95 Williams Sean, Dix Shane Ruiny imperium

STARWARS Walter Jon Williams – Szlak przeznaczenia 25...30 Sean Williams, Shane Dix – Heretycy mocy I: Ruiny imperium 25...30

HERETYK MOCY I

RUINY IMPERIUM SEAN WILLIAMS, SHANE DIX

Przekład

Andrzej Syrzycki

AMBER UCZEŃ JEDI – 33 lata przed Nową nadzieją: Dartha Maul – sabotaŜysta Matka kłamstw 32 i pół roku przed Nową nadzieją: Dartha Maul – łowca z mroku 32 lata przed Nową nadzieją: Gwiezdne Wojny, Mroczne Widmo 29 lata przed Nową nadzieją: Planeta Ŝycia 22 i pół roku przed Nową nadzieją: Nadciąga burza 22 lata przed Nową nadzieją: GWIEZDNE WOJNT, część II: Atak klonów 20 lat przed Nową nadzieją Gwiezdne Wojny część III 10 – 8 lat przed Nową nadzieją TRYLOGIA HANA SOLO Rajska pułapka Gambit Hutów Świt Rebelii 5 – 2 lat przed Nową nadzieją PRZYGODY LANDA CALRISSIAMA Lando Calrissiama i Myśloharta Shanów Lando Calrissiama i Ogniowicher Oseona Lando Calrissiama i Gwiazdogrota Thon Boka PRZYGODY HANA SOLO Han Solo Na Krańcu Gwiazd

Zemsta Hana Solo Han Solo i utracona fortuna GWIEZDNE WOJNT, część IV: Nowa nadzieja Od 0 – 3 lat po Nowej nadziei Opowieści z kantyny gość Eisley Spotkanie na Mimban 3 lata po Nowej nadzieji: GWIEZDNE WOJNY, część V: Imperium kontratakuje Opowieści łowcy nagród 3 i pół roku Nowej nadziei Cienie Imperium 4 lat po Nowej nadziei GWIEZDNE WOJNY, część VI: Powrót Jedi Pakt na Bakura Opowieści z pałacu Hutta Jabby WOJNY ŁOWCÓW NAGRÓD Mandaloriańska zbroja Spisek Xizora Polowanie na łowcę X – WINGI Eskadra Łotrów Ryzyko Wedge`a Pułapka Krytosa Wojna o bactę Eskadra Widm śelazna Pięść Dowódca Solo 8 lat po Nowej nadziei Ślub księŜniczki Leii 9 lat po Nowej nadziei TRYLOGIA THRAWNA Dziedzic Imperium Ciemna strona mocy Ostatni rozkaz X – WINGI Zemsta Isard

11 lat po Nowej nadziei Ja Jedi TRYLOGIA AKADEMIA JEDI W poszukiwaniu Jedi Uczeń Ciemnej Strony Władcy Mocy 12 - 13 lat po Nowej nadziei Dzieci Jedi Miecz Ciemności X – WINGI: Wojownicy z Adumara 14 lat po Nowej nadziei TRYLOGIA KRYZYS CZARNEJ FLOTY Przed burzą Tarcza kłamstw Próba tyrana ... Nowej nadzieji Nowa Rebelia 18 lat po Nowej nadziei TRYLOGIA KORELIAŃSKA Zasadzka na Korelii Napaść na Selonii Zwycięstwo na Centerpoint 19 lat po Nowej nadziei DWULOGIA RĘKA .... Widmo przeszłości

Wizja przyszłości 22 lat po Nowej nadziei NAJMŁODSI RYCERZE JEDI Złota kula Świat Lyric Obietnice Wyprawa Anakina Forteca Vadera Ostrze Kenobiego 23 - 24 lat po Nowej nadziei MŁODZI RYCERZE JEDI Spadkobiercy Mocy Akademia Ciemnej Strony Zagubieni Miecze świetlne Najciemniejszy rycerz OblęŜenie Akademii Jedi Okruchy Alderaana Sojusz RóŜnorodności Mania wielkości Nagroda Jedi Zaraza Imperatora Powrót na Or Mantell Tarapaty w mieście w Chmurach Kryzys w Crystal Reef NOWA ERA JEDI Wektor pierwszy Mroczny przypływ I: Szturm Mroczny przypływ II: Inwazja Agenci chaosu I – Próba bohatera Agenci chaosu II – Zmierzch Jedi Punkt równowagi Ostrze zwycięstwa I: Podbój Ostrze zwycięstwa I: Odrodzenie Gwiazda po gwieździe Mroczna podróŜ Linie wroga I: Powrót Rebelii Linie wroga II: Twierdza Rebelii Zdrajca Heretyk Mocy I: Ruiny Imperium

Istnieją trzy sposoby pokonania przeciwnika. Pierwszym i najbardziej oczywistym jest odniesienie nad nim zwycięstwa podczas zbrojnej konfrontacji. Najlepszy polega na nakłonieniu go, Ŝeby sam się unicestwił. Pośrednim sposobem jest zniszczenie wroga od wewnątrz. Rozumne zastosowanie pośredniego sposobu powinno sprawić, Ŝe twoje ciosy staną się bardziej skuteczne, jeŜeli później zdecydujesz się na uŜycie siły. Pośredni sposób moŜe równieŜ umoŜliwić ci skierowanie nieprzyjaciela na drogę wiodącą do samozagłady. Uueg Tching z Kitela Phardu Pięćdziesiąty czwarty Imperator Atryzji

PROLOG

Saba Sebatyne wyłoniła się z nadprzestrzeni i w tej samej sekundzie zrozumiała, Ŝe Barab Jeden płonie. Zazwyczaj planeta ukazy wała przybyszom oblicze spowite szarymi chmurami i oświetlone posępnym blaskiem czerwonego karła, ale wraŜliwe na podczerwień oczy Barabelki widziały tylko płomieniste piekło. Na dowód, Ŝe nieco wcześniej ktoś zadał straszliwy gwałt powierzchni planety, w atmosferę wzbijały się kłęby czarnego dymu. Pragnąc opanować narastające przeraŜenie, a moŜe zadać kłam własnym zmysłom, Saba skierowała X-winga ku powierzchni, Ŝeby się lepiej przyjrzeć. To nie moŜe dziać się naprawdę, pomyślała. Z pewnością na planecie ktoś przeŜył. Na ekranach monitorów nie widziała jednak Ŝadnych oznak Ŝycia. Po orbicie nie krąŜył ani jeden statek, nikt teŜ nie korzystał z systemów łączności telekomunikacyjnej. Planeta sprawiała wraŜenie wymarłej. - Tu Saba Sebatyne - odezwała się do mikrofonu komunikatora. - JeŜeli ktokolwiek mnie słyszy, proszę, by się zgłosił. Słyszała tylko ciszę, przerywaną od czasu do czasu trzaskami zakłóceń i szumem. Powoli pokręciła spłaszczoną głową, na próŜno Ŝywiąc nadzieję, Ŝe moŜć postradała zmysły. Odkąd Yuuzhan Yongowie zaatakowali galaktykę, zdobyli albo zniszczyli wiele planet, ale dotychczas Barab Jeden nie zaliczał się do ich grona. Jakaś cząstka umysłu podpowiadała 11 jej, Ŝe powinna się była liczyć z taką moŜliwością, ale Saba nigdy nie dopuszczała myśli, Ŝe taki los mógłby spotkać jej macierzystą planetę. Postanowiła spróbować jeszcze raz. Wyłączyła i ponownie włączyła nadajnik komunikatora. Prawdę mówiąc, straciła nadzieję, Ŝe uda się jej usłyszeć jakąkolwiek odpowiedź, ale nie bardzo wiedziała, co mogłaby zrobić innego.

- Reswa? - zapytała. Jej głos załamywał się z emocji, jakie odczuwała na myśl, Ŝe w płomienistym piekle mogła zginąć takŜe jej współtowarzyszka Ŝycia. To do niej przecieŜ wracała na macierzystą planetę. Reswa przygotowywała się do polowania na miaŜdŜygnata shenbita, co stanowiło waŜnątzęść ceremonii wejścia w wiek dojrzały, i zaprosiła Sabę na świadka tej uroczystości. Takie zaproszenie uwaŜano za wielki zaszczyt, a odmowa jego przyjęcia stanowiła straszliwą zniewagę, zwłaszcza kiedy zapraszającą osobą był bliski członek rodziny. Rodziny... Słowo to nigdy jeszcze nie brzmiało w uszach Saby tak pusto jak w tej chwili. Przyjaciele, rodzina... wszyscy stracili Ŝycie. Nikt nie mógłby przeŜyć w płomieniach szalejących po powierzchni jej ojczystej planety. Im bardziej Saba zbliŜała się do Baraba Jeden, tym większe ogarniało ją przeraŜenie. Kosmoport Alater-ka wyglądał jak dymiący krater, rezerwaty shenbitów przemieniły się w jeziora bulgoczącej lawy, a pomnik Shaka-ki nieubłaganie ześlizgiwał się w ocean pary... W końcu Saba dotarła do górnych warstw atmosfery. W pewnej chwili jej X-wing zakołysał się z burty na burtę, smagnięty fontanną gorących gazów, jakie unosiły się z dymiących zgliszcz jej ojczyzny. - Ona powinna była tutaj być - szepnęła do siebie. Wiedziała, Ŝe jej słowa nie mają sensu. Nawet gdyby Reswa tu była, jej obecność niczego by nie zmieniła... Nagle o wszystkim zapomniała. Coś zobaczyła. Niską orbitę, do której dotąd nie sięgały sygnały jej skanerów, opuszczali właśnie piloci czterech koralowych skoczków. Bez wątpienia przygotowywali się do zniknięcia za krzywizną tarczy planety. Eskortowali ogromny statek, niepodobny do Ŝadnego, jaki Saba kiedykolwiek oglądała. Yuuzhańską jednostka miała kształt zbliŜony do wielkiego jaja i sprawiała wraŜenie tak ocięŜałej, jakby z największym trudem pokonywała siłę przyciągania Baraba Jeden. Przypominała bliski eksplozji, mocno nadmuchany balon. 12 Bez względu na to, czym był yuuzhański statek i eskortujące go cztery skoczki, niczego oprócz nich Saba nie ujrzała. W obrębie systemu nie pozostały Ŝadne inne jednostki atakującej floty, która zniszczyła jej ojczystą planetę. Zapewne wrogowie pozostawili mały konwój w celu upewnienia się, Ŝe nikt nie przeŜył. Saba nie

zareagowałaby jednak inaczej, nawet gdyby w przestworzach unosiło się sto yuuzhańskich odpowiedników szturmowych krąŜowników... Smutek w jej sercu przerodził się w niepohamowany gniew, a gniew zaowocował wściekłością. Poczuła satysfakcję, gdy uświadomiła sobie, Ŝe jej smutek ustępuje. Wiedziała, Ŝe ustąpi niemal zupełnie, kiedy rzuci się do walki. Zgrzytnęła ostrymi jak brzytwy zębami, zmieniła kierunek i skierowała myśliwiec na kurs, który miał umoŜliwić jej przechwycenie koralowych skoczków. Yuuzhańscy piloci, z pewnością przekonani, Ŝe wszelki opór został dawno zdławiony, z początku jej nie dostrzegli. Zanim uświadomili sobie, Ŝe leci ku nim, zdołała pokonać większość dzielącej ich odległości. Złamali szyk dopiero wtedy, gdy praktycznie znalazła się pośród nich. Trzech odleciało na boki, Ŝeby zająć dogodne pozycje do ataku, ale czwarty znajdował się zbyt blisko podobnego do balona statku, Ŝeby mógł pozwolić sobie na taki manewr. Krzycząc z wściekłości, Saba posłała w jego kierunku kilka długich serii laserowych błyskawic. Nie spodziewała się, Ŝe przeprowadzony bez przygotowania atak odniesie jakiś skutek poza zwróceniem uwagi nieprzyjacielskich pilotów, stwierdziła jednak ze zdumieniem, Ŝe zaatakowany skoczek zniknął w rozbłysku szkarłatnej kuli ognia. Siła eksplozji posłała we wszystkie strony płonące okruchy korala yorik. Eksplozja wywarła nieoczekiwany, bo oczyszczający wpływ na jej umysł. Barabelka zrozumiała, Ŝe zniszczony skoczek musiał zostać uszkodzony podczas wcześniejszej bitwy. Po potyczce z obrońcami planety jego dovin basal po prostu nie funkcjonował. Saba zdumiała się, Ŝe odniosła tak łatwe zwycięstwo na samym początku walki. Prawdę mówiąc, nie spodziewała się, Ŝe w ogóle je odniesie. Przystąpiła do walki, oczekując... nie, pragnąc śmierci. Mieszkańcy jej macierzystej planety nie Ŝyli, w głębi serca uwaŜała więc, Ŝe takŜe powinna umrzeć. Znalazła się w tarapatach, i to takich, z których mogła się juŜ nie wyplątać. Piloci dwóch pozostałych myśliwców nadlatywali od strony rufy jej maszyny, a z wyrzutni ich koralowych skoczków leciały w jej stronę strugi płomienistej plazmy. Saba nie chciała zginąć, co potwierdziły jej odruchy. Uniknęła losu mieszkańców swojej planety, obracając w locie swój X-wing i nurkując. Zatoczyła łuk, Ŝeby się znaleźć 13 za myśliwcami napastników, niektóre strugi plazmy dotarły jednak do celu i od razu osłabiły ochronne pola jej maszyny.

Saba nie miała czasu upewnić się, Ŝe pilot Ŝadnego skoczka nie powtórzył jej manewru. Na znak, Ŝe do bakburty X-winga szybko zbliŜa się następny nieprzyjaciel, towarzyszący jej astromechaniczny robot typu R2 ostrzegawczo zaświergotał. Zadarła dziób maszyny, ale kiedy obok kadłuba przeleciały ogromne kule plazmy, zakołysała się na fotelu pilota. ZmruŜyła oczy. Jedna z kuł śmignęła tak blisko, Ŝe musiała zetrzeć ze skrzydła milimetrową warstwę ochronnej powłoki. Zaledwie Saba zdąŜyła podziękować robotowi za ostrzeŜenie, kiedy piloci dwóch pierwszych skoczków zawrócili, Ŝeby przystąpić do kolejnego ataku. Zrozumiała, Ŝe tym razem tak łatwo się nie wywinie. JeŜeli będzie się tylko ograniczała do obrony, z pewnością wcześniej czy później któryś ją zestrzeli. Kłopot w tym, Ŝe w otwartych przestworzach nie miała wyboru. Walcząc z liczniejszym przeciwnikiem, mogła jedynie się bronić. Pamiętając o tym, zanurkowała i skierowała myśliwiec w stronę ogromnego statku. Zdwoiła uwagę i ostroŜnie manewrując, zbliŜyła się do pękatego kadłuba. Czuła, Ŝe dovin basale wielkiej jednostki raz po raz starają się pochłonąć ochronne pola jej X-winga, nie sprawiały jednak wraŜenia tak silnych jak dovin basale innych yuuzhańskich okrętów, z jakimi miała do czynienia podczas wcześniejszych akcji. Bez wątpienia musiały słuŜyć innemu celowi, ale Saba nie zdołała odgadnąć jakiemu. Pewna, Ŝe przynajmniej zjednej strony nic jej nie grozi, przeleciała pod spodem ogromnego kadłuba, a potem zaczęła ścigać yuuzhańskiego pilota którego kolegę nieco wcześniej rozpyliła na atomy. Yuuzhanin starał się ją zgubić, raptownie zmieniając kurs to w jedną, to znów w drugą stronę, ale Barabelka powtarzała jego manewry, dopóki nie obrała za cel pokładowego dovin basala. Kiedy celowniczy komputer jej X-winga zasygnalizował namierzenie celu, uwolniła torpedę. Miała w tym taką wprawę, Ŝe potrafiła wyczuć, kiedy wystrzelony przez nią pocisk dotrze tam, gdzie go skierowała. Tym razem takŜe, przyciskając kciukiem spust wyrzutni, była pewna, Ŝe osiągnie zamierzony skutek. Torpeda eksplodowała na kadłubie nieprzyjacielskiego myśliwca i unicestwiła jego systemy obronne; potem Saba kilkoma seriami laserowych strzałów przemieniła i ten skoczek w chmurę rozŜarzonych okruchów korala yorik. Krzyknęła z zachwytu na widok kadłuba, którego rozerwały na kawałki wewnętrzne eksplozje. 14 Szybko opanowała jednak radość, kiedy zawróciła i jeszcze raz spojrzała na

płonącą planetę. Uświadomiła sobie, Ŝe to nieodpowiednia pora na świętowanie zwycięstwa. Nagle usłyszała kolejny ostrzegawczy świergot astromechanicz-nego robota. Tym razem nie miała nawet czasu sprawdzić, skąd moŜe się spodziewać następnego ataku. Po prostu wprawiła swój X-wing w ruch obrotowy i skierowała maszynę w stronę ogromnego statku. Mijając go, zauwaŜyła, Ŝe po powierzchni powłoki wędrują dziwne fale. Pękaty kadłub wyglądał niemal jak worek z wodą, ale chwilami powierzchnia twardniała i stawała się chropowata niczym kadłub koralowego skoczka. Saba dostrzegła takŜe, Ŝe z rufowej części kadłuba rozwinęły się ogromne macki. Kołysały się w przestworzach, zupełnie jakby zamierzały pochwycić jej myśliwiec. - Co to moŜe być? - zapytała na głos, chociaŜ nie miała nadziei, by ktokolwiek jej odpowiedział. Siedzący za nią astromechaniczny robot typu R2 wprawdzie coś zaćwierkał, ale nie musiała korzystać z usług translatora, aby domyślić się, Ŝe automat nie dysponuje wystarczającymi informacjami, by udzielić jej właściwej odpowiedzi. Trzymała się cały czas w pobliŜu wielkiego statku, lecz raz po raz zmieniała trajektorię lotu, Ŝeby uniknąć zderzenia z wyginającymi się we wszystkie strony mackami. W pewnej chwili, kiedy pilot jednego z koralowych skoczków znalazł się tak blisko, jakby zamierzał jąostrze-lać, przeleciała na drugą stronę pod kadłubem ogromnego transportowca. Bez trudu uniknęła trafienia, a wystrzelona kula plazmy śmignęła w przestworza w sporej odległości od pękatego statku. Saba domyśliła się, Ŝe dopóki będzie pozostawała między koralowymi skoczkami a eskortowanym przez nie jajem, yuuzhańscy piloci powstrzymają się od ostrzału. Co to moŜe być? I dlaczego piloci koralowych skoczków zachowują tak daleko posuniętą ostroŜność, ilekroć znajdą się w pobliŜu? -pomyślała. Statek był bezbronny, jeŜeli nie liczyć kilku eskortujących go myśliwców - chyba Ŝeby za broń uznać macki, które nieustannie starały się ją smagnąć. JeŜeli członkowie załogi yuuzhańskiej jednostki dysponowali jeszcze jakąś bronią, dlaczego dotąd jej nie uŜyli? Nie miała jednak czasu zastanawiać się nad tą kwestią. Czas działał na jej niekorzyść. Nie mogła bez końca tylko się bronić. Kiedy na polu walki pojawią się inne jednostki yuuzhańskiej floty, ich piloci z pewnością pospieszą z pomocą swoim pobratymcom. Zanurkowała jeszcze raz, ale raptownie zmieniła kurs, Ŝeby uniknąć zderzenia z jedną z macek, która błyskawicznie kierowała się w jej

15 stronę. Równocześnie posłała kilka serii laserowych błyskawic w nadlatującego ku niej koralowego skoczka. Wytwarzana przez jego dovin basala czarna dziura bez trudu pochłonęła energię strzałów Barabelki, ale to wystarczyło, Ŝeby zmusić nieprzyjacielskiego pilota do zmiany trajektorii lotu. Saba zyskała dzięki temu kilka cennych sekund, Ŝeby zająć lepszą pozycję do następnego strzału. Zadarła dziób swojego myśliwca, wykonała bojowy zwrot i okrąŜyła workowaty yuuzhański transportowiec. Wystrzeliła świecą po drugiej stronie w niewielkiej odległości od koralowego skoczka, którego pilot właśnie przelatywał przed dziobem jej maszyny. Nie zaczekała, aŜ celowniczy komputer namierzy nieprzyjacielskiego dovin basala, tylko bez namysłu wystrzeliła torpedę. Niestety, jej pocisk eksplodował zbyt wcześnie, Ŝeby mógł się na coś przydać. Saba przeklęła siebie w myślach za zbytni pośpiech. Zmarnować taką okazję! Nie miała jednak czasu uŜalać się nad sobą. Wykonała kolejny manewr i puściła się w pogoń za ostrzelanym nieco wcześniej skoczkiem. Jego pilot takŜe zmienił kurs i posłał w jej kierunku plazmową salwę z burtowych wyrzutni. Garść ognistych kuł rozbryznęła się o dziobowe pola jej X-winga. Pod wpływem impetu trafień myśliwiec zadygotał, a kiedy robot typu R2 zameldował, Ŝe tarcze straciły kolejne dwanaście procent energii, Saba wyzywająco prychnęła. Zdecydowana zakończyć atak powodzeniem puściła się w zawzięta pogoń za uciekającym skoczkiem. Powtarzając wiernie kaŜdy manewr yuuzhańskiego pilota, pomknęła za nim na drugą stronę ogromnego statku. Starała się cały czas utrzymywać jego dovin basala pośrodku siatki celowniczej. Postanowiła przycisnąć guzik spustowy, dopiero kiedy cel zostanie dokładnie namierzony. Kiedy juŜ miała dać ognia, zza krzywizny kadłuba transportowca wyłonił się ostatni skoczek, a jego pilot posłał strugę płonącej plazmy w jej X-wing. Saba zmieniła raptownie kurs i skierowała się w stronę nadlatującego ku niej nieprzyjaciela. Przyjęła energię strzału na dziobowe pola ochronne, które jeszcze bardziej osłabły, ale nie zanikły. Jedna z macek podąŜyła za nią i wypręŜyła się, jakby gotowa do zadania ciosu. Reagując odruchowo, Saba skierowała dziób myśliwca w dół, a tymczasem pilot ścigającego jąskoczka wbił się w sam środek grubej, napręŜonej macki. Kadłub yuuzhańskiego myśliwca pękł od dzioba do ogona; pozbawiony sterowności przeciwnik, koziołkując w locie, zaczął szybko oddalać się od pola walki. Saba

zmieniła kurs i natychmiast puściła się w pogoń za uszkodzonym skoczkiem. Zasypała szaleńczo wirujący myśliwiec seriami laserowych błyskawic i nie 16 przestawała strzelać, dopóki koralowa bryła nie stała się chmurą rozŜarzonych okruchów. Nie zdąŜyła nawet krzyknąć z radości, bo ułamek sekuhdy później zauwaŜyła, Ŝe z chmury gazów unicestwionego myśliwca wyłania się niespodziewanie ostatni koralowy myśliwiec. Bez trudu zmieniła kurs, Ŝeby uniknąć kolizji, ale i tak nadlatujący skoczek minął ją w odległości nie większej niŜ pięć metrów. Zawróciła. Ogarnęła ją tak silna wiara we własne siły, jakiej nie odczuwała od początku bitwy. Teraz, kiedy szansę zwycięstwa znacznie wzrosły, zaczynała nabierać pewności, Ŝe ta walka zakończy się dla niej pomyślnie. Musiała się tylko skupić i uwaŜać na kołyszące się w przestworzach macki. Tymczasem pilot ostatniego skoczka starał się odciągnąć ją od wielkiego jaja. Saba nie zwracała na to uwagi. Walcząc z samotnym przeciwnikiem, nie musiała wykorzystywać ogromnego statku jako osłony ani obawiać się, Ŝe ktoś jązaskoczy. Mogła poświęcić całą uwagę walce. Czekając na okazję do rozstrzygającego strzału, ścigała go kilka tysięcy kilometrów. Z kaŜdą chwilą coraz bardziej oddalała się od wymachującego mackami transportowca. W pewnej chwili pilot skoczka posłał w jej stronę serię kuł plazmy. W dzielących ich przestworzach pociski rozdzieliły się w locie na mniejsze kule, aby zaraz roz-bryznąć się o dziobowe pola jej myśliwca. Astromechaniczny robot typu R2 alarmująco zapiszczał, co oznaczało, Ŝe zasobniki generatorów ochronnych pól są bliskie wyczerpania. Nie miało to w tej chwili wielkiego znaczenia. Saba musiała tylko wykorzystać najlepszą szansę do celnego strzału. Kiedy wyczuła odpowiednią chwilę, posłała w kierunku dovin basala serię niosących zmienną energię laserowych strzałów, a po nich wystrzeliła pojedynczą torpedę. Wiedziała, Ŝe wybrała idealny moment. Przeczucie jej nie zawiodło. Po chwili dovin basal uległ przeciąŜeniu, a koralowy skoczek został pozbawiony systemu obronnego. Yuuzhański pilot rozpaczliwie usiłował umknąć, ale na próŜno. Saba przycisnęła guzik spustowy laserowych działek i z satysfakcją obserwowała, jak ogniste błyskawice lądują na rufowej części kadłuba nieprzyjacielskiego myśliwca. Chwilę później zauwaŜyła oślepiający błysk i koralowa bryła rozpadła się na kawałki.

W pierwszej chwili chciała się roześmiać na całe gardło. Była zadowolona z odniesionego zwycięstwa, nie czuła jednak radości, ale gorycz i smutek. Czym był taki triumf, skoro jej rodzinna planeta płonęła, a mieszkańcy stracili Ŝycie, napadnięci przez bezlitosnych wrogów? 17 Dziko zasyczała i zawróciła, Ŝeby zaatakować ogromny yuuzhański statek.

2-Ruiny Imperium

Pęczniał przed nią niczym ohydny Ŝywy księŜyc. Nie mogła chybić tak wielkiego celu. Nie musiała się nawet posługiwać celowniczym komputerem. Po prostu wymierzyła i strzeliła. Z ponurą satysfakcją, posłała w cel trzy ostatnie torpedy. PogrąŜyły się bez przeszkód w powłoce transportowca i eksplodowały w krótkich odstępach czasu; jedna po drugiej, gdzieś w głębi kadłuba. W powierzchni pojawiła się szczelina, a po chwili trysnęły z niej gejzery ognia. Macki zawirowały w przestworzach, jakby poraŜone nieznośnym bólem. - Za jej ojczyznę - szepnęła do siebie Saba. - Za mieszkańców jej planety. Zatoczyła łuk i zawróciła, Ŝeby przystąpić do ostatecznego ataku. Na myśl, Ŝe juŜ wkrótce odpłaci wrogom pięknym za nadobne, czuła przyspieszone bicie serca. Wiedziała, Ŝe będzie się napawała tą chwilą wiele następnych lat, choć nie przestnie opłakiwać bliskich, którzy stracili Ŝycie w nierównej walce. Laserowe błyskawice trafiły w kadłub statku. Poszerzyły poprzednią szczelinę i spowodowały wiele innych pęknięć. Ku zdumieniu i rozczarowaniu Saby statek jednak nie eksplodował. Zamiast tego pękł z góry do dołu niczym owoc zbyt długo wystawiony na działanie promieni słońca. Ze szczelin wypłynęła półprzeźroczysta czerwonawa galareta zawierająca coś, co wyglądało jak tysiące sześcioramiennych gwiazd. Gwiazd? Saba przestała przyciskać guzik spustowy laserowych działek. Jak to moŜliwe? Z wnętrza rozerwanego kadłuba wylewało się coraz więcej dziwacznych obiektów. Koziołkowały w przestworzach, połyskiwały w czerwonych promieniach konającego słońca... Gwiazdy nie mogły być jakimś rodzajem broni, bo inaczej załoga niezwykłego statku wykorzystałaby je we wcześniejszej fazie walki. Nie mogły być takŜe zdobytym łupem - na Barabie Jeden nic, co mogłoby przedstawiać jakąkolwiek wartość, nie miało takiego dziwnego kształtu. Saba zwolniła, ale postanowiła jeszcze bardziej zmniejszyć odległość, Ŝeby się lepiej przyjrzeć niezwykłym gwiazdom. Jej astromechaniczny robot wyłuskał spośród

tysięcy innych losowo wybrany obiekt i przesłał jego powiększony obraz na ekran głównego monitora. Kiedy Saba ujrzała, czym są „ramiona" rzekomej gwiazdy, poczuła, Ŝe zbiera się jej na mdłości. Dwie ręce, dwie nogi, głowa i ogon. Nic, co miałoby jakąkolwiek wartość... 18 Dopiero wtedy Saba uświadomiła sobie w pełni, jaki los spotkał mieszkańców jej planety. Yuuzhan Yongowie nie cenili metali ani klejnotów. Ich biologowie nie zdołaliby wykorzystać naturalnych bogactw planety, mogli jednak wziąć jeńców... ale musieli ich jakoś przetransportować. Jej ziomkowie! Świadoma, Ŝe nie moŜe nic zrobić, Saba przyglądała się, jak z wnętrza yuuzhańskiego statku nie przestająsię wylewać w lodowatąpróŜ-nię ogromne bąble krzepnącej galarety z kolejnymi nieruchomymi „gwiazdami". Ogarniający ją bezbrzeŜny smutek płonął w jej duszy goręcej i jaskrawiej niŜ płomienie pustoszące powierzchnię Baraba Jeden. Zanim łzy uniemoŜliwiły jej dalszą obserwację, w jej głowie pojawiła się ostatnia, rozpaczliwa, rozdzierająca duszę myśl: Co ja najlepszego zrobiłam?

I ROZTAJNE DROGI

TRZY MIESIĄCE PÓŹNIEJ - Twierdzę, Ŝe powinniśmy nadal walczyć! Okrzyk poniósł się echem po zwieńczonym kopułą ogromnym pomieszczeniu. Wykorzystywano je teraz zamiast Wielkiej Sali Zgromadzeń na Coruscant, w której

poprzednio obradował Senat Nowej Republiki. Odkąd Coruscant wpadła w łapy Yuuzhan Yongów, tymczasową stolicą stał się Kalamar i teraz w jednym z pływających miast zbierali się przedstawiciele Galaktycznego Sojuszu. Stanowili grupę o wiele mniej liczną niŜ senatorowie przed inwazją Yuuzhan Yongów, wciąŜ jednak w obradach brało udział kilkaset osób. KaŜdy odpowiedział na to bitewne wezwanie w sposób charakterystyczny dla istot swojej rasy. Rozległy się gwizdy, pomruki, wrzaski i piski, zarejestrowano nawet kilka infradźwięków. Niektórzy wymachiwali górnymi kończynami, inni zaś tupali. Jeszcze inni zachowywali milczenie. Do ich grona zaliczała się takŜe Leia Organa Solo. Stała zupełnie nieruchomo i tylko uwolniła zmysły, Ŝeby wsłuchiwać się w sprzeczne emocje Otaczających jąosób, wywołujące raz po raz skwierczenie i rozbłyski Mocy. Mówca - Sullustanin Niuk Niuv - przechadzał się z kwaśną miną po podwyŜszeniu, bardzo energicznie jak na osobnika tak niewielkiego wzrostu. Wyraźnie wstrząśnięty panującym rozgardiaszem uniósł jedną rękę do ucha na znak zdenerwowania, a drugą usiłował nakłonić zabranych do spokoju. Nosił w uszach tłumiki dźwięków, ale panujący w wielkiej sali hałas i tak draŜnił jego wraŜliwe uszy. - Zmusiliśmy ich do odwrotu-ciągnął, wodząc ogromnymi czarnymi oczami po sali. -Nie mają dość sił i są kiepsko przygotowani do 23 obrony. Nie spodziewali się, Ŝe zmusimy ich do niej po tylu sukcesach, jakie odnosili w początkowej fazie inwazji. I właśnie dlatego musimy wykorzystać naszą przewagę. Gdybyśmy zaprzepaścili taką szansę, postąpilibyśmy jak ktoś, kto zakłada sobie pętlę na szyję! - A kto nam jaz tej pętli zdjął?! - zawołał ktoś z przeciwległego krańca sali. Leia natychmiast zauwaŜyła, Ŝe pytanie zadał przedstawiciel Hegemonii Tion, Thuv Shinev. Niuk Niuv pogardliwie wykrzywił mięsistą twarz. • To nie ma znaczenia - odparł z irytacją. • Naprawdę?! - zawołał Shinev. - Nie byłbym tego taki pewien. Zbyt długo niektórzy spośród nas odnosili się do rycerzy Jedi podejrzliwie, a nawet z pogardą. JeŜeli w końcu mamy szansę zmusić Yuuzhando odwrotu, powinniśmy przynajmniej podziękować rycerzom Jedi, a moŜe takŜe zasięgnąć ich opinii w tej sprawie!

• JeŜeli pan uwaŜa, Ŝe to konieczne, proszę im podziękować - odciął się Sullustanin. - Nie twierdzę, Ŝe na to nie zasługują, bez względu jednak na to, co powiedzą, byłoby szaleństwem, gdybyśmy zmarnowali taką okazję i nie przystąpili do kontrataku. Musimy udowodnić Yongom, Ŝe się nie poddamy i nie ścierpimy ich postępowania. Dość ich okrucieństw i tyranii! NajwyŜszy czas, Ŝebyśmy im pokazali, do kogo naprawdę naleŜy ta galaktyka! Musimy zadać decydujący cios. Powinniśmy zrobić to bez chwili zwłoki. Niektórzy senatorowie zaczęli wiwatować, ale nie tak głośno jak Leia się obawiała. Nowa Republika poniosła tyle druzgocących poraŜek, Ŝe jej przedstawiciele nie byli teraz pewni, czy rzeczywiście Yuuzhan Yongów dałoby się odeprzeć tak łatwo, jak sugerował Niuk Niuv. Nikt nie mógłby jednak zaprzeczyć, Ŝe wielu chciało przynajmniej spróbować. Rozglądając się po tłumie zebranych senatorów, Leia dostrzegła wysoką postać stojącego po przeciwnej stronie sali Kentha Hamnera z nachmurzoną twarzą. Była pewna, Ŝe męŜczyzna zabierze głos i sprzeciwi się propozycji NiukaNiuva. Hamnera uprzedził jednak ktoś inny, pytając: - A co będzie, jeŜeli ma pan rację? Leia zorientowała się, Ŝe to Releąy A'Kla, córka caamasjańskiego senatora Elegosa A'Kli, na którym yuuzhański dowódca Shedao Shai dokonał rytualnego mordu w pierwszym okresie wojny. Córka zastępowała ojca podczas jego nieobecności, nic więc dziwnego, Ŝe Ca-amasjanie zdecydowali w głosowaniu, iŜ zostanie ich przedstawicielką do końca kryzysu. 24 • JeŜeli pokonanie ich okaŜe się naprawdę moŜliwe? - dodała. • Odniesiemy zwycięstwo! - wykrzyknął Sullustanin. Na myśl o spodziewanym sukcesie w jego okrągłych oczach zapłonęły radosne błyski. • Zgoda, ale za jaką cenę? - Porastający ciało A'Kli delikatny złocisty meszek zafalował na znak silnej emocji. - Yuuzhanie walczą do ostatka. Wolą zginąć, niŜ się poddać, panie senatorze. Admirał Ackbar wykorzystał to, Ŝeby pokonać ich podczas bitwy o Ebaq Dziewięć. Pan chyba nie całkiem uświadamia sobie, co to znaczy. • Uświadamiani sobie doskonale - burknął Sullustanin. - Uświadamiam sobie takŜe, Ŝe nie ponosimy za to Ŝadnej odpowiedzialności. Gdyby Yongowie znaleźli się

w naszym połoŜeniu, z pewnością właśnie tak by z nami postąpili. • Bardzo mi przykro, ale moi ziomkowie w Ŝadnych okolicznościach nie zechcą poprzeć takiej eksterminacji - oznajmiła stanowczo Releąy A'Kla. PrzyłoŜyła do piersi długą dłoń zakończoną trzema palcami. - Jesteśmy pacyfistami, panie senatorze. Z pewnością nie chciałby pan, Ŝeby takie postępowanie obciąŜyło sumienia moich ziomków. • Szanuję etykę pani ziomków - odparł Niuk Niuv. Postanowił teraz przemówić do ogółu zebranych. - Gdyby istniała alternatywa, z pewnością bym ją rozwaŜył, poniewaŜ jednak nie dostrzegam, nie zgodzę się siedzieć bezczynnie i czekać, aŜ na moją głowę spadnie cios yuuzhańskiego amphistaffa! W ogromnej sali rozległ się znów chór entuzjastycznych okrzyków. - Nie dziwię się, Ŝe pacyfiści nawołują do współczucia i umiaru, ale to właśnie oni najbardziej skorzystają z zawarcia ostatecznego pokoju, który osiągniemy dzięki naszym działaniom! - Niuk Niuv zwrócił się znów do Caamasjanki. -Na co przyda się pacyfizm, jeŜeli straci pani Ŝycie? Mrugając z przeraŜeniem, Releąy A'Kla usiadła na swoim fotelu. - ZmiaŜdŜymy Yuuzhan Yongów! - ciągnął Niuk Niuv. Powiódł spojrzeniem po zgromadzonych przedstawicielach Galaktycznego Sojuszu, uniósł rękę i dźgnął pięścią powietrze. - A ich szczątki odeślemy tam, skąd do nas przybyli! Tym razem okrzyki poparcia brzmiały głośniej i trwały dłuŜej niŜ poprzednio. Przywódca Sojuszu, Alderaanin Cal Omas, zachował jednak milczenie. Teraz, kiedy wszystko wskazywało, Ŝe większość przedstawicieli przychyla się do opinii Niuka Niuva, nie widział sensu w zabieraniu głosu ani w wypowiadaniu swojej opinii. 25 Obserwując Kentha Hamnera, Leia zauwaŜyła, Ŝe na pociągłej twarzy stojącego w przeciwległym końcu sali męŜczyzny maluje się coraz większa dezaprobata. W pewnej chwili Hamner pokręcił głową i bez słowa wyśliznął się z sali.

- W końcu jednak przyznano, Ŝe mieliśmy rację! W komnacie połoŜonej niezbyt daleko od zwieńczonej kopułą sali, w której obradowali przedstawiciele Galaktycznego Sojuszu, zgromadzili się rycerze i mistrzowie Jedi. Wielu nie pojawiło się na spotkaniu, ale wszyscy obecni chcieli dać wyraz swoim emocjom. Mistrz Jedi, Luke Skywalker, zwołał to zebranie w celu

omówienia moŜliwych strategii przyszłych etapów wojny z Yuuzhanami. Waxarn Kel, który nieco wcześniej zabrał głos, przechadzał się przed zebranymi Jedi niczym uwięziony w klatce wyjcobiegacz. Na twarzy i łysej głowie młodego męŜczyzny roiło się od róŜowawych świeŜych blizn; dowodziło to najlepiej, jak niewiele brakowało, Ŝeby stał się jeszcze jedną ofiarą wymierzonej przeciwko Jedi zemsty Yuuzhan Yongów. - Zechciej nam to wyjaśnić - odezwał się Luke. Siedział na podwyŜszeniu pośrodku komnaty. Na kolanie uniesionej nogi opierał łokieć ręki, którą podparł podbródek. Nienaturalny chłód sztucznej dłoni na skórze pozwalał mu zachować jasność myśli. Kel zmarszczył brwi i spojrzał na mistrza Jedi. • Naprawdę muszę? - zapytał z mieszaniną zdumienia i irytacji. Wzruszył ramionami i obrócił się w stronę pozostałych. – Polowano na nas, zniesławiano nas i mordowano we wszystkich zakątkach galaktyki - podjął po chwili. - Staliśmy się kozłem ofiarnym za wszystko, co Nowa Republika ściągnęła na siebie z powodu trwania w błogostanie i niezdolności do działania. Mówiliśmy im rzeczy, których nie chcieli wysłuchiwać, i jaką za to otrzymaliśmy nagrodę? Przeklinano nas za to. Teraz wreszcie przyznano, Ŝe mieliśmy rację. Pułapka w przestworzach Ebaqa Dziewięć, która zaowocowała poraŜką Yuuzhan Yongów, wykazała, Ŝe stanowimy siłę, z którą wszyscy powinni się liczyć.Yergere nie na próŜno złoŜyła Ŝycie w ofierze. • Dotychczas nie przyszło mi do głowy, Ŝe toczymy wojnę z obywatelami Nowej Republiki, którzy pozostali przy Ŝyciu po atakach nieprzyjaciół - odezwał się ubrany w lotniczy kombinezon Kyp Durron. Mistrz Jedi opierał się o Ŝłobkowaną ścianę komnaty i z rękoma zaplecionymi na piersi wpatrywał się w Kela. - Do tej pory zawsze uwaŜałem, Ŝe prowadzimy ją z Yuuzhan Yongami. 26 • Bo tak jest. - Kel zmierzył Kypa spojrzeniem pełnym irytacji. - To Yuuzhan Yongowie są naszymi wrogami... nieprzyjaciółmi nie tylko miłujących pokój obywateli galaktyki, ale przede wszystkim rycerzy Jedi. Właśnie to wywołuje tyle frustracji w czasie wojny. Nowa Republika udaremniała wszelkie plany, jakie układaliśmy i proponowaliśmy, aby jej bronić. To nie sługusy z Brygady Pokoju usiłowały zastawiać na nas pułapki i sprzedawać nas Yuuzhanom. To idioci pokroju Borska Fey'lyi zamierzali nas powstrzymać. No cóŜ, teraz, kiedy cieszymy się

swobodą działania, moŜemy im pokazać, co naprawdę potrafimy. • Zakładam, Ŝe masz na myśli coś konkretnego - odezwał się Kyp Durron obojętnym tonem, ale Luke wyczuł w jego głosie ostroŜne zainteresowanie. Kyp zachowywał się jak ktoś, kto wbija kij w gniazdo złośliwych owadów, Ŝeby zobaczyć, co się stanie. • Naturalnie - odparł Kel. - Zadamy im cios, i to mocny cios. • Yuuzhan Yongom? • Oczywiście, Ŝe Yuuzhan Yongom. - W oczach Kela zapłonęły iskry gniewu. Musimy działać, Ŝeby opinia publiczna nie obróciła się znowu przeciwko Jedi. • Jak mogłaby się obrócić przeciwko nam, Waxarnie? - zainteresował się Luke Skywalker. Kel przeniósł spojrzenie na mistrza Jedi. Luke wyczuł wysiłek, z jakim poznaczony bliznami młody rycerz starał się zapanować nad emocjami. - Obawiam się, Ŝe bardzo łatwo - odparł Kel z lekkim ukłonem. - Powinniśmy działać, Ŝeby potwierdzić naszą przydatność i dobrą wolę, a takŜe udowodnić ponad wszelką wątpliwość, Ŝe zwycięstwo w tej wojnie da się osiągnąć tylko z naszą pomocą. JeŜeli tego nie zrobimy, ryzykujemy, Ŝe opinia publiczna uzna nas za mięczaków. Co gorsza, niektórzy mogą oznajmić, Ŝe nie bardzo dochowujemy wierności Galaktycznemu Sojuszowi. Luke wygiął wargi w lekkim uśmiechu, ale jego twarz wyraŜała wielkie skupienie. • Przede wszystkim dochowujemy wierności pokojowi - powiedział. • To prawda, mistrzu. Przede wszystkim pokojowi - przyznał pospiesznie Waxarn Kel. - Musimy jednak być silni, Ŝeby chronić pokój przed tymi, którzy chcieliby go unicestwić. Czasami trzeba walczyć, aby połoŜyć kres innym walkom. Czy nie na tym właśnie polega spo sób Ŝycia Jedi? 27 A polega? - zapytał siebie w myślach Luke, zastanawiając się nad słowami stojącego przed nim młodego męŜczyzny. Pamiętał, Ŝe często sam kierował się w działaniu filozofią, której zwolennikiem był Waxarn Kel i inne podobne mu osoby. Kilkakrotnie podczas wojny z Yuuzhanami zetknął się z takimi poglądami. Wyznawały je osoby pragnące kroczyć rzekomo łatwą i prostą ścieŜką Ciemnej

Strony, zamiast wybrać zagadkowe i nie zawsze zrozumiałe szlaki Mocy. Luke orientował się jednak, Ŝe Kel nie przeszedł na Ciemną Stronę. Nie wyczuwał w nim gniewu ani nienawiści, jakie emanowały z dusz niektórych otaczających go osób. Wszystkie zachowywały milczenie w nadziei, Ŝe młody męŜczyzna wypowie się w ich imieniu, ale Luke bez trudu orientował się w ich uczuciach. Yuuzhan Yongowie i ich sługusy z Brygady Pokoju skrzywdzili tyle osób, Ŝe pragnienie odwetu było zapewne zrozumiałe. To jednak, Ŝe zrozumiałe, nie oznaczało jeszcze, Ŝe usprawiedliwione. A zadanie mistrza Jedi polegało między innymi na tym, by pilnować swoich podopiecznych, aby nikt nie sprowadził ich ze słusznej drogi. Na razie Ŝaden Jedi spośród uczestników tego zebrania nie zdecydował się zaprzedać duszy Ciemnej Stronie. Luke'a bardzo to cieszyło. Niektórzy popełniali takie czy inne błędy, innych korciło, Ŝeby popełnić błąd właśnie teraz, ale Luke ufał wszystkim... nawet tym, którzy nie zgadzali się z jego opiniami. Był pewien, Ŝe połączona mądrość wszystkich Jedi, a takŜe ich silna wiara w uzdrawiającą i podtrzymującą energię Mocy stopniowo uśmierzą ból, jaki odczuwali z powodu utraty bliskich podczas tej wojny... podobnie jak z powodu losu, jaki stał się ich własnym udziałem. Luke zeskoczył z podwyŜszenia i podszedł do Waxarna Kela. Młody męŜczyzna, uwaŜany kiedyś za przystojnego, był teraz nieprawdopodobnie oszpecony. Mistrz Jedi wyczuwał, Ŝe właśnie z tego powodu Kela dręczy frustracja. Ilekroć jego podopieczny patrzył na odbicie swojej twarzy w lustrze, przypominał sobie, jaką krzywdę wyrządziła wojna... nie tylko jemu, ale takŜe jego najbliŜszym. Nic więc dziwnego, Ŝe szukał sposobu, aby dać upust dręczącym go uczuciom gniewu i nienawiści. Ciemność moŜe nas wabić z wielu stron równocześnie, pomyślał Luke. - JeŜeli zadamy teraz decydujący cios - ciągnął Kel, niespeszony tym, Ŝe stoi przed słynnym w całej galaktyce mistrzem Jedi - poniosą największe straty. JeŜeli jednak będziemy z tym zwlekali, nasi wrogowie znajdą dość czasu na odzyskanie sił, a wtedy... 28 - Czy sądzisz, Ŝe właśnie dlatego przetrwaliśmy tak długo? - przerwał mu łagodnie Skywalker. - Dlatego, Ŝe nasi nieprzyjaciele zostali osłabieni? Czy naprawdę

uwaŜasz, Ŝe ci spośród nas, którzy polegli w bitwach, oddali Ŝycie, bo byli słabi? Kel zamrugał, a na jego oszpeconej twarzy pojawił się wyraz niepewności. • Mistrzu, nigdy bym się nie ośmielił uwaŜać, Ŝe... • Oczywiście, Ŝe nie - ciągnął Luke. - Yuuzhan Yongowie to rasa silnych istot. Podczas walki z nami wykorzystali nasze słabości, podobnie jak my uczymy się wykorzystywać ich słabe strony. śadna rasa nie jest idealna i podczas Ŝadnej wojny nie stosuje się wyłącznie siły. NaleŜy rozwaŜyć takŜe wiele innych czynników, które mogą przyczynić się do zwycięstwa. Kel kiwnął głową i wbił spojrzenie w podłogę. - Tak, mistrzu - powiedział. Luke skrzywił się w duchu. Młody Jedi zwracał się do niego jak android do swojego właściciela. - Pod moim przywództwem - podjął Skywalker - zorganizowaliśmy wyszkolone i kierowane przez Jedi specjalne oddziały. To właśnie ci Jedi odgrywali decydującą rolę podczas bitwy. Przez cały ten okres nie zgodziłem się jednak, Ŝeby Jedi pełnili jakiekolwiek funkcje polityczne. Czy uwaŜasz, Ŝe to oznaka słabości? Młody Jedi sprawiał wraŜenie wstrząśniętego takim przypuszczeniem. - Mistrzu, nie to miałem... - zaczął. Luke postanowił mu znów przerwać. • Powołałem do Ŝycia nową Radę Jedi i zgodziłem się, Ŝeby w jej skład weszły inne osoby, nie tylko rycerze i mistrzowie - przypomniał. .- Czy przypuszczasz, Ŝe tak postępuje osoba niezdecydowana albo słaba? • Nie, mistrzu. Zanim Luke miał czas powiedzieć coś więcej, usłyszał cichy chichot Kypa Durrona. Odwrócił się w jego stronę i zaplótł dłonie za plecami. • Słucham cię, Kypie - powiedział. • Mistrzu, ja wiem, Ŝe jesteś słaby. - Durron zgiął ciało w niskim ukłonie, ale z szacunkiem, nie z sarkazmem. - Ja takŜe. - Uniósł rękę i zamaszystym gestem objął uczestników zebrania. - Podobnie jak Wszyscy inni w tej komnacie. Odczuwam jednak dumę ze swoich sła bości, poniewaŜ to dzięki nim jestem tym, kim jestem. Zapominanie o własnych

ułomnościach to najlepsza recepta na katastrofę. 29 zobaczył, Ŝe wchodzi Kenth Hamner. Kiwnął mu głową na powitanie, ale ukrył rozczarowanie, Ŝe to nie Jaina. Jego Nagle drzwi komnaty się otworzyły. Luke odwrócił się i siostrzenica się spóźniała i Luke nie mógł nic poradzić, Ŝe zaczynał go ogarniać coraz większy niepokój. Śmierć Anakina, młodszego brata Jainy, zadała druzgocący cios ludzkiej części jego osobowości. To właśnie ta część nakazała mu zrezygnować z nauk mistrza Yody i pospieszyć na ratunek uwięzionym przyjaciołom... to ta część kochała Ŝonę Marę i synka Bena bardziej niŜ cokolwiek innego w galaktyce... i w pełni rozumiała potrzebę odpłacenia pięknym za nadobne wszystkim, którzy skrzywdzili jego najbliŜszych. Luke nie zamierzał się obwiniać, Ŝe ich kocha, ani uwaŜać tego za słabość, ale iniałby do siebie Ŝal, gdyby zaniedbał swoje obowiązki. JeŜeli nawet nie liczyć Jainy, zbyt wielu innych Jedi nie stawiło się na to spotkanie: Tam Azur-Jamin, Octa Ramis, Kyle Katarn, Tenel Ka, Tahiri Yeila... Gdyby stracili Ŝycie, poczułby się, jakby zawiódł zaufanie wszystkich razem i kaŜdego z osobna. ZauwaŜył, Ŝe pokryta bliznami skóra twarzy i głowy Waxarna Kela przybrała szkarłatną barwę. Nie umiałby powiedzieć, czy zaprezentowane przez Kypa Durrona inne spojrzenie na ten sam problem trafiło w końcu Kelowi do przekonania, czy teŜ moŜe młodego męŜczyznę ogarnęło zakłopotanie, Ŝe wyszedł na głupca w obecności pozostałych Jedi. Na razie kilkoro spośród nich zaczęło zdradzać oznaki zniecierpliwienia; w komnacie panowało prawie namacalne napięcie. Pomimo niedawnej odmiany losu Jedi, wciąŜ jeszcze niektórzy uwaŜali, Ŝe ich przywódca nie spisuje się najlepiej. - Dziękuję ci, Kypie - powiedział Luke, oddając ukłon. - Wygranie tej wojny nie będzie polegało tylko na korzystaniu z wojskowej potęgi. JeŜeli wszyscy to zapamiętamy, moŜe jeszcze odniesiemy zwycięstwo w tych zmaganiach... w taki sposób, który pozwoli uchronić nas przed nami samymi. Odwrócił się i podszedł do podwyŜszenia, Ŝeby usiąść. Pochwycił spojrzenie Jacena. Jego siostrzeniec stał z dala od pozostałych, pod przeciwległąścianąkomnaty.

Luke nieznacznie kiwnął mu głowąi spojrzał na Waxarna Kela, który zwolnił miejsce na środku, Ŝeby kto inny mógł zabranić głos. - To samo mięso, inny banth.

Słysząc tę uwagę Kentha Hamnera, Cal Omas prychnął pogardliwie. Rycerz Jedi górował nad nim wzrostem i miał nieprzenikniony 30

wyraz twarzy, przywódca Galaktycznego Sojuszu musiał jednak przyznać, Ŝe

w ciągu ostatnich kilku tygodni go polubił. W przeciwieństwie do innych polityków cenił sobie, gdy ktoś mówił mu bez ogródek, co myśli. - Nie mieliśmy banthów na Alderaanie - powiedział. Stał obok ogromnego wypukłego iluminatora w swoim gabinecie i patrzył na widok, jaki rozciągał się za grubą transpastalową szybą. Widział opadające tarasami mury pływającego miasta, ginące w mgiełce morskiej piany niesionej wiatrem znad wzburzonych fal kalamariańskiego oceanu. Wiedział, Ŝe za tą mgłą rozciąga się po horyzont tylko ocean. Spędził sporo czasu, obserwując go. Liczył na to, Ŝe zdoła kiedyś wypatrzyć wynurzającą się z morskiej piany legendarną krakanę, najczęściej bywał jednak zbyt pogrąŜony w zadumie, Ŝeby ją zauwaŜyć, nawet gdyby wynurzyła się przed nim z głębin oceanu. Obejrzał się przez ramię na Kentha Hamnera. - Rozumiem jednak, co masz na myśli - dodał po chwili. Usłyszał chór pomruków siedzących przy stole osób, które zgadzały się z jego zdaniem. Od czasu posiedzenia w sali obrad Senatu i drugiego w komnacie Rady Jedi upłynęły mniej więcej dwie godziny. Omas zwołał zebranie grupki wybranych osób, Ŝeby przedyskutować z nimi wnioski z obu posiedzeń. Oprócz Hamnera w spotkaniu brali udział oboje Skywal-kerowie, Leia Organa Solo, Releąy A'Kla i admirał Sień Sów, sullu-stański naczelny dowódca stopniowo reformowanych Wojsk Obrony Galaktycznego Sojuszu. Omas miał więc przed sobą grono zaufanych osób. Mógł na nich polegać, mógł je teŜ wykorzystać... w najlepszym moŜliwym znaczeniu tego słowa. • Zaprosiłem was tu, bo chcę prosić o pomoc. - Odwrócił się i powiódł spojrzeniem po twarzach wszystkich zebranych w jego gabinecie. - Muszę powiedzieć, Ŝe mam tej walki po dziurki w nosie. • Z Yuuzhan Yongami? - zapytała Mara Jadę Skywalker. Siedziała przy długim, owalnym transpastalowym stole, a jej mąŜ stał obok fotela. Cal Omas wzruszył ramionami. -

Wystarczyło mi, Ŝe miałem do czynienia z Borskiem FeyMya - podjął po

chwili. - Ścierałem się z nim na kaŜdym kroku i czasami po prostu chciało mi się

płakać. Straty, jakie ponieśliśmy z powodu jego głupoty... - Pokręcił głową, jakby chciał z niej usunąć niemiłe wspomnienia. - Kiedy zginął, pomyślałem jak idiota, Ŝe odtąd sprawy potoczasie po mojej myśli. JakŜe się pomyliłem! Po jego śmierci Bothanie 31 ogłosili zwariowaną wojnę ar'krai. Muszę teraz uŜerać się z jednym admirałem, który upiera się, Ŝeby przystąpić do decydującego ataku i raz na zawsze wyeliminować nie tylko zagroŜenie, ale samych Yuuzhan Yongów. Chciałem się z tym zwrócić do Senatu, ale usłyszałem tylko więcej podobnych opinii. Nawet rycerze Jedi... - Nie wszyscy Jedi - przerwał mu cicho Luke Skywalker. Zmarszczył brwi, jakby słowa Omasa sprawiły mu osobistą przykrość. Przywódca Galaktycznego Sojuszu z szacunkiem skinął głową w jego stronę, a takŜe w kierunku Releqy A'Kli, która poruszyła się niespokojnie na fotelu. • Zechciejcie mi wybaczyć - powiedział. - Wiem, Ŝe nie wszyscy Jedi i nie wszyscy senatorowie. Zbyt wielu jednak zachowuje się jak szaleńcy, Ŝebyśmy mogli podjąć rozsądną decyzję. • Czy mam przez to rozumieć - zaczęła Leia - Ŝe nie zamierzasz dąŜyć do ostatecznego pokonania Yuuzhan Yongów? • Naprawdę namawiasz polityka, Ŝeby sprzeciwił się woli opinii publicznej? Omas roześmiał się z przymusem. Podszedł do swojego fotela, opadł na siedzenie i cięŜko westchnął. - Prawdę mówiąc, czy chcę tego, czy nie, nie mógłbym teraz wysłać naszych oddziałów do ataku. Przyznaję, Ŝe udało się nam odnieść nad wrogiem kilka mało znaczących zwycięstw i wszystko wskazuje, Ŝe na razie jakoś się trzy mamy, ale jeśli przecenimy swoje siły i zechcemy osiągnąć zbyt wiele w krótkim czasie, znajdziemy się w takim samym połoŜeniu jak teraz oni. Dopóki nie zdołamy zgromadzić wystarczających sił do obrony... na wypadek gdyby nasz atak zakończył się niepowodzeniem... nie zamierzam wyraŜać zgody na Ŝadne drastyczne posunięcia. W przeciwnym razie ryzykujemy, Ŝe stracimy wszystko, co dotąd zyskaliśmy, a moŜe nawet znajdziemy się w jeszcze mniej korzystnej sytuacji. Musimy najpierw skonsolidować siły, Ŝeby móc później przystąpić do dalszej walki. • Zastanawiałem się, dlaczego w naszym spotkaniu nie bierze udziału admirał Traest Kre'fey - odezwał się Hamner. - Z pewnością nie ucieszyłaby go ta decyzja, prawda?

• Musi się z nią pogodzić - odparł Omas. - Kre'fey jest dobrym strategiem i trzymał naszą stronę, kiedy był najbardziej potrzebny, ale nie mianowałbym go naczelnym dowódcą. UwaŜam, Ŝe na to stanowisko bardziej nadaje się Sień Sów. Sullustanin kiwnął głową i zamrugał wielkimi czarnymi oczami. - Konsolidacja sił to klucz do wygrania tej wojny - oznajmił. - Nie zamierzam nadstawiać karku, dopóki się nie upewnię, Ŝe mój wibrotopór 32jest ostrzejszy i większy niŜ broń, jaką się posługują Yongowie. • Roztropność bywa lepsza niŜ odwaga - zauwaŜyła Mara. • To moŜliwe - przyznał Sów. - Gdybym w tej chwili miał do dyspozycji te wojska, moŜe poczułbym się zupełnie inaczej. - Sullustanin wzruszył ramionami. Skywalker kiwnął głową. - W takim przypadku byłoby nam trudniej znaleźć argumenty przeciwko ostatecznemu rozstrzygnięciu - powiedział. – Doskonale to rozumiem. Pozostałyby nam juŜ tylko racje moralne. Gdybyśmy zaatakowali z zamiarem ostatecznego unicestwienia naszych wrogów, w czym bylibyśmy lepsi od Yongów? Siedzący przy stole goście zachowali milczenie. Cal Omas powiódł spojrzeniem po ich twarzach. Skywalker sprawiał wraŜenie •zmartwionego, a jego Ŝona uwaŜnie go obserwowała. Leia miała dziwny wyraz twarzy. Cal zdąŜył się juŜ zorientować, co znaczyła mina: księŜniczka intensywnie zastanawiała się nad wszystkim, co usłyszała. Kenth Hamner i Sień Sów byli wytrawnymi wojskowymi, nawykłymi do myślenia w kategoriach zasobów, sił, środków i stawianych celów; czuli się znacznie mniej pewnie, ilekroć dyskusja zahaczała o filozofię. Jedyną osobą zdradzającą jakieś emocje była senatorka Releąy A'Kla. Złocista sierść Caamasjanki jeŜyła się na znak dręczącego ją niepokoju. - O co chodzi, Releąy? - zapytał Omas. Dobrze wiedział, co usłyszy, zanim jeszcze istota zdecydowała się otworzyć usta. Właśnie po to w ogóle zaprosił ją na to spotkanie. - Mam nadzieję, Ŝe wyraŜę opinię wszystkich - zaczęła A'Kla - kiedy powiem, Ŝe naszym ostatecznym celem jest pokój. Pokój, a nie tylko koniec wojny. Jeszcze raz zebrani przyznali jej rację zgodnym chórem pomruków. Sprzeciwiła się tylko księŜniczka Leia. - Pokój za kaŜdą cenę to Ŝaden pokój - oznajmiła. Natychmiast poparła ją Mara.

• W najlepszym razie będzie oznaczał tylko chwilowe zawiesze nie broni dodała. • Powinniśmy osiągnąć coś trwalszego, coś więcej niŜ zwycięstwo nad Yongami, coś, na czym moglibyśmy oprzeć nasz npwy Galaktyczny Sojusz - ciągnęła Leia. Musimy mieć w tym celu trwałą infrastrukturę i gwarantowaną ciągłość dostaw. Przydałyby się takŜe statki, Ŝeby zastąpić te, które uległy zniszczeniu podczas działań zbrojnych. 3-Ruiny Imperium 33 Powinniśmy na nowo przetrzeć nadprzestrzenne szlaki, zapewnić bezpieczeństwo i

porządek, a takŜe... • Musimy uczynić wszystko co w naszej mocy, Ŝeby odzyskać Coruscant - wpadł jej w słowo Sień Sów. - To symbol naszej władzy. Dopóki go nie odbijemy, dopóty nasze starania będąjak budowla wzniesiona na ruchomym piasku. • To wszystko święta prawda - odezwał się Omas, nieznacznym kiwnięciem głowy przyznając rację sullustańskiemu admirałowi. - Obawiam się jednak, Ŝe usiłujemy sięgnąć do gwiazd, podczas gdy zaledwie zdołaliśmy wydostać się z rynsztoka. Moim najwaŜniejszym zadaniem jest w tej chwili codzienna walka o przetrwanie. Nie myślę o kontrataku ani odbudowie tego, co utraciliśmy podczas wojny. W najbardziej opłakanym stanie znajdują się HoloNet i sieci łączności podprzestrzennej. Czy macie pojęcie, ile trudu wymaga przywrócenie ich normalnego funkcjonowania, skoro nawet nie wiemy, co działa, a co nie? Co najmniej połowa urządzeń nie kontaktuje się z pozostałymi. • To nie tak, Ŝe nikt nawet nie próbował coś na to poradzić... - zaczęła Leia. • Wiem, wiem - przerwał jej Omas. - Ty i Han dawaliście z siebie wszystko, podobnie jak Mara. Marrab takŜe stara się, jak moŜe... • Gron Marrab? - wtrąciła się Mara. - Nie ma kogoś, kto lepiej wykonałby to zadanie? • No cóŜ, jest Kalamarianinem, mieszkańcem tej planety, i zna jej wszystkie problemy od podszewki. - Nie mógł nic poradzić, Ŝe czuł się jak przyparty do muru i zmuszony do obrony. - Zdecydowałbym się pewnie na kogoś innego, gdybym miał jakiś wybór. Właśnie to usiłuję wam wytłumaczyć. Nie mam absolutnie Ŝadnego wyboru. Wraz z upadkiem Coruscant straciliśmy większość funkcjonariuszy słuŜb wywiadowczych i senatorów. Wiele osób stara się zmienić obecny stan, ale na razie

nikt nie koordynuje ich poczynań. Istnieje co najmniej sześć odrębnych systemów dowodzenia, a kaŜdy dysponuje odmiennymi środkami. Praktycznie nie porozumiewają się między sobą. Zdziwiłbym się, gdybym nie dowiedział się o takich, którzy nie chcą słyszeć o rozmowie ze mną... Urwał i kilka sekund nad czymś się zastanawiał. - Zwłaszcza wówczas, kiedy mogą mówić - podjął po chwili. - Są fragmenty tej galaktyki, wielkie jak Jądro, z których od wielu miesięcy nie otrzymaliśmy Ŝadnej wiadomości. Nie wiemy, czy powodem tego milczenia jest suwerenna decyzja, czy teŜ moŜe załamanie się infrastruktury. Nie mamy pojęcia, czy to problem natury technicznej, 34 czy świadomy sabotaŜ. Wiemy tylko, Ŝe łączność, jaką kiedyś uznawaliśmy za coś normalnego i oczywistego, wraz ze wszystkim innym uległa awarii lub zniszczeniu. • To waŜny problem, zwłaszcza Ŝe brak łączności rodzi ferment - wtrącił się Luke Skywalker. • Właśnie - przyznał Omas. - Nie ma co dąŜyć do wygrania wojny, gdybyśmy później mieli tylko obserwować, jak Galaktyczny Sojusz rozpada się na kawałki. • To na czym ci właściwie zaleŜy? - zainteresowała się Mara. - Domyślam się, Ŝe to ma jakiś związek z nami. Inaczej byś nas tu nie zapraszał, prawda? • Muszę mieć grupę osób zdecydowanych, Ŝeby przywrócić wszystko do poprzedniego stanu - odparł porywczo Alderaanin. - Mobilną grupę specjalną, która połączy kropki w całość, jeŜeli mogę się tak wyrazić. Znajome, godne zaufania twarze, symbole pokoju i dobrobytu. Na kimś takim najbardziej mi zaleŜy. Naturalnie, przede wszystkim pomyślałem o mistrzu Skywalkerze. O nim i o Leii. Obecność przedstawicielki Nowej Republiki z pewnością ułatwi zadaniepozostałym. • Teraz to się nazywa Galaktyczny Sojusz, Calu - poprawiła go księŜniczka. • Tak, oczywiście - zgodził się Omas. - Upłynie jakiś czas, zanim do tego się przyzwyczaję. Grupa specjalna nie musi się składać z osób znających się na technice; nie do nich naleŜy naprawianie sieci łączności, gdziekolwiek wykryjąuszkodzenie. JeŜeli zorientujecie się, Ŝe właśnie na tym polega cały problem, moŜecie po prostu wezwać na pomoc specjalistów. Na wypadek gdyby się okazało, Ŝe to problem natury wojskowej, przydzielę wam eskortę w sile jednej albo dwóch eskadr, nie sądzę jednak, Ŝebyście potrzebowali większego wsparcia. Nie lecicie tam, Ŝeby

kogokolwiek zastraszać, ale by nawiązać stosunki i łączność. Postarajcie się, na ile to moŜliwe, usunąć z galaktyki białe plamy i sprowadźcie do domu zdezorientowanych albo zagubionych. Przynajmniej spróbujcie im uświadomić, Ŝe tak czy owak nadal się o nich troszczymy. Przerwał i czekał, czy ktoś z zebranych zechce wygłosić swoją opinię. Kiedy nikt się nie odezwał, kiwnął głową. -

Co o tym myślicie? - zapytał.

Leia zareagowała pierwsza na jego wezwanie. - Zasadniczo uwaŜam, Ŝe to dobry pomysł - zaczęła. – Jestem pewna, Ŝe Han zgodzi się z moim zdaniem. 35 Omas uśmiechnął się z przymusem, jakby doceniał jej poparcie. • Miałem nadzieję, Ŝe właśnie tak spojrzycie na ten problem - powiedział. „Sokół" moŜe być doskonałym argumentem popierającym wasze starania. • Prawdę mówiąc, nie masz wielu innych jednostek, z których mógłbyś zrezygnować - oznajmiła księŜniczka. - Doskonale to rozumiem. Omas zerknął na Luke'a, aby ze zdumieniem przekonać się, Ŝe mistrz Jedi marszczy brwi. Alderaanin odczuł lekki niepokój. Co takiego zawierał jego plan, co mogło się nie spodobać Skywalkerowi? Rycerze Jedi mieli otrzymać szansę ponownego pełnienia roli straŜników pokoju w galaktyce, a zarazem jeszcze silniejszego związku z Galaktycznym Sojuszem. Gdyby planowana wyprawa zakończyła się powodzeniem - a Omas nie widział Ŝadnego powodu, dla którego nie miałoby się tak stać - nikt spośród senatorów nie śmiałby twierdzić, Ŝe Jedi to istoty bezwartościowe. - Luke? - zagadnęła Mara, która takŜe zauwaŜyła zmarszczone brwi męŜa. Mistrz Jedi nie odpowiedział od razu. Pewnie zastanawiał się nad wszystkim, co usłyszał. Kiedy w końcu zdecydował się przerwać milczenie, mówił powoli, jakby starannie waŜył kaŜde słowo. • Rozwiązałoby to tylko połowę naszych problemów - zaczął. - Bardzo moŜliwe, Ŝe znakomicie wywiąŜemy się z zadania, ale do załatwienia pozostanie jeszcze sprawa Yuuzhan. Nie zniknie samoistnie, choćbyśmy nie wiem jak mocno starali się przekonać o tym zwolenników dalszej walki. A co byś powiedział, gdybym oznajmił, Ŝe zdołam za jednym zamachem, podczas jednej wyprawy, rozwiązać oba twoje

problemy: wojskowy i moralny? • Naturalnie, byłbym tym szalenie zainteresowany - odparł Omas, rozkładając ręce. - Jak zamierzasz to osiągnąć? • Szczątki, a właściwie Ruiny Imperium - oznajmił Sów, udzielając odpowiedzi zamiast mistrza Jedi. Luke spojrzał na Sullustanina i kiwnął głową. • Właśnie. Imperium - powtórzył z przekonaniem. • JuŜ raz odrzucili naszą propozycję - przypomniała Leia. - Pellaeon oznajmił wówczas, Ŝe połączenie sił po prostu go nie interesuje. Jeśli o nich chodzi, radzą sobie znakomicie z powstrzymywaniem naporu Yuuzhan Yongów. • Kiedy prowadziliśmy tamte rozmowy, nie dawaliśmy sobie rady z wrogami równie dobrze jak oni - przypomniał Skywalker. - Teraz 36 jednak, kiedy zaczynamy odpłacać Yuuzhanom taką samą monetą, moŜe Imperium zechce zmienić zdanie. • CóŜ, to z pewnością rozwiązałoby nasz problem wojskowy - stwierdził Omas. No i uwiarygodniłoby nazwę naszego nowego rządu. • Galaktyczna Federacja NiezaleŜnych Sojuszów. Galaktyczna - podkreśliła A'Kla. • Właśnie - zgodził się z nią Alderaanin. - Taka nazwa nie byłaby odpowiednia, jeŜeli nie przyłączyłyby się do nas ogromne sektory galaktyki. Splótł ręce na piersi i ponownie odwrócił się w stronę Luke'a. • Proponujesz więc, mistrzu Skywalkerze, Ŝebyśmy zorganizowali dyplomatyczną wyprawę? - zapytał. • Do Ruin Imperium, a później takŜe do przestworzy Chissów - potwierdził Luke. - To właśnie oni udoskonalili truciznę wynalezioną przez naukowców Scaura... biologiczną broń o nazwie Alpha Red. WciąŜ jeszcze wisi nad nami groźba jej uŜycia. Nie wolno nam o tym zapominać. • Nie wolno - przyznał Cal Omas. - Nie pozwala mi zresztąo niej zapomnieć admirał Kre'fey. • Sądziłam, Ŝe wszelkie prace nad tą bronią zostały wstrzymane - odezwała się Releąy A'Kla. Zmarszczyła brwi, a purpurowa sierść nad jej oczami lekko zafalowała.

• Wstrzymane w języku wojskowych oznacza tylko to, Ŝe twoja broń jest nastawiona na ogłuszanie - odezwał się naczelny dowódca Wojsk Obrony. - Tyle Ŝe blaster jest cały czas zasilany i wymierzony w twoją głowę. • A raczej byłby, gdyby poświęcono tylko kilka tygodni na dalszeprace nad tą bronią - poprawił go Cal Omas. WciąŜ nie.bardzo wiedział, jak zareagować na wymyślony przez Chissów plan posłuŜenia się bronią biologiczną w celu pokonania Yuuzhan Yongów. Z jednej strony rozumiał wojskowych, którzy chcieliby za jednym uderzeniem unicestwić wszystkich nieprzyjaciół, nie ponosząc Ŝadnych strat w oddziałach czy sprzęcie Floty. Z drugiej jednak pachniało mu to uŜyciem do walki z wrogiem podobnych taktyk, jakie stosowali sami Yongowie. To oni wykorzystali broń biologiczną na Ithorze. Jak na ironię, właśnie ithoriańskie drzewa bafforr były źródłami trucizny, zastosowanej później do opracowania Alphy Red. Yuuzhan Yongowie wykorzystali broń biologiczną takŜe na wielu innych planetach, unicestwiając całe biosystemy. W celu ujarzmienia kolejnych światów galaktyki uciekali się do niemoralnej taktyki, którą dałoby się bardzo łatwo obrócić 37 przeciwko samym Yongom. W najgorszych nocnych koszmarach Omas widział, jak system po systemie pada ofiarą szarej zarazy, a równocześnie samych Yuuzhan eliminuje chissańska broń biologiczna. Ostatecznym wynikiem takich metod byłaby jednak pozbawiona wszelkich śladów Ŝycia, sterylna galaktyka. Nie chciał, Ŝeby właśnie takim rezultatem zakończył się okres jego rządów, nawet gdyby nie pozostał nikt, kto mógłby to pamiętać. - Propozycja zniszczenia wyników dotychczasowych badań - zaczął Sów spotkałaby się z bardzo silnym oporem ze strony niektórych osób z grona moich podwładnych. Nie zdołałbym zagwarantować, Ŝe nie zdecydują się na podjęcie działań na własną rękę, byleby do tego nie dopuścić. Luke kiwnął głową. • Wiem, Ŝe istnieje taka moŜliwość, panie admirale - powiedział. - Chcę jednak lecieć do przestworzy Chissów nie dlatego, Ŝeby proponować im albo wymuszać na nich takie rozwiązanie. To ich decyzja i nie zamierzam odmawiać im prawa do jej podejmowania. Chciał bym tylko złoŜyć propozycję pokojową. • Niektórzy natychmiast dojdą do przekonania, Ŝe masz w tym ukryty interes. Sień Sów zwrócił się do przywódcy Galaktycznego Sojuszu. - JeŜeli się na to

zdecydujesz, Calu, doradzam, Ŝeby to była nieoficjalna wyprawa. Nieformalna, ściśle tajna misja... MoŜesz zresztą nazwać ją, jak zechcesz. Im mniej osób dowie się o niej, tym lepiej. • JeŜeli nie będzie oficjalna - odparł Alderaanin - to nie jestem pewien, jak wielkiego poparcia mógłbym jej udzielić. • Nic nie szkodzi - odezwał się Skywalker. - Będziemy dysponowali „Cieniem Jadę" i moim X-wingiem. MoŜe takŜe poprosimy o pomoc kilka innych osób, które mają wobec nas dług wdzięczności. Skoro juŜ mowa o poparciu, najbardziej zaleŜy mi na tym, Ŝebyś nie usiłował nas powstrzymać. Podczas naszej nieobecności postaraj się takŜe trzymać w ryzach zwolenników radykalnego rozwiązania problemu Yuuzhan Yongów. • To nie powinno stanowić problemu - oznajmił Omas. - Wymyślę coś, Ŝeby znaleźć im zajęcie. - Rozsiadł się wygodniej na fotelu. Przeczuwał, Ŝe za prośbą mistrza Jedi kryje się coś więcej niŜ to, co Luke zechciał wyrazić słowami. -Bardzo jednak wątpię, Ŝeby Yuuzhan Yongowie zechcieli ułatwić nasze zadanie tak bardzo, jak usiłuje nam wmówić senator Niuv. • Wyprawa potrwa bardzo długo, prawda? - zainteresował się Sullustanin. Naturalnie doceniam wasze starania przyłączenia Impe rium 38 do Galaktycznego Sojuszu, sądzę jednak, Ŝe powinien tam lecieć ktoś jeszcze. Jedną z tych osób moŜe być obecny tu Kenth. Ma wiele zalet i doskonale by się nadawał. Władcy Imperium i Chissowie teŜ by to docenili. • Masz sporo racji, Sień. - Luke wymienił z Marąi Leią spojrzenia, ale Omas nie zdołał odgadnąć ich znaczenia. - Jednak dzięki tym samym zaletom, o których wspominałeś, Kenth nadaje się wręcz idealnie, by pozostać na miejscu i utrzymywać w ryzach zwolenników wojny. Ani Imperium, ani Chissowie nie zdołająrozwiązać samodzielnie problemu Yuuzhan Yongów, choćby tylko od strony wojskowej. Prawdę mówiąc i jedni, i drudzy to tylko drugorzędne cele. Podczas wyprawy muszę wykonać jeszcze jedno zadanie. • Aha. - Omas usiadł prosto, bo domyślił się, na czym polega brakujący element łamigłówki. - Ruiny Imperium i przestworza Chissów. I jedno, i drugie znajduje się w obrębie albo w pobliŜu Nieznanych Rejonów galaktyki. Luke rozciągnął usta w ledwo zauwaŜalnym uśmiechu.

• To prawda - przyznał. • Czego właściwie tam poszukujesz, mistrzu Skywalkerze? - zainteresował się Alderaanin. • Nie uwierzyłbyś, Calu, nawet gdybym ci powiedział – odparł Luke. • Moralnego rozwiązania problemu, jak pokonać Yuuzhan Yongów? - nie dawał za wygraną przywódca Galaktycznego Sojuszu. • MoŜliwe. A przynajmniej jakiejś alternatywy. Zanim Omas zdąŜył zadać następne pytanie, Luke uniósł rękę. Alderaanin uśmiechnął się kwaśno i rozsiadł wygodniej na fotelu. - Domyślam się, Ŝe mi tego nie powiesz- rzekł. Przeniósł spojrzenie na Sowa, ale natychmiast zrozumiał, Ŝe jego naczelny dowódca wie na temat planów Skywalkera równie mało jak on. - Wiem juŜ wystarczająco duŜo, aby cię zapewnić, Ŝe nie zrobię niczego, co mogłoby pokrzyŜować twoje plany. Prawdopodobnie zdołasz namówić władców Imperium i Chissów, Ŝeby się do nas przyłączyli, ale to jeszcze nie zagwarantuje bezpieczeństwa Galaktycznego Sojuszu. No, ale będzie stanowiło jakąś pomoc. JeŜeli uwaŜasz, Ŝe potrafisz zapewnić rozwiązanie problemu tej wojny na dłuŜej, zrobię co w mojej mocy, by ci pomóc. Mistrz Jedi starał się cały czas zachowywać kamienny wyraz twarzy, ale kiedy Leia dotknęła jego ramienia, wszyscy zrozumieli, Ŝe jest zadowolona z wyniku rozmowy. Podobnie jak mąŜ, starała się jednak nie okazywać Ŝadnych ucjwć. 39 - A ty, Leio? - zapytał Omas. - Nadal zamierzasz zrobić to, o co cię prosiłem? KsięŜniczka kiwnęła głową. - Naturalnie - odparła. - MoŜesz liczyć, Ŝe Han i ja zrobimy, co się da, by ci pomóc. Alderaanin był wyraźnie zadowolony. - Jestem wam bardzo wdzięczny - powiedział. - Postarajcie się spędzić trochę czasu z Sienem, Ŝeby przedyskutować problemy logistyczne. Sprawdzę, co mogą przydzielić wam ci z wydziału operacji specjalnych. Wiem, Ŝe wy takŜe macie tam swoje znajomości. Wstał uśmiechnięty. Domyślał się, Ŝe udział w tej wyprawie wezmą takŜe piloci Eskadry Bliźniaczych Słońc, dowodzonej przez Jainę Solo... A skoro tak, na pewno zechce jej towarzyszyć Jag Fel. Oboje postarają się zadbać o wojskową stronę

wyprawy, a moŜliwe, Ŝe takŜe o coś więcej. Omas był pewien, Ŝe Sień Sów nie będzie miał nic przeciwko ograniczonemu uŜyciu siły w celu przekonania przedstawicieli bardziej niesfornych sektorów galaktyki. • A teraz wybaczcie - zaczął - ale czeka na mnie ogromna kolejka istot, które mają coś do załatwienia. • Dziękujemy, Ŝe zechciałeś poświęcić nam tyle czasu – odezwał się Luke, ujmując dłoń Ŝony, która wstała z fotela. - Jesteśmy teŜ wdzięczni za zrozumienie i obietnicę współpracy. Niechaj Moc wiedzie nas wszystkich. • Ku pokojowi - dodała Releąy A'Kla, takŜe wstając z fotela. • Ku pokojowi - przytaknął z całego serca Omas, przyglądając się, jak goście wychodzązjego gabinetu. Wiedział, Ŝe tyIko czas zdoła stępić kły koreliańskich piaskowych panter w szeregach senatorów, Wojsk Obrony Galaktycznego Sojuszu i rycerzy Jedi. Bez względu jednak na to, co planował Luke Skywalker, Omas mógł tylko Ŝywić nadzieję, Ŝe zdoła zapewnić mu dość czasu na wykonanie zadania, zanim piaskowe pantery zgromadzą się pod drzwiami jego gabinetu i Ŝądne jego krwi zaczną głośno ryczeć.

Oglądane z przestworzy oceany nadawały Kalamarowi wygląd pogodnej, roziskrzonej błękitnej kuli. Spiralnie zakręcone ławice chmur, widoczne pod połyskującym lodowato niebem, kreśliły słowa, które zrozumieć mogłyby chyba tylko gwiazdy. Z tak duŜej odległości nawet istoty obdarzone najbystrzejszym wzrokiem nie zdołałyby dostrzec wystających z wody koralowych raf, bagnistych wysp ani pływających 40 miast, rozrzuconych tu i ówdzie po powierzchni nierzadko wzburzonego oceanu. CóŜ, właśnie tak wyglądała tymczasowa stolica nieco wcześniej powołanego do Ŝycia Galaktycznego Sojuszu. Pianę-i ta była ojczyzną dwóch inteligentnych ras liczących ponad dwadzie-ścia siedem miliardów istot, do których zaliczali się takŜe legendarny admirał Ackbar i słynna uzdrowicielka, mistrzyni Jedi, Cilghal. Z tak daleka nie dałoby się zauwaŜyć śladów pamiętnych wydarzeń, jakie miały miejsce w czasach wskrzeszonego klona Imperatora Palpatine'a i osławionej renegatki, admirał Daali... a podobnych wydarzeń mogli znów być świadkami, zanim ta wojna dobiegnie końca. Planeta wygląda stąd po prostu pięknie, moŜe dlatego Ŝe całą jej powierzchnię

pokrywa ocean, pomyślała Jaina Solo, kierując swój czteropłatowy myśliwiec do pływającego miasta Hikahi. Nie widać na nim Ŝadnych śladów zniszczeń. - XJ – trzy – dwadzieścia – trzy, masz zgodę na lądowanie – odezwał się ktoś z charakterystycznym kalamariańskim akcentem. - Kieruj się na lądowisko DAczterdzieści dwa. Nagle wokół jednego z miejsc na powierzchni kadłuba, zwęglonego niegdyś w wyniku celnego strzału, zawirowało rozrzedzone powie-trze górnych warstw atmosfery. Młoda Solo zgrzytnęła zębami. Jej myśliwiec zadygotał, a robot R2 zapiszczał alarmująco. Kilka chwil później, kiedy jej X-wing szybował nad powierzchnią kalamariańskiego oceanu w stronę lądowiska, astromechaniczny robot pozwolił sobie na krótką serię melodyjnych pisków i gwizdów. Jaina spojrzała na ekran monitora pokładowego translatora, a kiedy zobaczyła przesłaną przez R2 wiadomość, cicho się roześmiała. - Nie, z całąpewnościąduŜe zasolenie Kalamara nie wywrze zbawiennego wpływu na twoje obwody elektroniczne, Cappie - powiedziała. - Nie powinieneś się jednak tym przejmować. Nie przyleciałam tu z tobą, Ŝeby uczyć cię pływania.

Kiedy wylądowała, na jej spotkanie wyszedł Kyp Durron. Były dowódca eskadry wyglądał mizernie i sprawiał wraŜenie zmęczonego. Wydawał się o wiele starszy niŜ zaledwie przed kilkoma tygodniami, kiedy ostatnio go widziała. • Miło cię widzieć, pani pułkownik - powiedział. • Przykro mi, Ŝe się spóźniłam - odparła Jaina, zdejmując lotniczy hełm i wsuwając go pod ramię. - Musiałam poświęcić sporo czasu, aby zyskać pewność, Ŝe piloci Bliźniaczych Słońc mają przygotowane 41 odpowiednie kwatery. CzyŜbym straciła coś waŜnego, nie biorąc udziału w tym spotkaniu? - Obawiam się, Ŝe tak - wyjawił Kyp, kiedy oboje opuszczali płytę lądowiska. Na twoim miejscu jednak bym się nie przejmował. Odnoszę wraŜenie, Ŝe i tak zadecydowano o wszystkim za naszymi plecami. Zgromadzenie nas w jednym miejscu stanowiło zwykłą formalność... okazję do przypomnienia, Ŝe stanowimy element większej całości. Chyba wiesz, co usiłuję ci powiedzieć, prawda?

Jaina machinalnie kiwnęła głową, zupełnie jakby słuchała jego słów tylko jednym uchem. - Czy jest tu Tahiri? - zapytała, kiedy przeszli jeszcze kilka kroków. Kyp spojrzał na nią i zmarszczył brwi. - Nie - powiedział. - Dlaczego pytasz? Jaina wzruszyła ramionami. Szła dalej, ale starała się unikać spojrzenia mistrza Jedi. Nie chciała, Ŝeby zobaczył, jak bardzo jest zaniepokojona. - To prawdopodobnie nic powaŜnego - skłamała. - Kiedy wylądowałam w hangarze „Ralroosta", zastałam wiadomość od niej. Podobno chciałaby porozmawiać ze mną, gdy tylko wyląduję. Powiedziała... Kyp czekał, aŜ skończy, ale kiedy milczenie się przeciągało, zapytał: - Co, Jaino? Co powiedziała? Młoda Jedi postarała się przypomnieć sobie brzmienie głosu Tahiri. • Nie wiem, Kypie - oznajmiła w końcu. - Nie chodzi o to co, ale jak powiedziała. Odniosłam wraŜenie, Ŝe wydarzyło się coś złego. • CóŜ, nawet jeŜeli przebywa tu, na Kałamarze - zaczaj Durron - to nie stawiła się na spotkanie. Jaina poczuła, Ŝe na myśl o tej dziewczynie... nie, młodej kobiecie, poprawiła się w myśli... ogarnia ją niepokój. Tahiri była teraz takŜe rycerzem Jedi. Kiedyś łączyło ją z Anakinem coś więcej niŜ przyjaźń. JeŜeli pogodzenie się z jego śmiercią było dla niej choćby w połowie tak trudne jak dla Jainy, młoda Solo potrafiłaby zrozumieć dziwny smutek, jaki usłyszała w jej głosie. TyIko dlaczego akurat teraz? Dlaczego Tahiri pragnęła porozmawiać właśnie z nią? - Ale jest tutaj Jag - ciągnął Kyp i Jaina z zaskoczeniem zauwaŜyła, Ŝe na te proste słowa coś drgnęło w jej sercu. 42 • Naprawdę? Gdzie? - zapytała. Idąc istnym labiryntem korytaŜy, starała się cały czas patrzeć przed siebie, Ŝeby Kyp nie zauwaŜył, jak bardzo zarumieniła się na wzmiankę o młodym pułkowniku Jaggedzie Felu. • Prawdę mówiąc, w tej chwili rozmawia z twoimi rodzicami - odparł Durron. Pewnie coś razem knują. - Przystanął nagle i odwrócił się, Ŝeby spojrzeć w jej oczy. Chodzą słuchy o ostatecznym wygraniu tej wojny, Jałno - ciągnął po chwili. -

Ostatnio wiele się mówi na ten temat. Wszystkich ogarnęło coś w rodzaju histerii. Przed bitwą o Ebaq Dziewięć sprawialiśmy wraŜenie pokonanych, teraz jednak mogłabyś pomyśleć, Ŝe zmusiliśmy Yongów do odwrotu. Jaina kiwnęła głową. Doskonale rozumiała, co Kyp stara się jej powiedzieć: co i dlaczego. Politycy nie mieli pojęcia o sytuacji panującej na polach bitwy. Od prawdziwej akcji oddzielało ich co najmniej kilka szczebli dowodzenia, nie mogli więc wiedzieć, co czują ci, którzy walczą naprawdę. Jaina zawsze starała się zachowywać optymizm, ale chociaŜ wojska sojuszników odniosły kilka zwycięstw, wiedziała, Ŝe do zakończenia wojny jeszcze długa droga. Sytuacja mogła odwrócić się zawsze... i w kaŜdą stronę. Podczas wojny niczego nie moŜna wiedzieć na pewno. Rozumiała jednak polityków, którzy tak bardzo chcieli uwierzyć, Ŝe zwycięstwo jest w zasięgu ręki. Ta wojna wszystkim uprzykrzała Ŝycie. Lata poraŜek i nieubłaganych zwycięstw Yuuzhan Yongów, utrata okrętów, śmierć przyjaciół... to wszystko wywierało ogromny wpływ na kaŜdego. Jaina widziała go w oczach Kypa i w tym, jak się postarzał. Sama wciąŜ jeszcze cierpiała po śmierci Chewiego i Anakina. Bardzo boleśnie wspominała wcześniejsze ześlizgiwanie się w objęcia Ciemnej Strony... - Będę miała to na uwadze - obiecała i zdecydowanie pokiwała głową, oddalając niemiłe wspomnienia. Domyślała się, Ŝe róŜne osoby w prowizorycznej stolicy zajmują róŜne stanowiska, nie zamierzała więc składać Ŝadnych obietnic, dopóki się nie dowie, co właściwie dzieje się „za jej plecami", jak wyraził się Kyp Durron. Mistrz Jedi ruszył dalej. Całkiem pewnie poruszał się po labiryncie korytarzy i tuneli. Spędził na Kałamarze tyle czasu, Ŝe zdąŜył dobrze się zapoznać z rozkładem ulic podwodnego miasta. Im głębiej się zapuszczali, tym więcej spotykali osób. Korytarzami spieszyły prawdziwe tłumy. Wszyscy sprawiali wraŜenie zajętych własnymi sprawami. Jaina widziała istoty róŜnych ras i płci, róŜnego wzrostu i w róŜnym wieku, zajęte najróŜniejszymi czynnościami. Technicy mieszali 43 się z urzędnikami, uzbrojeni Ŝołnierze wpadali na sekretarki, a między Ŝywymi osobami przemykały albo sunęły roboty i androidy. Wyczuwało się pośpiech i napięcie. Wszędzie panował taki hałas, Ŝe Jaina, która przez czas spędzony w niewielkiej kabinie X-winga rozmawiała właściwie tylko ze swoim

astromechanicznym robotem, czuła się trochę oszołomiona. • Przepraszam cię - odezwał się w pewnej chwili Kyp, który zauwaŜył, Ŝe Jaina czuje się nieswojo. - Powinniśmy byli skorzystać z tunelowej taksówki, myślałem jednak, Ŝe na pewien czas masz dosyć przebywania w ciasnych, zamkniętych pomieszczeniach. • Nic nie szkodzi - zapewniła go Jaina. - Prawdę mówiąc, marzyłam o tym, by rozprostować kości. Naturalnie, nie chodziło jej wyłącznie o to. Nie chciała po prostu zmarnować okazji zorientowania się w sytuacji. Gdyby wyskoczyła z kabiny swojego X-winga i od razu popędziła na spotkanie, nie poznałaby warunków Ŝycia w zanurzonej pod wodą części pływającego miasta. Korytarze i tunele tętniły Ŝyciem, a na widok spieszących we wszystkie strony istot Jaina czułą Ŝe jej serce szybciej bije. W pozornym chaosie dostrzegała powstający ład, niestety mało kto wiedział, jak najlepiej go wykorzystać. Młoda Solo uświadomiła sobie, Ŝe właśnie w tym celu bierze udział w wojnie. Przyszłość jej cywilizacji decydowała się nie tylko podczas bitew w bezkresnych przestworzach, ale równieŜ w tunelach i salach konferencyjnych pływającego miasta. Wreszcie korytarze stały się szersze i tłum istot trochę się przerzedził. Jaina i Kyp mogli juŜ iść obok siebie, a poziom hałasu zmniejszył się na tyle, Ŝe nie musieli krzyczeć, kiedy chcieli się porozumieć. Dyskutowali o szczegółach dowodzenia eskadrami gwiezdnych maszyn. Wyglądało na to, Ŝe Kyp znajduje ukojenie w prowadzeniu rozmowy na tak przyziemne tematy, jak nowe taktyki walki czy poziom wyszkolenia pilotów. Myśliwce zaczynały wykazywać oznaki zmęczenia, podobnie jak piloci i pracownicy personelu naziemnego, którzy musieli cały czas coś naprawiać i pilnować, Ŝeby usterki nie przerodziły się w coś powaŜniejszego. Zdradzieckie zmęczenie ogarniało zarówno sprzęt, jak i obsługujące go inteligentne istoty. Jaina domyślała się, Ŝe ta sama reguła dotyczy wszystkiego, co stawia opór. W końcu stanęli przed strzeŜonymi przez dwóch kalamariańskich wartowników drzwiami sali konferencyjnej. Uzbrojeni straŜnicy unieśli koralowe włócznie w powitalnym geście i wpuścili ich do środka. Nad szerokim ekranem, na którym widniało kilkanaście szczegółowych map i planszy, pochylali się rodzice Jainy, Han Solo i Leia Organa Solo. 44

Między nimi stała wysoka kobieta o śniadej karnacji i włosach związanych w ciasny kok. Jaina rozpoznała w niej byłą funkcjonariuszkę Wywiadu Nowej Republiki. Dostrzegła takŜe Jaga Fela, o którym wspomniał wcześniej Kyp. Na odgłos ich kroków wszyscy unieśli głowy, ale Jaina patrzyła tylko na młodego pilota. Z przyjemnością zauwaŜyła, Ŝe na jej widok Jag szeroko się uśmiechnął, natychmiast jednak znów spowaŜniał. Jaina zorientowała się jeszcze na początku ich przyjaźni, Ŝe młody Fel nie pochwala okazywania uczuć w miejscach publicznych. Kiedy nadeszła jego kolej, aby się z nią przywitać, tylko kiwnął głową i uścisnął jej dłoń... nic więcej. Jaina się tym zbytnio nie przejęła. Wystarczyła jej świadomość, Ŝe młody pilot ucieszył się na jej widok. Postanowiła pamiętać o jego szerokim uśmiechu do końca dnia, a przynajmniej dopóki nie nadarzy się okazja, Ŝeby spędzić trochę czasu tyIko we dwoje. - Witaj, Jaino. - Leia podeszła do córki i czule ją uściskała. Od czasu śmierci Anakina robiła to częściej i serdeczniej niŜ kiedykolwiek. Ilekroć popatrzyła na Jainę albo Jacena, ogarniała ją wielka ulga. Do Jainy podszedł tak Ŝe ojciec.Przeczesał palcami jej włosyi lekko uścisnął ramię. • Miło cię widzieć, dziecino - powiedział, układając usta w szelmowskim półuśmiechu. • Ja takŜe cieszę się z naszego spotkania, tato. Jaina stanęła na palcach i pocałowała Hana w policzek. Poczuła szorstkość jego zarostu i zapach rozwichrzonych włosów. Nie mogła takŜe nie zauwaŜyć zawadiackiego uśmiechu. Taki uśmiech zawsze kojarzył się jej z ojcem; kiedy go widziała, czuła spokój i odpręŜenie. Mimo wszystkich wysiłków jej matki, Han Solo wciąŜ jeszcze sprawiał wraŜenie niesfornego zawadiaki. Niektórzy mówili Jainie, Ŝe odziedziczyła jakąś cząstkę jego charakteru, podczas gdy jej brat bliźniak dostał w spad-Jcu charakterystyczną dla Leii refleksyjne usposobienie. • Gdzie Jacen? - zapytała Jaina, cofając się o krok. • Wujek Luke wymyślił mu jakąś robotę - odrzekła matka. - Spotka się z tobą, kiedy ją skończy. Jaina zerknęła kątem oka na Jaggeda Fela, ale zauwaŜyła, Ŝe młody pilot mruga do niej porozumiewawczo, i osłupiała. Drugi raz tego dnia uświadomiła sobie, Ŝe się rumieni. Odwróciła się i zagadnęła stojącą przed podświetlaną planszą funkcjonariuszkę Wywiadu.

- Masz na imię Belindi, prawda? - zapytała, przeszukawszy najpierw pamięć. Podeszła do kobiety z wyciągniętą ręką.

45 Funkcjonariuszka odpowiedziała jej pełnym szacunku kiwnięciem głowy. • Zgadza się. Belindi Kalenda - odparła. - Przywódca Galaktycznego Sojuszu poprosił, Ŝebym zajęła się koordynacją wszystkiego, co się wiąŜe z wyprawą twoich rodziców... i twoją, jeŜeli zechcesz z nimipolecieć. • Chyba wywiązałem się juŜ ze swojego zadania - odezwał się Kyp Durron. - Wychodzisz? - nie ukrywając zdziwienia, zapytała Jaina. Mistrz Jedi kiwnął głową i wzruszył ramionami. Mrugające na planszach i mapach światełka rzucały na jego twarz róŜnobarwne błyski. - Obawiam się, Ŝe miałem cię tylko tu przyprowadzić – oznajmił z przesadnie rozczarowaną miną. Jaina się uśmiechnęła. • Sławny Kyp Durron zniŜa się do pełnienia obowiązków przewodnika, hmm? zaŜartowała. - Kto by się tego spodziewał? I pomyśleć, Ŝe kiedyś proponowałeś, Ŝebym została twoją uczennicą. Cieszę się, Ŝe nie skorzystałam z tej propozycji. • Dowcipna jesteś, nie ma co - odciął się mistrz Jedi. - To znaczy jak na kogoś z rodziny Solo - dodał szybko, nie dając jej czasu na reakcję. - Posłuchaj, gdybyś chciała później ze mną porozmawiać, wpadnij do kawiarenki „Dno Oceanu", napijemy się czegoś razem. Nie zapomnij wziąć ze sobą młodego Jaga. Zna trochę miasto i pokaŜe ci drogę. PoŜegnał ją Ŝartobliwym salutem, przy drzwiach jednak znów odwrócił się w jej stronę. - A jeśli ci na tym zaleŜy, postaram się dowiedzieć czegoś więcej o Tahiri - dodał powaŜniejszym tonem. Jaina uśmiechnęła się z wdzięcznością. - Dzięki, Kypie - powiedziała łagodnie. Kiedy drzwi się za nim zamknęły, Belindi Kalenda szybko poinformowała Jainę o głównych celach planowanej wyprawy. Inni czekali cierpliwie i tylko od czasu do czasu wtrącali kilka słów, Ŝeby pomóc wyjaśnić niektóre aspekty planu. Zadanie wyglądało dosyć prosto i niewinnie: rnieli przemierzać otwarte nadprzestrzenne

szlaki, Ŝeby na nowo nawiązywać zerwaną łączność i przypominać mieszkańcom odwiedzanych planet, Ŝe wciąŜ jeszcze stanowią część galaktycznej cywilizacji. Jaina była jednak pewna, Ŝe w praktyce osiągnięcie tych celów nie okaŜe się takie proste. Yuuzhanie zaminowali najwaŜniejsze trasy, 46 spowodowało, Ŝe co najmniej od dwóch lat pewne systemy i sektorów nie utrzymywały łączności Ŝ pozostałymi. Nikt nie wiedział na pewno, co dzieje się w obrębie tych rejonów. Od czasu do czasu krąŜyły pogłoski o miejscowych satrapach, którzy korzystając, Ŝe powszechna uwaga jest skierowana gdzie indziej, takim czy innym sposobem zagarnęli władzę. Istniało spore prawdopodobieństwo, Ŝe przynajmniej to niektórych miejscach przedstawiciele Galaktycznego Sojuszu nie zostaną powitani z otwartymi ramionami. Jaina rozpięła zatrzaski bluzy lotniczego kombinezonu i spędziła mniej więcej godzinę na omawianiu celów wyprawy. Domyślała się, Ŝe w trakcie podróŜy nadarzy się wiele okazji do nawiązania kontaktów z władzami odwiedzanych planet i organizacjami w rodzaju Sojuszu Przemytników, trudno było jednak planować coś z góry, skoro o większości rejonów nie wiedziano niczego na pewno. Ordynans przyniósł tacę pełną kanapek z surowymi płatami morskiego strzałkowca albo ozorami lamporyba. Postawił ją na małym stole i zaczął roznosić wysokie szklanice z chłodzoną kalamariańską wodą. Jaina była bardzo głodna, ale tylko spróbowała słonych smakołyków. Nie przestawała przysłuchiwać się rozmowie rodziców, którzy dyskutowali, jak najlepiej i najbezpieczniej osiągnąć cele wyprawy. W ich głosach nie słyszała goryczy ani gniewu. Ilekroć nie zgadzali się w sprawie tego czy owego, nie obawiali się mówić bez ogródek. Kiedy się okazało, Ŝe najwięcej sensu mająargumenty Leii, Han bez sprzeciwu uznał słuszność jej racji. Dawniej na pewno poczułby się uraŜony, gdyby ktokolwiek zasugerował, Ŝe „Sokół" nie zdoła zapewnić wystarczającego bezpieczeństwa członkom wyprawy, teraz tylko wzruszył ramionami i postanowił posłuchać głosu rozsądku. Jaina dowiedziała się, Ŝe w wyprawie ma wziąć udział jedna eskadra gwiezdnych myśliwców, „Sokół Millenium" i przywrócona do czynnej słuŜby fregata klasy Lansjer, „Duma Selonii". Dowodziła nią kapitan Todra Mayn, niedawno przeniesiona do mniej odpowiedzialnej słuŜby z powodu ran

odniesionych podczas bitwy o Coruscant. We wszystkich związanych z wyprawą sprawach Mayn miała podlegać Hanowi i Leii, ich rozkazów miał takŜe słuchać dowódca eskadry gwiezdnych myśliwców. Wyglądało więc, Ŝe o wszystkim zdecydowano, moŜe z wyjątkiem tego, jaki ma być pierwszy cel wyprawy. Jaina uznała, Ŝe właściwie na nic się nie przyda. Jag takŜe od dłuŜszego czasu ani razu nie zabrał głosu, młoda Solo nie wątpiła jednak, Ŝe -podobnie jak ona - zwraca baczną uwagę na wszystko, o czym mówiono. Trójka głównych dyskutantów Belindi Kalenda i rodzice Jainy - chyba 47 nie uświadamiała sobie, Ŝe młodsi uczestnicy dyskusji od dawna milczą. Omawiano teraz wady i zalety obrania Antara Cztery albo Melidy/Daana jako pierwszego celu wyprawy. Jaina zasygnalizowała chęć zabrania głosu. - Czy na pewno powinnam nadal brać udział w tym zebraniu? - zapytała, starając się w miarę moŜności nie okazywać zdenerwowania. - Wygląda na to, Ŝe wszystko zaplanowaliście i o wszystkim zadecydowaliście. Leia przeniosła spojrzenie na Hana, który cofnął się od ekranu i gestem dał do zrozumienia, Ŝe odpowiedź jest oczywista. - Zaprosiliśmy cię, bo jesteś nam potrzebna - zapewnił. Jaina juŜ dawno zrozumiała, Ŝe nie moŜe ufać pozornej nonszalancji, jakączasami okazywał ojciec. Zazwyczaj oznaczało to, Ŝe czuje się skrępowany albo nie jest czegoś pewien. • Do czego? - nalegała. • PoniewaŜ potrzebujemy wojskowej eskorty - wyjaśniłajej matka. - Ktoś musi dowodzić tą eskadrą gwiezdnych myśliwców. • Ale dlaczego właśnie Bliźniacze Słońca? - nie dawała za wygraną córka. Istnieje wiele innych eskadr, które mogłyby wziąć udział w tej wyprawie. • To prawda, złotko - przyznał jej ojciec. - Jednak... • Nie zbywaj mnie, tato - przerwała mu zirytowana Jaina. – Coś przede mną ukrywacie. Nie mówicie mi całej prawdy. • Więc teraz słuchaj uwaŜnie - oznajmiła Leia, podchodząc bliŜej córki. - Nasza wyprawa jest bardzo waŜna i chcemy, Ŝeby towarzyszyli nam najlepsi piloci. • Ale ja muszę zostać na Kałamarze. Mam tutaj mnóstwo pracy, mamo. Muszę

dopilnować szkolenia nowych pilotów, zaprogramować nowe symulatory. Wojna nie przestanie się toczyć tylko dlatego, Ŝe wyruszacie na wyprawę, aby ponownie zjednoczyć galaktykę. Nie mogę porzucić wszystkiego i lecieć z wami! • Szkoleniem pilotów moŜesz się zajmować w czasie trwania wyprawy - odparła spokojnie jej matka, kładąc uspokajającym gestem dłoń na ramieniu córki. - Mam propozycję: zgódź się, aby Lowbacca utworzył własną eskadrę składającą się z wyszkolonych przez ciebie pilotów. Tych, którzy odejdą z Eskadry Bliźniaczych Słońc, zastąpią piloci z Eskadry Chissów. Jedni od drugich wciąŜ jeszcze mogą się wiele nauczyć. • To prawda, ale... 48 - Czego właściwie się obawiasz, Jaino? - wtrącił się Han, pod chodząc do Ŝony. Wojna będzie się nadal toczyła, kiedy wrócisz. Przynajmniej tyle mogę ci obiecać. Jaina wyczula, Ŝe właściwie juŜ wszystko zostało postanowione. Odwróciła się w stronę Jaga, jakby szukała u niego poparcia, ale młody pilot bezradnie wzruszył ramionami. Przez ułamek sekundy czuła, Ŝe jest na niego wściekła, ale zaraz uświadomiła sobie, Ŝe to śmieszne. Jag nigdy by nie zrobił jej na złość, nigdy nie zwróciłby się przeciwko niej ani nie udzielił poparcia jej przeciwnikowi... jeŜeli więc teraz opowiadał się po stronie Leii i Hana, to na pewno przyznawał im rację, - Nie miej tego za złe swoim rodzicom - odezwała się Belindi Kalenda, przestępując z nogi na nogę po przeciwnej stronie płaskiej planszy. - To wszystko był mój pomysł. Jaina zerknęła na nią i odwróciła się z powrotem do Jaga. • Rozumiem, Ŝe ty zostajesz? - zapytała. • Prawdę mówiąc, nie - odparł młody oficer. - Zamierzam lecieć z wami. Młoda Solo odwróciła się do rodziców, przyjrzała się im dokładniej i zaraz przeniosła spojrzenie na Jaggeda. • Jako jeden z pilotów Bliźniaczych Słońc? - zapytała, nie kryjąc zaskoczenia. • To nie pierwszy raz i prawdopodobnie nie ostatni. • Podoba się nam pomysł zabrania ze sobą dwojga doświadczonych dowódców eskadry - odezwał się Han. - Zwłaszcza Ŝe jej pilotami będą twoi podwładni i Chissowie. Dzięki temu jeden dowódca będzie mógł przebywać cały czas z nami, a

drugi pozostanie na orbicie, Ŝeby mieć oko na wszystko, co się dzieje. Jaina zrozumiała, Ŝe przegrała. CięŜko westchnęła i pogodziła się z poraŜką. W głębi serca wiedziała, Ŝe takie rozwiązanie ma sens z taktycznego punktu widzenia, ale mimo to nie pochwalała go. WciąŜ nie mogła się oprzeć wraŜeniu, Ŝe rodzice nie mówiąjej całej prawdy. Jakąś cząstką umysłu domyślała się, Ŝe robiąto, aby nie odbierać jej spokoju, ale nie zdecydowała się im tego powiedzieć. Dobrze wiedziała, jak zareagują. A poza tym, jeŜeli rzeczywiście tak wyglądała prawda, rnieli rację. Ale... gdyby się do tego oficjalnie przyznali, poczułaby się w najwyŜszym stopniu uraŜona. NiewaŜne zresztą, dlaczego zaleŜało im na jej towarzystwie, liczyło się, Ŝe poleci. Mogła pocieszać się tylko tym, Ŝe w wyprawie 4 - Ruiny Imperium

49

weźmie udział takŜe Jag, co oznaczało, Ŝe będą rnieli okazję spędzić razem trochę czasu... Z zamyślenia wyrwało jąbrzęczenie komunikatora. Odwróciła się, odeszła kilka kroków, wyciągnęła z kieszeni u pasa małe urządzenie t zbliŜyła do ust. Zanim zdołała powiedzieć choć słowo, usłyszała wydobywający się z miniaturowego odbiornika głos Tahiri. Brzmiało w nim graniczące z paniką przeraŜenie. - Czy to... ty, Jaino? Młoda Solo zauwaŜyła kątem oka, Ŝe oczy jej matki rozszerzają się ze zdumienia. • Tahiri, gdzie jesteś? - zapytała, uwalniając myśli i posługując się Mocą, Ŝeby zlokalizować dziewczynę. Odnalazła ją całkiem blisko... na szczęście. - Powiedziałaś, Ŝe chcesz się ze mną zobaczyć. Mówiłaś, Ŝe to pilne. • Jaino, bardzo cię przepraszam. Byłam... ja... on... Jainę poraził potęŜny psychiczny ból emanujący z umysłu dziewczyny. Był tak intensywny, Ŝe rozlał się na wszystko, co ją otaczało. Pomagając sobie Mocą, postarała się uspokoić Tahiri. Uwolniła myśli, Ŝeby objąć ją i ukoić jej udrękę, ale stwierdziła, Ŝe jej rozmówczyni odczuwa zbyt silne, zbyt intensywne emocje. • Tahiri, co się stało? - zapytała. - O co chodzi? • O... Anakina. • O Anakina? - powtórzyła zdumiona Jaina. - Co z tym wszystkim wspólnego moŜe mieć Anakin?

• On... - Tahiri ponownie urwała w pół zdania, zupełnie jakby coś nie pozwalało jej mówić. Nagle jednak z jej ust popłynęły słowa, jakby pękły mury niewidzialnej tamy. - Stara się mnie zabić, Jaino. Anakin chce, Ŝebym zginęła! Dzięki łączącej ich więzi Mocy Jaina wyraźnie odczuwała, Ŝe słowom młodej dziewczyny towarzyszy coraz większe przeraŜenie. Nagle jednak wszystko zanikło. W tej samej sekundzie łączność się urwała. -

Tahiri? Tahiri?

Jaina wyłączyła komunikator i wsunęła go do kieszeni. Odwróciła się w stronę matki, która, wyraźnie zaniepokojona, ocierała czoło. - Ty takŜe to poczułaś? zapytała. Leia kiwnęła głową. - Wygląda na to, Ŝe Tahiri ma kłopoty, Jaino - powiedziała. Jej córka wiedziała o tym, jeszcze zanim usłyszała słowa Leii. Po brzmieniu głosu Tahiri domyśliłyby się tego nawet osoby niewraŜliwe na oddziaływanie Mocy. 50 Jaina odwróciła się do Kalendy. - Musimy namierzyć jej komunikator, i to szybko - oznajmiła. Funkcjonariuszka Wywiadu skinęła głową, odwróciła się tyłem i powiedziała coś cicho do mikrofonu swojego komunikatora. Do Jainy podszedł ojciec i połoŜył jej dłoń na ramieniu. - Zobaczysz, wszystko będzie dobrze, kochanie - powiedział. Jaina pokiwała głową, ale w głębi serca nie była o tym przekonana. • Nikt nie widział Tahiri od prawie dwóch tygodni - odezwała się Leia. - Nie odpowiedziała nawet, czy odebrała prośbę Luke'a o wzięcie udziału w spotkaniu Jedi, Nie wiemy, co robi ani gdzie przebywa. • Skontaktowała się ze mną. Jaina skrzywiła się, kiedy przypomniała sobie ból, jaki promieniował chwilę wcześniej z umysłu Tahiri, Pomyślała, Ŝe powinna była dołoŜyć wszelkich starań, aby porozumieć się z nią zaraz po wylądowaniu, MoŜliwe, Ŝe zdołałaby temu zapobiec... bez względu na to, co się jej przydarzyło. • Namierzyłam ją - odezwała się nagle rzeczowo Kalenda. - Zaułek osiemnaście A, poziom trzeci. Wysłałam kogoś, Ŝeby to sprawdził. • Wiesz, gdzie to jest? • Oczywiście.

• Zaprowadź mnie tam - zaŜądała Jaina. Ruszyła do drzwi, zanim funkcjonariuszka Wywiadu zdąŜyła zaprotestować. W ciągu ostatnich kilku lat dowiedziała się wielu rzeczy na temat dowodzenia, naprzykład tego, Ŝe nie powinno się dawać nikomu okazji do sprzeciwu, szczególnie w sytuacjach kryzysowych. Wkrótce po wyjściu z sali konferencyjnej Kalenda wyprzedziła ją i zaczęła wskazywać drogę. Jaina szła tuŜ za nią, kilka kroków dalej podąŜali Jag i jej rodzice. Długimi krokami przemierzali szerokie korytarze niŜszych poziomów pływającego miasta, przemykając między spieszącymi we wszystkie strony osobami. Kalenda powiodła ich na wyŜszy poziom i pokonała kilka wysokich, przerzuconych łukami pomostów. Jaina zwalczyła chęć przynaglenia kobiety do jeszcze większego pośpiechu. JeŜeli Tahiri opuściła miejsce, z którego się z nią skontaktowała, kilka minut i tak niczego by nie zmieniło. Młoda Solo postanowiła posłuŜyć się Mocą, Ŝeby odnaleźć dziewczynę, uspokoić ją, pomóc... nie zdołałajej jednak wyczuć, co jeszcze bardziej wzmogło jej niepokój. Nagle rozległ się pisk komunikatora Kalendy. Nie przerywając szybkiego marszu, kobieta słuchała kilka sekund i w końcu odwróciła się do Jainy. 51 - Jak wygląda twoja przyjaciółka? - zapytała. Jaina przypomniała sobie młodą Jedi. - Istota ludzka, blond włosy, zielone oczy, trochę niŜsza ode mnie - powiedziała. - Chyba ją znaleźli - powiedziała Kalenda. - Funkcjonariusze słuŜby bezpieczeństwa natknęli się na osobę odpowiadającą opisowi twojej przyjaciółki niedaleko miejsca, gdzie ostatnio posługiwała się komunikatorem. Na miejsce przybyli juŜ sanitariusze. Jaina poczuła zimny dreszcz na plecach. • Sanitariusze? - powtórzyła. - Dlaczego? Co się stało? Czy ona... • Zaraz tam będziemy - uspokoiła ją Kalenda. - Jeszcze tylko kilka poziomów. Zapraszam do pojazdu. Zarekwirowała przejeŜdŜającą w pobliŜu repulsorową taksówkę. Przedstawiła się i podała prowadzącemu ją androidowi kod uprawniający do dysponowania pojazdem. - Tak będzie szybciej - wyjaśniła. - Na wyŜszych poziomach panuje większy tłok. Kiedy wsiadali do kabiny, wąski pojazd się zakołysał. W środku mogło się zmieścić tylko czworo pasaŜerów, Han musiał więc stać na zewnętrznym stopniu i

trzymać się poręczy. W porę się schylił, kiedy android skierował taksówkę do zastrzeŜonego dla uprzywilejowanych pojazdów niewielkiego tunelu. Belindi Kalenda wyjaśniła, Ŝe czasami to jedyny sposób, Ŝeby bez przeszkód i szybko przedostać się na wyŜsze poziomy pływającego miasta. Jaina siedziała z przodu kabiny i obojętnie patrzyła na przemykające za przezroczystą osłoną ściany. ZauwaŜyła, Ŝe gdzieniegdzie wyciosanymi w skale rowkami ściekają struŜki wody. Poczuła, Ŝe matka ściska uspokajająco jej ramię. Była wdzięczna za ten gest, ale nie poczuła się ani trochę pewniej. Nie odbierała myśli Tahiri za pośrednictwem Mocy i z kaŜdą chwilą odczuwała coraz większy niepokój. Repulsorową taksówka wyskoczyła z tunelu na skraju wielkiego targowiska. Okrągły plac był nakryty kopułą, po której ściankach spływały, iskrząc się w blasku sztucznego oświetlenia, kaskady złocistej wody. Ze zwieńczenia kopuły zwieszały się grube pędy bujnych winorośli i kołysały się hipnotycznie w wilgotnym powietrzu. Na placu roiły się setki istot róŜnych ras, zajętych kupowaniem albo sprzedawaniem wszystkiego, co moŜliwe, począwszy od artykułów Ŝywnościowych, na uŜywanych domowych automatach skończywszy. Na ogromnym placu jedna jego część odróŜniała się wyraźnie. Od pozostałej reszty starali się ją odgrodzić funkcjonariusze kalamariańskiej słuŜby bezpieczeństwa, pil nując, 52Ŝeby pielęgniarze mogli się dostać na miejsce wypadku. Wokół zgromadził się spory tłum ciekawskich. Android-kierowca nie zdołał podjechać bliŜej; unieruchomił re-pulsorowy pojazd, Ŝeby pasaŜerowie mogli wysiąść z kabiny. Pierwsza wyskoczyła Jaina i natychmiast zaczęła się przeciskać przez tłum. Kiedy usiłowała przekroczyć granicę odgrodzonego obszaru, zatrzymał ją jakiś funkcjonariusz. Ustąpił dopiero, kiedy Kalenda błysnęła mu przed oczami identyfikatorem i rozkazała wszystkich przepuścić. Jaina zobaczyła leŜącą na wznak dziewczynę, obok której krzątali się dwaj kalamariańscy sanitariusze i uniwersalny robot medyczny typu MD-5. Zamarła ze zgrozy. W pierwszej chwili nawet nie rozpoznała młodej Jedi. Tahiri obcięła bardzo krótko włosy i straciła na wadze wiele kilogramów. Pod oczami miała worki, a twarz, od dawna niemyta, sprawiała wraŜenie zapadniętej. Najgorzej wyglądały jednak pokryte krwawiącymi nacięciami ręce. - Czy to ona? - zapytał jeden z sanitariuszy. Jaina chciała potwierdzić, ale... leŜąca przed nią dziewczyna wyglądała zupełnie

inaczej niŜ Tahiri, którą tak dobrze znała. Młoda Solo nie przestawała się jej przyglądać. W pewnej chwili Tahiri się poruszyła. WciąŜ chyba była nieprzytomna, ale zadygotała i uczyniła wysiłek, jakby chciała obrócić się na bok. Sanitariusze robili co mogli, by ją powstrzymać, ale dziewczyna była silniejsza, niŜ mogłoby się wydawać. Otworzyła szeroko oczy, lecz niczego ani nikogo nie widziała. Wymachiwała rękami, starając się wstać, ale poraŜone mięśnie nóg nie chciały utrzymać cięŜaru wychudzonego ciała. - Anakin? - zapytała. - Anakin! Nagle skierowała spojrzenie na Jainę i w tej samej sekundzie jeden z sanitariuszy wstrzyknął jej pod skórę szyi jakiś środek. Syk pneumatycznej strzykawki zbiegł się w czasie z potęŜnym impulsem Mocy, jakim Tahiri usiłowała przekazać młodej Solo paniczne przeraŜenie. Potem dziewczyna osunęła się w ramiona czekającego androida i pełne bólu ukłucie Mocy zanikło. Dopiero wtedy Jaina wypuściła powietrze z płuc i uświadomiła sobie, Ŝe chyba cały czas nie oddychała. Wyczuwała współczucie i troskę stojącego obok niej Jaga. Bardzo by chciała, Ŝeby młody pilot chociaŜ raz zrezygnował ze swojej zasady nieokazywania uczuć w miejscu publicznym i po prostu ją objął, i przytulił. Kiedy medyczny android zajął się nieprzytomną dziewczyną, jeden z sanitariuszy odwrócił się do Jainy. - Czy to ona? - zapytał. 53 Oszołomiona Solo machinalnie pokiwała głową. • A co, nie jest pani tego pewna? - nie dawał za wygraną Kalamar ianin. • AleŜ jestem - oznajmiła Jaina. - To ona. Nazywa się Tahiri Yeila. Nie mam pojęcia, co tu robi, ale nie jest przestępczynią. To rycerz Jedi. Pielęgniarz z namysłem pokiwał głową. - Obiecuję, Ŝe troskliwie się nią zajmiemy - powiedział. Jaina przyglądała się, jak Kalamarianie niosą Tahiri do czekającej nieopodal repuisorowej karetki pogotowia. - Proszę zrobić nam przejście - zwrócił się medyczny android do tłumu gapiów. To nagły wypadek. Proszę zrobić przejście. Jaina cofnęła się i chwyciła za ramię Jaga, Ŝeby nie stracić równowagi, bo kręciło się jej w głowie. Wyczuwała napływające do niej z przeciwległego krańca miasta

myśli brata bliźniaka. Jacen pytał, co się stało, ale siostra nie miała jeszcze dla niego odpowiedzi. Pamiętała tylko gmatwaninę uczuć, jakie napłynęły do jej umysłu od Tahiri. Mogła zrozumieć jej bezgraniczny smutek - ilekroć rozpamiętywała śmierć młodszego brata, sama taki odczuwała - oprócz smutku odebrała jednak takŜe coś więcej... coś, o co by młodej dziewczyny nigdy nie podejrzewała. Nigdy dotąd u niej tego nie wyczuła, ale najbardziej przeraziła ją intensywność tego uczucia. Wyczuła je jednak i nic nie mogła na to poradzić. Z umysłu Tahiri wypływały fale nienawiści... głębokiej i niepohamowanej nienawiści. Pierwszą rzeczą, jaką wyraźnie poczuła, był silny odór spalonego ciała. Z początku uświadamiała sobie tyIko tę woń. Nie mogłaby pomylić jej z Ŝadną inną... była tak intensywna, gryząca i ohydna, Ŝe wciskała się w jej nozdrza niczym gnojorobal. Wijąc się szaleńczo, docierała aŜ do ośrodka węchowego, zupełnie jakby jej zaleŜało, Ŝeby juŜ nigdy tego smrodu nie zapomniała. Jak mogłaby zapomnieć? Odór poraŜał ją i przenikał... odnosiła wraŜenie, Ŝe juŜ nigdy się od niego nie uwolni bez względu na to, jak daleko zdoła uciec z tego straszliwego miejsca. Źródło ohydnego fetoru musiało się znajdować bardzo blisko... tak blisko, Ŝe popatrzyła na własne ręce, aby się upewnić, Ŝe nie płonie jej skóra. Zobaczyła tylko warstewkę popiołu, niczym lekkie jak puch płatki śniegu. A pod nimi... 54 Ukryła ręce między fałdami szaty i wbiła wzrok w kłęby gryzącego dymu. Słyszała szelest kroków i czyjeś głosy, ale chociaŜ starała się ze wszystkich sił wytęŜać wzrok, nie zdołała niczego wypatrzyć. Raz po raz napływało zza dymu skwierczenie i syk, zupełnie jakby płomienie trawiły czyjeś ciało. Od czasu do czasu słyszała takŜe donośny trzask... czyŜby to pod wpływem nieznośnego Ŝaru pękały czyjeś kości? Z wysiłkiem mruŜyła oczy, ale niczego nie widziała. OstroŜnie ruszyła w stronę źródła dymu, lecz po kilku zaledwie krokach stanęła na skraju skalnej półki. Spojrzała w dół i dopiero wtedy zrozumiała, co się dzieje. Głęboko w dole, na duŜym placu, odbywała się jakaś ceremonia. Jej uczestnicy byli ubrani w szaty podobne do jej fałdzistego płaszcza i mieli osłonięte kapturami twarze. Wyglądało na to, Ŝe tyIko na nią czekają, bo kiedy wyłoniła się spomiędzy kłębów dymu, natychmiast przystąpili do właściwej części uroczystości. Utworzyli koło i krąŜąc wokół środka placu, zaczęli śpiewać. Słowa dziwacznego języka brzmiały w jej uszach zarazem znajomo i obco... równocześnie przeraŜały ją i koiły. Nie same

słowa wzbudzały jednak wjej sercu te uczucia, ale cywilizacja, z jakiej pochodziły. Postanowiła zignorować ceremonię i zaczęła rozglądać się po wielkim placu. Miał kształt pięciokąta, a w kaŜdym naroŜniku stał wielki posąg jakiegoś bóstwa, które wpatrywało się w jamę pod swoimi stopami. Przechodząc obokjam, kapłani wrzucali jakby od niechcenia do dymiących czeluści coś, co wyglądało jak części ciała. Cały czas targały nią sprzeczne emocje; czasami odczuwała uniesienie, a kiedy indziej obrzydzenie. Jakaś cząstka jej osobowości pragnęła wyraŜać wdzięczność bóstwom za to, Ŝe zgadzają się przyjmować te ofiary, inna jednak, o wiele głębsza i silniejsza, nakazywała jej uciekać jak najdalej od kłębów gryzącego dymu, jakie nie przestawały się wydobywać z czeluści ofiarnych dołów. Doskonale znała postacie bóstw, ustawione w mrocznych rogach pięciokąta... wszystkie oprócz jednej. Najdalej od niej stał posąg niepodobny do Ŝadnego, jakie widywała. Odnosiła niepokojące wraŜenie, Ŝe nawet nie powinien stać pośród pozostałych. Jego dolna połowa kryła się w nieprzeniknionym mroku, ale górna wyglądała jak ogromny wąŜ. Wznosiła się wysoko ponad inne rzeźbione figury ustawione w pozostałych rogach pięciokąta. Jego obecność pośród nich była biuźnierstwem, a ona chciała przeciwko temu zaprotestować. Nie mogła jednak tego zrobić, poniewaŜ czuła, Ŝe posąg znalazł się w tamtym miejscu z jej powodu. Nie wpatrywał się jak pozostałe w czeluść 55ofiarnego dołu, ale w nią. Jego przeraŜające czerwone oczy rzucały na niąoskarŜycielskie błyski. Dlaczego mnie opuściłaś? - usłyszała w pewnej chwili jego szept pośród swoich myśli. Chciała odwrócić się i uciec, lecz nagle cząstkę jej osobowości, znajdującą ukojenie w ceremonii, ogarnęło paniczne przeraŜenie. Przekonała się, Ŝe nie ma dokąd uciec. Wszystkie wyjścia z ponurej kostnicy blokowały ogromne bryły korala yorik. Nie miała czasu dłuŜej się nad tym zastanawiać. Jeden z kapłanów zauwaŜył ją i machaniem ręki usiłował nakłonić, aby się przyglądała, jak części ciał płoną w głębi jamy. Do kogo naleŜało to ciało? Do istoty ludzkiej? Do Yuuzhanina? Znajdowała się zbyt daleko, by to odróŜnić. Inni kapłani takŜe machali do niej, Ŝeby patrzyła na składane ofiary. Zdezorientowana i oszołomiona zmarszczyła brwi i ostroŜnie wychyliła głowę poza krawędź skalnej półki. Co takiego miała obserwować?

Wkrótce zrozumiała. Fragmenty ciał nie były spalone, jak sądziła, ale po prostu zmieniały kształty. Pełzły powoli od indywidualnych ognisk do płonącego pośrodku pięciokątnego placu ogromnego stosu ofiarnego, Ŝeby zanurzyć się w niebiesko-pomarańczowych płomieniach. Jęzory ognia lizały ciało, usuwały z niego drŜące płaty skóry i owijały je wokół pulsujących narządów, a potem sięgały po członki i z cichym trzaskiem umieszczały je w panewkach właściwych stawów. Odwróciła się w stronę posągu węŜa, błagając go spojrzeniem, Ŝeby przestał. Poprzez kłęby gryzącego dymu zauwaŜyła jednak, Ŝe posąg nie wygląda juŜjak gad. Przypominał raczej... Nie, to niemoŜliwe. Dym był zbyt gęsty, Ŝeby mogła cokolwiek rozpoznać. W półmroku wielkiej komnaty wid ziała jedyni e płonące ponurym czerwonym blaskiem przenikliwe oczy. Tym razem odniosła wraŜenie, Ŝe posąg patrzy nie na nią, ale na to, co dzieje się pośrodku pięciokątnego placu. Spojrzała w dół. Z ofiarnego stosu zstępowała postać o skórze łuszczącej się od Ŝaru. - Proszę... - szepnęła do węŜa, błagając go o wybaczenie. - Proszę... - powtórzyła w tej samej chwili zstępująca ze stosu osoba, ale z innego powodu. Wyglądało na to, Ŝe błaga posąg o Ŝycie, jakby w mocy gada było spełnić albo odrzucić jej prośbę. Niespodziewanie wychodząca z płomieni postać odwróciła się, uniosła głowę i spojrzała na wznoszącą się wysoko nad nią skalną pół kę. 56 W miejscu oparzeń na jej skórze widniały juŜ tylko blizny. Twarz była oszpecona, ale teraz zdołała jąrozpoznać. Poczuła się, jakby spoglądała w odbicie własnej twarzy w lustrze... Odwróciła się i nie zwaŜając na ciemności i kłęby dymu, uciekła. Bez trudu pokonała koralową zaporę, jaka utworzyła się w mrocznym tunelu po jej przejściu. Uciekała w zupełnej ciemności, byle jak najdalej od bluźnierstwa z jej twarzą...

• śyjąca planeta? - powtórzyła Danni Quee, nie kryjąc bezgranicznego zdumienia. - Chyba nie chodzi o Zonamę Sekot? • Doskonale - ucieszył się mistrz Luke. - A więc jednak o niej słyszałaś!

• Podobnie jak słyszałam o Cmentarzysku Gwiezdnych Statków Algnadesh i

zaginionym skarbie Boro-borosy, ale to jeszcze nie oznacza, Ŝe zamierzam wyprawić się na poszukiwania jednego czy drugiego na drugąstronę galaktyki - odparła Danni. O Zonamie Sekot musiał słyszeć przynajmniej raz w Ŝyciu kaŜdy astronom interesujący się Odległymi RubieŜami. Zacznijmy od-tego, Ŝe Ŝaden nie wierzy w jej istnienie. Saba Sebatyne napięła mięśnie. Jeśli ktoś w społeczeństwie Bara-belów tak otwarcie podawał w wątpliwość zasadność decyzji podejmowanych przez zwierzchników, rzucał im w ten sposób wyzwanie, a to mogło oznaczać tylko walkę na śmierć i Ŝycie. Co prawda Bara-belka pozbyła się częściowo agresywności, jaką okazywali jej krewcy pobratymcy, ale nie zdołała usunąć wszystkich nawyków istot swojej rasy. Pewnie będzie się zmagać z tym problemem do końca Ŝycia, zwłaszcza teraz, kiedy inni mieszkańcy jej planety wyginęli. Jak moŜna toczyć walkę z duchami? - Rozumiem twoją reakcję - odparł z wyrozumiałym uśmiechem mistrz Skywalker. - Pierwszy raz spotykam się z taką odpowiedzią, pozwól jednak, Ŝe przedstawię ci swoje powody. Jestem pewien, Ŝe zmienisz zdanie... Słuchając wyjaśnień mistrza Jedi, ogarnięta smutkiem Saba poczuła dreszcz podniecenia. śyjąca planeta? Coraz bardziej oŜywiona nieświadomie zaczęła zwijać i rozwijać ogon. Inteligentna planeta musiała być najwspanialszym cudem; nie widziała czegoś tak cudownego od chwili opuszczenia przestworzy Baraba Jeden. Kiedy do jej umysłu dotarł pełen sens słów mistrza Skywalkera, nagle zamarła. Mówi o tym, bo chce, Ŝeby i ona wzięła udział w tej 57 wyprawie, pomyślała. Jej oczy rozszerzyły się ze zdumienia. Nie mogła na to nic poradzić, ale czuła zachwyt zmieszany z rozpaczą. CóŜ, jeśli jej to zaproponują, musi odmówić. Nie ma wyboru. Zastanawiając się nad tym, rozejrzała się wokół siebie. Gabinet mistrza Skywalkera został urządzony bez ostentacyjnego przepychu. Stało tu skromne biurko i trzy krzesła dla istot róŜnych ras i o odmiennej budowie ciała. Krzesła zajmowali teraz Saba, Danni i kalamariańska uzdrowicielka, mistrzyni Cilghal. Widoczny po jednej stronie blatu hologram syna mistrza Skywalkera, Bena, pojawiał się mniej więcej co czterdzieści sekund. Saba skupiła na nim spojrzenie, z zachwytem obserwując niewinne igraszki malca. śywo zapisały się wjej pamięci spędzone z chłopczykiem chwile; było to wtedy, gdy maty Ben na krótko opuścił

bezpieczną kryjówkę w Otchłani. ChociaŜ syn mistrza Skywalkera był wciąŜ jeszcze dzieckiem, zdąŜył przywyknąć do widoku istot róŜnego wzrostu i budowy ciała... do rozmaitych form, w jakich przejawiało się Ŝycie w galaktyce. Nie okazał zaniepokojenia na widok wzbudzającej grozę postaci Saby Sebatyne. Odsuwając na bok smutek po stracie tylu młodych istot swojej rasy, Bara-belka rozdęła nozdrza, obnaŜyła wszystkie zęby i szeroko się uśmiechnęła. Z zachwytem stwierdziła, Ŝe malec odpowiedział jej serdecznym uśmiechem, który pojawił się nawet w rozumnych stalowoniebieskich oczach. Zmarszczyła brwi, bo nagle przyszło jej coś do głowy. Pomyślała, Ŝe podczas wojny z Yuuzhan Yongami kaŜdy coś stracił. Jeden rodzinę, inny dom, jeszcze inny bliskich przyjaciół... Zanim zobaczyła na własne oczy zagładę Baraba Jeden, takŜe musiała się pogodzić ze śmiercią mistrzyni i uczniów. Wyrzuty sumienia z powodu współudziału w zagładzie ziomków wydłuŜyły okres powrotu do psychicznej równowagi, ale nie usunęły wątpliwości, czy pozostaje nadal dobrym myśliwym. Czuła się lepiej tyIko wówczas, kiedy przypominała sobie, o co walczy. O Ŝycie. O przyszłość. O uśmiech dziecka. - Jesteś pewien, Ŝe to bezpieczne? - zapytała nagle siedząca za nią mistrzyni Cilghal. Saba ocknęła się z zamyślenia i obróciła nieznacznie na krześle, Ŝeby móc równocześnie obserwować i kalamariańska uzdrowicielkę, i mistrza Skywalkera. - Spójrz na to inaczej - odezwał się mistrz Luke. - JeŜeli zostaniemy tu, na Kałamarze, staniemy się pewnym celem odwetu ze strony Yuuzhan Yongów. Znajdujemy się równieŜ na pierwszym miejscu 58 listy planet, jakie mogą chcieć zaatakować zbiry z Brygady Pokoju. Bardzo wątpię, czy w Nieznanych Rejonach moŜe nam grozić coś równie niebezpiecznego jak jedna z tych moŜliwości. - Z całym szacunkiem, mistrzu Skywalkerze, ale zupełnie nie wiemy, co nas moŜe tam czekać - odezwała się Danni Quee. – To właśnie dlatego tamte przestworza noszą nazwę Nieznanych. Saba doszła do wniosku, Ŝe młoda badaczka moŜe mieć o tym jakieś pojęcie. Danni rozpoczynała karierę jako astronom, ale okoliczności zmusiły ją do specjalizowania się w dziedzinie wytworów bioinŜynierii Yuuzhan Yongów.

- To prawda - przyznał mistrz Jedi i wyrozumiale pokiwał głową. - Ale to będzie wyprawa badawcza, nie wojskowa. Nie zamierzamy z nikim szukać zwady. Nie będziemy jednak uciekali, jeŜeli ktoś zechce nas zaczepić, domyśliła się młoda badaczka. - Właśnie na tym polega istota naszego zadania. - Mistrz Skywalker lekko się uśmiechnął. - Polecisz z nami? Danni wzruszyła ramionami, jakby chciała dać do zrozumienia, Ŝe jest bezradna, skoro mistrz Jedi nie uznaje słuszności jej argumentów. - Oczywiście - oznajmiła. - Za nic w świecie nie przegapiłabym takiej okazji! Luke zwrócił się w stronę Kalamarianki. • A ty, mistrzyni Cilghal? - zapytał. - Nie zamierzasz zmienić wcześniejszej decyzji? • Zastanawiałam się nad tym, mistrzu Skywalkerze – odparła uzdrowicielka, wstała z krzesła l kiwnęła wielką głową. - Postanowiłam jednak nie zmieniać zdania. Jestem najbardziej potrzebna tu, na Kałamarze. Tutaj czeka mnie najwięcej pracy. WciąŜ jeszcze jest tyle osób, które naleŜy zapoznać z dawno utraconą wiedzą. Gdybym teraz odleciała, postąpiłabym jak osoba nieodpowiedzialna. Saba pomyślała, Ŝe słowa Kalamarianki brzmią jak kolejne wyzwanie, ale z zachowania pozostałych osób, a zwłaszcza obojga mistrzów Jedi, nie wynikało, aby ktokolwiek tak je potraktował. • Rozumiem - odparł łagodnie Luke - ale bardzo Ŝałuję, Ŝe nie chcesz nam towarzyszyć. • Proponuję, Ŝeby zamiast mnie poleciała moja uczennica, Tekli - oznajmiła Kalamarianka.

• Dziękuję ci, Cilghal - odparł Luke. - Z radością powitamy ją w naszym gronie. Mamy więc Danni, Marę, mnie l Jacena. Pozostaje nam jeszcze tylko jedna osoba. 59 Mistrz Skywalker odwrócił się do Saby. Czy zechce i ją zaprosić do wzięcia udziału w wyprawie... do wyruszenia razem z nim i pozostałymi na poszukiwania inteligentnej planety? PotęŜne serce Saby zaczęło bić przyspieszonym rytmem... ...nagle jednak Luke zmarszczył brwi, jakby zaczął się wsłuchiwać w swoje myśli. Przez jego twarz przemknęła chmurka niepokoju. • Co się stało, mistrzu? - zainteresowała się Saba.

• Bardzo przepraszam - odparł Luke. - Sądziłem... W tej samej chwili rozległo się brzęczenie komunikatora mistrzyni Cilghal. Kalamarianka wyciągnęła urządzenie i w napięciu słuchała cichego głosu wzywającej ją osoby. - Zabierzcie ją do izby chorych - poleciła w końcu. - Zaraz tamprzyjdę. Schowała komunikator i odwróciła się do mistrza Skywalkera. • Przykro mi, Luke - wyjaśniła. - To Tahiri. • Gdzie jest? - zapytał mistrz Skywalker, wstając z krzesła. - Czystało się jej coś złego? • Przebywa tu, w naszym mieście - wyjaśniła Kalamarianka, kierując się do wyjścia. - Kilka minut temu sanitariusze znaleźli ją nie przytomną. Poradziłam Tekli, Ŝeby przyjęła ją do izby chorych. Muszę teraz tam iść, Ŝeby czuwać nad badaniami. • Uprzedzę Marę - odezwał się mistrz Skywalker, kiedy Cilghal wyszła z jego gabinetu. - Z pewnością zechce się tam udać. Jacen takŜe.

• A co z tobą, Sykaczko? - zapytała Danni, kiedy mistrz Luke zaczął rozmawiać przez komunikator. - Przyłączysz się do nas? Z początku Saba nie wiedziała, co odpowiedzieć. • Ona nie sądzi, Ŝeby mogła w jakikolwiek sposób pomóc Tahiri... - zaczęła w końcu. • Nie, chodzi mi o wyprawę. - Młoda kobieta dotknęła ramienia Barabelki. - To wszystko brzmi jak bredzenie osoby chorej umysłowo, ale chyba Yergere dobrze wiedziała, o czym mówi. Polecisz z nami? Saba zamarła. JuŜ nie słuchała słów młodej badaczki. TyIko niewiele istot ludzkich ośmielało się dotknąć Barabela. Istoty jej rasy słynęły z krewkiego niektórzy nawet twierdzili, Ŝe z dzikiego - usposobienia. Wszyscy wiedzieli, Ŝe niewłaściwy gest albo słowo wystarczą, Ŝeby Barabelowie potraktowali je jak wyzwanie. Czasami rzeczywiście stawali się obiektami zaczepek, najczęściej ze strony istot, które starały się wykazać wyŜszość swojej rasy. Zazwyczaj bywały to dorastające osobniki, dąŜące ze wszystkich sił do konfrontacji, jakby chciały 60 wykazać, Ŝe nie obawiają się ojej zakończenie. Dawniej Saba udowodniłaby im z bezwzględną stanowczością, Ŝe powinni się obawiać, odkąd jednak została rycerzem

Jedi, nauczyła się tłumić w sobie takie odruchy. Przynajmniej tak uwaŜała. Danni Quee była jej przyjaciółką. Nieraz juŜ ze sobą współpracowały. Młoda badaczka wierzyła, Ŝe Saba nie wyrządzi jej krzywdy. Barabełka stłumiła więc chęć odpowiedzenia przemocą na nieświadome wyzwanie, ale nie zdołała opanować przeraŜenia na myśl o tym, co mogłoby się wydarzyć, gdyby ponownie popełniła taką samą omyłkę. JuŜ raz zaatakowała niewłaściwe istoty. Czy kiedykolwiek pozbędzie się wyrzutów sumienia? • To byłby prawdziwy zaszczyt, gdyby ona mogła towarzyszyć ci w wyprawie zaczęła - ale chyba stałoby się lepiej, gdybyś znalazła kogoś innego na jej miejsce. Kogoś, czyje pomysły nie doprowadziły w przeszłości do katastrofy. • To nie była twoja wina... - zaczęła Danni. • Oni ponieśli śmierć z jej rąk - przerwała Barabełka, ponuro kręcąc głową. - Ich wspomnienie jest jej oskarŜycielem. To ona, kierując się gniewem i nienawiścią, nie wyczuła, Ŝe w brzuchu transportowca znajdują się istoty jej rasy. Pozwoliła, Ŝeby zaślepiłyjąmroczne emocje. Gdyby się wykazała większym opanowaniem, moŜe jej współziomkowie by dziś Ŝyli. • To prawda - odezwał się mistrz Skywalker. Saba spojrzała na niego i stwierdziła, Ŝe skończył rozmowę. -MoŜliwe jednak, Ŝe staliby się niewolnikami Yuuzhan Yongów. Albo pokarmem. Nie pozbędziesz się wyrzutów sumienia ani wspomnień, ubolewając, Ŝe nie postąpiłaś wtedy inaczej. Twoje rany nie zagoją się, jeŜeli będziesz je rozdrapywała. • Ona docenia, co starasz się dla niej zrobić - powiedziała cicho Saba Sebatyne. Nie moŜe jednak polecieć na tę wyprawę. • Nie prosimy cię o to tylko z sympatii, Sabo - stwierdził Luke. - My... ja... proszę cię, Ŝebyś poleciała, bo jesteś rycerzem Jedi i jesteś nam potrzebna. Od czasu śmierci swoich ziomków stałaś się o wiele bardziej wraŜliwa na przejawy Ŝycia. Musisz sama przyznać, Ŝe tam, dokąd lecimy, bardzo się nam przydasz. - Nie przestawał się w nią wpatrywać; starał się rozszyfrować grę uczuć na jej twarzy. - Czy naprawdę muszę ci rozkazać, Ŝebyś z nami poleciała? Czarne łuski, porastające ciało Saby, nastroszyły się. - Nie chciałabym cię zawieść, mistrzu - powiedziała. – JeŜeli znów się nie sprawdzę, ucierpią takŜe moi współziomkowie. 61- A więc nie zawiedź mnie, Sabo. - Mistrz Jedi się uśmiechnął. - Wyobraź

sobie, Ŝe to będzie polowanie... ostatnie polowanie dla uczczenia pamięci pobratymców. Jak lepiej zdołałabyś złoŜyć hołd ich pamięci? Saba musiała przyznać, Ŝe wcześniej o tym nie pomyślała. Mistrz nie proponowałjej udziału w bitwie, której rozstrzygnięcie oznaczałoby natychmiastową śmierć jednej ze stron. Poszukiwania Zonamy Sekot potrwają wiele tygodni, a moŜe nawet miesięcy i będą wymagały zapuszczenia się w niebezpieczny i niezbadany rejon przestworzy. Prawdopodobnie trzeba będzie sprawdzić wiele pogłosek, przetrzeć co najmniej kilka nieznanych szlaków, a moŜe równieŜ uniknąć wielu pułapek. Uczestnicy wyprawy powinni się wykazać umiejętnością błyskawicznej oceny sytuacji i wraŜliwością, przezornością i rozumem, przebiegłością i sprytem... Kto moŜe przewidzieć, co spotkają na swojej drodze i jakim wynikiem zakończy się ich wyprawa? Ogon Barabelki zaczął uderzać o podłogę. Jakaś część jej osobowości bardzo pragnęła odpowiedzieć na wyzwanie... tym bardziej Ŝe tym razem w głosie mistrza rzeczywiście kryło się wyzwanie. Wyzwanie i przypomnienie, kim była i kim nadal pozostawała. Była myśliwym... przedstawicielką wielu pokoleń polujących istot, które całe Ŝycie kierowały się podszeptami instynktu. JeŜeli komuś ma się udać upolować Ŝyjącą planetę, ona moŜe być tą osobą. Jak lepiej mogłaby uczcić pamięć swoich ziomków? - Skoro nie słyszę Ŝadnych sprzeciwów - odezwał się mistrz Skywalker - uwaŜam sprawę za załatwioną. Przyłączysz się do nas i weźmiesz udział w polowaniu na Zonamę Sekot. Saba wahała się jeszcze chwilę, ale wreszcie skinęła głową na znak zgody. Polowanie było lepsze niŜ bierne czekanie, aŜ Yuuzhan Yongowie zaatakuj ą Kalamar. • Ona poleci - obiecała. Luke szeroko się uśmiechnął. • Dziękuję ci, Sabo - powiedział. - Ja takŜe się bardzo cieszę - dodała Danni i mocno uścisnęła jej ramię, ale szybko cofnęła rękę. Barabelka pochyliła głowę w sposób, który natychmiast rozpoznałby kaŜdy, kto choć trochę znał l rozumiał psychikę Barabelów: oznaczał cześć i szacunek, ale takŜe przeraŜenie.

• A teraz - zarządził mistrz Luke, kierując się do drzwi gabinetu – chodźmy sprawdzić, co przydarzyło się Tahiri. 62Głęboko w trzewiach Yuuzharftara przemykała cichaczem samotna osoba. Maskujący ją ooglith doŜywał kresu swojego Ŝywota. Miał wyschnięte krawędzie, zaczynał się łuszczyć i odpadać płatami. Porzucał twarz właściciela, podobnie jak porzuciło go społeczeństwo, do którego kiedyś naleŜał. śyjący wyŜej niŜ on, na powierzchni sztucznej planety noszącej niegdyś nazwę Coruscant, a później nazwanej na pamiątkę legendarnej ojczyzny Yuuzhan Yongów, z pewnością by go zabili, gdyby kiedykolwiek ujrzeli. Był tego pewien jak niczego w Ŝyciu. W ciągu ostatnich kilku miesięcy, kiedy musiał pędzić Ŝywot w cuchnących i brudnych podziemiach odraŜającej planety, usiłowali go zabić co najmniej kilka razy. Nom Anor nie zamierzał jednak dać się odnaleźć. W sztucznych pieczarach i tunelach było wiele miejsc, w których mógł się ukryć. Nie brakowało ich takŜe pośród zaśmiecających podziemia planety porzuconych maszyn. Wprawdzie zbierało mu się na mdłości na myśl o tym, Ŝe musi Ŝyć pośród takich bluźnierstw, ale jeŜeli pragnął Ŝyć dalej, nie miał wyboru. Postanowił przetrwać za wszelką cenę. Przemykał ukradkiem sztucznymi drogami, raz po raz przeklinając w duchu własny los, podobnie jak osobę, która do tego się przyczyniła. W pewnej chwili wymierzył cios skorupie jednego z wielu zniszczonych, zardzewiałych androidów. Nie przejmował się, Ŝe ostry metal rozciął jego palce. Ilekroć przypominał sobie, jak nisko upadł, ogarniał go niepohamowany gniew. Wiedział, Ŝe nawet gdyby musiał pozostawać w tym miejscu następne dziesięć lat, nie zapomni tej zdrady i nigdy, przenigdy nie wyrzeknie się zemsty. Kiedy szczęk masakrowanego androida w końcu ucichł i zapadła cisza, Nom Anor ruszył w dalsządrogę. W tych zapomnianych i przeklętych przez wszystkich podziemiach czuł się jak uciekinier. ZauwaŜył, Ŝe zachowuje się, jakby zaczynał tracić zmysły. Widocznie taki wpływ wywierały na niego samotność i dojmujący głód. Nic jednak nie mogło złamać jego woli przeŜycia. Ogromne sztuczne pieczary i ciągnące się bez końca tunele Yuuzhan'tara były chyba ostatnim miejscem, jakie pragnąłby poznać. Nigdy przedtem nie przyszło mu na myśl, Ŝe właśnie tu przyjdzie mu się ukrywać. Opanowujące planetę armie yuuzhańskich wojowników oczyściły ją z wszelkiego rodzaju szkodników, a wśród nich róŜnych dziwacznych istot. Nom Anor ze zdziwieniem dowiedział się, Ŝe w

ciemnościach podziemi sztucznej planety, która szczyciła się mianem stolicy poprzedniej władzy, wegetowały całe społeczności takich odszczepieńców. W ramach kierowanego przez wojennego mistrza 63 Tsavonga Laba programu oczyszczania złoŜono ich w ofierze albo zapędzono do niewolniczej pracy. Niektórzy zostali wcieleni do wojska, Ŝeby w kolejnych bitwach mogli walczyć na chwałę yuuzhańskich bogów. Oczyszczone podziemia uznano za opuszczone i po prostu porzucono. Nikt się nimi więcej nie interesował. Program oczyszczania wznowił dopiero nowy wojenny mistrz, nieco wcześniej odwołany z przestworzy Huttów Nas Choka, chociaŜ wszyscy przypuszczali, Ŝe kryjące się pod powierzchnią rumowiska zupełnie opustoszały. A jednak... Oglądając rozcięte palce, z których spływały krople krwi, Nom Anor przekonał się w pewnej chwili, Ŝe do napływających z oddali odgłosów przyłączyły się nowe dźwięki. Brzmiały inaczej niŜ kapanie wody czy piski sfatygowanego metalu. Dźwięki się nasilały, jakby ktoś się zbliŜał. Głos nadchodzącej istoty odbijały ściany i przemieniały go w cichy pomruk, podobny do ledwo słyszalnego szumu odległego wiatru. Nom Anor owinął krwawiące palce szczątkami podartego płaszcza, by nie pozostawić Ŝadnych śladów, i zanurkował w głąb pobliskiej niszy. WytęŜył słuch, Ŝeby się zorientować, co mówi zbliŜająca się istota, ale nie zdołał zrozumieć ani słowa. Nie potrafiłby nawet określić, ile osób nadchodzi. Zakładał, Ŝe mówiącemu towarzyszy co najmniej jeden słuchacz, ale słyszał kroki tylko jednej osoby. Zerwał z twarzy szczątki zdychającego ooglitha i odrzucił je na bok. Pomyślał, Ŝe jeŜeli to następna grupa wysłana na poszukiwania zdegenerowanych tubylców, maskujące stworzenie i tak mu nie pomoŜe, a jeŜeli to nie poszukiwacze, musiał mieć moŜliwość korzystania ze wszystkich zmysłów. Tak czy owak, maskujący ooglith tylko by mu zawadzał. W końcu zza rogu ukazała się ubrana w łachmany postać niosąca ledwo świecącą bioluminescencyjną lampę. Skręciła za róg i skierowała się w jego stronę. Sprawiała wraŜenie zgarbionej i wychudzonej, a poły okrywającego ją płaszcza powiewały przy kaŜdym kroku niczym skrzydła uczącego się latać ogromnego ptaka. Istota mamrotała chrapliwie pod nosem, powtarzając wciąŜ te same słowa: - Sha gritnnik ith-har Yun-Shuno. Sha grunnik ith-har Yun-Shu-no.

Nom Anor znał te słowa. Były magicznym zaklęciem... błaganiem bogów o litość. Zaklęcie nie było jednak skierowane pod adresem Ŝadnego z bogów, do których zwracali się zwykli Yuuzhanie. Adresatem słów był Yun-Shuno, tysiącokie bóstwo wszystkich, którzy zawiedli 64 albo zostali wyrzuceni poza nawias społeczności Yuuzhan Yongów. Były egzekutor wiedział, Ŝe zwano ich Zhańbionymi. Kiedy sobie to uświadomił, natychmiast zrozumiał, Ŝe moŜe się juŜ nie obawiać schwytania. Osobnik był Zhańbionym i Nom Anor nie musiał mieć się przed nim na baczności. Był absolutnie pewien, Ŝe Shimrra nie wysłałby Zhańbionego do wykonania zadania godnego wojownika. Zresztą nawet gdyby Zhańbiony odgadł toŜsamość osoby, na którą się natknął przypadkiem w ciemnościach podziemi Yuuzhan'tara, z pewnością nie miałby powodu, Ŝeby przekazać ją w ręce poszukiwaczy. Nom Anor zaczekał, aŜ Zhańbiony znajdzie się na wysokości jego niszy, a potem nagle wyskoczył z kryjówki. Jego niespodziewane pojawienie się wywarło zamierzony skutek. Pokurcz, który okazał się Yuuzhaninem w średnim wieku, zatoczył się do tyłu i wymachując rozpaczliwie rękawami szczątków płaszcza, runął na ziemię. Jękliwie zaczął błagać o litość. • W tym miejscu nie wolno przebywać Ŝadnemu dziecku Yun -Yuuzhana! ryknął surowo Nom Anor, piorunując rozciągniętą postać groźnym spojrzeniem. Wyjaśnij, co tu robisz! • Zlituj się nade mną, panie! - zaskomlał Zhańbiony. – Jestem nikim. Nie zasługuję nawet na twojąpogardę. Bogowie wzgardzili mną i muszę się teraz czołgać w prochu niczym robak przez trzewia podziemi tej planety! • Widzę przecieŜ, Ŝe tu jesteś! - warknął były egzekutor. – Nie jestem ślepy, głupcze! Masz mi powiedzieć, dlaczego tu przebywasz! Wstań i spójrz mi w oczy! Poczuł, Ŝe plaeryin boi w jego lewym oczodole spręŜył się, gotów do wyplucia strugi jadu, gdyby Zhańbiony choćby drgnięciem mięśnia twarzy zdradził, Ŝe go rozpoznaje. Pokurcz nieporadnie uklęknął i błagalnym gestem uniósł ku niemu ręce z bioluminescencyjną lampą. Dopiero wtedy Nom Anor mógł spojrzeć na twarz nieszczęśnika. W niepewnym oświetleniu widać było guzy i zniekształcenia; nos między kaprawymi oczami wyglądał, jakby lada chwila miał odpaść. Nom Anor

pomyślał z obrzydzeniem, Ŝe to wynik niedbale przeprowadzonego procesu porodowego. - Zabłądziłem, panie - odparł Zhańbiony. - To prawda. Przysięgam. Odłączyłem się od oddziału roboczego i zabłądziłem w labiryncie korytarzy. Starałem się podąŜać za głosami kolegów, ale zmyliło mnie wszechobecne echo. Jestem twoim pokornym, bezwartościowym sługą, panie, i we wszystkim poddam się twojej woli. 5-Ruiny Imperium

65

Nie przestając mamrotać przeprosin i modlitw, Zhańbiony zgiął się w niskim ukłonie. Nom Anor uniósł nogę i bezceremonialnie odepchnął go pod przeciwległą ścianę. Były egzekutor potrafił rozpoznać kłamcę od pierwszego słowa. Pytanie tylko, dlaczego Zhańbiony go okłamywał? A przede wszystkim, jak wyglądała prawda? • Jak się nazywasz? - zapytał, kiedy pokurcz w końcu umilkł. • Yuurok I'pan, panie - odparł nieszczęśnik, nawet nie ośmielając się unieść głowy. • Od jak dawna błąkasz się tymi tunelami, I'panie?-zapytał Nom Anor. • Straciłem rachubę czasu, czcigodny dostojniku -jęknął Zhańbiony - ale chyba upłynęło bardzo wiele godzin. • Czy masz przy sobie pojemnik z wodą? • Nie, panie- odrzekł I'pan, wbijając spojrzenie w ziemię.-Nie znalazłem tak głęboko Ŝadnej wody, która nadawałaby się do picia. • Naprawdę? - Nom Anor przeciągnął grubym paluchem po boleśnie spękanych wargach. - To dziwne, nie uwaŜasz? Dlaczego więc twoje wargi nie są równie suche jak moje? Zhańbiony otworzył szeroko oczy i tylko z trudem zdobył się na odpowiedź. - Wydaje mi się, Ŝe minęło wiele godzin, odkąd zabłądziłem, panie - powiedział. - MoŜliwe jednak, Ŝe nie upłynęło aŜ tyle czasu. Nom Anor z trudem powstrzymał triumfujący uśmiech. Nędzny łgarz plątał się we własnych kłamstwach. - Powiedz mi - zaczął, podchodząc do I'pana - do jakiego od działu roboczego cię przydzielono? Kto był twoim nadzorcą? JeŜeli straciłeś orientację całkiem niedawno, moŜe nie zdąŜyli odejść daleko i zdołamy ich odnaleźć. Co ty na to?

Yuurok I'pan zaskomlał. Nom Anor kopnął go jeszcze raz, tym razem wkładając w to cały gniew i frustrację. • Ty głupcze! - warknął. - Jak ci się wydaje, kogo śmiesz okłamywać? Nie tylko nie masz przy sobie Ŝadnych narzędzi, ale nie jesteś nawet ubrany jak pracownik oddziału roboczego! • Błagam cię, panie, jestem nikim! Jestem niczym! Jestem rishek olgrol immek tin inwey...

• Zamilknij! - ryknął Nom Anor, wymierzając Zhańbionemu jeszcze jeden kopniak. - Twój głos to obraza dla moich uszu! Zhańbiony przemienił się w kupkę dygoczących łachmanów. Wygiął w łuk kościste plecy i zakrył twarz chudymi jak piszczele rękami. Nom Anor zaczął intensywnie myśleć. JeŜeli rzeczywiście Yuurok Fpan 66 był uciekinierem, musiał wymyślić jakiś sposób, Ŝeby dawać sobie radę w podziemiach Yuuzhan'tara. Gdyby Nom Anor odgadł jego tajemnicę, moŜe zdołałby przeŜyć w tych podziemiach trochę dłuŜej. W obecnej chwili nie liczyło się nic więcej. • Zaprowadź mnie do pozostałych - warknął, starając się nadać głosowi rozkazujące brzmienie. • Pozostałych? - zapiszczał Zhańbiony. - Jakich pozostałych? • Postaraj się mnie dobrze zrozumieć, I'panie - ciągnął złowieszczo spokojnie Nom Anor. - Nie zginąłeś jak podły tchórz z jednego tylko powodu: doszedłem mianowicie do wniosku, Ŝe moŜesz przedstawiać dla mnie jakąś wartość. Gdyby się okazało, Ŝe przeceniłem twoją przydatność, zastanowię się, czy nie zmienić zdania. • Nie, panie. Proszę! – I'pan wycofał się na czworakach i przywarował mniej więcej metr dalej. - Zaprowadzę cię do pozostałych! Przysięgam! Przysięgam na imię... • JeŜeli twój zhańbiony jęzor ośmieli się wypowiedzieć choćby jeszcze słowo, wyrwę ci go i zjem, Ŝeby przeŜyć - przerwał były egzekutor. I'pan natychmiast umilkł. Nie odwaŜył się otworzyć ust. Wstał powoli i ostroŜnie, jakby obawiał się odwrócić plecami doNoma Anora, a potem zaczął kuśtykać odnogą korytarza, którym przyszedł. Nom Anor podąŜał ostroŜnie za nim, w pełni świadom,

Ŝe nie powinien ufać osobie zmuszonej do posłuszeństwa. Nie mógł wiedzieć, czy I 'pan nie wciąga go w zasadzkę. Co gorsza, jeŜeli był tak głupi, na jakiego wyglądał, mógł zaprowadzić go na powierzchnię, przekonany, Ŝe zdoła wybłagać łaskę u nowego wojennego mistrza. A to oznaczałoby pewną zgubę. Nie miał jednak wyboru. Musiał iść, dokąd prowadził go Zhańbiony. W przeciwnym razie będzie błąkać się bez końca w labiryncie podziemnych korytarzy zapomnianej przez bogów planety. Wprawdzie przeŜył dosyć długo, ale ile czasu zdoła jeszcze wegetować, zanim pokonają go głód i pragnienie albo zanim szczęście uśmiechnie się do grupy poszukiwaczy, którzy w końcu odnajdągo w podziemiach Yuuzhan'tara? Nie, jeŜeli pragnie przeŜyć, musi się spotkać z „pozostałymi". Jeśli okaŜą się równie Ŝałosni jak I'pan, będzie mógł ich wykorzystać do swoich celów... W miarę jak zapuszczali się coraz dalej, I'pan zaczynał się odpręŜać. Przestał się garbić i sprawiał wraŜenie bardziej pewnego siebie. Od czasu do czasu nawet doradzał, gdzie zachować ostroŜność, a gdzie 67 się schylić. Coraz częściej oglądał się i rzucał na Noma Anora ukradkowe spojrzenia. Z początku robił to nerwowo, ale im dłuŜej trwała ich wędrówka, tym większej nabierał śmiałości. Były egzekutor prawie słyszał, jak obracają się kółka w mózgu jego przewodnika. Nie wątpił, Ŝe Zhańbiony zastanawia się, kim moŜe być podąŜająca za nim osoba. • O co chodzi? - warknął w końcu, kiedy Fpan odwrócił się trzeci raz po przejściu zaledwie trzech kroków. • Nic takiego, panie - odparł Zhańbiony, natychmiast odwracając głowę. Nom Anor chwycił za kołnierz fałdzistego płaszcza i szarpnięciem pozbawił równowagi okrytego nim Yuuzhanina. • Co sobie wyobraŜasz, śmierdzący robału? - zapytał. • Zastanawiam się, panie... • Gadaj szybko! -Nom Anor potrząsnął nieszczęśnikiem, Ŝeby zmusić go do mówienia. • Czy jesteś... czy moŜe jesteś, jak my, jednym ze Zhańbionych? Były egzekutor uderzył I'pana z taką siłą, Ŝe krew z rozciętych palców prysnęła obficie na metalową podłogę. Zhańbiony odbił się od pobliskiej ściany i z bolesnym

stęknięciem osunął się na dno korytarza. Zanim miał okazję wstać, Nom Anor szarpnięciem postawił go na nogi i równie silnym ciosem posłał na przeciwległą ścianę. Tym razem I'pan nie zdołał utrzymać bioluminescencyjnej lampy, która potoczyła się korytarzem. Na mgnienie oka jej blade światło wydobyło z ciemności tkwiące w ścianach bezuŜyteczne mechanizmy. Zhańbiony ponownie usiłował wstać, ale jegojęki wprawiły Noma Anora w jeszcze większą wściekłość. Były egzekutor stwierdził, Ŝe od zaślepiającej go furii zaczyna tracić ostrość spojrzenia. Usłyszał, Ŝe wykrzykuje słowa, których nawet sam nie rozumie. Wymierzał cios za ciosem, a Zhańbiony kulił się i osłaniał twarz rękami. Kiedy kopniaki i ciosy spadały jak grad najego ciało, tylko bezradnie pojękiwał. W końcu szał wściekłości minął i Nom Anor się uspokoił. Puścił ofiarę i cięŜko dysząc, oparł się plecami o przeciwległą ścianę. Z wysiłkiem odzyskał ostrość spojrzenia i jasność myśli. DrŜący ze strachu Yuurok I'pan kulił się w kącie korytarza. Nom Anor dopiero teraz uświadomił sobie, jak niewiele brakowało, Ŝeby w napadzie furii go zabił. Zapomniał nawet, Ŝe I'pan moŜe jeszcze mu się przydać, moŜe dzięki niemu zdoła przeŜyć. Wyciągnął rękę, Ŝeby pomóc mu wstać. Zhańbiony lękliwie przyjął jego pomoc. Na pewno obawiał się następnego wybuchu. 68 Były egzekutor przyciągnął go do siebie tak blisko, Ŝe niemal zetknęły się ich twarze. Czy moŜe jesteś, jak my, jednym ze Zhańbionych? - przypomniał sobie pytanie pokraki. - Zapytaj mnie o to jeszcze raz, I'panie - powiedział - a nigdy więcej nie wypowiesz słowa. Wypuści! Zhańbionego, odszedł kiłka kroków i podniósł lampę. Wrócił i wcisnął źródło naturalnego światła w drŜące dłonie nieszczęśnika. - Zaprowadź mnie do pozostałych - rozkazał władczym tonem, gestem nakazując f panowi podjęcie przerwanej wędrówki. Zhańbiony usłuchał. Tym razem szedł w zupełnej ciszy i całą resztę drogi ani razu nie ośmielił się obejrzeć.

Izba chorych mistrzyni Cilghal była pomieszczeniem jedynym w swoim rodzaju.

Mieściły się w nim nie tylko trzy stoły do medycznych badań, ale takŜe kilkuosobowe grono widzów. Zaprojektowano je, Ŝeby mogło słuŜyć zarównojako klasa, jak i miejsce przywracania zdrowia. Na wszystkich ścianach wisiały półki zastawione niezwykłymi lekami i skomplikowanymi urządzeniami, a w jednej widniały otwarte drzwi do ogrodu, w którym hodowano najróŜniejsze zioła. W kącie stały trzy duŜe zbiorniki bacta, zajmujące mniej więcej czwartą część izby. Saba Sebatyne lubiła tu przebywać, bo - w przeciwieństwie do innych pomieszczeń szpitalnych - sala nie sprawiała wraŜenia sterylnej ani pozbawionej Ŝycia. Ściany miały zaokrąglone naroŜniki, a pofałdowany sufit porastały kolonie soporomchów, Ŝeby pacjenci szybciej odzyskiwali zdrowie. W przesyconym wilgocią powietrzu unosiła się oŜywcza woń roślin. Na środkowym stole do badań leŜała nieprzytomna młoda Jedi, Tahiri Yeila. Wokół niej zgromadziło się kilka osób, obserwujących z niepokojem badającą ją mistrzynię Cilghal. Saba przypomniała sobie, Ŝe w towarzystwie Tahiri przebywało kiedyś kilkoro jej uczniów... Zaszczyt ten spotkał ich podczas wyprawy na krąŜący wokół Myrkra yuuzhański światostatek. Polecieli tam, aby zabić groźną królową voxynów, ich zadanie okazało się jednak o wiele trudniejsze i bardziej niebezpieczne, niŜ moŜna się było spodziewać. Nie wszystko potoczyło się tak gładko, jak przewidywano. śycie straciło kilkoro członków ekspedycji, a wśród nich młodszy syn Hana i Leii, Anakin Solo. Z przestworzy Myrkra powrócił tylko jeden uczeń Saby. Barabelka 69 mogła mówić o wielkim szczęściu, Ŝe z najeŜonej tyloma trudnościami wyprawy wrócił przynajmniej jeden. Tesar... Ocknęła się z zadumy i wróciła myślami do teraźniejszości. „Poluj na chwilę obecną- radził kiedyś jeden z sędziwych członków jej rodziny. - Chwyć ją pazurami i nigdy nie pozwól przeminąć. JeŜeli pogrąŜysz się zanadto w przeszłości lub przyszłości, zupełnie się zatracisz". Barabelka wiedziała, Ŝe podobne nauki wiąŜą się z jej barbarzyńską przeszłością. Strach i smutek czaiły się w niej wszędzie, Saba pamiętała jednak, Ŝe echo tych nauk pobrzmiewa takŜe w szkoleniu Jedi. Nauczyła się ograniczać myśli do jednego punktu świadomości i skupiać uwagę wyłącznie na jednym zadaniu. Stosowanie medytacji stało się dla niej prawie drugą naturą. Prawdę mówiąc, tylko one pozwoliły

jej zachować zdrowe zmysły po tragicznej śmierci tylu drogich, bliskich osób. Poluj na chwilę obecną, powtórzyła w myśli. Nigdy nie przypuszczała, Ŝe coś połączy ją z Tanin, i to tak blisko. RóŜniły się pod tyloma względami... pochodziły z róŜnych planet, miały odmienną przeszłość i hołdowały innym systemom wartości. Łączyło ich jedno: obie były Jedi. Mimo krótkiego okresu ich znajomości, Saba zdąŜyła się domyślić, Ŝe Tahiri ma przed sobą świetlaną przyszłość jako Jedi. Wprawdzie sprawiała wraŜenie młodej i niedoświadczonej, ale dopiero wkraczała w wiek dojrzały. Podobnie jak w przypadku wielu innych Jedi, motorem jej działania była niezłomna stanowczość. Płonął w niej tak silny płomień, Ŝe nie zgasł nawet po śmierci Anakina Solo, którego pokochała. Saba zastanawiała się, czy ten ogień nadał płonie w wątłym ciele nieprzytomnej kobiety. Na swój sposób starała się skupiać całą uwagę na leŜącej przed nią młodej Jedi. W izbie chorych byli równieŜ rodzice Anakina. Sprawiali wraŜenie bardzo zaniepokojonych, zupełnie jakby na stole do badań leŜało jedno z ich dzieci. Na zewnątrz, za odgradzającą pomieszczenie sterylną barierą, pozostało kilka innych, równie zaniepokojonych osób, a wśród nich Jag Fel i Belindi Kalenda. Wszyscy wpatrywali się w Jainę. Młoda Solo usiłowała wyjaśnić mistrzyni Cilghal, co się wydarzyło. - Zasłabła na jednym z publicznych targowisk - mówiła, gestykulując z oŜywieniem. - Wyglądała na przeraŜoną. Porozumiała się ze mną przez komunikator i tylko dzięki temu zdołaliśmy ją odnaleźć. Zachowywała się... jakby nie była sobą. Mówiła coś bez sensu. 70 Mistrzyni CUghal wyciągnęła rękę i Tekli bez słowa podała jej Ŝądany instrument. Obie uzdrowicielki doskonale się rozumiały nawet bez słów. Z pewnością zawdzięczały to zaŜyłości, jaka połączyła je w ciągu kilku lat współpracy. - Co takiego mówiła? - zainteresowała się Kalamarianka. Nie przestawała nakładać połączonymi błoną palcami oŜywczego Ŝelu na czoło Tahiri. Nawet Saba się zorientowała, Ŝe młoda Jedi jest wymizerowana i niedoŜywiona. - Mówiła... - Jaina znów się zawahała. - Twierdziła, Ŝe Anakin stara się ją zabić. Powiedziałam juŜ, Ŝe to nie miało sensu.

Saba nie znała mowy gestów ciała istot ludzkich, ale i tak się zorientowała, Ŝe Jaina coś ukrywa. Jacen Solo kiwnął głową i wymienił spojrzenia z siostrą bliźniacz-ką. Barabelka podejrzewała, Ŝe na myśl o tym, co mogło się przydarzyć Tahiri, Jainie takŜe zaczyna się udzielać niepokój. - Nie widzę powodu, dla którego miałaby zasłabnąć – odezwała się mistrzyni Cilghal, kiedy skończyła badać młodą kobietę. – Pod względem fizycznym przeŜyła wstrząs, ale nie mogłabym tego określić jako chorobę. Na ile mogę się zorientować, powinna tylko odpocząć i kilka tygodni normalnie się odŜywiać. Proponuję, Ŝebyśmy narazie pozwolili jej spać. Porozmawiamy z nią, dopiero kiedy się obudzi. Do tej pory naprawdę niewiele więcej mogę zrobić. Leia stała trochę z boku, a Han obejmował jaw pasie. KsięŜniczka miała wyraźnie wilgotne oczy. - Postaraj się zrobić dla niej wszystko co w twojej mocy - powiedziała. - Nie dopuszczę, Ŝeby miała się stać jeszcze jedną ofiarą tej wojny. Kalamariańska uzdrowicielka spojrzała na nią i pokiwała wielką głową. - Umieszczę ją na prywatnym oddziale, gdzie będzie pod ciągłą obserwacjąobiecała. Leia wyszła z izby chorych. Han i Mara podąŜyli za nią, a chwilę później to samo zrobili Jaina i Jacen. Saba takŜe się odwróciła, Ŝeby wyjść, ale powstrzymał j ą głos mistrza Skywalkera. - Ty nie, Sabo - powiedział Luke łagodnym tonem, jakby pragnął podkreślić, Ŝe to prośba, a nie rozkaz. - Proszę, zostań jeszczechwilę. Barabelka usłuchała. Podeszła razem z nim do stołu do badań. Spojrzała na leŜącą nieruchomo młodą Jedi, nad którą pochylały się obie uzdrowicielki. Oczy Saby były wraŜliwe głównie na podczerwień, 71 arabelka nie widziała więc wyraźnie rysów twarzy Tahiri, uświadamiała sobie jednak, Ŝe głęboko w ciele młodej kobiety płonie ogień, ahiri leŜała na wznak, jej piersi miarowo unosiły się i opadały, a gałki ;zne drgały pod zamkniętymi powiekami. Na pierwszy rzut oka moŜna byłoby pomyśleć, Ŝe śpi, od jej ciała promieniował jednak Ŝar jak od izpalonego pieca. Zdawać by się mogło, Ŝe coś pracuje ze zdwojoną icrgią w jej organizmie, ale nie pozwala jej wykonywać Ŝadnych ruchów. Płonący w jej ciele

ogień zachowywał się naprawdę dziwnie... Zaintrygowana Saba podeszła jeszcze bliŜej i zaczęła się zastanawiać. Doszła do przekonania, Ŝe Ŝar w ciele młodej Jedi nie potrzebuje innego pokarmu. ChociaŜ brzmiało to bardzo dziwnie, wszystko wskazało, Ŝe sam się spala. • Co zobaczyłaś, Sabo? - zainteresował się mistrz Skywalker. • Ona nie jest pewna - odparła Barabelka. • Ale coś zauwaŜyłaś, prawda? - zapytała mistrzyni Cilghal, kierując na nią ogromne wyłupiaste oczy. Saba niepewnie kiwnęła głową. - Wygląda na to, Ŝe naprawdę coś jej dolega - przyznała. Poszukując jakichś nieprawidłowości, przyglądała się uwaŜnie ału młodej kobiety. Nie była obdarzona szczególną wraŜliwością na rzejawy Ŝycia, na pewno nie tak silną, jaką wykazywali mistrzyni ilghal i pozostali uzdrowiciele. Nie potrafiła w taki sposób jak oni słuchiwać się w róŜne oznaki. UwaŜała, Ŝe powodujące choroby bak-rie czy wirusy takŜe są formami Ŝycia i zasługują na szacunek. Pew-ie zŜymałaby się na widok myśliwego, który odciąłby łeb shenbitoi, ale zrezygnował z zabrania mięsa, lecz mogłaby cieszyć się na idok postępów czynionych przez zarazę. Takie podejście nie zaskarbiało jej sympatii niektórych przyjaciół i kolegów. Z nauk Jedi wyni-łło, Ŝe powinni się zajmować ochroną Ŝycia, i Saba z całego serca spierała tę filozofię, najbardziej jednak martwił ją dylemat, jakie liałyby być formy tego Ŝycia. Czy Ŝycie inteligentnej istoty w rodzaju Saby przedstawiało dla Mocy większą wartość niŜ, powiedzmy, Ŝycie roju piranioŜuków? Barabelka nie była równie pewna jak niektóry jej uczniowie, czy istnieje prosta odpowiedź na to pytanie. Wyczuwała jednak, Ŝe od czasu opuszczenia przestworzy Baraba jednak jej podejście do Ŝycia bardzo się zmieniło. Stanowiło to nieocenioną pomoc w sytuacjach, kiedy zawodzili uzdrowiciele. Saba potrafiła dostrzec to, co pozostawało zasłonięte przed ich zmysłami, zwłaszcza gdy niebezpieczeństwo zagraŜało przepływowi Ŝycia, a nie samemu Ŝyciu. Spędzała duŜo czasu w ośrodkach medycznych Kalamara, dzięki 72 czemu miała więcej okazji doskonalenia swego daru, niŜ byłoby to moŜliwe na polu bitwy. Wyczuwała, Ŝe po kaŜdej takiej wizycie jej dar staje się coraz silniejszy, coraz

skuteczniejszy. Kiedy oglądała Tahiti... naprawdę oglądała, wszystkimi zmysłami, a nie tylko wykorzystując wzrok i powonienie, dostrzegała w jej ciele wirujące Unie Ŝycia, z jakimi się spotykała u wielu innych istot ludzkich. Gdyby kaŜda komórka organizmu dziewczyny była gwiazdą, Ŝyły oznaczałyby nadprze-strzenne szlaki handlowe, a nerwy pełniły rolę kanałów HoloNetu. To, co wyglądało z pozoru jak pojedynczy zwarty organizm, w rzeczywistości było radosną społecznością miliardów chaotycznych składników. Patrząc na Tahiri, Saba widziała przepływ informacji i energii między tymi składnikami. A jeŜeli juŜ o tym mowa, podobne przepływy dostrzegała we wszystkim, co Ŝyje. śycie było procesem, nie obiektem. Wpatrując się w ciało młodej Jedi, zauwaŜyła jednak takŜe coś innego, W przepływach wewnątrz jej organizmu wykrywała niezwykłe elementy. W zazwyczaj spokojnych miejscach pojawiały się dziwne prądy, a oazy spokoju w obszarach, w których na ogół tętniło Ŝycie. W ciele młodej kobiety kryło się coś więcej niŜ tyIko to, co dawało się dostrzec od pierwszego rzutu oka. - Ciekawe, dlaczego Tahiri skontaktowała się właśnie z Jainą - myślał głośno mistrz Skywalker. - MoŜliwe, Ŝe Jaina ma podobne usposobienie jak Anakin. A skoro Yuuzhan Yongowie ponieśli najcięŜsze straty od początku wojny... Nie dokończył zdania i umilkł, jakby się nad czymś zastanawiał. Mistrzyni Cilghal uniosła głowę i posłała mu pytające spojrzenie.

• UwaŜasz, Ŝe wiesz, co jej się stało? - zapytała. • Chodzi ci o to, czy jestem tego pewien? - odparł Luke i pokręcił ze smutkiem głową. - Nie. Wydaje mi się jednak, Ŝe gdybyśmy mieli trochę więcej czasu, Saba zdołałaby rozwiązać tę zagadkę. Nie stety, czeka nas wszystkich mnóstwo waŜnej pracy. Odwrócił się do Barabelki. W jego mądrych oczach widniało zdecydowanie, ale l niepokój. - Odlatujemy jutro rano - oznajmił. - Ty takŜe, Tekli - dodał po chwili. Uczennica Cilghal w milczeniu kiwnęła głową. - Gdybym miał inne wyjście, zostałbym z Tahiri, ale... Znowu zamilkł, nie kończąc zdania. Saba wyczuwała w nim zmęczenie. Tak zmęczony moŜe być tylko ktoś, kto stoczył walkę z własnym ojcem i większą część Ŝycia zmagał się z pokusami Ciemnej Strony. Doskonale go rozumiała. Czasami

73chwila obecna, na którą się polowało, wymagała zbyt wielu wyrzeczeń nawet od najbardziej doświadczonych myśliwych. • Wojna ogranicza nasze moŜliwość wyboru - dokończyła zamiast niego mistrzyni Cilghal. • Tak - westchnął Luke. - To prawda.

Przeciskanie się przez ciasny tunel przychodziło jej z wielkim trudem - tym większym, Ŝe musiała omijać klonujące kapsuły i przeskakiwać przez pędy oŜywczych winorośli. Szła jednak dalej, nie zwaŜając na to, Ŝe sytuacja wydawała się jej beznadziejna. Atakowała pędy winorośli i przewracające się wokół niej kapsuły z podsycaną przez strach i rozpacz energią, ale chociaŜ tak bardzo się starała, winorośle nie dość, Ŝe się jej opierały, to jeszcze wyrastały wokół niej. W końcu zdołała się wydostać z ciasnego tunelu. Dopiero wtedy odwaŜyła się zaryzykować i obejrzeć do tyłu, na mroczny wylot, z którego się wyłoniła. Pędy winorośli i kapsuły nadal rytmicznie pulsowały. Kurczyły się i rozszerzały niczym mięsisty zwieracz. Wydobywający się z głębi jaskini miałki popiół przypominał jej czerwone krwinki. Wirował groźnie wokół niej i niósł straszliwy odór płonącego ciała... przypominający jej nieustannie, przed czym ucieka. Przez chwilę myślała, Ŝe jej prześladowcy ugrzęźli w plątaninie porastających ścianki tunelu pędów winorośli. Nie liczyła na to, ale miała taką nadzieję...jak się miało okazać, nieuzasadnioną. Obdarzona jej twarzą istota zamierzała ją ścigać do ostatniego tchu, a podąŜające za istotą gadzie bóstwo takŜe nie rezygnowało z pościgu. Posąg jaszczurczego boga następował na pięty i jej, i istocie z jej twarzą. Zrozumiała, Ŝe nie zdoła stawić czoła obojgu prześladowcom. Łapczywie chwytała powietrze i ze świstem wydychała. Wiedziała, Ŝe dopóki nie nadarzy się okazja odzyskania sił, nie moŜe nawet marzyć o zmierzeniu się z obiema przeraŜającymi bezimiennymi maszkarami. Przyspieszyła kroku, Ŝeby jak najbardziej oddalić się od wylotu tunelu, ale przed nią rozciągała się tylko ciemność. Szła ostroŜnie, wymachiwała rękami, Ŝeby rozpędzić popiół, który usiłował się jej wedrzeć do ust i oczu. Chciała pobiec, ale nie widząc drogi przed sobą, uznała, Ŝe to zbyt ryzykowne. Odgłos jej kroków niknął w pustce, zupełnie jakby coś pochłaniało dźwięki i światło. W pewnej chwili przystanęła, wytęŜyła wzrok i wpatrzyła się przed siebie. Dopiero wówczas zauwaŜyła w

ciemności dziwne plamy. Niektóre sprawiały

74wraŜenie ciemniejszych niŜ reszta, jakby istniały odcienie ciemności. W końcu kiedy jej oczy przyzwyczaiły się do panującego mroku, przekonała się, Ŝe jest w komnacie podobnej do wielkiej pieczary. Wyglądała na bardzo wysoką i kończyła się po obu stronach masywnymi łukami. W ścianach po prawej i po lewej stronie widniały wnęki rozmieszczone co kilka metrów, Wydało się jej, Ŝe coś się w nich porusza, jakby w norach czaiły się drapieŜne zwierzęta. Zdumiona i coraz bardziej wystraszona powiodła spojrzeniem po ścianach wielkiego pomieszczenia. Było przeraŜająco znajome... tak znajome, Ŝe zaczęła odczuwać coś w rodzaju klaustrofobii. Zanim jednak zdołała sobie przypomnieć, gdzie je widziała, z ciemności wyłonił się zwierzęcy pysk, a zaraz po nim reszta gibkiego cielska. Głęboko odetchnęła, ale wpadt jej przy tym do gardła miałki popiół, więc zakrztusiła się i rozkasłała. Tymczasem zwierzę przeszło bardzo blisko niej, łypiąc ślepiami w ciemności, jakby się jej przyglądało. Była pewna, Ŝe to voxyn, i domyśliła się, Ŝe w niszach wokół niej roi się od takich samych bestii. Jej serce zaczęło bić przyspieszonym, nerwowym rytmem. Jakby pragnąc okazać współczucie, zaczęły takŜe szybciej pulsować pozostawione w tunelu kapsuły i pędy oplatających je winorośli. Do ogromnej pieczary napływało coraz więcej cuchnącego popiołu. Cofnęła się od miejsca, w którym powinien znajdować się voxyn, ale zderzyła się plecami z drabiną. Zrozumiała, Ŝe skoro nie moŜe dalej iść ani się cofnąć, musi się wspinać. Ucieczkę utrudniały chmury wirującego popiołu, ale im wyŜej wchodziła, z tym mniejszym wysiłkiem przychodziło jej wspinanie. JeŜeli zdołam wejść wystarczająco wysoko, odzyskam wolność, pomyślała. Wdrapując się po szczeblach drabiny zauwaŜyła, Ŝe z pokrytych porostami ścian pieczary zaczyna się sączyć mdła poświata. Z początku nikła, z kaŜdym pokonywanym szczeblem drabiny stawała się bardziej intensywna. W końcu zapłonęła tak jaskrawym blaskiem, Ŝe zniknęły w nim wszystkie szczegóły dna pieczary. Czy jestem juŜ bezpieczna? - pomyślała w pewnej chwili. Czy w końcu odzyskałam wolność?

Otrzymała odpowiedź na swoje nieme pytanie, kiedy szczebel pod Jej palcami lekko zadrŜał. Zrozumiała, Ŝe za nią po drabinie podąŜa ścigająca ją istota z jej twarzą. Zacisnęła zęby, Ŝeby się nie rozpłakać 2 frustracji, i zaczęła się wspinać jeszcze szybciej. Nie miała innego 75 wyjścia. JeŜeli pragnie odzyskać wolność, musi się wydostać na samą górę. Wchodziła więc coraz wyŜej, dopóki wirujący wokół jej głowy popiół nie zmienił barwy. Nie był juŜ szary, ale biały niczym płatki śniegu. Zapragnęła pochwycić na język chociaŜ kilka płatków w nadziei, Ŝe uda jej się zaspokoić pragnienie. Płatki jednak nie roztopiły się na języku. Poczuła obrzydliwy smak, skrzywiła się i splunęła. To nie były płatki śniegu, ale drobiny tego samego popiołu! Po jej policzkach popłynęły łzy wściekłości, których nie zdołała powstrzymać. Czuła w sercu coraz większe rozczarowanie i zniechęcenie, ale resztką sił pięła się coraz wyŜej. Jej rozczarowanie szybko zmieniło się w przeraŜenie, kiedy szczeble pod jej palcami znów zadrŜały. Domyśliła się, Ŝe teraz po drabinie wspina się posąg gadopo-dobnego boga. W pewnej chwili ryknął gniewnie na obie znajdujące się wyŜej istoty, ale jego głos wydał się jakiś inny. Zawahała się, zamarła i zaczęła nasłuchiwać... Wczepiła się w chropowate szczeble drabiny i wisiała zupełnie nieruchomo. Przysłuchiwała się rykom gada. To nie był zwykły ryk gniewu, jak początkowo przypuszczała. Brzmiało w nim coś więcej, o wiele więcej. Posąg wykrzykiwał wciąŜ jedno i to samo słowo. Ryki niosły się po pokrytej popiołem pieczarze, a szczeble drabiny, których się trzymała, aŜ dygotały. Słowa powtarzały się coraz wolniej, w końcu przeszły w niemal niezrozumiały bełkot. Im dłuŜej się przysłuchiwała, tym bardziej znajomo słowa brzmiały w jej uszach. W końcu rozpoznała, co krzyczy gadzina. To nie było słowo, ale imię. - Tahiri! - wołał podobny do gada posąg. Jego głos chwytał za serce i jeszcze bardziej potęgował wyrzuty sumienia. - Tahiri... Tahiri... Tahiri...

Tahiri obudziła się, słysząc czyjś krzyk; kiedy zauwaŜyła, Ŝe ma ograniczoną swobodę ruchów, zrozumiała, Ŝe to ona krzyczy.

Poczuła na czole coś chłodnego i wonnego. Odtrąciła trzymającą to rękę i starała się obrócić na bok, ale krępująca jej ruchy taśma nie puściła. Nie powstrzymała jej jednak przed kolejnymi próbami odzyskania swobody ruchów, nawet kiedy do pierwszej przyłączyła się inna ręka - poczuła, Ŝe mocno przyciska jej ramię i w końcu zmusza jej plecy do ponownego zetknięcia z miękkim materacem. Wijąc się rozpaczliwie, usiłowała sięgnąć po rękojeść świetlnego miecza, ale nie 76 znalazła jej na zwykłym miejscu. Zresztą trzymające jąręce były zbyt silne. Nie zdołałaby się posłuŜyć bronią Jedi, nawet gdyby świetlny miecz wisiał u jej pasa. • Sithowe nasienie! - krzyknęła pod adresem swoich prześladowców, - Puśćcie mnie! • Tahiri! - usłyszała podobny do trzasku bicza głos. Zastanowiło jąjego znajome brzmienie. Na chwilę przestała się opierać i postarała się rozpoznać stojącą przed nią postać, ale w oczach miała łzy i widziała jak przez mgłę. To chyba nie był... Nie, to niemoŜliwe. - Uspokój się, proszę! • Jacen? - zapytała. Kiedy dotarło do niej, Ŝe to naprawdę on, wola walki uleciała z jej serca niczym powietrze z przekłutego balonu. Szlochając, opadła na materac. Och, Jacenie... tak mi przykro. Ja... nie wiedziałam, Ŝe to ty. Sądziłam, Ŝe to... • Nie szkodzi - powiedział łagodnie i uspokajająco młody Solo. - Po prostu wyrzuć to z siebie. Nie duś tego, bo tylko pogorszysz swoją sytuację. Zmarszczyła brwi i zaczekała, aŜ odzyska ostrość spojrzenia. Czuła się dziwnie obnaŜona. • O co ci chodzi? - zapytała, ocierając łzy grzbietem dłoni. • Trzymasz wszystko w sobie - wyjaśniał Jacen - a coś takiego nikomu nie wychodzi na zdrowie. Zaufaj mi. Kto jak kto, aleja chyba powinienem to wiedzieć. Uśmiechnął się, ale dziewczyna nie miała dość sił, Ŝeby odpowiedzieć mu uśmiechem. W jej głowie wciąŜ jeszcze kołatało echo przeŜytego koszmaru. Usiadła i rym razem nie napotkała oporu ani ze strony rąk Jacena, ani krępującej taśmy. - Czujesz się trochę lepiej? - zapytał młody Solo. Prawdę mówiąc, wcale nie czuła się lepiej, ale nie chciała sprawiać wraŜenia niewdzięcznicy.

• Nic mi nie będzie - oznajmiła. - Dzięki. • Drobiazg - odparł i wyciągnął rękę, Ŝeby ustawić wezgłowie łóŜka pod odpowiednim kątem. Dopiero wtedy rozejrzała się wokół i zrozumiała, gdzie się znajduje. Nie widziała wprawdzie medycznego sprzętu ani stosowanych zazwyczaj sensorów, nie mogła jednak mieć wątpliwości, Ŝe niewielki okrągły pokój stanowi część ośrodka medycznego. W powietrzu unosiła się woń soporomchów, wyraźnie wyczuwalna, mimo widocznego po lewej stronie szeroko otwartego iluminatora. Wpadające przez niego 77 podmuchy wiatru niosły świeŜe powietrze prosto znad kalamariańskiego oceanu. Wnętrze było gustowne, ale i funkcjonalne. Nie widziała nigdzie swojego ubrania. Zamiast niego miała na sobie szarobrązową nocną koszulę. LeŜała na szpitalnym łóŜku, przykryta tylko cienkim prześcieradłem. • Co tu robię? Jak się tu znalazłam? - zapytała, pocierając ręce owinięte w bandaŜe. • Straciłaś przytomność - wyjaśnił zwięźle Jacen. Usiadł na brzeŜku krzesła stojącego obok łóŜka i przykrył dłońmi jej niespokojnie poruszające się ręce. W ten sposób dał jej do zrozumienia, Ŝe na razie nie musi się przejmować tym, czego nie chce powiedzieć. - Sanitariusze znaleźli cię na targowisku „Linia Brzegowa" - powiedział. Tahiri skupiła myśli i wpatrzyła się w fałdy prześcieradła. Przypomniała sobie, Ŝe starała się skontaktować z Jainą, pamiętała takŜe niepohamowaną panikę, jaka ogarnęła ją pod wpływem wizji cmentarzyska Yuuzhan Yongów. Potem znalazła się w pieczarze i widziała kryjące się tam voxyny... Wzdrygnęła się na myśl o tym, co przeŜyła. Uniosła głowę i spojrzała na Jacena. • Co mi się stało? - zapytała. • Prawdę mówiąc, nikt tego nie wie - odparł młody Solo. - Wygląda na to, Ŝe nic ci nie dolega. Zwrócił na nią brązowe oczy, ale Tahiri odwróciła głowę. Nie była 3ewna, czy odczuwa rozczarowanie, czy ulgę. - Przypuszczam, Ŝe po prostu zasłabłam - powiedziała.

• Pozostawałaś nieprzytomna piętnaście standardowych godzin, rahiri - oznajmił Jacen. - To nie było zwyczajne zasłabnięcie. • Ja.., ja... ostatnio niezbyt dobrze sypiałam - skłamała ponownie młoda Jedi, nie patrząc w jego oczy. Piętnaście godzin? - pomyślała. Jeszcze nigdy nic takiego jej się lie przydarzyło. MoŜe jednak byłoby lepiej, gdyby w końcu wyjawiła całą prawdę? Bardzo chciała, ale doszła do wniosku, Ŝe nie zdoła się jrzemóc, aby ubrać ją w słowa. Znienawidzi mnie, kiedy się dowie, pomyślała. Wszyscy mnie znienawidzą! - Tahiri? Uniosła głowę. - Bardzo mi przykro - powiedziała. - Nie mam pojęcia, co mi się przy trafiło. 78 Pomyślała, Ŝe to przynajmniej część prawdy. • Nic nie szkodzi - zapewnił ją Jacen. - Jestem pewien, Ŝe mistrzyni Cilghal zdoła wcześniej czy później rozwikłać tę zagadkę. • Przepraszam, Ŝe sprawiłam ci kłopot, Jacenie - powiedziała. • Wcale nie sprawiłaś - odparł młody Solo. - Przybyłem tu, Ŝeby mieć na ciebie oko. Uznałem, Ŝe to doskonała okazja, aby wykręcić się od udziału w nudnych zebraniach, w jakich podobno powinienem uczestniczyć. No i wreszcie mogłem trochę się przespać. Wiesz, przez kilka ostatnich dni wydarzenia toczyły się w zwariowanym tempie. Dopiero teraz Tahiri zauwaŜyła, Ŝe Jacen wygląda na zmęczonego. Miał podkrąŜone oczy, a nie zauwaŜyła tego, kiedy ostatnio go spotkała. Kiedy to było? Gdy wrócił z Coruscant? A moŜe podczas bitwy o Ebaq Dziewięć? Nie mogła sobie przypomnieć. Ogarnęło ją przeraŜenie. Wszystko, co się wydarzyło w ciągu ostatnich tygodni, a moŜe nawet miesięcy, po prostu wymazało się jej z pamięci. • Gdzie jest Jaina? - zapytała. • Śpi - odparł Jacen. - Powiedziała, Ŝebym powitał cię wjej imieniu, kiedy się w końcu ockniesz. Wyraźnie rozczarowana Tahiri kiwnęła głową i przeniosła spojrzenie na splecione ręce. Nie wiedziała, dlaczego tak bardzo pragnęła z Jainą porozmawiać ani co zamierzała jej powiedzieć, gdyby w końcu się z nią spotkała. CzyŜby chciała wyrazić Ŝal, Ŝe nie zdołała ocalić Anakina od śmierci, chociaŜ on kiedyś uratował jej Ŝycie?

śe tęskni za nim równie mocno jak Jaina? Nie. Z tego, co ją gryzło, naprawdę nigdy by nie mogła się zwierzyć... ani Jainie, ani komukolwiek innemu. Ponownie spojrzała na swoje ręce, ciekawa, czy pod bandaŜami kryją się jakieś rany. Pamiętała, Ŝe sama je sobie zadawała... Ŝe nie mogła się od tego powstrzymać. Zamknęła oczy, aby usunąć z głowy niemiłe wspomnienia, przekonała się jednak, Ŝe to niemoŜliwe. Czy chodziła, czy spała, myśli nie przestawały jej towarzyszyć. • Czy mistrz Skywalker gniewa się na mnie, Ŝe nie przybyłam na spotkanie rycerzy Jedi? - zapytała. • Naturalnie, Ŝe nie - odparł Jacen, lekko się uśmiechając. – Wujek Luke nie jest typem, który gniewałby się o coś takiego. Uwierz mi, bardziej się niepokoi stanem twojego zdrowia. Prawdę mówiąc, ma nadzieję, Ŝe razem z nami weźmiesz udział w nowej wyprawie. UwaŜał, Ŝe powinnaś trochę odpocząć od udziału w akcjach, zwaŜywszy jednak na stan twojego zdrowia, wszyscy doszli do wniosku, Ŝe byłoby najlepiej, gdybyś wypoczęła porządnie. • 79Wyprawy? - zapytała Tahiri i usłyszała w swoim głosie przeraŜenie. - Jakiej wyprawy? • Wyruszamy na poszukiwania-wyjaśnił młody Solo. - Nie mam pojęcia, ile czasu nam to zajmie ani nawet dokąd lecimy, jeŜeli juŜ o tym mowa, wiem jednak, Ŝe musimy to zrobić. Gdybyśmy nie zdecydowali się na tę wyprawę, moglibyśmy przegrać tę wojnę... nawet gdyby udało się nam w końcu pokonać Yuuzhan Yongów. Tahiri zmarszczyła brwi. • To nie ma sensu - powiedziała. • ZaleŜy, jak na to spojrzeć - odparł młody Solo. • A jak ty na to patrzysz, Jacenie? - Mam być szczery? Tahiri kiwnęła głową. - No więc uwaŜam, Ŝe najgorsze, co mogłoby się nam przydarzyć, to ostateczna zagłada Yuuzhan Yongów. Zmarszczki na czole Tahiri się pogłębiły. - Dlaczego? - zapytała. Jacen wstał i przeczesał palcami rozwichrzone brązowe włosy. - Wiemy juŜ, Ŝe nigdy się nie poddają- zaczął, obchodząc szpitalne łóŜko. Walczą! walczą, dopóki wszyscy nie zginą. Gdybyśmy jednak do tego dopuścili, co

by nam pozostało? Nie wiem jak ty, Tahiri, ale ja nie chciałbym dalej Ŝyć ze świadomością popełnionego ludobójstwa. Tahiri otworzyła usta, jakby chciała coś powiedzieć, ale zanim zdołała wykrztusić słowo, Jacen uniósł rękę. - Chyba wiem, co teraz myślisz - ciągnął. - Skoro nikt nie potrafi wykrywać Yuuzhan Yongów za pośrednictwem Mocy, dlaczego mieli byśmy się przejmować, gdybyśmy ich wszystkich wybili? Nie sądzę jednak, aby było to takie proste, Tahiri. Moc nie zasadza się tylko na tym, jak działa na formy Ŝycia. Polega takŜe na tym, co formy Ŝycia robią jedna drugiej. Obojętnie jak na to spojrzeć, gdybyśmy odnieśli zwycięstwo wyłącznie za pomocą środków wojskowych, dopuścilibyśmy się ludobójstwa. W Ŝaden sposób nie zdołałbym uzasadnić takiego postępowania bez uciekania się do pomocy Ciemnej Strony. Nie zgadzam się przyjąć do wiadomości, Ŝe nie istnieje Ŝaden inny sposób. Tahiri wpatrywała się w niego, trochę zdziwiona jego przejętym głosem. Jeszcze nigdy takiego Jacena nie widziała. Taki jak dziś, zdecydowany i pewny siebie, w niczym nie przypominał kilkunastolatka, którego tak dobrze znała. Z pewnością zmieniły go przeŜycia na Coruscant. Zachowywał się jak w pełni dojrzały męŜczyzna. • 80Przypominasz sobie Yergere? - zapytał po dłuŜszej chwili. • Oczywiście - odparła Tahiri, trochę zdziwiona niespodziewaną zmianą tematu rozmowy. • Opowiedziała mi coś, zanim zginęła - ciągnął młody Solo. Tahiri zauwaŜyła, Ŝe pogłębiły się zmarszczki wokół jego oczu, a palce dłoni zaczęły bezwiednie gładzić poręcz jej łóŜka. - Opowiedziała mi o miejscu, jakie kiedyś odwiedziła... bardzo dawno temu. jeszcze zanim ty i ja przyszliśmy na świat. To planeta niepodobna do Ŝadnej innej w galaktyce. Jej mieszkańcy słyną z budowania niezwykłych gwiezdnych statków, zupełnie innych niŜ wszystko, co przemierza międzygwiezdne przestworza. Te jednostki nie mają sobie równych... są o wiele lepsze niŜ wszystko, co się konstruuje, nawet obecnie. Yergere została tam wysłana przez Radę Jedi w celu odnalezienia budowniczych tych niezwykłych statków. Poleciała, chociaŜ wielu uwaŜało, Ŝe informacje o tej planecie naleŜy włoŜyć między bajki. Jej wyprawa zakończyła się powodzeniem. Nie tylko odnalazła planetę i poznała jej mieszkańców, ale zobaczyła, do czego sązdolne niezwykłe gwiezdne statki. Widziała takŜe wiele innych rzeczy, a wśród nich takie, których istnienie wydawało się do tamtej pory

niemoŜliwe. Powierzchnię planety porastały dŜungle i bezkresne lasy, ale nikt ich nie niszczył ani nie wycinał w imię rozwoju przemysłu. Planeta i jej mieszkańcy Ŝyli w idealnej harmonii. Na myśl o cudach tego świata, znanego tylko z opowieści, oczy Jacena zalśniły. - Yergere zakochała się w tej planecie - podjął po chwili. - Zachwycała się jej dŜunglami i rozmaitością form Ŝycia. Wszystko tam wydawało się jej pochwalnym hymnem na cześć Mocy. ChociaŜ rozwiązanie kryło się we wszystkim, co widziała, nie zdołała się jednak domyślić prawdy... a przynajmniej nie od razu, mimo Ŝe od samego początku widziała na własne oczy jej przejawy. Dopiero po jakimś czasie zrozumiała, Ŝe powstające na powierzchni tej planety gwiezdne statki odróŜniało od wszystkich innych to, Ŝe Ŝyły. Tahiri zmruŜyła oczy. - Podobnie jak statki uŜywane przez Yuuzhan Yongów? - zapytała. Jacen kiwnął głową. - To nie były zwyczajne statki - dodał. - śyły, oddychały i umierały jak wszystkie inne organizmy. Były Ŝywe jak ty i ja... jak wszystkie inne formy Ŝycia w całej galaktyce. śyła takŜe planeta, na której powstawały. • 81Planeta...? - zaczęła Tahiri, patrząc na Jacena z bezgranicznym zdumieniem. Gdyby to nie on jej o tym opowiadał i gdyby nie sprawiał wraŜenia tak bardzo przejętego, mogłaby się roześmiać i uznać jego opowieść za dobry dowcip. Zrozumiała jednak, Ŝe młody Solo nie Ŝartuje. • Nazywała się Zonama Sekot - podjął po chwili. - I rzeczywiście była Ŝywą istotą... jednym z największych cudów, jakie kiedykolwiek istniały w galaktyce. Tahiri poczuła, Ŝe przenika ją dziwny dreszcz. • Była?-powtórzyłajak echo. • Wkrótce po przybyciu Yergere planetę zaatakowały obce istoty - wyjaśnił Jacen. - Zonama Sekot nazwała ich Przybyszami z Dali. Dopiero od niedawna wiemy, Ŝe byli nimi Yuuzhan Yongowie. Prawdopodobnie była to wyprawa zwiadowcza, wysłana przed właściwą inwazją na przeszpiegi. Yergere dowiedziała się, Ŝe Zonama Sekot prowadziła z Przybyszami wielomiesięczne negocjacje. Jak moŜesz sobie wyobrazić, Yuuzhan Yongowie nie kryli fascynacji swoim odkryciem. śyjąca planeta pewnie nie róŜniła się zbytnio od swiatostatku, na którego pokładzie przemierzali od

dawna pustkę między galaktycznych przestworzy... • I co się później stało? - przynagliła Tahiri, kiedy Jacen pogrąŜył się na chwilę w zadumie. Młody Solo uniósł głowę, - Yuuzhan Yongowie zaatakowali planetę, a Zonama Sekot uciekła - oznajmił. Cała planeta... po prostu zniknęła. Przeleciała do innego systemu i od tamtej pory nikt jej nie widział. - Odleciała? - powtórzyła oszołomiona Tahiri. - Tak po prostu? Jacen kiwnął głową. • Od tamtej pory nikt o niej nic nie słyszał - powiedział. - Wygląda na to, Ŝe Zonama Sekot gdzieś się zaszyła. • A wy lecicie, Ŝeby jąodnaleźć - domyśliła się młoda kobieta. - Tę Ŝyjącą planetę. • Podniecające, prawda? - westchnął Jacen. Wrócił na poprzednie miejsce i usiadł na krawędzi łóŜka. - Yergere twierdziła, Ŝe Yuuzhan Yongowie na swój sposób takŜe szanują Ŝycie. Naturalnie, nie tak jak rycerze Jedi. My składamy hołd kaŜdej istocie jako cząstce Mocy, która jest zarówno Ŝyciem, jak i czymś większym niŜ Ŝycie, oni zaś szanują Ŝycie na swój obcy, perwersyjny sposób. Yergere mówiła teŜ, Ŝe Yuuzhanie mieszają szacunek dla Ŝycia z uwielbieniem bólu, cierpienia i śmierci. Zafascynowało mnie jej opowiadanie i wciąŜ jeszcze nie 82przestaje mnie zadziwiać. Domyślam się, Ŝe to stanowi podwaliny cywilizacji Yuuzhan. Zawsze odnosiłem wraŜenie, Ŝe gdybym tylko zdołał lepiej pojąć ich ideologię, wszyscy zrozumielibyśmy ich samych. Przerwał i głęboko odetchnął. • Nazwij to instynktem albo przeczuciem - podjął po chwili. - Zonama Sekot stanowi klucz do wszystkiego... takŜe do zwycięstwa. Jestem tego zupełnie pewien. Właśnie dlatego Yergere mi o niej opowiedziała. Spodziewała się, Ŝe to pomoŜe nam odkryć sposób odparcia napaści Yuuzhan Yongów. Bo przecieŜ juŜ raz, chociaŜ na mniejszą skalę, zostali powstrzymani. • Gdybyśmy to zrozumieli, moŜe zdołalibyśmy skonstruować statki równie dobre czy lepsze niŜ koralowe skoczki Yuuzhan Yongów - zauwaŜyła Tahiri, zapalając się do tego pomysłu. - Jak zamierzacie ją odnaleźć? Jacen wzruszył ramionami.

• Właśnie na tym polega cały problem - odparł z namysłem. - Skoro pozostaje w ukryciu od tak dawna, odnalezienie jej nie będzie wcale łatwe. Kiedy rozmawiałem na ten temat z wujkiem Lukiem, zdołaliśmy dojść tylko do jednego wniosku. Skoro cały ten okres nikt jej nie widział, musiała się zaszyć gdzieś w obrębie Nieznanych Rejonów galaktyki. Nie mogła się ukryć nigdzie indziej. śywa planeta nie uchowałaby się długo w innym rejonie galaktyki, Ŝeby ktoś zaraz nie naniósł jej połoŜenia na gwiezdną mapę. • A tym bardziej planeta, która pojawiła się znikąd - dodała Tahiri. - No i jest obdarzona swoistą inteligencją. • Właśnie - przyznał Jacen. - Coś takiego zdarza się tylko w legendach. A skoro nie dochodzą do nas Ŝadne pogłoski, musimy sami poszukać. Zamierzamy polecieć najpierw do Imperium, poniewaŜ ich przestworza graniczą z Nieznanymi Rejonami. Ich mieszkańcy mogą dysponować informacjami, które pomogą nam w poszukiwaniach. Potem chcemy udać się do przestworzy Chissów. Istoty tej rasy badały Nieznane Rejony o wiele dłuŜej i dokładniej niŜ my. Istnieje prawdo podobieństwo, Ŝe mają teŜ znacznie więcej informacji... • Kłopot tylko w tym, czy zechcąje nam udostępnić – przerwała Tahiri. - Jedni albo drudzy. - Liczymy na to, Ŝe zdołamy ich do tego nakłonić - odparł Jacen. PogrąŜył się znów w zamyśleniu. Tahiri wykorzystała ten czas, Ŝeby odzyskać jasność myśli. Wszystko, co usłyszała, brzmiało mało wiarygodnie: Ŝyjąca planeta, wyprawa pradawnych Jedi, zapuszczanie się na oślep w najbardziej mroczne rejony galaktyki, proroctwa 83 Yuuzhan Yongów. Wiedziała jednak, Ŝe powinna zachować trzeźwy osąd. W końcu historia rodziny Solo obfitowała w jeszcze mniej prawdopodobne wydarzenia... Rozmyślając nad tym, poczuła w sercu ukłucie bólu. Gdyby Anakin nie zginął, moŜe byłaby obecnie jednym z członków tej rodziny. Zebrała się w sobie i zepchnęła tę myśl na samo dno umysłu. Myśl szeptała jej do ucha. śe powinna o wszystkim opowiedzieć Jacenowi. Powinna mu wyjaśnić, jak się czuła i co, jak podejrzewała, się jej przydarzyło. Mimo to nie mogła. Jacen miał na głowie waŜniejsze sprawy. JeŜeli nawet nie liczyć Zonainy Sekot, zgłębiał teraz

tajniki filozofii Jedi. Badał je tak szczegółowo i od tak dawna, Ŝe drobne kłopoty osób z jego otoczenia mogły mu się wydać czymś błahym, a nawet śmiesznym. Zresztą Tahiri nie miała dowodu, Ŝe to, co ją dręczy, jest czymś więcej niŜ koszmary, nawet jeŜeli wydawały się takie realne.

• Jaina teŜ z wami leci? - zapytała, kiedy zdołała się w końcu pozbyć niemiłych myśli. • Hm? - mruknął Jacen, wyrywając się z zadumy. - Och, nie. Ma do roboty coś innego. Będzie towarzyszyła mamie i tacie. Czasami moŜe się wydawać, Ŝe spędzamy z dala od siebie całą wojnę... - Wyraźnie posmutniał. - Nie martw się, zobaczysz ją. Przyjdzie tu jutro, kiedy się trochę wyśpi. A jeŜeli juŜ o tym mowa... • Och, bardzo przepraszam - przerwała mu Tahiri. - Niepotrzebnie cię zatrzymuję. Mówiłeś, Ŝe i ty chciałbyś się trochę... • Nie, Tahiri. - Jacen się roześmiał. - Prawdę mówiąc, myślałem o tobie. To ty powiedziałaś, Ŝe ostatnio kiepsko sypiasz. Młoda kobieta niezdecydowanie pokiwała głową. Nie zamierzała zachęcać rozmówcy do zadawania następnych pytań na ten temat. - W porządku - powiedział Jacen. - OdpręŜ się na chwilę i zamknij oczy. Kiedy go usłuchała, przysunął się bliŜej. Wezgłowie łóŜka opadło, a Jacen przyłoŜył jej palce do czoła i skroni. Wyczuła promieniującą z jego dłoni woń Anakina i przygryzła wargę. - Chcę tylko czegoś spróbować - zapewnił młody Solo. To były ostatnie słowa, jakie pozostały w jej pamięci na długą, trwającą całą wieczność chwilę. Obudziła się i stwierdziła, Ŝe przez szeroko otwarty iluminator wpadają oślepiające promienie słońca. Zza okna napływał szum fal rozbijających się o mury pływającego miasta, a w wilgotnym powietrzu 84 unosiła się woń soli. Przejście od nocy do dnia było tak niespodziewane, Ŝe w pierwszej chwili nie miała pojęcia, gdzie się znajduje. Powiodła spojrzeniem po ścianach pomieszczenia i natychmiast sobie przypomniała. Zastanawiała się, co jej zrobił Jacen. Pierwszy raz od wielu tygodni czuła się wypoczęta, ale zamiast być mu za to wdzięczna, miała wraŜenie, Ŝe ją zdradził. Pojawiło się podejrzenie, Ŝe podczas snu ktoś grzebał w jej myślach. Nigdzie nie zauwaŜyła Jacena, ale teŜ się tego nie spodziewała. Dopiero po jakimś

czasie spostrzegła, Ŝe na stole spod kubka z niebieskim mlekiem wystaje złoŜony arkusik flimsiplastu. Sięgnęła po niego, rozłoŜyła i natychmiast rozpoznała staranne, równe pismo starszego brata Anakina. „Zawsze będziesz członkiem naszej rodziny, j." - przeczytała. Rodzina. Usiadła na łóŜku i objęła się ramionami, jakby nagle poczuła chłód. Przypomniała sobie, Ŝe rozmyślała o rodzinie, zanim Jacen jąuśpił, ale nie miała pojęcia, jak udało mu się dokonać tej sztuki. Nie wierzyła, Ŝe to zbieg okoliczności. Musiał wydobyć tę myśl zjej głowy i... Czy widział takŜe moje koszmary? - zaczęła się zastanawiać z lekkim przeraŜeniem. A jeŜeli tak, czy widział takŜe... Usunęła z głowy niemiłe myśli i podarła na drobne kawałki arkusik flimsiplastu. Zeskoczyła z łóŜka, podeszła do okna, wyrzuciła podarte skrawki i przyglądała się, jak wirują w powietrzu, niesione podmuchami wiatru. Wreszcie straciła je z oczu; domyśliła się, Ŝe wpadły do wzburzonej morskiej wody.

Treningowa mata zamortyzowała upadek Jaggeda Fela, ale siła uderzenia wyparła z jego płuc resztę powietrza. Młody pilot leŜał chwilę na plecach i oddychał z wysiłkiem. Potem usiadł. - Niezły cios - powiedział, masując mięśnie lewego ramienia. - To znaczy, jak na rebeliancką szumowinę. Wstał i przyjął klasyczną chissańską postawę „forbeleańskiej obrony", pozwalającą mu odeprzeć kaŜdy atak. Zerknął na stojącą po przeciwnej stronie maty Jainę. Młoda Solo strzepywała pyłki kurzu z luźnego kombinezonu treningowego. - Wy, arystokraci, jesteście wszyscy tacy sami? - zaŜartowała. - Z wierzchu twardzi jak skała, ale pod spodem kaŜdy jest miękki niczym kalamariańska meduza. 85 - Nie do wiary, Ŝe coś takiego mówi córka księŜniczki – odciął się młody oficer. Jaina otworzyła usta, Ŝeby mu odpowiedzieć, ale Jag nie dał jej na to czasu. Skoczył do ataku. Przebiegł dwa kroki, zanim znalazł się w zasięgu jej ramion. Spodziewał się, Ŝe jego przeciwniczka zastosuje pozorowany obronny unik, i pochylił się, Ŝeby zmniejszyć dzielącą ich wciąŜ jeszcze odległość. Sparował jej cios i obrócił się w biegu, Ŝeby kopnąć ją prawą nogą i wytrącić z równowagi. Nie wiedział, czy zdołał jązaskoczyć, bo nic na to nie wskazywało. Jaina lekko podskoczyła i jego

kopnięcie tylko musnęło jej stopę. Bez wysiłku wykorzystała impet jego ataku, Ŝeby obrócić ciało wokół środka cięŜkości. Jakby pragnęła zadać kłam grawitacji, wylądowała nogami do góry na prawej dłoni. Utrzymywała się na niej zaledwie ułamek sekundy, ale to wystarczyło. Wykorzystując moment obrotowy, kopnęła przeciwnika prawą nogą w pierś i odesłała w przeciwległy kraniec maty. Zanim Jag padł na plecy, Jaina skończyła wykonywać młynek i znieruchomiała. Stanęła w postawie znamionującej gotowość do dalszej walki i cierpliwie czekała, aŜjej przeciwnik wstanie. Jag usiadł i zaczął rozcierać bolące miejsce na torsie. • Sithowe nasienie, Jaino! - wykrzyknął. Odnosił wraŜenie, Ŝe powietrze uchodzi z jego płuc niczym powietrze z wnętrza przedziurawionego szponowca. - To bolało! • Masz, na co zasłuŜyłeś - odparła Jaina, oddychając tylko trochę szybciej niŜ zazwyczaj. - Ojciec zawsze powiadał, Ŝe nie wolno darować nikomu, kto nazwie cię szumowiną. - Widząc, Ŝe jej przeciwnik nie zamierza wstawać i ruszać do następnego ataku, trochę się odprę Ŝyła. - A poza tym sądziłam, Ŝe Chissowie nigdy nie atakują pierwsi - dodała. • Tak a, moŜe to i prawda - mruknął Jag, siadając prosto na treningowym materacu. - Ale ty zniewaŜyłaś mojego ojca. .

- Gotowa byłabym się teŜ załoŜyć, Ŝe Chissami podczas walki powinna rządzić

głowa, a nie serce. • To dlatego, Ŝe posłuŜyłaś się Mocą podczas ćwiczebnego pojedynku, w którym obie strony miały nie uŜywać Ŝadnej broni... – zaczął Jag. • Wcale się nią nie posługiwałam - Ŝachnęła się młoda Soło, podchodząc do siedzącego pilota. - Ale z twojego zachowania wynikało, Ŝe zamierzasz się nią posłuŜyć - odparł oficer. 86 - Doprawdy? A więc i ty musisz być wraŜliwy na jej oddziaływanie, mój drogi. Uśmiechnęła się i wyciągnęła do niego rękę. - MoŜesz powiedzieć w takim razie, o czym teraz myślę? Jag chwycił jej dłoń i szarpnięciem pociągnął na matę obok siebie. • A czy ty moŜesz mi powiedzieć, o czym ja myślę? - zapytał.

Bardzo chciałbym stać się dla ciebie więcej niŜ przyjacielem, Jaino Solo, pomyślał. Jaina uśmiechnęła się szerzej i przytuliła do niego. - Nie muszę się posługiwać Mocą, by to wiedzieć - odparła. Musnęli się delikatnie wargami, ale to wystarczyło; kiedy ich usta się rozłączyły, Jaina oddychała jak po długim biegu. Jag z przyjemnością zauwaŜył, Ŝe wprawdzie młoda Solo moŜe bez widocznego wysiłku posłać go kopniakiem w przeciwległy kąt pokoju, ale jego pocałunek wywołuje u niej przyspieszone bicie serca. Pocałował ją więc jeszcze raz, tym razem trochę dłuŜej. Cudowny był dotyk ust Jainy na jego wargach. Nie zamierzał pozwalać, Ŝeby radość tej chwili zmąciły mu głupie myśli o honorze czy dobrym wychowaniu. Wyglądał na uszczęśliwionego, Ŝe i tym razem jego poczynaniami rządzi serce, a nie głowa. Okazje do sam na sam z Jainą zdarzały się stanowczo zbyt rzadko, Ŝeby je marnować. Nie powiedział jej jeszcze, Ŝe właśnie dlatego tak bardzo się starał, aby oboje weszli w skład wyprawy jej rodziców. Czuł się jak napręŜona struna, gotowa pęknąć, jeśli ktoś zechce choćby trochę bardziej jąnaciąg-nąć, wiedział jednak, Ŝe jeśli będzie trzeba, podczas wojny da z siebie wszystko, a moŜe nawet trochę więcej. Został wyszkolony przez Chissów, którzy uwaŜali, Ŝe jeŜeli ktoś chce wiele dokonać, powinien regularnie odpoczywać. Wiedzieli o tym takŜe pozostali członkowie Eskadry Chissów, Jag widział jednak w ich oczach zmęczenie. Sam zresztą popełnił ostatnio kilka błędów. Uświadomiła mu to jego zastępczyni. Przyznała, Ŝe i ona nie jest bez winy, ale stwierdziła, Ŝe to do jego obowiązków naleŜy wystrzegać się pomyłek. Naturalnie, miała rację. Kiedy usłyszał, Ŝe rodzice Jainy wybierają się na wyprawę dyplomatyczną, uznał to za zrządzenie losu. Oto nadarzała się okazja, by wykonać zadanie i zapewnić wszystkim naleŜny wypoczynek. NajwaŜniejsze jednak, Ŝe udział w takiej wyprawie dałby mu szansę przebywania z Jainą. Młoda Solo usiadła prosto i łapczywie chwytając powietrze, oparła dłonie na jego piersi. Mogła wyczuć przez cienki materiał ćwiczebnego kombinezonu przyspieszone uderzenia serca Jaga. • 87Obowiązki wzywają - odezwała się po chwili. – Chciałabym jeszcze przed odlotem zobaczyć się z Tahiri. - Zrobiła zmartwioną minę. - Bardzo mi przykro. • Naprawdę powinno ci być przykro, Jaino Solo, tylko dlatego, Ŝe oszukujesz -

odparł Jag. Zanim wstała, Ŝartobliwie szturchnęła go w ramię. - Liczy się tylko zwycięstwo - powiedziała. - Naprawdę tak uwaŜasz? Jej twarz spowaŜniała. - Chyba kiedyś tak uwaŜałam. Raz w Ŝyciu - odparła z powagą. Znów wyciągnęła ku niemu rękę. - Chodźmy. Jag Fel chwycił jej dłoń i tym razem pozwolił sobie pomóc. Zanim jednak zdąŜył wstać, Jaina rozluźniła palce i młody pilot z powrotem wylądował na macie. - Jesteś zanadto ufny, Jagu - stwierdziła z namaszczeniem. Mrugnęła do niego porozumiewawczo, odwróciła się i ruszyła do łazienki, by wziąć prysznic.

Niedługo potem spotkali się znowu. Idąc obok siebie, ale nawet nie trzymając się za ręce, skierowali się do ośrodka medycznego. Jaina chciała się zobaczyć z Tahiri jeszcze przed spotkaniem z rodzicami, którzy zamierzali uzgodnić z córką ostatnie szczegóły planowanej wyprawy. Jag miał umówione spotkanie z mistrzem Skywalkerem i jego Ŝoną. Luke i Mara postanowili zrobić wszystko, Ŝeby ich wyprawa po pomoc do Nieznanych Rejonów galaktyki zakończyła się powodzeniem. Zamierzali więc prosić Jaga o wszelkie informacje, jakich mógłby im udzielić o Chissach. Jag w pewnej chwili potarł bolące miejsce na piersi w okolicy mostka. Po ostatnim kopnięciu Jainy wciąŜ jeszcze odczuwał tam ból. • Przykro mi, Ŝe tak mocno ci przyłoŜyłam - odezwała się młoda Solo, widząc jego skwaszoną minę. - Jestem po prostu... - Wzruszyła ramionami. - Sama nie wiem, Jagu. Chyba nie podoba mi się, Ŝe kaŜą mi odpoczywać. • I dlatego tak bardzo starasz się udowodnić, Ŝe nie straciłaś wigoru? - domyślił się miody pilot. Jaina kiwnęła głową. - PrzecieŜ nikt ci tego nie zarzuca. • Nie, ale odnoszę wraŜenie, Ŝe wszyscy tak uwaŜają. Pewnie właśnie dlatego chcą, Ŝebym poleciała na tę wyprawę... Ŝebym trochę odpoczęła. • 88Chyba zaczynasz wpadać w paranoję - stwierdził Jag. - A zresztą co z tego, jeŜeli podczas tej wyprawy rzeczywiście uda ci się trochę odpocząć? ZasłuŜyłaś na to, nie uwaŜasz? Naprawdę nie widzę, w czym problem, Jaino.

• Dziwię się, Ŝe traktujesz to tak lekko - mruknęła z urazą młoda Solo, kiedy za rogiem omal nie wpadli na parę podąŜających w przeciwną stronę Ho'Dinów. Spodziewałam się, Ŝe zirytuje cię to co najmniej tak samo jak mnie. Ba, była pewna, Ŝe będziesz się złościł i prze klinał! Młody pułkownik wzruszył ramionami. - Nie przyswoiłem sobie zbyt wielu przekleństw podczas studiów w akademii Chissów - powiedział. • Naprawdę? - zdziwiła się Jaina.

• A Ŝebyś wiedziała. Najgorsze przekleństwo, jakie tam poznałem, brzmiało: moactan teel.

• Co to znaczy? - zainteresowała się Jaina. • śe jesteś jasnowłosa - odparł Jag z zakłopotaniem. Słowa te stanowiły cięŜką zniewagę, ale tyIko w przestworzach Chissów, gdzie wszyscy mieszkańcy mieli włosy czarne jak węgiel. Tam, gdzie włosy istot miały róŜne odcienie i kolory, przekleństwo brzmiało po prostu śmiesznie. - Przepraszam, jeŜeli cię uraziłem. Jaina głośno się roześmiała. - Czy przepraszasz mnie za to, Ŝe zniewaŜyłeś mój kolor włosów, czy dlatego, Ŝe takie przekleństwo nie jest Ŝadnym przekleństwem? Jag poczuł, Ŝe się rumieni, ale postanowił nie odpowiadać na zaczepkę. - Coś ci powiem - ciągnęła młoda Solo. - JeŜeli chcesz usłyszeć parę naprawdę soczystych przekleństw, powinieneś posłuchać czasami mojego ojca. W ciągu całego Ŝycia nauczyłam się od niego naprawdę niemało. A jeŜeli nie chcesz, Ŝebym to wypróbowała pod two im adresem, lepiej się miej na baczności. Rozstali się przed ośrodkiem medycznym dość chłodno. Jag wiedział, Ŝe obserwuje ich zbyt wiele osób, aby mógł sobie pozwolić na okazywanie uczuć. Nie potrafił przestać się martwić, co myślą inni, widząc go w towarzystwie Jainy: „Czego ten obcy przybysz chce od naszego rycerza Jedi?" Wychowywał się w społeczeństwie Chissów i wpajane tam nawyki nie pozwalały mu czuć się swobodnie w miejscach publicznych. Nie chciał, Ŝeby ktokolwiek był świadkiem jego ewentualnych gaf, był jednak zupełnie pewien, Ŝe Jaina nie uzna jego ostroŜności za brak zainteresowania.

89 Wszedł do budynku i labiryntem korytarzy udał się na spotkanie ze Skywalkerami. Trochę Ŝałował, Ŝe on i Jaina nie lecą na tę właśnie wyprawę. Tak bardzo by chciał pokazać Jainie stolicę Chissów... skutą lodem Csil Hę z jej pokrytymi błękitnym śniegiem placami i bezchmurnym niebem. Odkąd we wczesnej młodości przyłączył się do falangi, jednej z dwudziestu ośmiu kolonialnych jednostek tworzących siły wojskowe Chissów, miał niewiele okazji, Ŝeby wracać na powierzchnię stołecznej planety, a co dopiero odwiedzać posiadłość, w której wcześniej zamieszkali jego rodzice, generał baron Soontir Fel i Syal Antilles. Yuuzhan Yongowie nękali Nieznane Rejony tak samo jak resztę galaktyki, więc młody, niedoświadczony pilot gwiezdnego myśliwca nie miał łatwego Ŝycia. JuŜ dawno przestałem być niedoświadczonym pilotem, przypomniał sobie Jag, kiedy w końcu drzwi do niewielkiej owalnej sali konferencyjnej rozsunęły się przed nim i wszedł do środka. W pomieszczeniu panował półmrok, ale Jag zauwaŜył, Ŝe mistrz Jedi Luke Skywalker i jego Ŝona Mara studiują wyświetlane na przezroczystych pionowych planszach mapy i wykresy. Kiedy wszedł i drzwi z cichym sykiem zasunęły się zajego plecami, mistrz Jedi wyprostował się i spojrzał na niego przez niedokończony fragment mapy. Jag natychmiast rozpoznał ogromny obszar przestworzy, nazywany przez dyplomatów Nowej Republiki i Imperium Nieznanymi Rejonami, a przez niego po prostu domem. Luke powitał wchodzącego Jaga lekkim kiwnięciem głowy. - Za mało wiemy na temat Chissów - zaczął bez jakiegokolwiek wstępu. Ominął pionową planszę i podszedł do Jaga. - Bardzo mi zaleŜy na zmianie takiego stanu rzeczy. Młody pułkownik przyjrzał się twarzy mistrza Jedi, jakby spodziewał się zobaczyć na niej fałsz albo obłudę. Jak zawsze, zauwaŜył jedynie szczerość i troskę. • Postępowanie wielkiego admirała Thrawna postawiło nas w nie zbyt korzystnym świetle - odparł w końcu. - Rozumiem, dlaczego prawie nikt nie chce utrzymywać z nami stosunków. • Zapewne wielu Chissów odnosi się w podobny sposób do mieszkańców reszty galaktyki - przypomniał mu Luke. - Na pewno nieraz zetknęliście się z oszustami podszywającymi się pod przedstawicieli Nowej Republiki. Nieznane Rejony były

zawsze rajem dla wszelkiego rodzaju przestępców i wyrzutków, a takŜe odszczepieńców, którzy słuŜyli kiedyś Imperium. Jag pochylił głowę, jakby przyznawał mu rację. 90 • Czego chciałbyś się dowiedzieć ode mnie? - zapytał. • Przede wszystkim interesuje mnie, czy Chissowie mogą wiedzieć, gdzie znajduje się pewna planeta - odparł Luke. – Naturalnie w obrębie Nieznanych Rejonów. • W tym celu trzeba byłoby się porozumieć z dowództwem Chissańskiej Ekspansyjnej Floty Obronnej - odparł młody pilot. • Znasz kogoś konkretnego, z kim powinienem porozmawiać? • Nie mogę ci podać Ŝadnych nazwisk. Luke uniósł brew, ale postanowił nie prosić o uzasadnienie odmowy. • Trudno - powiedział. Złączył dłonie za plecami i zaczął się przechadzać przed mapą. - Po drugie, chciabym porozmawiać z kimś o moŜliwości nawiązania ściślejszych stosunków między Chissami a Galaktycznym Sojuszem. • Rozpatrzeniem twojej sprawy zajmie się ten sam wydział - odparł Jag. • Nie chciałbym jednak, Ŝeby wszystko się na tym zakończyło - ciągnął mistrz Jedi. Przestał spacerować i zwrócił się twarzą do rozmówcy. - Klan Nuruodo zajmie się moją prośbą z punktu widzenia wojskowego i polityki zagranicznej. Chodzi mi jednak takŜe o sprawy związane z łącznością i wymiarem sprawiedliwości. Jeśli mam dokładne informacje, tymi sprawami zajmują się klany Inrokini i Sabosen. Yuuzhan Yongowie zagraŜająwszystkim, zaleŜy mi więc takŜe na omówieniu spraw bezpieczeństwa, a te wchodzą w zakres obowiązków... • Klanu Csapla, tak - przerwał młody oficer. - Bez względu na to, kim są twoi informatorzy, mieli rację. • Pomógłbyś nam bardzo, Jagu, gdybyś powiedział, do kogo powinniśmy się zwrócić w kaŜdym z tych wydziałów - odezwała się stojąca za innym ekranem Mara. Poświata z planszy rzucała błyski na jej złocistorude włosy. • Przykro mi, ale znów nie mogę wymienić Ŝadnych nazwisk - odparł Jag. Wyczuwając narastające zdenerwowanie obojga Skywalkerów, postanowił się usprawiedliwić. - Rozumiem, dlaczego mnie o to pytacie, i zapewniam, Ŝe nie zamierzam wam utrudniać Ŝycia. Poprostu nie mogę udzielić odpowiedzi. • Dlaczego, Jagu? - zapytała Mara. • Z dwóch powodów - odparł młody oficer. - Po pierwsze, nie jestem kimś na tyle wysoko postawionym, Ŝeby wiedzieć, jaka osoba zajmuje konkretne stanowisko w kaŜdym z tych klanów. Wiem, czym

91 się poszczególne klany zajmują, ale nie mam pojęcia, kto konkretnie wykonuje jaką pracę. Mogę powiedzieć z przedstawicielami jakiego klanu powinniście rozmawiać w określonej sprawie, ale to oni się z wami skontaktują, kiedy poznają wasze zamiary. Luke pokiwał z namysłem głową. • A drugi powód? - zapytał. • Nawet gdybym to wiedział, nie wolno byłoby mi tego wyjawić - ciągnął Jag, starając się patrzeć cały czas prosto w oczy mistrza Jedi. - Widzisz, od najwcześniejszych lat nauki w szkole młodym Chissom wpaja się, Ŝe waŜne jest nie to, jaka osoba zajmuje konkretne stanowisko, ale samo stanowisko. Indywidualne osoby muszą uznać nadrzędną rolę funkcji, jaką kaŜe im pełnić społeczeństwo Chissów. Gdybyście zwrócili się do kogoś po nazwisku, prawie na pewno nie zechciałby z wami rozmawiać, jeŜeli jednak wymienicie funkcję, jaką odgrywa ta osoba w naszej społeczności, udzieli wam odpowiedzi bez chwili wahania. • A więc o jakie stanowiska powinniśmy pytać? – zainteresował się mistrz Jedi. • JeŜeli chodzi o pierwszą sprawę, to znaczy o moŜliwość odnalezienia poszukiwanej planety, powinniście pytać o głównego nawigatora Chissańskiej Ekspansyjnej Floty Obronnej - wyjaśnił Jag. - W sprawie zacieśnienia wzajemnych stosunków z Galaktycznym Sojuszem pytajcie o asystenta syndyka w tym samym wydziale. • Czy nie to stanowisko zajmował ostatnio twój ojciec?- zapytała Mara. Jag nie udzielił na jej pytanie bezpośredniej odpowiedzi, chociaŜ Mara miała dokładne informacje. Był coraz bardziej niezadowolony, Ŝe Skywalkerowie wiedzą aŜ tyle na temat społeczności Chissów. • JeŜeli prześlecie swoje prośby odpowiednimi kanałami - odparł po chwili jestem pewien, Ŝe ktoś zechce was wysłuchać. • Jak sądzisz, czy nasze starania zakończą się powodzeniem? - zapytał Luke. • To zaleŜy od zbyt wielu czynników, Ŝeby wiedzieć na pewno - odparł pilot. Pierwszym i najbardziej oczywistym jest to, czy ktokolwiek widział poszukiwaną przez was planetę. Po drugie, liczy się to, jak bardzo dają się nam we znaki Yuuzhan Yongowie. • Miałem wraŜenie, Ŝe pozostawili was w spokoju – stwierdził mistrz Skywalker.

Jag pozwolił sobie na nikły uśmiech. - Bezpieczniej byłoby chyba załoŜyć, Ŝe Yuuzhan Yongowie dają się we znaki wszystkim, jednym mniej, drugim więcej - powiedział. 92

Dobrze, Ŝe staracie się widzieć w tym problem dotyczący całej galaktyki, bo właśnie tak przedstawia się jego istota. Mara wyszła zza ekranu, za którym dotąd stała, i przyjrzała się Jagowi uwaŜnie. - A więc chciałbyś, Ŝebyśmy wam pomogli, ale nie powiesz nawet, z kim powinniśmy porozmawiać, Ŝeby przedstawić naszą propozycję? - zapytała. - UwaŜam to za... bardzo specyficzne podejście. Jag wiedział, Ŝe Mara go prowokuje, ale nie uznał jej zaczepki za obrazę. • Proszę o wybaczenie, jeŜeli uwaŜasz, Ŝe moje słowa brzmiąnie dorzecznie powiedział. • Owszem, twoje słowa brzmią niedorzecznie - przyznała Mara. - Twoje postępowanie wynika jednak z uwarunkowań twojej cywilizacji, a za to mogę cię tylko podziwiać. RóŜnimy się pod tym względem, to wszystko. • Jestem pewien, Ŝe z czasem ujawni się wiele innych róŜnic między naszymi społecznościami - odparł wymijająco młody pilot. Mara się uśmiechnęła. Z pewnością nie Ŝywiła do niego Ŝadnej urazy. • Masz rację - przyznała. • Chciałbym ci jednak zadać jeszcze jedno pytanie-odezwał się mistrz Skywalker. - Jak z pewnością wiesz, w obecnej chwili Galaktyczny Sojusz nie narzeka na nadmiar sił ani środków. Nie moŜemy praktycznie nikomu udzielić znaczącej pomocy. Prawdę mówiąc, w niektórych rejonach przestworzy jesteśmy równie słabi jak Yuuzhan Yongowie. Jak sądzisz, czy istnieją szansę uzyskania pomocy od CEFO? • Przypuszczam, Ŝe to zaleŜy od tego, jak potoczą się inne negocjacje - odrzekł Jag. - JeŜeli zdołacie przekonać dowódców Chissańskiej Ekspansyjnej Floty Obronnej, Ŝe wasza propozycja ma dla nich strategiczne znaczenie, moŜe zechcą przydzielić wam silną eskortę, ale to wcale nie jest pewne. JeŜeli uznają, Ŝe za waszą wyprawą kryje się coś naprawdę waŜnego, CEFO moŜe was uznać za rywali. Mara uniosła brew, udając zaniepokojenie moŜliwością takiego obrotu sprawy. - Będą się z nami ścigać, kto pierwszy odnajdzie planetę? - zapytała.

- To zaleŜy od tego, czym jest ta planeta - odciął się młody oficer. Luke zachichotał. - Dobrze powiedziane. - Oparł się plecami o przezroczysty ekran i zaplótł ręce na piersi. - Radzisz sobie bardzo dobrze, Jagu - podjął 93 po chwili. - A przecieŜ nie jest ci łatwo pogodzić sprzeczności, jakie istniejąmiędzy naszymi cywilizacjami. Twoje zadanie wydaje się tym trudniejsze, Ŝe jesteś istotą ludzką wychowaną przez Chissów, a potem odesłaną w celu nawiązania kontaktów z Galaktycznym Sojuszem. • To prawda - przyznał Jag, myśląc o Jainie. - Czasami wcale nie jest mi łatwo. • Sądzę jednak, Ŝe to będzie miało dobre skutki - ciągnął Luke. - Dla wszystkich. Od jakiegoś czasu poszukiwaliśmy kogoś, kto mógłby nam pomóc zrozumieć cywilizację Chissów, a ty nadajesz się wręcz doskonale. Thrawn, chociaŜ taki uzdolniony i błyskotliwy, nie był najlepszym ambasadorem, jakiego mogłoby wybrać wasze społeczeństwo. Jag napiął mięśnie; coś w głębi duszy kazało mu się sprzeciwić.

• Chissowie nie proszą, Ŝeby ktoś ich sądził, mistrzu Skywalkerze - powiedział. Ani ty, ani nikt inny. • A przecieŜ wy nas osądzacie - odparł Luke, ale bez śladu urazy, - Wszyscy to robimy, Jagu. To cząstka naszej natury. Znamy na tyle dobrze waszą politykę zagraniczną, Ŝeby wiedzieć, co sądzicie o istotach „niŜszych ras". MoŜliwe, Ŝe my takŜe się do nich zaliczamy. Jag doszedł do wniosku, Ŝe zaczyna stąpać po bardzo cienkim lodzie. • Z pewnością orientujecie się, Ŝe ani wielki admirał Thrawn, ani ja nie jesteśmy ambasadorami w waszym znaczeniu tego słowa - powiedział. - Thrawn robił to, co uwaŜał za najlepsze w konkretnej sytuacji wojskowej. • Ty takŜe. Doskonale to rozumiem - odparł Luke. – Dziękujemy ci, Jagu. Doceniamy, Ŝe zechciałeś nam pomóc. Młody pułkownik ze zdumieniem zauwaŜył, Ŝe spotkanie z małŜeństwem Skywalkerów zajęło zdumiewająco mało czasu. Spodziewał się, Ŝe zechcą mu zadać więcej szczegółowych pytań, kiedy jednak Luke odprowadzał go do drzwi konferencyjnej sali, pilot zrozumiał, Ŝe to jeszcze nie koniec. Poczuł, Ŝe czyjaś

drobna, ale silna ręka ściska go za ramię. - Opiekuj się moją uczennicą, dobrze? - poprosiła Mara. Jag odwrócił się i spojrzał w niezwykłe, zielone oczy stojącej obok niego mistrzyni Jedi. - Wiem, Ŝe została pasowana na rycerza Jedi, ale pod wieloma względami to wciąŜ jeszcze dziecko... chociaŜ nad wiek rozwinięte. - W oczach kobiety pojawiły się figlarne błyski. - Mam nadzieję, Ŝe wywrzesz zbawienny wpływ na jej wykształcenie. - Taki mam zamiar - zapewnił Jag. 94 - To dobrze - odparła Mara i puściła jego ramię. - Miło mi to słyszeć.

Jag musiał omówić ze swoją zastępczynią wiele spraw, udał się więc prosto do baraków, w których przydzielono jej kwaterę. Eprill juŜ na niego czekała w kompletnym umundurowaniu. • Co im powiedziałeś? - zapytała z lekkim wyrzutem. Wiedziała o jego spotkaniu ze Skywalkerami, ale nie pochwalała ich zamiarów. • Nic, czego by juŜ wcześniej nie wiedzieli - powiedział rzeczowo pilot. • To i tak zbyt wiele - stwierdziła Eprill, wlepiając w niego czerwone oczy, kontrastujące z błękitną twarzą. Jag j uŜ otworzył usta, by ją skarcić, ale zanim wypowiedział słowo, przypomniał sobie o dyscyplinie. Nie mógł się oburzać na Chissankę, która po prostu stara się jak najlepiej wykonywać swoje obowiązki. Początkowo celem wyprawy Eskadry Chissów było chyba tylko zapoznanie się z rozwojem sytuacji w galaktyce, ale zajego namowąpiloci przyłączyli się do wojny przeciwko Yuuzhan Yongom. Wymianą informacji i negocjacjami powinno się zajmować dowództwo Chissańskiej Ekspansyjnej Floty Obronnej. Z drugiej strony jednak nie mógł z czystym sumieniem pozwolić, Ŝeby wujek, ciotka i brat bliźniak Jainy lecieli na oślep. Mogliby znaleźć się w niebezpiecznej sytuacji. Mieli przyjazne zamiary, a z ich celami Jag bez trudu mógł się utoŜsamić. Bardzo chciałby udzielić im wszelkich moŜliwych informacji, nawet gdyby to miało oznaczać złamanie przysięgi, jaką złoŜył Chissom przed odlotem na tę wyprawę. Nie wiedział, co by pomyślał o tym jego ojciec. Baron był takŜe istotą ludzką, ale utoŜsamiał się z cywilizacją Chissów, podobnie jak ona z nim, bez jakichkolwiek

zastrzeŜeń. JeŜeli jego ojciec naprawdę kontaktował się z małŜeństwem Skywalkerów, to Jag raczej nie zdołałby przekazać im waŜnych informacji, których jeszcze nie znali. Z drugiej strony Skywalkerowie mogli tylko starać się robić wraŜenie, Ŝe o wszystkim dowiedzieli się od jego ojca. Pewnie chcieli się przekonać, co odpowie. Jag bardzo Ŝałował, Ŝe nie moŜe zapytać ojca, o co tu chodzi; zostałoby to poczytane za oznakę słabości. Na własną rękę podjął decyzję o pozostawieniu Eskadry Chissów w przestworzach Galaktycznego Sojuszu i sam musiał teraz stawiać czoło konsekwencjom tamtej decyzji. Miał nadzieję, Ŝe kiedy jego ojciec się dowie, jak sobie poczynał, będzie z niego dumny. 95 Chodziło jednak o coś więcej. Sytuacja wojskowa była zbyt skomplikowana, Ŝeby jedna osoba zdołała sobie poradzić z rozwiązaniem tego problemu. Jag chciał, Ŝeby włączył się w to takŜe jego rząd; miał nadzieję, Ŝe mistrz Skywalker potrafi sobie zapewnić pomoc i współpracę ze strony przedstawicieli chissańskiej władzy. Wzruszył ramionami i pomyślał, Ŝe w obecnej chwili i tak nic na to nie poradzi. Usiadł obok zastępczyni, Ŝeby uzgodnić szczegóły spraw do załatwienia i kolejność dyŜurów na kilka najbliŜszych tygodni. Eprill miała pozostać na Kałamarze i przejąć dowodzenie nad liczącą sześcioro pilotów Eskadrą Chissów. JeŜeli uwzględnić takŜe nieco wcześniej wyszkolonych nowicjuszy, powinno to wystarczyć; w tym składzie mogli działać jako niezaleŜna jednostka. Jag rozumiał, Ŝe Eprill jest równie zmęczona jak on, wiedział jednak, Ŝe obraziłby ją, gdyby jej nie pozwolił się wykazać. To miała być jej pierwsza okazja udowodnienia, Ŝe potrafi dowodzić Eskadrą Chissów podczas walki, a nie tylko wykonywać jego rozkazy. Popatrzył na jej nienagannie odprasowany mundur, idealnie proste plecy i czarne włosy związane mocno z tyłu głowy, jak wymagały przepisy chissańskiego regulaminu. Tak, Eprill w pełni zasługuje na taką okazję. Mogła stanowić wzór chissańskiego oficera. Prawdę mówiąc, przypominała mu przyjaciółkę z czasów dzieciństwa - Shawnkyr, która po zakończeniu bitwy o Ebaq Dziewięć powróciła do przestworzy Chissów. Shawnkyr była prawie uosobieniem ideału pilotki, oficera i Chissanki. To z taką osobą powinien się związać na resztę Ŝycia... właśnie z nią, a nie z kobietą pokroju Jainy Solo - upartą i nieustępliwą córką dwojga ludzi świadomie i jawnie gardzących wojskową dyscypliną. Jag znał Shawnkyr od czasu zwycięstwa nad rabusiami,

odniesionego jeszcze kiedy oboje studiowali w chissańskiej akademii. Tymczasem Jainę poznał zaledwie przed kilkoma laty. Shawnkyr doskonale rozumiała i szanowała hierarchię wojskową; Jaina cieszyła się wątpliwą opinią zagorzałej indywidualistki. Słuchała rozkazów, tylko kiedy była absolutnie przekonana, Ŝe nie są sprzeczne z jej moralnymi zasadami. Jag nie wyobraŜał sobie dwóch osób bardziej róŜniących się od siebie. Nie miał w dodatku pojęcia, co o Jainie pomyśleliby członkowie jego rodziny. ZwaŜywszy na jej przeszłość i pochodzenie, moŜe zaakceptowaliby j ą bez sprzeciwu... a moŜe nie. Gdyby im się nie spodobała, jaki wpływ wywarłoby to na jego pozycję w społeczeństwie Chissów? Czy ziomkowie nie mieliby mu za złe, Ŝe wybrankąjego serca została obca osoba? Nie był pewien, na co by się zdecydował, gdyby 96 musiał wybierać między Jainą a pozostaniem pośród Chissów. Zazdrościł Luke'owi bardziej, niŜ umiał wyrazić słowami; z całego serca pragnął znów zobaczyć trzy księŜyce Csillii. Czyjego serce nie krwawiłoby bardziej, gdyby poleciał tam bez Jainy? Nie wiedział i nie chciał wiedzieć. • Hej, Jagu! • Hm? - zapytał, wyrwany z zamyślenia. - Och, bardzo przepraszam, Eprill. Myślałem o czymś innym. • ZauwaŜyłam. - W jej głosie brzmiała nuta dezaprobaty. - Pytałam, czy uwaŜasz, Ŝe Sumichan powinna polecieć z tobą, czy wolałbyś, aby.została tu i ćwiczyła pod moim okiem wykonywanie manewrów. Jag westchnął. Ostatnio wszystkie jego myśli obracały się wokół Jainy. Wątpił, czy w jakiś sposób zdołałby ją stamtąd usunąć. - MoŜe lecieć ze mną- powiedział. - Musi mieć więcej czasu na ćwiczenia, a tam, dokąd lecimy, z pewnością będziemy go mieli coniemiara. A moŜe wręcz przeciwnie, pomyślał. Znając talent rodziny Solo do wpadania w tarapaty...

Przez kilka ostatnich lat dowiedziano się wielu rzeczy o niewiernych, którzy zamieszkiwali galaktykę obiecaną przez bogów Yuuzhan Yongom. W gromadzeniu i interpretowaniu tych informacji Nom Anor odegrał waŜną rolę, uwaŜał więc, Ŝe

rozumie nieprzyjaciół lepiej niŜ ktokolwiek inny. Nawet on nie potrafił jednak opanować obrzydzenia na myśl o cywilizacji grzebiącej - i to nie raz, ale tysiące razy naturalną powierzchnię planety pod niezliczonymi warstwami martwego metalu i transpastali. Nic dziwnego, Ŝe pod powierzchnią nie mogło przeŜyć nic bardziej upartego niŜ mchy ani większego niŜ gryzonie, Yuuzhan'tar nie zaliczała się do planet, które były egzekutor wybrałby do podboju. Gdyby nie pełniła funkcji ośrodka galaktycznej władzy, z radością pozostawiłby ją, Ŝeby udusiła się własnym smogiem i pyłem wśród galaktyki rozkwitającej pod oŜywczym panowaniem Yuuzhan Yongów. Mieszkańcy planety wznosili odraŜające skorupy martwych bluźmerstw, ukochali teŜ bezeceństwa, zwane maszynami. I jedne, i drugie okazały się tak wytrzymałe i dławiły Ŝycie z taką siłą, Ŝe do obecnej chwili nie zdołał się z nimi uporać nawet dhuryam, odpowiedzialny za przemianę planety w świat nadający się do zamieszkania. Poprzedni mieszkańcy Ŝyli pośród tych niegodziwości setki ? - Ruiny Imperium

97

tysięcy lat, a takiej sytuacji nie mogło zmienić zaledwie kilka klekke-tów okupacji Yuuzhan Yongów. Korzenie wzniesionych szkaradzieństw sięgały tak głęboko, Ŝe trzeba było znacznie więcej czasu, aby wyrwać je do końca. Nigdzie nie było to bardziej oczywiste niŜ pod powierzchnią planety. Budowle wznoszono jedne na drugich, a tamte tkwiły na domach jeszcze starszych, aŜ w końcu dziura w posadzce piwnicy okazywała się otworem prowadzącym na strych poprzedniego gmachu. Budując domy, nie dbano o to, gdzie się kończą poprzednie, a gdzie zaczynają nowe, powstały więc miliony wąskich przejść, których nikt nigdy nie naniósł na Ŝadne plany. Właśnie takimi tunelami Yuurok r pan wiódł Noma Anora. Poruszali się ostroŜnie bardzo stromymi chodnikami, zapuszczając się coraz głębiej. W zamierzchłej przeszłości wyłoŜono te chodniki ceramicznymi płytkami; równie dobrze mogły to być dachy innych domów. Zhańbiony prowadził byłego egzekutora przez pomieszczenia ogromne, ale tak niskie, Ŝe z trudem pokonywali je na czworakach. Wyglądały jak wciśnięte między potęŜne ferrobetonowe płyty, a na ich dnie zalegały spłaszczone przez czas stosy gruzu. Przeciskając się tamtędy, N om Anor odczuwał coraz większy niepokój. Nie był tchórzem, ale pomysł pełzania na czworakach przez takie miejsca przyprawiał go o nerwowy dreszcz. Wkrótce dotarli do gigantycznego pionowego szybu. Wiódł w głąb tak

intensywnej ciemności, Ŝe N om Anor nigdy dotąd czegoś takiego nawet sobie nie wyobraŜał. Wydawało mu się, Ŝe całą wieczność schodzą spiralnie kręconymi schodami. Stawiał stopy na zardzewiałych metalowych stopniach, nieustannie skrzypiących pod cięŜarem jego ciała. Szyb był niezwykle przestronny; gdyby centralnej części nie zajmowała tajemnicza srebrzysta kolumna, w jego wnętrzu mógłby się zmieścić bez trudu cały transportowiec. Kolumna ciągnęła się bez końca i niknęła w równie nieprzeniknionej ciemności nad ich głowami. Zajmowała tyle miejsca, Ŝe z trudem wystarczało go na schody. Nom Anor nie miał pojęcia, jakiemu celowi słuŜyła. Mogła stanowić zewnętrzną ścianę innego szybu, skonstruowanego później. Zapewne i jeden, i drugi szyb dawno opuszczono, podobnie jak wszystko inne w tych ponurych podziemiach. Porzucono metal, Ŝeby umarł... Ŝeby poŜerała go rdza. Rdza. Yuuzhan Yongowie wiedzieli, co to słowo oznacza. Zachodząca między Ŝelazem a tlenem reakcja chemiczna stanowiła waŜny element ich biologii. Nom Anor nie potrafił jednak ukryć obrzydzenia na myśl, do czego doprowadzili ten proces niewierni budowniczowie bluźnierczych mechanizmów. Czasami wydawało mu się, Ŝe właśnie 98 w taki sposób Yuuzhan Yongowie powinni byli dokonać tej inwazji: działając powoli i podstępnie, postarać się, Ŝeby wszystko, co znajdowało się pod stopami budowniczych maszyn, uległo korozji i rozsypało się na proszek. Teraz, kiedy były egzekutor znalazł się pod powierzchnią planety, uznał, Ŝe popełnił powaŜny błąd w swoim rozumowaniu. Korodowanie metali wymagało czasu, a Yuuzhan Yongowie nie słynęli z cierpliwości. Ich światostatki umierały, mieszkający na ich pokładach Yuuzhanie potrzebowali nowych domów. O podziemia Yuuz-han'tara od dawna nikt się nie troszczył, skoro więc mimo upływu tylu lat jeszcze się nie rozpadły, pokonywanie wrogów za pomocą rdzy trwałoby po prostu zbyt długo. Nom Anor był jednak pewien, Ŝe jego pomysł zasługuje na uwagę. PodąŜając za I'panem coraz dalej w głąb odraŜającej planety, nie potrafił przestać o tym myśleć. W końcu zapuścili się tak głęboko, Ŝe chłód wyŜszych poziomów przeszedł w duszny upał, a w powietrzu dał się wyczuć odór podobny do smrodu powietrznego wiru za rufą koralowego skoczka. CzyŜby tak miał wyglądać mój grób? - zastanawiał się Nom Anor. CzyŜbym miał

zakończyć Ŝycie w trzewiach planety, której samo istnienie jest najgorszym bluźnierstwem? Opanował się siłą woli i postanowił, Ŝe nie zginie tu jak bezwartościowy robak. Nie zakończy Ŝycia w jakiejś dziurze, w której nie potrafiliby go odnaleźć chyba nawet yuuzhańscy bogowie... gdyby naprawdę istnieli. Były egzekutor zdecydował, Ŝe bez względu na to, jak głęboko zaprowadzi go pan, musi przeŜyć. Nie przejmował się, Ŝe dotąd nie ułoŜył Ŝadnego planu i nie dysponował Ŝadną bronią oprócz sprawnego umysłu. Nie zamierzał się poddawać ani powątpiewać w potęgę swojego rozumu. Schodzili i schodzili, aŜ w końcu znaleźli się w wielkiej pieczarze. Nom Anor natychmiast zrozumiał, Ŝe to kryjówka wyklętych przez bogów Zhańbionych. Wyczuwał woń ich strachu i rozpaczy. W pewnej chwili idący kilka kroków przed nim I'pan przystanął, odwrócił się i spojrzał na niego z zaskakującą pewnością siebie... a moŜe z bezgraniczną ulgą. Doszedł pewnie do wniosku, Ŝe teraz, kiedy się znalazł pośród towarzyszy, nie musi się obawiać ze strony Noma Anora następnej napaści. - Jesteśmy na miejscu - odezwał się. RozłoŜył szeroko ręce, jakby chciał zwrócić uwagę gościa na ogrom zakurzonego pomieszczenia. To prawda, sprawiał wraŜenie bardziej pewnego siebie, ale w jego głosie wciąŜ jeszcze brzmiała pokora. Przybyliśmy w końcu, panie. 99 Jaskinia była przestronna, okrągła i zwieńczona kopulastym sufitem. W wielu miejscach na dnie pieczary Nom Anor zauwaŜył podobne do bąbli konstrukcje. Natychmiast rozpoznał w nich hodowane na tymczasowe schronienia minshale. Ciemności pieczary rozjaśniały zawieszone wysoko u sklepienia bioluminescencyjne kule. Wydobywał się z nich cichy bulgot. W jednej ze ścian widniał mroczny wylot szybu wentylacyjnego. Nom Anor uznał, Ŝe wiedzie jeszcze dalej w głąb ciągnących się bez końca podziemi Yuuzhan'tara. Z głębi szybu wydobywały się basowe rytmiczne dźwięki, tak donośne, Ŝe wprawiły łydki byłego egzekutora w lekkie drŜenie. Nom Anor podszedł do otworu i ujrzał kryjącego się w głębi szybu chuk'ę. Zajęte przetwarzaniem odpadów stworzenie rozciągało i kurczyło segmenty mięsistego cielska. PoŜerało gruz i kawałki skały, Ŝeby przerobić je na ściany, sufity i posadzki następnych domów Zhańbionych.

Wypełniało puste przestrzenie, tak jak niektóre owady budują gniazda. - Natrafiliśmy na chuk'ę kilka poziomów wyŜej -oznajmił z dumą I'pan. - Pewnie uznano go za zdechłego i zostawiono, ale zajęliśmy się nim i teraz bardzo się nam przydaje. W sączącej się z bioluminescencyjnych kuł dziwnej zielonkawej poświacie Nom Anor widział zniekształconą twarz swojego przewodnika o wiele wyraźniej niŜ poprzednio. Oblicze Zhańbionego, które odrzuciło koralowe implanty, nie wyglądało równie pięknie jak poznaczone brutalnymi bliznami twarze yuuzhańskich wojowników. Skóra sprawiała wraŜenie nienaturalnie gładkiej, a jeŜeli nie liczyć nosa, rysy wykazywały niezwykłą symetrię raŜącą nawykłe do wyrafinowanego piękna zmysły byłego egzekutora. Nic dziwnego, Ŝe Fpan jest wyrzutkiem, pomyślał. Wszyscy od razu mogą się zorientować, dlaczego wzgardzili nim bogowie. • My? - zapytał, nie okazując ani odrobiny współczucia. – Nie widzę tu nikogo oprócz ciebie, Fpanie. Gdzie są ci pozostali, o których wspominałeś, i dlaczego się ukrywają? • Ukrywamy się z tego samego powodu, co ty, panie – odparł Zhańbiony, ale w jego głosie nie było oskarŜy cielsk i ej nuty i Nom Anor nie widział powodu, by go znów uderzyć. - Nauczyliśmy się tego z konieczności, troszcząc się o przeŜycie. Podszedł do stojącego u wylotu szybu trójnogu i chwycił zawieszony na nim dzwonek. - Ekomo! Sh'rothu! Niiriit! - zawołał. - Chodźcie tu! Mamy gościa! Odpowiedziały mu stłumione głosy i dźwięki pracy chukM ucichły. Słysząc dobiegający jakby ze wszystkich stron tupot kroków, Nom 100 Anor napiął mięśnie. Powróciła obawa, Ŝe go znów schwytają. Skoro dysponowali minshalami i chuk'ą. Zhańbieni nie byli chyba tak bezradni, Ŝeby zgadzali się bez szemrania wykonywać jego polecenia. Głęboko pod powierzchnią planety, w ich świecie, Nom Anor był tylko jednym spośród wielu. Doszedł jednak do wniosku, Ŝe nawet z wieloma Zhańbionymi da sobie radę ktoś, kto przeciwstawił się samemu najwyŜszemu lordowi. Czekając na swój los, dumnie uniósł głowę i opuścił zranioną rękę, z której nie przestawały się sączyć krople krwi. Z półmroku wyłoniło się kilkanaście osób i otoczyło go kręgiem. Trzy następne wyszły z otworu wentylacyjnego szybu. Wszyscy Zhańbieni gapili się na byłego egzekutora. PrzewaŜnie byli ubrani w łachmany i rnieli zniekształcone członki albo

twarze, chociaŜ zaledwie kilku równie powaŜnie jak Ppan. Tylko dwoje sprawiało wraŜenie zupełnie zdrowych. Byli wysocy, a rytualne blizny na ich twarzach mogły dowodzić, Ŝe kiedyś pełnili obowiązki wojowników. Nom Anor nigdy jeszcze nie widział równie brudnych wojskowych, a ich łachmany w niczym nie przypominały Ŝywego pancerza z kraba vonduun. Podeszła do niego była wojowniczka. Miała pociągłą kanciastą twarz, a głębokie blizny zdobiły nie tylko policzki, ale takŜe skronie. - Znam cię - oznajmiła, stając o krok od niego. Okazywała pewność siebie, za którą Nom Anor nie mógł jej nie podziwiać. Z początku przypuszczał, Ŝe wszyscy będą wyglądali jak l'pan. - No cóŜ, a ja ciebie nie - odparł obojętnie. Starając się zachować spokój, napiął mięśnie, przygotowany na ewentualny atak. Wiedział, Ŝe wystarczy jeden strzał z plaeryin bolą, aby Yuuzhanka zginęła szybką i bolesną śmiercią. • Czy to waŜne, kim jestem? - powiedziała. - Zawiodłeś naszego wojennego mistrza, i to wiele razy, egzekutorze, ale wątpię, czy kiedy kolwiek zauwaŜyłeś tych, którzy przy tej okazji stracili łaskę w oczach przełoŜonych. Podobnie jak ja, wielu ucierpiało z powodu twojego braku kompetencji i zwyczajnej głupoty. Nie wszyscy skończyli honorową śmiercią. • WciąŜ jeszcze moŜesz tak skończyć - odezwał się Nom Anor, gotów w kaŜdej sekundzie posłuŜyć się plaeryin bólem. Zdecydował jednak, Ŝe wykorzysta go tyIko w ostateczności. Gdyby go uŜył, nastawiłby do siebie wrogo wszystkich Zhańbionych. Postanowił się po wstrzymać, dopóki jeden z nich go nie zaatakuje. Dziwne, ale nigdy dotąd nie okazywał takiej rozwagi. 101 - To prawda-przyznała Yuuzhanka. Błękitne worki pod jej oczami zaczęły lekko

pulsować na dowód emocji, których mógł tylko się domyślać. - Nadal mogę. Odwróciła się do niego plecami. Widząc jej świadomie obraźliwy ruch, Nom Anor przygryzł z gniewu wargę. Otaczający go Zhańbieni umilkli, jakby czekali na jego reakcję. Dopiero po kilku sekundach, kiedy stało się jasne, Ŝe nie zamierza odpowiedzieć na zniewagę, Yuuzhanka odwróciła się i wyszczerzyła w uśmiechu brudne zęby. - Nazywam się Niiriit - oznajmiła - i byłam kiedyś wojowniczką domeny Esh. A

ty nazywasz się Nom Anor i byłeś kiedyś potęŜnym egzekutorem. - Obejrzała go od stóp do głów i pogardliwie prychnęła. - Domyślam się, Ŝe musiałeś kolejny raz zawieść oczekiwania wojennego mistrza. Z jakiegoŜ innego powodu zesłano by cię tu na dół, Ŝe byś wiódł Ŝywot jak jeden ze Zhańbionych? Nie odrywając od niego spojrzenia, okrąŜyła go powoli. Najwyraźniej starała się zrobić na pozostałych wraŜenie kogoś obdarzonego nieograniczoną władzą. Była ubrana w wystrzępione łachmany, ale wyglądała na silną i pewną siebie. Nom Anor nadal zastanawiał się, czy jej nie uśmiercić, ale mimo to nie przestawał jej podziwiać. • Nie zawiodłem go - odrzucił oskarŜenie Niiriit i skierował prawdziwe oko w stronę pozostałych Zhańbionych. Muszą odnieść wraŜenie, Ŝe mają do czynienia z osobą obdarzoną jeszcze większą władzą niŜ ta wojowniczka. • A więc oceniasz sukces według własnych kryteriów – odcięła się Yuuzhanka. Nom Anor obnaŜył zęby w nieco wymuszonym uśmiechu. • JeŜeli zamierzasz wystawiać mnie na pośmiewisko, zrób to otwarcie, a nie jak tchórz - powiedział. • Przykro mi - oznajmiła Niiriit stając przed nim. - Nie zamierzałam cię obrazić, chciałam tylko uświadomić ci sytuację. Musisz spojrzeć prawdzie w oczy. My takŜe kiedyś to zrobiliśmy i radzimy sobie teraz w tych podziemiach całkiem nieźle. śyjemy, jesteśmy bezpieczni i staramy się zbudować sobie nowe domy. - Wskazała wylot szybu wentylacyjnego. - Brakuje nam tyIko odpowiednich ubrań i nie zawodnego źródła zaopatrzenia w Ŝywność, ałe czego nie damy rady ukraść, moŜe zdołamy wkrótce wyhodować. Sh'roth był kiedyś mistrzem przemian. PołoŜyła dłoń na ramieniu jednego ze starszych Zhańbionych. - Wielu spośród nas pracowało kiedyś na uprawnych polach. Wiemy, jak stać się samowystarczalną społecznością, która nie potrzebuje pomocy dhuryama. To, co dzieje się na powierzchni, nie 102 ma dla nas najmniejszego znaczenia. Pragniemy tylko, Ŝeby pozostawiono nas w spokoju... Ŝebyśmy mogli odnaleźć własny rodzaj honoru. Buntownicze słowa Niiriit wzbudziły Ŝywy oddźwięk w duszy Noma Anora. Yuuzhanka była Zhańbioną, ale zdaje się, Ŝe nikt nie zdołał złamać hartu jej ducha. - Twoje słowa wywarły na mnie duŜe wraŜenie - zaczął.

Mówił to, co podpowiadał mu instynkt samozachowawczy. Skoro Zhańbieni zdołali przeŜyć w podziemiach Yuuzhan'tara, niezauwaŜeni przez poszukiwaczy ani zapuszczających się tu od czasu do czasu funkcjonariuszy słuŜby bezpieczeństwa, moŜe i jemu uda się dokonać takiej samej sztuki. • Nie chodziło mi o to, jeśli chcesz wiedzieć - odcięła się Niiriit. -Nie zaleŜy nam, Ŝebyś nas podziwiał. • Ale... - zaczął niepewnie były egzekutor. Kiedyś raczej by umarł, niŜ wypowiedział słowa, które właśnie miały przejść mu przez gardło, wiedział jednak, Ŝe nie ma wyboru. - Pozostanę jakiś czas pośród was, jeŜeli się zgodzicie. Niiriit nie zmieniła wyrazu twarzy. • Dlaczego? - zapytała. • Potrzebujecie zdolnych do pracy osób, a ja chętnie wam pomogę. • Dlaczego? - powtórzyła Yuuzhanka. Na to pytanie były egzekutor nie miał gotowej odpowiedzi. • Szczęście nie odwróciło się całkiem od Noma Anora – odezwał się w końcu. JeŜeli dam mu trochę więcej czasu, z pewnością znów się kiedyś uśmiechnie. • A czy przy tej okazji uśmiechnie się takŜe do nas? – zapytał głośno jeden ze Zhańbionych, stojący po jego lewej stronie. • Jestem tego pewien - odparł Nom Anor, spoglądając mniej więcej w tamtym kierunku. - Daję ci słowo, Ŝe kiedy odzyskam poprzednie stanowisko, uczynię wszystko, co w mojej mocy, Ŝeby przywrócić wam honor. Przez krąg Zhańbionych przetoczyła się fala aprobujących pomruków. Z pewnością spodobała się im jego propozycja. • Jak moŜecie tego wysłuchiwać? - zapytał były wojownik stojący tuŜ za plecami Niiriit. - Nie macie powodu, Ŝeby mu ufać. • Wiemy o tym, Kunro - odrzekła Yuuzhanka, nie odrywając spojrzenia od stojącego przednią Noma Anora. - Pamiętaj jednak, Ŝe on jest teraz jednym z nas. JeŜeli nas zdradzi, zdradzi takŜe siebie. CzyŜ bym nie miała racji, egzekutorze? 103 Nom Anor zrozumiał, Ŝe nie moŜe sobie pozwolić na okazywanie dumy w takiej chwili. Wszystko, co powiedziała Niiriit, było prawdą. Zhańbieni mogli mu zaufać, poniewaŜ tu, w podziemiach odraŜającej planety, byli wszystkim, co mu pozostało.

Obiecał, Ŝe przywróci im honor, jeŜeli zajmie poprzednie stanowisko, i zamierzał dotrzymać danego słowa. Zgodziłby się na kaŜde wyrzeczenie, byle tylko odzyskać własny honor. - Jesteśmy sprzymierzeńcami, Niiriit Esh - oznajmił, pierwszy raz wypowiadając imię Yuuzhanki i nazwę jej domeny. - Przyrzekam, Ŝe was nie zdradzę. Uniósł zranioną rękę, Ŝeby otworzyć ranę i zademonstrować Zhańbionym, Ŝe zdaje się na ich łaskę i niełaskę. Spędził tyle lat na dworze Shimrry, Ŝe zrobił to niemal odruchowo. Niiriit podeszła szybko, Ŝeby go powstrzymać. - Tutaj to niepotrzebne - powiedziała. - Uznajemy tu nie tylko inny rodzaj honoru, ale takŜe odmiennych bogów. - Odmiennych bogów? - powtórzył jak echo Nom Anor. Niiriit kiwnęła głową i wyszczerzyła zęby w szerokim uśmiechu. • Jestem pewna, Ŝe i ty ich polubisz - oznajmiła, a w jej ciemnych oczach odbiła się zielonkawa poświata zawieszonych u sklepienia bioluminescencyjnych kuł. Prawdę mówiąc, niektórych spotkałeś, a z innymi nawet rozmawiałeś. • Chyba nie chodzi ci o... Jeedaji - Ŝachnął się były egzekutor, nie panował jednak nad sobą na tyle, Ŝeby ukryć bezgraniczne zdumienie. • Czy to cię przeraŜa, Nomie Anorze? - Niiriit pokręciła głową z dezaprobatą i rozczarowaniem. - śyj i ucz się, przyjacielu, albo umieraj z innymi, kiedy nadejdzie ich pora. Wybór naleŜy tylko do ciebie. • Decyduję się na to z własnej woli - oznajmił uroczyście były egzekutor. Pochylił głowę, Ŝeby ukryć zdumienie. Kult Jeedaji Tu, na Yuuzhan'tarze? Wprawdzie szeptali o tym jego szpiedzy zatrudnieni na pokładach światostatków, ale nigdy by nie przypuszczał, Ŝe yuuzhańscy heretycy zdołali przeniknąć tak blisko samego lorda Shimrry. Ba, nigdy by sobie nie wyobraŜał, Ŝe coś takiego jest moŜliwe. A jednak... niemoŜliwe stało się moŜliwe. Głęboko w mrocznych podziemiach i lochach Yuuzhan'tara problemem nie była tylko walka o przeŜycie. Prawdziwym problemem była szerząca się herezja. śyj i ucz się, powiedział sobie, powtarzając w myśli słowa Niiriit jak tajemne zaklęcie. Mimo wszystko moŜe istnieje jakiś sposób... 104 - Opowiedz mi o tych Jedi - powiedział. - Bardzo chciałbym dowiedzieć się o nich

czegoś więcej...

Teraz wszystko się zmieni, pomyślał Jacen Solo. Stał pod spiczastym dziobem „Cienia Jadę" i obserwował z boku, jak jego przyjaciele i członkowie rodziny Ŝegnają się z najbliŜszymi. To początek czegoś zupełnie nowego. Stojąc na płycie lądowiska i udając do ostatniej chwili zajętego sprawdzaniem urządzeń gwiezdnego jachtu, miał wraŜenie, Ŝe ogarnia go zupełnie nowe przeczucie. To nawet nie było przeczucie, ale coś głębszego, graniczącego niemal z pewnością. Czuł się, jakby potrafił przewidzieć kształt przyszłości. Znalazł się w dziwnym i obcym miejscu... ale przebywał tam w konsekwencji tego, co działo się w obecnej chwili. Z drugiej strony moŜe to nie miało nic wspólnego z przeczuciem? MoŜe to po prostu efekt wielu wypitych filiŜanek stymcafu w połączeniu z tym, Ŝe ostatnio kiepsko sypiał? W ciągu kilku ostatnich nocy siedział w pokoju i martwił się... nie samą wyprawą, ale tym, Ŝe musi się poŜegnać z połową osób, które kiedykolwiek kochał. Obserwował teraz, jak ściskają się, obejmują, śmieją i podają sobie ręce na poŜegnanie. Wyglądało to niepowaŜnie. Ktoś mógłby pomyśleć, Ŝe „Cień Jadę'' i członkowie jej załogi lecą tylko na krótką wycieczkę na jeden ze spieczonych słońcem księŜyców Calfy Pięć, a nie na długą i niebezpieczną wyprawę w przestworza Nieznanych Rejonów galaktyki. Nie musiał jednak korzystać z usług Mocy, aby wiedzieć, Ŝe pod pozorem beztroski kryją się niepokój i powaga, jakich trudno było się im pozbyć. Odlotowi „Cienia Jadę" zamierzali się przyglądać chyba wszyscy. Jego matka stała trochę na uboczu, jak zawsze, w towarzystwie obojga noghriańskich ochroniarzy, Cakhmaima i Meewalhy. Han właśnie poklepał Luke'a po ramieniu i doradził, Ŝeby postarał się nie wpaść w nowe tarapaty. Dobroduszna drwina przyjaciela wywołała lekki uśmiech na twarzy mistrza Jedi. Luke kiwnął lekko głową, ujął wyciągniętą dłoń Hana w obie dłonie i energicznie nią potrząsnął. Jeszcze bardziej na uboczu stał C-3PO. Złocisty pancerz protokolarnego androida lśnił w blasku łukowych lamp, zainstalowanych w kadłubie unoszącego się nad jachtem opancerzonego transportowca. Obok Threepia kręcił się R2-D2. Radośnie pogwizdywał, zupełnie jakby starał się dodać otuchy metalowemu przyjacielowi.

105 - To nie o ciebie się martwię, Artoo - zauwaŜył C-3PO. – Chodzi o mnie! R2 obrócił kopułkę i odpowiedział androidowi kolejną serią melodyjnych gwizdów. - No cóŜ, dobrze chociaŜ, Ŝe nie masz pojęcia, co czeka mnie w Nieznanych Rejonach - odparł C-3PO. - Wiem stanowczo zbyt wiele o miejscu, do którego zamierza mnie zabrać pani Leia. Jag Fel pomagał wnosić na pokład ostatnie skrzynie z zaopatrzeniem i niezbędnym sprzętem. Danni Quee dała znać, Ŝe się trochę spóźni, ale przysłała repulsorowąplatformę ze swoim bagaŜem. Kiedy platforma się opróŜniła, cicho zapiszczała, a gdy nikt nie zwrócił na to uwagi, odleciała grzecznie na bok. Uczennica Cilghal, Tekli, zdąŜyła juŜ zapakować wszystko, co poleciła zabrać kalamariańska uzdrowicielka, a co mogło być potrzebne podczas długiej wyprawy. Na szczęście, podobna do gada rosła Jedi, Saba Sebatyne, postanowiła zabrać mniej bagaŜu, niŜ mogła, dzięki czemu na pokładzie zostało trochę wolnego miejsca. Podobnie jak Jacen, obdarzona stoickim usposobieniem Barabelka czekała z dala od pozostałych. Od czasu do czasu mrugała powiekami niewielkich oczu, a koniec jej ogona drŜał niespokojnie. MoŜliwe, Ŝe ona takŜe to wyczuwa, pomyślał Jacen. Mimo wszystko wyprawa na pokładzie „Cienia Jadę" mogła potrwać nawet wiele miesięcy. Kto wie, co zastaniemy po powrocie albo co osiągniemy? Łączność z Nieznanymi Rejonami była notorycznie zawodna. Zapewniał ją tylko jeden dalekosięŜny przekaźnik, usytuowany na samym skraju znanych przestworzy. Po śmierci Anakina jego starszy brat nie był na tyle naiwny, aby zakładać, Ŝe na pewno znów zobaczy te same osoby, z którymi zamierzał się wkrótce poŜegnać. Nie miał jednak wyboru. Podobnie jak wszyscy inni, musiał robić to, co konieczne. Zwycięstwo w wojnie z Yuuzhan Yongami dałoby się pewnie osiągnąć takŜe bez ich udziału, ale istniało wiele rodzajów wojen. Jaina zauwaŜyła, Ŝe jej brat bliźniak stoi na uboczu, i podeszła do niego. - Co się stało, braciszku? - zapytała. - CzyŜbyś miał zastrzeŜenia do swojego udziału w tej wyprawie? Jacen odwrócił się do niej i ze zdziwieniem zauwaŜył, Ŝe jego siostra wygląda jak osoba zupełnie dorosła. RóŜnica wieku między nimi wynosiła zaledwie pięć

standardowych minut, ale Jaina sprawiała wraŜenie mądrzejszej i bardziej dojrzałej, niŜ zapamiętał. Gdzie się podziała dziewczynka 106 pomagająca mu dręczyć Threepia na Coruscant? Co się stało z nastolatką, która własnoręcznie naprawiła uszkodzony myśliwiec typu TIE na Yavinie Cztery? Dziewczynka zniknęła, zamiast niej stała przed nim młoda kobieta. ChociaŜ bardzo się starał, nie mógł sobie przypomnieć, kiedy właściwie zaszła w niej ta przemiana. - Nic podobnego - odparł, zmuszając się do uśmiechu. – Jestem tylko tym wszystkim trochę przytłoczony. Spojrzał na nią jeszcze raz, zdumiony okazywaną przez siostrę pewnością siebie. Oboje przestali być dziećmi, a wszechświat udzielił im bezlitosnej nauczki, Ŝe obowiązki dorosłych osób nie zawsze bywają łatwe czy przyjemne. Łącząca ich więź Mocy sprawiała jednak wraŜenie równie silnej jak zazwyczaj, i ta świadomość niezwykle podnosiła Jacena na duchu. • Mam nadzieję, Ŝe znajdziesz to, czego szukasz - odezwała się Jaina, zakłócając tok myśli brata bliźniaka. • Jestem pewien, Ŝe znajdę - odparł Jacen. - Ze wszystkich do stępnych informacji wynika, Ŝe Nieznane Rejony znajdują się tam, gdzie... • Chodziło mi o twoje serce, braciszku - przerwała Jaina. Tym razem uśmiech Jacena nie był wymuszony. • Nie wrócę, dopóki tego nie znajdę - powiedział. - Czy to obietnica, Jacenie, czy przepowiednia? - zapytała siostra. - Myślę, Ŝe trochę jedno, a trochę drugie. Uściskała go na poŜegnanie. - Postaraj się wrócić, dobrze? - szepnęła mu do ucha. Wypuściła go z objęć i porozumiewawczo mrugnęła, zanim jednak jej brat bliźniak zdąŜył coś powiedzieć, wcisnęły się między nich inne osoby, Ŝeby poŜegnać się z Jacenem i Ŝyczyć mu powodzenia. Jag Fel uścisnął jego dłoń z taką siłą, jakby pragnął zapewnić, Ŝe ich wyprawa zakończy się powodzeniem. Jacen przewidział, Ŝe jego ojciec, zakłopotany jak podczas kaŜdego poŜegnania, nie bardzo będzie wiedział, co powiedzieć, uprzedził go więc, podszedł i objął go na poŜegnanie. Leia takŜe uściskała syna, ale była zbyt

wzruszona, Ŝeby powiedzieć choć słowo. Prawdę mówiąc, nie musiała. Malujące się na jej twarzy emocje przemawiały silniej niŜ jakiekolwiek słowa. Później stawały przed nim po kolei inne osoby. Ściskały jego dłoń, klepały go po plecach, czasem z oŜywieniem coś mówiły. Jacen niewiele słyszał z tego, co chciały mu przekazać. Całą uwagę skierował 107 na siostrę, która stała poza tłumem Ŝegnających. Obok niej widział Jaga, ale zauwaŜył, Ŝe młody pilot przezornie trzyma ręce przy sobie. ChociaŜ Jacen prawie nie słyszał, co do niego mówiono, odbierał uczucia wszystkich. Wokół niego zgromadziło się tylu Jedi, Ŝe w powietrzu niemal słyszało się skwierczenie Mocy. Wiedział, Ŝe będzie mu brakowało towarzystwa tych, którzy zostawali, ale nie zamierzał za nimi tęsknić... w kaŜdym razie nie bardziej niŜ za Yergere. ChociaŜ od jej śmierci upłynęło wiele tygodni, teraz takŜe słyszał jej głos w swojej głowie... równie wyraźnie, jakby stała przed nim w tłumie: „Zawsze byłeś sam, Jacenie Solo. Nawet w gronie rodziny i przyjaciół. Nawet wtedy, kiedy dotykałeś Mocy. Zawsze stałeś na uboczu, zawsze byłeś odizolowany i samotny, chociaŜ nie wynikało to z twojego wyboru ani z tego. co robiłeś". Nie rozumiał wszystkiego, co starała się mu przekazać jego nauczycielka. Podejrzewał, Ŝe pełne znaczenie jej słów zrozumie dopiero po upływie wielu lat, a moŜe nie uda mu się to do końca Ŝycia. Yergere była istotą pełną sprzeczności: w pewnym okresie Ŝycia pradawnym rycerzem Jedi, potem zaś ulubienicą yuuzhańskiej kapłanki. „Wszystko jest cząstkąciebie - stwierdziła kiedyś - podobnie jak ty jesteś cząstką wszystkiego". Wydawało się, Ŝe to prosta i oczywista prawda. Jacen przypomniał sobie słowa Yergere właśnie teraz, kiedy się Ŝegnał z przyjaciółmi i członkami rodziny. Pomyślał, Ŝe bez względu na to, gdzie będą Ŝyli jego najbliŜsi, nie ma powodu smucić się ani tęsknić. W tej samej chwili na lądowisku pojawiła się Danni Quee. Niosła wypchany plecak i kilka toreb. Za nią szła lekko oszołomiona i zdezorientowana Tahiri. - Natknęłam się na nią, kiedy błąkała się po prowadzących na lądowisko korytarzach - wyjaśniła Danni. Tahiri się zarumieniła.

- Ja...ja...po prostu zabłądziłam - wyjąkała. - Bardzo mi przykro. Jacen stwierdził, Ŝe zalewa go fala współczucia dla młodej kobiety. W jej oczach widział łzy, a na czole trzy głębokie blizny. Tahiri była wciąŜ jeszcze wychudzona i pozbawiona zwykłej pewności siebie. Nic w jej zachowaniu ani nerwowych gestach nie wskazywało, Ŝe jest Jedi, jaką Jacen dobrze pamiętał. Uwolnił myśli i posłuŜył się Mocą, Ŝeby jej dotknąć i pocieszyć. Tahiri spojrzała na niego z wdzięcznością i lekko się uśmiechnęła, szybko jednak odwróciła głowę i niespokojnie powiodła spojrzeniem po pozostałych. 108

• A więc to prawda? - zapytała Danni. W jej oczach płonęły entuzjastyczne błyski, a sterczące we wszystkie strony kędzierzawe jasne włosy tworzyły istną aureolę wokół głowy. -Naprawdę lecimy na tę wyprawę? • Naprawdę lecimy - potwierdził mistrz Skywalker. Mara udała się na pokład „Cienia Jadę", Ŝeby włączyć urządzenia i podzespoły jachtu. Wkrótce dołączyły do niej Saba i Tekli. Słysząc pomruki rozbudzonych systemów, wszyscy zrozumieli, Ŝe zbliŜa się chwila startu. Na pokład zaczęli wchodzić pozostali uczestnicy wyprawy; u stóp rampy zgromadzili się członkowie rodzin Skywalkerów i Solo. Jacen pamiętał łzy w oczach Tahiri, kiedy zapraszano ją do udziału w wyprawie, ale ucieszył się, Ŝe młoda kobieta w końcu wyraziła zgodę. • Niech Moc będzie z wami wszystkimi - odezwał się Luke pochwili. • Zawsze jest z nami - odpowiedział mu machinalnie Jacen, parafrazując kolejne powiedzenie Yergere. - Moc jest wszystkim t wszystko jest Mocą. Jedynym niepewnym elementem jesteśmy my sami. Jaina uśmiechnęła się do brata bliźniaka, a Leia pocałowała syna w policzek. Nadeszła wreszcie pora odlotu. Załadowano to, co trzeba, a na pokładzie znaleźli się prawie wszyscy uczestnicy wyprawy. Nie było sensu, by odkładać start. Widząc, Ŝe R2-D2 toczy się przed nim w górę pochylni i znika w otworze włazu „Cienia Jadę", Jacen doznał znowu tego samego przeczucia. Przystanął i odwrócił się, Ŝeby jeszcze raz rzucić okiem na siostrę bliźniaczkę i rodziców. A jeŜeli się mylę co do Zonamy Sekot? - pomyślał, odczuwając nagle niewytłumaczalny niepokój. A jeŜeli cała wyprawa to tylko skomplikowana wymówka, Ŝeby wykręcić się od udziału w tej wojnie? A jeŜeli źle odczytałem intencje Yergere?

CóŜ, nawet jeśli ją świetnie zrozumiał i robił dokładnie to, czego się po nim spodziewała, wiedział, Ŝe jego zadanie nie jest wcale proste. Przypomniał sobie jej słowa: „Nie nauczysz się porządnie Ŝadnej lekcji, dopóki nie przyswoisz jej za cenę bólu". Galaktyczny Sojusz musiał się takŜe nauczyć trudnej lekcji, a ci, którzy rnieli zapłacić za nią najwyŜszą cenę, znajdowali się prawdopodobnie na pokładzie „Cienia Jadę". Jacen nie miał co do tego wątpliwości. Pomachał ręką, odwrócił się i takŜe ruszył do włazu jachtu. U szczytu rampy stała uśmiechnięta Danni Quee. Machała do niego, ale Jacen zauwaŜył, Ŝe uśmiech na jej twarzy nie maskuje niepokoju. 109 • Nie musisz się niczym denerwować, Danni - powiedział, spoglądając prosto wjej oczy. - Zobaczysz, wszystko potoczy się po naszej myśli. • Naprawdę tak uwaŜasz? - zapytała, zdejmując plecak. - CóŜ, albo wiesz coś, czego ja nie wiem, Jacenie Solo, albo jesteś jednym z najlepszych kłamców, jakich kiedykolwiek spotkałam.

II

Kiedy „Cień Jadę" wyskoczył z nadprzestrzeni w pobliŜu stolicy Ruin Imperium, Bastiona, Saba Sebatyne od razu wiedziała, Ŝe dzieje się coś złego. W jej głowie rozległy się jęki konających setkami i tysiącami Ŝywych istot. Oprócz tego Barabelka wyczuwała takŜe coś więcej... brak Ŝycia, jakby ktoś wydrąŜył ogromne przestrzenie wszechświata aŜ do dna, pozostawiając coś głębszego niŜ próŜnia. Ryknęła w tej samej chwili, kiedy Mara krzyknęła: • Yuuzhan Yongowie! • Gdzie? - zapytał Luke i zerknął na Ŝonę z fotela drugiego pilota. • Wszędzie! - Mara zaczęła przebierać palcami po klawiaturach i kontrolnych

pulpitach. - Trzymajcie się! Za chwilę moŜe być gorąco! Nagle gwiezdny jacht szarpnął się i zadygotał. Saba nie musiała patrzeć na ekrany monitorów. Zrozumiała, Ŝe zostali dostrzeŜeni przez nieprzyjaciół. Oznaczające Yuuzhan Yongów obszary pustyni i dziwaczne Ŝywe okręty zawirowały wokół nich niczym pyłki, poderwane w powietrze przez miniaturowe tornado. Lecąc zygzakiem, „Cień Jadę" tańczył w przestworzach niczym spławik po powierzchni wzburzonego oceanu, a mistrz Skywalker rozpaczliwie usiłował zgubić yuuzhański myśliwiec, którego pilot rzucił się za nimi w pościg. Po chwili w pomieszczeniach gwiezdnego jachtu usłyszeli odgłosy nieprzyjacielskich i własnych strzałów. Saba wyorała stępionymi pazurami głębokie bruzdy w obiciu fotela nawigatora, który zajmowała. Z głębin jej gardzieli wydobywał 8- Ruiny Imperium

l 13

się bezwiednie gniewny pomruk, dopóki Jacen Solo, nie zwaŜając na tańczący pod jego stopami pokład jachtu, nie podszedł do niej i nie kucnął obok jej fotela. • Czujesz to, Sabo? - zapytał. - Orientujesz się dzięki Mocy, co się dzieje? • Orientuję... - zaczęłaBarabelka. Kiedy jej umysł omyła fala agonalnych jęków następnej grupy osób, zacisnęła zęby i umilkła. Yuuzhan Yongowie zaatakowali Bastion i mordowali jego mieszkańców całymi milionami, a jej brakowało słów, Ŝeby wyrazić, co odczuwa. - Wyczuwam iskierki Ŝycia - odezwał się Jacen - ale ogarnięte straszliwym chaosem. Saba przyznała mu rację. Ona takŜe wyczuwała energię rozproszonych po całym systemie Ŝywych istot. Niektóre przebywały na powierzchni planety i walcząc z ogarniającąje paniką, starały się uciec przed najeźdźcami. Inne krąŜyły po orbicie, w nadziei Ŝe zdołają się wycofać, zanim Yuuzhan Yongowie rzucą do walki główne siły inwazyjnej armady. Kilka gromad czaiło się w róŜnych punktach przestworzy systemu, tam gdzie obrońcy starali się zapanować nad wkradąją-cym się w ich szeregi chaosem. Walczyli z przewaŜającymi pod kaŜdym względem siłami Yuuzhan Yongów, ale nie zamierzali się poddawać. • Widzę co najmniej piętnaście odpowiedników okrętów liniowych! - krzyknęła Mara, nie przestając przełączać urządzeń kontrolnych. - Są ogromne! - Pokręciła głową, jakby tylko w taki sposób mogła dać upust dręczącej ją frustracji. - Bez względu na to, co zrobi

my, Bastion dostanie tęgie lanie!

• Wygląda na to, Ŝe się wycofują- odezwał się Luke. - Opuszczają stolicę, Ŝeby przegrupować siły w innym miejscu. Spójrzcie! - Wyciągnął rękę i pokazał im coś na ekranie kontrolnego monitora. - To cywilne jednostki. Wojskowi podjęli decyzję o ewakuowaniu Bastion a. Kiedy sobie uświadomili znaczenie jego słów, w sterowni jachtu zapadła pełna napięcia cisza. Ewakuacja Bastiona oznaczała, Ŝe Imperium musiało ponieść bardzo cięŜkie straty, ale nie zostało jeszcze rzucone na kolana. Decyzja o opuszczeniu stolicy, chociaŜ podjęta z cięŜkim sercem, miała najwięcej sensu z taktycznego punktu widzenia. Fale opuszczających powierzchnię planety cywilnych statków chroniły się pod osłoną planetarnych pól siłowych. Wszystko wskazywało, Ŝe władcy Imperium zdołają się bronić na tyle długo, aby ocalić Ŝycie większości obywateli. Gdyby nie zdecydowali się na podjęcie tej decyzjt i pozwolili, 114 Ŝeby mieszkańcy pozostali na Bastionie, wcześniej czy później potęga skoncentrowanego ognia Yuuzhan Yongów pozbawiłaby wszystkich Ŝycia. Wyglądało na to, Ŝe losy tego etapu bitwy są przesądzone. Saba uwolniła myśli i posługując się Mocą, wysłała je na drugi kraniec systemu, do miejsc, w których wyczuwała obecność Ŝywych istot. Domyśliła się, Ŝe największa grupa oznacza załogi dwóch gwiezdnych niszczycieli i wspierającej je grupy mniejszych okrętów. Miniaturowa flota zataczała krąg po przeciwnej stronie gazowego giganta, a kapitanowie zmagali się nie tylko z potęŜną siłą jego przyciągania, ale takŜe odpierali nękające ataki Yuuzhan Yongów. Barabelka skupiła się i wbiła spojrzenie w ekran stojącego przed nią monitora. Starała się skoordynować wszystko, co widziała i odczuwała, z widniejącymi na ekranie współrzędnymi rzeczywistych przestworzy. „Cień Jadę" był prawdopodobnie jednostką zbyt małą, aby wpłynąć na sytuację w okolicy Bastiona, mógł jednak przechylić szalę bitwy w innym miejscu przestworzy. - Tam! - oznajmiła chrapliwie w pewnej chwili, pokazując grubym palcem punkt na ekranie monitora. - Tamten rejon! Musimy jednak się pospieszyć. Wpadli w powaŜne tarapaty! Jacen wstał i podszedł do ciotki, Ŝeby przekazać jej tę informację. Saba zamknęła oczy, a „Cień Jadę", cały czas lecąc zygzakiem, raptownie przyspieszył. Po kilku

następnych sekundach Mara zdołała zgubić pościg i wśliznęła się do nadprzestrzeni, Ŝeby wykonać krótki skok i wyłonić się w sąsiedztwie gazowego giganta. Na krótko w sterowni zapanował błogosławiony spokój. Jeszcze jedna planeta napadnięta przez Yuuzhan Yongów, pomyślała Barabelka. „Poluj na chwilę obecną". Poczuła, Ŝe wokół jej pokrytego łuskami nadgarstka zaciskają się porośnięte sierścią palce. Otworzyła oczy i zobaczyła, Ŝe opuszczone przez Jacena miejsce zajmuje teraz Tekli. Drobna Chadra-Fanka wydzielała fale feromonów, które uspokajały Barabelkę i wprawiały ją w dobry nastrój. Saba wiedziała, Ŝe uczennica kalamariańskiej uzdrowicielki zdołała opanować trudną sztukę wydzielania rozmaitych woni, z których tworzyła mieszanki o leczniczych właściwościach, dostosowanych do specyficznego metabolizmu istot róŜnych ras, ale aŜ dotąd nie przypuszczała, Ŝe do ich grona zaliczali się takŜe Barabelowie. MoŜe kiedyś zareagowałaby zdumieniem na pomysł, Ŝe otuchy będzie jej dodawała istota wyglądająca bardziej jak posiłek niŜ jak rówieśniczka. Z wdzięcznością westchnęła i pozwoliła, Ŝeby kojąca 115 woń odpręŜyła ją i przyniosłajej ukojenie. Zaledwie kilka sekund później, stanowczo zbyt wcześnie, wróciła myślami do chwili obecnej. Cały ekran wypełniała nabrzmiała, Ŝółtopomarańczowa tarcza gazowego giganta. Otaczały go liczne pierścienie i księŜyce, jakby chciały zapewnić mu większe bezpieczeństwo. W wielu punktach pierścieni, przez które przelatywały okręty walczących flot, widniały jednak przerwy, a na powierzchni kilku księŜyców widać było ciemne plamy w miejscach, gdzie wraki zestrzelonych okrętów roztrzaskały się o powierzchnię. Saba wyczuwała trwogę Ŝyjących pod wieloma warstwami gęstej atmosfery form Ŝycia, tworzących kolonie w kształcie ogromnych balonów. Zwierzęta przypominały Ŝyjące na Bespinie wielkie beldony, były jednak zbyt prymitywne, Ŝeby rozumieć znaczenie toczącej się w przestworzach zaciętej bitwy. „Cień Jadę" zatoczył wokół planety szeroki łuk. Wyglądało to, jakby pilot zamierzał staranować pozostałości imperialnej tloty, ale rozmyślił się i puścił w pogoń za ogarniętymi Ŝądzą mordu pilotami koralowych skoczków. Mara zmniejszyła odległość dzielącąjej jacht od obu gwiezdnych niszczycieli, o których informowała ją wcześniej Barabelka, i wykonała wokół jednego z większych księŜyców gazowego giganta manewT zwany „procą Solo''. Piloci co najmniej kilku koralowych skoczków

pomknęli za nią, a ich dovin basale zaczęły wsysać ochronne pola jachtu. O rufowe osłony zaczęły się rozbryzgiwać kule ognistej plazmy; ostrzał trwał, dopóki Maranie dostosowała wektora kursu „Cienia Jadę" do trajektorii lotu jednostek imperialnej floty. Dopiero jednak kiedy gwiezdny jacht znalazł się w polu widzenia załóg obu niszczycieli, Mara zaczęła ostrzeliwać oba skoczki seriami niosących zmienną energię laserowych błyskawic. Chwilę później posłuŜyła się Mocą i posłała ku nim dwie ciemne bomby. Oba skoczki przeistoczyły się w ogniste kule. Kiedy zgasły. Mara ograniczyła szybkość jeszcze bardziej i wyrównała pułap lotu. - Tu Mara Jadę Skywalker, kapitan transportowca Galaktycznego Sojuszu „Cień Jadę" - powiedziała. - Wzywam imperialny niszczyciel „Chimera". Słyszysz mnie, „Chimero?" Odpowiedź nie nadchodziła. Z głośnika komunikatora systemu łączności podprzestrzennej wydobywały się tylko trzaski zakłóceń. • Znalazłaś się bardzo daleko od domu, pani kapitan Skywalker - usłyszała w końcu głos pełniącego dyŜur oficera łącznościowca. • Pomyślałam, Ŝe wpadnę do was i przekonam się, jak wam leci. chłopcy odezwała się sardonicznie mistrzyni Jedi. - Z tego co widzę, wnioskuję, Ŝe chyba nie najlepiej. 116 - Bo nie wybrała pani najbardziej odpowiedniej chwili na wizytę. - W glosie męŜczyzny brzmiało znuŜenie. - Chyba nie powinienem się spodziewać, Ŝe przyleciała pani do nas na czele potęŜnej floty, co? • Obawiam się, Ŝe nie, „Chimero”, ale chyba moglibyście więcej wskórać, gdybyście skupili całą uwagę na tamtym krąŜowniku, który unosi się na tyłach szyku okrętów nieprzyjacielskiej floty – odparła Mara. - Yuuzhan Yongowie mają yammoska na jego pokładzie. JeŜeli uda się wam go zniszczyć, moŜe jeszcze szala zwycięstwa w tej bitwie przechyli się na waszą stronę. • Yammoska? - powtórzył łącznościowiec, jakby nie wierzył własnym uszom. Skąd pani to wie? • Proszę zapytać mnie o to później, kiedy się upewnicie, Ŝe miałam rację - odparła Mara. • Zrozumiałem, pani kapitan Skywalker - dał się w końcu przekonać męŜczyzna. Przekazuję dalej pani informację.

• Zanim to zrobisz, chciałabym porozmawiać z wielkim admirałem Pellaeonem rzekła Mara. • Przełączam na mostek, pani kapitan - oznajmił męŜczyzna. Rozległ się cichy trzask i łączność się urwała, ale niespełna minutę później z hangarów niszczyciela wyleciała eskadra gwiezdnych myśliwców typu TIE. Jej piloci ominęli szerokim łukiem ga^ovvego giganta i obrali kurs na odpowiednik krąŜownika z yammoskjem na pokładzie. Co prawda Yuuzhan Yongowie chwilowo nie atakowali, ale wszystko wskazywało, Ŝe krótko przed pojawieniem się „Cienia Jadę" trwały zacięte walki. Na kadłubach obu gwiezdnych niszczycieli widniały czarne smugi po celnych strzałach, a w spodzie kadłuba ..chimery" ziała ogromna dziura. Saba zrozumiała, Ŝe z wielu przedziałów najniŜszych pokładów juŜ dawno uleciały \v próŜnię ostatnie c^steczki Ŝyciodajnej atmosfery. Domyślała się, Ŝe członkowie załogi us&odzo-nego okrętu walczą o przetrwanie, wyczuwała jednak takŜe gasnące iskierki Ŝycia wielu innych istot, wyssanych przez dekompresją w pustkę przestworzy. Nie potrafiłaby powiedzieć, ilu zginęło albo odniosło rany, ale miała pewność, Ŝe i jednych, i drugich było wielu. Z głośnika komunikatora systemu łączności podprzestrzennej wydobył się cichy trzask. - JeŜeli przyleciała pani tylko po to, Ŝeby powiedzieć mi: „a nie mówiłam", pani Skywalker, oświadczam, Ŝe nie zamierzam rozmawiać na ten temat - odezwał się zwięźle wielki admirał. - To nie jest właściwa pora na... 117 • Nie przylecieliśmy tu, aby kpić z waszego nieszczęścia, Giladzie - oznajmił Luke i pochylił się nad ramieniem Mary, Ŝeby być bliŜej mikrofonu komunikatora. Podobnie jak ty nie po to walczyłeś, Ŝeby teraz się poddać. • Oboje Skywalkera wie? No, no - zdziwił się wielki admirał. - Czemu zawdzięczamy len niezwykły zaszczyt?

• MoŜesz nazwać to przeznaczeniem albo po prostu szczęściem - odparł Luke. Tak czy owak, twoje floty ponoszą cięŜkie straty. Zechciałbyś nam powiedzieć, co się stało? ZwaŜywszy na rozmiary i potęgę waszej floty obronnej, mógłbym przysiąc, Ŝe byliście gotowi odeprzeć kaŜdy atak. • Zaskoczyli nas - odparł z irytacją Pellaeon. - Z początku radziliśmy sobie całkiem nieźle, potem jednak Yongowie się wycofali. Przypuszczaliśmy, Ŝe to nasi

obrońcy zmusili ich do odwrotu, ale nieprzyjaciele po prostu usuwali się z drogi. Mara ze zrozumieniem pokiwała głową. • Grutchiny? - zapytała. • Tysiące - przyznał Pellaeon. - Kiedy Yuuzhan Yongowie przełamali w kilku miejscach naszą obronę, przystąpili do walki z nowymi siłami. Od tamtej pory ciągle się wycofujemy. Na wzmiankę o podobnych do insektów, odraŜających stworzeniach Saba nie mogła się powstrzymać od głośnego syku. Podczas wojny z Yuuzhanami roje grutchinów pokonały wiele systemów obronnych. Trudno było Ŝywić nadzieję, Ŝe podobny los nie spotkał takŜe obrońców Bastiona. • Panie admirale - odezwał się mistrz Skywalker. - Nasza propozycja połączenia sił pozostaje nadal aktualna. • Jakiś czas temu odwiedziła nas twoja siostra i złoŜyła nam podobną propozycję - odparł Pellaeon, - Sądziłem, Ŝe nasi mofifowie dali jej wówczas jasno do zrozumienia, iŜ nie potrzebujemy waszej pomocy. • Gdzie są w tej chwili ci mofifowie, Giladzie? – zainteresował się Luke. Saba zauwaŜyła, Ŝe wielki admirał się zawahał. Był dumnym dowódcą, to prawda, ale miał takŜe dość zdrowego rozsądku, aby zrozumieć, kiedy mogłaby mu się przydać taka pomoc... choćby nawet miała spowodować uszczerbek w jego dumie. - Dobrze, Skywalker - odezwał się po chwili przywódca Imperium. Porozmawiamy o tym potem, jeŜeli jeszcze będzie jakieś potem. O ile dobrze słyszałem, przekazaliście nam pewien namiar, który mógłby przechylić szalę tej bitwy na naszą korzyść. JeŜeli naprawdę 118 uda się nam pokonać wroga, połączymy się z pozostałymi okrętami floty w przestworzach Yagi Mniejszej. Cywilni uchodźcy kierują się na Muunilinst, podejrzewamy jednak, Ŝe Yongowie podąŜą za nami, choćby tylko dlatego, aby nie pozwolić nam się przegrupować. JeŜeli znajdziecie się tam wcześniej niŜ my, postarajcie się skontaktować z panią komandor Arien Yage z fregaty „MęŜobójca". SłuŜyła pod moimi rozkazami na „Chimerze" i jeŜeli przeŜyła napaść na Bastion, z pewnością was wysłucha. - Zrozumieliśmy. - Mara i Luke wymienili znaczące spojrzenia. - śyczymy

powodzenia. Wielki admirał przerwał połączenie. Na mostku „Cienia Jadę" zapanowała względna cisza. Pierwszy zdecydował się ją przerwać Jacen, Ŝeby wyrazić słowami, co wszyscy i tak dobrze rozumieli. • Musiało do tego dojść - oznajmił. - Wiedzieliśmy, Ŝe to nie uniknione, chociaŜ oni sądzili, Ŝe nie mamy racji. • To jeszcze nie powód, Ŝebyśmy rnieli ich obwiniać albo siedzieć z załoŜonymi rękami - odezwał się Luke z lekką dezaprobatą. Świadomość śmierci tylu osób wprawiała go w przygnębienie, tak samo jak jego towarzyszy. • śałuję, Ŝe nic więcej nie moŜemy dla nich zrobić – mruknęła Tekli. • JeŜeli nie wyczarujemy dla nich gwiezdnej floty, lepiej niczego nie Ŝałować odezwała się Mara, rzucając na nią przelotne spojrzenie. - Mieli okazję przyłączyć się do nas, ale z niej nie skorzystali. ZałoŜę się, Ŝe Yuuzhan Yongowie pozostawili ich w spokoju, doskonale wiedząc, Ŝe dostojnicy Imperium nie zechcą skorzystać z naszej propozycji... i Ŝe nie przyłączą się do nas, jeŜeli nikt ich nie sprowokuje. Yuuzhańscy szpiedzy na pewno donieśli, Ŝe Imperium oswoiło się z tym, co wydarzyło się na Ithorze. Yuuzhan Yongowie zaczekali więc, aŜ obrońcy dojdą do przekonania, Ŝe wrogowie postanowili zostawić ich w spokoju. Dopiero kiedy upłynęło dość czasu i czujność Imperium osłabła, napadli na nich wszystkimi rezerwami, jakie mogli ściągnąć bez obawy osłabienia obrony innych planet. Właśnie tak postąpiłabym na ich miejscu. Gdybym chciała się pozbyć irytującego, chociaŜ niezbyt wielkiego zagroŜenia, zmiaŜdŜyłabym Imperium wszystkimi siłami, jakie udałoby mi się skierować w tak odległy zakątek galaktyki. Później zaś, kiedy byłoby po wszystkim, skierowałabym te rezerwy w inne miejsce, w którym miałaby się rozegrać decydująca bitwa. Gdybym to uczyniła dostatecznie szybko, nikt by nawet nie zauwaŜył zniknięcia rezerwowej floty. • 119JeŜeli Imperium zdoła się otrząsnąć po tej klęsce, moŜe się okazać dla Yuuzhan Yongów czymś więcej niŜ tylko niewielkim zagroŜeniem - dodał Luke. Cofnął się, Ŝeby umoŜliwić Ŝonie dostęp do urządzeń kontrolnych. - Jak się nazywa tamten drugi gwiezdny niszczyciel? - zapytał. - Czy ktoś go rozpoznaje? • Sprawia wraŜenie powaŜnie uszkodzonego, ale to prawdopodobnie „Zwierzchnik" - odparła Mara.

• Yuuzhan Yongowie nie zamierzają pozwolić, Ŝeby oba kręciły się tu bez końca oznajmił Luke. • MoŜemy się tylko domyślać, ile czasu jeszcze zdołają się trzymać - rzekła Mara, zwracając się do Luke'a. - Zapewne Pellaeon zdoła sobie jakoś poradzić, zwłaszcza gdyby udało mu się wyeliminować z walki yammoska. JeŜeli jednak Yongowie wezwą posiłki, jego okręty spadną na powierzchnię tamtego księŜyca w postaci gradu metalowych szczątków. • A my z nimi, jeśli natychmiast stąd nie odlecimy – zauwaŜył mistrz Skywalker. Nie uśmiechało mu się przekazanie decyzji, jaką musiał podjąć, ale nie miał innego wyboru. Saba domyślała się, Ŝe bardzo chciałby pozostać i skierować „Cień Jadę" na pomoc wycofującym się z Ba-stiona imperialnym siłom zbrojnym. Z drugiej strony powinien takŜe myśleć o celu wyprawy. Musiał odnaleźć Zonamę Sekot. Gdyby pozwolił Yuuzhan Yongom zniszczyć jacht, nigdy by nie osiągnął głównego celu. Na myśl o ucieczce z pola bitwy i porzuceniu następnej planety na pastwę Yuuzhan Yongów Saba poczuła w szponach dziwne świerzbienie. Wszystko w niej buntowało się na myśl, Ŝe trzeba pozostawić Bastion swojemu losowi i kontynuować wyprawę do Nieznanych Rejonów galaktyki, musiała się jednak pogodzić z tą myślą. Usłyszała w pewnej chwili, Ŝe mistrz Skywalker cięŜko westchnął. • Spotkamy się z nimi w przestworzach Yagi Mniejszej - zdecydował. • To od dawna ulubione miejsce spotkań - dodała Mara. • Czy zdołasz nas uchronić przed wpadnięciem w grawitacyjną studnię gazowego giganta? - zainteresował się jej maŜ. • Naturalnie - odparła bez wahania Mara. - Nawet z zawiązanymi oczami latam lepiej niŜ te bliznogłowe pokraki. - Więc bierz się do roboty - polecił mistrz Skywalker. - Lepiej się przypnijcle - ostrzegła Mara. - To nie będzie miało nic wspólnego ze spacerkiem, jaki nam obiecywano. 120 Saba pozwoliła, Ŝeby oboje Skywalkerowie zajęli się pilotowaniem „Cienia Jadę", przeszła do pomieszczenia dla pasaŜerów i przypięta się do fotela. Blada jak ściana Danni Quee, która spędziła cały czas w absolutnym milczeniu, siedziała na fotelu po

prawej stronie Barabelki obok Jacena i Tekli. Wszyscy czworo zajmowali te same miejsca od początku wyprawy. Mimo zapewnień Mary, byli przygotowani na wszystkie moŜliwe niespodziewane przygody. Na wszelki wypadek, ilekroć wyskakiwali z nadprzestrzeni - a nawet podczas dłuŜszych skoków, ze względu na nieustanne zagroŜenie, jakie stanowiły interdykcyjne miny Yuuzhan YongówpodróŜowali bezpiecznie przypięci do foteli. Teraz, kiedy taki wypadek się wydarzył. Saba czuła, Ŝe ogarniają dobrze znany niepokój. Polowanie się rozpoczęło, pozostawało tylko upewnić się, Ŝe ofiara straciła Ŝycie, bo inaczej myśliwy mógłby się nie najeść. Nie zdecydowała jeszcze, kto jest myśliwym, a kto ofiarą; Yuuzhan Yongowie czy Imperium. Niewiele słyszała o wielkim admirale, wiedziała jednak, Ŝe Pellaeon nie zalicza, się do osób, które pozwoliłyby urządzać na siebie polowanie. Niewątpliwie potrafił zaskoczyć wielu niedoszłych myśliwych, w ostatniej chwili rzucając się na nich z wyszczerzonymi zębami, moŜe więc i tym razem sprawić im niemiłą niespodziankę. „Cień Jadę" leciał przez nadprzestrzeń w kierunku wyznaczonego punktu zbornego. Saba nie mogła się pozbyć natrętnej myśli, Ŝe nawet najostrzejsze zęby moŜe przytępić upływ czasu.

Kiedy „Cień Jadę" wyłonił się z nadprzestrzeni na tyle daleko od Yagi Mniejszej, Ŝeby nie wzbudzić niczyich podejrzeń, Jacen przeniósł się na fotel nawigatora. Wiedział, Ŝe planeta słynie ze słuŜących Ruinom Imperium gwiezdnych stoczni. Wpatrując się w ekrany monitorów, z podziwem obserwował widoczne na orbicie gigantyczne konstrukcje. Przytłaczały ogromem nawet krąŜący wokół planety samotny mały księŜyc. Do konstruowania nowych okrętów nieustannie powiększającej się gwiezdnej floty wykorzystywano wszystko, począwszy od mikrospawarek, skończywszy na całkowicie zautomatyzowanych piecach do przetapiania rud metali. W objęciach misternych konstrukcji jednej stoczni unosiły się dwa na wpół ukończone gwiezdne niszczyciele. W innych budowano frachtowce, fregaty, holowniki i gwiezdne myśliwce typu TIE. Ze stanowiska do badania jednostek napędowych w pobliŜu jeszcze innej stoczni wydobywały się błyski 121 o róŜnych barwach tęczy. Jacen domyślił się, Ŝe właśnie tam gwiezdne okręty i statki przechodzą ostatni e próby przed wcieleniem do czynnej słuŜby.

Gdy „Cień Jadę" pojawił się w przestworzach Yagi Mniejszej, pozycje na orbicie wokół planety powoli zajmowały okręty broniącej dotąd przestworzy Bastiona i sąsiedniego Muunilinsta imperialnej floty. Ich dowódcy, chociaŜ zgnębieni koniecznością opuszczenia stoli i taktycznego odwrotu, byli jednak gotowi dalej toczyć walkę. Pierwsi spośród tych, którzy ocaleli, cumowali właśnie swoje jednostki do orbitalnych platform obronnych Golan III, a kapitanowie cięŜej uszkodzonych okrętów kierowali je bezpośrednio do remontowych stoczni. Wkrótce jednak zabrakło dla nich miejsc w dokach. Gwiezdnych stoczni Yagi Mniejszej nie zaprojektowano z myślą o równoczesnym obsługiwaniu wszystkich okrętów imperialnej floty, chociaŜ po zaskakującym ataku Yuuzhan Yongów liczyła ona teraz o wiele mniej jednostek. W pewnej chwili dalekosięŜne sensory „Cienia Jadę" wykryły, Ŝe w przestworzach Yagi Mniejszej pojawiły się trzy przybyłe prosto z Bastiona gwiezdne niszczyciele, Ŝaden jednak nie był „Chimerą" ani „Zwierzchnikiem". Coraz bardziej zniecierpliwiony Jacen czekał na jakąkolwiek wiadomość od Gilada Pellaeona. JeŜeli wielki admirał stracił Ŝycie w wyniku bitwy o Bastion, miody Solo wolał nie oceniać szans przekonania pozostałych przy Ŝyciu dostojników Imperium, aby połączyli siły. Przypominał sobie, Ŝe Pellaeon bywał często jedyną osobą kierującą się zdrowym rozsądkiem. To właśnie on przekonywał podwładnych o konieczności rezygnacji ze ścisłej izolacji. Z pewnością nikt oprócz niego nie zdołałby namówić dumnych moffów, aby przyłączyli się do Galaktycznego Sojuszu. - Jak długo będziemy na niego czekali? - zapytała siedząca za plecami Jacena Danm Quee na tyle cicho, Ŝeby go nie przestraszyć. Sprawiała wraŜenie zdenerwowanej. Wprawdzie Mara starała się im wmówić, Ŝe umknęli z przestworzy Bastiona bez trudu, ale Jacen nie dał się przekonać. Dobrze wiedział, jak niewiele brakowało, Ŝeby stracili tam Ŝycie, a Danni była wystarczająco wraŜliwa na oddziaływanie Mocy, Ŝeby się tego domyślać. Prawdę mówiąc, dotychczasowa podróŜ z Kalamara na drugą stronę opanowanych przez Yuuzhan Yongów przestworzy mogła przyprawić wszystkich o rozstrój nerwowy. Jacen uwaŜał kiedyś, Ŝe po dotarciu do Ruin Imperium będą się mogli czuć bezpieczni, ale jego nadzieję rozwiał zaskakujący atak Yuuzhan Yongów na Bastion. 122 - Szczerze mówiąc, nie mam pojęcia - powiedział - wiem jednak, Ŝe Gilad Pellaeon nie sprzeda tanio skóry. JeŜeli zdoła się stamtąd wyrwać, z pewnością

przyleci. Nagle w sterowni jachtu rozległ się alarmowy sygnał ostrzegający o zbliŜaniu się innej jednostki. Jacen zaczął się przysłuchiwać, co mówi jego ciotka. Mara wyjaśniała dowódcy eskadry gwiezdnych myśliwców typu TIE, który zauwaŜył krąŜący po bardzo odległej orbicie „Cień Jadę", kim są i co robią. ChociaŜ się tego podświadomie spodziewał, młody Solo nie usłyszał wrogości w głosie dowódcy imperialnej eskadry. Brzmiała w nim ulga, Ŝe „Cień Jadę" nie jest zwiadowczą jednostką Yuuzhan Yongów, wysłaną na przeszpiegi w celu zbadania przestworzy Yagi Mniejszej przed planowaną inwazją. Wróg mojego wroga jest moim przyjacielem, przypomniał sobie Jacen. Powoli zaczynał się odpręŜać. Nawet jeŜeli Gilad Pellaeon nie przeŜył bitwy i nie przyleci na umówione spotkanie, emisariusze Galaktycznego Sojuszu mogli przynajmniej się spodziewać, Ŝe zostaną potraktowani jak sprzymierzeńcy. Ulga trwała jednak bardzo krótko. W następnej chwili obudził się do Ŝycia odbiornik komunikatora systemu łączności podprzestrzennej. - Wzywam nieupowaŜniony statek przedstawiający się jako „Cień Jadę" - odezwał się męski gardłowy głos. Jacen nie słyszał w nim nic oprócz nadgorliwości. - Proszę się zgłosić natychmiast. • Tu „Cień Jadę" - zameldowała Mara. - O co chodzi tym razem? • Jesteście proszeni o podanie celu przybycia i zamiarów, a takŜe o przygotowanie się na przyjęcie oddziału abordaŜowego – odparł męŜczyzna. • Co takiego?! - wybuchła Mara. - Przybywamy w pokojowych zamiarach. • To się jeszcze zobaczy - burknął jej rozmówca. – Natychmiast wykonajcie polecenie, bo inaczej przejmiemy kontrolę nad jednostkami napędowymi waszego statku. • Chciałabym zobaczyć, jak to zrobicie - parsknęła mistrzyni Jedi. - Z kim właściwie rozmawiam? Jaki idiota cię tu przysłał? • Jestem kapitanem, nazywam się Keten i reprezentuję moffa Flennica, władcę Yagi Mniejszej - odparł męŜczyzna. - Wdarliście się do przestworzy Imperium i jeŜeli nie zastosujecie się do obowiązujących tu przepisów, zostaniecie ostrzelani. Właśnie czegość takiego Jacen mógł się spodziewać po imperialnych dostojnikach. Wrócił do sterowni i stwierdził, Ŝe Luke i Mara

123zastanawiają się, jak odpowiedzieć na Ŝądania kapitana. Spojrzał przez transpastalową owiewkę jachtu i zobaczył zajmujący pozycję na tej samej orbicie uzbrojony imperialny transportowiec. Towarzyszyło mu dwanaście myśliwców typu TIE. - Co zamierzasz zrobić? - zapytał mistrz Skywalker, zwracając się do Ŝony. Mara nie była pewna. • Jeszcze nie wiem - wyznała. - Muszę mieć trochę czasu, Ŝeby się zastanowić. • Ale nie mamy czasu, moja droga - przypomniał Luke. • Nie widzę, w czym problem - wtrącił się Jacen. - Zaprośmy ich na pokład. Nie mamy przecieŜ niczego do ukrycia. Luke kiwnął głową. - Ma rację, Maro - powiedział. - A poza tym to byłby znakomity gest dobrej woli. Dzięki poparciu wuja Jacen poczuł się jak uskrzydlony, Mara nie sprawiała jednak wraŜenia przekonanej. Przeciwnie, uznała pomysł za niedorzeczny. • Znam ludzi pokroju Flennica - zapewniła. - Kiedy postawi stopę na pokładzie „Cienia Jadę", będzie miał w sercu urazę większą niŜ gwiezdny superniszczyciel. Gdybyśmy im na to pozwolili, harowali byśmy do końca Ŝycia w najciemniejszym zakamarku jednej z gwiezdnych stoczni. • To mogłoby nie potrwać długo, jeŜeli i w te strony zawitają Yuuzhan Yongowie - zauwaŜył cierpko mistrz Skywalker. • Proszę natychmiast o odpowiedź - odezwał się znów kapitan. - W przeciwnym razie będziemy zmuszeni przystąpić do akcji. Mara uśmiechnęła się lekko. Wpadł jej do głowy pewien pomysł. - Mamy na pokładzie kilkoro Jedi - przypomniała. - JeŜeli zgodzimy się na przybycie Ketena, moŜemy zaraz mieć problem z głowy. Doskonale pana rozumiemy, kapitanie - powiedziała do mikrofonu komunikatora. - Mamy wprawdzie niewiele miejsca dla pasaŜerów, ale z przyjemnością powitamy pana na pokładzie. Kiedy przekona się pan na własne oczy, Ŝe... Keten przerwał jej pogardliwym parsknięciem. - Chyba nie sądzi pani, Ŝe osobiście tam się zjawię? - powiedział. - Wolałbym wepchnąć głowę w głąb dyszy wylotowej jednostki napędowej, niŜ naraŜać się na umysłowe sztuczki waszych Jedi. Nic z tego. Wysyłam na pokład waszego statku automaty wartownicze typu MarkY.

124 Mara zaklęła cicho. • CóŜ, diabli wzięli mój pomysł - mruknęła wyraźnie zawiedziona.

• Nie moŜesz go winić za to, Ŝe jest podejrzliwy - odezwał się Jacen. - W końcu sama zamierzałaś posłuŜyć się „umysłowymi sztuczkami naszych Jedi". Jego wuj westchnął. - Nie bardzo moŜemy teraz to odwołać - powiedział. - Sami się zgodziliśmy na przyjęcie oddziału abordaŜowego. W tej samej chwili znów rozległ się pisk komunikatora. Jacen zauwaŜył, Ŝe w ich kierunku nadlatuje imperialny okręt. • Tu komandor Yage z pokładu „MęŜobójcy" - odezwała się jakaś kobieta. Kapitanie Keten, proszę się wycofać. Skoro pan się boi, sama wejdę na pokład tego jachtu. • Ale, pani komandor... - zaczął Keten. • Czy muszę panu przypominać, kapitanie, Ŝe w obecnej sytuacji jestem pańską zwierzchniczką? - przerwała ostro Yage. – Rozkazuję się wycofać i spodziewam się, Ŝe wykona pan mój rozkaz bez chwili zwłoki. Zapadła długa cisza. Widocznie Keten się zastanawiał, co powiedzieć. • Uznaję pani zwierzchnictwo, pani komandor, i wykonam pani rozkaz - odparł w końcu. - Proszę jednak odnotować, Ŝe składam formalny protest. • Rejestruję pański protest, kapitanie - oznajmiła kobieta. – Yage przerywa połączenie. Piloci uzbrojonego transportowca i eskortującej go eskadry gwiezdnych myśliwców typu TIE opadli na niŜszą orbitę i pozwolili, Ŝeby załoga „Cienia Jadę" przygotowała się na przyjęcie nowych gości. • Proszę o zgodę na cumowanie, „Cieniu Jadę" - odezwała się przez komunikator komandor Yage.

• To ta osoba, z którą polecił nam się skontaktować Pellaeon - przypomniał Luke Ŝonie. - To nie najlepsza rekomendacja - stwierdziła szeptem Mara. - Niestety na razie musi nam wystarczyć. - Znów odwróciła się do mikrofonu komunikatora. - Proszę zrównać się z nami i wysunąć pępowinę, pani komandor - dodała głośno. - Z radością

powitamy panią na pokładzie. Jacen opuścił sterownię jachtu, Ŝeby przygotować śluzę. Ze względu na dodatkowe wyposaŜenie, Ŝywność i sprzęt, jakie musieli zabrać 125 na wyprawę, na pokładzie „Cienia Jadę" nie było zbyt wiele wolnego miejsca. Jacht miał tylko pięć wygodnych kabin, świetlicę, niewielką kuchnię i salon, w którym mogli zgromadzić się wszyscy pasaŜerowie. Mostek i salon miały romboidalny kształt i wyglądały jak diamenty na nitce poprowadzonego po obwodzie jachtu centralnego korytarza. Wiąz głównej śluzy i wiodące do niego ślepe drzwi znajdowały się po stronie sterburty. Przechodząc przez świetlicę, Jacen spotkał idącą w przeciwną stronę Danni Quee. • Wszystko w porządku? - zapytała badaczka, korzystając z okazji, Ŝe moŜe zamienić z nim kilka słów. • Bardziej niŜ kiedykolwiek - odparł beztrosko młody Solo. - Idę powitać przedstawicielkę tubylców. W wyjściu na główny korytarz zawahał się i odwrócił głowę, Ŝeby jeszcze raz spojrzeć na jasnowłosą kobietę. Dotąd Danni nie miała okazji pomóc w czymkolwiek, nic dziwnego, Ŝe wyglądała i zachowywała się dość niespokojnie. - Masz ochotę mi towarzyszyć? - zapytał Jacen. Zaniepokojenie na twarzy Danni przerodziło się w pełen wdzięczności uśmiech. Zawróciła i podąŜyła za nim zadowolona, Ŝe nareszcie moŜe się na coś przydać. Kiedy dotarli do śluzy, Jacen jeszcze raz się upewnił, Ŝe u jego pasa wisi rękojeść świetlnego miecza... na wypadek gdyby pani komandor Yage nie okazała się osobą równie rozsądną, jak zaręczał Pellaeon. Kątem oka dostrzegł, Ŝe Danni go obserwuje. Widząc, Ŝe dziewczyna jest zdenerwowana, odwrócił się do niej. - Nic ci nie jest?-zapytał. Młoda kobieta pokręciła głową. - Dlaczego zawsze daję się namówić na udział w takich przedsięwzięciach, Jacenie? - zapytała. Jacen zmarszczył brwi, jakby się zastanawiał nad odpowiedzią. • Nie przypominam sobie, Ŝebym cię do czegoś namawiał - odezwał się w końcu. - Myślałem tylko, Ŝe moŜe chciałabyś pójść ze mną i powitać...

• Nje chodziło mi o to - przerwała Danni. - Miałam na myśli... całą wyprawę. Jacen dopiero teraz zrozumiał, o co chodzi. - Tubylcy mogą nie być tacy okropni, jak ci się wydaje - powiedział z uspokajającym uśmiechem. Danni wzruszyła ramionami. 126 • Nigdy przedtem nie spotkałam się z funkcjonariuszami Imperium - wyznała. Nie zapomniałam jednak historii, jakie opowiadali mi rodzice. - Urwała i przeniosła nerwowe spojrzenie z klapy śluzy na twarz Jacena. - Ale przecieŜ wszyscy nie mogą być potworami, praw da? • Nie. To ludzie, Danni. Tacy sami jak my. - Młody Solo oparł się o przegrodę obok niej, zadowolony, Ŝe mogą spędzić kilką spokojnych chwil tylko we dwoje. Wiesz, czasami się zastanawiam, jak to będzie, kiedy ta wojna wreszcie się skończy. Jak sądzisz, czym będzie my się zajmowali, kiedy nie kaŜą nam robić tego, co teraz robimy? • Przypuszczam, Ŝe tym co dawniej, zanim wszystko się zaczęło - odparła młoda uczona. Jacen cicho się roześmiał. • Ta wojna trwa tak długo, Ŝe zaczyna mi się zacierać w pamięci wszystko, czym się zajmowałem, zanim pojawili się Yuuzhan Yongowie - powiedział. - Coraz trudniej mi jest przypomnieć sobie, jak było przed inwazją. • MoŜe to właśnie dobrze? - zapytała Danni. - Dzięki temu łatwiej nam będzie zerwać z przeszłością. Gdybyśmy zdołali namówić Imperium do przyłączenia, Galaktyczny Sojusz stałby się naprawdę czymś wyjątkowym. Kto wie, moŜe galaktyka rzeczywiście się zjednoczy? • Wszystko pięknie - odezwał się Jacen - ale mnie bardziej interesuje to, co ja będę robił, a nie to, co przydarzy się galaktyce. • Będziesz robił to, co najlepiej potrafią robić Jedi - odparła młoda kobieta. Jacen spojrzał na nią i zamilkł na kilka chwil. • To znaczy? - zapytał w końcu. • To znaczy, Ŝe będziesz wpadał w tarapaty - wyjaśniła Danni. Ciągle jeszcze

sprawiała wraŜenie zdenerwowanej, ale zmusiła się do uśmiechu. Jacen takŜe się uśmiechnął, rad, Ŝe zdołał chociaŜ trochę poprawić jej samopoczucie. - Równie dobrze mógłbym osiąść gdzieś i wieść spokojne Ŝycie - powiedział. Poświęcić czas na rozmyślania. A tematów mi nie brakuje. Wystarczy na całe Ŝycie, a moŜe nawet na dwa. • Mógłbyś się poczuć strasznie samotny - stwierdziła Danni. • To prawda, mógłbym - przyznał Jacen. Chciał z tego zaŜartować, ale kiedy ich spojrzenia się spotkały, uświadomił sobie, Ŝe nie potrafi odwrócić wzroku. 127 • Jacenie? - usłyszał nagle wydobywający się z komunikatora głos Mary. • Tak? - zapytał, odruchowo się prostując, - Jestem na miejscu. • Jeszcze dziesięć sekund - oznajmiła mistrzyni Jedi. – Rozbroję zewnętrzny właz, kiedy rękaw wypełni się powietrzem. Kilka sekund później w pomieszczeniach jachtu rozległ się metaliczny łoskot. Jacen domyślił się, Ŝe to pilot imperialnego transportowca uszczelnił łączący oba gwiezdne statki rękaw cumowniczy. Kiedy dźwięk umilkł, ciśnienie w komorze śluzy zaczęło wolno rosnąć i po następnej minucie młody Solo usłyszał cichy syk. Zrozumiał, Ŝe uszczelka zewnętrznego włazu puściła i klapa się otworzyła. Zerknął na Danni. Miała minę osoby zdecydowanej na wszystko. Bez śladu zniknął malujący się na niej jeszcze przed chwilą niepokój. ZauwaŜył, Ŝe kiedy ze śluzy wyłoniło się troje ludzi w imperialnych mundurach, Danni zdwoiła czujność i zesztywniała. Na czele trójki szła czterdziestokilkuletnia krępa kobieta. Miała czarne włosy, starannie zwinięte i spięte w niewielki kok z tyłu głowy. Jacen domyślił się, Ŝe to pani komandor Yage. Bez trudu odgadł takŜe, Ŝe idący tuŜ za nią dwaj męŜczyźni z gotowymi do strzału karabinami blasterowymi są jej osobistymi ochroniarzami. • Witajcie na pokładzie „Cienia Jadę" - odezwał się uprzejmie, robiąc krok w ich stronę. Przedstawił się, potem Danni, lecz przezornie nie wyciągnął ręki na powitanie. Yage tylko kiwnęła głową, ale nie przedstawiła towarzyszących jej Ŝołnierzy. Chcielibyśmy podziękować za pomoc w załagodzeniu tamtego konfliktu. • Nie ma za co - odparła pani komandor. - Zawsze uwaŜałam, Ŝe nie warto tracić czasu na zbędne formalności. Nie przepadam takŜe za nadętymi waŜniakami pokroju

tego idioty, Ketena. - Uśmiechnęła się z przymusem. - Naturalnie, to moja prywatna opinia. • Oczywiście. - Jacen zaprosił gości do świetlicy, w której czekali juŜ Mara i Luke. Trochę z boku stały takŜe Saba i Tekli. Na widok ogromnej Barabelki ochroniarze Yage napięli mięśnie i unieśli odrobinę wyŜej lufy karabinów. Jacen odgadł, Ŝe pani komandor Yage teŜ jest zaskoczona, ale z pewnością była zbyt doświadczoną dyplomatką, aby okazać niepokój. Saba wydała gardłowy pomruk i imperialni Ŝołnierze opuścili lufy blasterów. Kiedy przedstawiano jej obie obce istoty, Yage kiwnęła uprzejmie głową, ale od razu przeniosła spojrzenie na Luke'a i jego Ŝonę. - A więc w końcu udało mi się spotkać legendarnych Skywalkerów - oznajmiła, podchodząc i ściskając im dłonie. - Wiele o was słyszałam. 128 • Pewnie same kłamstwa - odparła beztrosko Mara, uprzejmie się uśmiechając. • Mam nadzieję, Ŝe nie - stwierdziła Yage. - Gilad ma o was bardzo wysokie mniemanie. • MoŜe pani wie, czy wielki admirał Pellaeon powrócił juŜ z przestworzy Bastiona? - zainteresował się Luke. Po twarzy pani komandor przemknęła chmurka niepokoju. • Obawiam się, Ŝe po ataku Yuuzhan Yongów w szeregi Wywiadu Floty wkradło się okropne zamieszanie - oznajmiła. • Czy dowiedziała się pani, jakim cudem nieprzyjaciele zdołali wam zadać tak szybko powaŜne straty? • Nie musiałam się dowiadywać - odparła kobieta. – Wiedziałam juŜ wcześniej. Wstyd przyznać, ale napastnicy po prostu nas zaskoczyli. Nasi szpiedzy donosili, Ŝe lecąca w naszą stronę armada Yuuzhan Yongów nie kieruje się do nas, ale na Nirauan, nasi wywiadowcy nie byli jednak tak niezawodni, jak się nam wydawało. Mimo to powinniśmy się byli przygotować. KaŜdy, kto miał choć odrobinę oleju w głowie, musiał zrozumieć, Ŝe nasza doktryna wojskowa po prostu nie ma sensu. Nie było absolutnie powodu przypuszczać, Ŝe skoro Yuuzhanie nie zaatakowali nas wcześniej, to zapewne nigdy się na to nie odwaŜą. Naszego bezpieczeństwa nie zwiększyła takŜe odmowa przyłączenia się do reszty galaktyki. Takie postępowanie

nie powstrzymało Yuuzhan Yongów przed napaścią na Huttów, dlaczego więc mieliby zrezygnować z inwazji na nas? • CóŜ, chyba płacicie cenę za krótkowzroczność członków waszej rady - odezwała się Mara. • MoŜe teraz moffowie zechcą okazać więcej rozsądku – dodał Jacen. Yage odwróciła głowę i spojrzała na niego. • Tak uwaŜasz? - zapytała. - Zorientowałeś się chyba, co sądzi o was moff F lennie. MoŜe zechce stawić opór Yuuzhanom, ale przenigdy nie zgodzi się przyłączyć do osób, które obarcza winą za upadek Imperium. - Popatrzyła po twarzach gospodarzy i w końcu zatrzymała wzrok na obliczu mistrza Skywalkera. - To dlatego tu przylecieliście, prawda? śeby jeszcze raz spróbować nas nakłonić, abyśmy się do was przyłączyli? Zawarliśmy z wami traktat. Czego jeszcze od nas chce cie? • Prawdę mówiąc, najbardziej zaleŜy nam, Ŝeby Imperium stało się częścią Galaktycznego Sojuszu, ale o moŜliwości i ewentualnych szczegółach takiego porozumienia mogą podyskutować później 5-Ruiny Imperium

129

przedstawiciele legalnej władzy - odparł Luke. - Na razie, zanim wyruszymy w dalszą drogę, chcielibyśmy wam pomóc, a takŜe prosić was o pomoc... • Poradzimy sobie i bez waszej pomocy - ucięła lodowatym tonem Yage. MoŜe i miała więcej taktu niŜ Keten, ale w jej glosie teŜ brzmiała imperialna duma. Jesteśmy gotowi dalej z nimi walczyć. • Nie pokonacie ich, stosując dotychczasowe techniki walki - ostrzegła Mara. Zniweczenie przewagi, jaką zapewniały im yammoski, zajęło naszym najtęŜszym umysłom sporo czasu. MoŜemy zapoznać was z naszymi technikami... • Czego oczekujecie w zamian? - przerwała pani komandor, ironicznie się uśmiechając. • Zupełnie niczego - zapewnił mistrz Skywalker. - Nie jestem dyplomatą, pani komandor. Jestem Jedi. Obchodzi mnie tylko pokój i Ŝycie. Nie zataiłbym czegoś, aby zbić na tym polityczny kapitał. Moje zadanie polega na ratowaniu Ŝycia wszędzie, gdzie to tylko moŜliwe. Jacena wzruszyły słowa wuja i byłego nauczyciela. Zgadzały się z nową filozofią

Jedi, jaką starał się sformułować. Komandor Yage nie sprawiała jednak wraŜenia przekonanej. Uniosła sceptycznie brew i spojrzała na mistrza Skywalkera. - A Ŝycie Yuuzhan Yongów się nie liczy, Jedi? - zapytała. Luke nie wyglądał na uraŜonego. • Yuuzhanie to agresorzy, a nasza pomoc nie gwarantuje ich pokonania powiedział. - Od was zaleŜy, co zrobicie z tą informacją. • Gdyby to ode mnie zaleŜało, wykorzystałabym ją z radością - oznajmiła pani komandor. - Teraz jednak, kiedy Pellaeon wypadł z gry, szansę zaakceptowania waszej propozycji zmalały właściwie do zera. Nasi twardogłowi zawsze twierdzili, Ŝe Imperium w dniach największej chwały rozprawiłoby się z Yuuzhanami bez trudu. Obwiniają was, Ŝe osłabiliście naszą potęgę i w ten sposób przyczyniliście się do naszej klęski. JeŜeli mamy zostać pokonani, umrzemy z dumnie podniesioną głową. - W jej głosie zabrzmiało rozgoryczenie. - Od przylotu ostatnich uchodźców z Bastiona upłynęło sporo czasu. Sądzimy, Ŝe przybyli wszyscy, którym udało się ocalić Ŝycie. Gdyby Gilad przeŜył, z pewnością by tu przyleciał. Skoro go nie ma, to... na waszym miejscu nie liczyłabym na jego pomoc. W świetlicy „Cienia Jadę" zapadła ponura cisza. - A więc powinniśmy opracować alternatywny plan - odezwał się w końcu Luke. - Musimy porozmawiać z Flennikiem, nawet jeŜeli 130 nie jest gotów nas wysłuchać. Czy mogłaby pani pomóc się z nim skontaktować, nie przekazując nas w ręce osobników pokroju Ketena? Yage zacisnęła wargi i zaczęła się zastanawiać. - Mogłabym spróbować - orzekła w końcu. - Teraz, kiedy przeciwnicy przyłączenia do Galaktycznego Sojuszu nie muszą się liczyć z opinią Gilada, z pewnością będą śmielej przekonywać o słuszności swoich racji. Przypominam takŜe, Ŝe po atakach na Bastion i Muunilinst Radę Moffów ogarnął chaos, nie zdziwcie się więc, dlaczego nie mogę wam nic zagwarantować... - Urwała na dźwięk komunikatora. - Przepraszam na chwilkę powiedziała. Odwróciła się, Ŝeby zamienić z rozmówcą kilka słów. Jeszcze zanim Jacen zobaczył jej twarz, domyślił się, Ŝe wydarzyło się coś złego. Wyczuwał napływającą od niej falę silnych emocji. • Co się stało? - zapytał, kiedy Yage przypięła komunikator do pasa.

• To mój zastępca z pokładu „MęŜobójcy" - powiedziała. - Właśnie przyleciał z Bastiona wahadłowiec pełen rannych, jakich udało się zabrać z pokładu „Chimery" Nie kryjąc niepokoju, przeniosła spojrzenie na mistrza Skywalkera. - Na pokładzie był takŜe Gilad dodała. - To chyba dobra wiadomość, prawda? - zapytał Jacen. Kobieta pokręciła głową. - Wcale nie - oznajmiła. - Zapadł w śpiączkę. Wygląda na to, Ŝe nie przeŜyje.

Dzień przed planowanym odlotem „Sokoła Millenium" na wyprawę, która miała na celu łatanie dziur w sieci telekomunikacyjnej łączności Galaktycznego Sojuszu, w odwiedziny do Tahlri przyszła matka Anakina. Jacen i pozostali odlecieli dwa dni wcześniej i młoda kobieta czuła, Ŝe w jej Ŝyciu powstała straszliwa pustka. Odkąd się dowiedziała, Ŝe miała brać udział w tamtej wyprawie, czuła się, jakby wszystkich zawiodła. Była pewna, Ŝe odzyskując powoli zdrowie w prowadzonej przez mistrzynię Cilghal izbie chorych, w najmniejszym stopniu nie przyczynia się do wygrania wojny. Wprawdzie Jaina wpadała do niej, ilekroć mogła, ale sprawiała wraŜenie zbyt pochłoniętej przygotowaniami Bliźniaczych Słońc do odlotu, Ŝeby mogła sobie pozwolić na częstsze odwiedzanie chorej przyjaciółki. Naturalnie siostra Anakina twierdziła, Ŝe to Ŝaden problem i Ŝe nie ma nic przeciwko spędzaniu z nią czasu, Tahiri jednak odczuwała wyrzuty sumienia, Ŝe 131 odrywają od waŜniejszych spraw, i bez tego sprawiała jej wystarczająco wiele kłopotów. Kiedy więc kalamariańska pielęgniarka oznajmiła Tahiri, Ŝe z wizytą wpadnie sama księŜniczka Leia, młoda kobieta była bardziej niŜ trochę zdumiona... i równie zakłopotana. - Jak się czujesz? ~ zapytała matka Anakina. Przysunęła stołek i usiadła obok jej łóŜka. Wpadające przez otwarte okno złocistopomarańczowe promienie zachodzącego kalamariańskiego słońca wyraźnie oświetlały twarz kobiety w średnim wieku. Linie widoczne na twarzy księŜniczki powstały od śmiechu, Ŝyczliwości i współczucia. Nietrudno było się domyślić, dlaczego tak bardzo pokochał ją Han Solo. Leia była wciąŜ jeszcze piękną kobietą, a

w jej twarzy najbardziej wyróŜniały się oczy. Ilekroć Tahiri w nie patrzyła, odnosiła wraŜenie, Ŝe wpatruje się w nią Anakin. - Dziękuję, całkiem nieźle - skłamała. Zamrugała, Ŝeby powstrzymać Izy napływające do oczu. Leia spojrzała na nią z wyrzutem, jakby zamierzała udzielić jej przyjacielskiej nagany. Tahiri zrezygnowała i nawet lekko się uśmiechnęła. - No dobrze - powiedziała. - To prawda, Ŝe dawniej czułam się o wiele lepiej, ale to chyba tylko kwestia wyczerpania. Nie miałam siły nawet na niewinny spacerek, na jaki się wyprawiłam, Ŝeby oglądać start „Cienia Jadę". - Wzruszyła ramionami. - Poza tym chyba nic więcej mi nie dolega. - Nie ma pośpiechu - zapewniła Leia. - NajwaŜniejsze, Ŝebyś wyzdrowiała. Cilghal powiedziała, Ŝe juŜ trochę przytyłaś. To dobra wiadomość. Stwierdziła, Ŝe utrata wagi to jedyna fizyczna dolegliwość, jakiej się w tobie dopatrzyła. Kiedy dojdziesz do wniosku, Ŝe jesteś zdrowa, moŜesz po prostu opuścić izbę chorych. - Urwała w nadziei, Ŝe Tahiri zechce odpowiedzieć, ale kiedy minęło kilkanaście sekund i cisza zaczęła się dłuŜyć, skinęła głową. - UwaŜasz, Ŝe juŜ jesteś zdrowa? Tahiri nie wiedziała, co odpowiedzieć. Orientowała się, Ŝe moŜe po prostu wstać i wyjść, kiedy zechce, nie miała jednak pojęcia, co moŜe się potem wydarzyć. Dręczące ją koszmary nie tylko nie ustały, ale stawały się coraz gorsze. Gdyby w tej chwili opuściła izbę chorych, dręczyłyby ją jak poprzednio, i zanim by się zorientowała, trafiłaby jeszcze raz pod opiekę kalamariańskiej uzdrowicielki. Podobnie jak przedtem, nie potrafiłaby wyjaśnić, co właściwie jej dolega. 132 Nie chciała stąd wychodzić, czuła się tu bezpieczna, wiedziała jednak, Ŝe taki stan nie moŜe trwać bez końca. W izbie chorych powinny przebywać osoby, którym coś dolega, a ona była... Kim właściwie była? Co jej dolegało? Nie wiedziała i na tym polegał cały problem. Leia połoŜyła dłoń na jej ramieniu i Tahiri uświadomiła sobie dopiero, Ŝe nie odpowiedziała na jej pytanie.

- Chciałabym, Ŝebyś i ty z nami poleciała - oznajmiła cicho księŜniczka. Tahiri nie zdołała opanować zaskoczenia. • Chyba nie mówisz powaŜnie - powiedziała. Leia zmarszczyła brwi. • Dlaczego tak uwaŜasz? - zapytała. Dziewczyna zaczęła szukać słów, które pozwoliłyby wyrazić wszystko, co działo się w jej głowie, nie zdołałajednak takich znaleźć. Postanowiła uciec się do wykrętów. • Nie jestem zbyt dobrą pilotką - zaczęła. - Nie znam się tez na polityce... • Ale jesteś rycerzem Jedi - stwierdziła Leia - a to coś zupełnie innego. • PrzecieŜ ma z wami lecieć Jaina - nie dawała za wygraną Tahiri. • Moja córka została awansowana do stopnia pułkownika i ma teraz na głowie inne obowiązki - oznajmiła księŜniczka. Tahiri nie wiedziała, co odpowiedzieć. „Ale jesteś rycerzem Jedi"... Te słowa brzmiały fałszywie i wywierały fałszywe wraŜenie. Wzbudzały w niej na nowo poczucie winy i jeszcze bardziej utwierdzały w przekonaniu, Ŝe zdradziła swoich przyjaciół. Najgorsze jednak, Ŝe zdradziła pamięć Anakina. Ciekawa była, czy młodszy syn Leii kiedykolwiek odczuwał takie rozterki duchowe. Nie wydawało się to prawdopodobne. Chyba nikogo z rodziny Solo nie trapiły takie dylematy. Wszyscy oni dobrze wiedzieli, kim są i co robią. Byli najbardziej opanowanymi osobami, jakie kiedykolwiek poznała, najbardziej pewnymi siebie, najbardziej świadomymi własnych moŜliwości i ograniczeń. Wszyscy z wyjątkiem Jacena. Starszy syn Leii nie ukrywał, Ŝe miewa wątpliwości. Tahiri wiedziała, Ŝe Jacen wciąŜ jeszcze stara się określić swój związek z Mocą i powołaną do Ŝycia przez wuja Luke'a i. MoŜe powinna była porozmawiać z Jacenem, kiedy miała 133 okazję? Teraz jednak było na to za późno. Jacen znajdował się w innym zakątku galaktyki i nikt nie wiedział, kiedy powróci. - Wszystkim nam zdarza się czasem wątpić we własne moŜliwości - odezwała się Leia i Tahiri ze zdumieniem uświadomiła sobie, Ŝe właściwie nie odpowiedziała na jej propozycję. - Między innymi ta cecha czyni z nas inteligentne istoty, Tahiri.

Wątpliwości nakazująnam się zastanawiać, kim jesteśmy i co robimy. Gdybyśmy tego nie umieli, stalibyśmy się prawdziwymi potworami. Ja takŜe Ŝywiłam przed wieloma laty wątpliwości, czy powinnam się przyłączyć do Rebelii. Wahałam się równieŜ, zanim poślubiłam Hana, nie sądzę jednak, Ŝeby wielki moff Tarkin wahał się, wydając rozkaz unicestwienia Alderaana. - Urwała i zamyśliła się, jakby wróciła myślą do tamtych czasów. - Nie wstydź się swoich wątpliwości, Tahiri - ciągnęła po chwili. - Nie ma w nich niczego nagannego. Tahiri ze zdumieniem dostrzegła lśniące łzy w brązowych oczach Leii, nie mogła być jednak pewna, czy nie pojawiły się z tęsknoty za zniszczoną ojczyzną. Nagle Leia wyciągnęła rękę i ujęła jej dłoń. - Chyba powinnaś mieć szansę uświadomienia sobie, kim jesteś, Tahiri Yeilo powiedziała. - A ja chciałabym ci dać tę szansę. Co ty na to? Szansę uświadomienia sobie, kim jestem... - powtórzyła w myśli młoda kobieta. Na chwilę zamarła, zastanawiając się, co Jacen mógł powiedzieć matce. CzyŜby to była tylko gra z jej strony? Kiedy jednak spojrzała w oczy Leii, ujrzała w nich tyIko łagodność i współczucie. Nie. nie chodziło o Ŝadną grę. Słowa księŜniczki płynęły z głębi serca. „Zawsze będziesz członkiem naszej rodziny", napisał kiedyś Jacen. Rodzina... słowo to budziło silne echa w jej duszy. Kiedy była małą dziewczynką, jej rodziców zabili na Tatooine Ludzie Piasku, zwani czasem Jeźdźcami Tusken. Wojownicy ją oszczędzili, a wychowywał ją Sliven, który umarł wkrótce potem, kiedy przyjęto ją do Akademii Jedi. Nie miała nikogo bliskiego we wszechświecie, z wyjątkiem... Nie, pomyślała stanowczo, odsuwając napływającą do serca falę ciemności. Nie pozwolę, Ŝeby takie myśli lęgły się w mojej duszy. Spojrzała na Leię i kiwnęła głową. - Dziękuję ci - powiedziała, uśmiechając się z przymusem. - Postaram się nie sprawiać nikomu zbyt wielu kłopotów. Leia takŜe się uśmiechnęła i uścisnęła jej dłoń. - Będziesz dla nas wartościowym nabytkiem, Tahiri - oznajmiła. - Bardziej niŜ myślisz. 134 Kiedy wyszła, młoda Jedi wyczuwała jeszcze jakiś czas ciepło jej obecności. Potem zapadła noc i przez otwarty iluminator zaczęły się wkradać chłodne

podmuchy. Tahiri zamknęła okno i drŜąc z zimna, skuliła się pod kocami. Blizny na czole sprawiały jej większy ból niŜ zazwyczaj. Czuła się, jakby ktoś ściskał jej głowę w szczękach imadła. Cały czas miała wraŜenie, jakby w pokoju przebywała jeszcze jakaś osoba, ale zanadto się bała, Ŝeby unieść głowę i spojrzeć w kąt. JeŜeli nie będę zwracała na nią uwagi, pomyślała, moŜe zostawi mnie w spokoju i po prostu sobie pójdzie.

- Opowiedz, co wydarzyło się później - rozkazał władczym tonem Nom Anor, patrząc na siedzącego naprzeciwko niego Fpana. Płomienie ogniska rzucały na wymizerowaną twarz jego rozmówcy pomarańczowe błyski. I'pan energicznie pokiwał głową i bez zwłoki usłuchał jego rozkazu. - Kiedy Zhańbiony Vua Rapuung i Jeedai Anakin Solo zbliŜali się do celu wędrówki, natknęli się na następną grupę wojowników, jeszcze liczniejszą niŜ ta, która kazała się im zatrzymać poprzednio - zaczął. - Właśnie tym oddziałem dowodził kiedyś Rapuung, zanim się stał jednym ze Zhańbionych. Wojownicy wezwali ich do poddania i zaczęli wypytywać Vuę Rapuunga, dlaczego zadaje się z niewiernym. Oznajmili, Ŝe powinien odkupywać swoje winy. „Nie mam nic do odkupywania'', odpowiedział dumnie Rapuung. „Dobrze wiemy, co twierdzisz", oznajmili wojownicy. „Wierzycie, Ŝe przeklęli mnie bogowie?" „Kimkolwiek jesteś, czy zostałeś przeklęty, czy nie, najwyraźniej oszalałeś. Walczysz u boku niewiernego przeciwko istotom swojej rasy!" Rapuung świetnie rozumiał, dlaczego wojownicy uwaŜają go za szaleńca. Z pewnością doszedłby do takiego samego wniosku, gdyby ujrzał innego wojownika, stającego do walki z nim w towarzystwie niewiernego, okoliczności pozbawiły go jednak jakiegokolwiek wyboru. Tylko w taki sposób mógł toczyć walkę w imię prawdy. Rzucił więc wyzwanie wojownikom. Oznajmił, Ŝe stoczy z nimi walkę z Jeedai u boku, Ŝeby mógł udowodnić swoją wartość. Nom Anor zmruŜył oczy. - Czy nie powiedziałeś wcześniej, Ŝe Vua Rapuung nie miał amphistaffa? zapytał. 135

Ppan kiwnął głową i wstał, jakby chciał przydać większej wiarygodności swoim słowom. Zaczął gestykulować niczym aktor na scenie. „Weź broń, Rapuungu - nalegali wojownicy. - Nie kaŜ nam zabijać bezbronnego". Vua Rapuung jednak stanowczo odrzucił ich propozycję. „Do tej pory zwycięŜałem bez broni - oznajmił. - Czy byłoby tak, gdyby bogowie mnie nienawidzili?" Wojownicy nie wiedzieli, co odpowiedzieć, moŜliwe takŜe, Ŝe nie rnieli wystarczająco duŜego doświadczenia w walce. Tak czy owak, pobłogosławiony przez Jeedai Vua Rapuung własnoręcznie wszystkich pokonał. Nom Anor słuchał słów Zhańbionego z zapartym tchem, tak samo jak pozostali członkowie małej grupy uciekinierów, którzy zgromadzili się wokół ogniska, Ŝeby choć trochę się ogrzać. W historii, która wydarzyła się na podbitym przez Yuuzhan Yongów Yayinie Cztery, Vua Rapuung został podobno wzgardzony przez bogów za to, Ŝe jego implanty nie chciały się przyjąć. UwaŜając, Ŝe w rzeczywistości padł ofiarą zdrady byłej kochanki, mistrzyni przemian Mezhan Kwaad, szukał sposobu, by się na niej zemścić. Gdy dąŜył do wytkniętego celu, spotkał na swojej drodze rycerza Jedi. Anakina Solo, a on nie tylko postanowił mu pomóc, ale takŜe, niejako przy okazji, zapoznał go z zasadami herezji Jeedai. Z początku Rapuung nawet nie chciał o nich słyszeć, ale później postanowił się nawrócić, ku nieopisanemu przeraŜeniu wszystkich, którzy go dobrze znali. Nawet Zhańbieni nie ośmielali się buntować przeciwko yuuzhańskim bogom. Nom Anor nie wiedział jednak, co wydarzyło się później, chociaŜ starannie przestudiował wydarzenia, jakie miały miejsce na powierzchni Yavina Cztery. Interesował się wówczas zupełnie inną herezją, jakiej się oddawała oddelegowana tam jeszcze jedna mistrzyni przemian, Nen Yim. Pomagając Mezhan Kwaad, bohaterce opowiadania I'pana, starała się ztamać wolę młodej Jedi i przekonać ją o wyŜszości stylu Ŝycia Yuuzhan Yongów. Eksperyment obu mistrzyń zakończył się katastrofą, a podczas ucieczki młodej Jeedai Ŝycie stracili zarówno Mezhan Kwaad, jak i komandor Tsaak Yootuh. Nom Anor dobrze o tym wiedział; na własne oczy oglądał rejestry niektórych wydarzeń z opowiadania I'pana. Prawdę mówiąc, kiedy przebywał w systemie Yag'Dhula, miał nawet okazję na krótko spotkać się z Jedi Anakinem Solo. Szpiedzy byłego egzekutora przekazywali mu róŜne wersje tej historii, krąŜące pośród członków najniŜszych kast

136 Yuuzhan Yongów, Nom Anor nigdy jednak nie słyszał jej zakończenia, a przynajmniej wersji, jaką l'pan opowiadał zafascynowanym słuchaczom. - Mów dalej - ponagliłago była wojowniczkaNiiriitEsh. Wszystko wskazywało, Ŝe to ona przewodzi niewielkiej grupie Ŝyjących w podziemiach Yuuzhan'tara wyrzutków, w których Nom Anor zaczynał widzieć towarzyszy niedoli. I'pan kucnął i odchrząknął, aby podjąć przerwaną opowieść. Czekając na następne słowa, wszyscy wpatrywali się w niego bez mrugnięcia okiem. Nom Anor uznał, Ŝe Zhańbiony jest wyśmienitym gawędziarzem, Opowiadając przygody Vui Rapuunga i towarzyszącego mu Jedi, czuł się najwyraźniej jak ryba w wodzie. - Komandor Yootuh i mistrzyni przemian Mezhan Kwaad stali na rampie ładowniczej statku. Zamierzali odlecieć na jego pokładzie w bezpieczne miejsce, ale musieli stawić czoło Vui Rapuungowi i Jeedai - podjął po chwili. - Rapuung zaŜądał, Ŝeby przez szacunek dla osoby, którą kiedyś był. pozwolono mu zadać byłej kochance kilka pytań. Wierzył, Ŝe tylko w taki sposób zdoła zmazać plamę na swoim honorze. „Nie widzę tu Ŝadnego Vui Rapuunga - odpowiedział komandor Yootuh. - Widzę tylko Zhańbionego, który nie zna swojego miejsca". „To nie ja jestem Zhańbiony-odparł Rapuung.-Zrób, jak mówi niewierny, a poznasz prawdę". Słuchająca jego słów, Mezhan Kwaad parsknęła pogardliwie i oświadczyła, Ŝe nie ma sensu słuchać bredni kogoś równie szalonego jak Yua Rapuung. „Walczy u boku niewiernego - dodała. - Czy trzeba wam czegoś więcej?" Nagle ze zgromadzonego u stóp rampy tłumu wystąpił brat Vui, Hul Rapuung. Cieszył się opiniądumnego wojownika, na którego honorze nie było ani jednej skazy. „Boisz się prawdy, Mezhan Kwaad? - zapytał. - JeŜeli jest szalony, jak uwaŜasz, to cokolwiek powie, nie powinno ci zaszkodzić". Mezhan Kwaad nie bardzo wiedziała, co odpowiedzieć, a komandor Yootuh, który juŜ wcześniej wykrył jej zdradę, wyraził zgodę, Ŝeby Yua Rapuung zadał byłej kochance jedno pytanie. Oświadczył jednak, Ŝe Mezhan Kwaad musi odpowiedzieć szczerze, bo inaczej jej kłamstwo bez trudu wykryje słuchacz prawdy. Yua Rapuung stanął dumnie wyprostowany pośród tłumu urągających mu Yuuzhan Yongów i zadał swoje pytanie. 137

W pieczarze zapadła głucha cisza. Wygnańcy w napięciu czekali, aŜ I'pan zechce powtórzyć pytanie Rapuunga. Zhańbiony zawiesił głos, ale zanim otworzył usta, powiódł spojrzeniem po twarzach słuchaczy. „Mezhan Kwaad, czy umyślnie odarłaś mnie z implantów, zainfekowałaś moje blizny i przydałaś mojemu wyglądowi znamion hańby? - zapytał w końcu Vua. - Czy to ty mi uczyniłaś, Mezhan Kwaad, czy zrobili to bogowie?" Mistrzyni przemian nie od razu odpowiedziała. Na jej twarzy malowała się nieprzenikniona obojętność. Wszyscy obecni zaczęli uświadamiać sobie, Ŝe Mezhan Kwaad wpadła w pułapkę. I'pan wstał, wyprostował się i wyciągnął ręce ku sklepieniu pieczary, jakby chciał przydać słowom mistrzyni przemian jeszcze większej wagi. „Nie ma bogów! - krzyknęła w końcu Mezhan Kwaad. - To ja uczyniłam z ciebie tę nieszczęsną kreaturę, którą się stałeś". Wszyscy słuchający słów I'pana. aŜ się zachłysnęli... to znaczy wszyscy oprócz N oma Anora. Były egzekutor musiał przyznać, Ŝe historia go zainteresowała, ale teatralne gesty Zhańbionego nie wywierały na nim Ŝadnego wraŜenia. - A potem - ciągnął l'pan, opuszczając ręce - Mezhan Kwaad dopuściła się zdrady jeszcze większej niŜ wszystko, co uczyniła do tamtej pory. Przemieniła palce we włócznie i zabiła najpierw komandora Yootuha, a potem Vuę Rapuunga. Z ust słuchaczy wyrwało się westchnienie rozczarowania i współczucia. Nom Anor takŜe poczuł coś w rodząjuempatii. Zhańbiony Vua Rapuung został w końcu oczyszczony z wszelkich zarzutów, ale zaraz potem, niezdolny do obrony przed biologiczną sztuczką zdradzieckiej mistrzyni przemian, zginął jak zwierzę. - Na tym historia mogłaby się zakończyć - ciągnął l 'pan – gdyby nie Jeedai. Zanim zdradziecka Mezhan Kwaad zdołała uciec, zginęła z ręki obojga niewiernych. Ryzykując Ŝycie, Jeedai postanowili stanąć w obronie honoru Vui Rapuunga. Dwójkę samotnych śmiałków zaczęli jednak otaczać coraz ciaśniejszym kręgiem waleczni wojownicy Yuuzhan Yongów. Wszystko wskazywało, Ŝe nie zdoła im pomóc nawet ich potęga... ich Moc. Kiedy grupa wojowników dochowujących wierności starym bogom szykowała się do bitwy z dwojgiem dzielnych, ale skazanych na zagładę Jeedai, drogę zastąpiła im inna grupa pod przywództwem Hula Rapuunga, brata oczyszczonego z zarzutów Vui. Okazując szacunek pamięci zmarłego krewniaka, Hul oznajmił, Ŝe wojownicy Yuuzhan

138Yongów powinni darować Jeedai Ŝycie. Ocalili wszak Yuuzhanina od wstydu i niesławy, czyŜ więc nie naleŜy ich uwolnić? „Nie - odpowiedział stanowczo jeden z wojowników dochowujących wiary staremu stylowi Ŝycia. -Jeedai to niewierni. Rzucają wyzwanie naszym bogom". Pokazując stygnące ciało zamordowanego brata, Hul Rapuung zapytał: „Ilu spośród was walczyło u jego boku? Kto kiedykolwiek podawał w wątpliwość odwagę Vui Rapuunga? Kto kiedykolwiek wątpił, Ŝe kochają go bogowie?" Z szeregów zgromadzonych wokół niego wojowników wzniosły się głuche pomruki i obie grupy ścisnęły mocniej amphistafTy. „Zginiesz - oznajmili ci, którzy stali przed Hulem Rapuungiem. -Jaki jest sens ginąć tak bezsensowną śmiercią?" „Salut dla Jeedail - krzyknął wyzywająco Hul Rapuung, wywijając plującym jadem amphistatTem. - Salut krwi!" Obie grupy zwarły się w zaciętej walce. Yuuzhan Yongowie walczyli przeciwko Yuuzhan Yongom, stare nauki ścierały się z nowymi. Amphistaffy wznosiły się i opadały, zadawały ciosy i rozcinały pancerze z kraba vonduun. Wojownicy ginęli z rąk osób uwaŜanych kiedyś za przyjaciół, Ŝycie oddawali jednak przewaŜnie ci, których dotknął palec herezji Jeedai. Ulegając przewadze liczebnej wyznawców YunYuuzhana i jego sługi, najwyŜszego lorda Shimrry, obrońcy honoru Vui Rapuunga zginęli z rąk zwolenników starego ładu do ostatniego wojownika. Ich poświęcenie nie było jednak daremne. Kiedy po zabiciu swoich pobratymców zwycięzcy chcieli unicestwić niewiernych, przekonali się, Ŝe oboje Jeedai, Anakin Solo i jego młoda towarzyszka, jakimś cudem się wymknęli. I'pan przerwał, Ŝeby wypić tyk wody. Jego słuchacze siedzieli w milczeniu, rozpamiętując wydarzenia, jakie rozegrały się tamtego pamiętnego dnia na Yavinie Cztery. - To powinno było połoŜyć kres herezji. Jeedai- odezwał się Nom Anor. Powiódł spojrzeniem po twarzach pozostałych słuchaczy. - Jesteście jednak jej wyznawcami, prawda? I'pan pokiwał głową i usiadł na poprzednim miejscu przy ognisku. - I połoŜyłoby - przyznał - gdyby świadkiem zajść nie było kilkoro Zhańbionych, którzy stali przed damutekiem mistrzów przemian i przyglądali się wszystkiemu z pewnej odległości. To właśnie oni zaczęli

139 szerzyć prawdę i prawda ta, podawana z ust do ust przez osoby takie jak my, do tej pory nie przestaje zataczać coraz szerszych kręgów. My, Zhańbieni, moŜemy wieść inne Ŝycie, które powiedzie nas ku odkupieniu. Do naszych serc zawitała nowa nadzieja, a kluczem do niej jest jedno słowo: Jeedai. P pan skłonił się lekko, pragnąc podkreślić, Ŝe zakończył opowieść, Inni Zhańbieni słyszeli ją juŜ pewnie wiele razy, ale wysłuchali jej w milczeniu, niczym pogrąŜeni w hipnotycznym transie. Dopiero kiedy opowiadanie dobiegło końca, rozległo się kilka oklasków, a kilkoro Zhańbionych wstało od ogniska i zajęło się codziennymi obowiązkami. Pozostali zwrócili uwagę na Noma Anora. Pozwolili mu wreszcie wysłuchać opowiadania do końca i czekali teraz niecierpliwie najego reakcję. Gdyby sprawiał wraŜenie równie poruszonego historią Vui Rapuunga jak oni, z pewnością uznaliby go za towarzysza niedoli. Były egzekutor przebywał pośród nich zaledwie kilka tygodni, ale chociaŜ pomagał im wznosić nowe domy i wykonywał wszelkie niezbędne prace, Zhańbieni wciąŜ jeszcze traktowali go trochę nieufnie. Nom Anor szybko się zorientował, Ŝe w obecnej sytuacji zdobycie zaufania Zhańbionych ma dla niego podstawowe znaczenie. Pierwszym dowodem tego zaufania mogła być ich zgoda na podzielenie się z nim tą historią. Ciekawa jego reakcji, była wojowniczka Niiriit Esh przyglądała mu się uwaŜniej niŜ pozostali. Siedziała po drugiej stronie ogniska i patrzyła przez rozpraszające ciemności pieczary wątłe płomyki ognia. Nom Anor nie ugiął się pod siłąjej spojrzenia; sam się zastanawiał, co właściwie odczuwa po wysłuchaniu tej historii. Bez wątpienia róŜniła się od tej wersji, jaką poznał, badając na Yavinie Cztery przypadek herezji jednej z mistrzyń przemian. Kolejność pewnych wydarzeń się nie zgadzała, a niektóre słowa wypowiadały inne osoby niŜ te, którym je przypisywano. Zmieniła się nawet istota opowieści. Historia wzbudzała niewątpliwie Ŝywy oddźwięk... nawet on do pewnego stopnia dał się ponieść emocjom. MoŜe dlatego tak się rozpowszechniła, chociaŜ ze wszystkich sił starano się temu zapobiegać. Kiedy wojenny mistrz Tsavong Lah dowiedział się, Ŝe Ŝyjący na Yavinie Cztery Zhańbieni zaczynają darzyć sympatią rycerzy Jedi, nakazał oczyścić księŜyc z nieprawdopodobnej herezji i wszystkich wyrzutków złoŜyć w ofierze. A jednak jakimś cudem historia stała się powszechnie znana.

Coś w tej historii Noma Anora dziwiło. ChociaŜ zapoznał się z niektórymi szczegółami tamtych wydarzeń, a nawet miał dostęp do wielu 140 nagrań, nie przypominał sobie, Ŝeby głównym bohaterem i ośrodkiem powszechnego zainteresowania był zniesławiony wojownik. Vua Rapuung był po prostu Zhańbionym, zdradzonym przez byłą kochankę, mistrzynię przemian, która się obawiała, Ŝe ojej herezji dowiedzą się przełoŜeni. Obecnie jednak Mezhan Kwaad nie Ŝyła, a imię i nazwisko jej ofiary wypowiadali szeptem Zhańbieni jak galaktyka długa i szeroka. Jego uczynki budziły nadzieję niezliczonych wzgardzonych przez bogów nieszczęśników. Vua Rapuung stał się prawdziwą legendą. Podobnie jak Jedi. Jakimś cudem bierna rola, jaką odegrali podczas zakończonej śmiercią Vui Rapuunga bratobójczej walki, stała się promieniem nadziei dla Zhańbionych. Gdyby dowiedzieli się kiedykolwiek... - Widzę, Ŝe jesteś wyraźnie poruszony - odezwała się do niego Niiriit, wyrywając go z zadumy. - Rozumiesz teraz, dlaczego wiedziemy właśnie taki tryb Ŝycia? Nom Anor pokiwał głową. Dopiero teraz zrozumiał: Zhańbionym nie chodzi tylko o to, Ŝe wolą nędzę niŜ poniŜenie. • To potęŜne przesłanie - przyznał, przenosząc spojrzenie z Niiriit na I'pana. Gdzie się tego dowiedziałeś? • Pierwszy raz opowiedział mi tę historię jeden z członków mojej grupy roboczej na Duro - odparł Zhańbiony, odrywając kawałek Ŝylastego mięsa niedogotowanego jastrzębionietoperza. - Yaresh usłyszał ją od koleŜanki w wylęgarni, a ona dowiedziała się o wszystkim od jednej z przyjaciółek, która przyleciała nieco wcześniej ze Sriluura. Od tamtej pory słyszałem ją co najmniej kilkanaście razy od wielu osób, za kaŜdym razem jednak róŜniła się szczegółami. - Nie mogąc się ukryć za zasłoną teatralnych gestów. I'pan znów sprawiał wraŜenie zalęknionego i niepewnego siebie. - Opowiedziałem wersję jedną spośród wielu, jakie krąŜą pośród Zhańbionych. • Skąd więc pewność, Ŝe jest prawdziwa? - zapytał Nom Anor. • Nie jestem tego pewien - przyznał I`pan. - Nie mam sposobu się dowiedzieć, czy najbardziej prawdziwa jest wersja, jaką usłyszałem pierwszy raz, czy teŜ ta, którą opowiedziałem dzisiaj przy ognisku. - Urwał, Ŝeby wypluć do ognia jakąś chrząstkę, a kiedy zaskwierczała w płomieniach, uniósł głowę i utkwił spojrzenie w twarzy Noma

Anora. - Ta jednak przemawia do mnie z największą siłą. Pozostali przy ognisku Zhańbieni przyznali mu rację niezgranym chórem potakujących pomruków. W rzucanej przez płomienie czerwonawej poświacie Nom Anor zauwaŜył w ich oczach echo scen, o których 142 opowiadał im I'pan. Zrozumiał, Ŝe gromada okaleczonych, brudnych i odrzuconych przez społeczność nieszczęśników po prostu pragnie wierzyć, Ŝe usłyszana historiajest prawdziwa. JeŜeli istniała jakakolwiek nadzieja dla Vui Rapuunga, moŜe istnieje takŜe dla nich, Nom Anor nie potrafiłby jednak powiedzieć, jaka mogłaby to być nadzieja. Nie miał pojęcia, czy Zhańbieni spodziewają się, Ŝe rycerze Jedi zlecą się tu i połoŜą kres ich Ŝałosnej wegetacji, ulŜą doli nieszczęśników. Zapewne niektórzy przypuszczali, Ŝe jeŜeli świadomie zaczną naśladować styl Ŝycia znienawidzonych wrogów, jakimś cudem staną się godni ich groteskowej Mocy... czymkolwiek ona jest. - No i co? - zagadnął go wyzywającym tonem Kunra. Okryty nie sławą wojownik siedział prawie dokładnie naprzeciwko niego po drugiej stronie ogniska. ChociaŜ ileroć przebywał w jego towarzystwie, Nom Anor starał się jak mógł podkreślać swojąprzydatność, Zhańbiony wciąŜ jeszcze nie do końca mu ufał. - Co powiesz na to, egzekutorze? Nom Anor spojrzał na Niiriit, z której oczu promieniował niemai nadnaturalny blask. Na twarzy Yuuzhanki malowało się takie napięcie, Ŝe nie potrafił się powstrzymać. - Podziękuję Tpanowi, Ŝe zdecydował się podzielić ze mną tą historią- zaczął. To wielki zaszczyt, Ŝe uznał mnie za godnego jej wysłuchania. JeŜeli nadarzy się kolej na okazja, bardzo chciałbym usłyszeć coś więcej o Vui Rapuungu i Jedi. Niiriit uśmiechnęła się, ale nie oderwała od niego spojrzenia. Były egzekutor odwzajemnił jej uśmiech i nagle uświadomił sobie, Ŝe naprawdę darzy jączymś w rodzaju sympatii. Spośród wszystkich członków niewielkiej grupy Zhańbionych Ŝyjących w mrocznych podziemiach Yuuzhan'tara tyIko Niiriit miała wystarczająco bystry umysł, Ŝeby warto było się nią interesować. W ciągu kilku tygodni pobytu w tej grupie rozmowa z nią sprawiała mu największą radość. W przeciwieństwie do niej Kunra zareagował tylko pogardliwym mruknięciem, wstał i zaczął oddalać się od ogniska. Patrząc za nim, Nom Anor zrozumiał, Ŝe były wojownik moŜe być po prostu zazdrosny. Oto do grupy przyłączył się osobnik płci

męskiej, który pełnił kiedyś waŜną funkcję w społeczności Yuuzhan Yongów, a teraz usiłował zająć jego miejsce w grupie. Gdyby nawet miało się to okazać prawdą, Kunra zachowywał się jak głupiec, ale Nom Anor właśnie tego po nim się spodziewał. A moŜe właśnie teraz, skoro przy ognisku siedziało wciąŜ jeszcze wielu Zhańbionych, nadeszła odpowiednia pora, Ŝeby załatwić tę sprawę? - pomyślał. 142 - Nie chcesz, Ŝebym pozostawał pośród was, prawda? – zapytał oddalającego się Kunrę. - Nie uwaŜasz mnie za osobę wystarczająco godną poznania historii Vui Rapuunga? Okryty niesławą wojownik przystanął i odwrócił się do niego, Z jego gestów Nom Anor wywnioskował, Ŝe Zhańbiony nie zamierza podjąć wyzwania. • Ja tylko cię krytykuję, egzekutorze - powiedział Kunra. – Mam do tego pełne prawo. • Ty mnie krytykujesz? - zapytał Nom Anor. - Mnie? • Ciebie - potwierdził Kunra, kiwając głową. - UwaŜałem, Ŝe nie powinieneś był wysłuchiwać historii Vui Rapuunga. Tylko ona pozwala nam zachować nadzieję. Wierzymy, Ŝe Jeedai wymyślili lepszy styl Ŝycia... bardziej sprawiedliwy dla wszystkich, a nie tylko dla osób zniewolonych przez starych bogów. Ta wiara podtrzymuje nas na duchu, kiedy rozum i rozsądek podpowiadająnam, Ŝe dawno powinniśmy byli ją utracić. MoŜe pewnego dnia dzięki tej wierze odzyskamy poczucie własnej godności, a wówczas wychyniemy z mrocznych dziur, w jakich przyszło nam wieść marny Ŝywot. Jestem jednak pewien, Ŝe ty splugawiłbyś jąprzy pierwszej okazji, gdyby pomogło ci to odzyskać dawną władzę. • Chcesz powiedzieć, Ŝe zdradziłbym ciebie? - zapytał Nom Anor. - Ciebie i wszystkich innych, którzy przyjęli mnie do tego grona i pomogli mi przeŜyć? Były wojownik napiął mięśnie, a blizny na jego twarzy błysnęły w rzucanym przez płomienie czerwonawym blasku. - Właśnie to staram się ci powiedzieć, Nomie Anorze - oznajmił. Były egzekutor wstał od ogniska, a siedzący dotąd obok niego Zhańbieni niepewnie odsunęli się na boki. Był o wiele starszy i niŜszy niŜ Kunra, ale nie mógł się teraz wycofać. Gdyby to zrobił, przyznałby się do kłamstwa. Niestety, nie miał

wielu innych moŜliwości. Gdyby nie zdołał załagodzić tego sporu i odwieść byłego wojownika od walki - a nie przeŜyłby na'dworze Shimrry tyle czasu, gdyby nie posiadł tej umiejętności - pozostawał mu zawsze plaeryin boi. JeŜeli jednak pra widłowo ocenił przywódczynię Zhańbionych... Niiriit zerwała się na równe nogi i stanęła między gotowymi do walki Yuuzhanami. • Nie dopuszczę do tego - oznajmiła tonem stanowczym i śmiercionośnym niczym amphistaff. • Mam prawo go wyzwać - syknął przez zaciśnięte zęby Kunra. • Sądziłam, Ŝe porzuciliśmy dawny styl Ŝycia, Kunro – zwróciła mu uwagę Niiriit. - A ty chcesz teraz znów do niego wracać? Nie moŜesz mieć obu rzeczy naraz. • Rozumiem, ale... • śadnych ale, Kunro - ucięła lodowato Yuuzhanka. - Decyduj, co wybierasz. Jesteś z nami albo przeciwko nam. To samo dotyczy takŜe ciebie, Nomie Anorze dodała, odwracając się nagle w jego stronę. - Jest nas zbyt mało, Ŝebyśmy mieli toczyć między sobą walki. Nom Anor skłonił przed nią głowę, częściowo Ŝeby ukryć triumfalny uśmiech. A więc ocenił ją właściwie. - Przepraszam - odezwał się do niej, a potem odwrócił się do niedoszłego przeciwnika i kiwnął głową. Nigdy nie grał roli rozjemcy, ale stwierdził, Ŝe nie róŜni się od innych, jakie zdarzało mu się odgrywać w przeszłości. Pomyślał, Ŝe jest świetnym aktorem. - Na pewno masz prawo Ŝywić do mnie nieufność, Kunro powiedział. - Nie będę jednak walczył z tobą. Postaram się zrobić wszystko co w mojej mocy, aby przekonać cię, Ŝe twoje podejrzenia są nieuzasadnione. Czy to wystarczy, Ŝeby między nami zapanował pokój? - Na razie - burknął rosły Yuuzhanin. Niiriit kiwnęła głową. • Mnie takŜe wystarczy - oznajmiła. - A teraz usiądźcie. Obaj. Zaczynam mieć dość waszego widoku. • Chyba powinienem udać się na spoczynek - odezwał się były egzekutor. Usłyszałem wystarczająco duŜo, Ŝeby mieć o czym rozmyślać. A poza tym nie jestem juŜ tak młody jak nasz wojowniczo nastawiony przyjaciel. • Naturalnie - zgodziła się Niiriit. - Spij dobrze, Nomie Anorze. Porozmawiamy o

Jeedai przy następnej okazji. • Mam nadzieję - odparł Nom Anor. Spojrzał ukradkiem na Kunrę. Były wojownik wciąŜjeszcze sprawiał wraŜenie nachmurzonego, ale po słowach Niiriit jego gniew gdzieś się ulotnił. Nom Anor pomyślał, Ŝe to dobry omen. Bardzo nie chciałby, Ŝeby ktoś dźgnął go w plecy podczas snu. Kiwnął głową stojącym wokół ogniska pozostałym Zhańbionym, skierował się w stronę wylotu wentylacyjnego szybu i zaczął schodzić wijącą się spiralnie pochylnią. Wiodła niezbyt stromo; spirala zataczała jeden krąg mniej więcej co dziesięć metrów wysokości szybu. W róŜnych miejscach widniały otwory wydrąŜonych w skale pomieszczeń, po dwa na kaŜdy zwój spirali. SłuŜyły Zhańbionym jako mieszkania albo magazyny przedmiotów wyszperanych przez nich na wyŜszych piętrach. Panujące w szybie 144 ciemności rozpraszał blask rozmieszczonych w nieregularnych odstępach kryształów lambent, które przyczepiono do wydrąŜonych przez chuk'ę lśniących ścian szybu. Nom Anor miał wraŜenie, Ŝe zapuszcza się w głąb ogromnej muszli. Dotarł w końcu na najniŜszy poziom, gdzie znajdował się jego pokój. Przyłączył się do gromadki Zhańbionych ostatni i mieszkał w pomieszczeniu wydrąŜonym przez chuk'ę na samym końcu. W powietrzu wciąŜ jeszcze unosiła się woń organicznych procesów. Mieszkanie było bardziej niŜ skromnie umeblowane. Znajdował się w nim tylko wykrojony ze skorupy jaja chuk'i pojemnik o zaokrąglonych kształtach i wypchany odpadami materac. Były egzekutor czuł się tu jednak bezpieczniej niŜ gdziekolwiek indziej, odkąd postanowił zapuścić się do podziemi Yuuzhan'tara. Machnięciem ręki zgasił światło i połoŜył się na materacu. WciąŜ jeszcze miał na sobie postrzępione resztki płaszcza i munduru, jakie nosił, kiedy zawitał do gromadki Zhańbionych. Nie skłamał, kiedy powiedział im, Ŝe musi wiele przemyśleć. W najśmielszych marzeniach nie wyobraŜał sobie, Ŝe w podziemiach planety nadarzy mu się okazja usłyszenia czegoś równie rewelacyjnego jak historia Ŝycia Vui Rapuunga i rycerza Jedi. Przekazywane z ust do ust dziwaczne, zakazane poglądy dawały mu nadzieję tu, w miejscu najmniej prawdopodobnym spośród wszystkich. Szeptane opowieści krąŜące po podziemiach zamieszkiwanych przez Yuuzhan Yongów przywodziły mu na myśl asteroidę obiegającą czarną dziurę. Z kaŜdym obrotem nabierały coraz większego tempa, napędzane chyba tylko przez potrzebę uwierzenia w

cokolwiek, co dawało nadzieję. MoŜliwe, Ŝe Zhańbieni wymyślili sobie tę historię. Nie wiedzieli o niczym, co mogłoby ją potwierdzić, ale po prostu pragnęli zaspokoić głęboką potrzebę nadania nowego kierunku swojemu Ŝyciu. Nom Anor wiedział jednak, Ŝe historia Vui Rapuunga wydarzyła się naprawdę i właśnie to nadawało jej większą siłę. Jedi niekoniecznie sąbluźnierstwami, pomyślał. Przynoszą odkupienie równie łatwo, jak zabijają. Gdyby nadal miał władzę i przebywał z daleka od tych zapomnianych przez wszystkich istot, nigdy by nie usłyszał tej historii. Shimrra nie miał pojęcia, jak groźna dla niego mogła się okazać ta herezja. Nom Anor pomyślał, Ŝe gdyby zdołał dotrzeć do źródła tej historii i wydobył herezję na światło dzienne... a potem wymierzył sprawiedliwość osobom... odpowiedzialnym za szerzenie informacji na temat tego, co wydarzyło się na Yavinie Cztery... moŜe zdołałby odzyskać 145 poprzednie znaczenie, a moŜe nawet stałby się potęŜniejszy niŜ kiedykolwiek. Dziękuję ci, Vuo Rapuungu, za to, Ŝe i mnie natchnąłeś nową nadzieją, pomyślał. Uśmiechnął się w ciemności, bo przypomniał sobie oskarŜenie Kumy. Były wojownik zarzucił mu, Ŝe gdyby były egzekutor uznał, iŜ pomogłoby mu to w osiągnięciu celu, w ciągu sekundy sprzedałby Zhańbionych i wszystko, co im jest drogie. Naturalnie, Kunra się nie mylił... z wyjątkiem jednego. Nom Anor nie potrzebowałby na to całej sekundy.

- Chyba nie mówisz powaŜnie, Leio! Jaina przewróciła oczami, kiedy stwierdziła, Ŝe jest świadkiem jeszcze jednej sprzeczki rodziców. Tym razem chyba chodziło o pierwszy cel ich wyprawy. Rodzice stali w głównej świetlicy „Sokoła Millenium" i spoglądali na gwiezdne mapy. • Musimy skądś zacząć - odparła matka - a to miejsce jest równie dobre jak kaŜde inne. • Nie lepiej byłoby podjąć decyzję, rzucając monetą kredytową albo czymś innym, zamiast na podstawie niewiarygodnej anonimowej informacji? - zapytał ojciec. • O co chodzi? - zainteresowała się Jaina, nie mogąc powstrzymać ciekawości. • Ktoś dostał się do pamięci komputerów pokładowych „Sokoła" i pozostawił

wskazówki, dokąd lecieć, jeŜeli pragniemy wpaść w zasadzkę - wyjaśnił rozgorączkowany ojciec. - Twoja matka uznała to za coś w rodzaju dobrego znaku i postanowiła rozpocząć wyprawę właśnie od tamtego miejsca. • Miło z twojej strony, Ŝe podczas dyskusji nie zniŜasz się do sarkazmu - odcięła się Leia. - Przyznaję, Ŝe wszystko wygląda dość podejrzanie, ale tym większą mam ochotę dowiedzieć się, o co chodzi. • W tym nie ma Ŝadnego sensu - nie dawał za wygraną Han. – To znaczy, jeŜeli nie zamierzasz nas wszystkich zabić. Leia spiorunowała go spojrzeniem, postanowiła jednak zignorować tę kąśliwą uwagę. - Oczywiście, Ŝe to ma sens, Hanie - odparła spokojnie. - Galaktyczny Sojusz stracił z Gromadą Koornacht wszelki kontakt i ktoś powinien się upewnić dlaczego. PrzecieŜ właśnie na tym polega najwaŜniejszy cel naszej wyprawy, prawda? W czym więc problem? 146 - W czym problem? - Ojciec Jainy zacisnął zęby i pochylił się nad ekranem z mapą. - Straciliśmy kontakt z Galantosem i Whettametn, bo Yevethowie wykorzystali naszą sytuację i zrobili to, co zrobili, a ty chcesz, Ŝebyśmy tam wpadli znienacka, dysponując jedynie garstką X-wingów i rdzewiejącą fregatą? Właśnie na tym polega cały problem, Leio. Jaina zjeŜyła się, kiedy jej ojciec nazwał Eskadrę Bliźniaczych Słońc garstkąXwingów, ale przezornie nic nie powiedziała. Jej rodzice musieli sami dojść do porozumienia, a ona dobrze zrobi, schodząc z linii ognia. Leia wyprostowała się i zaplotła ręce na piersi. Jaina natychmiast zrozumiała, co to oznacza. Jej matka nie zamierzała się wycofywać. • Miłe słowa, i to z ust samego Hana Solo - powiedziała. – Masz jakieś inne propozycje, czy zamierzasz się ograniczyć do szyderstw? • Jasne, Ŝe mam - odparł Han, ale jego ton nie był juŜ tak pewny jak chwiię wcześniej. - WciąŜ jeszcze nikt nie wie, co dzieje się na Korelii. Pozostaje takŜe Sektor Wspólny. To praktycznie o rzut kamieniem od Kalamara i... • Na tyle blisko, Ŝe Senat nie musiałby nas tam wysyłać, prawda? - podsunęła Leia.

• MoŜliwe, ale... - Han uniósł ręce na znak frustracji i odwrócił się plecami do Ŝony. - Wszędzie, byle nie na N'zoth. Patrząc na plecy męŜa, księŜniczka straciła wiele ze swojej stanowczości. Jaina była zaskoczona, ale rozumiała powód zachowania matki. Przeszło dziesięć lat temu ksenofobicznie nastawieni Yevethowie porwali i wiele tygodni torturowali jej ojca. Z pewnością by go zadręczyli, gdyby nie uratował go Chewbacca i jego syn Lumpawarrump. • Z tego, co ostatnio słyszeliśmy, wynika, Ŝe ich gwiezdne stocznie są w pełni sprawne - odezwała się Leia bardziej pojednawczo. - Są doskonałymi inŜynierami. Podejmą walkę z Yuuzhan Yongami, o ile juŜ się z nimi nie zmagają. • A potem zwrócą się przeciwko nam - odciął się Han, odwracając się przodem do Ŝony. - A takŜe przeciwko Pianom, o ile ich dotąd nie wymordowali. Dlaczego nie poślesz tam kogoś z Sojuszu Przemytników? • Potrzebujemy kogoś, komu moglibyśmy zaufać, Ŝe będzie działał na korzyść Galaktycznego Sojuszu, a nie kierował się wyłącznie moŜliwością szybkiego zysku odparła księŜniczka. Han spojrzał na nią, jakby chciał zaprotestować, zrozumiał jednak, Ŝe nie dysponuje wystarczająco silnymi argumentami. 147 Leia ujęła się pod boki i westchnęła. • Posłuchaj, Hanie - zaczęła. - Dyskutowaliśmy na temat bez pieczeństwa z panią kapitan Mayn i... • Rozmawiałaś z Todrą, zanim zwróciłaś się z tą propozycją do mnie? - Ŝachnął się Han. • Tym razem - ciągnęła spokojnie Leia, nie odpowiadając na jego zaczepkę będzie wyglądało zupełnie inaczej niŜ poprzednio. Nie zamierzamy szukać z nimi zwady, a jeŜeli postanowią nas zaczepić, po prostu odlecimy. Han cięŜko westchnął. • No dobrze, Leio - powiedział. - Rozumiem, uwaŜasz, Ŝe wyprawienie się w tamte strony ma sporo sensu. To punkt zapalny, musimy więc tam polecieć, aby upewnić się, Ŝe zaraza nie rozszerzy się na inne sektory galaktyki. Doskonale to rozumiem. Ale co zrobimy, jeŜeli tym razem zechcą schwytać Jainę albo ciebie?

• Mnie z pewnością nie złapią, tato - odparła cicho i bardzo stanowczo jego córka. - Umiem świetnie dbać o swoje bezpieczeństwo. Han wbił spojrzenie w Ŝonę; i w Jainę, jakby chciał się jeszcze z nimi spierać, ale widocznie doszedł do przekonania, Ŝe tym razem nie wygra. • Niech będzie - odezwał się po kilku sekundach. ZmruŜył oczy i wyciągnął oskarŜycielskim gestem palec najpierw w stronę Leii, a po tem Jainy. - Pamiętajcie jednak, Ŝe to nie był mój pomysł. • Jestem pewna, Ŝe gdyby coś poszło nie po naszej myśli, natychmiast byś nam to przypomniał. - Leia uśmiechnęła się, podeszła do Hana! musnęła wargami jego policzek. Wiedziała, Ŝe wzywająją obowiązki, Przed odlotem musiała uzgodnić jeszcze wiele szczegółów. Odwróciła się, ale zanim zdołała przejść kilka kroków, usłyszała, Ŝe ktoś wchodzi po rampie „Sokoła". -

Jesteście w domu? - rozległ się męski głos.

- Witaj, Kenth - odezwała się Leia, rozpoznając głos rycerza Jedi. Wchodząc do świetlicy, Kenth Hamner musiał lekko pochylić głowę. -

Spodziewałem się, Ŝe was tu zastanę - powiedział.

Leia zauwaŜyła jego ponurą minę, podeszła i połoŜyła dłoń na jego ramieniu. • Co się stało, Kenth? - zapytała. - Coś niedobrego? • Chyba nie chodzi o Kashyyyk?-zaniepokoił się blady jak ściana Han. Wszyscy wiedzieli, Ŝe od pewnego czasu Yuuzhan Yongowie zagraŜają macierzystej planecie Wookiech. 148 - Nie, nie chodzi o Kashyyyk, ale to jedyna dobra wiadomość, jaką mogę wam zakomunikować. - Hamner nie wyglądał na rozradowanego. - Właśnie się dowiedzieliśmy, Ŝe Yuuzhan Yongowie zaatakowali Ruiny Imperium. Spustoszyli Bastion i Muunilinst. Obawiamy się Ŝe kiedy do końca opanują podbite planety, przypuszczą szturm takŜe na Yagę Mniejszą. Sieć łączności podprzestrzennej i HoloNet nie działają. - Leia otworzyła usta. Ŝeby mu przerwać; odwrócił się do niej, zupełnie jakby wiedział, o co chce zapytać. - Niestety, nie wiemy, czy ktokolwiek przeŜył atak. KsięŜniczka zacisnęła wargi w wąską linię i spojrzała na męŜa. • „Cień Jadę'' mógł się znaleźć w ogniu najbardziej zaciętej walki - stwierdziła.

• Nie byli w stanie tego przewidzieć - odparł Han. - Po prostu mieli pecha. • MoŜemy tylko mieć nadzieję, Ŝe nie musieli brać udziału w walkach - oznajmił ponuro Kenth Hamner. - Gdyby zdołali się oddalić na bezpieczną odległość, nie widzę powodu, dlaczego nie mieliby kontynuować wyprawy. Jaina zamknęła oczy i posługując się Mocą, uwolniła myśli, Ŝeby odszukać brata bliźniaka. Dzieliła ich wprawdzie niewyobraŜalnie wielka odległość, ale dzięki łączącej oboje bliźniaczej więzi wyczuwali siebie nawet przez o wiele większe oceany przestworzy. Kiedy wypowiedziała w myśli imię Jacena, nie otrzymała odpowiedzi, ale wyczuła słabe echo. Jej brat nie zginął. Otworzyła oczy i odwróciła się do matki. • Jacen Ŝyje - oznajmiła. • Tak - przyznała Leia. - Poczułabym takŜe, gdyby coś złego przydarzyło się Luke'owi. Nie wiemy jednak, co z pozostałymi, nie mamy takŜe pojęcia, jaki los spotkał samo Imperium. JeŜeli Yuuzhan Yongowie postanowili w końcu zwrócić się przeciwko niemu, niebezpieczny moŜe się okazać cały tamten rejon przestworzy. Teraz, kiedy najeźdźcy nie muszą się liczyć ze stacjonującą na Bastionie imperialną flotą, mogą bez przeszkód zaatakować Nieznane Rejony galaktyki. Od tej pory nikt nie będzie się tam czuł bezpieczny. • Na przykład Chissowie - dodała Jaina. - Wiemy, Ŝe Yuuzhan Yongowie niepokoili ich od pewnego czasu spoza granic galaktyki, więc teraz pewnie zechcą wziąć ich w kleszcze. • Tylko pod warunkiem Ŝe Imperium naprawdę wpadnie w ich łapy - odezwał się Hamner. - Zbyt wcześnie jednak przesądzać, czy rzeczywiście tak się stanie. MoŜliwe, Ŝe to tylko prewencyjny atak, 149 coś w rodzaju próby ostrzeŜenia nas, Ŝebyśmy nie wykorzystywali Ruin Imperium jako bazy wypadowej do zaatakowania ich z drugiej strony. • Dokładnie to zamierzaliśmy zrobić - przypomniał Han, wykrzywiając twarz w ponurym grymasie. • Atak prewencyjny jeszcze wcale nie oznacza, Ŝe decydujący - stwierdził Hamner. - Nie zapominajmy, Ŝe siły zbrojne Yongów są rozproszone po ogromnym obszarze opanowanych przez nich przestworzy. Skoro rzucili do ataku tak powaŜne siły,

musieli odpowiednio osłabić obronę wcześniej zdobytych planet. • UwaŜam, Ŝe powinniśmy nasilić zaskakujące ataki na tamte miejsca - oznajmiła Leia. - MoŜliwe, Ŝe dzięki temu zdołamy nakłonić ich do przerwania ofensywy. Hamner pokiwał głową. • Słyszałem, Ŝe właśnie tym zajmują się Cal i Sień - powiedział. - Taka decyzja pomoŜe takŜe zamknąć usta niektórym rozhisteryzowanym osobom, domagającym się zajęcia bardziej aktywnego stanowiska w wojnie przeciwko Yuuzhan Yongom. • Pod warunkiem Ŝe nie damy się wciągnąć w zasadzkę – myślała głośno Leia. Nie wyobraŜam sobie, jak się będę czuła, jeŜeli szybko się nie dowiem, co mogło się przydarzyć „Cieniowi Jadę". Gdybyśmy rnieli pewność, Ŝe coś im zagraŜa, moglibyśmy pospieszyć na ratunek. • To jeden z powodów, dla których tu przyszedłem – oznajmił Hamner, zwracając się do Leii. - Ca! wysłał mnie, abym się upewnił, Ŝe nie polecisz ratować brata. Jesteś potrzebna tam, gdzie się moŜesz najbardziej przydać. • Ma rację, Leio - poparł go Han. Podszedł do Ŝony od tyłu i połoŜył wielkie dłonie na jej ramionach. - Jestem pewien, Ŝe Luke i Mara potrafią się zatroszczyć o swoje bezpieczeństwo. • Jacen teŜ nie jest ofermą, mamo - przypomniała Jaina, popierając słowa szerokim, uspokajającym uśmiechem. - Podejrzewam, Ŝe tych troje skłoniłoby Yuuzhan Yongów do odwrotu w ciągu najwyŜej dwóch dni. Obrócenie sprawy w Ŝart odniosło zamierzony skutek. Matka Jainy głęboko odetchnęła i wypuściła powietrze z cichym świstem. - Naturalnie, masz rację - powiedziała, poklepując spoczywającą najej ramieniu dłoń męŜa. - Musimy mieć na uwadze cały obraz sytuacji. Dopóki się nie upewnimy, Ŝe przydarzyło się im jakieś nieszczęście, będziemy robić przygotowania do naszej wyprawy... do Gromady Koornacht. 150

• A juŜ myślałem, Ŝe... - Ŝachnął się Han. - JeŜeli nie jest za późno, Ŝeby zmienić zdanie, opowiadam się za wyruszeniem na Bastion, w sam środek wojennej floty Yuuzhan Yongów. Będę się tam czuł pewniej niŜ w ciemności yevethańskiej celi. • Jedyną celą, do jakiej mógłbyś trafić - odezwała się Leia z lekkim uśmiechem to ta, w której cię zamkniemy... za odmowę wykonywania rozkazów.

• Czyich rozkazów? - zapytał Han z udawanym oburzeniem. - PrzecieŜ to ja jestem kapitanem tego statku, nie pamiętasz? • Wmawiaj to sobie dalej, mój drogi - odrzekła Leia. • Co chcesz przez to powiedzieć? - warknął jej mąŜ. Jaina doszła do wniosku, Ŝe teraz, kiedy sprzeczka jej rodziców przestała dotyczyć spraw powaŜnych i przerodziła się w Ŝartobliwe przekomarzania, moŜe zostawić ich samych. Zazdrościła im łatwości, z jaką ze sobą rozmawiał i. Wyglądało na to, Ŝe śmierć Chewiego! Anakina scementowała ich związek. Nie szczędzili sobie wprawdzie ostrych słów, ale Jaina wiedziała, Ŝe jej rodzice rozumieją się teraz bez porównania lepiej niŜ poprzednio. Nie zwracała większej uwagi na to, dokąd idzie. Zanim zauwaŜyła, Ŝe zza zakrętu korytarza „Sokoła" wyłonił się C-3PO, było za późno. Złocisty android cicho krzyknął i cofnął się, Ŝeby zachować równowagę, ale potknął się o pozostawione na pokładzie pudło z racjami Ŝywnościowymi. Wypuścił stos wykrywających obecność Yuuzhan Yongów robotów-myszy, które kazano mu przenieść w inne miejsce. Niewielkie automaty wylądowały z grzechotem na płytach pokładu. Pod wpływem siły uderzenia większość się włączyła i cicho popiskując, rozproszyła we wszystkie strony. Wymachując bezradnie złocistymi rękami, C-3PO usiłował odzyskać równowagę, ale nadepnął na mysz, która akurat przejeŜdŜała pod jego stopą, i z donośnym brzękiem rozciągnął się jak długi. - Och, dziękuję bardzo, pani Jaino - powiedział, kiedy młoda Solo chwyciła go pod pachy i pomogła mu się podnieść. - Co za szkaradzieństwa! Naprawdę nie mam pojęcia, dlaczego kapitan Solo zabrał ich aŜ tyle na wyprawę! Jaina zauwaŜyła, Ŝe obokjej stóp zamierza przejechać jedna z uwolnionych myszy, więc wyciągnęła ręce, ale zwinny automat nie pozwolił się schwytać. Młoda Jedi doszła do wniosku, Ŝe łapanie robotów wielkości myszy jest trudniejsze niŜ wyciąganie kleszczy z porośniętego gęstą sierścią ciała szczura womp. - Widzisz, Threepio - zaczęła, bezskutecznie usiłując pochwycić iny automat, który śmignął między jej stopami - zaprogramowano 151 je, Ŝeby wykrywały obecność Yuuzhan Yongów. Tam, gdzie się znajdziemy, moŜemy wysyłać te roboty, aby upewniać się, Ŝe nie natkniemy się na Ŝadnych... szpiegów!

Ostatnie słowo wykrzyknęła, wyciągając ręce po następną mysz. Tym razem zdołała poderwać w powietrze przejeŜdŜającego obok robota. Przycisnęła guzik na spodzie automatu, wyłączyła go i podała unieruchomioną mysz zaskoczonemu androidowi. • Proszę bardzo - powiedziała. • Jeszcze raz dziękuję, pani Jaino - odezwał się złocisty android. - UwaŜam jednak, Ŝe nie powinna pani tracić czasu na takie głupstwa. Jestem pewien, Ŝe ma pani mnóstwo innych, o wiele waŜniejszych obowiązków. • Prawdę mówiąc, nie mam - odparła beztrosko młoda Solo. Wyciągnęła nogę, Ŝeby zastąpić drogę kolejnemu automatowi. - A poza tym to moja wina, Ŝe je wypuściłeś. Jej zadanie stało się łatwiejsze, kiedy do polowania na roboty-myszy przyłączył się Kenth Hamner, który po rozmowie z jej rodzicami właśnie zamierzał opuścić pokład „Sokoła''. Był starszy i nie tak zwinny jak Jaina, ale dzięki większemu zasięgowi długich rąk radził sobie równie dobrze. W ciągu kilku minut wręczyli pozostałe roboty osłupiałemu androidowi. Dopiero wtedy Threepio się odwrócił i wymamrotał kolejne słowa podziękowania. Powoli zaczął się oddalać z rękami pełnymi unieruchomionych myszy. • Dziękuję za pomoc - odezwała się Jaina do Hamnera, kiedy C-3PO zniknął w końcu za zakrętem korytarza. • Drobiazg, naprawdę głupstwo - odparł starszy Jedi, otrzepując ubranie z kurzu. Zanim Jaina zdąŜyła się odwrócić i odejść, dodał cicho: - Wiesz, tak między nami... Cal bardziej się niepokoi losem Imperium, niŜ daje po sobie poznać. - Spojrzał na nią i z przymusem się uśmiechnął. - Daj nam znać, gdy się dowiesz czegoś konkretnego o Jacenie, dobrze? - zapytał. Młoda Solo zmarszczyła brwi, zaniepokojona konspiracyjnym tonem Hamnera. - Naturalnie - obiecała. Kenth wahał się chwilę, ale wreszcie odwrócił się i zszedł po rampie „Sokoła". Jaina właśnie miała się zająć ponownym sprawdzaniem szczelności spawów stabilizatora przechyłów, zainstalowanego przez jej ojca specjalnie z myśląo wyprawie, ale usłyszała, Ŝe ktoś wychodzi z głównej świetlicy frachtowca. Postanowiła zaczekać, Ŝeby upewnić się, czy 152

nie poszukuje jej któreś z rodziców; chwilę później usłyszała głośny okrzyk ojca. Towarzyszył mu jeszcze donośniejszy grzechot metalu uderzającego o inny metal. • O rety! - usłyszała dobiegający zza zakrętu korytarza wrzask przeraŜonego androida. • Threepio! - zawołał jej ojciec. W następnej sekundzie zza zakrętu wyłoniła się gromada sunących po pokładzie robotów-myszy.

Gilad Pellaeon oglądał śmierć zbyt wielu młodych osób, aby uwaŜać, Ŝe sam jest zbyt stary, Ŝeby Ŝyć. Jego wspomnienia napływały i odpływały w przebłyskach, zupełnie jakby wydobywane z gęstej mgły przez jaskrawy promień reflektora. śycie Gilada wyglądało jak zlepek urywków, ale wielki admirał nie potrafił juŜ przypomnieć sobie, w jaki sposób jedne pasują do pozostałych. Jedne fragmenty ukazywały mu rodzinną Korelię, a inne Coruscant, na której przeŜył wczesne lata, wszystkie jednak ginęły pod setkami wspomnień z pozostałych planet, na jakich bywał w ciągu długiego Ŝycia. A ponad nimi dominowały tysiące wspomnień oddzielających te planety oceanów pustki. Gilad spędził prawie wiek w przestworzach i stawiał stopy na stałym gruncie, tylko jeśli zmuszały go do tego okoliczności. W głębi serca nie uznawał za swój dom Ŝadnej planety... nawet Coruscant. Chętnie spędzał czas na jej powierzchni, ale zawsze cieszył się, gdy mógł odlecieć. Nie, najbliŜszy prawdy byłby, gdyby nazywał domem mostek gwiezdnego okrętu, przebywał jednak na pokładach zbyt wielu, aby miał któryś wyróŜniać. Nawet jego „Chimera", słuŜący mu wiernie tyle lat gwiezdny niszczyciel, okazała się w końcu tylko jeszcze jednym okrętem. Zmarszczył brwi i zaczął się zastanawiać. Bitwa o Bastion, podobnie jak reszta Ŝycia, jawiła się w jego umyśle niczym elementy układanki. Najbardziej wyrazistym spośród nich, ale i najbardziej bolesnym, był obraz unicestwienia gwiezdnego niszczyciela „Zwierzchnik". Wielki admirał pamiętał, jak upstrzony kraterami trafień i gejzerami ognia ogromny okręt koziołkował bezradnie w przestworzach, Ŝeby pospieszyć na spotkanie z nieuniknionym przeznaczeniem i w końcu zupełnie zniknąć w płomienistym piekle gazowego giganta. Przypominał sobie takŜe, Ŝe „Chimera" znajdowała się w prawie równie opłakanym stanie. Ostatnim zachowanym wspomnieniem był widok nadlatującego skoczka, który pojawił się jakby znikąd i

staranował mostek 153 gwiezdnego niszczyciela. Później juŜ nic nie pamiętał. Jakimś cudem udało mu się przeŜyć, ale chociaŜ bardzo się starał, Ŝadne ze wspomnień nie pomagało mu uporządkować pulsującego w skroniach chaosu. Istniała tylko ciemność i ból. W tej samej ciemności rozpływały się wspomnienia Pellaeona z okresu wczesnego dzieciństwa. Urodził się jeszcze przed nastaniem Imperium i rozpoczęciem kampanii wymierzonej przeciwko obcym istotom, przed upadkiem poprzedniego zakonu Jedi... a nawet przed narodzinami dziecka, które miało się później stać Darthem Yaderem. Zaciągnął się do Wojsk Sądowych w bardzo młodym wieku. Miał wówczas dopiero piętnaście lat, ale skłamał, Ŝe jest starszy. Zajmując róŜne stanowiska na pokładach wielu okrętów, był świadkiem wzlotu i upadku mnóstwa polityków, nic więc dziwnego, Ŝe traktował wszystkich pogardliwie. W ciągu wielu lat wojskowej słuŜby nauczył się ufać tylko sobie i polegać jedynie na własnych osądach. MoŜe właśnie dlatego przeŜył, chociaŜ historia dokonała tylu dramatycznych zwrotów. Rzadko stawał na czele jakiejkolwiek armii, Ŝeby wymachiwać bronią albo zagrzewać podwładnych do walki. Najczęściej starał się pozostawać na uboczu i pilnować, Ŝeby jego Ŝołnierze byli dobrze odŜywieni, dobrze wyszkoleni i przede wszystkim Ŝeby nie narzekali. Szanował kaŜdego, kogo oddawano pod jego rozkazy, szacunek okazywał nawet wrogom. UwaŜał, Ŝe tylko dzięki temu nadal Ŝył, podczas gdy wielu innych wokół niego straciło Ŝycie. Nigdy nie moŜna było przewidzieć, czy następnym zwierzchnikiem nie stanie się były nieprzyjaciel. I właśnie na tym polegał największy kłopot z Yuuzhan Yongami. Zupełnie nie pasowali do tego obrazu. Wielki admirał widział na własne oczy, czego dopuścili się na Ithorze; pamiętał, Ŝe najeźdźcy doszczętnie zniszczyli porastającą powierzchnię planety dziewiczą dŜunglę. Od tamtej pory starał się przekonać moffbw, Ŝe Imperium powinno zrobić wszystko, co się da, aby obronić galaktykę. Moffowie jednak odrzucili jego pomysł przyłączenia się do walki ze wspólnym wrogiem u boku wojsk Nowej Republiki. Zamiast tego postanowili się dalej czaić w swoim zakątku przestworzy i bezczynnie przyglądać, jak kolejne planety wokół nich padająłupem najeźdźców spoza galaktyki. O dziwo, cały czas byli święcie przekonani, Ŝe podobny los nie spotka ich rejonu. Ich pewność siebie i arogancja otrzymały śmiertelny cios wraz z upadkiem

Bastiona. Ach, tak. Bastion... Promień reflektora jego pamięci wydobył z kłębów mgły następne szczegóły... pierwsze alarmy, kiedy w systemie pojawiły się roje 154 koralowych skoczków i dziwaczne, ogromne okręty liniowe Yuuzhan Yongów. Najeźdźcy przedarli się przez planetarną obronę jak przez cienki papier. Do tej chwili Pellaeon nie wyobraŜał sobie, Ŝeby moŜna było dać się tak zupełnie zaskoczyć. Imperialna Marynarka zareagowała na atak grutchinów tak nieporadnie, Ŝe wprawiło go to w bezgraniczne zdumienie. Po tym, co oglądał na Ithorze, zrobił wszystko, co mógł, Ŝeby przygotować Imperium na moŜliwy atak Yuuzhan Yongów, okazało się jednak, Ŝe skutecznie i szybko zareagowała jedynie załoga jego gwiezdnego niszczyciela „Chimera". Jego podwładni wykonywali bez zarzutu wszystkie polecenia. Przeszył go nagle dojmujący ból, jakby ktoś dźgnął go pod Ŝebro piką mocy. Wnętrzności zapłonęły Ŝywym ogniem, a wspomnienia natychmiast się ulotniły. Wielki admirał wygiął kręgosłup i otworzył szeroko usta do krzyku, jakby chciał zaprotestować przeciwko nadchodzącej agonii. Zwijał się i skręcał, Ŝeby ułoŜyć ciało w taki sposób, aby ból ustąpił, ale bezskutecznie. Nic nie pomagało... to znaczy, nic oprócz głosu wzywającej go osoby. Nie liczyło się nawet, co do niego mówiła, jej głos pozwalał mu zapomnieć o straszliwym bólu. Ból niebawem powrócił, ale tym razem towarzyszyły mu wizje straszliwych broni Yuuzhan Yongów. Niczym mordercze sztychy raz po raz rozbłyskiwały wokół jego okrętu. Pellaeon dostrzegał takŜe oślepiająco jaskrawe błyski eksplozji myśliwców typu TIE, wyraźnie widoczne na tle czarnego nieba. W końcu koszmarne obrazy rozpłynęły się i przemieniły w zupełną ciemność. Pozostały po nich tylko rozproszone punkciki gwiazd galaktyki, płonące niczym iskierki na tle absolutnej czerni przestworzy. Wielki admirał widział je wiele razy i był przekonany, Ŝe ich oglądanie nigdy mu się nie sprzykrzy. Zawsze uwaŜał pomysł galaktycznego imperium za trochę niedorzeczny, skoro ogromną jego część zajmowała bezkresna pustka. Składające się na takie imperium planety, księŜyce i asteroidy kojarzyły mu się z garstkami piasku rzuconymi w głąb bezdennego oceanu nicości. śaden Imperator nie zdołałby władać takim oceanem, bez względu na to, ile spośród tych ziarenek piasku mógłby uznać za swoje. Nikt nigdy nie potrafiłby

opanować tak bezkresnego obszaru. Tym razem wyczuł jednak drobną róŜnicę. Bezdenny ocean przestworzy przestał być juŜ taki pusty. Pojawiło się w nim coś... ale na opisanie tego nie potrafił znaleźć słów. Coś w rodzaju rozciągającej się od systemu do systemu pajęczej sieci, co tworzyło ledwie zauwaŜalny 155 prąd płynący głęboko, z dala od powierzchni. MoŜe tym czymś była... prawda? Czymkolwiek to było, sprawiało wraŜenie Ŝyciodajnego elementu galaktyki. Potem zaczęło się to roztapiać w ciemności, jaka stopniowo ograniczała jego pole widzenia. Usuwała ból razem ze wszystkim innym, co stanowiło o jego toŜsamości. Jakaś cząstka jego osobowości usiłowała stę zmagać z tym uczuciem, ale inna cząstka z radością pozwalała temu czemuś odpłynąć. Od tak dawna i tak zawzięcie zmagałem się ze śmiercią, pomyślał wielki admirał, Ŝe chyba nie poświęcałem dość czasu prawdziwemu Ŝyciu. Właściwie nie miał rodziny innej niŜ Marynarka; nie miał domu oprócz mostka „Chimery". Po co było dalej Ŝyć, skoro nie istniał Ŝaden rozsądny powód? Nagle otworzyła się pod nim ciemność i Pellaeon wpadł w nią niczym kamień pogrąŜający się w toń bezdennego oceanu. Poczuł, Ŝe otacza go płyn, Ŝe wypełnia nawet jego płuca. A jednak jakimś cudem nie tonął. Bacta, zdołał pomyśleć. Umieszczono mnie w zbiorniku z płynem bacta. Później usłyszał, Ŝe wzywa go ten sam głos co poprzednio. Giladzie Pellaeon, mówił głos. Panie admirale, czy pan mnie słyszy? Uczynił wysiłek, Ŝeby odpowiedzieć. Zmagał się z ciemnością, która ciągnęła go w dół niczym grube sploty wodorostów, ale zdołał wykrztusić tylko pojedyncze słowo: - Ja... Czy to pan, admirale? - nalegał głos. MoŜe się pan do mnie odezwać? - Ja... jestem tu-wyjąkał. Z kaŜdym wypowiadanym słowem otaczająca go ciemność trochę się cofała, ale jednocześnie powracał ból. - Boli... Wiem o tym, odezwał się głos. - Gdzie... - Chciał zapytać, gdzie się znajduje, ale po namyśle dokończył: ...jesteś?

Zainstalowałam neuronowy bocznik w pańskim wewnętrznym uchu, wyjaśnił bezcielesny głos. Moje słowa docierajądo pana bezpośrednio za pomocą nerwu słuchowego. Proszę wybaczyć mi to wtargnięcie, ale musieliśmy podjąć drastyczne kroki, Ŝeby utrzymać pana przy Ŝyciu. 156 - Kim... jesteś? - zapytał wielki admirał. Nazywam się Tekli, panie admirale, usłyszał w odpowiedzi. Jestem uzdrowicielką. Pellaeon czuł, Ŝe ból rozsadza go z siłą eksplozji słonecznej korony i spala kaŜdy jego nerw na popiół. Przynajmniej tak mu się wydawało. - Czy zamierzasz... mnie uzdrowić - wydyszał - czy zabić? Ból jest nieunikniony, odpowiedziała rozmawiająca z nim osoba. Zdołałby go pan uniknąć tylko wówczas, gdyby pan umarł, musi pan jednak pozostać w swoim ciele... bez względu na sygnały, jakie przesyła do pańskiego mózgu. - Ja... nie mogę... Owszem, moŜe pan, admirale, usłyszał. Potrzebujemy pana. Gdyby pan teraz umarł, pańskim śladem podąŜyłoby wielu innych. Nie zamierzam do tego dopuścić. Nie przywykł, Ŝeby ktokolwiek zwracał się do niego w taki sposób. Tak mogłaby mówić uprzykrzona nauczycielka. - Nie zamierza pani... - zaczął. Bardzo mi przykro, usłyszał w odpowiedzi. Czasami wszyscy musimy znosić ból, Ŝeby przetrwać. Teraz nadeszła pańska kolej. Wymaga tego Moc. Dopiero wtedy uświadomił sobie, o co chodzi. Moc. Ta Tekli była Jedi! Ale co robiła Jedi w Imperium? l skąd... Stwierdził nagle, Ŝe powróciły następne wspomnienia. Rozmawiał przecieŜ ze Skywalkerami na Bastionie tuŜ przedtem, zanim podjęli próbę wyrwania się z grawitacyjnej studni gazowego giganta. Pamiętał, Ŝe zapoznali go z kilkoma nowymi taktykami, które mogły mu pomóc w walce przeciwko Yuuzhan Yongom. Ta Tekli, ta uzdrowicielka, musiała takŜe naleŜeć do ich grupy. TyIko dlaczego spędzał czas w jej towarzystwie? W końcu „Zwierzchnik" i tak został unicestwiony. Pellaeon przypominał sobie, ze wydał rozkaz ewakuacji bezuŜytecznego wraku gwiezdnego niszczyciela, zanim ostatecznie pogrąŜył się w piekle gazowego giganta. Jak to się stało, Ŝe „Chimera" uniknęła podobnego losu?

JeŜeli odniósł powaŜne rany, a członkowie jego załogi zdołali go ewakuować, zanim sami zginęli, nie mógłby dłuŜej Ŝyć z tą świadomością. Dobry Kapitan pozostawał na pokładzie swojego okrętu do końca. Powinienem takŜe zginąć. Nie zginął pan, admirale. W głosie Tekli brzmiało współczucie, ale nie stanowczość. Jak powiedziałam, nie zamierzam do tego dopuścić. 157 Pan i ,,Chimera" jesteście moŜe trochę poobijani, ale to nic, z czym nie moŜna byłoby sobie poradzić. Proszę tylko się nie poddawać, dobrze? Wielki admirał zgrzytnął zębami i pogodził się z myślą, Ŝe jeszcze trochę poŜyje. Mimo wszystko nie miał innego wyboru.

Kiedy Jacen wyczuł, Ŝe drobna chadra-fańska uzdrowicielka nie jest juŜ taka spięta, pochylił się ku niej. • Pomaga nam teraz walczyć - odezwała się Tekli. Jej cichy głos z trudem przedzierał się przez pomruk mechanizmów asystujących jej androidów. - Przestał się opierać. • Jesteś pewna, Ŝe przeŜyje? - zapytał Jacen. Bardzo pragnął usłyszeć od niej coś pewniejszego, zanim mógłby sobie pozwolić na uczucie ulgi. Chadra-Fanka wyciągnęła szyję i spojrzała na niego. W jej ciemnych oczach Jacen ujrzał lekką irytację. - Tak - odparła zwięźle. - Ale nic z tego nie będzie, jeŜeli nadal kaŜdy będzie mi przeszkadzał. Muszę się skupić, Ŝeby mu pomóc. Umilkła, opuściła głowę i skoncentrowała się na uzdrawianiu wielkiego admirała Imperialnej Marynarki. Jacen czuł subtelne zmiany natęŜenia otaczającej ją Mocy. Wiedząc, Ŝe Chadra-Panowie słyną z braku cierpliwości, cofnął się, Ŝeby nie odwracać uwagi Tekli. Nie zamierzał jej jeszcze bardziej zirytować. Trzymał się na tyle blisko, Ŝeby w razie potrzeby pomóc jej albo wesprzeć swoją siłą stosunkowo słabą wraŜliwość Tekli na oddziaływanie Mocy. Stał w drzwiach niewielkiej pokładowej sali operacyjnej, bo wolał nie zbliŜać się do sierści istoty. Pellaeon, którego wyjęto ze zbiornika bacta, leŜał teraz na wznak na operacyjnym stole. Zajmowała się nim Tekli i pokładowy android medyczny typu 2-1B z imperialnej fregaty. W ostrym świetle wyraźnie było widać rany wielkiego admirała. Jacen dostrzegał dosyć, Ŝeby pojąć, Ŝe leŜący przed nim męŜczyzna tylko cudem

zdołał uniknąć śmierci. Kiedy o mostek „Chimery" roztrzaskał się yuuzhański skoczek, wielki admirał zderzył się z kontrolną konsoletą tak silnie, Ŝe doznał pękniecia miednicy i zmiaŜdŜenia kości ud. Pellaeona wyciągnął spomiędzy szczątków jeden z młodszych oficerów. Z pomocą kolegów przeniósł go na pokład medycznej fregaty, a potem wrócił, aby ocalić Ŝycie pozostałym przy Ŝyciu członkom załogi. Korzystając z osłony wraku skazanego na zagładę gwiezdnego niszczyciela, fregata zdołała się 158 wymknąć z pola bitwy... przedtem jednak, osłaniając jej odwrót, zginęło dwunastu pilotów myśliwców typu TIE. Wszyscy oddali Ŝycie, aby upewnić się, Ŝe wielki admirał zdoła bezpiecznie opuścić rejon walki. Kapitan gwiezdnego wahadłowca, który przetransportował Pellaeona do przestworzy Yagi Mniejszej, ani przez chwilę nie wątpił, Ŝe warto ryzykować Ŝycie dla ocalenia przywódcy Imperium. Z początku wszystko jednak wskazywało, Ŝe ich poświęcenie okaŜe się daremne, bo Pellaeon omal nie wyzionął ducha. Oceniając panującąw przestworzach Yagi Mniejszej sytuację z godną pochwały trzeźwością umysłu i szybkością, kapitan wahadłowca nawiązał od razu łączność z paniąkomandor Yage, zamiast zjej bezpośrednim zwierzchnikiem z Dowództwa Imperialnej Marynarki. Yage rozkazała mu natychmiast wylądować w doku „MęŜobójcy", poleciła takŜe przenieść nieprzytomnego pacjenta do sali operacyjnej. Tekli i Jacen, garbiąc się pod cięŜarem aparatury uzdrowicielki, postanowili towarzyszyć wielkiemu admirałowi, a „Cień Jadę" wycofał się na bezpieczną odległość od planety. Kiedy Pellaeon, ciasno owinięty podtrzymującymi Ŝycie bandaŜami, w końcu znalazł się na operacyjnym stole, drobna Chadra-Fanka przystąpiła natychmiast do pracy. Jacen nie mógł się nadziwić, jak niewiele brakowało. Na samym początku, kiedy wyplątywano go z Ŝyciodajnego kokonu, niemłody męŜczyzna przeŜył tak silny wstrząs, Ŝe ustała praca serca. Potem, gdy umieszczono go w zbiorniku z bactą, ciało admirała nie chciało się poddać leczeniu. Tekli kazała więc wyjąć go ze zbiornika. Chciała jak najszybciej zająć się opatrywaniem najpowaŜniejszych obraŜeń szarpanych ran czy potrzaskanych kości górnych partii nóg i miednicy. Z początku wydawało się, Ŝe ociekający krwią i płynem bacta męŜczyzna spoczywa na operacyjnym stole absolutnie nieruchomo, a nawet Ŝe jego ciało się kurczy, jakby z płuc uchodziły resztki Powietrza, w końcu jednak Pellaeon zaczął reagować na

wysiłki Chadra-Fanki. W sali operacyjnej cały czas przebywał takŜe pilot wahadłowca, który przetransportował wielkiego admirała z przestworzy Bastiona. był młodym, szczupłym męŜczyzną, wymizerowanym i zmęczonym, nazywał się Yitor Reige. Odniósł powaŜną ranę lewego ramienia, ale nie zgodził się poddać Ŝadnej kuracji, dopóki stan zdrowia Pellaeona się nie ustabilizuje. Stanowczo nalegał, Ŝeby całą uwagę poświęcono imperialnemu przywódcy. Dopiero kilka minut później, kiedy stało się jasne, Ŝe stan zdrowia Pellaeona ulega powolnej, ale ciągłej poprawie, pilot wahadłowca głośno 159 wypuścił z płuc powietrze, zupełnie jakby wstrzymywał oddech cały czas, odkąd wszedł do sali operacyjnej. Obrócił głowę i spojrzał na Jacena. - Polecił mi, Ŝebym pana odnalazł - oznajmił. - Zanim ostatni raz stracił przytomność, nalegał, abym odszukał was, Jedi, gdybyście tylko się pojawili w przestworzach Yagi Mniejszej. Młody Solo zmarszczył brwi. - UwaŜał, Ŝe zdołamy go uratować? - zapytał. Młody pilot Ŝachnął się, jakby uraŜony jego słowami. - Chciał, aby pan się dowiedział, Ŝe jesteśmy wam bardzo wdzięczni - odparł chłodnym tonem. - Gdyby ktokolwiek miał powody, by Ŝywić urazę do Imperium, to z pewnością wy. Mimo to nam pomogliście, a on pragnął wam podziękować. Wszyscy jesteśmy wam bardzo wdzięczni. Nie zdołalibyśmy tu dotrzeć, gdybyście nie ryzykowali Ŝycia, Ŝeby pokazać nam, jak walczyć z tymi... Umilkł, jakby nie chciały mu przejść przez gardło następne słowa. Wspomnienia niedawno stoczonej walki najwyraźniej wciąŜ jeszcze były bardzo Ŝywe. Wyczuwając zakłopotanie imperialnego pilota, Jacen postanowił zmienić temat rozmowy. Wskazał ranę na ramieniu Reige'a. - Naprawdę powinien pan dać ją sobie opatrzyć - powiedział, nie zaczekał jednak, aŜ usłyszy z ust męŜczyzny te same zastrzeŜenia co poprzednio. - Teraz juŜ z pewnością wyzdrowieje - dodał szybko, pokazując leŜącego na stole Pellaeona. Naprawdę. Tekli zatroszczy się o jego zdrowie. Yitor Reige kiwnął głową z wdzięcznością. - Ocalił pan nie tylko moje Ŝycie, ale takŜe Ŝycie admirała - powiedział. - Do

śmierci pozostanę pańskim dłuŜnikiem. Jacen chciał powiedzieć, Ŝe nie wierzy w Ŝadne długi, a ludzie powinni robić, co uwaŜają za słuszne, bez względu na zobowiązania, ale w tej samej chwili Tekli odwróciła się i podeszła do obu męŜczyzn. - Zrobiłam wszystko, co było moŜna - oznajmiła, wzruszając wątłymi ramionami. - Reszta zaleŜy teraz tylko od niego i od tego, jak jego ciało zareaguje na bactę. Jacen przyglądał się, jak medyczne androidy ponownie umieszczają Pellaeona w zbiorniku bacta. Kiedy płyn o potęŜnych leczniczych właściwościach zaczął działać, wielki admirał drgnął, jakby dręczył go senny koszmar, ale zaraz się uspokoił i poddał kojącym objęciom leczniczego specyfiku. Przekonana, Ŝe nie moŜe nic zrobić, by mu jeszcze bardziej pomóc, Tekli zaczęła zbierać przyrządy i przygotowywać się do wyjścia. 160 Jacen wziął od niej narzędzia chirurgiczne j oboje wyszli z sali operacyjnej. Pozostawili w niej androida, Ŝeby opatrzył ranę Reige'a. Za drzwiami spotkali spacerującąniespokojnie tam i z powrotem Yage. Kiedy drzwi sali się rozsunęły i ukazali się oboje Jedi, pani komandor natychmiast do nich podeszła. Spojrzała w napięciu na Jacena, który odpowiedział na jej nieme pytanie uspokajającym kiwnięciem głowy. - PrzeŜyje - powiedział. Kobieta wyraźnie się odpręŜyła; uszło z niej napięcie niczym powietrze z przedziurawionego balonu. • Nie sądziłam, Ŝe to moŜliwe - oznajmiła, przenosząc spojrzenie na stojącą skromnie obok Jacena Chadra-Fankę. - Przepraszam, Ŝe w was zwątpiłam. W imieniu naszych obywateli dziękuję za ocalenie Ŝycia wielkiego admirała. • Nie zrobiłam tego sama - zaczęła Tekli. - Bardzo pomogła mi w tym stanowczość, z jaką admirał pragnął przeŜyć. Kiedy ktoś jest obdarzony tak silną wolą Ŝycia, wszystko staje się moŜliwe. • Admirał Pellaeon jest z pewnością kimś takim – stwierdziła Yage. Tekli otworzyła okolone sierścią usta i uśmiechnęła się szeroko do pani komandor. - WciąŜ jeszcze ma przed sobą okres powrotu do zdrowia - powiedziała - ale powinien opuścić zbiornik bacta mniej więcej za sześć standardowych dni. Malująca się na twarzy Yage ulga znów zmieniła się w niepokój.

• Sześć dni? - powtórzyła kobieta. - To stanowczo zbyt długo! • Dlaczego? - zainteresował się młody Solo. • Na razie moffowie uwaŜają, Ŝe Gilad stracił Ŝycie w przestworzach Bastiona wyjaśniła Yage. - Flennic miał dość czasu na zagarnięcie władzy. Przejął kontrolę nad „MęŜnym" i pozostałymi okrętami naszej floty. Podejrzewam, Ŝe teraz, kiedy zdobył władzę, zrobiwszystko co w jego mocy, Ŝeby jej nie oddać. Na razie Gilad jest bardzo słaby i podatny na rozmaite zagroŜenia, a my nie zdołamy długo utrzymywać w tajemnicy, Ŝe jednak udało mu się przeŜyć. JuŜ w tej chwili szerzy się wiadomość, Ŝe zanim walka z Yongami dobiegła końca, z przestworzy Bastiona zdołał się wymknąć jeszcze jeden wahadłowiec. Niedługo wszyscy się dowiedzą, gdzie wylądował i kto znaj dował się na jego pokładzie. - A co się stanie, kiedy się o tym dowiedzą? - zapytał Jacen. Pani komandor wzruszyła ramionami. 161 • Nie wiem - odparła. - To zaleŜy, na co się zdecydują moff Flennic i jego pachołkowie. - Urwała na dźwięk komunikatora. Wysłuchała krótkiej wiadomości, kiwnęła głową i oznajmiła, Ŝe natychmiast się zjawi. - Sądzę, Ŝe wkrótce się tego dowiemy - podjęła po chwili. - Właśnie otrzymałam rozkaz powrotu. • Nie moŜe go pani zignorować? - zainteresował się Jacen. • Musiałabym znaleźć bardzo dobry powód - odparła kobieta. • A nie zgodziłaby się pani, Ŝebym ja z nim porozmawiał? - zapytał młody Solo. MoŜe uda mi się go przekonać. Pani komandor wpatrywała się w niego z mieszaniną zakłopotania i skrępowania. Jacen wiedział doskonale, o czym ona myśli. Yage miała wieloletnie doświadczenie i była starszym oficerem obcych sił zbrojnych, a on chciał uzyskać jej zgodę na wyjaśnienie zwierzchnikowi, dlaczego jego podwładna odmawia wykonania jednoznacznego rozkazu. ZauwaŜył jednak, jak bardzo ją kusi jego propozycja. Yage wiedziała, Ŝe jedna Jedi ocaliła Ŝycie wielkiego admirała, spodziewała się więc, Ŝe moŜe inny Jedi uwolni ją od konieczności dokonywania trudnego wyboru... a przynajmniej usprawiedliwi podjęcie niewłaściwej decyzji. Jacen przezornie zapomniał dodać, Ŝe nie ma absolutnie Ŝadnego doświadczenia w

prowadzeniu negocjacji z imperialnymi dostojnikami. Yage zastanawiała się moŜe z minutę nad jego propozycją. W końcu podniesionym głosem, chociaŜ korytarz był pusty, zapytała: - Czy ktoś ma lepszy pomysł? Czekała jakiś czas, ale odpowiedziała jej głucha cisza; taka sama zazwyczaj panowała na pokładzie imperialnego okrętu. - No cóŜ, spytałam - oznajmiła, zapraszając gestem Jacena, aby poszedł za nią. A teraz przekonajmy się, czy potrafisz jeszcze bardziej pogorszyć i bez tego kłopotliwą sytuację.

• Eskadro Bliźniaczych Słońc, moŜecie się wycofać - z komunikatora hełmu Jaga Fela rozległ się głos pani kapitan Mayn. - Zajęliśmy wyznaczone pozycje na orbicie i zaczynamy wystrzeliwać satelity. MoŜecie działać na własną rękę. • Zrozumiałem - odparł młody pilot i pospiesznie przełączył komunikator na kanał systemu łączności podprzestrzennej z pilotami eskadry. - Słyszeliście, co powiedziała kapitan. Przybyliśmy na miejsce cali i zdrowi. Macie przystąpić do patrolowania okolicy, ale bez okazywania przesadnej pewności siebie. 162 Eskadra Bliźniaczych Słońc rozdzieliła się na klucze, a jej piloci przyspieszyli, Ŝeby zająć pozycje nad wyznaczonymi rejonami krąŜącego w dole Galantosa. Oglądana z orbity planeta przypominała niezachęcającą, brązowozielonkawąbłotnistą kulę. Na pierwszy rzut oka trudno byłoby dostrzec jakiekolwiek oznaki zaawansowanej cywilizacji, ale widocznie po kilku następnych minutach zamieszkujący planetę Fianowie zauwaŜyli unoszące się nad nimi gwiezdne statki. • Wzywam niezidentyfikowane jednostki - odezwał się czyjś głos w kanale łączności podprzestrzennej. - Tu Kontrola Lotów miasta APsolib'minet'ri. Prosimy o podanie kodów identyfikacyjnych i celu pojawienia się w naszych przestworzach. • Tu kapitan Todra Mayn z pokładu gwiezdnej fregaty Galaktycznej Federacji NiezaleŜnych Sojuszów „Duma Selonii" - odezwała się kobieta. - Przybywamy do was z pokojową misją dyplomatyczną. Chcielibyśmy porozmawiać z radnym Jobathem. • Nie tak szybko, kapitan Mayn. - Monotonny głos rozmawiającego z nią Pianina

brzmiał zawodową cierpliwością. - Podała pani nazwę tylko jednego statku, a my naliczyliśmy czternaście. Jak nazywają się pozostałe? • To prawda. Kontrolo Lotów - przyznała Todra Mayn. – Oprócz „Dumy Selonii" przyleciał takŜe „Sokół Millenium" i dwanaście gwiezdnych myśliwców Eskadry Bliźniaczych Słońc. • Czy to pani dowodzi tą wyprawą? - zapytał operator Kontroli Lotów. • Tylko w sprawach natury logistycznej - oznajmiła Mayn. – We wszystkich innych sytuacjach rozkazy wydaje Leia Organa Solo. • Na wszystkie gwiazdy Obłoku Mnogości! Leia Organa Solo? - powtórzył jak echo zaskoczony Fianin. • Tak jest, Kontrolo Lotów. • A więc witamy was serdecznie, z szeroko otwartymi ramionami! - zawołał wylewnie operator. - Panią i wszystkich towarzyszy. Jestem pewien, Ŝe kiedy skończymy załatwiać ostatnie formalności, radny Jobath z radością z wami porozmawia. • Jakie formalności, Kontrolo Lotów? - zaniepokoiła się Mayn. - Podaliśmy wam, kim jesteśmy i po co przylatujemy. Czego jeszcze... • Pani kapitan, my, mieszkańcy Galantosa, lubimy załatwiać wszystko zgodnie z obowiązującymi przepisami - przerwał uprzejmie, ale stanowczo operator Kontroli Lotów miasta APsolib'minet'ri. - WciąŜ jeszcze nie wiemy, ile czasu zamierzacie u nas spędzić, ile 163 osób chciałoby wylądować na powierzchni, jaki jest dokładny cel waszej wizyty, dokąd chcielibyście pojechać i tak dalej. Zapadła krótka cisza. • No cóŜ, niech będzie, Kontrolo Lotów - odezwała się w końcu z rezygnacją Todra Mayn. To była bardzo długa podróŜ, dosłownie z jednego na drugi kraniec galaktyki. - Podamy wam wszystkie nie zbędne informacje. Od czego zacząć? • Dziękujemy, pani kapitan - odezwał się Pianin. Słysząc jego głos, Jag wyobraził sobie pełen wyŜszości uśmieszek na twarzy pedantycznie dokładnego funkcjonariusza Kontroli Lotów. - Przede wszystkim chciałbym usłyszeć i zapisać w rejestrach dokładny cel waszej wizyty. Jag przestał zwracać uwagę na toczącą się rozmowę i pozostawił uzgadnianie

szczegółów odpowiednim osobom. Musiał pomyśleć o swoich obowiązkach. Tego dnia dowodził Eskadrą Bliźniaczych Słońc i miał za zadanie dopilnować, Ŝeby nic nie przeszkodziło pilotom w zajmowaniu wyznaczonych pozycji na orbicie Galantosa. ZwaŜywszy na bardzo krótki okres przygotowania, uwaŜał, Ŝe i on, i Jaina wywiązali się ze swoich obowiązków na medal. WciąŜ jeszcze naleŜało jednak uzgodnić kilka drobiazgów. Po obu stronach jego szponów-ca leciały X-wingi, a obok maszyny Jainy Solo podąŜały dwa chissańskie myśliwce. Taki sam szyk utrzymywali piloci pozostałych dwóch kluczy, co miało zapewnić lepsze współdziałanie. Jag wiedział, Ŝe z początku członkowie eskadry będą się czuli nieswojo, ale szybciej osiągną pełną gotowość do walki. Zmienił kurs, zatoczył zgrabny łuk i skierował się w stronę południowego bieguna, usytuowanego nad galaretowatymi zielonkawobrą-zowymi jeziorami i morzami Galantosa. Od czasu do czasu dostrzegał skrawki skalistego lądu, na których zbudowano niewielkie miasta albo ośrodki naukowe, nie zauwaŜy ł jednak niczego niezwykłego. • U nas wszystko w porządku, dowódco Bliźniaczych – usłyszał głos Jainy w komunikatorze hełmu. • Dzięki, „Dwa" - odparł. - A co u was, „Trzy" i „Cztery"? • Czyste niebo, dowódco Bliźniaczych - usłyszał w odpowiedzi głos dowódcy trzeciego klucza. • Bułka z masłem - dodał pilot „Bliźniaczego Cztery", naleŜący pierwotnie do dowodzonej przez Jaggeda Fela Eskadry Chissów. • Nie pojawiliśmy się tu, Ŝeby szukać kłopotów – przypomniał podwładnym. Starajcie się więc nie naraŜać tubylcom. • Wygląda na to, Ŝe przydałoby się im trochę rozrywki - odezwała się oschle pilot „Bliźniaczego Siedem". 164 Jag zauwaŜył, Ŝe operator Kontroli Lotów miasta Al'solib'minet'ri prosi panią kapitan Mayn o podawanie wciąŜ nowych informacji. • Czy naprawdę musicie dokładnie wiedzieć, w jakim miejscu zamierza wylądować pilot „Sokoła Millenium?" - zdenerwowała się kobieta. • Obawiam się, Ŝe tak, pani kapitan Mayn - odparł Pianin. - Proszę wierzyć, Ŝe na

dłuŜszą metę pozwoli to nam oszczędzić wielu kłopotów. Mogłaby pani równieŜ powiedzieć mi, kto zamierza zejść z pokładu jakiego statku. Todra Mayn westchnęła, a Jag się uśmiechnął. Zazwyczaj sam przestrzegał z pedantyczną dokładnością wszystkich przepisów, ale Fianowie doprowadzili formalności do absurdalnej przesady. Gdyby w obecnej chwili znajdował się na miejscu pani kapitan Mayn, przestałby zwracać uwagę na prośby operatora Kontroli Lotów i nie czekając na podanie współrzędnych konkretnego lądowiska, posadziłby gwiezdny statek w pierwszym lepszym miejscu. Nie sądził, Ŝeby ktoś go za to ukarał Fianowie nie mieli praktycznie Ŝadnych planetarnych systemów obronnych, nie mogliby więc właściwie nic zrobić, gdyby pani kapitan Mayn zdecydowała się zignorować ich formalności i przepisy. Z drugiej strony Jag nie uwaŜał siebie za wytrawnego dyplomatę. Nie miał nic przeciwko temu, Ŝeby polityką zajmowały się osoby w rodzaju rodziców Jainy... odnosił jednak nieodparte wraŜenie, Ŝe gdyby zagadnął o to Hana Solo, mąŜ Leii przyznałby mu rację. Ocknął się z zamyślenia i usłyszał, Ŝe kapitan Mayn informuje Kontrolę Lotów, kto jeszcze bierze udział w wyprawie: - ...protokolarny android See-Threepio firmy Cybot Galactica, rycerz Jedi Tahiri Yeila... Kiedy Jag usłyszał imię młodej Jedi, coś mu się przypomniało. Przełączył komunikator na inny kanał, aby porozmawiać z Jainą, bez obawy, Ŝe ktokolwiek podsłucha ich rozmowę. • Wiedziałaś, Ŝe z twoimi rodzicami poleciała Tahiri? - zapytał. • Nie - odparła Jaina. - Ale to chyba Ŝaden problem, prawda? Jag nie odpowiedział od razu. Tahiri była przyjaciółką Jainy i darzyła uczuciem jej młodszego brata, Anakina, ale młody pilot bez wahania wyjawiłby Jainie swoje podejrzenia, gdyby tylko mógł je oprzeć na czymś bardziej konkretnym. Problem w tym, Ŝe niczym takim nie dysponował. Wiedział tylko, Ŝe Tahiri przeŜyła na Kałamarze coś w rodzaju nerwowego załamania, słyszał tak Ŝe, Ŝe zachowywała się bardzo dziwnie. Nie miał konkretnych faktów, ale czuł, Ŝe z młodą kobietą dzieje się coś niedobrego. 165 - Chyba Ŝaden - odezwał się w końcu.

Do chwili odlotu z Kalamara nawet sobie nie uświadamiał, Ŝe powinien traktować Tahiri inaczej niŜ pozostałych uczestników wyprawy. Leia i Han zostali wprawdzie mianowani oficjalnymi emisariuszami Galaktycznego Sojuszu, ale i tak startowi nadano znacznie skromniejszą oprawę niŜ odlotowi „Cienia Jadę". Uczestników wyprawy Ŝegnało kilku dostojników, a wśród nich przywódca Sojuszu Cal Omas, naczelny dowódca Sień Sów i Kenth Hamner, ale na szczęście obyło się bez kwiecistych przemówień. Wiedząc, Ŝe pozostawia Galaktyczny Sojusz w dobrych rękach, kapitan „Sokoła Millenium" przetransportował na pokład „Dumy Selonii" pilotów Bliźniaczych Słońc, którzy do tamtej pory nie znaleźli się na orbicie, i dopiero na pokładzie gwiezdnej fregaty wszyscy serdecznie się poŜegnali. Jaina uściskała rodziców, a Jag, czując się trochę nieswojo, musiał pogodzić się z tym, Ŝe Han poklepał go po ramieniu. Kapitan Todra Mayn, wysoka, szczupła i lekko utykająca kobieta, poŜegnała wszystkich pełnym naleŜnego szacunku salutem. I na tym właściwie wszystko się zakończyło, jeŜeli nie liczyć ukradkowego spojrzenia, jakim Jag obrzucił Tahiri, kiedy wszyscy kierowali się na pokłady swoich statków. Młoda Jedi stała na uboczu, jakby ceremonia poŜegnania jej nie dotyczyła. WciąŜjeszcze była bardzo blada i chuda, a na jej czole widniały wyraźnie blizny po torturach, jakie wycierpiała z rąk Yuuzhan Yongów. Ale jej oczy... Jag Fel nie słynął ze szczególnie bujnej wyobraźni, miał jednak zwyczaj ufać swojej intuicji, kiedy więc zobaczył na twarzy Tahiri odrazę, a w jej oczach bezgraniczną nienawiść, odruchowo sięgnął do pasa i zacisnął dłoń na rękojeści blastera. Chciał być gotów, gdyby młoda kobieta zamierzała zrobić cokolwiek Jainie albo innemu członkowi jej rodziny. Gdyby wykonała jakiś nieprzyjazny gest, zastrzeliłby ją bez wahania. Młoda kobieta jednak niczego takiego nie zrobiła i ceremonia poŜegnania bez przeszkód dobiegła końca, a mimo to Jag Fel nie przestał się mieć na baczności i nie wypuszczał broni z ręki. Tahiri zapewne wyczula, Ŝe spogląda na nią, bo odwróciła głowę w jego stronę. Kiedy ich spojrzenia się spotkały, była znów sobą, a jemu zrobiło się trochę głupio. Obojętne, co zobaczył przedtem w jej oczach, teraz malowała się w nich tylko niepewność. Zabić Tahiri? Co on sobie wyobraŜał? Była po prostu rozpaczliwie potrzebującą wypoczynku, chorą dziewczyną, która wyruszała na trudną wyprawę w towarzystwie wielu innych, równie zmęczonych

166 wojowników. Leia i Jaina sądziły, Ŝe Tahiri wciąŜ jeszcze nie zdołata się pogodzić ze śmiercią Anakina. Prawdopodobnie ukrywała w sercu ból po jego stracie tak głęboko i tak długo, Ŝe musiał znaleźć ujście, a nawet przybrać dziwaczne, mroczne formy. Jag, cały czas dręczony niepokojem, zapytał w końcu, czy Tahiri powinna lecieć na wyprawę, ale Leia oznajmiła, Ŝe młoda Jedi właśnie tego najbardziej potrzebuje: jasno sformułowanego celu, wytkniętego przez osoby, które darzy zaufaniem. Gdyby wydarzyło się coś złego, mogłaby bez wahania zwrócić się do nich o pomoc albo o radę. Koniec dyskusji. Jag nie miał powodu wątpić, Ŝe to rzeczywiście był koniec dyskusji. Nie mógł jednak zapomnieć tamtego błysku w oczach Tahiri i podczas długiego skoku przez nadprzestrzeń często o tym rozmyślał. Nie wiedział dokładnie, co wyrządzili jej na Yavinie Cztery Yuuzhan Yongowie, słyszał jednak, Ŝe posłuŜyli się biologicznymi technikami przewyŜszającymi wszystko, czym dysponowali naukowcy Galaktycznego Sojuszu. Czy moŜliwe, Ŝe miały z tym jakiś związek malujące się na jej twarzy złowieszcze emocje? Nie był tego pewien. Cokolwiek kryło się za zasłoną wraŜliwości młodej Jedi, nie mógł się zdecydować na Ŝadną akcję bez dodatkowych informacji, a Ŝeby je uzyskać, postanowił mieć ją cały czas na oku. • Zamierzam zgłosić się na ochotnika do grupy lądującej na powierzchni oznajmił Jainie, korzystając z osobistego kanału komunikatora. - JeŜeli nie liczyć widoków oglądanych z orbity, nie widziałem wielu planet Galaktycznego Sojuszu. • Chyba nie mógłbyś wybrać gorszego miejsca na rozpoczęcie obserwacji, Jagu odparła Jaina. - Galantos wygląda, jakby ktoś zrzucił na niego z orbity cały ładunek wydobytej rudy. Młody pilot się roześmiał. • CóŜ, i tak jeszcze niczego podobnego nie oglądałem - powiedział. - Nie przyłączysz się do mnie? • Kusząca propozycja, ale nie skorzystam - oznajmiła młoda Solo. - JeŜeli nie masz nic przeciwko temu, wolałabym pozostać na orbicie. Ktoś musi mieć na wszystko oko, choćby tylko na wypadek pojawienia się Yevethów. Jag Fel pomyślał, Ŝe słyszy w jej głosie lekką wymówkę. - Wygląda na to, Ŝe od samego początku nie spisuję się najlepiej, prawda?zapytał. Bardzo chciałby wyjawić Jainie prawdziwy powód zamiaru lądowania na

powierzchni Galantosa, ale na razie było to nie moŜliwe. - Minęło ledwie kilka dni, a jajuŜ się staram zmieniać plan wyprawy. 167 - Nie, wszystko w porządku, Jagu - odrzekła beztrosko Jaina. - JeŜeli naprawdę chcesz, masz prawo zgłosić się na ochotnika. Prawdę mówiąc, sama chciałam dokonać kilku zmian w planie wyprawy, Ŝe byśmy jednocześnie mieli wolne od słuŜby i przebywali w tym czasie na pokładzie „Dumy Selonii". - Nutę wymówki w jej głosie zastąpiła lekka kpina. - JeŜeli jednak uwaŜasz, Ŝe brodzenie po kolana w błocie to lepszy sposób spędzania wolnego czasu niŜ dotrzymywanie mi to warzystwa... Jag uśmiechnął się do siebie. - Dobrze wiesz, Ŝe nie o to chodzi - powiedział. - Miałem tylko nadzieję, Ŝe moglibyśmy połączyć jedno z drugim. W jej śmiechu usłyszał zachwyt połączony z udawanym przeraŜeniem. - Spędziłeś zbyt duŜo czasu w ochronnej sieci, pilociku - zadrwiła Jaina. Następnym razem, kiedy będę pełniła obowiązki dowódcy Eskadry Bliźniaczych Słońc, kaŜę ci stanąć do raportu. Usłyszał cichy trzask i połączenie zostało przerwane. Zadowolony, Ŝe moŜe przyłączyć się do osób lądujących na powierzchni Galan-tosa bez wzbudzania podejrzeń albo gniewu Jainy, postanowił skupić się na dołączeniu do pozostałych pilotów eskadry. Jaina miała absolutną rację przynajmniej w jednej sprawie: bez względu na podejrzenia, jakie mógł Ŝywić względem Tahiri, jego pierwszym i najwaŜniejszym obowiązkiem było opiekowanie się pilotami eskadry i zapewnienie bezpieczeństwa pozostałym uczestnikom wyprawy. O dobre samopoczucie Tahiri powinna się zatroszczyć osoba, która zaprosiła jąna pokład „Dumy Selonii", a komu mógłby zaufać pod tym względem bardziej niŜ Leii Organie Solo? Jednak postanowił zgłosić się na ochotnika. Tak na wszelki wypadek.

Jacen stał na mostku „MęŜobójcy" i wpatrywał się w hologram czerwonej twarzy generała Berridy. • Więc powiadasz, Ŝe kim jesteś? - zapytał męŜczyzna, piorunując go gniewnym spojrzeniem. • Rycerzem Jedi, panie generale - powtórzył spokojnie młody Solo. -

Przyleciałem, Ŝeby wam pomóc. • Pomóc... nam? - powtórzył generał, pryskając śliną. - Dlaczego właściwie uwaŜasz, Ŝe potrzebujemy twojej pomocy? Rycerz Jedi? Widzę tylko wyrośniętego chłopaka w płaszczu. 168 - Wygląd czasami myli - odparł Jacen, starając się nie przejmować narastającym niedowierzaniem i rozdraŜnieniem generała. Berrida roześmiał się pogardliwie. - Gdzie więc jest ta pomoc, którą nam proponujesz, Jedi? - zapytał. - Gdzie znajduje się twój statek? • „Cień Jadę" wycofał się na bezpieczną odległość. - Jacen skontaktował się z wujkiem Lukiem i upewnił się, Ŝe gwiezdny jacht pozostanie niewidoczny, dopóki jego misja nie przyniesie spodziewanych owoców... albo dopóki nie zakończy się niepowodzeniem, bo i z taką moŜliwością naleŜało się liczyć. - Nie musi się pan nim przejmować, generale. • Nie mów mi, czym powinienem się przejmować, chłopcze - warknął Berrida. Jego holograficzny wizerunek lekko zafalował. – Nie lubię, kiedy nieznane statki czają się w obrębie mojego systemu. • Rozumiem i podzielam to uczucie, panie generale - odparł młody Solo. - Właśnie dlatego przybyłem, Ŝeby zaproponować panu pomoc. • Nie potrzebujemy twojej pomocy - powtórzył z uporem Berrida. • Wydaje mi się, Ŝe jednak pan potrzebuje. - Jacen zaczął spacerować po ciasnym mostku „MęŜobójcy". Starał się okazywać opanowanie i spokój, ale jego myśli gnały szybciej niŜ podczas pojedynku na świetlne miecze. - Jak pan sądzi, dlaczego Yuuzhan Yongowie zaatakowali Bastion? • Nie podali powodu - burknął z urazą Berrida. • I prawdopodobnie Ŝadnego nie podadzą - zapewnił go Jacen. - Musieli jednak mieć jakiś powód. Nikt nie ryzykuje bez powodu Ŝycia wojowników ani cennego sprzętu podczas wojny. Nie jest pan głupcem, generale, z pewnością więc ma pan na ten temat wyrobione zdanie. Zechciałby pan nas z nim zapoznać? Berrida wyprostował się, a kąciki jego mięsistych ust zadrŜały z irytacji. • Yuuzhan Yongowie zaatakowali nas, bo chcieli się zemścić - oznajmił w końcu.

• Za co? - nalegał młody Solo. • Za Garqi, Ithor, Exodo Dwa... • A takŜe za utrzymywanie kontaktów z Nową Republiką - podsunął Jacen. - A zwłaszcza za przekazanie Galaktycznemu Sojuszowi informacji o nad przestrzennych szlakach wiodących do Głębokiego Jądra galaktyki. Informacje te pomogły nam zmienić koleje losu wojny 169 i pierwszy raz przyczyniły się do powaŜnej klęski Yuuzhan Yongów, - Jacen z radością obserwował zdumienie rozlewające się po nalanej twarzy rozmówcy. Stojąca na mostku „MęŜobójcy" komandor Yage takŜe uniosła brwi, zaskoczona. - Wiem o tym, panie generale, bo to moja matka rozmawiała na ten temat z przywódcą Imperium - podjął Jacen po chwili. - Mogę pana zapewnić, Ŝe prawie nikt inny o tym nie słyszał. Wielu przedstawicieli Galaktycznego Sojuszu równie niechętnie zgadza się utrzymywać z wami jakiekolwiek kontakty jak pan ze mną. • I co z tego? - zapytał gniewnie Berrida. Nawet nie usiłował ukrywać coraz większego rozdraŜnienia. - Do czego zmierzasz... chłopcze? Gadaj natychmiast, zanim kaŜę cię aresztować pod zarzutem utrudniania Imperium prowadzenia wojny. • To bardzo proste, panie generale. - Jacen uśmiechnął się tak miło, jak potrafił. ZałóŜmy, Ŝe naprawdę pertraktacje między Imperium a Galaktycznym Sojuszem były utrzymywane w najściślejszej tajemnicy. Jak pan sądzi, dlaczego dowiedzieli się o nich Yuuzhan Yongowie? Kiedy je prowadzono, wiedziała o nich tylko moja matka i kilkoro najwyŜszych stopniem oficerów. Matka przekazała informacje dowódcom naszych sił zbrojnych, którzy wykorzystali je podczas tamtej akcji. Wiemy, Ŝe nikt spośród nas nie wyjawił tej tajemnicy Yuuzhan Yongom, bo nasza akcja zakończyła się całkowitym powodzeniem. Gdyby nieprzyjaciele zdołali przeniknąć do naszych systemów dowodzenia, informacje Imperium nie przyniosłyby nam Ŝadnej korzyści. Wniosek z tego moŜe być tyIko jeden, panie generale. Yuuzhan Yongowie dlatego się o tym dowiedzieli, Ŝe doniósł im ktoś z pańskiej strony. - Jacen zawiesił głos, Ŝeby znaczenie jego słów dotarło do generała. - Macie pośród siebie yuuzhańskiego szpiega, panie generale. • Nonsens! - Ŝachnął się Berrida, w jego głosie Jacen usłyszał jednak niepewność i

domyślił się, Ŝe generał w końcu uświadomił sobie sens jego rozumowania. - To wykluczone! • Wcale nie. - Młody Solo postarał się, Ŝeby w jego głosie zabrzmiało współczucie. Nacierał z wystarczającą siłą i przełamał obronę przeciwnika, teraz musiał tylko zmienić go w sojusznika. Gdyby nadal atakował, zraziłby go do siebie jeszcze bardziej i zrobiłby z niego nieprzejednanego wroga. - Sami takŜe mieliśmy mnóstwo kłopotów z yuuzhańskimi szpiegami - podjął po chwili. - Najpierw z samymi Yongami, a potem z ich sługusami z Brygady Pokoju. MoŜe i w pańskim sztabie roi się od zamaskowanych wrogów i ich sympatyków, o których pan nawet nie ma pojęcia. Yuuzhan Yongowie dysponują Ŝywymi maskującymi okrywaczami. 170 Nazywająje ooglithami i mogą dzięki nim udawać, kogo zechcą. • Przeprowadzimy zakrojone na szeroką skalę poszukiwania i wyrywkowe kontrole - oznajmił Berrida, ale Jacen zorientował się, Ŝe generał nie jest juŜ tak pewny siebie jak poprzednio. • Obawiam się, Ŝe to wszystko na nic, jeśli nie będzie pan wiedział, czego szukać powiedział. Berrida znów obrzucił go chmurnym spojrzeniem. - A ty chcesz mi powiedzieć, Ŝe wiesz, czego szukać, prawda? - zadrwił. Jacen kiwnął głową. - Moi towarzysze i ja mamy ogromne doświadczenie w kontaktach z Yuuzhanami - zaczął. - Nie twierdzę, Ŝe rozumiemy ich do końca, odnoszę jednak wraŜenie, Ŝe stopniowo się do tego zbliŜamy. UwaŜam, Ŝe w obecnej chwili właśnie to liczy się najbardziej. Bardziej niŜ ich zabijanie, dodał w myśli, wątpił jednak, Ŝeby generał zechciał uznać jego punkt widzenia. Cierpliwości, powiedział sobie. Nie wszystko naraz. • ZałóŜmy, Ŝe ci uwierzę - odezwał się Berrida. - JeŜeli dasz mi słowo... • Nie musi pan mieć na to mojego słowa - przerwał Jacen. - Dowody przemawiają same za siebie. • ZałóŜmy więc, Ŝe uznam słuszność twojego rozumowania - zgodził się generał. Co dalej? Zamierzasz prosić mnie, abym oddał członków sztabu pod wasze rozkazy? Skąd mogę wiedzieć, czy nie usunę jednych szpiegów, Ŝeby wpuścić innych, moŜe o

wiele bardziej niebezpiecznych? Wprawdzie wszystko wskazuje, Ŝe pokonujecie naszych wrogów, ale to jeszcze nie oznacza, iŜ mogę ci zaufać, Jedi. • Nie zamierzam o to prosić, panie generale - odparł Jacen. - Chciałbym tylko dać panu i Imperium pewną radę. MoŜe pan z niej skorzystać albo nie. Proszę tylko, Ŝeby umoŜliwić mi przedstawienie jej we właściwy sposób, a wówczas sam pan zdecyduje, co dalej. - Czego miałaby dotyczyć twoja propozycja? Jacen zaczął odginać kolejne palce. - Po pierwsze, moŜemy panu powiedzieć, jak wykrywać i eliminować yuuzhańskich szpiegów, którzy mogli się ukryć pośród członków pańskiego sztabu zaczął. - Po drugie, moŜemy nauczyć pańskich pilotów nowych taktyk walki, Ŝeby potrafili skuteczniej toczyć pojedynki w przestworzach. Po trzecie, mogę przedstawić panu propozycję dalszego postępowania. 171 Generał mruknął coś lekcewaŜąco. • Co to za propozycja? - zapytał oschle. • Powinien pan jak najszybciej opuścić Yagę Mniejszą - powiedział Jacen. Ukrywający się pośród pańskich podwładnych szpiedzy Yuuzhan Yongów na pewno zdąŜyli zameldować swoim mocodawcom, Ŝe właśnie tu zgromadziła się resztka waszej floty. JeŜeli wrogowie rzeczywiście zamierzają ją zniszczyć, rozsądnie byłoby załoŜyć, Ŝe przypuszczą atak szybko, zanim zdąŜycie przegrupować siły i przygotować się do obrony. • Coś jeszcze? - burknął Berrida. • Jeszcze tylko jedno - odparł młody Solo. - Zapraszamy do przyłączenia się do Galaktycznego Sojuszu, Ŝebyśmy mogli kontynuować ten dialog. Wielokrotnie w ciągu tej wojny mogliśmy byli skorzystać z waszej pomocy, podobnie jak wy moŜecie teraz skorzystać z naszej. Nie zamierzamy nakłaniać was do przyjmowania Ŝadnych twardych warunków, generale, po prostu wyciągamy do pana pomocną rękę. W zamian prosimy tylko, Ŝeby zechciał pan rozwaŜyć moŜliwość jej przyjęcia. Czekając na odpowiedź Berridy, Jacen złączył dłonie za plecami. Holograficzny wizerunek generała trwał bez ruchu... na tyle długo, Ŝe młody Solo zaczął się zastanawiać, czy przypadkiem nie zaciął się projektor hologramów. W końcu jednak Berrida się poruszył. Wykrzywił twarz i przechylił głowę.

- Wkrótce damy ci znać, co postanowimy - burknął i nie czekając na odpowiedź, przerwał połączenie. Dopiero wtedy Jacen wypuścił z płuc powietrze i uświadomił sobie, Ŝe dłonie ma wilgotne od zimnego potu. • Nie jestem pewien, czy poradziłem sobie lepiej, niŜ moŜna się było spodziewać, czy teŜ gorzej, niŜ ktokolwiek sobie wyobraŜał - powiedział. • Lepiej - stwierdziła Yage, podchodząc do niego. - Ten tłusty głupiec nigdy nie rwał się do negocjacji ani nie wykazywał umiejętności samodzielnego myślenia. To ogromny sukces, Ŝe w ogóle udało ci się go nakłonić do wysłuchania twojej propozycji. O ile go znam, kontaktuje się teraz z moffem Flennikiem, który z pewnością poleci mu, Ŝeby przestał wysłuchiwać takich bredni i natychmiast nas aresztował. Zanim się jednak na to zdecyduje, sytuacja moŜe ulec radykalnej zmianie. - Powiodła spojrzeniem po mostku fregaty i na jej twarzy odmalował się niepokój, - A to zaleŜy od tego, czy i jakie zmiany zajdą na szczeblach dowodzenia. 172 - Chodzi pani o to, kto wypełni próŜnię po rzekomej śmierci wielkiego admirała Pellaeona? - domyślił się Jacen. Yage kiwnęła głową.

• Właśnie - przyznała. - „Chimera" wciąŜ jeszcze nie przyleciała i moffowie uwaŜają, Ŝe Gilad nie Ŝyje, ale dopóki się nie upewnią, nie ośmielą się ryzykować. UwaŜam takŜe, Ŝe Flennic nie zdecyduje się na Ŝaden śmiały ruch, dopóki się nie dowie, jakie stanowisko zajmą pozostali członkowie Rady Moffów. JeŜeli się zorientuje, Ŝe mógłby liczyć na ich poparcie, moŜe skorzystać z okazji i sięgnąć po całąwładzę. • To nie byłoby korzystne - zauwaŜył Jacen. - Przynajmniej dla was - uściśliła Yage. - A z pewnością dla naszych szans przetrwania. Jacen nic nie odpowiedział. Mimo wszystko to nie ją musiał przekonywać.

Później,, kiedy Tekli zabrała medyczne instrumenty do jednej z woł-nych kabin fregaty, Jacen zaczekał, aŜ kanały łączności podprzestrzennej się zwolnią, Ŝeby nawiązać łączność z „Cieniem Jadę".

• Chcecie wracać? - zapytała Mara. Wyglądało na to, Ŝe niepokoi się o Jacena i drobną Chadra-Fankę. - Moglibyśmy się wśliznąć do systemu i... • Odradzałbym takie posunięcie - przerwał młody Solo. - Starają się was odnaleźć, więc lepiej pozostańcie w swojej kryjówce. I nie mówcie mi, gdzie się ukrywacie. Na wszelki wypadek nie przekazujcie mi tej informacji. • Chyba nie tylko to cię niepokoi, prawda? - zapytał Luke. • Owszem - przyznał trochę zakłopotany Jacen. - Prawdę mówiąc, wujku, nie znam dobrze dostojników Imperium, wiem jednak, Ŝe oni świetnie znają ciebie. Wydaje mi się, Ŝe rozmawiają o wiele spokojniej z niedoświadczonym młokosem gdyby mieli prowadzić negocjacje z kimś, kto przyczynił się do obalenia ich Imperium.

• Całkowicie się z tobą zgadzam, Jacenie - zapewnił go Luke. - Wiem, Ŝe dasz sobie świetnie radę. Wygląda na to, Ŝe masz wrodzony talent do prowadzenia negocjacji. Twoja matka byłaby z ciebie dumna. Nawet ona nie zdołała przekonać dostojników Imperium, chociaŜ jest jedną z najlepszych dyplomatek, jakich widziała kiedykolwiek Nowa Republika. Słysząc pochwałę wujka, Jacen się uśmiechnął. 173 • To miło z twojej strony - powiedział. - Muszę jednak oddać matce sprawiedliwość. Kiedy ostatnio prowadziła z nimi negocjacje, Yuuzhanie nie atakowali jeszcze wojsk Imperium. To dzięki takim wydarzeniom rządzący stają się bardziej podatni na wszelkie su gestie. • Przemawia przez ciebie fałszywa skromność, Jacenie, i chyba zdajesz sobie z tego sprawę - stwierdziła Mara. - Cały czas informuj nas o postępach w rozmowach i o stanie zdrowia admirała Pellaeona. Nie zapomnij takŜe, Ŝe zawsze i we wszystkim moŜesz liczyć na naszą pomoc. Gdybyś jej potrzebował, jesteśmy zawsze gotowi do lotu... i do walki. • Mam nadzieję, Ŝe do tego nie dojdzie - oznajmił młody Solo. - Zanim odezwie się Berrida albo Flennic, moŜe upłynąć kilka godzin. Zorientujecie się szybko, jeŜeli nie zechcą z nami rozmawiać, a zamiast tego postarają się nas zaaresztować. • Albo jeśli pojawią się Yuuzhan Yongowie - dodała Mara.

Po jej słowach zapadła krótka cisza. Podczas rozmowy z Berrida Jacen mówił o moŜliwości kolejnego ataku floty Yuuzhan Yongów. Wspomniał o tym wyłącznie w celu nadania większej siły swoim argumentom, ale im dłuŜej się nad tym zastanawiał, tym bardziej wydawało mu się to prawdopodobne. Obecnie juŜ mniej martwił się decyzją, jaką mogliby podjąć dostojnicy Imperium, a bardziej moŜliwością, Ŝe wysłuŜona fregata znajdzie się na linii ognia. CóŜ, tak czy owak uwaŜał negocjacje za sposób o wiele lepszy i bardziej zgodny ze swoim pojmowaniem Ŝycia niŜ wymachiwanie świetlnym mieczem albo pilotowanie X-winga podczas gwiezdnego pojedynku. Z początku traktował wizytę w przestworzach Ruin Imperium jako nieuniknioną przerwę w poszukiwaniach Zonamy Sekot, ale potem doszedł do przekonania, Ŝe moŜe się to okazać punktem zwrotnym w jego Ŝyciu. MoŜe znalazł kolejne powołanie tam, gdzie najmniej się tego spodziewał? Nawet on nie przypuszczał jednak, Ŝe uda mu się przekonać dostojników Imperium bez poparcia Gilada Pellaeona. Wielki admirał był wciąŜ jeszcze nieprzytomny, a ktoś. kto zająłby jego miejsce, z pewnością będzie wolał umacnianiać się przy władzy, niŜ wysłuchiwać uwag młodego rycerza Jedi... a im dłuŜej będzie sprawował władzę, tym mniej chętnie zechce się z nią rozstać. Wyzdrowiej jak najszybciej, staruszku, pomyślał Jacen. Przerwał połączenie z „Cieniem Jadę" i postanowił poszukać miejsca, gdzie mógłby w spokoju zaczekać na odpowiedź Berridy. Ciesz się spoko174 jem i ciszą, pomyślał, póki masz okazję, bo moŜe to być cisza przed straszliwą burzą.

- Zmienił się. Kiedy „Sokół Millenium" przecinał szybko warstwy atmosfery planety, Tahiri spoglądała przez iluminator sterowni na wypełnione organiczną bladozieloną galaretą oceany Galantosa, ale głos matki Anakina wyrwał ją z zamyślenia. Młoda Jedi przeniosła spojrzenie na twarz Leii, siedzącej obok Hana na fotelu drugiego pilota. • Słucham? - zapytała. • Galantos - oznajmiła Leia. - Zmienił się, odkąd go ostatnio widziałam. Tahiri spojrzała ponownie na widoczną w dole powierzchnię planety.

• Nie wiedziałam, Ŝe juŜ tu bywałaś - powiedziała. • Nie bywałam - odparła Leia. - Jakiś czas temu przebywał tu krótko Borsk FeyMya. Kiedy byłam jeszcze radną, wysłał stąd kilka raportów i dlatego wiem coś niecoś na temat Galantosa. O ile pamiętam, Borsk nie był nim zachwycony. Nie zdołał znaleźć wspólnego języka z tubylcami. • Zupełnie nie rozumiem dlaczego - odezwał się sarkastycznie Han, z demonstracyjną cierpliwością przestawiając dźwignie urządzeń kontrolnych. - Te istoty potrafiłyby wyprowadzić z równowagi toydariańskiego handlarza. • Po prostu taki mają styl bycia - uspokoiła go Leia. – Jestem pewna, Ŝe uznaliby nasze zachowanie za równie... niezwykłe. • Ta-a... cóŜ, ja przynajmniej doprowadzam sprawy do końca - odparł Han. Jestem zdumiony, Ŝe tu w ogóle cokolwiek się zmieniło. Zanim rozpoczną budowę, dyskutująbez końca nad zgłoszonymi propozycjami i moŜliwymi rozwiązaniami. • Coś jednak udało się im zbudować - rzekła Leia, pokazując coś w dole. - Tego miasta nie ma na Ŝadnej naszej mapie. Tamtego takŜe. Tahiri zapoznała się z geografią Galantosa podczas lotu z Kalamara. Wiedziała, Ŝe widoczna w dole powierzchnia planety jest z natury rzeczy niestabilna. Fianowie budowali miasta w taki sposób, Ŝeby mogły wytrzymać siłę sejsmicznych wstrząsów. Budynki wyglądały jak spłaszczone kule z wystającymi u dołu stabilizującymi szpikulcami. Unosiły się cięŜko na powierzchni organicznych oceanów pokrywających prawie całą powierzchnię niezwykłej planety. Młoda Jedi 175 zastanawiała się, czy przez tę galaretę mieszkańcy Galantosa czują kołysanie podłóg pod stopami. Na samą myśl o tym zbierało się jej na mdłości. Miała nadzieję, Ŝe tubylcy pomyśleli o inercyjnych stabilizatorach, podobnych do tych, jakie instalowano na Kałamarze. - A więc jednak udało im się coś zbudować - zgodził się Han. - Pomogło im przyłączenie się do Nowej Republiki, chociaŜ nie nauczyło ich to prowadzenia rozmów. W końcu „Sokół Millenium" wyrównał pułap lotu. Korzystając z pomocy nadajników sygnałów namiarowych, Han skierował frachtowiec na okrągłe lądowisko usytuowane na samym szczycie miasta Arsolib'minet'ri. Nie widział nigdzie innych gwiezdnych statków, ale w powietrzu unosiło się wiele grawilotów. Niestabilność

płaszcza planety właściwie uniemoŜliwiała transport naziemny i wodny, co utrudniało rozwój cywilizacji Fianów, dopóki mniej więcej dwieście lat wcześniej istoty nie wymyśliły balonów. Obecnie do transportu zwierząt domowych i innych towarów wykorzystywano najczęściej ogromne statki powietrzne vert'bo. Wiele takich wehikułów przemierzało spore odległości między unoszącymi się na powierzchni oceanów oazami, sami Fianowie woleli jednak korzystać ze śmigaczy i suborbitalnych wahadłowców. Wokół ruchliwych miast unosiła się w powietrzu istna pajęczyna smug ciepłych gazów wylotowych. Tu i ówdzie widniały między nimi ogromne cielska sterowców, które płynęły na tle błękitnego nieba niczym rozleniwione białe cygara. Jeszcze zanim „Sokół Millenium" wylądował, Fianowie zgromadzili się, Ŝeby uroczyście powitać członków jego załogi. Zaczekali, aŜ ucichną silniki i opadnie rampa ładownicza, a potem na dany znak zaczęła grać orkiestra. Tahiri jeszcze nigdy nie słyszała takiej muzyki - jej dźwięki składały się z wysokich pisków i basowych pomruków - ale kiedy schodziła po rampie za rodzicami Anakina, wyraźnie wyczuwała podniosły nastrój. Noghriańscy ochroniarze Leii starali się trzymać w dyskretnej odległości, ale uwaŜnie obserwowali gospodarzy, wypatrując wszelkich zagroŜeń Ŝycia księŜniczki. Nieopodal wylądował takŜe szponowiec Jaga Fela. Operator Kontroli Lotów miasta Al'solib'minet'ri zgodził się uznać go za jednego z gości, ale dopiero po uzgodnieniu wszystkich szczegółów z panią kapitan Mayn, której Tahiri mogła tylko współczuć. Wyszkolony przez Chissów młody pilot, odprowadzany spojrzeniami ciekawskich gospodarzy, podszedł pewnie do pozostałych uczestników wyprawy. Wkrótce wszystkich otoczył tłum niskich istot o pociągłych twarzach, długich rękach z błonami między palcami i grubych nogach w kształcie dzwonów. 176 - Witajcie na Galantosie! - zawołała jakaś Pianka, podchodząc do nich i wymachując długimi rękami tak energicznie, jakby gnębił ją wielki niepokój. Była niewiele wyŜsza niŜ Ewok, ale na widok jej młócących powietrze rąk Tahiri odruchowo się cofnęła. Dopiero po chwili dotarło do niej, Ŝe wymowne gesty majątylko podkreślić zachwyt i podniecenie. - Nazywam się Persha i jestem prymatką. - Piskliwy głos Pianki nie był nawet draŜniący, bo brzmiał melodyjnie. Istota mówiła dosyć głośno, Ŝeby wszyscy ją

usłyszeli, zwłaszcza Ŝe zgromadzeni za jej plecami Fianowie nie przestawali cicho popiskiwać z wielkiego podniecenia. - W imieniu radnego Jobatha witam was na Galantosie, Leio Organo Solo, Hanie Solo, Tahiri Yeilo, Jaggedzie Felu i protokolarny androidzie See-Threepio. To dla nas ogromny zaszczyt i wielka radość. Leia uśmiechnęła się i uprzejmie ukłoniła. • Radny Jobath nie mógł przybyć osobiście? - zapytała. • Niestety, nie - odparła Pianka, a w jej oczach odmalowała się jeszcze większa melancholia. - Miał bardzo waŜne spotkanie w mieście Gal'fian'deprisi, obiecał jednak, Ŝe pojawi się najszybciej, jak będzie mógł. Prosił, Ŝebym przekazała wyrazy szacunku i powitania, a takŜe wyraziła nadzieję, Ŝe wasz pobyt będzie radosny i owocny. Udostępnimy wam najwspanialszy ośrodek dla dyplomatów i postaramy się spełnić kaŜde wasze Ŝyczenie. Nie wahajcie się prosić nas o co chcecie w ciągu całego okresu pobytu, w dzień czy w nocy. Ja albo mój asystent, Thrum, z wielką ochotą spełnimy wasze prośby. Prymatką kiwnęła drobną błoniastą dłoni ą i dała znak, Ŝeby iść za nią. Kołysząc się na szerokich nogach, poprowadziła gości szpalerem, jaki utworzył się pośród denerwująco rozentuzjazmowanego tłumu. Fianowie byli niskimi i niegroźnymi istotami, a dzikie wymachiwanie rękami nie miało nic wspólnego z ich pogodną naturą. Persha nie przestawała wydawać gościom szczegółowych instrukcji, jak w ciągu kilku następnych dni moŜna się skontaktować z nią albo z jej pomocnikiem, ale Tahiri uświadomiła sobie w pewnej chwili, Ŝe nie nadąŜa za potokiem jej wymowy. Narastające i opadające niczym nuty skomplikowanej melodii tony głosu Pershy powoli zaczynały tracić dla niej wszelkie znaczenie. Rozpoznawała mniej więcej co trzecie słowo, ale Wątpiła, czy coś traci. Persha powiodła ich do ozdobnej kabiny turbowindy. Kiedy drzwi zaczęły się zasuwać, C-3PO zderzył się z młodą Jedi. 2-Riuny Imperium

177

• Proszę mi wybaczyć, panno Tahiri - powiedział. - To zbyt duŜe zamieszanie nawet dla takiego protokolarnego androida jak ja. • Nic nie szkodzi, Threepio - szepnęła młoda kobieta na tyle cicho, Ŝeby nie zakłócać potoku wymowy Pershy. Prymatka przekazywała im radość Fianów, Ŝe w czasach takiego zamętu, jaki od pewnego czasu przeŜywała galaktyka, na powierzchni ich skromnej planety zdecydowali się wylądować tak dostojni goście. -Nigdy nie

sądziłam, Ŝe spotkam kiedyś kogoś równie gadatliwego jak ty - dodała cicho. Rysy metalowej twarzy See-Threepia nie mogły wprawdzie ulegać Ŝadnym zmianom, ale kiedy android przekrzywił głowę po jej słowach, Tahiri doszła do przekonania, Ŝe chyba nie zrozumiał jej niewinnego Ŝartu.

Kwatery dyplomatyczne miasta APsotib'minet'ri były luksusowo wyposaŜone i przestronne. Fianowie Ŝyli we względnej izolacji, a ich środowisko naturalne miało wiele wad, ale istoty nie skąpiły kredytów, kiedy w grę wchodziły gościnność i wygoda. Pokój Tahiri ozdobiono białymi jak kość panelami z kunsztownymi rzeźbami okazów miejscowych form Ŝycia. Wizerunki zwierząt i roślin wyglądały równie dziwacznie jak środowisko, w którym Ŝyły, lecz wyrzeźbiono je prawdziwie po mistrzowsku. Meble sporządzono z miejscowego gatunku drewna o szerokich słojach, a ich części połączono niezwykle starannie. Wyglądały, jakby właśnie taki kształt nadała im przyroda, a nie doświadczeniami stolarze. Krótko mówiąc, pomieszczenie było równie luksusowe, co wygodne... i to mimo zbyt wysokiego łóŜka, na które Tahiri musiała się wdrapywać, ilekroć chciała z niego skorzystać. Kiedy przedstawiciele Galaktycznego Sojuszu skończyli rozpakowywać swoje rzeczy w przydzielonych im pokojach, zgromadzili się w świetlicy usytuowanej dokładnie pośrodku dyplomatycznego kompleksu. Prymatka Persha postanowiła na razie dać im spokój. Kiedy oznajmili, Ŝe pragną się odpręŜyć i odpocząć, zgodziła się uprzejmie spełnić ich Ŝyczenie, przedtem jednak powtórzyła ze wszystkimi szczegółami instrukcje, jak prosić o wszystko, czego mogą potrzebować. - Będę zachwycony, kiedy w końcu stąd odlecę - oznajmił ojciec Anakina, kiedy w świetlicy zjawiła się Tahiri. Nigdy nie widziała Hana tak wzburzonego. Nie była pewna, czy powodem są sami Fianowie, czy bliskość Gromady Koornacht, czy teŜ moŜe i jedno., i drugie. 178 - Nie musisz mi tego mówić - odrzekła Leia, uśmiechając się i przymusem. Zaczyna ci się tu nie podobać, mam rację? Han spojrzał na nią spode łba, po czym skierował błagalne spojrzenie na Jaggeda Feta. • Jagu, podaj mi jakikolwiek powód, dla którego powinniśmy stąd wiać powiedział. - Błagam cię. Wymyśl cokolwiek.

• Przykro mi - odparł przystojny pilot - Obawiam się, Ŝe nie potrafię ci pomóc. Zdjął plecak z przyrządami, połoŜył go na stojącym pośrodku świetlicy stole i odwrócił się do Leii. - Podłączyłem nas do sieci planetarnego systemu telekomunikacyjnego i wyszukałem kanał, który pozwoli nam utrzymywać łączność z „Selonią". MoŜemy spokojnie załoŜyć, Ŝe nasze systemy kodowania są o całe lata świetlne bardziej zaawansowane niŜ wszystko, co dotąd udało się wymyślić mieszkańcom Galantosa. • A pokoje? - zainteresowała się księŜniczka. • Naturalnie, naszpikowane urządzeniami podsłuchowymi - odparł Jag - ale nie warto się o to martwić. Działanie wszystkich zagłuszyłem. MoŜemy się teraz czuć swobodnie. - Przeniósł spojrzenie na Tahiri, ale zaraz odwrócił głowę, - Powinniśmy tu być całkiem bezpieczni. • MoŜna by pomyśleć, Ŝe tubylcom nie są potrzebne urządzenia podsłuchowe zauwaŜył Han - skoro cały czas nie robią nic innego, tylko paplają i paplają. Leia zignorowała jego uwagę. • Fianowie są chyba zupełnie nieszkodliwi - powiedziała. – Dla mnie to miła odmiana po kontaktach z istotami, które mówiązbyt mało. Nie oznacza to jednak, Ŝe jestem zupełnie zadowolona z tego, co widzę. - Spojrzała niespokojnie na męŜa. - Nie cierpię do tego się przy znawać, ale i mnie nie podoba się to miejsce. • Dlaczego?-zdziwiła się Tahiri. Leia zawahała się, jakby chciała poszukać w Mocy odpowiedzi na to pytanie. • Nie jestem pewna - oznajmiła w końcu, kręcąc głową. - Wszyscy sprawiają wraŜenie uszczęśliwionych naszym widokiem, a Galantos jest dosyć spokojną planetą, jednak...

• A moŜe jest zbyt spokojna, mam rację? - podsunął Han. • MoŜe - zgodziła się z nim księŜniczka. - Mimo to wciąŜ jeszcze pozostaje problem przerwanej łączności. Jagu, mógłbyś się skontaktować z panią kapitan Mayn i poprosić ją o nawiązanie łączności z planetarnym przekaźnikiem? Pamiętam, Ŝe kiedy Galantos przyłączył 179 się do Nowej Republiki, jego mieszkańcy mieli takie urządzenie. Je-Ŝeli więc teraz

go nie mają, chciałabym wiedzieć, co się z nim stało. Gdyby nie mogła się tego dowiedzieć, poproś, Ŝeby postarała się połą. czyć z najbliŜszym węzłem sieci łączności i przekonała się, czy zdoła wysłać jakąkolwiek wiadomość bezpośrednio na Kalamar. JeŜeli to zwykła usterka, moŜe uda się nam rozwiązać problem na miejscu. Zaoszczędzilibyśmy dzięki temu cenny czas i moglibyśmy od razu polecieć gdzie indziej. • Popieram ten pomysł - mruknął Han. • A tymczasem Tahiri i ja wybierzemy się na spacer – oznajmiła Leia. Powłócząc nogami. C-3PO natychmiast do niej podszedł, ale znieruchomiał, kiedy księŜniczka połoŜyła dłoń na jego metalowym torsie. • Same, Threepio - dodała z naciskiem. • Nie uwaŜam tego za rozsądny pomysł, pani Leio – sprzeciwił się piskliwie protokolarny android. - Kiedy pomyślę, Ŝe wybieracie się panie tylko we dwie... • Ktoś musi podziękować naszym gospodarzom - przerwała mu łagodnie, ale stanowczo Leia. - W przeciwnym razie pomyślą, Ŝe jesteśmy nieuprzejmi. - Złocisty android zamierzał podtrzymać protest, ale nie dała mu dojść do słowa. - Doceniam twojątroskę o nas, Threepio, ale martwisz się niepotrzebnie. Nie stanie się nam nic złego. Zresztą Han i Jag cię potrzebują, Ŝeby porozmawiać z operatorami planetarnego przekaźnika... to znaczy, jeŜeli uda się nam go uruchomić i włączyć do reszty sieci. • Ale... proszę pani, ja naprawdę muszę.,. • KsięŜniczka będzie bezpieczna - mruknął osobisty ochroniarz Leii, Noghri Cakhmaim, który nie odstępował jej na krok, dokądkolwiek się udawała. • Widzisz? - zapytała Leia, zwracając się nie tylko do Threepia, ale takŜe do męŜa. Han sprawiał wraŜenie nie mniej zaniepokojonego decyzją Ŝony niŜ protokolarny android. - No i przecieŜ będzie mi towarzyszyła Tahiri. Postara się mieć oko na wszystko, co mogłoby się dziać niezwykłego. - Obróciła głowę i mrugnęła porozumiewawczo do młodej Jedi. To znaczy, jeŜeli nie zaśnie, słuchając paplaniny któregoś z gospodarzy. Uradowana zaufaniem księŜniczki Tahiri lekko się uśmiechnęła. • Postaram się zrobić wszystko, Ŝeby nie zasnąć - obiecała. • Tylko uwaŜaj - odezwał się Jag. - I skontaktuj się z nami, gdybyś potrzebowała jakiej kolwiek pomocy, dobrze?

180 - MoŜesz się o to nie martwić - odparła Tahiri. Cały czas się zastanawiała, dlaczego młody pilot raz po raz tak dziwnie na nią patrzy. Doszła do przekonania, Ŝe trudno jej będzie odzyskać pewność siebie, skoro najbliŜsze otoczenie nie darzy jej pełnym zaufaniem. – Zadbaj o dom, Ŝebyśmy mogły się zająć powaŜnymi sprawami. Kiedy Tahiri, Leia i oboje Noghri wyszli ze świetlicy na korytarz, wprawili w zdumienie małągrupkę Fianów, którzy dyskutowali o czymś / widocznym oŜywieniem. • Och, księŜniczko! - wykrzyknął na widok Leii ubrany w pomarańczowy płaszcz Fianin o kanciastych ramionach i dość szerokiej twarzy. Na widok wychodzących gości wszyscy się cofnęli. - Przestraszyła nas pani. Nazywam się Thrum i jestem asystentem prymatki Pershy. Rozmawiałem właśnie z personelem kompleksu dyplomatycznego o mało waŜnych rzeczach. Przepraszam, jeŜeli w czymkolwiek wam przeszkodziliśmy. • Nic się nie stało - odparła Leia, nieruchomiejąc krok przed Thrumem. - Czy mogę zapytać, o czym tak dyskutowaliście? • Uhmm... to głupstwo, naprawdę - bąknął Fianin, zerkając nie pewnie na stojących za nim pracowników. - Wygląda na to, Ŝe w przydzielonych państwu pokojach pojawiła się drobna elektryczna usterka, więc będę musiał prosić... • ...z ubolewaniem - wtrącił się jeden ze stojących najbliŜej Thruma Fianów. • Z ubolewaniem prosić - powtórzył jak echo asystent Pershy - Ŝebyście zechcieli państwo rozwaŜyć moŜliwość przeniesienia się do innych... • Nie zauwaŜyliśmy Ŝadnych usterek - przerwała mu władczym tonem księŜniczka. - Mój mąŜ śpi i dopiero kiedy się obudzi, mogę go poprosić, Ŝeby poszukał tej usterki. Na razie proszę zostawić go w spokoju. Nasza podróŜ na Galantos trwała bardzo długo i mąŜ jest zmęczony. • AleŜ tak, naturalnie, księŜniczko. Oczywiście. - Thrum skłonił się bardzo nisko i zaczął wymachiwać długimi rękoma niczym skrzydłami. Tahiri domyśliła się, Ŝe jego gesty mają oznaczać wyjątkowyszacunek. - Nigdy nie ośmielilibyśmy się nawet rozwaŜać moŜliwości zakłócenia spokoju sławnego Hana Solo podczas jednej z nielicznych chwil jego odpoczynku.

Tahiri postarała się ukryć uśmiech. Nie wątpiła, Ŝe „drobna elektryczna usterka", o jakiej wspomniał Thrum, dotyczyła urządzeń podsłuchowych, których działanie zakłócił Jag Fel. Fianowie musieli się 181 mocno niepokoić, Ŝe jedynym sposobem dowiadywania się o Ŝyczeniach Leii i towarzyszących jej osób stało się zadawanie pytań i cierpliwe wysłuchiwanie odpowiedzi. - Dziękuję panu - odezwała się Leia, rzucając Tahiri ukradkowe spojrzenie i konspiracyjny uśmieszek. - Jestem pewna, Ŝe to doceni, na razie jednak chciałbym prosić o coś innego. Mam nadzieję, Ŝe nie będzie to źle widziane, jeŜeli moja przyjaciółka i ja wyruszymy na zwiedzanie waszego miasta? Thrum wyprostował się jak dźgnięty pod Ŝebro, a twarz rozpromieniła mu się z dumy. • Naturalnie, Ŝe nie, księŜniczko! - powiedział. - Niczego nie pragniemy tak bardzo, jak pokazać nasz wspaniały dom! - Dwukrot nie pstryknął palcami i jego podwładni szybko się rozbiegli. - Natych miast wydam polecenie, Ŝeby ktoś poinformował radnego... • To zajmie zbyt duŜo czasu - przerwała mu Leia, ruszając tak szybko, Ŝe zaaferowany Pianin musiał prawie biec, aby dotrzymać jej kroku. - A ja, prawdę mówiąc, nie mam ochoty czekać. Jak wspominałam, zakończyliśmy długą podróŜ i muszę rozprostować nogi. Dlaczego pan nie mógłby mnie oprowadzić, panie asystencie? To by bardzo ułatwiło sprawę. Pianin nadąŜał za nią, ale sprawiał wraŜenie niezwykle zaniepokojonego. • Ale... co na to powiedzą radny Jobath i prymatka Persha? - wymamrotał. - Muszę ich poinformować... • Jestem pewna, Ŝe i tak dowiedzą się w swoim czasie - przerwała mu beztrosko Leia, ani na chwilę nie zwalniając kroku. - Mówi się, Ŝe podróŜe poszerzają horyzonty, a po kilku dniach spędzonych w ograniczonej przestrzeni wysłuŜonego frachtowca mój wymaga powaŜnego poszerzenia. A teraz - dodała, skręcając niespodziewanie w pierwszą lepszą napotkaną odnogę korytarza -przekonajmy się, co ciekawego tu zobaczymy. Jeszcze nigdy tędy nie przechodziłam. Muszę przyznać, Ŝe podoba mi się architektura. Prosta, a jednak elegancka. CzyŜby świadomie starano się, Ŝeby te korytarze przypominały styl Starej Republiki, czy teŜ moŜe udało się wam

uzyskać takie wraŜenie wyłącznie dzięki... Szła dalej, nie dając Fianinowi okazji zareagowania najej uwagi... ani nawet zaprotestowania, Ŝe akurat teraz inne obowiązki nie pozwalają mu dotrzymywać im towarzystwa. Napawając się widokiem asystenta Thruma, który mimo potoku wymowy Leii nie ustawał w wysiłkach, Ŝeby wtrącić chociaŜ słowo, 182 Tahiri została trochę z tyłu. W pewnej chwili księŜniczka ponad płaską głową Pianina pochwyciła jej spojrzenie i ledwo zauwaŜalnym ruchem głowy poleciła jej skręcić w inną odnogę korytarza. Tahiri zawahała się, ale usłuchała. Starała się nie zwracać niczyjej uwagi. Jej bose stopy nie wydawały na kamiennej posadzce Ŝadnych dźwięków. Wymykając się w taki sposób, nie zdołała uspokoić wyrzutów sumienia. Ani nawet opanować zdenerwowania. Słysząc stopniowo coraz bardziej cichnący głos Leii, połoŜyła dłoń na rękojeści świetlnego miecza i dostroiłazmysły do otaczającegojąświata. W kwaterach dla dyplomatów panowała jednak niezwykła cisza. W większości pokojów nikt pewnie nie przebywał, ale nie to wprawiło jaw największe zdumienie. Mimo kryjących się pod powierzchmąGalantosa złóŜ cennych minerałów, planety nie odwiedzało wielu gości i wszystko wskazywało, Ŝe ta część miasta pozostaje większość czasu niezamieszkana. Do izolacji planety przyczynił się w duŜej mierze nieprzychylny raport Borska Fey'lyi na temat jego pobytu na Galantosie i kontaktów z tubylcami. ChociaŜ bothański radny sporządził go przed wieloma laty, oficjalni przedstawiciele Nowej Republiki do tej pory starali się unikać lądowania na planecie. Nie odwiedzali jej takŜe inni radni, a po Kryzysie Yevethańskim moŜna byłoby przypuszczać, Ŝe planeta po prostu zniknęła z mapy galaktyki. Fianowie musieli doskonale wiedzieć, Ŝe na ich planecie ląduje bardzo niewielu dostojników i dyplomatów, Tahiri uznała więc za dziwne, Ŝe mimo to zainwestowali w budowę tak luksusowo wyposaŜonego kompleksu. Najciekawsze jednak, Ŝe budynki i pawilony, wszystkie świetnie utrzymane, były zupełnie nowe. Tahiri ogarnął lekki niepokój. Dlaczego Fianowie zdecydowali się na taką inwestycję właśnie teraz, w czasie wojny? Podejrzewając, Ŝe moŜe być obserwowana, Tahiri zwalczyła pokusę włamania się

do jednego z pokoi dla dostojników. Miała niejasne wraŜenie, Ŝe niedawno ktoś w nim przebywał, i z radością skorzy stałaby z okazji poznania toŜsamości gościa. Wiedziała, Ŝe to tylko przeczucie, ale nauczyła się przywiązywać wagę do swoich przeczuć... zwłaszcza takich, które brały początek w Mocy. Wsłuchując się w Moc, upewniła się po chwili, Ŝe rzeczywiście ktoś mieszkał w tym pokoju... jeŜeli nie w ostatnich kilku dniach, to z pewnością w ciągu ostatniego miesiąca albo dwóch. Postanowiła jednak najpierw zbadać cały kompleks, a przede wszystkim zapoznać się z rozkładem korytarzy. Dopiero w drodze powrotnej, gdy prawdopodobieństwo przyłapania jej na 183 gorącym uczynku nie będzie juŜ takie duŜe, zaryzykuje i wszystkiemu się lepiej przyjrzy. Kierując się instynktem, podąŜała labiryntem korytarzy i w końcu natknęła się na posterunek oddzielający kwatery dla dyplomatów od pozostałych dzielnic miasta Al'solib'minet'ri. Dwaj straŜnicy byli pochłonięci rozmową na temat szczegółów nieco wcześniej wprowadzonej zmiany regulaminu. Wyglądało na to, Ŝe nic nie wiedzą o jej obecności. Posługując się Mocą, uwolniła myśli; delikatnie zachęciła obu Fianów do puszczenia się w pościg za kimś, kto prawdopodobnie czai się za rogiem. Korzystając z ich nieobecności, nonszalancko minęła posterunek. Poza kompleksem dla dyplomatów panował większy ruch i gwar niŜ w tamtej części miasta. Większość korytarzy biegła prosto; Tahiri widziała wiele świetlików, przez które wpadało naturalne światło dzienne. ZauwaŜyła równieŜ istoty innych ras niŜ Fianowie: kilku zasmuconych Granów i zbitych w gromadkę Sullustan dyskutujących o czymś z wielkim oŜywieniem. Przypuszczała, Ŝe w tym rejonie miasta mieszczą się urzędy albo biura, bo większość mijanych Fianów nosiła podobne ubrania. Nie wyglądały jak mundury, przypominały raczej schludne kombinezony, jakie widywało się w wielu innych urzędach galaktyki. Tubylcy ją zauwaŜyli, ale nie zrobili nic, Ŝeby uniemoŜliwić jej zwiedzanie tej dzielnicy. Niektórzy wręcz starali się jej unikać, jakby przeraŜała ich obecność kogoś obcego w tej części miasta. Zaniepokoiła się, podobnie jak wtedy, kiedy zauwaŜyła, jakie nowe są budynki i pawilony dla dyplomatów. Dlaczego istoty były tak bardzo przeraŜone jej widokiem? A moŜe nie chodziło o nią, ale o sam fakt, Ŝe po mieście przechadza się samotna

istota ludzka? Nie miała pojęcia, co wzbudziło w nich taki lęk. Postanowiła na razie o tym nie myśleć. Porozmawia na ten temat z pozostałymi członkami wyprawy w zaciszu przydzielonych im kwater. Postarała się sprawiać wraŜenie zagubionej i zaciekawionej. Skręcała w korytarze, w których widziała najmniej przechodniów, i nieustannie oglądała się za siebie w obawie, Ŝe zobaczy ścigających ją straŜników... Usłyszała pisk komunikatora. Nie zatrzymując się, zbliŜyła nadgarstek do ust. • Słucham? - zapytała. • Tu Leia. Gdzie jesteś, Tahiri? Asystent Thrum zauwaŜył, Ŝe chyba zabłądziłaś. Prawdę mówiąc, nie miałam o tym pojęcia, tak bardzo pochłonęło mnie zwiedzanie kompleksu dla dyplomatów. 184 Tahiri uśmiechnęła się do siebie. • Bardzo przepraszam - powiedziała, bez trudu wczuwając się w rolę. - Powinnam była połączyć się z tobą wcześniej. Wróciłam po coś do pokoju i chyba skręciłam w niewłaściwą odnogę głównego korytarza. • Mamy kogoś wysłać, Ŝeby cię poszukał?

• Nie, wszystko w porządku - odparła beztrosko młoda Jedi. - Odnajdę drogę powrotną bez trudu. • jesteś tego pewna? - zapytała Leia. Tahiri usłyszała, Ŝe Thrum coś mamrocze, ale nie zrozumiała ani słowa. - Dam ci znać, jeŜeli nie uda mi się wrócić po swoich śladach - zapewniła. Jestem przekonana, Ŝe na razie nie grozi mi Ŝadne nie bezpieczeństwo. Nikt nie mógłby zarzucić jej kłamstwa. Nie znajdowała się na podejrzanej ulicy, gdzie mogliby jej zagrozić przestępcy; przebywała w dzielnicy rządowej, gdzie roiło się od urzędników. Thrum zaś nie mógł nalegać najej szybki powrót tylko dlatego, Ŝe najej widok urzędników ogarniało przeraŜenie. - To świetnie, Tahiri - odezwała się Leia. - Wróć, kiedy chcesz. Baw się, dopóki jesteś młoda. Jestem pewna, Ŝe asystent Thrum nie będzie miał nic przeciwko temu. Rozległ się cichy trzask i księŜniczka przerwała połączenie. Tahiri uśmiechnęła się szerzej. WyobraŜała sobie frustrację asystenta pry-matki, który raczej nie zdołał ani na chwilę przerwać potoku wymowy Leii. Kiedy przypomniała sobie gadatliwość gospodarzy, zwróciła uwagę na coś jeszcze.

Spotykani Fianowie rozmawiali między sobą, ale bez przesadnego oŜywienia, jaki ustawicznie demonstrowali prymatka Persha i jej asystent. Tubylcy dyskutowali na róŜne tematy i omawiali szczegóły jakichś spraw, ale spokojnie. Tahiri nie mogła się oprzeć wraŜeniu, Ŝe nieustanna paplanina Fianów, których do tej pory poznała, miała zamaskować ich zdenerwowanie i pozwolić na uniknięcie niewygodnych pytań. KrąŜyła po budynku jeszcze długo, ale w końcu doszła do wniosku, Ŝe nie dowie się w ten sposób niczego nowego. Korytarze wyglądały niemal tak samo. Jedyne otwarte drzwi, jakie mijała, wiodły do ciekawych pomieszczeń - magazynów albo gabinetów, czasami przez grupki plotkujących urzędników. Tahiri nie miała pojęta, czego szuka; chodziło o to, co mogłoby wyjaśnić utratę łączności 185 z Galantosem. Nie wiedziała więc, od czego zacząć i na co zwracać największą uwagę. A poza tym krąŜenie po korytarzach zaczynało ją po prostu nudzić. Postanowiła dołączyć do pozostałych, skierowała się więc do najbliŜszego szybu turbowindy i zjechała dziesięć poziomów. Błądziła jakiś czas korytarzami, a potem wróciła do tego samego szybu i wjechała na poziom, od którego rozpoczęła wędrówkę. Dopiero kiedy się upewniła, Ŝe nawet jeśli ktoś ją śledził, dawno go zgubiła, odnalazła drogę powrotną do posterunku, przez który prześliznęła się wcześniej, niezauwaŜona przez straŜników. SłuŜbę pełnili ci sami dwaj Fianowie co poprzednio. Na jej widok okazali wyraźną ulgę. • Panno Yello! Nareszcie pani wróciła! - wykrzyknął jeden. • Proszę wybaczyć brak kurtuazji, ale nie zauwaŜyliśmy, kiedy pani przechodziła odezwał się drugi, podchodząc do niej. - To nie wybaczalne, Ŝe nie mogliśmy pokazać pani drogi. • To nic wielkiego - uspokoiła ich beztrosko młoda Jedi. - Wybrałam się tylko na krótki spacer. • Czy mogę panią odprowadzić do pokoju? - odezwał się uniŜenie pierwszy straŜnik. - Za Ŝadne skarby nie chciałbym, Ŝeby pani znów zabłądziła. • To nie będzie konieczne - odparła Tahiri, wykonując ledwo za uwaŜalny ruch ręką. - Sama odnajdę drogę. • Jestem pewien, Ŝe to nie będzie konieczne - powtórzył jak echo drugi straŜnik, stając obok pierwszego. Jego kolega kiwnął głową.

- Sama odnajdzie drogę - oznajmił i szerokim gestem pozwolił jej przejść przez posterunek. Tahiri znała oczywiście drogę powrotną do pokoju, ale nie tam się skierowała. Jeszcze raz pozwoliła, Ŝeby jej krokami kierował instynkt, a nie głowa. Nieco wcześniej w pokojach dla dyplomatów ktoś przebywał... była o tym jeszcze bardziej przekonana niŜ poprzednio. ZmruŜyła oczy, Ŝeby jej uwagi nie rozpraszały doznania zmysłów, i poszła prowadzona przez przeczucie. Raz po raz wysyłała wici Mocy, Ŝeby upewnić się w podejrzeniach. Kimkolwiek byli poprzedni goście Fianów, coraz wyraźniej wyczuwała wokół siebie echa i cienie ich obecności: w ścianach, dywanach, pozłacanych gzymsach, rzeźbach... PodąŜając korytarzami, zauwaŜyła, Ŝe z kaŜdym krokiem docierające do niej wraŜenia stają się coraz bardziej intensywne. Kiedy skręciła w zakończoną szerokim iluminatorem długą odnogę, osiągnęły największe natęŜenie. Iluminator ukazywał widok bezchmurnego nie186 ba Galantosa, a wpadające promienie słońca załamywały się na róŜnobarwnych ozdobnych płytach i rzucały tęczowe smugi na widoczne po obu stronach odnogi pokojów dla dyplomatów. Czując narastający niepokój, Tahiri zapuszczała się coraz dalej. Muskała dłonią mijane drzwi, ale na razie wszystkie sprawiały wraŜenie najzupełniej normalnych. A jednak gdzieś tu wyczuwała fałszywie brzmiący ton. Jego natęŜenie stało się tak silne, Ŝe niemal mogłaby go dotknąć ręką. Ktoś... Nagle, kiedy dotknęła palcami drzwi na samym końcu odnogi, znieruchomiała. Poczuła w całym ciele dziwne świerzbienie. Zazwyczaj nie uświadamiała sobie z taką siłą czyjejś obecności, tym bardziej na powierzchni nieznanej planety, dlaczego więc tak wyraźnie wyczuwała echo właśnie tej konkretnej osoby? Dlaczego na samą myśl o otworzeniu drzwi coś ją ściskało w Ŝołądku? Co słyszała w fałszywych tonach, które budziły w niej coraz większy niepokój? Nie bądź śmieszna, skarciła się w myśli. Jesteś Jedi, a przed sobą masz tylko pusty pokój. Nie ma w nim nic, czego mogłabyś się obawiać... oprócz samego strachu. Kiedy dotknęła kontrolnego panelu w ścianie, płyty drzwi natychmiast się rozsunęły. Mogło to oznaczać, Ŝe w pokoju nikt się nie ukrywa, bo inaczej pozostawiono by je zamknięte, mimo to echo obecności tajemniczej osoby uderzyło Tahiri niczym fala zatęchłego powietrza. WraŜenie było tak silne, Ŝe zadrŜała.

Nagle usłyszała dobiegające z oddali głosy. Ktoś chyba wykrzykiwał jej nazwisko, postanowiła więc przezwycięŜyć lęk i wśliznęła się do pokoju. Trudno jej było tu wejść; poruszała się powoli, jakby usiłowała pokonywać mokradła planety Mimban. Jak się spodziewała, w pokoju nikogo nie zastała, ale to jeszcze nie oznaczało, Ŝe był pusty. Doświadczała teraz tak silnych uczuć, Ŝe o mało nie eksplodowała. Czuła się tak nieszczęśliwa i przygnębiona, Ŝe ucieszyłaby się, gdyby to rzeczywiście nastąpiło. Nie przestając słuchać intuicji, podeszła do łóŜka i odrzuciła na bok przykrywającą j e kołdrę. Przyjrzała się prześcieradłu, a kiedy nic na nim nie znalazła, uniosła materac. Tam. PołoŜyła się pod łóŜkiem, wyciągnęła rękę najdalej, jak mogła, w końcu zdołała dosięgnąć niewielkiego srebrzystego przedmiotu, który spoczywał w samym kącie na zakurzonej podłodze. W chwili kiedy go dotknęła, przeŜyła tak silny wstrząs, Ŝe zakręciło się jej w głowi. LeŜała jakiś czas na podłodze, zaciskała palce na srebrzystym breloczku i tylko chwytała powietrze jak wyrzucona na brzeg ryba. 187 Resztką sił walczyła, Ŝeby nie pochłonęła jej fala ciemności, jaka czaiła się na samym dnie jej umysłu. Nie miała najmniejszych wątpliwości. Właśnie ten przedmiot ją przywoływał... zupełnie jak głosy, które słyszała obecnie całkiem wyraźnie. - Panno Yeilo! Czy stało się pani coś złego? CzyŜby to jeden z Fianów wołał japo nazwisku? Tahiri nie była tego pewna. Za bardzo się starała, by nie stracić przytomności. - Bardzo proszę... Musi pani pójść z nami - nalegał ten sam bezcielesny głos. Nie powinna pani przebywać w tyrn pokoju. Tahiri była pewna, Ŝe straciła panowanie nad mięśniami, ale uświadomiła sobie, Ŝe stara się spełnić prośbę nieznajomej osoby. Czuła się, jakby zabłądziła w gęstej mgle, poruszała się nieporadnie niczym pociągana za sznurki marionetka. Kiedy się odwróciła, zobaczyła stojących w drzwiach pokoju trzech fiańskich straŜników. Jeden podszedł, ujął ją pod ramię i ostroŜnie pomógł wyjść na korytarz. Pozostali dwaj ustawili się za jej plecami. Coś do niej mówili, ale młoda Jedi nie zdołała zrozumieć ani słowa. Czuła się, jakby przebywała poza swoim ciałem i

obserwowała z góry rozgrywającą się scenę. A wszystko z powodu drobiazgu w jej dłoni... Uniosła medalion do oczu, Ŝeby mu się lepiej przyjrzeć. Sporządzony był ze srebrzystej substancji nieznanego pochodzenia; wyrzeź-biono na nim coś w rodzaju bulwiastogłowej meduzy o wielu mackach. Wyglądała trochę jak umgulliański purchlak, a trochę jak Sar-lacc. Ale Tahiri dobrze wiedziała, kogo przedstawia medalion. Nigdy tego stwora nie widziała, ale natychmiast go rozpoznała. Patrzyła na podobiznę yuuzhańskiego bóstwa Yun-Yammki, zwanego Uśmiercicielem nie tyIko przez samych Yongów. Poczuła, Ŝe w jej gardle wzbiera skowyt, i w końcu wykrzyczała swój ból w języku, jaki podobno dobrze znała: - Ukla-na vissa crai! Przycisnęła amulet do piersi i spokojnie czekała, aŜ otaczający ją świat przybierze najpierw szarą barwę, a potem pogrąŜy ją w absolutnej czerni.

W ciągu następnego tygodnia po wysłuchaniu historii Vui Rapu-unga Nom Anor wyprawiał się kilkakrotnie w towarzystwie I'pana na wyŜsze poziomy podziemi Yuuzhan'tara. Wykorzystując znajomość 188 tajnych kodów bezpieczeństwa i sposobów pozyskiwania materiałów, a takŜe umiejętność zarządzania zasobami, udało mu się zdobyć wiele surowców niezbędnych Zhańbionym do budowy nowych domów. Zdołał wykraść nawet materiały, o których zdobyciu nieszczęśnicy nie mogli dotąd nawet marzyć. Stopniowo zaskarbiał sobie ich wdzięczność i pozyskiwał coraz większe zaufanie. Zhańbieni nie opływali wprawdzie w dostatki, ale Ŝyli obecnie w warunkach znacznie lepszych niŜ wegetacja przed przyłączeniem się Noma Anora, Egzekutor przekazywał im świecące lambenty, Ŝeby mogły zastąpić zuŜyte bio-lurninescencyjne kule. Arkshe zapewniały im ciepło podczas chłodnych nocy, a biologiczne procesory rrmerrigi dostarczały coraz więcej porcji coraz bardziej urozmaiconego poŜywienia. Nom Anor wykradał wszystkie te rzeczy bez jakichkolwiek skrupułów i nie przejmował się, Ŝe moŜe w ten sposób pokrzyŜować wojenne plany najwyŜszego lorda Shimrry. Na razie najbardziej zaleŜało mu na zdobyciu zaufania towarzyszy niedoli. Co prawda jego starania

przynosiły poŜądane efekty, ale nie wystarczały do zaskarbienia sobie sympatii wszystkich członków grupy... szczególnie osobników pokroju Kunry, który cały czas podawał w wątpliwość motywy jego postępowania. Tym razem jednak były egzekutor nie zawracał sobie głowy takimi drobiazgami. Wyruszył w towarzystwie F pana na kolejną wyprawę, ale nie po to, aby zdobywać towary albo pogłębiać zaufanie pozostałych Zhańbionych. Tym razem chodziło mu o coś całkiem innego.

• Daleko jeszcze? - zapytał z irytacją, przeciskając się między dwiema ogromnymi rurami. • Jesteśmy prawie na miejscu - odparł Fpan. Powiódł spojrzeniem po ścianach jakby chciał się zorientować, gdzie są, a potem podszedł do niewielkiego otworu wykutego w ścianie. Po drugiej stronie ciągnął się ferrobetonowy tunel. Przeznaczony Pierwotnie dla robotów naprawczych umoŜliwiał dostęp do ciągnących się pod sklepieniem wiązek przewodów, kabli i róŜnej grubości rurociągów. Tunel skręcał łagodnie w lewo i nie miał innych wylotów oprócz tych, jakie wykuły w ścianach grupki innych poszukiwaczy. Om Anor nie mógł się pozbyć wraŜenia, Ŝe tunel ciągnie się pod całą Powierzchnią tej parszywej planety. Po przejściu mniej więcej połowy drogi natknął się na przeŜarte Przez rdzę szczątki androida. Wypalony i pozbawiony wszystkich uŜywanych części szkielet spoczywał na boku, a jego poczerniała nieruchoina twarz stanowiła odraŜającą parodię Ŝycia. Były egzekutor kopnął 189 truchło, a kiedy się rozsypało, na wszelki wypadek starannie rozdeptał przerdzewiałe szczątki. W końcu dotarli do wąskiej szczeliny w bocznej ścianie. I'pan przyłoŜył sękaty palec do ust i gestem nakazał milczenie. Obawiając się pułapki, coraz bardziej zaniepokojony Nom Anor pozostał w remontowym tunelu. Irytowało go, Ŝe nigdzie nie moŜna się ukryć w tym ciągnącym się bez końca, odraŜającym miejscu. Nagle ze szczeliny wysunęła się dłoń l'pana i Zhańbiony zachęcił go do przejścia na drugą stronę. - Jeszcze ich nie ma - powiedział. - Musimy zaczekać. Były egzekutor podąŜył za swoim przewodnikiem, przecisnął się przez szczelinę i wskoczył do płytkiej piwnicy. Przebywał pośród niewiernych wiele lat, ale nadal

przygnębiał go widok wielu takich pomieszczeń - a zwłaszcza ostrych krawędzi, płaskich powierzchni i niewiarygodnie idealnych kątów. Nic stworzonego przez naturę nie wykazywało podobnych właściwości jak te sztucznie wznoszone bezeceństwa...a przynajmniej nie przejawiało wszystkich tych cech równocześnie. Nom Anor nie potrafił się oprzeć wraŜeniu, Ŝe pomieszczenia zaprojektowano tak, a nie inaczej, by wysysały esencję Ŝycia mieszkających w nich osób. Tak jakby bezskutecznie starały się wypełnić panującą w nich straszliwą pustkę. Okazało się, Ŝe jedyne wiodące do piwnicy drzwi zamknięto z zewnątrz. Nom Anor doszedł do wniosku, Ŝe jeŜeli okaŜe cierpliwość, niedługo powróci bezpiecznie do kojącej dŜungli najniŜszych poziomów Yuuzhan'tara. CięŜar wznoszonych wysoko gmachów deformował w podziemniach krawędzie, wyginał płaszczyzny, odkształcał kąty i w wystarczającym stopniu oszukiwał umysł, Ŝeby wszystko wydawało się prawie naturalne. Prawie. I'pan opadł bezwładnie niczym wór kości w jakimś kącie; wyglądał w ciemności jak stos przykrytych łachmanami odpadków. Były egzekutor zauwaŜył pośrodku piwnicy miejsce, w którym ktoś nadaremnie usiłował zasadzić dywan vurruk. zapewne w nadziei zatarcia odpychającego wraŜenia. Dla zabicia czasu skoncentrował się i zaczął regularnie oddychać. Był obecnie w znacznie lepszej formie niŜ dawniej, w kaŜdym razie od czasu bitwy o Ebaq Dziewięć. Do tej pory nie miał pojęcia, jak bardzo lata Ŝycia w nieustannym napięciu wyniszczyły jego organizm. Dopiero kilka tygodni intensywnych ćwiczeń fizycznych przywróciło mu dawną sprawność. Jego puls bił znów regularnie i mocno, a rozcięcie palców zdąŜyło się zagoić, a nawet zamienić w atrakcyjnie poszarpaną bliznę. Były egzekutor czuł się młodszy niŜ 190 w ciągu kilku poprzednich dziesięcioleci. Dobrowolne wygnanie nie przyczyniało się wprawdzie do szybkiego odzyskania stanowiska czy władzy, ale okazywało się zbawienne dlajego ciała. Z zamyślenia wyrwało go dopiero szuranie stóp. Ktoś zbliŜał się z przeciwnej strony do drzwi piwnicy. Nom Anor i I'pan zerwali się na równe nogi. Zamek szczęknął, drzwi się otworzyły i do pomieszczenia weszło troje Yuuzhan. Ich przywódca, niemal pozbawiony worków pod oczami wysoki osobnik, podszedł do I'pana, stanął przed nim i skierował sceptyczne spojrzenie na Noma Anora. Bez słowa

podał Zhańbionemu jakieś zawiniątko. - To Aarn, Tless i Shoon-mi - powiedział Fpan, kiedy drzwi piwnicy zamknęły się z metalicznym łoskotem za ich plecami. Przeniósł spojrzenie na przybyszów. Pozwoliłem sobie przyprowadzić kogoś, kto chciałby się dowiedzieć czegoś więcej o Jeedai - dodał. Troje Zhańbionych przyglądało się uwaŜnie Nomowi Anorowi. Były egzekutor natychmiast się zorientował, Ŝe go nie rozpoznali. Dobrze znał osobników ich pokroju. Na odległość wyczuwało się w nich spracowanych robotników, zupełnie jakby ich znojem przesiąkło otaczające powietrze. Ppan zawczasu wyjaśnił towarzyszowi wędrówki, Ŝe przybysze nie naleŜą do samotnej grupki wyrzutków, do jakiej pozwolono mu się przyłączyć, JeŜeli wziąć pod uwagę szybkie szerzenie się herezji Jedi, takich grupek istniało wciąŜ jeszcze bardzo mało. Zhańbiony oznajmił byłemu egzekutorowi, Ŝe tym razem udają się na spotkanie z legalnie zatrudnionymi robotnikami, którzy oddają się herezji potajemnie. • Mój towarzysz nazywa się... - podjął Fpan, ale urwał, kiedy Nom Anor wystąpił do przodu i niezbyt delikatnie odepchnął go nabok. • Nazywam się Amorrn - powiedział. Podał fałszywe nazwisko nie tylko dlatego, Ŝeby nie wzbudzać ich podejrzeń. Przede wszystkim nie chciał dopuścić, Ŝeby wieść o jego przeŜyciu dotarła do uszu lorda Shimrry. NajwyŜszy z robotników kiwnął głową. - A jajestem Shoon-mi i pochodzę z tej samej wylęgarni co Niiriit - oznajmił. MoŜna powiedzieć, Ŝe jestem jej bratem. Kiedy popadła w niełaskę, to właśnie ja uwolniłem ją z celi kapłanów i umoŜliwiłem jej ucieczkę. Opowiadała ci moŜe o mnie? Nie opowiadała, ale Nom Anor ujrzał w smutnych oczach Yuuzha-nina gorące pragnienie usłyszenia twierdzącej odpowiedzi. Znał takich osobników. Członkowie najbliŜszej rodziny tego Yuuzhanina 191 zostaliby uznani za Zhańbionych na równi z Niiriit. Shoon-mi okazał się na tyle odwaŜny, Ŝeby chociaŜ w pewnym stopniu sprzeciwić się powszechnie uznawanemu porządkowi, ale zarazem na tyle tchórzliwy, aby się przeciwko niemu zupełnie nie zbuntować. - Opowiadała mi o wielu sprawach - odparł wymijająco. - Twierdziła, Ŝe ty takŜe

podąŜasz szlakami Jedi. Nie bardzo mijał się z prawdaj Niiriit naprawdę opowiadała mu o osobie wiodącej Ŝycie bliŜej powierzchni Yuuzhan'tara i wyznającej nieco inną wersję tej samej herezji. Przywódczyni Zhańbionych i Norn Anor rozmawiali wiele na temat Jedi, ale Yuuzhanka ani razu nie wspominała, Ŝe jest bliską krewną Shoon-miego. Były egzekutor był nawet ciekaw, czy poświęcenie dla herezji nie zagłuszyło w niej wszystkich innych emocji... a wśród nich nawet uczucia, jakim moŜe kiedyś darzyła Kunrę. - Zwracam uwagę na wszystko, co słyszę - odparł ostroŜnie Shoon-mi. - Powiesz mi, o co właściwie chodzi? - zapytał Nom Anor. Towarzysząca wysokiemu Zhańbionemu Yuuzhanka zaczęła zdradzać oznaki zdenerwowania. • To nie miejsce ani czas - oznajmiła. - Powinniśmy wracać, w przeciwnym razie... • Wracaj, T'less - uciął Shoon-mi tonem ostrym niczym naroŜnik pobliskiej ściany. - Powiedz Sh'simmowi, Ŝe zatrzymano nas w yorikowej wylęgarni. Ta sprawa jest o wiele waŜniejsza. – Przeniósł spojrzenie na twarz Noma Anora, zmruŜył oczy i zaczął mu się uwaŜnie przyglądać. - A to miejsce jest równie dobre jak kaŜde inne - dodał w końcu. T'less kiwnęła głową i zerknęła spode łba na byłego egzekutora, ale odwróciła się bez słowa i pospiesznie opuściła piwnicę. • Mam nadzieję, Ŝe nie będziesz miała przez nas Ŝadnych kłopotów - odezwał się przymilnie Nom Anor. • Nikt nawet nie zauwaŜy naszego zniknięcia- zapewnił go Zhańbiony, którego l'pan przedstawił jako Aarna. - Na powierzchni panuje wciąŜ jeszcze wielki chaos. Cokolwiek spowodowało zaburzenia procesów trawiennych dhuryama, nadal uprzykrza wszystkim Ŝycie. Panuje dezorientacja i powszechny zamęt. Przyłącza się do nas wielu obwinianych o błędy albo nieudolność przełoŜonych, a dzięki temu łatwiej nam ukrywać się pośród tłumu. Noma Anora ogarniało coraz większe osłupienie. Wyglądało na to, Ŝe Aarn jest wyznawcą innego rodzaju herezji: rebelii. Były egzekutor nie miał pojęcia, 192 Ŝe o takich sprawach moŜna rozmawiać na jakimkolwiek szczeblu hierarchii społeczeństwa Yuuzhan Yongów, nie wyłączając Zhańbionych.

- I'pan opowiedział mi historię, jaką usłyszał na Duro - zaczął, starając się ukryć zdumienie. - Wspomniał jednak, Ŝe między twoją wersją a jego istnieją pewne róŜnice. Czy to prawda? Shoon-mi kiwnął głową. • W opowiadanej przez niego wersji Vuę Rapuunga zabiła mistrzyni przemian, Mezhan Kwaad, a ja słyszałem, Ŝe Zhańbiony przeŜył jej cios, ale złoŜył siebie w ofierze, aby umoŜliwić ucieczkę obojgu Jeedai. Słyszałem równieŜ, Ŝe zginął później z ręki krewniaka. Hul Rapuung mógł się pogodzić z tym, Ŝe jego brata celowo zhańbiła Mezhan Kwaad, ale nie potrafił się przemóc, Ŝeby uznać Jeedai za sprzymierzeńców. Kiedy Vua zginął, jego zwolennicy rzucili się na Hula i zabili go, a Jeedai uciekli, korzystając z panującego zamieszania. • Wnioskuję z tego - odezwał się Nom Anor - Ŝe z obu wersji wynika to samo przesłanie. Mam rację? Shoon-mi pokręcił głową. - W tym takŜe występują pewne róŜnice - zaczął. - Zarzuca się Jeedai, Ŝe posłuŜyli się ogniem, aby zaatakować instalacje na powierzchni Yavina Cztery. To bluźnierstwo pierwszego stopnia. Większość słuchaczy wzdraga się w tym momencie opowiadania. UwaŜają, Ŝe lepiej zignorować ten dziwaczny szczegół, niŜ zastanowić się głębiej nad jego znaczeniem i postarać się lepiej zrozumieć styl Ŝycia Jeedai. Zrozumienie jest najwaŜniejsze. Anakin Solo udowodnił, Ŝe jest kimś więcej niŜ tylko posługującym się bluźnierstwami niewiernym. Kiedy partnerzy z jego wylęgarni znaleźli się w niebezpieczeństwie, stoczył chwalebną walkę i złoŜył Ŝycie w ofierze, Ŝeby ocalić ich od prawie pewnej śmierci. Nie wahał się poświęcić własnego Ŝycia. Ty i ja doskonale wierny, Ŝe tak nie zachowują się prymitywni niewierni. Anakin wykorzystywał strategie adaptacyjne... a my moŜe my się z nich czegoś nauczyć. Zastanawiając się nad tym, co usłyszał, Nom Anor pokiwał głową. Ta wersja historii śmierci Vui Rapuunga bardziej pasowała do jego wspomnień. W rejestrach nie zachował się ani jeden dowód buntowniczego zrywu Yuuzhan Yongów. Nie było tam wzmianki o starciu dwóch grup wyznających róŜne ideologie yuuzhańskich wojowników, o czym Nom Anor dowiedział się z opowiadania Fpana. Z drugiej strony Shoon-mi nie wspomniał ani słowem o rzezi Zhańbionych, jaka miała miejsce na powierzchni Yavina Cztery. Naturalnie, w mistycznym 193

sensie śmierć tysiąca nieszczęśników nie miała Ŝadnego znaczenia wobec śmierci jednej waŜnej osoby, nie było więc w tym nic dziwnego, Ŝe taki szczegół umknął jego pamięci. Zapewne takŜe nie dowiedziano się, Ŝe Nom Anor nie skorzystał kiedyś z propozycji stoczenia pojedynku ze słynnym Anakinem Soło. Były egzekutor postarał się, Ŝeby absolutnie nikt nie wyjawił tej tajemnicy. Chwycił naleŜący do niewiernego blaster i pozbawił Ŝycia cały oddział dzielnych wojowników, którzy byli świadkami jego zachowania. Przeniósł spojrzenie na Shoon-miego. • Gdzie usłyszałeś tę historię? - zapytał.

• Ode mnie - odparł Aarn, podchodząc krok bliŜej. - A ja usłyszałem jąod jednego z naszych, który słuŜył na Garąi - dodał po chwili. Stosunkowo młody Yuuzhanin był wątłej budowy, co świadczyło, Ŝe pochodził od wielu pokoleń Zhańbionych. Prawdę mówiąc, wyglądał tak nędznie, Ŝe Nom Anor uwaŜał za dyshonor nawet przebywanie z nim w jednym pomieszczeniu, a co dopiero wdawanie się w rozmowę. - A kiedy oni ją usłyszeli? - zapytał były egzekutor. Aarn wzruszył ramionami, a na jego asymetrycznej twarzy ukazały się zmarszczki. - Nie jestem pewien ~ powiedział. - Dlaczego zaleŜy ci na uzyskaniu tej informacji? Nom Anor wzruszył ramionami. • Po prostu zastanawiam się, skąd mogły się wziąć dwie wersje tej samej historii, róŜniące się tak bardzo szczegółami – powiedział obojętnym tonem. - Tym bardziej Ŝe nie wydarzyło się to dawno. Prawdopodobnie jedna wersja jest częściowo fałszywa, ale to jeszcze nie pozwala na wyciągnięcie wniosku, Ŝe druga jest całkowicie prawdziwa. MoŜliwe, Ŝe obie są częściowo nieprawdziwe. • Niektóre szczegóły zgadzają się w wystarczającym stopniu w obu wersjach, Ŝebym mógł uwaŜać przynajmniej zasadniczy wątek za prawdziwy - odparł z naciskiem Shoon-mi. - Chyba wiesz, jak szybko rozprzestrzeniają się takie opowieści? Przekazywane z ust do ust opowiadanie moŜe w ciągu krótkiego czasu ulec duŜym zmianom, ale to jeszcze nie oznacza, Ŝe wypacza się przez to sens historii. Udając, Ŝe zastanawia się nad argumentami rozmówcy, Nom Anor pokiwał z

namysłem głową. 194 • Jaka wersja według ciebie jest bardziej zgodna z prawdą? - odezwał się w końcu. - Z którego Jeedai powinienem brać przykład? Z rycerza posługującego się ogniem, czy teŜ z tego, który się powstrzymuje od jego uŜywania? • Musisz kierować się własnym instynktem - odparł wymijająco Aarn. Nom Anor spojrzał spode łba na Zhańbionego i o mało nie prychnął z pogardą. Czuł coraz większe rozdraŜnienie na myśl, Ŝe musi przebywać w jednym pomieszczeniu z osobnikami w rodzaju tego słabeusza. Pamiętał, Ŝe jeszcze przed kilkoma miesiącami na samą myśl o podobnych osobnikach ogarniało go obrzydzenie. • Prawdę mówiąc, miałem nadzieję, Ŝe zdołam dotrzeć do źródła tej opowieści oznajmił, zwracając się do Shoon-miego. - Do kogoś, kto widział wszystko na własne oczy i miał tyle odwagi, Ŝeby opowiedzieć całą historię po odlocie z Yavina Cztery. • Nie mam pojęcia, jak się nazywa ta osoba - zapewnił Shoon-mi. - Nie wiem takŜe, czy ktokolwiek mógłby udzielić ci takiej informacji. • Czy to oznacza, Ŝe nazwisko nie zachowało się w twojej wersji historii? - zapytał obojętnym tonem były egzekutor. Brat Niiriit pokręcił głową. - Pamiętałbym, gdyby się w niej pojawiło - powiedział. - Ta osoba byłaby równie sławna jak sam Vua Rapuung. Byłaby takŜe martwa, pomyślał Nom Anor. Rozpowszechnianie opowiadań o heretykach stwarzało zagroŜenie tyIko dla gadatliwego gawędziarza, ale wymienianie nazwiska osoby, która sprzeciwiła się wykonaniu jednoznacznego rozkazu wojennego mistrza Tsavonga Laha, byłoby po prostu najzwyklejszą głupotą. Z drugiej strony mógł to być ktokolwiek. Tajemnicę mógł na przykład wyjawić ulubiony niewolnik zabrany potajemnie z Yavina Cztery przez któregoś wojownika. MoŜliwe takŜe, Ŝe to sama Nen Yim zwierzyła się komuś ze swoich przeŜyć na powierzchni czwartego księŜyca gazowego giganta. Nie moŜna było równieŜ wykluczyć, Ŝe głosicielem plotek była osoba z domeny rywalizującej z domeną Kwaad o znaczenie i wpływy. Bez wątpienia istniało takŜe wiele innych moŜliwości. - A czy nie wy stępuj ą jeszcze inne róŜnice między tymi wersjami? - zapytał Nom Anor w nadziei, Ŝe rozmówca uzna go tylko za gorliwego badacza doktryny

Jedi, a nie za osobę kierującą się ukrytymi pobudkami. 195 • Istnieje pewna rozbieŜność na temat czasu, kiedy to się wydarzyło - odparł Aarn. • Tak, wiem o tym - przyznał Nom Anor. - Zgodnie z jedną wersją wydarzenia miały miejsce, kiedy Yavin Cztery znajdował się wciąŜ jeszcze w rękach Jedi. Nie uwaŜasz, Ŝe to dziwne?

• Prawdę mówiąc, nie - stwierdził Aarn. - Takie historie często ulegają rozmaitym zmianom. Nabrałbym większych podejrzeń, gdyby wszystkie wersje zgadzały się w najdrobniejszych szczegółach. • Znasz więc innych głosicieli podobnych historii? - zainteresował się były egzekutor. • Kilku - odrzekł Shoon-mi. - KaŜdy opowiada garstce zaufanych przyjaciół, a ci przekazują j ą dalej swoim bliskim. Właśnie w taki sposób szerzą się podobne opowieści. Z wyjątkiem jednej czy dwóch osób nikt nigdy nie wie, kto i komu je opowiada. MoŜliwe, Ŝe to irytujące, ale z pewnością o wiele bezpieczniejsze dla nas wszystkich. Nom Anor pomyślał, Ŝe to prawda. Gdyby Zhańbieni nie stosowali takich środków ostroŜności, opowieść o wyczynach Jedi zatoczyłaby tak szerokie kręgi, Ŝe z pewnością dotarłaby do jego uszu o wiele wcześniej. Oznaczało to jednocześnie, Ŝe Nom Anor nie moŜe liczyć na dotarcie do źródła ani na odzyskanie utraconej łaski najwyŜszego lorda. Shimrra z pewnością by się nie ucieszył, gdyby egzekutor zjawił się przed nim i przekazał zaledwie połowę informacji. Dopóki najwyŜszy lord nie rozpracuje problemu do końca nie uwierzy, Ŝe udało mu się wykorzenić herezję raz na zawsze, A to wprawi go we wściekłość, którą moŜe wyładować na Nomie Anorze. Herezja szerzyła się niczym zaraza podgryzająca korzenie cywilizacji Yuuzhan Yongów. Nom Anor zawsze wyobraŜał sobie, Ŝe na samym dole hierarchii społeczeństwa Yuuzhan, poniŜej kast wojowników, mistrzów przemian i intendentów, spoczywa solidna podstawa wzniesiona przez kastę robotników. Ich wysiłki wspierali kapłani wzmacniający osłabione miejsca stemplami religijnej paplaniny. Były egzekutor wiedział jednak doskonale, Ŝe te podpory nie ostałyby się ani chwili, gdyby ktoś tylko o nie zahaczył. Oznaczało to, Ŝe cywilizacja Yuuzhan Yongów zawdzięcza wszystko kapłanom. Gdyby nie istnieli bogowie domagający się ofiar i niewolniczego posłuszeństwa, co powstrzymałoby robotników przed

wznieceniem buntu? Co mogłoby powstrzymać wojowników przed zwróceniem się przeciwko słabszym kastom albo intendentów przed okradaniem kaŜdego, kto się nawinie? Bogowie nie tylko nadawali kierunek i sens 196 inwazji Yuuzhan Yongów, ale takŜe utrzymywali w ryzach całą ich cywilizację. Nom Anor podejrzewał, Ŝe gdyby na miejscu starych bogów rnieli pojawić się nowi albo, co gorsza, świadomość, Ŝe bogowie nie istnieją, społeczeństwo Yuuzhan Yongów rozpadłoby się na kawałki niczym rozerwana siłą eksplozji planeta. Przestałoby istnieć wszystko, co je scalało; herezja zniszczyłaby to w mgnieniu oka. Nom Anor wiedział, ze jego obowiązkiem jest ujawnienie najwyŜszemu lordowi zasięgu tej herezji. Gdyby tego nie zrobił, stałby się współwinny unicestwienia porządku, nad którego budowaniem tak bardzo się mozolił w ciągu ostatnich kilku dziesięcioleci. Nie przestał jednak poszukiwać sposobu obrócenia na swoją korzyść zdobytych informacji, ale w taki sposób, Ŝeby uniknąć burzenia wszystkiego, co go otacza. Zastanawiał się, czy właśnie nie na tym polega największa ironia. Kto mógłby pomyśleć, Ŝe jako środek do zwycięstwa będzie wykorzystywał swoich wrogów, rycerzy Jedi? - Amorrnie... Uświadomił sobie, Ŝe pogrąŜył się w zadumie i zupełnie przestał zwracać uwagę na toczącą się rozmowę. • O, przepraszam - powiedział, zgrzytając zębami z irytacji na myśl, Ŝe wypada mu podtrzymywać na wpół koleŜeńską, na wpół konspiracyjną atmosferę. Zastanawiałem się, jak dziwnie musiał się czuć Vua Rapuung, przebywając tak długo w towarzystwie jakiegoś Jedi. • Oprócz niego podobne wraŜenia odnieśli takŜe inni Yuuzhan Yongowie zapewnił go Aarn. - Słyszałem o Jeedai, który dał się sam schwytać, a jednak nikomu nie pozwolił złamać swojej woli. I`pan kiwnął głową. - Ja takŜe o nim słyszałem-przyznał.-Nazywał się WurthSkid-der. Uwiódł yammoska swoimi myślami, a potem go zamordował. Nom Anor nie powiedział nic, chociaŜ wiedział na temat tego incydentu o wiele więcej, niŜ opowiadający mu tę historię Zhańbiony. Rycerz Jedi Wurth Skidder został więźniem na pokładzie „Creche", unicestwionego w przestworzach Fondora

gronostatku z yammoskiem na pokładzie. Dowódca okrętu, Chinekal, zdołał złoŜyć przed śmiercią tylko bardzo ogólnikowy raport, ale wszystko wskazywało, Ŝe Skidder był bliski załamania, kiedy na ratunek przybył członek jednej z najbardziej znienawidzonych formacji wojskowej Nowej Republiki, zwanej Tuzinem Kypa Durrona. Śmiałkiem okazał się Jedi o nazwisku Ganner, który w końcu uśmiercił yammoska, ale nie zdołał ocalić 197 Ŝycia przyjaciela. Najbardziej irytujące ze wszystkiego było jednak to, Ŝe chociaŜ Wurth Skidder zginął, rzeczywiście nie pozwolił nikomu złamać swojej woli. • Mezhan Kwaad równieŜ nie zdołała zmusić do posłuszeństwa innej Jedi, chociaŜ usilnie się starała przemienić ją na modłę Yuuzhan Yongów - przypomniał Aarn. • Postają jeszcze Bliźnięta - odezwał się Shoon-mi. - Oboje zostali schwytani, ale uciekli. Ich woli nie potrafił złamać nawet sam Yun-Yammka. • Chcesz więc powiedzieć, Ŝe Bliźnięta są potęŜniejsze niŜ bogowie? - zapytał od niechcenia Nom Anor. Nie wiedząc, co odpowiedzieć, Shoon-mi zaczął okazywać zdenerwowanie. - Niekoniecznie - odparł w końcu. - MoŜliwe jednak, Ŝe Jeedai wiedzą więcej o bogach niŜ yuuzhańscy kapłani. Nom Anor doczekał się wreszcie jednoznacznej odpowiedzi. Oto stal oko w oko z głosicielem straszliwej herezji, która mogła rzucić na kolana cywilizację Yuuzhan Yongów. Zastanawiał się. kto wypełni próŜnię, kiedy robotnicy nie zechcą dłuŜej słuchać słów kapłanów. Wojownicy? Intendenci? A moŜe sami Jeedai? Były egzekutor rozumiał, Ŝe gdyby to mieli być ci ostatni, oznaczałoby to ostateczne biuźnierstwo. Nie zamierzał wysłuchiwać poleceń jakiegokolwiek niewiernego, postanowił jednak wykorzystać ich do swojego celu. Doszedł do przekonania, Ŝe albo ujawnienie herezji pozwoli mu na nowo wkraść się w łaski Shimrry, albo sama herezja zdestabilizuje władzę najwyŜszego lorda. Nie istniało inne wyjście. Jedno wynikało logicznie z drugiego. Co prawda, ambitni Yuuzhan Yongowie zazwyczaj nie wspinali się w taki sposób po szczeblach kariery ani władzy, ale skoro inni wykopali spod jego nóg drabinę, po której mógłby się dostać na sam szczyt, musiał uciec się do innych metod. Nje był z nich szczególnie zadowolony ani dumny, ale nie miał wyboru. • Musimy wracać - odezwał się nagle Aarn, niespokojnie przestępując z nogi na

nogę. Nom Anor zastanawiał się, czy to bezceremonialne wyjawienie istoty herezji przez Shoon-miego wprawiło jego towarzysza w paniczne przeraŜenie. • Rozumiem - odezwał się były egzekutor. - Mimo to bardzo chciałbym jeszcze kiedyś z wami porozmawiać. ZaleŜy mi na poznaniu całej prawdy. Chciałbym usłyszeć tyle wersji historii Ŝycia i śmierci Yui Rapuunga, ile moŜliwe. JeŜeli opowie ją wam ktoś jeszcze... 198 • Powiadomimy cię o tym, Amorrnie - obiecał Shoon-mi, kiwając głową. - I'pan powinien cię teŜ zabrać na spotkanie z Hrannik. Słyszałem, Ŝe ona takŜe poświęca czas szerzeniu tej historii.

• Z pewnością to zrobię - zapewnił Zhańbiony. - Znam takŜe kilkoro innych gorliwych głosicieli. Prawda zatacza coraz szersze kręgi. • Prawda zatacza coraz szersze kręgi - powtórzył niczym echo Shoon-mi, zupełnie jakby ktoś wyrył w jego pamięci te słowa. Obaj Zhańbieni pospiesznie się poŜegnali i wyszli przez odraŜająco prostokątne drzwi. W piwnicy pozostali tylko I'pan i Nom Anor. Zhańbiony dopiero teraz otworzył wręczone mu przez Shoon-miego zawiniątko i zajrzał do środka. • Co tam jest? - zainteresował się były egzekutor. • Jedzenie i stare ubrania - odparł 1'pan. - To co zwykle. Shoon-mi lubi się troszczyć o siostrę. • Dlaczego Niiriit nie chce o nim rozmawiać? • UwaŜa go za zdrajcę prawdy - oznajmił I'pan, jakby odpowiedź była zupełnie oczywista. - Twierdzi, Ŝe powinien opuścić swój oddział roboczy i przyłączyć się do niej, zamiast dalej oddawać hołdy starym bogom. Dopóki jej brat tego nie zrobi, Niiriit nie zamierza się do niego przyznawać. • Ale przyjmuje jego podarunki - zauwaŜył Nom Anor, uśmiechając się z przymusem. I'pan roześmiał się głośno. - Nie jest na tyle dumna, Ŝeby miała odrzucać jego pomoc - powiedział.Najbardziej zaleŜy jej na przetrwaniu, a dopiero później na nawróceniu brata. Nom Anor przypomniał sobie, Ŝe kiedy słuchali opowiadania Ppana, zobaczył w oczach Niiriit dziwne światło. Domyślił się, Ŝe przywódczyni Zhańbionych jest

prawdziwą fanatyczką, bardziej niebezpieczną dla systemu dawnych wierzeń niŜ ktokolwiek inny spośród członków jej grupy. Kto mógłby stanowić większe zagroŜenie niŜ świetnie wyszkolona wojowniczka, która postanowiła się zwrócić przeciwko dawnym rozkazodawcom? Uśmiechnął się do swoich myśli zadowolony, Ŝe w jego głowie zaczynają się powoli układać szczegóły dalszego postępowania. Musiał teraz tylko dotrzeć do źródła historii Ŝycia Vui Rapuunga. - Idziesz? - zapytał I'pan. wyrywając go z zadumy. Nom Anor znów się uśmiechnął, tym razem szczerze. - Czas wracać do domu, P panie - odparł, kiwając głową. 199 Zhańbiony przecisnął się przez szczelinę w ścianie, przez którą przedtem dostali się do piwnicy. Skierował się w stronę „domu"... nie wyobraŜał sobie, Ŝeby nowy członek grupy mógł mieć na myśli inne miejsce.

Jaina oglądała zarejestrowany hologram trzeci raz, ale wciąŜ jeszcze nie do końca mogła uwierzyć własnym oczom... chociaŜ dziwny cięŜar w Ŝołądku zaczynał jej uświadamiać, Ŝe powinna. Dokument został nagrany przez słuŜbę bezpieczeństwa miasta Arsolib'minet'ri i przekazany na mostek „Selonii" za pośrednictwem zastrzeŜonego kanału łączności podprzestrzennej. Jaina przyleciała specjalnie na pokład fregaty, Ŝeby go obejrzeć. śyczyli sobie tego jej rodzice, którzy uwaŜali, Ŝe powinna zobaczyć, co przydarzyło się Tahiri. Młoda Solo postanowiła skorzystać z okresu spokoju i poprosić kogoś o sprawdzenie podzespołów i systemów uzbrojenia swojego X-winga. Hologram zarejestrowano zaledwie dwie godziny wcześniej w ośrodku dyplomatycznym, w którym jej rodzice przebywali z Ja-giem, Tahiri i protokolarnym androidem Threepiem. Ukazywał Tahiri prowadzoną korytarzem przez nieliczną grupę fiańskich straŜników. Zgodnie z przekazaną przez Leię informacją Tahiri zdołała z jej pomocą zmylić czujność opiekujących się nimi straŜników i wyprawiła się na krótki spacer po mieście. Wyglądało na to, Ŝe wodziła jakiś czas za nos funkcjonariuszy miejskiej słuŜby bezpieczeństwa, ale w końcu straŜnicy zdołali ją odnaleźć w jednym z apartamentów dla dyplomatów. Młoda Jedi leŜała na podłodze i sprawiała wraŜenie oszołomionej. Pozwoliła się spokojnie wyprowadzić i wszystko

wskazywało, Ŝe zamierza dołączyć do pozostałych uczestników wyprawy. Z niedbałego sposobu trzymania blasterów i spokojnych twarzy Fianów Jaina wywnioskowała, Ŝe straŜnicy nie spodziewali się Ŝadnych kłopotów. Dowódca jednak sprawiał wraŜenie niezbyt przekonanego wyjaśnieniami, jakich udzieliła mu Tahiri. Jaina zauwaŜyła, Ŝe w pewnej chwili młoda Jedi spojrzała na jakiś przedmiot, który ściskała w dłoni. Obiektyw holograficznej kamery nie pozwalał się zorientować, czym jest ten drobiazg, ale na jego widok Tahiri zareagowała bardzo dziwnie. Wzdrygnęła się, jakby trafiona w czoło przez blasterową błyskawicę, a na jej twarzy odmalowało się bezgraniczne przeraŜenie. W ułamku sekundy, zbyt szybko, aby kamera zdąŜyła to zarejestrować, młoda Jedi wysunęła jasnobłękitną 200 klingę świetlnego miecza i zatoczyła nią krąg jakby gotowa do odparcia kaŜdego moŜliwego ataku. Nie kryjąc zaskoczenia, eskortujący ją Fianowie cofnęli się, odbezpieczyli broń i unieśli lufy jak do strzału. Ich dowódca warknął jakieś ostrzeŜenie, ale Tahiri zachowywała się, jakby go nie widziała ani nie słyszała. Otworzyła szeroko oczy i tylko wodziła spojrzeniem z boku na bok, jakby naprawdę spodziewała się ataku. W pewnej chwili zatoczyła klingą świetlnego miecza szeroki łuk i wykonała piruet, jakby przygotowywała się do obrony przed kimś, kto zamierza zaatakować ją z tyłu. Zaskoczeni niespodziewaną zmianą sytuacji straŜnicy odskoczyli jeszcze dalej. Jaina doskonale rozumiała ich niepokój. Wyraz twarzy przyjaciółki ostrzegał niedwuznacznie, co moŜe się stać, jeŜeli ktoś zechce ją sprowokować. Dowódca oddziału straŜników był nieco odwaŜniejszy od swoich podwładnych. Nie odrywając spojrzenia od Tahiri, okazywał coraz większy niepokój, ale mimo to ostroŜnie podszedł krok bliŜej i zaŜądał wyłączenia klingi miecza. Ostrzegł, Ŝe jeśli Tahiri go nie usłucha, będzie zmuszony otworzyć do niej ogień. Oglądając hologram trzeci raz, Jaina zwolniła w tym momencie tempo odtwarzania obrazu i uwaŜnie patrzyła, jak Tahiri reaguje na prośbę najstarszego stopniem Pianina. Obróciła się częściowo w jego stronę, a na jej twarzy pojawiło się zdenerwowanie. Wszystko wskazywało, Ŝe dopiero w tamtej chwili uświadomiła sobie obecność funkcjonariuszy miejskiej słuŜby bezpieczeństwa. Po jej delikatnej twarzy przemknęły jedna po drugiej róŜne emocje: przeraŜenie, ubolewanie, strach i rozpacz. Przez ułamek sekundy Jaina sądziła nawet, Ŝe Tahiri moŜe zaatakować

zbliŜającego się do niej dowódcę straŜników, potem jednak dziewczyna zachwiała się, jak uderzona od tyłu ogłuszającą pałką. Przewróciła oczami, rozluźniła mięśnie i upadła, jakby nogi nie chciały dłuŜej utrzymywać cięŜaru jej ciała. Błękitna klinga świetlnego miecza zgasła w chwili, kiedy Tahiri go wypuściła, a rękojeść potoczyła się z brzękiem po podłodze i znieruchomiała dopiero pod ścianą. Dwaj straŜnicy najwyraźniej nie pozbyli się wszystkich obaw, chociaŜ Tahiri sprawiała wraŜenie nieprzytomnej, a broń spoczywała daleko poza zasięgiem jej ręki. Trzymali się na dystans i kierowali lufy blasterów na bezwładne ciało młodej Jedi. Nawet dowódca bał się do niej podejść; nerwowo prosił przez komunikator o przysłanie posiłków. W końcu wszyscy się zbliŜyli i zaczęli jątrącać stopami, ale Tahiri ani drgnęła. Zareagowała dopiero, kiedy pojawiło się kilku następnych straŜników. Poruszyła się, otworzyła oczy, usiadła i zaczęła 201 się rozglądać z wyraźnym oszołomieniem. Nie protestowała, kiedy straŜnicy mierzyli do niej z blasterów, nie stawiała takŜe oporu, gdy układano Jana repulsorowych noszach ani kiedy zaczął ją badać sprowadzony lekarz. Wkrótce potem zapadła w głęboki sen. Nie moŜna jej było obudzić. Niebawem przybyli powiadomieni o wszystkim wysłannicy Galaktycznego Sojuszu. Pierwsza przybiegła matka Jainy w towarzystwie Pianina, w którym Jaina rozpoznała asystenta prymatki, Thruma. Później zjawił się Jag. • Jest ranna? - zapytała Leia sanitariusza pochylającego się nad Tahiri,

• Nie - usłyszała w odpowiedzi. - Wygląda na to, Ŝe po prostu zemdlała. Dowódca oddziału straŜników wyjaśnił, jak doszło do tego, Ŝe młoda Jedi włączyła świetlny miecz. Zapytany, dlaczego to zrobiła, wzruszył ramionami. - Wszystko stało się bardzo szybko - odparł - ale to chyba nie nas zamierzała zaatakować. Poproszony o wyjaśnienia, nie zdołał jednak powiedzieć nic więcej. Jaina jednak odgadła, co oficer miał na myśli. Holograficzne kamery rozmieszczono pod tak dziwnymi kątami, Ŝe nie zawsze mogła zauwaŜyć wyraz twarzy młodej Jedi, ale i tak zdołała się zorientować, Ŝe z kimkolwiek zamierzała stoczyć walkę jej przyjaciółka, nie chodziło o straŜników. Zataczała szerokie łuki klingą miecza, ale zwracała uwagę na kogoś innego, kogoś niewidocznego. Jaina nie potrafiła odgadnąć, kto to mógł być.

Wykorzystując wszystkie dyplomatyczne wpływy, najakie pozwalała jej obecna sytuacja, Leia zdołała w końcu przekonać lekarza, straŜników i asystenta prymatki, Ŝe powinno się przenieść Tahiri do jej pokoju, gdzie moŜna ją będzie lepiej zbadać. Niewielka procesja zaniepokojonych osób przeszła opustoszałymi korytarzami do świetlicy dla dyplomatów, gdzie czekali juŜ Han i C-3PO. Dopiero tam Leia poprosiła, Ŝeby straŜnicy zostawili ich samych i umoŜliwili zaopiekowanie się młodą Jedi. Fianowie zgodzili się spełnić jej Ŝyczenie, ale chyba nie pozbyli się wszystkich wątpliwości. Oglądając hologram, Jaina zorientowała się, Ŝe asystent prymatki Thrum nie jest wcale przekonany, czy to rozsądna decyzja. Miał obserwować J spełniać Ŝyczenia dostojnych gości, prawdopodobnie jednak zauwaŜył, Ŝe ostatnio nie wywiązuje się najlepiej z obowiązków. Nie zareagował, kiedy awarii uległy zainstalowane w pokojach gości urządzenia podsłuchowe, i pozwolił, Ŝeby Tahiri wyprawiła się bez eskorty na spacer po mieście.

202 Gdy juŜ ustalono, Ŝe młodej Jedi nie zagraŜa bezpośrednie niebezpieczeństwo i Ŝe po prostu, jak oznajmił opiekujący się medycznym androidem Pianin, straciła przytomność, Leia postanowiła porozumieć się z córką. Jaina natychmiast się zaniepokoiła, uznając, Ŝe najwyraźniej poprzednia dolegliwość Tahiri nie ustąpiła po odlocie z Kalamara. Leia przyznała jej rację. Początkowo uwaŜała, Ŝe przydzielenie Tahiri obowiązków zagłuszy niepokój czy teŜ moŜe wyrzuty sumienia, które ją gnębiły, ale chyba nie miała racji. - MoŜe spodziewałam się zbyt wiele - marszcząc brwi, oznajmiła Leia. - WciąŜ jeszcze jest zbyt wcześnie, by coś powiedzieć. Jaina nie była jednak przekonaną, czy tutaj chodzi tylko o Ŝycie w stresie. • Cokolwiek się tu dzieje, mamo, nie wynika tylko ze stanu jej umysłu powiedziała. • Myślisz, Ŝe to ma jakiś związek z Mocą? - zaniepokoiła się Leia. • Naprawdę nie mam pojęcia - odrzekła Jaina. - JeŜeli tak, to jest na tyle subtelne, Ŝe nikt tego nie potrafi wyczuć. - Wzruszyła ramionami, zła, Ŝe musi być tak daleko od cierpiącej przyjaciółki. – Bardzo długo po śmierci Ikrita Tahiri nie miała Ŝadnego mistrza Jedi. Kto wie, co mogło się dziać przez ten czas w jej głowie? • Luke nie pasowałby jej na rycerza Jedi, gdyby nie był pewien, Ŝe wszystko jest w

porządku - stwierdziła Leia z dziwnym wyrazem twarzy. Jaina podejrzewała, Ŝe w głębi duszy jej matka nie uwaŜa tego wyjaśnienia za wystarczające. Podczas ich rozmowy C-3PO oznajmił, Ŝe w końcu zdołał uzyskać dostęp do jeszcze jednego, zarejestrowanego przez słuŜbę bezpieczeństwa miasta Arsolib'minet'ri hologramu. Przedstawia on to, co przydarzyło się Tahiri przed utratą przytomności. Protokolarnemu androidowi udało się dokonać tej sztuki w ostatniej chwili. Zaledwie zdąŜył skopiować nagrania, kiedy uniemoŜliwiono mu do nich dostęp i zabezpieczono w rejestrze, do którego nie miał dostępu. Wyglądało na to, Ŝe Fianowie są coraz bardziej zaniepokojeni okazywaną przez gości nadmierną ciekawością. Jaina i pozostali obejrzeli dokładnie hologramy i doszli do wniosku, Ŝe rozwiązanie zagadki wcale nie jest takie proste. - Tahiri sprawia wraŜenie przeraŜonej - odezwała się Jaina, korzystając z bezpiecznego kanału łączności z pozostałymi członkami rodziny. 203 • Czym? - zapytał Han. - Nie było tam nikogo oprócz niej i straŜników, a najgorsze, co mogli jej zrobić, to zanudzić szczegółami procedur, zgodnie z którymi powinna była postępować. • Hmm, coś ją jednak przeraziło - zauwaŜyła Leia. • Coś, czego nikt z nas nie moŜe zobaczyć - dodała zamyślona Jaina. I na tym sprawa stanęła. KsięŜniczka stwierdziła, Ŝe w obecnej chwili Tahiri najbardziej potrzebny jest spokój. Fianowie nie wyrządzili jej Ŝadnej krzywdy, a na zarejestrowanych przez Threepia hologramach takŜe nie dało się zauwaŜyć niczego podejrzanego. Wszyscy musieli więc czekać, aŜ młoda Jedi się obudzi i sama powie, co właściwie się stało. • Dowiedziałam się czegoś jeszcze - odezwała się matka Jainy po dłuŜszej przerwie.-OtóŜ Fianowie juŜ się nie obawiają Yevethów. • Co takiego? - zdumiał się Han, - To tak jakby ktoś pojawił się na Pustkowiach Jundlandii w środku lata, twierdząc, Ŝe juŜ się nie boi smoków krayt. • Tak to wygląda - zgodziła się Leia - ale właśnie taką informację przekazał mi Thrum. Kiedy go zapytałam, jakie środki ostroŜności zamierzają przedsięwziąć, Ŝeby uchronić się przed groźbą następnego ataku Yevethów, oświadczył, Ŝe nie muszą tego robić, poniewaŜ mieszkańcy planety N'zoth przestali stanowić dla nich problem.

-

Tak po prostu? - zakpił Solo.

Leia kiwnęła głową. • Zagadnęłam go o moŜliwe kontakty dyplomatyczne - ciągnęła. - Sądziłam, Ŝe moŜe Yevethowie zaczęli inaczej traktować istoty obcych ras, ale Thrum odparł, Ŝe Fianowie nie utrzymują z nimi Ŝadnych stosunków. Na Galantosie nie ma ich ambasady, jego ziomkowie nie zawarli takŜe z Yeyethami porozumienia pokojowego. To coś... - Urwała, jakby nie mogła znaleźć słów. - Sama nie wiem - podjęła po chwili. - To jest tak, jakby Yevethowie po prostu dali im spokój i zrezygnowali z międzygwiezdnych podróŜy. • Ani przez sekundę w to nie uwierzę - oznajmił Solo. – Raczej posądzałbym ich, Ŝe postanowili przyczaić się na kilka lat, Ŝeby potajemnie odbudować gwiezdną flotę i ułoŜyć plany odwetu. – Pokręcił głową. - Zapamiętajcie moje słowa, z pewnością coś knują. Gdybym mieszkał na Galantosie, nie spuszczałbym z nich spojrzenia nawet na chwilę. Leia znów pokiwała głową, a pozostająca na orbicie Jaina musiała przyznać słuszność słowom ojca. Było do przewidzenia, Ŝe podstępne 204 i przewrotne, ksenofobicznie nastawione istoty nie zrezygnująze swoich zamiarów nawet po otrzymaniu tęgich batów. Najprawdopodobniej zechcą wziąć krwawy odwet na wrogach...jeszcze bardziej złośliwy i bezwzględny. Yevethowie mogli wyruszyć z Gromady Koornacht dosłownie w kaŜdej chwili, i to w wielkiej sile. - Chcecie, Ŝebym tam poleciała i wszystkiemu się przyjrzała z bliska? - zapytała Jaina rodziców, korzystając z bezpiecznego kanału systemu łączności podprzestrzennej. ZauwaŜyła, Ŝe się zawahali. Spojrzeli po sobie, ale zaraz ich twarze się rozpogodziły. - Tylko nie siedź tam za długo, Ŝeby nie stało ci się coś złego - ostrzegł Han. - Po prostu wyląduj i zaraz uciekaj, rozumiesz? Nie zmuszaj mnie, Ŝebym po ciebie przylatywał. Jaina uśmiechnęła się do siebie. - I wróć w jednym kawałku - dodała Leia. Sprzeciwił się tylko Jag Fel. • To szaleństwo - powiedział, zwracając się do jej rodziców. - Chyba nie

zamierzacie wysyłać córki tak po prostu na nieznane terytorium. • Nigdzie jej nie wysyłamy - Ŝachnęła się księŜniczka. – Sama się zgłosiła. • A poza tym, jeŜeli Fianowie mówią prawdę - wtrącił się Han - to terytorium Yevethów jest obecnie bezpieczniejsze niŜ kiedykolwiek • A jeŜeli kłamią? - nie dawał za wygraną młody pilot. • O co ci właściwie chodzi? - wtrąciła lodowatym tonem Jaina. • Nie zamierzam sugerować, Ŝe sobie nie poradzisz - odparł Jag Mając przeciwko sobie wszystkich członków rodziny Solo, czuł się coraz bardziej nieswojo. - Po prostu myślę o eskadrze. JeŜeli tam polecisz, kto będzie nią dowodził? • Naturalnie, Ŝe ty - odparła młoda Solo zdumiona, Ŝe musi tłumaczyć coś tak oczywistego. - Przygotowanie do tej wyprawy zajmie mi najwyŜej kilka godzin. Będziesz miał dość czasu, Ŝe by tu przylecieć i przejąć dowodzenie. Prawda? • Chyba tak - odparł Jag, ale na jego twarzy malowało się rzadki u niego niezdecydowanie. -Najpierw jednak muszę załatwić tu jedn,sprawę, jeŜeli nie masz nic przeciwko temu. Jaina zrozumiała, Ŝe młodemu pilotowi nie podoba się ten pomysł - AleŜ skąd - powiedziała. Z wyrazu jego twarzy wywnioskowała, Ŝe nie pozbył się wątpli wości. 205 - Mam nadzieję, Ŝe ktoś ci będzie towarzyszył? - dodał jeszcze. Jaina się uśmiechnęła. Dopiero teraz odgadła prawdziwy powód jego niepokoju. Wcale nie chodziło mu o eskadrę. Myślał o niej. Martwił się, Ŝe moŜe się jej przydarzyć coś złego. Poczuła w sercu dziwne ciepło. - JeŜeli dzięki temu masz się poczuć trochę lepiej - zaczęła - mogę polecieć w towarzystwie Mizy i Jocelli. Przypuszczała, Ŝe jej wybór go uspokoi. Miza i Jocella byli pilotami jego Eskadry Chissów i Jag wiedział, Ŝe moŜe im zaufać. • No dobrze, jedna sprawa załatwiona - wtrącił się Han z nieod - gadnionym wyrazem twarzy. Jaina nie bardzo wiedziała, o co chodzi. - Kiedy będziesz gotów, Jagu, chciałbym polecieć z tobą na pokład „Sokoła" l przekonać się, czy nikt przy nim nie majstrował. Nie sądzę, Ŝebyśmy dali tym gościom dość czasu na zaplanowanie sabotaŜu, ale nie wolno nam ryzykować.

• Zostanę tu z Tahiri i Threepiem - oznajmiła Leia, marszcząc czoło. Powodzenia, kochanie. I posłuchaj dobrej rady ojca. Nie nadeptuj nikomu na odciski, dobrze? JeŜeli Yevethowie naprawdę zmiękli, przyda się nam ich pomoc w walce przeciwko Yuuzhan Yongom. • Zrozumiałam, mamo. - Na widok nieprzytomnej, bladej i naraŜonej na niebezpieczeństwa Tahiri poczuła wyrzuty sumienia, Ŝe puściła ją samą. - Niedługo tam polecę.

Jacen sięgnął w głąb umysłu, Ŝeby odnaleźć w nim mądrość wpojoną przez ostatnią nauczycielkę. „Moc jest wszystkim i wszystko jest Mocą - powiedziała mu Yergere krótko przed śmiercią- Moc nie ma Ciemnej Strony. Jest jedna, wieczna i niepodzielna. Jedyna Ciemna Strona, jakiej się musisz obawiać, to ciemna strona twojego serca". Więc nie muszę się obawiać ciemności nawet w duszy innych osób? - miałby ochotę j ą zapytać, cierpliwie wysłuchując tyrady moffa Flennica. Z ust samozwańczego zbawcy Ruin Imperium płynęły straszliwe, wymierzone przeciwko Ŝyciu bluźnierstwa. Stojąc w milczeniu, Jacen zastanawiał się, jak długo jeszcze to zniesie. - Odwrót? - warknął w pewnej chwili imperialny dostojnik. - Odwrót? - powtórzył z odrazą. - To słowo kojarzy mi się z tchórzostwem, a na myśl o tchórzach odruchowo sięgam po blaster. - Przerwał i spiorunował Jacena pogardliwym spojrzeniem. Pewnie chciał mu uświadomić, Ŝe ani trochę nie przesadza. - śaden mój podwładny 206 nie zgodzi się przyjąć ode mnie rozkazu odwrotu bez podania w wątpliwość moich zdrowych zmysłów i umiejętności oceny sytuacji na polu walki. Prędzej by mnie pozbawili dowodzenia, niŜ usłuchali takiego rozkazu... I mieliby rację! - Dostojny moffie - odezwał się Jacen tak pojednawczym tonem, na jaki umiał się zdobyć. - Gdyby tylko zechciał pan posłuchać, co chcę powiedzieć... Moff Fiennic prychnął gniewnie. - I dał ci okazję do zaszczepienia swoich myśli w mojej głowie? - dokończył za Jacena. - Nie jestem głupcem, chłopcze. Nie jestem teŜ zgrzybiałym starcem. Za kogo właściwie mnie uwaŜasz? Polowałem na Elomów kilkadziesiąt lat przed twoim

urodzeniem. Szukając pocieszenia i siły we wspomnieniach mądrości Yergere, młody Solo zdołał w końcu odnaleźć oazę spokoju w głębi serca i nawet rozprostował palce zaciśniętych pięści. Barczysty, krępy moff przechadzał się w paradnym mundurze po pokładzie lotniczym i kipiąc z gniewu, czekał na następne słowa Jacena. - No i? - warknął po pewnym czasie. - Nie chcesz przypadkiem powiedzieć, Ŝe polowanie na inteligentne formy Ŝycia to pogwałcenie twoich wraŜliwych zmysłów Jedi? Młody Solo filozoficznie wzruszył ramionami. • WraŜliwość Jedi to moja sprawa, proszę pana, i nie zamierzam narzucać nikomu swoich poglądów. • A jednak chcesz, Ŝebym wykonał twoje polecenia. – Fiennic szyderczo się roześmiał. - Czy to nie to samo... chłopcze? • Wcale nie - stwierdził Jacen. - Staram się jedynie wyjaśnić, co byłoby, moim zdaniem, najbardziej roztropnym posunięciem w tej sytuacji. Od pana tylko zaleŜy, jak pan na to zareaguje. • Ale nie spodobałoby ci się, gdybym zignorował twoją opinię, prawda? - zadrwił Fiennic. • JeŜeli pan ją zignoruje, Yuuzhan Yongowie urządzą rzeź pańskich podwładnych - odparł spokojnie Jacen. - A to z pewnością mi się nie spodoba. Imperialny dostojnik zawahał się, a w jego zimnych oczach pojawiło się coś w rodzaju rozbawienia. Po chwili podjął spacer po pokładzie, stawiając uwaŜnie kroki. - Wiesz co, chłopcze, gdybyś był jednym z moich oficerów, kazałbym cię rozstrzelać za to, Ŝe zwracasz się do mnie w taki sposób - oznajmił. 207 Jacen z trudem zachowywał spokój. Wprawdzie moff Flennic wzdragał się przed zaszczepieniem mu w mózgu obcych myśli, ale chyba nie miał nic przeciwko wywieraniu na niego presji umysłowej. NaduŜywanie słowa „chłopcze" miało pewnie sprawić, Ŝe Jacen poczuje się kimś małym, niegodnym jego uwagi. Starania moffa były jednak skazane na niepowodzenie, chociaŜ Jacen zaczynał odczuwać coraz większą frustrację. - Moffie Flennicu... - zaczął cierpliwie.

Dostojnik Imperium uniósł rękę, Ŝeby go powstrzymać. - Dobrze wiem, co zamierzasz powiedzieć - stwierdził. - śe nie jesteś jednym z moich oficerów ani teŜ, jak sądzę, nie chciałbyś nim nigdy zostać. Nie przyjąłbym cię zresztą, nawet gdybyś chciał. Wiesz, dlaczego? - To w tej chwili nieistotne, proszę pana - odparł młody Solo. Starał się, Ŝeby w jego głosie brzmiał szacunek, chociaŜ miał wielką ochotę chwycić moffa za kołnierz paradnego munduru i wrzasnąć mu prosto w twarz, aby wreszcie zechciał go wysłuchać. Niespodziewanie moff Flennic przestał spacerować po pokładzie i odwrócił się do niego. • Nie mam pojęcia, dlaczego zawracasz sobie głowę rozmową ze mną... chłopcze - powiedział. - Tracisz tylko czas. Właśnie to myślisz sobie w tej chwili, mam rację? • Prawdę mówiąc, ani przez sekundę nie myślałem, Ŝe ta rozmowa to strata czasu, proszę pana - odparł Jacen. - Przypuszczam, Ŝe w głębi ducha przyznaje mi pan rację, ale jest pan zbyt dumny, Ŝeby się do tego przyznać. Rozpaczliwie stara się pan przekonać siebie, Ŝe się mylę. • Ach tak? - warknął imperialny dostojnik tonem raczej wyzwania niŜ pytania. • Nie jest pan głupcem - ciągnął łagodnie młody Solo. – JeŜeli pan chce, proszę zwołać zebranie pozostałych moffów. Mógłby pan przekazać im moje słowa i posłuchać, co będą mieli do powiedzenia. Szczególnie zaleŜy mi na rozmowie z panią moff Crowal z Valca Siedem, poniewaŜ moŜe mieć coś, na czym mi zaleŜy. • Co to takiego? - zainteresował się Flennic. Jacen uśmiechnął się na widok podejrzliwej miny dostojnika. - Naturalnie, informacje - odparł. - Z pewnościąrozumie pan, Ŝe czas naszego pobytu w przestworzach Imperium dobiega końca. Cel naszej wyprawy znajduje się gdzie indziej. Kiedy uzyskamy potrzebne informacje, odlecimy. 208 Flennic zmruŜył oczy. • Nie uwaŜasz, Ŝe Valc Siedem jest idealnym miejscem, do którego moglibyśmy wycofać naszą flotę, kiedy opuścimy przestworza Yagi Mniejszej? - zapytał, ale bez poprzedniej zadziorności. • W gruncie rzeczy to ostatnia rzecz, jaką powinniście zrobić - odparł spokojnie

młody Solo. - Valc Siedem znajduje się na skraju Nieznanych Rejonów galaktyki, gdybyście więc wycofali się tak daleko, stracilibyście bezpowrotnie całe Imperium. Na waszym miejscu nie wybrałbym Yalca Siedem, ale inne miejsce, w którym moglibyście przygotować zasadzkę. Moim zdaniem najlepiej nadawałby się do tego Borosk. Moff umilkł i dłuŜszy czas się nad czymś zastanawiał. Jacen doskonale wiedział, o czym myśli w tej chwili jego rozmówca. Borosk był jedną z kilku niewielkich, ale silnie ufortyfikowanych planet strzegących granic przestworzy Ruin Imperium. Dostojnik był ciekaw, czy zaproponowanie właśnie tej planety nie stanowi części uknutego przez Galaktyczny Sojusz skomplikowanego planu, zmierzającego do odebrania dawnemu wrogowi przynajmniej części terytorium. Jacen miał jednak nadzieję, Ŝe nawet Flennic uzna takie przypuszczenie za niedorzeczne. Gdyby niedobitki gwiezdnych flot Ruin Imperium zostały unicestwione, Borosk wpadłby w ręce Yuuzhan Yongów, a nie Galaktycznego Sojuszu. A poza tym mocodawcy Jacena mieli na głowie waŜniejsze sprawy niŜ troszczenie się o niewielki system gwiezdny na samym skraju swojego terytorium. PrzedłuŜająca się cisza zwiastowała, Ŝe przynajmniej na razie Flennic nie potrafi doszukać się Ŝadnego błędu w zaproponowanym planie. Młody Solo postanowił kuć Ŝelazo póki gorące. - Szanowny moffie - zaczął - jeŜeli zdecyduje się pan działać natychmiast, moŜe pan jeszcze zdąŜy ocalić Yagę Mniejszą. Dopiero te słowa wyrwały dostojnika Imperium z zamyślenia. Flennic sprawował nad planetą bezpośrednią władzę, musiał więc wiedzieć, Ŝe kiedy Yaga Mniejsza wpadnie w ręce nieprzyjaciół, pozostanie z pustymi rękami, niezaleŜnie od losu całego Imperium. Prawdopodobnie dotarto do niego, Ŝe tak właśnie się stanie, jeŜeli flota pozostanie w okolicznych przestworzach. • śądam wyjaśnień - odezwał się władczym tonem. • W tej chwili Yuuzhan Yongowie wysyłają do walki z wami ostatnie rezerwy zaczął młody Solo. - Nękamy ich, gdzie moŜemy, i odnosimy zwycięstwa albo wycofujemy się, ilekroć nieprzyjaciel jest zbyt silny. Nigdy nie mogą być pewni, czy nie zaatakujemy jakiegoś 209 osłabionego garnizonu. Rzucone do walki przeciwko Imperium siły zbrojne w

kaŜdej chwili mogą się okazać potrzebne w innym zakątku galaktyki, wrogowie nie mogą więc pozwolić sobie na pozostawienie ich tu zbyt długo. Ściągnęli wojska z zamiarem błyskawicznego unicestwienia imperialnej floty i będą ją ścigać, dokądkolwiek poleci. Yuuzhańscy dowódcy są przekonani, Ŝe kiedy ją pokonają, bez przeszkód zniszczą wasze gwiezdne stocznie. - Chcesz więc powiedzieć - wtrącił Flennic - Ŝe jeśli odeprzemy atak i zmusimy ich do odwrotu, juŜ nigdy nie powrócą? Jacen pokręcił głową. - Nie mogę tego zagwarantować - powiedział, - Gdyby jednak wrócili, to z pewnością nie w takiej sile. Zastanawiając się nad jego słowami, Flennic ponownie podjął spacer po pokładzie lotniczym okrętu. • A dlaczego uwaŜasz, Ŝe kontratak w przestworzach Boroska zakończy się powodzeniem? - zapytał, kierując całą uwagę na płyty pod stopami. • Z dwóch powodów - odparł Jacen. - Po pierwsze, yuuzhańscy szpiedzy w imperialnym sztabie dopilnują, Ŝeby ich wojenni mistrzowie dowiedzieli się o pańskim posunięciu. A po drugie, do tego czasu nauczymy pana, jak skuteczniej toczyć walkę z Yongami. Zdumiony dostojnik przystanął, odwrócił się jak uŜądlony i spojrzał nieufnie na Jacena. • W zamian za co? - zapytał. • Prawdę mówiąc, za nic - oznajmił beztrosko młody Solo. - ZaleŜy mi wyłącznie na ocaleniu Ŝycia pańskich podwładnych i utrzymaniu pokoju w tym zakątku galaktyki. Kiedy pomyślnie rozwiąŜemy pański problem, porozmawiamy z panią moff Crowal na temat potrzebnych nam informacji. Moff Flennic gniewnie mruknął. • Mój problem? - powtórzył z niedowierzaniem. - W twoich ustach to brzmi, jakbyśmy toczyli niewielką sprzeczkę o pierwszą lepszą asteroidę! • Proszę się nie obrazić, ale z punktu widzenia galaktyki mniej więcej tak to wygląda - stwierdził Jacen. - Imperium sprawuje władzę nad kilkoma tysiącami systemów spośród setek tysięcy milionów, jakie zna galaktyka. To prawda, wasz rejon ma pewne znaczenie pod względem taktycznym, a ja nie chciałbym dopuścić, Ŝeby Ŝycie traciła jakakolwiek istota, ale zwaŜywszy na rozmiary galaktyki, wasza poraŜka

nie sprawiłaby wielkiej róŜnicy. 210 Na twarzy Flennica pojawiły się krwistoczerwone plamy, a jego szczęki zadrŜały z wściekłości. Jacen doczekał się w końcu reakcji, jakiej się spodziewał. Dzięki Mocy wyczuwał ciśnienie, narastające niczym we wnętrzu gwiazdy neutronowej. Zrozumiał, Ŝe za chwilę coś się wydarzy, nie wiedział tylko, czy moff zamierza eksplodować, czy implodować. Nie miał się tego dowiedzieć, bo rozległ się brzęczyk stojącego na biurku komunikatora i Flennic zdecydował się właśnie na nim wyładować wściekłość. • Rozkazałem przecieŜ, Ŝeby mi nie przeszkadzano! - ryknął do mikrofonu. • Ale... proszę pana... chciałby z panem porozmawiać... • Nie obchodzi mnie, głupcze, kto chce ze mną rozmawiać! - wybuchnął dostojnik Imperium. - Pozbądź się go, bo inaczej, jak tu stoję, kaŜę wystrzelić cię w przestworza bez... Urwał w pół zdania, kiedy z komunikatora rozległ się inny głos. - Tak się nie mówi do podwładnego ani do imperialnego oficera, zwłaszcza na pokładzie mojego okrętu - upomniał go nowy rozmówca. W czasie krótszym niŜ światło zdołałoby pokonać odległość od jednej do drugiej ściany pomieszczenia wypieki na twarzy Flennica ustąpiły miejsca trupiej bladości. • Wielki... admirał? - bąknął moff, jakby nie mógł uwierzyć własnym uszom. Pan... Ŝyje? • Naturalnie - odparł Pellaeon całkiem wyraźnie, chociaŜ jego głos brzmiał jak przefiltrowany przez watę. - Potrzeba czegoś więcej niŜ bandy Yuuzhan Yongów, Ŝeby wyeliminować mnie z gry. • Ale... • O co chodzi, Kurlenie? - ciągnął wielki admirał. - Przypuszczałem, Ŝe bardziej ucieszy cię dźwięk mojego głosu. • AleŜ cieszę się, panie admirale. Chodzi tylko... To znaczy, ja... - Dostojnik zająknął się i umilkł, a po chwili wyprostował się i popatrzył na Jacena podejrzliwie. Skąd mogę wiedzieć, Ŝe to nie jedna z twoich umysłowych sztuczek, Jedi? - zapytał. - Spójrz tylko na niego, Kurlenie - odpowiedział Pellaeon. - Jest równie zaskoczony jak ty.

Mówił prawdę. Ostatnią rzeczą, jakiej młody Solo mógłby się spodziewać, była pomoc admirała, trochę wcześniej pływającego bez przytomności w zbiorniku bacta. Pellaeon wyglądał wówczas, jakby się witał ze śmiercią. Dzięki ingerencji admirała Jacen rozwiązał jeszcze 211. jedną zagadkę. Komunikator przywódcy Imperium umoŜliwiał mu łączność wzrokową, ale widocznie Pellaeon nie uznał za celowe przesyłania swojego wizerunku. • Cieszę się, Ŝe pana słyszę, admirale - odezwał się z przekonującą szczerością młody Jedi. • W innych okolicznościach, Jacenie Solo, powiedziałbym to samo - odezwał się wielki admirał z lekkim rozbawieniem. – Dziękujemy wam za pomoc podczas walki w przestworzach Bastiona. Zawdzięczam wam Ŝycie i nigdy tego nie zapomnę. Mam nadzieję, Ŝe zdołam kiedyś spłacić dług wdzięczności wobec ciebie i pozostałych Jedi. Zapewniam, Ŝe odtąd będę słuchał twoich rad na temat Yuuzhan Yongów o wiele uwaŜniej niŜ niektórzy moi koledzy. • Z wielką przyjemnością porozmawiam o naszych wspólnych wrogach, panie admirale - zapewnił go Jacen. Starannie wyeliminował ze swojego głosu nutę dumy. MoŜliwe, Ŝe odtąd miał prowadzić rozmowy tylko z wielkim admirałem Pellaeonem, ale nie zamierzał zadzierać z moffem Flennikiem. Nie wiedział, co przyniesie przyszłość, i nie chciał palić za sobą mostów, bo rozwój wydarzeń mógł zmusić go do odwrotu tą samą drogą. - MoŜe przy innej okazji - odparł wielki admirał. - Przez kilka ostatnich dni nie interesowałem się rozwojem sytuacji. A poza tym muszę odmówić z moffem Flennikiem strategiczny odwrót naszych sił zbrojnych. • Właśnie o tym rozmawialiśmy - podchwycił dostojnik, przesuwając nerwowo językiem po wargach. • Ach tak? Naprawdę? - zapytał Pellaeon. - Czy to znaczy, Ŝe zdąŜyłeś wydać niezbędne rozkazy pozostałym przy Ŝyciu oficerom? • NocóŜ. jeszcze nie, ale...

• Dokonałeś wyboru miejsc, w których moglibyśmy się przegrupować? • Przyszło mi do głowy jedno takie miejsce: Borosk - odparł pospiesznie Flennic, rzucając Jacenowi ostrzegawcze spojrzenie. • Doskonały wybór. Kurlenie - pochwalił go Pellaeon. - Proponuję, Ŝebyś natychmiast skierował tam swoje siły zbrojne. Im dłuŜej tu siedzimy, tym bardziej nam będzie głupio, kiedy pojawi się następna armada Yuuzhan Yongów. Dowódcy okrętów liniowych powinni się zacząć wycofywać w ciągu najbliŜszej godziny, a w przestworzach Yagi Mniejszej ma pozostać tylko niewielka flota obronna. Spodziewam się. Ŝe mogę zostawić wszystko w twoich rękach. Muszę jeszcze załatwić kilka spraw gdzie indziej. 212 • Uhmm, wielki admirale... - zaczai niepewnie Flennic. • Tak, Kurlenie? • Nie sądzi pan, Ŝe ta sprawa wymaga głębszego namysłu? Zapadła długa, złowieszcza cisza. Jacen postanowił jej nie przerywać. Zachowywał spokój, ale moff Flennic sprawiał wraŜenie coraz bardziej zdenerwowanego, Kiedy Pellaeon znów się odezwał, jego głos miał czystość i temperaturę absolutnej próŜni. • Postaraj się mnie dobrze zrozumieć, Kurlenie - zaczął. – Moje ostatnie słowa były rozkazem, nie propozycją. Dopóki dowodzę ImperialnąMarynarką, dopóty będziesz robił, co powiem, niezaleŜnie od tego, czy zgadzasz się z moimi rozkazami, czy nie. MoŜesz mi wierzyć, Ŝe w przeciwnym razie zrobię wszystko, aby nie dopuścić do zagłady Marynarki. Nie cofnę się nawet przed secesją. Zaręczam ci, Ŝe nie zamierzam wracać, aby dogasić zgliszcza twoich gwiezdnych stoczni. • Ja... rozumiem, wielki admirale - zająknął się moff Flennic. • To dobrze, ale jeszcze nie skończyłem. To był dopiero pierwszy rozkaz oznajmił szorstko Pellaeon. - A oto następne. Dopilnujesz, Ŝeby pani kapitan „Cienia Jadę" mogła poruszać się bez przeszkód nie tylko po całym twoim systemie, ale takŜe wszystkich pozostałych w obrębie Imperium, gdzie sama zechce. Rada Moffów nie posłuchała moich ostrzeŜeń i o jeden raz za duŜo zlekcewaŜyła niebezpieczeństwo

groŜące ze strony Yuuzhan Yongów. Coś takiego juŜ nigdy się nie powtórzy. Zamierzam uczynić wszystko co w mojej mocy, Ŝeby więcej do tego nie doszło. NajwyŜszy czas, Ŝebyśmy jak najlepiej wykorzystali ocalałe siły zbrojne i nie dopuścili do podobnej sytuacji. JeŜeli zwycięŜymy w bitwie o Borosk, Galaktyczny Sojusz t rycerze Jedi staną się naszą największą szansą na dalsze istnienie. Zamierzam korzystać z ich rad, dopóki Imperium wciąŜ istnieje. Czy to jasne? Barczysty, ale przygarbiony moff tylko pokiwał głową. • Musiała nastąpić awaria systemu łączności, Kurlenie, bo nie usłyszałem twojej odpowiedzi - ponaglił go Pellaeon. • Rozumiem doskonale, wielki admirale - odparł skruszony dostojnik.

• Świetnie - mruknął przywódca Imperium. - A teraz odeślij naszego młodego przyjaciela z powrotem na pokład .,Męźobójcy". Skoro nadarza się okazja, chciałbym wysłuchać wszystkiego, co ma do powiedzenia na temat Yuuzhan Yongów. Kiedy Flennic przyciskał guzik otwierający drzwi pomieszczenia nie zaszczycił Jacena ani jednym spojrzeniem. Rozległ się cichy syk 213 i tafla ukryła się w ścianie. Młody Solo się ukłonił, ale moff odwrócił się, jakby go nie widział. Ukrywając ulgę, Ŝe nie musi przebywać dłuŜej w jego towarzystwie, Jacen przeszedł szybko na lądowisko, na którym czekał gotowy do startu wahadłowiec klasy Lambda.

Jaina przygotowywała się do odlotu rozmyślnie powoli. Liczyła nato, Ŝe moŜe zdąŜy się spotkać z Jagiem, okazało się jednak, Ŝe młody pilot zauwaŜył podejrzaną rysę na kadłubie „Sokoła Millenium" i postanowił spędzić na powierzchni ojczyzny Fianów trochę więcej czasu, aby dokładniej zbadać niespodziewaną usterkę. Młoda Solo nie mogła odkładać startu w nieskończoność. Kiedy zobaczyła, Ŝe w kabinach myśliwców siedząjuŜ oboje skrzydłowi, i otrzymała z pokładu „Dumy Selonii" zgodę na start, uruchomiła jednostki napędowe X-winga i wystartowała w przestworza. Szybko zaczęła się oddalać od Galantosa. Na widok lecących po obu jej stronach szponowców poczuła lekki niepokój. Niewiele czasu upłynęło, odkąd gwiezdne maszyny z podobnymi kabinami, jakie

miały imperialne myśliwce typu TIE, stanowiły zagroŜenie dla wszystkich, którzy przeŜyli okres Rebelii i kilka burzliwych lat, jakie później nastąpiły. Jaina była zbyt młoda, Ŝeby pamiętać tamte czasy, ale słyszała wiele opowiadań i oglądała mnóstwo hologramów z tamtego okresu, dlatego na widok podobnych myśliwców odczuwała niemiły dreszcz. Nie zdołałaby zliczyć, ile razy Imperium starało się uśmiercić jej rodziców, ale nie wątpiła, Ŝe więcej niŜ dziesięć, a moŜe nawet dwadzieścia. Z drugiej strony, cztery wystające na boki wsporniki z systemami uzbrojenia przywodziły jej na myśl płaty nośne X-winga. Jaina zastanawiała się czasami, czy przypadkiem Chissowie celowo nie zaprojektowali swoich szponowców w taki sposób, Ŝeby zarazem irytować i uspokajać pilotów zarówno Imperium, jak i Nowej Republiki. Prawdopodobnie starali się udowodnić, Ŝe nie opowiadają się po Ŝadnej ze stron i Ŝe mogą dochować wierności i jednej, i drugiej. - Sprzęgam się z twoim komputerem nawigacyjnym - odezwała się w pewnej chwili Jocella. Była energiczną, zrównowaŜoną i godną zaufania pilotką z rodzinnej planety Chissów, Csilli, i nie sprawiała nikomu Ŝadnych kłopotów. Miza cieszył się wprawdzie opinią lepszego pilota niŜ jego towarzyszka, ale Jaina darzyła go trochę mniejszym zaufaniem. 214 - Kto ostatni doleci, jest platfusowatym drebinem - odezwał się w pewnej chwili Miza przez komunikator. Zwrot nie pochodził z języka Chissów i Jaina natychmiast zwróciła na to uwagę. - Współrzędne skoku wpisane do pamięci - poinformowała skrzydłowych. Starała się odgadnąć, gdzie Miza mógł usłyszeć to powiedzenie. Personel towarzyszącej wyprawie fregaty pochodził z róŜnych zakątków galaktyki i kiedy piloci Eskadry Bliźniaczych Słońc nie patrolowali przestworzy, mogli spędzać czas w okrętowej mesie. Niewątpliwie rozmawiali tam z róŜnymi istotami, a Miza usłyszał i zapamiętał niezwykłe powiedzonko podczas jednej z takich rozmów. • Miejcie oczy szeroko otwarte, kiedy juŜ przylecimy - ostrzegła. - Powinniśmy wyskoczyć na skraju systemu, ale nigdy nie wiadomo, co moŜe nas tam czekać. JeŜeli nawet Yevethowie postanowili Ŝyć w pokoju z sąsiadami, to raczej nie powitaj ą z szeroko otwartymi ramionami kogoś, kto bez uprzedzenia pojawi się na ich terytorium. • Zrozumiałam - potwierdziła Jocella.

• Dyskrecja to moje drugie imię - zapewnił Miza. • Gotów, Cappie? - zapytała Jaina. Astromechaniczny robot typu R2 radośnie zaświergotał, a X-wing obrał kurs najasno świecącą przed dziobem chmurę Gromady Koornacht, - Lecimy więc do Obłoku Mnogości. Kilka sekund później gwiazdy przeistoczyły się w świetliste linie i trójka pilotów wskoczyła znów do nadprzestrzeni. Bezpieczny przylot do celu zaleŜał juŜ tylko od nawigacyjnego komputera myśliwca i jego jednostki typu R2. Zamknięta w ciasnej kabinie X-winga Jaina mogła juŜ tylko siedzieć, czekać i rozmyślać... Stan zdrowia Tahiri niepokoił jąbardziej, niŜ byłaby skłonna przyznać... przynajmniej w rozmowie z innymi osobami. Kiedy jeszcze obie przebywały na Kałamarze, jej przyjaciółka wezwała jątylko raz, mim w tajemniczych okolicznościach straciła przytomność. Wprawdzie młoda Solo odwiedzała ją w izbie chorych mistrzyni Cilghal, ale odzyskująca zdrowie Tahiri praktycznie nie zamieniła z nią ani słowa. Nie ulegało wątpliwości, Ŝe cieszyła się na widok Jainy, sprawiała jed-iak wraŜenie zdenerwowanej i zaniepokojonej... a moŜe takŜe trochę zakłopotanej. Była zawsze bardzo porywcza i niezaleŜna. Niejednokrotnie starała się udowodnić, Ŝe nie szanuje powszechnie uznawanych norm postępowania. WyraŜała to na wiele sposobów, począwszy od rezygnacji 215 z noszenia butów, na lekcewaŜeniu rozkazów kończąc. Jaina była pewną, Ŝe ignorowała rozkazy po to, Ŝeby zwrócić na siebie uwagę Anakina, ale gdyby od początku nie zdradzała po temu skłonności, młodszy brat Jainy nie miałby tak wiernej przyjaciółki i gorliwej naśladowczyni. Nie, pomyślała Jaina. Nie naśladowczym. Musi wreszcie przestać uwaŜać Anakina i Tahiri za idealnie pasujących do siebie partnerów, którzy od czasu do czasu wyruszali na ekscytujące, ale niegroźne eskapady. „Eskapady", na jakie się wybierali, trudno byłoby uznać za niegroźne. Niektóre, jak przygoda na planecie Yag'Dhul w towarzystwie Corrana Horna, były wręcz bardzo niebezpieczne. A ostatnia zakończyła się tragicznie... śmiercią Anakina. Anakin i Tahiri byli niewątpliwie kimś więcej niŜ parą dzieciaków, a pod koniec łącząca ich więź coraz bardziej przypominała coś więcej niŜ przyjaźń. Tahiri odczuwała ból nie po stracie przyjaciela, ale ukochanego. Jej uczucie nie miało

wprawdzie okazji rozkwitnąć w całej pełni, ale to nie umniejszało rozpaczy dziewczyny. Istniała moŜliwość, Ŝe jej związek z Anakinem przerodzi się w coś dojrzalszego, i właśnie z tego powodu Tahiri najbardziej cierpiała... z powodu nie do końca uświadomionej miłości. Jaina wyobraŜała sobie zawsze, Ŝe rozpacz przyjaciółki dorównuje jej bólowi, ale dopiero teraz uświadomiła sobie swój błąd. Jej cierpienie ogniskowało się na tym, co straciła, Tahiri zaś odczuwała ból z powodu czegoś, co nigdy nie miało się wydarzyć. Jej ból był całkowicie nieuchwytny i mógł na zawsze taki pozostać. Jaina nie była pewna, czy jej matka postąpiła rozsądnie, zapraszając młodą Jedi do udziału w tej wyprawie. Z pewnością dla Tahiri byłoby lepiej, gdyby miała coś do roboty, niŜ gdyby leŜała w izbie chorych kalamariańskiej uzdrowicielki i samotnie zmagała się z bólem. Z drugiej strony, Jaina nie miała pojęcia, czy jej przyjaciółce dobrze zrobi przebywanie w towarzystwie członków rodziny Solo. Gdyby to Jag stracił Ŝycie, za nic w świecie nie chciałaby zbyt długo przebywać w domu generała barona Soontira Fela i Syal Antilles. Była tego absolutnie pewna. Rodzice Jaga przypominaliby jej tyIko, kogo straciła. Na myśl o nieprzytomnej Tahiri poczuła w sercu ukłucie bólu. Jej przyjaciółka przebywała na Galantosie w swoim pokoju, równie blada i wychudzona jak wówczas, kiedy leŜała w izbie chorych na Kałamarze. Jaina odwiedzała ją tam kilkakrotnie, ale za kaŜdym razem czuła się nieswojo. Usiłowała porozmawiać z młodą Jedi takŜe podczas tej 216 wyprawy, ale nadal nie wiedziała, dlaczego Tahiri starała się z nią skontaktować tamtego dnia, kiedy wujek Luke zorganizował zebranie Jedi. CzyŜby zamierzała ją przeprosić, a moŜe obwinić o to, Ŝe dopuściła do śmierci Anakina? Jaina nie mogła być tego pewna, pamiętała jednak, Ŝe zmagające się z bólem osoby czasami zachowują się nierozsądnie. Wiedziała to z własnego doświadczenia, pamiętali o tym takŜe jej rodzice. Gdyby mogła ulŜyć cierpieniom przyjaciółki, uczyniłaby to bez wahania. Problem w tym, Ŝe chyba nawet Tahiri nie miała pojęcia, co moŜe jej przynieść ulgę. Jaina mogła tylko mieć nadzieję, Ŝe młoda Jedi zdoła przyjść do siebie, zanim wydarzy się coś jeszcze gorszego...

W ciągu dłuŜących się godzin przebywania w nadprzestrzeni Jaina dwukrotnie

sprawdziła pokładowe systemy i podzespoły X-winga. W poszukiwaniu informacji na temat systemu N'zotha starannie przeszukała pamięć astromechanicznego robota. Starała się nawet, chociaŜ nie wkładała w tę czynność zbyt wiele serca, nauczyć się kilku słów diabelnie trudnego języka Chissów. W końcu jej nawigacyjny komputer zapiszczał na znak, Ŝe wkrótce wyłonią się z nadprzestrzeni. • Głowy do góry - odezwała się do skrzydłowych. – Jesteśmy prawie na miejscu. Aha, i pamiętajcie, Ŝe to tylko zwiad. Nie prowokujcie niczego, dopóki się nie upewnicie, Ŝe inaczej się nie da. Czy to jasne? • Zrozumiałam, pani pułkownik - odezwała się Jocella. - Przygotowuję się do wyłączenia nawigacyjnego sprzęŜenia. • Nie wiem jak ty - oznajmił beztrosko Miza - ale po tylu godzinach spędzonych w bezczynności ogarnęło mnie rozleniwienie. Szalenie bym się ucieszył, gdybym natknął się na coś, do czego dałoby się postrzelać. • Chyba rozumiem, co chcesz powiedzieć - rzekła Jaina. – Nie wolno ci jednak nawet spojrzeć krzywo bez mojego wyraźnego rozkazu. Czy to jasne? Chiss zachichotał. • Obiecuję cały czas trzymać ręce na kolanach - powiedział. • Nie zapominaj o tej obietnicy - mruknęła młoda Solo. Usłyszała szczebiot jednostki typu R2 X-winga, spojrzała na ekran monitora translatora dźwięków robota i upewniła się, Ŝe do wyskoczenia z nadprzestrzeni pozostało juŜ tylko pięć sekund. W porządku, wyskakujemy - uprzedziła skrzydłowych. 217 Kiedy jej X-wing wśliznął się do normalnych przestworzy, natychmiast zwróciła uwagę najasne niebo. WidywałajuŜ kiedyś liczne skupiska gwiazd, ale nie pamiętała, jak wielką przyjemność sprawia widok wielu gorących, młodych gwiazd unoszących się w przestworzach tak blisko jedna od drugiej. Prawdę mówiąc, spędziła tak wiele czasu na skraju galaktyki, starając się unikać spotkań z Juuzhanami, Ŝe juŜ jej się to zatarło w pamięci. Wyłoniła się z nadprzestrzeni na skraju systemu. Z powodu promieniowania bliŜszych słońc nie od razu zauwaŜyła główną gwiazdę planety N'zoth. Musiała poświęcić trochę czasu, Ŝeby umiejscowić ją w przestworzach. Świeciła jaskrawym błękitnawym blaskiem, tak intensywnym, Ŝe zmruŜyła oczy. Jej skrzydłowi wyskoczyli z nadprzestrzeni obokniej, od razu utworzyli szyk w

kształcie klina i zaczęli omiatać promieniami sensorów przestworza. Porozumiewając się przez komunikatory, astromechanicz-ne roboty zidentyfikowały charakterystyczne planety systemu. Z baz danych wynikało, Ŝe od czasu yeyethańskiego kryzysu na planecie N'zoth nie wylądował ani jeden przedstawiciel Nowej Republiki. Dwanaście lat wcześniej jej siły zbrojne rozgromiły yevethańską Czarną Flotę, poniewaŜ Yevethowie podjęli próbę wymordowania wszystkich inteligentnych istot zamieszkujących planety w sąsiedztwie Gromady Koornacht. Jaina zgadzała się z opinią ojca, Ŝe cisza oznacza raczej gorączkowe przygotowania do nowej wojny niŜ chęć pokojowego współistnienia z sąsiadami. Jej zwiad stanowił zatem pierwszą okazję przekonania się, jaką decyzję podjęły obce istoty. - Czujniki masy wykryły wiele duŜych obiektów – zameldował nagle Miza. Sądząc z nierównomiernego rozkładu, powiedziałbym, Ŝe to przynajmniej trzy gwiezdne floty. Są skupione na orbitach wokół planet o numerach dwa i pięć. - Która z nich to N'zoth? - zainteresowała się Jocella. • Druga - odparła Jaina. - Nie odbieram sygnałów świadczących, Ŝe to okręty zaprojektowane w czasach świetności Imperium, ale to jeszcze niczego nie dowodzi. Yevethowie zawsze się szybko uczyli. Po rozgromieniu swojej floty musieli rozpocząć jej budowę od podstaw, dlaczego więc nie mieliby zmienić takŜe projektów? • Nie widzę okrętów liniowych - odezwał się Miza. – Dostrzegam tyIko mnóstwo małych. Nie powinienem mieć z nimi Ŝadnych kłopotów. Tym razem Jaina go nie napomniała. Wiedziała, Ŝe Chiss ma specyficzne poczucie humoru, wolałaby jednak, Ŝeby zachowywał się równie powaŜnie jak Jocella. 218 - Nie widzę takŜe śladów gazów wylotowych yevethańskich myśliwców zauwaŜyła po chwili Chissanka. - Odczyty czujników sygnałów radiowych i podczerwonych wyglądają... dziwnie. – Zamilkła na jakiś czas. - Jaino, czy widzisz to samo co ja? - zapytała w końcu. Młoda Solo zaczęła śledzić obraz na ekranie monitora. Punkciki oznaczające skupiska masy znalazła dokładnie tam, gdzie powiedział Miza. Widniały mniej więcej pośrodku szerokich orbitalnych korytarzy łączących skalistą drugą planetę i usytuowanego po przeciwnej stronie systemu ogromnego gazowego giganta. Jaina doszła do przekonania, Ŝe pozostawianie gwiezdnych flot równie blisko macierzystej

planety, jak punktu, w którym moŜna by je zaopatrywać w paliwo, ma sporo sensu z taktycznego punktu widzenia. Ona takŜe nie zgromadziłaby wszystkich okrętów w jednym miejscu przestworzy. Byłoby to co najmniej nierozsądne. To, Ŝe ktoś się nie spodziewa kłopotów, nie oznacza jeszcze, Ŝe kłopoty same go nie znajdą. Zachowując szyk w kształcie klina, zwiadowcy nie przestawali badać systemu. Jaina domyślała się, Ŝe Yevethowie uwaŜają ich za największe zagroŜenie. Nie wątpiła, Ŝe słynące z ksenofobii istoty, aby dowiadywać się jak najwcześniej o przypadkach naruszenia ich przestworzy, umieściły na powierzchniach okolicznych planet monitorujące posterunki, ale nie widziała błysków gazów wylotowych z silników kierujących się ku nim myśliwców przechwytujących. Nie dostrzegała takŜe echa zniekształceń nadprzestrzeni, które mogłaby sugerować, Ŝe na spotkanie z obcymi przybyszami spieszą eskadry udoskonalonych yevethańskich maszyn bojowych. Dlaczego na ekranach skanerów nie widniało nic oprócz rozproszonych punkcików skupisk masy? Dlaczego nie było na nich śladów ciepła ani Ŝadnych większych skupisk? Jedynie od planety N'zoth promieniowało ciepło niczym od małego słońca, ale nie było w tym nic dziwnego, skoro jej powierzchnię pokrywały gorące pustynie. Dlaczego jednak źródła ciepła nie skupiały się wokół miast? Sithowe nasienie, zaklęła w myślach Jaina. Domyślała się, co powiedziałby jej ojciec, gdyby zobaczył coś takiego. - Lecimy obejrzeć to z bliska - postanowiła. - Mam przeczucie, Ŝe co tam znajdziemy. śadne z jej chissańskich skrzydłowych nie poprosiło o wyjaśnienia, co mogło oznaczać, Ŝe mają to samo przeczucie. W milczeniu sprzęgli komputery swoich szponowców z jednostką centralną jej X-winga i zaczekali, aŜ Jaina obierze kurs na planetę N'zoth. 219 Tym razem skok przez nadprzestrzeń okazał się bardzo krótki. Kiedy wyskoczyli w sąsiedztwie obu gwiezdnych flot unoszących się wokół yevethańskiej ojczyzny, Jaina przekonała się, Ŝe sytuacja wy-gląda o wiele gorzej, niŜ przypuszczała. Nie widziała niczego oprócz zniszczeń. Wokół planety krąŜyły szczątki tysięcy yevethańskich myśliwców, dziesiątków okrętów liniowych i stacji bitewnej zdolnej do rozpylenia na atomy duŜej gwiezdnej floty. Wraki sprawiały wraŜenie jeszcze gorących - Jaina

wiedziała, Ŝe upłynąmiesiące, zanim próŜnia zdoła pochłonąć nadmiar ciepła - i właśnie to zaobserwowała na ekranach pokładowych skanerów. Chcąc zakreślić w przestworzach szeroką parabolę, zanurkowała i powiodła swoich skrzydłowych jeszcze bliŜej powierzchni planety. Nie potrzebowała tego robić, ale musiała. Powierzchnia planety N'zoth została zbombardowana z orbity, prawdopodobnie odłamkami krąŜących wraków okrętów gwiezdnej floty. Z dziesiątków widocznych dosłownie wszędzie głębokich kraterów tryskała albo sączyła się lawa, nad powierzchnią kłębiły się opary kwasu siarkowego, a w atmosferze wciąŜ jeszcze unosiły się gęste chmury popiołu. W miejscach, w których kiedyś znajdowały się miasta, widniały wielkie dziury. Jaina zrozumiała, Ŝe z powierzchni planety zniknęły wszelkie ślady cywilizacji Yevethów. Na szczęście tym razem Miza nie robił Ŝadnych dowcipnych uwag. Przelecieli nad równikiem N'zotha w ponurym milczeniu. W pewnej chwili Jaina skierowała czujniki na odległego gazowego giganta, chociaŜ nie miała wątpliwości, co tam znajdzie. Napastnicy, którzy zaatakowali Yevethów, całkowicie ich zaskoczyli, dzięki czemu zdołali zdziesiątkować ich potęŜne floty. Na unicestwieniu cywilizacji obcych istot najbardziej skorzystali Fianowie. Prawdopodobnie właśnie dlatego przestali się przejmować sąsiedztwem dawnych wrogów. Z pewnością jednak to nie Fianowie dysponowali tak potęŜnąsiłąognia. Nie, to mogła być tylko sprawka Yongów. Kiedy Jaina pomyślała o rodzicach i Jagu, jej Ŝołądek zaczął wyprawiać dzikie harce. WciąŜ jeszcze przebywali na Galantosie i nie wiedzieli nic ojej odkryciu. Posługując się Mocą, starała się nawiązać umysłowy kontakt z matką, ale dzieliła je zbyt duŜa odległość, Ŝeby te wysiłki zakończyły się powodzeniem, a brak łączności telekomunikacyjnej w sektorze uniemoŜliwiał ostrzeŜenie ich w konwencjonalny sposób. Zamierzała wydać skrzydłowym rozkaz natychmiastowego powrotu do przestworzy Galantosa, kiedy przez komunikator połączył się z nią Miza. 220

• Jaino, odbieram jakieś sygnały - zameldował. - Ich źródło znajduje się chyba na tamtym małym księŜycu, obok którego przelatywaliśmy nieco wcześniej. • Prześlij je do mnie - poleciła. Nastała cisza, a po chwili z głośnika komunikatora wydobył się szum i trzaski zakłóceń. Jaina starała się wzmocnić sygnał, ale chociaŜ manipulowała wszystkimi

moŜliwymi przełącznikami, nie zdołała zlikwidować monotonnego pomruku. • Mizo, Jocello? - zapytała. - Czy któreś z was odbiera jeszcze jakiś sygnał? • Ja nie - odpowiedziała Chissanka. • Ja takŜe nie - zawtórował Miza. - Wygląda na to, Ŝe starali się nawiązać łączność, ale z jakiegoś powodu nic nie powiedzieli. - MoŜe nie mogli - podsunęła Jocella. - MoŜe są cięŜko ranni. Jaina musiała w duchu przyznać jej rację. Doszła do przekonania, Ŝe istnieje taka moŜliwość. Przełączyła komunikator na nadawanie i zbliŜyła usta do mikrofonu. - Kimkolwiek jesteś, jeŜeli mnie słyszysz, dwukrotnie włącz i wyłącz mikrofon swojego komunikatora - powiedziała. W nagłej ciszy młoda Solo usłyszała wyraźnie dwa trzaski w głośniku urządzenia. - W porządku - stwierdziła. - JeŜeli jesteś ranny, jeszcze raz dwukrotnie włącz i wyłącz mikrofon komunikatora. Znów krótka cisza, a po niej kolejne dwa głośne trzaski w głośniku. - Odbieram słabe promieniowane energii - zameldował Miza. - Jej źródło znajduje się na dnie tamtego krateru. MoŜe oznaczać niewielki gwiezdny statek. Sądzę, Ŝe nadawca ukrywa się we wraku yevethańskiego myśliwca. Prawdopodobnie przyczaił się i zaczekał na odlot sprawców kataklizmu. Jaina zastanowiła się nad jego uwagą, ale doszła do wniosku, Ŝe to niemoŜliwe. Nie zgadzało się z tym, co wiedziała o mieszkańcach N'zotha. • Yevethowie by się tak nie zachowali - powiedziała. - Nie unikają starć ant walki. Sądzę, Ŝe pilot stracił przytomność, kiedy jego myśliwiec roztrzaskał się o powierzchnię, i ocknął się dopiero po zakończeniu bitwy. • JeŜeli to naprawdę Yevetha - dodała Jocella. • A kim innym mógłby być? - zapytała Jaina. - Nie chcesz chyba powiedzieć, Ŝe to jeden z Yongów, prawda? 221 • Tego nie wiem - odparła Chissanka. - I nie dowiem się, dopóki nie uzyskamy łączności wizualnej. • Mizo, co o tym sądzisz? - zapytała Jaina. • Przeczucie podpowiada mi, Ŝe to Yevetha - odparł Chissanin. - W dodatku cięŜko ranny. Jak powiedziałaś, Jaino, istoty tej rasy nie mają zwyczaju się ukrywać, z

jakiego więc innego powodu miałby pozostawać na dnie krateru? Sądzę równieŜ, Ŝe to nie Yuuzhanin. Kto kolwiek spowodował ten kataklizm, przybył w ogromnej sile. Przyleciał, zadał cios i odleciał. Dlaczego Yongowie mieliby pozostawiać na łasce losu rannego pilota koralowego skoczka? • Chyba masz rację - odezwała się Jaina. - Zgadzam się jednak z Jocellą, Ŝe powinniśmy nawiązać łączność wzrokową, zwłaszcza jeŜeli zamierzamy ocalić tego pilota. Zanim wydała rozkaz, pilotowany przez Mizę szponowiec zaczął zataczać szeroki łuk. • JuŜ tam lecę - odezwał się Chissanin. - To nie powinno zająć duŜo czasu. • Jocello, uwaŜaj, czy nie dzieje się nic niezwykłego – poleciła Jaina. - JeŜeli trzeba się będzie stąd szybko wynosić, chcę wiedzieć o tym jak najwcześniej.

• Zrozumiałam, pani pułkownik - odparła Chissanka. Młoda Solo obserwowała, jak pilotowany przez Mizę myśliwiec kurczy się i przeistacza w mikroskopijny punkcik światła na tle ciemnej tarczy księŜyca. Kiedy uświadomiła sobie, Ŝe młody Chiss znajduje się w tak duŜej odległości od jej Xwinga, ogarnął ją dziwny niepokój. W systemie nie widziała niczego, co mogłoby stanowić zagroŜenie, moŜe jednak reagowała nerwowo właśnie dlatego, Ŝe nie groziło jej bezpośrednie niebezpieczeństwo. UwaŜała, Ŝe panuje zbyt duŜy spokój, aby moŜna było się odpręŜyć. Postanowiła skupić uwagę na czymś innym i otworzyła kanał łączności z yevethańskim pilotem. - Zamierzamy cię wyciągnąć -powiedziała. - Czy mnie rozumiesz? W odpowiedzi usłyszała dwa trzaski z głośnika komunikatora. - Trzymaj się - ciągnęła. - Jeden z moich pilotów j uŜ tam jest. Za kilka sekund powinien przelecieć nad twoją głową. Później... Nagle usłyszała wydobywający się z głośnika chrapliwy, złośliwy chichot, a chwilę później przewlekły kaszel. - Twój optymizm jest równie płytki jak twoje współczucie, odezwał się czyjś głos... z pewnością rannego Yevethy. - Nie zaleŜy ci na mnie bardziej niŜ mnie na tobie. 222 - Nie spodziewałam się takiego podziękowania - mruknęła rozczarowana Jocella.

Jaina postanowiła zignorować uwagę skrzydłowej. • ZaleŜy nam na tobie - oznajmiła. - Dlaczego uwaŜasz, Ŝe staramy się tylko... • Wkrótce dołączę do pozostałych istot mojej rasy - podjął yevethański pilot. Niedługo nie pozostanie tu ani jeden Ŝywy Yevetha. Nie mam jednak zamiaru umierać w ciszy i w pokorze.

• W ogóle nie ma powodu, Ŝebyś umierał! - zaprostestowała Jaina. - Po prostu pozwól nam... ~ W obliczu promiennego świtu śmierci zamierzam złoŜyć na znak buntu ostatnią ofiarę - przerwał jej ranny pilot. - Chcę, aby ci, którzy będą kiedyś o nas mówili, zaświadczyli, Ŝe Yevethowie do końca pozostali dzielnymi wojownikami. Jaina miała coraz mocniejsze przeczucie, Ŝe wydarzy się coś złego. • Mizo, wynoś się stamtąd! - rozkazała. • Ty teŜ stamtąd uciekaj! • Nic juŜ wam nie pomoŜe - odezwał się Yevetha. – Galaktyka naleŜy wyłącznie do istot obdarzonych potęgą wy starczającą do unicestwienia innej, niegdyś równie potęŜnej rasy. - Z głośnika komunikatora wydobył się cichy, ale złowieszczy syk. Nie zechcielibyście zginąć ze mną? • Mizo, odezwij się do mnie! • Prawie... Z krąŜącej w dole skalistej bryły wystrzelił nagle potęŜny snop światła. Natychmiast zniknął w nim pilotowany przez Mizę szpono-wiec. W następnym ułamku sekundy ogniste ostrze dosięgło pilotowanego przez Jainę X-winga. Myśliwiec zaczął koziołkować, jego ochronne pola zanikły, a wszystkie pokładowe systemy i podzespoły odmówiły posłuszeństwa.

- Udało ci się! Udało! Jacen ledwo zdąŜył zejść po ładowniczej rampie gwiezdnego wahadłowca, kiedy poczuł, Ŝe ktoś rzuca mu się na szyję. Zaskoczony odwzajemnił uścisk, jeszcze zanim sprawdził, kim jest obejmująca go osoba. Trzymał w objęciach ciepłe, drobne ciało, krył twarz w wiotkich włosach i wyczuwał subtelny, ale bardzo kobiecy zapach... - Od początku wiedziałam, Ŝe ci się uda - odezwała się Danni, odsuwając się od niego tylko na tyle, Ŝeby go widzieć. - Ale i tak nie

223 przestawałam się o ciebie martwić. Wy, członkowie rodziny Solot wykazujecie niezwykłą zdolność do komplikowania sobie Ŝycia. - Tak naprawdę to nie moja zasługa, ale wielkiego admirała Fel-laeona zaprotestował Jacen. - Gdyby nie odzyskał przytomności w najbardziej odpowiedniej chwili, chyba nie zdołałbym przekonać Flennica o potrzebie szybkiego działania. - Jesteś stanowczo zbyt skromny. - Danni roześmiała się i Ŝartobliwie szturchnęła go w ramię. - Idę o zakład, Ŝe gdybyś naprawdę chciał, zdołałbyś nakłonić Selomankę, aby łgała jak z nut. Zanim młody Solo zdołał odpowiedzieć, usłyszał zbliŜające się kroki i domyślił się, Ŝe ktoś idzie korytarzem wiodącym do głównego wejścia na lądowisko. Zakłopotana Danni cofnęła się i w tej samej chwili w drzwiach pojawił się Luke Skywalker. Miał na sobie, jak zawsze, skromny płaszcz Jedi. • Wyczułem, Ŝe wylądowałeś - odezwał się na widok siostrzeńca. • Od jak dawna tu jesteście? - zapytał zaskoczony Jacen, przenosząc spojrzenie z wuja na Danni Quee. Powracając na pokład „MęŜobójcy", nie dostrzegł przy burcie imperialnej fregaty „Cienia Jadę". • Kiedy Gilad odzyskał przytomność, pani kapitan Yage wysłała po nas wahadłowiec - wyjaśnił Luke. - Gdy wylądowaliśmy, posłuŜyła się kodami wielkiego admirała, Ŝeby uzyskać dostęp do imperialnej sieci bezpieczeństwa. Dzięki temu mogliśmy się przysłuchiwać twojej rozmowie z Flennikiem, nie opuszczając pokładu fregaty. W pewnej chwili Pellaeon wyraził chęć przyłączenia się do waszej rozmowy. Mam nadzieję, Ŝe nie miałeś nic przeciwko temu. Z pewnością i tak byś sobie poradził, ale doszliśmy do przekonania, Ŝe tak będzie prościej. A przy okazji moff Flennic dowiedział się, Ŝe naczelny dowódca Imperium nadal Ŝyje. • Bardzo się cieszę, Ŝe wielki admirał odzyskał w końcu przytomność - zapewnił Jacen. - Mogę z nim porozmawiać? • To będzie zaleŜało od decyzji Tekli - odparła Danni. – Pellaeon wciąŜ jeszcze powraca do zdrowia w zbiorniku bacta. Rozmowa z moffem Flennikiem, chociaŜ krótka, bardzo wyczerpała jego siły. - Pochyliła się w stronę Jacena. - Wiesz, jak na małomówną Chadra-Fankę, Tekti ma naprawdę wiele do powiedzenia w sprawie stanu zdrowia swoich pacjentów. Młody Solo się uśmiechnął. Od jakiegoś czasu darzył uczennicę mistrzyni Cilghal

coraz większym szacunkiem. Tekli nie była wprawdzie bardzo silna Mocą, ale dysponowała sporą wiedzą z zakresu technik uzdrawiania. 224 Podczas zamętu ostatnich dni udowodniła, Ŝe świetnie umie dawać sobie radę. Wszyscy troje opuścili lądowisko i niezatrzymywani przez nikogo podąŜyli korytarzami „MęŜobójcy". Luke sprawiał wraŜenie spokojnego i odpręŜonego. Po drodze wyjaśnił, Ŝe Mara i Saba zostały na pokładzie „Cienia Jadę", aby z większej odległości czuwać nad wszystkim, co mogło się wydarzyć. Jacen podziwiał opanowanie wuja. W obecności imperialnych oficerów w paradnych mundurach mistrz Jedi zachowywał się, jakby okręt naleŜał do niego, choć przecieŜ stanowił własność potęŜnych niegdyś nieprzyjaciół. W końcu stanęli przed drzwiami pokładowej sali operacyjnej. Dwaj pozostawieni na straŜy szturmowcy wpuścili ich bez pytania o powód przybycia. W sali przebywała Tekli zajęta czytaniem raportów o postępach stanu zdrowia pacjenta. Obok zbiornika bacta stała komandor Yage. Sprawiała wraŜenie zmęczonej i rozmawiała z wielkim admirałem. Gilad Pellaeon wyglądał lepiej, niŜ kiedy Jacen ostatnio go widział, ale jego obraŜenia i rany nie goiły się tak szybko, jak mógłby sobie Ŝyczyć. Pływał w półprzeźroczystym płynie, prawie tak samo blady i wymizerowany jak poprzednio. Porozumiewał się wyłącznie dzięki urządzeniom zainstalowanym w masce do oddychania. Właśnie ta aparatura nadawała jego głosowi nieco głuche brzmienie, na które Jacen zwrócił uwagę podczas rozmowy z moffem Flennikiem. • A co ze Screedem? - zapytał wielki admirał. - WciąŜ Ŝyje? • Admirał Screed został rozstrzelany przez lorda Zsinja - przypomniała Yage. • Naprawdę? - Pellaeon pogrąŜył się w zadumie i jakiś czas zachowywał milczenie. Obok jego ciała przepływały powoli bąbelki powietrza. - Chyba pamięć mnie zawodzi, bo zupełnie o tym zapomniałem - odezwał się w końcu. - Zawsze czułem dziwną słabość do tego starego jastrzębionietoperza. Widocznie Yage uświadomiła sobie obecność gości, bo przeniosła spojrzenie na Luke'a i dwoje młodych Jedi. - Ma pan gości, admirale - oznajmiła. Pellaeon otworzył oczy i starał się coś zobaczyć przez gęsty płyn, ale po chwili znów je zamknął. Krzywizna przezroczystej ścianki pojemnika zniekształcała obraz,

trudno więc było zauwaŜyć wyraz jego twarzy. - Ach, tak - powiedział. - Skywalker, - Umilkł i wydał mrukliwy dźwięk, który równie dobrze mógł być oznaką rozbawienia. - Przyszedłeś obejrzeć relikwie, prawda? 225Jacen spojrzał na wuja, mistrz Jedi zachowywał jednak spokój. Nie odpowiedział, bo pytanie admirała naleŜało do retorycznych. Minęło jeszcze kilka sekund. • Jak wyglądają sprawy? - zainteresował się w końcu wielki admirał. • Mara melduje, Ŝe okręty Imperium wykonuj ą manewry zgodne z wydanymi przez pana rozkazami - odparł Luke. - Wokół punktów wnikania do nadprzestrzeni gromadzi się coraz więcej jednostek pańskiej floty. • To dobrze. - Admirał powoli pokiwał głową, a jego ciało poruszyło się w zbiorniku. - Miło wiedzieć, Ŝe Flennic mnie nie okłamuje. Ale idę o zakład, Ŝe zechce zatrzymać kilka najlepszych jednostek do obrony swojego dominium.

• Nie zakładałbym się o to, panie admirale - sprzeciwił się Jacen. - Przypuszczam, Ŝe pozbawiony obronnej floty Flennic nie zechce siedzieć tu bezczynnie, kiedy reszta okrętów odlatuje w inne miejsce. • Prawdopodobnie masz rację - przyznał Pellaeon. - Poczuje się najpewniej tam, gdzie będzie dysponował największą siłą ognia. Nie zrobi niczego, co mogłoby narazić na szwank jego Ŝycie. Naturalnie, to nie powstrzyma go przed pilnowaniem bezpieczeństwa własnych inwestycji. - Wielki admirał znów otworzył oczy i wbił spojrzenie w twarz Jacena. Spisałeś się tam doskonale, młody Solo - podjął po chwili - ale siła przekonywania i zdrowy rozsądek nigdy nie potrafiły przemówić moffowi do rozumu. Flennic nie poddaje się niczemu oprócz potęgi... nie, nie Mocy, którą wy, Jedi, tak bardzo szanujecie, ale brutalnej siły. - Ponownie zamknął oczy, jakby podraŜnił je roztwór bacty. - Miał chyba zamiar zmienić zdanie, kiedy uświadomiłeś mu, jak mało będzie znaczył, jeŜeli nadal zechce pozostawać w izolacji, ale doszedłem do przekonania, Ŝe lepiej niech rozgniewa się na mnie, zamiast na ciebie. Jestem do tego przyzwyczajony. Jacen lekko się skłonił, chociaŜ istniało niewielkie prawdopodobieństwo, Ŝe Pellaeon zauwaŜy jego gest. - Nie chciałbym się naraŜać na niezadowolenie kogoś takiego jak moff Flennic,

panie admirale - powiedział. - Nie zamierzam jednak z tego powodu zamartwiać się po nocach. Pellaeon się roześmiał. - Dobrze powiedziane, chłopcze - oznajmił - podobnie jak wówczas, kiedy przedstawiałeś mu swoje argumenty. Naprawdę znajdujemy się ostatnio w trudnej sytuacji. Obawiam się, Ŝe teraz, kiedy przegrupowujemy siły, nie będziemy mieli dość czasu na ćwiczenie nowych 226 manewrów... Później takŜe moŜe się to okazać niemoŜliwe. JeŜeli nie mylisz się w rachubach, Yuuzhan Yongowie zaatakują nas, kiedy nasza obrona będzie najsłabsza. Będą chcieli zrobić to szybko i wszystkimi moŜliwymi siłami. Pozostawią nas zbyt słabych, Ŝebyśmy mogli stanowić jakiekolwiek zagroŜenie. Nie sądzę, Ŝeby zamierzali od razu zabrać się do przekształcania naszych planet. Wrócą później, kiedy będą mieli na to dość czasu, sił i środków. • MoŜliwe, Ŝe chodzi im właśnie o te środki - odezwała się Danni. - Podobnie jak o wyeliminowanie zagroŜenia. • Środki mogliby uzyskać gdziekolwiek - sprzeciwił się Pellaeon. - W galaktyce unoszą się miliony niezamieszkanych brył skalnych, wypełnionych po brzegi minerałami i drogocennymi surowcami. NajwaŜniejsze jednak, Ŝe do zdobywania ich i eksploatacji nie muszą wysyłać Ŝadnej armii. • Nie korzystają z nich w taki sam sposób jak my, panie admirale - wyjaśniła Danni. - Potrzebują nowych planet, Ŝeby zakładać na nich plantacje. Ale nie o to mi chodziło. Mówiąc o środkach, miałam na myśli właśnie armie. MoŜliwe, Ŝe zdołaliby wyhodować od podstaw koralowe skoczki i yammosk!, ale muszą skądś brać tak zwane mięso armatnie. Zapadła krótka, niezręczna cisza. - Chodzi pani o Ŝołnierzy-niewolników - domyślił się w końcu Pellaeon. - To wyjaśniałoby, dlaczego zaatakowali najpierw Bastion, a nie Yagę Mniejszą. Gdybym to ja wydawał rozkaz ataku, postąpiłbym na odwrót. To wyjaśnia takŜe coś innego. Arien, pokaŜ mi ten hologram, który wcześniej wyświetlałaś. Prześlij go bezpośrednio na ekran monitora. Komandor Yage wystukała kilka poleceń na klawiaturze i od razu na ekranie jednego z monitorów aparatury podtrzymującej Ŝycie wielkiego admirała pojawił się

róŜnobarwny wizerunek systemu Bastiona. Rozmieszczenie sił zbrojnych Imperium i Yuuzhan Yongów pokazano na nim w postaci symboli, ale z tysiącami najdrobniejszych szczegółów. Dzięki informacjom z czujników zainstalowanych na pokładach wszystkich okrętów imperialnych flot Yage mogła pokazywać przebieg bitwy na wielu frontach równocześnie, mogła takŜe odtwarzać zarejestrowane nagranie w przyspieszonym tempie. Jacen zauwaŜył, Ŝe w miarę rozwoju sytuacji mapa staje się co raz mniej dokładna. Yuuzhan Yongowie niszczyli nie tylko okręt po okręcie, ale takŜe rozmieszczone w wielu miejscach systemu Bastiona obserwacyjne satelity i nadajniki sygnałów namiarowych. Z kaŜdąchwite 227 na mapie pojawiało się więcej pustych miejsc. Po jakimś czasie młody Solo poczuł się, jakby obserwował gwiazdy przez burzowe chmury. JeŜeli nie liczyć przestworzy wokół gazowego giganta, gdzie Pellaeon zgromadził odwody, pozostała część systemu Bastiona ukazywała się tylko w postaci coraz rzadszych, niekompletnych przebłysków. Kiedy Yage dotarła do momentu bitwy, na który czekała, unieruchomiła obraz i powiększyła fragment przestworzy w sąsiedztwie jednego z biegunów stolicy Imperium. Unosiła się tam, widoczna w postaci kropki otoczonej kółkiem, samotna, wielka jednostka Yuuzhan Yongów. - Nie wiemy, skąd się tam wzięła - oznajmiła. - Ostatni mieszkańcy Bastiona, którzy przeŜyli katastrofę, ledwo zdąŜyli ją zauwaŜyć. Jej wektor lotu sugeruje, Ŝe pojawiła się w ostatniej fazie bitwy, kiedy planeta została juŜ właściwie zdobyta. Jest ogromna, więc pojawienie się jej tak późno nie ma chyba Ŝadnego sensu. Powiększyła obraz jeszcze bardziej. Dziwna jednostka wyglądała jak spłaszczona kula z pięcioma ciągnącymi się za nią róŜnej długości wypustkami. Była tak wielka, Ŝe w jej wnętrzu mogło się zmieścić kilka yuuzhańskich odpowiedników lotniskowców, które Jacen tak dobrze znał z własnego doświadczenia. • JeŜeli to okręt, dlaczego Yuuzhanie czekali do końca, Ŝeby go wykorzystać? zakończyła Yage. - A jeśli nie, to po co w ogóle przylatywał? • To musi być transportowiec niewolników - odezwał się tknięty przeczuciem Pellaeon. - Kiedy Yuuzhanie rozgromili w przestworzach Bastiona nasze gwiezdne floty, mogli bez przeszkód chwytać pozostałych przy Ŝyciu mieszkańców planety.

Prawdopodobnie ci, którzy nie zdołali się w porę ewakuować, są w drodze do najbliŜszej przetwórni niewolników. Zostaną tam pozbawieni woli i zamienieni w bezmyślne automaty, gotowe oddać Ŝycie na rozkaz wojennego mistrza. W przestworzach Duro oglądałem podobne do nich stworzenia w akcji. • Od tamtej pory Yuuzhan Yongowie wykorzystali je w wielu innych miejscach dodał Luke. - Jestem pewien, Ŝe to taki sam statek, na jaki Saba natknęła się kilka miesięcy temu w przestworzach Baraba Jeden. Pellaeon pokiwał głową. - Obywatele Imperium... wszystkie istoty zasługują na coś lepszego - odezwał się ponuro. - Gdybyśmy od początku wiedzieli, Ŝe wrogom chodzi właśnie o to... Nie dokończył zdania i umilkł. Nie chciał nawet myśleć, jaki los moŜe czekać nieszczęśników'. Pozostali rozumieli, co czuje. 228

• Nieprzyjaciele przewyŜszali pańskie floty pod względem siły ognia - usiłował go pocieszyć Jacen. - Nie mógł pan zrobić dla swoich podwładnych nic więcej.

• Byliśmy nie tylko zbyt słabi, ale równieŜ kiepsko zorganizowani - zgodził się z nim Pellaeon. - Obojętnie skąd przyleciał ten statek, teraz zapewne znajduje się o setki lat świetlnych od przestworzy Imperium. MoŜemy się tylko starać, Ŝeby coś takiego nigdy więcej się nie powtórzyło, w przestworzach Boroska czy gdziekolwiek indziej. Nie moŜemy dopuścić, Ŝeby taki los spotykał Ŝywe istoty.

Jag Fel uwaŜał, Ŝe na Galantosie nadal nie dzieje się nic ciekawego. Radny Jobath wciąŜ przebywał po przeciwnej stronie planety i chyba nikt nie wiedział, kiedy wróci, Tahiri pozostawała nieprzytomna, a C-3 PO nie zdołał jeszcze ustalić dokładnego powodu przerwania łączności z ojczyzną Fianów. Jakby tego nie było dość, Jaina jedyna osoba, z którą chciałby przebywać - odleciała na N'zoth, a on musiał dotrzymywać towarzystwa pozostałym uczestnikom wyprawy. CóŜ, chyba miewał lepsze dni... i brał udział w wyprawach mających większą szansę pomyślnego zakończenia. Mniej więcej po godzinie przechadzania się po świetlicy kompleksu dla dyplomatów doszedł do wniosku, Ŝe ma dosyć bezczynności. Musiał zrobić cokolwiek. Nie mógł odkładać na później dołączenia do pozostałych pilotów Eskadry Bliźniaczych Słońc.

- Wybieram się na spacer - oznajmił bez ogródek. Zaniepokojony Thrum wstał od stołu, przy którym pokazywał Leii plany wcześniejszych uzupełnień infrastruktury Galantosa. - Nie sądzę, Ŝeby to był dobry pomysł... - zaczął niepewnie. - Proszę się nie obawiać - przerwał Jag zdenerwowanemu Fianinowi. - N ie zamierzam zniknąć na długo. No i nie mam nic przeciwko temu, Ŝeby towarzyszył mi jeden z pańskich podwładnych. Od razu podszedł do niego straŜnik stojący dotąd obok drzwi świetlicy. PodąŜyli szerokimi, luksusowo urządzonymi korytarzami w stronę miejsca, gdzie Tahiri straciła przytomność. Jag zapamiętał, Ŝe kilka chwil wcześniej, zanim się to wydarzyło, ujrzał na zarejestrowanym hologramie coś, co nie dawało mu spokoju. Zanim Tahiri wyciągnęła świetlny miecz i zapaliła energetyczne ostrze, zbliŜyła dłoń do oczu i na coś spojrzała. Z początku młody pilot pomyślał, Ŝe oszołomiona dziewczyna uniosła rękę typowym gestem osoby zamroczonej, i dopiero po jakimś czasie uświadomił sobie, Ŝe mogła coś trzymać 229 w zaciśniętej dłoni. Pomyślał, Ŝe moŜe właśnie to wywołało jej gwałtowną reakcję. Zastanawiało go, Ŝe nikt inny nie wspomniał o tym ani słowa, i dla świętego spokoju chciał sam sprawdzić, czy przypadkiem jakiś przedmiot nie wyśliznął się z jej dłoni. Na hologramie nie dostrzegł, co to takiego, nie miał więc pojęcia, czego szukać. Postano wił jednak spróbować. Wcześniej uwaŜnie przetrząsnął kieszenie płaszcza Tahiri, ale nie znalazł w nich absolutnie niczego. Nie mógł jej zapytać, jeŜeli więc chciał się dowiedzieć, co ją wprawiło w takie przeraŜenie, musiał starannie przeszukać miejsce zdarzenia. W końcu skręcił we właściwą odnogę korytarza i dotarł do miejsca, gdzie - jak mu się wydawało - wszystko się wydarzyło. Omiatając spojrzeniem podłogę, rozpoczął metodyczne poszukiwania. Nie przejmował się, Ŝe towarzyszący mu straŜnik obserwuje go ze zdziwieniem. - Moja koleŜanka coś tu zgubiła - wyjaśnił, kiedy zobaczył na czole Pianina głębokie zmarszczki, zachodzące prawie na powieki melancholijnych oczu. Chciałem się przekonać, czy po prostu nie upuściła tego, gdy upadła. Panowało wówczas takie zamieszanie, Ŝe straŜnicy mogli coś przeoczyć. Pianin pokiwał ze zrozumieniem głową, lecz nadal miał zdezorientowaną minę.

Jag szukał jeszcze kilka minut, ale niczego nie znalazł. Wyprostował się i spojrzał na straŜnika. • Mógłbyś mi trochę pomóc? - zaproponował. - Szybciej znaleźlibyśmy zgubę. • A jak wygląda?-zapytał Fianin. Pytanie sprawiło młodemu pilotowi niemały kłopot. StraŜnik pewnie liczył na to, Ŝe uzyska dokładny opis, ale Jag nie miał najmniejszego pojęcia, czego szuka. - Dowiesz się, kiedy znajdziesz - odparł wymijająco. - Mam na dzieję - mruknął do siebie. Poszukiwania utrudniały gęste sploty kosztownego dywanu, a takŜe słabe oświetlenie. Wkrótce Jag stwierdził, Ŝe od ciągłego schylania bolą go plecy. Czy przypadkiem wszystkiego nie podpowiedziała mu bujna wyobraźnia? JeŜeli Tahiri naprawdę coś zgubiła, odnalezienie tego okazywało się trudniejsze niŜ zauwaŜenie pchły w kudłach ban-tha. - Czy to to? - zapytał nagle straŜnik, wyciągając w kierunku Jaga niewielki kawałek przezroczystego plastiku. 230 Młody pilot z trudem się wyprostował i podszedł do Pianina. Starając się nie sprawiać wraŜenia, Ŝe orientuje się nie lepiej od straŜnika, zaczął oglądać znaleziony przedmiot. Domyślił się, Ŝe to przeoczony przez sprzątające automaty kawałek pudełka czy opakowania, który w Ŝadnym razie nie mógł wywołać tak gwałtownej reakcji na twarzy Tahiri. - Nie, to nie to - odezwał się w końcu, mając nadzieję, Ŝe to prawda. Na wszelki wypadek wsunął kawałek plastiku do kieszeni. - Szukajmy dalej. Pochylił się, Ŝeby lepiej widzieć, i w pewnej chwili ujrzał srebrzysty błysk na dywanie, trochę bliŜej skrzyŜowania z głównym korytarzem. OstroŜnie, Ŝeby nie stracić błysku z oczu, udał się w tamto miejsce. Blisko wylotu odnogi, mniej więcej cztery metry od miejsca, w którym dotąd prowadził poszukiwania, pomiędzy gęstymi splotami spoczywał jakiś przedmiot. JeŜeli naprawdę Tahiri go trzymała, musiała go odrzucić, kiedy wykonywała obronny półobrót i zapalała klingę świetlnego miecza. Jag doszedł do wniosku, Ŝe pewnie później na przedmiot nadepnął wielką stopą j eden z Fianów, w przeciwnym razie ktoś wcześniej zauwaŜyłby zgubę. Pochylił się i wyłuskał z dywanu srebrzysty przedmiot. Był mały, o średnicy równej moŜe połowie długości jego kciuka, i wyglądał jak metalowy medalion czy

amulet. Z pewnością sporządzono go z materiału pochodzenia organicznego. Sprawiał wraŜenie wyhodowanego, a nie odlanego. W jednym miejscu płaskiej powierzchni znajdował się otwór, przez który dałoby się przewlec łańcuszek albo rzemyk, a w innym widniały niezrozumiałe znaki. Przedmiot był zdumiewająco cięŜki. Przedstawiał odraŜającą i zupełnie nieznaną istotę, ale Jag nie widział w tym nic niezwykłego. Nie znał wielu ras obywateli Galaktycznego Sojuszu, a nawet większości form Ŝycia w Nieznanych Rejonach galaktyki. Jego zaniepokojenie wzbudziło tylko jedno: medalion przedstawiał istotę o obliczu pooranym bliznami. • Czy to ten przedmiot? - zapytał straŜnik, starając się spojrzeć na zgubę ponad jego ramieniem. • Tak - odparł Jag i szybko schował amulet do jednej z wielu kieszeni lotniczego kombinezonu. - Moja koleŜanka ucieszy się, Ŝe to odnalazłem. Martwiła się z powodu zguby. Podziękował Fianinowi za pomoc i bez słowa pozwolił zaprowadzić się do świetlicy dla dyplomatów. W czasie jego nieobecności nic się tu nie zmieniło: Tahiri leŜała nieprzytomna, a protokolarny android Threepio nadal nie potrafił oszacować, ile czasu moŜe jeszcze młoda Jedi przebywać w takim stanie. 231 Jag cięŜko westchnął. Naprawdę nie mógł dłuŜej odwlekać chwijj startu. Od odlotu Jainy upłynęło sporo czasu i musiał dołączyć do pilotów eskadry. Na razie bardziej przejmował się ewentualnymi zarzutami o zaniedbanie obowiązków niŜ wpływem odnalezionego srebrzystego przedmiotu na dalszy przebieg wyprawy.

Gdy tyIko upewnił się, Ŝe pracownicy personelu naziemnego miasta Arsolib'minet'ri uzupełnili zapasy paliwa jego szponowca, wskoczył do kabiny i postanowił się zapoznać z zarejestrowaną listą czynności, jakie wykonywano od chwili lądowania. Zamierzał się upewnić, co właściwie sprawdzono i co zrobiono, ale nagle na ekranie głównego monitora pojawiła się krótka wiadomość: MUSISZ TU NATYCHMIAST PRZYLECIEĆ Zaskoczony Jag wpatrywał się dłuŜszy czas w informację. W końcu dyskretnie omiótł spojrzeniem płytę lądowiska, Ŝeby przekonać się, czy ktoś go nie obserwuje.

Nie zauwaŜył nikogo podejrzanego, kiedy jednak znów przeniósł spojrzenie na ekran, zauwaŜył, Ŝe napis zniknął. Usiłował ponownie wyświetlić go na ekranie, ale w rejestrach nie pozostał Ŝaden ślad dowodzący, Ŝe otrzymał jakąś wiadomość. Ktokolwiek ją przesłał, upewnił się, Ŝe napis zniknie, kiedy tylko adresat zapozna się z treścią informacji. Ale dlaczego? JeŜeli nadawca naprawdę tak bardzo chciał się go pozbyć z powierzchni Galantosa, czemu zostawił informację w tak trudno dostępnym miejscu? Przesłanie jej poprzez ekran, na który zapewne by nie spojrzał, gdyby i tak nie zamierzał odlecieć, nie zapewniało osiągnięcia poŜądanego skutku. A moŜe osoba odpowiedzialna za dostarczenie informacji nie miała wyboru i musiała skorzystać z tego sposobu? MoŜe wiadomość była przeznaczona tylko dla niego i wyświetlenie jej na ekranie pokładowego monitora było jedynym sposobem upewnienia się, Ŝe nikt inny nie zapozna się z jej treścią? Jag Fel spróbował opanować ogarniający go niepokój. Tahiri, medalion, wiadomość... Zbyt wiele pytań bez odpowiedzi, a kaŜde podobało mu się chyba mniej niŜ poprzednie. Zastanawiał się, czy nie powinien pozostać na powierzchni Galantosa, aby pomóc Hanowi i Leii, ale po namyśle doszedł do przekonania, Ŝe to kiepski pomysł. Nie istniały dowody, Ŝe zanosi się na coś złego, dysponował jedynie kilkoma ostrzeŜeniami i sugestiami, a takŜe wytworami przewraŜliwionej 232 wyobraźni. A poza tym Han i Leia umieli troszczyć się o siebie. Co tu gadać, mieli w tym duŜą wprawę. • Kontrolo Lotów miasta Arsolib'minet'ri, tu dowódca Bliźnia czych Słońc powiedział do mikrofonu komunikatora. - Przygotowu ję się do startu na orbitę. MoŜecie podać mi współrzędne waszego ulubionego korytarza? • Nie tak szybko, dowódco Bliźniaczych Słońc - odezwała się cierpko rozmawiająca z nim Pianka. - Najpierw musimy ci zadać kilka pytań... Jag przewrócił oczami i włączył jednostki napędowe swojego szponowca. Przekonany, Ŝe zdoła uniknąć kolizji z kaŜdą fiańskąjednostką, której pilot mógłby wejść mu w paradę, postanowił zignorować pełne oburzenia piski pani operator Kontroli Lotów miasta Al'solib'mi-net'ri i z głośnym rykiem silników wzbił się w atmosferę. Kiedy zajął pozycję na orbicie obok „Durny Selonii", połączył się z dwojgiem

pilotów patrolujących przestworza Galantosa. Zostawiła ich tam Jaina Solo jeszcze przed startem na wyprawę do systemu N'zo-tha. - Niezły numer, Jagu - odezwał się pilot „Bliźniaczego Siedem". - Pani kapitan Mayn od dawna chciała utrzeć tej jędzy nosa za wszystkie formalności, jakich kazałajej przestrzegać Kontrola Lotów, odkąd pojawiliśmy się w przestworzach Galantosa. Strofują ją za kaŜdym razem, ilekroć nasza pozycja na orbicie odbiega choćby o metr od wyznaczonego miejsca. W głosie pilota brzmiało rozbawienie, ale Jag zachował powagę. • Czy oprócz tego wydarzyło się coś więcej? - zapytał. – Coś niezwykłego?

• śartujesz? - odparła pilotka Bliźniaczych Słońc. - JeŜeli nie liczyć tych ciągłych uwag, panuje całkowity spokój. Nikt nie przylatuje, nikt nie odlatuje. Nie dzieje się absolutnie nic. Łączności takŜe nie udało się przywrócić. Nie mam pojęcia, co te istoty sobie wyobraŜają. Jag postanowił skupić się właśnie na tym problemie. Początkowo przypuszczał, Ŝe usterkę systemu łączności telekomunikacyjnej da się łatwo usunąć, co pozwoliłoby im udać się do następnego celu wyprawy. Kiedy jednak, korzystając z pomocy Threepia, zapoznał się z rejestrami prowadzonymi automatycznie przez planetarny przekaźnik systemu Galantosa, przekonał się, Ŝe system łączności nie wykazuje absolutnie Ŝadnych wad. Zdołał nawet nawiązać kontakt z najbliŜszym węzłem sieci i stwierdził, Ŝe łączność między Galantosem a resztą galaktyki da się przywrócić po dokonaniu jednej drobnej korekty. Zdziwił się, Ŝe nikt dotąd tego nie 233 zrobił, ale nie udało mu się dowiedzieć dlaczego. CzyŜby Fianowie świadomie zrezygnowali z utrzymywania kontaktów z resztą galaktyki? Dlaczego jednak mieliby to robić? Jeszcze do niedawna musieli się liczyć z moŜliwością ataku bezlitosnych Yevethów. Dysponowali takŜe złoŜami wielu cennych minerałów, którymi chętnie by się zainteresowali władcy wielu innych planet galaktyki. Powinni więc robić wszystko, Ŝeby utrzymywać nieprzerwaną łączność. Skoro trochę wcześniej stwierdzili, Ŝe nie grozi im Ŝadne niebezpieczeństwo ze strony Yevethów, wyjaśnienie mogło być tylko jedno. Zapewne ktoś im dobrze płacił za pozostawanie w izolacji. Jag doszedł do przekonania, Ŝe na Galantosie dzieje się coś dziwnego, i postanowił znaleźć rozwiązanie tej zagadki. Musiał jeszcze tyIko zdobyć parę informacji, Ŝeby

kawałki łamigłówki zaczęły się układać w logiczną całość... Z pulpitu kontrolnej konsolety dobiegły naglące piski. • Uwaga, Bliźniacze Słońca - odezwał się głos oficera dyŜurnego „Selonii". - W sektorze dwunastym pojawiły się dziwne zakłócenia nadprzestrzeni. Wygląda na to, Ŝe niedługo będziemy rnieli towarzystwo. Chcecie to sami obejrzeć? • Tu „Bliźniacze Siedem". JuŜ tam lecę - odpowiedział inny głos. • Jakie towarzystwo? - zainteresował się młody pilot. Obserwował, jak „Siedem" łamie szyk i zaczyna oddalać się szybko od powierzchni Galantosa. • Trudno powiedzieć, dowódco - odparł oficer dyŜurny po krótkim namyśle. - Na razie jeszcze nikt stamtąd nie wyskoczył, podejrzewam jednak, Ŝe to kilka mniejszych jednostek ścigających dwie większe.

• Nie moŜecie przynajmniej określić rodzaju tych jednostek? - nalegał Jag. • Obawiam się, Ŝe nic z tego, dowódco Bliźniaczych – usłyszał w odpowiedzi. To mogą być... Przerwała mu kolejna seria niecierpliwych pisków. • Proszę zaczekać, dowódco - odezwał się oficer dyŜurny „Selonii". - Z nadprzestrzeni wyskakują właśnie następne jednostki, tym razem w sektorze szóstym, po drugiej stronie systemu. To dwa małe obiekty, a jeden z nich to X-wing. Drugim moŜe być szponowiec, ale chyba dzieje się z nim coś złego. Wygląda, jakby... • Pomocy! - rozległ się nagle okrzyk Jainy w kanale systemu łączności podprzestrzennej. - Wzywam pilnie pomocy! Straciłam „Bliźniacze Osiem", 234 a „Dziewięć" nie zdoła lecieć długo o własnych siłach, potrzebuję natychmiastowej pomocy. Powtarzam, natychmiastowej! Jag zaczął myśleć szybko jak chyba nigdy dotąd. „Bliźniaczym Osiem" kierował Miza, jeden z pilotów jego Eskadry Chissów. • Co się stało, Jaino? - zapytał. - Zaatakowali was Yevethowie? • Niezupełnie - odparła młoda Solo tonem znamionującym znuŜenie. - Kiedy tam przylecieliśmy, wszyscy z wyjątkiem jednego nie Ŝyli. Ten jeden wolał jednak wywołać eksplozję jednostki napędowej swojego myśliwca, niŜ z nami porozmawiać, i właśnie to spowodowało nasze straty. Zdołałam połatać wszystko na tyle, Ŝebyśmy mogli tu przylecieć, ale nie to jest w obecnej chwili najwaŜniejsze. Lepiej uwaŜajcie, Ŝeby nie przydarzyło się wam to samo, co Yevethom.

• Tu „Siedem" - rozległ się nagle głos pilotki Bliźniaczych Słońc badającej przeciwległy kraniec systemu Galantosa. - Zdołałam zidentyfikować nadlatujące jednostki. To Yuuzhan Yongowie... dwie eskadry koralowych skoczków i odpowiednik kanonierki. Ich piloci eskortują dwie większe jednostki, jakich jeszcze nigdy nie widziałam... ZauwaŜyli mnie i puścili się w pościg. Koledzy, niech ktoś mi pomoŜe! Jag zmienił wektor lotu szponowca i zaczął oddalać się od „Dumy Selonii". Połączył się z podwładnymi. - Uwaga, piloci Eskadry Bliźniaczych Słońc - powiedział. - Zarządzam natychmiastowy start w przestworza!

Stała na szczycie wydmy i wpatrywała się w wirującą chmurę miałkiego, białego piasku. Starała się zorientować, co się za nią ukrywa. W niewielkiej odległości za nią znajdowała się istota z jej twarzą. Wiedziała, Ŝe powinna podjąć wędrówkę, ale nie miała dość energii, Ŝeby ruszyć choćby palcem stopy. Straciła wszelką nadzieję. Wiedziała, Ŝe wcześniej czy później istotao jej twarzy jądogoni. To wydawało się nieuniknione, dlaczego więc miałaby dalej uciekać? Równie dobrze mogła się pogodzić z losem i zaprzestać ucieczki. Skarciła się w myślach, Ŝe tak łatwo zrezygnowała. Wiedziała, Ŝe nie powinna się poddawać, ale nie mogła nic na to poradzić. Podświadomie przeczuwała, Ŝe jut nigdy nie pozbędzie się ścigającej ją istoty... Ŝe kimkolwiek jest prześladowczy ni, nie spocznie, dopóki jej nie dogoni. Pozostawało tylko jedno pytanie: czy złapie ją wcześniej, zanim sama zostanie schwytana przez następującego na jej pięty gada?

Tak intensywanie wpatrzyła się w chmurę pyłu, Ŝe poczuła w oczach ukłucia bólu. Zamrugała, Ŝeby pozbyć się z nich drobin piasku. WytęŜyła wzrok do granic moŜliwości i w końcu ujrzała ciemny kształt, górujący nad powierzchnią wydmy. Odczuła nie wysłowioną ulgę, kiedy tuman pyłu trochę się przerzedził. Dopiero wówczas się zorientowała, Ŝe ciemny przedmiot jest częścią majaczącego za oddaloną wydmą, unieruchomionego transportera opancerzonego typu AT-AT. Dostrzegła takŜe sylwetki stojących na wierzchołku wydmy kilku istot, ale z powodu złej widoczności nie zdołała rozpoznać konkretnych 239 osób. Była jednak przekonana, Ŝe je zna, chociaŜ nie wiedziała dokładnie, kim są. - Lowbacco! - zawołała. - Jacenie! Nikt jej nie odpowiedział. Zaczęła machać ręką, ale chyba Ŝaden z nich tego nie dostrzegł. Krzyknęła jeszcze głośniej, lecz podmuchy wiatru rozwiewały jej głos. ZuwaŜyła, Ŝe wieŜyczka robota typu AT-AT zaczyna się obracać w jej stronę. Po jakimś czasie usłyszała pisk i zgrzyt zardzewiałego mechanizmu. W końcu wieŜyczka znieruchomiała z donośnym chrobotem i lufy laserowych działek skierowały się na nią. - Nie! - zawołała. - Zaczekajcie! To ja! Proszę! Nie usłyszała huku odległego strzału, ale z lufy działka wyłoniła się czarna kula, która zaczęła powoli lecieć w jej stronę, rzucając złowieszcze błyski. Przyglądała się bezradnie, jak kula zbliŜa się do niej. Zastanawiała się, co takiego przyjaciele wystrzelili, ale stała jak sparaliŜowana. Nie mogła zawrócić, a nie była w stanie biec dalej. Uświadomiła sobie swoją bezradność i łzy trysnęły z jej oczu. Spływały po policzkach i zwilŜały pył wokół jej bosych stóp, zamieniając go w lepką maź, która wsiąkała w piasek pod jej nogami. - Przypuszczają, Ŝe ty to ja - odezwał się nagle ktoś tuŜ obok jej ucha. Wstrzymała oddech. Obawiała się odwrócić głowę i zobaczyć, kto stoi zajej plecami. W głębi duszy i tak była pewna, Ŝe to istota z jej twarzą. Musiała je dzielić bardzo mała odległość, bo czuła na karku podmuch jej oddechu. Dotknęła czoła i wymacała blizny. Ze zdumieniem zauwaŜyła, Ŝe inne, o wiele świeŜsze szramy pojawiły się takŜe na jej rękach. PrzyłoŜyła palce do ropiejących ran i z przeraŜeniem stwierdziła, Ŝe są wilgotne. Uniosła rękę do oczu: z palców ściekały

krople krwi. Wyglądały jak doskonale ukształtowane małe łzy. W kaŜdej dostrzegła odbicie pokrytej bliznami twarzy, nie potrafiłaby jednak powiedzieć, czyja to twarz jej czy teŜ moŜe stojącej za nią istoty. - Pamiętasz mnie, prawda? - usłyszała tuŜ obok. - NiemoŜliwe, Ŝe byś tak szybko mnie zapomniała. Pozostawiłaś mnie, podobnie jak jego, prawda? ZauwaŜyła obok twarzy rękę pokrytą ranami, która wyciągnęła się w kierunku majaczącego za wydmą robota kroczącego typu AT-AT. Siłą woli powstrzymała łzy, Ŝeby cokolwiek dojrzeć, i zobaczyła w oddali sylwetki na szczycie wydmy przed unieruchomionym pojazdem. Wszystkie tkwiły dokładnie w tych samych miejscach i w takich 240 samych pozach jak poprzednio... wszystkie z wyjątkiem jednej, obecnie leŜącej na piasku. • Nie zostawiłam go! - jęknęła. Ogarniał jącoraz większy zamęt. Wspomnienia tamtych chwil obijały się chaotycznie w jej głowie. Zaczynała tracić resztkę nadziei, Ŝe kiedykolwiek zdoła odzyskać choć by częściowy kontakt z rzeczywistością. - A moŜe jednak zostawiłam? • Przypomnij sobie mnie! Tym razem to nie było pytanie, ale gniewny rozkaz, który skutecznie wyłowił jedno imię spośród tysięcy myśli kłębiących się w jej głowie. - Riina? - zapytała, wciąŜ jeszcze obawiając się odwrócić głowę i spojrzeć w twarz stojącej za nią istoty. W tej samej chwili jej uwagę odwrócił odgłos kolejnego strzału z działka opancerzonego transportera. Spojrzała na przyjaciół i zauwaŜyła, Ŝe z lufy wyłania się następna czarna kula. Dopiero teraz uświadomiła sobie, Ŝe to rój brzękomarów. Kierował się w jej stronę... leciał coraz szybciej. Zdecydowana stawić mu czoło, przyglądała się chmurze nadlatujących owadów. Postanowiła, Ŝe się nie odwróci, jakby podświadomie czuła, Ŝe wszystkie jej starania są skazane z góry na niepowodzenie. - Dlaczego Moc nie moŜe być ze mną przynajmniej ten jeden raz? - zapytała. Wyszeptane cicho słowa odbiły się od zboczy wydm donośnym echem. Doszła do wniosku, Ŝe nie ma dokąd się udać, postanowiła więc dołączyć do przyjaciół. Utrudniały jej to jednak przyklejone do stóp bryły błota. Starała się biec

najszybciej, jak umiała, ale nie zmniejszała dzielącej ich odległości. Wspinała się na jedną wydmę po drugiej i zbiegała z ntch, ale jej przyjaciele pozostawali cały czas równie daleko jak poprzednio. Usiłowała oderwać błoto od stóp i przyspieszyć, bo odnosiła wraŜenie, Ŝe istota z jej twarzą nie przestaje dotrzymywać jej kroku... Ŝe podąŜa tuŜ za nią, cały czas szepcząc do jej ucha oskarŜy-cielskie słowa podsycające wyrzuty sumienia i poczucie winy, które od dawna ukrywała na dnie duszy. Wezwała na pomoc resztkę sił. Słyszała wznoszący się i opadający dźwięk, jaki wydawały przelatujące obok jej głowy brzękomary... Rozległo się wycie alarmowych syren i donośne okrzyki. Tahiri wzdrygnęła się i przebudziła. Kiedy usiłowała usiąść, poczuła zawroty głowy. Widziała wszystko jak przez mgłę.

241 - Co się tu dzieje? - zapytała z niepokojem. Przed jej oczami pojawiła się rozmazana złocista plama. • Och, panno Tahiri! - usłyszała. - Dzięki niech będą niebiosom, Ŝe w końcu odzyskała pani przytomność! • Threepio? - Przez zawodzenie syren przebił się czyjś donośny głos proszący o uwagę. Młoda Jedi potarła skronie. śałowała, Ŝe ten harmider nie pozwala jej zorientować się w sytuacji. - To ty? • ZwaŜywszy na okoliczności, bardzo bym chciał, Ŝebym to nie był ja, panno Tahiri - usłyszała odpowiedź strapionego androida. - Wolałbym być w tej chwili gdziekolwiek indziej niŜ... • Nie wpadaj w panikę, Threepio - przerwała, zbierając siły, Ŝeby usiąść prosto. Jestem pewna, Ŝe to nic powaŜnego. Czuła się dziwnie, usiłując uspokoić androida, chociaŜ zaczynał ją ogarniać coraz większy niepokój. Nie zaszkodziłoby, gdyby ktoś w końcu zechciał jej wyjaśnić, co się dzieje. Potrzebowała pomocy protokolarnego androida, musiała go więc najpierw uspokoić; potem będzie się zastanawiać nad powodem włączenia alarmowych syren. Zaczynał ją coraz bardziej draŜnić fatalizm androida. Nie potrafiła skupić myśli. - PomóŜ mi wstać, Threepio - poprosiła. Kiedy złocisty android usłuchał, pokój zakołysał się przed jej oczami, z pomocą Threepia zdołała jednak zachować równowagę. Usłyszała dobiegające zza drzwi

pokoju głosy dwojga osób. Sprzeczały się, a moŜe tylko tak głośno rozmawiały. Skupiła się na tym, co mówiły, i w końcu rozpoznała głosy rodziców Anakina. Wyglądało na to, Ŝe robią wymówki jakiemuś Fiamnowi. • Powiedziałem, Ŝebyś otworzył te drzwi! - zaŜądał Han. • Ogromnie przepraszam, kapitanie Solo, ale to niemoŜliwe. - Tahiri bez trudu rozpoznała przymilny głos asystenta prymatki, Thruma. - Ogłoszono alarm państwowy, w związku z czym... • Ja-ki zno-wu a-larm? - Z kaŜdą wypowiadaną sylabą głos Hana przybierał coraz wyŜsze tony. • Jak juŜ zdąŜyłem zaznaczyć, naprawdę nie wiem... • A więc sprowadź kogoś, kto coś wie! - ryknął Solo.-Albo jak mnie tu widzisz, posłuŜę się twoją głową jak taranem... • Szanowny asystencie prymatki - przerwała mu księŜniczka Leia, nie pozwalając męŜowi dokończyć groźby. Mówiła łagodnym tonem, ale dźwięczały w nim stalowe nuty. - Jesteśmy bardzo zaniepokojeni 242 utratą kontaktu z pozostałymi członkami naszej wyprawy. Wygląda na to, Ŝe łączność planety z orbitą uległa zakłóceniu. • To właśnie jeden z powodów ogłoszenia stanu wyjątkowego - oznajmił doprowadzony do rozpaczy Fianin. • Tego to się sami domyśliliśmy - burknął gniewnie Han. - Gdy byś jednak pozwolił nam udać się na pokład „Sokoła", moglibyśmy... • To wykluczone! - przerwał sfrustrowany Thrum pewnie głośniej, niŜ zamierzał. Nie jestem do tego upowaŜniony! Głosy dobiegały chyba ze świetlicy dla dyplomatów, do której moŜna się było dostać przez drzwi po prawej stronie. Tahiri sięgnęła po spoczywający w szafce nad łóŜkiem świetlny mtecz i niepewnie stawiając nogi, podeszła do drzwi. • Co się dzieje, Threepio? - zapytała. • Zapanowało straszliwe zamieszanie, panno Tahiri - odparł android. - Pani Jaina powróciła z informacją, Ŝe Yevethowie zostali wymordowani. No i w tej samej chwili, kiedy pojawiła się w przestworzach, do systemu Galantosa wskoczyło takŜe wiele innych jednostek. A teraz wygląda na to, Ŝe ktoś zakłócił naszą łączność, w

związku z czym nie moŜemy... • Jednostek? - wpadła mu w słowo Tahiri. - Jakich jednostek? Czy to Yuuzhan Yongowie? • Tak sądzę, proszę pani - oznajmił protokolarny android. - Muszę jednak przyznać, Ŝe wiele osób Ŝywi co do tego powaŜne wątpliwości... - To oni - przerwała mu młoda Jedi. - Wiem, Ŝe to oni. Ogarnęło ją dziwne przeczucie; odbierała je niczym krzepnące kryształki lodu w głowie. To musieli być Yuuzhan Yongowie. Była tego równie pewna jak swojego imienia i nazwiska. Niewątpliwie oni albo ich przedstawiciele lądowali juŜ wcześniej na powierzchni Galantosa... dowodził tego odnaleziony medalion z podobizną Yun-Yammki. Prawdopodobnie nieprzyjaciele zawarli z Pianami jakiś układ, na przykład obiecali im ochronę przed Yevethami w zamian za bogactwa naturalne. Mieszkańcy Galantosa doszli pewnie do przekonania, Ŝe Yuuzhanom chodzi o cenne minerały wyrzucane na powierzchnię planety przez erupcje wulkanów, Tahiri była jednak pewna, Ŝe Yuuzhanom zaleŜy na czymś innym. Fianowie mieli się przekonać na własnej skórze, Ŝe najbardziej cenionym przez Yuuzhan bogactwem naturalnym jest Ŝywa tkanka. Głęboko odetchnęła, Ŝeby uspokoić nerwy, przeszła przez próg i znalazła się w świetlicy. Thrum stał przed zamkniętymi na głucho 243 drzwiami wiodącymi na korytarz. KsięŜniczka łagodnie powstrzymywała męŜa, który groźnie górował nad drobnym Pianinem. W pobliŜu stali takŜe noghriańscy ochroniarze Leii, ale zachowywali milczenie i tylko przyglądali się zajściu. • Niezmiernie Ŝałuję, ale Ŝadne przepisy nie uwzględniają takich sytuacji! Asystent prymatki skłonił się przed Leią i Hanem. Wpadał w coraz większą panikę. • Nie potrzebujemy twoich przepisów - odezwała się nagle Tahiri, starając się nasycić słowa potęgą Mocy. Zaczęła powoli iść w kierunku Pianina. Rodzice Anakina wyglądali na równie zdumionych jej pojawieniem się jak Thrum. - Otwórz te drzwi i pozwół im wyjść. W oczach asystenta prymatki coś się poruszyło. Przez chwilę mogło się wydawać, Ŝe drobny Pianin zgodzi się spełnić jej Ŝyczenie, jednak wymogi protokołu okazały się silniejsze niŜ sugestie Mocy. - Naprawdę nie mogę - oznajmił, kręcąc energicznie głową, jak by chciał z niej wytrząsnąć niepoŜądane myśli. - JuŜ powiedziałem, Ŝe nie jestem upowaŜniony...

Urwał w pół zdania, bo rozległ się charakterystyczny syk i do Ŝycia obudziła się energetyczna klinga miecza młodej Jedi. PrzeraŜony otworzył szeroko oczy, w których pojawiły się jaskrawobłękitne smugi. • Nie potrzebujesz innego upowaŜnienia - odezwała się Tahiri, zbliŜając koniec klingi do jego twarzy. - A teraz proszę, otwórz te drzwi i wypuść nas. • Dlaczego wcześniej o tym nie pomyśleliśmy, Leio? – zapytał teatralnym szeptem Han. • Z przyjemnościąbym to zrobił - odezwał się wzburzony Thrum - ale straŜnicy... Urwał, kiedy zza drzwi dobiegł huk blasterowych strzałów. Rozległ się cichy szczęk zamka i płyta drzwi ukryła się w ścianie. Han wyciągnął blaster. bez słowa ominął osłupiałego Thruma, przeszedł przez próg i ostroŜnie wyjrzał na korytarz. Tahiri zauwaŜyła, Ŝe pilnujący drzwi dwaj fiańscy straŜnicy leŜą bez Ŝycia na podłodze korytarza. Jeden miał dymiącą dziurę w plecach, a drugi w piersi. Ojciec Anakina rzucił na nich okiem i odwrócił się do młodej Jedi. • Jak to zrobiłaś? - zapytał, udając bezgraniczne zdumienie. • To... nie ja - wyjąkała Tahiri, zbyt zaskoczona niespodziewanym obrotem sytuacji, aby zrozumieć, Ŝe Han tylko Ŝartował. Zwolniła przycisk na obudowie świetlnego miecza i jaskrawobłękitne ostrze ukryło się w rękojeści. Przestąpiła próg i takŜe wyjrzała na 244 korytarz. JeŜeli nie liczyć ciał straŜników, nad którymi pochylał się Han. nie zobaczyła nikogo więcej, od razu jednak zwróciła uwagę na dziwną woń, jaka unosiła się w powietrzu. To nie był tylko odór blasterowych strzałów. Wyczuwała takŜe coś innego... - Nikogo tu nie ma-odezwała się Leia, stając obok męŜa. Rozejrzeli się naokoło po korytarzu. - Jak sądzisz, kto ich zastrzelił? Han wzruszył ramionami. • MoŜe postrzelili się nawzajem? - zapytał. • W tej chwili to nieistotne - zdecydowała księŜniczka. – Liczy się tyIko, Ŝe w końcu wydostaliśmy się ze świetlicy. Później będziemy się martwili, jak, kto i dlaczego. Wynośmy się z tej planety, zanim znów zrobią z nas zakładników fiańskich przepisów i regulaminów.

PodąŜyli do wyjścia wszyscy oprócz Thruma, który został w świetlicy. Leia zawróciła, podeszła i chwyciła go za rękę. • Idziesz z nami - oznajmiła stanowczo, niemal ciągnąc drŜącego Pianina. Wyprowadziła go na korytarz i zmusiła, Ŝeby dołączył do pozostałych. • Ale... - zaczął asystent prymatki, niepewnie szurając wielkimi płaskimi stopami po dywanie. Kiedy jednak przekonał się, Ŝe nikt go nie słucha, postanowił nie wygłaszać dalszej części protestu. Han szedł pierwszy korytarzami rezydencji dla dyplomatów, a Thrum niema! następował mu na pięty. Za nimi podąŜała Leia i jej noghriańscy ochroniarze, a pochód zamykała Tahiri. WciąŜ jeszcze odczuwała lekkie zawroty głowy, ale czuła, Ŝe coraz szybciej przychodzi do siebie. Czyjś donośny głos wzywał mieszkańców do pozostania w pomieszczeniach i zachowania spokoju. Zapewniał, Ŝe kłopoty są chwilowe i zostaną szybko usunięte, ale przeczyło temu nieustanne zawodzenie alarmowych syren. Tahiri wyczuwała dzięki Mocy, Ŝe przeraŜonych mieszkańców Galantosa ogarnia coraz większa panika. • Nie sądzę, Ŝeby to była pułapka - odezwała się szeptem do Leii. - Robią wraŜenie równie zaskoczonych jak my. • Zgadzam się z tobą- odparła księŜniczka. - Fianowie nie wiedzieli wcześniej o naszym przybyciu, a odkąd przylecieliśmy, systemu nie opuścił Ŝaden sygnał ani gwiezdny statek. Nie oznacza to jednak, Ŝe teraz, kiedy dzieje się coś niezwykłego, nie zechcą wykorzystać naszej obecności. Jestem pewna, Ŝe Ŝycie rycerza Jedi nadal przedstawia dla Yuuzhan Yongów duŜą wartość. Tahiri pokiwała głową. Pierwszy raz uświadomiła sobie jasno i wyraźnie, Ŝe to zjej powodu wszystkim kazano przebywać w luksusowych 245 apartamentach kompleksu dla dyplomatów. Fianowie nie lekcewaŜyli roli, jaką rodzice Anakina odegrali w wyzwoleniu galaktyki spod panowania Imperium, ale musieli wiedzieć, Ŝe obcy przybysze najbardziej są zainteresowani schwytaniem Jedi. Gdyby Tahiri nie wylądowała na powierzchni Galantosa, zapewne pozwoliliby bez przeszkód odlecieć obojgu Solo. Jak się spodziewała, kiedy dotarli do wyjścia z kompleksu dla dyplomatów, natychmiast zauwaŜyli kilku fiańskich straŜników. Zanim skręcili za róg, Han nakazał wszystkim stanąć i wymierzył blaster w brzuch asystenta prymatki.

• No dobrze, platfusie - powiedział, wbijając głębiej lufę. - Przeprowadzisz nas przez ten posterunek i upewnisz się, Ŝe bezpiecznie dotrzemy na lądowisko. Czy to jasne? Jesteśmy twoimi gośćmi, a oni są tylko straŜnikami. Na pewno istnieją przepisy regulaminu uwzględniające taką sytuację. • T-tak, naturalnie - bąknął Thrum, zachęcony do wyruszenia w dalszą drogę mocniejszym szturchnięciem lufy blastera. Posługując się Mocą, Tahiri natchnęła zdenerwowanego Pianina większą wiarą we własne siły. Uznała to za konieczne, jeŜeli Thrum miał się dobrze wywiązać ze stosunkowo prostego zadania. Przyglądała się, jak sunący w stronę straŜników asystent w pół kroku zbiera się w sobie i pospiesznie wygładza pogniecione ubranie. Idący za nim Han schował blaster do kabury. Tahiri ukryła między fałdami płaszcza dłoń, z której nie wypuściła rękojeści świetlnego miecza. • Prowadzę więźniów na przesłuchanie! - oznajmił głośno i stanowczo Thrum. Zbyt głośno, pomyślała młoda Jedi. CzyŜby przesadziła, pozwalając, Ŝeby Moc wywarła aŜ tak wielki wpływ na umysł Pianina? • Przesłuchanie? - zdumiał się jeden ze straŜników. Najwyraźniej miał jakieś wątpliwości. Sprawiał wraŜenie zaskoczonego wojowniczym tonem zwierzchnika. Dokąd? • Sekcja C - odparł zwięźle asystent prymatki.

• Na jak długo? - zainteresował się drugi straŜnik. • Dwie godziny. • Będzie pan towarzyszył im w drodze powrotnej? • To nie powinno cię obchodzić - odparł wyraźnie poirytowany Thrum. NiewaŜne. Nic nie jest waŜne! Liczy się tylko, Ŝe jestem do tego uprawniony! Ja wydaję tu rozkazy i nie zniosę, Ŝebyście mnie nadal tak wypytywali! 246 Zaskoczeni niezwykłym wybuchem Thruma straŜnicy pozwolili wszystkim przejść bez zadawania dalszych pytań. - Wiecie, czuję się zdumiewająco dobrze - oznajmił Pianin, kiedy spieszyli korytarzem. Sprawiał wraŜenie nadzwyczaj zadowolonego z siebie, Tahiri orientowała się jednak, ile go to kosztowało. Skórę miał wilgotną od potu i nie potrafił opanować

drŜenia rąk. - Jestem z ciebie dumny - oznajmił Han, poklepując Thruma po spadzistym ramieniu. - Ale to jeszcze nie koniec. Nie zwalniając, Pianin spojrzał na niego. Musiał dosłyszeć niemą groźbę w jego głosie. • C-co chce pan przez to powiedzieć? - zapytał, znów okazując większe zdenerwowanie. • Chcę powiedzieć, Ŝe nie wiem, co ci zrobię, jeŜeli ktoś choćby tylko dotknął mojego „Sokoła" - odparł groźnie Solo. - Jeśli przekonam się, Ŝe ktokolwiek przy nim majstrował, chwycę cię za te długie łapska i zawiąŜę w węzeł nad twoją głową. Thrum zadygotał i skierował błagalne spojrzenie na księŜniczkę. Leia przewróciła oczami i pokręciła głową, jakby nie mogła się nadziwić brakowi dyplomatycznych umiejętności męŜa.

Udało się im bez przeszkód dotrzeć na skraj lądowiska. To, co działo się w atmosferze i na orbicie, pochłaniało uwagę stacjonujących na powierzchni Galantosa funkcjonariuszy słuŜby bezpieczeństwa do tego stopnia, Ŝe nie zauwaŜyli zniknięcia więźniów, aŜ przedstawiciele Galaktycznego Sojuszu byli o krok od ucieczki. Dopiero na lądowisku Tahiri usłyszała dobiegający z tyłu tupot szybkich kroków i odgadła, Ŝe znów ktoś ich ściga. Kiedy podekscytowany Thrum pokazywał im wrota wiodące na lądowisko, zza rogu korytarza wyłonił się czteroosobowy oddział straŜników. Na widok zbiegów Fia-nowie odbezpieczyli blastery i dali ognia. Nastawili broń na ogłuszanie, ale to tylko upewniło Tahiri w podejrzeniach. Młoda Jedi wysunęła klingę świetlnego miecza, bez wysiłku przechwyciła wszystkie strzały i posłała je z powrotem ku straŜnikom. Trzech upadło na podłogę korytarza, a czwarty pospiesznie wycofał się za róg. To wystarczyło, Ŝeby uciekinierzy bez przeszkód wbiegli na płytę lądowiska. Wyszli z budynku i od razu zwrócili uwagę na niewiarygodnie błękitne niebo. Zaczęli biec po ferrobetonowej płycie, gdy nagle poczuli silny wstrząs gruntu pierwszy, odkąd wylądowali na powierzchni 247 stale nękanego takimi zjawiskami Galantosa. Tahiri uświadomiła sobie, Ŝe albo ma zmysły bardziej wyostrzone niŜ poprzednio, albo od dawna nikt się nie troszczył o

sprawne funkcjonowanie miejskich stabilizatorów wstrząsów. Zresztą lada chwila na powierzchnię Galantosa mógł spaść grad śmiercionośnych strzałów, więc przyzwyczajeni do silnych wstrząsów mieszkańcy planety mieli w obecnej chwili na głowie inne sprawy. Nagle z budynku po przeciwnej stronie lądowiska posypały się ku nim serie blasterowych strzałów i uciekinierzy musieli poszukać jakiejś osłony. Tahiri posłuŜyła się Mocą i posłała telekinetyczny impuls, Ŝeby wznieść chroniącą przed strzałami zaporę, dzięki której rnieli znów wolną drogę. - Tędy! - wykrzyknął Han, wyskakując zza osłony i ruszając biegiem po płaskiej płycie lądowiska. Młoda Jedi zauwaŜyła, Ŝe na wielu stanowiskach, które były wolne po ich wylądowaniu na powierzchni Galantosa, stoją obecnie niewielkie gwiezdne statki. Piloci zaczynali albo kończyli wykonywać procedury przedstartowe. Pracownicy personelu naziemnego przyglądali się z wyraźnym niepokojem, jak uciekinierzy przemykają między zaparkowanymi jednostkami. Nagle z tyłu rozległy się okrzyki i posypały następne serie strzałów. Od czasu do czasu któryś odbijał się od pancerza statku i zmuszał fiańskich techników do szukania kryjówki. - Nie mogę tego znieść! -jęknął w pewnej chwili C-3PO. Jeszcze bardziej przyspieszył, Ŝeby dotrzymać wszystkim kroku, aŜ pomruk serwomotorów jego rąk i nóg przeszedł w cichy skowyt. Na lądowisku zapanował chaos, ale młoda Jedi zauwaŜyła, Ŝe jedna osoba ściga ich dziwnie wytrwale. Szczupła, niezbyt wysoka i niepodobna do istoty ludzkiej, miała na sobie ciemnoniebieski lotniczy kombinezon, a na twarzy maskę do oddychania. ChociaŜ Tahiri i pozostali uciekinierzy biegli coraz szybciej między zaparkowanymi statkami, ścigająca ich istota trzymała się cały czas mniej więcej w takiej samej odległości. Pokonywała dystans bez widocznego wysiłku, pewnie dlatego, Ŝe nie musiała wyszukiwać drogi ani obawiać się moŜliwych zasadzek. Wyglądało na to, Ŝe celowo stara się pozostawać z tyłu. Sadząc długimi, zręcznymi susami, jakby od niechcenia obserwowała poczynania uciekinierów. Kiedy do pokonania zostało ostatnie sto metrów, Tahiri zawróciła. Odłączyła się od pozostałych, Ŝeby stawić czoło prześladowcy. Nie miała pojęcia, czy ścigający ich osobnik Ŝywi wobec nich wrogie zamiary, ale nie zamierzała ryzykować. 248

- Tahiri! - zawołała Leia. Posługując się zdalnym sterownikiem, Han opuścił rampę ładowniczą. Młoda Jedi obejrzała się i zauwaŜyła, Ŝe pozostali uciekinierzy pokonują biegiem ostatnie metry dzielące ich od „Sokoła". Zignorowała ponaglenie Leii. Miała trzy minuty, zanim frachtowiec będzie gotów do startu, i zamierzała ten czas jak najlepiej wykorzystać. Ze zdumieniem stwierdziła, Ŝe na jej widok tajemniczy prześladowca nie przystanął, nie rzucił się do ucieczki ani nawet nie zwolnił. Prawdę mówiąc, uczynił coś wręcz przeciwnego. Pomachał do niej, jakby chciał, Ŝeby do niego dołączyła i poszukała kryjówki za obłym kadłubem niewielkiego jachtu. Tahiri usłuchała, bo coś dziwnego zwróciło jej uwagę. - To byłeś ty - mruknęła, węsząc nerwowo. Wszystkiego się domyśliła, najpierw za pośrednictwem Mocy, a potem dzięki powonieniu. Od biegnącego ku niej osobnika biła znajoma, charakterystyczna woń. - To ty zabiłeś tamtych straŜników i pomogłeś nam się wydostać ze świetlicy! Istota kiwnęła głową. - Dobry uczynek zasługuje na rewanŜ, nie uwaŜasz? - zapytał. Tahiri zmruŜyła oczy. Usiłowała odgadnąć, do czego zmierza jej rozmówca. • Chcesz, Ŝebyśmy ci pomogli? - zapytała. • Rozglądałem się za okazją nawiania z tej dziury, odkąd Fianowie zawarli porozumienie z wysłannikami Brygady Pokoju - przyznał. • Czy to znaczy, Ŝe chciałbyś się z nami zabrać? • Niezupełnie. - Osobnik poklepał wypukły kadłub gwiezdnego jachtu, za którym się ukrywali. - Chciałbym, Ŝebyś wykorzystała siłę swojej perswazji i otworzyła właz tego statku. Kiedy dostanę się napokład, sam zatroszczę się o resztę. Młoda Jedi zaczęła się zastanawiać. Nie bardzo miała ochotę posługiwać się Mocą, Ŝeby pomagać nieznanemu typowi w porwaniu gwiezdnego statku. • Dlaczego miałabym to zrobić? - zapytała, starając się zyskać na czasie. • Po prostu musisz mi zaufać - odparła zamaskowana istota. - Pomogłem wam się dostać na lądowisko. To chyba o czymś świadczy, prawda? • Ta-a, serdeczne dzięki - mruknęła Tahiri. 249

Obejrzała się na prawie gotowy do startu frachtowiec. KsięŜniczka Leia stała u szczytu opuszczonej rampy i energicznie machając ręką, przynaglała ją do pośpiechu. W jej głosie było słychać zaniepokojenie. - Wszystko wyjaśnię ci później - obiecał nieznajomy. – JeŜeli przeŜyję. Teraz po prostu nie ma na to czasu. Tahiri wahała się jeszcze chwilę. Ciekawość walczyła w niej z rozsądkiem. W końcu posłuŜyła się Mocą i uwolniła myśli, Ŝeby odnaleźć pilota niewielkiego jachtu. Była nim młoda Pianka, która pospiesznie przeprowadzała niezbędne testy przedstartowe. Rzut oka na kadłub jachtu upewnił Tahiri, Ŝe niedoświadczona pilotka przeoczyła waŜny punkt procedury. Rozgrzewając silniki, zapomniała o drobnym, ale istotnym szczególe, w wyniku czego pierwsze podmuchy silniejszego wiatru mogły wywołać przeciąŜenie, a nawet nieodwracalne zniszczenie pokładowych repulsorów. Tahiri doszła do wniosku, Ŝe posłuŜenie się Mocą w takim przypadku jest nie tylko uzasadnione, ale wręcz konieczne. Nie mogła się wahać ani chwili, skoro chodziło o ocalenie Ŝycia fiańskiej pilotki. Posługując się Mocą, przypomniała młodej Piance o konieczności zabezpieczenia klapy rufowej śluzy. Na obecnym etapie procedury przed start owej moŜna to było zrobić tylko ręcznie, a to oznaczało konieczność usunięcia blokady głównej śluzy. Przeklinając pod nosem, pilotka uderzyła się otwartą dłonią w czoło, odblokowała właściwą klapę, zerwała się z fotela pilota i pospieszyła na rufę, Ŝeby usunąć zagroŜenie. Tahiri spojrzała na okrytą maską twarz rozmówcy. • Reszta zaleŜy od ciebie - stwierdziła. Tajemniczy osobnik się skłonił. • Serdeczne dzięki, Tahiri Yeilo - powiedział. Ominął ją, podszedł do klapy włazu i zaczekał, aŜ się otworzy. - Kiedy...-zaczęła młoda Jedi. - Porozmawiamy, kiedy znajdę się na orbicie! - odkrzyknął, gestem nakazując, Ŝeby oddaliła się od kadłuba. Nie miała czasu sprzeczać się z nieznajomą istotą. Z niewielkiej odległości dochodził coraz głośniejszy i wyŜszy skowyt silników „Sokoła". Pomyślała, Ŝe Han przeklnie ją, jeŜeli będzie dłuŜej zwlekała. Głęboko odetchnęła, zgromadziła Moc wokół siebie niczym niewidzialną osłonę i pobiegła w kierunku gotowego do startu,

niepozornego frachtowca. Zapaliła klingę świetlnego miecza i utworzyła energetyczny mur między sobą a funkcjonariuszami fiańskiej słuŜby bezpieczeństwa. 250 Zataczając ostrzem wdzięczne luki, bez trudu odbijała na boki błyskawice blasterowych strzałów. W końcu odwróciła się i tyłem wbiegła po rampie „Sokoła". Czuła narastające uniesienie; napawała się swoją skutecznością j bezradnością nieprzyjaciół. Jestem rycerzem Jedi, pomyślała. Jestem niezwycięŜona! Nagle poczuła, Ŝe czyjaś silna ręka chwyta jąza ramię i wciąga do śluzy. W tej samej chwili „Sokół" uniósł się nad płytę lądowiska. Poczuła podmuch powietrza i usłyszała cichy syk. Domyśliła się, Ŝe ładownicza rampa frachtowca została zamknięta i uszczelniona. Opadła na metalowe płyty pokładu. Energetyczna klinga świetlnego miecza z charakterystycznym skwierczeniem zniknęła w głębi rękojeści. Leia przecisnęła się między noghriańskimi ochroniarzami i pochyliła nad nią. • Tahiri, jesteś cała i zdrowa? - zapytała. - Co się stało? • Musiałam pomóc... komuś w ucieczce z Galantosa – wydyszała młoda Jedi, wciąŜ jeszcze zmęczona po szybkim biegu. Ze zdumieniem stwierdziła, jak szybko świadomość własnej potęgi ustąpiła miejsca wyczerpaniu. - Osobie, która pomogła nam pokonać tamtych dwóch straŜników. KsięŜniczka zmarszczyła brwi i zmierzyła ją powątpiewającym spojrzeniem. • Kto to był? - zapytała. Młoda Jedi wzruszyła ramionami. • Nie wiem tego na pewno - przyznała. - Ale jesteś pewna, Ŝe to ta sama osoba? - nalegała Leia. Tahiri kiwnęła głową. To było tylko przeczucie, ale nie miała wątpliwości. Potwierdzał to zapach, chociaŜ Tahiri nie potrafiłaby powiedzieć, z czym się jej kojarzy. • Obiecał, Ŝe skontaktuje się z nami na orbicie Galantosa - powiedziała. • Pod warunkiem Ŝe zdołamy osiągnąć orbitę - odparła coraz bardziej zaniepokojona księŜniczka. Spojrzała w stronę dziobu frachtowca. - Wracam teraz do sterowni - oznajmiła. - Na pewno dobrze się czujesz?

• Nigdy nie czułam się lepiej - odparła Tahiri, siadając prosto na płytach pokładu. Nie kłamała. Pomogła rodzicom Anakina w ucieczce z luksusowego więzienia na powierzchni Galantosa. Nawet gdyby nie osiągnęła niczego więcej, mogła być z siebie dumna. 251 Leia niepewnie pokiwała głową i ruszyła na dziób statku. - Ja takŜe czuję się dobrze, księŜniczko- wtrącił się C-3 PO, kiedy Leia przechodziła obok niego. Skierował na nią złociste fotoreceptory i patrzył, jak matka Anakina kieruje się do sterowni. - Na wypadek gdyby pani niepokoiła się takŜe o mnie - dodał cicho. Noghriańscy ochroniarze podąŜyli za Leią, a Tahiri została sama z Threepiem. Złocisty android pomógł jej wstać, ale zachwiał się, kiedy o ochronne pola frachtowca rozprysnął się energetyczny pocisk. - Wielkie nieba! - wykrzyknął. - Czy ta walka nigdy się nie skończy? Mam nadzieję, Ŝe nie, podpowiedziała Tahiri drobna cząstka świadomości; przeraziło jąto do tego stopnia, Ŝe nie wypowiedziłatej myśli.

Jaina zatoczyła X-wingiem najciaśniejszy łuk, na jaki mogła sobie pozwolić. Jej gwiezdny myśliwiec, chociaŜ osmalony i uszkodzony w wyniku eksplozji yevethańskiej maszyny w przestworzach N'zotha, pozostawał wciąŜ jeszcze na tyle szybki i zwrotny, Ŝeby mogła doścignąć nieprzyjacielskiego koralowego skoczka, którego ostrzelała kilkadziesiąt sekund wcześniej. Nastawiła lasery na zmienną energię strzałów, dała ognia i postanowiła zaufać instynktowi, Ŝeby odgadnąć, kiedy dovin basale yuuzhańskiego myśliwca osłabną na tyle, Ŝe osiągną stan bliski przeciąŜenia. W odpowiedniej chwili wykonała szybki ruch nadgarstkiem i wystrzeliła torpedę protonową, Ŝeby rozpylić koralowy myśliwiec i jego właściciela na atomy. Zmagając się z wyczerpaniem, obrała za cel następnego skoczka, którego pilot ośmielił się zbliŜyć do „Bliźniaczego Jedenaście". Posłała mu kilkanaście ostrzegawczych strzałów i nakłoniła do zmiany zamiarów, lecz wystrzelona później torpeda protonowa nie trafiła w cel. Młoda Solo zamierzała ścigać skoczka, ale z ulgą zrezygnowała, kiedy jej astromechaniczny robot typu R2 ostrzegawczo zaszczebiotał na znak, Ŝe stabilizatory uległy przegrzaniu i powinna na jakiś czas zrezygnować z

czynnego udziału w walce. Pomyślała, Ŝe krótki odpoczynek powinien dać jej szansę przyjrzenia się polu bitwy z większej odległości. Nie mogła pozwolić sobie na taki luksus w zamęcie walki. Nieprzyjaciele rzucili do walki trzykrotnie więcej koralowych skoczków niŜ Galaktyczny Sojusz X-wingów i szponowców. Piloci Eskadry Bliźniaczych Słońc radzili sobie jednak o wiele lepiej podczas walki. Yuuzhanie najwyraźniej nie spodziewali się, Ŝe gdy przylecą do systemu, ktoś zechce stawić im opór, a co dopiero tak zdecydowany. 252 Co prawda pojawienia się przeciwników nie spodziewała się Ŝadna z walczących stron, ale z zaskoczenia otrząsnęli się szybciej piloci Galaktycznego Sojuszu i Chissowie. Nie było w tym nic dziwnego. Nieprzyjaciele dysponowali wprawdzie yammoskami, ale zdezorientowani nieoczekiwanymi wypadkami yuuzhańscy koordynatorzy wojenni zmagali się z próbami zakłócenia ich sygnałów, a nienawykli do podejmowania samodzielnych decyzji piloci wroga nie radzili sobie najlepiej z nagłymi zmianami sytuacji na polu bitwy. Dwóch wielkich jednostek w kształcie spłaszczonej kuli nie zaprojektowano z myślą o walce, ale to jeszcze nie znaczyło, Ŝe były bezbronne. Ich kadłuby pokrywał gruby pancerz z korala yorik, a z rufy kaŜdego wyrastało pięć długich, grubych i silnie umięśnionych macek. Wyglądały jak luźno zwinięte spirale i smagały przestworza zaskakująco zwinnie, jakby chciały zmiaŜdŜyć wszystko, co tylko znajdzie się w ich zasięgu. KaŜda macka kończyła się bezzębną paszczą, która nieustannie otwierała się i zamykała, jakby zamierzała we-ssać przelatujące obok niej jednostki. Jaina niczego podobnego jeszcze nie widziała, ale ssące węŜe -kaŜdy o średnicy co najmniej kilku metrów - przywodziły jej na myśl coś, co jej ojciec widział kiedyś w przestworzach planety Ord Mantell. Po śmierci Chewiego Han i Ryn Droma, który pełnił jakiś czas obowiązki drugiego pilota na pokładzie „Sokoła", omal nie zostali wessa-ni przez taką właśnie mackę. Przebywali wtedy na pokładach „Koła Fortuny". • Transportowce niewolników - wypowiedziała głośno to, o czym pomyślała. • Puste czy pełne? - zainteresowała się Todra Mayn z pokładu „Dumy Selonii". Dowodzona przez nią fregata powoli opadała z orbity. Pani kapitan zamierzała wykorzystać dwadzieścia poczwórnych działek laserowych swojego okrętu podczas walki z rojącymi się w przestworzach koralowymi skoczkami.

• Kierują się w stronę Galantosa, idę więc o zakład, Ŝe puste - odezwał się Jag, wykonując beczkę szponowcem. - Nie wysyła się przecieŜ domowego robota do sprzątania domu z wypełnionym po brzegi zbiornikiem na odpadki, prawda? Jaina musiała mu przyznać rację. Na powierzchni planety Ŝyły miliony Fianów, którzy nie mogli uciec ani się obronić. Planetarna flota obronna składała się zaledwie z pięciu eskadr przestarzałych i ocięŜałych dwuosobowych myśliwców szturmowych, spisujących się najlepiej jako bombowce. Na nieszczęście Ŝaden nie zdołał nawet wzbić 253 się w atmosferę. Mieszkańcy Galantosa zawdzięczali tylko pilotom Eskadry Bliźniaczych Słońc i artylerzystom „Selonii", Ŝe ich najwaŜniejsze miasta nie zostały dotąd zaatakowane, a moŜe nawet zniszczone. Gdyby Yuuzhanie zdołali uporać się z tą przeszkodą, ich łupem padłyby miliony bezbronnych Fianów. • Jak sądzicie, ile ofiar zmieści się w kaŜdym z tych potworów? - zapytał pilot „Bliźniaczego Trzy". Zatoczył łuk za rufą bliŜszego transportowca niewolników, wziął na cel jedną z giętkich macek i zaczął ją ostrzeliwać seriami laserowych błyskawic. • Setki tysięcy, moŜe więcej - odparła ponuro pani kapitan Mayn, - Zwłaszcza jeŜeli ich ciasno upchną. • Wystarczy na całą armię, którą będzie moŜna później poświęcić w jakiejś bitwieodezwała się Jaina. Na myśl o losie, jaki czeka nieszczęśników, zbierało się jej na mdłości. - JeŜeli i Yevethów spotkał podobny los, nie dziwię się, dlaczego postanowili walczyć do upadłego. Nagle Cappie zapiszczał na znak, Ŝe stabilizatory jej X-winga odzyskały sprawność. Jaina zmniejszyła o jeden stopień skuteczność działania inercyjnych kompensatorów. Chciała pobudzić do Ŝycia uśpione bezczynnością odruchy, Ŝeby dostarczyć im wszystkich moŜliwych informacji. Natychmiast przesłała energię do jednostek napędowych. Zamierzała dołączyć do „Trzy", które nie przestawało nękać seriami laserowych błyskawic transportowca niewolników. Zdołała odstrzelić jedną mackę i usiłując uniknąć wessania przez pozostałe, znajdowała się na najlepszej drodze do odstrzelenia drugiej. Jej wysiłki przypominały unikanie ciosów trzech amphistarTow równocześnie. Nie tracąc czasu na rozmowy, postanowiła skupjć uwagę na unieszkodliwieniu

transportowca. Statek sprawiał wraŜenie ocięŜałego. Członkowie jego załogi nie mieli brać czynnego udziału w walce; spodziewali się, Ŝe obronią ich piloci koralowych skoczków. Transportowiec dysponował wprawdzie dovin basalami do pochłaniania energii nieprzyjacielskich strzałów, Jaina domyślała się jednak, Ŝe głównym zadaniem organicznych repulsorów jest umoŜliwienie jednostce unoszenia się nad miastem, podczas gdy macki będą wsysały kolejne ofiary. Przypuszczała, Ŝe po zapełnieniu ładowni pilot transportowca miał udać się do miejsca przemiany ofiar w niewolników, zostawić ich tam i wrócić po następnych. Takie postępowanie budziło w niej odrazę, ale stanowiło biologiczne rozwiązanie problemu, z jakim borykali się od jakiegoś czasu Yuuzhan Yongowie, Nie mając dość wojowników, musieli ich gdzieś 254 zdobyć. Nikt nie wyobraŜał sobie, Ŝe od dawna czynili przygotowania do zniewolenia setek, tysięcy i milionów mieszkańców wielu planet. A jednak ktoś powinien był się domyślić, Ŝe właśnie taki los zamierza zgotować Tsavong Lah obywatelom ujarzmianych światów. Wojenny mistrz kierował się zawsze zasadą: „Dziel i rządź", a zaraz po niej inną: „Zniewalaj i morduj". Nikt nie powinien się pocieszać, Ŝe Lah nie Ŝył wystarczająco długo, aby oglądać owoce swoich nikczemnych planów. Nagle z głośnika komunikatora systemu łączności podprzestrzennej wydobył się donośny trzask. • Ktoś potrzebuje wsparcia? - zapytał jakiś męŜczyzna. • Tato? - Jaina zmieniła kurs, Ŝeby uniknąć smagnięcia przez szaleńczo wyginającą się mackę. Była zbyt wyczerpana, Ŝeby skupiać uwagę na dwóch problemach naraz. - To ty? • A któŜ by inny? - odparł buńczucznie Solo. - Hej, mam nadzieję, Ŝe zostawiliście kilku Yongów dla nas! Jaina zauwaŜyła oddalający się szybko od powierzchni Galantosa pokiereszowany, czarny dysk koreliańskiego frachtowca. Zalała ją fala ulgi. Poczuła przypływ nowej energii i uświadomiła sobie, Ŝe jest znów gotowa do walki. • Cieszę się, Ŝe zdołaliście się stamtąd wyrwać - powiedziała. - Jak wam się to udało? • Ktoś nam pomógł - odparł zwięźle jej ojciec. - Trzymaj się, złotko. Pomoc w drodze.

Rzut oka na ekran czujnika skanerów upewnił ją, Ŝe z Galantosa wciąŜ jeszcze nie wystartował ani jeden myśliwiec wojsk obrony planety. W kilku miejscach na powierzchni pojawiły się wprawdzie gorące miejsca, co mogłoby dowodzić, Ŝe odlatywały stamtąd jakieś statki, ale jaśniejsze punkty widniały głównie na lądowiskach duŜych miast. Jaina doszła do wniosku, Ŝe to prywatne jednostki. Zapewne bogaci i wpływowi obywatele Galantosa usiłowali umknąć przed spodziewanym atakiem Yuuzhan Yongów. Jak mynocki odlatujące ze skazanej na zagładę asteroidy, pomyślała ponuro. ZauwaŜyła jednak statek, który nie kierował się na orbitę i dalej, do punktu, skąd dałoby się przeniknąć do nadprzestrzeni. Był to niewielki koreliański jacht, ajego kapitan chyba się wahał, jakby na kogoś czekał. Pilotujący „Sokoła" Han zmienił szybko kurs, Ŝeby go przechwycić. Kilka minut później obie jednostki zniknęły za tarczą planety. To dziwne, pomyślała Jaina, ale nie miała czasu dłuŜej się nad tym zastanawiać. Zorientowała się, Ŝe piloci koralowych skoczków 255 poczynają sobie coraz śmielej, a „Selenie" wciąŜ jeszcze dzieli dosyć duŜa odległość od pola walki. ZauwaŜyła, Ŝe „Bliźniacze Trzy" musiało się wycofać na większą odległość od yuuzhańskiego transportowca niewolników, który tak zajadle atakowała. Wkrótce potem takŜe jej X-wing został zaciekle zaatakowany przez pilotów trzech nieprzyjacielskich skoczków. Wykonując szaleńcze uniki, Jaina przemykała między myśliwcami, zawiłymi smugami przegrzanych jonów i chmurami szczątków. Gdyby udało się jej odwrócić uwagę ścigających ją Yuuzhan Yongów, zdołałaby przetrwać do czasu pojawienia się odsieczy. ChociaŜ jednak bardzo się starała, trzej yuuzhańscy piłoci trzymali się mniej więcej w tej samej odległości za ogonem jej X--winga. Wkrótce potem zauwaŜyła, Ŝe stabilizatory jej maszyny znów zaczynająsię przegrzewać. Poczuła wzbierający gniew i frustrację, ale stłumiła oba uczucia z taką samą ponurą stanowczością, z jaką toczyła walkę z Yuuzhan Yongami. Owszem, była zmęczona i znajdowała się w trudnej sytuacji, ale to jeszcze nie powód, Ŝeby miała dawać posłuch podszeptom Ciemnej Strony. W pewnej chwili dwie serie plazmowych kuł zmniejszyły natęŜenie ochronnych pól jej X-winga do niebezpiecznie małej wartości. Astromechaniczny robot poinformował ją o tym ostrzegawczym piskiem. Jaina nie zdąŜyła się zmartwić, bo w

następnym ułamku sekundy wystrzelone zza ogona jej myśliwca serie laserowych błyskawic zmusiły jej prześladowców do rezygnacji. Za ogonem jej X-winga pozostał juŜ tylko jeden, ale pilot, który ocalił jej Ŝycie, rozpylił i tego na atomy. • Dzięki - odezwała się przez komunikator młoda Solo, kiedy nieprzyjacielski skoczek przeistoczył się w chmurę rozŜarzonych okruchów. - Mam wobec ciebie wielki dług wdzięczności. • Będę o tym pamiętał, Kije - odezwał się Jag. Jaina uśmiechnęła się do siebie. Słysząc go, poczuła tak wielką ulgę, Ŝe wszystko inne w tej chwili przestało się liczyć. Kiedy szponowiec młodego pilota zrównał się na krótko z jej osmalonym X-wingiem, Jaina wyobraziła sobie, Ŝe widzi uśmiechniętą twarz Jaga przez fasetkową owiewkę kabiny chissańskiego myśliwca. • Chciałbym o coś cię zapytać - odezwał się po chwili. – Gdybyś była Pianką i zawarłabyś jakiś układ z Yuuzhan Yongami, a później my pojawilibyśmy się w przestworzach i zaczęli toczyć z nimi walkę, po czyjej stronie byś się opowiedziała? • Nie mam pojęcia, Jagu. - Jaina otarła pot z oczu grzbietem okrytej rękawicą dłoni. - Dlaczego o to pytasz? Czy to waŜne? 256 Młody pilot zawahał się, zanim odpowiedział. - Spójrz na ekran monitora skanerów - odezwał się w końcu. Jaina usłuchała i zauwaŜyła ślady wielu jednostek startującycl z trzech lądowisk rozmieszczonych w róŜnych miejscach powierzchn Galantosa. Chwilę później jaśniejsze punkty na ekranie ułoŜyły się w symbole, oznaczające jonowe silniki myśliwców startujących do walki. Nie mogła na to nic poradzić. Poczuła, Ŝe ponownie ogarnia je zmęczenie. - Po którejkolwiek stronie postanowią się opowiedzieć – doda Jag-nadlatują...

- Nadlatują! Gilad Pellaeon usłyszał te słowa ułamek sekundy wcześniej, za nim poczuł, Ŝe wszystkie pomieszczenia „MęŜobójcy" przenika lekk wstrząs, i domyślił się, Ŝe do Ŝycia obudziły się silniki jonowe gwiezd nej fregaty. Miały wystarczającą moc do przezwycięŜenia wpływu iner cyjnych tłumików. Drgania przenoszone przez kadłub przemieszczał; cząsteczki płynu bacta i wielki admirał odnosił wraŜenie, Ŝe trzęsie sit cały wszechświat. Wyciągnął rękę i dotknął przezroczystego cylindn z leczniczym

płynem. Przestał się trząść i mógł się skupić na korzyst nych aspektach swojej sytuacji. Przebywał wprawdzie na pokładzie starzejącej się fregaty i pływał w zbiorniku bacta podczas walki, któn mogła się okazać ostatnią waŜną bitwą w jego Ŝyciu, ale przynajmnie zachował pełnię władz umysłowych. Był przytomny i mógł trzeźwo myśleć. Prawdę mówiąc, nie chciał niczego więcej. - Nieprzyjacielska flota skupia się w sektorach od trzeciego do ósmego - usłyszał blisko ucha głos oficera dyŜurnego „MęŜobójcy" Nie potrzebował bieŜących informacji, ale kiedy korzystał z komunikatora ukrytego w masce do oddychania, nie wyłączał zainstalowanego w zbiorniku głośnika. Chciał być pewien, Ŝe nie przegapi niczegt istotnego. Zmodyfikowana osłona przeciwodblaskowa maski umoŜliwiała mu oglądanie przesyłanych z bardzo duŜą rozdzielczością trójwymiarowych obrazów toczącej się w przestworzach bitwy, a przytwierdzone do przedramion i nadgarstków czujniki pozwalały do woly wybierać obrazy z róŜnych kamer. - Zmieniam kurs, Ŝeby zająć pierwotną pozycję. Pilot „MęŜobójcy" zatoczył łuk, Ŝeby od nadlatującej floty Yuuzhai Yongów oddzielała go kula Boroska. Planeta była stosunkowo niewielki i nie wyróŜniałaby się niczym, gdyby nie rola, jaką miała odgrywać 257 podczas obrony przestworzy Imperium. To właśnie tu wycofywały się i przegrupowywały imperialne wojska po niezliczonych poraŜkach, jakie zadawały im floty Rebeliantów. Planeta była juŜ wtedy bardzo silnie umocniona, a mimo to później ufortyfikowano ją jeszcze bardziej. Obawiano się ataku wojsk Nowej Republiki, która z kolei umocniła sąsiednie planety w graniczących z Imperium przestworzach na wypadek gdyby Borosk miał się stać odskocznią do następnej inwazji imperialnej floty. W wielu miejscach na powierzchni Boro-ska rozmieszczono baterie częściowo zautomatyzowanych planetarnych turbo łase rów, jonowych dział i generatorów ochronnych pól siłowych. W przestworzach unosiło się kilka pierścieni potęŜnych min jonowych, wszystkie w stanie nieustannej gotowości do uŜycia. Prawdę mówiąc, planeta była lepiej broniona niŜ sam Bastion, toteŜ nikt przy zdrowych zmysłach nie zaatakowałby właśnie jej jako pierwszej. Dowódcy ocalałych z pogromu okrętów Imperialnej Marynarki, jakie zgromadziły się wokół Boroska, mieli tylko tyle czasu, Ŝeby uformować nowe grupy szturmowe i eskadry. Podczas bitwy o Bastion poniesiono bardzo duŜe straty, a wywołany poraŜką

wstrząs jeszcze nie minął, ale Ŝołnierze i marynarze nadal zachowywali wojskową dyscyplinę. Kiedy Flennic zaczął wydawać rozkazy w imieniu Gilada Pellaeona, wszyscy - przynajmniej na jakiś czas - przestali myśleć o pogodzeniu się z poraŜką, a wojskowi równie szybko odtworzyli hierarchię dowodzenia. Okazało się, Ŝe z pogromu ocalało wystarczająco wiele gwiezdnych niszczycieli, Ŝeby powierzyć obronę czterem odrębnym grupom szturmowym. Nadano im nazwy od ocalałych okrętów dowodzenia. Gwiezdny niszczyciel „MęŜny", którego Pellaeon nie pozwolił zatrzymać moffowi Flennicowi, stanowił straŜ przednią obrony Boroska. Skrzydeł miały strzec „Nieugięty" i ..Opiekun", ochronę tyłów zaś powierzono załodze „Praworządności". W-obronie Boroska miało takŜe brać udział pięć innych gwiezdnych niszczycieli, co zwiększało ich liczbę do dziewięciu. Pozostałe jednostki Marynarki pozostawiono w przestworzach Yagi Mniejszej pod dowództwem Flennica, na wypadek gdyby Yuuzhan Yongowie zdecydowali się i tak ją zaatakować. Do obrońców gwiezdnych stoczni tej planety dołączyła równieŜ „Chimera". Miała powaŜnie uszkodzoną jednostkę napędu nadprzestrzennego i wiele innych awarii, ale zdołała tam w końcu dotrzeć w jednym kawałku i o własnych siłach. Skierowano jądojednego z remontowych doków, w którym pospiesznie usuwano najpowaŜniejsze uszkodzenia. 258 Pellaeon nie stał wprawdzie na mostku okrętu dowodzenia, ale na widok zajmujących wyznaczone pozycje grup szturmowych zaczęło go ogarniać dobrze znane podniecenie. Zawsze uwaŜał chwile poprzedzające początek bitwy za najwspanialsze i zarazem najbardziej przeraŜające. Wszystkie elementy układanki zajmowały, jeden po drugim, właściwe miejsca: załogi okrętów znajdowały się w pełnej gotowości bojowej, a piloci rwali się do walki. Wielki admirał podejrzewał, Ŝe jeszcze zanim zostanie wystrzelony pierwszy pocisk, moŜe ogłosić zwycięzcę jedynie na podstawie chęci i gotowości obu stron do walki. Czasami Ŝałował, Ŝe o wygranej nie moŜna decydować w tak prosty sposób - bez poświęcania Ŝycia ludzi, bez marnotrawienia środków, bez niepotrzebnego zadraŜniania wzajemnych stosunków... Wiedział jednak, Ŝe na nic takiego się nie zanosi. Tym razem nie pragnął niczego bardziej, niŜ stoczyć walkę, Ŝeby odeprzeć atak nieprzyjaciół i rozpylić ich na składniki podstawowe. Przyglądając się nadlatującym flotom Yongów, wiedział takŜe, Ŝe wróg chce tego samego. Yuuzhanie nigdy by nie podzielili jego marzeń o

odnoszeniu zwycięstw bez strat w sprzęcie czy w Ŝołnierzach. Poświęcenie, chwalebne czy nie, stanowiło dla nich podstawę systemu wierzeń. WyobraŜenie sobie, Ŝe mogliby z tego zrezygnować, byłoby jak widok Coruscant bez budowli pokrywających jej powierzchnię. Z hangarów „MęŜnego" wyleciały cztery eskadry gwiezdnych myśliwców typu TIE. Ich piloci zamierzali zaatakować lecące na czele szyku bojowego okręty Yuuzhan Yongów, zanim ich załogi zdąŜą się zorientować w sytuacji po wyskoczeniu z nadprzestrzeni. Pellaeon zauwaŜył, Ŝe na czele jednej z grup szturmowych lecą dwa nieprzyjacielskie okręty liniowe. Wyglądały jak ogromne jaja długości gwiezdnego niszczyciela. Po obu stronach dziobu kaŜdego wyrastały ogromne koralowe ramiona, od których odłączały się niczym chmury pyfku roje koralowych skoczków. W tylnej części formacji Yongów leciały trzy odpowiedniki gwiezdnych lotniskowców. Na ich gałęziach-ramionach takŜe ujrzał podobne do kwiatowych pączków wypukłości yuuzhańskich myśliwców. Lotniskowcom towarzyszyło wiele odpowiedników kanonierek zdolnych do ostrzeliwania strugami plazmy wszystkiego, co ośmieliłoby się znaleźć zbyt blisko. Na czele kaŜdej z pozostałych dwóch grup szturmowych leciał odpowiednik pancernika. Ich szkaradne, zniekształcone sylwetki przesłaniały światło odległych gwiazd. Pellaeon naliczył takŜe pięć pozostających w odwodzie odpowiedników krąŜowników i gwiezdnych niszczycieli. Ich dowódcy zamierzali pewnie zaatakować później jego flotę od tyłu albo wesprzeć atakujące siły, gdyby okazało się to konieczne. 259 Do przechwycenia imperialnych myśliwców wystartowały dziesiątki koralowych skoczków Yuuzhan Yongów. Ich piloci zaczęli posyłać ku obrońcom strugi plazmy. Dowodzeni przez Luke'a Skywalkera, który leciał na czele szyku obrońców w swoim X-wingu typu XJ3, piloci myśliwców typu TIE mieli do dyspozycji tylko lasery, nie mogli więc ostrzeliwać nieprzyjaciół seriami niosących zmienną energię strzałów. Imperialni piloci atakowali kaŜdy skoczek po dwóch albo po trzech naraz, dzięki czemu serie ich laserowych błyskawic wywierały podobny skutek i stosunkowo szybko przeciąŜały dovin basale yuuzhańskich myśliwców. Wykrywacze wysyłanych przez yammosk sygnałów umoŜliwiały im skupianie ognia na nieprzyjacielskich okrętach dowodzenia. Zaskoczeni napastnicy, którzy wyraźnie nie spodziewali się tak skutecznego oporu,

szybko poszli w rozsypkę. Ich atak zaczynał się załamywać. Bardzo duŜo koralowych skoczków zostało zniszczonych, a piloci wielu innych złamali szyk i zrezygnowali z ataku. Wkrótce potem ich wojenni koordynatorzy na pokładach okrętów liniowych dokonali oceny sytuacji i postanowili nadać słabnącemu atakowi nowy impet. Na tle czerni przestworzy rozbłysły białe kwiaty protonowych eksplozji, pojawiły się takŜe szkarłatne spirale kuł płonącej magmy. • Wycofaj się, Skywalker - rozkazał Pellaeon, korzystając z komunikatora zainstalowanego w masce do oddychania. - Chyba udowodniłeś Jm juŜ, na co nas stać. • Zamierzam tu zostać trochę dłuŜej, Giladzie - usłyszał w odpowiedzi. • Tylko uwaŜaj, Luke - odezwała się Mara z pokładu „Cienia Jadę". W towarzystwie Danni Quee ulokowała się na najbardziej zbliŜonym do słońca skrzydle szyku, który miała osłaniać załoga „Opiekuna". Chadra-fańska uzdrowicielka pozostała na pokładzie „MęŜobójcy" w towarzystwie ogromnej jaszczurki i na wpół nieŜywego starca, dowodzącego podobno obroną Boroska. Gdyby sytuacja nie była tak powaŜna, moŜe wielki admirał uznałby swoje połoŜenie za naprawdę zabawne. • Jak sobie radzi Jacen? - zainteresował się nagle Luke. • MoŜe pochwalić się pewnymi wynikami - odparła ponuro Mara. Pellaeon postanowił się temu dokładniej przyjrzeć.

Jacen Solo, młody Jedi, który pokazał się z jak najlepszej strony i omal nie ośmieszył moffa Flennica, znajdował się na pokładzie 260 „Praworządności"'. Od czasu przegrupowania sił w przestworzach Yagi Mniejszej pokłady i pomieszczenia okrętów imperialnej floty przemierzały tysiące wynalezionych przez Galaktyczny Sojusz robotów-myszy typu MSE-6, wyposaŜonych w urządzenia do wykrywania Yuuzhan Yongów. Od tamtej pory wścibskie automaty zdołały zidentyfikować trzech yuuzhańskich szpiegów. Analizując informacje, wiadomości i polecenia przekazywane przez nich innym członkom załóg. Jacen zdołał ujawnić kilkunastu zdrajców-sympatyków. Z Ŝadnym nie przeprowadzono indywidualnej rozmowy, ale wszystkich skierowano do słuŜby

na pokładzie „Praworządności", a później bez uprzedzenia wezwano na rzekomą odprawę personelu... z zamiarem natychmiastowego połoŜenia kresu ich działalności. Jacen zorganizował zebranie w konferencyjnej sali gwiezdnego niszczyciela. Pomieszczenie wyglądało zupełnie niewinnie, ale naszpikowano je najnowocześniejszymi i najbardziej zaawansowanymi urządzeniami podsłuchowymi i rejestrującymi, jakimi dysponowała imperialna słuŜba bezpieczeństwa. Dzięki ukrytym mikrofonom i kamerom Pellaeon mógł śledzić przebieg zebrania, a nawet obserwować go na ekranach zainstalowanych w jego pomieszczeniu monitorów. Wiedział takŜe, Ŝe za drzwiami konferencyjnej sali „Praworządności" czeka oddział szturmowców gotowych pospieszyć Jacenowi na pomoc, na wypadek gdyby jej potrzebował. Zgromadzenie tylu yuuzhańskich szpiegów i sympatyków w jednym miejscu stanowiło pewne zagroŜenie, ale młody Solo uwaŜał, Ŝe o wiele bardziej ryzykowne mogłoby się okazać zdemaskowanie ich procederu, gdyby przebywali na pokładach róŜnych okrętów. Trudniej byłoby wówczas skoordynować akcję, a zebranie wszystkich w jednej sali pozwalało na stosunkowo szybkie opanowanie sytuacji, gdyby zaczęła się wymykać spod kontroli. Zdrajcy wchodzili do pomieszczenia pojedynczo w odstępach dwuminutowych. Jacen chciał mieć pewność, Ŝe nie spotkają się na korytarzu i nie nabiorą podejrzeń, Ŝe to pułapka. Siedział cierpliwie blisko drzwi wejściowych i w milczeniu obserwował wchodzących. Zaplanował, Ŝe ostatni wejdą do sali yuuzhańscy szpiedzy. I rzeczywiście, pięć minut po zajęciu miejsca przez ostatniego zdrajcę pojawiła się pierwsza osoba. Wyglądała jak kobieta; wkroczyła do konferencyjnej sali dziarsko i pewnie, nie okazując najmniejszego zaniepokojenia. Od razu powiodła spojrzeniem po twarzach zebranych, siedzących wokół wielkiego stołu, ale jej mina nie sugerowała, Ŝe powzięła jakiekolwiek podejrzenia. Do tego stopnia przypominała zwyczajną 261 kobietę, Ŝe Pellaeon z początku nie chciał uwierzyć, iŜ patrzy nie na ludzką twarz, ale na biotechnologiczną maskę, nazywanąprzez Yuuzhan Yongów okrywaczem ooglithem. Miał przed sobą wysoką i szczupłą, sympatyczną osobę płci Ŝeńskiej, o długich szarych włosach związanych w ciasny kok z tyłu głowy. Z pewnością nie wyróŜniałaby się niczym szczególnym spośród tłumu innych kobiet. Wielki admirał zauwaŜył jednak, Ŝe kiedy rozpoznała kilkoro sympatyków, na

ułamek sekundy się zawahała. Dopiero to upewniło go, Ŝe nowo przybyła nie jest tym, za kogo chce, aby ją uwaŜano. - Witaj, Fiulo Blay - odezwał się Jacen. Cały czas opierał się nonszalancko plecami o bok podwyŜszenia. - MoŜe zechcesz zająć miejsce przy stole i zaczekać na przybycie pozostałych? Kobieta spiorunowała go spojrzeniem, ale bez słowa usłuchała, Pellaeon zauwaŜył w oczach czworga sympatyków przebłyski niepokoju i domyślił się, Ŝe rzekoma kobieta jest przywódczynią ich komórki ruchu oporu. • W jakim celu nas tu zaproszono? - zapytał gniewnie jeden z nich. - Nie masz prawa nas przetrzymywać. • Przetrzymywać was? - powtórzył Jacen, marszcząc brwi w udawanym zdziwieniu. - W twoich ustach to brzmi, jakbyście czuli się więźniami. Dlaczego tak uwaŜasz? MęŜczyzna przełknął ślinę i nie odpowiedział. • Poprosiłem was tu, Ŝebyśmy mogli porozmawiać - ciągnął Jacen. - To wszystko. • Świetnie - odezwał się inny męŜczyzna, w mundurze koordynatora imperialnej słuŜby wywiadowczej. - W takim razie moŜe w końcu zaczniemy zebranie? • Dopiero kiedy dotrą wszystkie zaproszone osoby - odparł spokojnie młody Solo. • Nie mamy czasu na takie zabawy - zaprotestował koordynator. Zrobił ruch, jakby zamierzał wstać od stołu. - Na wypadek gdybyś nie zauwaŜył, przypominam, Ŝe na zewnątrz toczy się wojna! Jacen stanął prosto i zrobił krok w jego stronę. - Właśnie z tego powodu was tu zaprosiłem - oznajmił, mierząc zdrajcę lodowatym spojrzeniem. MęŜczyzna usiadł na poprzednim miejscu, mruknął coś pod nosem i umilkł. • Mógłbyś przynajmniej powiedzieć nam, kim jesteś – odezwała się osoba w mundurze funkcjonariuszki słuŜby bezpieczeństwa. • Tak trudno się tego domyślić? - zapytał Jacen. 262 W tej samej chwili drzwi sali się otworzyły i do pomieszczenia wszedł następny Yuuzhanin. Wyglądał jak tęgi męŜczyzna i nosił mundur kaprala przeniesionego z pokładu „Nieugiętego". On takŜe zawahał się na widok siedzących przy stole, ale -

podobnie jak Fiula Blay - zachował zimną krew i nie zmienił wyrazu twarzy. • Co to ma znaczyć? - zapytał. - Po co mnie tu wezwano? Powinienem być tam, gdzie jestem najbardziej potrzebny... • Za chwilę wszystko wyjaśnię - obiecał Jacen, wskazując mu wolne miejsce przy stole. - Usiądź, proszę. Wielki admirał wiedział, Ŝe młody Solo czeka juŜ teraz tylko na przybycie ostatniego Yuuzhanina. Niemal wyczuwat napięcie, jakie narastało w konferencyjnej sali „Praworządności". Wprawdzie nikt się nie odzywał, ale miny i gesty zebranych osób przemawiały dobitniej niŜ wszelkie słowa. Pellaeon domyślał się, Ŝe ośmioro czy dziewięcioro sympatyków odgadło, po co ich wezwano, a czworo lub pięcioro innych dopiero zaczyna to sobie uświadamiać. Świadczyły o tym wypieki na twarzy, ukradkowe spojrzenia i niecierpliwe kręcenie się na krzesłach. śadnych emocji nie okazywały tylko dwie osoby... zamaskowani szpiedzy Yuuzhan Yongów. Wielki admirał nie pokusiłby się jednak odgadnąć, co dzieje się w ich głowach. W końcu płyta drzwi odsunęła się z cichym sykiem i do sali wszedł trzeci Yuuzhanin. Miał postać bardzo wysokiego i mocno umięśnionego męŜczyzny, rozrośniętego w barach niczym Wookie. Oznajmił, Ŝe nazywa się Torwin Xyn, ale natychmiast zorientował się w sytuacji. Kiedy spojrzenie szpiega spoczęło na Jacenie, jego twarz wykrzywił gniewny grymas. -

Jeedai! - syknął. - Wyczułem cię nawet z tej odległości!

Kilkoro siedzących przy stole sympatyków wstało z miejsc i przyglądało się, jak skóra rzekomego Torwina Xyna spływa z twarzy i ukazuje upstrzoną bliznami i tatuaŜami, gniewnie wykrzywioną twarz yuuzhańskiego wojownika. Materiał munduru pokrywający ramiona i tors Yuuzhanina zafalował, a w dłoniach szpiega pojawił się nagle amphistaff. Jacen cofnął się w stronę podium. - Nie musisz tego robić - powiedział. - śadnemu z nas nie powinna się stać krzywda. Zanim skończył, yuuzhański wojownik rzucił się na niego z niezrozumiałym, dzikim wrzaskiem. Bitewny okrzyk zabrzmiał tak głośno, Ŝe zagłuszył charakterystyczny pomruk i syk wysuwanej jasnozielonej klingi świetlnego miecza. Młody Solo zatoczył nią świetlisty 263

łuk i odbił wymierzony wjego szyję cios amphistaffa. Przeniósł cięŜar ciała na prawą nogę. odskoczył w bok i zszedł z linii ataku szarŜującego Yuuzhanina. Wojownik od razu opuścił amphistarf i ciął nim poziomo na wysokości łydek przeciwnika, ale chwilę wcześniej Jacen podskoczył i lewą nogą kopnął szpiega, Ŝeby pozbawić go równowagi. Amphistaffi energetyczne ostrze miecza spotkały się jeszcze raz w tej samej chwili, kiedy pozostali dwaj yuuzhańscy szpiedzy zrzucili maskujące ooglithy, Ŝeby przyłączyć się do walki. Siedzący przy stole sympatycy uświadomili sobie, Ŝe odkryto ich zdradę, i wpadli w panikę. Z początku ktoś mógł mieć wątpliwości, jakim wynikiem zakończy się pojedynek Jacenaz trójką Yuuzhan Yongów, rnusiałjednak je porzucić na widok wbiegającego do sali oddziału szturmowców. Imperialni Ŝołnierze natychmiast wymierzyli w obce istoty lufy blasterowych karabinów. Wkrótce potem do konferencyjnej sali wkroczyły androidy słuŜby bezpieczeństwa. Kilka serii celnych strzałów powaliło dwóch pierwszych przebierańców. Nie nosili pancerzy z kraba vonduun i zginęli, kaŜdy z gniewnym grymasem na pokrytej bliznami twarzy. Trzeci wojownik uniósł amphistaff wysoko w powietrze i przygotowywał się do zadania ciosu w głowę Jacena. Młody Jedi okazał się jednak szybszy. Uniósł klingę świetlnego miecza nad głowę i zablokował cios Yuuzhanina, jeszcze zanim amphistaff zaczął opadać; pozornie bez wysiłku opuścił miecz i zagłębił energetyczne ostrze w torsie yuuzhańskiego szpiega. Zadał cios z tak wielką siłą, Ŝe zanim klinga znieruchomiała, zdołała przeciąć na pół baryłkowatego przeciwnika. Jacen odsunął się od dymiących zwłok „Torwina Xyna", otarł przedramieniem pot z twarzy i odwrócił się w stronę ogarniętych paniką zdrajców zgromadzonych w najdalszym kącie sali. Prawdopodobnie błagali o litość albo próbowali się usprawiedliwiać, ale przekrzykiwali się nawzajem i Jacen nie zdołał zrozumieć ani słowa. - Nie ma sensu udawać niewiniątek - odezwał się głośno. Zaczekał, aŜ gwar głosów ucichnie, wyłączył klingę świetlnego miecza i przypiął rękojeść z powrotem do pasa. Wyraz jego twarzy wprawił Pellaeona w zdumienie. Jacen sprawiał wraŜenie zakłopotanego koniecznością wzięcia udziału w walce. Mimo to wyglądał na pewnego siebie. - Przeszukaliśmy wasze kwatery i zarejestrowaliśmy wasze poczynania. Wasza wina nie podlega dyskusji. Pozostaje tylko pytanie, czy oprócz was jest ktoś jeszcze, o kim powinniśmy wiedzieć. Zimnooki koordynator słuŜb wywiadu podszedł i przystanął krok przed nim.

264 • Rebeliancka szumowino - zaczął i splunął na podłogę obok stóp Jacena. Opóźniłeś tyIko to, co nieuniknione. • Mam nadzieję, Ŝe nie tylko opóźniłem, ale i udaremniłem - odparł spokojnie młody Solo, nie zwracając uwagi na zniewagę. Powiódł spojrzeniem po sali konferencyjnej. - Ktoś jeszcze chciałby coś powiedzieć? Nikt nie odpowiedział, ale Pellaeon zauwaŜył, Ŝe dwaj zdrajcy wyglądają, jakby w innych okolicznościach, zapewne podczas rozmowy w cztery oczy, mogli powiedzieć coś więcej. Jacen nakazał gestem, Ŝeby szturmowcy odprowadzili więźniów na przesłuchanie. Kiedy ostatni zdrajca opuścił salę, młody Jedi opadł cięŜko na najbliŜsze krzesło, podciągnął rękaw płaszcza i uniósł rękę do ust, Ŝeby skorzystać z przymocowanego do przegubu komunikatora. • Zadanie wykonane pomyślnie - zameldował jakby z wysiłkiem. Jego głos był przekazywany nie tylko za pośrednictwem osobistego kanału łączności telekomunikacyjnej, ale takŜe przez mikrofony zainstalowane w róŜnych miejscach rzekomej sali konferencyjnej. • Dobra robota, Jacenie - odezwała się Mara Skywalker z pokładu „Cienia Jadę". Jesteś zdrów i cały? Pellaeon przyglądał się, jak młody Solo podciąga rękaw płaszcza wyŜej i ogląda rękę. • To tylko draśnięcie - powiedział. - Nic mi nie będzie. – Obrócił głowę i spojrzał na zwłoki Yuuzhan Yongów. - To nie było konieczne - ciągnął po chwili. - Dałem im szansę pokojowego zakończenia tej konfrontacji. • Naprawdę uwaŜałeś, Ŝe z niej skorzystają? - zapytała Mara. • Nigdy nie wiadomo. - Jacen uśmiechnął się z przymusem. - Jeśli dalej będą wysyłać na przeszpiegi i niemal pewną śmierć najbardziej niebezpiecznych i agresywnych wojowników, to zabraknie im genów agresji i w następnych pokoleniach będą się rodzili bardziej pokojowo nastawieni Yuuzhanie. Pellaeon nie miał nigdy dotąd okazji, by roześmiać się w zbiorniku bacta, ale tym razem nie zdołał się powstrzymać. • Zwycięstwo w wyniku doboru naturalnego? - zapytał. - Ciekawy plan walki,

panie Solo. • Wielki admirale, proszę o zgodę na wycofanie się poza pierścienie min przerwała mu komandor Yage. Przyglądając się, jak Jacen rozprawia się z yuuzhańskimi szpiegami, Pellaeon nie przestał obserwować kątem oka sytuacji na polu bitwy. Nieprzyjacielskie floty zwarły się z obrońcami na wszystkich 265 frontach, ale najbardziej zacięte walki toczyły się w miejscu, w którym Yuuzhanie wniknęli do systemu, Ŝeby przypuścić pierwszy atak. - Udzielam zgody - powiedział. Obserwował przez pewien czas, jak fregata opada na niŜszą orbitę Boroska, po czym przełączył komunikator na ogólny kanał dowodzenia. Zwracając się do niezliczonych generałów, kapitanów i dowódców, którym wydał zawczasu szczegółowe rozkazy, polecił: - Rozpocząć odwrót. Najpierw wycofają się grupy ,,Praworządność"i „Opiekun", później „MęŜny", a na końcu „Nieugięty". Kontrolo Orbitalna, proszę włączyć miny, kiedy tylko główne siły nieprzyjaciół znajdą się w zasięgu raŜenia. Personel naziemny, upewnić się, Ŝe systemy celownicze skupią ogień na mniejszych okrętach. Ochronne pola i miny powinny utrzymać okręty liniowe w odpowiedniej odległości. Zajmiemy się nimi później, ł pamiętajcie: gramy na zwłokę. Im bardziej się wykrwawią, tym boleśniej to odczują. W odpowiedzi usłyszał chór potwierdzeń. Teraz, kiedy wśród Ŝołnierzy Imperium nie pozostał ani jeden yuuzhański szpieg, nienawykli do samodzielnego myślenia wojenni mistrzowie, którzy kierowali tym atakiem, z pewnością uznają planowany odwrót imperialnych flot za chaotyczną ucieczkę. JuŜ niedługo czekający na powierzchni Boroska artylerzyści baterii turbolaserów i potęŜnych dział uświadomią wrogom, Ŝe się pomylili. Dopiero wówczas będzie mogła się rozpocząć zasadnicza faza bitwy.

Kiedy transportowiec niewolników wychynął zza tarczy Boroska., a jego symbol pojawił się na skraju ekranu monitora, Saba gniewnie zasyczała. Na wspomnienie zagłady rodzinnej planety i losu ziomków zaczęła nerwowo smagać ogonem metalowe płyty pokładu.

Komandor Yage uniosła głowę i spojrzała na nią. - Co się stało? - zapytała. Barabelka wskazała ekran monitora. Transportowiec niewolników wyskoczył z nadprzestrzeni na tyłach szturmowej floty Yuuzhan Yongów J sprawiał wraŜenie prawie bezbronnego, ale jego macki smagały przestworza niczym poszukujące Ŝeru, wygłodniałe kosmiczne ślimaki. W płaskich niegdyś miejscach widniały obecnie wybrzuszenia. Statek był zdecydowanie bardziej pękaty. Pełniejszy, pomyślała Saba. - Sąpewni zwycięstwa - stwierdziła. Zaczynała odczuwać straszliwe ssanie w Ŝołądku. 266 - MoŜe mają powód - odparła ponuro Yage. Krępa kobieta odwróciła się na chwilę, aby wydać kilka rozkazów członkom załogi pełniącym słuŜbę w róŜnych punktach okrętu. Mostek „MęŜobójcy" tętnił dobrze zorganizowanym Ŝyciem, ale Barabelka nie mogła się pozbyć wraŜenia, Ŝe panuje nad nim okropny hałas. Zamknęła oczy i przywołała na pomoc energię Mocy. - Ona ich wyczuwa - oznajmiła. Jej uwolnione myśli musnęły liczne źródła Ŝycia rozproszone po powierzchni Boroska i skupione na pokładach okrętów imperialnej floty, pokonały pustkę, w której unosiły się jednostki Yuuzhan Yongów, dotarły do transportowca niewolników i powróciły do Saby niczym krwawiąca, niezabliźniona rana Mocy. Promieniowały z niej ból, strach i przeraŜenie. Saba wyczuwała duszenie się, ograniczenie swobody ruchów, klaustrofobię, ciemność... Poprzednio, kiedy Yuuzhan Yongowie porwali i uwięzili jej ziomków, nie mogła tego odebrać z powodu gniewu, nad którym nie potrafiła zapanować. Teraz natęŜenie tych uczuć było zbyt duŜe, Ŝeby mogła je zignorować - tak duŜe, Ŝe kręciło się jej w głowie. Nie zamierzała jednak się od tego odwracać. Po prostu nie mogła. Musiała wchłonąć ból i bez reszty się w nim pogrąŜyć, w nadziei Ŝe zdoła zagłuszyć wyrzuty sumienia, jakich nie potrafiła się pozbyć od czasu unicestwienia Baraba Jeden. Poluj na chwilę obecną, pomyślała. Porwanych ludzi stłoczono wewnątrz transportowca niewolników niczym wiezione do rzeźni bydło. Prawdopodobnie wielu z tych nieszczęśników zginie, zanim dotrze

do miejsca przeznaczenia. Saba uwaŜała takie postępowanie za odraŜające i barbarzyńskie, wiedziała jednak, Ŝe Yuuzhan Yongowie nie widzą w tym nic niezwykłego. UwaŜali ofiary za istoty niewiele róŜniące się od zwierząt, nie zdziwiliby się więc, gdyby podczas transportu jakiś odsetek stracił Ŝycie. Byleby przeŜyło wystarczająco wielu, aby dało się uzupełnić ubytki stanu osobowego armii walczących na pierwszej linii frontu. Saba Sebatyne była jednak Jedi i nie mogła do tego dopuścić. Musiała coś zrobić... coś, co wynagrodziłoby jej los wszystkich Bara-belów i ich śmierć, za którą czuła się po części odpowiedzialna. W jaki sposób mogłabym lepiej uczcić ich pamięć? - pomyślała. - Ona chciałaby uzyskać połączenie z „Cieniem Jadę" - odezwała się w pewnej chwili, zwracając się do Yage. Zaskoczona pani komandor zmarszczyła brwi, ale wydala polecenie pełniącemu słuŜbę na mostku okrętu oficerowi łącznościowcowi. - Proszę bardzo - powiedziała, wskazując wolny komunikator. 267 Świadoma spojrzeń pełniących słuŜbę na mostku członków załogi, spośród których większość pierwszy raz od lat widziała z tak bliska jakąkolwiek obcą istotę, Saba podeszła do urządzenia i pochyliła się nad mikrofonem. - Maro, ona ma pewien plan - oznajmiła cicho. Zanim mistrzyni Jedi odpowiedziała, zapadła krótka cisza. • Słucham cię, Sykaczko - odezwała się w końcu Ŝona Luke'a. - Cokolwiek zamierzasz, z pewnością okaŜe się ciekawsze niŜ oddawanie przypadkowych strzałów albo obserwowanie dysz wylotowych X-winga męŜa. • Widzisz ten transportowiec niewolników? - zapytała Barabelka. - To główna nagroda. Gdyby Yongowie go stracili, dalsza bitwa przestanie mieć dla nich jakikolwiek sens, • Chcesz powiedzieć, Ŝe powinniśmy go zniszczyć? – Ŝachnęła się Mara. - Sabo, nie wolno nam tego robić. W środku przebywają tysiące... • Nie zniszczymy go - wpadła jej w słowo Saba i zamilkła, jakby chciała się zastanowić nad szansami realizacji zuchwałego planu, jaki zaczynał się powoli kształtować w jej głowie. Usłyszała, Ŝe w jej Ŝołądku zaburczało. - Ona zamierza uwolnić tych nieszczęśników.

Tym razem zapadła jeszcze dłuŜsza cisza. - Chwileczkę - odezwała się w końcu mistrzyni Jedi. Zerkając na ekran taktycznego monitora, Yage zauwaŜyła, Ŝe „Cień Jadę" opuszcza pole bitwy, a tuŜ za nim taki sam manewr wykonuje pilotowany przez Luke'a X-wing. - Przełączam cię bezpośrednio na kanał dowodzenia. Do Ŝycia obudziły się projektory hologramów i w powietrzu ukazały się wizerunki twarzy Mary i wielkiego admirała Pellaeona. Saba odsunęła się na bok, Ŝeby pani komandor Yage mogła usiąść w fotelu. • Czyja się przypadkiem nie przesłyszałem? - zapytał Pellaeon. • Saba chciałaby uwolnić nieszczęśników uwięzionych w ładowniach tamtego transportowca niewolników - oznajmiła Mara. • A co ty o tym sądzisz? - zainteresował się wielki admirał. • UwaŜam, Ŝe warto się nad tym zastanowić - odrzekła mistrzyni Jedi. - Co jeszcze nie znaczy, Ŝe dałoby się to wykonać – stwierdził Pellaeon. - Nie, ale Saba ma sporo racji - ciągnęła Mara. - Gdyby udało się nam wyeliminować z walki tamten statek, zdołalibyśmy ocalić Ŝycie wielu osób, panie admirale. 268 Starzejący się przywódca Imperium pokiwał głową, aŜ jego cienkie siwe włosy zafalowały w otaczającym go płynie baola. Maska do oddychania nie pozwalała jednak zobaczyć wyrazu jego twarzy. • Jak zamierzacie tego dokonać? - zapytał wielki admirał. - Transportowiec niewolników znajduje się na przeciwległym krańcu szyku floty Yuuzhan Yongów. • Właśnie - przyznała Barabelka. - Wszyscy zwracają uwagę na to, co dzieje się na pierwszej linii ognia. Mało kto interesuje się odwodami. • Musielibyśmy jednak przedostać się najpierw przez linię ich interdyktorów zauwaŜyła Mara. - A poza tym transportowiec niewolników nie pozostanie długo bezbronny. W przestworzach unosi się mrowie liniowych okrętów Yuuzhan Yongów. Wysłana grupa szturmowa zostanie szybko otoczona, Sabo, a jej członkowie nie będą mogli liczyć na Ŝadne wsparcie. • Co więcej, Yuuzhanie nie ściągną transportowca w pobliŜe planety, dopóki się nie upewnią, Ŝe przegraliśmy - wtrącił się Luke, przyłączając się do rozmowy dzięki

pokładowemu komunikatorowi swojego X-winga. • A moŜe ich do tego zachęcić? - zaproponował Pellaeon. - W końcu i tak się wycofujemy. • To zbyt ryzykowne - sprzeciwiła się Yage. - Gdyby mieli nam uwierzyć, musielibyśmy pozwolić im na opanowanie Boroska, a nie marny Ŝadnej gwarancji, Ŝe zdołamy go potem odzyskać. Pellaeon znów pokiwał głową, a Saba odniosła niejasne wraŜenie, Ŝe wielki admirał traktuje dyskusję bardziej jak rozwaŜania z teorii taktyki walki niŜ opracowywanie planu brawurowej akcji. Barabelka wyczuwała jednak, Ŝe Pellaeon chce, aby ktoś ośmielił się coś takiego wykonać. • Potrzebny nam ktoś, kto zechce się poświęcić - powiedziała. - Musimy dostarczyć tę osobę, bezpośrednio do wnętrza celu. • Nie rozumiem - przyznała Yage, obracając się lekko, Ŝeby spojrzeć na górującą nad nią istotę. Kobieta siedziała tak blisko, Ŝe jej zapach draŜnił nozdrza Barabelki, ale nie wzbudzał w niej obrzydzenia. • Domyślają się, Ŝe wiemy, jaką rolę spełnia transportowiec niewolników - odparła Saba. - MoŜe właśnie z tego powodu pokazali go nam na początku bitwy. Zamierzali doprowadzić nas do wściekłości, rzucić wyzwanie naszemu honorowi. Chcieli powiedzieć: „JuŜ jeste ście niewolnikami. To tylko kwestia czasu"'. - Na myśl o zniewadze wysunęła stępione pazury, ale zakłopotana tym na pół świadomym odruchem, ukryła ręce za plecami. Wyglądało na to, Ŝe potrafi zmienić 269 się z Barabelki w rycerza Jedi, ale jako rycerz Jedi nie zawsze moŜe zapomnieć, Ŝe jest Barabelką. - Zaatakujemy go, skoro nas do tego zachęcają. • Ale jeśli nas zachęcają, to oznacza, Ŝe spodziewają się jakiejś odpowiedzi stwierdziła Mara. • To prawda - przyznała Barabelką. - A więc odpowiemy im i przegramy. • Chyba rozumiem, co chcesz powiedzieć - odezwała się pani komandor Yage. Wyślemy jakiś okręt szturmowy z zadaniem zaatakowania transportowca niewolników. Zdołamy go wyeliminować z walki, ale dopiero kiedy przypuścimy inny atak. korzystając z tego, Ŝe Yongowie poświęcą całą uwagę odpieraniu pierwszego.

• Nie - sprzeciwiła się Saba. - Przypuścimy tylko jeden atak. JeŜeli nasz szturmowy okręt nie ulegnie całkowitemu zniszczeniu, jego załoga stanie się dla Yuuzhan Yongów cennym łupem. Nie zrezygnują z jego schwytania. Pływający w zbiorniku bacta Pellaeon zachichotał. • Na uszy Imperatora! - wykrzyknął. - Czyja dobrze usłyszałem? Naprawdę proponujesz to, co wydaje mi się, Ŝe proponujesz? Nie chodzi ci o poświęcenie. Masz na myśli przynętę, prawda? • Od środka - entuzjastycznie kiwając głową, potwierdziła Saba. - To dla niej najlepsze miejsce, Ŝeby opanować jakiś statek. Mimo wszystko to nie okręt, tyIko specjalizowany transportowiec. Jego załoga spodziewa się, Ŝe obronią go inni. W najgorszym wypadku uszkodzenie go ułatwi nam pozbycie się ładunku. • Istnieje jeszcze jeden problem - odezwała się Yage. – Gdzie zamierzacie tego dokonać? • Właśnie tu - odparła Mara. - JeŜeli Saba zdoła uśmiercić mózg statku, zostanie tylko kwestia przetransportowania więźniów w bezpieczne miejsce. • Przypomniała się jej stara sztuczka, do jakiej nieraz uciekali się myśliwi na Barabie Jeden - rzekła Saba. - Naj lepszym sposobem otrucia krwioŜerczego miaŜdŜygnata jest nakarmienie go Ŝywą hka'ką, która poŜarła zatrutego vssta. MiaŜdŜygnat nie wyczuwa trucizny, dopóki nie skończy poŜerać ofiary, ale wtedy sam jest martwy. – Wzruszyła pokrytymi łuskami, cięŜkimi ramionami. - Przyznaję, Ŝe to mało szlachetny sposób polowania, ale czasami lepszy niŜ poświęcanie Ŝycia. Wielki admirał ocknął się z zamyślenia. - JeŜeli ci się uda, to będzie najbardziej zwariowana sztuczka, jaką kiedykolwiek oglądałem - powiedział. - A poza tym zaskarbisz 270 sobie dozgonną wdzięczność Imperium. Pogodzenie się z losem porwanych mieszkańców Bastiona było najbardziej rozdzierającym duszę doświadczeniem mojego Ŝycia. Pozostawiło cięŜar wspomnień, którego z przyjemnością bym się pozbył. • Co o tym sądzisz, Luke? - zapytała Mara. • Domyślam się, Ŝe i ty chciałabyś wziąć udział w tej wyprawie - odezwał się mistrz Skywalker, ignorując pełen zaniepokojenia gwizd swojego robota

astromechanicznego R2-D2. • „Cień Jadę" idealnie nadaje się na zatrutego vssta – oznajmiła Mara. - A poza tym dysponuje pokładowym generatorem promienia ściągającego, który z pewnością bardzo się przyda. • Ja takŜe chciałabym się do was przyłączyć - wtrąciła się Danni Quee. Stanęła na palcach, Ŝeby jej głowa była widoczna nad ramieniem mistrzyni Jedi. - Mam nadzieję, Ŝe uwzględnicie mnie w swoich rachubach. • Jesteś tego pewna? - marszcząc brwi, zapytała Mara. • Saba i ja juŜ kiedyś pracowałyśmy razem - przypomniała młoda badaczka. Zresztą to będzie jeszcze jedna wspaniała okazja obejrzenia z bliska funkcjonujących wytworów bioinŜynierii Yuuzhan Yongów. • Ze zbyt bliska, Ŝeby miało mi się to podobać - mruknęła Yage. - Podejrzewam jednak, Ŝe juŜ się zdecydowaliście. Oczy wielkiego admirała, widoczne za półprzeźroczystą osłoną przeciwodblaskową maski do oddychania, kierowały się to w jedną, to w drugą stronę. Z pewnością Pellaeon obserwował trójwymiarowe obrazy, niewidoczne dla wszystkich innych. • JeŜeli się mamy zdecydować, lepiej się pospieszmy – odezwał się w pewnej chwili. - KaŜda minuta zwłoki powoduje, Ŝe następnych kilku moich pilotów moŜe stracić Ŝycie. Musimy jak najszybciej wszystko zaplanować i zorganizować, a czasu zostało bardzo mało. Wydaje mi się takŜe, Ŝe znalazłem twoją... jak ją nazwałaś, Sabo? • Hka'kę - przypomniała Barabelka. • Właśnie - podjął wielki admirał. - Wy, Jedi, moŜe jesteście zwariowani, ale stawką w tej grze jest ocalenie Ŝycia wielu obywateli Imperium. Nie chcę, Ŝeby cokolwiek potoczyło się nie po naszej myśli. Czy to jasne? Pamiętając nieco wcześniejszy los i straszliwą śmierć swoich ziomków. Saba tylko uroczyście kiwnęła głową.

271 Noma Anora wyrwał ze snu głośny okrzyk i świadomość, Ŝe nigdy, nawet w głębinach podziemi Yuuzhan'tara, nie moŜe czuć się bezpieczny.

Wiele lat zadawania podstępnych ciosów w plecy - czasami w dosłownym znaczeniu - podczas wspinaczki na szczyty władzy nauczyły go budzenia się na najcichszy szelest. Nawyk ten dobrze mu się przysłuŜył i wielokrotnie ocalił Ŝycie, jeszcze zanim musiał się udać na wygnanie. Nawet jednak tu, w trzewiach ujarzmionej planety, we śnie nie rozstawał się z coufee, które wyrzeźbił własnoręcznie z porzuconego kawałka płaskiej koralowej płytki. Trzymał broń cały czas w zasięgu ręki, a oczodół kryjący plaeryin boi miał nawet śpiąc na wpół otwarty. Gdyby ktoś okazał się idiotą i chciał zaatakować go podczas snu, zginąłby niemal natychmiast po wtargnięciu do jego komnaty. Zaledwie przed tygodniem ten obronny odruch omal nie doprowadził do nieszczęśliwego wypadku, a moŜe nawet śmierci jednej z nowych towarzyszek. Niespodziewanie - bo przecieŜ niczym na jej względy nie zasłuŜył - w środku nocy złoŜyła mu wizytę Niiriit Esh. Nom Anor juŜ spał, ale podświadomie wyczuł jej obecność. Zerwał się z maty, przyjął postawę zaczepną i chwycił coufee, Ŝeby przejechać ostrzem po gardle rzekomej napastniczki. W ostatnim ułamku sekundy zorientował się w sytuacji i zrezygnował z ataku. W rzucanym przez kryształ lambent słabiutkim blasku zobaczył w oczach Niiriit przeraŜenie... a takŜe coś w rodzaju urazy. Śmiertelnie wystraszona Yuuzhanka odwróciła się i wybiegła; jej skromna nocna koszula zaszeleściła w zetknięciu z koralową ścianą. Dopiero kilka sekund po jej ucieczce zakłopotany Nom Anor uświadomił sobie, Ŝe Yuuzhanka prawie na pewno nie była uzbrojona. Nie przyszła do jego komnaty z wrogimi zamiarami. Wręcz przeciwnie. Obecnie jednak, budząc się, nie miał najmniejszych wątpliwości. Ktoś zaatakował jego i nieliczną grupkę Zhańbionych. Z dobiegających z góry odgłosów wywnioskował, Ŝe ze snu wyrwał go agonalny wrzask mordowanego straŜnika, Yusa Sh'rotha. Szkoda, pomyślał obojętnie. Były mistrz przemian był wartościowym członkiem niewielkiej społeczności Zhańbionych, ale Nom Anor nie miał czasu ani ochoty go opłakiwać. Prawdę mówiąc, przed śmiertelny krzyk Sh'rotha ocalił Ŝycie pozostałym, poniewaŜ dal im czas na przygotowanie się do walki z napastnikami... kimkolwiek byli. W pierwszej chwili pomyślał, Ŝe moŜe jakiś samotnik przypadkiem natknął się na obóz i został zaskoczony przez straŜnika. Istniało

272 takŜe prawdopodobieństwo, Ŝe ataku dokonała inna grupka wędrownych Zhańbionych, którzy zamierzali zrabować zapasy Ŝywności... Jednak Nom Anor nie mógł się dłuŜej łudzić. Trzask amphistaffów nie pozostawiał Ŝadnych wątpliwości, Ŝe napastnicy są doskonale wyszkolonymi wojownikami. Obóz znajdował się zbyt głęboko pod powierzchnią ujarzmionej planety, Ŝeby mógł się natknąć na niego przypadkiem jeden z patroli, a to mogło oznaczać tylko jedno: wprawionych w sztuce zabijania yuuzhańskich wojowników wysłano celowo do obozu Zhańbionych, Ŝeby wszystkich wymordować. Świadomość tego aŜ nadto wystarczała, Ŝeby przynaglić Noma Anora do działania. Były egzekutor pozbierał osobiste rzeczy i w pośpiechu wybiegł ze skromnej izby. Doskonale wiedział, Ŝe juŜ nigdy do niej nie wróci. Kiedy wyszedł na kręcone schody, o mało nie przewrócił go ktoś zbiegający po kilka stopni naraz w głąb nieuŜywanego szybu wentylacyjnego. Nom Anor pomyślał, Ŝe to pewnie r pan. Jego były przewodnik po labiryncie podziemnych korytarzy zawsze słynął z talentu do unikania kłopotliwych i niebezpiecznych sytuacji. Były egzekutor odczekał w ciemności mniej więcej dwie sekundy. WytęŜał słuch w obawie, czy ktoś nie ściga sprytnego złodziejaszka, nikogo jednak nie usłyszał. Z szybu wentylacyjnego napływały tylko stłumione okrzyki i tupot. Nom Anor nie miał pojęcia, ilu wojowników zaatakowało obóz Zhańbionych, ale wsłuchując się w napływające odgłosy, odgadł, Ŝe ich atak zakończył się powodzeniem. Z ogromnej pieczary dobiegały jęki i wrzaski jej masakrowanych mieszkańców, Ale mnie z pewnością nie dostaną, przysiągł w duchu. Odwrócił się, Ŝeby zejść za Fpanem na dno wentylacyjnego szybu, gdzie spoczywał uśpiony chuk'a. Spodziewał się, Ŝe byli towarzysze niedoli mieli lekką śmierć i szybko przekroczyli próg przyszłego Ŝycia... jeŜeli jakieś ich oczekiwało. Nie ulegało wątpliwości, Ŝe kiedy uciekał przeć gniewem Shimrry, Zhańbieni pomogli mu wybrnąć z bardzo trudne; sytuacji, l tak przeŜył dłuŜej, niŜ przypuszczał, Ŝywiąc się granitowymi ślimakami, ale wiedział, Ŝe nie mógłby przetrwać w obcym środowisku bez końca. Wcześniej czy później zginąłby w szponach jakie goś drapieŜnika albo w wyniku prozaicznego i głupiego przypadku jak na przykład wypicie zatrutej wody. Zawdzięczał Zhańbionym Ŝy cię, a dzięki usłyszanej historii Ŝycia Vui Rapuunga i rycerzy Jedi -takŜe dzięki nim - chyba mógł myśleć o przyszłości.

Ciekawe, jaka przyszłość mogłaby go czekać, gdyby pobiegł krę conymi schodami na górę i wpadł do pieczary, Ŝeby stawić czoło od działowi uzbrojonych po zęby wojowników. Był sam i nie dałby rad; 18 - Ruiny Imperium

273

wszystkich pokonać, tym bardziej Ŝe nie wiedział, ilu by ich tam spotkał. Niewielu osobom zawdzięczał dotąd Ŝycie, ale teŜ nikomu nie zawdzięczał śmierci. Rozmyślając o tym, wyłuskał z zagłębienia w skalnej ścianie kryształ lambent i pobiegł śladami I'pana na dno szybu. Zanim zdołał pokonać kilkanaście stopni, zamarł na odgłos dobiegającego z góry przeraźliwego pisku. Stanął jak wryty i uniósł głowę w stronę, skąd napłynął potworny wrzask. W głębi serca wiedział, Ŝe wydała go konająca Niiriit Esh. Stał nieruchomo przez czas, który wydał mu się wiecznością. Zastanawiał się, czy nie powinien pospieszyć jej na ratunek. Niiriit była moŜe Zhańbioną,, ale w głębi serca uwaŜał ją za wojowniczkę. Wiedział takŜe, Ŝe młoda Yuuzhanka nie stchórzyłaby przed Ŝadną bitwą. Z pewnością walczyłaby do ostatka za honor, za Yun-Yammkę, za... Pokręcił energicznie głową. To wszystko nie ma sensu, powiedział sobie. Myślał o niej w kategoriach obowiązujących na górze... w świecie, który dawno pozostawił za sobą. Tymczasem Niiriit przestała być wojowniczką i stała się Zhańbioną. Nie złoŜyłaby raczej Ŝycia w ofierze Uśmiercicielowi Yun-Yammce. Podobnie jak rycerze Jedi, poświę-ciłabyje w obronie towarzyszy niedoli. Zasługiwała, Ŝeby uświadomił sobie tę prawdę, nawet jeśli nie zgadzał się z motywami jej postępowania. Opuścił głowę, odwrócił się i podjął wędrówkę na dno szybu. Niemal wyczuwał, jak z góry promieniuje Ŝądza krwi i mordu szukających go zabójców.

Na jednej z najniŜszych orbit Boroska unosił się niezauwaŜony od początku bitwy, masywny, stary, cięŜki krąŜownik klasy Dreadnaught, zwany niekiedy takŜe gwiezdnym pancernikiem typu Katana. Saba dostrzegła go dopiero, kiedy zaczął się wznosić w przestworza. Dobrze znała i sam typ okrętu, i jego historię. Pancernik był jednym z niewielu, jakie ocalały z Czarnej Floty, którą wielki admirał Thrawn posłuŜył się tak skutecznie w walce przeciwko okrętom Nowej Republiki. Wcielony ponownie do czynnej słuŜby i wyposaŜony w centralnie sterowane i skomputeryzowane obwody podporządkowania mógł być obsługiwany przez

nieliczną załogę. Powolne jednostki napędu nadświetlnego i stosunkowo słabe generatory ochronnych pól nie dawały mu jednak Ŝadnych szans w pojedynku z nowocześniejszymi jednostkami. Prawdę 274 mówiąc, Saba była zdumiona, Ŝe w ogóle jeszcze jakiś z tych krąŜowników się zachował. Nie ona jedna się temu dziwiła. • Ta kupa złomu nie pomoŜe się nam nigdzie dostać – odezwała się Mara na widok starego okrętu, • Właśnie tak wszyscy powinni uwaŜać - oznajmił przez komunikator Pellaeon. Zresztą nie to jest jego zadaniem. Do tego czasu Saba zdąŜyła wylądować na pokładzie „Cienia Jadę" i przebrać się w brązowy, lekko opancerzony skafander. Od czasu wyprawy do przestworzy Myrkra był to standardowy ubiór rycerzy Jedi wyruszających do walki z Yuuzhan Yongami. Danni Quee, w podobnym skafandrze, kręciła się nerwowo w fotelu obok Saby. Obie przysłuchiwały się rozmowie na temat okrętu, który miał ich przetransportować namiejsce akcji. Młoda badaczka zauwaŜyła, Ŝe pazury Barabelki lekko drŜą, jakby drapieŜna istota nie mogła się doczekać, kiedy stoczy walkę z istotami odpowiadającymi za śmierć jej ziomków. W jaki sposób mogłaby lepiej uczcić ich pamięć? • Zachowałem go na samobójczą akcję - ciągnął wielki admirał. - Kazałem wszystko zaplanować w taki sposób, Ŝeby okręt mógł zostać unicestwiony dwukrotnie. Pierwszy raz, kiedy nieprzyjaciele zauwaŜą awarie wybranych generatorów ochronnych pól, a eksplozje sprytnie rozmieszczonych ładunków wybuchowych utwierdzą ich w przekonaniu, Ŝe zniszczeniu uległy takŜe jednostki napędowe. A kiedy będzie się wydawało, Ŝe pancernik unosi się bezwładnie w prze stworzach, jednostki napędowe nagle obudzą się do Ŝycia i sprawig wrogom niemiłą niespodziankę. • Przynajmniej taką ma pan nadzieję-wtrąciła Mara z kwaśnym uśmiechem. Unoszący się w zbiorniku bacta Pellaeon wzruszył ramionami. • No cóŜ, to tyIko plan - przyznał. - Nigdy dotąd nie mieliśmy okazji go zrealizować. • RóŜnica między udawaną a prawdziwą śmiercią moŜe się okazać bardzo niewielka - przypomniała mistrzyni Jedi.

• Jestem tego świadom - oznajmił rzeczowo wielki admirał. - Właśnie dlatego ograniczyliśmy liczebność załogi do niezbędnegc minimum. Znaleźliśmy w magazynach stare, ale w pełni sprawne mózgi bojowych androidów, imperator Palpatine połoŜył na nich rękę kiedy opracowany kilkadziesiąt lat wcześniej przez gubernatora Beltane'a tak zwany projekt SD zakończył się zupełną klęską. SDJedenastka nigdy nie powstała, a my nie mogliśmy sobie pozwolić na marnotrawienie Ŝadnych środków, połączyliśmy więc jedno z drugim 275 dzięki czemu udało się nam stworzyć coś nowego. Ten okręt nie tylko zdoła dolecieć do celu o własnych siłach, ale takŜe przypuści całkiem przekonujący atak. Kiedy zewnętrzny pancerz ulegnie pozornemu zniszczeniu, załoga pozostanie przy Ŝyciu, a potem, zgodnie z nowymi instrukcjami, rozpocznie się druga, tajna faza operacji. Ten kadłub to w gruncie rzeczy pusta skorupa. W środku jest mnóstwo miejsca na stabilizatory i inercyjne tłumiki. Planowaliśmy umieścić tam eskadrę myśliwców typu TIE i oddział szturmowców. Zamierzaliśmy rozerwać tę skorupę, Ŝeby nieprzyjaciele ponieśli jak najcięŜsze straty, a potem wycofać się, gdyby okazało się to moŜliwe. Jestem jednak pewien, Ŝe uda się pomieścić wewnątrz takŜe inny ładunek. Saba domyślała się, Ŝe „inny ładunek" to „Cień Jadę" i mniej więcej połowa eskadry myśliwców typu TIE. Gdyby wszystko potoczyło się zgodnie z przewidywaniami, wewnątrz gwiezdnego pancernika noszącego kiedyś nazwę „Braksański Śmiałek", ale naprędce przemianowanego na „Braksańskiego MiaŜdŜygnata" na cześć ułoŜonego przez Barabelkę planu - powinno się znaleźć miejsce takŜe dla oswobodzonych niewolników. W jednym miejscu ogromnego pomieszczenia zainstalowano potęŜną aparaturę do szybkiego wypełniania go atmosferą. Zakładano, Ŝe generator promienia ściągającego „Cienia Jadę" zdoła przechwycić transportowiec niewolników i jego ładunek, a siłowe pola utrzymają atmosferę i ładunek wewnątrz yuuzhańskiego statku wystarczająco długo, aby moŜna było dokonać skoku w bezpieczne miejsce. W tym czasie „Cień Jadę" i imperialne myśliwce będą osłaniały jego ucieczkę. Przynajmniej tak przewidywano. Jak twierdził Pellaeon, plan był wystarczająco zwariowany, Ŝeby zakończyć się powodzeniem. Saba starała się nie myśleć, co chciałaby zrobić Yuuzhan Yongom, gdyby nadarzyła się okazja. Postanowiła się

skoncentrować na uwięzionych wewnątrz transportowca nieszczęśnikach. Tylko oni się liczyli - nie ona ani nie to, co straciła. - Wszystko gotowe - odezwał się w pewnej chwili przez komunikator Jacen, korzystając z bezpiecznego kanału łączności podprzestrzennej. - MoŜesz lądować, ciociu Maro. Mistrzyni Jedi uruchomiła silniczki manewrowe „Cienia Jadę", Ŝeby jej jacht znalazł się na tej samej orbicie co „MiaŜdŜygnat". • Wszystkie systemy gotowe? - zapytała. • Początkowy skok zaprogramowany, jednostki napędowe gotowe do uruchomienia - potwierdził młody Solo. - Pozostajemy w gotowości do skoku na twój znak. 276 Kiedy Jacen dowiedział się o planowanej wyprawie, zgłosił się na ochotnika, Ŝeby takŜe w niej uczestniczyć, ale odradził mu to wielki admirał Pellaeon. • Lepiej byłoby, gdybyś nie brał w niej bezpośredniego udziału - powiedział. Powinieneś zostać ua tyłach, Wiaśnie tam jest miejsce odpowiedzialnego dowódcy. • PrzecieŜ nikim nie dowodzę - zaprotestował Jacen zaskoczony. • Pewnego dnia będziesz - zapewnił go przywódca Imperium. - Powinieneś czuwać nad swoimi podwładnymi zarówno w trakcie, jak i po zakończeniu akcji. Jesteś im to winien. Te wyrazy uznania nie powetowały zawodu, jaki Jacen przeŜył na myśl, Ŝe nie moŜe wziąć udziału w wyprawie. Doceniał zaufanie, jakie pokładał w nim wielki admirał, ale nie zamierzał siedzieć bezczynnie. W końcu zdołał nakłonić wszystkich do kompromisu. Oznajmił, Ŝe sam będzie kierował funkcjonowaniem androidów podczas akcji „Braksańskiego MiaŜdŜy gnata". Zamierzał się ukryć w jakimś pomieszczeniu wewnątrz chronionego pancerzem wewnętrznego kadłuba. Czułby się wtedy bezpieczny i mógł na bieŜąco kierować stamtąd przebiegiem operacji. Wprawdzie mózgi bojowych androidów typu SD były stosunkowo nowoczesne, ale nie mogły się równać z mózgiem rycerza Jedi. Zresztą Saba oznajmiła, Ŝe będzie spokojniejsza, mając świadomość, Ŝe ruchami gwiezdnego pancernika kieruje Jacen, a nie automat. Dodała, Ŝe kiedy się znajdzie w towarzystwie Danni wewnątrz transportowca niewolników, musi być pewna, iŜ po wykonaniu zadania będzie miała dokąd się wycofać.

Kiedy „Cień Jadę'' lądował na prycie normalnie wyglądającego pokładu lotniczego „Braksańskiego MiaŜdŜy gnata'", Danni sprawdziła chyba tysięczny raz uszczelki skafandra. Obie miały powietrza na sześć godzin. Gdyby w ciągu tego okresu nie zdołały wykonać zadania, musiały poszukać wypełnionego powietrzem pomieszczenia wewnątrz transportowca niewolników albo wymyślić inny sposób oddychania. • Nic się nie martw - odezwała się Saba do Danni, która skończyła sprawdzać szczelność stroju i zaczęła nerwowo szperać w torbie z narzędziami i instrumentami badawczymi. Chciała się upewnić, Ŝe nie zostawiła czegoś, co niezbędne. Przypomnij sobie polowanie na yammoska. • Tamto w porównaniu z tym to była pestka - oznajmiła młoda badaczka. Ukryła włosy w kapturze kombinezonu, dzięki czemu wyglądała o wiele młodziej. Była o połowę mniejsza niŜ Saba i mogła 277 uchodzić za barabelskie dziecko, Saba wiedziałajednak, do czego jest zdolna jej przyjaciółka. Wielokrotnie udowodniła, Ŝe potrafi sobie radzić z Yuuzhan Yongami. Niektórzy nawet Ŝartowali, Ŝe przynosi szczęście. Barabelka nie miała pojęcia, czy to prawda, ale wiedziała, Ŝe młoda kobieta wykazuje wraŜliwość na oddziaływanie Mocy, a to mogło tylko zwiększyć szansę powodzenia wyprawy. Głęboko, miarowo oddychała. Czuła przypływ energii, jakiego nie pamiętała od wielu miesięcy. Na myśl o czekającym zadaniu ogarniało ją zarazem zdenerwowanie i podniecenie. UwaŜała, Ŝe potrafi stawić czoło temu wyzwaniu, wiedziałajednak, Ŝe nawet gdyby coś nie potoczyło się po jej myśli, nie będzie to miało Ŝadnego znaczenia. Musi spróbować. TyIko w taki sposób moŜe się pozbyć balastu wspomnień i znów być wolna. Metaliczny stukot upewnił ją, Ŝe „Cień Jadę" minął fałszywy wewnętrzny kadłub lotniczego pokładu i został przytwierdzony do płyty wewnętrznego lądowiska za pomocą potęŜnych haków. Były po to, Ŝeby unieruchomiona jednostka wytrzymała wszelkie wstrząsy kadłuba gwiezdnego pancernika podczas początkowych etapów wyprawy. Spoglądając ponad ramieniem Mary, Saba widziała dwa rzędy spowitych kokonami energetycznych sieci i stojących blisko obok siebie myśliwców typu TIE. Na płycie fałszywego pokładu lotniczego teŜ stały myśliwce typu TIE, były to jednak

maszyny starszego typu, pilotowane przez mniej zaawansowane mózgi androidów. Podczas początkowej fazy akcji myśliwce miały słuŜyć jako przynęta. • Opuszczam orbitę - zameldował Jacen. Okręt mógł sobie być stary, ale miał pierwszorzędne inercyjne tłumiki. Kiedy pracę podjęły potęŜne jednostki napędowe, Saba nie poczuła nawet najlŜejszego wstrząsu. - Kieruję się do punktu wniknięcia do nadprzestrzeni. • Szerokiej drogi, „Braksański MiaŜdŜygnacie" - odezwał się przez komunikator wielki admirał Pellaeon. - Postaramy się zająć ich jak najdłuŜej tu, na pierwszej linii frontu. • Dzięki, Giladzie - odparła Mara. - W zupełności wystarczy, jeŜeli utrzymacie pozycję wystarczająco długo, Ŝeby pozbierać później nasze szczątki. • Z przyjemnością wyświadczę wam tę przysługę. Saba poczuła poruszenie Mocy, jakby Luke i jego odlatująca Ŝona wymieniali poufne myśli... a potem otoczyła ją cisza nadprzestrzeni. Zniknęła wszelka więź łącząca ich z Ŝywym wszechświatem. Wyruszyli na wyprawę. - Pierwszy skok w toku - oznajmił Jacen. 278 • Trymowanie optymalne - zameldował jakiś android głębokim i nosowym, ale nieprzyjemnie brzmiącym tonem. Mózgi androidów wykonywały zadania powierzane zazwyczaj tysiącom członków załogi ogromnego okrętu. - Prognozy optymalne. Wszystkie systemy funkcjonują optymalnie. • PrzybliŜony czas do przybycia na miejsce? - zainteresował się młody Solo. • Siedem koma pięć-trzy standardowych minut - odparł android. - Idealnie optymalnie. • Nie spodziewam się, Ŝeby się udało uzyskać coś lepszego niŜ optimum, prawda? - zapytał Jacen. • Doskonałe pytanie - wtrąciła się Mara. Odgarnęła włosy z twarzy i rozsiadła się wygodniej w specjalnie ukształtowanym fotelu pilota. - Nie miałabym nic przeciwko temu, gdybyśmy zdołali zaoszczędzić kilka sekund. • Coś innego niŜ optimum byłoby marnotrawstwem - odparł android. Saba cicho zasyczała, oburzona pragmatyzmem androida. • Szkoda, Ŝe nie mamy do pomocy kilku androidów typu ZYV wyprodukowanych

przez Landa Calrissiana- powiedziała Danni, odrywając się od poprawiania ochronnej sieci swojej torby. • Nie tylko ty tego Ŝałujesz - przyznała cierpko Mara. – Mogłyby pokazać tym nędznym móŜdŜkom typu SD, Ŝe powinny się martwić czymś więcej niŜ tylko pilnowaniem, aby nie było Ŝadnego opóźnienia. Wiesz, podeszły wiek to koszmar dla automatu. Jacen zachichotał, ale android zachował milczenie. Saba ponownie zasyczała, ale postanowiła uzbroić się w cierpliwość. Schowała pazury i nawet przestała smagać ogonem płyty pokładu. Na pierwszy rzut oka stanowiła idealny przykład cierpliwości Jedi. Tylko inna istota jej rasy rozpoznałaby trudno dostrzegalne oznaki zdenerwowania: sztywność łusek na karku i niespokojne zamykanie i otwieranie wewnętrznej powieki. Nawet szkolenie Jedi nie zdołało do końca zniwelować jej zdenerwowania. Poluj na chwilę obecną...

WydrąŜony przez chuk'ę tunel kończył się skomplikowanym labiryntem pętli i zawijasów. Na szczęście wszystkie były na tyle przestronne, Ŝeby mogła się nimi przecisnąć dorosła osoba. W kilku miejscach, w których chuk'a przestawał pracować, zamiast gotowych do 279 zamieszkania komnat widniały pomieszczenia podobne do ogromnych bąbli Ŝelu blorash. Nom Anor zapuszczał się coraz głębiej. W uniesionej ręce trzymał rzucający na ściany róŜnobarwne błyski kryształ lambent. Jego światło odbijało się od skalnych powierzchni, wyglądających jakby pokryto je warstwą oleju. Z kaŜdą minutą schodzenie stawało się coraz trudniejsze. Idąc po niewykończonych śliskich stopniach, były egzekutor zachowywał ostroŜność i starał się unikać ostrych krawędzi. Nie był pewien, dokąd zaprowadzi go kręty tunel, ale przypuszczał, Ŝe na samym końcu natknie się na odsłoniętąi wraŜliwą tkankę ostatniego segmentu cielska chuk'i. Liczył na to, Ŝe dzięki temu moŜe zdoła uniknąć losu pozostałych Zhańbionych. Oddalając się labiryntem podziemnych chodników od miejsca, które przez krótki czas było jego domem, usłyszał powtarzający się w równych odstępach czasu cichy szmer. Z początku sądził, Ŝe to odbite od skalnych ścian echo jego oddechu, ale przeczył temu napływający z głębi wentylacyjnego szybu stłumiony odgłos uderzeń.

Nakłonił kryształ lambent do świecenia słabszym, czerwonawym blaskiem, ściskając go lekko w palcach, i skierował się w stronę źródła dźwięków. Pokonując na czworakach ostatni ostry zakręt, ujrzał skuloną na dnie ślepej odnogi tunelu osobę ubraną w znajome łachmany Zhańbionego. OdpręŜył się z ulgą i głęboko odetchnął. Obawiał się, Ŝe zobaczy wojownika wysłanego, aby odciąć mu drogę ucieczki. - I'panie, ty głupcze - powiedział. - O mało mnie... Urwał, kiedy skulona osoba odwróciła się w jego stronę. To nie był Ppan, tylko Kunra. Okryty niesławą były wojownik usiłował się wyprostować, ale nie pozwalała mu na to wysokość tunelu. Trzymał w prawej dłoni spiczastą bryłkę korala yorik. W czerwonawym blasku kryształu lambent było widać, Ŝe czubek jest czymś splamiony. • Co tu robisz? - zapytał Kunra, nie kryjąc urazy, jaką od początku Ŝywił do Noma Anora. • Mógłbym zapytać cię o to samo - odparł były egzekutor. - Przypuszczam jednak, Ŝe obaj przybyliśmy tu z tego samego powodu. Były wojownik spuścił głowę, ale po chwili znów spojrzał na rozmówcę. - Czy to przypadkiem nie odwłok chuk'i? - zainteresował się Nom Anor, wskazując krwawą plamę u stóp Kunry. Kiedy wydalający skorupę chuk'a kończył pracę i zapadał w drzemkę, jego cielsko pęczniało i blokowało pozostałą część szybu niczym korek, przez co przemieszczanie się między niŜszymi a wyŜszymi poziomami stawało się praktycznie niemoŜliwe. 280 Usunięcie tego korka pozwoliłoby obu Yuuzhanom na dalszą ucieczkę przed moŜliwym pościgiem wojowników, chociaŜ istniała szansa, Ŝe prześladowcy nie ośmielą się zapuścić za nimi tak głęboko. Kłopot w tym, Ŝe zanim kończące pracę stworzenie zapadło w drzemkę, wysuwało na boki i wbijało jak kotwice w ścianki szybu organiczne szpikulce, których usunięcie nie było wcale proste. TuŜ pod utwardzoną skórą znajdowała się warstwa gąbczastej miękkiej tkanki, a jeszcze niŜej nerw wiodący do prawego zwoju nerwowego. Jeśli ktoś go podraŜnił, wpuszczone w litą skałę kotwice wysuwały się z niej w odruchu obronnym, dzięki czemu chuk'a mógł się ześliznąć na niŜszy poziom. Widząc krew na dłoniach i pod stopami Kunry, Nom Anor domyślił się, Ŝe były yuuzhański

wojownik starał się - na razie bez powodzenia - podraŜnić nerw zwierzęcia. W odpowiedzi na pytanie byłego egzekutora Kunra kiwnął głową. • Ale stworzenie nie reaguje - powiedział. - Nie mogę się dostać do nerwu. • Pozwól, Ŝe ja spróbuję - odparł Nom Anor. Podszedł do wojownika, wręczył mu kryształ lambent i sięgnął po sporządzone domowym sposobem coufee. Wyciągał je zza pasa bardzo powoli, Ŝeby Kunra miał okazję przyjrzeć się ostrej klindze. Potem odwrócił się i pochylił, Ŝeby obejrzeć ranę w mięsistym cielsku wydalającego skorupę zwierzęcia. W końcu zagłębił coufee w ranie i zaczął nim obracać, Ŝeby dostać się do nerwu. Jego zadanie nie było łatwe; cały czas musiał obserwować Kunrę kątem oka i zastanawiać się, czy przypadkiem były wojownik nie zechce dać upustu niechęci i nie spuści bryły korala na jego głowę. - Nic nie widzę - odezwał się w pewnej chwili. - Stań tu, obok mnie, i unieś lambent jak najwyŜej. Były wojownik zbliŜył się, a odbłyski światła zatańczyły na śliskich ścianach szybu. Chwilę później wyciągnął rękę, Ŝeby światło padało pod bardziej korzystnym kątem. Nom Anor westchnął z ulgą. Jesteśmy znów sojusznikami, przynajmniej na razie, pomyślał. WciąŜ jeszcze chciałby się dowiedzieć tego i owego. • Czy to ty ich sprowadziłeś? - zapytał, nie odwracając głowy. - Tamtych wojowników? • Nie! - Na myśl, Ŝe ktoś mógłby go posądzać o coś takiego, w głosie byłego wojownika zabrzmiało tak szczere oburzenie, iŜ Nom Anor od razu się uspokoił. Nie było wątpliwości, Ŝe Kunra mówi prawdę. - Dlaczego tak uwaŜasz? 281 Nie przerywając pracy, Nom Anor wzruszył ramionami. - Ty i ja jesteśmy jedynymi, którym udało się uciec, a wiem, Ŝe to nie ja ich sprowadziłem - powiedział. Uniósł głowę i spojrzał na byłego wojownika. Na jego pokrytej niedokończonymi bliznami twarzy malowała się udręka. - To nie byłem ja - zapewnił go Kuma. - Nie mam pojęcia, dlaczego się tam pojawili. PrzeŜyłem, bo... - Urwał, jakby się zastanawiał, czy powinien wyjawić całą prawdę. - Stałem wtedy na warcie z Sh'rothem - podjął po chwili. - Kiedy go zaatakowali, po prostu uciekłem.

Nom Anor przyglądał mu się jeszcze chwilę, aŜ wreszcie pokiwał głową i wrócił do pracy. „Uciekłem". To wszystko wyjaśniało: dlaczego Kunra miał dość czasu na ucieczkę, ale dlaczego został Zhańbionym. Bez względu na okoliczności, wojownicy nie uciekali z miejsca walki, a sądząc po minie Kumy, to nie był pierwszy raz, kiedy zachował się jak skończony tchórz. Miał wielkie szczęście, Ŝe kiedy zdarzyło mu się to pierwszy raz, od razu go nie zabito. - Jak sądzisz, co ich tam sprowadziło? - zapytał egzekutor. Nie mógł się pozbyć podejrzeń, Ŝe ktoś jednak powiadomił władze, iŜ on ukrywa się właśnie w tej grupie Zhańbionych. Gdyby Shimrra dowiedział się, Ŝe Non Anor przeŜył, od razu wysłałby oddział wojowników, aby go zabili, a najlepszym sposobem osiągnięcia celu było zaatakowanie śpiących członków grupy. Na miejscu najwyŜszego lorda postąpiłby dokładnie tak samo. - Wiadomo co - odparł Kunra. Zmiana tematu rozmowy wywołała u niego wyraźne oŜywienie. - Jedyna rzecz, jakiej obawiają się członkowie wyŜszych kast. Herezja. Nom Anor musiał przyznać w duchu, Ŝe słowa Zhańbionego mają sporo sensu. Niewątpliwie kapłani zachwycali się systemem wierzeń Jedai nie bardziej niŜ Shimrra samymi rycerzami Jedi. A moŜe nawet o wiele mniej. Głoszone przez niektórych Zhańbionych poglądy traktowali jak wewnętrznego wroga, wykorzenienie ich musieli uznawać za sprawę pierwszorzędnej wagi. JeŜeli jednak właśnie to było powodem pojawienia się oddziału wojowników, dlaczego, zanim przestał się cieszyć łaskami najwyŜszego lorda, ani razu nie słyszał o podobnych czystkach ani polowaniach na Zhańbionych? Przypuszczał, Ŝe odpowiedź kryje się w braku rozpowszechniania takich informacji. Nawet gdyby lord Shimrra zdołał złapać jakiegoś neofitę, poddany torturom nieszczęśnik mógł mu wskazać najwyŜej dwóch albo trzech innych, aci doprowadziliby go donikąd albo ujawnili toŜsamość pierwszego. 282 Szerzeniu się herezji nie towarzyszył wyraźny ślad, o czym mógł zaświadczyć sam Nom Anor. Starał się go odnaleźć, ale nadaremnie. Kto wie, moŜe właśnie prowadzone przez niego śledztwo spowodowało pierwszy raz powstanie wyraźnego śladu? MoŜe to on, starając się wykorzystać wierzenia Zhańbionych do swojego celu, przyczynił się do ich przedwczesnej śmierci? JeŜeli

naprawdę tak wyglądała prawda, Nom Anor nie dostrzegał w tym Ŝadnej ironii losu. Tamci wszyscy zginęli, a on nie mógł wydostać się z wentylacyjnego szybu. Czuł się jak zwierzę wpędzone w pułapkę, którą mimowolnie sam zastawił. Ze wzbierającą frustracją obracał coufee coraz energiczniej i pogrąŜał je coraz głębiej. W końcu jego splamiona czarną posoką ręka skryła się po łokieć w ranie w odwłoku chuk'i. W pewnej chwili stworzenie spazmatycznie zadygotało i Nom Anor domyślił się, Ŝe coufee znalazło się blisko nerwu. Zagłębił ostrze jeszcze bardziej i po kilku następnych sekundach cielsko chuk'i przeniknął dreszcz podobny do wstrząsu tektonicznego. Tkanka wokół dłoni egzekutora zacisnęła się niczym obręcz. Obawiając się złamania palców albo utraty jedynej broni, Nom Anor pospiesznie wyciągną! coufee z rany. Wypłynęła z niej struga czarnej posoki, a uformowana przez zwierzę skorupa jeszcze silniej zadrŜała. Kuma głęboko westchnął. Na jego twarzy odmalowała się ogromna ulga. - Robiłeś to juŜ kiedyś? - zapytał, rozciągając poznaczone bliznami wargi w czymś w rodzaju uśmiechu. Nom Anor juŜ miał przyznać, Ŝe nigdy w Ŝyciu, ale nagle skorupa pod ich stopami zapadła się i runęli w mroczną czeluść wentylacyjnego szybu.

Jacen Solo znajdował się niedaleko „Cienia Jadę1' i skupiał całą uwagę na chwili obecnej. Do wyskoczenia z nadprzestrzeni pozostawało zaledwie kilka minut, a on miał jeszcze tyle do zrobienia. Musiał zapoznać się z systemami, zaprogramować mózgi androidów, prześledzić strategie walki maszyn przeznaczonych na przynętę i przeprowadzić niezliczone procedury kontrolne nieznanych podzespołów. Pochłaniało to mnóstwo czasu, ale było konieczne. Młody Solo wiedział, Ŝe kiedy wyda rozkaz następnego skoku i wyprawa rozpocznie się na dobre, nie będzie miał czasu na upewnienie się, iŜ wszystko funkcjonuje prawidłowo. 283 Zamknięty szczelnie w kabinie niezdolnego do lotu myśliwca typu TIE, którego spowijała energetyczna sieć dość gęsta, Ŝeby powstrzymać kometę, znajdowaf się wraz z „Cieniem Jadę" i pozostałymi myśliwcami mniej więcej w centralnej części wewnętrznego kadłuba „Braksańskiego MiaŜdŜy gnata". Był takŜe połączony elektronicznie z mózgiem gwiezdnego pancernika i mógł kierować wszystkimi jego ruchami. Czuł się trochę jak phindiański mistrz lalkarski, który sprytnie wykorzystuje

źródło światła do rzucania na ekran cieni o wiele większych niŜ rzeczywiste przedmioty. Miał nadzieję, Ŝe Yuuzhan Yongowie dadzą się nabrać na te sztuczki. Gdyby przejrzeli podstęp Pellaeona, gwiezdny pancernik nie ostałby się długo w przestworzach, a wyprawa zakończyłaby się bardzo szybko. Jej uczestnicy przygotowali tylko jedną niespodziankę i po wykorzystaniu jej nie mogli liczyć na nic więcej. Musieli pokładać nadzieję tylko w szczęściu, a chociaŜ szczęście nie zawodziło członków jego rodziny w wielu Ŝyciowych tarapatach, Jacen wolałby nie polegać tylko na nim. Śmierć Anakina udowodniła raz na zawsze, Ŝe szczęście nie zawsze dopisywało rodowi Solo. W końcu rozpoczęła się ostatnia minuta i Jacen zdwoił tempo wykonywania kontrolnych procedur. To trudne zadanie absorbowało tylko analityczną część jego umysłu. Pozostałą, bardziej intuicyjną cząstkę, której zazwyczaj powierzał rozwiązywanie problemu znalezienia własnego miejsca w Mocy, postanowił poświęcić przebywającym na pokładzie „Cienia Jadę" Danni i Sabie. Obserwując z pewnej odległości ich przygotowania, uświadomił sobie, jak niewiele on sam wnosi do wyprawy. Jego zadanie polegało .właściwie tylko na sprawdzaniu, jak poczynają sobie mózgi androidów typu SD. UwaŜał jednak, Ŝe postąpił słusznie, nalegając na uczestniczenie choć w części wyprawy. Powody takiej opinii aŜ do teraz starał się ukrywać nawet przed sobą... Bardzo przeŜywał zdenerwowanie Danni. Młoda badaczka nie miała świetlnego miecza ani nie odbywała doskonalących władanie Mocą ćwiczeń, jakie przeprowadzali rycerze Jedi. Przez cały czas trwania wyprawy miała polegać wyłącznie na umiejętnościach Saby Sebatyne. Musiała to sobie uświadamiać, a mimo to zdecydowała się wziąć w niej udział. Jej odwaga sprawiła, Ŝe Jacen lubił ją jeszcze bardziej. śywo pamiętał chwile spędzone z nią na pokładzie „Cienia Jadę", kiedy oboje czekali na przybycie pani komandor Yage. Coś się tam wówczas wydarzyło, coś ich połączyło. Jacen zastanawiał się, czy nie spowodowała tego nuda. A moŜe świadczyło to o głębszym, prawdziwym 284 uczuciu? Nie mógłby zaprzeczyć, Ŝe wkrótce po wyrwaniu Danni z łap Yuuzhan Yongów na Helsce Cztery zadurzył się w niej jak sztubak, ale tamto uczucie niewiele znaczyło i szybko przeminęło. Uznał je za skutek wywołanych okolicznościami emocji i właściwie nie przywiązywał do niego większej wagi. i oto teraz uczucie

wróciło ze zdwojoną siłą. A przecieŜ nie zaszło nic szczególnego, co by je podsyciło. Pomyślał, Ŝe po zakończeniu wyprawy będzie musiał przyjrzeć się z bliska tej sytuacji. Naturalnie bardzo delikatnie. Udowodnił, Ŝe jest doświadczonym pilotem i wojownikiem, a takŜe - bądź co bądź rycerzem Jedi, ale jeŜeli chodziło o sprawy sercowe, zaliczał się do nowicj uszy. • Skok zakończony - oznajmiły niespodziewanie mózgi androidów, wyrywając go z zadumy. • Uhm... ale to dopiero polowa roboty - poinformował Jacen szybko pozostałe uczestniczki wyprawy. Obawiał się, Ŝe gdyby się zawahał, mogłyby odgadnąć, o czym myślał. Zaczął przebierać palcami po klawiaturach kontrolnych pulpitów, Ŝeby obliczyć i wpisać do pamięci współrzędne drugiego skoku. Rozmieszczenie przyrządów w kabinie myśliwca TIE róŜniło się wprawdzie od tego, do jakiego się przyzwyczaił, ale nie sprawiało mu większych trudności. • To brzmi po prostu optymalnie - odezwała się Mara ze sterowni „Cienia Jadę", spoczywającego nieopodal imperialnego myśliwca. • Prawidłowo - oznajmiły mózgi androidów. Nie potrafiły rozpoznawać sarkazmu. Zaprogramowany przez Jacena kurs zgadzał się z wyznaczonym przez mózgi androidów. JeŜeli transportowiec niewolników nie zmienił pozycji w przestworzach, powinni wyskoczyć tuŜ nad nim. Zaaprobował skok. Spojrzał na wskazania przyrządów i upewnił się, Ŝe jednostki napędowe „Braksańskiego MiaŜdŜygnata" obudziły się znów do Ŝycia, ale dzięki energetycznej sieci czuł się, jakby pozostawali absolutnie nieruchomo. • JuŜ jesteśmy w drodze - powiadomił pasaŜerki „Cienia Jadę''. - Wkrótce będziemy na miejscu. • Dokładnie za siedem koma cztery-siedem standardowych minut - poinformowały ich mózgi androidów. - Obwody taktyczne włączone. Myśliwce typu TIE gotowe do startu. Generatory ochronnych pól zaprogramowane. Ładunki wybuchowe w kadłubie uzbrojone. Mózgi androidów powtarzały ustalone jeszcze na początku wyprawy meldunki co minutę bez Ŝadnej zmiany. Przez te nadawane w kółko 285

komunikaty Jacen czuł się jak na wpół zahipnotyzowany, postanowił więc się odpręŜyć i zająć czymś innym. Powrócił myślami do Danni i przywołał na ekran monitora widok ze sterowni „Cienia Jadę", gdzie Saba, Danni i Mara czekały niecierpliwie na prawdziwy początek akcji. W miarę narastania napięcia młoda badaczka oddychała z coraz większym wysiłkiem, w jej oczekiwaniu kryło się jednak podniecenie... do tego zaraźliwe. Jacen poczuł, Ŝe i jego serce zaczyna bić przyspieszonym rytmem, a na dłoniach pojawiają się mikroskopijne kropelki potu... Z wdzięcznością i ulgą usłyszał, Ŝe mózgi androidów uprzedzają o bliskim wyjściu z nadprzestrzeni. Drugi i trzeci raz sprawdził poprawność funkcjonowania pokładowych systemów i podzespołów „Braksańskiego MiaŜdŜy gnata" i w końcu się upewnił, Ŝe Ŝaden, włącznie z nim, nie zawiedzie. • Jesteśmy prawie u celu - oznajmił przez komunikator. - Trzymajcie się. Niedługo zacznie się najgorsze. • Nie wątpię, Ŝe zatroszczysz się o nas, Jacenie - odezwała się Mara. Jacen uśmiechnął się niepewnie, zaŜenowany pokładanym w nim zaufaniem. Nic z tego nie będzie, jeŜeli się nie skupię na tym, co robię, pomyślał. - Pięć sekund - zameldowały mózgi androidów. - Stan: optymalny. Trzy, dwie, jedna... Świetliste smugi wyprzedziły okręt i przeistoczyły się w punkciki gwiazd przed dziobem. Gwiezdny pancernik wtargnął do normalnych przestworzy z subtelnościąasteroidy. Promienie czujników natychmiast omiotły wyznaczony wycinek przestworzy w poszukiwaniu transportowca niewolników. Kiedy w końcu go odnalazły, niemal dokładnie tam, gdzie przewidywano, zautomatyzowane systemy celownicze pokładowych dział i baterii turbolaserów od razu namierzyły cel i otworzyły ogień do poskręcanych macek. Równocześnie eskadra myśliwców typu TIE, wysłanych na przynętę, wystartowała z pokładu lotniczego i przystąpiła do ataku. Rozpoczęła się najwaŜniejsza faza operacji, nic więc dziwnego, Ŝe Jacen czuł narastający niepokój. Atak powinien być wystarczająco zaciekły, aby przekonać nieprzyjaciół, Ŝe stanowi powaŜne zagroŜenie, ale zarazem nie na tyle intensywny, Ŝeby powaŜnie uszkodzić transportowiec niewolników. Ostatnią rzeczą, na jakiej wszystkim zaleŜało, było rozprucie jego koralowego kadłuba i uśmiercenie zawartości. 286

Wyglądato jednak na to, Ŝe trudno będzie doprowadzić do takiego zakończenia akcji. Transportowiec niewolników był opancerzony na wypadek niespodziewanego ataku, a macki sprawiały wraŜenie grubych i pręŜnych. Yuuzhański statek nie miał wprawdzie wyrzutni plazmy, a dovin basale nie zachowywały się tak samo jak na pokładach jednostek szturmowych, ale niemal od razu od ramion sąsiednich okrętów liniowych zaczęły się odrywać eskadry koralowych skoczków, spiesząc na spotkanie z napastnikami. Jacen obserwował z nieskrywaną obawą przebieg akcji na otaczających go ekranach monitorów. Raz po raz gorączkowo zaciskał pięści, jakby nie do końca potrafił zapanować nad nerwami. Znajdowali się tak głęboko na tyłach wroga, Ŝe trudno było nie odczuwać niepokoju. Naprawdę niewiele dzieliło sukces od katastrofy. Na tym jednak polegał plan. Członkowie wyprawy starali się stwarzać wraŜenie, Ŝe są wykonawcami samobójczego ataku. Yuuzhan Yongowie powinni się na to złapać, bo zgadzało się to idealnie z ich filozofią. Arogancja obcych istot spoza galaktyki nie pozwalała im uczyć się na własnych błędach, a przynajmniej pogodzić się z tym, Ŝe inni myślą inaczej niŜ oni. Bardzo waŜną rolę w wyprawie odgrywały takŜe mózgi androidów. Rozproszone po okręcie, ale połączone za pomocą ultraszybkiej informatycznej magistrali, kierowały ogniem baterii turbolaserów i decydowały o natęŜeniu ochronnych pól. Równocześnie przekazywały rozkazy znacznie mniej skomplikowanym mózgom wysłanych jako przynęta myśliwców typu TIE. Składały meldunki niezmiennie obojętnym głosem i zachowywały idealny obiektywizm oceny sytuacji. Ton składanych meldunków nie zmienił się, nawet kiedy zabłąkany pocisk zdołał się przedrzeć przez ochronne pola i zniszczył jeden. To bitwa, pomyślał Jacen, a w bitwie naleŜy się liczyć ze stratami. Prawdopodobnie androidy uznawały dygotanie kadłuba i trzeszczenie grodzi gwiezdnego pancernika za dowód, Ŝe właściwie wywiązująsię z zadania. Dwa bezzałogowe myśliwce typu TIE uległy zniszczeniu niemal natychmiast, gdy tylko znalazły się w zasięgu ognia pilotów koralowych skoczków. Następne trzy spłonęły w ciągu kolejnej minuty, pozostałe zdołały jednak porazić jedną mackę transportowca niewolników. W tej samej chwili baterie potęŜnych turbolaserów „Braksańskiego MiaŜdŜy gnata'' rozpyliły na atomy trzy koralowe skoczki. To Jacen wpisał do pamięci mózgów androidów-artylerzystów technikę niosących zmienną energię strzałów. Z początku mogło się wydawać, Ŝe

287 fałszywi napastnicy utrzymują się dłuŜej, niŜ ktokolwiek by się spodziewał, ale szala zwycięstwa zaczęła się powoli przechylać na stronę Yuuzhan Yongów. Bezzałogowe myśliwce typu TIE, jeden po drugim, ze śmiercionośną precyzją przemieniały się w ogniste kule. W ciągu kilku następnych minut ostatni został trafiony dwiema wystrzelonymi pod róŜnymi kątami strugami ognistej plazmy. Zaledwie rozproszyła się chmura płonących szczątków, piloci koralowych skoczków przypuścili szturm na gwiezdny pancernik. Zaczęli go ostrzeliwać ze wszystkich stron równocześnie. Kierujące ruchami ogromnego okrętu mózgi androidów przystąpiły do wykonywania manewru. Wyglądało to, jakby okręt zamierzał zrezygnować z ataku, zawrócić i opuścić pole bitwy, ale i tak wokół pancernika cały czas roiły się chmury koralowych skoczków. Ich piloci posyłali pocisk za pociskiem w osłabione osłony. W pewnej chwili Jacen pozwolił, Ŝeby kolejne generatory ochronnych pól straciły zasilanie; kadłubem zakołysał wstrząs potęŜnej eksplozji. Po kilku następnych sekundach eksplodowały jednostki napędu nadświetlnego i w przestworza pofrunęły chmury szczątków. Nawet chroniony przez energetyczną sieć Jacen zatrząsł się jak kostka do gry w kubku, którym potrząsa zdenerwowany hazardzista. Młodego Solo chronił prócz sieci gruby pancerz gwiezdnego okrętu i skorupa kabiny myśliwca typu TIE, energia wstrząsu musiała być jednak znaczna, skoro się zakołysał w fotelu pilota. Monotonny pomruk generatorów „Braksańskiego MiaŜdŜygnata" zaczął cichnąć, a gwiezdny pancernik wyraźnie zboczył z kursu. Yuuzhan Yongowie nie powinni potrzebować lepszej zachęty. Przeczuwając bliskie zwycięstwo, zaczęli posyłać strugi ognistej plazmy w osłabione miejsca kadłuba. Baterie poczwórnych dział eksplodowały, stanowiska emiterów ochronnych pól stawały w płomieniach, a spomiędzy popękanych pokładów i grodzi trysnęły w próŜnię strumienie uchodzącej atmosfery. W pewnej chwili zaokrąglona jak ptasi dziób przednia część okrętu otworzyła się, jakby pocisk rozerwał na kawałki pokłady dowodzenia. Umilkły pozostałe jednostki napędowe, zaprzestały pracy ostatnie generatory sztucznego ciąŜenia. W końcu zostały trafione rezerwowe generatory mocy. W burcie „Braksańskiego MiaŜdŜygnata" utworzyła się gigantyczna dziura, przez którą uciekły w próŜnię resztki powietrza i wystrzeliły fontanny szczątków. Wyglądało na to, Ŝe wszystko przepadło. Generatory nie funkcjonowały, a wraz z

nimi wyłączyły się mózgi androidów typu SD. Co prawda Jacen mógł je znów włączyć, gdyby uznał to za konieczne. 288 W końcu wewnątrz okrętu coś przeciągle jęknęło i gwiezdny pancernik zapadł w stan podobny do śpiączki. Grzechot szczątków wylatujących w próŜnię przez wyrwy w zewnętrznym pancerzu przypominał odgłosy miaŜdŜenia śmieci w komorze zgniatacza odpadków. Wreszcie zapanowała cisza nawet w tajnym sercu gwiezdnego pancernika. Podświadomie wstrzymując oddech, Jacen wyczuwał, Ŝe tak samo postępują piloci siedzący w kabinach myśliwców typu TIE i członkowie załogi w sterowni „Cienia Jadę". Kilka następnych chwil miało zdecydować, czy wyprawa zakończy się powodzeniem, czy poraŜką. Gdyby Yuuzhan Yongowie nie wierzyli, Ŝe ogromny okręt jest niezdolny do wykonywania jakichkolwiek manewrów, z pewnością postaraliby się szybko doprowadzić do takiego stanu. Postronnemu obserwatorowi mogłoby się wydawać, Ŝe z pokładu lotniczego „Braksańskiego MiaŜdŜygnata" wystartowali do boju piloci myśliwców typu TIE, ale ich atak zakończył się katastrofą. Piłoci stracili Ŝycie, a później zniszczeniu uległ sam wielki okręt. Wszystkie systemy pokładowe wyłączono i nie istniał Ŝaden powód, aby podejrzewać, Ŝe na rozkaz do startu czekają piłoci jeszcze jednej eskadry i członkowie załogi „Cienia Jadę", Ŝe w kabinie unieruchomionego myśliwca czuwa Ŝywy Jacen, a na jego polecenia oczekują chwilowo wyłączone mózgi androidów. Wszystko zaleŜało obecnie od podtrzymywania złudzenia absolutnej katastrofy. Jacen miał do dyspozycji juŜ tylko dwie zainstalowane na kadłubie holograficzne kamery. Nie odrywał spojrzenia od przekazywanych obrazów. Pierwszy ukazywał wyrwę w rufowej sekcji gwiezdnego pancernika, a drugi widok kadłuba od strony rufy. Na obu widniały takŜe powoli wirujące gwiazdy. Wynikało z tego, Ŝe ostatnia eksplozja nadała kadłubowi wielkiego okrętu przekonujący ruch obrotowy. Pierwsza zdecydowała się przerwać ciszę Mara. • Dzieje się coś, Jacenie? - zapytała szeptem. • Na razie nic szczególnego - odparł równie cicho miody Solo. - Nie strzelają, co moŜna uznać za dobrą wróŜbę, ale na razie nigdzie w przestworzach nie widzę transportowca niewolników. - Ona uwaŜa, Ŝe ten spokój jest przekonujący - odezwała się Saba. Jacen wytęŜył

słuch. Okręt unosił się w próŜni i nikt nie mógł usłyszeć, co robią Yuuzhan Yongowie, panowała jednak tak głęboka cisza, Ŝe Barabelka mogła mieć rację. Prawdopodobnie Yuuzhan Yongowie rzeczywiście zrezygnowali z ataku. Trudno byłoby przewidzieć, co stanie się chwilę później, ale istniała tylko jedna moŜliwość. 9 - Ruiny Imperium

289

- Uwaga, wszyscy - odezwał się Jacen. - Na stanowiska. Kiedy dowiem się czegoś konkretnego, usłyszycie trzask włączanego mikrofonu mojego komunikatora. Zamknął oczy, posłuŜył się Mocą i uwolnił myśli. Posłał Danni i Sabie Ŝyczenie powodzenia, ale nawet jeŜeli odebrały jego myśl, były zbyt zajęte, Ŝeby odpowiedzieć. Usłyszał cichutki pomruk i domyślił się, Ŝe śluza jachtu została uszczelniona, wątpił jednak, by było to słychać na zewnątrz. A nawet gdyby ktoś zwrócił na to uwagę, z pewnością przypisałby ten dźwięk stygnięciu elementów konstrukcji kadłuba rzekomego wraku. Jacen wiedział, Ŝe taki proces trwa zazwyczaj dosyć długo. Zawsze mogły ocaleć miejsca, w których tliła się sztuczna inteligencja, tu i ówdzie mogły nawet przeŜyć grupki rozbitków... Nagle przezjeden z ekranów przesunął się jakiś cień. Młody Solo napiął mięśnie, chociaŜ wiedział, czego się spodziewać. I rzeczywiście - powolne wirowanie „Braksańskiego MiaŜdŜygnata" wokół osi sprawiło, Ŝe minutę później w polu widzenia holograficznej kamery pojawił się transportowiec niewolników. Jak spodziewał się Jacen, był o wiele większy, niŜ kiedy widział go poprzednio. Włączył i wyłączył mikrofon komunikatora, aby potwierdzić, Ŝe wszystko przebiega zgodnie z planem. W następnej sekundzie gwiezdnym pancernikiem szarpnął potęŜny wstrząs. Jacenowi przez chwilę się zdawało, Ŝe cichutki trzask włączanego mikrofonu komunikatora mógł zdradzić nieprzyjaciołom, iŜ na pokładzie gwiezdnego pancernika pozostali Ŝywi członkowie załogi, ale zaraz uświadomił sobie, Ŝe wstrząs spowodował dovin basal transportowca niewolników. Organiczny repulsor Yuuzhan Yongów po prostu usiłował przyciągnąć ogromny okręt. Wszystko w porządku, pomyślała Mara. Uwolniła tę myśl i wysłała do pozostałych Jedi, dołączając do niej falę zachęty, poparcia i zaufania. Kilka minut później wszyscy poczuli kolejne szarpnięcie, a po nim rozległ się zgrzyt skręcanego metalu. Jacen zaczął się obawiać o całość kadłuba. Pozbawionej

działania inercyjnych tłumików konstrukcji nie obliczono na przenoszenie tak duŜych napręŜeń. Na szczęście wytrzymała. Kiedy wszystko się uspokoiło, gwiazdy przestały wirować tak szybko jak poprzednio, za to zaczął się obracać sam cel ich wyprawy. Jacen stwierdził, Ŝe ogromny transportowiec jest przyciągany do kadłuba „MiaŜdŜygnata" za pomocą yuuzhańskiej wersji sztucznego ciąŜenia. 290 Transportowiec niewolników zbliŜał się z wyciągniętymi mackami, niczym potwór z sennego koszmaru. Jacen włączył mikrofon komunikatora. • Złapali nas - szepnął. - A nasz sympatyczny yuuzhański transportowiec szybko się zbliŜa. • Widzisz jakieś koralowe skoczki? - zapytała Mara. • Rozsądnie będzie załoŜyć, Ŝe większość powróciła do swoich okrętów liniowych - odparł młody Solo. - Pewnie pozostało ich w przestworzach tyIko tyle, Ŝeby... Przerwał mu głos wydobywający się z komunikatora. Członkom załogi gwiezdnego pancernika nie pozwolono przesyłać Ŝadnych wiadomości, ale odbiorniki pokładowych komunikatorów wciąŜ jeszcze funkcjonowały prawidłowo. - Mówi komandor B'shith Yorrik - rozległ się nagle szorstki głos Yuuzhanina. W pierwszej chwili Jacen osłupiał. Yillipy stosowane przez nieprzyjaciół do porozumiewania się między sobą nie przesyłały informacji za pomocą fal elektromagnetycznych, o ile w transmisji nie uczestniczył takŜe oggzil, a jedynym powodem posłuŜenia się tym drugim zwierzątkiem musiała być chęć zwrócenia się bezpośrednio do przeciwników. Upewniły go o tym następne słowa komandora Yorrika. - Wszyscy niewierni mają natychmiast się poddać albo zostaną zabici. Jacena ogarnęła bezbrzeŜna rozpacz. Ten komandor wiedział, Ŝe ukrywąjąsię wewnątrz okrętu! A więc plan zaskoczenia Yuuzhan Yongów spalił na panewce, cały wysiłek poszedł na marne. Zaczekaj, Jacenie, pocieszyła go Mara poprzez Moc. Na pewno wyczuła wzbierającą w jego sercu falę rozpaczy. - Nie mamy zamiaru się poddawać, aby zostać waszymi niewolnikami - rozległ

się z komunikatora inny głos, gniewny i burkliwy. Wielki admirał Pellaeon! Jacen poczuł tak wielką ulgę, Ŝe o mało się nie roześmiał. Ultimatum komandora Yorrika zostało skierowane do przywódców Imperium, a nie członków załogi „Braksańskiego MiaŜdŜy gnata"! - Wydajcie Jeedai, których ukrywacie pośród siebie! – zaŜądał Yuuzhanin. Jacen uśmiechnął się ponuro do swoich myśli. Yuuzhan Yongowie musieli zauwaŜyć zmianę taktyki przeciwników; domyślili się, Ŝe Wrogowie skorzystali z pomocy rycerzy Jedi. - Dlaczego mielibyśmy wydać wam tych, którzy nam pomagają? - zapytał Pellaeon. 291 • Na co przyda się wam ich pomoc, jeŜeli wszystko zakończy się waszą śmiercią? odparł gniewnie Yorrik. • Zaatakowaliście nas bez najmniejszej prowokacji - odciął się wielki admirał. Wygląda na to, Ŝe od początku zaleŜało wam tylko na naszej śmierci. • Wystarczającą prowokacją jest obecność Jeedai pośród was - warknął Yuuzhanin. - Prowokacją jest wasz opór. Prowokacją jest sam fakt waszego istnienia. A teraz, niewierni, wyłączcie zasilanie systemów obronnych i natychmiast się poddajcie! • Mam lepszy pomysł - odparł rzeczowo Pellaeon. – Wynoście się z naszego systemu, dopóki jeszcze moŜecie. Jacen zorientował się, Ŝe wielki admirał gra na zwłokę, a moŜe tylko chce, Ŝeby tak się wydawało. Młody Soło siedział zamknięty w środku gwiezdnego pancernika z wyłączonymi wszystkimi systemami i nie miał pojęcia, jak radzą sobie imperialne siły zbrojne. Zakładał, Ŝe Pellaeon postępuje zgodnie z pierwotnym planem i stara się sprawiać wraŜenie, jakby jego wojska się wycofywały. Prawdopodobnie ultimatum B'shitha Yorrika miało na celu nakłonienie przeciwników do szybszego podjęcia nieuchronnej decyzji. Z głośnika zagrzmiał szyderczy śmiech yuuzhańskiego dowódcy. - JeŜeli sądziliście, Ŝe tchórzliwy atak na nasze tyły pozwoli wam zmienić wynik tej bitwy, powinniście wiedzieć, Ŝe wasze Ŝałosne plany spaliły na panewce. A wasze przeŜycie, głupcy, zaleŜy wyłącznie od mojej dobrej woli. Wielki admirał Pellaeon wahał się wystarczająco długo, aby sprawić wraŜenie, Ŝe

wiadomość zaskoczyła go i przeraziła. • Nie sądzę, Ŝeby w całej społeczności Yuuzhan Yongów pozostał choćby atom dobrej woli - odezwał się w końcu leciutko drŜącym głosem. Jacen musiał przyznać, Ŝe wielki admirał doskonale odgrywa swoją rolę. - Wolimy raczej zginąć, niŜ ci poddać się, Yorrik. • A więc niech tak się stanie - oznajmił yuuzhański dowódca i znowu wybuchnął pogardliwym śmiechem. - I niech Yun-Yammka pochłonie wasze ciała i dusze. B'shith Yorrik powiedział coś jeszcze, ale młody Solo juŜ go nie słuchał. Cichy trzask w głośniku komunikatora upewnił go, Ŝe Saba i Danni zajęły wyznaczone pozycje i sągotowe przelecieć do wnętrza transportowca niewolników. Przelecieć... Jacen pokręcił głową. Klasyczny eufemizm. Poczuł, Ŝe Mara przyłącza się do niego, aby Ŝyczyć powodzenia Sabie i Danni, 292 przygotowującym się do wykonania zadania wewnątrz uszkodzonego kadłuba „Braksańskiego MiaŜdŜygnata" . Minutę czy dwie później uświadomił sobie, Ŝe odlatują. Wyczuł napływającą od nich falę niepokoju i zrozumiał, Ŝe dały się schwytać jednej z macek. Kiedy znalazły się w brzuchu transportowca niewolników, natęŜenie wysyłanych przez nie myśli trochę osłabło. Obecnie były poza zasięgiem Jacena i choćby bardzo chciał, nie zdołałby im pomóc. Sytuacja wymknęła mu się spod kontroli, podobnie jak Pellaeonowi zaczynał się pozornie wymykać spod kontroli wynik walki w przestworzach Boroska. Jacen mógł tylko uzbroić się w cierpliwość, czekać na znak i nie tracić nadziei.

W końcu do okrętu wśliznęła się końcówka jednej z ocalałych macek transportowca niewolników. Kiedy zaczęła się skręcać w poszukiwaniu pozostałych przy Ŝyciu ofiar, Sabę Sebatyne opuściła odwaga. Zakończony silnie umięśnionym zwieraczem, elastyczny wąŜ o grubości dwóch metrów przeniknął przez jeden z otworów w burcie gwiezdnego okrętu i zaczął myszkować po kątach lądowiska. Na jego widok kaŜdy wpadłby w przeraŜenie. Podwładni Pellaeona wypoŜyczyli z kostnicy najbliŜszego gwiezdnego niszczyciela kilkadziesiąt zwłok poległych Ŝołnierzy i rozmieścili ich ciała w pobliŜu miejsc, w których eksplodujące ładunki powinny wyszarpnąć dziury w kadłubie

pancernika. Saba współczuła rodzinom poległych szturmowców, ale wiedziała, Ŝe nie moŜna było o tym zapomnieć, jeŜeli ich wyprawa miała zakończyć się powodzeniem. Zniszczony i dryfujący w przestworzach wrak okrętu bez trupów marynarzy na pokładach z pewnością wzbudziłby podejrzenia Yuuzhan Yongów i postawił powodzenie wyprawy pod znakiem zapytania. Macki nie interesowały się jednak zwłokami imperialnych Ŝołnierzy. Nie zwracały uwagi na martwą tkankę i uwijały się w poszukiwaniu czegoś bardziej uŜytecznego. Węsząc za czymś, co dawałoby oznaki Ŝycia, z kaŜdą chwilą zapuszczały się coraz dalej w głąb podziurawionego kadłuba. Jedna macka, szperając na oślep, minęła stojącą nieruchomo Danni w odległości mniej więcej dwóch metrów; młoda badaczka zbladła jak ściana, ale się nie cofnęła. Saba takŜe nie. Pokładając wiarę w Mocy i w uszczelnionym skafandrze, wyszła z kryjówki i ruszyła w stronę jednej z macek. SpręŜysty wąŜ zauwaŜył ja błyskawicznie i zaczął się wyciągać w jej stronę. Barabelka przypomniała sobie, jak kilka miesięcy wcześniej jej 293 ziomkowie wysypywali się z brzucha innego transportowca niewolników i dryfowali bezradnie w próŜni niczym sześcioramienne gwiazdy; napięła mięśnie, zamknęła oczy i postarała się o tym nie myśleć. Mimo wszystko to nie była właściwa pora na opłakiwanie śmierci pobratymców. Powinna skupić cafą uwagę na chwili obecnej; musiała myśleć wyłącznie o wykonaniu zadania. - Za jej ojczyznę - szepnęła. - Za jej ziomków. Kiedy została wessana przez giętką mackę, zmusiła się do zachowania spokoju. Przemieszczała się wewnątrz giętkiej, śliskiej, Ŝebrowanej rury w kierunku ładowni transportowca niewolników. Ładowni? - pomyślała. Kogo staram się oszukać? Kierowała się do brzucha yuuzhańskiego statku, zupełnie jakby została przez niego pochłonięta. Z kaŜdym energicznym skurczem macki czuła, Ŝe jej ciało obija się 0

twarde Ŝebra rury.

Im dalej, tym skurcze stawały się silniejsze i Saba zrozumiała, Ŝe zbliŜa się do nasady macki transportowca. Zastanawiała się, czy i Danni dała się schwytać, nie miałajednak czasu tego sprawdzić. Zbyt wielką uwagę poświęcała temu, co się dzieje z nią, aby się interesować czymkolwiek innym. A jednak bardzo chciała uwolnić myśli i wysłać je do Danni, Ŝeby dotknąć jej umysłu t poczuć się choćby trochę

pewniej. Pomogłoby to jej się uspokoić i utwierdzić w przekonaniu, Ŝe sobie poradzi. Niespodziewanie jazda śliską rurą dobiegła końca i Barabelka wylądowała w jakiejś gęstej zawiesinie. Odbiła się od niej niczym płaski kamień od powierzchni spokojnego stawu. Tyle razy uderzyła głową i innymi częściami ciała w unoszące się w galarecie twarde przedmioty, Ŝe zaczęła się obawiać o całość szyby hełmu. Kiedy w końcu znieruchomiała, z ulgą stwierdziła, Ŝe przezroczysta szyba nawet nie popękała. Chciała głęboko odetchnąć, lecz poczuła ból w klatce piersiowej. Nie wyczuwała złamanego Ŝebra, ale z pewnością była posiniaczona. Jej wraŜliwe na podczerwień oczy odbierały tylko jednolitą poświatę, zbyt rozproszoną i rozmytą, Ŝeby zdołała cokolwiek dostrzec. Poruszyła nogami, by popłynąć, ale poczuła, Ŝe ze wszystkich stron napie-rająnaniąjakieś przedmioty. Były miękkie na zewnątrz, twarde w środku i sprawiały w dotyku dziwne wraŜenie. Saba starała się któryś pochwycić, lecz były zbyt śliskie i wymykały się z jej rąk. Niespodziewanie coś uderzyło o szybę jej hełmu i Saba odruchowo cofnęła głowę. Wyciągnęła z torby ze sprzętem niewielką latarkę i przycisnęła guzik na obudowie. Przez galaretę przebiło się dość światła, Ŝeby 294 mogła dojrzeć podobny do rozgwiazdy kształt, który usiłował się dostać do jej twarzy. Zdecydowanym ruchem odsunęła go na bok i nagle zobaczyła głowę pływającej w zawiesinie ludzkiej istoty. Zachłysnęła się z przeraŜenia, ale od razu skarciła się w myśli. PrzecieŜ to jasne. Znajdowała się w brzuchu transportowca niewolników, czego więc mogła się spodziewać? Otaczająca ją galareta była prawdopodobnie rzadszą odmianą Ŝelu blorash, wykorzystywanego przez Yuuzhan Yongów podczas walki do unieruchamiania kończyn przeciwników. Szukająca dostępu do jej twarzy rozgwiazda mogła być uŜywaną przez yuuzhańskich pilotów organiczną maską do oddychania, zwaną gnullithem. Pływająca przed nią na wznak istota ludzka - z pewnością jedna z tysięcy unoszących się w zawiesinie - nie miała gnullitha i najprawdopodobniej nie Ŝyła. Saba, Ŝeby się upewnić, wyciągnęła ręce i dotknęła nieruchomej istoty. Czarnowłosa kobieta musiała utonąć, zanim zdołał dotrzeć do niej któryś z gnullithów... albo straciła Ŝycie podczas podróŜy Ŝebrowaną rurą. , Nagle Saba poczuła, Ŝe warstwa galarety wokół niej zafalowała, i domyśliła się, Ŝe giętka macka

wypluła Danni Quee. Poruszając mocarnymi rękami i nogami, zaczęła płynąć, Ŝeby dotrzeć do ścianki zbiornika z zawiesiną, nie potrafiłaby jednak powiedzieć, czy w ogóle się posuwa. A jeśli nawet, to czy we właściwą stronę. To było tak, jakby pływała z zawiązanymi oczami w zbiorniku z gęstym sokiem. Zmieniła taktykę, zrezygnowała z pływania i zaczęła się odpychać od napotykanych po drodze ludzi. Wyglądało na to, Ŝe wszyscy są nieprzytomni, jakby podano im dawkę narkotyku. W kaŜdym razie nie reagowali, kiedy dotykała ich albo odpychała. Mimo to nadal nie miała pojęcia, jak sobie radzi. Wiedziała tylko, Ŝe zamiast poruszać się równocześnie z nieruchomymi ciałami, odpycha je do tyłu. Kiedy wpadła do zawiesiny, straciła orientację. Nie przeszkadzałoby to jej tak bardzo, gdyby nie pływające w galarecie gnullithy. W którąkolwiek stronę się odwracała, widziała trzepoczące rozgwiazdy, nieustannie usiłujące wepchnąć do jej ust śliską rurkę do oddychania. W końcu zrezygnowała i znieruchomiała. Skupiła się, wyłączyła latarkę i zamknęła oczy. Odnalazła swój punkt równowagi i dopiero wówczas zdołała uwolnić myśli. Unoszący się wokół niej nieprzytomni ludzie tworzyli napierającą na nią ze wszystkich stron, skoncentrowaną kulę Ŝycia. Znajdowała się mniej więcej pośrodku zbiornika, ale uświadomiła sobie, Ŝe zanim odzyskała orientację, płynęła w przeciwnym kierunku, niŜ powinna. 295 Schowała pazury, rozluźniła mięśnie ogona i przywołała energię Mocy, Ŝeby pomogła jej pokonać stawiającą opór zawiesinę. Wyczuła, Ŝe zbliŜa się do krawędzi, i wyciągnęła ręce, na długo zanim dotarła do brzegu. Chwytała powietrze łapczywie niczym osoba, która odbiła się od dna głębokiego jeziora. Wszyscy jeńcy byli nieprzytomni, ale nawet w takim stanie wielu dręczyły koszmary. Wydawało się, Ŝe sen nie chroni ich od tortur, jakim poddawano ich umysły i ciała. Nakładające się senne majaki dławiły Sabę i wprawiały ją w przygnębienie. Obawiając się, Ŝe postrada zmysły, zaczęła w końcu nucić dziecinną kołysankę, o której dawno zapomniała. Trochę jej to pomogło, ale niewiele. Kiedy w końcu dotarła do końca zbiornika z zawiesiną, chwyciła jego krawędź i poświęciła trochę czasu, Ŝeby odzyskać siły. Okazało się, Ŝe brzeg takŜe jest Ŝebrowany, poruszanie się wzdłuŜ niego nie powinno więc być trudne. Musiała tylko skupić myśli i zorientować się, gdzie jest dziób transportowca, a potem...

Nagle poczuła, Ŝe coś wynurzyło się z galarety za jej plecami i chwyciło ją od tyłu. Wcisnęła się między dwa wystające Ŝebra krawędzi i energicznie poruszając nogami, usiłowała strącić z siebie coś, co w pierwszej chwili wzięła za bardzo natarczywy gnullith. Prześladowca nie chciał jednak zrezygnować i raz po raz usiłował ją schwytać. Nic nie widziała w ciemności. Zaczęła tracić głowę, zupełnie oszołomiona groteskowym środowiskiem. Czegoś podobnego doznali krótko przed śmiercią moi ziomkowie, zanim... - pomyślała. Odruchowo sięgnęła ręką za plecy, Ŝeby chwycić świetlny miecz, ale uświadomiła sobie, Ŝe zapalenie energetycznej klingi moŜe zabić pływających w zawiesinie nieprzytomnych więźniów. W czerwonawym półmroku pojawiło się słabe światło. Z kaŜdą chwilą stawało się jaskrawsze, jakby coś, co starało się ją złapać, odpychało się od napotykanych po drodze przeszkód. Saba aŜ osłabła z ulgi. JuŜ wiedziała, kto ją chwytał za pas: Danni Quee. Rozbawiona pomyłkąi pokrzepiona na duchu zareagowała na ustąpienie intensywnej, chociaŜ krótkotrwałej paniki beztroskim śmiechem. Nie przestawała syczeć, dopóki jej głowa nie zetknęła się z szybą hełmu młodej badaczki. Danni sprawiała wraŜenie zaniepokojonej. • Sabo, nic ci nie jest? - zapytała. Barabelka usłyszała jej głos, chociaŜ tłumiły go dwie szyby hełmów. - Cała drŜysz! • Ona jest bardzo zadowolona z twojego widoku, Danni Quee - odezwała się w końcu Saba, powaŜniejąc z niejakim wysiłkiem. ZwaŜywszy na 296 okoliczności, niepohamowany śmiech mógł się okazać równie szkodliwy jak panika. - Skąd wiedziałaś, gdzie mnie szukać? - Dzięki Mocy - odparła Danni. - Nie dotarłaś do mnie w taki sposób? Saba pokręciła głową. - Otacza nas tu zbyt wielu ludzi - wyjaśniła. - Po prostu tonę w natłoku ich myśli. Danni cofnęła hełm i zaczęła się rozglądać. Tym razem ona się wzdrygnęła. - Jak tu ciemno - powiedziała. - Cieszę się, Ŝe nie zapomniałyśmy o latarkach. Barabelka kiwnęła głową. • Ona jest bardziej zadowolona, Ŝe w końcu jąodnalazlaś - oznajmiła. • Wiesz, gdzie jesteśmy?

Saba znów się skupiła. Nie wyczuwała obcego statku ani członków yuuzhańskiej załogi, ale odbierając senne majaki uwięzionych nieszczęśników, orientowała się w kształcie zbiornika z pływającymi w nim ludźmi. Postanowiła zrobić uŜytek z tej informacji w dalszej części wyprawy. • Pokonałyśmy juŜ więcej niŜ połowę drogi - stwierdziła. – Przed nami jakieś wybrzuszenie. Kto wie, moŜe to ośrodek kontrolny transportowca niewolników? To niedaleko, mniej więcej sto metrów od nas. • No to skieruj mnie we właściwą stronę i w drogę - odezwała się stanowczo młoda uczona, chociaŜ musiało ją to kosztować sporo nerwów. Sprawiała wraŜenie równie niespokojnej jak Saba. - Im szybciej się stąd wyniesiemy, tym lepiej. Barabelka ruszyła pierwsza. Wbijając pazury w Ŝebra ściany, zaczęła się przemieszczać wzdłuŜ krawędzi zbiornika z zawiesiną. Danni podąŜała za nią, mając ogon przyjaciółki za przewodnika. Jak poprzednio, Saba musiała odtrącać na boki ciała nieprzytomnych albo martwych osób. Kosztowało jąr to tyle wysiłku, Ŝe niebawem poczuła zmęczenie. Posuwanie się wzdłuŜ ścianki zbiornika było wprawdzie łatwiejsze niŜ pływanie w zawiesinie, ale wcale nie takie proste, jak mogłoby się wydawać. Wnętrze transportowca niewolników było mięsiste i śliskie, a miękka powierzchnia stawiała opór palcom. Saba doszła do wniosku, Ŝe Ŝebra utworzyły się dzięki otaczającym ładownię włóknom mięśni. Musiały być na tyle odporne, Ŝeby utrzymać parcie zawiesiny, ale i na tyle elastyczne, aby rozciągać się w miarę przybywania 297 kolejnych transportów jeńców. Nie były jednak tak twarde jak płytki z korala yorik, pokrywające niczym pancerz zewnętrzną powłokę statku. Saba doszła do wniosku, Ŝe jeńcy stracili przytomność dzięki jakiejś substancji dostarczonej przez gnuIHthy, a nie po kontakcie z zawiesiną, która nie wywołała takiego skutku ani u niej, ani u Danni. Mogłoby to dowodzić, Ŝe Yuuzhan Yongowie nie spodziewają się ataku od wewnątrz. Uspokoiła się i odetchnęła z ulgą. Była pewna, Ŝe gdyby wydarzyło się najgorsze, zdoła przeciąć wewnętrzną warstwę ochronną i wydostać się na zewnątrz przez szczelinę między koralowymi płytkami pancerza. Ryzykowałaby jednak wówczas eksplozję i dekompresję, no i skazałaby na pewną śmierć pływających w brzuchu statku nieszczęśników... Znów zobaczyła w wyobraźni sześcioramienne gwiazdy koziołkujące w

przestworzach Baraba Jeden. Poczuła, Ŝe ogarnia ją gniew, i przestała o tym myśleć. Nie dopuszczę, Ŝeby coś takiego się powtórzyło! - pomyślała. Czas płynął, zmusiła się więc do pośpiechu. Nie wiedziała, od jak dawna transportowiec niewolników unosi się obok burty gwiezdnego pancernika. Nie miała pojęcia, ile czasu upłynęło, odkąd wścibskie macki zaczęły poszukiwać Ŝywych osób wewnątrz rzekomo zniszczonego okrętu. Kilka razy wyczuła, Ŝe yuuzhański statek lekko się poruszył, co mogłoby oznaczać niewielkie zmiany połoŜenia, przypuszczała więc, Ŝe nieprzyjacielscy piloci nie dokonali dotychczas Ŝadnej znacznej zmiany kursu. Gdyby się na to zdecydowali, zadanie stałoby się niemal niewykonalne. Dopiero kiedy dotarły do wybrzuszenia, zdołały się zorientować w jego rozmiarach. Wzgórek miał kształt krateru wulkanu, którego zakończony otworem stoŜek wyrastał z płaskiej ściany. Szukając po omacku drogi, rozczarowana Saba stwierdziła, Ŝe nie jest to poszukiwane wyjście ze zbiornika. Był to raczej wlot, ale ani ona, ani Danni nie dałyby rady się przez niego przecisnąć. To właśnie stamtąd, niesione niezbyt silnym strumieniem galarety blorash, wpadały do zbiornika z zawiesiną wciąŜ nowe gnullithy. Unikanie ich okazało się trudniejsze, niŜ Saba przypuszczała, musiała więc przycisnąć plecy do mięsistej ściany, Ŝeby stanowić moŜliwie jak najmniejszy cel. Danni zbliŜyła hełm do jej twarzy. • Z kaŜdąminutąto miejsce staje się bardziej koszmarne - oznajmiła. • Dobrze chociaŜ, Ŝe nie wiedzą o naszej obecności – odparła Saba. - MoŜemy się czuć całkiem bezpieczne. 298 - Na razie - dodała znacząco młoda badaczka. Z trudem sięgnęła do torby i wyciągnęła z niej pękaty cylinder. Saba pomogła jej odkręcić wieczko i skierowała strumień galarety na bok, Ŝeby przyjaciółka mogła włączyć zawartość pojemnika. Danni przycisnęła guzik na obudowie zdalnego sterownika i w pojemniku obudziło się do Ŝycia sześć zmodyfikowanych robotówskarabeuszy typu Mark VII. KaŜdy miał sześć kończyn długości palca wskazującego ludzkiej ręki i parę chowanych kłów zaopatrzonych we wtryski wacze. Automaty wyposaŜono takŜe w niezwykle wraŜliwe tbtoreceptory i czułe biodetektory. które dostrojono do rytmu organizmów i składu chemicznego wydzielanych przez ciała Yuuzhan Yongów feromonów. Zazwyczaj roboty nie wymagały stosowania zdalnych

sterowników, chociaŜ działaniem ich czujników moŜna było kierować z pewnej odległości. Na potrzeby wyprawy czujniki zmodyfikowano jeszcze bardziej, Ŝeby Danni mogła prowadzić zdalne pomiary bez obawy o ostateczny wynik wyprawy. Wnętrze nieprzyjacielskiego transportowca było zupełnie nieznanym środowiskiem i badając je, kaŜdy skarabeusz miał pozostawiać molekularną cienką nić, niemoŜliwą do zauwaŜenia gołym okiem. Pozwalało to Danni utrzymywać łączność z automatami bez uciekania się do pomocy komunikatora. Umieszczone w górnej części hełmu badaczki miniaturowe ekrany umoŜliwiały oglądanie obrazów przesyłanych przez fotoreceptory skarabeuszy. Kiedy młoda kobieta wpisała do pamięci robotów sekwencje poleceń i wysłała automaty na zwiad przez otwór niewielkiego krateru, dostęp do rejestrowanych przez nie informacji i wizerunków uzyskała takŜe Saba. Roboty odnalazły otwór i zniknęły w głębi mięsistego zwieracza. Przesyłane dzięki podczerwieni obrazy róŜniły się trochę od tych, jakie Saba widziała, kiedy wpadła do zbiornika z zawiesiną. Przedstawiały kilka jaśniejszych, to znaczy cieplejszych, plam i właściwie nic więcej. Bez trudu roztrącając na boki przepływające obok nichgnullithy, roboty przeciskały się przez trzymetrowy kanał między tkankami. W końcu kroczący przodem skarabeusz wykrył źródło światła i zwolnił. Danni zrozumiała, Ŝe dotarł do końca ciasnego przesmyku. Poleciła, Ŝeby ostroŜnie wysunął fotoreceptor w stronę źródła światła, i przekonała się, Ŝe automat natknął się na pojemnik z przezroczystą cieczą. Miała gęstość większą niŜ woda i była pełna bąbelków; wyglądało to jak ślina, W całym zbiorniku roiło się od podobnych do rozgwiazd stworzeń... skręcających się, zwijających i przepływających z miejsca na miejsce. Widocznie tu właśnie lęgły się gnulltthy. 299 W pobliŜu pojemnika skarabeusz nie wykrył biorytmów Ŝadnego Yuuzhanina, wyłonił się więc po przeciwnej stronie otworu i zaczął nieporadnie płynąć wzdłuŜ krawędzi zbiornika z gnullithami. Ignorując obecność automatu, organiczne maski do oddychania nie przestawały wpływać przez otwór w dnie zbiornika, za którym prawdopodobnie dorastały. Pozostałe skarabeusze podąŜyły za pierwszym, ale po opuszczeniu wylęgarni gnullithów rozproszyły się, jakby chciały przeszukać inne zakamarki. Ukazywane na miniaturowych ekranach obrazy rozmyły się i uległy zniekształceniu. Przedstawiały obecnie sześć róŜniących się nieco od siebie

wizerunków tego samego miejsca, Saba uznała więc, Ŝe wystarczy jej jeden obraz przekazywany przez fotoreceptory skarabeusza kroczącego na czele. W pewnej chwili pierwszy robot natknął się na obiecujące przejście przez Ŝebrowaną ścianę i zagłębił się w nie, pozostawiając kolegów z tyłu. Kiedy przeciskał się przez wąską szczelinę, jego receptory przesyłały obrazy oglądanego z bliska, nieobrobionego i niewypolerowanego korala yorik. Okazało się szybko, Ŝe szczelina kończy się litą ścianą, i automat musiał się wycofać do wylotu bocznego korytarza, który minął, zanim zagłębił się w szparze. Boczny korytarz takŜe kończył się ślepą ścianą; skarabeusz cofnął się więc jeszcze bardziej i zagłębił we wcześniejszą odnogę. Po kilku nieudanych próbach automatu Saba stwierdziła, Ŝe się denerwuje. Wiedziała, Ŝe jeŜeli szybko nie znajdą sterowni transportowca, nie zdołają uwolnić nieprzytomnych niewolników, a w dodatku same wpadną w łapy Yuuzhan Yongów. - Mam je - odezwała się nagle Danni cicho, ale z wyraźnym podnieceniem. Saba natychmiast usunęła z głowy pesymistyczne myśli. • Gdzie? - zapytała. • Skarabeusz Cztery - wyjaśniła badaczka. Barabelka wybrała obraz przekazywany przez fotoreceptory wskazanego automatu i zauwaŜyła płonące róŜnobarwnym blaskiem wyraźne biorytmy Yuuzhan Yongów. Napływały spoza kolejnej wąskiej szczeliny. Skarabeusz zmierzał powoli do jej wylotu majaczącego niewyraźnie za zakrętem ciasnego korytarza. Dochodził stamtąd coraz silniejszy blask, a niebawem Saba usłyszała nieprzyjemne gardłowe dźwięki języka Yuuzhan Yongów. Kiedy skarabeusz wysunął jeden fotoreceptor za róg korytarza, niemal instynktownie zamarł. Znajdował się mniej więcej na wysokości barków dorosłej osoby w niewielkiej sterowni, w której przebywali tylko dwaj yuuzhańscy wojownicy. Zdobiące ich twarze okropne 300 blizny nie pokrywały catej powierzchni skóry, jak Saba czasami widywała. Yuuzhanie siedzieli pogrąŜeni po łokcie w charakterystycznych dlatego rodzaju statków organicznych urządzeniach kontrolnych. Nad głowami mieli dziwnie ukształtowany ekran, na którym Barabelka zobaczyła kształt przypominający oglądany z bliska wrak gwiezdnego pancernika. Nie była jednak tego pewna, bo

biologiczny monitor nie odbierał zakresu częstotliwości, na jaki były wraŜliwe jej oczy. Danni była o tym przekonana. - To „MiaŜdŜygnat" - oznajmiła. - Wiemy przynajmniej, Ŝe wciąŜ mamy szansę wywiązania się z zadania. Mamy, ale jak długo jeszcze? - pomyślała Saba, wiercąc się w zbiorniku z galaretą blorash i odtrącając na bok jeszcze jednego gnullitha. - Wysyłam pozostałe skarabeusze na pomoc Czwórce - oznajmiła młoda badaczka. - Wydamy im polecenie ataku, kiedy znajdą się tam wszystkie, zgoda? Saba pokiwała głową. Nie udało im się znaleźć sposobu wydostania ze zbiornika, musiała się więc pogodzić, Ŝe odtąd główny cięŜar wyprawy będzie spoczywał na barkach Danni Quee. Ale i tak nie pozbyła się resztek wątpliwości. - Tylko dwóch pilotów na taki wielki statek? - zapytała. Zanurzona po szyję w zawiesinie młoda kobieta wzruszyła ramionami. - Nie odbieramy innych sygnałów - przypomniała - a skarabeusze zdąŜyły przeszukać prawie siedemdziesiąt procent dziobowej części transportowca niewolników. Prawdę mówiąc, nie dziwi mnie, Ŝe pilotuje go tylko dwóch wojowników. Yuuzhan Yongowie uwaŜają pewnie, Ŝe to mało zaszczytna funkcja. Nie wymaga brania udziału w walce, me pozwala na odnoszenie zwycięstw i polega głównie na zbieraniu resztek pozostawionych przez prawdziwych bohaterów. Barabelka ponownie kiwnęła głową, tym razem z większym przekonaniem. JeŜeli Danni miała rację, zaatakowanie „Braksańskiego MiaŜdŜy gnata'' było prawdopodobnie najbardziej podniecającą akcją, w jakiej ci dwaj Yuuzhanie mieli okazję uczestniczyć od wielu miesięcy. Z pewnością nie spodziewali się ataku od wewnątrz, powinni więc być odpręŜeni i pewni siebie. Wskazywałby na to równieŜ ich niedbały wygląd. Obaj rnieli wystrzępione pancerze, a przez okrywającą tors jednego wojownika skorupę kraba vonduun prześwitywały kawałki obnaŜonej skóry. Obrazy przesyłane przez fotoreceptory skarabeuszy zaczęły się na siebie nakładać. W końcu wszystkie pozostałe roboty zgromadziły się 301 w szczelinie, na którą natknęła się Czwórka. Klekocąc cicho cienkimi metalowymi odnóŜami, obserwowały pochłonięte pilotowaniem statku obce istoty, • Jak daleko mogą skakać te insekty? - zainteresowała się Saba. • Nie jestem pewna - odparła Danni. - Wpisano im do pamięci automatyczne

algorytmy szturmowe, więc mogłabym je uszkodzić, gdybym usiłowała wydawać bardzo szczegółowe polecenia. - A jesteś pewna, Ŝe trucizna zadziała? - zapytała Barabelka. Pamiętała, Ŝe mistrzyni Cilghal zidentyfikowała kilka toksyn działających na organizmy Yuuzhan Yongów, a Pellaeon polecił funkcjonariuszom swojej słuŜby bezpieczeństwa, Ŝeby przed rozpoczęciem wyprawy wypełnili najsilniejszą z nich zbiorniczki skarabeuszy. - Nie, ale juŜ niedługo się o tym przekonamy - odparła Danni. Uśmiechnęła się do Saby przez szybę hełmu, jakby chciała ją wprawić w lepszy nastrój, i wydała skarabeuszom odpowiednie rozkazy. Od razu cztery odłączyły się od molekularnych nici i wyszły ze szczeliny prosto do sterowni transportowca niewolników. Piąty i szósty zajęły pozycje, skąd mogły przesyłać meldunki o poczynaniach pozostałych. Saba zamarła, chociaŜ kaŜdy mięsień jej ciała pragnął zadać cios... i to jak najszybciej. Cztery zabójcze automaty wielkości ludzkiej dłoni wędrowały po ścianach sterowni yuuzhańskiego statku. Na razie pozostawały poza zasięgiem fotoreceptorów Piątki i Szóstki. Dopiero po jakimś czasie Saba zauwaŜyła u góry ekranu skarabeusza posuwającego się po sklepieniu niewielkiego pomieszczenia. Potem pojawił się następny po prawej stronie, ajeszcze później trzeci po lewej. Czwarty kroczył po podłodze. Piątki nie było nigdzie widać i Saba pochyliła się lekko, jakby to mogło jej zapewnić lepszy kąt widzenia. Obaj Yuuzhanie byli pogrąŜeni w rozmowie i kompletnie nieświadomi, Ŝe w ich stronę podąŜają śmiercionośne skarabeusze. W pewnej chwili bardziej niechlujnie ubrany wojownik pochylił się, Ŝeby poprawić trymowanie statku, i automaty po obu jego stronach na chwilę znieruchomiały. Dalej kroczył tylko insekt na suficie. Saba wstrzymała oddech w nerwowym napięciu. Co się stanie, jeŜeli Yongowie go usłyszą? Co zrobią, jeśli uniosą głowę i popatrzą na sklepienie? W ułamku sekundy wyprawa mogła zakończyć się katastrofą. Skarabeusz pokonał jeszcze metr i w końcu znieruchomiał nad głową drugiej obcej istoty. Chwilę później obrócił się o dziewięćdziesiąt stopni, odchylił głowę w dół i spadł ze sklepienia. 302 Kiedy metalowe kły wbiły się głęboko w ramię Yuuzhanina, wojownik zawył ze

zdumienia i bólu. Zerwał się, chwycił niewielkiego robota i z całej siły trzasnął nim o koralową ścianę. Drugi pilot takŜe wstał i zaczął się rozglądać po sterowni, ciekaw, dlaczego jego towarzysz narobił tyle hałasu. W następnej sekundzie skoczył na niego drugi skarabeusz. Niewielki automat starał się przedostać pod pachę wojownika, gdzie zazwyczaj pancerz z kraba vonduun jest najsłabszy, ale kły nie wbiły się dość głęboko, Ŝeby trucizna odniosła poŜądany skutek. Yuuzhanin bez wysiłku strącił automat na podłogę. Z początku obaj wojownicy sprawiali wraŜenie zupełnie zaskoczonych niespodziewanym atakiem i chyba nie zdawali sobie sprawy z zagroŜenia, szybko jednak zorientowali się w sytuacji i nie tracąc ani sekundy, przystąpili do działania. Chwilowo pełnili mało zaszczyty obowiązek pilotów transportowca niewolników, ale byli znakomitymi wojownikami. Zahartowani dzięki latom tortur i samowyrzeczeń, przywykli do błyskawicznego reagowania na zagroŜenia. Sięgnęli pod pancerze i wyciągnęli broń. Jeden miał tylko coufee, ale drugi był uzbrojony w amphistaff, który pluł śmiercionośnym jadem i wił się niecierpliwie w jego dłoni. Strącony na podłogę skarabeusz usiłował skoczyć na wcześniej zaatakowanego wojownika, ale Yuuzhanin bez trudu trafił go w powietrzu i tym razem unicestwił na dobre. Wówczas do walki przyłączyły się dwa następne automaty. Jeden zaczął pełznąć w górę po nodze nieprzyjaciela, który zniszczył jego kolegę, i usiłował zagłębić kły w jego łydce, a drugi podskoczył na wysokość twarzy wroga. W niewielkiej sterowni transportowca zapanował potworny chaos. Wojownicy wydawali bitewne okrzyki i wywijali bronią, a o ściany roztrzaskiwały się szczątki skarabeuszy. Danni przygryzła wargę i wydała piątemu skrytobójcy rozkaz przystąpienia do ataku. Skarabeusz skoczył na kark zaatakowanego w drugiej kolejności wojownika i w końcu zatopił kły w jego ciele. Znalazł szczelinę w pancerzu z kraba vonduun i wstrzyknął truciznę bezpośrednio do krwiobiegu Yuuzhanina. Zaskoczony wojownik wrzasnął, a jego kolega unicestwił skarabeusza jednym precyzyjnym cięciem coufee. Cienkie, wytrzymałe igły pozostały jednak w ciele pilota. Yuuzhanin spokojnie sięgnął ręką do karku i wyszarpnął igły. Skrzywił się lekko i uniósł je do źródła światła, Ŝeby się lepiej przyjrzeć. Jego oczy błysnęły złowieszczo, kiedy skierował je na jedyną broń niewielkiego automatu. - Trucizna nie działa! - W głosie Danni brzmiało zdenerwowanie i przeraŜenie.

303 - Grakh! - wykrzyknął Yuuzhanin. Splunął i odrzucił igły na bok. Jego towarzysz uderzył pięścią w biologiczną konsoletę i zaczął wykrzykiwać gniewnym tonem jakieś słowa w języku Yuuzhan Yongów. Drugi wojownik zagłębił dłonie w kontrolnych rękawicach i niemal natychmiast rozległo się wycie alarmowych syren. Na pulpicie konsolety przenicował się jakiś villip. Ukazał twarz przełoŜonego, który wrzeszczał na podwładnych równie gniewnym tonem. Automaty zawiodły, a wrogowie ogłosili ogólny alarm. Saba pomyślała, Ŝe bez wątpienia wkrótce na pokładzie transportowca niewolników wylądują wezwane posiłki. Wielki okręt zadygotał, ajej serce podeszło do gardła. Uświadomiła sobie, Ŝe napędzające statek dovin basale błyskawicznie osiągnęły pełną moc. Widoczny na organicznym ekranie, dziwacznie zniekształcony kadłub „Braksańskiego MiaŜdŜygnata" zaczął się kurczyć. W bezsilnej złości zacisnęła palce na brzegu zbiornika z zawiesiną. Odnosiła wraŜenie, Ŝe unoszące się w niej ciała nieprzytomnych jeńców napierają na niąjeszcze silniej niŜ poprzednio. Mogła tylko się przyglądać, jak jedyna nadzieja przeŜycia coraz szybciej się oddala...

Chuk'a był prymitywnym zwierzęciem, hodowanym w celu przetwarzania podstawowych składników litej skały i pyłu w materiał budowlany, ale kiedy zapadał w podobną do hibernacji drzemkę, pogrąŜał się w niej bez reszty. Wyrwanie go ze snu wymagało podraŜnienia kilku ośrodków nerwowych w określonej kolejności. Były mistrz przemian Yus Sh'roth powiedziałby Nomowi Anorowi, których i w jakiej; ostrzegłby go równieŜ przed zbyt raptownym budzeniem chuk'i z drzemki. ZwaŜywszy na okoliczności, mogło się to zakończyć tylko katastrofą. Tkwiące w odwłoku zwierzęcia coufee dotarło tak głęboko, Ŝe ogromne cielsko przeniknął spazm bólu. W obronnym odruchu przeraŜone stworzenie wyciągnęło organiczne szpikulce ze ścianek wentylacyjnego szybu, ale było zbyt cięŜkie, Ŝeby utrzymać się na własnej skorupie, na której stali takŜe Nom Anor i Kunra. Zwierzę i obaj uciekinierzy runęli w czeluść nieuŜywanego szybu. Na szczęście - chociaŜ dotarło to do nich dopiero później - chropowate ścianki szybu zapewniały wystarczająco duŜe tarcie, aby spowolnić tempo opadania. Dzięki wypukłościom skalnych ścian chuk'a i przytwierdzone do niego fragmenty skorupy

wirowały podczas opadania. Koziołkując w niewielkiej przestrzeni, obaj uciekinierzy obijali się raz po raz o twardą skorupę, a niekiedy nawet ranili o ostre krawędzie. 304 Nom Anor skulił się, Ŝeby chronić przed urazami brzuch i głowę, i postarał się rozluźnić wszystkie mięśnie. Kunra musiał opadać niedaleko, gdyŜ od czasu do czasu były egzekutor słyszał jego jęki. Wyczuwał przez skorupę, Ŝe chuk'a rozpaczliwie usiłuje przyczepić się do któregoś występu ściany szybu, ale nie pozwalały mu na to krótkie, grube kończyny. Stworzenie coraz dotkliwiej obijało się o twardą powierzchnię. Skorupa chroniła je tylko z jednej strony, stawała się jednak coraz bardziej wyszczerbiona i popękana. Zwierzę wreszcie ucichło i zwiotczało, a kilka sekund później natknęło się na przeszkodę. Nom Anor i Kunra nie spodziewali się, co ich czeka. Nic ich nie ostrzegło. W jednym ułamku sekundy odbijali się od ferrobetonowych ścian wentylacyjnego szybu, a w następnym zaczęli spadać bez przeszkód. W pewnym sensie to swobodne opadanie było jeszcze gorsze niŜ koziołkowanie i obijanie się o chropowate ściany. Nie mieli pojęcia, co czeka ich na końcu podróŜy ani jak długo będą jeszcze tak lecieć. Tym razem nic nie hamowało tempa spadania. Nagle rozległ się donośny chrzęst i były egzekutor poczuł tak silny wstrząs, Ŝe aŜ zagrzechotały mu kości. Jeszcze chwilę spadał jak kamień, a później przeŜył drugi wstrząs, jeszcze brutalniejszy niŜ poprzedni. Domyślił się, Ŝe chuk'a dotarł do kresu podróŜy. Usłyszał ogłuszający trzask; to skorupa zwierzęcia pękła na kilka części i opadła w kawałkach wokół cielska stworzenia. Resztą impetu Nom Amor ślizgał się jeszcze kilka metrów po gładkiej powierzchni w kształcie ogromnej misy; wreszcie zupełnie znieruchomiał. Jęknął i obrócił się na bok, a zgromadzone w ciągu dziesiątków stuleci odpadki zatrzeszczały pod jego cięŜarem. KaŜdy centymetr kwadratowy ciała wysyłał impulsy dojmującego bólu. Były egzekutor czuł się, jakby grzmociły go dziesiątki amphistaffów naraz. Kiedy w końcu zapadła głucha cisza, poruszył się i z wysiłkiem usiadł prosto. Zabolało go jeszcze mocniej, ale nie pozwolił sobie tego okazać krzykiem ani jękiem. śycie nauczyło go, Ŝe nie wolno być niewolnikiem nieuniknionego bólu, ale powinno się go wykorzystywać jako bodziec. Zacisnął zęby i zaczął pełznąć na czworakach do miejsca, w którym spoczywał upuszczony lambent. Wyglądał jak samotna gwiazda w świecie bezkresnej ciemności.

Chwycił go, uniósł wysoko nad głowę i rozejrzał się wokół. Wylądował rzeczywiście w płytkiej niecce wykonanej z metalu i zakończonej prawie metrowym wywiniętym brzegiem. Nic więcej nie dało się zobaczyć, ale misa sprawiała wraŜenie zawieszonej w bezkresnej 20 - Ruiny Imperium

305

przestrzeni... tak ogromnej, Ŝe od sklepienia i odległych ścian nie odbijało się nawet echo, jakby tłumiły je niewidoczne cienie. Nic nie wskazywało, Ŝe niecka znajduje się na dnie szybu wentylacyjnego; z góry nie spadały Ŝadne inne szczątki. Mogłoby to oznaczać, Ŝe podczas niespodziewanego ataku nie zostały naruszone izby mieszkalne Zhańbionych. Gdyby się oderwały razem ze schodami i runęły w czeluść szybu, moŜliwość spotkania wojowników byłaby najmniejszym zmartwieniem Noma Anora. Sam chuk'a był niewątpliwie martwy. Cielsko ślimakowatego stworzenia pękło i rozbryznęło się po zagłębieniu misy. Miękka tkanka zwierzęcia i szczątki skorupy złagodziły zresztą impet, z jakim pasaŜerowie wylądowali w głębi niecki. Bryły szarego mięsa, z których wciąŜ jeszcze wyciekały kałuŜe gęstej przezroczystej cieczy, leŜały wszędzie wokół, a wyszczerbione kawałki skorupy spoczywały pośród organicznych szczątków. Przyglądając się im uwaŜniej, były egzekutor zauwaŜył, Ŝe niektóre wciąŜ jeszcze lekko się trzęsą. Nagle w głuchej ciszy rozległ się jęk bólu Kunry. Obawiając się, Ŝe ktoś moŜe go usłyszeć, Nom Anor szybko wstał, obszedł cielsko chuk'i i podszedł do miejsca, gdzie upadł były wojownik, Zhańbiony leŜał na plecach, z nogą przebitą na wylot przez ostry odłamek skorupy zwierzęcia. Na widok zbliŜającego się Noma Anora były wojownik chciał usiąść, juŜ wyciągał rękę po kryształ lambent, ale wysiłek wyczerpał resztkę jego sił. Cicho jęknął i ponownie opadł na plecy. • PomóŜ mi - wydyszał z trudem, kiedy były egzekutor stanął nad nim. • Dlaczego? - zapytał Nom Anor. śałosne skomlenie rannego towarzysza budziło w nim pogardę i odrazę. • Co... takiego? - wyjąkał Kunra. • Dlaczego miałbym ci pomagać? - powtórzył spokojnie były egzekutor. • Bo inaczej... wykrwawię się na śmierć! Nom Anor skierował kryształ iambent w taki sposób, Ŝeby jego blask padł na najgroźniejszą ranę Kunry. Sądząc po tempie tryskania krwi i niepokojąco bladej

twarzy, były wojownik nie pomylił się w ocenie stanu swojego zdrowia. • Opuściłeś przyjaciół i pozwoliłeś im umrzeć - przypomniał surowo były egzekutor. - Sądzisz, Ŝe zasługujesz na to, Ŝeby Ŝyć? • A ty? - zapytał cięŜko ranny Yuuzhanin; ta rozmowa kosztowała go najwyraźniej wiele wysiłku. • To nie byli moi przyjaciele. 306 - Niiriit... - zaczął Kunra, ale urwał i wykrzywił twarz w grymasie bólu, chyba nie tylko fizycznego. N om Anor przykucnął. - A więc to nie dawało ci spokoju, odkąd się wśród was pojawiłem, prawda? zapytał. Wyszczerzył zęby w uśmiechu, chociaŜ czuł w poobijanym ciele pulsowanie bólu. - Kiedy się do was przyłączyłem, przestała się tobą interesować. Stałeś się dla niej nikim. Kunra znów się skrzywił i z cichym świstem wciągnął powietrze przez zaciśnięte zęby. - Wszystko zniszczyłeś - syknął. Nom Anor pokręcił głową. • A kiedy umierała, nie stanąłeś w jej obronie - dodał oskarźycielskim tonem. Nawet nie było ciebie u jej boku, prawda? Gdyby naprawdę ci na niej zaleŜało... • Masz rację! - przerwał mu Kunra, zachłystując się powietrzem. Niebieskie worki pod jego oczami coraz bardziej bladły i wkrótce stały się równie białe jak blizny na twarzy. - Nie zaleŜało mi na niej na tyle, Ŝeby razem z nią umierać. Czy właśnie to chciałeś usłyszeć? Nie specjalnie mi na niej zaleŜało. A teraz pomóŜ mi. Proszę! Zrobię wszystko... tylko nie pozwól mi umrzeć! Głos Kunry zaczął się załamywać, jęki stawały się coraz rzadsze i cichsze. W końcu tryskająca z rany w nodze krew zmieniła się w leniwie cieknący strumyk. Nom Anor zaczekał, aŜ były wojownik straci przytomność, dopiero wtedy uklęknął obok rannego i sięgnął po pakunek, którego nie zapomniał zabrać, zanim wybiegł ze swojej sypialni. Rozwiązał go i wyjął zawiniątko słuŜące do udzielania pierwszej pomocy w nagłych wypadkach. Zdobył je podczas jednej z licznych wypraw w towarzystwie F`pana na wyŜsze poziomy podziemi Yuuzhan'tar a. Przekonał się, Ŝe noga Zhańbionego nie jest złamana, i uznał to za dobry znak.

Postanowił skupić całą uwagę na ranie, ale niewiele mógł zrobić, Ŝeby pomóc się jej zabliźnić. Wstrzyknął bezpośrednio do krwiobiegu konającego Yuuzhanina mikroskopijne robaczki knuth, Ŝeby uzupełniły zasoby utraconej krwi. Kiedy wyciągnął wciąŜ jeszcze tkwiący w nodze ostry odłamek, zszywające chrząszcze ściągnęły i zasklepiły brzegi rany. Później przemył zranione miejsce wydzieliną porrha, która miała uniemoŜliwić dostęp szkodliwym zarazkom, przyłoŜył teŜ neathlata do rany i owinął jąŜywym bandaŜem. Nie mógł jednak zrobić niczego, Ŝeby złagodzić ból... zresztą Yuuzhanie tego nie uznawali. Nawet gdyby dysponował odpowiednim środkiem znieczulającym, 307 nie zdecydowałby się go uŜyć. Chciał, by Kunra mógł trzeźwo myśleć, kiedy w końcu odzyska przytomność. Powinien być skupiony... i wdzięczny. Czekając na tę chwilę, rozejrzał się wokół siebie. Przekonał się, Ŝe krawędź niecki nie wygląda wszędzie tak samo. W jednym miejscu zauwaŜył wgłębienie. To stamtąd odchodziło i niknęło w ciemności niezmiernie masywne i z pewnością bardzo długie ramię. Były egzekutor przypuszczał, Ŝe drugi jego koniec przytwierdzono gdzieś do ściany. Górna powierzchnia była płaska i miała mniej więcej dwa metry szerokości, mógłby więc tamtędy przejść, gdyby musiał... albo gdyby miał dokąd pójść. Wychylił się I spojrzał w dół przez krawędź. Pod nim rozciągał się bezkresny ocean nieprzeniknionej czerni. Nom Anor nie zamierzał ryzykować kolejnego upadku. Stojąc na skraju niecki i wpatrując się w ciemność, uświadomił sobie. Ŝe właśnie pokonał bardzo waŜną Ŝyciową przeszkodę. Nie tyIko poradził sobie w podziemiach Yuuzhan'tara, ale takŜe przeŜył atak istot swojej rasy. Obecnie mógł juŜ na pewno uwaŜać się za uciekiniera. Doszedł do jeszcze jednego wniosku: przeŜycie nie było jedynym celem jego egzystencji. Nawet gdyby znalazł spokój ducha w podziemnych pieczarach, byłby on iluzoryczny... częściowo z powrodu herezji, ale teŜ ze względu na nazwisko, które ściągnęło mu na kark tamtych wojowników, Nagle usłyszał jęk Kunry i odwrócił głowę. Podszedł bliŜej i zaczekał, aŜ ranny wojownik otworzy oczy; wtedy przycisnął do jego gardła ostrze coufee. - Postaraj się mnie dobrze zrozumieć - powiedział. – Mogłem pozwolić ci się wykrwawić i umrzeć, a mimo to uratowałem ci Ŝycie. Nie łudź się jednak, Ŝe tylko z tego powodu nie mogę cię zabić... teraz czy później.

Kunra nie sprawiał wraŜenia przeraŜonego. Prawdopodobnie był wciąŜ jeszcze zbyt słaby z upływu krwi, Ŝeby odczuwać cokolwiek oprócz oszołomienia. • Nie jestem głupcem, Nomie Anorze - odparł cicho, a coś zabulgotało w jego płucach. Były wojownik odwrócił głowę, kaszlnął j splunął. Kula szarozielonego śluzu wylądowała w grubej warstwie pyłu. Zamrugał parę razy i w końcu znów zwrócił oczy na byłego egzekutora. - Zbyt wiele o tobie słyszałem - podjął po chwili. - Nie robisz niczego, co jest niezgodne z twoim interesem. • A co jest teraz zgodne z moim interesem, Kunro? - zapytał Nom Anor. Przycisnął ostrze coufee silniej do gardła rozmówcy, jakby chciał podkreślić wagę swojego pytania. 308 Zhańbiony zachłysnął się powietrzem. • Sam mi... to powiedz - wyjąkał. • Postawiłem sobie wiele celów i wcześniej czy później wszystkie osiągnę oznajmił Nom Anor. - Ty jednak nie masz tyle czasu. MoŜesz albo się zgodzić mi pomóc, albo zginąć. Nie daję ci innego wyboru. Kunra przewrócił oczami. Nie udało mu się roześmiać, bo wciąŜ jeszcze odczuwał silny ból. • A dasz mi chociaŜ trochę czasu, abym mógł się nad tym zastanowić? - zapytał. • JuŜ i tak zbyt długo mnie tu zatrzymujesz - odparł lodowatym tonem były egzekutor. - Wybieraj albo umrzyj, jeŜeli nie potrafisz się zdecydować. Nic mnie to nie obchodzi. Zhańbiony zamknął oczy i tylko raz kiwnął głową. • Chyba ci pomogę - odezwał się w końcu, z trudem się uśmiechając. • Świetnie. Nom Anor dałby głowę, Ŝe Kunra go nie okłamuje. Był tchórzem i zrobiłby wszystko, byle ocalić Ŝycie, nawet gdyby miało to oznaczać zaparcie się samego siebie. Postawiony w sytuacji bez wyjścia, mógłby zostać, przynajmniej na jakiś czas, idealnym ochroniarzem. Dobrze, Ŝe chociaŜ pod tym względem rozumieli się doskonale. - Jeszcze dwie sprawy - dodał. Oderwał ostrze od gardła Zhańbionego i schował coufee do pochwy pod pasem. - Po pierwsze, nie będziesz kwestionował moich

rozkazów... więcej niŜ raz, bo nie dam ci drugiej okazji. Urwał i zaczekał, aŜ znaczenie jego słów dotrze do świadomości byłego wojownika. W końcu Kunra kiwnął głową. • A po drugie? - zapytał. • Nigdy więcej nie wypowiadaj mojego prawdziwego imienia ani nazwiska powiedział Nom Anor. - JeŜeli to właśnie ono przyczyniło się do śmierci Niiriit i pozostałych Zhańbionych, nie chciałbym, Ŝeby coś takiego powtórzyło się w przyszłości. • No to jak mam cię nazywać? • Jeszcze się nie zdecydowałem - burknął opryskliwie były egzekutor. - Na razie niech będzie Amorrn. Posługiwałem się juŜ tym nazwiskiem, kiedy wyprawiałem się na wyŜsze poziomy w towarzystwie l'pana, obawiam się jednak, Ŝe teraz ktoś moŜe juŜ kojarzyć je ze mną. Dam ci znać, kiedy wymyślę inne. 309 Wyciągnął rękę i pomógł Kunrze wstać. Zraniona noga byłego wojownika nie bardzo chciała utrzymać cięŜar jego ciała, ale przynajmniej pozwalała mu kuśtykać. Wytwory biotechniki Yuuzhan Yongów oddziaływały na Ŝywą tkankę o wiele skuteczniej niŜ mechaniczne bluźnierstwa niewiernych... a nawet, jak podejrzewał Nom Anor, niŜ mityczna Moc rycerzy Jedi. • Dokąd teraz? - zainteresował się w pewnej chwili Kunra. Stanął tak, Ŝeby oszczędzać zranioną nogę. • W górę - odparł rzeczowo Nom Anor. Uniósł głowę i wbił spojrzenie w nieprzeniknioną ciemność. - Mam tam coś waŜnego do załatwienia.

Saba włączyła komunikator, ale w tej samej chwili Danni zawołała: - Zaczekaj, Sabo! Popatrz! Dzięki obrazom przesyłanym przez fotoreceptory ocalałych skarabeuszy Barabelka zobaczyła, Ŝe jeden ze stojących przed kontrolną konsoletą yuuzhańskich wojowników klęka, jakby ugięły się pod nim nogi, a potem powoli jak na zwolnionym filmie osuwa się na bok. Drugi takŜe miał kłopoty z zachowaniem równowagi. Starając się pospieszyć na pomoc leŜącemu koledze, potknął się, runął

twarzą naprzód i wyrŜnął głową w koralową konsoletę. Odzyskał równowagę na tyle, Ŝeby nieporadnie wstać, ale później zwalił się na podłogę. • Trucizna poskutkowała! - zawołała podniecona Danni. Wybuchnęła śmiechem pełnym niewiarygodnej ulgi. - Po prostu zadziałała z większym opóźnieniem, niŜ mogłyśmy się spodziewać! • To jeszcze niczego nie zmienia - odparła trzeźwo Saba. – Coraz bardziej oddalamy się od „MiaŜdŜygnata". Barabelka wyciągnęła świetlny miecz i wybrała kanał komunikatora. Doszła do wniosku, Ŝe zachowywanie ciszy w eterze nie ma juŜ teraz sensu. - Jacenie, tu Saba - odezwała się naglącym tonem. - Nasza obecność została zauwaŜona. Potwierdź. Chwilę później usłyszała głos młodego Solo, stłumiony przez grubą warstwę galarety blorash i pływających w niej nieprzytomnych ludzi. - Słyszę cię, Sykaczko - powiedział Jacen. - Sami się tego domyśliliśmy. Ze wszystkich stron zbliŜają się piloci róŜnych jednostek, Ŝeby wam jak najszybciej pomóc. Zdołacie się stamtąd wydostać same? Danni zbladła i otworzyła szeroko oczy, a uniesienie na jej twarzy ustąpiło miejsca przeraŜeniu. Podobnie jak Saba, wiedziała, Ŝe jedynym sposobem 310 wydostania się ze zbiornika z zawiesiną jest rozprucie kadłuba transportowca niewolników. Rozumiała doskonale, Ŝe skończyłoby się to niemal pewną śmiercią wszystkich jeńców, którym pospieszyły na ratunek. Saba doszła do wniosku, Ŝe moŜe nie o wszystkim pomyślała. Jej pomysł był ryzykowny i sprzeczny ze wszystkim, do czego przywykła, podróŜując w międzygwiezdnych przestworzach, ale tylko w tym upatrywała szansę powodzenia. A przecieŜ przysięgała, Ŝe nie dopuści, aby coś takiego się powtórzyło... - Jacenie, opróŜnij pokład lotniczy „Braksańskiego MiaŜdŜygnata" - poleciła pospiesznie. - W ładowni okrętu niech zostanie tyIko „Cień Jadę". Powiedz Marze, Ŝeby przygotowała się do włączenia generatora promienia ściągającego. W czerwonawym półmroku zauwaŜyła, Ŝe oczy Danni rozszerzyły się jeszcze bardziej niŜ poprzednio. • Sabo, chyba nie... - zaczęła młoda badaczka. • Naprawdę nie mamy innego wyjścia - przerwała jej ostro Barabelka, zapalając

energetyczną klingę świetlnego miecza. - A teraz złap się czegoś. Wbiła koniec ostrza w mięsistą powierzchnię wewnętrznej ściany transportowca niewolników. Świetlista klinga z przeraŜającym sykiem zagłębiła się do połowy w elastycznej tkance. Saba zaczęła przesuwać miecz w bok, najpierw metr, potem drugi. Yuuzhański statek zadygotał. Rozcięta tkanka nie chciała się rozdzielić, nawet kiedy Barabelka przesunęła klingę broni jeszcze dalej. Zwęglone krawędzie się zasklepiły, a końce rozciętych nerwów obumarły. Napierające z obu stron włókna mięśniowe kadłuba utworzyły w tym miejscu grube wybrzuszenie. Starały się nie dopuścić do powstania szczeliny i stawiały opór róŜnicy ciśnień o wiele dłuŜej, niŜ Saba się spodziewała. Barabelka cięła jednak coraz dalej. Zaparła się o wystające Ŝebra i przygotowała na najgorsze. Dopiero kiedy rozcięcie w brzuchu transportowca niewolników osiągnęło pięć metrów długości, mięśnie zafalowały i się poddały. Szczelina rozwarła się szeroko, a zawartość zbiornika z zawiesiną zaczęła wypływać szeroką strugą w przestworza. • Sabo, co ty wyprawiasz? - zawołała przez komunikator zaskoczona Mara. - Ci ludzie zamarzną na śmierć w idealnej próŜni! • Wcale nie zamarzną- odparła Barabelka, opierając się prądowi zawiesiny, który usiłował wypchnąć ją w próŜnię. Jej zadanie było 311 tym trudniejsze, Ŝe musiała takŜe stawiać czoło naporowi wysysanych ludzi. Galareta blorash zapewni im przynajmniej na kilka minut termiczną izolację, a to powinno wystarczyć, Ŝebyś zdąŜyła ich ściągnąć na pokład lotniczy „Braksańskiego MiaŜdŜygnata". • A czym będą oddychali przez ten czas? - nie dawała za wygraną mistrzyni Jedi. Skąd wezmą dostateczną ilość tlenu? • Naturalnie dostarczą go im gnullithy - odparła Saba. • Ale gnullithy zdechną w próŜni! • Więźniowie nie będą przebywali w próŜni, ale w galarecie blorash - odparła spokojnie Barabelka. - I właśnie tam znajdą wystarczającą ilość tlenu. Cały czas z niego korzystali, kiedy pływali nieprzytomni w tej zawiesinie. - Stęknęła z wysiłku, usiłując powstrzymać napór obijających się o nią ciał nieprzytomnych jeńców. Zaufaj jej, Maro. Ściągnij ich na pokład lotniczy tak szybko, jak to moŜliwe, a sama

się przekonasz, Ŝe nie stanie się im nic złego. Mam nadzieję, dodała w myśli. Mara nerwowo zachichotała. - To zwariowany pomysł - oznajmiła. - Chyba tylko jakaś Barabelka mogła się na coś takiego zdecydować. Saba cicho zasyczała, przyjmując te słowa za komplement; taki zresztą był zamiar Mary. Trzymając oburącz rękojeść świetlnego miecza, Barabelka wydłuŜyła szczelinę, na ile się odwaŜyła. Wiedziała, Ŝe gdyby rozcięła ją jeszcze bardziej, uwolnieni jeńcy mogliby rozproszyć się w przestworzach zbyt szeroko, aby Mara dała radę pochwycić wszystkich promieniem ściągającym i sprowadzić bezpiecznie na pokład „Braksańskiego MiaŜdŜygnata". Za to przy zbyt małej szczelinie niewolnicy wydostawaliby się z transportowca zbyt powoli. Przechwytywanie nieszczęśników trwałoby wówczas tak długo, Ŝe na miejsce akcji zdąŜyłyby przybyć wezwane posiłki Yuuzhan Yongów. Po kilku następnych sekundach Saba uznała, Ŝe szczelina ma wystarczającą długość. Wyłączyła klingę świetlnego miecza, schowała broń i podpłynęła wzdłuŜ krawędzi zbiornika do miejsca, w którym Danni kurczowo trzymała się niewielkiego występu ściany. • Czas się stąd wynosić - powiedziała, obejmując plecy młodej kobiety ręką o długości prawie równej jej wzrostowi. • Na korzyść twojego planu, Sykaczko, przemawia tylko to - westchnęła Danni Ŝe odlot po prostu nie moŜe się okazać równie koszmarny jak dostanie się do środka. • UwaŜaj Maro, wypływamy! - ostrzegła Saba przez komunikator. 312 Przytuliła Danni do piersi, puściła wystające Ŝebro zbiornika i pozwoliła, Ŝeby prąd uchodzącej w próŜnię zawiesiny porwałjąi poniósł do szczeliny w brzuchu transportowca. Nie przestawała się obijać o kończyny i ciała nieprzytomnych jeńców, przytuliła więc Danni mocniej, Ŝeby ją lepiej chronić. W końcu prąd bezceremonialnie wypchnął je w próŜnię. Kiedy zanikło panujące w zbiorniku z galaretą niewielkie ciąŜenie, zaczęły koziołkować w przestworzach. Były chyba jedynymi dwiema przytomnymi osobami w ogromnej kuli galarety blorash, w której unosiło się co najmniej czterdzieścioro innych jeńców. Przekonały się jednak, Ŝe wystawiona na działanie próŜni galareta krzepnie i z kaŜdą chwilą coraz silniej

napiera na ich ciała. • Wydostałyśmy się - zameldowała zwięźle Saba. • Nie przestawaj mówić - odezwał się Jacen. - Będziemy wiedzieli, gdzie jesteś. • Nie... Łapcie najpierw... pozostałych - zdołała wyjąkać Barabelka. Krzepnąca galareta blorash coraz silniej na nią naciskała, co utrudniało oddychanie, a tym bardziej mówienie. Unieruchomiona Saba mogła tylko uzbroić się w cierpliwość i czekać. Zaczęła obserwować przez półprzeźroczystą galaretę wirujące leniwie wokół niej iskierki gwiazd galaktyki. Zastanawiała się, czy to nie ostami widok w jej Ŝyciu. Przypomniała sobie, jak jej ziomkowie wysypywali się w przestworza Baraba Jeden z brzucha innego transportowca niewolników. Ciekawe, czy któryś z nich odzyskał przytomność, Ŝeby zadać sobie podobne pytanie? - pomyślała. A moŜe wszyscy byli nieprzytomni i nieświadomi zagraŜającego niebezpieczeństwa? Dryfując bezradnie w próŜni, zauwaŜyła w pewnej chwili kilka iskierek świecących intensywniejszym blaskiem niŜ pozostałe gwiazdy. Największą było wirujące leniwie słońce Boroska. Przypuszczała, Ŝe pozostałe to myśliwce typu TIE, wystrzelone z pokładu lotniczego „Braksańskiego MiaŜdŜy gnata", Ŝeby zrobić miejsce dla ludzi uwolnionych z wnętrza transportowca niewolników. Na razie nic nie wskazywało na moŜliwy atak Yuuzhan Yongów. Saba uznała to za pomyślną wróŜbę. - Coś pięknego - mruknęła Danni przez zaciśnięte zęby. Popatrzyła na unoszące się w pobliŜu kule krzepnącej galarety. Czerwonawe bąble połyskiwały w blasku gwiazd i leniwie wirując, ciągnęły się coraz dłuŜszym łukiem, którego początkowy punkt znajdował się w boku szybko kurczącego się statku. Saba nie miała dość powietrza w płucach ani energii, Ŝeby jej odpowiedzieć. Mogła tylko wpatrywać się w przestworza i z narastającym 313 niepokojem zastanawiać się, co stanie się z nimi, kiedy krępująca je galareta zastygnie na kamień... Tok jej myśli urwał się, kiedy ograniczająca swobodę jej ruchów kula zadrgała, przestała wirować i po jakimś czasie zupełnie znieruchomiała. Saba poczuła, Ŝe opada; z niewiarygodną ulgą przekonała się, Ŝe została schwytana przez promień ściągający „Cienia Jadę". Jej bąbel i kilkanaście sąsiednich powoli wpływały do

ładowni „Braksań-skiego MiaŜdŜy gnata". • Mamy was - odezwał się Jacen. W jego głosie brzmiała ulga. - Jesteście całe i zdrowe? • Ja... tak - odparła z wysiłkiem Danni. - Nie jestem... pewna... czy Saba... Młoda badaczka poradziła sobie z krzepnącą galaretą lepiej niŜ jej towarzyszka. Saba czulą z kaŜdą chwilą coraz większy ucisk na klatkę piersiową. Prawdopodobnie chodzi o to, Ŝe istoty ludzkie mają mniejsze płuca niŜ Barabelowie, pomyślała. Jej ziomkom było o wiele trudniej oddychać przy podwyŜszonym ciśnieniu, bo wypełnianie duŜej objętości płuc wymagało zwiększonego wysiłku i duŜo energii. Danni i w ogóle ludzie mogli łatwiej przeŜyć, chwytając płytkie, urywane oddechy. Teoria była niewątpliwie słuszna, ale uświadomienie sobie tego problemu nie pomagało w poszukiwaniach rozwiązania. Saba zauwaŜyła, Ŝe na krańcach jej pola widzenia zaczyna pojawiać się ciemność. Zamknęła oczy, aby nie myśleć, Ŝe za chwilę moŜe stracić przytomność. Postanowiła oszczędzać energię, stosując techniki oddychania Jedi. Przerwał jej kolejny nagły wstrząs i Saba poczuła, Ŝe dokądś się toczy. Wydawało się jej, Ŝe słyszy głos Jacena, ale brzmiał niewyraźnie, jakby napływał z wielkiej odległości albo przenikał przez grubą warstwę tłumiącą dźwięki. Wkrótce potem usłyszała głosy innych osób. Z początku myślała, Ŝe do rozmowy przyłączyły się mózgi androidów, ale uznała to za niemoŜliwe. Wszystko było jakieś zamglone, rozmyte, niewyraźne... Potem, mimo zamkniętych powiek, ujrzała błyski światła, którym towarzyszyły ciche, jakby napływające z duŜej odległości stuki. Saba instynktownie odgadła, co to takiego: o ponownie włączone pola ochronne „Braksańskiego MiaŜdŜygnata" rozbryzgiwały się wystrzelone przez Yuuzhan strugi plazmy. Na myśl, Ŝe została wcześniej ocalona, powinna była odczuwać wielką ulgę, ale myślała tylko o tkwiących jeszcze w kulach galarety blorash innych jeńcach. Miała nadzieję, Ŝe udało się ich uratować przed przybyciem odsieczy Yongów. 314 Niespodziewanie błyski przybrały na intensywności i Barabelka poczuła niepokój, Chyba nieprzyjaciele nie mogli się znaleźć aŜ tak blisko? - pomyślała. Powoli ogarniało ją coraz większe odrętwienie. W następnej sekundzie dotarło do niej, Ŝe martwiła się na wyrost. To były błyski laserowego światła, nie plazmy.

Z pewnym wysiłkiem otworzyła oczy i poruszyła gałkami, Ŝeby się przekonać, o co chodzi. - Nie, nie, Sabo - wydyszała z bliskiej odległości Danni. - Nie... otwieraj oczu. To juŜ... długo nie potrwa... moja porośnięta... łuskami... przyjaciółko. Mimo zapewnień młodej kobiety, z trudem mogła skupić myśli. Posługując się technikami Jedi, starała się zachowywać spokój. Krzepnąca galareta, w której spoczywała nieruchomo niczym uwięziony w Ŝywicy owad, osiągnęła juŜ prawie twardość ferrobetonu, ajej zamkniętych oczu nie przestawały draŜnić błyski coraz intensywniejszego światła. W pewnej chwili usłyszała trzeszczenie, z kaŜdą chwilą coraz głośniejsze. Niespodziewanie bryła galarety gwałtownie zadygotała. Barabelka poczuła, Ŝe napór na jej ciało trochę zelŜał, a po kilku następnych sekundach zmniejszył się jeszcze bardziej. Wkrótce potem Danni wyśliznęła się z objęć Saby, która uświadomiła sobie z wielką ulgą, Ŝe znów moŜe bez przeszkód oddychać. Otworzyła oczy i stwierdziła, Ŝe odzyskała pełną kontrolę takŜe nad pozostałymi zmysłami. Widziała błyski laserowych przecinaków, czuła dotyk chwytaków manipulatorów wyciągających jąrobotów i słyszała beznamiętne głosy mózgów androidów meldujących, Ŝe uwal-nianiejeńców przeprowadzono z „optymalną skutecznością". Od czasu do czasu do jej uszu dochodziły równieŜ meldunki pilotów myśliwców typu TIE, zgłaszających gotowość obrony gwiezdnego pancernika. W pewnej chwili zobaczyła, Ŝe stoi nad nią Jacen. Młody Solo oderwał kawałki stwardniałej galarety, jakie przylgnęły do skafandra Danni, a później pomógł Sabie zrobić to samo. Barabelka nie odzyskała do końca trzeźwości umysłu, musiała takŜe trochę zaczekać na powrót krąŜenia do zesztywniałych dłoni i palców. Dopiero po kilku minutach zdołała w pełni objąć umysłem to, co się działo wokół niej. LeŜała na pokładzie lotniczym gwiezdnego pancernika. Ponad pięćdziesiąt czerwonawych kuł zakrzepłej galarety wypełniało ładownię niemal od ściany od ściany. Z bąbli wystawały ręce i nogi, a tu i ówdzie nawet czubek głowy nieprzytomnej ludzkiej istoty. Laserowe przecinaki rozłupywały kolejne kule i uwalniały nieszczęśników. Ŝeby mogli się nimi zaopiekować sanitariusze. Saba wyczuwała jeńców 315 dzięki Mocy i wiedziała, Ŝe wymagająopieki medycznej. Większość wciąŜ jeszcze odczuwała skutki działania narkotyków, jakich dostarczały im gnullithy, wyglądało

jednak na to, Ŝe prawie wszyscy przeŜyją. Kiedy Jacen i Danni pomagali jej wstać, beztrosko się roześmiała. Młoda badaczka objęła ją w geście wdzięczności i ulgi, a Jacen poklepał po pokrytych łuskami ramionach, gratulując odniesionego sukcesu. Saba poczuła, Ŝe zalewa ją fala satysfakcji... tak intensywnej, Ŝe przestraszyła się, czy zdrętwiałe nogi zdołają utrzymać cięŜar jej ciała. • Początkowy skok zaprogramowany - zameldowały mózgi androidów; ich głos z trudem przenikał przez głuchy pomruk strzelających baterii turbolaserów. • Zabierzcie nas stąd - polecił głośno Jacen. Odwrócił się plecami do Saby i Danni i pobiegł do kabiny unieruchomionego myśliwca TIE, Ŝeby nadzorować odwrót „MiaŜdŜygnata". Saba popatrzyła za nim, czując coraz silniejsze bicie serca. ZauwaŜyła, Ŝe młody Solo jest z niej bardzo dumny. UwaŜał, Ŝe tym właśnie powinni się zajmować rycerze Jedi: ratowaniem Ŝycia, ochroną wolności, stawianiem czoła złu... Cieszyła się, Ŝe mimo tylu okrucieństw tej wojny, zrobiła dla niego - i dla siebie - coś, czym oboje mogli się szczycić. W jaki sposób mogłabym lepiej uczcić ich pamięć? - pomyślała. Otworzyła szeroko usta i zaczerpnęła haust powietrza. Było tak słodkie, jak jeszcze nigdy w całym jej Ŝyciu.

- Tu kapitan Syrtik ze StraŜy Galantosa - oznajmił dowódca nadlatujących dwuosobowych myśliwców szturmowych. Lecąc ściśle wytyczonym korytarzem, piloci tępo zakończonych i starszych od Jaga co najmniej o kilka dziesięcioleci maszyn opuszczali grawitacyjną studnię planety. Jonowe silniki ich maszyn były przestarzałe, ale na tyle potęŜne, Ŝe zdołali prześcignąć lecącą na pomoc Eskadrze Bliźniaczych Słońc „Dumę Selonii". Artylerzyści fregaty kierowali lufy potęŜnych baterii turbolaserów na przelatujące obok ocięŜałe maszyny, gotowi do otwarcia ognia na pierwszą oznakę nieprzyjaznych zamiarów. - Proszę oznajmić swoje intencje, panie kapitanie - odezwała sięMayn. - Przylecieliśmy wam pomóc. - W głosie dowódcy eskadry nadlatujących myśliwców brzmiało ponure zdecydowanie. - Powiedzcie 316 nam tylko, kto tu dowodzi, Ŝebyśmy mogli się oddać pod jego rozkazy. Uczynimy

wszystko co w naszej mocy. - W końcu radny Jobath poszedł po rozum do głowy, hm? - domyśliła się Mayn. Syrtik wahał się kilka sekund, zanim odpowiedział. - Prawdę mówiąc, pani kapitan, nie otrzymałem w tym względzie Ŝadnych rozkazów. Tym razem Mayn się zawahała. • No cóŜ, niech będzie - stwierdziła w końcu, nie kryjąc zaskoczenia. - W celu otrzymania szczegółowych instrukcji proszę się skontaktować z Eskadrą Bliźniaczych Słońc. Dołączymy do was tak szybko jak to moŜliwe. • Kapitanie Syrtik, tu dowódca Bliźniaczych Słońc - odezwał się Jag Fel przez komunikator. - Aby dostać instrukcje, proszę wybrać kanał dwudziesty dziewiąty. UwaŜnie obserwował przebieg bitwy na ekranach monitorów. Dwa transportowce niewolników zetknęły się burtami, Ŝeby stanowić moŜliwie jak najmniejszy cel, a piloci zreorganizowanych eskadr koralowych skoczków krąŜyli wokół nich w obronnym szyku. Chroniony przez trzech gotowych na wszystko pilotów yuuzhańskich myśliwców opancerzony odpowiednik gwiezdnej kanonierki pozostawał jednak cały czas w sporej odległości od pola walki. Jag wybrał inny kanał komunikatora. • Dotychczas zaleŜało nam na zniszczeniu transportowców niewolników oznajmił. - Sytuacja na polu bitwy uległa jednak radykalnej zmianie. Bliznogłowi zwarli szyki, musimy więc zniszczyć najpierw tamtą kanonierkę. Ten, kto obecnie myśli za nich i wydaje im rozkazy, przebywa na pokładzie tamtego okrętu. • Yammosk? - odgadła Jaina. • Tak przypuszczam - odparł Jag, ale uznał, Ŝe na uŜytek nowoprzybyłych pilotów powinien powiedzieć coś więcej. - Na pokładzie „Selonii" mamy urządzenia zakłócające jego sygnały - podjął po chwili. - Jednak do czasu przylotu fregaty jesteśmy zdani tylko na własne siły... Nagle urwał, zmarszczył brwi zaczął się wpatrywać w ekran jednego z monitorów. MoŜliwe, Ŝe juŜ wcześniej zauwaŜył brak „Sokoła", ale aŜ do tej pory nie przywiązywał do tego większej wagi. Kiedy w przestworzach pojawiły się dwuosobowe myśliwce szturmowe StraŜy Galantosa, pilot pokiereszowanego frachtowca dyskretnie zatoczył łuk i zawrócił w kierunku planety, zupełnie jakby miał tam do załatwienia

317 waŜną sprawę. Prawdopodobnie nie było w tym nic niezwykłego, ale Jag poczuł, Ŝe ogarnia go lekki niepokój. Bądź co bądź na pokładzie „Sokoła Millenium" przebywała Tahiri... Usunął tę myśl z głowy. Musiał myśleć o tylu sprawach naraz, Ŝe nie powinien brać na siebie jeszcze jednego obowiązku. • Zamierzamy podzielić was na trzy grupy - oznajmił nowo przybyły sprzymierzeńcom. - Jedna eskadra poleci ze mną, Ŝeby zaatakować yuuzhańską kanonierkę, która stara się trzymać na tyłach szyku nieprzyjaciół. „Bliźniacze Dwa" udowodnił, Ŝe nieźle sobie radzi z transportowcami niewolników, więc pomoŜe jej w walce druga eskadra. Ostatnia będzie odwracała uwagę, gdyby okazało się to konieczne. • Nie wydasz nam Ŝadnego konkretnego rozkazu? - zapytała nowa osoba lekko drŜącym tonem. Kiedy Jag przypomniał sobie, jak drobiazgowi i zorganizowani są Fianowie, cięŜko westchnął i przewrócił oczami. Dotychczas sądził, Ŝe za sterami ocięŜałych myśliwców szturmowych siedzą istoty innych ras. Fianowie musieli dokonać w kabinach powaŜnych zmian, aby przystosować kształt standardowych foteli do specyficznej budowy ciała. • Poradzicie sobie - powiedział. - Po prostu lećcie za nami, zgoda? A teraz rozdzielcie się na trzy eskadry. - Na chybił trafił wybrał jedną spośród trzech grup szybko się zbliŜających przestarzałych maszyn. - Niebiescy, zostaniecie ze mną rozkazał. • Nazywają się Szafirowi - poprawił go kapitan Syrtik. • Przepraszam. Szafirowi - powtórzył Jag. - „Bliźniacze Dwa" weźmie Czerwonych. • Wiśniowych. Zirytowany Jag pokręcił głową. • Niech będzie - mruknął. - Pozostająjeszcze Zieloni. Niech lecą... - Rezedowi poprawił go znów Syrtik. - Zgoda, W odwodzie pozostaje jeszcze Eskadra Rezedowych. Ma wykonywać zadania o charakterze ogólnym. Wszyscy dobrze rozumieją, co mają robić?

W kanale łączności usłyszał chór potakujących pomruków. - W porządku, dowódco Szafirowych. Proszę przełączyć komunikator na kanał siedemnasty i przygotować się do rozpoczęcia ataku - rozkazał. Kiedy na polu bitwy znalazły się nowe siły, poświęcił kilka chwil na przeprogramowanie umieszczonych przed nim diagnostycznych ekranów. Liczba biorących udział w walce jednostek uległa podwojeniu, a skoro 318 nie miał pojęcia o umiejętnościach fiańskich strzelców i pilotów, chciał móc liczyć na wszelkie moŜliwe techniczne wsparcie. Przełączył komunikator na osobisty kanał. • Połapiesz się w tym wszystkim, Kije? - zapytał. • Bez najmniejszego problemu - odparła Jaina, dokonując zmiany kursu, Ŝeby znaleźć się na czele stada nowo przybyłych maszyn. Zatoczyła X-wingiem ciasną pętlę wokół transportowców niewolników i zmusiła dwóch ostroŜnych pilotów koralowych skoczków do zmiany wektora lotu. - Miejmy tylko nadzieję, Ŝe to nie potrwa bardzo długo. • Zrozumiałem - odparł Jag. - Obawiam się jednak, Ŝe wskutek pedanterii Fianów ten pojedynek moŜe się stać najdłuŜszą walką, w jakiej mieliśmy okazję kiedykolwiek uczestniczyć. • Liczyłam raczej na to, Ŝe mnie pocieszysz, Jagu – mruknęła wyraźnie zmęczona Jaina. Wzbudziło to jego niepokój. Nadal nie bardzo wiedział, co wydarzyło się w przestworzach N'zotha, cokolwiek jednak się tam stało, musiało zaczekać, aŜ uporają się z bieŜącymi problemami. Poprowadził nowych skrzydłowych obok transportowców niewolników, a później zatoczył łuk i skierował się w stronę odpowiednika gwiezdnej kanonierki. Piloci broniących jej koralowych skoczków natychmiast pospieszyli do miejsca spodziewanego ataku, jakby chcieli ich przechwycić, ale zdołali jedynie rozdzielić szyk szturmowych myśliwców na cztery grupy. Piloci dwóch przestarzałych maszyn trzymali się blisko Jaga, ale nie rozproszyli się tylko dlatego, Ŝe młody pilot okazał umiar i zdecydował się ograniczyć manewrowanie do niezbędnego minimum. Dopiero kiedy w celowniczym prostokącie pojawił się pierwszy skoczek, pozwolił, Ŝeby górę wzięły stare odruchy. Koralowy myśliwiec tańczył po ekranie celowniczego monitora, a yuuzhański pilot

z trudem unikał niosących zmienną energię strzałów, które Jag posyłał łukiem w kierunku opancerzonej rufy jego myśliwca. Dovin basale łapczywie połykały energię, ale w następnej chwili do walki przyłączyli się obaj skrzydłowi. Nie zdąŜyli opanować najnowszych technik walki, więc ich zadanie polegało tylko na odwracaniu uwagi nieprzyjacielskiego pilota. Jag był im wdzięczny i za taką pomoc. - Polubicie to, koledzy - powiedział, usiłując trzymać się jak najbliŜej ogona koralowego skoczka. Cały czas posyłał w kierunku yuuzhańskiego myśliwca impulsy energii. W pewnej chwili wystrzelił protonową torpedę w głąb gardzieli 319 przeciąŜonego dovin basala i z radością zauwaŜył, Ŝe koralowy skoczek eksplodował i przemienił się w chmurę płonących okruchów. Kiedy Jag przelatywał przez nią, gasnące okruchy korala zabębniły o owiewkę kabiny jego szponowca. • Zrozumieliście, na czym to polega? - zapytał, kiedy się upewnił, Ŝe nikt inny nie siedzi na ogonie jego myśliwca. • Pomysłowa technika - odezwał się jeden z Fianów. - Nie jestem jednak pewien, czy skuteczność wzrasta wprost proporcjonalnie do nieregularności stosowanej w celu... • Nie mamy teraz na to czasu, „Szafirowy Pięć" - przerwał mu inny pilot. Porozmawiamy o takich szczegółach później. Jag westchnął z ulgą i szerokim łukiem posłał kilka serii laserowych błyskawic w burtę odpowiednika kanonierki. Starając się unikać lecących ku nim strug ognistej plazmy, jego skrzydłowi postąpili tak samo.

Tymczasem w przestworzach Boroska toczyła się nadal zacięta bitwa. Triumfalne meldunki z pola walki przesyłane przez dowódcę grupy szturmowej „Nieugięty" kontrastowały jednak wyraźnie z cięŜkimi stratami ponoszonymi przez grupy „Opiekun" i „MęŜny". Na kaŜdą grupę szturmową, która zbliŜała się na odległość strzału do zidentyfikowanego przez Galaktyczny Sojusz okrętu z yammoskiem na pokładzie, przypadało kilka innych, które musiały zawracać albo ulegały zniszczeniu. Śledzenie sytuacji na polu bitwy było zajęciem tyleŜ wyczerpującym, co frustrującym i Pellaeon cały czas się zastanawiał nad przyczynami takiego obrazu walki. CzyŜby powodem był wrodzony brak zaufania Jedi, którzy zapoznawali jego dowódców z

nowymi taktykami walki? A moŜe chodziło o niezdolność jego podwładnych do szybkiego ich opanowania? Pływając w zbiorniku bacta, nie przestawał przysłuchiwać się odgłosom napływającym z pola bitwy. • „Niebieski Trzy", osłaniaj mnie! JuŜ tam lecę! • „Czerwony Siedem", uwaŜaj na swój ogon! • Dowódco Białych, osiągnęliśmy duŜą przewagę w sektorze czternastym! • „Zielony Dziesięć", po prawej i nad tobą! Po prawej! • Trafili mnie! Awaria stabilizatorów! Zamierzam... A potem głucha cisza, jakby Ŝycie kolejnego człowieka padło ofiarą wystrzelonej przez obcą istotę strugi plazmy. Przysłuchując się paplaninie w otwartym kanale łączności, Pellaeon odczuwał coraz większy niepokój. Starał się jednak śledzić bitwę, 320 poniewaŜ dawało mu to lepszy pogląd na zmiany sytuacji na polu walki. Nie mógł kierować ruchami poszczególnych grup szturmowych, ale patrząc na ekrany, takŜe odnosił korzyści. Pragnął się zorientować, czy biorący w niej udział Ŝołnierze i marynarze są podnieceni, czy rozwścieczeni, wpadają w panikę czy teŜ moŜe tylko okazują wątpliwości. Wiedział, Ŝe takie informacje mogą wpłynąć na ostateczny wynik bitwy. Dobry dowódca nie powinien ich nigdy lekcewaŜyć. Doszedł do wniosku, Ŝe szala zwycięstwa zaczyna się przechylać na stronę Yuuzhan Yongów. Wycofanie się poza pierścienie jonowych min Boroska zostało najpierw pomyślane jako manewr taktyczny, który miał umoŜliwić skupienie imperialnych sił zbrojnych wokół planety i stawienie nieprzyjacielowi oporu na wielu frontach równocześnie. Oglądając zarejestrowane hologramy, Pellaeon zrozumiał, co stało się na Coruscant, kiedy Yuuzhan Yongowie zaatakowali stolicę Nowej Republiki. Wprawdzie obrońcy Boroska nie musieli stawiać czoła tak licznemu ani potęŜnie uzbrojonemu przeciwnikowi, ale teŜ planeta nie była ani w połowie tak silnie broniona jak Coruscant. Wielki admirał spodziewał się, Ŝe zdoła bronić jej na tyle długo, aŜ nieprzyjaciele stracą cierpliwość albo wyczerpią się zasoby, z jakimi wyruszyli na wojenną wyprawę, widział jednak, Ŝe z kaŜdą chwilą Imperialna Marynarka traci więcej, niŜ zyskuje. Nieustępliwość Yuuzhan Yongów zaczynała wywierać coraz większy wpływ takŜe na morale Ŝołnierzy, co odbijało się

bezpośrednio na ich poczynaniach podczas walki. Pellaeon obawiał się, Ŝe jeŜeli coś szybko się nie zmieni, mogą stracić wszystko, o co walczą. • Utrzymujcie szyk trójkowy ze wspólnymi osłonami, jak wam rozkazano! warknął nagle jakiś pilot. • Kogo chcesz oszukać? - odpowiedział inny. - To nigdy się nie uda i dobrze o tym wiesz. • Uda się, „Szary Cztery" - odparł pierwszy pilot. - Mamy do roboty coś lepszego niŜ wysłuchiwanie twoich narzekań! W otwartym kanale łączności rozległ się przenikliwy świst, co oznaczało, Ŝe ktoś prosi o przełączenie komunikatora na kanał osobisty. Pellaeon przestał zwracać uwagę na pole bitwy i odebrał rozmowę. - O co chodzi? - zapytał, wzdychając ze zmęczenia. Zamiast odgłosów z pola bitwy usłyszał głos pani komandor Yage. Podczas bitwy o Borosk kobieta pełniła praktycznie obowiązki jego adiutantki. Przyjmowała meldunki, wyjaśniała wątpliwości, kierowała do innych osób niepoŜądane pytania i przekazywała wielkiemu admirałowi tylko najwaŜniejsze informacje. 21 - Ruiny Imperium

321

• Otrzymałam meldunek od porucznik Arber, panie admirale - zameldowała rzeczowo. - Na pokładzie „Buntowniczego" zainstalowano modulator amplitudy grawitacji. Urządzenie jest gotowe do przeprowadzenia pierwszego testu. • Doskonale - odparł Pellaeon. Ogarnęła go ponura satysfakcja. Na pokładach imperialnych okrętów nie instalowano dotychczas modulatorów amplitudy grawitacji - takie urządzenia były rzadkie i bardzo kosztowne. To, o którym wspomniała komandor Yage, zostało pospiesznie ściągnięte z sąsiedniego systemu i przeprogramowane przez imperialnych inŜynierów zgodnie ze wskazówkami przedstawicieli Galaktycznego Sojuszu. Gdyby się okazało, Ŝe funkcjonuje prawidłowo i zakłóca, jak obiecał Skywalker, sygnały wysyłane przez wojennego koordynatora Yuuzhan Yongów, mogłoby się to stać punktem zwrotnym bitwy. - Proszę polecić pani porucznik Arber, Ŝeby dała sobie spokój z testem próbnym i od razu wykorzystała urządzenie podczas walki - rozkazał. - Proszę takŜe poinformować kapitan Essenton, Ŝe ma ściśle współpracować z porucznik Arber.

Wprawdzie to rozkapryszona stara jędza, ale kiedy zobaczy, do czego jest zdolny taki modulator, z pewnością zgodzi się im pomóc. Yage nie ośmieliła się kwestionować decyzji Pellaeona, chociaŜ wiedziała równie dobrze jak on, Ŝe do tej pory Ŝaden imperialny dowódca nie oglądał w działaniu urządzenia zakłócającego sygnały yammoska. Wszystko opierało się na słowach Skywalkera i przedstawicieli jego Galaktycznego Sojuszu. Od tego, czy się nie mylili, zaleŜała nie tylko przewaga, jaką wielki admirał chciał uzyskać w celu wygrania tej bitwy, ale moŜe takŜe losy całej wojny. Obserwował, jak gwiezdny niszczyciel „Buntowniczy" zawraca i opuszczajednąz obronnych orbit pod pierścieniami jonowych min; unosiły się tam takŜe pozostałe okręty liniowe. Na wypadek gdyby trzeba było odstraszyć rwących się do walki pilotów koralowych skoczków, niszczycielowi towarzyszył rój myśliwców typu TIE i kilka kanonierek. Zadaniem grupy szturmowej było przetarcie szlaku do gromady okrętów liniowych Yuuzhan Yongów. W ładowni któregoś mieściła się kadź z yammoskiem. Nieprzyjaciele dokładali wszelkich starań, Ŝeby te jednostki były cały czas chronione. Nieco wcześniej zdołali odeprzeć nawet atak grupy szturmowej „MęŜny". Jak poprzednio, Yuuzhan Yongowie skupili się wokół okrętu z yammoskiem na pokładzie, niczym owady chroniące królową. Roiły się, gotowe do odparcia ataku i kąsania napastników. O osłony „Bimtowniczego" rozbryzgiwały się raz po 322 raz strugi ognistej plazmy... tak jaskrawe, Ŝe w porównaniu z nimi bladł ogień z dysz wylotowych jonowych jednostek napędowych. Ochronne pola okrętu były szarpane przez dovin basale i ze wszystkich stron naraz ostrzeliwane przez pilotów koralowych skoczków. Załoga gwiezdnego niszczyciela odpowiadała sztychami światła z baterii turbolaserowych dział. Artylerzyści zmieniali nie tylko częstotliwość, ale takŜe energię śmiercionośnych strzałów, dzięki czemu udawało się im od czasu do czasu zestrzelić kilka czy nawet kilkanaście koralowych skoczków równocześnie. W przestworzach unosiły się chmury ognistych okruchów i wirujące mgławice płonącego gazu. Tu i ówdzie rozbłyskiwały takŜe ogniste szczątki, z których powoli uchodziły resztki energii. Pellaeon podziwiał umiejętności i zdecydowanie dowodzącej gwiezdnym niszczycielem pani kapitan Essenton. Niczym gigantyczna zatruta strzała, „Buntowniczy" pogrąŜał się coraz głębiej w serce wroga.

Gdy tylko okręt znalazł się w zasięgu strzału, pani porucznik Arber włączyła generator sygnałów zagłuszających impulsy yammoska. Wielki admirał znał z grubsza zasadę działania urządzenia, ale nie do końca pojmował szczegóły, Generator wysyłał zakodowane impulsy siły ciąŜenia, zaprogramowane w taki sposób, Ŝeby nakładały się na podobne impulsy, dzięki którym wojenny koordynator Yuuzhan Yongów porozumiewał się bezpośrednio z dowodzonymi okrętami. Wyeliminowanie yammoska z dalszej walki mogłoby sparaliŜować poczynania pilotów koralowych skoczków, a zakłócenie wysyłanych przez niego sygnałów powinno wprowadzić chaos w szeregi wroga. Pellaeon znów odniósł wraŜenie, Ŝe patrzy na rojące się owady. WyobraŜał sobie, Ŝe działanie generatora wywrze na nie podobny wpływ jak odymianie roju w celu ograniczenia ruchliwości mieszkańców ula. Jak się spodziewał, włączenie urządzenia wywarło natychmiastowy skutek. To, co przed chwilą wyglądało jak śmiertelnie skuteczny taniec, przerodziło się nagle w nieporadne i nieskoordynowane błąkanie się po przestworzach. Pozbawieni centralnego sterowania piloci koralowych skoczków musieli odtąd na własną rękę orientować się w zmianach sytuacji w przestworzach i samodzielnie podejmować wszystkie decyzje. Pellaeon dobrze wiedział, jak trudno jest pojedynczemu pilotowi orientować się w zamęcie ogromnej bitwy. Pozbawieni centralnego mózgu nieprzyjaciele przestali stanowić zwarty szyk obronny i wdali się w setki indywidualnych pojedynków. Tu i ówdzie dostrzegał jednak oznaki ładu; domyślał się, Ŝe yammosk zmaga się z zakłócającymi sygnałami i na krótko przejmuje 323 kontrolę nad niektórymi formacjami wroga. Cały czas jednak szpic dziobu „Buntowniczego" kierował się w serce grupy liniowych okrętów Yuuzhan Yongów. Artylerzyści gwiezdnego niszczyciela nieustannie wystrzeliwali torpedy i rakiety udarowe, a z hangarów wystartowali piloci wszystkich zdolnych do lotu myśliwców typu TIE, Ŝeby przypuścić ostateczny szturm na kryjący się w środku grupy nieprzyjaciół okręt z yammoskiem na pokładzie. Wojenny koordynator Yuuzhan Yongów odgryzał się jednak najskuteczniej jak potrafił, a poza tym nawet zdezorientowani piloci koralowych skoczków nie mogli chybić celu wielkości gwiezdnego niszczyciela. Ciągle któryś przypuszczał samobójczy atak na wieŜę z mostkiem, co zmuszało do nieustannej uwagi

artylerzystów baterii turbo laserów. Bezpośredni pierścień ochronny wokół oblęŜonego okrętu Imperium tworzyły kanonierki. Ich załogi zmuszały napastników do wybierania określonych kątów podejścia, a obsługa dział starała się zestrzel iwać jak najwięcej nadlatujących myśliwców Yuuzhan Yongów. Ich piloci nie orientowali się w sytuacji na tyle, Ŝeby obierać za cel same kanonierki, nic więc dziwnego, Ŝe zamiast chronić yammoska, ginęli raŜeni raz po raz sztychami śmiercionośnych błyskawic. Piloci myśliwców typu TIE skupili uwagę na wybranych okrętach nieprzyjaciół i zasypali je tyloma seriami laserowych strzałów, Ŝe ich energii nie zdołałyby pochłonąć wszystkie dovin basale. Zapewne na tym etapie walki wojenny koordynator Yuuzhan Yongów stwierdził, Ŝe poniesie klęskę, i wydał rozkaz krąŜącym w pobliŜu jednostkom szturmowym, Ŝeby rzuciły się do samobójczego ataku na ogromny okręt w kształcie klina. śołnierze imperialnych sił zbrojnych zorientowali się jednak od razu, Ŝe najszybszym sposobem odniesienia zwycięstwa jest wyeliminowanie yammoska z dalszej walki, i nie dopuścili, Ŝeby nowa taktyka odwróciła ich uwagę. Imperialni piloci raz po raz zawracali i przystępowali do kolejnych ataków. Zasypali okręt z yammoskiem na pokładzie tyloma strzałami, Ŝe w końcu jednostka przechyliła się ocięŜale na burtę, jakby przemieszczeniu uległ środek jej cięŜkości. Przez liczne otwory w koralowym kadłubie zaczęła uchodzić atmosfera, a w przestworza poszybowały martwe ciała yuuzhańskich wojowników. Mimo to wojenny koordynator nie zaprzestał walki, a samobójczy atak dwóch jednostek, podobnych jak krople wody do okrętu liniowego z yammoskiem na pokładzie, wyzwolił na polu bitwy wystarczającą ilość energii, Ŝeby na chwilę powstrzymać atak imperialnej floty. 324 Fala uderzeniowa przemknęła przez wszystkie fronty walki tak szybko, Ŝe na jakiś czas czujniki celownicze baterii turbolaserów „Buntowniczego" uległy przeciąŜeniu, Myśliwce typu TIE zaczęty bezradnie koziołkować w przestworzach, a koralowe skoczki pofrunęły we wszystkie strony niczym płatki gorącego popiołu znad ogniska. Jeden z pilotów myśliwców typu TIE, który odzyskał panowanie nad sterami maszyny szybciej niŜ pozostali, zdołał w końcu trafić w kadź podtrzymującą funkcje Ŝyciowe wojennego koordynatora. Stworzenie wyfrunęło przez otwór w próŜnię i przeistoczyło się w chmurę kryształków lodu. Dopiero wówczas „Buntowniczy"

zawrócił, wyeliminował z walki ostatni okręt liniowy Yuuzhan Yongów i zaczął dziesiątkować pozostające w tym rejonie walki jednostki nieprzyjacielskiej floty. Pellaeon mógł się tylko cieszyć z wyniku ataku. Posunięcie okazało się równie śmiałe, co skuteczne, i przekazało dowódcom yuuzhańskiej floty jasną informację; moŜemy wam zadać jeszcze cięŜsze straty! Bitwa jednak wcale się nie zakończyła i chociaŜ załoga gwiezdnego niszczyciela wykonała zadanie, w pierścieniach jonowych min powstały powaŜne wyrwy, które dopiero teraz zaczynali łatać członkowie załogi „Praworządności". Coraz więcej pilotów koralowych skoczków zapuszczało się blisko powierzchni Boroska, co zmuszało do szczególnej uwagi artylerzystów baterii planetarnych turbolaserów i obsługi generatorów ochronnych pól siłowych. Wszyscy wiedzieli, Ŝe jeŜeli na pokładzie któregoś okrętu yuuzhańskiej floty znajduje się jeszcze jeden yammosk, szybko przejmie dowodzenie nad atakiem i opanuje sytuację. Czas. Do tego wszystko się sprowadzało. Pellaeon nie wiedział, ile czasu moŜe jeszcze poświęcić dowodzący siłami zbrojnymi Yuuzhan Yongów komandor Yorrik na unicestwienie pozostałych okrętów Imperialnej Marynarki. Przypuszczał, Ŝe celem jego wyprawy miało być zastraszenie przywódców Imperium i zniechęcenie ich do dalszej walki, a przy okazji zniszczenie tylu okrętów, ile się da. Okazało się jednak, Ŝe yuuzhański dowódca napotkał silniejszy opór, niŜ się spodziewał, i jego pobyt w przestworzach Imperium trwał o wiele dłuŜej niŜ planowano. W następnej chwili pani kapitan Essenton zameldowała z pokladu „Buntowniczego", Ŝe jej technicy zlokalizowali drugiego yammoska. Prosiła o pozwolenie obrania go za cel, a wielki admirał od razu wyraził zgodę. NajwaŜniejszym zadaniem było w obecnej chwili nieustanne wywieranie nacisku na nieprzyjaciół, nawet gdyby miało to oznaczać stworzenie luk w obronie Boroska. Chodziło o to, Ŝeby zachęcić 325 Yuuzhan Yongów do ataku. Im więcej jednostek yuuzhańskiej floty udawało się zniszczyć, tym bardziej rosła szansa odniesienia miaŜdŜącego zwycięstwa. Pellaeon orientował się, Ŝe bitwa o Borosk zbliŜa się do punktu zwrotnego. Miał nadzieję, Ŝe szala bitwy zacznie się w końcu przechylać na korzyść Imperium. Jakby w odpowiedzi na jego rozwaŜania, w komunikatorze rozległ się głos Luke'a Skywalkera.

• Panie admirale, chyba powinien pan wiedzieć, Ŝe wraca „Braksański MiaŜdŜygnat".

• A wynik wyprawy? - zapytał Pellaeon z nadzieją w głosie. • Przypuszczam, Ŝe zakończyła się powodzeniem - usłyszał w odpowiedzi. Rozmawiałem tylko krótko z Marą, zanim wskoczyli do nadprzestrzeni, ale sprawiała wraŜenie zadowolonej. Jakby wyczuwając nastrój imperialnych sił zbrojnych, Skywalker wrócił z pierwszej linii frontu i wylądował X-wingiem na pokładzie „MęŜobójcy". Obserwując przebieg bitwy z mostka okrętu pani komandor Yage, wywierał kojący wpływ na wszystkich członków jego załogi. Pellaeon się uśmiechnął. • W takim razie, jak sądzę, niedługo otrzymamy jakąś wiadomość od naszych przyjaciół, Yuuzhan Yongów - powiedział. • Okazywanie przesadnej wiary we własne siły byłoby w takiej chwili powaŜnym błędem, panie admirale - przestrzegł go mistrz Skywalker. - Yuuzhanie niechętnie się wycofują, nawet kiedy nie mają absolutnie Ŝadnych szans odniesienia zwycięstwa. • Ale nie są takŜe głupcami - zauwaŜył wielki admirał. – JeŜeli mówisz prawdę, Shimrra po prostu nie moŜe sobie pozwolić na zbyt długie toczenie walki w naszych przestworzach. Z pewnością Yorrik o tym wie. Odmowa wykonania rozkazu moŜe na dłuŜszą metę za szkodzić mu bardziej niŜ odwrót z pola bitwy. Mistrz Jedi nic nie odpowiedział, ale jego milczenie przemawiało dobitniej niŜ słowa. - Wiem, o czym myślisz - odezwał się łagodnie Pełlaeon. - Jacen dał do zrozumienia moffowi Flennicowi, Ŝe w porównaniu z Galaktycznym Sojuszem Imperiumjest niczym... Ŝe moŜemy jedynie słuŜyć do odwracania uwagi Yuuzhan Yongów od najwaŜniejszego celu. Miał rację, a to oznacza, Ŝe to ja się nie pomyliłem. Shimrra pragnął nas zastraszyć i zniechęcić do walki, a nie zniszczyć. Yorrik prawdopodobnie uwaŜa, Ŝe osiągnął ten cel. Unicestwił Bastion, zmusił nas do ucieczki w przestworza Boroska, a wycofując się, przypuści pewnie 326 szturm na nasze gwiezdne stocznie. Nie będzie miał absolutnie Ŝadnych kłopotów z udowodnieniem najwyŜszemu lordowi, Ŝe jednak wywiązał się z zadania... Przerwał mu kolejny głośny świst z głośnika komunikatora.

• Wiadomość od nieprzyjaciół, panie admirale - odezwała się komandor Yage. • PrzekaŜ ją na otwarty kanał - polecił Pellaeon. - Chcę, Ŝeby usłyszeli ją wszyscy moi podwładni. • ...tylko odwlekacie to, co nieuniknione - mówił Yorrik, wypluwając słowa z jeszcze większą goryczą niŜ poprzednio. - Nikomu nie okaŜemy łaski. Nikogo nie oszczędzimy. Zmieciemy z powierzchni waszej planety domy i wykorzystamy wasze szczątki jako nawóz dla naszych plonów. Włączymy waszą planetę do chwalebnego imperium Yuuzhan Yongów, które niedługo opanuje całą galaktykę. Będziemy... • MoŜliwe, Ŝe coś przeoczyłem, Yorrik - przerwał mu bezcere monialnie Pellaeon - ale nie widzę Ŝadnego dowodu powodzenia twojego wspaniałego planu. Niszczymy wasze yammoski, wyeliminowaliśmy twoich szpiegów, a nawet udało się nam uwolnić tych, których uwaŜałeś za więźniów. Nie masz dość sił, Ŝeby opanować tę planetę, a co dopiero pozostałe. Twoje groźby są równie puste, jak czcze są twoje przechwałki. • Udławisz się tymi słowami, kiedy... - zaczął Yorrik. • Puste - powtórzył z naciskiem Pellaeon, jeszcze raz przerywając tyradę wygłaszaną przez dowódcę Yuuzhan Yongów. • ...zmienimy wasze bluźnierstwa w ŜuŜel i... • Puste! • ...zmielemy kaŜdy wasz ślad na pył, z którego się zrodziliście! • Puste, Yorrik! - Ryknął wielki admirał. Dowódca Yuuzhan Yongów wydał charczący dźwięk, podobny do przedśmtertelnego rzęŜenia szczura womp, ale Pellaeon nie dał mu szansy dojścia do słowa. • NajwyŜszy czas, Ŝebyś dotrzymał obietnicy, komandorze - podjął po chwili. Zniszcz nas albo się stąd wynoś. • Na bogów mojego ludu, niewierny! Obiecuję, Ŝe zadławisz się tymi słowami! • MoŜe któregoś innego dnia, Yorrik, ale nie dzisiaj – zapewnił obojętnie przywódca Imperium. - Naprawdę powinieneś był dwa razy pomyśleć, zanim się powaŜyłeś podjąć to ryzyko, zwłaszcza Ŝe nie dysponowałeś wystarczającymi siłami ani środkami, aby chociaŜ pomarzyć o odniesieniu zwycięstwa. - Dokończył

śmiertelnie powaŜnym, 327 lodowatym tonem: - Nie zamierzamy się poddawać, Yorrik. Ani teraz, ani kiedykolwiek w przyszłości. Od czasu do czasu moŜesz wygrać z nami jakaś bitwę, ale Imperium zawsze przystąpi do kontrataku. Mogę ci to obiecać. Yorrik zaczął miotać kolejne groźby, ale wielki admirał go zignorował. - Powiedz ode mnie najwyŜszemu lordowi, Ŝe jeŜeli pragnie osiągnąć cel, powinien wysłać o wiele liczniejszą flot? i wyznaczyć na jej dowódcę kogoś bardziej kompetentnego. Zanim dowódca Yuuzhan Yongów miał okazję coś wtrącić, przerwał połączenie, odpręŜył się i poddał kojącym objęciom płynu bacta. Czuł przewrotną radość na myśl o tym, jak potraktował butnego dowódcę yuuzhańskiej floty. Co prawda, prowokowanie go wiązało się z pewnym ryzykiem, ale to dobrze, Ŝe przeznaczonych dla uszu Yorrika słów słuchali takŜe jego podwładni. Gdyby dowódca Yuuzhan Yongów postanowił zlekcewaŜyć wyraźny rozkaz Shimrry, Pellaeon chciał być pewien, Ŝe moŜe liczyć na poparcie całej Marynarki. Na szczęście po upływie kilkunastu minut od bezceremonialnego przerwania rozmowy połowa okrętów floty Yorrika zaczęła się wycofywać. Artylerzyści pozostałych jednostek połoŜyli za rufami wycofujących się ziomków zaporę ogniową, Ŝeby imperialne siły zbrojne nie mogły skorzystać z niespodziewanej zmiany sytuacji na polu bitwy. Dowódcy jednostek Pellaeona byli zbyt mądrzy, Ŝeby rzucić się w pościg, ale wykorzystali okazję, Ŝeby przesunąć pole bitwy jak najdalej od Boroska. Personel baterii jonowych dział i planetarnych turbolaserów nie przestawał strzelać w ślad za uciekającymi nieprzyjaciółmi, a technicy „Buntowniczego" nadal wysyłali zmodulowane impulsy grawitacji w sam środek szyku okrętów oddalającej się floty wroga. Dowódcy eskadr gwiezdnych myśliwców typu TIE takŜe wykorzystywali wszystkie luki w tylnej straŜy, Ŝeby atakować nieprzyjaciół od tyłu. W końcu do nadprzestrzeni wskoczyły ocalałe z pogromu okręty liniowe floty Yuuzhan Yongów i wszyscy zrozumieli, Ŝe odwrót dobiega końca. Zakrywająca część twarzy Pellaeona maska do oddychania umoŜliwiała mu oglądanie jednostek Yuuzhan Yongów opuszczających gwiezdny system Boroska w mniejszych i większych bitewnych grupach. N iektóre składały się tylko z odpowiednika krąŜownika z przyczepionymi do ramion kiściami koralowych skoczków, w skład innych wchodziło po

kilka lecących w idealnym szyku okrętów liniowych. Ich ruchami niewątpliwie kierował ukrywający się na pokładzie którejś jednostki yammosk. 328 Pellaeon przyglądał się temu z uczuciem ulgi, ale wiedział, Ŝe nie powinien się przedwcześnie cieszyć. Nie był nawigatorem, ale miał wystarczająco duŜe doświadczenie, Ŝeby odgadnąć kurs, jaki obierali piloci wnikających do nadprzestrzeni okrętów. Nawet nie patrząc na ekran z danymi, wiedział, Ŝe jednostki uciekającej floty nie kierują się do jednego miejsca. • Dokąd zmierzają? - zwrócił się do pani komandor Yage. • Początkowe wektory lotu sugerują, Ŝe dwie trzecie okrętów yuuzhańskiej floty zamierza na dobre opuścić terytorium Imperium. • A pozostałe? - zapytał Pellaeon. • Kierują się w przeciwną stronę - odparła Yage. - Na razie nie moŜemy ustalić dokładnie dokąd, ale przypuszczamy, Ŝe do... • ...przestworzy Yagi Mniejszej - domyślił się Pellaeon. • Rzeczywiście tak to wygląda, panie admirale - przyznała Yage. Prawdopodobnie Yuuzhan Yongowie uwaŜają, Ŝe ujdzie im to bezkarnie, skoro nasze siły zbrojne są wciąŜ jeszcze zajęte w przestworzach Boroska. Pellaeon zastanawiał się dłuŜszą chwilę nad tym, co usłyszał, - Niech „MęŜny" nadal prowadzi atak - odezwał się w końcu. - Ich odwrót powinien wyglądać jak paniczna ucieczka. Chciałbym tak Ŝe, Ŝeby „Nieugięty" i „Opiekun" natychmiast udały się do przestworzy Yagi Mniejszej, a wraz z nimi „Buntowniczy" i „Niezrównany". JeŜeli Flennic naprawdę chce obronić gwiezdne stocznie, zgodzi się przyjąć kaŜdą pomoc. - A co z „Praworządnością", panie admirale? - zapytała Yage. Starzejący się gwiezdny niszczyciel, który strzegł dotąd „MęŜobójcy" i innych taktycznych okrętów Imperium, unosił się na jednej z wewnętrznych orbit Boroska i właściwie dotąd nie brał czynnego udziału w bitwie. • Pozostanie tu - zdecydował Pellaeon. - Mam względem tej starej łajby inne plany. • Rozumiem, panie admirale. Kiedy Yage przerwała połączenie, wielki admirał wybrał osobisty kanał i nawiązał

kontakt z Lukiem Skywalkerem. • CóŜ, Jedi - powiedział. - Jednak się nam udało. • To panu się udało, admirale - poprawił go Luke. - Ja tylko się przyglądałem. - Właśnie tego najbardziej nam było potrzeba - odparł Pellaeon. Nie chciał, Ŝeby mistrz Jedi lekcewaŜył rolę, jaką odegrał w odniesieniu zwycięstwa. - MoŜe nigdy się nie zgodzimy, Ŝebyś wydawał nam 329 rozkazy, Skywalker, ale udowodniłeś dzisiaj, Ŝe czasami opłaca się nam przyjąć twoją pomoc. - Granica między jednym a drugim bywa czasami bardzo cienka, panie admirale oznajmił z lekkim rozbawieniem Luke. Słysząc bezgraniczne zmęczenie w głosie mistrza Jedi, Pellaeon uśmiechnął się do siebie. Wielokrotnie w przeszłości musiał łagodzić waśnie i spory, do jakich dochodziło między jego podwładnymi. Czasami trzeba było czegoś więcej niŜ wspólny wróg, Ŝeby pogodzić skłócone strony. Wielki admirał uświadamiał sobie, Ŝe właśnie wygrał pierwszą bitwę, wiedział jednak, Ŝe wojna z Yuuzhan Yongami wciąŜ jeszcze się nie zakończyła. Najtrudniejsze miało dopiero nastąpić. - Masz rację - powiedział ponuro, obserwując na ekranach wycofywanie się gwiezdnej floty nieprzyjaciół. - Masz absolutną rację. Kolejny pisk w komunikatorze poinformował go, Ŝe z osobistego kanału pragnie skorzystać jeszcze jedna osoba. Wielki admirał wyraził zgodę i usłyszał głos siostrzeńca Skywalkera. • Tu „Braksański MiaŜdŜygnat" - odezwał się Jacen z prowizorycznego mostka gwiezdnego pancernika. - Mamy ładownie pełne ludzi wymagających pilnie opieki lekarskiej. Proszę o radę. • „MiaŜdŜygnacie", tu „MęŜobójca" - usłyszał w odpowiedzi głos komandor Yage. - Przybij do platformy zaopatrzenia medycznego „Powrót Hale'a". Za chwilę podam więcej szczegółów. Kiedy zainstalowane na pokładach obu jednostek komputery wymieniały informacje, Pellaeon zaczął się przyglądać gwiezdnemu pancernikowi za pomocą dalekosięŜnego skanera. Dwie kolejne potyczki z nieprzyjaciółmi pozostawiły w kadłubie wiele dziur, z których wciąŜ jeszcze unosiły się smugi dymu. Wielki admirał wiedział, Ŝe okręt miał sprawiać wraŜenie zniszczonego, bo stanowiło to część planu,

ale sądząc po sposobie wykonywania manewrów, mógłby przysiąc, Ŝe gwiezdny pancernik został naprawdę powaŜnie uszkodzony. • Wygląda na to, Ŝe nieźle oberwaliście - powiedział. • Nie bardziej niŜ mogłem się spodziewać - odparł młody Solo. Wyraźnie starał się zbagatelizować stan okrętu. - Podstęp udał się znakomicie. • Dobra robota, Jacenie - włączył się do rozmowy mistrz Skywalker. - Spisałeś się doskonale. Wszyscy zasłuŜyliście na pochwałę. Zapadła krótka cisza. Jacen pewnie zapoznawał się z przekazanymi współrzędnymi trajektorii lotu i korzystając z pomocy imperialnych stacji namiarowych, upewniał się, Ŝe mózgi androidów rzeczywiście dokonały poŜądanej korekty kursu. 330 • Co się stało z wojną? - zapytał w końcu z nieukrywanym zaskoczeniem i ulgą. • Poszła sobie - odparł sardonicznie Pellaeon. • Ale nie na długo - dodał Luke. -1 niedaleko. • Proszę się o to nie martwić - rzekł wielki admirał. – Będziemy gotowi najej powrót. Yuuzhanie przeklną dzień, kiedy wciągnęli mnie do swojej zabawy. • Tylko niech radość z tego zwycięstwa nie przyćmi trzeźwości pańskiego osądu, admirale - przestrzegł go Luke. - Yongowie nie godzą się łatwo z poraŜkami. Zapewniam pana, Ŝe to dopiero początek. Pellaeon sam wiedział, Ŝe musi się mieć na baczności. - Sądzę, Ŝe masz rację, przyjacielu - powiedział, kiwając głową w zbiorniku bacta. - To początek ich końca.

Piloci eskadr fiańskich maszyn okazali się bardzo pojętnymi uczniami. Byli niedoświadczeni, więc ponosili cięŜkie straty, ale chociaŜ latali przestarzałymi i ocięŜałymi myśliwcami szturmowymi, od czasu do czasu udawało się im takŜe zadawać straty yuuzhańskim napastnikom. Przy jednej z takich okazji Jag ledwo zdąŜył zauwaŜyć koralowego skoczka za ogonem swojego szponowca, kiedy yuuzhański myśliwiec został rozpylony na atomy przez serie niosących zmienną energię strzałów, jakie nadleciały od sterburty. - Niezła kanonada, „Siedem" - podziękował i wykonał pętlę, Ŝeby zniechęcić do

ataku innego yuuzhańskiego pilota, który zamierzał zająć pozycję za ogonem fiańskiego myśliwca. W następnej sekundzie do walki przyłączyła się „Duma Selonii" i w ciemnościach przestworzy pojawiły się oślepiające błyskawice turbolaserowych strzałów. Okręt zawrócił, dopiero kiedy jego artyle-rzyści zniszczyli bliŜszy z dwóch pustych transportowców niewolników. Ogromne statki leciały w stronę powierzchni Galantosa, Ŝeby rozpocząć polowanie na mieszkańców bezbronnej planety. Rozpruta od dziobu do rufy jednostka w kształcie pęcherza pękła niczym przejrzały owoc, a ze szczeliny wylewały się w przestworza kaskady czerwonawej galarety. Jag zobaczył takŜe tysiące skręcających się drobnych stworzeń - yuuzhańskich gnullithów, które ginęły w próŜni niczym ścięte lodem ptaki. Jaina i piloci jej Eskadry Wiśniowych posłali rój torped w szczelinę w burcie transportowca niewolników i od razu pospiesznie zawrócili, zanim seria oślepiających eksplozji rozerwała statek na kawałki. 331 - Jeden z głowy - oznajmiła triumfalnie młoda Solo. Jag ucieszył się, słysząc oŜywienie w jej głosie. - A ty jak sobie radzisz? Jeszcze raz przyjrzał się yuuzhańskiej kanonierce. Obracała się powoli wokół osi, jakby zamierzała wycofać się z pola bitwy, ale młody pilot domyślał się, Ŝe to tylko podstęp. Znał trochę psychikę Yuuzhan Yongów i wiedział, Ŝe istoty ich rasy nigdy nie godząsię z poraŜkami. Dałby sobie rękę uciąć, Ŝe coś knują. - To chyba jakaś pułapka - ostrzegł skrzydłowych. - JeŜeli zabardzo się zbliŜycie, moŜecie... OstrzeŜenie przyszło zbyt późno. Lecąc blisko jeden obok drugiego, piloci trzech przestarzałych myśliwców szturmowych zamierzali ostrzelać zawracającą jednostkę od spodu, nagle jednak dovin basale kanonierki połączyły energię i skierowały ją do wewnątrz kadłuba yuuzhańskiego okrętu, Ŝeby rozpylić go na atomy. Jednostka zniknęła w oślepiającym błysku, jakby nagle stała się przezroczysta, a fala udarowa eksplozji unicestwiła te trzy fiańskie myśliwce i szarpnęła kadłubami pięciu innych, które przelatywały w pobliŜu. Kiedy w końcu wytraciła energię, Jag cięŜko westchnął. • Przykro mi, Szafirowi - powiedział. - Powinienem był was ostrzec duŜo wcześniej.

• To nie twoja wina, dowódco Bliźniaczych - zapewnił go po krótkiej ciszy pilot „Szafirowego Pięć". - JeŜeli chodzi o sztukę walki z Yuuzhan Yongami, wciąŜ jeszcze jesteśmy okropnie niedouczeni. MoŜemy mieć pretensję tylko do siebie. Zmniejszona liczebnie Eskadra Szafirowych zmieniła kurs, Ŝeby pomóc Jainie zniszczyć unoszący się w przestworzach ostatni transportowiec niewolników, a połączone eskadry Bliźniaczych Słońc i Rezedowych szybko uporały się z pozostałymi skoczkami. Bitwa dobiegła końca w mgnieniu oka; Jag wreszcie mógł rozluźnić palce na dźwigniach urządzeń kontrolnych i się odpręŜyć. Kiedy jego serce zaczęło znów bić normalnym rytmem, upewnił się, Ŝe w przestworzach nie pozostał ani jeden koralowy skoczek, i nawiązał łączność z dowódcą pilotów StraŜy Galantosa. • Proszę mi powiedzieć, kapitanie Syrtik - zaczął - co się stanie, kiedy powróci pan na powierzchnię planety? Czeka pana sąd polowy za to, co pan zrobił? • To zaleŜy - odparł ze stoickim spokojem Pianin. - Mieliśmy za zadanie obronić Galantosa przed atakiem, ale naszym bezpośrednim rozkazodawcą jest radny i jego prymaci. JeŜeli zarzucą nam zlekcewa Ŝenie rozkazu... 332 - Ale czy rzeczywiście go zlekcewaŜyliście? - wtrąciła się Jaina. - Naprawdę otrzymaliście zakaz udzielania nam wszelkiej pomocy? Jag zwrócił uwagę na ostry ton młodej Solo i przezornie zachował milczenie. Wiedział, jak często po zakończeniu walki emocje biorą górę nad zdrowym rozsądkiem. • To zaleŜy, jak definiować słowo „zakaz" - odparł Syrtik. • Zachowali się po prostu jak kosmiczne ślimaki - ciągnęła z goryczą Jaina. Przylatujemy, Ŝeby ocalić ich od zagłady, a oni mają czelność... - Nie dokończyła zdania i cięŜko westchnęła. - Na razie to moŜe zaczekać, ale kiedy dowie się o tym mama, będą mieli kłopoty. • Domyślam się, Ŝe i tak będą ich mieli co niemiara - odparł Jag. - PrzecieŜ starali się ją uwięzić na powierzchni Galantosa... a moŜe nawet wydać w łapy Yuuzhan Yongów. Kiedy w przestworzach pojawiły się tamte transportowce niewolników, chcieli uzyskać od najeźdźców obietnicę oszczędzenia mieszkańców w zamian za wydanie Jedi. Tym razem odpowiedziała mu głucha cisza. Młody pilot przeniósł spojrzenie na

ekran monitora i zobaczył, Ŝe pilotująca pokiereszowany X-wing pani pułkownik Solo posyła pozostałe torpedy w burtę uszkodzonego transportowca, jakby chciała przyspieszyć wypływ czerwonawej galarety w pustkę przestworzy. Jag przełączył komunikator na osobisty kanał. • Dobrze się czujesz? - zapytał. • Nie. Wcale nie czuję się dobrze - burknęła gniewnie. - To znaczy... właściwie dJaczego się tym przejmujemy? Chyba nie warto bronić tych istot, skoro i tak raz po raz zadają nam cios w plecy! To po prostu bezsensu! • Jestem pewien, Ŝe Miza zadałby to samo pytanie, Jaino - powiedział Jag. Młoda Jedi umilkła, jakby dopiero po chwili do jej świadomości dotrarło nazwisko chissańskiego pilota, który zginął w przestworzach N'zotha. • Zachowuję się jak dziecko, prawda? - zapytała w końcu. • Prawdę mówiąc, zachowujesz się jak Jaina Solo - odrzekł Jag. - Zapewniam cię jednak, Ŝe nie masz się czego wstydzić. Jaina roześmiała się niewesoło. • Dzięki, Jagu - powiedziała. • AleŜ nie ma za co. - Młody pilot znów zerknął na ekrany monitorów. Eskadry dwuosobowych myśliwców szturmowych, zmniejszone o mniej więcej jednączwartąpoczątkowego stanu, kierowały się w stronę Galantosa. Z pokładu „Selonii" wystrzelono roboty zwiadowcze 333 w celu zbadania szczątków transportowców niewolników, a pozostali piloci Eskadry Bliźniaczych Słońc, jeden po drugim, lądowali w hangarze gwiezdnej fregaty Galaktycznego Sojuszu. - Mamy sporo zaległości i musimy je nadrobić - odezwał się. - MoŜe i my powinniśmy wylądować i porozmawiać w cztery oczy? Jaina znów się roześmiała, tym razem jednak trochę radośniej. - CóŜ, to jedna z najbardziej romantycznych propozycji, jakie kiedykolwiek usłyszałam - powiedziała. Jag uśmiechnął się do siebie, zadowolony, Ŝe Jaina znów jest sobą. • No to jesteśmy umówieni? - zapytał. • Jasne - odparła, zataczając X-wingiem łuk i zajmując pozycję na orbicie obok

jego szponowca. - Czemu nie?

Po przeciwległej stronie planety, z daleka od najzaciętszych walk, pilot „Sokoła Millenium" starał się dyskretnie odnaleźć na jednej z niŜszych orbit niewielki jacht, który podąŜał za nim od chwili startu z powierzchni Galantosa. Tahiri stała w milczeniu za plecami rodziców Anakina. W sterowni frachtowca panowało napięcie i młoda Jedi czuła się wyraźnie nieswojo. Han wciąŜ jeszcze nie mógł się pogodzić, Ŝe go przegłosowano. Wkrótce po starcie z Galantosa Tahiri zaproponowała, Ŝeby odszukali gwiezdny jacht i postarali się dowiedzieć czegoś więcej o tajemniczej istocie, która pomogła im w ucieczce. Han bardzo pragnął przyłączyć się do bitwy i pomóc pozostałym, ale sprzeciwiła się temu Leia. Oznajmiła, Ŝe ona teŜ chciałaby poznać toŜsamość tajemniczego wybawcy, a to oznaczało, Ŝe opowiedziała się po stronie Tahiri. • Nasza wyprawa ma charakter dyplomatyczny, Hanie - przypomniała, patrząc męŜowi w oczy. - A jeŜeli dyplomacja oznacza konieczność powstrzymania się od udziału w walce albo tchórzliwe chowanie się po drugiej stronie planety, jak to dobitnie określiłeś, właśnie tak powinniśmy postąpić. • Ale oni potrzebuj ą naszej pomocy - sprzeciwił się Han, chociaŜ sam rozumiał, Ŝe to niezbyt mocny argument. Po prostu wolał walczyć, niŜ bawić się w dyplomację. • Eskadra Bliźniaczych Słońc i pani kapitan Mayn wystarczą aŜ nadto, Ŝeby poradzić sobie z niewielkim oddziałem Yuuzhan Yongów - oznajmiła stanowczo księŜniczka. Uśmiechnęła się i połoŜyła dłoń na ramieniu męŜa. - Zresztą podczas wojny dyplomacja moŜe się okazać równie skuteczna jak uŜycie brutalnej siły dodała łagodniej. 334 - Zdziwiłbyś się, ile paktów zawiera się właśnie w takich okolicznościach. - Sądziłem, Ŝe to z powodu takich okoliczności chciałaś raz na zawsze poŜegnać się z polityką - odparł pilot „Sokola". Obrzucił chmurnym spojrzeniem urządzenia kontrolne, ale zaczął wprowadzać maszynę w szeroki łuk. Leia westchnęła zmęczona próbami przemówienia męŜowi do rozsądku. - To był tylko jeden z powodów, Hanie - przypomniała. Zanim zdąŜył odpowiedzieć, przeniosła spojrzenie na ekrany monitorów. Tahiri domyśliła się, Ŝe sprzeczka dobiegła końca. Leia odznaczała się silnym charakterem i

nie zamierzała tracić czasu na sprzeczki z męŜem o coś, co - w jej mniemaniu zostało rozstrzygnięte. C-3PO teŜ pewnie zauwaŜył narastające napięcie, bo chwilę później zdecydował się wyjść ze sterowni pod pozorem konieczności kalibracji motywatorów. Tahiri podejrzę wała jednak, Ŝe to normalny pretekst, do jakiego uciekał się protokolarny android, ilekroć nie mógł znieść konfliktów między właścicielami. Młoda Jedi Ŝałowała, Ŝe nie moŜe się wykręcić podobną wymówką. Gdyby nie była potrzebna w sterowni, moŜe takŜe wymknęłaby się z niej po kryjomu. Po uniesieniujakie przeŜyła na lądowisku miasta Al'Solib'minet'ri, wciąŜ jeszcze kręciło się jej w głowie. Czuła się dziwnie lekko... Weź się w garść, powiedziała sobie, starając się skupić uwagę na rzeczywistości, a nie na iluzjach. W przestworzach wokół planety panował niewielki ruch, toteŜ odnalezienie gwiezdnego jachtu nie okazało się wcale trudne. Sto kilkadziesiąt pionowych smug przegrzanych jonów mogło oznaczać tylko gwiezdne statki, które wystartowały z powierzchni Galantosa, Ŝeby osiągnąć wyŜszą orbitę. Na niŜszej pozostało zaledwie kilkanaście. Tahiri instynktownie wiedziała dzięki Mocy, Ŝe istota, która pomogła im w ucieczce, będzie na nich czekać, tak jak obiecała. Nie miała pojęcia, czego się od niej dowie, ale wzmianka o przedstawicielach Brygady Pokoju upewniła ją, Ŝe ich wybawca dobrze wie, o czym mówi, i Ŝe powinna go wysłuchać. Wprawdzie znaleziony w apartamencie dla dyplomatów srebrzysty amulet zniknął z jej kieszeni, ale stanowił niepodwaŜalny dowód, Ŝe z tym wszystkim mieli coś wspólnego Yuuzhan Yongowie. Tahiri była absolutnie pewna, Ŝe pojawienie się transportowców niewolników w przestworzach Galantosa nie było zwyczajnym zbiegiem okoliczności. Niepokoiło ją jednak, Ŝe zareagowała tak silnie na widok srebrzystego medalionu z podobizną Uśmierciciela Yun-Yammki. Odkrycie 335 talizmanu w apartamencie dla dyplomatów, co dowodziło pobytu jego właściciela na Galantosie, nie dawało jej spokoju. Dotychczas nie uświadamiała sobie, Ŝe moŜe okazywać taką wraŜliwość na wszystko, co ma związek z Yuuzhan Yongami. Dokuczliwe wspomnienia nie tylko nie odeszły w niebyt, jak Ŝarliwie pragnęła, ale panoszyły się w jej umyśle coraz energiczniej.

Nie, pomyślała, stanowczo kręcąc głową, muszę skupić całą uwagę na chwili obecnej. PosłuŜyła się Mocą, uwolniła myśli i zaczęła poszukiwać w przestworzach śladów obecności osoby, z którą odbyła rozmowę na lądowisku miasta APSolib'minet'ri. Nagle... • Tam! - wykrzyknęła, wskazując kierunek wyciągniętą ręką. Niewielki koreliański jacht unosił się nieruchomo na granicy najwyŜszej warstwy atmosfery. Miał kształt płaskiej muszli, z kilku niewielkich wypukłości wystawały dysze dopalaczy i emitery szczątkowego pola ochronnego. Nigdzie nie było jednak widać systemów uzbrojenia, a silniki pozostawały wyłączone. - To on! • Jesteś tego pewna? - zapytał Han. W jego głosie wciąŜ brzmiała uraza. Tahiri kiwnęła głową i ponownie wysłała myśli w przestworza. • Absolutnie pewna - potwierdziła. • „Sokole Millenium" - rozległ się nagle czyjś głos w komunikatorze systemu łączności podprzestrzennej. Tahiri od razu rozpoznała osobę, z którą rozmawiała na lądowisku. - Wzywam „Sokoła Millenium"! • Ta-a, słyszymy cię - burknął niechętnie Han. - MoŜesz powiedzieć nam, kim jesteś? • Przyjacielem - usłyszał w odpowiedzi. • Wolelibyśmy sami o tym zdecydować. • Czy my się znamy? - zapytała Leia. • Nigdy się nie spotkaliśmy, ale znacie istoty mojej rasy – odparł tajemniczy nieznajomy. Tahiri juŜ zrozumiała, Ŝe rozmówca nie jest człowiekiem, ale wciąŜ jeszcze nie potrafiłaby powiedzieć, do jakiej naleŜy rasy. SłyszałajuŜ kiedyś podobny, melodyjny głos, ale za nic w świecie nie mogła sobie przypomnieć gdzie i kiedy. • A jaka to rasa? - zapytał bezceremonialnie Solo. • Przepraszam za przyjęcie, z jakim się spotkaliście po wylądowaniu na powierzchni Galantosa - ciągnęła istota, ignorując jego pytanie. - Nie mogłem zrobić nic, Ŝeby temu zapobiec. Gdybym zawczasu wiedział o waszym przybyciu, postarałbym się was ostrzec zaraz po 336 wylądowaniu, ale zanim zdołałem przedostać się do kompleksu dla dyplomatów,

byliście juŜ więźniami. Musiałem czekać na okazję, Ŝeby pomóc wam bardziej jawnie i móc uczynić to bez obawy, Ŝe odkryją moją prawdziwą toŜsamość. • Więc jesteś szpiegiem? - domyśliła się księŜniczka. • Niezupełnie - odparła tajemnicza istota. - Mogę wam jednak pomóc. • I tak mamy wobec ciebie dług wdzięczności - odezwała się Tahiri. • MoŜe kiedyś miałaś wobec mnie jakiś dług, Tahiri Yeilo, ale spłaciłaś go, kiedy pomogłaś mi w ucieczce - odparł rozmówca. - A jeŜeli chodzi o członków rodziny Solo, szanujemy ich i cenimy za to, Ŝe wielokrotnie pomagali nam w przeszłości, nie moŜe więc być mowy o jakimkolwiek długu. Jestem po prostu rad, Ŝe was spotkałem i mogłem się wam przydać. • Co właściwie wydarzyło się na Galantosie? – zainteresowała się Leia. - Jaina twierdzi, Ŝe Yevethowie przestali istnieć jako rasa. Wiesz coś więcej na ten temat? • Sondy Fianów wysyłane w przestworza N'zotha potwierdziły, Ŝe yevethańskie gwiezdne stocznie uległy zniszczeniu, jednak Sianowie nie pozostawili tam próbników na dość długo, aby odkryć, co się stało z mieszkańcami. Bardzo się obawiają sąsiadów. Wydarzenia sprzed dwunastu lat wywarły na rozwój ich cywilizacji ogromny wpływ i pozostawiły w ich psychice głęboki uraz. Mogło być tak, Ŝe siły zbrojne Nowej Republiki zniszczyły wszystkie okręty yevethańskiej floty, ale ich właściciele przeŜyli w gromadzie gwiezdnej Koornacht. Fianowie zawsze się obawiali, Ŝe pewnego dnia ich odwieczni wrogowie znów staną się silni i przystąpią do kolejnego ataku. Ostatnim razem mieszkańcy Galantosa ocaleli jedynie dzięki pomocy ze strony Nowej Republiki, ale od pewnego czasu uświadamiali sobie, Ŝe następnym razem Nowa Republika moŜe nie zdoła ich obronić. • A strach przed moŜliwością powrotu Yevethów narastał, w miarę jak pogłębiał się kryzys wywołany przez inwazję Yuuzhan Yongów - domyśliła się księŜniczka. • Właśnie - przyznał nieznajomy. - Fianowie nie są wojowniczą rasą. Od dawna wiedzieli, Ŝe ich wątłe siły zbrojne nie potrafią się oprzeć atakowi bezlitosnych napastników. Gdyby Nowa Republika przegrała w konfrontacji z Yongami, kto ochroniłby ojczystą planetę Fianów przed inwazją z gromady gwiezdnej Koornacht? Tak więc. Kiedy mniej więcej przed rokiem pojawiła się na Galantosie delegacja z obietnicą zlikwidowania zagroŜenia, jakie stanowili Yevethowie, 22 - Ruiny Imperium

337

Fianowie powitali nieznajomych przybyszów z otwartymi ramionami. MoŜecie sobie wyobrazić, z jaką radością przyjęli ich propozycję. • Właśnie w tym miejscu pojawia się Brygada Pokój u, prawda? - zagadnęła Tahiri. Dziewczyna zdołała chyba w końcu opanować mętlik w głowie i skupiła uwagę na toczącej się konwersacji. – Bogactwa naturalne w zamian za bezpieczeństwo, hmm? • Masz rację - przyznała obca istota. - Przedstawiciele Brygady Pokoju otrzymali od Fianów transport cennych minerałów, których potrzebowali na wymianę z kimś innym, a planeta N'zoth została zniszczona. Jej mieszkańców zupełnie zaskoczono. Stało się tak dzięki ściśle tajnym wojskowym informacjom. Fianowie przekazali je Brygadzie Pokoju, a ci udostępnili je dowódcom sił zbrojnych Yuuzhan Yongów. Mieszkańcy Galantosa wyobraŜali sobie, Ŝe zawierając ugodę z Brygadą Pokoju, zapewnią sobie bezpieczeństwo. Obawiali się Yevethów o wiele bardziej niŜ Yuuzhan, którzy dotychczas nie wykazywali szczególnego zainteresowania tym rejonem galaktyki. I tak to wyglądało. Fianowie doszli do przekonania, Ŝe odtąd mogą czuć się bezpieczni. • A my nie mieliśmy o tym Ŝadnego pojęcia - mruknęła rozgoryczona Leia. • Dzięki zerwaniu łączności - przypomniał nieznajomy. • A więc i to było jednym z punktów ugody zawartej z przedstawicielami Brygady Pokoju? - domyśliła się księŜniczka. – Galantos miał zerwać wszelkie więzy z Nową Republiką? • Tak. • Ale dlaczego? - zdziwiła się Tahiri. • Z obawy przed moŜliwymi prześladowaniami - odparła istota. • Ze strony Brygady Pokoju? • Ze strony Nowej Republiki - poprawił ją pilot jachtu. - Nie traktujecie uprzejmie nikogo, kto wchodzi w konszachty z nieprzyjaciółmi. • I mamy dobry powód - wtrącił się Han. - Nie do wiary, Ŝe zadaliśmy sobie tyle trudu, usiłując ocalić gromadę morderców przed losem, na który prawdopodobnie i tak zasługują. Gdybyśmy nie pojawili się w ich przestworzach w najbardziej odpowiedniej chwili, Fianowie skończyliby w brzuchu któregoś transportowca niewolników. Pewnie teraz byliby juŜ w drodze na jedną z planet podbitych przez Yuuzhan Yongów. Powinniśmy byli zostawić ich samym sobie.

• Chyba nie mówisz powaŜnie, Hanie - Ŝachnęła się Leia. • Tylko nie próbuj mi wmawiać, Ŝe chcesz im wybaczyć to, co nam zrobili. - Jej mąŜ sprawiał wraŜenie, jakby nie mógł uwierzyć własnym uszom. - Yevethowie nie wiedzą, co to poraŜka. Pod tym 338 względem są równie przewrotni jak Yongowie... a przynajmniej byli. Walczyliby do upadłego, a Fianowie dobrze to wiedzieli. Mieszkańcy Galantosa są winni ludobójstwa na równi z Yuuzhanami. • Fianowie zostali w to wmanewrowani - przypomniała Leia. - Yevethowie z radością by ich wymordowali, gdyby mieli szansę, a przy okazji i nas, jeŜeli juŜ o tym mowa, nigdy jednak nie słyszałam, Ŝebyś zachęcał kogokolwiek do ich zlikwidowania. Fianowie stali się ofiarami na równi ze wszystkimi innymi zainteresowanymi stronami. • Pewnie by się stali, gdybyśmy nie pojawili się w ich przestworzach - odciął się z goryczą Solo. • Wszyscy czasami zachowujemy się głupio, Hanie - wycedziła księŜniczka przez zaciśnięte zęby. Z najwyŜszym trudem utrzymywała gniewna wodzy. - Nie twierdzę, Ŝe pochwalam ich postępowanie ani Ŝe nieogarnia mnie gniew na myśl o tym, jak nas potraktowali. Po prostu ich rozumiem. Obawiali się, Ŝe wszystko stracą. Yuuzhan Yongowie poszukiwali niewolników i informacji na temat moŜliwych zagroŜeń. Kierując ich uwagę na Yevethów, Fianowie zapewnili im jedno i drugie, ale kiedy zgodzili się na współpracę z przybyszami spoza galaktyki, poczuli się bezpieczni i zerwali wszelkie więzy, jakie łączyły ich z sojusznikami. To jeszcze nie oznacza, Ŝe są naszymi wrogami. Nikt nie zasługuje, Ŝeby stać się niewolnikiem, bez względu na to, czego dopuścił się w przeszłości. Wyprawiliśmy się tu, Ŝeby przywrócić łączność i ocalić ich od niewoli, a nie aby ferować Wyroki, kto zasługuje na śmierć, a kto na Ŝycie. Han mruknął coś niechętnie, ale musiał uznać słuszność argumentów Ŝony. • A potem pojawiliśmy się my - odezwała się Tahiri, niechętnie włączając się do rozmowy. Będąc świadkiem sporu rodziców Anakina, czuła się dziwnie zagroŜona. Czy to nie ty zasugerowałeś, Ŝebyśmy tu przylecieli? Wpisałeś do pamięci pokładowego komputera „Sokoła" informację wskazującą nam, dokąd się udać, prawda?

• Tak - potwierdził nieznajomy rozmówca. - Od pewnego czasu starałem się wysiać z tego systemu jakąś wiadomość, ale nie miałem pojęcia, czy moje starania zakończyły się sukcesem. Wyszło na to, Ŝe po jej odebraniu zdecydowaliście się przystąpić do działania. Kiedy wylądowaliście, radny Jobath stracił głowę i wysłał do was podwładną, Ŝeby uniknąć konieczności rozmowy. Prymatka Persha takŜe wpadła w panikę i powierzyła was opiece swojego asystenta. Jestem pewien, Ŝe Thrum równieŜ z radością przekazałby was komuś innemu, ale stał na najniŜszym szczeblu hierarchii władzy i doszedł do wniosku, Ŝe pownien zachować się w kłopotliwej sytuacji najlepiej, jak 339 potrafi. Na szczęście postanowiliście wyruszyć na zwiedzanie miasta, co pozwoliło wam lepiej zorientować się w całej sprawie. Wszystko wskazywało, Ŝe odgadnięcie prawdy nie zajmie wam duŜo czasu. • Nasza wycieczka dała ci takŜe okazję nawiązania kontaktu z nami - domyśliła się Leia. • To prawda - przyznała obca istota. - Z początku udało mi się tylko zostawić wiadomość w pamięci pokładowego komputera myśliwca waszego towarzysza, ale miałem za mało, Ŝeby wyrazić się wystarczająco jasno. Kiedy w przestworzach Galantosa pojawili się Yongowie, Fianowie postanowili podwoić środki ostroŜności. Z początku uwaŜali, Ŝe transportowiec niewolników to zwykły frachtowiec przysłany po odbiór następnej partii cennych minerałów. • Tyle Ŝe to oni mieli być tymi minerałami - mruknął Han, kręcąc głową. • Właśnie. • Muszę przyznać, Ŝe to sprytny plan - stwierdziła Leia. – Yuuzhan Yongowie nie mają dość sił ani środków, Ŝeby opanować ten rejon galaktyki. Wykorzystują więc istnienie skłóconych planet albo frakcji politycznych, odwalających za nich najgorszą robotę. To skuteczna taktyka, a Yuuzhan Yongowie stosują ją z pewnością nie tylko tutaj. • To rozsądne przypuszczenie, księŜniczko - odparł ponuro ich rozmówca. - W tym rejonie galaktyki często zdarzają się przerwy w łączności. Wiedząo tym funkcjonariusze waszego wywiadu i przypuszczam, Ŝe to dzięki ich raportom wyruszyliście na tę wyprawę. Trudno powiedzieć, które przerwy wynikają z

niewinnych przyczyn natury technicznej, a które są dziełem sabotaŜystów z Brygady Pokoju albo szpiegów Yuuzhan Yongów. Często prawda wychodzi na jaw, dopiero gdy coś się wydarzy, kiedy jest juŜ za późno na jakąkolwiek interwencję. Wykorzystując róŜnice poglądów politycznych, przedstawiciele Brygady Pokoju zdołali na przykład skłócić mieszkańców Rutana i jego księŜyca, Senali. Kilka miesięcy później Rutanian wymordowała niewielka flota Yuuzhan Yongów, która następnie skierowała wyrzutnie na Senalian i wzięła do niewoli połowę obywateli księŜyca. • Zamierzaliśmy odwiedzić Rutan - przypomniała sobie Leia, zwracając się do Hana. - Mamy go na liście. • A Belderonę? - zapytał Solo. • TakŜe ją mamy - odparła ponuro księŜniczka. • No cóŜ, dzięki Yuuzhan Yongom Firrerreanie przestali istnieć jako rasa istot odezwał się nieznajomy rozmówca. - A niedługo ich los podzielą Belderonianie. 340 • Skąd wiesz, skoro łączność ztamtymi miejscami, podobnie jak z Galantosem, została dawno przerwana? - zdumiał się Han. – Nie rozumiem, jakim cudem moŜesz mieć pojęcie, co się tam dzieje. • Naprawdę tego nie wiesz? - zapytała obca istota z ledwo uchwytnym rozbawieniem. -Nawet się nie domyślasz? • Znałeś cel naszej wyprawy, chociaŜ go nie wyjawiliśmy - zauwaŜyła Tahiri. • I udało ci się jeszcze na Kałamarze przeniknąć do pamięci pokładowego komputera „Sokoła Millenium" - przypomniała Leia. – Kim są istoty twojej rasy? • Gdybym ci to wyjawił, księŜniczko, nie uwierzyłabyś – odparł nieznajomy. - A przynajmniej nie od razu. • Poddaj nas próbie - zaproponował Han tonem niedopuszczającym odmowy. Pilot gwiezdnego jachtu zachichotał. • Na razie powinno wam wystarczyć, Ŝe jestem elementem sieci - powiedział. Nie jesteśmy szpiegami, ale staramy się mieć oko na wszystko, co dzieje się wokół nas. Mamy wrodzoną umiejętność przenikania do miejsc, w których pragniemy się znaleźć, w taki sposób, Ŝeby nikomu nie rzucać się w oczy. Pracujemy wyłącznie dla siebie i nie sprzedajemy zdobywanych informacji, nie stanowimy zatem zagroŜenia

dla nikogo z wyjątkiem tych, którzy starają się nam zaszkodzić. Po prostu gromadzimy informacje. • Ale co z tego macie? - zapytał bezceremonialnie Solo. – Skoro ich nie sprzedajecie, na co są wam potrzebne? • Skłamałbym, gdybym powiedział, Ŝe nie zyskujemy w zamian nic oprócz satysfakcji z pomagania innym istotom - odparł ich wybawca, znów okazując lekkie rozbawienie. -Nie jesteśmy wyszkolonymi Ŝołnierzami ani zawodowymi wojownikami, nie jesteśmy takŜe, jak juŜ wspomniałem, szpiegami. MoŜecie nas uwaŜać za osoby, które przypadkiem stają między walczącymi armiami, w związku z czym ponoszą podczas walki najcięŜsze straty. Właśnie dlatego udaje się nam osiągać cele, o jakich nie mogą marzyć zawodowi szpiedzy ani Ŝołnierze. Jednym z takich celów jest zbieranie informacji i przekazywanie ich do i z rejonów w rodzaju systemu Galantosa. W takich miejscach zazwyczaj zwraca się baczną uwagę na wszystkich, ale my naprawdę nie rzucamy się w oczy. NiezauwaŜają nas ani funkcjonariusze waszego wywiadu, ani Yuuzhan Yongowie. Przenikamy wszędzie, ale staramy się być niewidoczni. Niewiele dzieje się wokół nas, o czym byśmy nie wiedzieli. • Dlaczego więc zdecydowaliście się nam pomóc? - zapytał Han. 341 • PoniewaŜ w obecnej chwili pokój w galaktyce zaleŜy od stabilności nowego Sojuszu Galaktycznego - odparła istota. - No i jeszcze dlatego, Ŝe moŜemy. Doprowadzenie do takiego stanu zajęło nam wprawdzie trochę czasu, ale moŜecie zakładać, Ŝe opowiadamy się powaszej stronie. • W obecnej chwili - dodał znacząco pilot „Sokoła". • To prawda, kapitanie Solo. W obecnej chwili - przyznał ich wybawca. - A jeŜeli juŜ o tym mowa, muszę jak najszybciej wydostać się z tego systemu i przekazać raport, a wy powinniście wybrać następny cel wyprawy. • Chwileczkę - odezwała się Leia. - Czy przed odlotem nie mógłbyś nam chociaŜ trochę pomóc w podjęciu właściwej decyzji? Han rzucił jej ostre spojrzenie. Nie był zachwycony, Ŝe pierwszy cel wyprawy został wybrany na podstawie anonimowej informacji, i. z pewnością nie cieszyła go perspektywa wysłuchiwania kolejnych poleceń tajemniczej istoty. • Ty i twoi ziomkowie juŜ raz nam pomogliście - ciągnęła księŜniczka, ignorując

spojrzenie męŜa. - Wyjawiliście nam stosowaną przez nieprzyjaciół taktykę, o której dotąd nie mieliśmy pojęcia. JeŜeli macie dla nas jeszcze jakąś radę, chętnie jej wysłuchamy.

• Bardzo słusznie - zgodził się pilot niewielkiego jachtu. - Dokąd zamierzaliście polecieć? • Jeszcze o tym nie rozmawialiśmy - przyznała Leia. - Zastanawiałam się jednak nad Belsavis. Przez kilka ostatnich miesięcy pojawiały się i tam problemy z łącznością, a na samej planecie trwał kiedyś konflikt. który Yuuzhan Yongowie mogliby wykorzystać do swoich celów. • To prawda, ich głównymi kierunkami będą prawdopodobnie sektory Seneksa i Juveksa, ale moŜe być juŜ za późno najakąkolwiek pomoc - zastrzegła obca istota. Gdybyście tam przylecieli, mogłoby się okazać, Ŝe nie macie juŜ nic do roboty oprócz posprzątania bałaganu. Bardziej przydalibyście się w innym miejscu, gdzie korupcja do piero zaczyna stawiać pierwsze kroki. MoŜe uda się wam nie dopuścić, Ŝeby sytuacja stała się naprawdę powaŜna. - Uda się, jeśli tylko się nie mylisz - stwierdził Solo. - Skąd jednak mamy wiedzieć, czy nie wysyłasz nas w pogoń za dzikim gundarkiem? Czy moŜemy mieć pewność, Ŝe nie jesteś' tajnym agentem albo członkiem Brygady Pokoju? MoŜe uczestniczysz w spisku obejmującym całą galaktykę? MoŜe działasz na zlecenie nieznanych mocodawców i usiłujesz wprowadzić nas w błąd albo odwrócić naszą uwagę? Sytuacja w następnym miejscu, do którego nas wyślesz, moŜe wyglądać... 342 • ...tysiące razy gorzej niŜ tu - dokończył za niego pilot jachtu. - Kapitanie Solo, naprawdę moŜe tak być i prawdopodobnie będzie, bo zamierzam zaproponować, Ŝebyście wybrali się na Bakurę. • Bakurę? - powtórzył jak echo Han. - Chcesz powiedzieć... • Nie chcę powiedzieć niczego - przerwał znów nieznajomy wybawca. - Prawdę mówiąc, sam wiem niewiele. Napływają do nas stamtąd tylko wyrywkowe informacje, zamilkło takŜe wiele źródeł, z których pomocy dotychczas korzystałem. Wiem, Ŝe takŜe wasi szpiedzy mająduŜe kłopoty z przekazywaniem wiadomości za pomocą zwykle uŜywanych kanałów. Taka sytuacja budzi nasz niepokój. MoŜliwe, Ŝe Imperium Ssi-muvi postanowiło skorzystać z tego, Ŝe jesteście zajęci gdzie indziej, i

jeszcze raz wstąpiło na wojenną ścieŜkę. JeŜeli jak po przednio Ssi-ruukowie zamierzają wyruszyć na następną wyprawę w poszukiwaniu sił Ŝyciowych, sytuacja w tamtym rejonie galaktyki moŜe się stać naprawdę powaŜna. Mieli dość czasu, Ŝeby stworzyć nową armię bojowych robotów oraz udoskonalić metody i aparaturę do technicyzacji. W sterowni „Sokoła Millenium" zapadła cisza. Wszyscy zastanawiali się nad znaczeniem słów ich wybawcy. Co prawda Tahiri była zbyt młoda, Ŝeby pamiętać kłopoty, jakich swego czasu przysparzali Ssi--ruukowie, ale na pewno dowiedziała się o nich z innych źródeł, choćby podczas nauki w Akademii Luke'a Skywalkera. Gadopodobne obce istoty były równie ksenofobicznie nastawione jak Yevethowie i rozwijały się w podobnym środowisku - w sercu odosobnionej gromady gwiezdnej na skraju galaktyki. Zaledwie dwadzieścia kilka lat wcześniej, korzystając z nieoczekiwanej pomocy Chissów, Nowa Republika zdołała pokonać Ssi-ruuków. Pod względem okrucieństwa i upodobania w zadawaniu bólu ich metody prania mózgu i technicyzacji mogły śmiało rywalizować ze sposobami stosowanymi przez Yuuzhan Yongów. Miłujący pokój Bakuranie stanowili jedyną przeszkodę między Imperium Ssi-ruuvi a resztą galaktyki i juŜ kiedyś padli ofiarami obcych istot. Tahiri nie wiedziała, czy Yuuzhan Yongowie zdołaliby zaskoczyć Ssi-ruuków i zaatakować ich wystarczająco duŜymi siłami, Ŝeby podobnie jak Yevethów wszystkich unicestwić. Ssi-ruukowie mieli więcej czasu na odbudowanie sił po klęsce, a poza tym od początku byli silniejsi niŜ Yevethowie. Gdyby potrafili wykorzystać technicyzację do napędzania okrętów siłami Ŝyciowymi Yongów albo gdyby Yuuzhanie wymyślili sposób wykorzystywania tej samej techniki... Wzdrygnęła się na myśl o takiej moŜliwości. WciąŜ jeszcze nie znała odpowiedzi napytanie, czy Yuuzhan Yongowie mają jakiś związek 343 z Mocą. Wątpiła, Ŝeby zechcieli się posłuŜyć jakąkolwiek maszyną do podboju galaktyki, ale na myśl, Ŝe obie kierujące się nienawiścią obce rasy mogłyby zawrzeć sojusz, ogarniało ją straszliwe przeraŜenie. Weź się w garść, nakazała sobie. Nie trać głowy w takiej chwili. - Dziękujemy ci - odezwała się rzeczowo Leia. Widać było, Ŝe lekko pobladła. Jesteśmy bardzo wdzięczni za pomoc.

• Ta-a - dodał Han, chociaŜ nie pozbył się resztek wątpliwości. - Będziemy się nad

tym zastanawiać. • Czy spotkamy tam inną istotę twojej rasy? - zainteresowała się młoda Jedi. • Ktoś się z wami skontaktuje - obiecał wymijająco nieznajomy. • Kto? • Ktoś - powtórzyła istota. - Jak powiedziałem, jesteśmy wszędzie. Na ekranach skanerów pojawiły się rozbłyski i Tahiri zrozumiała, Ŝe pilot gwiezdnego jachtu włączył jonowe silniki i zaczyna przygotowywać się do odlotu. • Powiedz nam chociaŜ, jak się nazywasz - poprosiła. • Cierpliwości, młoda Jedi - skarcił ją nieznajomy. – Pewnego dnia zaśpiewamy i twoją piosenkę. Zanim Tahiri zdąŜyła zapytać go o znaczenie tych słów, istota przerwała połączenie, a jacht zaczął się oddalać od grawitacyjnej studni Galantosa. Usłyszała oburzone prychnięcie Hana, ale była zbyt oszołomiona, Ŝeby zwrócić na to uwagę. Po ostatnich słowach wybawcy doznała olśnienia. Połączyła je z melodyjnym brzmieniem jego głosu i zapachem, jaki wyczuła na lądowisku miasta ArSolib'minet'ri. „Zaśpiewamy i twoją piosenkę".,. • To Ryn! - wykrzyknęła. • Ryn? - zapytał z bezgranicznym zdumieniem Solo. - NiemoŜliwe. • Jestem absolutnie pewna. Mogłabym przysiąc - oznajmiła stanowczo Tahiri.

• Dlaczego któryś z nich miałby się bawić w szpiega? - nie dawał za wygraną Han. - Zostałby natychmiast zauwaŜony... • Przypuszczam - podsumowała Leia, obserwując, jak mały jacht przyspiesza i znika w nadprzestrzeni - Ŝe sami musimy się tego dowiedzieć...

IV

To niesamowite, jak szybko władze potrafią reagować, jeśli zechcą, pomyślała zdumiona Jaina. Łączność z najbliŜszym dalekosięŜnym przekaźnikiem udało się przywrócić w ciągu zaledwie pięciu standardowych godzin od zniszczenia obu yuuzhańskich transportowców niewolników. Dzięki temu znów moŜna było przesyłać bez przeszkód informacje z Galantosa za pośrednictwem lokalnej sieci łączności podprzestrzennej. Co więcej, radny Jobath niespodziewanie skończył załatwiać niecierpiące zwłoki interesy po przeciwległej stronie planety. Skontaktował się z Leią i oświadczył, Ŝe zawsze, ale to zawsze dochowywał wierności Galaktycznemu Sojuszowi. Jaina wyobraŜała sobie, jak zareagował ojciec na słowa dostojnika. Matka pewnie podzielała zapatrywania męŜa, ale starannie ukryła swoje zdanie i udzieliła dyplomatycznej, taktownej odpowiedzi. Jej rodzice stawali się w tym naprawdę coraz lepsi. Z jednej strony umoŜliwiało im to zasiewanie niepokoju w sercach nawet najbardziej obłudnych lokalnych władców, z drugiej zaś pozwalało przekonywać ich bez uciekania się do siły. Jaina nie była jednak świadkiem tej rozmowy. Kiedy wylądowała pokiereszowanym X-wingiem w hangarze „Dumy Selonii" i pozwoliła, Ŝeby medyczne androidy opatrzyły kilka niegroźnych ran i otarć skóry, poszła prosto do kwater członków załogi, odnalazła wolną kabinę i przespała smacznie prawie pięć godzin. Co prawda koja okazała się wąska i niewygodna, ale to i tak było lepsze niŜ drzemka na siedząco 347 w fotelu pilota gwiezdnego myśliwca. A przecieŜ w ciągu ostatnich kilku lat przespała tak setki godzin i miała w tym całkiem niezłą wprawę. Nawet gdy była pogrąŜona w głębokim śnie, dręczyły ją wspomnienia wyprawy Anakina na krąŜący wokół Myrkra yuuzhański światostatek. WciąŜ na nowo przeŜywała polowanie na królową voxynów. Pamiętała, Ŝe po śmierci młodszego brata ogarnęła ją zimna furia, która na pewien czas zaprowadziła ją na Ciemną Stronę. Kiedy jej ciało odpoczywało, w duszy zalęgła się obawa, Ŝe Jacen takŜe zginął. Jaina była przekonana, Ŝe gorycz tego straszliwego smutku będzie jej towarzyszyć do końca Ŝycia.

Zanim jeszcze wybiła się ze snu, zaczęła się zastanawiać. Dlaczego teraz? Dlaczego tutaj? Co ten sen chce mi uświadomić? Nagle wzdrygnęła się i obudziła, łapczywie chwytając powietrze. Spostrzegła, Ŝe czyjaś ręka szarpie ją za ramię. - Co się...?-zapytała. Zamrugała, starając się rozpoznać pochylającą się nad nią ciemną plamę. • Spokojnie, Jaino, to tylko ja - chociaŜ była rozespana, rozpoznała głos Jaga Fela. Zorientowała się, Ŝe młody pilot usiadł obok niej na skraju wąskiej pryczy. • Jag? - Jaina teŜ usiadła i odgarnęła z czoła kosmyki niesfornych włosów. Ziewnęła i potarła zaspane oczy. - Wiesz, musisz bardziej uwaŜać - powiedziała. Ludzie wezmą nas na języki. • A niech biorą- odparł beztrosko młody pilot. - A tak w ogóle, czy ty wiesz, gdzie się znajdujesz? Dopiero wtedy dotarło do jej świadomości, Ŝe nie spała w osobistej kwaterze na Kałamarze, ale w jednej z ogólnodostępnych kajut gwiezdnej fregaty, a od piętnastu identycznych pomieszczeń dzieli ją tylko cienka, chociaŜ nieprzezroczysta zasłona. Łatwiej by jej było natknąć się na kowakiańską małpojaszczurkę za sterami gwiezdnego statku, niŜ znaleźć w takich warunkach chociaŜ odrobinę prywatności. • Dlaczego mnie obudziłeś? - zapytała, kiedy w końcu odzyskała przytomność umysłu. - Coś się stało? • Nie - odparł Jag, lekko się uśmiechając. - Zamówiłaś standardową polową drzemkę, a kiedy dobiegała końca, zgłosiłem się na ochotnika, aby odwalić czarną robotę i obudzić cię. Doszedłem do przekonania, Ŝe powinienem oszczędzić kłopotów oficerowi dyŜurnemu. - Znów się uśmiechnął. - Zresztą nie widzę powodu, dlaczego miałem pozostawić mu tę przyjemność. 348 Jaina otworzyła usta, jakby chciała rzucić jakąś kąśliwą uwagę, ale dotarło do niej, Ŝe to miał być komplement. Pokręciła głową i głośno się roześmiała. - Czego naprawdę chcesz ode mnie? - zapytała. - Bo jeŜeli następnych cięgów na treningowej macie, daj mi minutę albo dwie, Ŝe bym się do końca rozbudziła. Tym razem młody pilot głośno się roześmiał. • Prawdę mówiąc, przynoszę ci najświeŜsze wieści - powiedział. - O Jacenie.

• O... Jacenie? - Jaina natychmiast oprzytomniała. Usiadła prosto, a w jej głowie rozdzwoniły się alarmowe dzwonki. CzyŜby właśnie dlatego śnił się jej brat bliźniak? - Mów - wychrypiała. Jag zrobił to z najwyŜszą przyjemnością. Jaina usłyszała o powrocie i radykalnej zmianie nastawienia fiańskiego radnego Jobatha, a takŜe o ponownym nawiązaniu łączności z resztą galaktyki. Ucieszyła się, Ŝe sytuacja na Galantosie uległa tak łatwo i tak szybko poprawie, ale prawdziwą ulgę poczuła dopiero, kiedy zapoznała się z wiadomościami, jakie napłynęły po nawiązaniu łączności z Kalamarem. Słuchała jak urzeczona. Okazało się, Ŝe wojskowi Imperium stawili skuteczny opór inwazyjnej flocie Yuuzhan Yongów. Co więcej, po zniszczeniu Bastiona imperialne siły zbrojne nie tyIko nie poszły w rozsypkę, ale stawiły czoło najeźdźcom w przestworzach Boroska, a później nawet zmusiły ich do odwrotu. Obecnie najeźdźcy się wycofywali, ale odpierając ataki okrętów imperialnej floty, musieli toczyć cięŜkie walki. Do zwycięstwa najbardziej przyczynili się Mara i Luke. Nie tylko podpowiadali taktyczne rozwiązania i przekazywali bezcenne informacje, ale takŜe udzielali pomocy dokładnie tam, gdzie była najbardziej potrzebna. KrąŜyły nawet pogłoski, Ŝe przy okazji zdołali ocalić Ŝycie przywódcy Imperium, wielkiego admirała Pellaeona. A Jacen miewał się doskonale. Więź, jaką jej umysł utrzymywał z bratem bliźniakiem, upewniła ją, Ŝe nie stało się mu nic złego. Bez względu na to, jak daleko przebywało jedno od drugiego - a w obecnej chwili dzieliła ich więcej niŜ połowa galaktyki - zawsze wyczułaby, czy grozi mu niebezpieczeństwo. Szturchnęła Jaga pod Ŝebro i zepchnęła go z pryczy, a kiedy był odwrócony do niej plecami, wyśliznęła się spomiędzy prześcieradeł. Obiecując sobie w duchu, Ŝe przy najbliŜszej okazji weźmie długi, gorący prysznic, pospiesznie ubrała się w lotniczy kombinezon. - MoŜesz się juŜ odwrócić - oznajmiła. 349 - Dokąd się wybierasz? - zapytał trochę zdziwiony Jag. - Zapomniałaś, Ŝe nie jesteś na słuŜbie? Twoi rodzice śpią, a technicy „Selonii" naprawiają twój X-wing. Jaina ujęła się pod boki i spiorunowała go spojrzeniem. • No to dlaczego nie dałeś mi pospać trochę dłuŜej? – zapytała groźnym tonem. CzyŜby te wiadomości nie mogły zaczekać, aŜ się sama obudzę?

• CóŜ, myślałem tylko... - zaczął Jag i umilkł, wyraźnie speszony. • MoŜe jednak naprawdę potrzebujesz kolejnego lania - powiedziała udobruchana Jaina. Wzięła go pod rękę i opuścili kwatery członków załogi „Dumy Selonii". - Na razie chcę pójść na spacer, choćby tylko do mesy. Mam przeczucie, Ŝe kiedy do końca oprzytomnieję, będę strasznie głodna. Miała rację. Zaledwie znaleźli się w biegnącym środkiem gwiezdnej fregaty zatłoczonym głównym korytarzu, kiedy poczuła, Ŝe burczy jej w Ŝołądku. Doszła do wniosku, Ŝe oddałaby wszystko za kubek bogatego w białko płynu altha. Kiedy była młodsza, nauczył ją to pić Lando Calrissian. Okazało się jednak, Ŝe pokładowy android-kucharz „Selonii" dysponuje bardzo ubogim zestawem potraw i napojów. Młoda Solo musiała się zadowolić talerzem gęstej i poŜywnej, ale mało apetycznej zupy i szklanką aromatyzowanej wody. Popijając z kubka parujący płyn, Jag opowiedział jej o wszystkim, czego jeszcze nie wiedziała. Jaina dowiedziała się, Ŝe to Bakura jest proponowanym następnym celem wyprawy, a takŜe usłyszała o tajemniczym nieznajomym, który to zaproponował. Nikt o nim nic nie wiedział. Na myśl, Ŝe mimo to rodzice zdecydowali się mu uwierzyć, ich córkę ogarnął lekki niepokój. Doświadczenia z Rynem Dromąi członkami jego rodziny nie podziałały na nią uspokajająco i nie natchnęły wiarą w wiarygodność istot tej rasy. A skoro nieznanym wybawcą nie był Droma - Tahiri zapewniała wszystkich, Ŝe jest tego pewna - motywy jego postępowania pozostawały wielką zagadką. Gdyby naprawdę kierował się uczciwymi pobudkami, jego rady mogły ocalić Ŝycie wielu istot. A jeśli to miała być pułapka... No cóŜ, przynajmniej nie polecą tam na oślep. Jaina naprawdę nie mogła sobie wyobrazić, Ŝeby Baku-ranie zawarli sojusz z Brygadą Pokoju albo z samymi Yuuzhanami. W końcu wiele zawdzięczali Nowej Republice i rycerzom Jedi, rnieli wobec nich ogromny dług wdzięczności. - A co z Syrtikiem? - zapytała, kiedy Jag skończył przekazywać jej najświeŜsze wieści. - Co się z nim stało? W bladozielonych oczach pilota pojawiły się błyski rozbawienia. 350 • Nie uwierzysz, ale przedstawiono go do wojskowego odznaczenia - powiedział. Jobath po prostu nie miał innego wyjścia. Syrtik jest obecnie narodowym bohaterem. Mieszkańcy Galantosa go uwielbiają, chociaŜ naprawdę zlekcewaŜył wyraźny rozkaz,

Ŝeby trzymać się na uboczu. Pragnąc zachować twarz, Jobath musiał zgłosić go do awansu, ale z pewnością nie był tym zachwycony. - Wzruszył ramionami. - Widzisz więc, Ŝe wszystko zakończyło się jak najlepiej. • Nie dla Yevethów - przypomniała Jaina, z roztargnieniem nabierając porcję galaretowatej zupy. Jag od razu spowaŜniał. - Wiem i bardzo mnie to martwi - mruknął. - Zapoznałem się z twoim raportem. Jest krótki, ale rzeczowy. Jaina doskonale zapamiętała ostatnie słowa yevethańskiego pilota, jakie wypowiedział, zanim dokonał samozniszczenia swojego myśliwca. Wybrał śmierć nie tylko dla siebie, ale dla wszystkich innych istot swojej rasy. Nie zgodził się, Ŝeby ocalili go obcy... zupełnie jakby mogło to go zbrukać. „Uciekajcie przed nimi, jeŜeli chcecie - powiedział, mając na myśli Yuuzhan Yongów, którzy unicestwili jego cywilizację. - Ale nic wam to nie pomoŜe. Nigdzie nie będziecie się czuli bezpieczni". Szala zwycięstwa w tej wojnie zaczynała się powoli przechylać na stronę Galaktycznego Sojuszu, ale wojna trwała tak długo, a galaktyka poniosła tak cięŜkie straty, Ŝe czasami mogło się wydawać, Ŝe juŜ nigdy nie zazna prawdziwego pokoju. Bez względu na wynik tej wojny Ŝycie w galaktyce juŜ nigdy nie będzie wyglądało jak poprzednio. • Przykro mi z powodu Mizy - odezwała się Jaina, Ŝałując zbyt pochopnej i niepochlebnej oceny niedociągnięć i wad charakteru chissańskiego pilota. Co właściwie o nim wiedziała? Nic prócz tego, Ŝe umiał dobrze latać i od czasu do czasu ją irytował. Nie wiedziała, ile miał lat, czy był Ŝonaty ani czy ktoś będzie go opłakiwał. Nie miała nawet pojęcia, czy Miza i Jag byli przyjaciółmi, ale mimo to coś kazało jej powiedzieć, Ŝe jest jej przykro. CóŜ, naprawdę było jej przykro. • To nie była twoja wina, Jaino - odparł młody pilot i uspokajają co uścisnął jej dłoń. • Wpadliśmy w zasadzkę, chociaŜ staraliśmy się tylko ratować tam tego Yevethę z opresji - ciągnęła Jaina, ze smutkiem kręcąc głową. - A Miza poświęcił Ŝycie. To mało zaszczytna śmierć, nie uwaŜasz? • Nie jestem pewien, czy w ogóle istnieje coś takiego jak zaszczyt na śmierć. • Będzie go nam brakowało, prawda?

351 - Naturalnie - odparł młody pilot. - Z powodu zarówno jego wad, jak i zalet. Jaina kiwnęła głową. • A na razie w eskadrze brakuje jednego pilota - przypomniała. • I to zaledwie po wykonaniu pierwszego zadania - dodał ponuro Jag. - Niezbyt udany początek, prawda? Jaina splotła palce z jego palcami i lekko je ścisnęła. Jag odwzajemnił uścisk, ale jakby z przymusem. Młoda Solo cięŜko westchnęła. Zaczynały ją dręczyć wyrzuty sumienia, Ŝe popsuła jego dobry nastrój. • Jestem pewna, Ŝe wszystko dobrze się skończy - powiedziała. - Wiem, Ŝe to nietypowy sposób dowodzenia eskadrą, ale kiedy w końcu zdołamy wyeliminować wszystkie pomyłki... • Nie to mnie niepokoi, Jaino - przerwał jej łagodnie. – Prawdę mówiąc, uwaŜam, Ŝe współpracuje się nam całkiem nieźle. JeŜeli jednak twoja matka się nie myli, jeŜeli Yongowie naprawdę zaczęli rozdrapywać zadawnione animozje i wykorzystywać je do swoich celów... - Umilkł, jakby nawet nie chciał się zastanawiać nad konsekwencjami. • To co? - przynagliła go Jaina. • No cóŜ... - Wzruszył ramionami i uwolnił jej dłoń. Coś go trapiło i Jaina nie musiała posługiwać się Mocą, Ŝeby to wyczuć. – MoŜe to nic powaŜnego, ale Nowa Republika i Chissowie nie zawsze Ŝyli w najlepszej komitywie. Po śmierci Thrawna... • Thrawn był imperialnym dostojnikiem - przypomniała Jaina. - Dobrze wiemy, na czym polega róŜnica. • Dla nas był przede wszystkim Chissem, Jaino – zaoponował Jag. - W ciągu wielu poprzednich dziesięcioleci pilotom Ekspansyjwnej Floty Obronnej tylko z najwyŜszym trudem udawało się chronić granice naszych przestworzy. Tymczasem Thrawn, posługując się Imperium jak narzędziem, w ciągu zaledwie kilku lat osiągnął o wiele więcej niŜ wszyscy pozostali. To prawda, w ostatecznym rozrachunku przecenił swoje siły, ale kiedy w końcu Nowa Republika go pokonała, wielu spośród nas go opłakiwało. To jeden z powodów, dla których jesteśmy skłonni opowiadać się po stronie Imperium. Nie chodzi tyIko o to, Ŝe od granic naszych przestworzy było nam bliŜej do nich niŜ obecnie do was. Wielu Chissów wciąŜ jeszcze chowa w sercu

urazę. - Chcesz przez to powiedzieć, Ŝe Chissowie mogliby nawiązać współpracę z Yuuzhan Yongami i obrócić się przeciwko nam? - zapytała bezgranicznie zdumiona Jaina. Jag wzruszył ramionami. 352 • Niczego takiego nie zamierzałem sugerować - powiedział. - Tyle Ŝe zawsze i wszędzie znajdą się tacy, którzy woleliby usłyszeć przekonujące kłamstwo niŜ niewygodną prawdę. Szeptanie właściwych słów w nieodpowiednie uszy mogłoby mieć bardzo przykre konse kwencje dla Galaktycznego Sojuszu. • A to dobre! - Jaina odsunęła talerz z zupą, jakby nagle straciła apetyt. - A po opuszczeniu przestworzy Imperium wujek Luke właśnie tam zamierza się wyprawić. • Przykro mi - oznajmił młody pilot, spuszczając głowę. – To prawdopodobnie nic takiego. Nie zamierzałem cię tym martwić. Jaina uwaŜnie mu się przyjrzała. - Ale jest coś, czym powinnam się martwić, prawda? - zapytała. Jag uniósł głowę; w jego oczach malowało się niezdecydowanie. Bez słowa wyjął coś z kieszeni i połoŜył przed nią na stole. Jaina spojrzała na dziwny przedmiot, a jej Ŝołądek przemienił się w bryłę lodu. Ostatnio widziała coś podobnego przed śmiercią Anakina, kiedy oboje przebywali na krąŜącym w przestworzach Myrkra świa-tostatku. Natknęli się tam wówczas nayuuzhańskie świątynie, niektóre większe niŜ niejedno miasto. W kaŜdej stały posępne posągi okrutnych i zachłannych bóstw Yuuzhan Yongów. Jedno szczególnie utkwiło w pamięci Jainy i czasami powracało w najgorszych sennych koszmarach, podobnych do tego, który dręczył jąnieco wcześniej. Widziała, jak z ciemności wyłania się budząca grozę twarz wyciosana z koralowego monolitu. Rzeźbione oblicze yuuzhańskiego bóstwa piętrzyło się nad nią na wysokość kilkudziesięciu metrów. Nie miało Ŝadnego znaczenia, Ŝe spoczywający na stole wizerunek, wykonany z twardej srebrzystej substancji, był niewiele większy od jej kciuka. Przedstawiał to samo ohydne oblicze: UśmiercicielaYun-Yammki. Jaina spojrzała na Jaga. Młody pilot nie odrywał oczu od jej twarzy.

- Skąd to masz? - zapytała. Nie potrafiła ukryć gniewu i odrazy. Z najwyŜszym wysiłkiem opierała s tę chęci chwycenia medalionu i wrzucenia go do najbliŜszego zsypu na odpadki. Miała przed sobą bluźnierstwo, zwiastun horroru. śadna trzeźwo myśląca istota nie chciałaby mieć czegoś takiego na własność. -

Gdzie to znalazłeś?

Tym razem w jej głosie zabrzmiało oskarŜenie. -

Zabrałem go Tahiri - odparł przepraszająco Jag. – Upuściła medalion, kiedy

straciła przytomność na Galantosie. 23 - Ruiny Imperium

353

Jina uświadomiła sobie, Ŝe lodowaty chłód ogarnia takŜe jej serce. Pierwszy raz w Ŝyciu nie wiedziała, co odpowiedzieć.

Coufee pofrunęło w górę tak szybko, Ŝe Shoon-mi nie miał szansy go zobaczyć. Ostrze zetknęło się z jego grdyką, a ktoś objął go od tyłu ramieniem i pociągnął w szczelinę łączącą anonimową piwnicę z naprawczym tunelem wiodącym na niŜsze poziomy podziemi Yuuzhan'tara. - Kto nas zdradził? - syknął głos tuŜ obok jego ucha. - Kto nasłał wojowników, Ŝeby zabili Fpana i Nuriit? Shoon-mi rozpaczliwie zamachał rękami, ale nie zdołał się wyrwać z uścisku nieznanego napastnika. Klinga coufee była tak ostra, Ŝe nawet nie zauwaŜył, kiedy przecięta skórę szyi, dopóki nie poczuł spływającej po piersi struŜki krwi. Dopiero wówczas znieruchomiał i ogarnięty strachem, zaczął cięŜko dyszeć. - Kunro! - chciał zawołać, ale z jego gardła wydobył się ni to szept, ni charkot. Zhańbiony wojownik stał w pobliŜu, na środku piwnicy, ale nie kwapił się, by pomóc Shoon-miemu. Zaplótł ręce na piersi i mierzył go lodowatym spojrzeniem. • Kto nas wydał? - powtórzył prześladowca. Pozwolił, Ŝeby coufee zagłębiło się jeszcze trochę w ciało Yuuzhanina. • To nie byłem ja! -wykrzyknął rozpaczliwie Shoon-mi, kiedy uświadomił sobie w końcu, Ŝe nikt nie pospieszy mu na ratunek. - Przysięgam, Ŝe to nie ja! W następnej sekundzie ostrze coufee oderwało się od jego grdyki, a silne kopnięcie kolanem w plecy posłało go na środek piwnicy. Shoon-mi rozciągnął się jak długi i przyłoŜył dłoń do gardła w obawie przed wykrwawieniem.

- PrzeŜyjesz - burknął pogardliwie jego prześladowca. Z mrocznej szczeliny wyłoniła się jakaś osoba, podeszła i stanęła nad nim niczym śmiercionośne bóstwo. Trzymała w pogotowiu złowieszcze coufee, na którego ostrzu widniały ciemne plamy krwi Zhańbionego. - Powiesz mi teraz wszystko, co ci wiadomo. Shoon-mi wlepił wzrok w przeraŜającą jednooką osobę. - Am... orrn? - zapytał, chociaŜ głos łamał mu się ze strachu. Nom Anor powoli pokiwał głową. Uniósł coufee i oczyściłje z krwi, przesuwając ostroŜnie ostrze między opuszkami palców. - To nie najlepsza pora, Ŝebyśmy się sobie znów przedstawiali - powiedział. Masz dziesięć sekund, Ŝeby wyjawić mi, co chcę wiedzieć, 354 bo inaczej to ostrze otworzy twoje Ŝyły i zacznie z nich pić twoją śmierdzącą... - To nie byłem ja, przysięgam! - przerwał panicznie przeraŜony Shoon-mi. - To nie był Ŝaden ze Zhańbionych! Wojownicy nie poszukiwali Niiriit ani pozostałych. Szukali złodziei! Od dawna ktoś okradał magazyny i w końcu się domyślili, Ŝe to jedna z grup Ŝyjących pod powierzchnią Yuuzhan'tara Zhańbionych. Wasza była trzecią, jaką zaatakowali tamtej nocy. Wymordowali wszystkich do ostatniego. Nie tylko twoich towarzyszy, nie tylko Niiriit. Nie uprzedzono nas o tym i nie mogliśmy was w porę ostrzec. Wygląda na to, Ŝe akcję przygoto wywano w wielkiej tajemnicy. Wszystko wydarzyło się zbyt szybko... - Shoon-mi zaczął się wycofywać na czworakach, byle jak najdalej od górującego nad nim Noma Anora. - Mówię prawdę! Proszę... Były egzekutor go zignorował. - Więc powiadasz, Ŝe chodziło im tylko o złapanie złodziei? - syknął. - Nie zaleŜało im na wykorzenieniu herezji? Nie chodziło o mnie? - Nie, nie, wyłącznie o złodziei - zapewnił go gorączkowo Shoon-mi, nie przestał się jednak wycofywać pod przeciwległą ścianę, - Nie kłamałbym ci, Amorrnie. Mówię szczerą prawdę! Nom Anor zmierzył skamlącego Zhańbionego pogardliwym spojrzeniem, ale schował coufee pod połę płaszcza. - Nigdy więcej mnie tak nie nazywaj - powiedział. - To nazwisko jest własnością kogoś innego. Wyraźnie uspokojony Shoon-mi aŜ osłabł z ulgi, ale w końcu zdołał dotrzeć do

przeciwległej ściany. Osunął się pod nią niczym wór kości, a jego prześladowca odszedł na bok i pogrąŜył się w zadumie. Nie chodziło o herezję... Nie zaleŜało im na mnie... Myśli byłego egzekutora wirowały jak w szaleńczym tańcu. Wspinając się na coraz wyŜsze piętra podziemi Yuuzhan'tara, był absolutnie przekonany, Ŝe atak wojowników nastąpił z powodów politycznych. MoŜe nawet nie chodziło o niego, ale z pewnością o rozpowszechniane przez Fpana idee. Kunra zorganizował spotkanie z Shoon-mim na Ŝyczenie Noma Anora, który bardzo chciał się dowiedzieć, kto ich zdradził. Gdyby były egzekutor poznał toŜsamość tej osoby, zabiłby ją bez wahania. JeŜeli jednak nikt ich nie zdradził, a niespodziewany atak wojowników był tylko nieszczęśliwym zbiegiem okoliczności... to stawiało wszystko w zupełnie innym świetle. Nikt nie polował na niego, nikt teŜ nie usiłował wykorzenić herezji. Na razie Nom Anor mógł zacząć śmielej oddychać. Nie musiał juŜ wyobraŜać sobie, Ŝe za kaŜdym 355 zakrętem korytarza czeka na niego w zasadzce grupa wojowników, gotowa go zabić, gdyby tylko się pokazał. Miał dość czasu, Ŝeby się zastanowić i zdecydować, co dalej. Uświadomił sobie tę ironię losu i o mało nie zachichotał. MoŜliwe, Ŝe wojownicy go nie szukali, ale to on przyczynił się do śmierci Niiriit i jej towarzyszy. Wyprawiając się na wyŜsze poziomy w towarzystwie I'pana, regularnie okradał znajdujące się tam magazyny. Wykorzystywał w tym celu kody dostępu, które zapamiętał w ciągu wielu lat pełnienia obowiązków egzekutora. Wreszcie ktoś zwrócił uwagę na braki w magazynach i wysłał na niŜsze poziomy zabójców, Ŝeby się rozprawili ze sprawcami i raz na zawsze wyeliminowali moŜliwość następnych kradzieŜy. A więc to on sprowadził śmierć na głowy Zhańbionych, którzy ocalili mu Ŝycie, równie pewnie jak wojownicy wymierzający ciosy amphistaffami. Popatrzył na Kunrę. Mimo ponurego półmroku, dostrzegł na twarzy Zhańbionego stoicki spokój. N om Anor był ciekaw, czy pod wypraną z wszelkich emocji maską Kunra nie doszedł do takiego samego wniosku. Podszedł pod przeciwległą ścianę i wyciągnął rękę do kulącego się pod nią Shoonmiego. Yuuzhanin popatrzył na nią niespokojnie, w końcu chwycił rękę i pozwolił, Ŝeby Norn Anor pomógł mu wstać. Zmagając się z silną pokusą wbicia coufee w

serce Zhańbionego i uśmiercenia w podobny sposób Kunry, były egzekutor przywołał na twarz wyraz spokoju i rzeczywiście się odpręŜył. • A więc jesteśmy bezpieczni - odezwał się do Kunry i Shoon-miego. - JeŜeli powiedziałeś prawdę, wojownicy powinni dojść do przekonania, Ŝe wyeliminowali zagroŜenie. Przestaną na nas polować. Kiedy kradzieŜe ustaną, moŜemy Ŝyć bez obawy, Ŝe na nas napadną. Mam rację? • Od tamtej pory nie wydarzyła się ani jedna kradzieŜ – odparł Shoon-mi, kręcąc głową. - śycie na wzór Jeedaijest bezpieczne. Nikt nas nie zdradził nikt tego nie zrobi! Na własne oczy oglądałeś, jak szerzymy to przesłanie. Dobrze wiesz, jaką ostroŜność zachowujemy w doborze tych, którym pozwalamy je usłyszeć. Słowo jest bezpieczne. Przesłanie. Świadomy, Ŝe Kunra cały czas wodzi za nim oczami, Nom Anor zaczął spacerować po piwnicy. Słyszał juŜ kiedyś, Ŝe herezję Jedi określano mianem przesłania. Uznał wtedy, Ŝe to stosowny eufemizm. NiewaŜne, jakie słowo zastępował: Jedi, powstanie czy nadzieję, cały czas jego znaczenie pozostawało takie samo. Przesłanie było dla Shimrry przekleństwem, a w obecnej chwili tylko to miało znaczenie dla Noma Anora. 356 Były egzekutor doszedł do wniosku, Ŝe jeśli przesłanie nadal będzie się szerzyło w tak powolnym tempie, nigdy nie dotrze do uszu najwyŜszego lorda. Wojownicy, którzy zaatakowali Ŝyjących w podziemiach Yuuzhan'tara Zhańbionych, nie mieli pojęcia o herezji albo nie przywiązywali do niej Ŝadnej wagi. JeŜeli nawet wiedzieli o istnieniu heretyków, zaleŜało im na nich o wiele mniej niŜ na złodziejach. Oznaczało to, Ŝe jeŜeli wieść o istnieniu przesiania - a takŜe Noma Anora - miała w ogóle dotrzeć do wiadomości Shimrry, były egzekutor powinien jak najszybciej opuścić kryjówkę pod powierzchnią Yuuzhan'tara. - MoŜe jesteśmy zbyt ostroŜni - powiedział. Brzmiało to, jakby głośno myślał albo starał się wybadać opinię słuchaczy. - Zachowujemy naszą wiedzę wyłącznie dla siebie i strzeŜemy jej równie pieczołowicie jak kapłani swoich tajemnic. Kryjemy światło pod opończą bojaźliwości i ostroŜności tak skutecznie, Ŝe nikt inny nie ma okazji go zobaczyć. JeŜeli nadal będziemy głosili prawdę tylko pośród wtajemniczonych, nigdy nie staniemy się liczniejsi i nie dorównamy Jedi. W ciemnościach niewiedzy pozostaną miliony podobnych do nas osób zasługujących przecieŜ, aby się

dowiedzieć, Ŝe istnieje lepszy sposób Ŝycia. Na razie nie mają pojęcia o istnieniu wolności i nauki, która przeczy wszystkiemu, czego nas uczono. MoŜe nadszedł czas, przyjaciele, Ŝeby nasze światło zaczęło w końcu świecić w ciemności. Shoon-mi wyglądał na jeszcze bardziej zdumionego i zdenerwowanego niŜ poprzednio. • PrzecieŜjeŜeli zaczniemy otwarcie głosić prawdę o Jeedai, narazimy się na pewną zgubę - powiedział. • Masz rację, Shoon-mi - odparł Nom Anor, odwracając się do niego. Narazilibyśmy się na śmierć, trzeba więc wymyślić nowe sposoby głoszenia przesłania. Musimy takŜe zwerbować nowych wyznawców. Na razie, zanim ośmielimy się zanieść przesłanie wyŜej, powinniśmy szerzyć je tylko pośród Zhańbionych. Jesteśmy jeszcze słabi i kiepsko zorganizowani, ale jeŜeli tacy pozostaniemy, nigdy nie osiągniemy celu. Musimy znaleźć siłę i wziąć swój los we własne ręce, a kiedy urośniemy w potęgę, zdołamy się wyzwolić. - Podszedł jeszcze bliŜej, stanął przed Shoon-mim i połoŜył dłonie na jego ramionach. Pod dotykiem jego palców Zhańbiony zadygotał. - JeŜeli chcemy wszystko zyskać, przyjacielu, musimy wszystko rzucić na jedną szalę. - Skierował jedyne oko na twarz Shoon-miego i wpatrywał się w jego oczy tak długo, aŜ zakłopotany Yuuzhanin odwrócił głowę. - Trzy masz ze mną? - szepnął mu w samo ucho. Zhańbiony niepewnie pokiwał głową. 357 • Ja... jasne, zrobię wszystko, co mogę - wyjąkał. - Nie umiem wprawdzie walczyć, ale znam wiele osób... • To świetnie - odparł Nom Anor. Pokiwał głową i zadowolony uśmiechnął się do Zhańbionego. - To doskonale. Naszą najsilniejszą bronią jest głoszone słowo. Odwrócił się, Ŝeby popatrzeć na drugiego Zhańbionego. - A ty, Kunro? - zapytał. Trzymasz z nami? W półmroku zauwaŜył błysk białek oczu byłego wojownika. Wiedział, Ŝe to przełomowa chwila. Gdyby Kunra rzucił mu wyzwanie, nie miałby wyboru. Musiałby zabić obu Zhańbionych i zaczynać wszystko od początku. Gnany pragnieniem zemsty, powinien wówczas spróbować przeniknąć do następnej komórki heretyków, ale wątpił, czy znalazłby drugą tak idealnie odpowiadającą j ego potrzebom.

Były wojownik zawahał się i niepewnie przestąpił z nogi na nogę. - Decyduj - przynaglił go Nom Anor, znaczącym gestem wsuwając dłoń między fałdy płaszcza. Od razu wskoczyła mu w palce rękojeść coufee. Kunra utkwił wzrok na wysokości piersi egzekutora i powoli pokiwał głową. - Trzymam z wami - powiedział. - Za Niiriit, pana i wszystkich, którzy stracili Ŝycie. Jestem z wami. Ale nie ze mną, pomyślał Nom Anor. W tej chwili nie miało to jednak Ŝadnego znaczenia. Na razie powinno mu wystarczyć posłuszeństwo Zhańbionego. Były egzekutor doskonale wiedział, Ŝe czeka go niełatwe zadanie. Musiał zapewnić sobie wszelką pomoc, nie dociekając, z jakich pobudek została mu udzielona. Na obecnym etapie szerzenia przesłania heretycy byli źle zorganizowani i skłóceni, a przez to niezdolni do przekazywania swojej wiary komukolwiek oprócz Zhańbionych. Nom Anor rozumiał, Ŝe jeŜeli ma zamiar wykorzystać ten proces do swoich celów, musi nadać mu nowy rozmach. Przekazywanie opowieści z ust do ust przyczyniło się do powstania wielu wersji. Niektóre głosiły, Ŝe wszystko działo się na innych planetach albo w innym czasie; bywało, Ŝe według opowiadającego w wydarzeniach uczestniczyły inne osoby. Były egzekutor wiedział, Ŝe musi popracować nad szczegółami historii, aby jak najlepiej odpowiadała j ego potrzebom. Wtedy zacznie ją rozgłaszać wystarczająco skutecznie, Ŝeby usunęła w cień inne wersje. Będzie potrzebował do tego wielu głosicieli. Wiedział, Ŝe szansę powodzenia są niewielkie, ale nie miał innego wyjścia. JuŜ kiedyś, na Rhommamoolu, miał do czynienia z religijnym fermentem, wiedział więc, jak podsycać zarzewie idei i przekształcać je 358 w płomienie ruchu oporu. Czy jednak ośmieli się dokonać tej sztuki pośród istot swojej rasy? Mimo wszystko chodziło o bezwstydną herezję. To prawda, rycerze Jedi mogliby się do czegoś przydać Zhańbionym, ale byli bluźniercami... uŜytkownikami maszyn. Nom Anor poczuł lekkie wyrzuty sumienia, chociaŜ jego wraŜliwość skutecznie przytępiły lata knucta podstępnych intryg i zdradzieckich planów. Był przedsiębiorczy, zaradny i inteligentny, ale bez powodzenia usiłował się wspinać po szczeblach ustanowionej przez Shimrrę drabiny społecznej kariery. Nie wątpił, Ŝe jeŜeli jego starania mają się zakończyć powodzeniem, musi znaleźć inny sposób pokonania tej samej drabiny, która uniemoŜliwiła mu wejście poprzednim

razem. Shoon-mi przestąpił z nogi na nogę i wyrwał go z zadumy. Chrząknął, jakby zamierzał coś powiedzieć. • Amorrnie...- zaczął. • Powiedziałem ci, Ŝebyś mnie więcej tak nie nazywał! – warknął gniewnie były egzekutor. Zapewnił kiedyś Kunrę, Ŝe we właściwym czasie wybierze sobie nowe nazwisko. MoŜe właśnie nadeszła odpowiednia pora? Potrzebował jakiegoś, Ŝeby pomogło mu skierować się we właściwą stronę. PrzeraŜony Shoon-mi cofnął się pod ścianę. - A więc... jak powinniśmy cię nazywać? - wychrypiał. Nom Anor zastanowił się głęboko. Jakim nazwiskiem powinien się posługiwać? Musiałoby najlepiej symbolizować zadanie, jakie ma wykonać, Ŝeby osiągnąć cel. No i Shimrra powinien od razu zwrócić na nie uwagę. Uśmiechnął się do swoich myśli. Znał pewne słowo z zamierzchłego języka, bardzo rzadko wypowiadane poza pomieszczeniami najstarszych światostatków. Słowo miało znaczenie dla wszystkich kast Yuuzhan Yongów, niezaleŜnie od tego, jakim bogom składali ofiary. Wykorzystanie go byłoby niewątpliwym policzkiem dla najwyŜszego lorda i tak teŜ zostałoby odebrane przez Zhańbionych. A przecieŜ to na nich musiał polegać w celu urzeczywistnienia swojego planu. Odwrócił się w stronę dwóch pierwszych wyznawców. - Odtąd będziecie mnie nazywali Yu'Shaa - powiedział. W piwnicy zapadła głucha cisza. Dopiero po kilku sekundach Shoon-mi postąpił krok w stronę Noma Anora. Na jego twarzy malowało się przeraŜenie i osłupienie. - Yu'Shaa? - powtórzył jak echo. - Mamy nazywać cię prorokiem? Nom Anor uśmiechnął się jeszcze raz i skinął głową. 359 - Tak - oznajmił stanowczo. - Od tej pory nazywam się Prorokiem.

Dwadzieścia cztery standardowe godziny po zakończeniu bitwy o Borosk wielki admirał Pellaeon zorganizował krótkie spotkanie na mostku imperialnego gwiezdnego niszczyciela „Praworządność". Wzięli w nim udział wszyscy pozostali przy Ŝyciu moffowie. Nie za brakło równieŜ tych admirałów i wyŜszych stopniem oficerów Im-

perialnej Marynarki, którzy nie brali bezpośredniego udziału w obronie przestworzy Imperium przed moŜliwymi atakami wycofującej się floty Yuuzhan Yongów. Jacen zgadzał się z Peilaeonem, Ŝe po ucieczce floty Yorrika nastąpi krótki okres spokoju; w tym czasie moŜna będzie zgromadzić w jednym miejscu wielu dostojników Ruin Imperium bez obawy, Ŝe wywrze to niekorzystny wpływ na obronę jego przestworzy. PowaŜnego kontrataku ze strony nieprzyjaciół moŜna było spodziewać się dopiero, kiedy siły zbrojne Yuuzhan Yongów się prze grupują, a dowódcy otrzymają od lorda Shimrry nowe rozkazy. Na szczęście ostrzał Yagi Mniejszej przez okręty uciekających okazał się dość słaby, a ich atak na gwiezdne stocznie udało się odeprzeć bez trudu. Niektórzy moffowie nie zgadzali się z opinią wielkiego admirała i początkowo nie chcieli przybyć na spotkanie. Zapewne imperialni dostojnicy doszli do przekonania, Ŝe to właściwa pora na powiększenie zasięgu albo umocnienie lokalnej władzy. MoŜe chcieli takŜe przygotować się do obrony swoich posiadłości zarówno przed następnym atakiem Yuuzhan Yongów, jak i przed ewentualną napaścią floty wielkiego admirała, któremu ośmielili się rzucić wyzwanie. Na uŜytek buntowniczo nastawionych moffów Pellaeon rozpuścił więc pogłoskę, Ŝe jeŜeli któryś z nich nie stawi się na spotkanie, nie będzie mógł liczyć na wsparcie Imperialnej Marynarki podczas spodziewanej następnej bitwy z flotą nieprzyjaciół. Yuuzhan Yongowie stanowili powaŜny problem, a Imperium musiało stawić mu czoło jako całość. Pellaeon orientował się, Ŝe elementy tej układanki powinny zostać dopasowane tak szybko jak to moŜliwe. Nikt nie musiał uczestniczyć w planowanym zebraniu, ale wszyscy znali konsekwencje odmowy, Jacen nie wątpił, Ŝe trzeba się liczyć z moŜliwość i ą od wetu. B'shith Yorrik został poniŜony nie tylko wobec swojej armii, ale takŜe wrogów. Wszyscy wiedzieli, Ŝe wcześniej czy później yuuzhański komandor wróci, chodziło tylko o to, jak szybko i w jakiej sile. 360 Miody Solo stał pod boczną ścianą konferencyjnej sali obok Luke'a, Mary, Saby i Teki i. Uczestniczyli w zebraniu, ale nie mieli prawa zabierać głosu w dyskusji. Pellaeon zaprosił ich, bo chciał, Ŝeby to wyglądało na starannie zaplanowaną demonstrację siły. Mistrz Jedi miał wątpliwości, czy warto draŜnić starego przeciwnika na oczach tylu moflów, ale Jacen wyczuwał dzięki Mocy, Ŝe wujek Luke

odczuwa w skrytości ducha wielką radość z takiej sytuacji. Kiedy wszyscy usiedli, Pellaeon wstał od stołu i powiódł spojrzeniem po zebranych. - Poprosiłem was o przybycie tutaj z bardzo prostego powodu - zaczął, rezygnując z formalnego powitania siedzących gości. - Doszedłem do pewnego wniosku i chciałbym się nim z wami podzielić, a takŜe oznajmić wam, jakie zamierzam podjąć decyzje. Odsunął krzesło, złączył dłonie za plecami i zaczął się przechadzać wokół stołu. Uciekł się do tej prostej psychologicznej sztuczki w celu urobienia gości. Chciał ich zmusić, Ŝeby wyciągali szyje, obracali głowy i wodzili za nim spojrzeniem, by móc przysłuchiwać się jego słowom. Jacen wiedział, Ŝe to tandetny chwyt, ale wielki admirał musiał robić wszystko, co tylko mogło zapewnić mu przewagę. Gilad Pellaeon miał na sobie kompletny mundur bojowy. ChociaŜ tuŜ przed zebraniem zadbał o wygląd, nie zdołał ukryć podeszłego wieku ani tego, Ŝe jeszcze dzień czy dwa wcześniej stał u progu śmierci. Doznał tak powaŜnych obraŜeń, Ŝe miał lekko utykać do końca Ŝycia. - W ciągu ostatnich czterdziestu standardowych godzin Imperialna Marynarka zdołała się rozprawić z największym zagroŜeniem, z jakim się dotąd zetknęła - zaczął uroczystym tonem i wbił przenikliwe spojrzenie w twarze siedzących przed nim moffów. - Zapoznaliście się z raportami i znacie przynajmniej w zarysach przebieg walki, z pewnością więc rozumiecie powagę tego, co wydarzyło się w przestworzach Bastiona. Mam takŜe nadzieję, Ŝe docenicie znaczenie decyzji, jakie musimy podjąć w obecnej chwili. - Przerwał i zawiesił głos dla wywołania większego efektu. - Dopóki nie odbudujemy Bastiona, Imperium pozostanie na jakiś czas bez stolicy. Rada Moffów straciła kilku najwaŜniejszych członków, a domyślam się, Ŝe wraz z nimi utraciłe takŜe, przynajmniej na pewien czas, zdolność podejmowania najwaŜniejszych decyzji. Wielu obywateli Imperium trafiło do niewól Yuuzhan Yongów, a granice naszych przestworzy przestały być bezpieczne. Zdołaliśmy pokonać wroga, ale nie mam na myśli Yuuzhar Yongów. Ten drugi wróg okazał się o wiele bardziej zdradliwy. Niemal do ostatniej chwili nie wiedzieliśmy, Ŝe będziemy musieli stawić im 361 czoło, a wtedy mogło być zbyt późno na jakąkolwiek interwencję. Efekt

działalności tego wroga moŜna podsumować w dwóch słowach, które budzą we mnie jeszcze większą trwogę niŜ zagłada. Te słowa to „utrata znaczenia". Jacen zauwaŜył, Ŝe po nalanej twarzy moffa Flennica przemknął grymas irytacji. Przez chwilę podejrzewał, Ŝe dostojnik Imperium zechce się wtrącić, ale moff zachował milczenie i tylko pogrąŜył się w posępnej zadumie. Pellaeon zakończył okrąŜanie stołu i z niejakim wysiłkiem usiadł na swoim miejscu. PołoŜył dłonie na stole i pochylił się do przodu. - Kiedy pierwszy raz usłyszeliśmy o inwazji Yuuzhan Yongów - podjął po chwili - przyglądaliśmy się obojętnie, a moŜe nawet z satysfakcją, jak nieprzyjaciele przemierzają galaktykę. Przypuszczaliśmy wtedy, Ŝe nie zaatakowali nas przez zwykłe tchórzostwo. Wielu sądziło, Ŝe jesteśmy tak odwaŜni, zdecydowani i tyle lepiej uzbrojeni niŜ oni, Ŝe nie ośmielą się podjąć ryzyka walki z nami. UwaŜaliśmy się za silnego przeciwnika, ale kiedy zapadła decyzja o wysłaniu posiłków podczas bitwy o Ithor, stało się oczywiste, Ŝe nieprzyjaciele przewyŜszają nas niemal pod kaŜdym względem. PrzeraŜeni, Ŝe nie zdołamy się obronić, schowaliśmy głowy w piasek. Ufortyfikowaliśmy nasze planety w oczekiwaniu na atak, który długo nie następował. Usiadł prosto, a na jego twarzy pojawił się wyraz znuŜenia, który zaraz zniknął. - A nie następował dlatego - podjął z namysłem - Ŝe Yuuzhan Yongowie po prostu nie uwaŜali nas za godnego przeciwnika. Nie przypuszczali, Ŝebyśmy stanowili jakiekolwiek zagroŜenie. Zdołali się zorientować, Ŝe niechętnie bierzemy udział w konfliktach zbrojnych, które bezpośrednio nas nie dotyczą. Naszym ulubionym zajęciem stało się siedzenie z załoŜonymi rękami i obserwowanie, jak nasi sąsiedzi ponoszą poraŜkę za poraŜką. Dlaczego najeźdźcy mieliby nas atakować? Nie zrobiliśmy im nic złego. Wręcz przeciwnie, ułatwialiśmy im zadanie. Przestali się z nami liczyć, jakbyśmy zupełnie stracili znaczenie. I właśnie to uznaję za największą hańbę. Pellaeon uniósł głowę i pochwycił spojrzenie Jacena. Zrozumieli się bez słów i młody Solo poczuł dreszcz wzdłuŜ kręgosłupa. Wielki admirał mówił o wojnie, ale tę samą zasadę dałoby się zastosować takŜe do wszystkich innych aspektów codziennego Ŝycia. Największym wykroczeniem, jakiego mogła się dopuścić inteligentna istota, czy to względem siebie, czy najbliŜszych, było pogrąŜenie się w apatii. Jacen zauwaŜył to po śmierci Chewiego, kiedy jego ojciec stracił

362 ochotę do Ŝycia. Doświadczył tego takŜe na własnej skórze, gdy zrezygnował z czynnego udziału w walce i zamknąwszy się w sobie, usiłował znaleźć odpowiedź na dręczące go wątpliwości. Obserwował to równieŜ w obecnej chwili w zachowaniu i reakcjach dostojników Ruin Imperium, tyle Ŝe na znacznie większą skalę. śyć oznaczało brać udział, a oddziaływanie na Moc równało się wywieraniu wpływu na ewolucję galaktyki. Takie postępowanie nie miało nic wspólnego z biernym obserwowaniem wydarzeń. Jedyne pytanie, jakie powinna zadawać sobie kaŜda pragnąca naprawdę Ŝyć istota, brzmiało: co trzeba robić, Ŝeby się stać częściątego procesu? Na nieszczęście Jacen wciąŜ jeszcze nie umiał znaleźć na to pytanie odpowiedzi. - CóŜ - mówił tymczasem Pellaeon - w końcu nas zaatakowali. Chyba wszyscy rozumiemy znaczenie tego faktu. Czy to jednak oznacza, Ŝe wreszcie zaczęliśmy odgrywać jakąś rolę? - Pokręcił głową. - Nie. Oznacza to tylko, Ŝe najwyŜszy lord Shimrra postanowił poświęcić chwilę, aby zdławić w zarodku moŜliwe zagroŜenie dla swoich odwodów. Podkreślam, moŜliwe zagroŜenie, a nie rzeczywistą groźbę. Wysłał niewielką flotę, która nie zdołałaby nas unicestwić, nawet wykorzystując element zaskoczenia. Nie dałoby się jej porównać z armadami, jakich uŜył w celu opanowania Coruscant. Co więcej, B'shith Yorrik nie jest równie błyskotliwym dowódcą jak Tsavong Lah albo Nas Choka. Gdyby zniszczenie nas mogło mieć naprawdę duŜe znaczenie dla przebiegu tej wojny, Shimrra podjąłby tę decyzję kilka lat wcześniej, a nie teraz, właściwie od niechcenia. Wprawdzie wyrządzili nam powaŜne straty, ale nie zdołali nas zniszczyć ani pokonać. Upokorzyliśmy nieprzyjaciół, zmuszając ich do odwrotu, a nawet udało się nam oswobodzić większość wziętych do niewoli istot. Udowodniliśmy wrogom, Ŝe nie da się nas łatwo zwycięŜyć i nie wolno nas lekcewaŜyć. Przerwał, aby zaczerpnąć powietrza. • Oznacza to jednak, Ŝe od tej pory Shimrra zacznie uwaŜać nas za zagroŜenie, nawet jeŜeli dotąd tak nie myślał. I tylko od nas zaleŜy, jak długo będzie tak sądził. • A to dlaczego? - zapytał w końcu moff Flennic. Najwyraźniej dłuŜej nie potrafi! ukrywać niezadowolenia, Ŝe ktoś ośmiela się prawić mu kazania. Jacen wyczuwał promieniującą od niego urazę.

• Czy to nie oczywiste, Kurlenie? - odpowiedział pytaniem siedzący po przeciwnej stronie stołu Ephin Sarreti. PrzeŜył zniszczenie Bastiona i dosłownie w ostatniej chwili przed zniszczeniem odleciał na pokładzie medycznej barki, z której później go ewakuowano. Nosił 363 rękę na temblaku i miał skwaszoną minę. - JeŜeli będziemy nadal siedzieli z załoŜonymi rękami w nadziei, Ŝe zdołamy obronić nasze posiadłości, po kilku następnych miesiącach wszyscy zginiemy. Pellaeon pokiwał głową. - A jeŜeli damy Yorrikowi więcej czasu, pałający Ŝądzą zemsty Shimrra wyrazi zgodę na następny atak - powiedział. - Tym razem Yuuzhan Yongowie lepiej się przygotują i przeprowadzą go większymi siłami niŜ poprzednio. Dopuszczenie do takiej sytuacji równałoby się samobójstwu. Jesteśmy dla nich groźbą, dopóki Ŝyjemy. Flennic przekrzywił lekko głowę. - Nie mogę się doczekać, jakie pan zaproponuje rozwiązanie tego problemu powiedział. Pellaeon powiódł spojrzeniem po twarzach zebranych. - Jedyne rozsądne - oznajmił cicho. - Musimy pierwsi zaatakować nieprzyjaciół. Po konferencyjnej sali przetoczyła się fala niespokojnych pomruków. Przez głosy dostojników po kilku chwilach przebił się głos moffa Flennica. • Chce pan, Ŝebyśmy opuścili nasze przestworza i zostawili planety na łaskę wrogów? - zapytał z takim zdumieniem, jakby nie mógł uwierzyć własnym uszom. Bezbronne? • Niezupełnie - odparł spokojnie wielki admirał. - Władca kaŜdej planety zachowa symboliczną flotę obronną... co najmniej taką, Ŝeby wystarczyła do odparcia ataku, jaki Yuuzhan Yongowie przypuścili ostatnio na Yagę Mniejszą. • Ale niewystarczającą do odparcia inwazji przeprowadzonej zmasowanymi siłami - odezwała się kobieta siedząca po drugiej stronie stołu. Jacen rozpoznał w niej panią moff Crowal z usytuowanego na skraju Nieznanych Rejonów galaktyki systemu Yalca Siedem. • JeŜeli zajmiemy czymś Yuuzhan Yongów w innym rejonie galaktyki, w ogóle nie dojdzie do takiej inwazji - odezwał się Sarreti. • Czy moŜemy być tego zupełnie pewni? - sprzeciwił się coraz bardziej rozdraŜniony Fiennic. Odwrócił się w stronę Pellaeona. - Admirale, ryzykuje pan

nasze Ŝycie! • Czy właśnie nie tak powinni postępować mądrzy przywódcy podczas wojny? odparł Pellaeon. - Proponuję panu szansę zwycięstwa jako alternatywę pewnej zagłady. Proszę zapamiętać moje słowa: jeŜeli niczego nie zrobimy, Yuuzhan Yongowie wymordują nas co do jednego. 364 - JeŜeli, jak pan twierdzi, nie pokonamy nieprzyjaciół w naszych przestworzach wtrąciła się znów moff Crowal - dlaczego uwaŜa pan, Ŝe zdołamy odnieść zwycięstwo, walcząc z nimi na ich terytorium? Pellaeon kiwnął głową. • To dobre pytanie - zaczął. - A nad odpowiedzią zastanawiałem się przez kilka ostatnich dni. • Niech pan się nie krępuje - zadrwił Flennic. - Proszę nas z nią zapoznać. • Istnieje tylko jedno moŜliwe wyjście. - Starzejący się przywódca Imperium poświęcił chwilę, Ŝeby przyjrzeć się zebranym dostojnikom. Jacen rozumiał, Ŝe to zawczasu obmyślany manewr taktyczny, ale chyba odniósł zamierzony skutek. Z zachowania wielkiego admirała wynikało niedwuznacznie, Ŝe jest weteranem podobnych zebrań i potrafi znakomicie wykorzystywać język ciała do wzmocnienia siły swoich argumentów. - JeŜeli Imperium pragnie przetrwać, powinniśmy się zobaczyć w obiektywnym świetle. Musimy zachować pewien dystans do najbliŜszej przeszłości i zobaczyć siebie w kontekście historii całej galaktyki. Wiem, czasem chcielibyśmy, Ŝeby tak było, ale nie jesteśmy w niej sami. Yuuzhan Yongowie przekonująco udowodnili nam, Ŝe nie zdołamy uniknąć tego, co dzieje się poza granicami naszych przestworzy. Zbyt długo zamykaliśmy się w sobie, zbyt długo ignorowaliśmy przemiany zachodzące w pozostałej ogromnej części galaktyki. Wystarczało nam, Ŝe dbamy tylko o siebie. Przerwał, nabrał powietrza i odchrząknął. • Przyznaję, Ŝe i ja tak postępowałem - podjął po chwili. - Wiem, Ŝe czasami powinienem był walczyć usilniej o to, co podpowiadało mi przeczucie i co uznawałem za słuszne. Do końca Ŝycia będę się wstydził, Ŝe tak nie robiłem, poniewaŜ właśnie takie postępowanie o mało nie doprowadziło do naszej zagłady. Nie dopuszczę, Ŝeby coś podobnego wydarzyło się w przyszłości.

• Ach tak? Nie dopuści pan? - zakpił moff Flennic. - Wielki admirale, uwaŜam, Ŝe najwyŜsza pora spojrzeć prawdzie w oczy. JeŜeli zgromadził pan nas tu w celu dyktowania swoich warunków, to proszę bardzo. Chętnie przegłosujemy pana dymisję i na zawsze zapomnimy o przeszłości. Pellaeon się uśmiechnął, a uśmiech nie znikał z jego twarzy tak długo, Ŝe wszystkich zebranych ogarnął lekki niepokój. W konferencyjnej sali zapadła niezręczna cisza. Jacen, zerkając na wymieniających zdziwione spojrzenia dostojników, odgadł, Ŝe w końcu wielki admirał przestał się bawić w uprzejmości. Widać uznał, Ŝe juŜ pora 365 przejść do sedna sprawy i poinformować zebranych, po co właściwie ich zgromadził. Widocznie Mara takŜe to zrozumiała, bo w oczekiwaniu na słowa przywódcy Imperium wstrzymała oddech. - Jako wielki admirał Imperialnej Marynarki - odezwał się uroczystym tonem Pellaeon - formalnie zalecam, Ŝeby przy najbliŜszej okazji Rada Moffów zawarła oficjalne porozumienie z Galaktyczną Federacją NiezaleŜnych Sojuszów w celu połączenia sił i środków dla zaŜegnania groźby, jaką stanowią dla galaktyki Yuuzhan Yongowie. - Kończąc, musiał podnieść głos, Ŝeby przebić się przez chór gniewnych pomruków, jakie narastały w sali. - To porozumienie ma pozostać w mocy nawet po ustaniu bezpośredniego zagroŜenia. Zdołamy ocalić Imperium tylko wtedy, gdy zapomnimy o przeszłości. Zapewne wielu spośród was moŜe się to nie podobać, ale najwyŜsza pora, Ŝeby śmy zawarli z nimi pokój. Pierwszy zerwał się od stołu moff Flennic. • Proponuje pan, Ŝebyśmy się przyłączyli do Galaktycznego Sojuszu? - wybuchnął. - Czy pan oszalał? Chyba pan nie sądzi, Ŝe kto kolwiek z nas wyrazi na to zgodę! • Nie potrzebuję twojej zgody, Kurlenie - odparł Pellaeon łagodnie, ale na tyle głośno, Ŝeby jego głos usłyszano, pomimo chóru buntowniczych okrzyków. - Kiedy mówię, Ŝe coś zalecam albo proponuję Radzie Moffów, dopełniam tylko formalności. Tak się stanie, poniewaŜ nie istnieje inne wyjście. Zdecydowałem tak, bo chcę wam oszczędzić konieczności samodzielnego myślenia. • To... zdrada! - zachłysnął się inny moff.

- To zdrowy rozsądek - sprzeciwił się Ephin Sarreti. Dziękując mu za poparcie, wielki admirał kiwnął głową. • Moja lojalność względem Imperium nie osłabła - powiedział. - Ale zrobię wszystko, co muszę, Ŝeby zapewnić mu przetrwanie. • Zmuszając nas, Ŝebyśmy się podporządkowali tym szumowinom? - zapytał jeszcze inny moff, oskarŜycielskim gestem wycelowując palec w stojących pod ścianą rycerzy Jedi. - Całe Ŝycie walczyliśmy z nimi, a pan chce teraz... • UwaŜaj na to, co mówisz, moffie Freybornie - przerwał stanowczo Pellaeon. Podczas bitwy o Bastion te „szumowiny", jak je nazywasz, ocaliły mi Ŝycie. A na wypadek gdybyś zapomniał, ocaliły takŜe Imperium przed zagładą. • Do której się same przyczyniły - prychnął Flennic. - Gdybyśmy nadal byli równie silni jak kiedyś, nie uleglibyśmy jak oni Yuuzhan

366 Yongom. Odesłalibyśmy ich z powrotem tam, skąd przybyli... nadzianych na amphistaffy. • Naprawdę w to wierzysz, Kurlenie? - zapytał spokojnie Pellaeon. - Nie zdołaliśmy kiedyś sprostać garstce Rebeliantów, dlaczego więc uwaŜasz, Ŝe oparlibyśmy się potędze wojskowej Yuuzhan Yongów? - Wielki admirał zmierzył swojego oponenta lodowatym spojrzeniem. Patrząc na szczerą, wąsatą twarz admirała, Jacen widział w nim człowieka, który stawiał w Ŝyciu czoło o wiele powaŜniejszym wyzwaniom niŜ wrogo nastawiona Rada Moffbw. - Twoje rozumowanie jest równie błędne, co pokrętne; właśnie takie rozumowanie omal nie doprowadziło nas do zagłady. Imperium nie wali się w gruzy z powodu sił oddziałujących na nie z zewnątrz, ale w wyniku wewnętrznych słabości. Sami jesteśmy winni, Ŝe doprowadziliśmy do obecnej sytuacji, i byłoby nierozsądnie składać za to winę na czyjeś barki. • Imperium nigdy się nie podda Galaktycznemu Sojuszowi, panie admirale odparł stanowczo Flennic. - Nie mogę uwierzyć, Ŝe powiedział pan coś takiego po tylu latach opierania się ich zdradzieckim knowaniom. Pellaeon, zamiast gniewnie zgromić moffa, zachichotał. • Podoba ci się to czy nie, ale Sojusz władał tą galaktyką prawie tyle samo dziesięcioleci, ile my przed nimi - powiedział. – Pragnę podkreślić, Ŝe przelewa przy

tym o wiele mniej krwi i wydaje mniejśrodków na zbrojenia. W obecnej chwili tylko oni stoją między nami a zniewoleniem albo śmiercią z rąk nieprzyjaciół. NajwyŜsza pora, by to jasno powiedzieć. UwaŜam, Ŝe musimy się na to zdecydować właśnie teraz, zanim pogrzebią nas dawne urazy i niezdolność do pogodzenia się z rzeczywistością. • Nigdy się nie pogodzę z poraŜką - burknął Flennic, patrząc z nie ukrywaną pogardą na Pellaeona. - Nie uwaŜam takŜe tej niezdolność za coś złego. Imperium pozostaje silne. Sami to udowodniliśmy... pan to udowodnił, odpierając atak Yuuzhan Yongów. Dlaczego, zamiast świętować odniesione zwycięstwo, zastanawiamy się nad moŜliwością końca Imperium? • Po pierwsze - zaczął Pellaeon - zawarcie przymierza z Galaktycznym Sojuszem wcale nie oznacza końca Imperium. To powinno zrozumieć nawet dziecko, Kurlenie, Nasi przyszli sojusznicy nie Ŝądają, Ŝebyśmy zrezygnowali z niezaleŜności, sami zresztą takŜe nie zamierzamy z niej rezygnować. Po prostu połączymy siły i skorzystamy z ich doświadczenia. Po drugie, jak wspomniałem wcześniej, Imperium istnieje do dzisiaj tylko dzięki szczęściu. Jedynie szczęściu 367 zawdzięczamy, Ŝe Yuuzhan Yongowie nie zaatakowali nas o wiele wcześniej, mieliśmy takŜe wielkie szczęście, Ŝe wysłannicy Galaktycznego Sojuszu pojawili się u nas w najbardziej odpowiedniej chwili i pokazali nam, jak skutecznie walczyć z najeźdźcami. Po trzecie, jeśli nie podejmiemy walki właśnie teraz, Yuuzhan Yongowie powrócą, a wtedy wymordują nas bez litości. JeŜeli nie połączymy sił z sąsiadami, nie zdołamy odeprzeć ataku, a jeśli nie będziemy trzymali wrogów w nieustannym szachu, nikt w naszym zakątku galaktyki juŜ nigdy nie będzie się czuł bezpieczny. A wtedy Imperium, które tak bardzo cenisz, ulegnie ostatecznej zagładzie. Domyślam się, Ŝe moje wywody nie trafiają et do przekonania, Kurienie. Chyba jednak powinieneś się pogodzić z myślą, Ŝe przestaniesz odgrywać w Radzie Moffów jakiekolwiek znaczenie. Flennic zmruŜył oczy. - Grozi mi pan? - zapytał. Wielki admirał odpowiedział tak twardym tonem, Ŝe wprawił wszystkich w osłupienie. - Tak, Kurienie. GroŜę ci. I nie tylko tobie. - Powiódł spojrzeniem po twarzach

wszystkich moffów. - Albo wasza Rada przyjmie jednogłośnie moją propozycję, albo odlecę stąd... i zabiorę ze sobą całą flotę. Niektórzy dostojnicy z przeraŜenia aŜ się zachłysnęli. Prawdopodobnie sądzili dotąd, Ŝe zdołają nakłonić Pellaeona do zmiany zdania albo przynajmniej namówią go do przyjęcia nieco mniej drastycznego rozwiązania. Nikt się nie liczył z moŜliwością, Ŝe ich przywódca moŜe postawić na jedną kartę los Imperium, kiedy stawką w grze było sprzymierzanie się z dawnymi wrogami. Wsłuchując się w podszepty Mocy, Jacen wyczuł napływający od moffa Flennica impuls agresji i w tej samej sekundzie zobaczył, Ŝe otyły męŜczyzna wyciąga spomiędzy fałd ceremonialnego stroju spory blaster. Jak za dotknięciem czarodziejskiej róŜdŜki, wszyscy uczestnicy zebrania przenieśli spojrzenia z Pellaeona na kierującą się ku niemu lufę broni. - To zdrada stanu najgorszego rodzaju, panie admirale – huknął moff Flennic. Jacen zamierzał się posłuŜyć Mocą, Ŝeby wyszarpnąć blaster z dłoni imperialnego dostojnika, ale poczuł na ramieniu mitygujące dotknięcie mistrza Skywalkera. Pellaeon patrzył na broń równie spokojnie jak przedtem na jej właściciela, kiedy wysłuchiwał jego krytycznych uwag. Kilkunastu 368 strzegących wyjść szturmowców odbezpieczyło karabiny i wymierzyło je we Flennica, ale wielki admirał powstrzymał ich machnięcierr ręki. • Jak silne są twoje przekonania, Kurlenie? - zapytał. - Czy jesteś gotów za nie zginąć? • Nie moŜe pan nam grozić, admirale - odparł władca Yagi Mniejszej cicho i spokojnie, ale Jacen zauwaŜył, Ŝe blaster w dłoniach dostojnika lekko zadrŜał. - To my tworzymy Radę Moffbw i to my powołaliśmy pana na to stanowisko. MoŜemy wybrać na pańskie miejsce innego wielkiego admirała... człowieka, który nie powiedzie nas szłakiem zdrady! • Masz na myśli kolejnego lorda napawającego się chwałą dawnych zwycięstw? zapytał Pellaeon. - Zapewniam cię, Kurlenie, Ŝi niewielu takich pozostało. Ich szeregi stopniały podczas bezskutecznych starań odzyskania czegoś, czego pozbawiono nas dawno temu. Nie moŜemy rościć dłuŜej praw do tej galaktyki, bo kiedyś ją straciliśmy. Im szybciej się z tym pogodzimy, tym szybciej zaczniemy rozumieć rolę, jaką moŜemy teraz w

niej odgrywać. A jeśli ta nowa rola ma polegać na zawarciu porozumienia z Galaktycznym Sojuszem, musimy się z tym pogodzić. To lepsze niŜ zagłada, nie uwaŜasz? JeŜeli chodzi o mnie, mam po dziurki w nosie zabawy w wojnę, której przenigdy nie wygramy, w dodatku przeciwko komuś, kto od dawna nie jest naszym wrogiem. Pierwszy raz od początku zebrania Jacen zauwaŜył, Ŝe wielki admirał stracił swoją chłodną rezerwę. Spod maski spokoju i opanowć nią zaczęły się wydostawać emocje, jak płynna lawa przelewająca się pod skorupą cywilizowanej planety. Flennic takŜe musiał to zauwi Ŝyć. • To szaleństwo - odezwał się do pozostałych członków Rady. Czy zamierzacie siedzieć z załoŜonymi rękami i czekać, aŜ ten człwiek zniszczy wszystko, co udało się nam dotąd ocalić? • To lepsze niŜ pewna śmierć, Kurlenie - odparł Sarreti. • Albo zniewolenie - dodała moff Crowal. Flennic skrzywił się niemiłosiernie, jakby ktoś zadał mu śmiertelny cios. • I ty przeciwko mnie, Crowal? - zapytał. - TakŜe uwierzył w te bzdury? • To nie bzdury, Kurlenie - zwróciła mu uwagę kobieta. - Spraciwiałam się przyłączeniu do Galaktycznego Sojuszu, dopóki wrogowie nie pojawili się u granic naszych przestworzy. Ja równieŜ 24 - Ruiny Imperium

369

przypuszczałam, Ŝe jeśli ich nie sprowokujemy, pozostawią nas w spokoju, sam widzisz jednak, Ŝe takie rozumowanie okazało się błędne. - Nie! - Flennic jeszcze raz przyjrzał się twarzom uczestników zebrania, jakby oceniał, ilu zechce go poprzeć. Pellaeon czekał cierpliwie, aŜ władca Yagi Mniejszej takŜe dojdzie do jedynego moŜliwego wniosku. - Nie... Zabrakło mu pewności siebie. Speszony opuścił lufę blastera. JuŜ wyglądało, Ŝe skapituluje, ale nagle w oczach zapłonęły mu gniewne błyski, a kostki palców zaciśniętych na rękojeści broni zbielały. - Nie! - wykrzyknął. - Nie zamierzam się poddawać! Ponownie uniósł blaster. Zrobi to, uświadomił sobie Jacen Solo. Zastrzeli Pellaeona! Ignorując dłoń wuja na ramieniu, zaczął gromadzić wokół siebie energię Mocy, Ŝeby temu zapobiec... ale się spóźnił. Usłyszał strzał z blastera w tym samym ułamku

sekundy, kiedy poczuł niewidzialny napór woli innej osoby. Jakaś siła wyszarpnęła z dłoni Flennica broń, która z grzechotem potoczyła się pod ścianę sali. Świetlista smuga przeleciała nad ramieniem wielkiego admirała, ale nie wyrządziła mu Ŝadnej krzywdy. Pellaeon nawet nie mrugnął. Od razu do Flennica skoczyli dwaj najbliŜej stojący szturmowcy, chwycili go za ręce i pozbawili swobody ruchów. Otyły męŜczyzna nadaremnie usiłował się uwolnić. Wlepił oskarŜycielskie spojrzenie w stojących za plecami wielkiego admirała rycerzy Jedi. • To wy! - zawył. - Zatruliście nas nikczemnymi umysłowymi sztuczkami! • Nonsens - odparła Mara, podchodząc do Pellaeona. - Wykorzystujemy naszą potęgę, Ŝeby chronić Ŝycie, a nie jak pan, moffie Flennic, Ŝeby je marnować. Uroczysty ton jej głosu nie pozostawiał wątpliwości, kto tym razem ocalił Ŝycie wielkiego admirała. - W tej sali nie jest pan jedyną osobą, która kiedyś wykonywała rozkazy Palpatine'a - dodała. - Ja od tamtych czasów się zmieniłam, podobnie jak zmienił się pański przywódca. Domyślam się, Ŝe i pan się zmieni, bo nasz były władca w Ŝadnym razie nie tolerowałby głu poty u swoich podwładnych. Co pan sobie wyobraŜał? śe po upadku Bastiona następną stolicą Imperium zostanie Yaga Mniejsza? śe stanie pan na czele Rady Moffów? Niech pan nie będzie idiotą, Flennic. Otyły męŜczyzna przeszył mistrzynię Jedi lodowatym spojrzeniem, ale przestał się wyrywać z rąk szturmowców. Jacen zrozumiał, Ŝe słowa Mary odniosły poŜądany skutek. 370 - Zrezygnuj z dalszego oporu, Kurlenie - odezwał się cicho Pellaeon. - Pogódź się z tym, Ŝe nie masz racji. Uznaj wolę większości członków Rady. Obiecuję, Ŝe nie wyciągnę wobec ciebie Ŝadnych konsekwencji za to, co wydarzyło się podczas tego zebrania. Moff znów się skrzywił, jakby wypił coś kwaśnego, ale powściągnął gniew i uraŜoną dumę. Jacen podejrzewał, Ŝe musiało go to kosztować sporo wysiłku. Flennic przeniósł spojrzenie z Pellaeona na Marę i z powrotem na wielkiego admirała. • Niech będzie - odezwał się cicho. - Zgadzam się poprzeć pańską propozycję

zawarcia porozumienia z Galaktycznym Sojuszem, ale nadal uwaŜam, Ŝe postępujemy niewłaściwie. • Masz prawo pozostać przy swoim zdaniu - odparł Pellaeon, powaŜnie kiwając głową. Wstał od stołu, podszedł do Flennica i wbił w otyłego władcę Yagi Mniejszej nieugięte spojrzenie. - Ale zapamiętaj jedno, Kurlenie. Dzisiaj wyciągnąłeś broń i usiłowałeś mnie zamordować. W normalnych okolicznościach nie puściłbym tego płazem. KaŜdy inny uznałby to za zdradę i zaŜądał dla ciebie kary śmierci. Masz szczęście, Ŝe to nie są normalne okoliczności i jestem gotów przymknąć oko na twoje zachowanie. Od tej pory jednak powinieneś zwracać większą uwagę na to, co robisz. Zapamiętaj, Ŝe jeśli zaczniesz choćby oddychać w sposób, który uznam za zagroŜenie, upomnę się o twoją głowę. Czy to jasne? Moff Flennic z wysiłkiem przełknął ślinę, ale nie odpowiedział. Zdołał tylko skinąć głową. Wielki admirał spojrzał znacząco na obu szturmowców i straŜnicy puścili dostojnika. Pellaeon odwrócił się i juŜ bez słowa wrócił na swoje miejsce u szczytu stołu. Mara podniosła porzucony blaster i wręczyła Flennicowi. Otyły moff przyjął go z wyraźnym zaskoczeniem. Zmarszczył brwi i zrobił zdezorientowaną minę. - JeŜeli chodzi o mnie, Kurlenie - odezwała się mistrzyni Jedi - wolę, Ŝeby moi sprzymierzeńcy byli uzbrojeni. Odwróciła się do wielkiego admirała. - JeŜeli nie ma pan nic przeciwko temu, admirale, poprosimy o zgodę na opuszczenie sali - powiedziała. - Zapewne pozostało jeszcze do omówienia wiele problemów, a zwaŜywszy na ograniczone zaufanie, jakim darzą nas niektórzy członkowie Rady, po naszym wyjściu dyskusja powinna przebiegać w bardziej rzeczowej atmosferze. Wielki admirał wyraził zgodę lekkim skinieniem głowy. 371 - Dziękujemy wam - powiedział. Popatrzył na stojących pod ścianą pozostałych Jedi. - Za wszystko - dodat z naciskiem. Jedi odwrócili się i kolejno - Luke, Mara, Saba, Tekli i Jacen wyszli z sali obrad. Zostawili wielkiego admirała, Ŝeby omówił z moffami szczegóły swoich planów. Jacen przystanął jeszcze na chwilę za progiem, odwrócił się i powiódł spojrzeniem po

zebranych. Dyskusja zaczynała nabierać tempa, a atmosfera sprawiała wraŜenie coraz bardziej oŜywionej. Energicznie gestykulując i przekrzykując się nawzajem, morTowie wyraŜali opinie na temat nowych sojuszników Imperium. W końcu płyty drzwi zasunęły się z cichym sykiem i dobiegające z drugiej strony głosy ucichły. Jacen odwrócił się, Ŝeby dołączyć do pozostałych, i natknął się na czekającą na niego Marę. - Wyglądasz na zmartwionego - odezwała się mistrzyni Jedi. Młody Solo powstrzymał prychnięcie, którym chciał wyrazić zadowolenie, ale takŜe irytację. • Gilad i ja usilnie staraliśmy się ich przekonać, ale nie bardzo wierzę, Ŝe któryś z zebranych w tej sali dostojników Imperium widziw nas prawdziwego sojusznikapowiedział. - Tyle dla nich zrobiliśmy, a wciąŜ jeszcze traktują nas nieufnie. • Nie wszyscy - zauwaŜyła Mara, wzruszając ramionami. - Udało się nam dzisiaj osiągnąć duŜy postęp... • Wiem, wiem - przerwał zniecierpliwiony Jacen. - Prawdopodobnie niedługo zawrzemy coś w rodzaju ograniczonego porozumienia. Ale... - Zrobił nieokreślony gest zamiast słów. których nie potrafił znaleźć. - Problem w tym, czy to wystarczy. • Powinno wystarczyć - odparła bez przekonania Mara. - A rnoźe rzeczywiście masz rację. Zapewne skończy się tylko na miłych słowach, ale nie nabiorą do nas nagle zaufania. CóŜ, jeśli chodzi o wojnę z Yuuzhan Yongami, wolę ograniczone porozumienie niŜ Ŝadne. • To prawda. - Jacen uśmiechnął się z przymusem, jakby nie powiedział optymizmu ciotki. Obserwując jego starania, Mara zachichotała. - Właśnie tak wygląda nasza sytuacja, Jacenie - powiedziała. Objęła go i poprowadziła do pozostałych, chociaŜ młody Jedi nie stawiał oporu. - Czasami trudniej zyskać przyjaciela, niŜ toczyć walkę z wrogiem.

EPILOG

Dwa dni później, w sterowni „Cienia Jadę", Luke przyglądał się manewrom okrętów Imperialnej Marynarki, których załogi przygotowywały się do wyprawy w rejon Jądra galaktyki. Wysłani na przeszpiegi zwiadowcy Ruin zdołali zlokalizować tylną straŜ floty B'shi-tha Yorrika, a Pellaeon chciał kuć Ŝelazo póki gorące, Ŝeby odeprzeć siły zbrojne Yuuzhan Yongów jak najdalej. • Zapuszczacie się w głąb Nieznanych Rejonów galaktyki, kto powinien więc was eskortować - oznajmił teraz ze stanowiska dowodzenia na mostku „Praworządności", Wyświetlany przez projektor hologramów zminiaturyzowany wizerunek wielkiego admirała unosił się w powietrzu między Lukiem a Marą. • Damy sobie sami radę. admirale - zapewniła mistrzyni Jedi. • Potraktujcie to jako gest dobrej woli - nalegał Pellaeon. – Gest o charakterze raczej politycznym niŜ wojskowym. • Gest świadczący o pojednaniu? - podsunęła Mara. • Coś w tym rodzaju. - Pellaeon kiwnął głową. Marze to nie wystarczyło. • Co właściwie ma pan na myśli? - zapytała. - Pani komandor Yage zgłosiła się na ochotnika, Ŝe chce was eskortować na pokładzie „MęŜobójcy", a ja wyraziłem na to zgodę - wyjąśnił wielki admirał. - Jest jednym z moich najlepszych oficerów. Udzielę wam wszelkiego wsparcia, jakiego moŜecie potrzebować, i na pewni w niczym nie będzie przeszkadzała. MoŜecie takŜe liczyć na jej dyskrecję. 373 Luke doskonale wiedział, Ŝe Yage jest najodpowiedniejszą osobą do tego zadania. Pani komandor Imperialnej Marynarki udowodniła, Ŝe potrafi być pragmatyczna i bezstronna.

• Prawdę mówiąc, sami nie wiemy, w co się pakujemy - powiedział. - Nie będziemy więc nawet próbowali odrzucać pańskiej propozycji. • Nigdy nie wiadomo - odezwał się z lekkim uśmiechem wielki admirał. - Kto wie, moŜe pewnego dnia nawet się ucieszycie, Ŝe ją przyjęliście? Luke takŜe się uśmiechnął. • Ma pan moŜe jakieś informacje od pani moff Crowal?- zapytał. • Mam - oznajmił Pellaeon. - Za chwilę wpiszę je do pamięci waszych nawigacyjnych komputerów. Crowal nadzorowała przebieg wielu zwiadowczych wypraw do przestworzy Nieznanych Rejonów galaktyki i poinformowała mnie, Ŝe podczas niektórych zwiadowcy natknęli się na cywilizowane istoty. Jeden z jej etnologów, interesujący się porównawczymi badaniami róŜnych wierzeń i religii, zarejestrował mnóstwo opowieści i legend powszechnie spotykanych pośród inteligentnych ras. Jedna z najciekawszych dotyczy wędrownej planety, która pojawia się na krótko w tym czy innym systemie, ale ilekroć ktoś usiłuje nawiązać z nią bliski kontakt, równie niespodziewanie odlatuje. MoŜe właśnie jej szukacie? Nikt nie dysponował innymi opisami Zonamy Sekot oprócz tych, które Yergere przekazała Jacenowi. Wynikało z nich, Ŝe planeta moŜe do woli podróŜować po przestworzach dzięki potęŜnym jednostkom napędu nadświetlnego, usytuowanym głęboko pod powierzchnią i zasilanym energiązgromadzonąw planetarnym jądrze. Luke wątpił, Ŝeby w galaktyce mogły istnieć dwie podobne planety. - MoŜe nam pan zdradzić, gdzie ją ostatnio widziano? - zapytał. Pellaeon pokręcił głową. • Obawiam się, Ŝe wiemy na jej temat tylko to, co wynika z naszych raportów powiedział. - Mogę jednak określić, gdzie je sporządzono. Nieczęsto się słyszy podobnie niezwykłe historie, moŜe więc na ich podstawie zdołacie określić szlak, jakim się poruszała. • To moŜe nam wystarczyć - odezwała się Mara, spoglądając na męŜa ponad holograficznym wizerunkiem wielkiego admirała. - JeŜeli zdołamy zgromadzić więcej podobnych informacji, przeanalizujemy je i moŜe wywnioskujemy, którędy prowadziła jej trasa. • Co się stanie, kiedy ją odnajdziecie? - zainteresował się Pellaeon. - JeŜeli legendy mówią prawdę, na wasz widok po prostu przeleci w inne miejsce.

374 • Będziemy się o to martwili, kiedy nadejdzie odpowiednia pora - odparł wymijająco mistrz Jedi. - To znaczy, jeŜeli nadejdzie taka pora • Tak czy owak - ciągnął Pellaeon - wygląda na to, Ŝe będziecie mieli pełne ręce roboty. • Podobnie jak pan, aby przekonać Yorrika, Ŝe powinien się trzymać jak najdalej od przestworzy Imperium - odparł Luke. • To nie powinno być trudne w porównaniu z poinformowanien pewnej księŜniczki, Ŝe Imperium zmieniło zdanie - zaŜartował wielk admirał. • Nie musi pan rozmawiać z Leią- zapewnił go Luke. - Jest zajęta innymi sprawami. Kiedy po odparciu niespodziewanego ataku Yuuzhan Vongów w przestworzach Galantosa udało się ponownie nawiązać łącznoś z tamtym systemem, Luke dostał raport o pomyślnym zakończeniu wy prawy siostry. Zaniepokoił go fakt, Ŝe nieprzyjaciele zaczęli rozwiązy wać mniej istotne problemy na obrzeŜach opanowanego przez siebi terytorium, niezaleŜnie od tego, jak silną władzę sprawowali w cen tralnej części tego obszaru. Rozumiał, Ŝe nawet gdyby coś zagroził panowaniu Yuuzhan w tamtych okolicach, mieszkańcy połoŜonych na obrzeŜach planet ponieśliby bardzo cięŜkie straty, zanim groźba ze stro ny wroga zostałaby ostatecznie zaŜegnana. • A więc będę rozmawiał z jednym spośród twoich przyjaciół Jedii - domyślił się Pellaeon. - Jestem pewien, Ŝe to któryś z was dba o prąwo i porządek na Kałamarze. • Nie będzie to takŜe Ŝaden Jedi - poprawił go znów mistrz Skywalker. - Tym razem staramy się trzymać jak najdalej od polityki. Doszedłem do przekonania, Ŝe Moc radzi sobie najlepiej z kierowanier poczynaniami indywidualnych osób, a nie większych czy mniejszych społeczności. Siły powodujące wzrost komórki nie są proporcjonaln do tych, jakie decydująo rozwoju całej rośliny... a moŜe nawet wywierają na nią destrukcyjny wpływ. Ostatnią rzeczą, naj akiej nam zaleŜy jest stworzenie warunków do pojawienia się kolejnego Palpatine'a. • UwaŜam, Ŝe to rozsądne posunięcie - stwierdził Pellaeon. Z kim zatem powinienem rozmawiać? • Z przywódcą Galaktycznego Sojuszu Calem Omasem – odpał Luke - albo z

naczelnym dowódcą Sienem Sowem. • Z tym samym Sowem, przez którego straciliście Coruscant? zdziwił się wielki admirał. • Nie zasługuje na taką opinię i ostatnio bardzo przekonująco to udowodnił sprzeciwił się mistrz Jedi. - A nawet gdyby zasługiwał 375 potrzebowalibyśmy go, Ŝeby poprowadził nas do prawdziwego zwycięstwa, które się nie zakończy zagładą wszystkich nieprzyjaciół. Pokonanemu wrogowi zdoła współczuć tylko ktoś, kto kiedyś musiał się liczyć z ewentualnością utraty wszystkiego, na czym mu zaleŜało. Tym razem Pellaeon cicho zachichotał. - Muszę ci coś powiedzieć, Skywalker - odezwał się w końcu. - Im jesteś starszy i mądrzejszy, tym bardziej stajesz się niebezpieczny. Mam nadzieję, Ŝe nie doŜyję chwili, kiedy mógłbym się przekonać, do czego będziesz zdolny w moim wieku.

Kiedy naładowano zasobniki energii baterii systemów uzbrojenia „Cienia Jadę", a dowodzona przez komandor Yage fregata zajęła pozycję obok jachtu Mary, Ŝeby moŜna było poczynić ostatnie przygotowania do odlotu, Luke wybrał się na mały spacer, Ŝeby rozprostować nogi i porozmawiać z Jacenem. Mijając świetlicę dla pasaŜerów, zobaczył Tekli i Sabę. Obie Jedi grały w kości. Oczka na ściankach czarnych kostek zupełnie się nie odróŜniały od tła, ale Luke wiedział, Ŝe moŜnaje zobaczyć w podczerwieni, na którą były wraŜliwe oczy obu obcych istot. Zatęchłe powietrze w świetlicy dowodziło, Ŝe przebywało w nim długo zbyt wiele osób naraz; skoro jednak w dalszej części długiej wyprawy miał towarzyszyć im „MęŜobójca'', mistrz Jedi Ŝywił nadzieję, Ŝe przynajmniej niektórzy będą rnieli szansę pospacerować. Mijając obie Jedi, uśmiechnął się do nich i zamierzał iść dalej, ale powstrzymała go Saba. • Mistrzu Skywalkerze... - zagadnęła, zrywając się z pokładu. • Słucham, Sabo? • Ona... - zaczęła Barabelka. okazując coś w rodzaju zakłopotania i rysując pazurami stalową podłogę „Cienia Jadę". Zanim w końcu zebrała się na odwagę, niepewnie zamrugała powiekami przeciętych pionowymi szczelinami oczu. - Ona

bardzo się cieszy, Ŝe takŜe bierze udział w tej wyprawie. Luke obdarzył ją ciepłym uśmiechem.

• On takŜe się z tego cieszy, Sabo - powiedział. - Ta sztuczka z transportowcem niewolników poprawiła naszą opinię wśród obywateli Imperium o wiele bardziej niŜ wszystko, co udało mi się zrobić. • To było coś „zwariowanego", jak wyraził się wielki admirał Pelfaeon przypomniała Barabelka. • Jesteśmy trochę zwariowani - przyznał mistrz Skywalker. Dotknął jej ramienia i poczuł, Ŝe mięśnie pod jej łuskami napięły się jak 376 grube powrozy. - MoŜesz uwaŜać, Ŝe uczciłaś ich pamięć - dodał ła godnie. Saba kiwnęła wielką głową. - A polowanie jeszcze się nie zakończyło - powiedziała. Tekli uniosła głowę i zaprosiła koleŜankę do dalszej zabawy. Saba kucnęła pośrodku świetlicy, ujęła wielką dłonią czarne kości i rzuciła je n płyty pokładu. Luke uśmiechnął się do siebie zadowolony, Ŝe obie obce istoty się zaprzyjaźniły. Zostawił je zajęte grąi ruszył w dalszą drogę. Kiedy zaniknął drzwi do świetlicy dla pasaŜerów, posłuŜył się Moc i zaczął przeszukiwać najbliŜsze pomieszczenia w nadziei, Ŝe zdoł się zorientować, gdzie przebywa Jacen. Wyczuł siostrzeńca w głęt statku - tak daleko od pozostałych członków załogi, na ile to był moŜliwe bez opuszczania pokładu .,Cienia Jadę". Pomyślał, Ŝe młod Solo poszukał sobie odosobnionego miejsca, aby oddawać się rozm; ślaniom. Nie miał nic przeciwko temu, chciał się tylko upewnić, czy siostrzeniec nie miałby ochoty z nim porozmawiać. Dopiero kiedy pokonał ostatni zakręt korytarza w miejscu, w którym energetyczne złącza umoŜliwiały kontakt z zaciskami wyjściowymi reaktora, usłyszał czyjeś głosy i uświadomił sobie, Ŝe Jacen n jest sam. Trzy kroki później zobaczył widok, który kazał mu się z: trzymać... i poczuł, Ŝe ogarnia go zakłopotanie. W otwartym włazie stali bardzo blisko siebie Jacen i Danni Que Młoda badaczka gtaskała policzek siostrzeńca mistrza Jedi i szepta coś do niego. Na szczęście Luke nie słyszał jej słów, ale i tak nie z mierzał przerywać ich rozmowy. Pomyślał, Ŝe szybko się wycofa, zanim go zauwaŜą, ale było ; późno. Jacen uniósł głowę i spojrzał w jego stronę, a Danni podąŜyła spc rŜeniem za jego

wzrokiem. Cofnęła się o krok i szybko opuściła ręk Przez kilka niezręcznych chwil nikt nic nie mówił i starał się nie p trzeć na nikogo. - CóŜ, Mara w takiej sytuacji na pewno wiedziałaby, co powidzieć - odezwał się w końcu Luke, pierwszy przerywając kłopotliwą ciszę. Miody Solo kiwnął głową. • Zapewne by zauwaŜyła, Ŝe na pokładzie gwiezdnego statku moŜna się nigdzie ukryć. • Zostawię was teraz samych - zaproponował mistrz Jedi. • Nie - przerwała mu stanowczo młoda badaczka. – Naprawdę. To nic takiego. Przeczesała palcami jasne włosy i uśmiechnęła się 377 jakby nic się nie stało. Przechodząc obok niej, Jacen zdołał opanować na tyle, Ŝe tylko trochę się zarumienił. Kiedy wchodzili do sterowni gwiezdnego jachtu, od razu zauwaŜyła ich Mara. • Dlaczego to trwało tak długo? - zapytała. • Po prostu rozmawialiśmy. To wszystko - odparł Luke. Jego Ŝona zmarszczyła brwi i spojrzała na niego, ale pochwili chyba wszystkiego się domyśliła, bo otworzyła szerzej oczy, a na twarzy odmalowało się zrozumienie. Kiedy w końcu młody Jedi opadł na stojący za jej plecami fotel nawigatora, Mara zaczęła dyskretnie obserwować siostrzeńca. Jacen nie dał po sobie znać, Ŝe zauwaŜył albo wyczuł jej zainteresowanie. Cały czas obserwował na ekranach kontrolnych monitorów twórzący się szyk okrętów. W końcu zachichotał. • Imperialna eskorta - powiedział. - Kto mógłby pomyśleć, coś takiego jest w ogóle moŜliwe? • To rzeczywiście niezwykłe czasy - stwierdził Luke, siada obok niego w fotelu drugiego pilota. Na ekranach w postaci wyraźnej plamki widniała sylwetka „MśŜobójcy" otoczonego rojem mniejszych jednostek, lądujących kolejne pokładzie gwiezdnego okrętu. Wielki admirał nie tylko dotrzymał: wa, ale nawet zrobił coś więcej. W dalszej podróŜy miały im towai szyć zarówno imperialna fregata, jak i kompletna eskadra imperialn; myśliwców typu TIE. KrąŜyły wprawdzie pogłoski, Ŝe pełniące słu na pokładzie „Braksańskiego MiaŜdŜygnata" mózgi androidów zgło się na ochotnika

do słuŜenia pod rozkazami Jacena, ale podobno ! nie chciał wyrazić na to zgody. Wszyscy rozumieli, Ŝe powaŜnie usz dzony gwiezdny pancernik musi spędzić sporo czasu w remontów doku, zanim stanie się znów zdolny do lotu t dalszej walki. Mara chciała coś powiedzieć, ale nieoczekiwanie do Ŝycia o dził się odbiornik łączności podprzestrzennej, a projektor holograrr zaczął wyświetlać migotliwy wizerunek. W końcu w powietrzu pojawił się przetykany iskrami zakłóceń obraz Hana i stojącej obok niego Leii. • Cześć, mały - odezwał się Solo, wykrzywiając usta w charakterystycznym półuśmiechu, który Luke tak dobrze poznał w ciągu w lat ich znajomości. • Co u was? Wszystko w porządku? - zapytała Mara. • Jak najbardziej - odparł Han. Miał wprawdzie lekko zniekształcony głos, a obraz raz po raz się rozmywał, ale zwaŜywszy na dzielącą ich ogromną odległość, łączność naleŜało uznać za doskonałą. - Chcieliśmy tylko pogawędzić 379 z wami przed odlotem. Kto wie, kiedy będziemy mieli następną okazję? Luke zmusił się do uspokajającego uśmiechu, chociaŜ nagle ogarnął go niewytłumaczalny niepokój. Nieznane Rejony galaktyki obejmowały ogromny obszar i zawierały setki milionów gwiazd. Nikt nie potrafiłby przewidzieć, ile czasu mogą zająć poszukiwania Zonamy Sekot, ale wiadomo było, Ŝe znalezienie jednej planety pośród tylu milionów wymaga wielkiego szczęścia i silnej wiary w moŜliwości Mocy. • Mam nadzieję, Ŝe juŜ niedługo - powiedział. • Dokąd się teraz kierujecie? - zainteresowała się Mara, patrząc na rozmywający się raz po raz hologram. • Na Bakurę - odrzekła Leia.

• Na Bakurę? - powtórzył jak echo mistrz Skywalker. Odniósł wraŜenie, Ŝe dręczący go niepokój wzrósł co najmniej w dwójnasób. • Hej, odpręŜ się, mały - odparł beztrosko Solo. - Nie lecimy tam przecieŜ sami. Będzie nam towarzyszyła „Duma Selonii", której załoga obiecała nas chronić. Nie stanie się nam Ŝadna krzywda. Luke ponownie się uśmiechnął, tym razem z mniejszym przymusem niŜ poprzednio... chociaŜ na myśl o kłopotach, jakie mogły spotkać Hana i Leię na

Bakurze, poczuł na plecach zimny dreszcz. Po chwili doszedł do wniosku, Ŝe jeŜeli naprawdę członków tamtej wyprawy czekają jakiekolwiek kłopoty, jego siostra i szwagier są najodpowiedniejszymi osobami, które mogłyby stawić im czoło. • Mam nadzieję, Ŝe poszczęści się wam bardziej niŜ z Yevethami - powiedział. Jak się miewa Tahiri? • Twierdzi, Ŝe świetnie - odparła księŜniczka. - Wprawdzie przydarzyła się jej pewna historia na Galantosie, ale chyba juŜ doszła do siebie. Pewnie musi jeszcze trochę odpocząć, zanim się pozbiera. Niespodziewanie Leia odwróciła się, jakby coś innego zaprzątnęło jej uwagę, ale po chwili spojrzała w obiektyw holograficznej kamery. • Właśnie się dowiedzieliśmy, Ŝe .,Selonia" jest gotowa do odlotu - oznajmiła. Musimy się z wami poŜegnać. • śyczymy wam powodzenia - powiedziała Mara. - My takŜe niedługo startujemy. • UwaŜaj na siebie, mały - odezwał się Han, zerkając na Luke'a i jeszcze bardziej krzywiąc twarz w półuśmiechu. • Ty takŜe, przyjacielu - odparł mistrz Jedi. - Do zobaczenia, Leio. • Do zobaczenia, Luke - rzekła siostra. - I niech Moc będzie z wami wszystkimi. 380 Mara pomachała im ręką. Kiedy wizerunek obojga Solo zaskwiercz; i zniknął, w sterowni „Cienia Jadę" zapanowała głucha cisza. W końc Luke cięŜko westchnął i wyprostował się w fotelu drugiego pilota. • Co się stało, Luke? - zagadnęła Mara. • Nie jestem pewien - odparł z wahaniem mistrz Skywalker. Słuchając tych słów poŜegnania, czułem się jakoś... inaczej. Mara połoŜyła dłoń na jego dłoni. - Wkrótce znów się z nimi zobaczymy - oznajmiła. - Dojdzie: do siebie, kiedy wyruszymy w dalszą drogę. Uwolniła dłoń męŜa i poświęciła całą uwagę wykonywaniu oste nich punktów procedury przedstartowej. Luke obserwował, jak zaję wpisywaniem poleceń i przełączaniem kontrolnych urządzeń paL Ŝony tańczą po klawiaturach i kontrolnych pulpitach. Po jej uspokaj jących słowach spróbował się uśmiechnąć, ale nie poczuł się ani tr chę pewniej. Coś nie dawało mu spokoju, lecz nie potrafił sobie te: do końca

uświadomić. CzyŜby to wzmianka o Bakurze? A moŜe w raz twarzy Leii, kiedy zapytał ją, jak się miewa Tahiri? „Pewnie musi jeszcze trochę odpocząć, zanim się pozbiera", p wiedziała Leia. „Pozbiera", a nie „znów pozbiera". A przecieŜ przed rozstank nie rozmawiał z siostrą na temat młodej dziewczyny. Przeczucie pc powiadało mu, Ŝe to nie jest coś, czym powinien się przejmować, Leia sprawiała wraŜenie zaniepokojonej. Mistrz Jedi nie był pewien, co o tym sądzić. W końcu doszedł do wniosku, Ŝe źródłem dręczącego go niepol ju są najprawdopodobniej oglądane wcześniej hologramy Bena. I patrząc na nie, uświadomił sobie ponurą prawdę, Ŝe jego syn zbyt szyt dorasta tysiące lat świetlnych od niego, a on bierze udział w zwai wanej wyprawie, aby odnaleźć coś, co moŜe wcale nie istnieje. Mu; ze wszystkich sił wierzyć, Ŝe Yergere wiedziała, o czym mówi. Gd; rzucała słowa na wiatr, mogłoby się okazać, Ŝe stawką w grze jest więcej niŜ tylko los małego Bena. Wreszcie ktoś zameldował przez komunikator, Ŝe pilot ostatni myśliwca typu TIE wylądował na pokładzie lotniczym ,,MęŜobójcy”. - Jesteśmy od dawna gotowi, wszystko zaleŜy teraz od was - wiedziała Mara i odwróciła się do męŜa. - Artoo wytyczył juŜ i na planetę o nazwie Yashuvhu - dodała. Astromechaniczny robot R2, który przemierzył setki tysięcy galaktycznych szlaków i spoczywał obecnie za ich plecami w gnieździe dla robotów, potwierdź co zaszczebiotał. - Imperialni specjaliści od pierwszych kontaków 381 twierdzą, Ŝe jej mieszkańcy nie są wrogo nastawieni do obcych, a nasza specjalistka od porównawczych religii wymienia ją jako jedno z miejsc, którego mieszkańcy słyszeli coś o Zonamie Sekot. - Nasza specjalistka?- powtórzył jak echo zdziwiony mistrz Skywalker. Mara uniosła głowę i spojrzała na męŜa. - Pani doktor Soron Hegerty - potwierdziła. - Nie wiedziałeś, Ŝe takŜe bierze udział w tej wyprawie? Luke wzruszył ramionami. • Prawdę mówiąc, nigdy o niej nie słyszałem - powiedział. • Ściągnięto ją z Yalca Siedem specjalnie po to, Ŝeby doradzała w sprawach związanych z miejscowymi wierzeniami, które mogą nam pomóc odnaleźć Zonamę

Sekot - wyjaśniła Mara. - Pani komandor Yage zapewniła mnie, Ŝe o tym wiesz. Zanim Luke w końcu się roześmiał, oboje długo patrzyli sobie w oczy. - Wygląda na to, Ŝe ktoś chce nas poróŜnić - zauwaŜył mistrz Jedi. - Ale moŜe dzięki temu dalsza podróŜ nie będzie taka nudna, nie uwaŜasz? Mara nawet się nie uśmiechnęła, ale Luke ujrzał w jej ciemnozielonych oczach iskierki rozbawienia. - „MęŜobójca" czeka na wasze rozkazy - zameldowała komandor Yage, kiedy jednostki napędu nadświetlnego imperialnej fregaty przeszły pomyślnie wszystkie testy i zostały przygotowane do dalszej drogi. - Współrzędne kursu wpisane do pamięci nawigacyjnego komputera. Wszystkie systemy sprawne i gotowe. Czekamy tylko na twój znak, Maro. Mistrzyni Jedi spojrzała na męŜa, który kiwnął głową. Mara wydała rozkaz do odlotu, a Luke rozsiadł się wygodnie w fotelu drugiego pilota. O wszystko troszczyła się Ŝona, a takŜe astromechaniczny robot R2-D2, nie miał więc właściwie nic do roboty. Płonących jaskrawym blaskiem przed dziobem jachtu gwiazd było zbyt wiele, Ŝeby je policzyć. Zapewne gdzieś między nimi kryła się samotna planeta, która mogła znać tajemnicę wygrania wojny z Yuuzhan Yongami. Znajdziemy cię, Zonamo Sekot, pomyślał mistrz Skywalker. Gdziekolwiek się znajdujesz, z pewnością cię odnajdziemy... Poczuł lekkie szarpnięcie jednostek napędowych i gwiazdy wokół jachtu przemieniły się w świetliste smugi. Po chwili „Cień Jadę" wśliznął się do nadprzestrzeni. Uczestnicy wyprawy wyruszyli w dalszą drogę.