Aleksander Zoricz Jutro wojna 1 Jutro wojna

JUTRO WO J NA (Zawtra wojna)

ALEKSANDER ZORICZ ROZDZIAŁ l TRZY KROKI NAPRZÓD Maj 2621 r. Północna Akademia Wojskowo-Kosmiczna Noira Ziemia Dyrektoria Rosyjska - Akademiaaaa... Róóównaj! Tysiąc trzystu kadetów ustawionych według wydziałów i roczników szarpnęło głowami w prawo. - Baaa-cznoość! Głowy odwróciły się o pięćdziesiąt stopni w lewo. -Wciągnąć flagi! Z głośników popłynęła płynna miedź sekcji dętej Wielkiej Orkiestry Narodowej, polała się grzmiąca rtęć Połączonego Chóru Armii i Marynarki. Hymn był jeden, flagi trzy. Po środkowym maszcie wspinała się flaga Rosji. Po prawej i lewej stronie w niewielkim odstępie wciągano flagi Sił Wojskowo-Kosmicznych oraz Narodów Zjednoczonych. - Ku gwiazdom przyszłości nas zaprowadzi!" - obiecywał Chór. Muzyka umilkła. - Opiekunowie grup przygotują się do przyjęcia raportów! Starsi grup zameldowali o liczbie chorych, przebywających w podróży służbowej oraz tych, którzy oddalili się samowolnie. W ostatniej kategorii było tradycyjne zero. „Samowolka" była poważnym wykroczeniem. O ile pamiętam - a jestem w Akademii trzy lata - coś takiego zdarzyło się raz. Po krótkim śledztwie przestępca został wykluczony z Akademii. Żeby ao wyrzucić, na Nową Ziemię przybyło dwustu kadetów z ostatniego roku Kijowskiej Akademii Muzyczno-Wojskowej. Biedaka z węzełkiem rzeczy, w mundurze z oderwanymi kadeckimi „orzeł-karr.i" przegonili „przez kije", załadowali na helikopter i wyrzucili w Murmańsku. Idź sobie, gdzie chcesz - ale do wojska masz drogę zamkniętą aż do śmierci. Zastanówcie się dobrze, towarzysze kadeci! Aż. Do. Śmierci. - Starsi opiekunowie przygotować się do przyjęcia raportów! Cała ta upierdliwa procedura trwa zwykle kwadrans. Niby niedługo, ale nie poruszyć się przez cały ten czas. nie wydać ani jednego dźwięku mogą chyba tylko gwardziści Czorugów i posągi w Alei Bohaterów. Kadeci ukradkiem przestępowali z nogi na nogę. W tylnych szeregach nawet pozwalano sobie na rozmowy. - I co. obejrzałeś wczoraj do końca „Fregatę Merkuriusz"? - spytałem sąsiada po lewej stronie, Wolodię Pieriewierziewa, niemal nie poruszając przy tym wargami. - Tak. - I jak się skończyło? - Wyrzucili ze statku generator osłony i wystartowali. Potem rozgonili całą eskadrę „gończych" i uciekli. - Uciekli przed myśliwcami fregatą bez osłony? - Właśnie. - Scenarzystę należałoby powiesić na suchej gałęzi. - Dokładnie. Czyli nie musiałem żałować, że nie obejrzałem tych bredni do końca. ...Wczoraj wieczorem z sali kinowej wyciągnął mnie goniec i zawlókł do dowódcy naszego wydziału myśliwców, komandora Fedunina. W gabinecie Fedunina prócz jego samego siedziało dwóch nieznanych mi oficerów marynarki. Jeden miał stopień komandora, a drugi kapitana eskadry. Odznaka dwudziestu bojowych lotów na piersi pierwszego oficera wrzeszczała na całego gardło: „Masz przed sobą starego wyjadacza lotnictwa, kocie!". Kapitan eskadry nie miał znaczka z „ogniową dwudziestką", za to na furażerce, którą trzymał na kolanach, pysznił się ster ze

skrzydełkami. Oznaczało to, że kapitan należy do sił powietrznych marynarki i do składu dowódczego lotniskowca. Zastanawiałem się przez chwilę, czy to lotniskowiec szturmowy, czy eskortowy, i wywnioskowałem, że ten pierwszy. Założyłem, że obaj służą na jednym lotniskowcu. Kapitan eskadry to pewnie zastępca dowódcy statku, może nawet sam dowódca. A pilot w stopniu komandora należy do składu dowódczego oddzielnego skrzydła, bazującego na pokładzie. Kapitan eskadry miał chyba pięćdziesiątkę i zgodnie z tradycją floty szturmowej nosił bokobrody i długie włosy. Przez pierś ciągnął się pas (prawdziwa skóra!t miecza galowego. Komandor wyglądał znacznie młodziej. W odróżnieniu od kapitana eskadry był ogolony i ostrzyżony na jeża. I też miał galowy miecz, identyczny. Dowódca wydziału zadał mi trzy pytania: Jak nastrój ? Jak samopoczucie? Co sądzicie o małych celach, zachowujących manewrowość przy prędkościach 100-115 M? Moje odpowiedzi tchnęły optymizmem. Nastrój - bojowy. (W rzeczywistości kiepski - nie nauczyłem się rozdziału ze „statutów odznaczeń". A tak mi się chciało spać. że nie miałem szans na wkucie pierwotnego statutu Orderu Zwycięstwa sprzed siedmiu wieków i wszystkich jego następnych redakcji do najnowszej, zeszłorocznej.) Samopoczucie - znakomite. (Spać!!!) A co się tyczy celów o takich paradygmatach... Cele... Myślę... (Nic mi nie przychodzi do głowy! Czy takie cele w ogóle są możliwe?!) Wziąłem się w garść i postanowiłem strugać wariata: - Towarzyszu komandorze, gotów jestem wykonać każde zadanie, zarówno ćwiczebne, jak i bojowe. Jeśli padnie rozkaz: pracować z takimi celami, znaczy, że trzeba pracować! - A jeśli powiem, że cel może zmienić wektor ruchu na przeciwny w ciągu ośmiu sekund, nie tracąc prędkości? - Towarzyszu komandorze! Jeśli sprawdza pan moje wiadomości, odpowiadam: nauka wojskowa nie zna takich celów. Nasze floggery nie mają takich danych. Konkordia również nie dysponuje takimi maszynami, Czorugowie tym bardziej. Ale jeśli sprawdza pan mojego ducha bojowego... - Dajcie spokój. Bojowe aparaty latające o takich parametrach istnieją. Co wy na to? - Zostały stworzone przez Narody Zjednoczone? - Nie. - To niedobrze. - Zgadzam się. Oto pełne dane. Proszę się zapoznać. Fedunin podał mi planszetę. Szybko przebiegłem wzrokiem zawartość pierwszego scrolla. Taak... - Idź do sąsiedniego pokoju i zastanów się. Za kwadrans przedstawisz nam swoje propozycje taktyczne. Jak można zniszczyć osłonę z takich obiektów i wyprowadzić na cel grupy szturmowe? Po niecałym kwadransie wróciłem do gabinetu i oddałem dowódcy wydziału zapełnioną planszetę. Pewnie z punktu widzenia specjalistów zrobiłem masę strasznych błędów. Fedunin przebiegł oczami pierwsze linijki i uśmiechnął się. - Możesz odejść. Na końcówkę „Fregaty Merkuriusza" już nie zdążyłem, co ostatecznie zepsuło mi humor... Wreszcie raporty zostały wygłoszone, kadeci wyprostowali się w oczekiwaniu na tradycyjne: ,,Spocznij! Rozejść się do audytoriów!". Ale zamiast tego... - Spocznij! Pierwszy i drugi rok do audytoriów - biegiem marsz! Wydziały zwiadowczy, szturmowy i techniczny trzeciego i czwartego roku - biegiem do audytoriów! Czemu biegiem?... - Pozostali - baczność! Pozostali - czyli myśliwce dwóch najstarszych roczników. Plac apelowy szybko pustoszał. - Równać do naczelnika Akademii! Z drzwi w prawym skrzydle wyłonił się rzadki gość porannych apeli, naczelnik Akademii, kontradmirał Turowski. I to nie sam, lecz w towarzystwie Fedunina i dwóch moich wczorajszych „znajomych". Oczy kontradmirała płonęły. Komandorzy mieli nieświeży wygląd i kwaśne miny. Z niewyspania? A może z przepicia? I tylko twarz Fedunina jak zwykle nie wyrażała absolutnie nic. Skoro na placu pojawił się kontradmirał, to znaczy, że on będzie przemawiał pierwszy. - Czołem, towarzysze kadeci! - Czołem, towarzyszu kontradmirale! - Dowództwo sił wojskowo-kosmicznych daje wam rzadką możliwość wyróżnienia się. Potrzebni są ochotnicy do udziału w działaniach wojennych. Zadanie jest niebezpieczne i odpowiedzialne. Konflikt jest utajniony, informacje nie pojawiają się w otwartych kanałach. Tym niemniej loty, przeprowadzone w strefie konfliktu, zostaną potraktowane jako bojowe, odnotowane w waszych dokumentach i umieszczone w przebiegu służby oficerskiej. Trzy loty w strefie konfliktu dla trzeciego roku oznaczają zdanie egzaminu z przygotowania lotniczego, dwa starcia z przeciwnikiem będą równoznaczne z zaliczeniem egzaminu z przygotowania bojowego. Dla czwartego roku zaliczenie egzaminu z przygotowania lotniczego to cztery loty, z przygotowania bojowego - trzy starcia. Ochotnicy - trzy kroki naprzód! Oba nasze roczniki w pełnym składzie zbliżyły się do kontradmirała o trzy kroki. - Uprzedzałem pana, Władysławie Arkadjewiczu - zwrócił się Turowski do kapitana eskadry. - Do naszej Akademii nikogo nie ciągnie się na siłę. Każdy, kto zdał egzaminy i włożył mundur kadeta, gotów jest pójść w ogień i wodę. W plazmę i wrzącą stal! Moje orły są do pańskiej dyspozycji. Proszę wybierać. Kontradmirał zasalutował i oddalił się. Kapitan eskadry i Fedunin zaczęli o czymś szeptać. Gdy oni się naradzali, pilot z bojową dwudziestką na piersi podszedł do nas i przeszedł się tam i z powrotem wzdłuż szeregu, wpatrując się w nasze twarze. - Towarzyszu komandorze, proszę o pozwolenie zadania pytania! - O dziwo, byłem jedynym, któremu starczyło bezczelności na rozpoczęcie rozmowy.

- Zezwalam. - Z kim walczymy? - O tym dowiedzą się tylko ci, którzy zostaną wybrani do tej operacji. - Pozwoli pan na jeszcze jedno pytanie? - Słucham. - Czy spodziewane są... duże straty? Nie chciałem, naprawdę nie chciałem zaczerwienić się w tej chwili - ale nie udało mi się. Pytanie zabrzmiało jakoś tak... niesłusznie. - Wojna to nie przechadzka - odpowiedział pilot po chwili milczenia.-Drodzy kadeci, możecie to sobie tłumaczyć, jak wam się żywnie podoba. Albo czeka nas lekkie zwycięstwo, albo przeciwnie. Tymczasem Fedunin i kapitan eskadry już coś uzgodnili. Nasz dowódca odczytał jedenaście nazwisk. - Pozostali rozejść się do audytoriów! Widząc, że ci, których nazwiska nie zostały odczytane, wahają się i nawet próbują uśmiechać, Fedunin warknął ze złością: - Do audytoriów! Biegiem! Nie ruszyłem się. Jako jedenaste padło nazwisko Puszkin. Moje nazwisko. Kapitan eskadry przedstawił się jako Tocki, kierownik lotów lotniskowca uderzeniowego Trzech Świętych. Komandor z bojową dwudziestką nazywał się Szubin i był dowódcą 19. samodzielnego skrzydła bazującego na Trzech Świętych. Więc jednak zgadłem! Byli kolegami i zajmowali te stanowiska, o które ich podejrzewałem. Dostaliśmy siedem minut na spakowanie rzeczy. Surowo wzbroniono nam brać jedzenie i alkohol, wagę rzeczy osobistych ograniczono do trzech kilogramów. Nakarmić nas i wyposażyć w niezbędne rzeczy mieli na pokładzie lotniskowca. Polecieliśmy do swoich pokoi na złamanie karku. Co zabrać? I czy w ogóle coś brać? Nie zdążyliśmy odsapnąć po pakowaniu i bieganinie, kiedy służbowa kolej jednoszynowa już wiozła nas na kosmodrom Koiczak. Tam nasz moduł pasażerski został wyrwany przez mechanicznego ładowacza prosto z wagonu i wsunięty do ciężkiego floggera typu Andromeda, do jednej z ośmiu standardowych komórek ładowni. Na nasze ramiona spadły łapy automatycznych uchwytów. - Lekkiego startu! - powiedział Tocki. - Lekkiego startu, towarzyszu kapitanie eskadry! Dla garstki kadetów i kilku nowych floggerów lotniskowiec nie lądował na kosmodromie - czekał na orbicie. Przybyliśmy tam po trzydziestu minutach lotu. Po raz pierwszy znaleźliśmy się na prawdziwym bojowym lotniskowcu. Wprawdzie do naszej Akademii przypisana była Dzujho łajba szkoleniowa produkcji japońskiej (zwana przez kadetów „Muchą"), lecz nazywanie jej lotniskowcem bojowym równałoby się dezinformacji przeciwnika. Po raz pierwszy od trzech lat, nie licząc rzadkich przepustek i krótkich wakacji, plan dnia został zgnieciony i wyrzucony do śmieci. Najpilniejsi i najbardziej zdyscyplinowani kadeci przeżyli szok. Jak to?! Zgodnie z planem mieliśmy mieć teraz „statuty orderów", a chłopaki z czwartego roku „bojowe zastosowanie rakiet". No i wkuwali, może nawet we śnie liczyli i ważyli brylanty na Orderze Zwycięstwa i używali „gza" do oddalonego, manewrującego celu, zaś „mureny" - do liniowca, z bliska. A teraz co? Zamiast zasłużonych dziesięciu punktów kujony dostały ciemne pomieszczenie, gdzie kontenery z tymiż „gzami" i „murenami" leżą sobie na stercie, a załoga kompletnie się nimi nie interesuje. Z Orderami Zwycięstwa jeszcze gorzej! Nie stwierdzono u żadnego z oficerów! Obok nas, na plac z Andromedami, przewieziono kilka kontenerów, w których zwykle transportowane są rozebrane na części myśliwce. Jednak tym razem był ładunek niestandardowy. Pewne elementy nie zmieściły się do kontenera i sterczały z niedomkniętych górnych drzwiczek. Żeby drzwiczki się nie otwierały, kontener owinięto kablem. No, no. jaka inicjatywa, przejawiona w sytuacji bojowej! Otóż w kontenerze znajdował się rozłożony na części pierwsze myśliwiec - a właściwie rozwalony na części pierwsze przez wybuch. Płaszczyzna dziobu i fragment głównego radaru zachowały się całkiem nieźle. Widocznie flogger rozwalił się już na pokładzie lotniskowca, jak inaczej zebraliby szczątki? Ciekawe, co z pilotem... Bystrow. współlokator Wołodii Pieriewierziewa, cofnął się i oparł plecami o stertę „gzów". Ziewnął kilka razy, przeciągnął się, aż zachrzęściły kości... Przykucnął. Wstał. Znowu ziewnął. Bystrow się denerwował. To dobrze, gdy dowództwo ci ufa. Gorzej, gdy widzisz, że z powodu tego zaufania Kostucha kiwa na ciebie palcem. Kołpin z ostatniego roku, demonstracyjnie ignorując zawartość kontenera, prychnął lekceważąco: - Też mi lotniskowiec! W albumie wygląda lepiej. - Dziewczyna też z zewnątrz ładniej wygląda - zauważył filozoficznie Wachtang Artaszwili, kumpel Kołpina. - A jednak facet włazi do środka... - Wachtang, kiedyś za ten brak szacunku do kobiet, naszych przyjaciółek i matek, dostaniesz ode mnie po mordzie. Nie musiałem się odwracać, żeby poznać nudziarza na skalę kosmiczną, starostę czwartego roku Andrieja Bielokonia. - Jaki brak szacunku? - rozgniewał się Wachtang. - Co ja takiego powiedziałem? - Uspokój się, oficerowie tu idą. A ty, Kołpin, zapamiętaj, że to nie żaden „też mi lotniskowiec", tylko Trzech Świętych, jeden z najlepszych okrętów naszej marynarki. Biełokoń korzystał z każdej okazji, żeby się zasłużyć. Ostatnie zdanie powiedział specjalnie głośno - żeby Szubin mógł go usłyszeć. Komandor podszedł do nas, uśmiechnął się oczami i poważnie zapytał: - Na jakiej podstawie, kadecie, sądzicie że Trzech Świętych to jeden z najlepszych? Widzieliście lepsze? Biełokoń przestraszył się. - Przepraszam, towarzyszu komandorze! Oczywiście najlepszy! - Jak się nazywacie? - Biełokoń! - Kadecie Biełokoń, dlaczego podlizujecie się dowództwu? Nie wiecie, że Trzech Świętych lata od dziesięciu lat i zdążył się moralnie zestarzeć? Dobrze, zanotujemy w opinii: „Kadet Biełokoń nie wykazuje inicjatywy i nie ma pojęcia o podstawowych typach współczesnych statków...". Ależ odprężcie się, żartowałem! Kadecie Własik, co wiecie o dżipsach?

Głowa dwumetrowego Własika, podpory naszej koszykówki, podskoczyła aż do sufitu - Własik zerwał się tak gwałtownie, że siła przyciągania 0.5 g, stworzona przez siłowy emulator lotniskowca, nie poradziła sobie z jego służbową gorliwością. Stopy Własika oderwały się od podłogi, kadet wzbił się w górę i stuknął o plastikowy sufit, ale zanim opadł na podłogę, raźnie zatrajkotał: - Towarzyszu komandorze, dżipsy to pozaziemska rasa... - Można na siedząco. I bez regulaminowych dłużyzn. Tylko konkrety. - Tak jest! Dżipsy to rasa pozaziemska. Próby nawiązania kontaktu nie powiodły się. Metropolii nie stwierdzono... Wygląd zewnętrzny -nieznany... Własik gasł w oczach. Nic dziwnego - o dżipsach mieliśmy blade pojęcie. Kilka słów na kursie astrografii, pół zajęcia na fakultatywnej technologii ras pozaziemskich... - Coś jeszcze?

- Mmm... Priorytet na liście potencjalnych przeciwników - niski... Chyba. - Dziękuję. Czy ktoś może coś dodać? - Może ja, towarzyszu komandorze... - To oczywiście Kola, czyli Nikołaj Samochwalski, i mój serdeczny przyjaciel. - Proszę. - Do pierwszego wizualnego kontaktu z dżipsami doszło osiemdziesiąt sześć lat temu. Liniowiec Konkordii Kir Wielki zarejestrował w systemie Dromadera podejrzany obiekt kosmiczny. Grupa asteroid 0 średnicy od czterdziestu metrów do półtora kilometra poruszała się, łamiąc prawa mechaniki niebieskiej, dokładnie po orbicie drugiej planety. Jednak zamiast spodziewanego zderzenia załoga liniowca zaobserwowała zagadkowe ewolucje asteroid, które przeszły z trajektorii zgodnej z orbitą planety na orbitę wokół niej, stając się jej satelitami. Na pierwszy rzut oka naturalnymi, ale biorąc pod uwagę okoliczności - sztucznymi. Liniowiec połączył się z bazą, zbliżył się do największej asteroidy na odległość celnego strzału i przystąpił do obserwacji. Żeby lepiej poznać sytuację, liniowiec wypuścił do wnętrza roju asteroid dwa floggery zwiadowcze i dwa bojowe. Floggery przeniknęły do wnętrza roju i stwierdziły na powierzchni asteroid ślady rozumnej działalności. Jeden zdecydował się na lądowanie obok czerwonego stożka na dużej asteroidzie i wtedy z powierzchni uniosła się i poleciała w stronę myśliwca szczelna chmura pyłu i drobnych kamieni. Biorąc pod uwagę prędkość zbliżenia, równało się to ostrzałowi nieruchomego floggera rakietami przeciwlotniczymi. Na szczęście chmura ostro wyhamowała i flogger uniknął zbombardowania kamiennym gradem. Tak więc, już przy pierwszym spotkaniu, dżipsy dały do zrozumienia, że nie życzą sobie bezpośredniego kontaktu. Nazajutrz kapitan Kira Wielkiego... - Wystarczy, kadecie. To wszystko prawda, ale j jak tak dalej pój dzie, aż do Flory będziemy grzęznąć w historii. Poproszę ogólny zarys. - Tak jest. W ciągu ostatnich lat doszło do dziewięciu wizualnych kontaktów z dżipsami. Świadkami rojów asteroid, nazwanych potem karawanami, były załogi setek statków, również cywilnych, na pokładzie których znajdowali się reporterzy, naukowcy, bogaci turyści. Czterokrotnie roje dżipsów wychodziły na orbity planet skolonizowanych przez ludzi. Latające aparaty dżipsów, tak zwane „tulipany" i „lemiesze", dokonywały przelotów nad naszymi miastami, fabrykami i obiektami wojskowymi. Dżipsy lądowały na planetach, brały próbki wody, ziemi, powietrza. Kilkakrotnie przeprowadzili wiercenia laserowe, po których pozostały głębokie dziury z małym otworem wejściowym. Na próby nawiązania kontaktu ponawiane na różnych częstotliwościach nie reagowały. Narody Zjednoczone i Konkordia regularnie wysyłały w kierunku dżipsów potężne eskadry, żeby towarzyszyły „tulipanom" i „lemieszom", w niektórych wypadkach prowadzono ogień zaporowy. Dżipsy reagowały poprawnie. Nie podejmowały prób przedarcia się przez strefy ognia zaporowego, obecność floggerów przyjmując ze spokojem chyba że floggery próbowały podejść zbyt blisko ich karawan. Zbrojna neutralność - tak można scharakteryzować stosunki między naszymi rasami. - Doskonale, Samochwalski. Jeśli w walce głowa pracuje wam równie dobrze jak w ławce, waszemu prowadzącemu klucza można pozazdrościć. - Ku chwale Rosji! - Ostatnie pytanie. Skąd się biorą i gdzie znikają karawany dżipsów? - Może ja? - Własik podniósł rękę. Czuł się urażony, że Kola, pupilek wykładowców, znowu popisywał się niewiarygodną pamięcią, a on, Własik, zachował się tak, jakby o dżipsach słyszał pierwszy raz. Kapitan skinął głową. - Karawany dokonują międzygwiezdnych przelotów najprawdopodobniej przez matrycę x, jak nasze statki. W każdym razie dematerializację i rematerializację statków obserwowano niejednokrotnie. - Zgadza się. A teraz uwaga, daję plan sytuacyjny. Planeta, obok której liniowiec Kir Wielki stwierdził karawanę dżipsów, została skolonizowana przez Konkordię i nazwana Naotar. Pierwszego maja tego roku karawana dżipsów pojawiła się w okolicach Naotaru i wyszła na średnią orbitę nad planetą. Prócz znanych nam typów aparatów latających pojawiły się nowe: „wielki piec" i „grzebyk". „Wielki piec" to duży cylindryczny obiekt, długości ośmiuset i średnicy stu siedemdziesięciu metrów i jest czymś między statkiem desantowym i mobilnym zakładem przetwórczym. „Grzebyki" to aparaty bojowe, można je umownie zaliczyć do floggerów, choć konstrukcja i zastosowane technologie są inne. Żeby łatwiej uchwycić istotę sprawy, będę je nazywał statkami desantowymi i myśliwcami. - Czy mogę zapytać... - Pytania potem. Statki desantowe dżipsów wylądowały na powierzchni Naotaru pod osłoną myśliwców. Lądowanie przeprowadzono na wybrzeżu, w okolicy równika, gdzie znajduje się strefa rolnicza. Gęstość zaludnienia nie jest duża, to głównie pojedyncze farmy, będące ośrodkami sterowania automatyczną techniką rolniczą. W rejonie lądowania było tylko jedno miasteczko - Rita. Statki desantowe zakopały się w gruncie do około jednej trzeciej swojej wysokości i wyładowały liczne agregaty naziemne, umownie nazwane kombajnami. Oczywiście, zarówno prywatna ochrona strefy agrarnej, jak i sprowadzone z pobliskiej bazy wojskowej myśliwce robiły zdjęcia. Popatrzcie na ekran. Panel na odległej ścianie odjechał na bok, odsłaniając dwuwymiarowy ekran. Zdjęcia na Naotarze robiono bez żadnych laserowych bajerów. Większość kadrów w polowych warunkach można wykonać prostym sprzętem optycznym, bez aktywnego tworzenia trójwymiarowych hologramów. - Sytuacja na dzień drugi maja - zaanonsował Szubin. Na ekranie pojawił się obraz - pola fioletowych pomidorów, po których przesuwają się większe, zjadliwie zielone pomidory. Kamera unosi się, jakby operator krył się na środku pola, a potem, gardząc niebezpieczeństwem, wstał. Teraz wyjaśniła się skala obiektów: zielone pomidory to koła obcych maszyn wielkości dwupiętrowego domu. Trudno pojąć, jak są ze sobą połączone i co jest między nimi - kabina czy wieża bojowa. - To kombajn dżipsów. Oto, co robią z planetą. Zdjęcie z powietrza, chyba z helikoptera. Za sześcioma zielonymi kulami, ułożonymi po trzy w dwóch rzędach, ciągnie się głęboki rów. Na pierwszy rzut oka trudno ocenić, co to jest - dno parowu czy skiba ziemi z czarnym cieniem.

Plan ogólny. Kombajny są wszędzie. Pole jest zmasakrowane - zdarto całą roślinność, zerwano żyzną warstwę ziemi, piaszczystą glinę i... co tam mają na Naotarze pod gliną? Trzeba by zapytać gleboznawcę... Krótko mówiąc, wszystkie organiczne i część nieorganicznych warstw gleby uległo zniszczeniu. - Sytuacja na dzień trzeci maja - kontynuuje Szubin. - Miasto Rita. Oburzeni farmerzy gromadzą się na placu i wymachują karabinami. Niemal wszyscy podobni jak dwie krople wody. Klony. No a czego spodziewać się po Konkordii? W tle - drżący huk. Drab w mundurze, chyba żandarmeria polowa, próbuje uspokoić tłum. Nie słuchają go, napierają. Żandarm strzela w powietrze. Coś się dzieje z człowiekiem, kręcącym film. Kamera upada, obiektyw zwraca się w inną stronę - teraz widać boczną ulicę. Kłębi się tam gęsty czarny pył, budzący niepokój. Huk narasta. Tymczasem operator podnosi kamerę i dokądś biegnie. Kryjąc się w krzakach - tak samo fioletowych jak rośliny na polach, kontynuuje kręcenie. Farmerzy strzelają. Nie wiadomo do kogo, dom w lewym rogu kadru nie pozwala się zorientować. Na ścianie domu plakat z hasłami w języku konkordiańskim. Z plakatu straszy potwór, z którym zręcznie radzą sobie uzbrojone w miotacze ognia zuchy. Napisy wołają pewnie: „Armia nas ochroni! Umacniaj obronę stolicy!". - Rita dwie godziny później. Oglądamy film kręcony z floggera. Różne znaczki w rogach kadru i czysty obraz świadczą, że operatorem jest doświadczony wywiadowca. Flogger jest na wysokości jakichś czterdziestu kilometrów nad Rita. Miasto zostało zmiecione z powierzchni ziemi. O tym, że nie tak dawno było tu miasto, świadczy jedynie kilka kawałków dachu wyłaniających się spod jaskrawopomarańczowej substancji. Substancja porusza się. Czyżby to ta słynna protoplazma, biomasa, żywe, może nawet rozumne ciasto, z którego ponoć zbudowane są dżipsy? I którym teraz postanowili pokryć Naotar? Ale nie... Nad powierzchnią substancji pojawiają się zielone koła kombajnów i zaczynam rozumieć, że wszystko jest bardziej prozaiczne. Dżipsy zlikwidowały miasto, zrywając je aż do najgłębszych warstw gliny, która rozpłynęła się w strugach deszczu. I w tej glinie nurzają się kombajny. „Taak... Żadnej biomasy. Wszystko jest bardziej prozaiczne - powtarzam bezmyślnie, jakby mi mózg zablokowało. - Bardziej prozaiczne... bardziej prozaiczne...". Ale to wcale nie oznacza „lepsze". A jeśli w Ricie zginęli ludzie? Jak dżipsy zareagowały na strzelaninę farmerów? I po jakie licho tych gwiezdnych koczowników zaniosło na Naotar, w dodatku do miasta? Jak tak można, bracia-sapiensy? - Wandale! - wtóruje moim myślom ideologiczny okrzyk Biełokonia. - Spokój, kadecie. - Szubin na chwilę wyłącza ekran. - To dopiero początek. Najciekawsze dopiero przed nami. Jak widzicie, dżipsy przeszły do działań agresywnych. W Ricie raniono około trzydziestu osób. Na szczęście, kombajny poruszają się wolno, a zabudowania były piętrowe i parterowe. Ludność miasta zdołała uciec i zabrać ze sobą rannych przypominam, że takie kategorie ludności jak inwalidzi, niemowlęta czy starcy w młodych koloniach Konkordii nie występują. W odpowiedzi na agresję dyżurująca w okolicach karawany eskadra podjęła działania mające na celu usunięcie dżipsów z planety. Popatrzcie. To już była najprawdziwsza wojna. Kombajny dżipsów jeszcze nie zdążyły opuścić gliniastego bagna, gdy transportery Konkordii wyładowały na przedmieściach Rity pułk pancerno-desantowy z oddziałami wsparcia. Dywizjon rakietowy załatwił kombajn celnie i szybko. Efekty pierwszych strzałów były wstrząsające. Koła rozpadły się na kawałki, w różnobarwnych fontannach gliny widać wzlatujące w stratosferę kawałki ciał zagadkowych obcych. Ale potem było już mniej różowo. „Grzebyki" zaatakowały batalion i zaczęły ostrzeliwać maszyny z dział laserowych. - Najwyraźniej - wtrącił się Szubin - dżipsy używają laserów rentgenowskich w rodzaju tych umieszczonych na naszych floggerach. Dziwi jedynie ta nieprawdopodobna szybkostrzelność. Zdaje się, że dżipsom udało się rozwiązać ten problem techniczny i teraz ich działa są dwadzieścia razy szybsze od naszych. Obrona przeciwlotnicza Konkordii okazała się bezsilna. Bateria batalionu zdążyła otworzyć ogień i została spalona. Działa czołgowe, teoretycznie zdolne do niszczenia celów powietrznych, nie nadążały z celowaniem do zwrotnych myśliwców wroga. Za to rentgenowskie działa obcych waliły w ziemię raz po raz, nie przejmując się niskim procentem trafień. Jeden wystrzał na kilkanaście dosięgał celu. Czołgi, niszczone powoli, acz skutecznie, przedzierały się do przeklętych „wielkich pieców". Tylko nielicznym udało się przedrzeć na odległość efektywnego strzału i rozładować akumulatory plazmy. Niestety, atak czołgów nie zdołał wyrządzić piecom większych strat. Wówczas dowódca eskadry rzucił do walki floggery, znajdujące się na pokładzie dwóch liniowców i lotniskowca. Myśliwce miały ratować batalion pancerny, a szturmowce załatwić wielkie piece. W pewnym momencie wyglądało na to, że nastąpił przełom. Wspólnym wysiłkiem całej eskadry udało się przycisnąć dwa myśliw-ce-grzebyki i załatwić je kombinowanym ogniem dział czołgowych i rakiet „powietrze-powietrze". W czasie pierwszego podejścia szturmowców okazało się, że ; pojedyncze trafienia w wielki piec nie przynoszą efektu - wtedy trzy klucze szturmowców zaatakowały razem wybrany cel i zrzuciły bomby na ten sam punkt. Następne kadry były prawdziwym wstrząsem. Gigantyczna opancerzona kolumna nie wytrzymała - rozpadła się, wypuściła obłok gęstej, tęczowej pary i drgnęła tak, że operator przerwał kręcenie. - Planeta przetrwała? - prychnął Kola. - A skąd! - poparłem go. - Zwerbowali nas do zbierania kawałków planety! - Żarty żartami - odezwał się Szubin - a dowództwo Konkordii podało, że od wybuchu tego pieca pękła płyta kontynentalna. Główny wybuch, prawdopodobnie o sile megatony, miał miejsce na dużej głębokości, na szczęście obeszło się bez promieniowania radioaktywnego. Niżej znajdowała się gruba soczewka wodna i w czasie wybuchu płyta kontynentalna otrzymała potężne uderzenie hydrauliczne... Pozostałe wielkie piece nie ucierpiały, więc dowódca eskadry połączył się ze sztabem marynarki i otrzymał zezwolenie na użycie głównego kalibru. Dwa liniowce skupiły ogień na największej asteroidzie, a wtedy kilka małych opuściło orbitę i wystawiły się na ogień liniowców. Gdy liniowce roznosiły w pył tony kamienia, wielka asteroida wypuściła około trzydziestu grzebyków - przypominam, że floggery Konkordii walczyły też z inną grupą dżipsów i eskadra została bez osłony myśliwców. Grzebyki zaatakowały liniowce ze wszystkich stron, a największa asteroida przy pomocy nieznanego pola kierowała

pyłowe strumienie maskujące. Grzebyki przedarły się do liniowców i ostrzelały je, a widząc, że są one osłonięte tarczą, przeskoczyły ją - tracąc kolejne dwa grzebyki. Jeden liniowiec Konkordii został poważnie uszkodzony, drugi eksplodował. Okoliczności walki nie są do końca jasne. Jedno jest pewne: pierwszego dnia konfliktu 3. eskadra operacyjnego związku taktycznego Tishtria została poważnie przetrzepana i wycofała się. Krótko mówiąc, Konkordia poniosła klęskę. Słucham pytań. - Czy myśliwce dżipsów to te fantastycznie zwrotne obiekty, o których pisałem wczoraj wypracowanie? - zapytałem niewinnie. - Wasze nazwisko Puszkin? - Tak jest! - A ja się zastanawiam, skąd ten bezczelny wyszczerz... - Ośmielę się zaprotestować: nie bezczelny, lecz zamyślony! - Zamyślony wyszczerz to nowość, jeśli chodzi o ludzką mimikę. Ale słusznie się szczerzycie, kadecie Puszkin. Rzeczywiście, grzebyki to nie tylko doskonale uzbrojone, lecz także zdumiewająco zwrotne aparaty. Nasi specjaliści opracowali konkretną taktykę walki z dżipsami. W części, dotyczącej zniszczenia grzebyków, wasze pomysły pokrywają się z opinią ekspertów. Jeszcze jakieś pytania? - Dziś jest siedemnasty maja. Co działo się przez te dni? - Wojna, kadecie. Kombajny dżipsów kontynuują zbieranie związków organicznych na planecie. Tishtria przez tydzień próbowała zniszczyć dżipsy, lecz po kolejnej klęsce eksperci Konkordii zrozumieli, że to się nie uda. Konkordia uznała, że ich statki mają wiele technicznych braków. Wielka Kanapa przez tajne kanały zwróciła się do Rady Dyrektorów o pomoc. Ponieważ nie zwykliśmy odmawiać pomocy astropolitycznym partnerom, od jedenastego maja bierzemy udział w konflikcie. Do walki z dżipsami stworzono tajną Marynarkę Ekspedycyjną „Naotar" - dowództwo Konkordii odstąpiło nam zaszczyt odgrywania roli głównej siły uderzeniowej w decydującej operacji. Tishtria będzie przeprowadzać operację odwracającą uwagę. - Czy karawana dżipsów otrzyma wsparcie? - zainteresował się ostrożny Bystrow. - Tego się nie dowiemy. - Jakie jest nasze zadanie? Osłona desantu, floggerów szturmowych, walka o zdobycie ogólnej przewagi? - Konkretne zadania bojowe otrzymacie w eskadrach, ja chcę jedynie zarysować wam kierunek działań bojowych. Dowództwo nie dąży do likwidacji karawany dżipsów. Główne zadanie operacji - zmusić obcych do opuszczenia systemu gwiezdnego Dromadera. Pokazać dżipsom, że Wielka Rasa będzie bronić swoich kolonii wspólnym frontem, mimo różnic w ustroju politycznym czy fizjologii. Poza tym, nasze dowództwo chce w praktyce sprawdzić pewne nowinki techniczne i pozwolić utalentowanej młodzieży wykazać się w warunkach bojowych. To o was, chłopaki. - Szubin uśmiechnął się.

ROZDZIAŁ 2 KONSTRUKTOR GENERALNY Maj 2621 r. Poligon doświadczalny Santa Rosę, prowincja La Pampa Dyrektoria Południowoamerykańska Wiał nieprzyjemny zachodni wiatr, bez którego w Patagonii nie mógł się obejść żaden szanujący się poranek. Na pustych trybunach z widokiem na poligon doświadczalny stali dwaj mężczyźni. Obaj z niepokojem wpatrywali się w niebo. Za chwilę piąty prototyp myśliwca Durandal miał wejść w atmosferę, za chwilę miały rozstrzygnąć się losy projektu, kosztującego Narody Zjednoczone okrągłą sumkę sześciu miliardów terro. - Za sześć miliardów terro mógłbym kupić pół Patagonii! - wrzeszczał mężczyzna po cywilnemu (miał na imię Mario), zupełnie jakby to on wyłożył te pieniądze, a nie NZ. Klnąc, Mario przyciskał łopoczące na wietrze poły swojego szpa-nerskiego płaszcza w kolorze metałik. Dużo mówił, dużo klął, dużo gestykulował. - Można by kupić nawet całą Patagonię - tylko po co? Chyba po to, żeby sprzedać ją Czorugom. Przenieśliby się tutaj - i wyzdychali. Z nudów. Rozmówca Mario miał na sobie znoszony kombinezon personelu inżynieryjnego marynarki wojennej, świetnie pasujący do niedźwiedziowatej figury mężczyzny i surowych rysów jego twarzy. To był Roland Esterson, generalny konstruktor Durandala, myśliwca ostatniego pokolenia. Roland z trudem znosił obecność Mario i całym sercem nienawidził Patagonii. „Ciężki charakter" - mawiali podwładni Estersona. Mario spiął się i opuścił lornetkę wojskową. Roland sposępniał. Durandal był już widoczny gołym okiem. Oto ona, rosnąca powoli czarna plama, otoczona złocistym obłoczkiem. Oto świetlana przyszłość sił wojskowo-kosmicznych... - Dawaj, dawaj... No, leć, leć, leć, draniu jeden! No! - Mario podskakiwał w miejscu. Esterson wydawał się spokojny. Pochylił głowę i zaczął masować zdrętwiały kark. Jeśli nawet Durandal za chwilę eksploduje... W końcu miał już okazję oglądać to widowisko, i to czterokrotnie. Wystarczająco dużo, żeby obrzydzić najciekawsze show. - Aaa, przeklęty draniu! Trzymaj się, bydlaku! Wytrzymaj jeszcze, wytrzymaj! - zaklinał Mario odległy myśliwiec. Esterson wyjął z paczki „Słoneczna Konkordia" papierosa i zapalił. Gdyby Mario nie był tak pochłonięty widowiskiem, zauważyłby, jak Estersonowi drżą palce. Tymczasem Mario od zaklinania wolframowo-ceramicznego ptaka przeszedł do wyższych materii. - Najświętsza Panienko! Spraw, no spraw! Prosi cię o to twój Mario! Kościół zbuduję! Piękny kościół! Katedrę! Jeśli tylko mi pomożesz, wszystko dla ciebie zrobię! Chcesz, to zbuduję katedrę? I to nie w Santa Rosę, w Buenos Aires! Na Marsie! Na Ganimedzie! A co mi tam! Mój teść jest głównym architektem Układu Słonecznego! Błagam cię, Najświętsza Panienko, błagam na wszystko! Chcesz, to porzucę Juanitę? Chcesz? Porzucę ją, porzucę! Więzy małżeństwa są święte! Tylko spraw, żeby ta przeklęta puszka... Zapewne wiele osób uznałoby ten monolog za artystyczny monodram, zabawny i jednocześnie wzruszający. Ale nie Esterson. Dla Rolanda, wychowanego w tradycyjnym szwedzkim duchu, gdzie opanowanie górowało nad emocjami, modlitwa Argentyńczyka

była wygłupami klowna. Kilka lat temu Mario „kupił" Estersona dokładnie tak samo, jak teraz próbował kupić Najświętszą Panienkę. Tylko że wtedy obiecywał nie katedrę na Ganimedzie, lecz osiem milionów terro. Papieros dopalał się i Roland od razu zapalił następnego - żeby tylko nie patrzeć w niebo. Nagle Mario podskoczył jak użądlony i wrzasnął: - Nie! Tylko nie to! Piąty raz! Do diabla! Piąty raz! Siły niebieskie! No co się dzieje, Esterson, co się dzieje?! Nie zmieniając wyrazu twarzy, Roland Esterson podniósł wzrok. Ognista chryzantema, która kilka sekund temu była Durandalem, rozpłynęła się w błękicie poranka. Myśliwiec spadał bezgłośnie, ale w uszach Estersona bil dzwon pogrzebowy. Płatki chryzantemy poszarzały i spadły na ziemię. I dopiero wtedy dotarł do nich odgłos wybuchu. Oto one - lata pracy, tony aparatury na pokładzie floggera i kilo-tony na elingach fabryki eksperymentalnej. Nadzieja generalnego biura konstruktorskiego i setek kooperantów. Wszystko poszło na oświetlenie i ogrzanie okołoziemskiej przestrzeni. - No co się dzieje, Esterson, co?! Czegoś znowu nie uwzględniliście?! Co znowu przegapiliście, niech to diabli?! - Mario bryzgał śliną. - Co tym razem? Znowu wsadziliście odwrotnie jakiś synchrotron?! - Już to panu tłumaczyłem, Mario - powiedział Roland głosem wypranym z emocji. - Kwestia wyposażenia myśliwca w generator pola siłowego w układzie podwójnym o dwóch trybach pracy została rozwiązana, ale tylko w teorii. W praktyce nie rozwiązał jej jeszcze nikt. Nasi kooperanci z biura Gazadi już dokonali cudu, tworząc kompaktowy generator pola siłowego, który udało się wpisać w konstrukcję nośną Durandala. Ponieważ masa generatora jest za duża dla tak lekkiej maszyny, musieliśmy zrezygnować z „rosyjskiego standardu" zwrotności. Dla pana to za mało! Pan chce, żeby myśliwiec był nietykalny również w atmosferze! Niestety - pole siłowe zmienia parametry turbulentności i opływanie korpusu strumieniem powietrza nabiera zupełnie innego charakteru. To fatalnie odbija się na przejściu przez atmosferę i chociaż niejednokrotnie mówiłem... - Nie chcę tego słuchać! Nie chcę, nie chcę! - wrzasnął Mario. - Nie będę słuchał tego naukowego bełkotu! Jestem managerem i nie wiem, co to takiego ta wasza turbu... trubo... torbalentność! Potrzebuje efektów, a nie teorii! Chcę, żeby maszyna latała! I to z polem siłowym! I w atmosferze! Jasne?! - Pozwolę sobie przypomnieć, że doprowadzenie do pełnej sprawności poprzedniego modelu, Mjollnira, trwało pięć i pół roku. Europejski Hagen dziewięć razy eksplodował w czasie prób. A na Durandal nie straciliśmy nawet... - Do diabła z tym wszystkim! Do diabła, do diabła... - Spokorniały nagle Mario machnął ręką. Jak wielu impulsywnych ludzi, stygł jeszcze szybciej, niż się zapalał.. Mario odwrócił do Rolanda bladą od nadużywania amfetaminy twarz. W szeroko rozstawionych oczach zabłysły łzy. - Najbardziej żal mi pilota - powiedział, pociągając nosem. Przez chwilę Roland nie mógł zrozumieć, jakiego pilota tak żałuje Mario. Manager wyjaśnił: - No tego, który pilotował Durandala. Dzieci osierocił... żona młoda... W mózgu Rolanda rozbłysła ta północna wściekłość, która prowadziła do walki jego odległych przodków, Wikingów. Przecież w czasie lotów próbnych myśliwce pilotowane są automatycznie -już od pięciuset lat! Nawet Carlito, nastoletni roznosiciel kawy w stołówce laboratoryjnej, nawet on wie, że nigdy konstruktor nie naraża życia ludzi! A ten top-manager Mario nie wie! I temu tępemu kretynowi, temu bezmózgowi, który myśli, że w prototypie siedział żywy człowiek, temu narkomanowi starcza sumienia, żeby lać krokodyle łzy i udawać, że katastrofa zraniła w samo serce! A przecież, czym on, Mario, ryzykuje? Nawet gdyby sześć kolejnych Durandali runęło na ten poligon, on, Mario, pozostanie wolnym człowiekiem. W odróżnieniu od Rolanda, człowieka doskonale zniewolonego, wyrobnika koncernu „Dieterhasi i Rodriges". Co z tego, że na koncie Estersona leży osiem milionów, jeśli do chwili, gdy Durandal nie wyląduje z włączonym polem siłowym, właściciel konta nie zdoła wypłacić nawet trzech terro na piwo? A jeśli nigdy nie wyląduje? Esterson zapalił kolejnego papierosa i wycedził z pozorną obojętnością: - Panie Mario, mówiłem w czasie poprzednich prób, że Durandale pilotuje się automatycznie. Nie było tam pilota. Rozumie pan? - Nie było? No cóż, tym lepiej - odparł zagadkowo Mario i wysmarkał się w czerwoną chustkę do nosa. W grobowym milczeniu postali jeszcze kilka minut. Odłamki myśliwca gruchnęły na północnym końcu poligonu, słup pyłu i sadzy wzbił się do nieba. Przygarbieni, posępni, źli, Mario Fereira i Roland Esterson poczłapali do wojskowego jeepa. Kto wie, może w tej dymiącej się stercie znajdą coś wartego uwagi? Roland Esterson powitał północ w gabinecie w towarzystwie butelki wódki „Stolichnaya" i trój ekranowego wizora Panasonic. Intelektualny luminarz koncernu siedział przed wizorem w hy-drofotelu i spokojnie się upijał. Butelka „Stolly" była opróżniona w jednej trzeciej i konstruktor miał duże szansę, że ranek zastanie go pijanego w sztok. Ekrany wizora były nastrojone na japońską falę „Asahi" i przemawiały w języku Yukio Mishimy i wielkiej sztuki anime. Roland znał w tym języku tylko jedno słowo: „sento-ki" czyli myśliwiec - był z pochodzenia Szwedem i od dwudziestu lat interesowały go niemal wyłącznie myśliwce. Dwa dni temu stuknęła mu czterdziestka. Ekrany wizora były odwrócone do ściany. Roland miał takie swoje hobby - nieoglądanie włączonego wizora. Od katastrofy Durandala dzieliło Estersona czternaście godzin - ale jakich godzin! Kiedy on i Mario przybyli na miejsce lądowania odłamków myśliwca, inżynierowie już zaczęli sortować wolframowo-ceramiczne kawałki i wkładać je do plastikowych torebek z numerkami. Wymachując kartą nieograniczonego dostępu, Mario pokonał żółtą taśmę i znalazł się w epicentrum uderzenia. Tam zaczął się miotać i wrzeszczeć, depcząc i miażdżąc wszystko, co udostępniła mu katastrofa, tym samym redukując szansę zorientowania się, co tym razem stało się przyczyną klęski. I wtedy Roland dał upust swej północnej wściekłości. Złapał Mario za kołnierz, odciągnął ze stery dymiących szczątków i na oczach inżynierów, którym opadły szczęki, poczęstował managera Fereirę bokserskim hakiem - i to takim, że Mario poszła krew nosem... Argentyńczyk wył oburzony, wzywał wszystkich na świadków, groził jakimś mitycznym „trybunałem wojskowym" i przysięgał, że „on tego tak nie zostawi". Ale Mario to tylko pies łańcuchowy przemysiowo-wojskowej mafii NZ. Kundel. Pchlarz. Roland już nie bał się Argentyńczyka. I sam się sobie dziwił - gdzie się podziało jego szwedzkie opanowanie? Co się staio ze

strachem przed zwierzchnikami? Wkrótce potem sztandar histerii, wypadły z osłabłych rąk Mario, podchwyciły ważniejsze postacie. Pan Gross, główny akcjonariusz koncernu „D&R", przyleciał do Santa Rosę z samej Stolicy, z wyspy Fidżi, czyli mówiąc oględnie, z daleka, i przyleciał chyba tylko po to, żeby bitą godzinę kląć jak szewc. Generał Gross sapał i potrząsał przed nosem konstruktora swoim pistoletem i nazywał Rolanda „łajdakiem" i „gnojem". Najczęściej używanym słowem była „kara". Za to generał Rodriges, którego nazwisko -jakby nie było - stanowiło połowę nazwy koncernu, wybrał inną drogę. - Panie Esterson, chyba zdaje pan sobie sprawę, jak może się na panu odbić to przestępcze niedbalstwo i samowola - syczał generał, hipnotyzując konstruktora zimnymi oczami gada. - Pańscy bliscy, żona i dzieci, jako pierwsi odczują na sobie konsekwencje pańskich niedoróbek... - Nie mam bliskich - rzucił mu zwycięsko Roland. -1 nigdy nie miałem. - W takim razie osobiście zatroszczę się o stworzenie panu warunków, które nauczą pana solidności. Bo widzę, normalne traktowanie działa na pana demoralizująco - zakończył złowieszczo Rodriges. Mówiąc o bliskich, Roland nie był do końca szczery. Kiedyś miał żonę. A nawet syna. Z żoną rozstał się cztery lata po ślubie. W czasie rozwodu Liv stwierdziła, że nie potrafi żyć z człowiekiem, który „obowiązki małżeńskie" spełnia dwa razy w roku - w Boże Narodzenie i Wielkanoc. Cóż, można ją było zrozumieć. Powstaje pytanie, jakim cudem udało im się począć syna? Ten fakt mógłby obalić kilka fundamentalnych założeń teorii prawdopodobieństwa. Pół roku po rozwodzie Liv wyszła powtórnie za mąż. Jej wybranek był skromnym właścicielem sklepu z konfekcją, jego słownik nie przekraczał dwustu słów, zaś „oponka" od piwa zdradzała w nim kibica piłki nożnej. Za to kochał dzieci, dwa razy w tygodniu wypełniał obowiązki małżeńskie i umiał zrobić omlet z grzybami oraz prawdziwe kakao. Roland nie mógłby się pochwalić żadną z tych umiejętności. W tym okresie Esterson uczestniczył w „Projekcie 117", w ramach którego prowadzono prace nad unikalnym modułem stykowym. Narody Zjednoczone chciały stworzyć z gigantycznej bazy kosmicznej w systemie gwiazdy Zosma i nomad-stacji Czorugów coś w rodzaju wspólnego akademika, licząc, że dzięki temu zyskają odpowiedź na pytanie, czy ludzie i Czorugowie mogą mieszkać razem, a przy okazji obserwować Czorugów przy pracy. Niestety, stosunki z Czorugami zepsuły się, nim ukończono „Projekt 117". Cała historia skończyła się tym, że Liv poprosiła Rolanda o zrzeczenie się praw rodzicielskich. „I tak się dzieckiem nie interesujesz, a chłopiec powinien mieć prawdziwą rodzinę, prawdziwego ojca. Nie tego, który go począł, lecz tego, który wychowuje" - powiedziała Liv to, co zwykle się w takich wypadkach mówi. Roland poszedł za głosem rozumu i tradycji i zgodził się. Nawet podpisał dokument, w którym on, Roland Esterson, zrezygnował z prawa nazywania się ojcem Eryka, wyrażał zgodę na to, żeby dziecko zmieniło nazwisko, i obiecywał, że w przyszłości nie będzie wtrącał się do wykształcenia i wychowania dziecka. A jednocześnie Esterson zobowiązany był co miesiąc płacić małemu Erykowi sumę równą dziesięciu procentom swojej pensji... Wtedy nie zdawał sobie sprawy, co robi, nie rozumiał, co traci. Był całkowicie pochłonięty „Projektem 117" i swoimi wynalazkami. A gdy uświadomił sobie, co nawyprawiał, było już za późno. Esterson nalał sobie wódki, wypił. Włożył do ust czarną oliwkę zastanowienia dodał do niej żółty plasterek cytryny, -.jakimi to warunkami straszył mnie generał Rodriges? - zapytał sam siebie, wykrzywiając twarz w cytrynowej męce. Wytarł wąsy wierzchem dłoni, a jego mętne spojrzenie padło na leżące w kącie plastikowe kontenery z resztkami systemu sterowania ym. Plastikowe pudełka zaklejono na krzyż czerwoną taśmą klejącą. ftxez całą jej długość biegły powtarzające się do znudzenia napisy:"ściśle tajne". W ciągu ostatnich dwudziestu lat Roland widział ten napis tyle ze stracił dla niego wszelkie znaczenie. Na pewnej tajnej naukowo-produkcyjnej bazie w systemie Centaura widział nawet pomieszczenie, na drzwiach którego zamiast historycznego _M" czy zwykłego żywego hologramu z abstrakcyjnym dzentelmmmi w kapeluszu pysznił się znaczek „ST". W środku było to, co zwykle - pisuary próżniowe z żółtym nalotem, zgniecione niedopałki pod umywalką i prezerwatywy, zostawione przez miłośników bathroom fucks, których na takich bazach nigdy nie brakowało... Esterson odwrócił się. Ostatnią rzeczą, na jaką miałby teraz ochotę, było oglądanie zawartości kontenerów. Zaraz po katastrofie nie mógł się doczekać, kiedy szczegółowo obejrzy ten cudem ocalały blok - intuicja podpowiadała mu, że właśnie w nim kryje się rozwiązanie przeklętej zagadki pod tytułem: „DLACZEGO CIĄGLE SPADAJĄ?!". Ale to było rano. Teraz Estersona mdliło na samą myśl, że miałby pracować nocą. Nalał sobie wódki i pomyślał o zaskakującej zmianie, jaka w nim zaszła. Nigdy nie pozwalał sobie na bijatyki, a dzisiaj strzelił w gębę tego idiotę Mario. Zawsze pracował w nocy (podobnie jak rano, po południu czy wieczorem), mógł pracować, kiedy chciał i jak długo chciał. A teraz go mdli. Tego dnia coś złamało się w duszy konstruktora Rolanda Estersona. I „Stolichnaya" nie miała tu nic do rzeczy.

ROZDZIAŁ 3 MY Maj 2621 r. Lotniskowiec Trzech Świętych Trawers Ziemi, Układ Słoneczny Chciałbym, żeby nazywali mnie swoim przyjacielem, ale przyzwoitość kazała mi uczciwie przyznać, że stanie się to nieprędko. Nawet jeśli umieszczą mnie w rozkładzie bojowym i uda mi się przeżyć w walce powietrznej nad polami fioletowych pomidorów Naotaru, nawet jeśli moje rakiety znajdą wroga i uratują życie prowadzącemu, oni powiedzą: „Fart nowicjusza. Miłe, ale przypadkowe". I będą mieli rację. Oni - czyli piloci eskadry 1-02 19. Samodzielnego Skrzydła sił wojskowo-kosmicznych. Bardziej przypominający wolnonajemną zbieraninę z ochrony kolonii korporacyjnej niż oficerów regularnej armii. Nieprzejmujący się stopniami czy

umundurowaniem, a jednocześnie gotowi walczyć o honor munduru do ostatniego tchu - nieważne, czy w kosmosie, czy w kantynie oficerskiej. Było ich sześciu. Leonid Freiman - ruchliwy, ostrzyżony na zero, skory do uśmiechu. Dodajmy, złowieszczego - nawet gdy nie było ku temu żadnych wiadomych przyczyn. „Freiman. Porucznik Freiman" - przedstawiał się i uśmiechał złowieszczo. Siergiej Capko - długi jak tyczka, z dwoma kolczykami w lewym uchu, z pozoru nietowarzyski i nieuprzyjemny. „Dostawa świeżyzny..." - tak skomentował nasze przybycie do eskadry. Bracia Froł i Jegor Kożemiakinowie - pochodzili z Wielkiego Muroma, co wszystko tłumaczy. Paradowali po przedziałach mieszkalnych w czerwonych koszulach, przepasanych sznurem, na szyi nosili talizmany, a ich iście rosyjskie kasztanowe brody zawijały się w pierścienie. Piąty był potężny Azjata Ibrahim Babakułow: szeroka twarz z wystającymi kośćmi policzkowymi, pięści wielkości mojej głowy, włochate łapy i... eleganckie staromodne okulary, które pasowały do niego jak krawat do byka. Zresztą, krawat był również nieodłącznym atrybutem Ibrahima. „Przypominasz młodego Wagnera! - zachwycił się, patrząc na Bystrowa znad szkieł okularów. - Czy twoja rodzina nie ma niemieckich korzeni?". „Nie przypuszczam - odparł Bystrow. - A kim jest ten Wagner?". „Wagner? - Ibrahim ściągnął brwi. - Czego was tam uczą na Nowej Ziemi? Czy ludzie, którzy nie słyszeli o Wagnerze, mogą się mienić pilotami myśliwca?". „Wagner to niemiecki kompozytor" - wyjaśnił wszystkowiedzący Kola. I chociaż do przyjaźni między Babakułowem a Kolą było jeszcze daleko, ten naturalizowany Kirgiz, słynny meloman i intelektualista, popatrzył na Samochwalskiego jak na człowieka, a nie jak na gadającą wesz, jaką w tej chwili wydał mu się Bystrow. Eskadrą dowodził kapitan trzeciej rangi Wasilij Gotowcew. Gdybym był redaktorem tygodnika „Niebieska Gwardia", dawałbym jego zdjęcie na okładkę co drugiego numeru. Gotowy posąg bohatera! Stalowe oczy, przenikliwe spojrzenie, równe, białe zęby... Nasza eskadra powinna liczyć jedenaście jednoosobowych myśliwców ROK-14 zwanych Gorynycz, ale pilotów ze stopniem oficera było tylko sześciu. Z nami, niedokończonymi, dziesięciu. Co się stało z innymi? Dlaczego „rozcieńczają" zawodowców niedouczkami? Na wszystkie pytania otrzymaliśmy wyczerpującą odpowiedź po kolacji, gdy poszliśmy do Piątego hangaru odbierać nowe floggery. Na pionowym usterzeniu jednej maszyny widniał rysunek rozzłoszczonego kota. Na drugim - pyzata twarz-słońce. Ten flogger nazywał się „Jariło" i należał do Froła Kożemiakina. A na floggerze z kotem latał dowódca eskadry - o czym świadczył dodatkowy czerwony szewron na kadłubie pod kabiną. Pozostałe sześć floggerów niedawno wyciągnięto z kontenerów i zmontowano. Nie było na nich żadnych obrazków, jeśli nie liczyć znaków rozpoznawczych NZ i Sił Wojskowo-Kosmicznych. Lotniskowiec brał udział w bojach o Naotar zaledwie od tygodnia, a Jegor Kożemiakin, Babakułow, Capko i Freiman już zostali pozbawieni swoich „wierzchowców". Jegor Kożemiakin i Freiman katapultowali się ze swoich uszkodzonych maszyn - z powierzchni planety zabrały ich służby poszukiwawczo-ratunkowe, wyposażone w specjalne floggery. Babakułow dociągnął do lotniskowca na ostatnich kroplach paliwa, ale tak rąbnął poranioną maszyną o pokład, że teraz nadawała się do remontu generalnego. Capko miał najgorzej -jego katapulta nie zadziałała. Eksplozja mogła nastąpić w każdej chwili, nie pozostawało mu nic innego, jak pożegnać się z przyjaciółmi i wyprowadzić swój flogger w otwarty kosmos. Docierając do niskiej orbity, wyciągnął z myśliwca gaśnicę gazową i opuścił maszynę przez keson dekujący. Wykorzystując gaśnicę w charakterze jednorazowego silnika odrzutowego, Capko zdołał odlecieć od myśliwca na kilka kilometrów, zanim maszyna wybuchła. Miał wiele szczęścia. Froł Kożemiakin zarejestrował go radarem i dokonując cudów pilotażu precyzyjnego, zgarnął przez keson. Capko nie doczekałby przylotu ratowników - w jego skafandrze od bliskiego wybuchu własnego floggera wysiadała termoizolacja. W efekcie wyszedł z tego z lekkimi odmrożeniami. Potem mnie zapewniano, że ten wypadek miał bardzo pozytywny wpływ na jego charakter. Wolę sobie nie wyobrażać, jak Capko zachowywał się przed wypadkiem. Inni piloci eskadry mieli mniej szczęścia. Czterech zginęło razem z maszynami na oczach towarzyszy. Jeden poszedł na przymusowe lądowanie nad Lasami Zmrokowymi w subtropikalnym pasie Naotaru. Nie znaleziono ani pilota szczątków floggera. A szósty pilot doprowadził rozpadający się flogger do lotniskowca, katapultował się, został uratowany i właśnie miał być reanimowany, gdy podły los wpakował jego kapsułę ratunkową prosto w burtę wysuwającej się zza lotniskowca fregaty eskortowej. Ale o tym wszystkim dowiedzieliśmy się później. A wtedy, patrząc na myśliwce jak wól na malowane wrota, powoli do nas docierało, że zamiast wielkiego zwycięstwa czeka nas wielka rzeź. - Dlaczego floggerów jest tak mało? - zapytał rozczarowany Kola dowódcę eskadry. - Dlatego, że ponieważ. Dla was za mało, a dla nas w sam raz. - Dlatego, żeby was, małolatów, oszczędzić - dorzucił Freiman. - Według mnie jest ich nawet o dwa za dużo. - Dziękuję, towarzysze oficerowie, za wyjaśnienie. - Kola gotów był się rozpłakać. - Tylko nie rozumiem, po co nas w takim razie ściągaliście z Akademii? Żeby zafundować nam wycieczkę na koszt państwa? - A czyja rozumiem? - wybuchnął nagle Gotowcew. - Dowództwo obiecało, że na Kołczaku dostaniemy trzydzieści maszyn z doświadczonymi ludźmi i patentami oficerskimi! I zamiast tego na kosmodromie czeka dwa razy mniej floggerów - i żadnej załogi! Wasze przybycie tutaj to idiotyczna improwizacja. - Dowódco, po co to crescendo? - wtrącił się Babakułow. - Przecież to nie ich wina, że Sztab Generalny zgarnął z Kołczaka trzy skompletowane eskadry na dzień przed naszym przylotem. - Właśnie - poparł go Freiman. - To nie pierwsza taka sytuacja w historii. Gdy Cezar walczył z Galiami, senat zatrzymał mu cały legion. I jak myślisz, co było dalej? - Myślę, że dowiemy się tego innym razem - warknął GOJ nadal zły. - A teraz podzielimy floggery. Jegor, biorąc pod twoje... hmm... tradycyjne przekonania... możesz pierwszy. Jegor Kożemiakin urodził się i wychował na Wielkim Mii więc nie zdziwiłem się, gdy ten krzepki mężczyzna zaczął rozr z każdym floggerem po kolei. Szeptał coś w dysze na prawym pokładzie, dmuchał tam i chyba cichutko wył. Potem przykładał ucho i wysłuchiwał

myśliwca. Wszyscy piloci zachowywali absolutne milczenie. Własik, chłopak prosty, pochodzący z miasta Zielenograd 12 Układ Słoneczny), prychnął i uśmiechnął się krzywo. Pon Capko potrząsnął pięścią przed nosem ignoranta. Po tej demonstracji wszyscy zaczęliśmy robić miny pełne: mienia. Że niby też jesteśmy w zażyłych stosunkach z naszy loggerami, gadamy z nimi o dziewczynach, piwo razem pijer W końcu Jegor Kożemiakin dokonał wyboru. - A więc tak - powiedział Jegor do technika, który do niego biegł. - Zrób wszystko tak jak na starym. Na opierzeniu steruru takiego samego Sirina. Czosnek i paprykę przyniosę, umocwokół tablicy przyrządów. Dam ci jeszcze... Byłem ciekaw, jakie warzywa Kożemiakin planuje przeciws rentgenowskim laserom dżipsów, ale wtedy Babakułow, Fre i Capko rzucili się do innych myśliwców i zaczęli opowiadać nikom o swoich wymaganiach, zaś do nas zwrócił się dowódc - Kadeci! Jest was czterech, a floggery są dwa. Wariant z lataniem po kolei nie wchodzi w grę, dlatego musimy coś postał i to teraz. - Mogę zadać pytanie? - zapytał Kola. - Pierwsze i ostatnie. - Gotowcew uniósł podbródek. Natwarzy zagrały mięśnie szczęk. Dlaczego nie jestem korespondentem „Niebieskiej gwardii"! 1 kadry się marnowały! „Wilk kosmiczny dzieli się doświadczei z młodym uzupełnieniem..." - Co będą robić ci. którzy nie dostaną floggerów? - Nic. - Zupełnie nic? - Nic. W innych eskadrach jest taka sama sytuacja - nadmiar ochotników, niedobór floggerów. Nie nadajecie się ani na strzelców pokładowych ani na pilotów na maszyny ratunkowe. Jesteście drogimi półfabrykatami. Jakiś pożytek będzie z was za dwa i dziś jesteście bezużyteczni. Decydujcie, kto będzie latał, a kto leżał do góry brzuchem. I wtedy stało się coś niesłychanego - Kola, Bystrow i' zrezygnowali z lotów. - No cóż, mówi się trudno. - Przecież nie będziemy się o nie bić. - Zapiszcie mnie do rezerwowych. - To znaczy... że co? - Gotowcew nie był przygotowany na taki obrót wydarzeń. Pewnie myślał, że urządzimy mu tutaj dziką awanturę. Ba! Ja też tak myślałem. Bystrych mam kumpli, nie ma co! jeden wykazałem się brakiem refleksu... - To znaczy , że nie lecę. - Kola westchnął. - Ustępuję towarzyszProszę zauważyć, że pierwszy zrezygnowałem. - Pierwszy? - oburzył się Bystrow. - Ja się zorientowałem, mam pewne luki w pilotażu, i odmówiłem nie później niż ty. Bierz flogger, przyjacielu. - Właśnie, kadecie Samochwalski - rzekł Własik. - Warn i kadetowi Puszkinowi przypadł w udziale wielki zaszczyt. To poważne zadanie, dlatego polecicie wy, jako nasi najlepsi piloci. - Macie absolutną rację, kadecie Własik - odezwałem się. - Kadet Samochwalski jest najbardziej godzien tego zaszczytu. Wziąłem Kolę za rękaw i odciągnąłem na bok. - No chociaż ty nie rób obciachu - wyszeptałem. - Powiedz, żartowałeś. Będziemy razem walczyć, zawsze o tym marzyliśmj - Boję się - odparł Kola, prymus przygotowania bojowego i teoretycznego. - Nie wiedziałem, że w marynarce wojennej dzieją się takie rzeczy. W sztabie burdel, w eskadrze burdel, wokół sami wariaci, kolosalne straty i nikt nie wie, jak załatwić dżipsów! - My odpowiadamy za siebie. Jeśli razem z eskadrą pójdziemy do walki i zginiemy, to znaczy, że taki los. Lecz jeśli eskadra zginie bez nas, a my wrócimy do akademii, będziemy łazić jak wyruchani. Za rok, dwa czy pięć i tak spotkamy się z jakimś wrogiem i wtedy być może będziemy odpowiadać również za prowadzonych, może za całą eskadrę! - Ale wtedy będziemy mieć doświadczenie. Głupio iść do walki i zginąć jako nowicjusz i... - Jaki znowu nowicjusz? Ile masz godzin lotu w parze szkoleniowej? Dwieście? - Dwieście piętnaście. - No właśnie. A pojedynczego lotu na Gorynyczu pewnie ze czterdzieści. Może nawet przeskoczymy tych tutaj! - Już się rozpędziłeś! - A co? Przecież ich uczyli na Birkutach! - Figa z makiem. „Birkuty" wycofali dawno temu. Ostatnio o tym czytałem... - Zakład? Kola to człowiek mądry i roztropny. Ma większą wiedzę niż cały nasz rocznik, ale ma też pewną słabość - uwielbia hazard. I łatwo wziąć go pod włos. - Zakład! - Jeśli ja wygram - wejdziesz do składu razem ze mną. - A jeśli ja wygram? - Dam ci moją szczęśliwą zapalniczkę. - No coś ty?! A masz ją przy sobie? - No pewnie. - Pokaż. - Nie da rady. - Kola znowu posmutniał. - No bo widzisz... tylko się nie obraź... no bo jeśli cię zestrzelą, zapalniczka zginie razem z tobą... - Stary, ochłoń! Przecież jeśli wygrasz, dam ci ją od razu! - Faktycznie! - Samochwałow rozpromienił się. - Tojak? Stoi? - Stoi! - Towarzyszu kapitanie! Niech mi pan powie, na czym lataliście w Akademii? - Na Gorynyczach, ROK-14U2... To już drugie pytanie, kadeci! - zorientował się Gotowcew. - Zdecydowaliście, kto idzie na wojnę, a kto na łóżko? Zakląłem. Bardzo ohydnie i bardzo cicho. - Zdecydowaliśmy, towarzyszu kapitanie! - powiedział Kola i szepnął do mnie: - Dawaj tę swoją ślicznotkę. -1 wyciągnął dłoń. Oddałem mu zapalniczkę i powlokłem się do techników. Zdaje się. że miejscowe tradycje wymagały ode mnie podania sygnału wywoławczego i określenia rysunku. Kim będę?

..Tygrysem"? Wyświechtane. „Kometą"? Kojarzy się z trafionym floggerem. „Czaszką"? Znowu złe skojarzenia... - A kto drugi, kadeci?! - warknął Gotowcew. - Chcecie ciągnąć losy czy walczyć na miecze o prawo wykręcenia się od lotów! Wszyscy popatrzyli na nas z pogardą. - Ja. Ja biorę ostatni flogger. Czy mogę mieć kotka na kilu? Jednak Kola! - Kotem jestem ja. - Gotowcew nie zamierzał ukrywać dumy ze swojego sygnału wywoławczego. - Ale ja byłbym kotkiem! Żeby bardziej się różniło, można narysować syjamskiego. Albo persa. - Kotek nie brzmi bojowo. Ale biorąc pod uwagę... - Dowódca intensywnie myślał nad odpowiednim sformułowaniem. - Biorąc pod uwagę... Dobrze, kotek może być. Siła tradycji leży w ich ciągłości. - Dziękuję, towarzyszu kapitanie! - Idźcie, poznajcie się z technikami. A wy - Gotowcew odwrócił się do Własika i Bystrowa -jesteście wolni. Miejmy nadzieję, że do końca operacji. Grupa Floty to skupisko asteroid w pasie między Marsem a Jowiszem. Właśnie tam koncentrowały się eskadry, mające tworzyć jądro uderzeniowe Floty Ekspedycyjnej "Naotar". Przybywały tam również pojedyncze statki, które wracały z baz Układu Słonecznego naprawione, z pospiesznie uzupełnionym składem osobowym. Jednym z takich statków był nasz „Trzech Świętych". Grupa Flory zdaniem dowództwa przypominała karawanę dżip-sów. Przed walką o Naotar dowództwo chciało przeprowadzić tu manewry dwóch eskadr: rosyjskiej i niemieckiej. Planowano zmasowany atak rakietowy, użycie głównego kalibru oraz inne rozrywki ze zniszczeniem potężnej asteroidy włącznie. Chociaż wielu z nas miało walczyć nie w otwartym kosmosie, lecz w atmosferze Naotaru, atakując „wielkie piece" i osłaniając floggery szturmowe, właśnie tu, wśród asteroid, nasze skrzydło miało odbyć serię lotów szkoleniowych. Do Floty Ekspedycyjnej weszły statki niemieckie i rosyjskie oraz pojedyncze oddziały i dywizjony innych narodów. W rejonie Naotaru flota miała współdziałać także z siłami zbrojnymi Konkordii. Dlatego do autotłumaczy umieszczonych na naszych myśliwcach wydano nam naręczne translatory Sygurd, ogarniające języki Wielkiej Rasy oraz innych ras humanoidalnych. Prócz standardowego zestawu funkcji Sygurd dekodował języki kilkuset gatunków zwierząt. Rzecz jasna, w takim stopniu, w jakim infradźwięki, ultradźwięki i dźwięki wydawane przez wrony, psy czy delfiny można nazwać językiem. Producenci Sygurda zapewniali, że to bardzo pożyteczna funkcja. Załóżmy, że pilot dokonał awaryjnego lądowania na środku oceanu. Dzięki urządzeniu będzie mógł wezwać na pomoc delfiny albo posłać do diabła narzucające mu się rekiny. Zaś żołnierz zaatakowany przez komary otrzymywał możliwość wezwania ważki albo nietoperza. I tak dalej. Wszystkie te brednie stawały się bredniami do kwadratu, gdy człowiek uświadamiał sobie, że Sygurd sprawdza się tylko z ziemskimi zwierzętami, a my mamy walczyć na Naotarze! I jeżeli będziemy się katapultować, to nad Lasami Zmierzchowymi, zamieszkanymi przez, jak sadzę, szalenie niekomunikatywne formy życia. W ciągu dwóch dni odbyliśmy pięć lotów szkoleniowych „w warunkach zbliżonych do bojowych". Taka intensywność lotów była niemal na granicy ludzkich możliwości. Gdyby nie pewne plusy - świetne jedzenie, komfortowe łóżka z materacami wodnymi - nie wytrzymałbym. W czasie każdego lotu nasza eskadra otrzymywała nową misję szkoleniową z maksymalnym wykorzystaniem rezerw Gorynyczów. Wyciskano z nich - i z nas - dosłownie wszystko. Niestety! W czasie omawiania lotów na Wielkim Lotniczym Parse-rze zobaczyłem, że jak ostatnia trąba, zamiast torpedowca zestrzeliłem fantom - fałszywy cel. A prawdziwego Fullminatora z rysunkami jednorożców ściął Freiman, prowadzący Koli. Gotowcew nie omieszkał urządzić mi pokazowego pogromu. - Czemu nie włączyliście, kadecie, selekcji fałszywych celów? Śpisz za sterem czy co? Dobrze, że lądowania nie przegapiłeś! Myślisz, że na manewrach nic ci nie grozi? Nie bój się, diżpsy cię obudzą! - Towarzyszu kapitanie! Ośmielam się zameldować, że wprowadzenie nie przewidywało zagłuszania elektronicznego ze strony przeciwnika. Bez rozkazu starszego dowódcy i biorąc pod uwagę Regulamin Taktyczny... - Dosyć, kadecie! Widziałeś zagłuszanie szerokopasmowe, którym przeciwnik osłaniał manewry? - Tak jest! - Czyli stwierdziłeś zagłuszanie elektroniczne, tylko nie wyciągnąłeś wniosków? - Bez rozkazu starszego dowódcy... Moje przewinienie nie było właściwie żadnym przewinieniem. Regulamin Taktyczny rzeczywiście zabrania prowadzonym myśliwcom zmiany trybu radaru bez rozkazu prowadzącego czy dowódcy eskadry. Formalnie postąpiłem słusznie. Ale Gotowcew nie odpuszczał: - Puszkin, ja ci takie zagłuszanie urządzę, że przez trzaski w słuchawkach nie usłyszysz własnego głosu! To, że rozkazy nie padają, jeszcze nie znaczy, że głowę masz mieć tylko do pilotki! W walce nie należy działać zgodnie z regulaminem, lecz adekwatnie do sytuacji! - Tak jest, zgodnie z sytuacją! - No, no, nie traktuj tego jako wytycznej na każdą okazję... Bo po co wtedy byłyby regulaminy? - wycofał się nieco Gotowcew. Na następną misję wyruszyłem w wyjątkowo podłym humorze. Poza tym trochę się bałem: rozkaz brzmiał: „trzymać się blisko prowadzących". To znaczyło, że dziobowy obtiektel mojego floggera zwisał tuż nad rufowym usterzeniem maszyny Babakułowa. Jednocześnie odległość między kluczami zredukowano do minimum. Nie daj Boże, żeby pierwszy flogger gwałtownie zmniejszył prędkość - wówczas cała eskadra cmoknęłaby go w dysze marszowe! Zwykle taki szyk stosuje się w celu zmylenia przeciwnika. Każdy klucz na radarze wygląda jak jeden flogger - a jeśli przeciwnik źle oceni twoją liczebność, to już połowa sukcesu. Tym razem zwartą kolumnę kluczy zastosowano w celu przeprowadzenia szybkiego przedarcia się w głąb grupy asteroid, którego dokonaliśmy, gdy główny kaliber naszych liniowców zgniótł opór nieprzyjaciela. Liniowce wybiły z asteroid chmury pyłu i odłamków i między asteroidami pojawiło się przejście. Mieliśmy się przez nie przecisnąć i atakować rakietami „kosmos--planeta" grupę celów szkoleniowych, zbudowanych przez kosmoinżynieryjny batalion piechoty mobilnej na jednej z asteroid. Przedarliśmy się. Atakowaliśmy. Celów nikt z nas nie zobaczył, działaliśmy, opierając się na danych z radarów. Wybuchy rakiet również wypadły dość blado - żadnej przyjemności. Nie wiem, czy była to część misji treningowej, czy po prostu admirałowie nie przewidzieli mocy działania pocisków, w każdym razie musieliśmy zawrócić.

Problem w tym, że nasze autopiloty nie posiadały mapy „okolicy". Mieliśmy trasę bojową z dokładnością do metra oraz „wyjście przez wejście", ale locję całej grupy Flory, ogromnego skupiska latających skał, znaliśmy tylko w ogólnych zarysach. Chyba nawet Gotowcew trząsł tyłkiem. - To nic, zwierze wy moje skrzydlate... przedrzemy się... - mamrotał do mikrofonu. - Wszystkie radary na tryb bliski... prowadzący pilnuje prowadzonego... zaczynamy... Dziesięć M i za mną... powolutku... No i jakoś to poszło -jedynie maszynę Froła Kożemiakina trochę poobijało kamyczkami. Za to kończyło się paliwo - za długo błądziliśmy. Z tą prędkością, jaką osiągnęliśmy, wychodząc z grupy Flory, siłą rozpędu, powlekliśmy się do domu. Wzięliśmy kurs na „Trzech Świętych", ale z powodu dryfu grawitacyjnego Floty Ekspedycyjnej przylecieliśmy zamiast „do domu" na liniowce Kónigsberg i Lotaryngia. W dodatku musieli uważać, żeby ich nie staranować. Gotowcewowi nieźle się oberwało, chociaż - co on winien? Ale wtedy ochrzany leciały od dowódcy armii do ostatniego sierżanta personelu technicznego. Żeby nikt się za bardzo nie odprężał. Pozostałe wypady szkoleniowe to już kompletna bryndza. Masowe wyloty całego skrzydła, a na zakończenie wylot wszystkich sił Floty Ekspedycyjnej, z Niemcami i Włochami. Eech! Po powrocie od razu waliliśmy się na koje i zasypialiśmy. Obudziliśmy się dopiero w czasie przejścia x. Jak zawsze, wrażenia mało przyjemne. Ale po błądzeniu w asteroidowych labiryntach Flory „grząski czas" matrycy x nie był już taki straszny. A pobudka numer dwa miała miejsce w rejonie koncentracji Floty Ekspedycyjnej, na trawersie Naotaru. Oficerski refektarz (dosłownie!) lotniskowca robił niezapomniane wrażenie. Nigdy nie podejrzewałem, że na statkach wojskowych może być taki szyk. Słowo daję, pomieszczenie zasługiwało na swoje pompatyczne miano. Piloci, snujący się po przedziałach mieszkalnych w czymkolwiek, byle nie w mundurach, na obiad stawiali się w stroju regulaminowym. Przypinali nawet bandolety! Przy wejściu do refektarza pełniło wartę dwóch podchorążych z obnażonymi mieczami, w galowych mundurach z akselbantami. Świdrowali wzrokiem jakiś punkt w końcu korytarza, nie tracąc przy tym czujności. Gdy ja i Kola, w kilwaterze za naszymi kolegami-oficerami, po raz pierwszy mieliśmy przekroczyć próg Wielkiej Świątyni Jedzenia, miecz w rękach podchorążego legł niczym szlaban w poprzek mojej piersi. - Wyłącznie dla składu oficerskiego - oznajmił strażnik jadła głosem robota z pradawnych filmów. - Jesteśmy nowymi pilotami z 1-02 - powiedziałem specjalnie głośno. - Dlaczego nie w mundurze? - Jeszcze nam nie wydano, właśnie przybyliśmy z Akadem Północnej! - Teraz już prawie krzyczałem. Nie zawiodłem się - moje krzyki usłyszał w refektarzu Jego Kożemiakin. - Przepuść tych dwóch. Oni też są jakby oficerami, tylko bez patentów. - Bez munduru nie wolno. - Chłopak może jutro zginąć, puść no ich, Wołodimir, bo ci krzywdę zrobię. Znasz mnie przecież. Wprawdzie Kożemiakin wygłosił tę przemowę dobrodusznym tonem, ale coś w twarzy „Wołodmira" drgnęło i strażnik w milczeni cofnął miecz. W czasie tego pierwszego obiadu zrozumiałem, że prócz po wszechnego szacunku, romantyzmu Dalekiego Pozaziemia i pracy dla tak zwanych prawdziwych mężczyzn służba w marynarce ma również inne plusy. Na przykład - praca dla prawdziwych szczęk i żołądków. Ale gdy lotniskowiec wszedł w system Dromadera i zaproszono nas na śniadanie, zrozumiałem, że moja radość była przedwczesna. To po prostu niemożliwe, żeby ciągle karmili nas w ten sposób! Pod ścianami na wielopoziomowych stelażach ustawiono półmiski z serami i bałykiem, kurczakami i rostbefami, stekami i kotletami. Sałatki owocowe i warzywne, frytki, pieczone bakłażany... Ale to wszystko jeszcze mieściło się w granicach normy. Na kolana rzuciły mnie dopiero „dodatki": kawior, jesiotr smażony i wędzony, kraby, wątroba miętusa, świeże ananasy i mango, tęczowe figi z Andobanda i pomarańczowe gruszki z planety Machaon, jakieś niewiarygodne paszteciki, do tego koniaki, tradycyjne wina i nawet... - Lody! - zawołał radośnie Kola. - Z wisienką! „Ale nam dzieciuków poprzysyłali..." - wyczytałem na twarzach braci Kożemiakinów. - To nie śniadanie... - zacierał dłonie Babakułow. - To istny lot Walkirii! - I wstał wiatr od Pana i przyniósł od morza przepiórek i narzucał ich wokół zastępów i na dzień drogi w jedną stronę od obozu i na dzień drogi w drugą stronę od obozu, na dwa łokcie od ziemi - zadeklamował uroczyście Freiman. - Żarcie niezłe - przyznał Froł Kożemiakin. - Ale nie nasze, nie słowiańskie. Ani mleczaja marynowanego, ani wina zielonego... - I ani jednego orzeszka! - podjął Jegor. - Myślałby kto, że wcześniej dawali wam tylko mleczaje z orzeszkami - mruknął Capko. - Muromcy zawsze są z czegoś niezadowoleni - odezwał się Gotowcew. - Kiedy studiowałem w Akademii, mieliśmy jednego Muromca, Jewlampija. Otóż on uważał, że Gorynycz to niewłaściwa nazwa dla myśliwca i co rok pisał raport do Inspektora Generalnego w tym duchu: „W oparciu o odwieczne tradycje wielkiego narodu rosyjskiego proszę o zmianę nazwy naszego wspaniałego statku powietrznego, znanego jako ROK-14, i nadanie mu nazwy bardziej odpowiedniej. Załączam listę propozycji: sokół, jastrząb, ognisty ptak, konik-garbusek". A z Inspektoratu przychodziła ceduła: „Prosimy o zastosowanie odpowiednich środków dyscypliny wobec kadeta takiego to a takiego". Nasz Jewlampij niemal z ancla nie wchodził, ale zdania nie zmienił. Za co go szanuję, jako prawdziwego mężczyznę. Wypijmy! - I po tej niespodziewanej konkluzji Gotowcew nalał sobie koniaku. - Towarzysze, proszę o chwilę uwagi! - Pośrodku refektarza rozległ się brzęk idelca o kryształ. Siedzieli tam Tocki, Szubin i inni starsi oficerowie, dowódca statku kontradmirał Kanatczikow, jego zastępcy i pomocnicy, starsi dyspozytorzy służby lotniczej, inżynierowie, nawigatorzy... Brakowało tylko oficerów wachtowych, ale nawet bez nich przy głównym stole rozkwitały bujnym kwieciem furażerki, złote pagony, wysadzane kamieniami pochwy broni imiennej... Z kieliszkiem schłodzonego szampana w dłoni przemawiał powszechny ulubieniec Szubin. W refektarzu zapadła cisza. - Towarzysze! Właśnie otrzymaliśmy wiadomość ze sztabumoperacyjnego formacji „Tishtria". Działania dżipsów na Naotarze weszły w następną fazę. Tak zwane „wielkie piece" najprawdopodobniej rozpoczęły przeróbkę surowców i teraz powiększają masę i rozgałęziają się niczym zwykłe drzewa. Do przeciwnika podąża wsparcie: kilka nowych asteroid wyszło z matrycy x i kieruje się w stronę pierwszej karawany. Czeka nas bitwa, której nie mamy prawa przegrać. Jeśli dziś dżipsy zaczną podejrzewać nas o słabość, jutro ich karawany pojawią się nie tylko w koloniach Konkordii, lecz także nad Machaonem, Kataliną czy Ziemią. Wznoszę ten

toast za spotkanie z wami, moi drodzy piloci, na tym statku, w tym refektarzu - po zwycięstwie! Oklaski. - Hura! Brawo! - Wiwat dowódca! - Chwała ludzkości! - A przy sąsiednim stole Biełokoń wylał na salę całą cysternę bojowego entuzjazmu: Na każdy cios agresora odpowiemy dziesięcioma! Chwała flocie! - Chwała Dyrektorii Rosyjskiej! - Chwała żarciu - mruknął Cypko z pełnymi ustami.

ROZDZIAŁ 4 SZÓSTY PROTOTYP

Październik 2621 r. Naukowo-produkcyjna stacja Bolivar Cerera, Układ Słoneczny Groźby generała Rodrigesa okazały się niebezpodstawne. Rolandowi Estersonowi stworzono nowe warunku do pracy, które tylko naczelnik więzienia o zaostrzonym reżymie mógłby nazwać Liberalnymi. Niejedno więzienie, przynajmniej z tych ziemskich, lepiej nadawało się do życia niż stacja Bolivar. A przecież na pierwszy rzut oka Cerera wydawała się całkiem w porządku! Przestronna stacja podziemna, zbudowana w epoce kolonizacji planet Układu Słoneczego, na której stworzono laboratoria naukowo-badawcze i zakład produkcji myśliwców. Na powierzchni fcosmodrom wojskowy i nawet centrum rekreacyjne dla personelu bboratorium i pracowników zakładu! Wydawać by się mogło - żyć nie umierać! Przebywający na Cererze ludzie powinni być szczęśliwi! Ale jakoś nie byli. Nawet uśmiechali się rzadko. ,,Pigułki szczęścia", czyli środek wydawany na Ziemi ściśle z przepisu lekarza i to wyłącznie przy głębokiej depresji, zażywano na Boirrarze zamiast witamin. Pigułki łykali wszyscy, sami sobie dawkując. Na Cererze coś było nie tak. Zainstalowano tu standardowe emulatury przyciągnia i systemy podtrzymywania warunków życiowych - takie same jak na setkach innych planet, statków i asteroid. Kopuły ochronne również były najzupełniej typowe. A jednak już po kilku dniach nowo przybyły zaczynał się czuć... zbędny. Metafizycznie obcy. Niepotrzebny niczym nieproszony gość. Procent samobójstw na Cererze był bardzo wysoki, procent wypadków w zakładach - przerażający. Jedynie wspólnym wysiłkiem koncernu „Dieterhasi&Rodriges" i Narodowego Departamentu Ochrony Pracy udawało się ukryć tę budzącą smutne refleksje statystykę przed prasa i postępowymi warstwami społeczeństwa NZ. I jednocześnie próbowano rozwiązać ten problem - bez zbędnego rozgłosu. Dekoratorzy wnętrz wyklejali pomieszczenia stacji wesolutkimi tapetami w optymistycznych kolorach. Zastawiali korytarze drace-nami, a westybule - koszami z kwitnącymi prymulkami. Wszystko to w celu stworzenia „rodzinnej atmosfery". Psychologowie będący pod wrażeniem konkordiańskich speców, którzy sięgnęli wyżyn w kwestii konstruktywnego prania mózgu, dręczyli zespół laboratoriów seansami „hura-hionozy", po których, jak wiadomo, „życie staje się piękne". W zakładach podwyższano pensje, w laboratoriach rozdawano tytuły naukowe. I nic nie pomagało. Draceny więdły w oczach, wesołe tapety blakły, piłkarze i rybacy budzili antypatię swoim nieuzasadnionym optymizmem i sztuczną radością. Po seansach „hura-hipnozy" pacjenci zaczynali płakać i tracić na wadze, więc z nich zrezygnowano, a psychologowie zmyli się z Cerery pierwszym statkiem towarowym. Pracownicy przepijali pensje w knajpie przy kosmodromie i zwalniali się bez najmniejszego żalu. Laboranci i aspiranci, gwiżdżąc na tytuły i zaszczyty, zrywali umowy, płacili odszkodowania i dawali nogę... Człowiek odnosił wrażenie, że już samo powietrze na stacji jest mu wrogie, że grunt Cerery dyszy nienawiścią. Mistyka! Niegdyś aspiranci w laboratorium ogłosili, ze bohater, któremu uda się zasnąć bez środków nasennych przez trzy noce z rzędu, otrzyma pięćset terro. W chwili gdy na Bolivarze pojawił się Roland Esterson, mijały dwa lata, odkąd pięćset terro znajdowało się w funduszu nagród... Ale Roland nie tracił ducha. Nie mógł sobie na to pozwolić - oznaczałoby to obniżenie wydajności, a to z kolei prowadziłoby do wydłużenia pobytu na przeklętej stacji. Koncern liczył, że zarobi na myśliwcu setki miliardów terro, nie mówiąc o kapitale politycznym i laurach obrońców ojczyzny Roland miał co do tego absolutną pewność. Wiedział też, że wojna jest nieunikniona i że wybuchnie już wkrótce - bo skąd taka histeria generała Rodrigesa? Z kim będą walczyć tym razem, Roland nie wiedział. Zresztą, co za różnica. Nawet jeśli w nowej wojnie przeciwnikiem będą rozumne mikroorganizmy, lepiej walić w ich statki z myśliwca z polem siłowym... Był jeszcze jeden powód, dla którego Roland trzymał się i harował po szesnaście godzin na dobę. Jego ludzie. Z laboratorium Santa Rosę na Cererę przybyły wraz z nim dwadzieścia cztery osoby. Inżynierowie-technologowie, inżynierowie-programiści, fielderzy, czyli inżynierowie pola (siłowego, oczywiście), oraz analitycy, stażyści i wreszcie jego niezastąpiona sekretarka Talita - wszyscy tworzyli to, co w języku korporacyjnych imprez nazywano „brygadą Estersona". Członkowie „brygady" znaleźli się w równie patowej sytuacji co ich boss. Wszyscy cierpieli na bezsenność albo dręczyły ich koszmary. Łykali „pigułki szczęścia" i mieli tylko jedną radość - seanse łączności z rodzinami, które wielu z nich miało. I większość z nich zaczynała powoli świrować, W seniorze Talicie obudził się pociąg do malarstwa - kobieta malowała wyłącznie czarne kleksy na obrzydliwie zielonym tle. Jeden kleks dziennie - autorka twierdziła, że natchnienie spływa na nią około dziesiątej w nocy. „Dzieła" były niemal identyczne. Zmieniało się jedynie nasycenie tła i kształty kleksów - czasem przypominały kijanki, a czasem

karciany trefl. Poza tym, seniora Talita była wzorem zdrowego rozsądku. Lecz Esterson czuł -już niedługo. Pomocnik i protegowany Rolanda, dwudziestosześcioletni ekspert od uszkodzeń aparatury Andriej Gruziński, który przypominał Estersonowi samego siebie w tym wieku i dlatego budził sympatię, również się wyróżnił. Gruziński stracił głowę dla czarnoskórej fielderki Jun Donn. Byłby to niezły temat na powieść surrealistyczną. Jun, starsza od Gruzińskiego o dwadzieścia trzy lata, była protestantką, mężatką i matką trojga dzieci, i podpisała umowę z „D&R", by umożliwić dorastającym pociechom zdobycie pierwszorzędnego wykształcenia. Jun ważyła sto cztery kilogramy i z wyglądu i zachowania przypominała samicę nosorożca. Chudy, jasnowłosy, cichy Andriej chodził za nią jak pies, nie odrywając wzroku od wielkiego zadu obiektu uwielbienia. Pisał dla niej wiersze. Upiekł tort „Napoleon". Nawet próbował ją posiąść w czasie jednej z imprez. Oburzone krzyki Jun, broniącej się przed lowelasem, składały się ze słów niecenzuralnych i słychać je było nawet w kabinie myśliwca. Tak przynajmniej twierdzili technicy, testujący fotel pilota Durandala na stole wibracyjnym. W ciągu tych pięciu miesięcy na Cererze Rolandowi udało się poczynić postępy w kwestii doskonalenia Durandala. Przede wszystkim znalazł przyczynę poprzedniej katastrofy. Symulacja ostatniego lotu doświadczalnego wykazała, że przed wybuchem myśliwiec stracił stabilizację lotu i dokonał awaryjnego wyłączenia silników z powodu utraty połączeń z układem kontroli wspomagania. Wprawdzie kanał łączności elektronicznej - pancerna rura grubości polana - nie robił wrażenia elementu, który mógłby się zepsuć, ale kto wie? Powtórne badanie szczątków wykazało, że jeden z kanałów sterowych rzeczywiście został przecięty! Roland ruszył tym tropem niczym pies gończy. Nie odchodził od mikroskopu. Nie zjawiał się na obiedzie i prawie nie spał. Szukał potwierdzenia swojej hipotezy. Esterson miał szczęście. Po miesiącu konstruktor miał niezbite dowody, że w komorze spalania lewego silnika była szczelina, przez którą wyrwał się strumień rozgrzanego gazu, który ściął nieszczęsny kanał... Reszta była już kwestią techniki. Esterson osobiście kontrolował przygotowanie każdej nakrętki. Najego polecenie dwudziestu ludzi po kilka razy sprawdzało jakość elementów, w wielu przypadkach metodami wypracowanymi przez Rolanda. Inżynier obserwował każdy ruch robotników i automatów w wydziałach montażowych. Praca posuwała się bardzo powoli, pracownicy burzyli się, zwierzchnicy dostawali obłędu. Ale Esterson miał to gdzieś. Minęły kolejne trzy miesiące i nowy Durandal był prawie gotowy. Współpracownicy Estersona poczuli się tak, jakby wyrosły im skrzydła. Może już niedługo wrócą do domu! Paul Yillarduen, kie­ rownik sekcji fielderów, chwalił się, że dwukrotnie obniżył dawkę „pigułek szczęścia". Gruziński przytył kilka kilogramów i zwrócił swoje afekta ku inżynierowi techniki systemowej Kim Freezwald, perhydrolowej blondynki o głębokim kontralcie, rodaczce Estersona. Kim była starsza od Gruzińskiego zaledwie dziesięć lat i w przypływie dobrego humoru można ją było nazwać seksowną. Seniora Talita zwróciła się ku realizmowi i namalowała portret swojego kota. Znaczący postęp pod względem artystycznym i psychiatrycznym. Ale sam Esterson chodził podminowany. Znał cenę tych nadziei na powrót i tego uskrzydlenia. Gdy kończono prace nad piątym prototypem, wszyscy też chodzili jak zaczadzeni. Czekali i wierzyli. Modlili się i liczyli minuty do startu. A potem była ognista chryzantema nad pustymi trybunami, szalejący generał Rodriges, likwidacja laboratorium w Santa Rosę i przenosiny na przeklętą Cererę. Kto zaręczy, że tym razem będzie inaczej? Ze cały problem polegał na szczelinie i kanale elektronicznym? Chyba tylko Pan Bóg. A po drugie... Roland nie potrafił sformułować, co „po drugie". Czuł jakieś wewnętrzne napięcie. Dlaczego? Może to z powodu przeczucia nadchodzącej starości? A może dlatego, że (do czego bał się przyznać) obrzydły mu wszystkie myśliwce, nawet ten piękny Durandal? Tak czy inaczej, Esterson zaczął spędzać wolne wieczory - których teraz miał sporo - w barze przy kosmodromie. Po raz pierwszy w życiu nauczył się nazw kilku napojów alkoholowych poza „Absolutem" i „Stoliczną". Jego faworytem stał się drink „Tako rzecze Zaratustra", w którego skład wchodziło wielbłądzie mleko, palony cukier i wódka z trzciny. Szalenie popularny w Konkordii. Pewnego wieczoru, gdy Esterson siedział przy barze nad trzecim Zaratustra, podszedł do niego łysawy, szczupły mężczyzna w wieku przedemerytalnym. Z pozoru - typowy „ojczulek" elitarnej brygady montażowej, który zwerbował się na Cererę, żeby zarobić trochę grosza. Trochę zmęczony, ze szklanką piwa w ręku. I tylko spojrzenie miał młode, mądre i figlarne. Ale wtedy Roland mu w oczy nie zaglądał. - Pozwoli pan, że postawię panu piwo? - zapytał mężczyzna. - Nie piję piwa - odparł chłodno Roland i dodał, już uprzejmiej: - Ale dziękuję za propozycję. - W takim razie może wódkę... - Niedawno przeszedłem na drinki - burknął Roland. - Wobec tego postawię panu drinka! Ale jeśli odmówi pan po raz trzeci, odejdę. Nie pasuje mi rola namolnego bywalca knajp. Mężczyzna uśmiechnął się figlarnie. - A jednak ją pan gra. - Roland wzruszył ramionami. Jak na brygadzistę, jego rozmówca wyrażał się zbyt wyszukanie. Czyżby agent wrogich służb specjalnych? A może rodzimych, glo­ balnych lub korporacyjnych? - Gram ją tylko dlatego, że chciałbym się napić z Rolandem Estersonem. - Wie pan, jak się nazywam?! - Cerera nie jest duża i nie pozwala, by jej mieszkańcy zachowali intymność. Sam pan rozumie... - Rozumiem - przytaknął szybko Roland. - Ale ja nie wiem, jak pan się nazywa. - Pozwoli pan, że się przedstawię. - Mężczyzna skłonił się. - Stanisław Pies. Esterson poczuł suchość w ustach. Stanisław Pies, słynny inżynier, duma koncernu ..D&R". To przecież jego monografię: „Zapewnienie stabilizacji i sterowania płatowcem w warunkach przeciążenia siłowników na granicy parametrów dopuszczalnych", Esterson pięć lat temu, pracując nad szkicem Durandala, zaczytał niemal do dziur! I chociaż Pies poświęcił swoją pracę ewolucjom lądowania fregat, informacje, jakie Roland z niej zaczerpnął, okazały się zaiste nieocenione. - Naprawdę nazywa się pan Stanisław Pies? - wykrztusił Esterson. - Nie wierzy pan?

- Szczerze mówiąc, nie bardzo. - Konstruktor potrząsnął głową, jakby chciał odpędzić przywidzenie. - A gdybym przedstawił się jako Święty Mikołaj, wtedy by pan uwierzył? - Gdyby okazał pan worek z prezentami - owszem. Esterson napił się Zaratustry i zmarszczył czoło. A jeśli to jednak szpieg? Nie, jak wynika z instruktaży korporacyjnej służby inwigilacyjnej, szpiedzy nie werbują tak topornie. Może to zwykły kawał? Może jakiś żartowniś albo, powiedzmy, wariat postanowił nabić łatwowiernego Rolanda butelkę? Esterson wyobrażał sobie Psa jako drętwusa bez śladu poczucia humoru, a nie takiego proletariacko-żylastego wesołka! Poza tym Roland był przekonany, że Pies od dawna nie pracuje dla firmy, że znalazł sobie lepszą posadkę. Może w jakiejś akademii wojskowej albo na uniwersytecie? Inteligentni studenci, rozmarzone studentki, co miesiąc skapuje niezła sumka z patentów... Właśnie o takim życiu marzył on sam! Esterson wpadł na błyskotliwy, w swoim odczuciu, pomysł sprawdzenia rozmówcy. - Proszę mi powiedzieć, czy pamięta pan próby fregaty klasy „La Jola" w 2609 roku? - Lepiej niż własną babkę. - W swoim raporcie napisał pan, że system stabilizacji nie działał z powodu podwyższenia średnicy i gabarytów bloku rozpędu, czy tak? - Tak. - I co pan wtedy zrobił? Jak rozwiązał pan ten problem? Przez chwilę Stanisław Pies wydawał się stropiony. Postawił szklankę na barze, sposępniał i odwrócił wzrok. - Czy to człowiek wszystko spamięta... - powiedział, drapiąc się w łysiejącą głowę. - To było tak dawno... Roland już prawie miał pewność, że jego rozmówca to zwykły kawalarz, gdy nagle mężczyzna otrząsnął się z zadumy: - A więc tak: po pierwsze, wprowadziliśmy nową kombinację, przestawiając system sterowania silników manewrowych z układu gwiaździstego na układ „drzewa". Po drugie, po drugie, przesuneliśmy środek ciężkości na rufę, zmieniając konfigurację bloku gospodarczego kambuza i zbiorników wodnych... Ale jeśli naprawdę to pana interesuje, to muszę powiedzieć... - Wystarczy, wystarczy! - Roland uśmiechnął się szeroko. - Przepraszam, to tylko był... to tylko... - Sprawdzian - dokończył Stanisław za Estersona i roześmiał się. Wypili jeszcze po czterech Zaratustrow. Najpierw Pies częstował Estersona, potem na odwrót. W zasadzie, ten cykl mógłby się ciągnąć w nieskończoność. Przeszli na „ty" i gadali, niczym dwie kobiety wędrujące po wyprzedażach w butikach. Klepiąc się nawzajem po plecach, prawili sobie uprzejmości i zdradzali straszliwe tajemnice. Okazało się na przykład, że pan Stanisław pracuje w tajnym laboratorium, ASAĘ należącym do koncernu „D&R", w północnej części Bołivaru. I że siedzi na Cererze już sześć lat. - Sześć lat?! - Roland wytrzeszczył oczy. - Sześć lat! Jestem tu od pięciu miesięcy i czuję, że za chwilę oszaleję! Chcę do domu! Chcę zobaczyć prawdziwą sosnę, zaspy śniegu i poczuć czterdziestostopniowy mróz!- Nie podoba ci się na Cererze? - zadrwił Pies. - Nie podoba?! Tęsknię za Patagonią! A przecież byłem pewien, że nie ma bardziej parszywego miejsca! A tobie się tu podoba? - Nie. - Pies sposępniał. - To czemu tu siedzisz? - Temu, że nie mogę się stąd wynieść. - A co, nie skończyłeś projektu? Robota nie idzie? - zapytał ze współczuciem Esterson, który już zaczął podejrzewać w Psie towarzysza niedoli. - W ciągu tych lat skończyłem dwa projekty - odrzekł z dumą Pies.-Ale co z tego? - Jak to co z tego? - oburzył się Esterson. - Muszą cię stąd wypuścić, skoro wywiązałeś się z umowy! - Posłuchaj, Rolo - powiedział ze zmęczeniem Pies. - Nie mówmy o smutnych rzeczach. - Jak to nie mówmy? Dlaczego nie mówmy?! - Przecież obaj wiemy, że się stąd nie wydostaniemy. Przynajmniej dopóty, dopóki generał Rodriges i jego zwierzchnicy nam nie pozwolą... - Kto my? Jacy my? Co ty za bzdury opowiadasz, Stasi! - Mówię to, co wiem. Sądzisz, że nie próbowałem stąd wyjechać pięć lat temu? Trzy lata temu? Próbowałem! -I co? -I to. Jak widzisz. Na początku mącili mi w głowie, opowiadali, że testy medyczne wykryły w moim szpiku kostnym jakieś złośliwe robaczki i powinienem odbyć kwarantannę. Potem obiecywali dużo pieniądzy. A gdy odmówiłem, żeby wreszcie zerwać z tymi sępami, zaczęli mnie szantażować! Początkowo łagodnie, potem stracili resztki przyzwoitości. Najpierw opowiadali, że mój młodszy brat, Ludwik, naczelnik przemysłu niklowego na pewnym złożu, kradł i ma wylądować w więzieniu. I że jeśli będę grzecznym chłopcem, Ludwikowi nic nie grozi. A gdy oznajmiłem, że miejsce złodzieja jest jak najbardziej za kratkami, przeszli do bardziej ważkich argumentów... - Jakich? -Jak tylko wejdę w strefę terminalu kosmodromu Cerery, koncern powiadomi globalne agencje bezpieczeństwa, że Stanisław Pies został przyłapany na handlowaniu tajemnicami wojskowymi. Zrobią ze mnie wyrzutka, przestępcę, zwierzynę łowną. Gazety z przyjemnością podchwycą te brednie i moje wnuki będą się wstydziły chodzić do szkoły... A wtedy nie pomoże mi nawet setka adwokatów - koncern wynajmie dziesięć razy więcej prokuratorów... - A ucieczka? - Teoretycznie możliwa. Tylko dokąd uciekać, jeśli Klon jest inwigilowany przez nasze służby specjalne od Wielkiej Kanapy do wiejskiej wygódki? W efekcie wsadzą mnie do więzienia albo odeślą na Cererę... - Chcesz powiedzieć, że mnie również stąd nie wypuszczą, nawet gdy Durandal będzie gotowy? - Ja nie sądzę. Ja wiem. Opuścić Cererę można tylko nogami do przodu. Po tej libacji Esterson wpadł w depresję, zgodnie z najgorszymi cereriańskimi tradycjami. Szósty prototyp Durandala jest gotów do startu. Za chwilę wyschnie ostatnia, osiemnasta warstwa pokrycia ochronnego, wkrótce skończą wyposażać kabinę. Potem pierwsze próby w próżni, tutaj, w pasie asteroid, a następnie myśliwiec zostanie rozmontowany,

spakowany do modułu transportowego, załadowany na statek i przetransportowany na Ziemię. Może na Santa Rosę, a może na Nową Zelandię -koncern ma wiele poligonów doświadczalnych. Tam rozpoczną się loty próbne bez pola siłowego, a na zakończenie decydujący lot z włączonymi generatorami. I dręczące minuty oczekiwania - spłonie czy nie spłonie? Intuicja zawodowca podpowiadała Estersonowi, że zdołał dokonać rzeczy niemożliwej. Że tym razem nie będzie żadnych problemów. A jeśli nawet, to było mu to zupełnie, absolutnie i doskonale obojętne. Esterson nie wiedział, jaka burza narobiła takiego zamieszania w jego duszy, a zresztą, czy to ważne? Czuł się tak, jakby umarł, ale zachował przytomność umysłu. Myśliwce były dla niego całym życiem. I co teraz?... Inżynier zaczął poważnie myśleć o samobójstwie. Po co te wysiłki i nerwy, skoro teraz jest już wszystko jedno? Jaki sens trzymać się kurczowo życia, skoro jego żałosną resztkę miałby spędzić w wesolutkich wnętrzach Bolivara, w towarzystwie zdychających dracen? Albo przy barze ze szklanką Zaratustry? A więc, samobójstwo. W warunkach kategorycznego zakazu posiadania broni (inżynierowie na Cererze zbyt często zastanawiali się nad tym, jak zabić siebie albo bezpośrednio przełożonego), porwanie się na własne życie było zadaniem dla natur aktywnych i twórczych. W pokoju Estersona nie było ani noży stołowych, ani nawet korkociągów. Zresztą, pokażcie mi śmiałka, który próbował zadźgać się korkociągiem! A podcinanie sobie żył pilniczkiem do paznokci brzmi idiotycznie... Na chemii Roland znał się jak świnia na pieprzu i choć w jego pokoju znajdowała się apteczka, Esterson nie wiedział, czy garść czerwonych tabletek w czarne kropki, przypominających skurczone biedronki, zagwarantuje mu wybawienie z oków cielesnych. Kto mu zaręczy, że medycyna nie dokona rutynowego cudu, ściągając go z tamtego świata w objęcia Mario Fereiry? Co zwykle w takich sytuacjach robią bohaterowie powieścideł produkcyjnych, tak popularnych na Klonie? Wieszają się. Esterson szybko zrezygnował z tego pomysłu. Służba bezpieczeństwa czuwa, pokój głównego inżyniera jest pod stałą obserwacją. Wystarczy, że przyczepi sznur do kratki wentylacyjnej, a już pojawią się zabijaki w mundurach, zaprowadzą do bloku sanitarnego, a tam wkłują mu tyle świństw, że zapomni, jak się nazywa... Zastanawiając się nad sposobem samobójstwa, Roland często wspominał swój dziewięciomilimetrowy SIG-Sauer, rodzinną relikwię rodu Estersonów. Ten pistolet, przekazywany w ich rodzinie z ojca na syna, służył niegdyś Karłowi Estersonowi, kapitanowi liniowca „Westernorrland". Zarówno liniowiec, jak i kapitan nieraz zasłynęli w kosmicznych rzeziach epoki Wczesnej Kolonizacji - wieżyczka głównego kalibru liniowca trafiła do Alandskiego Muzeum Pozaziemi, zaś Karl Esterson do dwudziestego piątego tomu Encyklopedii Bohaterów Narodów Zjednoczonych. Elegancki lekki pistolet wojskowy z drapieżnym stalowym blaskiem - o, jeśli już żegnać się z życiem, to wyłącznie przy jego pomocy! Ileż to razy jako dziecko rozkładał go na pięćdziesiąt pięć części i dziwił się, jak elegancka, harmonijna i precyzyjna jest ta maszynka śmierci z unikalną srebrzystą tabliczką: „Wiceadmirałowi Esterso-nowi od dowództwa"... Może cale jego zainteresowanie inżynierią zaczęło się właśnie od tego SIG-Sauera? Niestety, pistolet spoczywał w futerale w dolnej szufladzie jego biurka. A biurko stało w starym domku Harnósand... Z okna pierwszego piętra rozciąga się taki piękny widok na stalowe wody Zatoki Botnickiej. A właśnie, kto dostanie ten dom po jego, Estersona, śmierci? Kto dostanie SIG-Sauera? Przewidujący Esterson od razu napisał testament, z którego wynikało, że jego pieniądze i majątek otrzyma Eryk. Niech sobie chłopak myśli, że chce. Na przykład, że pieniądze zapisała mu dobra wróżka, zaś pistolet dał mu stuknięty Święty Mikołaj. Włożył testament do koperty, zakleił, napisał „Dla A. Gruzińskiego. Do rąk własnych" i położył kopertę na stoliku obok łóżka, napisem do dołu, żeby chłopaki z inwigilacji nie psuli sobie wzroku, usiłując odgadnąć, co tam naskrobał ich podopieczny. Wspomnienia o dziadkowym SIG-Sauerze były tak realistyczne, że Esterson niemal czuł w ręku stalowy ciężar, niemal słyszał głuche działanie jego automatyki... Ulubionym zajęciem Rolanda w czasie bezsennych nocy było wyobrażanie sobie, jak wystrzeli sobie mózg za pomocą tego pistoletu. Te masochistyczne myśli sprawiały mu dużą przyjemność. „Zaraz! - olśniło Estersona. - Co stoi na przeszkodzie, żebym sam zrobił takiego SIG-Sauera? Skopiowanie tej prościutkiej maszynki, w której znam każdą śrubkę, nie może być trudne! W dodatku mam do dyspozycji uniwersalne stanowiska laboratorium! Co tam laboratorium - fabryki! Kto się domyśli, co to za elementy? Najwyżej Gruziński... ale on nie doniesie! I co z tego, że celność tego chałupniczego SIG-Sauera będzie śmiechu warta! Nie zamierzam polować na wiewiórki!...". Jak pomyślał, tak zrobił. Dwa tygodnie później chałupniczy SIG-Sauer kaliber 9 mm z pudełkowym dwurzędowym magazynkiem o pojemności 15 nabojów, ważący dziewięćset gram, leżał w wewnętrznej kieszeni Rolanda Estersona. Po raz pierwszy od długich miesięcy konstruktor uśmiechnął się trzy razy w ciągu jednego ranka. Wiele razy w ciągu tego dnia Esterson przykładał rękę do piersi, tam gdzie nawet przez kombinezon wyraźnie czuło się chłód jego stalowego przyjaciela, jakby chciał się upewnić, że pistolet się nie zgubił i nie uciekł. Cały następny dzień Roland przeżył w nastroju sentymentalnego ożywienia. Był niezwykle miły dla współpracowników. W czasie przerwy obiadowej poczęstował Gruzińskiego Martini i podarował seniorze Talicie swój złoty zegarek. Uporządkował dokumenty i złożył pożegnalną wizytę Durandalowi, który stał na katapulcie w szybie numer 8, gotów do lotów próbnych. Esterson skrupulatnie żegnał się z życiem. A gdy późną nocą przyszedł do domu, zrozumiał: pora działać. Wszedł do toalety - jedyne pomieszczenie, niepodglądane przez kamery, jeśli Roland siedział w nim krócej niż dwanaście minut. Stanął przed lustrem i wyjął pistolet. Zanim wsunął do ust zimną lufę, rzucił spojrzenie w lustro - ze sobą też należało się pożegnać! To, co Esterson ujrzał w lustrze, wstrząsnęło nim do głębi. Ręka z pistoletem opadła. Z lustra spoglądał na niego zmęczony człowiek w nieświeżym kombinezonie z pretensjonalnym emblematem koncernu na piersi. Na emblemacie ohydny sęp z gołą szyją (pewnie orzeł) i zmutowany grzywiasty buldog (w zamyśle - lew) podtrzymywali stylizowaną mapę nieba, na tle której leciał techno-burzyk (prawdopodobnie myśliwiec). Człowiek z lustra garbił się, a jego długa ciemna broda była zmierzwiona i, powiedzmy szczerze, wstrętna. Siwiejące kosmyki włosów, tłuste i brudne, spadały na ramiona. Twarz zmęczona i jakby po żółtaczce. Oczy mężczyzny z lustra, pod którymi nabrzmiały sine worki - stygmaty metodycznego pijaństwa i braku snu - płonęły ogniem szaleństwa. Twarz zaniedbanego dziwaka ciężko byłoby nazwać inteligentną, sympatyczną czy chociażby ludzką. CZYŻBYM TO BYŁ JA?

Ta myśl zrodziła się w odległych domenach mózgu Rolanda Estersona i boleśnie smagnęła jego miłość własną. „Czy to ja, potomek wiceadmirała Karla Estersona, który zdołał dwukrotnie uciec z andobandskiego obozu jenieckiego?" - Usta Rolanda wykrzywił grymas męki. - ..Czy naprawdę wszyscy widzą mnie właśnie takiego?" Esterson zamknął oczy. żeby nie patrzeć na ohydnego, żałosnego brodacza. Albo żeby się nie rozpłakać. Konstruktor schował pistolet do kieszeni. Nie pora na wyrównywanie rachunków z życiem. Czy przez te wszystkie lata on w ogóle żył?! Zegarek wskazywał północ, węzeł przejść służbowych zanurzył się w niej aż po szklano-ceramiczny dach. Roboty-sprzątacze wylizywały podłogi swoimi namydlonymi językami, pracownicy nocnej zmiany niechętnie rozpoczynali swoją wachtę. A rześki Roland Esterson stał przed wejściem do szybu numer osiem i prowadził standardową rozmowę z Diotymą, systemem dostępu do roboczej strefy kosmodromu. Esterson miał starannie ostrzyżone włosy i pachniał drogą wodą kolońską (prezent gwiazdkowy od seniory Tality), ubrany był w nowy kombinezon z połyskliwego krio-jedwabnego włókna, wysokie skórzane buty oraz „inteligentny pas", naszpikowany różnymi pożytecznymi drobiazgami w rodzaju przenośnych źródeł zasilania i apteczki. Na plecach Rolanda spoczywał nieduży plecak zawierający - po uwzględnieniu zmniejszonej siły przyciągania na Cererze około trzydziestu ziemskich kilogramów dobytku. - Pańskie imię i nazwisko? - Roland Esterson. Ale to mój szczęśliwy dzień i możesz mi mówić Rolo. - Poziom dostępu? - Pierwszy, wyjątkowy. Dalej już się nie da. - Hasło? - Złota Preja przędła złote nitki - powiedział Esterson po szwedzku. - Hasło nieprawidłowe - powiedział dziewczęcy głos z mechaniczną monotonią. - Proszę powtórzyć hasło. - A, do licha! Jasne! ..Koń Odyna. Slejpnir, był ślepy i nerwowy". - Cel wizyty? - Szpiegostwo przemysłowe. - Przepraszam, panie Esterson. ale w mojej bazie danych nie ma takiego deskryptora. Proszę powtórzyć cel wizyty. - Porwać Durandal i uciec, gdzie oczy poniosą. - Proszę powtórzyć cel wizyty. Esterson westchnął ciężko - nie ma rady. będzie musiał odpowiadać, jak należy. Znowu powtarzać te więznące w gardle bzdury, które wygłaszał tysiące razy... Wszystkie te konie Odyna i złote Freje są jedynie zbędnym zabezpieczeniem, system i tak rozpoznaje człowieka po tęczówce oka i sensorze zapachów. A ta w kółko - cel wizyty i cel wizyty... Zresztą, czego się spodziewać po tępym programie? - Panie Esterson, proszę powtórzyć cel wizyty! - Celem wizyty jest kontrola bloku podawania paliwa w myśliwcu Durandal - powiedział Esterson i zajrzał w oko kamery z poważną miną. W głębi systemu rozległ się dobrze znany Estersonowi szczęk - wejście zostało odblokowane. Droga wolna. - Proszę przejść, panie Esterson. - Dziękuję, Diotymo. I proszę przekazać panu Mario Fereira, że jeśli kiedykolwiek spotkam go na dalekich przestrzeniach galaktyki, to przysięgam, że osobiście odkręcę mu jego tępy łeb i wsadzę mu w tyłek. Oto, dlaczego nie radzę panu Mario Fereira mnie szukać. - Na zdrowie, panie Esterson - odparła Diotymą bez sensu serdecznym tonem. Wejście otworzyło się i po chwili uroczystego wahania Roland zrobił krok w jasno oświetlony westybul szybu. Kości zostały rzucone.

ROZDZIAŁ 5 ZORZA Maj 2621 r. Lotniskowiec Trzech Świętych Trawers Naotaru, Układ Dromadera Tabletki neutralizujące alkohol i endomorfiny zostały połknięte i strawione, i do naszych nienasyconych żołądków znów zakradł się głód. Instruktaż dobiegł końca. Cele zostały postawione, porządek współdziałania z eskadrami szturmowymi, zwiadem i ekipami ratunkowymi określony. W końcu kazali nam włożyć skafandry i zająć miejsca w myśliwcach. Najpierw miały wzlecieć eskadry szturmowe i zabezpieczające ich maszyny już stały na katapultach oraz w pierwszych i drugich komórkach podnośników. Nasze myśliwce zajmowały trzecie i czwarte komórki. Podnośniki miały dostarczyć maszyny na katapulty, a katapulty posłać je w górę. Na razie mechanika milczała. Technicy przy pulpitach dławili się zimną kawą, oficerowie nerwowo chodzili za ich plecami, skrzypiąc butami, a dowództwo ciągle na coś czekało. W końcu w słuchawkach zabrzmiało diugo oczekiwane: - Przygotować się do podania na katapultę. Myśliwce drgnęły i popłynęły w górę. Wypuszczając nas, oficer piątego hangaru pomachał nam ręką. Tymczasem dwa pokłady wyżej startowały eskadry szturmowców, torpedowców i samolotów ze środkami walki elektronicznej. Następnie bateria jednocześnie „wystrzeliła" eskadrę 1-01. W ślad za nią wystartowały myśliwce naszej eskadry. „Kot" Gotowcewa, ..Jarilo i „Sirin" Kożemiakinów, „Thor" Babakułowa, „Centurion" Freimana, „Barbusse" Capko, „Kotek" Koli i mój „Lepage". Tak, tak - po zastanowieniu doszedłem do wniosku, że ten słynny pistolet pojedynkowy będzie eleganckim i odpowiednim emblematem. Jako sygnał wywołania „Lepage" też brzmiał nieźle. PIĘĆ... CZTERY... TRZY...

DWA... JEDEN... START! - Tu Kot, tu Kot... Meldujcie... - Jariło: dobrze idzie. - Sirin: w porzo. - Thor: wszystko w absolutnym porządku. A jak tu pięknie wokół, dowódco! - Dosyć, nie zapychajcie eteru... - Centurion: wszystko w normie. Tylko radar daje jakieś dziwne odblaski. Czy ktoś jeszcze widzi rozbłysk w dalekiej strefie sektora dwieście dwadzieścia, dwieście pięćdziesiąt? - Nie. - Nic nie ma. - Pusto. - Nie licząc naszej armady. - Wyżuc go w diabły, Lonia. - Centurion, jeśli dalej będzie dawał rozbłyski, zostaniesz na ogólnym kanale wskazania celu do końca lotu. - Kot, to bez sensu. Ogólny będzie zapchany na maksa. - Centurion, bez gadania! Czekam na meldunki Barbusse'a, Kotka i Lepage'a. - Lepage: systemy pokładowe działają normalnie. Słyszę was dobrze. - Krócej, kadecie, krócej... - Barbusse: w normie. - Kotek: w normie. - A teraz chwila ciszy, chłopaki. Przypominam, następne włączenie dopiero po Zorzy, dopiero po Zorzy. Koniec łączności. W słuchawkach trzy razy pisnęło i zapadła grobowa cisza. Teraz nasze urządzenia pokładowe działały tylko na odbiór. Radary wyłączone, wokół dysz rozwinięte ekrany termoochronne. Radary Asmodeuszy skanują przestrzeń aż do Naotaru i przekazują informacje na flagowe okręty marynarki. Tam wiadomości zbiera się w całość, uzupełnia danymi z innych źródeł i odsyła na Asmodeusze, które retransmitująje na szturmowce. Marynarka wie o nas wszystko, a my mamy dostęp do dynamicznej bazy informacji marynarki. Dwie kolumny liniowców tworzą piętrowy szyk frontu. Pancerne potwory Kónigsberg, Lotaryngia, Osterreich i Danmark rozchodzą się wachlarzowe w górę od osi kolumny - będą pierwszym poziomem frontu przestrzennego. Rosyjskie Ukraina, Białoruś, Nadbałtyka i Kaukaz stworzą drugi. Nasze liniowce mają działa wielkiego kalibru i potężny zapas rakiet, niemieckie uważane są za bardziej wytrzymałe. Wszystkie statki powstały w ostatnim dziesięcioleciu. Za liniowcami sunie pięć lotniskowców - trzy nasze, niemiecki i włoski. Trzech Świętych jest drugi po prawej. Obok niego, w środku, flagowiec Wariag. Flagowiec jest nowszy i ładniejszy, ale nawet Trzech Świętych i jego sistership Osłabia wyglądają przy niemłodych Niemcach i Włochach niczym mołojcy. Wraz z liniowcami lotniskowce tworzą jądro floty, którego fregaty strzegą jak źrenicy oka. Fregaty są wszędzie - nasze, europejskie i jeszcze jakieś dziwne. Indyjskie? Prócz nich „jądro" osłaniają myśliwce z Wariaga i lotnictwa pokładowego liniowców. Floggery lecą po dużych elipsach nad i pod flotą liniową. A setki floggerów głównej grupy uderzeniowej (do której należymy również my) ciasnymi kolumnami kluczy kierują się do Naotaru. Mamy wejść w atmosferę Naotaru w odległości dwóch tysięcy kilometrów od strefy szturmu, zakreślić nad powierzchnią planety szeroki łuk, wyjść w sektorze, z którego dżipsy nie spodziewają się ataku, i czekać na sygnał Zorza. Zorza, oznaczająca początek zmasowanego ataku, jest jednocześnie nazwą tricku maskującego, który ma ukryć przed dżipsami nasze wyjście na granicę strzału. Utrzymujemy identyczną prędkość z dokładnością do tysięcznych metra na sekundę. Autopiloty prowadzą nasze maszyny z maksymalnie małymi odstępami. Nic się nie dzieje i mogę się rozejrzeć, przełączając kamery widoku sferycznego na sąsiednie eskadry, na malejące sylwetki liniowców i lotniskowców. Gdzieś powinna być nasza formacja desantowa ze statkami szturmowymi, z liniowcami i lotniskowcami eskortowymi, z fregatami i monitorami. A z przeciwnej strony szykują się do ataku również nasi konkordiańscy sprzymierzeńcy - Tishtria. Nikt nie zadał sobie trudu, żeby przedstawić nam całościowy plan operacji, mogę się jedynie domyślać, gdzie i kiedy nasi mają zamiar wysadzić desant -jeśli w ogóle mają taki zamiar. Kiedy wejdziemy w atmosferę Naotaru, liniowce zbliżą się do karawany dżipsów na odległość połowy strzału synchronicznego. Rozproszony ogień głównego kalibru z takiej odległości powinien być zabójczo precyzyjny... A teraz siły liniowe zaczynają uwerturę do swojej głównej partii. W słuchawkach piszczy sygnał ostrzegawczy. Nie mogę oczywiście dostrzec takich szczegółów jak otwierające się luki, wysuwające się kontenery rakietowe i płynące wzdłuż pokładów strumyczki krystalizującej się pary. Widzę tylko rozbłyski wokół liniowca i fregat - pierwsza salwa rakietowa. W czasie walk z dżipsami okazało się, że rakiety klasy „kosmos--kosmos", w tym również superpotężne Pacyfiki, są mało efektywne przeciwko asteroidom. Jednak przy intensywnym ostrzale z naszej strony dżipsy tracą znaczną część energii na obronę przeciwrakietową, a myśliwce-grzebyki mają problem ze startem. Nasze floggery nie spotkały jeszcze straszniejszych przeciwników niż te superzwrotne myśliwce, dlatego powstrzymanie przeklętych grzebyków w głębi asteroid to główne zadanie floty na pierwszym etapie operacj. I dżipsy rozumieją to aż za dobrze. Asmodeusze od razu informują o nowych celach: wokół asteroid pojawiają się myśliwce przeciwnika. Wyskakują jak diabły z pudełka.. . I jeszcze jedno - kilka minut temu zaczęły atak rakietowy konkordiańskie statki: stado ciężkich maszyn wynurzyło się zza dysku planety i zbliża się do karawany. Nieźle! Dżipsy nie zdążyły wyprowadzić w kosmos nawet jednej czwartej swoich myśliwców, a konkordiańskie trzystutonowe kloce już zaatakowały ich asteroidowy rój! A więc od dwudziestu minut bierzemy udział w bitwie i ciągle jesteśmy cali. W porównaniu ze szkoleniem w grupie Flory ta operacja jest znacznie lepiej zorganizowana.

Najbliższe otoczenie Ziemi zawsze wygląda odświętnie. Kosmiczne laboratoria i zakłady, twierdze orbitalne, małe satelity, śmieciarze, uniwersalne montażowce, liniowce magistralowe, kontenerowce, fregaty patrolowe... A wszystko obsypane światełkami, podświetlone rozbłyskami spawania plazmowego i ogromnymi reflektorami montażowymi. Nie mówię już o tym, jak piękne są obie strony Ziemi, na tle których płyną technogeniczne rzeki kosmicznych wahadłowców! Im bliżej Księżyca, tym nudniej, ale i tam jest na co popatrzeć - choćby na kopułowe miasteczka. Nawet nad ciemną stroną Księżyca człowiek czuje się jak w domu. No, może nie w domu, lecz w ogrodzie. W ciemnym maliniaku. Ale jeśli dalej sunie się w stronę Słońca, robi się trochę strasznie. Ziemia jest coraz mniejsza, a Wenus jeszcze nie rośnie, poza tym, nie zawsze uda sieją dostrzec, za to Słońce przypieka coraz mocniej. Automatycznie włączają się filtry optyczne. I, ustawiając kamery widoku przedniego na krawędzi słonecznej tarczy, pilot przekonuje się, że nasze słoneczka to nie złota monetka na błękitnym niebie, lecz ogromny, kosmaty potwór, otulony w protuberancje. Groźny i niepokojący widok. A gdy spojrzy się w drugą stronę, do gardła podchodzi dławiący smutek. Na lotniskowcu szkoleniowym „Dzujho" zawieźli nas kiedyś w prawdziwy, czysty kosmos, mniej więcej pięćdziesiąt jednostek astronomicznych nad płaszczyzną Układu Słonecznego. Cel - adaptacja psychiczna do działań bez wizualnych punktów orientacyjnych. Lataliśmy, opierając się na danych przyrządów, azymutach i namiarach systemów naprowadzania. Nasze Słońce wyglądało jak łebek od szpilki. O Ziemi i innych planetach nawet nie wspominam, zniknęły, jakby ich nigdy nie było. Nie sądziłem, że depresja może spaść na człowieka tak nagle. Te treningi były najmroczniejszą częścią nauki w Akademii. Bezczelne lśnienie Drogi Mlecznej rozwałkowało moją wolę na placek, powrót do równowagi zajął mi potem dużo czasu... Przed wejściem w atmosferę wszystkie eskadry sformowały szyk frontu. Nadal przestrzegając absolutnego milczenia w eterze, floggery dziesiątkami zrywały się z orbity i pędziły na szturm groźnego żywiołu - powietrza. Zanim flogger Gotowcewa skierował dziób w dół, dając znak „lećcie za mną", chciałem zerknąć na pole bitwy kosmicznej, ale krawędź tarczy planety już ukryła nas przed karawaną dżipsów. Udało mi • się tylko zobaczyć rój statków Floty Ekspedycyjnej. Z tej odległości liniowce i lotniskowce wyglądały jak małe punkciki, ale przy maksymalnym powiększeniu optyka pokładowa pozwoliła mi dostrzec rzecz najważniejszą. Wszystkie liniowce ustawiły się burtą do przeciwnika i piętrowy front przemienił się w dwie wyciągnięte kolumny, co pozwalało na wykorzystanie wież dziobowych i rufowych. Osiemdziesiąt osiem dział głównego kalibru walnęło jednocześnie! Pięć sekund na przeładowanie... i znowu salwa! Jeszcze jedna! Tymczasem Kot Gotowcewa już pędził w dół, prosto w różową jutrzenkę naotarskiego dnia... Ostrzeżono nas, że Naotar to planeta niesprzyjająca pilotażowi atmosferycznemu, ze względu na wysokie szerokości półkuli południowej, ulewy, grad i potężne fronty burzowe. Rzecz jasna, nasza armada miała wyjść dokładnie na granicy wysokich szerokości - ten punkt nie był obserwowany ani z karawany asteroid, ani ze strefy szturmu, gdzie dżipsy warzyły w swoich piecach piekielną kaszę. Po kolei przeszyliśmy atmosferę i zeszliśmy na wysokość czterech kilometrów. Tam, nad pasmem górskim, trzysta floggerów skupiło się, tworząc kilka wielopiętrowych eszelonów. Ten szyk bojowy, dzieło naszych sztabowców, nosił piękną nazwę „Koń trojański". Ale, szczerze mówiąc, bardziej przypominał wieprza z potężnym ryjem, spłaszczonym tułowiem i szczątkowymi skrzydełkami. Taki wieprzopegaz. Genialna prostota polegała na tym, żeby puścić na czele grupy uderzeniowej przewróconą na bok piramidę z osiemdziesięciu Gorynyczów, które tworzyły łeb wieprza i stanowiły tarczę formacji. Za tarczą szły kolumny torpedowców Fulminator i szturmowców Biały Kruk, czyli tułów. Gdybyśmy walczyli nie z dżipsami, lecz, dajmy na to, z Klonem, tarcza myśliwców byłaby szczytem idiotyzmu. Łatwo ją wykryć, a jeszcze łatwiej ostrzelać środkami naziemnymi. Ale dżipsy nie miały takich środków - tylko grzebyki. A przeciw nim najlepszą taktyką był zmasowany ogień. Im większą kubaturę uda się zająć ogniem rakietowo-działowym, tym większe prawdopodobieństwo zniszczenia superzwrotnych maszyn przeciwnika. Właśnie ten pomysł zaprezentowałem Feduninowi w swoim „wypracowaniu". Wprawdzie świadomość, że pokonać dżipsów można jedynie przewagą liczebną, nie była miła, jednak świadczyło to o mojej zdolności trzeźwej oceny sytuacji. Co mądrzy dowódców zawsze sobie cenią. Jak łatwo się domyślić, głupi dowódcy najwyżej cenią pompatyczno-patriotyczny bełkot typków w rodzaju Biełokonia. Za naszymi Gorynyczami i szturmowcami szedł niemiecki Jagdge-schwader na dwuosobowych myśliwcach Hagen... Niemcy tworzyli... tylną część „wieprzka" i odgrywali rolę ciężkiej artylerii powietrznej - każdy Hagen niósł sześć nowych dalekosiężnych rakiet klasy „powietrze-powietrze". Cztery eskadry Gorynyczów zostały wyniesione na flanki, ponad główną grupę. To, jak łatwo zgadnąć, skrzydła wieprza, czyli nasza rezerwa manewrowa. A gdzieś daleko i wysoko, w stratosferze, pod eskortą myśliwców płynęły wszystkowidzące Asmodęuszę i obwieszone fantom-generatorami potwory walki informacyjnej Andromeda-E. Znalazły się tam również dwie eskadry floggerów ratowniczych, który miały wyciągać zestrzelonych pilotów. Nasza armada nie tylko zgodnie weszła w atmosferę i szybko zeszła na wyznaczone wysokości, lecz także w ciągu siedmiu minut ponownie skupiła się w „konia trojańskiego". Trzęsło niemiłosiernie, ale nie straciłem panowania nad maszyną, nawet gdy przechodziliśmy przez wysoki „ryczący pas". My, smarkacze, mieliśmy dobrze - trzymaliśmy się swojego miejsca w szyku obok prowadzącego i już. Ale jak czuli się dowódcy eskadry, prowadzący za sobą po osiem, po czternaście floggerów? No, ale w końcu oni są asami lotnictwa. Kiedy nasz „wieprz trojański" znalazł się nad powierzchnią Na-otaru, nie podążył najkrótszym kursem NNE, lecz skręcił na SE - czyli kierunek niemal przeciwny do naszego celu. Przeszliśmy nad czarnym frontem burzowym, który półtora kilometra niżej huczał na górskimi dolinami, i weszliśmy w cumulusy. Widoczność zerowa. Teraz dopiero naprawdę przydały się informacje z Asmodeuszy - z wyłączonymi radarami byliśmy ślepi jak kocięta. Wkrótce chmury się skończyły i jakiś czas lecieliśmy nad oceanem, później skręcając na północ z lekkim zakrętem na zachód. Teraz „koń trojański" szedł prosto na dżipsów. Do rejonu działań bojowych pozostało najwyżej czterysta kilometrów. Pod nami rozpościerał się ocean, który wydawał się prawie czarny, nad głowami jarzyło się różowe niebo. Po prawej stronie, nad horyzontem, wisiał ogromny dysk Dromadera. Do bólu w oczach wpatrywałem się w dal, licząc, że zobaczę ślady działań bojowych naszych liniowców. Może rozwalili choć jedną przeklętą asteroidę? Wybuch, jaki nastąpi przy upadku takiej machiny, można zobaczyć z odległości setek kilometrów. Wielkie piece też eksplodują tak, że ho, ho! A gdyby udało się je załatwić z głównego kalibru...

I w końcu zobaczyłem. Tylko nie to, czego się spodziewałem. Skądś -jakby prosto ze spokojnego zenitu - walnęły błyskawice, i to takie, jakichjeszcze nigdy nie widziałem. Oślepiająco białe, grube sznury, które nie rozgałęziały się i nie znikały po milisekundzie. Wbijały się w ziemię daleko za horyzontem, a następnie wiły przez co najmniej minutę i zmieniając kolor na bladożółty, niechętnie gasły. Niebo przed nami histerycznie spurpurowiało i zakołysało się. Nad horyzontem rozpalał się, rozprzestrzeniając się w górę i na boki, atmosferyczny pożar. Jakby wyrywając się z ogromnych palników gazowych, podnosiły się, tworząc migoczącą ścianę, języki różowego, czerwonego, pomarańczowego i kobaltowo-niebieskiego płomienia. „Zorza! - przypomniałem sobie. - No jasne! Sztuczna hiperjo-nizacja powietrza stworzona przez urządzenia eksperymentalne z pokładu Andromeda-E! Tak, to było niczym zorza polarna. Widziałem już coś takiego na Nowej Ziemi, ale nasz, sztuczny fenomen, był znacznie bardziej widowiskowy. Ta kurtyna skrywała nas przed wizualną obserwacją. Dodatkowo z fregat wystrzelono w Zorzę najnowszy reagent, metalizujący molekuły wodoru. Ani fale radiowe, ani promieniowanie podczerwone nie zdołają pokonać tej zasłony. Zorza ekranowała nas przed naziemną i kosmiczną obserwacją dżipsów. Mieliśmy nadzieję, że zdołamy podkraść się do nich niezauważeni. Obiecywano nam, że naszym maszynom nie zaszkodzi przelot przez Zorzę, ale na wszelki wypadek każdy z nas miał uderzyć w jonową zasłonę rakietą Giez i oczyścić sobie drogę wybuchem powietrznym. Płótno płonącego nieba nasuwało się. Przed nami pojawiła się linia brzegowa, tak samo czarna jak ocean pod nami. Tylko biały pasek przyboju rozdzielał dwa żywioły Naotaru. Zerknąłem na mapę. Właśnie do tego brzegu dochodziły Lasy Zmrokowe. Nad nimi kłębiły się chmury, niesamowity widok na tle szalejącej Zorzy. Jakby ktoś wlał w roztopioną miedź wrzące złoto, chlusnął drogocenną mieszankę w jezioro rtęci i zamieszał. W słuchawkach zagrzmiały dwa potężne akordy jakiegoś preludium operowego. Babakułow na pewno rozpoznał je od razu, nawet podawali nam nazwę i mówili, że to coś symbolicznego, ale zapomniałem. Pamiętałem tylko, że akordy transmitowane są z Asmodeusza i oznaczają: „Szykować rakiety!" Wypiąłem Gza z mocowania pod prawym skrzydłem, odłączyłem heurystykę głowicy bojowej i ustawiłem ją na wybuch na dziesięciu kilometrach. Flogger Gotowcewa zakołysał skrzydłami. Dowódca eskadry przypominaj: „obniżamy prędkość i wysokość, chłopaki", co było zbędną asekuracją: każdy z nas otrzymał kolejną podpowiedz od repeatera autopilota. Chociaż z drugiej strony, asekuracja nigdy nie jest zbędna, w końcu mógł komuś nawalić autopilot. Nie ma niezawodnych sprzętów. Nie potrzebowaliśmy teraz maksymalnej prędkości. Wycisnęliśmy z naszych maszyn wszystko, żeby w maksymalnie krótkim czasie wykonać skomplikowany manewr obejścia i spaść znienacka na wielkie piece. Za ogromną prędkość floggery płacą utratą zwrotności i dlatego na ostatnim odcinku przemieniliśmy się w wypuszczone z liniowca pociski. Teraz nie było sensu lecieć na złamanie karku. Im wolniej podejdziemy do dżipsów, tym więcej będzie czasu na cios rakietowy i tym zwrotniejsze będą nasze maszyny. Gorynycze obniżają temperaturę w reaktorach i otwierają hamulce powietrzne. Czekamy na rozkaz z Asmodeuszy. Rozkaz nie pada, słychać tylko pisk repeaterów autopilotów. Co robić? Według mapy właśnie przeszliśmy granicę ataku rakietowego... Widzę rozbłyski pod skrzydłami sąsiadów po lewej. Puścili rakiety. Robię to samo. Gzy są tak szybkie, że nie sposób prześledzić ich lotu, widać tylko biały ślad, jakby Gorynycze wystrzeliły utkane z pary błyskawice. Kilka rakiet przeskoczyło Zorzę, inne uderzyły precyzyjnie. Nie zdążam zauważyć, czy przebiły dziury w oślepiającej zasłonie. Gdzieś z przodu, nieco pod nami, w kuli wybuchu znika myśliwiec z lotniskowca Osłabia, by po chwili wyskoczyć z chmury gorących gazów. Lewe skrzydło ścięte aż do kadłuba, silnik wypada, napór powietrza zdziera z myśliwca kawałki pociętego odłamkami korpusu. Maszyna kręci się wokół własnej osi. Sterowanie myśliwcem jest już niemożliwe. Rany, na co on czeka?! Teraz może już być tylko gorzej! Człowieku, katapultuj się!!! Zzyk! - za odstrzelonym kołpakiem opuszcza kabinę bolid fotela. Ponieważ flogger wirował, fotel nie pomknął w górę, lecz niemal poziomo w bok, cudem omijając sąsiednie myśliwce. Ale dobra jest, żeby tylko otworzyły się spadochrony! Ale co się dzieje? Kto strzelał? Jeśli to dżipsy, to czemu Asmode-usze milczały? A może ktoś z naszych go przypadkiem postrzelił? No nie, przecież szyk bojowy wyliczono tak, żeby każdy flogger miał kwadrat czystego nieba do puszczenia rakiet! A może ktoś nie utrzymał miejsca w szyku? Ponieważ radary pokładowe nadal są wyłączone - zaczynam tępo, niczym mój praprapraszczur na JAK-u, kręcić głową, w nadziei, że dojrzę zagrożenie. Pewnie tym samym zajęci są wszyscy moi koledzy. Ale dookoła tylko nasze floggery, żadnych dżipsów. I nagle wybucha następny Gorynycz. Tym razem rozpada się od razu i nieodwracalnie. Pewna śmierć. W chwilę potem przez nasz szyk przelatują cztery plamiste, oliw-kowo-ceglane aparaty latające. Spadają z nieba niemal pionowo w dół i błyskawicznie znikają gdzieś na ziemi. Dżipsy! W tej samej chwili mój myśliwiec wchodzi w „Zorzę". Na pancernym kołpaku kabiny - świetlny koncert galowy. W słuchawkach śpiewają świerszcze, chrupią chipsy, skwierczy jajecznica - zakłócenia. A potem Zorza zostaje z tyłu.

ROZDZIAŁ 6 SIR FRANCIS BACON BARON OF YERULAM Październik 2621 r. Naukowo-produkcyjna stacja Bolivar Cerera, Układ Słoneczny Przede wszystkim Roland musiał usunąć z fotela pilota Jena Jensena - oblepiony czujnikami manekin w skafandrze bojowym. Manekin imitował pilota z całą przynależną człowiekowi fizyczną niedoskonałością. Mógł się pocić, dostać krwotoku z nosa,

uszu i gardła, potrafił wywracać oczami w czasie nadmiernych przeciążeń, męczyć się podczas upałów, odczuwać dyskomfort z powodu zbyt niskiej temperatury lub zbyt wysokiego napromieniowania... Jednym słowem, cierpieć wszystkie te męki, na które skazany jest ród ludzki z powodu swej fizjologii. Jen Jensen mógłby nawet ze strachu uciec z uszkodzonego floggera pod warunkiem że prośba o katapultowanie zyska aprobatę kierownika lotów próbnych. Usunięcie Jena Jensena z fotela okazało się dość kłopotliwe. Razem ze skafandrem manekin ważyłby na Ziemi sto dwadzieścia kilogramów. W dzień na Bolivarze siła ciążenia wynosiła uczciwą jednostkę, żeby ludzie mogli normalnie funkcjonować, ale nocą, w ramach oszczędności energii, sztuczna grawitacja emulowała w granicach 0,4 g. Dlatego teraz sztuczny pilot ważył około pięćdziesięciu kilogramów, co również okazało się za dużo dla inżyniera, który o kulturze fizycznej miał pojęcie teoretyczne. Należało otworzyć luk boczny, opuścić Jena Jensena razem z fotelem do poziomu komingsu, uwolnić manekin z uchwytów, wyciągnąć trzydzieści wtyczek aparatury kontrolnej, przewrócić pilota na bok i w miarę cicho zwalić na podłogę hangaru. „W miarę cicho" wyszło z takim łoskotem, że Roland omal nie ogłuchł. Wyciszenie całego szybu było bardzo solidne, ale spanikowany Roland o tym nie myślał. Przerażony hukiem, odskoczył na bok, schował się za dźwigarem katapulty i przez kilka długich minut czujnie sunął lufą pistoletu z boku na bok. Nic się nie działo, jedynie pod odległą ścianą przebiegło stadko wszędobylskich szczurów. Roland odetchnął głośno i wsunął SIG-Sauera za pazuchę. Punk „B" został wykonany, (punkt „A", czyli przeniknięcie do szybu, tym bardziej) można przejść do punktu „C". Plan ucieczki przewidywał osiem punktów, z „H" włącznie. Po raz ostatni zadał sobie pytanie, czy włożyć skafander manekina, i po raz ostatni odpowiedział: nie. Skafander jest potrzebny w dwóch wypadkach - gdy rozhermetyzuje się kabiny myśliwca lub gdy trzeba katapultować się w otwartym kosmosie. Katapultowanie oznacza całkowite fiasko planu. Roland albo udusi się po dwunastu godzinach, albo uratuje go patrol korporacyjny, co będzie jeszcze gorsze od śmierci. Rozhermetyzowanie kabiny również oznacza klapę - wówczas nie uda mu się wykonać punktu „H"lądowanie na planecie z odpowiednią atmosferą. A inne planety się niestety nie nadawały. „Brak atmosfery ma duży wpływ na komfort życia" - ironizował Roland. Wobec tego Roland dał spokój manekinowi i spokojnie przeszedł do punktu „C" - staranne oględziny myśliwca i katapulty startowej. Wszystko było w porządku. System mógł w każdej chwili przeprowadzić lot próbny Durandala. Tylko... Cholera ciężka! Umieszczone pod kadłubem zaczepy były puste. Roland wyskoczył z hangaru i poszedł do magazynu. Otóż to, oba chemiczne dopalacze spokojnie leżały sobie na wózku. Nic dziwnego po co podłączać dopalacze na noc, skoro można je założyć tuż przed startem? Dla doświadczonych techników to kwestia pięciu minut. A dla niego? Roland wolał o tym nie myśleć. Nie wolno mu wpadać w rozpacz. Im wcześniej zacznie, tym wcześniej skończy. Włączył wózek i zaczął transportować dopalacze do hangaru, po drodze myśląc gorączkowo, czy naprawdę są one aż tak niezbędne. „Włączają się w piątej sekundzie... działają czterdzieści sekund... zapewniają wejście w stratosferę... „ciepły" tryb silników marszowych zostaje zastąpiony przez „gorący"... myśliwiec zrzuca dopalacze i przechodzi na silniki marszowe... Wszystko pięknie, tylko po co mi one teraz?!" O, do licha! Wprawdzie siła przyciągania jest tu słaba i atmosfery nie ma, ale dopalacze są niezbędne. Jeśli myśliwiec w czasie przedstartowej autodiagnostyki stwierdzi brak przyspieszaczy, autopilot odmówi startu. Dopalacze muszą być zamocowywane, ponieważ uwzględnia je program lotów próbnych! Czyli jedno z dwojga: albo podwiesi dopalacze, albo wystartuje samodzielnie. A przecież w pilotowaniu myśliwców jest żałośnie średniutki. A niech to... Tymczasem wózek dotarł do hangaru i Roland już miał zakasać rękawy, gdy... Gdy w małym szybie zaszumiały serwomotory windy. Ktoś zjeżdżał do podziemnego kompleksu startowego. „Szybko się zorientowali - pomyślał Roland, zdumiony własnym spokojem. - A może jakiś służbista przejrzał protokoły Diotymy?" Zapachniało nieprzewidzianym w jego planie punktem „K" jak „Klapa". Esterson nie mógł zamknąć i zablokować od wewnątrz drzwi hangaru, a musiał przecież jakoś zatrzymać prześladowców! Ustawił w poprzek wejścia wózek z przyspieszaczami i dwa razy strzelił w pulpit sterowniczy. Posypały się iskry. Z rozwalonego pulpitu popłynął słodkawy, nieprzyjemnie gęsty dym. Jeszcze mu tylko pożaru brakowało i to obok przyspieszaczy, które mogą wybuchnąć w każdej chwili! Owszem, był uciekinierem, ale nie dywersantem! I chociaż winda zbliżała się nieuchronnie, Roland poświęcił kilka cennych sekund na zerwanie gaśnicy ze ściany i puszczenie strugi środka gaśniczego w tlący się panel sterowniczy. Następnie odpiął uchwyty fotela pilota i odchylił go - pod siedzeniem był niewielki pojemnik, w którym powinien znajdować się niezbędnik pilota: czekolada, kawa, sublimowana szynka, środki sygnalizacyjne, apteczka, lekka broń itd. Teraz leżał tu worek z piaskiem - ekwiwalent balastu, czy też, jak żartowali technicy, „kawa rozpuszczalna Jena Jensena". Roland wyrzucił balast, włożył swój plecak, a następnie opuścił fotel i zapiął zamocowania. Winda dotarła do poziomu hangaru. Otworzyły się drzwi. Za chwilę korytarz wypełni się tupotem nóg i krzykami ochroniarzy... Roland usiadł w fotelu pilota. Szarpnął drążek urządzenia podnośnikowego. Fotel zaczął sunąć w górę, a hermetyczna płyta luku burtowego powróciła w głębokie szczeliny. Fotel osiągnął maksymalną wysokość i zatrzymał się. Roland znalazł się w przezroczystym pancernym kokpicie. Durandalem mogłoby sterować nawet niemowlę - dzięki inteligentnemu układowi z czterokrotną redundancją układów sterowania, ogólnemu obwodowi kontroli manewrowej oraz mechanizmowi wyboru trybów lotu (stratosferyczne, atmosferyczne, próżniowe, na niskim pułapie). Poza tym, autopilot posiadał bogaty zestaw programów typowych manewrów: start, lądowanie, zbliżenie z obiektem kosmicznym, ominięcie obiektu itd. Sterowanie było możliwe dzięki prostemu interfejsowi, wyrzucanemu na przednią szybę myśliwca lub okulary hełmu pilota - do wyboru. Alternatywa kontaktu z pilotem rozczulała przedpotopowością: przyciski na panelu sterowniczym: start, lądowanie, atak, odłączenie, MP... „MP? Co to takiego MP?" - zaniepokoił się Roland, chociaż w tym momencie bardziej powinien się niepokoić tym, jakim uzbrojeniem dysponowała ochrona korporacyjna. „Manewr przeciwlotniczy!" - przypomniał sobie inżynier i odetchnął z ulgą. Aktywował wszystkie systemy myśliwca i nacisnął „start". Niestety, nie mylił się odnośnie decydującej roli przyspieszaczy. Autopilot, zamiast wydać komendę mechanizmom sterowania ka-

tapultą i rozpocząć grzanie silników, wyświecił na czerwono puste zaczepy na optycznym schemacie myśliwca, dając do zrozumienia, że odmawia pracy w tak parszywych warunkach. Roland, obawiając się najgorszego, odwrócił głowę, spoglądając na wózek zagradzający drogę do hangaru. Lecz zamiast głów ochroniarzy zza wózka z przyspieszaczami wychynął siwy wicherek włosów. Roland wytężył wzrok. Siwy wicherek zniknął, by pół minuty później wysunąć się spod wózka po stronie hangaru. „Przecież to Stanisław Pies! - osłupiał Roland. - Co on tu robi?" - Nie ma czasu na długie dywagacje. Wszystko opowiem po starcie - obiecał po raz kolejny pan Stanisław, gdy zlani potem i miażdżąc w ustach przekleństwa, przy pomocy ręcznych podnośników podwieszali drugi przyspieszacz. Żeby podciągnąć pozbawiony napędu wózek, należało zmajstrować zaimprowizowany hol z wciągarki elektrycznej i dwóch bloków. W tym czasie Pies, choć nie był w nastroju do „dywagacji", opowiedział Rolandowi, co następuje: Że twórca Durandala planuje ucieczkę z Cerery na swoim dziecięciu, pan Stanisław zaczął podejrzewać już dawno. A gdy Rołand zaczął omawiać z nim możliwości współczesnych translatorów modelu Sygurd, zyskał niemal pewność. Po co człowiekowi Sygurd na Cererze? Żeby pogadać ze szczurami? Za to na parsekach przygranicznych pasów gwiezdnych bez Sygurda ani rusz. Pan Stanisław domyślił się, że Esterson chce uciec ze sfery Wielkiej, Rasy jak prawicowi politycy nazywali wspólną strefę kolonizacji Konkordii i Narodów Zjednoczonych. A gdy Roland napomknął, że wypuszczono update do Sygurda, umożliwiający porozumiewanie się z rozumnymi niehumanoidami, pan Stanisław określił punkt docelowy podroży Estersona. Inżynier mógł jedynie rozłożyć ręce i przyznać, że konspirator z niego żaden. - Pozostawała mi już tylko jedna trudność: zdecydować się na ucieczkę z panem. Reszta była prosta - zakończył pan Stanisław. Kiedy technika przestaje kaprysić, zwykle zaczyna czynić cuda. Komenda „start" przeszła. Zahuczała katapulta, jej platforma sunęła w górę, a teleskopowe prowadnice podniosły się pionowo i wysunęły do polowy wysokości szybu. Jednocześnie pod katapulta zamknęła się diafragma dolnego luku. Szyb został oddzielony od świata zewnętrznego dwoma hermetycznymi przeponami. Trwało to zaledwie kilka sekund, w trakcie których myśliwiec i katapulta kończyły wzajemne testowanie. Autopilotowi wyraźnie poprawił się humor, zamrugał do Estersona kilkudziesięcioma zielonymi diodami. Otworzyła się diafragma górnego luku. Całe powietrze wyrwało się z szybu, para wodna (na Bolivarze nie wysuszano powietrza do zera absolutnej wilgotności ) uległa błyskawicznej krystalizacji. Obok Durandala przemknęło widmo zamieci. - Lekkiego startu, panie Stanisławie! - Lekkiego startu, herr Esterson! - odpowiedział Polak przez komunikator. Potężne pole elektromagnetyczne rzuciło platformę startową z umocowanym na niej myśliwcem po prowadnicach w górę. A potem myśliwiec oderwał się od wózka i poleciał ku jasnym gwiazdom, które były tu tak bliskie! Pojawiły się przeciążenia - odczuwalne, ale nie śmiertelne. Na ekranie tylnego widoku malały budowle naziemnej części kompleksu Bolivar - równe plateau kosmodromu, maszty boi nawigacyjnych, pomalowane w czerwono-żółte paski żelazne ściany radarów, niepozorne sześciany, niemal zlewające się z ciemnoszarą powierzchnią asteroidy... Co to właściwie za sześciany? Pod kadłubem zapłonęły dwie pomarańczowe pochodnie - zadziałały dopalacze. Zaczęły się prawdziwe przeciążenia. - Matko Boska Częstochowska! - wycharczał pan Stanisław. Jemu było znacznie gorzej niż Estersonowi, nie siedział przecież w amortyzowanym fotelu pilota, tylko leżał w wąskim przejściu, prowadzącym do kesonu ratunkowego -jedynego wolnego, a przy tym ogrzewanego przedziału myśliwca. Ponieważ pilotażem zajmował się autopilot, Esterson mógł spokojnie gapić się na wskazania radarów i ekrany widoku sferycznego. Nagle w miarowy strumień informacji taktycznej na przedniej powierzchni osłony wtargnęło stado migotliwych ostrzeżeń: NAMIERZENIE RADARAMI WYKRYWANIA ZAGROŻENIE W TYLNEJ PÓŁKULI NAMIERZENIE RADARAMI NAPROWADZANIA PRZEJĘCIE RADARAMI NAPROWADZANIA WSPÓŁRZĘDNE BATERII: 18.2-10.1 ODLEGŁOŚĆ: 0.112...0.114... 0.116... Cerera oddalała się coraz bardziej. Optyka z planu ogólnego przeszła na zbliżenie i na ekranie pojawił się odcinek asteroidy, z którego płynęło główne zagrożenie: bateria i jej radary zarejestrowane przez elektronikę Durandala. Esterson zobaczył, jak zauważone wcześniej niepozorne sześciany ulegają przeobrażeniu. Maskujące panele rozsunęły się, odsłaniając wieże z działami rentgenowskimi. Lufy dział zadarły się w górę. Dopalacze wyłączyły się, a po chwili zostały odstrzelone przez zapłonniki pirotechniczne. Przez jakiś czas będą siłą rozpędu towarzyszyć Durandalowi na równoległych kursach, a potem ściągnie je przyciąganie Cerery i za dzień czy dwa zabierze je z orbity powolny sprzątacz Rotanga. Ruszyły silniki marszowe - plan ucieczki szczęśliwie minął punkt „E", zaś Esterson, wydając zwycięski okrzyk, włączył generator pola. Gdyby bateria otworzyła ogień kilka sekund wcześniej, ich trwający około minuty lot zakończyłby się czerwonym fajerwerkiem, a kawałki myśliwca i dwa zwęglone ciała wybitnych inżynierów zabrałaby z orbity ta sama Rotanga. Ale działa przemówiły dopiero teraz. Myśliwiec stanowił idealny cel: właśnie zaczynał nabierać prędkości, leciał po prostej, nie przeprowadzając żadnych manewrów. Żeby odejść z zasięgu strzału, potrzebował trochę czasu, i działa Bolivara nie miały zamiaru marnować takiej okazji. To była niesłyszalna, ale zacięta kanonada. Impulsy laserów rentgenowskich dosięgały tarczy, wytworzonej przez generator myśliwca, rozlewały się, traciły energię i znikały, przemieniając się w dostrzegalne gołym okiem jasne rozbłyski przy przejściu w zakres optyczny.

Kolejne serie ultrakrótkich impulsów waliły wściekle w tarczę - bez efektu, jeśli nie liczyć wspaniałej iluminacji za ogonem Durandala. W bezsilnej złości działa rąbnęły w dwa zrzucone dopalacze, przemieniając je w białe kłęby żelaznej pary. Może obsługa baterii chciała się przekonać, że z działami jest wszystko w porządku? Myśliwiec z pokładowym generatorem pola uważany był za wymysł fantastów! Gdy Durandal w końcu odszedł z odległości celnego strzału, Esterson polecił autopilotowi kilka manewrów przeciwlotniczych i wypuścił uniwersalne symulatory, fantomy elektroniczne, przeznaczone do zbijania z pantałyku obrony przeciwkosmicznej przeciwnika. Następnie Roland przełączył maszynę na sterowanie ręczne, zmienił kurs i poprowadził Durandala w wyliczoną wcześniej strefę poszukiwania magistralowego kontenerowca Sir Francis Bacon, baron of Yerulam. Wtedy jeszcze Esterson nie wiedział, że kontenerowiec nosi tak dumne imię. - I dokąd się teraz kierujemy? - zapytał przez komunikator pan Stanisław. - Jak tam panu, nie zimno? - odpowiedział pytaniem Esterson. - Szczerze mówiąc, zimno jak skurczybyk i cuchnie spalenizną. Ponieważ jednak mam zaszczyt rozmawiać z twórcą cudownej maszyny, odpowiem tak: zimno, acz nie za bardzo. Estersona dzieliło od Psa oparcie fotela i hermetyczny luk z kilkoma warstwami termoizolacji. Na mikroklimat w kabinie pilota nie można było narzekać - plus dwadzieścia stopni, przyjemny brak wiatru i orzeźwiający aromat pomarańczy. - Pocieszę pana, że według moich wyliczeń za pół godziny będzie pan już w ciepłym miejscu. Co prawda, przedtem trzeba będzie użyć przemocy... - To straszne! - udał oburzenie pan Stanisław. - Mam nadzieję, że nie trzeba będzie nikogo bić? - Ja również mam taką nadzieję - rzeki poważnie Roland, nie wyczuwając ironii w głosie towarzysza. - Przyjacielu - pan Stanisław również spoważniał - zdaję sobie sprawę, że porywając myśliwiec zapracowaliśmy na dożywocie i to nie w tajnych laboratoriach Bolivara, gdzie mogliśmy walczyć z nudą, rozwiązując kolejne zagadki inżynieryjne, lecz w prawdziwym więzieniu. W imię wolności jestem gotów nie tylko walić w gębę, lecz także zabijać. Roland milczał dłuższą chwilę. - Nie mogę powiedzieć - rzekł w końcu - że jestem tym zachwyconym, ale przynajmniej jest pan szczery wobec siebie i mnie. Niewykluczone, że w głębi duszy ja również pogodziłem się z tym, że ratując własną skórę, trzeba czasem podziurawić czyjąś. - I dlatego zmajstrował pan pistolet - wtrącił pan Stanisław. - Właśnie... Ale nie odpowiedziałem na pańskie pytanie. Szukamy pewnego statku kosmicznego, który wystartował z Cerery kilka minut przed moim wejściem do szybu numer 8. Niestety, przez te przeklęte dopalacze straciliśmy sporo czasu i obawiam się, że nasz piękniś wyjdzie z Układu Słonecznego przez matrycę x, zanim go dogonimy. - Co to za piękniś? - Kontenerowiec. Nie zwrócił pan uwagi, że piątego i dwudziestego każdego miesiąca do zamkniętej strefy kosmodromu przybywa jakiś statek? Bardzo ciężki gwiazdolot magistralowy? - Przyznaję, że nie. Tyle tu tego lata... - Owszem. Ale większość to lokalne transportowce, kursujące na trasie Ziemia-Mars-Cerera, czasami floggery, wojskowo-transportowe Andromedy, czy raczej ich modyfikacje Transplanet Cargo II. A magistralowe gwiazdoloty zwykle się tu nie zjawiają - z powodu nieopłacalności. Wyjątkiem jest ten kontenerowiec, który właśnie gonimy. - No, no. Jak zdołał pan to wszystko wyliczyć? O stosunkowo bliskim wyjściu statku z matrycy x mógłby świadczyć soliton BrunoLewaszowa... Ale jak go pan złapał? - zastanawiał się pan Stanisław. - Specjalnych detektorów wojskowych pan nie miał - no bo skąd... i po co? Instalowanie takich rzeczy na Durandalu jest zbyt kosztowne, poza tym, myśliwiec by nie pociągnął... Esterson był bardzo dumny ze swojego małego now-how. I wreszcie miał wdzięcznego słuchacza! - Ciepło, szlachetny panie, ciepło... - odezwał się Esterson. - Detektorów rzeczywiście nie ma, a co jest takiego, czego wcześniej nie było? - Generator pola. Ale co nam to daje? Jeśli już, to nie „szlachetny", tylko „jaśnie wielmożny". - Yasnewelmozhny? - powtórzył Esterson. - Brzmi jak nazwisko rosyjskiego feldmarszałka z czasów dyktatury Stalina. Można sobie język połamać! - No dobrze, ale co z tym generatorem pola? - Otóż, na czas prób generatora firma dała moim fielderom nieprawdopodobnie drogi, ultranowoczesny agregat do mierzenia napięcia i migotania pola siłowego. - PKF 12? - Właśnie. - I jaki z niego pożytek? - Czułość tego modelu jest nieprawdopodobna! Jeśli usunie się z niego filtr wysokiego szumu i mierzy migotanie pola siłowego, można zarejestrować falę zakłóceń próżni, pojawiającą się przy wyjściu statku z matrycy x. Więcej nawet! Po dokonaniu kilku pomiarów uda się panu nie tylko stwierdzić sam fakt wyjścia, lecz także współrzędne jego rematerializacji! Z pewnymi błędami, oczywiście. - Rzeczywiście... Ale wówczas trzeba wiedzieć, czego się szuka! - To ustaliłem dzięki pewnym danym. Od dawna interesowało mnie, dlaczego w naszym sektorze piątego i dwudziestego każdego miesiąca pod pretekstem „profilaktyki" wyłącza się główną magistralę energetyczną, przez co musimy używać jakichś nieszczęsnych lampek nocnych na termobateriach. Te ich „profilaktyki" hamowały prace montażowe mojego projektu! Jednego takiego dnia, gdy już wszyscy mieli wolne, wydawało mi się, że usłyszałem odległy podziemny huk. Skojarzyłem z nim wyłączanie energii i doszedłem do wniosku, że kilka kilometrów od nas działa ogromny terminal załadunkowy. Właściwie nie było w tym nic dziwnego: o najnowszym supertajnym zakładzie, zbudowanym pod bokiem Bolivara, wszyscy już słyszeliśmy. Nietrudno było stwierdzić, że terminal przeznaczony jest do odbioru wielkich ładunków surowca ze statków transportowych. - Oraz do wstępnej obróbki tego surowca! Jest pan geniuszem, Esterson! Proszę mi wierzyć, znam się trochę na współczesnej metalurgii skompresowanej: w czasie obróbki potrzebna jest ogromna energia! A co za tym idzie, nasi przełożeni muszą godzić się na przerwy w dostawie energii aż do czasu wprowadzenia dodatkowych reaktorów! - Otóż to. Oceniłem, że nowy zakład powinien być zorientowany nie tylko na floggery wojskowe, lecz takie na płyty pancerne dla statków bojowych, a to oznacza polistal. Ponieważ w Układzie Słonecznym ciężko dostać tanią rudę do polistali, a to znaczy, że trzeba ją wozić z kolonii Pasa Tremezjańskiego! A tam latają tylko gwiazdoloty magistralowe. - Sprytnie... Panie Esterson, ze swoimi zdolnościami analitycznymi powinien pan pracować dla niejednego wrogiego wywiadu! prychnął pan Stanisław.

- Pod warunkiem że wrogie wywiady wiedziałyby o moim istnieniu. Zresztą, te profilaktyki jedynie naprowadziły mnie na hipotezę o gwiazdolocie, zaś sprawdzenie jej i określenie współrzędnych strefy wejścia wyjścia z matrycy x udało mi się przy pomocy PKF 12. Gdyby nasi przełożeni wiedzieli, do czego wykorzystuję ich aparaturę!... A oto i nasz piękniś - mruknął Esterson, przerywając opowieść. Roland skoncentrował się. Punkt „F"! Najbliższe wydarzenia zadecydują o powodzeniu całej operacji! -A teraz, panie Stanisławie, proszę o absolutne podporządkowanie się moim rozkazom. Gdy tylko trafimy na pokład statku, musi mnie pan poprzeć bez względu na to, co będę robił... Pełna nazwa kontenerowca - Sir Francis Bacon. Baron of Varulam - była tak długa, że nawet pięcioosobowa załoga wolała nazywać go po prostu Bacon. A co dopiero mówić o Estersonie, który zaczął negocjacje radiowe od wyczytanego w morskich opowieściach okrzyku: „Ahoj, tam na Baconie!". Niemal od razu odpowiedział mu kapitan Harold Frin. Esterson przedstawił się jako dowódca patrolu korporacyjnego. Zażądał obejrzenia statku i w razie nieposłuszeństwa obiecał użyć siły. Frin był doświadczonym kapitanem i znał instrukcje - dlatego próbował połączyć się z Bolivarem. żeby poprosić o potwierdzenie pełnomocnictw patrolu w tym sektorze. Ale Esterson był na to przygotowany. Stacja zakłócająca Durandala wypełniła ogłuszającym trzaskiem cywilny zakres łączności, a na innych zakresach odbiorniki Bacona nie działały - w końcu to kontenerowiec, a nie naszpikowany elektroniką liniowiec. Jedyną daniną złożoną wojskowej modzie było umieszczenie na kontenerowcu czterolufowej wieży bliskiej obrony. Doskonale widoczna, wieża garbiła się tuż nad kabiną nawigacyjną. Esterson zauważył, że lufy znajdowały się w zwykłym położeniu - wzdłuż głównej osi statku. To oznaczało, że załoga Francisa Bacona niczego nie podejrzewa i nie planuje powitać Durandala ogniem. Na wszelki wypadek Esterson polecił podsystemowi autonomicznego naprowadzania pochwycić wieżę. Jeśli załoga uzna go za pirata i zdecyduje się na samoobronę, wieżę będzie można zniszczyć jednym ruchem palca. Esterson powtórzył swoje żądania. Frin poskarżył się na aparaturę, twierdząc, że me mogą się przebić przez zakłócenia. Inżynier „nie uwierzył" i rozdrażniony zaczął nalegać na rewizję, mówiąc, że upór kapitana tylko pogorszy sprawę, jeśli na pokładzie kontenerowca znajdą poszukiwanego, niebezpiecznego przestępcę Rolanda Estersona. I wtedy Frin uwierzył - powiedział, że dwadzieścia minut temu Boliyar przysłał informację o takim człowieku, ale żadnego uciekiniera... Żadnego „ale" - sparował Esterson. Bacon skapitulował i udostępnił Durandalowi śluzę dokującą na lewej burcie. Dziesięć minut później skostniały Stanisław Pies i Roland Esterson, który do skurczu palców ściskał SIG-Sauera. opuścili śluzę i znaleźli się w środku Bacona. Obojętność na twarzy pierwszego oficera, który wyszedł powitać „patrol", ustąpiła miejsca przestrachowi na widok czarnej źrenicy nieznanego modelu pistoletu. Oficer zgłupiał do tego stopnia, że zapomniał o swoim spoczywającym w kaburze pistolecie. Gdy Esterson trzymał na celowniku swojego prawie rodaka (oficer pochodził z Norwegii i nazywał się Hakon Halin) - Pies rozbrajał oficera. Wyciągnął z kabury Halfina „Colt Mk 600" - ulubiona broń starszych oficerów, zarówno marynarki wojennej, jak i floty cywilnej. Stanisław Pies spokojnie sprawdził ładunek kolta i odbezpieczył broń. Zdenerwowany Esterson nie zwrócił uwagi na tę godną pozazdroszczenia umiejętność posługiwania się bronią. - To piracki napad. - Esterson uśmiechnął się krzywo. - Bądź też, nadzwyczajny fracht statku handlowego w celach prywatnych. Nie możemy zapłacić za usługi według obowiązującego cennika. Ale jeśli zachowacie spokój, darujemy wam życie, a to przecież dużo. Zgadza się pan ze mną? - Tak. - Halfm skinął głową, walcząc z drżeniem kolan. - Doskonale. Proszę zaprowadzić nas do kapitana. I żadnych głupstw, bo będę strzelał bez uprzedzenia. - Esterson uśmiechnął się mrocznie. - Za pierwszym razem będę humanitarnie celował w ramię, ale mogę chybić i trafić w serce. - Proszę... iść za mną. Esterson sam był zdumiony swoim zachowaniem: jak się okazało, przez te wszystkie lata marnował się w nim talent terrorysty. Kapitan Frin i dwóch znajdujących się w kabinie nawigacyjnej .-MW załogi od razu zgodziło się na wszystko, byle tylko Esterson i Pies nie podziurawili ich jak sito. Piąty astronauta, jak zapewniał ispitana, spał teraz w swojej kajucie. Esterson zaniknął wszystkich zakładników (prócz kapitana) w drugiej śluzie dekującej. Panował tam chłód, ale było cieplej niż za burtą. Roland obiecał, że wkrótce podrzuci im trochę ciepłych rzeczy, a bezlitosny Pies mruknął, że wytrzymają. W końcu on wytrzymał w kesonie Durandala, prawda? Następnie Esterson i Pies wzięli kapitana na muszkę i ruszyli na poszukiwania piątego członka załogi. Niestety, supercargo Yioletty Buffoge nie było w kajucie. - No? - zwrócił się do Frina Esterson. - Proszę pamiętać, kapitanie, że nie pozwolimy jej spacerować po statku. Gdzie jest Yioletta? - Nie mam pojęcia. -Frin zadarł dumnie podbródek. - Nie szpieguję mojej załogi. Po zakończeniu wyładunku supercargo poszła spać. Jeśli miała ochotę pospacerować po statku, miała do tego pełne prawo. - Jakoś panu nie wierzę - odezwał się Pies nieprzyjemnym tonem. - Moim zdaniem, albo pan, albo pierwszy oficer Halfm zdążyliście ostrzec ją; na pewno macie wypracowane jakieś banalne chwyty na wypadek pirackich ataków! Zrobimy tak: ja przestrzelę panu nogę. a pan się zastanowi, czy nie lepiej zdradzić nam, gdzie jest supercargo? Frin pobladł i odrzekł twardo: - Nie sądzę, żeby strzaskanie kolana pomogło mi dowiedzieć się tego, czego nie wiem. - Zaraz sprawdzimy... - wycedził Pies. - Dajcie spokój, kolego - wtrącił się Roland, zaskoczony porywem Psa. - Wierzę kapitanowi. Zrobimy inaczej. Zastawimy zasadzkę w kajucie: zostanie pan tutaj i gdy kobieta się pojawi w sposób cywilizowany, powtarzam, cywilizowany!, weźmie ją pan do niewoli. A pan, kapitanie, pokaże mi inne pomieszczenia statku. Kolego, spotkamy się tutaj. Jeśli nie przyjdę w ciągu... - Esterson ocenił rozmiary statku - półgodziny, uda się pan do kabiny nawigacyjnej i poprowadzi statek do sektora Pomarańczowej Boi, znajdującej się w Pasie

Tremezjańskim. Współrzędne znajdzie pan w tablicach nawigacyjnych. - Tak jest, panie Es... kolego - powiedział Pies swoim poprzednim, żartobliwie-luzackim tonem. ,,Co za demon obudził się w tym cichym Polaku? Przecież nie a miażdżyć ludziom nóg dla rozrywki!" - denerwował się son, idąc korytarzem przedziału mieszkalnego. Przed ucieczką Esterson przestudiował wszystkie seryjne typy kontenerowców magistralowych NZ. l teraz spostrzegł, że Francis Bacon należał do typu „luks". Esterson i Frin sprawdzali kolejne pomieszczenia, ale wszędzie pusto. Pozostawała jeszcze ładownia. Błądząc tam z dziesięć minut po mostkach między pustymi modułami transportowymi, Esterson i jego jeniec już mieli przejść do strefy silników marszowych, gdy pod sufitem zamrugały czerwone światła i sztuczny głos zaproponował załodze przygotować się do przejścia przez matrycę. Esterson rzucił okiem na wmontowany w Sygurda zegarek. - Co za licho? - powiedział na głos. Przejście do Pomarańczowej Boi miało się zacząć za półgodziny! Frin tylko na to czekał - lewą ręką chwycił za lufę SIG-Sauera, odsuwając go na bok, a prawą z całej siły trzasnął Rolanda w szczękę. Inżynier stracił równowagę i upadł na plecy, ale pistoletu nie wypuścił, i Esterson mógł strzelić do kapitana. Ale Frin nie czekał na decyzję niebezpiecznego przestępcy, tylko rzucił się do ucieczki. Kapitan miał ciężką rękę - Esterson zdołał wstać dopiero za trzecim razem i dopiero wtedy strzelił za uciekającym Frinem. Strzelał wyłącznie dla pozoru - kapitan skrył się w labiryncie modułów transportowych. Zresztą, Esterson nie miał zamiaru zabijać tego dzielnego człowieka, nie miał również chęci go ścigać. Należało jak najszybciej wynieść się z Układu Słonecznego. Nadzieje na całkowitą izolację załogi Bacona topniały z każdą minutą, jeszcze trochę i z całego planu nici. Esterson, poganiany czerwonymi rozbłyskami, pobiegł do kabiny nawigacyjnej. Jakież było jego zdumienie, gdy ujrzał w fotelu pierwszego nawigatora czarnowłosą piękność! I chociaż przez głowę przemknęły mu bajdy o wiedźmach pustki i całym kosmicznym plugastwie, wiedział, że ma^przed sobą supercargo Yiolettę Buffoge. - Wstać, ręce za głowę! - polecił Esterson. - A to co za jeden? - mruknęła Yioletta, ignorując żądanie pirata. - Pewnie jeden z tych łajdaków, po których przyleciała cała flotylla z Bolivaru? - Jaka flotylla? - osłupiał Esterson. - Proszę spojrzeć. Esterson posłusznie spojrzał na ekran. Cztery myśliwce i cztery Falangi - floggery szturmowe specjalnego przeznaczenia pędziły w stronę statku. - Ochrona korporacyjna „D&R" - skomentowała Yioletta, manipulując przy pulpitach sterowniczych. - Nie będą się z nami ceregielić. Jeśli nawet nie rozwalą Bacona, to szturmowce przylepią się do korpusu statku, wypalą dziury w kadłubie i puszczą gaz. Jeśli jest pan gotów na taki obrót wydarzeń, to... - Rozumiem - przerwał jej Esterson. - Proszę mi wyjaśnić, co pani robi? - Chcę wynieść się jak najdalej stąd. Najchętniej do Pasa Tremezjańskiego. - A nie lepiej zaczekać, aż ludzie koncernu przysmażą mnie za pomocą impulsowych miotaczy ognia? - Nie. Po pierwsze, dla towarzystwa mogą podsmażyć również mnie, a po drugie... - Rozumiem - przerwał jej znowu Esterson. - Jeśli chodzi o Pas, decyzja jest słuszna. Tylko proszę nie podawać współrzędnych stref wejścia-wyjścia. Proszę podać Pomarańczową Boję! - Nie posłuchał pan, co „po drugie". Proszę mi nie przerywać! Rzecz w tym, że na Katalinie czeka na mnie narzeczony. Dzień ślubu wyznaczony, zaproszenia wysłane. Jeśli zatrzymają nas tu na czas przesłuchania, to żegnaj, mój Antonio! Jest strasznie zazdrosny i nie będzie słuchał moich wyjaśnień, zwłaszcza że koncern na pewno utajni porwanie Bacona. Antonio będzie przekonany, że spędziłam dwa tygodnie z jakimś cereriańskim kochankiem, a nie w łapach korporacyjnych i państwowych śledczych. „Dziewczyna ma jeszcze mocniejsze nerwy niż Frin", pomyślał z szacunkiem Esterson, kątem oka obserwując, jak na ekranach rośnie ósemka floggerów. - Poza tym - kontynuowała Yioletta - Pomarańczowy Boja nie może być dla pana punktem docelowym, bo nie ma tam zamieszkanej planety, czyli chce pan skoczyć dalej. Gdzie? - Ma pani szczęście, że jest pani kobietą, w przeciwnym razie w ogóle bym z panią nie rozmawiał - powiedział Esterson, żeby podnieść swój autorytet, i wyznał: - Chcę się dostać do Felicji. To było najsłabsze ogniwo w planie Estersona -jak zatrzeć ślady i ukryć docelowy punkt swojej podróży. Miał nadzieję, że uda mu się zmylić prześladowców, gdy przy pierwszym skoku przez matrycę x dotrze do Pomarańczowej Boi. Stamtąd chciał dostać się do Felicji, a w rejonie Felicji zaprogramować astroparser statku, tak żeby ten automatycznie wyrzucił kontenerowiec w sektorze jakiejś zamieszkanej planety Pasa Tre-mezjańskiego, na przykład Kataliny, z jednoczesnym usunięciem z protokołów danych o przejściu do Felicji. I tu pojawiło się zbyt wiele „jeśli". „Jeśli załoga statku zostanie odizolowana", „jeśli niedoświadczonemu Estersonowi uda się przeprogramować astroparser według swojego widzimisię"... A teraz, gdy po korytarzach Bacona snuł się kapitan, konstruktor nie widział sensu ukrywania nazwy planety. - Do Felicji! - Yioletta cicho gwizdnęła.. - Zaraz, zaraz policzmy... - Nie ma co liczyć, proszę wprowadzić współrzędne! - Jest co liczyć. Interesuje mnie czas i zużycie luxogenu podczas podwójnego skoku Cerera-Felicja-Katalina. - Ależ wystarczy pani luxogenu nawet na trzy takie skoki! Proszę spojrzeć na przyrządy! - A ile to potrwa? Aha... doba do Felicji i nieco ponad dwie do Kataliny. Gratuluję panu - to możliwe. Zdążę na swój ślub! - To ja pani gratuluję - powiedział Esterson, kładąc nacisk na słowie pani. - Nawet gdyby lot miał trwać dwadzieścia dni, i tak byśmy polecieli. To ja tutaj decyduję! - I ja. - W owalnym otworze wejścia stanął Pies. - Kolego, czy nie zechciałby mnie pan oświecić, co się dzieje? Gdzie jest kapitan? I dlaczego ja, jak zdyscyplinowany dureń, siedzę, słuchając wycia syren w kajucie kobiety, z którą pan tu sobie grucha? - Świetnie, że pan przyszedł. Niech pan będzie tak miły i popilnuje lewej śluzy, dopóki nie zjawi się tam kapitan Frin. - Uciekł? - Tak, i teraz pewnie planuje jakiś podstęp. Niechże pan biegnie! Pies zaklął, ale posłuchał. Esterson przyłapał się na myśli, że pod nieobecność Polaka czuje się bezpieczniej. Dziwny ten Pies jakiś... - Współrzędne wprowadzone. Wszystko gotowe do skoku - zameldowała Yioletta. A potem świat utonął w lepkiej tęczowej mgle...

„...Ja, Roland Esterson, oznajmiani, że nienawidzę przejść przez matrycę x. Było ich tylko trzy i za każdym razem jednakowo nie­ przyjemne". Jeśli ktoś był na tyle głupi, żeby na pokładzie statku wpaść w ane-stetyczne zapomnienie, sam jest sobie winien. W matrycy x prawa natury otulą jego duszę otrzeźwiającym wodospadem, a wtedy obudzi się, nie wiedząc, gdzie jest i skąd się tu wziął. Jeśli jest człowiekiem religijnym, przez całe przejście będzie się modlił. Jeśli nie. będzie się zastanawiał, kiedy ten obłęd się skończy. Ale nawet przygotowany, jasny umysł nie czuje się w trakcie przejścia x zbyt dobrze. Cały czas subiektywny (a nie trwa to pięć minut) człowiek spędza w sensorycznej izolacji, niczym mucha w bursztynie. Brak zmysłów: słuchu, wzroku, węchu, są tylko dziw­ ne protezy pseudoodczuć, na których próbuje oprzeć się umysł, zawinięty razem z materią statku w informacyjno-energetyczny pakiet przejścia. Jakby przesypywał się piasek i szumiał wiatr. Jakby przestrzeń składała się tylko z nici i wielkich, chropowatych liści. Można ich dotknąć, nie sposób zobaczyć. Jakbyś oślepł i przez tę kosmiczną ślepotę dostrzegał niespokojne błyski. I nie wiadomo, czy to błyski nieznanych energii, światła nad skrzydłami Śmierci, czy iluzja czystej wody.

ROZDZIAŁ 7 JAK ZOBACZYLIŚMY DŻIPSÓW Maj 2621 r. Myśliwiec ROK-14 Gorynycz Kod taktyczny 1902-07„Lepage" Planeta Naotar, uklad Dromadera Jesteśmy na obrzeżach strefy szturmu. Czułem się jak człowiek, który trzy godziny siedział w teatrze przed opuszczoną kurtyną, a potem, gdy już miał wychodzić, kurtyna nagle runęła razem ze ścianami i wtedy zobaczył, że całe jego miasto przemieniło się w scenę, na której dzieją się takie rzeczy... Nad zrytą równiną wznosiły się cylindry wielkich pieców. Muszę przyznać, że co innego oglądać je na filmie, a co innego zobaczyć na własne oczy. Zwłaszcza że te przeklęte piece rzeczywiście urosły i zaczęły się rozgałęziać. Wierzchołek każdego z nich otaczał jeden lub dwa poziomy rozłożystych, grubych gałęzi. I jeśli wysokość nadziemnej części rozra­ stającego się pieca miała jakieś siedemset metrów, to długość gałęzi wynosiła około pół kilometra! - Tu Kot! Wszyscy się włączają! Powtarzam, wszyscy się włączają! Tryb bojowy „Zorza"! „Zorza", do jasnej cholery! Przez ostatnie półtorej godziny w słuchawkach nie było nic prócz sygnałów z Asmodeusza i kilku porcji średnio przyjemnych zakłóceń, dlatego słysząc spięty głos Gotowcewa. wzdrygnąłem się. - Zgłasza się Thor. - To Babakułow. - Widziałeś, dowódco? Dżipsy z tyłu! - Tu Barbusse. Brak kontaktu z Asmodeuszami! - włączył się Capko. - Mówi Centurion. Radar kiepsko działa. Kontaktu z Asmodeuszami brak. Dopiero gdy usłyszałem glosy innych pilotów, dotarło do mnie, że mam włączyć radar i komunikator! Informacje taktyczne chlusnęły strumieniem. Na powierzchni planety stwierdzono obecność siedemnastu pieców, za to w powietrzu panował zdumiewający spokój - mój pokładowy radar stwierdził jedynie dziewięć sztuk grzebyków. Dwa najbliższe od razu zostały przechwycone przez podsystem naprowadzenia rakiet. - Tu „Lepage"... - odchrząknąłem. - Widzę przeciwnika. Dziewięć maszyn. - Każdy widzi - mruknął jeden z braci Kożemiakinów. - Co robimy, dowódco? - Właśnie, a gdzie Asmodeusze? - poparł go brat. - Do diabła z Asmodeuszami! Róbcie to co ja! - rozkazał Gotowcew. Spod skrzydła jego maszyny do majaczących w oddali dżipsów pomknęły dwie rakiety. Chyba w końcu po to przylecieliśmy? Eskadry Gorynyczów salwami odciążały bloki rakietowe. Może będziemy mieli szczęście i co dwudziesta rakieta znajdzie swoją zdobycz? Ponad białymi trekami naszych Gzów przebiegły brudnoszare smugi francuskich rakiet - włączyły się Hageny. To nieważne, że nie wiemy, co się dzieje z Asmodeuszami. Najważniejsze, że dotarliśmy do legowiska wroga, że przyprowadziliśmy eskadry szturmowe i że nie spadło na nas stado grzebyków, nie posypały się z asteroid kamienne ulewy. A teraz nadszedł czas Białych Kruków i Fulminatorów. - Prosto idziemy, prosto - przypominał Gotowcew. - Nie łamać szyku, nie liczyć na Asmodeusze! Nad północnym frontem strefy pełny zakręt na prawym wirażu. Co znaczy we współczesnej walce „wyjść na cel''? Radar widzi cel, który znajduje się za horyzontem, a potem bierze go w swoje szpony system przejęcia. Z pokładu myśliwca do głowicy samonaprowadzania pancernej bomby (pyzatego odrzutowego aparatu z własnymi sterami gazowymi) przekazywane są dokładne współrzędne celu. Pilot jeszcze nie widzi celu, a na panelu już dawno płonie „uzbrojony". Pozostaje już tylko nacisnąć przycisk. Zgodnie z planem, w każdy wielki piec mieliśmy wsadzić po osiem bomb. Wydarzenia potoczyły się w zawrotnym tempie. Zdążam zauważyć, że co najmniej trzy grzebyki zostały trafione naszą salwą i bezradnie koziołkują w powietrzu, a w stronę najbliższych pieców już lecą bomby. Ocalałe myśliwce dżipsów tańczą między naszymi rakietami i częściowo oszukując głowice samonaprowadzania, a częściowo strzelając do nich z laserów, rwą się w górę. Znowu piszczy system przejęcia celu, znowu walimy Gzami. Lecimy szybko i dżipsy już trafiają w promień naszych dział. Otwieramy ogień. Jeden grzebyk eksplodował, a pozostałe... Pozostałe demonstrują cuda pilotażu. Jeszcze przed chwilą szatańska piątka mknęła z góry, rozwijając pierwszą prędkość kosmiczną, a teraz przekoziołkowała w szalonym salto mortale... Nie zmniejszając prędkości, grzebyki ostro pikują i spadają na szyk Gorynyczów, znajdujący się teraz tuż pod nimi. I od razu płoną cztery nasze maszyny. A zaraz potem trzy kolejne... Boże wielki, siedem myśliwców w ciągu siedmiu sekund! A gdybyśmy nie mieli miażdżącej przewagi liczebnej? Zaczynają się sprawdzać opracowania naszych sztabowców. Eskadry Gorynyczów umieszczone na flankach i do tej pory niebiorące

udziału w walce spadają niczym jastrzębie na dżipsy z górnego półokręgu. Dżipsy weszły na ogon naszej armady, która właśnie zaczęła dzielić się na dwie grupy, żeby obejść strefę szturmu. I wtedy piątka wrogów, nie zdążając otworzyć ognia, znalazła się pod ciosem czterdziestu myśliwców z eskadr flankowych. Dziesiątki Gzów pędzą do swoich celów i wrogie maszyny dosłownie topią się w wybuchach aerozolowo-odłamkowych głowic. Gorynycze strzelają jeszcze z dział. Piątka grzebyków miała wyjątkowego pecha... Tylko jedna maszyna, kołysząc się niepewnie z boku na bok, wychodzi spod ciosu. Prześladują ją nasi z osłony flankowej. Co stanie się z niedobitkiem? A co nas to obchodzi! My mamy dowiedzieć się, co z tą czwórką, która zaatakowała Hageny, i co się stało z piecami po ciosach floggerów szturmowych! Lecimy teraz na południe, przecinając strefę szturmu w przeciwnym kierunku. Zwycięstwo! O rany, najprawdziwsze zwycięstwo! - Hura! - triumfuje Freiman. - Victoria! - A wszystko dzięki naszym talizmanom - chwali się Froł. - Nie mów hop, póki nie przeskoczysz - osadza go brat. Ale nawet opanowany Gotowcew nie wytrzymuje: - Rozwaliliśmy, jak Bóg żółwia... I rozradowana dusza naszego dowódcy wypluwa z siebie strumień dość monotonnych, ale wyrazistych przekleństw. Tuzin pieców rozpada się na naszych oczach. Pozostały odcięte u dołu bombami, a teraz wstrząsają nimi serie wtórnych wybuchów; niektóre płoną widmowym niebieskim płomieniem. Jeden piec przewraca się na bok. Gigantyczne gałęzie padają na zrytą kombajnami równinę, tryskając jaskrawo pomarańczowym płynem. Dziwne, że te jaspisowe giganty tym razem giną tak skromnie. W czasie poprzednich ataków wybuchały niczym bomby termojądrowe, a teraz przypomina to zniszczenie kombinatu chemicznego. Owszem, robi wrażenie, ale na Apokalipsę nie wygląda. Okazuje się, że Hageny miały znacznie mniej szczęścia niż grupy szturmowe. Jagdgeschwader rozproszony zupełnie. To tu, to tam płoną odłamki niemieckich maszyn. Nasze radary pokazują, że kilka rozdzielonych par Hagenów zeszło na minimalną wysokość i teraz leci wzdłuż wschodniego frontu strefy szturmu. Szkoda Niemców - wprawdzie ponuraki, ale za to asy lotnictwa. Na szczęście w dole widać kilkanaście czarno-żółto-czerwonych pasiastych spadochronów - więc niektórym nie tylko udało się katapultować, lecz także dotrzeć do zbawczej ziemi. Gorzej z naszymi, zauważyłem tylko jedno katapultowanie, a na dole nie widać ani jednego niebiesko-biało-czerwonego spadochronu. Chociaż nie, jest jeden! Coś się porusza w cieniu ogromnej kolumny dymu, wznoszącego się nad rozwalonym piecem. Kombajn dżipsów wbija w glinę nasz spadochron! Ale gdzie pilot? Nie tylko ja to zauważyłem. - Mówi Thor. Dowódco, pozwolisz pomóc naszemu na ziemi? - Działaj. - „Lepage", za mną. Babakułow to mój prowadzący i mam obowiązek powtarzać każdy jego manewr bez żadnych przypomnień, widocznie jednak „Thor" nie jest przekonany, że zdołałem zachować trzeźwą głowę w wirze walki. Wszystkie piece pod nami już runęły i możemy bezpiecznie zejść na pięćset metrów. A tymczasem na ziemi rozgrywa się tragedia. Im niżej, tym obraz bogatszy w szczegóły. Na tle spieczonej gliny wyraźnie widać biegnące figurki w kolorowych skafandrach. Dwóch Niemców i jeden nasz. Gonią ich dwa kombajny. Pilotom jest ciężko biec, skafander lotnika to nie dres. Żebyśmy tylko zdążyli... Jeden z Niemców odłącza się i ostro skręca w bok. Za nim, niestety, dość szybko - podąża kombajn. Drugi Niemiec i Rosjanin powtarzają manewr i rozbiegają się w różne strony. Kombajny są stosunkowo nieduże i dla naszych systemów celowniczych na tle ziemi stanowią cele niekontrastowe - jesteśmy bardzo blisko, ale automatycznego przejęcia nadal nie ma. - Przejdź na ręczny! - rozkazuje Babakułow. W chwilę potem działa już mierzą w kombajn i strzelają. Jedno z kół kombajnu płonie, ale maszyna nadal uparcie goni pilota... Mnie nie starcza zdecydowania na ręczne naprowadzanie, ale wtedy w końcu przychodzi długo oczekiwane przejęcie i z całej siły naciskam spust. Kombajn zatrzymuje się od razu. Dwie sekundy później na moim myśliwcu następuje przeładowanie laserów i druga salwa dobija wrogą maszynę. Niestety, Babakułow i jego „podopieczny" na ziemi mają mniej szczęścia. Płonący kombajn kontynuuje pogoń i uciekający pilot znika pod przednimi kołami... Chwilę później przelatujemy nad miejscem tragedii. - Przynajmniej kogoś uratowaliśmy - mamroczę. - Przymknij się. - Thor, Lepage, dosyć! - rozkazuje Gotowcew. - Wracać do szyku! - Dowódco, jeszcze jedno podejście, co? - błaga Babakułow. Rozumiem go: należało zbadać ten odcinek jeszcze raz, teraz już nie polegając na radarach. Może jakiś inny kombajn również ganiał wysadzonych z siodła pilotów? - Kategoryczny sprzeciw. Rozkazuję wrócić do szyku. - Tak jest, wrócić do szyku. -1 wzbijamy się w górę, gdzie krąży stado Gorynyczów. Ciekawe, gdzie ta czwórka dżipsów, która spuściła łomot Hage-nom? - Mówi Kotek. Przebił się kanał ogólny! - Tu Centurion, u mnie też! - Dobrze, widzę - odpowiada Gotowcew. - Wszyscy dostali rozkaz ataku? Jeden przez drugiego zapewniamy, że tak. - Centurion, co z twoim radarem? - Oślepł. - Wyjdź z walki. - Ale ja wszystko widzę przez ogólny! - Teraz widzisz. A jak znowu zniknie? - Kocie, nie zawiodę!

- Wiem. Ale proszę o wykonanie mojego rozkazu. - Ton Gotowcewa zabrzmiał niespodziewanie łagodnie. - Wracaj na Trzech Świętych, czwartą trasą, razem z prowadzonym. - A mnie pan za co? Mój Kotek jest zdrów i wesół! - oburzył się Kola, prowadzony Freimana. - Przypomnijcie sobie Regulamin Taktyczny, kadecie. Zdaje się, że jesteście prymusem... Pozostali, robić to co ja! Flogger Gotowcewa zwiększył prędkość. My również. Myśliwce z innych lotniskowców zostały nad uszkodzonymi piecami, osłaniając powtórne podejście floggerów szturmowych - gałęziaste twory wrogiej technologii należało zniszczyć co do jednego. Potem możemy już nie mieć takiej okazji. Szturmowce wykorzystały cały zapas pocisków w czasie pierwszego podejścia, wyszły z walki i wracały do domu tą samą czwartą trasą, którą Gotowcew odesłał Freimana i Kolę. Powtórne podejście przeprowadzały torpedowce Fulminator, które zamiast gigantycznych torped kosmicznych miały podwieszone bomby przeciwpancerne. Trzy grzebyki, jakby drzemiąc, na małej prędkości szły w szyku na wschód. Dlaczego nie przecięły Zorzy, czemu nie próbowały ratować ostatnich pieców? Zakosztowały naszej miażdżącej przewagi liczebnej i unikają otwartej walki? Zdaje się, że taka ostrożność nie leży w ich naturze. . . Lecimy wyżej, kładziemy się na lewym skrzydle i zatrzymując reaktory, suniemy w dół. Przebijamy Zorzę. Nadal z wyłączonymi silnikami zawracamy w stronę wroga, pikujemy, wypuszczamy przedostatnie Gzy, włączamy reaktory na całą moc i dając po jednej salwie z dział, parami rzucamy się na boki. Przelatujemy obok konających myśliwców wroga. Jeden grzebyk przemienia się w tornado maleńkich odłamków. Drugi leci korkociągiem w dół. Widzę go z bardzo bliska. Faktycznie wygląda jak grzebyk - wygięty w luk wąski korpus długości kilkunastu metrów, zwieńczony częstokołem zębów różnej długości. Te bliżej brzegów są dłuższe, bliżej środka krótsze. Myśliwiec przypomina też trochę szczękę mureny z jej długimi igiełkowymi zębami. Jak na aparat latający kształt grzebykajest dość... hmm... dziwny. Jak coś takiego może w ogóle latać? No dobrze, niechby jeszcze w kosmosie - w końcu tam nie ma oporu powietrza. Ale w atmosferze? Aż strach pomyśleć, jakie technologie stoją za tą dziwaczną bronią! Ktoś puszcza w spadający grzebyk jeszcze jedną rakietę. Wybuch wyrywa połowę zębów, za machiną ciągnie się w powietrzu tren krwawego płynu. W ślad za Babakulowem wyprowadzam Gorynycza z pikowania, lecimy teraz wzdłuż Zorzy. Zauważam coś dziwnego: trzeci grzebyk, który ma „wyłamane" dwa średnie zęby, zachowuje się inaczej niż inne maszyny. Uszkodzony, prawdopodobnie przytulił się do ziemi i próbował salwować się ucieczką. Ale potem coś - może poczucie obowiązku? - sprawiło, że wrócił do Zorzy. Teraz powinien przejść przez zasłonę i zaatakować nasze torpedowce, dobijające ostatnie piece. I właśnie tego grzebyk nie mógł zrobić. Dwa razy podchodził do Zorzy i dwa razy go odrzucało. Dziwne, myślałem, że jest ostatnim z tej czwórki, która atakowała nas przy podejściu do Zorzy, a potem przeszła przez zasłonę i zaatakowała Hageny... Chyba Babakułowa również zaciekawiły manewry dżipsa - nie spieszył się, żeby go dobić. Każda informacja o wrogu jest dla nas ważniejsza niż kolejna linijka na liście zwycięstw jakiegoś tam porucznika. Ale na dłuższą obserwację grzebyka nam nie pozwolono. Flogger z trójzębem na pionowym usterzeniu, maszyna kapitana-porucznika Berdnika, dowódcy trzeciej eskadry, wyrywa się do przodu. Jednoczesny rozbłysk dwóch laserów i grzebyk spada na ziemię, ostatecznie tracąc sterowność. Tymczasem przez kanał ogólny podają: liczne nierozpoznane zagrożenie w rejonie pieców. Mamy osłaniać torpedowce przed niewiadomym atakiem. I znowu dowódcy eskadr prowadzą nas do walki... Byliśmy w walce od kwadransa, ale dopiero teraz zaczęło się prawdziwe tango. Patrzę wstrząśnięty na tekstowego scrolla, ale nie ma mowy o pomyłce. Oto rezultat analizy: CELÓW NAZIEMNYCH: 36 > > >KOMBAJNY (KLSE NAOTAR-NC-4): 2 > > >PIECE (KLSE NAOTAR-NC-1): l > > > NIEROZPOZNANYCH: 33 CELÓW POWIETRZNYCH: 219 > > >NIEROZPOZNANYCH: 219 Dwieście dziewiętnaście nierozpoznanych celów powietrznych?! Na wojnie „nierozpoznany" niemal zawsze oznacza „wrogi". Na tej wojnie niemal zawsze okazuje się myśliwcem-grzebykiem. W dzisiejszej operacji - nieźle zaplanowanej i świetnie przeprowadzonej - zestrzeliliśmy ich najwyżej siedemnaście. I był to największy sukces w całym konflikcie naotarskim! A teraz, jeśli wierzyć komputerowi, nad polem bitwy jest dwanaście razy tyle grzebyków! W jednej chwili utraciliśmy przewagę liczebną-jakościowej nigdy nie mieliśmy... Ale na razie do tego najbardziej wysuniętego na północ pieca, nad którym pojawiły się nierozpoznane cele, było jeszcze daleko dlatego w zwykłej optyce ani ja, ani nikt z naszej eskadry jeszcze niczego nie zauważył. Te dane otrzymaliśmy od Asmodeuszy. Może komputer się pomylił? A po chwili liczba celów naziemnych zmniejszyła się o pięć, a powietrznych o pięć zwiększyła. A potem na odwrót: siedem powietrznych przemieniło się w siedem naziemnych. Co jest grane? - Dowódco, mam problem z kanałem ogólnym - oznajmia Capko. - Daje jakieś lipne cyfry. - U mnie też - wtrąca się Babakuiow. - Trzycyfrowa liczba celów, wszystkie nierozpoznane. I jeszcze skaczą jak pchły. - Aha, czyli z moim komputerem jest wszystko w porządku - komentuje Froł. - To, co widzicie, to prawda - mówi głucho Gotowcew. - Komputery działają bez zarzutu. Przez sieć dowódczą dostałem aż trzy ustne zawiadomienia: wszystkie myśliwce dżipsów zostały wycofane z walki kosmicznej i rzucone przeciwko nam. Za kilka minut pojawią się w strefie szturmu. - Nie mogli wcześniej powiedzieć?'. - wścieka się Capko. - Widocznie nie. Milczeć i słuchać dalej. Druga informacja jest od naszych torpedowców. Zanim rozwalili ostatni wielki piec, piec otworzył się i wypuścił dwieście nierozpoznanych celów, które zaraz zobaczycie. To grzebyki, a jednocześnie nie do końca grzebyki. Po trzecie, dowództwo floty kategorycznie zabrania otwierać do nich ogień. I kategorycznie zabrania nam wycofania się. Musimy stworzyć

szczelną osłonę nad ostatnim piecem, gdzie krążą te niedogrzebyki. Nie wolno nam podejmować żadnych działań, dopóki nie dostaniemy osobistego rozkazu głównodowodzącego Floty Ekspedycyjnej, admirała Pantelejewa. Nie pytam, czy macie pytania, bo nawet jak macie, to ja nie mam odpowiedzi!!! - Spokojnie, dowódco - mówi rozsądnie Jegor. - Pytań nie ma. Komputery nie kłamią, admirałowie nie kłamią i nie kłamie mój sen. Widziałem we śnie dwanaście białych kotków, a każdy, kto urodził się na Wielkim Muromie. wie: oto nadchodzi śmierć. Nie spocznie, dopóki mnie nie zabierze. Bracia, nie wspominajcie źle Jegora Kożemiakina, wszystkim wam mój niski pokłon. A młodemu Saszce, jeśli z tego wyjdzie cało. życzę, żeby wyszedł na ludzi. - Dziękuję. - Byłem wzruszony, że zapamiętał moje imię. - Ale po co pan tak, towarzyszu poruczniku? Czytałem, że dwanaście kotków to wcale nie... O rany, jak się na mnie rzucili! - Spokój, kadecie! - Zamknij dziób. - Zgłupiałeś? Będziesz się z Jegorem w powietrzu kłócił? - Nie spieraj się,.po prostu podziękuj - podsunął dobroduszny Kirgiz Babakułow. Nie wiedziałem, czy śmiać się. czy płakać. W końcu już miałem pójść za radą Babakułowa. gdy nagle odezwał się Frol: - Jegor, w śmierć, tak jak w słońce, długo patrzeć nie można. Czasem nawet kurczęta to tylko zwykle kurczęta. - Brawo, Frol! A cygaro czasem oznacza tylko cygaro - poweselał Babakułow. Odniosłem wrażenie, że słowa Babakułowa to jakiś cytat, ale nie mogłem sobie przypomnieć autora. - Ale dwanaście... bialutkich... - mruknął Jegor. Zdaje się, że nastawił się już na śmierć i nie miał zamiaru pochopnie rozstawać się z tym podniosłym nastrojem. Tymczasem nasze kamery pochwyciły nierozpoznane cele. Aż krzyknąłem. Nad zniszczonymi piecami dżipsów wisiały ciężkie obłoki w kształcie grzybów. Czarny pył zasłonił zachodzącego Dromadera. Piece płonęły jak świeczki polanę benzyną. I tylko ten jeden, najdalej na północ, wyglądał inaczej. Chyba kilka minut przed naszym przybyciem jego ściany pękły od podstawy aż po wierzchołek, rozpadając się na kilka „płatków" długości kilometra. Te z kolei rozeszły się na boki, a ich górne części wbiły się w ziemię, tworząc kilka gigantycznych łuków. Sam wierzchołek zapadł się w głąb pieca w sposób kontrolowany: nachylone pod kątem czterdziestu pięciu stopni gałęzie, które stały się gigantycznymi pręcikami technokwiatu, sterczały między „płatkami". Pośrodku kwiatka wznosiła się ogromna kolumna, która przed otwarciem się pieca prawdopodobnie stanowiła jego rdzeń przypominała obgryzioną kolbę kukurydzy. Kolba pokryta jest rzędami ziarenek, a ten dżipsofallus miał mnóstwo komórek - głównie pustych. Środek kolumny oraz wewnętrzna strona płatków miały kolor jasnoczerwony. Krople krwistego płynu sunęły po wnętrzu płatków i spadały u podnóża pieca, tworząc jeziorko. W jeziorze coś się ruszało, to samo coś sunęło po kolumnie. I cały rój istot, pokrytych zaschniętą czerwoną skorupką krążył nad kwiatkiem. To były myśliwce-grzebyki, tylko malutkie - kilka razy mniejsze od „dorosłych" aparatów. Nie zdążyły jeszcze zesztywnieć i poruszały zębami-wyrostkami. Co chwila od roju odłączało się kilka aparatów, które lądowały na okopconej glinie i zaczynały się w niej zagrzebywać. A z drugiej strony grupki po dwa czy pięć niedogrzebyków wzbijało się w powietrze, by potem znowu wrócić na ziemię. Oto dlaczego dane o celach skaczą jak pchły! W końcu dostrzegłem około dwudziestu strąconych niedogrzebyków. Ich spalone szczątki - a może należałoby powiedzieć ciała? - leżały nad czerwonym bajorem. Sądziliśmy, że to latające aparaty z dżipsami w środku, a wychodziło na to, że grzebyki to właśnie dżipsy! No dobrze, torpedowce nie załatwiły tego pieca od razu, piec dokończył program, w imię którego dżipsy urządziły całe to zamieszanie. Ale dlaczego nasze floggery nie wytłukły wypełzających stworów? Przecież wcześniej do niech strzelaliśmy i w głębi duszy godziliśmy się z tym, że w środku grzebyków siedzą istoty rozumne, które właśnie zabijamy! W końcu były agresywne, więc nie pozostawało nam nic innego, jak likwidować je wszelkimi możliwymi środkami. Na wojnie jak to na wojnie. Więc co nam przeszkadza dobić je teraz? Przecież każdy taki stworek stanie się myśliwcem, wartym dziesięciu naszych! Ale głównodowodzący Pantelejew, a może ktoś jeszcze wyżej, zarządził inaczej. Rozkaz brzmiał „Wstrzymać ogień!". Wstrzymać to wstrzymać, nie ma sprawy. Ale skoro oddajecie wrogowi zwycięstwo, to przynajmniej nas stąd zabierzcie! Pozwólcie nam odejść! Przecież za chwilę będę tu wszystkie statki karawany dżipsów! A zamiast tego dziwny rozkaz: „zorganizować osłonę pieca. ..". Jakby to nie gniazdo wroga, lecz obiekt szczególnej wagi! W co pan gra, panie Pantelejew? Właśnie w takim duchu Capko pogadał sobie z Gotowcewem. Oczywiście dowódca posłał Capko do diabła i nasze eskadry dołączyły do myśliwców z innych lotniskowców. Floggery zaczęły krążyć wokół otwartego pieca. Wiedziałem, że długo tak sobie nie polatamy - paliwo było na wykończeniu. Za dwadzieścia minut powinniśmy zacząć wracać na Trzech Świętych albo pogodzić się z myślą, że reaktory umilkną w połowie drogi. Tymczasem pojawiły się nasze floggery ratunkowe. Większość wylądowała na ziemi między kiściami opadłych spadochronów i zajęła się sprawą najważniejszą - zestrzelonymi chłopakami. Kilka floggerów rozciągnęło się tyralierą i leciały na bardzo malej wysokości, wypatrując rannych. Nie zdążyłem się ucieszyć z ich przybycia, gdy w słuchawkach zabrzmiał głos Gotowcewa: - Tu Kot. Uwaga, rozkaz głównodowodzącego! Powtarzam: rozkaz głównodowodzącego! Wyłączyć automatyczne przejęcie celów. W żadnym wypadku nie otwierać ognia do żadnego obiektu dżipsów - ani powietrznego, ani naziemnego. Bez rozkazu nie wolno nawet odpowiedzieć na agresję z ich strony. Jak mnie zrozumieliście? Zrozumieliśmy doskonale. Samobójstwo. Koniec. Dwanaście białych kotków. - Druga część rozkazu. Gdy pojawią się myśliwce dżipsów, na komendę dowódców eskadr pokiwać skrzydłami. Walnąć w ziemię salwę z dział, konturując podejścia do otwartego pieca. Namierzanie wyłącznie ręcznie. Strzelać tak, żeby nie drasnąć żadnego dżipsa na ziemi. Po salwie znowu pokiwać skrzydłami. Jak mnie zrozumieliście? Uch. Wreszcie naprawdę zrozumieliśmy. Przynajmniej ja. A tym, którzy nie załapali, dowódcy eskadr wszystko wyjaśnili. Ryzykowne mamy dowództwo na Wariagu. A może w sztabie generalnym. Albo w Radzie Dyrektorów... Zorientowali się, że „dzieciaki", które powyłaziły z pieca, mogą być czymś w rodzaju zakładników. Jeśli dżipsy nas zaatakują, zdążymy załatwić wszystkie niedogrzebyki. Jednym Gzem można spalić półtora tuzina, gwiezdni koczownicy powinni to zrozumieć... Ale jeśli uda nam się pokazać dżipsom, że szanujemy ich rozmnażanie, nawet w taki ekstrawagancki sposób, że nie krzywdzimy dzieci, to może nasza operacja zakończy się bezkrwawym zwycięstwem... A jeśli nie? A jeśli dżipsy mają tylko jedno marzenie: pomścić inne piece? Może one też miały wydać na świat potomstwo?

Co zrobiłaby Rada Dyrektorów, gdyby ktoś rozwalił dziesięć porodówek, a potem otoczył jedenastą i zaproponował pertraktacje? Na jaką odległość oddaliliby się terroryści po najbardziej udanych negocjacjach? Zaraz się dowiemy, jak tam u dżipsów z etyką stosowaną... Armada dżipsów była coraz bliżej. Szli klinem ze wschodu, na dużej wysokości. Nie było ich wielu - nieco ponad trzydziestu. Widocznie naszym liniowcom udało się nieźle przetrzepać asteroidy i szyby startowe... A może należałoby powiedzieć - nory, gniazda? Pokazało się ostrze klina - trzy grzebyki. Kolejne pięć, potem siedem... Teraz już wszyscy stali się widoczni. Znowu zaczęły mi drżeć mięśnie. Jak zaraz palną z laserów rentgenowskich... a nas powstrzymuje ten przeklęty rozkaz! Ale dżipsy działały ostrożnie. Wyszły do naszego patrolu po stycznej, przeformowały z klina w dysk podobny do naszego i również zaczęły krążyć. Istny powietrzny karnawał! - Tu Kot. Róbcie to co ja - powiedział Gotowcew cicho, jakby się bał, że dżipsy go usłyszą. Pokiwaliśmy skrzydłami, gruchnęliśmy w ziemię z laserów i znowu pokiwaliśmy skrzydłami. A potem wcisnąłem głowę w ramiona i utkwiłem wzrok w drążku katapulty. Ajeśli dżipsy dadzą dokładnie taką samą salwę, tylko nie w ziemię, lecz w nas? Pozycję mają idealną... Ale minęła sekunda, a potem druga, piąta i dwudziesta. Karuzela kręciła się i nikt do nas nie strzelał. Zamiast tego dżipsy również się zakołysaiy. Początek owocnego dialogu! I zarazem koniec. Ani tego, ani następnego dnia dżipsy nie spróbowały nawiązać kontaktu. Żadnych sygnałów radiowych, świetlnych czy jakichkolwiek innych. - Tu Kot. Skrzydła wracają pojedynczo na lotniskowce. Mamy zezwolenie, żeby odejść od razu. Pójdziemy trzecią trasą, nad drugą są teraz fajerwerki. Żadnych własnych pomysłów, absolutna cisza w eterze, wyłączone radary. - Tu Sirin. Co to za fajerwerki? - Zobaczymy - westchnął Gotowcew. - Podobno jedna asteroida zeszła z orbity po ostrzale liniowców i rozpadła się, mamy się spodziewać niebezpiecznego deszczu meteorytów. Inna asteroida właśnie zaczęła dziwną ewolucję. Zdaniem dowództwa, ma zamiar gdzieś tu wylądować. - Asteroida? Wylądować?! - Ale że myśliwce rodziły się jak kijanki, to cię nie zdziwiło? Miałem wielką ochotę chlapnąć coś o niespełnionym śnie o białych kotkach, ale ugryzłem się w język. Przed nami jeszcze droga do domu... Nie wszyscy wróciliśmy. Gdy wieczorna kopuła nieba nad naszym skrzydłem rozkwitła śladami meteorytów, dowódcy eskadr przekazali swoim ludziom ostatni w tym locie rozkaz: - Zezwala się na nie utrzymywanie szyku. Każdy wychodzi z atmosfery tam, gdzie chce. Zbiórka na pokładzie Trzech Świętych. To wszystko. Po jednym, po dwa, po cztery myśliwce rozproszyły się w różne strony, niczym ławica rybek, w którą rzucono kamień. Jedni od razu skoczyli świecą w górę, inni na boki, jeszcze inni ruszyli taranem do przodu albo lecieli wężykiem. Jedni liczyli na intuicję, drudzy na fart, trzeci na doświadczenie swoich prowadzących. Z początku niebezpiecznych odłamków było niewiele - setki tysięcy drobnych kamyków spłonęło w górnych warstwach atmosfery, obok nas przelatywały pojedyncze. Ale gdy wznieśliśmy się wyżej, bliżej Czarnego Nieba, jak mówili czasem piloci, zrobiło się fatalnie. Radar kipiał czerwonymi punktami, brzęczyk buczał bez chwili przerwy. Najpierw trzymałem się za Babakułowem, ale szybko wystraszyło mnie wycie systemu, ostrzegającego o zderzeniu. Skręciłem w prawo. Flogger zatrząsł się epileptycznie, jakby odpadły mu skrzydła. Gdy udało mi się wyrównać maszynę, po Babakułowie nie został nawet ślad. Obok przeleciały jakieś szczątki, ze stoickim spokojem uznałem je za resztki myśliwca mojego prowadzącego i przez resztę drogi liczyłem tylko na siebie. Pamiętam, jak wystrzelałem resztę ładunku dział laserowych w rozpalony kamień, który, jak sądziłem, leci prosto na dziób mojego Gorynycza. Pamiętam, że widziałem po prawej stronie eksplozję. Do dziś jestem pewien, że to wybuch maszyny Proła Kożemiakina, choć nie mam żadnych dowodów. Gdy mój myśliwiec, lekko draśnięty, pokonał stożek strumienia meteorytów, zarozumiale uznałem się za jedynego ocalałego z całego skrzydła. Ale wkrótce w słuchawkach rozbrzmiały przekleństwa Capko, którego łagodnie skarcił Babakułow. Capko posłał estetę do diabła. Do kłótni włączył się Gotowcew, potem Jegor. Kiedy elita floty dala upust emocjom, zaczęła przeliczać straty. - Brakuje tylko Froła i Saszy - stwierdził Babakułow. - Może jeszcze dociągną - zauważył flegmatycznie Capko. Słuchałem ich paplaniny z kretyńskim uśmiechem na twarzy. Byłem tak szczęśliwy, że lecę w normalnej próżni, w czyściutkim kosmosie, że zapomniałem się włączyć. Dopiero na pokładzie Trzech Świętych zameldowałem Gotowcewowi, że „kadet Puszkin żyje". Z eskadry 1-02 nie wróciło dwóch: Froł Kożemiakin i Leonid Fre-iman. Froła uznano za „zaginionego bez wieści" - nie było świadków jego śmierci. Zniknął razem ze swoją maszyną w strumieniu meteorytów. Ani ciała, ani odłamków Gorynycza nie znaleziono. Za to śmierć Freimana stwierdzono ponad wszelką wątpliwość. Świadkiem był Kola Samochwalski. Przyznaję, że nie sądziłem, że Koli wystarczy opanowania na samodzielny powrót po śmierci prowadzącego. Ale tak było. ...Gdy Freiman i Kola wyszli ze strefy szturmu na odległość" dwustu kilometrów, porucznik przestał odpowiadać na pytania prowadzonego. Ponieważ jego Gorynycz trzymał kurs, Kola stwierdził, że Freimanowi po prostu szwankuje odbiornik, podobnie jak wcześniej radar. Dwie minuty później myśliwiec z wizerunkiem rzymskiego centuriona ostro spikował, rąbnął w ziemię i eksplodował. Na wskazane przez Kolę miejsce posłano floggery ratunkowe. Udało się zabrać kilka odłamków, czarnej skrzynki nie znaleziono. Piliśmy wódkę. Nikt nie płakał. - Za tych, co nie wrócili - powiedział Gotowcew. Bez patosu. Zwykłym, rzeczowym tonem.

Każdy opróżnił swoją szklankę do dna. Nawet Kola.

ROZDZIAŁ 8 TWARDE LĄDOWANIE Październik 2621 r. Magistralowy kontenerowiec Sir Francis Bacon, Baron of Verulam Trawers Felicji, Układ Lwiego Ziewu Francis Bacon wyszedł z matrycy x nad płaszczyzną układu gwiezdnego Lwi Ziew. To była standardowa pozycja dla statku cywilnego. Astroparser wyliczył wszystko tak, żeby zredukować do minimum prawdopodobieństwo zderzenia statku z obiektami kosmicznymi, czyli znaleźć miejsce, w którym z punktu widzenia mechaniki niebieskiej żadnych obiektów być nie powinno. W dokładnie zbadanych systemach gwiezdnych ze sprawdzonymi locjami prawdopodobieństwo zderzenia z niezidentyfikowanymi obiektami jest bliskie zeru. System Lwiego Ziewu, mieszczący się za Pasem Tremezjańskim, należał do takich jedynie częściowo. Tak czy inaczej, kontenerowiec szczęśliwie zmaterializował się z całą swoją zawartością sto tysięcy kilometrów od czwartej planety - Felicji. Ponieważ sirchowie - mieszkańcy tej różowo-błękitnej kuli - znajdowali się na drugim poziomie rozwoju, Felicję ogłoszono zamkniętą planetą neutralną, wszystkie kontynenty, przestrzeń powietrzna i oceany miały status strefy zdemilitaryzowanej. Neutralność planety uznały Narody Zjednoczone, Konkordia i Czorugowie. Trzy niehu-manoidalne rasy również uznały neutralność Felicji, choć z trudem docierało do nich, jakie inne stosunki - poza neutralnymi - można mieć z istotami rozumnymi. Mimo posiadania odpowiednich technologii te rasy nie dążyły do ekspansji galaktycznej, trwały w szczęśliwej społecznej homeostazie w granicach swoich systemów macierzystych, kompletnie nieodpowiednich dla białkowego życia. Czorugowie wprawdzie latali po galaktyce - w celach nie do końca zrozumiałych, które umownie nazywano „badawczo-rozrywkowymi", lecz Felicja interesowała ich nie bardziej niż wnętrze kwazaru na obrzeżach wszechświata. Od planety sirchów dzieliła ich ogromna odległość - nawet w quasi-przestrzennych terminach matrycy x. Ponadto Felicja była dla nich tym, czym dla Ziemian Mars przed kolonizacją - pozbawioną życia „pustynią" ledwie okrytą rzadziutką „atmosferą". W Konkordii sirchów uważano za „zwierzęta nieczyste i bezecne". Konkordiańska nauka nazywała ich umysł „przystosowawczą funkcją wyższej działalności nerwowej" i nie chciała uznać zaistnienia u sirchów najskromniejszych nawet pierwocin myśli inżynieryjnej. Za sukcesy technologiczne tej rasy (statki parowe, broń palna) konkordiańczycy winili ziemskich astronautów, którzy mieliby, lekceważąc surowe zakazy, podzielić się wiedzą z „nieczystymi" - wyłącznie po to, żeby kilkanaście wieków później uzyskać tanią siłę roboczą. Początkowo Rolanda zaniepokoiła możliwość stałej obecności na Felicji urzędników NZ, szybko jednak zrozumiał, że NZ ma ograniczone możliwości. Podobnie jak w czasach wielkich odkryć geograficznych Hiszpania nie mogła sobie pozwolić na utrzymanie fortu na każdej wyspie z tubylcami, tak samo NZ nie mogły zbudować obiektów wojskowych na każdej odkrytej planecie. Felicja, leżąca strategicznie w nieistotnym sektorze galaktyki, z wojskowego punktu widzenia nie miała żadnego znaczenia. Z całą resztą Esterson gotów był się pogodzić. Pamiętając o tym, że gdzieś na Felicji są jakieś stacje naukowe i konsulaty, postanowił na jakiś czas ukryć się głęboko w lasach. Jeśli z jakiegoś powodu życie na Felicji okaże się nie do zniesienia, będzie mógł skontaktować się z ludźmi i zdać się na łaskę Rady Dyrektorów. - Dziękuję pani, Yioletto. Wykonała pani swoją pracę bez zarzutu. - Esterson skłonił się kobiecie. Po przejściu x nadal go mdliło, ale w sumie czuł się nieźle. - Tylko niech pani pamięta, że sterowała pani Baconem pod lufą mojego pistoletu. W przeciwnym razie czekają panią poważne nieprzyjemności - z dożywotnim więzieniem włącznie. - Wiem. Ale to nie wystarczy. Yioletta wstała z fotela nawigatora i podeszła do Estersona. - Proszę mnie uderzyć w twarz. Nie za mocno, ale tak, żeby został ślad. - Po co? - wstrząśnięty Esterson przez chwilę pomyślał, że piękna supercargo jest sadomasochistką. A jeśli tak, to czy przypadkiem nie chce kochać się z nim tu i teraz? A może to nimfomanka!. Biorąc pod uwagę, że pragnienia, jakie przypisujemy ludziom, nierzadko są projekcją naszych własnych, zepchniętych w podświadomość, Esterson musiał przyznać, że przejście przez matrycę x poważnie odbiło się na jego stanie psychicznym. - Po to, żeby było od razu widać; nie tylko groził mi pan śmiercią, ale jeszcze użył siły fizycznej. To pomoże mi oczyścić się z zarzutów przed komisją i naszym kapitanem. „Tylko tyle..." - westchnął w duchu rozczarowany Esterson. - Może lepiej nie? Przecież wtedy ten Antonio stanie się moim śmiertelnym wrogiem! Poświęci połowę życia, żeby znaleźć mnie na Felicji! - Nie zrobi tego - Yioletta spoważniała i zamknęła oczy. - Niech pan wali. Tylko pięścią, nie rękojeścią pistoletu. - Przepraszam - powiedział Esterson i delikatnie uderzył supercargo w ucho. - Po pierwsze, mocniej. Po drugie, w szczękę. W przeciwnym razie będzie bolało, a śladu nie będzie. Bum. - Uff... Teraz dobrze, dziękuję. - Na zdrowie. A teraz przepraszam, ale spieszę się. Życzę szczęścia na nowej drodze życia! - Dziękuję. Czy mogę na pożegnanie jeszcze o coś prosić? „Jednak chce się ze mną kochać!" - pomyślał monotematycznie Esterson. - Słucham. - Proszę mi powiedzieć, jak to się stało, że taki łagodny, niepzrzystosowany do życia człowiek nagle ucieka od swoich najemców, porywa myśliwiec, uprowadza statek cywilny i leci na koniec świata? To znaczy... nie chciałam pana urazić, pańskie męstwo budzi szacunek. Ale co panem kieruje? Co chce pan znaleźć na tej apomnianej przez Boga Felicji? Jeśli skarb starożytnych władców wszechświata, to może weźmie mnie pan na wspólnika? - Yioletta uśmiechnęła się czarująco.

Pytanie Yioletty zbiło go z tropu. Dlaczego? Dlatego, że... Jedynym celem ucieczki z Cerery była ucieczka z Cerery, już sama w sobie będąca tak karkołomnym przedsięwzięciem, że Estersonowi nie starczyło sił na zaplanowanie czasu „po ucieczce". Nie chcąc jednak wyjść na idiotę, z przekonaniem powiedział: - To pytanie, Yioletto, zawiera odpowiedź. Do tej pory nie żyłem naprawdę, zaś na Cererze zacząłem myśleć o sobie jak o nieboszczyku z jasnym umysłem. Może pani uznać, że właśnie urodziłem się na nowo. - Ale co konkretnie ma pan zamiar robić na Felicji? - A jakie może mieć zamiary noworodek? Odpowiedź Estersona wynikała z samej logiki rozmowy, a jednak okazała się prorocza... Opuszczając Bacona, Esterson zdawał się na łaskę i niełaskę żywiołów i mieszkańców Felicji. Nie podejrzewał nawet, że tam, na tej różowo-błękitnej kuli, jego pragnienia będą miały znikome znaczenie. I że okrutna logika doboru naturalnego zmusi go do wspinania się w górę po stopniach obcej hierarchii społecznej... Stanisław Pies był wściekły. Nie udało mu się złapać kapitana Frina. W głębi ducha Esterson był zadowolony. O ile w nim, chłodnym Szwedzie, przejście x odświeżyło seksualność, w zapalczywym Polaku wzmocniło przemoc. Niewykluczone, że Pies zastrzeliłby Frina bez ostrzeżenia. - Żeby tak zdechł bez ostatniego sakramentu!!! - wykrzyczał Pies najgorsze przekleństwo, jakie mu przyszło do głowy. - To już nie gra roli - uspokoił go Esterson. - Biegnijmy szybko do lewej śluzy! - A jeśli ta świnia strzeli nam w plecy?! - gorączkował się Pies. - Trzeba zabić ich wszystkich! A tuż przed wylotem skierować statek w atmosferę Felicji, żeby spłonął! W przeciwnym razie zaczną nas tu szukać i znajdą! Nie możemy zostawiać świadków! Esterson trzeźwo ocenił sytuację. Pistolet w ręku pana Stanisława jest znacznie potężniejszy niż jego, refleks Polaka ma bez zarzutu. Skrępowanie go i zaciągnięcie do myśliwca jest nierealne, a przekonywanie go i odwoływanie się do humanitaryzmu jest jeszcze bardziej nierealne. - To bez znaczenia, czy zniszczymy Bacona. czy nie. W koncernie i tak wiedzą, gdzie jesteśmy. Rozmawiając z Diotymą przed wejściem do ósmego szybu, palnąłem: „Żeby mnie pocałować w dupę, Mario, będziesz musiał przylecieć Felicję"! Wygadałem się jak ostatni frajer i tego już nie odkręcimy. Chodźmy. - Co z pana za idiota, Esterson! - powiedział cicho Pies, uspokajając się niespodziewanie. - Tyle wysiłku poszło na marne... - Proszę się nie denerwować, panie Stanisławie. - Esterson położył dłoń na ramieniu impulsywnego towarzysza. - Człowiek na planecie to nawet nie igła w stogu siana. To bakteria w stercie gnoju o wysokości piramidy egipskiej. Nie znajdą nas. Wrócili do myśliwca. Tym razem magiczny przycisk „start" nie zadziałał - autopilot nie posiadał programu startu z uprzednim odłączeniem się od innego statku. Ale Estersonowi jakoś udało się oderwać od śluzy na ręcznym sterowaniu i włączyć silniki marszowe. Co prawda, przeliczył się trochę, jeśli chodzi o moc. Durandal ruszył z kopyta, spalił wyrzutem anteny na pokładzie kontenerowca i pomknął w kierunku odwrotnym do Felicji. Trzeba było zrobić ostry wiraż. Esterson znowu przedobrzył i Pies leżący w kesonie wrzasnął, nie wytrzymując nieznośnych przeciążeń. Estersonowi pociemniało w oczach. Ale to był dopiero początek. Usterzenie ogonowe zapłonęło jadowicie zielonym rozbłyskiem. Wpatrując się w ekran, Esterson stwierdził, że usterzenie zostało zredukowane o jedną trzecią. Działa Bacona! Jak mógł o nich zapomnieć! Trzęsącymi się rękami włączył osłonę. Przeszedłszy na tryb maksymalnego powiększenia, stwierdził, że czterodziałowa wieża na Baconie obraca się, podążając za myśliwcem, a sam kontenerowiec rusza z miejsca. Pomagając sobie silnikami manewrowymi, goniąc Durandala i jednocześnie obracając się wokół własnej pionowej osi tak, żeby myśliwiec przez cały czas znajdował się w stożku ostrzału wieży. Co konkretnie działo się na pokładzie Bacona, Esterson mógł się tylko domyślać. Najprawdopodobniej Frin uwolnił członków załogi ze śluzy, wysłał jednego do wieży, a sam przyłączył się do Yioletty w kabinie nawigacyjnej, stawiając sobie za punkt honoru zemstę na przeklętych terrorystach. Ale zemsta nie była łatwa. Lasery rentgenowskie napotykały przeszkodę w postaci tarczy i Estersonowi pozostawało mieć nadzieję, że maszynie wystarczy zasobów na zasilanie generatora aż do wejścia w atmosferę. Atmosferę! O Boże... Przecież ten przeklęty myśliwiec jeszcze nigdy nie wylądował na planecie z atmosferą przy włączonym polu! A może Bacon zostanie w tyle i będzie można wyłączyć tarczę? Akurat, w tyle! Przecież małokalibrowe lasery rentgenowskie nazywa się „bronią bliskiego zasięgu" tylko umownie - mogą walić na odległość setek tysięcy kilometrów! Poza tym Bacon leci tuż za myśliwcem, a to znaczy, że artylerzysta kontenerowca może przypiec Durandala w górnych czy średnich warstwach atmosfery Felicji. Dopiero gdy myśliwiec zejdzie na wysokość pięciu tysięcy metrów, lasery, umieszczone na kontenerowcu, przestaną stanowić śmiertelne niebezpieczeństwo. Czyli niemal do samej powierzchni planety myśliwiec musi lecieć z włączonym generatorem tarczy. Oto długo oczekiwany lot próbny szóstego prototypu Durandala! Jeśli uda się przeprowadzić lądowanie, myśliwiec można wprowadzić do produkcji seryjnej - pod każdym innym względem model jest skończoną doskonałością. Esterson przypomniał sobie zachodni wiatr nad poligonem w Patagonii i religijno-błagalne targi Mario. Przypomniał sobie blednącą chryzantemę na błękitnym niebie i swoje suche słowa: „Pan chce, żeby myśliwiec był nietykalny również w czasie lotów atmosferycznych...". To prawda, że myśliwiec został zmieniony. Usunięto ten głupi bag z przepalaniem szczeliny. Po raz setny przeliczono budowę i równowagę powierzchni nośnych. Poza tym, zmienność geometrii powierzchni nośnych doszła w Durandalu do 90%. Innymi słowy, nie posiadał on klasycznych płaszczyzn poziomych i sterów aerodynamicznych, lecz „skrzydła motyla" pokryte niezależnymi „łuskami", zmieniające położenie w optymalny sposób kompensujący zawirowania powietrzne. I mimo to Esterson bał się jak jeszcze nigdy w życiu. Zamknął oczy i kilka razy odetchnął głęboko. Głęboka czerń nieba zaczęła mętnieć, jednocześnie zaczęło trząść, na razie delikatnie. - Co u diaska? - Pytanie Psa przedarło się do Estersona przez narastający trzask w komunikatorze.

- Weszliśmy w górne warstwy atmosfery. Stopniowo wytracamy prędkość przy schodzeniu w dół. - Tak tu trzęsie, że... o, do diabła... mało sobie języka nie odgryzłem... - Proszę wytrzymać, panie Stanisławie. Już niedługo... - Coś mało w pańskim głosie pewności... Cholera, znowu... - Lepiej pomilczmy, panie Stanisławie. Trzęsło tak, że nawet Esterson musiał uważać, żeby nie przygryźć sobie języka. Popatrzył na ekrany widoku i informacje taktyczne. Przeklęty Bacon nie rezygnował! Artylerzysta stracił ich z oczu na pół minuty, ale oto już nowe salwy dosięgły celu i oświetliły ekrany widoku wstecznego. Tymczasem Durandal tracił wysokość, poruszając się wzdłuż terminatora, dzielącego dzienną i nocną półkulę planety. Esterson przeanalizował informacje. Prędkość... wysokość... kąt ataku... kąt nachylenia... siła nośna... przyspieszenie swobodnego spadania... ciąg... ciśnienie... kierunek i siła wiatru... Z przerażeniem uświadomił sobie, że liczby niewiele mu mówią. Jako konstruktor doskonale znał każdą z nich i o każdym parametrze mógłby napisać całą pracę doktorską. Jednak szybko ocenić i krótko scharakteryzować sytuację, uznać to, co się działo, za normalny lot bądź nadciągającą katastrofę mógł jedynie doświadczony pilot. A przecież musi jakoś wylądować! Gdyby był sam, mógłby zejść na dziesięć, a jeszcze lepiej, pięć tysięcy metrów, i katapultować się. Ale jest ich dwóch! A Polak nie ma żadnych środków ratunkowych! Owszem, jest genialnym konstruktorem i wie o Durandalu więcej niż wszystko. Ale nie jest pilotem!!! A na pewno nie jest na tyle wykwalifikowanym pilotem, żeby po wyjściu w atmosferę planety zejść na dziesiątki kilometrów, znaleźć odpowiednie miejsce do lądowania i wylądować! W zasadzie konstrukcja Durandala pozwalała - przy pewnym doświadczeniu pilota - na lądowanie w dowolnie wybranym małym placyku. Przy lądowaniu tradycyjnym, na twardym i równym odcinku z żółwią prędkością pięćdziesięciu metrów na sekundę, myśliwiec jeszcze przez pół kilometrajechałby po pasie. Tylko skąd wziąć taki pas? Jak na złość, o tym samym pomyślał Pies. - Przy okazji, Rolandzie, gdzie mamy zamiar wylądować? - Myślę... myślę, że z dala od dużych osiedli. - Mądra decyzja. - Pan Stanisław prychnął sarkastycznie. - Ale miałem na myśli na czym? Na wodzie? - Duża piaszczysta płycizna... albo gliniaste dno wyschniętego limana... myślę, że to byłoby optymalne. W czasie rozmowy Roland próbował nacisnąć guzik „lądowanie" na panelu autopilota, lecz autopilot kategorycznie odmówił brania na siebie odpowiedzialności za maszynę. Warunki, w których proponowano mu działanie, dalekie były od typowych. Myśliwiec nie widział na planecie niczego, choćby odległe przypominającego specjalne lądowisko dla floggerów. Jednocześnie bezduszna maszyna przypomniała Estersonowi o pewnej nieprzyjemnej okoliczności: uszkodzone w kosmosie usterzenie pionowe Durandala pod naporem powietrza zaczęło się rozpadać. Myśliwiec stopniowo traci sterowność. - A blisko do ziemi? - nie ustępował Polak. Jeszcze mu tylko czczej paplaniny brakowało! - Panie Stanisławie, będę z panem szczery. Nasze szansę są znikome. Nie będzie łatwo wylądować myśliwcem. Być może nie jest już nam sądzone się zobaczyć, dlatego chciałem się pożegnać. Cieszę się, że mogłem pana poznać. - Hej, Rolandzie, niech pan nie zwiesza nosa na kwintę! Jest pan twórcą tej maszyny i powinna pana słuchać! - Co najwyżej w sposób mistyczny - wymamrotał Esterson, urodzony cynik. - Niech mi pan życzy powodzenia, panie Stanisławie! - Powodzenia, jaśnie wielmożny panie Rolandzie! - Ja również życzę panu powodzenia. Koniec łączności. - Esterson wyrwał z ucha słuchawkę symultanicznego tłumacza, połączonego z wewnętrznym systemem łączności myśliwca. Zapadło milczenie, chociaż bynajmniej nie cisza. Każdy element floggera śpiewał teraz na własną nutę, nuty układały się w świst, świst przechodził w buczenie, a buczenie rosło do ryku gromu. Izolacja dźwiękowa nie radziła sobie z tą symfonią. Esterson pomyślał, że tę niedoróbkę trzeba będzie usunąć w siódmym prototypie. „W jakim znowu prototypie, idioto!? - warknął sam na siebie. - Nie będzie już żadnych prototypów!" Złość podziałała lepiej niż uderzenie w twarz. Esterson ochłonął i skupił się. Wyjąc i rozgrzewając się do temperatur metalurgicznych, myśliwiec szczęśliwie osiągnął sakramentalną wysokość pięciu tysięcy metrów. Esterson z triumfalnym okrzykiem neandertalczyka wyłączył pole siłowe - o jedno śmiertelne zagrożenie mniej. Pieniądze koncernu nie poszły na marne, senior Mario! Teraz prowadził myśliwiec w locie poziomym. Maszyna długo wytracała prędkość, aż w końcu doszła do dziewięciu dziesiątych prędkości dźwięku. Esterson był w zasadzie zadowolony: Durandal zachowywał się na medal. Po informacji z radaru, że w tej części kontynentu nie ma wysokich gór, Roland zszedł na wysokość dwóch tysięcy metrów. I, ośmielony, spróbował przeprowadzić łagodny lewy wiraż. Niestety, z pionowego usterzenia zostały szczątki. Myśliwiec zapiszczał żałośnie i niechętnie położył się na lewym skrzydle. Promień skrętu zapowiadał się kolosalny, ale Esterson chciał się przekonać, jaki konkretnie. Gdy myśliwiec zataczał gigantyczny łuk, Roland zaczął szukać miejsca do lądowania. Radary i środki laserowo-optyczne stworzyły mapę okolicy. Lasy... wszędzie lasy. Polany z jeziorkami, które nie budziły zaufania. Pewnie jakieś podstępne bagna, zdolne wchłonąć Durandala w ciągu kilku sekund. O, ale tu już było coś ciekawszego - droga z twardą nawierzchnią. Może mieszkają tu sirchowie hi-techowcy, budujący maszyny parowe... tak jest, widać nawet jedną z nich! Esterson dał powiększenie. Plując chmurami iskier z dwóch wysokich rur, ośmiokołowy pojazd wielkości starożytnego autobusu zmierzał w stronę zachodzącego słońca. Niby ruch jest tutaj żaden i można byłoby spróbować lądowania na tej drodze, ale... Po obu stronach drogi rosną wysokie drzewa. Miejscami ich wielopiętrowe korony całkowicie zasłaniają nawierzchnię drogi. Pomiędzy pniami tych gigantów Durandal się nie zmieści. Na mapie, automatycznie poszerzanej i uzupełnianej przez radary, pojawił się kawałek linii brzegowej. „No, no, cieplej, cieplej..." - pomyślał zadowolony Esterson i zwiększył prędkość, szybko przekraczając barierę dźwięku. Czuł się za

sterami coraz pewniej, a wiszenie w powietrzu już mu się znudziło - najwyższa pora lądować, zwłaszcza że zapada noc. Wkrótce jego oczom ukazał się łagodny brzeg, długa, kilkuki-lometrowa piaszczysta łacha i wyspa, a raczej półwysep - łacha, miejscami znikając pod wodą, łączyła wyspę z brzegiem. Według radarów wyspa miała kształt pociętego zatokami rombu, dziesięć kilometrów na osiem. Na jej wschodnim brzegu znajdowała się obszerna, pozbawiona lasów równina, odpowiednia do lądowania. Ale zanim Esterson uświadomił sobie, że lepszego miejsca na lądowanie nie znajdzie, myśliwiec przeskoczył wyspę i leciał nad oceanem. Esterson musiał zrobić kolejny wiraż, jednocześnie schodząc niżej i zmniejszając prędkość. Równina szybko rosła. Nie sposób było nie trafić w takie lądowisko. Problem tylko w tym, że Durandal niechętnie schodził do lądowania. Dziesięć metrów w dół... kolejne dziesięć... piętnaście... I nagle sto! Oszalały, spocony jak mysz Esterson, nie krępując się zwierzęcego ryku, do chrzęstu pociągnął drążek na siebie. Wyjąc i postękując, Durandal jakimś cudem wyrównał i przeszedł na lot poziomy. Dwadzieścia metrów! Pod myśliwcem już mknęła równinna zastygłej lawy. Jeszcze niżej... Uważać, żeby dwa tylne punkty podwozia dotknęły równiny nie wcześniej niż część dziobowa! Siedem metrów! Trzy! Już!!! Myśliwiec podskoczył i opadł, przeliczając kołami wszystkie nierówności terenu. Wspaniały system amortyzacji brał na siebie lwią część dynamicznych przeciążeń, ale tych, z którymi amortyzatory sobie nie radziły, było aż nadto. Myśliwiec trząsł się jak w febrze. Sunął równolegle do brzegu, pięćdziesiąt metrów od zbocza. Przed nim rozpościerały się całe kilometry równiny wolnej od dużych przeszkód. Na takiej przestrzeni można by wylądować nawet Andromedą, a co dopiero lekkim myśliwcem! „Czyżby się udało"? - Esterson bał się uwierzyć we własne szczęście. „Nie" - odpowiedziała planeta Felicja. Pod prawe koło wpadł kamyczek. Gdyby leżał nieco dalej, wszystko skończyłoby się dobrze - wbrew logice, teorii prawdopodobieństwa i amatorskiemu pilotażowi Estersona. Ale kamyczek był, i to wielkości psa bernardyna. Myśliwiec podrzuciło do góry - prawą goleń podwozia wyrwało aż do podstawy. Upadając na wolnonośną część skrzydła, Durandal wykręcił w kierunku zbocza i wirując wokół własnej osi jak bąk, pomknął w stronę oceanu. Katapultowanie odbyło się poza świadomością Estersona. Jego mózg wypaliło przerażenie, ale palce w ostatniej chwili mocno szarpnęły drążek katapulty. Eksplodowały zapłonniki pirotechniczne, wystrzeliwując pancerną kopułę kabiny. Ułamek sekundy później pod fotelem pilota zadziałał ładunek wyrzucający, któremu pomogły cztery dwurazowe dopalacze odrzutowe. Fotel pilota - razem z oparciem i spadochronem, niezbędnikiem i nieszczęsnym Estersonem - wyrzuciło w górę. A porzucony Durandal wyskoczył ze zbocza jak z trampoliny. Wirując w powietrzu, przeleciał nad krwistym pasem rafy koralowej i robiąc niewielkie tsunami, runął w wodę - za rafą przybrzeżna mielizna kończyła się gwałtownie. Nad Estersonem rozległo się klaśnięcie - otworzyło się pięć czasz spadochronu. Na chwilę przed upadkiem włączyły się dwurazowe dopalacze, które tym razem zadziałały jak hamulce. Cała uprząż spadochronowa z podwieszonym pod nią fotelem rąbnęła ciężko w równinę. Lądowanie. Jedno trzeba Estersonowi przyznać - cały czas pamiętał o Stanisławie Psie. Wyplątując się spod spadochronów i wyciągając wiernego SIG--Sauera - o miejscowej faunie informatory podawały wiadomości sprzeczne i nie zawsze miłe - skoczył w stronę przepaści. Ogromny księżyc o dziwnej nazwie Ucho l wyłonił się zza dalekich wzgórz. Kulista gromada gwiazd Tremezjański Lew znalazła się niemal w zenicie i również świeciła na całego. Ocean srebrzył się - efekt odbijanego światła albo wszędobylskiego planktonu. W tej scenografii Durandal wyglądał jak lewiatan, który odłączył się od stada. Wewnętrzna przestrzeń myśliwca rozczłonkowała się na liczne przedziały hermetyczne, dzięki czemu Durandal nie szedł od razu na dno, lecz kołysał się łagodnie na falach i wyglądał jak nowy - nie licząc pewnych uszkodzeń. Może nie wszystko jeszcze stracone! Stanisław Pies zrozumie, co się stało, otworzy luk i wydostanie się na powierzchnię! Ale przecież może być ranny albo nieprzytomny! Esterson postanowił sam dostać się do floggera, otworzyć luk awaryjny i wyciągnąć Psa na powierzchnię. Inżynier znalazł zejście ze zbocza i podbiegł do wody. Wydawało mu się, że w pobliżu myśliwca coś chlupnęło i że widzi jakby ludzką głowę. - Hej, hej! Panie Stanisławie! Paa-niee Staa-niii-siaaa-wieee! Esterson strzelił w powietrze. Gdzieś daleko rozległy się niespokojne głosy. Ptaki? Esterson strzelił jeszcze raz. I jeszcze raz krzyknął. Żadnego efektu. Nawet ruch fal ustał. Zawahał się - rozbierać się czy nie? Kombinezonu lepiej nie zdejmować - kto wie, jak trujące są miejscowe meduzy, czy kogo oni tu mają? Zdejmowanie butów też było nierozsądne - Esterson słyszał, że o rafy koralowe można się pokaleczyć jak o szkło. A pistolet? Roland miał w kieszeni plastikowe torebki z hermetycznym zamknięciem. Są! Włożył SIG-Sauera do torebki, torebkę wsunął do kieszeni, kieszeń zamknął i zdecydowanie wszedł do wody. Ciepła... W połowie drogi do czerwonej (teraz jakby ciemnobrązowej) rafy Esterson zaczął płynąć. Powierzchnia rafy nie była kłująca i nie tworzyła ostrych, tnących krawędzi. Raczej przypominała zastygającą szybko piankę budowlaną. Esterson przypomniał sobie jej nazwę - Ordoflor. Kilka minut chlapania i parskania później Esterson znalazł się na grzbiecie rafy.

Tymczasem Durandala odwróciło prostopadle do rafy i zaczęło znosić w stronę otwartego oceanu. Esterson spieszył się nie na darmo - pan Stanisław miał wszelkie szansę wyruszyć w podróż dookoła świata - a mimo wielu zalet Durandal nie był odpowiednią łajbą. Roland zawołał jeszcze kilka razy - może pan Stanisław jednak wyszedł na zewnątrz? Wydawało mu się, że ktoś jęknął. Albo westchnął. Ale równie dobrze mogło to być westchnienie fali, wlewającej się w wąską szczelinę między skałami i niechętnie się wycofującej. I gdy Esterson zebrał się w sobie, żeby skoczyć z rafy, fluorescencja wokół Durandala nasiliła się i ocean zawrzał. W świecącej wodzie widniało błękitne, owalne wybrzuszenie, rozchodzące się promieniście siecią czerwonych żył. Esterson krzyknął. W jego rozszerzonych oczach odbił się tajemniczy karnawał transformacji oceanicznego żywiołu. Durandal znajdował się teraz po środku ogromnego świetlistego koła. Oplatając myśliwiec, uniosły się półprzeźroczyste wyrostki, a potem obwód koła zaczął się zwężać, a z wody wyłoniły się jakby czerwone szprychy, szybko bleknąc w powietrzu. Zdaje się, że ten gigantyczny... kto? potwór morski? chciał zacisnąć się wokół Durandala! Widok robił niesamowite wrażenie. Nawet nie myśląc o tym, że krewni potwora mogą czyhać między rafą a brzegiem, Esterson odwrócił się i skoczył w wodę, i popłynął w stronę brzegu. I dopiero gdy kolana wbiły się w muliste dno, a ręce zaczęły zgarniać piasek, Roland zrozumiał, że jest uratowany. Wyskoczył na brzeg i co sił w nogach pobiegł po zboczu na górę. I dopiero wtedy, kiedy czubek buta zaczepił o kawałek zastygłej lawy i Esterson rozciągnął się na brzuchu, słynny konstruktor prze­ szedł z poziomu przerażonego zwierzęcia do trzeźwo myślącego człowieka. Wyjął pistolet, odbezpieczył, odwrócił się i utkwił wzrok w złowieszczych wodach oceanu. Pusto. Ani potwora, ani Durandala, ani Stanisława Psa.

ROZDZIAŁ 9 „NIE ZA KURORTY DAJĄ ODZNACZENIA"... Czerwiec 2621 r. Uzdrowisko Czochra Planeta Ardwisura, Układ Waju Próżnowanie. Zbijanie bąków -jak mawiał Froł Kożemiakin. Krótko mówiąc - obijanie się. W czasie studiów w PAWK stało się to moim marzeniem, tak skrytym, że nie przyznawałem się do niego nawet przed sobą. Ale byłem pewien, że wszyscy kumple marzą o tym samym. W duchu. Na głos każdy marzył o prawdziwej walce, o „niestandardowej biografii", możliwości wyróżnienia się albo chwalebnej śmierci na polu walki z pośmiertnym przedstawieniem do odznaczenia. Nie kwestionuję patriotycznych marzeń naszych kadetów i nie chcę przedstawić nas jako obiboków. Chcę tylko powiedzieć, że bohaterskich czynów pragnęły nasze dusze, zaś ciała pragnęły tylko jednego - odpoczynku. I nic dziwnego. Samej teorii wykładali nam tyle, jakby przygotowywali analityków Rady Dyrektorów. Astrografia i astrobiologia, podstawy medycyny wojskowej i teorie materiałów, początki balistyki i koszmarny kurs „autonomiczne systemy bojowe". Egzamin zdałem dopiero za trzecim podejściem... Dodajmy do tego etykę wojskowego, historię powszechną i historię wojskowości, etykietę i ceremoniał wojskowy, „statuty odznaczeń", taktykę i strategię... A przedmioty o wydźwięku ogólnopolitycznym? Wykładano nam politologię i socjologię porównawczą, gdzie wbijano nam do głowy prostą myśl: „My, Narody Zjednoczone, jesteśmy najlepsi". Opowiadano nam o naszych sąsiadach - Czorugach i Klonie, czyli Konkordii. Wykładowcy przedstawiali nam ich ustrój polityczny, odsłaniali mechanizmy życia gospodarczego i politycznego, omawiali podstawy ideologii. Poznawaliśmy sekrety Czorugów (wielkie raki, podobno rozumne), ich niehumanistyczne wartości (a jakie wartości mogą mieć niehumanoidy?), ekspansyjne dążenia w pełnym rozkwicie, antyekologiczne technologie i Bóg wie co jeszcze. Mnie osobiście znacznie bardziej ciekawiły wykłady o Konkordii. Zawsze to bracia w Wielkiej Rasie. Ludzie. Chociaż z probówek. Od wykładowców socjologii porównawczej Klonowi dostawało się znacznie mniej niż Czorugom. Przynajmniej na pierwszy rzut oka. W podręcznikach często wspominano starożytne Indie, gdzie przez wiele tysiącleci utrzymywał się system kastowy - i ludzie nie narzekali Można by pomyśleć, że klonowanie, zabronione na Ziemi sześćset lat temu, a bardzo popularne w Konkordii, jest jedynie „konsekwencją historycznie umotywowanego radykalizmu w forsowaniu demograficznego rozwoju narodu konkordiańskiego". Ze miliony ludzi, podobnych do siebie jak dwie krople wody i pozbawionych prawa do reprodukcji, to sprawa całkiem normalna. Wpajano nam, że mimo wszelkich różnic w postrzeganiu swego historycznego przeznaczenia i dróg jego realizacji Konkordia i Narody Zjednoczone to bracia na wieki. Ale między wierszami mówiło się o nieuchronnej sprzeczności między nami a Klonem. Konsekwentnie wbijano nam do głowy prostą myśl: tak żyć nie można. Wszyscy, którzy tak żyją, to bydlęta, a ich likwidacja jeśli nie jest świętym powołaniem Ziemianina, to sprawą historycznie usprawiedliwioną. Zrozumiałem to dopiero na początku trzeciego roku. I raczej nie dzieliłem się moimi olśnieniami z innymi. Właściwie cała ta Konkordia z jej historycznym przeznaczeniem dokładnie mi wisiała. Były sprawy znacznie ważniejsze - choćby zaliczenie z teorii materiałów. Albo uzyskanie normy w pięcioboju. Albo odegranie się w preferansa. Ale mieszkańcy Konkordii zawsze wzbudzali moje żywe zainteresowanie. W naszej Akademii na wydziale politechnicznym uczyła się grupa studentów z Yertragny, głównej planety Konkordii: cztery dziewczyny i dziesięciu chłopaków. Pochodzili z kasty ently i nie byli do siebie podobni. Na Ziemię rzadko przybywały prawdziwe klony, czyli potomkowie biosyntetycznych macic, zwani demami. Stanowili większość ludności Konkordii i nie mogli studiować w akademiach. Podobno były wyjątki - tak twierdziły nasze podręczniki w swoim dążeniu do obiektywizmu. Ale kto widział te wyjątki? Każdego dnia czternastu studentów z Yertragny szło gęsiego do hali sportowej, gdzie okupowali boisko do siatkówki i zajmowali

się swoją gimnastyką. Standardowy piętnastominutowy zestaw składał się głównie z różnego rodzaju stania na rękach, skoków przez głowę i tej figury akrobatycznej, którą my, Rosjanie, nazywamy „gwiazdą". Gwiazdę klony mogły robić przez dziesięć minut bez przerwy, niczym zawodowi akrobaci. Z tego względu przezywaliśmy ich „propellerami". Nazywaliśmy ich również „stańkami"; „Stań na drodze Słońca!" - mówiły klony zamiast zwykłego „dzień dobry!". „Nie zbaczaj!" mówili na „do widzenia". Wiedzieliśmy z kursu socjologii porównawczej, że dla narodu Klona świętą stroną świata jest południe, czyli strona, którą wybiera słońce w czasie swojej wędrówki po nieboskłonie. Strona północna to strona dewów, czyli diabłów. Czyli zamiast życzyć sobie dobrego dnia, życzą sobie nie mieć z diabłami nic wspólnego. Studiując w Akademii, niektóre „stańki" przyswajały sobie normalne zwroty, używając ich jednak wyłącznie w kontaktach z nami. Muszę powiedzieć, że generalnie kadeci nie przepadali za klonami. Mieszkańcy Konkordii budzili ciekawość, ale nie sympatię. Klony nie rwały się do zawierania bliższych kontaktów, trzymali się w swojej grupie i byli poważni aż do patologii. Nawet wybierając się do baru ze striptizem w osiedlu „Niedźwiedzie" (najwyżej raz na pół roku), zakładali mundury. Nawet najbardziej lotny dowcip nie był w stanie rozśmieszyć klonów. Z czasem jednak nauczyli się uśmiechać, gdy rozumieli, że ich rozmówca żartuje. Tylko uczyli się z przyjemnością. Wprawdzie my też nie byliśmy tępakami, a Kola Samochwałow to już w ogóle był geniuszem, ale nawet on miał przedmioty, które lubił i za którymi nie przepadał. A klony uwielbiały wszystkie przedmioty, włączając „umundurowanie, wyposażenie i skompletowanie", na którym przez cały semestr opowiadano nam, jak po oznaczeniu kontenera określić, co jest w środku kanapki z kiełbasą czy klucze hydrauliczne. Klony wkuwały wszystko z jednakowym entuzjazmem i niegasnącym zapałem. Na propozycję przechadzki po ogrodzie (w czasie wolnym!) reagowali jednakowo: „Ojczyzna przysłała mnie tu, żebym się uczył, a nie bawił" albo „nie mam moralnego prawa odpoczywać, gdy moja Ojczyzna pracuje". Może nauczyciele zaotarowie żądali od nich takiego zachowania? Ale najgorsze były ich dziewczyny, a właściwie nie one same, lecz, że się tak wyrażę, towarzyszące im okoliczności. Zupełnie nie dało się ich poderwać. A my mieliśmy cholerną ochotę je poderwać! Czarnowłose, z szerokimi łukami brwi i pięknymi kośćmi policzkowymi, wysokie, zwinne i bardzo szczupłe. Poruszały się lekko i płynnie, jakby sunąc w powietrzu. I wszystkie miały smutne oczy, patrzące z wyrzutem. „Stańki" mówiły mało, ale gdy mówiły, to w ich słowach czuć było siłę i jakieś absolutnie nie nasze doświadczenia. Patrząc na te dziewczyny, nie wierzyłem, że teoretycznie klony uprawiają seks tak samo jak my, przynajmniej w ramach anatomicznych analogii.

Jak im się to udaje, skoro ich dziewczyny unikają dotyku? Skoro nie chodzą na tańce i nie reagują na komplementy? A może to my im się nie podobamy? To wszystko było bardzo tajemnicze, a jak wiadomo, faceci najbardziej lubią w kobietach tajemnicę. Krótko mówiąc, zawsze chciałem poznać klony bliżej, nietrudno więc sobie wyobrazić, co pomyślałem, gdy mnie i Koli oznajmiono, że my jako bohaterowie operacji pacyfikacji dżipsów jesteśmy zaproszeni na planetę Ardwisura, do Czachy - specjalnego uzdrowiska dla wojsk Konkordii. I że spędzimy nad brzegiem ciepłego morza cały tydzień wśród czarnowłosych dziewcząt o smutnych oczach. Pomyślałem: „To się nie dzieje". I: „Czy naprawdę wreszcie się wyśpię?". Luksus. Ciekawa rzecz, że dla każdego oznacza co innego. Na przykład, dla Jegora Kożemiakina luksus to tabun koni, sto hektarów czarnoziemu i dwie dorodne żony w czerwonych sarafanach. No i jeszcze piątka dzieci, żeby nie było nudno. Dla Koli luksus ma oblicze posiadłości radcy do spraw kultury Dyrektorii Rosyjskiej nad brzegiem jeziora Seliger. Chodzą tam oswojone kozy, szumią cedry, a w ogrodzie zimowym kolibry latają między śpiewającymi yolturiańskimi orchideami. A na ścianach wiszą obrazy. I to nie jakieś tam plebejskie stereo Mony Lisy, lecz Wruble, Renoiry, Rogiery van der Weydeny. Meble na poduszkach siłowych wiszą nad orzechowym parkietem, wystarczy gwizdnąć na fotel, a on już jest przy tobie. A wszystkiego dogląda służba - i to prawdziwa, a nie jakieś tam niedorobione roboty. Wołodia Gurkin, znany świntuch, wyobraża sobie luksus po swojemu: siedzi w Stolicy, w apartamencie hotelu Excelcior, na skórzanej kanapie, z kieliszkiem „Alazanii", wokół tancereczki i aktoreczki kręcą tyłeczkami. I wszystkie w bikini, a jeszcze lepiej - bez... Dla mnie luksusem był sen. Pierwszej nocy w Czachrze przespałem osiemnaście godzin. Pierwszego dnia wrąbałem sześć porcji lodów z awokado i objadłem się tostami z serem. A potem ja i Samochwalski kąpaliśmy się, opalaliśmy, graliśmy w karty i gapiliśmy na konkordiańskie dziewczyny na plaży. One również miały smutek w czarnych oczach i szczupłe figury, i również służyły w wojsku, o czym świadczyły kombinezony. Ale za to umiały się uśmiechać! Właśnie zastanawialiśmy się z Kolą nad tą dziwną przemianą, siedząc pod tęczowym parasolem, gdy pod nasz parasol weszły dwie czarnowłose amazonki o podwyższonym standardzie urody. Obie były w półprzeźroczystych plażowych szlafroczkach, boso, z koktajlami owocowymi w rękach. Wfrunęły w cień naszego parasola i przyjrzały nam się badawczo. - Coś się stało? - spytałem zaniepokojony. - Nic się nie stało, chciałyśmy się do was przyłączyć - odpowiedziała ta z dwoma czarnymi warkoczami. Miała na sobie czerwoną bluzkę z głębokim wycięciem i wyglądała zachwycająco. - Nie macie nic przeciwko temu? - Przyłączyć do nas? - nie wierzyłem własnym uszom. - Tak. Macie tu miły chłód, wolne szezlongi... Możemy? - Oczywiście, że możecie! Będzie nam bardzo miło! - zakrzątnął się Kola. Zerwał się, przysunął szezlongi do stołu, zawalonego kar­ tami i opakowaniami po chipsach, i gestem zaprosił dziewczęta, by usiadły. Dziewczyny nie dały się długo prosić. Usiadły, założyły nogę na nogę i postawiły kieliszki na stoliku, jakby dając do zrozumienia, że czeka nas długa i ciekawa rozmowa. Ja i Kola patrzyliśmy na siebie stropieni.

Nie mieliśmy pojęcia, jak powinniśmy się zachować. To znaczy, w ogólnych zarysach owszem - z filmów, książek oraz opowieści innych kadetów, bez żenady snujących zwierzenia pt. „Jak poderwałem sześćdziesiątą ósmą dziewczynę"... W teorii wiedzieliśmy wszystko, ale w praktyce? I to jeszcze z takimi dziewczynami? I jak tu nie żałować, że zamiast dwusemestralnej „psychologii prowadzenia walki powietrznej", sprowadzającej się do banalnej maksymy: „tchórzenie w boju nie popłaca" nie wykładali nam „psychologii przypadkowych znajomości" z zajęciami praktycznymi! - Może się poznamy? - przerwała ciszę dziewczyna w czerwonej bluzce rozkazującym tonem. Ja i Kola zamruczeliśmy coś niezrozumiale twierdzącego. - Wspaniale - ucieszyła się dziewczyna. - Ja nazywam się Issa Gor. A ona - wskazała swoją milczącą przyjaciółkę - Rishi Ar. Odpoczywamy tutaj. A wy? - My również. Dostaliśmy urlop w ramach nagrody. - Za męstwo w walce! - palnął Kola. - Byliście w prawdziwej walce? - zdumiała się Issa. - A jakże! - rozkwitł Kola i dodał z miną bywalca: - Taką mamy pracę... niełatwą! - Kto chce łatwego życia, ten nie zostaje oficerem - odparła sentencjonalnie Issa. - My jeszcze nie jesteśmy oficerami, tylko kadetami. - Koli wzięło się na skromność. - Studiujemy w PAWK, na trzecim roku. Do oficerów nam jeszcze daleko. Samych egzaminów ile! Miałem ochotę zabić go gołymi rękami. Kto go ciągnął za język? Jak dziewczyny chcą myśleć, że jesteśmy oficerami, to niech sobie myślą! A on co? Nasłuchał się głupot, że skromność jest ozdobą oficera, i teraz nasze czarnookie zrobią w tył zwrot i sobie pójdą! Ale dziewczyny nie okazały rozczarowania. Przeciwnie, wyraźnie się ożywiły i rozświergotaiy. Issa opowiedziała o swoich studiach (teraz była oficerem Służby Kontroli Psychologicznej!), a jej skromna przyjaciółka, posiadająca bardzo wyrazistą, nieklonową twarz, przytakiwała: „Tak jest!", „Co prawda, to prawda!", zerkając przy tym na Kolę. No proszę! A potem poszedłem po piwo dla naszej czwórki. Później jeszcze raz i wziąłem solone kartofelki na zakąskę. Potem kąpaliśmy się i graliśmy w piłkę. I jakoś tak wyszło, że ja zacząłem podrywać Issę, a Kola Rishi. Niewiarygodne? Niewiarygodne. Słońce przypiekało na całego i ludzie powoli schodzili z plaży na obiad. Issa i Rishi też zaczęły się kręcić i mówić po cichu w swoim slangu, którego nasze Sygurdy nie łapały. Wszystko wskazywało na to, że jak na początek znajomości wystarczy i pora do domu. Ja i Kola ubraliśmy się i mieliśmy iść, gdy nagle Issa spytała: - To jak, zostaliśmy przyjaciółmi? - Oczywiście! - zapewniliśmy. - A więc na znak naszej przyjaźni proponuję, żebyśmy razem zaśpiewali! Wiem, są na świece amatorzy śpiewania i pewnie jest ich niemało - ale ja do nich nie należę. Nie umiem, nie chcę, nie lubię - nawet moi opiekunowie, w trosce o własny słuch, nigdy nie zachęcali mnie do popisów wokalnych. Ale Issa wygłosiła swoją propozycję tak stanowczym tonem, że zrozumiałem - jeśli teraz odmówię, to będzie obraza, zniewaga i koniec wszystkiego. - Isso, ależ my nie znamy waszych pieśni... nawet swoje znamy słabo - próbował się wykręcić Samochwalski, który również śpiewał jak noga. - To nic, nauczymy was! - zapewniła Issa. - Tylko jedna zwrotka! To proste! - pocieszała Rishi. Rozciągnęliśmy usta w kwaśnych uśmiechach i skinęliśmy głowami. Słyszeliśmy, że w Konkordii pieśni chóralne to najpopularniejszy gatunek sztuki. Wiedzieliśmy też, że sztuka wymaga poświęceń - ale kto mógł przypuszczać, że od nas?! Ale czego się nie robi dla utrwalenia znajomości z dwiema pięknymi dziewczętami! - I jakie tam są słowa? - spytałem zrezygnowany. - I melodia? - podchwycił Kola - Bardzo proste - zapewniła Rishi. - Posłuchajcie - powiedziała Issa i spoglądając przed siebie zamglonym wzrokiem, zaśpiewała: Nad naszą Ojczyzną są chmury burzowe I wrogów podstęp nieszczery Ale niestraszne nam szkwały ogniowe Nie za kurorty nam dają ordery... Ja i Kola powtarzaliśmy za Issą, żeby pokazać, jak się staramy. A potem huknęliśmy we czwórkę - my i dziewczyny. Muszę przyznać, że wypadło to donośnie i złowieszczo. I, dziwna rzecz!, żaden z plażowiczów nawet nie zerknął w naszą stronę - że niby co w tym dziwnego, mają ludzie ochotę, to śpiewają. Na Ziemi gapiłaby się cała plaża, włączając roboty, roznoszące napoje. Może nawet przybiegłby policjant, żeby zobaczyć, czy ktoś nie potrzebuje psychiatrycznego pogotowia ratunkowego. - Taką mamy tradycję. Po zawarciu z kimś znajomości koniecznientrzeba razem zaśpiewać - wyjaśniła Rishi jakby przepraszająco. - Rozumiem. - Skinąłem głową. - Nasz naród kocha muzykę! - dodała z zapamiętaniem Issa. - Oczywiście - dodałem z przekonaniem. W towarzystwie tych dziewczyn byłem gotów przejawić cuda zrozumienia. No jasne, tradycja. No tak, naród kocha muzykę. Zastanawiający był tylko wybór piosenki. Z jednej strony plaża, oleandry i morze, a z drugiej chmury i szkwały. Czyżby nawet w czasie urlopu myślały o wojnie? Cóż mogę powiedzieć o tym wieczorze? Chyba tylko tyle, że to najsilniejsze przeżycie erotyczne mojego życia. Najpierw nasza czwórka znalazła się na tańcach. Grali typową muzykę klonów - powolną, zamyśloną, chciałoby się powiedzieć grząską. I bynajmniej nie taneczną - tak mi się przynajmniej wydawało. Sam styl tańca również nie budził zaufania. Gdy muzyka nabierała tempa, tancerze zaczynali płynne korowody; gdy zwalniała - dzielili się na pary i trzymając za ręce, dreptali powolutku, jak króliki.

A przecież każdy kadet wie, że taniec to pretekst do bliskich kontaktów cielesnych! A o jakich kontaktach może być mowa przy takiej muzyce! Napotykając wzrok Koli (właśnie tańczył z Rishi, którą przechrzcił na Iriszę), zrozumiałem, że on zastanawia się nad tym samym. Okazało się jednak, że nie doceniłem klonów. Gdy Issa i ja znaleźliśmy się na parkiecie, prawie się nie dotykając, zrozumiałem, że klony dostają na tych tańcach swoje erotyczne dwieście dwadzieścia volt. Niedosięgła Issa kołysała się tuż obok, nie odrywała ode mnie wzroku i uśmiechała się zagadkowo, melancholijnie i prowokacyjnie. W jej orzechowych oczach płonęło całe misterium kosmosu. A ta spowolniona muzyka nastrajała ludzi na nutę erotyczną. „Płódźcie i rozmnażajcie się" - zdawał się szeptać syntezator. Tańcząca Issa wydawała się czarodziejką, najbardziej pożądaną kobietą w Galaktyce. Każdy jej gest, każdy ruch głowy oczarowywał i obiecywał... wiadomo co. Nawet główna zasada tańca klonów, sprowadzająca się do muzealnej odezwy: „nie dotykać!", nie psuła wrażenia. Po dwóch takich tańcach byłem załatwiony - zakochałem się w Issie po uszy i nigdy, nigdy tego nie żałowałem. Ale te wszystkie skomplikowane uczucia uświadomiłem sobie później. A wtedy po prostu dobrze mi się tańczyło, dobrze rozmawiało, dobrze oddychało tym samym powietrzem. - Czy możesz coś mi wyjaśnić? - spytałem nagle. - Pytaj! - Dlaczego dziewczęta studiujące w naszej Akademii nigdy nieposzły potańczyć? Widzę, że tańce w Konkordii nie są zakazane? - No coś ty, Aleksandrze! Oczywiście, że nie! - oburzyła się Issa. - W takim razie, o co chodzi? - Widzisz, mamy takie pojęcie kurum-urdwan, oznaczające „życie w rozłące"... (wyjaśnienie okazało się bardzo na miejscu, nasze Sygurdy często pasowały przed stylistyką języka konkordiańskiego). Czasem ludzie mają w życiu całe okresy kurum - urdwanu. To tak jak u was w Narodach Zjednoczonych żałoba. A w czasie żałoby nikt z was nie chodzi na tańce?

- Oczywiście, że nie! - zapewniłem żarliwie, a w duchu pomyślałem: „zależy kto" i „zależy po kim żałoba". - Chcesz powiedzieć, że te klo... konkordiańskie dziewczęta zostały rozłączone ze swoimi... n, narzeczonymi? I ta rozłąka była dla nich jak żałoba? - Nie, Aleksandrze. - Issa potrząsnęła swoją czarną grzywą. - Źle mnie zrozumiałeś! Narzeczeni nie mają z tym nic wspólnego. - Jak to nie mają? Przecież powiedziałaś rozłąka! - Miałam na myśli rozłąkę z naszą Ojczyzną... Jak widać, Issa była patriotką, a patriotyzm był dla niej zawodem. Issa Gor kochała swoją Ojczyznę, swoją wielką Konkordię, bardzo mocno. Śmiem nawet twierdzić, że wszyscy oficerowie 19. Skrzydła razem wzięci nie są w stanie tak kochać Narodów Zjednoczonych. Ale jeśli oni przy całym swym niedoskonałym patriotyzmie gotowi byli oddać życie za swoją ojczyznę, to do czego zdolna była Issa? Nie zadałem tego pytania - ani jej, ani sobie. A powinienem. Jedynie zdumiewałem się spójnością jej natury, siłą ducha, patriotyzmem mieszkańców Konkordii. I zmieniłem temat rozmowy na lżejszy. Przetańczyliśmy jeszcze cztery wolne tańce i podeszliśmy do baru. W tym czasie dowiedziałem się o Issie wielu rzeczy i przyznam, że niektóre mnie zszokowały. Na przykład fakt, że Issa jest córką dwóch prawdziwych probówkowych klonów z kasty demów. Okazało się, że demowie mogą czasem się rozmnażać - w ramach nagrody za szczególne zasługi. Kiedy takie zasługi zaistnieją, demowie szukają sobie partnera (też z zasługami), przeprowadzają testy medyczne (wobec błędów genetycznych zasługi idą na bok) i jeśli wszystko jest w porządku, otrzymują pozwolenie na wydanie na świat jednego potomka (określonej płci). Statystyki wykazują, że taki zaszczyt spotyka jednego klona na tysiąc. Dziecko urodzone w takim małżeństwie automatycznie przechodzi do kasty wyższej, ently. Długo zastanawiałem się nad ziemską analogią i w końcu wymyśliłem: to tak jak w czasach starożytnych ziemskiej kobiecie gwarantowano, że stanie się matką boga czy bogini. Issa przyszła na świat w takim właśnie „zasłużonym" związku. Może dlatego przypominała boginię? - Za jakie zasługi twój ojciec otrzymał prawo do reprodukcji? - Pracował w asenizacji niedawno skolonizowanych planet i pewnego razu sam jeden wykonał normę całej brygady. - A co w tym czasie robiła brygada? Sączyła „zaratustrę"? - zakpiłem. - Nie ma tu nic śmiesznego - odparła surowo Issa. - Jego towarzysze zmarli na malarię, zanim przyleciał kuter ratunkowy. - Przepraszam, nie wiedziałem - wycofałem się, chociaż nie miałem za co przepraszać - przecież nie wiedziałem. - A twoja mama? - Pracowała w Centrum Łączności Cywilnej. - To coś w rodzaju naszej poczty? - Tak. I kiedyś, dzięki wyliczonym przez nią współczynnikom odchylenia dyskursywnego w korespondencji dwóch dyrektorów przedsiębiorstw wykryto całą organizację przestępczą, związaną z wywiadem Czorugów! - Współczynnikom odchylenia?... - To proste. Szpiedzy i zdrajcy nie używają przecież w korespondencji takich słów jak „liniowiec", „dokumentacja techniczna" czy „torpeda". Dlatego zamiast „liniowiec" piszą na przykład „patelnia", zamiast „dokumentacja" „olej", a „torpedy" nazywają „kiełbaskami". „Przesyłam ci olej do nowej patelni, czekam na książkę kucharską, bo nie wiem, co z kiełbaskami". Roześmiałem się. - No dobrze, a współczynnik? - Cierpliwości, Aleksandrze - skarciła mnie Issa. - Już wyjaśniam. Nasi specjaliści przyjęli, że każde słowo i wyrażenie ma średnią częstotliwość występowania, która nosi miano współczynnika dyskursywnego, i wyliczyli ten współczynnik dla wszystkich słów naszego języka. Na przykład: słowo „ogórek" ma współczynnik trzy. To znaczy, że na dziesięć kilobajtów tekstu „ogórek" występuje średnio trzy razy. A więc, jeśli wystąpił dwanaście razy, to współczynnik odchylenia dyskursywnego wynosi cztery. Gdyby pojawił się raz, odchylenie równałoby się trzydziestu trzem setnym. Jeśli widzimy, że współczynnik jest większy niż dwa, to albo mamy przed sobą poradnik ogrodnika, albo zaszyfrowany list szpiegowski... Stłumiłem ziewnięcie. Ale mają metody wykrywania szpiegów! Z czasów wczesnego neolitu! Byłem przekonany, że za pomocą tak topornych metod nie da się złapać szpiega, można najwyżej oskarżyć niewinnego dziwaka... Udałem jednak zainteresowanie i zapytałem: - I jak twoja mama wyliczyła te współczynniki? Skąd wiedziała, że mówią o kiełbaskach i kartoflach?

- Tacy jak ona są filarem bezpieczeństwa naszej ojczyzny! To jej praca! - Czytanie cudzej korespondencji? - A co w tym dziwnego? - Ależ nie, nic. Praca jak każda inna... - skłamałem. Jak widać, Issa była córką obywateli godnych swojej ojczyzny - czujnych i pracowitych. Za swoje osiągnięcia rodzice Issy zostali wynagrodzeni nie tylko szczęściem posiadania własnego dziecka, lecz także wyjściem spod działania drakońskiego prawa „o tych, którzy przekroczyli wiek zdolności do pracy", czyli klonach-starcach. Na podstawie tego prawa po ukończeniu pięćdziesięciu pięciu lat klony poddawano eutanazji. Po sześciu latach chodzenia na krótkiej smyczy Issa została młodszym oficerem Służby Kontroli Psychologicznej. Jej praca polegała na prowadzeniu gimnastyki psychologicznej i seansów hura-hipnozy. Komu jak komu, ale mnie nie trzeba było tłumaczyć, że pranie mózgu w marynarce Konkordii jest procedurą tak typową jak na naszych liniowcach utylizacja naczyń jednorazowych. Issa służyła na liniowcu, więc naczyń, to znaczy pracy, miała pod dostatkiem. „Wasze mięśnie krzepną. Wasze mięśnie nieuchronnie krzepną, napełniają się mocą. Do waszej świadomości wlewa się męstwo. Wlewa się... Męstwo wlewa się niepowstrzymanym strumieniem. Ojczyzna błogosławi was. Stajecie się niezwyciężonymi żołnierzami. Niezłomnymi. Potężnymi. Siejącymi zniszczenie..." A gdy żołnierze, naładowani męstwem i siłą, zajmowali swoje stanowiska, Issa szła do swojego gabinetu i tam prowadziła seanse hipnozy dla oficerów, pragnących rzucić palenie, picie i przeklinanie. Czas wolny od „niezłomnych żołnierzy Ojczyzny" oraz abstynen-tów-neofitów Issa spędzała w chórze marynarki. Jak tu się nie zakochać w takiej dziewczynie? I dlatego od razu zgodziłem się na propozycję Issy, żeby pójść do kinematografu. Było mi wszystko jedno, dokąd pójdziemy, byle tylko z nią. Takich dziewczyn w Narodach Zjednoczonych jeszcze nie wynaleziono. W Konkordii traktowano kinematograf w sposób szczególny, niczym święty ogień. Bardziej święta mogłaby być już tylko Ojczyzna. Pewnie dlatego w Klonie niewiele było kinematografów... A raczej, nie wystarczało ich dla wszystkich chętnych. Można powiedzieć, że problem polegał na chętnych, których było zbyt wielu. Człowiek stał w kolejce, czekając na seans, kiedy to razem z trzema setkami innych miłośników sztuki zostanie wpuszczony do przestronnej sali z wysokim sufitem, gdzie pokażą coś takiego, co sprawi, że twoja dusza wypełni się najwyższymi uczuciami - miłością, nienawiścią i nieugiętym zdecydowaniem. Gdy podeszliśmy do kinematografu, stało tam już ze dwieście osób. Dziwne, na Ziemi stereokino jest rozrywką tanią, ogólnodostępną : średnio popularną. Trzeba się strasznie nudzić, żeby pójść do stereokina. No, chyba że umówiłeś się z dziewczyną, a na dworze leje deszcz. Ale wtedy nie myślisz o filmie. Wołodia Gurkin, Casanovą naszego roku, lubił się „skarżyć", że nie udało mu się obejrzeć żadnego filmu dłużej niż dwadzieścia minut. Że niby miał inne zajęcia. Ze względu na niskie zapotrzebowanie na Ziemi sale kinowe są małe, na czterdzieści osób. W Konkordii przeciętna sala może pomieścić trzystu klonów. No cóż, my nie lubimy znajdować się w dużej grupie sobie podobnych. Każdy nasz chromosom jest przesiąknięty indywidualizmem. Co innego klony. Gdy nie czują łokcia sąsiada, gdy nikt nie dyszy im w kark, zaczynają się denerwować, wietrzą podstęp. Dla klona nie ma większej przyjemności niż pływanie w ludzkim oceanie... Taka masowa rozrywka miała dla mnie urok nowości, zwłaszcza że towarzyszyła mi Issa, spoglądająca na mnie nader obiecująco. Nie liczyłem, że powtórzę wyczyny Gurkina, ale może chociaż jeden pocałunek? Stanęliśmy pod afiszem, wybierając film. Mieliśmy dokładnie dwie możliwości. Pierwszy film nosił tytuł „Rude wydmy Iszkaty" i opowiadał o zbrojnej walce narodu Konkordii z Czorugami. Na afiszu umieszczono informację, że w roli Czorugów występują prawdziwi Czorugowie (a nie ludzie z kleszczami z plastiku), a pod spodem widniał napis:

W CHARAKTERZE TRUPÓW PRAWDZIWE TRUPY CZORUGÓW. Przyznaję, że po takiej zapowiedzi zapłonąłem chęcią obejrzenia tego dzieła. Tylko „Rude wydmy"! Chcę zobaczyć trupy Czorugów! Górą realizm! Postanowiłem jednak zapoznać się z drugim afiszem. Blockbuster „Era Ludojada 4" opowiadał o zbrojnej walce narodu Konkordii z... Narodami Zjednoczonymi! Przetarłem oczy - czy ja dobrze widzę? Szczęka mi opadła. I z tą opadłą szczęką czytałem (a raczej słuchałem Sygurda) dalej: „...Bez wypowiedzenia wojny armady desantowe Narodów Zjednoczonych zaatakowały planetę Arezahi. Gwen Or, dowódca niezwyciężonego oddziału specjalnego „Skorpion" wie, że to nie prowokacja. To początek Ery Ludojada przepowiedzianej przez starożytnych proroków. Dlatego „Skorpion" zacznie żądlić - błyskawicznie i bezlitośnie". No nie! Ładni mi „bracia na wieczność"! Niedawno ramię w ramię łupiliśmy dżipsów, przelewając krew, przez cały czas studiują w naszej Akademii - za darmo! - sztukę wojenną, po całej Galaktyce trąbimy, że klony to nasi bracia w Wielkiej Rasie i wspaniali sprzymierzeńcy - a oni w tym czasie kręcą filmy, jak to nas, wiarołomnych ludojadów, będzie żądlił „Skorpion"! Reżyserzy i scenarzyści nawet nie zadali sobie trudu, żeby dla przyzwoitości inaczej nazwać wroga, na przykład Narody Połączone albo Konfederacja. Gdzie tam! A przecież skoro jest „Era Ludojada 4", to muszą być „Era Ludojada 3 i 2"! I co, tam też nas żądlą? Zagotowało się we mnie. - Coś się stało, Aleksandrze? - spytała Issa, spoglądając na mnie. - Nie chcesz obejrzeć filmu? - Chcę. Tylko się dziwię, co to za dziwne filmy tu pokazujecie? - Starałem się, żeby pytanie zabrzmiało sarkastycznie, ale Issa wyczuła fałsz w moim głosie. - A cóż w tym dziwnego? - zapytała spokojnie. - No wiesz?! Niby sobie razem spacerujemy, ja z Narodów Zjednoczonych, a ty z Konkordii, niby się przyjaźnimy, a tymczasem u was w kinach pokazują, jak walimy do was z dział laserowych. Tobie to nie przeszkadza?

- Przecież to nie naprawdę, Aleksandrze! - Oczy Issy zaokrągliły się ze zdumienia. - To fantazja! Nic takiego się nie zdarzyło i nie zdarzy! Mówiła z taką żarliwością, jakbym był chłopkiem z Muroma czy Babilonu z retrospektywnym ustrojem politycznym i nie łapał różnicy między filmami dokumentalnymi i fabularnymi. Westchnąłem: - Wiem, że to wymysł. Ale czy nie można nakręcić czegoś pokojowego? Filmu historyczno-przygodowego? Albo o życiu młodzieży? - Życie młodzieży nikogo nie zainteresuje - zaprotestowała Issa. - Dlaczego?! - Dlatego, że życie jest nudne. Praca, praca, praca... Widzów zainteresować może tylko wróg! Większość mieszkańców naszej Ojczyzny prezentuje dość niską kulturę odbioru. Przychodzą do kinematografu, żeby przeżywać, odreagować. A najlepszym przeżyciem jest zwycięstwo nad wrogiem! Zgadzasz się ze mną, Aleksandrze? - Zgadzam - wycedziłem, choć uważałem, że są znacznie lepsze przeżycia. Na przykład: emocjonalna jedność z przyjaciółmi czy przeżywanie historii miłosnych. Może jestem sentymentalny, ale jeśli szedłem do stereokina, zawsze wybierałem filmy o miości... - Ale dlaczego my? - spróbowałem jeszcze. - Przecież Narody Zjednoczone nigdy nie walczyły z Konkordią! - Z Czorugami również nie walczyliśmy - sparowała spokojnie Issa. - A jednak na ekrany wychodzi co roku trzynaście filmów o wojnie z nimi. - Ho, ho! - I dwa razy mniej o wojnie z Narodami Zjednoczonymi. - Hm... Ale nie możecie wziąć jakiegoś abstrakcyjnego wroga? Jakieś ośmiogtowe rozumne węże - bardzo wrogie i agresywne! - Bemowie nie zrozumieją abstrakcji, Aleksandrze! - Ale macie trzy inne kasty: pechlewanowie, zaotarzy i ently. Są przecież inteligentniejsi od demów? - Dlaczego sądzisz, że ently i pechlewanom te filmy się nie podobają? Weźmy chociażby Rishi -jest pechlewanem, a jednak oglądała wszystkie „Ery Ludojada" i była zachwycona! Nie znalazłem argumentów. - Zresztą, dajmy spokój głupim filmom - powiedziała w końcu Issa i uśmiechnęła się tak czule, że wszystkie moje pretensje wydały mi się głupie i wydumane. - Może po prostu stąd pójdziemy? - zaproponowała. - O, nie. Teraz już muszę obejrzeć „Rude wydmy Iszkaty". - Co się stało? - Atakują! - Musimy ich odeprzeć! - Mają przewagę! - To nic nie znaczy! Musimy wytrwać! - Ale kończy się nam paliwo! Musimy się wycofać! - Nigdy! Nie damy Czorugom satysfakcji oglądania naszych pleców! - Zabiją nas! - Nie boję się śmierci! Hańba jest gorsza niż śmierć! - Aaach, draanieee! - Co z tobą sierżancie! Sierżancie?! Żyjesz? Ojczyznajest z ciebie dumna, sierżancie!

Takie tam były dialogi. Kto nie wierzy, niech sam obejrzy „Rude wydmy". Niezapomniane przeżycie. Film był pokazem nieustannej rzezi, rozgrywającej się w kosmosie, na niebie, lądzie i morzu. Skąd na pustynnej Iszkati wzięło się morze, to już osobna kwestia. Fabuła - w ziemskim rozumieniu - praktycznie nie istniała. Raz Czorugowie szatkowali klonów, raz klony rąbały wroga tak, że kawałki leciały na wszystkie strony. To dzięki jakimś zagadkowym operacyjnym przewagom Czorugowie zadają cios na tyły klonów, to klony dzięki jeszcze bardziej zagadkowym decyzjom strategicznym wychodzą cali i zdrowi z okrążenia i atakują Czorugów. A jednocześnie zupełnie nie wiadomo, o co oni walczą. O złoża? Terytoria? Z powodu ideologicznych rozdźwięków, czy ludzie mają moralne prawo spożywać zwykłe nierozumne raki, skoro są one najbliższymi fenotypowymi krewnymi Czorugów? Wiele radości dawała widzowi praca operatora. Najpopularniejszy był plan ogólny z następującą po nim stopklatką i powtórką szczególnie uderzającej sceny. Na przykład, opowiada się nam, jak to klony atakują ogniem rakietowym gliniasty pagórek, gdzie okopało się czterdziestu wrogów w skafandrach pancernych - awangarda wrogiego batalionu. Najpierw kamera szybuje nad polem walki, uświadamiając nam, że w okolicy znajduje się słone jezioro, pokazującniesione huraganowym wiatrem pierzaste obłoki i epatując niezrozumiałą estetyką, obserwuje ruch wichru i zachwyca się zdychającym tulipanem... I nagle ostro spada w dół. W tle - muzyka patetyczna. Zaskoczeni atakiem Czorugowie metodycznie wylatują w powietrze. Dowódcę wybuch podrzuca w górę i ciska na stalową żerdź, która przebija go na wylot w rejonie połączenia głowotułowia z grzbietem. Pancerny skafander dowódcy podejrzanie szybko zwęgla się i obłazi, obnażając ciało raka, chlusta krew w kolorze sałaty. Czorug szepcze przekleństwa chitynowymi ustami, a jego antypatyczną wrzodowatą „twarz" wykrzywia nienawiść. I wtedy, gdy widz (a w każdym razie ja) spodziewa się następnej sceny, zaczyna się... powtórka! Znowu stalowa żerdź przebija Czoruga i znów szepcze on przekleństwa i grozi wrogom kleszczami - w zwolnionym tempie. Gdy wredny rak już ma wyzionąć ducha, kamera robi stopklatkę. Brakuje tylko napisu: „Zapamiętajcie go właśnie takim". Dlaczego opowiadam o tym tak szczegółowo? Po pierwsze, nigdy wcześniej nie oglądałem tak krwawych i jednostajnych bzdur. My też mamy „rozwalanki", ale nawet najbardziej tępe (w rodzaju „Fregaty Merkuriusz") w porównaniu z „Rudymi wydmami" były arcydziełami psychologizmu i spójności! W naszych filmach o ambitnych tytułach „Śmiertelny cios" czy „Bez litości" jest zawsze jakiś Wania czy Sierioża, który mężnieje, rozwiązuje osobiste problemy, mści się za zabitych przyjaciół albo ratuje sieroty z łap bydlaków. Ale żeby przez trzy godziny zabijać jakichś tam kosmitów i to bez powodu? To po pierwsze. A po drugie chcę powiedzieć, że oglądałem te brednie z braku innych zajęć.

Pocałunek? Marzenia ściętej głowy! Jedyne, na co pozwoliła mi Issa. to trzymać się za rękę. Chociaż tyle. Jej ręka była równie czarodziejska jak i ona sama. A każdy jej nieznający manikiuru paluszek był skończonym cudem. Sama obecność Issy tak uprzyjemniała mi debilne „Wydmy", że wyszedłem z kina z cielęcym uśmiechem. - Podobało ci się? - spytała Issa. - Bardzo! A potem odprowadziłem ją do budynku, w którym mieszkała razem z Rishi i dwiema dziewczynami z liniowca Videvdat. Szliśmy przez park, oddychając ciepłym powietrzem, i rozmawialiśmy o głupstwach. A gdy dotarliśmy na miejsce, powiedziałem „Do jutra" i już miałem iść, gdy Issa szepnęła: „Naprawdę nie chcesz pocałować mnie na pożegnanie?". Oto dlaczego nazywam ten wieczór silnym przeżyciem erotycznym...

ROZDZIAŁ 10

PO RAZ PIERWSZY W ŻYCIU

Październik 2621 r. Bezludny pólwysep Planeta Felicja, Uklad Lwiego Ziewu Pierwszą dobę na Felicji Esterson mógł z całą powagą nazwać dniem swoich drugich narodzin. Pierwszego dnia życia na Ziemi noworodek Roland Esterson uczył się oddychać powietrzem, a nie wodami płodowymi, ssać pierś i głośno krzyczeć, próbując w ten sposób uświadomić nieznajomym wielkoludom w lilowych fartuchach lekarskich fakt posiadania twardego charakteru i skomplikowanej psychiki. Żadnej z tych rzeczy noworodek nie umiał robić należycie, ku wielkiemu żalowi swojej matki, Marty Buch, żarliwej katoliczki, która wiedzę o niemowlętach czerpała z obrazów przedstawiających Matkę Boską i zadowolone, pyzate dziecko. Dzień drugich narodzin Estersona, na Felicji, pod wieloma względami był kopią pierwszych. Podobnie jak wtedy, miał za sobą śmiertelne niebezpieczeństwo. I wiele rzeczy robił po raz pierwszy w życiu. Na przykład płakał. Gdy Esterson był chłopcem w starannie skrojonym mundurku prestiżowej szkoły imienia A. Oxenstierny, często zdarzało mu się popłakiwać. Wyrośnięci koledzy często go poszturchiwali, nauczyciele bywali oschli, niesprawiedliwi i wymagający, a ulubiony film animowany ni z tego ni z owego zdejmowano z anteny. Jak tu się nie rozpłakać? Ale od chwili gdy Roland Esterson zaczął uważać się za dorosłego, czyli od trzynastego roku życia, nie płakał nigdy, i chociaż zmarli jego rodzice i porzuciła go żona, pancerz umysłu bezpiecznie chronił so przed tym niemęskim wyrażaniem emocji. Na Felicji Esterson płakał po raz pierwszy od ćwierć wieku. Śmierć Stanisława Psa, przypadkowego towarzysza, a nawet, jak teraz myślał, przyjaciela, zupełnie „rozwaliła" konstruktora. I chociaż nie mógł zrobić nic, żeby uratować kolegę (najwyżej zginąć razem z nim), jakiś okropny głos szeptał mu do ucha: „Mogłeś! Wystarczyło staranniej wylądować!". Drugim nowym doznaniem było samodzielne przygotowanie posiłku. Na Ziemi „przygotowanie posiłku" oznacza co najmniej pieczeń wieprzową w sosie śmietanowym albo królika faszerowanego orzechami, wznoszącego się pośród smażonych ziemniaków i liści młodej sałaty. Esterson ograniczył się do odfiltrowania pół litra słonej wody, którą wlał do samozagrzewającej się, wysokokalorycznej konserwy ..Kurczak marzeń" i porządnie rozmieszał grudkowatą masę. Dla inżyniera było to zupełnie nowe doświadczenie. W dzieciństwie jedzenie szykowała mu babcia Matylda. Jej hobby polegało na karmieniu otaczających ją ludzi. „Zjesz coś?" - tymi słowami witała każdego, kto stawał na progu jej domu. Potem babcię zastąpiła matka Rolanda. Szykowała śniadania i kolacje, zaś obiady mały Roland jadł w szkole. Do college'u jako wybitnie zdolny nie chodził, a na uniwersytecie tacy jak on otrzymywali specjalne ulgi, w tym posiłki w eksperymentalnej stołówce - żeby młodzi intelektualiści nie odrywali się od swojego intelektualizmu. Potem Roland ożenił się i w te nieliczne dni, kiedy bywał w domu, żona karmiła go strudlami i aksamitnymi zupami grzybowymi (dopóki nie wychlusnęła Estersona ze swojego życia niczym skwaśniały rosół), więc o przyrządzaniu kawalerskich jajecznic nie było mowy. A potem było biuro konstruktorskie, gdzie starano się, by dłoń wielkiego inżyniera nie dotykała takich marności tego świata jak durszlak, patelnia czy puszka konserwy. A tu nagle Felicja... na której wszyscy mieli gdzieś wielkiego Rolanda. Później przyszły kolejne doświadczenia. Po raz pierwszy Roland zasnął nie w łóżku ze sprężystą poduszką ortopedyczną, lecz z goleniem podwozia w objęciach, pod obcym niebem ze złowieszczymi gwiazdami. Wśród kłujących piasków i lawy wulkanicznej. Z widokiem na ocean, zamieszkanym przez istoty, którym pojęcie „nietykalności istoty rozumnej" nie mówiło zupełnie nic, a które pewnie mogły wysunąć się ze swoich głębin i przytulić do swoich macek Estersona. Ale Rolandowi było naprawdę wszystko jedno. Tej nocy jego obojętność była niemal mistycznym doznaniem płynącym z dna duszy i silniejszym od instynktu samozachowawczego. I chociaż Roland wiedział, że musi wstać i schować goleń podwozia, złożyć spadochrony, a także zakopać (utopić?) fotel, na wypadek gdyby jutro po jeszcze ciepłych śladach spadli tu chłopcy z koncernu - nie potrafił zmusić się do wstania. - Przylatujcie, papierowi patrioci. No, szybko, jestem tu, czekam. .. - powtarzał półgłosem Esterson. - Co mi zrobicie? Najwyżej zabijecie... Nie chciało mu się nawet myśleć o koncernie, o ratunku zresztą też nie. Świadomość Estersona wracała do czasów dzieciństwa. Do babci

Matyldy i jej ciasta śliwkowego. Do przerw szkolnych, na których przyszłemu konstruktorowi było tak wesoło jak nigdy potem. I z tymi myślami Esterson zasnął. Spał, a sen był lepki i grząski jak przejście przez matrycę x. Kiedy Roland się obudził, słońce stało wysoko i paliło bezlitośnie. Od strony oceanu dął silny wiatr. Cisza i spokój. Szmaragdowa woda pokryta lekkimi zmarszczkami. Czysty, nieznający cywilizacji piasek. Rafa koralowa w różnych odcieniach czerwieni. Kto by pomyślał, że w tej ciepłej wodzie żyje istota zdolna połknąć wielotonowy myśliwiec? Nadal wierzył, że przeklęta głębia wypluła jeśli nie myśliwiec, to chociaż kości pana Stanisława. Esterson chciał pochować zmarłego. Nie był przesadnie religijny, ale czuł: jeśli nie pogrzebie Psa (bądź jego szczątków), będzie czuł się winny przez resztę życia. Nawet jeśli ta reszta trwać będzie pół dnia. Ale brzeg był pusty. Nie podchodząc do wody, Esterson przeszedł się po nabrzeżu - pięćset kroków na północny wschód i pięćset na północny zachód. Oceaniczny potwór mógł wyleźć w każdej chwili, lecz Roland nie czuł strachu. - Stanisławie, e-he-hej! - zawołał Esterson. Martwa cisza -jeśli nie liczyć świstu wiatru w uszach. „Jak w tej cholernej Patagonii" - pomyślał ze złością Roland. Bezcelowość spaceru po plaży stawała się coraz bardziej oczywista. Zatrzymał się i poklepał po kieszeni z SIG-Sauerem. „Należało się zastrzelić wtedy, przed lustrem. Przynajmniej nie miałbyś na sumieniu niewinnego człowieka, cholerny morderco monologował w duchu Esterson. - Zresztą, jeszcze nie jest za późno... Nigdy nie jest za późno... I tak nikt po mnie nie zapłacze...". Bóg wie, do czego doszedłby Roland Esterson, przytłoczony poczuciem winy, gdyby na piasku przed nim nie zamajaczyło coś mokrego i ciemnoniebieskiego - wyrzucony na brzeg kołnierz niebieskiego wełnianego swetra. Materiał był ciężki od wody, ale nie pachniał zgnilizną. Esterson nie czuł się ekspertem od mokrych szmat, ale miał wrażenie, że szmata, która leży na plaży do kilku tygodni, wygląda inaczej. „Kołnierz swetra pana Stanisława... - pomyślał konstruktor. - A jeśli nie? Jaki kolor miał jego sweter? I czy on w ogóle miał na sobie jakiś sweter?" Nie mógł sobie przypomnieć. On, który znał wszystkie specyfikacje Durandala z dokładnością do piątej liczby po przecinku, nie pamiętał, co miał na sobie człowiek, który razem z nim kładł na szalę swoje życie. Zresztą, czego spodziewać się po człowieku, który nie zdołał zapamiętać nazwiska byłej żony? Roland sklął się za swoją wybiórczą pamięć i po długich targach w końcu przekonał sam siebie, że trzyma w rękach fragment swetra pana Stanisława. Już miał skoczyć do wody, żeby gołymi rękami zadusić oceanicznego stwora albo zginąć sam, gdy jego wzrok padł na drugą stronę kołnierza z ocalałą skórzaną naszywką. Widniało na niej jedno jedyne słowo: Hoffnung. Esterson utkwił w nim wzrok, do oczu napłynęły łzy. Nie był sentymentalnym wariatem i wiedział, że „Hoffnung" to nazwa dużej i znanej niemieckiej firmy produkującej modne ubrania. Tak dużej i znanej, że nawet on znał tę markę od dziecka. Ale teraz Roland odczytał nazwę dosłownie, nie jak nazwisko założyciela firmy, lecz jak niemieckie słowo. To samotne ludzkie słowo na pustej plaży, tysiąc lat świetlnych od Ziemi zabrzmiało niczym głos Boga, który rzekł: „Nadzieja". Tego ranka Esterson po raz pierwszy uśmiechnął się wyzywająco. Strzęp czyjegoś swetra przywrócił Estersonowi poczucie rzeczywistości i wiarę w siebie. W planie dnia znajdowało się kilka zadań o podwyższonym statusie ważności. Pierwsze: usunąć z pola widzenia ewentualnych grup poszukiwawczych spadochrony w liczbie pięciu sztuk oraz fotel pilota. Drugie: zrobić to samo z goleniem podwozia. Trzecie: wynieść się stąd jak najdalej. Niestety, nawet powierzchowna analiza wykazywała niezbicie, że o ile zadanie trzecie (wynieść się) łatwo wykonać, to pierwsze i drugie jest zupełnie niemożliwe. Fotel ważył dwieście dziesięć kilogramów, a podwozie co najmniej sześćset. Czy można zanieść do lasu, niechby nawet pobliskiego, przedmiot o wadze sześciuset kilogramów? Owszem, pod warunkiem że jesteś dźwigiem. A rozebrać je na części pierwsze? Owszem, jeśli się ma specjalne narzędzia, których zestaw waży tyle co fotel i które leżały sobie spokojnie w warsztatach Bolivara. „No ale coś przecież trzeba zrobić... Zacznijmy od fotela!" - zdecydował Esterson. Jaskrawo pomarańczowe spadochrony (kolor pomagał ekipom ratunkowym w odnalezieniu pilota) trwożnie trzepotały na wietrze. Esterson spróbował ruszyć fotel z miejsca. Bez efektu. Spróbował go przekręcić Daremnie. Potrzebna była dźwignia. Esterson pobiegł na brzeg lasu po mocny drąg. Wrócił, wsunął go pod fotel i z wysiłkiem przekręcił fotel na oparcie. Kij pękł, a Roland omal nie upadł. „I co mi to dało? - spytał, wycierając z czoła obfity pot. - Absolutnie nic". Przetransportowanie fotela do lasu, przewracając go, zajęłoby w najlepszym razie dziesięć dni. W tym czasie koncern zdąży go złapać, aresztować, oddać pod sąd, gdzie odczytają terroryście Estersonowi odpowiedni wyrok. „W takim razie trzeba będzie go tu zakopać" - zdecydował konstruktor. Gdzieniegdzie na polu lawy leżały plamy piasku. Prawdopodobnie erozja stoczyła twarde produkty działalności wulkanu, tworząc głębokie doły, do których wiatry naniosły świeży piasek. Najbliższa taka plama znajdowała się dziesięć metrów od fotela. Tę odległość metodą przekręcania można by pokonać do zmroku. Esterson wyjął z plecaka nóż i wbił go w piasek. Piasek poddał się, nie wykazując obecności drobnych odłamków szkła wulkanicznego, których konstruktor słusznie się obawiał. Grzebiąc złożonymi dłońmi niczym łyżką koparki, Roland zaczął kopać. Szło mu nieźle. Na jego twarzy pojawił się uśmiech. Jak dawno nie zajmował się bezmyślną pracą fizyczną! Ocenił, jak głęboki i szeroki (z dokładnością co do centymetra) powinien być dół, żeby fotel się zmieścił, i w ramach rozrywki obliczył objętość piasku, który musiałby wykopać. Właśnie przeszedł do jego składu chemicznego, gdy kostki palców natrafiły na coś twardego. Znowu wziął nóż i przetestował dno dołka. Pojedynczy kamień? Duży głaz?

- Twoja mać! - zaklął głośno. Pod warstwą piasku znajdował się monolit lawy lub płyta bazaltowa. Bez pocisków sylumitowych nic nie wskóra. Mimo to Esterson odszedł na kilka kroków i spróbował kopać w innym miejscu. - I jeszcze raz twoja mać! - ryknął konstruktor, ze złością rzucając nóż. Usiadł obok fotela i w poczuciu kompletnej bezsilności zapalił papierosa. Zmarnował półtorej godziny, spocił się, zgłodniał i zdyszał. I co mu to dało? W sąsiedniej plamie piasku na twardą powierzchnię natrafił jeszcze szybciej. Warstwa piasku miała grubość czterdziestu centymetrów. Z doświadczenia wiedział, że dla ludzi jego pokroju najlepszą obroną przed rozpaczą jest zajęcie umysłu jakąś kwestią akademicką. Na przykład, ile luxogenu potrzebowałby liniowiec Admirał Kochren do pokonania trasy Ziemia-Klara-Felicja, jeśli zamiast dwóch wież rufowych umieszczono na nim hangar dla dwunastu floggerów? Albo: czy to lawa, czy może bazalt nie pozwalają urządzić mogiły dla fotela? Esterson oczyścił metr kwadratowy dna piaskowej polanki i aż krzyknął. Miał przed sobą płytę ciemnożółtego materiału. Faktura, kolor i regularny wzór różowych żyłek wskazywały na to, że to materiał sztucznego, kosmicznego pochodzenia. Esterson mógłby przysiąc, że w sferze Wielkiej Rasy (ani u Czorugów) nic podobnego się nie produkuje, a już na pewno nie jest to dziełem sirchów! Czyżby „skarb starożytnych władców Wszechświata", wyprorokowany przez Yiolettę? . A może grobowiec? Dach podziemnego bunkra sprzed miliona lat? Drzemiący we wnętrzu planety starożytny gwiazdolot? Wychodek? Bomba, który w godzinę „X" rozwali całą planetę? Estersonowi nie brakowało wyobraźni! Narazie postanowił zasypać oba doły i na jakiś czas zapomnieć o tym odkryciu. „Nie budź licha, skoro śpi" - z tą dewizą wiceadmirał Karl Esterson przeżył burzliwe, acz szczęśliwe życie, i zmarł w swoim łóżku. Roland postanowił kultywować rodzinne tradycje, zwłaszcza że zbadanie znaleziska wymagałoby wiele dni pracy, helikoptery koncernu mogą zjawić się na Felicji w każdej chwili. „Nie dam rady zakopać fotela ani dociągnąć go do lasu. Co zrobić? Zamaskować?" Esterson popatrzył z nadzieją na las. Pójść i naciąć dużych gałęzi, przynieść je tutaj, przykryć nimi fotel, podeprzeć głazami... niezła myśl!. Po chwili ożywienia Roland skrzywił się: pomysł dla skautów. Za dwa dni ten szałas-krzak uschnie. Stercząca na środku nagiej równiny miotła - czy może być coś bardziej podejrzanego? Chyba tylko napis wyłożony białymi kamykami: „Roland Esterson wita na gościnnej ziemi Felicji". Poza tym, co miałby zrobić, żeby srebrzysty goleń podwozia wyglądał na coś naturalnie roślinnego, na przykład pień? Wysmarować go pomiotem dzikich nosorożców? Wyjął kolejnego papierosa. Dziesięciu paczek, które zabrał ze sobą, i tak nie starczy na długo, więc nie ma sensu oszczędzać. A może uda mu się kupić coś w rodzaju tytoniu przez sirchów od pracowników tutejszej ambasady Ziemi? Esterson wziął nawet ze sobą nasiona tytoniu... Myśli konstruktora wróciły do szczątków myśliwca. Roland obejrzał krytycznie swoje gospodarstwo i stwierdził, że ma dwie możliwości. Pierwsza: wynieść się stąd póki czas, zapomnieć o fotelu i goleniu, licząc, że wzrok poszukiwaczy nie upadnie na ten akurat odcinek wybrzeża. Druga: znaleźć w lesie sirchów i nawiązać z nimi kontakt (co pewnie i tak go czeka), a potem skłonić (zmusić?), żeby dociągnęli goleń i fotel do lasu. Kilku sirchów dałoby radę! „Załóżmy, że wybiorę wariant numer dwa. Gdzież są ci sircho-wie, których miałbym przekupić i szantażować?" - Esterson wyjął z plecaka lornetkę i zaczął oglądać okolicę. Na półwyspie nie było widać żadnych śladów rozumnego życia. Z dużą dozą prawdopodobieństwa można założyć, że sichrowie w ogóle tu nie występują. „Nic dziwnego... Kto chciałby mieć za sąsiadów te oceaniczne stwory?... A jeśli mieszkają gdzieś na północy, to próby nawiązania kontaktu zajmą tyle czasu, że wariant numer dwa przerodzi się w numer jeden, czyli ucieczkę. To może od razu przystąpić do realizacji numeru jeden?". Esterson był człowiekiem logiki i dyscypliny, zatem szybko spakował plecak, zostawiając na wierzchu tylko nóż. Potem mocno zasznurował buty i wypalił jeszcze jednego papierosa - dla otuchy. Pozostawało odciąć czasze spadochronów, zwinąć je i schować w lesie. Właściwie od tego należało zacząć. W odróżnieniu od fotela pomarańczowych spadochronów mógłby nie zauważyć jedynie człowiek zamroczony alkoholem. Esterson już miał przeciąć pierwszy sznur, gdy nagle jego spojrzenie padło na dwie bruzdy na piasku. Bruzdy nie były długie, ale ponad wszelką wątpliwość zostawiał je... fotel! Po minucie flegmatycznych oględzin zrozumiał. - Jestem idiotą! - zawołał. - Starym kretynem! Na miejscu generała Rodrigesa wygoniłbym takiego Estersona za tępotę! Gdy czasze spadochronów napełniał silny południowo-wschodni wiatr, ciągnęły one za sobą fotel! Wiatr wypełniał je niezbyt często, ponieważ nie było nikogo, kto kierowałby spadochronami (odgrywającymi rolę żagla)! Spadochrony na przemian nabierały wiatru i opadały bezwolnie na ziemię. „A przecież las jest właśnie na północnym zachodzie! Oceaniczny wiatr to mój sprzymierzeniec! Jeśli żagle będą ciągle wypełnione, dojedziemy do kryjówki za trzy godziny!" - pomyślał Esterson. Jak pomyślał, tak zrobił. Wszedł na fotel i w mocno ujął linki - niczym wojownik, kierujący rydwanem. Pozostawało tylko krzyknąć: „jazda!" Ale nie wszystko poszło gładko. Wiatr cichł albo zmieniał się na północny - wtedy Esterson siadał obok fotela i czekał. Fotel poruszał się w żółwim tempie, zrywami i zygzakami, ale jednak poruszał! I gdy zaczął zapadać zmierzch (zdaniem Estersona, bardzo wczesny), fotel znalazł się pod drzewami, przypominającymi gigantyczne fikusy. Roland usiadł w fotelu niczym na tronie i uroczyście zrobił sobie kawę rozpuszczalną. „Obiad zjem, jak dociągnę do lasu goleń. Nie wcześniej!" - postanowił w porywie entuzjazmu. Tej nocy Esterson nie spał - przywiązał spadochrony do golenia i poprowadził swój fantastyczny statek o rudych żaglach w stronę

czarnego lasu, gdzie pohukiwały nocne ptaki i fosforyzowały w ciemności nieznane, pewnie trujące, wielkie grzyby... Zasnął o świecie. Mięśnie bolały go nieludzko, piekły pozdzierane kolana, dawał o sobie znać niedoleczony ząb, łupało w stawach. Esterson szybciej wymieniłby to, co go nie boli. A jednak twarz leżącego na gołej ziemi Estersona płonęła szczęściem, bo wiedział: jeśli nawet jutro znajdą go ludzie koncernu, nie zdołają odebrać mu tego pierwszego dnia na Felicji: wykańczającego i pięknego. Pierwszego dnia wolności. Obudził go ryk sztormu. Fale przewalały się przez rafę, uderzały o brzeg urwiska i niechętnie cofały w stronę oceanu. - Co to za draństwo! - ryknął, strząsając z siebie całą rodzinę ośmionogich pluskiew o lilowych grzbietach. Usiadł, nie bez trudu zorientował się, gdzie jest, i rozejrzał. Polana na brzegu lasu, na której zanocował w świetle Lwiego Ziewu, wyglądała inaczej niż w porannym mroku. Wielka sterta liści, która służyła mu za posianie, tak miękka i wygodna, wyglądała jak obrzydliwe legowisko wieprza. „Jak mogłem być tak nieostrożny! A jeśli są tu jakieś gady? A te lilowe pluskwy? Przecież mogą być jadowite!" - denerwował się Esterson. A przecież spanie w stercie liści nie było konieczne! Niestety, na rozstawienie nadmuchiwanego namiotu (spoczywającego spokojnie w plecaku) Roland po prostu nie miał sił. Mięśnie bolały nadal. - Przydałaby się kąpiel z masażem... -jęknął i przeniósł się na zwalony pień. Strasznie chciało mu się pić. Roland otworzył termos z uniwersalnym filtrem i z żalem stwierdził, że nie ma w nim ani kropli wody. Będzie musiał pójść po wodę do laguny. A tak liczył, że uda mu się spędzić poranek na rozmyślaniach o swoim losie i miejscu na Felicji przy filiżance kawy! Ocean szalał, napełnianie dwulitrowego termosu wiązało się z ciepłym prysznicem. Kuśtykając z powrotem w kierunku lasu, inżynier zerknął na informacje o składzie wody, podawane przez filtr. „Uwaga: zawartość soli magnezu w obrabianym płynie jest pięćdziesiąt sześć razy wyższa od ziemsUich norm. Zawartość soli cezu: siedemdziesiąt jeden razy. Zawartość molibdenu: dwieście sześćdziesiąt. Rezerwa filtracji: sto litrów". - Słucham? - Esterson wytrzeszczył oczy. Miał nadzieję, że sztuczny rozumek filtru coś pokielbasil. Poprosił o informacje dodatkowe. Informacje potwierdzały uzyskane już dane to nie był ocean, lecz roztwór rzadkich metali! Dziwne, że ten patologiczny chemizm nie znalazł się w Encyklopedii Dalekiego Pozaziemia... Esterson klepnął się w czoło: przecież to lokalna patologia bezludnego półwyspu, a nie ogólna charakterystyka oceanów Felicji! „Przysięgam na brzytwę Okhama, że to musi się wiązać z moim wczorajszym odkryciem!" - Wniosek jest prosty - powiedział na głos Esterson. - Trzeba szukać źródła albo jeziora. Ale po kilku łykach kawy ponure myśli wyleciały mu z głowy. W końcu pięćdziesiąt dni z czystą wodą to wcale nie mało. A jeśli filtr już padnie, będzie można... no, chociażby zająć konsulat NZ! Po abordażu Bacona Rolandowi nie wydawało się to trudne. A w konsulacie filtrów jest do diabla i trochę, nie mówiąc o papierosach. Oczywiście, można wymyślić coś innego, równie błyskotliwego... Nieszczęsny półwysep należało opuścić przed zmierzchem - na szczęście Roland czuł się wypoczęty. Po schowaniu spadochronów musiał już zrobić tylko jedno: pochować Stanisława Psa. Wprawdzie złowieszcza głębia nie wypluła szczątków pana Stanisława, lecz inżynier postanowił uznać za szczątki poległego kołnierz ze słowem „nadzieja". Wybrał malowniczą, otoczoną purpurowymi irysami polanę z widokiem na rozszalały ocean i wyrył grób w żółto burej ziemi. W skupieniu i zadumie Esterson położył na dnie niebieski kołnierz i przysypał świeżą ziemią. Następnie obłożył grób kawałkami lawy (powstał niewielki pagórek mogiły) i umocował na szczycie krzyż katolicki, zrobiony (przy pomocy taśmy klejącej) z dwóch kawałków drewna. Na krzyżu powinna być tabliczka z imieniem i nazwiskiem, lecz Esterson postanowił obejść się bez niej. „Ja nie zapomnę, a sirchom i tak wszystko jedno" - zawyrokował. A potem Esterson zaczął głośno odmawiać: - Ojcze nasz, któryś jest w niebie... Chciał zmówić modlitwę, sądził, że Psu by się to spodobało, ale stwierdził, że nie pamięta słów tej najważniejszej chrześcijańskiej modlitwy! Jedynie fragmenty, „jako i my odpuszczamy naszym winowajcom" i „zbaw nas ode złego", no i jeszcze „amen". Po kilku sekundach niezręcznego milczenia Esterson ograniczył się do własnych słów: - Żegnajcie, panie Stanisławie. Był pan mężnym człowiekiem... I niech mi pan wybaczy, jeśli pan może - dokończył szeptem. Esterson postał chwilę obok grobu towarzysza, słuchając głupiutkiego świergotu ptaków, a potem zarzucił plecak i poszedł w stronę piaszczystej łachy, łączącej półwysep z kontynentem. Ćlap-ćlap-ćlap... Esterson szedł po mieliźnie. Sztorm powoli cichł i napływająca woda delikatnie sprawdzała poczucie równowagi dwunożnego obcego. Włosy Rolanda były mokre, kombinezon również, ale muśnięcia oceanu sprawiały wrażenie pieszczotliwych. „Jak kiedyś na Majorce" - przypomniał sobie Esterson. Na Majorce był raz w życiu, gdy miał dwanaście lat, od tamtej pory rzadko miał czas na choćby dłuższą kąpiel w wannie... Lwi Ziew wisiał nad linią lasu, a to znaczyło, że zajdzie za jakąś godzinę. Esterson spieszył się, chciał zdążyć przed nocą. Od kontynentu dzieliły go (na oko) cztery kilometry, a przeszedł najwyżej pięćset

metrów. Jego celem była opuszczona stacja badawcza na północy. Zauważył ją przez lornetkę jeszcze wczoraj i postanowił, że najpierw uda się właśnie tam.

Na pewno nie zostawiono tam nic cennego -jeśli przebywający tam naukowcy wymarli jak jeden mąż, na miejscu tragedii na pewno zjawiła się specjalna komisja - no bo kto przemieniłby tragedię w biurokratyczną farsę? A po zbadaniu przyczyny śmierci uczonych (drapieżne owady? nieznany wirus? pijacka strzelanina?) komisja na pewno zabrała ze sobą cenne przedmioty. Rzecz w tym, co kto rozumie pod pojęciem „cenne". Esterson nie szukał precjozów czy drogiej aparatury i bardzo wyraźnie wyobrażał sobie, jak urządzi się na stacji, gdy już tam dotrze. Widział, jak nakrywa do stołu, zapala świece... Jego myśli wypełniał szczęśliwy pragmatyzm: „Ciekawe, czy zostawili choć jeden komputer? A meble? Żeby tak anatomiczny fotel z podgrzewaczem!" oraz problemy abstrakcyjne: „Jak nazwać tę stację? Każdy dom powinien mieć imię. Może... może... Eryka! Esterson uśmiechnął się do myśli o synu. - Ciekawe, jak mu idzie matematyka? A fizyka?". Podobnie jak wielu ludzi zarabiających na życie wysiłkiem umysłowym, Esterson nigdy nie nudził się ze swoimi myślami. I nie byłoby w tym nic złego, gdyby tylko w tym czasie nie stawał się hybrydą głuchego cietrzewia i ślepego kociaka... Gdy nad ramieniem człapiącego po mieliźnie Estersona pojawiła się gigantyczna, obsypana różowymi przyssawkami macka w kolorze jasnej kawy, konstruktor nawet nie odwrócił głowy. Cichy, acz niepokojący plusk bynajmniej nie wzbudził jego czujności. Konstruktor zaczął nawet beztrosko pogwizdywać. I gdy macka gwałtownie owinęła się wokół jego prawej nogi na wysokości golenia, Esterson był kompletnie zaskoczony. - Co za licho?!... - zatrzymał się i opuścił wzrok. Chwilę później tornado adrenaliny zmiotło jego beztroskę. „Krewny stwora, który pochłonął Durandala! Zaraz pojawią się następne macki! Pistolet nie pomoże!" - Ta myśl uprzedziła ruch ręki w stronę kieszeni z SIG-Sauerem. Na tym skończyły się myśli, a zaczęły emocje - godne jego dalekich przodków, ludzi, walczących w dziewiczych lasach z tygrysami szablozębnymi, emocje dzikusów, polujących na kudłate mamuty... Emocje mężczyzn, którzy zdążyli zrozumieć jedno: życie to walka. Skąd wzięła się w dłoniach Estersona, wydelikaconych klawiaturami sensorycznymi, ta pierwotna siła? Nigdy nie zauważył u siebie umiejętności niszczenia, szarpania na strzępy czy dokonywania rzeczy niemożliwych. Nigdy nie walczył z przeciwnikiem silniejszym i zręczniejszym, nie myśląc przy tym o murowanej klęsce. Macka nie zdążyła owinąć się dokładniej wokół golenia, gdy Esterson pochwycił ją obiema rękami (blisko cienkiego końca z wrażliwą różową przyssawką), próbując oderwać od siebie. - Wynocha! - ryczał, wyginając się w łuk i naprężając mięśnie tak, że zdawało się, że trzeszczą ścięgna. - Idź precz! Na jego spoconym czole nabrzmiała ciemna żyła. Oczy płonęły nienawiścią, a zęby zaciskały się do chrzęstu. Brudna broda i krzaczaste brwi upodabniały go do neandertalczyka walczącego na śmierć i życie z rozszalałym kryptopytonem. - Bydlaku! - wrzeszczał Esterson. - Myślisz, że ze mną pójdzie ci tak łatwo jak z Psem? Spieprzaj stąd! Intelektualizm spłynął razem z pierwszym potem. Teraz Roland świetnie rozumiał Psa, który chciał rozstrzelać załogę Bacona. A co, mieli z nimi grać w szachy? Wreszcie udało mu się rozewrzeć stalowy pierścień macki i uwolnić nogę. Chwała Bogu! Esterson zrobił zwrot o sto osiemdziesiąt stopni i pomknął sprintem w stronę brzegu, nie patrząc, dokąd biegnie i na co staje. Widocznie jednak Bóg chroni nie tylko dzieci i pijaków, bo konstruktor nic sobie nie zrobił, nie zsunął się z grzbietu piaszczystej łachy (metr szerokości) i nawet nie zgubił bezcennego plecaka! „Pięćset metrów! Tylko pięćset metrów!" - huczało w jego mózgu niczym dzwon. I ten dzwon nadawał rytm jego ruchom. Esterson nie odwracał się za siebie. Na szczęście. Widok za jego plecami mógł obezwładnić nie tylko wrażliwego konstruktora, ale nawet starego wygę z oddziałów kosmiczno-desantowych, spędzającego wieczory na czyszczeniu broni z przyschniętego mózgu wroga. Z szarozielonego oceanu wyłoniło się gigantyczne cielsko, połyskujące w różowych promieniach zachodzącego słońca. Cielsko miało dużo czerwonych oczu, a także liczne uszy i nosy, usiane ruchliwymi rzęsami i wymyślnymi ssawkami. Miało też otwór gębowy - pomarszczony, wielkości portu transportowego Andromedy. A co najgorsze, miało zdecydowany wygląd. Oczy patrzyły bacznie i drapieżnie. Ruchy rzęs i ssawek sprawiły wrażenie ukierunkowanej aktywności. Cielsko z zaciekawieniem obserwowało ucieczkę Estersona i każdy ruch macek odpowiadał jakiejś myśli, rodzącej się w mózgu stwora. Było jasne, że stwór bez trudu wyciągnąłby do Estersona kilka odnóży, a nimi inżynier już by sobie nie poradził, nawet gdyby każdy poranek swojego życia zaczynał nie od tostu nad dokumentacją techniczną, lecz trzygodzinnego treningu z przerwą na stymulatory rozwoju muskulatury. Nawet w najgłupszym filmie SF bohater nie załatwiłby tego stwora bez miotacza granatów. A w mniej głupim - sam byłby ugotowany nawet z impulsowym miotaczem ognia. Potwór robił wrażenie nietykalnego, a mimo to nie rzucił się na neandertalczyka z tytułem naukowym. Jedynie go obserwował. Dlaczego? Może obudziło się w nim drzemiące od tysiącleci współczucie? A może widok uciekającego dwunoga tak go pochłonął, że stwór zapomniał o swoim niewątpliwie ludożerczym celu? Potykając się, konstruktor dotarł do lasu, przeciął go na wylot, przebiegł jeszcze kawałek i dopiero przy ukrytej wśród pirsów mogile Psa pozwolił sobie na odpoczynek. W lesie panowały półmrok i cisza, co podziałało kojąco na rozgorączkowany umysł konstruktora. Pół godziny później oszałamiający zapach irysów zupełnie uspokoił Estersona. Roland uświadomił sobie, że chce mu się pić. - Niech ja tylko dorwę tego Korsakowa, który w Encyklopedii Dalekiego Pozaziemia nazwał Felicję nudną planetą... mruczał Esterson, drżącą ręką odkręcając pokrywkę termosu. - No niech ja go tylko dorwę... Już ja go oduczę mącić ludziom w głowie...

Nie wiadomo, czy konstruktor zwracał się do siedzącej na gałęzi fikusa czteroskrzydłej sójki, czy do ducha Stanisława Psa, który być może wisiał nad świeżą mogiłą... Kilka sekund później chłodna woda z termosu wydała się Ester-sonowi napojem bogów.

ROZDZIAŁ 11 W WIERZCHOŁKU TRÓJKĄTA MIŁOSNEGO Czerwiec 2621 r. Uzdrowisko Czachra Planeta Ardwisura, Układ Waju Przy śniadaniu, które przyniesiono nam do pokoju, omawialiśmy z Kolą wczorajszy wieczór. - No i jak ci się podobał... no... film? - spytał Kola. - Film gówniany, Issa cudowna! - mruknąłem przez kanapkę. - No, no? - Co, co? - udałem idiotę. - No, chciałem zapytać... - Samochwalski zaczerwienił się i spuścił wzrok. - No... jak się skończyło? - Film skończył się całkowitym i ostatecznym zwycięstwem sił zbrojnych Konkordii. W ostatnim kadrze sztandar dumnie łopocze, a towarzysze broni bratają się... - Właściwie to nie pytałem o film... - Przecież wiem! - mrugnąłem zawadiacko. - Jeśli pytacie, kadecie Samochwalski, czy między mną a Issą nastąpiło zbliżenie, to odpowiadam: niestety, nie. - Tak myślałem - westchnął Kola. - Całowaliście się chociaż? - Tak. I to nieraz. I nie tylko w usta. I nie tylko całowaliśmy - palnąłem zarozumiale. - Domyślałem się tego... - Myślałby kto, jaki domyślny i przenikliwy! - prychnąłem. Opanowanie Koli działało na mnie jak płachta na byka. A może po prostu chciałem, żeby nie przestawał się dopytywać? - Zaraz tam przenikliwy... Po prostu wiem, że masz powodzenie u dziewczyn - mruknął Kola i wziął się za czwartego już chyba ptysia. A mnie wzięło na skromność. - Ja mam powodzenie? Bójcie się Boga, kadecie Samochwalski! Przecież Issa to pierwsza dziewczyna, z którą wszystko jest mniej więcej w porządku! - Dziwna ta twoja Issa - rzekł Kola, podnosząc na mnie swoje błękitne oczęta. - Słucham?! - powiedziałem agresywnie. - Bez urazy! Chcę powiedzieć, że jest zbyt porządna... - I kto to mówi! Prymus Samochwalski! Z praktycznych same piątki, z teorii miałbyś nawet szóstki, gdyby się dało! Kogo stawiają nam za przykład od rana do nocy? - No mnie, mnie - przyznał Kola. - Ale jeśli ja jestem porządny, to ona jest superporządna. Ja po prostu robię, co każą, i się nie wy­ chylam, taki już mam pokorny charakter. Kiedyś szkolna psycholog Jekaterina Jewlapijewa powiedziała: „W twojej głowie, Nikołaj, żyje Idealny Uczeń..." A u Issy... - No? - Uniosłem brew. - U niej w głowie jest Idealny Uczeń oraz Idealny Nauczyciel. I zawsze żyją ze sobą w zgodzie, rozumiesz? - I co w tym złego? - Nic. Przecież nie mówię, że ona jest zła, tylko że dziwna. - Kola wzruszył ramionami. - Myślałby kto, że twoja Irisza jest inna - wycedziłem. Byłem gotów spierać się z Kolą do upadu -jak zwykle, gdy w głębi duszy zgadzam się z rozmówcą w stu dziesięciu procentach, ale nie chcę się do tego przyznać. - Po pierwsze, nie moja, po drugie, ona jest zupełnie inna. - Jak to nie twoja? - zdziwiłem się. Myślałem, że między nimi też zaiskrzyło... - Po prostu jesteśmy przyjaciółmi, to wszystko. Nawet się nie całowaliśmy... - A co robiliście w parku i na tańcach? Przecież widziałem, jak się czuliliście na parkiecie! - Coś ty! Tak tylko rozmawialiśmy o tym i o owym... - O czym na przykład? - A różnie... Omawialiśmy czułość różnych przyrządów... O detektorach promieniowania wie tyle co profesor! - A poza tym? - skrzywiłem się. - O rozbłyskach gamma... - A poza tym? O czymś ludzkim nie udało wam się pogadać? - A co, rozbłyski gamma nie są ludzkie? - szczerzył zęby Kola. - Mówiliśmy, mówiliśmy. Irisza sporo o ciebie pytała, widocznie zrobiłeś na niej wrażenie. O mnie też... trochę. Ale gdy zaczęła mówić o nowej teoretycznej interpretacji dysku akrecyjnego... - O rany, Kola! Raz ci trafiła fajna dziewczyna, a ty, zamiast wziąć byka za rogi, gadasz z nią o teorii! - No co ja zrobię, jak ona mi się nie podoba! - Ni ewierzę! - I słusznie! - wybuchnął Kola i zerwał się z krzesła. - No dobra, podoba mi się... trochę. Ale jest wobec mnie zupełnie obojętna. W tym sensie, że... no, rozumiesz. - Ale sam mówisz, że ci się podoba! To czego jeszcze chcesz? - Czego chcę?... A nie będziesz się śmiał? - Pod hajrem, nie! - Chcę, żeby była miłość - szepnął Kola. Zamknąłem się. Uuu... od razu widać - wysoko mierzy! Zawsze taki był - wrażliwy, uważny... i wszystko musiało być na najwyższym poziomie. Idealista. Nic dziwnego, że wszystkie jego „miłości" były czysto platoniczne. Rozumiałem go, a jednocześnie chciałem, żeby i on miał trochę szczęścia.

Choć odrobinę. Na trzy dni. Do końca urlopu. Dlatego ruszyłem do ostatniego szturmu tej cytadeli cnoty. - Skoro wiedziałeś, że to nie miłość, to po kiego łaziłeś z nią w nocy po plaży? A może ty coś kręcisz? - A po co miałbym kręcić? Spacerowałem dlatego, że ciekawie się z nią rozmawia - wie nie mniej niż nasi wykładowcy. A po drugie, nie chciałem, żebyście ty i Issa myśleli, że się nudzimy, i że trzeba się nami zająć.... - Co za wielkoduszność! W milczeniu dopiliśmy kawę. Za oknem różowe oleandry szeleściły skórzastymi liśćmi, od niechcenia szumiał przybój. Spojrzałem na zegarek - do spotkania z Issą i Rishi zostało dziesięć minut, one właśnie kończyły swoją stukniętą akrobatykę, którą zajmowały się w towarzystwie setek innych klonów na plaży. Pewnie pocili się unisono... Trzeba się spieszyć... Jeszcze nie daj Boże się spóźnimy, a wtedy dziewczyny się obrażą, a na nasze prośby o wybaczenie powiedzą: „My wam wybaczamy, ale nasza Ojczyzna wybaczyć wam nie może...". Spojrzałem pytająco na Kolę, który z głupią miną grzebał łyżeczką w fusach kawy. - Idziesz czy nie? Jak chcesz, to powiem Iriszy, że zachorowałeś... albo że cię pilnie wezwali... - Jasne, do Sztabu Generalnego po medal - prychnął Kola, nieruszając się z miejsca. - To nie idziesz? - Dlaczego mam nie iść? Z przyjemnością posłucham znowu o rozbłyskach gamma... Podobno człowiek przyzwyczaja się do wszystkiego. Do pobudki o piątej trzydzieści i ananasów z szampanem. Ta prawda jest aktualna od czasów kamienia łupanego, ale my, ludzie, wszystkie stare prawdy musimy odkrywać na nowo, doświadczać na własnej skórze. Do uroków Czachry przyzwyczaiłem się nawet szybciej niż do pobudek w Akademii. A gdy już przywykłem, zacząłem zauważać to, czego nie powinienem. Na przykład, że moja Issa ma tylko dwa kombinezony: galowy i codzienny. I że są to jej jedyne ubrania. Żadnych sukienek w groszki, spódniczek w szkocką kartę czy bluzek ze stójką, tak modnych na Klonie. Co jest grane? Z jednej strony Issa opowiada o niesłychanej obfitości, która lada chwila spadnie klonom na głowę i zapłonie nieziemskim światłem, a z drugiej nie ma się w co ubrać? Przecież jest oficerem z kasty ently! Albo takie mydło. W łazience nad umywalką jest pojemnik z płynnym mydłem. Duży, pyzaty pojemnik i przycisk normalka. I jakoś tak zauważyłem, że mydło znika z zastraszającą szybkością! Początkowo myślałem, że wycieka, ale pojemnik był szczelny; potem zacząłem podejrzewać Kolę - może myje ręce z chirurgiczną dokładnością? Obserwowałem go, ale okazało się, że nic podobnego! A w kabinie prysznicowej to samo - poziom mydła spada jak dziki, jakby pod naszą nieobecność kąpał się tu słoń. Nie chodziło mi o to, że marnuje się dobro państwowe, po prostu zaciekawiła mnie ta zagadka przyrody... I któregoś dnia, zanim poszliśmy z Kolą pograć w hokeja, zmierzyłem poziom mydła. Gdy wróciliśmy zmęczeni (oficerowie-pechlewani dali nam niezły wycisk!), okazało się, że poziom spadł o cztery kreski! I wtedy pomyślałem o Midrachi, czterdziestoletniej kobiecie, która sprzątała w naszym pokoju - bezbarwnym demie o zaszczutym spojrzeniu. Midrachi zwyczajnie je kradła! Przelewała do pojemniczka i wynosiła do domu! Rzecz jasna, nie przeprowadzałem pokazowej demaskacji, ale zacząłem uważniej się rozglądać. Wtedy spostrzegłem, jak starannie Midrachi zbiera do papierowej torebki moje niedopałki, gdy opróżnia popielniczkę. Ze cieszy się jak dziecko, gdy zostaną jakieś resztki ze śniadania. A gdy podarowałem kobiecie swoje dżinsy w kolorze elektryk, które Kola skrytykował za „moralnie przestarzały" fason, byta w siódmym niebie. Zauważyłem również, że Rishi, a zwłaszcza Issa, traktowały Cza-chrę (w sumie zwyczajne uzdrowisko) jak czarodziejską krainę, w której spełniają się marzenia. A przecież czysta plaża, bezpłatny pensjonat i piękne krajobrazy to w końcu żadna bajka! Przy okazji o marzeniach... Od dawno marzę, żeby tak przegalopować na źrebcu, najlepiej czarnym, przez łąki, cwałować po leśnych ścieżkach albo powłóczyć się po wzgórzach, wołając: „ehehej!" albo „twoja mać!". Oto moje tajemne marzenie. A czy ktoś dawał nam tu karę źrebce? Nikt. Nie było nawet elementarnego striptizu, którym szpikowali nas, seksualnie niewyżytych, w osiedlu Niedźwiedzie. Według mnie, do baśniowej krainy Czachrze było bardzo daleko. Ale dziewczyny myślały inaczej. Wyraźnie się czuło, że obie starannie powstrzymują opadające im szczęki. Zdarzały im się również niewielkie wpadki. Siedzieliśmy w bezpłatnej restauracji klasy lux o dziwnej nazwie „Góra pokoju", do której wchodziło się po okazaniu specjalnej karty, którą, jak się potem okazało, otrzymywali jedynie wybrańcy. Issa i Rishi ich nie miały. Karty upoważniały nas do dwóch wizyt, ale my, dżentelmeni, woleliśmy pójść raz, ale za to z naszymi damami. Kelnerzy i kelnerki byli demami ulepszonego „modelu". Sami przystojniacy, wyłącznie ślicznotki. Dziewczyny kręciły sprężystymi pupami, faceci demonstrowali stalowe bicepsy i kwadratowe szczęki. Słowo daję, jak sobie człowiek pomyślał, że w Konkordii mają takich ślicznotek (identycznych aż do ostatniego zawijasa DNA) dokładnie milion sztuk, to robiło mu się nieswojo. Korzystając z pulpitu podglądu, ja i Kola rozwinęliśmy hologra-ficzny obraz proponowanych dań, a ponieważ do zagadkowych obrazków egzotycznym dań o wymyślnych nazwach nie dołączono opisów, zaczęliśmy wypytywać dziewczęta. Co to takiego „Burmes-widuk"? Co jest w sałatce „Trzy pokusy"? Czy zupę „Gniewne słońce" serwują na ciepło czy na zimno? Ku naszemu zdumieniu okazało się, że dziewczyny nie mają pojęcia o tych, jakby nie było narodowych daniach! Issa i Rishi czerwieniły się i bladły, zawstydzone bąkały coś niezrozumiałego. Co jest? Żadna z tych przedstawicielek nie wie, co jada jej naród? Nigdy w życiu nie jadły żadnej narodowej potrawy? Nie zdążyłem się nad tym zastanowić, gdy obok mnie zmaterializował się kelner o twarzy kulturysty. - Stańcie na drodze słońca, bracia i siostry! - powitał nas. - Wzajemnie - odparł Kola. - Co pan tam ma? - spytałem. Serdecznie uśmiechnięty kelner podsunął chromowaną tacę, na której stała czarna, pokryta smugami kurzu butelka, zakorkowana lakiem. - Gamza, rocznik 2595. Z południowego brzegu rzeki Lokozina planecie Michr - zameldował kelner. - Nasza restauracja ma zaszczyt powitać bohaterów Narodów Zjednoczonych, niezłomnych bojowników z nieczystymi dżpisami! Gamza to prezent od kolektywu

„Góry pokoju"! Ja i Kola uśmiechnęliśmy się krzywo. Z jednej strony, miło, że nas tak serdecznie traktują i doceniają... Ale z drugiej... Skąd ten dem z poziomem intelektualnym dziesięciolatka wie, że jesteśmy niezłomnymi bojownikami? Przecież operacja była tajna! Pomyślałem oczywiście o „równości informacyjnej", demagogicznym sloganie Konkordii, zgodnie z którym każdy członek społeczeństwa ma prawo wiedzieć wszystko o innych członkach społeczeństwa. W praktyce niektórzy członkowie społeczeństwa wiedzieli o swoich współobywatelach znacznie więcej, niż powinni. A demonstracja kelnera sprowadzała się do deklaracji: „Wypoczywajcie sobie, chłopaki, ale nie zapominajcie: śledzimy każdy wasz krok, a ten biorobot został przez nas specjalnie poinformowany. Żebyście się za bardzo nie zapędzali. I nie zapominali". Skrzywiłem się. Nie lubię takich podchodów. U nas też są służby specjalne. Weźmy choćby GĄB! Ale nigdy nie bawią się z ludźmi w kotka i myszkę... - Chciałbym nalać tę gamzę do waszych kielichów, bojownicy - kontynuował kelner. - Za wolność Naotaru! Issa, zerkając na nas, wygłosiła pewnym głosem: - Gamza? Doskonale! Uwielbiam stare koniaki! - Tak, zdaje się, że poprzedniego Dnia Ideologii też to piliśmy - poparła ją niepewnie Rishi. - No, chłopcy, czemuście tak oklapli? - spytała Issa. - Przecież wszystko w porządku! Ja i Kola wyszczerzyliśmy się uprzejmie. Faktycznie, wszystko w porządku. Z jednym wyjątkiem: gamza to nie koniak, lecz czerwone wino. Gdy kelner nalał do kieliszków rubinowy płyn i wreszcie sobie poszedł, ja i Kola nie wytrzymaliśmy i parsknęliśmy śmiechem. Issa i Rishi nam zawtórowały. Za to między innymi lubiłem Issę - za wesołe usposobienie, sąsiadujące z pewną srogością. Za dewizę „Przedrzemy się!", niewidocznymi literami wypisaną na wysokim czole. No i za surowe piękno - nie tylko zewnętrzne. Za to, jakim była człowiekiem. Issa była pociągająca bez kolorowych fatałaszków, z twarzą bez makijażu i dłońmi bez manikiuru. W jej oczach płonęła stalowa wola. Uświadamiając sobie to wszystko, zrozumiałem, że w przypadku Issy tradycyjne metody podrywu nie zdadzą egzaminu. Że schemat „pocałunki, hulanki, łóżko, do widzenia" nie będzie miał zastosowania. Nie było też mowy o użyciu legendarnego zestawu prezerwatyw komicznych i muzycznych, które zabrałem z Akademii. Ale to nie miało znaczenia - czułem, że Issa nie traktuje mnie jak urlopową znajomość, tylko jak... - Kochasz mnie? - zapytałem Issę po czterech dniach znajomości. Był środek nocy, siedzieliśmy objęci nad brzegiem fosforyzującego morza. Nazajutrz Issa i Rishi wracały na liniowiec Videvdat i ta przykra świadomość mnie ośmieliła. - Niełatwo mi zdawać raport ze swoich uczuć - powiedziała Issa, jak zwykle rozsądnie. - Ale raczej tak. - To znaczy, że wkrótce znów się spotkamy? - ucieszyłem się. - Jeśli będzie to możliwe, oczywiście. - Co to znaczy? - spytałem czujnie. - To znaczy, że zobaczymy się, jeśli będzie taka możliwość. - A dlaczego miałoby nie być? Macie chyba urlopy, przepustki? - Następna przepustka przysługuje mi za rok. - Za rok? - krzyknąłem zrozpaczony. - Czy twoja Ojczyzna nie rozumie, że jej bojownicy muszą mieć życie osobiste? - Rozumie - odparła spokojnie Issa. - No i? - Miałem ochotę się rozpłakać z bezsilności. - W naszej Ojczyźnie wszystko sprawiedliwie zorganizowano. Ci, którzy mają życie osobiste, otrzymują prawo do częstszych przepustek. Ci, którzy takiego życia nie mają - nie. - Ale, zaraz, kto to określa? - sposępniałem, wietrząc jakiś podstęp. - Macie jakiś specjalny osobistometr? - Dla kasty ently określa to KDSŻO. - Konkordiańki Departament Szukania Życia Osobistego? - Nie zgadłeś, Aleksandrze. To Komitet Do Spraw Życia Osobistego. Jeśli dziewczyna i chłopiec postanawiają się pobrać, dostają półtoraroczny okres próbny. W tym czasie otrzymują status narzeczonych i mają prawo do potrójnej liczby przepustek wyrecytowała Issa. - Więc gdybyśmy zostali narzeczonymi, pozwolą ci ze mną wyjechać? - Powinni - odparła spokojnie Issa. I wtedy palnąłem: - W takim razie ja... chciałbym cię prosić... żebyś została moją narzeczoną - wykrztusiłem, nie do końca wierząc* że mówię te słowa ja, Aleksander Puszkin, uroczyście przysięgający sowim kumplom, że nie ożenię się przed czterdziestką (na pierwszym roku byłem członkiem klubu „Umrzeć w kawalerskim stanie!"). - Zgadzam się. - Issa skinęła głową. - Teraz musimy tylko zebrać odpowiednie dokumenty... Tego dnia ja i Kola wstaliśmy bardzo wcześnie. O dziesiątej Issa i Rishi ruszały na Videvdat z głównego kosmodromu Ardwisury, z Gameszu, o ósmej mieliśmy się pożegnać pod bramą sanatorium. Co może być gorszego od rozstania z przyjaciółmi? Tylko rozstanie z ukochaną. Ja i Kola mieliśmy ciężkie głowy, kwaśne miny i prowadziliśmy rozmowy w stylu: - No, co tam? - A nic. - No coś ty? - A ty? Nasza dekadencja miała swoje powody. Po pierwsze, połowę nocy spędziliśmy z dziewczynami na pożegnalnej hulance, a po drugie, czuliśmy, że bez naszych ślicznotek Czachra utraci dziewięćdziesiąt procent swojego uroku i stanie się nudnym zakładem przetwórstwa czasu wolnego na zdrowie. Na szczęście, do końca urlopu została nam tylko doba. Tak, uroki uzdrowiska nam się przejadły. Całe jego piękno było słodkie, sztuczne i fałszywe. Cała ta pozłota, ten styl barok-plus, który dla architektów Klonu oznacza luksus... A wśród tych marmurowych portyków, przystrzyżonych krzewów bukszpanu źle ubrani ludzie kradną mydło i cieszą się z ochłapów... A żeby wyjść za bramę tego raju, trzeba dysponować takimi pełnomocnictwami,

jakich nie posiada nawet porucznik Rishi z kasty pechlewanów. Co jest za tą bramą? Zima jądrowa? Właśnie myślałem, czy pojęcie „wiosna jądrowa" posiada konkretny sens geoklimatyczny, gdy do drzwi ktoś zapukał. Pukać tak nieśmiało umiała tylko Midrachi. - Proszę! - rzuciłem, nie odwracając się. - Stańcie na drodze słońca, Nikołaju i Aleksandrze! - Wzajemnie, Midrachi. - Aleksandrze - zwróciła się do mnie Midrachi, przechodząc na szept. - Pewna dziewczyna prosiła, żeby ci coś przekazać. - Issa? - ożywiłem się. - Nie. Dziewczyna miała na imię Rishi - zameldowała prostodusznie kobieta. Kola rzucił mi zazdrosne spojrzenie. - No to przekaż - zachęciłem sprzątaczkę. - Ale to tajemnica - zaniepokoiła się Midrachi, zerkając na Kolę, który z ponurą miną pił herbatę. - Mów. Nie mam tajemnic przed moim przyjacielem. - Dziewczyna mówiła, że czeka na pana przy fontannie - oznajmiła Midrachi. - Powiedziała jeszcze, że chce rozmawiać o uczuciach, i że to bardzo pilne. Rzuciłem Koli przepraszające spojrzenie, chwyciłem kurtkę i pobiegłem do wyjścia. Rishi już stała obok nieczynnej fontanny. Posąg prezentował dwóch walczących mężczyzn (brąz), chyba sportowców. Obaj bojownicy byli zbudowani jak seks-idole ziemskich pism homoerotycznych. Na ich ?.varzach malował się wyraz zwierzęcej siły. Zauważyłem, że estetyka prezentowania mężczyzn w Konkordii jest bliska estetyce naszych mniejszości seksualnych. Klonom to nie przeszkadzało - pewnie dlatego, że nie mieli żadnych mniejszości. Jak z uporem powtarzali - „z braku korzeni społecznych". Rishi wypatrywała mnie w napięciu. Trzymała przed sobą wypchany worek z emblematem Videvdat. Ponieważ zauważyłem, że Rishi miała oczy na mokrym miejscu, a perspektywa bycia kamizelką do wypłakania się jakoś mnie nie zachwycała, uśmiechnąłem się, demonstracyjnie szeroko. - Co się stało, Rishi? - spytałem. - Coś z Issa? - Nie, z nią wszystko w porządku. Coś ze mną - szepnęła Rishi i odwróciła wzrok. - Mdirachi powiedziała, że chcesz ze mną rozmawiać. - Bo tak było. A teraz rozumiem, że cała ta rozmowa to błąd... - Więc przyszedłem niepotrzebnie? - zapytałem takim tonem, że odpowiedź mogła być tylko jedna - twierdząca. - Chyba będzie lepiej, jak sobie pójdę... - Nie, nie odchodź! - Rishi złapała mnie za rękę. W tym dziecinnym geście było tyle wzruszającej szczerości, że nagle zrobiło mi się wstyd. „Jak możesz być taki oschły?" skarciłem się. - Oczywiście, że zostanę, jeśli tego chcesz - zapewniłem, pocieszając się w duchu, że rozmowa nie potrwa dłużej niż dwadzieścia minut. Przecież Rishi nie mogła się spóźnić na liniowiec z powodu jakichś tam uczuć? Ojczyzna nie pochwala takiego zachowania! - Chcę, żebyś mnie wysłuchał, Aleksandrze, ponieważ myślę, że już się nie zobaczymy. - Rishi tragicznie pociągnęła nosem. - Dlaczego? Przecież jesteśmy przyjaciółmi! -zawołałem obłudnie, wiedząc, że prawdopodobieństwo naszego spotkania jest bliskie zeru biorąc pod uwagę liczbę zer w cenie biletu z Ziemi do Yertragny. - Nie spotkamy się. Dlatego postanowiłam powiedzieć ci to teraz... Kocham cię, Aleksandrze. W pierwszej chwili nie uwierzyłem własnym uszom. A w drugiej, zaschło mi w gardle i zakręciło się w głowie. Jeszcze nikt nigdy nie powiedział mi tego wyświechtanego zdania! Nigdy! Nawet gdy byłem chłopcem z podrapanymi kolanami i wibrosiatką na motyle! Z ojcem sprawa była prosta - nie przyszło mu to do głowy. A moja nieżyjąca mama miała poważne problemy z wyrażaniem uczuć. Była astrobiologiem, maniakalnie zakochanym w swojej pracy, i uważała, że z prawdziwymi mężczyznami, nawet gdy są mali, nie wolno się „ślimaczyć". Polina, moja starsza siostra, która zginęła na jakiejś zapomnianej przez Boga planecie Felicja, też tak sądziła. Starała się upodobnić do mamy pod każdym względem, być równie skoncentrowana, konsekwentna i zdyscyplinowana. Ale miejsce dyscypliny w jej duszy zajęła twardość, konsekwencji - dogmatyzm. Często się kłóciliśmy, bo bardzo lubiła mnie karcić i pouczać. Ale gdy zginęła, było mi strasznie żal... I właśnie dlatego, że zawsze skąpiono mi czułości i ciepłych słów, wyznanie Rishi tak mnie oszołomiło. Stropiłem się i zawstydziłem. Tymczasem Rishi mówiła dalej: - Powiedziałam to tylko dlatego, że nie chcę dłużej dusić tego w sobie... Są rzeczy, o których ciężko milczeć. - Rozumiem... Rishi denerwowała się, zacinała... Niesamowity kontrast z jej zwykłym milczeniem i olimpijskim spokojem. Chyba po raz pierwszy pomyślałem o niej nie jak o przyjaciółce Issy i potencjalnej miłości Koli, lecz odrębnej osobie z bogatym światem wewnętrznym... Myśl o Samochwalskim uderzyła mnie jak prąd. Spojrzałem w orzechowe oczy Rishi i zapytałem: - A co z Kolą? - Kola to fajny chłopak, ale nie kocham go. Zawsze będę kochać tylko ciebie i chcę, żebyś o tym wiedział. - Dziękuję ci, Rishi, nie wiem, czym sobie zasłużyłem... - odparłem po długiej przerwie. - Ze wszystkich niespodzianek Ardwisury ty jesteś największą. Rishi spojrzała na zegarek i podniosła na mnie spłoszony wzrok. - Muszę już iść, Aleksandrze. Życzę tobie i Issie wiele szczęścia. I proszę, nie mów jej o naszym spotkaniu. - Obiecuję... - Popatrzyłem na Rishi i zapytałem: - Chcesz, żebym cię pocałował? Na pożegnanie? Policzki Rishi spurpurowiały. Przez chwilę w jej duszy trwała zacięta walka, w końcu przymknęła powieki i szepnęła: - Nie, Aleksandrze. To niepotrzebne. Zegnaj... wiem, że za kwadrans znów zobaczymy się pod bramą, ale przy Issie nie będę mogła powiedzieć tego słowa tak, jakbym chciała. Dlatego mówię teraz - żegnaj. I zrobiła gwałtowny zwrot o sto osiemdziesiąt stopni. Jej ciemno-kasztanowe włosy musnęły moją twarz i Rishi uciekła. Jej zgrabna postać skryła się za tujami, a ja stałem i myślałem o tym, co usłyszałem. Czułem smutek i spokój.

W powietrzu wisiał - zmieszany z poranną świeżością- narcyzowy zapach perfum Rishi. Przypomniałem sobie, jak Issa mówiła, że kobietom oficerom Klonu nie wolno używać perfum. Czyżby Rishi złamała tę zasadę dla mnie? Czy to znaczy, że gdyby dziewczyny nie wracały dziś na swój liniowiec, miałbym okazję wykorzystać przychylność Rishi w konkretny sposób?... Bzdura. Nigdy nie wykorzystałbym jej uczuć w imię mitycznego „superpieprzenia", o którym bredzi połowa kadetów. Dlaczego, że „PRZYPALANIE PAPIEROSÓW OD ŚWIĘTEGO OGNIA KATEGORYCZNIE WZBRONIONE" -jak głosił napis przed wejściem do świątyni w Czachrze. Analogia jest oczywista. Wiedziałem, że Rishi i ja jeszcze się spotkamy. Może w raju dla pilotów?

ROZDZIAŁ 12 NIECH ŻYJE ŻEGLUGA POWIETRZNA! Październik 2621r. Bezludny pólwysep Planeta Felicja, Uklad Lwiego Ziewu Poranek następnego dnia zastał Estersona rześkiego i wypoczętego. Wraz z pierwszymi promieniami słońca strach uciekł w głąb podświadomości. A jednak myśl o pójściu do laguny po wodę budziła wewnętrzny protest, zaś pomysł ponownego przejścia po piaszczystej łasze przerażenie. - Lepiej od razu oddać się w ręce grup poszukiwawczych! Przynajmniej nie mają macek! - mruczał do siebie Roland. Na ludzi koncernu nie musiał długo czekać - w południe usłyszał charakterystyczne buczenie helikoptera, potem następnego. Maszyny leciały wzdłuż linii brzegowej i wylądowały obok stacji. Dwadzieścia minut później wystartowały i poleciały na północ. Dwie godziny później oba helikoptery poleciały na południe. -A co, ruszyliście się, dranie! Do prac nad Durandalem nie można się było doprosić o jednego pomocnika, ale do łapania uciekiniera, to się setka znalazła! - mamrotał Esterson. Zaczaił się za pniem gigantycznego drzewa iglastego, obserwując znikające w oddali maszyny. - Ciekawe, jak długo będą się tu kręcić? Ze trzy dni? W końcu szperanie po obcych planetach to droga rozrywka! - zastanawiał się na głos. Po dwóch dniach samotności Esterson zaczął rozmawiać sam ze sobą. I jeszcze nie zdecydował, czy ma to zwalczać, czy kultywować. Po zastanowieniu postanowił nie ruszać na razie nowego nawyku i zbadać półwysep pod kątem wody pitnej. „I tak na razie nie mogę wychylać się z lasu..." Środkowa część półwyspu okazała się bardzo ciekawa. Roślinność była tu bujna i różnorodna. Rozłożyste korony wysokich drzew tworzyły kilka pięter, w których, sądząc z rozdzierających dźwięków, czasami dochodziło do selekcji naturalnej. W dziuplach kręciły się jakieś zwierzęta, świergotały ptaki, nad kwitnącymi gałęziami brzęczały owady. Eden! Niektóre drzewa przypominały fikusy, inne sekwoje, jeszcze inne ziemskie platany. Pamiętając jedynie nieliczne nazwy miejscowej fauny i flory, Esterson postanowił nadawać roślinom i zwierzętom ziemskie nazwy. Zwierzę, które ma dwoje długich uszu, będzie królikiem. Drzewo kojarzące się z fikusem będzie fikusem. Słowo „fikus" nie tylko miało swojskie brzmienie, ale było również łatwiejsze do wymówienia niż „kerobidos yuspera yulgaris", bo taką nazwę w katalogach astrobiologicznych nosiło owo drzewo. Kłopot sprawił mu dopiero wysoki świerk srebrny z gruszkami na gałęziach. Jak je nazwać? Owoce - złote, z czerwonymi rumieńcami - obsypywały cale drzewo i polankę pod nim. Wyglądały na soczyste i dojrzałe. Esterson, który pragnął rozpocząć pełnowartościowe życie Robinsona (a przecież Robinson od razu pałaszował wszystko, do czego tylko mógł sięgnąć), pomyślał: a gdyby tak spróbować jedną taką gruszkę?! Tak piękny owoc nie może być kwaśny czy trujący! Konstruktor podniósł z ziemi połówkę gruszki (spadając rozpadały się na dwie części) i ostrożnie powąchał.

Co za ohyda!

Esterson ze wstrętem odrzucił śmierdzący owoc - zapach był stokroć ohydniejszy od woni ekskrementów-i kątem oka dostrzegł w gąszczu po lewo jakiś ruch. Tym razem wykazał się refleksem - lekcja, jaką dała mu drapieżna macka, nie poszła w las - wyciągnął SIG-Sauera, odbezpieczył i odwrócił się. Ale w gęstych liściach nie dostrzegł niczego. Niedoszły Robinson porzucił świerkową gruszę i ruszył dalej na południe, szukając źródła lub strumienia. Nie zdążył przejść stu metrów, gdy poczuł, że ktoś go obserwuje. Nieznajomy towarzyszył mu przez cały czas. Roland kilka razy próbował go przechytrzyć - raptownie stawał, uskakiwał w bok, przywierał do ziemi lub zamierał. Żaden z tych chwytów nie przyniósł efektu. Po godzinie tych skautowskich rozrywek Esterson przestał się wygłupiać. „Skoro chce za mną chodzić, to niech chodzi. Nie mam nic do ukrycia. W końcu, kto to może być? Śmierć z kosą? Przecież nie tropiciel z grupy poszukiwawczej!" - myślał Esterson. Zza gigantycznych pni drzew już wyłaniała się równina lawy wulkanicznej, gdy wreszcie los się do niego uśmiechnął - znalazł małe źródełko. Przyczajone za wykrotem biło z ziemi, dając początek strumieniowi, który klucząc między głazami, biegł do oceanu. Esterson z uśmiechem nachylił się nad źródełkiem z termosem w ręku. Chłodny szmer przywiał wspomnienie jego szwedzkim domu, w którym bywał tak rzadko. Na malowniczym kawałku ziemi, odziedziczonym po przodkach, też było małe źródełko. Tylko woda była tam bardziej przejrzysta i miała własny magiczny zapach... Esterson zapomniał o zagadkowym prześladowcy i dlatego aż podskoczył, gdy z tyłu trzasnęła gałąź i na ziemię upadło coś sporego.

Roland upuścił termos i odruchowo wyciągnął SIG-Sauera. Wyprostował się, rozglądając czujnie. Znowu coś upadło. Estersonowi puściły nerwy i palec dwa razy nacisnął spust. Huknęły strzały. Grobowa cisza, jaka zapadła po tej demonstracji twardych zamiarów, przywróciła mu zdrowy rozsądek. „Gdyby chciał zaatakować, zachowywałby się inaczej..." Esterson odczekał minutę i wsunął pistolet za pas kombinezonu. I nagle usłyszał delikatny tupot, szelest rozsuwanych krzaków, trzask chrustu. Czyżby uciekał? O, bratku, nie tak prędko! Roland zrzucił plecak i skoczył w gęstwinę. Czuł podniecenie myśliwego. Esterson, niezbyt dobry biegacz, szybko dogonił prześladowcę - okazało się, że ten kuleje. To był sirch. Aborygen planety Felicja. Prześladowca Estersona był dość szczupły i miał około półtora metra wzrostu. Mordką i budową ciała przypominał kota, który nie wiadomo po co, wyhodował sobie szeroki grzebień na grzbiecie i skórzaste błony między przednimi łapami i „dolną częścią pleców". Długi puszysty ogon (spłaszczony jak u bobra), pazurzaste, czte-ropalczaste kończyny (górne rozwinięte jak ludzka ręka, dolne potężne, skoczne, jak u kangura), bystre oczy z pionową źrenicą, szeroki nos z jednym nozdrzem, sterczące uszy, sprężyste ruchy... Ale w odróżnieniu od ziemskich kotów sirchowie nie byli drapieżnikami. Właśnie dlatego Esterson wybrał Felicję. Drapieżniki obrzydły mu ze szczętem, szczególnie te rozumne. Ziemskie koty nie mogły wytrzymać bez ryby czy mięsa (choćby w postaci suchej karmy), zaś mieszkańcy Felicji nie mogli żyć bez kaczy - tak, zdaniem Encyklopedii, nazywała się lepka biała masa, stanowiąca podstawę pożywienia sirchów. Kacza była efektem przeróbki soku drzew o skomplikowanej łacińskiej nazwie i za sprawą sirchów stała się podstawową agrokulturą planety. Kaczę opiewali poeci, przedstawiali malarze, kacza stanowiła główny temat rozmów. Najbardziej popularnym imieniem było Kaczhid, czyli „zakochany w kaczy". , Ale najbardziej niezwykła była sierść aborygenów Felicji - żywa od koniuszka aż do korzenia, zmieniająca kolor w zależności od potrzeb sircha! Gdy sirch poleżał kilka minut na piasku, by jego sierść stała się żółto-brązowa. Gdy zasnął na gałęzi miejscowego platanu, sierść nabierała barwy kawowo-pistacjowej. Prześladowca Estersona był szaro-zielony i poruszał się dość niezgrabnie. Jak ten nieruchawy aborygen zdołał wodzić go za nos przez dwie godziny? I wtedy Roland zrozumiał, że przez cały ten czas sirch poruszał się po gałęziach dolnego poziomu! Błony między łapami i skórzasty grzebień spełniały konkretne zadanie! W Estersonie ocknął się konstruktor - przecież grzebień to nic innego jak stabilizator! „Ale ze mnie kretyn! Zamiast gapić się w krzaki, powinien spojrzeć na korony!". Esterson przyjrzał się aborygenowi. Na boku sircha jaśniała poszarpana rana, z której sączyła się mleczno-różowa krew. „Czyżby to moja sprawka? - przeraził się Esterson. Ładne rzeczy! Nowe życie na nowej planecie zaczął od zabójstwa bezbronnej istoty! Przyjrzał się uważniej. Nie, rana nie wyglądała na postrzałową! Widocznie pod sirchem złamała się gałąź i nabił się, spadając. - Stój, słyszysz? Zaczekaj! - krzyknął Esterson, gdy od sircha dzieliło go już kilka metrów. Sirch odwrócił się i spojrzał na Estersona. Nie zrozumiał słów, ale na wszelki wypadek przyspieszył kroku. Esterson też przyspieszył. Czego chciał? Uścisnąć sirchowi łapę? Pogadać? Ale jak? Przecież nie wziął Sygurda! W końcu dogonił sircha i położył mu rękę na ramieniu. To był błąd. Tubylec odwrócił do Rolanda kosmatą mordkę, teraz czarno--szarą, zamrugał orzechowymi oczami, przysiadł na tylnych łapach i zwalił się na ziemię. Esterson spodziewał się wszystkiego, tylko nie tego. - Hej, stary, coś ty, zemdlałeś? - zapytał, pociągając sircha za popielato-szare ramię. - Przestraszyłem cię? Sirch nie wydał żadnego dźwięku. Leżał z zamkniętymi oczami i chyba nawet nie oddychał. Esterson przykucnął obok niego i zapalił, zakłopotany. Potem zgasił papierosa i spojrzał na zegarek. Od chwili gdy sirch upadł, minęło dziesięć minut. - Hej, źle się czujesz? Bez odpowiedzi. Inżynier poczuł się głupio. Kiedyś w Santa Rosę zemdlała seniora Talita - Gruziński znalazł w sejfie mysz, która sobie tylko znanym sposobem przeniknęła do niego. Gdybyż jeszcze po znalezieniu gryzonia po prostu go wyrzucił, ale nie! Podał odkrycie do wiadomości publicznej! Słysząc tę radosną nowinę, seniora Talita zbladła i upadła dokładnie naprzeciw sejfu. A Gruziński zażartował (a może zacytował jakiegoś klasyka?), że „mysz to zwierzątko, którego droga usłana jest ciałami zemdlonych kobiet". Ale omdlenie seniory Tality trwało może minutę, a to kocisko leży tu od kwadransa! „A może omdlenia sirchów trwają dłużej ? - zastawiał się Esterson. - No ale przecież oddychają tlenem! Jeśli wierzyć alternologom, struktura ich mózgu i układu przemiany materii przypomina ludzką!". Sirch nadal się nie ruszał. Jego sierść oklapła, z pyszczka popłynęła biało-różowa piana, mięśnie zwiotczały. Tubylec wyglądał jak... truposz! „A jeśli on umarł? Z przerażenia?" - pomyślał Esterson. - Stary, no coś ty, umarłeś? A może gdyby przemówił do sircha w jego języku, tubylec by się ocknął? Psychologowie od wieków trąbią o magicznej sile języka ojczystego! Esterson pobiegł na polanę ze źródłem, gdzie zostawił plecak, i pędem wrócił - z przymocowanym do ramienia wizualnym plug-in Sygurda i tłumaczem elektronicznym na ręku. Pochylił się nad sirchem i powiedział: - Nazywam się Roland. Jestem przyjacielem. Przybyłem z planety Ziemia w celach turystycznych. Nie chcę wyrządzić krzywdy ani tobie, ani twojemu narodowi. Jeśli jesteś chory, powiedz, jak mogę ci pomóc...

I tak dalej w tym stylu. Esterson wspomniał o wzajemnej pomocy, jakiej powinni sobie udzielać ludzie i sirchowie, zapewnił, że jest wstrząśnięty pięknem Felicji, i wyznał, że chciałby dotrzeć do porzuconej stacji badawczej. Nawet przeprosił sircha, że za nim biegł! Nie nastąpiła żadna reakcja. Przeprosiny Rolanda nie zrobiły na aborygenie wrażenia. Po zapadnięciu zmierzchu Esterson musiał wreszcie pogodzić się z myślą, że pierwszy napotkany sirch umarł, nie odzyskując przytomności. A przynajmniej na to wskazywały brak oddechu, obniżenie temperatury ciała oraz krążące nad ciałem nieszczęśnika owady. - Kto wiedział, że są tacy płochliwi! Owszem, czytałem, że są wrażliwi, ale przecież nie do tego stopnia! Żeby tak od razu wyciągać kopyta? A może to rana była śmiertelna, może doszło do jakiejś błyskawicznej infekcji?... -jęcząc głośno, Esterson zostawił ciało sircha i wrócił do źródła. Tam nadmuchał namiot i podgrzał sobie kolację: sublimowany bulion wołowy z cebulką (tłusty, pożywny, gorący), galaretka bananowa (nieszczególna), ragout z warzyw i młodej baraniny oraz skondensowane mleko. Ale nawet te delikatesy nie zdołały pocieszyć Estersona. Jego Piętaszek zmarł, zanim zdążyli wymienić się imionami, szklanymi paciorkami i poglądami religijnymi! Przez dwa następne dni Esterson rozmyślał nad swoim losem. Było jasne, że zapas jedzenia wystarczy mu na dwa tygodnie, a i to pod warunkiem że będzie oszczędzał. Po prostu nie mógł zabrać z Cerery większych zapasów żywności! SIG-Sauer i naboje, nawigator, scyzoryk (cudem zdobyty), namiot (a zarazem szalupa ratunkowa), papierosy i lekarstwa, suchy spirytus, nożyczki, szczoteczka i pasta do zębów, Sygurd, encyklopedia elektroniczna, miska, termos z filtrem, zmiana bielizny, ciepły sweter... zabrał to wszystko, bo wiedział: bez tych protez nie poradzi sobie na obcej planecie! Nic dziwnego, że zabrakło miejsca na dwie dodatkowe puszki mleka! Esterson zbadał „swój" półwysep i upewnił się, że ten kawałek ziemi jest absolutnie bezludny (jeśli nie liczyć nieboszczyka sircha, którego trup zniknął w zagadkowych okolicznościach). Roland nie stwierdził żadnych śladów działalności sirchów ani działalności cywilizacji siódmego stopnia rozwoju: pustych puszek, jednorazowych kubków... I to zaczęło go martwić. Tęsknił za kontaktem z istotami rozumnymi - ku własnemu zaskoczeniu. Przez całe życie uważał się na mizantropa i egoistę, który potrzebował wyłącznie siebie! Czyżby się mylił? Niestety, piaszczysta łacha, łącząca go z kontynentem, była nie do pokonania - w każdym razie z psychologicznego punktu widzenia. A może by tak w czasie odpływu zacząć biec po mieliźnie w stronę kontynentu? Ech, Rolandowi starczało uczciwości, żeby przyznać: prędzej zgnije w tym lesie razem ze świerkowymi gruszkami, niż wystawi na ponowną próbę charakter tamtego potwora... Esterson oglądał przez lornetkę opuszczoną stację, łamiąc sobie głowę, jak się tam dostać. Dopłynąć łódką? Ale wówczas również zdawał się na łaskę i niełaskę potwora... „A przecież sirch, ten nieszczęsny tchórz, jakoś dotarł z kontynentu! A może był takim Robinsonem jak ja? Nie, wówczas trafiłbym na jego dom...". Tymczasem trwała operacja chwytania zbiega. Teraz helikoptery zjawiały się rzadziej, za to krążyły dłużej. Czasem schodziły do wierzchołków drzew, wisząc długo w jednym miejscu. Zdarzało się też, że z ich pokładu otwierano ogień w stronę lasu, a potem spuszczano na linach kilku sprawdzających. Jednak to wszystko działo się na kontynencie. I jeśli nawet konstruktor się bał, to nie o siebie, lecz o sirchów. Ale coś mu mówiło, że aborygeni sobie poradzą. Początkowo działalność rangerów działała Estersonowi na nerwy, ale wkrótce przywykł do tych powietrznych rajdów. Więcej! Świadomość, że w pobliżu są ludzie, sprawiała mu przyjemność, której nie mącił fakt, że owi ludzie marzą, aby pozbawić go wolności, a nawet życia. Ale ta przyjemność nie przeszkadzała mu w podejmowaniu konkretnych środków ostrożności. Nie palił ognia w dzień, a w nocy jedynie w specjalnej ziemiance, której otwór dymny osłaniały gałęzie z liśćmi filtrującymi dym. Nie wychodził spod osłony drzew, a namiot zamaskował tak starannie, że kilka razy w roztargnieniu przeszedł obok, nie zauważając go i czując się jak jemioł, który zabłądził wśród trzech sosen. Esterson wiedział, że lada dzień poszukiwania zostaną zakończone. I ta myśl z jednej strony go cieszyła, a z drugiej martwiła. „Jak będę walczył z nudą, gdy te trajkotki się stąd wyniosą?"

Czas płynął, a kwestia opuszczenia półwyspu pozostawała nierozwiązana, do czasu gdy Esterson nie natknął się na swoje spadochrony, niedbale zamaskowane pierwszego dnia robinsonady. Zupełnie o nich zapomniał! I początkowo nawet nie zrozumiał, skąd się tu wziął kurhan z gałęzi i suchych liści. Esterson pomyślał, że należałoby zakopać spadochrony, żeby ta kupa tak nie kłuła w oczy, ale zrobiło mu się szkoda materiału... Ograniczone rezerwy obudziły w nim gospodarność. „Jeśli je zakopię, delikatny materiał szybko się zniszczy... A przecież może się przydać! Może udałoby się zamienić go u sirchów na jedzenie! Albo papierosy!". Ale jego ścisły umysł nie mógł pogodzić się z wymianą wielowarstwowego jedwabiu spadochronów na czerstwy bochenek chleba z otrębami, pozostałość po pikniku jakichś tam Ziemian, zachowany przez sirchów na pamiątkę. Jego badawcza natura pragnęła znaleźć dla jedwabiu jakieś zastosowanie... Może zrobić z niego żagiel? Gdyby porządnie umocować go na maszcie i złapać dobry wiatr, oceanem można by dotrzeć do stacji za dwie godziny... Może potwory nie zdążą się zorientować... Nie, na samą myśl o wodzie robiło mu się słabo. Czy to w łódce, czy na piechotę, z żaglem czy bez niego, nie będzie się więcej narażał! „Jak ludzie podróżowali przed wynalezieniem samolotów? - zastanowił się. - Statkami i łodziami, na wielbłądach i konno... Pieszo... W zeppelinach i balonach...". I wtedy go olśniło:

- W balonach! Niech żyje żegluga powietrzna! - zawołał głośno.

Samodzielne skonstruowanie prymitywnego aparatu latającego, zdolnego przenieść człowieka na odległość pięciu kilometrów, nie było proste - nawet dla inżyniera ekstraklasy. Należało obliczyć kształt i rozmiar balonu, z uwzględnieniem posiadanego jedwabiu. Narysować wykrój balonu i pociąć materiał, nie niszcząc jego struktury. Połączyć części uniwersalną taśmą klejącą, której może nie starczyć. Poza tym, sklejony balon musi być absolutnie szczelny, żeby gaz nie uciekł, a Roland nie spadł do wody ku uciesze potworów... No i musiał czymś wypełnić ten potencjalny balon. „Można stworzyć prymitywny palnik, ale czy samo gorące powietrze zapewni odpowiednią lotność? Pojemność balonu będzie skromna...". I wreszcie należało zrobić kosz, sieć z linek, mocującą kosz do balonu, i przygotować woreczki z balastem. W charakterze kosza Esterson wykorzystał nadmuchiwaną łódkę, a zamiast gorącego powietrza postanowił użyć helu. Skąd wziął hel? Dwa dni wcześniej Esterson wyczytał w encyklopedii, że tutejsze „purchawki", występujące na półwyspie w wielkiej obfitości po przedziurawieniu, wydzielają niewielką ilość czystego helu. Ku wielkiemu żalowi encyklopedii, felicjański fenomen nie miał znaczenia przemysłowego. „Czyżby ręczna zbiórka grzybów byłą nieopłacalna?" - pomyślał Esterson ze złośliwą satysfakcją. Ponieważ jedna purchawa dawała pięć decymetrów sześciennych gazu, jedno duże skupisko powinno wystarczyć do wypełnienia balonu. Pochłonięty obliczeniami Roland nie od razu spostrzegł, że brzęczenie helikopterów wreszcie ucichło. A gdy już przekonał się, że wysłannicy koncernu wynieśli się do diabła. Esterson zakasał rękawy i wziął się do roboty. Nuda odeszła, tęsknota za ludźmi również. Oddając się ulubionej pracy, Esterson czul się samowystarczalny i szczęśliwy. Pracował nad balonem od świtu do nocy z przerwami na posiłek. Taak, pieniądze na schwytanie zbiegłego inżyniera skończyły się i poszukiwania przerwano. Ale Roland skonstatował ten fakt z obojętnością- miał ważniejsze problemy, był bez reszty pochłonięty tworzeniem balonu. W nocy śniły mu się latające giganty. Ostatni raz czuł coś takiego, gdy tworzył pierwszy prototyp Durandala.

Dwa tygodnie później balon stal się faktem. Spuchnięte pomarańczowe cielsko leżało na polanie, starannie oczyszczonej ze wszystkiego, co mogłoby uszkodzić delikatny materiał. Pod rozłożystym platanem wznosiła się gigantyczna piramida purchawek. Namiot został przekształcony w łódkę i nadmuchany. W środku i obok „kosza" leżały worki z balastem, zszyte z resztek jedwabiu, oraz mnóstwo kamieni obwiązanych lianami - wszystkie spadochronowe linki poszły na siatkę obejmującą balon i talię sterowania. Kamienie miały utrzymać balon i kosz do chwili startu. Esterson potoczył dumnym wzrokiem po swoim gospodarstwie. - Nie gorzej niż osiemset lat temu! - podsumował. Zadowolony, zapalił papierosa. W ostatnim tygodniu robił to rzadko ze względów oszczędnościowych, ten papieros był jednym z czterech ostatnich. Esterson liczył, że na kontynencie spotka choć jednego nałogowego palacza. „Może sirchowie też palą?" - łudził się. Tak bardzo nie chciał rezygnować z nałogu! Może dlatego, że palenie było jedną z niewielu codziennych praktyk, łączących go z przeszłością... Miałby rzucić palenie, po tym jak zarzucił tyle innych rzeczy? Picie kawy. rozmowy przez vifon, kłótnie z Mario, lekturę protokołów prób i podręczników o wytrzymałości materiałów... Esterson pomyślał o swoich współpracownikach. „Ciekawe, co powiedziałby Gruziński, widząc stertę purchawek i balon? A Pies? Pewnie nazwałby mnie groźnym wariatem, który naczytał się starych powieści przygodowych...". Esterson uśmiechnął się. Jak mało obchodziły go teraz cudze opinie!

Następnego ranka wiał stały południowo-wschodni wiatr, ten sam, który był jego sprzymierzeńcem pierwszego dnia na Felicji. - To musi być dzisiaj! - zdecydował konstruktor. Trzy i pół godziny później wszystkie purchawki zostały wypatroszone i balon osiągnął gigantyczne rozmiary. W kilku miejscach hel sączył się przez szczeliny - nie udało się uzyskać absolutnej hermetyczności balonu. „Nic nie szkodzi... Na pięć kilometrów wystarczy, a potem to już wszystko jedno!" - uspokajał się Esterson. Po raz ostatni sprawdził balast. Włożył plecak do kosza, obwiązał talię wokół pasa. Będzie nią zmniejszał pojemność balonu przy lądowaniu. Obrzucił polanę uważnym spojrzeniem - niczego nie zapomniał? W końcu zdecydowanym ruchem wyjął zza pasa nóż i przeciął najgrubszą linę (z włókien drzewnych i sznura). Lina łączyła balon ze zwojem cieńszych linek, oplatających kamień-kotwicę. - No, z Bogiem! - szepnął Esterson. Chciał się przeżegnać, jak go uczyła babcia, ale balon skoczył w górę z taką werwą, że Esterson stracił równowagę i upadł na dno swojego nadmuchiwanego kosza. Podniósł się nie bez trudu - mocno huśtało. Wiatr szarpał mu włosy i przenikał przez kombinezon. Roland podszedł do brzegu kosza i aż krzyknął ze zdumienia. W ciągu niespełna dwóch minut balon wzniósł się na setki metrów i nadal nabierał wysokości! Do gardła podeszła fala mdłości i Esterson zwymiotował spożytą rano grochówką i pasztetem z wątróbek. „Tego mi tylko brakowało" - pomyślał ponuro. Nigdy nie miał lęku wysokości, a tu taka reakcja! Jak się okazuje, w przyrodzie występują dwa zupełnie różne rodzaje wysokości: ta obserwowana z kabiny floggera i ta pod koszem prymitywnego aerostatu...

Serce waliło mu głośno, a strach powoli sączył się do krwi i wypełniał wszystkie komórki ciała obezwładniającą apatią. „Czyżbym źle obliczył i gazu jest za dużo?" I chociaż było jasne, że odpowiedź jest twierdząca i w związku z tym musi coś zrobić, nie miał siły się ruszyć. Ogarnęło go śmiertelne zmęczenie. „I po co się tak szarpać? - pomyślał leniwie. - To nawet romantyczne - umrzeć z braku tlenu w koszu balonu. Lepsza szybka śmierć niż bydlęca wegetacja z dala od ludzi...". Błękit nieba był coraz bliżej, a samobójczy nastrój Estersona jeszcze się pogłębił. Sama myśl o tym, żeby zrobić coś konstruktywnego - na przykład ściągnąć talię i zmniejszyć pojemność powłoki - rodziła w duszy Rolanda sprzeciw. Wręcz rozkoszował się nadchodzącą śmiercią. Kosz znów się zakołysał i to tak, że Esterson omal nie wypadł. Południowo-wschodni wiatr zmieniał się na wschodni w nader niedelikatny sposób. Gdy kołysanie ustało, Esterson zerknął w dół. Półwysep, na którym spędził dwa tygodnie życia, leżał daleko w dole. Kształtem przypominał kocią łapę z wysuniętymi pazurami. Gęsta zieleń lasu, szaro-brązowa równina lawy, bladożółta łacha piasku, metodycznie lizana białymi językami przyboju... I całkiem blisko (z tej wysokości) upragniona stacja badawcza... Zaraz, zaraz, co się tam dzieje? Esterson wytężył wzrok. Nie do wiary! Nad porzuconą stacją unosił się dymek! Więc ktoś tam był i w dodatku palił w kominku? Nie było mowy o pomyłce, to prawdziwy dym z ceglanego komina! „Kto to? Sirchowie? Ludzie? Nowa grupa naukowo-badawcza z tłuściutkim grantem? A może to ludzie koncernu zaczaili się na niejakiego Estersona, zdrajcę ludzkości?". Niespodziewany dymek wyprowadził Estersona z przedśmiertnego otępienia i przywrócił pragnienie życia. Walcząc z ogłuszającym wiatrem, konstruktor stanął na środku kosza i ściągnął talię. Balon wypuścił porcję gazu. Lot ustabilizował się, ale po chwili balon znów ruszył w górę. I wtedy Esterson poszedł na całość - wystrzelał w powłokę cały magazynek SIG-Sauera. Hel uciekał przez dziurki z głośnym świstem i balon zaczął schodzić w dół! Kilka minut później, gdy już zbliżył się do ziemi, Esterson odetchnął z ulgą i znowu podszedł do burty „kosza". Łacha i wybrzeże ze stacją zostały z tylu, wschodni wiatr znosił balon w głąb kontynentu, w stronę kredowobladych gór. Ale to Rolanda nie martwiło - wiedział, że pokona każdą odległość, że wróci na brzeg i dowie się, kto palił ogień w porzuconej stacji. Nadal ściągał talię zdrętwiałymi rękami. Balon tracił wysokość. Mocne szarpnięcie i przed nim zamajaczyły wierzchołki gigantycznych fikusów. Jeszcze jedno szarpnięcie i kosz z Estersonem zaczepił się o rozczapierzone gałęzie wysokiego platanu, a poryw wiatru przygwoździł balon do koron sąsiednich drzew. Kosz przechylił się i Esterson wypadł. - Aaa! - wrzasnął. Gdyby nie talia, pewnie rozbiłby się o ziemię - drzewo, którego korona rozchyliła się pod ciężarem Rolanda miało jakieś trzydzieści metrów wysokości. Ale talia trzymała mocno i złagodziła upadek. Jeśli nie liczyć jednego złamanego żebra i siniaków, lądowanie skończyło się suk-

To był najsilniejszy atak maniakalnej ciekawości, jaki Esterson kiedykolwiek przeżył. Nie zdążył jeszcze ochłonąć, a już zrywał z siebie talię, wstrzyknął środek przeciwbólowy i pobiegł w kierunku stacji. Czuł, że dobrze robi. Rozum szeptał mu o nieroztropności szlachetnego męża, idącego na smyczy własnej ciekawości, ale co tam! - Do licha z myślami! - powtarzał Esterson. Dziesięć metrów od stacji schował się w gęstych krzakach i zaczął nasłuchiwać. Usłyszał pieśń: Oj, moroz, moroz Ne moroz' menya Ne moroz' menya Moego konya... Śpiewała jakaś młoda kobieta głębokim, mocnym głosem. Esterson nie zrozumiał tekstu, dopóki nie wyciągnął z plecaka Sy-gurda i nie włączył go w trybie tekstowego interfejsu. Spojrzał na ekran. „Aha, rosyjski. To już coś. Więc jednak nie koncern - prawo Dy-rektorii Południowoamerykańskiej z roku 2614 zabrania najmowania obcokrajowców do ochrony zmilitaryzowanej" - myślał Esterson. Tymczasem kobieta doszła do następnej zwrotki. Moego konya Belogrivogo U menya zhena Oh, revnivaya! Co ona tu robi? Czy jest sama? A może w pobliżu kręcą się jej przyjaciele? I dlaczego śpiewa? Teraz, gdy ciekawość została zaspokojona, Esterson miał ochotę tylko na jedno - na papierosa. Ostatniego, jaki mu został. Oto chwila nikotynowego triumfu! Zasłużył na nią, po tysiąckroć zasłużył. Cała ta awantura z balonem skończyła się pomyślnie. Jest cały i zdrowy, na upragnionym kontynencie, i w dodatku znalazł istotę ludzką płci żeńskiej i narodowości rosyjskiej! Usiadł w kucki, wyciągnął z paczki ostatniego papierosa, pstryknął zapalniczką i zaciągnął się głęboko. To dopiero przyjemność, co się zowie! Roland nawet przymknął oczy, żeby świat nie psuł mu przyjemności... Zanurzenie w odmęty ekstazy było absolutne, Esterson nie zauważył, że kobieta umilkła. Wypalił papierosa, wdeptał niedopałek w czerwoną gliniastą ziemię i już miał kontynuować obserwacje, gdy za jego plecami rozległ się metaliczny szczęk i kark Estersona wszedł w kontakt z metalowym przedmiotem, do złudzenia przypominającym lufę. - Nie ruszać się - powiedział surowo kobiecy głos, który przed chwilą śpiewał o koniu z białą grzywą. - Przecież się nie ruszam - odpowiedział konstruktor i zarobił cios w nerki.

ROZDZIAŁ 13 OBWÓD HAYEKA Listopad 2621 r. Lotniskowiec szkoleniowy Dzujho Pierwszy punkt Lagrange'a, system Ziemia-Księżyc Prosto w oczy uderzyło mnie słońce. Uśmiechnąłem się szeroko i osłaniając oczy dłonią, przysunąłem do iluminatora. Niebiesko-zielona kula wielkości medalu „Za odwagę" (Ziemia) wisiała po lewej stronie. Żółta kula, mniej więcej tej samej wielkości (Księżyc) - po prawej. Lotniskowiec szkoleniowy Dzujho znajdował się w rejonie pierwszego punktu Lagrange'a. Kilka kilometrów od nas, czyli na wyciągnięcie ręki, pracował duży sprzątacz pomalowany w czerwono-białą szachownicę. Przed nim otwierał się wielki trał paraboliczny, za rufą sprzątacza żółciło się niekształtne wybrzuszenie: przydokowana barka samobieżna. Nazywano je „workami na śmieci", latanie na nich było upokorzeniem. Na barki wysyłano zwykle dwójkarzy z uczelni floty cywilnej lub werbowano nieudaczników z Dyrektorii Atlantyckiej. Swoją drogą, iluminator to świetna rzecz! Można siedzieć całymi godzinami! Niby człowiek nic nie robi, a jednak jest zajęty. Dawno temu uważano, że idealny statek bojowy powinien być całkowicie opancerzony, a im grubszy pancerz, tym lepiej. Po co komu iluminatory, jeśli można oblepić statek kamerami i teleskopami, a obraz z nich przerzucać na ekran? Ba, można nawet używać ekranów jako „iluminatorów"! Byle tylko w pancerzu statku nie było żadnych „otworów" - iluminatory obniżają obronność statków! Statki bojowe zaczęto budować bez iluminatorów, (okna widoku panoramicznego usunięto nawet z kabiny nawigacyjnej!), naszpikowano je całą masą urządzeń optycznych i zainstalowano wideoiluminatory, w skrócie wilumy. I wszyscy byli szczęśliwi - przez pięć lat. Wówczas okazało się, że wśród załóg nowych statków szerzy się epidemia klaustrofobii, przechodzącej w psychozę maniakalno-depresyjną. Piloci świrowali bez kawałka naturalnego Czarnego Nieba. Nie mogli spać i normalnie oddychać. W końcu doszło to prawdziwej tragedii. Kadet jednego ze statków rękojeścią pistoletu rozbił ekran wiluma, a gdy na sygnał „niesprawnego oprzyrządowania" do kajuty wpadli chłopcy z brygady remontowej, kadet postrzelił jednego w nogę. Następnie wdarł się do śluzy, otworzył drzwi wewnętrzne, potem zewnętrzne... i skoczył prosto w objęcia kosmosu. „No jak to tak? - dziwili się wojskowi psychologowie. - Niegdyś ludzie pływali na atomowych okrętach podwodnych dookoła świata, przez trzy miesiące świata nie oglądali i dobrze było! I to bez żadnych wilumów! A dzisiaj ? Po dwutygodniowym rejsie połowę załogi trzeba wysłać na leczenie do Karatangi! Co się stało z dzisiejszym pokoleniem?". Nie wiem, czy odpowiedziano na to pytanie, nie znam opracowań naukowych, ale znam efekty: wkrótce potem, żeby uzyskać akceptację, projekty statków musiały mieć „żywe" iluminatory. Wilumy na śmietnik! Dziękuję ci, bezimienny kadecie. Twoja śmierć dała ten wspaniały iluminator, przez który mogę oglądać Ziemię, Księżyc i Gwiazdy. Mniej więcej tak sobie myślałem, gapiąc się w kosmos. Kola, z którym dzieliłem kajutę, na rodzime światła niebieskie lał z góry. Leżał sobie na koi, pstrykał moją zapalniczką i czytał „Aktualne problemy energetyki międzygwiezdnej". Książkę wydano na niebieskawym papierze syntetycznym, więc musiała mieć co najmniej sto pięćdziesiąt lat. A co za tym idzie, aktualność owych problemów wydała mi się co najmniej wątpliwa. - Nie chciałbym ograniczać twoich niezbywalnych praw jednostki rozumnej - zwróciłem się do Koli - ale czy nie mógłbyś, do ciężkiej cholery, przestać pstrykać? - Co, co? - Kola oderwał się od książki i popatrzył na mnie pustym wzrokiem, odruchowo pstrykając zapalniczką. No i jak tu się na niego złościć? - Pytam, czy książka ciekawa - skłamałem z westchnieniem. - Przecież to staroć! Po co ją czytasz? - Po pierwsze, muszę coś czytać. A po drugie, stare książki są nieraz bardzo ciekawe. I język wspaniały, i komentarze trafiają się pocieszne... O, posłuchaj! „Dziwacznymi fantazjami wydają się dzisiaj twierdzenia, jakoby w Przestrzeni dało się znaleźć ilości złóż naturalnych wystarczające do produkcji luxogenu. Warunki fizyczne...". - Nie pozwalają i tak dalej, jasne. I co w tym śmiesznego? Kola spojrzał na mnie jak na dziecko upośledzone. - Powiedzcie mi, kadecie Puszkin, czy mówi wam coś Parkida? - Parkida? Hmm... To taka planeta. - A gdzie? - W Konkordii? - Owszem. Robicie postępy, kadecie Puszkin. Jak tak dalej pójdzie, może powierzymy wam mycie wychodków na flagowcu Pierwszej Floty Szturmowej. - Dziękuję za okazane mi zaufanie! - Zasalutowałem błazeńsko. - A z czego słynie owa Parkida? - Że... że jest największa? - Jak na złość nie mogłem sobie nic przypomnieć o tej Parkidzie. - Hmm... Do Marsa jej daleko, ale z określonego punktu widzenia... - drwił Kola. - Gdy człowiek patrzy na nią z bardzo bliska, to faktycznie... - O rany, nie ględź, tylko mów o luxogenie i lećmy na obiad! - Stary, no przecież powszechnie wiadomo, że Parkida składa się w osiemdziesięciu procentach z węgla i metali lekkich, a pozostałe dwadzieścia to tak zwane piaski luxogenowe, z których produkuje się luxogen! Złoże odkryto dwa lata po wydaniu tej książki! -1 Kola potrząsnął mi przed nosem „Problemami...". - Faktycznie, przecież konkordiański luxogen produkuje się z surowca naturalnego, dzięki czemu jest dobry i tani. A nasz, sztuczny, jest strasznie drogi i wymaga bardziej skomplikowanych reaktorów... - No widzisz! Pewnie, że widziałeś, tylko głowę masz nabitą Issą! Nawet przez sen z nią rozmawiasz, Casanovą z Tambowa! - Naprawdę? - Chyba się zaczerwieniłem. - A o czym z nią rozmawiam?

Teraz z kolei zaczerwienił się Kola. - O różnych rzeczach... osobistych... Nie widziałem Issy prawie pół roku. Nie powiem, że te miesiące były dla mnie „istnym piekłem" czy „prawdziwą męką", ale w wolnych chwilach naprawdę za nią tęskniłem. Na szczęście wolne chwile trafiały się rzadko. Gdy tylko wróciliśmy z naotarskiej wojny, Fedunin wziął nas w obroty. Żebyśmy za bardzo nie zadzierali nosa. - No i co, kochaniutcy, powalczyliście sobie? To bardzo dobrze. A ile lotów bojowych zrobiliście, moje orły? Nieoczekiwanie „orły" zrozumiały, że wylot bojowy był dokładnie jeden - operacja Zorza. Po Zorzy działań bojowych już nie było. Ja i Kola lataliśmy jeszcze kilka razy, zaliczając zwiad i loty patrolowe. Ale dżipsy wyniosły się z Naotaru, Flota Ekspedycyjna „zdała" swój odcinek bojowy eskadrom Konkordii i też wyniosła się z Systemu Dromadera. Tyle nerwów i tylko jeden wylot bojowy! A przecież tylu zginęło - Jegor Kożemiakin, Leonid Freiman i trzech kadetów, lecących w składzie nieszczęsnej 1-01, z której nie wróciła połowa maszyn. O tym wszystkim mówiliśmy Feduninowi. - Jeden wylot, towarzyszu kapitanie - wołaliśmy - ale za to jaki! Dżpisy krążyły wokół nas jak rekiny! Podobno w każdej minucie kontaktu ogniowego straciliśmy trzy floggery! Ale i tak wywalczyliśmy zwycięstwo... - Wiem o tym - mówił Fedunin. - Wieczna chwała poległym! Kadeci Kołpin, Rubin, Własik i Terentiew otrzymują pośmiertnie stopień podporucznika i medal „Za odwagę". Ich nazwiska zostaną umieszczone na drugiej złotej tablicy pamiątkowej w naszej Alei Bohaterów. Wiem, nawet ci, którzy zostali na pokładach lotniskowców, nie byli bezpieczni. Podobno Własik poległ śmiercią bohatera właśnie na Trzech Świętych, gdy czwórka dżipsów ostrzelała pokład mieszkalny statku. A wy przyjmijcie moje gratulacje oraz podziękowanie dowództwa z wpisem do akt. - Ku chwale Dyrektorii! - wrzasnęliśmy. - A teraz, towarzysze kadeci, chciałbym wam o czymś przypomnieć. Gdy na uprzejme zaproszenie Narodowej Kanapy Konkordii oddawaliście się rozrywkom w luksusowych kurortach i nawiązywaliście stosunki w oficerami naszych braci w Wielkiej Rasie... Fedunin spojrzał znacząco na mnie i Kolę - wasi towarzysze zaczęli letnią sesję egzaminacyjną. Ponieważ powody waszej nieobecności są bardzo ważne, każdy z was otrzymuje dodatkowo miesiąc na przygotowanie. Jak rozumiecie, egzaminy musicie zdać - nikomu nie przysługuje taryfa ulgowa. Mam nadzieję, że o tym pamiętacie, cholera jasna, psiakrew? No jak to?! My mamy zdawać egzaminy?! My, prawdziwi oficerowie bojowi - tylko bez mieczy i gwiazdek... Siedzieliśmy przy jednym stole z najlepszymi pilotami eskadry! Chwalił nas sam Gotowcew! Sam Tocki nazwał nas „strażnikami przyszłości"! A w uroczystym przemówieniu Kanapy Narodu nazwano nad „płomiennymi lwami Naotaru"! A teraz co? Siadajcie i wkuwajcie, płomienne lwy Naotaru? Przecież kontradmirał Turowski obiecał nam, że loty w strefie konfliktu i starcia bojowe zostaną potraktowane jako zdany egzamin z przygotowania lotniczego i ogniowego! O tym wszystkim natychmiast poinformowaliśmy Fedunina. - Doskonale pamiętam, co obiecał kontradmirał, ale nie uzyskaliście wymaganych liczb! - Zaliczyliśmy pięć lotów, licząc patrolowe - odezwał się Kola. - W strefie konfliktu lataliście raz. Cztery loty patrolowe nie są uwzględniane - wówczas dżipsy już opuściły Naotar, więc nie lataliście w strefie konfliktu, lecz w spokojnym kosmosie. - Ale to było najprawdziwsze patrolowanie, towarzyszu kapitanie! - poparłem Kolę. - Z pełnym wyposażeniem bojowym na pokładzie! - Zasady pozostają zasadami, kadecie Puszkin - uciął Fedunin. - Racja, towarzysze kadeci! - wykrzyknął sukinsyn Biełokoń. - W czasie incydentu naotarskiego podnieśliśmy swoje mistrzostwo bojowe i teraz zademonstrujmy je egzaminatorom! - Biełokoń, choć raz byś się nie odzywał - powiedział ponuro Fedunin. - Wszyscy są wolni. Końcówkę czerwca i cały lipiec zajęło nam zdobywanie zaliczeń (dwadzieścia) i zdawanie egzaminów (pięć). Dwa praktyczne: przygotowanie ogniowe i lotnicze, i trzy teoretyczne: medycyna wojskowa, taktyka walki powietrzno-kosmicznej i statuty orderów. Na szczęście większość instruktorów i wykładowców rozumiało naszą sytuację. To znaczy, wszyscy oni, uczciwi oficerowie, zastrzeliliby na miejscu każdego kadeta, który próbowałby wziąć ich na litość, jęcząc: „właśnie wróciliśmy z wojny... omal nas nie zabili... postawcie nam zaliczenie...". Ale gdy szala wahała się między „zaliczone" a „niezaliczone", wpisywali nam zaliczenie. Na przykład, powszechnie wiadomo, że kapitan-porucznik Gridasow, specjalista od „umundurowania i wyposażenia", uwielbia robić wycieczki w historię swojego przedmiotu - i byłoby to bardzo ciekawe, gdyby potem nie trzeba było przypominać ich sobie na zaliczeniu! Kompletny rynsztunek bojowy rzymskiego legionisty (Ziemia, czasy starożytne), organizacja baz pirackich w basenie morza Karaibskiego (Ziemia, wiek XVII), wyposażenie rosyjskiego fizyliera czasów Katarzyny II i wyposażenie szalupy ratunkowej (Narody Zjednoczone, XXIV wiek). Włos się jeżył! Ale gdy udało mi się opowiedzieć o przechowywaniu i transporcie rakiet klasy kosmos-kosmos, kapitan porucznik zerknął gdzieś w bok i powiedział: - A teraz pytanko dodatkowe... Kadecie Puszkin, znaleźliście na pustyni kontener ze srebrzystym gryfem na czarnej tarczy. Do kogo on należy? Osłupiałem. Przecież to wie każde dziecko! Ale udałem, że się namyślam, i odpowiedziałem poważnie: - Do marynarki wojennej Narodów Zjednoczonych. - Dooobrze... A teraz wyobraźcie sobie, że ten kontener ma trzy czerwone pasy i czarny wykrzyknik na żółtym kręgu. Co to znaczy? „Co on, bierze mnie za idiotę?" - To znaczy, że kontener należy do wywiadu i w środku znajduje się tajny sprzęt albo dokumentacja techniczna, a ja nie mam prawa otworzyć go pod żadnym warunkiem i w żadnych okolicznościach. - A potem dodałem z uśmiechem: - To również znaczy, że jakiemuś oficerowi wywiadu należałoby zmyć głowę - takie kontenery powinny znajdować się pod stałym nadzorem uzbrojonej ochrony z osnazu piechoty mobilnej, a ni pod goły niebem na pustyni. Gridasow też się uśmiechnął: - Słusznie, kadecie. Dajcie indeks.

Dzięki współczuciu wykładowców zbliżaliśmy się do końca sesji. Na medycynie wojskowej dostałem proste pytanie o śmiertelne przeciążenia, a na taktyce walki powietrzno-kosmicznej - o maskujące cechy ogonów komet. Rzecz jasna, był też jeden wyjątek od reguły: „Naotaru weteranom wszystko się zalicza samo" - statuty orderów. Może rozluźniła nas atmosfera powszechnej łagodności, a może byliśmy już zmęczeni, w każdym razie nawet erudyta Samochwalski został odesłany z kwitkiem! Za drugim razem Kola statuty zdał; a ja i błękitnooki kapitan trzeciej rangi Piotr Kondradowicz Grunewald mieliśmy taką rozmowę: -No i czemu wy, Puszkin, tak „pływacie"? I żeby to jeszcze były jakieś „michałki", jakieś tam umundurowanie czy inna astrobotanika. Ale to przecież statuty! Kamień węgielny dyscypliny wojskowej! Gwarant męstwa! Odznaczenia i medale to wskaźnik osobistej odwagi i bojowego profesjonalizmu każdego żołnierza! Statuty to uniwersalne kryteria, pozwalające uwiecznić męstwo żołnierza, że tak powiem, ilościowo! Kwantytatywnie! Zmierzyć to, czego zmierzyć się nie da! Dziwne, przez całe życie myślałem, że to, co niezmierzone, mierzy się mikrometrem kwantowym. - Tak jest, panie kapitanie trzeciej rangi! Słowo honoru, Piotrze Kondradowiczu - miałem nadzieję, że w ten sposób zdoła zmiękczyć serce starego pedanta - nauczę się tego, czego nie umiem latem! A teraz choćby trójeczkę! Proszę spojrzeć, mam piątki z obu egzaminów praktycznych! Spełniłem święty obowiązek pomocy braciom Wielkiej Rasy i chcę nadal służyć Rosji! A bez tej trójeczki... bez tej trójeczki nie dostanę stypendium! - Naprawdę nie wiem, co z wami zrobić, Puszkin... Przecież nawet jak was zapytam, kiedy został ustanowiony „Bohater Rosji", to i tak nie odpowiecie! Ale czekajcie no!... Może dałoby się coś zrobić... - Piotr Kondradowicz podparł dłonią podbródek. Po kilku chwilach głębokiego namysłu rozpromienił się: - Urządzimy wam, hę, hę, zajęcia praktyczne z odznaczeń i medali. Wiecie, gdzie znajduje się Dziewiętnasty Boks? - Melduję, że nie, panie kapitanie! - Ach tak... no to się dowiecie. Dziewiętnasty Boks znajduje się we wschodnim sektorze remontowym kosmoportu Kołczak. Teraz są tam magazyny przeładunkowe. Otóż wysyłam was w podróż służbową z Akademii. Otrzymacie wszystkie niezbędne dokumenty i przepustki i wejdziecie w skład plutonu intendentury, który nie radzi sobie ze zwiększoną ilością ładunków. W Dziewiętnastym Boksie nagromadziło się wiele odznaczeń, którymi trzeba się zająć. Po powrocie zameldujecie się i otrzymacie upragnioną trójkę. Nie do końca zrozumiałem, na czym ma polegać moje zadanie, ale ponieważ chodziło o bezcenną ocenę egzaminacyjną, bez zbędnych pytań podziękowałem wykładowcy... .. .A półtorej godziny później siedziałem w Dziewiętnastym Boksie na rozkładanym krzesełku i klnąc półgłosem, zarabiałem na swoją trójkę. Gigantyczny hangar zdawał się nie mieć granic. Pod sam sufit wznosiły się kontenery pokryte najróżniejszymi znakami - mimo zdanego egzaminu nie rozumiałem połowy umownych oznaczeń. Stacjonarni i mobilni ładowacze pracowali bez chwili wytchnienia. Wynosili i wnosili, wywozili i wwozili, wtaczali i wytaczali, sortowali i przemieszczali. W kosmoporcie roiło się od osnazu. Niewysocy, barczyści, o jednakowo niewyraźnych twarzach trzy razy sprawdzali moje dokumenty. Na głównym KPP Kołczaka, w bramie Wschodniego Sektora Remontowego i przy wejściu do Dziewiętnastego Boksu. Gdzie się podziała zwykła ochrona floty? Dlaczego osnaz wziął pod kontrolę cały kosmoport? Wyglądało to tak, jakby Kołczak stal się nagle supertajnym obiektem szczególnej ważności! Co kilka minut z apokaliptycznym rykiem startowały i lądowały Andromedy. Niedaleko ryczały czołgi. A ja? Na czym właściwie polegała moja praca? Otóż wśród milionów ton innych ładunków w magazynach Kołczaka pojawiły się niedawno skrzynki z medalami i odznaczeniami. W oddzielnym kontenerze dostarczono czerwone pudełeczka, wyłożone czerwonym safianem. Na skutek niedbalstwa personelu skrzynki z medalami znalazły się pod gąsienicami czołgów. Skrzynki zostały starte na miazgę, medale i odznaczenia przemieszały się. Moje, jakże odpowiedzialne zadanie polegało na sortowaniu świecidełek i układaniu ich w pudełkach. Medali było niewiele, z czego połowa to „Za obronę Ojczyzny", a druga połowa „Za odwagę" i „Za zasługi bojowe". Do tego garść rzadkich medali „Nachimowa" i „Uszakowa". Za to znaczków było tyle, że nie daj Boże! „Master pilot". „Master nawigator". „Lotnik-snajper". „Artyle-rzysta-snajper". „100 miękkich lądowań". „200 miękkich lądowań", „500 miękkich lądowań!". A do tego: „Dziesięć lotów bojowych", „Dwadzieścia", „Pięćdziesiąt" a nawet „Sto"! Jeśli chodzi o lądowania, to nawet ja w kadeckiej karcie lotów miałem osiemdziesiąt siedem całkiem pomyślnych, dlatego „setki" nie zrobiły na mnie wrażenia. Ale pełnowartościowy lot bojowy zaliczyłem jeden i na razie nie było mowy o kolejnych. A na podłodze leżał cały stos „pięćdziesiątek" i „setek"! Komu i za jakie zasługi zostaną wręczone? Swoimi wątpliwościami podzieliłem się ze swoim pomocnikiem, szeregowym Popielem, który układał w pudełkach „Artylerzystów-snajperów" - złociste medale, na których w heraldycznym krzyżyku celownika rozpadał się heraldyczny liniowiec. Popiel rzucił teatralne spojrzenie na patrol z osnazu, krążący wokół naszego placyku, westchnął i wycedził: - Wszyscy to wiedzą, Sasza. - A ja nie wiem. - A słyszałeś, że zieloni zabrali Klonowi jakąś planetę? - Nie tylko słyszałem, ale nawet tam byłem. - Coś ty ?! - Popiel wytrzeszczył oczy. - Więc to prawda, że miesiąc temu była tam niezła jatka? - Prawda. Ale planety nie oddaliśmy. - To znaczy, że będzie wojna. Wielka wojna. - Z kim? - No chyba jasne, że z zielonymi. Do Akademii wróciłem oszołomiony militarnym burdelem Kołczaka i bogatszy o prognozy przyszłości. W mojej kieszeni leżało podziękowanie dowódcy plutonu intendentury i pokiereszowany gąsienicami czołgów znaczek „Dziesięć lotów bojowych" (wziąłem na pamiątkę). Piotr Grunewald wykaligrafował w moim indeksie „dostatecznie" i na tym sesja się dla mnie skończyła. Uczciliśmy to wydarzenie megalibacją. Jak na ironię, tego samego dnia w Alei Bohaterów stanęła tablica pamiątkowa z nazwiskami

chłopaków, którzy na pijatykę już nie trafili. A dwa dni później dostaliśmy przysługujący nam miesiąc urlopu i Akademia opustoszała. Kola poleciał na Ziemię - gorąco mnie zapraszał, aleja byłem twardy: dzięki, ale następnym razem, teraz nie mogę. Obraził się - przecież na pokładzie Trzech Świętych obiecałem, że jeśli tylko wrócimy cali i zdrowi, razem oblecimy Europę na latającej daczy jego rodziców, obtańczymy dziewczynki i wypijemy morze wódki. Niestety, Czachra radykalnie zmieniła moje plany. Potrzebowałem Issy, a nie daczy rodziców Koli. Żebyśmy my, Issa i ja, mogli zostać narzeczonymi, należało jedynie złożyć dokumenty w Konkordiańskim Komitecie ds. Życia Osobistego. Sytuację komplikował fakt, że jestem obywatelem NZ, w dodatku wojskowym. Musiałem otrzymać pisemne zezwolenie dowódcy wydziału Fe-dunina, zawizować je u naczelnika Akademii Turowskiego, zebrać masę dokumentów i wypisów w naszej kancelarii, a potem, przez Ministerstwo Stosunków Zewnętrznych, uderzyć z tym pakietem do Konkordii. Wówczas KDSŻO, otrzymując drugi taki pakiet od Issy, zakładał nam teczkę - elektroniczną lub zwykłą, ogłaszał nas narzeczonymi i wyznaczał półtoraroczny okres próbny. Miłość na odległość dwóch lat świetlnych to cholernie romantyczna sprawa. Chciałem trzymać Issę za rękę, tańczyć z nią w rytm tej ich wyhamowanej muzyki, dotykać ustami jej ust. Posyłanie powietrznych pocałunków odległej gwieździe, w pobliżu której krąży planeta z twoją ukochaną, zostawmy ciamajdom z epoki kolonizacji myślałem cynicznie. Krótko mówiąc, przy pierwszej sposobności chciałem uzyskać przepustkę i polecieć prosto na Yertragnę, do Issy. Ale na taką podróż potrzebowałem sporo pieniędzy. Musiałem je zarobić, a w tym mógł mi pomóc tylko Fedunin. - No cóż, nie mam nic przeciwko twojemu zarobkowaniu - powiedział Fedunin. - Chłopak z ciebie bojowy, bohater Naotaru i tak dalej, podpiszę cię dowolną charakterystyką, ale napisz ją sobie sam, ja mam ciężką rękę do wypracowań. Pracy na Nowej Ziemi nie brakuje, i na terminalu morskim, i w Akademii, i w kosmoporcie... Najlżejsza praca jest u nas, najlepiej płacą na Kołczaku. Zaczęli tam poważną modernizację, każdy pracownik na wagę złota - cywilów zatrudniać nie wolno, a batalionów budowlanych jest ograniczona ilość. - Dziękuję, towarzyszu kapitanie. Chciałbym do kosmoportu. - Bardzo dobrze. Pójdziesz prosto do intendenta Kołczaka, żeby podpisał z tobą jednorazową umowę. - Dziękuję! A moje podanie odnośnie narzeczonej? - Ach, podanie... - Fedunin spojrzał w okno. - Powiedz no mi, Puszkin, skąd ten dziwny pomysł? To narzeczeństwo z oficerem Konkordii? - My się kochamy... - wykrztusiłem przez zaciśnięte gardło. - I zrozumieliście to w ciągu pięciu dni? Szybko wam poszło! - To bardzo poważna sprawa, towarzyszu kapitanie! - Poważna czy niepoważna - Fedunin klepnął dłonią w stół -ja swojego pozwolenia nie dam. - Ale dlaczego, towarzyszu kapitanie?! - Nie muszę się przed tobą tłumaczyć. Więcej nawet: nie masz prawa prosić mnie o tłumaczenie! Gdyby Fedunin powiedział po prostu „odmaszerować", odwróciłbym się na pięcie i wyszedł. Ponieważ jednak przypominał mi o subordynacji, pomyślałem, że jeszcze nie wszystko stracone. - Ale my się naprawdę kochamy! Szkoda, że nie widział pan Issy, od razu by pan zrozumiał! Nie mogę bez niej żyć, rozumie pan? Towarzyszu kapitanie, błagam pana! - Głos mi drżał. Jeszcze tylko brakowało, żebym się tu rozpłakał!. Gdy wykrzyknąłem: błagam pana! z mojego poczucia godności została mokra plama. Ale, choć to banalne, bywają takie sytuacje, gdy lejesz na godność i gwiżdżesz na wychowanie. - Puszkin, nie dramatyzuj - rzekł Fedunin niemal serdecznie. - Gdyby to było możliwe, dałbym ci zezwolenie. Ale wasze małżeństwo nie ma przyszłości. I dlatego nalegam, żebyś zapomniał Issę Gor jak zły sen. Czując, że on coś przemilcza, zawołałem: - Dlaczego nie ma przyszłości? To przecież zależy od nas! - Nie, Puszkin. To już nie zależy od was. Stosunki z Konkordią mogą się w każdej chwili bardzo popsuć. - Nie rozumiem. Cierpliwość Fedunina wyczerpała się: - I nie musisz! Jesteś wolny! Odmaszerować! Resztę dnia spędziłem jak we śnie. Nie upiłem się, nie pobiłem z wartownikami ani nie rzuciłem się pod pociąg jednoszynowy. Pamiętam, że dwie godziny spacerowałem wzdłuż fasad Akademii i zdążyłem trzysta razy przeczytać napis: „Karmienie porostów wzbronione". Gdy przeczytałem napis po raz setny, stracił dla mnie sens. Gdy przeczytałem po raz dwusetny, sens powrócił. „Karmienie porostów wzbronione" odczytywałem teraz jak mądrość dnia, hasło nowego Eklezjasty. Ale dopiero przy dwieście osiemdziesiątym odczycie doznałem olśnienia. „Przypalanie od świętego ognia wzbronione!" Tym słowem skończył się dla mnie pobyt na Adrwisurze. A teraz rzeczywistość postawiła drugą kropkę. Już nigdy nie będę trzymał rąk Issy w swoich rękach. Nigdy nie będę kołysał się w takt klonowej muzyki! To wszystko jest dla mnie wzbronione! A co jest dozwolone? Posyłanie powietrznych pocałunków odległej gwieździe. Usiadłem na ścieżce i waliłem pięściami w czerwony piasek, nie czując bólu. Jednak ta historia miała niespodziewanie szczęśliwy koniec. Następnego dnia rano odszukała mnie sekretarka Fedunina - nie goniec, lecz sekretarka osobiście! Rozkaz brzmiał: stawić się niezwłocznie! Niechętnie wsunąłem się do gabinetu. Fedunin powitał mnie długim spojrzeniem spode łba. - Siadaj, Puszkin. Usiadłem. Fedunin milczał. Ja również. Trzy minuty później kapitan powiedział:

- Nie chcesz pisemnie zrezygnować ze swojego podania? - Jakiego podania, towarzyszu kapitanie? - Nie udawaj głupiego, do cholery! Tego odnośnie Issy Gór! - Nie chcę, towarzyszu komandorze. - W takim razie gratuluję - rzekł Fedunin grobowym głosem i podsunął mi moje podanie ozdobione jego zamaszystym podpisem i pieczęcią wydziału. - Towarzyszu kapitanie! - Czułem, że zbiera mi się na płacz. - Towarzyszu!... Nawet nie wiem, jak... - Jasne, jasne. - Fedunin uśmiechał się smutnie. - Możesz nic nie mówić. - Dziękuję, Wadimie Andriejewiczu! Bardzo dziękuję! Wiedziałem... byłem pewien, że zrozumie pan naszą sytuację! Nawet pan nie wie... I zacząłem bredzić, że moja wdzięczność nie ma żadnych granic, a jeśli kiedyś się jakieś pojawią, będę ostatnim bydlęciem. Fedunin ze zrozumieniem kiwał głową, a gdy wreszcie skończyłem swoją tyradę, powiedział cicho: - Puszkin, w ramach wdzięczności zrób jedną rzecz. - Z radością, towarzyszu kapitanie! - Wczoraj nie byłem... nie byłem w nastroju i w kwestii Konkordii źle... źle cię zorientowałem. Nasza przyjaźń z Konkordią będzie, jak się zdaje... tylko krzepnąć. Więc proszę, żebyś zapomniał o naszej wczorajszej rozmowie i nikomu o niej nie mówił. Obiecujesz? - Oczywiście! To znaczy, tak jest! - Dobrze. Możesz lecieć do Turowskiego po drugi podpis. Gdybym miał odrobinę oleju w głowie, zadałbym sobie jedno pytanie: Dlaczego Fedunin jest taki smutny i przygnębiony? Ale rzecz jasna nie zadawałem sobie żadnych pytań. Przez resztę lata harowałem jak wół. Znany mi już Wschodni Sektor Kołczaka zmieniał się w oczach. W ciągu kilku dni miliony kontenerów (pod koniec nie mieściły się już w boksach, więc składowano je pod gołym niebem) zniknęły. Boksy opustoszały. W pierwszym tygodniu pomagałem plutonowi intendentury rozładować Siedemnasty Boks. W czasie drugiego byłem pracownikiem do wszystkiego. Na początku trzeciego tygodnia po krótkim instruktażu przydzielono mnie do maszyny piankowej: agregatu przypominającego słonia z czterema trąbami. Budowaliśmy coś nowego i ogromnego, jakby hangar dla lotniskowca. Ponieważ nie buduje się hangarów dla lotniskowców, mogłem jedynie zgadywać, komu i po co potrzebne są dziesięciopiętrowe bloki, tworzące gigantyczny sześciokąt. Co to miało być? Hotel? Koszary? Nowy sztab marynarki? Oczywiście nikt nam nic nie mówił. Podobnie jak wszystko w ko-smoporcie, budowla była ściśle tajna. Wszędzie włóczył się osnaz, powtarzając do znudzenia: „Proszę okazać przepustkę", „Podaj hasło", „Stać, skanowanie tęczówki!", „Stać, rewizja!". Ale płacili dobrze. Powiedziałbym nawet, że jak na mój brak kwalifikacji podejrzenie dobrze. Co prawda, operator maszyny piankowej nie potrzebuje kwalifikacji - mechaniczny słonik działa w trybie automatycznym, moje zadanie polegało na pilnowaniu, żeby słoń kogoś nie zadeptał albo nie otulił pianką. No to pilnowałem. A dwudziestego piątego sierpnia, gdy trwały już prace wykończeniowe i z terminalu morskiego zaczęto przywozić meble, wreszcie zrozumieliśmy: to szpital! Ogromny szpital wojskowy na kilka tysięcy łóżek. Z niezliczonymi salami operacyjnymi, potężnymi maszynami hibernacyjnymi, laboratoriami farmaceutycznymi, wydziałem protetycznym i nieuniknioną w takich zakładach kostnicą. Aha. Więc nasza marynarka ma za mało szpitali, klinik, sanatoriów i profilaktoriów. Musieli budować jeszcze jeden, na największym wojskowym kospomorcie Europy. Dokąd zmierza ten świat? -

Czułem, że we wrześniu coś się stanie. Niebo nad Akademią było podejrzanie niebieskie i wesołe, koledzy z roku wydawali się zbyt raźni i ożywieni. Ale wrzesień minął i nic się nie stało. W październiku również nic się nie wydarzyło. Znowu się uczyliśmy, dzień po dniu, szesnaście godzin na dobę. W listopadzie ostatecznie zapomniałem o skrzynkach z odznaczeniami, o dziwnym zachowaniu Fedunina i o tym, że dwadzieścia kilometrów stąd stoi - ogromny i bezludny - szpital z kostnicą. Jak mogłem nie zapomnieć, skoro dokumenty Issy i moje trafiły wreszcie do KDSŻO? Skoro na kolejnych manewrach w moim Gorynycza wyłączyły się oba silniki i ja, nie chcąc katapultować się nad lodowatymi wodami Atlantyku, ledwie dociągnąłem do lotniska w Norwegii? Skoro w połowie listopada dowództwo wydziału postanowiło zorganizować nam spacer na drugą stronę Księżyca? Pewnego dnia po obiedzie otrzymaliśmy instrukcje dotyczące scenariusza lotu szkoleniowego zaplanowanego na następny dzień i zostaliśmy odesłani do kajut. Ale my, stare wróble, nie damy się wziąć na takie plewy! Niby czas wolny, a sygnał alarmowy mógł rozbrzmieć w każdej chwili! Wystarczy, że się rozluźnimy i zasiądziemy do szachów... A może ogłoszą alarm na pół godziny przed capstrzykiem? Albo pół godziny po? Bądź czujny, kadecie! A jeśli wojna wybuchnie jutro? Albo dzisiaj? Dlatego ja i Kola położyliśmy się na łóżkach w ubraniach i butach. Kola zagłębił się w przedawnione „Aktualne problemy...", gdy do kajuty wpadł Wołodia Pieriewierziew. - Słuchajcie, ale nowina! - zawołał. Wołodia umie przemienić każdą zdychającą muchę w informacyjnego słonia, umiejętnie przechodząc na swoją ulubioną koleinę: „Gdybyście wiedzieli, jaka ta moja Nastenajest mądra, śliczna, jak za nią tęsknię...". (Myślicie, że Nastena to jego dziewczyna? Akurat! To kobyła z tabunu jego starszego brata, właściciela stadniny! Wołodia pochodzi z Kałmyki, a tam jest więcej koni niż ludzi). - No? - burknąłem. Kola zamknął książkę i wzniósł oczy ku górze.

- Z Cerery porwali myśliwiec! Najnowszy model! - oznajmił z taką miną, jakby go osobiście porwał i teraz czeka na stopień kapitana i „Złotą Gwiazdę Bohatera". - No i co z tego? - A to, że zbiega nie schwytali i myśliwiec przepadł jak kamień w wodę! Kola ożywił się niespodziewanie: - A dlaczego z Cerery? Była tam baza? - Okazuje się, że nie tylko baza, ale nawet fabryka! I właśnie prosto z fabryki go porwali! - I co to za myśliwiec? Rosyjski? - Nie. Południowoamerykański! - A skąd o tym wiesz? - Przypadkiem słyszałem, jak Kajmanów z Bohunem się z tego cieszyli. Kajmanów to dowódca Dzujho, a Bohun - zastępca Fedunina i kierownik naszych manewrów. - To pewnie tajemnica wojskowa, a ty rozgadujesz na prawo i lewo. - Kola pokręcił głową z wyrzutem. - No przecież nie pierwszemu lepszemu! - Wołodia zaczerwienił się. - Poza tym, to nie rosyjska tajemnica, tylko obca. A skoro Kajmanów i Bohun o niej wiedzą, to wcale nie jakaś wielka tajemnica. - Ale i tak lepiej nie miel ozorem. Pogadajmy lepiej o twojej kobyle. - O Nastii? Co wy, pewnie i tak już nie możecie o niej słuchać! Lepiej posłuchajcie o myśliwcu! To nie maszyna, tylko istny cud! Bo w locie - i teraz uwaga! -jest stale osłonięty polem siłowym! - Polem siłowym? - Tak jest! - Kłamiesz. - Już się rozpędziłem. - Niemożliwe. Bzdura totalna. Wymysł. - Kola pokręcił głową. - Złośliwa dezinformacja - przytaknąłem. - W porwanie też nie wierzę. Gdzie niby taki myśliwiec miałby się wynieść? - Tego Kajmanów nie mówił... - Wołodia zamyślił się. - Może nigdzie się nie wyniósł, tylko ukrył za Jowiszem? - Aha, za Jowiszem! - zawołałem. - Kto ci postawił zaliczenie z locji Słonecznego? Wiesz, gdzie jest Cerera, a gdzie Jowisz? - Właśnie! W tym roku Jowisz i Cerera są na różnych krańcach Układu! - wykrzyknął Kola. - Opozycja bez kilku stopni! To faktycznie nie myśliwiec, tylko cud! Pokonuje odległości miliardów kilometrów z prędkością dziesięciu milionów! Fiuuu - z Cerery na Jowisz! - Chłopaki! Już wiem! - Roześmiałem się. - To reklama DPA! Nasze myśliwce kradną prosto z fabryki! Jeszcze ciepłe! A potem zbiegowie sprzedają je... - Dżipsom! - podchwycił Kola. - Nasze myśliwce latają lepiej niż dżipsy! Marynarka wojenna musi natychmiast zakupić myśliwce od Ameryki Południowej! - Hageny do domu! Gorynycze na złom! - wykrzykiwałem. - Projekt Gromowładny to przeszłość! - darł się Kola. - Kup myśliwiec swoich marzeń! - Myśliwiec Wyczes - najlepsza maszyna tysiąclecia! - Wyczes to koszmar twojego wroga! - Zalęgły ci się dżipsy? Kup Wyczes, a wszystko będzie dobrze! - Przeszkadza ci sąsiad? Słucha głośno muzyki? Brzęczy kosiarką? Kup Wyczes w systemie ratalnym, a wtedy to on nie będzie mógł spać! Najpierw Wołodia przyglądał się nam z krzywym uśmieszkiem, w końcu i on zaczął chichotać. A wtedy na korytarzach Dzujho rozległ się sygnał alarmu bojowego. „Kadeci, do maszyn"? Tak jest. Zgodnie z oczekiwaniami. W czasie lotu mieliśmy przećwiczyć niemiły temat taktyczny: „Autonomiczne wyjście na obiekt ataku w trybie pilotażu ręcznego". Do Księżyca eskadra szkoleniowa leciała kolumną, ale na wysokości dziesięciu kilometrów nasze maszyny rozeszły się we wszystkie strony horyzontu. Od tej chwili każdy z nas miał sobie radzić sam. Zadanie -jednakowe dla wszystkich - mieliśmy wykonać pojedynczo. Zgodnie z zasadami, wyłączyłem wszystkie środki łączności, autopilota i duży radar. „Wprowadzenie" informowało, że w czasie poprzednich walk wszystkie te urządzenia zostały uszkodzone, zaś na pokładzie lotniskowca skończyły się części zamienne. Czy kierownik bazy remontowej eskadry został oddany pod sąd - o tym wprowadzenie już nie mówiło. Miałem dotrzeć do terminatora (linii oddzielającej dzienną stronę Księżyca od nocnej), czyli pokonać jakieś tysiąc kilometrów, na ciemnej stronie zejść na wysokość półtora kilometra i wytracić prędkość. Następnie, konsultując się z mapą i danymi małego radaru, bez pomocy autopilota i zewnętrznych środków naprowadzania, przelecieć osiemset kilometrów, aż do obiektu ataku, omijając po drodze dwa wielkie kratery. Jeśli wszystko pójdzie dobrze, za czterdzieści minut mój Gorynycz wyjdzie na linię ataku. A jeśli nie pójdzie? W najlepszym razie zabłądzę, spóźnię się z wyjściem na linię i zawalę wykonanie zadania. W najgorszym będą mnie zmiatać na szufelkę. Dodatkowo, jak informowało wprowadzenie, środki obrony przciw-kosmicznej przeciwnika mogą nam, mówiąc dosadnie, przywalić w każdej chwili Lasery i rakiety nie są bojowe, ale aparatura zamocowana na naszych maszynach zarejestruje każde umowne trafienie. Dobra, zamiast o tym myśleć, będę obserwował przyrządy, podziwiał kopułowe miasta na horyzoncie i szykował się do przekroczenia terminatora. Każdy wie, że ciemną stronę Księżyca przemieniono w wielki poligon wojskowy i że należy ona w całości do marynarki wojennej Narodów Zjednoczonych. Tu mała uwaga. Ponieważ stronę niewidoczną z Ziemi utarło się nazywać ciemną, do dziś wśród ludzi dalekich od żeglugi kosmicznej panuje przekonanie, że nigdy nie oświetla jej słońce. To nieprawda. Księżyc wiruje wokół własnej osi (jeden obrót - dwadzieścia osiem dni) i ciemna strona ma swoje dwa tygodnie księżycowego dnia i dwa tygodnie księżycowej nocy. Gdyby nasze manewry odbywały się tydzień temu, nad ciemną stroną Księżyca lśniłoby słońce. Niestety! Organizatorom zależało na stworzeniu wyjątkowo niekorzystnych warunków... Kratery, pasma górskie i gigantyczne „morza" oświetlało światło odbite od Ziemi, gwiazdy oraz (w wybranych sektorach) cyklopowe

reflektory, zamontowane na sztucznych satelitach Księżyca. Te reflektory (o powierzchni kilku kilometrów) ściągają i przekierowują snop światła słonecznego na powierzchnię Księżyca. Takie światło łatwo „zgasić" - wystarczy odwrócić główny reflektor, co oczywiście zrobiono. Moją drogę oświetlały jedynie gwiazdy. Mały radar szybko znalazł pierwszy punkt wyjścia. Zrzuciłem ciąg i ostrożnie wprowadziłem Gorynycza dokładnie między stromymi ścianami kraterów Bury 2 i Grzmiący. Jak wiadomo, Sztab Generalny zmienił nazwy całej topografii Księżyca. Może chodziło o tajemnicę wojskową, a może o to, że Sternbergi i Hertzsprungi są zbyt trudne do wymówienia? Widoczność niemal zerowa, ale wzmacniacze optyki działają całkiem nieźle. Na ekranach wyraźnie widzę krajobraz, wprawdzie w błękitnej poświacie, ale zawsze. Grzmiącego ominąłem bez przygód, trzymając się pięćset metrów od jego skalnej ściany, zatoczyłem pierwsze półkole i już miałem zacząć szukać drugiego punktu wyjścia, gdy zaczęły się niespodzianki... Zapiszczały czujniki. NAMIERZENIE RADARAMI WYKRYWANIA ZAGROŻENIE Z PRZEDNIEJ PÓŁKULI NAMIERZENIE RADARAMI NAPROWADZANIA Następna informacja powinna brzmieć „przejęcie radarami naprowadzania". Odstrzeliłem kilka fałszywych celów i postawiłem myśliwiec „świecą". Zadzierając dziób w zenit, Gorynycz zawył cicho i zaczął nabierać wysokości. Wstrzymałem oddech. W kabinie zaczęły pląsać czerwone błyski - tablica przyrządów ostrzegła mnie o niebezpiecznych przeciążeniach. Jakbym nie wiedział! PRZEJĘCIE RADARAMI NAPROWADZANIA KOORDYNATY BATERII: BRAK DANYCH ODLEGŁOŚĆ: BRAK DANYCH. Systemy pokładowe Gorynycza nie nadążały z odczytywaniem parametrów baterii wroga, ale nie potrzebowałem dokładnych cyfr. Na mojej trasie, pewnie za tym tam głazem, urządzono zasadzkę. Na przykład trzy mobilne stanowiska rakietowe bliskiego zasięgu typu Kiścień. Wprawdzie to nie stacjonarne, ale też walą celnie. Chwila wahania i zostałbym „rozstrzelany" w locie horyzontalnym. Ale nawet teraz, gdy moja maszyna mknie w górę, ich radary pochwyciły mnie i nie chciały „puścić". Czyli na „trzy-cztery" podwójne lasery Kiścienia wsadzą we mnie „śmiertelną dawkę promieniowania". Nie mam zamiaru zawalić manewrów i dlatego kładę myśliwiec na skrzydło. I ostro skręcam o sto stopni w prawo. Odczekuję pięć sekund (w dole pode mną przepływa grzbiet krateru), wyrównuję maszynę i pikuję. BATERIA OTWORZYŁA OGIEŃ. ODCHYLENIE PIONOWE: 0.4... 0.3... 0.2 ODCHYLENIE POZIOME: 0.7... 0.5... 0.3... Spudłowali! Ale wieże stanowisk rakietowych obracają się, lufy dział laserowych kierują się w dół, ścigając moją maszynę... BATERIA PROWADZI OGIEŃ ODCHYLENIE PIONOWE: 0.2... 0.1... 0.0 ODCHYLENIE POZIOME: 0.3... 0.2... 0.1... Żebym tylko zdążył!... KONTAKT Z BATERIĄ UTRACONY

Ha!

Otumaniony lotem nurkowym ledwie zdążam przeprowadzić maszynę do lotu poziomego. Tablica przyrządów ogłasza werdykt: „Niebezpieczny pilotaż". No zgoda, ale za to mój plan się powiódł! Nie zdążyli! Nie wlepili we mnie ani kwanta! A teraz jestem bezpiecznie osłonięty ścianą Grzmiącego. Lepiej się zza niej nie wychylać... Nie spieszę się z nabieraniem wysokości i przytulony do powierzchni Księżyca lecę przez krater. Krater jest wielki i absolutnie bezpieczny. Mam całą minutę na zastanowienie. Organizatorzy manewrów osiągnęli, co chcieli: zszedłem z głównej trasy i miałem spore szansę na zabłądzenie. W dodatku na krater Czarnooki, cel naszego wylotu, będę musiał wyjść od wschodu! A co my tam mamy na wschodzie? Spójrzmy na mapę... Na wschodzie mamy... Morze Płaskie. No co za fantazja! Płaskie! Ale wymyślili! Ale morze to pojęcie selenograficzne, a co mówią umowne oznaczenia marynarki? Nic nie mówią. Nie ma tu żadnego składu amunicji, poligonu wyrzutni rakietowych, nie ma też żadnego złowieszczego perymetru. Na Księżycu (i nie tylko) perymetrami nazywa się zwykle to, czemu (ze względu na maksymalny stopień utajnienia) nie można nadać zwykłej nazwy. Może to być poligon broni doświadczalnej, baza operacyjna o szczególnym przeznaczeniu, a nawet więzienie wojskowe o umownej nazwie perymetr Luksa, Klima itd. W pobliżu naszych tras mieściły się trzy perymetry: Engusa, Magnusa i Stefana. Perymetr Engusa ominąłem w odległości stu kilometrów, szukając pierwszego punktu wejścia, pozostałe dwa znajdowały się bardzo daleko. Dotarłem do krawędzi przeciwległego krateru, przeskoczyłem przez nią i schodząc niżej, poleciałem w kierunku Morza Płaskiego. Na kursie znajdowało się niewysokie pasmo górskie, za którym zaczynała się głęboka jama morza. Będę nad nią leciał siedem minut, a

potem skręcę na zachód. W czasie omawiania lotów na pewno oberwie mi się za samowolę. Ale biorąc pod uwagę zasadzkę, moje działania może zostaną zakwalifikowane jako „jedyne słuszne"? Już zacząłem się rozkoszować przyszłymi podziękowaniami zwierzchników, gdy optyka przedniej półkuli wymacała na paśmie górskim sztuczne obiekty. Wyglądały jak niewielkie słupki, ustawione w niewielkich odstępach. System ostrzegania o niebezpieczeństwie milczał, czyli słupki nie miały nic wspólnego z obroną przeciwkosmiczną „przeciwnika". Co to może być? Gdy do pasma było już blisko, słupki zaświeciły się - wykonano je z półprzeźroczystego materiału w dwóch kolorach: czerwonym i żółtym, które krzyczały: zobacz mnie! No dobra, zobaczyłem, i co? E, tam zawracanie głowy! O porzuconych bazach i pięćsetletniej automatyce krążą cale legendy! Miałem się bać jakiegoś starego sprzętu? No dobra, zadziałało i świeci, widocznie niezłe baterie... Do dzieła, kadecie Puszkin! Naprzód i tylko naprzód! Pasmo miało wysokość siedmiuset metrów. Nabrałem wysokości i mknąc równolegle do pylistych odnóg, pokonałem górkę, pikując łagodnie. I wtedy automatyka myśliwca zaatakowała mnie tajfunem informacji. Czego tam nie było! Zagrożenie z tyłu i zagrożenie z przodu, niebezpieczny pilotaż, niebezpieczeństwo zderzenia, wystrzelenie rakiet, setka nierozpoznanych obiektów na ziemi i z pół tuzina w przestrzeni. Gdzie mnie zaniosło? W dodatku prosto na mnie sunęła czarna sylwetka jakiegoś potwora. W pierwszej chwili wydawało mi się, że ten obcy statek kosmiczny ma rozmiary Morza Płaskiego! Ale po chwili już widziałem, że jest nie większy od ziemskiego lotniskowca i otulony nieznanym polem siłowym, zacierającym jego sylwetkę. Boże! Lądują jacyś kosmici, a ja pikuję dokładnie pośrodku ich statku! Z rozdziawionymi ustami, spocony jak mysz, ostro skręciłem w lewo, mijając giganta w odległości kilku metrów. I wtedy do mnie strzelili. Nie wiem skąd: z pokładu statku czy z powierzchni Księżyca, ale nad moim myśliwcem rozbłysły dwie czerwone kule. Dwie następne oślepiły kamery widoku wstecznego. Widocznie kosmici też używają głowic aerozolowo-fugaso-wych... Miałem wrażenie, że dwadzieścia kowadeł rąbnęło w kadłub myśliwca. W twarz uderzyły mnie odłamki pancernej osłony kokpitu na szczęście osłona mojego skafandra wytrzymała ten cios. Obraz na małym radarze szarpnął się i zniknął. Potem umarło dwie trzecie tablicy przyrządów. Katapultować się? Nie wiedziałem, kim są ci obcy, gospodarujący na naszym Księżycu, ale serdeczność ich przyjęcia nie przypadła mi do gustu. Wolałem nie trafić do ich niewoli. A w ogóle, to zamiast myśleć o ratunku, muszę powiadomić swoich o ich agresji! Może mam tylko minutę życia, ale będę bil na alarm do ostatniego tchu! Włączyłem łączność - nie w głowie mi było przestrzeganie zasad manewrów - działała! Co prawda, jednostronnie. Główne anteny odbiornika chyba ścięły odłamki. - Do wszystkich, którzy mnie słyszą! Tu pokład PAWK-23! W rejonie Morza Płaskiego zostałem zaatakowany przez niezidentyfikowane obiekty! Powtarzam, niezidentyfikowane obiekty, prawdopodobnie Obcy. Proszę natychmiast przekazać tę wiadomość dowództwu floty! W rejonie Morza Płaskiego stwierdzono nierozpoznane obiekty! Zostałem zaatakowany przez cztery rakiety! Mówi kadet Aleksander Puszkin, pilotuję myśliwiec Gorynycz, PAWK-23! Powtarzam... I jednocześnie naciskałem wszystkie przyciski samoobrony, jak leci. „Pułapki" miały zbić z tropu wrogie radary i oddalić ode mnie rakiety. Dałem całą moc na silniki. Dostając kręćka od przeciążeń i nieprzerwanego piszczenia brzęczyków, wyskoczyłem ze strefy Płaskiego jak korek z butelki. Jednocześnie nabierałem wysokości -jak najdalej od powierzchni Księżyca! A Czarne Niebo ziało dziurami gwiazd tuż obok mnie - pancerna osłona kokpitu przestała istnieć, od próżni dzielił mnie tylko skafander. Skonstatowałem, że koniuszki palców mi zlodowaciały, stopy stały się zimne jak lądowiska Kołczaka w noc polarną. Uuu, chyba jakiś odłamek przeciął w skafandrze kabelek odpowiedzialny za termoregulację. A co z obcymi? Powtórzyli salwę rakietową? Zresztą, nieważne, teraz zasadnicze pytanie brzmiało: czy jeśli mnie nie zestrzelą, zdążę dotrzeć do swoich, zanim zamarznę? Muszę się zorientować, dokąd lecieć... Do Dzujho raczej nie dociągnę. A co jest w pobliżu? Powinny być orbitalne twierdze. Ale jak je znaleźć z nieczynnym radarem? Wizualnie? Hę, hę. No dobrze, skręcę, zejdę niżej i poszukam na Księżycu perymetru. Każdy perymetr ma swój niewielki kosmodrom. Oczywiście nie wolno mi tam lądować, ale nasi mnie zrozumieją, nie dadzą skrzywdzić. Na Księżycu wylądowali obcy! Ale nie zdążyłem skręcić. Po mojej tablicy przyrządów przebiegły rozbłyski prymitywnej sygnalizacji laserowej. Ktoś wisiał mi na ogonie i przestawiając działa na tryb szkoleniowo-treningowy, „ostrzelał" Gorynycza nieszkodliwym alfabetem Morse'a. Dopiero wtedy zauważyłem, że mam liczne towarzystwo. Nade mną, po obu stronach i pewnie również na dole, leciały floggery tak blisko, że mogłem dostrzec głowy pilotów. Nie widziałem znaków rozpoznawczych, ale to byli nasi, nasi! Gorynycze ostatniej, ósmej modyfikacji, wspaniale maszyny przechwytujące z potężnymi silnikami! Uszczęśliwiony pokazałem im uniesiony kciuk - brawo, znaleźliście mnie! I wrzasnąłem do mikrofonu: - Chłopaki! Przekażcie dowództwu: na Morzu Płaskim desant obcych! Jeśli mnie słyszycie, pomachajcie skrzydłami! Piloci pokręcili palcem przy skroni... Stropiony, „wczytałem się" w mrugający na tablicy alfabet Mor-se'a. „Leć za nami... zamknij się wreszcie... bo cię ze... zestrzelimy. Wiszący na ogonie flogger nawet wypuścił rakietę. Przeszła obok mojego Gorynycza i wybuchła dwa kilometry przede mną. A to dranie!

Na twierdzy orbitalnej spędziłem trzy dni. W karcerze. W ciągu dnia dostawałem dwa plastikowe kubki z rurkami. W jednym była woda po setnym cyklu oczyszczania, w drugim marchewkowo-rybno-ziemniaczane puree. Karcer miał metr na półtora, a w rogu otwór o średnicy dwudziestu centymetrów, do utylizacji plastikowych kubeczków i załatwiania potrzeb fizjologicznych. Pełen luksus. Za to mogłem rozkoszować się biciem własnego serca i podnosząc rękę do ust, poczuć oddech żywej istoty. Przyjemniej być żywą istotą niż lodowym posągiem w kabinie Gorynycza... Mogłem również szczegółowo odtworzyć w pamięci to, co zobaczyłem w ciągu kilku sekund nad Morzem Płaskim. Misa morza wypełniona fluorescencyjną cieczą, w której leżały ogromne cielska statków, pewnie takich jak ten, z którym się omal nie zderzyłem. Nie zdołałem dostrzec szczegółów statków, ale to, co zobaczyłem, nieźle mnie rąbnęło. Czy płyn może zachować stan ciekły w temperaturze bliskiej zeru absolutnemu? Nie. A jednak fluorescencyjny płyn pozostawał płynem. Morze na Księżycu to absurd. Eskadra nieznanych statków to absurd do kwadratu - czyżby obcy posiadali technologię zdolną oślepić nasze środki kontroli orbitalnej ? A jeśli dowództwo wie o ich obecności, tylko nie podejmuje żadnych kroków? A może wybuchła wojna? Może gdy leciałem nad Księżycem, Narody Zjednoczone skapitulowały, a siły okupacyjne obcych gospodarują w całym Układzie Słonecznym? Wszystko mogło się zdarzyć. Ale doświadczenie biblijnego Jonasza uczy, że można zachować spokój nawet w brzuchu wieloryba... Dlatego gdy przez kołowrót w drzwiach dawano mi kolejne kubki, wołałem: „Towarzysze! To ja, kadet Aleksander Puszkin, Północna Akademia Wojskowo-Kosmiczna! Połączcie się ze lotniskowcem Dzujho! Posiadam informacje o zerowym stopniu ważności! Zaprowadzicie mnie do komendanta! Towarzysze, żeby was szlag! Dajcie mi chociaż papierosa!". Ale gdzie tam! Nie zobaczyłem ani papierosa, ani ludzkiej twarzy! Wyłącznie mordy tych z osnazu - i to dwukrotnie. Za pierwszym razem, gdy prowadzili mnie po lądowaniu na twierdzę orbitalną, za drugim, gdy po trzech dniach drzwi karceru wreszcie odjechały w sufit. - Aresztowany, twarzą do ściany, ręce za plecy! - Towarzysze! - Milczeć! Na głowę założyli mi worek, szczęknęły kajdanki. Zaczęli mnie gdzieś prowadzić. „A jeśli po prostu wyrzucą mnie w otwarty kosmos? Na rozkazach obcych?" - pomyślałem w panice. Ale znalazłem się w niewielkim pokoju o ścianach pomalowanych na kolor niemalowanego aluminium - o czym dowiedziałem się, gdy konwój zdjął mi z głowy worek. Kajdanki zostawili. Przede mną stały stół i krzesło. A po drugiej stronie stołu siedział kapitan drugiej rangi, Bohun! - Towarzyszu... - Siadaj. W pokoju nie było iluminatorów, jedynie na odległej ścianie wisiał niewielki pejzaż w drewnianej ramce. Trzy brzózki, parów, zagajnik świerkowy. Gapiłem się na ściany, bo na Bohuna wolałem nie patrzeć. Jego czerwone oczy nie wróżyły nic dobrego. - Puszkin, jesteś ofermą. - Tak jest, towarzyszu kapitanie! - Chodzącą anegdotą! - Zgadzam się! - Należałoby cię wysłać na tremezjańską śmieciarkę! - Jestem gotów wykonać każdy rozkaz ojczyzny! Usłyszałem krótki śmieszek. Ale gdy przeniosłem wzrok z brzózek na Bohuna, stwierdziłem, że ten nadal spogląda surowo. - Opowiadaj, jak to było. Opowiedziałem. Całą moją „historię" - od przekroczenia terminatora do lądowania na twierdzy. - Dlaczego przeleciałeś przez krater Grzmiący? - Znalazłem się tam w efekcie manewru przeciwrakietowego. Uciekałem przed ogniem przeciwnika. - Czemu nie próbować ominąć baterii z drugiej strony, wzdłuż Burego 2? - Nie wyrobiłbym się w czasie, „hak" byłby trzykrotnie większy niż lot przez Grzmiący i Płaskie. - Znasz takie urządzenie? - Pokazał małe przezroczyste coś, wyglądające jak szkło kontaktowe. - Nie. - Nikt nie dawał ci czegoś takiego? - Nie! Co to takiego? - To szpiegowskie wideooko. Masz coś takiego? - Nie - westchnąłem ciężko. - Nie mam. - Takie wideooko przekazała ci oficer konkordiańskiego wywiadu Issa Gor. Zgadza się? - Nie. - Issa Gor skłoniła cię do pracy dla wywiadu konkordiańskiego. To prawda? - Nie. - Kto i kiedy powiedział ci o perymetrze Hayeka? - Nie wiem, co to takiego perymetr Hayeka... - „Ciekawe, ile świerków jest w tym lasku na obrazie?..." - Nikt nigdy nie opowiadał mi o perymetrze Hayeka. - Nie pracujesz dla wywiadu konkordiańskiego. To prawda? - Nie... To znaczy, prawda, oczywiście, że prawda. - Więc tak czy nie? - Tak, nie pracuję.

- Czy wiesz, co to takiego perymetr Hayeka? - Nie, nie wiem - „Siedemnaście świerków na pewno i widać jeszcze ze czterdzieści wierzchołkó...". - Issa Gor mówiła ci o tajnym obiekcie w Morzu Płaskim? - Nie, nigdy. - Widziałeś świecące ogrodzenie perymetru. Dlaczego nie skręciłeś? - Nie wiedziałem, że to ogrodzenie. Na mojej mapie nie było żadnego perymetru. - Słyszałeś ostrzeżenia ochrony perymetru? - Nie! Zgodnie z warunkami manewrów miałem wyłączone wszystkie środki łączności. - Dlaczego pomyślałeś, że na Księżycu są obcy? Zrozumiałem już, że jesteśmy w środku wykrywacza kłamstw-bo niby po co Bohun zadawałby mi te same pytania w różnych wersjach? Ale dlaczego każe mi powtarzać moje idiotyczne domysły? Było mi wstyd za moją głupotę - teraz już wiedziałem, że to nie żadna wojna z obcymi, tylko głupie tajemnice marynarki wojennej. - Już mówiłem, towarzyszu kapitanie! - krzyknąłem. - Statki nieznanej konstrukcji! I fosforyzujące morze - na Księżycu! I strzelają bez dania racji! Przecież widzą, że leci zwykły myśliwiec produkcji rosyjskiej! W przeciwieństwie do mnie, oni słuchali eteru! Powinny wiedzieć, że niedaleko trwają manewry! Gdy ja dawałem upust złości, spod blatu biurka wysunęła się kartka. Pewnie wstępny rezultat testów wykrywacza kłamstw. Bohun skinął zadowolony głową i powiedział: - Ochłoń i posłuchaj, jak to wyglądało z ich strony. Orbitalna twierdza, obserwująca podejście do perymetru, widzi, jak z Grzmiącego wyskakuje myśliwiec i leci prosto do tajnego kosmodromu żelowego, na którym właśnie ląduje równie tajny liniowiec. Ochrona drze się na wszystkich częstotliwościach: „Myśliwiec, zjeżdżaj stąd! Będziemy strzelać!". Ty - zero uwagi. Oni nie wiedzą, że nie masz łączności, nie mają pojęcia, że to manewry - treningi pilotów to prywatna sprawa Akademii, nie musimy informować o nich całego Księżyca. A ty grzejesz do przodu - więc rozumieją, że trzeba cię zbić, bo inaczej koniec z liniowcem! Miałeś szczęście, że Gorynycz nieźle manewruje, a ich operatorzy przysypiali. Zachowywałeś się jak szpieg albo jak wariat! Dopiero gdy zacząłeś wrzeszczeć o obcych, zrozumieli - aha, kadet, chłopak przypadkowy. Można nie zestrzeliwać, ale trzeba zmusić do lądowania i sprawdzić. - No i właśnie mnie pan sprawdza. A dlaczego siedziałem trzy dni w karcerze? Bohun popatrzył na mnie uważnie. - Ty, Puszkin, słabo znasz życie. - Właśnie doszedłem do tego samego wniosku. - Wiesz, jaka była oficjalna wersja generalnej komendantury Księżyca? Rozbił się w granicach perymetru N. - Oho! - No właśnie. Mogli cię pogrzebać żywcem, niedaleko jest więzienie. Posadziliby cię w pojedynczej celi, przekazali twoją sprawę leniwemu śledczemu... i siedziałbyś do starości pod numerem 161616 na głębokości stu metrów pod powierzchnią. A zalutowaną trumnę z twoimi rzekomymi szczątkami pochowano by w najbliższym kopułowym miasteczku wojskowym. - I co mnie uratowało? - A skąd wiesz, że uratowało? - Bohun zmrużył oczy. - Może fałszywa trumna jeszcze przed tobą! Ale ja już nie dałem się zastraszyć. Też zmrużyłem oczy i powiedziałem powoli: - Nie jest pan jednym z nich. Nie dopuściliby do mnie wykładowcy Akademii, gdyby chcieli upierać się przy mojej śmierci. - Nie dziwię się, że Fedunin tak o ciebie walczył. Nie tracisz głowy. - Więc to dzięki towarzyszowi kapitanowi? - Tak. W ciągu jednego dnia przez Tockiego wyszedł na admirała Pantelejewa, a ten połączył się z generalną komendanturą Księżyca. Pantelejew ma takie pełnomocnictwa, że musieli powiedzieć mu prawdę, której admirał nie ukrywał przed Feduninem, a ten przede mną. Wywiad wolałby wypić beczkę dziegciu, niż pozwolić mi się z tobą spotkać, ale w efekcie osiągnęliśmy kompromis. Posłuchaj, jak brzmi wersja oficjalna... Po rozmowie z Bohunem przenieśli mnie na Ziemię, do aresztu śledczego kontrwywiadu marynarki. A tydzień później wróciłem do Akademii. Przeszedłem niezliczoną ilość instruktaży i wykułem oficjalną wersję moich przygód na blachę. Gdy wróciłem, chłopaki od razu mnie obstąpili. Wypytywali, ściskali rękę, klepali po plecach. Pieriewierziew powtarzał: „No stary, no jak tam było?". Kola uśmiechał się przez łzy: „Już myśleliśmy, że nigdy...". A co ja mogłem powiedzieć? Leciałem. Wpadłem w zasadzkę. Zszedłem z kursu. Wysiadły silniki. Spadałem. Katapultowałem się. Maszyna się rozbiła. Szukali. Znaleźli. Leczyli. Wyleczyli. I tyle!

ROZDZIAŁ 14 W NIEWOLI U ASTROBOTANIKA Listopad 2621 r. Biostacja „Lazurowy brzeg" Planeta Felicja, Układ Lwiego Ziewu

- Delikatniej, paniusiu! - zacharczał Esterson, upadając. Pozycja była poniżająca, leżenie na złamanym żebrze bolesne, ale za to teraz mógł obejrzeć agresywną nieznajomą.

Wysokie buty tuż obok jego twarzy przechodziły w obcisły kombinezon na zgrabnych nogach. Wyżej - świeża koszula w stylu wojskowym, długa szyja i czarne kędziory spadające na pierś. Opalone ręce, skupiona twarz z kocimi brwiami, na głowie czapka z daszkiem... Żadnego makijażu, żadnych ozdób, tylko krótko obcięte paznokcie. Gdyby nie piękne, bujne włosy kobietę można by wziąć za chłopaka. Szczególnie patrząc z tyłu. „To przecież nie żadna paniusia, tylko hetera w rodzaju tych z ochrony na Cererze...", westchnął Esterson. - Boli? Wytrzymasz! - wycedziła „paniusia" i znowu kopnęła go w plecy noskiem buta. Ręce nadal mocno trzymały karabin. Wysokie czoło przecięła zmarszczka, widać kobieta zastanawiała się, co teraz zrobić. - Tak... Rzuć broń, o, tam... w krzaki, i stań na czworaka. I żadnych sztuczek! - Skąd przypuszczenie, że mam broń? - zapytał cicho Esterson. - To pewność. Na Felicji łatwiej o papieża niż normalnego człowieka. A nienormalni zawsze mają broń. - Skąd pani wie, że jestem nienormalny? - drążył dalej Esterson. Gotów był prowadzić najgłupszą nawet dyskusję, żeby tylko nie rozstawać się ze swoim stalowym „przyjacielem". - Wystarczy na ciebie popatrzeć! Przypominasz goryla! Przez chwilę Esterson próbował sobie wyobrazić, jak wygląda z boku. Rozczochrana broda, brudny, porwany kombinezon, żałoba za paznokciami... Niejeden goryl schludniej wygląda... - Przepraszam za swój wygląd - mruknął konstruktor. - Nie spodziewałem się, że los zgotuje mi tak przyjemne spotkanie... - Przyjemne spotkanie! - prychnęła nieznajoma. - Co jest przyjemnego w leżeniu w błocie? - Nic - przyznał Esterson. - Ale stęskniłem się za ludźmi. To, jak pani mnie traktuje, wydaje mi się luksusem. Nieznajoma uniosła daszek czapki lufą karabinu i powiedziała: - Jak na recydywistę wyrażasz się bardzo wyszukanie. - Recydywistę? - Zdumiony Esterson zerknął na Sygurda, czy w okienku nie pojawiła się wiadomość o ewentualnym błędzie tłumaczenia, ale nic takiego nie było. „Może wzięła mnie za kogoś innego?" - Tak jest - potwierdziła kobieta. - Jak na zabójcę i terrorystę, jeśli chodzi o ścisłość. - Może mi pani to wyjaśnić? - Esterson uniósł się na łokciu. - Nie ma tu nic do wyjaśniania. Powinieneś wyglądać na recydywistę, bo jesteś recydywistą. - Żelazna logika... - Co tu ma do rzeczy logika?! - wybuchnęła kobieta i lufa karabinu wycelowała w czoło inżyniera. - Sądzisz, że cię nie poznałam? Jesteś recydywistą Rolandem Estersonem! - Tak się nazywam, Roland Esterson, ale nie jestem... - Opowiedz mi o tym! -zawołała ironicznie kobieta. - Przez ciebie nie dali mi pracować! Te ich helikoptery! Ci ich dowódcy! Brutalni macho w czarnych kombinezonach z naszywkami „DR"! „Aha, byli tu chłopaki z ochrony korporacyjnej...", pomyślał Esterson. - Wywiercili mi dziurę w brzuchu! A wszystko przez ciebie i twojego kumpla Stanisława Psa! No już, ruchy! Oddaj broń i stań na czworaka! Specjalnie grasz na czas, czekasz, aż twój kumpel tu przyleci... - Pan Stanisław Pies utonął - rzekł Esterson z godnością. - Proszę się nie martwić, nie przyleci. - Utonął?... - Tak. Pożarł go potwór morski. Razem z myśliwcem, którym wylądowaliśmy. - Jakim myśliwcem? - Kobieta ściągnęła brwi. - Czyżby brutalni macho nie wspomnieli, że porwałem myśliwiec własnej konstrukcji? Dokonałem przymusowego lądowania na półwyspie, ale mieliśmy pewien problem i maszyna, razem z moim, jak raczyła się pani wyrazić, kumplem, znalazła się w lagunie... - Gdybym wiedziała, od razu bym ich tam wysłała! Zmarnowali mi dwa tygodnie pracy! - Przepraszam, ale nie porwałem myśliwca dla kaprysu - rzekł urażony Esterson. - Mnie też życie nie rozpieszczało... - Dość tych kłamstw! Wiem wszystko! Że byłeś dwukrotnie sądzony, okradłeś statek pasażerski i wziąłeś załogę na zakładników. Tyle niewinnych ofiar... - Kto pani naplótł tych bzdur?! - oburzył się konstruktor. W ferworze kłótni usiadł w kucki i odsunął lufę. - Po pierwsze, nikogo nie zabijałem! Po drugie, statek nie był pasażerski, lecz transportowy. A po trzecie, niczego nie ukradliśmy! To była ucieczka i nic więcej! - Dlaczego wszyscy przestępcy są tacy monotematyczni? - Kobieta skrzywiła się. - Niewiniątka, naiwne ofiary zbiegu okoliczności... Dość tego. Rób, co mówię. Rzuć broń, ręce za głowę... Trzeszcząc stawami, Esterson ukląkł i powoli sięgnął do kieszeni na piersi, w której spoczywał SIG-Sauer. Chwilę później konstruktor był bezbronny. - Już lepiej. - Kobieta, wyraźnie zadowolona, wsunęła pistolet za pas. - Idziemy, na razie posiedzisz w piwnicy na stacji. Potem cię zabiorą. - Jak się pani nazywa? - zapytał Esterson, idąc ścieżką w stronę domku, przycupniętego wśród „topoli". - Co za różnica? - Żadna. Jestem ciekaw. - My, Rosjanie, mamy takie przysłowie: „Ciekawskiej Barbarze utarli nos na tarze". - Nie rozumiem... Co to ma wspólnego?... - To, że nie powinno cię obchodzić, jak się nazywam. Zaraz skontaktuję się z konsulatem i krzyżyk na drogę! - Nie jest pani zbyt uprzejma - mruknął Esterson. Kobieta bez słowa pchnęła go karabinem między łopatki i zaczęła pogwizdywać melodię, w której Esterson rozpoznał „Oy, moroz, moroz...". Marzenie Estersona spełniło się - dotarł na stację. Z bliska wyglądała nie tyle na opuszczoną, ile zaniedbaną. Burzan okupował klomby, trawa przecinała zielenią wyłożone czerwonymi płytkami ścieżki, a kamienne ogrodzenie poszarzało, porosło mchem, miejscami nawet zawaliło. Ale ocean szumiał tu bardzo wakacyjnie. Śmieci (kawałki niedziałających urządzeń) stworzyły coś na kształt piramidy Cheopsa, której południowy stok kończył się przy furtce. A nad furtką wznosił się zatknięty na stalową żerdź orzeł o chuligańskim wyglądzie - herb Dyrektorii Rosyjskiej. - Rusz się, coś stanął j ak wryty... - Kobieta przynagliła inżyniera lufą karabinu.

Skrzypnęły zawiasy. Esterson znalazł się za bramą i rozejrzał zaciekawiony. Przede wszystkim rzucały się w oczy przykryte zakurzonym brezentem aparaty o nieznanym przeznaczeniu, a za najbliższym budynkiem (to nad nim unosił się dym!) widniało kilka pustych basenów - świadectwa minionej świetności tego miejsca. Cała reszta nasuwała myśl o ziemskich koloniach na odległych planetach, którymi przestały interesować się korporacje, ale w których nadal żyła garstka stukniętych entuzjastów. Na wietrze trzepotało pranie - Esterson obrzucił czułym spojrzeniem koronkowe majteczki. Na białym stoliku ogrodowym przed wejściem nudziła się brudna filiżanka ze zwisającym z niej ogonkiem torebki z herbatą. Obok leżał nadgryziony croissant. Na schodkach piętrzyły się zadeptane damskie buty, a pod oknami domu urządzono ogródek! Krzaki pomidorów, ziemniaków, kapusta, pietruszka... Całość wyglądała dość wzruszająco. Esterson uśmiechnął się i zaczął iść w stronę domu. - Hej, a ty dokąd? - zapytała surowo kobieta. - Do domu cię nie zapraszałam. Posiedzisz w piwnicy. Roland westchnął i podreptał we wskazanym przez kobietę kierunku. Jęcząc i stękając, schodził po stromych schodach z latarką w ręku, za nim kroczyła kobieta. Denerwowała się i dlatego była nieprzy­ jemna. - No, ruszaj się! - Przepraszam, madame, ale mam złamane żebro, a środek przeciwbólowy przestaje działać - wymamrotał Esterson. - W więzieniu się podleczysz. - Czy mógłbym liczyć na pani miłosierdzie? Żeby uniknąć komplikacji... - Jeśli znajdę coś w apteczce, przyniosę. Nie jestem potworem. - Dziękuję. - Nie ma za co, jeszcze mogę się rozmyślić. Po dziesięciu schodkach Esterson zatrzymał się, by złapać oddech. - Co tam znowu? - Nic. Chciałem odpocząć. - Na dole sobie odpoczniesz, czasu będziesz miał aż nadto. Zanim skontaktuję się z konsulatem, zanim ci z konsulatu tu przylecą... - Dlaczego traktuje mnie pani z taką wrogością? Przecież nie zrobiłem pani nic złego! - A jak mam się zwracać do recydywisty, mordercy i złodzieja? Z jakiej racji miałabym ci ufać? - Ale zaufała pani tym z „Dieterhasi i Rodriges"? Chociaż zdawałoby się, z jakiej racji? - zapytał drwiąco Esterson. - A skoro mowa o zabójstwach, to koncern „D&R" dawno temu przeskoczył dowolnego recydywistę! Przecież ten koncern nie produkuje prezerwatyw czy zabawek, lecz miny czterdziestu rodzajów, myśliwce, fregaty, broń ręczną i amunicję! W ciągu miesiąca fabryki koncernu produkują tyle śmierci, że wystarczyłoby do pogrzebania całej waszej Dyrektorii! Ja to pani mówię, człowiek, który przepracował w tej firmie długie lata! To oni są prawdziwymi mordercami! Ale im pani wierzy, a mnie nie! - Ale się rozindyczył - mruknęła kobieta, ale w jej głosie zabrzmiała nutka wahania. - A czy nie zastanowił pani fakt, że planetę przeczesywała nie policja czy oddział specjalny, lecz ochrona korporacyjna? - Myślałby kto, że jest jakaś różnica... - Otóż jest! Widziała pani kiedyś, żeby ochrona korporacji gasiła pożar? Brała udział w pracach ratunkowych? Uwalniała zakładników? - Załóżmy, że nie widziałam. - I nie zdziwiło pani, że koncern ni z tego, ni z owego zainteresował się jakimś tam recydywistą? Do tego stopnia, że przeznaczył miliony terro, żeby brzęczeć tu helikopterami i grać pani na nerwach? - No, nie wiem... W twoich słowach jest ziarno prawdy... Ale... ale szczerze mówiąc, wszystko mi jedno, kto i po co cię szuka. Jesteś recydywistą czy nie - muszę cię oddać do konsulatu. A dopóki po ciebie nie przylecą, będziesz siedział tutaj. Esterson dopiero teraz zauważył, że dotarli do jego „aresztu". Kobieta włączyła światło, zapłonęły błękitne lampy. Piwnicę dzieliła na pół stalowa krata, wmurowana w podłogę i sufit z pianobetonu, tworząc coś w rodzaju celi więziennej. Połowę celi zajmowały pocięte rury, paczki, kartony i butle, rulony izolacji, taśma luminoforowa, perforowane profile metalowe i worki z klejem w proszku. Do celi prowadziły drzwi ze stalowych prętów, zamykane na zamek, a teraz uchylone. - Wchodź, rozgość się - powiedziała kobieta, otwierając przed Estersonem drzwi na oścież. - Czuj się jak w domu... - Myślę, że ma pani wspaniałe poczucie humoru. - Dużo myślisz jak na recydywistę. Kobieta poszła i Esterson mógł obejrzeć swoje więzienie i porozmyślać nad życiem. Weźmy taką stację... Czy warto było o niej marzyć? Czy po to budował balon, żeby teraz, w wilgotnej ciszy więzienia czekać na konsularny helikopter? Czy po to uciekał z Cerery, żeby prędzej czy później na nią wrócić, w charakterze pojmanego zbiega? A to się generał Rodriges ucieszy... Te myśli wzbudziły w Estersonie niespodziewany wstręt. „Kobieta ma rację, stanowczo za dużo myślę - stwierdził Roland. - Trzeba działać, a nie myśleć. Trzeba uciekać!" Tylko jak? Przegryźć stalowe pręty? Zrobić podkop w betonowej podłodze? Żeby się czymś zająć, Esterson zaczął oglądać zgromadzone tu śmieci. Przestudiował etykietki na butlach z pianką budowlaną, odbił od podłogi piłkę do siatkówki (druga spoczywała za stertą rosyjskich gazet i czasopism sprzed trzech lat), obejrzał zawartość kartonów - stare dżinsy, wymazane farbą podkoszulki, rakietki do tenisa stołowego, nadmuchiwana kanapa, łysa szczotka do czyszczenia basenów... Istna wyprzedaż garażowa. Niestety, nie było tam ani dynamitu, ani piły do metalu... A zamek? Może dałoby się go otworzyć? Zhakować? Oszukać? Ale zamek był absolutnie mechaniczny, bez cienia elektroniki. Esterson poczuł zmęczenie. Urządził sobie legowisko z gazet i czasopism i usiadł na nim, podkładając pod głowę gaśnicę, owiniętą starymi dżinsami. Nawet nie zauważył, kiedy zapadł w niespokojną drzemkę, z której wyrwał go dźwięk kroków na schodach. „Szybko przylecieli, łobuzy" - przemknęło mu przez głowę. Otworzył oczy i usiadł na swoim „łóżku".

Ale to była tylko amazonka. Szła, ciągnąc za sobą lateksowy materac. Rzuciła materac przy kracie, mruknęła coś i pobiegła na górę. Wróciła po chwili - z tacą, na której spoczywał rondelek z czymś aromatycznym, paczka ciastek w czekoladzie i karton soku jabłkowego. - Przyniosłam kolację - mruknęła kobieta. -1 materac. Żebyś się tu nie przeziębił... - Powiedzieli, że przylecą dopiero jutro? - spytał Esterson. - Nic nie powiedzieli. Jest burza i nie ma łączności. - Dobrze rozumiem, że nie może się pani skontaktować z konsulatem? - Dobrze. Ale nie ciesz się, do rana pewnie się wypogodzi. - Czyli do jutrzejszego południa jestem pani gościem. - Raczej więźniem. - Niech będzie - uśmiechnął się Esterson. Strasznie się cieszył, że kobieta go odwiedziła. Teraz już mu tak nie wymyślała, pewnie dlatego, że czuła się bezpieczna. - Przepraszam... a środek przeciwbólowy? - Esterson spojrzał błagalnie na swojego strażnika. - Oczywiście! - Kobieta wyjęła z kieszeni strzykawkę i podała Rolandowi przez kraty. - Dziękuję. - Też masz za co dziękować... - Wzruszyła ramionami. Roland skorzystał ze strzykawki. Minutę później rwący ból ustąpił. -No i jak? - Już lepiej. - To bierz materac, kolację i smacznego. A ja idę. Masz jeszcze jakieś życzenia? - spytała i zawstydzona własną usłużnością rzuciła obojętnie: - Skoro już mam być strażnikiem, muszę się z tobą cackać... - Mam życzenia - palnął Esterson. - Bardzo niewinne. - No? - Papierosy. Nie paliłem od rana... chociaż jednego... - Żaden problem. Otwórz tamto pudło... Bardziej w prawo, obok czerwonej butli. Powinno tam być kilka kartonów „Trojki". To mojego męża. Zapalniczka też jest? - Tak. Samych zapalniczek jest tu chyba z tuzin! - ucieszył się Esterson. - Że też nie sprawdziłem tego pudła! Kto by pomyślał, że szczęście jest tuż obok! - Szczęście zawsze jest tuż obok - zauważyła nieznajoma. - Trzeba tylko nauczyć sieje zauważać... Jeszcze coś? Esterson zawahał się: - Proszę posiedzieć ze mną choć kilka minut... - Po co? - zdziwiła się kobieta. - Po co? - Esterson stropił się. - Tak sobie... Zresztą, nieważne, pewnie mąż na panią czeka... Kobieta odpowiedziała nie od razu. - Nikt na mnie nie czeka. Zwłaszcza mąż - powiedziała kobieta jakby z urazą. - Przepraszam... Rozumiem, w życiu różnie bywa. Sam jestem rozwiedziony i do tej pory nie mogę spokojnie myśleć... - Po pierwsze, nie pytałam o pańską sytuację rodzinną... - Zaczęła mi pani mówić na „pan"! - ucieszył się Esterson. - To tylko przypadek! - Kobieta chyba nie potrafiła rozstać się z emploi grubianki. - A po drugie, mój mąż zginął i dlatego na mnie nie czeka. Jasne? - Jasne. Na moją prośbę odpowie pani kategorycznym „nie". - Właśnie. Mam mnóstwo pracy na górze. - Mam jeszcze ostatnią prośbę... Proszę mi powiedzieć, jak pani na imię? - Nie rozumiem, po co panu moje imię! - Widzi pani, już w prywatnej szkole imienia Oxenstierny uczono mnie zwracać się do dam albo po imieniu, albo po nazwisku, albo tytułem, ponieważ wołanie do kobiety „Hej, ty!" jest niegrzeczne. - Od kiedy to kryminaliści uczą się w prywatnych szkołach? - spytała drwiąco kobieta. - U nas, w Szwecji, panuje przekonanie, że dla kryminalisty najważniejsze są nienaganne maniery... Nie mam już siły powtarzać pani, że nie jestem kryminalistą. - Dobrze. Polina Puszkina. - Słucham? - Polina Puszkina. Tak się nazywam. Na ustach Estersona błąkał się uśmiech smakosza - kosztował imię swojej nowej znajomej. - Polina Puszkina - powtórzył powoli i ściągnął brwi. - Czy ten rosyjski poeta... Aleksy Puszkin... nie jest czasem pani krewnym? To znaczy, przodkiem? Polina wybuchnęła śmiechem. Śmiała się długo i wkrótce Esterson zaczął chichotać do towarzystwa. - Nie, Aleksander Siergiejewicz Puszkin nie jest moim przodkiem, choć moja prababcia straciła połowę majątku, odziedziczonego po ojcu, by udowodnić, że jest inaczej. Niestety! Po prostu osiemnaście pokoleń temu wśród stepów Kubani mój praprapradziad zmienił nazwisko Pridybajio na nazwisko wielkiego człowieka, żeby przeszłość nie przeszkadzała mu ukrywać się przed zazdrosną żoną. Ale poetę bardzo lubię, a moja mama znała na pamięć „Egipskie noce" i „Oniegina". Na cześć poety dała imię mojemu bratu, Saszy. Polina westchnęła ciężko. - Pani brat również zginął? Tak jak mąż? - zapytał Roland ze współczuciem. - Skąd panu przyszło do głowy, że Sasza zginął? - żachnęła się Polina. - No... tak pani wzdycha, jakby zdarzyła się jakaś tragedia... Nastrój Poliny zmienił się diametralnie. - A co ci za różnica? - zatrajkotala kłótliwie. - To prawda, że dawno go nie widziałam, ale to jeszcze nie znaczy, że coś mu się stało! Pewnie jest teraz studentem jakiegoś tam uniwersytetu, jeśli wystarczyło mu rozumu, żeby zdać egzaminy wstępne... I w ogóle, czemu pchasz się z butami do mojego życia?! - Przepraszam... nie miałem zamiaru... tylko spytałem o Puszkina... W Szwecji jest bardzo popularny, nawet jedna z ulic w Sztokholmie została nazwana na jego cześć - powiedział szybko Esterson. - Ach, ulica... - Polina uśmiechnęła się sarkastycznie. - Wszystko jasne! A ja się zastanawiam, skąd recydywista zna starodawną rosyjską poezję... Idę. Życzę smacznego.

Esterson został sam. Pokrzepiony kolacją, zaczął opracowywać plan ucieczki. Gdyby umieścić piankę budowaną między prętami, rozszerzyłaby je na tyle, że dałoby się przecisnąć głowę... Ale co zrobić, żeby piana miała odpowiednią objętość? I czy wystarczy piany? A jeśli jest przeterminowana? Wtedy nie będzie się rozszerzać... Jednak myśli Estersona szybko skręciły ku Polinie. Z jednej strony taka wrażliwa, a z drugiej nieprzyjemna. Charakter jak u bohaterki Dostojewskiego. Silumit z likierem czekoladowym... Ale figura całkiem do rzeczy! I piękne włosy, takie bujne, z czerwonym połyskiem... I talia wąska... Może w przeszłości była tancerką? Albo gimnastyczką? I ubiera się ze smakiem... Esterson nie poznawał się - od dawna nie interesował się szczegółami kobiecej urody! Ale myśli o Polinie Puszkinej sprawiały mu przyjemność. Ciekawiło go wszystko, co jej dotyczyło: jak zginął jej mąż, czemu nic nie wie o swoim bracie i czym się zajmuje taka piękna samotna kobieta nad brzegiem oceanu... Chciał wiedzieć, co się stało z poprzednimi mieszkańcami bazy i czy Polina ma dzieci. I jeszcze ile ma lat. „Jaka szkoda, że sobie poszła - martwił się Esterson. - Sam jestem sobie winien..." W tym momencie myśli o Polinie zderzyły się z myślami o ucieczce. „Jeśli nie wymyślę, jak stąd uciec, a ona skontaktuje się z konsulatem, na pewno nie poznam odpowiedzi na moje pytania. Najwyżej będzie pisała listy do więzienia..." A więc, do dzieła! Z informacji na butli wynikało, że pianki powinno wystarczyć - pod warunkiem że Roland znajdzie sposób na utrzymanie jej między prętami. Ale potem stwardniała piana zakorkuje przejście! Jak ją usunąć spomiędzy prętów? Esterson leżał z rękami pod głowę, wpatrzony w zacieki na suficie. Tak się pogrążył w obliczeniach, że kroki Poliny usłyszał dopiero wtedy, gdy kobieta była w piwnicy. W jednej ręce niosła rozkładane krzesełko, w drugiej torbę plażową z zamaszystym okrzykiem Soczki!, biegnącym w poprzek morskiego pejzażu. Gdy Polina stawiała torbę na podłodze, coś brzęknęło. - Jaka miła niespodzianka! - Esterson z galanterią powitał przybyłą. - Nie spodziewałem się gości o wpół do drugiej w nocy. - Nie mogę zasnąć - westchnęła Polina, stawiając krzesełko przy kracie. - Poza tym pomyślałam, że może boli pana żebro... to znaczy, chciałam powiedzieć, ciebie. Ciekawa rzecz - pomyślał Esterson. - Zazwyczaj ludzie cieszą się, gdy przechodzą na „ty". A ja nie posiadam się z radości, gdy ona zaczyna mówić do mnie na „pan"... - Jeszcze nie boli - odparł. - Środek, który pani uprzejmie przyniosła, okazał się bardzo silny... - W takim razie profilaktyka. - Z tymi słowami Polina wyjęła z torby butelkę wódki „Pszeniczna", puszkę czarnych oliwek i dwa kieliszki. Wszystko to z braku stołu postawiła na podłodze. - To się dopiero nazywa anestezja! - zawołał Roland. - Tylko sobie nie myśl... to, proszę sobie nie myśleć, że jeśli będziemy razem pić, to znaczy, że ukryję pana przed konsulatem... Bo coś ma pan wesołą minę. - Ależ ja nic nie myślę. A wesoły jestem dlatego, że staram się cieszyć z każdej chwili życia. - Czy tego również uczono pana w prywatnej szkole? - Nie. Pod tym względem jestem absolutnym samoukiem. Lwią część tej umiejętności posiadłem tu, na Felicji. Jako konstruktor żyłem głównie dniem jutrzejszym. Dopiero tu zrozumiałem - życie to wieczne dzisiaj. - Mocno powiedziane, niech mnie diabli. - Polina nalała wódki do kieliszków. - I za to wypijemy. Podała mu kieliszek przez kraty i Esterson biorąc go, dotknął palców Poliny - smukłych, suchych i ciepłych. Wypili. Gdy przyjemne ciepło popłynęło po przełyku, ośmielony Esterson zapytał: - Nadal pani uważa, że jestem zabójcą recydywistą? - Jeśli faktycznie jest pan recydywistą, to bardzo inteligentnym. Zwracanie się do pana na „ty" przychodzi mi z trudem. - Czy naprawdę nie wyglądam na konstruktora? - spytał Esterson, delektując się oliwkami. - Naprawdę. Prawdziwy inżynier powinien mieć wypielęgnowane dłonie - bo nie odrywa ich od klawiatury - zaczęła wyliczać Polina. - Nosi okulary albo szklą kontaktowe - bo dużo czyta. Jest zawsze gładko ogolony, szczupły, wysoki i smukły... Wyłącznie garnitury... albo welwetowe spodnie i sweter, i koniecznie biała koszula z chustką. - To kowboj, a nie inżynier! - roześmiał się Roland. - Ze wszystkich ludzi, jakich widywałem w biurach konstruktorskich, pani opisowi najbardziej odpowiadają oficerowie ochrony i pracownicy wydziałów specjalnych. - Może i ma pan rację. Ale tak właśnie widzę inżyniera konstruktora! I zdania nie zmienię! - Proszę posłuchać, Polino... A jeśli znajdę sposób ucieczki z tego więzienia, czy uwierzy pani, że jestem inżynierem? - Ucieczki? Stąd? - Oczy Poliny zaokrągliły się, na policzkach pojawiły się doleczki. - To niemożliwe! Jeśli tylko nie upiję się teraz w sztok i nie dam panu klucza, to nigdy, słyszy pan, nigdy... - Uwierzy mi pani czy nie? - No... jeśli pan ucieknie... to chyba uwierzę. - Polina po dziewczęcemu potrząsnęła włosami. Esterson uznał ten ruch za bardzo seksowny. - Ucieszyłoby to panią? - Chyba tak. Zawsze to przyjemniej upijać się z inżynierem niż z kryminalistą... - A gdy już się stąd wydostanę, obiecuje pani, że nie będzie strzelać? - Obiecuję, jeśli pan obieca, że nie wyrządzi mi krzywdy. Ale z konsulatem i tak się skontaktuję! - zakończyła twardo Polina. - Wobec tego wypijmy za moją ucieczkę. - Esterson wysunął rękę przez kratę, zawładnął butelką wódki i nalał do kieliszków. - Za pańską ucieczkę! Tylko, błagam, niech pan nie robi podkopu! To półtora metra pianobetonu! - Polina roześmiała się. Do jej śmiechu przyłączył się Esterson. Mimo perspektywy dostania się w łapy koncernu, mimo bolącego żebra i nieznanej przyszłości Roland czuł się prawie szczęśliwy. Gdy Polina poszła na górę, Esterson pomyślał, że chyba zaczęło świtać. Ale zupełnie nie chciało mu się spać. Upił się, ale nie za bardzo. Do stanu Poliny, która pod koniec tej surrealistycznej imprezy nie była w stanie wymówić „rozentuzjazmowany", było mu jeszcze daleko. Widocznie treningi na Cererze - ze Stanisławem Psem i w „trybie indywidualnym" - nie pozostały bez śladu. Teraz butelka wódki na dwie osoby nie wydawała mu się żadnym wyczynem. Poza tym, „aqua vita" rozszerzyła granice jego

świadomości i podarowała mu bardzo pożyteczne odkrycie. Esterson już wiedział, jak z pianki budowlanej, piłek do siatkówki i gaśnic stworzyć tę incredible machinę, która otworzy mu drogę do wolności. Drogę do zaufania Poliny. Plan był prosty, podobnie jak wszystkie rozwiązania konstruktora Rolanda Estersona. Spuścić powietrze z dwóch piłek do siatkówki, wypełnić je pianką, umieścić między dwoma prętami... Po minucie piana powinna zacząć się rozszerzać. Współczynnik rozszerzenia piany Ordoflor jest ogromny, siła rozporowa również. Nic dziwnego, że tak lubią ją koloniści: pojemność niewielka, a spektrum zastosowania ogromne. Na pomarańczowej butli widnieje nawet łacińskie przysłowie „Orbis ex nihil", co w wolnym przekładzie oznacza „Do cholery z ni cholery". Piana nie rozerwie piłek od razu, najpierw rozsunie pręty kraty na kilka centymetrów. A gdy piłki już pękną, Esterson doda więcej piany, która rosnąc coraz bardziej, wyjdzie poza celę. Zatopi rozkładane krzesełko, pochłonie pustą butelkę, kieliszki i puszkę po oliwkach, popełznie do schodów, a po drodze zdobędzie dla Estersona jeszcze kilka centymetrów wykrzywienia... A następnie powstrzyma pianowe szaleństwo przy pomocy gaśnicy. Gdy otwór między kratami będzie wystarczająco duży, Roland poleje pienistego pytona kriagentem! Gdy piana przestanie rosnąć i stężeje, potnie ją na kawałeczki nożem - który Polina, poskramiaczka recydywistów, zapomniała mu skonfiskować! „Źle by z nią było, gdybym faktycznie był kryminalistą!" - pomyślał konstruktor. Wyjął nóż i przebił pierwszą piłkę... Wszystkich manipulacji dokonał w alkoholowym ferworze, klaskał, gdy piana wysunęła się z butli, podskakiwał, studząc pianowulkan i klął zajadle, tnąc pieniste cielsko. Ochłonął, dopiero gdy wyszedł z celi i stanął na schodach. Drzwi do piwnicy stały otworem, czyżby Polina zapomniała je zamknąć? Na stacji panowała cisza jak w stolicy Konkordii w Dniu Ognia. Esterson powoli szedł po płytkach ścieżki, wsłuchując się w dźwięk własnych kroków. Teraz mógł się już przyznać -jego plan wcale nie był taki znowu super. Termin ważności piany upłynął rok temu. Gaśnica nie była pełna i ledwo jej starczyło na ochłodzenie kawałka piany. Nóż mógł się złamać na początku „egzekucji", a zrobił to dopiero pod koniec „Czy to znaczy, że ktoś tam na górze - Esterson spojrzał na niebo Felicji - znowu się do mnie dobrze odnosi?" Rozwidniło się, ale w oknie budynku nadal paliło się światło. Pewnie Polina zapomniała je wyłączyć... Wiwat „Pszeniczna"! Esterson otworzył drzwi i wszedł do środka. Było tam ciepło, pachniało pelargoniami, migdałami i mydłem. Zdjęcie na ścianach, regał z rosyjskimi książkami, tapczan. „A może dać sobie spokój? - pomyślał nagle. - Wrócić do balonu, zabrać rzeczy, które leżą gdzieś w krzakach, i wynieść się jak najdalej stąd? Przecież naprawdę może mnie oddać konsulatowi, mimo całej naszej przyjaźni". Ale ta rozsądna myśl wywołała falę protestu. Esterson nie miał ochoty postępować rozsądnie. Chciał... nieważne zresztą, czego! Stanął pośrodku pokoju i zaczął nasłuchiwać. W sąsiednim pomieszczeniu, za niedomkniętymi drzwiami sapała Polina. Spodobało mu się to sapanie. Miał ochotę słuchać go bez przerwy. Podszedł do niedużego, przykrytego kraciastym kocem tapczanu pod oknem i ostrożnie położył się na boku. Zapach pelargonii... - Wszystko będzie dobrze - powiedział sennie Esterson i zasnął. - Ręce za głowę! Esterson powoli wynurzał się ze snu - z trudem otworzył piekące oczy i zaczął oddychać przez usta. Co się dzieje?... -Wstawaj, do diabła! Wstawaj, bo strzelam! Esterson nie od razu zrozumiał, że mówią do niego. Zasnął na tapczanie, ale obudził się na podłodze, na dywaniku. Co ten alkohol robi z ludźmi... - Liczę do trzech. Raz... dwa... Esterson odchrząknął. - P-polino, n-nie trzeba... - wychrypiał. - Wstawaj! Coś się tu uwalił, draniu?! Krzywiąc się z bólu, Esterson stanął na czworaka. Co za widok! Piękna, silna, młoda kobieta w roli myśliwego nad zwierzyną do odstrzału - niemłodym, obolałym mężczyzną. - Gdzieś już to widziałem - mruknął Esterson. - Wiem, że historia lubi się powtarzać, ale przecież nie do tego stopnia! - Wstawaj, mówię po raz ostatni! - No proszę. Znowu jesteśmy na „ty"... Polina, wczorajsza rozbawiona Polina, ta sama, która tak z artyzmem unosiła oliwkę koniuszkiem języka i zręcznie posyłała ją do ust, teraz stała się rozwścieczoną furią. Rozczochrane włosy, spuchnięte powieki, spękane wargi... - Co się stało, Polino? - spytał łagodnie Esterson. - To ty mi powiedz, co się stało! Co tu robisz, draniu? - Przecież się umówiliśmy, że jeśli wydostanę się z tego głupiego więzienia... - Wcale się nie umawialiśmy! Po prostu rozmawialiśmy! - krzyknęła Polina. - Kto wiedział, że mówisz poważnie?! - Mówiłem poważnie. Jestem inżynierem i wydostanie się z tej pani klatki to dla mnie żaden problem. - Jak ci nie wstyd! Wówczas Esterson nie wytrzymał. Przysiadł i patrząc Polinie prosto w oczy, powiedział: - A czego miałbym się wstydzić? Polino, co się z panią dzieje? Wczoraj obiecała pani, że nie będzie miała nic przeciwko temu, że wydostanę się zza tych krat w ramach potwierdzenia moich kwalifikacji! - Do diabła z tobą! Wylazłeś, to trzeba było iść w cholerę! - Jeśli tak panią drażni moja obecność, odejdę natychmiast - O nie, teraz już za późno! Takich jak ty należy... należy...

- Rozstrzelać? - podsunął zimno Esterson. - To da się załatwić. Jeden seans łączności z konsulatem i już mnie nie będzie. - Dokładnie tak. Wstawaj, idziemy. - Dokąd? - Do piwnicy. - Nie pójdę. - Ja ci dam „nie pójdę"! - Polina ze złością odbezpieczyła karabin. Rolandowi nie drgnął żaden mięsień. Siedział bez ruchu i patrzył na Polinę. Co ją napadło? Dlaczego nie słucha żadnych argumentów, dlaczego nie przyjmuje nic prócz swoich emocji, lęków... No tak, przecież ona się boi! Jest przerażona myślami o tym, co on, Esterson, mógł z nią zrobić, gdy spała bezbronna. I to, że jej nie zgwałcił, nie zabił, nie okradł, wcale jej nie uspokajało. Strach jest głuchy na wszelkie argumenty. Przeraża ją obecność mężczyzny w jej domu. Samotne kobiety zawsze boją się mężczyzn. Zwłaszcza tych, którzy im się choć trochę podobają... Ta ostatnia myśl ośmieliła Estersona i uśmiechnął się półgębkiem. - Co zęby szczerzysz? Nie słyszałeś, co powiedziałam? - zapytała Polina. - Chcesz, to strzelaj. Ale do piwnicy nie pójdę. - Od kiedy to zacząłeś mnie „tykać"? - Od teraz. Nie zasługujesz, by mówić do ciebie na pani. Idź, połącz się z konsulatem i powiedz, że niebezpieczny przestępca Roland Esterson został schwytany i odizolowany na twojej stacji. Możesz mi nawet założyć kajdanki albo związać mnie sznurkiem do bielizny. No, śmiało! Przez kilka chwil Polina patrzyła na Estersona z zimną wściekłością. A potem niespodziewanie rzuciła karabin na drewnianą podłogę i zasłaniając twarz rękami, rozpłakała się. - No co też pani, Polino... - Zaskoczony Esterson nieśmiało pogładził rozczochrane włosy kobiety. - Nie chciałem wytrącić pani z równowagi... - Przez te lata samotności w tej przeklętej bazie... - szlochała Polina - stałam się typową histeryczką! Siedzieli przy kominku i pili gorącą czarną herbatę. Herbata nie była zbyt dobra - mdła, pachnąca sianem i konserwantami - ale obecność Poliny wynagradzała Estersonowi wszelkie niedostatki. Zwykle tym przeciągającym się do późna herbacianym ceremoniom towarzyszyło chrupanie sucharów i zajadanie się konfiturami z owoców „krusz" o wyglądzie czerwonych porzeczek i smaku wiśni. Od czasu do czasu Esterson dorzucał drewno do ognia (chociaż nie było zimno, nawet w nocy), a Polina przynosiła nową porcję smakołyków. Ta idylla powtarzała się przez dwanaście wieczorów z rzędu - przecież Esterson i Polina mieli sobie tyle do opowiedzenia... Teraz Estersona martwiło tylko jedno: co będzie, gdy w Sygurdzie wysiądzie ostatnia bateria?

Tego wieczoru rozmawiali o katastrofie, w wyniku której Polina została jednym humanoidem w okolicy. Nigdy przedtem Esterson nie pytał Poliny o tę tragedię, zakładając, że sama mu o niej powie, gdy będzie chciała. I w końcu taki dzień nastał. Esterson i Polina zdążyli już przywyknąć do szczerych rozmów. Roland bez skrępowania opowiadał jej o sobie - o Eryku i swoim pierwszym małżeństwie, o Durandalu i ucieczce. Polina słuchała uważnie, czasem tylko zadając pytania, zatrącające o brak taktu. „Więc od dziesięciu lat... tego... nie był pan z kobietą?" „Proszę mi powiedzieć, Rolandzie, czy wystarczyłoby panu śmiałości, żeby opowiedzieć o tym swojemu synowi?" Ale Esterson nie obrażał się. Czuł, że tu, na Felicji, ludzkie wyobrażenia o tym, o co wypada pytać, nie mają zastosowania. - ...Na początku projektu mieliśmy wspaniały zespół... Ja, mój mąż Andriej - Inżynier obsługi modułów głębinowych, kierownik projektu, profesor Wałaamski; jego nieślubna... żona i jednocześnie sekretarka Witusik, aspirantka katedry astrobiologii, a także pomocnik Wałaamskiego, Konstanty, specjalista od intelektu kosmicznego, oraz jego partner Gosza... - Same pary - skomentował ironicznie Esterson. - Inaczej się nie da - odparła Polina. - W przeciwnym razie ludzie zaczęliby fiksować na tle seksualnym. - Ale przecież i tak fiksują? - Ale mniej. A więc - kontynuowała Polina - dostaliśmy potężny grant i dosłownie kąpaliśmy się w pieniądzach. To zresztą odrębna historia, tylko długa... - Lubię długie historie, szczególnie o pieniądzach... - No to niech pan słucha. Profesor Wałaamski, luminarz astrobiologii i rektor wydziału Moskiewskiego Uniwersytetu Narodowego w wieku siedemdziesięciu sześciu lat był u szczytu sławy i powodzenia. Wygłaszał wykłady, za które dostawał więcej niż manager odlewni stali za miesiąc pracy. Prowadził popularnonaukowy program na kanale „Znajka", pisał książki i wychowywał młodzież. Zapraszano go na bankiety kremlowskie, wręczano nagrody państwowe... Wałaamski był wybitnością na skalę wszechrosyjską i otwierał społeczeństwu oczy na tajniki życia w kosmosie... - No, no! Aż mu zazdroszczę! - Tacy ludzie jak on z zasady nie biorą udziału w ekspedycjach. Co im po egzotyce odległych wędrówek, skoro w stolicach mają niezły pieniądz? Wałaamski nigdy nie ruszyłby w taką wyprawę, gdyby nie Witusik. Młodą studentkę rozpierały idee, w jej krótkowzrocznych piwnych oczach płonął eros wiedzy. Była wprawdzie pięćdziesiąt lat młodsza od Wałaamskiego, ale jak pisał mój genialny nie-przodek: „Miłość na wiek się nie ogląda". I jak to bywa w takich wypadkach, namiętność wybuchła szybko i pożerała wszystko. Zapachniało rozwodem i skandalem. Czworo wnuków Wałaamskiego podało Witusika do sądu za to, że dziewczyna jakoby przyswaja sobie naukowe osiągnięcia profesora, wykorzystując jego miłosneroztargnienie, żona Wałaamskiego zaczęła nękać Witusika przez Towarzystwo Obrony Moralności... I wtedy luminarz podjął jedyną słuszną decyzję: na wolność! Ku młodości! A co robią biolodzy, gdy są młodzi? - Łażą po mało znanych planetach. - Otóż to! Wszyscy opiekunowie, współczujący staremu Romeo, od razu sypnęli groszem. Projekt badawczy został sklecony na chybcika, nikt dokładnie nie wiedział, co można robić na tej Felicji, a Wałaamski wziął się za dobór kadr. Sam nie miał zamiaru orać na niwie nauki, więc do sprawy skompletowania ekspedycji podszedł bardzo poważnie. Chciał, żeby pracowali z nim profesjonaliści wysokiej

klasy - którzy mogliby osiągać rezultaty, pod którymi Wałaamski będzie mógł się bez wstydu podpisać! - I w ten sposób do ekspedycji weszła astrobotanik Polina Puszkina. - Rolandzie, ile razy mam powtarzać, że jestem astrobiologiem? - Polina zmarszczyła nos, udając, że się gniewa. - Przepraszam! - Ale wracajmy do grantu. Gdy Wałaamski zaproponował mi ekspedycję, odmówiłam. Mój krąg zainteresowań ukształtował się ostatecznie - planety Pasa Synajskiego, na jednej z nich zginęła moja matka - i wcale nie miałam ochoty go poszerzać. Przez trzy miesiące zdecydowanie odmawiałam profesorowi, ale w pewnej chwili okazało się, że mój kontrakt dobiega końca, a żadnych kuszących propozycji nie ma... Andriej również miał nie najlepszy okres finansowy, zdecydowałam się na mały szantaż - powiedziałam Waałamskiemu, że polecę z nim, pod warunkiem że oboje -ja i mój mąż, dostajemy pensje w ramach projektu. I Wałaamski się zgodził! - Kochała go pani? - zapytał nagle Esterson. - Kogo, Walaamskiego? - Nie, Andrieja. Polina milczała przez kilka chwil. - Kochałam. Ale w pewnym momencie uświadomiłam sobie, że jesteśmy raczej przyjaciółmi niż małżonkami... Prawie nie uprawialiśmy seksu, przedkładając nad to zawodowe rozmowy... Nic dziwnego, że nie mieliśmy dzieci, w końcu nie biorą się one z rozmów... - Przepraszam, że zapytałem... - Nie szkodzi, proszę pytać, na zdrowie. - Polina uśmiechnęła się gorzko. - I co? To wy budowaliście te domki i kopaliście doły na baseny? - Jeszcze by tego brakowało! Gdy przybyliśmy, wszystko już było gotowe - Specdalbud postawił biostację w ciągu kilkunastu dni! A gdy są pieniądze na projekt, a zwierzchnicy zostali daleko, ekspedycja przemienia się w urlop. Mieszkania osobno, laboratoria osobno, dni wolne nie są ściśle wyznaczane, sala do tańczenia, sala do ćwiczeń, sauna kriogeniczna... Mieliśmy nawet rozarium! Wałaamski umieścił je na liście, bo Witusik uwielbiała róże! Wszyscy mieliśmy dużo czasu na dyskusje o pozaziemskich formach rozumnego życia, o faunie i florze miejscowych oceanów, płonęliśmy entuzjazmem... - Znam ten stan. W Santa Rosę myślałem nawet o przyrządzie do pomiaru entuzjazmu moich pracowników... - westchnął w zadumie Esterson. - Prawdziwym entuzjazmem płonęliśmy tylko ja i Gosza. On tryskał pomysłami od początku (sam wprosił się do ekspedycji Wałaamskiego!), a ja rozpaliłam się po dwóch tygodniach otępiającego próżniactwa. Pływałam skafem i zobaczyłam kaptura... Ten stwór - nazwałam go Biasza - oczarował mnie. Fakt jego rozumności nie podlegał kwestii! Próbowaliśmy nawiązać z Biaszą kontakt, ale prawie się nie rozumieliśmy. Wtedy ja i Gosza zakasaliśmy rękawy: tworzyliśmy testy, dręczyliśmy analizatory drgań, chcieliśmy wyodrębnić z ultradźwięków Biaszy powtarzające się elementy, żeby wykorzystać je w syntezatorze mowy. Chcieliśmy udowodnić rozumność kapturów oraz zademonstrować naukowej społeczności, że dwawry i kaptury nie są krewnymi, lecz konkurującymi gałęziami ewolucyjnymi. Marzyła nam się Nagroda Nobla... - A co robili pozostali? - Staruszek Wałaamski dał nam swoje błogosławieństwo i zaczął pisać pamiętniki „Moje życie w nauce". Witusik spodziewała się dziecka. Andriej od rana do nocy siedział w hangarach, spełniając moje i Goszy techniczne zachcianki, a mieliśmy ich sporo. Niestety, z naukowego punktu widzenia pożytek z Andrieja był niewielki - gdy my płynęliśmy do Biaszy, on zaczynał wędkować nad brzegiem. To właśnie Andriej nauczył mnie łapać piramidozęba. A Konstanty starał się pomóc ukochanemu Goszy, ale niestety, Felicja go wykańczała - miał alergię z atakami astmy na kwitnące rośliny, od szumu przypływu dostawał strasznej migreny... - A co na to wasi zwierzchnicy? - Cieszyli się jak dzieci. Rosyjska Akademia Nauk zachwycała się moimi i Goszy wynikami badań, grupę Wałaamskiego przedstawiono do dorocznej nagrody. Najbardziej jednak cieszyli się z tego, że Wałaamski zniknął - łatwiej było wyciszyć ten skandal, jaki wywołali w prasie krewni luminarza. Ten skandal psuł image całej Akademii - przecież profesorowie uważani są za istoty bezpłciowe, rozmnażające się przez pączkowanie! Esterson parsknął śmiechem. - Jak się pan pewnie domyśla, Rolandzie, taka sielanka mogłaby trwać całe dziesięciolecia. Mnie i Goszę urządzało to w zupełności. Nasze konta pęczniały, liczba publikacji podwoiła się, oboje myśleliśmy o stopniach doktorów, w wolnych chwilach zastanawiając się, na jakiej uczelni będziemy wykładać po zakończeniu ekspedycji... - I wtedy nagle... - powiedział cicho Esterson, gdy Polina zamilkła i spoważniała. - Tak... Właśnie „nagle". Pewnego dnia Witusik zapragnęła rozrywki... Z rozrywkami na stacji było kiepsko, ciągle te same twarze... Aż tu nagle zostaliśmy zaproszeni na urodziny konsula Stabborna! Prawdziwe przyjęcie z szampanem i lodami, z tańcami i orkiestrą! Traf chciał, że na kosmodromie Wajsberg wylądował przymusowo liniowiec, którym podróżował jazz-band Chicago... I chociaż Witusik miała już spory brzuch, zawładnęła nią obsesja tańców i hulanek! Wałaamski wystroił się w welwetową marynarkę i muszkę, Andriej się ogolił, Gosza wziął naszą najlepszą kamerę, żeby nagrać przyjęcia dla potomności, a Konstanty przez tydzień próbował rozchodzić nowe skórzane pantofle od Gucciego. I tylko ja nie podzielałem powszechnego porywu. Pracowaliśmy nad stworzeniem syntezatora mowy i wydawało się, że lada chwila ja i Biasza zostaniemy przyjaciółmi... I po co ciągnąć się na Wajsberg? Z powodu jakiegoś archaicznego jazz-bandu? To oznaczało stratę trzech dni pracy -jeden na przyjęcie, dwa na kaca - i wydawało mi się bluźnierstwem. Próbowali przekonać mnie, żebym nie odłączała się od kolektywu, ale na próżno... - Znam to. - Esterson skinął głową. - Aż za dobrze. - Nawet próbowałam przemówić im do rozumu; myślę, że miałam jakieś przeczucie... Mówiłam, że w konsulacie pracują sami nudziarze z zepsutą reputacją, że czeka ich straszna nuda, pijaństwo, strzelanie z karabinów do baloników, a w końcu rżnięcie się po kątach... Nawet straszyłam ich pogodą: otrzymaliśmy ostrzeżenie o sztormie... Ale oni śmiali się ze mnie i po obiedzie załadowali się do helikoptera i polecieli. A ja i Konstanty, który miał kolejny atak astmy, zostaliśmy, żeby posuwać naukę naprzód. I nigdy więcej ich nie zobaczyliśmy... - Wypadek? - Najwidoczniej. Ale nie stwierdzono nic pewnego. Nie znaleziono ani szczątków helikoptera, ani czarnej skrzynki. Te groby, które widać za hangarem, są symboliczne... - Zadziwiający zbieg okoliczności. Pierwsza rzecz, jaką zrobiłem na Felicji, to stworzenie symbolicznego grobu... Pochowałem fragment granatowego swetra, należącego prawdopodobnie do Stanisława Psa... - Miał pan szczęście. Ja nie miałam nawet kawałka swetra. - A co było potem?

- Nic ciekawego. Przyjechała komisja. Węszyła, wypatrywała, doszukiwała się ukrytego sensu... Ale jaki tu mógł być sens? Huragan zabił mi męża i kolegów, i jeszcze zniszczył część bazy! Strat materialnych na siedemset czterdzieści tysięcy terro... Tyle pracy na marne! Konstanty wyjechał razem z komisją - nie wytrzymał. Nawet swoich pantofli nie zabrał. To był koniec naszego projektu szybko przestali go finansować. Od początku było wiadomo, że bez Wałaamskiego nie dadzą złamanego grosza. - Ale pani została? - A co miałam robić? Początkowo byłam zrozpaczona i sama myśl o wyjeździe wydawała mi się bluźnierstwem. Nie wierzyłam, że zginęli. Różnie to bywa, myślałam, może gdzieś wylądowali, może idą teraz przez dżunglę i lada dzień zastukają do bramy? Często śnił mi się Andriej... Zaprzyjaźniłam się z sirchami, myślałam, że może oni coś wiedzą. Ale żadnych śladów. Siedziałam tu, w tym pokoju, i myślałam o swoim życiu. Najpierw astrobiologia zabrała mi matkę, potem męża... Zaczęłam myśleć o sobie jak o człowieku, którego życie się skończyło. A potem... potem wróciłam do swoich kapturów... Biasza i jego bracia trzymali mnie wtedy przy życiu. Nie licząc nadziei na Nagrodę Nobla... Bez tego ostatniego zdania Polina nie byłaby sobą. -Wie pani, na Cererze też myślałem o sobie jak o człowieku, który ma życie za sobą. Ale dzisiaj już tak nie myślę. - Dzisiaj i ja tak nie myślę - powiedziała Polina i popatrzyła znacząco na Estersona. Tego wieczoru już nie rozmawiali - ostygłą herbatę dopili w milczeniu. Ale oboje wiedzieli: „Lazurowy brzeg" jeszcze długo będzie miał dwoje mieszkańców. Będą łowić piramidozuba, raz w miesiącu na stacje będą przylatywać po to delikatesowe mięso z Wajsbergu (Esterson będzie się wtedy chował przed pracownikami konsulatu), za otrzymane pieniądze będą kupować kawę, czekoladę, sandały i plastry opatrunkowe. Potem będą mleć kawę, łamać czekoladę i zaklejać plastrami palce, starte twardą skórą sandałów. I znowu łapać piramidozuba. Będą pracować w warzywniaku, przyjaźnić się z kapturami i uczyć swoich języków. Czy to nie piękne? - Dobrej nocy, Rolandzie - powiedziała cicho Polina, przymykając drzwi swojego pokoju. - Dobrej nocy, Polino.

ROZDZIAŁ 15 PRZED ŚLUBEM ANI-ANI! Grudzień 2621 r. Chosrow Planeta Wertragna, system Zerwana - Pomyśl tylko, pies jest u nich osobą prawną! - oznajmił Kola, odrywając się od grubej, bogato ilustrowanej księgi „Spotkanie z Konkordią". - Jaką osobą? - zapytałem z roztargnieniem, unosząc powiekę. - Prawną! - No i co z tego? - Poczekaj, spróbuj w to wniknąć! - No, wniknąłem. Pies to przyjaciel człowieka. Dlaczego nie miałby być osobą prawną... - mamrotałem bezmyślnie. - To u nas pies jest przyjacielem człowieka, a u nich obiektem prawa! W Konkordii sądzi się psy jak u nas ludzi! - Za co? Za krótkowzroczność polityczną? - Aż usiadłem wygodniej w fotelu. Kola nie zrozumiał dowcipu i znowu wsadził nos w „Spotkanie...", szukając odpowiedniego cytatu. - O, jest! - Pstryknął palcami. - „Psy sądzi się za szkody wyrządzane człowiekowi i innym psom, za kradzież i brak poszanowania dla świętości..." - No, no? - Wyobraź sobie, że pies obsikał święty ogień i zaciągnęli go do sądu... I wydali wyrok, załóżmy, pięćdziesiąt uderzeń pałką. Następnym razem pies dwa razy się zastanowi, zanim podniesie nogę! - wyjaśnił Kola. - No proszę! Słuchaj, jeśli oni mają sądy dla psów, to może mają też pieskich adwokatów? - O tym już nie piszą. Za to jest o czym innym. Tradycja sądzenia psów sięga czasów ziemskiego zoroastryzmu, w którym istniał kult świętego zwierzęcia. Skoro przodkowie „staniek" uważali psy za równe człowiekowi i sądzili je, to oni też muszą. A bardzo wątpię, żeby w czasach zoroastryzmu ktoś w starożytnej Persji znał słowo adwokat - westchnął Kola. - Książka jest super! Dowiedziałem się o klonach mnóstwa rzeczy! - Myślałem, że już w Akademii wszystko wiedziałeś... - Ale w Akademii były globalne kwestie, a tu są różne niesamowite drobiazgi! Wiesz na przykład, co robią ze swoimi paznokciami i włosami? - Jedzą - palnąłem. - Nie! Obcinają... - Co ty powiesz? - Czekaj! Obcinają, a potem... grzebią! - oznajmił triumfalnie Kola. - Na specjalnych cmentarzach. Każdy klon ma osobistą mogiłkę, do której co miesiąc składa swoje włosy i paznokcie. A jeśli ktoś opuścił jedno pogrzebanie, musi przejść obrządek oczyszczenia... - No, to teraz jesteś erudytą - przeciągnąłem się. - A wiesz, co robią ze swoimi brzytwami? - No? - Golą się nimi! Kola wybuchnął śmiechem - widocznie nie znał tego kawału z brodą. Jak łatwo się domyślić, znajdowaliśmy się na pokładzie rodzimego Dzujho. A lecieliśmy ni mniej, ni więcej tylko do Konkordii, na główną planetę, Wertrangę, prosto do stolicy. Dzujho wiózł delegację kadetów i wykładowców PAWK. Choć nasza misja nosiła patetyczną nazwę: „Żołnierze o pokój i przyjaźń między braćmi w Wielkiej Rasie", w rzeczywistości była radosną przechadzką, w dodatku na koszt strony przyjmującej. Gdy włączono mnie w skład delegacji, omal nie oszalałem ze szczęścia. Przecież byłem pewien, że po przygodzie na ciemnej stronie Księżyca limit przychylności dowództwa wyczerpałem na dziesięć

lat naprzód! A tu taka niespodzianka! Chodziłem jak zaczadzony. Czy to nie cud, że na koszt państwa lecę do Chosrowu, gdzie i tak miałem polecieć za własne, ciężko zarobione pieniądze? Przy okazji o forsie... Bilet na lot Murmańsk-Chosrow kosztował worek pieniędzy. Moje skąpe oszczędności oraz to, co zarobiłem na Kołczaku, wystarczyłyby jedynie na połowę biletu w jedną stronę. Droga rzecz tenluksogen... Myśl o tym, że zobaczę Issę znacznie wcześniej, niż wynikało z moich pragmatycznych wyliczeń, ekscytowała mnie tak bardzo, że zaczynałem się jąkać. A gdy wyobrażałem sobie nasz pierwszy namiętny pocałunek po rozłące, zaczynałem przypominać śliniącego się debila. - Tak, kadecie Puszkin... - pokpiwali ze mnie koledzy. - Jak mówił klasyk: „Miłość w wysokiej miejcie cenie, z latami ceńcie ją w dwójnasób, to nie na ławce są westchnienia, ani spacery pośród lasów" *. - zadeklamował Wania Tiernowy, gdy trzy razy z rzędu przegrałem w warcaby, choć zwykle wygrywałem bez mydła. - Może zajrzysz do punktu medycznego? Podobno mają tam różne środki... - Tak, głównie brom - wstawił się za mną Kola. - Coś się do niego przyczepił? - No coś ty! Żal mi go po prostu... - wycofał się Wania. - Siebie lepiej pożałuj... Tyle lat jechać na ręcznym... - rzucił ze swojego zadymionego kąta Pieriewierziew. Wołodia sprowadzał wszystkie problemy do biologii, a ulubioną diagnozą, od ręki stawianą wszystkim, których nie lubił, było „zatrucie spermą". Przy okazji - w odróżnieniu od pocałunków, o których myśleć nie przestawałem, o małżeństwie nie myślałem w ogóle. Nienawidzę matrymonium. Na sam widok sukni panny młodej robi mi się słabo. A na myśl o tym, że miałbym pić szampana z pantofelka ukochanej, lecieć do egzotycznego hotelu na asteroidzie ozdobionym kwiatami floggerem dostaję szału... Nie sądzę wprawdzie, żeby Issa upierała się przy tym, bym pił szampana z jej wysokich oficerków, ale z drugiej strony, nie wiadomo, czy w Klonie nie wymyślili czegoś gorszego... Na szczęście, do ewentualnego ślubu było mnóstwo czasu i spokojnie mogłem olać te chore ceremonie. Czego nie mogę wiedzieć o wizycie u rodziców Issy, którzy „koniecznie muszą nam dać swoje błogosławieństwo". Wiedziałem, że uroczysty obiad w towarzystwie byłego kierowcy traktora asenizacyjnego i kobiety, lustrującej korespondencję stukniętych szpiegów, mnie nie ominie. Cholera... Przyznaję, że Chosrow mnie oszołomił. Panowała tam nieprawdopodobna, nieludzka wręcz czystość. Chodniki, ławki, ba! nawet krzewy - wszystko lśniło, jak pewnie na naszej Ziemi w pierwszych dniach stworzenia. I ta czystość wydawała się tu zupełnie naturalna. No dobrze, w Moskwie też sprzątają i zarzygane ścieżki w parku można zobaczyć jedynie z okazji świąt państwowych. A jednak zdarza się, że obok kosza na śmieci leży jakiś niedopałek, a niektórzy obywatele przylepiają gumę do żucia do oparcia krzesła w ulicznej kawiarence. W Chosrowie odnosiło się wrażenie, że mieszkańcy nigdy nie mieli takich przyzwyczajeń - podobnie jak ulicznych kawiarenek. W naszej stolicy czasami ktoś rzuci opakowanie po chipsach albo puszkę po napoju - w Chosrowie coś takiego było chyba surowo wzbronione. Nawet psy nie załatwiają się na trawnikach - pewnie w obawie przed odpowiedzialnością karną. Co leżało u podstaw tej nienaturalnej czystości miasta, leżącego pośrodku wielkiego stepu? Gdzie jest słynny stepowy pył? Wypatrywałem robotów-sprzątaczy - może mają tu maszyny udoskonalonej konstrukcji? Aż w końcu Kola oświecił mnie, że oni tu nie używają sprzątaczy. - Ludzie u nich sprzątają i są strasznie dumni, że w Chosrowie jest największa liczba materializatorów na jednego człowieka. - A co oni, przepraszam, materializują? - Czystość absolutną! - O rany... - Są też kontrolerzy pracy materializatorów, przy okazji doczyszczających to, co jeszcze nie lśni. Mają tu nawet Ligę „Antybrud"! Zapisują się do niej wszyscy chętni. Są też zawody: kto podniesie więcej śmieci, kto wytrze więcej zakurzonych powierzchni w drodze do domu... - A sens? - Ogromny! Dla nich brud nie jest zwykłym brudem, lecz wrogiem w sensie metafizycznym. Brud dla klonów to tak jak w cerkwi prawosławnej szatan. - O ja cię! - A nawet gorzej - dodał Kola. - Ci, którzy walczą z brudem, jakby rosną duchowo. Widzisz tę ciotkę w błękitnym kombinezonie? - Tę w chustce na głowie? Widzę. - Przed chwilą podniosła z ziemi niedopałek, którego Pieriewierziewowi nie chciało się wrzucić do kosza... - A ja się zastanawiam, co ona taka zadowolona! Godzinę później zobaczyłem na własne oczy, jak to wygląda. W południe czasu miejscowego na ulicach pokazały się samochody z wymalowanymi hasłami, z których wysypały się klony. Wnioskując z idealnej budowy ciała oraz niezmąconego intelektem spojrzenia, wszyscy byli demami. Podzielili się na grupy i zaczęli... szorować chodnik, wycierać na mokro liście krzewów (po jednym!), wyrzucać zawartość koszy do worków i ścierać pył z klap studzienek kanalizacyjnych. Twarze demów promieniały błogością. Tak natchnionych ludzi widziałem tylko w Murmańsku, w cerkwi Andrieja Rublowa podczas nabożeństwa wielkanocnego. Gdy Dzujho wylądował w wojskowym sektorze kosmodromu imienia Pracy (u nas znany jako Chosrow-2), zegar wskazywał dziewiątą rano czasu standardowego. Do spotkania z Issą, której udało się otrzymać trzydniową przepustkę, pozostały cztery dni. Ten fakt można było interpretować na dwa sposoby. Z radosnym okrzykiem: „Tylko cztery dni!", lub z jękiem rozpaczy: „Aż cztery...". Ja skłaniałem się ku wariantowi numer dwa. Im mniej czasu pozostawało do przybycia liniowca Kandares (który miał przywieźć do mnie moją ukochaną), tym bardziej tęskniłem za

Issą. Spacerując po stolicy klonów, co chwila zerkałem na zegarek, mamrocząc: jeszcze dziewięćdziesiąt trzy godziny, dziewięćdziesiąt dwie, jeszcze dziewięćdziesiąt jeden godzin i czterdzieści pięć minut... - Co ty tam liczysz, kursy walut? - spytał w końcu Kola. - Prowadzę rachunek ładnych dziewczyn - powiedziałem grobowym głosem. - Coś ty? A Issą? - Dobroduszny Kola wytrzeszczył oczy . - O rany, żartowałem! Kola nie wiedział, że liczenie ładnych dziewczyn w Chosrowie było dla mnie tak samo niewyobrażalne jak odejście z Akademii na własną prośbę. Ładne dziewczyny dla mnie nie istniały. Ale wróćmy do klonów. Drugą - obok czystości - cechą charakterystyczną Chosrowu była cisza. Jak tam było cicho! Nie tak jak w czasie nocy polarnej na Nowej Ziemi i nie tak jak w górach w pochmurny jesienny ranek. To była mistyczna cisza, jakiej nigdy nie ma w wielkich miastach. A mieszkało tu dwanaście milionów ludzi! I przyjeżdżali turyści! Żadnych okrzyków, gwizdów, terkotu helikopterów czy myśliwców, statków kosmicznych i planetolotów. Nie słychać śmiechu dzieci, nie skrzypią podeszwy nowych butów, nie syczy piwo w szklankach... Nawet psy nie szczekają! Czasem tylko zaszumi pociąg jednoszynowy, wiozący klonów do pracy. Albo zaćwierka ptak na gałęzi. Początkowo myślałem, że to złudzenie. Ze trochę przygluchłem po kosmodromie i lotniskowcu. Potem, że wszystkie klony są w pracy i nie ma kto hałasować. Ale nie. Nawet w środku dnia na ulicach było pełno klonów, którzy na ulicach... milczeli! Zwracali się do siebie jedynie w wyjątkowych sytuacjach. Odniosłem nawet wrażenie, że połowa mieszkańców to głuchoniemi. A przecież w Czachrze wyglądało to inaczej! - Nic dziwnego. - Kola wzruszył ramionami. - Ale Czachra jest na Ardwisurze, a tu jest stolica! - No i co, w stolicy im języki obcinają? - W mądrych książkach - rzekł Kola, mrużąc oczy - napisano, że Chosrow to miejsce święte dla każdego mieszkańca Konkordii. Prócz Kanapy Narodowej mieści się tu Atur Gushnasp, czyli świątynia jednego z trzech świętych ogni, czyli największa świętość klonów. A w pobliżu świętości należy się odpowiednio zachowywać. - A co, ta pierwsza świątynia jest gdzieś obok? - zapytałem, rozglądając się. - Trzydzieści kilometrów stąd - odparł wszystkowiedzący Kola. - A co jest w tej pierwszej świątyni? - Oczywiście Atur Gushnasp! - A po rosyjsku? - Święty ogień, jeden z trzech głównych. - Ale tu na każdym kroku jest święty ogień! Nawet w naszym hotelu na każdym piętrze! - Ale ten święty ogień jest najświętszym świętym ogniem w Kon-kordii! - oznajmił Kola. - Jest nieprzerwanie podtrzymywany w tej świątyni od dnia, w którym ziemscy koloniści wylądowali na Wertrandze. Wylądowali i natknęli się na ogień pośrodku stepu. Żeby nie zgasł, wznieśli nad nim niewielką kopułę. Wyobrażasz sobie? - Nie. - I słusznie, to wersja poetycko-oficjalna. Tak naprawdę Atur Gushnasp zapalono na początku retrospektywnej ewolucji miejscowej kolonii... - Jasne - mruknąłem i spojrzałem na zegarek. Do spotkania z Issą zostało dziewięćdziesiąt sześć godzin i dwadzieścia cztery minuty... Program wizyty zaproponowany, czy raczej narzucony nam przez gospodarzy okazał się nasycony i napuszony jednocześnie. Przy śniadaniu nam, kadetom, rozdali teczki (z naturalnej skóry!) z programem „rozrywek". - Patrz, Puszkin, co tu jest napisane! - Pieriewierziew wskazał teczkę. - Dziś wieczorem wręczą medale za Naotar! - Co to za medale? W „statuach" nic o nich nie było? - mruknąłem z ustami pełnymi pilawu. - Ośle, to zupełnie nowy medal! Adiutant Turowskiego powiedział mi wczoraj w tajemnicy, że ustanowiono go miesiąc temu, żebyście nie zostali bez świecidełek! - Pieriewierziew mrugnął do mnie i Samochwalskiego. - Też o tym słyszałem - wtrącił się Ternowoj. - Awers po rosyjsku, a rewers po klońsku. - A co, „stańkom" też będą wręczać? - zdziwił się Kola. Choć raz dowiadywał się czegoś ostatni! - A coś ty myślał? Razem żeśmy dżpisów bili, nie? Przyjaźń musi rosnąć w siłę! Przyznam, że się ucieszyłem. Było mi bardzo na rękę - w świetle przyjazdu Issy, nieobojętnej wobec „oznak kwantytatywnego wyrażenia męstwa" i w świetle znajomości z jej rodzicami. Będzie od czego zacząć rozmowę... - O, napisali, że wręczenie odbędzie się w Pałacu Męstwa! - oznajmił Samochwalski. - I co z tego? - To, że tam nagradza się wyłącznie najwybitniejszych i najbardziej zasłużonych! Ten pałac to dla klonów tak jak dla nas Kreml! - Uuu!!! - zawołali Ternowoj i Pieriewierziew. Tego dnia, zanim poszedłem spać, powiesiłem na oparciu krzesła swój mundur z pierwszym medalem. Małym, złotym i niezapomnianym, jak każda rzecz, która zdarzyła się po raz pierwszy w życiu. Badałem nowy nabytek długo i szczegółowo i nawet nie zauważyłem, że za oknem zajaśniał ultramarynowy świt Wertragny. Rzecz jasna, oglądałem go nietrzeźwym okiem - opijanie medalu trochę się przeciągnęło, ale nie byłem aż tak pijany, żeby nie zachwycić się wschodem słońca. Oto Chosrow w całej swej nieziemskiej krasie. Miasto, w którym urodziła się Issa. Stałem przy oknie w samych slipach i piłem z kartonu tutejsze zsiadłe mleko, a przed moimi oczami przelatywały fragmenty ceremonii wręczenia odznaczeń („A teraz proszę na scenę wychowanków Północnej Akademii Wojskowo-Kosmicznej..."), widziałem wspaniałe bukiety, wręczane przez konkordiańskie dziewczyny (a każda była podobna do Issy jak rodzona siostra), Turowski ściska mi dłoń, ja i Kola obejmujemy się z radości... Przypominałem sobie obrazki ujrzane w trakcie przechadzek po stolicy... Automaty „Sprawdź siebie". Wrzucasz monetę i zadają ci pytanie: „Co to takiego turbulentność?". Jeśli odpowiesz dobrze, moneta wraca, jeśli źle - przepada. Ja i Kola nie odważyliśmy się zagrać, a Pieriewierziew przegrał sporą sumkę. Automaty stoją wszędzie, grają wszyscy i wszyscy mają fioła na punkcie erudycji... Albo kina - na każdym kroku kino, wszędzie afisze, a na nich „Era Ludojada", teraz już część piąta.

A salony przyspieszonej hura-hipnozy? Załóżmy, że jesteś klonem z kasy demów. Wracasz z pracy, gdzie dostałeś upomnienie za niedbały stosunek do wykonywanych zadań. Odezwały się hemoroidy, nerwy masz w strzępach, żona złożyła pozew o rozwód, a z pensji odliczyli ci na pomoc głodującym mieszkańcom Naotaru. Nic, tylko się powiesić. Ale przecież jesteś klonem, a nie jakimś tam Ziemianinem! Ojczyzna nie pozwala ci się wieszać! No to wchodzisz do salonu hura-hipnozy, uiszczasz symboliczną opłatę (równowartość dwóch „Zaratustrów"), wybierasz program, a doświadczony operator procesów psychicznych ładuje ci prosto do mózgu pełnym przekonania głosem: „Wszystko jest w porządku, to tylko przejściowe trudności, nie warto się tak przejmować, całe życie przed tobą...". Pamiętam, jak kumple śmiali się z tych salonów. A ja pomyślałem, że w naszej Akademii takie salony bardzo by się przydały... Dopiłem zsiadłe mleko, zasunąłem ciężkie aksamitne zasłony i pokój pogrążył się w mroku. - Siedemdziesiąt sześć godzin - szepnąłem i walnąłem się na łóżko. Alkohol to twój wróg! I chociaż w Akademii powtarzali nam tę prawdę ze sto razy, zwykle przypominałem sobie o niej, budząc się ze strasznym kacem. Głowa jak z ołowiu, nogi z waty i żadne stymulatory czy zimne prysznice nie są w stanie nadać mi wyglądu człowieka rozumnego. Gdy do pokoju wpadł Kola, czułem się podle. A Kola? Radosny jak szczypiorek! - Wstawaj, kadecie Puszkin. Czeka nas fabryka imienia Pokoju Na Całym świecie. - Że co? - wychrypiałem, unosząc się na poduszce. - A może ja tego... nie pójdę? Powiesz, że zachorowałem... - Ja ci dam nie pójdę! - zagrzmiał Kola. - Zwariowałeś? - dodał szeptem. - Za coś takiego mogą cię wykluczyć z delegacji i odesłać do Akademii pierwszym transportem. Nie pamiętasz, że wszyscy na nas patrzą? Że każdy nasz krok rejestrują konkordiańscy dziennikarze? Przecież reprezentujemy tu całe Narody Zjednoczone! Kola miał chyba atak manii wielkości, ale pod pewnymi względami musiałem przyznać mu rację. Gdybym nie poszedł, naraziłbym się co najmniej na gniew Fedunina. - I co tam jest w tej cholernej fabryce? - burknąłem, wlokąc się do kabinki prysznica. - Pokażą nam, jak się w Konkordii montuje myśliwce. - Jakbyśmy robotów nie widzieli... - Dowcip polega na tym, że tam nie ma robotów! U nich myśliwce montują ludzie! - Ludzie?... - osłupiałem. - Właśnie! - Dlaczego? - Podobno dzięki temu ich aparatura rzadziej szwankuje w walce niż nasza... - Ale ręczny montaż jest strasznie drogi! - krzyknąłem zza szumu wody. - Nie zauważyłeś, że „stańki" nigdy nie oszczędzają na broni? No tak. Broń była rzeczą świętą - jak tu oszczędzać na świętości? Gdy wyszedłem spod prysznica, odrobinę odświeżony, Kola już siedział przy stoliku z dwiema półlitrowymi puszkami piwa. - Zregenerujcie się, kadecie Puszkin - powiedział tonem troskliwiej pielęgniarki. - Bo przypominacie mumię Tutenchamona. - Co mamy po fabryce? - spytałem, z przyjemnością pijąc piwo. - Pokazową walkę powietrzną. - Kto z kim? - Nie wiadomo. - A potem? - Potem będzie największa nuda. - Kola sposępniał. - Wycieczka do Pierwszego Narodowego Pułku Kawaleryjskiego. - O rany! - Po moim kacu nie został nawet ślad. - Czy ty wiesz, co to znaczy?! Dobry Boże, Pułk Kawaleryjski! Kocham konie. Uwielbiam. Tylko nie lubię o tym gadać. Zamiłowanie do koni stało się tak popularne, że aż nieprzyzwoite. Te wszystkie rozmowy o maściach i uprzężach, różnicach między poszczególnymi rasami, te wszystkie dyskusje o palcatach, czapsach i tak dalej... Te rzucane mimochodem uwagi: „Nie cierpię wierzchowców czystej krwi, tak szybko się pocą...". Te opowieści, kto na jakich końskich wypasach był w czasie urlopu lub przepustki... Puchar Dyrektorii, Północne Derby... Wszystko, co modne, staje się dostępne każdemu idiocie, więc ukrywałem swoją pasję w sobie, żeby się odstała jak wino. Ale na wieść o wycieczce nie zdołałem udać obojętności. Rozpierało mnie szczęście - taka okazja! Zobaczę najpiękniejsze konie Wetragny!!! Naprawdę były piękne. Tysiąc dwieście sztuk taaszyrskich koni - są niesłychanie eleganckie - ich wygląd wprawia duszę każdego miłośnika koni w przyjemne drżenie. Szeroka pierś, idealne ustawienie nóg, lekki, suchy łeb, wygięty kark, długa szyja, estetyczny krup, idealnie umięśniony goleń... I wszystkie jak jeden mąż złociste, z rzadka tylko trafiają się rdzawe i piaskowe. Mocne, żwawe, piękne. Żadnej toporności ruchów. A jakie wytrzymałe i chętne do pracy! Słowo daję, konie taszyrskie to czworonożne anioły, które zstąpiły na ziemię! Wszyscy uczestnicy delegacji stali jak zahipnotyzowani, gdy najlepsi kawalerzyści pułku demonstrowali nam zalety swoich wierzchowców. Nie mogliśmy wykrztusić ani słowa, tylko ponury Fedunin mamrotał: „To się nazywa klasa", i posępniał coraz bardziej. To trzeba przyznać - nie mieliśmy takich koni na Ziemi... Wprawdzie w Dyrektorii Rosyjskiej są budzionowce, od których wywodzą się taszyrskie, ale nawet budzionowce najczystszej krwi nie mają startu do taszyrskich. A dlaczego? Czy u nich w Klonie trawa jest smaczniejsza, a marchewka bardziej marchewkowa? Owies słodszy albo powietrze czystsze? No to dlaczego taszyrskie są najpiękniejszymi końmi w galaktyce? Ale najgorsze jest to, że eksport tych koni jest surowo wzbroniony, zaś kara za złamanie zakazu tylko jedna - śmierć. Czy to nie skandal, żeby pozbawiać braci w Wielkiej Rasie przyjemności zmieszania krwi tych aniołów z krwią naszych konikówgarbusków?

I wtedy, na hipodromie, przyszła mi do głowy pewna myśl... Gdyby wszcząć wojnę z Konkordią i wygrać ją - co jest oczywiste zajęlibyśmy nie tylko kolonie i Parkidę z jej luxogenem, lecz także te cudowne konie... Po raz pierwszy pomyślałem, że konie warte są wojny... Moje zmącone pazernością spojrzenie napotkało wzrok Turowskiego, który, jak zwykle surowy i ołowiany, zdawał się jeszcze cięższy od strategicznych myśli. Głowę daję, że Turowski też myślał o koniach wartych wojny! A co na tych koniach wyczyniali kawalerzyści! Urządzili na naszą cześć prawdziwy fajerwerk tricków! I woltyżerka, i harcowanie, i inne pokazy... Stałem zapatrzony, aż szczęka opadła mi na wypastowane buty. A potem obejrzeliśmy widowisko o Kirze Wielkim, w którym Pierwszy Kawaleryjski, w odpowiednich kostiumach, udawał sta­ rożytną kawalerię, łamiącą szeregi wroga i przynoszącą perskiemu władcy kolejne zwycięstwa. Potem oprowadzali nas po stajniach, gdzie było tak czysto jak w pokojach hotelowych. Opowiadano nam przy tym o wierzchowcu Turlygu, wartym osiem ton luxogenu, oraz wzdychano, jak to ciężko, choć zaszczytnie być kawalerzystą w służbie Ojczyzny. Trzy razy dziennie trzeba konia wyczyścić, sześć razy nakarmić, do tego cztery godziny treningów... Mój Boże... Ja bym te konie czyścił nawet dziesięć razy dziennie... A potem z kawalerzystami (wyłącznie z pechlewani, same arystokratyczne, niepowtarzalne twarze) piliśmy kumys, jedliśmy obiad pod gołym niebem i wznosiliśmy toasty za przyjaźń między braćmi w Wielkiej Rasie. - I-haha! - zawołał zamiast toastu Pieriewierziew, gdy bankiet wszedł w końcowe stadium - libację. - I-haha! - podchwyciłem, wznosząc szklankę. Jeden Kola, wyobcowany z ogólnej wesołości, ze znudzoną miną jadł pieczonego bażanta. I patrzył na nas jak na szaleńców. A dwa dni później przyjeżdżała Issa i musiałem wyłudzić zwolnienie od Fedunina. Mówiłem, że narzeczona przyjeżdża, że absolutnie muszę... przynajmniej do następnego dnia rano. - Do rana?! Wykluczone! Nawet pół dnia to problem. Czy wy rozumiecie, Puszkin, co stracicie, jeśli was zwolnię? Wycieczkę po wzorcowej plantacji palm figowych! A potem koncert orkiestry instrumentów narodowych i chórów Chosrowu. Taka uroczystość! Puszkin, czy nie chcecie wzbogacić się duchowo? - Chcę! Pragnę! Marzę o tym koncercie! Od dzieciństwa uwielbiam muzykę chóralną! Tylko... - Co tylko? - No przecież sam pan podpisał zgodę na nasze narzeczeństwo, prawda? -jęknąłem błagalnie. Fedunin wiedział, że nie zrezygnuję ze swojej prośby, ale nie mógł mi ot, tak, bez żadnej psychologicznej presji dać przepustki! Przybyłem tu w składzie delegacji, a to znaczy, że jestem na służbie. Zwolnienie mnie ze zwiedzania plantacji równało się zwolnieniu mnie z zajęć! Poza tym, skoro mnie puszczał do Issy, Kolę powinien puścić do Muzeum Techniki Pancernej, Pieriewierziewa na hipodrom, a Ternowego do kina! A jak się wszyscy rozlezą, to kto się będzie wzbogacał duchowo? „Towarzyszu komandorze... Błagam" - powiedziałem samymi oczami. Wreszcie Fedunin przerwał milczenie: - No cóż, Puszkin... Idźcie do swojej narzeczonej, ale żebyście byli z powrotem na początku koncertu! - Na początku?! Przecież koncert zaczyna się o szóstej! - krzyknąłem zrozpaczony, szybko licząc, że to zaledwie dziewięć godzin! - Powiedziałem „na początku"? - mruknął Fedunin, udając roztargnienie. - Miałem na myśli początek trzeciego aktu... Ale nie próbujcie się spóźnić! Po zakończeniu koncertu jest konferencja prasowa i jak was nie będzie, to nogi powyrywam! - Ku chwale Rosji! - ryknąłem. Dziesięć i pół godziny to nie to samo co dziewięć! A potem był kosmoport imienia Pracy, sterylny i pełen krzątaniny. Siedziałem w poczekalni i świdrowałem spojrzeniem drzwi, z których mieli wyłonić się pasażerowie liniowca Kandares, właśnie lądującego. Minął kwadrans, potem dwadzieścia minut... Co jest, przechodzą kontrolę celną? - Owszem, coś w tym rodzaju. - Dziewczyna w informacji, którą o to spytałem, obdarzyła mnie chmurnym, rusałkowym uśmiechem. - Przecież Issa Gór jest obywatelem Konkordii! - To bez znaczenia - usłyszałem. - Kontrolę przechodzą wszyscy, Chosrow to terytorium specjalne. Takie terminy jak „specjalne" oraz „zamknięte" zwykle kończą dyskusję. Podreptałem do swojego fotela. A czas, który mogliśmy spędzić, trzymając się za ręce, całując się albo przynajmniej jedząc pilaw z krewetkami w jakiejś knajpce, kurczył się nieuchronnie. Pól godziny. Czterdzieści minut. Oczekiwanie stawało się nieznośne, a zza drzwi nie dobiegł nawet jeden dźwięk. Ale nikt prócz mnie (a zebrał się już spory tłumek witających) nie denerwował się, wszyscy traktowali zwlokę jako coś oczywistego. Zachowywali się jak angielscy lordowie: z dystansem i godnością. Podszedłem do automatu z kawą i drżącą ręką nakarmiłem go drobną konkordiańską monetą z portretem brodatego typka w archaicznym skafandrze (jak się potem okazało, tak klony wyobrażały sobie Gagarina). Automat drgnął w konwulsjach, prychnął i ucichł, gasząc wszystkie światełka. No nie! Już nie miał się kiedy zepsuć! - Cholera! - warknąłem. Byłem wściekły - na automat, na dziewczynę z informacji, na Fedunina i na siebie. No i dlaczego?... I w tej samej chwili na moim ramieniu spoczęła delikatna dłoń. Odwróciłem się i wydałem okrzyk zdumienia! Przede mną stała... nie, nie Issa. Przede mną stała Rishi Ar. Jej szczerą twarz rozjaśniał nieśmiały uśmiech, a cała postać (której wszystkie wypukłości skrupulatnie podkreślał elastyczny materiał kombinezonu) promieniowała silą i żywotnością. I tylko w oczach czaił się bezdenny smutek - jak wtedy, w Czachrze, wśród oleandrów. - Stań na drodze słońca, Aleksandrze - powiedziała Rishi i wyciągnęła do mnie dłoń. Aleja odsunąłem tę dłoń i zamknąłem Rishi w mocnych objęciach - przyjacielskich oczywiście.

- Tak się cieszę, że cię widzę! - zawołałem absolutnie szczerze. - W życiu bym się nie spodziewał! Skąd się tu wzięłaś? - Ja też się nie spodziewałam... w przeciwnym razie... - Rishi spuściła oczy - poczekałabym, aż Issa przejdzie kontrolę - odparła. Dopiero wtedy bym wyszła. Nie wystawiałbym na próbę twojej uprzejmości... - Nie rozumiem. . . Czy Issa nie powiedziała ci, po co leci do Chosrowu? - Nie. - Myślałem, że jesteście przyjaciółkami... - Byłyśmy. To znaczy w jakimś stopniu nadal jesteśmy, ale już nie tak bliskimi... Trudno mi się teraz przyjaźnić z Issą tak jak dawniej. Spuściłem wzrok. Nie byłem przygotowany na prowadzenie tak osobistych rozmów tuż przed spotkaniem z narzeczoną. A z drugiej strony... Czułem, że gdyby nie Issa z przyjemnością spędziłbym z Rishi kilka godzin w miłej restauracyjce, popijając Zaratustrę i rozmawiając o różnych głupstwach. Coś mnie do niej ciągnęło... I bynajmniej nie wiązało się to z zatruciem spermą. - Słyszałam, że złożyliście podanie do KDSZO? - spytała Rishi, a jej głos drgnął zdradziecko. - Tak. . . - Skinąłem głową. - Wszystko potoczyło się tak szybko. . . Nawet nie zdążyłem ochłonąć! - Czasem brakuje kilku sekund na rozpoznanie swojej miłość - powiedziała poważnie Rishi i popatrzyła mi prosto w oczy. Zapewne chciała jedynie dodać mi otuchy - że niby w sprawach sercowych tempo jest inne, ale jej słowa można było odczytać jako „nadal cię kocham, a ty jesteś taki bezduszny". Rishi jakby zrozumiała, o czym myślę. - Wiesz - powiedziała nagle, ajej smagłe policzki oblał rumieniec - chciałam cię przeprosić za tamten... incydent nad morzem. - Czemu? Przecież nie zrobiłaś nic złego! - zaprotestowałem łagodnie. - To zabrzmi egoistycznie, ale twoje słowa bardzo mi pochlebiły... - Nie! Spróbuj mi wybaczyć! - upierała się Rishi. - Długo o tym myślałam i było mi wstyd... - Daj spokój, Iriszko! Przecież jesteśmy przyjaciółmi! Pamiętasz, jak mówiłaś, że jesteśmy przyjaciółmi? - Poklepałem ją po ramieniu. - To ty mówiłeś. - Rishi przygryzła wargi i wbiła wzrok w podłogę poczekalni. Zdaje się, że przesadziłem z tym sztucznym optymizmem i przyjacielskim współczuciem. Co ze mnie za psycholog? Nawet z robota-sprzątacza byłby lepszy - po korekcji oprogramowania. Jeszcze chwila i Rishi się rozpłacze, a ja będę się musiał tłumaczyć przed Issą, żeby nie dać jej powodów do zazdrości... Potrzebowałem ingerencji z zewnątrz! Gdyby automat nie wysiadł, mógłbym zaproponować Rishi kawę. Gdyby w poczekalni można było palić, z galanterią podsunąłbym jej paczkę papierosów. Wtedy ona przypomniałaby mi, że nie pali, i jej myśli przestałyby krążyć wokół „sceny przy fontannie". W końcu wykrztusiłem: - Wiesz, Irisza, że Kola też przyjechał? - Nikołaj? - Rishi zmarszczyła wysokie czoło. - Nikołaj tu jest? - Tak! Przyjechaliśmy w składzie delegacji Akademii! - Ach tak! Co za nowina. . . - powiedziała Rishi bezbarwnie. - Kola jest taki oczytany. . . - Pewnie by się ucieszył, gdyby cię zobaczył! Dać ci jego telefon do hotelu? - Daj... Zresztą, nie będę miała czasu, zostaję na jeden dzień - westchnęła Rishi. Zacząłem się denerwować. Co robić? Zerknąłem na drzwi, na szczęście ciągle zamknięte. Boże, przecież w ten sposób mogę przegapić Issę. To dopiero byłby numer! - Masz może papierosy? - zapytała nagle Rishi i nasze spojrzenia znów się spotkały. , Z jej wzroku zniknęła już łzawa mgiełka, oczy stały się jasne i promienne. Dyskretnie odetchnąłem z ulgą. - Mam... To ty palisz? - zdumiałem się. - Od niedawna. Działa uspokajająco. Poszperałem po kieszeniach i wyciągnąłem paczkę „Jawy 200". Rishi niezręcznie wyjęła papierosa, łamiąc go, wzięła drugiego i konkordiańskim gestem („stańki" w ogóle mają miliony znaczących gestów) poprosiła o ogień. - Tutaj nie wolno! Wszędzie wiszą tabliczki, że palenie surowo wzbronione! A jakie kary! - zawołałem. - To dla nich palenie jest wzbronione. - Rishi z pogardą wskazała tłumek witających. - Nie dla mnie. Po raz pierwszy pomyślałem, że Rishi jako pechlewan, mimo skromnego stopnia porucznika, może mieć stanowisko kierownicze z poważnymi przywilejami. No proszę, stoi sobie i pali, a tajniacy w cywilnych ciuchach (jakich na każdym kosmodromie jest cała chmara), udają, że nic nie widzą, i że żadnych kar za palenie w ogóle nie ma. Dlaczego? Rishi zauważyła moje zdenerwowanie. - Nie przejmuj się tak, Sasza. Issa zjawi się tu dopiero za cztery i pół minuty. Wiem to od oficera kontrolnego przejścia, obsługującego Kandares. Zaciągnęła się głęboko i dodała cichym, przepraszającym tonem: - Chyba muszę to powiedzieć... Okłamałam cię i teraz mi głupio... Wiedziałam, że Issa ma się tu z tobą spotkać. - Jednak ci powiedziała! - ucieszyłem się, nie wiadomo dlaczego. - Nie. Wiem z innego źródła. I pomyślałam, że mogę wykorzystać moją pozycję służbową, żeby cię zobaczyć. - Pozycję służbową? - Tak. - Rishi wypuściła kółko dymu. - Moje stanowisko pozwala mi nie przechodzić kontroli. Miałam przewagę w czasie, wiedziałam, że zobaczę cię pierwsza. Ale nie chcę, żeby Issa mnie tu zobaczyła. Zegnaj, Aleksandrze. - Rishi... Może chociaż dziś mógłbym cię pocałować na pożegnanie? - spytałem niewinnie. - Po przyjacielsku! - Dziś możesz - szepnęła Rishi. Pozwoliła mi musnąć ustami swój brzoskwiniowy policzek, odwróciła się na pięcie, rzuciła niedopałek na marmurową podłogę i szybkim krokiem, eleganckim i dziarskim zarazem, poszła do wyjścia. Minutę później ujrzałem Issę. Delikatne rysy mojej ukochanej i magnetyczny chłód jej zachowania wymazały z pamięci obraz Rishi. Zanurzyłem się w stan bliski nirwanie. Wszystko, co mówiła i robiła Issa, wydawało mi się cudowne. Uśmiechałem się jak kretyn, któremu podarowano żywego słonia. - Czy nie wiesz, że palenie szkodzi zdrowiu? - mówiła Issa. - Wiem. Już nie będę - odparłem, rzucając niedopałek do kosza. - Daj, poniosę ci plecak, pewnie ciężki... - Lepiej nie, jeszcze go upuścisz...

- A co, przewozisz tajną kryształową aparaturę? - Co za bzdury! - obruszyła się Issa. - Nigdy nie biorę na przepustkę niczego tajnego! - To co tam masz? - Prezenty dla rodziców! - ożywiła się Issa. - Tacie kupiłam modelliniowca Videvdat, bardzo drogi, a mamie zestaw nasadek do robota kuchennego. Jest nawet taka do obierania ananasów! - Super! - I jeszcze kupiłam piżamy i zestaw szamponów! - Wspaniale! - I pudełko cukierków „Duma Gilarii" ze słodzonym mlekiem wielbłąda w środku... - Na pewno pyszne... Tak mniej więcej brzmiała nasza rozmowa. Mówiła głównie Issa, a ja kiwałem głową z cielęcym uśmiechem. Ale w dwudziestej minucie tej paplaniny w mojej duszy ocknęła się hydra sceptycyzmu. Nie tak wyobrażałem sobie nasze spotkanie po długiej rozłące... Żadnych pocałunków - Issa nie pozwoliła się nawet cmoknąć w policzek- w miejscu publicznym nie wypada. Z objęciami to samo. No dobrze, ale może choć kilka słów o uczuciach? Nic z tego. Nawet nie powiedziała „Tęskniłam za tobą", nie szepnęła „Kocham cię". Po prostu skinęła głową i powiedziała „Stań na drodze słońca, Aleksandrze". A może zbyt wiele oczekuję? Może to ja, beznadziejny romantyk, zbzikowałem z miłości? - Pójdziemy coś przekąsić? - zaproponowałem. - Posiedzimy, porozmawiamy... - Dobra myśl, ale mamy mało czasu. - Issa klasnęła w ręce. - W jakim sensie? - zapytałem nieufnie. - Przecież na nas czekają! - Kto? - Moi rodzice! Mama pewnie nakrywa do stołu... Powinniśmy być u nich za czterdzieści pięć minut! A do Czerwonej Góry kawał drogi! - Żaden problem, weźmiemy taksówkę! Poza tym, chyba możemy się trochę spóźnić? - Mrugnąłem do Issy, próbując objąć ją ramieniem. Gdzie tam! Issa spojrzała tak surowo, że szybko zabrałem rękę. - To może napijemy się kawy? - Zapomniałeś, Aleksandrze, że nie lubię kawy? - No to kakao! Herbaty! Wody! - Nie rozumiem, po co marnować pieniądze! Moja mama parzy wyśmienitą zieloną herbatę! Daję słowo, że podczas seansów dalekiej łączności Issa była zupełnie inna! Nie powiem, żeby nasze rozmowy przypominały „seks przez telefon" (którym ja i Kola pasjonowaliśmy się na pierwszym roku), nie będę kłamał, że cytowała z pamięci Cwietajewą i Emily Dickinson. Zawsze była nieco ceremonialna i dumna. Ale nigdy nie była taką wredną zołzą! Może ma jakieś problemy?... - Na służbie wszystko w porządku - odparła Issa chłodno. - Po prostu mam dużo pracy. Ale robię to ku chwale Ojczyzny! - Słuchaj, a może kogoś masz? - drążyłem. - Powiedz, przecież zrozumiem... Issa popatrzyła na mnie jak na prowokatora. Zadarła swój śliczny nosek i powiedziała surowo: - Nie, Aleksandrze. Nikogo nie mam i nie mogę mieć! Przecież złożyliśmy podanie w Komitecie! Powiedziała to z takim przekonaniem, jakby święcie wierzyła, że jakiś tam papierek może służyć za nienaruszalny gwarant wierności. Dałem spokój. Szedłem po prostu obok Issy i zachwycałem się jej zgrabną figurą, lokami czarnych włosów z brązowym połyskiem... Była taka piękna! A czy po pięknej kobiecie można spodziewać się uległości? Zrezygnowałem z kawiarni. No cóż, skoro mama nakrywa do stołu... - Jak mają na imię? - zapytałem, gdy taksówka wjeżdżała do ponurej dzielnicy sypialnej na północnych peryferiach miasta. - Kto? - Twoi rodzice. - To ty nie wiesz? - Oczy Issy miały wielkość spodków. - Przecież mi nie mówiłaś! - Mama ma na imię Szarida, a ojciec Djamasz. Możesz do nich mówić tato Djamaszu i mamo Szarido. I pamiętaj - to wspaniali ludzie! Medale bywają różne. Pamiątkowe i bojowe, cenne i nie za bardzo. Złota Gwiazda Bohatera oznacza liczne obywatelskie i służbowe przywileje, zaś „20 lat służby w siłach zbrojnych" świetnie się sprawdza jako ekstrawagancka podstawka pod kieliszek. Medal „Za odwagę" mimo skromnej nazwy oznacza, że odznaczony osobnik jest martwy - zwykle przyznają go pośmiertnie. Lecz jeśli odznaczony nadal żyje, to znaczy, że jest dzieckiem szczęścia i dzielnym żołnierzem, który własnym ciałem zatkał przewód paliwowy reaktora albo wyniósł osiemnastu rannych z pola walki pod ogniem nieprzyjacielskiego dywizjonu rakietowego. Medal „Za odwagę" wart był skrzynki tych „Za obronę ojczyzny", wręczanych tym wszystkim, którzy dwie godziny przebywali w strefie konfliktu. Ale dlaczego nie ma medalu „Za rozkosz stosunków międzyludzkich?". Przysięgam, że nosiłbym go z dumą! - ...Na Trajtaonie też zdarzyła się jedna rzecz - perorował tata Djamasz. - Był tam jeden sierżant, Czor się nazywał, taki cichutki... No i myśleliśmy, że on tego... no... tego... - Zwariował? - podsunąłem. -Nie, nie to. - Dem zaczął rozpaczliwie trzeć kark. - Zachorował? - podpowiedziała mama Szarida. - Nie... On tego... urywał się każdego wieczoru... No i myśleliśmy, że on... - Jest szpiegiem? - rzuciła domyślnie Issa. - Jaki tam z niego szpieg! I komu ta Trajtaona potrzebna... Myśleliśmy, że sobie dziewczynę przygruchał! W końcu młody chłopak! Tata mrugnął do nas znacząco. -Ha, ha, ha! - zareagowała mama Szarida.

- No i zaczęliśmy go śledzić... Ciekawi byliśmy co i jak... A tu tego, no... jak to... okazało się, że to wcale nie dziewczyna! - Czyżby chłopak? - nie wytrzymałem. - Chłopak? - Wszyscy obecni wytrzeszczyli na mnie oczy. Najwyraźniej nie zrozumieli dowcipu. - Nie... nie chłopak... to był królik! - Królik? - Królik! - Co wieczór chodził do królika? - Właśnie! Marchewkę mu nosił! A myśmy myśleli, że do dziewczyny. Na Trajtaonie były dziewczyny jak rzepy! I jeszcze oczami strzelały na boki, łobuzice! A Czor chodził do królika! Ha, ha, ha, ha! - Do królika! Hi, hi, hi! Do królika! - cieszyła się jego żona. - No co za historia! - Tatusiu, no po prostu cudo! - Issę również dusił autentyczny śmiech. - Naprawdę, bardzo śmieszne - szczerzyłem się. Po godzinie takiej rozrywki zdrętwiały mi szczęki. Tata Issy okazał się niezmordowanym gawędziarzem. Po historii o cichym Czorze poszła kolejna, o tym jak (ciągle w wojsku i na tejże Trajtaonie) tata Djamasz wygrał zakład ze swoim przyjacielem szeregowym Gewane, który twierdził, że nie można pierdnąć pięć razy z rzędu. Tata Djamasz zawstydził niewiernego dzięki specjalnej technice, której nauczył go (za paczkę papierosów) szeregowy Bun, z którym tata Djamasz siedział w karcerze za jakieś drobne przewinienie. Podobno szeregowy Bun mógł, puszczając wiatry, zgasić cały kandelabr świec! Na czym polegała ta szczególna technika, tata Djamasz nie opowiedział, a szkoda. Ale Issie i jej mamie historia bardzo się spodobała. Następnie wysłuchaliśmy rozbudowanych opisów zachodów słońca nad bazą wojskową na Trajtaonie, a po zachodach przyszła kolej na nie mniej artystyczny opis zalet porucznika Jezdigerda. - Nie człowiek, a skała! - mówił tata Djamasz, dźgając palcem w stare zdjęcie, na którym mężczyzna z lisią twarzą i byczym karkiem spoglądał zwycięsko w obiektyw, obejmując dwie śliczne pielęgniareczki. - Z jedną się potem ożenił - oznajmił tata Djamsz, uśmiechając się z rozczuleniem. - Chyba z tą po lewej... - Poprzednio mówiłeś, że z tą po prawej - zauważyła Issa. - Ech, pamięć już nie ta... Wszystkie opowieści taty Djamasza przyjmowano z autentycznym zachwytem. Przez pierwszą godzinę dziwiłem się - moim zdaniem historie były nudne, mętne i przydługie. Po upływie drugiej godziny wyłączyłem się, zaś pod koniec trzeciej godziny cała ta sytuacja zaczęła mi sprawiać perwersyjną przyjemność. Jacy dobrzy, prości ludzie są na tym świecie! I jak to dobrze, że Issa nie jest podobna do rodziców! A przy tym jedliśmy i piliśmy - mama Szarida pilnowała, żebym nie opuścił żadnej kolejki, a tata Djamasz trzy razy powiedział, że jestem „mizerny". A potem chórem zaśpiewali dla mnie pieśni proste i niewyszukane, jak cała sztuka klonów. A gdy już można się było pożegnać, mama Issy wzięła mnie na bok i strząsając nieproszoną łzę, zapytała: - Nie skrzywdzisz mojej córeczki? - Nigdy - zapewniłem szeptem. Tę poufną rozmowę brutalnie przerwał tata Djamasz, który podszedł i zionąc alkoholem, rzekł: - Tylko mi tam uważać, niecnoty! Przed ślubem ani-ani! Gdy w końcu wyszliśmy na ulicę, Issa wyraźnie się ożywiła i tuliła do mnie tak czule, że zapomniałem o przyznanym już sobie medalu. I chociaż nic się tego wieczoru nie wydarzyło, z trudem zdążyłem na początek trzeciego aktu przeklętego koncertu. Spotkałem się z Issą jeszcze dwa razy i oba te spotkania zostawiły w mojej duszy wrażenie niedokończenia. Bardzo frustrujące uczucie. Przez cały czas musiałem uważać, żeby się gdzieś nie spóźnić, nie złamać jakiejś zasady, żeby nie przejść od pocałunków do czegoś, co już pocałunkami nie było... Powiecie, że miłość przezwycięża wszelkie konwenanse? Akurat! Czasem, siedząc obok Issy w parku imienia obcego mi bohatera, przyłapywałem się na tym, że pragnę ujrzeć tę Issę, która zjawiała się na seansach łączności - szczera, lekko romantyczna, roztargniona. Żeby z surowej i konkretnej pani oficer Issa przemieniła się w dziewczynę moich marzeń, znajdującą się setki parseków ode mnie. A jednocześnie czułem, że gdy połączy nas węzeł małżeński, dziewczyna moich marzenia i oficer Klonu połączą się w jedną całość... Ostatni dzień w Chosrowie był dla mnie szczególnie ciężki. Od rana zajmował się nami wywiad marynarki - ponure draby. Poinstruowali nas, jak mamy przejrzeć ubrania i bagaż, żeby wrodzy szpiedzy nic nam nie wcisnęli. Było jasne, że ci kolesie nieraz sprawdzą nam bagaż i że instruktaż ma jedynie ułatwić im pracę. Mnie przemaglowali szczególnie ze względu na Issę. Kola, Tiernowyj, Pieriewierziew już poszli pić piwo i stroić się przed bankietem, a ja ponosiłem konsekwencje swoich przepustek... - Czy oficer Issa Gor nie zwracała się do was z prośbą o przekazanie komuś przesyłki? - Nie. - Dlaczego? - Nie ma przyjaciół na Ziemi. - Jesteście pewni? - Tak. - Jakie prezenty dała wam Issa Gor? - Żadnych. - Dlaczego? Przecież to wasza narzeczona? - Nie wiem. Proszę ją o to zapytać. - Co możecie powiedzieć o swoich stosunkach z oficerem Rishi Ar? - Nic. To przyjacielskie stosunki. - Czy Issa Gor o nich wie? - Nie.

- Dlaczego? - Nie chciałem, żeby była zazdrosna. - Przecież mówicie, że to tylko przyjaźń? - To bez znaczenia. Czasem ludzie są zazdrośni o swoich ukochanych w stosunku do psów czy koni. - Kogo macie na myśli? - Nikogo. To tylko przykład. - Czy Rishi Ar powiedziała wam o swoim nowym stanowisku? - Nie. A co to za stanowisko? - My zadajemy pytania. Dlaczego wam nie powiedziała? A żeby was pokręciło! Naprawdę nie mieli nic innego do roboty? Oto, na co idą pieniądze rosyjskich podatników! Żeby każdy tajniak mógł poznać perypetie miłosne kadeta Saszy Puszkina! A potem było krótkie pożegnanie z Issą. - Dzwoń do mnie - powiedziałem. - Ty również. Nawet się nie pocałowaliśmy. A później był bankiet i toasty. - .. .Pokój... wzajemne zrozumienie... stosunki dobrosąsiedzkie... pomoc... przykład Naotaru... świetlane ideały postępu... niech żyje pomoc... wielkie zdobycze kultury... wspólna przeszłość historyczna... razem jesteśmy niezwyciężeni... zacieśniać więzy przyjaźni... umacniać obronę Wielkiej Rasy... A na pożegnanie dostaliśmy tomik Szaehname po rosyjsku. Dziwny prezent... Spoglądałem na pięknie wydany i bogato ilustrowany tomik i myślałem, że nikomu w naszej Akademii nie przyszłoby do głowy obdarowywać delegacji klonów „Braćmi Karamazow" czy „Bylinami o Dobryni Nikytyczu" w języku konkordiańskim. Z jednej strony ten prezent był idiotyczny - no kto i kiedy miał czytać tego Szaehname? Tiernowyj w czasie dyżuru? A z drugiej oryginalny. Nie czytał Tiernowyj Szaehname, no to przeczyta i wzbogaci się duchowo. Wyciągnąłem z tej wycieczki jeden wniosek - Klon stoi Ziemianom kością w gardle. Nie dlatego, że tyle nas różni, lecz dlatego, że te różnice nie są tak duże, jakbyśmy chcieli. My i Klon to dwa krzywe zwierciadła ustawione naprzeciw siebie. Teraz obie strony bawi oglądanie krzywych odbić, ale co będzie, gdy nas to znudzi?

ROZDZIAŁ 16 WIELKA RASA WZMACNIA OBRONNOŚĆ Grudzień 2621 r. Biostacja „Lazurowe wybrzeże" Planeta Felicja, Uklad Lwiego Ziewu - Jeśli pan chce, mogę jeszcze zaśpiewać... - Polina spojrzała zalotnie na Estersona. - Bardzo chcę! - To proszę słuchać. Iz-za ostrowa na srezhen Na prostor rechnoy wolnoy Wyplywajut raspisnye Steriki Razina chelny... I wtedy granatowe wieczorne niebo pękło z hukiem. Esterson wtulił głowę w ramiona i spojrzał w górę. Kilkanaście sztucznych komet wyskoczyło zza wierzchołków drzew bezludnego półwyspu i pomknęło nad oceanem. Esterson zbyt wiele lat spędził wśród współczesnych aparatów latających, żeby nie rozpoznać w tych spadających gwiazdach floggerów. Polina złapała Estersona za łokieć. - Oto i czółna Stieńki Riazina... Tymczasem „gwiazdy" poleciały w stronę otwartego oceanu i huk ścichł. . - Spodziewa się pani gości? - zapytał trwożnie konstruktor. - Nie. A pan? - Też nie. Nawet dla „D&R" byłaby to zbyt kosztowna wycieczka... - No to może zapytam konsulat? Myśliwce zatoczyły koło, wytracając prędkość. Rój świetlistych punktów płynął teraz nad horyzontem. Szum silników brzmiał jak zapowiedź burzy. - Po co? - Esterson wzruszył ramionami. - Jeśli to maszyny transportowe, to pewnie pani koledzy z nowym grantem. A jeśli bojowe, to zwykłe manewry. - Oba warianty nie wytrzymują krytyki. - Polina pokręciła głową. - Nie wyobrażam sobie grantu, który pozwoliłby wynająć dwadzieścia floggerów. Poza tym, komunikacja Felicji idzie przez kosmodrom Wajsbergu, półtora tysiąca kilometrów stąd. Z Wajsbergu wyrusza się kutrami, helikopterami albo dżipami. - No to na orbicie Felicji zjawił się lotniskowiec i flota postanowiła pohasać w tutejszej atmosferze. - ...a po drugie, Felicja to strefa zdemilitaryzowana i nasi wojskowi traktują status Felicji z ogromnym pietyzmem. Kilka helikopterów to jeszcze rozumiem, ale armada myśliwców! - Ale musi być jakieś wyjaśnienie! - Właśnie dlatego chcę się połączyć z konsulatem... - Niech pani idzie - rzekł Roland. - A ja spróbuję im się lepiej przyjrzeć... Myśliwce znowu przeleciały nad głową Estersona. Inżynier pomyślał nawet, że zaczepią o czerwono-biały wysuwany aerostat anteny, ale nie. Teraz leciały znacznie wolniej, szykując się do lądowania... Tylko gdzie, skoro jedyny kosmodrom na planecie jest na drugim krańcu

kontynentu? Dwa klucze, dziewięć maszyn w każdym. Mimo zapadającego zmroku Esterson dostrzegł, że to średnie transportowce z dwoma silnikami i trapezoidalnym skrzydłem. Trochę mniejsze od Andromedy. Cywilne? Esterson zrobił przegląd istniejących modeli transportowych i pasażerskich NZ. Przypominają niemieckie Grajfy, ale skrzydła są ustawione pod innym kątem... A może to Grajfy najnowszej konstrukcji? Myśliwce przeleciały kilka kilometrów wzdłuż linii brzegowej, schodząc coraz niżej. Gdzie one chcą lądować? Na oceanie?! Esterson klepnął się w czoło. No tak! Oczywiście, że na wodzie! Głośny konkordiański projekt sprzed pięciu lat. Esterson pamiętał go bardzo wyraźnie. Przypomniał sobie, jak omawiali go koledzy. Hydroflogger. Szybki aparat latający, który może opuścić pokład statku kosmicznego, wejść w atmosferę i wylądować na wodzie. W przypadku zwykłego samolotu to banalne, ale w przypadku aparatu powietrzno-kosmicznego lądowanie na wodzie i startowanie z niej stwarza poważne problemy techniczne. Na tyle poważne, że przy ocenie ryzyka i kosztów hydrofloggera ziemscy specjaliści marynarki wojennej doszli do wniosku, że to nie ma sensu. Ale w Konkordii uważano inaczej i stworzono pierwszy wojskowo--transportowy hydroflogger. Jakże on się nazywał... No... Roland aż podskoczył z radości - jednak zawodowa pamięć podawała tyły! Nie pamiętał nazwy floggera! W tym momencie z budynku wyszła Polina z polimerowym rulonikiem w ręku - faks z konsulatu. - Rolo, jest pan jednym z najdziwniejszych ludzi, jakich znam - orzekła, śmiejąc się serdecznie. - To źle? - spytał stropiony Roland. - Nie... - Połączyła się pani z konsulatem? - Tak. W życiu pan nie zgadnie, kto do nas zawitał! - Już zgadłem. Klon. - Skąd pan wie? - Zapomina pani, że jestem konstruktorem. Rozpoznałem w tych pudłach efekt wieloletniej udręki moich konkordiańskich kolegów. I co pisze konsulat? - Proszę spojrzeć. Esterson wziął papier. Wiadomość podano w siedmiu standardowych językach NZ. Esterson znalazł niemiecki między chińskim i hindi i przeczytał: Status: publiczny. Wysłano do: konsul Wilhelm Stabborn, kolonia Wajsberg. Do wszystkich zainteresowanych W związku z umową o wspólnym wzmacnianiu obronności z dnia 4 listopada 2621 roku Siły Zbrojne Konkordii otrzymaly zezwolenie na stworzenie bazy manewrowej marynarki na planecie Felicja (p. l i 9.4 Umowy). Status Felicji jako strefy zdemilitaryzowanej pozostaje bez zmian wszędzie poza akwatorium zatoki Babciny Kapeć oraz stu dwudziestoma kilometrami kwadratowymi przylegającego do zatoki lądu. (p. mapa załącznika nr 4 Umowy). Przestrzeganie interesów obywateli NZ i rozumnych aborygenów Felicji zostanie zagwarantowane na terytorium strefy zdemilitaryzowanej. (p. 11.2 Umowy). Proszę traktować żołnierzy Konkordii jako sprzymierzeńców, broniących naszych wspólnych interesów w tym sektorze Galaktyki i chroniących strefy Wielkiej Rasy w razie agresywnych działań ewentualnych przeciwników. - Chwała Bogu. - Esterson odetchnął z ulgą. - A już myślałem, że wojna. - Ja też - mruknęła Polina. - No, to trzeba się cieszyć! - Nie ma z czego. Nie widzę nic dobrego w tym, że będą mi się tu szarogęsić żołdacy. - Wszystko będzie dobrze, klony to naród zdyscyplinowany, a o mojej skromnej osobie nic nie wiedzą. Byłoby gorzej, gdyby bazę stawiała nasza marynarka. - Jak to dobrze, że zawsze pamięta pan o sobie - mruknęła z goryczą Polina. - A pomyślał pan o sirchach ze wzgórz nad zatoką? O miastach oceanicznych moich podopiecznych? Nie żal panu Felicji? - Przepraszam... - Esterson zaczerwienił się. - Ma pani rację, przywykłem do egoizmu. Ale staram się uczyć... - Widocznie za słabo. Zresztą, teraz ja przepraszam. Pewnie nigdy nie zrozumiem, co to znaczy żyć w strachu przed byłymi pracodawcami. - Wujowizna - burknął Esterson. Polina uśmiechnęła się. - To co, zjemy kolację? - zaproponował Roland. - Chodźmy. Przy okazji, Rolo, może będzie pan dzisiaj spał ze mną? - Słucham? - Rozłożę panu połówkę w salonie, tam jest sporo miejsca. Będę spokojniejsza, gdy będziemy spać pod jednym dachem. - Boi się pani? Polina odpowiedziała po dłuższej chwili: - Tak, o pana. Zaczyna się zima słoneczna i nie chcę, żeby się pan przeziębił. Było ciepło i bezwietrznie, i to małe kłamstewko Poliny wzruszyło Estersona. Ta Rosjanka, udająca silną i niezależną Amazonkę, obudziła w nim wdzięczność, czułość i serdeczną ironię. W oddali narastał huk - floggery wysadziły oddział zwiadowczy i wracały na orbitę po wsparcie. Do zatoki Babciny Kapeć, gdzie klony miały „wzmacniać obronę", było w linii prostej siedemnaście kilometrów. Zdaniem Rolanda - wystarczająco daleko, żeby nie musieli zwracać uwagi na nowych sąsiadów. Zdaniem Poliny - wystarczaj ąco blisko, żeby nowi sąsiedzi wsadzali nos w nie swoje sprawy. Z tej sytuacji Polina wyciągnęło typowo kobiecy wniosek: należy zrobić generalne porządki i przygotować różne specjały, bo w każdej chwili mogą przybyć goście. Status gospodyni zobowiązywał.

Postanowili wyczyścić stajnie Augiasza, czyli nieczynne baseny, odnowić ścieżki i klomby, zlikwidować piaszczyste zaspy pod płotem..^ ferworze zajęć prawie nie rozmawiali, rzucając w przelocie kilka zdań. Floggery latały tam i z powrotem przez całą dobę. Zmieniły teraz miejsce lądowania i podchodziły do Babcinego Kapcia ze wschodu teraz o ich lotach świadczyło jedynie błądzenie niepozornych gwiazdek nad horyzontem. A kilka dni później zjawiły się helikoptery. Jedna para przelatywała nad oceanem obok biostacji punktualnie o ósmej dziesięć i wracała godzinę później. Drugi patrol latał wieczorem przed zachodem słońca. Jeden z helikopterów miał umocowaną pod „brzuchem" wielką ramę wykrywacza metalu, drugi ciągnął na falach pomarańczowego „banana" na podwodnych skrzydłach. Esterson przypuszczał, że to kontener zwiadu kompleksowego. Nie pomylił się. Teraz już nie uważał tych siedemnastu kilometrów za wystarczający bufor między stacją a klonami. Przez cztery dni, słysząc warkot helikopterów, Roland biegł ukryć się pod dachem lub koronami drzew. Wprawdzie klony to nie koncern, ale ostrożność nie zawadzi. Ale piątego ranka... Machając pulweryzatorem ze srebrną farbą, Esterson odnawiał rosyjskiego orła przed wejściem do stacji. Stał na ostatnim stopniu drabiny, przywiązanej sznurkiem do luku nad furtką. Siebie Esterson też dla pewności przywiązał. Pracował z takim zapałem, że zapomniał o upływie czasu. A ponieważ tego dnia na oceanie huczał sztorm, gdy Esterson usłyszał nadlatujące helikoptery, było za późno na ukrycie się - maszyny wyłoniły się zza cypla. Do tego te przeklęte supły na lince! Próbując rozwiązać, Rolnad zaciągnął je jeszcze bardziej! Jedyne co mu zostało, to przestać się miotać i z obojętną miną potrząsać pulweryzatorem, w którym właśnie skończyła się farba... Gdy helikoptery zrównały się z biostacją, Esterson z przerażeniem stwierdził, że znieruchomiałe maszyny zwracają swe oszklone mordy w stronę stacji! Esterson zaklął, a potem uśmiechnął się z przymusem i pomachał helikopterom ręką. Maszyny jakby tylko na to czekały -jedna od razu się oddaliła, a druga, porykując radośnie turbinami, ruszyła prosto na kon­ struktora. Gdy kilka minut później Esterson uporał się z supłami, helikopter wylądował na brzegu przed biostacją. Polina i Esterson stali w bramie, tuż pod orłem, pachnącym świeżą farbą. W ich stronę kroczył wysoki oficer w świetnie skrojonym mundurze. Jego smagłą twarz rozjaśniał serdeczny uśmiech. W prawym ręku klon miał torbę, lewą przytrzymywał pochwę paradnego pałasza. - Ale typek - szepnęła Polina. - Szkoda słów - odszepnął Esterson. - Proszę mi przypomnieć: jak ja się nazywam? - Andriej. Andriej Rogożyn. - Rogozhey? - Nie. ROGOŻYN. Niechże się pan odpręży, Rolandzie. Niech pan milczy i zostawi rozmowę mnie. Oficer był już pięć kroków od nich. - Stańcie na drodze słońca - powiedział, uśmiechając się jeszcze szerzej. Symultaniczny tłumacz oficera powtórzył to zdanie po rosyjsku. Gdyby Esterson nie miał Sygurda, nic by nie zrozumiał. Ale umieszczona w uchu słuchawka już szeptała tłumaczenie. „Czyżby klony dowiedziały się z konsulatu, że mieszkanka stacji jest Rosjanką? - zaniepokoił się Esterson. - Może wiedzą też, że oficjalnie mieszka tu sama?" - Dzień dobry - odparła Polina. - Dzień dobry - powiedział konstruktor swoim szkolnym rosyjskim. - Kapitan Wariz Mir-Miroje, zastępca komendanta bazy - przedstawił się klon. - Polina Puszkina, biolog, naczelnik bazy badawczej „Lazurowe wybrzeże". A to mój mąż, Andriej Rogożyn, inżynier-mechanik. Esterson skłonił się. - Cieszę się, że mogę poznać tak szlachetnych ludzi - rzekł kapitan. - Zauważyliśmy waszą stację i pomyśleliśmy, że trzeba koniecznie zaprzyjaźnić się z sąsiadami. My, mieszkańcy Konkordii, wysoko cenimy przyjaźń - dodał znacząco. - Przyjaźń ceniona jest wszędzie, dlatego serdecznie prosimy do środka! - uśmiechnęła się Polina. Weszli na werandę. Stół był już zastawiony - sztućce, talerze, świeże kwiaty, przewidująca Polina zrobiła to, gdy Wariz szedł od helikoptera. Pozostało już tylko wysłać Rolanda do kuchni, żeby wyjął potrawy z lodówki, wstawił do mikrofalówki danie główne i nastawił wodę na herbatę. A kapitan otworzył teczkę, wyjął butelkę wina, puszkę tajemniczych owoców morza, kiść bananów, dwie tabliczki czekolady i pięknie wydaną książkę - sądząc z zapisanego cyrylicą tytułu, po rosyjsku! - „Szachname" - przeczytała Polina na glos, żeby Esterson mógł zrozumieć. - Ooo! - Roland ograniczył się do międzynarodowego okrzyku zachwytu. - Tak, tak! - Oficer uśmiechnął się, zadowolony. - Właśnie „Szachname" i właśnie po rosyjsku. Ale czas prezentów jeszcze nie nadszedł. - Andriej, kochany, zajrzyj do kuchni - powiedziała łagodnie Polina. Szwed zniknął, a oficer spytał, zniżając głos: - Przepraszam, pani Puszkina, odnoszę wrażenie, że pani mąż jest niezadowolony. Jego milczenie... - Nic podobnego, jest bardzo zadowolony. Tylko, widzi pan, w naszej rodzinie od dawna panuje matriarchat - wyjaśniła Polina. - Ach tak? Czy to dawna tradycja narodu rosyjskiego? - Nie. Rosjanie to naród patriarchalny. Ale proszę nie zapominać, że jestem naczelnikiem stacji, a Andriej - moim podwładnym. To ja kontaktuję się z konsulatem, gośćmi i kolegami, takie są zasady subordynacji. - Jak w wojsku. - Kapitan pokręcił głową. - Pani mąż wygląda na starszego od pani, czy nie męczy go taka sytuacja? Proszę wybaczyć te bezpośrednie pytania... - Odpowiem panu pytaniem. Czy pana zdaniem mąż takiej kobiety jak ja może mieć powody do niezadowolenia? - Polina chlasnęła oficera wyzywającym spojrzeniem. Mir-Miroje zaczerwienił się i odwrócił wzrok. - Dobrze powiedziane, Asza mi świadkiem - mruknął. - Cóż, zaspokoiła pani moją ciekawość... Proszę mi mówić Wariz.

Zjawił się Esterson, bez słowa postawił na stole półmiski i usiadł. Wariz otworzył puszkę z owocami morza (strzykwami), zaś Esterson otworzył butelkę czerwonego wina i nalał je do kieliszków. - Wznoszę swój kielich za przyjaźń - rzekł Wariz uroczyście i niemal surowo. - Między nami i naszymi rasami. Za Wielką Konkordię i Narody Zjednoczone! Polina i Roland wymienili spojrzenia i również spoważnieli - żeby nie drażnić gościa. Stuknęli się i wypili. - A propos przyjaźni... - zagaiła Polina. - Jak rozumiem, przybył pan do nas na długo? Albo tłumacz szwankował, albo kapitan był tępy, w każdym razie nie zrozumiał: -Ależ skąd! Budowa bazy wymaga mojej obecności, więc nie będę nadużywał państwa gościnności dłużej niż godzinę. - Warizie, pytałam o to, czy Konkordia długo ma zamiar traktować Felicję jak poligon? - Nie wiem... Prawdopodobnie tak. Gdyby niebo nad moją Ojczyzną pozostawało bezchmurne, nie tworzylibyśmy bazy w tak odległym zakątku galaktyki. Niestety, chmury gęstnieją. - I kogóż się boicie? - Ja osobiście nikogo. Zaczęli jeść. Okazało się, że strzykwy, przyrządzone w dziwny sposób, były twarde i kwaśne. Nie smakowały nawet Warizowi. - Zdaje się, że te strzykwy miały pełnić funkcję środka na szkorbut - zażartował. - Wyłącznie witamina C. Sytuacja stawała się napięta i nawet takie żarty były na wagę złota. Polina i Roland roześmiali się. Rozległ się brzęczyk mikrofalówki. - Nic nie szkodzi, nie będzie pan głodny. Zaraz skosztuje pan czegoś wyjątkowego - obiecała Polina. Esterson, już oswojony z rolą małomównego męża i pomocy domowej, poszedł do kuchni i wrócił z głęboką patelnią. Spod pokrywki buchała para. - Pachnie obiecująco! - zawołał Wariz. - To firmowe danie naszej stacji - wyjaśniła Polina. - Rekin duszony z gruszkami. Ponieważ mówimy o tutejszej florze i faunie, rekin i gruszki są umowne. Tak naprawdę to drapieżna ryba z rodziny kręgowców piramidozębów i owoce iglastego gigantyda. Aborygeni nazywają to drzewo opurą, a jego owoce puriką. Purika to była ta „gruszka z choinki", którą Esterson wąchał na półwyspie. Polina znała przepis sirchów, pozwalający na usunięcie wstrętnego zapachu. Twarz Wariza wykrzywił grymas wstrętu. - Jecie tutejsze ryby i owoce? - Oczywiście. - Polina wzruszyła ramionami. - To też jest miejscowe? - Wariz wskazał widelcem sałatkę, którą pałaszował minutę temu. - Nie. To kapusta, cebula i ogórki z naszego warzywnika. - A ser? Z czego jest ser? - Ser przywieziono z Wajsenbergu. Sądzę, że z krowiego mleka. Wariz odetchnął z ulgą. - A może żartowała pani o tym rekinie? - zapytał z nadzieją. - Nie. To prawdziwy lazurowy piramidoząb, żyjący w tym oceanie. Wyśmienity. Jadłabym go codziennie, gdyby nie to, że zwykle sprzedaję połów kucharzowi konsula - dobrze płaci. - A gruszki? Czy nieczyści sirchowie również je jedzą? - Panie Mir-Miroje. - W oczach Poliny rozbłysły błyskawice. - Sirchowie są czyści i dobrzy. Prosiłabym, żeby w przyszłości powstrzymał się pan od tak rasistowskich wypowiedzi w mojej obecności. Kapitan wyprostował plecy, jego nozdrza drapieżnie zafalowały. Esterson przestraszył się, że pechlewan zdzieli Polinę oficerskim pałaszem. Jednak Wariz stłumił szalejące emocje („jak ona śmie rozkazywać wysłannikowi Wielkiej Konkordii!") i kontrolując głos, powiedział: - Przepraszam. Rozumiem, że na sirchrów można patrzeć z różnych punktów widzenia... Szanuję pani stanowisko, ale muszę zrezygnować z tego dania. Tradycje mojego narodu zabraniają mi spożywać nieczyste potrawy, niepoddane odpowiednim obrządkom oczyszczenia. - A sałatka? - zapytała kąśliwie Polina. - Skąd pewność, że dokonałam z nią odpowiednich obrządków? - Nie chcę zanudzać pani szczegółami... - rzekł pojednawczo Wariz. - W dwóch słowach, my pechlewani, możemy jeść tradycyjne ludzkie potrawy, z pewnymi wyjątkami. Ale potrawy innych światów, zwłaszcza te spożywane przez aborygenów, są nam zabronione... Ale do dewów z tym! Napijmy się! I Wariz zręcznie nalał do kieliszków resztę wina. - Pozwolicie, że wzniosę toast? - spytała Polina. Mężczyźni entuzjastycznie pokiwali głowami. - Chcę wznieść ten kielich za Felicję - powiedziała Polina, obserwując bacznie reakcję kapitana. - Za piękną planetę, której dotąd ludzie nie narzucali się ze swą natrętną uwagą. - Zrozumiałem - powiedział wieloznacznie Wariz. - Proszę mi wierzyć, że ja, moje dowództwo i nasi podwładni przybyliśmy tu z pokojem. Szanujemy cudze życie, nawet nieczys... Przepraszam. Nie o to mi chodziło... - Kapitan potarł czoło. - Krótko mówiąc, za Felicję! Później rozmawiali o stacji. Polina opowiedziała Warizowi swoją poddaną korekcie historię - w części o katastrofie z bankietu zrezygnowali Polina i jej mąż... - Więc do dziś badacie ocean Felicji? - spytał kapitan. - W miarę możliwości. Nie lubię wielkich słów, ale znaleźliśmy tu swoją drugą ojczyznę. - W takim razie na pewno macie specjale aparaty? Skafy, skutery, łodzie podwodne? - Niestety, już nie. Zostały jedynie miękkie kombinezony i zwykła motorówka. - A proszę mi powiedzieć, czy w czasie, gdy biostacja stanowiła duży ośrodek badawczy, używaliście stacjonarnych urządzeń podwodnych? Esterson słuchał tych pytań z rosnącym zaciekawieniem. - Oczywiście. Mieliśmy kilka modułów, umieszczonych na dnie. - Blisko brzegu? - Stosunkowo. Czemu pan pyta? - Nie będę ukrywał, że wasza stacja znalazła się w strefie bezpieczeństwa naszej bazy, dlatego zakłócamy wam spokój patrolami helikopterów. Aparatura patroli znalazła wielki obiekt metalowy - kilometr od brzegu, na głębokości stu dwudziestu

metrów. Warunki techniczne nie pozwalają na dokładne określenie jego rozmiarów i kształtu. Właśnie ten obiekt nas zaniepokoił... Niewykluczone, że wrogie siły, na przykład czorugowie, umieścili tu automatyczną stację zwiadowczą lub bojową. Poprosiliśmy o specjalny sprzęt głębinowy, ale dostarczą go nieprędko, więc liczyłem, że macie chociaż skaf - chcieliśmy popatrzeć na ten obiekt. Jeśli rzeczywiście mamy do czynienia z przedmiotem obcego pochodzenia, sąsiadowanie z nim jest niebezpieczne przede wszystkim dla was... - Niestety, nie mamy... A zwykłe kombinezony nie pozwolą zejść na taką głębokość. - Twarz Poliny wyrażała szczerą gotowość pomocy i równie szczery żal, że pomóc się nie da. - Sądzę jednak, że wasze znalezisko to jeden z naszych podwodnych modułów. Gdy projekt oficjalnie zamknięto, pozostawiono je tu, uważając ewakuację za nierentowną. - Ma pani mapę z dokładnym rozmieszczeniem modułów? - Dokumentację i raporty zabrała komisja, zostało tylko nasze osobiste archiwum. Moduły znajdowały się poza naszą kompetencją. - Ile ich było? - Trzy, w tym jeden metalowy. Dwa pozostałe wykonano z niemagnetycznych materiałów - żeby nie spłoszyć miejscowych głowonogów, których szósty zmysł odbiera najlżejsze fluktuacje pola magnetycznego. - No cóż... Wobec tego nie będę zamęczał państwa pytaniami. Jeszcze raz przepraszam. Ale gdybyście zauważyli coś niezwykłego... Światło pod wodą, ruch, dźwięki - proszę mnie natychmiast powiadomić. Z tymi słowami Wariz położył na stole wizytówkę, na której po niemiecku i rosyjsku widniało jego nazwisko, stopień i stanowisko oraz częstotliwość osobistego kanału łączności i współrzędne pilnego wezwania. - Nigdy takiej nie widziałam - uśmiechnęła się Polina. - Zachowam na pamiątkę. - Mam nadzieję, że nie tylko na pamiątkę... - uśmiechnął się Wariz. - A właśnie! Pani słowa przypomniały mi, że nastał czas prezentów! Oficer wziął w ręce tomik, o którym Polina i Roland zdążyli już zapomnieć. - Decyzją Kanapy Narodowej - rzekł Wariz - wydano w nowym tłumaczeniu stare podania mojego narodu. Najlepsi tłumacze trudzili się, by wszystkie narody NZ mogły poznać korzenie naszej wiary i naszej wielkości. „Szachname" to opowieść o naszym bohaterze, Isfandijarze, niezwyciężonym bojowniku z wysłannikami ciemności. Kanapa Narodowa wyraża nadzieję, że NZ już wkrótce wiele dowiedzą się o naszej Ojczyźnie. Wierzę, że „Szachname" stanie się kluczem do naszego porozumienia! Kończąc tę przemowę ukłonem, Wariz podał Polinie drogocenną książkę. Polina serdecznie podziękowała. - Dziękuję - bąknął Esterson, rosyjski mąż-milczek. Wariz otworzył usta, żeby wygłosić pożegnalne podziękowanie gospodarzom i zamarł wpatrzony na coś za Estersonem. Oczy mu się zaszkliły, ręka popełzła do cholewy buta. Polina i Roland obejrzeli się. Wymachując beztrosko łapami, po podwórku stacji szedł sirch. Jego sierść była szaro-zielono-brązowa - aborygen właśnie wyszedł z lasu. W jednym miejscu, na boku sircha, Esterson zauważył jaśniejszą szarą plamę - sierść nie zareagowała na przechadzkę po lesie. Dziwne... Obecność tubylca zdumiała Estersona nie mniej niż Wariza - konstruktor już dawno przestał traktować aborygenów jak realne istoty. Po tamtym niefortunnym spotkaniu z sirchem nie widział żadnego innego. Kilka razy rozmawiał o tubylcach z Poliną i dowiedział się, że nie dążą one do kontaktów z ludźmi i żyją wedle własnych reguł. Poliną przyjęła wizytę tubylca jak coś naturalnego - pomachała mu ręką i coś zawołała. Esterson zrozumiał tylko „kaszyd". Sirch obejrzał się, a sierść na jego twarzy stała się błękitna. Pomachał Polinie łapą i podszedł do grządek z kapustą. - Przecież to sirch! - zawołał oszołomiony Wariz, wstając i przewracając wiklinowy fotel. W prawym ręku oficera błysnął mały płaski pistolet, wyjęty chyba z cholewy buta. -Nie! - krzyknęła Poliną, zrywając się z fotela z szybkością pantery. A Esterson zapomniał, że ma milczeć i wrzasnął po szwedzku: - Oszalał pan, Wariz? To tylko sirch! Nie słysząc okrzyku Estersona i nie odrywając wzroku od sircha, oficer spytał Połinę: - Czy pani... kontaktuje się z aborygenami? - Rzadko, ale czasem przychodzą w gości. Proszę natychmiast schować pistolet! Bo powiadomię konsulat o pańskim zachowaniu i wasza bandycka baza zostanie usunięta z planety w ciągu doby! Wariz popatrzył na Połinę. - Cóż, prawa gościnności są rzeczą świętą - rzekł, niechętnie opuszczając pistolet. - A odnośnie bazy... nie radzę. Niech się pani lepiej trzyma swojej biologii... Tymczasem sirch, przyczyna całego zamieszania, spokojnie usiadł przed największą główką kapusty, oderwał ogromny liść i mrucząc coś, zaczął jeść. - Karmi go pani... kapustą?! - Smagła twarz kapitana poszarzała. - Nie jestem jego niańką. Je, co chce, ja mu nie żałuję. Na zakończenie wizyty kapitan Wariz Mir-Miroje zwymiotował sałatką z kapusty... - Mamy dziś dzień przyjęć. - Poliną uśmiechnęła się ze zmęczeniem, gdy konkordiański oficer wreszcie się wyniósł. - Wezmę tylko przystawkę do mojego tłumacza i poznam pana z Kaczhidem. - Brzmi znajomo... Ach tak! To ulubione imię sirchów. „Miłośnik kaczy". - Co za brak poetyzmu... To raczej „zakochany w kaczy"! - Pani przyjaciel nie jest zbyt oryginalny... - W imionach sirchów panuje anarchia. W zasadzie nazywa się on Tan U Bocu-Bocu, ale to oficjalne imię, jakiego sirchowie raczej nie używają, a jeśli już, to przekazują je gamą barw sierści na twarzy. Na co dzień dorosły sirch używa przezwiska. - Lecz skoro wszyscy są „zakochani w kaczy", to jak odróżniają się po przezwiskach? - Nijak. W zapisie rysują całe imię logografami, a w życiu identyfikują się po zapachu, uszach i innych oznakach, dla nas niewidocznych. - Długo zna pani tego Kaczhida? - Piąty rok. Gdy mieszkał w lesie obok stacji, często się widywaliśmy, spacerowaliśmy po Brzegu, zbieraliśmy kaczę. Ale w tym roku widziałam go tylko raz, w lutym. - Czemu w lesie? Przecież sirchowie są osadnikami i zakładają osiedla? - Owszem, ale Kaczhid to pustelnik, poeta i filozof. Wybitna jednostka. Twierdzi, że jego przeznaczenie to poszukiwanie Ukrytej Kaczy.

- Intelektualista! - Właśnie. A ci kretyni z Klonu twierdzą, że sirchowie nie są rozumni! Rozmowa toczyła się już w domu. Poliną biegała z pokoju do pokoju, szukając barwoemulującej przystawki do swojego tłumacza (dość starego). Roland też miał taką przystawkę - bez niej rozmowa z sirchem ograniczałaby się do „moja-twoja-nie rozumieć" - główny sens tubylcy przekazywali wizualnie. - Przy okazji, Polino, czy to prawda o tych modułach na dnie oceanu? I że na stacji nie ma skafu? Poliną oderwała się od grzebania w bezdennej szufladzie biurka i zerknęła łobuzersko na Estersona. - Wszystkie moduły ewakuowano - to bardzo cenny sprzęt. Nie mam pojęcia co oni znaleźli, lecz jeśli ich fantazje są prawdą, tylko się ucieszę. Życzę im, żeby automatyczny zwiadowca czorugów przeniknął do bazy i wysadził ją w cholerę! - To raczej nie czorugowie - mruknął konstruktor, myśląc o zatopionym Durandalu. - A skaf? - O, jest! - zawołała Połina, wyciągając przystawkę spod góry chłamu. - Chodźmy, Rolandzie, później porozmawiamy... Kaczhid nadal szukał Ukrytej Kaczy w kapuście. Siedział podparty ogonem na ugiętych zadnich łapach, trzymając w przednich liść kapusty. Odgryzał małe kawałki i żuł w zadumie. Oczy miał przymknięte, a po sierści twarzy przesuwały się fale żółtego koloru. Tłumacze Poliny i Estersona, nastawione na dialekt sirchów, zamruczały nagle: - Dobre... bardzo dobrze... Esterson drgnął zaskoczony - sirch nie wydał żadnego dźwięku! - ale szybko zrozumiał, że skanery tłumaczy odczytały informację wysyłaną przez sierść sircha. Poeta i filozof odwrócił się do nich i nie otwierając oczu, powiedział: - Bezbarwnik ma strzelaczkę. Jeśli będzie strzelać, obrażę się. - Zły bezbarwnik odszedł - odparła Poliną. - Nie będzie już do ciebie strzelać, cierpliwy Kaczhidzie. - Zły bezbarwnik odszedł - rzekł sirch - ale ten też ma strzelaczkę. - Wskazał ręką Estersona. Nadal miał zamknięte oczy - a przynajmniej tak wyglądał. „Czyżby miał aż tak dobry węch?" - pomyślał Roland. - Taak - powiedziała groźnie Poliną, zwracając się do Estersona. - Widzę, że się znacie? - Pierwszy raz go widzę! Na Felicji widziałem sircha tylko raz, ale tamten spadł z drzewa, został śmiertelnie ranny i zmarł na moich oczach! - A skąd wzięła się ta rana, co?! - Poliną gotowa była udusić Estersona gołymi rękami. - Strzelał pan do niego?! - Strzelałem - wyznał Roland - ale na oślep! Nie wiedziałem, że śledzi mnie aborygen. Myślałem, że to jakieś zwierzę albo, co gorsza, Ziemianin-tropiciel. Chybiłem! - Oboje mówicie bzdury. - Kaczhid otworzył oczy. - Polino, niesłusznie mówisz, że się znamy. Nie wiem, jak nazywa się ten bezbarwnik. A ty, nieznajomy bezbarwniku, również źle mówisz. Nie umarłem. Poleżałem, pospałem bez snów, a potem wstałem i poszedłem. W jednym masz rację - upadłem i nadziałem się na pałkę. Oto ślad. - Sirch pokazał miejsce porośnięte jasną, krótką sierścią. Poliną odetchnęła z ulgą. - Cieszę się, że mój przyjaciel cię nie skrzywdził. Nie bój się, on nie wyjmie swojej strzelaczki. - W żadnym razie! - zapewnił Esterson. - Nie będę nigdy strzelał do sirchów! Jesteście tacy dobrzy! - To prawda - przyznał Kaczhid. - Jak się nazywasz? - Roland. - Ciężko wymówić, ale brzmi ładnie. Ja jestem Kaczhid. - Bardzo się cieszę, Kaczhidzie. - Nie widzę powodów do radości. - Należy powiedzieć: „Nasza znajomość urządzona jest kaczą" - podpowiedziała Poliną. - Niestety, nie wszystkie dialekty w języku sirchów zostały właściwie zaprogramowane przez lingwistów. Dlatego niektóre słowa tłumaczone są dosłownie. - Nasza znajomość urządzona jest kaczą - wyrecytował posłusznie Roland. - I niechaj trwa z wielką miską kaczy! - odparł radośnie sirch. - Powiedz mi, Kaczhidzie, jak to możliwe, że żyjesz? Przecież byłeś martwy! Nie oddychałeś! - To nieuprzejme. - Sirch po ludzku pokręcił głową. - Nigdy nie mów nikomu, że był martwy. Poza tym, to głupie. Jeśli sirch żyje, to znaczy, że żył. Jeśli mówisz, że był martwy, kłamiesz. To głupie i nieuprzejme zarazem. Esterson pomyślał, że tubylcowi nie sposób odmówić zdolności logicznego myślenia. Mimo bezceremonialności sircha rozmowa sprawiała Rolandowi prawdziwą przyjemność. Po pierwsze, to był pierwszy prawdziwy kosmita, z jakim Esterson rozmawiał. A po drugie, czuł, że z Kaczhidem można swobodnie rozmawiać na każdy temat. - Przepraszam - rzekł Roland. - Będę o tym pamiętał. Więc jak wytłumaczysz moją pomyłkę? - Chyba twoją głupotą - palnął Kaczhid. - Proszę się nie obrażać, Rolandzie,^o znowu problem z przekładem - wtrąciła Polina. - Widziałeś mnie, gdy było mi źle i zasnąłem bez snów - wyjaśnił sirch. - Musiałem się ratować i uratowałem. Gdy dziura w boku zarosła, wstałem i poszedłem dalej. - Sirchy mają ogromne możliwości regeneracji - wyjaśniła Polina. - Ale za przyspieszoną regenerację płacą niemal całkowitym zatrzymaniem głównego metabolizmu. Jednocześnie uruchamiany jest specjalny mechanizm lokalnej mutacji tkanek. Z punktu widzenia ludzkiej fizjologii to nonsens, ale sirchowie wchodzą w szczególny stan psychosomatyczny, przypominający transy starożytnych narodów Ziemi. To bardzo skomplikowane - podsumowała Polina, wywracając oczami. Ale ciekawość Estersona niełatwo było zaspokoić. - Jak ci się udało dostać na te półwysep? Nie bałeś się oceanicznych potworów? - Bardzo się bałem - powiedział lekko Kaczhid. - Nikogo nie boimy się tak jak okrutnych dwarwów. Ale jako mędrzec i rysujący słowami musiałem przejść przez tę próbę! Sirch wstał, odrzucając liść kapusty i robiąc wymach rękami. Skó-rzaste błony skrzydeł, przedtem niewidoczne, uderzyły o grzebień grzbietowy, sierść na karku zjeżyła się. Mówił teraz zmienionym głosem, śpiewnie, a po jego twarzy przebiegały kolorowe fale. - Wziąłem w siebie siłę i popłynąłem. Cztery dni i cztery noce trwała moja walka z mokrym żywiołem. A gdy otoczyło mnie sześć dwarwów, zwróciłem się do Wielkiego Księżyca, lecz on mnie nie usłyszał. Zwróciłem się więc do Małego Księżyca, ale on odwrócił się ode mnie. Kropla kaczy mogłaby mnie uratować, ale kaczy nie było! - To wiersz - szepnęła Polina. - I o ile mogę się zorientować, naprawdę dobry. Niestety, wszystko zostało utracone w przekładzie.

- I wtedy powiedziałem sobie: „Kaczhidzie, za chwilę rozerwą cię na czterysta czterdzieści cztery kawałki. Księżyce ci nie pomogą. Nie czekaj na kaczę, kaczy nie ma! Ale Ukryta Kacza jest we wszystkim! W mokrym żywiole, w lekkim żywiole, w twardym żywiole i w gorącym żywiole! A więc również w tobie! Napij się Ukrytej Kaczy ze swego serca! I niechaj dwarwy się zlękną! I znalazłem w sobie Ukrytą Kaczę, i napiłem się jej, a dwarwy uciekły. Rankiem piątego dnia wyszedłem na brzeg... - Kaczhid umilkł nagle, opuścił ręce i podzielił się z ludźmi rozsądną myślą: - Głupotą byłoby spodziewać się waszego zachwytu. - To było bardzo ciekawe - zapewniła Polina. Esterson nie dzielił się swoimi wrażeniami, spytał tylko: - Naprawdę płynąłeś do wyspy cztery dni? - Czy jestem zdechłą rybą? - zapytał sirch i śmiesznie zagdakał. Roland zrozumiał, że to śmiech. - Nie rozumiesz, Rołandzie - ciągnął tubylec. - Gdy artysta rysuje słowami, robi tak, żeby było ładnie. By serca innych sirchów się weseliły. Nikt nie chce słuchać o tym, jak było naprawdę, to i tak wszyscy wiedzą. Ale odrzućmy głupią paplaninę! Polino, czy muzyka na twoich dyskach jeszcze się nie skończyła? - Już mówiłam, że muzyka na dyskach się nie kończy. - Polina uśmiechnęła się wyrozumiale. - Wspaniale! - Sirch zerwał się. - W takim razie chodźmy!

ROZDZIAŁ 17 BRAT LIS I BRAT KRÓLIK Styczeń 2622 r. PAWK, Nowa Ziemia Dyrektoria Rosyjska Na drodze skomplikowanych obliczeń oraz intuicyjnego wyczucia doszedłem do wniosku, że na ferie zimowe mogę spokojnie wydać tysiąc trzysta terro. Skąd ta rozrzutność? Dwudziestego grudnia zadzwoniła Issa, żeby złożyć mi życzenia z okazji „Nowyhok". To, że dzwoniła i starała się wymówić nazwę święta po rosyjsku, było bardzo miłe z jej strony. Dalsza część rozmowy ucieszyła mnie znacznie mniej. Liniowiec Videvdat jako część jakiegoś oddziału specjalnego miał być wysłany w daleką wyprawę - „głęboki zwiad". „Nic więcej powiedzieć nie mogę" - dodała Issa. W sensie czysto wojskowym taki zwiad oznaczał rajd na strategiczne tyły przeciwnika. Ponieważ jednak Klon z nikim nie walczył, pozostawało umownie „pokojowe" znaczenie - badanie kosmosu. Umownie, bo główny kaliber liniowca mógł w każdej chwili rozpirzyć każdy punkt, jaki pojawił się na ekranach radarów. Czyli zwiad pokojowy. Liniowiec, dwie fregaty i trzy tankowce dokonają przejścia przez matrycę x, uzupełnią luxogen z tankowców i zrobią kolejne przejście. A potem może jeszcze jedno. W ten sposób można dotrzeć do jądra galaktyki. A tam, jak pisał mój wielki nie-przodek, „tam dziwy są, jest upiór leśny...''. A właśnie, przecież to z jądra galaktyki wywodziła się rasa dżipsów... Stworzenie zgrabnej hipotezy zajęło mi kilka sekund - Videvdat wyrusza na poszukiwanie metropolii dżipsów, a potem Konkordia, może razem z NZ, spróbuje tę metropolię zniszczyć lub zablokować. - A ta dziewczyna, jak ona się... Rishi, tak? Też z tobą leci? - spytałem z udawaną obojętnością. - Kapitan Rishi Ar ze mną nie leci - odarła bezbarwnym głosem Issa. - Przeniesiono ją do innych zadań... Ale ty, Aleksandrze, powinieneś zapytać mnie o co innego. - Masz rację, przepraszam. Kiedy wrócisz? - Oto właściwe pytanie, Aleksandrze. Nasza wyprawa jest śmiertelnie niebezpieczna. Być może już nigdy się nie spotkamy. - Czemu tak mówisz? Życzę ci... i sobie... - Nie życz mi niczego, Aleksandrze. Zegnaj. „Seans łączność został przerwany przez stronę wywołującą". A gdzie „kocham i będę tęsknić"? A co z mistyczną siłą naszych dokumentów w KDSŻO? Czy to nie jest najlepsza kotwica w burzliwym oceanie życia? Ciułanie pieniędzy oznacza budowanie planów, a po rozmowie z Issa zrozumiałem, że nie ma czego budować. Po co oszczędzać? Po co zbierać na bilet Murmańsk-Chosrow? Od ciągłej walki sztucznego dnia z naturalną nocą polarną dostawałem kręćka. Cale wakacje przesiedziałem na Nowej Ziemi, w Chosrowie też nie udało mi się odpocząć, ale przed sesją zimową (zaczynającą się 12 stycznia) mieliśmy do wykorzystania ferie świąteczne! Kolę z jego latającą daczą znowu olałem - na szczęście nie chciało mu się już obrażać... Trzeciego stycznia kruchy helikopter wczasowy z reklamą samego siebie, czyli kompanii „Krymskie helikopterki", wysadził mnie na górze Dżemerdżi, a raczej - na zaśnieżonej polance przed schroniskiem „Brat Lis". Jak łatwo się domyślić, za bukowym lasem znajdował się „Brat Królik". Ponieważ „schronisko" kojarzy mi się z ubóstwem, spodziewałem się ujrzeć piętrowy barak ze starych desek, w którym miłośnicy turystyki ekstremalnej chronią się przed chłodem i śpiewają o męskiej przyjaźni oraz Dziewczynie o imieniu Wiosna. Ale „Brat Lis" okazał się przyzwoitym pensjonatem, idealnie wpisującym się w górski krajobraz. W czterech rogach budynku rosły amerykańskie sekwoje - widocznie ogrodowo-parkowa botanika stosowana jest wszechmocna - i na tych gigantach, na wysokości kilku metrów podwieszono budynek pensjonatu! W każdym razie tak to wyglądało - pewnie nad projektem pensjonatu pracował prawdziwy mistrz. W rzeczywistości „Brat Lis" wspierał się na mocnych belkach umieszczonych w zboczu góry. A pod sekwoją po lewej stronie siedział lis, w obroży, lecz nie na uwięzi. Pewnie oswojony. Gdy wysiadłem z helikoptera, lis podbiegł do mnie i spoglądając nieznośnie mądrymi oczami, zamerdał ogonem. - O co chodzi? - spytałem z głupia frant. - Proszę się przedstawić - rzekł lis. Matko jedyna! Omal nie usiadłem z wrażenia. Na szczęście szybko do mnie dotarło, że głos dobiega z krótkofalówki, wmontowanej w obrożę. Poprzez tresowanego lisa porozmawiałem z administratorem i dowiedziałem się, że ojciec czeka na mnie w pokoju 319. Tak jest - do tej głuszy zaniosła mnie właśnie synowska miłość.

Chciałem odwiedzić ojca w stolicy Krymu, Symferopolu, lecz automatyczny odźwierny w jego mieszkaniu oznajmił, że Richard Puszkin był łaskaw wyjechać i wygadał się, dokąd... - Zaprowadzę pana - rzekł lis i zamiatając ogonem ślady, potruchtał do schroniska. Dziwne, że mówi w pierwszej osobie... Administrator powinien powiedzieć - „on pana zaprowadzi"... A może lis jest rozumny i mówi we własnym imieniu? Ale eksperymenty akceleracji rozumu zwierząt są zabronione! Podobnie jak tworzenie symbiontów i wszczepianie urządzeń neuronowych w układ nerwowy kręgowców! Gdybyż to jeszcze było w bunkrze jakiegoś tajnego perymetru, ale tu, w instytucji cywilnej?! Ojciec zachowywał się jak zwykle. - O, medal! Pilotka, mundur! Nie zmarzłeś? I kokarda ze skrzydełkami! Wspaniale! A w jakich wojskach służysz, bo nigdy nie pamiętam? Skrzydełka to lotnictwo, tak? - Siły wojskowo-kosmiczne, tato. - Astronauta! Ho, ho! Pochwalę się Leśce! Pomyśleć tylko, mój syn, mój Saszka, jest astronautą! A medal za co? Za Naotar? Jakoś nie po rosyjsku? - To w Konkordii, tato. Czy był sens po raz setny tłumaczyć ojcu, że nie służę, tylko studiuję, nie jestem astronautą, tylko pilotem floggera, i że to nie kokarda, tylko znaczek, wydawany po dwustu godzinach pilotażu? - W Konkordii? Czekaj, czekaj... Konkordia to po łacinie zgoda, tak? Co to za Zgoda? Na jakiej planecie? A to nowina... Na eleganckim szklanym stoliczku stała napoczęta butelka porto i dwie brudne filiżanki. Opłukałem jedną z nich, nalałem porto i wypiłem - żeby paplanina ojca jak najszybciej przestała mnie drażnić. - Ta „nowina" ma ponad trzysta lat - westchnąłem, nalewając drugą dawkę „trankwilizatora". - Konkordia to wielkie państwo, ma dużo planet i pełno w niej praworządnych psów i pięknych dziewcząt. - No proszę! Kto by pomyślał! A dziewczyny ładne? Ha! Skoro nazwa kraju jest łacińska, to pewnie mówią tam po łacinie? Cały ojciec - wystarczyło, żeby rozmowa wyszła poza granice teatru i ślicznych kobiet, a prehistoryczne informacje stawały się dla niego niebywałym odkryciem i bezdennym źródłem fantastycznych hipotez. Znowu napiłem się wina. - Nazwa kraju dlatego jest łacińska, że nadaliśmy ją my, Ziemianie. W języku konkordiańskim - czyli w farsi - brzmiałoby to jak „kiszłak-mangiszłak", co znaczy mniej więcej tyle co zgoda. Ponieważ nasi politycy uznali, że „Zgoda" nie brzmi dobrze, dla wygody przetłumaczyli nazwę jeszcze raz, na łacinę, otrzymując w ten sposób Konkordię. -Nic nie rozumiem - oznajmił dumnie mój ojciec i roześmiał się. - O, Saszka, toś ty już całe porto wybąblował! I własnemu ojcu nic żeś nie zostawił? - Zdaje się, tato, że ty już swoje wypiłeś? - Tak? Niech ci będzie... O czym to...? Aaa, o tobie. No i jak tam jest? - Wzniósł ręce. - Gdzie? - W kosmosie. - Zimno. - Co? A, żartujesz?! Ha, ha, ha! Będę musiał Leśce... - Kim jest ta Leska? - No przecież mówiłem!... A, nie tobie... tobie nie zdążyłem! Leska to genialna aktorka! Rozumiesz, genialna! - Wszystko rozumiem, ale kim jest poza teatrem? - Kim jest?... Mój ojciec to potężny pięćdziesięcioletni facet z niedużym brzuszkiem, przyjemnymi rysami twarzy i artystyczną czupryną, przyprószoną siwizną. W wełnianym garniturze, po saunie, masażyście i fryzjerze mój ojciec nierzadko wzbudza namiętne westchnienia pań, ale teraz w skarpetkach, slipach i krzywo zapiętej, pogniecionej koszuli wyglądał żałośnie. Kompletnie zdetonowany moim pytaniem, powtórzył: - Kim ona jest? - Tato, daj spokój, wystarczy mi, że jest genialną aktorką. Ale on mnie słyszał. Przypominał sobie... I w końcu wypalił triumfalnie: - Leska to moja żona! Zerknąłem na jego dłonie. Nie było tam nic choćby odległe przypominającego obrączkę. - Moje gratulacje - powiedziałem sucho. Już dawno straciłem rachubę - po rozwodzie z moją matką ojciec żenił się chyba z osiem razy. A może osiemnaście. Za każdym razem gdy się widzieliśmy, była z nim inna kobieta - wszystkie kochał bez pamięci, wszystkie nazywał żonami i genialnymi aktorkami. I wszystkie znikały jak miraż na pustyni. Ojciec spostrzegł chyba mój sceptycyzm. - Ech, Saszka, nic nie rozumiesz. Teraz to już na zawsze! Żebyś ją widział na scenie! Królowa! Bogini! Samorodek! Kocham ją bezpamięci. I to nie tylko jako kobietę, lecz także jako człowieka! - I gdzie jest teraz nasz samorodek? - Jaki? - Lesia. - Aaa... Pojechała do Jałty. Moja koteczka chciała zobaczyć, jak statki kosmiczne startują z morza. Szuka natchnienia, wchodzi w rolę, rozumiesz? O tym, że „z morza", czyli kosmodromu w Massandrze, startują nie statki, lecz floggery (a i to rzadko), nie wspominałem. A o tym, że „koteczka" może tam szukać nie tylko natchnienia, lecz także miłego kocurka, nawet bałem się pomyśleć. Myśl, że mojemu ojcu właśnie rośnie wspaniałe poroże, nie była miła. - Rozumiem. A co to za rola? - Anna Karenina! I co ty na to? -No to może powinna leżeć na trasie pociągu jednoszynowego? - Ha, ha, ha! Od razu widać, że nie jesteś człowiekiem teatru! Powiedz no mi, kim jest według ciebie Anna Karenina? - Nieszczęśliwą kobietą zabitą przez miłość. - To jasne. A wydźwięk? - Tragiczny. - Pudło! - zawołał ojciec. - Ech, astronauto! Zresztą, moi koledzy też nic nie rozumieją! Karenina to energia! Uosobiona energia libidowego presuszczetwlenia. Jak ci się podoba, co?

- Rewelacja. - I co jest kluczem do tej roli? Energia! Lot, napór, huk kosmodromu! A potem koniec! Stop! Silentium! Nirwana! Przemienienie - w coś wyższego! Czujesz? Czytałeś „Byt i nic"? Pamiętasz? - Tego się nie zapomina. - Otóż to! Oto scena: Leska i szyny. Ona w krótkiej skórzanej kamizelce i minispódniczce, zgodnie z ówczesną modą. Nogi, piersi, buty - cudo! I szyny - straszne, lśniące, zza kulis prosto w widownię! Kontrast - zimny metal i żywa, gorąca kobieta! A powiedz mi, czy Karenina leży na szynach? - Cóż, zgodnie z Tołstojem... - I znowu pudło! Karenina tańczy! Śpiewa! Hymn energii! Rytuał przejścia! To korona! Pieśń Solwejgi! Prawie Verdi! A słowa prosto od Wagranowa - wyobrażasz sobie? No, no, Wagranow to już coś, to nazwisko. „Moskiewskie koty". „Dziewczyna o imieniu Wiosna", „Kiteżgrad"... Pierwszorzędne teksty dla supermusicali. Podobno na „Carze Moczydlo" w Ameryce Północnej młodzież rozniosła w strzępy stadion operowy. Wiadomo, że Anglosasi to barbarzyńcy, ale fakt pozostaje faktem... Ciekawe, co skłoniło Wagranowa do wzięcia udziału w jakimś tam regionalnym spektaklu Symferopolskiego Teatru Muzykomedii? - Tato, przepraszam, ale skąd Wagranow? Nie przypuszczam, by wystarczyłoby wam forsy na jego honorarium... - Brawo! Słuszne pytanie! Ale widzisz, nie zawsze chodzi o pieniądze. .. Jest jeszcze magiczna siła słowa! Ja i Leska skoczyliśmy do Moskwy i ona przed Wagranowem zaśpiewała i zatańczyła, a ja pokazałem mu szkice. Zobaczył w tym potencjał i zgodził się! Pojedziemy z „Kareniną" do Moskwy! Rozumiesz, do Moskwy! - Wspaniale. Żeby tylko nie zapeszyć... - powiedziałem, myśląc jednocześnie, co takiego „zatańczyła" Leska w apartamentach Wagranowa na Tagance, gdy mój ojciec leżał pijany w hotelu. -Jakie tam zapeszyć! Wszystko załatwione! A potem na scenę wjeżdża pociąg! Widzisz to? Prawdziwy parowóz! Na szyny! Na Leśkę! Sala wyje! A na widownię zamiast krwawych kiszek lecą kwiaty! Kareniną wybucha różami i liliami! Czujesz metaforę? No? Ooo, królestwo za porto... Oczywiście, nie po to przyjechałem na Krym, żeby kolekcjonować puste butelki. Wypiłem z ojcem tyle, ile wypadało wypić z okazji spotkania, a we wtorek rano stanąłem na szczycie Aj-Pietri. Przede mną rozpościerała się trasa zjazdowa, na nogach miałem narty, w głowie wiatr, a przed sobą dwadzieścia kilometrów zjazdu. W środę rozkoszowałem się nurkowaniem w sztucznie podgrzewanej Zatoce Bałakławskiej, w czwartek opędzałem się od jałtańskich prostytutek pod tabliczką „zabytek" na fasadzie słynnej „Oreandy". Prostytutki przysięgały, że są czternastoletnimi dziewicami z profesorskich rodzin - ale się nie skusiłem. W piątek płynąłem jachtem z Forosu do Sudaku, w sobotę z Sudaku wracałem. W sobotę, ósmego stycznia, postanowiłem jeszcze raz skoczyć do ojca na Dżemerdżi - żegnając się ze mną we wtorek rano, zapewniał, że zostanie w schronisku co najmniej tydzień. Postanowiłem złożyć mu życzenia z okazji minionego Bożego Narodzenia i następnego dnia połazić po górach. Na Dżemerdżi śniegu nasypało po pas. Przed schroniskiem odśnieżyli tylko lądowisko dla helikopterów i ścieżkę do głównego wejścia. Śnieg skrzył się bajkowo w świetle wiszących na sekwojach latarń z niebieskimi filtrami... Placyk lądowiska był oznakowany wielkim czerwonym krzyżem z taśmy luminoforowej. Gdy wyszedłem z aerotaksi, zegarek pokazywał dwudziestą czterdzieści czasu moskiewskiego. Stary nawyk - kilkadziesiąt razy dziennie zerkać na zegarek; niezły trening poczucia czasu. Jak wiadomo, czas moskiewski późni się względem uniwersalnego o pięć godzin. W drugim okienku zegarka widniało: „01:38, 09.01.22". Na Krymie był jeszcze wieczór ósmego, a w kosmosie noc dziewiątego stycznia. Helikopter za moimi plecami wzbił się w powietrze i poleciał do Ałuszty. Skrzypiąc świeżym śniegiem, poszedłem w stronę schroniska. Spodziewałem się, że wybiegnie do mnie lis, ale było pusto... W oddali rozległo się głośne klaśnięcie. Albo flogger pasażerski pokonał barierę dźwięku gdzieś nad przełęczą Angarską, albo... W tej samej chwili zgasły latarnie na sekwojach i wszystkie światła w schronisku. Poczułem się, jakbym oślepi. Co się dzieje? Stanąłem, zrzuciłem torbę, zapaliłem papierosa i zacząłem czekać na światło. Nie miałem ochoty iść na oślep ł grzęznąć w zaspach. Niebo zasnuwały chmury, więc światła Ałuszty, Wielkiej Jałty, Sewastopola i Symferopola powinny podświetlić je na różowo i odrobinę rozjaśnić ciemność... Niestety, nic takiego się nie stało. Albo pod Dżemerdżi leżała jeszcze jedna warstwa chmur, albo miasta Krymu otuliła mgła. No przecież nie wyłączyli prądu na całym Krymie! Jedyne źródło światła - taśma luminoforowa na lądowisku - oświetlało tylko siebie. Ze schroniska nie dobiegał żaden dźwięk - nic dziwnego, biorąc pod uwagę właściwości współczesnych materiałów budowlanych, ale wtedy ta absolutna cisza wydała mi się złowieszcza. „Wyluzuj się, Puszkin - pomyślałem. - Wersja pierwsza: pijany idiota i wyłącznik główny. Wersja druga: trzeźwy żartowniś i wyłącznik główny. Wersja trzecia: jakieś zwierzę i znowu wyłącznik! A może to sprawka tresowanego lisa? No nic, zaraz ktoś z personelu dotrze do tablicy rozdzielczej i wszystko będzie w porządku... Innych wersji nie miałem. Wiadomo przecież, że takie rzeczy jak awaria na podstacji, zerwane kable czy przepalone korki włożyliśmy między bajki czterysta lat temu. Energetyka cywilna jest pewna jak słońce! Może gdzieś w Nowym Jorku czy innym Detroit takie rzeczy się zdarzają, ale nie tutaj! Papieros dopalił się, zacząłem marznąć, a światła ciągle nie było. W oddali znowu rozległ się huk. Wydawało mi się, że tym razem flogger przekroczył barierę dźwięku w okolicy Sewastopola. Latają sobie, łobuzy... Oczy przyzwyczaiły się do ciemności, ale zobaczyłem jedynie sylwetki sekwoi. Dobra, nie będę tu stal do rana! W kieszeniach modnej, krótkiej kurtki nie miałem nawet kawałka papieru, ale w torbie znalazłem broszurę o konflikcie naotarskim. Czego tam nie było! Że dżipsy są efektem tragedii ewolucyjnej, trwającej wiele milionów lat. Że warunki planety, rzuconej do wnętrza kulistej gromady gwiazd, zmusiły cywilizację dżipsów do zatroszczenia się o sterowaną genetyczno-implantacyjną przebudowę organizmu i rozwiązanie wielu problemów. Ochrona przed twardym promieniowaniem i skokami temperatur, implantacja urządzeń bojowych, żywe tkanki-antygrawitatory... Czytając tę broszurę, przewracającą do góry nogami nasz naukowy obraz świata, Kola piał z zachwytu, a ja traciłem apetyt. Dlatego na Krymie nawet do niej nie zajrzałem. A teraz chciałem ją zniszczyć. Właściwie należałoby to zrobić po przeczytaniu, ale musiałem zrobić to przed. Zupełnie jakby to był ściśle tajny dokument i jakby wybuchła wojna...

Wydarłem kilka stron i zwinąłem w trąbkę. Pstryknięcie zapalniczki i światło żałosnej pochodni wydarło z ciemności kilka metrów ścieżki... Trzy razy stawałem, by zrobić nową pochodnię i w końcu dotarłem do budynku. I wtedy uzmysłowiłem sobie, że na skutek genialnego rozwiązania wybitnego architekta ten cholerny budynek nie ma normalnych drzwi, lecz schodki-transformer, zasilane prądem! Co oni tam robią z tym wyłącznikiem, do licha?! Zaczynał trafiać mnie szlag. Krzyknąłem kilka razy, ale kto miał mnie usłyszeć przez dźwiękoszczelne ściany? A gdy już miałem zacząć ostrzał okien śnieżkami, pod „dnem" schroniska otworzyła się klapa wyjścia pożarowego. Na śnieg padł prostokąt... słabego światła! Z włazu spuszczono zwykłą drabinę i na górnym szczeblu pojawiły się buty. Byłem uratowany! Trzy godziny później wszyscy mieszkańcy „Brata Lisa" pogodzili się z myślą, że ani prądu, ani łączności nie będzie co najmniej do rana. Brak elektryczności powodował nie tylko banalną ciemność, lecz także chłód i głód. Na prąd były przecież radiatory ogrzewania, kuchenki, maszynki do mielenia i parzenia kawy, wyciskarki do soku, czajniki i tak dalej, i tak dalej... Niektórzy zastanowili się nad tą kwestią po raz pierwszy w życiu. Jeden handlarz książkami z Charkowa uważał, że ogrzewanie w hotelu jest termojądrowe. Starszy manager wyjaśnił mu, że kazantypska elektrownia jest termojądrowa, ale wytwarza zwykły prąd! - A czy elektryczność to nie strumień rozgrzanych jąder atomowych?! - zapytał triumfalnie handlarz. Ale ten bałwan znał przynajmniej pojęcia „elektryczność" i „termojądrowy", zaś jego żona uważała, że źródłem prądu jest... ozon! W dodatku w jej rozbuchanej wyobraźni ozon płynął kablami, rozgrzewał się w tajemniczy sposób i dzięki temu świecił! Więc gdy w pokoju zgasło światło, uznała, że ozon „ochłodził się" (!), wyjęła zapalniczkę i przysunęła ją do lampy. Spowodowała w ten sposób pożar, który heroicznie ugasiła za pomocą poduszki i butelki wody gazowanej. W głównym holu schroniska był na szczęście kominek, w którym paliło się zwykłym drewnem - w końcu to górskie schronisko, a nie jakiś tam hotel „Moskwa", w którym nie ma nawet zwykłych mebli, wyłącznie latające. Niestety! Drewno (z firmy „Krymdrew") spalono w czasie noworocznej imprezy. Dlatego człowiek, który spuścił przed moim nosem drabinę, wybierał się po drzewo. Wszyscy z niego pokpiwali, ale jemu, najbardziej uświadomionemu, nie było do śmiechu. Człowiek miał na imię Roman i pracował jako lekarz pogotowia. Nazwiska nie podał. Roman był wprawdzie cywilem, ale odróżniał flogger od statku kosmicznego i regularnie oglądał wiadomości, dlatego też zabrał na urlop przenośny wizor, który miał zasilanie akumulatorowe. Chociaż tu w górach wizor miał obraz z naziemnego przekaźnika, a satelity brał nie wszystkie i nie zawsze, pozostawał małym oknem na wielki świat. Gdy zgasło światło, a „ekspedycja" do tablicy rozdzielczej dowiedziała się, że wszystkie włączniki są w pozycji „wył", Roman zaczął podejrzewać, że coś tu nie gra. I gdy wszyscy panikowali, on wrócił do pokoju i włączył wizor. Na miejscowych kanałach widniał niezmącony błękit, więc Roman zaczął szukać satelitów i udało mu się wymacać całodobowy kanał „Nowje". W ciągu ośmiu minut transmisji na żywo Roman dowiedział się, że: - na Kaukazie ogłoszono alarm kosmiczny; - na kosmodromie w Kerczu rozbił się flogger pasażerski i wybuchł pożar; - z baz Kubania wystartowały myśliwce przechwytujące; - w rejonie Piatigorska wykoleił się (!) i spadł w przepaść pociąg jednoszynowy; - na Krymie doszło do awarii sieci energetycznych. Według jednej wersji, trzęsienie ziemi (niby skąd?) spowodowało zniszczenie siłowych podstacji, według drugiej, przegrzały się (!) kazantypskie reaktory. A po tej lawinie niewyjaśnionych katastrof transmisja została przerwana w dość oryginalny sposób. Napis „Nowje" w rogu zastąpiły masywne litery państwowej „Jedynki", a na ekranie pojawił się mężczyzna w mundurze i, zerkając na kartkę, oznajmił: - Towarzysze! Rada Dyrektorów Rosji prosi was o zachowanie spokoju. Jeśli znajdujecie się w ruchomych środkach lokomocji, natychmiast się zatrzymajcie. Aerotaksi i inne lekkie aparaty latające mają obowiązek wylądować - w miarę możliwości poza granicami miast i osiedli. Ludności zalecamy tymczasowe niekorzystanie z wody z wodociągów miejskich. Wszyscy wojskowi znajdujący się na urlopie czy przepustce proszeni są o natychmiastowe stawienie się w organach administracji wojskowej. Rezerwie zaleca się pozostanie w miejscu stałego zamieszkania. Prosimy nie wyłączać wizorów, wifonów, telefonów oraz środków łączności mobilnej... - Jak na ironię - uśmiechnął się krzywo Roman - po tych słowach obraz zniknął. Potem nie udało mi się już złapać żadnego programu. Chciałem zadzwonić z komórki do domu, ale nie było sygnału... Staliśmy na granicy bukowego lasu po kolana w śniegu, w rękach trzymaliśmy wielkie naręcza zlodowaciałych gałęzi. Innego drewna nie znaleźliśmy. O tym, że buty mi przemiękły, a nos i uszy zaraz odpadną, zdążyłem już zapomnieć. Myślałem o dwóch rzeczach. O tym, że skoro potrzebny jest opał, to znaczy, że trzeba go zdobyć, a jeśli inni goście schroniska tego nie rozumieją, to znaczy, że muszę pomóc Romanowi. Oraz o tym, jak wydostać się z tej cholernej Dżemerdżi?! Rozkaz to rozkaz. Jestem żołnierzem i moje miejsce jest w najbliższej komendanturze! Tylko gdzie ona jest? W Aluszcie? - Moim zdaniem, w Rosji dokonano przewrotu wojskowego - zakończył Roman swoją opowieść. - Nie zgadzam się. Po co mieliby zrzucać floggery z pasażerami i wysadzać pociąg? Albo zrywać łączność? Przeciwnie, wszystkie cywilne kanały informacyjne powinny działać bez zarzutu! Wystarczyłoby otoczyć Pałac Dyrektorów batalionem piechoty i oznajmić na wszystkich kanałach, że od dziś zamiast pięciu królów ekonomii rządzi jeden Napoleon. - A pod jakim pretekstem wysuniesz swojego Napoleona? Z historii wiadomo, że pod koniec XX wieku najlepszym pretekstem byli wszechobecni terroryści. Wymyślasz organizację terrorystyczną, przeprowadzasz kilka głośnych dywersji i ludność każdej Dyrektorii odda ci władzę! - Sądzi pan, że dywersji dokonała nasza armia? - To możliwe. Jutro pewnie znajdą „winnych" -jakiś tam fikcyjny Front Przywrócenia Alaski czy Białą Armię Krymu... - I armia rosyjska byłaby do tego zdolna? - Nie bierz tego do siebie! Widziałem cię w poniedziałek w mundurze, ale nie mówię przecież, że jesteś uczestnikiem spisku! - Co pan wie o armii! Widział pan z bliska choć jednego oficera?! - Jestem kapitanem służby medycznej. W rezerwie służyłem na Lucii i oficerów widziałem z bardzo bliska - również od wewnątrz. Wydłubywałem z ich śledzion zatrute igły strzałogonów...

- Przepraszam, towarzyszu kapitanie rezerwy... Ale i tak nie wierzę w przewrót wojskowy. - Powiedziałem już, mów mi Roman! No dobrze, jeśli to nie przewrót, to co? - Mobilizacja pod pretekstem ataku nieznanego „wroga". Przypuszczam, że to nie dywersje, lecz symulacja na ogromną skalę. - Uuu, co za myśl... Daleko zajdziesz. A po co nam to? Z kim mamy walczyć? - Tego panu... tobie... nie mogę powiedzieć. - No ale z obcymi? - Przecież nie ze swoimi... Rozmawiając w ten sposób, dotarliśmy do schroniska. Ustaliliśmy, że przedstawimy gościom następującą wersję: oglądając vizor, Roman dowiedział się, że w kazantypskiej elektrowni doszło do awarii i trzeba ją było chwilowo zatrzymać. Potem w vizorze wysiadł akumulator. Nie miałem zamiaru lecieć do Ałuszty w środku nocy (przy okazji, dowiedziałem się, że mój ojciec opuścił schronisko dwa dni temu). Wysuszyłem się przy kominku, zjadłem kawałek wołowiny pieczonej na węglach i z uszami pełnymi bredzenia cywilów poszedłem spać. Poranek zacząłem od awantury. - Oto moje dokumenty! Proszę tylko o narty i buty - o nic więcej! - Gotów jestem zapłacić! Właściciel schroniska był nieugięty: - Powtarzam - nie mamy ani nart, ani butów. - A radiostacja? - Jest tylko terminal SWCZ i teraz nie działa. - Jak możecie nie mieć nart? To na czym poruszacie się przez całą zimę? - Wzywamy aerotaksi przez terminal. - Czy pańscy goście nie jeżdżą na nartach?! Właściciel nie wytrzymał: - Młody człowieku! Nie wiem, jak jest gdzie indziej, ale do mojego schroniska ludzie nie przyjeżdżają po to, żeby włóczyć się po górach, lecz żeby uprawiać seks! Rozumie pan?! Seks! - No co, na nartach to nawet romantyczne... - wybąkałem. - Przepraszam, ale muszę pilnie dostać się do Ałuszty. Co mi pan radzi? - Poczekać na prąd i wezwać aerotaksi. Ale skoro nie może pan wytrzymać, proszę iść do „Brata Królika". Właścicielka, Elly, powinna mieć narty... albo sanki. Roman nie poszedł ze mną. - Jesteś żołnierzem, więc maszeruj - powiedział. - Ja zostaję. Układa mi się tu z jedną babką, więc do widzenia i powodzenia! - Powodzenia... - powiedziałem i ruszyłem przez zaśnieżony bukowy las do sąsiedniego schroniska, myśląc o tym, że właściciel schroniska trafnie określił profil usług zakładu. I tylko ja byłem beznadziejnym romantykiem... A oto i „Brat Królik", niemal dokładna kopia „Lisa", ale z normalnymi schodkami. Spodziewanego królika z obrożą przed wejściem nie było. Zresztą, nasz lis też się nad ranem nie pojawił. Otworzyłem drzwi i wpadłem na zapłakaną kobietę w futrze z jenota. Domyśliłem się, że mam przed sobą właścicielkę schroniska. - Nie widział go pan? - spytała drżącym głosem. - Kogo? - Mojej Łapeczki... bialutkiej... - Królika? W obroży? - Widział go pan? - ożywiła się. - Nie. Domyśliłem się... - Jak... jak mógł się pan domyślić? - Ella wysmarkała nos. - Przychodzę z sąsiedniego schroniska, tam był lis w obroży. - Ach tak... - Dawno zniknął? - Nie ma go od wczoraj... Jak to możliwe? Wołałam przez radio, ale nie odpowiadał... a potem zgasło światło... Co się tu dzieje... Te zwierzęta przestały mi się podobać - nie ma zwierząt, nie ma światła, nie ma łączności... A może...? Przyszła mi do głowy myśl tak szalona, że mogła być prawdziwa. - Proszę mi powiedzieć... Czy pani królik mówił? - Oczywiście! - Miał własny syntetyzator mowy? - Tak! Ale jakie to ma znaczenie!... Nie ma mojego bialutkiego... - Ella miała zamiar wybuchnąć płaczem. - Proszę się uspokoić. Stoi przed panią przedstawiciel służb wojskowych. Pewnie pani nie wie, że ogłoszono mobilizację? - Co? - Mobilizację. Stan wyjątkowy. A to znaczy, że cywile muszą współdziałać z wojskowymi. Na przykład, spokojnie odpowiadać na pytania. Jasne? Moje niemiłe spojrzenie podziałało na Ellę trzeźwiąco. - Oczywiście, towarzyszu. - Doskonale. A więc pierwsze pytanie: czy ma pani narty? - Tak. - Buty? - Też. - Skąd wzięła pani tego królika? - Kupiłam rok temu, od jednej firmy. - Jakiej? - Z Symferopola... „Kosmofauna"... Sprzedawali różne importowane cuda... - Importowane? - Tak, z innych planet. Wypchane egzotyczne ryby i zwierzęta, rośliny z innych planet... Wszystko było legalne, mieli licencję, a zwie­ rzęta były po kwarantannie i kontroli! Drogie jak nie wiem co! - Więc królik był z innej planety? - Tak.

- Akcelerowany i z implantem? - Tak... były jeszcze lisy i jelenie... takie słodkie... To była taka planeta, zaraz sobie przypomnę... Asura? - Ardwisura? - Tak! Omal nie upadłem - planeta klonów! Królik klonów! Nie za kurorty dają nam ordery... I nie tylko kurorty są na Ardwisurze... Ale czyżby?!... - I dużo ich kupiono? - A pan by nie kupił mówiącego zwierzaka? Drogie były jak licho, ale wielu właścicieli hotelów, klubów i restauracji postanowiło się wykosztować. To przecież bajka! Ja i sąsiad zmieniliśmy nawet nazwy swoich schronisk - moje nazywało się „U Elly", a jego „Górski Paradise". - Dziękuję za współpracę, Ello. A teraz proszę posłuchać. Zabieram narty i buty i zostawiam dwieście terro, choć mógłbym tego nie robić. Dam pani również dwie rady. Pierwsza: ponieważ prądunie będzie jeszcze długo, radzę pójść po drewno. Druga: jeśli pojawi się Brat Królik, Brat Lis czy jakiś inny niedźwiadek bądź wieprzek w obroży, niech go pani zastrzeli! Wiem, że właściciele schronisk mają zwykle pistolet. Proszę zrobić z niego użytek! -Ale dlaczego?! - Te miłe zwierzątka mogą wysadzić w powietrze całe schronisko razem z panią. - Wjaki sposób?! - Nie zrozumie pani. Proszę posłuchać mojej rady do końca. Zabite zwierzątko proszę zachować, a przynajmniej obrożę, i przy pierwszej okazji oddać wojskowym. Jednocześnie powie im pani: proszę o przeprowadzenie ekspertyzy mającej na celu wykrycie bloku sterowania. Zapamięta pani czy zapisać? Widzimy to, co chcemy widzieć. A to, co wydaje nam się nieważne, spada na dno pamięci. A potem jakieś wydarzenie wyciąga na powierzchnię pogrzebane wspomnienia... Wylatując z Murmańska do Symferopolu, zauważyłem na lotnisku drużynę smagłych sportowców czekających na lot do Mińska. Klony wyruszały na mistrzostwa Dyrektorii Rosyjskiej w hokeju. Po co? Rosyjskie mistrzostwa, a sportowcy aż z Konkordii. Wizyta przyjaźni? Towarzyski mecz ze zwycięzcami turnieju? Gdy byłem na Jałcie, na nabrzeżu obok mnie przeszła para w średnim wieku (z wyglądu - typowe demy) rozmawiająca po cichu w farsi. Jakim cudem demom udało się zarobić na urlop na Krymie? Przypomniałem sobie też limuzynę na numerach dyplomatycznych, którą widziałem w Sudaku. Wyszła z niej kobieta o boskich kształtach z płaską walizeczką. Spod płaszcza wystawała długa suknia, taka jaką noszą zaotarzy. Co było w tej walizce? Bielizna i kosmetyki? Polowy ołtarz ognia? A może...? I jeszcze „stańki" z PAWK. W wakacje, podobnie jak ja zostali w Akademii - ja harowałem w kosmoporcie, a oni wkuwali. W październiku wszystkie klony z czwartego roku poprosiły, żeby pozwolić im na wcześniejsze zaliczenie sesji zimowej - i zdali wszystkie egzaminy! A pod koniec grudnia, równie pomyślnie i równie eksternistycznie, zdali sesję letnią - a konto nierozpoczętego jeszcze 2622 roku! I gdy ja kupowałem bilety do Symferopola, oni otrzymali dyplomy ukończenia PAWK, zabrali swoje węzełki i wybyli na Wertragnę po patenty oficerskie! Skąd taki pośpiech? Rozumiem: gorliwość, umiłowanie wiedzy... A może za tą pilnością stał rozkaz Ojczyzny? I te przeklęte zwierzaki z Ardwisury... Co za pomysł, żeby zabronić ich produkcji w NZ i zostawić furtkę-dla importu tego draństwa z Konkordii! - Zrozumcie, kadecie, to nie Sztab Generalny! Powtarzam: wiem tyle co i pan! Rada Dyrektorów nie dała oficjalnej oceny wydarzeń! Nie dostaliśmy żadnych rozkazów prócz tych zawartych w Żółtym Pakiecie! Oczy kapitana Lemzenko, zastępcy naczelnika punktu mobilizacyjnego Ałuszty, były czerwone z niewyspania. - Towarzyszu kapitanie! To przecież proste! Proszę podzielić się moimi wnioskami z dowództwem! Skąd wiadomo, ile dywersji jeszcze zaplanowano? A może dałoby się ich uniknąć! - Nie siejcie paniki, kadecie! I pokażcie jeszcze raz dokumenty. Jak się tu dostaliście?... .. .A dostałem się tak: Po sześciu godzinach dotarłem od „Brata Królika" do trasy szybkiego ruchu Ałuszta-Symferopol. Zdjąłem buty i narty, zostawiłem je w zaspie na poboczu i w zwykłych butach potruchtałem w dół, do Aiuszty. Na drodze było pusto. Raz sprawdzał mi dokumenty wzmocniony patrol MINTRANU - milicji nadzoru transportowego. Starszy sierżant, dowódca patrolu, nie wiedział nic nowego. Owszem, w sieciach łączności wojskowej ogłoszono stan wyjątkowy i mobilizację. To prawda, doszło do eksplozji na kosmodromach, podstacjach i wodociągach. Nadal nie ma łączności cywilnej na Krymie, a wszystkie yizory pokazują bezkresny błękit. Nie, nie możemy podwieźć, nie mamy prawa porzucić powierzonego odcinka. Poczekajcie z pięć godzin, przyjdzie zmiana i wtedy... Poszedłem drogą w dół. W styczniu na Krymie wcześnie zapada zmrok, co nie przeszkodziło mi dostrzec dwóch kłębów dymu na wschodzie i zachodzie, chyba nad Kerczem i Massandrą. A pod koniec wędrówki dogoniła mnie kolumna wielkich wozów strażackich z białym napisem: „Chersoń pasażerski". Przysłano ich tutaj z chersońskiego kosmodromu, żeby gasili pożary w Massan-drze. Wieźli również wodę pitną, której pozbawiony był teraz cały południowy brzeg Krymu. Widząc mój mundur, strażacy litościwie zatrzymali się i podrzucili mnie do Ałuszty. Od nich też nie dowiedziałem się niczego nowego. Na ulicach Ałuszty było ciemno i pusto. Zgodnie z rozkazem o stanie wyjątkowym wszyscy siedzieli w domach i hotelach. Ulice patrolował MINTRAN i żołnierze. Milicja miała broń, a żołnierze zadowalali się strzelbami myśliwskimi i stalowymi prętami. W Ałuszcie był tylko punkt mobilizacyjny. Dostałem jego adres od patroli i stanąłem przed kapitanem Lemzenką. - Towarzyszu kapitanie, czy pan nie rozumie? To przecież wojna! - Nie wojna, tylko stan wyjątkowy - uciął kapitan. - O wojnie już byśmy wiedzieli! - Dobrze - poddałem się. - Niech będzie. Czy w tym Żółtym Pakiecie napisano, co ma ze sobą zrobić biedny sierota z PAWK? - Bez ironii proszę. Musi pan wrócić do swojego oddziału, czyli Akademii, a ja mam panu w tym pomóc. - Bardzo dobrze. Wobec tego proszę zaczynać! - Widział pan tłum wojskowych na dworze? Wszyscy są na urlopie tak samo jak pan i wszyscy chcą wrócić do siebie! I wtedy do jego gabinetu wpadł jakiś major, pewnie naczelnik punktu.

- Wania, prosto z Moskwy... Otwórz Czerwony Pakiet... Wojna! W nietykalnych kontenerach poczty dyplomatycznej... W skrytkach transportów handlowych... W tajnych przedziałach cystern z luxogenem... W bagażu pod postacią nieszkodliwych długopisów, zapalniczek, breloczków... Klony przewoziły na Ziemię broń terroru i chaosu. Delegacje sportowe i turyści, orkiestry i chóry, dyplomaci i stażyści, przeklęte lisy i króliki (zoozombi, jak nazwano je później), wszyscy byli żołnierzami pierwszego uderzenia, które dziewiątego stycznia o pierwszej trzydzieści czasu uniwersalnego zaczęło na Ziemi operację „Zaćmienie" - część planu strategicznego „Isfandijar". I właśnie nasza Dyrektoria została uznana za najpotężniejszą i najbardziej niebezpieczną. Operacja zbiegła się ze świętem religijnym i nastaniem ciemności - to gwarantowało powodzenie dywersji i wzmocnienie efektu psychologicznego. Kraj przeżył wstrząs. Po oficjalnym ogłoszeniu wojny i odezwie Rady Dyrektorów do narodu wstrząs tylko się zwiększył. W nocy z ósmego na dziewiątego stycznia piloci klonów (weszli na pokład incognito, niektórzy nawet z dokumentami obywateli NZ!) przejęli kilka floggerów pasażerskich i skierowali je na różne cele. Na Krymie ataki kamikadze zniszczyły Symferopolskie Centrum Mediów (razem z masą przekaźników) i poważnie uszkodziły dwa kosmodromy. Obawiając się dalszego stosowania tej taktyki, pospiesznie stworzona Rada Obrony odwołała wszystkie loty pasażerskie w Rosji. Ponieważ nie mogłem czekać, aż floggery pasażerskie znów zaczną latać, podróż z Ałuszty na Nową Ziemię, trwająca zwykle półtorej godziny, zajęła mi dwie doby. Najpierw w towarzystwie trzech czołgistów, jednego operatora działa rakietowego i dwóch sierżantów piechoty na pokładzie zmobilizowanego aerotaksi dostałem się do Symferopola. Przelatując nad Przełęczą Angarską, widzieliśmy drogę zagrodzoną zwalonymi drzewami, przy których płonęły dwa samochody milicyjne. Jak się potem dowiedziałem, ta część agentury klonów, która nie zginęła w nocnych dywersjach, rozbiegła się po górach i zaczęła bawić w partyzantkę - na naszym terenie! Wyłapano ich w ciągu dwóch tygodni, ale i tak zdążyli nieźle nabruździć. W Symferopolu zastałem częściową ewakuację. Kolejny demoralizujący czynnik „rozbójniczego ataku szajki konkordiańskich barbarzyńców" -jak Rada Obrony, celnie, choć jednostronnie scharakteryzowała debiut Konkordii w tej wojnie - trzeba przyznać, błyskotliwy i bezbłędnie wykonany. Wieczorem dziesiątego stycznia w sztabach zrozumieli, że zoozombi, posłuszne rozkazom ukrytego układu sterowniczego, mogą wziąć ze skrytki minę wielkości paczki papierosów, zamocować ją gdzieś i aktywować mechanizm czasowy dotknięciem nosa, wysadzając rurę czy inną podstację w powietrze. Jak widać, nie ja jeden byłem taki domyślny. Ale w odróżnieniu ode mnie generałowie myśleli na większą skalę. A jeśli zoozombi wykorzystają broń chemiczną? Truciznę, kładącą pokotem całe miasto? Jeśli jest w proszku, wystarczy dosypać do wody, jeśli lotna - rozbić niewielką butelkę w środku miasta. A wąglik? A dżuma-L (szczep z planety Lucija)? A dyfteryt-T (trajtaoński)? No i stare sprawdzone bomby termojądrowe. Co prawda zapalnika termojądrowego nie da się przewieźć w kontenerze poczty dyplomatycznej ani zakopać na peryferiach Kijowa czy Moskwy, ale operacja „Zaćmienie" przebiegała nie tylko na Ziemi, lecz także w kosmosie. Wszystkie statki handlowe i pasażerskie Konkordii znajdujące się w Układzie Słonecznym przed dziewiątym stycznia okazały się uzbrojonymi rajderami. I w pierwszych minutach wojny, zanim na naszych twierdzach orbitalnych uświadomiono sobie, co się dzieje, nad systemem obrony przeciwkosmicznej rozpętała się rakietowa burza. Ciosy rakietowe zadano w anteny dalekiej łączności i baterie o dużym promieniu działania. Kosmiczna tarcza ziemi została podziurawiona - uszkodzeń nie dało się naprawić w ciągu jednego dnia. A w każdej chwili z matrycy x mogły wyjść liniowce i uderzyć w nasze miasta nie konwencjonalnymi rakietami sylumitowymi, lecz termojądrowymi. - Daj spokój! - Kola machnął ręką. - Nie mogą użyć broni atomowej i subatomowej, bo na satelitach kontroli kosmicznej od razu zadziałają detektory i lasery systemu Nigredo otworzą nad dowolnym rejonem parasol przeciwatomowy i wszystkie pociski zamienią się w ołów! - Pamiętam, „Alchemik ery kosmicznej"! „W 2115 roku nowy Kolumb fizyki, profesor Uniwersytetu Belgradzkiego Danko Lipicz, autor wielkiego prawa supergrawitacji, ze swoimi studentami stworzył pierwsze eksperymentalne urządzenie zdalnie sterowanej transmutacji. Wykorzystując energię wystarczającą do zagotowania całego Adriatyku, profesor Lipiczi, nie wychodząc ze swojego laboratorium, przemienił pięć gram uranu (znajdującego się w pancernym pomieszczeniu na dnie porzuconej kopalni) w pięć gram ołowiu...". - No właśnie. A w 2309 roku lasery Lipicza zostały wreszcie zastosowane na stanowiskach bojowych i nie musimy się obawiać ataków jądrowych! - Ja się już niczego nie boję. Rwę się do walki, a potem się zobaczy. Jak widzisz, jestem optymistą, w przeciwieństwie do generałów - ewakuacja Symferopola przebiegała na moich oczach... To był dwunasty stycznia, siedzieliśmy w Akademii i rozmawialiśmy. Ja opowiadałem, jak przedzierałem się tu z Ałuszty. A on, jak zmobilizował daczę rodziców i próbował się dostać do Murmańska. Kola nie wiedział o zakazie lotów transportu cywilnego igdy jakaś kolumna pancerna w rejonie Pietrozawodska otworzyła do niego ogień, uznał ich za konkordiańskich komandosów, przekonując potem komendanta Murmańska, żeby ten zaalarmował najbliższą eskadrę. Za dezinformację i panikarstwo chcieli go postawić przed trybunałem wojskowym, ale uciekł (ale zasunął!), i dołączając do jakichś astronautów, spokojnie przybył z nimi na morski terminal Kołczaka. - Hm, a w Murmańsku ewakuacji nie było. - Na północy w ogóle większy porządek. A wiesz, co mnie zastanowiło na Krymie? Punkty ewakuacyjne zostały błyskawicznie zorganizowane, jakby tamtejsza komendantura tylko na to czekała! Na każdym skrzyżowaniu wyrósł wielki namiot, stały tam poważne dziewczyny i młodzieńcy z opaskami Obrony Terytorialnej i każdemu dawali suchary, apteczkę, gumowe rękawiczki, respirator, tampony z antidotum, latarkę i schemat trasy ewakuacji. - A to cię nie dziwi? - zapytał drwiąco Kola, wskazując plakat na ścianie, jeden z tych, którymi oklejono całą Akademię. Z plakatu prosto na widza pędzi ogromny rosyjski czołg T-10, pod jego gąsienicami kuli się zmiażdżony czołg wroga, a we wszystkie strony rozbiegają się żołnierze o identycznych twarzach w konkor-diańskich mundurach. Hiperbola artystyczna: klony mają na sobie galowe mundury, jakie nosi chyba tylko Pierwszy Kawaleryjski. Nad czołgiem lecą nasze floggery, a nad całością - alegoria: rosyjski orzeł wbija szpony w skrzydlatego byka. I napis: „Orzeł much nie łapie". - No dobrze, załóżmy, że operatywne drukarnie zdołały się uwinąć z drukiem, ale ta błyskawiczna reakcja grafików! - mówił Kola. Przedwczoraj dowiedzieli się o wybuchu wojny i już mają plakaty! Poza tym powinni machnąć coś w rodzaju „Wytrwamy do końca!", a nie euforię zwycięstwa!

Na powszechnym zebraniu Akademii jako pierwszy przemawiał kontradmirał Turowski - średnio na temat, za to krótko. Najczęściej powtarzały się słowa: tymczasowy, szykować się, miażdżyć. Przebiegły, niesprowokowany atak. Szajka konkordiańskich barbarzyńców. Tymczasowe przejęcie inicjatywy. Tymczasowe sukcesy przeciwnika. Zjednoczyć się pod sztandarami. Dać miażdżący odpór. Tymczasowe trudności. Musimy zmiażdżyć wroga. Następnie, jako dowódca największego wydziału, wystąpił Fedunin. Na szczęście równie krótko i. o dziwo, do rzeczy: Wprowadzono cenzurę wojskową i trybunały. Rozszerzone pełnomocnictwa oddziałów specjalnych i kontrwywiadu. Wszystkie kanały transmitują materiał zaaprobowany przez centrum prasowe Rady Obrony. Lustracja korespondencji. Żadnych podejrzanych rozmów. Żadnych nastrojów defetystycznych. I jeszcze informacja zamknięta: Ciężkie walki na peryferiach. Konkordiańskie desanty na pięciu planetach, z dwiema utracono łączność. Dwa poważne starcia eskadrowe, w wyniku których obie eskadry wycofały się w celu przeformowania. - I rzecz najważniejsza, dotycząca was bezpośrednio. - Fedunin, mistrz efektownego zawieszania głosu, zamilkł, czekając, aż w sali zapanuje absolutna cisza. - Kadeci pierwszych dwóch lat na razie będą uczyć się dalej, według skróconego programu. Trzeci rok otrzymuje przydział do marynarki po zdaniu sesji zimowej. Dowództwo obiecuje wydać wam gwiazdki poruczników po pierwszej walce. Czwarty rok sesję zimową zalicza automatycznie, już teraz. Jutro kadeci czwartego roku otrzymają patenty oficerskie, broń, pagony i mundury, i zostaną oddani do dyspozycji głównodowodzącego marynarki wojennej Rosji. - Hura! - zawołał Pieriwierziew. I wtedy, przysięgam, w autentycznym wspólnym porywie zaczęliśmy bić brawo i ryczeć jak bawoły: - Hura! Huraaa! HURRAAAA!

ROZDZIAŁ 18 ZAKOCHANE BEZBARWNIKI Grudzień 2621 - styczeń 2622 r. Biostacja „Lazurowe wybrzeże" Planeta Felicja, Uklad Lwiego Ziewu Kaczhid mieszkał na stacji trzy dni. Zdążył wrąbać połowę grządki z kapustą, przesłuchać całą fonotekę rosyjskich pieśni ludowych (XIX wiek) i patetyczną kantatę „Pionierzy gwiazd" (XXIV wiek), a także stworzyć krótki poemat „Zakochane bezbarwniki". Kapustę jadł z arystokratyczną flegmą, za to muzykę pochłaniał z zachłannością dzikusa. Ustawiał na odtwarzaczu prędkość x8 i wchłaniał dwugodzinną operę w ciągu kwadransa. Co udawało mu się w tym czasie usłyszeć, pozostawało zagadką. Roland myślał, że Kaczhid traktuje muzykę i śpiew jak zabawną kakofonię, stymulującą przemianę materii - jakież było jego zdumienie, gdy drugiego wieczoru sirch zakomenderował: - Zaśpiewajmy! Dla Poliny nie było to zaskoczeniem. Zostawiła w nagraniu ścieżkę dźwiękową i z odtwarzacza popłynęła melodia „Jamszczika". Polina zaintonowała pieśń, Kaczhid dołączył swój głos. Esterson przeżył szok. Nieznający rosyjskiego i niemajacy wykształcenia muzycznego sirch posiadał najwyraźniej „słuch fotograficzny" i wspaniale śpiewał po rosyjsku! A poemat Kaczhida wprawił oboje mieszkańców biostacji w zakłopotanie. Poemat opowiadał o tym, jak bohater liryczny (Kaczhid) wędrował przez czterysta czterdzieści trzy dni, a czterysta czterdziestego czwartego trafił na granicy mokrego i twardego żywiołu na bajeczną osadę, otoczoną wysokim murem. W osadzie mieszkało dwoje bezbarwników. Pierwszy był silny, piękny, dobry i czuły i nazywał się Kobieta, a drugi był silny, z sierścią na twarzy, mądry, odważny i nazywał się Mężczyzna. Bezbarwniki kochały siebie bardziej, niż każde z nich kochało muzykę i uczone dysputy, które zastępują im kaczę. Ale miłość Kobiety i Mężczyzny nie była wyrażona, ponieważ oboje uznawali okazywanie miłości za słabość. Dlatego oboje byli nieszczęśliwi. Bohater liryczny martwił się tym bardzo, ale gdy spędził w towarzystwie bezbarwników jakiś czas, doszedł do wniosku, że są szczęśliwi w swoim nieszczęściu. A on był nieszczęśliwy nawet w swoim szczęściu. Kaczhid skończył deklamację i bez pożegnania odszedł w las. Nadchodziła wspomniana przez Polinę słoneczna zima. Lwi Ziew był gwiazdą tej samej klasy spektralnej co Słońce, ale był przy tym starszy, mniejszy i zimniejszy niż ono i miał pewną ciekawą właściwość charakterystyczną dla niektórych stygnących gwiazd - Plamę Równikową. Każda planeta i gwiazda wiruje wokół własnej osi, a ponieważ gwiazdy są rozpalonymi kulami gazu, to różne warstwy tego gazu wirują z różną prędkością, zależną od szerokości, na jakiej dana warstwa się znajduje. Owe warstwy w pewnych okolicznościach mogą opadać w głąb gwiazdy i ponownie wznosić ku powierzchni fotosfery. Na przykład, zachowanie słynnych plam na Słońcu związane jest ze skomplikowanymi procesami w obołoczkie naszej gwiazdy. Wielka plama Lwiego Ziewu ciągnęła się wzdłuż równika gwiazdy, zajmując niemal całą jego długość. Sformowana głównie z ciężkich atomów, to „paliła się" i spadała w głąb Lwiego Ziewu, to wyłaniała na powierzchnię, osłabiając moc promieniowania gwiazdy. Ten proces astrofizycy nazywali „oddychaniem". Słoneczna zima następowała wtedy, gdy Lwi Ziew robił „wdech". Działo się to mniej więcej raz na dwieście miejscowych (zbliżonych do ziemskich) dni. Pod koniec listopada kalendarza uniwersalnego Lwi Ziew właśnie zrobił „wdech". Gwiazda pociemniała. Ilość światła wydzielanego przez nią w przestrzeń zmniejszała się z każdym dniem, robiło się coraz ciemniej. Temperatura wody w oceanie spadła do plus szesnastu w skali Celsjusza, temperatura powietrza w dzień nie przekraczała dwudziestu czterech stopni, nocami spadała do dziesięciu. Według tutejszych miar, robiło się „piekielnie zimno". W pierwszej połowie dnia wiał silny zachodni wiatr, przesuwając coraz to nowe karawany chmur. O zmroku zwykle zaczynał padać deszcz i nie przestawał aż do rana.

Pewnego wyjątkowo bezchmurnego wieczoru Polina zwróciła uwagę Estersona na zjawisko, które dawało się tu zaobserwować kilka razy w roku. Ogromna czerwona tarcza Lwiego Ziewu schowała się do połowy za horyzontem. Równikową Plamę można było zobaczyć nieuzbrojonym okiem - przecinała gwiazdę na pół. Dwa satelity Felicji, Ucho l ł Ucho 2, które niedawno wzeszły, wisiały teraz po dwóch stronach zachodzącej gwiazdy. W zapadającym zmierzchu dawało to niesamowite wrażenie mordy lwa z otwartą paszczą - paszczą była plama, głową tarcza gwiazdy, uszami - satelity. - A ja się zastanawiałem, skąd wzięły się nazwy satelitów Felicji! - zawołał Esterson. - I co pan wymyślił? - Nic mądrego... Że to czarny humor pierwszych astronautów, legenda mówiąca o statku-zwiadowcy, który wybuchł między dwoma satelitami Felicji, a uszy pilota rozleciały się w dwie różne strony i upadły na satelity... Polina roześmiała się. - Rolandzie, jest pan wspaniały! Esterson stropił się. - Chyba słyszę to po raz pierwszy w życiu. - A często pan słyszał „kocham cię"? Roland odwrócił głowę i zobaczył, że Polina uważnie mu się przygląda. Młodzi ludzie często rozładowują niezręczną ciszę pocałunkami, lecz właśnie tej młodości konstruktorowi zabrakło. - Jedynie od matki. Nie przypominam sobie, żeby żona czyniła mi takie wyznania. - A chciałby pan usłyszeć? - Tak. - Ma pan duże szansę... Ale nie uprzedzajmy wydarzeń. Konstruktor nie miał zamiaru przyspieszać rozwoju i tak sympatycznych stosunków z Polina. Nie wiedział też, czy Kaczhid miał rację, mówiąc o zakochanych bezbarwnikach. Ale jeśli nawet Esterson nie kochał Poliny, to na pewno czuł do niej serdeczne przywiązanie. Kilka razy wręczał kobiecie bukiety z miejscowych „rumianków" i „dzwoneczków", zastanawiał się nawet, czy w piwnicach stacji nie znalazłyby się ze trzy gramy złota - zawładnęła nim idea własnoręcznego zrobienia złotego pierścionka dla Poliny. Ale poszukiwania posrebrzanych czy pozłacanych falowodów nie przyniosły efektów, poza tym, nie miał zbyt wiele czasu - pracy na stacji było pod dostatkiem. Wieczorem tego dnia, w którym Wariz Mir Miroje opuścił stację, Polina wyznała inżynierowi, że jest tutaj skaf i to niezły: dwuosobowy aparat, który może zejść na głębokość kilometra i utrzymać prędkość piętnastu węzłów. W skafie można było zmieścić również dwie inne osoby lub dodatkowy sprzęt badawczy. Była tam nawet mała śluza pozwalająca wpuszczać akwalungistów! Dzięki zastosowaniu superlekkich mas pianowych skaf ważył pół tony, ponadto został wyposażony w specjalne podwozie-transporter, pozwalające na wygodne spuszczenie aparatu do wody, a potem wypłynięcie. Polina ukryła fakt istnienia skafu przed komisją - schowała go w podwodnej grocie i skłamała, że zmyły go sztormowe fale. Później przewiozła skaf do zniszczonego hangaru dla helikopterów. Nie powiedziała o tym aparacie Warizowi, ponieważ nie lubiła klonów i uważała, że jeśli ktoś ma hysia z powodu zatopionego kawałka żelaza, to niech sam ryzykuje swoimi sprzętem. Nie mówiąc już o tym, że elektrosilnik skafu zepsuł się pół roku temu. - Hmm, mogła pani zaproponować Warizowi korzystny układ - klony naprawiłyby skaf, a pani pozwoliłaby im z niego korzystać. - Nie życzę sobie żadnych układów z klonami - ucięła Polina. - Poza tym, na diabła mi usługi tych fanfaronów, skoro na stacji jest utalentowany inżynier, któremu całkowicie ufam? Esterson potraktował to jak wyzwanie. Z nastaniem słonecznej zimy całe dnie spędzał w zapleśniałych murach hangaru, dłubiąc w śliskim od grafitowego smaru sercu skafa. Znalezienie uszkodzenia było dość proste, ale usunięcie go i zagwarantowanie stabilnej pracy przez, dajmy na to, dwie godziny, nastręczało więcej trudności. W oprzyrządowaniu silnika i reduktorze skafa znalazło się wiele zużytych elementów: starte elektroszczotki, popękane podkładki, rozładowane akumulatory... Przez cały grudzień Esterson walczył z tym chaosem. Wariz Mir-Miroje nie pojawił się więcej, za to helikoptery patrolowe nadal latały, obmacując każdy metr kwadratowy piaszczystych plaż i wybrzeża. Rankiem ósmego stycznia Esterson poinformował Polinę, że „albo skaf będzie pływał dzisiaj, albo nie popłynie już nigdy". Postanowili przeprowadzić próbę, gdy helikoptery wieczornego patrolu wyniosą się do bazy, czyli po zachodzie. Przez cały dzień oboje strasznie się denerwowali, udając jednocześnie spokój, a gdy obok biostacji przeleciał patrol, rzucili się do hangaru niemal biegiem. Wszystko zostało przygotowane, łącznie z kombinezonami i butlami z tlenem. Ponieważ Esterson bał się, że skaf może zdechnąć gdzieś na dużej głębokości, pierwsza próba miała obejmować pływanie na powierzchni przy brzegu i ewentualnie zanurzenie na małą głębokość. Jeśli skaf padnie, wynurzą się w kombinezonach. Esterson nie wspominał Polinie, że klony pewnie prowadzą obserwację radarową i zdołają stwierdzić ich mały stateczek - wówczas Polina nalegałaby na całkowite zanurzenie, a tego Roland bał się bardziej niż klonów. Cichutko zaszumiały silniki transportera. Transporter ze skafem przebył plażę na swoich szerokich kołach i znalazł się w wodzie. Żeby pokonać przybój, musieli wprowadzić transporter tam, gdzie fale sięgały im po szyję. Zawczasu zakotwiczyli transporter za najbliższe drzewo, dodatkowo spuszczając cztery specjalne łapy z kolcami. Żywioł nie powinien ściągnąć transportera na głębinę. Na koniec Polina ustawiła timer transportera na pół minuty - wówczas uchwyty puszczą dno skafu i aparat zacznie sam płynąć na falach. Przez górne włazy Polina i Esterson weszli do kabiny swojej kieszonkowej łodzi podwodnej, której nawet pigmej nie nazwałby

przestronną. Potrącając się i skrzypiąc kombinezonami, wcisnęli się w siedzenia akwanautów. - Z Bogiem! - Z Bogiem! Polina uruchomiła silnik, ustawiając go na całą moc. Pod dnem szczęknęły zamocowania. Skaf zadarł dziób, runął w dół i ruszył do przodu. Esterson był z siebie dumny - ich pierwszy rejs przebiegał bez zakłóceń. Przespacerowali się trochę, postraszyli w piramidozęby i nawet światłem reflektora wyrwali z ciemności jakąś istotę, którą inżynier wziął za dwarwa. Polina wyjaśniła, że dwarw jest znacznie większy i nie ma prawa tu występować. To była parameduza - gigantyczna kolonia prostych wolwoksów. Kolonie koczują w oceanicznych głębiach Felicji, tworząc czasem coś na kształt ziemskiej meduzy. Polina była szczęśliwa. - Rolandzie, nawet pan nie wie, co dla mnie znaczy odzyskanie możliwości prac badawczych! - No tak, z akwalungiem pewnie nie da się dużo pływać? - Szczególnie w czasie zimy słonecznej - za zimno! , - Coś mi mówi, że jutro nie zobaczę pani przez cały dzień - uśmiechnął się Esterson. - Pewnie popłynie pani odwiedzić swojego Biaszę? - Boi się pan o mnie? - Oczywiście! - W takim razie wezmę pana ze sobą. - O mój Boże... Gdy wrócili transporterem ze skafem do hangaru, minęła północ. Esterson włączył generator i rozpoczął ładowanie akumulatora. Polina przyniosła i umieściła w kabinie coś na kształt wiązki mikrofonów. - Przepraszam, ale co to za drańs... to znaczy, co to jest? - Laser ultradźwiękowy. - Mam nadzieję, że zdoła załatwić z dziesięciu dwarwów? Polina uśmiechnęła się. - Tylko by pan załatwiał dwarwów! A przecież on też są częścią ekosfery Felicji! - Mało przyjemną. - Zgadzam się. Ale ten przedmiot nie służy do eliminacji dwawrów, lecz do kontaktów z ich mądrzejszymi braćmi. - Z kapturami. - Właśnie. Dzięki Goszy, niech mu ziemia Felicji lekką będzie, zdobyłam spore wiadomości z zakresu elektroniki i hydroakustyki. Dzięki pasywnej stacji hydroakustycznej na pokładzie skafu nauczyłam się odbierać sygnały wysyłane przez kaptury. Mój tłumacz je przetwarza, a ja za pomocą lasera wysyłam kapturom odpowiedź, czyli zestaw impulsów ultradźwiękowych. - To jutro będziemy mogli pogadać z kapturami?! - Tak jest. - Ciekawie się zapowiada... I tak sobie rozmawiając, Esterson i Polina dotarli do domu i poszli spać. Niestety, nie dane im było się wyspać. O piątej rano nawiedził ich Kaczhid, jak zwykle bez zaproszenia i uprzedzenia. - Witaj... cieszę się. że cię widzę... - wymamrotała Polina bez entuzjazmu, rozpaczliwie trąc oczy. - Chyba nie bardzo się cieszysz - rzekł sirch. Po jego twarzy przebiegały purpurowe i szare pasy. - Ale rozumiem cię i nie obrażam się. Przyniosłem wielką miskę kaczy. Esterson, który pospiesznie przestrajal swojego tłumacza, zauważył, że na stole stoi jakieś naczynie -jakby gliniany garnek z jakimś namalowanym, ornamentem. Naczynie przykryte było pokrywką zamocowaną drewnianym kołkiem, przeciągniętym przez ucha garnka. Zaintrygowany Esterson.podszedl do garnka i podniósł pokrywkę. W nozdrza uderzył go ostry zapach, niebudzący żadnych skojarzeń, ale raczej nieprzyjemny. Gęsta masa w garnku wyglądała na niejadalną. Kaczhid mówił dalej: - Oto ostatnia miska kaczy, jaka została sirchom zamieszkującym Baraczhę. Jednakowe bezbarwniki wycięły wszystkie drzewa kaczagi i kaczy już nie ma. Teraz wszyscy odeszli z Baraczhy. Esterson zrozumiał, że mowa o jakiejś osadzie w pobliżu bazy klonów. Jednakowe bezbarwniki to pewnie szeregowcy-demy. Polina sposępniała. - Po co nam ich kacza, i to ostatnia? - spytała. - Naczelnik Baraczhy powiedział, żeby bezbarwniki zabrali tę kaczę i wynieśli się na swoje złe gwiazdy. - A co my mamy z tym wspólnego? - westchnął Roland. - Oni nie rozumieją różnicy między nami a Klonem. Dla nich jesteśmy tak samo bezbarwni - powiedziała Polina lodowatym tonem. - Możesz przekazać słowa sirchów i miskę tym bezbarwnikom, którzy wycięli kaczagi i zalali wszystko płynnym kamieniem. Wiem, że ich znacie - rzekł Kaczhid. - To trwa od jakiegoś czasu, ale cierpliwi sirchowie stali się niecierpliwi, gdy latająca maszyna spaliła nasz samojazd. - Helikopter klonów zaatakował sirchów?! - zawołał Esterson. - Tak, helikopter. - Kaczhid skinął głową. - Trzy dni temu naczelnik Baraczhy wsiadł do samojazdu i pojechał porozmawiać z bezbarwnikami. Ale oni nie chcieli rozmawiać, a latająca maszyna wystrzeliła i spaliła samojazd. Naczelnik Baraczhy cieszył się, że uratował głowę i miskę kaczy! - Łajdaki! - warknęła Polina i wybiegła z pokoju. - Ty dokąd?! - Esterson ze wzburzenia przeszedł na „ty". Kobieta nie odpowiedziała. Esterson i Kaczhid pobiegli za nią. Na dworze było zimno, mokro i ciemno. W okolicach nowo powstałego kosmodromu klonów startował statek. Trzasnęły drzwi kabiny radiowej. Nad dachem pojawił się wysuwany aerostat. „Chce nawymyślać Warizowi?" - pomyślał Esterson i gestem zaprosił Kaczhid do kabiny.

Ze słuchawkami na uszach, podłączając tłumacza do specjalnego gniazda, Polina pstrykała przełącznikami. - Rozmowa z kapitanem Warizem raczej nie ma sensu... - zaczął Roland. - Oczywiście, że nie ma! Nie chcę z nim rozmawiać, wzywam nasz konsulat. Niech zajmą się tym dyplomaci! Klony złamały gwarancje, więc muszą zwinąć bazę i wynieść się stąd do diabła! Ale konsulat nie odpowiadał. Polina kilkakrotnie wysłała zakodowane wezwanie, potem przeleciała różne częstotliwości robocze i sprawdziła aparaturę. - Co, do cholery? - mruknęła, zagryzając dolną wargę. - Co z nimi, poumierali?! - A może zakłócenia? - podsunął Esterson. - Front burzowy? - Jakie zakłócenia? - żachnęła się Polina. - Eter jest czysty jak łza! Jeszcze raz nacisnęła przycisk, wysyłając zakodowany pakiet wezwania. I niespodziewanie na pulpicie zapłonął zielony sygnał: „Linia". - Tu „Lazurowe wybrzeże"... Konsulat, jak mnie słyszcie?... Słysząc odpowiedź konsulatu, Polina zmieniła się na twarzy. - Z kim rozmawiam?... Wzywam konsulat Narodów Zjednoczonych na Felicji, osiedle Wajsberg. Chcę rozmawiać z oficjalnym przedstawicielem NZ... Z kim mówię? Esterson gwałtownym ruchem przełączył rozmowę na głośnik. Rozległ się język klonów. - Ładne rzeczy! - Inżynier trzęsącymi się dłońmi nastroił tłumacza. - ...specjalnego naznaczenia „Skorpion". Powtarzam: konsulat został zajęty. Mówi Sijawusz Madarsp, porucznik sił konkordiańskich specjalnego naznaczenia „Skorpion". Pracownicy konsulatu zostali internowani aż do zakończenia działań wojennych. - Jakich działań? - wykrztusiła Polina. - Dzisiaj o godzinie pierwszej trzydzieści zaczęła się operacja strategiczna „Isfandijar". Moja Ojczyzna rozpoczęła historycznie słuszną wojnę z Narodami Zjednoczonymi... - To niemożliwe! Porucznik nie miał zamiaru udowadniać rzeczy oczywistych. Jako żołnierz i człowiek trzeźwo myślący zarządził po prostu: - Rozkazuję zachować spokój i pozostać na terenie stacji, zarazprzyślemy po was helikopter. Zostaniecie internowani do końca działań wojennych...

ROZDZIAŁ 19 PUSZKINOCENTRYCZNY OBRAZ ŚWIATA Styczeń 2622 r. Miasto Pułkowników Planeta S-801-7, Układ S-801 Który z cywilów słyszał przed wojną o Mieście Trzech Gwiazd, znanym również jako Miasto Pułkowników? A o Osiemset Pierwszym parseku? No właśnie. My też nie słyszeliśmy. Gdyby poprowadzić linię prostą od Ziemi, kolebki cywilizacji, do Parkidy, luxogenowego Eldorado, pośrodku znalazłby się pewien układ gwiazd. Nie posiada on żadnej romantycznej nazwy, jedynie szyfr, C-801, oznaczający odległość w parsekach od Ziemi. Między Osiemset Pierwszym parsekiem a granicą z Konkordią znajduje się kilkanaście kolonii NZ, tworzących Pas Synapski - Machaon, Lucija, niepokorna Durga i kilka innych. To siedem niewielkich planetek, tworzących strategiczną pozycję tyłową Pasa, skazanych z czasem na upadek w rozdętą ze starości centralną gwiazdę. Sześć to wariacje na temat Merkurego i Wenus, zaś siódma, C-801-7, do czasu przybycia tam armii, stanowiła coś w rodzaju Marsa. Z tą różnicą, że nad morzami polarnymi zamarzniętej atmosfery i tropikalnym pasem zamarzniętego oceanu kosmiczne wiatry nie zdążyły nawiać stumetrowej warstwy pyłu. Nie wiem, ile to kosztowało, ale atmosferę udało się częściowo roztopić, umieszczając nad biegunami ogromne foliowe paraboloidy tysiąc razy większe od reflektorów oświetlających ciemną stronę Księżyca. W strefie równikowej na skutek stworzenia sztucznego efektu cieplarnianego pojawiał się łańcuch słodko wodnych jezior. Na brzegu największego jeziora zbudowano kosmodrom, potem jeszcze jeden, potem magazyny, warsztaty, szpital, podziemne zasobniki luxogenu, węzeł dalekiej łączności, hangary dla drugiej dywizji pancerno-desantowej, koszary, hangary, obóz szkoleniowy osnazu, rezerwowy punkt dowódczy Drugiej Marynarki Uderzeniowej i wreszcie pociągi jednoszynowe i szosy, żeby połączyć ze sobą poszczególne obiekty. Wszystko razem było nieco większe niż Kołczak - największa baza marynarki poza granicami Układu Słonecznego. I to dziecko wojskowych nazwano Miastem Trzech Gwiazd - w południe wisiały nad nim trzy gwiazdy, jeden czerwony gigant w zenicie i dwa białe karty na krawędzi horyzontu. Jak głosił miejscowy folklor, chodziło raczej o trzy gwiazdy pułkowników i komandorów marynarki, których w mieście było zatrzęsienie. Osiemset Pierwszy parsek - o którym wywiad Konkordii musiał wiedzieć, był jedynym systemem gwiazd w naszym rejonie, którego nie zaatakowano natychmiast. Klony z lekkim sercem poświęciły tysiące swoich dywersantów na Ziemi, ale liniowce i lotniskowce należało oszczędzać. Zdawali sobie sprawę, że Miasta Pułkowników nie sposób zaatakować bezkarnie. Do Miasta Trzech Gwiazd napływało teraz uzupełnienie z Ziemi, tam szły przetrzebione eskadry, zaatakowane znienacka przez Klon na innych bazach Pasa Synapskiego. Nas, oficerów-żółtodziobów, przerzucono do Miasta na wiernym Dzujho, razem z naszymi Gorynyczami. Straty w pierwszych walkach były ogromne, dlatego PAWK oddał wszystkie myśliwce do dyspozycji Drugiej Floty Uderzeniowej. Przez całą drogę podziwialiśmy nasze galowe miecze i marzyliśmy o spotkaniu z wrogiem. Abzu to łatwa zdobycz - mówiliśmy o produkowanym masowo myśliwcu klonów. Shedu to staroć - pokrzykiwaliśmy o modułowych twierdzach. Fravashi to latająca mogiła braterska - jednym celnym zdaniem załatwialiśmy całe eskadry tych torpedowców. - Ich przewagą było zaskoczenie, a teraz ją stracili! Zaskoczyli naszych w czasie snu - na kosmodromach i wyrzutniach! Teraz się dowiedzą, co znaczy flota w akcji! - wrzeszczałem na tych spontanicznych mityngach.

- Obyśmy tylko mieli flotę - mruczał Kola. Ale bardzo cicho - wtedy za takie słowa towarzysze mogli mu obić gębę albo wyrzucić za burtę. Marzyliśmy o zwycięstwach. O szybkim kontrataku i wyzwoleniu okupowanych kolonii: Andobandu, Machaonu, Lucii, Kataliny, Klary. O desantach na planety klonów. O naszych sztandarach łopoczących nad świętym ogniem, zalanym krwią klonów. Kto cieszy się z wojny? Tylko przemysłowcy, generałowie i idioci. Ponieważ generałów i przemysłowców wśród nas nie było, najwyraźniej zidiocieliśmy, ogarnięci dance macabre pierwszych dni wojny... Ja i Kola marzyliśmy ponadto, żeby służyć na Trzech Świętych, a najlepiej w eskadrze Gotowcewa. Pierwsze podanie złożyliśmy Feduninowi dziesięć minut po otrzymaniu patentów oficerskich. Drugie wręczyliśmy Kajmanowowi, błagając, żeby dołączył je do najbliższego pakietu przesyłanego w czasie seansu łączności szyfrowej. Przy trzecim - w drodze do Miasta Pułkowników - Kajmanów posłał nas do diabła. Z czwartym zjawiliśmy się u komendanta kosmodromu „B", na którym wylądował Dzujho. Był ciepły, słoneczny dzień, termometry pokazywały sakramentalne zero w skali Celsjusza. Po lewej stronie w oddali wznosiły się lodowe głazy, po prawej okopcone, poranione cielska liniowców Kaukaz i Kniaź Pożarski. Z pasa pancernego Kaukazu brygada saperów przy pomocy dwóch czołgów inżynieryjnych wydłubywała niewypał. Staruszek Pożarski stracił w walce trzy (z pięciu) wieże głównego kalibru. Baterie spawania gazowego usuwały stutonowe odłamki przepalonej polistali. Pod burtą liniowca stało kilka blokowych hangarów dla floggerów. Pewnie po remoncie chcieli przerobić Pożarskiego na twierdzę orbitalną. Mogliśmy tu swobodnie oddychać dzięki maskom tlenowym; ogromna czerwona plama w górze nie tyle grzała, ile drażniła, o dwóch namiastkach słońca w ogóle nie wspominam - blade zjawy przypominały UFO ze starych zdjęć amatorskich. W dwuszeregu, z pieśnią na ustach, my, młodzi podporucznicy, maszerowaliśmy z Dzujho do koszar, na które przerobiono wypatroszoną fregatę. Jeśli w naszych liniowcach czuło się piękno i moc, ten statek zdawał się mówić: ja już się nalatałem. „No i po zawodach - pomyślałem. - Naszymi podaniami podtarl się pewnie jakiś urzędas i teraz zamarynują nas w tych zimnych koszarach pod pretekstem braku doświadczenia, a potem wojna się skończy... Może nawet odeślą nas wtedy do PAWK..." I wtedy do naszej kolumny, na czele której maszerował były starosta roku Malukow, podeszło dwóch oficerów w płaszczach z niebieskiego sukna. Zamienili z Malukowem kilka słów i eksstarosta zakomenderował: - Przerwać śpiew! Stać! Na lewo patrz! Równaj! Stanęliśmy. Oficerowie w niebieskich płaszczach stanęli na środku i jeden z nich powiedział: - Proszę wszystkich pilotów myśliwców, żeby tu podeszli. A drugi dodał. - Reszta może odejść. Spocznij. Poczułem, że mam w oczach łzy. Jednym z oficerów był Szubin! Tylko teraz na jego pagonach widniała wielka gwiazda kapitana eskadry! A drugi to Berdnik, również oficer 19. Skrzydła. Niemal wszystko tak, jak w maju zeszłego roku na placu Akademii. Tylko że wtedy byliśmy kadetami i wydano nam komendę „trzy kroki naprzód", a teraz jesteśmy podporucznikami i uprzejmie proszą nas, byśmy podeszli. Nasze marzenie o Trzech Świętych spełniło się. A co się tyczy kontrataku, głośnych zwycięstw i desantu na Chosrow... - Tylko obrona - mówił Szubin. - Elastyczna, z szerokim manewrem i częściowymi kontratakami. Możliwe są też wypady na te z okupowanych planet, na których klony nie zdążyły się umocnić. Prawdziwy kontratak trzeba dopiero przygotować. Na przednich bazach straciliśmy zbyt wiele ludzi i sprzętu, w tym ogromne magazyny amunicji i luxogenu. Taka jest gorzka prawda - macie prawo wiedzieć, że łatwego zwycięstwa nie będzie. Młody typek, siedzący obok Szubin skrzywił się niemiłosiernie. To był nasz stary znajomy Biełokoń. Na początku wojny jakiś wysoko postawiony opiekun ze sztabu marynarki za jednym zamachem dał mu dwie nowe gwiazdki i postawił na świeżo wymyślonym stanowisku rzecznika Trzech Świętych. Biełokoń został cenzorem i głównym bajarzem 19. Skrzydła. - To są te złe nowiny - zakończył Szubin. - A dobre oznajmi wam kapitan drugiej rangi Berdnik. - Chłopcy, większość z was wie, a młode uzupełnienie zaraz się dowie, że Trzech Świętych, Kaukaz i Pożarski wyróżniły się w walkach o Klarę. Daliśmy z siebie wszystko. Niemcy również, ale oni mieli mniej szczęścia. Dowództwo dziękuje za uratowanie większości transportowców ewakuacyjnych, a także za załadunek cennymi materiałami magistralowców Renę Descartes i Gottfried Leibnitz. Dowództwo nie wini nas za to, że jacht Jauza trafił w ręce wroga. Wyjaśnienie dla nowych: Jauza jest własnością baletu imperatorskiego Rosji, na jej pokładzie zespół baletowy odbywał dobroczynne tournee po koloniach Pasa Tremezjańskiego. Wojna zastała jacht na jednym z kosmodromów Klary. Zespół był już na pokładzie, tankowano luxogen, jacht miał wkrótce wystartować. Gdy Fravashi zaatakowały kosmodrom, kapitan jachtu, Piotr Lubimow, przerwał tankowanie i wystartował. Jauza wyszła na orbitę i grzała silniki marszowe, żeby wyjść przez matrycę x, gdy zauważyła ją fregata Bałch z eskadry klonów i wysłała do jachtu flogger. W tym czasie niemiecki Elzas i nasz Pożarski wpadły w środek eskadry klonów i zaczęły walczyć z liniowcami Firuz, Kaos i Shapur. Atak wspierały torpedowce z Trzech Świętych. Grupa naszych szturmowców spadła na lewą flankę wroga, kilkakrotnie trafiając fregatę Shiraz i raz Bałch. - Bałch zaliczył dwa trafienia, towarzyszu kapitanie! - krzyknął któryś z pilotów szturmowców. - Sam widziałem! - Poruczniku Stiepanin, znacie moje zdanie na ten temat - rzekł surowo Szubin. - Kontynuujcie, Berdnik. - W tym czasie Kaukaz otworzył do fregat huraganowy ogień. Flagowiec klonów pozwolił wszystkim fregatom lewej flanki wyjść z walki. Już myśleliśmy, że Jauzę uda się odbić, ale klony zdążyły zająć kabinę nawigacyjną jachtu. Bałch i Jauza przeszły przez matrycę x jednocześnie. Kilka sekund później wybuchła fregata Shiraz. przeszyta pociskami Kaukazu... To był pierwszy nieformalny opis walki z klonami, jaki nam, absolwentom PAWK, udało się usłyszeć. Zasłuchani, zapomnieliśmy o tym, że wygląd walczących o Klarę liniowców wskazywał na to, że druga część wałki - o której nam nie opowiedziano - nie była już tak wesoła. - To wszystko, co wiedzieliśmy o losie jachtu do dzisiaj - podsumował Berdnik. - Ale w czasie analizy protokołów przechwytu radiowego, prowadzonego automatycznie przez wszystkie statki, wywiad dowiedział się, że przed przejściem przez matrycę x z Jauzy wysłano przekaz: „Mało luxogenu, wychodzę na Warę 8". To znaczy, że jacht mógł dokonać przejścia na niewielką odległość. Ponieważ Klara, przedostatnia planeta Pasa Tremezjańskiego, jest oddalona o trzysta parseków od najbliższej stacjonarnej bazy Konkordii,

klony nie mogły ściągnąć jachtu na swoją planetę. Wynieśli się jednak na jakąś Warę 8. A ezym jest Wara, towarzysze? - Berdnik obrzucił salę filuternym spojrzeniem, wyraźnie nie spodziewając się odpowiedzi. Nie docenił Samochwalskiego. - Można, towarzyszu kapitanie? - Słucham, podporuczniku. - W eposie zoroastryjskim Wara to schronienie sprawiedliwych, więc Wara 8 może być nazwą jakiejś przedniej bazy. Prawdopodobnie chodzi o tę zbudowaną na Felicji - jest najbliżej Klary. Jeśli tylko w ramach Umowy o Wzmacnianiu Obronności nie odstąpiliśmy kilku innych planet w tym rejonie, ale w okolicach Pasa Tremezjańskiego... Kola wykazał się bystrością nieprzyzwoitą jak na gościa zjedna srebrną gwiazdką. Biełokoń skrzywił się, Berdnik ponuro kiwał głową, piloci zahuczeli. - Wystarczy, poruczniku - rzekł Berdnik, zgrzytając zębami. - Zgadliście. Wywiad również uznał, że chodzi o Felicję w układzie Lwiego Ziewu. Z pozoru niewielki pożytek z tej informacji, jednak nasz wywiad ma długie ręce... - Berdnik uśmiechnął się zarozumiale, jakby to on sam był tymi „długimi rękami". - Nie pytajcie jak, ale z układu Lwiego Ziewu otrzymano wiadomość, że Jauza, zatankowana luxogenem, przebywa na orbicie Felicji. Pewien, na razie bezimienny bohater z załogi jachtu, uszkodził silniki marszowe - i teraz klony je naprawiają. Rozumiecie, do czego to zmierza? - Do wielkiej jatki - burknął Capko za moimi plecami. Już w czasie Naotaru zauważyłem, że szczudłowaty porucznik zawsze trafia w sedno. -Wszechstronnie przeanalizowano przeciwkosmiczną obronę Wary 8 i wniosek sztabowych operatorów brzmi: Jauzę można uwolnić w efekcie szybkiego nalotu. Potrzebny jest: lotniskowiec, liniowiec, cztery myśliwce, kompania osnazu, czyli tyle, ile zostało w naszej eskadrze. Dowództwo daje nam szansę wykazania się. Nie planuje się oficjalnego uwolnienia baletu imperatorskiego na poziomie floty sztabowej i nie umieszczono go w planie działań bojowych. Status naszej akcji: operacja kaperska, z inicjatywy załóg trzeciej eskadry. Operacja kaperska? Przecież to wbrew regulaminowi! - Operacja będzie niebezpieczna i niegwarantująca sukcesu. Wiadomości z Felicji docierają z opóźnieniem. Nasz informator twierdzi, że Jauza będzie tam jeszcze tydzień, ale to nic pewnego. Przez cały czas zespół baletowy przebywał na pokładzie Jauzy, ale teraz klony mogły przenieść ich na Felicję, nie można też wykluczyć, że po balet przybędzie transportowiec klonów. Jeśli jednak zdecy­ dujemy się na atak i odniesiemy zwycięstwo... Teraz jest nam ono bardzo potrzebne - nawet niewielkie, ale bezwarunkowe. Rosja od zawsze jest liderem w sztuce baletowej i dlatego balet imperatorski jest jakby symbolem ziemskiej cywilizacji... - Berdnik odetchnął głęboko. - Musimy zdecydować, czy nasze skrzydło spróbuje odbić Jauzę. Są pytania? Pytania były. Piloci torpedowców i szturmowców pytali o intensywność ognia rakietowego, obronę przeciwkosmiczną w systemie Lwiego Ziewu, rolę torpedowców w operacji i tak dalej. Capko zapytał o coś innego. - Pytanie kieruję do towarzysza Szubina. Chodzi mi o tajną broń... (Biełokoń nadstawił uszu). - Chodzą słuchy, że stworzono myśliwce, osłaniane w czasie walki polem siłowym. Jeśli to prawda, to czy dowództwo nie uważa, że czas je sprawdzić? I drugie pytanie. Po­ dobno pojawiły się jakieś liniowce-niewidki... (Teraz ja nadstawiłem uszu - czyżby to te, które widziałem na perymetrze Hayeka?) Jak to rozumieć? Szubin rozjaśnił się. - Bardzo aktualne pytania, poruczniku! Zwłaszcza pierwsze... ale najpierw odpowiem na drugie. Rzeczywiście, nowe liniowce testo­ wane są od ponad roku -jednak za wcześnie na użycie ich w walce. Dowództwo nie chce przedwcześnie wyjawiać wrogowi tajemnic, dlatego potencjalny rajd na Felicję zostanie przeprowadzony przez statki trzeciej eskadry. A odnośnie pytania pierwszego... Właśnie otrzy­ małem rozkaz głównodowodzącego, dotyczący przyjęcia myśliwca DR-19, Durandala produkcji południowoamerykańskiego koncernu „Dieterhasi i Rodriges". To jednoosobowy flogger o klasycznym schemacie, którego szczególnymi właściwościami są fenomenalna mechanizacja skrzydeł i pokładowy generator pola siłowego... Piloci zahuczeli: jedni z podziwem, inni z nieufnością. Pieriewie-rziew szturchnął mnie w ramię i szepnął: „Widzisz, ty niewierny Tomaszu?!". - Niestety, znaczną część rozmontowanych myśliwców zawieziono do baz Pasa Synapskiego przed Bożym Narodzeniem, gdzie zostały zniszczone przez powietrzno-kosmiczne ciosy przeciwnika lub nasze wojska w czasie wycofywania się. Na szczęście część Durandali dostarczono tutaj, do Miasta Trzech Gwiazd. Maszyny złożyła brygada techników koncernu, sprawdziła je i przygotowała do przekazania załogom. Trzech Świętych dostało dziewięć myśliwców. Jeśli zdecydujemy się na tę kaperska operację, piloci dostaną pięć dni na zapoznanie się z Durandalem. To wszystko. - Towarzyszu kapitanie, nie można poznać nowego myśliwca w ciągu pięciu dni! - nie wytrzymał Capko. - Wiem. Ale to Durandal. Miałem przyjemność pilotować go w czasie zamkniętego posiedzenia floty w Tuszynie, w listopadzie ubiegłego roku. Jest znacznie prostszy od wszystkich znanych mi myśliwców - ilość parametrów sterowania zredukowano do minimum, głównie po to, żeby skrócić czas szkolenia pilotów. - Ale zredukowana ilość parametrów oznacza również redukcję swobodę pilotażu? - To znowu Capko. - Czyli Durandal ma niską manewrowość? - Owszem. - Szubin skinął głową. - Durandal jest przeznaczony do walki z floggerami szturmowymi przeciwnika i bateriami bliskiej obrony - obok Felicji nie spodziewamy się starcia z dużą grupą myśliwców wroga. Możliwe, że działalność Durandala ograniczy się do demonstracyjnego przelotu. - Dziękuję, towarzyszu kapitanie - rzekł Capko. - Sądzę, chłopaki, że odstąpimy tę cudowną maszynę młodszym kolegom. Wolę mojego Gorynycza, nawet bez pola siłowego. A wtedy Babakułow wreszcie dojrzał do pytania w swoim stylu: - Proszę mi powiedzieć, towarzyszu kapitanie, czy Dworiecka... czy Dworiecka też tam jest? - Nie rozumiem? - rzekł Szubin. - No jak to? - Babakuiow był wstrząśnięty. - Agrypina Dworiecka, primabalerina baletu imperatorskiego! Na twarzy Szubina pojawiła się dowódcza wszechwiedza. - Poruczniku, czy wyobrażacie sobie balet bez primabaleriny? To przecież tak jak flogger bez pilota! Cała trzecia eskadra rwała się do walki, żeby uratować balet imperatorski ze szponów konkordiańskich zbójów. Dowódcy Trzech Świętych, liniowca Kaukaz, fregat Rączy, Chwacki, Zwinny i Narowisty 19. Skrzydła i 254. Samodzielnej

Kompanii Osnazu kolejno meldowali sztabowi, że jednomyślnie pragną naprawić błąd z Jauzą. Sztab udzielił trzeciej eskadrze błogosławieństwa i uprzejmie przypomniał, że w razie fiaska operacji odpowiedzialność spadnie na pilotów, załogi statków i słynny osnaz. A potem nastały dni Sodomy. Wszystkie Durandale oddano nam, podporucznikom. Nienaturalnie wesoły pilot-instruktor Fernando Gomez i ponury przedstawiciel biura konstruktorskiego Andriej Gruziński dręczyli nas osiemnaście godzin na dobę. Wczesnym rankiem wstrzykiwano nam końską dawkę stymulatorów, późnym wieczorem byczą porcję środka nasennego. W Durandalu Pieriewierziewa w czasie pierwszego lotu wysiadł generator pola siłowego. W mojej maszynie dopiero przy piątej próbie wysunęło się podwozie. Jeden chłopak (Stupko czy Dupko) w analogicznej sytuacji wylądował „na brzuchu" Durandala i został odsunięty od dalszych lotów. Wszystkie maszyny, na których stwierdzono nieprawidłowości (prócz tej załatwionej przez Stupko-Dupko), naprawiano na miejscu - brygada techników „D&R" miała masę części zamiennych. Gruziński klął i mruczał: - Geniusz, geniusz... Myślałby kto! Szkoda, że teraz go tu nie ma! Gdy w końcu spytałem, o jakim geniuszu mowa, powiedział, że o głównym konstruktorze projektu. - Pewnie teraz pracuje nad czymś nowym? - zapytałem z szacunkiem. - Tak. Nad systemem chłodzenia kotłów piekielnych. - Gruziński uśmiechnął się ponuro. - Twórca Durandala nie żyje. - Szkoda... Wielka szkoda. - Niech pan posłucha... - Oczy Gruzińskiego rozbłysły gorączkowo. - A może marynarka rosyjska wzięłaby mnie na służbę? - W charakterze? Przecież jest pan cywilem! - W charakterze inżyniera oczywiście! Rosja zamówiła całą armadę Durandali, na pewno będziecie potrzebowali sensownych kierowników brygad remontowych! - Czyja wiem... Po co to panu? W marynarce jest teraz niebezpiecznie. Nawet tu może się zrobić gorąco. A operacje... - Wiem, że niebezpiecznie - przerwał mi Gruziński. - Ale pan nie ma pojęcia, czym jest Bolivar. - A czym jest Bolivar? - Cicho, idzie Gomez, to kapuś zarządu koncernu - szepnął Gruziński. - A więc, poruczniku Puszkin - rzekł głośno -jak już mówiłem, dodatkowy pobór mocy z silników do zasilania generatorów pola siłowego służy... Więcej do tej rozmowy nie wracaliśmy. Ale widocznie Gruziński złożył podanie, bo chociaż nasi nie mieli prawa przyjąć go na stałe, kontradmirał Kanatczikow, dowódca Trzech Świętych, z przyjemnością wziął go na operację. Taki znawca tematu jak Gruziński był nam potrzebny jak powietrze. Nastał dzień D, wybiła godzina G i w minucie M sześć statków eskadry jednocześnie zmaterializowało się w układzie Lwiego Ziewu. Dzięki koronkowej pracy astrografów i nawigatorów eskadra wyszła z matrycy x w odległości 42 tysięcy kilometrów od Wary 8, czyli tuż obok celu. Kilka sekund później radary i optyka przedstawiły obraz sytuacji. Jauza znajdowała się tam, gdzie powinna - na jednej z orbit synchronicznych. Do niej przydokowana były fregata Bałch i transportowiec. Obok jachtu wisiała para myśliwców Abzu z wyłączonymi silnikami. Obecność Bałcha nikogo nie zdziwiła - jeśli kosmodrom Wary 8 może przyjmować tylko floggery, Bałch musiał usunąć uszkodzenia w kosmosie. Ale dwa lotniskowce klonów były dla nas absolutnym zaskoczeniem. Operatorzy radarów rozpoznali je jako lotniskowce uderzeniowe Atur Gushnasp i Atur Farnbag. Co za licho je tu przyniosło? Co tu robią bez osłony? Dwa lotniskowce to przecież dwieście floggerów bojowych! Cała nasza eskadra znalazła się w niebezpieczeństwie. Dwieście floggerów mogło załatwić nas w ciągu kilku sekund! Pozostawało poznać odpowiedzi na najstraszniejsze pytania: czy lotniskowce znajdują się w gotowości bojowej? Czy torpedowce są na katapultach? A może już wzleciały i kryją się w cieniu nadbudówek? A może jednak ich zaskoczyliśmy? Do licha! Nasz informator z Felicji mógł się okazać podwójnym agentem! Wykorzystać jacht jako przynętę, ściągnąć tu całą eskadrę i załatwić wszystkich za jednym zamachem! Na miejscu Kanatczikowa wydałbym natychmiastowy rozkaz odwrotu - nikt nie odważyłby się oskarżyć go o tchórzostwo. Przecież za naturalnymi satelitami Felicji mogły być ukryte inne lotniskowce, liniowce i licho wie, co jeszcze! Ale długa broda, szlachetne bokobrody i łagodne spojrzenie, które stworzyły Kanatczikowi image dobrotliwego dziadka, mogłyby wprowadzić w błąd jedynie pismaków z „Niebieskiej gwardii". Ręce kontradmirała były rękami miecznika, a w jego piersi biły dwa serca antropodewianta z planety Machaon. Nie widziałem go (siedzieliśmy w kabinach floggerów, już umieszczonych w windach), ale wyobrażam sobie, jak walnął pięścią w pięść i ryknął: - Do całej eskadry, z wyjątkiem fregaty Chwacki - zwrot na lotniskowce przeciwnika. Liniowiec Kaukaz prowadzi ogień z głównego kalibru. Fregata Chwacki idzie całą naprzód do Jauzy i atakuje węzeł dalekiej łączności Wary 8 zgodnie z planem pierwotnym. Wykonać! Startują wszystkie floggery skrzydła, cel - lotniskowce. Atak dwoma falami z przerzutem od Atur Gushnasp do Atur Farnbag. W pierwszej fali idą szturmowce i myśliwce, zadanie - zdławić środki bliskiej obrony lotniskowców, zniszczyć windy, katapulty i startujące floggery. Druga fala, torpedowce, niszczą statki. Eskadra T-01 atakuje Atur Gushnasp pierwsza, wypuszcza wszystkie torpedy jedną salwą i wraca po pociski. Jeśli uszkodzenia Atur Gushnasp okażą się fatalne, eskadra T02 atakuje Atur Farnbag, jeśli nie, dobija Atur Gushnasp. W tym czasie szturmowce i myśliwce blokują Atur Farnbag, nie pozwalając na start floggerów. Wykonać! Kompania osnazu pozostaje w pełnej gotowości bojowej na pokładzie swoich maszyn do dalszej dyspozycji. Wykonać! Być może Kanatczikow nie machał pięściami i nie ryczał. Być może treść tyrady brzmiała nieco inaczej. Ale rozkazy, jakie otrzymali Szubin i Tocki, a od nich dowódcy eskadry, a potem my, były właśnie takie. Atakować lotniskowce! Zdławić obronę! Zablokować katapulty! Załatwić ich!! Eskadra Gotowcew była w pełnym składzie. Oprócz dowódcy, mnie, Koli, Pieriewierziewa i Tiernowego, starych znajomych Babakułowa, Capko i Kożemiakina było też czterech młodych pilotów, których nie zdążyliśmy poznać. Absolwenci Południowej Akademii, dwóch Azjatów, jeden moskwianin (jest taka narodowość) i jeden Rosjanin z Machaonu.

Nasza czwórka z PAWK pilotowała Durandale i tworzyła samodzielną sekcję taktyczną - dwie pary, idące od razu za parą dowódcy eskadry. Mieliśmy zaatakować rakietami baterie lotniskowców - dla nas, otulonych polem siłowym, działa laserowe nie stanowiły zagrożenia. Trzy oddziały Gorynyczów osłaniały naszą czwórkę z tyłu, na wypadek ataku myśliwców wroga. W ataku na lotniskowce mieliśmy odegrać decydującą rolę. Lotniskowce klonów, dwa wspaniałe, śnieżnobiałe statki, były coraz bliżej. Jednak ich zaskoczyliśmy. Na razie żaden ich flogger nie wyszedł w otwarty kosmos. Wieże dział nie znajdowały się w położeniu bojowym, włazy wyrzutni rakietowych pozostawały zamknięte. Do granicy ataku zostało pół minuty lotu, gdy sylwetki lotniskowców zafalowały, jakby między nami pojawiła się ściana rozgrzanego powietrza, i białe burty statków zmieniły kolor na żółty. Drżące sylwetki i polaryzacja fal elektromagnetycznych w spektrum optycznym świadczyły o tym, że lotniskowce nagrzały reaktory i mogły dać zasilanie na generatory pola. Obudzili się wreszcie! Automatyczny system nakierowania rakiet każdego myśliwca urządzony jest tak. żeby przejmować i śledzić jak najwięcej drobnych celów, i Durandal nie stanowił wyjątku. Duży cel zastaje pochwycony od razu, ale nie można właściwie nakierować rakiety - automatyce jest wszystko jedno, czy trafi w nietykalny dla lekkich rakiet burtowy pas pancerny, w nadbudówkę, czy dysze manewrowe. Wyłączyłem automatykę i ręcznie przesunąłem marker prze-chwytu na monitorze z baterii rakietowej na sponson w dziobowej części statku. - Podaję cel - odezwał się Gotowcew. - Nasza bateria - rufowa. Walicie murenami. Ja i Thor bierzemy lewą wieżę, Lepage i Kotek prawą... Musiałem szybko przerzucić marker przejęcia trzy rumby w prawo. Bateria przeciwlotnicza, którą mieliśmy zniszczyć, wreszcie ożyła. Wieże odwracały się ku armadzie floggerów, poruszyły się żądła dział... Wypuściliśmy rakiety. Pierwsza para floggerów od razu odbiła w bok, żeby nie trafić pod ogień laserów rentgenowskich, nasza czwórka w Durandalach leciała do przodu. Pewnie klony na lotniskowcu nie wierzyły własnym oczom, widząc, jak promienie laserów rentgenowskich rozwiewały się w elipsoidach naszego pola siłowego. Durandale nie miały nawet draśnięcia. Tymczasem mureny dosięgły celu i wokół baterii na lewej burcie lotniskowca pojawiły się malinowe pęcherze wybuchów. Na moich oczach rufowy sponson z czterema wieżami został wyrwany z pasa pancernego i koziołkując, poleciał w kosmos. Potężne salwy rakietowe naszych szturmowców walnęły w te odcinki burt i pokładów lotniskowca, w których powinny kryć się windy i katapulty. Gorynycze zostały z tyłu, a my na Durandalach zaczęliśmy drugie podejście, patrząc, gdzie by tu jeszcze wsadzić mureny - nie mogliśmy ostrzeliwać lotniskowca z dział, jego pole siłowe było potężniejsze od naszego; Atur Gushnasp pluł z niewielu ocalałych luf do kręcących się wokół niego szturmowców i torpedowców. Klony wypuściły kilka rakiet przeciwlotniczych, ale zbiły tylko jeden nasz szturmowiec. Pozostałe rakiety pomknęły w stronę fregaty Chwacki. Nie zdążyliśmy dokończyć drugiego podejścia - dostaliśmy rozkaz wyniesienia się z kursu torped puszczonych przez floggery -kadry T-01. Z jakiego kursu, do cholery? Nie zdążyliśmy zrobić nic - po raz pierwszy poczuliśmy na własnej skórze, czym jest spowolniona reakcja Durandala... Potężne torpedy przemknęły obok naszej czwórki, omal nie spopielając strumieniem odrzutowym maszyny Tiernowoja. Załatwiłyby nas nasze własne torpedy! Zyskaliśmy dwie minuty odpoczynku - miałem nadzieję, że w tym czasie znikną mroczki przed oczami, oznaka zbliżającej się utraty przytomności od przeciążeń. Zmniejszyłem ciąg i włączyłem sekundomierz. Raz... dwa... trzy... cztery... Dziesięć... jedenaście... Na lewej burcie lotniskowca została już tylko jedna wieża baterii dziobowej. Koncentrowała ogień wyłącznie na zbliżających się torpedach. Dwadzieścia... Na pożegnanie los uśmiechnął się do konkordiańskich celowniczych: dwie nasze torpedy (z dwunastu) stały się chmurą odłamków. Za taki wyczyn należał się medal „Za zasługi bojowe". Czterdzieści trzy... czterdzieści cztery... W Atur Gushnasp walnęła pierwsza torpeda. Eksplodowała nadbudówka. Pięćdziesiąt... W lotniskowiec rąbnęły pozostałe torpedy. W kontrolerach wybuchu ustawiono niewielkie zahamowanie. Wykonane z parakorundowej stali stożkowe głowice torped przebijały pas pancerny i przenikały w głąb statku i dopiero tam, w hangarach, przedziałach mieszkalnych i w cysternach luxogenu wybuchały. Pięćdziesiąt siedem... Z przebitych otworów wyskoczyły protuberancje płomieni i znik-nęły, zostawiając na burtach rdzawe plamy stopionego metalu. Między górnym pokładem a burtą pojawiła się szczelina - sączył się z niej rozgrzany gaz - która rozszerzała się coraz bardziej, ukazując wnętrze statku. Nie było tam nic prócz czerwono-złotych strumieni i fontann ognia... Sylwetka statku zdeformowała się, za kilka minut Atur Gushnasp przemieni się w mgławicę gazu... Eksplozje torped zdetonowały pojemniki paliwa floggerów, a ten wtórny wybuch zniszczył luxogenowe konwertery silników marszowych. To był już koniec. - Oto i Atur Gushnasp - mruknął Babakułow. - Święty ogień... Ktoś. komu uwaga Babakułowa wydała się zabawna, zarechotał, a ja... ja się przeraziłem. Nie żałowałem klonów, naszych braci w Wielkiej Rasie, choć tak wielu ich tutaj zginęło. Przeraziłem się tego, jak łatwo zostać zabójcą - nie jakichś tam abstrakcyjnych klonów, lecz bardzo konkretnych: Issy Gór i Rishi Ar. Przecież Rishi mogła być na tym właśnie lotniskowcu... A zamiast tego śnieżnobiałego giganta mógłby tu być czarny Videvdat z Issą na pokładzie. Co czułbym wtedy, czyli teraz, w tej alternatywnej chwili, gdyby na płatki sadzy rozpadał się liniowiec Issy? Na początku wojny w moim umyśle pojawiła się blokada. Jakby Klon istniał w oderwaniu od Issy i Rishi, jakby Videvdat rzeczywiście krążył wokół jądra galaktyki, podczas gdy cała flota Konkordii wali w nasze eskadry i baterie, zrzuca desanty i torpeduje transportowce, umacnia się w Pasie Synapskim i szykuje do generalnego starcia o Osiemset Pierwszy parsek!

Teraz do mnie dotarło: oficerowie Issa Gór i Rishi Ar walczą za Ojczyznę ramię w ramię z milionami innych klonów. Może nawet są tuż obok - znacznie bliżej, niż wynikałoby ze statystyki i zdrowego rozsądku. Żeby uratować balet imperatorski, należało zneutralizować lotniskowce. Z Atur Gushnaps poszło nam nieźle, lecz Atur Farnbag nadal stanowił śmiertelne zagrożenie. Gdy nasza sfora szarpała pierwszy lotniskowiec, klony zdążyły ochłonąć. Z kosmodromu Wary 8 wystartowały eskadra myśliwców i osiem torpedowców Fravashi. Co najmniej trzy eskadry zdążyły opuścić katapulty Atur Farnbag, nim nasze myśliwce wzięły się za ten lotniskowiec. W ciągu jednej minuty wydarzyło się kilka różnych rzeczy. Kaukaz trafił w fordeck lotniskowca. Trzech Świętych wypuściło rakiety w zbliżające się torpedy nieprzyjaciela. Fregata Chwacki, której udało się ostrzałem rakietowym zdławić węzeł dalekiej łączności Wary 8, podeszła do Jauzy. Jednocześnie Balch odłączył się od jachtu, nie oddalając się zbytnio. Nie chcąc zahaczyć Jauzy, Chwacki nie otworzył ognia do Bałcha, proponując klonom honorowe poddanie się do niewoli (przez łączność świetlną). W odpowiedzi statek klonów wystrzelił trzy torpedy. Jedna z nich trafiła Chwackiego w dziób. Łączność z fregatą została utracona. Pozostałe nasze fregaty skupiły się wokół Trzech Świętych, broniąc statku flagowego przed atakiem wrogich floggerów. Kontradmirał Kanatczikow szybko skorygował swój rozkaz: - Do wszystkich Durandali! Nowy rozkaz: atakować fregatę Bałch. Nie jest osłonięta polem siłowym, może ma uszkodzone generatory pola. Atakować ogniem dział, rakiety mogą zejść z kursu w wyniku zakłóceń. Zadanie: zniszczyć laserowe i rakietowe działa fregaty i umożliwić podejście do Jauzy floggerom szturmowym z kompanią osnazu. Was osłoni osiem Gorynyczów eskadry 1-02. Zadanie Gorynyczów... Z westchnieniem ulgi odsunąłem myśliwiec od lotniskowca klonów, który znalazł się teraz w samym środku jatki. Nasze szturmowce i torpedowce atakowały Atur Farnbag ze wszystkich stron, myśliwce Abzu szykowały się do przechwytu. Nieliczne torpedowce klonów również się tu kręciły, strzelając ze wszystkich wież niczym zwykłe myśliwce. Do tego dochodziły jeszcze nasze myśliwce, które atakowały startujące floggery klonów i ostrzeliwały katapulty... Po rozkazie Tockiego dowodzenie wszystkimi Durandalami wziął na siebie Gotowcew. Stworzyliśmy dwupoziomowy szyk frontu: na górze Gorynycze, na dole nasze cudowne maszyny. Wyciskając z silników wszystko, co się dało, pomknęliśmy w stronę Bałcha. Myślałem naiwnie, że po ataku na lotniskowiec fregata okaże się łatwą zdobyczą - ale gdzie tam! Myśliwce, które wystartowały z Felicji, zostawiły swoje torpedowce bez osłony i zwróciły się do nas, zachodząc nas z flanki Gotowcew ze wszystkimi Gorynyczami ruszył na nich, my szliśmy na Bałcha. Myśliwce wymieniły salwy rakietowe i otworzyły ogień z dział. Jest! Dwie maszyny klonów eksplodowały! Trzecia zeszła z kursu - pewnie uszkodzona. A jeden z naszych myśliwców rozpadł się na kawałki od bezpośredniego trafienia... Gdy Gorynycze robiły wiraż, ocalałe Abzu skręciły w lewo i wystrzeliły w nas rakiety. Puszczono je z daleka i sądziłem, że możemy się ich nie bać, ale i tak rozpyliliśmy fajerwerki fałszywych celów i ostro zmieniliśmy kurs. Drugą porcję rakiet wypuszczono z pokładu fregaty. Gorynycze skręciły o sto osiemdziesiąt stopni i ostrzelały myśliwce przeciwnika. Abzu czekało teraz piekiełko, ale swoje zadanie zdążyły wykonać: zbliżało się do nas stado puszczonych przez nie rakiet. Durandale znalazły się między młotem a kowadłem. Potężne stacje naprowadzania fregaty klonów trzymały nasze myśliwce w żelaznym uścisku. Żadne manewry uchylania się nie pomagały - zwłaszcza że Durandał ruszał się jak krowa. Jedyną szansę uchylenia się przed rakietami dawał ostry manewr - należało skręcić prosto na nie i w ostatniej chwili, włączając silniki manewrowe na maksymalną moc, spróbować rozminąć się z nimi pod ostrym kątem. I to właśnie zrobiliśmy - wystawiając się na rakiety myśliwców. - Sasza, dwa „banany" na siódmej! Sasza! - Widzę, pilnuj siebie! - Chłopaki, u mnie... Po tych słowach łączność z Kolą została przerwana. Na kamerach wstecznego widoku widziałem wybuch obok jego maszyny. Wprawdzie jego Durandał się nie rozpadł, ale zaczął tracić prędkość i miotać się na kursie. - Kola! Odezwij się! Poruczniku Samochwalski! Odpowiedzcie! To rozkaz! Kola się nie odzywał. Uszkodzony Durandał z kotkiem na usterze-niu pionowym coraz bardziej odpadał na bok. Jego sylwetka stała się wyraźnie widoczna na tle planety, która teraz znajdowała się po naszej lewej stronie. Co z nim? Spada?! - Skończyły się pułapki! Gdzie jest guzik zakłóceń paliwowych? - Tam jest kartka, Wołodia! „Zakł.paH Technicy nie zdążyli zamienić standardowych hiszpańskich napisów na rosyjskie i ponaklejałi karteczki. - Wiem, do cholery! Ale mi światło na tablicy zgasło, nic niewidzę! - Czwarty na prawym podpanelu z lewej strony, drugi rząd od góry! -Przygotuj się, Wołodia, osłonię cię swoimi paliwo... To była ostatnia rzecz, jaką udało mi się powiedzieć. Pierwszy „banan", ignorując wszystkie fałszywe cele, skoczył do mnie i eksplodował pod lewym skrzydłem. Myśliwiec drgnął i zatrząsł się. Moja ręka odruchowo skoczyła do drążka katapulty - ale chociaż szarpałem nim z całych sił, nie nastąpił spodziewany kopniak w tyłek. Co jest? Potem usłyszałem wściekły syk w słuchawkach i znalazłem się w otwartym kosmosie. Myślicie, że udało mi się katapultować? Niestety! To drugi „banan" wybuchł dokładnie między głównymi dyszami i rozciął Durandala wzdłuż kokpitu. Pancerne oparcie fotela uratowało mnie przed falą wybuchu, ale Durandala już nic nie mogło uratować. Wyrzuciło mnie z maszyny razem z odłamkami osłony kokpitu i innych śmieci. I wtedy w jednej chwili stałem się pępkiem świata. Wokół mnie wirowały gwiazdy i satelity Felicji, sama Felicja i Lwi Ziew, nasze oddalające się floggery i widoczna gołym okiem Jauza, nawet rój rozbłysków wokół Atur-Farnbag i Kaukazu. Stałem się centrum wszechświata!

Hamlet chwalił się kiedyś, że zamknięty w łupinie orzecha mógłby się uważać za pana bezgranicznej przestrzeni. Jak się okazuje, łupina wcale nie jest potrzebna. Chociaż, może skafander jest właśnie taką łupiną?... Przy trzecim przewrocie przez głowę stwierdziłem, że zachowując impuls ruchu, jaki miał Durandał w chwili eksplozji, zaczynam podróżować w kosmosie z niezłą prędkością! Kierowałem się prosto w szczelinę między Chwackim a Jauzą, zostawiając Bałch po drugiej stronie jachtu. Całkiem nieźle - jest szansa, że poślą po mnie szalupę z Chwackiego! Minimalna szansa. Raczej mnie nie zauważą. A wtedy pochwyci mnie siła przyciągania Felicji i za jakieś dwie czy dwadzieścia dwie godziny, wejdę w szczelne warstwy atmosfery, gdzie sobie spokojnie spłonę. No cóż, przynajmniej nie jestem za nic odpowiedzialny. Siedząc w fotelu pilota, uosabiam straszną siłę niszczącą. Czasem od jednego ruchu mojego palca zależy powodzenie lub klęska całej bitwy. A teraz, sam na sam z Czarnym Niebem, jestem osobą prywatną. Nawet gdybym był generałem czy przewodniczącym Rady Obrony. Osoba prywatna ma swoje przywileje. Na przykład, mogę zaśpiewać. Zaśpiewałem. Mogę pomachać rękami. Zrobione. Pokazać figę. Pogadać z Bogiem... Pogadałem. W tym duchu, że nie mam pretensji i rozumiem, że przyszedł na mnie czas. Chociaż, gdyby dało się uzyskać prolongatę... Co jeszcze mogłem zrobić? Stworzyć ustny testament? Proszę bardzo. „Wszystkie moje aktywa oraz majątek ruchomy pozostawiam siostrze Polinie. Chociaż nie mam od niej wiadomości od czterech lat, a naszego ojca Richarda w ogóle pogrzebała w swoim sercu, jestem pewien, że moje skromne oszczędności posłużą szlachetnemu celowi rozwoju naszej biologii!". Gdybym zostawił je ojcu, przepiłby od razu na stypie. Data, podpis. Co jeszcze? List do Issy? „Droga Isso! Muszę szczerze wyznać, że nie spodziewałem się, że trafi mi się wolna chwila w takim miejscu i czasie. Wierz mi, to pierwsza wolna chwila od wybuchu wojny..." Co dalej? „Mimo wszystko nadal cię kocham?" Tego nie byłem wcale pewien. „Mimo wszystko nadal kocham nie ciebie, lecz Rishi?" Tego też nie byłem pewien. „I dlatego nienawidzę was obu i całego waszego gniazda klonów..." Nie. Nie czułem nienawiści. Dlaczego? W przerwie między lotami szkoleniowymi na Durandalach Biełokoń prowadził z nami pogadanki na jeden temat: ..Zabijaj klonów, morderców, gwałcicieli, dzieciobójców". Żeby zrobić na nas większe wrażenie, pokazał nawet kawałek propagandowego filmu klonów, który zdobyła nasza służba wywiadu radiowego. Na tym filmie w huku litaurów i fanfar opowiadano o niedawnych walkach za Machaon. Nie pokazując nam wszystkiego i żeby nie zdemoralizować nas widokiem ogromu trofeów, zdobytych przez klony i. Biełokoń skupił się na rzeczy najważniejszej: zwierzęcym okrucieństwie konkordiańskiego żołdactwa. Na Machaonie klony zniszczyły całe miasto, ścierając je z oblicza planety. Miasto nazywało się Kirta i miało trzysta tysięcy mieszkańców. Klony z właściwym sobie wideosmakoszostwem delektowały się zniszczeniem Kirty kadr po kadrze. Nadlatuje armada powietrzna... tworzy szeroki front... zrzuca szybujące bomby kasetowe... bomby rozpadają się... jedna dzielnica w ogniu... dwie, pięć dziesięć... takie ujęcie, inne ujęcie... płonące fabryki... szpitale... przedszkola... Zastanowiło mnie tylko jedno - dlaczego na ulicach nie widać ludzi? No dobrze, załóżmy, że są zbyt mali i ciężko ich dojrzeć. Ale samochody? Co z nimi? Oczywiście zaczęliśmy krzyczeć: „Bydlęta! Tylu ludzi zabili! Potwory! Zbiry!". Usatysfakcjonowany Biełokoń dodał na zakończenie, że poprzez swoje zbrodnie klony postawiły się poza dobrem i złem i nie wolno się z nimi ceregielić: „Powieśmy ostatniego pahlawana na kiszkach ostatniego zaotara!". Przy klasnęliśmy. Ale w przeddzień operacji Gotowcew zepsuł Biełokoniowi całą robotę. Zebrał eskadrę w celu sprawdzenia gotowości bojowej i opowiedział nam o tym, co centrum prasowe sił zbrojnych wyłączyło poza nawias i o czym Biełokoń nie mógł wiedzieć. Podczas walk o Machaon stacjonujący pod Kirtą pułk pancerny wpadł na pomysł stworzenia w mieście obrony. Zawsze to lepiej bronić się w mieście niż w szczerym polu. Czołgi prawie nie miały paliwa i nie mogły go uzupełnić - jak wiadomo, współczesne paliwo do czołgów ma zastosowanie jedynie w czołgach. Mer Kirty zasugerował dowódcy pułku, żeby na ostatnich litrach tego deficytowego płynu żołnierze wynieśli się z miasta i nie narażali cywilów. Pułkownik nawrzeszczał na mera i zaproponował mobilizację wszystkich zdolnych do noszenia broni obywateli Kirty - że niby wojna to sprawa narodowa. Mer zauważył, że wojna to przedewszystkim sprawa zawodowców i że ochotnicy z kuchennymi nożami granatami niewiele zdziałają. I na tym stanęło. Następnego dnia Kirtę otoczyła dywizja klonów. Ponieważ agresor miał przewagę w powietrzu, sytuacja czołgistów była beznadziejna. Jednak zamiast terrorystycznych bombardowań i ostrzałów rakietowych klony rozpoczęły negocjacje i zaproponowały pułkowi poddanie się. Dowódca odmówił. Wówczas klony zażądały tego samego co mer - wyjedź z miasta, zetrzemy się w szczerym polu! Dowódca ponownie odmówił.

Wówczas klony oświadczyły, że dają cywilom Kirty czterdzieści osiem godzin na opuszczenie miasta i otwierają jakąś tam szosę. Czternastego stycznia wszystkie samochody i helikoptery opuściły Kirtę. Został jedynie pułk pancerny i setka patriotów-oszołomów, którzy postanowili walczyć z klonami. Nastolatki, które przyłączyły się do żołnierzy, uzbrojone były głównie w kieszonkowe wydanie Kiplinga. I wtedy nad miastem pojawiły się szturmowce... Pułk zginął w pełnym składzie. Patrioci ze swoim Kiplingiem również. - Sens filmu klonów był następujący: rezygnując ze szturmu i pozostawiając miasto floggerom, zdołaliśmy uratować życie wielu naszych ludzi - podsumował Gotowcew. - Wyciągnięcie wniosków pozostawiam wam. Byłem wstrząśnięty. Więc słynna etyka pechlewanów to nie są puste słowa? To prawda, że takich ludzi ciężko jest kochać, a nawet szanować. Można i trzeba ich zabijać - przecież są wrogami! Ale nienawidzić... To już jakby za wiele. A może powinienem postawić się na miejscu rodziców tych chłopców, którzy myśleli, że Kiplingiem obronią Kirtę, i dopiero wtedy rozprawiać o nienawiści? A może na nienawiść zasługiwał Kipłing? Myślałem sobie o tym wszystkim, koziołkując w kosmosie między Jauzą a Chwackim, i wtedy zauważyłem, że zbliża się jakiś biały obiekt z czerwonymi rombami na burtach i napisami w języku rosyjskim. Bezzałogowy statek remontowy! Pięć minut później jego manipulatory pochwyciły mnie i przestałem wirować. Koniec puszkinocentrycznego obrazu świata. Jestem uratowany! Byłem pewien (chyba na skutek szoku), że statek należy do fregaty Chwacki. A przecież statki marynarki mają odpowiednie znaki rozpoznane, a ten nie miał żadnych! Dlatego, gdy statek skręcił do Jauzy, strasznie się zdziwiłem, zacząłem wymachiwać rękami i krzyczeć coś w rodzaju: „to pomyłka, zawracaj!" Dopiero bym się zdziwił, gdyby mnie usłyszeli i zawrócili! A potem zrozumiałem, że nie ma żadnej pomyłki - to po prostu klony wzięły mnie do niewoli. Wtedy sięgnąłem po pistolet, który powinien być w specjalnej kaburze na skafandrze. Sam nie wiem, co sobie myślałem. Że zacznę strzelać do statku? Że się zastrzelę? Ale ani pistoletu, ani kabury nie było. Widocznie zerwało ją, gdy wyleciałem z myśliwca. Dziesięć minut później statek dostarczył mnie do kesonu Jauzy i na ścianie zapłonął ekran łączności wewnętrznej. Na ekranie pojawiła się kobieca twarz i kobiecy głos powiedział po rosyjsku prawie bez akcentu: - Mówi kapitan Rishi Ar. Został pan wzięty do niewoli przez siły zbrojne Konkordii. Proszę podać imię, nazwisko i stopień wojskowy. Jak słowo daję! To była Rishi!!! - Rishi?! Cześć! Co za spotkanie! Więc to ty uratowałaś mi życie? Nawet nie drgnęła jej brew. - Oficerze, powtarzam. Został pan wzięty do niewoli, proszę podać nazwisko i stopień. No tak, przecież nie powie przy swoich kolegach: „Aleksandrze, z miłości do ciebie uratowałam ci życie!". Przecież nie wiedziała, że to ja... Spoważniałem. - Aleksander Puszkin, podporucznik marynarki Narodów Zjednoczonych. Rishi skinęła głową. - Podporuczniku Puszkin, proszę wysłuchać praw i obowiązków jeńca wojennego. Ma pan prawo do życia, jedzenia i pomocy medycznej. Pieniądze i rzeczy osobiste może pan zachować. Ma pan prawo nie mówić o faktach, stanowiących tajemnicę wojskową swojego państwa. Wszystkie posiadane dokumenty ma pan obowiązek oddać oficerowi śledczemu. W zamian dostanie pan tymczasowy dowód jeńca wojennego...

ROZDZIAŁ 20 TEST NA BOSKĄ SPRAWIEDLIWOŚĆ Styczeń 2622 r. Bezludny półwysep Planeta Felicja, Uklad Lwiego Ziewu - Nie sądziłem, że wytrzymam na tym przeklętym półwyspie choćby jeszcze jedną noc. Pod koniec prawie go znienawidziłem. - Esterson uśmiechnął się. - A tu proszę, nocowaliśmy już dziewięć razy i jakoś żyję... - Z mapy wynika, że nazywa się Lawowy... Konsularni kartografowie nie błysnęli oryginalnością - powiedziała Polina. - Za to ja błysnąłem - mruknął Esterson - Nazwałem go Bezludny. - To faktycznie oryginalnie. Ja nazwałabym go po prostu Grzybowy - pełno tu grzybów. - Wiem. Mój balon wystartował właśnie dzięki nim - zawierają ogromną ilość helu! - Gdy nadchodzi czas - raz na trzy lata - grzyby rozdymają się jak baloniki i wzlatują, pochwycone wiatrem. A potem pękają - dzięki temu rosną niemal wszędzie. - Nie zdziwiłbym się, gdyby sirchowie nauczyli się jeść również te grzyby. - Słabo znasz sirchów. W odróżnieniu od nas, są bardzo konserwatywni w sprawach żywienia. Kaczę mogą jeść przez okrągły rok - zapewnia ich organizmom wszystko, czego potrzebują. Lista produktów, które głodny sirch mógłby ewentualnie zjeść, nie przekracza dwudziestu punktów. - A Kaczhid? On chyba je wszystko, jak leci! - To wyjątkowy przypadek. Bardzo różni się od swoich współbraci rozległością horyzontów. Ale nawet on woli kaczę od kapusty. - Zazdroszczę im tego konserwatyzmu - mruknął Esterson. - Mnie na widok fasoli szczęki drętwieją. - A mnie mdli od ananasów i sucharów - westchnęła Połina. - Ech, gdyby tak sałatka z ogórków i pomidorów! Uciekli ze stacji zaraz po otrzymaniu od porucznika klonów rozkazu pozostania na miejscu. Gdy Esterson wyprowadzał skaf na pozycję startową, Polina biegała po piwnicy, wrzucając do plastikowych worków suchary, papierosy, filtry do wody, zapałki, przyprawy, sztućce, serwetki, podpaski. Potem przyszła kolej na koce i śpiwory, kubki i rondle, ubrania i buty. Teczkę z wynikami swoich prac badawczych zabrała przede wszystkim. Nawet zerwała ze ściany zdjęcie grupy Wałaamskiego.

Gdy przyniosła to wszystko na brzeg, Esterson mimo protestów Poliny zmniejszył liczbę worków o połowę, a potem dokonał wtórnej selekcji - nie chciał przeciążać kapryśnej maszyny. Skaf zanurzył się w chwili, gdy zza drzew cypla wyłoniły się drapieżne nosy helikopterów. Nie mieli czasu ma omawianie punktu docelowego, dlatego gdy Polina zaproponowała półwysep Lawowy, inżynier od razu się zgodził. Argumenty Poliny były bardzo ważkie. Po pierwsze, była tam grota, w której można ukryć skaf. Po drugie, półwysep znajdował się blisko stacji i bazy klonów. Ta lokalizacja miała dwa plusy - pierwszy: można potajemnie przemykać się na stację, drugi: ostrożnym klonom raczej nie przyjdzie do głowy, że uciekinierzy ukryli się pod ich nosem! Poza tym, było tam źródło i zagajnik opurów z dojrzałą puriką. Przyrządzenie owoców według przepisu sirchów zajmowało kilka godzin, więc na razie zadowalali się konserwami. Zamieszkali w ziemiance, którą niegdyś zbudował Esterson - znajdowała się w nieprzebytym gąszczu - i żyli tu niczym Adam i Ewa. Polina przeglądała swoje notatki badawcze, a Esterson przyrządzał z konserw (których jak na złość były dwa rodzaje - fasola z mięsem i ananasy) coś na kształt ragout. Po obiedzie odwiedzali grób Stanisława Psa albo szli po wodę, słuchali odległego huku konkordiańskich floggerów i rozmawiali o różnych sprawach. - Jak myślisz, długo będziemy tu siedzieć? - pytała co wieczór Polina, wsuwając się do puchowego śpiwora. - Myślę, że nie. To będzie krótka wojna. Narody Zjednoczone mają poważną przewagę techniczną - mówię ci to jako konstruktor! - Tylko sobie nie myśl... mnie się tu bardzo podoba - zapewniła Estersona Polina. - Gdyby tylko nie było tak zimno... Minęły dwa dni podobne do siebie jak dwie puriki z jednej gałęzi. A rankiem trzeciego Polinę i Estersona obudził łoskot odległych wybuchów. Minutę później oboje wyskoczyli z ziemianki. Chociaż do świtu pozostawała jeszcze godzina, całe niebo upstrzyły żółtoczerwone rozbłyski. Pomarańczowe i malinowe wstęgi spadały z nieba jak serpentyny prosto na bazę klonów, nad którą wisiała dziwna zorza. - Co to za fajerwerki? - Polina skuliła się z zimna. - Myślę, że wybiła godzina zemsty i nasi próbują zniszczyć bazę klonów ostrzałem rakietowym z kosmosu. - Poważnie? - Bardzo poważnie. Możemy pójść na brzeg popatrzeć, chcesz? - Chodźmy. Tylko założę kurtkę. - Nie boisz się? - Nie. Myślę, że klony mają teraz inne zmartwienia... Kwadrans później Roland i Polina byli prawie na miejscu. Na brzegu lasu konstruktor potknął się i upadł, zabolało złamane żebro. Jak się okazało, potknął się o goleń podwozia, ukrytego tu u zarania felicjańskiej robinsonady... - Co to za żelastwo? - spytała Polina, wyjmując z kieszeni iniektor ze środkiem przeciwbólowym. - Takie tam... części zamienne do Durandala - uśmiechnął się Esterson. Na brzeg wyszli w pobliżu miejsca, w którym inżynier po raz pierwszy wszedł w las Felicji. Znalazł nawet zaimprowizowana ławkę, którą zrobił pod rozłożystym „platanem", był z niej piękny widok na stację. Dalej, za półwyspem znajdowała się zatoka. Kosmodrom klonów był niewidoczny, ale ognisty spektakl - w całej pełni. Usiedli na ławce i Roland nawet objął Polinę ramieniem - pod pretekstem ochrony przed chłodem. „Serpentyny" już się skończyły, za to kilka razy przemknęły ogniste strzały - startowały ocalałe floggery klonów, i raz wzbiła się w powietrze dymna kometa - wielkie odłamki, wystrzelone w górę potężnym wybuchem. - Nuda. - Polina ziewnęła. - Ech, gdyby tak nasi wysadzili tu desant... - powiedział z rozmarzeniem konstruktor. - Może pójdziemy spać? Poradzą sobie bez nas. - Posiedźmy jeszcze trochę... I wtedy na szaro niebieskim niebie pojawiła się sylwetka floggera. Maszyna schodziła coraz niżej. Esterson wytężył wzrok: flogger znajdował się niedaleko... A jego zarysy były do bólu znajome! Chwilę później Roland miał pewność - to Durandal! Jak? Skąd? Dlaczego? Esterson zerwał się na równe nogi i utkwił wzrok w maszynie. Najwyraźniej myśliwiec schodził do przymusowego lądowania! W charakterze pasa pilot wykorzystał ten sam kawałek plateau, który niegdyś wypatrzył Esterson, ale w odróżnieniu od inżyniera pilot wiedział, jak lądować w takich warunkach. Gdy Durandal dotknął ziemi i zaczął sunąć po plateau, Polina, niespokojnie obserwując flogger, spytała: - To nasi? - Tak. Wyobraź sobie, że to ten Durandal, o którym tyle ci opowiadałem! Moja maszyna. Moje dziecko. - Piękny - powiedziała Polina. Flogger już miał się skryć za brzegiem lasu. - Tylko nie rozumiem, po co ląduje. - Ponieważ go strącili. - To dlaczego nie ciągnie się za nim ogon dymu, jak na filmach? - Bo to nie film - uśmiechnął się wyrozumiale Esterson. - Zresztą, chodźmy do niego, to się dowiemy... - A jeśli klony już tam są? Pewnie widzieli, jak ląduje... - Mogli nie zauważyć, są teraz raczej zajęci... A może pilot potrzebuje pomocy? Szli szybkim krokiem niemal kwadrans i wreszcie dotarli do Durandala zastygłego przed lasem, na odległym brzegu plateau. Nieruchomy i majestatyczny, myśliwiec miał pod kabiną znaki rozpoznawcze Dyrektorii Rosyjskiej. Oprócz orła otoczonego koncentrycznymi kręgami barw flagi narodowej widniał tu również biały kotek. Obok floggera kręcił się mężczyzna w biało-czerwonym skafandrze - hełm leżał na piasku. Pilot zachowywał się dziwnie - w tempie dobrze wyszkolonego kelnera biegał do pobliskiego lasu, wracając z naręczem

gałęzi. - Zimno mu? - spytała Polina. - A chce zrobić szaszłyk? Żeby uspokoić nerwy? Esterson wzruszył ramionami. Ale gdy podeszli bliżej, konstruktor spostrzegł, że pilot rzuca gałęzie dokładnie tam, gdzie zieleniła się upstrzona ostrzeżeniami głowica rakiety, umieszczonej pod prawym skrzydłem. - Już wiem, co on robi - rzekł Roland. - Chce zniszczyć myśliwiec. - Przy pomocy wiązki drew? Przecież ogień najwyżej osmali fragment skrzydła! - Ale jeśli wybuchnie głowica, to nawet my oberwiemy odłamkami - zauważył ponuro Esterson. - Ale dlaczego? - To proste. Durandal to nowa maszyna. Mówiłem ci, że uciekłem z Cerery na prototypie. Rzecz jasna, nie wyrządziłem koncernowi specjalnej szkody - wprawdzie porwałem jedyny egzemplarz, lecz pozostały im całe tomy szkiców i obliczeń, zostali specjaliści i technologie. Mój zastępca Gruziński znał się na wszystkim nie gorzej ode mnie... Wprowadzili Durandala do masowej produkcji, natłukli ze dwie setki i sprzedali bogatym marynarkom NZ - pewnie połowę pierwszej partii kupiła Rosja. Trzy miesiące później nowe myśliwce wprowadzono do uzbrojenia. A co powinien zrobić pilot, jeśli pojawia się zagrożenie, że nowa maszyna trafi w ręce wroga? Zniszczyć ją! - Nie prościej umieścić w Durandalu jakiś tam blok autodestrukcji? - Prościej. Ale kto zagwarantuje, że blok nie zadziała w najbardziej niespodziewanej chwili? Konstruktor Roland Esterson zagwarantować tego nie może. Po kilku nieudanych eksperymentach zrezygnowano z umieszczania takich bloków w sprzęcie wojskowym. - Jasne - westchnęła Polina. - Czyli radź sobie, żołnierzu, jak umiesz. A nie szkoda niszczyć takie piękno? - O to właśnie zapytamy tego młodego człowieka... „Młody człowiek" zareagował na nieznajomych niezbyt serdecznie. Wyrwał z kabury na skafandrze pistolet i celując go to w Polinę, to w Estersona zawołał: - Stój, bo strzelam! Chłopak był młodziutki. Jego spojrzenie, otwarte i wnikliwe, od razu nasunęło Rolandowi myśl, że to niedawny kadet. Stary pilot patrzyłby inaczej... Brwi chłopaka w stropieniu lub przestrachu jechały wysoko na czoło. Czy taki chłopak mógłby kogokolwiek zabić? A zresztą, dlaczego nie? - myślał Esterson. - Ręce do góry - dodał niepewnie po rosyjsku. - Jesteśmy swoi - rzekł Esterson. Sygurd posłusznie przełożył zdanie na język Tołstoja. - I również jesteśmy Rosjanami - biologami ze stacji naukowej. Ja nazywam się Polina Puszkina, a to Andriej Rogożyn - powiedziała Polina, ale ręce podniosła. - A dlaczego Rosjanin Andriej nie mówi po rosyjsku? - Chłopak zerknął podejrzliwie na Estersona. - Ponieważ całe życie mieszkał w Szwecji. - A zresztą, co za różnica, kim jesteście! - wybuchnął nagle pilot i opuścił pistolet. - Proszę was, dajcie mi spokój. Nie widzicie, co się stało? - Widzimy - skinął Esterson. - Chce pan zniszczyć myśliwiec Durandal zgodnie z instrukcją o likwidacji nowych maszyn. Pilot rzucił Estersonowi spojrzenie, w którym czytało się wyraźnie: „A skąd ty, brodaczu, znasz nazwę myśliwca, którą ja, porucznik marynarki, poznałem kilka dni temu?". - Tak jest - powiedział. - Chcę. I skoro ma pan tego świadomość, a ponadto jest pan moim rodakiem, to pańskim obowiązkiem jest udzielenie mi pomocy. Byłbym bardzo zobowiązany, gdyby pani, Polino, również się przyłączyła. Nazywam się Nikołaj Samochwalski. - Właśnie po to się tu zjawiliśmy, Nikoiaju. Przecież jesteśmy patriotami... - Polina zerknęła na Estersona. - Przepraszam, a co się właściwie stało? - spytał Roland, przyglądając się Durandalowi. - W jakim sensie? - zapytał Nikołaj, nie kryjąc rozdrażnienia - spieszył się po drewno. - Jakie uszkodzenie doprowadziło do przymusowego lądowania? - A co to za różnica? - Załóżmy, że jest - rzekł poważnie Roland. - Ja i Polina jesteśmy biologami szerokiego profilu i na myśliwcach znamy się nie gorzej niż na ośmiornicach. Zwłaszcza ja. - Przecież mówiłem, że nie mam czasu na rozmowy! - Nikołaj przewrócił oczami. - Za chwilę będą tu klony! Zaraz będzie świtać! Z tymi słowami pilot pobiegł do lasu, Polina również. Esterson nie miał zamiaru lecieć za nimi. - Nikołaju, czy pozwoli pan, że rzucę okiem na panel pańskiego cudu techniki? - zawołał. - Zapraszam. - Pilot machnął rękę, nie odwracając się. W jego głosie zabrzmiała pewność, że Estersonowi nie uda się nawet siąść w fotelu pilota. Jakież było jego zdumienie, gdy po powrocie stwierdził, że „rosyjski biolog" już węszy w kabinie myśliwca. Nikołaj zrzucił drwa na stertę i znowu poleciał do lasu. A gdy on i Polina po raz kolejny wrócili z naręczami gałęzi, Esterson stał na dolnym stopniu. Jego mina mówiła, że wie już wszystko. - Taak. - Roland ściągnął brwi. - Tak jak myślałem... - A co pan myślał? - spytał ironicznie pilot. - Że z powodu kretyńskiej kompozycji dziobowej system diagnostyki pokładowej będzie najczulszym miejscem w sytuacji realnej walki... - Nie rozumiem? - Co tu jest do rozumienia? Padł panu interfejs systemu diagnostyki? - N-no tak. Między innymi... - Nic dziwnego. Transformator i kontroler należało zamienić miejscami... ale musi pan przyznać, że to cudowna maszyna. - Cudowna?! - ryknął pilot, purpurowiejąc. - Ta latająca trumna?! Niska manewrowość, średniutka stabilność! Sterowanie obliczone na debila - nie ma żadnej rezerwy pilotażu krytycznego, to kretyństwo albo nie pozwala nic zrobić, albo wrzeszczy, że „nie wolno"! Już nasze Gorynycze są o niebo lepsze! Nikołaj kopnął nogą koło. - Ale gdyby leciał pan swoim Gorynyczem, to pewnie byśmy się teraz nie spierali, prawda? - zapytał spokojnie Esterson. Pilot zgasł - inżynier trafił w sedno. -Prawda... - A czy obecność pola siłowego nie rekompensuje niskiej manewrowości? - drążył Esterson, świdrując rozmówcę wzrokiem. - W jakimś sensie tak... - zawahał się pilot. - Ale przecież pole chroni jedynie przed pociskami laserowymi i elektromagnetycz­ nymi... - Nazywanie maszyny latającą trumną tylko dlatego, że nie jest doskonałością jest... jest niesprawiedliwe! - Esterson gniewnie

uniósł palec wskazujący. - Ma pan rację. Gdyby nie ta cholerna rakieta... - Rakieta? - Tak, klasy kosmos-kosmos, Paykan czwartej modyfikacji... odłamki przebiły środkową część skrzydła w kilku miejscach, wysiadł interfejs diagnostyki. Zaczęły się przegrzewać silniki i ciąg spadał w takim tempie... - I wtedy - podjął Esterson - zmniejszyła się prędkość i pochwyciła pana grawitacja Felicji. Nie mógł pan wejść w drugą kosmiczną i wrócić na lotniskowiec. Tak? - Skąd pan wie?! Jak na biologa jest pan za bardzo... za bardzo... - Wcale nie za bardzo. W sam raz - uśmiechnął się Esterson. - Mogłem się katapultować w otwartym kosmosie - dodał Nikołaj. - Ale postanowiłem wylądować na planecie - co ma być, to będzie... - Wylądował pan wspaniale! Nie jestem specjalistą, ale wiem dobrze, że jak taka równina może być zdradliwa... Zrobił pan to po mistrzowsku! - Dziękuję... - Nikołaj skłonił głowę. - Bardzo miło się rozmawia... widać, że zna się pan na rzeczy... Ale muszę przystąpić do wykonania instrukcji... - On ma rację Ro... to znaczy Andriej - odezwała się Polina, siedząca na głazie opodal. - Robi się widno... - Spalić... - Esterson zmarszczył brwi. -1 nawet pan nie spróbuje usunąć uszkodzenia? - Ależ ja nawet nie wiem, na czym ono polega! Interfejs padł, diagnostyka pokładowa jest niemożliwa. - Nikołaj rozłożył ręce. - Jest przecież zapasowy interfejs - dla techników i remontowców. Chyba panu mówili! - Oczywiście, ale nie mam pojęcia, co z nim robić! Durandal to nowa maszyna, na zapoznanie się z nią dali nam pięć dni. Pięć dni! - Ale burdel. - Esterson pokręcił głową. - W czasie wojny zawsze jest burdel. - Nikołaj machnął ręką. - Nie udało mi się w ciągu pięciu dni zgłębić wnętrza myśliwca. Widocznie jestem tępy. - Bardzo samokrytyczne - rzekł Esterson. - Wie pan chociaż, gdzie mieści się właz dostępu do zapasowego interfejsu? - Domyślam się. Na spodzie środkowej części skrzydła. - Zgadza się. To może by go tak otworzyć? - Może. Są jednak dwa „ale". Po pierwsze, nie ma czasu. Po drugie, jeśli nawet poznam charakter uszkodzeń, to co z tego? Jeśli nawet padł tylko jakiś elektroniczny element,-skąd wezmę nowy? - Myślę, że warto spróbować - rzekł poważnie Esterson. - Żeby ognisko zdołało podgrzać głowicę do temperatury krytycznej będzie pan się musiał jeszcze nalatać... Ma pan śrubokręt? - W kabinie powinien być... - Zresztą, po co śrubokręt? Niech pan poda swój kod identyfikacyjny i po sprawie! Nikołaj spojrzał uważnie na Estersona. Podawania kodu osobom postronnym było surowo zabronione - podobnie jak dopuszczanie takich osób do włazów technicznych... - Ha, myśli pan pewnie, że jestem szpiegiem? - powiedział Roland kpiąco. Nikołaj milczał - widać było, że się waha. - W takim razie niech pan sam otworzy luk. I w ogóle, mam tego dość... Bitą godzinę próbuję się do pana nająć jako technik-mechanik, a pan tylko nosem kręci i złorzeczy na myśliwiec, który przecież... A, do licha, co mnie to obchodzi?! I z tymi słowami Esterson odwrócił się na pięcie. - Proszę pana! Proszę zaczekać! - O co chodzi? - Andriej, bardzo pana proszę, niech pan spojrzy na ten interfejs. Jeśli nawet szansa naprawy Durandala jest jedna na tysiąc, to nie chcę j ej stracić... - No, to już lepiej - powiedział zadowolony Esterson i wszedł pod skrzydło. Inżynier w zapamiętaniu rozmawiał z interfejsem w języku mrugających diod, a Polina i Nikołaj, gdy już przynieśli górę suchych gałęzi, siedzieli w milczeniu, pożerając Rolanda wzrokiem. Nikołaj palii, a Polina piła z butelki kompot ananasowy rozcieńczony wodą. Ruchy Estersona były pewne i szybkie, i choć widzowie nie widzieli, nad czym inżynier czaruje, rozumieli, że czarować umie. Polina była dumna z Estersona. A Nikołaj chyba przeżył szok. To prawda, że w czasie wojny rachunek prawdopodobieństwa poddawany jest poważnej próbie, ale żeby coś takiego? Jakie jest prawdopodobieństwo, że pierwszy człowiek napotkany na obcej planecie zna się na interfejsach supernowego myśliwca, z którymi on, Nikołaj, nie poradziłby sobie mimo trzech lat studiów w PAWK? - Polino, skoro pani mąż jest biologiem, to skąd ta znajomość techniki? - nie wytrzymał Nikołaj, gdy Esterson, klnąc po szwedzku, wyciągnął jakiś zagadkowy blok. - Biologia jest jego drugą specjalizacją... przede wszystkim jest inżynierem... inżynierem-mechanikiem. Gdy wyruszałam w tę ekspedycję, stwierdził, że pojedzie ze mną, poduczył się i teraz pracujemy razem. - Nie rozumiem, czemu taki świetny inżynier się przekwalifikowywał - westchnął Nikołaj. - Ja również byłam przeciwna! Ale czy ktoś mnie pytał?... - Polina kłamała jak z nut. Gdy Lwi Ziew wzniósł się nad horyzontem, Esterson zrobił przerwę na papierosa. - No i jak? - spytali jednocześnie Polina i Nikołaj. - Mogło być gorzej - stwierdził Esterson. - Główny problem to rozdzielacz freezera. Główka kontrolera została przebita odłamkiem, rozdzielacz zwęglił się i nie da się go naprawić. Freezer zostaje w zbiorniku i dlatego silniki się przegrzały. Reszta to drobiazgi, głównie elektronika. Dlatego, jeśli nie ma pan zamiaru używać wyłącznie autopilota, to można wystartować... Trzeba tylko wymienić rozdzielacz. - Tak myślałem - rzekł Nikołaj grobowym tonem. - Dziękuję panu, Andriej... Wobec tego nie traćmy czasu... Pomoże mi pan rozpalić ognisko? A potem chyba przyjmę propozycję Poliny i pójdziemy do waszej ziemianki, spróbuję skontaktować się ze swoimi... Zresztą, co ja mówię? Przecież nie będę sygnalizował lusterkiem! Esterson rzucił Durandalowi smętne spojrzenie. Co za niesprawiedliwość: ta piękna, doskonała maszyna stworzona do zwycięstw w nierównej walce ma zginąć na tym dalekim brzegu od wybuchu własnej rakiety... Poczucie głębokiej krzywdy było tak przenikliwe, że Esterson zmienił się na twarzy. - Andriej, niech się pan tak nie przejmuje tą latającą trumną! - zawołał Nikołaj. - W końcu to ja za niego odpowiadam... Esterson odezwał się po dłuższej chwili milczenia:

- Mam pewien pomysł odnośnie naprawy pańskiego Durandala... Tylko musi mi pan obiecać... że już nigdy nie nazwie pan tego pięknego myśliwca latającą trumną! Skaf z Polina i Estersonem na pokładzie opuszczał grotę i podążył w ciemne głębie oceanu. Rosyjski pilot został na brzegu - Nikołaj kategorycznie odmówił porzucenia Durandala na pastwę losu. - Żebyśmy tylko zdążyli... żebyśmy zdążyli - szeptała Polina. Esterson zauważył, że gdy skaf opuścił grotę, Polina straciła spokój i zimną krew. - Zdążymy. Powinniśmy zdążyć - uspokajał ją Esterson, nadając skafowi maksymalną prędkość. - Powiedz mi lepiej, jak działa manipulator? - Ty naprawiałeś, powinieneś lepiej wiedzieć... - Naprawiałem silniki. Manipulatorem ostatnio posługiwałaś się ty. - Faktycznie - przyznała Polina. - Brałam próbkę skały... Z tego co pamiętam, coś się zacinało. A jak nie zadziała? - Wolę o tym nie myśleć - zauważył rozsądnie Esterson. - Bez niego nic nie zrobimy! -jęknęła Polina. - Przecież niebędziesz własnoręcznie manipulował na głębokości stu dwudziestu metrów! - Mogę spróbować... - Mowy nie ma! W miękkim kombinezonie na taką głębokość nie schodzi nawet zawodowiec! Bardziej mi zależy na tobie niż na jakimś tam rozdzielaczu! - To mnie bardzo cieszy, Polino ... Słońce złociło powierzchnię oceanu, ale w głębi panowała wieczna noc. Od czasu do czasu reflektor skafa wydobywał z ciemności kawałek podwodnego świata - gigantyczne plamiste rybsko, kolonię-parameduzę lub zatopiony pień. Żeby się uspokoić, Polina obserwowała okolicę - w fotelu nawigatora siedział Esterson. - Co za dranie! - krzyknęła nagle, klepiąc się dłońmi w kolana. - Gdzie? Dwarwy? Widzisz je? - przestraszył się Esterson. Polina wybuchnęła śmiechem. - Nie... - powiedziała w końcu. - Miałam na myśli klony! Jesteśmy pod wodą od dwudziestu minut, a nie zauważyłam żadnego głowonoga! Ani dwarwów, ani kapturów... przez wibracje ich przeklętego kosmodromu głowonogi opuściły swoje odwieczne tereny! Wojska Konkordii wyrządzają ekosferze planety nieodwracalną szkodę! - Nawet gdyby wszystkie dwarwy jednocześnie zniknęły z Felicji, nie nazwałbym tego nieodwracalną szkodą. - Rolo, jesteś niepoprawnym rasistą! Dzielisz rasy na wygodne i niewygodne! Gdybyś wiedział, do czego takie stanowisko doprowadzało na innych planetach! Polina już nabrała powietrza, żeby wygłosić wykład, ale nie zdążyła - w odległości dwudziestu metrów na żółtoszarym dnie ujrzeli myśliwiec Durandal. - Luk techniczny R-3, przez który można dotrzeć do rozdzielacza freezera, znajduje się na kokpicie... - A co to jest kokpit? - To ten, pod osłoną pancerną kabiny. - A gdzie jest osłona pancerna? - Nie mam jej, została odstrzelona, gdy się katapulto wałem... - Ładnie byśmy wyglądali, gdyby myśliwiec leżał... no, na plecach - podsumowała Polina, wpatrzona w przednią szybę skafu. - Całej mocy skafu by nie wystarczyło, żeby podnieść tę maszynę... Akumulatory i tak siadają... - Niestety - przyznał Esterson. - Ale powinno wystarczyć na powrót... - Pod warunkiem że wyjmowanie bloku potrwa nie dłużej niż dziesięć minut. - Polina zerknęła na przyrządy. - Inaczej będziemy wracać wpław. Esterson wzdrygnął się na myśl o kąpieli w zimnej wodzie i zmienił temat. - Jak sądzisz, czy wystarczy manipulatora, żeby sięgnąć do wnętrza myśliwca? - No... jeśli podejdziemy bardzo, bardzo blisko... - powiedziała niepewnie Polina. Esterson wykorzystał cały swój talent pilota, żeby dokonać manewru podejścia do myśliwca. Spocił się jak mysz, ale udało się bezbłędnie. Teraz przyszła kolej na Polinę - mistrzynię posługiwania się manipulatorem. Należało otworzyć luk R-3, pod którym znajdowało się wiele pożytecznych rzeczy, między innymi blok transportu freezera, wyjąć ten blok, włożyć do kieszeni skafu i wrócić na brzeg. Na lądzie wyciągnąć z bloku upragniony rozdzielacz i umieścić go w myśliwcu. Teoretycznie silniki powinny przestać się przegrzewać, a Durandal wystartować. Pięść manipulatora na teleskopowym wysięgniku przysunęła się do luku R-3. Na ekranie przed Polina pojawił się obraz z kamery, umieszczonej na ,,nadgarstku" manipulatora. Palce Poliny sunęły po sensorach sterowania. Z „dłoni" manipulatora wysunęła się mała piła tarczowa - próba otwarcia luku w inny sposób zajęłaby zbyt wiele czasu. Piła wbiła się w „plecy" Durandala. Zakłębiło się od iłu. Gdy obraz znów stał się wyraźny, Esterson zdołał dojrzeć blok freezera. Był całkiem mały i mógł się zmieścić w dłoniach. - To on! - Ten z zaokrągleniem na górze i dziwnym napisem? - spytała Polina. - To po hiszpańsku. - Nigdy nie miałam serca do języków... - Widzisz te pomarańczowe wypustki? To zaczepy mocujące. Trzeba zrobić dwa nacięcia, na jednym i na drugim - i blok będzie można delikatnie wyjąć. - A te, no... jakiejś tam kabelki, albo co? - spytała Polina z uśmiechem kompletnego laika. - Nie ma tam żadnych kabli, tylko dwie szyny. - No dobrze, a co z nimi? A jak się zegna? - Zegna... - powtórzył drwiąco Roland. - To nie szyny kolejowe, tylko rodzaj łącza. Jest tam też zatrzask... - Nie mąć mi w głowie. I co zrobić z tymi szynami? - Trzeba będzie ciąć, nie widzę innej możliwości. Mam nadzieję, że manipulator wytrzyma - westchnął Esterson.

- Trzeba było od razu mówić, że wyrywamy blok razem z mięsem, a ty - delikatnie - mruknęła Polina. Pilą znowu wzięła się za robotę. Gdyby działo się to na lądzie, spod jej lśniącego koła trysnęłyby iskry - zamocowania były z twardego stopu. - Lewe gotowe - zameldowała radośnie Polina, gdy blok transportu freezera lekko się zakołysał. - Prawe goto... - Tym razem Polina zbytnio się pospieszyła - obroty spadły i piła zatrzymała się. Chwilę później zniknął obraz z monitora. - Cholera! - Esterson walnął pięścią w oparcie swojego fotela. - Tak myślałam - mruknęła ponuro Polina. - Trzeba było go otworzyć zanim odpływaliśmy, pozwolić mu się przewietrzyć... - A co, przewietrzony manipulator lepiej działa? - Esterson uniósł brwi. - No pewnie! - zawołała Polina ze złością. - Już dawno zauważyłam, że manipulator skafa to rzecz z charakterem... - To znaczy, że może jeszcze zadziałać? - W zasadzie tak, ale to nie znaczy, że teraz. Może stracił ochotę do pracy... może się przemęczył... - To co, poczekamy? - Możemy - westchnęła Polina. - Ale mamy tylko siedem minut. - Zaczekajmy chociaż minutę! - Dobrze. - Słuchaj, a co zrobić, żeby manipulator zadziałał? - Moim zdaniem tylko się modlić. Esterson zacisnął cienkie wargi. Złośliwość rzeczy martwych! Gdy manipulator podsuwa smakołyki kapturom, działa bez zarzutu. A gdy nadarza się okazja udzielenia pomocy pilotowi, przyczynienia się do zwycięstwa Narodów Zjednoczonych... - Jak sądzisz, czy Bóg istnieje? - spytał nagle Esterson, patrząc poważnie w orzechowe oczy Poliny. - Myślę... myślę, że tak. - Myślisz, że jest... sprawiedliwy? - Myślę, że to zależy - odparła Polina. - Czasem wydaje mi się, że tak, a czasem, że nie. - Zaraz się dowiemy - oznajmił Esterson z błyskiem szaleństwa w oku. - Zadajmy pytanie: czy jest raczej sprawiedliwy, czy raczej nie sprawiedliwy? Jeśli piła zacznie działać, to raczej sprawiedliwy, jeśli nie, będziemy musieli pokochać Go z jego niesprawiedliwością. - Dobrze powiedziane. - Włącz manipulator. - Esterson skinął na panel sterowania. - Chcę poznać prawdę! Pstryknięcie. Panel ożył. - Spróbuj jeszcze raz prawe uszko - rzekł drżącym głosem Roland. Palce Poliny wystukały na klawiaturze kombinację klawiszy. Manipulator drgnął konwulsyjnie. - Jeszcze raz. - Chcemy znać prawdę! - zawołał Esterson. W tej samej chwili piła manipulatora zrobiła jeden senny obrót - i zaczęła się wściekle kręcić, wbijając się w twardy materiał Durandala. Esterson i Połina popatrzyli na siebie znacząco. Za chwilę manipulator przemieni się w pięść, wyszarpie blok transportu freezera, a potem skaf wróci do brzegu, gdzie pilot Nikołaj nie może się już na nich doczekać. Ale teraz nie wydawało im się to aż tak ważne. Na twarzy obojga zostawiła swoje piętno Wielka Tajemnica. Czuli, że właśnie dotknęli jednej z tych tajemnic wszechświata, które Bóg przekazuje czasem za pomocą kapryśnego sprzętu badawczego... - I co, pewnie pan myślał, że uciekliśmy? - powiedziała z uśmiechem Połina, gdy ona i Esterson, spoceni i zmęczeni, podeszli do Nikołaja. - Nie - odparł pilot w zadumie. - Gdy poszliście, przyszło mi do głowy, że... że nigdy was tu nie było. Że to tylko halucynacja, jedna z tych, które zdarzają się przy silnym stresie - Nikołaj uśmiechnął się z zakłopotaniem. - Widzicie, w Akademii dużo czytałem o doświadczeniach po śmierci - w wolnym czasie, oczywiście... Zdarza się, że w ostatnich chwilach przed śmiercią ludziom coś się wydaje. Mózg działa w trybie krytycznym i można odnieść wrażenie, że mijają całe lata... Wielu ludziom zdawało się, że życie trwa dalej, że zdarzyło się wiele rzeczy, jak we śnie. No i pomyślałem, że może zginąłem w czasie lądowania, a wy byliście tylko złudzeniem. Chcę was jednak zapewnić, że jeśli nawet jesteście halucynacją, to bardzo interesującą - powiedział Nikołaj serdecznie. Pilot wydawał się spokojny i tylko pusta paczka papierosów, którą Esterson litościwie zostawił pilotowi, świadczyła, że w głębi duszy pilot bardzo się denerwuje. - Właściwie to prawie nie palę - powiedział przepraszająco Nikołaj, zgniatając paczkę. - Widzę - uśmiechnął się krzywo Esterson, zdejmując plecak, z którego kapała woda. -Ale choć nie wierzył pan w nasze istnienie, udało nam się dokonać całkiem realnego czynu. Oto blok transportu freezera! - Esterson otworzył plecak gestem magika. - Nawet nie wiem, co powiedzieć... - zakłopotał się pilot. - A w tym bloku jest... - Roland zrobił tajemniczą minę. - W bloku jest... no, ten element, który jest panu potrzebny! - dokończyła Połina. - A teraz oklaski! Ale zamiast bić brawo, pilot popatrzył na oboje jak na wariatów. - Nie wierzy pan? I słusznie. Uwierzyć takim jak my można dopiero, trzymając element we własnych rękach! Z tymi słowami Esterson wyjął blok, postawił go bokiem przy głazie i z całej siły walnął w niego kamieniem. Na piasek posypały się drobne kawałki. - Żeby tylko nie zardzewiał... - Połina przygryzła wargę. - Hańba, pani Puszkina - rzekł inżynier, grzebiąc w szczątkach. - Każdy astrobiolog powinien wiedzieć, że elementy współczesnych myśliwców nie rdzewieją! Minutę później inżynier wyjął rozdzielacz, który wyglądał jak koło zamachowe z wychodzącymi z niego dwunastoma nożykami, i przysunął do pobladłej twarzy Nikołaja. -Voila! - Ale skąd... skąd? - wykrztusił pilot. - Mam dwa wyjaśnienia. Pierwsze: znaleźliśmy to w żołądku gigantycznego dwarwa, drapieżnego mieszkańca tutejszych wód. Gdy nad Felicją rozbił się transportowiec, dostarczający elementy na tajną fabrykę koncernu „Dieterhasi&Rodriges",

producenta Durandala, jedna ze skrzynek z częściami została przez tego stwora pochłonięta. - A drugie wyjaśnienie? - Drugie jest jeszcze bardziej nieprawdopodobne, choć jest stuprocentową prawdą. - Chciałbym je usłyszeć! - Innym razem. - Połina uśmiechnęła się pojednawczo. - Ro... to znaczy Andriej opowie panu innym razem. A teraz chyba musi pan już lecieć. Nie podoba mi się ta cisza. Esterson i Nikołaj zaczęli nasłuchiwać. Rzeczywiście zrobiło się nienaturalnie cicho. Żadnego huku kosmodromu czy odległej kanonady. - Nikołaju, za dwie minuty pański Durandal będzie gotów do startu! - Roland pobiegł do maszyny. - To nieprawdopodobne! - wołał Nikoiaj przejęty, siadając w fotelu pilota. - Uratował mnie pan! Mnie i myśliwiec! Teraz już wiem, że wszystko będzie dobrze! - Będzie super! Będzie, o, tak! - Esterson wystawił w górę kciuk. Tego gestu nauczyła go Połina i inżynier uznał, że to świetna okazja, żeby go wykorzystać. - Życzę powodzenia! - Połina posłała pilotowi pocałunek. W oczach miała łzy radości. Osłona kabiny już zaczęła opadać, gdy Nikołaj nagle zmienił zdanie i osłona znów się uniosła. - Hej, zaczekajcie! - krzyknął pilot. - Zapomniałem zapytać was o nazwiska! Przecież trzeba przedstawić was do nagrody! - Do licha z nazwiskami! Do licha z nagrodami! Niech pan już leci! - ryknął Esterson, wskazując północno-wschodni kraniec zatoki. A w duchu pomyślał: „Zupełnie cię zaćmiło... Przecież oboje przedstawiliśmy ci się na początku...". Nad wierzchołkami drzew sunęły dwa helikoptery klonów. Połina i Esterson patrzyli, jak piękna skrzydlata maszyna nabiera prędkości, jak odrywa się od ziemi i wysoko zadzierając ostry dziób, wzbija się w niebo. Tak się zapatrzyli, że nie od razu spostrzegli dwa wybuchy. Po chwili dobiegł do nich łoskot - to Nikołaj zbił helikoptery swoich niedoszłych prześladowców... - Macie za swoje! - wrzasnęła Połina, podskakując. - Cieniały! - A tak przy okazji, nie musimy się już martwić o zapas drewna - rzekł Esterson, wskazując na gigantyczny stos, wznoszący się na brzegu plateau.

ROZDZIAŁ 21 PAS DE TROIS W WIEŻY OCHROWEGO JESIONU Styczeń 2622 r. Jacht Jauza. Trawers Felicji, Uklad Lwiego Ziewu - Idźcie w tamten róg, jeńcu Puszkin - polecił mój konwojent, dwumetrowy podchorąży o twarzy zawodowego boksera. - Macie usiąść i zachować spokój. Jeśli zachowacie się w sposób niedozwolony, nasza ochrona będzie strzelać bez ostrzeżenia. - A jakie konkretnie zachowania są niedozwolone? - Przez zachowania niedozwolone rozumie się: nieusankcjonowane chodzenie po sali, próba rozmowy z innymi jeńcami, niebędącymi najbliższymi sąsiadami, głośne rozmowy, prowokacyjne okrzyki... - wyrecytował bokser. - Skąd będę wiedział, kto jest moim najbliższym sąsiadem, a kto nie? Konwojent spoważniał: - Jeńcu Puszkin, próby oderwania konwojenta, czyli mnie, od wykonywania obowiązków służbowych mogą zostać zaklasyfikowane jako zachowanie niedozwolone. - Rozumiem - wycofałem się. Nie lubię, gdy ktoś strzela bez ostrzeżenia. - I nie zapomnijcie podziękować w wieczornych modłach kapitanowi Rishi Ar za okazane miłosierdzie - rzucił konwojent na odchodnym i przekazał mnie swojemu mordziastemu koledze. Znalazłem się w sali prób, jednej z wielu na Jauzie. Ogromne lustra na ścianach i suficie, idealnie równa, sucha podłoga, biały fortepian... W powietrzu unosiło się echo dźwięków, a z pamięci wypływały słowa, ekscytujące każdego miłośnika baletu: releye, pas de bourre, arabesąue, plie... Lecz tego dnia sala służyła nie zwiewnej Terpsychorze, lecz kulawemu Marsowi... Na podłodze siedzieli ludzie ubrani w co kto mógł, pod fortepianem leżała jakaś para w trykotowych strojach i ciepłych getrach. Pito herbatę, plotkowano, grano w karty oraz przenośne gry elektroniczne. Nie od razu zrozumiałem, że to tancerze i mimowie baletu imperatorskiego. I że hańbę mojej niewoli będę dzielił z tymi półbogami i półboginiami... Mała dygresja liryczna. Zapewne Babakułow oddałby pół życia za taką niewolę. Mój wspaniały ojczulek pewnie też - choć twierdził, że nienawidzi baletu za brak „prawdziwego realizmu" i że wie dokładnie, iż wszyscy tancerze to cioty, a wszystkie baleriny są głupie jak but. A miliony miłośników baletu, wystające w pięciogodzinnych kolejkach przed teatrami w imię jednego koślawego autografu czy pary znoszonych baletek? Ci zapewne oddaliby całe życie bez zastanowienia. Gwiazdy baletu są znacznie odleglejsze niż zwykłe gwiazdy. W odróżnieniu od obiektów astronomicznych tancerze żyją w innym wymiarze i są doskonałością. Takimi chcielibyśmy widzieć siebie - wolnych od uwarunkowań statyki i kinetyki, bosko wrażliwych i cudownie niewrażliwych zarazem. Nawet ja, na skutek biografii demonstracyjnie nieczuły na teatr, nawet ja to rozumiałem. Przecież w tej sali mogła siedzieć Agrypina Dworiecka. najbardziej ekspresyjna Carmen Dyrektorii Rosyjskiej... Może ta brunetka z długim warkoczem, masująca ramiona atletycznie zbudowanego mężczyzny, to Ałła Szewielewa. która tańczyła Źizel i Furorę i zagadkowo uśmiechała się z okładek kolorowych pism? A czy ta rudowłosa dziewczyna chrupiąca jabłko to nie Anna Gusarina?

Aten przystojniak? Czy to nie Michaił Siradze, książę rosyjskiego baletu? W innych okolicznościach zapewne drżałbym z podniecenia, ale tego dnia coś we mnie pękło. Leniwie powlokłem się we wskazany przez ochroniarza kąt i z obojętną miną usiadłem na brzegu materaca ortopedycznego. I chociaż, jak się potem okazało, żadnych z wymienionych przeze mnie gwiazd w sali nie było - trzymano je w eleganckim hotelu pokład wyżej, zrobiło mi się trochę przykro z powodu mojej obojętności. Gdzie zachwyt i wrażenie obcowania z cudem? A obok mnie siedziały trzy dziewczyny (jak się potem dowiedziałem: Tata, Tamila i Luka), piły herbatę z koniakiem, grały w durnia, śmiały się i plotkowały. Moje przybycie wyraźnie je rozochociło - nareszcie miały odbiorcę! Zaczęły plotkować z jeszcze większym zapałem, w nadziei na owacje i bisy. - I co oni wszyscy z tą Dworiecką! - mówiła jedna z nich (Tata). - Skoku prawie wcale, ręce za krótkie... - Za to niemal frunie nad sceną - zaprotestowała Luka.. - I ma charyzmę, rozumiesz? To się liczy. - Charyzma! Piar i nic więcej... Gdyby o tobie wszystkie gazety od lat pisały, że jesteś czarodziejką i wcieloną doskonałością, to prędzej czy później uwierzyłabyś, że masz skrzydła na plecach. - Nie opowiadaj, jaka Masza była wspaniała, chociaż ja osobiście ,,Dziadka do orzechów" nie znoszę jeszcze z czasów szkoły. - Masza, ha! - ożywiła się Tata. - I jak jej nie wstyd! Masza to orzecież niemal dziecko, a Dworieckiej stuknęła pięćdziesiątka... O, zła czarownica Karabos to dla niej idealna rola i charakter pasuje - wypisz, wymaluj... - Ciii! - szepnęła Luka. - Myślałby kto, że ktoś o tym nie wie! - Tamila obrzuciła salę triumfalnym spojrzeniem. - A mnie najbardziej podoba się Stojaniczewa - podrzuciła nową kandydaturę Luka. - Ta to dopiero ma postawę i grację! Wirtuozeria i temperament! - Najwyżej temperament - prychnęła Tata. - Piruety krzywe, ciało rozlazłe... - I nogi na beczce prostowane! - dorzuciła Tamila. - A pamiętam, jak były próby do „Rajmondy" to Władimir Władimirowicz ją napuścił, żeby nas obejrzała. A ta przez bite trzy godziny mówiła mi w kółko: „nie wysuwaj języka"! - A co, wysuwałaś? - Co? - Język! - Nawet jeśli, to po co cały czas czepiać się jednej rzeczy! -orzekła bezapelacyjnie Tamila. - Na jej próbach można umrzeć z nudów! - A dla mnie Stojaniczewa to wzór i ideał! I partnerów zawsze ma prima sort! A chcecie wiedzieć, jakie jest moje marzenie? Tamila i Tata skrzywiły się demonstracyjnie, ale Luki to nie powstrzymało. - Moje marzenie to zatańczyć „Spartaka" z Zielińskim i Kimem! Wyobraźcie sobie -jestem elegancką kurtyzaną Eginą. Wcieleniem czułości i czaru. Tylko ja i muzyka. Boski, boski Chaczaturian! - Luka przewróciła oczami. - O, Egina jest w sam raz dla ciebie - taka sama dziwka - rzuciła Tamila półgłosem i obie z Tatą wybuchnęły śmiechem. Luka nie wyglądała na urażoną. - I co ty widzisz w tym Zielińskim. - Tata wzruszyła ramionami. - Tyle że postawę ma dobrą. Ale partnerkę ma za nic, dla niego liczy się tylko taniec solowy, odwalić swoje i z głowy... I na próby zawsze się spóźnia! - Punktualna się znalazła! - Luka zmrużyła oczy. - Odczep się od mojego Zielińskiego! - Ojojojoj! Co za miłość! Czemu zwlekasz - biegnij do niego i powiedz: ..Jestem wysokiego mniemania o pańskiej twórczości, i chociaż nos złamała panu krowa Szewieliewa, choć wzrostu ma pan niewiele, a ramiona kwadratowe, i tak mi się pan podoba! Grunt to talent! Odegrajmy razem ..Damę z pieskiem"! Ach, co to będzie za pokaz! Wszyscy padną na kolana! - Też coś! Już lepiej pójdę do tego rannego lotnika - prychnęła Luka, zwracając się w moją stronę. Słuchając tej paplaniny, nieco się zamyśliłem i nie od razu zrozumiałem, że o mnie mowa. Myślałem o tych dziewczynach. Mają najwyżej szesnaście lat, a zachowują się jak cyniczne lwice salonowe. A pod tym cynizmem kryje się rozpaczliwy krzyk: „Zauważcie mnie! Jestem młoda, utalentowana, wszystko potrafię i szybko się uczę!". Czułem, że za tą złością kryje się zwierzęcy strach, że całe życie będą tkwić w kordebalecie i nigdy nie zostaną solistkami... Z zamyślenia wyrwało mnie pytanie Luki: - Co pan tu właściwie robi? - Ja... do mnie pani mówi? - Oczywiście! Czy są tu jacyś inni ranni lotnicy? - Nie jestem ranny. - Ale wygląda pan jakoś tak... - wyjaśniła Luka. - Właśnie wróciłem z otwartego kosmosu... - Uśmiechnąłem się. - Fajny! - zauważyła Tata. - Może herbaty z koniakiem? - Tamila podała mi termos. Krótko mówiąc, szybko zawarliśmy znajomość. Ponieważ czasu było dużo, zaczęły się opowieści. Opisałem balerinom atakDurandali, mówiłem o swoim ratunku, ukazując siebie jako bohatera dnia. Przedstawiłem w skrócie przebieg wojny - dziewczyny nie wiedziały, co się właściwie dzieje - i wyraziłem przekonanie, że zwycięstwo jest blisko, choć czeka nas sporo ofiar... Poczułem się prawie jak Biełokoń, ale nie było mi wstyd - wiedziałem, że te chichotki nie potrzebują prawdy. Ech, gdyby moje nowe znajome były nie tancerkami, lecz, dajmy na to, chórzystkami, pod koniec opowieści zakochałyby się we mnie po uszy - okoliczności nam sprzyjały. Ale w oczach balerin widziałem sympatię i uprzejmą niedostęp-ność. Wiedziałem, że zakochanie się we mnie było dla nich nie do pomyślenia - artyści baletu to społeczność bardziej hermetyczna niż kasta zaotarów... Zresztą, co mi po ich zakochaniu? W ramach rewanżu dziewczyny, przerywając sobie nawzajem, opowiedziały o podstępnym planie urzędników Konkordii - chcieli skłonić balet imperatorski do ohydnej zdrady ojczyzny! Gdy Jauza znalazła się w niewoli, zaczęto delikatnie, acz nieugięcie nakłaniać zespół baletowy do wystawienia w Chosrowie jednoaktówki: „Siedem czynów Isfandijara" w Chosrowie, razem ze „Śpiącą królewną". Taki cukierek propagandowy - artyści teatru imperatorskiego wystawiają u nas swoje i nasze przedstawienia. Pomyślcie, obywatele NZ, kto tu jest panem świata. - Sasza, nawet sobie nie wyobrażasz, co to za gówno ten „Isfandijar" - oznajmiła Tamila z właściwą sobie bezpośredniością. - Najpierw Isfandijar zabija dwa rogate wilki, potem dwa lwy, smoka, czarownicę, złego ptaka, potem walczy z huraganem, pokonuje rzekę, rozprawia się ze złoczyńcą Gur...gur...

- Gurgsarem - podsunęła Luka. - Właśnie! Nasz choreograf Władimir Władimirowicz od razu powiedział: co tu wystawiać? Ani dramaturgii, ani intrygi... - Dramaturgia jest, tylko monotonna - wtrąciłem. - Zresztą, licho z nią! - podchwyciła Tata. - Co my miałybyśmy tam robić? Udawać rogate lwy? - Co chcesz, z Gusarinej wyszłaby niezła wilczyca - zachichotała Tamila. - Ale my uosabiamy piękno natury! Nasze występy mają wzbogacać ludzi duchowo, dawać im piękno, otwierać przed nimi bogaty potencjał muzyki i choreografii! - Luka palnęła mowę jak zawodowy konferansjer. Parsknęliśmy śmiechem. Ludzie siedzący obok nas zerkali na nas z zawiścią - rozmawialiśmy szeptem, ale fragmenty naszej wesołości do nich docierały. Wiele osób nastawiło uszu, inne zaczęły omawiać ten sam temat. No i doigraliśmy się - ochroniarz zabronił nam rozmowy przez najbliższą godzinę. Przyznaję, że przyjąłem to ograniczenie ze stoickim spokojem - od paplaniny dziewczyn rozbolała mnie głowa. Zaczęliśmy z zacięciem grać w durnia. I chociaż niektórzy uważają baleriny za idiotki, to jednak głównie ja przegrywałem! Ale cóż, w takich warunkach nawet Einstein by zgłupiał... Gdy Tamila tasowała karty (twierdziła, że nie znosi, gdy ktoś szachruje), ja patrzyłem na salę -jak ludzie zabijają czas. Może, jeśli przeżyję, napiszę wspomnienia i zarobię kupę forsy? Efektowny, zbudowany jak grecki bóg tancerz masował plecy swojemu towarzyszowi, zbudowanemu jak bóg skandynawski. Akompaniator, poziewując, przeglądał partyturę. Luka wyjaśniła, że to partytura „Isfandijara" i że przy takiej kakofonii balet imperatorski nie tańczył nawet w brutalnym XXII wieku, w czasie naporu eksperymentalnych technobaletów. Niemłoda już balerina o smutnych oczach, siedząca naprzeciwko, po raz drugi nakładała makijaż - zaraz skończy prawy policzek i znów wszystko zmyje. Jej towarzyszka o twarzy kobiety po przejściach spokojnie reperowała baletki. Dwóch mimów jadło ciasto - oni nie musieli dbać o linię. A żołnierze przy wejściu, podobni niczym bliźniaki jednojajowe, tkwili na posterunku, dźgając nas jastrzębimi spojrzeniami. Czasem na wargach jednego z nich pojawiał się rozmarzony półuśmiech. Może marzył o wypoczynku w pensjonacie Czachra? A wszystko to zwielokrotniały niezliczone lustra Patrzyłam na salę, usiłując nie myśleć o tym, co stało się z Kolą i całym rajdem na Felicję - to było zbyt straszne. Gdy zmęczony zacząłem drzemać, jacht nagle zadygotał, rodząc całą lawinę dźwięków. Rozległ się brzęk sygnalizacji awaryjnej i przeciągłe skrzypienie. Za ścianą spadły dekoracje sceniczne. Mignęły, zgasły i znowu zapłonęły - teraz już słabiej - lampy pod sufitem. Oczywiście, baleriny powitały te zmiany zgodnym piskiem. Na pokładzie poniżej nastąpił wybuch i rozległ się terkot automatów. Wartownicy zareagowali zgodnie z regulaminem: - Wszyscy na podłogę! Twarzą w dół, ręce za głowę! „Bokser" wystrzelił w sufit serię z automatu. Posypały się migotliwe odłamki luster. Wartownik przefajnował. Oszalałe z przerażenia baleriny zamiast paść na podłogę, rozpierzchły się, a wtedy nastąpiła kolejna niespodzianka - wyłączono emulator grawitacji. Na pokładzie pojawiła się nieważkość i baleriny znalazły się w powietrzu. Za nimi podążyło ciasto i karty, pęcherzyki herbaty, kawy i koniaku, partytura i akompaniator, tancerze i cała ławica baletek! A do tego dwóch klonów-wartowników! Mordziasty kolega boksera, które chyba nie zrozumiał, co się dzieje, zawołał groźnie: - Tylko bez tych waszych baletowych sztuczek! Wszyscy na podłogę! -A sam już wisiał pod sufitem. „Bokser" leciał prosto na mnie. Oczywiście był to niezamierzony ruch - powinien przecież tkwić na stanowisku bojowym przy wejściu. Zrozumiałem, co się dzieje. Opór klonów w kosmosie został złamany, szturmowe floggery Gekkon podeszły do jachtu i „przyssały się" do burty. Następnie użyto ostrzy kumulacyjnych i kompania osnazu rozbiegła się po korytarzach. W celu dezorientacji przeciwnika osnazowcy zajęli i wyłączyli emulator. Nieważkość im nie przeszkadza, przeszli specjalne szkolenie, mają różne bajery... A potem pomyślałem, że za chwilę klony użyją zespołu baletowego jako tarczy! Trzymając baleriny na celowniku, zażądają od osnazowców, żeby się wynieśli albo złożyli broń! Musiałem coś zrobić! Gdy bokser, wymachując automatem jak wiosłem, znalazł się obok mnie, chwyciłem jego broń obiema rękami i zapierając się nogą w pierś klona, odepchnąłem go od siebie. Zyskałem, co chciałem - automat był mój. Bez wahania strzeliłem do „boksera". Rozrzuciło nas w przeciwne strony, mnie siłą odrzutu, jego siłą kuli. Wokół postrzelonego, charczącego klona zawirowały czerwone bąble krwi. Drugi ochroniarz nie zdążył otworzyć ognia - w sali pojawiło się dwóch uzbrojonych po zęby komandosów z silnikami odrzutowymi. Dwa strzały - i drugi klon zawirował pod sufitem z lufą automatu w ustach. Widocznie na liczniku nabojów świeciła się „dwójka". Wolał śmierć niż niewolę. - Podporucznik Aleksander Puszkin z eskadry 1-02! Zostałem zestrzelony w kosmosie i wzięty do niewoli przy pomocy szalupy remontowej Jauzy. Trzymano mnie razem z grupą baletową. Gdy usłyszałem odgłosy walki, przejąłem broń i zlikwidowałem... zabiłem... zdaje się... - Wskazałem strażnika, nad którym pochylał się osnazowiec z czerwonym krzyżem na opasce. - Major Swasjan. - Młody chłopak w pancernym kombinezonie podał mi rękę. - Brawo, poruczniku! Gratuluję! Wyglądał na zaledwie kilka lat starszego ode mnie - tym bardziej zdumiewająca była jego kariera! - Czy potrzeba jest moja pomoc, towarzyszu majorze? - Nawet moja nie jest już potrzeba. - Major uśmiechnął się szeroko. To chyba pierwszy żołnierz osnazu, który wzbudził moją sympatię - do tej pory trafiałem wyłącznie na buldogów. No tak, ale to byli głównie kaprale i sierżanci, z majorami nie miałem okazji rozmawiać. - Jak poszło? - zapytałem. - Jak po maśle. Dwóch ciężko rannych - to nasze jedyne straty. Na szczęście wkrótce po zajęciu jachtu klony wycofały z niego swoich najlepszych bojowników na Bałch, więc Jauzę ochraniał tylko pułk inżynieryjno-remontowy, stacjonujący na Warze 8. Pilnowali balerin

i naprawiali silnik marszowy. A remonciarze to nie bojownicy... - Czemu was tak długo nie było? Myślałem, że już tu jesteście, tylko gdzieś was zablokowali. - Nie, właśnie opuściliśmy Trzech Świętych. To długa historia... Tymczasem włączono emulator grawitacji i mogliśmy stanąć twardo na podłodze. Osnazowcy niczym troskliwe guwernantki prowadzili korytarzem zapłakany balet. Płakali wszyscy - nie tylko kobiety. Jedni z przerażenia, inni ze szczęścia. Może w głębi duszy żałowali, że ta „romantyczna przygoda'' już się skończyła, że nie zobaczą Chosrowu, a na Ziemi będą się nimi interesować wyłącznie dziennikarze-wszyscy mężczyźni, wielbiciele i widzowie, poszli na wojnę! Dwóm półbogom, antycznemu i skandynawskiemu, również zakręciła się łza w oku. Jakaś niemłoda solistka histeryzowała: „Gdzie moja puderniczka! Nie widzieliście mojej puderniczki? Nigdzie bez niej nie pójdę!". Tarnik i Luka podbiegły i wycałowały mnie, rozmazując na moich nieogolonych policzkach szminkę. Od razu pojawiła się Tata z kamerą - żeby uwiecznić tę chwilę. Gdy napomknąłem, że największym bohaterem jest major Swasjan, uwieczniły i jego. Mimo ponagleń osnazowców załadunek na floggery szedł powoli. Okazało się, że nawet układając balet sztaplami, nie da się zabrać wszystkich za jednym zamachem. Dlatego najpierw ewakuowano kierownictwo, choreografa z asystentami, solistów i solistki pierwszej, drugiej i trzeciej klasy. Drugim kursem miał się zabrać osnaz i połowa korps de ballet. Próbowali mnie wepchnąć do pierwszej partii jako ,,rannego'', lecz zdecydowanie odmówiłem. Gdy floggery robiły pierwszy kurs, Swasjan oświecił mnie, co działo się przez ostatnie kilka godzin. - Wyszła taka jazda, że daj spokój. Wasi (czyli myśliwce) nie mogli dobić Bałcha, a tymczasem kilka torpedowców klonów przedarło się do Trzech Świętych. Zbiliśmy wszystkich, ale zdążyli wypuścić dwie torpedy i załatwić te katapulty z których miały startować nasze szturmowce. Pokład lądowiska też nieźle oberwał. Tymczasem Atur Farnbag, nieźle przetrzepany ociekał przed naszymi torpedowcami, za nim poleciał Kaukaz. Szturmowce i torpedowce zaczęły wracać na Trzech Świętych. Przyjmowano ich powoli, a kto żyw - nawet my walczył z pożarami na pokładzie lotniskowca. Jednocześnie trzeba było ratować załogę Chwackiego - tym zajęły się fregaty. - I co, już po Chwackim? - Tak. Pewnie by jeszcze połatał po remoncie, ale skoro nie mógł wejść w matrycę x, to jak go naprawią? Załogę zdjęli, a statek wysadzili, żeby nie dostał się w ręce klonów. Nas chcieli posłać do Jauzy na fregatach, ale po pierwsze, przesiadka trwałaby za długo, a po drugie, łatwiej wedrzeć się na pokład jachtu ze szturmowca. - Powiedzcie mi, towarzyszu majorze, a nie słyszał pan o Nikołaju Samochwalskim, pilocie myśliwca? - Samochwalski mówisz? Wyróżnił się tam jakiś podporucznik, ale nazwiska nie pamiętani... Chyba inne... Jakieś kocie. Kotków? Koszkin? - Poczekajcie, towarzyszu majorze... - Nie wierzyłem we własne szczęście. - Kotek? - O, właśnie! Nawet sobie myślałam, co to za dziwne nazwisko... - To nie nazwisko, to przezwisko, którego pilot używa w walce! Zgodne z rysunkiem na pokładzie... - Już ty mnie nie ucz. - Przepraszam... No i co z tym Kotkiem? - Co z nim? Toż to bohater dnia! Nie znam szczegółów, kątem ucha słyszałem! Istny cud! - Żyje? - Żyje, żyje! A coś się tak zdenerwował? To twój brat czy co? - Prawie jak brat, towarzyszu majorze. Od początku razem w Akademii, razem dżipsów biliśmy! - Rozumiem. - Swasjan sposępniał. - Ja swojego przyjaciela pochowałem na Machaonie, tydzień temu... Ech!... To posłuchaj o swoim Koli, W czasie walki zniknął. Ktoś widział, jak jego uszkodzony myśliwiec spadał na Felicję. Odnotowaliśmy go jako zaginiony bez wieści. Było jasne, że w najlepszym wypadku mógł się katapultować, a z myśliwcem koniec. I oto kilka godzin później radary Trzech Świętych widzą, że do Jauzy zbliża się samotny flogger. Myśleli, że konkordiański, klony na Balchu też myślały, że to ich... A gdy zrozumieli, że nasz, rosyjski, było już za późno. Myśliwiec puścił rakietę i od razu poleciał do Trzech Świętych. Tak szczęśliwie walnął, że „Bałch" od razu ucichł. Dopiero co łapaliśmy impulsy jego radarów naprowadzania, a potem jego obrona przeciwkosmiczna jakby umarła! Ten twój Kola nam poważnie pomógł! -1 teraz jest na lotniskowcu? - Tak, składa raport dowództwu i szykuje miejsce na medal! - Rzeczywiście cud... I gdy tak sobie rozmawialiśmy, grupa kontrolna osnazowców zebrała trupy klonów oraz broń, mieli ją wywieźć drugim kursem. I wtedy, patrząc na ciała klonów, drgnąłem. Mój Boże, Rishi! Jak mogłem zapomnieć! - Wszyscy tu są? - spytałem sierżanta, niosącego naręcze lekkich automatów klonów. - Wszyscy, którzy są cali. Z niektórych została mokra plama... Do majora podbiegł z meldunkiem jeden z dowódców plutonów. Zwracając się do niego nieregulaminowo, czysto po osnazowsku, powiedział: - Ojczulku, jest wiadomość z flagowca: zjawiły się nowe statki przeciwnika, pewnie wezwane przez Atur Farnbag, dwa liniowce i eskortowy lotniskowiec ze wsparciem. Idą na nas. Jest rozkaz, żeby przeprowadzić załadunek w przyspieszonym tempie. Trzecia eskadra chce opuścić rajd Felicji. Niepotrzebnie się z tym grzebaliśmy. - Porucznik kopnął najbliższego trupa. - I tak trzeba będzie zostawić. Wśród dwudziestu martwych klonów Rishi nie było - gdzie ona jest?! - Majorze, ja zaraz... - wymamrotałem. - Muszę szybko... - Dokąd to? - Swasjan z ciekawością zajrzał mi w oczy. - Do toalety... Mdli mnie... zaraz wrócę... Udawałem jak mogłem, ale chyba nie miałem talentów aktorskich. - Sasza, rzygaj tutaj - powiedział cicho major. - Nie obrazimy się. - Wiem... Aleja nie mogę... nie tylko po to... - Nie wiem, co wymyśliłeś - powiedział Swasjan jeszcze ciszej - ale pamiętaj, że nie możemy na ciebie czekać. Weź na wszelki wypadek pistolet i żebyś za pięć minut był z powrotem, rozumiesz? - Tak... Tak jest, pani majorze! Biegłem korytarzami Jauzy. „Dobra to była galera, rumpel miała rzeźbiony - mruczałem w duchu słowa piosenki. - I srebrny tryton nasz dziób ozdabiał stalowy..."

Ze zmęczenia i głodu nie mogłem sobie przypomnieć innych słów. „Galera", czyli Jauza, rzeczywiście była dobra. Nawet na prestiżowych statkach pasażerskich ściany wykładają banalnymi materiałami, zwykle jakimś ogniotrwałym polimerem, korkiem syntetycznym albo czymś takim. Na niektórych rosyjskich i hiszpańskich titanikach podobno używają safianowych tapet - z czego koncerny są strasznie dumne. A na Jauzi nawet w rejonie kabiny nawigacyjnej korytarze wyłożono ochrowym jesionem z Klary! Prawdziwym jesionem! A na podłodze, pod przezroczystymi wykładzinami widać było parkiet! Jauza była dziełem sztuki. Nawet gdyby na pokładzie nie było ani jednej baleriny, prestiż i tak wymagałby przelania krwi za korytarze jachtu o jesionowych ścianach i kajuty z bursztynowym sufitem. Istny latający Ermitaż! Kontrolny oddział osnazu był tutaj całkiem niedawno. Likwidował ostatnie zapasy materiałów wybuchowych, rozwalając w drobny mak hermetyczne, lekkie ścianki, które automatycznie zamknęły korytarz w czasie alarmu pożarowego. Osnaz szukał niedobitków klonów i żywych balerin. Tych drugich tu nie było, a pierwszych znaleziono czterech - tak by wynikało z ilości kończyn oraz narządów wewnętrznych, których fragmenty pokrywały w malowniczym nieładzie zalane krwią ściany i sufit w pomieszczeniu wypoczynku załogi. Z drzwi został tylko spalony komings. Parkiet i drewniane obicie zamieniono w drobne szczapy. Jaka broń może zrobić coś takiego? Nie wiem. Wiem tylko, że gdyby nie Rishi, uciekłbym stąd, nie czekając na pierwszą falę wymiotów. Ale musiałem sprawdzić, czy w tej zbiorowej mogile nie ma jej szczątków. W Akademii na czwartym roku są treningi psychicznej stabilności w warunkach bojowych. Podobno opracowano je z myślą o czołgistach i piechocie, ale później dyrektywą Sztabu Generalnego wprowadzono je we wszystkich akademiach wojskowych bez wyjątku. Kadet wkłada kombinezon i wchodzi do wielkiego hangaru, gdzie przy pomocy realistycznych dekoracji, android oraz pirotechniki tworzone są symulacje przestrzeni walki. Na przykład - rozwalone koszary na Księżycu. Albo płonący pokład lotniskowca. Albo ruiny miasta kolonialnego. Zadanie brzmi - przejść hangar do końca. Nie w jakimś konkretnym czasie - po prostu przejść. Pokonując barykady i pożary, przeciskając się między rozpalonymi belkami, idąc po trupach... Trzeba przedrzeć się przez rzeki płomieni po zwęglonych szkieletach autobusów szkolnych, zanurzać po szyję w bordowej od krwi cieczy, zostawiać ciężko rannych, którzy wyciągają ręce i wzywają pomocy w różnych językach. Obok może wybuchnąć mina albo beczka z paliwem czołgowym. Nawet twój kombinezon działa przeciwko tobie. Instruktor wydaje komendę radiową, i nagle pęka w nim szyba osłony i w nos uderza cię zapach czadu, smród trupów i miejskiej kloaki. Albo niespodziewanie wielowarstwowy materiał kombinezonu rozchodzi się na boki i na ziemię wypadają twoje własne „flaki". Niby wiesz, że to imitacja, ale w którymś momencie zaczynasz się zastanawiać: „A na cholerę mi to całe wojsko?". Te treningi mają na celu zbyt nerwowych i wrażliwych - nie sposób wyszkolić człowieka tak, by spokojnie przyjmował koszmar wojny. Przekonałem się o tym po raz kolejny, badając wilgotne, ciężkie kawałki munduru i powykręcane znaki rozpoznawcze klonów. Dwa lewe pagony podchorążego. Jeden dowód ze zdjęciem smagłego dema w białej pilotce służby medycznej. Znak rozpoznawczy snajpera. A więc nie były tu Rishi Ar - niebędącej ani podchorążym, ani oficerem służby medycznej, ani snajperem. Ucieszyłem się, oczywiście z poprawką na okoliczności. Splunąłem, otarłem pot z czoła i ruszyłem dalej - do stopni prowadzących bezpośrednio do kabiny nawigacyjnej. Po drodze wyjąłem i odbezpieczyłem pistolet Wobec tych drzwi, na głucho zamkniętych od środka, nawet osnaz okazał się bezsilny. Trzy niedopałki na placyku świadczyły o krótkiej naradzie, po której bojownicy kilka razy walnęli w drzwi z impulsowego miotacza ognia i wynieśli się. Rozmównik na komingsie działał - był tylko trochę okopcony. Nacisnąłem stopiony przycisk i zawołałem: - Rishi! Mówi Sasza Puszkin! Jesteś tam? Cisza. - Wiem, że tam jesteś! Gdy odczytywałaś mi prawa jeńca wojennego, widziałem za twoi plecami Astroparser! Musisz tam być! Cisza. - Rishi, jeśli mnie słyszysz, otwórz! Proszę cię! - Aleksander? Jesteś... sam? To był jej głos! - Tak, zupełnie sam! Nasi ewakuują jacht! Otwórz, Rishi! - Nie krzycz, słyszę. Masz... broń? - Mam pistolet, ale już go zabezpieczam i chowam do kieszeni. Tak też zrobiłem. Miałem nadzieję, że Rishi może zobaczyć mój pokojowy gest na monitorach. - Nie boisz się, że cię zabiję? Zaśmiałem się nerwgwo. - Skoro już raz mnie dziś uratowałaś, po co miałabyś zabijać? Odpowiedzią był szum serwomotoru - drzwi wsunęły się w ścianę. Przeszedłem przez komings, rozglądając się. Rishi zauważyłem nie od razu, kabina nawigacyjna na takich jachtach jest dość spora - projektanci nie muszą walczyć o minimalizację powierzchni. Poszedłem, omijając przezroczystą kopułę Astroparsera. Gospodarując na jachcie, klony zdążyły nadać temu pomieszczeniu własną specyfikę. Na wierzchołku nieczynnej fontanny widniał polowy Ołtarz Ognia. Wszędzie wisiały plakaty agitacyjne - przerażająco podobne do naszych, z ta różnicą, że to my uciekaliśmy, a oni zwyciężali. Była tu również cała stertę sprzętu wojskowego, kilka kombinezonów i miotacz plazmy. Dlaczego nie użyli go przeciwko osnazowi? Pewnie nie działa... Kilka kroków dalej stanąłem jak wryty. Rishi była odwrócona plecami. Wreszcie mogłem ją zobaczyć ubraną w normalny kostium, a nie codzienny kombinezon! Szkoda, że sukno, z którego klony robią mundury oficerskie, jest niewiele ładniejsze od tych ognio-gazoodpornych syntetyków kombinezonów... Ale za to krój był bardzo przyjemny, szczególnie długa, prosta spódnica, przypominająca te, które noszą w cywilu kobiety-zaotarzy. Mundur był nowiutki, Rishi dostała go pewnie razem z nowym stanowiskiem i stopniem kapitana. Ciekawa rzecz, że ubranie zauważyłem od razu, a mały pistolet, który Rishi trzymała przy skroni, dopiero po kilku sekundach. W pierwszej chwili myślałem, że po prostu podniosła rękę, żeby poprawić włosy, i zastygała w zamyśleniu. - Rishi... Co chcesz zrobić?

- Chciałam się pożegnać. Dlatego cię wpuściłam. A teraz myślę - po co? - westchnęła. - Należało strzelać od razu. Jestem małoduszna. Po rosyjsku mówiła całkiem nieźle - proszę, proszę! Ale pewnie uczono ją głównie odczytywania praw jeńców i różnych kwestii w rodzaju: „Dokąd poszli partyzanci?", „Gdzie są cysterny z luxogenem?", „Otwierać, bo strzelam!", bo gdy mowa była o normalnych, ludzkich spawach, zaczynała mieć problemy. Mówiła krótkimi zdaniami, starannie dobierając słowa. - Spójrz na mnie! Odwróć się! - Nie podchodź. Strzelę. - Dobrze, nie podchodzę. Tylko jeśli pozwolisz, siądę na podłodze - powiedziałem i usiadłam. - Słuchaj, Rishi... Przyszedłem, bo... - Mnie też ciężko było znaleźć właściwe słowa. - Specjalnie cię szukałem. Tylko ciebie. Powinienem już być na pokładzie floggera... Ale chciałem cię znaleźć, żywą lub martwą. Nie powinnaś się zabijać, skoro już zobaczyłem cię żywą. - Mówisz jak prawdziwy pechlewan. Nie zrozumiałem, czy to ironia, czy pochwała. - I dlatego mnie zrozumiesz - kontynuowała Rishi. - Moje życie się wypełniło. Dobrze służyłam Ojczyźnie. Ale wy zwyciężyliście z pomocą swojej liczby. Było was dużo. Dostałam rozkaz - doprowadzić Jauzę do Chosrowu. Razem z baletem. Teraz nie mogę wykonać rozkazu. Pechlewan, który nie może wykonać rozkazu, to zły pechlewan. Nie powinien żyć. Wydawało mi się, że Rishi przekonuje nie mnie, lecz siebie... - Sama mówisz, że zwyciężyliśmy nie dzięki umiejętnościom, lecz dzięki przewadze liczebnej. Nie ma w tym twojej winy! Jesteś dobrym pechlewanem! - Dobrym... - powtórzyła jak echo. I niczym prymuska zaczęła z dumą mówić o sobie, już w farsi. - Na Naotarze tylko mojej specgrupie udało się wysadzić w powietrze piec dżipsów. To było, zanim zjawiła się wasza marynarka. Wysadziliśmy w nocy, potajemnie, a potem odciągnęłam swoich ludzi. Inne grupy zginęły do ostatniego człowieka. Na czele innej specgrupy w pierwszych godzinach wojny zniszczyłam na Katalinie centralny punkt dowodzenia waszej obrony przeciwkosmicznej. W systemie Klary bez jednego wystrzału zajęłam ten przeklęty jacht. Kto mógł przewidzieć, że gdzieś jest zdrajca, który nie tylko powiedział wam, gdzie jest jacht, lecz także, że jest uszkodzony! Do licha, czy ręka nigdy jej się nie zmęczy?! Jak długo można trzymać pistolet przy skroni! No, Rishi, odwróć się! - Temu zdrajcy postawią kiedyś w Rosji pomnik - na koszt baletu imperatorskiego. - Nie będzie żadnej Rosji, Aleksandrze - powiedziała z przekonaniem Rishi. - Przegracie tę wojnę. I to znacznie szybciej, niż myślisz. - Niedoczekanie. - Ta rozmowa nie ma sensu. - Wybacz, moja droga... - zacząłem, ale Rishi przerwała mi: - Aleksandrze, zmęczyła mi się ręka. Nie mogę ci ufać - możesz mieć broń z igłami paraliżującymi. Schwytanie oficera mojej rangi dałoby ci pewnie awans i myślę, że o tym wiesz. Zaraz strzelę... Żegnaj i pamiętaj: zawsze cię kochałam... - A ja ciebie nie! Słyszysz? Nie! Ostatnie słowa wykrzyczałem, zaciskając powieki. Nie miałem ochoty patrzeć, jak lewa połowa jej głowy oddziela się od prawej. Cholera ciężka! Dlaczego ja, romantyczny głupek, sądziłem, że muszę spotkać się z tym chodzącym automatem? Wystrzał nie zabrzmiał. Nie było charakterystycznego cmoknięcia ani głuchego uderzenia ciała o podłogę. Co jest? Już nie strzelamy? - Rishi, halo? - wyszeptałem. - Otwórz oczy, Aleksandrze. Powiedziała to zupełnie innym tonem. Otworzyłem. Teraz stała twarzą do mnie. Pistolet leżał na brzegu stołu nawigacyjnego. - Aleksandrze, gdybyś powiedział: „i ja cię kocham", spokojnie odeszłabym z tego świata. Ale twoje słowa zabrzmiały jak wyzwanie. Strzeż się, poruczniku Puszkin! W oddali rozległy się strzały. Na serie naszego cekaemu odpowiedziały charakterystycznym plaskaniem dwulufowe automaty klonów. Czyżby na jachcie pojawiła się nowa grupa szturmowa - tym razem konkordiańska? Ale nie mogłem stąd teraz odejść, teraz, gdy zabrzmiało to intrygujące: strzeż się, poruczniku Puszkin... Musiałem dokończyć tę rozmowę! - Czego mam się strzec? - Spotkamy się po tej wojnie - znajdę cię wszędzie i zmuszę, byś mnie pokochał! Jej pewność siebie bawiła mnie, złościła i prowokowała do dramatycznych replik: - Nie będziesz musiała mnie szukać - sam cię znajdę na ruinach Chosrowu. - Mieliście szansę zobaczyć Chosrow w ruinach. - Rishi skinęła głową i szybko dodała: - Niech Ojczyzna wybaczy mi te słowa... Ale twój kraj powinien zaplanować atak na koniec ubiegłego roku, a nie na luty obecnego. Zbyt długo się przygotowywaliście... - Ale macie propagandę! - wybuchnąłem. - Kto się przygotowywał?! Zastanów się, co mówisz! Nie mieliśmy zamiaru atakować Konkordii! - Aleksandrze, widziałam, jakie zmiany zaszły na waszych przednich bazach! Jestem kapitanem zwiadu siłowego, byłam tam! Składy wojskowe aż po horyzont! Zakonserwowany sprzęty najlepszych dywizji! Rzeki paliwa dla czołgów! - Widocznie po konflikcie z dżipsami nasi generałowie uznali, że... no, że trzeba się porządnie uzbroić... - mruknąłem bez większego przekonania. Chwileczkę... Transportery wywoziły z Ziemi medale i ordery całymi skrzynkami. Dokąd? Na Kołczaku na moich oczach, ba, z moim udziałem wybudowano ogromny szpital wojskowy. Dla kogo? Fedunin najpierw kategorycznie odmówił odpisania mojego podania, twierdząc, że stosunki z Klonem mogą zepsuć się lada dzień, a potem od ręki podpisał wszystkie papiery. Czy nie dlatego dostał spieprz od Turowskiego? A dziwne statki na perymetrze Hayeka? - Tak? - Rishi uniosła brew. - Uzbroić w tysiące czołgów i floggerów, wypuszczonych przed konfliktem z dżipsami? - Propaganda. Nie wierzę! Jeśli nawet mieliśmy dużo sprzętu, to wy na pewno znacznie więcej! Może Wszechświatowa Rada Dyrektorów dowiedziała się o waszych przygotowaniach i zaczęła zbrojenia w celach obronnych? Po co mielibyśmy was atakować? Dla luxogenu z Parkidy? Koszty wojny stokrotnie przewyższyłby jego wartość!

Mówiłem z żarem, ale nie wierzyłem już w swoje słowa. A plakaty w Akademii, rozwieszone nazajutrz po oficjalnym ogłoszeniu wojny? Wyglądające, jakby przygotowano je znacznie wcześniej... - Luxogen to ważna rzecz - przyznała Rishi. - Ale masz rację, to tylko środek, a nie cel wojny. A prawdziwy cel... - westchnęła. Aleksandrze, na świecie dzieje się coś strasznego. Wszędzie, w całej sferze Wielkiej Rasy. Nie wiem, po co ci to mówię. Szczerze mówiąc, nie wydajesz się zbyt mądry... O tak, nie zostało w niej nic z tej dziewczyny, która życzyła mnie i Issie szczęścia przy fontannie. Przyznaję, że ta Rishi Ar podobała mi się coraz bardziej. - Ale mądrych jest wielu, a szlachetnych mało. Dlatego chcę się z tobą podzielić swoim strachem. Czy przyjmiesz go? W Konkordii to wyższy pilotaż grzeczności - pytać o pozwolenie tych, których chcemy obarczyć naszymi negatywnymi emocjami. Powinno się wprowadzić ten zwyczaj u nas... - Przyjmę. - Chodzi o odrodzoną tradycję. U was to się chyba nazywa „odwrotna ewolucja". - Retrospektywna. O tym, że wasz styl życia jest dla nas nie do przyjęcia, zrozumiałem już na Wetrandze, nie jestem taki głupi. - To akurat zrozumiałby każdy głupi - sieknęła na odlew Rishi. - Wasi liderzy bali się, że Narody Zjednoczone staną się nową Konkordią. - Nie rozumiem. - Niełatwo to zrozumieć. Wasi Dyrektorzy zadręczają się pytaniem: skoro tradycja odrodziła się wśród kolonistów Wertragny, a potem coś podobnego stało się na Wielkim Muromie i w Babilonie, skąd pewność, że nie przerzuci się to na inne planety? Włosy zjeżyły mi się na głowie. Świątyni Ognia na Kremlu... Eutanazja dla starców. Psy na ławie oskarżonych. - To puste wymysły. - Zmarszczyłem brwi. - Puste? Może dla ciebie. A dla waszej Globalnej Agencji Bezpieczeństwa to numer jeden na liście zagrożeń. Mam krewnych, zaufanych zaotarów - świadomości zaotarów nie jesteśmy sobie w stanie wyobrazić! - i od nich wiem, że Ziemianie przez zamknięte kanały dyplomatyczne zwracali się do nas z prośbą o pozwolenie zbadania fenomenu ewolucji retrospektywnej. Nasze władze niezmiennie odmawiały. - A co tu jest do badania? Święty Ogień? Wasze geny? Przecież nie zajrzą do mózgu tych, którzy trzysta lata temu zamiast „dzień dobry" zaczęli wołać „stań na drodze Słońca!" - Nie musisz bluźnić. Wówczas tysiące kolonistów na Wertrandze miało masowe wizje - przyśnił im się ten sam sen. Pierwszy nauczyciel, zaotar Rimush, w ciągu tygodnia zaczął mówić w farsi, którego nigdy się nie uczył - z pochodzenia był Ormianinem z Włoch. Wszystkie te wydarzenia zostały zarejestrowane i zbadane przez naukowców! Tradycja nie odrodziła się w wyniku jednego „stań na drodze Słońca!", a Konkordią nie jest przedstawieniem kostiumowym dla turystów! - Wierz mi, ja tak nie myślę. - W takim razie powinieneś zrozumieć: odrodzona tradycja to wielki cud, z jakim człowiek spotkał się w kosmosie. Tylko ani my, ani wy nie mówimy o tym głośno. Nas uczą w szkole, że inaczej być nie może. A was chyba nie uczą niczego prócz fizyki i piłki nożnej. A nieliczni wtajemniczeni zaotarzy i wasza Agencja Bezpieczeństwa, zdający sobie sprawę z wagi problemu, nie mogli znaleźć wspólnego języka. - Rozumiem nasze obawy co do nowych ognisk ewolucji retrospektywnej, ja też nie chcę, żeby ktoś za mnie decydował, czy mogę mieć dzieci. Ale skąd obawy zaotarów? Przecież dla was to normalne! Wy już macie wszystko za sobą! - Skąd ta pewność? Od tego pytania zrobiło mi się nieswojo. Zwłaszcza że Lwi Ziew oświetlający kabinę nawigacyjną przez okna panoramiczne nagle przygasł. Zmrużyłem oczy i spostrzegłem, że gwiazdę niemal zupełnie zasłonił obcy liniowiec, który podszedł do Jauzy. Walili ogniem z głównego kalibru - klony ostrzeliwały jakiś cel, znajdujący się poza granicami mojej widoczności. Tam się coś dzieje, a ja tu sobie gawędzę... Ale poczułem jakąś dziwną obojętność do tego, co działo się za burtą Jauzy. Chciałem tylko jednego - dalej słuchać Rishi. - Co chcesz przez to powiedzieć, Rishi? - Ze ewolucja może pójść dalej. - Dokąd? U was już jest strasznie! Materializacja czystości i inne wymysły... - Posłuchaj, Aleksandrze. Nasza religiajest dualistyczna. To dobra, słuszna wiara, wyrażająca się w sakralnych symbolach odwiecznego dualizmu ducha i materii. Ale wcześniej, w swej historycznej ojczyźnie, była politeistyczna, pogańska. To również była dobra wiara dla swojego czasu, z wieloma elementami zoomorficznymi. Wiesz, co to takiego? - Tak. Bogowie w postaci zwierząt. Byki z głowami ludzi, słońce w postaci sokoła... - Właśnie. A przedtem był kult totemiczny. Na przykład, twoi przodkowie, Słowianie, upodobali sobie wilki i uosabiali się z nimi. Wiesz, że w Konkordii zezwolono na implanty i akcelerację zwierząt? - Tak. - A niedawno dość złowieszcze ugrupowanie zaotarów przedstawiło Kanapie Narodowej projekt ustawy o zdjęciu ostatnich ograniczeń na międzygatunkowy przeszczep mózgu. A jeśli na tę biotechnologię nałoży się nowa spirala ewolucji retrospektywnej, co wtedy otrzymamy? - Zwierzoludzi? - Właśnie. Zamiast jednego narodu - setki plemion, setki języków i totemów. Ludzie skrzydlatego byka, ludzie czerwonego wilka czy wolteriańskiego wszystkojada. Z nazwy ludzie, z wyglądu skrzydlate byki. A ponieważ zamieszkujemy całą galaktykę, totemów będzie mnóstwo. Powstanie świat chimer żyjących według przedhistorycznej etyki. To będzie koniec Wielkiej Rasy. Obraz, jaki rysowała Rishi, wyglądał nieprawdopodobnie. Ale czy z punktu widzenia człowieka monolitowego XXII wieku nie wyglądały dziko muromowskie talizmany na tablicy rozdzielczej myśliwca Kożemiakina? Nie mówiąc już o prawach i zwyczajach Konkordii? - Rishi, jeśli to prawda... jeśli to prawda... Nie zdążyłem sformułować myśli - Rishi złapała swój pistolet i zastygła jak posąg, nie odbezpieczając broni. Jej wzrok znieruchomiał na jakimś punkcie za moimi plecami. Za mną rozległ się energiczny kobiecy głos. Znów ten cholerny farsi... - Kapitanie Ar, połóżcie broń na podłodze. - Nie wygłupiaj się, Isso - powiedziała łagodnie Rishi, choć nawet ona nie mogła ukryć zdumienia i strachu. - Issa? - krzyknąłem, odwracając się i zrywając z podłogi. Tak, to była Issa. Schudła, pod oczami pojawiły się cienie... ale to nadal była Issa! Żywa!

Issa była w kompletnym szturmowym ekwipunku, przypominającym ten, który miał nasz osnaz. Pancerny kombinezon z silnikiem odrzutowym i specjalnymi „kaloszami", pociski tlenowe, płaskie pudełka z pociskami i butle z rzadkim prochem do dwulufowego automatu... Spotniała od środka osłona hełmu była uniesiona - w przeciwnym razie nie poznałbym jej twarzy przez anizotropowe szkło. Nie patrząc na mnie, Issa oznajmiła: - Kapitanie Ar, oskarżam was o zmowę z oficerem wroga. Koniec waszej rozmowy został zarejestrowany przez aparaturę mojego skafandra, jej pełna wersja na pewno będzie w czarnej skrzynce kabiny nawigacyjnej. Zgodnie z instrukcją „O tchórzach i dowódcach o słabej woli" degraduję was i aresztuję. Najmniejsze nieposłuszeństwo zostanie ukarane przy pomocy broni. Rishi również przeszła na oficjalny ton. - Poruczniku Gor, wasze stanowisko i niski stopień dostępu nie pozwalają wam na adekwatną ocenę sytuacji. Wasze nieposłuszeństwo wobec starszego oficera zostaje potraktowane jako zbrojny bunt w obliczu wroga. Rozkazuję wam natychmiast schować broń. Sama zaprowadzę jeńca do aresztu. „Co powinienem zrobić? Cholera ciężka, przez jedną dziewczynę uciekłem przed własnym osnazem, a przez drugą albo dostanę się do obozu dla jeńców, albo przeniosę na tamten świat. A przeze mnie Issa uznała Rishi za zdrajcę! Najpierw ją uratowałem, a teraz zgubiłem!" - Kapitanie Ar... Były kapitanie Ar - poprawiła się Issa. - Liczę do trzech. Jeśli na „trzy" nie położycie pistoletu na podłodze, strzelam. - Obudź się, Kaj! -wrzasnąłem ze złością. -To ja, twoja siostra, Gerda! Isso, do cholery! To twoja najlepsza przyjaciółka i twój narzeczony! Jeśli chcesz, weź mnie do niewoli - ale daj spokój Rishi! To przecież bohaterka! Komando! Cenne kadry i wyszkolony zabójca! Issa poruszyła wargami. -Dwa! - Aleksandrze, daj spokój - mitygowała mnie Rishi. Ale ja już nie mogłem się uspokoić. - Nadeszła Era Ludojada? Czerwone wilki skaczą ci po głowie? No strzelaj, ty nieludzka kobieta, strzelaj do swojego wroga, ty...! - wrzeszczałem, wsuwając dłoń do kieszeni z pistoletem. Gest był jednoznacznie agresywny, i gdyby Issa okazała się równie groźna w czynach jak w słowach, kule rozwaliłyby mi klatkę piersiową, zanim zdążyłbym powiedzieć „żegnaj"! Ale było mi już wszystko jedno. Zagrzmiał huk -jakbym znalazł się w środku chmury burzowej. Oślepiający rozbłysk wypalił mi oczy pewnie do samego dna. Podłoga uciekła spod nóg. Upadłem, ale ból nie nadszedł. Wybuchła pierwsza torpeda, puszczona przez fregatę Narowisty. Nasza eskadra dobijała bezużyteczny jacht.

Przełożyła Ewa Skórska * Fragment wiersza rosyjskiego poety Siepana Szczypaczowa w przekładzie Tymoteusza Karpowicza.