A M Madden Stone Walls PL

Tłumaczenie nieoficjalne i korekta: sanila

Informuję, że wszelkie benefity, wynikające z poniższego tłumaczenia w całości należą do autora tej książki pani A. M. Madden, w wyniku działania jej praw autorskich, tłumaczenie to jest tylko i wyłącznie materiałem marketingowym, służącym do promocji twórczości tego autora oraz doskonalącym znajomość języka angielskiego. Przekład ten nie służy uzyskiwaniu jakichkolwiek korzyści materialnych, w związku z tym, każda osoba, wykorzystująca treść poniższego tłumaczenia w celu innym niż marketingowym, łamie prawo.

Informuję, że niniejszy przekład jest moją własnością.

Wobec powyższego nie wyrażam zgody na rozpowszechnianie tego pliku w żaden możliwy sposób.

Jednocześnie informuję, że nie ponoszę odpowiedzialności za wszelkie niezgodne z prawem jego wykorzystanie.

2

Prolog W Ŝyciu jest bardzo mało takich dni, z których pamięta się wszystkie szczegóły kaŜdej chwili. Niektórzy twierdzą, iŜ kilka dni z całego ciągu dwudziestu ośmiu lat Ŝycia, nie powinno zmienić danej osoby. Mógłbym się kłócić w tej kwestii z najlepszymi terapeutami. W moim przypadku takich kilka dni wywołało efekt domina, wpływając na resztę Ŝycia. Dzień pierwszy spowodował ostatecznie, Ŝe nastąpił dzień drugi. Dzień drugi nieuchronnie spowodował, Ŝe nastąpił dzień trzeci i tak dalej. Wszystkie połączone ze sobą dni, ułoŜyły się w mojej głowie w małe domino. Gdybym usunął tylko jeden dzień, reszta nie upadłaby juŜ w ten sam sposób. To nie DNA tworzy daną osobę. To nie pochodzenie, czy przekonania, a nawet wychowanie. To wydarzenia i doświadczenia, które jesteśmy zmuszeni przetrwać kształtują z nas ludzi, którymi w końcu się stajemy. Mówię to w jakimś sensie przymuszony, bo nigdy nie zarejestrowałem tego, co się stało w te fatalne dni. Nie były one częścią planu, jaki zakładałem na swoje Ŝycie. Zdarzyły się i zmieniły mnie jako osobę. Często się zastanawiam, kim bym się stał, gdyby w moim Ŝyciu nie wydarzyły się te tragiczne wydarzenia. Jest to jednak marny trud. Nie moŜna się dowiedzieć, kim by się było, gdyby Ŝycie potoczyło się inaczej. Spekulowanie jest stratą czasu. Dziś, dziesięć lat później, patrząc wstecz, w końcu rozumiem, dlaczego tak się stało. Teraz wierzę, Ŝe rzeczy nie dzieją się bez powodu.

3

Jestem dokładnie tam, gdzie wcześniej spodziewałem się, Ŝe w tej chwili będę.

4

Rozdział 1 Ben

Jasna cholera, chcę go zabić. Rob

Withers

jest

moim

najlepszym

przyjacielem,

moim

partnerem w pracy i moją stałą nemezis1. Siedzi naprzeciwko mnie z wyrazem niedowierzania. Ja siedzę, naprzeciwko niego, chcąc dostrzec w jego pieprzonej twarzy wszystkie swoje problemy. Zaskoczenie? Uwielbiam tego faceta. Wspieram go. I on teŜ zawsze jest dla mnie oparciem, a jednak teraz chcę go uderzyć w twarz. Kiedy obudziłem się dziś rano, wszystko, czego pragnąłem na ten dzień, to wykonać swoją pracę, iść do domu, upić się i połoŜyć się spać. Upijanie się do utraty przytomności jest moją coroczną tradycją. Normalnie nie piję, z wyjątkiem kilku okazji. Jednak postanowiłem, Ŝe kaŜdego roku w dniu swoich urodzin, będę się planowo, całkowicie upijać. Mam dwa cele... stłumić wspomnienia, które z nasileniem co roku pojawiają się w tym czasie i oddać hołd lekkomyślnej młodości, z której zostałem okradziony. MoŜe i jest to dziecinne zachowanie, no i, kurwa, co z tego? – Daj spokój, Ben. Czy to cię, kurwa, zabije, jeśli zrobisz w tym roku coś innego? 1

Nemezis - w mit. Greckiej bogini zemsty, sprawiedliwości i przeznaczenia. W przenośni mówimy tak o osobie, która dba o sprawiedliwość i bezwzględnie za nią podąża; jest nieugięta w tej kwestii. Inaczej sprawiedliwość nie do uniknięcia; nasze sumienie.

5

– Tak. – Nie bądź dupkiem. – Jestem dupkiem, bo nie chcę wyjść dziś wieczorem do tego cholernego klubu? – Tak. To twoje urodziny, człowieku. – Wolę pić sam. Wiesz, co myślę o swoich urodzinach. – Jeszcze jeden powód, aby wyjść i spróbować zapomnieć – jęczy głośno Rob. – Nie chciałem ci tego mówić, ale Andrea przyprowadzi swoją przyjaciółkę. I to jest to, do cholery. Przyznając, Ŝe jego dziewczyna przyprowadzi znajomą, dobrze wie, Ŝe nie odmówię. Andrea ma tę szaloną obsesję, Ŝeby mnie wyswatać. Kocham tę dziewczynę, z wyjątkiem tej jednej irytującej cechy. Rob i Andrea są razem od kilku lat i ona jest wspaniałą osobą. Dla niego to szczęście, Ŝe ją ma. Często przyznaję się przed Robem, Ŝe jedynym powodem, dla którego nadal jesteśmy przyjaciółmi, jest jego lepsza połowa. śartuję, oczywiście. To nie jest tak, Ŝe mam wobec niej jakieś romantyczne uczucia. Ona jest jak kuzynka, choć irytująca. Mam wraŜenie, Ŝe jedynym zadaniem w Ŝyciu Andrei jest ustawienie mnie z kobietą jej marzeń. A zrobienie tego, oznacza pozbycie się Natalii. A Andrea nie moŜe znieść Nat. Nat jest dyspozytorką, którą znamy z Robem juŜ od kilku lat. Po tym, jak zignorowałem jej zaloty, Nat postanowiła z nim poflirtować, 6

aby zwrócić moją uwagę. To było nieszkodliwe, ale dla dziewczyn, z którymi jest się w związku nie ma czegoś takiego jak nieszkodliwy flirt. Nat ostatecznie złamała mój opór. Wbrew woli Andrei przez prawie rok byłem w bardzo swobodnym układzie z Nat. Kiedy zacząłem pieprzyć się z Nat, Andrea zapytała, czy jesteśmy na wyłączność. Zaprzeczyłem. Z Nat teŜ zawsze byłem szczery,

całkowicie

jasno

stawiałem

sprawę,

Ŝe

nie

jestem

zainteresowany angaŜowaniem się w związek. Szczerość jest kluczem. Nigdy nie moŜe twierdzić, Ŝe ją wykorzystałem. Z Nat było to łatwe i wygodne. Ostatnio nie jest ze mną szczęśliwa i uwaŜa, Ŝe nadszedł czas, aby posunąć sprawy dalej lub je zakończyć. Całkowicie się zgadzam. Nadszedł juŜ czas, aby to zakończyć. – No więc jak? – pyta Rob. – Rob, jestem zmęczony tymi bzdurami – odpieram. – Nie jestem w nastroju na kolejną noc swatania. MoŜesz powiedzieć Andrei, Ŝe odmówiłem. Związki są wyczerpujące. Nie jestem zainteresowany. – Ale ta dziewczyna jest dla ciebie idealna. W przeciwieństwie do poglądów swojej dziewczyny, Rob czuje potrzebuję, abym posiadał idealną osobę, która by mnie uzupełniała. Nie wierzę, Ŝe taka istnieje. Jestem zbyt cyniczny, by wierzyć w prawdziwą miłość. Ludzie się zmieniają, następują róŜne wydarzenia i zanim się zorientujesz, prawdziwa miłość wbija ci nóŜ w serce. Nie mam pojęcia, czy to nawet prawda, nigdy nie byłem zakochany, ale widziałem na własne oczy, co się dzieje, kiedy miłość się psuje. 7

Pieprzyć te bzdury. Mam w Ŝyciu wystarczająco duŜo rzeczy, z którymi muszę sobie radzić. Bezpieczniej jest być samemu. Jest to takŜe mądrzejsze. Nie liczę na nikogo innego, tylko na siebie. Nie oczekuję teŜ, Ŝe ktoś będzie liczył na mnie. Ledwo mogę znieść siebie, więc dlaczego ktoś inny miałby zaakceptować moje niekończące się problemy i je pokochać? Przez te wszystkie lata naszej znajomości z Robem, nigdy nie byłem z dziewczyną w powaŜnym związku. Ten skurwiel miał nawet czelność zapytać mnie kiedyś, czy jestem gejem. Byliśmy świeŜo po akademii. Usiadł obok mnie w radiowozie i powiedział: "Hej, stary, mi tam wszystko jedno, niewaŜne co ci się podoba, ale chciałbym wiedzieć, czy powinniśmy skupiać się na uderzaniu do męŜczyzn, czy do kobiet." Dupek. Wystarczająco duŜo czasu pochłania mi praca. Bycie policjantem w Nowym Jorku utrzymuje mnie niesamowicie zajętym. Moja praca jest moją kochanką. JuŜ w momencie, gdy ukończyłem akademię, szybko stałem się uzaleŜniony od tego pośpiechu, który wywodzi się właśnie z niebezpieczeństwa. W swoim podejściu do obowiązków słuŜbowych ryzykowałem nie raz i byłem bardzo lekkomyślny. Zawsze pierwszy na ochotnika, pierwszy bez względu na to jak niebezpieczna była sytuacja. To mnie wysoko wywindowało w naszym oddziale, zresztą tak jak i Roba.

8

– Koleś, nie zamierzam przestać, dopóki się nie zgodzisz. Tak więc miejmy to za sobą i obiecaj, Ŝe później spotkasz się z nami. – Jeśli przyjdę, ty musisz za to mi obiecać, Ŝe nie będziesz sprawiał mi Ŝadnych trudności, gdy będę chciał wyjść, poniewaŜ skrzywdzę cię, jeśli to zrobisz. – Zgadzam się niechętnie z nadzieją, Ŝe odwróci to jego uwagę. MoŜe przy odrobinie szczęścia, wplączę się w jakąś bójkę i będę w stanie uwolnić swoją tłumioną wrogość. – Obiecuję. – Przykłada palce do serca jak pieprzony skaut. – Chodźmy stąd – ogłaszam, zanim wychodzimy z pokoju socjalnego. Skupiamy się na sprawie, moŜe dziś będzie dobry dzień, aby znaleźć tego skurwiela.

Dom powinien być azylem, świętością. Mój jest niczym więcej, jak schronieniem. Niewiele tu bywam. To nie jest dom. Całkiem sporo czasu spędzam na posterunku policji, na sali ćwiczeń, albo w domu u Andrei i Roba. Ich lokum znajduje się dokładnie na plaŜy i pozwala doskonale odwrócić uwagę. Kiedy mój najem dobiegnie końca, być moŜe teŜ zamieszkam w tym budynku. Nienawidzę swojego mieszkania. Mimo iŜ to przyzwoity apartament na Manhattanie, to nadal go nienawidzę. Kiedy tu jestem, zalewają mnie wspomnienia. MoŜe dlatego, Ŝe jest to jedyny czas w ciągu całego dnia, kiedy zostaję

9

sam ze swoimi myślami? W trakcie pracy, czy nawet rozrywki, jestem zajęty. A stojąc tu, pod prysznicem, daję mojemu mózgowi doskonałą okazję do odtwarzania własnej przeszłości. Bez kontroli zmusza mnie on do powrotu do nocy moich osiemnastych urodzin, dziesięć lat temu. Była to noc, która rozpoczęła długą listę wydarzeń na zawsze zmieniających resztę mojego Ŝycia.

g – Benjamin, jutro moŜesz się zobaczyć ze znajomymi – mówiła głośno, by pokonać irytujący szum miksera ręcznego, którego nie chciała wyłączyć w trakcie naszej dyskusji. – To twoje urodziny i spędzisz je z nami. – Mamo, na litość boską, mam osiemnaście lat. Nie potrzebuję głupiego przyjęcia urodzinowego z domowym ciastem. – Koniec. Dyskusji. – Spojrzała na mnie przez chwilę, marszcząc brwi, zanim skupiła uwagę na rzadkim cieście, które wyjmowała z tak oczywistą frustracją. Zareagowałem jak zawsze. Wybiegłem rozmyślać do swojego pokoju. Carol Stone nie była łatwą sztuką... kochająca, opiekuńcza, sprawiedliwa, ale trudna. Mocno teŜ broniła mojego brata i mnie. Jonathan był sześć lat młodszy. Gdy byłem dzieckiem, była dla mnie nadopiekuńcza, ale biedny Jonathan miał jeszcze gorzej. Mimo naszej róŜnicy wieku, byliśmy ze sobą blisko. Byłem jego pośrednikiem, ochroniarzem oraz najlepszym przyjacielem. Wszyscy moi znajomi go

10

uwielbiali, a to sprawiło, Ŝe w wieku dwunastu lat był bardzo pewny siebie. Gdy dorastałem, zawsze chciałem mieć starszego brata, aby nauczył mnie wszystkiego. Fakt iŜ Jonathan miał mnie, sprawił, Ŝe czuł się bardzo dobrze w swojej skórze. Ja nigdy nie posiadałem tej pewności. Dorastając, byłem bardzo nieśmiały i cichy. śyliśmy w małym miasteczku w Pensylwanii, godzinę drogi od Cleveland. Byliśmy biedni, ale nie znałem niczego lepszego. Byliśmy tacy jak wszyscy, którzy nas otaczali. Moja mama była kasjerką w banku, a tata pracował na budowie. Mama była zadowolona i szczęśliwa z tego, co mieliśmy. Tata, nie. Ciągle starał się znaleźć sposoby, aby poprawić jakość naszego Ŝycia. I mimo Ŝe moi rodzice cięŜko pracowali, to nie było tego po nas widać. Jego niezadowolenie stało się przyczyną mojej długiej listy problemów. Chwilę po tym jak wycofałem się do swojego pokoju, mój brat wepchnął się, jak zawsze, bez pukania i bez pytania o pozwolenie. – Co się stało? – spytał, zanim wskoczył na moje łóŜko. – Koleś, moŜesz dać mi trochę prywatności, proszę? – Znowu wkurzyłeś mamę? – Ignorując moją prośbę, odbił piłkę, którą trzymał, o ścianę, nie zwaŜając na moją irytację. CięŜko

westchnąłem,

zastanawiając

się

właśnie

nad

podniesieniem go i fizycznym usunięciem z mojego pokoju. Pomimo iŜ był tak irytujący, kochałem tego dzieciaka. Jedynym powodem, dla którego zdecydowałem się pójść do społecznego college'u, było jego połoŜenie zaledwie kilka kilometrów od domu, więc i od Jonatana. 11

Mój ojciec nie był juŜ tym samym człowiekiem co parę lat temu, kiedy byłem młodszy. Gdy dorastałem, był świetnym tatą. Miałem z nim wspaniały kontakt. Mój sport i moje zainteresowania były dla niego najwaŜniejszą rzeczą na świecie. Jonathan był wówczas małym dzieckiem, więc mama miała ręce pełne roboty. To tata był moim partnerem. Mimo Ŝe pragnął lepszego Ŝycia, wciąŜ był szczęśliwy i było to widać. Wszystko się zmieniło w dniu, kiedy stracił pracę. Kiedy wszedł do domu, zobaczyłem panikę na jego twarzy. Widziałem tę rozpacz, która zawisła w powietrzu wokół moich rodziców i to jak ubolewali nad swoim nowym połoŜeniem. Tamten dzień zmienił mojego ojca. To wydarzenie zmieniło dynamikę naszej rodziny. I nigdy juŜ nie wyszliśmy z tego kryzysu. Mamie się wydawało, Ŝe mieliśmy szczęście i znajdziemy sposób na przetrwanie. Tata miał wraŜenie, Ŝe byliśmy przeklęci, zatrzymani w przeciętnym istnieniu i skazani na przyziemne Ŝycie. O te róŜnice poglądów nieubłaganie się kłócili. On powodował, iŜ czuła, Ŝe nie jest wystarczająco dobra, Ŝe wszyscy nie byliśmy wystarczająco dobrzy. Im byłem starszy, tym bardziej rozumiałem, Ŝe są to jego przywary i poczucie zagubienia. Próbował znaleźć pracę, ale nie było Ŝadnego wakatu. Stał się bardzo nieszczęśliwym człowiekiem. Czuł, Ŝe była to poraŜka, i Ŝe to on zrzucił ją na nas. W międzyczasie mama zwiększyła w banku liczbę godzin i podjęła drugą pracę jako kasjerka w supermarkecie. Taty nigdy nie było w domu, twierdził, Ŝe poszukuje pracy. Zostałem więc, aby opiekować się Jonathanem. Kłótnie zwiększały się z nocy na noc, 12

kiedy myśleli, Ŝe spaliśmy. Mama mu zarzucała, Ŝe robił wszystko z wyjątkiem poszukiwania pracy. Ona zasłuŜyła na lepsze Ŝycie, niŜ to jak zaczęło wyglądać nasze. Jedyną radość, jaką otrzymała w Ŝyciu, pochodziła od jej dzieci. Kiedy więc, w tych rzadkich przypadkach, Ŝądała czegoś ode mnie, nawet jeśli było to coś tak błahego, jak pozwolenie jej, by upiekła dla mnie tort urodzinowy, nie mogłem sprawić jej przykrości. Nie chciałem jej zawieść w jakikolwiek sposób. Zasługiwała na coś lepszego. Ojciec, pod którego opieką był Jonathan, to juŜ nie ten sam człowiek, którym był, gdy miałem dwanaście lat. Ten nowy człowiek, ten nowy David Stone był złośliwy, nieprzyjemny i nieczuły. Tak długo jak musiałem, chroniłem mamę i brata przed człowiekiem, jakim się stał.

13

Rozdział 2 Ella

Nienawidzę dylematów. Lubię rzeczy nie wymagające myślenia. Na przykład mój pierwszy wybór na wieczór w środku tygodnia, gdy na następny dzień muszę iść do pracy, to zrobienie sobie jakiegoś ramenu z makaronem, załoŜenie ulubionej piŜamy i czerpanie przyjemności z oglądania Jamie’ego Dornana w nagranych odcinkach Once Upon A Time. Zamiast tego muszę włoŜyć trochę wysiłku w przygotowanie mojej twarzy, ubrania i włosów, a następnie zawlec swój tyłek do głośnego – i bez wątpienia irytującego klubu – wszystko dlatego, Ŝe poprosiła mnie o to moja szefowa. Mogłabym z łatwością ją zawieść, mówiąc, Ŝe mój pomysł na zabawny wieczór to fantazjowanie o Jamie’im, ale nie mogę jej tego zrobić. Była dla mnie tak wspaniała. Znam Andreę od czasu studiów. Była moją współlokatorką i obie specjalizowałyśmy się w PR na UMass. Po ukończeniu studiów przeniosła się do Nowego Jorku, podczas gdy ja zostałam i osiedliłam się z mamą w małym miasteczku. Znalazłam pracę w Bostonie. Nie była to czarująca praca. Nie była nawet z mojej dziedziny public relations, choć pozawalała zarobić na rachunki. Co waŜniejsze, mogłam pozostać blisko mamy. Byłyśmy z mamą partnerkami. Była bardzo młoda, kiedy mnie urodziła, co czyniło z nas bardziej siostry niŜ matkę z córką. Mama nie miała nikogo oprócz mnie. Jej bardzo religijni rodzice nie 14

zaakceptowali, Ŝe nastoletnia córka zaszła w ciąŜę. Ich alternatywa nie była rozwiązaniem dla mojej matki. Nie godziła się, aby oddać mnie do adopcji. Chciała mnie. Uciekła, Ŝeby mnie mieć. Od dnia kiedy się urodziłam, byłyśmy tylko ona i ja. Przez dwadzieścia pięć lat miałyśmy najlepsze relacje, o jakie córka mogłaby tylko prosić. Była nadopiekuńcza i czasem nieco kontrolująca, ale musiała taka być. Była zarówno matką, jak i ojcem. W kółko się przeprowadzałyśmy. Mama by się zanudziła, więc chciała znaleźć jakieś nowości w swoim Ŝyciu. Ja byłam wszystkim, co miała. Moje bezpieczeństwo było dla niej priorytetem. Tak jak ona trzymała mnie w dniu, w którym się urodziłam, tak ja trzymałam ją w dniu, w którym zmarła. Tego dnia zmienił się cały mój świat. Od tamtego momentu nie patrzyłam juŜ na swój dom, pracę i Ŝycie w ten sam sposób. Byłam tym zmęczona i chciałam zmiany. Zostawiłam to wszystko za sobą i przeniosłam się do Nowego Jorku. Kiedy pojawiłam się w drzwiach u Andrei, nawet nie zmruŜyła oka. Kiedy poprosiłam o miejsce do Ŝycia, zrobiła mi je na swojej kanapie. Kiedy potrzebowałam pracy, zaciągnęła mój tyłek do siebie do biura na spotkanie z osobą z działu kadr. Mogę szczerze powiedzieć, Ŝe w zeszłym roku bardzo ułatwiła mi egzystencję. Kiedy się pojawiłam, miała właśnie wypowiedzieć najem mieszkania, które zajmowała i przeprowadzić się ze swoim wieloletnim chłopakiem Robem. Zamiast tego, zatrzymała je i pozwoliła mi się wprowadzić, bez opłacania czynszu, dopóki nie znalazłam własnej drogi. W ciągu 15

trzech miesięcy udało mi się przejąć opłacanie czynszu i zrobić wraŜenie w firmie, w której pracowałyśmy. Wszystko u mnie szło świetnie. Nawet wtedy gdy Andrea otrzymała awans i została moją przełoŜoną, nie mogłam być bardziej zadowolona. Czuła, Ŝe mogłoby to być niezręczne, ale ja uwaŜałam to za doskonały scenariusz. Nigdy nie wykorzystałam naszej przyjaźni, a znajoma jako mój mentor była spełnieniem marzeń. Uczyłam się od najlepszych. Andrea była fenomenalna w swojej pracy, a ja podąŜałam dosłownie jej śladami. Tak więc, gdy twoja najlepsza przyjaciółka, ktoś kto cię uratował i szefowa prosi, byś wyszła w środę, aby sprawdzić nowy klub, którego wsparciem zainteresowana jest nasza firma, mój wieczór z rzeczami nie wymagającymi myślenia musiał pozostać na drugim planie. Nie zabije mnie prowadzenie Ŝycia towarzyskiego w dniu powszednim. Poza tym od czasu do czasu robimy z Andreą wypad na happy hour z bandą z pracy, bo moje Ŝycie towarzyskie jako całość jest od pewnego czasu w lekkiej stagnacji. Są momenty, kiedy bardzo tęsknie za Peterem. W ciągu tygodnia uwielbiał tulić się na mojej kanapie wraz z chińskim jedzeniem wynos i dobrym filmem. Poznałam go krótko po przeprowadzce do Nowego Jorku. Był po prostu miłym facetem. Jego schludny wygląd, jak z Ivy League były tym, co po raz pierwszy zwróciło moją uwagę. Jego maniery i rycerskość działały na moje serce. Bardzo, bardzo lubiłam Petera. Czy byłam w nim zakochana? Nie. Nie mogę powiedzieć, Ŝe byłam. Sentyment to było najwięcej, co mogłam mu dać. I nie dlatego, Ŝe czegoś mu brakowało. Gdy z nim byłam, czułam się bezpieczna i chroniona. Czułam się komfortowo. Ale to nie był właściwy powód, aby być razem. UŜyłam go jako 16

swojego oparcia. Czy jeśli by mnie nie opuścił, to w końcu bym przyznała, Ŝe rzeczywiście go wykorzystałam? Peter to opiekun, materiał na męŜa, któremu nie powinno się pozwolić odejść. Kiedy Peter otrzymał Ŝyciową ofertę uruchomienia biura swojej firmy w Londynie, skorzystał z tej szansy. Z moim zamiłowaniem do podróŜowania, załoŜył, Ŝe przeprowadzę się razem z nim. Gdybym go kochała, musiałabym to zrobić. Ale nie mogłam wyruszyć w świat za człowiekiem, którego tylko lubiłam. Rozstaliśmy się w dobrych relacjach. Gdybym była zdezorientowana co do własnej decyzji, upewniłabym się co do niej kilka dni po jego wyjeździe, gdy łzy przestały mi płynąć. Brakuje mi go, ale nie cierpię z powodu jego nieobecności. – Bądź gotowa na dziesiątą – mówi przez telefon Andrea. Ech. Dziesiąta. Późno w nocy, a jutro praca. Kocham Andreę. Kocham Andreę! – Dobrze – odpowiadam, starając się brzmieć entuzjastycznie, ale polegam marnie. – Przestań. Potrzebujesz nocnego wyjścia. Będzie fajnie. – Andrea dobrze mnie zna. – Mam dla ciebie niespodziankę. – O nie. – Po co od razu jakieś wątpliwości? Czy kiedykolwiek dałam ci powód, abyś we mnie wątpiła?

17

Nakładam na lewe oko trochę tuszu. – Nie. – To nie brzmi na przekonujące ‘nie’, ale twoja odpowiedź na ‘nie’ jest poprawna. Więc zaufaj mi. – Proszę powiedz mi, dlaczego muszę ci zaufać. Nienawidzę niespodzianek. Andrea się śmieje, czymś co brzmi bardziej jak rechot. – Niezła próba. Powiem ci w taksówce. Bądź gotowa. – Z tym się rozłącza, a ja tak bardzo chcę wrócić do piŜamy. Za pięć dziesiąta otrzymuję od niej smsa: Zejdź na dół. Zakładając, Ŝe mam spotkanie z klientem, rzucam na siebie okiem ostatni raz w lustrze, aby się upewnić, Ŝe wyglądam reprezentacyjnie.

Zostawiłam

naturalnie

rozpuszczone

włosy,

rezygnując z mojego normalnego kucyka. NałoŜyłam makijaŜ i zdecydowałam się na dŜinsy, oŜywiając je topem z cekinami i wysokimi obcasami. Zadowolona z poczynionych wysiłków, wlokę swój tyłek na dół, aby spotkać się z moją najlepszą przyjaciółką. – Bardzo ładnie – mówi Andrea, unosząc swoje kciuki. – Bałam się, Ŝe zobaczę niechlujną Ellę Parker. – Odwal się! Kiedy otwiera drzwi taksówki, Rob pochyla się i uśmiecha. – Hej, Ella. 18

– Och, nie. – Obecność Roba moŜe oznaczać tylko jedno. – Nie. Nie. Nie. Nie. – Tak. – Popycha mój tyłek i mówi: – Wsiadaj. – Podaje taksówkarzowi nazwę klubu i jego adres. – Andrea – wypowiadam jej imię, dodając z co najmniej trzy sylaby więcej. – Dlaczego Rob wychodzi z nami w słuŜbowych sprawach? Okłamałaś mnie? Ma czelność wyglądać na obraŜoną. – Oczywiście, Ŝe nie. To jest słuŜbowa sprawa. – Odwraca się w stronę okna i mruczy. – O co więc chodzi? Moja przyjaciółka spogląda mi w twarz i się uśmiecha. – To urodziny partnera Roba. On potrzebuje rozweselenia. Kurwa, kolejna randka w ciemno. – Naprawdę? Kiedy przestaniesz? – Nigdy. Tym razem mam dobre przeczucia. Nie wiem, dlaczego nie wpadłam na to wcześniej. Oczywiście, Ŝe jesteście z Benem idealnie dopasowani. Zaufaj mi. – Andrea, przyjdę, będę udawać miłą, i będę korzystać z ofiarności twojego chłopaka, pozwalając, by kupił mi duŜo drinków, abym się znieczuliła, ale nie zamierzam udawać, Ŝe chcę tam być. Rob i Andrea pochylili się do przodu, popatrzyli sobie w oczy, oboje ohydnie kiwając głowami. 19

– No co? – To jest dokładnie to, co powiedział Ben. Zaufaj mi.

20

Rozdział 3 Ben

Tekst na mojej komórce wymusza rzut oka i westchnienie. Nie spóźnij się. Jeśli. Przyjdę. Kutas. Rusz tu dupę. Poważnie jesteś wrzodem na dupie.

WaŜę swoje opcje. Nie mam w domu nic mocniejszego niŜ piwo. Kurwa, przynajmniej będę mógł wypić na jego koszt. Pomimo tego, Ŝe przygotowanie się, abym dobrze wyglądał, zajmuje mi tylko parę minut, to opóźniam i odwlekam wszystko bardziej, niŜ to konieczne. Spowoduję, Ŝeby Rob trochę się spocił. Kiedy przychodzę do klubu, jestem ponad pół godziny spóźniony. Od dudniącej muzyki, którą moŜna usłyszeć z ulicy, narasta mi natychmiastowo ból głowy. Pieprzony Rob. Jeśli uda mi się przebrnąć przez tę zasadzkę bez zabicia go, zawsze będę to uwaŜał za waŜne, osobiste osiągnięcie. Lubię wyzwania.

21

Kolejka ciągnie się i zakręca wokół budynku. Dobrze, Ŝe Andrea jest w branŜy promocyjnej, poniewaŜ nie ma sposobu, bym czekał w tej kolejce. Z moją odznaką dostałbym się bez problemu, ale nigdy nie obnoszę się z tym, iŜ jestem policjantem, no chyba Ŝe muszę. Setki idiotów stojących z przodu, czekają, by dostać się do tej knajpy. Prawdopodobieństwo jest niewielkie, a jednak wciąŜ tu stoją, Ŝałośnie czekając na swoją szansę. Wykidajło przygląda mi się podejrzliwie, gdy podchodzę do niego, zamiast udać się na koniec kolejki. – Tam jest kolejka, kolego – proponuje ruchem kciuka. – Ben Stone. Jestem na liście. Ocenia mnie wzrokiem, zanim spogląda na swoją podkładkę z listą. Facet jest duŜy, ale chciałbym powitać okazję, by pokazać mu, co mogę osiągnąć ze swoimi gabarytami. Szuka wolniej niŜ to konieczne i potwierdza moje nazwisko. Bez słowa odczepia aksamitną linę i umoŜliwia mi wejście. Nawet mu nie dziękuję, bo mam to w dupie. Gdy idę przez ciemny hall, mój telefon brzęczy z nadchodzącym smsem. Gdzie, do diabła, jesteś? Kiedy tu dotrzesz, jesteśmy z tyłu w lewym rogu.

W klubie jest ciemno, a jedyne światło pochodzi od morderczych stroboskopów, zwracając uwagę na ciała, wijące się na parkiecie.

22

Dyskoteki to nie moja bajka. Kiedy jestem w nastroju na spuszczenie trochę pary, to wolę lokalny pub lub spelunkę w moim sąsiedztwie. Nawet nie szukam Roba i Andrei. Zamiast tego kieruję się prosto do baru w przeciwległym rogu. Potrzebuję trochę odwagi w płynie. Chcę teŜ poobserwować z daleka, w przypadku gdybym musiał wyjść w pośpiechu. Oczywiście przed barem są trzy rzędy ludzi. Dostrzegam odstęp między dwiema laskami, które są wyraźnie na łowach. Patrzą na mnie, gdy podchodzę i siadam prosto. – Witam panie. Mogę się szybko wsunąć, by zamówić drinka? – Nie całkiem – reaguje blondynka, uśmiechając się chytrze. Oblizuje usta, jakbym był jej ofiarą, którą chce zjeść. Przyciągam uwagę gorącej barmanki, zamawiam dwa szoty i wypijam je tak szybko, jak tylko je nalewa. – CięŜki dzień? – pyta laska numer jeden, gdy wyciągam portfel, aby zapłacić. – Tak. – Chcesz o tym porozmawiać? Jestem dobrym słuchaczem. Jej

błękitne

oczy

są

otoczone

frędzlami

z

najcięŜszych

sztucznych rzęs, jakie kiedykolwiek widziałem. Powodują, Ŝe wygląda jak z kreskówki, gdy niecierpliwie czeka na moją odpowiedź. – Mój chłopak właśnie ze mną zerwał – odpowiadam z pokerową twarzą, czekając na jej reakcję. Tak jak zawsze, kiedy uŜywam tego pretekstu, unosi brwi, a jej uśmiech w jednej chwili zamienia się w

23

natychmiastowe rozczarowanie. Mogłem uŜyć jakiejś innej wymówki, jednak uwielbiam szokować ludzi. – Jego strata – odpowiada w ogóle nieodstraszona. – Tak, zgadzam się. Planuję znaleźć pierwszego gorącego faceta i zapomnieć imię byłego. – Rozglądam się, udając zdezorientowanie. – Nie wiem, czy będę miał szczęście. Myślałem, Ŝe to gejowski lokal. Kładzie mi rękę na ramieniu. – Jeśli chciałbyś na jedną noc zmienić druŜyny, to jestem świetnym trenerem. Klepiąc ją w rękę, mówię: – Jestem pewien, Ŝe tak jest. – Kiedy odchodzę, czuję na plecach ich oczy. Odnajduję jakiś ciemny kąt i stojąc w nim, sprawdzam pomieszczenie. Z mojego połoŜenia jestem w stanie zaobserwować masę głów, szukając tych dwóch mi znanych, które zmusiły mnie, bym się tu znalazł. Dostrzegam Roba, pochylającego się, by pocałować Andreę w policzek. Obok nich jest oszałamiająca brunetka. Drobna, niŜsza od Andrei. Gapię się jak jakiś dziwak z tego kąta, gdy śmieje się i przyłącza do nich. Ma rozluźniony wyraz twarzy i szczery uśmiech. Nie widzę jej od szyi w dół i moja ciekawość mnie pokonuje. Obserwuję jeszcze przez kilka minut, zanim pokonuję drogę do ich naroŜnika. Gdy podchodzę, Rob posyła mi rozdraŜnione spojrzenie, a Andrea uśmiecha się szeroko. Po moim przybyciu uśmiech brunetki znika, a wyraz jej twarzy przekształca się w znudzenie.

24

Dobrze rozegrane, myślę sobie. Stać mnie na to samo. – Hej, Barbie – mówię, zanim całuję Andreę w policzek. Wali mnie w rękę i odpowiada: – Spóźniłeś się. – Straszny ruch – podaję zwykły pretekst. – Dlaczego nazywasz ją Barbie? – pyta moja "randka", nawet zanim jesteśmy przedstawieni. W odpowiedzi mierzę ją wzrokiem. Byłem ciekaw tego ciała, które mnie nie zawiodło. Jest niewiarygodnie gorąca. Przy moim metr osiemdziesiąt osiem wzrostu jest o całą głowę niŜsza ode mnie, nawet w szpilkach. Ma ciemnobrązowe włosy, prawie czarne. Jest seksowna i piękna. Idealna. Poza blizną, która biegnie wzdłuŜ boku jej szyi, jest bez zarzutu. Powoli przeciągam wzrok z powrotem do jej duŜych, brązowych oczu. Nasza podobna kolorystyka sprawia, Ŝe wyglądamy jakbyśmy byli rodzeństwem. Nadal nie odpowiedziałem na jej pytanie. Unosi wyczekująco brew, a następnie krzyŜuje ręce na piersi. Obserwuję ten ruch, pozwalając, by moje spojrzenie utrzymywało się na jej, wypchniętych przez

cięŜar

przedramion,

piersiach.

Kontynuuję

dokładną

obserwację, gdy podąŜam wzrokiem po jej szyi, zatrzymując się na ustach, a następnie w końcu zauwaŜam jej spojrzenie. Dopuszczalny czas, aby odpowiedzieć na jej pytanie przychodzi i odchodzi, a ja nadal się na nią gapię. Nie jestem pewien, czy staram się ją onieśmielić, ale to oczywiście nie działa. 25

Starając się rozproszyć napięcie, Rob chrząka, a Andrea odpowiada za mnie. – Nazywa nas Barbie i Ken. UwaŜa, Ŝe jest uroczy. Moja randka śmieje się spontanicznie, szybko rozświetlając swoje rysy. – Ma rację. – Och nie, ty teŜ. – Andrea kręci głową z udawaną irytacją. – Ben Stone to Ella Parker. Ella, Ben. Podsuwa mi rękę, w ogóle nie skrępowana przez moje oczywiste studiowanie jej ciała. Biorę tę małą dłoń w swoją i potrząsam nią powoli. – Miło cię poznać. Dla przypomnienia, nie chciałam Ŝadnej części tej nocy... ale poniewaŜ Andrea jest moim szefem, nie miałam wyboru – przyznaje i jestem pod wraŜeniem jej szczerości. – Co za zbieg okoliczności, ani ja – rzucam w odpowiedzi, jednocześnie ściskając jej dłoń. Uwalnia rękę, ale nadal mierzy mnie wzrokiem. – Więc dlaczego tu jesteś? – Darmowe drinki. Odwraca się w stronę Andrei i pyta: – Skoro oboje nie chcieliśmy mieć z tym nic wspólnego, to dlaczego tu jesteśmy?

26

Andrea wzrusza ramionami i lekcewaŜąco macha na nią ręką. – Oboje nie macie pojęcia, co chcecie i potrzebujecie interwencji. – Macie wiele wspólnego – dodaje Rob, wtrącając swoje trzy grosze. Patrzę

Elli

prosto

w

oczy,

a

ona

dorównuje

mojemu

niezachwianemu spojrzeniu. – Czy to znaczy, Ŝe Ella chce równieŜ uderzyć cię w twarz? – pytam Roba, utrzymując swój wzrok w kontakcie z Ellą. Kącik jej pełnych ust się unosi, poza tym nie okazuje w ogóle Ŝadnych emocji. – Dupek – mamrocze Rob. Odciągam wzrok od Elli. – Kup nam kolejkę lub oboje wychodzimy. – Dobrze, ale tylko dlatego, Ŝe są twoje urodziny – odpowiada z wymówką, która wie, Ŝe mnie wkurzy. – Wszystkiego najlepszego – mówi Ella. Wyraz przechodzący przez jej twarz, pokazuje, jakby Ŝałowała swojej wcześniejszej powściągliwości. – Dziękuję. Rob wzywa kelnerkę i zamawia nasze drinki. Rozmowa jest bardzo niezręczna, dopóki nie zjawiają się napoje. Andrea i Rob

27

rozpaczliwie starają się nas zaangaŜować w pogawędkę, ale oboje uparcie odmawiamy. – Wszystkiego najlepszego, Ben. – Zrobiłeś unik z tym piwem. A chciałem coś dobrego. – Pomagam, byśmy zaczęli nieco wolniej – odpowiada i szybko kontynuuje. – Ella, czy wiesz, Ŝe Ben ma czarny pas w taekwondo? Widzę, Ŝe Ella mnie obserwuje. – Teraz wiem. – Nie wygląda na zawstydzoną czy trzpiotowatą, jak robią to często dziewczyny. Patrzy mi w oczy, nie okazując wcale Ŝadnego przestrachu. Ta dziewczyna ma jaja, a zobaczenie tego jest pokrzepiające. NiezraŜony, Rob mówi: – Ben, czy wiesz, Ŝe Ella szkoli się na czarny pas? – Uśmiecha się, podając nam kolejny zabawny fakt. Cholera, to gorące. Mierzę ją od stóp do głów. Jest drobna. Oddałbym pieniądze, aby zobaczyć ją, jak kogoś moich rozmiarów powala na ziemię. Ta wizualizacja powoduje, Ŝe dŜinsy robią się dopasowane na moim kutasie. Chichot Andrei zmusza nas oboje, byśmy spojrzeli na nią w tym samym momencie. – No spójrzcie, idealni dla siebie. Mieszkacie w tej samej okolicy. Macie podobne osobowości. Wystarczy pomyśleć o tym, jak wspaniałe 28

będą wasze dzieci. – Odwraca się w stronę Roba i prosi: – Zatańczysz ze mną? Oboje gnają szybko, jak zdrajcy, którymi są. Ella skupia swoją uwagę na parkiecie, powoli popijając wino i natychmiast ignoruje mnie, stojącego kilkadziesiąt centymetrów dalej. Jest to dla mnie dość zagadkowe. Gdybym spotkał ją w tym barze, nie ma wątpliwości, Ŝe próbowałbym ją poderwać. Jest w moim typie. Zadziorna i arogancka, i moŜe stanowić doskonałą jednonocną przygodę. Cholerni Rob i Andrea, bo teraz nawet nie mogę brać pod uwagę mojego pierwotnego poŜądania. Andrea jest jej pieprzoną szefową. Ale... mogę mieć jakąś niewinną zabawę. Robię krok bliŜej, atakując jej osobistą przestrzeń. Gdy to robię, spogląda na mnie z ukosa. – Ella, tańczysz? – Tak. Zostawiam insynuację, wiszącą między nami. Bycie policjantem spowodowało, Ŝe jestem bardzo intuicyjny i zawodowo odczytuję ludzi. Jej pewność siebie i obojętność są całkowitą przykrywką. Jej oczy rozszerzają się na tyle, Ŝebym wiedział, Ŝe ją pociągam. Oddechy, które bierze, są na tyle głębokie, Ŝe kłócą się z jej znudzonym wyrazem twarzy. Moja bliskość dokucza jej na tyle, by spowodować, iŜ bawi się nóŜką kieliszka od wina. Odmawiam cofnięcia się na swoją stronę stołu i pozostaję w jej przestrzeni osobistej, spokojnie obserwując parkiet. Za kaŜdym razem 29

gdy podnoszę swoje piwo, moja ręka muska o jej. Za kaŜdym razem włosy na ramieniu stają jej dęba. Za czwartym razem mówi: – Wokół tego stołu są ze trzy metry wolnej przestrzeni. Patrzę na nią, a jej wzrok wraca na kilka sekund, zanim się pochyla. – Ale wtedy będę musiał krzyczeć – odpowiadam z ustami centymetry od jej ucha. Atakują mnie jej perfumy. To sprawia, Ŝe się zastanawiam, gdzie je wtarła, kiedy przygotowywała się, by tu dziś przyjść... za ucho, na nadgarstkach, prawdopodobnie między swoimi cyckami? Odwraca głowę, więc jesteśmy praktycznie nos w nos. – Obiecałam Andrei, Ŝe przyjadę tu dziś, aby cię poznać. Obiecałam, Ŝe będę się uśmiechać i udawać miłą. Nie obiecywałam, Ŝe rozłoŜę nogi i będę omdlewać na twoje Ŝałosne próby flirtu, czy cokolwiek to jest, co próbujesz robić. Po tym, jak śmieję się z jej małej przemowy, wyzywająco krzyŜuje ręce. – ZauwaŜyłem. – Dobrze. Tak więc wszystko jasne. Tak jak ty, ja teŜ czuję, Ŝe przynajmniej moŜemy wyjść stąd dobrze podchmieleni. – Oferuje swoją rękę i pyta – Umowa? – Umowa – powtarzam z jej małą dłonią w mojej. Kiedy próbuje wysunąć rękę, zacieśniam uścisk.

30

Gdy zmienia się muzyka, Andrea i Rob wracają, by być świadkiem, jak wciąŜ ściskam dłoń Elli. – Pomiędzy wami w porządku? – pyta Andrea, uśmiechając się na kontakt między nami. – Niezupełnie. Potrzebujemy więcej paliwa – odpowiadam, wskazując na moją pustą butelkę od piwa i pusty kieliszek Elli po winie. Andrea obraca się do Roba i krzyczy: – Kochanie, przynieś nam kolejną rundę, proszę! Wymieniamy z Ellą konspiracyjne uśmieszki. W ciągu następnych dwóch godzin dowiaduję się o Elli tyle, Ŝeby wiedzieć, Ŝe coś ukrywa, głównie dlatego, Ŝe nie dowiedziałem się zbyt duŜo. Gwoli uczciwości, ona teŜ nie dowiedziała się o mnie za wiele. Nie zadaje pytań, a to kolejna wskazówka, Ŝe sama nie jest zainteresowana otwarciem się. By zadawać pytania, trzeba być gotowym, by samemu teŜ na nie odpowiadać. Andrea ma rację, Ŝe jesteśmy bardzo podobni. Gdybym nie wiedział, Ŝe pracowała z Andreą w branŜy reklamowo–promocyjnej, to mógłbym pomyśleć, Ŝe równieŜ była policjantką. Ma tę policyjną aurę. Rob opowiada jej o niektórych naszych zabawnych chwilach w pracy. Uśmiecha się, gdy go słucha, a nawet śmieje się głośno, jak maluje Ŝywy obraz transwestyty, który próbował wydostać się z aresztu, oferując mi swoje usługi.

31

Obserwuję w milczeniu. Mój jedyny wkład w tę noc to przyglądanie się Elli. Znana klubowa piosenka powoduje, iŜ populacja kobiet piszczy i udaje się na ciasny parkiet. – Kocham tę piosenkę. Zatańczmy? – Andrea bełkocze i zarzuca na siebie ramię Elli. Chichocząc, ciągnie ją w stronę tego chaosu. Ze swojego połoŜenia obserwuje je, znajdujące zakątek na zapakowanym parkiecie i natychmiast poruszające się do muzyki. Ella pokazuje śmiałość w tańcu, a moŜe to alkohol. Nie jest nieśmiała ani bojaźliwa w swoich ruchach i, kurwa, umie się ruszać. – Jest gorąca, prawda? – krzyczy mi Rob bezpośrednio do ucha. Alkohol w jego oddechu uderza mnie w twarz. Odsuwa się, szczerząc zęby jak idiota. – Andrea ma rację. Mielibyście naprawdę ładne dzieci. – Do cholery, Rob. Nie jestem zainteresowany i ona teŜ nie jest zainteresowana. Jest to jeszcze jeden powód dla ciebie i twojej ingerującej dziewczyny, Ŝeby się wycofać. – Oglądanie Elli, ilość alkoholu, którą wypiłem i ucisk w spodniach, to wszystko łącznie wprawia mnie w zły nastrój. OpróŜniam swoje piwo i dodaję: – Wychodzę stąd. – Co? Dokąd idziesz? – Jestem wyczerpany, a jutro musimy być w biurze wcześnie rano – kłamię. Czy jest to noc, w którą mam wolne, czy teŜ nie, to nie mogę pozwolić sobie na utratę kontroli w miejscu publicznym. Jeśli nie wyjdę teraz, jestem niebezpiecznie blisko, by to się stało. 32

Idę w stronę parkietu, zostawiając go, wołającego: – Facet! BEN! Andrea widzi mnie, zbliŜającego się i uśmiecha się jak głupiec. Odsuwa się na bok, przy załoŜeniu, Ŝe chcę się dołączyć. Muzyka sprawia, Ŝe trudno jest powiedzieć to, co muszę, bez konieczności ponownego naruszenia osobistej przestrzeni Elli. – Miło było cię poznać – mówię z ustami przyciśniętymi do jej ucha. Jej zapach jest odurzający. Pod wpływem impulsu, delikatnie odsuwam jej włosy na bok i składam delikatny pocałunek poniŜej ucha. Pomimo otaczającego nas gromkiego hałasu, słyszę jeszcze, jak wzdycha. Kiedy się prostuję, patrzy na mnie spod opadających powiek. Usta ma otwarte i powoli skrada się przeze mnie kolejny impuls, Ŝeby ją pocałować. Muszę odejść, zanim moja pijana logika zatrze

granice,

których

nie

chcę

przekroczyć.

W

innych

okolicznościach, cieszyłbym się, prowadząc język wokół zakrzywienia jej dolnej wargi. MoŜe nawet przyciągnąłbym jej plecy do mojej piersi, by osobiście poczuć te ruchy, które wykonywała na tym parkiecie. Nie dzisiaj... nie kiedykolwiek. Zamiast tego macham do Andrei i odchodzę, pozostawiając wszystkie pokusy za sobą.

33

Rozdział 4 Ella

Patrzymy, jak podchodzi do jednej z kelnerek, wskazując na Roba, szepcze jej coś do ucha i kieruje się w stronę wyjścia. Skóra mi płonie w miejscu, gdzie dotknęły mnie jego usta. Podświadomie unoszę tam rękę, przyciskając do skóry, aby załagodzić palenie, które zostawił po sobie. Jego zapach utrzymuje się w moich nozdrzach, mimo Ŝe on dawno juŜ wyszedł. Jest czysty i prosty, znajomy. BoŜe, jest gorący! Wysoki, muskularny, ciemne włosy, ciemne oczy, idealna wielkość karku i najseksowniejsze usta, jakie kiedykolwiek widziałam u faceta. – PowaŜnie? – krzyczę nad muzyką. Andrea wzdycha i potrząsa głową. Daje znak, byśmy dołączyły do Roba w naszym naroŜniku. PodąŜam za nią, planując, Ŝe poŜegnam się i zwieję z powrotem do domu. Kiedy Andrea zbliŜa się do Roba, unosi ręce w górę w geście "Co jest do cholery". – Nie mam pojęcia. Jest dupkiem. – Rob patrzy na mnie. Jego zakłopotanie powoduje, Ŝe moje rozkwita dziesięciokrotnie bardziej. – Przykro mi, Ella.

34

– To nie twoja wina. Do diabła, to nie tak, Ŝe chciałam, aby tej nocy

mi

się

powiodło.

Mówiłam

wam.

Nie

jestem

jeszcze

zainteresowana randkami. Kelnerka

pojawia

się

z

tacą,

załadowaną

kieliszkami.

Natychmiast zaczyna je ustawiać na naszym małym stoliku. – Nie zamawiałem tego. – Zatrzymuje ją Rob, kładąc rękę, by stanąć jej na drodze. – Pan, który był z państwem, to zrobił. Powiedział, Ŝeby dodać to do rachunku, który został uruchomiony na całą noc. Mówił teŜ, Ŝe Ŝyczy wam udanych urodzin, jeden kieliszek za kaŜdy rok. – To był mój rachunek. Kelnerka unosi brwi. – No cóŜ, to beznadziejnie. – Po tym, jak kładzie ostatniego szota na stole, wręcza Robowi paragon. Nie wiem, co jest śmieszniejsze. Wyraz twarzy Roba, jak patrzy na mały kawałek papieru, który ma w ręku, czy dwadzieścia osiem kieliszków, skupionych przed nami na stole. Nie mogę się powstrzymać i chichoczę. To przezabawne. Andrea przygryza dolną wargę, starając się ukryć swoje rozweselenie. Gdy ucieka jej mały chichot, zirytowany chłopak spogląda na nią. – To nie jest śmieszne. Andrea bierze jeden z szotów i go wącha.

35

– Przynajmniej dobry towar. Za urodziny Bena. – Jednym szybkim ruchem go wypija i zabiera się za drugiego. Wzruszam ramionami, równie dobrze mogę się przyłączyć. W końcu są zapłacone. Po co je marnować? TeŜ wypijam jednego, a potem wychylam kolejny. Rob nadal patrzy spode łba na kieliszki. – Co za kutas. Zabiję go. Andrea śmieje się i podaje mu szota. – To jest właśnie Ben. Wypijmy większość z nich. Rob niechętnie bierze go od niej i szybko opróŜnia, mamrocząc pod nosem: – Pieprzony Ben. Kilka minut później, czuję się nieco mniej upokorzona i o wiele bardziej jak z galarety. – Idę, dopóki mogę jeszcze chodzić. – Zrobiliśmy bardzo mały uszczerbek w szotach, spoŜywając sporo alkoholu wcześniej, zanim te dotarły. – Nie wypijajcie ich wszystkich. KaŜcie je spakować, albo je zostawcie. Andrea patrzy na mnie, ma szkliste oczy i zupełnie nieskupione. – Co? – Rob, słyszysz mnie? – Kiwa głową. – Proszę uwaŜaj w czasie powrotu do domu. – Kiwa głową ponownie, wyglądając dokładnie na tak nieskupionego, jak jego dziewczyna. – Będzie w porządku? – Kiwa 36

głową po raz kolejny, tym razem unosząc w górę kciuki i uśmiechając się. Całuję Andreę w policzek. Ona chichocze i mówi: – Kocham cię, Elllllaaaa. – TeŜ cię kocham, Andrea. Wskazuję palcem na Roba. – Ufam ci... – Tracę mój ciąg myśli na minutę. Sposób w jaki tępo patrzy na mnie Rob, przypomina mi, co miałam zamiar powiedzieć. – Musisz odwieźć ją do domu. Chcę od niej telefon tak szybko, jak jutro wstanie. Jeśli nie usłyszę jej do ósmej, dzwonię na policję. – To ja jestem policją. – Zadzwonię na inną policję. Przez kilka sekund przetwarza moją pogróŜkę. – Rozumiem – mówi z kciukami uniesionymi w górę. A niech to! Dopada mnie wyczerpanie, gdy wychodzę z klubu. O dziwo nie czuję się upokorzona. To musi być przez to całe wino. Czuję się bardzo rozdraŜniona jego postawą, chociaŜ była dla mnie darem niebios. Co za idiota. Pieprzyć go. Ochroniarz z przodu przywołuje mi taksówkę. Przed klubem nadal rozciąga się kolejka. Ci idioci są maniakami. Czy nikt w tym mieście nie chodzi do łóŜka o przyzwoitej porze? Uspokajam swoją wewnętrzną nudziarę, przewracając oczami. 37

– Szalone dzieciaki – mówię głośno. – Co? – pyta taksówkarz, patrząc na mnie we wstecznym lusterku. – Nic. SkrzyŜowanie Lex i dwudziestej drugiej. Chcę się usadowić wygodnie, by się odpręŜyć przez te dziesięć minut jazdy taksówką, ale obawiam się, Ŝe jeśli zamknę oczy, to zasnę, a ten palant uruchomi licznik. Dodatkowo, naprawdę muszę się wysikać.

– Gdzie? – LBI2. – Jakim cudem skończyliście w Jersey? – Najwyraźniej powiedziałam taksówkarzowi, Ŝe mieszkamy na Long Beach Island. Gdy taksówkarz zadawał mi pytania, Rob dał mu swoją kartę kredytową i kazał jechać. – Dlaczego go nie poprawiłaś? – Cisza rozciąga się w telefonie. Słyszę jej oddech. W przeciwnym razie mogłabym pomyśleć, iŜ odłoŜyła słuchawkę. – Halo? Czeka kilka sekund, zanim odpowiada. 2

LBI – Long Beach Island; wyspa w stanie New Jersey, oddalona ok. 120 km od Nowego Jorku. Nasi bohaterowie mieszkają w Nowym Jorku, tak dla przypomnienia ☺ i najprawdopodobniej chcieli kurs na Long Island, która jest na obrzeżach Nowego Jorku ☺. Trochę się im ‘odjechało’.

38

– Byłem rozkojarzona. – Przez co, przez UFO? – Ha ha. Jesteś zabawna. Rob całował mnie w szyję, a potem... – jęczy i mówi: – Nie ma znaczenia, dlaczego byłam rozkojarzona. – LBI? – Tak. Wzdycham. – Jak się czujesz? – Głowa boli mnie jak skurwysyn, a o dziesiątej mamy prezentację. – W chwili, w której mam zamiar otworzyć usta, mówi: – I tylko nie mów, a nie mówiłam. – Dobra, nie powiem. – Ale równieŜ tak nie myśl – dodaje. – W porządku. Zobaczymy się wkrótce? – Tak. Będę kilka minut później, jestem juŜ w drodze. Odkładam

telefon

na

biurko,

patrząc

na

niego

z

niedowierzaniem. To niewiarygodne, Ŝe po wyjściu skończyli w New Jersey. NaleŜało się to im obojgu. Moja taksówka jest juŜ przed biurem Andrei. Patrzę na zegarek, zauwaŜając, iŜ nie będzie miała wystarczająco duŜo czasu, aby

39

wydrukować umowy. Czasami czuję, Ŝe to ja jestem szefem. Wiem, Ŝe docenia moją inicjatywę. Znów chociaŜ tyle mogę dla niej zrobić. Do czasu nim pojawia się Andrea, mam wszystko przygotowane i gotowe do jej prezentacji. – Jesteś wybawieniem – mówi, zanim bierze łyk czarnej kawy. – Chcesz to poprowadzić? – Nie – rzucam szybko. Patrzy na mnie, aby ocenić moją odpowiedź. – Dlaczego? Znasz tego klienta, jak własną kieszeń. Będę ci pomagać. – Zajmę się następnym klientem. Jestem na kacu i to nie moja działka. MruŜy podejrzliwie oczy. – Nie wyglądasz jak na kacu. Nigdy nie mogę skłamać. Ona jest jak wykrywacz ludzkich kłamstw. Mawia, Ŝe ma to coś wspólnego z tym, iŜ umawia się z policjantem. – Miałam zamiar cię poprosić, Ŝebyś wycofała mnie z obsługi tego

klienta.

Nie

przeszkadza

mi

wykonywanie

zadań

administracyjnych. Po prostu nie chciałabym z nim współpracować. Andrea odkłada filiŜankę i opiera się na łokciach. – Ella, musisz mi powiedzieć, dlaczego chcesz się z tego wyłączyć. 40

– Nie wiem dlaczego. On mnie przyprawia o dreszcze. Andrea śmieje się głośno. – Jest jak wielki, gruby dziadek. To prawda. Pan Razzo jest wesołym, starszym człowiekiem, który ma stale uśmiech na twarzy. Tylko jest w nim coś, co sprawia, Ŝe dreszcze przechodzą mi przez kręgosłup. Mimo Ŝe sprawia, iŜ dreszcze przechodzą mi przez kręgosłup. Mimo Ŝe nie spotkałam go nigdy wcześniej, to w jego oczach jest coś bardzo znajomego. A to działa mi na nerwy. On i jego partner otwierają na terenie miasta nowe siłownie. Łączą w jednym miejscu media społecznościowe, randki i treningi. Zaledwie rok temu mieli jedną lokalizację. Teraz mają trzy, a w przyszłym roku planują otworzyć jeszcze siedem z ekspansją w New Jersey i Long Island. Ich siłownie są jasne i czyste. Z najnowszym sprzętem, z bezpłatnym internetem, monitorami komputerowymi na bieŜniach, a nawet barami ze świeŜymi sokami, zabiegami spa i kawiarniami... i to wszystko oferują swoim klientom za darmo. – Ella, siłownie społecznościowe będą dla nas czymś ogromnym. Chcesz w tym być. – Ma rację. – W porządku. Jednak nadal wolę tylko obsługiwać dzisiejszą prezentację, ale będę cię wspierać. – Dobrze. – Andrea się uśmiecha, ale śmiech ten nie sięga jej oczu. 41

Rozdział 5 Ben

– W tej sali odpraw śmierdzi jak w dupie. – Rob wchodzi, krzywiąc się, gdy zaczyna robić dwie filiŜanki kawy. – Jesteś ekspertem od zapachu w dupie? – Sięgam po kubek, a on odsuwa go ode mnie. – Odpierdol się, te są moje. – Dzień dobry, słoneczko. CięŜka noc? – Rob patrzy na mnie gniewnie. – Dlaczego jesteś taki przybity, Kemosabe3? – Dzięki, ciulu. – Proszę. Ale za co? – Dziękuję za olanie nas wczoraj. Dziękuję za zostawienie mnie z ogromnym rachunkiem w barze, za kolejny rachunek za czyszczenie, który musiałem zapłacić facetowi, którego Andrea całego obrzygała, i za ogromny rachunek dla taksówkarza, bo skończyliśmy na Long Beach Island zamiast na Long Beach w Nowym Jorku. – Jak to się, kurwa, stało? Wygląda na wściekłego z powodu mojego oczywistego pytania. – Nie ma to znaczenia. 3

Kemosabe – bardzo popularny termin, użyty w serialu telewizyjnym 'Lone Ranger'. Oznaczający wiernego przyjaciela lub sprawdzonego skauta.

42

– Kiedy zdałeś sobie sprawę, Ŝe jechałeś niewłaściwą drogą? – Kiedy taksówkarz obudził nas na LBI. – Śmiałem się z niego otwarcie, niezmiernie się tym ciesząc. – To nie jest śmieszne. – To jest zabawne. Dlaczego po prostu nie przenocowaliście u mnie? Gapił się na moją rewelację. – Rany, dlaczego o tym nie pomyślałem? – spytał z sarkazmem, kapiącym z kaŜdego jego słowa. – UwaŜasz, Ŝe jest w tym jakaś moja wina? – Zamówiłeś, czy nie, w sumie dwadzieścia osiem szotów Patrona po sześć dolców za sztukę? – Nikt cię nie zmuszał, Ŝebyś wypił wszystkie te szoty. – Sześć dolców za kieliszek? Nie było moŜliwości, bym pozwolił się im zmarnować. Starałem się wypić, ale nie dałem rady. Ostatnia noc kosztowała mnie fortunę. Wlałbym je do torebki Andrei, gdyby mi pozwoliła. Wyrwałem mu jedną kawę. – Właśnie takie rzeczy będziesz otrzymywał za przymuszanie mnie do sytuacji, na które nie mam ochoty. Spojrzał na mnie znad krawędzi filiŜanki. – Mniej więcej to samo dziś rano powiedziała Ella do Andrei.

43

Na wzmiankę o Elli przypomniałem sobie jej perfum. Myślę, Ŝe bym go rozpoznał, jeśli poczułbym go ponownie. – No i? – Andrea ma rację. Jesteście dla siebie idealni, ale oboje jesteście tak cholernie uparci. – Kręci głową i natychmiast chwyta się za czoło z jednej strony, jak gdyby ruch sprawiał mu ból. – Musicie oboje zająć się swoimi sprawami. – Kurwa, miałbym w dupie twoje Ŝycie miłosne, ale z jakiegoś powodu Andrea nie ma. A jeśli to obchodzi Andreę, to mnie równieŜ. – MoŜe ona potrzebuje rozproszenia, czegoś takiego jak pierścionek, czy dziecko, bądź chłopak z większym fiutem. Odwraca się do mnie, wyglądając na nieco mniej rozbawionego. – Dlaczego jesteśmy tu tak wcześnie, skoro mamy wolne? – SierŜant chciał z nami porozmawiać. Niepokój pojawia się na jego twarzy. – Bzdury. – Dlaczego zawsze zakładasz najgorsze? Mam nadzieję, Ŝe dostaniemy jakąś sprawę, która da nam w kość. Jestem znudzony. Kiedy robię się niespokojny, Rob się denerwuje. Czuje się całkowicie komfortowo w przeciętności. Po naszym ostatnim awansie, powiedziałem mu, Ŝe jeśli to nie dotyczyłoby teŜ mnie, to nadal spacerowałby po rewirze w Chelsea. Powiedział mi, Ŝebym przestał się wywyŜszać, a następnie Ŝe mogę się pieprzyć. 44

Często zastanawiam się, jaki był prawdziwy powód, dla którego został policjantem. Powiedział mi, Ŝe był do tego przeznaczony, gdyŜ pochodzi z rodziny, która w długiej linii miała policjantów. Nie kupuję tego. Uwielbiam tego faceta, ale z jego osobowością lepiej nadaje się na księgowego z rynsztokowym słownictwem. Nie zrozumcie mnie źle. On jest bardzo dobrym gliną. Pozwala mi się skupić, a ja wykonuję zadanie. Jego atuty, to moje braki. Moje mocne strony, to jego niedoskonałości. Razem wstąpiliśmy w szeregi z powodu naszego partnerstwa. Tworzymy wspólnie świetny zespół. Byliśmy awansowani szybciej, niŜ ktokolwiek z całej naszej szkoły. Chłopaki w oddziale nazywają nas B & R. MoŜna by przypuszczać, Ŝe jest to skrót od Bena i Roba. Pomyłka. Jesteśmy znani w naszym okręgu jako Batman i Robin. Zaklepałem sobie Batmana, co miało dla mnie całkowity sens. A jego uczyniło automatycznie Robin. Chłopaki byli bezwzględni w dręczeniu go. Na ostatnie święta otrzymał czarną maskę i doŜywotnią dostawę rajstop w cielistym kolorze. – Robin, wiesz, Ŝe potrzebuję jakiegoś działania. Otwiera usta, Ŝeby coś mi odpowiedzieć, ale na to wchodzi sierŜant, wybijając go. – Cześć, chłopcy. – Za sierŜantem idzie wysoki facet z czarnymi włosami. Jego awiatory Ray Ban krzyczą: FBI. – To jest agent Nick Farley. Bingo. Pamiętam tego faceta. W zeszłym roku był głównym agentem w sprawie gwiazdy rocka, Taylora jakiegoś tam. Farley został wówczas wyróŜniony za udaną pomoc dziewczynie Taylora.

45

Poznałem nazwisko, widząc zespół Taylora grający na koncertach. Devil's Lair to kapitalny zespół rockowy. Byliśmy z Robem kilka razy na ich koncercie na Manhattanie. Farley awansował po tej sprawie. Jego obecność oznacza, Ŝe nadchodzi coś dobrego. Przewidywanie, które zaczyna we mnie krąŜyć, powoduje, Ŝe noga od razu zaczyna mi bezwiednie podskakiwać pod stołem. I prawie śmieję się głośno ze strachu,

który

maluje

się

na

twarzy

Roba.

Jesteśmy

przeciwieństwami pod kaŜdym względem. Dołączają do nas we dwójkę przy metalowym stole, który znajduje się na samym środku pokoju. Farley patrzy na mnie i mówi: – Ty jesteś Stone? – Przytakuję, oferując rękę. Ściska ją mocno, a potem odwraca się do Roba. – Wobec tego ty jesteś Withers? A moŜe wolicie Batman i Robin? Rob się krzywi, następnie dostosowuje własny uścisk dłoni. – Stone i Withers wystarczą, dzięki. Farley śmieje się naszym kosztem. – Tylko Ŝartuję. SierŜant Lawrence bardzo dobrze się o was wypowiadał. SierŜant drwi. – Powiedziałem jedynie, Ŝe byliście najlepszym zespołem. To nie znaczy zbyt wiele. – W ten sposób sierŜant strąca nas z piedestału. – Wszystkie Ŝarty na bok, czytałem wasze kartoteki. Bardzo imponujące.

46

– Dzięki – mówimy obaj chórem. Farley zdejmuje okulary, otwiera teczkę, którą przyniósł i wskazuje na zdjęcie, przypięte do wewnętrznej strony okładki. – Victor Politto Junior, słyszeliście o nim? Nazwisko wywołuje emocje, które czułem zaledwie kilka chwil temu, gdy byłem przygaszony. Nie myślałem o tym nazwisku od lat. Nie musiałem. – Mafia. Farley spogląda i kiwa głową. – Jeden z przywódców w rodzinie Volante. Specjalnością Politto jest handel narkotykami. – Wskazuje na nas i mówi: – To takŜe wasza specjalność. Ma rację. Specjalizujemy się w narkotykach. Wybór narkotyków był osobistą kwestią. Likwidacja wszelkich podejrzanych handlarzy narkotyków z ulic Nowego Jorku jest moim jedynym celem w Ŝyciu. Farley dalej opowiada nam o sprawie. Starają się dorwać Politto, a jego niedawna przeprowadzka do Nowego Jorku to doskonała okazja, aby to zrobić. Jesteśmy pierwszą linią walki w dochodzeniu FBI. Jednak to nie narkotyki są powodem, dla którego FBI go chce. Będziemy jak muchy, uciąŜliwi dla jego egzystencji, będziemy wabikami. – Co go tu sprowadziło? – pytam.

47

– Domyślamy się, Ŝe jest tu za sprawą swojego bratanka, Franka. Frank uciekł do Nowego Jorku i naduŜywa alkoholu. Politto jest maniakiem kontroli. Jeśli ktoś coś spieprzy, to wylatuje. Musimy przyskrzynić Franka, zanim zniknie. – Zniknie? – pyta ironicznie Rob. – Dosłownie. Jest to kolejna plotka na temat Politto. śaden dowód. W obiegu krąŜą nawet takie teorie, Ŝe trzyma gdzieś w ukrytym magazynie kwas w beczkach. Ta szumowina zasługuje na dawkę własnych prochów. To, Ŝe jestem policjantem, nie oznacza, Ŝe wierzę w nasz wymiar sprawiedliwości. Jest jeszcze wiele do przedyskutowania na temat kar cielesnych... oko za oko, kutas za gwałt, itp. Rob obserwuje mnie zza stołu. Wie, o czym myślę. Twierdzi, Ŝe połączenie mojej przeszłości i moich niekonwencjonalnych myśli o tym, w jaki sposób powinna zostać wymierzona sprawiedliwość, powoduje u niego zgagę. Patrząc na wyraz jego twarzy, jestem pewien, Ŝe to jeden z tych momentów. – Zapoznajcie się z aktami. – Farley wyciąga z portfela dwie wizytówki. – Jutro o dziewiątej rano spotkamy się pod tym adresem. – Wstaje, a sierŜant podąŜa za nim. – Jeśli będziecie mieli jakieś pytania przed jutrzejszym spotkaniem, moŜecie zadzwonić na numer, który jest z tyłu. SierŜant wychodząc, kiwa na nas głową, co w jego języku oznacza: "Nie spierdolcie tego". W chwili, gdy zamykają się drzwi, Rob jest przy mnie. 48

– Nie jesteś właściwym gościem do tej sprawy. – Odpierdol się. Jestem idealny. – Naprawdę? – Rob krzyŜuje ręce na piersi i unosi brwi. – Jesteś zaangaŜowany, Ben. Ignoruję go i przesuwam kartoteki bliŜej siebie. Gdy moje oczy przeglądają ich zawartość, krew mi wrze, czytając ten syf. Jestem idealną osobą,

by

pomóc

w

ujęciu tego

skurwiela,

aby

go

wyeliminować. Rob siedzi, przyglądając mi się podejrzliwie. Nie chcę dać mu ani joty satysfakcji. Nie ma pojęcia, o czym teraz dokładnie myślę. Po prostu zakłada coś, co robi zazwyczaj. Zamykając akta twardą ręką, naśladuję jego postawę. – Co? – Nie sądzisz, Ŝe musisz powiedzieć Farleyowi? – Powiedzieć mu co, Ŝe mam osobisty cel, aby rozpierdolić tę mafię? Na miłość boską, Rob, właśnie dostaliśmy sprawę. Pozwólmy moŜe, Ŝeby wszystko potoczyło się swoim torem. Jeśli będzie trzeba, to mu powiem. – Jeśli? – Taa, jeśli. – Oceniam jego ekspresję. To więcej niŜ moŜe utrzymać w tajemnicy. – Boisz się o to? – Rob jest jedyną osobą na ziemi, która zna całą prawdę o mnie. Nawet mój brat nie wie wszystkiego. Ufam Robowi bezgranicznie. Dla niego, gdy dostajemy sprawę, nie jest niczym niezwykłym się bać. Postępuje bardzo

49

podręcznikowo, zgodnie z faktami, ponad wszystko inne. Moje podejście jest bardziej podobne charakterem do straŜnika. – Nie boję się o sprawę. W tym przypadku boję się o twoją reakcję. – Doceniam troskę. Czuję się dobrze. Nie wygląda na przekonanego, ale nie decyduje się kłócić. – Podaj mi to – ujada, przyciągając akta bliŜej siebie.

g – Daj mi to – powiedziała moja mama, gdy wyciągnęła jedno z pudełek, które przyniósł ojciec do domu na moje zbliŜające się urodziny. – Skąd zdobyłeś na to pieniądze? – Ten prezent składał się w sumie z czterech, a kaŜdy z nich był droŜszy od poprzedniego. – Znam pewnego gościa. Zdobył jakieś kradzione rzeczy. Był mi coś winny i powiedział, Ŝe mogę sobie w ten sposób pomóc. – Ton mojego ojca był szorstki. Chciał, Ŝeby dała temu spokój. A mi z kaŜdym otwartym pudełkiem, robiło się niedobrze na Ŝołądku. – Tato, nie potrzebuję tych rzeczy. – Jasne, Ŝe potrzebujesz. Jonathan wyrwał mi z ręki telefon:

50

– Ja to wezmę. – Mój ojciec mu go odebrał, bez słowa kładąc z powrotem na stole. – Ej, człowieku – zajęczał Jonathan. – Idź do łóŜka. – Mama wskazała na jego pokój. Mój brat mruknął coś pod nosem i opuścił nas troje, siedzących przy stole. Po tym, jak drzwi do niego się zatrzasnęły, mama pochyliła się do ojca. – David. Ledwie nam wystarcza na opłacenie rachunków... – To duperele nie opłacą rachunków, Carol! – Wstał gwałtownie i ruszył w stronę szafy, aby wziąć whisky. Wypił ją prosto z butelki, odwrócił się i powiedział: – Przestań zawracać mi głowę. Nie mogę dać synowi prezentu na osiemnaste urodziny? – Nie chcę prezentów – odpowiedziałem, zrównując z nim swoje spojrzenie. – Nie potrzebuję tych bzdetów. – Potrzebowałem ojca, ale te słowa zatrzymałem dla siebie. – Stajesz się bardziej niewdzięczny, niŜ twoja matka. Jej nigdy nic się nie podoba. Nic nigdy nie czyni jej szczęśliwą. – Zwrócił się do mnie i powiedział: – Jesteś taki jak ona. – Wolę być taki jak ona, niŜ taki ty. – Te słowa wyszły ode mnie, zanim mogłem je powstrzymać. Przez niego przetoczył się gniew. Wolną rękę zacisnął w pięść. Z kaŜdym oddechem, jego nozdrza stawały się szersze. Podszedł bliŜej, gotując się ze złości, zanim zmienił kierunek i staranował pięścią ścianę za moją głową. Matka podskoczyła, a ja, z wyjątkiem zaciskających się mięśni w mojej szczęce, w ogóle się nie poruszyłem. 51

Najmniejsza rzecz powodowała wybuch temperamentu u mojego taty. Większość przypadków wszczynała matka, niektóre ja. Nigdy nikogo z nas nie uderzył. To ściany wokół otrzymywały gniew jego furii. Bez słowa chwycił kurtkę i szybko skierował się w stronę drzwi. – Dave! – Jego odpowiedzią był głośny trzask drzwiami za sobą. – Jest późno. Dlaczego, mamo, nie pójdziesz do łóŜka? Wyglądała na tak zmęczoną. I nie miało to nic wspólnego z godziną. Mama wyglądała na o wiele starszą, niŜ jej czterdzieści lat. Nadal moŜna powiedzieć, Ŝe była kiedyś uderzająco piękną kobietą, pomimo głębokich zmarszczek, jakie miała teraz wokół oczu.

g

Rob wzdycha i patrzy sponad akt. – Jesteś pewien, Ŝe chcesz stawić czoła Politto? – Tak. – Dobrze. Dyskusja się skończyła. Rob na szczęście nie ględził. – Naszym zadaniem jest zrobienie tego nalotu, Rob. Zaufaj mi. – Słynne ostatnie słowa – mamrocze.

52

Rozdział 6 Ella

Od

Razzo

przychodzi

karta

członkowska

do

Siłowni

Społecznościowych. Andrea mieszkając na Long Beach, nie była jeszcze w stanie jej wykorzystać. Tak więc to ja w pełni korzystam z tych profitów. Ze swojej pensji nigdy nie mogłam sobie pozwolić na to miejsce. Spełniają w nim oczekiwania elit Nowego Jorku, które muszą dookoła przepuszczać swoją kasę. Ja mogę korzystać za darmo. W większość dni udaję się tam zwykle zaraz po pracy. Nie zostaję długo, wychodzę kaŜdego wieczora przed dwudziestą. To miejsce jest niesamowite. Z pewnością wymyślili tę koncepcję z jakiegoś powodu. Treningi przygotowujące do zdobycia czarnego pasa wymagają wielu godzin sparingów. Od razu zapisałam się na ich program Taekwondo. Trenowanie zaczęłam po tym, jak mama została zamordowana. Nie tylko pomogło mi poczuć się bezpieczniej, wpłynęło równieŜ na samopoczucie. Odczuwam ogromną satysfakcję, gdy obserwuję twarz wielkiego, aroganckiego kolesia, gdy go powalam. Kiedy odbywam sparing z jedną z instruktorek, gromadzi się niewielka widownia. Gdy męŜczyźni są świadkami tego, co potrafię zrobić, to ich zainteresowanie staje się oczywiste. Mój czas na siłowni jest poddany duŜemu reŜimowi. BieŜnia, następnie sparing, a potem korzystam z bezpłatnej kawiarni.

53

Czasami, zanim wyruszę do domu, biorę szybką kąpiel w basenie lub udaję się na bezpłatny masaŜ. Ci, którzy nie są zainteresowani towarzystwem podczas ćwiczeń, mogą po prostu załoŜyć słuchawki bezprzewodowe. Jeśli ktoś ma je na sobie, zgodnie z zasadami trzeba to uszanować i mu nie przeszkadzać. Nie muszę dodawać, Ŝe zawsze uŜywam słuchawek. Właściciele kontrolują ten tłum poprzez liczbę wydanych kart członkowskich. PrzynaleŜność jest równo rozdzielana między męŜczyzn i kobiety. Istnieje spora lista oczekujących. Ludzie zabijają się, by dostać się do tego miejsca. Andrea stoi obok mnie, otwierając usta. – Cholera. Powiedziała, Ŝe Rob będzie pracował do późna nad jakąś sprawą, więc spędzi ten czas ze mną, dopóki on nie pozałatwia wszystkiego. Od ostatniej nocy nie wspomniała nic o Benie. Ciekawość mnie zabija. Właściwie to bardziej moje ego mnie zabija. Zachowywał się, jakby był darem Boga dla wszystkich kobiet w tym klubie. Robił wraŜenie aroganckiego i zarozumiałego. Ech, wolałabym umrzeć, niŜ spytać Andreę, co o mnie pomyślał. Choć to niepodobne do niej, Ŝe nie porusza tego tematu. Musiał powiedzieć coś złego. Dlaczego mnie to w ogóle obchodzi?

54

Nie. Nie obchodzi mnie to. On jest policjantem z niewłaściwą postawą. Komu to, do diabła, jest potrzebne? – To niesamowite – Andrea przerywa moje Ŝałosne, psychiczne narzekanie. – Nie ma jeszcze nawet godziny szczytu. Powinnaś zobaczyć to miejsce około dwudziestej. – Oprowadź mnie. Obchodzę z Andreą całe pierwsze piętro, które posiada wszystkie te urządzenia do ćwiczeń, maty sparingowe i pierścienie bokserskie, pomieszczenia do Zumby i Spinningu, prysznice, sauny i szatnie. Na drugim piętrze jest kawiarnia, bar ze świeŜymi sokami i salony z miękkimi, wygodnymi kanapami i niskimi stolikami, które poustawiane są na pustej przestrzeni. Trzecie piętro zajmują artystyczne spa wraz ze stanowiskami do manicure i pedicure, a takŜe prywatne gabinety masaŜu. W końcu na ostatnim piętrze znajduje się kryty olimpijski basen, jacuzzi i odkryty taras słoneczny, kiedy pozwala na niego pogoda. – Chcę tu zamieszkać – mówi Andrea, gdy wracamy na pierwsze piętro. – W szczególności na trzecim i czwartym piętrze. Śmieję się na jej oświadczenie. – Miałabyś tego dosyć. Większość z tych osób jest tutaj z dwóch powodów, albo dlatego, Ŝeby tylko być w tym miejscu, albo naprawdę

55

czują, Ŝe spotkają tu swoje bratnie dusze. – Robię nacisk na ostatnią część swojego zdania. Andrea mnie obserwuje, gdy przebieram się w strój do ćwiczeń. – Jesteś taka cyniczna. – Dlaczego, bo czuję, Ŝe szansa na znalezienie sobie księcia w siłowni spada do zera? – Nie, bo czujesz, Ŝe nie ma czegoś takiego jak spotkanie księcia. – To nieprawda. Dla niektórych, jak na przykład ty i Rob, jest to moŜliwe. UwaŜam, Ŝe są tacy, którzy mają być razem oraz tacy, dla których bratnie dusze nie istnieją. Nie kaŜdy człowiek na tej planecie moŜe mieć swoje dopasowanie. – Tak, moŜe! – odpowiada z takim przekonaniem, Ŝe moŜna by pomyśleć, iŜ kłóci się o to, czy Mikołaj istnieje naprawdę. – Pospiesz się – rozkazuję. – Chcę być na macie, zanim przyjadą te hordy. Rozgrzewamy się z Andreą trochę na bieŜni i po piętnastu minutach ona jest wykończona. – I co, to juŜ? – Nienawidzę ćwiczeń. Popatrzę na ciebie. Przez następne dziesięć minut robię szybki bieg, a ona, zanim odchodzi, mruczy pod nosem coś na kształt: Pokaz zakończony. Po rozgrzewce, organizuję z instruktorką sesję sparingową na macie. Na siłowni jest kilkadziesiąt osób, ale kaŜdy robi swoje. Przy odrobinie 56

szczęścia nie będę miała publiczności. Martwi mnie to trochę, ale kiedy dostaję się do strefy, wszyscy wokół mnie znikają. Podchodzę do treningów na czarny pas bardzo powaŜnie. Zaharowywałam się, by być w tym miejscu, w którym jestem. Moja instruktorka zmusza mnie do cięŜkiej pracy do czasu, aŜ się kłaniamy, a ja się wycieram. Uśmiecha się słodko. – Podoba mi się taki sparing z tobą. Trudno tu znaleźć dobrze dopasowaną osobę. Jestem Kelly. – Miło cię poznać, Kelly. Jutro o tej samej godzinie? Kiwa głową i mówi: – Będę tutaj. ZauwaŜam Andreę, siedzącą na kanapie i wysyłającą smsa. – Udany trening? – Mam bardzo wzmocnione kciuki. – Patrzy się i się śmieje z moich ochraniaczy. – Wyglądasz jak Ŝołnierz oddziału szturmowego. Skończyłaś? MoŜemy teraz iść na trzecie piętro? – Dobra. Ciągnie mnie więc, by móc zrobić sobie pedicure z masaŜem refleksoterapeutycznym. – O mój BoŜe. Pieprzone niebo – mówi z zamkniętymi oczami. – Naprawdę chcę tu zamieszkać. – Ehmm – odpowiadam, całkowicie zrelaksowana w swoim własnym świecie. 57

– Więc, co z Benem? – Na wspomnienie jego imienia serce zaczyna bić mi szybciej. Odwracam się do niej, ale milczę. Ona pozostaje w tej samej pozycji, z głową odchyloną do tyłu, i z zamkniętymi oczami. – No i? – Coś z nim jest nie tak? – Nic. Widziałaś go. Jest doskonały. – Nie mówię o jego wyglądzie. Dlaczego ktoś taki jak on jest nadal singlem? I dlaczego nigdy nawet mi o nim nie wspomniałaś? Poza sporadycznym nawiązaniem do partnera Roba, to nigdy nie mówiłaś o nim wcześniej. Powiedz prawdę. Co z nim jest nie tak? – Nic z nim nie jest. To typowy facet, który boi się po prostu zaangaŜowania. Nie wspominałam o nim, poniewaŜ nie przeszło mi przez myśl, Ŝe moŜecie być dla siebie stworzeni. Czas teŜ nie był najlepszy. Ty byłaś z Panem Nudnym, a on pieprzył się ze zdzirą, którą chciałam wykopać z jego Ŝycia. Świetnie, czuje pociąg do zdzir... prawdopodobnie blond seksbomba z ogromnymi cyckami i ogromnym apetytem na seks. – On nie jest w moim typie. – Kłamiesz. Jest dokładnie w twoim typie. – W końcu otwiera oczy i spotyka mój wzrok. – A ty jesteś w jego typie co do joty. Iskry między wami były praktycznie widoczne w powietrzu. – Pffi, co ty wiesz? Byłaś pijana. – Upiłam się po jego wyjściu. Wiem wystarczająco duŜo. – Ponawia swoje stanowisko, zamykając oczy i odchylając głowę do tyłu, 58

co podsuwa mi myśl, Ŝe to wszystko, co powie. Kiedy się uspakajam i relaksuję, ona dodaje: – Rozpoznaję napięcie seksualne, kiedy je widzę. – Gówno rozpoznajesz. – Zobaczymy. Czuję mieszaninę niepokoju i... czego? Podekscytowania? Nie, to nie moŜe być podekscytowanie. To tylko niepokój, który czuję w tej chwili. To, co powoduje, Ŝe czuję się nieswojo, a serce bije mi mocno w piersi. To jest niepokój.

– Rob powiedział, Ŝe jeszcze nie skończyli – mówi Andrea, gdy rozsiada się wygodnie u mnie na kanapie. Zamówiłyśmy pizzę, a ja nalewam dwa kieliszki wina. – Cieszę się, Ŝe dzisiaj ćwiczyłam, teraz mogę wziąć dwa kawałki –

mówi, chwytając swój pierwszy kawałek pizzy. Kiedy

przestaję nalewać, pyta: – Co? – Jak utrzymujesz tak dobrą formę? – Wiele niesamowitego seksu. Świetnie.

59

Siadamy na kanapie, a ja przerzucam kanały, aby znaleźć coś ciekawego w telewizji. Rozmawiamy na bardzo przypadkowe tematy. Nigdy nie wiem, co Andrei mózg wymyśli w kolejności. Jedyny temat, który mam nadzieję, Ŝe wywoła, czy teŜ nie mam nadziei, Ŝe wywoła – nadal jestem niezdecydowana w tym momencie – to jest Ben Stone. Powiedziała, Ŝe było między nami napięcie seksualne. Tak więc, czy czułam takie dziwne wibracje wewnątrz od chwili, kiedy go spotkałam aŜ do chwili, gdy wyszedł? Przez cały czas, gdy byłam z Peterem, ani razu tego nie poczułam. Gdy się poznaliśmy, czułam zdenerwowanie i być moŜe jakieś fajerwerki. Pamiętam pierwszy raz, gdy mnie pocałował. Moje tętno trochę przyspieszyło, ale nigdy nie było jakichś wibracji w środku. Słyszałam o tym, ale nigdy nie doświadczyłam

osobiście.

Zawsze

myślałam,

Ŝe

przyciąganie

seksualne, które ludzie twierdzą, Ŝe mogą poczuć w kaŜdej komórce swojego ciała, było tylko garścią bredni... aŜ do teraz. Poczułam to i to nie tylko raz. Czułam kilka razy w ciągu nocy. Największe wibracje wiązały się z chwilą, gdy dotknął ustami mojej skóry. Skoro więc nie był zainteresowany, dlaczego złoŜył pocałunek poniŜej ucha? Co to było, do cholery? Jest bardzo przystojny. Dlaczego ktoś taki jak on nie ma dziewczyny na stałe? Gdybym miała wyrazić swoją opinię, to powiedziałabym, Ŝe jest wielkim głupkiem z czerwoną chorągiewką ostrzegawczą. Był tak arogancki. MoŜe te wibracje brały się z gniewu. Być moŜe z kaŜdym słowem, które opuszczało jego usta, chciałam go uderzyć, tym samym powodując wibracje? Potem po raz kolejny nie

60

byłam dokładnie Mary McSunshine4. Moje nastawienie spowodowało, Ŝe zachowywał się tak samo, naśladując mnie. Jestem suką. – Ziemia do Elli? – Andrea macha mi ręką przed twarzą. – Gdzie, do cholery, jesteś? – Nigdzie. Zaciska usta i mówi: – Kłamczucha. Masz jeszcze wino? – Tak. Jest w szafce obok lodówki. Gdy idzie do mojej małej kuchni, aby wziąć wino, dzwoni mój telefon. – Cholera! – mówi Peter, zanim zdąŜę powiedzieć cześć. – Peter? Co jest nie tak? – Miałem nadzieję, Ŝe juŜ tu będziesz. śe nagle tak bardzo znienawidziłaś Nowy Jork i tak bardzo ci mnie brakowało, Ŝe postanowiłaś spróbować Wielkiej Brytanii. – Hmm... loty były zarezerwowane? Śmieje się przez telefon. – Prawdopodobna wymówka. Jak się masz? – Świetnie. A jak ty sobie radzisz po przeprowadzce? – Ogromnie za tobą tęsknię, piękna. PowaŜnie, łap lot.

4

Fikcyjna postać z operetki; ulubienica wszystkich mężczyzn.

61

Śmieję się, na jego słowa. – Nie da się. Wypuszcza cięŜkie westchnienie. – Warto było spróbować. – Późno u ciebie. Dlaczego jeszcze nie śpisz? – Praca powaŜnie dała mi w kość. Postanowiłem zrobić sobie przerwę, aby usłyszeć twój głos. Andrea wraca z wypełnionymi kieliszkami i przewraca oczami. Nie rozumie, dlaczego on nadal do mnie dzwoni, i dlaczego oczywiście w ogóle stara się utrzymać kontakt. W chwili jego tyłek uderzył w skórzane siedzenie w Virgin Airways, Andrea powiedziała, Ŝe stracił wszelkie więzi. Andrea, tak jak i ja, lubiła Petera, ale nie uwielbiała go. Po tym jak ogłosił, Ŝe przeprowadza się do Londynu, siedziałyśmy w czasie przerwy obiadowej w jej biurze z listą dosłownie wszystkich jego wad i zalet, aby wskazać, dlaczego obie czułyśmy się tak samo w odniesieniu do niego. Nie mogłyśmy wymyślić jednego uzasadnionego powodu. Wszystkie fakty wskazywały, Ŝe jest bardzo sympatycznym człowiekiem i świetną partią. Ona oceniła, Ŝe musi tak być z powodu tego, Ŝe ma popieprzone w głowie. Nie mogłabym się z nią kłócić, sama miałam... mam. Mam bardzo popieprzone w głowie. Zwłaszcza, gdy chodzi o relacje. Umawiałam się na mnóstwo randek, ale Peter był moim pierwszym, powaŜnym chłopakiem. Gdybym miała kryształową kulę w college'u i 62

ta pokazałaby mi przyszłe Ŝycie w Nowym Jorku, w tym Petera, to nie miałabym wątpliwości, Ŝe trafiłam los na loterii. Andrea daje mi znak, Ŝebym się rozłączyła, podczas gdy Peter przekazuje mi kaŜdy szczegół swojego Ŝycia, który wydarzył się od czasu naszej ostatniej rozmowy kilka dni temu. Andrea wychodzi z pokoju, wraca kilka minut później z kawałkiem papieru. Myślę, Ŝe właśnie się zorientowałam, dlaczego miałyśmy z nim problem. Peter był dziewczyną w związku, a dziewczyna musiała być facetem. On jest jak trajkotka. Nie mogę uwierzyć, Ŝe brakowało nam tej cechy charakteru. O mój BoŜe, ona ma rację. Zakrywam usta, aby stłumić chichot, gdy on gada i gada. Po kilku bardzo długich minutach Andrea zaczyna wykonywać ruchy przypominające podcinanie gardła. – Wygląda na to, Ŝe świetnie sobie tam radzisz. Peter, muszę iść. Moja praca równieŜ daje mi w kość. Jest tu Andrea i pracujemy. – Och, przepraszam, Ella. Dobrze, cieszę się, Ŝe cię złapałem. Za kilka dni zadzwonię, by się zameldować. – Hmm, na pewno. Dbaj o siebie, Peter. – Pa, Ella. – Następuje krótka przerwa, po czym mówi: – Tęsknię za tobą. Nie mogę powiedzieć, Ŝe ja równieŜ. Czy to czyni ze mnie beznadziejną osobę? Tak. – Cześć – bełkoczę, zanim się rozłączam. Patrzę na Andreę, która przewraca oczami tak mocno, Ŝe wygląda, jakby miała tętniaka. 63

– Jesteśmy bardzo złe. – Zwracam się do niej i daję reprymendę: – Jesteś zła. – O mój BoŜe, bla, bla, bla. Wpakuj mi kulkę w łeb. Idź się ubrać. – Dlaczego? – MoŜe miała tętniaka. Wzdycha i otwiera szeroko czy. – Idź. Się. Ubrać. – Po. Co? – wymawiam kaŜde słowo z tą samą irytującą manierą. – Rob wysłał mi smsa, gdy ty i maruder nadrabialiście telefonicznie zaległości. Mamy się z nimi spotkać w Grind. – Z nimi? – Nie odpowiada. – Z jakimi nimi? – Znowu nie reaguje i wzdycha zniecierpliwiona. – Andrea, jest prawie ósma. Jestem w piŜamie i bardzo mnie to cieszy. – A co o ósmej zamienisz się w dynię? To tylko nieplanowana kawa. To ma sens, Rob nie musiałby po mnie przyjeŜdŜać aŜ tutaj, a następnie wyjeŜdŜać z centrum miasta, by znów przejeŜdŜać przez most. – Ale moje mieszkanie jest po drodze do mostu. – Czy ja wyglądam na osobę, która zna mapę? Ubierz się. Kiedy nadal się na nią gapię, ściąga mnie z kanapy, popycha do sypialni i zaczyna rozbierać do naga. – Co, do cholery? 64

Zostawia mnie w samej bieliźnie, podczas gdy sama grzebie w szafie. – Proszę – mówi, rzucając w moją stronę dŜinsy i skąpą koszulkę. – On. Nie. Jest. Zainteresowany. – A ja mówię, Ŝe jest – odpowiada z waŜną miną. Gdy zakładam ubranie, zaczyna szarpać szczotką po moich włosach. – Au! – Ignoruje mnie i nadal szarpie, decydując się związać mi włosy w kucyk, gdy nie współpracują ze nią. Prawdopodobnie moje włosy teŜ są nią przeraŜone. – Dobra, to ja nie jestem zainteresowana – mówię przez zaciśnięte zęby z bólu, który mi zadaje. – A ja mówię, Ŝe kłamiesz. Moje zdenerwowanie powoduje, Ŝe miesza mi się pizza w brzuchu, a to bardzo złe połączenie. – Czasami myślę, Ŝe całkowicie wykorzystujesz to, jak bardzo jestem ci wdzięczna za wszystko, co dla mnie zrobiłaś. Przestaje szczotkować włosy i patrzy mi oczy. – Oczywiście, Ŝe tak.

65

Rozdział 7 Ben

Jestem pochłonięty tą sprawą. Nie myślałem o niczym innym, odkąd Farley zostawił te akta na stole w sali odpraw. Mała część mojej logiki mówi, Ŝe Rob ma rację. To nie znaczy, Ŝe odejdę. To przecieŜ dlatego zostałem policjantem. Nigdy nie zaryzykowałbym Ŝycia Roba. Osłoniłbym go sobą w oka mgnieniu. On mi ufa. Poza moim bratem, on jest jedyną osobą w Ŝyciu, której ufam. Spotkaliśmy się z zespołem Farleya o ósmej rano i dopiero teraz, po dwunastu godzinach, wychodzimy. Przyznał, Ŝe jest maszyną, która rzadko je, śpi i się odlewa. Od swoich ludzi oczekuje tego samego. Farley oddelegował do tej sprawy siedmiu agentów, kaŜdy z własną podgrupą, więc w zasadzie to armia FBI zdejmie Politto. Przedstawił nas facetom, stojącym na czele swojego zespołu. Wszyscy dostaliśmy telefony z wgranym adresem Politto, innymi moŜliwymi miejscami jego ukrycia, listą wszystkich zbirów Volante, który działa teraz pod Politto, jak równieŜ listę zbirów Politto, których osobiście zatrudnił. – W ciągu ostatnich sześciu miesięcy zaginęło dwóch czołowych ludzi od Volante. Obaj często bywali w klubie ze striptizem, który nazywa się The Pole. – Farley wrzucił slajd, przedstawiający przód 66

tego

klubu.

Następnie

wyświetlił

obok

siebie

zdjęcia

dwóch

zaginionych kapo5. – Politto jest właścicielem klubu. Jest takŜe właścicielem części największej firmy budowlanej w pięciu gminach, ma kilka salonów samochodowych oraz trzy siłownie. Frank prowadzi The Pole. On jest nieistotnym ogniwem w hierarchii Politto. Są szanse, Ŝe jeśli on miał coś wspólnego z ich zaginięciem, to spierdolił gdzieś, ale my go znajdziemy. Farley przerzuca slajd na kolejnego faceta. Postawny i starszy, jego uśmiechnięta twarz sprawia, Ŝe wygląda bardziej jak dziadek niŜ jak szef mafii. – Przewidujemy, Ŝe Razzo jest następny na liście do zniknięcia. Jest takŜe kapo, który kiedyś pracował dla Volante. Był bardzo lojalny wobec rodziny Volante. Kiedy Politto zaczął rządzić, Razzo nagle zadeklarował swoją lojalność wobec nowego szefa, popełniając róŜnego rodzaju przestępstwa, aby ją udowodnić. Dzieli własność franczyzy na siłownie z Politto. UwaŜamy, Ŝe jego wyjątkowa lojalność wobec Volante wciąŜ typuje go jako moŜliwego zdrajcę w oczach Politto. Po wielu godzinach zostaliśmy poinformowani na temat historii rodziny Politto, jak równieŜ Volante. Gdy zdjęcia rozbłysły na ekranie, jedna znajoma twarz od razu spowodowała, Ŝe zrobiło mi się niedobrze. Nigdy nie widziałem go osobiście, ale nigdy nie zapomnę tej twarzy. Victor Politto Senior.

5

Ja nie wiedziałam, więc napiszę, że to szef pojedynczej rodziny mafijnej.

67

g – Czy z nim wszystko w porządku? – Mama zwróciła się do policjanta stojącego na naszej werandzie. Było późno, a mój ojciec wciąŜ nie wrócił. – Dave został aresztowany za jazdę pod wpływem alkoholu. Zatrzymaliśmy go za przekroczenie prędkości, a test alkomatem wykazał, Ŝe przekroczył spoŜycie. Carol, znaleźliśmy prawie półtora kilograma kokainy w bagaŜniku. – Kokainy? – mama spytała z niedowierzaniem. Wszystko miało teraz sens. Dary, wrogość i sposób, w jaki całkowicie wycofał się z Ŝycia naszej rodziny, wszystko nagle nabrało sensu. Moja mama zamarła w szoku. – Wiedziałem, Ŝe się zmartwisz. Jeśli chcesz się przejechać na posterunek, zabiorę cię – zaoferował się Brett. Rodzice Bretta Trannera przyjaźnili się z moimi. Kiedy był młodszy, przychodził do nas z swoimi rodzicami, graliśmy wówczas w baseball na podwórku. Był kilka lat starszy i kiedy zaczął szkołę średnią, rzadko go widywałem. Ale kiedy juŜ się spotkaliśmy, zawsze był przyjazny. Był świetnym facetem, który wybrał godny pochwały zawód. Jego mama zmarła i kontakty między naszymi rodzicami zostały zerwane. NiezaleŜnie od tego nadal bardzo często odwiedzał moją mamę w banku, by się po prostu przywitać. Wezwanie do tego domu na pewno nie było dla niego łatwe do wykonania.

68

Moja matka stała sztywno, zastanawiając się, co naleŜało zrobić. Wiedziała, Ŝe powinna pojechać do taty, ale widziałem strach w jej oczach, jakby to była ostatnia rzecz, którą chciała zrobić. Gdy Brett czekał, aŜ się zdecyduje, wyjął z tylnej kieszeni zdjęcie. – Znasz tego męŜczyznę? Przypatrywaliśmy

się

z

mamą

facetowi

ze

zdjęcia.

Był

korpulentnym, starszym męŜczyzną. Miał na sobie garnitur i groźne spojrzenie. Mama zaprzeczyła ruchem głowy. – A powinnam? Brett wyglądał nieswojo, zanim odpowiedział: – To jest ten człowiek, do którego Dave zadzwonił dziś w nocy po pomoc, ale mu odmówił. Gdy Brett poinformował mamę, jak się nazywa ten męŜczyzna, ja nadal wpatrywałem się w złośliwą twarz ze zdjęcia, która teŜ gapiła się na mnie. Jego oczy były zimne jak lód.

g – Volante przewróciłby się w grobie, gdyby zobaczył, co się stało z jego dziedzictwem. Mógł być mafią, ale miał swoje zasady. Jedną z nich było niemieszanie interesów i przyjemności. Ludzie Volante nie mogli być amatorami narkotyków, którymi handlowali. – Farley spojrzał na nas i powiedział: – Frank lubi kokainę. Politto specjalizuje się w kokainie. Zapoznajcie mnie jutro z planem, w jaki sposób staniecie się najlepszymi przyjaciółmi Franka.

69

Potaknęliśmy głową, a on ostatecznie zwolnił nas na dziś. Gdy wracaliśmy, Rob przejechał dłonią po twarzy i powiedział: – Muszę się napić. – Właśnie wytrzeźwiałeś, na pewno jesteś gotowy, by zmagać się z tym ponownie? – zapytałem, chociaŜ sam chciałbym wypić jednego. – Dobrze, to potrzebuję kawy. Chodźmy.

W porównaniu do tego jak wyglądało w Grind rano, teraz jest dość pusto. Kieruję się za Robem do stolika przy oknie. – Zamówimy coś, kiedy tu dotrą. – One? – Andrea i Ella – mówi, jakby to było oczywiste. – Naprawdę, facet? Ona nie jest zainteresowana. – Przychodzi, prawda? RozwaŜam to przez chwilę. Czy to sprawia, Ŝe myślę inaczej? Nie jestem pewien. UwaŜałem, Ŝe była bardzo gorąca nawet wtedy, gdy udawała zdystansowaną. Jej rezerwa to równieŜ idealny policzek dla mnie, powstrzymujący mnie od zabawienia się nawet w to, co chciałbym z nią zrobić. Cholera, gdybym dowiedział się, Ŝe była zainteresowana, czy byłbym w stanie się oprzeć? 70

Wątpliwe. Uderza mnie oczywistość tej sytuacji. – To nie jest czas na rozpoczynanie jakichkolwiek cholernych związków – skarŜę się głośno. – Muszę zakończyć jeden, w którym jestem i utrzymać wolną głowę. Powinno się mieć zrozumienie dla wszystkich ludzi. Ocenia moją reakcję, zanim odpowiada: – Nie prosimy cię, abyś ją poślubił, koleś. Spędź z nią czas, poznaj ją. – Dlaczego? Dlaczego potrzebujesz, abym ją zabawił? Co jest z nią nie tak? Widać, Ŝe debatuje wewnętrznie sam z sobą, przetwarzając swoje myśli. – Miała brutalne przejścia. Zasługuje na to, aby być szczęśliwą. – A ja jestem kluczem do jej szczęścia, tak? – pytam z niedowierzaniem. – Dlaczego ja? – Andrea ma rację. Jesteście dla siebie stworzeni. – Jeśli jesteśmy tacy idealni dla siebie, to dlaczego nie spróbowaliście umówić nas wcześniej? – PoniewaŜ. KrzyŜuję ręce, czekając aŜ oświeci mnie odpowiedzią. Wypuszcza ogromne westchnienie. 71

– Jest w Nowym Jorku dopiero od roku. Przez większość tego czasu miała chłopaka. Niedawno przeniósł się do Londynu. Mogłaby się trochę rozweselić. – Brakuje jej faceta, więc uwaŜasz, Ŝe oczywistym rozwiązaniem jest wrzucenie jej do mojego Ŝycia, by dać jej substytut? – Wstaję, zanim dodaję: – Rob, nie jestem rozwiązaniem na szczęście Elli. Zapomniałeś o Nat? Nie jestem stworzony do zaangaŜowanych związków. Pieprzyłem Nat przez ponad rok i ciągle nic do niej nie czuję. Otwiera szeroko oczy, ale nie na ten komentarz. Patrzy ponad moim ramieniem i nawet zanim się odwracam, wiem, Ŝe właśnie strzeliłem pieprzoną, gigantyczną gafę. Czekam, by spojrzał na mnie. Potwierdzenie, którego potrzebuję, jest wypisane na całej jego twarzy. – Kurwa. – Cholera, Ben – mówi, kręcąc głową. W momencie kiedy się odwracam, ktokolwiek tam był, juŜ odszedł. – Kurwa! Dlaczego nie naprowadziłeś mnie na to? – Nie widziałem ich, jak wchodziły. Rob wyciąga telefon i zaczyna gorączkowo wysyłać smsy. Sposób w jaki jego kciuk lata nad ekranem, nie wróŜy niczego dobrego. – CóŜ, właśnie na to wyglądało – mówi po kilku minutach. Odkłada telefon i przejeŜdŜa dłonią po twarzy.

72

– Nie miałem tego na celu. – Staram się to zlekcewaŜyć i siadam cięŜko w fotelu naprzeciwko Roba. Gdy ktoś wali w tył mojej głowy, odwracam się, by zobaczyć Andreę, gotującą się ze złości na mnie. – Co jest, do cholery, Ben? – Kto, kurwa, wiedział, Ŝe obie stoicie za mną? A poza tym, nie powiedziałem niczego złego. To prawda. Nie jestem dobrym facetem. Jeśli wy dwoje byście w końcu przyjęli to do wiadomości, Ŝadna z tych rzeczy by się nie wydarzyła. – Jest zdenerwowana? – pyta Rob, gdy Andrea siada obok niego. – Nie... przynajmniej tak mówi. PoŜegnała się, zanim wskoczyła do taksówki i odjechała. Oboje gapią się na mnie, siedząc po drugiej stronie stołu. – Naprawdę myślicie, Ŝe my dwoje tylko na siebie spojrzymy i się w sobie szaleńczo zakochamy, i będzie to całe 'Ŝyli długo i szczęśliwie'? – Tak – ma czelność odpowiedzieć Andrea. – Opowiem ci pewną historię. Usiądź wygodnie i bądź cicho. – Mój jęk bynajmniej jej nie odstrasza. – Pewnego razu... – Jeśli będzie to trwało dłuŜej niŜ sześćdziesiąt sekund, to potrzebuję najpierw kawy – przerywam, zdobywając kolejne kąśliwe spojrzenie. Ignoruje moje westchnienie i zaczyna od nowa.

73

– Dawno, dawno temu, była słodka, wspaniała, seksowna dziewczyna o imieniu Ella. Ella była bardzo nieśmiała, ledwo nawiązywała kontakty z osobami ze swojego otoczenia. Był pierwszy dzień w college'u w wielkim, przeraŜającym mieście. Ella Ŝyła pod kloszem razem z matką. Były najlepszymi przyjaciółkami. Matka Elli była bardzo opiekuńcza wobec swojej jedynej córki. Zrobiła wszystko, Ŝeby ją mieć i wiedziała, Ŝe była to jej najlepsza decyzja, jaką kiedykolwiek podjęła. Mama zapewniła Elli bardzo kochające i bezpieczne Ŝycie. DuŜo się przeprowadzały, zawsze w poszukiwaniu tego idealnego miejsca do Ŝycia. To powodowało, Ŝe Ella pragnęła stabilności. Wyraziła chęć wstąpienia do duŜej uczelni w tym wielkim, przeraŜającym mieście. Otwieram usta, Ŝeby coś powiedzieć, ale Andrea unosi rękę i mówi: – Ej... cicho. Naturalnie matka Elli była bardzo zaniepokojona. Pomysł pozwolenia córce, by dorosła i była niezaleŜna, przestraszył ją któregoś dnia, ale myśl o tym co się stanie, gdy będzie z dala od niej, była znacznie gorsza. Wiedziała, Ŝe nie mogła powstrzymywać swojej pięknej córki. Dała Elli swoje błogosławieństwo, ale Ella wciąŜ czuła się winna z powodu decyzji, którą podjęła. – Dlaczego mi to mówisz? – szybko wyrzucam z siebie, podczas gdy ona robi przerwę, by wziąć oddech. – Nie przerywaj, proszę – odpowiada, wskazując na mnie palcem. Wypuszczam sarkastyczny śmiech na jej śmieszność, który decyduje się ponownie zignorować. – Więc, gdzie skończyłam? O tak. Ella dźwiga mnóstwo winy za pozostawienie matki, chociaŜ wiedziała, 74

Ŝe to było coś, co musiała zrobić. Ella przeniosła się do nowego akademika, do którego wprowadziła się Andrea. Andrea była właśnie tym, co było tej dziewczynie potrzebne. Andrea zapewniła jej mamę, Ŝe będzie uwaŜała na Ellę. RównieŜ przywołała Ellę do rozsądku, gdy ta dalej nawijała o swojej winie. Andrea była bardzo inteligentną dziewczyną. – Dlaczego mówisz w trzeciej osobie? Andrea nie zwraca na mnie uwagi i mówi dalej: – Dla Elli i Andrei wszystko układało się świetnie. Dobrze sobie radziły z Ŝyciem na uczelni, z powodzeniem kombinując pomiędzy swoimi

obowiązkami

akademickimi,

a

ich

dającymi

w

kość

zobowiązaniami towarzyskimi. Ella w końcu Ŝyła i uwielbiała to. Mama była zadowolona, Ŝe jej córka była szczęśliwa. – Potrzebuję kawy. Na szczęście Andrea przerywa na kilka minut, aby zawołać kelnerkę, więc wszyscy moŜemy w końcu zamówić to, po co tu przyjechaliśmy. wyobrazić

sobie

Gdy

składa

młodą,

kelnerce

nieśmiałą,

zamówienie, naiwną

Ellę.

ja

próbuję

Z

trudem

wyczarowuję ten obraz. Trenuje, by zdobyć pieprzony czarny pas, na miłość boską. – Na czym skończyłam? O tak. Tak więc Ella, kiedy tylko mogła, wracała do domu, aby zobaczyć się z mamą. Zdarzało się, Ŝe dołączała do niej Andrea. Miasto z którego pochodziła Ella, nie miało nic

75

wspólnego z Maybery6. Mieli tam sklep wielobranŜowy, jedną jadalnię i jedną szkołę. To było jak coś wyjęte prosto z planu filmowego. Andrea właśnie nieświadomie opisała moje rodzinne miasto. Pojawia się kelnerka z naszymi kawami. Gdy Andrea się przygotowuje, by rzucić się z powrotem do swojej tyrady. – Sprawy naprawdę świetnie się układały dla Elli. Doskonale radziła sobie na studiach. Studenci, zarówno płci męskiej i Ŝeńskiej, ciągnęli do niej tłumnie. Miała po prostu taką magnetyczną osobowość. Ukończyła studia z wyróŜnieniem, sprawiając, Ŝe matka była bardzo dumna z wszystkich jej dokonań. Andrea równieŜ to wywalczyła i wkrótce po studiach dostała świetną pracę w prestiŜowej firmie PR w Nowym Jorku. – Nawet z takimi wyróŜnieniami akademickimi Ella nie była w stanie znaleźć pracy w swojej branŜy w pobliŜu domu. Andrea próbowała przekonać Ellę, Ŝeby przeniosła się razem z nią. UwaŜała, Ŝe musi być w Nowym Jorku, aby odnieść sukces, który miał nadejść. Ella została w swoim małym miasteczku, aby być z matką i wybrała pracę w Bostonie poniŜej własnych kwalifikacji. Matka Elli takŜe chciała, Ŝeby Ŝyła i nie powstrzymywała jej. Jednak dziewczyna miała tak czyste serce, Ŝe nie chciała opuścić matki. Więc matka zdecydowała, Ŝe obie przeniosą się do Nowego Jorku. Ella była jednocześnie podekscytowana i przestraszona. Zawsze mieszkały w małych, bezpiecznych miasteczkach, dających schronienie. Pewnej nocy, na kilka dni przed przeprowadzką, ich bezpieczne niebo zostało 6

Małe fikcyjne miasteczko, czasem przedmieście, idealistyczne; zamieszkane tylko przez białych, o niskich wskaźnikach przestępczości.

76

opanowane

przez

samego

diabła.

Włamywacz

zostawił

Ellę

poturbowaną i pobitą nie do poznania. Sąsiad wypłoszył intruza, gdy usłyszał, mroŜące krew w Ŝyłach, krzyki. Nawet z rozległymi obraŜeniami Ella była na tyle silna, Ŝe trzymała w ramionach matkę, gdy ta umierała. Złośliwa postawa Andrei zniknęła. Moja teŜ. – Jak dawno temu to było? – TuŜ przed tym jak przyjechała do Nowego Jorku. Dom został juŜ sprzedany. Kiedy wypuścili ją ze szpitala, musiała skremować mamę. Następnie spakowała całe swoje Ŝycie w kilka kartonów i pojawiła się pod moimi drzwiami. – Złapali tego faceta? – Mówisz jak prawdziwy policjant. Nie. Nie ma zbyt wiele, aby ruszyć dalej. Miał na sobie maskę i rękawiczki. – Andrea obserwuje mnie przez kilka sekund, jak przetwarzam wszystkie te informacje. – Teraz rozumiesz, dlaczego tak wiele dla mnie znaczy? I wiesz, co czuję do ciebie. Dlaczego więc nie miałabym egoistycznie chcieć, aby dwoje najlepszych ludzi, jakich znam, było razem? – Andrea, współczuję Elli. Tak. Nikt nie powinien przechodzić przez tak straszne zdarzenie. Ale nie mogę być rozwiązaniem dla twojej nierealnej potrzeby sprawienia, by wszystko dla niej było idealne. To nie fair w stosunku do Ŝadnego z nas. – On ma rację, kochanie. 77

Andrea spogląda na Roba i uśmiecha się ciepło. On pochyla się bliŜej, by pocałować ją w policzek. Andrea wzrusza ramionami. – Tak, ale nadal muszę próbować.

78

Rozdział 8 Ella

PowaŜnie? Mogłabym ją zabić. Dlaczego nie pozwoli mi po prostu być? Jego słowa wciąŜ kłują mnie w uszy, jakbym była jakimś smutno–naiwno– miłosiernym przypadkiem. W momencie gdy wychodzę spod gorącego prysznica, dzwoni telefon z imieniem zdrajcy i zdjęciem jej uśmiechniętej twarzy, przedrzeźniającej mnie. – Co? – Dlaczego tak brzmisz? Myślałam, Ŝe nie byłaś zła? – Kłamałam. – Przewidziałam to. Otwórz drzwi i wpuść nas. W chwili kiedy zarzucam na siebie porannik, od drzwi dobiega ostre pukanie. – Nas? O mój BoŜe! Przestań je pchać. Andrea! – Uspokój się. To Rob i ja. Otwieraj. Z telefonem nadal przyłoŜonym do szyi, otwieram długi rygiel, który mam zamontowany w drzwiach. Andrea stoi, machając, podczas gdy Rob wygląda, jakby miał wyrzuty sumienia. Przepraszająco

79

wzrusza ramionami i jest to wszystko, co robi. Kiedy Andrea się na coś mentalnie nastawi, nic jej nie zatrzyma. – MoŜemy wejść, czy będziemy rozmawiać w drzwiach jak zwierzęta? – Oczywiście zwierzęta, które mówią. – Odsuwam się i ich wpuszczam. Ona kieruje się prosto do kuchni i chwilę później wraca z piwem dla Roba i winem dla nas. – Nie Ŝałuję – mówi, gdy sięga po mój kieliszek. – Jesteś takim wrzodem na dupie – mruczę. Zrzuca buty i siada na kanapie obok Roba. – Czasami rzeczy, które okazują się być najlepszymi, jakie kiedykolwiek się wydarzyły, muszą zostać najpierw sprowokowane, by zaistniały. Czasami los potrzebuje małego kopa spiczastym czubkiem buta. Jeśli to – wskazuje na Roba – nie wepchnęłoby jego ścieŜki do mojego Ŝycia, nigdy nie znalazłabym szczęścia i błogości, jakie mam, będąc z nim. Czy spotkałabym kogoś innego? Absolutnie. Spójrz na mnie. Ale nie wyobraŜam sobie teraz, nie mieć go w swoim Ŝyciu, do którego juŜ przynaleŜy. Rozumiesz, co mówię? – Nie. – Mówię po naszemu? – Andrea, róŜnica jest taka, Ŝe Rob cię zdobywał, a ty mu na to pozwoliłaś. Czy rozumiesz, co mówię? – pytam z sarkazmem, kapiącym z kaŜdego słowa, a ona przewraca oczami.

80

– To nie jest to samo. Mówię, Ŝe los potrzebuje czasami pomocy. Ja jestem pomocą, której potrzebuje twój los. Twój los jest leniwym próŜniakiem. – Popija swoje wino z uśmiechem. – Rozmyślałam nad tym długo i cięŜko, ty i ja miałyśmy się spotkać i zostać najlepszymi przyjaciółkami. Ty miałaś mnie pokochać i zaakceptować wszystkie moje dziwactwa. Nie moŜesz temu zaprzeczyć. – Nie, nie mogę. To jedyny powód, dla którego teraz pozwalam ci tu siedzieć. – Jakbyś miała wybór. – Śmieje się szyderczo. – W kaŜdym razie los czasami nie obiera bezpośredniej drogi. Czasami trzeba spotkać jedną osobę, która doprowadzi cię do drugiej, a następnie kolejna doprowadzi dopiero do rezultatu końcowego. Ty miałaś mnie, która doprowadziła cię do Roba, a on spowodował, Ŝe spotkałaś Bena. I nie przesadzałam, kiedy powiedziałam, Ŝe jesteście do siebie tak podobni. Opowiedziałam mu twoją historię... – Otwieram usta na jej oświadczenie. – Ja tylko podąŜam za twoją wskazówką. – Ma odwagę odwrócić sytuację przeciw mnie. Ale ma rację. Wierzę, Ŝe część procesu leczenia nie jest jeszcze zamknięta i się jątrzy. Jednak fakt, Ŝe mu powiedziała, mnie denerwuje. – Andrea. – Tak, opowiedziałam mu twoją historię i cieszę się, Ŝe tak zrobiłam. – Unosi brwi, kwestionując to, Ŝe ją karcę. – Powiem ci, Ŝe on równieŜ miał bolesną przeszłość. Nie znam dokładnych szczegółów, ale wiem wystarczająco, Ŝeby się zorientować, Ŝe jego ściany są tak

81

wysokie i grube jak twoje. Ty i Ben siedzieliście w swojej przepraszającej egzystencji, czekając na mnie, Ŝebym przeprowadziła wasz los ponad wielkimi, grubymi, kamiennymi murami7. – Brakuje mi słów, a to daje jej fałszywe poczucie zwycięstwa. – Nie ma za co. – Jesteś męcząca. – Zwracam się do Roba, by zapytać: – Czy moŜesz jej przerwać w tym miejscu? – Zaprzecza ruchem głowy, popijając piwo. – Tchórz. – Muszę wrócić do domu i z nią spać. Jesteś w tym sama. – On jest mądrym facetem – mówi Andrea, wzruszając ramionami. – Ella, moja piękna przyjaciółko. Oto dobra wiadomość. Nie zamierzam się dłuŜej wtrącać. Zrobiłam swoje. Dałam twojemu losowi kopa w tyłek, którego potrzebował. Muszę rozwiązać sprawę twojej zaginionej bratniej duszy. – Zbyt duŜo kręcisz się wokół policjantów – przerywam. Zrównuje ze mną wzrok. – Dziękuję za niewtrącanie się dłuŜej. To miły facet. Jestem pewna, Ŝe z kimkolwiek skończy któregoś dnia, to uczyni tę osobę bardzo szczęśliwą. Ale on nie jest moją bratnią duszą. Andrea otwarcie się ze mnie śmieje. – Och, moja słodka przyjaciółeczko. Myślisz, Ŝe będziesz w stanie wykoleić los? Ty głupiutka, głupiutka dziewczyno. – OpróŜnia kieliszek i go odstawia. – No dalej, kochanie. Chodźmy. – Rob dopija swoje piwo, całuje mnie w policzek i opuszcza moje mieszkanie ze 7

Dość szybko wyjaśnia się nam tytuł książki Stone Walls - Kamienne Mury. Dodatkowo Ben nazywa się Stone. Ale chyba już wiemy, że to twardy facet ☺

82

swoją dziewczyną. W drzwiach się zatrzymuje i dodaje: – Aha, i dałam mu twój numer. Kocham cię, suczko. – Po kolejnym pocałunku w policzek, bardzo pośpiesznie wychodzi. Ona juŜ nie Ŝyje. Nie wierzę w przeznaczenie. Nie mogę uwierzyć, Ŝe miałam być tutaj, w obcym mieście, dosłownie sama w Ŝyciu. Nie wierzę, Ŝe moja mama miała być brutalnie zamordowana. Nie mogę uwierzyć, Ŝe miałam przeŜyć tę noc. Jeśli ten demon nie byłby wystraszony przez kogoś wpychającego się przez nasze drzwi, udałoby mu się zabić równieŜ i mnie. Andrea jest beznadziejnie naiwnym romantykiem. Kocham ją bardzo, ale cierpi na urojenia z tą swoją wiarą w "długo i szczęśliwie", Ŝe jest niemalŜe na granicy choroby psychicznej. śyje w świecie fantazji, pośród tęczy i jednoroŜców. Ataki paniki, które łapały mnie bez ostrzeŜenia, były moją tajemnicą, cichym piekłem. W ubiegłym roku, od czasu zabójstwa matki, miałam ich sześć. Jeśli wszystko jest w określonym porządku, nie zdarzają się często, ale kiedy mam za duŜo na głowie, wówczas zalewa

mnie

powódź

niepokoju,

kiedy

tylko

opuszczę

swoje

mieszkanie. Nigdy nie wiem, co moŜe je wywołać. Do tej pory nie było jakiejś reguły czy ustalonych powodów, z których się pojawiały. Po raz pierwszy stało się to pod prysznicem, tydzień po tym jak tu przyjechałam. Andrea była u Roba. Zadzwoniłam na 911. To było tak straszne, Ŝe aŜ prawdziwe. Zostałam zwolniona z rozpoznaniem ataku paniki. Dostałam nazwisko terapeuty, receptę na lek przeciwlękowy i wysłano mnie do domu. Nigdy nie powiedziałam Andrei o tym, co się 83

stało. To był pierwszy raz, kiedy celowo coś przed nią ukryłam. W oka mgnieniu zaciągnęłaby mnie do psychologa. Zignorowałam zalecenia, z którymi odesłali mnie do domu. Leki, które mi zapisali, były bardzo uzaleŜniające. Z terapią nigdy nie czułabym się komfortowo. Zamiast tego przestudiowałam wszystko o atakach paniki, zespole stresu pourazowego i kursach leczenia dla kaŜdego. Zdecydowałam się na strategię samopomocy. Uznałam, Ŝe poradzę sobie z tym na własną rękę. Niestety teraz ona o tym wie. Była świadkiem takiego ataku. Oczywiście się przeraziła. Zajęło mi trochę czasu, aby ją przekonać, Ŝe potrafię sobie z tym poradzić sama. Przeszłam bardzo długą drogę w ciągu roku. Kiedyś jedyne wspomnienia mojej matki, które przychodziły mi do głowy, miały związek z tą okropną nocą. Teraz przypominam sobie takŜe te wszystkie chwile, które dzieliłyśmy razem. Wszystkie rzeczy, które nauczyła mnie doceniać na tym świecie. Mijając obecnie piekarnię, wyzwalają się we mnie wspomnienia o jej miłości do bułeczek cynamonowych. Szum deszczu przypomina mi grillowany ser i zupę pomidorową, które jadałyśmy na lunch. ŚwieŜo padający śnieg przypomina mi domowej roboty gorącą czekoladę, którą robiła mi w ramach przyjemności. Teraz potrafię przypomnieć to sobie bez bólu. Ale jest coś, co nadal powoduje mój niepokój. Ostatni atak przydarzył mi się tydzień temu podczas zakupów, gdy szukałam prezentu urodzinowego. Kiedy stałam przy ladzie z perfumami w Macy, ból rozdarł mi pierś, a pot pojawił się gwałtownie na czole i szyi. Czułam się, jakbym miała w Ŝołądku kawałki lodu. 84

Były to wszystkie znane mi objawy. Starałam się przez ten czas oddychać monotonnie, recytując w kółko w swojej głowie, Ŝe: Nie umieram. Nie mam ataku serca. Dam sobie radę. Nie ma gwarancji, Ŝe moje metody samouzdrawiające pomogą. Oczywiście martwię się codziennie, Ŝe przyjdzie czas, kiedy złapie mnie następny. To co nieznane jest dla mnie przyczyną tak wielkiego lęku jak przy obecnym ataku. Jednak jestem zdeterminowana, aby się uzdrowić. Część mojego samoleczenia niszczona jest przez zdarzenia, które wystąpiły w tę przeraŜającą noc. Nie mogę być nadal zagubiona w swoim piekle. Zmuszam się do zapamiętania drobnych szczegółów z tamtej nocy, starając się znaleźć przyczynę tych ataków i spust, który czasami je uruchamia. Prawdopodobnie nie ma jednej przyczyny, albo nigdy jej nie zrozumiem. PoniewaŜ moje ataki są tak sporadyczne, zmusiłam się takŜe do zapisywania, gdzie byłam, kiedy kaŜdy z nich wystąpił, co widziałam, jakie były zapachy i co słyszałam tuŜ przedtem, zanim nastąpiły. Wracanie do tej nocy i analizowanie kaŜdego ataku, jaki miałam, było z wielu powodów trudnym zadaniem. Starałam się nie myśleć o nich zbyt długo. To wyczerpuje mnie emocjonalnie. Kiedy idę do łóŜka, leŜę i nie mogę zasnąć, zastanawiając się nad prawdziwością własnego Ŝycia. Gdy tak leŜę sama, przychodzi mi do głowy Peter. Teraz jest w porządku. Nie martwię się o nikogo oprócz siebie. Mogę się skupić tylko na sobie. JednakŜe będę pierwszą, która przyzna, Ŝe brakuje mi regularnego seksu. Jestem napalona jak cholera. Przez ostatnich kilka dni byłam w znakomitej 85

formie. Ale dziś zobaczyłam parę całującą się w moim holu i to wpędziło mnie w przewlekły stan frustracji seksualnej. Jednak myśl o rozpoczęciu nowego związku odbiera dla mnie całą atrakcyjność regularnego Ŝycia seksualnego. Dzwoni telefon komórkowy, więc szybko podrywam go ze stolika nocnego, by móc jej nawtykać. – Andrea, jesteś naprawdę wrzodem na dupie. Męski chichot dobiega z telefonu, powodując, Ŝe siadam. O mój BoŜe! Udając niewiedzę, pytam: – Kto mówi? – Ben z tej strony. Przykro mi, Ŝe dzwonię tak późno. I tak. Barbie zdecydowanie potrafi być wrzodem na dupie. Czekałem na zielone światło od niej. – Ta małpa prawdopodobnie wysłała mu smsa tuŜ spod moich drzwi. Ucieka mi westchnienie, które bez wątpienia słyszy. – Zielone światło z jakiego powodu? – śeby cię przeprosić. Przepraszam za to wcześniej. To nie ma nic wspólnego z tobą. Zaczynamy nową sprawę i jestem bardzo... – Przestań. Ben, nie ma potrzeby, abyś mi się tłumaczył. Ja nie szukam związku. Mówiłam jej o tym wiele razy. Nastaje krótka chwila milczenia, zanim się odzywa.

86

– No dobra. Cieszę się, Ŝe nadal oboje mamy ten sam punkt widzenia. Myślałem, Ŝe skoro przyszłaś z nią wcześniej, to go zmieniłaś. – Zostałam dosłownie wyciągnięta z własnego mieszkania. Śmieje się ponownie i tym razem to mnie irytuje. – Zaciągnęła cię tam. Łapię. – Jego komentarz i protekcjonalny ton wręcz mnie wkurzają. Kim, kurwa, ten palant myśli, Ŝe jest? – Czy to wszystko, czego chciałeś? – Moja irytacja jest oczywista. Wyczuł mnie i teraz juŜ wie. Właśnie odkryłam karty. Nie wątpię, Ŝe siedzi u siebie, uśmiechając się zwycięsko. – Tak, to wszystko. Miłego wieczoru, Ella. Słodkich snów. Jego głos jest jedwabisty. Rozłącza się, zanim jestem w stanie odpowiedzieć. Krew mi wrze, gdy siedzę, wpatrując się w telefon. Najgorzej, Ŝe moja frustracja seksualna trafiła właśnie na nowy poziom. Czuję, Ŝe piersi i babskie części pulsują mi z potrzeby. Po odwróceniu na drogą stronę i strzepnięciu poduszki kilka razy, charakterystyczny ból, który odczuwam, gdy jestem napalona, obejmuje moje zakończenia nerwowe. Mam wraŜenie, jakbym była podłączona do gniazdka elektrycznego. Jak znam swoje ciało, nie będę w stanie zasnąć, dopóki tego nie naprawię. Sięgam do nocnej szafki po swojego zastępczego chłopaka w zamian za Bena Stone'a i przejmuję kontrolę nad własnymi myślami.

87

Nie mogłam zasnąć przez całą noc. Masturbacja była wielkim błędem. Pozostawiła mnie chcącą i potrzebującą bardziej, niŜ mój wibrator mógł sobie z tym poradzić. Bladym świtem poddałam się bez snu, zarzuciłam jakieś ubrania do treningu i udałam się do mojego ulubionego miejsca na bieg. Większość kieruje się do Central Parku, ale ja wolę biegać wzdłuŜ nabrzeŜa Hudsonu. Rozciąga się od centrum miasta do Battery Park, a widok na rzekę jest uspakajający. Moja mama często zabierała mnie na plaŜę w pobliŜe naszego domu w stanie Massachusetts. Tam gdzie rozsypałam jej prochy. Powiedziała, Ŝe musiała wychowywać się w środku kraju, gdzie plaŜe były widoczne jedynie na zdjęciach lub filmach. Zaraziła mnie tą miłością do oceanu. Kiedy więc ocean nie jest dostępny, rzeka Hudson jest jego zastępstwem. Jest wspaniały dzień. Zazwyczaj w weekendy śpię, ale gdy pogoda jest spektakularna, lubię wstawać na bieg wcześniej. Zawsze mogę później odpocząć w kąpieli, zanim ewentualnie utnę sobie popołudniową drzemkę. To są uroki weekendów. Kocham moją pracę, ale weekendy kocham bardziej. Gdy spotykałam się z Peterem, miałam czasami wraŜenie, Ŝe się dusiłam w weekendy. Widywaliśmy się parę razy w tygodniu po pracy, jedliśmy wspólną kolację, a nawet od czasu do czasu zostawaliśmy u siebie na noc. Podobały mi się te chwile, ale to wystarczyło. W 88

weekendy często chciał spędzać razem kaŜdą wolną chwilę. Pierwsza ostrzegawcza

chorągiewka

pojawiła

się,

gdy

starałam

się

wynegocjować jeden weekend osobno w miesiącu. Nie rozumiał mojej potrzeby bycia samej. Twierdził, Ŝe w ciągu tygodnia pracy juŜ i tak nie byliśmy cały czas razem. Moja potrzeba zdystansowania raniła jego uczucia. Poczucie winy spowodowało, Ŝe zrezygnowałam ze swojej prośby, Ŝeby uczynić go szczęśliwym. Od czasu jego wyjazdu cieszyłam się więc weekendami, jakby były cennym darem. W tak krótkim czasie zwiedziłam na własną rękę kaŜdy centymetr tego miasta wzdłuŜ i wszerz. Latem ubiegłego roku Andrea i Rob zabrali kilka razy Petera i mnie do swojego domu na plaŜy. Peter i Rob nie mieli ze sobą nic wspólnego. To było niezręczne. Powiedziałam kiedyś Andrei, Ŝe w tym roku jak zmieni się pogoda, będę u nich często. Ich dom jest błogim rajem, który znajduje się tak blisko miasta, ale na tyle daleko, by zapewnić odosobnienie i spokój. PoniewaŜ uwielbiam plaŜę i mam najlepszych przyjaciół z apartamentem zlokalizowanym na jednej z nich, to powinno się na coś przydać. Poczekaj, chyba Ŝe on tam jest. Cholera. Teraz za kaŜdym razem kiedy myślę o swoich najlepszych przyjaciołach, nie mogę nic na to poradzić, ale myślę takŜe o nim. A nawet go nie lubię. UwaŜam, Ŝe jest arogancki i zarozumiały. Z całą pewnością chodzi o wygląd fizyczny. Jest zdecydowanie w moim typie. Wysoki, ciemnowłosy i przystojny. Połączenie jego miłego dla oka wyglądu i nieszczęsnego poziomu moich hormonów w ogóle nie jest dobre. 89

Staram się skupić na biegu, patrząc na słońce mieniące się w nierównej tafli rzeki, wywołujące jakiś spokój w mojej klatce piersiowej. Staram się słuchać muzyki, poniewaŜ wypełnia mi uszy znanymi tekstami, które kocham tak bardzo i mam nadzieję, Ŝe odciągną moje myśli. Nawet próbuję skierować swoją frustrację w mordercze walenie w bruk, biegnąc szybciej niŜ moje zwyczajne tempo. Jednak to nie pozwala pozbyć się Bena z moich myśli i tego niewytłumaczalnego poŜądania, które się we mnie utrwaliło. Kiedy czuję, jakbym miała zemdleć, spowolniam bieg, a następnie ostatecznie się zatrzymuję, pochylam i cięŜko dyszę. Gdy mijają mnie inni biegacze, uświadamiam sobie, Ŝe nieuprzejmie blokuję ścieŜkę do joggingu. Powoli poruszam się w kierunku najbliŜszego parku i siadam ocięŜale, zastanawiając się, w jaki sposób przestać myśleć o facecie, którego z pewnością nie mogę znieść.

90

Rozdział 9 Ben

Wczoraj gdy wracałem do domu z The Grind, zadzwoniła do mnie Nat. Nie byłem w nastroju na udawanie miłego, pomimo faktu, Ŝe minęły dni, odkąd uprawiałem seks. Unikałem jej. Nadszedł czas, by połoŜyć temu kres, cokolwiek było między nami. Przyznanie się przed Robem nie było pretekstem, by to zakończyć. Muszę się teraz skupić, a płeć przeciwna mogłaby być głównym rozproszeniem. Czy to Nat, czy Ella, czy jakakolwiek inna, którą Andrea w to wciąga. Zgodziłem się więc, aby spotkać się z Nat z zamiarem zakończenia tego raz na zawsze. Kiedy wróciłem do domu, czekała juŜ na mnie, siedząc na ganku. Po drodze do domu dostałem smsa od Andrei. MoŜe i nie był to mój bajzel, ale postanowiłem zadzwonić do Elli, gdy Nat siedziała na kanapie. Egoistycznie myślałem, Ŝe moŜe zainicjuje to rozmowę, która i tak musi się odbyć. Miałem rację. Po chwili, gdy się rozłączyłem, Nat rzuciła: – Kim, do cholery, jest Ella? Jej pytanie mnie wkurzyło. Nie jestem jej winien Ŝadnych wyjaśnień. Tylko dlatego, Ŝe zdecydowaliśmy się na zmianę dynamiki naszej relacji, nie oznacza, Ŝe muszę nagle zgadzać się na coś takiego.

91

Ignorując jej pytanie, przechodzę do rzeczy. – Nat, to na mnie nie działa. Zaczynam nową sprawę i muszę być całkowicie skupiony na swojej pracy. – Czy nowy przypadek ma na imię Ella? – pyta sarkastycznie. – Nie muszę ci tego wyjaśniać. Nigdy nie dałem ci powodu do myślenia, Ŝe jesteśmy na wyłączność. Ella jest przyjaciółką Andrei. – No cóŜ, to wiele wyjaśnia. Andrea mnie nienawidzi. Widujesz się z nią? Część mnie chciała powiedzieć tak, Ŝeby tylko pozbyć się Nat. Ale mimo mojej potrzeby zdystansowania się od niej, zawsze była dobrym przyjacielem. Do niedawna była wygodna w rozmowie i łatwo się z nią dogadywałem. Nie jestem pewien, co jest przyczyną tego, Ŝe stała się tak zaborcza i zazdrosna. Przez

cały

czas rzucała

mi

pytanie

za pytaniem.

Nie

odpowiadałem na Ŝadne z nich. Nie miała prawa, by poznać moje sprawy, a odpowiadanie byłoby przyznaniem jej, Ŝe ma rację. – Natalia, myślę, Ŝe powinnaś juŜ iść – powiedziałem w końcu. Nie potrafiła ukryć wyrazu poraŜki, który malował się na jej twarzy. Podeszła i stanęła przede mną, chwyciła mnie za ręce i powiedziała: – Ben, znam cię i zawsze byłam w niekonwencjonalnych związkach. Miałam nadzieję, Ŝe kiedy nadejdzie czas, będziesz gotowy na prawdziwy związek i to byłoby ze mną. ZaleŜy mi na tobie, ale zasługuję na coś lepszego niŜ to, co oferujesz. Jestem gotowa, aby 92

zrobić następny krok, ale boli mnie, Ŝe ty nie jesteś. Myślę, Ŝe mogło być nam razem dobrze. – Wspięła się na palce i pocałowała mnie mocno w usta. Kiedy się odsunęła, uciekło jej kilka łez. – Będę tęsknić. Połączenie jej słów i smutku w oczach spowodowało ucisk w moim Ŝołądku. Szybko odwróciłem wzrok w obawie, Ŝe pod presją ustąpiłbym raz jeszcze. Łatwo mogłem wyobrazić sobie siebie, zgadzającego się, by nadal się z nią widywać, z powodu winy, którą sprawiła, Ŝe czułem w tym momencie. Wina jest moim pieprzonym kryptonitem. Zanim wyszła z mojego mieszkania, ani razu nie spojrzałem jej w oczy, nawet po tym, jak na chwilę mnie przytuliła i pocałowała po raz ostatni.

g Nigdy nie powinienem wychodzić. Nigdy nie powinienem wychodzić. To wszystko powtarza się w kółko w mojej głowie. Nawet po znalezieniu

moich

rodziców

leŜących

na

podłodze,

okrytych

prześcieradłami. Nawet po tym, jak mój brat płakał w moich ramionach. Nawet po wysłuchaniu jego opowieści o wydarzeniach, które miały miejsce, i które na zawsze zmieniły nasze Ŝycie.

93

Borykam się z poczuciem winy, smutku i Ŝalu. Nigdy nie powinienem wychodzić. Po tym jak aresztowano mojego ojca za jazdę pod wpływem alkoholu, skazano go teŜ za posiadanie narkotyków z zamiarem sprzedaŜy. Dostał jeden rok. Wtedy Ŝycie dla mojej matki, brata i mnie stało się ciche i spokojne. Nienawidzę tego przyznawać, ale brak mojego taty był dla nas błogosławieństwem. Postanowiłem zapisać się do Community College, porzucając mój pierwotny plan, by przeprowadzić się do Nowego Jorku. Studiowałem w szkole policyjnej, uznając, Ŝe to ścieŜka, którą chciałem obrać. Mama i brat mnie potrzebowali. Podczas pobytu w domu, pełniłem rolę trenera małej ligi i szofera dla Jonatana. W tym czasie staliśmy się jeszcze

bliŜsi

sobie.

Mama

nadal

cięŜko

pracowała

i

wciąŜ

utrzymywała pełen szacunek domowników. Kiedy tata został zwolniony, mama wyrzuciła go z domu. Nawet się nie kłócił. Spakował swoje rzeczy i wyszedł. Tak mało o nas myślał, Ŝe nie czuł nawet potrzeby, by się z nami poŜegnać. Jonathan nie potrafił tego zrozumieć. Myślał, oboje myśleliśmy, Ŝe tęsknił za nami, gdy był z dala przez ten rok. Jonathan myślał, Ŝe to on zrobił coś, co spowodowało, Ŝe nasz ojciec odciął nas od swojego Ŝycia. Bez względu na to co mu mówiłem, aby go pocieszyć, nadal uwaŜał, Ŝe to jego wina. Dla trzynastoletniego chłopca to całkiem logiczne, wierzyć, Ŝe jego łobuzerstwo było przyczyną, dla której ojciec zniknął wprost za frontowymi drzwiami. Po miesiącu od wyjścia z więzienia, wrócił. Nie było mnie wówczas, spotykałem się z przyjaciółmi, Ŝyjąc tak jak przeciętna, 94

młoda osoba w college'u. Tata powiedział, Ŝe wrócił po coś, co tu zostawił. Mama go wpuściła. W czasie gdy Jonathan spał w swoim pokoju, ojciec zastrzelił mamę, a potem siebie. Nadal paraliŜuje mnie poczucie winy, nawet po tych wszystkich latach. Nigdy nie powinienem był wychodzić.

g Nienawidzę weekendów. Zbyt długi okres bez pracy bałagani mi w głowie. Farley ostrzegał, Ŝe będziemy pracowali przez większość z nich i powiedział, aby cieszyć się czasem, który mamy. Szkoda, Ŝe właśnie teraz nie mogę rzucić się w wir jakiejś pracy. Moglibyśmy wykorzystać ten czas na przestudiowanie faktów, ale Rob jest zajęty oświadczaniem się Andrei. Zaplanował to na ten weekend tygodnie temu. Wątpię, Ŝeby była zaskoczona, odkąd oczekiwała tego przy kaŜdej okazji przez cały zeszły rok. Jej zdolność do przewidywania jego ruchów jest tym, co zmusiło go do oświadczenia się w zwykłą, majową sobotę. Bez ostrzeŜenia, Ŝe zamierza upaść na jedno kolano. Sam nie wie, czy będzie to w ich mieszkaniu, czy podczas codziennych zakupów, a moŜe nawet, gdy pójdą na spacer po plaŜy. Nie wie, kiedy dokładnie nastanie taki moment, Ŝeby nie było sposobu, by Andrea mogła się domyślić. MałŜeństwo.

95

Dlaczego jest takie konieczne? Jeśli zdarzy ci się znaleźć tę "jedyną" osobę, bez której nie moŜesz Ŝyć, dlaczego wszyscy wymagają kawałka papieru, który potwierdziłby oficjalnie, Ŝe to jest teraz właśnie ta "jedyna", bez której nie moŜesz Ŝyć? Mam

wraŜenie,

Ŝe

dwie

osoby

mogą

być

całkowicie

zaangaŜowane, całkowicie lojalne wobec siebie, bez konieczności podpisywania umowy. Kontrakty są tworzone przez człowieka i łatwo przez niego łamane. Wystarczy spojrzeć na moich rodziców. Jeśli nigdy by się nie spotkali, nie wzięli ślubu, i nie zobowiązali do kochania i szanowania, aŜ śmierć ich nie rozłączy, gdzie byliby teraz? Czy tata nie mógł znaleźć bogatej dziewczyny, z którą by się oŜenił, a która wyeliminowałaby wszystkie te niepokoje związane z ubóstwem, które nim kierowały? Czy mama nie mogłaby znaleźć męŜczyzny, który by ją kochał, jak jakiś cenny dar? Kto to, kurwa, wie? Jedyną pozytywną sprawą, która zaistniała za sprawą ich związku, było pojawienie się Jonathana. Po tej nocy mój brat był zmuszony szybko dorosnąć. Ciotka Beth zasadniczo porzuciła swoje Ŝycie, gdy przeniosła się do naszego domu, by wychować syna siostry. Po kilku latach praktycznie wypchnęła mnie z domu. Powiedziała, Ŝe muszę wyjechać. Przekonała, Ŝe poradzą sobie z Jonathanem. Zastanawiam się, czy gdybym jej nie posłuchał,

to

gdzie

bym

był

w

96

tej

chwili?

Prawdopodobnie

skończyłbym jako małomiasteczkowy policjant, nienawidząc własnego jestestwa, tak jak mój ojciec. NiezaleŜnie od tego dźwigam ogromną ilość poczucia winy za to, Ŝe zostawiłem Jonathana z naszą ciotką. Nawet tyle lat później, wciąŜ je dźwigam. To nie zniszczyło moich relacji z Jonathanem. Nadal mnie podziwia, szanuje i kocha z całego serca. A ja mam wraŜenie, Ŝe nie zasługuję na to, bo go zostawiłem. Nie powinienem był go opuszczać. Tu w Nowym Jorku jest jeszcze wcześnie, ale to nie powstrzymuje mnie od wzięcia telefonu i zadzwonienia do mojego młodszego brata. – Co jest, do cholery, koleś? – mówi półprzytomny. – Śpisz? – Jest piąta rano w pieprzoną sobotę. Oczywiście, Ŝe śpię. – Jesteś wyjątkowo zapracowanym studentem prawa. Muszę więc wykorzystywać róŜne okazje, by cię łapać. Jak na UCLA? – Słyszę przez telefon szuranie nogami, jakieś narzekanie i kobiece biadolenie. – Domyślam się, Ŝe fantastycznie. – Otwarcie śmieję się z aktywnego Ŝycia seksualnego mojego brata. – Co to za laska? – Studiujemy razem. – Tak to teraz się nazywa? Ja to nazywałem przygodny seks. – Pieprz się, jesteś jedyny, który tak mówi. Jak z Nat? – Skończone. 97

Teraz Jonathan jawnie śmieje się ze mnie. Słyszę, jak zamyka drzwi. – Cholera, jaka szkoda. Była gorąca i wyglądała, Ŝe się zna na tych sprawach. – Skąd to moŜesz wiedzieć? Z kilku zdjęć? – Po prostu wiem. Jestem spostrzegawczy, jeśli o to chodzi. – Po krótkiej przerwie pyta: – Jak w pracy? – W porządku. – Celowo pomijam ostatnie wydarzenia w sprawie Politto. Mój brat nie jest zachwycony tym, Ŝe jestem policjantem w Nowym Jorku. I nie jest szczególnie zachwycony, Ŝe specjalizuję się w narkotykach. – Dzwoniłeś do cioci Beth? – Skoro pytasz, to na pewno znasz odpowiedź – odpowiadam niecierpliwie. Pyta mnie o to za kaŜdym razem, kiedy rozmawiamy. – Ona tęskni za tobą, człowieku. Jak moŜna się było spodziewać, nie odpowiadam na komentarze Jona. Ilekroć rozmawiam z moją ciotką, czuję bolesne kłucie w klatce piersiowej, spowodowane wyrzutami sumienia. Porzuciła całe swoje Ŝycie, aby pomóc swoim siostrzeńcom. Zostawiła swojego chłopaka, Theo, by przeprowadzić się do naszego domu. Wychowała Jonatana, kiedy powinno to być moje zadanie. Rozmawianie z nią nie sprawia mi nic oprócz bólu z poczucia winy. Nierozmawianie z nią powoduje, Ŝe wyrzuty sumienia, które dźwigam, tylko się jątrzą. 98

– Ben, przestań się biczować. To co się stało, wpłynęło takŜe na ciebie. Miałeś przed sobą przyszłość. Poza tym wyszło dobrze. – Śmieje się, zanim dodaje: – Cholera, jestem bardzo przystojnym facetem, który okazuje się być równieŜ genialny. – Taki jesteś, bracie. Pozwolę ci powrócić do snu lub do studiowania. Zachowuj się właściwie. – Zawsze. Patrzę na telefon, gdy się rozłącza. Jest wcześnie, ale Beth będzie juŜ na nogach. Przewijam kontakty, szukając jej imienia i numeru. Mój kciuk jakby miał własny rozum, bo naciska anuluj, zanim zdąŜę się połączyć. MoŜe później.

Jednym z wielu przedsięwzięć Politto są siłownie, nazywające się społecznościowymi. Jest właścicielem trzech takich w mieście. Pierwsza z nich jest tutaj, w mojej okolicy, przecznicę od mojego mieszkania. Będę udawać, Ŝe chcę wejść i się rozejrzę. To miejsce w sobotę po południu jest dość oblegane. I jest o wiele większe, niŜ się spodziewałem. W rzeczywistości jest ogromne. Mafijne

pieniądze.

Dodatkowo

jest

tu

niedrogo.

Super

nowoczesne wyposaŜenie, wszystkie udogodnienia jak w domu, dostęp do internetu wliczony w cenę, udogodnienia te są tylko częścią 99

atrakcji tego miejsca. Drugą część stanowi połączenie treningów i spotkań towarzyskich. Oczywiście oba powinny się łączyć. Jest to dokładnie takie miejsce, gdzie moŜna kogoś poderwać. Przewracam w duchu oczami i idę w stronę recepcji, aby rozpocząć tę farsę. Facet za biurkiem mierzy mnie wzrokiem, zanim przykleja uśmiech do twarzy. – Jak moŜemy ci pomóc? – Szukam nowego miejsca na treningi. Słyszałem o was dobre rzeczy. Miga mi olśniewającym, białym uśmiechem. – Dobrze słyszałeś. Jestem Nole i zapraszam do naszych Siłowni Społecznościowych. Mamy listę oczekujących, ale w tym czasie umoŜliwiamy trzy bezpłatne wejścia, by nasi członkowie mogli w pełni doświadczyć to, co oferują Siłownie Społecznościowe. – Pochyla się, aby wyciągnąć broszurę. – Tu opisane są wszystkie zalety, dla których warto wybrać SS jako twoje miejsce dla zdrowia–na–zawsze. Czy ten idiota tak na powaŜnie? – Dziękuję. Podsuwa mi podkładkę z kartką. – Tylko to wypełnij, a przyjdzie ktoś, aby cię oprowadzić. – Potem wręcza mi trzy naklejki. – Przyklej jedną z nich na koszulę, gdy zechcesz wykorzystać wolny wstęp. MoŜesz je zuŜyć w następnym

100

miesiącu w dowolnie wybranym terminie. Jeśli do tego momentu nie dowiesz się nic o statusie twojego członkostwa, daj nam znać, a otrzymasz przedłuŜenie na bezpłatne wejście. – Brzmi świetnie – mówię swoim najlepszym głosem spikera radiowego. Nole nie wyłapuje sarkazmu i mocniej się uśmiecha. – Usiądź tu. Ktoś się tobą wkrótce zajmie. PodąŜam za jego instrukcjami, rozglądając się, gdy czekam na tego przewodnika. Na macie w lewym naroŜniku, oszałamiająca brunetka ma sparing ze sztuk walki. Jej przycięty, sportowy stanik i mocno przylegające do skóry szorty nie pozostawiają nic wyobraźni. Z kaŜdym ruchem jej wzmocniony abs się napina, ujawniając kobiecą wersję sześciopaku. Kucyk wystaje jej z czubka kasku, odsłaniając długą, pełną wdzięku, szyję. Nawet z ochraniaczami, które musi mieć załoŜone, nadal wygląda seksownie jak cholera. Nie myślałem o niej od czasu naszej ostatniej rozmowy. Po prostu widząc ją w tym pomieszczeniu, mogę wyraźnie przypomnieć sobie zapach jej perfum. Pamiętam uczucie jej gładkiej skóry poniŜej ucha, a to powoduje, Ŝe usta mi się wykrzywiają. Cały

czas

obserwuję

ją

jak

zahipnotyzowany.

Tak

jak

przewidywałem, przyglądając się sparingowi Elli, utwierdzam się w tym, Ŝe jest tak gorąca, jak myślałem. Właściwie to jeszcze gorętsza. Więcej rozdaje ciosów, niŜ sama otrzymuje. Kobieta, która z nią walczy, jest fizycznie większa, ale to Ella radzi sobie z nią jak ze szmacianą lalką. Na obrzeŜu maty stoi kilku ciekawskich stałych 101

klientów, przyglądając się, jak ćwiczą dwie kobiety. Większość z nich to męŜczyźni, i większość z nich patrzy tak bezwstydnie jak ja. To sprawia, Ŝe chcę zgłosić roszczenia do niej i powiedzieć im wszystkim, by wypierdalali. Po kilku minutach spotykają się po środku i kłaniają sobie. Ella zdejmuje kask i się uśmiecha, jednocześnie podając rękę partnerce. Wymieniają między sobą kilka słów, a następnie przenosi się do krawędzi maty, chwytając ręcznik, by wytrzeć świecącą skórę. Szybko rozglądam się za Nole'em. Korzystając z faktu, Ŝe rozmawia przez telefon, ruszam prosto w kierunku mat. Stoi do mnie plecami, nadal rozmawiając ze swoją partnerką. Ruda, ponad ramieniem Elli, dostrzega moją obecność. Ella się odwraca i uśmiech znika z jej twarzy. – Śledzisz mnie? Nie mogę się powstrzymać od śmiechu. – Nie. Jedynie sprawdzam to miejsce. Mieszkam w pobliskim kompleksie mieszkaniowym. – Przewraca oczami na moją odpowiedź. – Która część tego, co właśnie powiedziałem, obraziła cię najbardziej? – śadna, jestem tylko bardzo podekscytowana pomysłem, Ŝe mieszkamy w tej samej okolicy. – Trenujesz na tej siłowni? –

Od

niedawna.

Nasza

firma

Dodatkowa korzyść z tej pracy. 102

reprezentuje

właścicieli.

Firma Andrei reprezentuje Politto? Zastanawiam się, czy Rob o tym wie. Zatrzymuję tę część informacji dla siebie, kiwam głową i pytam: – Jeśli się na nią zdecyduję, pokaŜesz mi swoje umiejętności w Taekwondo? Ella chwyta butelkę wody i mówi: – Oczywiście. Chciałabym mieć okazję, by skopać ci tyłek. – Uśmiecha się i odchodzi, zostawiając mnie takŜe uśmiechniętego i bardzo nakręconego.

103

Rozdział 10 Ella

Co do cholery? Dlaczego nakręcam się przez sposób, w jaki jego brązowe oczy przebiegają po mnie, jakby mnie nimi rozbierał? Ale pomimo tego, to samo dokładne studiowanie mnie sprawia, Ŝe chcę uderzyć go w twarz? Biorę szybki prysznic, szybko się ubieram i powoli otwieram drzwi od damskiej szatni. Mam nadzieję, Ŝe będzie tam, ale go nie ma. Gdy wychodzę zza rogu, pan Stone stoi oparty o ścianę, z załoŜonymi rękami, wyraźnie na mnie czekając. – JuŜ wyszykowana? Jesteś pewna, Ŝe jesteś dziewczyną? – Uśmiecha się szeroko na moje wywrócenie oczami. – Mam pytanie. – Nie. – Nie zadałem go jeszcze. Głośno uwalniam powietrze przez nos i bez słowa ideę w kierunku wyjścia. PodąŜa obok mnie, bliŜej niŜ jest to konieczne, i obserwuje mnie rozbawiony. Docieramy do ulicy, a on znów zadaje mi pytanie. Obracając się do niego twarzą, odwarkuję: – Co? – Mogę ci postawić kawę? 104

Jego pytanie mnie ogłusza. Ze wszystkich rzeczy, jakich się spodziewałam, to nie było to. – Dlaczego? – Dlaczego chcę ci postawić kawę, czy dlaczego kawę? Wolisz herbatę? O mój BoŜe, mam zamiar zabić tego faceta. Kręci głową z kwaśną miną tak, Ŝe dobrze się bawię. – Andrea powtarza, Ŝe jesteś taka słodka, ale szczerze mówiąc, nie widzę tego. Wbrew sobie spontanicznie się śmieję na jego komentarz. Posyła mi szczery uśmiech i skutecznie pozbawia mnie tchu. Jest taki przystojny. Dlaczego nie moŜe wyglądać tak zwyczajnie, bym mogła z większą łatwością szczerze go nienawidzić? – Posłuchaj, źle zaczęliśmy. Nie ma powodu, dla którego nie powinniśmy być przyjaciółmi. Pomyśl tylko, jaka Andrea byłaby dumna, widząc nas razem będących uprzejmymi dla siebie. Ja widzę to tak, Rob i Andrea są na dobrej drodze, by mieć wspólny rachunek bankowy, a my powinniśmy się dogadać. W przeciwnym razie wszystko moŜe być bardzo niezręczne, gdy wybiorą mnie ponad tobą. – Dlaczego jesteś takim głupkiem? Chwyta się za pierś i mówi: – Au! – W porządku. Odczepisz się po jednej filiŜance kawy? 105

– Nigdy nie składam fałszywych obietnic – odpowiada, puszczając mi oczko i zmuszając mnie do kolejnego przewrócenia oczami. Pochylając się, dodaje: – Przy okazji, to manieryczne przewracanie oczami nie pasuje do ciebie. Skręca w lewo, a ja idę za nim. Wiem dokładnie, dokąd zmierzamy. Kiedy docieramy do lokalnego Starbucksa, otwiera drzwi, by mnie wpuścić. Podchodzimy razem do lady, a on pyta: – Ella, na co masz ochotę? – Sposób w jaki zadaje mi pytanie, odwraca moją uwagę od menu i kieruje do niego. Jak idiotka odczekuję dwie sekundy za długo, by przerwać nasz kontakt wzrokowy. – Hmm, chciałabym duŜą, odtłuszczoną, niskosłodzoną latte. Obserwuję jego profil, gdy zamawia dla siebie duŜą, czarną kawę. Jego silne szczęki pokryte są lekkim zarostem. Włosy utrzymuje krótkie i schludne, bardzo w stylu policjanta. Jego pełne usta poruszają się płynnie, gdy odpowiada bariście, by dołoŜył dwie babeczki. Patrzy na mnie i pyta, czy jest to w porządku, przyłapując mnie, Ŝe się gapię. Lekki uśmiech gra na jego ustach, gdy płaci za nasze zamówienie. – Zajmę stolik – mamroczę, zanim mogę zrobić z siebie jeszcze większego głupca. Kilka minut później dołącza do mnie z naszymi kawami i babeczkami. Nie powiedział ani słowa, od kiedy przyniósł mi kawę. Kolejne minuty później siedzimy, patrząc na siebie, grając w to, kto 106

wymięknie i odezwie się pierwszy. Nagle nasze telefony dzwonią jednocześnie. Mój ekran wskazuje, Ŝe to Andrea, podczas gdy jego, Ŝe to Rob. – Halo? – EEEEeeeeeeeppppp! – Jej krzyk jest tak głośny, Ŝe muszę odciągnąć telefon od ucha. Ben patrzy, gdy słucha Roba przez swój telefon. – Andrea, musisz uŜywać słów. – Jestem zaręczona! Ben nadal patrzy mi prosto w oczy, gdy słucham mojej najlepszej przyjaciółki, która relacjonuje wydarzenia, mające miejsce aŜ do chwili, gdy zadzwoniła do mnie. Potrzeba jej aŜ siedem minut, by przekazać mi szczegóły krok po kroku. Nie jestem w stanie powiedzieć ani jednego słowa. Odciągam telefon od ucha na dłuŜszą chwilę, a ona wcale nie kończy. Ben pochyla się bliŜej i mówi: – Twoje Ŝycie staje się coraz bardziej interesujące. Posyłam mu puste spojrzenie, gdy siedzę i czekam, aŜ Andrea nadrobi zaległości w najwaŜniejszych sprawach, by zakończyć na tym, co właśnie powiedział mu Rob. – A ty jesteś moją druhną, a Ben jest druŜbą! Przyciskam rękę do oczu, jęcząc na tę rzeczywistość.

107

Kiedy odsuwam dłoń, Ben uśmiecha się nad moim oczywistym cierpieniem. – Świetnie – staram się wykrzesać bez entuzjazmu. Paple tak przez kilka minut. Nie przywiązuję do tego większej wagi do czasu, aŜ słyszę, jak mówi: – Z Benem dziś wieczorem. – Co? – Ben pojawi się z tobą na Long Beach. Wszyscy idziemy na kolację, aby to uczcić. Ella, proszę załóŜ coś ładnego. To piękne miejsce, tuŜ nad wodą. – Andrea, nie musisz mi mówić, Ŝebym ubrała coś ładnego. – Tak, muszę. Spakuj torbę. Zostaniesz u nas do poniedziałku. Dobra, muszę iść. Wyślij mi smsa, jak będziesz blisko, a wyjdziemy po ciebie na stację. Kocham Cię! EEEEeeeeeppppp! Oniemiała, kończę połączenie, gdy Ben wciąŜ patrzy na mnie i się śmieje. – To nie jest śmieszne. – Och, to jest zabawne. W porównaniu do tego filiŜanka kawy ze mną nie jest taka zła. Wydaje się, Ŝe na tę chwilę jesteśmy skazani na siebie. RozwaŜam jego słowa. Nie ma moŜliwości, Ŝebym mogła go uniknąć, zignorować, a nawet robić sobie Ŝarty, Ŝe nie chcę być w jego pobliŜu. Bo prawda jest taka, Ŝe myślę, iŜ chcę. Mimo Ŝe nie chcę. 108

Jestem tak zdezorientowana. Jedna rzecz jest pewna, on ma rację. Jesteśmy na siebie skazani. MoŜe gdybym odgrywała miłą, on przestałby być tak cholernie trudny do odparcia... czekaj, mam na myśli tak irytujący. Nie, on nie jest trudny do odparcia. Jest irytujący, ale moŜe zostawi mnie w spokoju. – Zacznijmy jeszcze raz. – Wyciągam rękę, a on ją chwyta. – Jestem Ella Parker. Miło cię poznać. Jedna strona jego, seksownych jak cholera, ust unosi się w półuśmiechu, gdy mówi: – Ben Stone. Cała przyjemność po mojej stronie. Powoli ściskamy sobie ręce, a ja się zastanawiam, jak to się ułoŜy.

Podczas zacieśniania naszej więzi w Starbucksie, dowiedziałam się o Benie dwóch rzeczy. Po pierwsze, kiedy nie jest aroganckim idiotą, jest bardzo uroczy. Po drugie, kiedy nie jest uroczy, jest aroganckim idiotą.

109

Poza tym nadal nie wiem o nim zbyt wiele. Nie zadawałam zbyt duŜo pytań, a on nie jest zbyt chętny, aby zdradzać szczegóły ze swojego Ŝycia osobistego. Pod wpływem impulsu zapytałam o jego obecny związek. W momencie, gdy pytanie opuściło moje usta, skuliłam się. Uniósł brwi w zaskoczeniu, ale odpowiedział: – To był tylko taki układ, ale teraz jest skończony. Niespodziewanie przeleciała przeze mnie fala trzepoczących motyli. Zapytałam, czy podoba mu się bycie policjantem. Powiedział, Ŝe kocha to i oŜenił się ze swoją pracą. – To dlatego nie mam czasu na Ŝadne plany i związki – przyznał w chwili, gdy przyszpilał mnie niedwuznacznie intensywnym spojrzeniem. Trzepotanie, które czułam kilka minut wcześniej, zamieniło się w ucisk w dołku, chociaŜ nie miałam powodu, by czuć zdenerwowanie po jego oświadczeniu. Nie miał problemu z zadawaniem mi pytań. Gdzie dorastałam? Czy lubię swoją pracę? Dlaczego wybrałam Taekwondo? To pytanie wywołało temat mojej przeszłości. Przyznał, Ŝe Andrea podzieliła się z nim

kilkoma

szczegółami

i

jeśli

kiedykolwiek

chciałabym

porozmawiać, to chętnie mnie wysłucha. Powoli przeszłam przez fakty, próbując odsunąć wszystkie emocje. Nie wyszło mi to najlepiej. WciąŜ nie opanowałam, jak oddzielać obecną siebie od wizji siebie z tamtej nocy. Kiedy zauwaŜył u mnie fizyczne zmiany, które pojawiają się, gdy mówię o tym, poprosił, Ŝebym nie kontynuowała. Pokręciłam głową, przyznając, Ŝe muszę. Patrzył z niepokojem, gdy opowiadałam

110

mu bardzo skondensowaną, faktyczną wersję swojej historii. Gdy to zrobiłam, wziął mnie za rękę i powiedział, Ŝe mu przykro. To wtedy zrobiło się niezręcznie. Ten fizyczny kontakt między nami, a dokładniej sposób w jaki delikatnie chwycił mnie za rękę, zatrzasnął mnie z powrotem w mojej skorupie ochronnej. Gwałtownie wycofałam dłoń, jakby dotyk jego skóry mnie parzył. Zachowałam się tak niezręcznie jak idiotka. Nie lubiłam tej Elli, którą się stawałam, gdy byłam w jego pobliŜu. On ma rację. Normalnie jestem słodką, miłą osobą. W jego towarzystwie, jestem mała, zawstydzająca... niezdarna. Po tym szybko się zakończyła rozmowa przy kawie. Rozstaliśmy się, zgadzając się spotkać w pociągu dwie godziny później, choć uzasadnione byłoby, gdybyśmy wzięli wspólną taksówkę. Cały ten czas wypełniło mi pójście do domu, spakowanie się i przejazd taksówką tej niewielkiej odległości na pociąg, a on stale był w moich myślach. Jednak szczerze mogę powiedzieć, Ŝe w nie zbyt korzystny sposób. Ale jeśli mam być szczera, to dlatego, Ŝe wymieniałam wszystkie te rzeczy na jego temat, na których po prostu nie lubię się koncentrować. Mam zamiar spędzić weekend z tym facetem na mentalnym treningu, który będzie mi potrzebny... albo będę w tarapatach. PrzyjeŜdŜam tylko kilka minut wcześniej, nie chcąc dać uroczemu Benowi Ŝadnej okazji do błędnej interpretacji sytuacji, w której się oboje znaleźliśmy. Studiuję tablicę w poszukiwaniu numeru 111

peronu i idę, by zaczekać na niego. Zamyślona zderzam się za rogiem prosto z jego twardym ciałem. – Hola – mówi, gdy chwyta mnie za ramiona, aby powstrzymać od upadku na tyłek. – Przepraszam. – Nie ma problemu. – Jego twarz jest centymetry od mojej, a zapach jego mydła sprawia, Ŝe chcę się pochylić, aby go powąchać. Zamiast tego robię krok do tyłu, przerywając jego chwyt. Gwałtownie unosi kącik swoich seksownych ust. – Nienawidzisz, kiedy cię dotykam. – Nie, nie jest tak – odpowiadam defensywnie. – Tak, tak się zachowujesz. A moŜe lubisz, kiedy cię dotykam, ale nie podoba ci się, Ŝe ci się to podoba. Teraz to jest ten Ben, który trzyma mnie w ryzach. To jest ten Ben, którego nie lubię. Tak długo, jak uroczy Ben nie będzie się pojawiał, jestem bezpieczna. Składam wyzywająco ręce na swojej klatce piersiowej. Śledzi ten ruch wzrokiem i nadal patrzy przez kilka sekund, zanim spotyka moje rozdraŜnione spojrzenie. Kiedy widzi moją twarz, śmieje się ze mnie. Poruszam się w kierunku, w którym powinniśmy iść. – Idź.

112

– Najpierw ty. Kiedy podnoszę swoją torbę na ramię, mówi: – Mogę ci w tym pomóc? – Nie, poradzę sobie. Dziękuję. – Moja szorstka odpowiedź wymusza u niego kolejny chichot. Idziemy obok siebie. Gdy stoimy, czekając na pociąg, Ŝadne z nas nie mówi ani słowa. Peron nie jest zatłoczony, poniewaŜ gromady osób dojeŜdŜających są nieobecne w soboty. Jednak on stoi na tyle blisko, by pobudzać moje wnętrze swoją bliskością. Nigdy nie doświadczyłam czegoś takiego w całym swoim Ŝyciu. To efekt mojej emocjonalnej huśtawki. Nie mogę tego jakoś zaszufladkować. Kiedy poznałam Petera, czułam jakieś motylki, trochę iskrzenia, i nawet brak tchu, gdy niecierpliwie czekałam na jego telefon, ale to było bardzo krótkotrwałe. Kiedy poznałam go lepiej, wszystkie te motylki i iskry zniknęły. Zastąpiły je zadowolenie i spokój. Z Benem to coś więcej niŜ iskrzenie i motylki w brzuchu. Jest to niewytłumaczalna potrzeba. Nie rozumiem tego, bo ledwo go znam. I nagle pojawia się to naturalne pragnienie relacji. Zaczęłam się cieszyć z dopiero co zdobytej wolności. A teraz boję się samotności. To nie ma nic wspólnego z moim poczuciem bezpieczeństwa, czy byciem seksualnie sfrustrowaną. To coś więcej. MoŜe z powodu tego, Ŝe Andrea i Rob się zaręczyli. Zakaźna potrzeba, aby nagle łączyć się w pary i rozmnaŜać, a wszystko spowodowane przez związek dobrych przyjaciół? Tak, to musi być to. 113

Pociąg wjeŜdŜa, a Ben nie pytając, chwyta moją torbę z ziemi i prowadzi nas do najbliŜszych drzwi. PodąŜam za nim do zestawu siedzeń zwróconych ku sobie. Siada przy oknie, a ja automatycznie wybieram miejsce twarzą do niego, a nie obok. Wyciągam swojego Kindle'a, decydując się, aby spędzić czas z najnowszą lekturą. Problemem jest to, Ŝe mój umysł odczytuje słowa, ale ich nie rejestruje. Muszę się cofnąć do poprzedniej strony. Odczuwanie na sobie jego wzroku powoduje, Ŝe te motylki znowu goszczą w moim brzuchu. – Sprawiam, Ŝe czujesz się zakłopotana? Powoli unoszę głowę, by spojrzeć mu w oczy. – Co? Nie powtarza. Wie, Ŝe go słyszę. MruŜy oczy, bacznie przypatrując

się

temu,

jak

się

zachowuję.

Jest

policjantem.

Oczywiście moŜe być pewny, przez pojawiający się u mnie rumieniec, sapanie i to jak się wiercę, Ŝe robi mi się nieswojo. Najgorsze jest to, Ŝe to on wywołuje u mnie te bzdury. Zmusza mnie do tłumaczenia się. W tym miejscu sprawy stają się kłopotliwe. Nie mogę skłamać. Decydując się być uczciwą, wzdycham i mówię: – Nie wiem, tak, nie. – Dlaczego? –

Jesteś

bardzo

intensywny.

przesłuchiwał. 114

Czuję,

jakbyś

mnie

stale

Kiwa powoli głową. – Przez większość czasu to robię. To jest to, kim jestem. Dlaczego jeszcze? – Nie masz problemu z zadawaniem mi pytań, ale sam jesteś bardzo zamknięty z informacjami na swój temat. – Nie zadałaś mi Ŝadnego pytania. Jego komentarz mnie zaskakuje. Ma rację. Byłam zbyt zakłopotana,

albo

nie

chciałam,

Ŝeby

pomyślał,

iŜ

jestem

zainteresowana nim w jakikolwiek sposób. Pochylam się bliŜej, obniŜając swój głos aŜ do szeptu. – Czy kiedykolwiek kogoś zabiłeś? – Tak. – Ilu? – Jednego. – A Rob? – Nie. Jego odpowiedzi są bardzo robocze, rutynowe. Mój umysł przywołuje róŜnego rodzaju scenariusze, w które musiał być zaangaŜowany,

by

spowodowały,

Ŝe

zabił

innego

człowieka.

Instynktowne, prymitywne spojrzenie miga w jego oczach. Decydując się na zmianę tematu, pytam:

115

– Dobra, wiesz o tym wydarzeniu, które wywróciło moje Ŝycie do góry nogami. Co wywróciło twoje? – Co sprawia, Ŝe myślisz, iŜ coś wywróciło moje Ŝycie do góry nogami? – Jesteś takim policjantem – odpowiadam sfrustrowana. – Nie jest odpowiedzią odpowiadanie pytaniem na moje. – W porządku. – Spuszcza wzrok i obserwuje swoją stukającą nogę. Mija jeszcze kilka sekund, zanim wraca do mnie wzrokiem. – Mój ojciec zabił moją matkę, a potem siebie. Otwieram usta w kompletnym szoku. Poczucie winy skrada się przez mnie za sprowadzenie go do tego połoŜenia. Nie mogę sobie nawet wyobrazić, co przeszedł. Jego odpowiedź natychmiast mnie powstrzymuje. Patrzę niespokojnie przez okno, obserwując nudne, brudne ściany cementowego tunelu kolejowego, przez który właśnie przejeŜdŜamy. Gdy na niego spoglądam, przewierca mnie wzrokiem. – Tak mi przykro, oczywiście z powodu twoich rodziców, ale takŜe dlatego, Ŝe zapytałam. Nie miałam prawa. Nie musiałeś mówić mi prawdy. Jego twarz pozostaje pusta i pozbawiona wszelkich emocji. – Przepraszam – powtarzam. Rysy mu miękną, gdy wzrusza ramionami. – Mógłbym uniknąć odpowiadania. Ale nie chciałem. Jesteś otwarta na mnie. Cieszę się, Ŝe tak jest. – Jestem przytłoczona

116

współczuciem dla tego człowieka, którego ledwo znam. – Czy jest coś jeszcze, co chciałabyś wiedzieć? MoŜesz mnie zapytać – mówi cicho. – Jak dawno temu? – Miałem dziewiętnaście lat, a mój brat – trzynaście. Przyjechała do nas ciotka. – Masz brata? Gdzie on jest? – Studiuje prawo na Uniwersytecie Kalifornijskim. – Musisz być z niego dumny. Teraz kolej na Bena, by wyjrzeć przez okno. – Jestem. Z jego postawy mogę wywnioskować, Ŝe chciałby, aby ta dyskusja się juŜ skończyła. Skupiam się na moim Kindle'u, ale zamiast czytać, mój umysł wędruje do dwóch chłopców, którzy byli absolutnie zbyt młodzi, by stawić czoła takiej tragedii. Tym jednym komentarzem udaje się Benowi przypadkowo wyjaśnić, dlaczego jest taki, jaki jest. Jednocześnie tego nie robiąc. Chcę wiedzieć więcej. Chcę wiedzieć o nim wszystko. Choć to się nie zdarzy. Jestem zbyt dumna i uparta, aby dobrowolnie się na niego otworzyć lub zadać wszystkie pytania, które powodują, Ŝe umieram, by o nie zapytać. Jest zbyt ostroŜny i zniszczony, by chętnie otworzyć się przede mną z własnej woli. To połączenie opuszcza nas, gdy unikamy się wzajemnie po raz kolejny.

117

Rozdział 11 Ben g Ciotka Beth siedziała, wpatrując się tępo w stosy poczty na stole. – Hej – powiedziałem, gdy wszedłem do kuchni. Ominąłem ją, by chwycić picie z lodówki. – Ben, muszę z tobą porozmawiać. Wypełnił mnie strach. Unikałem jej od pogrzebu. Nie wiedziałem, co jej powiedzieć. Nie miałem pojęcia, co się ode mnie oczekuje. Czułem się, jakbym się dusił. Przebywanie w tym domu nie było dobre ani dla Jona, ani dla mnie. A szczególnie nie było dobre dla Beth. ZasłuŜyła na coś lepszego. Usiadłem przy stole naprzeciwko niej, akceptując to, Ŝe ją wysłucham. Uśmiechnęła się ciepło i wzruszyła ramionami. – Ben, musisz wyjechać. Musisz się przenieść do Nowego Jorku i nie martwić się o mnie, czy o Jona. – Nie mogę teraz wyjechać. Jon jest za młody. – Ben, zamierzam sprzedać dom. Jon i ja nie potrzebujemy tych wszystkich pokoi. – Machnęła na stos poczty na stole i dodała: – SprzedaŜ mojego domu pomoŜe spłacić te wszystkie rachunki. PomoŜe równieŜ tobie w osiedleniu się w Nowym Jorku.

118

– Nie ma mowy. – Nie moŜesz mnie od tego odwieść. Mój mózg juŜ to przerobił – powiedziała. – Chcę tu być. On mnie potrzebuje i zasługuje na lepsze Ŝycie niŜ to. – Ben. Nie jestem tu z powodu poczucia winy czy z jakiegokolwiek innego. Jestem tu tylko dlatego, Ŝe chcę być. Chcę wychować Jona tak, jakby to zrobiła moja siostra. Jest to dla mnie waŜne. Równie waŜne jest dla mnie to, Ŝe Ŝyjesz i podąŜasz własną ścieŜką. Moja siostra świetnie się spisała, wychowując cię. Teraz musisz wyjechać i uczynić ją dumną. To twój czas, aby kształtować swój własny los. Proszę, pomyśl o tym. – Wstała, pocałowała mnie w czubek głowy i podała mi jakąś pocztę. – Ten jest dla ciebie. Było na nim moje nazwisko i adres. Stempel pochodził z dnia, w którym ojciec zabił matkę. Nie mogłem się zmusić, aby otworzyć ten cholerny list.

g Reszta podróŜy pociągiem jest trochę niewygodna. Nieco ją draŜnię, prowadzimy jakąś rozmowę na błahe tematy, ale głównie siedzimy pogrąŜeni w swoich myślach. W chwili gdy pociągnąć wjeŜdŜa na stację, dotyka moje ramię i mówi: – Ben, przykro mi, Ŝe się wtrąciłam w nieswoje sprawy.

119

– Nie wtrąciłaś się – odpowiadam, kręcąc głową. Mija chwila, gdy tak patrzymy na siebie. Decydując się złamać zaklęcie, biorę jej torbę z ramienia i wyprowadzam ją z pociągu. Andrea i Rob siedzą w samochodzie, czekając, kiedy zejdziemy z peronu. Andrea przylega do pleców Elli i natychmiast zaczyna nadawać, nieco rozpraszając niepokój, który osiedlił się nad nami. Pokazuje Elli swój pierścionek i opowiada jej kaŜdy szczegół z oświadczyn Roba. – JuŜ jej to mówiłaś, kochanie. – Uśmiecha się Rob. – Och, tak? – NiezraŜona Andrea kontynuuje swój potok myśli. Widzę odbicie Elli w swoim bocznym lusterku. Uśmiecha się i kiwa mechanicznie głową, za kaŜdym razem gdy patrzę na nią w oknie lub w tyle za mną. Nadal przyglądam się jej dyskretnie, studiując rysy. Ta dziewczyna jest oszałamiająca. Przypomina mi tę aktorkę z Who's The Boss, w której się zadurzyłem, gdy byłem nastolatkiem. ZauwaŜyłem, Ŝe gdy się denerwuje, szybko oblizuje dolną wargę. I zawsze zanim zacznie się śmiać, najpierw lekko się uśmiecha. Kiedy się koncentruje, okręca sobie kosmyk włosów. Jej zapach wypełnia moje zmysły. Nie jest ani banalny, ani przytłaczający. Tylko słodki i subtelny i sprawia, Ŝe chcę powąchać jej szyję, a będąc tam, chciałbym równieŜ ją pocałować. – No więc rezerwację na kolację mamy na ósmą. TakŜe jest kilka godzin na zrelaksowanie się. Ben, idziemy w to miejsce, które uwielbiasz. – Andrea rozprasza moją wizualizację. 120

– Brzmi dobrze – mówię swoje pierwsze słowa, odkąd wsiadłem do samochodu. Kilka

minut

później,

zwalamy

się

do

ich

niewielkiego

mieszkanka. Ich patio jest prawie tak duŜe jak całe mieszkanie. Jest w stanie pomieścić wygodnie cztery osoby i jest to moje ulubione miejsce z widokiem na morze. Szczególnie lubię tam siedzieć bladym świtem i oglądać wschód słońca. Kiedy Andrea szykuje Elli sypialnię dla gości i wyjaśnia, Ŝe ja będę na kanapie, dodając, Ŝe tylko wtedy, gdybyśmy nie chcieli się dzielić, decydujemy się na siedzenie na plaŜy i rozkoszowanie wspaniałą pogodą. – Mamy wam wiele do przekazania. Chcemy małą i kameralną uroczystość,

tylko

najbliŜsza

rodzina

i

najbliŜsi

przyjaciele.

Chcielibyśmy, aby ceremonia ślubna odbyła się na Arubie lub na Bermudach. RozwaŜamy terminy tej jesieni. – Oczywiście muszę się upewnić, Ŝe Farley nie będzie miał nic przeciwko – wypala Rob. Andrea kiwa głową na jego komentarz, a on wzrusza ramionami. – Kochanie, mówiłem ci, Ŝe teraz tak będzie przez jakiś czas. – Kto to jest Farley? – pyta Ella. Wymieniamy z Robem szybkie spojrzenie. – To nasz oficer nadzorujący w nowej sprawie, w której bierzemy udział – wyjaśnia Rob. – Powstrzyma cię od ślubu? – pyta z niedowierzaniem Ella. 121

– Wątpię. Ale to nie znaczy, Ŝe nie muszę się upewnić, Ŝe nie będzie to z niczym kolidowało. – To musi być jakaś szczególna sprawa – mówi, zanim spogląda w moim kierunku. – W zasadzie – odpowiada Andrea, dotykając swojej wargi palcem wskazującym, gdy jest pogrąŜona w myślach – nasze zaręczyny dają mi małŜeńskie przywileje. – Niewystarczające, Barbie. – Unoszę brew na jej Ŝałosną próbę. – Jesteś wścibska, a fakt, Ŝe twój narzeczony ma długi język, mówi mi, Ŝe znasz juŜ szczegóły tej sprawy. PoniewaŜ nie znam Elli jak własnej kieszeni i moŜe być szpiegiem, to wiem, Ŝe musimy przestać o tym mówić. – Odwracam wzrok do Elli i puszczam jej oczko. Co oczywiście nie umyka to Andrei. – Co to było? Ella irytuje się na wytrzeszczone oczy swojej przyjaciółki. – Rozmawialiśmy o naszym połoŜeniu i zdecydowaliśmy się, Ŝe będziemy dla siebie uprzejmi. – W momencie gdy Andrea otwiera usta, Ŝeby coś powiedzieć, Ella wskazuje palcem i dodaje: – NIE! NiezraŜona Andrea mówi: – Nie wiesz, co mam zamiar powiedzieć, suczko. – Tak wiem. Nie. – Jesteś zbyt wredna, aby być moją druhną – burczy pod nosem Andrea.

122

– No zobacz, jesteś wredna. – Decyduję się draŜnić Ellę, potwierdzając oświadczenie Andrei. – Właśnie dziś rano jej to mówiłem. – Tego ranka? Jesteście tu dopiero od godziny. Ella wzdycha na moją gafę. – Czy nie jest juŜ czas, aby przygotować się na kolację? Jestem głodna. – Tak bardzo wam kibicuję. – Andrea kiwa głową. Odwraca się do Roba i mówi: – Kochanie, zapamiętaj moje słowa.

– CzyŜ Ella nie wygląda wspaniale? – spytała mnie Andrea, gdy wpakowaliśmy się do samochodu. – Tak. – To wszystko, co odpowiedziałem na jej stwierdzenie. Sukienka, którą miała załoŜoną, opinała się na jej krzywiznach, kończąc się w połowie uda. Była jasnoróŜowa i nie mogłem przestać się gapić na nią przez całą noc. Andrea opuszczała wszystkie postoje, aby upewnić się, Ŝe Ella i ja byliśmy fizycznie blisko siebie przez całą noc. Wskoczyła na przednie siedzenie w samochodzie, zostawiając nas, byśmy dzielili małe tylne siedzenie. PoskarŜyłem się na zgięcie mojego prawie sto dziewięćdziesięcio centymetrowego ciała. Odpowiedzią Andrei było, Ŝe 123

z tyłu ma chorobę lokomocyjną i Ŝebym zrobił to dla niej. Musiałem wdychać zapach Elli przez całą drogę do restauracji, kiedy siedziała centymetry ode mnie. Trzymała swoje dłonie, bezpiecznie zaciśnięte na torebce, która leŜała jej na kolanach i wepchnęła się aŜ w przeciwległe drzwi, starając się zostawić trochę miejsca między nami. W restauracji zachowanie dystansu było duŜo trudniejsze. Dzieliliśmy jedną stronę boksu w słabo oświetlonym pomieszczeniu. Siedzisko uniemoŜliwiało jakikolwiek manewr, zrównując nas od ramienia do kolana. Czucie jej ciała przy moim powodowało u mnie wewnętrzny niepokój. Pomiędzy daniami z pewną ulgą połoŜyłem rękę na nasze oparcie. ZŜerało mnie nowe pragnienie, by owinąć jej włosami swoje palce. Chciałem wiedzieć, czy są tak jedwabiste i miękkie, na jakie wyglądają. Nie trzeba dodawać, Ŝe myśli o dotykaniu Elli naszły mój umysł w trakcie posiłku. Ku zaskoczeniu kolacja była przyjemna. Rozmowa pomiędzy naszą czwórką płynęła swobodnie i wiele się śmialiśmy. Nie było Ŝadnego przymusu czy niezręczności. Andrea wiele poczyniła w tym kierunku, nie pozwalając na ciszę w jakimkolwiek momencie tej nocy. Po kolacji wróciliśmy do domu, resztę wieczoru spędziliśmy, pijąc wino i oglądając powtórki Taxicab Confessions. To oczywiste, Ŝe czujemy do siebie pociąg. Jest to jeszcze bardziej oczywiste, Ŝe oboje z nim walczymy. Ona ma swoje powody, a ja mam swoje. To jak wyglądała, kilka kieliszków wina, przebywanie przy niej całą noc, i to Ŝe nie uprawiałem seksu od wielu dni, czyniło bardzo trudnym zapamiętanie swoich powodów. 124

Jest blisko poranka i oczywiście nie śpię. Siedzę w swoim ulubionym miejscu na balkonie, czekając na wschód słońca. Uspokajające dźwięki fal nie relaksują mnie. Jest we mnie skumulowana frustracja i energia seksualna. Staram się myśleć o pracy, co zazwyczaj jest dla mnie bardzo proste do wykonania. Mój umysł odmawia współpracy, cofając się do Elli i mojego pragnienia, aby ją mieć. Nigdy nie czułem takiej potrzeby. Jeśli czuję pociąg do dziewczyny, działam, koniec historii. Więcej razy niŜ mniej, po jednej nocy, szybko się okazuje, Ŝe ona jest spoza mojego układu i odkrywam, Ŝe łatwo mi jest ruszyć dalej. Z Nat pociąg seksualny pozostał, ale powodem, dla którego zostałem z nią, była głównie wygoda dobrego bzykanka i lenistwo, by to zakończyć. Tak naprawdę nie było potrzeby, aby to kończyć, gdy się działo... aŜ do niedawna. Moja logika twierdzi, Ŝe jesteśmy z Ellą dorośli. Powinniśmy być w stanie wziąć pod uwagę nasz pociąg i pieprzyć konsekwencje. Z tego, co mogę powiedzieć, w tym momencie swojego Ŝycia ona nie chce powaŜnego związku. Gdyby skończyło się między nami, powinniśmy być wystarczająco dojrzali, aby pozostać przyjaciółmi dla dobra naszych wspólnych przyjaciół. Jakby moje myśli ją tu wzywały, drzwi od patio się otwierają po cichu i Ella stoi na zewnątrz. Patrzy przez kilka sekund na ocean, nie wiedząc, Ŝe siedzę w ciemnym kącie. Wchodzi na balkon i opiera łokcie na poręczy. Stoi plecami do mnie i wciąŜ nie ma pojęcia, Ŝe tu jestem. Obserwuję, gdy patrzy w niebo, włosy spływają jej w dół po plecach. Ma na sobie krótką koszulkę i szorty. Jest boso i jest olśniewająca. Powietrze jest chłodne, zbyt chłodne, by była tu praktycznie naga. 125

Z kaŜdą minutą, która mija, staje się bardziej świadomy niesamowitości tej sytuacji. Im dłuŜej czekam, tym trudniej będzie mi wyjaśnić, dlaczego nie ujawniłem swojej obecności. Nie mogę się powstrzymać i nadal przyglądam się jej jak zboczeniec przez następnych kilka długich minut. Moja świadomość krzyczy – to jest złe. Wpatrywanie się, gapienie na jej gorące ciałko bez jej wiedzy jest, kurwa, po prostu złe. – Przeziębisz się tutaj – mówię cicho, by uniknąć zaskoczenia jej. Mój plan spala na panewce, a ona gwałtownie obraca się dookoła, patrząc się na mnie z ręką na piersi. – Przepraszam, nie chciałem cię przestraszyć. – Nie miałam pojęcia, Ŝe tu siedzisz. Serce mi wali – odpowiada chropowatym szeptem. – Dlaczego się nie odezwałeś? – Właśnie to zrobiłem. – Jestem tutaj od kilku minut. – Spogląda w dół na swoje gołe nogi i zdaje sobie sprawę, Ŝe ja równieŜ je widzę. Kiedy podchodzę do niej, oblizuje dolną wargę, zdradzając zdenerwowanie. – Miałem nadzieję, Ŝe wrócisz do środka. Natychmiast pojawia się rozzłoszczona Ella. – Przepraszam, Ŝe przeszkodziłam. – Odwraca się w stronę drzwi, ale ja odruchowo wyciągam rękę, by chwycić ją za ramię. – Nie miałem tego na myśli. Jesteś tak cholernie obronna.

126

– A ty jesteś bardzo nieprzyjemny. Jak miałam cię zrozumieć? – Jest tu zimno i miałem nadzieję, Ŝe szybko wrócisz do środka, i nie będę musiał się przyznać, Ŝe byłem tu i cię obserwowałem. – Jej oczy rozszerzają się w szoku. Sama jestem wręcz zaskoczony swoją uczciwością. Dlaczego, do cholery, musiałem to przyznać? WciąŜ trzymając ją za ramię, patrzymy się na siebie. Ta kobieta doprowadza mnie do szału, zarówno w ten zły jak i dobry sposób. Walka pomiędzy powiedzeniem jej, Ŝeby odeszła, a pocałowaniem jej jest jak przeciąganie liny w mojej głowie. Wyczuwam swoim dotykiem, Ŝe jej skóra jest chłodna. Rozluźniam uścisk, ale zatrzymuję swoją rękę owiniętą wokół jej ramienia. Spogląda na nią, wiedząc, Ŝe wciąŜ ją trzymam. Kiedy patrzy mi w oczy, rozzłoszczona Ella odchodzi, a bezbronna Ella gapi się na mnie. Wystawia język i szybko przejeŜdŜa nim po swojej dolnej wardze, zanim zamyka razem usta. – Nie gram w Ŝadne gry. Jesteś bardzo atrakcyjna i to oczywiste, Ŝe czujesz do mnie to samo. – No i? – No i... chcę cię pocałować. Ale chcę takŜe cię udusić, jednak w tej chwili potrzeba, aby cię pocałować wygrywa. – Dlaczego musisz być taki... – MiaŜdŜę jej usta swoimi, natychmiast ją uciszając. Nie opiera się mojemu pocałunkowi, nawet kiedy zatapiam ręce w jej włosach. Są w dotyku takie, jak sobie wyobraŜałem, praktycznie powodują, Ŝe głośno jęczę. Chwyta mnie 127

rękoma za przedramiona. Zamiast odepchnąć, pochyla się do mojego ciała, by się podeprzeć. Po kilku sekundach uderza rzeczywistość, bo zaczyna walczyć, by się uwolnić. Opuszczam ręce do jej krzyŜa, mocno trzymając ją przy sobie. Przestaje walczyć i pochyla się bliŜej, wbijając palce w moje włosy. Muskam całą powierzchnię jej ust swoim językiem, a ona mi na to pozwala. Kiedy się wycofuję, jej język nieśmiało przedostaje się w moje usta. Zasysam go, mając nadzieję, Ŝe tak pozostanie. Mój mózg jest całkowicie świadomy faktu, Ŝe ten pocałunek nie moŜe posunąć się dalej, ale mojego nabrzmiałego kutasa, który jest między nami, to co najmniej jakby nie obchodzi. Brak tlenu zmusza mnie, by oderwać się od jej ust. – Jezu... Ella. Moje oczy ograniczają patrzenie jedynie do jej ust, obrzękniętych od moich warg. Reperkusje po naszym pierwszym pocałunku powodują, Ŝe przechodzi przeze mnie impuls kończący się na moim kroczu. Te jej oczy przekonują mnie, Ŝebym znów ją pocałował. Sposób w jaki na mnie patrzy, powoduje, Ŝe mój mózg mówi mojej silnej woli, by poszła się pieprzyć. Jej utrzymujący się na języku smak, zmusza mnie do rozpoczęcia w miejscu, w którym skończyliśmy, bo rozpaczliwie chcę więcej. Mógłbym tu tak stać całą noc, całując ją. Kiedy wsuwam ręce pod jej koszulkę, czuję, Ŝe ma całe ciało usiane gęsią skórką i to zmusza mnie do przerwania pocałunku. Otwiera oczy, oszołomiona tym, co się właśnie stało.

128

– Jesteś wychłodzona – mówię jej w usta. I zacieśniam swoje objęcia, próbując ją ogrzać, próbując powstrzymać ją od zostawienia mnie. Zamyka oczy i potakuje powoli głową, puszczając moje włosy. Kiedy nasz wzrok się spotyka, widzę w niej tę samą walkę wewnętrzną, którą czułem tuŜ przed tym, zanim ją pocałowałem. Palcami śledzę bliznę po boku jej szyi. Patrzy na mnie z szeroko otwartymi oczami. Rozpaczliwie chciałbym ją zapytać, ale jednocześnie nie chcę zniszczyć tego, co właśnie miało miejsce między nami. W momencie, w którym mam zamiar ponownie ją pocałować, wypala bez zastanowienia: – Nie powinniśmy tego robić. – Jej słowa są sprzeczne z tym, co maluje się w jej oczach i nie gaśnie, a sposób w jaki jej palce chwytają moją koszulkę, potwierdza jej dalszy konflikt. – Nie jest mi przykro. Gdy przetwarza to, co właśnie przyznałem, powoli zginam się, by znowu ją delikatnie pocałować. Ten pocałunek jest bardziej łagodny i powolny, a ona znowu go akceptuje. Jesteśmy częściowo bez tchu, kaŜdy w równym stopniu dotknięty przez drugiego. – Chciałem cię pocałować od wielu dni – wyznaję przy jej ustach. Cholera, co jest w niej takiego, Ŝe zmusza mnie do wygadywania się?

129

Jej obronna kurtyna idzie w górę, natychmiast gdy dociera do niej rzeczywistość. – To czego ty chcesz, to szybkie bzykanko. – Odchodzi i siada na jednym z krzeseł znajdujących się na patio. – Nie jestem zainteresowana nowym układem. Bulgocze we mnie gniew. Czy jestem na nią zły za odrzucenie mnie, czy za powiedzenie prawdy? Ella podciąga w górę nogi i otula je ramionami, by się ogrzać. Patrzy, jak wchodzę bez wyjaśnienia do środka. Chwytając koc z kanapy, wracam, by znaleźć ją z czołem przyciśniętym do kolan. Na jej twarzy rysuje się zaskoczenie, gdy bez słowa owijam wokół niej koc. – Jesteś tak dezorientujący. – Dlaczego? – pytam naprawdę ciekaw, co ma na myśli. Obserwuje, gdy siadam obok niej. – Jesteś tako samo fiutem, jak i miłym facetem. – Co sprawia, Ŝe masz mnie za fiuta? – kwestionuję. Patrzy na ocean, biorąc głębokie wdechy. Wiem, Ŝe potrafię być kutasem, ale dlaczego ona odnosi wraŜenie, Ŝe nim jestem? Potrafi dokopać sarkazmem tak bardzo jak i ja. – Mogę stwierdzić, Ŝe ty takŜe jesteś bardziej suką niŜ sympatyczną osobą. – Fakt, Ŝe właśnie to powiedziałeś, wskazuje na mój punkt widzenia. Większość facetów nie powiedziałoby tego kobiecie. Większość facetów próbowałaby być urokliwa, gdyby chcieli znaleźć się z nią w łóŜku.

130

– Zakładasz, Ŝe chcę cię zaciągnąć do łóŜka z powodu jednego pocałunku? – Unosi brwi i się ironicznie uśmiecha. – Okej, powiedzmy, Ŝe tak. To ci przeszkadza? Fakt, Ŝe jestem uczciwy? – Powinno, ale tak nie jest. Myślę, Ŝe część, która mnie denerwuje to twoja pewność, Ŝe mi to nie przeszkadza. Jak gdyby skoro ty wiesz, Ŝe ja wiem, to mi to nie powinno przeszkadzać. Śmieję się z jej paplaniny. – Nie mam pojęcia, co właśnie powiedziałaś. – Ty mnie dezorientujesz – mruczy tak cicho, Ŝe ledwo ją słyszę. – Postaram się nie być nieprzyjemnym fiutem, jeśli nie będziesz się starła być oczywistą suką. Umowa? – Wyciągam dłoń, a ona ściska ją, kiwając głową. – Wydaje się, Ŝe zawieramy duŜo umów. – Z wyjątkiem tych, które chciałbym zawrzeć. – To jest ponownie ten wewnętrzny fiut. Ruszam się, by wstać przed nią. Patrzy w górę tymi swoimi ogromnymi, brązowymi oczami, czekając, aŜ coś powiem. – To był tylko pocałunek, Ella. To prawda, Ŝe spowodował, iŜ chciałbym pieprzyć się z tobą do nieprzytomności tu i teraz. Ale masz rację, Ŝe to jest właśnie ten kutas we mnie. Ten miły facet chciałby cię po prostu trzymać przez wiele godzin i nadal rozkoszować się moŜliwością całowania ciebie. Problemem jest to, Ŝe ty nie chcesz, by to się wydarzyło. – Pod wpływem impulsu, zginam się, by w

131

przekonujący sposób ją pocałować. Pozostając centymetry od jej twarzy, szepczę: – Wkrótce wzejdzie słońce. Obserwowanie tego jest spektakularne... orgastyczne. – Kiedy gapi się na mnie, składam kolejny mocny pocałunek na jej ustach, zanim znikam z powrotem w środku. Kurwa, chcę jej. Tylko z powodu smaku jej ust, robię się twardy jak skała. Niechętnie decyduję się wziąć prysznic, aby złagodzić pragnienie, którego przysporzyła mi Ella.

132

Rozdział 12 Ella

Jaki facet przyznaje, Ŝe chce się pieprzyć z kobietą, którą ledwo zna, do nieprzytomności? Jakiej kobiecie się to podoba? Twierdzi, Ŝe nie gra w gry. Jest pieprzonym kłamcą. Manipuluje umysłem, a ja tego nie lubię. Nie lubię sposobu, w jaki sprawia, Ŝe się czuję. W jego obecności jestem ogłupiała, oniemiała i mam bałagan w głowie. Balansuję między nienawidzeniem go, a pragnieniem. Nawet gdy go nienawidzę, nadal go pragnę. A gdy go pragnę, to nienawidzę za to, Ŝe sprawia, Ŝe go pragnę. Jestem w pełni świadoma, Ŝe to powoduje, iŜ brzmię jak absolutna wariatka. Słońce powoli zaczyna się wyłaniać i… ma rację. To jest spektakularne i orgastyczne. Obserwowałam wschód słońca nad oceanem wiele razy. Za kaŜdym zapierało mi dech. W stanie hipnozy przysuwam się jeszcze bliŜej poręczy. Gdy pomarańczowa kula bardziej się wyłania, wygląda tak, jakby kołysała się na falach. Kolor jest wspaniały, najbardziej intensywna pomarańcz, jaką kiedykolwiek widziałam. Odgłos otwierania przesuwanych drzwi na patio powoduje, Ŝe serce gwałtownie uderza mi w klatce piersiowej. Ciągle czuję mrowienie na ustach od jego pocałunku. Zostawił mnie całkowicie 133

nakręconą, pulsującą w całym ciele i kompletnie zdezorientowaną. Kiedy czuję, Ŝe staje obok mnie, odwracam się, by na niego spojrzeć. Patrzy przed siebie ze spokojnym wyrazem twarzy. Włosy ma mokre. Krople wody spływają mu na szyję, przykuwając moją uwagę. – Czy kiedykolwiek widziałaś coś piękniejszego? – Nie – odpowiadam, wciąŜ wpatrując się w niego. Nie widziałam. Gdy się do mnie odwraca, przesuwam wzrok w stronę słońca, które nadal wschodzi. – Ja teŜ – mówi do mojego profilu. WciąŜ patrząc na wschód słońca, pytam: – Ty teŜ, co? – Walczę z pragnieniem, by na niego spojrzeć. Martwię się, czy tym razem to ja będę tą, która zmiaŜdŜy mu usta w pocałunku. – Jestem takŜe zdezorientowany. Ty mi równieŜ mącisz w głowie. Przegrywam swoją bitwę i powoli obracam się do niego. Przebiega szybko wzrokiem po mojej twarzy, lądując na rozchylonych wargach i czeka kilka sekund, zanim wraca do oczu. – Mącisz mi w głowie – powtarza. – W jaki sposób?

134

– W kaŜdy. – Spogląda jeszcze raz na wschód, zanim odwraca się do mnie. – Nie chcę, abyś odebrała to w niewłaściwy sposób. MoŜesz postarać się nie być o wszystko na mnie zła, tak jak zwykle? – Spróbuję. – Kiedy nie jestem blisko ciebie, nigdy nie pojawiasz się w moich myślach. Ale kiedy jestem blisko, przejmujesz władzę nad kaŜdą moją myślą. Patrzy, jak przetwarzam te słowa. Jego wyznanie trochę mnie dotyka. RóŜnica między nami jest taka, Ŝe ja myślałam o nim nieustannie. Mam rozumieć, Ŝe to dlatego, Ŝe jest facetem, typowym skoncentrowanym–na–sobie–poniewaŜ–świat–się–kręci–wokół–niego facetem. Powinnam być podekscytowana, słysząc, Ŝe myśli o mnie przynajmniej przez część czasu. Z wyjątkiem tego, Ŝe nie potrafię przejść obok pierwszej części jego wypowiedzi. Owijam się mocniej kocem, ale to nie powietrze jest przyczyną dreszczy, które przeze mnie przepływają. To on. Patrzy na moje bose stopy i kręci głową. – Ella, rozchorujesz się. – Podnosi mnie i wnosi do mieszkania, do pokoju gościnnego. Kiedy kładzie mnie na łóŜku, całuje w nos i mówi: – Prześpij się. Przy drzwiach jeszcze raz spogląda na mnie przez ramię, zanim je za sobą zamyka.

135

Choć jestem przyjemnie i ciepło otulona, przebiega przez mnie kolejny dreszcz. Zastanawiam się, co teraz robi. Czy leŜy na kanapie, patrząc w sufit, zastanawiając się, co ja robię? Czy pamięta, w jaki sposób czuł moje usta, tak jak ja pamiętam jego? Gdyby wrócił do tego pokoju, to czy powstrzymałabym cokolwiek, co by się wydarzyło? Nie sądzę, bym mogła. To mnie rozczarowuje, Ŝe byłabym taka chętna, taka szybka, by mu ulec. Nie jestem taka. Im dłuŜej leŜę na tym łóŜku, tym bardziej wątpię, Ŝe byłabym w stanie go powstrzymać, gdyby teraz wszedł przez te drzwi. Zaledwie kilka minut później czuję zapach kawy, który mnie budzi. Chwytam swoją komórkę i mruŜę oczy, by zobaczyć, Ŝe jest dopiero po dziewiątej. Po tym jak Ben ułoŜył mnie do snu, musiałam zasnąć bardzo głęboko. Nie pamiętam szczegółów, ale cokolwiek mi się śniło, pozostawiło mnie bardzo niezaspokojoną... a moŜe sprawiła to gra wstępna Bena, którą mnie obdarzył, zostawiając jako pragnący bałagan. W transie się poprawiam, by wyglądać dość przyzwoicie, zanim szorując nogami, idę do salonu. Zastanawiając się, gdzie wszyscy poszli, szybko nalewam sobie kawę i znajduję Andreę, siedzącą na patio. – Hej – mówię, kiedy przysiadam obok niej. Jest cieplej niŜ było dziś rano, ale w powietrzu czuć jeszcze chłód. Gdy przypominam sobie jego Ŝyczliwość i troskę o moje samopoczucie, rozgrzewa mnie to od środka.

136

– Dzień dobry. Jak się spało, księŜniczko? To kiedy w końcu dotarłaś do łóŜka. – Patrzy na mnie znad krawędzi kubka kawy, prowokując, by mogła przyznać, Ŝe widziała nas w nocy. Udając niewiedzę, pytam: – Co jest w twojej filiŜance? Trochę wcześnie, abyś sięgała po butelkę, Andrea. – Będziemy grać w tę grę? Wybierając odwrócenie jej uwagi, mówię: – Gdzie są chłopcy? – Wyszli pobiegać. W drodze powrotnej przyniosą bułki. No więc? Czuję, Ŝe na mnie patrzy. Mogę próbować odciągnąć jej uwagę, ale im szybciej zajmę się jej pytaniami, tym lepiej. – W porządku, dobrze. Co chcesz wiedzieć? – Pieprzyłaś się z nim? – Nie! Jezu Chryste, Andrea. – Przykro mi – natychmiast odpowiada. – Oczywiście, Ŝe tego nie zrobiłaś. To niewłaściwe z mojej strony, Ŝe tak zakładałam. Po prostu to całe flirtowanie między wami wczoraj, i to Ŝe zobaczyłam go wtedy bladym świtem, wychodzącego od ciebie z pokoju, i no cóŜ... – Wzrusza ramionami, dodając: – Myślę, Ŝe to po prostu poboŜne Ŝyczenie z mojej strony. – Widziałaś go? 137

Unosi brwi. – Tak. Pocałował mnie w policzek i bez słowa wyszedł na balkon. Moja wyobraźnia szalała, zastanawiając się, co się wydarzyło między wami. – Kiedy w milczeniu wpatruję się w ocean, ona przesłuchuje. – Ella, jestem twoją najlepszą przyjaciółką. Nie moŜesz mi tego robić. – Czego robić? – Zostawiać mnie w mroku. Nic nie mogę na to poradzić, ale śmieję się z rozpaczy w jej głosie. – Nic się nie wydarzyło. – Kłamiesz, Ella. – Nie kłamię. Nie mogłam spać. Przyszłam tutaj, aby zaczerpnąć świeŜego powietrza. On juŜ tu był. Rozmawialiśmy trochę... no i pocałował mnie. Zmarzłam przez to, więc owinął mnie w koc, a potem wyszedł. – Dobra, wróćmy do tej części z pocałunkiem. Widziałam go, jak opuszczał twój pokój. – Zanim odszedł, kazał mi zostać i obejrzeć wschód słońca. No i tak zrobiłam. To było tak piękne. Wrócił, gdy jeszcze tu byłam. Miałam dreszcze, więc zaniósł mnie do łóŜka. – Kiedy oczy praktycznie wychodzą jej z orbit, dodaję: – PołoŜył mnie spać i wyszedł. Nic się nie stało. – Ale coś się stało. Całowałaś się. Jak do tego doszło?

138

– Pocałował mnie. Odpływam w myśli i zastanawiam się, jak nasze wargi doskonale do siebie pasują. Czuję wewnętrzny ból, pamiętając, jak skutecznie rozdzielił moje usta swoim językiem i badał nim ich wnętrze. Podświadomie muskam palcami swoje wargi, nie zwaŜając na szeroko otwartą buzię Andrei. Trwa to, dopóki nie odchrząkuje. – Co? – Musiało być przyjemnie. Praktycznie doszłaś, siedząc tu obok mnie. Macham na nią ręką. – Zamknij się. – Lubicie się. Ustąpisz mi? MoŜesz przyznać mi rację? – To jest skomplikowane. Robi sarkastyczne wzdechnięcie. – Nie, nie jest. MęŜczyźnie podoba się kobieta, kobiecie podoba się męŜczyzna, a następnie męŜczyzna i kobieta Ŝyli długo i szczęśliwie. Proste. – To nie jest takie proste. – Ona naprawdę nie rozumie. Nadal utrzymuję, Ŝe nie chodzi mi o to, by mieć porządne i przyjemne długo i szczęśliwie. Andrei na tym zaleŜało. Gdy poznała Roba, to dość wiele z tego o czym mówiła teraz, wydarzyło się między nimi. Nie było Ŝadnego zamieszania. Nie było potrzeba Ŝadnych umów.

139

Podchodzę do balustrady, aby popatrzeć na fale. Plecami do niej, przyznaję: – Andrea, to nie zadziała. On nie chce długo i szczęśliwie. On nie chce niczego, oprócz niezobowiązującej, pieprzonej umowy. A ja nie chcę być dla nikogo tylko umową. Męskie chrząknięcie powoduje, Ŝe obie nasze głowy odwracają się gwałtownie w stronę drzwi. Rob stoi z torbą w ręku. A Ben stoi z załoŜonymi rękoma i przeszywa mnie swoim policyjnym spojrzeniem. Włosy ma w nieładzie. Koszulka jest przepocona. Spodnie wiszą mu nisko na biodrach, a cienka tkanina między jego nogami ujawnia dokładnie tyle, aby pochwycić moją uwagę. Kiedy oczami wędruję z jego ciała do twarzy, uśmiecha się arogancko na to, jak go studiuję. Czuję, jak rumienią mi się policzki. Ja pierdolę. – Hmm... Przepraszam, Ŝe przeszkadzam – mówi Rob, zanim chrząka. – Kochanie, musimy iść. – Co? Dlaczego? – Nastąpił taki rozwój sytuacji, Ŝe musimy wrócić do miasta. – Cholera. Miałam zaplanowane idealne popołudnie dla naszej czwórki. Rob wyciąga rękę do Andrei i ciągnie ją, by wstała. – Przykro mi. Zaproszenie waŜne w późniejszym terminie? – Wiele mi zawdzięczasz, Robercie Withers.

140

– Zawdzięczam ci wszystko – mówi, zanim upuszcza torbę z bułkami na krzesło i wciąga Andreę w ramiona. Cokolwiek szepcze jej do ucha, musi ją to uspokajać, opierając się na ich improwizowanej sesji obściskiwania się. Ukradkiem spoglądam na Bena. WciąŜ patrzy na mnie z niezgłębionym wyrazem twarzy. Mogłoby być jeszcze gorzej? Podrywam torbę z krzesła i wchodzę prosto do mieszkania. Gdy wyciągam bułki i kroję je, czuję go za sobą. Zapach jego mydła przenika powietrze dookoła nas. Jak ktoś moŜe pachnieć jeszcze lepiej po wymagającym wysiłku treningu? – Ella – wymawia moje imię z Ŝalem. Ton jego głosu natychmiast stawia mnie na pozycji obronnej. – Co? – pytam, wciąŜ zajęta swoją bułką. Mój mózg krzyczy do niego: No wyrzuć to z siebie. Powiedz to juŜ! Powiedz mi, Ŝe ten pocałunek był wielkim błędem, Ŝe to nigdy nie powinno się zdarzyć. Powiedz to, abym mogła ruszyć do przodu, tak bym mogła zapomnieć ten dzień, w którym cię poznałam. Odwraca mnie przodem do siebie. Ma nieczytelny wyraz twarzy. Czuję, jakby mijała wieczność, gdy tak stoimy twarzą w twarz. To oczekiwanie mnie zabija. Pragnienie, aby go pocałować przytłacza mnie, zaciemnia moją ocenę sytuacji. Proszę, powiedz to, Ben, wewnętrznie go błagam. Muska moją dolną wargę kciukiem, odwraca się ode mnie i nic nie mówi. 141

Rozdział 13 Ben

– Jesteś jakiś cichy – mówi Rob, rzucając na mnie okiem, gdy wiezie nas z powrotem na Manhattan. – Zawsze jestem cichy. Jesteś jedynym, który potrafi nadawać jak kobieta. – Za to teraz jesteś naprawdę zabawny. Myślisz o Politto? – Tak – kłamię. Ale nie myślę o Politto. Myślę o niej. Odkąd zobaczyłem ją na siłowni dwa dni temu, jest jedyną, cholerną rzeczą, którą mam w głowie. Od tego momentu nie myślałem o Politto, ani o sprawie. A od rana nie myślałem o niczym innym, niŜ o smaku jej ust. Mogę sobie tylko wyobrazić, jak smakuje reszta jej ciała. – Jak brzmiał Farley? – Co? Rob spogląda na mnie. – Jak. Brzmiał. Farley? – Na wkurzonego jak zawsze. Głośno wzdycha. – Jak myślisz, czego chce? 142

– Nie mam pojęcia. – Muszę się zmusić, by myśleć o swojej pracy. To rozproszenie jest dokładnie tym, czego chciałem uniknąć. Jedyną rzeczą, która powinna zaprzątać mi teraz myśli, jest Politto. Obracam się i chwytam torbę z tylnego siedzenia. Teczka, którą spakowałem, a zawierająca szczegóły sprawy, nie została nawet otwarta, odkąd wyszedłem od siebie z domu. Przeczytałem te fakty ze sto razy, mimo Ŝe znam je na pamięć. Ojciec Politto – Victor Senior, był zastępcą w rodzinie Volante z Chicago. Politto i Angelo Volante byli jak bracia. Volante został zabity w

swoim

domu

dwadzieścia

trzy

lata

temu.

Politto

Senior

natychmiast stał się szefem rodziny Volante. Kilka dni później Ŝona i dziecko Volante zginęli tragicznie w poŜarze. Szybko pojawiły się podejrzenia co do śmierci Volante, wszystko wskazuje na Politto. Wkrótce potem, w oparciu o zeznania informatora, Politto Senior został skazany za morderstwo Volante. Politto został skazany na doŜywocie bez moŜliwości wcześniejszego zwolnienia. Za zdrajcę uwaŜany był ktoś, będący bardzo blisko rodziny Volante. Politto Senior nadal kierował rodziną z celi, ze swoim najstarszym synem, którego uczynił zastępcą. Rozpętało się piekło, kiedy Politto został zabity w więzieniu. Teraz Politto Junior nie ufa nikomu, kto wywodzi się spod rządów Volante. – Tak więc, mamy zdrajcę na wolności i Politto Junior ma trudności z jego namierzeniem – mówię to, co właśnie myślę, na głos. – Zakładając, Ŝe zdrajca to ta sama osoba, która wsadziła Politto Seniora do więzienia, to wciąŜ jest Ŝywy.

143

– To prawda, jednak Politto musi wiedzieć, Ŝe on wciąŜ gdzieś tam jest. Nie ryzykowałby moŜliwości rozpoczęcia wewnętrznej wojny tylko na podstawie jakiegoś przeczucia. Rob wjeŜdŜa na parking w pobliŜu głównej siedziby FBI. Kilka minut później jesteśmy doprowadzeni do sali odpraw, zauwaŜając, Ŝe Farley notuje coś na tablicy. PowyŜej przyklejone są zdjęcia, ze schematem organizacyjnym, ukazującym pełnione przez kaŜdego z nich role. Na samej górze planszy jest zdjęcie Politto Juniora. – Dziękuję, Ŝe tak szybko tu dotarliście. – Farley odwraca się do nas. – Poinformowałem juŜ resztę zespołu. – Co się stało? – pyta Rob, gdy oboje siadamy przy środkowym stole. – Zaginął Frank. Zawsze jest w klubie w ostatnią sobotę miesiąca. Nasza wtyczka powiedziała, Ŝe nie było go tam juŜ od trzech dni. – I co teraz? Farley bierze głęboki wdech i patrzy na tablicę. – Musiało się stać coś, co spowodowało, Ŝe Politto wykonuje tak szybkie ruchy. Liczymy na to, Ŝe pozostawią Franka w pobliŜu jeszcze przez jakiś czas. – Wskazuje na jedno ze zdjęć poniŜej Politto. – To jest Razzo. Jest właścicielem Siłowni Społecznościowych razem z Politto. Był takŜe jednym z głównych ludzi Volante. UwaŜamy, Ŝe jest następny na radarze u Politto. – Farley siada przy stole naprzeciwko nas. Wręcza kaŜdemu z nas kartę członkowską na siłownię. – Siłownia została stworzona jako przykrywka. Nigdy nie spodziewali 144

się sukcesu, jaki osiągnęli. Ze względu na to podejrzewamy, Ŝe obecnie cały swój handel narkotykami przerzucają do swoich pozostałych firm, które nie rzucają się tak w oczy. Wy dwaj musicie powęszyć dookoła. – Członkostwo na siłowni nie jest na nasze prawdziwe nazwiska – mówi Rob. Farley potakuje głową. – Na razie są tylko do wykorzystania, by mieć dostęp do siłowni bez zbędnych pytań. Nie ujawniają, Ŝe jesteście policjantami, dopóki najpierw nie zbadacie kaŜdej z ich lokalizacji. Te trzy siłownie będą waszymi drugimi domami przez najbliŜsze dni. – Podaje nam dwa zdjęcia, oba tego samego człowieka. – To jest Todd Smyth. Jest dyrektorem generalnym we wszystkich siłowniach. Ostatecznie to on będzie pierwszym, którego przesłuchacie na temat zniknięcia Franka. Ale jeszcze nie teraz. Smyth jest "łysy i kreuje się na motocyklistę", nie wygląda, jakby przynaleŜał do mafii. Obie ręce ma mocno wytatuowane. Z tego, co widzę, nie ma innych tatuaŜy na górnej części tułowia za wyjątkiem jednej kreski, przedstawiającej drut kolczasty, która otacza jego szyję. – Cała komunikacja odbywa się za pomocą waszych telefonów na kartę. Jasne? – Jasne. – Chcę sprawozdanie za trzy dni, a następnie będziecie mogli zacząć przesłuchania Smytha. – Ze skinieniem głową Farley oddala 145

się od nas. W połowie drogi z pokoju Rob przypomina sobie o zaręczynach. – Jedna sprawa. Biorę ślub. – Gratulacje – mówi Farley. Gdy Rob nadal stoi niepewnie w drzwiach, Farley dodaje: – Co? Chcesz, Ŝebym był twoją dziewczynką, sypiącą kwiatki? – Nie – odpowiada Rob, tak jakby Farley mówił to na powaŜnie. – Chcielibyśmy zaplanować ślub na tę jesień. Ben jest moim druŜbą. Chcemy wyjechać przynajmniej na tydzień. Nie będzie to problem? – Miejmy nadzieję, Ŝe ta sprawa nie rozciągnie się tak daleko w czasie. Jeśli będziemy musieli, tak się zorganizujemy, Ŝebyśmy nie mieli problemów. Mogę być zatwardziały, ale jestem sprawiedliwy.

W ciągu najbliŜszych kilku dni Rob i ja badamy kaŜdą lokalizację Siłowni Społecznościowych. Podzieliliśmy się i chodzimy do nich w róŜnych porach dnia. Celowo udałem się w miejsce, do którego uczęszcza Ella, w godzinach jej pracy, wiedząc, Ŝe była w biurze. Nie mogę kierować się tym, czego od niej chcę. Moja głowa chce jej unikać jak najbardziej. Moje serce chce spędzać z nią kaŜdą wolną chwilę. Mój kutas chce pieprzyć ją mocno i ruszyć dalej. Trzy skrajności.

146

Rob pomyślał, Ŝe najlepiej będzie, jak zatrzymamy się w moim mieszkaniu na te kilka dni potrzebnych do sprawdzenia siłowni. Przekonał Andreę, by została u Elli, aby miał ją w pobliŜu. Gdy szedł ją odwiedzić czy teŜ na kolację, zdecydowałem się zostać u siebie. Wie, Ŝe ostatni raz jak ją widziałem, doszedłem niebezpiecznie blisko przekroczenia granicy. Nie powiedziałem mu tego. Zrobiła to jego narzeczona z długim językiem. Nawet nie mogłem być o to na nią zły, bo dzięki temu przestali się wtrącać. Nie jestem pewien, czy to Ella na nich wpłynęła, czy moje zachowanie. Zakładam, Ŝe Ella podzieliła się z Andreą kaŜdym szczegółem z naszej balkonowej schadzki. Wszystkie znaki wskazują, Ŝe to ja próbowałem się dostać do jej majtek tamtej nocy. Sposób w jaki ją pocałowałem, rzeczy, które jej powiedziałem, nie moŜna pomylić z niczym innym, niŜ tylko z byciem przeze mnie rozwiązłym kutasem. Chodzi o to, Ŝe nie było rozwiązłością to, Ŝe doprowadziliśmy do tego pocałunku. To jest ta część, która zmusza mnie, bym trzymał się od niej z dala. To coś innego. To to wabienie przez nią, które zasysa mnie jak próŜnia. Gdy jestem w pobliŜu niej, czuje się, jakbym był niczym innym tylko nic niewaŜącym pyłkiem kurzu, który moŜe całkowicie zniknąć za jednym pstryknięciem przełącznika. Jedyną częścią prawdziwego Bena Stone'a, co oczywiste, gdy w pobliŜu znajduje się Ella, jest bycie mądralińskim, złośliwym gliną. Myślę, Ŝe to dlatego, iŜ uwielbiam jej reakcje na to, gdy jej dokuczam. To wynosi jej seksapil na nowy poziom. Wówczas, gdy znajduję się w towarzystwie

Elli

Parker,

ten

samotnością, znika. Cholera. 147

Ben

Stone,

który

cieszy

się

Po raz kolejny przez tę kobietę, tracę swoje szare komórki. Zwiększam kąt nachylenia i prędkość bieŜni pode mną, zmuszając mózg, by powędrował w inną stronę. Trenuję, by uwolnić stłumioną frustrację ze swojej przeszłości, z napięcia seksualnego i z innych powodów. Po tym jak moja matka została zabita, ćwiczenia fizyczne stały się moim uzaleŜnieniem. KaŜdy inny zwyczajny nastolatek aby uśmierzyć ból, uciekłby w narkotyki czy alkohol. Jednak to uczyniłoby mnie takim samym jak mój ojciec. Wolałbym umieścić sobie kulkę w głowie, niŜ stać się nim. Fizyczne karanie własnego ciała stało się moim lekarstwem. Im większy ból czuję w nogach, tym lepiej czuję się w swojej głowie. Przemieszczam ból, gdy się pojawia.

g Patrzyłem na ten list, który wręczyła mi ciotka, przez, wydawało mi się, wieczność. Na kopercie zapisano moje imię, nazwisko i adres. Kiedy w końcu go rozerwałem i otworzyłem, w środku był mały kawałek papieru z jednym zapisanym akapitem.

Zniszcz natychmiast. Nigdy nie zrozumiesz rozumiesz, sz, co doprowadzi doprowadziło mnie do do popełnienia tak podłego czynu. zynu. Jestem winien niewłaściwym ludziom ludziom dużo pieniędzy. Mimo tego ego w co wierzysz, moje dzieci znaczą dla mnie wszystko. wszystko. Do tego stopnia, stopnia, że przehandlowałem przehandlowałem swoje swoje życie, życie, a także życie swojej swojej żony. Victor Politto zaakceptowa zaakceptował akceptował taką umowę. umowę.

148

Tylko tyle zostało powiedziane, a mimo to mówiło wiele. W tym czasie nie miałem pojęcia, kto to, kurwa, był Victor Politto. Postanowiłem, Ŝe uczynię to moim celem, by się dowiedzieć kaŜdą pieprzoną rzecz na temat tego skurwiela. Automatycznie wszedłem do kuchni, spaliłem list i udałem się na dwugodzinny bieg.

g Mój trening pozostawia mnie poddenerwowanym. Byłem tu przez kilka godzin i nie chcę zwracać na siebie uwagi. Po tym jak kilka lasek starało się "mnie poderwać", decyduję się skończyć na dziś i wrócić do domu, aby uporządkować swoje notatki. Mamy dziś wieczorem konferencję z Farleyem i chcę się upewnić, Ŝe nie przegapiłem niczego oczywistego. Dokładnie w momencie, gdy wychodzę z szatni, widzę Smyth'a opuszczającego siłownię. Zwiększam swoje tempo i znajduję się na ulicy, gdy wskakuje na tylne miejsce do czarnego mercedesa i odjeŜdŜa. Kurwa. Właśnie go zgubiłem. To był pierwszy raz, gdy widziałem tego człowieka. Rob nie miał tego szczęścia w ogóle. Odbyłem pogawędkę z niektórymi osobami z kierownictwa i pracownikami, ale pojawiły się tylko nic nieznaczące bzdury. Gdy jestem na schodach do swojego mieszkania, telefon daje znać, Ŝe nadszedł sms.

149

Biuro. Przebiegam przez kilka ostatnich pięter, wrzucam torbę do mieszkania i kieruję się z powrotem na zewnątrz, by dostać się do centrum. Dwadzieścia minut później wchodzę do sali odpraw. Większość zespołu jest juŜ zgromadzona. DuŜo rozmawiają między sobą, czekamy, aŜ przyjedzie reszta. Rob dociera kilka minut po mnie. Siada obok bez słowa. Gdy ostatni członek wchodzi przez drzwi, Farley mówi: – Była strzelanina. Na Partonie wykonano egzekucję, został zabity w swoim mieszkaniu. Oficer Parton był naszą wtyczką. Działał pod przykrywką i stał się stałym klientem w klubie The Pole. Niedawno miał na sobie podsłuch, załoŜoną pluskwę na Franka, i zdobył kilka rozmów z nieznaną grupą, które dotyczyły przerzutu heroiny pod kontrolą Smytha. – Został nakryty. Śledczy przeczesują jego mieszkanie. Ta śmierć bez wątpienia zwróci uwagę mediów. Znaleziono go po tym, jak sąsiad usłyszał strzały. Pogrzeb odbędzie się z pełnymi honorami wojskowymi, warta honorowa przy trumnie i całodobowe czuwanie. Natychmiast po tym kapitanowie zespołów polecą do siedziby w Chicago. Łączymy siły. Ten skurwiel był powiązany z co najmniej siedmioma morderstwami, trzy z nich miały miejsce w Chicago. Nie znaleziono jednak dowodów, by obciąŜyć go którymkolwiek. Miejmy,

150

kurwa, nadzieję, Ŝe ze zniknięciem Franka, ten idiota zostawił coś po sobie. RównieŜ zbadamy ponownie sprawę Volante. Farley wskazuje na nas i mówi: – Stone i Withers, chcę Ŝebyście do końca tygodnia doprowadzili Smytha na przesłuchanie w sprawie zniknięcia Franka. Farley przekazuje kilka więcej rozkazów i odsyła nas. – Chcesz później wyskoczyć na coś do jedzenia? Spotykam się Andreą. Jego pytanie zbija mnie z tropu. Czy jest w to włączona Ella? – Nie, mam coś do zrobienia. – Ona nie przyjdzie – dodaje, czytając w moich myślach. – Będzie na siłowni. – Nie powinieneś korzystać z pustego mieszkania? – Cholera, dlaczego o tym nie pomyślałem? Masz rację. – Chwyta kurtkę i mówi: – Dzięki, stary. Wiem, Ŝe Ella uczęszcza na siłownię po pracy, jednak teraz wiem, Ŝe Ella właśnie idzie na tę siłownię po pracy, to wszystko, o czym potrafię myśleć. Wizja jej sparingu sprawia, Ŝe mój wewnętrzny kutas staje na baczność. Muszę iść do domu i pomyśleć o czymkolwiek, byle nie o Elli Parker. Wskakuję do metra i uderzam do pizzerii za rogiem. Bardzo niechętnie siedzę w swoim pustym mieszkaniu, jedząc w samotności.

151

Nienawidzę spędzać tutaj czasu. Obecność Roba u mnie przez te ostatnie kilka dni była wielkim rozproszeniem. Kiedy czuję się tak, jakby ściany zbliŜały się ku mnie, łapię swoje klucze i zanim się orientuję, jestem przed Siłowniami Społecznościowymi, patrząc przez przednią szybę jak pieprzony podglądacz. Nie jestem podglądaczem. Jednak tutaj mam nadzieję ją zobaczyć. Widzę w dalekim kącie mignięcie kasztanowego kucyka, gdy kobieta biegnie na bieŜni. Przysięgam, Ŝe fiut nagle mi drgnął. – Hej. – Natalia. Ja pierdolę. Gdy tak stoi tutaj, nie mogę nic na to poradzić, ale porównuję ją do Elli. Ella jest tak naturalnie piękna. Ledwo się maluje. Jest seksowna przy minimalnym wysiłku. W przypadku Nat jest dokładnie odwrotnie. Jest gorąca w oczywisty sposób. Jeśli by połoŜyć obok siebie dwa zdjęcia Nat – pierwsze z porannych godzin, a drugie gdy jest juŜ wymalowana i ubrana, to moŜna by pomyśleć, Ŝe są dwie zupełnie róŜne osoby. Nawet teraz wygląda, jakby była gotowa iść do klubu, a nie na trening. – Jesteś członkiem? – pyta z nadzieją. – Nie, nie bardzo. Myślałem o tym, ale to naprawdę nie moja bajka. A Ty? Wzrusza ramionami, krzyŜując je defensywnie.

152

– Słyszałam, Ŝe to idealne miejsce, aby kogoś poznać. Pomyślałam sobie dlaczego nie? Spoglądam nad głową Nat i widzę, Ŝe Ella schodzi z bieŜni i kieruje się na matę do sparingów. To jest znak. Spotkanie tu Nat to omen, aby trzymać się, kurwa, z dala od Elli. – No więc wchodzisz, czy wychodzisz? – pyta Nat, patrząc, kogo tak oglądam. – Kim ona jest? – Nie mam pojęcia – odpowiadam, wzruszając ramionami. – Faktycznie, to nie wchodzę. Masz ochotę na drinka? W tym momencie oczy jej zaczynają błyszczeć, a ja Ŝałuję swojego pytania. – Pewnie. Mogę poćwiczyć jutro. Co, do cholery, jest ze mną nie tak? – Chcesz pójść do tego nowego miejsca za Parkiem? – pyta, z nadzieją, sączącą się z kaŜdego słowa. – Jutro z samego rana mam sprawy do załatwienia. Chodźmy gdzieś w pobliŜe. W ten sposób jak usiądziemy przy oknie, to będę mógł zobaczyć Ellę, jak wychodzi z siłowni i idzie do domu. Cholera. Nat zagląda do jakiejś spelunki kilkanaście metrów dalej i marszczy nos. Jestem pewien, Ŝe Ella nie miałaby problemu z tym miejscem. Jest tak prawdziwe jak ona. 153

Ella, Ella, Ella. Co jest, kurwa, ze mną nie tak? – W porządku – przyznaje. Bierze mnie pod ramię i mówi: – Chodźmy. Gdy odchodzimy na krótką odległość, zastanawiam się, czy nie strzelić sobie w głowę ze swojej broni.

154

Rozdział 14 Ella

BoŜe, jestem tak wyczerpana. Ale nie takim wyczerpaniem, które pochodzi od ukarania swojego ciała na bieŜni. Jestem wykończona mentalnie. Miałam ten sam powtarzalny sen przez trzy noce z rzędu. Od dnia gdy wróciłam do domu z plaŜy, a Andrea przyjechała, by zostać u mnie. Obudziłam się spocona w środku nocy, dysząc, jakby to działo się naprawdę. W zeszłym roku wielokrotnie nawracały sny o mojej matce, widziałam jej twarz bez Ŝycia, krwawiącą na całej podłodze. Te sny są róŜne. ChociaŜ zawsze zaczynają się tak samo. Powoli podchodzę do jej ciała, ale teraz, kiedy do niej juŜ docieram, to nie jest moja matka. Jest to męŜczyzna, ubrany w garnitur i krwawiący z tyłu głowy. Walczę, aby odwrócić go w swoją stronę. Jednak gdy mi się to udaje, osobą, która patrzy na mnie, jest Ben. Co to znaczy? Mogę się tylko domyślać, Ŝe to moja podświadomość bawi się ze mną. Wyraźnie kaŜe mi przestać tracić komórki mózgowe na tego człowieka. Narcyzm we mnie jasno mówi mojej podświadomości odpieprz się, bo nie mogę przestać myśleć o tym facecie. Teraz dodaj do tej mieszanki wszechświat, który śmieje się ze mnie, poniewaŜ stale rzuca go na moją drogę. Musiałam zrobić coś strasznego w

155

poprzednim Ŝyciu, Ŝe jestem teraz karana w ten sposób. Relacja Bena z Robem i Andreą uniemoŜliwia mi ignorowanie go i wyrzucenie z mojego Ŝycia, powodując Ŝe jestem na niego skazana. Moje piekło... ignoruje moją niezaspokojoną potrzebę posiadania go w kaŜdy moŜliwy sposób. Chciałam, Ŝeby jakiś wspaniały nieznajomy nagle wszedł w moje Ŝycie i zwalił mnie z nóg. Ktoś, kto zechce ten cały pakiet z Ŝyli długo i szczęśliwie... ktoś, kto zechce mnie. Czasami myślę o Peterze i o tym co by było, gdybym nadal z nim była. Spotkałabym w końcu Bena, on jest najlepszym przyjacielem Roba i jego druŜbą. Czy jestem emocjonalnie wystarczająco silna, aby zignorować pociąg, jaki odczuwam do Bena? Czy miałabym to przyciąganie do niego nawet wtedy, gdybym była w innym związku? Mam wraŜenie, Ŝe jeśli bylibyśmy jeszcze razem z Peterem w tej chwili, to spotkanie Bena i tak miałoby na mnie taki sam wpływ. Wypuszczam cięŜkie westchnienie, nawet nie wiedząc o tym. – To nie brzmi dobrze. – Odwracam się, by zobaczyć Kelly w stroju do ćwiczeń, gotową, aby rozpocząć naszą zaplanowaną sesję. – Jesteś gotowa? – Czy byś się zdenerwowała, jeśli opuściłabym dziś sparing? Czuję, Ŝe się rozchorowałam. – Grypa zwana Ben Stone, myślę sobie. – Nie, jest w porządku. Mam nadzieję, Ŝe poczujesz się lepiej. Nie będzie mnie przez kilka najbliŜszych dni. Będę cię łapać, kiedy wrócę.

156

– Brzmi dobrze. Dzięki, Kelly. To będzie pierwszy raz, kiedy opuszczę swoją sesję Taekwondo. Nie mogę pozwolić, by stało się to moim nawykiem. Potrzebuję tego w Ŝyciu tak samo, jak jedzenia i picia. To mi daje poczucie bezpieczeństwa. Czuję się nieswojo, stojąc w miejscu i rozglądając się wokół pierwszego piętra. MoŜe masaŜ pomoŜe mi się zrelaksować? Nie chcę jeszcze wracać do swojego mieszkania. Zarówno Ben jak i ja mamy w naszych apartamentach tylko jedną sypialnię, więc prywatność nie jest czymś, co zakochani mają w tej chwili. Przez spędzenie większej ilości czasu tutaj, moŜe uda mi się dać Andrei i Robowi trochę tego sam na sam. Ktoś powinien uprawiać seks, jeśli ja nie mogę. Po masaŜu czuję się trochę lepiej, choć nie za bardzo. Decyduję, Ŝe dałam szczęśliwej parze wystarczająco duŜo czasu w samotności, więc postanawiam wrócić do domu. Niektórzy ze stałych bywalców kiwają głowami, gdy ich mijam. Widzę te same twarze za kaŜdym razem, gdy tu przyjeŜdŜam. Kilkoro z tych facetów podchodziło do mnie, ale wydaje się, Ŝe w końcu załapali aluzję. Przypadkowe uśmiechy, ukłony czy kiwnięcie ręką jest wszystkim, co teraz od nich dostaję. Kobiety nie były tak przyjazne, jak męŜczyźni. Poza Kelly i kilkoma innymi, Ŝadna z nich nie zwracała na mnie uwagi. Jestem prawdopodobnie znana jako jędzowata suka. Jak tylko wychodzę z siłowni, wyciągam telefon i piszę smsa do Andrei. 157

Wracam. Pamiętaj, żeby Rob miał na sobie spodnie.

Ostatnią rzeczą, jakiej potrzebuję, to ujrzenie nagiego tyłka Roba, gdy wejdę przez swoje drzwi. Ona reaguje natychmiast. Nie martw się, skończyliśmy i oglądamy teraz film.

Świetnie. Pół przecznicy dalej stoi Ben i rozmawia z ładną blondynką. Gdy ja debatuję, czy wrócić do środka, on spogląda i mnie dostrzega. Blondynka podąŜa za nim wzrokiem i takŜe się patrzy. On nadal nie przerywa ze mną kontaktu wzrokowego. Poza tym nie zadaje sobie trudu, by się jakoś przywitać. Decyduję się być bardziej dojrzałą osobą i idę prosto do niego. Jest to kierunek, w który i tak muszę zmierzać, a on stoi mi na drodze. – Hej – mówię od niechcenia. – Ella. – Zaraz, to jest Ella? Ta, do której dzwoniłeś w tę noc, kiedy mnie rzuciłeś? – Blondynka mierzy mnie z góry na dół. – Czy ona nie jest tą, którą obserwowałeś przez okno? Myślałam, Ŝe jej nie znasz? – oskarŜa go, jednocześnie gapiąc się na mnie. Ben całkowicie ją ignoruje. Dzwonił do mnie, gdy był z nią? Ech, to takie niewłaściwe. Obserwował mnie, gdy byłam na siłowni? Kurwa, to jest takie gorące. Ben rzuca jej lodowate spojrzenie, zanim mówi: 158

– Tak jak mówiłem, Ella jest przyjaciółką. – Przedstawia nas sobie. Ona posyła mi sztuczny uśmiech, zanim podchodzi bliŜej Bena i mówi: – No więc, jesteś gotowy? – Nat, mówiłem ci, Ŝe muszę jutro wcześnie wstać. – Nie, powiedziałeś, Ŝe Rob zatrzymał się u ciebie, a poza tym musisz wcześnie wstać. Wtedy powiedziałam, Ŝebyśmy poszli do mnie do domu, tuŜ przed tym, jak Ella nam przerwała. O mój BoŜe, naprawdę? Ben mruŜy oczy, patrząc na nią, ale nie reaguje. Nie mogę stwierdzić, czy jest zły na nią, czy to dlatego, Ŝe popsułam mu plany. Klepię Bena w klatkę piersiową. – Masz szczęście. Rob spędza u mnie czas z Andreą. Oglądają film, tak więc masz przynajmniej kilka godzin. – Przyklejam na twarz najlepszy szczery uśmiech, na jaki tylko mogę się zdobyć i mówię: – Miło było cię poznać, Nat. Nie oglądając się za siebie, dochodzę do rogu i skręcam, znikając im z pola widzenia. Nie jest to bezpośrednia droga do domu, ale Ŝeby tylko go uniknąć, wolałbym przejść przez rzekę Hudson w tej chwili. Długi spacer do domu pomaga mi usunąć emocje po śmiesznej sytuacji, którą właśnie zmuszona byłam znieść. Do czasu gdy docieram do swojego mieszkania, nie czuję juŜ złości. Ma pełne prawo, aby pieprzyć, kogo chce. Jesteśmy niczym. Nie jest mi nic winien. Nawet nazywanie się przyjaciółmi byłoby naduŜyciem. Jesteśmy tylko 159

znajomymi, którzy mają wspólnych najlepszych przyjaciół... koniec pieprzonej historii. U mnie w mieszkaniu, Rob i Andrea leŜą przytuleni na kanapie, oglądając swój film. – Hej, wszystko w porządku? – pyta Rob, kiedy zamykam za sobą drzwi. – Tak dlaczego? – Ben powiedział, Ŝebym wysłał mu smsa, gdy wrócisz do domu. Chciał się upewnić, Ŝe dotarłaś bezpiecznie. Co jest, kurwa? – Czuję się dobrze. Nie jestem pewna, o czym on mówi, ale moŜesz mu przekazać, Ŝe jestem w stanie zadbać o siebie. – Dobra, co się stało? – Andrea wycisza telewizor, przyglądając mi się uwaŜnie. – Nie przewracaj na mnie oczami, panienko – beszta mnie. – Nic się nie stało. Jak wychodziłam z siłowni, wpadłam na Bena i Nat. Po krótkiej i, och, przemiłej rozmowie, odeszłam. To wszystko, co jest do powiedzenia. Szturmem przechodzę przez salon i zatrzaskuję drzwi od sypialni... tyle zostało z odreagowania mojego gniewu w czasie spaceru. Siedzę na łóŜku, ganiąc się za swoje popieprzone zachowanie, Andrea puka i wchodzi, nie czekając na zaproszenie.

160

– Co się z tobą dzieje? – Nigdy nie owija w bawełnę. Zawsze to w niej ceniłam. Teraz tego nie cierpię. Nie powinnam być zmuszana do tłumaczenia się z własnego zachowania, kiedy sama nie widzę w nim sensu. – Nie wiem. – Decyduję się na szczerość. Odmawianie jej, czy granie w gry tylko wpędza mnie w kłopoty w jej przypadku. – Czego nie wiesz? Czy go lubisz? – Raczej dlaczego go lubię. – Natychmiast Ŝałuję tych słów. – Andrea, proszę nie bierz tego jako zielonego światła, aby wymusić pewne sprawy. On nie jest zainteresowany. MoŜe myśli, Ŝe jestem ładna, i moŜe czuje jakieś przyciąganie do mnie, ale to jest tylko w pewnym stopniu. Nie byłoby róŜnicy jakbyś pchała mnie w ramiona Petera, zmuszając, by stało się coś więcej, niŜ było. Poza tym wyglądał na bardzo duŜą zaŜyłość z Nat. – Nat to zdzira. Byli "niefortunną parą" i nic więcej. Nie są bratnimi duszami. – My teŜ nie jesteśmy. – Wzdycha i przewraca oczami w swój przesadny sposób. – Wysłuchaj mnie. Dla tej twojej teorii o przeznaczeniu, aby była prawdziwa, trzeba dwóch zainteresowanych stron. Siedzi cicho, biorąc pod uwagę to, co właśnie powiedziałam. – Masz rację. – Szokujące przyznanie się. Dziękuję.

161

– Nie tak szybko. – Kręci pobłaŜliwie głową. – Oboje jesteście chętni. To nie jest wina losu, Ŝe jedno z was jest idiotą, a drugie jest uparte. – Czy to ja jestem idiotką? – Uroczą. – Andrea, obiecałaś, Ŝe nie będziesz się wtrącała. – Spokojnie, miałam to na myśli, kiedy powiedziałam, Ŝe nie będę się dłuŜej mieszać. Ufam losowi. Jedyne co musisz zrobić, moja przyjaciółko, to zaufać mu takŜe. – Całuje mnie w policzek i opuszcza mój pokój. Przeznaczenie moŜe pocałować mnie w dupę.

Byłam w łóŜku nieco dłuŜej niŜ powinnam. I nie wydaje się, aby mój tyłek był dziś zdolny do czegokolwiek. Kiedy docieram niebezpiecznie blisko sytuacji, w której nic nie wyciągnęłoby mnie do pracy na czas, w końcu wyciągam swój Ŝałosny tyłek do łazienki. Podczas gdy jestem pod prysznicem, słyszę jak Andrea z oŜywieniem z kimś rozmawia. Nie jestem pewna, czy przez telefon, czy moŜe Rob jest tutaj. Gdy tylko zakręcam wodę, ścisza głos. Ciekawa jestem, z kim rozmawia, bo najprawdopodobniej mnie to dotyczy, wkładam szlafrok i wchodzę do salonu. Naprzeciwko niej stoi 162

w mundurze Rob. Za nim, oddech więźnie mi w gardle na absolutnie przepiękny widok, Ben w mundurze. Czapkę ma załoŜoną nisko na oczach. Jego szerokie ramiona wypełniają galową marynarkę, jakby była drugą skórą. Jego brązowe oczy palą mnie na wylot, zmuszając, bym stała nieruchomo w stanie wielkiego szoku. Nasz wzrok się spotyka, zanim w zwolnionym tempie przebiega nim po mnie w tę i z powrotem. Nagle czuję, Ŝe w mieszkaniu brakuje powietrza i staje się duszno. Mam wraŜenie, Ŝe cięŜki ręcznik, owinięty wokół moich mokrych włosów, waŜy tysiąc kilogramów. Andrea szczerzy się w uśmiechu, gdy patrzy na mnie. – Rob zapomniał wziąć swoją odznakę od Bena. Przejdę się z nim, by ją zabrać, a następnie pojadę do pracy. Tam się zobaczymy. – Ben, Spotkamy się na dole. Zanim zdajemy sobie z tego sprawę, oni szybko wychodzą z mieszkania, zostawiając nas samych. Ben nie odezwał się jeszcze ani słowem. Jego twarz jest mieszaniną złości i zniecierpliwienia. Nos rozszerza mu się nieznacznie z kaŜdym oddechem. On jest w moim mieszkaniu. To jest mój dom. Nie ma prawa zachowywać się tutaj jak fiut. – Dlaczego tu jesteś? – Rob myślał, Ŝe zostawił tu swoją odznakę, gdy nie mógł jej znaleźć u mnie.

163

– Dlaczego jesteś w mundurze? – Pogrzeb. – Po raz drugi wędruje wzrokiem po moim ciele. – Czy moŜesz coś na siebie załoŜyć? – wyrzuca z siebie przez zaciśnięte zęby. – Pieprz się – odpowiadam z jadem, sączącym się z kaŜdego słowa. Krew się we mnie gotuje, jednak ciepło, które osiadło mi w klatce piersiowej nie jest spowodowane tym gniewem. Świadomie związuje mocniej pasek od szlafroka, aby spróbować ukryć dowody swojego podniecenia. – Przepraszam – mówi z wahaniem. Kiedy podchodzi bliŜej, jego twarz łagodnieje. – Nie chciałem zabrzmieć tak, jak mogłaś to odebrać. – Skraca pozostały odstęp między nami, pochodząc tak blisko, Ŝe dotykamy się stopami. Góruje nade mną w moich bosych stopach. Połączenie gorącego wyrazu jego twarzy i munduru, który ma załoŜony, uniemoŜliwia mi normalne oddychanie. – Chodzi o to, Ŝe... – nagle przerywa, kręcąc głową z frustracji. – śe co? – śe jest mi wystarczająco trudno oprzeć się tobie i bez twojego dręczenia mnie. Gapię się zakłopotana jego oświadczeniem. Nie daje mi szansy, by odpowiedzieć. Gdy sięga ręką i ściąga mi z głowy ręcznik, wypuszczam

oddech,

który

nie

zdawałam

sobie

sprawy,

Ŝe

wstrzymywałam. Włosy wiją mi się wokół ramion. Bierze je w garść i unosi do twarzy, wdychając głęboko.

164

– Ella, nie potrafię tego zrozumieć. Nie wiem, co na to odpowiedzieć. Mogłabym przyznać, Ŝe nie byłam w stanie wyrzucić go ze swoich myśli. śe widok jego tutaj w mundurze, centymetry od mojego pulsującego ciała, jest najgorszą formą tortur, jakie kiedykolwiek czułam w całym swoim Ŝyciu. To nie tak, Ŝe oczekuje, aŜ coś powiem. Staje się to jasne, kiedy zanurza obie ręce w moich wilgotnych włosach i przyciąga mnie do pocałunku. Chwytam go za klapy munduru, upewniając się, Ŝe nie posunie się dalej. Muszę przycisnąć się do niego. Muszę poczuć jego podniecenie przez cienką tkaninę swojego szlafroka, aby wiedzieć, Ŝe jest tak niebezpiecznie blisko utraty kontroli, jak ja. Jedną ręką zdejmuje czapkę i rzuca ją na podłogę. Ani na moment nie przerywa naszego pocałunku, gdy zsuwa wolną rękę po moich plecach do krzyŜa, przyciskając mnie wystarczająco mocno, abym poczuła jego twardość. Nie mogę tego dłuŜej znieść. Gdyby wziął mnie tu i teraz, nie byłabym w stanie go powstrzymać. Ta świadomość przeraŜa mnie na śmierć. Mocno odpycham jego ciało, by przerwać władzę, jaką ma nad moją głową i duszą. Przez ułamek sekundy wygląda na zdezorientowanego, aŜ wyrazistość tej sytuacji dociera takŜe do jego umysłu. – Przepraszam – powtarza ze skruchą. – Nie mogę ci tego robić. Ale nie mogę się teŜ powstrzymać. – Szlafrok mi się rozchyla, przyciągając jego uwagę. – Jesteś taka piękna, Ella. – Patrzę w dół i dostrzegam, Ŝe mam odsłoniętą górną część piersi. Szybko się zakrywam. W gardle tworzy mi się gula od intensywności emocji, jakie odczuwam. 165

Utrata naszego fizycznego kontaktu powoduje smutek. Utrata własnej kontroli powoduje odrazę. Gdy jest miły i opiekuńczy, jest tak doskonały. Ma w sobie to wszystko, co pragnę znaleźć w męŜczyźnie. Muszę sobie przypomnieć, Ŝe to tylko część prawdziwego Bena Stone'a. Druga część mnie zrani. – Ben, musisz przestać. Torturujesz mnie. – Jak tylko słowa opuszczają moje usta, natychmiast ich Ŝałuję. – Nie wiem, czy potrafię ci to obiecać, Ella. – Pochyla się, by podnieść swoją czapkę, zanim powoli idzie w stronę drzwi. Nie odwracając się do mnie, mówi: – Przepraszam. Po raz kolejny zostawia mnie przeklinającą dzień, w którym go poznałam. Chciałabym jedynie wrócić do swojego łóŜka i zostać tam przez następnych kilka dni. Mamy z Andreą przełoŜone spotkanie z Razzo. Jest to ostatnia rzecz, jaką chcę robić w obecnym stanie umysłu. Odpowiedzialny dorosły we mnie zmusza mój tyłek, by się ubrać i iść do pracy.

166

Rozdział 15 Ben

Podczas siedzenia na pogrzebie, odbywam mentalną, bardzo wyczerpującą, umniejszającą mi, podróŜ. W ciągu kilku godzin zadumy i Ŝałoby, które kaŜdy oficer wokół bez wątpienia przeŜywa, ja siedzę i linczuję się za własną, pieprzoną głupotę. Ta głupia–jak– cholera filozofia, Ŝe jest mi lepiej, gdy jestem sam, jest bezsensowna. Nie potrafię juŜ wymyślić akceptowalnego powodu, dla którego nie miałbym mieć Elli. Jednak równocześnie nie mogę się takŜe zmusić, aby wciągnąć ją do mojego gównianego, marnego Ŝycia. Wiele lat psychicznych cierpień, które przeŜywałem, zniszczyły mnie, nie przynosząc ulgi. Uczyniły mnie wściekającym się, zgorzkniałym, a co najwaŜniejsze samolubnym człowiekiem. Zanim państwowymi,

kończy

się

formalna

pogrzeb procesja

ze na

wszystkimi cmentarz

i

honorami pochówek,

praktycznie zapada noc. Farley dogania nas, gdy jesteśmy w drodze do samochodu Roba. – Lecę z zespołem do Chicago. Musicie przyprowadzić Smytha dziś

wieczorem.

Podczas

mojej

nieobecności,

w

przypadku

jakichkolwiek wątpliwości, pomoŜe wam sierŜant Lawrence. Został poinformowany i będzie oczekiwał na telefon od was. Smyth jest w Gramercy Park. Wejdziecie oficjalnie jako oficerowie śledczy. 167

To siłownia Elli. Zajmuje mi kilka sekund, by skupić się na tym, co mówi Farley. Na szczęście Rob potakuje głową i reaguje odpowiednio za nas obu. Wracam szybkim marszem do swojego mieszkania, aby przebrać się z powrotem w swoje codzienne ubrania i przez całą drogę na siłownię, moje myśli krąŜą między przesłuchaniem Smytha a zobaczeniem Elli. Nawet jeśli Rob zauwaŜa moje roztargnienie, to nie wspomina o tym. Przed wejściem do siłowni, zatrzymuje się, zanim otwiera drzwi. – Jesteś gotowy? A moŜe powinienem zapytać, czy bezwzględny twardziel, policjant Ben Stone jest gotowy? – Jestem gotowy. – śadnego złośliwego komentarza? śadnego odpierdol się? – Kręci głową i dodaje: – Potrzebuję cię tutaj, koleś. Na sto procent. – Jestem tutaj. MruŜy oczy z powątpiewaniem, ale pomimo tego otwiera drzwi. W siłowni panuje ruch. Większość sprzętów jest uŜywana. Po szybkim przeglądzie pierwszego piętra nie dostrzegam Elli. Idziemy w stronę recepcji. Tam Nole z oŜywieniem tłumaczy dwóm męŜczyznom udogodnienia, jakie posiada siłownia. Ochoczo przeczesują wzrokiem tłum, śliniąc się na samą myśl, by móc dostać się do najlepszego miejsca na treningi w tym mieście.

168

Po kilku minutach z niecierpliwością mijam ich, by stanąć obok Nole'a. – Proszę pana, za minutę do pana podejdę. Migając odznaką, mówię: – Musimy porozmawiać z Toddem Smythem. – Chwileczkę, jest pan policjantem? – Nole nie zdaje egzaminu w ukrywaniu swojego niepokoju. – Hmm... jest z tyłu. Drzwi na prawo za salą z cięŜarami. Idziemy z Robem na zaplecze. Walimy w drzwi, wołając: – Todd Smyth. – Kilku stałych klientów przerywa swój trening, by wścibsko się gapić. Smyth pojawia się w drzwiach, utrzymując swoją pozę zastraszania. Patrzę mu w oczy, a on pyta: – W czy mogę pomóc? Rob miga mu odznaką, a ja odczekuję kilka sekund, zanim pokazuję swoją. – Policja, Nowy Jork. Chcielibyśmy zadać kilka pytań, dotyczących zniknięcia Franka Politto. Twarz Smytha pozostaje niewzruszona i obojętna. Staje z boku, wskazując ruchem ręki, byśmy weszli do jego biura. Wchodzimy więc, a ja jedynie oświadczam: – Do centrum. Moje polecenie powoduje, Ŝe traci nad sobą panowanie.

169

– Dlaczego, do cholery, mam jechać do centrum miasta? – Od paru tygodni śledziliśmy Franka Politto i byliśmy bliscy aresztowania go za handel narkotykami. Formalnie zatrzymujemy cię, jako osobę, która mogła być zainteresowana zniknięciem Franka Politto. – Rob wyciąga z kieszeni dwa zdjęcia. – Czy to ty, drugiego maja, wchodzisz z Politto do The Pole? – Tak. Drugie zdjęcie podsuwa Smythowi pod sam nos. – Ta sama noc, czy to ty wychodzisz sam z The Pole? – Tak, no i co? – Mamy świadków, którzy zrelacjonowali fakty, według których, ty i Politto weszliście do biura na zapleczu o wpół do jedenastej. Było słychać bójkę, godzinę później wyszedłeś z klubu. Politto nie wyszedł wcale. Smyth zaciska szczęki, ale poza tym nic nie mówi. – Nasza rozmowa ma teraz charakter pouczenia, Ŝe namierzono cię w The Pole i to ty wówczas, jako ostatni, widziałeś Franka Politto, zanim zgłoszono jego zniknięcie. Jesteśmy równieŜ w posiadaniu nagrań rozmów Franka Politto, w których szczegółowo omawia zmiany w przerzucie heroiny z twojej śródmiejskiej siłowni do mieszkania w Astorii, w Queens. W tych nagraniach wyraźnie wymienia ciebie jako koordynatora tego przerzutu. – Co zrobicie, jeśli się nie zgodzę z wami pójść?

170

– Wrócimy z nakazem aresztowania. Smyth składa wyzywająco ręce. – Chcę, aby był obecny adwokat. – Oczywiście. – Podchodzę do niego. – Masz przy sobie broń? – Mam pozwolenie. – Musisz teraz ją wyciągnąć. Stajemy z Robem ramię w ramię, kaŜdy z ręką na swojej kaburze. Smyth wyciąga broń, zamyka w szufladzie biurka, a klucz wsuwa do kieszeni. Bez słowa kieruję się w stronę drzwi. Smyth chwyta swój telefon z biurka i wyprowadza nas z biura. Wszystkie oczy na siłowni skierowane są na nas. Smyth patrzy prosto przed siebie. Jedynymi oznakami gniewu są u niego czerwone uszy i zaciśnięte pięści. Po prawej, na macie od sparingów, widzę Ellę. Stoi w bezruchu, gapiąc się na nas, gdy przechodzimy obok. Smyth odwraca głowę i nawiązuje z nią kontakt wzrokowy. W chwili gdy ich oczy się spotykają, Ella łapie się za pierś i zaczyna sapać. Oczy robią się jej dzikie ze strachu, a usta są otwarte. Zgina się w pasie, chwytając się za kolana i nadal cięŜko oddychając. Rzuca mi przelotne spojrzenie, nim wzrokiem szybko wraca do Smytha. Podchodzi do niej zaniepokojona instruktorka, z którą odbywa sparing. Ella potrząsa głową, nie przerywając z nim kontaktu wzrokowego. Mimo Ŝe całość trwa moŜe z pięć sekund, to jednak ma się wraŜenie, jakby była to wieczność. 171

Chcę się zatrzymać i ją pocieszyć, ale nie mogę. Rob patrzy na mnie, unosząc brew, gdy wyprowadza Smytha z siłowni. Dokładnie wie, co czuję i o czym myślę. Kiedy Smyth jest juŜ na tylnym siedzeniu, mogę wyciągnąć telefon i od razu piszę do Elli smsa. Proszę daj mi znać, że wszystko z Tobą w porządku. Muszę wiedzieć, że nic Ci nie jest.

Rob patrzy kątem oka, gdy dzwonię do sierŜanta, by go poinformować, Ŝe jesteśmy ze Smythem w drodze do aresztu. Niewiele

mnie

dzieli

od

przesłuchania

jednego

z

najwaŜniejszych graczy w tej pieprzonej sprawie, a jedyne o czym mogę teraz myśleć, to Ella Parker.

– Odpowiedz, kurwa, na pytanie – po raz setny ponaglam go przez zaciśnięte zęby. Rob delikatnie trąca mnie nogą. Ma rację. Muszę się uspokoić. Ten skurwysyn doprowadza mnie do granicy wytrzymałości. Siedzi obok swojego prawnika, odmawiając odpowiedzi na kaŜde pytanie, które mu zadajemy. Oczywiście takie ma prawo. Jednak swoją odmową pracuje na areszt, który świetnie będzie nam pasował w tej sprawie. Ale to i tak nie wystarcza, aby ugasić poziom eskalacji 172

mojego gniewu. Mam ochotę rozpierdolić tego dupka, ale z innego powodu, za to Ŝe przysporzył Elli stresu, a ja nie wiem dlaczego. Minęły godziny, a ja nadal nie mam pojęcia, czy z nią jest wszystko dobrze. Dołączają do nas detektywi z wydziału zabójstw, aby przejąć przesłuchanie. Do końca czasu, jaki mamy, by prawnie móc przetrzymywać Smytha, gotów jestem go zabić. Smyth

zostaje

zatrzymany

za

prawdopodobny

handel

narkotykami i z powodu podejrzenia o zabójstwo Franka Politto. Jego pobyt u nas, wystawia go teraz na celownik. Kiedy członek mafii jest formalnie przesłuchiwany, to nie moŜna juŜ mu ufać. Jego zatrzymanie gwarantuje mu bezpieczeństwo do czasu, aŜ będzie moŜna go aresztować. Coś w sposobie, w jaki Ella patrzyła na niego, kaŜe mi być wdzięcznym za to zatrzymanie, równieŜ dlatego, Ŝe będzie z dala od niej. – Idę sprawdzić co z Ellą – mówię w chwili, gdy nasze stopy opuszczają pokój przesłuchań. – Andrea powiedziała, Ŝe jest juŜ w porządku. – I tak pójdę! – warczę na niego. – Wobec tego idę z tobą. – Nie. Ty idziesz do mnie. Chcę z nią sam porozmawiać.

173

Jest północ, kiedy pukam do jej drzwi. Nie odpowiada. Pukam ponownie i wołam: – Ella, to ja. Otwórz. Kilka sekund później, słyszę w mieszkaniu jakieś szuranie. Drzwi otwiera Andrea z niepokojem malującym się na jej twarzy. – Jest juŜ w łóŜku. – Muszę z nią porozmawiać. – Ben, pozwól jej spać. MoŜesz porozmawiać z nią jutro. – W porządku, Andrea – mówi Ella z progu swojej sypialni. Andrea kiwa głową i dopowiada: – Proszę, bądź dla niej łagodny. Miała cięŜką noc. Ella wraca do sypialni, zostawiając za sobą otwarte drzwi. Waham się, zanim ruszam za nią. Zamykam za sobą drzwi, na krótko spotkając wzrok Andrei. Ella siedzi tyłem na krawędzi łóŜka. – Czuję się dobrze – mówi, nim zdąŜę zapytać. – Ella. – Czuję się dobrze, Ben. – Odwraca się na tyle, aby mnie zobaczyć. – Czasami miewam ataki paniki. Pojawiają się tak po prostu, bez uzasadnienia. To właśnie stało się na siłowni. Podchodzę, aby usiąść obok niej. – Widziałaś wcześniej tego człowieka, którego eskortowaliśmy?

174

– Nie – mówi od razu. – Nie. – Ella, wyglądałaś na przeraŜoną, kiedy go zobaczyłaś. Czy on ci kogoś przypomniał? – Nie. Szczerze mówiąc, nie widziałam go nigdy wcześniej w całym swoim Ŝyciu. To przez ten jego tatuaŜ. – Ten na szyi? – Tak. – Wstaje i chodzi nerwowo. – Wiem, Ŝe to pospolity tatuaŜ. Drut kolczasty. Jestem pewna, Ŝe tysiące ludzi decyduje się na drut kolczasty. Prawda? – Odwraca się do mnie z błagalnym wzrokiem. Gdy tak stoi przede mną, zamienia się w tę przestraszoną, przeraŜoną Ellę, którą widziałem dziś na siłowni. Oczy jej się rozszerzają w panice. Oddech staje się cięŜki. Pojawiają się łzy. W jednej chwili mam ją otuloną w moich ramionach. – Ella, oddychaj. Ściska moją koszulę między palcami, jakby trzymała mnie w desperacji. Czuję, jak jej całe ciało drŜy przy mnie. – Ciii, jestem tu. Trzymam cię. Jej jęki zamieniają się w szloch. Przytulam ją mocniej, głaszcząc po włosach, gdy wciąŜ szlocha mi w ramionach. Serce kraje mi się boleśnie na oczywisty ból, który dźwiga. Dryfuję myślami do tego, co musiała widzieć i co musiała czuć w tę straszną noc. Czekam cierpliwie, aŜ się uspokoi. ChociaŜ oddech jej się wyrównuje, a szloch kończy, to nadal się mnie trzyma, ani na chwilę nie poluźniając uścisku, aŜ w końcu wygląda na zakłopotaną. 175

– Przepraszam. – Próbuje się uwolnić z moich ramion. Rozluźniam swój uścisk, ale nadal ją przytulam. – Nie masz za co przepraszać. – Mam. Za wykorzystanie ciebie. Palcem wskazującym lekko unoszę jej brodę, dopóki nie patrzymy sobie w oczy. – Ella, nie wykorzystałaś mnie. Nie mogę być wykorzystany, skoro chcę tu być dobrowolnie, tuląc cię, uspakajając. – Mówisz tak z litości. – Nie współczuję ci, Ella. To ja jestem tym, któremu powinno się współczuć. – Dlaczego – przerywa, zanim dodaje: – Dlaczego tobie? – Pieprzysz mi w głowie i nie wiem, jak sobie z tym poradzić. Przewidywalnie w tym momencie znów bym ją pocałował. To jak szybko oblizuje swoją dolną wargę, sposób w jaki rozszerzają się jej oczy, podpowiada mi, Ŝe oczekuje, iŜ to zrobię. Jednak zamiast tego chowam jej twarz w zgięciu mojej szyi i przytulam ją tak mocno jak wcześniej.

176

Rozdział 16 Ella

Popieprzyłam mu w głowie? Jego przyznanie się powoduje, Ŝe moje serce robi salto w piersi. Tak dobrze się czuję, będąc w jego ramionach. Po raz pierwszy od dłuŜszego czasu, czuję się bezpieczna, chroniona. To moja duma sprawia, Ŝe chcę go odepchnąć, aby udowodnić, Ŝe nie potrzebuję, aby mnie chronił. Nie potrzebuję do tego nikogo. Serce mówi mojej dumie, Ŝeby się zamknęła. Moje serce odczuwa takie zadowolenie, jakiego nie doświadczyło jeszcze nigdy wcześniej... i to mu się podoba. Mogę być zdezorientowana tym, co czuję do niego, ale wygląda na to, jakby on równieŜ przeŜywał taki konflikt. Wydaje się, jakbyśmy byli oboje w podobnym połoŜeniu, i jakbyśmy byli cholernie uparci. Odsuwa się nieznacznie, by spojrzeć na mnie. – Lepiej się czujesz? – Tak, dziękuję. – Chodź tu. – Bierze mnie za rękę i prowadzi, abym usiadła na łóŜku obok niego. – Chcesz porozmawiać o tatuaŜu? Wiem, Ŝe powinnam. Wiem, Ŝe powinnam przeanalizować, dlaczego tak zareagowałam. Jeśli będę tłumić swoje emocje, to powrócą i dadzą mi do wiwatu. Czy to w formie koszmaru lub innego

177

ataku paniki, prędzej czy później będę zmuszona zmierzyć się z demonami, które spowodowały ten atak. Wciągam bardzo głęboki wdech, aby zyskać trochę siły. Pod wpływem chwili postanawiam podzielić się z Benem swoją historią. Nie taką skondensowaną wersją, którą przedstawiłam mu wcześniej, muszę opowiedzieć mu tę szarpiącą za serce. – To była normalna noc. Mama siedziała w salonie, oglądając wiadomości. Ja byłam w swoim pokoju po drugiej stronie korytarza, czytając ksiąŜkę. Usłyszałam tłuczone szkło i huk w przedniej części domu. Nasz dom nie był duŜy. Miał tylko trzy sypialnie. W momencie, gdy podbiegłam do drzwi mojej sypialni, mama wydała, mroŜący krew w Ŝyłach, krzyk jeden po drugim. Zobaczyłam go… Słowa zatykają mi boleśnie gardło. Bierze mnie za rękę, ale poza tym siedzi cicho obok, pozwalając mi przerobić to na swój własny sposób. Ocieram nerwowo łzy, które zalewają mi policzki. Unikam jego wzroku. Boję się tego, co zobaczę, jeśli spojrzę mu w oczy. Litość spowodowałaby pogorszenie mojego stanu. Mówi, Ŝe mu mnie nie Ŝal. Widziałam juŜ to spojrzenie litości, które nieuchronnie przychodzi, gdy ktoś słyszy moją historię. Nie mówię mu więc tego, by mi współczuł. Chcę podzielić się z nim kawałkiem siebie. To jest ogromna część tego, kim jestem. Nagle staje się dla mnie waŜne, Ŝeby poznał rzeczywistość, w której Ŝyję. Robię

chwilę

przerwy,

uspokajam

kontynuować.

178

oddech,

aŜ

mogę

– Był ubrany na czarno, a na twarzy miał załoŜoną maskę narciarską. Widziałam, jak dopadł i złapał ją za włosy, kiedy próbowała uciec do kuchni. Bez przerwy krzyczała. Nie mogłam zebrać myśli. Zamarłam skonfliktowana wewnętrznie, czy powinnam spróbować

go

zatrzymać,

czy

się

ukryć.

Potem

obsesyjnie

zastanawiałam się, czy te kilka sekund zawahania kosztowały mamę Ŝycie. To z miejsca gdzie stałam w drzwiach, widziałam, jak poderŜnął jej gardło. Gdy łzy znów wracają, Ben przysuwa się i obejmuje mnie ramieniem. Całuje w kółko czubek mojej głowy. Z zaciśniętymi mocno oczami, staram się przywołać obraz tego, co widziałam w tamtą noc. –

Moje

westchnienie

zwróciło

jego

uwagę.

Gonił

mnie

korytarzem. A gdy mnie dopadł, wielokrotnie uderzał. Starając się chronić, kopałam go i próbowałam oddawać mu ciosy. Rzucił się na mnie z noŜem w prawej ręce. Słyszałam krzyki, ale szczerze mówiąc nie pamiętam, czy to był mój głos. Poczułam pieczenie i wilgoć w okolicach szyi. – Mechanicznie śledzę ręką swoją bliznę, przerywając w tym czasie opowiadanie. – Gdzieś w domu rozległ się strzał. Kiedy odwrócił głowę w kierunku hałasu, próbowałam zdjąć mu czapkę. Uniosłam ją wystarczająco, aby zobaczyć mały, rozciągnięty kawałek drutu kolczastego pod brodą. To wszystko działo się tak szybko. Padł kolejny strzał i wtedy się podniósł, uciekając przez nasze tylne drzwi. – Doczołgałam się do matki, ignorując błagania sąsiada, Ŝebym się nie ruszała. Z wyjątkiem unoszącej się i opadającej piersi, leŜała nieruchomo. Trzymałam ją, gdy wzięła ostatni wdech. Następną rzeczą, jaką pamiętam, to jak obudziłam się w szpitalu... sama. 179

– Och, kochanie. Tak mi przykro. – Zamyka mnie w ramionach, przyciskając mi twarz do swojej pierś. Obejmuje mnie wokół szyi, zakrywając dłonią bliznę. Po raz kolejny witam z radością spokój, który pochodzi z bycia w jego ramionach. Jestem tak wycieńczona, tak wyczerpana. Nawet nie próbuję walczyć ze snem, który bierze mnie we władanie. W półśnie czuję, Ŝe Ben mnie podnosi i kładzie na łóŜku. Spodziewam się, Ŝe wyjdzie, ale on kładzie się tuŜ za mną. Wzdycham, zanim odpływam w sen. Budzi mnie alarm. Mija chwila, zanim przypominam sobie, gdzie jestem. Trochę więcej zajmuje przypomnienie sobie, co wydarzyło się ostatniej nocy. Bena nie ma. Musiał wyjść po tym, jak zasnęłam. Boli mnie głowa od tego całego zeszłonocnego płaczu. Jestem rozczarowana, Ŝe juŜ go tu nie ma. Odczuwam ulgę, Ŝe juŜ go tu nie ma. Zapach parzonej kawy wpływa do mojego pokoju, jedna z zalet posiadania współlokatorki. Andrea zazwyczaj czeka, do momentu dopóki nie usłyszy, Ŝe wchodzę pod prysznic lub wstanę z łóŜka. Zawsze dzieli ze mną łóŜko i zastanawiam się, czy to z powodu pojawienia

się

Bena,

zdecydowała

się

spać

na

kanapie.

Automatycznie idę prosto pod prysznic, trzymając się naszej zwykłej porannej rutyny. On juŜ wie... i nie uciekł.

180

Został całą noc, dbając o moje dobre samopoczucie. Mały uśmiech pojawia się na moich ustach, gdy zdaję sobie sprawę, Ŝe się o mnie troszczy. Tak, moŜe wcześniej teŜ okazywał swoją dobroć. Oczywiście juŜ wiem, Ŝe czuje do mnie pociąg. To Ŝe pokazał się w moim mieszkaniu i został, sposób w jaki to zrobił, moŜe oznaczać, Ŝe równieŜ o mnie dba. Gdy wycieram się ręcznikiem, przypominam sobie, Ŝe są dwie strony Bena Stone'a. To wszystko moŜe być chwilowe, przypadkowy akt dobroci, którego mogę nigdy więcej nie zobaczyć. Muszę się przygotować na taką moŜliwość. Gdyby to był tylko taki szczęśliwy traf, czy dobrze bym to przyjęła? Myślę, Ŝe bym to zaakceptowała, gdybyśmy mieli być tylko przyjaciółmi i niczym więcej. Kłamię. Chciałabym go jeszcze bardziej. Jeśli by się to przekształciło jedynie w dobrą przyjaźń i nic więcej, to byłabym nieszczęśliwa. Głównie dlatego, Ŝe poznałam smak Ŝyczliwości, delikatności, opiekuńczości Bena... i uwielbiam to. Wracam przedpokojem do swojego pokoju, robiąc okręŜną drogę do kuchni po kawę i Advil na mój pulsujący ból głowy. Ben stoi, opierając się o blat, trzyma kubek kawy, wpatrując się w przestrzeń przed sobą. Został! – Co ty tutaj robisz? Patrzy zaskoczony, a wątpliwości przebiegają mu przez twarz. – Chciałem się upewnić, Ŝe będzie z tobą dobrze. Przepraszam. 181

– Nie, nic się nie stało. Po prostu pomyślałam, Ŝe wyszedłeś. Szybko obracam się w prawo, by zobaczyć, Ŝe moja kanapa jest pusta. Jego wzrok podąŜa za moim i mówi: – Poszła do mnie do domu, aby przygotować się do pracy. – Dlaczego? – WciąŜ mocno ściskając ręcznik, jedną ręką nalewam sobie filiŜankę kawy. Czuję jego wzrok na sobie. A to powoduje, Ŝe moja skóra płonie zawstydzająco. – Poprosiłem ją. Jest jeszcze jeden powód, dla którego zostałem – przyznaje, podczas gdy stoję do niego plecami. Odwracam się i staję naprzeciwko, wyczekując, by kontynuował. Przełyka, zanim mi odpowiada. – Ella, nie chcę, abyś chodziła na siłownię przez jakiś czas. Nie tego się spodziewałam, Ŝe powie. – A dlaczego? – Człowiek, którego aresztowaliśmy dziś w nocy, nazywa się Todd Smyth. Jest dyrektorem generalnym wszystkich trzech siłowni społecznościowych. Chciałbym, Ŝebyś przez kilka dni trzymała się z dala od tego miejsca. – Z jakiego powodu? Przerywa i ściska nasadę nosa. – Nie mogę wchodzić w szczegóły, ale widziałem, jak zareagował na ciebie. 182

– Byłam niemalŜe zgięta w pół i wyglądało, jakbym miała atak serca. Pewnie zmartwił się ewentualnym pozwem. – Ella, proszę nie bądź trudna. Co do cholery? – Ben, proszę, nie bądź śmieszny. – Odstawiam kubek i idę do pokoju. Robi krok w moją stronę i chwyta mnie za ramię. – Dlaczego jesteś tak cholernie uparta? Po prostu proszę cię, Ŝebyś przez jakiś czas trzymała się z dala od tej siłowni. Czy to tak wiele? – Patrzy na mnie z góry. Pieprzony tupet tego faceta zaskakuje mnie. Gniew natychmiast zastępuje uczucie szczęścia, które odczuwałam zaledwie kilka minut temu. To właśnie takie do mnie podobne – przechodzenie z jednej skrajności w drugą. Wyszarpuję rękę z jego uścisku. – Dzielimy ze sobą zaledwie kilka pocałunków, pocieszasz mnie przez jedną noc, a teraz myślisz, Ŝe masz prawo mówić mi, co mam robić? – Mam swoje powody. Chciałbym, byś zrobiła tak, jak proszę. – Czy ty naprawdę myślisz, Ŝe on ma coś wspólnego z morderstwem sarkastyczne

mojej

mamy?

westchnienie.

–

–

Kręcę

Mieszkałam

głową, na

wypuszczając wsi

w

stanie

Massachusetts. Ben, jeśli sprawdziłbyś na Google tatuaŜe, jestem pewna, Ŝe najbardziej popularnym byłby drut kolczasty.

183

– Jeśli tak jest i jestem śmieszny, to będziesz mogła powiedzieć mi, Ŝe tak właśnie mówiłaś. – Głos mu łagodnieje, a z twarzy znika groźne spojrzenie. Kiedy podchodzi bliŜej, mówi: – Ella, nie proszę cię o to, by mieć nad tobą jakąś pieprzoną kontrolę. ZaleŜy mi na tobie. Chciałbym spędzić z tobą więcej czasu. Kładzie mi ręce na talii. Czuję ciepło jego dotyku przez gruby, pluszowy ręcznik. W tej chwili zgodziłabym się na cokolwiek. – Daj mi tylko kilka dni, abym go sprawdził. Dobrze? – Przytakuję powoli, on robi taki sam ruch swoją głową. – Muszę iść. Mogę zadzwonić później? Potakuję ponownie. Posyła mi piękny uśmiech, pochyla się, by pocałować mnie długo i mocno, i po tym opuszcza moje mieszkanie. Gdy słyszę zamykanie drzwi, siadam cięŜko na łóŜku, będąc wstrząśniętą tym, co się właśnie stało. Czekaj, co się stało? Troszczy się? Chce się ze mną zobaczyć? Dlaczego?

Po przekazaniu kaŜdego szczegółu z ostatniej nocy, Andrea siedzi oszołomiona, bo nie było między nami Ŝadnego pieprzenia. – Nie spałam przez całą noc. Zafundowałam sobie ból głowy, próbując rozszyfrować niektóre dźwięki. 184

– Dźwięki? – Och, Ben, och, tak, proszę, nie przestawaj. – Rzucam ją długopisem w głowę, gdy uświadamiam sobie, co ma na myśli. W tym momencie robi unik i śmieje się głośno. – Nic oprócz pocałunku? Naprawdę? – Andrea, ja tylko wtajemniczyłam go w moją historię. Był w szoku. Został ze względu na stan, w jakim byłam. Nie spał obok mnie po to, by coś wykombinować, czy mieć szczęście. Patrzy na mnie ze znudzonym wyrazem twarzy. – Byłaś przynajmniej nago? Zmierzamy donikąd. – Andrea – wzdycham. – Dobra, przepraszam. Nie rozmawiamy więcej o seksie z Benem. A teraz, Ella, wszystkie Ŝarty na bok, chcę, Ŝebyś go posłuchała. Przyglądam się jej przez kilka sekund. – To śmieszne, Andrea. On jest policjantem. Z natury jest podejrzliwy. Wierzę, Ŝe po prostu lubi mną dyrygować. Jakby go to podniecało, czy coś. – No cóŜ, biedny facet powinien się czymś podniecić. – O mój BoŜe. Posyła mi wielki uśmiech.

185

– To cię nie zabije, jeśli go posłuchasz. MoŜesz przez kilka dni potrenować w inny sposób. Mam kilka propozycji. – Odbiera smsa, odpowiada natychmiast, i mówi: – Połączenie przychodzące. – Jak na jej polecenie brzęczy mój telefon na biurku. – Och, moŜe to pan Stone dzwoni? – Jesteś taka irytująca. – Podchodzę trochę zbyt szybko, by go odebrać, nim przestanie dzwonić. – Cześć. – Hej. Jak mija dzień? – Jego pytanie jest takie normalne, Ŝe aŜ mnie rozśmiesza. – Co? – Nic. Co jest? – Kiedy kończysz? Kiedy myślę o tobie8, Ŝartuje mój mózg. Przygryzam wargę, Ŝeby nie wybuchnąć śmiechem. Dlaczego jestem taka roztrzepana, kiedy dzwoni do mnie Ben? – Ella? – Przepraszam. Hmm, właśnie kończymy. Kilkoro znajomych uderza w piątki wieczorem do miejsc, gdzie mają happy hour i zaprosili mnie, bym do nich dołączyła. – Nie wiem, dlaczego mu to mówię. Czy oczekuję, Ŝe się do mnie przyłączy? – Odmów im. – Słucham?

8

Ben użył zwrotu get off - co oznacza zakończenie pracy nad czymś. Natomiast Ella z pewnością pomyślała o zwrocie get off on - który oznacza, że coś nas podnieca seksualnie. Stąd ta jej odpowiedź w myśli. Dla nas to jednak bez jakiegokolwiek sensu. Nie miałam pomysłu, jak można by to zastąpić 

186

– Jezu, uspokój się – odpowiada na mój zdziwiony ton i sam wzdycha. – Nasz dowódca jest w Chicago i mamy w niedzielę odprawę. Rob chce zabrać kilka rzeczy, których potrzebuje ze swojego mieszkania w Long Beach, poniewaŜ być moŜe będzie musiał zostać u mnie chwilę dłuŜej. Rob dłuŜej u Bena oznacza, Ŝe Andrea będzie chciała zatrzymać się u mnie. Uwielbiam jej towarzystwo i mogłaby zostać tak długo, jak zechce, ale tęsknię za swoją prywatnością. Tęsknię za moimi nudziarskimi nocami w piŜamie, oglądając swoje ulubione programy telewizyjne. – Okej, więc co to ma wspólnego ze mną, idącą na happy hour? – Pomyślałem, Ŝe moŜe moglibyśmy pojechać z nimi. Spędzić trochę czasu na plaŜy, wydostać się z miasta. Andrea wychodzi z biura, torbę ma przerzuconą przez ramię, a na twarzy pełen zadowolenia uśmiech. Przesadnie mocno kiwa głową, a ręką pokazuje, Ŝebym się pospieszyła. – Hmm, mogę do ciebie oddzwonić? Robi pauzę, zanim odpowiada: – Oczywiście. – No więc, jesteś gotowa jechać się spakować? – pyta w momencie, kiedy się rozłączam. – Mam zamiar odmówić. – Ella? Oczywiste jest, Ŝe chce spędzić z tobą czas.

187

– Albo chce się spotkać z wami i czuje się zobowiązany, Ŝeby mnie zaprosić. – Inna myśl przychodzi mi do głowy. – Albo chce bym wyjechała z miasta, tak bym nie mogła pójść na moją siłownię, a wtedy by wygrał. – Mówisz powaŜnie? – Zapomnij o tym. Posłuchaj mnie. Musiałaś zatrzymać się w moim mieszkaniu przez cały tydzień. Czy nie chcecie z Robem trochę czasu dla siebie? RozwaŜa moje słowa. – Masz rację. Powiem Benowi, Ŝe wy oboje powinniście zostać tu w mieście. – Nie. Nic mu nie powiesz. Obiecałaś się nie wtrącać, Andrea. – No i nic takiego nie zrobiłam – próbuje, ale kiedy unoszę wyzywająco brwi, polega, kłamiąc mi prosto w twarz. – Dobrze. śadnego wtrącania. Ale wy dwoje lepiej zbierzcie się w sobie do czasu, aŜ wrócę w niedzielę. – Albo? – Albo wrócę do wtrącania się!

188

Rozdział 17 Ben Jeśli tylko istnieje jakieś połączenie między Smythem i Ellą, to jestem zdeterminowany, aby je odnaleźć. W czasie gdy Ella była przez cały dzień w pracy, poczyniłem pewne ustalenia. Nie dowiedziałem się o wiele więcej, niŜ mi powiedziała wcześniej. Poruszała duŜo tematów związanych ze swoją matką. W ostatnim miejscu mieszkały najdłuŜej, prawie sześć lat. Lata na uczelni były pełne pochwał, ale niewiele więcej. ZauwaŜyłem, Ŝe nie była aktywna w formalnych organizacjach społecznych, takich jak Ŝeńskie stowarzyszenia studenckie, kluby czy grupy. Mimo Ŝe jej GPA w liceum zakwalifikowało ją do Narodowego Honor Society, nie była zaangaŜowana. Andrea wspominała, Ŝe jej matka była wyjątkowo nadopiekuńcza, ale Ŝycie Elli pod osłoną wywindowało obawy rodzicielskie na zupełnie nowy poziom. Poza kilkoma rozbojami i wykroczeniami, noc, w którą zabito jej matkę, była jedynym przypadkiem działalności przestępczej w jej rodzinnym mieście od lat. śadne inne brutalne zbrodnie nie zostały popełnione ani w tygodniach poprzedzających to zdarzenie, czy nawet po samym morderstwie. Takie wtargnięcia do domów zwykle następują według schematów, zwłaszcza, gdy podejrzany nie został znaleziony. Ella jest uparta jak cholera. Proszenie jej, by trzymała się z dala od tej siłowni jest marzeniem. Muszę poinformować Farleya na temat 189

tego, co wiem. Roba teŜ. Musi znać moje obawy. Biorąc pod uwagę zarzuty morderstwa, jakie są postawione Smythowi, to jego wczorajszą reakcję na Ellę w siłowni naleŜy potraktować powaŜnie. Ten człowiek ją rozpoznał. Jeśli chodzi o podejście do Elli, naprawdę muszę być ostroŜny. Gdybym zadawał zbyt wiele pytań, coś by podejrzewała. Musi mi się zwierzać bez poczucia, Ŝe jest przesłuchiwana. Nie mogę naraŜać na szwank jej zaufania. To wykracza poza moje obawy czy moje uczucia, które do niej Ŝywię. Mam tę nagłą potrzebę chronienia jej. Po tym jak zadzwoniłem do Elli do pracy z zaproszeniem przyłączenia się przez nas do Roba i Andrei u nich w domu na Long Beach, zajęło jej trochę czasu, aby do mnie oddzwonić. Gdy w końcu to zrobiła, przeprosiła i powiedziała, Ŝe zdecydowała się pozostać w mieście na ten weekend. Pobyt Elli w mieście oznacza, Ŝe ja równieŜ zostaję w mieście. Chciałbym myśleć, Ŝe powodem, dla którego jestem pod jej drzwiami w tej chwili, jest fakt, Ŝe próbuję zdobyć jakieś informacje... jednak skłamałbym. Po tym jak drugi raz pukam, zastanawiam się, czy nie wyszła ze znajomymi. Dokładnie w momencie, gdy mam zamiar odejść, otwiera drzwi. – Hej. – Wygląda na zaskoczoną tym, Ŝe mnie widzi. – Zawsze otwierasz drzwi bez pytania, kto za nimi stoi? – Ben, co ty tu robisz? – pyta, tracąc cierpliwość. 190

Pokazuję pudełko z pizzą, które trzymam poza jej polem widzenia. – Jadłaś? Wyraz jej twarzy zmienia się natychmiast. – Hmm, nie. Nie jadłam. Kiedy nadal stoi w drzwiach, patrząc na mnie, pytam: – Masz ochotę? Czy powinienem dostarczyć to do sąsiadów? – Och, oczywiście. – Staje z boku, Ŝeby mnie wpuścić. Włosy ma spięte w niechlujny kucyk. Jest w spodniach od piŜamy i krótkiej koszulce. Zmuszam swoje oczy, by oderwały się od jej

stwardniałych

sutków,

które

odciskają

się

na

tkaninie.

Przysięgam, Ŝe nie było ich widać jeszcze kilka chwil temu, kiedy otworzyła mi drzwi, co moŜe oznaczać jedynie... Przyłapuje mnie, jak się na nią gapię i się rumieni, spuszczając wzrok. – Nie spodziewałam się towarzystwa. Wyglądam jak flejtuch. – Wyglądasz pięknie – wygaduję się bez jakiegokolwiek zastanowienia. Nie jestem pewien, czy nie słyszała mnie, czy zdecydowała się ignorować mój komentarz. Idzie do kuchni i wraca z talerzami i sztućcami. Ręka jej drŜy, gdy ustawia je na maleńkim stoliku w salonie. – Zastanawiałam się nad tymi happy hour, ale relacje z moją kanapą i telewizorem wygrały dzisiejszą bitwę – plecie nerwowo. – 191

Zazwyczaj właśnie tak się relaksuję w piątkowe wieczory. Uwielbiam, jak Andrea zostaje u mnie, ale tęsknię za nudziarskimi nocami. – Nie chciałem ci przerywać nudziarskiej nocy. Chcesz zaproszenie na późniejszy termin? – Nie – odpowiada, trochę za szybko i rzuca się do kuchni, by uciec ode mnie. – Co tak ładnie pachnie? – pytam, idąc za nią. – Campbell's9. – Śmieje się i wskazuje na mały garnek na kuchence. – Masz ochotę na piwo? – Pewnie. Sprawiam, Ŝe czuje się niekomfortowo. To oczywiste, Ŝe unika mojego wzroku w czasie, gdy otwiera mi piwo, a sobie nalewa kieliszek wina. Bez słowa siadamy obok siebie na kanapie z napojami i naszą pizzą. Napięcie między nami jest namacalne. Zmuszam swój mózg, by wymyślił coś, co mógłbym powiedzieć, jakiś temat do rozmowy. Są tylko dwie rzeczy, które zaśmiecają mi myśli, to jej przeszłość oraz wiele sposobów, na jakie chcę ją przelecieć. Nie wspominając takŜe o tym, czy zostanę dobrze przyjęty, gdy rozpoczniemy rozmowę. – Ben? – Patrzy na mnie i czeka, aŜ nasz wzrok się spotka. – Dlaczego tak naprawdę tutaj jesteś? Spoglądam przed siebie, a ona wciąŜ patrzy na mój profil. Nadal brak mi słów. MoŜe właśnie tylko na to mnie stać, chociaŜ mam teraz 9

Campbells - pewnie większość wie, ale dla tych, którzy nie wiedzą - to bardzo popularne zupki i inne dania w puszkach (choć nie tylko). Puszkę taką uwiecznił na swoim plakacie Andy Warhol ☺

192

w głowie takie myśli, które są trudne do wyłączenia. Ma wszystko, czego pragnę w kobiecie. Nie mogę przestać o niej myśleć. Nigdy nie musiałem się przed nikim przyznawać do tego, Ŝe go potrzebuję. Te całe Ŝarty i drwiny między nami są tylko stratą czasu. MoŜemy dalej podąŜać tą ścieŜką, zaprzeczając i torturując siebie, ale czy to o to, kurwa, chodzi? Chyba Ŝadne z nas nie jest uczciwe, ta bzdurna gra między nami moŜe trwać w nieskończoność. Poukładanie w głowie tych prawd, a ich wyraŜenie, to dwie zupełnie róŜne historie. A ona cierpliwie czeka. Patrzę na nią przez kilka sekund, debatując o tym, jak bardzo chcę się przyznać. – Podczas naszej rozmowy rano powiedziałem, Ŝe dbam o ciebie i Ŝe chcę spędzać z tobą więcej czasu. I dokładnie o to mi chodziło, Ella. – Dlaczego? – Dlaczego? – Jej reakcja mnie wkurza. Kurwa, kaŜda inna kobieta omdlałaby na takie wyznanie. Rzucam swoją serwetkę z frustracji. – Dlaczego z tobą wszystko musi sprowadzać się do pieprzonej dyskusji? Patrzy na mnie z niedowierzaniem. – Kilka tygodni temu postawiłeś sprawy bardzo jasno, Ŝe nie interesuje cię Ŝadna relacja. śe nie masz na to czasu. Twoja praca była twoją kochanką. Właśnie zakończyłeś układ i nie byłeś

193

zainteresowany niczym innym. Więc tak, Ben, mam prawo pytać. Dlaczego teraz? – Bo, kurwa, zmieniłem zdanie. – Przypadkowo dopiero po tym, jak poznałeś moją historię? Wymyśliłeś w swojej głowie jakąś głupią teorię. Teraz chcesz być moim rycerzem w lśniącej zbroi? Jest na mnie powaŜnie wkurzona. – Tak cholernie się mylisz. – Wstaję, by zanieść nasze talerze do kuchni i się uspokoić. Zamiast ponownie wrócić na swoje miejsce obok niej, decyduję oprzeć się o drzwi i poczekać, aŜ zacznie mówić. Gdy minuty mijają, a ona wciąŜ siedzi w milczeniu, krew mi się gotuje. – Co jest, do cholery, Ella? Wszystko z tobą musi być tak trudne. Wstaje i mówi: – Tam są drzwi. Zamiast płaszczyć się przed jej głupią niepewnością, podchodzę, by stanąć twarzą w twarz. – Przestań. – Przestań, co? Chronić siebie? – Odwraca się tyłem, kręcąc głową. – Nie potrzebuję ciebie. Udało mi wydobrzeć na własną rękę. – Wiem o tym. – Staję bezpośrednio za nią. – Ella, bycie wyjątkową suką nie sprawi, Ŝe będziesz lubiła mnie mniej. To równieŜ nie zmieni tego, co ja czuję do ciebie. Dopuszczenie mnie do siebie nie uczyni cię słabą. – Przytulam ją, a usta przyciskam 194

do jej ucha, dodając: – TakŜe przyznanie się, Ŝe mnie pragniesz, nie uczyni cię słabą. Masz na to moje słowo. Ja przyznałem się do tego samego, jeśli chodzi o ciebie. Wygina się w moją stronę i wypuszcza cięŜkie westchnienie. – Przepraszam za powiedzenie tych rzeczy. Nie myślałam tak – mówi ze skruchą. – Jestem przeraŜona, Ben. – Wiem, Ŝe nie miałaś tego na myśli, i wiem, Ŝe jesteś przeraŜona. Ja teŜ jestem. – Całuję ją w to samo miejsce, w które pocałowałem ją w noc, gdy się poznaliśmy. TuŜ poniŜej ucha, tam gdzie ma tak jedwabistą skórę, a jej zapach jest odurzający. Odchyla głowę do tyłu i trochę na bok, a palcami chwyta mnie za nadgarstki, które trzymam na jej biodrach. Wysuwam z jej uścisku swoją rękę i końcami palców przejeŜdŜam delikatnie po bliźnie, zanim całuję ją delikatnie. – Reagujesz tak tylko dlatego, Ŝe byłem idiotą, kiedy się poznaliśmy. To prawda, Ŝe nigdy nie chciałem Ŝadnego związku z nikim. – Odwracam ją powoli. Ma zamknięte oczy. – Spójrz na mnie. – Wolno je otwiera, zaglądając w głąb mojej duszy. – Ale teraz chcę. – Jej zawzięte udawanie zniknęło. Ella, stojąca przede mną jest zagroŜona. – Zaprzeczałem swoim uczuciom. A czy ty walczyłaś ze swoimi uczuciami do mnie, które są dokładnie takie same jak moje? Otwiera usta i kiwa powoli głową. – Powiedz to. – Tak, walczyłam. – Gdy słyszę, jak się przyznaje, zapiera mi to dech. 195

– Przestań walczyć. Przestań walczyć ze mną. – Jeśli mi obiecasz jedną rzecz. – Wszystko. Bada moją twarz, w jakim celu nie mam pojęcia. Po kilku sekundach, mówi: – Nie współczujesz mi? Nie zmieniłeś zdania, tylko dlatego, Ŝe coś mi się stało? – Dlaczego tak myślisz? – MoŜe chcę ją chronić teraz bardziej niŜ kiedyś, ale pociąg do niej i jej przeŜycia nie mają ze sobą nic wspólnego. – Ella, walczyłem z tym pociągiem, jaki czuję do ciebie od pierwszej chwili, w której się poznaliśmy. A wtedy nie znałem jeszcze twojej historii. Unosi się na palce i mnie całuje. Jest to pierwszy raz, kiedy to ona inicjuje taką sytuację. Penis twardnieje mi w momencie, w którym jej usta dotykają moich. Nasze ciała natychmiast przyciskają się do siebie. KaŜde z nas napiera do przodu, aby zlikwidować jakąkolwiek przestrzeń między nami. Przyciska mnie za szyję, gdy nasz pocałunek się rozwija. To nie jest pierwszy pocałunek, który dzielimy, ale równie dobrze mógłby nim być. Całowanie nigdy wcześniej nie sprawiało mi takiej przyjemności. Nigdy nie czułem się tak napalony jak teraz. Czuję, jakby moja skóra była cała w ogniu. Swoimi piersiami naciska mocniej na moją klatkę, a ja wsuwam ręce pod jej top, by poczuć tę skórę. Jej sutki są tak twarde, Ŝe mam wraŜenie, jakby nie było Ŝadnego ubrania między nami. Moja ręka ma własny rozum i się wymyka, by poczuć jej nagie piersi. Stwardniałe 196

sutki mocno naciskają na moją dłoń. Ciekawość wydobywa ze mnie to, co najlepsze. Gorączkowo się odsuwam, tak bym mógł ściągnąć jej koszulkę. Muszę ją zobaczyć – całą. Gdy jest tak wyeksponowana przede mną, jej klatka piersiowa unosi się i opada z kaŜdym branym oddechem. Jest tak doskonała. Moje ręce mechanicznie dopasowują się do niej. Uwielbiam czuć jej piersi w swoich rękach. Uwielbiam czuć jej sutki pod opuszkami moich kciuków. Trzymając kaŜdą pierś w jednej ręce, całuję moje ulubione miejsce poniŜej jej ucha i całując, schodzę powoli w dół jej ciała. Wciągam jej sutek między swoje wargi. Jęczy, gdy tak bezwstydnie go zasysam. Im bardziej mi smakuje, tym więcej chcę próbować. – Kurwa, Ella. Jesteś taka piękna. – Jej brzuch jest tak jędrny, a skóra tak gładka. Rękoma macam górną część jej ciała, zapamiętując kaŜdy centymetr. Moje usta nie wiedzą, gdzie podąŜać dalej. KaŜdy jej kawałek jest tak słodki, jak sobie wyobraŜałem, Ŝe powinien być. Bierze rąbek mojej koszulki w palce i unosi ją nad głową. Nasze oczy przelotnie się spotykają, zanim zjeŜdŜa wzrokiem na mój nagi tors, a potem w dół do linii dŜinsów i za chwilę wraca. Nieśmiało wodzi obiema rękoma po mojej płaskiej piersi. Ten dotyk powoduje, Ŝe mój kutas boleśnie zaczyna naciskać na zamek od dŜinsów. Jestem zaskoczony, gdy spogląda mi w oczy. Namiętność, która była jeszcze kilka sekund temu, zniknęła. Zastąpiły ją strach i wątpliwości. Znowu za duŜo myśli. – Nie walcz z tym, Ella. Nie bój się. 197

– To dlatego, Ŝe nie mogę walczyć z tym, czego się obawiam. – Odchodzi ode mnie, dodając: – A obawiam się teŜ tego, Ŝe gdy będziesz juŜ mnie miał, zaspokoisz swoją ciekawość. Oczywiście myśli, Ŝe chodzi mi tylko o seks. Nie mogę jej za to winić. To nie jest... to jest coś więcej. Śmiało mogę wypowiedzieć te słowa, Ŝe jest to coś więcej, ale nie jestem pewien, czy mi uwierzy. Pochylam się, by sięgnąć jej koszulkę i delikatnie zakładam Elli przez głowę. – Nie spieszmy się. Gdy jest ubrana, zakładam takŜe swoją koszulę i prowadzę ją, by usiadła obok mnie na kanapie. Fakt, Ŝe nie sprzecza się ze mną, potwierdza moje podejrzenia. Chcę z nią postąpić inaczej. To coś więcej niŜ tylko chęć, by udowodnić jej, Ŝe się myli. Jej się wydaje, Ŝe moje

jedyne

pragnienie

to

pieprzyć

się

niezobowiązująco

w

niewymagających myślenia układach. Chcę jej jednak udowodnić, Ŝe jestem zdolny do tego, do czego ona zapewne myśli, Ŝe nie jestem zdolny. Być moŜe sobie teŜ chcę to udowodnić. Przechylając głowę na bok, mówi: – Jesteś pełen niespodzianek, panie Stone. – To ja, tajemniczy facet. – Całuję ją niewinnie, poniewaŜ całując mocniej, nie ulŜyłbym sobie we własnym kłopocie. Dobrze się bawię z dokuczliwym wzwodem, choć siedzenie w tych jeansach, nie jest za wygodne. – No więc co robisz w nudziarskie noce? Czy Va Banque jest wówczas nieodłączny? – pytam, jednocześnie subtelnie się poprawiając. 198

– Nie znienawidź nudziarskich nocy – wydyma uroczo usta. Pod wpływem impulsu, całuję kącik jej, ściągniętych w dzióbek, ust i przypominam sobie swoją sytuację. – Hmm... – mówię, próbując uporządkować myśli i dodaję: – Nawet o tym nie pomyślałem, nudziaro. Rzuca mi Ŝartobliwie: – Nie mogę uwierzyć, Ŝe się do tego przyznaję. Ubieram się w piŜamę, wybieram ckliwą, naiwną komedię romantyczną i zalegam przez cały wieczór z roztkliwiającym romansem. Śmieję się z jej wypowiedzi. – Mój Czarny Pas lubi dobre naiwne romanse? UwaŜałem cię za fana Szklanej Pułapki. – Och, uwielbiam wspaniałe filmy akcji. Ale są po prostu zbyt fajne na nudziarską noc. – Mogę teŜ coś wyznać? Spogląda na mnie spod oka. – Jesteś równieŜ skrytym nudziarzem? – Absolutnie nie. Pamiętasz dzień, w którym oglądałem sparing na siłowni? Nigdy nie widziałem niczego bardziej gorącego. – Starasz mi się tylko podlizać. – Wstaje i idzie do kuchni, wracając z winem i kolejnym piwem. – Dlaczego to robisz? 199

– Co? Wręcza mi piwo, a ja automatycznie odpowiadam: – Dzięki, kochanie. – Nie ma za co. – Na jej ustach pojawia się mały uśmiech, zanim bierze łyk wina. – Więc co ja robię? – Unikasz komplementów. – Robię tak? – Tak. Marszczenie brwi oznacza, Ŝe rozwaŜa moje słowa. – Nie wiem. Mechanizm obronny? Dlaczego się złościsz, gdy ci się sprzeciwiam? – Robię tak? – powtarzam jej słowa. – Tak. Myślę o swojej odpowiedzi przez chwilę, ale niestety mój wzwód przejmuje kontrolę nad ustami. – PoniewaŜ to mnie, kurwa, podnieca, i wkurzam się z tego powodu.

200

Rozdział 18 Ella Moje ciało uspokaja się za sprawą naszej bliskiej rozmowy, ale dla niego rozpala się ponownie poprzez jedno tylko zdanie. Siedząc na kanapie, odwraca się w moją stronę, tak Ŝe jest teraz skierowany do mnie twarzą. Musi dostrzegać, jak bardzo na mnie działa. Im bardziej się denerwuję, tym on bardziej się uśmiecha. – Co cię tak śmieszy? – pytam zła na siebie za to, Ŝe nie potrafię ukryć podniecenia. – Ty. Bierze mnie za rękę i całuje w nią. – To zabawne patrzeć, jak tu siedzisz i słuchasz pochwał. To cię zabija. – JuŜ mnie przestałeś wprawiać w zakłopotanie. Mimo Ŝe pierwszej nocy, której się poznaliśmy, zrobiłeś wszystko, co mogłeś, by zaleźć mi za skórę. Pochyla się bliŜej, wolno przesuwając palcami po mojej bliźnie. – Kiedy po raz pierwszy się spotkaliśmy, robiłem wszystko, aby powstrzymać się od pocałowania tych twoich przemądrzałych ust. Twój zapach doprowadzał mnie do szaleństwa. Sposób w jaki poruszałaś się na parkiecie, przyczynił się do mojego wcześniejszego wyjścia. Gdybym został, nie mógłbym odpowiadać za to, co chciałem ci 201

zrobić. – Kręci głową z frustracji. – Zabawne, zawsze nienawidziłem swoich urodzin. Teraz juŜ zawsze będę pamiętał, jak bardzo pragnąłem cię tamtej nocy. – Zakładasz, Ŝe pozwoliłabym ci robić ze mną to, na co miałbyś ochotę? – Ella, czułaś dokładnie to samo co ja. – Nie czułam. Krótko się śmieje. –

Tak,

czułaś.

zaproponowałbym

ci

Gdybyś

nie

zniewalający

była seks

przyjaciółką tamtej

nocy.

Andrei, –

Jego

oświadczenie wysyła wstrząs prosto do mojego krocza. – Ale walczyłem z pragnieniem – kontynuuje, kładąc dłoń na moim policzku. – Unikałem ciebie. Za kaŜdym razem, gdy cię widziałem, co raz trudniej było mi z tym walczyć. – Jego oczy przesuwają się do moich ust, gdy przebiega po nich kciukiem. – Chodzi o to, Ŝe pragnienie zamieniło się w coś więcej. Gdy powraca wzrokiem do moich oczu, uśmiech znika mi z twarzy. Wiem dokładnie, co ma na myśli. I choć nie mogę tego przyznać, to czuję się winna z powodu tego samego pragnienia. Samo słuchanie jego głosu w noc, w którą zadzwonił do mnie, by przeprosić, zmusiło mnie do fantazjowania o nim podczas Ŝenującego spektaklu dotykania się. – Zamierzasz przyznać, Ŝe czułaś się tak samo? – Jego wzrok przesuwa się z powrotem do moich ust i pozostaje tam. Obserwuje,

202

kiedy nerwowo przesuwam językiem wzdłuŜ swojej dolnej wargi. Oddech mu się zmienia z kaŜdą upływającą sekundą. – Nie. Mój

kolejny

ruch

jest

całkowicie

sprzeczny

z

moją

jednowyrazową odpowiedzią. Unoszę się i siadam mu okrakiem na kolanach. Chwyta mnie w pasie, zanim przesuwa rękoma po moich plecach. Podnoszę się trochę i powoli opuszczam głowę, aŜ jesteśmy nos w nos. – Kłamczucha – mówi mi prosto w usta. Nie mogę mu więcej odmówić. Nie mogę udawać, Ŝe nie wpływa na mnie w kaŜdy moŜliwy sposób. Nie mogę zachowywać się tak, jakby jego ewentualne odejście kiedyś w przyszłości, całkowicie mnie nie zdewastowało. JuŜ dłuŜej nie mogę ignorować prawdy. Jestem zakochana w Benie Stone’ie. I przeraŜa mnie to na śmierć. Jęczy, kiedy gwałtownie dopadam swoimi ustami do jego. Ja jęczę, kiedy Ŝałośnie przyciskam się do jego twardości. To zmieni wszystko. To moja decyzja, nie jego. To ja jestem tą, która nie moŜe juŜ dłuŜej walczyć ze swoim pragnieniem. To ja zmusiłam nas do przekroczenia tej granicy. Ale ja nie jestem taka. Co mi się, do cholery, stało? Przez głowę przelatuje mi myśl, ale odsuwam ją na bok. Nie mogę wejść w relację, od razu skazując ją na poraŜkę. Po raz pierwszy w moim Ŝyciu, muszę iść z prądem. Potrzebuję go teraz. Nie jutro lub w przyszłym tygodniu. Pragnę go właśnie teraz. 203

Jego ręce podjeŜdŜają w górę moich pleców, do stanika. Jednym szybkim ruchem, łapię i ściągam go. Patrzy mi w oczy, kiedy otacza ustami mój sutek. Z rękoma na moich plecach zmusza mnie do wejścia głębiej w jego usta. Jestem tak napalona, Ŝe obawiam się, iŜ mogę dojść tylko od tego dotyku. Przenosi się do mojej drugiej piersi, a Ŝar przepływa przez moje Ŝyły jak płynna lawa. Kiedy wsuwa dłonie za pasek od piŜamy, unoszę się tak, aby mógł je ściągnąć bez przeszkód. Niestety sposób w jaki siedzę okrakiem na jego kolanach, uniemoŜliwia mu to, a ja chcę, Ŝeby je ściągnął. Jego usta gonią za moim ciałem, kiedy schodzę mu z kolan. Nie przerywając kontaktu wzrokowego, opuszczam spodnie od piŜamy i staję przed nim jedynie w niebieskich majtkach. Obmywa moje ciało swoim rozgrzanym spojrzeniem. Kiedy wyciągam do niego rękę, oczy mu się rozszerzają ze zdumienia. – Ella, nie. – Nie? – pytam, nie mogąc ukryć zranienia. – Nie nie, tylko nie – szybko odpowiada. – Kurwa, Ella... – Wskazuje na swoje krocze. – Czy to wygląda, jakbym cię nie chciał? Siedzę tu w męczarniach. To jedynie oznacza, Ŝe nie chcę, abyś czuła się zmuszona to zrobić. – Wstaje i ujmuje moje dłonie w swoje, przenosząc je złączone na mój krzyŜ. Pochylając się mówi: – Ale moŜemy zrobić inne rzeczy. – Z figlarnym uśmiechem, bierze mnie na ręce i kieruje się do mojego pokoju.

204

Moja odwaga zniknęła. Kusicielka we mnie sprzed kilku minut, cholernie szybko odeszła. Z jakiegoś powodu bycie obnaŜoną przed nim w salonie, gdy siedziałam na nim okrakiem na kanapie, nie było tak przeraŜające, jak bycie obnaŜoną przed nim, leŜąc na plecach na środku łóŜka. Fakt, Ŝe stoi teraz u stóp łóŜka, gapiąc się tak, jakby nigdy nie widział nagiej kobiety, zwiększa mój stres. – Dlaczego drŜysz? – pyta chrapliwym głosem. – Nie wiem – kłamię. Choć wiem dokładnie, dlaczego drŜę. Nigdy nie brałam pod uwagę jakichś pokazów tuŜ przed uprawianiem seksu. To się jakoś zawsze działo bez zastanowienia. W tej chwili motyle w brzuchu uśmierzają ból, który osiedlił się między moimi nogami. Jest zachwycającym, boskim facetem. Jestem pewna, Ŝe jest bardzo

doświadczony

i

wymagający

we

wszystkich

sprawach

erotycznych. Co jeśli nie spełnię jego oczekiwań? Bez słowa zdejmuje koszulę, ale pozostawia na sobie dŜinsy. Nie odrywając ode mnie wzroku, skopuje buty i ściąga skarpetki. Jest po prostu imponujący, przynajmniej od pasa w górę. Klatka piersiowa i abs są tak dobrze wyrzeźbione. Nie ma ciała jak jakiś zapaleniec z siłowni, ale jest bardzo wysportowany i seksowny jak diabli. Ma niewielki zarost po środku tej umięśnionej klatki. W pozostałych miejscach skóra jest gładka, z wyjątkiem jeszcze jednego ciemnego szlaku, który zaczyna się poniŜej jego pępka i ciągnie się w dół, znikając w dŜinsach. Kładzie się obok mnie na łóŜku i się rozciąga. Pewną ręką wytycza ścieŜkę w dół mojej szyi, kierując się w stronę piersi.

205

– Jesteś wspaniała, Ella. – Nadal podąŜa w dół do środka mojej piersi. Spłaszczając dłoń, przyciska pierś, a następnie przesuwa rękę po moim absie, brzuchu, aŜ dociera do drugiej piersi, a potem znowu zjeŜdŜa z niej ręką w dół. – Czy zdajesz sobie w ogóle sprawę, jak bardzo jesteś seksowna? – pyta, trzymając ponownie płasko rękę na moim tułowiu. Posyłam mu krótki, sarkastyczny śmiech. – A ty? Na jego ustach pojawia się nieśmiały uśmiech. Całą uwagę skupia na swoich rękach, gdy obejmuje nimi mój brzuch. Pochyla się i składa pocałunek między moimi piersiami. Oczekiwanie co zrobi dalej, zabija mnie. Ta niewiadoma powoduje, Ŝe nerwy zaczynają mnie przerastać. Obejmuję rękoma jego twarz po obu stronach i zbliŜam do siebie nasze głowy. – Pocałuj mnie – Ŝądam. Bez wahania pochyla usta do moich. Jedną rękę zakopuje mi we włosach z tyłu głowy. Trzymając mnie mocno, jest w stanie przechylić mi głowę, by pogłębić nasz pocałunek. To jest to, czego potrzebuję, aby wyeliminować

niepokój,

który

był

przyczyną

mojego

drŜenia.

Odczuwam potrzebę dyktowania warunków. Chwytam mocno dłuŜsze pasma jego włosów na czubku głowy. Przez cały czas gdy się tak całujemy, drugą ręką muska wypukłości moich piersi. Kiedy mocno ściska mi sutek, wypływa ze mnie jęk wprost w jego usta.

206

Szorstkość jego dŜinsów nie jest tym, co chciałabym poczuć pomiędzy udami. Pragnę poczuć jego. Jego skórę, jego ciepło. Niezgrabnie próbuję rozpiąć mu rozporek, ale doznania jakie odbieram, gdy jego dłoń pieści moją brodawkę, uniemoŜliwiają mi wykonanie tego prostego zadania. Przerywa pocałunek, by spojrzeć mi w oczy. Ma cięŜki oddech, jakby rozpaczliwie starał się utrzymać kontrolę. Trzymając nadal moją głowę, zmusza mnie, bym spojrzała mu prosto w oczy, gdy zjeŜdŜa dłonią przez środek mojego ciała, powoli wślizgując mi się do majtek. – O kurwa, Ella. Jesteś taka gładka. Delikatnie mnie maca. Mimo Ŝe jego dotyk jest lekki jak piórko, mimowolnie się szarpię, gdy przejeŜdŜa po mnie drugim palcem. Napina chwyt z tyłu mojej głowy i uśmiecha się przebiegle. Z kaŜdym ruchem moja determinacja przygasa. Przyspiesza i wydłuŜa ruchy, dotykając we mnie kaŜdy kawałeczek. Moja odpowiedź kieruje jego ręką. Kiedy wyginam plecy w łuk, pod wpływem jego kolistych ruchów po łechtaczce, przyspiesza. Gdy zaczynam jęczeć, wsuwa we mnie palec, a za chwilę dodaje drugi. Odczucia przebiegające przeze mnie są zbyt intensywne. Sposób, w jaki patrzy mi prosto w oczy, jeszcze to intensyfikuje. Zamykam je, starając się przed nim ukryć. – Otwórz je – rozkazuje. Marszczy brwi z determinacją, przesuwając po mnie palcami w najbardziej erotyczne sposoby. Cały ten akt jest dla mnie zawstydzający. Ma nade mną pełną kontrolę. Powstrzymuję swoje jęki, starając się nakierować doznania, które we

207

mnie wywołuje na całe moje ciało. Za kaŜdym razem gdy zamykam oczy, starając się przed nim uciec, Ŝąda, abym je otworzyła. – Odpuść, Ella. – Nie chcę odpuścić. Skłamałabym, gdybym przyznała, Ŝe łatwo mi to zrobić. Powoli tracę kontrolę. – Ella. Kręcę głową z frustracją. Nagle zatrzymuje się, a przeze mnie przepływa panika. Nie panuję nad tym teraz, ani nie panowałam wcześniej. To on tu dowodzi, a teraz stara się upewnić, czy wiem o tym. – W taki sposób chcesz to rozegrać? – pyta podstępnie. – Odpowiedz mi. Mam podąŜać dalej, czy przestać? – Nie grasz uczciwie – szepczę pomiędzy własnymi sapnięciami. – Bo ja w ogóle nie gram. – Jego palce unoszą się nade mną, ledwie mnie dotykając. To wystarcza, aby doprowadzić mnie do szaleństwa, ale nie wystarcza, by dokończył to, co zaczął. – Będę czekał całą noc – szepcze mi w usta. PrzejeŜdŜa językiem po mojej dolnej wardze. – Proszę. – Proszę co? Jest takim draniem. – Proszę, Ben. Musisz skończyć. Posyła mi krzywy uśmiech i mówi: – Twoje Ŝyczenie jest dla mnie rozkazem.

208

Bez wahania wsuwa we mnie ponownie palce, muskając i zagłębiając się dokładnie tam, gdzie skończył. Językiem w moich ustach naśladuje swoje ruchy, które wykonuje poniŜej. Nie mogę juŜ dłuŜej pozwolić, by to narastało. Chciałam się powstrzymać, chciałam rozciągnąć nieopisaną przyjemność, którą sprawił mi zaledwie kilkoma palcami. Ale przede wszystkim chciałam udowodnić mu, Ŝe się myli. Udowodnić, Ŝe nie moŜe zamienić mnie w pragnącą papkę, którą juŜ i tak się stałam. Najmniejszym swoim dotykiem, sprowadza mnie bowiem do cierpiącego z poŜądania bałaganu. Nie mogę nic na to poradzić, ale zastanawiam się, co się ze mną stanie, gdy będziemy się kochać. Jeśli będziemy? Jego głaskanie i pieszczoty powodują nieustanne narastanie mojego pierwszego orgazmu, który ofiaruje mi ręka Bena Stone'a. Przez cały ten moment obserwuje moją twarz. Gdy przetacza się przeze mnie orgazm, szepcze mi do ucha: – Teraz jesteś moja. Jakbym mogła się o to kłócić w tej chwili. Jakbym mogła, to bym mu powiedziała, Ŝeby się odpieprzył, albo Ŝe nie naleŜę do nikogo. Nawet gdybym była w stanie wyrazić niezaleŜność, o którą tak cięŜko walczyłam, by ją osiągnąć na własną rękę, nie zrobiłabym tego... bo ma rację. Teraz jestem jego. Gdy wracam na ziemię, jestem nieco zakłopotana. Kiedy dwie osoby są zaangaŜowane w akt seksualny, to nie jest to aŜ tak 209

zawstydzające, jak w sytuacji, gdy ktoś traci swoją pieprzoną kontrolę, a drugi obserwuje to, co się z nim dzieje. Wyraz jego twarzy jest nieczytelny, gdy wyciąga rękę z moich majtek i wkłada sobie palce w usta jeden po drugim, ssąc je. Natychmiast pragnę go w kaŜdy moŜliwy sposób. Nie tylko fizycznie w całym swoim środku, ale bardziej w moim sercu. MoŜna by powiedzieć, Ŝe moje emocje są oparte wyłącznie na namiętności. Jednak musiałabym się z tym kłócić. W ciągu ostatnich dwudziestu czterech godzin kombinacja jego prawdziwej troski, współczucia i seksualności rozproszyły wszelkie wątpliwości, które dźwigałam, myśląc o charakterze Bena, wtedy kiedy jest fiutem. Tak jak ja staję się defensywna i uparta, gdy próbuję się bronić, jego arogancja spowodowana jest z kolei niepewnością. Dla niego jest to jakaś forma mechanizmu obronnego. Nie mogę go za to winić. Mogę jedynie spróbować lepiej zrozumieć. Całuje mnie delikatnie w usta. – Myliłem się. – W czym? – Oglądanie twojego sparingu nie było najgorętszą rzeczą, jaką kiedykolwiek widziałem. Był nią moment, gdy sprawiłem, Ŝe doszłaś. – Przesuwa delikatnie dłonią po moim zaróŜowionym policzku. – Wprawiam cię w zakłopotanie? – Bycie kontrolowaną podczas takiej kompromitującej sytuacji, jest trochę zawstydzające. 210

Przesuwa się, by leŜeć obok mnie. – Dobrze, kochanie, chciałbym powiedzieć, Ŝe jest mi przykro, ale nie jest. Chciałbym powiedzieć, Ŝe nie zrobię tego ponownie, ale wiem, Ŝe to się stanie. Teraz kiedy widziałem cię w tym stanie, mogę zagwarantować, Ŝe stanie się to jeszcze raz, i jeszcze raz, i jeszcze raz. MoŜe więc warto, abyś poczuła się komfortowo w takiej aktywności. PrzejeŜdŜam palcem po jego klatce piersiowej, wsuwam rękę w jego włosy, a po tym znów zjeŜdŜam w dół po środku jego brzucha i ciemnej linii włosków. Gdy chwytam guziki od dŜinsów, odpinam je jeden po drugim. – Jestem dziewczyną wet za wet, nie lubię być dłuŜna. MoŜe więc warto, abyś poczuł się komfortowo w takiej aktywności. Patrzy przez na wpół zamknięte oczy, jak powoli ściągam mu dŜinsy. Zatrzymuję się na chwilę, aby go podziwiać, gdy teraz on znajduje się w tej samej zawstydzającej sytuacji, w której ja znalazłam się wcześniej. Jego bokserki są na tyle obcisłe, aby pokazać mi to, z czym mam zamiar się zapoznać. Jego widok zapiera mi dech w piersiach. Zanim zaczynam zsuwać ostatni ciuch z jego ciała, świadomie staram się utrwalić to myślach. W przeciwieństwie do mnie nie drŜy, ani nie kręci się nerwowo pod wpływem mojej szczegółowej obserwacji. Wydaje się rozkoszować tym, w jaki sposób pochłaniam go wzrokiem. Jego gorące spojrzenie, które mi posyła, tylko polepsza mój widok. Gdy ściągam mu bokserki zupełnie na dół, erekcja odskakuje uwolniona. Jest wspaniały, absolutnie oszałamiający. 211

Dopiero kiedy przenoszę się między jego nogi, ukazują mi się pierwsze oznaki tego, jaki mam na niego wpływ. Jego oddech staje się cięŜki. Kiedy dotykam go pierwszy raz ustami, zaciska palce na krawędzi materaca. Kiedy całkowicie biorę go w usta, błagalnie wymawia moje imię. Nigdy szczególnie nie przejmowałam się tym, by dawać facetowi oralną przyjemność. Teraz to oczywiste, Ŝe nie robiłam tego z odpowiednimi osobami, bo dawanie tego Benowi, wpływa na mnie tak, jak gdyby on takŜe sprawiał mi rozkosz. Jego oczy ani na chwilę nie opuszczają moich. Prawą ręką chwytam go u podstawy. Lewa spoczywa wygodnie na jego udzie. Zsuwa swoją wolną rękę w dół ciała, aŜ jego palce splatają się z moimi. Za kaŜdym razem gdy zmieniam technikę, za kaŜdym razem gdy zmieniam swój kąt, jego palce mocniej się zaciskają. Połączenie ruchu moich ust i dłoni doprowadza go na krawędź. A kiedy juŜ tam prawie dociera, oznajmia, Ŝe jest bardzo blisko. – Ella – ostrzega mnie, starając się go wyciągnąć. Nie ma mowy, Ŝebym się zatrzymała. Mam zamiar strącić Bena Stone'a w przepaść. – Kurwa. O, kurwa – chrypi się, gdy dochodzi mi w ustach. Szarpie się pode mną, zanim pozostaje w bezruchu przez kilka długich chwil. Chwytając mnie za rękę, ciągnie i mówi: – Chodź tu. PodąŜam za jego prośbą, układając się obok niego. Kładzie mnie sobie na ramieniu, a swoją ręką delikatnie zsuwa w dół do krzywizny mojej pupy. – Cholera. 212

Kiwam głową i uśmiecham się wprost w jego klatkę piersiową. – Taa. Przypuszczam więc, Ŝe jesteśmy teraz kwita. Obraca nas tak, aby mógł unieść się nade mną. Swój cięŜar wspiera na ramionach, na których się opiera, ale tylko na tyle, Ŝeby jego połowiczny wzwód zetknął się z moim podbrzuszem. Unoszę biodra do momentu, aŜ bezwstydnie się o niego ocierają. On to wyczuwa i naciska na nie, uśmiechając się w swoim stylu. – To nie był wet za wet, więc nie, nie jesteśmy jeszcze kwita. – Składa pocałunki od ucha poprzez do moje gardło. Nadal draŜni mnie subtelnymi pchnięciami miednicy. – To nie są zawody – udaje mi się powiedzieć, pomiędzy moimi sapnięciami. Zatrzymuje się na tyle długo, aby odpowiedzieć: – Boisz się, Ŝe przegrasz? – Przegrywania nie ma w moim słowniku. Zatrzymuje się na krągłości moich piersi i patrzy mi w oczy. – Kiedy skończę z tobą, jedyne słowa, jakie będziesz wypowiadać to: tak, proszę, więcej, Ben, nie przestawaj, o BoŜe. Nie daje mi szansy na odpowiedź, poniewaŜ w tym momencie jego usta zaciskają się wokół mojego sutka i wszystkie słowa mnie zawodzą.

213

Rozdział 19 Ben

Nie mogę nacieszyć się jej skórą. Sposób w jaki smakuję ją językiem, to jak pachnie... jest odurzające. Planuję zrobić z niej papkę. To jak doprowadziła mnie na szczyt ustami, było niesamowite. Jeszcze nigdy Ŝadna laska, którą faktycznie byłem zainteresowany, nie sprawiła mi przyjemności w ten sposób. Nie mam na myśli fizycznego zainteresowania, bo kaŜda laska z którą byłem, zwracała moją uwagę swoją fizycznością. Chodzi mi o zaangaŜowanie emocjonalne. Z Ellą było inaczej, było bardziej intensywnie. To mną wstrząsnęło. Zostawiła we mnie ślad. I chcę więcej. Im więcej poruszam się ustami po jej skórze, tym bardziej wierci się pode mną, a ja tym bardziej jej pragnę. Dopiero zaczynamy naszą relację seksualną. Mam nadzieję, Ŝe będziemy to kontynuować, poniewaŜ jest tak wiele rzeczy, które chcę z nią zrobić. Wiem juŜ wystarczająco, aby zauwaŜyć, Ŝe nie czuje się komfortowo, gdy skupia na sobie uwagę. Nie kłamałem, kiedy powiedziałem, Ŝe jej zadziorność mnie nakręca. Im bardziej przyczyniam się do jej zakłopotania, tym bardziej zadziorna się staje, a to tym bardziej podnieca mojego kutasa. – Przestań się ruszać – rozkazuję przekonująco. Nie kryje przede mną swojego zabójczego spojrzenia. – Jestem powaŜny. Im więcej będziesz się ruszać, tym bardziej będę cię draŜnić.

214

Pod wpływem mojego ostrzeŜenia w jej duŜych, brązowych oczach rozpala się ogień. Dopasowuję się do jej ekspresji, zanim się pochylam, aby kontynuować. Dręczę ją przez chwilę. A będę całą noc, bo potrzebuję więcej. Skupiam się tylko na jej piersiach. LeŜy na plecach z rozszerzonymi nogami, a ja siadam między nimi. Ciepło z jej cipki promieniuje przeze mnie. Im więcej podróŜuję na południe, tym bardziej walczy z pragnieniem, aby się ruszyć. Kiedy pokonuję drogę do jej gładkości pomiędzy pępkiem a cipką, jęczy i chwyta za brzeg poduszki, którą ma pod głową. – To nie jest śmieszne – mówi, kiedy wyczuwa mój uśmiech przy jej skórze. Spoglądam w górę, aby znaleźć jej oczy i odpowiedzieć: – Nie, kochanie. Nie jest. Chodzi o to, aby być naprawdę powaŜnym. Otwiera wargi, kiedy przeciągam językiem bezpośrednio po jej łechtaczce. A gdy biorę ją w usta i zasysam, wstrzymuje oddech. Potem wypowiada pierwszy oczekiwany potok słów, o których wspominałem jej, Ŝe będzie je wykrzykiwała. BoŜe, jest taka uzaleŜniająca. Smakuje lepiej, niŜ sobie wyobraŜałem. Gubię się w swoich działaniach, zapominając, Ŝe ona jest na mojej łasce, i Ŝe nie jest zadowolona. Dokuczanie wkurza ją, więc zaczyna jęczeć: – Ben! Proszę. 215

– Kolejne dwa wypowiedziane słowa – szepczę przy niej, dalej ją prowokując. Kiedy całkowicie pokrywam ją swoimi ustami, i kiedy wsuwam w nią głęboko dwa palce, i sycę się nią tak, jakby była moim ostatnim posiłkiem, woła: – O BoŜe! – I wiem, Ŝe moja praca jest zakończona. – Zawsze mam rację, zawsze wygrywam – arogancko informuję, podczas gdy ona nadal drŜy od wstrząsów po orgazmie, który właśnie przeszła. – Wiem, Ŝe to słabe ogłosić zwycięstwo, podczas gdy ty nie jesteś w stanie się bronić w Ŝaden sposób, ale nigdy nie mówiłem, Ŝe gram uczciwie. – Jesteś do niczego. – To jest to, co robię10, i myślę, Ŝe wykonuję to bardzo dobrze, biorąc pod uwagę twój stan oszołomienia. Gdy kładę się obok niej, uśmiecha się, ale nadal ma zamknięte oczy. – Która godzina? – Dlaczego, zmęczyłem cię juŜ? Odpycha mnie, ale poza tym nie reaguje. Patrzę, jak schodzi z łóŜka, chwyta moją koszulkę, która leŜy na podłodze, i wciąga przez 10

Po raz kolejny gra słów, która u nas nie ma sensu. Ella użyła słowa suck, które w jej wypowiedzi oznacza, że koleś jest do niczego. Jednak kolejne ze znaczeń tego słowa oznacza ssanie, wciąganie czegoś przez usta. I Ben, jak można przypuszczać, odniósł się do tego właśnie znaczenia ;)

216

głowę. Cholera, jej gołe nogi to bardzo gorący widok. Ale myśl o jej nagiej skórze pod tą koszulką jeszcze bardziej mnie pobudza. Rzuca mi nieśmiały uśmiech, zanim znika w korytarzu. Gdy słyszę zamykanie drzwi od łazienki, chwytam swojego fiuta, by dać sobie trochę ukojenia. Jestem tak naładowany, Ŝe czuję się, jakbym był podłączony do prądu. Spoglądam w dół i widzę, Ŝe jestem twardy jak skała. Pomimo tego nie będę się z nią dzisiaj pieprzył, nawet jeśli będzie błagać. Pieprząc się z nią, udowodniłbym jej, Ŝe ma rację. A jestem zdeterminowany, aby udowodnić jej, Ŝe się myli. Albo więc sam się doprowadzę do uwolnienia, albo wezmę zimny prysznic. Mogę znieść takie poświęcenie, aby tylko wciąŜ ją prowokować. Wraca z dwiema butelkami wody. – Jest prawie północ – oznajmia. Uroczo się rumieni, kiedy widzi mnie wciąŜ leŜącego na łóŜku w całej mojej nagiej chwale. Mój kutas sterczy w górę, szybko na niego spogląda, zanim odwraca wzrok. Powróciła zawstydzona Ella. Kiedy wspina się z powrotem na łóŜko, pozostawia między nami pewien dystans. – Dlaczego jesteś tak daleko? – mówię do niej. – Muszę złapać oddech. – Wręcza mi jedną wodę, a ja natychmiast odkładam ją obok na stolik. – Przysuń się bliŜej. – Kiedy to robi, moja ręka wsuwa się pod koszulkę aŜ do jej piersi. Całuję moje ulubione miejsce i przyznaję: – Uwielbiam, kiedy masz na sobie moją koszulkę. – Jest tak miękka. Mogę ją zatrzymać?

217

– Jest twoja. O ile dasz mi swoje majtki. – Kiwam głową w stronę pary, którą ściągnąłem z niej wcześniej. – Te. Niebieski to mój ulubiony kolor – dodaję, zanim chowam nos w załamaniu jej szyi i zaciągam się głęboko. – Dodatkowo, pachną jak ty. Jej skóra rozgrzewa się pod moimi ustami, a ona usztywnia się przy mnie. Jestem pewien bez patrzenia, Ŝe nadal się rumieni. – Jesteś głodny? – pyta, całkowicie zmieniając temat. – Tak, ale nie chodzi mi o jedzenie. – W porządku, jeśli przyznam, Ŝe wygrałeś tę rundę, przestaniesz doprowadzać mnie do szału? Kręcę głową i uśmiecham się przy jej skórze. – Nieee.

– I powaŜnie, nienawidzę cię – mruczy po kolejnym orgazmie. – Jestem zmęczona. Potrzebuję snu. – To był ósmy czy dziewiąty raz? Straciłem rachubę – chełpię się. – Zamknij się. Dręczyłem ją przez kilka godzin. Powoli i starannie ją dręczyłem. Mam powaŜny przypadek spuchniętych jaj, ale dziś mam 218

przewagę i jest to dla mnie bardzo waŜne, i całkowicie warte mojego bólu. Gdy ją torturowałem, próbowała odwetu. Zakładam z powrotem swoje dŜinsy, aby zatrzymać się i nie wkurzać jej. – MoŜesz się teraz zdrzemnąć. – Dlaczego dziękuję ci tak bardzo – odpowiada sarkastycznie. – Czy Ŝeby się wysiusiać teŜ muszę mieć pozwolenie? – Pewnie. Całuję ją, zanim wychodzę z pokoju, aby wziąć coś do jedzenia. Potrzebuję czegoś, co odwróci moją uwagę. Kiedy zasypia, planuję pójść pod prysznic, by pozbyć się tego nabuzowania, które jest we mnie. Gdy wracam, po raz kolejny ma na sobie moją koszulkę. Śmieję się z tej Ŝałosnej próby powstrzymania mnie. – Nie zadziałało to wcześniej, nie zadziała teŜ teraz. – śałuję, Ŝe nie kupiłam pasa cnoty, który podziwiałam na Amazonie. – On równieŜ by mnie nie zatrzymał. – Oferuję jej torbę z preclami, którą znalazłem. – Chcesz trochę? – Nie, dziękuję. – Odwraca się ode mnie, leŜąc na boku z rękami pod poduszką. Kiedy obracam się na prawy bok, tak by biodrami przycisnąć się do jej tyłka, lekko mnie klepie. Kiedy próbuję się zbliŜyć jeszcze bardziej, jęczy: – Wywieszam białą flagę.

219

Chrupiąc precle, śmieję się z jej kapitulacji. – Powiedziałem, Ŝe moŜesz chwilę odpocząć. – Aleś łaskawy. Nie nakrusz mi w łóŜku. – Tak, proszę pani. – Rzucam torbę na podłogę i kładę się za nią na łyŜeczkę, obejmując ją ramionami wokół talii. – Nie śpisz? – Nie bardzo. Przez większość czasu jestem zbyt pochłonięta tą sytuacją i nie mogę przestać myśleć. Wsuwam rękę pod koszulkę, którą ma na sobie, by poczuć jej piersi. – Proszę, nie więcej – błaga. – Spokojnie, po prostu muszę dotykać twojej skóry. Jest taka piękna. Leniwie rysuję wzory na jej brzuchu. Po kilku minutach, gdy myślę, Ŝe zasnęła, odzywa się: – Ben? – Hmm? – Co sprawiło, Ŝe zdecydowałeś się być policjantem? – Na moje milczenie szybko mówi: – Przepraszam. Nie musisz mi odpowiadać. – Nie mam nic przeciwko. Chciałem właśnie powiedzieć, Ŝe ta myśl przyszła mi do głowy, gdy byłem dzieckiem. Znałem wówczas faceta, który był przyjacielem rodziny. Został policjantem w naszym 220

miasteczku. A ja go podziwiałem. – Znowu zaczynam kreślić okręgi na jej brzuchu, zanim kontynuuję. – Kiedy mój tata zabił mamę, to tylko umocniło moje plany. – Nie dorastałeś tutaj? – Nie. Jestem z małego miasteczka w Pensylwanii. To o około godziny drogi z Cleveland. – Dlaczego więc akurat tutaj? Dlaczego w Nowym Jorku? Odwraca się do mnie twarzą, gdy ja nadal trzymam ręce na jej skórze. Przyciągam ją do siebie i opieram brodę na jej głowie. – Rodzaj przestępstwa, z którym chciałem walczyć, nie zdarzał się w moim rodzinnym mieście. Kiedy awansowałem, wybrałem narkotyki jako swoją dziedzinę, w której chcę się specjalizować. Rob poszedł w to za mną. – Spotkaliście się obaj w akademii, prawda? – Sprawdzałaś mnie? Klepie mnie w ramię. – Nie. Andrea mi powiedziała. – Tak? Co jeszcze Barbie ci powiedziała? Odsuwa się nieco, by spojrzeć na mnie. – Powiedziała, Ŝe jesteś dobrym gliną. Powiedziała takŜe, Ŝe jesteś lojalny aŜ do przesady. – Co ona tam wie. 221

Gdy Ella patrzy się na mnie, pochylam się do niej i mocno całuję ją w usta, raz a potem drugi. Po trzecim razie zamienia się to w kolejną sesję obściskiwania, zaczyna więc jęczeć i mnie odpycha. – Potrzebuję snu. Proszę? Obiecuję, Ŝe zrobię ci dobre śniadanie, jeśli pozwolisz mi spać. – Bekon? – Bekon z indyka? – Fuj, to nie bekon. – Całuję ją w nos i układam z powrotem na mojej piersi. – Słodkich snów, kochanie. – Mmm, słodkich snów. Z kaŜdym oddechem, jej ciało wydaje się być cięŜsze, leŜąc na mnie. Czekam dobre dziesięć minut, zanim delikatnie obracam ją na plecy. Jest tak wspaniała nawet we śnie. Mógłbym oglądać ją godzinami, upajając się jej pięknem. Rozkoszuję się tym spokojem, który ją otacza. Tylko we śnie nie próbuje być tak silna i tak odporna. Jej obrona jest schowana, a jej świat jest spokojny. Po cichu wymykam się z łóŜka, by pójść ulŜyć sobie w tym rozedrganiu, które spowodowała, i to zarówno w fizycznym, jak i w emocjonalnym kontekście. Odtwarzając w głowie to, jak patrzyła mi w oczy, kiedy w końcu wsunąłem w nią palce, wzmacniam uścisk na fiucie. WyobraŜanie sobie, co poczuje, kiedy w końcu znajdę się tak naprawdę w niej, nie trwa długo, zanim potęŜnie dochodzę pod jej małym prysznicem. Wiedziałem, Ŝe będzie szybko, jednak to musi być mój rekord. 222

Gdy się wycieram, rozglądam się pobieŜnie i zastanawiam, czy pasowalibyśmy tutaj oboje. Cholera, mocno się zadurzyłem. Moja skóra jest jeszcze wilgotna, gdy wsuwam się do łóŜka obok niej. Wygląda tak spokojnie. Włosy ułoŜyły się jej półkoliście na poduszce, którą ma pod głową. Usta wyglądają na spuchnięte od licznych pocałunków. Pościel pachnie tak jak ona. Moja koszulka, którą ma na sobie, podjechała do góry, odsłaniając część jej tyłka. Potrafiłbym się do tego przyzwyczaić. Jak coś takiego moŜe się zdarzyć? Nazwijmy to, co odkryłem z nią, jako towarzystwo. Nigdy nie zabiegałem o to. Jak coś takiego moŜe się tak zakraść, gdy nawet się o tym nie myśli? Skoro w ogóle nie myślisz, Ŝe tego chcesz? Miałem wiele dziewczyn w swoim Ŝyciu i niektóre robiły aluzję, Ŝe pragną czegoś więcej. Nie było jednak takiej opcji. Nie miałem potrzeby wchodzenia w to bardziej. Odkąd ją pocałowałem ten pierwszy raz, jest to wszystkim, czego tylko chcę. Więcej jej towarzystwa, więcej jej ciała, więcej jej zadziorności, więcej Elli w kaŜdy sposób, w jaki tylko mogę dostać. W tej chwili nie chcę opuszczać ani tego łóŜka, ani jej. MoŜe i ta myśl jest śmieszna... jednak, nawet w najmniejszym stopniu mnie nie przeraŜa.

223

Rozdział 20 Ella

BoŜe, on jest taki piękny. Patrzyłam na niego przez bardzo długi czas. W ogóle nie znuŜyło mnie to obserwowanie. LeŜy na brzuchu, zwrócony twarzą do mnie. Jego długie rzęsy układają się półkoliście w taki sposób, Ŝe kaŜda kobieta byłaby zazdrosna. Prosty nos, kwadratowa szczęka, pełne usta czynią go jednym z najbardziej wspaniałych męŜczyzn, jakich kiedykolwiek widziałam w całym swoim Ŝyciu. Jedną rękę ma schowaną pod poduszką, a druga swobodnie leŜy na mnie. Ma na sobie jedynie szare bokserki. Materiał opina mu tyłek, doskonale wydobywając jego kształt. Jedną nogę ma wyprostowaną, a drugą zgiętą w kolanie. Nawet włosy na nogach ma seksowne. Na początku, jak się obudziłam, czułam ciepło, jakiego nigdy wcześniej nie doświadczyłam. Nie mam na myśli gorąca, które odczuwam ze względu na to, Ŝe jego ręka mocno spoczywa mi na brzuchu, czy Ŝe jego ciało dociska się do mnie. To zadowolenie, które rozgrzewa mnie od środka jedynie dlatego, Ŝe mam go tutaj ze sobą. Im dłuŜej tu leŜę, patrząc na niego, tym bardziej przestraszona się staję. Jestem uzaleŜniona od Bena. Zastanawiam się, dokąd to zajdzie. Czy uczyni z nas parę? Co jeśli był to jego sposób, aby dostać swoją porcję? Co zrobić, jeśli powróci do zachowywania się jak dupek, gdy tylko się obudzi?

224

Wymyśliłam juŜ w głowie kilka scenariuszy. Jeden, w którym uświadamia sobie, gdzie się znajduje i rzuca się do ucieczki. Inny, w którym klepie mnie po tyłku i mówi: Dzięki za zabawę, kochanie, zanim bierze nogi za pas. To jest coś więcej niŜ Ben Stone, którego poznałam. Doskonały facet, który właśnie spędził ze mną noc, musi być moim błędnym przekonaniem. Wiem, Ŝe to nie w porządku, Ŝe go osądziłam i skazałam na bycie dupkiem, podczas gdy śpi jeszcze spokojnie. I choć nie mogę na to nic poradzić, to myślę, Ŝe nim będzie. Nie mogę wyrzucić z myśli tego, jakim czasami jest fiutem. To jest gdzieś w nim. I to tylko kwestia czasu, zanim pojawi się ponownie. Mogłabym twierdzić, Ŝe był w nocy słodki, czuły i opiekuńczy, jedynie dlatego, Ŝe chciał czegoś. Ale właśnie w tym rzecz. Nie zrobił tego. A ja zafundowałam mu przyjemność z własnej woli i bez proszenia. Poza tą jedną sytuacją chodziło tylko o mnie. Dlaczego więc miałby spędzić całą noc, zajmując się tylko mną, jeśli chciałby mnie jedynie przelecieć? Tak, tak, moja świadomość Ŝartuje, wiem, Ŝe uczynił z tego grę. Wiem, Ŝe cieszy go doprowadzanie mnie do szaleństwa w kaŜdy moŜliwy sposób. Ale to jeszcze nie usprawiedliwia jego zachowania. Bądźmy szczerzy, on jest facetem. Dla niego efekt końcowy naprawdę się liczy. On tu dowodzi. U niego ta chęć posiadania przewagi jest prawdopodobnie waŜniejsza, niŜ poradzenie sobie z erekcją. Nagle przewraca się na plecy, a ja zastygam w panice. Nie chciałabym być złapana, jak poŜeram go wzrokiem. Kiedy zdaję sobie sprawę, Ŝe jeszcze śpi, kontynuuję dokładną inspekcję. Teraz mogę 225

cieszyć się jego idealnie wyrzeźbioną klatką piersiową, jego seksowną smuŜką włosów, znikającą w bokserkach i wybrzuszeniem pomiędzy nogami. Pamięć jakie to uczucie mieć go w ustach, jak jęczał i wypowiadał moje imię, jak smakował, sprawia, Ŝe chcę więcej. Obiecałam mu śniadanie, jednak część mnie chce go obudzić w inny sposób. Teraz gdy tak leŜy tutaj, nie spodziewając się niczego, to nie chciałabym nic więcej, jak tylko wziąć go, tak jak on brał mnie w kółko ostatniej nocy. Maleńkie ziarno wątpliwości pojawia się z niewiedzy, jaki będzie ten Ben, który obudzi się dziś rano w tym łóŜku. Moja pewność siebie dostaje w łeb w starciu z tym facetem. Chwilowo wszystko, co robię jest w mojej głowie niewiadomą. Nie jestem pewna, jak bym sobie poradziła z odrzuceniem, jeśli zrobiłby to Ben. Decyduję się pozwolić mu spać, wysuwam się z łóŜka, zakładam koszulkę i dół od piŜamy, biorę swój telefon i cicho zamykam za sobą drzwi. Jest sobota. Przypuszczam, Ŝe ma dziś wolne, poniewaŜ początkowo chciał spędzić ten dzień na plaŜy z Andreą i Robem. Mimo to nie mogę zakładać, Ŝe nadal chce spędzić go ze mną. Normalnie w sobotę wychodzę do pracy lub idę na siłownię. Zazwyczaj planuję sobie dzień ze szczegółami, by robić rzeczy, które sprawiają mi radość. W tej chwili wszystkie moje plany wydają się być uzaleŜnione od Bena. Czy to jest takie beznadziejne? Czy to źle, Ŝe aby mój dzień był kompletny, uzaleŜniam go od jego obecności? To jest właśnie to, co doprowadzało mnie do szału, gdy chodziło o Petera, a teraz tę samą

226

rzecz biorę pod uwagę z facetem, którego ledwo znam. Spędzanie z nim kaŜdej wolnej chwili, dnia i nocy, które tylko mogę. Czy to czyni ze mnie wielką hipokrytkę? Tak. Czy to takŜe czyni ze mnie głupca za marzenie o nim? Tak. Z westchnieniem zaczynam robić Benowi pyszne śniadanie. Jeśli będzie chciał wyjść, to pokaŜę mu drzwi. Pewnie, Ŝe jestem odwaŜna, gdy oddzielają nas zamknięte drzwi. Jestem tak skupiona na swoim zadaniu nad kuchenką, Ŝe daję się zaskoczyć, kiedy czuję, jak męska ręka obejmuje mnie w talii. – Hej, nie chciałem cię przestraszyć – mówi mi przez ramię. Całuje mnie w szyję i bierze sobie kawę. – Pachnie świetnie, nawet jeśli jest to bekon z indyka. Czuję dotyk ulgi, Ŝe to jego seksowny, chrapliwy głos słyszę rano, a nie trzaśnięcie moich drzwi od mieszkania. – Jak ci się spało? – pytam nieśmiało. – Świetnie. A tobie? – Świetnie. Muszę jeszcze na niego spojrzeć. Czeka przez chwilę, zanim pyta: 227

– Wszystko w porządku? – Tak. Co, do cholery, jest ze mną nie tak? On tu jest i chce być. Ale niewiedza, która nękała mnie wcześniej, wciąŜ mnie pochłania, a to nie jest zdrowe. Jeśli jest to rzeczywiście coś, co mamy wypróbować, to muszę dorosnąć i być z nim szczera. Muszę to zacząć właściwie. Wyłączam palnik pod jajkami i odwracam się do niego. Słodki Jezu. Włosy ma w łóŜkowym nieładzie, uroczo postawione w niektórych miejscach. Ubrany jest jedynie w bokserki. I to na nich skupiam wzrok, gdy chrząka. – Przepraszam. – Wzruszam ramionami, bawiąc się rąbkiem swojej koszulki. – Hmm, czy mogę być z tobą szczera? Jest rozbawiony, a wokół oczu pojawiają mu się zmarszczki, kiedy się uśmiecha. – Nie, kochanie, wolałbym, Ŝebyś mnie okłamywała. – Mądrala. – Chcąc myśleć jasno, zachowuję odległość między nami i siadam na blacie, który jest najdalej od tego, o który on się opiera. – Ben, ostatnia noc była tak wspaniała, a ja jestem... – O nie, powinienem podczas tego siedzieć? – Kiedy krzyŜuję ręce i marszczę brwi, mówi: – Przepraszam, kontynuuj.

228

– W kaŜdym razie, spędziłam ranek, zastanawiając się, czy obudzisz się i stąd wyjdziesz. Czy będziesz tak samo uroczym i seksownym Benem, który był ze mną w nocy. – Byłem uroczy i seksowny? – Ben. Macha ręką i mówi: – Przepraszam, mów dalej. – Nareszcie. To moja kwestia. Nie znam cię za dobrze, ale znając twoją historię

z kobietami...

– Na jego twarzy

maluje

się

niedowierzanie i szok, otwiera usta, a ja w odpowiedzi na jego reakcję, zamykam buzię na kłódkę. MoŜe wreszcie przyszło mu do głowy, Ŝe chcę dotrzeć do prawdy. Wypowiedzenie tego wszystkiego na głos nagle sprawia, Ŝe czuję się, jakby uczciwość była złym pomysłem. Beztroski, uśmiechający się Ben zniknął. Nie jest moŜliwe dowiedzieć, co myśli. Jestem pewna, Ŝe w tym momencie zgadza się z moją teorią i wychodzi. Jednak Ben odkłada kubek, podchodzi do mnie i staje z przodu. Kładzie ręce na moich kolanach, rozszerza mi nogi, aby mógł wsunąć się jeszcze bliŜej pomiędzy nie. – Nadal uwaŜasz, Ŝe po tym jak uprawialiśmy seks, mógłbym stąd tak po prostu wyjść? Oblizuję nerwowo dolną wargę, a on czeka.

229

– Zmieniasz się w tę i z powrotem. – W tę i z powrotem? Pomiędzy czym? – Nagle zmieniasz się w Bena, którego nie lubię. Gapi się na mnie długo i intensywnie. Pulsowanie pojawia się na jego skroniach, odciągając moją uwagę od jego oczu. – No więc, czy Ben, którego nie lubisz, wciąŜ jest w twojej głowie? – Tak jakby. Kiedy przysuwa się jeszcze bliŜej, umieszczam ręce na jego klatce piersiowej. Ociera się o mnie. A jedynymi dzielącymi nas rzeczami są jego bokserki i moje bawełniane spodnie od piŜamy. To nie jest dla mnie bezpieczny teren. Bierze moje ręce i kładzie na blacie przy moich udach. Celowo przyciska się do mnie, aŜ nasze usta są centymetry od siebie. Jego oddech jest ciepły od kawy. Gdy się pochyla, dzwoni mój telefon. Na całej jego twarzy dostrzegalna jest irytacja. – Nie ruszaj się. – Porywa słuchawkę z widełek i warczy: – Halo. – Rzuca mi szybkie spojrzenie i marszczy brwi, zanim mówi: – Hmm... pewnie. Zaczekaj. Bez słowa podaje mi telefon. – Halo? – Cześć piękna. Przeszkadzam? 230

– Hej, Peter. Jak się masz? – Chwytam szybko Bena za nadgarstek, zanim odchodzi. – Dobrze. Dzwonię tylko sprawdzić, jak się masz. – Świetnie. – Czuję się winna przez to, Ŝe Peter wciąŜ tęskni za mną, kiedy ja juŜ do niego nic nie czuję. To dość oczywiste, Ŝe ruszyłam dalej. Jeszcze zanim spotkałam Bena, ruszyłam dalej. MoŜe fakt, Ŝe telefon u mnie w sobotę rano odbiera facet, ostatecznie go w tym upewni. Ben unika mojego wzroku, a ja dodaję: – Peter, to nie jest najlepszy moment. Mogę do ciebie oddzwonić? Wypuszcza nieśmiały, krótki śmiech. – Pewnie, Ella. To nic waŜnego. Po prostu właśnie o tobie myślałem. Hmm... Nie będę ci przeszkadzał. Dbaj o siebie i, hmm, Ella... upewnij się, Ŝe jest dobry dla ciebie. Narasta we mnie maleńkie poczucie winy. – Tak zrobię. – Przepraszam, Peter, myślę sobie. Przykro mi, Ŝe nie potrafię cię kochać. Zastanawiam się, czy to nie będzie przypadkiem ostatni raz, gdy z nim rozmawiam, więc dodaję: – UwaŜaj na siebie. Zasługujesz na to, co najlepsze. – Dzięki. – Cześć, Peter. – śegnaj. 231

– Nie musiałaś go poganiać – mówi Ben w chwili, gdy rozłączam rozmowę. – Wiem. Ale chciałam. To juŜ się trochę ciągnie. Nadszedł czas, aby zdał sobie sprawę, Ŝe... – Chwytam obiema rękoma jego twarz i obracam w moją stronę, tak Ŝe jest zmuszony patrzeć na mnie. – Wszystko w porządku? – Powinienem się martwić? Natychmiast potrząsam głową. – Nie. – Chcę przyznać, Ŝe niewaŜne co jest między nami, to on jest wszystkim, czego pragnę, mimo jego dwóch róŜnych oblicz, z którymi walczę. Ostatnia sprawa, o której rozmawialiśmy wcześniej, zanim zadzwonił telefon, wciąŜ siedzi mi mocno w głowie. Który Ben jest tu teraz ze mną? – Hmm... to na czym skończyliśmy rozmowę? – CóŜ... – Patrzę na jego usta, gdy zaczyna mówić. – Przyznałaś, Ŝe jest taki Ben, który ci się nie podoba. Prawda? Przytakuję nieśmiało, omijając jego wzrok. – I przyznałaś, Ŝe boisz się, Ŝe ten Ben jest tu teraz z tobą, prawda? Znowu

przytakuję

bez

słów.

Umiejscawia

się

ponownie

pomiędzy moimi nogami, gdzie był wcześniej, zanim przerwał nam Peter. Jednym palcem unosi mi brodę, tak by nasze oczy się spotkały.

232

– Ella, to jest ostatni raz, kiedy odbywamy tę dyskusję, więc słuchaj uwaŜnie. – Jedną ręką trzyma moją twarz, a drugą wsuwa mi pod koszulkę i kładzie na plecach. – Zapomnij wszystko, co wiesz o mojej przeszłości. Zapomnij wszystko, co uwaŜasz, Ŝe chciałbym, abyś zapomniała. Wprost z moich ust do twoich uszu: nigdy wcześniej nie czułem się w ten sposób. Chcę być z tobą. Nie spotkałem nigdy takiej osoby, z którą chciałbym być w taki sposób, w jaki chcę być z tobą. – Mówi to tak powoli, Ŝe czekam kilka sekund, aby się upewnić i zarejestrować to, co powiedział. – Czy to wystarczająco jasne? Czy pozostawiłem jakieś niedomówienie? – Nie – sapię tuŜ przy jego ustach. – Dobrze. Delikatnie całuje mnie wiele razy. To bardzo intymny moment między nami. Tymi pocałunkami przypieczętowuje swoje słowa. Kiedy się odsuwa, obejmuje mnie i bardzo mocno przytula. Prawie jakby mnie ściskał. – Chcę być z tobą. – Ja teŜ – przyznaję się wprost do jego nagiej piersi. Tak ładnie pachnie. Cofa się, by na mnie spojrzeć. – Do jutra mam wolne. Jeśli nie masz nic przeciwko, chciałbym spędzić ten dzień z tobą. – TeŜ bym chciała.

233

– W porządku, kobieto. Nakarm mnie. – Po tym jak stawia mnie na nogi, klepie w tyłek i dodaje: – Jedzeniem... na ten moment. Ten facet będzie moją śmiercią, jestem tego pewna.

Jedliśmy, rozmawialiśmy, śmialiśmy się, rozmawialiśmy i kąpaliśmy się razem. Kiedy zacisnęłam na nim mocno rękę, przyznał się, Ŝe w nocy gdy spałam, z uwagi na nieprzemijający wzwód, musiał pomóc sobie sam pod prysznicem. Powiedziałam mu więc, Ŝe będę miała łatwiejszą robotę. Postanowiłam skrócić jego cierpienie, którego tak szlachetnie sam juŜ raz się pozbył. Przytrzymał się wyłoŜonej kafelkami ściany za mną, gdy ja uklęknęłam pomiędzy jego nogami. Wyglądał tak samo pięknie, ociekający wodą z zamkniętymi oczami, stojąc niezgrabnie w tej ciasnej przestrzeni, jak wczoraj w moim łóŜku. Kabina uniemoŜliwiła mu rewanŜ, więc zamiast tego wytarł mnie, zaprowadził do łóŜka i przypomniał mi swoje oszałamiające umiejętności

oralne.

Nadal

jeszcze

nie

uprawialiśmy

seksu.

Podejrzewam, Ŝe robi to celowo. Narzekanie byłoby śmieszne. Miałam tyle orgazmów w ciągu ostatnich dwunastu godzin, ile z Peterem w ciągu miesiąca... a moŜe nawet dwóch.

234

Kiedy znalazł mój wibrator, niemiłosiernie mnie draŜnił. Nie sądzę, Ŝebym kiedykolwiek zarumieniła się tak gwałtownie jak w tamtej chwili. Złagodził moje zakłopotanie, wykorzystując go na mnie, gdy po raz kolejny udowodnił swoje szalone umiejętności oralne. Po wstrząsającym ziemię orgazmie, kazał mi obiecać, Ŝe nie uŜyję go juŜ bez jego pomocy. Nie było mowy, Ŝebym kłóciła się z tym Ŝądaniem. Do czasu kiedy się nasyciliśmy, zrobił się wieczór, a on był głodny.

Zdecydowaliśmy

się

wykorzystać

wiosenną

pogodę

i

wyskoczyć na obiad. Gdy wracaliśmy do mnie spacerem, otrzymał pilny telefon i musiał udać się na swój posterunek. Umówiliśmy się później wieczorem w jego mieszkaniu. Obiecał mi u siebie romantyczny wieczór i domowy posiłek. WyobraŜanie sobie Bena w kuchni, jako gospodarza, jest bardzo seksowne. Jestem ciekawa, jak wygląda jego mieszkanie, zwłaszcza jego sypialnia... a to podsuwa mi myśli o nim nagim. Bez niego jestem znudzona... i napalona. Zabawne, nie miałam seksu od tygodni, ale wystarczył jeden weekend razem z nim i nagle jestem nienasycona. Chciałam pójść na siłownię, aby pozbyć się części tej energii, ale nie chcę psuć nastroju, jeśli wyszłoby to na jaw. To dla mnie nadal draŜliwy temat. Nie ufam swojej wewnętrznej suce, czy przypadkiem nie pojawi się, gdy ponownie będziemy to omawiać. Więc zamiast tego decyduję się pozostać w swoim mieszkaniu. Mam nadzieję, Ŝe u niego pozbędę się tej frustracji. Nie jestem wykwalifikowana w uwodzeniu.

235

Ale zamierzam złamać jego Ŝelazne postanowienie... w ten czy inny sposób. Wszystko, o czym mogę myśleć, to jak się poczuję, gdy będzie we mnie. O jego technice. Czy jest szybki i energiczny? Czy powolny i delikatny? Chwytam wibrator i... mój telefon oznajmia nadejście smsa. Jeśli nie jest to znak... Cześć kochanie. Powinienem skończyć w ciągu kilku godzin. Spotkajmy się u mnie w domu o siódmej.

Kochanie. To tak cholernie seksowne. Peter równieŜ mówił do mnie kochanie, ale jeszcze nigdy nie słabły mi od tego kolana. W chwili gdy piszę do Bena, Ŝe spotkamy się o siódmej, dzwoni Andrea. – Co porabiasz, suczko? – Nic. – Nic? Dlaczego nic? Chciałam zapytać Bena, co mamy powiedzieć Andrei i Robowi. Czy zatrzymanie tego w tajemnicy choć przez chwilę coś nam da? Powiedzenie Andrei moŜe być duŜym błędem. Będąc aŜ nadto ostroŜną, mówię: – Byłam właśnie na biegu i jestem wyczerpana. Zamierzam obejrzeć film. 236

– Nudziarska noc przeszła w nudziarski weekend? – Zamknij się. Śmieje się do słuchawki. – Powinniście przyjechać. Na zewnątrz jest tak wspaniale. PlaŜa jest piękna. – Wiem. MoŜe w następny weekend? Gdacze przez telefon jak kura. – Sama, czy z Benem? Jeśli mogę zapytać? – Zobaczymy. – Wybieram inny temat, aby odwrócić jej uwagę, i pytam: – No więc kiedy wybierzemy się na zakupy po sukienkę? – Och, to mi coś przypomniało! Widziałam najpiękniejszą suknię. AŜ krzyczała, Ŝe jest na swobodny, plaŜowy ślub. Myślę, Ŝe musimy ją sprawdzić w tym tygodniu. Obdzwoniłam kilka sklepów, które szyją wzory tego projektanta i znalazłam ją w Bloomingdales. Przytrzymają ją dla mnie. – Nie mogę się doczekać. Co chcesz, Ŝebym ubrała? – Coś stonowanego, moŜe coś brzoskwiniowego? Ben będzie w jasnobrązowym, tak jak Rob. Musicie do siebie pasować. – Brzoskwiniowe? Musi być brzoskwinia? WyobraŜam sobie Bena w jasnobrązowym garniturze, stojącego obok swojego najlepszego przyjaciela, a w tle ocean. Włosy ma potargane od wiatru. Uśmiecha się do mnie. Oczywiście, Ŝe jest piękny... a ja mam być w czymś brzoskwiniowym? 237

– Ech, znowu komplikujesz. No dobra, jeszcze zobaczymy. Po prostu myślałam, Ŝe... Ella? – Tak? – Dla jakiego filmu tak mnie ignorujesz? Gdyby tylko wiedziała. – Hmm, Peggy Sue wyszła za mąŜ. Jęczy i mówi: – Jesteś takim głupolem. Dobra, dam ci wrócić do tych nudów. Do jutra. Kocham cię. – TeŜ cię kocham. W tym momencie przychodzi kolejny sms. Czy to jest w porządku?

Pisząc gorączkowo, wiem, Ŝe pragnę się z nim połączyć, więc odpowiadam... Absolutnie.

238

Rozdział 21 Ben

Pozostawienie jej było torturą. Miałem na dziś plany. Między innymi nieustanne draŜnienie jej. Dostarczanie jej przyjemności i frustracji, aŜ poprosi o to. Ostatniej nocy tyle razy prawie się ugiąłem. To jak sprawiałem jej przyjemność ustami i palcami, pochłaniało kaŜdą najmniejszą cząstkę mojego jestestwa, by się w nią nie wślizgnąć. Gdybym nie dostał wezwania, na które czekałem, nie wytrwałbym kolejnej godziny w tej grze, w którą grałem. Nie mogę się nią nacieszyć, ale chcę pozostać przy swoim pierwotnym planie. Kiedy w końcu będę ją miał, chcę, Ŝeby wiedziała, Ŝe nie jest to jedynie bezmyślne pieprzenie. Dopóki się z nią nie spotkam, jest czas, aby skupić się na Smythie. Detektyw z wydziału zabójstw, zajmujący się sprawą matki Elli, jest w Nowym Jorku w sprawach osobistych. Nazywa się Will McGee. Nie byliśmy jeszcze w stanie się połączyć z wyjątkiem krótkiej, wstępnej rozmowy telefonicznej. PoniewaŜ był tutaj, zadzwonił i spytał, czy nie wolę, aby przyszedł do mnie, byśmy mogli porozmawiać osobiście. Oczywiście musiałem wszystko rzucić, Ŝeby się z nim zobaczyć. Muszę się dowiedzieć, w jakim jest momencie dochodzenia. Jutro planuję przekazać wszystkie fakty Farleyowi, więc dzisiejsze spotkanie z McGee, by udostępnił akta sprawy, jest wielkim szczęściem. 239

Wydano nakazy przeszukania miejsca zamieszkania Smytha i jego biur w kaŜdej z trzech siłowni. Z tego co mi dotąd powiedziano, pliki, dyski, laptopy i dyski twarde zostały zabezpieczone. W sejfie Smytha w jego domu znaleziono telefon Franka. Ostatnie połączenie, które wykonał z niego Frank w noc swojego zniknięcia, było właśnie do Smytha. Zespoły techników śledczych zamknęły The Pole. Zabezpieczono ślady krwi Franka w biurze na zapleczu. Smyth

został

formalnie

aresztowany

i

odmówiono

mu

zwolnienia za kaucją, bardziej z powodu ochrony jego samego. Osobiście mam w dupie jego bezpieczeństwo, ale fakt, Ŝe jest porządnie ukryty w więziennej celi, oznacza, Ŝe jest z dala od Elli. Choć nie jestem na tyle naiwny, by wierzyć, Ŝe to go zatrzyma, jeśli faktycznie miał coś wspólnego z morderstwem jej mamy... a jeśli miał, to dlaczego? Kiedy podzielę się swoimi wynikami z Farleyem, będzie chciał porozmawiać z Ellą. Ona z kolei nie będzie zadowolona, Ŝe trzymałem to wszystko w tajemnicy przed nią. Moje rozumowanie jest proste. MoŜe być uparta. MoŜe być trudna. MoŜe być naiwna. NajwaŜniejsze, Ŝe nie pozwolę, aby coś jej się stało. PrzyjeŜdŜam na swój posterunek kilka minut wcześniej. Gdy czekam na McGee, piszę smsa do Elli, aby dać jej znać, o której dotrę do siebie do domu. Kilka minut później odpowiada, w momencie jak McGee wchodzi do mnie. Jest męŜczyzną bez wyrazu, w średnim wieku.

240

– Cieszę się, Ŝe znalazłeś wolną chwilę w tak krótkim czasie – mówi, ściskając mi dłoń. – Ja równieŜ. Proszę usiąść. Siada naprzeciwko mnie, kładąc teczkę na stole. – Staram się informować panią Parker o wszystkim, co tylko jest moŜliwe. Obawiam się, Ŝe nadal niewiele wiemy. Co zrozumiałe, pani Parker niewiele pamięta z tamtej nocy i nie za bardzo jest w tym pomocna. Wiemy, Ŝe morderca nosił rękawiczki, a takŜe nakrycie twarzy. Jedynym znakiem identyfikacyjnym, który dostrzegła pani Parker, był jego tatuaŜ. Jej sąsiad, pan Roland, przestraszył go, oddając dwa strzały, gdy dostał się do ich domu. Zobaczył podejrzanego jedynie z tyłu, gdy ten uciekał tylnymi drzwiami. Był duŜy,

masywnej

postury,

miał

prawdopodobnie

około

metra

dziewięćdziesiąt wzrostu. Wręcza mi cienką teczkę, zbyt cienką. Pragnienie, aby znaleźć tego kutasa, powoduje, Ŝe krew mi się gotuje. Otwieram ją i zajmuje mi mniej niŜ minutę, aby przeczytać informacje. Ofiarą była Virginia Parker, lat czterdzieści dwa. Urodzona w Danbury, New Hampshire, populacja nieco ponad tysiąc osób. Dziewiątego września w 1990 roku urodziła córkę, Ellę Reginę Parker, w New London Hospital, Danbury, New Hampshire. Od roku, w którym urodziła się Ella, aŜ do ukończenia przez nią dziewiętnastu lat, przeprowadzały się osiem razy. Virginia była asystentką medyczną, głównie zatrudnianą przez pediatrów. Ostatnim miejscem

241

zamieszkania w chwili jej śmierci było Shirley, Massachusetts o populacji sześciu tysięcy osób. Celowo decyduję się nie wnikać głębiej w akta. Chcę je dokładnie przeanalizować, jak wyjdzie McGee. – Nie miałbyś nic przeciwko, gdybym zrobił sobie kopię? Kręci głową. – Są twoje. – Dziękuję. – Wyciągam swoją wizytówkę. – Podzielę się tymi materiałami z moim funkcjonariuszem nadzorującym. Nazywa się agent Nick Farley. – Wręczam mu takŜe wizytówkę Farleya. – Jest obecnie w podróŜy i wróci jutro. McGee kiwa głową. – Mogę zadać ci pytanie? Czy pani Parker wie, Ŝe kontaktowałeś się ze mną? McGee wie, Ŝe spotykam się z Ellą, wie, Ŝe jestem policjantem od

przestępstw

narkotykowych,

który

bada

sprawę

handlu

narkotykami w połączeniu ze sprawą o morderstwo. Wie, Ŝe podejrzany ma taki sam tatuaŜ, jaki Ella zobaczyła u mordercy. Poza tym nie wie nic więcej. – Nie. Nie chciałem jej denerwować. Powiem jej o tym natychmiast po rozmowie z Farleyem. Byłbym wdzięczny, gdybyś na razie nie dzielił się z nią tymi informacjami. – Jasne. 242

Wychodzi po obietnicach, które wzajemnie wymieniliśmy, aby się informować. Siedzę, wpatrując się w akta przez bardzo długi czas. Z lękiem przerzucam automatycznie stronę, aby odsłonić zdjęcie matki Elli. Musiało to być jej ostatnie. Podobieństwo jej i Elli jest niesamowite. Zdjęcie z samego miejsca zbrodni jest przeraŜające, jak równieŜ pozostały materiał dowodowy obejmujący zdjęcia z jej domu. Kiedy przerzucam i widzę zdjęcie Elli z tamtej nocy, pięść zaciska mi się ze złości. ObraŜenia, których doznała, spowodowały, Ŝe była nie do poznania. Narasta we mnie nowoodkryte uznanie dla Andrei. Ella nie miała nikogo. Została sama, załamana i na zawsze uszkodzona. Jeśli to nie Smyth jest za to odpowiedzialny, to dowiem się kto. To prawda, Ŝe prawdopodobieństwo, iŜ to on jest z tym w jakiś sposób powiązany, jest niewielkie, prawie Ŝadne. Po prostu nie mogę pozbyć się jakiegoś dziwnego uczucia wątpliwość, które mam. Patrzyłem mu prosto w twarz, gdy zobaczył Ellę. Nie było cienia wątpliwości, Ŝe ją poznał. MoŜe i bardzo dobrze się stało, Ŝe widział ją na siłowni. RozwaŜałem nawet taką moŜliwość, Ŝe ona mu się spodobała, a to co przemknęło mu przez twarz, to nie było rozpoznanie, lecz poŜądanie. Byłby to nawet uzasadniony argument, gdyby Ella równieŜ na niego tak silnie nie zareagowała. Mając pokój przesłuchań tylko do siebie, wybieram numer Roba. Muszę poinformować go o wszystkim, zanim spotkamy się jutro na odprawie. Nie będę potrafił sobie poradzić, jeśli będą na mnie równocześnie wściekli i on, i Ella, za niepoinformowanie o tym, co wiem. 243

Odpowiada po pierwszym sygnale. – Co się dzieje? Wie, Ŝe nie zadzwoniłbym, jeśli nie byłoby dobrego powodu. – Siedzisz? – Cholera, nienawidzę, kiedy zaczynasz od tego pytania. Tak, siedzę. – To dobrze. Mam ci duŜo do powiedzenia.

Obserwuję ją z radością, jak prezentuje się w moim mieszkaniu. Obraz tego jak wyglądała pobita po tej okropnej nocy, miga w mojej głowie i staram się go wyprzeć. Znając juŜ teraz pewne fakty, jestem w stanie zobaczyć całe zdarzenie od początku do końca tak, jakbym unosił się powyŜej i je obserwował. Jest to tak Ŝywe i tak realne, Ŝe czuje się, jakbym był w tamtym pokoju, oglądając, jak to wszystko się potoczyło. Doprowadza mnie to do bardzo mrocznego miejsca. Staram się zastąpić te wizualizacje pięknymi obrazami jej nagiego ciała pode mną, gdy obudzi się jutro obok w łóŜku, a później będzie siedziała odpręŜona ze mną przy stole podczas śniadania. Działa to tylko na chwilę, jednak później powraca ten mrok. Unosi zdjęcie Jonathana, Beth i mnie.

244

– Wyglądacie podobnie – mówi, uśmiechając się. – Jak dawno temu to było? – TuŜ przed wyjazdem do Nowego Jorku, około ośmiu lat temu. Był jeszcze wtedy chudym nastolatkiem. Teraz jesteśmy bardziej podobni. – Kolejnym wolnym łamaczem serc? – Dokucza zanim pyta: – Czy to twoja ciocia? – Tak, to Beth. – Jest bardzo ładna. Ma rodzinę? Wycieram ręce i podchodzę do niej. – Jon i ja byliśmy dla niej priorytetem. Gdy Jon wyjechał do szkoły, w końcu zaczęła skupiać się na sobie. Mieszka teraz ze swoim długoletnim chłopakiem i jest bardzo szczęśliwa. – Studiuję to zdjęcie. Z wyjątkiem farbowanych włosów, za bardzo nie przypomina mojej matki. – Moja ciotka, ze względu na nas, przegapiła tak wiele moŜliwości – mówię głośno. – Jeśli nie spadłoby na jej Ŝycie to, Ŝe musiała przyjechać i zająć się nami, bez wątpienia miałaby teraz gdzieś dom pełen dzieci. Oczy Elli wypełniają się współczuciem. – Ben, jestem pewna, Ŝe nie Ŝałuje swojej decyzji. Więcej mroku wypełnia mi myśli. – Gotowa, by zjeść bardzo przeciętny posiłek: rozgotowany makaron spaghetti i sos ze słoika?

245

– Brzmi pysznie. Nie mogę się doczekać. Rozmowa jest lekka, a tematy dość ogólne. Opowiada mi o swoich obowiązkach słuŜbowych i o tym jak wygląda jej typowy dzień pracy z Andreą. Gdy wspomina o Razzo, po plecach przebiegają mi dreszcze. Zupełnie zapomniałem, Ŝe razem z Andreą obsługują tego klienta. Zanim miał miejsce ten incydent ze Smythem, to fakt ten nie był znaczący. – Często spotkasz się z Razzo? – Do tej pory tylko dwa razy. – Podnosi kieliszek z winem. Ma nieobecne spojrzenie. – To miły starszy pan. Bardzo oddany sukcesowi swoich siłowni. Nie wierzę, Ŝe ktoś z jego pokolenia wymyślił koncepcję siłowni społecznościowych. Rozpaczliwie chciałbym jej wszystko powiedzieć. Chcę ją poinformować o sprawie Politto, o spotkaniu z McGee, i o mafijnych powiązaniach Razzo. Chciałbym takŜe prosić ją, Ŝeby nie opuszczała swojego mieszkania, a gdy to zrobi, aby zawsze była u mojego boku. Ciśnienie krwi rośnie mi niebezpiecznie. Mentalnie nie jestem tutaj z Ellą. Jestem na jutrzejszej odprawie. Przebiegam przez swoje myśli, porządkując je, by mieć pewność, Ŝe nie zapomnę Ŝadnych szczegółów. Od środka zŜera mnie fakt, Ŝe nie wiem, jak to wszystko jest powiązane. – Hej, wszystko w porządku? – pyta, obserwując mnie uwaŜnie.

246

– Tak. – Biorę jej rękę w swoje dłonie. Muszę ją poczuć, połączyć się z nią, by przypomnieć sobie, Ŝe jest tutaj ze mną. Szybko staje się najwaŜniejszą częścią mojego Ŝycia. Czy dzieje się tak ze względu na nią, czy z powodu mojego kompleksu supermana i konieczności chronienia jej? Osobiście mam w dupie, jaki jest tego powód. Dzwoni moja komórka, pokazując połączenie od Jonathana. – To mój brat. Zbiera talerze. – Odbierz. Ja się tym zajmę. – Hej brachu. – Co jest? Nie słyszałem się z tobą od jakiegoś czasu. – Przykro mi, stary. Byłem zajęty pracą. – Ella odkłada to, co zostało z naszego posiłku. Zanim odchodzi, łapię ją w talii. Wygląda na zaskoczoną, kiedy sadzam ją sobie na kolana. – Hmm, mogę oddzwonić? W pewnym sensie mi przerwałeś. Unosi brwi i potrząsa głową. – Porozmawiaj z nim – szepcze. – Czy to jakaś laska? Jest tam Nat? Zatęskniłeś za jej magiczną cipką? – Facet!

247

– No co? To jest czyste pytanie. Poza tym ty mnie zawsze pytasz, jaką laskę pukam. Patrzę na twarz Elli i chowam kosmyk jej włosów za ucho. Uśmiecha się, ale w jej oczach oczywiste jest zakłopotanie. – OkaŜ trochę szacunku dla mojej dziewczyny. Szok zastępuje u niej zmieszanie. Pewnie myśli, Ŝe zwariowałem i będę musiał się z tym zgodzić. Nie obchodzi mnie to. Zwariowałem w dobry sposób. – Wow! – Jon krzyczy tak głośno, Ŝe aŜ Ella go słyszy. Ale szok, który nadal rejestruje się na jej twarzy, nie jest z powodu nieprzyjemnego krzyku mojego brata. Wynika z moich słów. – Jak ma na imię? – Ella. – Jest gorąca? – Jest piękna. – Mogę z nią porozmawiać? – Odpieprz się, Ŝebyś ją czarował? Nie ma mowy. – Wiesz, Ŝe by mnie wybrała. – Śmieje się po drugiej stronie, podczas gdy Ella teŜ nie ukrywa śmiechu. – Dobrze więc, powiedz Elli, Ŝe mówię jej cześć i czekam na spotkanie. – Powiem. Wszystko dobrze u ciebie? – Nie tak jak u ciebie, ale w porządku.

248

– Dobrze, braciszku. Zadzwonię do ciebie za parę dni. – Ciao – mówi. W myślach widzę jego szczerzącą się twarz. W chwili gdy się rozłączam, ona mnie całuje. – To było zaskakujące. Zakładam jej za ucho te same włosy, które wciąŜ jej wypadają. – Jakiś sprzeciw? – Nie, nie mam. Otwiera usta, kiedy przejeŜdŜam po nich kciukiem. Dręczą mnie bombardujące, pogmatwane myśli, ale jedna z nich, która przoduje przed innymi, dotyczy tego, jak bardzo jej pragnę. Jest to desperacja, jakiej nigdy nie czułem. Jest to potrzeba czy jakieś inne uczucie, którego nie znam. Wiem tylko, Ŝe muszę ją mieć teraz. – Starałem się ignorować to, jak bardzo cię pragnę. – Przysięgam, Ŝe ulga zalewa jej rysy. – Ty teŜ? – Ben, chciałam cię ostatniej nocy. – Całuje mnie i dodaje: – W porządku, będę szczera. Chciałam cię od momentu, kiedy pocałowałeś mnie na balkonie. Kiedy ułoŜyłeś mnie do snu tamtej nocy, tak bardzo chciałam, Ŝebyś wrócił. – Naprawdę? Myślałem, Ŝe się wkurzyłaś, bo cię pocałowałem. – CóŜ, to teŜ. – Potrząsa głową. – Ale przede wszystkim, po prostu cię chciałam. – Kurwa, Ella. śałuję, Ŝe nie wiedziałem tego.

249

Językiem przejeŜdŜa po swojej dolnej wardze, podchwytując moją uwagę. – Robisz to, gdy jesteś zdenerwowana. – Co robię? – Oblizujesz swoją dolną wargę. Czasami takŜe kręcisz włosy, gdy się koncentrujesz. – Całuję ją mocno w usta. – I wzdychasz tuŜ po tym, jak cię całuję. – Całuję ją jeszcze raz przez dłuŜszą chwilę. – Ben. – Patrzy na mnie uwaŜnie. – Doprowadzasz mnie do szału. – Nawet jeszcze nie rozpoczęliśmy. – Podnoszę ją i zabieram do sypialni. – Mam nadzieję, Ŝe się przespałaś, bo ostatnia noc była tylko wstępem. Delikatnie stawiam ją obok łóŜka. – Wszystkie Ŝarty na bok, Ella, jesteś na to gotowa? – Tak. – MoŜemy poczekać. – Nie chcę czekać. – Patrzy mi w oczy, gdy powoli rozpina dŜinsy. – Wiele dzisiaj myślałam. Zdałam sobie sprawę, Ŝe nie potrafię juŜ z tym walczyć, ani teŜ nie chcę. – Czuję dokładnie to samo. Sztuka po sztuce ściągamy z siebie wzajemnie ubrania. Do czasu, jak zsuwa mi bieliznę na nogi, czuję, Ŝe mógłbym fiutem ciąć szkło. 250

Stoimy u stóp mojego łóŜka, pochłaniając się wzajemnie. Moje pierwotne instynkty wypływają na powierzchnię, a mój kutas próbuje przejąć kontrolę nad tą sytuacją. Nie mogę go za to winić. Zawsze przejmował kontrolę, gdy pieprzyłem laski. Trudno jest zmienić nawyki, które są w nas zakorzenione. Ale to jest Ella. Ona nie jest przypadkową laską, która nic dla mnie nie znaczy. Biorę ją za rękę, aby zaprowadzić do łóŜka. PodąŜa za mną i jestem pewien, Ŝe się denerwuje. I ja, pieprzony gracz, teŜ jestem zdenerwowany.

251

Rozdział 22 Ella

– Jesteś taka piękna – mówi z podziwem. Przebiega wzrokiem po kaŜdym centymetrze mojego ciała. Rękoma, z pełnym szacunkiem, delikatnie muska moją skórę. Nigdy nie uwaŜałam się za piękną. MoŜe uroczą, ładną, ale piękną z całą pewnością się nie czuję. Jestem pewna, Ŝe kaŜda kobieta, z którą był, była piękna. Wystarczy spojrzeć na niego. Momentami, gdy patrzy na mnie, jego wzrok jest tak intensywny, zaborczy. To spojrzenie dotyka mnie bardziej, niŜ potrafią zrobić to jego słowa. Ta surowa potrzeba, którą widzę, gdy patrzy na mnie, jest jak gra wstępna w najgłębszej postaci. To nie jest gorączkowe całowanie, czy ręce rozpaczliwie ściągające odzieŜ, czy teŜ faktyczne zaspokojenie tej fizycznej potrzeby. Jest to coś o wiele więcej. Jest to powolne, celowe i sensowne. Gdybym miała jakiekolwiek wątpliwości, Ŝe chce tylko seksu, to teraz by zniknęły. Ten męŜczyzna stojący przede mną, chce duŜo więcej niŜ tylko seks. Chce mnie w kaŜdy moŜliwy sposób. Dostrzegam to w jego oczach. A gdy sobie to uświadamiam, oczy zachodzą mi ze wzruszenia łzami.

252

Jedna z nich ucieka, a on patrzy, jak spływa mi po policzku, zanim delikatnie ją wyciera. – Kochanie, co się stało? – pyta, a Ŝar który widziałam na jego twarzy chwilę temu, zastąpiła troska. – Nie musimy tego robić, jeśli nie jesteś gotowa. Potakuję głową z przekonaniem. – Jestem gotowa. – To dlaczego płaczesz? – Nie wiem. MoŜe się boję? Choć wydaję mi się, Ŝe to dlatego, iŜ chcę, aby ta chwila nigdy się nie skończyła. Marszczy czoło, zanim odpowiada. – Ja teŜ. RównieŜ się boi, czy takŜe nie chce, aby to się skończyło? Tak czy inaczej, nie ma to znaczenia. Odsuwa się ode mnie i bierze ze stolika prezerwatywę. Patrzę zahipnotyzowana, jak się dotyka i naciąga lateks na całą swoją długość. To się naprawdę dzieje i mój niepokój zaczyna Ŝyć własnym Ŝyciem. Kładzie się na mnie i dopasowuje do mnie od stóp do głów. Ujmuje moją twarz w dłonie, trzymając mnie jak zakładnika ekspresji, będącej w jego oczach, którą najwyraźniej chce, abym ujrzała. Chce, abym była świadkiem emocji, jakie sam odczuwa. Nie mam wyboru i muszę spojrzeć mu prosto w te piękne, brązowe oczy.

253

Powraca do powolnego całowania mnie. Potrzeba by mieć go w sobie, sprawia, Ŝe unoszę się nieco w jego stronę. PodąŜa za mną i porusza biodrami, dopóki nie jesteśmy całkowicie dopasowani. Patrzymy sobie w oczy i widzę słowa, których nie wypowiada do mnie na głos. Nasze serca teŜ się dopasowują i czuję, jak równo biją. Oboje całkowicie się przeniknęliśmy i pragnę gorąco, by absolutnie mną zawładnął. Patrzę na jego gardło, gdy przełyka tuŜ przed tym, jak powoli wsuwa się we mnie. Porusza się do przodu centymetr po centymetrze i jest to torturą i euforią jednocześnie. Napięcie, które musi odczuwać, jest widoczne na jego twarzy. Gdy mnie wypełnia, zatrzymuje się. – O kurwa, Ella. Tak... – Bierze głęboki wdech. – Tak dobrze być w tobie. – Zamyka oczy. Ja równieŜ to robię. Staram się przyswoić odczucia, jakie powoduje nasze połączenie. Pozostaje bez ruchu. Kiedy otwieram oczy, przygląda mi się uwaŜnie. I dopiero wtedy, gdy nasz wzrok się spotyka, w końcu zaczyna się poruszać. Powolutku wsuwa się i wysuwa. Nie są to ostre pchnięcia czy mocne uderzania. Jest to uczucie podobne do czułego głaskania. Kocham go. Nie wątpię, Ŝe to co czuję, jest miłością. Nigdy wcześniej nie czułam się w ten sposób. Nawet wtedy gdy byłam z Peterem przez rok. To uczucie, które zawładnęło mną w tej chwili, nie pojawiło się nigdy wcześniej. Pragnienie by mu powiedzieć, Ŝe się w nim zakochałam, Ŝe zawładnął mną pod kaŜdym względem, jest tak silne, Ŝe przygryzam dolną wargę, aby nie wypowiedzieć ani słowa. Nie jest gotowy, by to

254

usłyszeć. śaden facet by nie był. Ale moje serce podpowiada mi, Ŝe jest w tym samym miejscu. KaŜde jego zachowanie takŜe mówi mi, Ŝe jest w tym samym miejscu. Ta świadomość kłuje mnie w serce, ale jest to pozytywne uczucie. Ben Stone ma na mnie wpływ w kaŜdy moŜliwy sposób. I kiedy powiedziałam, Ŝe nigdy nie chcę, by to się skończyło, to dokładnie tak myślałam. Nasze oddechy mieszają się ze sobą, gdy wciąŜ się kochamy. To nie jest zwykłe pieprzenie. To jest coś więcej. Obejmuję go nogami, próbując być jeszcze bliŜej. Mocniej zaciska palce na mojej głowie. Ta subtelna zmiana nacisku oraz pojawiające się bruzdy na jego czole podpowiadają mi, Ŝe jest blisko. Walczyłam, ale teŜ jestem blisko. – Ella. Nieświadomie wstrzymuję oddech i zaciskam się mocniej wokół niego. Czuję swoje uwolnienie w kaŜdym mięśniu. Przez tę intensywność zapominam o oddychaniu. Jak ostatnia fala obejmuje bezlitośnie moje ciało, cięŜko oddycham, desperacko starając się nabrać powietrze. Ben mruczy ostatni raz, dociskając swoje biodra. Jestem zahipnotyzowana sposobem, w jaki zmienia się jego wyraz twarzy, przechodząc z koncentracji do ulgi, kiedy dochodzi we mnie. Między nami nastaje krótka, niezręczna chwila. Jestem w rozterce, co byłoby właściwe, aby powiedzieć po tak namiętnym akcie. Patrząc mu w oczy, domyślam się, Ŝe on takŜe się zastanawia. Oprócz oddychania Ŝadne z nas nie robi nic.

255

Pierwszy przysuwa usta do moich. Całuje mnie bez przerwy, czasem delikatnie, czasem z większą intensywnością, tylko po to by znowu zwolnić. Przez cały czas gdy się całujemy, ani na chwilę nie rozłączamy naszych ciał. On nie zmienił prezerwatywy. To naprawdę mnie podnieca, Ŝe nie martwi się tym, aby wysunąć się ze mnie z jakiegokolwiek powodu. Nasz pocałunek się pogłębia. Jego język rozpala ogień, który prawie spalił nas za pierwszym razem. Chwyta mnie za ręce, splatamy nasze palce razem, gdy przenosi je nad moją głowę. Pośpiech zmusza jego biodra do szybkich pchnięć, a moje do przeciwstawienia się im. Tak jak nasz pierwszy raz był pełen ciszy i niewypowiedzianych słów, tak tym razem jest pełno jęków i pomruków, których nie staramy się tłumić. Za pierwszym razem jego przesłanie było jasne. To było coś więcej niŜ seks. To było słodkie, delikatne i emocjonalne. Tym razem jest to tak oczywiste, Ŝe mnie oznacza. Czuję się tak, jakby chciał, abym nie miała wątpliwości, Ŝe rzeczywiście ma swoje dwie strony... i Ŝe obie mną zawładnęły. Po raz pierwszy kochał się ze mną. Za drugim razem mnie pieprzy. I kiedy znowu dochodzę i on teŜ dochodzi, wydaje mi się, Ŝe kocham obie strony Bena Stone'a jednakowo. – Ella, to było... – Zatrzymuje się i patrzy na mnie. – Wiem.

256

Przez umysł przebiegają mi myśli i zastanawiam się, co to było... Na pewno było to niesamowite. Był to najlepszy seks, jaki w Ŝyciu miałam. Odmienił mi Ŝycie. Na zawsze zmienił mnie jako kobietę. Ta ostatnia myśl uderza we mnie najbardziej, gdy leŜymy w łóŜku, dochodząc do siebie. W którymkolwiek momencie to się skończy, to wiem, Ŝe Ben Stone mnie zmienił. Po dwóch następujących po sobie, ekstremalnych kontaktach, zabiera nam trochę czasu, by się uspokoić. Kiedy w końcu udaje nam się to zrobić, kładziemy się spleceni ze sobą, zrelaksowani i zadowoleni. Bawi się moimi włosami, gdy opowiadam mu o swoim dzieciństwie. – Przeprowadzałyśmy się często, bo mama była takim wolnym duchem, który lubił podróŜować. PodróŜe zagraniczne nie były rozwiązaniem z uwagi na nasz budŜet, więc zastępowała mi je takimi doświadczeniami, na które było ją stać. Najczęściej były to wycieczki. Weekendy wypełniały nam długie przejaŜdŜki, tanie hotele, robienie zdjęć we wszystkich miejscach, które tylko widziałyśmy, jakbyśmy były turystkami z innego kraju. Miała listę rzeczy, które chciała zobaczyć przed śmiercią. Finansowo nie mogła sobie pozwolić na podróŜe lotnicze. Więc jej lista została ograniczona do północnego wschodu. Mówiła, Ŝe jest wiele do zobaczenia na własnym podwórku. – Chciałbym podróŜować z tobą. Ja nic nie widziałem, a chciałbym z wielką przyjemnością zobaczyć to z tobą.

257

– TeŜ bym chciała. Powinniśmy jechać nad wodospad Niagara. To był mój ulubiony weekend, gdy tam dotarłyśmy. Nigdy nie widziałam czegoś tak pięknego, tak majestatycznego. Większość pozostałych wycieczek obejmowała małe miasta New England usiane wzdłuŜ linii brzegowej. Mama kochała ocean. Nigdy nie miała go dosyć. Myślę, Ŝe mam to właśnie po niej – przyznaję z rozmarzeniem. Ben słucha, nie mówiąc zbyt wiele z wyjątkiem zadawania pytań. Chce wiedzieć o mnie wszystko, a to mnie porusza. – Jutro twoja kolej – ogłaszam po ziewnięciu. Śmieje się i mówi: – Moje Ŝycie było bardzo nudne. – Hmm, mnie to nie obchodzi. Nadal chcę wiedzieć, kim tak naprawdę jest Ben Stone. – Jestem jedynie facetem, który za tobą szaleje, Ella. Wzdycham na jego słowa i przytulam się mocniej. Tak wiele się wydarzyło w ciągu tych kilku dni. Wszystkie tłumione frustracje i pragnienia, które trzymaliśmy w tajemnicy, zostały nieumyślnie uwolnione. Szczerze wierzę, Ŝe Ŝadne z nas nie zamierzało ulec naszemu pociągowi. A on narastał i narastał od tygodni. Ale jak tamy puściły, wszystko popłynęło i nie ma niczego, co byłoby to w stanie zatrzymać. Nie

pamiętam, kiedy

zasnęłam, aŜ słyszę

przenikliwy krzyk, mroŜący krew w Ŝyłach.

258

swój

własny

– Ella! Ella! – Ben potrząsa mną w kółko. – Obudź się. Jestem tutaj. Jestem tutaj. Walenie w klatce piersiowej dorównuje temu w głowie. Bierze mnie w ramiona. Nie mogę przestać się trząść. Gładzi mnie po plecach w górę i w dół, aby zatrzymać w swoich objęciach gwałtowne drŜenie mojego ciała. Sny napływają mi do głowy. Jest to nowa wersja, ta, która obejmuje Bena. Jego martwe ciało zastępuje to mamy. Dziura w gardle, krew tryskająca z rany i pustka w oczach, a całość naśladująca to, czego byłam świadkiem tamtej nocy. Podświadomość dodaje go do moich koszmarów. Straciłam juŜ jedyną osobę, którą kiedykolwiek kochałam, a teraz podpowiada mi, Ŝe jego takŜe mogę stracić? Ben mnie kołysze, ucisza, starając się mnie uspokoić. – Powiedz mi – mówi przy moich włosach. – Powiedz mi, co się stało. Kręcę głową, nie jestem gotowa, aby wprowadzić go w ten koszmar. Przez wypowiedzenie tego na głos, obawiam się, Ŝe moŜe się to spełnić. – Ella, proszę. – To o tej nocy. Zawsze mi się śni ta noc. Kiwa głową tuŜ przy mojej, ale poza tym nic nie mówi. Jego milczenie jest potwierdzeniem, Ŝe nic nie moŜe powiedzieć lub zrobić, aby wyeliminować te wizje, które notorycznie się pojawiają. 259

Po tym jak w końcu zaczynam się uspakajać, przesuwa mnie tak, Ŝe jesteśmy twarzą w twarz. – Ja równieŜ mam koszmary o tej nocy, w której ojciec zabił mamę. Stało się i koniec. Podobnie jak w tej okropnej nocy dla ciebie. To nie moŜe cię juŜ skrzywdzić. To juŜ koniec. – Delikatnie dotyka mojego policzka, a ja patrzę z szeroko otwartymi oczami. – Nie pozwolę, Ŝeby coś ci się stało. Przytakuję niechętnie. To nie o siebie się martwię. Zakochałam się w upartym, nieustraszonym policjancie, który chce uratować świat, włączając w to mnie. A kto ochroni jego?

Uśmiecham się serdecznie. – Muszę przyznać, Ŝe śniadanie było lepsze niŜ kolacja. – Właśnie skończyliśmy naleśniki, które zrobił i, mimo swoich dziwnych kształtów i rozmiarów, były pyszne. – Ostrzegałem cię. Biorę go za rękę, zanim mówię: – Dziękuję. – To są tylko naleśniki, kochanie.

260

Wzruszam ramionami z westchnieniem. – To coś więcej. Dziękuję za to, Ŝe jesteś taki słodki. Sprawiasz, Ŝe czuję się wyjątkowa. Dociera do niego ukryty sens moich słów. – Jesteś wyjątkowa. Szczerze mogę powiedzieć, Ŝe nigdy nie zrobiłem Ŝadnej kobiecie, ani kolacji, ani śniadania. – Podnosi nasze ręce do ust i całuje moje, patrząc na nie przez chwilę. Kiedy unosi wzrok do mojej twarzy, dodaje: – RównieŜ przed tobą nigdy nie kochałem się z Ŝadną kobietą. Serce przyspiesza mi na to oświadczenie. Uśmiecha się, gdy widzi moje speszenie. – Co jest takiego śmiesznego? Rumienię się? Drugą ręką gładzi mój policzek. – Tak. To takie urocze. – Puszcza moją rękę, aby sprzątnąć naczynia. – Muszę iść. Przepraszam. – Nie przepraszaj. Cieszę się, Ŝe udało nam się zjeść razem śniadanie, nawet jeśli jest dopiero siódma rano w niedzielę. – Stawia mnie na nogi i obejmuje ramionami. – Nie wiem, o której skończę dzisiaj. Zadzwonię później, dobrze? Kiwam głową i się pochylam, aby dać mu niewinnego buziaka. Gdy zaczynam myć naczynia, pyta: – Co chcesz dzisiaj robić?

261

– Pójdę do domu, Ŝeby się zdrzemnąć. Jestem wyczerpana – mówię przez ramię z chytrym uśmieszkiem. – Czym? – dokucza. – Jakbyś nie wiedział. – Kiedy podaję mu ostatnie naczynie do wytarcia, zdradzam się. – Prawdopodobnie pójdę na siłownię na chwilę... – Wyraz jego twarzy zatrzymuje mnie przed dokończeniem tego zdania. Zupełnie zapomniałam i od razu chcę sobie dokopać za zrujnowanie naszego pięknego poranka. – śadnej siłowni. – Ben. – Nie zaczynaj, Ella. Poprosiłem cię, byś trzymała się z dala od tego miejsca. – Wycieram ręce i siadam przy stole. – Musisz mi powiedzieć dlaczego. Jest coś jeszcze, czego mi nie mówisz. Rzuca ręcznik od naczyń na blat i opiera się o niego ze skrzyŜowanymi rękoma. – Nie ma nic więcej do powiedzenia, oprócz tego, Ŝe to nieszczęśliwy zbieg okoliczności, którego jestem teraz świadomy i który muszę zbadać. – Coś ukrywasz – wyzywam go. – Ben, jeśli zamierzasz mówić mi, co mam robić a czego nie, to musisz być ze mną szczery. Szczęka mu się zaciska, gdy patrzy na mnie.

262

– Ten człowiek jest niebezpieczny. MoŜe i odniesie sukces z siłowniami, ale obecnie siedzi w więzieniu za handel narkotykami i zarzuty o morderstwo. – Potakuje głową na moją zaszokowaną reakcję. – Dokładnie. Są szanse, Ŝe jest to absurdalny przypadek. Ale dopóki nie wiemy tego na pewno, ustąp mi. – Okej. – Czuję się głupio, Ŝe go prowokuję. On się troszczy. Muszę sobie stale przypominać, Ŝe on się troszczy i to jest motywem jego

czasami

irracjonalnych

zachowań.

–

Dziękuję,

Ŝe

mi

powiedziałeś. Podchodzi i kuca przede mną. – Wiem, Ŝe sama potrafisz o siebie zadbać. To nie ma nic wspólnego ze mną i tym, Ŝe staram się być kutasem. Proszę, Ŝadnej siłowni. – Jest to prośba, ale przychodzi z grymasem niezadowolenia. – Rozumiem. – Całuję jego pomarszczone czoło. – śadnej siłowni. – Dziękuję. – Jeszcze jedno pytanie. Zobaczę się później z Andreą. Czym my jesteśmy? – Zatrzymuję się w pół zdania, niezdarnie przebierając w prawidłowym nazwaniu tego. Czym my jesteśmy? Uśmiecha się, rozumiejąc mój dylemat. – Oficjalnie? – Tak.

263

– Jesteśmy tym, czym chcesz, Ŝebyśmy byli. Jeśli chcesz jej powiedzieć, to zrób to. Jeśli nie, to nie. – Cedujesz to na mnie? Jesteś do niczego11. Pochyla się bliŜej, wciągając moją dolną wargę między swoje zęby i przygryza ją delikatnie. – Pamiętasz jak mi ostatni raz to zarzucałaś? Gdybym nie musiał teraz wyjść, po raz kolejny udowodniłbym ci, jak to robię i przypomniał, jaki jestem w tym dobry. Pokazuje swoje oralne umiejętności na moich ustach, zanim zostawia mnie jak jakąś bezwartościową papkę.

11

Po raz kolejny ta sama gra słów, która u nas nie ma sensu. Ella użyła słowa suck, które w jej wypowiedzi oznacza, że koleś jest do niczego. Jednak kolejne ze znaczeń tego słowa oznacza ssanie, wciąganie czegoś przez usta. I Ben w odpowiedzi odniesie się właśnie do tego znaczenia ;)

264

Rozdział 23 Ben

Kurwa, to będzie bardzo długi dzień. Wypełniony godzinami dochodzenia, a wszystko o czym mogę myśleć, to powrót do niej. Czuję się, jakby mnie ktoś postrzelił jakimś środkiem zmieniającym osobowość. Godzinę temu spotkałem się tutaj z Robem. Przez telefon opowiedziałem mu prawie wszystko, co wydarzyło się, odkąd wyjechali z Andreą na plaŜę w piątek wieczorem... prawie wszystko. Poprosiłem go, Ŝeby nie mówił Andrei. Pozostawiłem to w gestii Elli. Jedynym powodem, dla którego zwierzyłem się Robowi, był Smyth. Do czasu gdy stanęliśmy twarzą w twarz, miał całą sprawę opracowaną i gotową, by przedstawić mi ją osobiście. To

bzdura,

Ŝe

jestem

bolączką

Roba.

Jest

po

prostu

zaniepokojony tym nowym rozwojem sytuacji i nie mam na myśli związku Smytha z morderstwem matki Elli. Chodzi mu o to, Ŝe nagle stworzyliśmy z Ellą parę. Właśnie ten facet, który był nieugięty w zeswataniu nas, teraz jest zaniepokojony tym, Ŝe jesteśmy razem. Co jest, kurwa? – Ben, proszę, powiedz mi, Ŝe robisz to z właściwych powodów. Jego niedowierzanie nie malało, więc posłałem mu mordercze spojrzenie. Starał się wyjaśnić, dlaczego miał wraŜenie, Ŝe jestem z

265

Ellą podświadomie z niewłaściwych powodów. Im bardziej mówił bez sensu, tym bardziej wściekły się robiłem. – Dlaczego tak ci trudno uwierzyć, Ŝe zaleŜy mi na niej, Ŝe zmieniła mnie jako osobę? – zapytałem go wprost. – Ze względu na fakt, Ŝe czujesz potrzebę, aby uratować świat, a nowo odkryte objawienia z jej przeszłości są podejrzanie z tym związane. – Wzruszył ramionami, dobijając mnie tym. – Musisz przyznać, Ŝe nie jest teraz najlepszy moment. – Jego komentarz zmusił mnie do prawdziwej analizy, czy aby nie miał racji. Ta wątpliwość trwała niecałe trzydzieści sekund. To nie ma nic wspólnego z byciem policjantem. Ona zburzyła moje kamienne mury. Nie jestem pewien, w jaki sposób i dlaczego tak się stało, ale się stało. Teraz nie mogę wyobrazić sobie siebie, chowającego się za nimi bez niej u mojego boku. Fakt, Ŝe moŜe mieć jakieś kłopoty to poboczna sprawa... jednak naleŜy się tym zająć. – Gdybyś się dowiedział, Ŝe to dotyczyło Andrei zamiast Elli, jak byś się czuł? – To nie jest to samo, stary. – Spojrzał na mnie, jakbym stracił rozum. – Zdajesz sobie sprawę, Ŝe zakochałeś się w niej w dniu, w którym odkryłeś, Ŝe człowiek, który mógł próbować ją zabić, moŜe być równieŜ głównym podejrzanym w naszej sprawie. – Kto powiedział, Ŝe ją kocham? W tym samym momencie wszedł Farley.

266

Udało mi się ściągnąć do nas Farleya na pięć minut, aby zrobić mu bardzo szybki przegląd. Skinął głową, gdy odbiegłem od tematu, przyznając, jak mało faktów znałem. Rob milczał. Powiedziałem, Ŝe jesteśmy z Ellą razem i chronienie jej to mój priorytet. – Ta sprawa jest twoim numerem jeden – poprawił. – Nie, ona jest – odpowiedziałem. Po tym Farley niewiele juŜ mówił i nie mogłem się dowiedzieć, co tak naprawdę myśli. Powiedział jedynie, Ŝe nie wspomni o Ŝadnej z moich informacji podczas odprawy, poniewaŜ nie mamy jeszcze pojęcia, co to wszystko tak naprawdę oznacza. W duŜej sali odpraw siedzenia umieszczone są jak klasie. Jest kilkanaście twarzy, których nie widzieliśmy nigdy wcześniej. Ta sprawa zaczyna Ŝyć swoim własnym Ŝyciem. Moja dziewczyna w jakiś sposób tkwi pośrodku tego wszystkiego. Mój najlepszy przyjaciel wątpi w moje motywy, i co jest oczywiste, mój oficer nadzorujący takŜe mnie osądza, ale nie jestem pewien dlaczego. Kurwa, fantastycznie. Farley przerzuca z milion slajdów, które jesteśmy zmuszeni obejrzeć. Wszyscy gorączkowo bazgrolą jakieś notatki, zamiast ulokować w pamięci kaŜdą jedną cechę wyświetlanych twarzy. Niektóre bardzo dobrze znam, niektóre są nowe. Departament Chicago wysłał do pomocy w naszym śledztwie trzech agentów. Politto jest z powrotem w Chicago i nie ma wątpliwości, Ŝe ukrywa to, co się dzieje w Nowym Jorku. Nie ma bezpośredniego kontaktu ze Smythem. Frank nadal się nie pojawił. 267

Głównym celem podróŜy do Chicago był Volante. Dostaliśmy nowe akta, obejmujące wszystko od jego narodzin aŜ do śmierci. – TuŜ przed morderstwem Volante odkrył, Ŝe Politto Senior zgarnął zyski. To był początek wojny Volante – Politto. Politto działał zbyt szybko, nakazując uderzenie w Volante. Nikt z rodziny nie wiedział o zdradzieckich działaniach Politto za wyjątkiem jednej osoby. To ta sama osoba, która przekazała wszystkie dowody przeciwko Politto Seniorowi, umacniając jego skazanie. Ktoś podnosi rękę. – Gdzie jest teraz informator? – Martwy – odpowiada Farley, ale nie podaje Ŝadnych innych informacji. – Dlaczego więc tak nagle oŜywa ponownie wojna sprzed kilkudziesięciu lat? – pyta ktoś inny. – Podobnie jak przesądzony był los jego ojca, wierzymy, Ŝe Politto

myśli,

iŜ

informator

pozostawił

dowody,

które

mogą

przypieczętować takŜe i jego los. Politto chce je odzyskać. Farley

miga

niewyraźnym

zdjęciem

krępego

męŜczyzny,

wchodzącego tylnym wejściem do The Pole. – Wygląda na to, Ŝe to Frank Politto. – On Ŝyje? – Najwyraźniej. Politto albo próbuje wrobić Smytha, albo chce mu jedynie zejść na chwilę z drogi. Mamy wtyczkę w The Pole. Jeśli

268

Frank przyjechał i gdzieś się zaszył, i jeśli rzeczywiście Ŝyje, to musimy zwolnić Smytha. Wzmianka o Smythie burzy mi krew w Ŝyłach. Farley wyświetla zdjęcie po zdjęciu Smytha i Razzo. – Jak wiecie, Razzo jest partnerem Politto w wielu dochodowych biznesach. Razzo chce się wycofać i moŜe wykorzystać Smytha, by do tego doprowadzić. – Farley wskazuje na ekran. – Te spotkania są kluczem, by dowiedzieć się, dlaczego Smyth moŜe przerzucać swoją lojalność z Politto na Razzo. Problem w tym, Ŝe Smyth nie ma pojęcia, iŜ zarówno Politto jak i Razzo go wykorzystują. Farley wraca do zdjęcia Volante. Tego samego, które widywałem w ostatnich latach. To stare policyjne zdjęcie. Jego zimne spojrzenie doskonale oddaje to, jakim był człowiekiem.

g List, który ojciec mi napisał, mógł być juŜ kupą popiołu, ale słowa z tej kartki wciąŜ tańczyły mi przed oczami. Słyszałem jego głos. Słyszałem, jak wymawiał nazwisko Politto, odtwarzane w kółko w mojej głowie. Następnego dnia pominąłem wykłady i zająłem się zajęciami w bibliotece. Studenci zasypali budynek, gorączkowo wkuwając na egzaminy końcowe. Moim motywem było znalezienie wszystkiego, co tylko mogłem o człowieku, który zrujnował mi Ŝycie. Dlaczego Politto związał się z moim ojcem? Jak to zrobił?

269

Zanim ojciec zabił matkę, został aresztowany za posiadanie kokainy i skazany na jeden rok więzienia. Nigdy nie powiedział policjantom, sędziemu czy swojemu prawnikowi, skąd miał te prochy, ani co zamierzał z nimi zrobić. Tak naprawdę nazwisko swojego „kontaktu” zabrał ze sobą do grobu. Mogę się tylko domyślać, Ŝe osobą, którą chronił, był Politto. W liście tata mówił, Ŝe robił interesy, ale nie znalazłem nic na Politto, co miałoby jakiś sens. Jedno ze zdjęć pokazywało Volante i Politto obok siebie. Volante był dobrze wyglądającym męŜczyzną, prawdopodobnie po trzydziestce. Biła od niego zwykła arogancja. Przez kilka minut patrzyłem na ekran komputera, widząc jedynie martwe, zimne oczy Volante.

g – Stone, Withers – woła Farley, gdy sala odpraw pustoszeje. Wracamy, czekając na to, czego od nas chce. Zamyka drzwi po tym, jak wychodzi ostatni agent. – Usiądźcie. Siadamy posłusznie, on decyduje się stanąć przed nami. Podnosi teczkę, którą dał mi McGee i mówi: – Musisz się wycofać. Jesteś zbyt zaangaŜowany osobiście. – Nie ma mowy, nie wycofam się. – Stone.

270

Wstaję groźnie. A on nawet nie drgnie, patrząc na mnie protekcjonalnie. Kogo ja oszukuję? Jeśli Farley chce bym się wycofał, to nie mam wyboru. – Uspokój się, Stone. Nie wykluczam cię z tej sprawy. – Podnosi teczkę z naciskiem. – Tylko z jej części. Równie dobrze moŜe mi powiedzieć, Ŝebym przestał oddychać. – Co to znaczy? – pytam rozpaczliwie. – Myślisz, Ŝe to ten sam facet? Farley przybiera swoją najlepszą pokerową twarz. – Być moŜe. Tak czy inaczej, to nie twoja sprawa. – Pierdolę, czy to moja sprawa, czy nie! – Ben. – Rob trzyma mnie za rękę, starając się mnie uspokoić. Szarpię się, by wyrwać się z jego chwytu. – Widziałem, jak na nią spojrzał. Widziałem, jak wpadła w panikę, kiedy to zrobił. To potwierdza moje obawy w kaŜdym calu. – Ella Parker jest twoją sprawą. Smyth – nie. – Odwraca się do nas plecami i idzie w stronę podium, by zabrać swoje rzeczy. Wraca z kopertą. – To są nazwiska i adresy trzech ulicznych dealrów Politto. Sprowadźcie ich. Bez wyjaśnienia się odwraca i pozostawia nas samych w pokoju. – Nie. – Wskazuję palcem w twarz Roba. – Nawet nie myśl o powiedzeniu mi, Ŝe ma rację.

271

Szybko wychodzę z pokoju,

chcąc

wystrzelać

cały

swój

magazynek w czyjąś głowę.

To co widziałem w oczach Farleya, nie było mimo wszystko osądem. To było coś innego. Moja intuicja podpowiada mi, Ŝe on się ze mną zgadza, Ŝe takŜe wierzy, iŜ Smyth jest powiązany z atakiem na Ellę i morderstwem jej matki. Cała ta sytuacja sprawia, Ŝe robi mi się niedobrze. Po włóczeniu się bez celu, wracam do swojego mieszkania, chcąc przeszukać kaŜde akta, jakie mam i wszystko co mogę znaleźć w internecie, a co dotyczy Smytha. Farley moŜe iść się pieprzyć. Gdy otwieram drzwi, nie jestem ani trochę zaskoczony, widząc Roba, siedzącego na mojej kanapie. – Jeśli przyszedłeś tu pieprzyć te swoje bzdury, to nie chcę tego słuchać. – Przyszedłem tutaj, bo się z tobą zgadzam. – Siedzi otoczony dokumentami i aktami. – Naprawdę? – Tak. – Podnosi akta Elli. – To nie jest zbieg okoliczności.

272

Ten facet zawsze jest po mojej stronie. Bez względu na to, co wnoszę do jego Ŝycia, bez względu na jak skory jestem do kłótni, on zawsze jest dla mnie oparciem. – Dzięki stary. – Mi takŜe na niej zaleŜy. Widziałem reakcję Smytha. Musimy ją chronić. – Muszę do niej zadzwonić. Zaraz wracam. Wybieram jej numer i zamykam za sobą drzwi od mojej sypialni. – Hej – odbiera, w jej głosie słychać entuzjazm. – Hej kochanie. Jak ci minął dzień? – Dobrze. A tobie? – Do dupy. Mam robotę i nie będziemy mogli się zobaczyć dziś wieczorem. – W porządku – mówi z rozczarowaniem. – Zakładam, Ŝe Rob takŜe? – Tak. Jest ze mną. A ty gdzie jesteś? – pytam, mając nadzieję, Ŝe posłuchała mojej prośby i nie poszła na siłownię. – Jestem w domu. Andrea jest ze mną. Zdecydowałam się powiedzieć jej o nas. To jest dobra okazja. – Na moje milczenie, dodaje: – Czy tobie to nie przeszkadza? – Oczywiście, Ŝe nie. Dokładnie o to mi chodziło, kiedy powiedziałem, Ŝe to zaleŜy od ciebie. Zostaniecie w domu?

273

– Prawdopodobnie. – Dobra, spróbuję zadzwonić później. Muszę kończyć. – W porządku. Tylko Ben, proszę, uwaŜaj na siebie – dopowiada cicho. Usłyszenie jej głosu sprawia, Ŝe bardzo pragnę ją przytulić. WyobraŜam ją sobie, siedzącą na kanapie, z upiętymi włosami i nogami schowanymi pod pupą. Co bym nie dał, aby być tam z nią, moje usta na jej szyi, ręce pieszczące jej gładką skórę. Kiedy wracam do Roba, siadam naprzeciwko niego, wpatrując się w akta. – Dealerów z listy Farleya załatwimy jutro. Kiwam głową w porozumieniu. – Nie wiem, od czego zacząć. McGill nie wie nic. Jest detektywem z wydziału zabójstw z jakiegoś Podunk12. Co on, do cholery, moŜe wiedzieć o przestępczości zorganizowanej? – Zacznijmy od tego, co wiemy. – Rob bierze informacje o Smythie. Marszczy brwi w skupieniu, gdy czyta akta. – Mieszkał przez chwilę w Cleveland. – Tak samo jak Volante i Politto. – Kiedy aresztowano twojego ojca, jedyną rozmowę telefoniczną, jaką przeprowadził to była ta z Politto. Problem jest w tym, Ŝe Politto Senior nigdy nie brudził sobie rąk. Nigdy nie był związany z drobnymi 12

Podunk – nazwa fikcyjnego małego, prowincjonalnego miasteczka lub wsi, bądź też regionu. Używana w zwrotach, gdy chcemy podkreślić, że coś jest zacofane, nieistotne, bez większego znaczenia.

274

sprawami. Wykorzystywał w tym celu swoich ludzi. Jeśli twój tata był tylko kurierem, nie mógł mieć do czynienia bezpośrednio z Politto. Ze Smythem czy Razzo owszem, lub nawet z Politto Juniorem, który był bezpośrednio nad twoim ojcem. – Być moŜe miał właśnie na myśli Juniora. – Zaczynają mnie boleć skronie. Pocierając je z roztargnieniem, mówię: – Coś przeoczyliśmy. Rob włącza laptopa, bierze telefon i dzwoni. – April, tu Rob. Potrzebuję przysługi, bez sprawdzania. Cokolwiek mu mówi, on jej odpowiada: – Umowa. April jest pracownikiem weryfikującym informacje w naszym okręgu juŜ od ponad dwudziestu lat. – Todd Smyth, pisany przez y. Jest w areszcie w centrum miasta. Potrzebuję wszystko, co moŜesz znaleźć na niego do dwóch lat wstecz. Rachunki telefoniczne, wyciągi bankowe, podróŜe lotnicze, wszystko. Dziękuję. – Farley będzie wkurzony. – Powiedział, Ŝebyś wycofał się ze sprawy Smytha. Mi nigdy czegoś takiego nie powiedział. – Skupia się nad innymi aktami i wzrusza ramionami. – Jest to więc pewna furtka. Zaczynam przeglądać na nowo akta Elli. Przysuwam do siebie laptopa, sprawdzając w wyszukiwarce Virginia Parker. Są ich tysiące.

275

Dołączam Virginia Parker, Danbury, New Hampshire. Pojawia się jeden wynik. Próbuję Virginia Parker liceum, nic. Virginia Parker urodzenie, nic. Próbowałem Ginnie. Próbowałem V. Parker. Poza jednym odniesieniem do jej narodzin, nic innego się nie wyświetla. Nie miała Ŝadnych kont społecznościowych. Była bardzo prywatną osobą. Postanawiam spróbować Ellę. Zdobyła kilka nagród w liceum. Niektóre zdjęcia pochodzą z czasów college'u, ale w większości są z kont jej przyjaciół na Facebooku lub Twitterze. Ona nie ma konta na Ŝadnym portalu społecznościowym. Ja teŜ nie, ale ja jestem policjantem. Nie jestem pewien, czy znam jakiegoś dwudziesto–coś– tam–latka, który nie posiada mnóstwa kontaktów społecznościowych. – Co się tak gapisz? – pyta Rob. – Wyszukuję słowa: Virginia Parker. Nic. Wpisuję Ella, równieŜ niewiele. – Matka ją chroniła. Dziadkowie Elli byli dupkami, a jej biologiczny ojciec był bardzo toksyczny. Kiedy jej matka zaszła w ciąŜę, ulotniła się. Zawsze się bała, Ŝe ją znajdzie. Z tego powodu starała się strzec ich prywatności. – To ma sens. Moją uwagę przykuwa zdjęcie Elli i Andrei. Są w czapkach i togach, obie szeroko się uśmiechają. Po kliknięciu w obrazek, przechodzę do strony Andrei na Facebooku. Słupki poniŜej zdjęć sięgają aŜ do ukończenia studiów kilka lat temu. Jest wiele postów od

276

przyjaciół, którzy składają im gratulacje i Ŝyczenia, są równieŜ jakieś sugestywne komentarze, ale nic nadzwyczajnego. Ponownie wracam do zdjęcia Elli, śledząc jej usta palcem. Widzę na nim ten ogień w jej oczach, który pojawia się czasami, kiedy jest na mnie zła. Zawsze była zadziorna. Chciałbym ją znać wtedy. Bo oprócz ognia były w niej wówczas spokój, wyciszenie, których dziś nie dostrzegam. A chcę je zobaczyć ponownie.

277

Rozdział 24 Ella

Pracy mamy mnóstwo. Pracujemy w czasie lunchów, po godzinach, a nawet w niedziele. Razzo chce ogromną kampanię marketingową, zbiegającą się w czasie z otwarciem kolejnej siłowni. Siedem, które ma w planach, nie będzie gotowych jeszcze przez miesiące, ale juŜ wie, Ŝe chce otworzyć kolejnych dziesięć na początku przyszłego roku, rozwijając w ten sposób firmę na północy i południu. Do pomocy przy zleceniu Razzo zatrudniłyśmy dodatkowych dwóch

asystentów,

a

nadal

jesteśmy

zawalone.

Kiedy

więc

zaproponowałam, Ŝebyśmy popracowały przez kilka godzin w moim mieszkaniu, czekając na chłopaków, Andrea nie miała Ŝadnych zastrzeŜeń. Pojechałyśmy do tajskiej knajpki i zjadłyśmy spokojnie posiłek, robiąc sobie przerwę od góry zadań, które nadal musiałyśmy wykonać. Co najmniej kilkanaście razy w ciągu ostatniej godziny chciałam powiedzieć jej o Benie i o mnie. Za kaŜdym razem gdy otwierałam usta, szybko tchórzyłam. Muszę z tym skończyć. Im więcej czasu mija, tym bardziej będzie na mnie wściekła. – Słyszałaś się z Robem? – pytam, gdy oglądamy nagrany odcinek amerykańskiego Idola.

278

– Taa, są teraz u Bena. – Wskazuje na telewizor i pyta: – UwaŜasz, Ŝe JLo ma zrobione usta? – Nie mam pojęcia. – Kręcę głową na jej przypadkowe pytanie. – Są tak idealne. Spójrz tylko. Górna i dolna warga są tej samej wielkości, w idealnym kształcie. MoŜe powinnam zrobić sobie usta na ślub. Nadchodzi jeden z tych momentów, gdy zmienia temat. – Andrea – wołam ją, a ona patrzy w moją stronę. Kiedy wraca do JLO, wyłączam telewizor. – Co ty robisz? – Muszę ci coś powiedzieć. MruŜy

podejrzliwie

oczy,

ale

poza

tym

nic

nie

mówi.

Nienawidzę, gdy tak patrzy na mnie. – Coś się stało. – Z czym? Dlaczego tak trudno to powiedzieć? Wścieknie się, gdy się dowie. A moŜe wypowiadając to na głos, obawiam się, Ŝe teraz wszystko stanie się zbyt realne. Jeśli to się nie uda, będzie nagle wiele do stracenia. Wszystkie te obawy, które miałam – czy być z Benem, bądź przekonanie, Ŝe to się nie uda – są nadal aktualne. – Starzeję się, Ella. – Dobrze – mówię z cięŜkim westchnieniem. – No więc w ostatni weekend,

kiedy

pojechaliście

z 279

Robem

do

waszego

domu,

postanowiłam nie iść na happy hour. Zamiast tego wróciłam do siebie i zafundowałam sobie komfortowy wypoczynek. Miałam na sobie róŜowy top z koronkowymi wstawkami i pasujące do tego spodnie od piŜamy w kratę. Od razu po powrocie do domu przebrałam się i zmyłam makijaŜ oraz spięłam włosy, prawdziwy niechluj. Miałabyś ze mnie niezły ubaw. Przejrzałam propozycje, by znaleźć to, co chciałabym oglądać przez całą noc. Wiesz, Ŝe planuję wszystkie filmy po kolei tak, Ŝeby nie było Ŝadnych przerw. Znalazłam Peggy Sue wyszła za mąŜ. Uwielbiam ten film, ale przegapiłam połowę. Odtworzyłam go następnego dnia. Pamiętasz, jak powiedziałam ci, Ŝe go oglądam, gdy zadzwoniłaś do mnie w sobotę? Tak więc w kaŜdym razie, gdy zostałam tu w piątek, robiłam zupę na obiad, ale nigdy jej nie zjadłam... – O mój BoŜe! – Jej wybuch powoduje, Ŝe podskakuję. – Co ty, do cholery, gadasz? Co się stało? Wypluj to wreszcie. – Składa ręce, czekając, bym złoŜyła to w logiczną całość. – Gdy podgrzewałam zupę, ktoś zapukał do drzwi. – Kto? – Ben. Jej oczy praktycznie wychodzą z orbit. – Ben? – Przyszedł, aby mnie sprawdzić. Przyniósł pizzę. – Uprawiałaś seks!

280

– Nie! Nie w piątek wieczorem. – Kiedy wytrzeszcz jej oczu dalej się utrzymuje, dodaję: – Mam na myśli nie. Nie zrobiliśmy tego. Jedliśmy i rozmawialiśmy. – Cholera. Uprawiałaś z nim seks! – Obraca mnie tak, Ŝe nie mam gdzie spojrzeć, tylko w jej twarz jak z kreskówki. – Mówisz. KaŜdy pieprzony szczegół. – KaŜdy? – KaŜdy!

Dwie godziny później nasza praca nadal leŜy na stole nietknięta. Wyraz jej twarzy jest bezcenny. Jestem pewna, Ŝe podobają się jej niektóre części mojej opowieści, poprzez sposób w jaki zaciska mi w tych momentach rękę na kolanie. WciąŜ te najbardziej intymne części zachowuję dla siebie. Nie dzielę się tym, jak słodki i opiekuńczy był. Jak przedłoŜył najpierw wszystkie moje potrzeby. – Czy to oznacza, Ŝe jesteście parą? – Gdy rozmawiał z bratem, wypowiedział się o mnie jak o swojej dziewczynie. Byłam przy tym. Odebrał i powiedział mu, Ŝe nam przeszkadza. No więc, tak, myślę, Ŝe jesteśmy parą. – Wiedziałam, Ŝe to się stanie. Tykaliście we dwoje jak bomby zegarowe. To była tylko kwestia czasu. Tak intensywnego napięcia 281

seksualnego, jakie jest między wami, w Ŝyciu nie widziałam. Mówiłam ci. Doskonałe dopasowanie. Gdy los ma plany, nie masz wyboru. Miałam całkowitą rację. – Andrea, nie bierzemy ślubu. Spotykamy się. – Gdy się podnoszę, by dolać wina, rozlega się pukanie do drzwi. – Spodziewasz się Roba? – Nie, powiedział, Ŝe pracy ma na długie godziny. Zaczynam się denerwować, jak zawsze gdy pojawia się błysk strachu, który pochodzi z bycia ofiarą. Pamiętając o słowach Bena, pytam: – Kto tam? – My. – Głęboki głos Bena przenika przez drewniane drzwi. Przekręcam zamek i otwieram drzwi. – Dobra dziewczynka – mówi i od razu przyciąga mnie w ramiona. Zatrzymuje się i przypomina sobie o Andrei, będącej za mną. – Czy ona wie? – szepcze, nie puszczając mnie. – Tak. Ale nawet jeśli by nie wiedziała, to teraz z pewnością juŜ by się dowiedziała. Rob nas omija, kierując się do swojej narzeczonej. – Cześć kochanie. – Co wy tu robicie? Ben wchodzi za mną do mieszkania, zamykając za sobą drzwi.

282

– Mózgi nam się zagotowały. Potrzebowaliśmy rozproszenia. – Rozgląda się, a widząc stosy papierów, pyta: – Co robiłyście? – Pracowałyśmy, dopóki twoja dziewczyna nie opowiedziała mi historii – mocno fuka. Ben uśmiecha się do niej szeroko. – Barbie, ze wszystkich ludzi, myślałbym, Ŝe ty będziesz zadowolona najbardziej. – Jestem! Po prostu nie lubię dowiadywać się ostatnia. Kładzie rękę nad moim ramieniu. – Technicznie, jesteś pierwsza. – Nie, Ben, jesteś w błędzie. Jonathan był pierwszy. Patrzy na mnie i całuje mnie w nos. – Powiedziałaś jej wszystko, co? Wzruszam ramionami. – To jest Andrea. – Prawda. Chłopaki częstują się piwem, zanim wygodnie lokują się w salonie. Ben podnosi mnie z kanapy i sadza na swoich kolanach. Rob bierze pilota od Andrei i zaczyna przerzucać kanały sportowe. To wszystko jest takie normalne. To jest niesamowite, nasza czwórka razem... i nie mam na myśli wspólnego spędzania czasu, ale tak naprawdę nas razem. W parach. 283

Stanowimy dwie pary. Ben tak dobrze wygląda w sportowej, policyjnej koszulce i spranych dŜinsach. Zarost pokrywający jego twarz jest seksowny jak diabli. Kiedy dyskutują z Robem o grze Yankesów, delikatnie przejeŜdŜa palcem po mojej bliźnie na szyi. Stało się to pewnego rodzaju nawykiem. Kiedy widzi, Ŝe go obserwuję, delikatnie całuje mnie poniŜej ucha. – Jesteście głodni? My byłyśmy w tajskiej. – Tak – odpowiadają oboje. – Ben nie ma u siebie Ŝadnego jedzenia. Śmieję się, przypominając sobie ten niewielki wybór, jaki widziałam, gdy otworzyłam lodówkę. – Coś dla was przygotuję – oferuję. Ben podskakuje i idzie za mną. – Pomogę. Nie jesteśmy w kuchni nawet dwie sekundy, kiedy popycha mnie na lodówkę i całuje tak, jakby nie widział mnie od miesięcy. Dolną częścią ciała przyciska się do mnie. Nie obchodzi mnie, Ŝe Andrea i Rob są w drugim pokoju. W tej chwili rozwaŜam uprawianie z nim seksu tu i teraz. Jego obecność sprawia, Ŝe nie potrafię jasno myśleć. – Pozbądź się ich – mówi wprost w moją szyję, jakby czytał w moich myślach.

284

Śmieję się na jego Ŝądanie. – Nie mogę. Zachowuj się. – Jęczy, kiedy go odpycham, aby dostać się do czegoś do jedzenia. Nakładam to, co mam na talerze i podgrzewam w kuchence mikrofalowej. Ben pochyla się nad blatem i obserwuje kaŜdy mój ruch. W jego oczach widać czysty ogień, ale poza tym wygląda na wykończonego. Gdy jedzenie się podgrzewa, robię krok w jego stronę. – Wyglądasz na zmęczonego. Marszczy brwi. – Dzień był męczący. – Chwyta mnie za pupę i przyciąga do siebie, aŜ jego krocze naciska na mój brzuch. – Mogę zostać u ciebie na noc? Jego pytanie mnie zaskakuje. Nie spodziewałam się, Ŝe o to zapyta. – Oczywiście, nie mam nic przeciwko. Co z nimi? – Kciukiem wskazuję w stronę naszych najlepszych przyjaciół, którzy są podejrzanie cicho w drugim pokoju. Albo podsłuchują, albo zamierzają to zrobić na mojej kanapie. – Zajmę się nimi. Mikrofalówka dźwięczy. Całuje mnie raz jeszcze, zanim odchodzi, aby wziąć podgrzane jedzenie. Szybko łapię sztućce i podąŜam za nim. Zgodnie z przewidywaniami, Andrea i Rob całują się na kanapie.

285

W momencie, w którym kładzie naczynia na stoliku, zapowiada: – Jedz, Ken. Następnie moŜesz zabrać Barbie do mnie. Rob patrzy na niego tępo, ale odpowiada: – W porządku. Kilka minut później, są juŜ za drzwiami, z torbą Andrei przygotowaną na noc. Świetne rozwiązanie. Ledwo powstrzymuję podniecenie, gdy obserwuję go zmywającego naczynia. Ten facet jest zbyt przystojny, aby mógł być prawdziwy. – Więc co chcesz robić? – Dokucza mi, gdy wygodnie rozsiada się na kanapie. Gdy tyłkiem uderza w poduszkę, przysuwa się, by skubać mnie po szyi. – Warcaby? Czuję na swojej skórze jego uśmiech. – Dobrze. Mój ruch pierwszy i cię posuwam. – Odwraca nas tak, Ŝe jestem pod nim. – Nie sądzę, Ŝe to działa w ten sposób. – Moja gra, moje zasady. Napiera na mnie tak, Ŝe mogę poczuć szorstki szew jego dŜinsów, nacisk kaŜdego guzika, ale co najwaŜniejsze, jego twarde wybrzuszenie, przyciskające się do mnie w doskonały sposób. Cienka dzianina moich spodni od jogi nie zapewnia Ŝadnej bariery. Patrzy na moją reakcję, zmuszając, aby policzki przyjęły odcień róŜu. – Jak na zawołanie – mówi, dumny ze swojego osiągnięcia. 286

Po prostu uwielbia mnie zawstydzać. Uwielbia obserwować kaŜdy wyraz twarzy, kaŜdy szybki oddech, i kaŜde wicie się, które we mnie wywołuje. Oglądanie tego przez kogoś z tak bliska jest czymś, do czego nie jestem przyzwyczajona. To onieśmielające być tak wyeksponowaną. Choć równocześnie jest to tak bardzo erotyczne. W odpowiedzi przyciągam jego twarz i całuję w sposób, który sprawia, Ŝe wybrzuszenie rośnie mu coraz mocniej i mocniej. Zanurza język w moich ustach, a ja zasysam go z taką siłą, Ŝe zaczyna jęczeć. Pierwszy przerywa pocałunek, zjeŜdŜając ustami w dół mojego ciała do nabrzmiałych piersi. Przez koszulkę przygryza mi stwardniały sutek. Jestem bliska jęków. Połączenie seksu przez ubrania i ssanie mojej piersi buduje mnie zbyt szybko. Jestem niebezpiecznie blisko rozpadnięcia się pod nim. śałosne. Jestem w jego rękach Ŝałosnym bałaganem. Chwytam go za koszulkę, gorączkowo próbując ściągnąć mu ją przez głowę. Porusza się, by mi pomóc i natychmiast idzie w moje ślady, ściągając takŜe moją. Czeka kilka sekund, by podziwiać koronkowy biustonosz, a następnie łapie z tyłu, aby go odpiąć i ściągnąć ze mnie. Jak tylko czuję chłodne powietrze na piersiach, przykłada usta do tej samej brodawki, którą przygryzał kilka minut temu. Jest bardzo utalentowany. Potrafi ściągnąć mi spodnie i majtki, nie zwalniając kroku. Po raz kolejny jestem całkowicie odsłonięta, a on nadal jest w dŜinsach. Chcąc wyrównać szanse, staram się je rozpiąć. Kręci głową, odmawiając mi.

287

Zdecydowanie rozsuwa mi nogi, tak Ŝe jedna stopa spoczywa na podłodze, a druga na oparciu kanapy. Jestem całkowicie rozłoŜona ku jego przyjemności. Mruga

raz

i

nurkuje

pomiędzy

nogami

bez

zbędnego

zamieszania. Nagłe pociągnięcie spowodowane zassaniem łechtaczki powoduje, Ŝe wyginam plecy w ekstazie. – Ben – wołam, ale nie mam pojęcia dlaczego. Ben co? Proszę idź dalej i nie odsuwaj ust z mojej cipki? W taki sposób Ŝartuje mój mózg, gdy on mnie pochłania, nie przerywając nawet na złapanie oddechu. Nie trwa długo nim pulsuję pod jego ustami i podąŜam do bardzo wspaniałego orgazmu. Wstaje, przez cały czas nie przerywając naszego kontaktu wzrokowego. Jego dŜinsy i bokserki spadają na podłogę w jednym szybkim ruchu. Wyciąga rękę, by pomóc mi wstać. Kiedy to robię, siada i zmusza mnie, bym usiadła na nim okrakiem. Patrząc mi w oczy, trzyma mnie za biodra, wiem czego ode mnie chce. Jego erekcja opiera się na moim wejściu, ale się nie porusza. – Czy potrzebuję prezerwatywy? – pyta, zanim mnie obniŜa. – Jestem na pigułkach. – Ufam Ci. Jestem czysty, Ella. Chcę, Ŝebyś wiedziała, Ŝe moŜesz mi zaufać. – Ufam Ci. Potakując głową, opuszcza mnie coraz niŜej centymetr po centymetrze swojej długości. 288

– Kurwa, Ella. Mogę cię poczuć, kaŜdy kawałek ciebie. Pozycja, w jakiej siedzę, pozwala mu się zanurzyć we mnie głęboko. Gdy siedzę mu na kolanach, skóra przy skórze, przesuwa ręce z mojego tyłka i muska mnie po piersiach. Daje mi kontrolę. Jestem rozdarta pomiędzy pozostaniem nieruchomo i chłonięciem przyjemności, którą powoduje w moim wnętrzu, a poruszaniem się na nim, aby stworzyć inny rodzaj przyjemności, pochodzącej z ocierania się naszych ciał. Naprzemiennie obie moŜliwości wydają się i tak prowadzić do ostatecznego rozwiązania. Wykorzystuję jego ramiona, podtrzymując się na nich, by zrobić dźwignię. On nadal tylko siedzi, z wyjątkiem rąk, które są na moich piersiach, Ŝebrach i plecach. Ustalam rytm: wolno, szybko, wolno, szybko. To idealne połączenie. Dochodzę pierwsza, a kiedy przestaję się poruszać, dosięga to i jego. Między brwiami tworzy mu się zmarszczka. ZdąŜyłam się juŜ z nią zapoznać. Pojawia się zawsze tuŜ przed tym, zanim szczytuje. Trzyma mnie za biodra tak jak wcześniej. Tego równieŜ oczekuję. Kiedy wszystko uwalnia, lubi być we mnie tak głęboko, jak tylko moŜe. Powolny uśmiech rozprzestrzenia się po jego wspaniałej twarzy. – Cieszę się, Ŝe ta dwójka nas opuściła. – Ja teŜ. – Całuję go delikatnie, zanim dodaję: – Ale równieŜ jestem zadowolona, Ŝe Andrea jest tak natarczywa. – Ja teŜ – powtarza z kolejnym pocałunkiem.

289

Rozdział 25 Ben

W ciągu tych ostatnich kilku tygodni wydarzyło się kilka monumentalnych rzeczy. Po pierwsze, Frank Politto Ŝyje, ale siedzi teraz w celi za handel narkotykami. OskarŜenia o morderstwo przeciwko Smythowi zostały wycofane. Jednak on równieŜ siedzi w areszcie z powodu tego samego oskarŜenia co Frank. Gdy wybuchła wiadomość, Ŝe dyrektor generalny siłowni społecznościowych został aresztowany i z jakiego powodu, to popularność siłowni przeszła z najgorętszego miejsca do miejsca, w którym absolutnie musi się być. Kolejki ustawiały się tylko po to, by pobrać upragnione formularze, które pozwalają ubiegać się o członkostwo. PrzynaleŜność jest na wagę złota, a jeśli ją masz, to jesteś w tym. Społeczeństwo mnie zadziwia. Fakt, Ŝe ta haniebna paczka zwyrodniałych przestępców w niewytłumaczalny sposób powoduje, iŜ ludzie tłumami ściągają do siłowni, tylko dlatego Ŝe właściciele popełnili straszne zbrodnie i są znani z krajowych wiadomości, mówi wiele o moralności, która nas otacza. Doprowadziliśmy z Robem do długiego ciągu aresztowań kilkunastu dealerów narkotykowych Politto, którzy kontrolowali przewaŜającą część terenu w pięciu gminach. Większość Ŝołnierzy Politto, jego bezpośredni podwładni i dwóch z trzech pozostałych szefów, zostało oskarŜonych przez FBI za ściąganie haraczy, handel

290

narkotykami, uchylanie się od opodatkowania, lichwę i wymuszenia. Okrzyknięto tę sprawę największą na Manhattanie, odkąd został złapany Gotti. Pozostało tylko dwóch. Są to Politto Junior i Razzo. Politto jest czyściutki. Nie ma przeciwko niemu cienia dowodu. A Razzo jest nawet czystszy. Wszystkie dowody jakie mamy, wskazują na Smytha i Franka. Polito i Razzo byli bardzo ostroŜni w zabezpieczeniu się w razie wpadki. Odnoszę wraŜenie, Ŝeby ci dwaj nie mają nic przeciwko sobie. Gdyby tak było, Politto zadbałby teraz o Razzo jak o dwóch innych bossów, którzy zniknęli bez śladu. Poruszyłem swoje obawy z Farleyem. Zapewnił mnie, Ŝe między jednym a drugim nadal panują nie najlepsze stosunki. Powiedział teŜ, Ŝe Politto jest coraz bardziej zdesperowany. Tych dwóch zaginionych szefów mafii nie zostało odnalezionych i zakładamy, Ŝe obydwaj nie Ŝyją. Oprócz braku opłat za gorszy charakter nie ma nic, za co moglibyśmy aresztować Politto. Twardy zarzut, który przypisuje mu Farley, to morderstwo pierwszego stopnia dwóch zaginionych szefów, a to tylko początek. W sprawie Elli nie pojawiły się Ŝadne nowe tropy. Nie ma nic, co by stawiało Smytha w pobliŜu Massachusetts w noc zabójstwa Virginii Parker. Musieliśmy być z Robem bardzo ostroŜni w naszym śledztwie. Powiedzieć, Ŝe obaj jesteśmy sfrustrowani, to mało. Farley nie wypowiedział ani słowa, które dotyczyłoby związku Smytha z Ellą, więc musiał załoŜyć, Ŝe rzeczywiście się wycofałem.

291

OstroŜnie teŜ podszedłem do rozmowy z Ellą. Kiedy w czasie opowieści o szczegółach tamtej nocy, zaczęła fizycznie odczuwać emocje, porzuciłem temat. Powiedziała mi wszystko, co wie i wszystko,

co

pamięta.

Odmówiłem

denerwowania

jej

przez

powtarzanie tego w kółko. To powoduje jej ból, a ja nie czuję się z tym dobrze. Spędziłem z nią wiele nocy. Mogę sobie Ŝartować i mówić, Ŝe to dlatego, Ŝe czuję się lepiej, wiedząc, Ŝe jest u mnie bezpieczna. Ale to coś więcej. Kiedy jesteśmy daleko od siebie, moje myśli są z nią. Gdy jesteśmy razem, moje myśli teŜ są z nią. To cholernie szalone. Nie rozumiem, jak to się stało. W ciągu ostatnich dwóch tygodni przyznałem się przed sobą do jednej z największych, ogromnych wręcz, rzeczy, Ŝe jestem zakochany w Elli. Przyznałem się przed sobą było kluczowym zdaniem. Jeszcze tylko muszę jej o tym powiedzieć. Nie mam pojęcia, dlaczego się powstrzymuję. Oczywiście ona nie przyznała się do Ŝadnych głębokich uczuć w stosunku do mnie. Ale jestem pewien, co czuje w oparciu o to, w jaki sposób patrzy na mnie, jak się uśmiecha, kiedy po raz pierwszy mnie widzi, i jak brzmi jej głos, kiedy się z nią kocham. Myślę, Ŝe najlepszym wskaźnikiem jest sposób, w jaki otwiera usta, gdy jest bliska spełnienia. Słowa Kocham cię wiszą jej na końcu języka. Niektórzy mogą się zastanawiać, czy aby na pewno wiem, co ona myśli. Ale ja to wiem. Wiem, bo myślę tak samo i walczę z pragnieniem wypowiedzenia tych samych słów.

292

MoŜe czuję, Ŝe wypowiedzenie ich w tej chwili, umniejszy ich znaczenie. Jednak za kaŜdym razem jak próbuję, wydaje mi się, Ŝe nie mogą opuścić moich ust. Nie dlatego, Ŝe tak naprawdę tego nie wiem. Jestem w niej całkowicie zakochany... więcej, boję się, Ŝe jestem. Rob z Andreą wrócili na Long Beach. Dołączyliśmy do nich z Ellą w ostatni weekend, ciesząc się pogodą i plaŜą. Nasza podróŜ w tą i z powrotem była tak inna niŜ za pierwszym razem, gdy jechaliśmy wspólnie pociągiem. Niezręczność została zastąpiona niezaspokojoną potrzebą. Popadliśmy w bardzo wygodny związek. Rzadko walczymy. Gdy to robimy, to zwykle dlatego, Ŝe jedno z nas jest uparte i drugie teŜ jest uparte. Powróciła na siłownię... to była ogromna walka. Ale zdałem sobie sprawę, Ŝe nie mogę jej powstrzymywać od Ŝycia z powodu własnych problemów. Rozwiązaniem dla mnie jest dołączanie do niej, kiedy tylko mogę. Trenujemy obok siebie. Ogląda mój sparing z facetem. Ja oglądam jej z kobietą. Wyzwała mnie na walkę przy kilku okazjach, ale to wbrew naturze, by angaŜować się z nią w tak fizyczny sposób... bez względu na seksualny rodzaj fizyczności, jaka jest między nami. W sumie, jestem bardzo szczęśliwy i ona takŜe. – Jesteś spokojny – mówi cicho. Jej pokój jest ciemny, jedyne światło pochodzi z jednej świecy, która migocze na komodzie. – Właśnie myślę. Odwraca się i kładzie w poprzek mojej piersi.

293

– O czym? – O tobie. – Uśmiecha się, pozbawiając mnie tchu. PrzejeŜdŜam palcem po jej miękkich ustach. – Jesteś taka piękna. – Jej uśmiech zamienia się w coś innego, brak pewności? Cokolwiek to jest, zasmuca mnie. – Musisz wiedzieć, Ŝe jesteś piękna. – Przestań. – Nie potrafi tak zwyczajnie przyjąć komplementu. – Powiedz mi, o czym myślisz. – Naprawdę chcesz wiedzieć? – Nie, wolałabym, Ŝebyś mnie okłamywał. – To moja odzywka, jesteś złodziejką. – Gwałtownie nas obracam, tak Ŝe jest pode mną. Patrzy się złośliwie. – Grasz na zwłokę, panie Stone. – Tak? – Popycha mnie Ŝartobliwie. – Dobra, powiem ci, o czym myślałem. Tylko jeśli obiecasz mi, Ŝe będziesz się ze mną kochała, kiedy to zrobię. – O nie. Jest aŜ tak źle? Będę potrzebowała moich ciosów Taekwondo? – Nie draŜnij mnie, kochanie. Ta myśl sprawia, Ŝe chcę się z tobą pieprzyć, a nie kochać. Próbuje ukryć uśmiech, ale jej się to nie udaje. – WciąŜ czekam. O czym myślałeś?

294

– O tym, jak bardzo cię kocham. – To jest to. Nie ma Ŝadnej podbudowy, nie ma ostrzeŜenia. Jak tylko to mówię, jej oczy rozszerzają się w szoku. – Kochasz mnie? – Całkowicie. Owija palce wokół mojej szyi, przyciągając mnie do siebie, by mocno pocałować. Kiedy się odsuwa, mówi po prostu: – TeŜ cię kocham. Uśmiecham się na jej oświadczenie. – Kochasz, tak? Czekałaś, bym powiedział to pierwszy? – Oczywiście. – Całuje mnie raz za razem. – Czekałam na tę chwilę. Na pewno zajęło ci to wystarczająco duŜo czasu. – Za duŜo. Myślę, Ŝe zacząłem zakochiwać się w tobie pierwszej nocy, kiedy byliśmy razem. Pierwszej nocy, kiedy się kochaliśmy. – Patrzy, jak potakuję głową z przekonaniem. – Właściwie, wiem, Ŝe tak było. – Dla mnie było to wcześniej. – To nie jest konkurs – przyznaję, łaskocząc ją po bokach. Wierci się i kopie pode mną. – Ben, przestań. Proszę. – Powiedz to jeszcze raz.

295

– Kocham cię. Kocham cię – mówi przez chichoty i cięŜkie oddechy. Zatrzymuję swoje tortury, a ona powaŜnieje pode mną. – Kocham cię. Moją odpowiedzią jest kochanie się z nią godzinami.

Bierze prysznic, a ja w tym czasie się golę. To są tortury. – To naprawdę jest do bani – narzekam po raz kolejny. – Nadajesz jak zdarta płyta. – Odsuwam zasłonę, a ona krzyczy, gdy daję jej klapsa w tyłek. – Wprowadź się do mnie. Choć to zaskakująca prośba, to jednak wcale tak nie jest. Czuję, Ŝe jest to właściwe. Nienawidzę powrotów do swojego pustego mieszkania w te noce, kiedy nie jesteśmy razem. Gdy jestem z nią, moje wspomnienia nie wynurzają się na powierzchnię, tak jak wtedy, gdy jestem sam w domu. Te wspomnienia zawsze nękały moje myśli. Odkąd spotykam się i jestem z Ellą, w mniejszym stopniu wypełniają mi głowę. Kiedy jestem z nią, koszmary dla mnie nie istnieją. Przyznała, Ŝe teŜ jest najszczęśliwsza, gdy jesteśmy razem. Oboje bez siebie czujemy się nieszczęśliwi. To sprawia, Ŝe wspólne zamieszkanie ma dla nas całkowity sens.

296

Odwraca się, pokazując mi swój idealny tyłek... na którym widnieje teraz piękny, czerwony ślad po mojej dłoni. – Jest za wcześnie. Poza tym to nie rozwiąŜe twoich problemów. Twój prysznic jest tak samo mały jak mój. – Nie jest za wcześnie. I mam na myśli nowe mieszkanie z wielkim prysznicem, który pomieściłby nas oboje. Z tak duŜą ilością miejsca, bym mógł cię pochylić i znaleźć się tam w tobie. – Nie potrzebujesz prysznica, aby to zrobić. – Powoli się odwraca, spierając się ze mną i zjeŜdŜając dłońmi od swoich piersi aŜ do tułowia. Patrzy na mnie, jak obserwuję jej ręce. Wkłada jedną namydloną między nogi i mówi: – MoŜesz zamknąć zasłonę? – Wskazuje na swoje stwardniałe sutki i dodaje: – Robi się zimno. Zanim moŜe się zorientować, co się dzieje, ściągam z siebie bokserki i odwracam ją, opierając rękoma o ścianę. Chwytam ją za biodra, ciągnąc do krawędzi prysznica. Sam nadal stojąc poza nim, wchodzę w nią jednym, szybkim ruchem. – Rozgrzeję cię – mówię przez zaciśnięte zęby. Jej namydlona skóra pod moimi palcami wydaje się być jak jedwab. RównieŜ jej zaciskająca się wokół mnie cipka sprawia wraŜenie jedwabiu. Prysznic nadal uderza ją w plecy ciepłymi kroplami wody. Woda rozpryskuje się wokół nas, mocząc podłogę. Jej palce wyginają się na płytkach, a jęki uciekają z kaŜdym moim ruchem, dopóki nie wypowiada mojego imienia. Kiedy się uspokaja, jedno ostateczne, mocne pociągnięcie jest tym, czego potrzebuję, aby wyrzucić z siebie wszystko. 297

Obracam ją i dołączam do niej w maleńkiej przestrzeni. Uśmiecha się do mnie, gdy widzi mój wyraz twarzy. – Czujesz się lepiej, Supermanie? Nazywa mnie Supermanem z wielu oczywistych powodów. Mam własną część w historii Roba i moich pseudonimów na posterunku. Nie zgodziła się mówić Batman, gdyŜ uwaŜa, Ŝe to nie pasuje do mnie. Zamiast tego nazywa mnie Supermanem. Ja z kolei mówię na nią Spidey. Częściowo dlatego, Ŝe ma takie samo nazwisko jak Peter Parker, ale przede wszystkim ze względu na jej umiejętności w Taekwondo. Nienawidzi, gdy tak mówię. – DuŜo lepiej. Po pocałunku, dodaje: – W porządku, wychodź. Kocham cię, ale się spóźnię. Dąsam się, gdy opuszczam prysznic. Owijam się ręcznikiem wokół talii i kontynuuję golenie. Po kilku minutach zakręca wodę i po omacku sięga ręcznik. Jej dłoń ląduje na moim ramieniu. – No więc, czy to było „tak”? – pytam, trzymając rozwinięty ręcznik, by weszła w niego. Gdy to robi, owijam ją nim i swoimi ramionami, trzymając mocno. – Zobaczymy. – Jesteś złośliwcem, Spidey. – Nie nazywaj mnie tak. – Całuje mnie, zrzucając ręcznik, i wychodzi z łazienki nago. Uśmiecha się przez ramię, gdy idę za nią.

298

– Czy ty mnie sprawdzasz? Nie jest dla mnie kłopotem przypiąć cię kajdankami do łóŜka. Wyraz jej oczu stawia mnie w ogniu. – Naprawdę? MoŜemy to kiedyś zrobić? – Chciałabyś? – Ona mnie ciągle szokuje. – Cholera, tak. – Składanie propozycji nie jest jedną z mocnych stron Elli. Kilka razy kiedy próbowałem ją zdominować, walczyła ze mną zaciekle. Myśl o jej całkowitej bezradności wobec moich intencji wywołuje pulsujący ból w moim fiucie. Jej nagość jeszcze bardziej namawia mnie do tego, by rozłoŜyć to ciepło od podstawy aŜ do czubka w powolny, dręczący sposób. Wyciągam ręce i łapię ją za nadgarstki, zmuszając, by zostały za jej plecami. Przechyla głowę, spotykając mój wzrok, prowokujący ją w związku z jej wypowiedzią. – Pewnego dnia, juŜ wkrótce, przypnę cię kajdankami do tego łóŜka. Do czasu jak z tobą skończę, poznasz syndrom sztokholmski z pierwszej ręki. – To sprawa dyskusyjna. Ja juŜ cię kocham. – Prawda. Ale sprawię, Ŝe nigdy nie będziesz chciała opuścić, ani tego pokoju, ani mnie. Patrzy mi w oczy i wyjawia: – To kwestia do dyskusji.

299

Po raz kolejny zaskakuje mnie takim przyznaniem się. Puszczam jej nadgarstki i zagrzebuję ręce w jej wilgotnych włosach. – Kocham cię, Ello Parker – szepczę jej w usta, zanim przypieczętowuję swoje oświadczenie głębokim pocałunkiem. Gdy nagle ją podrywam i przenoszę jej przepiękne, nagie ciało do łóŜka, unosi w zdziwieniu brwi. – Tak, zamierzasz sprawić, bym się spóźniła.

300

Rozdział 26 Ella

Szczęście to coś, co większość ludzi bierze za pewnik. Były czasy w moim Ŝyciu, kiedy byłam bardzo szczęśliwa. Mama zapewniła mi wspaniałe Ŝycie. Moje dzieciństwo wypełnia wiele szczęśliwych wspomnień. Posunę się nawet dalej, mówiąc, Ŝe po jej morderstwie teŜ zdarzały się momenty, kiedy byłam szczęśliwa. Nie były one szczególnie liczne, ale nadal obecne w moim Ŝyciu, nawet mimo smutku, który nosiłam na co dzień. Byłam szczęśliwa z Peterem, lub myślałam, Ŝe jestem. Pomimo tego kiedy o nim myślę, zadowolenie wydaje się być słowem, które przychodzi mi do głowy. Ale to, co czuję teraz, to szczęście, jakiego nie czułam nigdy w całym swoim Ŝyciu. A tak długo zabiegałam, aby osiągnąć szczęście na własną rękę. Było dla mnie waŜne, aby nie polegać na nikim, jeśli chodzi o kontrolowanie swojego szczęścia. Nie byłam w tym dobra. Widocznie nie znam siebie aŜ tak dobrze. Okazuje się, Ŝe jednak potrzebowałam kogoś, kto by mnie uszczęśliwił, kogoś, kto by sprawił, Ŝebym była wniebowzięta. Ogrom tego powinien mnie przestraszyć. Znając swoją osobowość, powinnam być przeraŜona tym, jak całkowicie i nieodwołalnie zakochałam się w Benie. A nie jestem. Ben samodzielnie przejął kontrolę nad moim szczęściem i moim sercem i trzyma je oba w swojej dłoni. Co waŜniejsze, ja mu na to pozwalam.

301

Upubliczniliśmy nasz związek. Poza bratem i ciotką, Ŝadne z nas nie miało innej rodziny, by to ogłosić. Jego bratu zostałam formalnie przedstawiona przez telefon. Jest uroczym, beztroskim wolnym duchem. Tak bardzo róŜni się od Bena. Ben wyjaśnił, Ŝe ma to związek z ich wychowaniem i róŜnicą wieku. Jon był zawsze dzieckiem pewnym siebie. Na szczęście ich rodzinna tragedia nie zmieniła go, ani nie uczyniła odmieńcem, tak jakby mogła. Ich ciotka zasługuje na duŜe uznanie za to, jak wychowała Jona. DołoŜyła ogromnych starań, aby zapewnić mu stabilne, bezpieczne Ŝycie w domu, aŜ do samego dnia wyjazdu na UCLA. Ben był juŜ dorosły. Dorosły i pełny rezerwy. Morderstwo jego matki sprawiło, Ŝe stał się jeszcze bardziej nieczuły. Szkoda, która została mu wyrządzona, była w nim, dopóki mnie nie poznał. Powiedział, Ŝe nasze spotkanie odmieniło te lata wrogości, które dźwigał. Od tego momentu się zmienił, dorósł. Otworzył się, pozwalając mi dostać się do siebie... i teraz, stwierdził, Ŝe nigdy nie pozwoli mi odejść. To Ŝe wprowadził mnie do swojej małej rodziny, dowodzi, iŜ się zmienił. Rozmawiałam z Jonem jedynie przez telefon. Przypomniał nam, Ŝe technicznie jestem pierwszą dziewczyną Bena i powinnam rozwaŜyć moŜliwość zamiany na bardziej doświadczonego brata. Ben kazał mu iść się pieprzyć. Ich relacja jest prostolinijna i prawdziwa. Ben przyznał, Ŝe Jon jest klejem w ich maleńkiej rodzinie. Stosunki pomiędzy Benem i Beth zawsze były napięte. On nie moŜe zapomnieć o winie, którą odczuwa z powodu wyjazdu, by realizować własne cele. Mimo Ŝe Beth nalegała, aby to zrobił, to on czekał dwa lata, zanim się wyprowadził. WciąŜ go to dręczy. 302

Poznałam jego ciotkę i jej chłopaka, Theo. Ona jest cudowną osobą, otwartą księgą. Nie boi się czuć. Nie boi się przeŜyć straty i wyciągnąć z niej jakieś nauki. Tak jak przewidywałam, niczego nie Ŝałuje. Naszą jazdę pociągiem do domu, po odwiedzinach u nich, spędziliśmy w milczeniu. Ben był zamyślony, dalej się torturował. Ja byłam pogrąŜona w myślach, chcąc mu w jakiś sposób rozpaczliwie pomóc. Nauczyliśmy się, jak się komunikować bez słów. Trzymaniem mnie w objęciach od razu mówi mi, Ŝe mnie rozumie. Kiedy on staje się irracjonalny z demonami przeszłości, które go nękają, potrafię go uspokoić za pomocą jednego dotyku. Moje bezpieczeństwo jest dla niego priorytetem. Jego metody są zazwyczaj jedyną rzeczą, o którą walczymy. Rozumiem jego potrzebę chronienia mnie przed zagroŜeniami. Poza tym zakochał się we mnie, a jest policjantem z krwi i kości. Nie mogłabym go nigdy za to winić. Choć mogę mieć problemy z metodami, jakich uŜywa, by zapewnić mi bezpieczeństwo. Nawet gdy stoimy pośrodku zatłoczonego baru, jestem pewna, Ŝe jest na skraju nerwów. Nie opuszcza mojego boku. Oczy biegają mu po pomieszczeniu, podejrzewając wszystkich o wszystko. Rob z Benem zaskoczyli nas dzisiaj w pracy. Postanowili przyłączyć się na happy hour do mnie i do Andrei, i naszych znajomych z pracy. Szybko odłoŜyłyśmy to, nad czym pracowałyśmy. Chwyciłyśmy telefony i torby i wyciągnęłyśmy naszych facetów, zanim mogliby zmienić zdanie.

303

Kiedy dotarliśmy tutaj, przedstawiłam go z dumą. Większość męŜczyzn go ignorowała. Większość kobiet śliniła się do niego. Spędzaliśmy noc razem przy stole, ciesząc się swoim towarzystwem. Nasza czwórka prawdopodobnie przyprawiała o mdłości jak diabli osoby spoza naszego kręgu. Jedna z moich koleŜanek przyznała, po tym jak Ben zaskoczył mnie w biurze z lunchem, Ŝe oglądanie nas razem wzbudzało zazdrość. Jej słowa: "Nie powinno pozwalać się dwójce tak doskonałych ludzi afiszować się swoją idealną historią miłosną, zmuszając resztę z nas, przeciętnych ludzi, do bycia świadkami tego na własne oczy." Jej wypowiedź mnie uraziła. Czy tak widzą nas ludzie? Nie mogłoby to być dalsze od prawdy. Podzieliłam się tym cytatem z Benem. Roześmiał się, ale nie zaprzeczył jej obserwacjom. – Jesteś taki zarozumiały – oskarŜam go. – Kogo obchodzi, co myślą ludzie – powiedział. Ma rację. Kogo to obchodzi? Jestem nareszcie szczęśliwa i nic, ani nikt, nie moŜe tego zmienić. Nawet plotkarskie, zazdrosne dziewczyny, o których myślałam jeszcze do niedawna, Ŝe były moimi przyjaciółkami. Powiedział, Ŝe muszę wyrwać kartkę z podręcznika Andrei: Jak mieć wszystko gdzieś, i się tego uczyć. Ma rację. Nadszedł czas na praktykowanie tej samej filozofii. Pochyla się bliŜej, by pocałować mnie w szyję. – Czy moŜemy juŜ wyjść? – pyta po raz dziesiąty. – Pytając mnie co dwie minuty, nie spowodujesz, Ŝe powiem tak. – Andrea i Rob rozmawiają ze znajomymi. Powiedziała, Ŝe jeśli nie 304

zaczęłaby być miłą dla tych suk, to nikt nie dałby jej prezentów na jej przyjęciu weselnym. – Jeszcze kilka minut. Przewraca oczami i robi kwaśną minę, gdy przyznaje: – W porządku. Ale jesteś moją dłuŜniczką. – Wygląda na to, Ŝe zawsze jestem ci coś winna, Supermanie. – Zamierzam to odebrać. – Całuje mnie, nie dbając o to, Ŝe jesteśmy w bardzo zatłoczonym barze i większość oczu moich współpracowników obserwuje kaŜdy nasz ruch. Normalnie gdybym to wiedziała, to bym go odepchnęła, ale zamiast tego akceptuję i wydłuŜam pocałunek. Pieprzyć ich. Nawet Ben jest zaskoczony moją reakcją. – W porządku, tym zdobyłaś jeszcze kilka dodatkowych minut, zanim zapytam ponownie. Dobra robota. – Po kolejnym szybkim pocałunku, mówi: – Muszę iść do toalety. Nie ruszaj się stąd. Jakbym chciała. Zostawia mnie, kręcącą głową. Obserwuję go, jak idzie przez tłum. Jego wzrost i budowa ciała jest tak dostrzegalna wśród tłumu młodych garniturków, planujących się wyluzować. Kobiety będące w środku, obserwują go, nie ukrywając przy tym swoich poŜądliwych myśli. Niektóre spoglądają w moją stronę, oceniając mnie. Ich wyraz

305

twarzy potwierdza to, co czują – nie jestem godna takiego doskonałego faceta. Ta analiza zarówno zawstydza mnie, jak i doprowadza do furii. Ludzie naprawdę są do bani. Czekając na Bena, wyciągam telefon i widzę, Ŝe mam nieodebrane połączenie i wiadomość głosową od pana McGilla. Kiedy wprowadzam hasło do telefonu, nadal pozostaje zablokowany. Próbuję jeszcze raz, ale wciąŜ nie mam szczęścia. Ben wraca i znajduje mnie próbującą odblokować telefon. – Co się stało? – pyta, kiedy widzi, Ŝe marszczę brwi. – Myślę, Ŝe wzięłam z biurka telefon kogoś innego. Nie mogę go odblokować. – Wyciąga swój i wręcza mi go z uśmiechem. Zdarzyło się to nam juŜ wcześniej. Mamy te same aparaty telefoniczne i złapałam jego, myśląc, Ŝe to mój. Powiedział, Ŝe jeśli miałam zamiar ukraść mu telefon, to przynajmniej mogłam zostawić niektóre swoje nagie zdjęcia. Uśmiecham się na tę myśl, lecz w jednej chwili zastępuje ją inne przemyślenie. – Czekaj, jeśli to jest twój telefon, to dlaczego dzwoni na niego oficer śledczy, zajmujący się sprawą mojej mamy? – Odwraca wzrok, panika przebiega mu przez twarz. – Ben? – Ella, nie chcę o tym tutaj rozmawiać. – Dlaczego nie?

306

Bierze mnie za łokieć i prowadzi w stronę drzwi. Pozwalam mu na to. Za fasadą spokoju ukrywam wątpliwości i podejrzenia, które we mnie krąŜyły. Obce jest dla mnie odczuwanie takich emocji w stosunku do Bena. Będę walczyła, aby utrzymać sprawy na pewien dystans, dopóki mi czegoś nie powie. Gdy jesteśmy na zewnątrz, prowadzi mnie z dala od zgiełku baru. – Dzwoniłem do niego. – Dlaczego? – To było tydzień po twoim ataku paniki. – Nie oferuje Ŝadnych więcej informacji. – Dlaczego mi nie powiedziałeś? Wzdryga się na to pytanie. Jego dyskomfort widoczny jest przez sposób, w jaki zaciska szczęki. – Nie chciałem cię zdenerwować. – Ale stoję tutaj całkowicie zdenerwowana. Ironiczne, prawda? – pytam, krzyŜując defensywnie ramiona. – Rozumiem, Ŝe do niego dzwoniłeś. Nawet rozumiem, dlaczego to zrobiłeś. Jednak nie rozumiem, dlaczego to przede mną ukryłeś. Co jeszcze przede mną ukrywasz? – Ta sekundowa przerwa pozwala mi podejrzewać, Ŝe jest coś więcej. – Wow. –

Ella,

to

skomplikowane.

Nie

mogę

o

tym

mówić.

ZaangaŜowanie Smytha w tę sprawę powoduje, Ŝe nie mogę na ten temat rozmawiać. Jest to zabronione. 307

– Ale to mnie dotyczy. PrzecieŜ zmusiło cię, Ŝebyś zadzwonił do McGilla po informację. Nie jest to więc pełne sprzeczności, Ben? – Tak – zgadza się. – Okłamałeś przez zaniechanie. – Nigdy cię nie okłamałem i nigdy nie okłamię – odpowiada ze złością. ZbliŜa się do mnie, dopóki nie jesteśmy centymetry od siebie, ale nie dotyka mnie. – Przykro mi, Ŝe nie mogę ci wszystkiego powiedzieć. Ale jest to wszystko, za co przeproszę. Nie przeproszę za ustanowienie

twojego

bezpieczeństwa

moim

priorytetem.

Nie

przeproszę takŜe za moją pracę i wszystkie komplikacje, które ze sobą niesie. Jego twarda postawa i niezmienna siła powodują, Ŝe się waham. Nie mogę być na niego zła za wykonywanie swojej pracy, czy opiekowanie się mną tak bardzo, iŜ prowokuje go to do przekraczania granic jako mojego chłopaka. Jego lojalność, jego moralność i jego uczciwość są tymi wszystkimi cechami, w których się zakochałam. Kochanie Bena Stone’a, oznacza równieŜ konieczność kochania tajemniczego, strzegącego policjanta, który jest pod skórą tego faceta. – Przepraszam – mówię z westchnieniem. – Trudno mi się zrelaksować i pozwolić ci wtrącać się w moje Ŝycie, kiedy przez tak długi czas sama chroniłam swoją prywatność. Obejmuje mnie ramionami, eliminując te kilka centymetrów między nami.

308

– RóŜnica polega na tym, Ŝe nie wtrącam się, by cię skrzywdzić. Wszystko, co robię i obojętnie jaki mam motyw, wynika z tego, Ŝe cię kocham. – Wiem. – Potwierdzam swoją wypowiedź skinieniem głowy. Składa szybkiego buziaka na moich ustach. RóŜni się on od tych zwyczajowych

pocałunków

Bena.

Jest

niepewny

i

nieśmiały.

Delikatnie głaszcze mnie po twarzy, po czym mówi: – Chodź, znajdziemy Barbie i Kena i wyniesiemy się stąd.

Dopóki nie dotarliśmy do mojego domu, krąŜyło między nami napięcie. Natychmiast po wejściu przeprosił na chwilę i zniknął w moim pokoju, aby oddzwonić do McGilla. W końcu, piętnaście minut później, wyszedł. Napięcie między nami stało się przytłaczające. Siedzę na kanapie, bezmyślnie oglądając jakiś głupi serial komediowy. Gdy siada obok, czuję na sobie jego wzrok. Kiedy się nie odwracam, bierze pilota z moich kolan i wyłącza telewizor. Kiedy

napotykam

jego

spojrzenie,

niezadowolenie, ale to nie działa. – Mów do mnie. Nie umyka mi ironia jego polecenia.

309

staram

się

ukryć

– Nic mi nie jest. Po prostu staram się zrozumieć ciebie i twoją pracę, i pogodzić się z rzeczywistością, jak to wpłynie na moje Ŝycie. – Wygląda na zbitego z tropu tym komentarzem. Moje słowa nie mają sensu, nawet dla moich uszu. Irytuję się z frustracji, próbując to wyjaśnić. – Chodzi mi o to... byłam ofiarą przeraŜającej zbrodni. Jesteś policjantem. Muszę być bardziej wyrozumiała, tak by nasze światy się starły, w taki sposób jak powinny. Muszę zdać sobie sprawę, Ŝe będzie to skutkowało nierównowagą szczerości i otwartej komunikacji. Kontempluje moją drugą próbę, i mówi: – Racja. – Kiwając głową na znak zgody. – To nie ma nic wspólnego z tobą, czy ze mną, ani tym co czujemy do siebie. Jeśli będę mógł ci powiedzieć, tak zrobię. Zdarzą się sytuacje, kiedy będę mógł. Ale teraz potrzebuję, abyś zrozumiała, dlaczego nie mogę. I Ŝebyś jedynie wiedziała, Ŝe jesteś dla mnie wsparciem i cię kocham. Biorę go za rękę. – Wiem. TeŜ cię kocham. Całuje mnie i dodaje: – Teraz muszę wyjść. Mogę wrócić później? – Oczywiście. – Wyrzuty sumienia powodują, Ŝe czuję się winna. Niewłaściwie interpretuje moją odpowiedź. – Ben, nie jestem na ciebie zła. Jestem po prostu sfrustrowana sytuacją. Muska dłonią mój policzek. – W porządku. 310

Po tym chowa pistolet do kabury, chwyta swoją odznakę i telefon, całuje mnie po raz ostatni, zanim wychodzi z mojego mieszkania. Jak jest juŜ prawie za drzwiami, wołam: – Ben, proszę, uwaŜaj. Odwraca się z uśmiechem. – Będę, kochanie. Kiedy drzwi się zamykają, przebiegają przeze mnie ciarki. Są bardziej jak drŜenie. Zawsze się tak dzieje, gdy idzie do pracy. Mój umysł przenikają dziwne myśli i irracjonalne lęki. Od kiedy zaczęliśmy się spotykać, martwię się o niego i o to, jaki wykonuje zawód.

Jestem

w

pełni

świadoma,

Ŝe

zawsze

będę

typem

beznadziejnej ofiary. śe nie będę w stanie działać lub ukrywać się z obawy, iŜ spotykam się z policjantem. Obawa, która zawsze będzie mnie nękać to, czy mamy z Benem szansę na wspólne Ŝycie. I jak tu siedzę, wiem cholernie dobrze, Ŝe będę musiała Ŝyć z tym strachem, bo wybrałam bycie z nim. Za kaŜdym razem, gdy będzie wychodził z domu, będę nękana przez te myśli. Moją jedyną linią obrony jest modlitwa.

311

Rozdział 27 Ben

Po tym jak wyszliśmy z baru, Rob i Andrea postanowili wyskoczyć na film. Wysłałem mu kilkanaście wiadomości, ale musiał wyciszyć telefon. Zostawiłem mu więc szczegóły na poczcie głosowej o tym, co stało się z Ellą i o telefonie od McGilla. W końcu zobaczy te smsy, ale nie mogę się juŜ tego doczekać. Telefon do Farleya wziąłem na siebie. Natychmiast odebrał i zgodził się ze mną spotkać w centrum miasta. W ostatnim smsie do Roba napisałem, aby teŜ tam dojechał. W mojej głowie w kółko odtwarza się wiadomość głosowa od McGilla. Stone... Tu McGill. Oddzwoń do mnie. Natychmiast.

Jego głos mrozi mi krew. Miałem rację. Smyth zabił Virginię Parker. Miał ręce na mojej dziewczynie. Był tam, aby i ją takŜe zabić. McGill omówił szczegółowo nowe dowody, które się właśnie pojawiły. Są to odciski palców ze znalezionego w lesie porzuconego telefonu. Las ten znajduje się w bezpośrednim sąsiedztwie starego domu Elli. Gdy mówił, rozpaczliwie próbowałem wymyślić, jak kontynuować swoje obowiązki słuŜbowe bez przekraczania granicy, której Ŝaden funkcjonariusz policji nigdy nie powinien świadomie przekroczyć.

312

McGill powiedział, Ŝe nie będzie się juŜ ze mną kontaktował. Wyjaśnił, Ŝe Farley przejął sprawę i wszystkie dalsze zapytania powinienem kierować do niego. Zwierzyłem się McGillowi, Ŝe Farley zabronił mi kontynuować śledztwo. McGill współczuł mi bycia w tym połoŜeniu i obiecał dać znać, jeśli pojawi się coś waŜnego. Jednak obrót tej sprawy, zmusił go do wycofania się. Podziękowałem mu za pomoc i powiedziałem, Ŝe rozumiem jego stanowisko. Nie mam innego wyboru jak tylko konfrontacja z Farleyem. Wyłapię kaŜdą ściemę, jednak ma on wiele do wyjaśnienia. Przed oczami pojawia mi się Ella. Moment nie moŜe być gorszy. Martwi mnie zostawienie jej samej z własnymi myślami. Przez jej umysł przebiega prawdopodobnie mnóstwo pytań. Pytań, na które nie mogę odpowiedzieć. Mam tylko nadzieję, Ŝe chodziło jej dokładnie o to, co powiedziała i Ŝe to frustracja ją niepokoi, a nie moje działania. Docieram na miejsce przed Farleyem. Chodzenie w kółko nie poskramia gniewu. Siedzenie teŜ nie pomaga. Czuję się jak zwierzę w klatce, a moja zdobycz jest tuŜ poza tymi drzwiami. Oczywiście niedosłownie. Smyth siedzi w celi po drugiej stronie miasta, ale równie dobrze mógłby być tutaj. Jest zbyt blisko i myśli o zakończeniu jego pieprzonego Ŝycia jątrzą się we mnie z kaŜdą upływającą minutą. Rob pisze mi, Ŝe jest juŜ w drodze. Jego kolejny sms jest prostym poleceniem. Zachowaj spokój.

313

Łatwiej powiedzieć, niŜ zrobić. Zbyt dobrze mnie zna. Wie takŜe, Ŝe jego daremne polecenie nic nie wskóra, aby pomóc mi się uspokoić. W końcu do pokoju wchodzi Farley. Ubrany jest niedbale, a jego twarz pozbawiona jest wszelkich emocji. Odnajduje mnie siedzącego i zajmuje miejsce naprzeciwko. – Rob jest w drodze. Ma pełne prawo, aby teŜ tu być – ogłaszam defensywnie. – Stone – zaczyna, ale przerywam mu natychmiast. – Nawet nie myśl o powiedzeniu mi, Ŝe powinienem przestrzegać rozkazy. Kiwa głową i mówi: – Chciałem powiedzieć, Ŝe zamierzam przekazać ci informację, ale to jest duŜo bardziej skomplikowane niŜ zwykłe zabójstwo Virginii Parker, którego dopuścił się Smyth. Zanim podam ci szczegóły, musieliśmy się upewnić, Ŝe się nie mylimy. To dochodzenie jest w toku i w Ŝadnym wypadku nie zostało zakończone. To co mam ci do powiedzenia, nie moŜe być udostępnione dalej. W pełni zdaję sobie sprawę, Ŝe mówimy o twojej dziewczynie, ale jej Ŝycie jest w niebezpieczeństwie. Siedzę, wpatrując się w niego i nie chcąc mu pomóc. Wyciąga z teczki akta i przesuwa je bliŜej mnie. W poprzek, czarnym, pogrubionym drukiem, napisano: POUFNE. Na bocznej etykiecie widnieje: Volante Regina. DrŜącą ręką otwieram dokumenty, aby odsłonić zdjęcie znacznie młodszej Virginii Parker.

314

– Co to, kurwa, jest? – Regina Volante, znana takŜe jako Virginia Parker, Ŝona Angelo Volante. – Nie oferuje nic więcej. Czeka, abym przetworzył to, co właśnie powiedział. Czuję się, jakbym połknął odłamki lodu, które osadziły się mocno w dole mojego brzucha. Strona po stronie ukazują się szczegóły Ŝycia Reginy Volante, Angelo Volante i ich córki Gabrielli Volante. Młoda, dwuletnia dziewczynka gapi się na mnie ze zdjęcia w najbardziej zapadający w pamięć sposób. Te oczy. To są oczy mojej Elli. W jednej chwili mój świat się rozbija. Kiedy

unoszę

wzrok

na

Farleya,

patrzy

na

mnie

z

nieukrywanym współczuciem i troską. – Ella jest córką Volante? – Potakuje głową z powagą. To pierwszy raz, kiedy widzę emocje na jego twarzy. – Zacznij od początku – mówię drŜącym głosem, który brzmi, jakby nie był mój. Rob wchodzi do pokoju dokładnie w momencie, gdy Farley zamierza zrujnować mi Ŝycie. Siedzę cicho, niezdolny by przełknąć gulę, która mocno zalega mi w gardle. Farleyowi zajmuje tylko kilka minut, by wprowadzić Roba. Gdy to robi, przechodzi od razu do szczegółów. – Regina i Angelo Volante byli małŜeństwem zaledwie kilka lat, zanim Ella – zatrzymuje się i poprawia – Gabriella się urodziła. W tamtym czasie relacja Volante z Politto była bardzo silna. Był bardzo lojalny, dopóki Politto Senior nie stał się chciwy. Volante i Razzo byli 315

wyjątkowo blisko, ale nikt o tym nie wiedział. Całe ich zaangaŜowanie świadczyło o normalnych mafijnych relacjach szefa/capo. Ukrywali prawdziwy poziom tej przyjaźni przed wszystkimi swoimi ludźmi, w tym przed Politto. Volante czuł, Ŝe to waŜne, aby utrzymać ten sojusz w tajemnicy. W ten sam sposób biznes prowadził jego ojciec. – Razzo jest tym, który odkrył rosnące niezadowolenie Politto w stosunku do Volante. Ostrzegł Volante i podjął działania w celu zapewnienia Reginie i Gabrielli bezpieczeństwa. Volante był na tyle sprytnym szefem mafii, by wiedzieć, jak sytuacje takie jak ta się kończą. W końcu ktoś by umarł, ktoś inny zaginął, aby tylko mieć wszystko pod kontrolą. Próbował przygotować się do kaŜdej sytuacji. Nagrał wyznanie, wyszczególniając zbrodnie, które zostały popełnione przez niego, przez Politto oraz niektórych innych kapo, których lojalność mogła być wątpliwa. Zrobił dwa egzemplarze, pouczając Reginę, by oddała jeden FBI, jeśli by mu się cokolwiek stało, a drugą zachował jako polisę ubezpieczeniową. – W Razzo narastał niepokój. Nie czuł się komfortowo z tym, w jakiej sytuacji znalazł się Volante. Chciał powstrzymać Politto, zanim będzie za późno. Ani Volante, ani Razzo tak naprawdę nie rozumieli niechęci Politto, czy jego niecierpliwości, aby wyeliminować Volante. Błędem Politto było zabicie Volante i pozostawienie Reginy i Gabrielli bez szwanku. Rzucam Farleyowi mordercze spojrzenie, zbijając go z tropu. Opowiadał to w bardzo techniczny, mechaniczny sposób. Zapominając o

pierwiastku

ludzkości

w

tym

przypadku,

zaangaŜowanej i o tym kim ona dla mnie jest. 316

o

osobie

w

to

– Przepraszam. Nie chciałem, Ŝeby zabrzmiało to w ten sposób. – Poprawia się. – Zmierzam do tego, Ŝe Politto był rodzinnym facetem. Nigdy nie odebrałby Ŝycia kobiecie ani dziecku. Volante o tym wiedział i na to liczył. Volante uczynił Ŝonę informatorem, który miał później na dobre umieścić Politto Seniora za kratkami. Mięśnie zaczynają mnie boleć od mojej sztywnej postawy i od siedzenia w całkowitym bezruchu. Rob przeciera dłonią twarz, starając się wchłonąć ogrom tego pieprzonego koszmaru. Farley bierze akta i przerzuca na koniec. – Kilka dni po morderstwie Volante, podczas gdy wszyscy płakali, równieŜ Politto odgrywał rolę człowieka, który tragicznie stracił brata. FBI odnalazła ukryty film z monitoringu, pokazujący zabójstwo w domu Volante, ale takŜe aresztowanie Reginy i jej córki. Na

dom

Volante

zostały

zrzucone

bomby

zapalające.

W

wiadomościach podano, Ŝe znalezione w nim szczątki naleŜały do Reginy i Gabrielli Volante. Politto otrzymał fałszywe poczucie bezpieczeństwa, pozwalające mu wierzyć, Ŝe wszystkie dowody przeciwko niemu zostały zniszczone, i Ŝe teraz mógł się skupić na powiązaniu rodziny w morderstwo Volante. Regina z Gabriellą zostały natychmiast umieszczone w programie WITSEC13. Nowe nazwiska, nowe toŜsamości, nowe numery ubezpieczenia społecznego, wszystko zostało zmienione. Zostały przesiedlone na północny wschód i zorganizowano im nowe Ŝycie. Regina była krótko po dwudziestce, a Gabriella miała dwa latka. Nowa toŜsamość Reginy odmłodziła ją o kilka lat. Stała się osiemnastolatką, która uciekła z domu z powodu 13

WITSEC Program – Witness Security Program to w Stanach Zjednoczonych Program Ochrony Świadków.

317

niechcianej ciąŜy. Przeprowadzała się, zachowując lojalność wobec programu. Z czasem jednak przestała się meldować. ZlekcewaŜyła przekazywanie informacji o nowych miejscach pobytu. USA Marshal Servis14 zgubił je. – Zgubili je? – To się zdarza częściej, niŜ moŜesz przypuszczać. Program jest tak skuteczny, jak zaangaŜowanie tych, których stara się chronić. Jeśli nie chcą tej ochrony, nie da się nic zrobić. Większość z nich jest zadowolona, odczuwają komfort, gdy mijają lata, a ich stare Ŝycie jest niczym innym, jak tylko odległym wspomnieniem. Teraz wszystko ma sens. Sposób w jaki Ella została wychowana, nieskupianie na sobie uwagi, brak historii. To było konieczne. śyła podwójnym Ŝyciem i nie miała o tym pojęcia. – Jak Smyth je znalazł? – Przez Razzo. Mój zaszokowany wyraz twarzy wymusza na nim dalsze wyjaśnienia. – Nie tak jak myślisz. Razzo był bardzo blisko z Reginą. Była dla niego jak siostra, a Gabriella jak siostrzenica. Obiecał Volante, Ŝe zawsze będzie miał na nie oko. Regina wysyłała mu kodem swoje nowe adresy, ale poza tym nigdy się nie kontaktowali. Przez dwadzieścia lat nikt nie wiedział, kim była Virginia Parker, aŜ do tych kilku tygodni przed jej śmiercią. 14

USA Marshal Service – profesjonalna jednostka policji federalnej, zajmująca się egzekwowaniem prawa. Zajmuje się między innymi transportem więźniów, dokonuje aresztowań, poszukuje zbiegów.

318

Na moje zadziwiające milczenie, kontynuuje: – Virginia zadzwoniła do Razzo. Próbowała namówić Ellę do przenosin do Nowego Jorku. Chciała, by jej córka Ŝyła i podąŜała za swoimi marzeniami. Po raz pierwszy skontaktowała się z Razzo telefonicznie.

Chciała,

Ŝeby

wiedział,

Ŝe

zdecydowała

się

na

przeprowadzkę razem z córką. Ani Virginia, ani Razzo nie wiedzieli, Ŝe Politto Junior cierpliwie czekał, aŜ coś się spieprzy. Kiedy Politto Senior został zamordowany, podejrzewał kogoś z obozu Volante. Był bardziej cyniczny niŜ jego ojciec, bardziej wyrachowany i mniej ufny. Nadal taki jest. – Dlaczego Regina Volante podjęła takie ogromne ryzyko i postawiła Ŝycie córki w niebezpieczeństwie? – Nagle Virginia jest moim nowy punktem zainteresowania, osobą ponoszącą winę. –

Tak

jak

powiedziałem

wcześniej,

fałszywe

poczucie

bezpieczeństwa. Poczucie komfortu jest najgorszą rzeczą, jaka moŜe przytrafić się komuś, kto jest w programie, ale zdarza się często. Kręci mi się w głowie. To staje się coraz gorsze. Farley kontynuuje, mówiąc: – Gdy Razzo odkrył, Ŝe Regina została zamordowana, wytropił Ellę i znalazł agencję, w której pracowała. ZłoŜył tej agencji ofertę, by reprezentowała jego i jego nowy interes – Siłownie społecznościowe. Zrobił to, aby trzymać Ellę blisko siebie. Natychmiast przyjął na siebie rolę opiekuna, mając na nią oko z daleka. – Politto jest nieświadomy, Ŝe Razzo wie, iŜ Ella jest tutaj. Razzo był bardzo ostroŜny w unikaniu jej. Smythowi nie udało się zadanie w 319

nocy, kiedy zabił Reginę. Miał zabić takŜe Ellę. PrzeŜyła, a on nigdy nie dowiedział się, jakie były ich nowe nazwiska. Politto powiedział Smythowi, Ŝeby się wycofał i zapomniał o niej. – W jakim połoŜeniu stawia to Ellę? Politto wie, Ŝe przeŜyła. Jak moŜe nie wiedzieć, Ŝe ona tu jest? – Nie wie. – Jak to moŜliwe? Smyth ją widział. Smyth wie, Ŝe ona tu jest. – Ale Politto nie wie. – Zakładasz, Ŝe nie wie! – Gdyby wiedział, miałby ją juŜ teraz. Cholernie gwałtowne dreszcze przebiegają mi po plecach. – To nie jest dla mnie wystarczające! – Uspokój się, Stone! – Pieprz się! – Wstaję raptownie, przewracając za sobą krzesło. Jest późno i w budynku jest dość pusto. Jestem pewien, Ŝe mój głos niesie się przez korytarze, ale mam to w dupie. – Siedziałem tu wcześniej zastanawiając się, jak pozbyć się ochoty zabicia Smytha własnymi rękoma. Zaskoczenie? Czułem teŜ odrobinę spokoju, wiedząc, Ŝe utknął w areszcie i nie moŜe być nigdzie w pobliŜu Elli. Teraz mówisz mi, Ŝe on nie jest tym, o którego muszę się martwić? Politto mógłby świetnie do niej dotrzeć? Farley bierze głęboki wdech i wyciąga inny dokument. 320

– Razzo współpracuje z nami. Jeśli wcześniej było mi niedobrze, to jest to nic w porównaniu z nudnościami, które ogarniają mnie teraz. – Ona ma naszą ochronę – mówi spokojnie. Gdy wstaję, chwytając się krawędzi stołu, oddychając jak szaleniec, on dodaje: – Dwóch agentów, codziennie przez całą dobę. – Dlaczego nie zostałem poinformowany? – To nie ma związku z twoim udziałem w tej sprawie. – Pieprzyć to! Mówimy o mojej dziewczynie. Pieprzyć sprawę i wszystkie jej protokoły. Powinieneś mi powiedzieć! – Jaki jest plan? – przerywa Rob, nie ma wątpliwości, Ŝe stara się mnie uspokoić. Był tak cicho, Ŝe zapomniałem, iŜ jest w pokoju. Nieznaczne wahanie Farleya moŜe tylko oznaczać, Ŝe nie ma Ŝadnego planu. – Masz plan, prawda? – syczę. – Tak. Nie spodoba ci się, ale jest to konieczne. – Czy zagwarantuje jej bezpieczeństwo? – Tak. – Kiedy nadal wściekle się w niego wpatruję, mówi: – Ona jest dorosła. Musi znać swoją prawdziwą toŜsamość. Musimy równieŜ wdroŜyć w Ŝycie pewne środki, aby umieścić ją z powrotem w programie ochrony świadków. Jego słowa są dla mnie niespodziewanym ciosem, całkowicie kradnąc mi powietrze z płuc. 321

Rozdział 28 Ella

Minęły godziny, odkąd wyszedł. Nie chcę go niepokoić, ale muszę wiedzieć, czy nic mu nie jest. Debatuję, czy wysłać do niego smsa, czy nie. Kiedy to robię, a odpowiedź nie przychodzi, Ŝałuję, Ŝe się zdecydowałam. Siedzenie tutaj i zastanawianie się, dlaczego nie odpowiedział, sieje spustoszenie w moich wnętrznościach. Po kolejnej mijającej godzinie, dzwonię do Andrei. – Wiem, Ŝe jesteś zmartwiona. Ja teŜ jestem – odpowiada bez przywitania. – Nie słyszałaś się z Robem? – Nie. Byliśmy w kinie, kiedy spojrzał na telefon i wyszeptał, Ŝe musi iść, no i się ulotnił stamtąd. – Gdzie jesteś? – Właśnie skończył się film. Za moment miałam do ciebie dzwonić. Nie chcę jechać do domu. Mogę wpaść? – Proszę. Miałam nadzieję, Ŝe to zrobisz. Doprowadzam się do szaleństwa. – Będę niedługo.

322

Spędzam kolejne trzydzieści minut, krąŜąc po mieszkaniu i czekając, aŜ przyjedzie Andrea. Otwieram drzwi w chwili, gdy słyszę jej pukanie. – Mamy z Robem pewne zasady. Jeśli nie moŜe zadzwonić, to po prostu wysyła mi smsa z XO. To oznacza, Ŝe jest w porządku, tylko nie moŜe rozmawiać. Właśnie dostałam XO, Ella. U nich wszystko dobrze. Przepływa przeze mnie tymczasowa ulga. Szybko jednak zostaje zastąpiona niepokojem. – Coś się stało dziś wieczorem. – Andrea siada, troskę ma wyrytą w bruzdach na czole. – Zobaczyłam przypadkowo, Ŝe Ben miał nieodebrane połączenie i wiadomość głosową od pana McGilla. Andrea szuka czegoś w myślach, zanim pyta: – To ten facet, który bada morderstwo twojej mamy? – Tak. – Dlaczego? – Ben się z nim kontaktował w tej sprawie. – Dobrze, a więc? – Reakcja Andrei jest przeciwieństwem mojej. – Nie powiedział mi o tym. Wzrusza ramionami. – Prawdopodobnie nie. CóŜ, świetnie. 323

To jasne, Ŝe Andrea o wiele lepiej czuje się z dynamiką, która towarzyszy randkowaniu z policjantem. W rzeczywistości jej postawa jest dokładnie tym, czego mi brakuje. Na swoją obronę dodam, Ŝe moje uczucia są związane z emocjami, ze względu na delikatność sprawy. Gwoli uczciwości, obie nasze reakcje są odpowiednie, ale tym razem chcę, Ŝeby się ze mną zgodziła. – Nie powiedziałabym nikomu. Mógłby mi się zwierzyć. To mnie dotyczy. Powinien mi powiedzieć. – Ella, musisz dać mu trochę luzu. Spójrz na to z jego punktu widzenia. Jego dziewczyna była wciągnięta w ohydną zbrodnię. Jako policjant prawdopodobnie jak szalony próbuje się dowiedzieć, kto to zrobił. Rozumiesz, o co mi chodzi? Z westchnieniem przyznaję: – Tak. – Teraz dodaj kompleks Bena–Supermana. Dla niego ta sytuacja jest powaŜnie popieprzona. Przesiadam się obok niej, aby ją przytulić. – Dziękuję. Masz rację. Myślę o tym jedynie z własnej perspektywy. – Zobacz, czasami na coś się przydaję. No więc jest piątek, a to jak zwykle nudziarska noc dla ciebie. Czym chcesz mnie torturować? Zanim to zrobisz, potrzebuję wina. – Wiem, Ŝe próbuje mnie rozbawić i pozwalam jej na to... teraz.

324

Nalewam nam trochę wina i znajduję jakiś soczysty romans do obejrzenia, który miejmy nadzieję, odciągnie moje myśli od niepokoju. Na jakimś programie w kablówce znajduję The Proposal, chwytam koc i wygodnie układam się na kanapie. Andrea nie jęczy, ani nie komentuje, więc musi jej pasować mój wybór. W ciągu kilku minut zasypiam. Budzą mnie wpadające promienie słońca. Zdezorientowana mrugam, próbując przypomnieć sobie, gdzie jestem. Rolety są otwarte i jest rano. Chwytam w panice telefon, zdając sobie sprawę, Ŝe nadal nie słyszałam się z Benem. Gdy przeglądam telefon w poszukiwaniu jakichś nieodebranych połączeń, czy smsów, zauwaŜam, śpiącą niespokojnie w moim pokoju, Andreę. Jest naprawdę wcześnie i wiem, Ŝe ona mnie zabije, gdy ją obudzę, ale muszę wiedzieć, czy miała jakieś wieści od Roba. Kiedy delikatnie nią potrząsam, mruczy, ale poza tym się nie budzi. – Andrea. – Hmm? – Rozmawiałaś z Robem? Odwraca się, mamrocze coś i dodaje: – XO. Robię mentalną notatkę, by opracować podobny system z Benem. Potrzebuję takiej pewności, Ŝe nic mu nie jest. Słysząc, Ŝe z Robem jest dobrze i Ŝe się zameldował, nawet jeśli w ten ich głupiutki 325

sposób, to wystarcza, abym przetrwała następną godzinę lub do czasu, aŜ się z nim usłyszę. Postanawiam się zlitować nad moją przyjaciółką. Zamykam drzwi i pozwalam jej spać. Debatuję, czy pójść na bieg. To zdecydowanie najbardziej oczyszcza umysł. Jednak zamiast tego zaparzam dzbanek kawy i lokuję się na kanapie, aby nadal czekać.

Kilka godzin później staram się wyperswadować sobie wszelkie moŜliwe obawy, które mnie nachodzą. Wiem, Ŝe jest bezpieczny. Od Roba przychodziły sporadycznie krótkie smsy. Wiem, Ŝe sprawy między nami zostały napięte. Wiem, Ŝe jeśli mógłby do mnie zadzwonić, to by to zrobił. Wszystkie te argumenty są waŜne i powinny sprawić, bym poczuła się lepiej. Myślę, Ŝe najbardziej niepokoi mnie konieczność usłyszenia jego głosu. Gdybym tylko mogła usłyszeć jego głos, byłoby mi lepiej. Jak dotąd nie mogę opanować drŜenia, które odczuwam głęboko w środku. Poszłam pobiegać. Przemierzając chodnik wzdłuŜ Hudson City Parku, starałam się skupić na ostatnim prawdziwym pytaniu, które zadał mi Ben. Pytał mnie o to wcześniej, ale pierwszych kilka razy gdy to robił, zawsze zakładałam, Ŝe Ŝartuje. Nie szukając Ŝadnych wymówek, rzucał sugestię, Ŝe mógł zagwarantować więcej seksu, gdybyśmy razem zamieszkali. Pytanie pojawiało się coraz częściej. Myśl, Ŝe miałabym z nim zamieszkać, ekscytowała mnie. 326

Dlaczego więc tak świruję, gdy mam odpowiedzieć? Czego się boję? A jeśli coś mu się stało? KaŜdy dzień jest cennym darem. Nie chcę stracić ani jednego. Biegnę, dopóki nie czuję zmęczenia w nogach. Decyduję, Ŝe następnym razem, gdy spyta, zgodzę się. Chcę być z nim związana w kaŜdy moŜliwy sposób. To nie wymaga namysłu. Podniecenie

miesza

się

z

niepokojem,

gdy

wchodzę

do

mieszkania. Andrea siedzi przy śniadaniu i wygląda na wpół śpiącą. – Dopiero wstałaś? Spogląda w oszołomieniu znad kawy. – Spałabym dłuŜej. Lubię pospać w sobotę. – Co cię obudziło? Trzyma w górze swój telefon, a sms od Roba mówi, Ŝe niebawem będzie w domu.

– Ben teŜ? Wzrusza ramionami, ale nie reaguje. Nie biorę do siebie porannej gderliwości Andrei. – Wezmę prysznic. Choć wciąŜ wpatruje się w przestrzeń, unosi kciuk w górę w aprobacie.

327

Jednostajny strumień prysznica rozluźnia moje napięte mięśnie. Odkręcam zawór, aŜ praktycznie parzy. Ciepła woda odrywa moją uwagę od dreszczy, które nadal przebiegają mi przez skórę. Kiedy zamykam oczy, widzę jego przystojną twarz. Bena ze złośliwym uśmieszkiem, uśmiechającego się, a nawet tego powaŜnego, gdy prawie dochodzi we mnie. RóŜne oblicza Bena przelatują mi nieustannie przez myśli. – Potrzebujemy większy prysznic. Moją pierwszą myślą jest, Ŝe wyobraziłam to sobie. Kiedy odsuwam

zasłonę,

widzę

go

stojącego

z

załoŜonymi

rękami,

opierającego się o drzwi. – Ben Chwytam ręcznik i zostawiam lejącą się wodę, by szybciej się do niego dostać. Otwiera ramiona i przyjmuje mnie, a ja mocno ściskam jego ciało. – Tak się martwiłam. – Wiem kochanie. JuŜ jestem. Brzmi na pokonanego. Odsuwam się, by spojrzeć mu w oczy. Ma pod nimi cienie. Przebiegam palcami wzdłuŜ jego szczęki. – Wyglądasz na bardzo zmęczonego. – Jestem. – Ben, przepraszam. Tak bardzo cię przepraszam.

328

Marszczy brwi i delikatnie przeciąga kciukiem po mojej dolnej wardze. – Za co? – Za ostatni wieczór. Rozumiem, dlaczego nie moŜesz mi powiedzieć. Marszczy czoło, jakby cierpiał. – Nie musisz przepraszać – mówi i delikatnie całuje mnie w usta. Chce coś powiedzieć, ale potem kręci głową. – Coś jest nie tak? – Nie. – Po kolejnym pocałunku mówi: – Muszę się napić kawy. Będę na kanapie. – Okej. Coś jest nie tak. Czuję to. On coś ukrywa. Odkręcam prysznic, spłukuję resztki szamponu, wycieram się i tak szybko, jak tylko potrafię, się ubieram. Gdy wchodzę do pokoju, słyszę stłumione głosy. Moje mieszkanie nie jest duŜe. Fakt, Ŝe nie słyszę, co mówią, oznacza, Ŝe celowo szepczą, bym tego nie usłyszała. – Hej. – Wszystkie trzy pary oczu skupiają się na mnie, gdy staję w drzwiach. Ben się uśmiecha i klepie kolano. Akceptuję jego zaproszenie i siadam mu na kolanach, a on wolną ręką chwyta mnie w pasie. – Kto umarł? – pytam, próbując rozświetlić smutne miny siedzących w moim salonie. 329

Rob i Ben wymieniają spojrzenia. Andrea cały czas koncentruje się na mojej twarzy. Ben zacieśnia uścisk na mojej talii. – Kochanie, muszę z tobą porozmawiać. – O czym? – Musimy z Robem zabrać cię do naszego biura. Zaistniały pewne okoliczności, o których musisz się dowiedzieć. – Ben, przeraŜasz mnie. Kręci głową z lekkim uśmiechem. – Nie bój się. Obiecałem, Ŝe nigdy nie pozwolę, by coś ci się stało. – Smyth? – Tak. – Z wyrazu jego twarzy wiem, Ŝe to nie wszystko, ale nie zatrzymuje się na tym. – W porządku. Pójdę się ubrać. – Kołatanie w piersi sprawia, Ŝe brzmię, jakbym była pozbawiona tchu. Potakuje głową z uśmiechem, ale nie wstaje, by iść ze mną. Normalnie gdybym powiedziała, Ŝe muszę się ubierać, Ben teŜ by poszedł. Kiedy pojawiam się kilka minut później, scena w salonie nie zmienia się jakoś znacznie. Powiedział, Ŝe muszę dowiedzieć się o pewnych "okolicznościach".

Mój umysł

pędzi

w poszukiwaniu

moŜliwych okoliczności, które wymuszają potrzebę zabrania mnie do ich centrali. Nie znam się na pracy detektywa. MoŜe takie są właśnie procedury. Mam jednak wraŜenie, Ŝe to coś więcej. Zarówno wyraz jego twarzy, jak i ton jego głosu, wskazują, Ŝe to o wiele więcej.

330

– Gotowa? – pyta. Potakuję głową, nie ufając swojemu głosowi. Bierze mnie za rękę, całuje ją, starając się znów uśmiechnąć. – Chodźmy, piękna moja. – Nie mam pojęcia, co się dzieje, ale kocham was oboje. – Andrea mnie przytula. – Wracam do siebie. Zadzwoń do mnie później. – Dobrze. Andrea z Robem dają sobie szybki pocałunek, a on gdy wychodzi, puszcza jej oczko. Kiedy stoimy przed budynkiem, zmierza ku nam dwóch niedbale ubranych męŜczyzn. Ben bez słowa kiwa głową, a oni prowadzą nas do ciemnego SUVa, który zaparkowany jest przy krawęŜniku na jałowym biegu. – Kim oni są? – Twoja ochrona przydzielona przez FBI. – Ocenia moją reakcję. – Będą za mną chodzić? – pytam z niedowierzaniem. Przytakuje z powagą ruchem głowy. – Tak kochanie. Znowu przez moje myśli przelatuje milion pytań. Czego chce Smyth, Ŝe FBI mnie ochrania? To nie ma sensu... nic z tego nie ma sensu. Rob wsiada z przodu z kierowcą. Ben mi pomaga i siadamy z tyłu blisko siebie. Ani na moment nie puszcza mojej ręki. Tak często jak ją unosi, składa na niej słodki pocałunek, zanim odkłada nasze 331

splecione ręce z powrotem na swoje kolana. Jest bardzo wyciszony. Patrzy tępo przez okno z niezmiennym grymasem na twarzy. W chwilach kiedy zerkam na niego, posyła mi szybko niewielki uśmiech. Myśli plączą mi się i gmatwają w głowie. Jego zachowanie sprawia, Ŝe się zastanawiam, czy to, czego się dowiem, nie zmieni wszystkiego między nami. Czuję pustkę w klatce piersiowej. PróŜnię, której nie było tam jeszcze kilka minut temu. – Ben. – Patrzy na mnie i czeka, bym mówiła. – Nie zostawiaj mnie – szepczę błagalnie. Głaszcze mnie po policzku drugą ręką, ale oprócz tego nie reaguje. Pustka z piersi przesuwa się w dół mojego brzucha. To sprawia, Ŝe całe skupienie muszę zaangaŜować w kontrolowanie nudności, gdy Ŝółć podchodzi mi do tylnej części gardła.

332

Rozdział 29 Ben

Mam trudności z zapanowaniem nad własnymi emocjami. To jest najtrudniejsza rzecz, z jaką kiedykolwiek miałem do czynienia. Połączenie czystej nienawiści, wiecznej miłości, strachu, zakłopotania, a wszystko to zmieszane razem w jakimś wirze, który mieści się w samym środku mojej piersi. Ból musi być bardzo podobny do tego, który odczuwa się przy ataku serca. Cały czas miło się uśmiecham, powstrzymując rękę od drŜenia, gdy trzymam jej dłoń. Miarowy oddech jest niemal fizycznie niemoŜliwy, poniewaŜ wir obraca się w mojej klatce piersiowej, zyskując co raz większy rozmach. Wyraz przeraŜenia na jej twarzy jest czymś, czego nigdy nie zapomnę. Czuję się, jakbym z jakiegoś powodu został ukarany. Doświadczam tego z dwóch perspektyw, połowę jako obojętny policjant, który tylko wykonuje swoją pracę, drugą połowę jako kochający chłopak, który byłby w stanie zabić, by ją chronić. Nikt nie powinien być jednocześnie w tak konfliktowych połoŜeniach. Po jej prośbie, abym nigdy jej nie opuszczał, nie padło między nami Ŝadne słowo. Dłoń ma zimną. Dolna warga nieznacznie jej drŜy, gdy patrzy sztywno przez okno. Strach w jej oczach jest ewidentny, gdy tak często spogląda dla otuchy w moją stronę. Za kaŜdym razem

333

gdy to robi, ściskam jej rękę i całuję delikatnie, starając się, by poczuła się bezpieczniej. Farley miał pieprzoną czelność zasugerować, bym pozwolił innym agentom się tym zająć. Ja teŜ jestem ofiarą. To ogromny konflikt interesów. On ma rację, ale mam to w dupie. MoŜe mi nawet strzelić w łeb. Byłby to jedyny sposób, abym się z tego wycofał. Kiedy zatrzymujemy się pod centralą, znowu ściska mi dłoń. – Nie bój się. Jestem tu. – Nie mogę potwierdzić, Ŝe nigdy jej nie opuszczę. Obiecałem, Ŝe nigdy nie skłamię. Nawet jeśli to ona mnie opuści, nadal nie mogę obiecywać tego, czego ode mnie oczekuje. Ledwo miałem czas, aby przetrawić ten pieprzony bałagan. Farley planuje powiedzieć jej wszystko. Jeśli zdecyduje się wejść do WITSEC, stanie się to natychmiast. Jeśli nie, zostanie wysłana do bezpiecznego domu. W kaŜdym z tych scenariuszy dziś wyjedzie. W przypływie wściekłości, powiedziałem, Ŝe pojadę z nią. Nie potrafię bez niej Ŝyć. Rob starał mi się wyperswadować, Ŝe nie mógłbym porzucić całego swojego Ŝycia, wszystkiego, o co kiedykolwiek zabiegałem, na rzecz Ŝycia w ukryciu, uciekaniu, i wiecznego oglądania się za siebie. Ale mógłbym. Zrobiłbym to. Bez wątpienia bym to zrobił. Wchodzimy do centrali FBI. Rob, Ella, jej agenci ochrony i ja. Wszyscy bez słów poruszamy się przez korytarze do tego samego pokoju przesłuchań, gdzie moje Ŝycie minionej nocy zostało do głębi

334

wstrząśnięte. Jak na ironię, jej Ŝycie ma być wstrząśnięte nawet jeszcze bardziej. Istnieje wystarczająco duŜo krzeseł, aby pomieścić Farleya, Roba, Ellę i mnie. Dwóch agentów, którzy nas eskortowali, stoi na zewnątrz. Ustawiam krzesła w ten sposób, by Ella była tuŜ obok mnie. Nie zostawiam pomiędzy nami ani centymetra przestrzeni. Siada niepewnie, rozglądając się po pokoju szeroko otwartymi oczami. Kładę rękę na oparciu jej krzesła, przytrzymując ją u mego boku. Farley wchodzi z tym samym stoickim wyrazem twarzy, który zawsze przybiera. Jego wzrok ląduje na Elli. Oczy jej się lekko rozszerzają. Jest przystojnym męŜczyzną. Jej reakcja jest normalna. Uśmiecha się na tyle serdecznie, na ile potrafi to z siebie wykrzesać. – Pani Parker – mówi, wyciągając rękę. Ona drŜy, gdy ją chwyta. – Jestem agent Nick Farley. Nadzoruję tę sprawę. Kiwa powoli głową. Biorę jedną z jej rąk, którymi trzyma się kurczowo za kolana i przeciągam na swoją nogę. Ściska ją, ale poza tym nie daje Ŝadnego znaku. – Z pewnością jesteś zdezorientowana, o co w tym wszystkim chodzi. – Siada naprzeciwko nas, obok Roba, i umieszcza na stole przed sobą kilka akt. Patrzy na Ellę przez parę sekund, zanim rozpoczyna. – Zacznę od początku.

335

Ella siedzi nieruchomo, a Farley powoli, metodycznie, wyjaśnia sprawę otaczającą Smytha. Przedstawia szczegóły morderstwa jej matki, wyjaśnia, Ŝe moje podejrzenia były trafne, i potwierdza, Ŝe istnieją dowody wskazujące, Ŝe Smyth był w miejscu zbrodni tej nocy, w której zginęła jej matka. Ella kiwa często głową i ociera łzę, czy dwie, które spływają jej po policzku. Kiedy jego rozprawa staje drastyczna w szczegóły z nocy morderstwa, czeka cierpliwie, gdy ona płacze. Przytulam ją mocniej, dopóki się nie uspokaja. Farley wyjaśnia to wszystko z wyjątkiem najgorszego. – Chcesz szklankę wody? – pyta, gdy Ella próbuje odzyskać spokój. – Tak, poproszę. Czekamy na niego kilka minut. Pochylam się do niej, by wyszeptać zachęcające słowa w tej Ŝałosnej próbie pocieszenia jej. Brzmią tak pusto. To tylko formalność i denerwuje mnie, Ŝe jedynie tyle mogę dla niej zrobić w tym momencie. Gdy bierze łyk otrzymanej wody, Farley kontynuuje. – Pani Parker, następna część tej krótkiej sprawy jest najtrudniejsza do przekazania. – Do tej pory jego celem było skupienie się na Smythie i morderstwie jej matki. – Musisz się zastanawiać, dlaczego Smyth w tak krwawy sposób wybrał jako cel twoją matkę. Ella kiwa głową. 336

– Tak. – Todd Smyth prowadzi franczyzy siłowni pod nazwą Siłownie społecznościowe. Siłownie te są własnością pana Razzo. – Tak, wiem. Jest naszym klientem. Farley kiwa głową. – Pan Razzo jest współwłaścicielem z cichym partnerem panem Wiktorem Politto Juniorem. – To nazwisko nie jest mi znane. –

Pan

Politto

jest

głową

rodziny

przestępczej

Volante

pochodzącej z Chicago. Jej oczy się rozszerzają. – Pan Razzo jest z mafii? – Tak. Spogląda na mnie bezradnie. – Co to wszystko znaczy? Wzdycham i patrzę w kierunku Farleya. Ella czeka. – Pan Politto jest szefem z drugiego pokolenia. Jego ojciec był kapo pod kontrolą pana Angelo Volante. – Farley wyjaśnia związek Volante z Politto Seniorem i jego związek z Razzo. Następnie informuje ją o awanturze między dwoma męŜczyznami i jak to doprowadziło do morderstwa Volante. Mówi jej wszystko, co powinna wiedzieć. W tej chwili nic to dla niej nie znaczy. 337

Farley czeka kilka chwil i wyciąga teczkę Reginy Volante. – Pani Parker, ta teczka dotyczy Ŝony Volante, Reginy Volante. Po zamordowaniu jej męŜa, ona była kluczowym graczem, jeśli chodzio o wsadzenie Politto Seniora za kratki. Ze względu na dowody jakie złoŜyła przeciwko Politto, została przyjęta do programu ochrony świadków WITSEC. Wraz z córką otrzymały nowe toŜsamości, przeprowadziły się i osiedliły w innym miejscu. Do publicznej wiadomości podano, Ŝe je zamordowano. Miało to sprawić, by Politto uwierzył, Ŝe inna rodzina szukała zemsty na Volante, zabijając jego Ŝonę i dziecko. Farley powoli przesuwa folder opisany Regina Volante w kierunku Elli. Ona patrzy na niego, zmieszanie zniekształca jej rysy. Serce wali mi w piersi z powodu tego, czego zaraz się dowie. Mocniej ściskam jej dłoń i mocniej obejmuje jej ramiona. Szybko zerka na mnie, zanim bierze teczkę. Kiedy ją otwiera, gwałtownie zaczyna trząść się jej ręka. A gdy widzi zdjęcie swojej matki, traci przytomność.

Upływa jakiś czas, zanim Ella dochodzi do siebie. Mocno tulę ją do siebie, czując bicie jej serca, gdy ona ciągle jest nieprzytomna. – MoŜna było się tego spodziewać – mówi głośno Farley. – Jej reakcja jest całkowicie normalna.

338

Zaciskam usta, by powstrzymać się od powiedzenia tego, co mam w tej chwili na myśli. – Ella. Kochanie, obudź się. Porusza się u mnie na kolanach i powoli otwiera oczy. Na twarzy maluje się jej oszołomienie, zanim powoli przechodzi w panikę. – Ciii, kochanie, nie ruszaj się. Trzymam cię. Opiera się o mnie, biorąc pod uwagę moją radę. Po kilku minutach mówi: – JuŜ dobrze. Pozwalam jej zejść z kolan i usiąść obok na krześle. DrŜącą ręką sięga po wodę, aby wziąć łyka. Rob podąŜa do mnie wzrokiem. Ból w jego oczach jest oczywisty. Dziś jest zdecydowanie najgorszy dzień w pracy, jaki kiedykolwiek przeŜyłem. Jest to prawdopodobnie najgorszy dzień w moim Ŝyciu. Powinien nim być ten, kiedy ojciec zabił mamę, ale nie było mnie tam, kiedy to się stało. Nie miałem miejsc w pierwszym rzędzie, by oglądać te męki, tak jak teraz. Poza tym wynik w tym przypadku moŜe być dokładnie taki sam. Mogę być na granicy utraty Elli juŜ na zawsze. – Opowiedz mi wszystko – mówi spokojnie. W jej głosie pojawia się nowa determinacja, która zastępuje ten emocjonalny ton, który utrzymywała wcześniej. Farley potakuje głową i przekazuje Elli informacje o tej przeraŜającej historii. Porządkuje miejsca, gdzie się przeprowadzały, ich nowe toŜsamości i udział w programie. Wyjaśnia, co się stało z 339

matką,

Ŝe

musiała

stać

się

za

pewna

siebie,

ostatecznie

przypieczętowując swój los, gdy skontaktowała się z Razzo. Wyjaśnia oskarŜenia, aktualne aresztowania i cel, jaki chcemy osiągnąć zarzutami przeciw Politto w sprawie o morderstwo. Kontynuuje, by powiedzieć jej, jaki jest udział Razzo w tej sprawie. – Wyglądał znajomo. To dlatego czułam się przy nim tak nieswojo – mówi głośno, ale wygląda, jakby była w innym miejscu, niŜ ten pokój przesłuchań. – W pewnym sensie go rozpoznałam. On nie chce mnie skrzywdzić? – Nie. Pan Razzo obiecał twojemu ojcu, a później matce, Ŝe zawsze będzie miał na ciebie oko. Nie zamierza ci zaszkodzić. Kiedy przyjechał do Nowego Jorku, przeniósł Smytha z Gramercy do innej lokalizacji poza centrum. Smyth nie miał być w siłowni w tę noc, kiedy go zobaczyłaś. Smyth dzwonił do Razzo, prosząc go, aby spotkali się tej nocy w sprawie aresztowania Franka Politto. Razzo natychmiast skontaktował się z nami. Widząc jej zakłopotanie, dodaje: – Pan Razzo współpracuje z nami w sprawie Politto. W tej chwili mamy wraŜenie, Ŝe Politto Junior jest nieświadomy twojej obecności tu w Nowym Jorku. Ella, wierzymy, Ŝe twoja matka, kiedy została zamordowana, nadal była w posiadaniu dowodów przeciwko Politto Seniorowi. Przypominasz sobie, czy widziałaś lub znalazłaś jakiś dysk wśród jej rzeczy? – Nie. – Potrząsa głową.

340

– Politto wierzy, Ŝe Regina miała ten dowód, a teraz uwaŜa, Ŝe ty go posiadasz. – Ale ja nic nie mam. – MoŜemy nigdy się nie dowiedzieć, gdzie to jest, ale musimy sprawić, Ŝeby Politto myślał, Ŝe jednak to mamy. – A co jeśli, w poszukiwaniu tego, przyjdzie po mnie? – pyta, nie mogąc ukryć strachu. Farley rzuca mi szybkie spojrzenie, zanim odpowiada: – Mamy dwie moŜliwości. – Nie! – odzywam się po raz pierwszy. Farley podnosi brwi, ale nie kłóci się. – Jakie? – Ona patrzy na mnie, kiedy pyta. Zaciskam szczękę tak mocno, Ŝe czuję, iŜ mogę złamać sobie ząb. Ona nie ma do wyboru dwóch moŜliwości. Powiedziałem Farleyowi, Ŝe drugi wybór nie wchodzi w grę. Nie uŜyję jej jako przynęty na Politto. – Wybór numer jeden, natychmiast wchodzisz do programu. Politto w końcu się dowie, Ŝe tu jesteś, a kiedy to zrobi, musisz być chroniona. – Czy to oznacza, Ŝe musiałabym wszystko zostawić? – pyta ponownie Farleya, ale potem szybko spogląda na mnie. – Tak – odpowiada. Nie jestem w stanie nic powiedzieć. Ta myśl powoduje, jakby węzeł zaciskał mi się na gardle, uniemoŜliwiając mówienie. 341

Ona kręci głową: – Nie. Nie, nie mogę tego zrobić. Farley cięŜko wzdycha. – Drugim rozwiązaniem jest bycie przynętą na Politto. – Nie! – mówię bardziej przymusowo. – Ben – mówi stanowczo Ella. – NIE, Ella! – Damy wam czas na rozmowę. KaŜda z tych opcji wymaga od ciebie natychmiastowego działania. – Farley wstaje, a za nim Rob. – Ella, posłuchaj Bena. Jest duŜo bliŜej tego, niŜ myślisz. Rob kiwa głową i rozumiem, co ma na myśli. Muszę opowiedzieć jej wszystko o swojej przeszłości. Nadszedł czas, by się dowiedziała. Kiedy wychodzą z pokoju, zwracam się do niej. – Ella, nie pozwolę mu, aby umieścił cię bezpośrednio na drodze tego wariata. – Ja nie wyjadę. – Patrzymy na siebie nawzajem, Ŝadne z nas nie

odwraca

wzroku.

–

śyłam

kiedyś

tym

Ŝyciem.

Nawet

nieświadomie, będąc w niewiedzy co do swojej prawdziwej toŜsamości i nie było to Ŝycie, jakie wybrałabym dla siebie. Ukryta, zatrzymana w przeciętnym istnieniu. To nie było łatwe dla mojej matki. Ciągłe zamartwianie się, ciągłe zastanawianie się, nie czy, ale kiedy nas znajdą. Nie mogę świadomie wstąpić w Ŝycie w ukryciu, wiedząc wszystko, to co wiem i kochając, kogo kocham. 342

Łzy płyną jej z oczu. Delikatnie je ścieram, kiwając głową. – Ale to oznaczałoby, Ŝe Ŝyjesz. Wolałbym, abyś była gdzie indziej Ŝywa niŜ tu martwa. – Wolę być martwa, jeśli nie mogę być z tobą – przyznaje ledwie szeptem. – Nie myślisz tak. – Myślę. – Nie pozwolę na to. – Uparcie kręcę głową, a ona wyciąga rękę z mojej. – Mój ojciec zabił moją matkę z powodu Victora Politto Seniora. Patrzy na mnie w szoku. – Starał się zarobić i zaangaŜował się w uliczną sprzedaŜ narkotyków dla Politto. Efektem tego było zabicie mojej mamy i popełnienie przez niego samobójstwa. Zostawił mi kartkę z dwoma, moŜe z trzema, długimi zdaniami. Przehandlował ich Ŝycie za Jonatana i moje. Nie mam pojęcia dlaczego, poniewaŜ nie zostawił mi Ŝadnych informacji. Nie mogłem tak po prostu zapukać do drzwi Politto, Ŝądając odpowiedzi. Wiem z pierwszej ręki do czego ten człowiek jest zdolny. On jest pomiotem samego diabła. To czyste zło i nie cofnie się przed niczym, aby dostać to, czego chce. – Rozumiem, Ŝe masz złamane serce przez to, co cię spotkało. Rozumiem, Ŝe ci ludzie zrujnowali nam Ŝycie. W szokujący sposób, moŜna dowieść, Ŝe oni równieŜ przyciągnęli nas do siebie. Rozumiem

343

to, Ben. Wiem, co czujesz. – Bierze mnie znów za rękę i szarpie, dopóki nie patrzę jej w oczy. – Ale to jest moja decyzja. – Po prostu nie podejmuj Ŝadnych decyzji pochopnie. Farley powiedział, Ŝe masz dwie moŜliwości. Nie masz tylko dwóch. Masz jeszcze inną. Kochanie, moŜe to nie będzie na zawsze. MoŜe to się zmieni, a wtedy będziesz mogła wrócić. Ale przynajmniej zniknij, dając sobie czas do namysłu. Ze względu na ogrom tej sytuacji, nie powinnaś spieszyć się z wyborem jednej czy drugiej opcji, kiedy dopiero co poznałaś swoją prawdziwą toŜsamość. Odejście da tobie czas na przyswojenie tego wszystkiego. – Nie mogę cię zostawić. – Wyjadę z tobą. Zostawię dla ciebie wszystko. Zaczniemy razem od początku. – Nie. Nie mogę na to pozwolić. Muszę zostać. – Ella, pozostanie tutaj nie rozwiąŜe tego. To nigdy nie zniknie. To się nigdy nie skończy. Nawet jeśli w wyniku tego Politto będzie martwy i zimny w ziemi, a jego dusza będzie płonąć w piekle. To nigdy nie odejdzie. Odwraca swój wzrok, gdy walczy ze łzami, które nadal wypełniają jej oczy. Obejmuję ją mocno ramionami, zmuszając, by na mnie spojrzała. – Ella, proszę. Nie rób tego. – Ben, kocham cię, ale muszę to zrobić.

344

Rozdział 30 Ella

– Nie, nie. Nie musisz z nim walczyć. To nasze zadanie. To zadanie Farleya, a nie twoje. Proszę, Ella. Pozwól, Ŝe my to zrobimy, a nie ty. Walczę z chęcią ustąpienia, aby poddać się jego błaganiu. Boję się. Jestem przeraŜona, Ŝe dokonam złego wyboru. Egoistycznie nie chciałabym nic więcej, jak tylko wybiec przez te drzwi z Benem, tylko nas dwoje, i nigdy nie oglądać się za siebie. Moje sumienie podpowiada, Ŝe nie mogę mu tego zrobić. Nie mogę go zmuszać, by porzucił swoje Ŝycie tak, by ocalić moje. Kto powiedział, Ŝe w ciągu kilku lat, czy nawet wielu, nie narosną w nim jakieś pretensje do mnie? Musze zostać. Czekam kilka długich minut, pozwalając mu, by się uspokoił. Im dłuŜej siedzi naprzeciwko mnie, tym bardziej się uspokaja. Kiedy widzę, Ŝe mój Ben wrócił, Ben, który mnie kocha i chce, Ŝebym była szczęśliwa i bezpieczna, w końcu pytam: – Ben, muszę usłyszeć, Ŝe mnie wspierasz. – Waha się, gdy patrzy mi w oczy.

345

– Nie mogę się na to zgodzić. – Proszę, Ben. Potrzebuję cię. – Jestem z tobą, Ella. Będę cię chronić swoim Ŝyciem. Jego słowa powodują, Ŝe coś zaskakuje mi w głowie. – Nie – mówię bez tchu, potrząsając głową. – Nie, nie mów tak. Proszę, nie mów w ten sposób. Ben patrzy na mnie oszołomiony, a ja rzucam szybkie spojrzenia po pokoju. Zaczyna mi się cięŜko oddychać. Co jeśli decyzja, by pozostać, będzie kosztowała Bena Ŝycie? Gdzie jest moja gwarancja? Nie ma Ŝadnej gwarancji. Moja decyzja jest tak kapryśna, jak rzut kośćmi i pozwolenie, by to szczęście zdecydowało. Błyskawicznie zaczynają napływać mi łzy i nie potrafię wciągnąć do płuc wystarczającej ilości powietrza. Czuję, jak łapie mnie atak paniki. On ma rację. To nigdy nie zniknie. Nigdy się nie dowiem, który z dwóch okropnych wyborów jest właściwy. Szloch ogarnia całe moje ciało. Nie potrafię wygrać. Zaczynam hiperwentylować, a on od razu wie, Ŝe mam atak. – Ella? Serce mi wali i nie mogę na to nic poradzić. Czuję obejmujące mnie ramiona, ale nie mogę zobaczyć jego twarzy. Wszystko, co widzę, 346

to migające mi w głowie obrazy. Mój mózg jest zbieraniną przypadkowych myśli, szukając argumentów za kaŜdą z opcji. Nie potrafię jasno myśleć. Bezradnie walczę, aby stworzyć spójną myśl. Nie mogę mówić. Staram się otworzyć usta, aby powiedzieć mu, Ŝe jestem przeraŜona. Walczę, by móc wypowiedzieć zrozumiale choć słowo. Wszystko, co mogę zrobić, to cięŜko oddychać i płakać. Gdy oddech wraca mi do normy, a myśli stają się klarowne, wycieram łzy. – JuŜ? Wszystko w porządku? – pyta, wciąŜ trzymając mnie przy sobie. Pochyla się i patrzy mi w oczy. – Jak długo to trwało? – Kilka minut. Wzdrygam się na tę prawdę. To najdłuŜszy atak, jaki kiedykolwiek miałam. Ben widzi mój ból i przechyla mi głowę, dopóki nie patrzę na niego. – Kocham cię, Ella. Nie jesteś w tym sama. Jeśli wyjedziesz, ja teŜ wyjadę. Jeśli zostaniesz, będziemy walczyć z nimi razem. Jesteśmy w tym razem. Kiwam głową na jego słowa. Przytula mnie do piersi. – Zrobimy to razem. 347

Ben daje mi jeszcze kilka minut, bym się uspokoiła, zmuszając mnie do siedzenia, picia i oddychania. Kiedy daję mu słowo, Ŝe jestem w porządku, wychodzi, by poszukać Farleya. Wracają oboje z Robem i trzema innymi agentami. Wszyscy trzej są w garniturach i krawatach. Jeden z nich jest o wiele starszy, a pozostali dwaj są prawdopodobnie po trzydziestce. – Holt, Randall i Diaz – przedstawia ich po kolei Farley. – Holt jest specjalistą od WITSEC. Randall i Diaz są odpowiedzialni za bezpieczne domy i osobistą ochronę. Wszyscy trzej są tu takŜe w charakterze świadków. Po dokładniejszym przyjrzeniu się, ci dwaj ostatni wyglądają znajomo. Kiedy zobaczyłam ich wcześniej pod moim mieszkaniem, byli w zwykłych ubraniach. W garniturach wyglądają zupełnie inaczej. – Ella, podjęłaś decyzję? Patrzę na Bena dla zachęty. Mimo Ŝe kiwa głową, to oczy nie ukrywają uczucia bólu. Przełykam głośno i potakuję głową. – Zostaję. Rob marszczy brwi, gdy Ben patrzy mu w oczy. Oboje prowadzą między sobą niewypowiedzianą rozmowę. Farley kiwa głową.

348

– W porządku. – Wyciąga teczkę i wręcza mi dokumenty. – Ten kontrakt przedstawia szczegóły oferty programu WITSEC. Gdy podpiszesz, potwierdzisz, Ŝe rezygnujesz z tej moŜliwości. Ben kładzie rękę na moim kolanie, w momencie gdy podpisuję się nad przerywaną linią. Farley podsuwa mi bliŜej kolejny dokument i wyjaśnia: –

To

szczegóły,

czego

moŜesz

się

spodziewać,

podczas

odosobnienia w bezpiecznym domu. Przebiegam wzrokiem po stronie, ale nie rejestruję Ŝadnego z drukowanych słów. Jakby wiedząc, co mam na myśli, Farley dodaje: – Damy ci kilka minut, abyś to przeczytała. W międzyczasie przygotujemy niezbędne dokumenty, które pozwolą legalnie wydostać ci się z pracy. – Nie będę mogła chodzić do pracy? Farley kręci głową. – Nie. Pozostaniesz w ukryciu, dopóki wszystkie plany nie będą zabezpieczone i/lub operacja się nie skończy. Jedyni ludzie, którzy znają twoją lokalizację są w tym pokoju. Czy rozumiesz, Ella? Nie zobaczę Andrei? Przypominam sobie, Ŝe to wszystko jest tymczasowe. Kiedy wyciągną Politto z ukrycia, to wszystko się skończy. Przynajmniej przez pozostanie tutaj, mogę być z Benem. Mogę być Ellą Parker.

349

Wciągam drŜący oddech, gdy to wszystko zaczyna do mnie docierać. Ben sprawdza moją reakcję. Poprzez lekkie pochylenie brody, potwierdzam, Ŝe "rozumiem". – Dobrze. – Czy Ben moŜe zostać ze... czy Ben moŜe zostać ze mną? – pytam się nerwowo. – Zostanę z tobą – odpowiada Ben za Farleya. To musi być dyskusyjne. Pomiędzy nimi przepływa napięcie. Farley kiwa głową. – Zostaniesz przeprowadzona do mieszkania na Long Beach, niedaleko oficera Withersa. – Biegnę wzrokiem do Bena, a on nadal patrzy na Farleya. – Jest to nowy budynek, który jest równieŜ bezpiecznym miejscem. Pozostałe apartamenty na twoim piętrze nie są zajęte. Jest tam parking podziemny, portierzy, którzy są z nowojorskiej policji, oficer stacjonujący przy drzwiach od twojego mieszkania i nadzór wideo na wszystkie wejścia, tak byś mogła się czuć bezpiecznie. – Kiedy mam tam jechać? – Dzisiaj. Wyraziłem równieŜ zgodę, aby Ben mógł wziąć twoje osobiste rzeczy. MoŜe spakować wszystko, czego potrzebujesz, a agent dostarczy to do nowej lokalizacji. Moje szaleńczo bijące serce, uspokaja się tylko odrobinę. Omówili to. Będę w pobliŜu Andrei. Nawet jeśli nie mogę się z nią zobaczyć, to będę czuła się komfortowo, wiedząc, Ŝe jest blisko. Będę 350

na plaŜy. Obcy nie będą tu przechodzić. Wiedział, Ŝe te małe szczegóły mi pomogą. W rzeczywistości, gdy postanowiłam zostać, mój chłopak odłoŜył swój niepokój na bok i negocjował wszystkie te małe, nieistotne rzeczy, aby pomóc mi poczuć się lepiej. Gdy spoglądam na niego, ściska moją dłoń i patrzy na Farleya dalej uzgadniając warunki w bezpiecznym domu. Gdybym miała jakiekolwiek utrzymujące się wątpliwości, to teraz by zniknęły. Kocham tego człowieka, który jest przy mnie... i to przy nim jest moje miejsce.

Zdecydowaliśmy, Ŝe gdy Ben pojedzie do naszych mieszkań, zostanę w centrali. Najpierw udał się do siebie i spakował wszystko, czego

potrzebował.

PodróŜ

do

mnie

wymusiła

kilka

rozmów

telefonicznych. Podczas jego nieobecności Farley przyniósł mi kolację, której nie tknęłam. Spotkałam się równieŜ z doradcą, z którym będę się co tydzień kontaktowała telefonicznie. Farley wyjaśnił, Ŝe rzeczywistość bycia Gabriellą Volante tak naprawdę jeszcze mnie nie uderzyła. Ma rację. Jestem tak daleko od niej i od tego Ŝycia, Ŝe jest to nierealne, aby zrozumieć. To dla mnie nic nie znaczy. Równie dobrze mógłby powiedzieć, Ŝe jestem Minnie Mouse.

351

Zabrano mi telefon. Zostanie tutaj w centrali. Nowy, który mi dali, ma zaprogramowany tylko jeden numer na bezpośrednią linię do punktu dowodzenia w sprawie Politto. Mogę odbierać połączenia i smsy z punktu dowodzenia, od Bena, Farleya lub terapeuty. I to wszystko, od nikogo innego. Farley wyjaśnił, Ŝe nie jest to kara, ale jest to z powodu mojego bezpieczeństwa.

Połączenia

wychodzące

mogą

być

nagrywane.

Powiedział, Ŝe to powaŜna sytuacja, a ja muszę nieustannie sobie o tym przypominać, aby uniknąć wpadek. Im więcej z nim siedziałam, tym bardziej się nad nim zastanawiałam. Brak obrączki, wspaniała twarz, piękne ciało, czy ma dziewczynę, która byłaby dla niego wszystkim? Wydaje się tak nieczuły, tak emocjonalnie wycofany. Myślę, Ŝe musi być bardzo oddany swojej pracy. Mimo to, zastanawiam się, czy nie ma dwóch Nicków, tak jak dowiedziałam się, Ŝe było dwóch Benów. Zanim poznałam Bena, nie róŜnił się od Farleya. Teraz istnieje ogromna róŜnica pomiędzy Benem, którego poznałam, a tym Benem, którego kocham obecnie. – Dobra, myślę, Ŝe skończyliśmy. Tak szybko jak Stone, mam na myśli Ben, wróci, zostaniesz przewieziona do nowego domu. Wstaje i posyła mi namiastkę uśmiechu. – Muszę teraz zadzwonić. Przykro mi, Ŝe poznaliśmy się w tak okropnych okolicznościach, ale mam wraŜenie, Ŝe i tak w końcu musielibyśmy się spotkać. Jesteś dla niego priorytetem.

352

Zbiera swoje dokumenty i zostawia mnie samą w pokoju. Słysząc słowa Farleya, utwierdzam się w tym, co juŜ wiem. Wiem, Ŝe jestem dla Bena priorytetem. MoŜe nie byłam jeszcze kilka tygodni temu, ale teraz jestem. Jest to jedna z niewielu rzeczy, którą wiem bez wątpienia. Znam równieŜ swoje uczucia do niego. Moja przyjaźń z Andreą i Robem, osoba, którą jestem w środku, i to w jaki sposób kocha mnie Ben, są moimi wszystkimi pewnymi prawdami. Mój poranny bieg wydaje się, jakby był lata temu. W sześć godzin całe moje Ŝycie zostało wywrócone do góry nogami. Bez Ŝadnego ostrzeŜenia. Kobieta, która mnie wychowała, nie była kimś, kim myślałam, Ŝe jest. Była Ŝoną szefa mafii? Farley zostawił mi teczkę matki, jej prawdziwą toŜsamość i moją. Nie jestem gotowa, aby przeczytać z tego cokolwiek. MoŜe nigdy nie będę gotowa. Wiem, co jest na tych stronach i powinno to być dla mnie bez znaczenia – dla osoby, którą jestem teraz. Tych ludzi juŜ nie ma. To nie jest moja prawda. MoŜe i on dał mi Ŝycie, ale to nie znaczy, Ŝe jestem do niego podobna. Siedzę tutaj, kłócąc się sama z sobą i przekonując się, Ŝe moja reakcja jest normalna. Mam tak bardzo rozproszone myśli. Dyskutuję w kółko, nie mogąc się skupić. Chwilę temu zastanawiałam się, czy Farley jest z kimś związany. Z westchnieniem opuszczam głowę na złoŜone ręce, ulegając wyczerpaniu, które powoli przejmuje nade mną kontrolę. Czuję się tak bardzo zmęczona.

353

– Hej – mówi Ben od drzwi. Podnoszę głowę, aby zobaczyć go opierającego się o framugę z załoŜonymi rękoma i seksownym uśmieszkiem na twarzy. Powoli podchodzi i siada obok mnie. – Wszystko dobrze? – Teraz juŜ tak. – Nic nie zjadłaś. – Nie wygląda wcale na przekonanego. – Ella, nie kłam. Chcę, Ŝebyś była szczera na temat wszystkiego, co czujesz. – Nie kłamię. Jestem zmęczona, to wszystko. – Ella. – To duŜo do udźwignięcia. Być moŜe jeszcze mnie to nie uderzyło. Czy to dziwne, Ŝe czuję się, jakbyśmy mówili o kimś innym? Nie czuję Ŝadnego przywiązania do... – Szukam słów, których chcę uŜyć. Zamiast tego wskazuję w kierunku teczki, leŜącej na stole. – To nie ja – dodaję ponownie speszona myślami. – Tylko jednego jestem pewna. Kocham cię. – Ja teŜ cię kocham. – Pochyla się bliŜej, by mnie pocałować. – Nigdy nie pozwolę, Ŝeby cokolwiek ci się stało, Ella. Obiecuję ci.

354

Rozdział 31 Ben

Ella porusza się po mieszkaniu w oszołomieniu. Nie jest ono duŜe, wielkością bardzo podobne do apartamentu Andrei i Roba. Mebli jest niewiele, za to są nowe i klasyczne. Ma tu wszystko, czego potrzebuje. W sypialni znajduje się balkon z widokiem na ocean. Przy ścianie stoi niewielka bieŜnia elektryczna. MoŜe nie być w stanie biegać po plaŜy, ale chociaŜ będzie mogła na nią popatrzeć, tak jak lubi to robić. Na wprost przesuwanych drzwi balkonowych ustawiono łóŜko. W kącie znajdują się nasze walizki. Przy otwartym balkonie moŜna poczuć niesiony przez wiatr zapach oceanu. – Bardzo miło – przyznaje. Odwraca się i uśmiecha nieśmiało. – Mam poczucie winny za to, Ŝe mi się tu podoba. – Wiedziałem, Ŝe ci się spodoba. – Wskazując na okno, mówię: – Będziesz mogła oglądać z łóŜka wschód słońca. Podchodzi bliŜej, obejmując mnie. – Wiem, Ŝe się starałeś, aby ten koszmar był dla mnie jak najbardziej moŜliwy do zniesienia. Dziękuję. – Ella, aby pomóc FBI złapać mordercę, poświęcasz w jakimś sensie swoje Ŝycie. Jest to najmniejsza rzecz, jaką mogą dla ciebie zrobić. Ja im tylko o tym przypomniałem.

355

– To więcej niŜ starania FBI, by było mi wygodnie. To wszystko twoja zasługa. – Wspina się na palce i mnie całuje. – Wiele to dla mnie znaczy. – Ty dla mnie wiele znaczysz. Rozpakowujemy się w spokoju i rozmawiamy o wspomnieniach, jakie zgromadziła, zwiedzając z matką małe miasteczka na przylądku w Nowej Anglii. Odwiedziły tak wiele miejsc, a kaŜde ma swój niepowtarzalny klimat. – Dopóki nie przeniosłem się do Nowego Jorku, nie widziałem plaŜy. – Ben, to jest przestępstwo samo w sobie. – Na jej twarzy pojawia się refleksja. – Co lubiłeś, gdy byłeś nastoletnim chłopcem z szalejącymi hormonami? Byłaby między nami taka sama chemia, gdybyśmy spotkali się lata temu? – Absolutnie – przyznaję. – Zdecydowanie zauwaŜyłbym cię w szkole. Jesteś w moim typie. Pewnie zabrałbym cię na bal, tylko po to by zarezerwować pokój w hotelu, mając nadzieję, Ŝe moŜe potem mi się poszczęści. Poszlibyśmy na randkę i pewnie chciałbym dać ci parę klapsów, gdybyś była utrapieniem. Ale w końcu nie mam wątpliwości, Ŝe byśmy się w sobie zakochali. Chichocze i się zgadza. Kiedy nareszcie jesteśmy zadomowieni i leŜymy zamyśleni na łóŜku, ona chce się kochać. – Ella. 356

– Proszę? Potrzebuję cię. Nigdy nie potrafię jej odmówić. Nawet gdy kocham się z nią powoli, to martwię się, Ŝe wykorzystuje to połączenie, aby pozbyć się swojego bólu. Nawet wtedy, gdy jej głos brzmi sennie, gdy mówi, Ŝe mnie kocha, tuli się do mego boku i zasypia, to obawiam się, Ŝe unika rzeczywistości. Kiedy tak śpi obok mnie, nie mogę nic na to poradzić, ale martwię się jej reakcją na cały ten bałagan. Po prostu nie była ona normalna. Od momentu ataku paniki i omdlenia, nie wykazała Ŝadnych innych oznak niepokoju. Nie dlatego, Ŝe chcę, aby tak było. Obawiam się tylko, Ŝe je tłumi, a to pogorszy jej późniejsze ataki, koszmary i PTSD15. Zasugerowałem, Ŝeby rozmawiała z terapeutą więcej niŜ tylko raz w tygodniu. Zrozumiała, o co mi chodzi, ale uparcie powtarzała, Ŝe wszystko jest w porządku. Dlaczego w kryzysie miałaby być mniej uparta? Odkąd się w niej zakochałem, to od dłuŜszego czasu moje demony juŜ mnie nie straszą. Myślę, Ŝe moja podświadomość jest zajęta, ale takŜe serce i umysł. Jestem zbyt zaabsorbowany, kochający, zaniepokojony i myślący o Elli. Próbowałem postawić się na jej miejscu. Gdybym się dowiedział, Ŝe nie jestem tym, kim myślałem, Ŝe jestem i zamiast tego byłbym synem szefa mafii, jak bym się poczuł? Wyjaśniła, Ŝe ma wraŜenie, iŜ jest oderwana od osoby, którą się urodziła. Myślę, Ŝe potrafię to zrozumieć. Czy jeśli nagle ktoś podsunąłby mi pod nos kartkę,

15

PTSD – zespół stresu pourazowego.

357

twierdząc, Ŝe jestem kimś innym, to czy nagle byłbym tą osobą? Dobrą czy złą? Nie byłbym. RównieŜ dla mnie nic by to nie znaczyło. Nawet gdyby odpowiedzi zostały ujawnione, nie sądzę, by mnie to poruszyło w najmniejszym stopniu. Choć do końca nigdy nie moŜna być pewnym, jak by się zareagowało w takiej sytuacji. Wiem jedno, będę tu dla niej, aby szok spowodowany prawdą ostatecznie nie zmienił tego, kim tak naprawdę jest Ella Parker. UwaŜam, Ŝe rozmiar tej sytuacji nie dotarł jeszcze do niej, bo nie ma pojęcia, kim był jej ojciec. Farley podał jej wszystkie ustalone fakty, dotyczące jej pochodzenia. Ale do tej pory nie otworzyła teczki, która złowieszczo leŜy w salonie na stole. Wyznała, Ŝe gdyby przeczytała fakty na temat swoich rodziców i zapoznała się z tym, kim byli, to mogłoby to spowodować połączenie, którego nie chce mieć. Są dla niej obcy i chciałaby nadal Ŝyć z wyobraŜeniem, Ŝe Virginia Parker była nastolatką, która uciekła z domu, aby mieć swoje jedyne dziecko. Całkowicie rozumiem jej sposób myślenia, ale prędzej czy później będzie musiała zmierzyć się z prawdą, a kiedy to zrobi, wesprę ją

emocjonalnie.

Nikczemna

historia

jej

rodziny

ostatecznie

spowodowała koniec istnienia mojej. Jak mógłbym nadal być niechętny, nienawidzić i gardzić człowiekiem, który stworzył miłość mojego Ŝycia? Oboje mamy jakąś wraŜliwość i musimy wspólnie poszukać rozwiązania dla tej sytuacji. Ona musi się pogodzić z tym, kim jest i skąd pochodzi. Ja muszę się pogodzić z nienawiścią, którą przez tak wiele lat było wypełnione moje serce. 358

Oczywiście nie winię jej za to, co się stało z moimi rodzicami. Jest to wyłączna wina mojego ojca i Politto. Moja potrzeba zemsty na Politto się nie zmieniła. Ja ją tylko podtrzymuję, bo teraz pragnę sprawiedliwości juŜ nie tylko dla swojej rodziny, ale jeszcze bardziej pragnę jej dla Elli. Ella wie teraz o mojej nienawiści. Wie, dlaczego mój ojciec zabił matkę i dla kogo to zrobił. Wie, Ŝe decyzja mojego ojca tylko mnie utwierdziła w niechęci do niego i urosła do nienawiści, którą dźwigałem ze sobą przez dekadę. Obawiam się, Ŝe ze względu na mnie będzie unikała swojej przeszłości. Myśli, Ŝe przyznając się do tego, kim jest, stanie się tym, czego ja nienawidzę. Nie moŜe być dalej od prawdy. Nie ma nic wspólnego z wrogością, którą noszę głęboko w środku. Gdy ją teraz trzymam, to tak bardzo chciałbym usunąć to wszystko, co zostało dziś na nią zrzucone. Myślenie, Ŝe nieznajomość prawdy nie moŜe cię zranić, moŜe być fałszywym poczuciem bezpieczeństwa. Nie obchodzi mnie, czy się oszukuję w tej sytuacji, czy nie. Nie ma na ziemi takiej osoby, która mogłaby mnie przekonać, Ŝe byłoby Elli lepiej, gdyby nigdy się nie dowiedziała o sobie prawdy. Jej ciepłe, nagie ciało spoczywa na mnie. Mruczy i szarpie się w moich ramionach. Mocniej ją przytulam i całuję w głowę. Kiedy się opanowuje, otwiera oczy. – Jestem tutaj, Ella. – Szybko oddycha, gdy trzymam ją w ramionach, ale poza tym nic nie mówi. Czuję bicie jej serca. – Co to było? Powiedz mi.

359

– Ten sam sen. Ten, w którym widzę, jak moja matka ginie. – Patrzy na mnie ze strachem. – Ostatnio wszystko jest takie samo jak tamtej nocy, z wyjątkiem tego, Ŝe to jesteś ty. LeŜysz na podłodze i krwawisz z tej samej rany, co moja matka. – Wodzi oczami po mojej twarzy i chwyta mnie mocniej. – To tylko sen. Jestem tutaj. Nic mi się nie stało. – Ben, tak się boję. – Wiem kochanie. Nie bój się. – Chwytam ją za brodę, aby utrzymać jej skupienie na mnie. – Jestem twoim Supermanem. – DraŜnię się. – Tylko nie proś mnie, bym załoŜył niebieskie rajstopy i pelerynę. Uśmiecha się ze znuŜeniem, ale uśmiech nie dosięga jej wzroku. Swój strach przerzuca na mnie. – Jesteś głodna? – śałośnie staram się zmienić temat. – A która jest godzina? – Myślę, Ŝe dochodzi dwudziesta. Spałaś jakąś chwilę. – Nie musisz wrócić do biura? – Nie, do rana mam luz. Nigdzie nie wyjdę przez całą noc. – Układa się na mnie i czuję, Ŝe się nieznacznie uspokaja. – Za kaŜdym razem kiedy wyjdziesz, będę przeraŜona. – Jest skupiona wyłącznie na moim bezpieczeństwie. – Chcę, Ŝebyś mi coś obiecał. – Cokolwiek zechcesz. 360

– Proszę, wysyłaj mi jakiś sygnał, wiadomość, coś co mi powie, Ŝe u ciebie jest w porządku. Rob wysyła Andrei... – XO. Wiem. Kiedyś zjechałem go za to. Nigdy się do tego nie przyznam, ale skradnę jego pomysł. Kiwa głową przy mojej piersi. Czuję na skórze jej ciepłe westchnienie ulgi. – Gdy dostanę od ciebie coś takiego, obojętnie kiedy będziesz mógł to wysłać, to poczuję się lepiej. – Obiecuję. Kiedy tylko będę mógł. Spogląda przez przesuwne drzwi, które prowadzą na balkon. Jest ciemno i trudno powiedzieć, gdzie kończy się niebo, a gdzie zaczyna ocean. Jedynie fale uderzające o piasek wskazują na to, Ŝe jesteśmy na plaŜy. – Nigdy mnie nie znudzi obserwowanie tego. – Jeśli nie zamkniemy Ŝaluzji, słońce obudzi nas jak świecąca prosto w twarz latarnia. Chichocze uroczo. – Nie miałabym nic przeciwko, gdybym kaŜdego dnia była budzona w ten sposób. Tylko jedna rzecz uczyniłaby ten piękny widok jeszcze lepszym. – CóŜ to? Spogląda na moją twarz i dodaje:

361

– Oglądanie tego razem z tobą. Kładę się na plecy, wciągając ją na siebie. – Da się to zorganizować. Jej usta aŜ się proszą, aby je pocałować, więc to robię. O to samo proszą się jej wypieki na policzkach i jej zadarty nos, i jej jedwabista szyja. Całuję je wszystkie. Jej róŜowe sutki twardnieją pod moim wzrokiem. Oczywiście je takŜe muszę pocałować. Energia pomiędzy nami jest namacalna. To połączenie, które czuję, odkąd pocałowałem ją pierwszy raz. Nie zanikło, ani się nie osłabiło. Nadal jest tak silne i tak potęŜne, jak za tym pierwszym razem. To jest ta energia, która zmieniła mnie jako osobę. Nigdy z nikim nie miałem takiego połączenia. Drwiłem wręcz, gdy ludzie twierdzili, Ŝe czuli takie połączenie ze swoimi partnerami, z Robem włącznie. To wszystko było dla mnie stekiem bzdur. Takie głupoty nie przytrafiały się takim facetom jak ja. Kurwa, czy wyglądam teraz jak idiota? Nie tylko to się stało, to połączenie mnie pokonało. – Ben? – Tak kochanie? – Potrzebuję cię. – Bez ostrzeŜenia powoli osuwa się po mojej długości, biorąc mnie w siebie centymetr po centymetrze. Czy jestem dupkiem, pozwalając jej to zrobić, pozwalając jej uniknąć strachu poprzez seks?

362

Mój wewnętrzny konflikt nie zmniejsza poŜądania, które odczuwam, ani potrzeby, aby być w jej wnętrzu. Ekstaza na jej twarzy mnie przytłacza. Nigdy mi się nie znudzi oglądanie jej twarzy, kiedy się kochamy. Emocje przekształcają jej wspaniałe rysy w coś jakby anielskiego, w nieziemską urodę. Nie mogę jej tego odmówić, nawet jeśli jest to dla niej mechanizm radzenia sobie z tą sytuacją. Przesuwam rękoma w dół jej pleców, umieszczając je nad zakrzywieniem tyłka, aby trzymać ją nieruchomo. Wstrzymuje oddech, kiedy przesuwam się pod nią, zwiększając siłę i prędkość z kaŜdym pchnięciem. Włosy jej opadają i tworzą wokół nas kurtynę, blokując widok na wszystko inne poza naszymi twarzami. Jedyne dźwięki to nasze dyszenia i jęki. Jej piersi są tak blisko. Z minimalnym ruchem łatwo wciągam w usta jej sutek i ssę skutecznie. Im więcej go zasysam, tym głośniejsza się staje. Odchyla moją głowę, aby mnie pocałować, wsuwając mi język w usta. Z tą samą siłą zasysam teraz jej język. Wędruję rękoma po jej plecach i ramionach. Gdy napięcie staje się nie do zniesienia, obejmuję ją, aby wyeliminować między nami jakąkolwiek przestrzeń. Nos w nos, usta przy ustach, patrzymy sobie w oczy, gdy przyjemność tworzy się z samego bycia głęboko wewnątrz niej, powodując, Ŝe oddechy nam się urywają, a serca biją gorączkowo. Dochodzi pierwsza. Wygina swoje ciało i się uspokaja, a następnie utrzymuje tę pozycję praktycznie bez ruchu. Z wyjątkiem krótkich oddechów, które uwalnia chaotycznie, z wyjątkiem cipki kurczącej się wokół mnie, nie porusza się w ogóle.

363

To jak zaciska się na mnie, powoduje, Ŝe dochodzę gwałtownie. Moja reakcja jest przeciwna do jej. Szarpię nogami z kaŜdym zrywem, powodując skurcz mięśni. Palcami chwytam ją za skórę, dopóki jedno końcowe pociągnięcie, jedno ostatnie chrząknięcie nie kończy tego wszystkiego. Oczy puchną jej od łez, gdy patrzy na mnie. – Co się stało, kochanie? – pytam z niepokojem. – Dlaczego płaczesz? – PoniewaŜ cię kocham – mówi względnie rzeczowo. – Tak bardzo, Ŝe to mnie przeraŜa. – Nie bój się. Jestem tutaj. Zawsze tu będę.

– Jeśli zamierzasz w ten sposób codziennie odprawiać mnie do pracy, to będę musiał ustawiać budzik dwadzieścia minut wcześniej. Zatrzymuje mnie w drzwiach od mieszkania. Palcami trzymając kurczowo za dół mojej koszuli. Za kaŜdym razem, gdy całuje mnie na poŜegnanie, dodaje: – W porządku, będę mieć dobry dzień. – Zarzuca mi ręce wokół talii, Ŝeby ponownie rozpocząć cały ten proces. Nie ma to nic wspólnego z jej poczuciem braku bezpieczeństwa. To wszystko wiąŜę się dla niej z moim bezpieczeństwem. 364

– Kochanie, naprawdę muszę juŜ iść. – Wiem. Przykro mi. – Z ostatnim pocałunkiem mówi: – No idź. Zanim przypnę cię kajdankami do łóŜka, a klucz wrzucę do oceanu. – Hmm. – Kontempluję jej groźbę. – To mnie nie zmusi do wyniesienia się stąd. – Przepraszam. – Kolejny pocałunek, kolejny uścisk, i kolejny pocałunek. – Kocham Cię. Proszę, proszę, uwaŜaj na siebie. – Kolejny pocałunek. – I nie zapomnij o XO. – Kolejne przytulenie. – Kocham cię. – Kolejny pocałunek. – Koniec. – Podnoszę ją i wnoszę około metr w głąb mieszkania, a następnie pędzę do drzwi. Gdy są juŜ zamknięte, Ŝądam przez nie. – Przekręć zamek. Kocham Cię. Chichocze, a ja słyszę trzask zamykanego zamka. – TeŜ cię kocham. Na korytarzu otrząsam się z trybu Elli i przechodzę do trybu policjanta. – Hej. – Pozdrawiam straŜnika pod jej drzwiami. Kiwa głową i uśmiecha się. – Miłego dnia. – Dzięki – odpowiadam. Jak mogę na to inaczej odpowiedzieć? śe Ŝyczę mu wspaniałego dnia, kiedy stoi pod drzwiami mojej dziewczyny przez wiele godzin, chroniąc ją przed mafią? Pieprzyć moje Ŝycie. 365

Dziś nie będzie zabawy. Obawiam się i jednocześnie troszczę o szczegóły, które naleŜy rozwiązać. Im szybciej plan zostanie stworzony, tym szybciej będzie moŜna go wdroŜyć. W windzie spoglądam w górę na zamontowaną kamerkę bezpieczeństwa, która dostarcza dane bezpośrednio do centrali. Przyglądam się teŜ pozostałym czterem umieszczonym w róŜnych zakątkach

holu,

z

których

kaŜda

wychwytuje

inny

skrawek

przestrzeni. Przy biurku pracuje jakiś agent. Nazywa się Grunn, czy Grubb? Nie pamiętam. Nie mogę tego uporządkować w głowie. Powinienem ich poznać i nauczyć się ich nazwisk. Ochraniają najwaŜniejszą osobę w moim Ŝyciu. Moje nijakie, kompaktowe auto z wypoŜyczalni znajduje się w garaŜu. Nienawidzę prowadzić. To jedna z najlepszych rzeczy, gdy mieszkasz w Nowym Jorku. Nie ma potrzeby, by w ogóle prowadzić. Dzisiaj mogłem się zabrać z Robem, ale jeśli musiałbym się urwać do domu w jakimkolwiek momencie, to nic nie moŜe mnie spowalniać. Rob powiedział Andrei, Ŝeby nie wariowała z tym wszystkim. Ona nie zna szczegółów. Powiedział jej, Ŝe morderca matki Elli ma powiązania z mafią. Nie wyjaśnił, kim jest Ella. Kiedy przyjdzie czas, to będzie to Elli prawda do opowiedzenia. Ella przechodzi w domu "rehabilitację" po nagłej operacji. To historia krąŜąca w ich biurze. Za jakiś czas docieram do biura. Bardzo potrzebuję kofeiny. Wysyłam do Elli tego smsa XO, dodając równieŜ "Kocham Cię", i idąc do sali odpraw, zabieram kilka filiŜanek kawy. Farley, gdy trzyma

366

nas w zamknięciu, nie zapewnia jedzenia ani picia. A ja potrzebuję tego, aby dotrwać do pierwszej przerwy. Kilku agentów juŜ tu siedzi, czekając na rozpoczęcie. Będzie ich około kilkunastu siedzących wokół „stołu burzy mózgów”. – Jak ona się czuje? – pyta Farley, kiedy siadam przy stole. – W porządku. Niewiele minut po mnie wchodzi Rob, niosąc swoją tacę z kawą. Nasz wzrok się spotyka, a on się uśmiecha. Moglibyśmy się podzielić, ale nie zrobimy tego. Siada obok mnie i pyta: – Czy z nią wszystko w porządku? – O dziwo w porządku. Opowiem cię później. – Dobra, zaczynajmy. Politto. – Farley wskazuje na twarz skurwiela na tablicy. – Celem jest zakpienie z Politto. Jest pewny siebie i niezwycięŜony. Został sfotografowany, uśmiechając się prosto w kamerę, która go wyłapała. To skurwiel, który myśli, Ŝe jest ponad prawem, i Ŝe je przechytrzy. Tak więc, w jaki sposób moŜemy złapać go na przynętę? Ella, oto w jaki sposób, moŜemy to zrobić, myślę sobie. Nagle kawa zaczyna mieć dla mnie kwaśny smak w ustach. Farley wskazuje na Razzo. – Razzo chce się wycofać. Politto mu nie pozwoli. – Farley nawiązuje ze mną krótki kontakt wzrokowy, zanim odwraca się do nas plecami. – Razzo wie, gdzie jest pani Volante.

367

Rob zerka w moją stronę, a ja siedzę na swoim miejscu, kipiąc ze złości. To jest niemoŜliwe. Nie mogę tu siedzieć, omawiając handel moją dziewczyną za tę szumowinę. śałuję, Ŝe nie posłuchałem Roba miesiące temu, kiedy zaczęło się to całe gówno i nie wycofałem się z tej sprawy. Nie byłem wówczas z Ellą, dopiero co ją poznałem. Gdybym nie był zaangaŜowany, czy ona byłaby teraz w tej sytuacji? Nie ma sposobu, aby się tego dowiedzieć. MoŜe byłaby w znacznie gorszej sytuacji, jeśli byłaby na radarze Pollitto, a niekoniecznie FBI. Nie mogę teraz grać w grę "co jeśli". To strata energii. Czasami jakiś agent robi idiotyczną sugestię, której od razu kładę kres. Puścić anonimowo w obieg zdjęcie Elli. Spowodować na jednej z jego siłowni nagły wypadek z udziałem Elli. Sfabrykować historię i dostarczyć ją do Razzo, tak by Smyth ujawnił Politto miejsce pobytu Elli w zamian za dogadanie się z ławą przysięgłych. Pieprzeni kretyni. Ostatnia propozycja, aby Ella skontaktowała się z Politto, twierdząc, Ŝe ma dysk z dowodami przeciwko niemu, w którego posiadaniu była jej matka, zmusza mnie bym wstał i wyrzucił z siebie: – Czy ty sobie, kurwa, Ŝartujesz? – mówię bezpośrednio do tego, który to zasugerował. – Stone. Piorunuję Farleya wzrokiem i siadam ze złością, denerwując się tymi dupkami i ich brakiem wraŜliwości na całą tę sytuację.

368

Mija kilka godzin, a my nadal zmierzamy do nikąd. Farley zarządza przerwę na lunch, prosząc mnie i Roba, abyśmy pozostali. – Musisz się, kurwa, uspokoić. – Wskazuje na mnie palcem, jakbym był dzieckiem. – W tym pokoju nie jesteś jej chłopakiem, jesteś policjantem! Rozumiesz mnie? – Tak. – To dobrze. Ściągnąłem waszą dwójkę dlatego, Ŝe jesteście najlepsi w mieście. Musisz w to wejść i myśleć jak policjant, a nie jak jej facet. Ma rację. Swoją postawą nie pomogę nikomu. – Znam zasady. To się nie powtórzy. – W porządku. – Gwałtownie wybiega z pokoju, zatrzaskując za sobą drzwi. Rob patrzy na mnie ze współczuciem, ale się nie odzywa. – Czuję się, jakbym ją dosłownie wystawił przed pluton egzekucyjny. Frustracja to niedopowiedzenie. Jestem duŜo bardziej niŜ sfrustrowany. – Wiem. Ale musimy myśleć, jak policjanci, a nie jak dwóch ludzi, którzy ją kochają i nie chcą jej krzywdzić. W szczególności to ostatnie nie uratuje jej Ŝycia. – Odczekuje kilka sekund, aby zatopić się w swoich słowach. – Ben, musisz być jej Supermanem.

369

Rozdział 32 Ella

Pierwszy dzień jako więźnia FBI, a jestem juŜ gotowa chodzić po ścianach. Czuję się, jakby Ben wyszedł kilka dni temu. Jestem śmiertelnie znudzona. Ta sprawa dotyczy mnie bezpośrednio. Powinnam być z nimi w tym pokoju odpraw, omawiając losy Politto. Siedzę tak na tej malutkiej kanapie, naprzeciwko małego stolika, na którym leŜy złowieszczo CHOLERNIE WIELKA teczka z historią mojego Ŝycia, i wgapiam się w to paskudztwo. Wyzywa mnie, bym ją przeczytała. Szydzi ze mnie. I wygrywa.

370

Rozdział 33 Ben

– Podsumujmy. Politto zna Gabriellę. – Farley przestaje chodzić i mówi: – Od teraz mówimy o niej Gabriella Volante, która nie ma Ŝadnego połączenia z Ellą Parker. – Powraca do symulacji i kontynuuje: – Politto wie jedynie, Ŝe Gabriella przeŜyła atak, to wszystko. Kiedy Regina została zamordowana, Razzo w Ŝaden sposób nie nawiązał kontaktu z Gabriellą. MoŜemy przypuszczać, Ŝe Ŝyje ona tylko dlatego, iŜ Politto nie zna jej nowej toŜsamości. – Farley omiata twardym spojrzeniem pokój, zanim zatrzymuje wzrok na mnie. Krew aŜ krzepnie mi w Ŝyłach. Chcę być przy tym tego dnia, jak zakują tego skurwiela w kajdanki z tyłu radiowozu albo go rozstrzelają. Ja chciałbym być tą osobą, która wyślę go do piachu. – Frank Politto. – Farley wskazuje na twarz skurwiela. – Wie, Ŝe juŜ nie Ŝyje. Powiedział, Ŝe nie ma wątpliwości, iŜ jego wuj będzie musiał go zabić w chwili, gdy zostanie skazany i osadzony w więzieniu. Spieprzył zbyt wiele razy. Jeśli byśmy go nie aresztowali, byłby zdjęty juŜ teraz. Wykorzystamy poczucie zagubienia Franka. Załatwimy mu ugodę z obroną, w zamian za zeznania przeciwko jego wujowi. Byłby chroniony podczas procesu i wciągnięty do programu, po skazaniu Politto. – Jeśli zostanie skazany – mówi głośno jeden z pracowników biurowych. 371

– Kiedy. – Poprawia go Farley z morderczym spojrzeniem, zanim kontynuuje. Odwraca się twarzą w stronę siedzących. – Frank co miesiąc składa Politto zestawienie o ściągniętych czynszach z nieruchomości Razzo. Poprzez swojego adwokata, Frank przekaŜe Politto, Ŝe jest jedna nieruchomość, którą Razzo polecił Frankowi ignorować. Podstawimy agentkę podobną z wyglądu do Gabrielli,

a

mieszkającą

w

nieruchomości

Razzo.

Teraz

gdy

rozmawiamy, ona właśnie się wprowadza. To na wypadek, gdyby Politto

obserwował

przez

jakiś

czas,

nim

zaatakuje.

Razzo

skontaktuje się z aliasem Gabrielli, organizując dla nich tylko jedno spotkanie. Będzie ono poŜegnaniem, zanim Razzo odeślę Gabriellę w miejsce, które zapewni jej bezpieczeństwo. Jedyne co nam pozostało do omówienia to data tego spotkania i upewnienie się, Ŝe Politto teŜ się pokaŜe. Potrzeba nam osiem godzin, by opracować, dobrze przemyślany krok po kroku, plan. – Minicentrum dowodzenia zostanie ustanowione w wolnej sypialni z dwudziestoczterogodzinnym monitorowaniem wszystkich wyjść zewnętrznych w tym miejscu. Jeśli Politto postanowi uderzyć w nocy, będziemy czekali. – Farley wraca do tablicy, patrzy na zdjęcie Razzo i mówi: – Pytania? Pokój wybucha i wszyscy zaczynają dyskutować na raz. Farley zwraca się do o spokój. Rob pochyla się ku mnie i pyta: 372

– Pasuje ci to? – A mam jakiś, kurwa, wybór? – Ben, to jest dobry plan. Pozostanie bezpieczna. Nigdy jej znajdzie. Moja logika podpowiada mi, Ŝe ma rację, ale serce ma to w dupie. – Są jeszcze rzeczy, które mogą pójść nie tak, Rob. Pokładamy nasze zaufanie w bandzie pieprzonych morderców, oczekując od nich, Ŝe doprowadzą nas do innego mordercy. – Farley wie, co robi. Rozglądam się uwaŜnie po pokoju. Ci wszyscy agenci znaleźli się tutaj w jednym celu. Farley dobrał starannie kaŜdego z nich. Zgadzam się, Ŝe reputacja Farleya wyprzedza jego samego, ale jeśli o mnie chodzi, to jedynym niezawodnym planem jest wrzucenie Elli na łódkę i odpłynięcie gdzieś daleko stąd na zawsze. Pomieszczenie jeszcze wibruje wszystkimi innymi rozmowami pojawiającymi się w tym samym czasie. Szybko wyciągam telefon i piszę jej XO, zastanawiając się, co robi sama w tym mieszkaniu. MoŜe nie być jej łatwo. Być moŜe z perspektywy czasu, nie był to wcale dobry pomysł, aby wybrać miejsce na plaŜy. To jakby związać dziecko pośrodku sklepu ze słodyczami. W skroniach narasta mi pulsujący ból głowy. Jestem psychicznie wyczerpany i przeraŜony. Ta kombinacja sprawia, Ŝe chcę zostawić to wszystko za sobą i zacząć od nowa. Powinienem był mocniej próbować 373

ją przekonać, Ŝe wyjazd byłby właściwy. Kiedy tu jestem, mój mózg pracuje w godzinach nadliczbowych w tej sprawie. Kiedy jestem z Ellą, mój mózg teŜ pracuje w godzinach nadliczbowych, skupiając się na chronieniu jej w kaŜdy moŜliwy sposób. Chciałbym mieć to juŜ za sobą. Chciałbym być z nią w normalny sposób, a nie stale oglądać się za siebie, obawiając się o jej Ŝycie na wszelkie sposoby. śyję tak na co dzień. Nie chcę tego dla niej.

Do czasu, gdy w końcu docieram do niej, jest dobrze po ósmej. – Kochanie? – wołam, kiedy nie widzę jej w mieszkaniu. – Tutaj – mówi z balkonu. Siedzi na szezlongu, okryta kocem, wpatrując się w ocean. BoŜe, jak za nią tęskniłem. Jestem bardzo spięty, ale gdy tylko ją widzę, węzły w mojej szyi i plecach powoli się rozluźniają. Pochylam się ku niej do pocałunku, zanim unoszę jej nogi i kładę sobie na kolanach, gdy siadam na krawędzi szezlongu. Nawet w ciemności widzę na całej jej twarzy to samo napięcie, które sam noszę. Wygląda na wyczerpaną i pokonaną. – Nic ci nie jest? Wzrusza ramionami i mówi: – Nie bardzo. 374

– Porozmawiaj ze mną. – Przebywanie tu przez cały dzień, kiedy nie ma się nic do roboty oprócz myślenia, jest o wiele trudniejsze, niŜ się spodziewałam. – Delikatnie zakładam jej kosmyk włosów za ucho. Pochyla się do mojego dotyku i zamyka oczy. – Tęskniłam za tobą. – Nie masz pojęcia, jak ja bardzo tęskniłem. A mogłem się tylko zastanawiać, co robisz i czy wszystko jest u ciebie w porządku. Nie cierpię nie móc rozmawiać z tobą, kiedy tylko zechcę. Czy ktoś cię dzisiaj sprawdzał? – Tak. Chuck zapukał do drzwi, aby dać mi znać, Ŝe przejmuje słuŜbę nocną i dzwonił raz Farley. – Dzwonił? Kiedy? – Około godziny temu. Gdy byłem w drodze do domu? Ta myśl trochę mnie wkurza, choć nie powinna. Ściąga nogi z moich kolan i krzyŜuje je pod sobą, aby zmniejszyć dystans między nami. – Ben, czytałam tę teczkę. Wiesz to wszystko, prawda? – pyta cicho. Biorę jej rękę w swoje dłonie. – Tak, kochanie. Wiem to wszystko.

375

Nawet w ciemności widzę szklisty dowód łez, zbierających się w jej oczach. Przypuszczałem, Ŝe widać było w jej oczach napięcie i stres, ale tak naprawdę był to ból. To ma sens. Zajrzała w swoją przeszłość, więc zna teraz rzeczywistość. Prawdopodobnie strach krąŜy w jej Ŝyłach. – Zabił ludzi, Ben. Zrobił przeraŜające rzeczy. Jak matka mogła kochać kogoś takiego? Nie była jednak taką osobą, za jaką ją uwaŜałam. – Łzy stałym strumieniem zaczynają spływać jej po twarzy. Gdy je wycieram, w to miejsce pojawia się jeszcze większa ich ilość. – Całe moje Ŝycie było kłamstwem. – Ella, kobieta, która cię wychowała była prawdziwa. Ona cię kochała. Dała ci wspaniałe Ŝycie. Nic z tego nie zostało sfabrykowane. Twoja toŜsamość moŜe być fałszywa, ale Ŝycie było prawdziwe. – Po ślubie tolerowała jego zachowania. – Nie masz pojęcia, dlaczego za niego wyszła. MoŜe nie miała wyboru. Marszczy brwi w grymasie. – Myślisz, Ŝe zmusił ją, by za niego wyszła? – Tego moŜemy się nigdy nie dowiedzieć. Sądzę, na podstawie twoich opowieści o matce, Ŝe miała dobre serce. Chciałbym wierzyć, Ŝe albo została zmuszona, albo nie wiedziała, kim był prawdziwy Angelo Volante, do momentu aŜ było za późno.

376

Ucieka jej maleńkie westchnienie, gdy wciąŜ ociera łzy. Nie mam pojęcia, czy mój scenariusz jest prawdziwy. Jeśli dając jej fałszywe poczucie prawdy, pomogę jej w ten sposób, to wchodzę w to. Nie ma moŜliwości, aby dowiedzieć się tak naprawdę, co wydarzyło się ponad dwadzieścia lat temu. MoŜe nigdy się tego nie dowiemy. Milczy przez chwilę, patrząc ponad moim ramieniem na wodę. Nie spoglądając na mnie, mówi: – Jak czytałam to wszystko, to się zastanawiałam, czy mam jakąś rodzina, którą opuściłyśmy? Z tego co wyczytałam, Farley miał rację. Pan Razzo był bardzo blisko z moimi rodzicami. – Przenosi wzrok na mnie i dodaje: – Ben, chcę z nim porozmawiać. – Absolutnie nie. Niedowierzanie szybko zastępuje niecierpliwość. – Dlaczego nie? – Ella, z rozmowy z tym człowiekiem nie wyniknie nic dobrego. – MoŜe przekraczam granicę. MoŜe ona pomyśli, Ŝe to nie jest moja sprawa, ale jest. Ona jest moim priorytetem. – UmoŜliwienie ci kontaktu z takim człowiekiem jak Razzo, nie zakończy niczego. Jeśli juŜ to spowoduje tylko więcej pytań, więcej zamieszania, więcej strachu. – Da mi zamknięcie. PomoŜe mi przejść dalej z pytaniami, które mnie dręczą.

377

– Zapominasz, Ŝe on jest mordercą. Nie jest ciepłym, przyjemnym człowiekiem, którego wyczarować sobie w myślach. Najlepszą rzeczą jaką moŜesz zrobić, to zapomnieć o nim i wszystkim, co się z nim wiąŜe. Kładzie wolną rękę na naszych splecionych dłoniach. – Ben, ja nie musiałabym się o to pytać, ale to wyszło na jaw i teraz kiedy jestem tego świadoma, nie mogę się przed tym ukryć. – Nie mamy pojęcia, ile wie Politto. MoŜemy tylko przypuszczać, Ŝe Razzo jest śledzony, a to załoŜenie nakazuje nam trzymać cię z dala od niego. Przerzuca nogi na drugą stroną stronę balkonu i wraca do mieszkania. – Ella – wołam tuŜ za nią. – Nie chcę z tobą walczyć, Ben. Przykro mi, Ŝe wspomniałam o tym. Obserwuję ją z progu, gdy bierze imbryk. Jest odwrócona do mnie plecami, ma sztywne ramiona, a jej postawa jest nieugięta. Staram się zrozumieć, skąd się wzięło jej Ŝyczenie. Ciągle zapominam wziąć pod uwagę wszystko to, co teraz czuje, to co ją boli. Czując się źle, Ŝe zakończyłem sprawę tak szybko, staję za nią i obejmuję ją w talii. – Przepraszam. Ja tylko staram się ciebie chronić. Opiera głowę na mojej klatce piersiowej i mówi:

378

– Mój Superman. – Odwraca się w moich ramionach, kładąc mi dłonie na twarzy. – Rozumiem, dlaczego czujesz się w ten sposób. Wiem, Ŝe on nie róŜni się od mojego ojca, ani od Politto, czy teŜ od innego przestępcy. Jednak to nie znaczy, Ŝe mogę pominąć fakt, Ŝe ma dla mnie odpowiedzi, których nie będzie miał nikt inny. Jest dla mnie jedynym połączeniem z moją przeszłością. Najprawdopodobniej wysłucham go i pogrzebię wszystko, co mi powie wraz z moimi zmarłymi rodzicami. Jestem w stanie to zrobić. Zamknąć wszystko, aby chronić siebie. Robiłam tak w ubiegłym roku. Nie musisz się o mnie martwić. Ale Ben, muszę to wiedzieć. Zaczynam mówić, ale ona kładzie mi palec na ustach. – Jeśli martwisz się o moje bezpieczeństwo, Farley ochroni mnie wszelkimi środkami, jakie posiada. – Skąd to wiesz? – Powiedział mi. – Rozmawiałaś z Farleyem? – Dzwonił, jak zapoznawałam się ze swoją przeszłością. Tak się po prostu stało, Ben. Nie było to zamierzone, czy z jakąś premedytacją. Złapał mnie w złym momencie, a ja po prostu zadziałałam pod wpływem impulsu. Nie jestem pewien, co denerwuje mnie bardziej. Jej prośba o rozmowę z Razzo, czy fakt, Ŝe rozmawiała na ten temat z Farleyem, nie robiąc tego najpierw ze mną.

379

Odsuwam się od niej nieco, kiedy wyciąga rękę i chwyta mnie za koszulę. – Ben. – Co? – Nie bądź na mnie zły. Wyolbrzymiasz to. – Ja, Ella? Którą część wyolbrzymiam? Twoje zapytanie, które jest głupie i lekkomyślne? Czy moŜe fakt, Ŝe zwierzyłaś się Farleyowi? Który, nawiasem mówiąc, jest zainteresowany jedynie dorwaniem Politto? – Odsuwam jej palce od mojej koszuli. – Potrzebuję świeŜego powietrza. Zanim wychodzę na korytarz, rzucam jej szybkie spojrzenie. Jej wściekły wyraz twarzy nie powinien mnie zaskoczyć. Chuck kiwa głową, kiedy mówię: – Zaraz wracam. – Podchodzi bliŜej do drzwi mieszkania, gdy ja udaję się w kierunku klatki schodowej. Potrzebuję adrenaliny, zbiegam więc po schodach. W połowie drogi na dół Ŝałuję nadmiernej reakcji. Co, do cholery, tak naprawdę mnie niepokoi? Gdy jestem na piasku i odchodzę od naszego budynku, to mnie uderza. Przeszkadza mi wszystko. KaŜda cholerna część tej całej sytuacji mnie niepokoi. Rzucam szybkie spojrzenie na nasz balkon. Gardło mi się zaciska, gdy widzę ją obserwującą mnie. Nawet z tej odległości, która jest między nami, 380

nawet w tej ciemności, intensywność, która łączy nasze oczy, nie moŜe być pomyłką. Dosłownie wiszę na cienkiej nitce. To nitka, która trzyma mnie przywiązanego do tej ziemi, w tej chwili jest naciągnięta i biegnie prosto w jej kierunku. Jeśli się zerwie, spowoduje, Ŝe ona runie razem ze mną. A z kaŜdą mijającą chwilą, czuję, Ŝe jest ona coraz bardziej napięta. Jest niebezpiecznie blisko przerwania.

381

Rozdział 34 Ella

Ten człowiek w przeciągu trzech minut potrafi przemienić mnie w papkę i zagotować we mnie krew. Nawet nie wiem, jak sobie teraz z nim poradzić. Większość par przechodzi przez fazę uczenia się własnej relacji, koncentrując się na sobie, swoich potrzebach i wszystkich zapalnikach trudnych sytuacji. Jest wystarczająco trudno przetrwać w normalnym świecie, aby robić to samo w związkach. Tak wiele do pokonania, i tak wiele wyzwań powoduje, Ŝe pary rozchodzą się, zanim docierają do drugiej fazy. A w tym my, którzy rozwijamy się jako para, będąc jednocześnie w obliczu takiego bajzlu, jaki spotyka się tylko w filmach. Ja mam płacić za grzechy ojca? Czy to moja wina, Ŝe jestem Volante? śe zakochałam się w policjancie, który poświęcił swoją karierę, by zlikwidować tych samych ludzi, z których się wywodzę? W policjancie, który jest nękany przez swoją przeszłość, równieŜ z powodu mojej rodziny? W policjancie, który jest torturowany, poniewaŜ mnie pokochał? Mieszanka chłodnego powietrza z wychłodzoną we mnie krwią powoduje, Ŝe się trzęsę. Powinien tu być ze mną, ogrzać mnie. Zamiast tego jest na plaŜy i dąsa się, idąc powoli wzdłuŜ brzegu.

382

Odległość rozciągająca się fizycznie między nami, jest okrutną metaforą i obrazuje odległość pomiędzy naszymi celami. Jakby czuł moją obecność, odwraca się i patrzy w górę, lokalizując mnie dokładnie w miejscu, w którym stoję i patrzę na niego. Nawet z tych czterech pięter wyŜej, dostrzegam jego grymas, gdy nad czymś rozmyśla. Jesteśmy jak zawieszeni w czasie, jedno obserwuje drugie. Po pełnej minucie, odwraca się, aby pójść dalej. Potrzebuje kilku minut, by pomyśleć. Rozumiem go. Zdaję sobie z tego sprawę. TeŜ często radziłam sobie w ten sposób z kryzysami. Nie jestem w ogóle zmartwiona, Ŝe kiedy się wyciszy i wróci, będziemy mogli omówić to na spokojnie. To co mnie martwi, to jak daleko się posunie, aby postawić na swoim. Myśli, Ŝe mnie chroni, ale ta jego apodyktyczność mnie dusi. Kiedy to się skończy? Czego jeszcze mi zabroni pod pozorem bezpieczeństwa? Moja prośba nie jest wcale tak dziwaczna. Sam Farley powiedział, Ŝe Razzo dołoŜył ogromnych starań, aby chronić moją matkę, aby uszanować Ŝyczenie mojego ojca. Nie chciał mnie skrzywdzić, bynajmniej nie celowo. Poza tym to nie musi być spotkanie twarzą w twarz. Mogłabym porozmawiać z nim przez telefon. MoŜe dlatego Ben tak wariuje. Gdy wróci, wytłumaczę mu, Ŝe nie potrzebuję spotkania, a bardziej jakiegoś kontaktu. Potrzebuję tylko rozmowy z kimś, kto jest w jakiś sposób połączony ze mną. Kiedy wyjaśnię to lepiej, moŜe Ben odpuści. Torturuję się, wiedząc cholernie dobrze, Ŝe jego odpowiedź była uzasadniona. Szczególnie jeśli wziąć pod uwagę, jak blisko był tej sytuacji. Muszę pamiętać, jaki to miało wpływ na jego Ŝycie. Był 383

naraŜony na tego rodzaju obrzydliwości, kiepskie wymówki dla ludzi, o wiele dłuŜej niŜ ja. Moje doświadczenie jest mniejsze niŜ jego pierwszy dzień dorosłości, i mniejsze niŜ to wszystko, co znajduje się w tej teczce pełnej dokumentów. Nadal go obserwuję, jak w blasku księŜyca spaceruje po plaŜy. Swoje szerokie ramiona ma zgarbione, jego postawa wyraŜa poraŜkę. Musi to być dla niego bardzo trudne. – On cię kocha, Ella – mówię głośno do siebie. – On cię kocha. Stłumiony dźwięk wystrzału wpada przez otwarte okno, zwracając moją uwagę w stronę mieszkania. Serce mi się zatrzymuje, gdy kilka sekund później ciało męŜczyzny wlatuje przez moje drzwi. Podświadomość krzyczy we mnie, Ŝe to co słyszałam, to były strzały. On zastrzelił Chucka. Tylko w ten sposób mógł się tu dostać. Otwarte okno powoduje, Ŝe rolety się poruszają, momentami utrudniając mi widok. Przyciskam się do boku budynku, aby ukryć się w cieniu. Mój wzrok błyskawicznie przeskakuje między intruzem a Benem będącym daleko na plaŜy. Jeśli głośno go zawołam, to się odsłonię. Element zaskoczenia jest jedyną rzeczą, której mogę teraz spróbować. Całe moje ciało obejmuje drŜenie, powodując, Ŝe się trzęsę, a to uniemoŜliwia mi normalne oddychanie. Muszę się skupić, muszę się postarać regularnie oddychać i zachować spokój. Myśli mam nieuporządkowane. Świadomie muszę sobie przypomnieć, Ŝe po to trenowałam. Jeśli od razu kopnę go w jaja, to mam nadzieję, Ŝe da mi to czas, by go po tym obezwładnić lub uciekać.

384

Ma na sobie coś jakby mundur, czarną kurtkę z wyhaftowaną na piersi nazwą firmy Ace Air, a na głowie kapelusz. Przeszukuje szybko mieszkanie i natychmiast kieruje się w stronę sypialni. Akurat gdy patrzę przez Ŝaluzje, on skupia się na drzwiach przesuwnych od patio. Zasłaniam dłonią usta, aby zagłuszyć własne westchnienie. To jest Politto. Twarz pasuje do tej ze zdjęcia, które pokazał mi, zaledwie dwa dni temu, Farley. Pistolet, który trzyma w ręku nagle skierowany jest w moją stronę. Tętno tak mocno dudni mi w uszach, Ŝe blokuje odgłosy fal. Na granicy histerii rozglądam się dookoła, starając się znaleźć sposób na ucieczkę. Mój telefon komórkowy znajduje się na stoliku po drugiej stronie patio. Sąsiedni balkon jest zbyt daleko. Boję się zajrzeć do środka i zobaczyć, jak blisko jest drzwi. Daleko na plaŜy Ben się odwraca i zaczyna iść z powrotem. Spokojnie zsuwam trampki, dociskając je mocno do piersi. Błagam w myślach, Ŝeby nie wracał. Nie teraz gdy to zwierzę jest tutaj. Jeśli jest tu, aby mnie zabić, to niech będę to tylko ja, a nie takŜe Ben. Sekundy

wydają

się

godzinami,

zanim

słyszę

ruch

przesuwanych drzwi od patio. Zerkając na Bena, bezgłośnie wypowiadam słowa: "Kocham cię, Ben." Politto odwraca głowę w prawo, dostrzegając Bena na plaŜy. Z całej siły wrzucam trampki przez otwarte drzwi do środka mieszkania, powodując, by coś za nim rozproszyło jego uwagę. Odwraca się, a ja w tym momencie wpadam na niego, uderzając 385

swoim ciałem w jego. Kiedy potyka się do tyłu, unoszę kolano i ze wszystkich sił łączę je z jego kroczem. – Pieprzona dziwka – wypluwa, gdy zwija się, wyjąc z bólu, a to daje mi moŜliwość, by z całej siły walnąć go łokciem w kark. Jego stękanie jest ostatnią rzeczą, jaką słyszę, gdy biegnę przez mieszkanie. Strzał powoduje, Ŝe zastygam na nanosekundy, zanim mój mózg ponownie podejmuje działanie, napędzając mnie, bym biegła szybciej. Docieram do korytarza, gdy pada kolejny strzał. Drugi strzał i noga mi się ugina pod wpływem bólu, który natychmiast mnie pali. Czuję ciepłą wilgoć płynącą z tyłu nogi. Trzeci strzał pochodzi z przeciwnego kierunku. Policjant w mundurze, w pełnym rynsztunku SWAT stoi na końcu korytarza, strzelając w moją stronę. – Na ziemię! – krzyczy, gdy desperacko próbuję zmusić swoje nogi do ruchu. Na jego rozkaz padam na podłogę. Intensywny ból w nodze zapiera mi dech. Nie jestem pewna, czy następny strzał, który słyszę, powoduje, Ŝe tracę ostrość, czy raczej jest to od kuli, która trafiła mnie wcześniej. Wszystko w moim polu widzenia się zaciera. Jestem zbyt zmęczona, aby spróbować to zrozumieć i powitać tę ciemność, która nadchodzi. To pocieszające. Łatwo jest się temu poddać.

386

Rozdział 35 Ben

Widok błyskających niebiesko-czerwonych świateł rozświetla niebo i zatrzymuje mnie na chwilę. Wznawiam bieg. Im jestem bliŜej budynku, tym nogi wydają mi się bardziej powolne, jakbym biegł przez gęstą kałuŜę błota. Wiem, Ŝe się poruszam, ale odległość między tym balkonem a mną wydaje się nie zmniejszać. PodwyŜszony puls sprawia, Ŝe czuję się zadyszany. To nie ma nic wspólnego z biegiem, a wyłącznie z moją paniką. Powietrze wypełniają syreny i niezrozumiałe komendy. Funkcjonariusze otaczają dookoła cały budynek. Pojazdy opancerzone SWAT blokują ulicę. Musiał wydarzyć się jakiś Armagedon, gdy Ŝałośnie spacerowałem po plaŜy. Przeciskam się pomiędzy tłumem. Czuję się, jakbym zmierzał donikąd. Nawet z całym tym chaosem wokół mnie, nie słyszę w głowie nic innego oprócz głosu Elli, która nieustannie mnie woła. – Farley! – krzyczę, gdy widzę go przed wejściem do budynku. – Co się stało, do cholery? – Moje wypełnione fukaniem ujadanie trafia go prosto w twarz. – Nie wiem, Ben. Ona Ŝyje. Została postrzelona, ale Ŝyje. To wszystko, co teraz wiem.

387

Wbiega do budynku, pozostawiając mnie. Kiedy podąŜam za nim, w drzwiach zatrzymuje mnie policjant. Ze wszystkich sił, przyciskam go do szklanych drzwi, gdy Farley mówi: – On jest ze mną. Hol przedstawia scenę śmierci i zniszczenia. Policjant, który był na słuŜbie w recepcji, leŜy martwy w kałuŜy krwi. Równie dobrze mogła to być Ella. Muszę się dostać do niej i natychmiast ją zobaczyć. Gdy rozpaczliwie czekam na otwarcie się drzwi od windy, tak mocno ściskam sobie kark, Ŝe z pewnością pojawią się na nim siniaki. To jest zbyt wolne, trzy sekundy to zbyt długo, aby czekać. Pod wpływem impulsu, rzucam się biegiem na klatkę schodową, robiąc po dwa kroki na raz. Po drodze przy kaŜdych drzwiach stoi umundurowany oficer SWAT, zatrzymując mnie, gdy staram się ich ominąć. Na czwartym piętrze, z ostatnim mignięciem swoją odznaką, przedzieram się przez drzwi. Kiedy wchodzę na korytarz, powietrze opuszcza moje płuca z taką siłą, Ŝe aŜ zataczam się w bok. – Ella – wołam ją Ŝałośnie, jakby mogła się obrócić i mi odpowiedzieć. Wydarzyło się to wszystko, czego się obawiałem. Ta chwila na zawsze zostanie wypalona w mojej pamięci, w innej pamięci, która będzie mnie nawiedzała, i z innego powodu będzie się zawsze uruchomiała.

388

Ręce sanitariuszy są na niej całej. Chuck leŜy martwy na końcu korytarza. Politto leŜy parę metrów dalej z innymi sanitariuszami, którzy starają się go uratować. Furia wrze we mnie. – Pozwólcie mu umrzeć! – ryczę, gdy upadam obok niej. – Musi się, pan, odsunąć. – NIE! – wyrzucam jadowicie. – Traci duŜo krwi. Drogą powietrzną dostarczymy ją do Szpitala Świętego Łukasza. – Jednym szybkim ruchem kładą ją na noszach i postępują tak, jakby mnie tam nie było. Jej ubrania zalane są krwią. Koc zalany jest krwią. Jej krwią. Jest jej tak duŜo; jest wszędzie. Jej skóra wygląda upiornie szaro w przeciwieństwie do czerwonych kropek, które są rozsiane na twarzy, szyi i ramionach. Chwytam kurczowo jej wilgotną dłoń w swoje dwie ręce. Palcami przejeŜdŜam wyŜej, szukając jej pulsu. Jest słaby, ale jest. Pomimo Ŝe jej ciało wygląda na pozbawione Ŝycia, ona wciąŜ jest ze mną. – Dwa strzały? – pytam, gdy wjeŜdŜają z nią do windy. – Pierwszy przeszedł na wylot. Właściwie to wygląda tak, jakby ją musnął. Drugi mógł uderzyć w tętnicę udową. Jeden z ratowników zakłada jej z boku gruby ochraniacz, podczas gdy drugi wsuwa grubszy ochraniacz pod jej lewą nogę, gdy unosi ją na swoje ramię. Na jej udzie zaciśnięta jest opaska.

389

Najwolniejsza winda, która kiedykolwiek została stworzona przez człowieka, zjeŜdŜa piętro-po-piętrze. Kiedy drzwi się w końcu otwierają, to ratuje mnie od pełnego i kompletnego załamania. Karetka z piskiem opon zatrzymuje się centymetry od miejsca, skąd wychodzimy. Helikopter unosi się nad nami, zanim ląduje na plaŜy. Wiem, Ŝe kaŜdy porusza się tak szybko, jak tylko moŜe, ale dla mnie wszystko wygląda jak w zwolnionym tempie. Razem

z

sanitariuszami

biegnę

szybko

do

helikoptera,

dokładnie się jej przyglądając. Czy jest dobrze przymocowana? Czy jest bezpieczna? Tym razem kiedy odsuwają mnie na bok po wejściu do tej małej przestrzeni, pozwalam im na to. Patrzę, jak ściągają jej ubrania, odsłaniając dziurę w nodze i poszarpane mięso na jej talii. Jej rany będą opatrzone najlepiej, jak tylko mogą być. Ciśnienie i tętno ma monitorowane. Krajobrazy poniŜej nas zmieniają się niepostrzeŜenie, a wszystko, na czym mogę się skupić to tylko jej twarz. Kilka minut później jesteśmy na dachu szpitala. Zespół medyczny i eskorta policji czekają i podbiegają do nas. Rob idzie z przodu, gdy szybko wchodzę tuŜ za noszami, starając się nadąŜyć za nimi. Po moim lekkim zawahaniu mówi: – Idź. Znajdę cię. Bez słowa potakuję głową i dołączam z boku do noszy. Gdzie ona idzie, tam i ja idę... dopóki chirurg nie zatrzymuje mnie w połowie drogi trzaśnięciem drzwi.

390

W ręku trzymam podkładkę z dokumentami, z którymi nie mam pojęcia, jak sobie poradzić. Patrzę na formularz przez kilka długich minut, a moje oczy przyklejone są do jednego słowa. NAZWISKO. Pisząc Ella Parker, zdradzę światu, jaka jest jej nowa toŜsamość. Pisząc Gabriella Volante, wystawię ją dla świata mafii. Rob znajduje mnie tępo wpatrującego się w formularze, które trzymam w ręku. – śadnego słowa? – śadnego – odpowiadam, nie podnosząc wzroku. – Nie wiem, co robić. Rob patrzy na formularze. – Dlaczego? – Jest Ellą czy Gabriellą? Nie jestem na to przygotowany. Potrzebuję jakiejś podpowiedzi. Tak czy inaczej, to zmieni jej Ŝycie. Wskazuje za siebie i mówi: – Zapytaj Farleya. Farley popycha drzwi i kieruje się do mnie. Wchodzi do małej poczekalni i gdy wszyscy jesteśmy wewnątrz, zamyka drzwi. 391

– Oto co wiemy – mówi, a ja mu się przyglądam. – Politto wszedł i zastrzelił Grunna. – Kto to jest, kurwa, Grunn? – pytam, nie zadając sobie trudu, aby ukryć zniecierpliwienie. – Policjant, który był na słuŜbie w holu. Był z nowojorskiej policji, z 30 posterunku. To przykuwa moją uwagę. – O mój BoŜe. – Nagranie pokazuje Politto wchodzącego do holu, pokazującego Grunnowi swój identyfikator i natychmiast zabijającego go, gdy ten próbował wykonać połączenie. Kamera na zewnątrz mieszkania Elli pokazuje Politto pojawiającego się na klatce schodowej i od razu strzelającego do oficera Harrisa. – Moje puste spojrzenie zmusza go do wyjaśnienia. – Chucka. – Jak nas znalazł? – pytam automatycznie. – Jeszcze tego nie wiem. – Czy jest coś, co, do cholery, wiesz? Bo na razie to udowodnia, Ŝe on jest sprytniejszy od ciebie! – Jego odpowiedź uwalnia mój gniew. – Potrafisz. Się. Przyznać. śe. Spierdoliłeś? – pytam przez zaciśnięte zęby. Farley dopasowuje do mojego swoje gniewne spojrzenie. – Dwóch oficerów straciło Ŝycie. Byliśmy na miejscu chwilę później. Opuściłeś mieszkanie bez upewnienia się, czy o tym wiemy.

392

Ma rację. Nie byłem skoncentrowany. Nie przeanalizowałem, jak zazwyczaj, kaŜdego elementu tej układanki. Zachowałem się jak chłopak, a nie jak policjant. Słowa Farleya, które wypowiedział dziś do mnie na odprawie, dzwonią mi w głowie. Ściągnąłem waszą dwójkę dlatego, Ŝe jesteście najlepsi w mieście. Musisz w to wejść i myśleć jak policjant. – Dlaczego miałby wszystko ryzykować? – wyraŜam to, co myślę. – Nie mam pojęcia – wzdycha Farley i mówi: – Pracujemy nad tym. W rękach wciąŜ trzymam Elli dokumenty. – Co mam z tym zrobić? Kim ona jest? Bierze je ode mnie i patrzy na formularze. – Ona jest Gabriellą Volante. Teraz w tej sali operacyjnej jest właśnie tą osobą. Siadam cięŜko na puste krzesło, pokonany i pobity. Farley obserwuje, jak biorę głębokie oddechy, starając się uspokoić. – Stone, nie moŜemy naraŜać jej prawdziwego nazwiska. Musisz mi zaufać. Chirurg pojawia się w drzwiach, zmuszając mnie, abym nagle wstał.

393

– Bliscy Jane Doe16? – Agent Farley, FBI. – Miga chirurgowi odznaką. – A to jest oficer Withers i oficer Stone, Nowojorski Wydział Policji. Kobieta, której udzielacie pomocy to Gabriella Volante. Nie ma Ŝyjących krewnych ani Ŝadnych bliskich. Jest ofiarą pana Victora Politto Juniora, który jest podejrzanym w sprawie, którą prowadzimy. Wszystkie informacje, jakie posiadacie, zostaną wykorzystane jako dowód. Kiwa głową ze zrozumieniem. – Jestem doktor Rouse. Pani Volante jest stabilna, ale pozostaje w stanie krytycznym. Kula minęła tętnicę udową, ale przeszła przez tkankę miękką. Osadziła się w kości udowej, powodując powaŜne odpryski. Ze względu na ogromny krwotok, ma w tej chwili robioną transfuzję. – Czy moŜe pan wyjaśnić, co to znaczy? – pytam. –

Oczywiście.

Masywny

krwotok,

który

przeszła

mógł

spowodować, Ŝe jej narządy przestałyby działać. Dokładnie je monitorujemy, aby upewnić się, Ŝe funkcje wątroby, pęcherza moczowego oraz jelit nie zostały naruszone. Teraz największym zagroŜeniem jest wstrząs krwotoczny, zakaŜenie i utrata kończyny. Otwarte rany, zwłaszcza o takim charakterze, zawsze są podatne na infekcje, dlatego przygotowujemy się na taką moŜliwość. Zszyliśmy rany poszarpane przez pocisk, który przeszedł przez jej bok. Pocisk w udzie na razie pozostał i będzie usunięty, kiedy podniesiemy jej 16

Jane Doe – kobieta o niezidentyfikowanej tożsamości.

394

poziom hemoglobiny, aby lepiej przygotować ją na operację nogi. Wówczas teŜ usuniemy kulę, naprawimy kość udową i sprawdzimy, czy są jakieś objawy zakaŜenia. – Czy przeŜyje? – Kolejne dwadzieścia cztery godziny mają kluczowe znaczenie. – Unika odpowiedzi na moje pytanie, zachowując niewzruszony wyraz twarzy. Więzy łączące Ellę z moim sercem mocno się rozciągnęły, powodując palący ból od środka. Na trzęsących się nogach siadam na krześle za mną, obawiam się, Ŝe jeśli będę stał choćby jeszcze sekundę, to kolana pode mną się ugną. Moja reakcja nie odpowiada temu, jak zachowałby się oficer śledczy. Rob podchodzi i kładzie dłoń na moim ramieniu. Zmieszanie na naszą reakcję jest wyraźnie wypisane na twarzy Rouse’a. – Ma pan jeszcze jakieś pytania? – pyta ze wzrokiem wciąŜ przytwierdzonym do mnie. – Nie w tej chwili – odpowiada za nas Farley. – Wrócę, gdy będę miał więcej informacji. – Doktor Rouse zerka jeszcze raz w moją stronę, zanim wychodzi z pokoju. Wszystko czego się obawiałem, wszystko przed czym starałem się ją chronić, jest bliskie spełnienia. Ostatnią rzeczą, jaką do niej powiedziałem to, Ŝe potrzebuję świeŜego powietrza. Musiałem wyjść, nawet jeśli zgadzałbym się z jej decyzją. Ona mi zaufała. Zaufała nam, a my ją zawiedliśmy.

395

Ja ją zawiodłem. CięŜar mojego niepowodzenia osiada mi na ramionach, gdy zwieszam ze wstydu głowę. – Wyjdzie z tego – mówi Farley, starając się mnie pocieszyć. Nawet nie zmuszam się, by na niego spojrzeć.

– Przepraszam, Ŝe przerywamy bieŜący program, ale podajemy najświeŜsze wiadomości. Steve Carson, relacja na Ŝywo z Long Beach w Nowym Jorku. FBI potwierdziło, Ŝe szef mafii, pan Victor Politto Junior został postrzelony i w stanie krytycznym przewieziony do North Shore LIJ Medical. Trzy inne osoby zostały zabite na miejscu. Wśród pozostałych ofiar jest pani Gabriella Volante. Pokazane jest stare zdjęcie policyjne Angelo Volante. Zamiast zdjęcia Elli, błyska na ekranie zdjęcie duŜo młodszej Reginy Volante. –

Pani

Volante

jest

córką

zmarłego

Angelo

Volante,

niechlubnego szefa Mafijnej Rodziny Volante. Dziś rano pani Volante zmarła na skutek odniesionych urazów w Szpitalu Świętego Łukasza na dolnym Manhattanie. Pan Politto pozostaje w stanie krytycznym w North Shore. Pozostałe ofiary to policjanci z Nowego Jorku. Ich toŜsamość nie została jeszcze podana, do czasu powiadomienia ich rodzin. Będziemy informować państwa o ujawnionych postępach w dalszym toku śledztwa. Teraz wracamy do... 396

Klikam, by wyłączyć telewizor, narastają we mnie nudności, gdy tak siedzę i się gapię na ciemny ekran. Ten skurwiel nadal Ŝyje, jeszcze oddycha. Został postrzelony cztery pieprzone razy. Farley powiedział, Ŝe nie wygląda dobrze, ale jeszcze oddycha. Farley podał mi informacje godzinę temu. – Politto przyjechał tam, aby odzyskać dysk, a następnie zabić Gabriellę. – Dysk, który nie istnieje. Jak, do cholery, udało mu się ją znaleźć? Farley wyciąga z kieszeni zdjęcie. – Poznajesz go? – To pieprzona gęba recepcjonisty z siłowni. – Frank nie jest tak głupi, Ŝeby nie dotrzymać tajemnicy. Nole Travitt jest powaŜnie uzaleŜniony od koki. Zrobił zdjęcia, gdy eskortowaliście Smytha z siłowni. Wysłał je do Franka, aby go ostrzec. Frank natychmiast na jednym ze zdjęć rozpoznał Gabriellę. Ty teŜ wydałeś mu się bardzo znajomy. Nie trwało długo, zanim dowiedział się, jesteś synem Davida Stone'a. Poprzez swojego adwokata, dał słowo Politto, Ŝe Smyth przez cały czas znał miejsce pobytu Gabrielli. Powiedział, Ŝe Smyth planuje utargować prawo do kierowania

gangiem

narkotykowym

poza

Manhattanem

i

do

wszystkich jego zysków za podanie miejsca jej pobytu. Oczywiście nie była to prawda. 397

– Dlaczego Politto mu uwierzył? Farley czeka chwilę, zanim dodaje: – Frank powiedział wujowi, Ŝe byłeś policjantem kierującym dochodzeniem przeciwko Smythowi i Ŝe twoim jedynym celem było aresztowanie wszystkich osób powiązanych z nazwiskiem Politto. Powiedział teŜ, Ŝe jesteś odpowiedzialny za utrzymanie Gabrielli w bezpiecznym, nieznanym miejscu, poniewaŜ rozpoznała na siłowni Smytha. Politto nie miał pojęcia, Ŝe wchodzi w sam środek operacji FBI. Chwycił przynętę, którą wystawił mu Frank i podąŜył za tobą prosto do Elli. Frank był pewny, Ŝe Politto dotrze tu, zabijając ciebie i ją. Liczył równieŜ na to, Ŝe my na miejscu zabijemy Politto. Frank wierzył, Ŝe następnie wejdzie do programu WITSEC, nie martwiąc się o to, iŜ jego wuj będzie go szukał. Smytha pozostawiono, by wziął całą winę na siebie. W momencie kiedy wyszedłeś z budynku, Politto wykonał swój ruch. Nie mogę uwierzyć w to, co słyszę. – Czy Frank wie, Ŝe jesteśmy z Ellą razem? – Nie. Wie, Ŝe jesteś policjantem, a ona jest świadkiem. – A jeśli Politto przeŜyje? Co wtedy stanie się z Frankiem? – Frank spierdolił. Oferta WITSEC jest nieaktualna. Dodał właśnie spiskowe zwierzchnictwo do góry zarzutów, z którymi juŜ walczy. Zmuszam swój mózg, by spróbował spojrzeć na wszystkie te fakty z mojej perspektywy jako gliny. Nie potrafię tego zrobić. Nie 398

potrafię wrócić do myślenia jak policjant, przynajmniej nie w tej sytuacji. Jestem teraz bezuŜyteczny jako policjant. – Muszę złoŜyć wniosek o urlop. Kiwa głową, wpychając ręce w kieszenie. – Upewnię się, Ŝeby został zatwierdzony razem z pełnym wynagrodzeniem. Jego natychmiastowe zatwierdzenie doprowadza mnie do wściekłości. – Przekupstwo? – Ben, zrobiliśmy wszystko, co było w naszej mocy, aby zapewnić jej bezpieczeństwo. Wiesz, Ŝe to zrobiliśmy. – Kręci głową i mówi: – Naszą poraŜką był Frank Politto. Sarkastyczne westchnięcie jest wszystkim, na co mnie stać. Myślę, Ŝe wszyscy mamy swoje poraŜki. Moją była Ella Parker... a ja jej.

399

Rozdział 36 Ben g

– Wszystko gotowe? – zapytała po raz ostatni. – Tak. Zadzwonię do ciebie, kiedy tam dotrę. Beth skinęła głową, gdy błysnęła do mnie duŜym, sztucznym uśmiechem. – To będzie dobre dla ciebie, Ben. Przyjedziemy na zakończenie studiów. Nie martw się o nas. Damy sobie radę. Prawda, Jon? Jonathan wzruszył ramionami, ale jego zmarszczone brwi, złoŜone ręce i oczy mówiły mi, Ŝe nie kupował tego. W wieku czternastu lat stał się wysokim, chudym nastolatkiem z burzą hormonów. Tym był, nastolatkiem, dzieciakiem jeszcze dalekim od bycia męŜczyzną. Moje serce ścisnęło się boleśnie z poczucia winy, którą odczuwałem za pozostawienie go. Tak wiele razy prawie juŜ anulowałem swój bilet lotniczy i dzwoniłem do Akademii, by wycofać swój wniosek. Tyle samo razy Beth namawiała mnie, bym nie rezygnował z tego. – Mógłbym tu zostać. Mógłbym być świetnym policjantem właśnie tutaj. – Nie. – Uniosła ramiona, odwracając się do mnie lekko, więc mogłem spojrzeć na jej twarz. – Ben, musisz to zrobić. Jonathan to 400

zrozumie, gdy będzie starszy. Do tego czasu ma ciotkę, która diabelnie go zepsuje. – Spojrzała na Jona i poprosiła: – Powiedz mu, Ŝe zorganizowałeś dla nas tę nową grę, o którą prosiliście. Zrobił to w podobny sposób, jak wtedy, kiedy chciał dostać tego cholernego psa. Powolny uśmiech rozchodzi się na jego twarzy. – Widzisz? – powiedziała. – Radzimy sobie. Ten mały gnojek wie, Ŝe będę go zawoziła do Best Buy17. – Dzwonisz do mnie codziennie, dobrze? – poleciłem mu. – Jeśli nie będę mógł rozmawiać w danej chwili, oddzwonię do ciebie, gdy tylko będę mógł. Dbaj o ciotkę Beth i Bustera. – Będę. Obiecuję. Gdy zostaniesz policjantem, przewieziesz mnie swoim radiowozem? – Jasne, koleś. Nawet pozwolę włączyć ci koguta. Zamachnął się ramionami wokół mojego tułowia, obejmując mnie mocno. – Będę tęsknić, Ben. – Wiem, stary. Ja teŜ. – Tak bardzo jak tylko mogłem, próbowałem przełknąć gule w gardle. Beth wyciągnęła rękę i ścisnęła go za ramię. – Chodź, Jon. Musimy iść kupić Play Station. Odeszli, a Jon odwracał się co kilka sekund, aby pomachać mi kolejny raz. Oglądanie ich nasiliło ból w moim sercu. 17

Best Bay – duży sklep z artykułami elektronicznymi, m.in. z komputerami, konsolami, grami, telefonami itp.

401

Była tylko jedna rzecz, którą mogłem zrobić. PodąŜać za swoimi planami, zostać policjantem i pomścić nieszczęście mojej rodziny, powodując koniec Politto.

g Wszystko czego chciałem to spowodować koniec Politto. Kręcę głową nad tą ironią. Nie będąc człowiekiem religijnym, czuję się jak hipokryta, modląc się nagle tak wiele, zwłaszcza, Ŝe moje modlitwy są do Boga, aby odebrał Ŝycie temu skurwielowi raz na zawsze. – Hej – mówi Rob, kiedy wchodzi do pokoju, wyglądając nie lepiej niŜ ja. Andrea podąŜa blisko za nim. – Cześć wam. Andrea siada obok mnie, biorąc mnie za rękę. Wie wszystko, kaŜdą tego cząstkę. Rob ją posadził i powiedział jej wszystko. Zrozumiała,

dlaczego

nie

mogliśmy

powiedzieć

jej

tego

wcześniej. Nawet teraz nie powinna znać szczegółów, ale Rob ma to w dupie. ZasłuŜyła, aby znać prawdę o swojej najlepszej przyjaciółce. – Dlaczego się nie przebrałeś? Przyniosłam ci wczoraj czyste ubrania. – Kiedy wzruszam ramionami, dodaje: – Wyglądasz okropnie. – Dzięki. – Jadłeś coś? – Nie. – Powinnam zapytać, kiedy jadłeś ostatnio? 402

– Nie pamiętam. – PrzejeŜdŜam ręką po twarzy. Nie czuję juŜ wyczerpania. Skończyło się ileś tam dni temu. I zostało zastąpione pustką. – To jest we wszystkich wiadomościach. Na kaŜdym kanale. Nie mogę juŜ dłuŜej tego oglądać. Wiem, Ŝe Andrea stara się pomóc, ale nie pomaga. Aby uniknąć zranienia jej uczuć, kiwam jedynie głową na znak zgody. Rozgląda się po pokoju. – Ten jest ładniejszy od poprzedniego. – Tak. Ściska moją rękę, którą wciąŜ trzyma. – Przepraszam. Prawdopodobnie chcesz, Ŝebym się zamknęła. Ja po prostu... – Wzdycha zanim dodaje: – Tęsknię za nią tak bardzo. I nie wiem, jak ci pomóc. – Uśmiecham się smutno i w odpowiedzi ściskam jej rękę. – Barbie, twoim zadaniem jest dbanie o Kena. Ostatnio bardzo źle wygląda. Oboje spoglądamy na Roba, a on pokazuje mi środkowy palec. Andrea śmieje się ze swojego narzeczonego, potem mocno mnie przytula. – Wyglądasz bardzo źle. Jestem przyzwyczajona do posiadania w swoim Ŝyciu dwóch uwodzicieli.

403

– Umówię się na jutro do salonu piękności. – Zamknij się. – Klepie mnie lekko w klatkę piersiową. – Chcesz, Ŝebym ci coś przyniosła? Cokolwiek? – Tak, prawdziwa kawa byłaby świetna. – Okej. Widziałam Starbucksa ulicę wcześniej. Niedługo wrócę. Po przytuleniu mnie i ucałowaniu Roba, zostawia nas w spokoju. Rob milczy. Taka jest właśnie róŜnica między męŜczyznami a kobietami. Wiemy, Ŝe słowa nie zawsze są rozwiązaniem. Czasami potrzebna jest cisza. Jest to jeden z takich momentów.

– Oficer Stone? Jej głos budzi mnie ze snu, w którym nic mi się nie śni. Od razu poprawiam się w niewygodnym fotelu. Bóle wykańczają moje ciało od środka i na zewnątrz. Nie mam części, która by mnie nie bolała. – Tak – potwierdzam, przeciągając ręką po włosach, próbując wyglądać nieco bardziej reprezentacyjnie. Nie jestem pewien, dlaczego mi to przeszkadza. Kilkudniowy zarost na brodzie, brudny podkoszulek i cienie pod oczami i tak mnie zdradzają. – W ciągu kilku minut przyjdzie tu doktor, aby się z panem zobaczyć.

404

– Dziękuję. Kilka minut w rzeczywistości jest kilkoma sekundami, kiedy wchodzi do pokoju zaraz po tym, gdy ona go opuszcza. – Oficer Stone. – Tak. – Jest stabilna. Całe powietrze z płuc ulatuje mi ze świstem. – Jest w porządku? Będzie z nią dobrze? – PrzeŜyje. Nadal nie wiemy, czy będzie uŜywać swojej nogi. To nie będzie dla niej łatwe. Ale, tak, zakrzep został rozpuszczony, a jej parametry krwi wracają do normy. – Jak to się stało? – W przeciągu trzech dni miała trzy operacje, w dwóch szpitalach, w dwóch róŜnych stanach. Oprócz stresu, który sam moŜe spowodować zakrzepicę Ŝył głębokich, to jest ona bardzo powszechna właśnie po operacjach uda lub łydki. Zazwyczaj pacjent otrzymuje trombolitycznie słabą krew, aby uniknąć ewentualnego krzepnięcia. Odbiorcy transfuzji krwi, a w pani... hmm, w pani Parker przypadku nie była ona kwalifikującym się kandydatem, poniewaŜ skutki mogły spowodować dalsze komplikacje z jej organami, zmuszając je do cięŜszej pracy, gdy i tak były juŜ zagroŜone. – Kiedy mogę ją zobaczyć?

405

– Jest teraz na odnowie. Jak tylko wróci do swojego pokoju, pielęgniarka przyjdzie po pana. – Dziękuję. Kiwa głową, pozostawiając mnie w spokoju, abym wznowił swoje modlitwy. To stało się jedno po drugim. Wyszła z kolejnej operacji na nogę, a pogorszyło się jej podczas usuwania zakrzepu. Po konferencji prasowej Farleya, w której szczegółowo omówiono sytuację z Politto, podano oficjalnie, iŜ Gabriella Volante nie Ŝyje. Następnie przetransportowano Ellę do Jersey Shore Medical Center i przyjęto juŜ jako Ellę Parker. Jej lekarz jest tu jedyną osobą, która zna jej prawdziwą toŜsamość i dlatego został zmuszony do podpisania umowy o poufności. Wiem, Ŝe to koniec. Farley ciągle mi to powtarza. Gabriella Volante jest martwa, na dowód tego otrzymała własny akt zgonu i nagrobek. Ella jest bezpieczna i nigdy nie będzie musiała się martwić o swoją prawdziwą toŜsamość. Farley mówi takŜe, Ŝe Politto nie ujrzy więcej światła dziennego. Jeśli wyzdrowieje, resztę swoich dni spędzi w więzieniu. Pamiętam, jak mówił kiedyś, Ŝe Frank i Smyth teŜ będą zamknięci... i rozpaczliwie chcę mu uwierzyć. – Oficer Stone, moŜe ją pan teraz zobaczyć. Idę za pielęgniarką do pokoju Elli w Critical Care. Za kaŜdym razem, gdy tam wchodzę, wciąŜ nie mogę się przyzwyczaić do oglądania jej w takim stanie. Wygląda na tak małą w tym łóŜku. Minęły trzy dni. To była wieczność nie móc spojrzeć w jej piękne oczy, czy usłyszeć jej piękny głos. Tak bardzo chcę, Ŝeby usiadła i kłóciła się 406

ze mną. śeby powiedziała, Ŝe się mylę, albo Ŝe jestem upartym kutasem, albo Ŝe mnie kocha. Mów do niej, powtarzają pielęgniarki. Niech wie, Ŝe tu jesteś. Tak robię. Za kaŜdym razem, gdy z nią siedzę, kiedy przysypiam na krześle przy łóŜku, trzymając ją za rękę, mówię do niej w kółko. Mówię jej, Ŝe ją kocham i Ŝe musi się obudzić. Pytam ją, czy Ŝałuje, Ŝe się spotkaliśmy. Błagam, by mnie nie opuszczała. Obiecuje jej, Ŝe wyjedziemy daleko, bardzo daleko. Przyznaję nawet, Ŝe nie będę nazywał ją Spidey, jeśli tylko do mnie wróci.

407

Rozdział 37 Ella

– Ben. – Jego imię wydobywa się ze mnie jak charkot. Jestem tak bardzo wysuszona. Czuję się, jakbym piła piasek. Odchrząkuję i próbuję ponownie. – Ben. – Nadal się nie porusza. Pokój jest jasny, światło strumieniem wpada przez okno. Nie mogę sobie przypomnieć, gdzie jestem. Głowa Bena spoczywa na materacu obok mojej nogi. A rękę ma owiniętą wokół mojej kostki. Z tego co widzę, jest to jedyny skrawek skóry widoczny na mojej nodze. Jest mocno obandaŜowana i mam wraŜenie, jakby była czymś obciąŜona. Nie mogę dotrzeć do niego od swojej strony. Staram się przesunąć bliŜej, ale rozdzierający ból pędzi przez lewą nogę, promieniując w kaŜdym kierunku. Krzyczę z bólu i to go w końcu budzi. – Ella. – Zrywa się z fotela i natychmiast jest przy mnie. Podczas poszukiwania oznak mojej udręki, pyta: – Co się stało? Chcesz, Ŝebym wezwał pielęgniarkę? – Moja noga. Tak bardzo boli. – Staram się ukryć dyskomfort, który odczuwam, ale sromotnie polegam. Pulsowanie jest tak intensywne, Ŝe czuję, jakby ktoś skopał mnie całą. Powoli wraca mi pamięć w mglistych, nieostrych obrazach. Byłam przytomna od czasu do czasu, za kaŜdym razem przypominając sobie nieco więcej. Teraz 408

pamiętam, Ŝe byłam szybko przenoszona. Przypominam sobie jak przez mgłę lampy sufitowe wiszące w panelach nad głową. – Coś się stało. Pamiętam, Ŝe wszyscy panikowali. – Miałaś zakrzep. Musieli cię ustabilizować. – Gdzie jesteśmy? – W poniedziałek od razu po pierwszej operacji, zostałaś stąd wywieziona. Pamiętasz, jak przenosili cię do Jersey Shore? – Tak mi się wydaje. – Ella, a czy pamiętasz, dlaczego? Sięgam po jego rękę, a on wsuwa palce pomiędzy moje. Gramy w tę jakby grę za kaŜdym razem, gdy się budzę. Sprawdza moją pamięć. Jeśli dobrze pamiętam, kiwa głową. Jeśli nie, nie zdradza Ŝadnych szczegółów. Wiem, Ŝe duŜo mi nie mówi. Kiedy zapytałam o Politto, powiedział, Ŝe będziemy rozmawiać o tym, kiedy poczuję się lepiej. Nie naciskałam. Byłam zbyt zmęczona. Jestem pewna, Ŝe trzyma róŜne fakty z dala ode mnie, aby mnie chronić, ale to ich nie zmieni. Nie moŜe mnie chronić przed prawdą. Zamykając oczy, opieram się plecami o poduszkę, aby spróbować przywołać te wspomnienia, które są zakopane w głębi mojego umysłu. – Pamiętam Farleya mówiącego mi o konferencji prasowej? – Oczami omiatam pokój i wtedy wszystko staje się jasne. – Gabriella. Jego oświadczenie do prasy, Ŝe Gabriella Volante zmarła z powodu obraŜeń.

409

– Tak, kochanie. – Z najwyŜszą starannością unosi moją rękę do swoich ust i składa na niej pocałunek. Dzięki nagłemu oświeceniu, które pochodzi z mojej pamięci, ogarnia mnie panika. – Co ze mną, z Ellą Parker? Co, jeśli mnie znajdzie? – Monitory zaczynają informować, Ŝe tętno mi przyspiesza. –

Nie,

Ella.

Proszę,

zrelaksuj

się.

Chciałbym,

Ŝebyś

odpoczywała. – Ben kręci głową, dodając: – Kochanie, on nie wie, Ŝe Ella Parker istnieje. Dzięki Razzo twoje członkostwo było pod nazwą pracodawcy. Razzo zadbał, aby twoje dane osobowe nie były umieszczone w Ŝadnych dokumentach członkowskich, które ofiarował waszej firmie. Przepływa przez mnie ulga i opieram się z powrotem na poduszkę. – Jaki dziś jest dzień? – Piątek. – O cholera. – Ledwo pamiętam cztery dni, które oczywiście przeminęły. On wygląda na tak zmęczonego. – Ben, byłeś tu przez ten cały czas? – Oczywiście, Ŝe byłem. Nie odejdę, Ella. – Martwię się o ciebie. Wyglądasz blado i na tak wyczerpanego.

410

– Nigdzie się nie wybieram. Ostatni raz jak to zrobiłem, wydarzyło się to wszystko. Nigdzie się nie wybieram. – Poczucie winy i niewylane łzy sprawiają, Ŝe jego oczy przybierają burzliwy kolor. – To nie była twoja wina. – Kolejna fala bólu powoduje, Ŝe się krzywię, a jego bolesny wyraz twarzy się pogarsza. – Pozwól mi sprowadzić pielęgniarkę. – Wody. Potrzebuję czegoś do picia. Kiwa głową, kiedy opuszcza pokój. Kilka sekund później, wraca z pielęgniarką. – Coś cię boli, kochanie? – Kiwam głową powoli, bojąc się drgnąć. Te okropne bóle wydają się pochodzić znikąd. – Wszystko, co musisz zrobić, to nacisnąć ten przycisk, kochanie. To są twoje leki przeciwbólowe. – Jestem bardzo spragniona. Kiwa głową i nalewa szklankę wody, przytrzymując mi przy ustach słomkę. – Małymi łyczkami, nie za duŜo. Małe łyki mnie dobijają. Chcę wypić całość na raz. Po czwartym maleńkim łyczku, który biorę, nie jest mi wcale lepiej. – Boli cię głowa? Znieczulenie moŜe powodować bóle głowy. Te leki na to takŜe powinny pomóc. – Głowa nie za bardzo. Za to ból w nodze jest nie do zniesienia.

411

– W przeciągu dwóch dni zrobiono ci dwie operacje. Następnych kilka dni będzie najgorszych. Po rozpoczęciu leczenia powinno się poprawić. Ben stoi za nią w zakłopotaniu. Ręce ma wsunięte w kieszenie, dyskomfort odbija się na jego twarzy. Po tym jak pielęgniarka zajmuje się moimi monitorami i kroplówką, wychodzi, ogłaszając, Ŝe wróci z lekkim lunchem. – Podejdź bliŜej? – proszę. Przesuwa krzesło tak blisko mnie, jak tylko moŜe. Ręce ma tak ciepłe, tak pocieszające, kiedy owija je wokół mojej ręki. – Co ukrywasz? Defensywnie kręci głową. – Nic. – Ben, powiedz mi. Patrzy na moją nogę. – Było duŜo uszkodzeń kości i mięśnia. Terapia ma być torturą. Martwię się o to. – Kochanie, jestem Spidey, pamiętasz? Poradzę sobie z tym. – Moja Spidey. – Posyła mi nieznaczny uśmiech. – Bardzo cię kocham. Chciałbym to wszystko zabrać od ciebie. śałuję, Ŝe to nie ja byłem zamiast ciebie. – Przestań. Jesteśmy tu razem. Mogło być o wiele gorzej. – Próbuję poprawić nastrój, uśmiecham się i przyznaję: – Miałam wspaniały sen o tobie.

412

– Tak? Opowiedz mi o nim. – No więc byłeś w swoim mundurze. Mówiłam ci, Ŝe zobaczenie cię w mundurze było najseksowniejszą rzeczą, jaką kiedykolwiek widziałam? Śmieje się spontanicznie. – Hmm, bardziej seksowne niŜ ja nago? Nie wiesz, Ŝe to jest najlepsza rzecz. – Supermanie, byłbyś seksowny nawet w spódniczce baletnicy. Jego uśmiech szybko zanika. – Co jest nie tak? – Superman cię zawiódł – przyznaje z tak wielkim bólem widocznym w jego oczach. – Ben, ty mnie nie zawiodłeś. Zawsze będziesz dla mnie Supermanem. Kontempluje moje słowa, marszcząc brwi i wstaje, by móc zbliŜyć się do mnie i pocałować mnie delikatnie w czoło. – Tak się martwiłem. Dzięki Bogu, moja Ella jest z powrotem. – Wróciłam. Nie odejdę, utkniesz ze mną. Puszcza moją rękę, by chwycić mnie za głowę i pociera nosem o mój. – A utkniesz ze mną, kochanie. – Przesuwa się, by mnie pocałować, a ja szybko odwracam głowę. – Hej. 413

– Emm, Ben. Mam taki nieprzyjemny oddech. – Mnie to nie obchodzi. – Jego ciepłe, jędrne usta obejmują moje. Całuje mnie bez przerwy, i gdyby nie to pulsowanie w mojej nodze, wciągnęłabym go na siebie i bezwstydnie się o niego ocierała. Kiedy

przerywa

pocałunek,

pozostawiając

mnie

zupełnie

zadyszaną, przyznaję: – To była część mojego snu. – O tak. W końcu opowiadasz o tym śnie. – Wolałabym ci to pokazać, ale nie jestem pewna, czy pozwolisz mi molestować cię w tej chwili. Oczy mu ciemnieją, gdy skupia je na moich, a nozdrza lekko się rozszerzają. – To się nie wydarzy. Nie dzisiaj, nie przez bardzo długi czas. – Odwraca wzrok, a następnie spogląda na mnie, a potem ponownie patrzy w bok. – Nie. Zapomnij o tym. Próbuje przekonać samego siebie. Nie oszuka mnie. – Zobaczymy. – Unoszę brwi, prowokując go. Oczywiście staram się go draŜnić. Ból w nodze niezwłocznie zniszczył jakiekolwiek poŜądanie, które wzbudził we mnie Ben tym pocałunkiem. – Nie, nie zobaczymy. – Składa ręce, wznosząc je do góry. – Wiem, Ŝe właśnie próbujesz naciskać moje guziki. Masz jedną rzecz, na której musisz się skupić i jest nią twoja noga. – Zobaczymy – powtarzam. 414

W końcu przekonałam Bena, by wrócił do hotelu, wziął prysznic, ogolił się i przebrał. Rob i Andrea wynajęli w pobliŜu pokój na weekend. Podjął niezłą walkę, ale Andrea powiedziała mu, Ŝe mamy do omówienia duŜo spraw w związku ze ślubem. To zadecydowało, Ŝe się ruszył. Andrea przekazała mi ploteczki z pracy. Kwestie prawne zmusiły Razzo, by trzymał się swoich planów marketingowych. Działania w pracy ogromnie zwolniły i Andrea martwi się o swoje zatrudnienie. – Musisz dojść do siebie, abyśmy mogły otworzyć własną firmę. – Och? A jaki miałoby to być biznes? – Nie mam pojęcia. Śmieję się z jej ambitnych planów. – Jesteś gotowa, aby się stąd wydostać? – pyta, gdy przegląda magazyn ślubny. – Tak. Ale nie jestem pewna kiedy. Jutro rozpoczynam terapię. Boję się. Patrzy z dezaprobatą. – Dlaczego?

415

Nie mówiłam o tym Benowi i nie zrobię tego. Powie mi, Ŝe jestem głupia, albo Ŝe jest to lęk, z którego nie mogę się otrząsnąć. Co zrobię, jeśli nie będę mogła chodzić? Co jeśli… – Hej. – Macha mi palcami przed oczami. – Spytałam, dlaczego? – Istnieje moŜliwość, Ŝe moja noga nie będzie sprawna, Andrea. – Niewielka. – Nie, nie jest niewielka. To całkiem moŜliwe. – I? Wciskam przycisk, by przywołać pielęgniarkę z lekami, moŜe dadzą mi ulgę... a moŜe tylko znieczulą. – To zmienia wszystko. Na jej twarzy maluje się całkowita niecierpliwość. – Co dokładnie? – Między mną a Benem. Rzuca magazyn na łóŜko pomiędzy moje nogi. – Mówisz powaŜnie? Myślisz, Ŝe jeśli nie będziesz mogła chodzić, to jego uczucia do ciebie się zmienią? – Słysząc, jak ona wypowiada to na głos, wydaje mi się to płytkie i niepewne. – Naprawdę? – Kiedy nie odpowiadam, ostroŜnie odsuwa kroplówkę i dodaje: – Jesteś na haju. Szczerze mówiąc, jestem bardzo tobą rozczarowana. – Szczerze?

416

– Chryste. Nie wierzę, Ŝe mogłaś tak pomyśleć. – Składa ręce i teraz wiem, Ŝe jestem w tarapatach. – Ella. – Nadchodzi mowa. – Musisz wiedzieć jedną rzecz na temat Bena. Był zrozpaczony przez ostatnich kilka dni. Nigdy nie widzieliśmy go z Robem w takim stanie. Ten facet uwielbia kaŜdą głupią kość w twoim ciele. Nie ma rzeczy, która mogłaby to zmienić. – Wiem, Ŝe mnie kocha, ale uczucia się zmieniają, gdy ktoś staje się cięŜarem. – Ella Parker. Pozbądź się tych bzdur, albo złamię ci drugą nogę. – Po moim trupie. Obie odwracamy głowę w stronę drzwi, skąd dochodzi niski głos. – Tak szybko wróciliście? – pyta Andrea z drwiącym uśmiechem. Ben i Rob wchodzą, niosąc tacę z kawą, pudełko z piekarni, i torby na noc. – Jechał tak szybko, Ŝe praktycznie przekroczył barierę dźwięku. – Rob kręci głową. – Byśmy tu byli dziesięć minut temu, gdyby nie trzeba było zatrzymywać się na czternastu czerwonych światłach. Zapytaj mnie, skąd wiem, Ŝe było ich czternaście. – Patrzy na Bena, który całkowicie go ignoruje. Jego oczy są skierowane na moją twarz. – Dlaczego grozisz mojej dziewczynie? – Odwraca się, by zapytać Andreę.

417

Andrea zerka w moją stronę i dostrzega mój błagalny wyraz twarzy. – Hmm. Powiedziała, Ŝe nie chce ubrać nic brzoskwiniowego, a, hmm,

jeśli

ją

zmuszę,

to

powiedziała,

Ŝe

się

pojawi

w

róŜowocukierkowej sukni. Ben przeciąga między nami wzrokiem, z pewnością nie kupuje jej kłamstwa. – Co tam masz? – pytam, wskazując na pudełko z piekarni. Kładzie je na stole obok mojego łóŜka i rozrywa sznurek, którym jest obwiązane. Gdy podnosi kartonik, pokazuje moje ulubione ciasteczka. Rozdziawiam usta w zdumieniu, a oczy zachodzą mi łzami. – Pamiętałeś. Pewnej nocy kiedy zaczęliśmy się spotykać, powiedziałam mu, Ŝe uwielbiam te małe tęczowe ciasteczka, które najczęściej moŜna znaleźć we włoskiej piekarni. Mama trzymała nieograniczone ilości ukryte w naszej kuchni. Nigdy nie mogłam znaleźć miejsca, gdzie je chowała. Zawsze gdy miałam zły dzień, a ona chciała, Ŝebym się uśmiechnęła, zostawiała mi jedno z notatką. Nazwała je kęsami szczęścia. A on podarował mi te ciasteczka. – Oczywiście, Ŝe pamiętałem. Myślałem, Ŝe mogłabyś wziąć kilka kęsów szczęścia. – Wygląda na to, Ŝe przyniosłeś mi setki kęsów – mówię z uśmiechem. Pudełko jest ogromne i wypełnione po brzegi. 418

Ben wzrusza ramionami, a później całuje mnie w czoło. – Musiałem uregulować zaległe długi. – Jego kolejny pocałunek ląduje na moich ustach. Andrea odchrząkuje i patrzy na nas. – Co się stało, Barbie? Wyglądasz, jakbyś miała zaparcia – mówi z uśmiechem Ben. – Niby jak? – Nie wiem. Ty nam powiedz. Za mało błonnika? – Cholera. Zamknij się, Stone. Jak to się stało? Jak przeszliście od dwojga nienawidzących się ludzi do... do… – Nerwowo macha ręką, jakby odganiała się od much. – Do tego? – Naprawdę narzekasz? – pytam zaskoczona tym, jaki ma problem. – Byłaś nieustępliwa, praktycznie skazałaś nas na siebie. – Tak mam. – Rzuca śmiertelne spojrzenie Robowi. – Mógłbyś się wtrącić, proszę? Rob podchodzi do pudełka z ciastkami, napychając nimi buzię i ze spadającymi okruszkami, mówi: – Ona uwaŜa, Ŝe oboje jesteście winni jej podziękowanie. – Dziękuję – mówimy z Benem chórem. – Nie, och. Chcę jakąś biŜuterię, a moŜe piękną nową torebkę. Tori Burch wypuściła ładną nową kolekcję wiosenną. Ben obiecuje jej obie, a ona się uspokaja. Resztę popołudnia spędzamy, rozmawiając i planując. Myśli Andrei skupione są na wszelkich szczegółach ślubu. Czy powinniśmy jechać na Arubę czy na 419

Bermudy? Czy zatrzymać się w hotelu, czy wybrać się na rejs? Chce, Ŝebym z nią poszła wybrać sukienkę. Powinna mieć białą, czy moŜe kremową? Jej chaotyczna rozmowa jest miłą rozrywką. Tak często, jak Ben spogląda na mnie, posyłam mu uśmiech. Jestem pewna, Ŝe wciąŜ myśli o tym, co mówiła mi Andrea, kiedy wszedł do pokoju. Nie mogę się przed nim przyznać do swoich obaw. Mógłby bardzo się zezłościć na mnie. A potem mógłby zostać z niewłaściwych powodów.

420

Rozdział 38 Ben

– Ona się nadwyręŜa – bełkoczę głównie do siebie. Jej oczekiwania są nierealistyczne. Spędziła z nogą trzy tygodnie na wyciągu, a teraz spodziewa się, Ŝe po kilku sesjach fizjoterapii tak po prostu przejdzie przez pokój? Brian, fizjoterapeuta Elli, kręci irytująco głową. – Da radę. Nienawidzę tego gościa. Nienawidzę jego blond kręconych włosów, jego akcentu surfingowca i jego zadowolonej z siebie, niechlujnej, zarośniętej gęby. Nie ma pojęcia, jak sobie z nią radzić. Jej osobowość ją napędza, by sięgać po nierealistyczne cele, a on tam siedzi i jej to umoŜliwia. To powaŜnie mnie wkurza. Sądząc po jej zbolałym wyrazie twarzy, to w jaki sposób drŜą jej ręce, to jak podtrzymuje cięŜar ciała na poręczach, i jak zbiera się jej pot na czole i klatce piersiowej, jestem pewien, Ŝe pracuje zbyt cięŜko. Kiedy potyka się do przodu, niemalŜe upadając, przeklinam pod nosem i podrywam się w jej kierunku. – Ben. – Łapie mnie za ramię. – Pozwól jej samej. – Jeśli upadnie i mocniej się zrani, to...

421

– Nie pozwolę, by zrobiła sobie krzywdę – przerywa moją pogróŜkę. Wzdycham z przekąsem i go poprawiam: – Nie, to ja nie pozwolę, by zrobiła sobie krzywdę. Ćwiczy tak przez godzinę. Za kaŜdym razem, gdy traci równowagę, mam ochotę go chwycić i nakarmić własnymi jajami. – Być moŜe nie powinno cię tu być – ma odwagę powiedzieć. MoŜe powinieneś się zamknąć, zanim nauczę cię latać za oknem. Jednak zamiast tego odpowiadam: – A jednak zostanę. – Ben, czasami gdy pacjenci mają publiczność, stają się bezproduktywni na terapii. Sugeruję jedynie, Ŝebyś trzymał się z boku, dopóki nie nabierze więcej siły. Odwracam się, by spotkać jego wzrok. Ten kutas działa mi na nerwy. Nie jestem idiotą. Sposób w jaki kładzie ręce na jej biodrach, sposób w jaki pochyla się zbyt blisko jej ucha, gdy wydaje polecenia, nawet gdy na zachętę pociera jej plecy, nie pozostawia mi Ŝadnych wątpliwości, jaki ma ukryty cel. Muszę zwolnić tego idiotę, zanim powie Rewelacyjnie, Ella. – Zostaję – powtarzam, zrównując z nim wściekłe spojrzenie, usuwając wszelkie wątpliwości co do tego, jaki jest mój cel. – Jak chcesz. – Wzrusza ramionami i odchodzi. – Rewelacyjnie, Ella. Tak trzymaj, idzie ci świetnie. Zrób to do końca i odpoczniemy. 422

– Jesteś poganiaczem niewolników – mruczy Ella przez zaciśnięte zęby. On śmieje się z jej komentarza i uśmiecha się szeroko. – Winny. No chodź, kochanie. Jeszcze tylko kilka kroków. Kochanie? Co to za jakieś kochliwe PIEPRZENIE? – Ma na imię Ella. – Idę za nim dokładnie do samej krawędzi podwyŜszenia. Skurwiel oferuje mi speszony uśmiech. – Racja, Ella. Kiedy ona robi swój ostatni bolesny krok, mówi: – Świetna robota. W krótkim czasie powrócisz do pracy nad czarnym pasem. Krew się we mnie gotuję, gdy patrzę, jak obejmuje ją w talii, a ona chwyta go ręką wokół szyi. Powoli podchodzi do jej wózka, pomagając jej postawić nogę na podnóŜku. – Dobra, koch... – Nagle przerywa i mówi: – Ella. Pójdę ci przynieść jakieś elektrolity. – Z uśmiechem wręcza jej czysty ręcznik i wychodzi z pokoju. – Co się stało? – pyta, gdy przesuwa po skórze ręcznikiem. – Nic. – Ben. 423

– Za bardzo cię naciska. Minęło dopiero kilka dni. – Kochanie, tylko w ten sposób zrobię postępy. Brian jest najlepszy i wie, co robi. Nienawidzę w jaki sposób jego imię brzmi w jej ustach. – Brian chce ci się dobrać do majtek. – Wychodzi to ze mnie, zanim mogę się powstrzymać. RozdraŜnione spojrzenie, które mi posyła, tylko pogarsza mój smutek. – Przepraszam. Po prostu... trudno mi tu siedzieć i patrzeć, jak zmuszasz się na jego rozkazy. I patrzeć, jak cię dotyka, dodaję w myślach. Brian przerywa naszą rozmowę z uśmiechem i podaje butelkę Gatorade. – W porządku, piękna dziewczyno. Wypij to i trochę się porozciągamy. Co jest, kurwa? Ten dupek powaŜnie ze mnie szydzi. Jeśli zostanę w tym pokoju kolejną minutę, na pewno staną się dwie rzeczy. Brian skończy jako krwawa miazga na podłodze, a my z Ellą stoczymy ogromną walkę. Jestem w pełni świadomy, Ŝe moje zachowanie jest bardzo niedojrzałe, biorąc pod uwagę to, co ona przechodzi i z czym musi się zmierzyć podczas swojej rehabilitacji. Nie jestem z tego dumny, ale nie mogę na to nic poradzić. MoŜe Brian jest katalizatorem, którego

424

wybrałem, by zabrał ode mnie wszystkie frustracje. W rzeczywistości jej pomaga, kiedy ja nie potrafię i nie zniknie w najbliŜszym czasie. Ta druga sprawa jeszcze bardziej doprowadza mnie do furii. Rozciąganie jest końcem sesji. Zwykle wymaga od Elli leŜenia na plecach na stole do terapii, podczas gdy Brian trzyma ręce na kaŜdej części jej ciała. No dobra, są na kaŜdej części jej nogi, ale jednak. Ostatnim razem, zacisnął palce z tyłu jej uda, centymetry od cipki, gdy pomagał jej unieść nogę bliŜej do piersi. Byłem bliski wyrwania jego blond loków z tej pieprzonej głowy. – Idę na spacer. Spotkamy się w pokoju. – Ok. – Ella spogląda na mnie ostroŜnie. Dobrze mnie zna. Kiedy się pochylam, aby ją pocałować, szepcze: – Kocham cię. – W momencie gdy moje usta zderzają się z jej. Mój pocałunek okazuje się być nieco dłuŜszy, nieco bardziej namiętny, i mogę pokazać mu trochę więcej niŜ zamierzałem. Kiedy się odsuwam Pan Łatwo-mi-przychodzi-bycie-wyluzowanym-surferem wygląda na trochę bardziej wzburzonego. Kutas.

– To nie jest maraton – mówię do niej, gdy leŜy z powrotem na poduszce, wyglądając na wyczerpaną i pokonaną. – Ella, wolę być tu 425

dłuŜej i Ŝebyś powoli wracała do sił, niŜ wyjechać szybko, ale za to Ŝebyś forsowała się zbyt mocno. – Poradzę sobie, Ben. CięŜko ćwiczyłam. Nie mogę pozwolić, aby to wszystko poszło na marne. Muszę to zrobić. – Zaczynasz brzmieć jak zdarta płyta. Ona naprawdę się ze mnie śmieje. – A zaczynam? – MruŜy oczy i śmieje się ponownie. – Chodź tu. – Klepie łóŜko po prawej stronie, a ja kładę się obok niej. Zwykle wpadamy w kłopoty, gdy pielęgniarka zastaje nas w tej sytuacji, ale teraz mam to w dupie. Tęsknię za nią strasznie. KaŜdy bliŜszy kontakt między nami, który mogę dostać, dodaje mi w tej chwili sił. Pragnę z nią normalności i zwykłego Ŝycia. Pragnę dzielić z nią łóŜko, kochać się i mieszkać w apartamencie, który dzielimy. Wcześniej dzwonił Farley sprawdzić co u niej. Ale teŜ, Ŝeby powiedzieć, Ŝe Politto odzyskał przytomność. Boję się jej o tym powiedzieć. MoŜe się po prostu załamać. Celowo nie włączam Ŝadnych kanałów informacyjnych z obawy, Ŝe coś wyskoczy. Jakby czytając w moich myślach, pyta: – Jesteś gotowy, aby porozmawiać? Opiera się o mnie, a ja ją całą obejmuje. Pachnie szpitalem, ale gdzieś tam pod tym wszystkim wciąŜ jest moja Ella. – Nie teraz, kochanie. – Egoistycznie ją odrzucam. Chęć zabicia Briana jest nadal świeŜa w moich Ŝyłach. Powrót do rozmowy na temat jej przeszłości moŜe teraz nie być najmądrzejszą sprawą. 426

Musimy jeszcze omówić to wszystko, co wiem. Obiecałem, Ŝe ją poinformuję, ale w tym momencie musi się skupić na rehabilitacji. Jest bezpieczna i nie musi znać Ŝadnych szczegółów dotyczących Politto. – Ben, proszę. Potrzebuję odpowiedzi. – Dlaczego? – Bo tak. To mnie zŜera od środka i muszę wiedzieć, co się dzieje. Jest to jedyny sposób, abym mogła ruszyć dalej i zamknąć niektóre sprawy. – Ella, teraz musisz się jedynie martwić o swoje zdrowie, a nie o zamknięcie. – Proszę. Wzdycham z frustracji. – Farley powiedział, Ŝe Politto odzyskał przytomność, choć pozostaje w stanie krytycznym. Jego obraŜenia są rozległe. Razzo jest w areszcie ochronnym. – Będę mogła porozmawiać z Razzo? – pyta niepewnie. – Ben, wiem, Ŝe się o to posprzeczaliśmy, ale jest to dla mnie waŜne. Muszę poznać prawdę. Palcem unoszę jej brodę, Ŝeby mogła spojrzeć mi w twarz. – Ella, przez tak wiele lat dźwigałem niechęć i nienawiść wobec tego, co zrobił mój ojciec, i co najwaŜniejsze, pytanie dlaczego to zrobił. Nie znałem Ŝadnych odpowiedzi, a chęć zdobycia ich zŜerała

427

mnie od środka. Tylko o tym potrafiłem myśleć. Uczyniło mnie to cynicznym, twardym i małomównym. Stałem się osobą, której nienawidziłem. Przez zbyt długi czas myślałem, Ŝe byłem ponad tymi tak wieloma emocjami, które najbardziej się odczuwa. Miałem wraŜenie, Ŝe opiekowanie się, kochanie, a nawet martwienie się o kogoś czyni nas słabymi. Przesunąłem się tak, by siedzieć naprzeciw niej. Chciałem, Ŝeby usłyszała te słowa i zobaczyła moje przekonanie, które się za nimi kryło. – Ella, przez lata nękały mnie złe wspomnienia. Myślałem, Ŝe potrzebuję prawdy, aby pogodzić się ze swoją przeszłością. Okazało się, Ŝe prawda nie była konieczna. Musiałem znaleźć ciebie. Znalezienie cię ostatecznie uciszyło całą nienawiść, jaką miałem w środku. Bycie z tobą daje mi inny cel niŜ myślenie tylko o zemście. Kochanie cię pomogło mi dostrzec, Ŝe przeszłość nie ma znaczenia. Liczy się tylko przyszłość. Nadal nie wiem, co doprowadziło mojego ojca do tego, Ŝe związał się z tą szumowiną, lub, co gorsza, co doprowadziło go do zamordowania własnej Ŝony. Deprawacja bijąca z tej sytuacji napełniła mnie wielką nienawiścią na zbyt długi czas. Mogę nigdy nie poznać prawdy i teraz nie mam z tym problemu. Opieram się bliŜej, podtrzymując głowę na dłoniach i zaglądając bezpośrednio do jej duszy. – Kochanie, czasami poznanie prawdy nie jest najlepszą odpowiedzią i moŜe poprowadzić cię do szczęścia jedynie ze szkodą dla ciebie samej. Czasem niewiedza jest najlepszą odpowiedzią.

428

Mruga, by odpędzić łzy, ale jedna jej ucieka. Delikatnie ocieram ją kciukiem. – Kochałaś swoją matkę bardziej niŜ kogokolwiek na tym świecie. Kochałaś Virginię Parker. Virginia jest tą, która cię wychowała i uczyniła tak niesamowitą, wspaniałą, kochającą, ciepłą, olśniewającą i upartą, jak cholera, kobietą, którą jesteś dzisiaj. Uśmiecha się lekko, a gdy to robi, patrzy gdzieś w dal. – Spójrz na mnie. Kiedy powraca do mnie wzrokiem, dodaję: – Virginia Parker wychowała Ellę Parker na dobrą, Ŝyczliwą, kochającą kobietę. Zrobiła z tobą fenomenalną robotę, kochanie. To Virginia jest odpowiedzialna za to, jaką jesteś dzisiaj osobą, a nie Regina. Virginia stworzyła cudowną kobietę, która miała mnie odnaleźć i wstrząsnąć moim światem. Andrea moŜe być dla nas wrzodem na tyłku, ale miała rację. To było nieuniknione, by nasze ścieŜki się przecięły, a losy połączyły. Zamyka oczy, gdy delikatnie całuję jej rozchylone wargi. – Jeśli więc chcesz porozmawiać z tym człowiekiem, by pomógł ci ruszyć dalej, wtedy zorganizuję to dla ciebie. Ale obiecaj mi jedną rzecz. – Co takiego? – Proszę, Ŝebyś pamiętała, Ŝe nic co moŜe ci powiedzieć, nie zmieni tego, kim jesteś dzisiaj. śe nic co moŜe ci powiedzieć, nie

429

zmieni Elli Parker, którą kocham kaŜdą cząstką swojego jestestwa. Zgoda? Kiwa głową. Teraz łzy spływają jej swobodnie. – Mam jeszcze jedną prośbę. – Jaką? – Czy jeśli Brian ponownie nazwie cię kochanie, piękna dziewczyna, czy inaczej niŜ Ella, mogę dać mu w twarz? Śmieje się głośno i kręci głową. – Powiem ci coś. Jeśli tak zrobi, poproszę go, aby zwracał się do mnie Ella. Jeśli to zignoruje, to ja dam mu w twarz za ciebie. Puszczam jej głowę i myślę nad tą obietnicą. Wyciągając rękę z uśmieszkiem, mówię: – Umowa. – Ściska ją i potrząsa, po czym ją odwracam, by delikatnie pocałować. – Kocham pana, panie Stone. – Kocham panią bardziej, pani Parker.

430

Rozdział 39 Ella

Gdy jest w pobliŜu, jestem wesoła, śmieję się i zachowuję na tyle normalnie, na ile to moŜliwe. Kiedy go nie ma, nie potrafię powstrzymać tego niepokoju, który jest gdzieś głęboko we mnie. Obawiam się, Ŝe nigdy nie będę juŜ aktywna. Obawiam się, Ŝe osiągnęłam najwyŜszy moŜliwy poziom wyleczenia przy mojej niepełnosprawności. Głównie martwię się tym, Ŝe stanę się dla niego cięŜarem. Ból się zmniejszył. Jeśli wcześniej odczuwałam go jako dziesiątkę, to teraz jest osiem. Okłamałam Bena i lekarzy, mówiąc im, Ŝe jest na poziomie pięciu. To jedyny sposób, aby zmniejszyli mi ilość leków przeciwbólowych. Ostatnią rzeczą jakiej mi potrzeba, to uzaleŜnienie się od nich. Czeka mnie jeszcze bardzo długa droga. Minęło pięć tygodni od czasu, kiedy zostałam postrzelona, a dopiero zaczęłam długi, bolesny powrót do zdrowia. Toleruję ból przez większość czasu. Najgorszy jest po sesjach fizykoterapii. Noga pulsuje mi wtedy godzinami. Leki przeciwbólowe rezerwuję więc na takie właśnie chwile. W innych sytuacjach się uśmiecham i staram się to znieść. Ćwiczę, aby wzmocnić nogę, bez podnoszenia tyłka. Nadal więc nie potrafię samodzielnie chodzić. Jestem teraz w stanie przejść niewielki dystans o kulach, ale nawet i to jest trudne. Minie pewnie 431

rok, zanim wrócę do trenowania na czarny pas. Ta myśl sprawia mi wielką rozpacz. Nie mogę się na tym skupiać. Jeden dzień na raz. Póki co muszę się skupić na chodzeniu i na tym, by się stąd wydostać. Jestem gotowa do wyjścia. Moje leczenie w szpitalu dobiegło końca. Mam dwie opcje, albo przenieść się do domu opieki, albo wziąć terapeutę, który będzie przychodził do mnie do domu. Chciałabym przenieść się do ośrodka, tak bym mogła pracować tyle godzin dziennie, ile dałabym radę bez jakiekolwiek przerwy. Ben zawzięcie ze mną walczy. Wziął dłuŜszy urlop, bo chce zostać ze mną w domu, by się mną opiekować. Mówi, Ŝe z jego pomocą mogłabym odbywać terapię w wolniejszym tempie, bardziej realistycznie. Z jego pomocą mogłabym powoli wracać do zdrowia. Jego argumentacja jest kusząca. Oczywiście, Ŝe wolałabym z nim mieszkać, niŜ w zimnym, klinicznym centrum rehabilitacji. Bez wątpienia byłoby to najlepsze lekarstwo dla mojego serca. Ale czy byłoby najlepsze dla mojego powrotu do zdrowia? To jest problem, z którym się zmagam. Nie mogę dłuŜej zgadzać się na to, by nie wracał do swojej pracy, do swojej pasji, Ŝeby mnie tylko pielęgnował, tak bym wróciła do zdrowia. Muszę to zrobić na własną rękę, bo inaczej moja wina będzie się jątrzyć i odbije się to negatywnie na powrocie do zdrowia i na naszej relacji. Prawie w ogóle mnie nie zostawia. Poza krótkimi jazdami w tę i z powrotem do pokoju hotelowego, w którym nigdy nie śpi, i jednej czy dwóch wizytach w naszym mieszkaniu, jest tu ze mną przez cały czas.

432

Dziś wysłałam Bena do sklepu, aby przywiózł mi kilka rzeczy, których potrzebuję. Gdy wyszedł, mogłam szczerze porozmawiać z Brianem. Odkładając na bok zazdrość Bena, zaufałam Brianowi, Ŝe nie będzie upiększał moich postępów. Nie dyskutowaliśmy na temat moich dwóch opcji. To nie jest sprawa Briana, czy mieszkam w centrum, czy z Benem. Zapytałam go jedynie, czy uwaŜa, Ŝe większa ilość terapii poprawi moją sytuację. Powiedział, Ŝe w jego zawodowej opinii, niczego to nie zmieni. W tym momencie znaczenie ma tylko jakość leczenia. Ze względu na charakter kontuzji i metalowy pręt włoŜony w nogę, to nie kość powoduje komplikacje w terapii. To masa mięśniowa i odbudowa tkanki, która pozwoliłaby na tej nodze udźwignąć cięŜar. Ten rodzaj siły nabywa się z konsekwentnych, efektywnych ćwiczeń. Jak na ironię to Brian nieświadomie przypieczętował sytuację z Benem, która nie jest dla mnie stracona. Widok Bena wchodzącego przez moje drzwi powoduje, Ŝe serce mi przyspiesza. Włosy ma odrobinę dłuŜsze, niŜ nosi zazwyczaj. Jego kilkudniowy zarost jest nieco mocniejszy. Poza tym to mój wspaniały, bardzo atrakcyjny glina. Jego ciemnoszary t-shirt rozciąga się na umięśnionej klatce piersiowej. DŜinsy idealnie opinają te długie nogi, biodra i pachwiny. Mogłabym tak patrzeć na niego godzinami. – Hej wspaniała – mówi z uśmiechem. – Na zewnątrz jest gorąco jak cholera. – Odkłada torby, które przyniósł i siada na brzegu łóŜka. – Mam dla ciebie wszystko z tej listy z wyjątkiem tamponów. Nie miałem pojęcia jakie wybrać, więc zleciłem to Andrei.

433

– A to szkoda. Mógłbyś spowodować, Ŝe kilku niczego nie podejrzewającym kobietom zmiękłyby kolana, gdyby były świadkami, jak taki gorący facet kupuje tampony. – Jestem zainteresowany, aby kolana miękły tylko jednej kobiecie. – CóŜ, wobec tego misja zakończona, Supermanie. – Uśmiecham się i jednocześnie poŜeram go wzrokiem Po tym jak niewinnie mnie całuje, pyta: – Jak terapia? – W porządku. – Jesteś zmęczona? – Nie. Śmieje się i kręci głową. – Jesteś taką kłamczuchą. – Uśmiech znika mu z twarzy, gdy widzi moje zmarszczone brwi. – Coś jest nie tak? – Więc, hmm, wyjdę stąd w ciągu kilku dni. Omówiłam swoje opcje terapeutyczne z Brianem. – Nerwowo bawię się brzegiem jego koszulki. Gdy unoszę na niego wzrok, on uwaŜnie mi się przygląda. Jedyna rzecz, która go zdradza to zaciśnięte szczęki. – Chcę cię o coś zapytać, ale musisz mi obiecać, Ŝe nie będziesz zły. – Postaram się – odpowiada ze śmiertelną powagą.

434

Po tym jak nerwowo przełykam, znów bawię się brzegiem jego koszulki. Ponownie zaciska szczęki i mruŜy oczy, nadal mi się przyglądając. – Spytałam go o radę. Czy myśli, Ŝe będzie mi lepiej w centrum, z dniami wypełnionymi kilkoma godzinami rehabilitacji dziennie. – Spuszczam szybko wzrok, zanim kontynuuję. – Czy w domu z jedną sesją dziennie. – Wiem po jego jęku, Ŝe doszedł do wniosku, jaką podjęłam decyzję. – Więc moje pytanie brzmi... gdzie będziemy teraz mieszkać? Bierze mnie za rękę, a wyraz jego twarzy łagodnieje. – Naprawdę? – Brian powiedział, Ŝe systematyczne, efektywne ćwiczenia to wszystko, czego potrzebuję... i duŜo cierpliwości. Krzywy uśmiech rozprzestrzenia się na jego twarzy. – CóŜ, Brian jest mądry. – Och, teraz jest mądry? JuŜ nie czujesz potrzeby, aby uderzyć go w twarz? – Tego nie powiedziałem. – Całuje mnie w kółko. – Ella, jesteś pewna? Jestem egoistą z własnych powodów, dla których chcę cię zabrać do domu. Przytakuję pewnie. – Jestem pewna. No więc, gdzie będziemy mieszkać?

435

Wzrusza ramionami, ale jego uśmiech mówi mi, Ŝe dokładnie wie, gdzie będziemy mieszkać. – MoŜe pomyślałem juŜ o moŜliwościach. Ale pozwól, Ŝe zadam ci pytanie. Jesteś pewna, Ŝe nie chcesz wracać do miasta? – Jestem pewna. Uwielbiam to miasto, ale moje serce wciąŜ jest na plaŜy. Bez względu na to gdzie skończymy, jest jeszcze coś, co musisz mi obiecać. – Co tylko chcesz. – Gdy wejdę w codzienną rutynę, musisz wrócić do pracy. Dwa tygodnie, moŜe trzy, a potem wracasz. – Jeśli będę wracał do domu, do ciebie co wieczór i budził się obok ciebie codziennie rano, obiecam ci, co tylko chcesz. Mogę nawet nosić tutu i tańczyć na ulicach. – OstroŜnie, Supermanie. Bo z tą obietnicą moŜe będziesz musiał golić nogi. – Byłoby warto. Daje

mi

ten

jeden

ze

swoich

zamieniam-twoją-cipkę-w-

wybuchający-wulkan pocałunek, zostawiając mnie całą pulsującą. To było zbyt wiele, bardzo długich, bardzo frustrujących tygodni bez Bena.

Tak

bardzo

go

pragnę.

Poza

sporadycznymi

sesjami

obściskiwania się i kilkoma bardzo mocnymi obmacywania się, nie uprawialiśmy

seksu

od

tygodni.

Chwytam

go

za

koszulkę,

przyciągając bliŜej. Kiedy próbuje przerwać pocałunek, łapię go za

436

głowę, aby przytrzymać złączonego ze mną. Jest tak tylko do momentu, aŜ braknie mi powietrza, i muszę zakończyć całowanie. Chichocze, pytając: – Jesteś pewna, Ŝe nie podejmujemy decyzji, kierując się tylko poŜądaniem? Uderzam go w pierś, udając złość. – Nie. – CóŜ, nawet jeśli taka byłaby właśnie przyczyna, nadal nie próbowałbym cię od tego odwieść. Czasami potrafię być samolubnym kutasem. – Tak się złoŜyło, Ŝe cię kocham i twojego egoistycznego kutasa. Uśmiecha się podstępnie, jednocześnie wskazując na swoje krocze. – My obaj teŜ cię kochamy.

Nasze splecione dłonie spoczywają na jego udzie. Ruch jest dość niewielki, gdy przejeŜdŜamy przez Jersey w drodze na Manhattan. Jedziemy kawałek i co chwilę stajemy. Typowa jazda jak w zwykły dzień pracy. Kocham Manhattan, ale teraz kiedy poznałam smak plaŜy, to tam chcę być.

437

– Hej, wiesz, Ŝe nigdy nie jechaliśmy razem samochodem? Czy to nie jest dziwne? Rzuca mi szybkie spojrzenie. – Naprawdę? – Nie, nigdy. Podoba mi się. – Omiatam wzrokiem wnętrze samochodu. – Mimo Ŝe ten samochód jest do bani. – Przepraszam. Bentley czeka w sklepie. – Unosi nasze dłonie i całuje moje kostki. – Choć ten jest do bani, to po nowe auto pojedziemy, jak tylko będziesz w stanie. Jest ci wygodnie? Wstrząsy nie są wskazane na twoją nogę. – Nogę mam wyciągniętą najbardziej, jak tylko mogę w tej małej przestrzeni. Posyła mi takie samo spojrzenie, jak wtedy, kiedy odmówiłam siedzenia z tyłu. – Po powrocie do domu połoŜymy ją na podwyŜszeniu i obłoŜymy lodem. – Dom. Tak miło to brzmi. No więc teraz moŜesz mi powiedzieć, gdzie jest ten dom? Kręci głową. – Niezła próba. Chcę cię zaskoczyć. – Jak w tak krótkim czasie udało ci się coś załatwić? – Sposób, w jaki ciągle patrzy się przez przednią szybę, udając, Ŝe koncentruje się na drodze, zadziałałby, gdybyśmy nie stali na czerwonym świetle. – Ben? – Obiecaj, Ŝe nie będziesz zła? – Uuu.

438

– Znalezienie idealnego mieszkania dla nas scedowałem na Andreę i Roba, na wypadek, gdybyś zdecydowała się na opiekę domową. – Przynajmniej ma na tyle przyzwoitości, aby wyglądać na nieco zakłopotanego. – MoŜe to takie Ŝyczeniowe myślenie? – Ben, to jest najsłodsza rzecz, jaką ktoś kiedykolwiek zrobił dla mnie. Posyła mi wspaniały uśmiech. – Naprawdę? Nie jesteś na mnie zła? – Jak mogę być zła o coś takiego? W rzeczywistości bardzo sobie tym zapunktowałeś. – Cholera, dobry jestem. – Odwraca się do mnie z uśmiechem i przyłapuje mnie na wielkim ziewaniu. – Dobra, czas na drzemkę. Jeszcze trochę drogi przed nami. RozłóŜ oparcie i się prześpij. Ta cała jazda mnie wyczerpała. Nie siląc się na kłótnie, robię, jak prosi i kładę się na resztę jazdy. – Tak, proszę pana – mówię z kolejnym głośnym ziewnięciem. Nie trwa zbyt długo, gdy ruch samochodu delikatnie kołysze mnie do snu. Tak jakby chwile później, budzi mnie trzaśnięcie zamykanych drzwi. Nadal jest widno, ale nastaje mrok. Słońce zachodzi i włączają się właśnie lampy uliczne. Nie mam pojęcia, gdzie jesteśmy, ale słyszę fale i zapach oceanu. Patrzę, jak Ben podchodzi do samochodu od mojej strony. Kiedy kilka sekund później otwiera drzwi, chwyta mnie i podnosi. 439

– Ben, mogę iść. W rzeczywistości, powinnam chodzić. – Nie tym razem. – Zamyka nogą drzwi od samochodu i blokuje je pilotem trzymanym w ręku. Dom jest mały, parterowy, w typie bungalowów. Z boku ma jednostanowiskowy garaŜ. Ogrodzenie rozciąga się dookoła całej działki i znika z tyłu domu. Dom obłoŜony jest białym sidingiem, a na oknach są niebieskie okiennice w bardzo plaŜowym klimacie. – Zamknij oczy. Sam chciałbym ci je zasłonić, ale mam zajęte ręce. Kiedy to robię, dodaje: – Nie podglądaj. – Tak jest. Wspinamy się po kilku schodach, unosi mnie nieco wyŜej, aby otworzyć drzwi, a po zamknięciu ich za sobą, robi jeszcze kilka kroków, zanim mówi: – Dobra, moŜesz otworzyć. W momencie gdy to robię, ucieka mi mocne westchnienie na widok, jaki zastaję. – O mój BoŜe. Ben, tu jest niesamowicie. Gdzie jesteśmy? – Long Beach. Około półtora kilometra od domu Roba i Andrei. – Odwraca mnie powoli. – Sypialnia. Ma okno wykuszowe z wbudowaną ławeczką. Cała urządzona jest w jasnych beŜach i subtelnych szarościach. Ogromne łóŜko stoi 440

przodem do okna. Poza tym nie ma w niej Ŝadnych innych mebli. Przechodzimy przez drzwi. – Łazienka. – Jest dość duŜa, nowoczesna, urządzona w minimalistycznym

stylu.

Głównym

punktem

jest

dwuosobowy

prysznic. Uśmiecham się do niego, a on wzrusza ramionami. – Ostrzegałem cię, Ŝe duŜy prysznic jest priorytetem. – Pamiętam. – W naroŜniku kabiny znajduje się ławeczka z przymocowanymi po bokach poręczami. – Pomyślałeś o wszystkim. – Starałem się. Odwraca nas od sypialni, a następnie wchodzimy w krótki korytarz, który rozciąga się na lewo i prawo. Bezpośrednio przed nami są jeszcze jedne drzwi. Otwiera je powoli, ujawniając niewielką, pustą sypialnię. – Tu urządzimy pokój do fizjoterapii. – Na końcu krótkiego korytarza jest kolejny prysznic, stylem przypominający ten w głównej łazience. Gdy przechodzimy przez sypialnię, mówi: – Zamknij oczy. Kilka sekund później mówi: – W porządku, otwórz. – Stoimy pośrodku wspaniałego, wielkiego pokoju. Jest połączeniem salonu, jadalni i kuchni. Znajduje się w nim granatowa, zamszowa kanapa, która zlokalizowana jest naprzeciwko przesuwanych, szklanych drzwi prowadzących na mały taras. Dom usytuowany jest na plaŜy, dając nam nieograniczony widok na ocean.

441

Za kanapą jest kwadratowy stół z czterema tapicerowanymi krzesłami. Na wprost urządzono nowoczesną kuchnię z białymi szafkami, sprzętami ze stali nierdzewnej i małą wyspą z beŜowym blatem z granitu, pełniącym funkcję baru śniadaniowego. Podłoga wykonana jest z ciemnej, sękatej sosny i odpowiada kolorem belkom na suficie. Jest oszałamiający. Sadza mnie po jednej stronie szezlonga, a sam siada obok. – Ben, to miejsce jest niesamowite. – Wiem. Miałem dość długą listę. Nie mogę uwierzyć, Ŝe je znalazłem. Po około milionie wiadomości i zdjęć od Andrei, kiedy zobaczyłem ten, od razu się w nim zakochałem. Jest mały, ale dla nas idealny. – Całuje mnie delikatnie i dodaje: – Jest takŜe nasz. – Nasz? – Kupiłem go. – Wzrusza ramionami i dodaje: – No, prawie. Teraz go wynajmujemy. Domknięcie nastąpi w ciągu kilku tygodni. Milczę w oszołomieniu. Nie mogę uwierzyć, Ŝe to zrobił. – Ella? – Ben, nie wiem, co powiedzieć. – Powiedz, Ŝe go uwielbiasz, i Ŝe będziesz go ze mną dzielić. – Musiał kosztować fortunę.

442

– JuŜ jakiś czas temu chciałem się przeprowadzić na plaŜę. Sam chyba nigdy nie zrobiłbym tego kroku, bo wydawało mi się to pozbawione sensu. Odkąd cię poznałem, bardzo się do tego przekonałem. Tutaj chciałbym spędzać z tobą czas. – Obserwuje moją twarzy, a potem marszczy w zwątpieniu brwi. – Ella, czy to zbyt szybko? Wiem, Ŝe mieliśmy tylko krótką rozmowę o wspólnym zamieszkaniu. – Ben. – Cholera, powinienem cię najpierw spytać. – Ben. – Wsuwam palce w jego włosy, przytrzymując mu nieruchomo głowę. – Zamknij się i mnie pocałuj. Chętnie ustępuje. – Czy to znaczy, Ŝe ci się podoba? – pyta, kiedy kończy juŜ pocałunek. – Ubóstwiam go. Więcej niŜ ubóstwiam. Dziękuję ci. – MoŜemy zmienić wszystko, co zechcesz. Kupiłem tylko to, co jest najpotrzebniejsze. Jestem pewien, Ŝe będziesz chciała przywieźć coś ze swojego mieszkania. – Wykonałeś doskonałą pracę. Jest dokładnie tak, jak sama chciałabym go urządzić. Masz dobry gust. Pochyla się bliŜej, by pocałować mnie w usta. – Mam wspaniały gust. 443

Jakoś nie sądzę, Ŝeby mówił o domu czy wystroju. Jego oczy spalają mnie na wylot. Nie widziałam tego wyrazu twarzy od tygodni. Jest pierwotny i pragnący... a następnie znika tak szybko, jak się pojawił. Bez ostrzeŜenia wstaje i mówi: – Nie ruszaj się. Zostawia mnie samą i wraca kilka minut później z naszymi torbami i moimi kulami. W milczeniu przekopuje się przez moją torbę, znajduje leki i wytrząsa sobie pigułkę na rękę. Bierze butelkę wody i podchodzi, by usiąść obok mnie. – Weź to. Wypełniam jego polecenie. Ostatnią rzeczą, której teraz chcę, to czuć pulsowanie w nodze. Pragnę, by wziął mnie do sypialni, rozebrał i kochał się ze mną. – Chcesz się jeszcze zdrzemnąć? – Nie. – To co chcesz robić? – Wskazuje na telewizor i dodaje: – Wybrałem kilka ckliwych romansów. – Kiedy odwraca się do mnie, przymyka oczy, gdy widzi, jak powoli rozpinam bluzkę. – Nie, Ella. Jeszcze nie. Trudno będzie manewrować z tą szyną na nodze. Bez słowa zsuwam bluzkę po ramionach i zrzucam ją na podłogę. – Naprawdę powinnaś zaczekać, Ella. Nie chcę cię skrzywdzić.

444

Mój biustonosz jest następną rzeczą, która uderza o podłogę. – Słodki Jezu, Ella. – PrzejeŜdŜa dłonią po włosach, a jego głos staje się chrapliwy. Przesuwa wzrok, by zobaczyć, jak rozpinam szorty. Kiedy próbuję strącić je z bioder, patrzy z otwartymi ustami i szeroko otwartymi oczami, zapominając języka. – Zamierzasz mi pomóc? Czy będziesz tak tylko siedział i się gapił? Jego odpowiedzią jest podniesienie mnie i zaniesienie do sypialni.

445

Rozdział 40 Ben

– Kochanie, nie chciałbym ci coś zrobić, ale jeśli dalej będziesz lizała moje ucho w ten sposób, moŜe się tak zdarzyć. – Przepraszam – mówi i zjeŜdŜa po mojej szyi. – Wcale nie jest lepiej – bełkoczę, na samym końcu jęcząc. Niepokój jest uzasadniony. Nawet przez tak niewielką odległość jaka jest od kanapy do sypialni, nie mogę poderwać swoich kończyn do działania. Cała krew spływa mi do fiuta. Na szczęście, zanim moje ramiona się poddają, mam ją juŜ na łóŜku. Szyna zatrzymuje jej spodenki na udach. Jej nagie piersi błagają o ssanie, a sterczące sutki szyderczo zwrócone są w moją stronę. Być moŜe z braku seksu lub przewidywania, Ŝe w końcu się to dzieje, ale mam trudności z podstawowymi umiejętnościami motorycznymi. W końcu wskazuje na swoje szorty. – Ben? MoŜesz mi pomóc? – pyta, gdy w dalszym ciągu stoję w nogach łóŜka, gapiąc się na nią jak popapraniec. Wzdycha i stara się sama ściągnąć szorty. – Ben – woła mnie we frustracji. – Proszę, zdejmij mi te cholerne spodnie.

446

Zanim to robię, ściągam swoje ubranie. Wiem, Ŝe kiedy jej dotknę, kiedy zbliŜę się do tych nagich piersi, to nie będę w stanie się zatrzymać nawet na kilka sekund, by móc się rozebrać. Mój mózg zmusza mnie, bym stał tam wciąŜ jak idiota. Mój fiut zmusza mnie, bym się pogłaskał, nawet nie wiedząc, Ŝe to robię. Szybko pociera palcem dolną wargę, co wskazuje jedynie, Ŝe jest zdenerwowana. Czy moŜe coś ją boli, a jest po prostu zbyt uparta, aby to przyznać? – Ella, powinnaś odpoczywać – wyraŜam swoje myśli, a mój kutas krzyczy: Ej koleś, zamknij mordę. – O mój BoŜe, zabijasz mnie – mówi z irytacją, zgadzając się z moim fiutem. – Musimy być ostroŜni. – Ben, lekarz wyraźnie mi powiedział, Ŝe moŜemy uprawiać seks, jeśli będziemy na tyle kreatywni, aby wymyślić, jak to zrobić. Jestem zdeterminowana, aby coś wymyślić. Teraz przyciągnij tutaj to wspaniałe, nagie ciało, pomóŜ mi ściągnąć resztę ubrań i pieprz się ze mną. Jej polecenie przebija się przez moje zmieszanie. Z wielkim trudem w końcu ściągam jej szorty. – Wydaję mi się, Ŝe muszę teraz zakładać sukienki, byś miał lepszy dostęp – mówi pragmatycznie. – Świetny pomysł.

447

Dzięki, kurwa, wielkie, Ŝe jej majtki są łatwe do ściągnięcia. Kiedy w końcu jest naga, ja cały się pocę i pulsuję. Sięga po mnie i jak magnes do metalu moje usta odnajdują ulubione miejsce na jej szyi. Jest ono tuŜ poniŜej ucha, nad blizną, gdzie jej skóra wydaje się być gładka jak jedwab. W miejscu, w którym jej zapach jest odurzający. To miejsce, w które pocałowałem ją po raz pierwszy, w dniu w którym się poznaliśmy. ZjeŜdŜam powoli ustami po jej gardle, aŜ jej piersi stają się nabrzmiałe. Jej ciało jest jak pole minowe. Kutas moŜe mi wybuchnąć w kaŜdej chwili od samego tylko dotykania ustami jej gładkiej skóry. PrzejeŜdŜam delikatnie ustami po jej piersiach, tułowiu, unikając nowej blizny. W miejscu gdzie zostały usunięte szwy, ma pomarszczone ciało. Ślad jest krótszy niŜ ten na szyi, ale sam widok powoduje, Ŝe wściekłość we mnie bulgocze. Szybko staram się to ugasić. Nie chcę jej denerwować, zwłaszcza teraz. Przenoszę się w kierunku pępka, koncentrując się na dotykaniu jej skóry. Obiema rękoma unoszę jej udo i odsuwam kilka centymetrów na bok, starając się lepiej wystawić jej cipkę na to, co zaplanowałem. Szyna sprawia, Ŝe na dole jest ciasno. Rozciąga się po wewnętrznej stronie uda i kończy na łydce. Skołowany próbuję ponownie, tym razem unoszę jej prawą nogę i kładę sobie na ramieniu. – O wiele lepiej – mówię głównie do siebie. Z ustami centymetry od łechtaczki przerywam i informuję ją: – Kiedy załapiemy, jak to się robi, to następnym razem powinno być łatwiej. – Ben. – Przewraca oczami i mówi: – PowaŜnie mnie zabijasz.

448

– Przykro mi – odpowiadam z ustami tuŜ przy niej. Rzuca się pode mną, jakbym dotknął ją drutem pod napięciem. Natychmiast podnoszę głowę i draŜnię ją dalej: – Wszystko w porządku? – Ben! – krzyczy, gdy przytrzymuję mi głowę i zmusza, bym nie odsuwał się od niej. Musi czuć mój uśmiech, gdy biorę w usta jej łechtaczkę. Zaciska palce na moich włosach i kwili, jakby cierpiała. Świętuję ten dotyk przez gryzienie, lizanie, ssanie i próbowanie jej swoim językiem i palcami. Gdy wyciągam wolną rękę, łączy ze mną swoje palce, cała drŜąc pod moimi ustami. Orgazm pochłania ją od stóp do głów, a następnie w końcu się rozluźnia, wypuszczając długie westchnienie. – Jesteś zmęczona? Chcesz, Ŝebym się zatrzymał w tym miejscu? – Zdecydowanie nie. – Ciągnie mnie za rękę, dopóki nie jestem między jej rozszerzonymi nogami. – Brakowało mi twojego smaku – muszę przyznać, zanim wślizgnę się w jej ciasną, mokrą cipkę. – Brakowało mi takŜe bycia w tobie. Wstrzymuje oddech, odpowiadając z westchnieniem: – Mnie teŜ. Nie jestem w stanie objąć jej tak jak zwykle. Ręce mam zajęte, by móc się utrzymać na nich i nie przygnieść jej. Ręce Elli spoczywają na moich plecach, a jej prawa noga obejmuje mnie w pasie. Moje rytmiczne pchnięcia są potrzebne, aby doprowadzić nas oboje do

449

punktu kulminacyjnego jak tandem. Dochodzi ponownie. Ja podąŜam tuŜ za nią. Trochę za szybko, ale jednak i tak idealnie. Jest to doskonały sposób, aby ochrzcić nasze nowe łóŜko i nasz nowy dom. Upadam obok niej na plecy, by złapać oddech. Oboje patrzymy prosto w sufit, kiedy pyta: – Hmm, mamy tutaj wentylator na suficie? To pytanie sprawia, Ŝe śmieję się głośno. – Jesteś taka urocza. WciąŜ gapiąc się w górę, ślepo szukam jej dłoni. – Nie zraniłem cię? Z nogą w porządku? – Nie, nic mi nie jest, tylko czuję się wspaniale. Doskonale... tak bardzo. – Ehmm, ja teŜ. Podnosi głowę, aby spojrzeć na szklane drzwi. – Czy ludzie mogą nas zobaczyć? – Hmm, a kogo to obchodzi? – To prawda – odpowiada z chichotem. Odwracam się na bok, by spojrzeć na nią.

450

– Jesteś taka piękna. – Uśmiecha się ciepło, a to sprawia, Ŝe serce mi rośnie z poŜądania, miłości i szczęścia. Wyzwala we mnie kaŜdy cholerny gest, który tłumiłem przez tak długi czas. Ten „właśnie się pieprzyłam” wygląd dobrze jej pasuje. Włosy rozwiewa jej dookoła wiatrak, usta są opuchnięte i róŜowe, policzki zarumienione, a pasemko włosów przylgnęło jej do wilgotnej od potu piersi. Nigdy nie znudzi mnie patrzenie na nią. Przychodzi mi do głowy pierwsza noc, kiedy się poznaliśmy. Teraz ją mam. Nie potrafię pojąć, jak zdołałem do niej odejść tamtej nocy. Musiałem być egocentrycznym kutasem, aby być w stanie walczyć z tym, co wzbudzała we mnie. – Ben, dziękuję ci, Ŝe jesteś najsłodszym, najbardziej taktownym i najbardziej kochającym chłopakiem, który chodzi po tej ziemi. Jestem bardzo szczęśliwa. – Twoje szczęście jest wszystkim, czego pragnę, Ella. Znaczy się oprócz ciebie. – Z roztargnieniem odsuwam ten szczęśliwy kosmyk włosów, który nadal przylega do jej skóry. – Ella, myślałem trochę. Patrzy na mnie wyczekująco. – Nie mam prawa mówić ci, jak zamknąć pewne sprawy. Moja sytuacja bardzo się róŜni od twojej. MoŜe i byłem ofiarą Politto i jego niemoralności, ale wciąŜ jestem sobą. Urodziłem się Benjaminem Stone’em i zawsze będę Benjaminem Stone’em. Otwiera usta w odpowiedzi, ale nic z nich nie wychodzi. – Nawet jeśli jesteś i zawsze będziesz Ellą Parker, to rozumiem twoją potrzebę informacji. Zajęło mi to trochę czasu. Chwilami 451

potrafię być naprawdę tępawy. Po prostu chcę cię chronić, a moje metody mogą być niekonwencjonalne. Przepraszam. – Ben, nie przepraszaj. Wiem, Ŝe zachowałeś się w taki sposób, bo mnie kochasz. Przykro mi, Ŝe czasami dostarczam ci trudnych momentów. – No cóŜ, w kaŜdym razie nie miałem racji. Zorganizowałem więc sesję na Skype’ie dla ciebie i Razzo. Oczy jej się rozszerzają, gdy pyta: – Naprawdę? – Tak. W ciągu kilku dni zostanie przeniesiony do chronionego pomieszczenia w naszej centrali i będziesz mogła zapytać go, o cokolwiek zechcesz. Obejmuje moją twarz drŜącymi rękoma. – Nie wiem, co powiedzieć. Wiem, Ŝe było to dla ciebie bardzo trudne do zrobienia. Wzruszając ramionami, mówię: – Ale jest to właściwa rzecz. Przykro mi, Ŝe byłem tak uparty. – Całuję ją delikatnie w usta, zanim dodaję: – Nie mogę obiecać, Ŝe nie będzie innych sytuacji, które spowodują, Ŝe powrócę do bycia fiutem. Pewnie tak się stanie i to bez przeprosin. Tak więc jest to moje przyszłe przepraszam dla ewentualnych przypadków. – Przyjmuję przeprosiny. Podobnie jeśli będą chwilę, Ŝe będę uparta jak wrzód na tyłku. TeŜ za nie przepraszam.

452

– Wybaczam ci bycie wrzodem na tyłku. Popycha mnie Ŝartobliwie. – Masz szczęście, Ŝe kocham cię tak bardzo, Benie Stone. – Tak jak i ja, Ello Parker. – Całuję ją namiętnie, pozostawiając jej oczy szkliste. – Jestem najszczęśliwszym kutasem na świecie.

– Przestań się wiercić, kochanie. – Staram się ją uspokoić, biorąc ją za rękę. – Nic nie mogę na to poradzić. Jestem zdenerwowana. – Nie ma moŜliwości, Ŝeby cię skrzywdził. – Wiem. Jedynie prawda moŜe to zrobić. I właśnie dlatego mam z tym problem, ale zachowam to dla siebie. Słyszała, jak mówiłem to zbyt wiele razy. Wie, Ŝe prawda jest ukryta głęboko w środku, ale nadal ma potrzebę, aby to zrobić. Rozumiem to i będę tutaj, aby pomóc jej się pozbierać, jeśli ją to dotknie. FBI zabezpieczyło laptopa, na którym zainstalowany jest Skype. Czekamy na Farleya, aby nawiązał z nami połączenie. Siedzę obok niej przy stole, ale poza zasięgiem Skype’a. Jedyną rzeczą za nami jest pusta beŜowa ściana. Farley uznał, Ŝe byłem nieco neurotyczny,

453

kiedy omawialiśmy szczegóły tego kontaktu. Powtórzył, Ŝe Razzo nie ma zamiaru jej skrzywdzić, i Ŝe nie ma moŜliwości, aby ktoś wiedział, skąd dokładnie nawiązujemy połączenie. Powiedziałem mu, Ŝe nic mnie to nie obchodzi. Teraz czekamy, a jestem tu tylko dla wsparcia i nic więcej. To dotyczy jej i Razzo. Był bardzo szczęśliwy, gdy usłyszał, Ŝe Ella chce z nim porozmawiać. Farley powiedział, Ŝe Razzo ma nadzieję, iŜ pomoŜe jej odegnać duchy, które ją nawiedzają. Ja teŜ. Jeśli to się nie uda, to łudzę się tylko, Ŝe będzie potrafiła Ŝyć z prawdą i zostawić to wszystko za sobą raz na zawsze. Ekran zaczyna dzwonić wraz z nadejściem połączenia od Farleya. Mimo Ŝe się tego spodziewa, to podskakuje na ten dźwięk. Ściskam jej dłoń uspokajająco, gdy klika na przycisk odbierania. – Cześć, Ella – mówi Farley, a jego twarz wypełnia ekran. – Cześć – odpowiada i przejeŜdŜa językiem po dolnej wardze, co jest oznaką jej nerwowości. – Jesteś gotowa? Potakuje głową i przełyka. – Tak. – W porządku. Będę tu obok pana Razzo. MoŜesz zakończyć połączenie, kiedy tylko będziesz chciała. Po kolejnym skinieniu głową Farley przesuwa laptopa, aŜ pojawia się Razzo. Jego nagła obecność wypełnia ekran. Uśmiecha się

454

ciepło, co czyni go bardziej typem dziadka, którego wymyśliła sobie w głowie. – Witaj, piękna Ella. – Panie Razzo. – Mów mi Gianni. Ona uśmiecha się nieśmiało. –

Dobrze,

Gianni.

Musisz

mi wybaczyć,

jestem bardzo

zdenerwowana. On marszczy czoło. – Nie masz powodu, Ŝeby się przy mnie denerwować. Ella, byłem z wami w ten dzień, kiedy się urodziłaś. Moja Ŝona jako pierwsza, po twoich rodzicach, trzymała cię. Byłaś najpiękniejszym dzieckiem. Wszyscy wiedzieliśmy, Ŝe gdy podrośniesz, będziesz zwalała z nóg. – Dziękuję. – DrŜącą ręką nerwowo zakłada włosy za ucho, a drugą nadal trzyma się mnie kurczowo. – MoŜesz mi coś o nich opowiedzieć? – Oczywiście. Z twoim ojcem byliśmy wielkimi przyjaciółmi, nawet zanim... – Na chwilę przerywa. – Jeszcze zanim zaczęliśmy razem pracować. Moja dziewczyna, która później została moją Ŝoną, przedstawiła Angelo Reginie. Był od niej starszy o dziewięć lat. Twój ojciec prowadził podwójne Ŝycie. NajwaŜniejszą sprawą było dla niego trzymanie swojego biznesu z dala od Ŝycia osobistego. – Razzo wzrusza ramionami i bierze głęboki wdech. – Wiem, Ŝe to musi być dla ciebie trudne do zrozumienia, ale to były tylko interesy. 455

– Robił straszne rzeczy. – Tak, wszyscy je robiliśmy. Nie jestem dumny z tego, jakim byłem człowiekiem, czy moŜe nadal jestem. Byliśmy predestynowani do Ŝycia, które wybraliśmy. Im jestem starszy i bliŜej mi do dnia sądu ostatecznego, tym bardziej to, co zrobiliśmy, staje się dla mnie realne. –

Kręci

głową,

wyglądając

na zamyślonego.

– To

nie

jest

usprawiedliwienie, ale kiedy Ŝyjesz tego rodzaju Ŝyciem, jesteś w trybie przetrwania. Twój tata i ja naprawdę wierzyliśmy, Ŝe robiliśmy to, co musieliśmy, aby przetrwać. On za to zapłacił najwyŜszą cenę. Ja wtedy zapłaciłem trochę, a teraz płacę więcej. Wszyscy w końcu zapłacimy w taki, czy inny sposób. – A moja mama? Zapłaciła za jego grzechy, czy za swoje? – W oczach Elli zbierają się łzy. Warga jej drŜy, gdy wyrównuje oddech, starając się kontrolować swoje emocje. – Ella, twoja mama nie miała pojęcia, co robimy. Niektórzy nazywają to zaprzeczeniem. Jak Ŝona moŜe nie wiedzieć, do czego tak naprawdę jest zdolny jej mąŜ? Mogę szczerze powiedzieć, Ŝe Regina i nawet moja Ŝona, nie znały całej prawdy. Wiedziały, Ŝe byliśmy zaangaŜowani w jakieś ciemne interesy, głównie gangsterskie wybryki. – Ona się zakochała i przymknęła oko. Gdy prawda została ujawniona, Regina zapłaciła bardzo wysoką cenę. Kiedy odeszła z tobą, kiedy Regina i Gabriella zginęły w tym poŜarze domu, tego dnia straciłem równieŜ własną Ŝonę. Zostawiła mnie. Świadomie nigdy ponownie się nie oŜeniłem. Nie mieliśmy teŜ dzieci. Byłem między ubolewaniem z tego powodu, a wdzięcznością, Ŝe tak się złoŜyło. 456

Dlatego dbanie o wasze bezpieczeństwo uczyniłem swoim jedynym celem w Ŝyciu. Tak, zrobiłem to dla twojego ojca, bardziej niŜ dla siebie. Wy dwie byłyście jedyną rodziną, jaką naprawdę kochałem. Wszyscy w moim Ŝyciu byli tacy sami jak ja. Ty byłaś niewinna. Kochałem cię jak córkę. Teraz łzy spływają swobodnie po policzkach Elli. Przestała się przed nimi wzbraniać. Razzo obserwuje ją ze zmarszczonymi brwiami, zanim mówi: – Nie płacz, Ella. Chcę, abyś wiedziała dwie rzeczy. I z tego co ci dziś powiem, są to jedyne rzeczy, które powinnaś zapamiętać, trzymać w sercu i nigdy nie pozwolić im odejść. – Po pierwsze, twój ojciec kochał cię bardziej niŜ cokolwiek na tym świecie. Po drugie, twoja mama kochała cię bardziej niŜ cokolwiek na tym świecie. Zapomnij ich nazwiska, zapomnij, kim byli, pamiętaj tylko, Ŝe cię kochali. Od dnia kiedy się urodziłaś, byłaś Ellą. Twoja mama tak cię nazywała od chwili, w której cię zobaczyła. Mama Angelo, a twoja babcia, miała na imię Gabriella. Regina wykorzystała to imię, ale nie była z nim związana. Zawsze byłaś Ellą. Jej Ellą. – Mam jakąś inną rodzinę? – Nikogo o kim powinnaś wiedzieć – odpowiada natychmiast. – Twoja mama wiele poświęciła, aby wziąć ślub z Angelo, dlatego mogę powiedzieć bez jakichkolwiek wątpliwości, Ŝe naprawdę go kochała. On chciał dla niej wszystkiego co najlepsze. Kiedy przyszłaś na świat, to nigdy nie widziałem go tak szczęśliwym, jak w tych miesiącach po

457

twoim urodzeniu. I nie były one ostatnie. Jednak wrogowie utrudniali mu cieszenie się Ŝyciem rodzinnym. Jego euforia trwała bardzo krótko. Mija kilka chwil, kiedy Razzo wpatruje się w Ellę, a Ella gapi się w podłogę. Czeka na nią cierpliwie, aŜ przetworzy to wszystko. Kiedy ich wzrok się spotyka, spokój maluje się na jego twarzy. Wyraźnie się relaksuje na naszych oczach. – Nie miało go tam być... Smytha. Przeniosłem go, kiedy przyjechałaś do Nowego Jorku. Przeniosłem jak najdalej od ciebie. Teraz mam wraŜenie, Ŝe fakt, iŜ cię zobaczył tamtego dnia, był swego rodzaju błogosławieństwem. Spowodował bowiem łańcuch wydarzeń, które nastąpiły, by w końcu pozwolić odejść na zawsze Gabrielli Volante. Jesteś bezpieczna, Ella. Nie masz się czego obawiać. Pewnego dnia spotkasz wspaniałego męŜczyznę, którego pokochasz. Kimkolwiek będzie, mam nadzieję, Ŝe doceni to, jakim jesteś skarbem. – I na tym chyba skończę. Jestem chory. Walczę z rakiem prostaty. Decyzje, jakie podjąłem, by współpracować z FBI, tylko częściowo wynikają z powodu mojej diagnozy. Zatajałem przed nimi informacje, głównie po to by cię chronić. Oczywiście teraz wiedzą wszystko. Staram się wyprostować wiele krzywd. Twoja matka wysłała mi ten dysk z informacjami lata temu. Teraz ma go FBI. W tej sytuacji Politto nigdy nie będzie mógł cię zranić. Jeśli przeŜyje, to i tak nigdy nie ujrzy światła dziennego. Jeśli chodzi o jego ludzi, to dołoŜyłem juŜ ogromnych starań, aby upewnić się, Ŝeby nikt nie poznał twojej prawdziwej toŜsamości. To, aby Gabriella umarła z

458

powodu

obraŜeń,

było

moją

propozycją,

którą

przedstawiłem

Farleyowi. Ona juŜ odeszła, na zawsze. Ella pociąga cicho nosem, poza tym milczy. On patrzy na jej twarz, uśmiechając się do niej ciepło. – Ello Parker, Ŝyj swoim Ŝyciem, zostań Ŝoną, matką. Tego chciałaby dla ciebie twoja mama. Spraw, by była dumna. Kiwa powoli głową, nadal trawiona przez łzy. – Masz jeszcze jakieś pytania do mnie? – Nie, Gianni. Dziękuję ci za wszystko. Kiwa lekko głową, puszcza jej oczko i bez poŜegnania kończy połączenie. Przysuwam się do niej bliŜej, obejmując jej szlochające ciało. Podobnie jak podczas ataków paniki, staram się ją ukoić i uspokoić. Ale przede wszystkim pozwalam jej, by wydostała się z tego raz na zawsze. Jest przytulona do mnie, dopóki się nie uspokaja. Gdy jej oddech wraca do normy, a szloch ustaje, patrzy na mnie i mówi: – Gabriella Volante w końcu odeszła… na zawsze.

459

Epilog Ben

Dlaczego jestem tak zdenerwowany? Nie zmruŜyłem oka całą noc, wpatrując się w ciemność. Spaceruję cały ranek, czekając, by godziny upływały szybciej. Nie ma sensu, Ŝebym tak wariował ze względu na dzisiejsze wydarzenie. Kurwa, jestem w raju z kobietą, którą kocham. Przyjechaliśmy wczoraj. Pogoda jest idealna, zwłaszcza na wesele. Lekki wiatr sprawia, Ŝe da się wytrzymać ten upał. Jestem na nogach od wielu godzin, spacerując od samego rana wzdłuŜ plaŜy. Miejsce na ślub jest gotowe do ceremonii. Mały podest ustawiono blisko wody, a kilkadziesiąt białych krzeseł zwróconych jest wprost na ocean. Biały, drewniany chodnik biegnie wzdłuŜ piasku do centralnej części, tworzącej prowizoryczny ołtarz. Wokół całego zaaranŜowanego miejsca umieszczono wielkie donice z kwiatami. Wszystko jest idealne na tropikalny ślub. W końcu dochodzi pukanie, na które, jak mi się wydaje, czekałem lata. – Nadszedł czas – mówi, gdy wchodzi. Odpowiadam z głębokim westchnieniem i cichą modlitwą. – Gotowy, kolego? 460

– Tak, wszystko przygotowane. Rob ma na sobie białą, lnianą koszulę z pasującymi czarnymi, lnianymi, luźnymi spodniami. Andrea chciała, Ŝebyśmy byli na boso i w nieformalnych ciuchach. Dzięki Bogu za to. Sama myśl o smokingu w tym upale jest torturą. Mój najlepszy przyjaciel idzie obok mnie na koniec długiego korytarza, w kierunku drzwi prowadzących na plaŜę. – Wszyscy juŜ są na zewnątrz. Ładnie to wygląda. Widziałeś? – pyta, spoglądając na moją spiętą twarz. – Wyluzuj, człowieku. Wyglądasz jakbyś był gotowy do ucieczki. – Jestem zdenerwowany. – Czym, do cholery? – Śmieje się moim kosztem. – To bułka z masłem. – Och, proszę. – Wywracam oczy i dodaję: – TeŜ byłeś kłębkiem nerwów, zanim się nie oświadczyłeś. – JuŜ tego nie pamiętam. – Przy drzwiach się uśmiecha i mówi: – Pora na mnie, bym wziął ślub. Solowy gitarzysta brzdąka akustyczną wersję Reason I am grupy Devil’s Lair. Tego lata byliśmy na ich koncercie. Dziewczyny zakochały się w ich tekstach i podejrzewamy, Ŝe takŜe w wokaliście. Farley wkręcił nas, abyśmy po koncercie spotkali się z zespołem. Zarówno oczy Andrei jak i Elli nie były szkliste od alkoholu, który płynął później. Nigdy nie widziałem mojej dziewczyny rumieniącej się tak bardzo jak tamtej nocy pomiędzy tymi gwiazdami rocka. 461

Na dźwięk piosenki wszyscy goście weselni skupiają się na Robie i na mnie. NajbliŜsi przyjaciele, najbliŜsza rodzina, moja ciotka, mój brat z dziewczyną – wszyscy się uśmiechają, gdy idziemy w stronę podestu. Rob jest rozpromieniony, a ja staram się uśmiechnąć. Cholera, na serio nigdy w Ŝyciu nie byłem nerwowy. MoŜna by pomyśleć, Ŝe to mój dzień ślubu. Gdy tak stoimy obok siebie, twarzą do gości, muzyka zmienia się w marsz weselny. Wszyscy wstają, odwracając się i patrząc na drzwi, przez które właśnie przeszliśmy z Robem. W tym momencie pojawia się ona i oddech więźnie mi w gardle. Wygląda tak pięknie. Jej długie włosy puszczone są luźno, tak jak uwielbiam. Gdy mnie dostrzega, uśmiecha się serdecznie. W jednej ręce trzyma mały, biały bukiet róŜ. W drugiej ściska laskę, którą od niedawna uŜywa. Marzyła o tym, by móc dzisiaj iść bez Ŝadnej pomocy. Aby to osiągnąć, przekraczała niemalŜe szalone granice. Jej postępy są zdumiewające, jednak wciąŜ na siebie niemiłosiernie naciska. Nadal jest moją upartą Ellą i wrzodem na tyłku. Oglądanie jej jak idzie w moim kierunku, powoduje we mnie ból. Tęsknię za nią. MoŜna by pomyśleć, Ŝe nie widzieliśmy się rok, a nie zaledwie jedną noc. Ostatniej nocy była z Andreą z powodu jakichś bzdur przynoszących pecha. Nie spaliśmy oddzielnie od czasu, gdy się wprowadziliśmy do domu na plaŜy.

462

Gdy Ella dociera na podest, jej serdeczny uśmiech zamienia się w uwodzicielski uśmieszek. Robię mały krok w prawo, tak bym mógł widzieć ją od stóp do głów. – Kocham cię – wypowiadam bezgłośnie w jej stronę. Kiwa głową i puszcza mi figlarne oczko. Stojący obok mnie Rob się rozpromienia, gdy widzi, jak pojawia się jego przyszła panna młoda. Wszyscy goście się odwracają, gdy Andrea idzie do ołtarza pod rękę z tatą. Jednak moje oczy przyklejone są do Elli, najpiękniejszej druhny, jaką kiedykolwiek widziałem. Podejście najbliŜszej przyjaciółki przykuwa uwagę Elli. Narzeczeni stają razem przed pastorem. Gdy rozpoczyna się uroczystość, wszystko, o czym mogę myśleć to pierścionek, który leŜy w mojej kieszeni. I nie mam na myśli obrączki Andrei, tylko pierścionek Elli. Gdy ci dwoje zostaną ogłoszeni męŜem i Ŝoną, tak szybko jak tylko będę mógł, porwę ją na kilka minut, by poprosić o rękę... i myśląc o tym, w ten oto sposób, dokładam sobie nerwów. Chciałem się oświadczyć, zanim tu dotarliśmy. Z perspektywy czasu sądzę, Ŝe powinienem był tak zrobić. Mógłbym się teraz cieszyć tymi miniwakacjami z kobietą, którą kocham. Ale oczywiście chciałem, Ŝeby było to wyjątkowe. Wspólny pobyt tutaj, z dala od naszego stresującego Ŝycia, jest doskonałym tłem dla moich oświadczyn.

463

Jestem w swoim małym świecie, gdy nasi przyjaciele łączą się ze sobą na całe Ŝycie. Nie zwracam uwagi na składane przez nich przysięgi. Rob mnie trąca, gdy muszę podać obrączkę Andrei. W końcu oklaski wyrywają mnie z zadumy i powracam do ceremonii. śołądek mi się wywraca, gdy zdaję sobie sprawę, Ŝe chwila prawdy jest coraz bliŜej. Moje nerwy nie mają większego sensu. PrzecieŜ nie obawiam się, Ŝe mi odmówi. Myślę, Ŝe bardziej chodzi mi o same oświadczyny. Chciałbym, Ŝeby były doskonałe. Po tym jak Andrea i Rob schodzą z podestu, Ella idzie do przodu, aby wziąć mnie za rękę. – Cześć – mówi, opierając się o mnie. – Tęskniłem za tobą. – Ja teŜ. Jak spałeś? – Strasznie. – Ja teŜ – przyznaje z uśmiechem. Andrea, Rob, Ella i ja jesteśmy prowadzeni na prywatny taras, gdzie zostaną zrobione zdjęcia. Podczas gdy fotograf robi formalne ujęcia panny młodej i pana młodego, spoglądam przez poręcz na przyjęcie, które rozpoczyna się poniŜej. Muzyka unosi się w powietrzu. Kelnerzy krąŜą wśród gości, oferując szampana i róŜne przekąski. Z góry widzę Jonathana, jego dziewczynę Carrie, moją ciocię Beth i jej chłopaka Theo. Wszyscy siedzą przy naszym stole, czekając, aŜ przyłączymy się do nich z Ellą. 464

Ella obejmuje mnie w talii. – To była piękna uroczystość – mówi do mnie. – Tak? Nie zwróciłem uwagi. Zahipnotyzowała mnie wspaniała brunetka w boskiej czarnej sukni. Pochyla ku mnie twarz do pocałunku, co zobowiązuje. – Podoba mi się tutaj. Andrea wszystko doskonale zaplanowała. – A miałaś jakiekolwiek wątpliwości co do Andrei? – Prawda. Andrea obsesyjnie skupiała się nad kaŜdym szczegółem. Na Manhattanie załadowano nas wszystkich na statek wycieczkowy, na którym spędziliśmy cały dzień na morzu. Tu na Bermudach zacumowaliśmy na tydzień. Później goście wrócą do Nowego Jorku, a Andrea z Robem zostaną jeszcze kolejny tydzień. Ośrodek wybrała jedynie na sam ślub i wesele. KaŜdy z nas moŜe tu przebywać, kiedy tylko chce, spacerując, bądź odpoczywając według własnego uznania. Tak naprawdę to statek jest naszym hotelem, do którego wracamy na nocleg. Mój brat i ciocia przyjechali kilka dni przed wypłynięciem. Spędzili ten czas w hotelu w pobliŜu naszego domu na plaŜy. Pogoda dopisała jak na początek października. Większość czasu udało nam się spędzić na zewnątrz, miło spędzając czas w ich towarzystwie. Ella i Beth dobrze się dogadują. Dziewczyna Jonatana jest nieśmiała, a nie był to typ, który zazwyczaj wybierał. Ella uwaŜa, Ŝe jest w niej szaleńczo zakochany. Jon powiedział, Ŝe uwielbia Ellę, i Ŝe wiedział, 465

iŜ mam w sobie takie pokłady uczuć. Z jego słów wnioskuję, Ŝe jest ze mnie bardzo dumny i to na wiele sposobów. Ja podobnie jestem z niego dumny, chyba nawet bardziej. Oboje cholernie dobrze poradziliśmy sobie z własnym Ŝyciem, biorąc pod uwagę to wszystko, co spotkało nas wcześniej. Beth ma rację. Mama byłaby bardzo zadowolona z tego, jakimi ludźmi staliśmy się obaj. Moja ciotka zasłuŜyła na wielkie uznanie. Wydaje się być szczęśliwa. Mieszka z Theo w tym samym domu, w którym wychowywał się Jonathan, zanim wyjechał na UCLA. Nie ma dzieci, ale ma Bustera i dwa pudle, które równie dobrze mogłyby być jej rodziną. Theo w ogóle się nie zmienił. Pozwolić mu oglądać mecz piłki noŜnej, dać miskę frytek, piwo, i facet jest jak dziecko w sklepie ze słodyczami. Dobrze traktuje Beth, a to jest wszystko, o co mógłbym prosić. – Wołają nas – mówi Ella, stukając mnie w ramię. – Jak duŜo musisz napstrykać tych fotek, kobieto? – pytam Andreę, gdy dołączamy na kolejną rundę pozowanych zdjęć. – Nie krytykuj mnie, to mój dzień – mówi, nie poruszając ustami, a przyklejony uśmiech pozostaje na jej twarzy. W końcu fotograf nam dziękuje, powodując Ŝe nerwy ponownie mnie dopadają. Rozpaczliwie muszę się napić. Pierwsze miejsce, do którego ciągnę Ellę za rękę to bar. I zanim zajmiemy miejsca przy przypisanym nam stole, zamawiam dla niej martini lemon i dŜin z tonikiem dla siebie.

466

– Wszystko w porządku? – pyta Ella, gdy serwowane są nasze posiłki. – Przez cały czas jesteś taki cichy. Przykładając usta do jej ucha, szepczę: – Po prostu nie mogę się doczekać, kiedy będziemy sami. Jedz szybciej. Chciałbym iść na spacer. Powolny uśmiech rozprzestrzenia się na jej twarzy. – Pójdziemy gdzieś się poobściskiwać? – Potem tak, na troszeczkę. – Kiwam głową, odwzajemniając jej uśmiech. Śmieję się, kiedy zaczyna jeść z apetytem, biorąc kęs za kęsem, nie robiąc nawet przerw na nabranie oddechu. Kiedy jej talerz jest praktycznie czysty, mówi: – Jestem gotowa. Niektórzy goście tańczą, niektórzy próbują wmieszać się w tłum. Rob i Andrea chodzą od stołu do stołu, rozmawiając z rodzinami... to odpowiedni czas, by zniknąć na chwilkę. – Chodźmy. Prowadzę ją ścieŜką, która wije się pomiędzy dwoma basenami na terenie ośrodka. Na drugim końcu nieruchomości znajduje się bujna oaza ze sztucznie zbudowanym wodospadem, który wpada do naturalnego, skalnego zagłębienia. Dokoła porozrzucane są kamienne ławeczki, tworząc miejsca do siedzenia.

467

– Jak tu pięknie – mówi, gdy wprowadzam ją do tego cichego zakątka. – Tak, z pewnością – odpowiadam, patrząc na nią. Czuje na sobie mój wzrok i odwraca się do mnie. – Dlaczego tak na mnie patrzysz? – pyta nieśmiało. – Hmm... – Serce bije mi szaleńczo. Wszystkie godziny, które spędziłem na próbach, by zapamiętać, co chcę powiedzieć, były stratą czasu. Czuję pustkę w głowie. Zakładam jej włosy za ucho, nie odsuwając ręki. – Jesteś pewien, Ŝe nic ci nie jest? – pyta po tym, jak po raz trzeci odchrząkuję. – Cholera. Chciałem to zrobić w wyjątkowy sposób, a juŜ spieprzyłem. Pochyla się do mojego dotyku. – Niczego nie spieprzyłeś. Jej słowa mnie dopingują i biorę głęboki wdech. – Ella, w ciągu zaledwie sześciu miesięcy, całkowicie zmieniłaś mnie jako człowieka. Wstydzę się za to, jaką byłem osobą, zanim cię poznałem. – Zaczyna mi przerywać, ale kręcę głową i pytam: – Pozwolisz mi skończyć? – Przepraszam. – Mógłbym uŜywać swojej przeszłości jako wymówki. Nie mam pojęcia, kim bym był, gdybym miał idealne dzieciństwo. Tego nigdy 468

się nie dowiem. Wierzę jednak, Ŝe ten człowiek, którym jestem teraz, to dokładnie ta osoba, którą miałem być. Myśli mieszają mi się w głowie. Czuję, Ŝe jestem chaotyczny. – Ella, zamierzałem ci tyle powiedzieć. Jednak w miarę jak dzień upływa, a ja jestem coraz bliŜej tego momentu, zdaję sobie sprawę, Ŝe nie jestem w stanie powiedzieć niczego, co by we właściwy sposób oddało moje uczucia. Sięgam do kieszeni po pierścionek. Oczy jej się rozszerzają, gdy dostrzega pudełeczko w mojej dłoni. Klękam przed nią, biorę ją za rękę i całuję w nią. – Ello Parker, przed tobą nigdy nie wierzyłem w małŜeństwo. Zmieniłeś to. Kocham cię bardziej niŜ cokolwiek i kogokolwiek na tej ziemi. Nie mogę bez ciebie Ŝyć. Proszę, powiedz, Ŝe będziesz moją Ŝoną, matką moich dzieci, moja na zawsze. Nie mija nawet najmniejsza chwila wahania, gdy odpowiada stłumionym głosem: – Tak, będę. Oboje patrzymy, jak wsuwam jej pierścionek na palec. Chwyta mnie za głowę i całuje mocno. Jej łzy kapią mi na twarz, gdy przypieczętowuje moje oświadczyny kaŜdą cząsteczką miłości, jaką do mnie czuje. Przez te wszystkie lata często się zastanawiałem, kim bym się stał, gdyby w moim Ŝyciu nigdy nie zaistniały te tragiczne wydarzenia. Jednak to daremny trud. Nie moŜna się dowiedzieć, kim 469

by się było, gdyby Ŝycie potoczyło się inaczej. Spekulacja jest stratą czasu. Dzisiaj, dziesięć lat później, gdy patrzę wstecz, w końcu rozumiem, dlaczego tak się stało. Teraz wierzę, Ŝe rzeczy nie dzieją się bez powodu. Jestem dokładnie tam, gdzie w tej chwili powinienem być.

b

KONIEC b

„Stone Walls” True Heroes book I

A. M. Madden

470