Paul J McAuley Cicha wojna Tom 1 Cicha wojna 2014

Paul McAuley

CICHA WOJNA Przełożył Wojciech M. Próchniewicz

Russelowi Schechterowi oraz, naturellement, Georginie

Herr Doktor na ludziach się nie zna. William Golding, Siła bezwładu

CZĘŚĆ I Ożywianie

ROZDZIAŁ 1 Chłopcy codziennie budzili się o 6:00, kiedy zapalały się światła. Brali prysznic, ubierali się, słali łóżka i porządkowali sypialnię, znosili inspekcję jednego z lektorów. Na śniadanie była łycha kukurydzianej brei i naparstek zielonej herbaty. Jedli szybko, siedząc przy długim stole, każdy naprzeciwko któregoś ze swoich braci; panowała cisza, jeśli nie liczyć zgrzytu plastikowych łyżek o plastikowe miski. Było ich czternastu, wysokich, bladych i smukłych jak odarte z kory młode pędy. Mieli niebieskie oczy. Gdy pochylali się nad skąpym posiłkiem, w zimnym świetle lśniły nagie czaszki. W wieku dwóch tysięcy sześciuset dni osiągnęli już swój pełen wzrost, choć pozostały w nich jeszcze ślady młodzieńczej niezdarności. Nosili szare, papierowe koszule i spodnie, plastikowe sandały. Na koszulach z przodu i z tyłu widniały wydrukowane numery. Nie były kolejne, ponieważ ponad połowa ich pierwotnego kontyngentu została odsiana podczas pierwszych faz programu. Po śniadaniu stali na baczność przed wielkim ekranem, pilnowani z obu stron przez lektorów oraz awatary instruktorów. Cały ekran, od góry do dołu i z lewa do prawa, wypełniała flaga: prawdziwa flaga, sfilmowana gdzieś na Ziemi i delikatnie falująca, jakby na wietrze. Jej zielony odblask bił im w twarze i krzesał z oczu iskry, gdy tak stali wyprostowani jak struny w dwóch rzędach, z prawymi dłońmi rozcapierzonymi na piersi, recytując przysięgę na wierność sztandarowi. Ten sam rytuał co rano. To samo nagranie. Ta sama flaga, falująca dokładnie w ten sam sposób. Ten sam odłamek błękitu widoczny przez pół sekundy w lewym górnym rogu – niebieskie, ziemskie niebo. Jeden z chłopców, Dave #8, wypatrywał tego błysku błękitu każdego dnia. Czasami zastanawiał się, czy jego bracia też tak go wyczekują, czy też czują owo ukłucie tęsknoty za światem, dla którego obrony zostali stworzeni, a mimo to nigdy go nie odwiedzą. Nikomu o tym nie mówił, nawet swojemu najlepszemu przyjacielowi, Dave’owi #27. Takie problemy i wszelkie myśli o tym, że możesz się różnić od braci, zachowywało się dla siebie. Różnica była słabością, a wszelkie słabości należy tłumić. Mimo to, każdego ranka Dave #8 wyczekiwał ukradkowego przebłysku ziemskiego nieba i za każdym razem, gdy je widział, czuł w sercu tęskne drżenie. Przysięgę recytowali także lektorzy i instruktorzy. Ojcowie Aldos, Clarke, Ramez i Solomon, w białych, przepasanych sznurem habitach; twarze instruktorów unoszące się za szybkami plastikowych, naturalnej wielkości, człekokształtnych skorup ich awatarów. W poniedziałki, środy i piątki pojawiali się ci od zarządzania ekosystemami, budownictwa i socjologii; reszta tygodnia należała do teorii wojny, psychologii, ekonomii oraz hindi, mandaryńskiego i japońskiego – chłopcy posługiwali się już płynnie angielskim, tą linguafranca wroga, jednak niektóre wrogie społeczności wciąż używały języków z krain swoich przodków, a zatem i tych trzeba się było nauczyć. Z rana odbywały się zajęcia teoretyczne z instruktorami, po południu i wieczorem – praktyczne z lektorami. Konserwacja i naprawa skafandrów próżniowych, budowa i instalacja demonów i zgłębiaczy danych, symulatory pojazdów naziemnych i latających, realistyczne scenariusze zapoznające chłopców ze wszystkimi aspektami życia codziennego w

nieprzyjacielskich miastach. Ćwiczyli sztuki walki, pirotechnikę, sabotaż, trenowali z kijami, mieczami, nożami oraz wszelką inną tępą i ostrą bronią. Broń do ćwiczeń była dociążana, żeby potem prawdziwa wydała im się łatwiejsza we władaniu. Uczyli się rozkładać i naprawiać broń palną oraz jej używać, w każdych możliwych warunkach. Po ciemku; w rzucającej na wszystkie strony wirówce; w ekstremalnie niskich i wysokich temperaturach łączonych z deszczem, śniegiem i wichrem w komorze pogodowej. W hermetycznych skafandrach. Pod wodą. Co dziesiąty dzień prowadzono ich gęsiego długą pępowiną korytarza do ładowni wahadłowca, który wynosił ich na orbitę. Tam, unosząc się w nieważkości w miękkiej, pozbawionej okien rurze, gdzie każdy ruch musiał wychodzić ze środka ciężkości ciała, a każde uderzenie powodowało taką samą reakcję o przeciwnym zwrocie, musieli jeszcze raz od nowa uczyć się walki wręcz i z użyciem broni. Lektorzy karali za każdy błąd. Ojciec Solomon, prowadzący zajęcia ze sztuk walki, był prędki do elektrycznej pałki. By zyskać jego aprobatę, Dave #8 z braćmi dawali z siebie wszystko, przysparzając sobie siniaków w capoeirze, boksie i karate, a mimo to na każdej lekcji niemal wszystkim trafiał się chociaż jeden wstrząs. Zajęcia praktyczne wizytował czasami awatar o twarzy kobiety. Lektorzy traktowali ją z szacunkiem, jakiego nie okazywali nikomu więcej, i pośpiesznie odpowiadali na jej pytania. Przeważnie się nie odzywała, obserwowała tylko przez parę minut, do godziny, jak pracują, po czym jej twarz znikała zza szybki awatara, który wychodził z sali gimnastycznej i wracał na wieszak. Nazywała się Sri Hong-Owen. Chłopcy dawno doszli do wniosku, że to pewnie ich matka. To, że zupełnie ich nie przypominała, nie miało znaczenia. W końcu skrojono ich na podobieństwo wroga, przepuszczono przez takie same terapie genetyczne i takie same regulacje metaboliczne, dano identyczne tak zwane „ulepszenia”. Jednakże wrogowie, zanim ulegli temu zepsuciu, również byli ludźmi, więc podobnie musiało być i z chłopcami. A ponieważ byli klonami – stąd mieli numery i wszyscy nazywali się Dave (nonszalancki żart jednego z instruktorów, później włączony przez nich do własnej, prywatnej mitologii), na pewno pochodzili od tej samej matki... Choć nie mieli dowodu, że ta kobieta jest ich matką, wierzyli, że tak jest. A wiara była silniejsza od dowodu, pochodziła bowiem od Boga, a nie z umysłu prostego człowieka. Matka nie odwiedzała ich często. Mniej więcej co pięćdziesiąt dni. Chłopcy czuli się zaszczyceni jej obecnością: jeszcze wiele dni potem przykładali się do pracy i byli weselsi. Nie licząc tego, ich plan dnia był niezmienny – poświęcony poważnej kwestii nauki, jak zabijać i niszczyć. Jak toczyć wojnę. Wieczór, po mszy, kolacji i sesjach samokrytyki, kiedy po kolei wyznawali swoje grzechy i znosili krytykę braci, należał do polityki. Nagrania wideo pełne ruchu, jaskrawych kolorów i dynamicznej muzyki opowiadały historie o męstwie i ofiarności z dziejów Wielkiej Brazylii, pokazywały, jak wróg zdradził ludzkość, chroniąc się podczas Przewrotu na Księżycu, jak odmówił powrotu na Ziemię i pomocy przy odbudowie, uciekając na Marsa oraz księżyce Jowisza i Saturna, jak później grupa Marsjan usiłowała zaatakować Ziemię, przesuwając jedną z planetoid trojańskich, których eliptyczne orbity wokół Słońca przecinały się z orbitą Ziemi, tak by się z nią zderzyła. Plan zawiódł: ziemscy bohaterowie w samobójczej misji

zdetonowali bomby wodorowe nad marsjańskimi osiedlami w Ares Valles i Hellas Planitia, a także odchylili trajektorię zbliżającej się do Słońca komety. Rozbito ją kolejnymi bombami wodorowymi, a jej odłamki wybiły wzdłuż równika Marsa łańcuch gigantycznych kraterów, zmazując z powierzchni Czerwonej Planety wszelki ślad ludzkiego życia. Wróg dalej jednak knuł, w swoich kryjówkach i matecznikach na księżycach Jowisza i Saturna aktywnie opracowywał największą zbrodnię w historii ludzkości – antyewolucyjną zmianę własnego genomu. Chłopcy zawsze wiedzieli, jakie pokażą wideo: poznawali to po posiłku. Ich ulubione jedzenie, słodkie i ociekające tłuszczem, oznaczało historię i bohaterów; kleik i mdłe gotowane warzywa – zbrodnie przeciwko ludzkości. W wyrwanych pracy wolnych chwilach dyskutowali o najbardziej podziwianych bohaterach, o bitwach, w których najbardziej chcieliby walczyć, a także spekulowali, dokąd pójdą i co będą robić, kiedy już ukończą szkolenie. Choć wojny na razie nie wypowiedziano, było oczywiste, że ćwiczą ich do walki z wrogiem. Dave #27, który brał u ojca Aldosa dodatkowe lekcje dotyczące różnych aspektów wiary i natury Gai, uważał, że jeśli odpowiednio wyróżnią się bohaterstwem, uczyni się z nich z powrotem normalnych ludzi. Dave #8 nie był tego taki pewny. Ostatnio dręczył go prosty paradoks: skoro on i jego bracia zostali stworzeni poprzez technologię, która jest zła, jakże mogą być zdolni do czynienia dobra? Zastanawiał się nad tym bardzo długo, aż wreszcie zwierzył się z wątpliwości Dave’owi #27, który powiedział, że ze zła zawsze może wyrosnąć dobro, podobnie jak najpiękniejsze kwiaty mogą mieć swe korzenie w błocie. Czyż nie tak wygląda cała historia ludzkości? Wszyscy byli upadli. Wszyscy, obojętne kiedy żyli, byli splamieni grzechem pierworodnym. A mimo to, każdy mógł osiągnąć Niebo, jeśli tylko odkupił swój grzech: praktykując wiarę, chwaląc Boga i pielęgnując Jego dzieło stworzenia. Nawet wrogowie mieli możliwość zbawienia, wyrzekali się jednak Boga, bo chcieli sami zostać małymi bogami, panującymi nad stworzonymi przez siebie małymi niebami. Niebami, które były nimi tylko z nazwy, gdyż musiały stać się piekłami, wbrew pysze swoich twórców – brakowało im bowiem łaski, jaka płynie tylko od Boga. – Jesteśmy grzeszni z urodzenia i natury, ale nie z uczynku – powiedział Dave #27. – Nie wykorzystujemy naszych zdolności, by buntować się przeciwko Bogu, lecz aby Mu służyć. Możliwe nawet, że jesteśmy nieco bliżej aniołów niż inni ludzie, ponieważ całe życie poświęcamy służbie Trójcy. Ponieważ jesteśmy świętymi wojownikami, którzy chętnie i z dumą oddadzą życie dla Boga, Gai i Wielkiej Brazylii. Dave #8, zaniepokojony błyskiem w oczach Dave’a #27, ostrzegł brata, że popełnia śmiertelny grzech pychy. – Nasze życie może i jest poświęcone obronie Boga, Gai i Wielkiej Brazylii, ale to wcale nie znaczy, że przypominamy historycznych bohaterów. – No to kim jesteśmy? – Żołnierzami – odparł Dave #8. – Ni mniej, ni więcej. Sam nie chciał być kimś szczególnym. Pomagał mu w tym fakt, że nie przewyższał braci w żadnym aspekcie nauki ani praktyki, że brakowało mu zręczności w prowadzeniu sporów Dave’a #27, gibkości i wysportowania Dave’a #11 czy talentu do wojny elektronicznej Dave’a #19. Chętnie wierzył, że brak jakichś szczególnych zdolności jest cnotą, że gdyby

odbiegał czymkolwiek od przeciętności, byłoby to pożywką dla pychy, która sprowadziłaby go na manowce i doprowadziła do porażki. Któregoś dnia ojciec Solomon przyłapał go na próbie przyjrzenia się własnemu odbiciu. Było to w sali ćwiczeń. Wzdłuż jednej długiej ściany stały szafki z bronią – krótkie włócznie i oszczepy, sztylety i miecze, florety, bukiety noży, kijów, maczug, pałek, halabard i pik, łuki proste i kusze oraz strzały i bełty, a także butle smaru, diamentowa pasta polerska i pilniki – aby ostrza były ostre, a metal lśnił. Była tam również broń miotająca i energetyczna. Pistolety maszynowe, pistolety do strzelania precyzyjnego, karabiny snajperskie; glasery, których promień mógł człowieka ugotować od środka; paralizatory strzelające chmurą elektrycznych strzałek; karabiny impulsowe strzelające gorącymi jak powierzchnia słońca igłami plazmy. Pod najdalszą ścianą wielkiego pomieszczenia stały wieszaki z pancerzami, skafandrami próżniowymi i skafandrami do nurkowania, z wbudowanymi butlami tlenowymi. Tam właśnie siedział po turecku Dave #8 z braćmi, a przed nimi leżały rozłożone do rutynowego ćwiczenia elementy skafandra próżniowego. Dave #8 trzymał w wyciągniętych rękach płytę piersiową skafandra, obracając ją delikatnie na boki. Polerowana czarna krzywizna odbijała tylko zniekształcone fragmenty, ale i tak nic lepszego nie miał – w plątaninie korytarzy, którą chłopcy nazywali domem, nie było żadnych luster. Usiłował zobaczyć, czy jego twarz czymś się różni. Jeśli tak, jego podejrzenie, że myśli trochę inaczej, byłoby prawdziwe. Nie zauważył ojca Solomona, podkradającego się od tyłu w butach na gumowej podeszwie i odpinającego kciukiem karabińczyk wiszącej na pasku pałki elektrycznej. Kiedy odzyskał przytomność, z przykurczem wszystkich mięśni i posmakiem krwi w ustach, ojciec Solomon stał nad nim i udzielał reszcie wykładu o próżności. Dave#8 wiedział, że wpakował się w tarapaty na tyle poważne, że nie odkupi ich samo tylko ćwiczenie, jakie ojciec nakazał im po wykładzie – składanie skafandrów próżniowych podczas wyjącej zamieci śnieżnej w komorze pogodowej. Na wieczornej sesji samokrytyki każdy z braci występował i ostro go potępiał, tam samo jak on wcześniej potępiał, kiedy zgrzeszyli uczynkiem lub zaniedbaniem. Nie mógł wytłumaczyć, że chciał dopatrzeć się w swojej twarzy ukrytych wad. Nie wolno było tłumaczyć się z grzechów i ich usprawiedliwiać, wpojono mu także, że każda kara jest sprawiedliwa. Karę ponosi się po prostu dlatego, że się na nią zasłużyło. Motywem przewodnim kazania ojca Clarke’a podczas wieczornej mszy była Księga Koheleta, rozdział pierwszy, werset drugi. Marność nad marnościami, powiada Kohelet; marność nad marnościami – wszystko marność[1]. Ulubiony cytat lektorów; jednakże tego wieczoru Dave #8 wiedział, że to jest skierowane wprost do niego, niczym spopielający duszę sprawiedliwy laser rentgenowski. Płonąc ze wstydu, bólu i pogardy wobec samego siebie, przesiedział wideo dokumentujące w nieprzyjemnych szczegółach bezprawie i kanibalizm, które zapanowały w wielkich miastach Ameryki Północnej podczas Przewrotu. Był pewien, że zawiódł wyjątkowo dotkliwie. Ze jest kandydatem do zniknięcia. Choć ostatnie zniknięcie zdarzyło się, gdy chłopcy byli o wiele młodsi, ponad półtora tysiąca dni temu, wbito im do głów, że ich przetrwanie nadal jest wyłącznie warunkowe i muszą dążyć do doskonałości każdego dnia i każdej godziny.

Znikało się zawsze w nocy. Chłopcy budzili się i odkrywali, że jednego z nich nie ma, z łóżka zdjęto pościel, a szafka jest otwarta i pusta. Niczego im nie wyjaśniano, zresztą nie było takiej potrzeby. Brat zniknął, bo zawiódł, a porażek nie tolerowano. W łóżku, po zgaszeniu świateł, Dave #8 walczył ze snem, ale warunkowanie szybko poradziło sobie ze strachem. Zasnął, a rano zdziwił się, gdy stwierdził, że wciąż leży na swojej wąskiej pryczy, a wokół krzątają się wstający i ubierający się bracia. Całkiem jakby urodził się na nowo. Nic się nie zmieniło, a jednak wszystko aż kipiało od ważności. Przepełniony radością, stanął razem z braćmi przed falującą flagą na wielkim ekranie i z prawą ręką rozpostartą na sercu z nowym zapałem wyrecytował dobrze znane słowa. Przysięgam wierność sztandarowi Wielkiej Brazylii i państwu, które symbolizuje. Jedna Ziemia pod Gają, niepodzielna, odrodzona, odnowiona i oczyszczona z ludzkiego grzechu.

ROZDZIAŁ 2 Cash Baker miał tylko dwadzieścia sześć lat, z których osiem przesłużył w Siłach Obrony Powietrznej Wielkiej Brazylii, gdy wybrano go do programu testowego nowego jednoosobowego statku bojowego J-2. Mimo mało obiecującego i pospolitego pochodzenia – urodził się w wymierającym mieście na pustkowiach Wschodniego Teksasu – piął się po stopniach w zdumiewającym tempie. Miał szczęście, że jak na odludzie, na którym się wychował, odebrał całkiem przyzwoite wykształcenie, a któryś z nauczycieli dostrzegł jego niesamowite zdolności matematyczne, zadbał o dodatkowe lekcje i popchnął w kierunku Sił Obrony Powietrznej. Na egzaminach wstępnych zajął miejsce w najwyższym percentylu, natychmiast został wysłany na podstawowy kurs pilotażu do akademii w Monterrey i rok później, w gorący, burzowy sierpniowy dzień, maszerował na czele kolumny absolwentów z rocznika 2210. Zaczął latać na brzuchatych Tapirach L4S w misje zaopatrzeniowe do odległych obozów Korpusu Burzycieli, nad Wielkimi Jeziorami, szybko awansował do skrzydła bojowego Dywizjonu 114, gdzie latał na szybkich, małych i groźnych Rap torach i wyróżnił się w licznych misjach wsparcia powietrznego podczas prowadzonej przez 3. Dywizję pod wodzą generała Arvama Peixoto kampanii likwidacji bandyckich osad w ruinach Chicago i okolic. Bandyci byli zorganizowani i wysoce zdyscyplinowani, za to przeważnie kiepsko uzbrojeni. Choć za którymś razem strzelili do niego nareperowanym inteligentnym pociskiem, przez co spędził parę mocno nieprzyjemnych minut na kluczeniu po niebie, póki bojowa AI nie złamała kodów małego, wściekłego móżdżka rakiety, która w efekcie bezładnie eksplodowała. Potem przeniesiono go do wielkiej bazy na przedmieściach Santiago, gdzie latał w dalekie patrole przechwytujące nad Ocean Spokojny – podczas zimnej wojny między Wielką Brazylią a Wspólnotą Pacyficzną, kiedy przez moment wyglądało, że zaraz wybuchnie wojna o kontrolę nad Hawajami. Po ostygnięciu zimnej wojny wybrano go do szkoły dla pilotów oblatywaczy i zaczął pracować nad nową generacją myśliwca Ziemia-orbita, Jaguarem Ghostem. Na orbicie manewrował jak marzenie, za to w atmosferę wchodził jak kloc. Kiedy trzy z ośmiu prototypów rozbiły się albo spaliły, bo silniki zaczynały pracować nierównomiernie, albo i wcale, a dwa kolejne spłonęły od skaz w lekkiej osłonie termicznej z farby diamentowej, program został zawieszony. Cash jednak przez te sześć miesięcy bawił się świetnie, testując ów pojazd, uwielbiał patrzeć na zakrzywiający się pod nim horyzont, na ciemniejące niebo i wyłaniające się z niego gwiazdy, gdy pędził świecą ponad atmosferę, kochał błogie oceaniczne wrażenie płynięcia ponad Ziemią, gdy naprawdę leciał z prędkością kilkunastu tysięcy kilometrów na sekundę. Z góry prawie nie było widać potwornych ran pozostawionych przez epokę przemysłu, antropogeniczne zmiany klimatyczne oraz Przewrót. Martwe strefy w oceanach, zalane linie brzegowe wszystkich kontynentów, wylesione pustynie zlewiska Amazonki i Afryki, ogromne, falujące pustynie Ameryki Północnej, zniszczone miasta... Wszystko ginęło w blasku i ogromie przepięknej błękitnej planety. Cash nie był szczególnie religijny, ale na orbicie po raz pierwszy zrozumiał, oco chodzi zielonym świętym, kiedy mówią, że Ziemia jest jednym wielkim żywym organizmem. Po klęsce Jaguara wrócił do lotów bojowych, złapawszy jednak bakcyla lotów próbnych –

oraz kosmosu. Właśnie tropił plotki o nowym typie orbitalnego samolotu, gdy skontaktował się z nim sztab generała Arvama Peixoto. Generał pamiętał Casha z chicagowskiej kampanii, a Cash zgłosił się na ochotnika do programu testowego, gdy tylko zapytano go, czy chce. Poleciał zatem na Księżyc, skąd Ziemia wydawała się piękna jak nigdy, samotna błękitnobiała perła płynąca po czarnym niebie ponad jałowym lunarnym krajobrazem. Sto pięćdziesiąt lat temu niektórzy z najbogatszych, najinteligentniejszych i najbardziej wpływowych ludzi na Ziemi wyłożyli pieniądze na budowę namiotowego miasta, Ateny, na wschód od Krateru Archimedesa na brzegu Mare Imbrium i przenieśli się tam, żeby uniknąć chaosu i zniszczenia, spowodowanego zmianami klimatycznymi oraz tuzinami lokalnych wojenek o kurczące się zasoby. Ich kopalnie odkrywkowe wydobywały z regolitu hel-3, powstał także ogromny teren, na którym wytwarzano zwierciadła, umieszczane potem na orbicie, w pierwszym punkcie Lagrange’a między Ziemią i Księżycem. Hel wykorzystywano w reaktorach termojądrowych; rój zwierciadeł ograniczył nasłonecznienie i wpłynął na stabilizację ziemskiego klimatu podczas gorących lat Przewrotu, kiedy globalne ocieplenie napędzane metanem uwolnionym z antarktycznych klatratów rozszalało się na tyle, że groziło masowym, ogólnoświatowym wyginięciem życia. Zwierciadła nadal tam wisiały, konserwowane przez międzynarodowe zespoły. Upłynie jeszcze co najmniej stulecie, zanim uda się w całości zniwelować skutki Przewrotu i globalnego ocieplenia. Gdy stało się oczywiste, że nowe ponadnarodowe państwa, które pojawiły się po Przewrocie, są zdecydowane przejąć kontrolę nad kopalniami odkrywkowymi, a wszystko inne, co na Księżycu, zlikwidować, znaczna część księżycowych inżynierów i naukowców, wraz z rodzinami, a także wiele innych osób, pracowników, wraz z rodzinami, wyruszyło ku Marsowi oraz księżycom Jowisza i Saturna. Wielka Brazylia przejęła opuszczone przez nich miasto tak, jak stało. Odbudowała je rodzina Peixoto – najbardziej entuzjastyczni ewangeliści programu kosmicznego. Zbudowali niewielką flotę statków dalekiego zasięgu, niedawno nawiązali kontakty i przetarli szlaki handlowe do miast i osad w układach Jowisza i Saturna, a ich niezależne grupy zajmujące się tajnymi projektami badawczymi rozwinęły całą masę technicznych cudów, w tym także nowy typ bojowego samolotu kosmicznego. Od razu po zejściu z promu na Ziemi Casha oraz resztę ochotników do programu testowego zaprowadzono do sali, gdzie generał Arvam Peixoto przedstawił im dane techniczne prototypu nowego samolotu, jednoosobowego statku bojowego J-2, roboczo zwanego „solówką”. Sprzęt był rzeczywiście niesamowity: pocisk z własnym napędem, opartym na nowym typie termojądrowego silnika, wykorzystującym wiązkę antyprotonów do prowokowania reakcji rozszczepienia/fuzji w mikrokropelkach deuteru i trytu, dającym o wiele większą moc niż wszystkie inne używane obecnie napędy. Na ostrym końcu pojazdu znajdował się system podtrzymywania życia, niewiele większy od skafandra. Samolot miał zredukowane skrzydła do wypadów w atmosferę, a uzbrojony był w pompowany impulsowo laser rentgenowski, bęben jednorazowych laserów gamma, elektromagnetyczny railgun strzelający strzałkami ze zubożonego uranu, pełen asortyment konwencjonalnych pocisków oraz manewrujących bezzałogowców, które po wystrzeleniu z wielkokalibrowego działka były w stanie namierzyć cel i wyrządzić mu rozmaite kreatywne szkody. System nawigacyjny, korzystający z radarów dalekiego zasięgu i bocznego przeszukiwania, GPS-u oraz map konturowych o dokładności dziesięciu centymetrów, był w stanie oblecieć cały Księżyc na średniej wysokości stu metrów,

a potem powtórzyć to po dokładnie takiej samej trajektorii. A do tego samolot był tak zwrotny i szybki, wyjaśnił generał, że pilotowanie go w warunkach bojowych będzie wymagało od pilotów nadludzkich zdolności. Generał był potężnie zbudowany, miał siwe włosy do ramion, zaczesane do góry i odsłaniające twarz o ostrych rysach. Mówił swobodnie i luźno, jakby rozmawiał z własną rodziną, nawiązując kontakt wzrokowy ze wszystkimi obecnymi osobami. Gdy na moment objął spojrzeniem Casha, młody pilot poczuł, że serce rośnie mu z dumy i zapału. – Już teraz jesteście najzdolniejszymi pilotami w Obronie Powietrznej – powiedział generał Peixoto. – I na Ziemi, i na Księżycu nie ma nikogo lepszego. Ale możecie stać się jeszcze lepsi. To możliwe. Nie znam się na wszystkich technikach, jakie tu wchodzą w grę, a myślę, że powinniście dokładnie zrozumieć, o co was prosimy. Przekażę was więc na parę minut pani doktor Sri Hong-Owen, która przeprowadzi was przez tę procedurę. Inny pilot, Luiz Schwarcz, którego rodzina obracała się w środowisku medycznym, powiedział później pozostałym, że Sri Hong-Owen była stuprocentowym geniuszem i awansowała na sam szczyt dzięki mecenatowi zielonego świętego rodziny Peixoto, że opracowała nowy, radykalny system fotosyntezy, stworzyła masę gatunków organizmów próżniowych, rozwinęła wiele technik wykorzystywanych przez członków rodziny do przedłużania życia i nie tylko. Cashowi Bakerowi za bardzo jednak nie zaimponowała. Sroga, trochę niezdarna, ubrana, jak wszyscy inni w bazie, w niebieski kombinezon, była pospolitą kobietą w nieokreślonym wieku, z ogoloną, lśniącą czaszką i najbledszą cerą, jaką w życiu widział. Gadała za szybko, zwracała się nie do słuchaczy, ale do wyczarowywanych w powietrzu list, diagramów i nagrań wideo, a na pytania odpowiadała szybko i burkliwie, jakby miała pilotów za jakichś cholernych debili, którzy nie są w stanie pojąć choćby najprostszych faktów dotyczących zabiegu. A ten, po odcedzeniu żargonu i waty słownej, okazał się czymś w rodzaju ulepszenia lub przeprogramowania całego układu nerwowego, które ma pozwolić im nie tylko wpinać się bezpośrednio w układy sterowania samolotu, ale i chwilowo podkręcać szybkość przetwarzania neuronowego. Kiedy Sri Hong-Owen skończyła, do pilotów znów zwrócił się generał Peixoto. Powiedział im, że operacja jest niezwykle radykalna, że nie da się zagwarantować powodzenia we wszystkich przypadkach ani tego, że wszyscy ją przeżyją. Jeśli któryś z nich chce odejść i wrócić do normalnej służby, niech to uczyni, bez żadnego dyshonoru, wstydu ani adnotacji w aktach – a potem dodał, żeby chętni na zabieg podnieśli ręce. Cash od razu podniósł rękę. Podobnie wszyscy inni. Ktoś z przodu machał nad głową obiema rękami. No bo kto by, cholera, nie chciał zostać lepszym pilotem? Pierwszą operację przeprowadzano w znieczuleniu ogólnym. Wokół kręgosłupa Casha zainstalowano sztuczną sieć neuronową. Ponieważ łączyła się z jego obwodowym układem nerwowym, proces integracji był mozolny, a chwilami męczący: podczas niekończących się rund testów, które nastąpiły, ciągle czuł dziwny niepokój, patrząc, jak jego prawa czy lewa ręka porusza się sama z siebie, a dłonie z robocią szybkością i precyzją odtańcowują coś w memoprzestrzeni, rozwiązując przestrzenne i kinetyczne problemy bez żadnego świadomego wkładu z jego strony. Potem miało być jeszcze gorzej. Musiał być przytomny podczas drugiej operacji, kiedy w

korę motoryczną i zmysłową wplatano interfejsy do sieci – ekipa chirurgów musiała na bieżąco weryfikować nie tylko to, czy owe nowe talenty działają jak trzeba, ale także, czy podczas zabiegu ich wszczepiania nie uszkodzono niczego innego, od odruchów rdzeniowych aż po pamięć. Zatem choć był na neuronalnych blokerach i nie czuł bólu, musiał przecierpieć wibracje i smród przypalanej krwi, gdy piłą otwierano mu czaszkę, potem ciągnięcie zdejmowanego ciemienia, komarze bzyczenie fraktalnego manipulatora robota neurochirurgicznego, rozgałęziającego się tysiące razy w chmury tnących i rejestrujących końcówek o wymiarach paru nanometrów, niewiele większych od neuronów, na których operowały. Choć w mózgu nie ma receptorów bólowych, czuł palące fale fantomowego bólu w kończynach, gdy fraktalny robot sprawdzał po kolei połączenia; zalewały go kakofoniczne symfonie emocji, smaków, dźwięków i halucynacji we wszystkich kolorach tęczy. Później przez dwa dni leżał nieprzytomny, gdy robiono ostatnie badania, po których razem z resztą pilotów skrzydła zaczęli długą rekonwalescencję. Wszyscy musieli na nowo nauczyć się używać własnych ciał, byli jednak młodzi, sprawni i zdeterminowani. Robili szybkie postępy i wszystko traktowali jak rywalizację. Zakładali się, kto pierwszy przejdzie bez pomocy od łóżka do kibla, kto będzie najwięcej rzygał (bo na początku wszyscy mieli problemy z równowagą i uchem środkowym), kto będzie w stanie najwięcej wysikać, kiedy lekarze poproszą o próbkę moczu. Później, gdy pozwolono im korzystać z sali gimnastycznej, konkurowali, kto zrobi najwięcej pompek czy brzuszków, kto najdalej przejedzie lub przebiegnie na maszynach, kto najwięcej wyciśnie na ławeczce. Aldo Ruiz zaczął kłócić się z kimś niewidzialnym, krzycząc w potwornym gniewie na powietrze przed twarzą. Zabrano go, kiedy zaczął się bić i policzkować. Reszta skrzydła nigdy już go nie widziała. W następnym tygodniu testy zaczęły się na poważnie. Najpierw fizyczne, intensywniejsze niż kiedykolwiek podczas egzaminów wstępnych. Potem psychologiczne: odpowiadanie na mnóstwo pytań dotyczących hipotetycznych sytuacji oraz rozwiązywanie zagadek logicznych. Przez cały czas musieli nosić czepki monitorujące aktywność mózgu. W nich także robili pierwsze proste ćwiczenia na symulatorach solówek J-2. Na tym etapie dwóch odsiano, a o powodach nigdy się nie dowiedzieli. Reszta poszła naprzód z programem testowym i szkoleniowym. Nikomu nie chciało się uprzedzić Casha, kiedy pierwszy raz uaktywniono jego nowe zdolności. Leżał na kozetce, otoczony typowym tłumkiem lekarzy i techników medycznych, gdy nagle wszystko wokół zwolniło. Dźwięki ścichły do słabego szmeru; miał wrażenie, że zapada się w smołę; pole widzenia przeszłoDopplerem w czerwień i zwęziło się do plamki o rozmiarach kciuka trzymanego na wyciągnięcie ręki. Nie był w stanie ruszyć głową, ani jej podnieść, ale mógł powoli poruszać oczyma, przesuwając ten maleńki punkcik ostrego widzenia jak reflektor, żeby przypatrzeć się powolnemu mrugnięciu technika (najpierw jedno oko, potem drugie) i zobaczyć, jak inny technik mozolnie stawia na tablecie ptaszka. Wtedy, równie nagle, świat wrócił do normalności. Był przegrzany i potwornie zdyszany, jakby dopiero co przebiegł dwadzieścia kilometrów w pełnym ekwipunku. Pierś mu falowała, gdy z trudem łapał powietrze, serce tłukło się o żebra. Poczuł w ustach falę metalicznego smaku i zemdlał. Lekarze i technicy nie chcieli mu powiedzieć, czy zdał, czy oblał, nie chcieli wyjaśnić, co

dokładnie się z nim stało, ani czy wolno mu było zemdleć. Stąd nie miał pojęcia, czy nie wylatuje z programu, dopóki nie wrócił na oddział i nie dowiedział się, że każdy zemdlał po pierwszym przyśpieszeniu do trybu hiperrefleksu, jak to nazywali technicy. W nocy Eudoxia Vitoria oraz Bris Lispector dostali ciężkich ataków padaczki, lekarze ich zabrali i cała reszta nigdy już ich nie zobaczyła. Po drugim dniu testów nie wrócił Chiquinho Brown, a Luiz Schwarcz twierdził, że podsłuchał techników mówiących jeden drugiemu, że zmarł na atak serca. To były ostatnie ofiary. Pięć tygodni później resztę przepuszczono do kolejnej fazy, jako sprawnych i w pełni zintegrowanych. Każdy z nich nastukał ponad sto godzin na symulatorach, zarówno przed normalnym wyświetlaczem HUD, jak i bezpośrednio podpięty systemem nerwowym do sterowania i nawigacji samolotu. Ponieważ w warunkach wojennych mogli pozostawać wpięci do samolotów przez wiele tygodni, usunięto im wszystkie zęby i zastąpiono wymodelowanymi plastikowymi listwami. Usunięto im także wyrostki robaczkowe. Teraz puszczono ich do prototypowych solówek J-2, z początku mieli latać tylko z wyświetlaczem HUD – proste loty ćwiczebne z punktu A do punktu B oraz łatwe symulacje bojowe. Po dwóch tygodniach tych treningów zapoznawczych, Cash Baker został jako pierwszy wybrany do lotu w pełnej integracji. Było to ćwiczenie na identyfikację celów, z ostrą amunicją. Leciał na zachód – samolot właściwie prowadził się sam, ale Cash czuł, że jego świadomość obejmuje wszystkie zakamarki płatowca – nad ciemną równiną, gdzie ponad trzy i pół miliarda lat temu lawa zalała świeży krater meteorytowy Mare Imbrium. Kiedy zza horyzontu wyłonił się cel, w zapadniętym łańcuchu górskim na drugim końcu niecki, przejście od samego wpięcia w samolot na pełne sterowanie przebiegło niesamowicie gładko: trym samolotu zmienił się zaledwie o niecałą jedną setną minuty kątowej. Teraz nie leciał samolotem. Teraz nim był. Jakby się z nim pieprzyć, powiedział później Luiz, choć jeśli chodzi o Casha i ten pierwszy lot, to nie przypominał sobie w życiu tak fantastycznego seksu. Nauczyli go, żeby wizualizował sobie włącznik hiperrefleksu jako wielki czerwony guzik w środku głowy. Nacisnął go teraz i wszystko nabrało sennej powolności. Poczuł każde szarpnięcie railguna wypluwającego serię strzałek ze zubożonego uranu, które zniszczyły symulowaną kopułę ciśnieniową, zidentyfikował dwa rolligony oznaczone jako swój, przemieszczające się po równinie ku sześciu innym oznaczonym jako wróg, wycelował w tę szóstkę i spalił im układy sterowania precyzyjnymi strzałami z laserów gamma – a wszystko to w sekundę – po czym rakietami zniszczył ciąg wyskakujących tarcz. Wtedy cel już był za nim. Oddał stery sztucznej inteligencji samolotu i ponownie wcisnął wyimaginowany czerwony guzik. Nauczył się już, jak zachować przytomność podczas tego przełączania, tak że był w stanie odebrać od nadzorującego oficera potwierdzenie wszystkich celów. Wieczorem odbyła się oficjalna impreza dla uczczenia sukcesu programu. Piloci trzymali się blisko siebie, popijając wodę i soki owocowe, podczas gdy wyżsi oficerowie, naukowcy i technicy pociągali tequilę, pulque i rum, aż zrobili się bardzo głośni i ożywieni. Generał Peixoto wygłosił krótką mowę, dał się sfilmować przyściskaniu pilotom dłoni i zniknął. Oficerowie i naukowcy wznosili kwieciste i elokwentne toasty na cześć pilotów i rzucali pustymi kieliszkami o podłogę. Piloci wyszli, kiedy jedna pani technik od skafandrów dała się namówić na zdjęcie bluzki i impreza zaczęła się robić konkretna – rano, jak codziennie, mieli

między 5.30 a 6.00 badania medyczne, potem godzinę na sali gimnastycznej przed codzienną odprawą przy śniadaniu, a później – do pracy. W Siłach Obrony Powietrznej wszyscy uważali, że będzie kolejna wojna z Zewnętrznymi. Tak zwane inicjatywy pokojowe i pojednawcze nigdy się nie sprawdzą, to tylko kolosalna strata czasu; Zewnętrznych trzeba opanować, zanim rzucą w Ziemię kolejną kometą albo wynajdą jakiś dziwaczny posthumanistyczny genetyczny trik, który uczyni z nich niezwyciężonych. Miała być wojna, a Cash Baker, wychowany na opowieściach o heroicznych wyczynach przodków, już nie mógł się doczekać. Tymczasem razem z innymi pilotami cały czas trenowali na J-2. Wykonywali loty solowe i w szyku. Latali nad każdym typem księżycowego terenu, ćwiczyli misje przechwytujące na orbitach wokół Księżyca i Ziemi, testowali swoje samoloty w każdej warstwie ziemskiej atmosfery. A kiedy nie latali naprawdę, szlifowali wybrane umiejętności na symulatorach, uczestniczyli w seminariach poświęconych modyfikacjom i ulepszeniom samolotów oraz najnowszym osiągnięciom teorii walki, przetrzymywali niekończące się regulacje skafandrów, badania medyczne, testy psychologiczne... Któregoś dnia, mniej więcej sześć miesięcy po dziewiczym locie Casha, oficer wywiadu, zwykle prowadzący pośniadaniową odprawę, ustąpił miejsca pułkownikowi odpowiadającemu za cały program J-2, który bez wstępów poinformował ich, że wczoraj późnym wieczorem zmarł Maximilian Peixoto, mąż prezydent Wielkiej Brazylii oraz głównodowodzący Sił Obrony Powietrznej. Powiedział pilotom, że próby i loty ćwiczebne zostaną wznowione dopiero po pogrzebie, który odbędzie się za dziesięć dni, i że ma rozkaz wybrać czterech pilotów, by na zakończenie ceremoniiprzelecieli swoimi J-2 nad katedrą w Brasilii, dla upamiętnienia człowieka, który był ich dowódcą. Wymienił Casha Bakera, Luiza Schwarcza i dwóch innych oraz dodał, że za godzinę zostanie odprawiona specjalna msza. Później Luiz powiedział Cashowi, że to wszystko zmienia. – Maximilian Peixoto był nie tylko naszym głównodowodzącym. Stał na czele Komitetu do spraw Pojednania, jednej z najważniejszych instytucji dążących do pokoju z Zewnętrznymi. Trzydzieści lat temu otworzył u nich pierwsze nasze ambasady. Potem cały czas pracował nad nawiązaniem kontaktów handlowych. No i naturalnie miał posłuch u pani prezydent. Teraz, po jego śmierci, jego przyjaciele będą mieli o wiele mniejsze wpływy. – No i co z tego? – Ty naprawdę jesteś kompletnie niezorientowanym głupkiem. – Może i tak – powiedział Cash. – A może po prostu polityka mnie mało obchodzi. – A powinna. We władzach jest masa ludzi, którzy uważają, że życzliwe kroki wobec Zewnętrznych są bezcelowe i niebezpieczne. Na razie nie mają większości, ale teraz będą w stanie otwarcie występować przeciwko pokojowi i pojednaniu. A generał Arvam Peixoto zawsze był wielkim przeciwnikiem pojednania. Jeszcze zobaczysz. Według mnie niedługo dostanie zielone światło na skierowanie J-2 do produkcji. – Czyli wreszcie będziemy mogli się mierzyć z Zewnętrznymi. – Jeszcze nie do końca, ale jesteśmy o krok bliżej. – Najwyższy czas – powiedział Cash.

ROZDZIAŁ 3 Był to najważniejszy pogrzeb urządzony w Brasilii od ponad dwudziestu lat. We wszystkich alejach wokół Catedral Metropolitana Nossa Senhora Aparecida tłoczyły się limuzyny i ornitoptery. Szoferzy i ochrona popatrywali po sobie z profesjonalnym zainteresowaniem. Między wierzchołkami drzew lawirowały drony. Helikoptery kreśliły zamaszyste kręgi pod upalnym, błękitnym niebem. Długi park Eixo Monumental patrolowały wilki, a koncentryczne kordony bezpieczeństwa paraliżowały całe miasto. Wewnątrz katedry, w powietrzu snuły się koronkowe harmonie Agnus Dei, szybując ponad uroczystymi smyczkami i grzmiącym echem organów, których piszczałki wznosiły się kaskadowo ponad chórem i orkiestrą. Tuż przed śnieżnobiałym blokiem wapiennego ołtarza, wśród słodko pachnących lilii i storczyków stała trumna z drzewa tulipanowca. Spoczywał w niej Maximilian Pietro Solomon Cristagau Flores Peixoto, mąż pani prezydent Wielkiej Brazylii, Głównodowodzący Sił Obrony Powietrznej Wielkiej Brazylii, Wielki Czarnoksiężnik Zakonu Rycerzy Viridis, Zarządca Terytoriów Północnych, Przewodniczący Komitetu ds. Pojednania, Rektor uniwersytetów w Montevideo, Caracas, Mexico City i Denver, i tak dalej, i tak dalej, potężny mąż stanu, który zmarł na skutek niewydolności wielonarządowej w wieku stu siedemdziesięciu dwóch lat. Śniada twarz wyglądała, nieruchoma i poważna, spod lnianego prześcieradła, w które był owinięty. Słynne nawoskowane wąsy sterczały ostrymi czubkami. Oczy przykrywały złote monety wyłowione z wraku hiszpańskiego galeonu. Obecny był prawie każdy członek rodziny Peixoto – zajmowali czterdzieści ławek w środkowym szeregu, uporządkowani według stopnia pokrewieństwa. Owdowiała pani prezydent siedziała na fotelu pod baldachimem pośrodku pierwszego rzędu, w olśniewających ciemnych szatach, od czasu do czasu sięgając pod zakrywający twarz woal, żeby schwytać łzę do maleńkiego flakonika z hodowlanego diamentu. Za rodziną stały w pełnej powadze falangi senatorów, wyższych oficerów sił zbrojnych w lśniących galowych mundurach, ambasadorów i polityków ze wszystkich państw na Ziemi, a także przedstawiciel Tęczowego Mostu z Kallisto. W bocznych nawach znajdowali się przedstawiciele innych wielkich rodów, ministrowie, gubernatorzy, wysocy urzędnicy państwowi oraz słudzy znamienitego rodu: razem, publiczność licząca sobie dwa tysiące ludzi, plus wiele, wiele milionów oglądających obrazy z nieruchomych kamer. Profesor Sri Hong-Owen nie miała w żyłach ani kropli krwi Peixoto, mimo to, razem ze swoim piętnastoletnim synem Alderem Topazem siedziała razem z rodziną, na lewym końcu czterdziestego rzędu. Uczestniczyli bowiem w pogrzebie w zastępstwie jednego ze starszych rodu, mecenasa i mentora Sri, zielonego świętego Oscara Finnegana Ramosa, który w tych czasach nie ruszał się ani na krok ze swojej pustelni nad Zatoką Kalifornijską, nawet w tak ważnych i uroczystych sprawach. Długa ceremonia była pełna zawiłych obrzędów. Msza, kazanie opiewające czyny zmarłego, obrzęd ku czci umarłych, wreszcie requiem. Muzyka niewątpliwie była wspaniała, Sri jednak nie miała ani krzty słuchu i nie była w stanie jej docenić. Jak to miała w zwyczaju, gdy była zmuszona przetrzymywać męczące imprezy lub nasiadówki komisji, na których jej

wkład ograniczał się do obecności, schowała się we własnej głowie i zaczęła rozmyślać oostatnich próbach obiecującego nowego udoskonalenia standardowej kuracji gerontologicznej. Alder, niezwykle wszystkim przejęty, szturchnął ją, gdy chór, orkiestra i organy dotarły do ekstatycznej kulminacji. Ku marom podpłynął arcybiskup w zielonozłotej mitrze i szatach, skropił ciało wodą święconą i kciukiem namaścił czoło olejem. Potem cofnął się o krok, uczynił znak krzyża i pętli, a trumna bezszelestnie przechyliła się na usłanej kwiatami podstawie. Ciało zsunęło się stopami do przodu, odwinęło z lnianego całunu i wpadło do czarnej wody, która natychmiast zakipiała od wygłodniałych ryb, mających oddać na powrót Gai węgiel i inne pierwiastki. Chwilę później całą katedrą zatrząsł świszczący huk przelatującej nisko nad miastem eskadry J-2 w szyku „czterech palców” ku czci zmarłego. Chór i organy zagrzmiały InParadisum. Eksponowane miejsce Sri oznaczało, że na zakończenie wyszła z katedry jako jedna z pierwszych, natomiast jej niska ranga oznaczała, że musi bardzo długo czekać na swój samochód. Ludzie omijali ją i pakowali się do przesuwających się jedna za drugą limuzyn. Fruwacze opuszczały się i podnosiły jak pszczoły wokół ula. Rothco Yang, reprezentujący Tęczowy Most z Kallisto, wyszedł z tłumu, przywitał się ze Sri i Alderem, po czym dodał, że zaimponowała mu uroczysta i wspaniała oprawa. – Jedna rzecz mnie zdziwiła – powiedział. – Te ryby. – Ryby? – Ryby, w tej fosie, stawie, czy jak to się tam nazywa. – Rothco Yang, ubrany w czarną jedwabną piżamę i czarny kapelusz z wielkim rondem, siedział w uprzęży w klatce egzoszkieletu, który pomagał mu radzić sobie z ziemskim ciążeniem. – Ciekawe, co się z nimi dzieje potem. Jak... ten... jak skończą. – Nie mam pojęcia – odparła Sri – ale mogę sprawdzić. – Nic się nie dzieje. Są święte. Chyba – powiedział Alder. – Święte? – Pobłogosławione przez arcybiskupa. Pod kapeluszem błysnął uśmiech. Rothco Yang miał głowę podpartą wyściełanym kołnierzem. – I wszyscy ludzie są w ten sposób, jak to się mówi... oddawani Gai? – Tylko najważniejsi – odparł Alder. – A inni? – Jak kogoś stać, to go chowają na zielonym cmentarzu. Na jakiejś łące, w lesie, i tak dalej. Każdy inny idzie bezpośrednio do recyklingu. – Rozumiem. Kolejny przykład rozwarstwienia przez status majątkowy. Swoją drogą, czekacie na kogoś? – Limuzyna gdzieś nam utknęła w tej kolejce – powiedziała Sri. – A wybieracie się na stypę? Jak tak, to mogę was podrzucić fruwaczem. – Za dużo mam roboty – odparła Sri. Na przyjęcie w Palacio da Alvorado nie była zaproszona, ale nie miała zamiaru przyznawać się do tego przed Rothco Yangiem. – Oczywiście. Za trzy tygodnie będziesz mieć to wszystko z głowy. – Trzy tygodnie, jeśli wszystko pójdzie według planu.

– Na krótką metę to niczego nie zmienia. A na długą... po prostu musisz się bardziej starać, żeby przekonać krytykantów i niezdecydowanych. – No oczywiście – odparła Sri, choć wiedziała, że on wie, że nie będzie to takie proste. Maximilian Peixoto był awangardą ruchu na rzecz umacniania dyplomatycznych i gospodarczych relacji między Ziemią i społecznościami Zewnętrznych. Nadzorował otwieranie misji dyplomatycznych we wszystkich liczących się miastach na księżycach Jowisza i Saturna, był mecenasem akademickich i artystycznych programów wymiany, załatwił pokaźny budżet na rozwój i budowę statków międzyplanetarnych nowej generacji. Kiedy więclegendarna guru genetyki Avernus oraz mentor Sri, Oscar Finnegan Ramos, opracowali plan stworzenia biomu w mieście Tęczowy Most na Kallisto – miał to być symbol nowej epoki pojednania – to właśnie Maximilian Peixoto przeprowadził ustawęofinansowaniu projektu przez rafy i mielizny Senatu Wielkiej Brazylii, zjednując sobie ledwo wystarczającą garstkę zwolenników wszystkimi możliwymi przysługami i bez skrępowania nadużywając swojej pozycji partnera pani prezydent. Zaledwie dziesięć tygodni temu, w przeddzień wylotu ekipy budowlanej projektu na Kallisto, zorganizował dla nich wystawny bankiet. A teraz już nie żył. Projekt biomu oczywiście pójdzie dalej – ekipa przyleci na Kallisto za parę dni, zresztą bez potężnego uszczerbku na prestiżu nie dałoby się tego już anulować – mimo to, śmierć Peixoto uczyniła w przymierzu na rzecz pokoju i pojednania spory wyłom. Doradcy Sri rozegrali potencjalne scenariusze i wyniki były dość ponure. Rothco Yang nachylił się bliżej ku Sri i jej synowi. W stawach egzoszkieletu zabrzęczały silniczki. – Wiesz co, coś ci zdradzę. Choć nie jestem wierzący, modliłem się dzisiaj za sukces naszego projektu. W duchu zakładu Pascala. Jak Boga nie ma, to co mi szkodzi taka modlitwa? A jak jest, to chyba nie ma lepszego miejsca, żeby Go prosić o wstawiennictwo, co? Budujemy wielką i wspaniałą rzecz. Musimy zrobić wszystko co się da, żeby dobiegła końca, a potem wykorzystać ten sukces. A ty, Alder, cieszysz się, chłopcze, że zobaczysz Kallisto? – Bardzo, proszę pana. I Europę też. Rothco Yang wymienił jeszcze parę osób z Tęczowego Mostu, które koniecznie muszą poznać, po czym ruszył, postukując, do fruwacza. Z katedry cały czas wylewali się ludzie. Ledwo paru zaszczyciło Sri i Aldera choćby przelotnym spojrzeniem. Sri zadzwoniła do swojego sekretarza, ten przeprosił i powiedział, że limuzyna dojedzie najwcześniej za dziesięć minut. Była zmęczona, poirytowana i spragniona. Na plac lał się tropikalny żar, odbijany jeszcze przez karoserie limuzyn i fruwaczy. Nad tłumami krążył helikopter. Sri pogrążyła się w myślach, póki auto nie dojechało; wreszcie mogła opaść na chłodną tapicerkę, łyknąć schłodzonej wody i skorzystać z szyfrowanego łącza, żeby przeczytać nagromadzone wiadomości. Alder natomiast opowiadał sekretarzowi ze szczegółami, co się działo na pogrzebie. Limuzyna sunęła wolno aleją, mijając blokadę za blokadą. Stawała, ruszała i znowu stawała. Nagle ktoś zastukał w przyciemnioną szybę obok Sri. Podskoczyła, uniosła głowę. Mężczyzna, w lotniczym mundurze, zastukał ponownie; niecierpliwie, obcesowo machnął ręką. Sekretarz Sri, Yamil Cho, zgięty wpół na składanym siedzeniu, wypowiedział słowo uchylające okno i zapytał oficera, czego chce. – Generał chce z panią porozmawiać – powiedział, patrząc jej prosto w oczy.

Gdy wysiadała w upalne, suche powietrze, odsunął się kulturalnie i poprowadził ją wzdłuż szeregu pancernych pojazdów, które przysiadły sobie niczym ropuchy pod szpalerem palm królewskich. Żołnierze stali w małych, czujnych grupkach, z karabinkami impulsowymi przewieszonymi przez pierś. Twarze zasłonięte czarnymi szybkami. Oficer otworzył tylne drzwi transportera opancerzonego, Sri wspięła się do czegoś w rodzaju kokpitu, obstawionego z obu stron ekranami, pulpitami pełnymi solidnych przełączników, kontrolek i manetek. Generał Arvam Peixoto siedział rozparty w niskim fotelu. Sri siadła naprzeciwko i powiedziała: – Strasznie widoczne miejsce sobie wybrałeś na spotkanie. – Absolutnie nie. Ja odpowiadam za bezpieczeństwo tegowszystkiego i mogę cię zapewnić, że to zostanie między nami. – A. To dlatego nie było cię na pogrzebie. – Pomyślałem, że najlepiej, żeby kordon sanitarny nadzorował ktoś z rodziny Ale kiedy oddali ciało tym żarłocznym rybkom, pozwoliłem sobie na minutę ciszy i kontemplacji. Generał miał na sobie świeżutki zielony mundur połowy, z wysokimi, sznurowanymi buciorami. Siwe włosy, kontrastujące z ciemnobrązową skórą, miał spięte w koński ogon, wijący się po pagonie z pięcioma gwiazdkami. – A swoją drogą – zapytał – co tam miał ci do powiedzenia twój przyjaciel Rothco Yang? – Kondolencje złożył – odparła Sri. – I tyle? – A co, twoje drony niczego nie podsłuchały? – W miarę możliwości, zawsze wolę informację z pierwszej ręki. Daj mi tę satysfakcję. Przekrzywił głowę i słuchał, jak Sri streszcza mu krótką rozmowę. Ten odruchowy gest nieodmiennie kojarzył jej się z modliszką. Z zimną, owadzią kalkulacją, w które miejsce ugryźć najpierw. A gdzie wbić żądło. – Trudne zadanie – powiedział, kiedy skończyła. – On naprawdę myśli, że ta ciężka praca odratuje inicjatywę pokojową? A ty co myślisz? – Inicjatywa pokojowa jeszcze nie upadła – odpowiedziała Sri. – Dalej lecę na Kallisto, chyba że wiesz coś, czego ja nie wiem. – Ty się zajmujesz przyszłością. Wymyślasz nowe technologie i liczysz, że nadadzą jej kierunek. Kształt. I jaki to teraz będzie kierunek? Jak myślisz? Pionowy czy poziomy? – Więc coś jednak wiesz. – Ty patrzysz na przyszłość jak na krzywą wznoszącą. Jest coraz lepiej. Cały czas coś nowego. Ale inni ludzie widzą ją jako płaszczyznę. Która rozszerza się w poziomie. Konsoliduje. Do tego się to sprowadza. Piony kontra poziomy. Prawdziwi ludzie kontra niebezpieczni fanatycy, zamieniający własne dzieci w potwory. – A może raczej dęta propaganda kontra racjonalne myślenie. – Wiesz co, uważaj: któregoś dnia przez tę niewyparzoną gębę podpadniesz jakimś nieodpowiednim ludziom. I to konkretnie. Co ja tam wiem? Ja ci powiem, co ja wiem. Na początek: po co tu jesteś. Nie chodzi tylko o śmierć biednego Maximiliana, choć wszystko się przez nią pozmieniało. Przyszło mi do głowy, że może warto by ci było wiedzieć, że za parę miesięcy Siły Obrony Powietrznej będą organizować w przestrzeni Ziemia-Księżyc wspólne manewry z Unią Europejską. Po co? Bo mamy z nimi nową umowę handlową i będziemy im

wynajmować te nasze nowe silniki termojądrowe. – Przyjrzał się Sri i zauważył: – Nie wiedziałaś o tym. – Wiedziałam, że są negocjacje. Szczegółów oczywiście nieznam. – Negocjacje się z grubsza skończyły. Parę rzeczy trzeba jeszcze doszlifować, nic poważnego. Jak tylko pani prezydent skończy żałobę, w Monachium odbędzie się uroczyste podpisanie. A czemu to ciebie dotyczy? Proste. W Europie władzę zdobyli zwolennicy twardej linii. Od razu wycofali się z tego projektu biomu i wszystkich tych pierdoł o sercach i umysłach. A teraz, po pechowej śmierci męża pani prezydent, kiedy zwolennicy zgody z Zewnętrznymi stracili swojego najbardziej widocznego orędownika, to i u nas zwolennicy twardej linii będą naciskać, żeby przerwać projekt. Wiem, że ty jesteś z sentymentu lojalna wobec naszego zielonego świętego, dlatego że to on cię odkrył i wypromował. Ale on jest stary i odcięty od świata w tej swojej chatce nad morzem. Przestał się orientować w sytuacji. Wypadł z obiegu, mniej więcej. Mówił kpiącym tonem, ale w spokojnych, nieco zezowatych oczach nie było nawet iskierki rozbawienia. Ekrany za jego plecami przedstawiały różne ujęcia katedry, Eixo Monumental i alej po jej obu stronach. Po schodach świątyni cały czas schodzili ludzie, wsiadali do limuzyn i do kolejki. Służba domowa, urzędnicy państwowi. Ludzie tacy jak Sri. – To dlatego podjąłeś takie ogromne ryzyko, żeby tu ze mną porozmawiać? – zapytała. – Kiedy wszystko to mamy już sto razy przedyskutowane? To ja powtórzę jeszcze raz. Obojętne, co się będzie działo, pozostanę lojalna wobec rodziny. Rodziny i Wielkiej Brazylii. – Rodzina docenia wszystko, co dla niej zrobiłaś. Niestety, rodzina nie jest zgodna co do Zewnętrznych. Są dwa zdania. Co najmniej dwa. Pewnie, rozmawialiśmy o tym sto razy. Ale to już nie jest sama teoria. To się dzieje naprawdę. W rzeczywistości, pani profesor. A ty jesteś w samym środku i będziesz musiała się opowiedzieć po którejś ze stron. Im wcześniej, tym lepiej. Jeśli źle wybierzesz, obawiam się, że nawet twoja renoma i owoce twojej pracy nie uchronią cię przed konsekwencjami. – Rozumiem. To wszystko? Delikatnie dzwoniło jej w uszach, a złożone na kolanach dłonie miała nieprzyjemnie wilgotne, ale poza tym jej umysł był jasny. – Mam dla ciebie prezent – dodał generał i podniósł z jednego z pulpitów za krzesłem drewniane pudełeczko. Podał je Sri. W środku, na parze pokrytych siateczką rękawiczek leżały okulary z grubymi plastikowymi oprawkami. – Speksy – powiedział Arvam Peixoto. – Zewnętrzni używają ich zamiast telefonów. Soczewki potrafią rzucać obrazy, tekst i to nie tylko bezpośrednio na siatkówkę. A rękawiczki są kinestetyczne, można pisać na wirtualnej klawiaturze, przesuwać wirtualne przedmioty... Zresztą, na pewno szybko sama dojdziesz. Zanim mi podziękujesz, jeszcze jedna sprawa. Moja ekipa techniczna wstawiła do nich kamerę i kostkę pamięci o dużej pojemności, z kwantowym szyfrowaniem. Można na tym zainstalować jakąś małą AI, różne tego typu rzeczy. I mam prośbę: jak zobaczysz coś ciekawego albo pójdziesz na jakieś kluczowe spotkanie, to może byś je nagrała dla mnie. Na pewno bez problemu ocenisz, co może mnie zainteresować, a co nie. Sri zrozumiała od razu. Rodzina Peixoto wysyłała do Tęczowego Mostu zespół

negocjatorów, ale Arvam Peixoto nie należał do frakcji zwolenników pokoju z Zewnętrznymi, był więc trochę poza obiegiem. Dlatego chciał, żeby ona została jego szpiegiem, żeby zbierała informacje dla jego analityków i strategów. Informacje z pierwszej ręki, tak jak lubił. Arvam Peixoto dodał: – Lecąc na Kallisto, będziesz miała dużo czasu, żeby sobie wszystko przemyśleć. Liczę, że jak wrócisz, dasz mi odpowiedź: w tę stronę, czy w tamtą. Aha: no i „bon voyage”, jak to mówią Europejczycy. Kiedy wróciła do limuzyny, Alder zapytał, czy są jakieś problemy. – Na razie nie – odparła Sri i powiedziała sekretarzowi, żeby kazał szoferowi się pośpieszyć. – Jest masa roboty.

ROZDZIAŁ 4 Wiele lat później Macy Minnot nabrała przekonania, że Emmanuel Vargo był pierwszą ofiarą tej wojny. Kiedy jednak dowiedziała się o jego śmierci, pomyślała, że to nic złowrogiego: po prostu pech. Dziwaczny medyczny wypadek. Zbieg okoliczności. Podobnie jak Macy i reszta ekipy budowlanej, Emmanuel Vargo spędził dwunastotygodniowy lot z Ziemi na Jowisza pogrążony w głębokiej, sztucznej hibernacji, naćpany, wychłodzony, zużywający minimalną ilość tlenu i wody, gdy brazylijski frachtowiec pokonywał osiemset milionów kilometrów oświetlonej Słońcem czarnej próżni. Gdy statek wszedł na orbitę wokół Kallisto, najbardziej zewnętrznego z czterech dużych, galileuszowych księżyców, nadal spał. Podobnie, kiedy pasażerów pierwszej klasy, trumny hibernacyjne i kontenery z ładunkiem przeładowano na holownik, który zszedł na dół do portu, zagraconej płyty stojącej na wspornikach nad zapyloną równiną na zachód od Tęczowego Mostu. Holownik usiadł na osmolonym pasie z gracją trenującego balet hipopotama. Dźwig na kołach wyciągnął z ładunku kontener wielkości ciężarówki zawierający kapsuły hibernacyjne i przeniósł go do hangaru z atmosferą, gdzie owe trumny jedna po drugiej wyciągnięto i płaskimi lawetami przewieziono podziemnymi tunelami do ambulatorium na skraju portu. Wtedy dopiero Emmanuel Vargo zaczął się budzić. I wtedy umarł. Wybudzanie z hibernacji było na ogół rutynową sprawą. Większość ludzi budziła się bez większych przypadłości, poza skurczonym żołądkiem, betonem w kiszkach i egzystencjalnym kacem. Ożywianie, jak każdy większy zabieg medyczny, wiązało się jednak z pewnym ryzykiem – były charakterystyczne objawy, ogólnoustrojowe zaburzenia pracy narządów i metabolizmu. Po łagodnym podniesieniu temperatury organizmu do 37,5 stopnia, wyregulowaniu składu krwi i wstrzyknięciu mieszanki stymulującej receptory GABA, u Emmanuela Vargo wystąpiła fala chaotycznych neuronalnych wyładowań. Zamiast samorzutnie wykształcić prawidłowe przebiegi dynamicznej, wielopunktowej aktywności mózgu, neurony zaczęły aktywować się z wysoką częstotliwością, kompletnie asynchronicznie, zaburzając świadomość oraz kontrolę nad oddechem, pulsem i ciśnieniem krwi. Większość ofiar zespołu chaotycznych wyładowań przeżywała jedynie z lżejszą lub cięższą utratą pamięci oraz afazją, u Vargo przebieg był jednak wyjątkowo ciężki. Elektrochemia szalała mu w mózgu jak robaki w puszce. Ekipa reanimacyjna na próżno starała się zsynchronizować mózg mikrotonicznymi impulsami magnetycznymi. Ciśnienie krwi spadło, serce się zatrzymało i nie reagowało na defibrylację, zastrzyki norepinefryny ani masaż bezpośredni. Kiedy podłączano go do płucoserca, dostał silnego ataku klonicznego. Po nim szybko nastąpiły dwa kolejne. Po trzecim ustała aktywność pnia mózgu. Trzydzieści minut później stwierdzono śmierć mózgową i odłączono go od systemów podtrzymywania życia. Emmanuel Vargo zaliczał się do osób, które najbardziej przyczyniły się do realizacji projektu biomu w Tęczowym Mieście, jako symbolu współpracy i pojednania między Ziemią a Zewnętrznymi i milowego kroku w długiej kampanii łagodzenia napięć między ziemskim radykalnym zielonym konserwatyzmem a całą paletą radykalnych doktryn i utopijnych filozofii, jakie kwitły wśród państw-miast i osiedli Zewnętrznego Układu. Avernus, najsłynniejsza genetyczna guru Zewnętrznych, poparła projekt niesamowitą ilością własnej karmy, a

Maximilian Peixoto oraz zielony święty Oscar Finnegan Ramos przekonali brazylijski rząd, aby sfinansował koszt zaprojektowania i zainicjowania ekosystemu. Chociaż tytularnym szefem ekipy projektowej mianowano praprawnuka zielonego świętego, Euclidesa Peixoto, za wszelkie aspekty planowania oraz organizacji brazylijskiej części projektu odpowiedzialny był właśnie Emmanuel Vargo. Pracował przy projektowaniu ekosystemu z protegowaną Oscara Finnegana Ramosa, Sri Hong-Owen, dogadywał się z kallistańskim zespołem w sprawie budowy namiotu dla biomu i miał być odpowiedzialny od początku do końca za nadzór nad przygotowaniem i ożywieniem ekosystemu. Euclides Peixoto powiedział to wszystko, i wiele więcej, dwa dni po śmierci Emmanuela Vargo, w krótkiej mowie na ceremonii oficjalnego rozpoczęcia prac. Odbyło się to na szerokim trawniku na północnym końcu największej wyspy przyszłego biomu. Stanął na podwyższeniu, za plecami mając dno jeziora, jeszcze suche. Całość przykrywał gigantyczny namiot z diamentowych i polimerowych paneli oraz fullerenowych dźwigarów, a publiczność siedziała przed nim na ustawionych w półksiężyc składanych krzesełkach: brazylijski ambasador, orszak jego asystentów, członkowie misji handlowej rodziny Peixoto, pstrokata zbieranina przedstawicieli kallistańskiego Kongresu oraz rady miejskiej Tęczowego Mostu, kobiety i mężczyźni z ekipy budowlanej. W powietrzu, na różnych wysokościach wisiała niewielka ławiczka dronów, transmitująca uroczystość dla mieszkańców miasta, innych miast i osiedli na Kallisto, Ganimedesie, Europie oraz do osad górniczych na odległych maleńkich księżycach: Himalii i Elarze. Macy Minnot, siedząca wśród ekipy, musiała przyznać, że Euclides Peixoto pasuje wyglądem do roli. Był przystojny, w dwuczęściowym garniturze barwy chlorofilu, pasującym do kombinezonów ekipy, na lewym rękawie czarna żałobna opaska, a mówił dźwięcznym, choć ujmującym głosem. Wychwalał zasługi EmmanuelaVargo dla projektu, przytoczył kilka taktownych anegdot i zakończył stwierdzeniem, że pomimo dotkliwej straty cała ekipa jest zdecydowana pracować jak najlepiej, aby powołać do życia przepiękny i stabilny biom i upamiętnić tym samym niezwykle utalentowanego inżyniera ekosystemów, kogoś, kogo z dumą mógł nazywać swoim przyjacielem. Trudno było uwierzyć, że to ten sam człowiek, który zaledwie dwa dni temu tak nieudolnie poinformował wszystkich o jego śmierci. Ekipa zebrała się – jak sądziła – na zwyczajną odprawę, natomiast Euclides Peixoto bez żadnych wstępów powiedział im, że kiedy przebywali w hibernacji, zmarł Maximilian Peixoto, mąż pani prezydent Wielkiej Brazylii. I zanim ta bomba do nich dotarła, wypalił, że podczas wybudzania zmarł także Emmanuel Vargo. Zanim zdążył cokolwiek dodać, z tyłu sali odezwała się Ursula Freye. Zostali z Emmanuelem kochankami zaraz po zrekrutowaniu jej do ekipy. Cała rozdygotana i blada, powiedziała, że Manny’ego oczywiście zamordowali wrogowie projektu, i zażądała natychmiastowego rozpoczęcia śledztwa. Speller Twain, szef bezpieczeństwa, usiłował ją wyprowadzić, co skończyło się niezręczną szarpaniną. Krzyki, szyderstwa, piski. Spotkanie przerodziło się w chaos, a Euclides Peixoto uciekł, nie wyjaśniwszy, co będzie dalej z projektem po śmierci jego głównego inżyniera. Teraz, gdy wybrzmiały oklaski na zakończenie mowy, Euclides Peixoto poprosił, żeby na podium weszła dziewczynka, która wygrała losowanie. Ośmioletnia, wysoka, smukła, w prostej białej sukience, wzięła od niego pilota i bez ceregieli nacisnęła czerwony guzik. W

kilkunastu punktach wokół wschodniego i zachodniego brzegu jeziora, z potężnych rur trysnęły strugi wody, spadając z łoskotem na dno. Wzbiły się ogromne chmury mgły, zmiękczając ostry blask lamp wiszących wzdłuż szczytowej krawędzi namiotu i wypełniając chłodne powietrze świeżym, metalicznym zapachem. Euclides Peixoto, przekrzykując kolejną falę owacji, oznajmił tubalnym głosem, że rozpoczęło się ożywianie biomu. *** Macy Minnot nie miała zbyt dobrego zdania o Euclidesie Peixoto. Nie tylko był z politycznego nadania, a stanowisko zawdzięczał własnemu urodzeniu, ale także uważała go za beznadziejnego durnia, który nie byłby w stanie wyrysować sieci troficznej, ożywić martwego błota, czy choćby obsadzić grządki kwiatowej, nie mówiąc o lesie czy bagnie, choćby od tego zależało jego życie. Lubiła natomiast i szanowała Emmanuela Vargo, który zaczynał od zera, stał się jednym z najlepszych ekoinżynierów na Ziemi, a wybrawszy ją do swojej ekipy, odnosił się do niej niezmiernie uprzejmie i grzecznie. Działo się to nieco ponad rok temu, kiedy Macy, niedawno awansowana na kierownika brygady, pracowała z Zespołem Rekultywacji i Odbudowy nr 553 nad jeziorem Champlain, na północnej granicy świeżo zdobytego terenu, nadanego rodzinie Fontaine. Po dziesięciu latach brutalnych walk z terytorium wypchnięto partyzantów, dzikich osadników i całe szczepy squatterów – Zespół nr 553 mógł wejść i zacząć usuwać skutki wielu stuleci ekologicznych szkód. Przed rozpoczęciem prac w jeziorze mało co żyło: zakwity zielononiebieskich glonów, kraby wełnistoszczypce, ryby żmijogłowcowate oraz wyjątkowo szkodliwa odmiana zmodyfikowanego hiacynta wodnego, szybko rosnąca i odporna, wprowadzona do wielu słodkowodnych zbiorników w połowie XXI wieku w ramach wczesnych i chybionych prób poprawy sytuacji. Na dnie jeziora utworzyła się zawdzięczana napędzanej spalaną ropą kulturze XX i XXI wieku charakterystyczna warstwa osadowa, skażona resztkami paliw kopalnych i metali ciężkich: beztlenowa, cuchnąca, czarna jak smoła i całkowicie pozbawiona życia. Macy Minnot nadzorowała grupę, której przypadło zadanie przekształcenia tego oleoantropocenotycznego szlamu w najprawdziwsze błoto. Wielkimi pompami wysysali osad z dna i przepompowywali go między przegrodami nasyconymi polimerami i plastizymamiusuwającymi metale ciężkie i inne toksyczne substancje. Potem trafiał do kolejnych zbiorników fermentacyjnych, gdzie mieszanki modyfikowanych bakterii trawiły materiał organiczny; na koniec procesu dziewicze błoto mieszano ze zrównoważoną populacją bakteryjną i wpompowywano z powrotem na dno jeziora. Przez trzy miesiące przesuwali się z operacją z północnego krańca jeziora ku zatoce Malletts. Atakowało ich parę potężnych burz, nękali dzicy osadnicy i bandyci – w trakcie któregoś z ataków Macy widziała, jak pocisk z inteligentnego granatnika przelatuje może o metr od platformy przepompowni, po czym leniwie zawraca w powietrzu i zaczyna nadlatywać z powrotem; nagle kończy mu się paliwo, spada do jeziora i, eksplodując, zalewa barkę ekipy bazylionem litrów wody. Na ogół jednak praca była fajna. Jasne, ciężka i brudna, ale warta zachodu jak nie wiem co. Po przetworzeniu i oczyszczeniu mułu i wody, do jeziora wprowadzi się fitoplankton, wodorosty, bezkręgowce i ryby: całą zbudowaną od zera sieć łańcuchów pokarmowych. W Gaję Macy wierzyła czysto deklaratywnie, za to przywrócenie zniszczonego, niemal martwego jeziora do stanu zbliżonego do pierwotnego stanowiło dla niej istne religijne przeżycie.

Uwielbiała tę pracę i co rano wstawała szczęśliwa i wdzięczna, z zapałem do dalszych zadań. Zespołem RO nr 553 dowodziła Roxy Parrish, doświadczona i bystra kobieta po pięćdziesiątce, która nie pozwalała, by wchodzono jej na głowę, od swoich ludzi wymagała tylko fachowości, ciężkiej pracy i lojalności, a w zamian dawała im niezachwiane wsparcie i ochronę przed najgorszymi kaprysami i pomysłami rodowych biurokratów. Mniej więcej co tydzień odwiedzała Macy na jej pływającym kompleksie, składającym się z barek, przepompowni i koferdamów, żeby sprawdzić postępy, omówić trudności i wymienić się plotkami o pracujących w regionie innych ekipach RO. Któregoś letniego popołudnia, Roxy i Macy siedziały sobie na górnym mostku barki mieszkalnej, popijały piwo i patrzyły, jak zachód słońca wybłyszcza szeroki pas spokojnej wody, ciągnący się aż po niskie wzgórza na wschodnim brzegu, pokryte nierównymi łatami świeżo posadzonego lasu. Na północ leciał mozolnie nawołujący się krzykiem klucz dzikich gęsi. Macy, zadowolona jak nigdy, łyknęła piwa i pomyślała, że za rok te gęsi tutaj znajdą dla siebie dom, jeśli będą miały ochotę się zatrzymać. Powiedziała szefowej coś w tym stylu, a Roxy zapytała: jak myśli, co będzie robić za rok o tej porze? – Kiedy skończy się ten projekt? To chyba zależy, gdzie nas wyślą – odpowiedziała Macy. Siedziała rozparta na leżaku, rozpuszczone kasztanowe włosy sięgały do ramion dżinsowej koszuli, stwardniałe dłonie przyciskały do paska dżinsów butelkę z piwem, robocze buty opierały się o reling mostka. – Ekipa jest faktycznie dobra, więc mogę zrozumieć, że chcesz się z nami trzymać. Ale jesteś młoda, masz talent i powinnaś łyknąć wszelkie możliwe doświadczenie. No i tak sobie pomyślałam: zerknij na to. – Roxy wyciągnęła tablet z naramiennej torby. Wtedy właśnie Macy dowiedziała się, że zielony święty Oscar Finnegan Ramos oraz słynna guru genetyczna Avernus objęli mecenat nad budową biomu w mieście Tęczowy Most na Kallisto, drugim co do wielkości księżycu Jowisza, a rodzina Peixoto montuje ekipę, która od zera zbuduje tam ekosystem. – Ale czemu ja? – zapytała Macy. – To jest projektowanie terenu. Wielki projekt, w dziwnym miejscu, ale poza tym nic ciekawego. – Wiesz co, lepiej przeczytaj tę specyfikację. Większość parku ma zająć słodkowodne jezioro. Potrzeba im będzie ludzi, którzy umieją je ożywić, a wśród nich kogoś, kto zna się na mikroekobiologii. To ciekawa praca i rozwinie cię w wielu ciekawych kierunkach. Plan jest taki, żeby na czele całej ekipy stanął Emmanuel Vargo, a założę się, że i od Zewnętrznych można się nauczyć wielu interesujących numerów. W końcu rozwijają takie zamknięte ekosystemy od ponad stu lat. No i będzie też okazja poznać, a może i współpracować z Avernus, która jest słynna co najmniej jak Einstein, Darwin, czy jakiego tam uczonego masz ochotę wymienić. – Reklamę pani zrobiła, fakt – odpowiedziała Macy. – Ale do tego strasznie daleka droga, a poza tym, na pewno są setki ludziolepszych kwalifikacjach niż moje. Tysiące. – Nie byłabym taka pewna. Jesteś jednym z najlepszych poganiaczy bakterii, jakich znam. Zawsze walisz prosto z mostu i czasem masz przez to tarcia z szefami innych zespołów, ale do pracy się przykładasz, jesteś młoda, bystra i ambitna. Poza tym, Macy, taka okazja trafia się raz w życiu. Może teraz tego nie widzisz, ale zobaczysz. – Coś widzę, że specjalnie nie mam wyboru, czy się zgłaszać, czy nie.

– No właśnie mówiłam, że walisz prosto z mostu. – Roxy się uśmiechnęła. – To ja też będę szczera. Liczyłam, że rzucisz się na to od razu. Nie dlatego, że mi to ułatwi sprawę, także dlatego, że naprawdę to jest dla ciebie znakomita okazja i nadajesz się najlepiej ze wszystkich moich ludzi. Więc tak: jeśli nie zgłosisz się na ochotnika, ja i tak cię zapiszę i nie będziesz miała nic do powiedzenia. To nie armia i nie lotnictwo, ale hierarchię jakąś mamy. A ty jesteś na samym dole. Macy zastanowiła się nad tym. Wpatrzyła się w klucz gęsi, niknący na ciemniejącym skraju świata, i powiedziała w końcu: – A mogę chociaż zapytać, kto panią o mnie pytał? – To był miejscowy gubernator. – Louis Fontaine? – Właśnie. Widocznie nadal interesuje się twoją karierą. – Z gubernatorem jesteśmy kwita – powiedziała Macy. – A nawet jeśli nie, to nie jestem pewna, czy mam mu za coś takiego dziękować. Cztery lata wcześniej Macy była szeregowym pracownikiem w zespole RO w Chicago, gdzie pomagała usunąć z brzegu jeziora ostatnie ślady budynków i dróg. Był to jeden z największych projektów rekultywacyjnych na terenach rodziny Fontaine. Wieżowce z centrum usunięto dawno temu, ale wydawało się, że praca nad przedmieściami i satelickimi miasteczkami nie ma końca. Macy, uciekinierka z domu, bez żadnych kwalifikacji, bez patrona, nadal pracowałaby jako robotnica, gdyby Fela Fontaine, naćpana trzema różnymi robionymi na zamówienie psychotropami, nie rozwaliła kradzionego fruwacza. Mały pojazd latający sunął nisko, płasko nad hektarami pni drzew i śmieci, rozganiając ludzi na wszystkie strony, po czym zamaszyście zawrócił do drugiego podejścia. Zahaczył jednak o zardzewiały szkielet słupa wysokiego napięcia i stracił wirnik ogonowy. Kręcąc się jak nasiono klonu, wpadł do wody kilkaset metrów od brzegu. Macy wskoczyła do motorówki i popędziła do miejsca, gdzie tonął; pośród rozlewającej się plamy płonącego paliwa i kosztem oparzeń trzeciego stopnia na dłoniach i ramionach wyciągnęła nieprzytomną dziewczynę z wraku. Ojciec Feli Fontaine był gubernatorem Regionu Północno-Wschodniego. Odwiedził Macy w szpitalu, zapłacił za jej leczenie i załatwił dla niej stypendium w collegeu, później jednak nie miała żadnych kontaktów ani z nim, ani z resztą rodziny. Sześć miesięcy później dowiedziała się, że Fela Fontaine popełniła samobójstwo. Dla niej był to koniec sprawy. Oczywiście, zyskała okazję, żeby poprawić swój los, ale przez cztery lata nabrała przekonania, że już zdołała się sama wykazać. Szkołę skończyła z najlepszym wynikiem, przykładała się do pracy na swoim pierwszym stanowisku, w oczyszczalni ścieków wielkości małego miasta, na środku jeziora Michigan – udało jej się rozwiązać kłopotliwy problem z wymywaniem osadów z reaktorów remediacyjnych i dostała awans na kierownika brygady. Oczywiście, za tę pomoc będzie wdzięczna, ale chciała już ją mieć za sobą, chciała, żeby definiowały ją jej własne zdolności, chciała radzić sobie w świecie po swojemu, bez żadnej pomocy czy mecenatu. Poczuła więc iskierkę złości i niechęci, widząc, jak nonszalancko gubernator wtrącił się w jej życie; gdy Roxy Parris usiłowała ją przekonać, że to naprawdę znakomita perspektywa, odparła:

– A co to go w ogóle obchodzi? Biom to sprawa Peixoto, nie Fontaine’ów. – Ty naprawdę powinnaś się trochę zainteresować polityką. Czasy są takie, że przez swoją dziewiczą ignorancję na pewno wpakujesz się w poważne kłopoty. – O Zewnętrznych wiem. Ze sto lat temu była z nimi wojna. Niektórzy chcą się z nimi pogodzić. Inni chcą znowu z nimi wojować, bo oni już prawie nie są ludźmi. Mówią, że to nazywa się polityka – powiedziała Macy. – Dla mnie to głupota. Mamy aż nadto roboty u siebie, nie musimy jeszcze wchodzić na głowę jakiejś garstce ludzi, którzy żyją nie tak, jak byśmy chcieli. – Tak dokładnie brzmi stanowisko Fontaine’ów – powiedziała Roxy. – Dlatego Peixoto mają nasze poparcie, kiedy próbują pojednania z Zewnętrznymi i dlatego jesteśmy za tym projektem biomu. Pozostałe rodziny prawie wszystkie były przeciwne, ale Fontaine’owie i parę innych rodzin stanęli ramię w ramię z Peixoto, gdy ustawa była głosowana w Senacie. A skoro Peixoto potrzebowali naszych głosów, to jak będą dobierać załogę, będzie tam trochę miejsca dla naszych ludzi. Zresztą, nie jesteś jedynym poganiaczem mikrobów, który się o to stara. Będą ludzie z innych regionów, ale moim zdaniem masz sporą szansę. Ja myślę, że ci się uda. Jesteś młoda i świetna. Nad jeziorem Michigan naprawdę fantastyczne rzeczy porobiłaś z tym zdechłym błotem. Wskaźnik nawrotów masz tak niski, że ledwo da się mierzyć. – Bo to tak, jak pani mówi: łatwiej zrobić od razu dobrze niż potem powtarzać. – Łatwiej, ale i tak trzeba dużo umieć. – Lepiej, żeby wybierali mnie na podstawie tego, co umiem – odpowiedziała Macy. – Emmanuel Vargo raczej nie będzie na nic innego zwracał uwagi. – Skoro tak, to dobrze. Może im pani powiedzieć, że zgłosiłam się na ochotnika. Roxy upiła łyk piwa. – Dopiero co, dzisiaj rano, jeden z moich robotników natrafił w podziemiach jakiejś wielkiej ruiny na pozostałości świątyni dzikich osadników: części samochodowe, kości, piramida z ponad stu ludzkich czaszek... Dziecko moje, świat jest zepsuty do szpiku kości. Kupa czasu i kopa roboty, żeby go z powrotem naprawić. Jeśli tam polecisz, mogę ci obiecać, że jak wrócisz, pracy ci nie zabraknie. Macy wolała się nad tym nie zastanawiać. Powiedziała sobie, że ma na tę robotę niewielką szansę, że jeśli się trafi, to wtedy będzie sobie z tym radzić, a na razie jest masa pracy tutaj. Zdziwiła się zatem, czując ukłucie rozczarowania, gdy dwa tygodnie później poinformowano ją, że nie przeszła pierwszego etapu. Rzuciła się z powrotem w wir zajęć. Dopiero kiedy projekt Jezioro Champlain dobiegał końca, Roxy zadzwoniła i powiedziała jej, że Emmanuel Vargo chce z nią porozmawiać. Inżynier przyleciał wiropłatem o przestawianych wirnikach, który zawisł nisko nad wierzchołkami drzew i zgrabnie wylądował na łące na skraju jeziora. Był wysoki, barczysty, śniadoskóry i łysy jak kula bilardowa, ubrany w dżinsy i drogą, choć wymiętą, żółtą jedwabną marynarkę, z plamą od kawy na jednej klapie. Przywitał się z Macy, ściskając jej rękę sękatą dłonią, i wbił w nią ciekawe, badawcze spojrzenie. – Chodźmy się przejść po lesie – zaproponował. Był piękny, rześki dzień w połowie października. Spacerowali pod drzewami ozdobionymi wspaniałą czerwienią i złotem. Przed i za nimi szli żołnierze z karabinkami impulsowymi. Emmanuel Vargo zadawał dociekliwe pytania dotyczące pracy, zanim przeszedł

do sedna i powiedział, że osoba, którą pierwotnie przyjęto na mikrobioekologa do projektu w Tęczowym Moście, właśnie zrezygnowała. – Jest z Unii Europejskiej, spod Couperinów. Dziesięć dni temu zmarła głowa rodziny Couperin, a jej następca jest za twardą linią wobec Zewnętrznych. Pierwszą rzeczą, jaką zrobił, było wycofanie trzech osób, które rodzina zgłosiła do projektu. Dla nich pech, dla nas szczęście, bo możemy w zamian wziąć trójkę Brazylijczyków. Dlatego tu przyleciałem, panno Minnot. Poprosić, żebyś rozważyła przystąpienie do ekipy. Stanęli na niedużej polanie. W niskim, popołudniowym słońcu liście grupki młodych klonów płonęły jaskrawo jak świeża krew. W czystym powietrzu czuło się chłód. – Panie Vargo, mogę o coś zapytać? – odezwała się Macy. Odsłonił w uśmiechu krzywe, brązowe zęby, a oczy rozbłysłymu wesoło. – O co pani zechce. – Czy jest pan tutaj, bo polecił mnie ktoś ważny z Fontaine’ów? – Jestem tutaj, bo jesteś najlepsza ze wszystkich mikroekobiologów, których zgłoszono. Do tej pory, przez polityczne idiotyzmy musiałem wybrać kogoś innego. Na szczęście, przez te same idiotyzmy mogę teraz naprawić sytuację. Nie masz za dużo doświadczenia, ale inni tak samo – inne rodziny też nie chciały zgłaszać wyższych rangą pracowników. To nie ma znaczenia. W tym wypadku pracujemy w nowych i nieznanych warunkach, więc zdolności liczą się bardziej niż doświadczenie. A tobie na pewno ich nie brakuje. Dlatego przyjechałem, żeby osobiście cię prosić, żebyś weszła do mojej ekipy. Będzie to dla mnie zaszczyt. Macy nie była kobietą, na którą większość mężczyzn spojrzałaby drugi raz, ale kiedy się uśmiechała, z jej twarz znikała zwykła powściągliwa mina. Odmieniała się tak, jakby ktoś nagle wpuścił promień słońca do zaciemnionego pokoju. Uśmiechnęła się teraz i powiedziała: – Przecież ja już się zgłosiłam. Kiedy będę potrzebna? – Ile czasu pani trzeba na spakowanie? Wyleciała z Mannym Vargo godzinę później. Następnego dnia z resztą ekipy rozpoczęła szkolenie. A teraz znalazła się na Kallisto. Teraz znów będzie musiała się wykazać. A zadanie będzie ciężkie. Nie tylko ze względu na śmierć Emmanuela Vargo, choć był to ciężki cios dla projektu, ale także dlatego, że za bieżące zarządzanie ekipą wziął się Euclides Peixoto. Może i był dobry w przemawianiu oraz podlizywaniu się dyplomatom i przedstawicielom kallistańskiego rządu, ale o ekoinżynierii nie miał bladego pojęcia i nigdy nie interesował się ani projektem technicznym biomu, ani szkoleniem ekipy. To nie przeszkodziło mu nie raz mówić Emmanuelowi Vargo jak ma wykonywać swoją pracę. Ekoinżynieryjną ignorancję doskonale uzupełniał kompletny brak talentu do zarządzania ludźmi, przy czym tak jak wielu, których wysokie urodzenie chroni przed konsekwencjami własnych porażek, nie zwracał uwagi na rady ludzi, których uważał za gorszych od siebie. Profesor Sri Hong-Owen, która pomagała Manny’emu Vargo zaprojektować ekosystem biomu, miała przylecieć do Tęczowego Mostu za cztery tygodnie, frachtowcem wyposażonym w nowy termojądrowy napęd. Do tego czasu projekt miałby większe szanse na sukces, gdyby rodzina Peixoto zgodziła się, by stery przejął któryś z miejscowych inżynierów. Ktoś, kto miał o tym pojęcie. Ktoś, kto pracowałby razem z ekipą i słuchał jej zdania. To jednak było nie do przełknięcia – nie tylko politycznie. Szło o dumę. Ekipa była zatem skazana na Euclidesa Peixoto i jego nieprzewidywalną, kapryśną, żelazną wolę. Wprawdzie mógł skorzystać z rad

Sri Hong-Owen i zespołu ekspertów, było jednak zupełnie możliwe, że wbije sobie do głowy, że wie wszystko lepiej od nich, bo jest na miejscu, a oni prawie miliard kilometrów stąd. Albo, że kiedy stanie przed jakimś wymagającym natychmiastowego rozwiązania problemem, zawiesi się albo podejmie złą decyzję, a potem się z niej nie wycofa, żeby nie stracić twarzy. A, oczywiście, większość ekipy nie mogła jego słów kwestionować. Peixotowie byli o wiele bardziej konserwatywni niż Fontaine’owie, a nawet u Fontaine’ów nieroztropnie było pyskować komukolwiek nawet odrobinę spokrewnionemu, choć przynajmniej można było narzekać na szefów za ich plecami. U Peixoto coś takiego było zbyt ryzykowne. Przyłapanie na krytykowaniu ludzi, do których należy twoja skóra, mogło się równać oskarżeniu o zdradę, wszędzie roiło się od szpiegów i donosicieli, a kary za nielojalność były surowe, więc wszyscy będący własnością Peixoto zachowywali swoje zdanie dla siebie. Macy była w zasadzie pewna, że nawet Ernest Galpa, obecnie najstarszy i najwyższy rangą członek ekipy, przyzwoity starszy pan, który współpracował z Emmanuelem Vargo od dwudziestu lat i bez skrępowania płakał, dowiedziawszy się o jego śmierci, nie odważyłby się stawić czoła Euclidesowi Peixoto, gdyby ten podjął jakąś decyzję zagrażającą sukcesowi projektu. Teoretycznie, członkowie ekipy z innych rodzin mogli się praktycznie bezkarnie sprzeciwić Euclidesowi. Jednakże Cristinę Quarrick i Patrick Allan Allard pochodzili z rodu Nabuco, jeszcze bardziej staroświeckiego niż Peixotowie, César Puntareńas był tylko szpiegiem raportującym bezpośrednio do rady rodzinnej rodu Fonseca – wszyscy to wiedzieli – a Ursula Freye, choć miała jedną trzydziestą drugą pokrewieństwa z rodziną Fontaine, była bowiem córką kuzyna w drugiej linii ich jedynego zielonego świętego, była w całości pochłonięta przez paranoidalne urojenia o spisku, który zamordował jej ukochanego. Macy mogła tylko liczyć, że kiedy Euclides Peixoto coś konkretnie spierdzieli – a według niej „kiedy” było bardziej prawdopodobne od „jeśli” – będzie to z dala od zakresu jej odpowiedzialności. Bo jeśli jej rozkaże coś debilnego, to na pewno będzie na tyle głupia, żeby odmówić, a wtedy on publicznie ją upokorzy, oczerni jej imię i odeśle ją na Ziemię z reputacją sabotażystki. I potem będzie mieć szczęście, jeśli znajdzie pracę przy łupaniu kamieni. Dobrze, że nie miała za wiele czasu, żeby zamartwiać się wszelkimi sposobami, na które Euclides mógł zawalić projekt. Miała do wykonania masę roboty – i to szybko. Począwszy od tego, że mikrobiologiczny ekosystem biomu – połączony metaboliczny repertuar bilionów mikroskopijnych robotników, odpowiadających za cykle asymilacji węgla, odzyskiwania substancji odżywczych i rozkładu materii organicznej – musiał być uruchomiony, zanim jezioro obsadzi się roślinami i wprowadzi bezkręgowce. Macy musiała wyhodować kultury startowe, którymi zainicjuje się trzcinowe podłoże oraz rafy stromatolitowe – będą filtrować wodę jeziora i odzyskiwać z niej substancje pokarmowe – musiała także dogadać się z zespołem od planktonu i wspólnie wyhodować mieszaną kulturę bakterii, zielononiebieskich glonów i okrzemków, która oczyści wodę jeziora, przytwierdzając się do zawieszonych cząstek stałych i wytwarzając długie glikozoaminoglikanowe nici – dzięki nim powstawały cząstki na tyle ciężkie, że opadały na dno słupa wody. Ten proces, flokulacja, nie tylko umożliwiał fotosyntezę na wszystkich głębokościach, ale także powodował powstawanie bogatej w substancje organiczne warstwy mułu. Miał zostać zainicjowany przez wprowadzenie dużych ilości tej mieszanej kultury do wszystkich sektorów jeziora podczas uroczystej inauguracji. Miało to się odbyć za trzydzieści dwa dni, kiedy przyleci Sri Hong-

Owen, a jezioro napełni się do końca. Termin był nieprzekraczalny. Ale zaraz po rozpoczęciu pracy Macy i zespół od planktonu natrafili na poważny problem: okrzemek, którego planowali użyć, zmodyfikowany szczep Skeletonemacollatum, podczas hodowli w polodowej wodzie, którą napełniano jezioro, nie rósł tak szybko, jak powinien. Jeśli nie uda im się podkręcić jego namnażania do odpowiedniego poziomu, to nie tylko będą mieć o kilkaset kilogramów za mało biomasy okrzemkowej, ale także trzeba będzie dostosować szybkość wzrostu wszystkich innych mikroorganizmów. Dokładnie takie problemy uwielbiała rozwiązywać Macy. Inżynieria biomów była bardziej sztuką niż nauką, zawiłą grą lub układanką, w której wszystko wpływało na wszystko, a złożoność rosła wykładniczo wraz z dodaniem każdego nowego gatunku. Rośliny konkurowały o substancje pokarmowe i światło; zwierzęta żywiły się roślinami albo polowały na inne zwierzęta; mikroorganizmy rozkładały martwą materię organiczną, odzyskiwały z niej azot, fosfor, siarkę, tak by mogły z nich skorzystać inne gatunki. Dodanie lub usunięcie z tej sieci choćby jednego gatunku powodowało, że zależności między pozostałymi zmieniały się, znacznie lub nieznacznie, w sposób, który nie zawsze dawało się przewidzieć. Macy miała przydatny talent: była w stanie objąć umysłem cały model przepływów substancji pokarmowych oraz energii i analizować go ze wszystkich stron, wizualizować sobie wewnętrzne mechanizmy kontroli i równowagi, przewidywać, jak rozpropaguje się w systemie zmiana jednego parametru. Nie była tak świetna jak Manny Vargo, który potrafił dyrygować odpowiednikiem dwóch czy trzech symfonii jednocześnie, z chórami, dzwonami i grzmiącymi organami. Kompetencje jednak miała, była przyzwyczajona do ciężkiej pracy i niemożliwych terminów, a miasto przydzieliło jej dwójkę dobrych asystentów i dało do wyłącznego użytku dobrze zaopatrzone laboratorium na zachodnim brzegu jeziora. Mogła być pewna, że wszystko jej się uda. Laboratorium znajdowało się w fundamencie jednego z wielkich, łukowatych wsporników z fullerenowej plecionki, które podpierały namiot biomu. U podstawy ów dźwigar rozszerzał się w kształt przypominający tykwę, wysoki na dziesięć pięter i wydrążony – w środku tarasowo mieściły się mieszkania. Górował nad placem obok pustej, czarnej niecki, która po napełnieniu jeziora będzie płytką zatoką. Laboratorium Macy było na parterze tego filaru, a bioreaktory, w których z dwoma asystentami hodowali czyste i mieszane kultury bakterii, stały bezpośrednio na placu. Tam właśnie pracowała, kiedy przyszli do niej szef ochrony ekipy, Speller Twain, oraz najmłodszy i najnowszy członek brazylijskiego personelu dyplomatycznego, Loc Ifrahim. Od rozpoczęcia napełniania jeziora minęło jedenaście dni. Macy i jej dwoje asystentów, Argyll Hall i Loris Sher Yanagita, byli pogrążeni w dyskusji o problematycznej kulturze okrzemkowej. Wtem do środka weszło dwóch mężczyzn. – Chcemy porozmawiać z panną Minnot – powiedział asystentom Speller Twain. Był krępym facetem z jasnym jeżem na głowie i skrzywionym, kwaśnym spojrzeniem. Odpruł sobie rękawy kombinezonu, żeby odsłonić muskularne ręce pokryte wojskowymi tatuażami. – Wewnętrzne sprawy ekipy, więc znikajcie stąd. – Mają robotę – odparła Macy. Choć spodziewała się czegoś w tym stylu, nagle zaschło jej w ustach, a serce zaczęło bić szybko i płytko. – A poza tym, może wolelibyście wyjść z zasięgu kamer – możecie wierzyć albo nie, ale są tu obywatele, którzy nie mają nic lepszego

do roboty, jak oglądać mnie przy pracy. Jeśli chcecie porozmawiać dyskretnie, to lepiej na zewnątrz. Dwaj mężczyźni spojrzeli po sobie, dyplomata wzruszył ramionami i powiedział: – Właściwie, czemu nie? Macy przeprowadziła ich pomiędzy bioreaktorami, na pomost wystający nad suchą nieckę jeziora. Poszła od razu na koniec, pracując stawami skokowymi i przestępując z palców na pięty w rozkołysanym kroku, który był najwygodniejszym sposobem poruszania się w słabym kallistańskim ciążeniu. Oddaliła się nieco od dwóch przybyszów. Potrzebowała chwili, żeby się uspokoić i pozbyć złości i strachu, który wywołali swoim pojawieniem się. Kiedy się odwróciła, zauważyła, że Speller Twain stanął w połowie pomostu, oparłszy się o poręcz jak wyluzowany turysta, podczas gdy Loc Ifrahim człapał ku Macy. – Może od razu mi pan powie, w czym problem? – odezwała się do dyplomaty. – Wtedy ja panu wyjaśnię, czemu nie jestem w stanie nic na to poradzić, i wrócę do pracy. Loc Ifrahim uśmiechnął się. – Mówili, że nie owijasz w bawełnę. Był zaledwie parę lat starszy od Macy. Wąską, chytrą twarz okalały czarne włosy splecione w dziesiątki drobnych warkoczyków, omiatających ramiona białego jedwabnego garnituru. Oficjalnie uczestniczył w misji handlowej, ale wszyscy wiedzieli, że jest rządowym szpiegiem. – Nie będę przepraszać za mój sposób mówienia – odparła Macy. – Nie urodziłam się wśród takich przywilejów jak pan. – Tak naprawdę, to w dzieciństwie nie zaznałem prawie żadnych, jak to pani nazywa, przywilejów – powiedział Loc Ifrahim. – Ale, chociaż miałem tyle szczęścia, że nie wychowywała mnie jakaś cudaczna sekta, wierząca, że można dotrzeć do prawdy, bawiąc się w jakieś matematyczne gierki z liczbą n. Ciekawi mnie... ty, Minnot, dalej w to wierzysz? Macy była przyzwyczajona do drwin ze swojego dziwacznego wychowania. Musiała je znosić, odkąd przyjęła się na robotnika do ekip rekultywacyjnych. – Panie Ifrahim, ja wyrosłam ze swojego dzieciństwa. A pan? – Mnie w dzieciństwie wpojono wszystkie te staroświeckie zasady, którymi nadal staram się w życiu kierować – oświadczył Loc Ifrahim. – Na przykład, lojalność wobec rodziny i przyjaciół. A jak z tym jest u ciebie? Wiadomo, że nie jesteś lojalna wobec rodziny, bo od niej uciekłaś. Ale wobec przyjaciół? Jesteś lojalna na przykład wobec Ursuli Freye? No i proszę, dokładnie tak jak myślała. – Chyba nie chciałaby, żebym ją nazywała swoją przyjaciółką – powiedziała. – Jesteśmy z tego samego regionu, ale to wszystko, co nas łączy. Poza tym, Ursula jest spokrewniona i bardzo pilnuje etykiety. Jasno to pokazała podczas szkolenia. – Lubiła ci rozkazywać. Ale i tak jestem pewien, że pomogłabyś jej w razie problemów. – Jakich niby problemów? – A co w ogóle o niej sądzisz? – zapytał Loc Ifrahim. – Nie wiem. Zmęczona, może trochę zafiksowana. Jak wszyscy tutaj. – Zafiksowana, hm – powiedział Loc Ifrahim, jakby spodobał mu się smak tego słowa na języku. – A mówiła ci, co zamierza? – Pan ma jakiś problem z przejściem do rzeczy. To żadna tajemnica, więc powiem

otwarcie i miejmy to z głowy. Ursula uważa, że śmierć Emmanuela Vargo to nie był wypadek. Myśli, że go zamordowano. Cały czas szuka jakichś śladów i rozumiem, że ma pan przez to jakieś kłopoty. Jak mi idzie?W błyszczące warkoczyki Loc Ifrahim miał wplecione różnokolorowe i różnej wielkości koraliki. Zagrzechotały i zadzwoniły, gdy odwrócił się od Macy, obiema rękami ścisnął poręcz pomostu i rozejrzał się, naprawdę lub na niby, po małej zatoczce. Jego cynamonowa cera była nieskazitelna. Na każdym palcu nosił pierścień i miał najschludniejsze paznokcie, jakie Macy widziała w życiu (jej własne, choć starała się przycinać je krótko, były wystrzępionei połamane, a ten na kciuku czarnosiny w miejscu, gdzie przycięła go klapką do pobierania próbek z bioreaktora). W chłodnym powietrzu pomiędzy nimi zawisł zapach jego perfum, ostry aromat czegoś w rodzaju skórki pomarańczowej i palonego cukru. W końcu odwrócił się z powrotem do Macy i zapytał: – A według ciebie? Zamordowano pana Vargo? – Jeśli pan w ten okrężny sposób chce mnie poprosić, żebym się zorientowała, co Ursula zamierza, to informuję, że nie jestem donosicielką. – Nie chcę, żebyś pomagała mnie. Chcę, żebyś pomogła jej – odparł Loc Ifrahim. – Czy pan jest spokrewniony, panie Ifrahim? Uśmiech Ifrahima pozostał taki sam, ale coś zmieniło się w jego oczach. – W służbie dyplomatycznej nikt nie ma choćby odrobiny pokrewieństwa. Dzięki temu jesteśmy stuprocentowo bezstronni. – Ja też nie mam. Ale Ursula Freye jest w jednej trzydziestej drugiej Fontaine’em. A moja dupa należy do Fontaine’ów. Więc jeśli chce pan, żeby ktoś ją przekonywał, żeby przestała grzebać w okolicznościach śmierci Manny ego Vargo, to na pewno nie będę to ja. Jeśli z jakiegoś powodu sam nie chce pan z nią rozmawiać, to proszę poprosić pana Peixoto, żeby się tym zajął. On jest pełnej krwi rodziną i powinien dowodzić całą tą ekipą. – Eee, nie będę mu zawracać głowy tego typu sprawami. – Zatem mnie też proszę nie zawracać. To mnie nie dotyczy. – Mylisz się. Wielu ludzi w Tęczowym Moście wcale nie żywi sympatii do tego projektu ani do Wielkiej Brazylii. A panna Freye, prowadząc swoje dochodzenie, może dostarczyć im pożywki i wszystkim nam zaszkodzić. – To proszę dopilnować, żeby siedziała w biomie. Niech pan Twain zamknie ją w areszcie domowym. Loc Ifrahim odpowiedział: – Możemy próbować ją uciszyć, ale pan Twain sądzi, że to przysporzy więcej szkód niż pożytku. Trzeba będzie się tłumaczyć rodzinie panny Freye, dlaczego musieliśmy to zrobić. Po drugie, nie możemy zabronić Zewnętrznym wchodzić do biomu, a przecież nie będziemy im tłumaczyć, dlaczego nie powinni rozmawiać z panną Freye. Nie, naprawdę najlepiej będzie, jeśli dyskretnie zamienisz słówko ze swoją rodaczką. Powiesz, że wiemy, co robi, że rozumiemy jej krzywdę i chcemy jej pomóc jak tylko się da. – To rozkaz, czy prosi mnie pan o przysługę? – zapytała Macy. – Mógłbym poprosić panaTwaina, żeby cię przekonał – powiedział Loc Ifrahim. – Wolę jednak, żebyś zgłosiła się sama, przez wzgląd na przyjaźń i lojalność. Przyjaźń z rodaczką, lojalność wobec ekipy i misji. Bo jeżeli Ursula Freye nie skończy swojej głupiej krucjaty,

narobi kłopotów reszcie ekipy, potencjalnie zniszczy więcej niż tylko ten mały projekcik, a już na pewno zaszkodzi reputacji rodziny Fontaine’ów. I twoją reputację też to zniszczy, choć nie jesteś spokrewniona. Będzie się mówiło, że mogłaś coś zrobić.Będzie się mówiło, że byłaś zamieszana w obłąkane i bezpodstawne urojenia panny Freye. Wątpię, żeby rodzina Fontaine’ów ucieszyła się, że stałaś z boku i nie zrobiłaś nic. – Może pan to dowolnie ubierać w słówka, ja i tak wiem, że chce pan, żebym odwaliła za was czarną robotę. – Proszę pogadać z panną Freye. Przekonałem pana Twaina, żeby dał ci dwa dni czasu. Potem będzie oczekiwał raportu z postępów. Dla twojego własnego dobra lepiej będzie, jak znajdzie się tam dla niego coś pozytywnego – zakończył Loc Ifrahim, skłonił się zdawkowo i ruszył pomostem w stronę Spellera Twaina, który odsunął się od poręczy, dotknął kącika oka palcem i wycelował go w Macy jak pistolet. Jakby jej mówił: „Będę cię mieć na oku”. Po ucieczce z sekty Macy parę lat spędziła na ulicach Pittsburgha. O grze w dobrego i złego policjanta wiedziała wszystko. Byłoby to nawet zabawne, gdyby nie widziała, jak działa Speller Twain. Na przykład, dwa dni temu na spotkaniu dotyczącym postępów prac, Delmy March, kierownik zespołu ryb i ssaków, poprawił Euclidesa Peixoto w jakiejś kwestii z harmonogramu ożywiania. Euclides Peixoto poczuł się urażony i powiedział Delmy’emu, że nie będzie tolerował takiego wichrzycielskiego gadania – wtedy Speller Twain odkleił się od ściany, którą podpierał, przeskoczył dwoma zwinnymi susami przez salę, unieruchomił Delmy’egoi wetknął mu za ucho końcówkę paralizatora, powodując u niego takie konwulsje, że omal nie odgryzł sobie języka. Zatem, miast przechodzić obok tych dwóch typów, którzy na pewno zechcieliby zaszczycić ją jakąś pożegnalną radą, Macy przeskoczyła przez poręcz i poszybowała cztery metry w dół na dno zatoki. Myśli miała splątane, a aktywność fizyczna pomagała je oczyścić, ale przede wszystkim chciała się natychmiast znaleźć z dala od wszystkiego – a kiedy wyszła z szerokiego wylotu zatoczki, puściła się długimi, płynnymi, pochłaniającymi kilometry susami, mijając niski, piaszczysty wzgórek obsadzony młodymi sabalami i jukami. Biegła pod jasnym, białym światłem żyrandolii nieregularnymi łatami powłoki namiotu, ku wyciągniętemu owalowi wody, zajmującej najgłębszą część jeziora. Kawałek dalej na południe stała niska, czarna przegroda koferdamu, odgradzającego miejsce, gdzie budowano archipelag maleńkich wysepek – zmianę wprowadzoną w ostatniej chwili do specyfikacji – a za nią tarasowa sylwetka głównej wyspy. Podłoże jeziora było zbudowane z tego samego materiału, co koferdam, cienkiej błony z lekkiego i niesamowicie mocnego kompozytu fullerenowego, czarnego i drobno prążkowanego niczym mięśnie, nałożonego na parometrową warstwę izolacyjną, zakotwiczoną do diamentowego lodu pod spodem, a na wierzchu ukształtowanego w płyciznyi stoki, rowy i wyniesione rafy. Jakby się biegało po gigantycznej, do połowy napełnionej wannie. Macy zaczynała się pocić. Ściągnęła czapkę i biegła dalej z włosami rozwianymi jak warkocz zardzewiałej komety. W słabym kallistańskim ciążeniu bieganie było o wiele łatwiejsze od chodzenia, za to trudna była zmiana kierunku – bezwładność miało się taką samą, za to przyczepność o wiele gorszą; trzeba było planować z góry, omijać przeszkody szerokim łukiem i zwalniać powoli, bo od gwałtownego hamowania łatwo było przekoziołkować. Bill Highbridge obił sobie parę żeber, kiedy zderzył się z jednym głazów na

skraju głównej wyspy, a Pilgrim Greeley złamał nadgarstek w paskudnym upadku, Macy jednak biegała po jeziorze codziennie przed śniadaniem, uspokajając myśli, przygotowując się mentalnie do problemów, które postawi przed nią dzień – skręciła więc łatwo i płynnie, biegnąc teraz równolegle do brzegu wody, który z każdym dniem odrobinę się podnosił. Kałuża wody, wypełniająca jezioro od środka, rozciągała się w najszerszym miejscu na półtora kilometra. Za tydzień dotrze do obu brzegów i Macy będzie musiała przeprowadzić się z poranną przebieżką na nadbrzeżną drogę. I tak już wyglądało to imponująco: szeroki kanał brązowawej wody, wzburzony kilkunastoma wartkimi strumieniami tryskającymi z rur na obu brzegach, fale uganiające się tam i z powrotem, zderzające się i zakwitające białymi grzywaczami. Na Kallisto oczywiście nie brakowało wody – księżyc był cały pokryty lodem, zamrożonym globalnym oceanem otaczającym rdzeń z krzemianowych skał – ale przy temperaturze –170 stopni ten lód był twardy jak granit. Żeby utworzyć jezioro, trzeba go było pociąć, roztopić, przetworzyć, aby usunąć związki siarki i nadmiar dwutlenku węgla, dodać tlen, a potem przepompować kilometrami podgrzewanych rur do zbiornika w biomie. Wylot jednej z tych rur wystawał z brzegu o kilkaset metrów stąd, tryskająca woda parowała i pieniła się, a Macy czuła, jak od intensywnego zapachu burzy się w niej krew. Ten lód był zestalony od miliardów lat, ale trzeba mu było tylko odrobiny dodatkowej energii, żeby osłabić wiązania wodorowe, i przechodził z fazy stałej w płynną. Całkiem jakby ponownie ożywić skamieniałość. Trzy gigantyczne machiny obrabiające, przetwarzające i roztapiające lód, olbrzymi namiot mieszczący biom oraz sam biom stanowiły niebywały wydatek starań, energii, pracy ludzkiej i wyobraźni. Macy była zdecydowana uhonorować rozmach planów Zewnętrznych własnym wkładem – ale mimo że w głowie i czubkach palców aż mrowiło ją od wiedzy i umiejętności, choć przez kilkaset godzin planowała wszystko do ostatniego szczegółu, razem z całą ekipą od planktonu i Mannym Vargo, jeszcze na Ziemi, odkąd przyleciała tutaj, nie mogła spać w nocy. Ta nierzeczywistość słabej grawitacji, dziwny posmak powietrza, osobliwe odgłosy niosące się echem pod wysokim sufitem pomieszczenia w wydrążonej nasadzie filaru (zaczęła bowiem sypiać w laboratorium) – to wszystko przyczyniało się do bezsenności, główną przyczyną były jednak dręczące ją niepokoje, co może pójść źle – a mogło wszystko. Była gotowa dołożyć wszelkich starań i wiedziała, że potrafi to zrobić, mimo to czuła się tak, jakby surfowała na fali stojącej złożonej z radości i niepokoju. Znalazła się tutaj. Udało się jej. Ale jeden niewłaściwy krok i już jej nie ma. A teraz na dokładkę miała jeszcze na głowie to drobne zadanko, którym obdarowali ją Speller Twain i Loc Ifrahim, pan Uśmiechi Gładka Gadka. Problem polegał na tym, że owszem: śmierć Manny’ego złamała Ursuli Freye serce, sprawiając, że stała się zdesperowana, a może i trochę obłąkana – ale ta kobieta była oprócz tego upierdliwą snobką, upartą i zarozumiałą. Choćby czuła się nie wiadomo jak samotna i udręczona, nie będzie słuchać rad kogoś o tak podłym urodzeniu jak Macy, a jej nie przychodził do głowy nikt inny z ekipy, kto mógłby pomóc. Większość jej członków była własnością rodziny Peixoto i mimo wszelkich możliwych ćwiczeń, które miały zintegrować ich podczas szkoleń, błyskawicznie rozpadali się na stronnictwa o podobnych poglądach, małe trzy- lub czteroosobowe grupki, niezależne od płci i specjalności, ale wykluczające obcych. Co do reszty – Cristinę Quarrićłi Patrick Allan Allard byli małżeństwem i zamieszkiwali własny przytulny światek, nie

zwracając uwagi na innych ludzi, a Cesar Puntareńas był niesympatycznym typem lubiącym pogrywać swoją reputacją zbuntowanego agenta. Macy biegła wzdłuż chlupocącej wody aż dotarła do jednego ze spienionych strumieni, płynącego kilkumetrowym wyżłobionym w podłożu kanałem. Przeskoczyła go łatwo, lądowanie się jednak nie udało – przewróciła się i przejechała spory kawałek po ziemi, aż wycisnęło jej powietrze z płuc. Usiadła, pozginała nogi i ręce, nie stwierdzając niczego poważniejszego niż otarta ręka i miejsce na tyłku, gdzie niebawem wykwitnie efektowny siniak. Za to dostrzegła jedną z małych bezzałogowych kamerek, od których roiło się w biomie na brzegu jeziora – malutki, może metrowy sterowiec z kamerą wycelowaną w jej stronę. Parsknęła śmiechemi pokazała mu środkowy palec – ciekawe, ilu obywateli właśnie obejrzało sobie jej upadek – a potem nagle przyszło jej do głowy, jak najlepiej dotrzeć do Ursuli Freye. Wróciwszy do laboratorium, powiedziała dwojgu swoich asystentów, że chyba mogliby jej pomóc w pewnej sprawie osobistej.Gdy zaczęli ją wypytywać, przyłożyła palec do ust i wyprowadziła ich z laboratorium na koniec pomostu, wyjaśniając, że sprawa jest poufna i muszą przysiąc, że nikomu nie pisną ani słowa. Asystenci spojrzeli po sobie. Oboje byli po czterdziestce, ale wyglądali na tyle samo lat co Macy, smukli, o drobnych kościach, górowali nad nią jak dwie przyjaźnie nastawione żyrafy. Cera Argylla Halla była blada jak papier, a na jego głowie sterczał papuzi jaskrawoczerwony czub; Loris Sher Yanagita miała jaskrawozielone oczy o źrenicach pionowych jak u kota. Lubiła ich oboje. Nie miała wątpliwości, że meldują o każdym jej ruchu, ale byli pracowici, kompetentni i na swój sposób pełni zapału. Loris była milcząca, zdecydowanie wolała słuchać niż mówić i odzywała się tylko, kiedy miała coś ważnego do powiedzenia; za to do pracy żywiła silny i trwały entuzjazm; kojarzyła się Macy trochę z dzikimi osadnikami i ich przenoszeniem ognia z obozu do obozu, w postaci żarzącej się hubki w glinianym naczynku. Argyll był bardziej energiczny, impulsywny i porywczy, kipiał niedorobionymi pomysłami, był rozmowny i ciągle się dopytywał, jak się różne rzeczy robi na Ziemi i co Macy sądzi o tutejszych rozwiązaniach. Choć ta starała się zgrywać niewzruszoną, szokowały ją, i to bardzo, poprawki, które wprowadzali Zewnętrzni we własnych ciałach. Argyll od razu to zauważył i zrobił Macy ostentacyjny wykład o wszystkich swoich drobnych różnicach wobec ludzkiej normy. Fizjologiczne przystosowania do mikrograwitacji, komórkowe mechanizmy przyśpieszające regenerację uszkodzeń popromiennych, szybsze odruchy, zmysł równowagi jak u baletnicy, zmiany w ciele modzelowatym pozwalające mu przeżyć miesiąc tylko na krótkich drzemkach, albo przeciwnie: zapadać w sen głęboki jak hibernacja, oraz kilkanaście pomniejszych modyfikacji, na przykład tapetum lucidum w oczach, dzięki któremu idealnie widział w nocy. A kiedy Macy odegrała się na nim, pytając, czemu Zewnętrzni nie poszli na całość i nie wyhodowali sobie na nogach dłoni zamiast stóp, Argyll wzruszyłramionami i powiedział, że może kiedyś tak zrobią, za to Loris odparła: – A próbowałaś kiedyś chodzić przez cały czas na rękach? Nawet przy naszym ciążeniu jest ciężko. One nie są do tego przystosowane. – No a ogony? – Macy nie rezygnowała. Loris zastanowiła się nad tym, spokojna, poważna i niewzruszona. – Zdaje się, że chyba w Camelocie na Mimasie próbowali. Oczywiście, tam jest jeszcze słabsze ciążenie...

Macy zaśmiała się. Lubiła Loris. Była taka jak ona. A teraz, nim zdążyła im wytłumaczyć, jaką ma do nich prośbę, Argyll wszedł jej w słowo: – Założę się, że chodzi o zamordowanie pana Vargo. Macy poczuła ukłucie niepokoju. – Podsłuchiwałeś naszą rozmowę? Ludzie mogą nas tam słuchać? Loris pokręciła głową. – Domyśliliśmy się – odparł Argyll. – To dość oczywiste.Oczym innym mógłby chcieć gadać ten dyplomata i szef ochrony? To co, wydaje im się, że wiedzą, kto to zrobił? – Oni nie uważają, żeby to było morderstwo. Ja też nie. – Macy urwała, tknięta nieprzyjemną myślą. – A ludzie z miasta myślą, że go zabito? – Najnowsze badanie opinii mówi, że jakieś sześćdziesiąt procent uważa, że pan Vargo został zamordowany – powiedział Argyll. – To są takie badania? – Każdy może zrobić badanie na dowolny temat. Jak inaczej dowiedzieć się, co myślą ludzie? – Ja tam nie uważam, że go zamordowano, ale Argyll tak – powiedziała Loris. – Powinnaś go zapytać, co mówią w tym wątkuopanu Vargo. Świry od teorii spiskowych mają tam pole do popisu. – W sumie nie powinnam wam tego mówić, ale potrzebna mi wasza pomoc – odparła Macy. – Obiecajcie, że nikomu się z tym nie zdradzicie, ani w tym wątku, ani nigdzie indziej. Dobra? Argyll narysował palcem na piersi znak nieskończoności i powiedział: – Obym wcześniej umarł. – To znaczy, że nie powie – wyjaśniła Loris. – I ja też nie. – Chcemy ci pomóc. – Najpierw zapytam, czy się da. Słuchajcie... jedna z moich współpracownic odwiedza różne miejsca w tym mieście. Chcę wiedzieć, dokąd chodzi, z kim się spotyka. Powiedzcie, że da się to załatwić. Wiem, że wszędzie jest pełno kamer. I wszystko z nich idzie do miejskiej sieci. Zdecydowała, że najpierw musi sprawdzić, czy Loc Ifrahim mówi prawdę – czy Ursula faktycznie wplątała się w jakieś podziemne machinacje. Jeśli jej wizyty w mieście są niewinne, jeśli jego opowieści to tylko oczernianie, będzie mogła mu powiedzieć, żeby się odpieprzył i dał jej spokojnie pracować. Jeśli jednak zdobędzie dowody, że Ursula skumała się z jakimiś niezadowolonymi albo zwolennikami twardej linii, będzie mogła wykorzystać to przeciwko niej podczas konfrontacji – i przekonać ją, że tym ludziom wcale nie leży na sercu jej dobro. Argyll zrobił rozczarowaną minę i zapytał: – Tylko tyle? Loris dodała: – A o kogo chodzi? – O Ursulę Freye. I nim zaczniecie zadawać mi pytania, na które nie jestem w stanie odpowiedzieć: to nie ma nic wspólnego ze śmiercią Manny’ego Vargo. To ma być pomoc dla koleżanki z pracy, która trochę zwariowała po jego śmierci.

ROZDZIAŁ 5 Dwa dni później Macy wybrała się tramwajem do wolnej strefy na północnym końcu Tęczowego Mostu. Była już dwa razy w mieście, ale za każdym razem na oficjalnych imprezach – czymś w rodzaju bankietu, gdzie ją i resztę ekipy pokazywano ludziom jak egzotyczne zwierzęta, a potem na spektaklu teatralnym z udziałem muzyków, tancerzy, pełnym żywych obrazów i projekcji. Miała to być interpretacja uniwersalnych mitów o stworzeniu. Macy zidentyfikowała kilka fragmentów z Księgi Rodzaju, lecz symbolika większości przedstawienia była dla niej niezrozumiała, muzyka brzmiała katastrofalnie i musiała się bardzo starać, żeby nie usnąć. Teraz więc, mimo złych przeczuć wobec całego przedsięwzięcia, jadąc przez miasto, czuła ekscytującą mieszankę niecierpliwościi wolności. Tęczowy Most zajmował podobną do piany konstrukcję z hermetycznych namiotów i różnej wielkości kopuł geodezyjnych. W środku, wzdłuż ulic rozchodzących się gwiaździście od centralnego parku, stały niskie bloki mieszkalne, bardzo podobne do tych, które pomagała burzyć w ruinach Chicago, poprzetykane chaotycznie parkami, albo – w najstarszej części miasta – upchnięte jeden przy drugim, z ogródkami na dachach połączonymi cienkimi mostkami. Parę kwartałów warsztatów drobnego przemysłu i rzemiosła – większość poważniejszych fabryk mieściłasię w mniejszych kopułach poza centrum, pomiędzy farmami organizmów próżniowych i rafineriami. Tramwaj wiózł Macy przez lasy i łąki, środkiem szerokich, obsadzonych drzewami ulic. Wysiadła na ostatnim przystanku i założyła speksy, które miasto przydzieliło jej od razu po wybudzeniu z hibernacji. Argyll pokazał jej, jak korzystać z nawigacji – wirtualny ekran zaczął wyświetlać w powietrzu ciąg czerwonych strzałek, gasnących po kolei, gdy – odprowadzana przez dwa drony – szła wzdłuż nich po białej żwirowej ścieżce między niskimi, jedno- i dwupiętrowymi blokami, z wąskimi ogródkami na cofniętych w głąb tarasach i balkonach, obwieszonych kwitnącymi pnączami albo puchatymi wodospadami z mchów i paproci. Był późny wieczór. Szyby kopuły spolaryzowały się na czarno, ścieżki oświetlały maleńkie biolampki niczym zielone gwiazdki oraz nieliczne przyciemnione latarnie uliczne, a ludzi nie było zbyt wielu, co Macy tylko cieszyło. Ubrała się w ciuchy pożyczone od Loris, workowate szorty i bladoniebieską koszulkę, sięgającą jej do kolan, lecz większość przechodniów i tak ją rozpoznawała, paru zatrzymało, żeby zapytać, jak się jej podoba w mieście, albo po prostu, żeby się przywitać. Gdy weszła na schody ruchome prowadzące w dół do wolnej strefy, zgasła ostatnia czerwona strzałka. Jeden z eskortujących ją dronów zawrócił, drugi, na pewno prowadzony przez Spellera Twaina, zaparkował się w powietrzu nad schodami. Macy, zjeżdżając, straciła go z oczu. W mieście wszyscy wiedzieli wszystko o wszystkich: było małe, zatłoczone i panował w nim, podobnie jak w większości państw-miast i osiedli Zewnętrznego Układu, pielęgnujących dawno zapomniane na Ziemi tradycje demokratyczne, zwyczaj jawności i swobodnego dostępu do wszystkich systemów monitoringu oraz wszystkich danych i informacji. Co najmniej połowa ludności bez krępacji zamieszczała w sieci wszelkie szczegóły swojego codziennego życia; wszyscy wyrażali swoje opinie w każdej sprawie; każdymógł próbować zdobyć dowolne publiczne stanowisko, biorąc udział w konkursie popularności – a zwycięzcy takich

konkursów musieli wprowadzać w życie decyzje podejmowane poprzez połączenie otwartych debat i rad ekspertów, a także uczestniczyć w regularnych seansach pytań dotyczących ich pracy. Ta tradycja otwartej wymiany informacji przysparzała ekipie budowlanej samych problemów. Do biomu codziennie przychodziły setki ludzi. Urządzali pikniki na głównej wyspie, puszczali latawce, patrzyli, jak centymetr po centymetrze podnosi się poziom wody, włazili do laboratoriów, warsztatów i zamęczali ekipę bezsensownymi pytaniami o Ziemię i ich pracę. Wczoraj, gdy spacerowała sobie po brzegu przed kolacją, zaczął ją nagabywać entuzjastyczny młody człowiek – miał mnóstwo pomysłów dotyczących tego, co Macy robi źle. Ledwie była w stanie się opanować, zbijając jeden po drugim jego argumenty. Inni nie byli tak cierpliwi wobec niewyczerpanych pokładów ciekawości Zewnętrznych; Cristinę Quarrick z dość imponującą słowną inwencją nakrzyczała na dziewczynkę, która podeszła do niej i zapytała, czemu jest taka brzydka. Dziewczynka wybuchnęła płaczem, a wszystko nagrał przelatujący dron, co omal nie doprowadziło do skandalu dyplomatycznego. Wolna strefa była jedynym miejscem, w którym obywatele miasta mieli choć odrobinę prywatności. Nie było tam kamer ani niczego, co miało dostęp do sieci. Nie obowiązywały żadne miejskie regulacje, z wyjątkiem tych chroniących podstawowe prawa człowieka. Argyll wpuścił do zapisów z miejskich kamer agenta przeszukującego dane i odkrył, że Ursula Freye przychodzi do niej codziennie. Przeważnie spędzała w strefie godzinę lub dwie, potem wracała do biomu, choć czasem wychodziła już po paru minutach, a raz została na całą noc. Nic dziwnego, że Loc Ifrahim odpowiedział tak ogólnikowo, zapytany, z kim zadaje się Ursula; nic dziwnego, że i on, i Speller Twain tak zawzięcie chcieli położyć kres tym spotkaniom. Znalazła sobie jedyne miejsce, gdzie nie sąjej w stanie szpiegować. Gdzie obywatele szanują jej prywatność. I gdzie musi pójść Macy, żeby w ogóle mieć szansę dowiedzieć się, co ona kombinuje i z kim rozmawia. Macy uciekła z Kościoła Bożej Regresji, przeżyła gangi i gliniarzy w slumsach Pittsburgha, a także liczne spotkania z dzikimi osadnikami i bandytami na pograniczu: była przekonana, że i tę sytuację uda jej się rozegrać na własną korzyść. Choć i tak, zjeżdżając na dół do wolnej strefy, czuła ukłucie niepokoju. Naprawdę liczyła, że to wszystko nie ma nic wspólnego z determinacją Ursuli, żeby dotrzeć do prawdy o śmierci Manny ego Vargo – że przychodzi ona do strefy po coś prostego i czystego, jak seks czy narkotyki – coś, co przynosi jej ulgę od irracjonalnego cierpienia. W strefie zawsze panowała noc. Szeroka aleja biegła wzdłuż krzywizny ściany zewnętrznej namiotu, oświetlona tu i ówdzie wielobarwnymi hologramami i neonami. Ludzie nosili osłaniające całe ciało peleryny z maskami, inni z kolei nie mieli na sobie nic poza zmieniającą się farbą – wzory i obrazy płynęły im po nagiej skórze jak chmury – większość jednak była ubrana w pstrokate łachy, jakie nosiło się na co dzień w mieście. Krótkie kurtki bez pleców, kurtki z gumowymi kolcami albo kirysami, bluzy pozszywane z piór albo skór, falbaniaste i misternie plisowane spódnice, rozcięte kimona opalizujące jak woda lub rtęć, kilty, workowate szorty, rajtuzy z absurdalnie ozdobnymi suspensoriami, proste halki... Niektórzy rozpoznawali Macy i, łamiąc tutejszą etykietę, otwarcie się na nią gapili, zdziwieni jej obecnością tutaj. Odpowiadała tym samym. Nie czuła się ani trochę onieśmielona. W porównaniu z brutalnymi ulicami Pittsburgha, strefa wydawała się sztuczna i bezpieczna jak plac zabaw dla dzieci. Mijała gabinety oferujące modyfikacje ciała, druciarnie,

palarnie, targowiska ciał, gdzie obywatele kupowali i sprzedawali wszelkie rodzaje seksu. Nawet w głównej alei co najmniej połowa lokali miała tylkozagłębione drzwi, niczym niezdradzające, co jest w środku. Inne zaś wyróżniały się krzykliwymi i wyrafinowanymi szyldami. Złoty Pałac Grzechu. Klub walk. Kłamstwa i Spółka. Były i normalne bary i restauracje. Macy obeszła je w pierwszej kolejności – Ursulę Freye znalazła w trzecim z kolei, pod nazwą „Dziad Mróz”. Nazwa płonęła czerwono w hologramie przedstawiającym topiący się blok lodu. Wisiał nad wąskim przejściem. Weszła za dwoma facetami do korytarza obwieszonego futrzanymi płaszczami. Na pewno były sztuczne, wyhodowane lub wyprodukowane, ale Macy wzdrygnęła się na sam widok gęstych rzędów. Musiała pokonać obrzydzenie, żeby pójść w ich ślady, wciągnąć któreś z miękkich, ciężkich futer i przejść dalej, do słabo oświetlonej groty. Panował tam siarczysty mróz, wszystko było pokryte lodem. Podłoga z chropowatego czarnego lodu, loże i stoliki wyrzeźbione z lodu ufarbowanego na różne odcienie czerwieni, żebrowane lodowe ściany i niski sufit podparty filarami z gigantycznych sopli, w których połyskiwały rozproszone światełka, jak niewyraźne, zamrożone gwiazdy. Po suficie, wokół filarów pełzały roboty podobne do przydepniętych krabów – zbierały zamówienia, odbiegały, wracały i podawały napoje albo maleńkie przekąski trzymane w biczowatych mackach. Cały Wystrój razem z przyćmionym światłem zacierał granicę pomiędzy wnętrzem a wielkimi oknami wideo pokazującymi księżycowy krajobraz poza miastem. Macy dopiero drugi raz zobaczyła powierzchnię Kallisto. Podeszła do jednego z okien, z widokiem na usianą kraterami równinę, ciągnącą się po horyzont, odcięty gładką, ostrą kreską na tle ciemnego nieba, gdzie wisiał pasiasty krążek Jowisza niczym pełna wspaniałych detali brosza; nie zauważyła Ursuli Freye, dopóki ona nie podeszła do niej poprzez stożek światła rzucanego przez staroświecką lampę uliczną (dokładnie takie Macy widziała w zachowanej dzielnicy Pittsburgha), stojącą pośród niekończącej się śnieżnej zamieci pośrodku baru. *** – To był Twain, nie? – zapytała Ursula Freye.Macy kiwnęła głową. Postanowiła, że będzie jak najszczersza, i liczyła, że Ursula odwzajemni się tym samym. – Twain i Loc Ifrahim. – Ten dyplomata? – Tak. On gadał, a Speller Twain stał z tyłu i prężył mięśnie.Ursula Freye zastanawiała się nad tym przez chwilę. Siedziałyteraz na wyłożonej futrem ławie w loży. Dwójka towarzyszy Ursuli bez słowa wyszła. Trzeci siedział obok niej, otulony sięgającym do ziemi białym futrem. Podobnie jak tamci dwaj, miał na twarzy maskę. U niego przedstawiała ostronosy pysk lisa. W końcu Ursula się odezwała: – Jak poprosił, żebyś ze mną porozmawiała.... Miałaś wrażenie, że chodzi o sprawy państwowe czy coś innego? – Sama się nad tym zastanawiam. Jakoś chyba sugerował, że to nie jest do końca oficjalne. Że chce pani zrobić przysługę. Porozmawiać, coś wyjaśnić... – Ja wiem, co on mi chce powiedzieć. A co powiedział tobie? – Tylko to, że spotyka się pani z ludźmi, którzy mogą narobić problemów. – Macy zerknęła

nad stołem na lisiogłową, zakapturzoną postać obok Ursuli. – Bez obrazy. On to powiedział, nie ja. Lisiogłowy nie odpowiedział, ale przez długą, nieprzyjemną chwilę wydawało się, że pożera Macy spojrzeniem bursztynowych oczu maski. Była niesamowicie realistyczna, co do włoska na paszczy (białe pod żuchwą, kasztanowe u góry), co do wąsika. Czarne wargi były lekko rozchylone, błyskały spomiędzy nich ostre, białe zęby. – Ifrahim mówił ci, że spotykam jakichś ludzi – powiedziała Ursula. – Coś jeszcze powiedział? – Powiedział, że to może być ryzyko dla projektu. – A ty mu wierzysz? – Nie mam do niego zaufania. – A zdajesz sobie sprawę, że można cię aresztować za naruszanie mojej prywatności? – zapytała Ursula. – Tu, na dole, to jest nielegalne. Mogłabym ci narobić poważnych kłopotów. A jeśli to zrobię, Ifrahim i Twain ci nie pomogą. Będą patrzeć, jak padasz. – I słusznie – odparła Macy, czując, jak po czole i policzkach, mimo mroźnego powietrza, rozlewa się ciepło – bo to był mój pomysł, nie ich, żeby tutaj przyjść. Myślałam, że będziemy mogły swobodnie pogadać. Ale, skoro pani tylko mi grozi, to nie ma sprawy, pójdę sobie. – I co powiesz swoim przyjaciołom? – To nie są moi przyjaciele. Powiem, że nie chciała pani ze mną gadać o tym, co tu pani robi. I że, jak chcą się dowiedzieć, muszą sami tu przyjść i porozmawiać. – Myślisz, że to im wystarczy? – Pewnie nie. Ale jak znowu mnie o coś poproszą, powiem, że może najpierw muszę to omówić z panem Peixoto. Niech wszystko się dzieje jawnie. – I co, to nie jest groźba? Ursula Freye, wyprostowana, w czarnym futrze, z zaczesanymi na boki twarzy długimi blond włosami, ani trochę nie wyglądała na udręczoną czy obłąkaną. Wyglądała na spokojną i stuprocentowo opanowaną. Była ponaddwukrotnie starsza od Macy, ale cerę miała idealnie gładką, jak porcelana, nie licząc niewielkich worków pod oczami, a ostre, błękitne spojrzenie było żywe i bystre. Gdyby to było na Ziemi, mogłaby Macy kazać wychłostać albo wsadzić do więzienia za niesubordynację. Albo wychłostać i wsadzić do więzienia, czemu nie. Ale to nie była Ziemia, siedziały w samym środku strefy, gdzie nie obowiązywały zwykłe reguły. Macy czuła się mocniejsza. – Co pani robi, to pani sprawa – odparła. – I o ile to zostaje tutaj, nie mam żadnego powodu, żeby mówić o tym panu Peixotoani nikomu innemu. Ale, jeśli to wpływa na projekt, wpływa na nas wszystkich. – A ty, Minnot, byłaś kiedyś zakochana? Macy zawahała się. Postanowiła, że będzie szczera. Póki Ursula gada, może da się od niej czegoś dowiedzieć. – Miałam kiedyś takiego chłopaka. Jakiś czas myśleliśmy, że się kochamy. – I co się stało? – Ja chciałam czegoś lepszego niż ściubić grosz do grosza na ulicy, zaczęłam się rozglądać za wstąpieniem do Rekultywatorów. Jax powiedział, że on nigdy nie wyjeżdżał z Pittsburgha. Bo tam się wychował. Tylko to miasto znał. No więc...

– Ty poszłaś swoją drogą i go zostawiłaś. Macy wzruszyła ramionami. – Coś w tym stylu. Przypomniała sobie, jak się o to kłócili – prawie przez całe lato. W końcu Jax powiedział jej, żeby robiła, co chce, bo nie chciał jużotym gadać. Zapisała się następnego dnia. Zerwali ze sobą, kiedy wyjeżdżała na wstępne szkolenie, dwa tygodnie później. A potem była tak zajęta nauką dyscypliny, obsługi broni i kilofa, że nie miała czasu nawet o nim pomyśleć, choć czasami, przez krótkie chwile między ciszą nocną i zaśnięciem, zastanawiała się, czy on w ogóle jeszcze o niej myśli. – Gdybyś go kochała, zostałabyś z nim. – Oboje byliśmy jeszcze bardzo młodzi. Ursula przez parę sekund patrzyła gdzie indziej, a potem nacisnęła przycisk pośrodku stołu i powiedziała robotowi, który się pojawił, że chce dwie brandy. Spojrzała na swojego milczącego, lisiogłowego towarzysza i dodała: – Chyba że ty też chcesz. Postać pokręciła głową. Raz, z prawa na lewo. – Jedno wiem. O zakochaniu się nie decyduje. To jest coś, co ci się przytrafia, jak wspaniały zbieg okoliczności. Nie planowałamzakochiwać się ani w Mannym, ani w nikim innym z ekipy. Ale to się nam przydarzyło od pierwszego wejrzenia, w samym środku rozmów między naszą rodziną i Peixoto. Zrobił się polityczny problem, ja miałam też kupę problemów osobistych. Ludzie, których miałam za bliskich, za przyjaciół, chcieli mnie namówić, żebym zrezygnowała z projektu albo obiecała, że przestanę zadawać się z Mannym. Ale ja nie chciałam z niego rezygnować, nie mieli nikogo mojej rangi, kto choćby zbliżał się do moich kwalifikacji, a ludzi, którzy się liczyli, udało mi się przekonać, że pozostaję lojalna wobec rodziny, że jeśli coś, to związek z Mannym zacieśni nasz sojusz z rodziną Peixoto. Manny’emu też się dobrze oberwało. Choć właściwie to on cały ten biom zaprojektował, pewni ludzie od Peixotów chcieli go z projektu wyrzucić. Ostatnie słowo miał jednak Oscar Finnegan Ramos i powiedział, że tak zostaje. Czyli się udało. Byliśmy razem, razem tutaj lecieliśmy. Gdyby Manny’ego zmusili do rezygnacji, ja też bym została. Nie byłoby to łatwe, bo trzeba by się sprzeciwić woli całej rodziny, ale zrobiłabym to. A teraz żałuję, że go jednak do tej rezygnacji nie zmusili... Nad głowami coś zaskrobało: wrócił robot. Precyzyjnie i sprawnie opuścił dwa baloniaste kieliszki, wciągnął macki, odpełzł. Ursula otuliła szkło dłońmi, uniosła do ust i zanim się napiła, zaciągnęła się aromatem maleńkiej kałuży bursztynowego płynu. Po chwili i Macy upiła malutki łyk z własnego kieliszka. Dobre to było, lata świetlne od amatorskiego bimbru pędzonego przez ekipy RO z cukru i dzikich jabłek albo wiśni. Gładko pokrywał język palącą słodyczą, przepalał się gorącym drutem do żołądka. – Teraz powiem ci coś, co możesz przekazać Twainowi i Ifrahimowi – powiedziała Ursula, przybierając stanowczy i zdecydowany ton szefowej – po raz pierwszy, odkąd zaskoczyła Macy. – Oni to wiedzą, ale nie chciało im się tobie powiedzieć. Więc jeśli ty im to powiesz, to będzie dowód, że naprawdę ze mną rozmawiałaś. Rozumiesz? – Zanim przejdziemy do rzeczy, może mi pani powie, kim jest pani towarzysz? – Nie mogę. Zresztą, naprawdę powinnaś być mądrzejsza i nie zadawać takich pytań. Tutaj

to nie tylko potwornie niekulturalne, ale w ogóle nielegalne. Teraz masz słuchać uważnie. Powiem ci, skąd wiem, że Manny ego zabili. – Dobrze. – Kiedy się dowiedziałam, że Manny zmarł, chciałam zobaczyć ciało. I wtedy stwierdziłam, że coś jest nie tak. Dowiedziałam się – powiedziała, patrząc Macy prosto w oczy – że zginął jego tablet. I od razu wiedziałam, że ktoś go zabił. Zabił i zabrał mu tablet. Macy czekała, skulona w ciężkim futrze, ściskając baloniasty kieliszek z brandy, czując wierzchem dłoni zimno bijące od lodowego stołu. Twarz płonęła jej żarem krwi. Czuła, że przekroczyła jakąś granicę. – Mogli go zabić na co najmniej trzy sposoby – dodała Ursula. – Ktoś mógł zsabotować jego trumnę, naszprycować go jakimiś lekami albo jakąś felerną terapią neuronalną, powodującą szkody podobne do zespołu chaotycznych wyładowań... To szczegół, teraz to już nieważne. Liczy się, że go zamordowano i ukradziono tablet. – Ifrahim i Twain wiedzą, że tablet zaginął? Ursula kiwnęła głową. – I jak im powiesz, że ci o tym powiedziałam, będą wiedzieli, że ze mną gadałaś. Że zrobiłaś to, o co cię prosili. – Chyba muszę panią zapytać, co pani zamierza z tym zrobić. – A jak ci powiem, zdradzisz swoim dwóm przyjaciołom? – Jak mi pani powie, to oczywiście. Czemu nie? Przecież pani mi mówi to, co chce pani, żeby usłyszeli, prawda? Ursula przypatrywała się Macy przez chwilę. Na jej ustach pojawił się uśmiech. Znikł. – Coś mi wygląda, że cię nie docenili. – Liczę na to. – Może myślisz, że zwariowałam. Że zbudowałam sobie paranoiczną wizję, bo nie mogę się pogodzić z faktem, że to był tragiczny wypadek. Zresztą, nie mogę cię za to winić. Przyznaję, że wtedy nie działałam zbyt racjonalnie. Nie zrobiłam dobrego wrażenia, kiedy wpadłam na to zebranie i wykrzyczałam całą frustrację. Za to teraz jestem racjonalna. Stuprocentowo. I wiem swoje. Moja praca to w znacznej mierze wynajdywanie i określanie punktów, w których od interakcji dwóch lub więcej ekologicznych parametrów samorzutnie pojawiają się jakieś zjawiska. Innymi słowy, jestem bardzo dobra w wychwytywaniu prawidłowości, zanim się do końca ukształtują. Jeśli więc myślisz, że widzę spisek tam, gdzie go nie ma, zapewniam cię, że on istnieje. Tak samo jak ten kieliszek – dokończyła brandy szybkim haustem i odstawiła szkło na bryłę czarnego lodu. Wyprostowała się, wbijając w Macy wzrok. – Maximilian Peixoto tyle zrobił, żeby zadbać o sukces tego projektu, a zmarł parę dni przed naszym przylotem. Nasz główny stronnik w Unii Europejskiej, Val-Jean Couperin, też zmarł. A teraz Manny... Oczywiście mogli zabić nas wszystkich. Na przykład, wysadzić statek, albo ten prom, który nas na niego wiózł. Ale to by było zbyt oczywiste. Masowe morderstwo. Byłoby potężne śledztwo i może zostaliby zdemaskowani. A w tej chwili wrogowie przymierza między Wielką Brazylią i Koloniami Zewnętrznymi bardzo chcą działać w tajemnicy. Nie są gotowi, żeby się ujawnić, bo to by było wypowiedzenie wojny. A oni jeszcze nie mają środków, żeby iść na wojnę. – Nie będzie żadnej wojny – rozległ się głęboki, mrukliwy głos.

Macy podskoczyła. To odezwała się futrzasta, lisia istota. Macyuświadomiła sobie, że człowiek pod maską na pewno subwokalizuje, a w gardle ma wkładkę zmieniającą głos, mimo to efekt i tak był mocno niepokojący. – Nie będzie wojny, jeśli my jej zapobiegniemy – odparła Ursula. Cisza się przeciągała – gdy było już jasne, że lisiogłowy nic więcej nie powie, Ursula podjęła wątek. – Kiedy mi powiedzieli, że Manny zmarł podczas ożywiania, od razu pomyślałam, że to mogło być morderstwo. Gdyby ktoś chciał zaszkodzić projektowi, mordując tylko jedną osobę, Manny byłby oczywistym celem. Był inżynierem tego ekosystemu. Nadzorował projektowanie każdego jego szczegółu. Odpowiadał za rekrutację i szkolenie zespołu. I to jego wola i osobowość spinały nas w jeden organizm. Ale nie byłam pewna swoich podejrzeń, dopóki się nie dowiedziałam, że nie ma tego tabletu. Wtedy od razu wiedziałam. Wiedziałam, że go zabili, nie ze względu na to, kim był, ale dlatego, że na jego tablecie było coś, co chcieli zachować w tajemnicy. Nie plany ekosystemu. One mają mnóstwo kopii. Ja też mam pełen zestaw, ze wszystkimi komentarzami. Tak samo Euclides. Ludzie z miasta. Nie. Zabili go, bo był blisko czegoś, co chcieli ukryć. Sam nie zdawał sobie z tego sprawy. – I pani nie wie, co to mogło być – wtrąciła Macy. – Ta ukryta tajemnica. – Parę pomysłów mam, to jasne. Ale żadnych dowodów, które by za nimi stały. – I nie wie pani, kto... – Podejrzanych jest cała masa. To mógł być ktoś z rodziny Peixotów, kto chciałby przyciąć potężne wpływy Oscara Finnegana Ramosa. Albo jakiś prowojenny i antyzewnętrzny stronnik z innego brazylijskiego rodu, albo rodu ze Wspólnoty Pacyficznej, albo z Unii Europejskiej. Nie mówiąc już o licznych odłamach z państw-miast Kolonii Zewnętrznych, które nie chcą mieć z Ziemią nic wspólnego... Na tę chwilę wszystko jedno, kto to zrobił. Liczy się tylko motyw. I tu mi, Minnot, możesz pomóc. Nie będę pytać, czy jesteś lojalna wobec rodziny. Dobrze wiem, że większość ludzi na naszym terytorium nie jest. Ale czy jesteś lojalna wobec tej ekipy, wobec tego, co chciał zbudować Manny? Czy chcesz, żeby projekt się udał? – Właśnie dlatego tu przyszłam. Dla ekipy. I dla projektu. – Macy z trudnością odwzajemniała płonące spojrzenie Ursuli. Wiedziała, co teraz będzie, bała się tego, ale nie wiedziała jak to powstrzymać. – Nawiązałam tu parę znajomości – powiedziała Ursula. – Ty i ja chcemy, żeby projekt i cała idea, która za nim stoi, odniosła sukces. Oni też. Chcę im pomóc. I ty też możesz im pomóc. – Przyszłam tutaj, bo mi powiedzieli, że pani może narażać projekt na ryzyko – odparła Macy. – I widzisz, że jest dokładnie odwrotnie. – Niczego takiego nie widzę. Przykro mi bardzo, ale nie. Widzę tylko kogoś, kto ugania się za czymś, co może w ogóle nie istnieje... – Istnieje. I ty mi pomożesz to udowodnić. – Wie pani... – odezwała się Macy – pani jest taka sama jak oni. Jak Loc Ifrahim i Speller Twain. Oni chcą mnie wykorzystać, żeby wpłynąć na panią. A pani, żeby wpłynąć na nich. – Rozumiem, że stawiam cię w delikatnej sytuacji... – Niczego pani nie rozumie – odpowiedziała Macy, tak głośno, że grupka Zewnętrznych

przy sąsiednim stole, w swych futrach pękatych jak foki, odwróciła się i zaczęła na nią gapić. Prawie ich nie zauważyła, niosła ją nagła fala złości. – Tacy ludzie jak pani w ogóle nie mają pojęcia o takich ludziach jak ja. Płyniecie sobie ponad wszystkim. Pani życie toczy się kompletnie bez wysiłku. A ludzie tacy jak ja siedzą w bagnie. I kiedy coś idzie nie tak, to my obrywamy. To nam się dostaje. Pani ma kaprys, a my za niego płacimy. Czuła dudniący w głowie puls, zawrót głowy, który nie miał nic wspólnego ze szczątkową grawitacją. Nie przejmowała się chwilowo tym, co Ursula może jej zrobić. W końcu to wolna strefa, prawda? No to skorzystała z wolności wypowiedzi. Ursula zaskoczyła ją. Zaśmiała się, delikatnym, dziewczęcym śmiechem i powiedziała: – To ty kompletnie nie masz pojęcia, wiesz? Myślisz, że ja mogę robić, co chcę? Całe moje życie upłynęło na służbie dla rodziny Tej samej rodziny, która ciebie chroni, dba, żebyś miała pracę, jedzenie, dach nad głową... Ja przez całe życie robiłam, co mi każą; co jest najlepsze dla rodziny. Przez całe życie, dopóki nie poznałam Manny’ego i się w nim nie zakochałam. Oboje się zakochaliśmy. Nie wolno nam było, ale i tak to się stało – powiedziała, patrząc na Macy z wyżyn swojego nieszczęścia. Po chwili odezwał się lisiogłowy: – My dotrzemy do sedna sprawy. – A właśnie. To jeszcze jedna kwestia. Czemu w ogóle miałabym pomagać komuś, kto nawet nie chce pokazać twarzy? – Tu nie chodzi o ciebie i o mnie – wyjaśniła Ursula. – Chodzi o cały projekt. O Manny’ego. Wiem, że go szanowałaś. Wiem, że wiesz, że był sercem i duszą tego projektu. Jeśli istnieje choćby znikome prawdopodobieństwo, że został zamordowany, nie wydaje ci się, że warto zbadać sprawę? – Wierz mi, wolelibyśmy cię o to nie prosić – powiedział lisiogłowy. – Ale to jedyny sposób, żeby ruszyć z miejsca. Może jedyny, żeby uratować projekt. W pierwszym odruchu Macy chciała wstać i wyjść. Ale była na terytorium wroga i nie wiedziała, ile osób w barze, w wolnej strefie, całym tym cudacznym, niskim mieście, było w to zamieszanych. Otrzymała tajne informacje – nie wiadomo, co się stanie, jeśli nie zgodzi się pomóc. Wzięła więc głęboki oddech i powiedziała: – No dobra. Widzę, że czy to zrobię, czy nie, i tak mam przerąbane, więc gadajcie, czego chcecie, i zobaczę, co da się zrobić. Dla dobra projektu. Nic poza tym. – To nic takiego – odezwała się Ursula. – Naprawdę. Potrzebne mi tylko wszystkie zapisy z dziennika, wszystkie czynności, które zostały wykonane, odkąd ekipa zaczęła pracować nad biomem. Na ich podstawie zrobię dynamiczną rekonstrukcję. Poszukam wyłaniających się prawidłowości, związków... wszystkiego, co może sugerować potencjalny sabotaż. – Myślałam, że pani to wszystko ma. W końcu jest pani ekonomistką. Nie potrzebuje pani tego do pracy? – Twain zabrał mi dostęp do baz danych ekipy. Jak czegoś potrzebuję, muszę się zwracać do niego. Macy, on mnie śledzi. Wgrał mi na tablet szpiega – dla mojego bezpieczeństwa, jak mówi. I wszędzie za mną chodzi. Wszędzie, tylko nie tutaj. Ale ty możesz to zrobić, zresztą to nic takiego. Musisz tylko wejść do bazy, zrobić kopię dziennika pracy i przekazać mi ją. Przecież to nic trudnego, co?

ROZDZIAŁ 6 Jedna wielka bzdura, myślała Macy, jadąc tramwajem przez nocne miasto z powrotem do biomu. Była zła, podenerwowana i przestraszona – teraz, kiedy ta męczarnia się skończyła, złość wygrywała. Wszystko to bzdury. Wszystko-wszystko. Nie ma żadnego spisku. Manny Vargo zmarł, bo zdarzył się paskudny, ale dość jednoznaczny medyczny wypadek. Zaginięcie tabletu też dało się wytłumaczyć na tysiąc sposobów, począwszy od biurokratycznej pomyłki aż po pospolitą kradzież. A Ursula Freye wzięła te dwa kompletnie niezwiązane fakty, powiązała je na siłę i zaczęła dodawać kolejne powiązania, wybierając to, co pasowało, i odrzucając sprzeczne – aż zbudowała sobie klatkę paranoicznych urojeń. I mnie też chce wsadzić do tej klatki, myślała Macy. Ona i jej lisiogłowy kumpel. Speller Twain i ten podstępny mały oblech, Loc Ifrahim. Wszyscy chcą, żebym brała udział w tej ich fikcji. Zgodziła się zrobić kopię dziennika pracy, bo wydawało się jej wtedy, że to jedyny sposób, żeby wyjść z wolnej strefy w jednym kawałku. Szaleństwo Ursuli Freye było zaraźliwe. Teraz jednak docierały do niej konsekwencje tej obietnicy i czuła, że wpakowała się w pułapkę. Zrobienie kopii nie było żadnym problemem – poza Ursulą Freye wszyscy w ekipie mieli dostęp do dziennika i nie był on w żaden sposób zabezpieczony przed kopiowaniem. Ale jeśli zgra kopię dziennika na igłę, Twain od razu będzie chciał wiedzieć po co, więc najpierw trzeba by pójść do niego, wytłumaczyć, czego chciała Ursula, uzyskać jego zgodę... No cóż, Speller Twain i Loc Ifrahim i tak na pewno będą chcieli z nią gadać, dowiedzieć się, co powiedziała Ursula. Do tego czasu nic nie była w stanie zrobić. Liczyła, że oni od razu zawetują ten pomysł, powiedzą, że nie ma mowy, żeby dostarczać jej pożywkę w postaci dziennika. Wtedy bowiem będzie mogła od razu wrócić do Ursuli, wyjaśnić, że jej też zabrali dostęp – i z głowy. A poza tym, miała jeszcze własne zajęcia. Po niespokojnej nocy wstała wcześnie, zjadła miskę owsianki z mikrofalówki, popijając letnią kawą (ciśnienie atmosferyczne w namiocie wynosiło zaledwie sześćset milibarów, przez co woda wrzała w znacznie niższej temperaturze) i patrząc jednocześnie na wyniki doświadczeń nad wzrostem owych problematycznych kultur Skeletonema, zakończonych wczoraj wieczorem przez Argylla Halla i Loris Sher Yanagitę, podczas gdy ona bawiła się w jakieś durne szpiegowskie gierki. Z danych płynął jasny i oczywisty wniosek: opóźnienie we wzroście okrzemków da się nadrobić, dodając do wody dodatkową porcję fosforanów. Najprostsze wytłumaczenie było takie, że naturalny poziom tych substancji w jakiś sposób limitował wzrost okrzemka, chociaż inne mikroorganizmy namnażały się dobrze i bez żadnych problemów. Albo był to problem z samą kulturą Skeletonema– zmutowała i coś sobie zepsuła w kluczowej ścieżce metabolicznej. Macy postanowiła jednak, że nie od rzeczy będzie sprawdzić, czy coś w wodzie roztopowej, najpewniej zawiesina ilasta, nie wiąże tego fosforu. Już pracowała nad szkicem odpowiedniego doświadczenia, gdy podpłynął do niej Speller Twain, poruszający się szybko i płynnie jak na takiego wielkiego faceta. Powiedział, że chce z nią pogadać.

– Proszę mówić – odparła Macy, starając się brzmieć jak najspokojniej. Szef ochrony, jak zwykle, nosił zielony kombinezon z odprutymi rękawami. Na szeroki bark miał zarzuconą gumową torbę na krótkim pasku. Rozejrzał się po zagraconych stołach laboratoryjnych, zadarł głowę ku kamerom wiszącym pomiędzy lampami na wysokim suficie. – Nie tutaj – powiedział i pokierował Macy do najmniejszego z magazynków i kazał mocno zamknąć oczy. Zacisnęła powieki. Coś rozbłysnęło tak jasno, że na siatkówkach oczu odcisnęły się kontury naczyń krwionośnych w powiekach. – Są kamery, o których wiesz – powiedział Speller Twain – i są kamery, o których nie wiesz, na przykład podrzucone przez tak zwanych oficerów pokojowych. Ten drobny błysk załatwia wszystkie. Dźwięk i obraz. Usiadł na beczce ze sproszkowanym podłożem hodowlanym, kazał Macy usiąść na sąsiedniej i powiedział: – Wiesz, po co przyszedłem. – Zrobiłam, o co prosiliście z panem Ifrahimem. Spotkałam się z nią. Powiedziałam jej, że... – Czekaj, najpierw cię popodłączam – powiedział Speller Twain. Wyciągnął z torby sztywną czarną chusteczkę i zapytał Macy, czy wie, co to takiego. To był czepek do rezonansu magnetycznego. Macy miała już taki kiedyś na głowie, kiedy jeszcze była robotnikiem – w trakcie śledztwa w sprawie śmierci pięciorga jej kolegów podczas bandyckiego napadu na ich budowę. Mierzył aktywność w obszarach Broki i Wernickego, czyli regionach lewej półkuli odpowiadających za umiejętności językowe. Gdy odpowiadało się na te pytanie, oba ośrodki uaktywniały się – synchronicznie, kiedy mówiło się prawdę, z różnicą rzędu milisekund, jeśli się kłamało lub coś ukrywało. – Nie ma potrzeby. Chcę wszystko powiedzieć. – Miejmy nadzieję. Nie ruszaj się. Czepek dopasował się do kształtu czaszki Macy, nieprzyjemnie ściskając czoło, uszy i kark. Speller Twain wyciągnął tablet, wyćwiczonym ruchem nadgarstka usztywnił go i przypatrzył się przesyłanym przez czepek obrazom, jednocześnie pokazując Macy szereg prostych geometrycznych kształtów na kartach i zadając neutralne pytania, żeby ocenić zwykłą aktywność mózgu. – Możemy jechać – powiedział w końcu. – Opowiadaj od początku i niczego nie przemilczaj. Bo poznam. Macy streściła pokrótce spotkanie z Ursulą Freye, a szef ochrony przepytał ją dokładnie, wyciągając z niej rozmaite fakty – nie zdawała sobie sprawy, że pamięta takie rzeczy. Najbardziej interesowali go towarzysze Ursuli. – Ubrani byli w wielkie filtra, jak wszyscy w tym barze, i mieli maski – powiedziała. Stykając się kolanami z tym wielkim facetem, który wypełniał całe ciasne pomieszczenie, wciśnięta w róg, czuła przytłaczającą klaustrofobię. Jego kwadratowa, poważna twarz była nieprzenikniona. Spojrzenie – ciemne, zimne, niemrugające. – Nie widziałam ani twarzy, ani rąk, więc nawet nie wiem, jakiego byli koloru ani ile mieli lat. Ani jakiej płci. – Ale powiedziałaś, że to byli Zewnętrzni.

– Bo chyba byli. Ten, co został, był bardzo wysoki. Chyba wyższy od pana. Ci, co wyszli wcześniej, nie byli wyżsi ode mnie, ale to nie znaczy, że nie byli Zewnętrznymi. Może z pierwszego pokolenia albo w ogóle z pionierów. Żyje ich jeszcze sporo, prawda? – „Chyba” to dla mnie za mało. Mnie potrzebne są twarde fakty. – Speller Twain westchnął i wetknął dwa palce do piersiowej kieszonki kombinezonu. Wyłowił z niej jaskrawoczerwony plasterek i paznokciem zdjął z niego opakowanie. Macy warknęła: – Zaraz, moment, ale nie może pan... – Oczywiście, że mogę. Złapał ją, kiedy usiłowała wstać, jedną ręką usadził z powrotem, a drugą nakleił plasterek na skroń, zręcznie zbijając jej dłonie, kiedy próbowała go zedrzeć. Po ciele Macy rozlało się leniwe odrętwienie. – No dobra – powiedział po chwili. – To może powiesz mi, z kim się pierwszy raz w życiu pieprzyłaś? Nazwisko. Macy nie chciała odpowiadać, ale słowa wydobyły się bąblami jak gaz bagienny i musiała je wypuścić. – Jax. Jax Spano. Pierdol się razem z twoimi plastrami. – Ty też się pierdol – odparł Speller Twain, studiując swój tablet. – Wam, Fontaine’om, wydaje się, że wasze gówno nie śmierdzi. A ja ci powiem: śmierdzi tak samo. Przejdziemy przez to jeszcze raz. Od początku. Powtórzyli wszystko, od momentu, kiedy Macy weszła na schody ruchome i zjechała do wolnej strefy, aż po powrót tramwajem pod kopułę biomu. Speller Twain i całe pomieszczenie wydawały się niezwykle odległe – słyszała też, jak opowiada o rzeczach, których oglądania ani słyszenia w ogóle sobie nie przypominała. Wyglądało na to, że dwójka ludzi, którzy wyszli, kiedy spotkała się z Ursulą Freye, poruszała się posuwistymi krokami, typowymi dla przebywających w niskim ciążeniu Kallisto od urodzenia. Mieli też noszone z upodobaniem przez Zewnętrznych kapcie. Jedna para pozszywana z różnobarwnego filcu, druga upleciona z plastikowych pasków. Może to były fałszywe wspomnienia, a może tylko farmakologiczne halucynacje – Macy było wszystko jedno. Ciągnięta za język przez Spellera Twaina paplała zapamiętale, słowo w słowo streszczając rozmowę z Ursulą i jej lisiogłowym towarzyszem. W końcu wielki facet wyprostował się i powiedział: – Muszę wiedzieć jeszcze jedno. Czemu poszłaś za nią do tego baru? Po co tyle zachodu, skoro mogłaś z nią tutaj pogadać? – Chciałam ją zastać gdzieś na zewnątrz. No i myślałam, że będzie bardziej swobodnie rozmawiać w miejscu, gdzie nie ma kamer. – Coś jeszcze? – Nie chciałam, żeby pan mnie szpiegował. – No to się nie udało, co? Ale nie ma strachu. Nie jestem zły na ciebie. Przyniosłaś wszystko, co miałaś. A teraz siedź i nic nie rób. Muszę przemyśleć nasz następny ruch, więc nic nie rób, póki się do ciebie nie odezwę. Ściągnął jej z głowy czepek, zwinął tablet i wyłowił z kieszeni na piersi kolejny plaster, tym razem biały. Z zadziwiającą delikatnością umieścił go na lewej skroni Macy. – Antidotum – powiedział. Wstał, zarzucił torbę na ramię i otworzył drzwi pakamery.

– Zaraz – odezwała się Macy. – Ursula chciała, żebym zrobiła jej kopię dziennika prac. Co mam zrobić? – Już ci mówiłem – odpowiedział Speller Twain. – Masz nic nie robić, póki ci nie powiem. I z nikim o tym nie rozmawiaj. Chyba nie muszę mówić, co się stanie, jak to zrobisz, prawda? I poszedł. Macy wstała i poczuła wzbierającą falę wymiotów. Ledwo zdążyła do łazienki. Potem zdjęła przepocony kombinezon i bieliznę, wzięła prysznic, włożyła świeże ubranie i zdarła wieczko z nowego kubka kawy. Chwilę trwało, zanim się jej napiła – nie mogła opanować roztrzęsionych rąk. *** Właśnie pracowała nad trzecim kubkiem kawy, kiedy pojawili się asystenci. Powiedziała im, że napiła się z Ursulą Freye w barze w wolnej strefie i obgadała jakieś problemy rodzinne, że dziękuje im za pomoc, ale już wszystko w porządku, pora na poważną pracę. Argyll i Loris na oko przyjęli te kłamstwa ze spokojem, a Macy stwierdziła, że zazdrości im tej niewinności i prostoty życia w mieście, gdzie wszystko jest otwarte, a nic – ukryte. Gdzie ludzie są z grubsza równi, nie ma żadnych szefów ani tajnej policji, która zamyka cię w pakamerze i gwałci mózg. Gdzie grzech jest pozycją w menu wystawionym w dzielnicy czerwonych świateł, przypominającej wesołe miasteczko, i nigdy nie wraca za tobą do domu. Opowiedziała im o swoich przemyśleniach dotyczących problemu ze Skeletonema, po czym odbyli naradę z kierownikiem zespołu planktonu, Cristinę Quarrick, która zgodziła się zrobić kompletne profilowanie DNA i proteomu okrzemka, zwracając szczególną uwagę na pół setki kluczowych enzymów i kodujących je genów. Tymczasem Macy i jej asystenci spróbują znaleźć trochę czasu na proste doświadczenia sprawdzające jego system wychwytu fosforanów i wiązanie substancji odżywczych w wodzie polodowej – ale najpierw zajmą się regularnymi zadaniami administracyjnymi. Później, tego samego popołudnia, gdy pracowali pomiędzy wielkimi rurami i otwartymi kadziami bioreaktorów, pobierając z nich próbki do sprawdzenia przeżywalności i składu rozmaitych kultur, zadzwonił do niej Loc Ifrahim. Odpłynęła na bok od Loris i Argylla, po czym założyła speksy. Młody dyplomata uśmiechnął się do niej z wiszącego metr przed twarzą wirtualnego okna. – Nie zabiorę ci dużo czasu. Wiem, że jesteś bardzo zajęta. – Przysługi też już mi się skończyły. – Nie proszę o przysługę. Proszę o współpracę. – Jeśli nie będę chciała, Speller Twain złoży mi kolejną wizytę. Wiem, jak to idzie, panie Ifrahim. Może od razu mi pan powie, co mam zrobić? Uśmiech Loca Ifrahima był istnym dziełem sztuki: troskliwy, współczujący i sięgający może na milimetr w głąb. – Do ceremonii otwarcia masz jeszcze dużo do zrobienia i obawiasz się, że to ci zajmie twój drogocenny czas. Ale nie przejmuj się. Zadanie jest bardzo proste i nie będzie w żaden sposób kolidować z twoją pracą. Powiedziałaś Twainowi, że Ursula Freye chce się przyjrzeć dziennikom pracy. Nie ma dostępu do bazy, bo Twain chwilowo zabrał jej uprawnienia. Słusznie, bo miałaby pokusę, żeby się do nich włamać i popodmieniać dane tak, by pasowały

do jej urojeń. Poprosiła więc, żebyś zrobiła dla niej kopię. I właśnie to masz dla mnie zrobić. – Daje mi pan pozwolenie, żebym to zrobiła. – Tego mi nie wolno, ja nie mam władzy nad nikim z ekipy budowlanej. Nie, ja tylko proszę, żebyś zrobiła to z dobrej woli, dla dobra projektu. Kiedy jej to dasz, ona wszystko przeanalizuje i nie znajdzie niczego, co potwierdzałoby jej koncepcje; żadnego spisku, żadnego sabotażu. I na tym, miejmy nadzieję, zakończy się cała ta niefortunna afera. – A jeśli będzie miała rację? Jeśli coś znajdzie? – Boisz się, że zrobi się większa afera. Niepotrzebnie. Te dane sprawdzało trzech ekonomistów na Ziemi i żaden nie znalazł niczego podejrzanego. Musisz tylko dać jej te dzienniki i sobie pójść. Tyle. – Dać jej te dzienniki i sobie pójść. Tylko tyle? – Tylko tyle. – A pan Twain o tym wie? – Omówiliśmy to bardzo dokładnie. Zgadza się ze mną, że to najlepsze wyjście. Sądzi nawet, że to konieczne. To on nalegał. A ja wiem, że jest niecierpliwy i nie lubi na nic czekać. Zatem, Macy, najlepiej chyba będzie, jak zrobisz to niezwłocznie, prawda? A potem nie zapomnij mu powiedzieć – powiedział Loc Ifrahim i się rozłączył. Macy wyszła na pomost i zaczęła się nad tym wszystkim zastanawiać. Pierwsza rzecz, której nauczyła się po zaciągnięciu do Rekultywatorów: nie wychylać się, to kluczowe dla przetrwania. Słuchać poleceń, nie zadawać pytań, nigdy nie rzucać inteligentnych komentarzy. Zadania wykonywać, pilnować własnego nosa, a przede wszystkim nigdy, przenigdy nie dać się wplątać w spory pomiędzy przełożonymi, bo jeśli to zrobisz, najpewniej będziesz ich ofiarą. No cóż, pomyślała, teraz wypchnęli ją daleko za tę granicę. Była na terytorium bandytów, szła wąską ścieżką do niepewnego celu, po obu stronach w krzakach czaiły się nieznane zagrożenia, a możliwości odwrotu nie było. Jeśli odmówi tej drobnej przysługi, przyjdzie do niej Speller Twain. W najgorszym razie czeka ją oskarżenie o niesubordynację, niszczący wpływ na projekt i co tam jeszcze zdoła jej przykleić; ale jeśli się zgodzi, to nie wiadomo, do czego to doprowadzi – zapewnienie Loca Ifrahima, że potem już nic nie będzie musiała robić, nie było warte funta kłaków... Ubolewała, że nie może z kimś o tym porozmawiać. Żałowała, że nie może powiedzieć Argyllowi i Loris, o co w tym wszystkim chodzi, może znowu poprosić ich o pomoc – ale zbyt ryzykowne byłoby zdradzanie im, że w sercu ekipy źle się dzieje. Od razu zaczęliby zadawać pytania i gdyby to się rozniosło i dotarło do Ifrahima czy Twaina, znalazłaby się w jeszcze gorszych kłopotach. No cóż, może jednak nie miała żadnego wyboru, czy dać Ursuli te dzienniki, czy nie, pomyślała, ale niech ją szlag: nie zamierza się już z niczym czaić. Zatem, kiedy Argyll i Loris kończyli pracę nad kulturami w bioreaktorach, ściągnęła na igłę z danymi pełną kopię wszystkich dzienników pracy i ruszyła na główną wyspę, gdzie rezydowała większość ekipy. Łagodne kontury wyspy zostały już w pełni zaaranżowane, szerokie połacie trawy po obu stronach środkowego skalnego grzbietu obsadzono młodym laskiem z pinii, cyprysu wielkoszyszkowego, maytenusa i peunusa. Pomiędzy młodymi drzewami niczym łuski na grzbiecie smoka sterczały wielkie bryły ciemnozielonych i czarnych skał piroksenowych, przecinanych żyłkami zeszkliwionego maskelinitu. Wszystkie rośliny zostały intensywnie

wyhodowane w farmach rurowych ze sprowadzonych z Ziemi nasion i sadzonek, podregulowanych, żeby mogły rosnąć przy stosunkowo słabym świetle, a następnie przesadzone zgodnie z projektem Artemisa Lampathakisa i Aurelio Ochoi, którzy wzorowali ekoarchitekturę biomu na suchym klimacie umiarkowanym Kordyliery Nadbrzeżnej na pacyficznym wybrzeżu Wielkiej Brazylii. Wzdłuż brzegów jeziora drzewa zimozielone i kwitnące krzewy;na południowym krańcu łacha pustyni, jeszcze nieobsadzona kaktusami, agawami i kępami waszyngtonii. Kwatery mieszkalne ekipy i główne biuro mieściły się w budynku o płaskim dachu na północnym krańcu wizji, blisko wejścia do kolejki łączącej biom z miastem. Biuro było na otwartym planie, z wysepkami kanap, foteli i memoprzestrzeni oraz długim stołem, gdzie ekipa zbierała się co parę dni, żeby porozmawiać o postępach i przyczynach opóźnień. Wysokie okna widokowe po jednej stronie wychodziły na kanał, teraz już prawie całkiem napełniony, oraz promenadę wzdłuż zachodniego brzegu i wciśnięte pod rąbek namiotu bloki mieszkalne. Macy skradała się wzdłuż ściany, dopóki nie zobaczyła Ursuli Freye, zwiniętej jak kot na leżaku, z tabletem na kolanach i rozłożonymi wokół, na półnaturalnej trawie, papierami. Uniosła wzrok, gdy Macy podchodziła, już zaczynała coś mówić. – Proszę, przyniosłam, co pani chciała – powiedziała Macy i rzuciła Ursuli igłę z danymi. Trafiła ją tuż nad piersiami i spadła na rozświetlony ekran tabletu. Ursula podniosła ją i zawołała za Macy, która już odchodziła, czując, jak twarz zaczyna jej płonąć od spojrzeń wszystkich obecnych. Ale przynajmniej to zrobiła, i to otwarcie, na oczach masy świadków – żadnego czajenia się, żadnych sekretów, nic do ukrycia.

ROZDZIAŁ 7 Macy pogrążyła się w pracy. Starała się jak najmniej wychodzić z laboratorium, żeby nie trafić ani na Ursulę Freye, ani na Spellera Twaina, i próbowała zapomnieć, co się wydarzyło. Zapomnieć, że Speller Twain może przyjść w dowolnym momencie i zrobić z nią, co zechce. Ursulę Freye chroniło pokrewieństwo, za to jej szef ochrony dobitnie pokazał, że jest tylko robolem, którego życie i kariera zależą od kaprysu wyższych rangą. Pojawiła się i dobra wiadomość: Cristinę Quarrick odkryła, że komórki Skeletonema nie produkują odpowiedniej ilości białka transportowego, które wiąże jony fosforowe na zewnątrz komórki, a potem przepompowuje je przez błonę – a to poważnie ograniczało zdolność okrzemka do przyswajania substancji pokarmowych z wody polodowej i prawie na pewno wyjaśniało powolny wzrost. Cristinę przy użyciu transkryptora naprodukowała zwojów DNA zawierających geny kodujące wytwarzanie tego białka i podrzuciła je próbce okrzemków za pomocą gotowego, „pudełkowego” retrowirusa – ta kuracja podkręciła szybkość ich dzielenia się oraz wydajność fotosyntezy. Wyprodukowanie tego retrowirusa w odpowiedniej ilości, żeby zainfekować całość kultury okrzemka, spowoduje wprawdzie pewne opóźnienie w produkcji, ale nic dramatycznego. Kwestia dni, nie tygodni. Da siębez problemu skończyć przed terminem, na który planowano ceremonię otwarcia – a tylko to się liczyło. Kiedy Macy zapytała Cristinę, czy zrobiła pełną analizę genomową okrzemka, ta odparła: – Geny tego białka transportowego tam są, jeśli o to pytasz. Tylko z jakiegoś powodu nie ulegają ekspresji. – Tak się zastanawiałam, czy nie dałoby się tego rozwiązać łatwiej niż dorzucając dodatkowe kopie tych genów. – Problem jest rozwiązany – powiedziała Cristina, a w jej głosie pojawił się ostry ton. Była energiczna i nadwrażliwa: słabo tolerowała jakąkolwiek krytykę. – A ja mam masę roboty, nie muszę jej sobie jeszcze wymyślać. Macy odłożyła więc problem na bok i zajęła się hodowaniem własnych mikroorganizmów. Rozmawiała o modyfikacjach i trudnościach w ożywianiu bagiennego ekosystemu z Tito Puntarenasem i Delmy Marchem. Nadzorowała opróżnianie bioreaktora, w którym temperatura podobna do temperatury ludzkiego ciała oraz działalność ponad trzystu gatunków bakterii ożywiły zawiesinę iłów smektytowych i substancji węglowych, tworząc żyzny i obfity muł. Argyll i jego ojciec, ospały, śniady stulatek, jeden z najlepszych pedologów w Układzie Zewnętrznym, pomogli Macy zaadaptować metody używane na Ziemi do surowców dostępnych na Kallisto – głównie minerałów z palagonitowych bazaltów wydobywanych z kraterów meteorytowych. Wiele się od nich nauczyła, a szczególne wrażenie zrobiła na niej fabryczka, gdzie wytwarzano glebę – taką wycieczkę zafundował jej ojciec Argylla, Jael Laudrisen Hall. Produkcja gleby była o niebo trudniejsza niż mułu. Gleba nie była przypadkową mieszaniną substancji organicznych, nieorganicznych i organizmów żywych – była ściśle ustrukturalizowana na każdym poziomie, i to fraktalnie. Jej uwarstwienie, faktura i dynamika umożliwiały zachodzenie milionów skomplikowanych reakcji chemicznych, których nikt do końca nie rozumiał – a odbywały się one w wodzie i powietrzu, stanowiących

objętościowo do pięćdziesięciu procent gleby. Woda przenosiła także różne substancje, poprzez przesączanie, eluwiację, iluwiację i zjawiska kapilarne i była ośrodkiem dla bogatej i mocno zróżnicowanej bioty – setek gatunków bakterii (naturalnie), sinic, glonów, grzybów i protistów, a oprócz tego nicieni, robaków, owadów i innych małych stawonogów, które odzyskiwały makroi mikroelementy, rozkładały materię organiczną, mieszały, przenosiły i napowietrzały mineralne i organiczne frakcje gleby. Na Ziemi, w warunkach naturalnych, powstanie centymetra gleby trwało około czterystu lat – a tysiąc, aby można było na niej coś uprawiać. Znaczna część pracy Zespołów Rekultywacji i Odbudowy polegała na odbudowie gleb zerodowanych na skutek zbyt intensywnej uprawy albo zatrutych przez przemysł w XX i XXI wieku, albo też zmytych powodziami i hipersztormami podczas Przewrotu. Macy zafascynowały więc wielkie reaktory, kadzie, zbiorniki i stołowe pedony, w których produkowano górną warstwę gleby przypominającą żyzne czarnoziemy z ziemskiego klimatu umiarkowanego. AI monitorowały i mikrozarządzały wszystkimi etapami procesu, ale w istocie była to bardziej alchemia niż chemia, kosztująca wiele starań i energii. – Oczywiście, do farm hydroponicznych nie potrzebujemy gleby – powiedział Macy Jael Laudrisen Hall. – Moglibyśmy też użyć jako podłoża w naszych parkach i ogrodach piasku ze zmielonego szkła bazaltowego plus humus, tak jak do roślin doniczkowych. Tyle że większość roślin lepiej rośnie w glebie, która jest też dość dobrym buforem stabilizującym nasze zamknięte ekosystemy. No i dla stóp jest przyjemniejsza. Produkcja mułu była trochę łatwiejsza niż gleby, ale dla Macy było to równie zaszczytne zajęcie. Równie ważne, jak inne zadania ekipy budowlanej, a może i ważniejsze, przez ten muł przechodziła bowiem większość przepływów substancji odżywczych i organicznych w zamkniętym wodnym ekosystemie biomu. No i jaką ogromną to przynosiło satysfakcję: wziąć starannie skalibrowane kultury mikroorganizmów i przeobrazić jałowy materiał, pozostałości po powstającym Układzie Słonecznym, w żywy muł, samoregulujący się bioreaktor, samoczynnie układający się w mikrodomeny w górnych warstwach tlenowych i dolnych – beztlenowych oraz będący w stanie skonsumować w zasadzie każdy materiał organiczny, przetworzyć nieorganiczne substancje odżywcze i włączyć je na powrót do obiegu. Ku rozbawieniu dwojga asystentów, Macy pobrała małą próbkę wypompowywanej z bioreaktora ziarnistej mazi, spróbowała jej i obwieściła, że jest dobra, smaczna i żywa. W sam raz pod hektary trzciny, którą ogrodnicy już hodowali w jednej z farm tunelowych pod miastem, gotowej do przesadzenia na płytki, wschodni brzeg jeziora, zaraz po jego napełnieniu. Praca Macy była ważna i było jej dużo. Pięć dni po dostarczeniu dzienników pracy Ursuli Freye, razem z asystentami udali się obejrzeć rafę w kanale na zachód małego archipelagu, budowanego za główną wyspą. Był to szeroki, kilkusetmetrowy płaskowyż, poprzecinany labiryntem grzbietów i kanałów, ukształtowanych tak, by jak najlepiej mieszać wodę, którą przepychały nimi agregaty falowe na południowym brzegu jeziora. Kiedy woda osiągnie ostateczny poziom, grzbiet rafy znajdzie się zaledwie metr pod powierzchnią, a Tito Puntarenas i Delmy March obsadzą ją gąbkami, koralami, czerwonymi glonami i wodorostami zmodyfikowanymi, aby mogły rosnąć w słodkiej wodzie. Powstanie siedlisko dla ryb, krabów i krewetek. W kanałach pomiędzy skałami powstaną bogate w mikroorganizmy piaszczyste osady, ustabilizowane przez zielononiebieskie glony, śluzowate norki paru gatunków wieloszczetów oraz kolonie krewetek. Będą filtrować ogromne ilości wody, odgrywając

wielką rolę w odzyskiwaniu zawieszonego w niej materiału organicznego i substancji pokarmowych. Jezioro zaczęło pokrywać rafę parę dni temu. Woda nieustannie przelewająca się tam i z powrotem na dnie kanałów była martwą, żółtobrązową, gęstą od osadów zupą, ale Macy z asystentami odgrodzili sobie parę kanałów, rozłożyli w nich rozmaite mieszanki ożywionego mułu i wypełnili je czystą, filtrowaną wodą polodową. Potem, zanim podnosząca się woda przekroczyła niskie, zatykające kanały tamy, podpłynęli łódką do rafy i pobrali próbki. Zrobiona na miejscu analiza DNA wskazywała, że prawidłowo namnaża się większość gatunków bakterii i glonów we wszystkich kulturach. Macy była więc w dobrym humorze, gdy Loris płynęła łódką wzdłuż koferdamu odgradzającego plac budowy nowego archipelagu, z powrotem do laboratorium. Wierzchołki wysepek wznosiły się jak małe wzgórki ponad niską czarną ścianą tamy. Jeden wieńczył cyprysowy zagajnik i białe kolumny świątyni w stylu antycznym; inne porastała nieskazitelna zielona trawa albo kępy palm; ostatnia zaś, największa wyspa, cały czas była w budowie. Rój robotów poruszał się z baletową gracją po misternym rusztowaniu przypominającym obciętą wieżę Eiffla. Ich trójkątne główki z setkami maleńkich gruczołów przędnych, wydzielających mocne niczym diament fullerenowe włókna, podskakiwały i kołysały się, gdy cierpliwie wydłużały poprzecznice i podłużnice tworzące szkielet wyspy. Jeden stał z pękatym brzuszkiem zadartym do nieba i pochyloną głową, a technik przetykał mu zatkane gruczoły igłową dyszą ciśnieniową. Argyll, który też obserwował roboty, powiedział: – Pięknie będzie wyglądać, jak skończymy. – O ile nikt w ostatniej chwili nie da pod głosowanie jakichś zmian – zauważyła Macy. – Musisz dać sobie spokój z tym liniowym myśleniem – odparł Argyll. – Nie mamy hierarchicznego społeczeństwa jak Wielka Brazylia. Tu jest Układ Zewnętrzny. Tu się działa inaczej. – Wiem. Nic nie jest dane na stałe i każdy ma prawo wyrazić opinię w każdej sprawie, nawet jeśli nic a nic się na niej nie zna. Niesamowite, że w ogóle udaje się wam cokolwiek zrobić. – No, pracy się nie boimy. – My też nie. Ale to bardzo wszystko ułatwia, kiedy wiesz, co będziesz robić, nim zaczniesz. – Łatwiej nie znaczy lepiej. – Jest łatwiej i mniejsze marnotrawstwo. Nie wiem, komu w ogóle wpadło do głowy, że demokracja to dobry pomysł. – Miasto ma nadwyżki automatycznej siły roboczej – powiedział Argyll. – A te wyspy to żaden koszt w porównaniu z całością biomu. Jedyne surowce to maź grafitowa na fundament, parę jakichś głazów i parę ton gleby. A po skończeniu naprawdę będą ładnie wyglądały. Taka ławica małych zielonych wysepek, między nimi żaglówki, narty wodne, a na nich ludzie rozkładają się na piknik... – Co do jednego możemy się zgodzić. Wzięliśmy te wasze szalone pomysły i zrobiliśmy z nich coś dobrego. Kiedy opływali południowy róg koferdamu, na jeziorze pojawiła się kolejna łódka.

Pędziła prosto ku nim. Macy miała złe przeczucia, bo zobaczyła, że za sterem stoi Ursula Freye, ale kazała Loris zwolnić. Jeśli Ursula czegoś od niej chce, to i tak nie ma ucieczki – lepiej mieć to z głowy teraz, przy świadkach. Ursula także zwolniła, podpłynęła do burty. Splątane jasne włosy spadały jej na twarz, spojrzenie miała rozpalone. Nachyliła się i zawołała do Macy ponad wodą: – Znalazłam coś! Coś ważnego! Spotkajmy się! Ósma! Tam gdzie przedtem! Zanim Macy zdążyła odpowiedzieć, Ursula odpaliła strugowodny silnik, mała łódka zadarła nos i zawróciła o sto osiemdziesiąt stopni, kreśląc kilwaterem szeroki biały łuk. Jeszcze raz przemknęła obok łodzi Macy. – O ósmej! To wszystko zmienia! – wykrzyknęła jeszcze Ursula, po czym ostro skręciła i zniknęła. Loris zapytała: – Mam za nią płynąć? – A w życiu – odpowiedziała Macy. Zdenerwowało ją to spotkanie, to szalone spojrzenie, które rzuciła jej Ursula, jej obłąkane słowa. Ewidentnie była przekonana, że odkryła coś, co potwierdza jej idée fixe: że Emmanuela Vargo zamordowano. Choć Macy zdecydowanie nie chciała mieć z tą mrzonką nic wspólnego, miała złe przeczucie, namacalne jak choroba morska, że i tak zostanie w to wciągnięta. – Wy, Brazylijczycy, to lubicie wypić. Założę się, że ktoś tu będzie jutro na kacu – rzucił Argyll z szerokim uśmiechem, który przypomniał Macy, że on, mimo że dwukrotnie od niej starszy, jest pod wieloma względami naiwny i osobliwie dziecinny. Wrócili do laboratorium u podnóża filaru. Właśnie jedli kolację i pracowali nad szczegółową analizą próbek osadowych z rafy, gdy do środka wszedł Speller Twain i kazał Argyllowi i Loris się wynosić. Loris zapytała Macy, czy wszystko w porządku; Speller Twain wbił w nią swój beznamiętny wzrok i zapytał, czy to jej nie przeszkadza, że chce przeprowadzić z panną Minnot rozmowę w cztery oczy. – Wszystko w porządku – powiedziała Macy. – Do zobaczenia jutro. A kiedy asystenci wyszli – Loris na odchodnym rzuciła jeszcze Macy niespokojne spojrzenie – Speller Twain powiedział: – Wiesz, o co chodzi. Wielki facet opierał się o róg stołu warsztatowego i to włączał, to wyłączał powiększający ekran. Macy odpowiedziała: – Wiem, że pan też może zapytać Ursulę, co ją tak nakręciło. – Mogę. Ale ona jest, kim jest, a ty to co innego. – Strasznie to musi być denerwujące dla pana, że nie można jej tknąć, bo jest spokrewniona. – Ona uważa, że jesteś jej przyjaciółką – powiedział Speller Twain, przesuwając dłonią tam i z powrotem przed podświetlonym ekranem i rzucając na belki wysoko w górze trzepoczące cienie. – Powie ci rzeczy, których mnie w życiu nie zdradzi. A tydobrze wiesz, że jak mi nie pomożesz, to mogę cię stąd zabrać w sekundę i wpakować do trumny hibernacyjnej. A jak cię obudzą na Ziemi... to wtedy dopiero będziesz miała kłopoty. Ale jeśli pomożesz mi

wyjaśnić, co to za trop, twoja wzorowa praca na rzecz ekipy i projektu nie przejdzie bez echa. – O ile ten trop dokądś prowadzi. – Tego właśnie masz się dowiedzieć. O ósmej, nie? W tym samym miejscu. Czyli ten bar w wolnej strefie – chyba że spotykałyście się gdzieś, a ja o niczym nie wiem? Jak chcesz zdążyć, to lepiej się rusz. Lepiej, żebyś się nie spóźniła, co?

ROZDZIAŁ 8 Macy podjechała tramwajem do Tęczowego Mostu, przesiadła się na inny i przejechała przez miasto, po czym zjechała schodami do wolnej strefy, niesiona mieszaniną złości i niepokoju. Gdy szła przez cienie i blask neonów do baru „Dziad Mróz”, mijając poprzebieranych jak na karnawał ludzi, z zaułka wyszła wysoka postać w czerwonej pelerynie, z maską lisa na twarzy. Złapała ją za ramię i powiedziała: – Jej tutaj nie ma. Macy wyrwała się z uchwytu. – To nie twoja sprawa, odczep się, co? Lisiogłowa postać patrzyła na nią przez chwilę bursztynowymi oczyma lśniącymi nad rudo-białym pyskiem i krzywym, ostrozębnym uśmiechem, po czym uniosła dłoń i ściągnęła maskę. – Nie chcę, żeby ci się coś stało. – To była Loris. Złość Macy jeszcze się wzmogła. – Śledziłaś mnie. – Ursula Freye nie czeka na ciebie u „Dziada Mroza” – powiedziała Loris. – Jeszcze jest w biomie. Zanim zdążyła wyjść, dopadł ją Speller Twain. Pewności nie mam, ale chyba ją przesłuchuje. – Gówno prawda. Posłał mnie tutaj, żebym jej przemówiła do rozsądku. – Nie – odparła Loris. – Powiedział, że chce się dowiedzieć, co tam niby wykryła Ursula. Ale to jasne, że mają z Ifrahimem inne plany. Wysłali cię tutaj, bo chcą cię jakoś inaczej wykorzystać. Chcą cię wrobić. Żeby móc zwalić na ciebie winę za to, co tam kombinują. – Gówno prawda – powtórzyła Macy, ale już zupełnie bez przekonania. Spokojne, zielone spojrzenie Loris podsyciło w niej niepokój. – Dużo ludzi chce, żeby projekt biomu poniósł klęskę. W mieście, w Układzie Zewnętrznym. W Wielkiej Brazylii; w ekipie budowlanej. Twain. Ifrahim. – Czyli ty wierzysz w urojenia Ursuli. – To mogą nie być urojenia. – Ona cierpi po śmierci Manny’ego. Rozpamiętuje. Dostała lekkiego świra i chce wyjaśnić ten wypadek jakimiś bzdurami – morderstwo, spisek. Ty z jakiegoś pokrętnego powodu utwierdzałaś ją w tym, a teraz jeszcze mnie chcesz w to wciągnąć. Nie ma mowy. – Macy przecisnęła się obok Loris, poszła w stronę szyldu „Dziada Mroza”, połyskującego srebrem i czerwienią pośród powodzi hologramów i staromodnych neonów, zanurzonych w sztucznym zmierzchu wolnej strefy. Loris dogoniła ją wielkimi susami, mówiąc: – A co, ten problem z okrzemkami to też fikcja? – Doszliśmy, co z nimi było nie tak, i naprawiliśmy to. I nie był to sabotaż. – Nic nie naprawiliście – odparła Loris. – Problem z fosforem to był tylko efekt uboczny. Posłuchaj mnie, Macy. Słuchaj uważnie. Sprawdziliśmy wszystkie gatunki, które tutaj przywieźliście. Oczywiste środki ostrożności. I w genomie Skeletonema znaleźliśmy dwie nietypowe sekwencje. Jedna na końcu chromosomu czwartego, powtarzający się wzór par

zasad, którym zastąpiono normalny telomer. Sekwencja zegarowa. A druga koduje sześć genów na tym samym chromosomie i jest wstawiona zaraz obok genu odpowiadającego za białko kontrolujące wychwyt fosforu. Sekwencja zegarowa skraca się o jedną parę z każdym podziałem komórki. Kiedy skróci się do połowy oryginalnej długości, uaktywnia transkrypcję tej drugiej sekwencji. I powstaje patogenny retrowiroid. Jakieś sześć, osiem tygodni po zaszczepieniu jeziora kulturą okrzemka podczas uroczystego otwarcia. Populacja okrzemka zdycha, bakterie żywiące się martwą biomasą zużywają cały tlen w jeziorze i pada ekosystem. Załóż speksy. Pokażę ci analizę genomu... – O, na pewno możesz mi pokazać, co tylko zechcesz – powiedziała Macy. Wskoczyła w wąskie wejście prowadzące do „Dziada Mroza”, przebiła się przez wiszące w korytarzu ciężkie futra i wybiegła na lodową podłogę słabo oświetlonego baru. – Widzisz więc, że o Ursuli mówiłam prawdę – powiedziała Loris, kiedy Macy obeszła cały bar i zajrzała we wszystkie loże. – Skąd mam wiedzieć, że jej na przykład nie porwałaś? – A ciebie porwałam? Posłuchaj mnie, chociaż przez chwilę. My sądzimy, że ten sabotaż na Skeletonema miał być przez nas wykryty. Nie kryliśmy się z tym, że będziemy sprawdzać przysłane z Ziemi gatunki. Jeśli ten efekt uboczny, że ta wstawiona sekwencja zepsuła transport fosforanów, był czyimś błędem, to był to bardzo niechlujny błąd. Moim zdaniem, ktoś chciał po prostu pokazać, że jest w stanie zaszkodzić projektowi. Może chcieli spowodować skandal. A może odwrócić uwagę od czegoś innego. – A co, Ursula coś znalazła? – zapytała Macy. – Nie wiem. – Manny Vargo był zamordowany? – I ty, i Ursula chyba jesteście w wielkim niebezpieczeństwie – powiedziała Loris. – Może nawet już za późno, żeby jej pomóc, ale mogę pomóc tobie. Zostań tutaj. Nie wracaj do biomu. – Bo co? Aresztujesz mnie? – Oczywiście, że nie. Ale naprawdę byłoby dobrze, gdybyś tutaj została, póki się nie dowiemy, co kombinuje Twain. – Ja nie chcę być częścią niczyich planów – burknęła Macy. Wyszła z baru i puściła się biegiem. Długą krzywizną wolnej strefy, w górę schodami ruchomymi, trawiastymi ulicami. Wskoczyła do tramwaju i stanęła, łapiąc oddech, patrząc na uciekające w tył bloki. Wyglądało na to, że nie śledzi jej nawet żaden dron. Była teraz bardziej przestraszona niż zła, choć starała się zachować spokój i przemyśleć sobie to wszystko. Jedno było pewne: Speller Twain nie może ruszyć Ursuli Freye. Może ją przepytywać, straszyć, grozić, ale nie może jej nic zrobić – podobnie Loc Ifrahim. Ursula to przeżyje. Jeśli tylko zechce, może ochronić i Macy – a na pewno będzie chciała, jeśli dotarła do jakichś dowodów świadczących o sabotażu. Zatem, pierwsza rzecz, jaką należy zrobić: sprawdzić kultury Skeletonema i zsekwencjonować im genom. Dziwiło ją, czemu Cristinę Quarrick nie zauważyła sekwencji zegarowej i genów wiroida; aż drgnęła, pomyślawszy, że może Cristinę już o nich wiedziała. Że należała do spisku. Eee. Raczej była zbyt leniwa albo zbyt zajęta. A może Loris to wszystko wymyśliła i nic tam się nie dało znaleźć. Jak tylko zacznie się spekulować, można pobłądzić na sto sposobów. Trzeba się

trzymać faktów. Zsekwencjonować genom okrzemka, poszukać tych dostawionych genów. Znaleźć Ursulę. Wtedy się zobaczy. Nikt jej nie zatrzymywał, kiedy przesiadała się do innego tramwaju i jechała do biomu; nikt jej nie zatrzymywał, kiedy wysiadała na głównej wyspie. Noc. Wszystkie fasetki namiotu spolaryzowane na czarno, a żyrandole ściemnione do słabego blasku jakby brudnych gwiazd. Światełka na brzegu wyspy migotały ponad swoimi rozmazanymi odbiciami w wodzie. Szkielet na wpół zbudowanej wyspy za koferdamem otaczała delikatna chmurka, rzucająca na skośne płaszczyzny namiotu powiększone cienie pracujących tam robotów. Gdy wyszła ze stacji, zaczął ją śledzić dron. Rzuciła mu groźne spojrzenie, żeby prowadzący – obojętne, Speller Twain, Loris czy jakiś niewinny ciekawski – wiedział, że wie. Szła dalej, postanowiwszy więcej na niego nie spojrzeć, choć między łopatkami niemiłosiernie mrowiło. Pośpiesznie ruszyła ścieżką przecinającą zalesione zbocze w stronę środka wyspy, potem weszła na mostek łączący ją ze wschodnią nadbrzeżną aleją – gdy nagle zgasły wszystkie światła. Światełka orientacyjne w płycie mostka, poblask żyrandoli, pajęcze sieci światełek porozrzucanych po wyspie, wejście do stacji, kwatery ekipy – wszystko. Oświetlony pozostał tylko plac budowy. Skuliła się, gdy coś cichutko chlupnęło w wodę pod mostkiem. Wyciągnęła speksy, założyła je i włączyła wzmacnianie światła. Dostrzegła unoszące się na czarnej wodzie grube cygaro drona, zapewne tego samego, który ją wcześniej śledził. Ktoś wyłączył wszystkie światła, wszystkie drony... Narastało w niej złe przeczucie, dojmujące niczym mdłości. Poczuła się potwornie odsłonięta – na samym szczycie strzelistej krzywizny mostka. Zbiegła na drugą stronę i popędziła nadbrzeżną aleją do niewielkiego parku na tyłach, podskakując w ciemności lekko jak ptak, skręcając to w lewo, to w prawo, by ominąć kępy kwitnących krzewów i wystające skały. Mało brakowało, by roześmiała się głośno, gdy, próbując wyhamować ten pęd, potoczyła się głową naprzód pomiędzy oleandry i zatrzymała się w gęstwinie drapiących gałęzi i liści, obsypana zamiecią woskowatych kwietnych płatków. Leżała tam przez chwilę, gapiąc się w czarny dach i zawzięcie, czujnie nasłuchując. Pojękiwania i postukiwania robotów pracujących w świetlistej kopule za koferdamem; cichnący strugowodny silniczek jakiejś łódki na jeziorze; dobiegające z wyspy głosy, wołania, pytania, co się dzieje. Gdy była już pewna, że nikt za nią nie idzie, zerwała się na nogi i pobiegła dalej przez park, równolegle do alei, zwalniając, w miarę jak zbliżała się do gigantycznego cienia filaru. Podpłynęła do pierwszego z bioreaktorów na placyku pod łukiem filaru, położyła rękę na jego ciepłym boku i poczuła dodające otuchy mruczenie pomp. Włączyło się awaryjne zasilanie, więc nie trzeba się martwić, że kultury w zbiornikach masowo wymrą. Przecisnęła się pomiędzy zbiornikami, zamarła. Na trawie przed wejściem do laboratorium coś leżało. Człowiek. Ursula Freye. Leżała na plecach, jedna ręka niedbale odrzucona, jakby po coś sięgała, głowa przekręcona na bok. Nie poruszyła się, gdy Macy podkradła się, szepcząc cicho jej imię. Nozdrza mokre od krwi, krew pociekła też szeroką strugą po lewym policzku. Oczy otwarte, ale wywrócone do góry. Macy pomacała dwoma palcami pod brodą, nie wyczuła pulsu i z ukłuciem paraliżującego strachu uświadomiła sobie, że Loris miała rację. Wrobili ją. Zerwała się na równe nogi tak szybko, że na parę sekund uniosło ją z ziemi. Gdy płynęła bez tchu w

powietrzu, zawieszone nad jeziorem żyrandole rozbłysnęły jasno jak w dzień. Choć wzmacniacze światła w speksach natychmiast się wyłączyły, nagła jasność i tak ją oślepiła. Zdarła okulary i otarła łzy z oczu; mignął jej pędzący ku niej od prawej strony cień kogoś biegnącego zbyt szybko, tracącego równowagę i padającego głową naprzód. Speller Twain: odbił się i wycelował w nią z paralizatora, takiego, z którego strzela się fraktalnie upakowanymi pętlami nadprzewodzących nanodrucików. Macy rzuciła się w lewo, gdy miniaturowy piorun osmalił trawę pod jej nogami. Speller Twain krzyknął, kazał jej się zatrzymać, lecz ona już biegła, skacząc po trawie niczym ścigana przez lwa gazela. Pasmo iskier obsypało bok mijanego w pędzie bioreaktora; skoczyła w górę, chwyciła się krawędzi i podciągnęła, poruszając się zwinnie i płynnie w słabym ciążeniu. Przebiegła wzdłuż wielkiego jak wagon towarowy zbiornika, przeskoczyła na sąsiedni, przebiegła po nim, zeskoczyła na ziemię i puściła się pędem przez plac. Gdy przeskakiwała przez balustradę, belka eksplodowała parzącymi iskrami gorącego metalu; opadła na sam dół i zbiegła po łagodnym zboczu suchego dna jeziora ku wyciągniętej na ląd łódce. Właśnie spychała ją na wodę, gdy przez barierkę przeskoczył Speller Twain. Wylądował niezgrabnie i przewrócił się na plecy. Paralizator wypluł strzałkę, która poszybowała prosto w górę i eksplodowała jak fajerwerk na stropie namiotu w górze. Gdy wielki facet pozbierał się na nogi, Macy zobaczyła, jak zza balustrady nad nim coś wylatuje: Twain już się odwracał, gdy dron spadł nań z pełną szybkością i walnął go w twarz. Znowu upadł i upuścił paralizator. Macy podbiegła i zabrała go, robiąc taneczny unik, gdy zamachnął się na nią. Pobiegła z powrotem do łódki, cały czas do niego celując. Podniósł się, splunął krwią i powiedział, że robi wielki błąd. Stała po kolana w wodzie. W ustach jej zaschło, musiała zebrać trochę śliny, zanim była w stanie wykrztusić: – Pan się nie rusza. Nie chcę panu nic zrobić. – Przecież nic mi nie zrobisz – powiedział Speller Twain i rzucił się na nią. Zatem mu zrobiła. Strzeliła. Piorun trafił go w pierś. Twain upadł w wodę, miotając się i młócąc rękami. Macy wgramoliła się na łódkę, guzikiem uruchomiła silnik i szarpnęła ster w lewo, obracając małą łajbkę o sto osiemdziesiąt stopni i jednocześnie przyśpieszając. Zatoczyła zamaszysty łuk u ujścia zatoki i dopiero wtedy dotarło do niej, że jest tylko jedno miejsce, gdzie może teraz pójść. Skręciła na zachód, ku przeciwległemu brzegowi, i włączyła telefon w speksach. Nim zdążyła zadzwonić, rozwinęło się okienko. Loc Ifrahim zajrzał jej w twarz i powiedział: – Więc jednak to zrobiłaś. Macy zdarła okulary i z całej siły cisnęła je w wodę. Wbiła się łódką w suche dno jeziora tuż pod schodami, wybiegła nimi na szeroką promenadę przed niskim, tarasowym blokiem mieszkalnym. Zatrzymała się, dysząc, i obejrzała na jezioro. Serce obłąkańczo waliło jej w piersi. Odkąd odkryła trupa Ursuli minęło tylko dziesięć minut. W powietrzu błysnęła gwiazdka: światełko z żyrandola odbite od drona, który nurkował ku niej. Macy ominęła stosy materiałów budowlanych, przebiegła przez szerokie wejście, straciła równowagę i przeleciała przez całe atrium, zderzając się ze ścianą i ciężko opadając. Zabolała ją lewa kostka. Dron wpłynął do środka w snopie światła, padającego z okrągłego,

pozbawionego szyby okna. Zagrzmiał stentorowym głosem, wołając ją po nazwisku i każąc się nie ruszać. Macy uniosła paralizator i starannie wycelowała, dłonie jednak tak się jej trzęsły, że za pierwszym razem spudłowała – strzałki poszybowały z wyciem za okno. Dron szarpnął się w bok: drugi strzał Macy trafił, obsypując go kaskadą iskier i przebijając helowy balon. Gdy spadał, zerwała się i pokuśtykała na uszkodzonej kostce, wybiegając z atrium drugą stroną, na wewnętrzne patio. Bambusy, gigantyczne nefrytowo-zielone poduchy mchów, czarny, ładnie zagrabiony piasek, pusta niecka fontanny z czarnego kamienia. Zanurkowała w podcień za nią. Schody po prawej stronie biegły na górne piętra; po lewej – do piwnicy. Wiedziała z odpraw, że każdy budynek w mieście ma podziemne przejście prowadzące do schronów i śluz powietrznych, na wypadek gdyby któraś z kopuł albo któryś namiot zostały uszkodzone. Zewnętrzni, od ponad stu lat żyjący w środowisku, które przy najdrobniejszym błędzie natychmiast zabijało, kładli wielki nacisk na bezpieczeństwo i odpowiednie planowanie. I właśnie na tę kartę postawiła teraz swoje życie, licząc, że choć budynek nie jest skończony, śluza bezpieczeństwa będzie w nim działać. Jak nie zadziała, pewnie już nie zdąży znaleźć innego wyjścia z namiotu, zanim dopadnie ją Loc Ifrahim. Drzwi u podstawy schodów były zamknięte, a kiedy nacisnęła wielki czerwony przycisk, z wyglądu służący do ich otwierania, nic się nie wydarzyło. Przez paniczną minutę kręciła kołem napędzającym powolny ręczny mechanizm – otworzyła drzwi tylko na tyle, by przecisnąć się na drugą stronę, po czym musiała kręcić drugim takim samym kołem, żeby je zamknąć. Wąski korytarz biegł w dół, oświetlony osadzonymi w podłodze wątłymi lampkami. Biegnąc, obijała się o jego ściany. Kostka bolała już strasznie, ale nie mogła zwolnić. Loc Ifrahim niedługo domyśli się, gdzie poszła, a skoro ma możliwość dowolnego wyłączania i włączania żyrandoli, to pewnie może i pozamykać wyjścia awaryjne spod namiotu... Korytarz nie miał końca. Robiło się w nim coraz zimniej, oddech skraplał się w małe obłoczki, na ścianach połyskiwał szron. Kolejne drzwi: znowu trzeba było przekręcić koło, żeby je otworzyć. Za nimi zapaliły się światła, ukazując niski bunkier. Obywatele bez kwalifikacji do prac ratowniczych mieli się chować w takich miejscach, dopóki nie ustanie zagrożenie. Podłoga z plastiku pamięciowego mogła wypączkować krzesła lub prycze; w kącie stała przypominająca staromodną zamrażarkę kapsuła medyczna; była też malutka kuchenka, para prysznico-toalet, skrzynki z liofilizowanym jedzeniem, ubraniami, kocami. A także drabina prowadząca na górę szybem, oznaczona tabliczką z rysunkiem okrągłych drzwi, z których wylatuje mała chmurka – standardowym znakiem śluzy. Macy wspięła się szczebel po szczeblu długim szybem i weszła do małego, jasno oświetlonego przedsionka, gdzie po dwóch stronach stalowych drzwi stały dwa wieszaki. Cała rozdygotana, pośpiesznie zdarła z siebie kombinezon roboczy, włożyła jednoczęściowy ocieplacz i weszła do najmniejszego z jaskrawoczerwonych skafandrów próżniowych. Zaciągnęła wielki, podwójny suwak, wyregulowała harmonijkowe złącza nad kolanami i łokciami, z trudem manipulując sztywnymi palcami w ciężkich rękawicach, wsunęła się w szelki systemu podtrzymywania życia, opuściła akwariowy hełm i mocno go zatrzasnęła. Na szybce zapalił się HUD. Wyszła spod wieszaka, wgramoliła się do śluzy i puściła cykl. Wokół skropliła się para, znikła razem z powietrzem, zewnętrzne drzwi się otworzyły i Macy wyszła na powierzchnię Kallisto.

Było późne popołudnie. Słońce, bardzo skurczone ale i tak najjaśniejsze na niebie, płonęło nisko po zachodniej stronie. Wysoko nad głową wisiał pstrokaty pasiasty krążek Jowisza, było go nieco więcej niż kwadra. Śluza mieściła się w bąblu na skraju sporego, zapylonego placu, całego zadeptanego śladami butów. Za nim stromo wznosił się namiot biomu, gigantyczna układanka z czarnych paneli i prętów odciągowych wstawionych pomiędzy dźwigary wysokie i masywne niczym wieżowce. We wszystkie inne strony ciągnęła się pobrużdżona kraterami równina, aż po odległy zaledwie o trzy kilometry horyzont. System nawigacyjny skafandra rozświetlił się i poopisywał różne elementy jałowego krajobrazu. Płaskie wzgórze na północno-zachodnim horyzoncie było krawędzią krateru Wealhtheow, przed nim rozciągała się farma organizmów próżniowych. W cieniu długiego, wąskiego tarasu, dwa kilometry dalej parkował szpaler robotów budowlanych. Parę baraków. Srebrzysta droga, obchodząca plac i okrążająca namiot z biomem. Według nawigacji, prowadziła prosto do miasta. To było jakieś dziesięć kilometrów – nawet przy tym słabym ciążeniu co najmniej godzina – o ile w ogóle będzie w stanie tyle przejść w ciężkim skafandrze, z nadwerężoną kostką. Tu jednak nie może zostać. Speller Twain i Loc Ifrahim zaraz się domyślą, dokąd poszła, a nie mogą dać jej uciec. Macy przeklikała się przez trzy warstwy coraz groźniejszych ostrzeżeń i wyłączyła sygnał podający pozycję skafandra, po czym ruszyła ku dalekiemu szeregowi robotów budowlanych. Czuła tę samą lekkość – mieszankę ekscytacji, strachu i determinacji – jak wtedy, gdy uciekała z Kościoła Boskiej Regresji. Wtedy planowała ucieczkę przez rok. Na skraju strefy poukrywała zapasy, ubrania na zmianę, nauczyła się na pamięć trzech różnych dróg prowadzących do najbliższej autostrady, napisała robaka, który wyłączy AI ochrony, ukradła z apteki środki uspokajające na psy, przygotowała i przećwiczyła każdy element ucieczki. Tym razem musiała improwizować na bieżąco. Była już blisko robotów. Kierowała się do małego spychacza z wyprofilowanym siedzeniem nad szerokim lemieszem. Wystarczy dojść, uruchomić go i wjedzie do miasta z przytupem... Na półprzejrzystym wyświetlaczu przed twarzą zamigała ikonka: połączenie przychodzące na kanale krótkiego zasięgu. Odwróciła się i poczuła, jak panika zalewa ją adrenaliną, gdy zobaczyła sylwetkę człowieka w czerwonym skafandrze, takim samym jak jej, oddalającą się od śluzy po drugiej stronie zadeptanego placu, powłóczącą nogami ostrożnie jak staruszek idący przez lodowisko. Wskoczyła między dwie ciężkie machiny, cofnęła się po własnych śladach, schowała w smolistoczarnym cieniu rzucanym przez trzymetrowe ażurowe koło. Postać się zbliżała. Odcinała się ostro od ciemnego podłoża i szła prosto na nią. Macy obmacała kieszenie i przywieszki na pasie narzędziowym skafandra, po czym wyraźnie wyobraziła sobie paralizator leżący na podłodze przy wieszaku ze skafandrami. Głupio, dziewczyno, głupio jak nie wiem co. A jeszcze głupiej, że zapomniałaś zablokować śluzę. Ikonka cały czas mrugała. No cóż, skurwysyn i tak wiedział, gdzie ona jest – jeśli odbierze, to chociaż dowie się, z kim ma do czynienia. – A, jesteś – powiedział Loc Ifrahim, kiedy otworzyła połączenie. – Posłuchaj, Macy, ja chcę ci pomóc. Zachowaj spokój i nie rób nic głupiego. Razem wszystko wyjaśnimy – Niby jak? Była pewna, że Loc Ifrahim i Speller Twain planowali wrobić ją w morderstwo

nieszczęsnej Ursuli Freye. Zniweczyła ten plan, bo uciekła, teraz więc musieli ją zabić. Jeśli tego nie zrobią, jeśli wpadnie w łapy miejskich oficerów pokojowych, cała intryga się wyda. Zaczęła się przesuwać ku największemu z robotów budowlanych, żurawiowi stojącemu na trzech parach szerokich gąsienic.Na służbie w Rekultywatorach widywała ciężki sprzęt, ale ten tutaj to był prawdziwy olbrzym. Platforma miała z pięćdziesiąt metrów długości, a teleskopowy wysięgnik, spleciony z cieniutkich belek z kompozytu fullerenowego, nachylony pod kątem trzydziestu stopni, był jeszcze ze dwa razy dłuższy. – Musimy sobie usiąść i wyjaśnić wszystkie kwestie – odparł Loc Ifrahim. – Na początek chciałbym wiedzieć, co zaszło między tobą i Ursulą. – Jak ją znalazłam, już nie żyła. I dobrze o tym wiecie. – Wiem tylko, że Twain widział ciebie przy jej ciele. Zaatakowałaś go i uciekłaś. Słabo to wygląda, prawda? Ale chciałbym wysłuchać twojej wersji zdarzeń. Usiąść i zastanowić się, co powinnaś teraz zrobić. – Jedną rzecz wiem na pewno. Ursula miała rację. Ktoś próbuje sabotować projekt – odpowiedziała Macy i przerwała połączenie. Zastanawiała się, czy nie zadzwonić do Loris, ale nie wiedziała, ile czasu wypadnie poczekać na przybycie pomocy. Albo może uciec, wejść na górę kotliny i pobiec równiną. Miała dość powietrza i energii, żeby tu przetrwać ponad dwa dni, ale z tą skręconą kostką daleko nie ujdzie, a jeśli Loc Ifrahim umie kierować którymś z tych robotów, bez problemu ją dopadnie. Nie, pomyślała. Trzeba się z nim rozprawić tu i teraz. Cofnęła się z cienia rzucanego przez żuraw, podbiegła naprzód – przy co drugim kroku noga płonęła bólem od kostki po kolano – i wskoczyła na jedną z wielkich gąsienic. Wylądowała chwiejnie, musiała chwycić się łącznika między dwoma ogniwami, żeby nie odbić się dalej. Chwilę tak leżała, oszołomiona, bez tchu, potem poczołgała się na koniec gąsienicy. Była pięć metrów nad ziemią i widziała Loca przemieszczającego się wzdłuż szeregu robotów, od cienia do cienia, zaglądającego to tu, to tam, celującego paralizatorem w prawdopodobne kryjówki. Nawet kiedy stawał w głębokim, czarnym cieniu, w podczerwieni było go widać wyraźnie – izolacja i wymiennik ciepła w skafandrze nie były stuprocentowo skuteczne, płonął więc biało jak duch, o ponad osiemdziesiąt stopni cieplejszy od otoczenia. Jeśli podniesie wzrok, to koniec, on jednak zapamiętale szukał pod kadłubami robotów, między kołami i szynami... Macy odpełzła w tył, znieruchomiała i odczekała dziesięć minut, zanim odważyła się kolejny raz wyjrzeć. Z początku go nie widziała, potem, odwróciwszy się, dostrzegła, jak patrzy w cienie pod żurawiem, nachylony, jakby szukał zwierzątka, które mu uciekło. Odbiła się, skoczyła po długiej paraboli, spadła na niego i przewróciła go na ziemię. Próbował się wyrwać, Macy jednak chwyciła oburącz jego hełm, wbiła go w miękki, grudkowaty jak cukier pył, po czym otworzyła bezpośredni kanał i zapytała go, czy chce żyć. – Jeśli mnie zabijesz, też zginiesz, i to w bardzo niesympatyczny sposób – powiedział. – Oni wyrzucają morderców w próżnię. – Właśnie to ci zrobię, jak będziesz się szarpał – odparła Macy i wyłączyła kanał. Była zmęczona, bardzo bolała ją kostka. Nie miała ochoty dłużej słuchać tych pierdoł. Nie mogła znaleźć paralizatora – chyba go upuścił, kiedy go przewracała – ale na pasku z narzędziami miał jednorazowe kajdanki. Spięła mu ręce za plecami, potem przeszukała książkę telefoniczną miasta i zadzwoniła.

Loris od razu odebrała i zapytała, czy wszystko z nią w porządku. – Chciałam ci podziękować, że przewróciłaś Twaina tym dronem. Bo to byłaś ty, prawda? – Macy, nie musiałaś uciekać. Wiem, że wpadłaś w pułapkę. Już biegłam, żeby ci pomóc. – Wiesz, że Ifrahim też mnie zaatakował? Ale na szczęście dałam sobie radę. Właściwie to cały czas na nim siedzę. Możecie go przesłuchać... – Nie możemy. Ma immunitet dyplomatyczny. Ale możemy cię zabrać do środka. Gdzie jesteście? – Jeśli go puścicie, na pewno będzie twierdził, że Ursula i ja byłyśmy sabotażystkami. Uszkodziłyśmy te okrzemki, w końcu to ja za nie odpowiadam. A potem się o coś pokłóciłyśmy i ją zabiłam. Założę się, że Twain i Ifrahim znajdą też poszlaki, że to ja zabiłam Manny ego Vargo. Bo wykrył, że z wiezionymi kulturami jest coś nie tak. – Albo po prostu dlatego, że jego śmierć zaszkodzi projektowi – powiedziała Loris. – Wszystkiego nie wiemy. Może nigdy się nie dowiemy. Ale wiemy, że jesteś niewinną osobą wplątaną w to wszystko. Dlatego chcemy ci zaproponować ochronę. Macy uświadomiła sobie, że wykorzystano ją, żeby zdemaskować Spellera Twaina i Loca Ifrahima. Zmanipulowano ją. Wystawiono, nadzianą na pal, jak ofiarę dzikich osadników. – Czyli faktycznie rozgrywały mnie obie strony, tak? – Jesteśmy ci wdzięczni za pomoc – odrzekła Loris. – Musisz wiedzieć, że nie jesteś w tak wielkich tarapatach, jak ci się wydaje. – No, do ekipy to na pewno nie mogę wrócić. Za zachodnim brzegiem kopuły parkuje trochę robotów budowlanych. Tam mnie znajdziesz. – Zaraz będę. Nic się nie bój, Macy, podjęłaś właściwą decyzję. Macy wypatrzyła w pyle paralizator, wstała z Loca Ifrahimai poszła po niego. Loc przetoczył się i próbował usiąść, lecz opadł z powrotem, gdy machnęła bronią. Znów zamigotała ikonka bezpośredniego połączenia, ale ją zignorowała. Nie miała mu nic więcej do powiedzenia. Parę minut później układ nawigacyjny skafandra ostrzegł jąozbliżającym się pojeździe i otoczył ramką jaskrawą kropkę na niebie. Szybko rozrosła się do samotnej postaci w skafandrze, jadącej na platformie z ustawionymi w różę wiatrów silnikami rakietowymi. Loc Ifrahim usiadł. Macy zignorowała go, patrzyła, jak platforma opada, silniczki dokonują ostatnich drobnych korekt kursu, jak dryfuje ku niej nad ziemią, wzbijając pył, jak siada na pajęczych nóżkach. Zamachała ręką, przypominając sobie wstrzymany oddech i niepokój, wiele lat temu, na przecinającej Nebraskę ciemnej szosie w nocy, gdy wsiadała do kabiny pociągu drogowego, zatrzymanego machnięciem ręki. Pani kierowca odwróciła się do niej – tęga, dziobata kobieta z blond jeżem na głowie zapytała, dokąd chce jechać. A ona, z naiwną odwagą, jaką wybacza się tylko młodym, odparła: „Aby dalej”. Postać na platformie uniosła rękę, potem dotknęła hełmu. Macy już raz uciekła od poprzedniego życia – teraz musiała zrobić to jeszcze raz. Włączyła kanał krótkiego zasięgu i powiedziała do Loca Ifrahima: – Proszę przekazać panu Peixoto, że składam wypowiedzenie. I już: stała się uchodźcą.

ROZDZIAŁ 9 Sri Hong-Owen i jej starszy syn Alder polecieli na Kallisto małym frachtowcem LuisInáciodaSilva, wyposażonym w prototyp nowego silnika termojądrowego. Pobił rekord przelotu między Ziemią i Jowiszem o dwie trzecie, pięknie demonstrując technologiczną wyższość rodu Peixoto – okazał się także istotnym elementem ich skierowanej do Kallistańczyków oferty reklamowej. Sri miała wypchany kalendarz: objazd po farmach, fabrykachi laboratoriach, spotkania z kallistańskim Senatem i ważniejszymi obywatelami Tęczowego Mostu, udział w uroczystości z okazji zakończenia pierwszego etapu ożywiania biomowego jeziora, i tak dalej, i tak dalej. Chciała także poznać genetyczną guru, Avernus. Przede wszystkim jednak chciała rozwikłać sprawę nieudanej próby sabotażu, zabójstwa Ursuli Freye i dezercji Macy Minnot, zrobiła więc w kalendarzu miejsce na spotkanie z młodszym dyplomatą, który na oko siedział w tym wszystkim po uszy. Loca Ifrahima wezwano do jej apartamentu dzień po przylocie. Apartament mieścił się na szczycie bloku mieszkalnego wbudowanego w jeden z wielkich filarów podpierających namiot biomu. Przybył idealnie punktualnie, został zeskanowany i obwąchany przez sekretarza, po czym usadzono go w foyer, żeby poczekał. Podejrzewał, że ma to mu pokazać jego miejsce i pobudzić wszelkie skrywane niepokoje, ale nie pozwolił sobie się tym przejąć.Zyskał po prostu czas, by powtórzyć sobie swoją historię i patrzeć na wchodzących i wychodzących gości. Lubił obserwować ludzi, próbować przeniknąć ich motywy, zastanawiać się co myślą i czy mogą mu się na coś przydać. Z apartamentu akurat wyszła dwójka oficerów pokojowych, którzy przesłuchiwali go wcześniej w sprawie śmierci Ursuli Freye. Kobieta, wysoka, surowa, z kwadratem siwych, przypominających śniegową czapę włosów na czubku głowy, uśmiechnęła się zimno do Loca i zapytała, czy z szefową będzie bardziej współpracować. Loc odpowiedział jej uśmiechem. – Profesor Hong-Owen nie jest moją „szefową”. Ja pracuję dla rządu Brazylii, nie dla rodziny Peixoto. – A ja mam wrażenie, że najbardziej interesuje się pan samym sobą. – A ja mam wrażenie, że gdyby waszemu miastu zależało na tym projekcie tak, jak twierdzicie, to nie dawalibyście azylu Macy Minnot – odparł Loc. – Oboje wiemy, że nie miała nic wspólnego ze śmiercią Ursuli Freye. – Ja nic takiego nie wiem. Przeciwnie, dałem wam dowody na coś odwrotnego. Tylko postanowiliście je zignorować. – Proszę się zrzec immunitetu dyplomatycznego – powiedziała oficer pokojowa. – Wtedy chętnie porozmawiamy o tych pana tak zwanych „dowodach”. W jej spojrzeniu płonęły frustracja i gniew. Loc po śmierci Ursuli Freye i dezercji Macy Minnot zgodził się na krótką rozmowę z miejskimi oficerami pokojowymi, ale nie wolno im było formalnie go przesłuchać, nie mówiąc już o badaniu rezonansem magnetycznym; mogli tylko wysłuchać jego oświadczenia, zadać parę uprzejmych pytań i puścić go wolno. W Senacie mówiło się luźnoodeportowaniu go, ale nic z tego nie wyszło, bo nic nie łączyło go bezpośrednio ze śmiercią Ursuli Freye, a nikt nie miał ochoty ryzykować incydentu

dyplomatycznego, który mógłby zaszkodzić negocjacjom handlowym i otwarciu biomu. – Dee, daj mu spokój – powiedział drugi oficer. – To tylko drobna płotka. – Będę mieć pana na oku. Jak tylko coś się jeszcze stanie... – powiedziała do Loca siwowłosa oficer i odwróciła się. – A co miałoby się stać? Teraz, kiedy Macy Minnot jest pod waszą troskliwą opieką?! – zawołał głośno Loc za oficerami, którzy już szli w stronę pasa z unoszącymi się i opadającymi podestami, pełniącego rolę windy. Sekretarz Sri Hong-Owen uniósł wzrok znad trzymanego tabletu, oficerowie jednak nawet się nie obejrzeli. A, pies ich trącał. Już podczas śledztwa groźnie pomrukiwali, ale nie mogli go tknąć. Nawet tego nieudolnego prymitywa Twaina nie byli w stanie tknąć. Nic dziwnego, że zrobili co mogli, żeby zaszczepić swoje podejrzenia Sri Hong-Owen – ale Loc dawno to przewidział. Wszystko miał pod kontrolą. Wreszcie wprowadzono go do apartamentu. Był dość imponujący – przepastne pomieszczenie z półożywionym trawnikiem przechodzącym niepostrzeżenie w wirtualną tapetę na ścianach. Przedstawiała stada wymarłych i fikcyjnych zwierząt pasących się na równinie rozciągającej się po dalekie góry. Sri Hong-Owen czekała na niego na drugim końcu salonu, w cieniu bambusowo-paprociowego zagajnika rosnącego pomiędzy wielkimi skałami. Drobna, szczupła kobieta ubrana w szytą na miarę wersję zielonego kombinezonu ekip budowlanych, oczy zasłonięte speksami ze srebrnymi szkłami i grubą czarną oprawką, naga czaszka przeświecająca i blada jak porcelanowa misa. Loc przyczłapał do niej w przylepnych sandałach, skłonił się najniżej, jak umiał, i powiedział, że oddaje się do jej usług. – Siądziemy – powiedziała Sri Hong-Owen i ze szmaragdowej trawy uniosły się dwa płaskie hamaki. Usiedli naprzeciw siebie, niemal dotykając się kolanami. – Czytałam raport o okolicznościach śmierci panny Freye – zaczęła Sri Hong-Owen. – Teraz chcę usłyszeć twoją wersję wypadków. Twój punkt widzenia, twoje przemyślenia. Co do najdrobniejszego szczegółu. Loc słyszał, że słynna genetyczka ma opinię niecierpliwej i bezpośredniej; ale aż tak szokującej bezpośredniości się nie spodziewał. Wyglądało na to, że ma go za sługę, który podlega jej bezpośrednio – zignorował jednak tę obrazę swojego statusu, gdyż potrzebował ją sobie zjednać – dlatego spokojnie, płynnie i autorytatywnie przedstawił swoją wersję wypadków. Wytłumaczył, że partnerka Emmanuela Vargo, Ursula Freye, upierała się, że jego śmierć nie była przypadkowa, że zamordowała go osoba lub osoby sabotujące projekt biomu. Jej oskarżenia nie miały żadnych podstaw, poza faktem, że zaginął tablet Emmanuela, ale ponieważ była spokrewniona z rodziną Fontaine, Euclides Peixoto nie mógł od razu zamknąć sprawy. Poinstruował Spellera Twaina, szefa ochrony ekipy budowlanej, żeby rozwiązał ten problem i dał mu wolną rękę, a Speller Twain zwrócił się do ambasady o pomoc. – Ambasador, podobnie jak pan Twain, obawiał się wplątania w polityczne komplikacje. I tak oto zadanie przypadło naj niższemu rangą członkowi korpusu, czyli mnie – opowiadał ze skromnym uśmiechem. – Pan Twain i ja postanowiliśmy zaprząc do pomocy jeszcze jedną osobę w ekipie, która była spod Fontaine’ów – Macy Minnot. Po naszych namowach, próbowała przemówić Ursuli do rozsądku. Ona jednak nie tylko nie zrezygnowała ze swojej

krucjaty, ale przeciwnie: poprosiła pannę Minnot, żeby jej pomogła w uzyskaniu kopii dziennika pracy ekipy. Rozumie pani: chciała go zbadać pod kątem sabotażu, a sama nie miała do niego dostępu. Gdyż pan Twain zabrał jej prawa dostępu. – A dlaczego to zrobił? – Właściwie, to ja mu doradziłem. Obawiałem się, że Ursula Freye odczuje pokusę, by zmanipulować zapisy. Żeby potwierdzały jej hipotezę o zamordowaniu Emmanuela Vargo. Wydawało mi się, że postępuje kompletnie irracjonalnie. Że jest zdolna do wszystkiego. – Rozumiem. Nie dlatego, że baliście się, że dojdzie do jakiejś niewygodnej prawdy. – Absolutnie nie. Pozwoliliśmy pannie Minnot zrobić kopię tych dzienników i przekazać je Ursuli Freye. Parę dni później ona stwierdziła, że odkryła coś bardzo ważnego. Umówiła się na spotkanie z panną Minnot, ale my wtrąciliśmy się i próbowaliśmy z nią porozmawiać. – A czy panna Freye powiedziała, co znalazła? – zapytała Sri Hong-Owen. Loc wiedział, że Ursula odkryła dane, które Speller Twain dodał do dzienników tuż przed zrobieniem kopii przez Macy – subtelne wskazówki sugerujące spisek Cristinę Quarrick i Patricka Allana Allarda, mający związek z autentycznym sabotażem jednej z kultur glonów – mógł jednak całkiem uczciwie powiedzieć, że Ursula Freye nie chciała współpracować. – Kiedy ją wypuściliśmy, zapewne poszła porozmawiać z Macy Minnot. W biomie padł cały system monitoringu i wtedy Ursulę Freye zamordowano. Pan Twain rzucił się w pościg, ale Macy Minnot udało się uciec. – Zdaje się, że obezwładniła go jego własnym paralizatorem. – Tak, proszę pani. Po tym, jak ktoś przewrócił go dronem. – A ty gdzie byłeś, kiedy to się działo? Sri Hong-Owen nachylała się ku niemu, z dłońmi na kolanach. Loc widział w srebrzystych szkłach speksów swoje podwójne odbicie. Wiedział, że bada rozszerzenie jego źrenic, przepływ krwi w naczyniach włosowatych na twarzy, szukając wskazówek, że kłamie. Był jednak pewien, że jego wyszkolenie udaremni wszelkie próby przyłapania. Poza tym, jego opowieść była w zasadzie prawdziwa, jeśli nie liczyć pominięcia paru niewygodnych faktów. – Byłem niedaleko, obserwowałem z drona Macy Minnot – powiedział. – To znaczy, dopóki system nie padł. – Czyli nie widziałeś, kto zabił Ursulę Freye. – Dopiero, jak dron włączył się z powrotem. Od razu poleciałem nim za Macy Minnot. Ona jednak zestrzeliła go paralizatorem od pana Twaina. Ja też próbowałem ją gonić, ale uciekła. – Obezwładniła pana Twaina, a potem i tobie się wymknęła. – Ona wcześniej służyła w Zespołach Rekultywacji i Odbudowy, zanim ją zrekrutowano. Jest po wojskowym przeszkoleniu. Niestety, ja nie jestem człowiekiem czynu, nie to co pan Twain. – Pan Twain twierdzi, że widział, jak ona strzela Ursuli w głowę z gwoździarki. – Tak dokładnie zeznał, proszę pani. To narzędzie było na stanie w jej laboratorium, a później wyłowiono je z jeziora. Dokładnie w miejscu, gdzie wrzucił je ten kretyn Twain. – Pan Twain utrzymuje także, że Ursula Freye zamordowała Emmanuela Vargo – dodała Sri. – Ty w to wierzysz?

– To prawda, że panna Freye widziała pana Vargo jako jedna z ostatnich, przed zahibernowaniem załogi – powiedział Loc. – A po jej śmierci pan Twain znalazł w jej pokoju tablet pana Vargo. Uważa, że mogła zarazić pana Vargo jakimś czynnikiem, który spowodował u niego pseudo-CND po ożywieniu. Tylko zupełnie nie jestem w stanie tego pogodzić z faktem, że to panna Freye głośno się upierała, że go zamordowano, a reszta była skłonna przyjąć, że to był wypadek. Bardzo niepokojąca niespójność. – A pan Twain ma jakieś dowody na poparcie swoich twierdzeń? Poza znalezieniem tabletu Manny’ego Vargo, który równie dobrze mógł ktoś tam podrzucić. – Pan Twain twierdzi, że panna Freye i panna Minnot współpracowały przy sabotażu i się pokłóciły. Niestety, panna Minnot dzień po dezercji opuściła Tęczowy Most – powiedział Loc. – Wsiadła na holownik Długimarsz, który zawiózł ją na Ganimedesa, do Wschodu Edenu. Właścicielem holownika jest niejaki Galileo Wu, dziadek stryjeczny Loris Sher Yanagity. Yanagita, po pierwsze, pracowała jako asystentka Macy Minnot, a po drugie, jest córką jednego z członków kallistańskiego Senatu. Zaczynał się dobrze bawić. Po ucieczce Macy Minnot to jego refleks zapobiegł katastrofie, do której niewiele brakowało. Był pewien, że uda się zwalić śmierć Emmanuela Vargo i Ursuli Freye na nowego kozła ofiarnego. Trzeba tylko zasiać trochę wątpliwości w głowach Euclidesa Peixoto i tej tak zwanej guru genetycznej, a już jego nowi przyjaciele dodadzą dwa do dwóch. – Czyli ta Minnot ma mocnych protektorów. – Istotnie. Poprosiliśmy o możliwość rozmowy z nią natychmiast po dezercji, ale nam odmówiono. Domagaliśmy się jeszcze raz po tym, jak przeniesiono ją do Wschodu Edenu, i znów nam odmówiono. A bez dostępu do panny Minnot śledztwa nie dało się posunąć dalej. – A rodzina Fontaine’ów? – Sporo by ich to kosztowało, żeby sięgnąć tak daleko, ale skoro ona jest podejrzana o zabójstwo członka rodziny, spokrewnionego w jednej trzydziestej drugiej, nie wykluczałbym tego. – Mimo że Fontaine’owie ją wydziedziczyli? Loc uśmiechnął się. – No cóż, musieli, prawda? Romans był źródłem poważnych problemów. Nawet jeśli panna Minnot wykonywała ich rozkazy, mało prawdopodobne, żeby przyjęli ją z powrotem. Sri Hong-Owen obserwowała go przez chwilę, po czym powiedziała: – Coś ci pokażę. Poszedł za nią. Obeszli bambusy i skały, dochodząc do szklanego bąbla, niczym kropla deszczu wisząca na pochyłej powierzchni wielkiego filara. Sri weszła do środka, Loc zatrzymał się w drzwiach– podłoga bąbla była równie przezroczysta, jak zakrzywione ściany. Daleko w dole fale chlupały o skalisty brzeg jeziora. – Tu możemy bezpiecznie rozmawiać – powiedziała Sri i odwróciła się do Loca. Wyglądała, jakby unosiła się w powietrzu. – Moi ludzie znaleźli w apartamencie parę pluskiew, ale nie można mieć pewności, że to wszystkie. Za to ten bąbel jest dość sterylny. Samo szkło jest jednokierunkowe, a mały silniczek powoduje drgania, które uniemożliwiają podsłuchiwanie. Wejdź i zamknij drzwi. Loc zrobił, co mu kazano, i stanął na szklanej podłodze. Był przekonany, że genetyczka

czegoś od niego chce. Informacji, przysługi, czegoś, co może jej dać teraz, a później to wykorzystać. – Miałam dość interesującą rozmowę z oficerami pokojowymi wyjaśniającymi zabójstwo panny Freye – powiedziała Sri. – Nie mogłem nie zauważyć, jak wychodzą – odparł Loc. Nie chciał się jej stawiać, nie teraz, kiedy miała obdarzyć go zaufaniem, więc nie dodał, że cała ta konfrontacja była nieudolną próbą wytrącenia go z równowagi. – Powiedzieli, że Ursula Freye została zabita gwoździem wbitym w rdzeń przedłużony. Zginęła natychmiast. Albo morderca miał dużo szczęścia, albo dobrze znał się na rzeczy. Kanał rany sugeruje, że gwoździarka była skierowana w dół, a siniaki na jej rękach i szyi, że przed zastrzeleniem została unieruchomiona od tyłu przez wykręcenie nadgarstków. Nie zgadza się to z twierdzeniem pana Twaina, że widział, jak Minnot i Freye się szarpią. Mimo że panna Freye została zastrzelona z bliska, oficerowie nie znaleźli żadnych odprysków na ubraniu, które Macy Minnot zostawiła w śluzie, kiedy uciekała z biomu. Ani krwi, ani odłamków kości, ani śladów mózgu, pasujących do strzału z bliska. Panna Minnot, owszem, miała na palcach ślady krwi, ale zeznała, że sprawdzała pannie Freye puls. Do tego jeszcze kwestia braku odcisków palców i DNA na narzędziu zbrodni. Możliwe, że panna Minnot nosiła rękawiczki, ale ich nie znaleziono. A już na pewno nie mogła ich mieć, kiedy ubrudziła sobie palce krwią ofiary. W skrócie: oficerowie pokojowi nie wierzą, że Macy Minnot zabiła Ursulę Freye. Nie wierzą także w zeznania świadka Twaina. Więc zapytam wprost: myślisz, że ona to zrobiła?No i proszę. Loc pozwolił sobie na okazanie przejęcia i powiedział: – Przekazałem pani oficjalną wersję. Ale teraz, kiedy możemy rozmawiać swobodnie? Nie. Nie sądzę, że Macy Minnot zabiła Ursulę Freye. – A kto? – Chyba oboje znamy odpowiedź. – Twain zabił Ursulę Freye i zabiłby też Macy Minnot. Ale ona uciekła. – Myślę sobie, że miał zamiar zeznać, że zginęła, stawiając opór podczas aresztowania. Narzędzie przestępstwa pochodziło ze skrzynki z narzędziami w jej laboratorium, także wirus, który wyłączył system monitoringu, z pozoru wyszedł z jej tabletu. Przyznam, że raczej bym mu uwierzył. – Emmanuela Vargo też on zabił? – To możliwe – powiedział Loc takim tonem, jakby dopiero teraz przyszło mu to do głowy. – Ty też, jak rozumiem, jesteś podejrzany. – Ja, jeśli czegoś jestem winny, to naiwności. Za bardzo zaufałem Twainowi i wstyd mi, że brałem udział w jego machinacjach. Zwłaszcza że jest na swobodzie i może dalej działać. – Co masz na myśli? Loc poczuł, że do serca spływa mu przyjemna słodycz. Miał ją. Wiedział, że ją ma. – Po wykryciu uszkodzonej kultury okrzemków ekipa budowlana sprawdzała wszystko, co przywieźli. Nie znaleźli ani śladu innych prób sabotażu. Współpracujący z ekipą Zewnętrzni wyhodowali nową kulturę okrzemka, więc ożywianie jeziora się nie opóźni. Ale nietrudno sobie wyobrazić, że pan Twain planuje jakieś działanie bezpośrednie. Na przykład zamach. – A kogo miałby zabić? – Obawiam się, niestety, że potencjalnym celem może być pani. Pani albo Avernus.

– O ile ona w ogóle przyleci, a tego jeszcze nie wiadomo. Mówiłeś ambasadorowi albo Euclidesowi Peixoto o swoich podejrzeniach? – Niestety, nie. Nie mam żadnych dowodów, a ambasador powiedział jasno, że według niego sprawa jest zakończona. Natomiast pan Peixoto, z całym szacunkiem, jest trochę... mało zaangażowany. Sri Hong-Owen kiwnęła głową. – To prawda. Dostał swoje stanowisko od wuja, który lubi go bardziej niż na to zasługuje.Loc wiedział: ta niedyskrecja oznacza, że zdobywa jej zaufanie. – Jeśli mogę coś dla pani zrobić, obojętne co, wystarczy poprosić. – A twoja przysięga na wierność rządowi? – Rząd istnieje, by służyć rodzinom, proszę pani. – Ile ty masz lat, Loc? – Dwadzieścia pięć. – Dwadzieścia pięć. I urodziłeś się w slumsach Caracas, zdaje się? Wysoko zaszedłeś i bardzo szybko. Musisz być bardzo ambitny. – Służę najlepiej jak potrafię, proszę pani. – Niezły z ciebie egzemplarz. – Sri Hong-Owen odwróciła się do widoku za szklaną ścianą bąbla i dodała: – Podejdź tutaj. Stań koło mnie. Loc poczłapał po przezroczystej podłodze, palce stóp drętwiały mu w sandałach, w żołądku otwierała się potężna paszcza niepokoju. Sri Hong-Owen patrzyła poprzez własne odbicie na jezioroi wysepki, rozrzucone po nim pomiędzy pochyłymi, fasetowymi ścianami namiotu. – Piękne to jest – powiedziała. – Aż trudno uwierzyć, że dwadzieścia tysięcy ludzi zbitych w gromadkę na lodowym księżycu, daleko od Słońca, może być stać na dokonania o takiej skali. A tu proszę: zbudowane, napełnione, obsadzone, w niecały rok. Wiesz, jak oni tego dokonali? – Mają dużo robotów... – Mają wiedzę – odparła Sri Hong-Owen. – Zachowali sporo z tego, co Ziemia zatraciła po Przewrocie. I cały czas ją rozwijali, podczas gdy my poświęcaliśmy większość zasobów na rekultywację i odbudowę. Co oczywiście też jest szczytnym celem. Koniecznym. Zbawiennym. Ale pomyśl tylko, ile moglibyśmy dokonać, gdybyśmy mieli pełen dostęp do technologii i nauki zachowanej i rozwiniętej przez Zewnętrznych. Dlatego właśnie rodzina Peixoto przyjęła propozycję Avernus: dlatego wysłali tu ekipę, żeby ten biom ożywiła. Od wielu lat starają się o pojednanie pomiędzy Ziemią i Układem Zewnętrznym. A to jest milowy krok w tej kampanii. Demonstracja zaufania. Początek być może długiego i owocnego partnerstwa handlowego. Ja, tak jak ty, Loc, jestem pracownikiem najemnym. Ty pracujesz dla rządu, ja dla rodziny Peixoto. Ale na pewno wiesz, że potencjalne korzyści z tego projektu są tak wielkie, że nawet skromni pracownicy mogą liczyć, że jakiś drobiazg przypadnie im w udziale. O ile zawsze będziemy stawiać interesy rodziny przed własnymi. O ile będziemy niezachwianie i niezawodnie lojalni. Loc udał urazę. – Myślałem, że moja szczerość w tej trudnej sprawie jest wystarczającym dowodem, że chcę pomóc.

– To, że Twain zamordował Ursulę Freye, jest oczywiste. Jeśli chcesz mi pomóc, musisz się bardziej postarać. Naprawdę, miał ochotę ją ucałować. Nie tylko łyknęła całą historię jak pelikan; uwierzyła też, że szuka co ciekawszych informacji, żeby sobie ją zjednać. – Twain już zaszkodził pani projektowi – powiedział. – Na pewno działa w porozumieniu z ludźmi, którzy chcą mu zaszkodzić jeszcze bardziej. Postaram się dowiedzieć wszystkiego, czego się da. Może wtedy znajdzie pani sposób, żeby zneutralizować to zagrożenie.

ROZDZIAŁ 10 Sri Hong-Owen zapytała później syna: – Można mu ufać? – Tylko jeśli jego interesy będą zbieżne z naszymi. Bo jeśli nie... sprzedał przecież Spellera Twaina, żeby ratować siebie, prawda? Nie mamy też pewności, że powiedział ci całą prawdę. Matka i syn siedzieli blisko siebie na rozłożonych w szklanych bąblu poduszkach. W biomie zapadła noc. Elfią twarz Aldera podświetlał na zielono trzymany na kolanach tablet, odtwarzający rozmowę z Ifrahimem. Patrząc, jak przygląda się zmianom źrenic dyplomaty, Sri poczuła, że krew jej gęstnieje od bezgranicznej, czułej, matczynej miłości. Sama to fatalne zauroczenie skroiła, począwszy od architektury kości policzkowych i klasycznej proporcji kończyn, aż po gorączkową ciepłotę ciała i słodki, ciężki od feromonów zapach – ale i tak nie była odporna na jego wdzięki. Jej ukochane, złote dziecko. Jak dobrze, że go tu zabrała. Niedługo skończy szesnaście lat: czas się uczyć, jak się załatwia naprawdę ważne sprawy – a nie ma chyba lepszej okazji niż to tutaj, sam fundament historycznego porozumienia. Na pewno też bardzo jej się przyda; jego urok i charyzma będą nieocenione podczas wystąpień publicznych. – Wydaje się, że mówi prawdę – powiedział Alder. – Ale jest dyplomatą, a oni mają szkolenia z unikania prostych testów na wykrywanie kłamstw. – Nie ma sensu rozpracowywać, co z jego historii jest prawdą, a co tylko rozdymaniem własnych zasług. Trzeba się raczej skupić na tym, który fragment najbardziej nam zaszkodzi, jeśli założymy, że jest prawdą i będziemy stosownie postępować.Nad nosem Aldera pojawiła się zmarszczka, gdy się nad tym zastanawiał. – To dlatego odrzuciłaś jego propozycję szpiegowania Spellera Twaina. Byłabyś jego dłużniczką. Miałby nad tobą władzę. – A po drugie, to by przysłużyło się bardziej jemu niż mnie. – Bo on wcale nie jest bez winy – powiedział Alder. – Współpracował z Twainem. A skoro nie udał się plan wrobienia Macy Minnot w morderstwo Ursuli Freye, chce uciszyć Twaina, zanim Twain go wyda. – Komu miałby go wydać? – Oficerom pokojowym? – Ma immunitet dyplomatyczny. Co najwyżej mogliby zażądać wydalenia go z miasta. – No to na przykład Euclidesowi Peixoto. Albo ambasadorowi. Gdyby się dowiedzieli, Loc Ifrahim znalazłby się w ciężkich tarapatach. – Ambasador się nie liczy, bo Loc Ifrahim pracuje dla kogoś postawionego znacznie wyżej – powiedziała Sri. – Czyli dla generała? – zapytał Alder. – Albo któregoś z jego licznych kumpli i sojuszników. Jeśli chodzi o Euclidesa, dziadek stryjeczny mianował go szefem tego projektu, bo taki ważny projekt musiał mieć na czele kogoś z rodziny. To była propozycja nie do odrzucenia, chociaż on nigdy nie krył, że nie jest z tym projektem specjalnie związany. Ale i tak jego bezczynność w kwestii morderstwa Ursuli

Freye to coś więcej niż zwykła obojętność. On zdecydowanie przeszedł na drugą stronę. Od zawsze podejrzewałam. Teraz wiem. Wczoraj, zaraz po wylądowaniu, spotkała się z nim. Euclides zbył wzruszeniem ramion pytania o śmierć Emmanuela Vargo, zabójstwo Ursuli Freye i dezercję Macy Minnot. Powiedział jej, że za jednym zamachem pozbył się dwóch mend od Fontaine’ów i zapobiegł sabotażowi, hodując czystą kulturę okrzemka – jeśli o niego chodzi, wszystko świetnie się udało. – Nie ma niezbitych dowodów, że Euclides zmienił stronę – powiedział Alder. – Poza tym, nawet jeśli nie jest najlepszym szefem, to jednak Oscar mu zaufał. – A Oscar się nigdy nie myli. – Nie w takich sprawach. Sri i Alder wiele godzin poświęcili na dyskusje o tym, jak relacje i sojusze pomiędzy głównymi graczami w rodzinie Peixoto coraz bardziej się polaryzują. Alder, podobnie jak matka, sądził, że pokój i pojednanie to lepsze wyjście niż wojna – uważał jednak, że zielony święty rodu nadal ma znaczące wpływy i władzę. Sri uważała, że to sentymentalna opinia, niepoparta żadnymi rozumowymi argumentami. – Może kiedy Oscar mianował Euclidesa szefem projektu, miał pełne prawo mu wierzyć, tylko że od tego czasu sprawy się zmieniły. Od czasu śmierci Maximiliana – powiedziała. – Ale ty nie zmieniłaś zdania. – Wiesz dobrze, że nie. Sri, jak zawsze, odczuwała pokusę, żeby dodać „na razie”, ale nie chciała prowokować sporu o jej podwójną lojalność – pracę dla Oscara Finnegana Ramosa i pracę przy Projekcie Oxbow. W każdym razie nie w chwili, kiedy trzeba się skupić na bieżących sprawach. Poza tym, naprawdę chciała, żeby projekt biomu i wszystko, z czym się wiązał, odniosły sukces. Nie tylko dlatego, że zdradzenie Oscara Finnegana Ramosa nie przyszłoby jej łatwo – także dlatego, że za wiele w niego włożyła, a sam projekt był wspaniały. Oraz dlatego, że po tym sukcesie na pewno łatwiej jej będzie zrealizować ambicję pracy z Avernus. – Moje zdanie nie ma żadnego związku z tym, co uważa Euclides – dodała. – Poza tym, to oczywiste, że uważa, że w jego interesiejest zmiana strony i pójście do frakcji prowojennej. Tylko to tłumaczy jego obojętność wobec tego kryzysu. – A może ty go po prostu nie lubisz – stwierdził Alder, wciąż urażony insynuacją, że osąd Oscara może nie być idealny. – A co w nim jest do lubienia? Próżny, arogancki, a do tego niezbyt inteligentny. Masa jest takich dziedziców, noblesse, ale bez oblige. Oni swoją pozycje odziedziczyli, my na swoją zapracowaliśmy. Dlatego jesteśmy od nich lepsi, choć większość świata należy do nich. Dlatego ich przetrwamy. Przetrwamy, cokolwiek się stanie. Nastąpiła krótka chwila ciszy. Potem Alder powtórzył: – Cokolwiek się stanie. – Świetnie. No dobra, ale co mamy zrobić z Lokiem Ifrahimem i jego sugestiami, że Speller Twain planuje zamach na mnie? – Bezpośrednio nic temu Twainowi nie możemy zrobić, bo nadal pracuje dla Euclidesa Peixoto. A nie podejrzewam, żeby Euclides chciał nam pomóc. Chyba trzeba udawać, że ufamy Ifrahimowi.

Sri uściskała kochane, bystre dziecko, ucałowała je w czoło. – Jak długo będzie myślał, że mu ufamy, mamy go w garści. – Ale może to nie Speller Twain się na nas zamachnie – zauważył Alder. – Może to właśnie Ifrahim. A jeśli pracuje dla generała... – Nie – odparła Sri. – Generałowi jestem potrzebna. Dlatego na pogrzebie tak otwarcie mnie ostrzegł. Jeśli Ifrahim mówi prawdę i faktycznie jestem na celowniku, za zamachem musi stać ktoś inny niż Arvam. – I tak chyba lepiej byłoby tego Ifrahima za blisko do ciebie nie dopuszczać. – Zamachowiec, o ile w ogóle istnieje, na razie nic nie zrobi. Bo to się powinno stać na oczach wszystkich. – Na uroczystym otwarciu. – Dokładnie. Na razie zachowujemy się, jak gdyby nigdy nic. Otwieraj te dokumenty. Powiesz mi, z kim mam jutro spotkania.

ROZDZIAŁ 11 Sri już przeżyła niezwykle męczące powitanie – kiepskie przemówienia pełne płaskich pochlebstw, męczące rundy zapoznawania się z kolejnymi osobami, nudne rozmowy z jeszcze nudniejszymi dygnitarzami. A miało być jeszcze gorzej. Dzień po spotkaniu z Lokiem Ifrahimem wycieczki i spotkania zaczęły się na dobre. Sesje, na których negocjatorzy rodu Peixoto przedstawiali korzyści z wymiany handlowej i przedstawiali ofertę, pochłaniały wiele godzin jej cennego czasu, ale chociaż były zabawne, na prymitywny, cyrkowy sposób. W odróżnieniu od rządowych komisji i rodzinnych konferencji w Brasilii, na tutejszych prezentacjach i debatach pojawiali się nie tylko senatorowie z miasta i sąsiednich osad, ale i zwykli obywatele, zainteresowani tematem. Wyglądało na to, że na debatach nie obowiązują prawie żadne reguły, żadna etykieta. Każdy mógł powiedzieć do każdego cokolwiek, w dowolnym momencie. Ranga nic nie znaczyła. Spory wygrywało się tyleż niedopuszczeniem innych do głosu, co logiką, a masa czasu schodziła na dyskusjach o partykularnych interesach albo międleniu zadawnionych uraz, niemających związku z tematem. Któregoś dnia jakiś stary dziad reprezentujący rosyjską społeczność z drugiej strony Kallisto przemawiał przez dwie godziny, próbując wcisnąć do protokołu jakieś korzystne dla jego rodziny warunki. A kiedy w końcu dał sobie spokój, następny intruz zaczął wyczytywać z listy bezsensowne pytania, do reszty zużywając czas sesji, która zakończyła się kompletnym chaosem. Sri przez cały czas nosiła speksy i bez skrupułów wszystko nagrywała. Na tych spotkaniach i tak nie zapadną żadne ważne decyzje, więc interesy frakcji pokojowej w niczym nie ucierpią, jeśli nagrania obejrzy sobie Arvam Peixoto. Nieprzemakalni negocjatorzy rodziny i tak będą doszlifowywać szczegóły później, na prywatnych spotkaniach. Po tym, co dotąd widziała, nabrała przekonania, że nieszczęśni Zewnętrzni w ogóle nie są dla nich przeciwnikiem – zresztą, Zewnętrzni całkiem otwarcie okazywali zainteresowanie nowym napędem termojądrowym. Na razie wyglądało na to, że długoterminowy plan Oscara Finnegana Ramosa – zwiększenie finansowania nauk stosowanych, wściekle atakowane przez członków rodziny mających go za marnotrawstwo – wreszcie się zrehabilituje. Nagrywała także niekończące się wycieczki. Kallistańczycy byli przesadnie dumni z Tęczowego Mostu i z zapałem pokazywali jej każdy kąt i zakamarek. Obeszli oczywiście biom, farmy tunelowe i podziemne ogrody przetwarzające miejskie odpady, typowe małe fabryczki i pokazowe mieszkania, kieszonkowe parki i las służący za cmentarz... Dyplomacja nie była mocną stronę Sri, mimo to musiała udawać zainteresowanie wszystkim, co jej pokazywano, i znosić bezczelne pytania szeregowych Zewnętrznych, najwyraźniej uważających, że mają prawo wiedzieć wszystko o wszystkich. Nie pomagał fakt, że większość gospodarzy była ledwie o parę lat starsza od Aldera, pełna entuzjazmu, żywa, szczera i niesamowicie optymistyczna. Sri miała ich za nadmiernych idealistów, za naiwnych, nie zachwycały jej też kosmetyczne modyfikacje, z których byli tak dumni. Nie miała oczywiście problemu z przystosowaniami do słabego ciążenia – zmianami w reabsorpcji wapnia, optymalizacją zmysłów równowagi i propriocepcji, dwukomorowymi mikrosercami w tętnicach podobojczykowej i udowej, mających zapobiegać zastoinom, i tak dalej.

Natomiast tony inteligentnych tatuaży, grzebieni, łusek i innych głupawych wytworów służyły tylko rozgłaszaniu płytkiej próżności gospodarzy, beztrosko zakładających, że są szczytowym osiągnięciem ludzkiej ewolucji, a ich miasto jest utopią; coraz bardziej żenowała ich i dziwiła lodowata obojętność Sri na ich prymitywną propagandę. Z wycieczek zainteresowała ją tylko jedna, ostatnia z niekończącej się, pochłaniającej stanowczo za dużo czasu serii – wyprawa na farmę organizmów próżniowych na usianej kraterami równinie na północ od Tęczowego Mostu. Sri, Alder i gospodarze pojechali rolligonem o niemal przezroczystej kabinie, jak akwarium dla złotej rybki na sześciu grubych, siatkowych kołach. Jechał majestatycznie szeroką drogą przecinającą niskie grzbiety wyniesione przez energię sejsmiczną przedwiecznych uderzeń. Była noc. Na czarnym niebie dominował wielki krąg Jowisza. Wszędzie indziej z niedbałą rozrzutnością rozsiane gwiazdy, całe tysiące, ostre, niemrugające punkciki we wszystkich możliwych kolorach. Farma mieściła się w płytkim dziesięciokilometrowym kraterze, niemal niewystającym z równiny. Przerwa w jego ścianie otworzyła się przed nimi, ukazując sięgającą po bliski, zakrzywiony horyzont szachownicę pól organizmów próżniowych. Inne farmy, na wschód i na zachód, były wielkimi monokulturami, syntetyzującymi plastiki i powoli akumulującymi biomasę, która mogłaby przez parę miesięcy wyżywić miasto, gdyby padły konwencjonalne uprawy w podziemnych tunelach. Tysiące hektarów organizmów próżniowych gromadziły na swojej powierzchni czysty grafit, używany do produkcji diamentu konstrukcyjnego czy fullerenów. Natomiast ta konkretna farma była szkółką odmian, które po rozmnożeniu miały być przeniesione do bogatych w metale złóż. Niektóre były chemoautotroficzne i pozyskiwały energię z utleniania pierwiastkowej siarki i żelaza; inne wykorzystywały energię słońca albo elektrochemiczną – gradienty temperatury w skorupie, którą ich chwytniki penetrowały na dziesiątki metrów;wszystkie tworzyły gęste sieci drobnych gałązek, wrośnięte mocno w lód. Wydzielały metale i gromadziły je w łatwych do zebrania bulwach. Na Kallisto i innych księżycach Jowisza metali było niewiele – i przeważnie pochodzenia meteorytowego. Złoża po większych meteorytach dawało się eksploatować konwencjonalnymi metodami; ale mniejsze, których były miliony, rozproszyły się po lodzie mikroskopijnymi drobinami, możliwymi do efektywnego wydobycia tylko za pomocą organizmów próżniowych. Te organizmy zamieszkiwały pogranicze między maszynami a życiem; były to kolonie albo samoorganizujące się roje rozmaitych mikroskopijnych maszyn, które zachowywały się podobnie do komórek w żywych organizmach – powielały się, zmieniały kształt i repertuar metaboliczny według prostych reguł wprogramowanych w olbrzymie, samokopiujące się cząsteczki, analogi DNA. Potrafiły rosnąć i namnażać się nawet w temperaturze minus 220 stopni Celsjusza, a powstające struktury harmonijnie uzupełniały jałowy księżycowy krajobraz. Najpospolitsza morfologia naśladowała ziemskie porosty, od pomarszczonych lub pobrużdżonych narośli, po splątane, długie włókna. Niektóre hodowały sobie delikatne wachlarze czy mozaiki albo płaskie grzebienie, unoszące się długimi rzędami nad diamentowym lodem, zawsze zorientowane północ-południe, by zebrać jak najwięcej światła. A ponieważ nasłonecznienie wokół Jowisza było tak słabe – ledwo cztery procent ziemskiej średniej – wszystkie organizmy próżniowe były smoliście czarne, żeby chłonąć tego światła jak najwięcej. Jadąc rolligonem po przecinającej pyłowe pola drodze na nasypie, czuli się jak na gigantycznej stronicy starożytnego rękopisu, pokrytej hieroglificznym pismem

zapomnianego języka. Aldera fascynowały przemykające wzdłuż zagonów upraw roboty oraz fakt, że większość pracowników stanowili odbywający wyroki skazani na prace społeczne. Kiedy oprowadzano ich po laboratoriach, w których w pionierskich dniach Układu Zewnętrznego pracowała Avernus, tworząc organizmy próżniowe, poprawiając plony i odmiany ograniczonego repertuaru konwencjonalnych roślin spożywczych – od czego zależało wówczas „być albo nie być” kolonii – zadawał wszelkie możliwe pytania, bezwstydnie wykorzystując swój talent do odgrywania o wiele młodszego dziecka, pełnego zapału, wdzięku i niewinnego jak szczeniaczek. Laboratoria mieściły się w niskich komorach, o ścianach wewnętrznych zbudowanych z jasnobrązowych bloczków ze sprasowanego pyłu, poprzedzielanych kreskami poczerniałej ze starości zaprawy. W części mieszkalnej większość pomieszczeń była pusta – skazani mieszkali teraz w nowym ośrodku, nieco na południe. Laboratoria wyglądały podobnie, ciemne, puste, pełne przestarzałego i ewidentnie niezbyt wykorzystywanego sprzętu. A mesa, gdzie zjedli z gospodarzami lunch, mimo świeżych obrusów, lśniącego szkła i porcelany, wydawała się opuszczona i zdezelowana. Chyba ostatnio prowadzono tu niewiele badań. Sri, która wyrobiła sobie nazwisko, opracowując system sztucznej fotosyntezy, o niemal pięć procent wydajniejszy od wszystkich autorstwa Avernus, opowiedziała gospodarzom o organizmach próżniowych hodowanych wokół księżycowego miasta Athena. – Zapewnić tylko oświetlenie i moglibyście je tutaj hodować. Albo skorzystać z organizmów, które wykorzystują energię elektrochemiczną, jak w tych pierwszych uprawach. Skroiłam ich bardzo wiele odmian. Całe pola można podłączać bezpośrednio do źródła zasilania i tylko patrzeć jak rosną. Oczywiście, trzeba by im wszyć przystosowania do znacznie niższej temperatury, ale to żaden problem. Myślę, że dałoby się zwiększyć produktywnośćodwa rzędy. Jeden z pracujących w laboratorium naukowców odparł, że to bardzo interesujące, ale nie mają potrzeby zwiększania wydajności. Ludność Tęczowego Mostu utrzymuje się na stabilnym poziomie i nawet konwencjonalne farmy zapewniają nadprodukcję żywności. Kiedy pytała, co by się stało, gdyby populacja zaczęła gwałtownie rosnąć, gdyby na przykład znacznie nasiliła się imigracja, patrzyli na nią tępo i zmieniali temat. – Chyba nie wolno wam tak lekceważyć tej kwestii – mówiła. – Macie tu masę pustych terenów. Miliony kilometrów kwadratowych. Na Ziemi mnóstwo ludzi poupychanych w miastach od razu by się rzuciło, żeby tylko mieć kawałek gruntu. Gospodarze uprzejmie wyrażali wątpliwość, czy ludzie z Ziemi naprawdę chcieliby do nich przyjeżdżać, i dodawali, że w każdym razie nie jest to ekonomicznie opłacalne. Sri ripostowała, że odkąd toczy się rekultywacja Ziemi, większość mieszkańców tłoczy się w miastach, a liczba ludności rośnie pomimo intensywnych programów redukcji urodzeń, ponieważ ludzie żyją coraz dłużej. Wcześniej czy później emigracja będzie nieunikniona, i to nie tylko na Księżyc, który i tak wielu ludzi nie utrzyma, z uwagi na brak wody. Nowy silnik termojądrowy oznaczał, że podróż do Układu Zewnętrznego staje się o wiele łatwiejsza – nawet teraz to nie kosztuje dużo: powsadzać ludzi do trumien hibernacyjnych i wysłać normalnymi frachtowcami. Usiłowała sprowokować Zewnętrznych do jakiejkolwiek reakcji, ale czuła się tak, jakby

szturchała ukwiały. Po paru pierwszych szturchańcach zamykały się. Jedynie Devon Pike, wiekowy guru genetyczny, będący w laboratorium kimś w rodzaju honorowego patrona, był w stanie wejść z nią w dyskusję. Ten chudy jak szczapa, ale pełen energii staruszek z grzywą siwych włosów był Zewnętrznym z pierwszego pokolenia – pracował w tym ośrodku jeszcze z Avernus, ponad osiemdziesiąt lat temu. Sri wiedziała ze swoich materiałów, że miał skromny talent do przenoszenia cech z jednego gatunku na drugi, ale poza tym nie wyróżniał się wyobraźnią. Raczej zdolny technik niż prawdziwy artysta. – Fakt jest taki, pani szanowna: Tęczowy Most to najstarsza i największa osada w Zewnętrznym Układzie – powiedział. – Powstała prawie sto lat temu i pomimo wszystkich kuracji na długowieczność oraz początkowego wymuszonego przyrostu naturalnego, nadal liczymy sobie niewiele ponad dwadzieścia tysięcy mieszkańców. Nie żyjemy ponad stan. Nie zamierzamy powielać ziemskich błędów. A zważywszy, że naprawienie szkód wywołanych przeludnieniem i Przewrotem zrobiło się u was czymś w rodzaju religii, to aż dziwne, że uważasz, że my jesteśmy w stanie przetrwać coś, co omal nie zniszczyło Ziemi i was. – Nowy napęd termojądrowy wszystko zmieni, podoba się to wam, czy nie – odparła Sri. – Praktycznie kilkukrotnie zmniejszy odległość między układami Jowisza i Saturna, pozwalając wam na eksplorację i eksploatację nowych terenów. Zbliży też Ziemię i Układ Zewnętrzny. – To może nie jest nam potrzebny – powiedział Devon Pike. – Dziadku, ale on istnieje – powiedział któryś z młodszych Zewnętrznych. – Nie znikniemy go. – Neptun i Uran będą bez problemu w naszym zasięgu – dodał inny. – I pas Kuipera. – My nie mamy potrzeby ekspansji – stwierdził stary człowiek i zwrócił się z powrotem do Sri. – Wy zabraliście nam Księżyc. A potem Marsa, choć odkąd wyrżnęliście Marsjan nic z nim nie robicie. Teraz chcecie wleźć tutaj i narobić kolejnych szkód. – Marsa zaatakowała Demokratyczna Republika Chin – odparła Sri. – Państwo, które już nie istnieje. To starożytna historia. Czasy się zmieniły Na Ziemi pamiętamy o tym każdego dnia, pracując nad naprawą ekologicznych zbrodni naszych prapradziadków. Jeśli mam być szczera, to nie mogę uwierzyć, że istnieją u was ludzie, którzy chcą zachować status quo tylko dlatego, że im akurat pasuje. Pan jest przeciwko ekspansji. Czyli pewnie i przeciwko biomowi. – Ten biom to błąd – powiedział starzec. – Mam wielki szacunek dla Avernus i nie wątpię w jej dobre chęci. Ale nam nie potrzeba przypominać, co zostawiliśmy na Ziemi. My tu się urządziliśmy na nowo, po swojemu. – Na nowo? A kiedy ostatni raz w tym laboratorium powstała nowa odmiana organizmu próżniowego? Nie jakaś modyfikacja, czy drobne ulepszenie istniejącej odmiany, ale coś całkiem nowego. – No cóż, o to chyba trzeba by zapytać dyrektora... – Nie ma potrzeby – odparła Sri. – Wasz program badawczy jest w najlepszym razie banalny. Amatorski. Przez wiele lat mieliście nad nami przewagę, siedzieliście tu sobie na wszystkich archiwach i bibliotekach genomów, ale teraz was doganiamy. Mamy energię, zapał i wizję, a wy to zatraciliście.

Devon Pike rzucił coś w odpowiedzi, ale Sri go zignorowała. Czuła się świetnie. To nie była propaganda. Miała gdzieś propagandę. Ona w to naprawdę wierzyła. Przy sąsiednim stole Alder gawędził z grupką młodych naukowców, przystojny i smukły w czerwonym ocieplaczu. Niezły z nich zespół, pomyślała czule. Gospodarze oczywiście udawali, że bawi ich jej bezceremonialna szczerość, i starali się oddalać rozmowę od raf kontrowersji, ona jednak przerwała im ich uprzejmą paplaninę: – Kiedyś osiągnęliście bardzo wiele. Przyznaję. Nie tylko przetrwaliście, ale wypracowaliście sobie nowy sposób na życie. Ożywiliście badania naukowe. Teraz jednak zatraciliście tego pionierskiego ducha, który was do tego pchał. Społeczeństwa, podobnie jak ludzie, kiedy się starzeją, boją się zmian. Ludzka natura. Młodych ciągnie przygoda, starzy siedzą w domu i pielęgnują wspomnienia. Fakt jest taki: przeszłość trzeba sobie odpuścić. Trzeba spojrzeć naprzód. Podobno macie tu demokrację. Każdy ma tyle samo do powiedzenia, każdy może coś poddać pod głosowanie. Ale pana pokolenie już za długo dysponuje większością. Jeśli pan nie wierzy, proszę zapytać swoich prawnuków. – Nie wolno im zapomnieć, co nam zrobiła Ziemia – powtórzył z uporem Devon Pike. – Co się wydarzyło na Księżycu, na Marsie. Dlaczego przylecieliśmy tutaj. Sri rozejrzała się wokół, ale poza starym guru genetycznym nikt – nawet młodzi Zewnętrzni – nie chciał spojrzeć jej w oczy. – Może Avernus będzie mieć lepszy ogląd przyszłości – powiedziała. – Cieszę się, że już niedługo się dowiem. Wiedziała, że z Avernus będą miały sobie wiele do powiedzenia. Jej pewność siebie była niezachwiana. Może nie była najbardziej wpływowym guru genetycznym na Ziemi – na razie – ani najbardziej doświadczonym, ale na pewno najlepszym. To chyba naturalne, że Avernus będzie chciała poznać kogoś potencjalnie równego sobie. Po zakończeniu projektu biomu, Sri stawała na głowie, żeby nawiązać z nią kontakt. Posłała nawet do jej jedynego znanego stałego miejsca pobytu wydrukowany i podpisany egzemplarz swojej pracy, którą wyrobiła sobie renomę. Oprawiła go we własną, wyhodowaną w zbiorniku skórę i opatrzyła autografem. Nie doczekała się jednak żadnej reakcji, żadnego kontaktu. Była na Kallisto od ośmiu dni i jeszcze nie wiedziała, czy Avernus pojawi się na uroczystym otwarciu. Gospodarze każde pytanie o to zbywali ogólnikami, co prawie na pewno znaczyło, że oni również nie wiedzą, tylko są zbyt kulturalni, żeby się do tego przyznać. Alder też do niczego nie doszedł, podobnie żaden z kontaktów Sri w rodzinie Peixoto i brazylijskim rządzie nie dysponował niczym konkretnym na temat planów czy losów Avernus. Nawet jej mecenas, Oscar Finnegan Ramos, niczego nie kojarzył. – Zawsze była takim nieśmiałym odludkiem – powiedział Sri w swojej ostatniej wiadomości. – Ja spotkałem się z nią tylko raz. Wychodzi na to, że sto lat temu. Tak, tuż przed Przewrotem. Na konferencji o projektowaniu ścieżek metabolicznych pierwszych organizmów próżniowych. Była oczywiście pionierem badań w tej dziedzinie. Wyprzedzała innych o całe lata. Zaprosili ją na wykład na sesji plenarnej i do ostatniej chwili nie było wiadomo, czy się pojawi. Ja miałem ją ewentualnie zastąpić. I nagle, dosłownie parę godzin przed wykładem, pojawiła się. Stanęła z tyłu, na którejś otwartej debacie. Wyobrażasz sobie, jakie zrobiło się zamieszanie. Oblegali ją. A co do wykładu – co najmniej trzy osoby natchnęła do pomysłów, z których zbudowały kariery. I zniknęła. Więc nic się nie martw, kochana moja. Przyjedzie albo

nie przyjedzie. I tak dowiesz się w ostatniej chwili. Sri nie mogła mu powiedzieć, że jest spora szansa, że ktoś – Speller Twain, Loc Ifrahim, ktokolwiek – planuje zamach na Avernus. Że może ją też chcą zabić. Nie tylko dlatego, że nie dowierzała szyfrowaniu na łączu radiowym, a Zewnętrzni prawie na pewno podsłuchiwali. Dlatego, że prawdopodobnie podsłuchiwał także Euclides Peixoto. Nie mówiąc już o generale Arvamie Peixoto. Otaczali ją wrogowie. Zaufać mogła tylko Alderowi i swojemu sekretarzowi, Yamilowi Cho. Od razu po wizycie na farmie spotkała się z ekipą budowlaną, żeby zapytać o postęp prac, a potem odbyła krótką rozmowę z Lokiem Ifrahimem, który powiedział, że dowiedział się czegoś bardzo istotnego. – Pan Twain odwiedzał wolną strefę w mieście. Sri udała, że nie ma pojęcia, co to takiego wolna strefa, i pozwoliła, żeby Loc Ifrahim o wszystkim opowiedział. – Jest takie powiedzenie, że co się stało w strefie, poza strefę nie wychodzi. Ale słyszałem plotkę, że spotykał się z przeciwnikami projektu i całej idei pojednania. Na pewno wie pani, że są tu ludzie, którzy zrobią wszystko, żeby projekt zakończył się fiaskiem. – A wiesz może, kto to taki? – Niestety, nie. Na razie nie. Wiem za to, że Ursula Freye, zanim ją zamordowano, parę razy chodziła do wolnej strefy. Musi być jakiś związek. Jestem pewien. Będę tropił dalej i może pani być pewna, że jeśli się o czymś dowiem, niezwłocznie się tym podzielę. – Chce, żebym myślała, że Speller Twain spiskuje przeciwko mnie – powiedziała chwilę później Alderowi. – A skąd wiesz, że nie mówi prawdy? W końcu Speller Twain zabił Ursulę Freye, to pewne. Leżeli obok siebie w bąblu. Alder jadł łyżeczką soczystą papaję. – Pamiętasz tych oficerów pokojowych, z którymi wtedy rozmawiałam? – Oczywiście. – Władze miasta kazały im przerwać śledztwo w sprawie śmierci Ursuli Freye, bo sprawa jest delikatna politycznie. Nie byli zadowoleni i bardzo się zainteresowali, kiedy im powiedziałam że Loc Ifrahim zaoferował mi głowę Spellera Twaina na srebrnej tacy. Myślą podobnie jak my. Że oni obaj byli zamieszani w śmierć Freye i że Loc Ifrahim wykorzystuje Spellera Twaina do odwrócenia uwagi, żeby mieć swobodę działania. – Ale jak nam pomogą, skoro kazali im przerwać śledztwo? – Są jak każda policja, chętnie nagną trochę prawo, kiedy im pasuje. Dyskretnie obserwowali jednego i drugiego. Stąd wiedziałam, że Speller Twain chodził do wolnej strefy, zanim jeszcze Ifrahim mi o tym powiedział. Wiem nawet, co tam robił. To nie ma nic wspólnego z żadnym spiskiem. Chodził do klubu, gdzie ludzie uprawiają normalny, staroświecki seks, w maskach i pelerynach. – Może to tylko przykrywka. – Nie ma żadnych wątpliwości, że Speller Twain zabił Ursulę. Może kazał mu Euclides Peixoto. Może namówił go Loc Ifrahim. A może sam na to wpadł. W każdym razie, oficerowie pokojowi uważają, że nie miał nic wspólnego z żadną siłą z miasta. Alder wetknął do ust łyżeczkę pestek i miąższu, po czym odparł:

– Ja chyba wiem, czemu nie chcesz wyprzedzająco zaatakować Twaina. Sri się uśmiechnęła. – Wiesz, tak? – Chcesz, żeby on albo oni dwaj spróbowali zamachnąć się na życie Avernus. Ratujesz ją, ona jest ci wdzięczna... – I z tej wdzięczności uczy mnie wszystkiego, co wie? Piękne marzenie. Ale obawiam się że, niestety, tylko marzenie. Fantazja, jak w tych twoich sagach. Alder zrobił urażoną minę – przymrużone powieki, wydęte usta. Tym rozkoszniej przez to wyglądał. – Może przestaniesz się ze mną drażnić i po prostu mi powiesz, co planujesz? Wiem, że nie będziesz po prostu czekać, co przyniesie los. – W sumie to dokładnie tak chcę zrobić. – Więc nie muszę się niczym przejmować – powiedział Alder. – Wszystko już pozałatwiałaś. Nie potrzebujesz mojej pomocy. – Nie bądź głupi. Po co bym cię ciągnęła taki kawał drogi, gdybym nie potrzebowała twojej pomocy i twoich talentów? Na przykład, do zaprzyjaźniania się z ludźmi? Ja umiem ich denerwować albo zastraszać, ale żeby ich zjednywać... ty mi jesteś potrzebny. – No cóż. Sama mnie tak skroiłaś. – Powiedz mi, o czym tam rozmawiałeś przy obiedzie. Zdaje się, że zakumplowałeś się na farmie z tymi młodszymi naukowcami. – A, nic takiego. Może poza jedną kwestią. Chociaż, w porównaniu z twoimi planami, to niespecjalnie ekscytujące. Sri wiedziała, że aż się pali, żeby jej o tym odkryciu opowiedzieć, ale najpierw trzeba go połaskotać, ucałować, zanim ustąpi. W końcu się poddał i powiedział jej, że ci młodzi naukowcy z farmy zaprosili go na wycieczkę do małej groty, która była prototypem paru późniejszych projektów Avernus. – Co to za grota? – Nic takiego, jakaś dziura w skale – odrzekł Alder. – I rosną w niej organizmy próżniowe. Ale jest stara. Avernus ją zbudowała, kiedy pracowała na tej farmie, chyba ponad osiemdziesiąt lat temu. – A co to za organizmy próżniowe? Alder wzruszył ramionami. – Czemu ja nic o tym nie wiem? – Bo któryś z moich nowych przyjaciół odkrył to dwa lata temu. I na razie trzymają to w tajemnicy. – Alder wyjaśnił, że czwarte pokolenie obywateli Tęczowego Mostu lubi sobie chodzić na wycieczki i biwaki w tak zwanym terenie. – Wychodzą na tydzień albo dłużej, pokonują pieszo setki kilometrów. Mówią, że nie można poznać tej ziemi, póki się po niej nie pochodzi. Wiem, brzmi jak głupawy mistycyzm, ale oni to traktują bardzo poważnie. – I przez cały ten czas siedzą w skafandrach? – Chodzą od schroniska do oazy. Robią to od ponad dziesięciu lat. Są różne szczepy, mają swoje totemy i każdy chodzi swoimi ścieżkami. Przynajmniej ja zrozumiałem, że tak to działa. Tłumaczyli mi to bez końca, głównie Burton, ale wszystko brzmiało jak bełkot. – I Burton chce cię zabrać do tej groty.

Alder skinął głową. – To niedaleko tej farmy. Sto kilometrów, czy coś koło tego. – I ten Burton z kolegami... – Ta Burton z kolegami. – Chcą, żebyś przeszedł na piechotę sto kilometrów. – Na Księżycu chodziłem dalej. – A za tobą Yamil Cho i karawana rolligonów. Może Yamil powinien pójść z tobą? – Oj, oni chyba nie byliby zachwyceni – odparł Alder. – To ich tajemnica, sekretne miejsce. Chcą mi je pokazać, bo jestem ich najlepszym przyjacielem. A poza tym, to nie jest aż takie ryzykowne, jak wygląda. Gdyby się coś stało, zawsze można zawołać gig. Patrzył bez słów, przypochlebnie. Położył jej pod stopami skarb i czekał na pochwałę, nagrodę. Po chwili namysłu Sri postanowiła ustąpić. Najwyższy czas dać mu trochę odpowiedzialności, której tak pragnie. Pokaże mu, że darzy go zaufaniem, no i jeszcze ta grota, prawie na pewno dzieło samej Avernus, pełna nie wiadomo jakich tajemnic... Przytuliła go więc, powiedziała, że świetnie się spisał, że jest z niego bardzo dumna, i dodała, że jeśli przydarzy się jakiś seks, musi uważać, żeby za bardzo się nie zatracić. – Uczysz się teraz, kim jesteś. Powinieneś się przy tym dobrze bawić. Ale uważaj, żeby nie zrobić niczego, co może potem się na tobie zemścić. Jeśli masz mieć do czynienia z tymi skazanymi, to dopilnuj, żeby o każdym wcześniej zrobić wywiad. No i oczywiście – dodała – masz przywieźć próbki i pełen zapis wideo, oraz dokładne współrzędne. – Masz mnie za głupiego, czy co? – powiedział Alder, ale już się uśmiechał. Sri pocałowała go w usta. Poczuła jedwabistą słodycz papai, a pod nią żywą słodycz ciała Aldera. – Głupi nie jesteś w żadnym razie. Nie wiem, co bym bez ciebie zrobiła.

ROZDZIAŁ 12 Przez sto lat osadnictwo w Układzie Zewnętrznym było skupione samo na sobie – najpierw na problemach przetrwania w nieprzyjaznym i surowym środowisku, potem na stworzeniu stabilnych, trwałych ekosystemów oraz mechanizmów społecznych i gospodarczych. Teraz jednak znaleźli się na skraju potężnej kulturalno-społecznej rewolucji – zmiany, której czynniki nawarstwiały się od lat, aż rozpoczęła się gwałtowna przemiana, wywołana przez młodych Zewnętrznych i ich silną wolę odcięcia się od starych, reakcjonistycznych ustrojów państw-miast na księżycach Jowisza i Saturna. Wyruszenia na podbój nowych terenów. Księżyców Urana i Neptuna. Plutona, Eris, setek mikroplanet w pasie Kuipera. Garstka chciała terraformować Marsa, rozmontowując któryś z mniejszych jowiszowych księżyców, żeby wyprodukować lustra z żaglami słonecznymi oraz tysiące ton halonów do wywołania efektu cieplarnianego, który znacząco ogrzałby planetę i spowodował uwolnienie dwutlenku węgla i pary wodnej z zamarzniętego regolitu, zwiększając ciśnienie atmosferyczne, już i tak trochę podniesione kometą zrzuconą przez Chińczyków na pierwotnych marsjańskich kolonistów. Ten buzujący pionierski duch, w połączeniu z radykalnymi ideami posthumanistycznych utopii, zaczynał wywoływać poważne niepokoje społeczne i polityczne. Gospodarka Zewnętrznychopierała się na barterze i społecznej hierarchii bazującej na wartości dobrowolnej pracy oraz wymianie idei i informacji, naukowych, kulturowych i technicznych. Teraz jednak najinteligentniejsi i najlepsi członkowie nowego pokolenia zaczęli planować własne grupy społeczne, umyślnie izolujące się od głównego nurtu. Młodzi ludzie zostawiali miasta dla oaz, schronów i innych mikrohabitatów budowanych przez niestrudzone roje robotów. Przy tym przez cały czas wchodzili w burzliwe i często kończące się skłóceniem debaty z kolektywami i rodzinnymi trustami, do których należała większość statków w Układzie. Nowe pokolenie Zewnętrznych chciało skorzystać z tych statków do eksploracji i przewożenia ochotników pragnących zakładać nowe osady na rubieżach Układu, byli jednak mniejszością wobec swoich rodziców, dziadków i pradziadków. W Układzie Zewnętrznym wszyscy mieli dostęp do kuracji medycznych wydłużających przeciętną długość życia do nieco ponad stu pięćdziesięciu lat – zatem demokracja w ich miastach i osiedlach, spółdzielniach i trustach, była w istocie gerontokracją, ostrożną i reakcyjną, przedkładającą dyskusję nad decyzję, debatę nad działanie. Starsze pokolenia kontrolowały zarówno statki, jak i większość infrastruktury w Układzie, twierdziły, że są one niezbędne dla wymiany handlowej pomiędzy układami Jowisza i Saturna, a także nie wyrażały zgody na budowę nowych statków ze względu na koszt. Oazy i schrony budowała automatyczna siła robocza – roboty, które przeważnie pozostały po budowie miast i taniej było eksploatować je nadal niż złomować, ale nie istniały roboty do budowy statków kosmicznych. Wszystkie budowano w mniejszym lub większym stopniu ręcznie; choć kadłuby i kabiny łatwo było złożyć z diamentowych i fullerenowych kompozytów, wyprodukowanych z węglowych złóż, łatwych do wydobycia z lodowego regolitu większości księżyców, to do produkcji napędów termojądrowych i układów sterowania niezbędne były kosztowne metale ziem rzadkich.

Potencjalni podróżnicy i koloniści z zapałem atakowali ten problem. Opracowali plany zrobotyzowanych fabryk, które można byłoby postawić na odpowiednich asteroidach. Wydobywałyby i oczyszczały metale, a potem wyrzucały je elektromagnetycznymi działami w stronę Jowisza i Saturna. Zaprojektowali statki wyposażone w żagle świetlne, napędzane stałymi laserami albo wyrafinowanymi silnikami chemicznymi z kompozytów fullerenowoceramicznych. Takie powolne pojazdy leciałyby do celu dziesiątki lat, albo i dłużej, pasażerowie mogliby jednak przesypiać podróż w hibernacji. Młodzi Zewnętrzni byli zdeterminowani, by przezwyciężyć brak wpływów finansowych i politycznych swoją energią, pomysłowością i uporem. Pomimo gerontologicznych kuracji, zaawansowanych zabiegów i terapii, prosta śmiertelność oznaczała, że wcześniej czy później wschodząca generacja dobierze się jednak do władzy swoich rodzin. Tyle że, kiedy to nastąpi, sami będą w tym wieku, co teraz ich dziadkowie: mieli zbyt dużo zapału i zbyt mało cierpliwości, żeby na to czekać. Niemal każdy model socjopolityczny przewidywał przełom w ciągu dziesięciolecia. Jeśli Ziemi nie uda się zawiązać ciaśniejszych relacji z państwami-miastami Jowisza i Saturna, co umocni ich konserwatywne reżimy, Zewnętrzni rozejdą się i zróżnicują tak szybko i nieprzewidywalnie, że już nigdy nie uda się znaleźć z nimi wspólnej płaszczyzny porozumienia. A wtedy wojna stanie się nieunikniona. Jednakże nowe pokolenie nie zerwało do końca z przeszłością. Podziwiali i obdarzali niemal świętą czcią dzieła Avernus i innych guru genetycznych z pierwszych lat osadnictwa w Układzie Zewnętrznym – te nowatorskie organizmy próżniowe i zamknięte ekosystemy, dzięki którym udało się zbudować trwałe osiedla na księżycach Jowisza i Saturna. Avernus była ich zieloną świętą, ich Darwinem i Einsteinem, zagadkowym geniuszem owianym legendą i plotkami, natchnieniem dla ich radykalizmu, dla ambicji i pragnień, które jeszcze nie w pełni sformułowali. Sri wydało się to bardzo ciekawe, że nowi przyjaciele Aldera zataili odkrycie groty przed starszymi – cieszyła się też, że Alderowi jednak ów sekret powierzyli. Jeśli w ogóle kiedykolwiek nadarzy jej się kontakt z Avernus, spotkanie będzie przytłoczone protokołem dyplomatycznym i grzecznościową etykietą – prawie bez szans na szczerą dyskusję jak uczona z uczoną. Gdyby natomiast Alder zbliżył się do członków słynnej ekipy Avernus tak samo, jak do młodych naukowców na farmie organizmów próżniowych, może udałoby mu się otworzyć jakieś nieformalne kanały do prowadzenia łączności i śledzenia losów Avernus po jej wylocie z Kallisto. Niestety, nawet teraz, zaledwie parę dni przed uroczystym otwarciem biomu, ani w brazylijskiej ambasadzie, ani w sztabie rodziny Peixoto, nie udało się nakłonić nikogo z obywateli miasta, by potwierdził lub zaprzeczył, że Avernus przybędzie do Tęczowego Mostu. LuisInáciodaSilva, podsłuchujący jowiszową kontrolę lotów, nie wychwycił niczego interesującego. Na forach towarzyskich mnóstwo gadało się o słynnej genetyczce, ale bez konkretów. Alder wrócił z wycieczki do groty ze zdjęciami oraz próbkami skomplikowanych żłobkowanych i pomarszczonych kolonii chemoautotroficznych organizmów próżniowych, które rosły tam na osobności od ponad osiemdziesięciu lat, ale nie przywiózł ani grama informacji o ich stwórczym. W końcu Sri postanowiła przełknąć dumę i ponownie zaprosić do siebie Loca Ifrahima. Znowu nakarmił ją ochłapami poszlak dotyczących Spellera Twaina i powtórzył propozycję „zajęcia się problemem”, stwierdził jednak, że nic nie słyszał o przylocie Avernus na

ceremonię otwarcia. Wyglądało więc na to, że nikt nic nie wie – ten brak konkretów napawał Sri niepokojem i niecierpliwością, skłaniając do nagłych wybuchów gniewu, przez które i Alder, i Yamil Cho siedzieli przy niej jak na szpilkach. A potem, na oficjalnym bankiecie w przeddzień otwarcia, podszedł do niej Euclides Peixoto i powiedział: – Ona tu jest. – Kto? – No kto? Avernus. Na twoim miejscu postarałbym się o nowych informatorów, bo ewidentnie są gorsi od moich, a ja przecież nie mam takiego ciśnienia, żeby się zbliżyć do tej starej wariatki. Działo się to na głównym dziedzińcu ambasady Wielkiej Brazylii. Był przykryty namiotem z pastelowych jedwabi, ściany miał pokryte ogromnymi dekoracjami z kwiatów i paproci, a podłogę wysypaną warstwą suchych płatków różanych, wydzielającą oszałamiający aromat podczas deptania przez elitę i śmietankę towarzyską Tęczowego Mostu, brazylijskiej dyplomacji i delegacji handlowej oraz przedstawicieli Minosa, Europy i innych miast i osiedli z układu Jowisza. Ekipa budowlana biomu kuliła się w jednym rogu, wyraźnie skrępowana elegancją i rytualnymi grzecznościami. W swoich mundurowych kombinezonach wyglądali zgrzebniej niż wszyscy inni, nawet kelnerzy serwujący koktajle i tartinki oraz kwartet smyczkowy grający wiązanki z Haydna i Mozarta. Na dziedzińcu było tak tłoczno, że jeśli ktokolwiek się poruszył, wszyscy ludzie wokół niego także musieli – stąd całe towarzystwo powoli orbitowało wokół siebie, jak tryby jakiegoś starożytnego i wyjątkowo skomplikowanego mechanizmu zegarowego. Sri stała tuż obok Euclidesa Peixoto, spowita obłoczkiem jego wody kolońskiej. – Ja nigdy nie wątpiłam, że Avernus przyjedzie – powiedziała chłodno. – Ten biom to był jej pomysł. To ona zapewniła większość finansowania dla projektu. Oczywiste więc, że chce być obecna na rozpoczęciu ożywiania. Uśmiech Euclidesa Peixoto poszerzył się, ukazując większość jego oślepiająco białych, równych zębów Był ubrany w jakiś absurdalny mundur, który według Sri musiał chyba sam sobie wymyślić: szare spodnie i bluzę z różowymi lamówkami, rzędy baretek na piersi i szarą czapkę z wypolerowanym czarnym daszkiem, opuszczonym nisko na małe, blisko osadzone oczy, zawsze kojarzące się jej z jakimś łasicowatym stworzeniem. Łasicą, gronostajem – w każdym razie, małym, podstępnym drapieżnikiem przemykającym przez leśne poszycie w poszukiwaniu łatwego łupu. – Nie ma tu nic oczywistego – powiedział. – Wiem, jasne, wy, naukowcy, musicie zakładać, że coś jest prawdziwe, zanim wykażecie, że tak jest lub nie. Wiem, że z natury jesteście optymistami. Ale to nie nauka. To polityka. A mój tato zawsze mi powtarzał: „W polityce nigdy niczego nie zakładaj, bo wyjdziesz na durnia i ty, i ja”. Pewnie, Avernus płaci za biom, ale nie wykazała ani trochę zainteresowania jego projektem, nie odezwała się ani słowem do nikogo zaangażowanego. Ani do nas, ani do naszych gospodarzy z miasta. Nawet nie wiemy, czy jej odpowiada to, co się dzieje pod jej patronatem. Więc gdybyś mnie wczoraj zapytała, czy ona się pojawi, powiedziałbym: „Ja bym się o większą kasę nie zakładał”. Ale na pewno nie powiedziałbym: „Oczywiście”. – Zatem pewnie się pan bardzo rozczaruje, kiedy się okaże, że się pan myli. – Na twoim miejscu nie miałbym wielkich nadziei na spotkanie. Jasne, ona jest na

Kallisto, ale nie w tym mieście i nie wiadomo, czy pojawi się na uroczystym otwarciu. Nawet ja nie wiem, gdzie się zatrzymała. Ale powiem ci, co zrobię – powiedział Euclides Peixoto. – Jeśli się faktycznie objawi, ja będę musiał rozmawiać z nią o tym biomie, mimo że ona w ogóle nie jest zainteresowana tym, co robimy. Wspomnienie twojego nazwiska nic mnie nie kosztuje. Na wypadek, gdyby o tobie nie słyszała. – Dziękuję. Ale to nie będzie konieczne. – To uczciwa propozycja. Kiedy byłem mały, wkładałem do słoika różne gatunki mrówek, żeby zobaczyć, które wygrają. Przyznaję, że trochę mnie intryguje, co się może wydarzyć, kiedy takie dwie genialne postaci będą szły łeb w łeb. – Tu nie chodzi o wygraną lub przegraną, ani o to, kto ma lepsze pomysły i większy rozmach. To kwestia nawiązania dialogu. Dla dobra rodziny. – Pilnuj tylko, żebym wiedział o wszystkich ustaleniach, które z nią obgadasz – powiedział Euclides Peixoto. – Jeśli będziesz miała trudności z nawiązaniem kontaktu, jeśli twoim ludziom nic nie wychodzi, ja jestem gotowy szepnąć za tobą słowo. Może nie jesteś z naszej krwi, ale wolę wierzyć, że jesteś lojalna wobec mojego wuja. Dobra. Teraz muszę się jeszcze uściskać z paroma osobami i trochę z nimi pogadać. I jeszcze wymknąć się na drinka czy dwa, nim zacznę przemawiać. Sri zerknęła do agenta poszukującego, którego zostawiła, żeby pilnował miejskich forów, ale nic tam nie było, poza standardowymi megabajtami pustych spekulacji. Zadzwoniła do sekretarza i kazała mu znaleźć, co tylko może, a potem do Aldera, który przepadł gdzieś w gęstej ciżbie przyjęcia. Powiedział, że nic nie słyszał, ale zapyta wszystkich swoich nowych przyjaciół po kolei. Wreszcie zadzwoniła do miejskiej oficer pokojowej, Dee Fujity. Ta stwierdziła, że także nie słyszała o przylocie Avernus na Kallisto. Potem dodała, że aresztowanie Spellera Twaina i Loca Ifrahima oraz przetrzymanie ich do zakończenia uroczystego otwarcia nie wchodzi w grę. Nie tylko ze względu na immunitet dyplomatyczny Ifrahima, ale także z uwagi na brak niezbitych dowodów spisku. – Nie możemy go aresztować na podstawie podejrzeń. Nawet własnych obywateli nie możemy, a co dopiero kogoś z waszych – powiedziała Dee Fujita. – Podejrzeń? Już zamordował co najmniej jedną osobę. – Jeśli nie ma pani niezbitych dowodów, że Speller Twain czy Loc Ifrahim planują coś zrobić Avernus, nie mam prawa ich tknąć. Jedyna pani opcja to przedstawić sprawę w Senacie i przekonywać, że to kwestia bezpieczeństwa miasta. Może pani zeznać pod przysięgą. – I są jakieś szanse? – Senat musi się najpierw zgodzić, żeby to głosować. A potem trzeba jeszcze wygrać głosowanie. – I wtedy będzie o tym wiedzieć całe miasto. – Ciągle zapominam, że wy macie jakieś dziwaczne idee, jak powinna działać władza. – A ja ciągle zapominam, że wy macie dziwaczne idee, żeby używać konkursów popularności do podejmowania decyzji kluczowych dla bezpieczeństwa miasta. – Sri aż wrzała z frustracji, niewiele brakowało jej do wybuchu. Zamknęła oczy, wyobraziła sobie białe antarktyczne niebo nad pełnym kry oceanem i dodała: – Zeznawanie w Senacie byłoby równoznaczne z wypowiedzeniem wojny Euclidesowi Peixoto. Musiałabym mieć pewność, że mnie poprzecie.

– Ja panią poprę, w ten sposób, że będę dalej obserwować Spellera Twaina i Loca Ifrahima. Proszę mnie zawiadomić, jeśli się pani czegoś dowie – powiedziała Dee Fujita i się rozłączyła. Sri nie mogła wyjść z bankietu, póki nie skończyły się przemówienia; potem musiała prowadzić zdawkowe rozmowy z ludźmi, których nie znała i którzy jej nie obchodzili – przez cały czas usiłując przemyśleć sobie słowa Euclidesa Peixoto, dojść, co z nich wynika i w jaki sposób najlepiej skontaktować się z Avernus w krótkim czasie pozostałym do uroczystości. W końcu zawiłe mechanizmy rządzące tłumem zestawiły ją z Lokiem Ifrahimem. Pochylił głowę w minimalnym ukłonie i zapytał, czy zastanowiła się nad kwestiami z ostatniego spotkania. – Zawiodłeś mnie – powiedziała Sri. – Avernus tu jest. I musiałam się o tym dowiedzieć od Euclidesa Peixoto. Jego zaskoczenie wydawało się szczere. – O ile to prawda, o ile to nie jest kolejna plotka, bo moje źródła nic o tym nie wiedzą. Czy może pan Peixoto powiedział pani, skąd wie? – Nie pytałam. Rozczarowałeś mnie, Ifrahim. I to bardzo. Albo nie rozmawiasz z właściwymi ludźmi, albo nie mówisz prawdy. Avernus tu jest. Gdzieś na Kallisto. Może w tym mieście, a może gdzie indziej, na przykład na farmie organizmów próżniowych, gdzie kiedyś pracowała. Chcę wiedzieć, gdzie ona jest, skąd przyleciała i z kim. A przede wszystkim: jak się z nią skontaktować. Jeśli przyjdziesz z czymś konkretnym, wybaczę ci, że mnie zawiodłeś, i zadbam, żebyś został szczodrze wynagrodzony. Jeśli coś wiedział, ale to przed nią ukrywał, Sri chciała go nacisnąć. Niech to wyjawi, motywowany nagrodą czy groźbą. Jeśli nic nie wie, i tak da się go wykorzystać, a przy okazji będzie się go miało na oku. Młody dyplomata zastanawiał się przez chwilę, po czym powiedział: – Mam jeden kontakt w porcie. Jak tylko skończy się ta imprezka, porozmawiam z nią. – Nie czekaj, aż to się skończy. Ja muszę to wiedzieć natychmiast. Pomożesz mi czy nie? Tak czy nie? – To może trochę zająć. – W moim apartamencie za trzy godziny – oznajmiła Sri, odwróciła się i pozwoliła unieść powolnym obrotom tłumu. Brazylijski ambasador i burmistrz Tęczowego Mostu wygłosili swoje mowy, a po nich Euclides Peixoto. Jego przemówienie było krótkie i nie wniosło niczego nowego, ale wygłoszone było świetnie, ze znaczącym podkreśleniem kluczowych tez; zdobył sobie burzliwe oklaski, które przeczekiwał z cwanym uśmieszkiem w kąciku ust, jakby ubawiony jakimś prywatnym żartem. Sri wreszcie mogła się wymknąć, nie powodując poważnego skandalu dyplomatycznego. Gdy dotarła do apartamentu, sekretarz powiedział jej, że Loc Ifrahim już jest. Czekał na nią w ciemnym bąblu obserwacyjnym, ciemna sylwetka zapatrzona w jezioro w dole. Gdy weszła, odwrócił się do niej i powiedział, że ma pewne informacje. – Nacisnąłem na mój kontakt w porcie. Ona zagadała z pilotami wszystkich statków, które lądowały tutaj przez ostatni tydzień. Wydaje się, że Avernus przyleciała sześć godzin temu, holownikiem ciągnącym ładunek lekarstw i luksusowych produktów spożywczych z Europy. Holownik należy do rodziny pilota, który nazywa się Vlad Izumi. Ma dwadzieścia osiem lat,

bez partnera, bez dzieci, obywatel Minosa na Europie... – Przyjechała sama? Bez ekipy? – Była jeszcze tylko jedna pasażerka. Dziewczynka, prawdopodobnie córka Avernus. – Yuli. Nazywa się Yuli. Gdzie są teraz? W mieście? – Wsiadły na rolligon i pojechały na północ. Gdyby dała mi pani jeszcze trochę czasu, mogę się dowiedzieć, dokąd. – Muszę to wiedzieć jak najszybciej. A jakim sposobem pan Peixoto wiedział o tym przede mną? Jak to możliwe, że wylądowała, a nie wie o tym nikt w mieście? – Ambasada oczywiście monitorowała odloty i przyloty. Każdy to może. Wszystko jest dostępne w sieci. Ale Vlad Izumi, pilot tego holownika, nie jest osobą kojarzoną z Avernus, a jej i córki nie było na liście pasażerów. Najpewniej po prostu je podwiózł. To się tu ciągle zdarza. Nie ma żadnej kontroli granicznej ani celnej. Trzeba po prostu założyć, że kiedy wysiadły, nikt ich nie rozpoznał, a nie korzystały ani z sieci telefonicznej, ani w ogóle z żadnej sieci. Po prostu sobie poszły. Co do pana Izumiego, to on już leci z powrotem na Europę, ale bardzo chętnie opowiedział o swoich pasażerkach. Wydaje się, że nie ja pierwszy go o nie pytałem. Pierwszy dotarł do niego Speller Twain. – Myślałam, że to twój dobry kumpel. – Nigdy tak nie twierdziłem – powiedział Loc Ifrahim. – Czy coś jeszcze potrzebuje pani wiedzieć? Jak pani widzi, jestem niezwykle chętny do pomocy. Jego uśmiech, ledwo widoczny w słabym świetle żyrandoli, był istnym arcydziełem: zwycięski i dwulicowy. – Jeszcze jedno – powiedziała Sri. To był umówiony sygnał dla sekretarza, który słuchał rozmowy. Gdy wszedł do bąbla, smukły i przystojny, w czarnym swetrze i legginsach, uśmiech Loca Ifrahima nie zmienił się, ale niepokoju w głosie nie był w stanie ukryć. – Przyszedłem, żeby pani pomóc. Nadal mogę pomóc. Na przykład w tej kwestii, o której rozmawialiśmy wcześniej. – Masz na myśli zabicie Spellera Twaina? – Zabicie? – Udał szok. – Chyba źle mnie pani zrozumiała, gdy proponowałem, że mogę naprawić szkody, które wyrządził pani projektowi. – I kiedy powiedziałeś, że zamordował Ursulę Freye, też źle zrozumiałam, tak? Yamil Cho podszedł do Loca Ifrahima. Dyplomata cofnął się, aż został przyparty do przezroczystej ściany, gdy mówił: – Oczywiście, że to zrobił. Przyznał się do tego panu Peixoto. – Tak, o tym zapomniałeś mi powiedzieć. Ciekawa jestem, czego jeszcze zapomniałeś. Więc chwilę cię tu potrzymam. To znaczy, przynajmniej, dopóki nie skończy się uroczyste ożywianie. Loc Ifrahim popatrywał rozbieganym wzrokiem to na Sri, to na Yamila Cho. – Mój status dyplomatyczny... – Powiemy, że zgodziłeś się pomóc mi w poszukiwaniach. Albo pokażę nagrania naszych rozmów ambasadorowi, niech sam wyciągnie wnioski. Może nie mogę udowodnić, że proponowałeś zabicie Twaina, ale poszlaki zdecydowanie na to wskazują. – Świetnie – odpowiedział Loc Ifrahim. – Zostanę i podporządkuję się temu głupiemu

planowi. Ale mogę od razu pani powiedzieć, że nic pani z niego nie przyjdzie. – To groźba? – To, niestety, fakt, proszę pani – powiedział młody człowiek. Z powrotem się opanował; jego twarz stała się pustą maską pozbawioną wszelkich emocji. Sri po raz pierwszy uświadomiła sobie siłę jego ambicji i determinacji. Była godna podziwu. I strachu.

ROZDZIAŁ 13 Loc Ifrahim obstawał przy swojej wersji: podejrzewał, że Speller Twain coś planuje, ale nie miał pojęcia, co to może być. Sri kusiło, żeby go przesłuchać, ale gdyby zrobiła to bez zgody Euclidesa Peixoto czy ambasadora, narobiłaby sobie wszelkich możliwych kłopotów – a żadnemu z nich nie ufała. Po zastanowieniu posłała sekretarza do ambasady, gdzie kwaterowali Euclides Peixoto i jego szef ochrony. Jeśli Speller Twain opuści z jakiegokolwiek powodu ambasadę, Yamil pójdzie za nim wszędzie i zadba, by Twain wiedział, że jest śledzony. Tymczasem Alder odkrył, że Avernus odwiedziła farmę organizmów próżniowych, gdzie kiedyś pracowała, a potem pojechała rolligonem na północ, w towarzystwie córki i kilkorga młodych naukowców, tych, którzy pokazywali Alderowi ukrytą grotę. Alder zaproponował, że ich dogoni, Sri jednak powiedziała mu, że to strata czasu, a poza tym jest to zbyt niebezpieczne. Na nierównym, podziurawionym kraterami terenie Kallisto mogły się ukrywać całe armie – a w odróżnieniu od Ziemi nie miały go na oku wszechwidzące satelity meteorologiczne i szpiegowskie. Teraz Avernus i jej mała świta mogli być w grocie albo gdziekolwiek w promieniu dwustu lub trzystu kilometrów od farmy. Obojętne, gdzie pojechali, Sri była pewna, że wrócą do miasta na uroczystość otwarcia. Miała zamiar nawiązać z Avernusbezpośredni kontakt, powiedzieć genetyczce o zagrożeniu jej życia, zaproponować rozmowę w cztery oczy... Ale na razie mogła tylko czekać – co najwyżej spróbować się trochę przespać. Wcześnie następnego ranka obudził ją telefon od Dee Fujity. Wyglądało na to, że Speller Twain zaginął. – Wczoraj po skończeniu bankietu poszedł do wolnej strefy. Wstąpił do klubu, w którym często bywał i nie wyszedł z niego. Przesłuchujemy wszystkich tam obecnych. Trochę to potrwa: nie ma gwarancji, że ludzie powiedzą prawdę, a niestety, nie możemy ich przymuszać. Mam jednak nadzieję, że ktoś powie coś istotnego. Sri zamknęła oczy. Pomyślała o krach podskakujących na wodzie pod czystym, zimnym niebem. – On na pewno coś zrobi – powiedziała. – Coś, co wymaga dłuższego przygotowania. Wy marnujecie czas na przesłuchiwanie niechętnych do współpracy albo nic niewiedzących świadków, a on się ukrywa gdzieś w mieście i przygotowuje do akcji. – To jedna z możliwości – powiedziała Dee Fujita. – Druga jest taka, że pan Ifrahim zrealizował swoją groźbę, że się go pozbędzie. – Czy pan Ifrahim był wczoraj w wolnej strefie? Sri policzyła. Miał akurat tyle czasu, żeby przed przyjściem do niej pójść za Spellerem Twainem do wolnej strefy. – O ile wiemy, nie. Gdybym nie była pewna, że zasłoni się immunitetem, zarządziłabym przesłuchanie. – Ja się nim zajmę – odparła Sri. Nie miała zamiaru się przyznawać, że ma go pod kluczem, a nie chciała, żeby oficerowie pokojowi zaczęli go szukać i stwierdzili, że także zaginął. – Zatem ja dokończę przesłuchania – powiedziała Dee Fujita. – Jeśli wykażą coś

istotnego, zaraz panią zawiadomię. Niestety, choć monitoring pokazywał, jak Speller Twain wchodzi do wolnej strefy, żaden klient jego ulubionego klubu nie przypominał sobie jakiegokolwiek zamieszania, a inni goście strefy, losowo przepytani, także nie przypominali sobie, by go widzieli. Śledztwo odniosło tylko jeden skutek: nagłośniło informacjęozniknięciu Spellera Twaina. Grupa zaniepokojonych obywateli Tęczowego Mostu ogłosiła natychmiastowe referendum, czy należy opóźnić uroczyste otwarcie ze względu na możliwość zakłócenia go przez nieokreślonych wrogów projektu; zagłosowało ponad osiemdziesiąt procent obywateli. Zdania były ostro podzielone: jedni uważali, że każda zmiana terminu będzie oznaczała zaprzepaszczenie ideałów przyjaźni i współpracy, które symbolizował biom, a inni obwiniali rodzinę Peixoto i jej ekipę za wszelkie problemy i mówili, że to był błąd, pozwolić im brać udział w budowie biomu. W rezultacie, niewielką większością przegłosowano, że uroczystość nie zmieni ani terminu, ani charakteru. Po ogłoszeniu wyników Euclides Peixoto zadzwonił do Sri i zażądał, żeby powiedziała mu wszystko, co wie o zniknięciu jego szefa ochrony. Darł się, że sam pójdzie do miasta i skopie dupy całej tej pierdolniętej bandzie. Jego gniew był imponujący i nie wydawał się sztuczny. – Lepiej się módl, żeby ten mięśniak odsypiał jakąś imprezę – powiedział. – Żeby jego zniknięcie nie oznaczało, że ktoś chce nam dokopać. Bo ceremonia się odbędzie, a pani, pani profesor, ma się na niej stawić. Będziesz stać obok mnie. I jak się stanie coś złego, to i tobie, i mnie. *** Jezioro biomu osiągnęło ostateczny poziom i włączono maszyny do tworzenia fal. Światło żyrandoli skrzyło się na długich grzbietach, sunących wzdłuż jeziora z południa na północ. Załamywały się w szerokie grzywacze na rafach i podwodnych wałach, a potem, wyrzucając w powietrze wielkie fontanny białej piany, uderzały w skaliste wybrzeże największej wyspy, na której od otwarcia stacji w południe gromadzili się ludzie. Teraz była siódma wieczorem, do uroczystego ożywienia jeziora pozostała zaledwie godzina, a oni cały czas napływali – rodziny, grupki znajomych, pary i pojedyncze osoby; fale ludzi wyjeżdżały schodami ruchomymi spod szklanego skrzydła stacji i wtapiały się w festynowe tłumy tłoczące się na trawnikach po obu stronach zalesionego wzniesienia. Stragany rozdawały kandyzowane owoce i watę cukrową, falafele i warzywne curry, sushi i pikantne ciasteczka, lemoniadę i zieloną herbatę. Przyszli szczudlarze i połykacze ognia. Akrobaci kręcili piruety i inne figury na czubkach tyczek i drabin; jeden wykonywał skomplikowaną ewolucję na trapezie podwieszonym do balonu na uwięzi. Dzieci biegały wszędzie jak gazele. Bębnili bębniarze. Gdy Sri wsiadała na płaską barkę serwisową cumującą na południowym krańcu wyspy, kwartet smyczkowy grał wersję Muzykinawodzie Händla. Barka była od dziobu do rufy obwieszona szarfami, a wzdłuż krawędzi pokładu miała przezroczystą barierkę, żeby nieprzyzwyczajeni do słabego ciążenia Kallisto przypadkiem się nie skąpali. Na pokładzie było już wiele osób z wczorajszego bankietu – kallistańscy senatorowie, burmistrz, Euclides Peixoto i ekipa budowlana. Kiedy Sri wchodziła po trapie, Euclides podbiegł do niej, niezręcznie i chwiejnie, i obcesowo zapytał, czy wie coś nowego. – Nic a nic.

– Widzę, że jesteś sama. Gdzie twój syn? – Źle się czuje. – A twój sekretarz też źle się czuje? – Niestety. Yamil Cho siedział w apartamencie, pilnując Loca Ifrahima i patrząc na namiot biomu z punktu widzenia kilkudziesięciu dronów. Wypatrywał czegoś podejrzanego. – Po prostu pamiętaj, że jedziemy, czy raczej płyniemy, na tym samym wózku, w każdym znaczeniu tego zwrotu – powiedział Euclides Peixoto, rzucając jej surowe spojrzenie. Barka uruchomiła silnik, załoga przygotowała się do odbicia – a wtedy po trapie weszła spacerowym krokiem kobieta z dziewczynką. Kobieta była niska jak na Zewnętrzną, miała śniadą skórę, siwe włosy i szerokie biodra. Była ubrana w prostą szarą sukienkę. Poważną twarz dziewczynki na wpół skrywały lśniące czarne loki. Obie stanęły na końcu trapu, rozejrzały się wokół, a na zatłoczonej barce wybuchła owacja. Avernus i jej córka, Yuli. Zaraz otoczył je gorliwy tłumek młodych ludzi, którzy weszli za nią na barkę. Część była naukowcami z próżniowej farmy. Sri wyczekiwała tej chwili, odkąd pierwszy raz powiedziano jej o projekcie, lecz teraz, gdy patrzyła, jak guru genetyki sunie powoli po pokładzie barki, w samym środku tłumu dygnitarzy, a pod stopami dygocze silnik, niczym bicie monstrualnego serca, ogarnął ją nagły, klaustrofobiczny lęk. Zaraz miało się stać coś złego i – jak w sennym koszmarze – nie mogła nic na to poradzić. Prawdopodobnie bez zastanowienia, machinalnie, zrobiła krok naprzód, bo Euclides Peixoto położył dłoń na jej ramieniu i ostrym szeptem kazał stać w miejscu. W tej samej chwili przez otaczającą Avernus grupkę przeszedł szmer. Zaczęli się odwracać do jeziora, coś tam pokazywać. Sri strząsnęła łapę Euclidesa Peixoto i przesunęła się ku przezroczystej barierze. Coś sunęło ku barce. Człowiek. Na początku pomyślała, że idzie po wodzie. Potem dostrzegła, że jego ciało zwisa bezwładnie w uprzęży, a przyczepione do niej krótkimi linkami trzy drony ciągną go po wodzie jak kukiełkę, z majtającą się głową, zwisającymi rękoma i nogami zanurzonymi po uda w przelewających się po jeziorze powolnych, szerokich falach. Ludzie na brzegu wyspy zaczęli klaskać i wiwatować, myśląc, że to część ceremonii. Jednak ci na barce byli o wiele bliżej i widzieli, że ten człowiek ma poderżnięte gardło. Widzieli, gdy drony podciągnęły go bliżej, że to jest Speller Twain.

ROZDZIAŁ 14 Po śmierci Spellera Twaina nastąpiła faza gwałtownego, bezpardonowego i fatalnego w skutkach obwiniania się nawzajem. Euclides Peixoto zrzucił winę na miasto i zażądał śledztwa na wielką skalę. Kallistański Senat odpowiedział, zarządzając pełny audyt wszystkich prac ekipy budowlanej oraz dochodzenie w sprawie śmierci trojga jej członków, a po ich zakończeniu, poddanie pod referendum dalszej obecności ekipy w mieście. Zwolennicy i przeciwnicy kontaktów z Wielką Brazylią już szykowali się do politycznego starcia, obrzucając się nawzajem oskarżeniami i kontroskarżeniami. Sri miała własny pomysł, kto go zamordował. – Mówiłeś, że masz kontakty w mieście – powiedziała do Loca Ifrahima, tuż przed odprawieniem go. – Powinnam była się domyślić, że są przeciwnikami tego projektu. Podobnie jak ty. – Ja mam wielu różnych przyjaciół w mieście, proszę pani. – W tym na przykład trzech obywateli Paryża z Dione, którzy wyjechali z miasta tuż przed ceremonią. Jednego z nich widywano parę razy, jak rozmawiał z tobą w wolnej strefie. To oni zabili Spellera Twaina, prawda? Porwali go, kiedy poszedł do wolnej strefy, i zabili. – Nie mam pojęcia, proszę pani. W końcu byłem uwięziony tutaj. – Tak. Byłam na tyle głupia, że zapewniłam ci alibi, kiedy twoi kumple odwalali za ciebie brudną robotę. Locowi nie chciało się kryć rozbawienia. – Skoro nie jestem już pani do niczego potrzebny, to mam dużo pracy w ambasadzie. Ambasador musi przygotować dla Senatu oficjalne oświadczenie w sprawie ostatnich wydarzeń. Może spotkamy się na posiedzeniu komisji śledczej. – Szczerze wątpię. Avernus już wyjechała z Tęczowego Mostu i leciała z powrotem na Europę. Sri postanowiła lecieć za nią. Może na tym chaosie da się jeszcze coś ugrać. Przed wyjazdem z Kallisto przelecieli się jeszcze z Alderem pudełkowatym stateczkiem na północ, do tajemnego ogrodu Avernus. Kallisto leżała zbyt daleko od Jowisza, żeby nagrzewać się od naprężeń pływowych jak Io, Europa czy Ganimedes, więc jej skorupa zaraz po powstaniu szybko ostygła. Dlatego pokrywy z wodnego lodu nigdy nie deformowały wylewy magmy z płaszcza, tektoniczne odkształcenia, ani erozja, której prawie nie było. Zachowała się zatem w dawnym kształcie, z czasów „wielkiego bombardowania”. Było na niej kilka kraterów olbrzymich, basenów, przede wszystkim Valhalla i Asgard, z jasną strefą pośrodku, otoczoną licznymi koncentrycznymi pierścieniami grzbietów, przedzielonych jaskrawymi bruzdami lub wąwozami. Wszędzie indziej teren przypominał olbrzymie i starożytne pobojowisko, upstrzone kraterami wszelkiego rodzaju i rozmiaru, często otoczone magmowymi formacjami wyrzutowymi, wałami, uwarstwieniami, promieniami, nakładającymi się jedne na drugie. Ogród Avernus krył się w okrągłym kraterze mającym około czterdziestu kilometrów średnicy. Ciężar jego brzegu, napierającego na lodową skorupę, spowodował wybrzuszenie środka, przez co powstała spękana struktura wzniesień i płaskowyżów poprzecinanych

głębokimi wąwozami. Alder usadził giga mniej więcej pośrodku tego labiryntu i poprowadził Sri długim łagodnym zboczem usypanym z lodowych okruchów, pomiędzy stromymi ścianami odcinającymi wysoko w górze wąski pasek czarnego nieba. Lód, choć z pozoru twardy jak skała, zachowywał jednak odrobinę plastyczności – w najgłębszych partiach wąwozu ciśnienie magmowych skał uformowało go w łagodne, przecinające się, dwudziestotrzydziestometrowe garby. Osiemdziesiąt lat temu Avernus pokryła te wypukłości warstwą bogatego w minerały pyłu, zaszczepionego zarodnikami starannie dobranej kombinacji organizmów próżniowych. Urosły i rozprzestrzeniły się po nich patchworkową mozaiką, błyszczącą oranżem, różem i złamaną czerwienią w światłach czołówek skafandrów; każde pasmo koloru to inny gatunek, a wszystkie poprzecinane czarnymi granicami, gdzie sąsiadujące gatunki usiłowały się nawzajem poprzerastać. Niektóre były gładkie jak polerowany lód, inne pokryte łuskami albo pofałdowane niczym tkanka mózgowa. Parę wydzielało krystaliczny siarczan żelaza, w formie splątanych drucików, czerwonych jak świeża krew. Sri musiała przyznać, że zrobiło to na niej wrażenie – to niespodziewane, osobliwe i obce piękno, przy tym całkowicie do niczego nieprzydatne. Czuła, że dano jej zajrzeć na chwilę do umysłu wielkiej genetyczki, choć jeszcze nie rozumiała, co tam widzi. Zrobiła jednak zdjęcia i dorzuciła je do próbek, zebranych przez Aldera, gdy przywiozła go tutaj banda młodych naukowców. Po wszystkim, poczłapali długim zboczem do giga, polecieli z powrotem do miasta, wznieśli się promem na LuisaInáciodaSilvę i odlecieli na Europę. Avernus wyprzedzała ich o jakieś dwadzieścia sześć godzin, ale LuisInáciodaSilva, wyposażony w nowy, potężny silnik termojądrowy, mógł polecieć w linii prostej pomiędzy pasami radiowymi Jowisza, zamiast okrężnie, oszczędzającym paliwo, wspomaganym grawitacją kursem orientalnym. Zaledwie sześć godzin po opuszczeniu orbity Kallisto przed szybkim, małym stateczkiem ukazała się Europa. Podobnie jak Kallisto, była kulą krzemionkowej skały opakowaną w zamarzniętą wodę, ale w jej wypadku naprężenia pływowe spowodowane przeciwstawnym przyciąganiem Jowisza i jego największego księżyca, Ganimedesa, podgrzały wnętrze, tak że pod lodową skorupą krył się globalny ocean, mający dwadzieścia kilometrów głębokości, utrzymywany w płynnym stanie przez rowy hydro termalne oraz strefy subdukcji, gdzie litosfera napierała na wodę. Uderzenia meteorytów, wewnętrzne naprężenia oraz ciepła woda wytryskująca ze szczególnie aktywnych szczelin powodowały pękanie powierzchni, na którą wydostawała się potem płynna woda, zamarzająca długimi pasmami. Popękana skorupa księżyca była palimpsestem kolejnych zalewów i zamarznięć, a jej żółtawy połysk i delikatna krakelura skojarzyły się Sri ze starożytną kulą bilardową z kości słoniowej, którą widziała kiedyś w muzeum ekologicznych okropności w Quito, albo z dawnymi mapami Marsa, poprzecinanymi wymyślnymi siatkami kanałów. LuisInáciodaSilva wszedł na orbitę wokół Europy zaledwie trzy godziny po lądowaniu holownika Avernus, za to bardzo długo trwało, nim plan lotu jego lądownika zatwierdziła miejscowa kontrola lotów. Sri nie miała nic przeciwko, żeby Avernus ją wyprzedziła. Nie chciała, żeby to wyglądało jak pogoń. Chciała najpierw dowiedzieć się, gdzie przebywa wielka genetyczka, i dopiero wtedy się do niej zwrócić, nawiązując nić porozumienia oraz zapoczątkowując – z czym wiązała wielkie nadzieje – owocne dyskusje. Miała dla tej misji

błogosławieństwo Oscara Finnegana Ramosa, który skontaktował się ze swoim starym znajomym w jedynym większym ośrodku na Europie – Minosie. Miasto Minos, po skromnych początkach w charakterze małej bazy naukowej na uboczu, rozrosło się w dół, wryło głęboko w lód, żeby schować się przed pasami radiacyjnymi Jowisza, ostrzeliwującymi powierzchnię Europy taką ilością promieniowania, która zabiłaby niechronionego człowieka w dwa lub trzy dni. Skorupa pod Minosem miała zaledwie trzydzieści kilometrów grubości – zerodowała ją ciepła woda wyrzucana ze źródeł termalnych – gdyż tuż pod bazą leżała rozpadlina tektoniczna. Miasto pobudowało szyby sięgające aż na dno lodu, do podziemnego oceanu. Tutejszym guru genetycznym był kolega Oscara Finnegana Ramosa, Tymon Simonov. Miał ponad sto sześćdziesiąt lat: zaliczał się do pionierów, którzy wzięli udział w pierwszym wielkim exodusie z Księżyca. Dotarcie do niego zajęło Sri i Alderowi ponad dzień. Zjeżdżali etapami, kolejnymi windami – na Ziemi po takiej pionowej podróży dotarliby na skraj nieciągłości, gdzie płyty kontynentalne unoszą się na roztopionej magmie. Na Europie znaleźli się w wyciętym w lodzie odwróconym kanionie, wypełnionym powietrzem. Po obu jego stronach wyryto gigantyczne komory z biomami, ściany miał obwieszone podestami porośniętymi alpejskimi łąkami, kosówką i karłowatą jodłą. Najniższe z nich wystawały ponad srebrną, półożywioną błonę, która napinała się i falowała, miotana potężnymi prądami pod spodem. Mimo wyrafinowanych uszczelnień na jej brzegach, z beztlenowego oceanu przesączał się delikatny smrodek zgniłych jaj – siarkowodoru. Było też bardzo zimno, mimo że powietrze rozświetlały girlandy lamp słonecznych, a lodowe płyty zabarwiono na ciepłe, pogodne kolory. Starsi obywatele nosili długie syntetyczne futra i wielkie futrzane czapy, a młodszych przeważnie skrojono tak, żeby mieli grubą warstwę lśniącej, gęstej sierści oraz izolującą warstwę tłuszczu. Powstali ludzie-foki o ludzkich twarzach, dłoniach i stopach, odziani tylko w szorty i kamizelki z mnóstwem kieszeni. Tymon Simonov mieszkał w hermetycznej puszce o potrójnych ścianach, opuszczonej do czarnej wody na zachód od kanionu, pod rozciągającym się we wszystkie strony grubym lodowym sklepieniem. Wszystkie pięć pięter zajmowały jego laboratoria; wydawało się zresztą, że on i jego robocia świta są tam jedynymi mieszkańcami. Powiedział Sri i Alderowi, że ostatnimi czasy preferuje własne towarzystwo, a zastanawia się nawet nad samotnąpodróżą wokół Europy, która potrwałaby co najmniej dwa lata. Mimo to był całkiem gościnny – taki bajkowy gnom z bladą, woskową twarzą i spadającymi na ramiona frędzlami siwych włosów, okalających łysinę na czubku głowy. Nosił połatane szorty, pas z narzędziami i nic więcej; z ożywieniem zaczął im tłumaczyć, że skontaktowanie się z Avernus, kiedy dotrze do celu swojej podróży, nie będzie żadnym problemem. Wyglądało na to, że Avernus pojechała izolowaną kapsułą na wpół ukończonej równikowej kolei, ciągnącej się przez parę tysięcy kilometrów wokół małego księżyca, do rozgałęzienia, skąd odchodziła odnoga do farm w kraterze Tyre. Tam, pod wielką równiną, był punkt intensywnej aktywności geotermicznej. Skorupa miała zaledwie kilometr grubości – zerodowały ją strumienie wody, które w mniej więcej sto lat przebiją się do powierzchni i utworzą nietrwałe morze, wściekle wrzącą w próżni maź wodno-lodową, zalewającą okoliczne tereny po to, by znowu zamarznąć. Wytryskującą wodę, bogatą w rozpuszczone minerały, przepompowywano tam przez ogromne zbiorniki, w których bakterie odzyskiwały z

niej metale, azotany i fosforany, a drożdże wychwytywały węgiel przy użyciu cykli metabolicznych skopiowanych od ziemskich mikrobów żyjących wokół źródeł hydro termalnych na dnach oceanów, w miażdżącej ciemności. Choć na Europie nie brakowało węgla, w większości miał postać rozpuszczonego w oceanie dwutlenku węgla. Oprócz poletek organizmów próżniowych rosnących na zboczach kraterów meteorytowych, te zbiorniki od wielu lat były głównym źródłem węgla do produkcji diamentu konstrukcyjnego oraz fullerenów, potrzebnych do rozbudowy miasta i mniejszych osiedli na Europie. Avernus wiele lat temu zaprojektowała bakterie i drożdże wykorzystywane w tych farmach zbiornikowych i cały czas miała tam mieszkanie. Sri ciekawiło, czy tutaj też pozakładała jakieś tajemne ogrody. Może dlatego pojechała napromieniowywaną powierzchnią księżyca, bo planowała do nich zajrzeć. Tymon, fundując Sri i jej synowi, jak to nazwał, „wycieczkę za trzy grosze” po swoich laboratoriach, przez cały czas gadał. W hermetycznych akwariach miał wszelkie rodzaje litoautotroficznych wodorostów, skrojonych z czerwonych glonów i tubylczych bakterii, podobne do śluzowatych kwiatów wieloszczety, długie jak ręka Sri, powolne, czające się pod skałami albinotyczne kraby, a także okazy ryb przypominających węgorze, bladych paluszków otulonych wystrzępionymi, błoniastymi pelerynami – zewnętrznymi skrzelami bogatymi w symbiotyczne bakterie – które falowały z senną powolnością dookoła walcowatego zbiornika z parocentymetrowego pancernego szkła, ciepłego w dotyku niczym krew. Sędziwy guru genetyki wyjaśnił, że planuje wyklonować tysiące osobników tego pseudowęgorza i wypuścić go w najgłębszych partiach oceanu. Wszczepi im chipy, wysyłające dane do chmur mikroskopijnych stacji przekaźnikowych. A ich baterie, zrobione ze zmodyfikowanych komórek mięśniowych, wytrzymają wiele miesięcy, gdy ryby będą badać szczeliny i rowy. – Brzmi jak fajny mały projekcik – powiedziała Sri. – Ale nie lepsze byłyby roboty? I nie boi się pan skazić pierwotnego ekosystemu? Mikroorganizmy z europejskich szczelin geotermalnych, jedyny przykład życia pozaziemskiego w Układzie Słonecznym, były blisko spokrewnione z życiem ziemskim. Posiadały DNA i RNA, identycznie jak na Ziemi kodujące trójkami aminokwasy: według niezawodnego zegara punktowych mutacji w tRNA, ścieżka ewolucyjna organizmów ziemskich i europejskich rozeszła się trzy i pół miliarda lat temu, na długo przed ustabilizowaniem się życia na Ziemi. Możliwe więc, że życie zasiał na Europie kawałek ziemskiej skały, wyrzucony na orbitę po zderzeniu z jakimś wielkim ciałem, lecący potem spiralą na zewnątrz, aż przechwyciło go pole grawitacyjne Jowisza i uderzył w powierzchnię Europy, tak że ukryte głęboko w skale przetrwalniki bakteryjne zostały uwolnione do wewnętrznego oceanu, gdy jakiś gejzer przetopił się do miejsca uderzenia. Na Ziemi podobne gatunki bakterii łączyły się i ewoluowały w wielokomórkowe rośliny, grzyby i zwierzęta – ten milowy krok ewolucji był możliwy tylko dzięki wydajnym ścieżkom energetycznym w metabolizmie, wykorzystującym swobodny tlen, wypuszczany do ziemskiej atmosfery przez organizmy fotosyntetyzujące. Natomiast w beztlenowym oceanie Europy wszystko utknęło na etapie bakteryjnych kolonii, tworzących grzbiety, płaszczyzny, koronkowe koszyki i wazony oraz potężne pasma włókien, ciągnących się przez gorącą czarną wodę, bogatą w wyrzucane z ryftów minerały i siarkowodór.

Tymon wyjaśnił, że jego węgorze w żaden sposób nie zaszkodzą temu unikatowemu i delikatnemu ekosystemowi, bo symbiotyczne bakterie w ich skrzelach są skrojone ze szczepów tubylczych bakterii. – Zresztą, za późno, żeby się przejmować skażeniem – powiedział beztrosko. – Jak chcecie, to zaraz wam pokażę dlaczego. Poprowadził Sri i Aldera przez niski właz do maleńkiego pomieszczenia z okrągłym iluminatorem z monomolekularnego diamentu. Woda na zewnątrz z początku wydawała się ciemna jak noc, choć Sri, powyglądawszy przez chwilę, ramię w ramię z synem, w zimny mrok, zaczęła dostrzegać, na samej granicy percepcji, mgliste, liniowe konstelacje... Coś gwałtownie szarpnęło. Ciemne konstelacje przekrzywiły się, potem wyprostowały. Sri odwróciła się, zobaczyła, że na stropie rozświetliły się grupki kontrolek, a za Simonovem, który siedział po turecku na podłodze, przebiegając palcami po trzymanym na kolanach tablecie, zamknęła się klapa. Uświadomiła sobie, że mały pokoik był miniaturowym okrętem podwodnym, kapsułą z własnym napędem, odpływającą od puszki, do której dokowała. – Zrobimy sobie wycieczkę na farmy – wyjaśnił Tymon. – Powinniście je zobaczyć, skoro już przejechaliście taki kawał drogi. To długo nie potrwa. Zapaliły się reflektory kapsuły. Oświetliły sunący sto metrów ponad nimi lodowy strop, falujący długimi, gładkimi fałdami, wyżłobionymi przez przypływy stosunkowo ciepłego prądu, ozdobione paprociowatymi naroślami płytkowych kryształów lodu, ciągnącymi się bez końca, pokrywającymi cały strop globalnego oceanu. A pod spodem ziała otchłań lodowatej, beztlenowej wody, czarnej, słonej i zakwaszonej – ryba utonęłaby w niej równie szybko jak człowiek. Sri powstrzymała skurcz klaustrofobii, powtórzyła sobie, że ten batyskafik z kontrolkami migającymi między pasmami miękkiej tapicerki, z cykającymi wentylatorami, burczącymi silniczkami i mruczącymi żyroskopami, jest całkiem bezpieczny. Alder chyba wyczuł ten chwilowy niepokój, bo ścisnął jej dłoń i odezwał się: – Te światełka to musi być coś w rodzaju farmy. Za ich plecami Tymon odparł: – Masz bystre oko. Jest dokładnie, jak mówisz. Linie drobnych światełek rozbiegły się w miarę zbliżania się batyskafu, zmieniając się w długie szeregi lamp zwisających z lin przykręconych do lodu w górze; każda z nich oświetlała mniej więcej trzydziestometrową kratownicę, na której w powolnym prądzie falowały długie pasma. – Wodorosty – powiedział Alder. – Naruszyliście barierę kwarantanny – powiedziała Sri. Ogarnęła ją fala złych przeczuć – dlaczego nie wiedziała o takich rzeczach? Jak im się udało utrzymać to w tajemnicy? Co jeszcze skrywają Europejczycy w swoich gigantycznych lochach? Co mogą skrywać inni Zewnętrzni, w szczelinach i tunelach na miriadzie wielkich i małych księżyców, na orbitach gazowych olbrzymów, na samotnych orbitach? – Kwarantannę naruszył od razu pierwszy akwanauta, który opuścił się tu szybem – odparł Tymon. – To nie jest aż tak groźne, jak kiedyś myśleliśmy, zważywszy, że tubylcze życie jest z grubsza takie samo jak na Ziemi. Poza tym, te wodorosty rosną, tylko jeśli dostarczy się im światło. A nie licząc tymczasowych rozbłysków tu i ówdzie, kiedy z ryftu wydostanie się lawa, to jest jedyne światło w całym oceanie.

Batyskaf zszedł niżej, przechodząc pod kratownicami. Były ich setki, ciągnęły się jak okiem sięgnąć. Wodorost falował na przyczepionych do nich linach, błoniaste wstęgi w ostrym świetle reflektorów lśniły fioletem, purpurą, czerwienią, albo czerwonawym brązem skrzepłej krwi. Dojrzałe osobniki miały po sto metrów długości. Długie rzędy kratownic i rośliny wiły się sinusoidalnie w nurcie, niczym skóra wielkiego, spokojnie oddychającego zwierza. Biła od nich mgiełka cząsteczkowej siarki, produktu odpadowego asymilacji węgla. Choć płynąca z dołu woda była bogata w substancje odżywcze, na samej górze słupa wody tubylcze życie miało niewiele energii do dyspozycji. Siarkowodór wypływający z ryftów i napędzający reakcje utleniania w pobliskich koloniach bakteryjnych, w wodzie o takim składzie szybko rozkładał się na nieprzydatne siarczany. Ryfty geotermalne były więc rzadkimi i bogatymi oazami życia; wszędzie indziej na rozległych, ciemnych pustkowiach europejskiego oceanu potrafiły przeżyć jedynie oszczędne chemolitotrofy, potrafiące ekstrahować tlen z nielicznych cząsteczek tlenków metali. Ziemskie rośliny wykorzystywały energię światła do syntetyzowania z jonów wodorowych, elektronów z wody oraz dwutlenku węgla prostego cukru, glukozy; produktem ubocznym był tlen. Podobnie wodorosty Tymona, korzystały ze światła do redukcji związków nieorganicznych zawierających siarkę i żelazo. Substancje odżywcze i dwutlenek węgla wchłaniały z wody i rosły w potwornym tempie – każde pasmo dwa lub trzy metry dziennie. Światło zaś było łatwo produkować, wystarczyło skorzystać z energii stałych prądów albo wykorzystać różnice temperatur. Tu i ówdzie uwijały się cienkie roboty z przegubowymi ramionami i śrubami napędowymi z tyłu, przycinały i zbierały długie pasma zielska, po czym holowały je ku odległej stacjiprzetwórni. Tymon skierował batyskaf na skraj potężnej macierzy kratownic, gdzie roboty budowlane wydzielały z siebie nowe belki i rozporki, niczym pracowite pszczoły w ulu. Farma miała niemal jedenaście kilometrów kwadratowych powierzchni i składała się obecnie z około osiemnastu tysięcy kratownic, a dziennie przybywało ich dwadzieścia. To jak zmiana stanu skupienia, pomyślała Sri. Jak wrzucenie ośrodka krystalizacji do kolby z przesyconym roztworem. W jednej chwili ciecz; w następnej stała siatka krystaliczna. Oczyma wyobraźni zobaczyła tysiące kilometrów kwadratowych skolonizowanych tymi samopowielającymi się farmami, potężne tratwy wiszące na różnych głębokościach w oceanie, rozrastające się wokół nich społeczności, pływające miasta ludzi-fok... Tymon gadał dalej, odpowiadając na pytania Aldera o roboty i wodorosty. Batyskaf okrążył jedną ze stacji, gdzie wodorost przetwarzała bateria zbiorników i bioreaktorów umocowanych do siatkowego szkieletu. Na razie zasymilowany węgiel wykorzystywano tylko do produkcji materiałów budowlanych, w większości zużywanych na nowe kratownice do hodowli wodorostu, lecz Tymon i inni pracowali nad rozmaitymi odmianami jadalnego wodorostu, gatunkami produkującymi lekarstwa, plastik... W zasadzie nie mieli żadnych ograniczeń. Zanim batyskaf wrócił do laboratorium Tymona, Sri zdążyła sobie przemyśleć, jak rodzina mogłaby się wpiąć w ten nowy interes. Powiedziała guru genetycznemu, że tanie i małe źródła energii oparte na nowej technologii fuzji termojądrowej zapewniłyby dość światła dla tysiąc razy większych farm. Roztoczyła wizję oceanu wypełnionego pływającymi farmami jak nocne niebo gwiazdami; a każda farma jak małe słońce z orbitującymi wokół niej osiedlami. Może nawet udałoby się, powiedziała, wprowadzić do oceanu samopowielające się roboty do

elektrolizy wody, które natlenią ją od góry do dołu, by potem zainstalować w pełni tlenowy ekosystem, począwszy od bakterii, aż po wieloryby. Nietrudno też byłoby skroić ludzi tak, żeby mogli tą wodą oddychać. Kiedy skończyła, Tymon parsknął śmiechem i stwierdził, że Oscar mówił o niej prawdę. – Myśli pani z rozmachem. – Życie to chwiejna równowaga. Zyskuje odpowiednie warunki, wtedy kwitnie i się rozprzestrzenia. A pan mu tutaj dał odpowiednie warunki. Jeśli nie przemyśli pan dokładnie, gdzie je skierować, może pana zanieść w jakimś niechcianym kierunku. – Ta farma to eksperyment – odparł Tymon. – I to udany, jeśli wolno mi tak powiedzieć, ale przecież nic ponad to. Miasto będzie musiało zdecydować, co dalej. Tym się właśnie różnimy od Ziemi. Decydujemy poprzez dyskusję i głos większości, a potem wdrażamy tę decyzję w życie. – Bez sprzeciwów? – Tak, a co? – Może jeszcze przez chwilę. Ten wasz tak zwany konsensus to w istocie ugrzeczniona fikcja, utrwalona przez środowisko, gdzie opozycję ogranicza brak zasobów. Niech tylko tej opozycji uda się dopracować własnych zasobów, a zobaczycie, ile potrwa ten wasz konsensus. Potrzebują tylko garstki robotów, trochę materiałów budowlanych i parę zarodników wodorostu. Dziesięć lat i mają własne miasto. Pan zrobił pierwszy krok do kolonizacji oceanu. Już się go nie cofnie. Poczuła, jak przepełnia ją radość i zapał. Zapomnijmy o fiasku w Tęczowym Moście. Mogłaby przećwiczyć argumenty na tym staruszku, a potem przedstawić je Zgromadzeniu Obywateli Minosa. A także porozmawiać z Avernus. Zasiać parę ziaren teraz i wrócić później po żniwo. – Cieszymy się konsensusem od stu lat. Nie widzę powodu, żeby to zmieniać – powiedział Tymon. – Tak, tak. Inteligentni, chętni do współpracy, życzliwi ludzie żyjący w istnej utopii. Dość tego słyszałam w Tęczowym Moście.A jednak, o ile widzę, parę kosmetycznych modyfikacji nie jest w stanie ukryć, że stare odruchy mają się dobrze. Tymon zaśmiał się jeszcze raz i powiedział, że zapomina, że środowisko kształtuje ludzką naturę co najmniej w takim stopniu, jak geny. – Wcale nie zapomniałam. Ani trochę – odparła Sri. – Ten ocean to coś zupełnie innego niż lodowe groty Minosa albo namioty i kopuły Tęczowego Mostu. Musi być jeszcze wiele miejsc, gdzie ludzkość może rozkwitać, w każdym z nim diametralnie różna i potrzebująca diametralnie innych przystosowań. I ludzie wszystkie te nisze skolonizują. Nowy termojądrowy napęd, który opracowała moja rodzina, skróci odległości – wiele miejsc będzie w dużo większych stopniu dostępnych. Zewnętrzni twierdzą, że oddalają się ewolucyjnie od ziemskich ludzi, ale jeszcze bardziej oddalają się od siebie nawzajem. Co się stanie z waszym konsensusem, kiedy ludzka rasa rozpadnie się na sto gatunków? Uciekłaby się do tej samej groźby, której użyła na Kallisto – że jeśli Europejczycy nie skolonizują swojego oceanu, zrobi to ktoś inny, inni Zewnętrzni albo Ziemianie, że proces adaptacji i kolonizacji musi być kontrolowany i ukierunkowany, Tymon przerwał jej jednak: powiedział, że dzwoni jej sekretarz, i przeniósł rozmowę z tabletu na jej speksy.

– Nastąpiła zmiana sytuacji – powiedział Yamil Cho. – Obywatele Tęczowego Mostu przegłosowali natychmiastową deportację ekipy budowlanej. Musi pani wracać do statku. Jego kapitan ma rozkaz wracać na Kallisto, żeby jak najszybciej zabrać Euclidesa Peixoto i resztę ludzi.

ROZDZIAŁ 15 I tak oto próba zbliżenia pomiędzy rodziną Peixoto a Układem Zewnętrznym legła w gruzach. LuisInáciodaSilva wrócił na Ziemię z ekipą budowlaną zapakowaną do hibernacyjnych trumien, a Sri przez trzy tygodnie starała się jak mogła unikać Euclidesa Peixoto w ciasnych kabinach spadającego ku Ziemi stateczku. Sri, Alder i Yamil Cho zjechali promem z orbity do Brasilii. Miażdżące ciążenie, duszne, gęste powietrze, pełne zgiełku aleje widziane przez przyciemnione szyby limuzyny wiozącej ich z lotniska do kliniki. Choć regularnie i pilnie ćwiczyli w okrętowej wirówce, pozbycie się upośledzających skutków mikrograwitacji zajęło im dwa tygodnie. Przez cały ten czas generał Arvam Peixoto nie odezwał się do Sri. Ta w końcu posłała mu do biura Yamila Cho – zaniósł tam wielogodzinne nagrania wykonane jej speksami. Wrócił bez jakiejkolwiek wiadomości od generała. Przez następne dni generał też nie zadzwonił. Sri powtarzała sobie, że to nic nie znaczy. Zrobiła, o co ją prosił. Jeśli jego milczenie oznacza niezadowolenie, nic na to nie poradzi, a próbując na siłę się z nim skontaktować, tylko pogorszy sytuację. Czas żyć dalej. Alder poleciał na południe, na Antarktydę, a Sri i Yamil Cho na północny zachód, na brzeg Zatoki Kalifornijskiej. Pojechali pociągiem z La Paz, przecinającym zalewaną przez morze równinę Baja California Sur, a potem kierującym się na wschód, przez górską przełęcz, do miasteczka Carrizalito, gdzie wzięli samochód i przejechali trzydzieści kilometrów nadbrzeżną drogą. Ostatni kilometr Sri przebyła pieszo, idąc przez wydmy ciągnące się pomiędzy suchymi brunatnymi wzgórzami a morzem do pustelni Oscara Finnegana Ramosa. Stała na szerokim przesmyku pomiędzy wydmami, od strony morza; niski barak zbudowany z plastikowych płyt, imitujący kształtem dziób statku, ocieniony kępą powyginanych od wiatru araukarii wyniosłych, pospinany i zakotwiczony do ziemi stalowymi odciągami. Za nim ciągnęła się szeroka połać plaży i Zatoki Kalifornijskiej migoczącej pod boleśnie czystym błękitnym niebem. Oscar zamachał do Sri, gdy schodziła po piaszczystym zboczu poprzerastanym suchymi trawami, obok zagrody, w której taką samą, skoszoną, skubały trzy kozy. Zielony święty był drobny, ubrany tylko w workowate, wyblakłe niebieskie krótkie spodnie. Cera ciemnobrązowa, głowa całkiem łysa. W poczerniałym czajniku nad ogienkiem z przyniesionego przez fale drewna już parzyła się herbata. Nalał, mocną i ciemną, do dwóch wyszczerbionych kubków. – Dotarłaś pieszo – powiedział. – Czyli już doszłaś do siebie po podróży? – Naturalnie – powiedziała Sri. Choć bolały ją nogi i plecy, czuła się dobrze, sprawna, silna i czujna. Była grubo wysmarowana kremem ochronnym, ubrana w obcisły mikroporowy kombinezon i kapelusz z wielkim rondem. – A jak tam Alder? – Świetnie się spisał. Jestem z niego dumna. – Opowiedziała staremu człowiekowi, jak Alder wszedł w łaski młodych uczonych i dowiedział się o tajemnym ogrodzie Avernus. – Gdyby nie ten wypadek podczas otwarcia, nawiązałabym z nią kontakt. I gdyby nie odwołali mnie z Europy. Tyle brakowało – powiedziała, rozsuwając na centymetr kciuk i palec wskazujący. – Czytałem raport, który złożyłaś do senackiej Podkomisji do spraw Pozaziemskich. Ale

zdecydowanie wolałbym, żebyś sama mi wszystko opowiedziała. Mów i niczego nie przemilczaj. Sri mówiła przez godzinę. Dokładnie opowiedziała o próbie sabotażu, o zabójstwie Ursuli Freye i Spellera Twaina, o działalności dyplomaty Loca Ifrahima, po czym dodała, że według niej możliwe, że Euclides Peixoto przeszedł do prowojennej frakcji rodziny. Opisała ukryty ogród Avernus, widziane przez Aldera małe habitaty rozsiane po podziurawionej kraterami powierzchni Kallisto, opowiedziała o potencjale farm wodorostów w głębi europejskiego oceanu i zakończyła stwierdzeniem, że według niej rozziew między młodszymi i starszymi pokoleniami Zewnętrznych jest nie do pogodzenia. – Wydaje mi się, że to był błąd, pomagać zachować władzę tym starszym i konserwatywnym Zewnętrznym – powiedziała. – Trzeba było raczej wyciągać rękę do młodszych generacji. Zerknęłam na niektóre z ich tajemnic. Myślę, że do odkrycia pozostaje jeszcze bardzo wiele, całe bogactwo możliwości. Ale trzeba działać szybko, bo oni zdecydowanie są na skraju fazy bardzo szybkiej i nieprzewidywalnej ekspansji. Minie parę lat i na skraju Układu powstaną dziesiątki nowych osiedli, a każde z nich będzie ewoluowało w innym kierunku. Trzeba z nimi nawiązać trwałą relację teraz i przedstawić siebie jako sojuszników tej diaspory. To nasza jedyna szansa, żeby mieć na to jakikolwiek wpływ. Oscar zastanowił się nad tym. Sri, przyzwyczajona do długich chwil jego milczenia, popijała herbatę, która wystygła i zrobiła się gorzka. Patrzyła, jak wiatr znad morza kładzie trawy na wierzchołkach wydm i lawiruje między pniami araukarii. W końcu zielony święty orzekł: – Z moich podopiecznych jesteś najinteligentniejsza. Nie szkodzi ci o tym powiedzieć, bo już dawno wiesz. Myślę jednak, że jesteś także najbardziej romantyczna. To nie krytyka. To niezbędny element twojej twórczej wyobraźni. Bez niego nie zaszłabyś tak daleko i nie dokonała tak wielkich rzeczy. Ale jeśli nie będziesz ostrożna, może okazać się także słabością. – Myślisz, że uwiodła mnie tajemniczość i egzotyka pogranicza? To, co ci powiedziałam, to gołe fakty. Długo się nad nimi zastanawiałam, lecąc do domu. Wszystkie wskazują na jeden wniosek. Ze nasze pięć minut jest krótkie i właśnie ucieka. Ze jeśli nie zawrzemy przymierza z Zewnętrznymi teraz, niedługo okaże się to niemożliwe. Wtedy jedynym wyjściem będzie przejęcie władzy siłą. – Widzę, że potrzeba ci czasu, żeby w pełni przyswoić sobie sens własnych doświadczeń. Starannie i dokładnie przemyśleć implikacje wszystkiego, czego się dowiedziałaś. Posiedzieć w domu. Nabrać perspektywy – powiedział Oscar. Siedział po turecku, z podeszwami stóp wtulonymi w zgięcia kolan. Sędziwy i potężny homunkulus, nie do końca człowiek, stawy opuchnięte pod ciemną, wygarbowaną skórą, głowa z pozoru za duża dla drobnego, pogiętego ciała, obwisłe uszy, naga, pomarszczona czaszka upstrzona koloniami łagodnych nowotworów. Guru Sri, jej mistrz. Ciało miał pełne automedów filtrujących mu krew, niszczących zrakowaciałe komórki i nieustannie informujących o wszystkim konsylium lekarskie w Carrizalito. Był wpięty w strumień informacji z satelitów i stacji meteo, w konsensus płynący z danych od tysięcy pływających stacji monitoringu morza. Miał bezpośredni dostęp do prezydent Brazylii oraz przywódcówi zielonych świętych wszystkich państw na Ziemi. Wystarczyło mu kiwnąć palcem, żeby wezwać flotyllę robotów budowlanychi zasadzić las, albo wyrzeźbić w skale własną

podobiznę. Cały garnizon żołnierzy pilnował rozległej strefy otaczającej jego pustelnię, wilki patrolowały wydmy, do tego miał bezpośrednie łącze z satelitą utrzymującym się dzięki żaglowi słonecznemu w jednym punkcie nad nim, dwieście kilometrów nad ziemią, wyposażonym w laser rentgenowski mogący odparować wszystko i każdego w obrębie strefy ochronnej. Teraz, gdy patrzył na nią smutnym i zmartwionym wzrokiem, miała wrażenie, że upada. Dopiero teraz naprawdę poczuła smak porażki. Klęską wspólnego przedsięwzięcia niespecjalnie się dotąd przejmowała: w istocie nie było to nic więcej ponad gest polityczny, który przysłużył się do uwidocznienia podziałów wśród Kallistańczyków, jak i w rodzinie Peixoto. I choć wściekła się, upokorzona, kiedy odwołano ją, zanim zdołała nawiązać kontakt z Avernus, teraz już jej przeszło – wróciła determinacja, by udowodnić, że jest jej równa zdolnościami, a może i ją przewyższa. Jeśli jednak nie zdoła przekonać Oscara, że rodzina powinna zdwoić starania w celu zawarcia pokojowego partnerstwa z Zewnętrznymi, jeśli nie przemówi do niego potężny i niewykorzystany potencjał ich młodej generacji, będzie musiała wyrzec się swego guru i oddać do dyspozycji Arvama Peixoto oraz innych wrogów pojednania. Będzie musiała stanąć po stronie wojny. Zastanawiała się, wytrzymując spojrzenie Oscara, czy on o tym wie – czy wie o nagraniach, które przywiozła Arvamowi, i o wszystkim innym. – Chodź ze mną – powiedział w końcu. – Chcę ci coś pokazać. Przeszli przez ogród kwiatowy, ozdobiony śmieciami ze wsii miasteczek, zatopionych, kiedy podnosił się poziom morza. Zwapniałe butelki i naczynia, przedpotopowe blaszane szyldy, plastikowe butelki różnych rozmiarów i kształtów, wybielone przez lata w wodzie, kawałki drewna zeszlifowane do gładkości jak mięśnie. Dalej, na bladym piasku u szczytu plaży, stała niska zagródka z przybitej do palików drucianej siatki. Zielony święty przekroczył ją zwinnie, ukląkł i ostrożnie zrobił w piasku wąski rowek, odsłaniając parę miękkich, białych kulek. Jaja żółwi. – Wypróbowałem to w zeszłym roku – powiedział Oscar. – Dzięki siatce, jaszczurki i kraby ich nie zjedzą. Musi tylko być wkopana głęboko w piasek. Jak zaczną się wykluwać, to ją ściągnęi pozwolę młodym iść do morza. – A jakiś z zeszłorocznego wylęgu wrócił? – Nic mi o tym nie wiadomo. – To zapewne morze nie jest jeszcze na nie gotowe. – Niewykluczone, że parę przeżyło. Może trafiły na jakąś inną plażę. Ale zapewne masz rację. Tyle rzeczy trzeba jeszcze naprawić. Może i te nie wrócą – powiedział Oscar, z powrotem zasypując jaja piaskiem. – Ale trzeba próbować. Sri odparła: – Jeśli to jakaś przypowieść, to nie do końca ją rozumiem. Oscar wstał, otrzepał kolana z piasku. – Czynimy wielką pokutę. To przedsięwzięcie na lata, może wiele z tego, co zaplanowaliśmy, okaże się niemożliwe. Cały czas coś się nie udaje. Musimy jednak próbować, bo na tym to polega. Naprawić szkody – po to tutaj jesteśmy. Pojednanie z Zewnętrznymi jest częścią tego procesu. Nie jest celem samym w sobie. Ani dla niczyjej korzyści.

– Da się zrobić więcej. O wiele więcej. Pojadę tam jeszcze raz. Kiedy tylko zechcesz. – Ja podobnie jak ty pragnę pokojowych kontaktów z Zewnętrznymi. Może nawet bardziej. Ale to musi być na ich warunkach. Jeśli odmawiają, niech tak będzie. Rozumiesz, skarbie? – Oczywiście. Co innego mogła powiedzieć? Oscar Finnegan Ramos był potężny, kapryśny i nie do końca ludzki. Mógł odebrać jej laboratorium, całą karierę. Mógł rozkazać satelicie, żeby ją zabił, gdy idzie do samochodu, przy którym czeka Yamil Cho. Rozżarzony piorun z orbity zamieniłby ją w parę, zostałby tylko zeszkliwiony krater na wydmach. – W rodzinie przeciwnicy pojednania są od zawsze – dodał Oscar. – Teraz, kiedy projekt biomu zakończył się tak nagle i niefortunnie, zrobili się głośniejsi. Nie chcemy ich umacniać kolejną porażką czy potencjalną porażką. Wycofamy się. Kanały zostawimy otwarte, poczekamy na odpowiedni moment i spróbujemy jeszcze raz. Zielony święty miał dwieście lat. Dawno nauczył się cierpliwości i patrzenia w długiej perspektywie. Jednak według Sri tym razem się mylił. Wiedziała, że sytuacja zmienia się w ogromnym tempie. Nie było czasu na czekanie, aż przyschnie drobna afera z projektem biomu, nie było czasu na przygotowywanie gruntu pod kolejne podejście. Jadąc z powrotem do La Paz, lecąc na Antarktydę i przez wiele dni później długo i intensywnie myślała o tym, co powinna teraz zrobić. O pokoju i o wojnie.

CZĘŚĆ II Przeżyje najsprawniejszy

ROZDZIAŁ 1 Pewnego dnia, chwilę przed wejściem chłopców na pokład promu, który miał zawieźć ich na orbitę na rutynowe ćwiczenia walki w nieważkości, ojciec Solomon powiedział im, żeby włożyli skafandry próżniowe. – Dzisiaj spróbujecie czegoś całkiem nowego. Niosąc w zgięciach łokcia kuliste hełmy, poszli za ojcem Solomonem i pozostałymi trzema lektorami do wyściełanej ładowni statku i w posłusznymi milczeniu, przypięci do ławek, przesiedzieli dwie godziny, podczas gdy prom leciał niskim, suborbitalnym lobem ku Księżycowi. Po wylądowaniu założyli hełmy i każdy sprawdził system podtrzymywania życia swojego sąsiada. W sztywnych skafandrach poruszali się niezdarnie, wpadali na siebie w ciasnej ładowni, podekscytowani i niespokojni. Usunięto powietrze, opadła rampa, lektorzy wypędzili chłopców gęsiego krótką pochylnią na powierzchnię. Dave #8 wysiadł jako jeden z ostatnich, podobnie jak inni, wychodząc spod cienia statku. Paru chłopców padło na kolana, osłaniając rękoma wielkie, okrągłe hełmy. Pozostali, jak Dave #8, stanęli i gapili się oniemiali i osłupiali na jałową równinę ciągnącą się ku łańcuchowi wzgórz, zaokrąglonych łagodnie jak poduszki, sięgających od horyzontu po horyzont. Wszystko było ostre i wyraźne, a ponieważ równinę pokrywały rozmaitej wielkości krateryi odłamki skalne, wzgórza zaś odcinały się ostro na tle czerni czarnej jak koniec świata, trudno było otrząsnąć się z wrażenia, że stoi się w jakimś wielkim pomieszczeniu oświetlonym jedną ostrą lampą, płonącą nisko pod smolistoczarnym sufitem. Lampą silniejszą niż wszystko, co Dave #8 w życiu widział – nie dawało się na nią spojrzeć nawet przez polaryzującą szybkę hełmu. To było Słońce – jaskrawobiały punktowy reflektor unoszący się w absolutnej i bezbrzeżnej czerni. Jego rażące światło odbijało się od jałowego krajobrazu wokół... Nagle ktoś krzyknął i trzech chłopców odbiegło, zaczęli gonić się po jasnym podłożu. Ojciec Solomon i ojciec Ramez pobiegli za nimi, zaczęli ich wołać, rozkazywali, żeby się zatrzymali i wracali; ojciec Aldos i ojciec Clarke pracowali nad resztą chłopców, delikatnie przekonując tych, którzy padli na kolana, żeby wstali, a reszcie każąc ustawić się w szyku. Dave #8 zajął miejsce w sformowanym odruchowo, bez namysłu, dwuszeregu. Przyprowadzono trzech chłopców, którzy wcześniej uciekli. Dołączyli do pozostałych bez słowa reprymendy, a ojciec Solomon powiedział im, że mają dobrać się w pary, a każda para otrzyma inny zestaw współrzędnych. Mają pójść do tego miejsca, znaleźć flagę pozostawioną tam przez drona i przynieść ją z powrotem. Proste ćwiczenie, pierwsze z wielu, mających zapoznać ich ze wszystkimi rodzajami terenu na powierzchni Księżyca. Ojciec Solomon dodał, że wie, że na początku wyda im się to dziwne i straszne – ale wie także, że sprawią się dobrze, żaden się nie skompromituje i wszyscy wykonają zadanie. Dave #8 dostał do pary Dave a #14 i ruszyli na północny zachód, do punktu odległego o trzy kilometry od promu, podskakując miarowo na sztywnych kolanach, krokiem, który dawno temu opanowali na sali gimnastycznej. Księżycowa powierzchnia, podłoże, była pokryta aksamitnym pyłem, wyglądającym, jakby mógł go zdmuchnąć najlżejszy powiew, ale jednocześnie bardzo nieznacznie ustępującym pod butami. Przy każdym stąpnięciu spod buta tryskała fontanna pyłu, który osiadał na cholewkach, plamiąc ich białe sploty czarnymi jak

węgiel smugami. Podeszwy jego i jego brata odciskały w pylistej powierzchni ostre ślady; gdy stanął i obejrzał się za siebie, dostrzegł przeplatającą się podwójną linię tropów, lśniących szkliście w bezlitosnym słońcu, prowadzących aż do wahadłowca. Jego pudełkowaty kształt, przycupnięty na rozstawionych cienkich nogach, wydał mu się dziwny, mały, samotny i kruchy w pustym księżycowym krajobrazie, pod czarnym niebem i oślepiającym blaskiem słońca – Dave #8 poczuł nagły zawrót głowy, gdy gwałtownie przesunęła mu się perspektywa i dotarło do niego, że niektóre elementy terenu, wydające się dotąd małe i bliskie, naprawdę są wielkie i odległe. Trudno tu było oceniać odległość – w próżni wszystko co dalekie wyglądało tak samo ostro jak to co bliskie, i nic nie zapewniało skali do porównania. Ale te pozaokrąglane wzgórza muszą być duże i daleko, pomyślał Dave #8, bo nie zrobiły się ani bliższe, ani większe, a przecież według wyświetlacza nawigacyjnego w dolnym prawym rogu szybki hełmu razem z Dave’em #14 przeszli już ponad kilometr otwartej równiny... Dave #14 kazał mu się ruszyć. Pośpieszył, żeby go dogonić. Oddech miał chrapliwy, głośno słyszalny w hełmie, a serce biło szybko i mocno. Zauważał wszystko wokół, wszystko było nowe, ekscytujące, pełne znaczeń i widziane w wysokiej, rzeczywistej rozdzielczości. Słońce za ich plecami rzucało przed nich ich cienie, falujące na nierównościach powierzchni, gdy wyskakiwali w górę. Sama powierzchnia przed nimi miała ciepły złotobrązowy kolor, za to po obu stronach wydawała się ciemniejsza, a pod stopami szara lub czarna. Pokrywały ją drobne kamyki, w różnym stopniu pogrążone w pyle, a każdy większy czy mniejszy kamień rzucał ostry cień i był usiany maleńkimi otworkami. Kratery po mikrometeorytach, pomyślał Dave #8 i poczuł krótką iskrę przyjemności, gdy to, co wyuczone, skojarzyło się z tym co widział. Równina wokół także była podziurawiona kraterami wszelkiego kalibru, od małych jak po szpilce, przez wybite w skale niewielkie wgłębienia, aż po głębokie niecki, w których schowałby się cały prom. Wewnętrzne zbocza kraterów były upstrzone mniejszymi kraterami, a wokół tych największych rozciągały się warstwy materiału wyrzuconego podczas uderzenia, wyrwanych z powierzchni i rozrzuconych skał. Niektóre z nich były ogromne: Dave #8 zauważył dwóch braci znikających za dalekim rumowiskiem skalnych bloków większych niż wahadłowiec, potem uświadomił sobie, że znów został z tyłu za Dave’em #14. Czerwona kropka oznaczająca jego pozycję na ekranie nawigacyjnym pełzła ku żółtemu krzyżykowi wyznaczonych współrzędnych; w końcu obaj dotarli na krawędź co najmniej stumetrowego krateru. Jego grzbiet był oślepiająco biały i lekko wyniesiony, a nieckowate wnętrze opadało stromo do płaskiego dna, gęsto zasypanego odłamkami rozbitych skał. Dave #8 rozejrzał się i powiedział: – Nie widać gwiazd. Chyba blask Słońca je tłumi, prawda? Ale gdzie Ziemia? Na pewno powinna świecić jaśniej od gwiazd? Myślisz, że jesteśmy po drugiej stronie Księżyca, tej, z której nie widać Ziemi? – Ty masz za dużo wyobraźni. Przez to za dużo myślisz o nieważnych rzeczach – powiedział Dave #14. Czternastka był człowiekiem beznamiętnym, praktycznym do bólu, upartym i niestrudzonym. Jak to kiedyś ujął Dave #27, będzie tłukł w nierozwiązywalny problem, aż rozwali go samą siłą woli. – Teraz trzeba myśleć tylko o znalezieniu tej flagi – dodał. – I gdybyś patrzył w ziemię, a

nie w niebo, to dawno byś ją zobaczył. Dave #8 popatrzył tam, gdzie mu pokazywał, i dostrzegł czerwony trójkącik stojący przed kwadratowym skalnym blokiem na dnie krateru, naprzeciwko nich. Rzucił z powątpiewaniem: – Bezpiecznie jest tam schodzić? – Kazali nam przynieść flagę z powrotem, więc trzeba tam zejść i tyle – powiedział Dave #14. Zeszli po krótkim stoku. Szybko zrobił się bardzo stromy, tak że pod koniec musieli pełznąć tyłem w opadającym obłoku pyłu, który kleił się do nóg, rąk i płyt piersiowych skafandrów, osiadał na szybkach i zostawiał smugi, kiedy próbowali go zetrzeć. Dave #8 kopnął kamień wielkości pięści, który stoczył się ze zbocza przed nim, powoli nabierając szybkości, aż bezgłośnie uderzył w wielką, do połowy zagrzebaną w pyle skałę i znieruchomiał. Dave #8 poczuł krótkie ukłucie strachu. Jego skafander był kruchym bąbelkiem powietrza i ciepła; jeden błąd i zacznie koziołkować, a potem rozbije szybkę o jakąś twardą i nieustępliwą krawędź. Dave #14 przeszedł przez usłane drobnymi odłamkami dno, obiema rękami w grubych rękawicach chwycił druciany trzonek flagi i wyrwał z gruntu jej podstawę w kształcie grota strzały. Czerwony trójkąt na tle monochromatycznych skał wokół lśnił jaskrawo jak halucynacja. Kiedy Dave #8 dotarł do niego, uświadomił sobie, że już nie widzi promu. Byli tutaj tak samotni jak nigdy dotąd w życiu. Wokół tylko pochyłe ściany krateru; tylko czarne niebo i bezlitosny reflektor Słońca. – Jeden z nas powinien zostać na górze, na wypadek gdyby drugi wpakował się w kłopoty – powiedział. – Następnym razem tak zrobimy – odparł Dave #14. – Teraz chcę być pierwszy z powrotem. Poszli po własnych śladach przez łagodny teren, do promu, lecz powrót był zupełnie inny niż droga w tamtą stronę. Jeden krótki spacer, a odmienił ich na zawsze. Odbyli jeszcze wiele innych ćwiczeń na powierzchni. Długie wędrówki po każdym rodzaju terenu. Nawigację z punktu do punktu. Odnajdywanie kryjówek z zaopatrzeniem. Walka drużynowa na pistolety strzelające kulkami sprasowanego czerwonego proszku, który rozbryzgiwał się na pechowych lub gorzej wyszkolonych celach i eliminował je z gry jako ofiary. Wszystkie ćwiczenia urządzano po ciemnej stronie Księżyca – na niebie nigdy nie było niebiesko-białego półksiężyca Ziemi. Mniej więcej sześćdziesiąt dni po pierwszej wyprawie Dave #8 szedł samotnie przez siodlastą dolinę pomiędzy dwoma zaokrąglonymi grzbietami Montes Cordillera, ciągnąc lekkie sanie ze sprzętem, gdy natrafił na ślady butów. Były trochę większe niż jego własne, nie należały więc do żadnego z braci, zresztą wzór na podeszwach był inny. Może powstały wczoraj, a może sto lat temu; w księżycowej próżni ślady mogły pozostawać widoczne przez miliony lat, póki nie zmazała ich powolna, acz nieustanna erozja uderzeniami mikrometeorytów. Poszedł tym śladem, omijając płytki krater, a potem schodząc po zboczu – tam trop się urywał, w plątaninie innych śladów i równoległych odcisków kół jakiegoś małego pojazdu, który zawrócił i pojechał na wschód, w tym samym kierunku, z którego przybył. Znieruchomiał, uderzony myślą, że mógłby pójść tymi śladami na wschód, przeciąć wielki pierścień Montes Cordillera i iść dalej przez guzowate wzgórza i szczyty Formacji Skalnej

Montes, aż po nieckę Mare Orientale na pograniczu jasnej strony Księżyca. I wreszcie zobaczyć Ziemię, świecącą błękitem i bielą z czarnego nieba. Był w trakcie wędrówki, która miała trwać czterdzieści osiem godzin. Zanim lektorzy dojdą, że zaginął, będzie już nie do odnalezienia. Ta myśl była przez chwilę silna jak skurcz mięśnia, potem jednak zbladła. Co zrobi, kiedy tam dojdzie? Dokąd pójdzie? Jak będzie dalej żył? Wracając do sań, rozmyślał, że Dave #14 się mylił. Okazało się, że nie ma zbyt dużo wyobraźni. Ma jej za mało.

ROZDZIAŁ 2 Teraz, gdy program testowy J-2 działał pełną parą, pilotów zaczęto regularnie, rotacyjnie wysyłać na Ziemię na urlopy wypoczynkowe, podnoszące morale wizyty w fabryce, gdzie montowano ich pojazdy, sesje konsultacyjne z projektantami nowego lotniskowca, DumaGai, oraz wizerunkowo-promocyjne imprezy z wyższymi rangą oficerami sił zbrojnych oraz przedstawicielami powiązanych z nimi światów polityki i przemysłu zbrojeniowego. Z któregoś z tych ostatnich Luiz Schwarcz wrócił z informacją, że zostaną skrojeni kolejni piloci dla J-2, a niektórzy z nich będą pochodzić z Unii Europejskiej. – Politycznie to jest bardzo sensowne – powiedział parę dni później Cashowi Bakerowi i Colly’emu Blanco. – Kiedy wyglądało na to, że będziemy musieli bić się ze Wspólnotą Pacyficzną, Europejczycy stanęli po naszej stronie, mamy z nimi mocne i ugruntowane związki gospodarcze, a Zewnętrznych nie lubią jeszcze bardziej niż my. W końcu przecież odmówili udziału w tych bzdurach z pokojem i pojednaniem, choć mogli dużo na tym zyskać. Jeśli będzie wojna z Zewnętrznymi... – Kiedy będzie wojna z Zewnętrznymi – powiedział Cash. – No dobra: kiedy pójdziemy na wojnę, ich pomoc bardzo się nam przyda – odparł Luiz. – Europejczycy to najstarszy i najbogatszy blok. Mówi się, że dołożą się do kosztów budowy DumyGai i innych statków dalekiego zasięgu. W zamian dostaną dostęp do naszej technologii – silnika termojądrowego i modyfikacji hiperrefleksowych. – Jak tylko szefostwo będzie pamiętać, że to my jesteśmy pierwsi i najlepsi do walki z Zewnętrznymi, to nie mam nic przeciwko, żeby inni też się zabrali – stwierdził Colly Blanco. – Ja to samo – dodał Cash. – Razem im dokopiemy – rzekł Colly. Był najmłodszym pilotem w programie J-2, dopiero co skończył dwadzieścia jeden lat i latał o wiele lepiej niż Cash w jego wieku, choć obecnemu Cashowi absolutnie nie dorównywał. Zawzięty, nieustraszony drągal z górniczej osady u podnóża Andów, który twierdził, że najpierw nauczył się jeździć konno i wiązać byki, a dopiero potem chodzić; że najpierw umiał latać, potem czytać. Prowadził pozostałą dwójkę ciemnymi korytarzami i pomieszczeniami technicznymi starego miasta. Polowali na szczury: ulubiona rozrywka pilotów, gdy nie byli na służbie, a musieli siedzieć w bazie. Założyli gogle noktowizyjne z czujnikami ruchu i uzbroili się w pistoleciki strzelające paraliżującymi elektrycznymi strzałkami. W miejscu, gdzie dwa korytarze przecinały się pod rozwartym kątem, Colly uniósł rękę, potem wskazał na lewo. Trzydzieści metrów dalej, w półmroku pulsowała rozmyta plama, powoli, miarowo niczym serce. Co najmniej dwadzieścia szczurów. Może trzydzieści. Cash i Luiz przypadli do ścian za Collym, wyskoczyli razem z nim na skrzyżowanie. Plama rozpadła się w wir, gdy szczury rozbiegały się we wszystkie strony. Cash upatrzył sobie cel i strzelił, zobaczył w wąskiej perspektywie ciemnego korytarza jasne snopy iskier – to strzałki paralizatora trafiały w ścianę i podłogi. Po krótkich poszukiwaniach znaleźli tylko jednego trupa. Chudy, nakrapiany szczurdziadek, ponad pół metra od nosa do czubka ogona, schowany w wydrążonej kulce, starannie

wygryzionej z pianki izolacyjnej. Na uszach miał skomplikowane nacięcia –Luiz twierdził, że to symbole plemienne lub oznaki statusu społecznego. Na szyi, na drucianej pętelce, wisiał mu kawałek dobrze przeżutego plastiku. Cash i Luiz nie spierali się, gdy Colly stwierdził, że to jego trafienie. – Małe sukinsyny robią się coraz cwańsze – powiedział i kopniakiem posłał szczura w piankowym pancerzu daleko w cienie na końcu korytarza. – Uczą się – dodał Luiz. – Rozwijają kulturę. Jedna lekarka myśli, że te wycięcia to jakiś alfabet. Próbuje go rozszyfrować. – Ta lekarka, z którą ty coś tam tego? – zapytał Cash. – Dżentelmen nie mówi o takich rzeczach – odparł Luiz. Był elegancki jak zawsze, w kołnierzu kombinezonu zawiązana czerwona jedwabna chustka, czarne włosy przylizane do tyłu, odsłaniające wąską, śniadą twarz. Nie chciało im się już zachowywać ciszy. Wiedzieli, że szczury przycupnęły czujnie w pustych przestrzeniach wewnątrz ścian, w kanałach i przepustach kablowych. Że informacja o ich przybyciu rozchodzi się szczurzym telegrafem. Nie byli jednak gotowi darować sobie polowania i wracać na górę. Korytarz, którym szli, skręcił o dziewięćdziesiąt stopni. Za otwartymi drzwiami przed nimi zamigotało słabe niebieskie światełko. Po kolei podkradli się ku niemu. Luiz podniósł rękę, odliczył do trzech na palcach. Rzucili się do drzwi, celując pistoletami w źródło światła – starą ramkę na zdjęcia, sto lat temu zostawioną przez kogoś na biurku. Odgrywała krótki filmik przedstawiający mężczyznę bujającego małe dziecko na plaży. Biały piasek, gorące słońce, błękitne niebo – letni dzień sprzed wielu lat. Na wodzie pełno małych żaglówek. W starej części bazy było pełno takich pamiątek po dawnych pracownikach. Ubrania na wieszakach. Zamrażarki pełne zmumifikowanego jedzenia. Sala zabaw dla dzieci, pełna zabawek. Luiz podniósł ramkę, zerknął na nią, potem rzucił ją Cashowi, mówiąc: – Myślisz, że oni jeszcze żyją, na jakimś księżycu czy coś? – Znaczy, ten dzieciak? – Może dorosły też. Ci Zewnętrzni długo żyją. Dużo dłużej niż sto parędziesiąt lat. – A wiesz, nad czym naprawdę powinieneś się zastanawiać? – powiedział Colly. – Powinieneś pytać, czemu to coś się włączyło. Luiz i Cash wytrzeszczyli na niego oczy. Nagle nad nimi coś zaszurało i zastukało; płytki sufitowe opadły, zasypując ich lawiną suchych szczurzych odchodów. Colly zaklął siarczyście i zaczął strzelać paralizatorem w dziury w podwieszanym suficie, strzałka za strzałką rozświetlały cały pokój rozżarzonymi białymi iskrami, rzucając na ściany roztańczone cienie. Cash patrzył na te cienie przez celownik własnej broni, szukając ruchu i nie widząc żadnego. Luiz się zaśmiewał. – Co cię, kurwa, tak śmieszy? – zapytał Colly. – Zrobiły na nas zasadzkę – powiedział Luiz i dalej się śmiał. – Mogło być gorzej, mogły użyć kamieni zamiast gówienek – powiedział Cash, i ledwo wykrztusiwszy te słowa, zgiął się wpół ze śmiechu. Colly łypnął na nich z niesmakiem, nerwowo strzepując z kombinezonu przecinki szczurzych gówienek, przesuwając palcami po krótko przystrzyżonych włosach i gwałtownie

potrząsając głową. – Faktycznie inteligentne się robią te szczury – odezwał się Luiz, gdy szli z powrotem ciemnym korytarzem. – Zastawiły pułapkę, więc muszą umieć planować przyszłość. I wymyśliły co ma nas zwabić do pułapki, więc muszą umieć myśleć jak my. Colly pokręcił głową. – Człowieku. Inteligentne szczury. Po co to komu? – Dla Sri Hong-Owen. Przodkowie tych szczurów cierpieli, żebyśmy my nie ginęli na próżno – powiedział Luiz. – Gadaj co wiesz, a nie jakieś zagadki, wielkoludzie. – Chodzi mu o to, że zanim Sri Hong-Owen zrobiła nas, testowała różne rzeczy na szczurach – wyjaśnił mu Cash. – Czyli w pewnym sensie można powiedzieć, że te szczury to nasi bracia – zauważył Luiz. – Może twoi – warknął Colly, łypiąc groźnie, jak zawsze, kiedy podejrzewał, że się go obraża albo w coś wkręca. – No, musimy nad tym popracować – dodał Luiz. – Skoro nie dajemy sobie rady z bandą szczurów, to Zewnętrzni dopiero nam dowalą. – Nie ma takiej możliwości – powiedział Cash. – Jesteśmy lepsi niż te modyfikanty. Twierdzą, że ewoluują w Homosuperior, ale my już nimi jesteśmy. My jesteśmy prawdziwi Homosuperior. I jak przyjdzie co do czego, na pewno skopiemy im dupy.

ROZDZIAŁ 3 Wschód Edenu na Ganimedesie zajmował wąską rozpadlinę na południowo-wschodniej krawędzi ciemnego, pokrytego kraterami obszaru Galileo Regio. Podłoże i boki rozpadliny zostały zaizolowane i uszczelnione warstwami kompozytu fulerenowego i aerożelu. Z tego samego materiału wykonano strop i przykryto go dwoma metrami kamiennego gruzu z pobliskiego krateru, dla ochrony przed ulewą promieniowania, którym siały pasy radiowe Jowisza. Na południowym końcu rozpadliny mieli niewielką strefę przemysłową, a reszta przypominała idylliczny krajobraz: łąki, gaje oliwne i sady cytrusowe, przetykane wąskimi stawkami i mokradłami; zagajniki sosnowe podszyte bzem, rutą, mącznicą, mirtem, inne ozdobne rośliny pnące się po tarasowych ścianach. Budynki publiczne i małe osiedla bloków mieszkalnych stały pomiędzy zalesionymi zboczami, pod rozpiętymi na fulerenowych masztach namiotami z przezroczystego polimeru, jak gigantyczne modele owadzich oczu albo egzotyczny, podobny do klejnotów fitoplankton. Osada została założona jakieś pięćdziesiąt lat temu przez grupę, która uznała, że mieszkańcy innych księżyców Jowisza zanadto zmiękli i zmieszczanieli. Dom mieli wprawdzie przyjemnie idylliczny, ale sami obywatele byli surowi, zamknięci w ciasnych ramach konformizmu, obyczajów i zwyczajów oraz służby na rzecz wspólnoty, a nade wszystko cenili sobie poszerzanie wiedzy naukowej i filozoficznej oraz dokonania artystyczne. Każdy przez kilka dni w tygodniu pracował przy konserwacji infrastruktury osady albo w niezbędnych usługach, jednak, gdyby ich zapytać, bez wahania odpowiedzieliby, że ich prawdziwa praca to badania naukowe pozbawione jasnego celu i zastosowania – po prostu gromadzenie i katalogowanie ezoterycznej wiedzy dla samej wiedzy – albo produkowanie skomplikowanych sag, oper, symfonii i innych dzieł sztuki. Rozwinęli i udoskonalili nowe techniki medytacji, przywrócili do życia zamierzchłą czarną sztukę psychoanalizy, modyfikowali ozdobne rośliny i zwierzęta, zajmowali się zgłębianiem marginesów matematyki i filozofii, grzebali w mało znanych zakamarkach plątaniny teorii pozostałych po nieudanych próbach zunifikowania fizyki i robili jeszcze wiele innych rzeczy. A co najmniej tyle samo czasu, co na uprawianie sztuki i nauki, poświęcali na gadanie o tym, omawianie strategii i planów z innymi członkami grup artystycznych i ekip badawczych, spieranie się z rywalami na wirtualnych warsztatach, nawet organizowanie fizycznych konferencji. Ich ustrój, forma demokracji bezpośredniej przypominająca miasta-państwa starożytnej Grecji albo wczesne lata republiki rzymskiej, też polegał na dyskusjach bez końca. Nie mieli obieralnych przedstawicieli, ekspresowych sondaży ani referendów. Zgromadzenia, na których każdy obywatel mógł debatować i głosować, urządzano raz na tydzień w osiedlach i raz na miesiąc w sprawach dotyczących całego miasta. Luksus był przestępstwem, wyrzeczenie cnotą. Wszystko, co nie było zabronione, było obowiązkowe. W oczach Macy Minnot miało to w sobie tyle z utopii, co mrowisko. Przyjechała do Wschodu Edenu trzy miesiące temu, zaraz po dezercji. Nalegały na to władze Tęczowego Mostu na Kallisto. Oficjalnie dla jej bezpieczeństwa. Nieoficjalnie, jak dobrze wiedziała, Kallistańczycy po prostu chcieli się pozbyć kłopotliwej pamiątki po żenującym incydencie. Wschód Edenu zgodził się ją przyjąć nie z dobrego serca czy współczucia, ale w ramach

spłaty jakiegoś zadawnionego honorowego długu wobec Tęczowego Mostu. Przydzielono jej kuratora, zgorzkniałego starego faceta nazwiskiem Ivo Teagarden, skierowano do pracy fizycznej na tunelowej farmie, ale dostęp do sieci miała ograniczony, nie wolno jej było wychodzić poza osadę i nie mogła się pozbyć wrażenia, że jest trochę więźniem, a trochę zoologicznym eksponatem. Niemniej, chciała z tego skorzystać, jak tylko się da. Z zapałem urządziła przydzieloną kawalerkę w Bloku Lota: położyła i wyszlifowała bambusową podłogę, pomalowała ściany na różne odcienie zieleni i różu, zabawiła się z oświetleniem, wykafelkowała maleńką łazieneczkę, posadziła zioła i chili w doniczkach na kamiennym patio, a wokół drzwi poprowadziła figowca pnącego. Powiedziała sobie, że wprowadza się do pierwszego prawdziwego domu w życiu, ale w gorszych chwilach mieszkanko przypominało jej raczej celę, a zapatrzona w siebie wschodnioedeńska utopia – więzienie. Na razie poznała tylko parę osób. Ivo Teagarden. Właściciel jej ulubionej kafejki na tarasie Bloku Lota, Jon Ho. Sada Selene i jej grupka otkazników. Paru ludzi z farmy tunelowej, z którymi była na „cześć”. Większość obywateli była wobec niej lodowato uprzejma lub obojętna; tylko nielicznym chciało się wyrażać otwartą wrogość – przede wszystkim Jibrilowi, członkowi samozwańczej grupy transhumanistycznej Elohim. Wszyscy nazywali ich kosmoanielątkami, bo za pomocą chirurgii plastycznej i banalnych modyfikacji genetycznych nadawali sobie dziwaczną, wystylizowaną urodę i babrali się w rozmaitych tak zwanych technikach rozszerzania umysłu, od koloroterapii po krojone na miarę psychotroficzne wirusy. Byli także androginicznymi kastratami, bo wyznawali tę niewiarygodnie staroświecką ideę, że wyższą świadomość da się osiągnąć tylko pod nieobecność jakichkolwiek form prymitywnej, zwierzęcej seksualności. Przybierali imiona aniołów, wymazywali z akt swoje dawne tożsamości i spędzali czas wolny w miejscach publicznych, gdzie mizdrzyli się i puszyli niczym drobni arystokraci. Większość miała coś wspólnego ze sceną. Najlepszy śpiewak fado we Wschodzie Edenu był kosmoanielątkiem; podobnie parę innych czołowych mikrogwiazd. Jibril było wirtuozem teatru psychoaktywnego, a Macy od samego początku znalazła się na celowniku jego przedstawień, począwszy od rzucanych mimochodem sarkastycznych uwag i drwiących pytań, aż po agresywne diatryby o ludziach-zwyklakach psujących estetykę Wschodu Edenu i zanieczyszczających jego spójność. Każde takie spotkanie było filmowane, a zmontowane wersje lądowały w sieci Wschodu Edenu dla rozrywki i przyjemności każdego, kto chciał to oglądać. Jeszcze w ośrodku szkoleniowym Rekultywatorów Macy wyzwała kobietę, która ją prześladowała, i pobiły się za stołówką, póki jedna nie padła na ziemię. Rachunki zostały wyrównane. Jednak zastosowanie tej samej taktyki wobec Jibrila okazało się błędem: podeszła do kosmoanielątka i powiedziała mu w twarz, że jest dużo miejsc, gdzie mogą się ze sobą zmierzyć, co skończyło się tak, że nagranie pokazujące, jak zniesmaczona Macy odwraca się na pięcie od roztrzepotanej pantomimy urażonej wrażliwości szybko stało się najpopularniejszym ze wszystkich dzieł kosmoanielątka. Ivo Teagarden wyjaśnił jej, że kosmoanielątka cierpią na ciężki, choć nieszkodliwy narcyzm i że powinna uważać te starcia za własny wkład w terapię Jibrila oraz sposób na wyrobienie sobie dobrego imienia w społeczności. Natomiast Jon Ho powiedział, że nie ma to większego znaczenia, bo w dzisiejszych czasach większość ludzi nie interesuje się psychoaktywnym teatrem. Po stronie Macy stanęła tylko banda samozwańczych dzieciaków-otkazników, chociaż głównie z

ideologicznych motywów. – Kosmoanielątkom ewolucja pomyliła się z modą i stylem – powiedziała Macy Sada Selene. Była najstarszą z otkazników, patykowatą i emocjonalną piętnastolatką. – Co oni, tam sobie robią? Duperele, radykalne mniej więcej jak tatuaż. To kpina z niesamowitych, radykalnych możliwości, jakie daje prawdziwy transhumanizm. Bezpieczne, skodyfikowane, chronione przez nieustanną autocenzurę. To zresztą niezłe podsumowanie całego tego purytańskiego zadupia z głową w piasku. – Udają, że poświęcili się wielkim ideałom, a naprawdę uciekają przed własną prawdziwą naturą – dodał inny otkaznik. – Tak jak zakonnice. Słyszałaś o zakonnicach? – Ona jest z Ziemi. Tam pełno różnych religijnych cudaków – powiedział trzeci otkaznik. – Zieloni święci. To też coś w rodzaju zakonnic, czy coś, nie? – Mniej więcej – odparła Macy. – Problem polega na tym, że kosmoanielątka nie zagrażają status quo. Dlatego system ich toleruje, a nas nienawidzi. Bo chcemy zapanować nad kierunkiem ludzkiej ewolucji. Bo prawdziwi transhumaniści nieustannie się zmieniają i ewoluują w sto różnych stron naraz. Żadna tak zwana utopia nie da sobie z tym rady, gdyż utopie są z natury statyczne. Nienawidzą zmian, bo to otwarte zagrożenie dla ich rzekomej doskonałości. Macy lubiła otkazników, bo właściwie tylko z nimi w całym Wschodzie Edenu dawało się normalnie pogadać. Choć ciągle powtarzali, jakimi to nie są buntownikami, naprawdę byli tylko bandą wyalienowanych dzieciaków przechodzących trudny okres. Choć krzyczeli o życiu poza prawem, o pogardzie dla klaustrofobicznych zwyczajów i praw osady, nawet nie próbowali ich zmienić i wydawało się mało prawdopodobne, żeby ich przechwałki, że się stąd wyniosą, jak tylko osiągną pełnoletność, miały się kiedykolwiek ziścić. Uczestnictwa w życiu obywatelskim odmawiali, ale obozowali w pustych mieszkaniach, żywili się darmowymi drożdżami i tym, co udało się wyżebrać u przechodniów, oddychali miejscowym powietrzem, pili miejscową wodę i używali miejscowej sieci. Byli jednak bystrzy i stanowili wyzwanie, a Macy popierali, bo była wrogiem ich wroga. Wrzucali na stronę Jibrila pochlebne dla niej komentarze i mówili, że jak wpadnie w tarapaty, zawsze może na nich liczyć. Któregoś ranka, gdy Macy siedziała przy barze w kawiarni Jona Ho, zobaczyła, jak idzie ku niej Jibril i dwójka jego przybocznych. Kawiarnia znajdowała się na samym końcu tarasu z jadłodajniami, zajmującego dach największego z budynków mieszkalnych na Bloku Lota; przez sześciokątne, przezroczyste bryty namiotu rozciągał się stamtąd widok na lasy sosnowe po drugiej stronie szczeliny. Całkiem ładna panorama, choć drzewa były karłowate, nie wyższe niż pięć czy sześć metrów, i odległe zaledwie o kilkaset, stłoczone pod szaroniebieskim sklepieniem. Kojarzyły się Macy z pokojem, w którym mieszkała z Jaxem Spano podczas krótkiego rozkwitu ich miłości, jeszcze w Pittsburghu: stojąc na środku, można było dotknąć obu ścian, i to nie czubkami palców, ale całymi dłońmi. Kawiarnia też była malutka. Przytulna. Krótki barek wyłożony połówkami bambusa wykończonymi na wysoki połysk, ławeczka mieszcząca sześciu klientów i syczący stalowy ekspres, który Jon Ho skonstruował na podstawie projektu sprzed trzystu lat. Kawa była niezupełnie prawdziwa – krzewy kawowca zajmowałyby zbyt dużo miejsca w

tunelowych farmach, więc Zewnętrzni przeważnie uprawiali gatunek mchu, zmanipulowany tak, żeby produkował tłuste, bogate w kofeinę grudki – ale i tak najlepsza, jaką Macy znalazła, odkąd wyjechała z Ziemi. Jon umiał wyczarowywać na małej kuchence pyszne gorące przekąski i pozwalał klientom trzymać za barem butelkę ulubionego likieru czy whisky. Dłuższy czas pracował jako inżynier na statkach, więc był bardziej bywały w świecie i bardziej tolerancyjny od większości obywateli Wschodu Edenu. Chętnie słuchał opowieści Macy o życiu na Ziemi, ona zaś lubiła rozmawiać z nim o modyfikowaniu odmian mchu, żeby dawały lepszą kawę – sztuka delikatnych zmian metabolizmu mających dać idealne proporcje rozmaitych flawonoidów, alkoholi, aldehydów i olejków eterycznych była bardzo podobna do regulowania równowagi mikroorganizmów, żeby uzyskać najlepszy i najbardziej ożywiony muł. Właśnie jej opowiadał o ostatniej próbie wyhodowania szczepu, który imitowałby łagodny smak sumatrzańskiej kawy Madheling, kiedy zobaczyła troje kosmoanielątek lawirujących między ławami i stolikami, kuwetami z mchami, paprociami i kwiatami, kawiarniami i straganami. Minęły mężczyznę i kobietę, nachylonych ku sobie nad szachownicą – mężczyzna gapił się na wirujące w memoprzestrzeni bierki – oraz grupkę dzieci uczących się przy stole przed piekarnią, jak robi się chleb, popiskujących, pokrzykujących i ugniatających grudki ciasta. Jibril powiedziało głośno: – Naprawdę da się znaleźć twarz Boga w liczbie niewymiernej? Macy od razu domyśliła się, że kosmoanielątko jakimś sposobem dowiedziało się o Kościele Boskiej Regresji. Poczuła we krwi adrenalinę i zerwała się z miejsca. Walka lub ucieczka. Konsternacja i złość. – Ale proszę, pomóż mi to zrozumieć – powiedziało kosmoanielątko. – Wiem, że K ma po przecinku nieskończoną liczbę cyfr i żaden ciąg nie powtarza się w nieskończoność. Ale nawet gdyby gdzieś w tym był ukryty kompletny opis wszechświata, to przecież potrzeba by nieskończonego czasu, żeby go znaleźć. A w kwestii znalezienia Boga... – Nie zamierzam marnować czasu, żeby cokolwiek ci tłumaczyć – odparła Macy. – Ale ja naprawdę jestem ciekawe – powiedziało Jibril, zastępując Macy drogę. Kosmoanielątko miało dwa i pół metra wzrostu, było smukłe jak trzcina i zawsze ubrane jak najskąpiej, w króciutkie szorty, sandały i bandolier, aby lepiej eksponować pozbawioną porów białą skórę, galerię tatuaży i wyhodowane na piersi opalizujące łuski. Jego zielonozłote oczy połyskiwały pod ostrymi jak brzytwa kośćmi policzkowymi. Dwóch akolitów, równie wysokich i szczupłych, górowało nad nią, stojąc obok. Nad wszystkim wisiał dron; podwieszona do niego kamera gapiła się wprost na nią. – A jakiego właściwie boga szukałaś? – zapytało Jibril. – Patriarchy z siwą brodą, jak w dawnych czasach? Czy kogoś na swoje podobieństwo? – Broń Boże – rzuciło któreś. – Nie no, musimy być miłosierni – powiedziało Jibril. – Chociaż sama wizja boga stworzonego na podobieństwo Macy Minnot jest dość niesmaczna. Jon Ho zapytał kosmoanielątka, czy pozwolą jego klientce spokojnie wyjść, a Macy odparła, że nie potrzebuje jego pomocy, oparła się obiema dłońmi o stołki barowe po obu stronach, wybiła w górę dzięki słabemu ciążeniu, usiadła na kontuarze i wyszła po drugiej

stronie. – Krzywonogi szympans z wielką dupą! – zawołało Jibril, gdy wychodziła. – Nie bardzo to pasuje do obrazu stwórcy wszechświata, prawda? *** Następnego dnia rano Jibril ze swoim skromnym orszakiem czekało na Macy przed wejściem do pieszego tunelu, łączącego Wschód Edenu z wykonanymi metodą odkrywkową farmami tunelowymi. Dwóch przybocznych recytowało w śpiewnym unisonie liczby, a Jibril gromko zapytało Macy, czy naprawdę sądzi, że Bóg dałby się odkryć przez proste arytmetyczne sztuczki. Macy przeszła obok, zaciskając pięści w kieszeniach kamizelki i ignorując lecącego tuż nad nią drona. Ale kosmoanielątka stały tam i następnego dnia. Pytały ją, czy planuje szerzyć tu dobrą nowinę i zamieniać wszystkich w zombiaki szukające tajemnicy wszechświata w bebechach jakiejś liczby niewymiernej. Nie chciała niczego im dać, choćby słowa, czy krzywego spojrzenia. Ale nagrania i tak lądowały na ich stronie. – To nic osobistego, nie patrz tak na to – powiedział jej Ivo Teagarden – ono widzi w tobie tylko surowiec dla swojej sztuki. – Wywlekanie przeszłości, którą dawno zostawiłam za sobą, to ma być „nic osobistego”? Poprzedniej nocy śnił jej się kościół. Grupka przyczep stojąca nad dawnym silosem rakietowym w złotym blasku burzy pyłowej nadciągającej znad jałowej i pustej pustyni zniszczonej prerii, którą była otoczona ze wszystkich stron. W silosie ustawiono piętrowo serwery i macierze dyskowe starożytnych komputerów równoległych, każdy poziom z podłogą ze stalowej siatki, zagracony stojakami z elektroniką, pospinaną ze sobą schludnie ułożonymi i pooznaczanymi kolorem kablami oraz grubymi szarymi tętnicami światłowodów, dygocący od drgań wentylatorów, które chroniły maszynerię przed przegrzaniem, kiedy mieliła niekończące się szeregi liczb. Pierwsza praca Macy, kiedy z matką wstąpiły do tego kościoła, polegała na czyszczeniu szaf serwerowych: mimo uszczelek, do silosu ciągle wdzierał się pył. Jeśli go nie odkurzano, szybko powodował awarie i zawieszenia. Później Macy awansowała na pierwszy poziom modlitewnej eksploracji i zaczęła latać przez wirtualne światy stworzone przez proste arytmetyczne przekształcenia nieskończonego, boskiego rozwinięcia n. Te rejony były już dokładnie zbadane, ale nadawały się do indoktrynacji i szkoleń, do przygotowywania wiernych przed wyższymi poziomami, jak Pola Czterdziestu, gdzie matka Macy pływała pomiędzy fraktalnymi gałęziami wygenerowanymi przez funkcje oparte na stosunkach pomiędzy fundamentalnymi fizycznymi stałymi wszechświata, światłem, masą, grawitacją, co odzwierciedlało – przynajmniej tak wierzono i nauczano – wewnętrzną strukturę wszechświata stworzonego przez matematycznego Boga, którego obecność ten twór może nadal gdzieś skrywać. Dzień po dniu, rok po roku, święci matenauci nurkowali w wirtualne światy wygenerowane przez skomplikowane przekształcenia rozwinięcia dziesiętnego liczby n, szukając nielosowych tropów, które mogły być śladami stóp lub odciskami palców Stwórcy, z fanatyzmem, który Macy w miarę dorastania wydawał się coraz bardziej bezsensowny i klaustrofobiczny – matka bowiem tymczasem przemieniła się w świętą ascetkę, zagłodzoną,

chudą i na wpół obłąkaną od spędzania codziennie osiemnastu godzin na poszukiwaniu Boga, kompletnie oddaloną od Macy i reszty rzeczywistości. Kiedy uciekła, zostawiła to życie daleko za sobą. Zostawiła matkę i jedynych ludzi, jakich znała. I nie chciała do tego wracać. – Może powinnaś z nim porozmawiać – podpowiedział Ivo Teagarden. – Stanąć oko w oko i rozwiązać ten spór. – Ale Jibril z tą bandą by wszystko nagrał... nagrało i wrzuciło do sieci z szyderczymi komentarzami. – To nagraj, jak cię nagrywają, i powieś w sieci. Zrób własną sztukę, nawiązującą krytycznie do sztuki Jibrila. – Pomyślę – odpowiedziała Macy. Staruszek chciał dobrze, ale wydawało mu się, że Macy potrafi myśleć jak Zewnętrzny. A ona nie umiała. Była obcą w obcym kraju. Gdy tylko próbowała sobie wyobrazić długie, może nieskończone wygnanie, jakie ją czeka, dziwnie się czuła – jakby kręciło jej się w głowie. Nieprzyjemny skurcz żołądka uświadamiał jej, w co dokładnie się wpakowała: rok za rokiem oddychania puszkowanym powietrzem, niewielkie, ale nieustanne ryzyko eksplozji i dekompresji, czy jakiejś innej nagłej i śmiercionośnej katastrofy, ciasne horyzonty i zamknięte przestrzenie. Mieszkanie z obcymi, z którymi nic jej nie łączy. Następnego dnia, podczas jednego z dni wolnych, zawędrowała pod sąsiedni blok, gdzie urządzono targ warzywny. Właśnie kupowała sobie miętowy mech herbaciany od kobiety, która wyhodowała go w jednym z maleńkich ogródków na tarasach na zboczu rozpadliny, gdy dostrzegła wiszący nad sąsiednim straganem z kwiatami dron. Było tam i Jibril, szło ku niej, z akolitami za plecami. – Mam pytanie – powiedziało głośno, po czym zamaszystym gestem uniosło nad ogoloną, wytatuowaną głowę laserowy wskaźnik i wyczarowało w powietrzu polichromowane łuski jednej z prostszych graficznych reprezentacji n. – Możesz mi pokazać, gdzie na tym obrazku jest Bóg? Kiedy Macy obróciła się na pięcie i ruszyła w przeciwnym kierunku, Jibril popełniło błąd, goniąc ją, chwytając za ręce i próbując zatrzymać. Macy okręciła się, czując nagły, jaskrawy i gorący gniew. Otwartą dłonią uderzyła kosmoanielątko w pierś i powiedziała: – Chcesz mieć teatr? To może sobie zagramy, tu i teraz? Jibril usiłowało się wyrwać; Macy szarpnęła je za bandolier, poczym oboje stracili równowagę i potoczyli się na bok, w straganik z ciętymi kwiatami. Rój płatków właśnie zaczynał opadać, gdy Macy przycisnęła Jibrila do ziemi i powiedziała mu z uczuciem i ze szczegółami, co sądzi o tej jego tak zwanej sztuce. Akolici pojękiwali i załamywali dłonie, rozdarci między chęcią ratowania szefa i rejestrowania spektaklu. Zebrał się mały tłumek, pojawiło się dwóch funkcjonariuszy porządkowych. Udało się im rozdzielić Macy i Jibrila, choć Macy, nakręcona furią, wyrwała im się, jednym skokiem przeleciała trzy metry i zadała kosmoanielątku potężny cios pięścią w policzek. Poczuła pod knykciami, jak pękają mu zęby. Kosmoanielątko padło w tył i usiadło, z bladych ust pociekła szokująco czerwona krew – dopiero wtedy porządkowym udało się złapać Macy i ją zabrać. Dron wszystko rejestrował. Nagranie było w sieci w ciągu godziny i od razu weszło na szczyty wszystkich list.

Jeszcze tego samego dnia Macy stanęła przed sądem obywatelskim. Jibril, z posiniaczonym i opuchniętym policzkiem, wniosło skargę; Macy odmówiła przeprosin, nie wykazała skruchy i nie pozwoliła Ivo Teagardenowi przeprosić w swoim imieniu. Grupka otkazników na balkonie zaczęła buczeć i krzyczeć, ale większość publiczności ich uciszyła. Starszy z dwóch funkcjonariuszy, którzy aresztowali Macy, zarządził głosowanie, publiczność przytłaczającą większością uznała ją za winną. Funkcjonariusz wygłosił krótką mowę o tym, jak wszyscy, tak urodzeni tu obywatele, jak i przyjezdni, mają obowiązek szanować kodeksy pozwalające wszystkim bez strachu i bez zbędnych przeszkód zajmować się swoimi sprawami. Potem powiedział Macy, że będzie musiała odsłużyć czterdzieści dni prac społecznych i że kara rozpoczyna się natychmiast.

ROZDZIAŁ 4 Globalne ocieplenie, uwolnienie ogromnych ilości metanu i spowodowane tym katastrofalne szkody w ziemskiej biosferze wywołały podczas Przewrotu katastrofalne zakłócenia w pracy ogromnych silników cieplnych napędzających ziemskie systemy pogodowe. Podjęto radykalne działania. Chmury ocieniających luster, redukujących ilość docierającego do powierzchni światła słonecznego, lasy syntetycznych drzew Lacknera, których żagle wychwytywały z atmosfery całe tony dwutlenku węgla – wszystko znacząco obniżyło średnią globalną temperaturę. Jednakże upłynie wiele dziesięcioleci, zanim klimat planety powróci do warunków przypominających epokę przedindustrialną. Na Antarktydzie lodowce cofnęły się znacznie w głąb lądu, pokrywa lodowa, nawet w zimie, była zredukowana, a podczas krótkiego lata niemal całe wybrzeże Półwyspu Antarktycznego było wolne od lodu i śniegu. Sri Hong-Owen ulokowała swój dom i ośrodek naukowy na Ziemi Grahama, na północnym końcu półwyspu. Jej azyl, schronienie, samotna twierdza stała nad fiordem, którego zakrzywione ujście chroniło ją przed chłodnymi prądami, górami lodowymi i wściekłymi, słonymi wiatrami znad Morza Weddella. Sri zbudowała na brzegach fiordu biom, oparty luźno na ekosystemie, jaki rozkwitał tutaj przez krótki, najcieplejszy okres pliocenu. Do linii przypływu sięgały porośnięte turzycami pagórki, a strome zbocza porastały niskie, gęste zarośla z antarktycznych buków, Nothofagusantarttica, wierzby karłowatej, czarnej jagody, bagna, brzozy, przetykane niewielkimi, bujnymi łąkami z traw i mchów, na których podczas krótkiego lata robiło się kolorowo od żółtych jaskrów i mniszków, niebieskich dzwonków, białych astrów oraz różowych i rudych wierzbówek. Na wrzosowiskach pasły się zające i dwa gatunki nornic. Na brzegach o przestrzeń do życia rywalizowały kolonie pingwinów maskowych i białobrewych. Była i nieduża kolonia fok Weddella. Po niebie, pośród silnych, mroźnych wiatrów, szybowały wydrzyki i rybołowy. W osłoniętej dolince poniżej domu Sri wyrósł nawet nieduży lasek – pomiędzy omszonymi skałami antarktyczne buki dorastały do sześciu czy siedmiu metrów. Sri właśnie tam szła z młodszym ze swoich synów, Berrym, gdy zadzwonił sekretarz i powiedział jej o problemie na Księżycu. Był wczesny marzec. Jesień. Buki zabarwiły się na żółto i pomarańczowo. Z szarego nieba padał rzadki śnieg, pojedyncze zimne grudki, układające się we wzory na mchu i warstwie suchych liści. Czarne wiewiórki robiły nerwowe wypady po buczynę; niedługo zapadną w hibernację i prześpią sześć miesięcy mroku i mrozów. Sri upomniała Berry’ego, kiedy rzucił kamieniem w nieuważną wiewiórkę, która podeszła zbyt blisko. Chłopak był krępy, niższy i cięższy od swojego brata. Miał na sobie, podobnie jak Sri, pikowaną kurtkę i spodnie, kaptur kurtki ściągnięty ciasno wokół twarzy; z bezsensowną zaciekłością kopał w kruszący się, porośnięty mchem pień drzewa, które złamało się wiele lat temu podczas zimowej zamieci. Sri ostatnio często zastanawiała się nad przyszłością Berry’ego, próbowała znaleźć coś, w czym będzie dobry, coś, co mu się spodoba. Był ponury, uparty i nieszczególnie inteligentny. Niespecjalnie interesował się czymkolwiek, czego nie dawało się zjeść czy połamać. Musiała jednak być w nim jakaś iskierka, którą dałoby się rozpalić. Teraz kazała mu klęknąć obok siebie i pokazała bezkręgowce, od których roiło się w

cienkiej warstwie iłu pod omszałą kłodą. Dziesiątki maleńkich skoczogonków (do Przewrotu – jedyny gatunek lądowego bezkręgowca na Antarktydzie), chowające się do nor robaki, stonogi, duży czarny chrząszcz z zakrzywionymi szczypcami. W lasach, na wrzosowiskach i łąkach żyło ponad dwieście gatunków owadów – nawet pewna odmiana trzmiela, sprowadzona przez Sri do zapylania letnich kwiatów. Berry łaził po liściach i mchu na czworakach, szukając drugiego żuka, i opowiadał, jak można organizować walki różnych owadów – Sri skojarzyło się to z Euclidesem Peixoto. Wtedy właśnie zadzwonił telefon. – W Oxbow jest problem – powiedział bez wstępów Yamil Cho. – Kod dziesięć. Oxbow to ośrodek superbystrych. Kod dziesięć oznaczał, że była próba ucieczki, z ofiarami. – Szkody? – Pięć obiektów i skutki uboczne. Domagają się twojego przyjazdu. Pozwoliłem sobie już zorganizować transport. Uaktim. Uakti to wahadłowiec, w którym testowano pierwsze z tych nowych silników termojądrowych. Yamil Cho powiedział Sri, że można nim dolecieć na miejsce w czasie krótszym niż sześć godzin. Berry tymczasem kopał ziemię i rozdeptywał wszystkie owady, jakie zostały odsłonięte. Nagle zaczął wydawał podekscytowane okrzyki, próbując zwrócić uwagę matki. Odwróciła się do niego plecami i zapytała sekretarza: – Kiedy ma przylecieć? – Za niecałą godzinę. Suborbitalny lot z Brasilii. – Zajdź po mnie, jak wylądujesz – odparła i zawołała Berry’ego. Podbiegł do niej, z dumą pokazując znaleziony skarb. Był tobrunatny łuk ludzkiego żebra, zapewne jakiejś ofiary XXI-wiecznych wojen o pola naftowe i klatraty metanu na Morzu Weddella. Kiedy zaczynała tu pracę, na morzu ciągle stały wraki platform wiertniczych. Rozbite tankowce i okręty wojenne, w wodzie i wyrzucone na brzeg. Użyła wszystkich swoich znajomości, żeby je rozebrano i usunięto, sama także dołożyła wszelkich starań, by oczyścić półwysep. Wywoziła wraki samolotów, trupy czołgów i innych pojazdów. Usunęła koszary i cmentarz. Wykorzystała bakterię, którą sama skroiła, żeby strawiła wielką plamę ropy, zgromadzoną w głębokim rowie trzydzieści kilometrów od brzegu – dotąd każdy sztorm wymywał na brzeg wielkie, smoliste bryły. Ale toczone tu walki były bardzo ciężkie i długie, a na mrozie wszystko się świetnie zachowuje. Cały czas nietrudno było o pamiątki z wojen. Broń, amunicję, fragmenty ubrań, śmieci i kości, jak to żebro, które Berry dzierżył niczym kruchy sztylet. Sri dźgnęło złe przeczucie. Kazała synowi wyrzucić to drobne memento – tonem tak ostrym, że usłuchał bez gadania. – Pod drzewem było jeszcze więcej – powiedział. – Przyjdzie ktoś i posprząta. Ty leć do domu i niech ci gosposia da gorącą czekoladę. – Nic nie zrobiłem. Zmarszczył czoło – Sri wiedziała, że ta mina szybko może się przerodzić w łzy i napad złości. Przyklęknęła na jedno kolano, przytuliła go i powiedziała: – Pewnie, że nie. Ale ja muszę wyjechać na parę dni, a ty musisz być moim dzielnym małym żołnierzem.

– Lecisz do Brasilii? Mogę polecieć z tobą? – Lecę na Księżyc. Bardzo bym chciała cię wziąć, ale niestety, nie mogę. No, nie rób takiej miny. Aldera też nie biorę. Leć do domu. Kiedy pobiegł, Sri ruszyła w przeciwnym kierunku. Potrzebowała odrobiny spokoju. Chciała się zastanowić nad skutkami ucieczki, nad tym stanowczym wezwaniem. Przygotować sobie stosowną reakcję. Wyszła z lasu i ruszyła ścieżką wijącą się po zboczu doliny, ku porośniętemu wrzosem i turzycą grzbietowi. Pięła się nim coraz wyżej, wspinała wśród upstrzonych porostami głazów, docierając w końcu na szeroką półkę nagiej skały, z której rozciągał się widok na fiord i otwarte morze. Tu, wystawiona na zimny, czysty wiatr i drobny śnieg, miała na oku całe swoje królestwo. Własny dom, ze stali i szkła, wystający nad zachodnie zbocze doliny, mały kampus ośrodka badawczego, rozciągający się wzdłuż brzegu w stronę górujących w tle ośnieżonych szczytów. Po ciemnej wodzie fiordu pływały niewielkie kry. Poza jego wąskim ujściem, po otwartym morzu żeglowały flotylle gór lodowych, a na horyzoncie szare niebo przecinały trzy pionowe linie, precyzyjne niczym pociągnięcia pędzla na japońskim obrazie, rozszerzające się nieznacznie i skręcające na północ – dymy z wulkanów, które uaktywniły się, kiedy zelżało litostatyczne ciśnienie antarktycznej pokrywy lodowej. Lód jednak wracał. Co roku zima przychodziła do fiordu odrobinę wcześniej i odchodziła trochę później. Za mniej więcej pięćdziesiąt lat zapanuje tu na stałe. Wszystko, co zaprowadziła tutaj Sri, lasek, wrzosowiska, łąki, rozbiegane wiewiórki, zające i nornice: wszystko to przepadnie, przegra ze śniegiem i lodem. Dobra lekcja z przemijania, pomyślała. Nic nie jest dane na zawsze. Każdy uczepiony swojej niszy osobnik czy gatunek, który uparcie nie chce się zmieniać, prosi się o wymarcie. Kluczem do przetrwania jest zdolność przystosowawcza. Świat się odradza, nie odtwarza, a motorem odrodzenia jest zmiana. Oscar Finnegan Ramos i inni zieloni święci mieli świętą misję – powrót planety do przedkolapsowego raju – jednak z wyjątkiem paru niedużych ogródków, chronionych ogromnym nakładem energii i ludzkiej pracy, nie da się przecież odwrócić entropii i utrzymywać stanu identycznego z przeszłością. Ta wizja to mrzonka. Świat musi sam znaleźć swój punkt równowagi. Rekultywacja i rehabilitacja to tylko środki, nie cel sam w sobie. Po zrekultywowaniu świata ludzie muszą zrzec się władzy, pozwolić na wykształcenie się nowego stanu. Sri uważała, że biosfera jest wielkim oceanem możliwości. Miliardy lat ziemskiego życia zbadały ledwie mały ułamek tej przestrzeni. Nawet skromnymi narzędziami i odrobiną wyobraźni da się uwolnić znacznie większe pokłady tych możliwości. Nic nie jest przecież nienaturalne – natura nie ogranicza się do wariacji na bazie paru motywów przećwiczonych dotąd przez ewolucję. Marzyło się jej tysiąc Ziemi, każda inna. Tysiąc pełnych harmonii ogrodów obfitości, kipiących cudami natury. Wiedziała, że zrealizowanie tych marzeń zajmie jej o wiele dłużej niż półtora stulecia, które miała do dyspozycji – ale także, że jest na świecie jeszcze jedna osoba, która nie tylko podziela jej aspiracje, ale także może dać jej klucz do prawdziwej długowieczności. Dotąd służyła wiernie Oscarowi Finneganowi Ramosowi. On pchnął ją do kariery, której poświęciła życie. Finansował jej badania, chronił przed pogardą i politycznymi manewrami konkurentów oraz fanatyków, sądzących, że zmiana jest groźna, a status quo – święte. Jednakże przez cały

czas sekretną kochanką Sri była Avernus – czy raczej jej wyidealizowany w wyobraźni obraz. Na długo przed podróżą na Kallisto i Europę zaczęła oddalać się od ideałów Ramosa – ośrodek superbystrych na Księżycu był właśnie przyczynkiem do tej niezależności. Przyniósł już parę niesamowitych efektów, w tym ulepszenia napędu termojądrowego, ale ciągłym i poważnym problemem było utrzymanie izolacji. Pilnowanie, żeby superbystre się nie wydostały, a prawda nie dotarła do Oscara. A teraz one znowu uciekły. Ze względów bezpieczeństwa nie przesyłano jej żadnych szczegółów. Poza suchym faktem, że zginęło pięciu superbystrych, Sri nie miała pojęcia, jak poważne są skutki wypadku. Trzeba porozmawiać z personelem i samemu ocenić szkody. Była jednak pewna, że tym razem sprawy osiągnęły punkt krytyczny. Dopiero co skończyła męczący miesiąc w Brasilii. Komisje, polityczne obrady, panele ekspertów, sesje planowania długoterminowego z Szefami Połączonych Sztabów.Wrogowie pojednania rośli w siłę, ośmieleni po śmierci Maximiliana Peixoto i klęsce projektu biomu. Ważny senator, promujący wymianę z Zewnętrznymi, stracił mandat po erotycznym skandalu. Pośpiesznie przepchnięto pilną ustawę o adaptacji kilku statków towarowych na okręty wojenne. Wszyscy plotkowalio zmianie układu sił w parlamencie i pomiędzy rodzinami. Mówiło się, że Wspólnota Pacyficzna rozpoczyna własny program budowy statków. Rothco Yang, przedstawiciel Tęczowego Mostu, był nastawiony bardzo pesymistyczne. – U nas już nie mówi się o pojednaniu, tylko o udobruchaniu – powiedział Sri przy kolacji. – O polityce ustępstw. Jak zminimalizować polityczne i gospodarcze szkody na wypadek wojny między Ziemią i Układem Zewnętrznym. Tęczowy Most nigdy nie chciał wojny. Zawsze byliśmy orędownikami korzyści płynących z pokoju i współpracy, ale to robi się coraz trudniejsze. Pokój nadal pozostawał najlepszą opcją, ale poparcie dla niego malało po obu stronach. Rothco Yang powiedział, że żadne miasto Zewnętrznych, nawet Tęczowy Most, nie zgodzi się na warunki, jakich domagają się ziemscy radykalni zieloni – całkowitą rezygnację z autonomii politycznej i gospodarczej, koniec tak zwanej „antyewolucyjnej” inżynierii genetycznej oraz eksploracji zewnętrznych rubieży Układu Słonecznego. – W waszym rządzie nie ma już klimatu ani do ustępstw, ani nawet do uznania naszej neutralności – powiedział. – Ale niektóre miasta w układzie Saturna też się palą do konfrontacji. Myślą, że wyciągnięte linie zaopatrzenia pomiędzy Ziemią i Saturnem fatalnie osłabią siły wroga. Ale to oni są bezbronni. Te ich miastai osiedla to kruche bąbelki powietrza w śmiercionośnym środowisku. Niewiele trzeba, żeby je zniszczyć. Rothco Yang wyglądał na wyczerpanego. Gdzieś przepadł jego energiczny optymizm. Prawie dawało się uwierzyć w wymyśloną dla zachowania twarzy historię, że musi wracać do TęczowegoMostu, bo zaszkodziło mu ziemskie ciążenie i niefiltrowane powietrze. Pożegnali się ze Sri, życząc sobie wszystkiego najlepszego, obiecując, że pozostaną w kontakcie, było jednak jasne, że przestają walczyć o sprawę tyleż szczytną, co przegraną. Nie, klimat ostatnio zdecydowanie nie sprzyjał pokojowi i pojednaniu. Sri przypomniała sobie kolejną rozmowę z Brasilii, o wiele krótszą i o wiele bardziej nieprzyjemną. Podczas przerwy w długich i burzliwych obradach podkomisji do spraw regulacjii etyki badań nad ludzkim genomem jadła obiad z asystentami i dwoma współpracującymi naukowcami. Do stołu podszedł Euclides Peixoto. Uśmiechnięty gość z ukrytym nożem. Po krótkiej rozmowie o

konsekwencjach projektu biomu zapytał Sri, jakim to wielkim projektem zajmie się teraz. – To nie ja decyduję. Jestem jak zawsze do usług waszej rodziny. – Naprawdę? Wiem, że służyłaś nam z przyjemnością, bo nasze interesy zbiegały się z twoimi. Ciekawe, czym się zajmiesz teraz, kiedy sprawy się zmieniają – powiedział wtedy Euclides Peixoto, dodając, że odtąd będzie z wielkim zainteresowanie śledził jej karierę. Sri ubolewała, że nie wszyscy jej wrogowie są takimi leniwymi przygłupami. I takimi prymitywami. I choć obcesowa groźba Euclidesa była niepokojąca, stanowiła także przydatne przypomnienie, że niedługo będzie musiała podjąć decyzję. Teraz, na skale pod szarym, złowieszczym antarktycznym niebem, w przenikającym do kości wietrze, uświadomiła sobie, że już zdecydowała. Mogła odmówić stawienia się na Księżycu – Oscar być może wybroniłby ją – tymczasem cieszyła się, że leci, choć nie była do końca pewna, czy to przeżyje. Przez chwilę czuła się tak, jakby zdjęto z niej ogromny ciężar. Odrzuciła przeszłość i mogła stawić czoło przyszłości, ogrodowi z rozstajnymi ścieżkami, jeśli nie z nadzieją, to chociaż ze spokojnym umysłem. W końcu jej uwagę przykuła jaskrawa kreska daleko nad oceanem. Poruszała się szybko, z północy, i ostro skręcała ku brzegowi.Później dogonił ją huk silników, przetaczając się grzmotem po ponurym grzbiecie skalnym, na którym stała Sri. Patrzyła, jak smukły, nieduży wahadłowiec przesuwa się nad fiordem, odrobinę niżej niż ona, bucząc dwoma silnikami przełączonymi w tryb turbowentylatorowy. Był czarny u góry i biały od spodu, jak orki, które wprowadziła do antarktycznego biomu. Na końcach krótkich skrzydeł błyskały czerwone światełka. Statecznik ogonowy zdobiła zielona flaga Wielkiej Brazylii. Kiedy podpływał do lądowiska obok ośrodka badawczego, Sri zadzwoniła do sekretarza i kazała mu po siebie podlecieć. Parę minut później zza odległego domu uniósł się mały helikopterek. *** Uakti wzniósł się stromo ponad Morzem Weddella. Osiemdziesiąt kilometrów wyżej, na skraju kosmosu, odpalił silnik termojądrowy. Sri, Yamila Cho i pilota wgniotło w leżanki, gdy przyśpieszał do drugiej kosmicznej. Pilotował go młody człowiek nazwiskiem Cash Baker, jeden z dywizjonu pilotów bojowych, których Sri rok temu obdarzyła neurologicznymi ulepszeniami. Zapytała go, jak się adaptuje do modyfikacji, odparł, że wszystko świetnie działa, że zaraz wraca na Atenę, skończy tylko spotkania z inżynierami nadzorującymi końcówkę przebudowy frachtowca na lotniskowiec dla solówek J-2. Przerwała mu, kiedy zaczął wychwalać zalety lotniskowca – powiedziała, że zamierza cały lot przespać. Umiejętność zasypiania na zawołanie była trywialną modyfikacją, którą zrobiła sobie jeszcze w latach cielęcych. Wyposażyła w nią także Yamila Cho. Spali obok siebie na leżankach, podczas gdy Uakti pokonywał trzysta osiemdziesiąt tysięcy kilometrów, i obudzili się niemal w tej samej chwili. Kołysząc się nisko nad ciemną i spustoszoną stroną Księżyca, lecieli w stronę wschodzącej Ziemi. Pilot plotkował z wieżą, prowadząc wahadłowiec do idealnego lądowania na jednej z płyt na północ od niskich namiotów i kopuł Ateny. Rolligon przewiózł Sri i Yamila Cho przez pola organizmów próżniowych do starej stacji badawczej, gdzie Sri zaczynała swoją praktykę. Ciąg niskich budynków pokrytych tarasowymi czapami z pyłu i skał był teraz przykrywką dla ośrodka znajdującego się głęboko pod ziemią.

Rolligon przejechał obok gigu i paru gąsienicowych pojazdów, wjeżdżając do jasno oświetlonego garażu. Gdy zewnętrzne drzwi zamknęły się i wyrównano ciśnienie, dwie identyczne, smukłe, czarnowłose kobiety ubrane w obcisłe czerwone kombinezony odprowadziły Sri i jej sekretarza do pośpiesznej windy zjeżdżającej na pierwszy poziom ośrodka. Tu mieszkały superbystre szympansy. Tak jak stacja badawcza na powierzchni była przykrywką dla nich, tak one stanowiły przykrywkę dla poziomu numer dwa, skrywającego prawdziwą tajemnicę Oxbow. Generał Arvam Peixoto czekał na Sri w sali konferencyjnej. Stał przy szerokim, pancernym oknie-wyświetlaczu, wyglądającym na zielone drzewa habitatu superbystrych. Byli tam także dyrektor ośrodka, szef ochrony oraz kierownik zespołu badawczo-rozwojowego, obstawieni dwiema kolejnymi szczupłymi kobietami w czerwonych kombinezonach. Sri była ciekawa, kto je skroił. – Pięć – powiedział Arvam. Miał na sobie szary lotniczy kombinezon poprzecinany suwakami kieszeni, a długie siwe włosy spiął w koński ogon. Na biodrze miał czarną skórzaną kaburę z pistoletem o stalowej kolbie w szachownicę. I dodał: – Aż trudno uwierzyć. Pięć. I aż na powierzchnię dotarły. – Przeżył któryś? – Drugi kordon bezpieczeństwa wszystkie dorwał. Ale niewiele, kurna, brakowało. Te twoje potwory zaczynają się naprawdę robić za bystre. – Chyba musicie mi wszystko powiedzieć od początku – powiedziała Sri. Arvam kiwnął na dyrektora, Ernesta Genlicht-Ho. – Podkopały się – powiedział Genlicht-Ho. – Na szczęście zauważył ich satelita, tak zwana gwiazda śmierci, i podjął odpowiednie kroki. Puścił w memoprzestrzeni sali wideo. Panoramiczny obraz przedstawiający pokrytą drobnymi kraterami powierzchnię na zachód od ośrodka przeszedł w zbliżenie nagłego gejzeru pyłu, który opadł, ukazując pięć wyłażących z wykopu nagich postaci, każda chroniona nadmuchanym bąblem ze złotawej folii. Rozmaite ujęcia z różnych odległości pokazywały jak z czarnego nieba opada ku nim wahadłowiec, jak pięć złotych pęcherzy pęka, zapada się, a sylwetki w środku wiją się, padają i nieruchomieją, jak wahadłowiec przelatuje nisko nad nimi, a jego silnik cały czas pracuje, gdy wbija się w grunt, ryjąc w równinie długi rów. Ernest Genlicht-Ho wyjaśnił, że superbystre zinfiltrowały system bezpieczeństwa, nawiązały łączność z wieżą kontroli lotów w Atenie i przejęły kontrolę nad jednym z wahadłowców. – A jeśli chodzi o samą ucieczkę, to jeden z obiektów uciekł podczas rutynowego badania medycznego. Okazało się, że w podanym mu środku usypiającym była woda destylowana. Zanim zdążyliśmy się zorientować, że system bezpieczeństwa jest spenetrowany, zabił dwóch lekarzy i pięciu pielęgniarzy i uwolnił czterech swoich pobratymców. Superbystre prawdopodobnie dostały się do systemu bezpieczeństwa urządzeniem opartym na tunelowaniu kwantowym. Transmitowało dane bardzo wolno – szef ochrony sądził, że zmontowanie wirusowej podosobowości, która przejęła kontrolę nad sztuczną inteligencją systemu podczas próby ucieczki, zajęło im ponad sześć miesięcy – ale w końcu suberbystre czasu miały aż nadto. Po spenetrowaniu systemu ochrony wykorzystały go, żeby dostać się do robotów medycznych, podmienić kapsułki z usypiaczem na placebo z wodą destylowaną,

używane do badań klinicznych. Piątka, która się wydostała, użyła kumulacyjnych ładunków wybuchowych, żeby się przebić przez strefę ochrony i trzydzieści metrów księżycowego regolitu; bąble chroniące ich przed próżnią powstały podczas prowadzonych przez jednego z nich eksperymentów z nowym plastikiem pamięciowym. Brakowało im dziesięciu sekund, żeby wsiąść do promu, kiedy satelita ochrony sfajczył je mikrofalowymi impulsami i wyłączył AI wahadłowca. – Wiesz co, podziw się należy tym twoim stworom – powiedział Sri Arvam. – One się nie poddają. W pierwszej próbie dwa przegryzły sobie gardła, a trzeci prawie się wymknął, kiedy pielęgniarze przyszli posprzątać. Potem wbiły się do AI ochrony i skorzystały z takiego ultradźwiękowego gadżetu, od którego wszyscy rzygali jak koty. Dwa dostały się do garażu i dopiero tam dopadły je wilki. I teraz to. Znowu przebiły się do AI ochrony, choć tyle było gadania, że nowe firewalle, mirroring osobowości, że to niemożliwe. Ten ich wirus załatwił też wilki, to znaczy, że dwójka, która poprzednim razem o mało co nie uciekła, musiała być w kontakcie z tymi, co zostały. Dobrze mówię, panie doktorze? – Na to wygląda. – Twarz Ernesta Genlicht-Ho miała barwę niebielonego papieru. Na czoło wystąpiły mu kropelki potu. – Pierwsze dwie próby nie były niezależne, jak sądziliśmy dotąd, lecz stanowiły przygotowania do tej ostatniej próby. – Niech pan jej powie resztę – polecił Arvam Peixoto. Genlicht-Ho wbił wzrok w podłogę. – Jest możliwość, że pomógł im jeden lub więcej pielęgniarzy. – Nie tylko „możliwość” – warknął Arvam. – Ktoś wezwał ten prom. Nie mogły wiedzieć o czymś takim, a co dopiero mieć do niego dostęp. – Z całym szacunkiem, ale trzy lata temu zrobiły urządzenie oparte na rozpraszaniu wstecznym neutrin – powiedział Genlicht-Ho. – Całkiem zresztą dochodowe się okazało, wyszło coś w rodzaju głęboko penetrującego radaru, o wiele większym zasięgu i rozdzielczości niż wszystko inne na rynku. Kiedy je opracowywały, mogły zmapować cały obszar wokół stacji, w promieniu dwudziestu kilometrów. Port spokojnie się w tym promieniu mieści. – No dobra, może o wahadłowcach wiedziały. Ale na pewno nie wiedziały, jak się zdalnie do nich dobrać. Do tego potrzebowały pomocy – powiedział Arvam, patrząc na Sri. – Przesłuchaj mnie, dowiesz się, że nie miałam z tym nic wspólnego – odburknęła Sri, zmarznięta, zła i przerażona. – Mojego sekretarza też przesłuchaj. – Nie wątpię w twoją lojalność – powiedział Arvam. – A co do tej trójki, okazali się durniami, pozwalając na coś takiego, ale nie zdrajcami. Więc zostają pielęgniarze. Żadnemu z nich nie wolno wychodzić z poziomu dwa, a co dopiero z ośrodka, ale możliwe, że superbystre jakoś jednego z nich odwróciły albo zmanipulowały. A może to był czyjś uśpiony agent – podstawiony nam, kiedy zakładaliśmy ośrodek. Oczywiście, wszystkich przesłuchujemy. Arvam uśmiechał się, mówił spokojnym, przyjemnym tonem, ale wzrok miał lodowaty. Strach Sri przeskoczył o oczko wyżej. Widziała go już w takim nastroju i była pewna, że będzie chciał kogoś ukarać dla przykładu. Jeśli spróbuje ją zastrzelić albo każe ją zabić ochroniarzom, Yamil Cho będzie musiał ich wszystkich zabić. A potem, o ile w ogóle wydostaną się z ośrodka, trzeba będzie wykonać plan ucieczki do Układu Zewnętrznego, bez

dwóch zdań... Nadal uśmiechnięty Arvam zapytał Ernesta Genlicht-Ho, czy ma jakieś sugestie co do dalszego postępowania. – Powinniśmy je rozdzielić – powiedział dyrektor. – Wszystkie ich próby ucieczki wymagały współpracy kilku osobników. Jeśli je odizolujemy, znacząco zredukujemy ich zdolność do wymyślenia i zrealizowania takiego planu. – Brzmi kosztownie – mruknął Arvam. Szef ochrony zgodził się z nim. – Niestety, zważywszy, że potrafią komunikować się na duże odległości zwyczajnym sprzętem laboratoryjnym, należałobypobudować dla nich oddzielne ośrodki. Albo w innych częściach Księżyca, albo w ogóle na orbicie. – Ale potencjalne korzyści są olbrzymie – powiedział kierownik badań i rozwoju. Wbił dłonie w kieszenie kitla, żeby zamaskować ich drżenie. – One już wymyśliły silnik termojądrowy, głęboki radar, karabin impulsowy, nowy typ wodnego polimeru... – A według ciebie co powinniśmy zrobić? – zapytał Arvam Sri. – Ty skroiłaś te małe pacany. Da się je utrzymać w klatce? – Ciężko będzie. Zbyt wiele się już dowiedziały. Mają bardzo silne pragnienie ucieczki. Będą kolejne próby, a każda coraz bardziej wyrafinowana. Szef ochrony zadrżał. – Z całym szacunkiem, sir, ale doktor Hong-Owen ma całkowitą rację. Z jednej strony, my. Musimy być stuprocentowo czujni przez sto procent czasu. Z drugiej strony, one: wystarczy, że poczekają na jakiś nasz błąd, który da się wykorzystać. – Czyli nie ma wyjścia, musimy coś znowu spierdzielić, tak? – odrzekł nonszalancko Arvam. – Jesteśmy tylko ludźmi – odparł Ernest Genlicht-Ho. – A oni są czymś więcej. Arvam zerknął na Sri. – Mów, co mam zrobić. Sri była przygotowana na to pytanie. Była na nie gotowa, odkąd usłyszała, że jest kod dziesięć. – Zniszczyć je. – Teraz? – W izolacji nie są w stanie pracować. Skutecznie funkcjonują tylko jako gestalt, ale takiego gestaltu nie jesteśmy w stanie skutecznie izolować. Więc eksperyment musi się skończyć. – Tak właśnie myślałem – powiedział Arvam, wyciągnął pistolet i dwa razy strzelił Ernestowi Genlicht-Ho w pierś. Szef ochrony wyprostował się i zamknął oczy, zanim Arvam zdążył go zastrzelić, natomiast kierownik badań i rozwoju rzuciłsię do drzwi. Jedna z ochroniarek Arvama skoczyła na niego jak kot i skręciła mu kark. Sri stała nieruchomo jak skała, Yamil Cho sprężony obok niej, Arvam jednak schował pistolet do kabury i powiedział: – No, to by było tyle. – Niezupełnie – odpowiedziała Sri. – Muszę jeszcze się załatwić z pozostałymi superbystrymi.

– Oczywiście. A moi ludzie z pielęgniarzami, jak tylko ustalimy, który z nich im pomagał i dlaczego. A z szympansami co? – zapytał, odwracając się z powrotem do okna. Sri podeszła i stanęła obok niego. Niemal na szczycie drzewa, dziesięć metrów od nich, jeden szympans wylegiwał się na plecach na platformie splecionej ze zgiętych i połamanych gałęzi. Ciemnobrązowe oczy patrzyły w nieskończoność, a palce biegały po opartym o pierś tablecie, wyczarowując z niego gęste strumienie symboli. Stworzyła jego i resztę na szablonie genetycznym szympansa zwyczajnego zachodniego, Pantroglodytesverus. Skroiła im szybki wzrost gęstej sieci połączeń neuronalnych, co spowodowało potężny wzrost inteligencji, ponad poziom ludzkiego geniusza, lecz okazało się to ślepą uliczką. Ta garstka, która nie zwariowała ani nie popełniła samobójstwa, potrafiła trzaskać zawiłe ciągi dziwacznych i skomplikowanych matematycznych rozumowań, co przychodziło im równie łatwo jak oddychanie, ale większość ich prac stanowiły ezoteryczne dowody dobrze znanych twierdzeń, nieinteresujące nikogo poza zespołem badawczym, który wyłowił z tych pokładów obliczeń parę przydatnych skarbów. Jednakże były one coraz rzadsze. Szympanse odchodziły ewolucyjnie od konwencjonalnej matematyki, tkając wielopiętrowe fantazje, w których nawet najlepsi ludzcy matematycy z trudnością dopatrywali się jakichkolwiek odniesień do rzeczywistości. Sri bolałaby nad ich końcem, ale ich przydatność się wyczerpywała, więc poczuła tylko drobne ukłucie smutku, kiedy mówiła Arvamowi Peixoto: – Ich też już nie potrzebujemy. – Świetnie. To teraz weźmy się za prawdziwy problem. Oszympansach wiedziało około czterdziestu osób z górnych kręgów rodu Peixoto, w tym Oscar Finnegan Ramos – sądzili, że właśnie one są źródłem niesamowitego technologicznego postępu, który przez ostatnie dziesięć lat zapewnił rodzinie dominację w Wielkiej Brazylii. Jednak tylko zespół ośrodka Oxbow, Sri, jej sekretarz, Arvam Peixoto oraz sześcioro członków wewnętrznej rodzinnej rady wiedziało o poziomie drugim, prawdziwym źródle tych prawie magicznych technologii. Właśnie tam poszli teraz Sri i Arvam Peixoto, mijając robotywartowniki wyposażone w trzy zestawy opancerzonych, oprogramowanych na stałe i grubo ekranowanych procesorów. Zjechali długą pochylnią z ruchomym chodnikiem, minęli kolejne robocie posterunki oraz dwie odziane w czerwień ochroniarki generała – i dotarli do tajemnicy wewnątrz tajemnicy. Centrum monitoringu, gdzie przeważnie przez całą dobę czuwali pielęgniarze, było puste, nie licząc trzech robotów balansujących na kulach napędowych. W memoprzestrzeni widać było wszystkie pomieszczenia i korytarze drugiego poziomu oraz wszystkie możliwe ujęcia klatki z superbystrymi. Była to wielka kula o miękkich plastikowych ścianach, zagracona półkami i stojakami ze sprzętem, stołami warsztatowymi, kapsułami wirtualek, przyrządami do ćwiczeń, dwoma działającymi w obiegu zamkniętym toaletami i jednym prysznicem. Śpiwory zwisały jak opuszczone kokony. Na początku, po krótkim, dwuletnim przejściu od niemowlęctwa do dojrzałości, mieszkało ich tutaj czternaście. Sri skroiła je z ludzkich embrionów, korzystając z technik, które opracowała, eksperymentując na szympansach, dodając do koktajlu odrobinę łagodnego autyzmu, by behawioralnymi bodźcami dawało się je wyćwiczyć do przyswajania nowych metod oraz bloków wiedzy oraz do pracy z intensywnym skupieniem nad problemami zadanymi przez pielęgniarzy. Wyewoluowały sobie własny język,

skrótową kombinację wyrażeń i ruchów palcami, z niesamowitą szybkością przekazującą nawet złożone pojęcia; kiedy wspólnie pracowały nad jednym problemem, poruszały się i współpracowały synchronicznie i harmonijnie – przypominało to elegancki i nieskończony taniec współczesny. A teraz dziewięcioro z jej genialnych dzieci nie żyło, zginęły podczas rozmaitych prób ucieczki, a te ocalałe zamknięto w jednej z komórek medycznych – leżały pod narkozą i czekały na rozstrzygnięcie swojego losu. Sri poczuła dumę i smutek zarazem. Dumę, bo osiągnęły tak wiele w tak krótkim czasie. Nawet ta zaciekła i nieugięta determinacja, z jaką pracowały nad planem ucieczki, była godna podziwu. Smutek – bo dotarły do nieodwołalnego końca, który przewidywała już podczas wstępnych planów. Przycisnęła dłoń do ekranu, który sprawdził jej DNA i sygnaturę metaboliczną. Wczytała do systemu odpowiedni klucz, potem powiedziała Arvamowi, że chciałaby po raz ostatni na nie spojrzeć. – Nie przyszło mi nigdy do głowy, że jesteś sentymentalna – powiedział. – Nie ma sprawy. Dwójka moich ludzi cię odprowadzi. Sri nie mogła wejść do komórki medycznej, gdyż powietrze było tam skażone środkiem do narkozy. Mogła tylko stanąć przed drzwiami i zerknąć przez judasza. Pięć superbystrych leżało na leżankach, memoprzestrzeń wyświetlała nad ich głowami odczyty. Były androgynicznymi kastratami, nagimi, bladymi, bezwłosymi, mającymi około metra wysokości. Wzrost dziecięcy, ale niczym więcej dzieci nie przypominały – miały szerokie klatki piersiowe, wielkie głowy i drobne, delikatne kończyny. Twarze spokojne i nieruchome pod asymetrycznie rozdętymi czołami – Sri odkryła bowiem, że najstabilniejszą osobowość uzyskuje się, selektywnie stymulując rozrost lewej półkuli mózgowej. Choć wykazywały silne rodzinne podobieństwo – blisko osadzone oczy, płaskie nosy i wąskie usta z kącikami opuszczonymi w dół, odróżniała je i pożegnała się w myślach z każdym z nich, po czym uaktywniła klucz i otworzyła zawór wychodzący na księżycową próżnię. W powietrzu skropliła się delikatna mgiełka, którą natychmiast wyssało na zewnątrz. Usta uśpionych rozdziawiły się, łapiąc rozpaczliwie powietrze; piersi zaczęły się unosić i opadać w nieregularnych konwulsjach – nagle przestały się poruszać; opuchnięte języki wysunęły się spomiędzy sinych ust, opuchły jeszcze bardziej i pękły, tryskając krwią; krew pociekła też z nosów i kącików oczu; płynąc po bladej skórze, natychmiast się wygotowywała. Wykresy się wypłaszczyły. Uśpione już nie żyły. Ta część życia Sri dobiegła końca. Odwróciła się, serce przepełniał jej smutek nad samą sobą. – To była dobra robota – powiedział Arvam. – To mi przypomniało, że muszę ci także podziękować za wiele godzin bardzo zajmujących materiałów, które przysłałaś mi po swojej wycieczce na Kallisto. – Myślałam, że już o tym zapomniałeś. – O przysługach to ja nigdy nie zapominam. Teraz chciałbym zobaczyć, jak się sprawują te drugie twoje dzieci. Chyba już bardzo niedługo będą nam potrzebne. Przeważnie, jak się kończy jeden rozdział, to od razu zaczyna się następny, nie?

ROZDZIAŁ 5 Ojciec Aldos wpadł do sali gimnastycznej przez podwójne drzwi, przebiegł obok chłopców ustawionych parami na zielonych matach, dźgających nożami i parujących ciosy, po czym wszedł na niski podest na końcu długiej sali. Zagadał do ojca Solomona, po czym dwukrotnie klasnął, żeby zwrócić uwagę chłopców. Dave #8 ukłonił się swojemu partnerowi, Dave’owi #15, który odpowiedział ukłonem. Odwrócili się twarzami do podium; to samo uczynili wszyscy pozostali bracia, jak jeden ruch odbity w gabinecie luster. – Mamy gości – powiedział ojciec Aldos. Jego przystojna twarz koloru kawy z mlekiem była mocno zarumieniona i skurczona, wzrok zaniepokojony. – Ważnych gości. Ustawcie się wszyscy do przeglądu. Chłopcy wyprostowali się i unieśli przed twarze ciężkie ćwiczebne noże. Wszyscy byli nadzy do pasa i bosi, ubrani tylko w luźne białe spodnie, związane w pasie i w kostkach. Na przedramionach mieli plastikowe karwasze. Przez parę minut nic się nie działo. Dave #8 patrzył ponad ostrzem noża w wyimaginowany punkt w powietrzu, metr przed nim. Na jego piersi i plecach, na łysej głowie stygł i parował pot. Był jednocześnie przejęty i zaniepokojony. Zastanawiał się, czy bracia czują to samo. Wreszcie kątem oka dostrzegł jakąś krzątaninę. Zerknął w lewo, zobaczył, że w wejściu do sali pojawiły się cztery nieznajome osoby. W czarnych wojskowych kombinezonach, w hełmach z przyłbicami i taktycznych butach, uzbrojone w krótkie karabinki, zajęły pozycje po obu stronach wejścia, przez które weszli kolejni goście. Dwaj mężczyźni i kobieta, a zaraz za nimi ojciec Clarke i ojciec Ramez. Serce Dave’a #8 podskoczyło w piersi. To była kobieta, której twarz pojawiała się czasami w jednym z awatarów – Sri Hong-Owen. Gdy szła przed nimi na niski podest, gdzie czekali na nią ojciec Aldos i ojciec Solomon, w szeregach chłopców zapanowało ledwo dostrzegalne poruszenie. Krótko porozmawiała z dwoma lektorami, odwróciła się i przypatrzyła chłopcom. Była ubrana w długi, pikowany płaszcz, rozpięty, odsłaniający dzianinowy sweter, pikowane spodnie i kozaki do kolan obszyte u góry białym futrem. W ostrym świetle lśniła blada i naga czaszka. Gdy jej bystry wzrok prześliznął się po nim, Dave #8 poczuł, że do twarzy napływa mu krew. Niższy z dwóch towarzyszących jej mężczyzn był na pierwszy rzut oka najbardziej niebezpieczny. Szczupły i gibki, w czarnej koszuli i czarnych spodniach, postawa rozluźniona, ale wzrok bystry i czujny. Drugi był o wiele starszy i miał na sobie szary lotniczy kombinezon z wielkim pistoletem w kaburze na prawym biodrze. Kiedy wchodził na skraj podwyższenia, emanował autorytatywną pewnością siebie. Donośnym, dudniącym w sali głosem powiedział chłopcom, że nazywa się generał Arvam Peixoto. – Ten ośrodek należy do mojej rodziny, rodziny Peixoto. Nic nie dzieje się tutaj bez mojego rozkazu. Dzisiaj jestem tutaj, ponieważ wasze podstawowe szkolenie dobiegło końca. Wiem, że trudno będzie wam to przyjąć. Szkolicie się przecież przez całe życie. To właściwie jedyne życie, jakie znacie. Ale szkolenie nie jest celem samym w sobie. Przyszedł czas poddać próbie umiejętności, które tutaj zyskaliście. – Spojrzał ponad głowami chłopców na rzędy półek z bronią i sprzętem wzdłuż ścian. – Macie tu, widzę, wszelką możliwą broń.

Po dłuższej chwili ojciec Solomon postanowił odpowiedzieć: – Panie generale, szkoliliśmy ich na każdą okoliczność. – Są łuki i strzały. – Są bezgłośne i potrafią przenosić różne ładunki bojowe, od prostych grotów, przez liny, po zasobniki z gazem paraliżującym lub materiałem wybuchowym. A w słabym ciążeniu strzały niosą na wielką odległość. W próżni i prawdziwej nieważkości lecą, nie tracąc prędkości, aż uderzą w cel. Ponadto ćwiczenia z nimi rozwijają koordynację wzrokoworuchową... – I nawet miecze – powiedział generał. – Noże, rozumiem. Noże są przydatne na krótki dystans. Ale miecze? Do jakiej walki mogą się przydać miecze? – Także koordynacja wzrokowo-ruchowa... – A mnie się wydaje, że ty tych chłopców rozpuszczasz. Trenujesz ich do wszystkiego, a w rezultacie są do niczego. Bo nie są na niczym skupieni. – Generał odwrócił się do Sri HongOwen i zapytał: – Jak według ciebie można by im pomóc się skupić? – Mnie do tego nie mieszaj – odparła. – Ale to twoje dzieci. – Generał uśmiechał się, ale tylko po to, żeby pokazać zęby. – Twoje dzieła. Ciało z twojego ciała, przekształcone twoimi talentami i ciężką pracą. Na pewno musisz mieć własne zdanie. Dave #8 poczuł, że przepełnia go bezbrzeżna i święta radość. Dave #27, najmądrzejszy z jego braci, miał rację. Nie byli Zewnętrznymi. Byli bronią do użycia przeciwko Zewnętrznym, dlatego nadano im postać ich wrogów, ale nie byli podwójnie upadli. Byli ludźmi. Mogli zostać zbawieni. Musiał zagryźć policzki od wewnątrz, żeby nie zawołać w głos; zadygotał od stóp do głów, podobnie stojący przed nim brat, Dave #11. – Jeśli sprowadziłeś mnie tutaj, żeby coś udowodnić – powiedziała do generała Sri HongOwen – to rób, co uważasz za stosowne. Nie rób z tego gry. Nastąpił moment ciszy. Przerwał ją ojciec Clarke: – Jeśli to pytanie o ich skuteczność i chcielibyście państwo przekonać się na własne oczy, jestem pewien, że da się zaraz zorganizować jakiś pokaz. Są wprawni w użyciu każdej broni, którą tutaj widzicie. A także, naturalnie, kilku rodzajach walki wręcz. Nie trzeba dużo czasu, żeby zademonstrować ich biegłość w dowolnej walce. Generał odwrócił się z lodowatym uśmiechem do lektora. – Noże też? – Oczywiście – odpowiedział ojciec Clarke. – Gdy przybyliście, właśnie wykonywali ćwiczenia w walce na noże. Gdybyście życzyli sobie, żeby kontynuowali... – Który jest najlepszy? – W walce na noże? – We wszystkim. Najzdolniejszy twój uczeń. – Są wyszkoleni w całym wachlarzu technik... Trudno powiedzieć. – To ja ci ułatwię – powiedział generał. – Którego byś zachował, gdybyś miał zachować tylko jednego. – Nie rozumiem, panie generale... – powiedział ojciec Clarke. Prawą dłonią ściskał swój piersiowy krzyż, tak mocno, aż zbielały mu kostki. – Numer osiem – odezwał się ojciec Solomon. – Jeśli to ma być jeden z nich, niech to

będzie numer osiem. – To ma być ten, którego byście zachowali, z nich wszystkich? – zapytał generał. – Czy może ten, którego byście pierwszego poświęcili? – On jest najlepszy. Ojciec Solomon miał taką minę, jakby chciał potraktować generała swoją pałką elektryczną. – Zobaczmy. Dawać mi go. Ojciec Solomon odwrócił się do chłopców i powiedział: – Numer osiem, wystąp. Dave #8, cały czas z nożem przed twarzą, zrobił trzy regulaminowe kroki w przód, schodząc z maty na zimny, wyszlifowany beton. Wiedział, że ojciec Solomon wybrał go za karę – ale był zdecydowany zrobić wszystko, o co go poproszą, najlepiej jak umiał. – To jest niepotrzebne – odezwała się Sri Hong-Owen. – Przecież dopiero co wykazałam swoją lojalność, prawda? – To były tylko drobne porządki domowe – stwierdził generał. – Chłopcy są lojalni – powiedział ojciec Clarke. – W stu procentach. Tak samo jak my, panie generale. – A sprawdzaliście choć raz tę ich lojalność? – Codziennie przysięgają na wierność. Każda chwila ich życia jest poświęcona służbie Bogu, Gai i Wielkiej Brazylii. – Oraz rodzinie Peixoto, mam nadzieję. – Ależ oczywiście – odrzekł pośpiesznie ojciec Clarke. – Nie miałem na myśli nic złego... – Czyli ich życie należy do mnie, prawda? – Generał zszedł z podwyższenia i podpłynął do Dave’a #8. – Czy twoje życie należy do mnie, synu? Był o jakieś trzydzieści centymetrów od niego niższy, ale z jego spojrzenia bił żar jak z kowalskiego paleniska. Dave #8 nie wiedział, co odpowiedzieć. Spojrzał ponad głową generała na ojca Clarkea, który kiwnął raz głową, a twarz miał ściągniętą i udręczoną. Czując się, jakby miał usta pełne gorącego piasku, Dave #8 wykrztusił: – Jestem do pana usług, panie generale. – Zrobisz, co rozkażę. – Jestem do pana... – Usług. Synu, z ciebie żołnierz czy papuga? Nie, nie patrz na nauczycieli. Na mnie patrz. Odpowiedz na pytanie. – Jesteśmy żołnierzami, panie generale. – Ostrze noża Dave’a#8 zaczęło dygotać mu przed twarzą. Napiął mięśnie, żeby je unieruchomić, ale to tylko pogorszyło sprawę. – Ty jesteś żołnierzem – odparł generał. – Tak jest, sir. – Zabijałeś już? – Tak jest, sir. W symulacji. – Ale nie naprawdę. Nie walczyłeś na śmierć i życie. – Każdy z nich jest wart tyle co solówka – powiedziała Sri Hong-Owen. – Jak nie umie walczyć, to nie jest wart nic – odparł generał, ze wzrokiem wbitym w

Dave’a #8. – To nie jest ich podstawowe zastosowanie – zauważyła Sri Hong-Owen. – Infiltracja, szpiegostwo, operacje pod przykrywką, cały ten agenturalny szajs; nie przeczę, że któregoś dnia to się może przydać, ale ja niezbyt to rozumiem. Za to walkę, owszem: umiejętności i odwagę – to rozumiem. I to można sprawdzić od razu tutaj. Na miejscu. – Mogę zorganizować pokaz dowolnej walki, jaką życzycie sobie państwo zobaczyć – powiedział ojciec Solomon. Generał zignorował to i kazał Dave’owi podać sobie nóż. Dave #8 elegancko opuścił broń, odwrócił ją i podał generałowi rękojeścią naprzód. Generał machnął nożem w powietrzu, sprawdził kciukiem ostrze i zwrócił go. – Synu, czy jesteś gotowy, żeby użyć tego w mojej służbie? – Tak jest, panie generale. Dave #8 widział, że szczupły mężczyzna w czerni sprężył się i uniósł lekko na palcach. Był gotowy do akcji, bo myślał, że generał wyda rozkaz zabicia Sri Hong-Owen. – Ojciec Solomon myślał, że rozkażę zabić najlepszego z was w ramach nauczki dla reszty – powiedział generał. – Zatem niewybrał najlepszego, jak mu kazałem, ale tego, którego najmniej lubi. Nie wykonał rozkazu. Zabij go. Dave #8 zrozumiał rozkaz, ale nie zrozumiał, dlaczego go otrzymał; choć nauczono go słuchać bez namysłu, jego lojalność wobec lektorów była równie silna, głęboko zakorzeniona i bezwarunkowa jak miłość. Możliwe, że nie zrobiłby nic, gdyby ojciec Solomon nie usiłował uciec, zeskakując z podestu z rozwianą szatą i biegnąc pędem wzdłuż szeregu chłopców. Wyszkolenie wzięło górę – Dave #8 rzucił się za nim, dopadł go trzema wielkimi, płynnymi susami i przewrócił. Ojciec próbował odpiąć od pasa pałkę elektryczną. Wrzasnął, gdy Dave #8 ciął go w nadgarstek i wściekle wierzgnął nogami, odpełzając bokiem po wypolerowanej betonowej podłodze. Dave #8 rzucił się na niego, unieruchomił mu ręce kolanami, uderzeniem wolnej ręki zadarł mu brodę, wykonał jedno gładkie cięcie nożem i zerwał się na nogi. Ojciec Solomon przycisnął dłonie do gardła. Pulsujące strugi krwi przeciekały mu między palcami i brudziły biały habit. Uniósł wzrok na Dave’a #8, usta próbowały wypowiedzieć słowa, których nikt nie słyszał. Potem wzrok mu zmętniał, uścisk na szyi zelżał, głowa opadła na bok. Wypełzła spod niej kałuża krwi, tłustej i lśniącej. W zimnym powietrzu rozszedł się słodki, ciężki zapach. Dave #8 był zdyszany i roztrzęsiony. Nagą pierś miał obryzganą krwią ojca Solomona. Wszystko wydawało mu się teraz jaśniejsze. Kontury w sali nabrały krystalicznej ostrości. Bracia cały czas stali na baczność, ale teraz odwrócili głowy ku niemu. Generał, z boku, zaczął powoli i głośno klaskać. Uśmiechał się. Sri Hong-Owen na podwyższeniu osuwała się w ramiona szczupłego faceta w czerni. Ojciec Clarke zgiął się wpół nad kałużą wymiocin, wydając ciche odgłosy, jakby się dusił. Ojciec Aldos zamknął oczy i zaczął się modlić. Ojciec Ramez zeskoczył z podestu, kazał Dave’owi #8 odsunąć się, klęknął nad ojcem Solomonem, przyłożył mu dłoń do czoła i zaczął odmawiać ostatnią modlitwę. – Dobrze się sprawiłeś – powiedział generał do Dave’a #8. – Jakbym miał tysiąc takich jak ty... Co pani powie, pani profesor? To możliwe? Kobieta spojrzała na niego z zimną pogardą.

– Trzeba by wybudować większy żłobek. A potem poczekać siedem lat. – Uhm. Tyle czasu chyba nie mamy, więc trzeba się zadowolić tym, co jest. – Generał ponownie uśmiechnął się do Dave’a #8, po czym odwrócił, żeby przyjrzeć się reszcie chłopców. – Pani profesor, poleci pani ze mną na Ziemię, moim promem. Nie jest taki szybki jak pani statek, ale to nawet dobrze. Mamy sporo do obgadania.

ROZDZIAŁ 6 Pierwszej nocy w żeńskim skrzydle zakładu poprawczego Macy została osaczona przez trzy pensjonariuszki z długimi wyrokami i pobita. Walczyła, miała więc wybity ząb i podbite oko. Po tej inicjacji na ogół dawano jej spokój i szybko się przystosowała. Osiem godzin zamknięcia w celi, godzina czasu wolnego razem z innymi osadzonymi, reszta dnia zajęta przez pracę i resocjalizację – interaktywne szkolenia z wyspecjalizowaną sztuczną inteligencją, udział w grupowych ćwiczeniach mających jej ułatwić zrozumienie siebie i swoich błędów oraz dwuosobowe sesje polegające na wysłuchiwaniu beznadziejnie nudnych, egocentrycznych monologów starej kobiety o martwych oczach, Sasaki Tabaty, która miała wyrok bez możliwości przedterminowego zwolnienia, bo zamordowała swojego partnera, ugotowała kawałek jego pośladka i zjadła. Po tym wszystkim praca stanowiła ulgę: na powierzchni, w skafandrze ciężkim od przeciwpromiennego pancerza, trzy godziny dziennie zbierania grubych grafitowych pączków z grządek z organizmami próżniowymi, ciągnącymi się po zapylonym lodzie, pod statywami ze światłami. Ta fizyczna, wymagająca schylania się praca miała bez wątpienia być upokarzająca, Macy to jednak nie przeszkadzało. Odkąd przyleciała na Ganimedesa, pierwszy raz zaczęła wychodzić na zewnątrz Wschodu Edenu i podziwiać niesamowitą obcą panoramę. Pola organizmów próżniowych – wysokozorganizowanych kolonii nieruchomych nanomaszyn, katalizujących skomplikowane reakcje w bardzo niskich temperaturach – rozłożone na równinie z ciemnego, zapylonego lodu, poprzetykanej drobnymi kraterami i zbryleniami materiału wyrzuconego, a na północnym horyzoncie zębaty stok wielkiego krateru, mającego ponad dziewięćdziesiąt kilometrów średnicy. Wysoko nad głową opuchnięty krąg Jowisza, w nieco ponad siedem dni oscylujący od cieniutkiego nowiu do pełni i z powrotem, tkwiący stale w tym samym miejscu na czarnym niebie, Ganimedes bowiem, tak jak ziemski Księżyc, obracał się synchronicznie i był stale zwrócony tą samą stroną do swojego macierzystego globu. W środku ganimedesowej nocy księżyc rzucał mały ostry cień na brązowawe, pofalowane pasmo na równiku Jowisza; a kiedy podczas króciutkiego zaćmienia w południe Ganimedes przelatywał przez cień Jowisza, gazowy olbrzym stawał się czarną dziurą na rozgwieżdżonym niebie, obramowaną delikatną linią ugiętego w atmosferze światła – a na biegunach szalały i migotały burze z piorunami, dziesięć razy większe niż na Ziemi. Pracując na polach organizmów próżniowych, Macy nauczyła się ufać bąbelkowi ciepła i powietrza, jaki stanowił jej skafander, oraz doceniać ciszę nagich i nieubłaganych ganimedesowych krajobrazów, ciągnących się w chłodzie i bezruchu pod nieskończonym czarnym niebem. Błogosławiła chwile, gdy świadomość stapiała się z mięśniami, czas kurczył się do wiecznej teraźniejszości, a wszystko wokół – niewygodny pancerz skafandra razem z jego pojękiwaniami, szumami i sykami, pola organizmów próżniowych, jałowa równina za nimi – stapiało się w jedno czyste, uniwersalne przeżycie. I tak to szło. W celi spała, lub starała się spać, przetrzymywała monologi Sasaki Tabaty, głupie wykłady i męczące ćwiczenia resocjalizacyjne, zatracała się w pracy fizycznej. Któregoś dnia na polu organizmów próżniowych właśnie po raz setny karcono jąza to, że nie pracuje, tylko gapi się na krajobraz, gdy nagle we wspólnym paśmie rozległ się jeszcze jeden

głos, męski. – Miejże trochę serca. Każdy może się zatracić w takim krajobrazie. – Jak skończycie, możecie sobie patrzeć do woli – powiedziała strażniczka. – A na razie do roboty. W odróżnieniu od więzień w Wielkiej Brazylii, tutejszy zakład pozwalał przebywać razem osadzonym obojga płci – w pracy, podczas maratonów dialogowych, w stołówce i na sali gimnastycznej. Tylko skrzydła z celami były oddzielne. Później tego samego dnia, gdy jadła wieczorny posiłek na końcu prawie pustego stołu, przysiadł się do niej jakiś facet i powiedział: – To ciekawe, że planeta zawsze wygląda najlepiej, kiedy wisi nad jakimś krajobrazem. Dużo ludzi mówi, że Saturn jest o wiele piękniejszy, ale Jowisz ma takie swoiste dostojeństwo, nie uważasz? A propos, jestem Newt. Newt Jones. Newt to skrót od Newton, ale nie używaj tego przeciwko mnie. Ty jesteś Macy Minnot. Słyszałem, że jesteś z Ziemi. Czyli oboje jesteśmy tutaj obcymi, prawda? Wyciągnął rękę w dziwnym, staromodnym geście. Macy uścisnęła ją. W dotyku była koścista i chłodna. – Skąd wiedziałeś, kim jestem? – zapytała. – To znaczy, tam, na polu? – Nadajnik w skafandrze. – Newt Jones przypatrywał się jej szczerze, życzliwie. Był wysoki i blady, a pociągłą, kanciastą twarz łagodził prostoduszny uśmiech. Macy miała trudności z domyślaniem się wieku Zewnętrznych, ale ten tutaj nie wyglądał na dużo starszego od niej. Może był rok czy dwa młodszy. – Co, nie wiedziałaś o ID skafandra? – Ja ledwo wiem, którym końcem się to wkłada. Chyba jestem bardziej obca niż ty. – No nie wiem. Tam, skąd ja pochodzę, jest stąd o wiele dalej niż na Ziemię. Newt wyjaśnił Macy, że urodził się w krótkotrwałej komunie na Tytanii, największym księżycu Urana, i że chociaż rodzice po rozpadzie tej społeczności wrócili potem do układu Saturnai osiedli na Dione, on zawsze czuje się Uranijczykiem – jednym z nielicznych. Latał statkiem należącym do matki, holując dowolne ładunki w dowolne cele. Przyleciał na Jowisza w ramach, jak to nazywał, Wielkiej Wyprawy, bo Jowisz z Saturnem akurat były w koniunkcji, zrobił parę świetnych interesów na Kallisto i Europie, a w zakładzie karnym we Wschodzie Edenu wylądował, bo złapano go na próbie przemytu do osady zakazanych farmaceutyków. – Nic poważnego, ale oni tu słyną z purytanizmu. Ciągle gadają o rozwijaniu i ulepszaniu umysłów, o tym, że myślą lepiej niż wszyscy, a zakazali wszystkich możliwych psychotropów mocniejszych od kofeiny czy teobrominy. Bez sensu, co? Chciałem tylko urozmaicić życie paru tutejszym obywatelom, ale mnie złapalii wlepili dziesięć dni. To nic. Nada. Mogę to odbębnić, stojąc na głowie. Mimo tej ciężkiej grawitacji – wiesz, że to jest ponad pięć razy więcej niż na Dione? Na Dione ludzie mogą latać. Dosłownie. Zanim wyleciałem na tę Wielką Wyprawę, musiałem sobie wyhodować trochę mięśni, przez aktywatory i potworny reżim ćwiczeń. Ale ty czemu tu jesteś? Jesteś sławna, jesteś bohaterką, która udaremniła jakiś paskudny spisek w Tęczowym Moście. Czy jakoś tak, słyszałem. Musiałaś zrobić coś naprawdę poważnego, żeby tak się zdenerwowali. Zamordowałaś kogoś? Wyrzuciłaś plastik do pojemnika na szkło? Zerwałaś kwiatek? Spekulowałaś kudosami? – Nie chciałam przeprosić. – A, no tak, to wystarczy. A za co nie chciałaś przeprosić?

– Uderzyłam kogoś. – Na pewno mu się należało. Macy mimo woli się uśmiechnęła. – Powiem tak: jak to zrobiłam, poczułam się dużo lepiej. – Jak nie chcesz o tym gadać, to nie musisz. – Tylko że codziennie muszę o tym gadać podczas terapii grupowej. – Ja dzisiaj rano musiałem wstać i powiedzieć, co zrobiłem – oświadczył Newt Jones. – Ktoś zapytał, czy wyciągnę wnioski z własnych błędów, a ja na to, że oczywiście, że następnym razem nie dam się złapać. Zapytał Macy, czemu w ogóle zamieszkała we Wschodzie Edenu, potem, czy mogłaby mu ewentualnie powiedzieć, jakim sposobem wplątała się w te morderstwa i próby sabotażu, które tak dramatycznie zakończyły udział Wielkiej Brazylii w projekcie biomu. Była w połowie opowieści, kiedy zadzwonił dzwonek na koniec wolnego czasu. – Jutro pogadamy – powiedział Newt, gdy Macy zeskrobywała resztki kolacji do pojemnika na odpady. – Co mamy innego do roboty? Macy odkryła, że czeka na to przez cały dzień. Pod zakończeniu szychty na polach organizmów próżniowych usiedli razem w stołówce i dokończyła opowieść. Newt zadawał mnóstwo pytańo biom i o życie na Ziemi. Standardowe pytania, na które nauczyła się już odpowiadać bez zastanowienia: jak żyją ludzie, dlaczego nie mogą się swobodnie przemieszczać, o projekty rekultywacyjnei wielkie zniszczone obszary czekające na odbudowę – a także inne, poboczne, nieoczekiwane i zadziwiające. Jak smakuje powietrze? Są jakieś miejsca, gdzie nie ma tlenu? Czy jak pada deszcz, to boli? Czy to prawda, że od pogody zmienia się myślenie? Jak to jest, spać pod gwiazdami bez dachu nad głową? – Kiedyś sam próbowałem – dodał. – Nadmuchałem sobie taki plastikowy bąbel na zewnątrz statku. Szczerze, to ledwo tam wytrzymałem. – Chyba jest lepiej, jak się ma horyzont – odparła Macy. Wspomniała noce w ruinach podczas pierwszych dni w Korpusie Burzycieli. Zapach dymu z ogniska, wiatr szumiący w koronach drzew albo wyjący w ruinach budynków, chłodny nocny powiew na twarzy i gołych rękach, nad głową powoli przesuwające się gwiazdy, jasne punkciki satelitów i statków poruszające się pomiędzy stałymi gwiazdozbiorami. Rozmowa z Newtem wywołała te wszystkie wspomnienia, a wraz z nimi uczucia i emocje, o których niemal zapomniała. Chwilami czuła tęsknotę za domem, nie taką dojmującą, jak w pierwszych dniach wygnania, ale jednak bolesną. Przez pięć dni codziennie spędzali tę godzinę na rozmowie. Newta interesowały opowieści Macy o ziemskim życiu, sam starał się rewanżować pompatycznymi opowieściami o własnym – spędzonym na wożeniu ładunków i pasażerów z księżyca na księżyc. Czuła się przy nim swobodnie, jakby znali się całe życie. Nie był specjalnie przystojny i o wiele za chudy, żeby uznać go za ładnego, ale był pełen energii, zabawny i wyluzowany. Nie potrafił pojąć, dlaczego Macy tkwi we Wschodzie Edenu, czemu po prostu nie zabierze się stąd zaraz po odsiedzeniu wyroku. Mówił, że ze znajomością mikroekologii w minutę znajdzie sobie pracę na dowolnym księżycu. Przy konserwacji w miejskich farmach, w habitatach, przy ożywianiu nowych oaz... – Sama byś sobie wypisała bilet – powiedział.

– Najpierw musiałabym przekonać Wschód Edenu, żeby mnie puścił. – Przecież oni cię nie chcą, a ty też nie chcesz zostać. To co za problem? – Polityka. Ludzie z Tęczowego Mostu dalej chcą się jakoś porozumieć z Wielką Brazylią. A ja jestem jak kamyk w ich trybach, dlatego posłali mnie tutaj. Nie widać, to nie ma. Ale nie chcą, żebym latała sobie samopas, bo mogłabym narobić kolejnych kłopotów. – A narobiłabyś? – Ja już się naoglądałam tyle kłopotów, że wystarczy mi na całe życie. – To tak im powiedz. Powiedz, że chcesz polecieć tak daleko od Tęczowego Mostu, że słuch o tobie zaginie. – To znaczy, na Saturna. – A czemu nie? – Bo nie jestem pewna, czy jestem gotowa na taki krok. Wyjaśniła Newtowi, że opuszczenie Wschodu Edenu i przeniesienie się jeszcze dalej może oznaczać rezygnację z myśli o tym, że któregoś dnia wróci na Ziemię. – Wielka Brazylia nie przyjmie mnie z powrotem, chyba że w kajdankach. Ale to się może zmienić. A jeśli nie, no cóż – nie tylko Wielka Brazylia ma na Ziemi program kosmiczny. – Czyli, gdybyś mogła, wróciłabyś na Ziemię, ale na razie nie możesz. – Mniej więcej. – To czemu się trochę nie rozerwać, póki czekasz, aż sprawy ułożą się po twojemu? – stwierdził Newt. *** Następnego dnia, kiedy Macy na koniec pracy przy organizmach próżniowych zdejmowała skafander, podeszła do niej strażniczka i powiedziała, że jej wyrok został złagodzony. – Co to znaczy „złagodzony”? – To znaczy, że ktoś cię lubi o wiele bardziej niż ja, bo według mnie zupełnie na to nie zasłużyłaś. To znaczy, że możesz od razu iść do celi i się spakować. Czeka busik, żeby zawieźć cię do domu. Macy odnalazła Newta w tłoku więźniów zdejmujących i odwieszających skafandry próżniowe. Powiedziała mu, co zaszło. – Odwiedziłbym cię po wyjściu – odparł – ale by mnie za to aresztowali. Odebrali mi prawo pobytu w tym syfiastym miasteczku, żebym nie demoralizował im młodzieży. Ale w sieci mnie znajdziesz. Bez problemu, wystarczy, że poszukasz po nazwie statku –Słoń. – Słoń? – Takie zwierzę juczne. Macie je chyba jeszcze na Ziemi? – No nie wiem. Może wymarły. – U nas są, ale małe. Miniaturowe, mniej więcej takie – powiedział Newt, podnosząc dłoń mniej więcej metr nad stół. – Dobry statek. I nie sposób go przeoczyć. – Pogadamy, jak wyjdziesz. – Spróbuj nie. – Newt się uśmiechnął. Nastąpiła niezręczna chwila, gdy mogli się objąć albo nawet pocałować, lecz strażniczka zawołała do Macy, że busik nie będzie czekać bez końca i że ma zbierać dupę w troki. – Pamiętaj, co powiedziałem: żeby się rozerwać! – zawołał za nią Newt. – Bo tutaj, we

Wschodzie Edenu, to chyba jest zabronione. Podczas długiej jazdy busikiem do miasta, zamknięta w kubiku bez okien, miała dużo czasu, by zastanowić się nad tymi pożegnalnymi słowami. Jedno wiedziała na pewno: nie żałowała, że przywaliła Jibrilowi. I była gotowa zrobić to jeszcze raz, jeśli kosmoanielątko znów będzie się nad nią znęcać psychicznie. Wiedziała także, że wszyscy na osiedlu będą wiedzieli, gdzie przebywała i za co, więc mogła tylko bezczelnie zachowywać się jak gdyby nigdy nic. Zatem, kiedy dotarła do Bloku Lota, poszła prosto na taras, nie zwracając uwagi na gapiących się na nią ludzi. Weszła do kafejki Jona Ho na tarasie, siadła przy kontuarze i zamówiła espresso i brandy. – Do mieszkania nie zaglądałaś? – zapytał Jon. – Twojej kawy bardziej mi brakowało. – Lepiej, żebyś tam od razu poszła. I przykro mi, ale to lepiej weź ze sobą – powiedział Jon i postawił na kontuarze do połowy pełną butelkę wiśniowej brandy, z jej podpisem na taśmie klejącej, którą była opasana w połowie. – A co się stało? Jon nie chciał spojrzeć jej w oczy. – Naprawdę powinnaś zajrzeć do mieszkania. Pod drzwiami mieszkania ktoś czekał. Oficer pokojowy osiedla, Junpei Smith. Też niechętnie patrzył jej w oczy, mówiąc, że bardzo mu przykro, ale rada osiedla na ostatnim posiedzeniu omówiła jej próbny okres zamieszkiwania i zagłosowała przeciwko niej. Chwilę trwało, zanim do Macy dotarło, że to oznacza eksmisję. Junpei, zażenowany i zaczerwieniony, wpuścił ją do mieszkania. Spakowała parę najważniejszych rzeczy, a resztę kazała mu schować do magazynu i poszła, czując gorące, dojmujące ukłucie upokorzenia. W sąsiednim osiedlu siadła w kawiarence nad jeziorem, przytuliła dzbanek z zieloną herbatą i postanowiła, że nie poprosi o pomoc Ivo Teagardena, bo on zapewne wygłosi przydługi wykład o tym, jak się postępuje i co powinna robić, żeby żyć w zgodzie z resztą. Nie chciała żyć w zgodzie z resztą. Chciała, żeby oddali jej życie. Niezależność. Zadzwoniła do biura farmy, bo wiedziała, że zawsze mają jedno czy dwa miejsca noclegowe zarezerwowane dla gości. I wtedy dowiedziała się, że straciła także pracę. Taka sama historia: zaoczna dyskusja, niekorzystny wynik głosowania. Żeby ją przywrócono do pracy, musi złożyć Jibrilowi oficjalne publiczne przeprosiny. Kara wcale się nie skończyła. Przelała się przez ściany zakładu poprawczego i rozlała jak plama po wszystkich zakamarkach jej życia. Dopiła zieloną herbatę, nalała do białej, porcelanowej filiżanki wiśniowej brandy i, popijając ją, pozwoliła sobie na parę minut melodramatycznego użalania się nad sobą, po czym zadzwoniła do Ivo Teagardena i umówiła się z nim na spotkanie. Nie chciała prosić o radę, ale złożyć oficjalny wniosek. Przyszedł po paru minutach. Od razu gdy usiadł naprzeciwko niej, powiedziała mu, że chce wyjechać. – To dość niespodziewane. – Jak to, niespodziewane. Straciłam mieszkanie, straciłam pracę. Nic tu po mnie. Ivo Teagarden zasznurował usta i zastanowił się. Był Zewnętrznym w drugim pokoleniu: miał dziewięćdziesiąt dwa lata, ale wyglądał na połowę tego. Sztywny, próżny facet z wielką

grzywą czarnych włosów i czarną spiczastą bródką, ubrany jak zawsze w samodziałową tunikę do kolan. Na szyi korale z ręcznie szlifowanych kamieni i drewnianych paciorków. – Miałem nadzieję, że twoje nastawienie się przez ten czas zmieni – powiedział. – Że dowiesz się czegoś o sobie, o tym, jak się tu żyje. – To o to tylko chodziło? Żeby dać mi nauczkę? – Żebyś zrozumiała siebie i twoje miejsce w naszej społeczności. – Chyba już doskonale wiem, jakie jest moje miejsce w naszej społeczności. – Ale to da się łatwo zmienić. – Jeśli przeproszę Jibrila, tak? Nie ma mowy. Już wolę wrócić do więzienia. – Macy, to nie chodzi o Jibrila. Niedługo do miasta przyleci twój stary znajomy, Loc Ifrahim. – Odczekał, aż Macy coś odpowie. Kiedy milczała, dodał: – Pan Ifrahim twierdzi, że jego wizyta ma na celu przedstawienie nam korzyści z handlu z Wielką Brazylią. Podejrzewamy jednak, że ma inne motywy, i chcielibyśmy się dowiedzieć, jakie. Do wstrząśniętej Macy nagle dotarło, dlaczego złagodzono jej wyrok. – Chcecie, żebym odwaliła za was brudną robotę. Jak to zrobię, oddacie mi mieszkanie i pracę. – W kwestii mieszkania i pracy nie mogę ci nic zagwarantować. To leży w gestii twoich współpracowników i mieszkańców osiedla. Ale jak nam pomożesz, dopilnuję, żeby się o tym dowiedzieli. – Przecież już wiecie, że to szpieg. Nie potrzeba, żebym ja to jeszcze sprawdzała. – Chcemy wiedzieć, co go u nas interesuje. Jeśli się dowiemy, będziemy mieć pojęcie o intencjach nie tylko jego, ale i jegomocodawców. A ta wiedza przyda się bardzo całemu Układowi Zewnętrznemu. – Ja się dowiem, co on kombinuje, a wy to sprzedacie. Oj nie, przepraszam, rozdacie za darmo, za kudosy. – Duże uproszczenie. – Widzisz, nie zaprzeczasz. A jak nie będę chciała współpracować? – Jesteśmy małą społecznością, która może przetrwać tylko w harmonii. Czasem, żeby uniknąć nieharmonijnego konfliktu, pewna jednostka musi dla dobra wszystkich ponieść jakąś ofiarę. W tym przypadku to nawet nie jest wielka ofiara, prawda? Możesz na to patrzeć jak na coś w rodzaju zadośćuczynienia. Szansę odkupienia twojego butnego uporu. – Ivo odsunął krzesło i wstał. – Nie oczekuję, że od razu podejmiesz decyzję. Zastanów się, Macy. Dokładnie i wnikliwie, ale zdecyduj szybko. Pan Ifrahim dotrze do nas już za dwa dni. Macy udała się na długi spacer długim i wąskim parkiem okalającym Wschód Edenu – przez gaje oliwne, kwietne łąki, na których pasły się owce i lamy, wzdłuż ciągu stawów, wzdłuż osłoniętych skorupami jak muszle grupek bloków mieszkalnych, biblioteki, teatru. Nie wierzyła, że cała ta afera z Jibrilem, głupkowata konfrontacja, proces, więzienie... że wszystko to zostało ukartowane, żeby zmusić ją do współpracy. Bardziej prawdopodobne wydawało jej się, że Ivo Teagarden i jego przydupasy dowiedziały sięowizycie Loca Ifrahima już po wysłaniu jej do zakładu karnego. Zaaranżowały więc jej zwolnienie, utratę mieszkania i pracy, żeby przez tę prymitywną intrygę zmusić ją do właściwego kroku. Na Ziemi, w Wielkiej Brazylii, władze otwarcie postawiłyby ją przed wyborem: wykonujesz rozkazy albo ponosisz konsekwencje. Ale Ivo Teagarden i jego ludzie uważali się za lepszych moralnie. To było

wbrew ich naturze: zmuszać kogoś do czegoś wbrew jego woli albo otwarcie mu grozić. Jednakże nie ufali Macy. Nie mogli mieć pewności, że zgodzi się im pomóc. Dlatego zaaranżowali pułapkę mającą tylko jedno wyjście – pewnie nawet sami byli przekonani, że robią to dla jej dobra. Że ratują ją przed konsekwencjami jej własnej głupoty. Tylko że całość była przez to nie mniej obrzydliwa – Macy w zasadzie wolała otwartą brutalność od podstępnej i manipulującej dobroci – i im dłużej się nad tym zastanawiała, tym bardziej była zła. Nie na Ivo Teagardena, nawet nie na Gibrila, ale na siebie. Za to, że była taka naiwna. Że nie zorientowała się, że obywatele Wschodu Edenu nigdy jej nie zaakceptują. Że nie dotarło do niej, że to miasto przez cały czas było dla niej więzieniem, a mieszkanko trochę ładniejszą wersją celi w zakładzie karnym. Mogła albo zostać i zrobić to, czego od niej chcą, albo zostać, odmówić i znosić wszystko, czym w nią rzucą. Tak czy owak, byłaby tu pogrzebana na resztę życia. Albo mogła jeszcze wymyślić jakiś sposób, żeby się stąd wydostać. Sam wylot z Ganimedesa nie byłby problemem. Newt Jones na pewno by jej pomógł, po odsiedzeniu swojego krótkiego wyroku – chociażby dla przyjemności zagrania na nosie przyzwoitym obywatelom Wschodu Edenu. Znacznie trudniejsza będzie natomiast ucieczka z miasta. Newt nie miał do niego wstępu, a jej nie będzie wolno wyjść. Zresztą, jeśli spróbuje skontaktować się z nim bezpośrednio, na pewno podsłucha to jakaś AI i przekaże informacje Ivo Teagardenowi. Dlatego właśnie nie odważyła się nawet poszukać w sieci informacji o jego statku. I pozostawała jeszcze delikatna kwestia czasu. Loc Ifrahim miał przybyć do Wschodu Edenu przed zwolnieniem Newta; Macy będzie musiała powiedzieć Teagardenowi, na co się zdecydowała, zanim zdoła opracować plan ucieczki. A miała silne przeczucie, że jeśli odmówi pomocy, znowu wsadzą ją do pierdla... Wylądowała na północnym końcu miasta, w parku cmentarnym, gdzie, jak we wszystkich miastach i osadach Zewnętrznych, zapasy węgla, azotu, fosforu i innych użytecznych pierwiastków wracały z ciał zmarłych do obiegu w ekosystemie: ciała rozpuszczano przez resomację, a płyn odparowywano do proszku, który uroczyście rozsypywano wokół korzeni świeżo posadzonych drzew. Park był spokojną, wąską doliną o zadrzewionych zboczach górujących nad jeziorkiem na dnie – tu, jak w wolnej strefie w Tęczowym Moście, zabroniony był jakikolwiek monitoring. Tędy przekradł się do miasta Newt Jones, próbując przemycić swój nielegalny ładunek; Macy nie wiedziała jednak, z której z sześciu śluz skorzystał i jak udało mu się oszukać sterującą nimi AI; trzeba go było o to zapytać w więzieniu, kiedy jeszcze miała możliwość. Ale sam fakt, że mu się udało, budził nadzieję. Skoro on tu wszedł, jej uda się wyjść. Ruszyła w górę pomiędzy sosnowymi zagajnikami i pokonała pasmo kolczastych wrzosów rosnących pomiędzy drzewami a podstawą dachu, pomalowanego soczystym błękitem wiosennego ziemskiego dnia. Powietrze było ciepłe. Wokół kwitnących krzewów wirowały motyle. W wysokiej trawie kicały króliki. Macy przeszła obok śluz powietrznych: każda była osadzona w sztucznej skale na końcu piaszczystego parowu. Zapamiętała układ terenu, nauczyła się, którędy biegną ścieżki, gdzie są wzniesienia i zagłębienia albo inne potencjalne kryjówki. Potem wróciła z powrotem po stromym zadrzewionym zboczu, przeszła po smukłym mostku na drugą stronę jeziora i zeszła do małej trawiastej niecki okolonej siwymi brzozami.

To było jej ulubione miejsce w całym parku. Tam długo siedziała, rozważając wszystkie za i przeciw. Wreszcie wróciła do centrum Wschodu Edenu, założyła speksy, zadzwoniła do Ivo Teagardena i powiedziała mu, że zrobi to, co jej każą. – Jeśli to z twojej własnej nieprzymuszonej woli, to cieszę się niezmiernie. – Tak, tak, to moja decyzja. – Świetnie. Rozumiesz, że póki nie nawiążesz z nim kontaktu, twoja obecna sytuacja musi pozostać niezmieniona. – Żeby Loc Ifrahim widział, że nisko upadłam. Żeby pomyślał, że chcę mu pomóc, bo jestem zdesperowana. – Masz znakomity ogląd sytuacji, Macy. Spotkajmy się, mamy dużo rzeczy do omówienia. *** Później tego samego wieczoru Macy spotkała się z trójką otkazników, w stacji pomp pod parkowym jeziorkiem. Zapomniane miejsce, gdzie nikt nie przychodził. Melina podziemia, w sam raz wilgotna i zimna: kałuże wody na betonowej posadzce, tłuste krople powoli kapiące z rur pod stropem, jedyne źródło światła to graffiti, wijące się po ścianach niczym kłębowisko świecących węży i pająków. Gdy przedstawiła im swoją prośbę, Sada Selene, przywódczyni otkazników, zapytała: – Tylko tyle? – To dla mnie bardzo dużo – odparła Macy. Otkaznicy poszli na bok i przez minutę naradzali się między sobą. Potem Sada wróciła i powiedziała: – Ale my dostajemy prawa do nagrania wideo? – Oczywiście. – Macy nawet nie przyszło do głowy, że jej ucieczka może kogokolwiek zainteresować. – Na pewno uda nam się coś z tego wyciągnąć – rzuciła radośnie Sada. – Frajda to będzie. Choć górowała nad Macy o dobre pół metra, miała zaledwie piętnaście lat i charakteryzował ją ów bezmyślny entuzjazm i niezmącona pewność siebie kogoś, kto jeszcze nie dostał od życia mocniejszego kopa. Macy już miała wątpliwości – fakt, że wybrali na spotkanie takie miejsce, świadczył o tym, że mylili jej prawdziwy problem z banalną sytuacją rodem z przygłupiego melodramatu; niepokoiła się także, że Sadę i jej kumpli poniesie w stronę jakiegoś dramatycznego gestu, przez który wpakuje się w jeszcze większe tarapaty. – Porozmawiajmy o kwestiach praktycznych – stwierdziła. – Przekonajcie mnie, że możecie mi pomóc. Potem zostało jej już tylko czekać na przybycie Loca Ifrahima. Znalazła sobie pokoik w noclegowni dla tymczasowych gości, a większość czasu na jawie zaczęła spędzać w kawiarniach w różnych osiedlach, nie zwracając uwagi na krzywe spojrzenia innych klientów. Domyślała się, że już wszyscy wiedzą, że ją eksmitowano i wyrzucono z pracy, ale starała się tym nie przejmować. Raz śledził ją dron, ale Jibrila i jego akolitów nie zauważyła. Wieczorem drugiego dnia tej, jak to sama zaczęła nazywać, emigracji wewnętrznej, otworzyła drzwi swojego małego, paskudnego pokoiku i zobaczyła siedzącego na składanym łóżku, po turecku, Loca Ifrahima. Zlustrował ją od stóp do głów i powiedział, że wygląda zdrowo i dobrze.

– O wiele lepiej niż w tych tak zwanych dziełach sztuki performance, w których wbrew woli brałaś udział. Więzienie chyba ci posłużyło. – Tutaj to się nie nazywa „więzienie”. – Ale nim jest, prawda? Zdaje się, że cię także pobili. – Sami też oberwali – odparła Macy, zastanawiając się, ile on wie. Zdumiewała się własnym spokojem. Zamknęła drzwi i stanęła plecami do nich, bo po rozłożeniu łóżka właściwie na nic innego nie zostawało miejsca. – Zwolnili cię przedterminowo, bo nie byłaś tam bezpieczna? Czy może ulitowali się nad tobą? Loc Ifrahim był ubrany w kanarkowe legginsy i czarną tunikę. Włosy nadal miał zaplecione w warkoczyki z koralikami, a fałszywy uśmiech – promienny i przyjazny jak zawsze. Macy powiedziała: – Wypuścili mnie, bo wiedzieli, że będzie pan chciał ze mną porozmawiać. Chcą się dowiedzieć, po co pan przyleciał. – To możesz im powiedzieć, że nie mam żadnego ukrytego celu. Po prostu zbieram informacje. Takie badanie gruntu. Możesz w to wierzyć albo nie, ale my nadal mamy nawiązywać kontakty handlowe z Zewnętrznymi. A co do odwiedzenia ciebie, mam trochę wolnego czasu i pomyślałem sobie, że spotkam się z obywatelką Wielkiej Brazylii, której trochę się nie szczęści na drugim końcu świata. Z kimś, kto musiał przecierpieć wielkie i publiczne upokorzenie. Jeśli to by ci pomogło, mogę zamienić słowo z twoim prześladowcą. – Tak, możecie sobie wymienić doświadczenia, jak mnie pakować w tarapaty – odparła Macy. – Ale naprawdę, po co pan przyleciał, panie Ifrahim? To nie ma nic wspólnego ze zbieraniem informacji czy kontaktami handlowymi, prawda? Loc Ifrahim przypatrywał się jej przez chwilę, potem poradził, żeby zabrała speksy z pokoju. – Nie są włączone. Proszę, może pan sprawdzić. – Podała mu je. Wziął, wstał, otworzył drzwi, cisnął okulary na podłogę korytarza, zamknął drzwi i usiadł z powrotem. – Też dostałem takie – stwierdził. – Miały w środku ukryty nadajnik i urządzenie śledzące pozycję. – Żartuje pan. – Nie, nie żartuję. Oni tu nie są specjalnie subtelni. Teraz możesz mi wyjaśnić, jak ci dobrzy ludzie ze Wschodu Edenu cię wrobili i czego chcą się dowiedzieć. Nic się nie bój. Tobie dali podsłuch, ale w tej małej celi niczego nie podłożyli, nie chciało im się. Macy streściła mu jak najzwięźlej całą historię. Dyplomata wydawał się usatysfakcjonowany. – Oczekują, że poproszę cię o pomoc i że ty mnie zdradzisz. Zrozumiałe, chociaż cały plan wydaje się grubymi nićmi szyty i prostacki. Ale czemu ty ich mnie zdradziłaś? – Nie lubię, jak się mnie wykorzystuje. Pan doskonale wie. – Wiem, że jeśli nie zdecydujesz, po której stronie stanąć, będziesz gnić tutaj do końca życia. Znajdą jakiś pretekst, żeby wysłać cię z powrotem do tego „zakładu resocjalizacyjnego”. Zestarzejesz się tam. Umrzesz i nikogo to nie obejdzie. Albo możesz mi pomóc, a wtedy ja pomogę tobie.

– Chce pan, żebym udawała, że pracuję dla Wschodu Edenu, a naprawdę bym pracowała dla pana. – No, nie uprzedzajmy. Niedługo znowu się zobaczymy. A do tego czasu chciałbym, żebyś znalazła czas i odpowiedziała na parę pytań. Proszę. – Wstał i wręczył jej igłę z danymi. – A co to ma być? Egzamin? – Dokładnie – powiedział Loc Ifrahim, przecisnął się obok niej i wyszedł. Igła zawierała listę niewinnych pytań dotyczących Wschodu Edenu oraz dwadzieścia stron dyskusji przeklejonych z jakiejś grupy dyskusyjnej, dotyczących obecności Brazylii w układzie Jowisza, z lakonicznym dopiskiem: „Kiedy się znowu spotkamy, powiesz mi, czy którykolwiek z tych komentarzy wydał Ci się ważny”. Po wszystkim, Macy opowiedziała Ivo Teagardenowi o tym, czego chciał od niej Loc Ifrahim. Starszy pan zabrał igłę z danymi i powiedział, że da ją do zbadania. – Wieczorem ci oddam, zadzwonisz do Ifrahima i znowu się z nim umówisz. Spodziewam się, że tym razem ci powie, czego naprawdę od ciebie chce. Zadzwoniła więc do niego i umówiła się na jutro. Kiedy Teagarden zwrócił igłę, powiedział jej, że Loc Ifrahim nie pyta o nic naprawdę tajnego – że może odpowiedzieć na jego pytania najlepiej jak potrafi. Spotkała się wtedy z Seleną w parku cmentarnym i bez ceregieli powiedziała jej, że według Loca Ifrahima, w jej speksach był podsłuch. – Przepraszam – powiedziała. – Wygląda na to, że musimy zmienić plany. Albo całkiem z nich zrezygnować. – Ten dyplomata to tak naprawdę szpieg. Tak? – Mniej więcej. – Więc z tym podsłuchem mógł kłamać – stwierdziła Sada. – A nawet jeśli nie kłamał, nie wiemy na pewno, że ktoś słuchał. Czy że w ogóle był w stanie słuchać, bo tam, gdzie się spotykaliśmy, telefony nie mają zasięgu. Dlatego właśnie wybraliśmy takie miejsce. – Ale ten podsłuch to nie telefon. Zresztą, nawet jeśli nie mógł się nigdzie połączyć, mógł wszystko nagrać i wysłać nagranie później, przy okazji. Sada, musimy zakładać, że oni wiedzą. – Dobra. To żaden problem – odparła dziewczyna. – Miasto ma masę innych wyjść. – Ale jeśli mam cokolwiek zrobić, muszę to zorganizować sama. – Bo nie chcesz nas narażać? Chyba na to trochę za późno. – Nie chcę was bardziej narażać. – Ty naprawdę nic nie rozumiesz, co? – rzuciła Sada z niespodziewaną pasją w głosie. Siedziały na małej, nieckowatej łączce w brzozowym zagajniku. Otkazniczka nagle zerwała się na równe nogi i zaczęła chodzić dookoła. W białym ocieplaczu pod skafander, z bladą skórą i krótko ściętymi, rozjaśnionymi włosami wyglądała jak szkieletowaty duch. – Masz mnie za dziecko. Ale ja nie jestem dzieckiem. Mam piętnaście lat. Podobnie moi kumple, wszyscy, którzy chcą ci tu pomóc. Tu u nas wszędzie pełnoletność to czternaście lat. Wszędzie, tylko nie tutaj. Tu jesteśmy traktowani jak dzieci. Więc nie przejmuj się, że nas wykorzystujesz albo że wpakujesz nas w kłopoty. Nie możemy wpaść w kłopoty, bo miasto ma nas za dzieci. Zresztą, my dobrze wiemy, co trzeba zrobić, mamy swoje powody, żeby ci pomagać, a ty bez naszej pomocy nigdy się stąd nie wydostaniesz. – Sada usiadła raptownie przed Macy i wbiła w nią rozgorączkowane spojrzenie ciemnych oczu. – Nie wiesz zbyt

wiele, ale tyle chociaż wiesz, prawda? Macy zaśmiała się i pokręciła głową. – Ja mówię zupełnie poważnie – oznajmiła Sada. – Nie wątpię. Kiedy uciekłam z domu, byłam tylko trochę starsza od ciebie. A to było coś bardzo poważnego. Tyle że nie narażało nikogo poza mną samą. – Jeśli wszystko zrobimy jak trzeba, nikogo na nic nie narazimy – odparła Sada. – Obgadajmy, co trzeba zrobić. Jakiś czas omawiały alternatywne drogi. Sada traktowała to wszystko bardzo poważnie: zapewniła Macy, że z kolegami załatwią do jutra wszystko co trzeba i zawiadomią Newtona Jonesaozmianie planów zaraz po jego zwolnieniu. – Tak na marginesie, to wy jesteście zakochaną parą? Historia byłaby ciekawsza. – On kocha tylko przygodę. – Ale historia i tak jest super. – Tylko jeśli wszystko się uda. – Uda się. Zaufaj mi. Wyobraź sobie, że ja wiem wszystko, a ty nie wiesz nic. – A, jeszcze jedna rzecz – powiedziała Macy i wyjaśniła, co planuje zrobić ze speksami. – Szybko się zorientują – stwierdziła Sada. – Ale może taka chwila wystarczy – powiedziała Macy. – A poza tym chcę im coś udowodnić.

ROZDZIAŁ 7 Kiedy Macy Minnot powiedziała Locowi Ifrahimowi, że wypełniła ten drobny teścik, który jej dał, zaproponował spotkanie u niej w pokoju następnego dnia o dziesiątej rano. Przyszedł godzinę wcześniej, zamierzając wytrącić ją z równowagi i ponatrząsać się z niej, że tak łatwo poddała się obu stronom. Nie spodziewał się oczywiście, że da mu cokolwiek pożytecznego; zresztą, ona prawie na pewno powiedziała swoim Zewnętrznym kumplom, że próbował ją zwerbować – a oni będą chcieli go przez nią dezinformować. Tylko że tu tak naprawdę nie chodziło o zbieranie informacji; chodziło o to, żeby tej kobiecie jak najbardziej zaszkodzić za kłopoty, których mu napytała w Tęczowym Moście, i pokazać, że nigdzie nie ucieknie przed konsekwencjami zdradzenia swojego kraju. Już wcześniej dał Jibrilowi parę informacji z jej przeszłości, dzięki czemu kosmoanielątko będzie mogło jeszcze bardziej ją prześladować – teraz nie mógł się już doczekać wielkiej przyjemności z upokorzenia Macy i zniszczenia jej życia. Tylko że Macy nie było w pokoju; brakowało także tabletu, ubrań i paru innych drobiazgów. Loc już miał wychodzić, gdy otworzyły się drzwi i stanął w nich prowadzący Macy, Ivo Teagarden. Nie wydawał się zaskoczony widokiem Loca. Od razu zapytał: – Co z nią zrobiłeś? – Nic. Miałem ci zadać to samo pytanie. – Wezwała mnie. Potrzebowała pomocy, poprosiła, żebym tu przyszedł... Loc poczuł ukłucie niepokoju. – To może skorzystaj z tej pluskwy w jej okularach i sprawdź, gdzie ona jest. – To nie powinno cię ani trochę obchodzić – odparł Ivo Teagarden. – Nie bądź głupi. Dobrze wiesz, dlaczego mnie to obchodzi. W końcu przyszliśmy tu obaj w tej samej sprawie. Ivo Teagarden zamrugał, ewidentnie mając problemy z przyswojeniem sobie tego stwierdzenia. Podobnie jak większość Zewnętrznych, nie był przyzwyczajony do walenia prosto z mostu. Gdyby zostawić mu inicjatywę, pomyślał Loc, pewnie musieliby teraz poświęcić pół godziny na uprzejmą rozmowę o wszystkim z wyjątkiem najważniejszych faktów. – Poprosiła, żebym przyszedł, a ciebie poprosiła o to samo – powiedział, jak do wyjątkowo tępego dziecka. – Zmanipulowała nas, żebyśmy byli tutaj, podczas gdy ona będzie gdzie indziej. Musimy się natychmiast dowiedzieć, gdzie ona jest i co robi. Ivo Teagarden z denerwującą powolnością założył speksy, nałożył na lewą dłoń rękawiczkę sterującą i odegrał w powietrzu krótkie arpeggio. Po chwili powiedział: – Jest w parku cmentarnym. – Widzisz ją? – Tam nie ma kamer, przez szacunek dla zmarłych i żywych, którzy ich odwiedzają – wyjaśnił Teagarden. – Hm. Nie odbiera telefonu. – Nie ma kamer, więc śledzisz ją przez to ustrojstwo w jej speksach. Nie zaprzeczaj, nie ma sensu, po prostu odpowiedz: skąd wiadomo, że to ona? Może dała okulary komuś innemu? – Czemu miałaby to zrobić?

– Bo usiłuje stąd uciec i chce, żebyś myślał, że jest na tym cmentarzu, a naprawdę jest gdzie indziej. – Planowała uciec przez śluzę w tym parku – odparł Ivo Teagarden. – Jeśli tego spróbuje, czeka ją niespodzianka. AI śluzy nie pozwoli na jej włączenie, ani jej, ani nikomu innemu, bez interwencji ludzkiego nadzorcy. Ale może i tak powinienem tam wysłać oficerów pokojowych, na wszelki wypadek. Jeśli faktycznie dała komuś speksy, porozmawiają z tym kimś i... – I ten ktoś nie będzie miał pojęcia, gdzie ona jest. Niech te twoje AI jej poszukają. Niech popatrzą przez wszystkie drony i wszystkie kamery w tej dziurze zabitej dechami. – Czemu miałbym wykonywać twoje polecenia? – zapytał sztywno staruszek. – Bo zrobiła durniów z nas obu, dlatego – powiedział Loc. – Bo wolę pomagać tobie niż dać jej uciec. Już raz mu uciekła. Drugi raz jej nie pozwoli. Chce, żeby tu została, w tym miasteczku jak więzienie, żeby gniła tu do końca życia. Z dopalającym się wewnątrz lontem wściekłej niecierpliwości, powiedział staruszkowi: – No pośpiesz się, do cholery. Musimy ją znaleźć, i to już. *** Macy szła przez dzielnicę przemysłową miasta, mijając warsztaty, rafinerie, bunkry z paliwem, centra recyklingu, zbiorniki i magazyny surowców... a wszystko to upchnięte po obu stronach szerokiej centralnej alei, w budynkach o pionowych ścianach, zakrzywiających się i zbiegających do pasa oświetleniowego na stropie. Pod luźnym ubraniem miała ocieplacz do skafandra, przez ramię przewieszoną małą torbę. Starała się wyglądać jak najzwyczajniej i najbardziej beztrosko oraz nie wyciągać wniosków o zdradzie z faktu, że Sada wysłała po okulary najmłodszego z otkazników, zamiast zrobić to osobiście. Powstrzymywała chęć ruszenia biegiem. Dookoła poruszały się tam i z powrotem wszelkie gatunki robotów, od olbrzymich ciężarówek po przysadziste maszyny wielkości koszy na śmieci. Niektóre były wyposażone w dźwigi albo podnośniki widłowe, inne w chwytaki i manipulatory, osprzęt tnący albo spawalniczy, a wszystkie poruszały się szybko i sprawnie w sobie tylko znanym celu, z budynku do budynku, migając światłami ostrzegawczymi na użytek pracujących tam ludzi. Macy przeszła na skróty przez rząd małych warsztatów, gdzie ludzie wyciągali z pieca palety ze świeżo wypaloną ceramiką, lali do ułożonych w piasku form roztopione szkło albo sypali iskrami spod młota kującego na kowadle rozżarzony do białości metal. Kiedy przechodziła, nikt nawet na nią nie spojrzał – powiedziała sobie, że to dobry znak, po czym sklęła sama siebie za dopatrywanie się we wszystkim znaków. Albo uda się skorzystać ze śluzy, albo się nie uda. Chłopak, który zabrał speksy, mówił prawdę, kiedy powiedział, że Newta zwolniono zgodnie z planem o ósmej rano, albo kłamał. Newt przyleci po nią albo nie przyleci. Nic, co tu zobaczy, i nic, co teraz zrobi, tego nie zmieni. Za warsztatami biegła droga techniczna – u podnóża stromego wału z piankowego kompozytu. Tunel prowadzący do śluzy, którą Sada i jej koledzy podobno uszkodzili, żeby umożliwić Macy przejście, znajdował się w tym wale, około dwustu metrów dalej. Macy przystanęła, gdy mijała ją automatyczna ciężarówka z maszynowym złomem, po czym ruszyła

na drugą stronę – wtem z powietrza opadł dron i zawisł tuż przed nią, z tunelu zaś wyszło Jibril razem z dwojgiem swoich przybocznych. – Teagardena nabrałaś, ale mnie nie – powiedziało kosmoanielątko. – Nikogo nie nabierałam. Przyboczni Jibrila kopiowali jego uśmiech, a cała trójka była ubrana w paramilitarne czarne kombinezony, jak wysokie i szczupłe manekiny, wszystkie spod jednej sztancy. – Jesteś aresztowana, Macy, to jest aresztowanie obywatelskie – powiedziało Jibril, celując w nią z czegoś bardzo podobnego do pistoletu. – Proszę cię, staw opór. Tak bym chciało to na tobie wypróbować. – Tak bym chciała, żebyś spróbowało – odparła Macy. Stała plecami do kompozytowej ściany hali magazynowej. Automatyczna ciężarówka pełzła ku niej drogą serwisową. Kiedy będzie ją mijać, zyska parę chwil na ucieczkę pomiędzy warsztaty, żeby znaleźć inne wyjście z tego miasta... Niestety, Jibril też dostrzegło ciężarówkę. Kosmoanielątko przeszło spacerowym krokiem przez jezdnię, a jego przyboczni tuż za nim. – Możesz sobie uciekać ile chcesz – powiedziało – ale i tak nigdzie nie uciekniesz. To miasto jest małe i jest nasze. No, leć. Będzie fajnie, jak cię dogonimy. Nagranie z twojego poniżenia będzie jeszcze lepsze. Prawdziwe dzieło sztuki. Automatyczna ciężarówka zwolniła i zatrzymała się obok nich. Był to nisko zawieszony transporter, z przodu sterczała mu, jak róg nosorożca, gruba czarna rura z czujnikami, na platformie wiózł wielką brązową kapsułę, a z tyłu miał wielofunkcyjny manipulator. Jego ramię zamachnęło się jak odnóże modliszki. Coś przenikliwie trzasnęło i nagle trzy kosmoanielątka leżały na ziemi, szamocząc się w obciążonej siatce wystrzelonej z grubolufej broni ściśniętej w chwytaku ramienia. W kapsule coś się poruszyło. Sada Selene wychyliła się z owalnego włazu, kiwnęła na Macy, kazała jej wejść na górę. Macy wskoczyła na platformę, wgramoliła się przez właz, a Sada zatrzasnęła go i szczelnie zacisnęła. Miała na sobie biały skafander próżniowy bez hełmu. Oczy zasłonięte speksami. Usiadła po turecku, machnęła gwałtownie ręką i robotciężarówka ruszył, skręcając w prawo ku centralnej alei. – Rozumiem, że nastąpiła zmiana planów – odezwała się Macy. Trzymała się z tyłu kapsuły i patrzyła przez weneckie lustro jej powłoki. Wyglądało na to, że nikt ich nie goni. – Plan był taki od początku – powiedziała Sada, wykonując dłońmi w rękawicach drobne gesty, sterujące ciężarówką poprzez łącze w speksach. U jej stóp leżał wypchany ciasno jak kokon worek marynarski, obok leżał złożony skafander. – Skąd wiedziałaś, że kosmoanielątka mnie śledzą? – Bo my ich śledziliśmy. Jak na gości, którzy mają się za szczytowe osiągnięcie ludzkiej ewolucji, są naprawdę głupi. Wideo z twojej ucieczki będzie dla nich znakomitym upokorzeniem. Widziałaś ich miny, kiedy dotarło do nich, że strzelę w nich tą siecią? – Narobią ci masę kłopotów – powiedziała Macy. Sada parsknęła śmiechem. – Nie wydaje mi się. Bo wiesz, ja jadę z tobą. Twój chłopak zgodził się zabrać mnie do Układu Saturna. – To nie jest mój chłopak. I nie ma prawa cię gdziekolwiek zabierać.

– Od lat marzyłam, żeby się wyrwać z tego przyciasnego akwarium – stwierdziła Sada. – Tu się nic nie dzieje i już mam tego potąd. Jak nie wyrwę się teraz, to umrę z nudów. Nie patrz tak na mnie. Będziemy mieć razem kupę frajdy. Ciężarówka wtoczyła się na obszerny plac przed głównymi śluzami, mijając roboty rozładowujące lub ładujące na inne ciężarówki stosy palet, kontenerów, skrzyń i zbiorników z surowcami. – Oficerowie pokojowi – zaśpiewała Sada. Wtedy Macy ich zobaczyła, mężczyznę i kobietę, jadących ku nim na trójkołowcach o baloniastych oponach. Potężny głos kazał ciężarówce zatrzymać się. Echo odbiło się od sufitu. Oficerowie pokojowi podjechali do ciężarówki z obu stron, dostosowując się do niej szybkością. – Próbują przejąć kontrolę – powiedziała Sada – ale ja ich blokuję. Oficer po prawej wyciągnął pistolet i wycelował z niego w rurę czujnikową ciężarówki. Ramię robota zamachnęło się, podniosłogo z siodełka i posadziło na drodze, podczas gdy jego trójkołowiec z piskiem hamował. Inny żuraw rzucił paletę pod koła pani oficer po lewej – musiała gwałtownie skręcić i się zatrzymać. Zostali z tyłu – a ciężarówka tymczasem toczyła się ku otwartej paszczy jednej ze śluz. Macy rozejrzała się, ale nie zobaczyła ani śladu otkazników, którzy musieli przejąć kontrolę nad dźwigami. Uświadomiła sobie, że mogą być gdziekolwiek, podłączeni do robotów miejską siecią. Gdzieś daleko zobaczyła kogoś ubranego na żółto i czarno, pędzącego w podskokach główną aleją. Zderzył się z robotem w kształcie kosza na śmieci, stracił równowagę i padł płasko na tyłek. Wstał i biegł dalej. Chyba coś krzyczał. Bliżej nic, dwójka oficerów pokojowych pozbierała się i także goniła ciężarówkę – ta jednak wjechała prosto do śluzy, której wewnętrzne drzwi zamknęły się im przed nosem. Chwilę później rozsunęły się zewnętrzne drzwi i ciężarówka wyjechała na siatkową drogę, prowadzącą przez ciemną równinę do portu kosmicznego. Sada kazała Macy mocno się trzymać, gdy ciężarówka skręciła, podskoczyła na niskim krawężniku i zjechała na zapylony, lekko pofałdowany teren. – Jeszcze jedna zmiana planów. Nie musisz jechać do portu, bo twój chłopak po nas przyleci. Lepiej wleź do tego skafandra. Macy rozebrała się do ocieplacza, czując się dziwnie bezbronna. Kapsuła była przezroczysta, a za jej cienką ścianką był tylko morderczy mróz i wysoka, pełna promieniowania próżnia. Wysoko nad nimi maleńki dysk Słońca płonął tuż obok cieniutkiego półksiężyca Jowisza. Weszła w skafander, podciągnęła segmentowany tułów do barków, wbiła ręce w rękawy i usiadła, żeby spiąć zaciski łączące buty z nogawkami. Sada przez cały czas rozglądała się po czarnym niebie, kręcąc ciężarówką tam i z powrotem. Nagle krzyknęła i wyciągnęła rękę, wskazując gdzieś wysoko. Macy zobaczyła gwiazdę sunącą szybko po niebie. Robiła się coraz jaśniejsza i większa, aż wyłonił się z niej owadzi kształt holownika. Ciężarówka zwolniła, potem stanęła, a holownik przeleciał nad nią, hamując silnikami i opadając w dół. Macy się roześmiała. Newt nie żartował, kiedy mówił, że jego statku nie sposób przeoczyć. Słoń był różowy.

ROZDZIAŁ 8 Jeśli nie liczyć urażonej dumy, ucieczka Macy Minnot w żaden sposób nie zaszkodziła Locowi Ifrahimowi. Poświęcił trochę czasu na doszlifowanie swojego raportu, tak by wina leżała jednoznacznie po stronie Ivo Teagardena i reszty mieszkańców Wschodu Edenu, ale wcale nie musiał. Nikt ważny nie zwrócił na ten incydent uwagi – uznano go za drobny przypis u dołu w nieco kłopotliwej, ale poza tym banalnej sprawie. Cztery tygodnie później oddelegowano go z powrotem do Brasilii, gdzie w nagrodę otrzymał niewielki awans oraz posadę w komisji odpowiedzialnej za analizę informacji o politycznych graczach w miastach i mniejszych osadach Układu Saturna. Komisja była znakomitym i ekscytującym miejscem pracy, była bowiem obsadzona przez inteligentnych i wściekle ambitnych młodych ludzi, poświęconych pilnemu i niezwykle ważnemu celowi: przejęciu przez Ziemię kontroli nad Zewnętrznym Układem. W biurach panowała gorączkowa krzątanina niczym w newsroomie dawnej gazety – ludzie przerzucali się tam i z powrotem pomysłami w memoprzestrzeniach, niestrudzenie konstruowali lub analizowali do ostatniej śrubki dynamiczne socjopolityczne modele, przesłuchiwali każdego, kto kiedykolwiek postawił stopę w Układzie Zewnętrznym, spisywali tysiące notatek i raportów sytuacyjnych. Całe piętro zajmowały sztuczne inteligencje, zbiorniki imersyjne i wysokorozdzielcze memoprzestrzenie Grupy Teorii Strategii, która symulowała wszelkie wyobrażalne sposoby zaatakowania i opanowania miast i osad Układu Zewnętrznego. Grali tu w gry wojenne. Ekipy młodych, bladych zapaleńców bez rzeczywistego doświadczenia wojskowego trzymały się ze świętym zapałem teorii rozmaitych guru i eminencji. Pracowali zamroczeni stymulantami, adrenaliną i testosteronem, spali i jedli w swoich boksach, pracując nad gigantycznymi i zawiłymi symulacjami w czasie rzeczywistym. Konkurencja między zespołami była mordercza. Nie raz zdarzyło się Locowi przyjść do pracy rano i patrzeć, jak ochrona wyprowadza jakiegoś gracza, który wpadł w katatonię, albo przeciwnie, dostał ataku szału. Raz pomiędzy rywalizującymi ekipami rozpętała się wielka bijatyka, tak że trzeba było wezwać oddziały prewencji, które zagazowały gazem łzawiącym całe piętro. Drobna, ale aktywna mniejszość utrzymywała, że jedynym rozwiązaniem problemu Układu Zewnętrznego jest ludobójstwo, i opracowywała plany rozbicia namiotów i kopuł tamtejszych miast przy użyciu inteligentnych meteorytów, zniszczenia ich bombami wodorowymi albo eksterminacji ich ludności bronią biologiczną, gazami bojowymi czy urządzeniami emitującymi promienie gamma. Generalnie jednak uważało się, że takie ekstremalne taktyki nie sprawdzą się w praktyce. Liczba wymaganych bomb wodorowych znacznie uszczupliłaby arsenał Wielkiej Brazylii, narażając ją tym samym na atak na Ziemi; najbardziej bojowe miasta, na przykład Paryż na Dione, budowały systemy obrony antyrakietowej; większość miast i osad posiadała schrony i wzmocnione budowle, gdzie ludność mogłaby się schronić w razie rozszczelnienia głównych namiotów, a części niektórych miast wkopano tak głęboko w skorupę, że były całkowicie zabezpieczone przed konwencjonalną bronią; poza tym – i przede wszystkim – Zewnętrzni byli tak mocno rozproszeni po księżycach Jowisza i Saturna, że nie udałoby się zlikwidować wszystkich naraz – a grupki ocalałych na pewno próbowałyby ataku

odwetowego na Ziemię. Nie mówiąco tym, że ludobójstwo było polityczne nieakceptowalne – zniszczyłoby także cenne zasoby, które dla licznych decydentów były jedynym uzasadnieniem dla wojny. Zewnętrzni od ponad stulecia zajmowali się wszelkimi możliwymi gałęziami nauk teoretycznychi stosowanych – potencjalne korzyści ze zdobycia ich baz danych, bibliotek genetycznych oraz przejęcia uczonych i guru genetycznych były niezmierzone. Wartość samych miast i osad też nie była pomijalna. Większość graczy wojennych skupiała się zatem na tak zwanej wojnie „asymetrycznej” albo cichej, której orężem były propaganda, szpiegostwo, sabotaż oraz polityczny szantaż z wykorzystaniem konwencjonalnej taktyki wojskowej, zaadaptowanej do jedynych w swoim rodzaju realiów Układu Zewnętrznego. Solidne modele prognostyczne opracowane przez graczy i bazy danych z grup wywiadu przekazano do laboratoriów i zespołów eksperckich, w których naukowcy, inżynierowie i psychologowie pracowali nad sprzętem i taktyką dla tajnych i paramilitarnych operacji, infiltracji, sabotażu oraz rozpowszechniania czarnej propagandy. Politycy i oficerowie z trzech rodzajów sił zbrojnych przyjeżdżali tam na odprawy w cztery oczy. Rzadko mijał dzień bez wizyty ważnego dygnitarza, prowadzonego przez grupę adiutantów pośród biurowego rozgardiaszu i fermentu, jak potężny transatlantyk ustawiany przy kei przez nerwowe, niespokojne holowniki. Loc, dysponujący sporym doświadczeniem praktycznym i niezłą siatką kontaktów, szybko stał się niezastąpiony. Umocnił swoje relacje z ekipą generała Peixoto, nawiązał wiele nowych znajomości, w tym z ważnymi politykami i osobistościami z kilku rodów. Szybko stał się pierwszą osobą, do której zwracano się po szybki komentarz na każdy temat dotyczący zawiłych protokołów, obyczajów i animozji pomiędzy okołojowiszowymi miastami i osadami albo po krótką opinię dotyczącą tego czy tamtego politycznego gracza lub nastrojów ludności któregoś z miast. Praca była ważna i niecierpiąca zwłoki. Po fiasku inicjatywy pokojowej kluczowe było jak najszybsze przejęcie kontroli nad Układem Zewnętrznym, a rząd zdominowała teraz frakcja uważająca, że wojna jest nie tylko nieunikniona, ale i konieczna. Że jest świętym obowiązkiem. Mimo to, program nawiązywania kontaktów handlowych i kulturalnych z Układem Zewnętrznym nie tylko nie został przerwany, ale wręcz go nasilono – zapewniał bowiem użyteczną przykrywkę dla wywiadu oraz nawiązywania kontaktów z przyjaznymi miastami na księżycach Jowisza i Saturna, które można będzie później, podczas wojny, wykorzystać jako przyczółki. Rok po powrocie na Ziemię Loc Ifrahim znów wybierał się w podróż, tym razem na Saturna, do niewielkiego miasteczka Camelot na Mimasie. Podobnie jak Wschód Edenu, Camelot był zamkniętym miastem, a w jego ludności przeważali konserwatywni Zewnętrzni w pierwszym lub drugim pokoleniu. Burmistrz i kilku senatorów, komicznie podatnych na pochlebstwa i delikatne przekupstwo, przegłosowało właśnie ustawę pozwalającą Wielkiej Brazylii na stałą bazę na Mimasie oraz entuzjastycznie zgodziło się na pomysł wysłania ekspedycji w głąb atmosfery Saturna – misji naukowej będącej pretekstem do demonstracji siły i potęgi najnowszego typu bojowej solówki. Podlizywanie się przyjemnie skorumpowanym politykom Camelotu było robotą na pełen etat, ale Loc znalazł mimo to trochę czasu na własne prywatne dochodzenie – odkrył, że Macy Minnot przyjął na swoje łono klan Jones-Truex-Bakaleinikoff. Obecnie przebywała w ich

habitacie-ogrodzie, nakrytym namiotem kraterze na Dione, i pracowała jako projektant biomów. Prowadziła także jakieś teoretyczne prace nad zamkniętymi ekosystemami, we współpracy z grupą odpowiedzialną za bardzo cenione badania nad jedną z pozasłonecznych egzoplanet typu ziemskiego, Tierrą. Dowiedział się także, że seniorka klanu, Abbie Jones, matka pilota holownika, który przysłużył się do ucieczki Macy, była bliską przyjaciółką guru genetycznej Avernus. Przekazał ten okruch informacji Sri Hong-Owen, z czystej złośliwości. Co do Macy Minnot, chwilowo nie miał wobec niej żadnych planów, ale nie wątpił, że ich drogi jeszcze się zejdą. Bębny wojenne przyśpieszały coraz bardziej – kiedy wreszcie do niej dotrze, Loc był zdecydowany dopilnować, żeby Macy została przykładnie ukarana za to, że stanęła po złej stronie. Tymczasem DumaGai, zaadaptowany frachtowiec, który pod każdym względem z wyjątkiem desygnatu był bojowym lotniskowcem, dotarł na orbitę wokół Mimasa. Operacja Głęboka Sonda miała właśnie wyruszyć w głębiny Saturna. Loca czekała masa roboty – sukces operacji skapitalizował, rozpoczynając negocjacje z rozmaitymi miastami i rodzinnymi trustami w sprawie udzielenia licencji na nowy napęd termojądrowy. Rząd Brazylii oczywiście nie zamierzał nikomu takiej licencji udzielać, ale był to świetny sposób na zwiększenie u Zewnętrznych napięć międzypokoleniowych i zaburzenie spójności ich społeczności. Czterysta lat po amerykańskiej wojnie secesyjnej Loc i reszta jastrzębi nadal uważali tę prawdę za oczywistą: dom wewnętrznie skłócony nie może się ostać.[2]

CZĘŚĆ III Bliskie spotkania

ROZDZIAŁ 1 Po śmierci ojca Solomona lektorów i nauczycieli zastąpili wojskowi instruktorzy: krępi, twardzi faceci, traktujący chłopców z szorstką pogardą i przez cały czas uzbrojeni w pistolety i elektryczne pałki u pasa. Skończyły się ćwiczenia na powierzchni. Instruktorzy zapoznali chłopców z czymś, co nazywali musztrą – kazali im maszerować po sali w ciasnym szyku, z karabinami na ramionach, i uczyli, jak przekładać broń w różne pozycje precyzyjnymi, mechanicznymi sekwencjami ruchów. Nadal szkolili ich z użycia broni, technik sabotażu i infiltracji; do tego zaczęli spędzać wiele godzin w symulatorach lotów, ucząc się sterowania małymi, rakietowymi stateczkami desantowymi, opadania nimi z orbity przy różnej sile grawitacji i bezpiecznego lądowania w każdym terenie. Dużo czasu poświęcali także na scenariusze wcieleniowe – uczyli się, jak się zachowywać i rozmawiać jak nieprzyjaciel. Poprzednio, wszystkie te scenariusze odbywały się w bardzo szczegółowej wirtualce wzorowanej na Tęczowym Moście na Kallisto. Teraz zaczęli uczyć się także struktur, historii, warunków społeczno-gospodarczych i kulturalnych klimatów innych miast. Przedtem mieli łatwo – powiedzieli im instruktorzy. Szkolili się dla samego szkolenia; teraz jednak ich szkolenie nabrało celu: trzeba ich wykuć i zahartować, tak by, kiedy nadejdzie czas, byli w stanie bez chwili wahania wypełnić swoje obowiązki. Zmiany w zajęciach i ostre traktowanie przez instruktorów mocno zbliżyły chłopców do siebie. Żaden z nich nie winił Dave’a #8oto, co się stało – przeciwnie, zachowywali się wobec niego opiekuńczo i troskliwie. Dave #7 próbował żartować, mówiąc, że każdemu z nich zdarzyło się marzyć o zabiciu ojca Solomona po tym, jak dostał od niego elektryczną pałką. Dave #14 odparł gburowato, że rozkaz to rozkaz, zrobił, co mu kazano. Dave #27 powiedział, że wszyscy są jedną myślą i jednym sercem. Ręka trzymająca nóż, który poderżnął gardło ojca Solomona, należała wprawdzie do niego, ale dowolny z nich zrobiłby to samo na jego miejscu. A zatem wszyscy są tak samo winni, nikt nie jest bardziej winny od innych. Zresztą, jak powiedział, to ich natura: zabijać. – Do tego się urodziliśmy i ćwiczymy się w tym przez całe życie. Czy lew jest winny, kiedy zabija owcę? Oczywiście, że nie, to tylko jego natura. Naturą lwów jest zabijać, a owiec być ofiarami. My jesteśmy jak te lwy, a ludzie to nasz łup. – Nawet jeśli to prawda, to łupem jest nasz wróg – odparł Dave #8. – A ojciec Solomon nie był wrogiem. – Może popełnił jakieś wykroczenie, o którym nie wiemy – powiedział Dave #27. – Zrobił coś, co mogło zagrozić sukcesowi misji. Coś, przez co zrobił się niebezpieczny jak prawdziwy wróg. Ale my nie musimy wiedzieć, co to było. My jesteśmy tylko ręką, bracie, która słucha woli i jej nie kwestionuje. Dave’a #8 te słowa ani nie przekonały, ani nie uspokoiły. Pewnie prawdą jest to, że każdy z braci na jego miejscu zrobiłby to samo; niemniej, to jego wybrano. Generał Peixoto poprosił ojca Solomona, że wybrał najzdolniejszego ucznia, a ojciec Solomon wybrał jego. I wcale nie dlatego, że uważał go za najlepszego, przeciwnie: pomyślał, że generał chce dla przykładu zabić jednego z nich, a według niego Dave #8 był z nich najmniej udany. I może miał rację – może wiedział, co Dave #8 podejrzewa i z czym zmaga się przez całe życie. Może wiedział,

że Dave #8 jest inny, że tylko stara się ze wszystkich sił być zwyczajny, zachowywać się i wyglądać dokładnie tak samo jak jego bracia. Może ojciec Solomon widział to odbite w jego twarzy – może dlatego wybrał go spomiędzy wszystkich, nieświadom, że wyznacza nie ofiarę, ale własnego zabójcę. On zginął, ale Dave #8 będzie musiał żyć z poczuciem winy i coraz silniejszą pewnością, że nie jest tym, kim powinien być. Starał się odkupić to jak mógł, rzucając się z wielkim zapałem w wir nowych ćwiczeń i szkoleń. Ćwiczył musztrę dłużej i pilniej niż reszta, pierwszy padał na podłogę do karnych pompek, gdy któryś z instruktorów dostrzegł w szyku błąd lub zawahanie. Starał się przyćmić braci także we wszystkim innym. Chciał udowodnić, że się od nich nie różni, stając się najlepszym ze wszystkich. A potem, pewnej nocy, poszedł jak zwykle spać i obudził się w innym pomieszczeniu. Zrozumiał, że wreszcie dopadła go kara za inność oraz zabicie ojca Solomona. Zniknięto go. Leżał na łóżku o wiele wyższym i miększym niż wąska koja, w której przespał wszystkie noce swego życia, w małym pokoiku oświetlonym przyćmionymi sufitowymi lampami. Przeguby i kostki miał przykute do bocznych poręczy łóżka. Bolała go twarz. Tępo ćmił nos, miał wrażenie, że jest zapchany watą, coś pulsowało nieswojo w szczęce i policzkach, nieznośnie swędziała skóra czaszki. Leżał tak przez długi czas i przez długi czas nic się nie działo. Nie przeszkadzało mu to. Był nauczony czekać, a teraz, kiedy stało się najgorsze, ustąpił cały niepokój i strach – czuł tylko bezbrzeżny spokój. Właśnie dotarło do niego, że światło w pokoju pojaśniało, a obok łóżka siedzi człowiek. W pełni odzyskał przytomność, gdy człowiek zapytał, czy go poznaje. – Tak jest. Pan pułkownik Arrées. Nasz instruktor. Uczył nas pan psychologii. – Pomagałem także projektować wasz program szkoleniowy, synu – powiedział pułkownik Arrées. – Metody waszego wychowania, nauczania, dopóki to się nie... zmieniło. Dave #8 odważył się zapytać, czy jest ukarany, a pułkownik uśmiechnął się i pokręcił głową. Był tęgim mężczyzną, z łysiną i dobrotliwą twarzą. Dziwnie było widzieć ją na żywo, nie pływającą za szybką awatara. – Myślisz o tym, co stało się z nieszczęsnym ojcem Solomonem. To w żadnym razie nie twoja wina. Tak ty, jak ojciec Solomon zostaliście wplątani w walkę o władzę, w której jedna strona pokonała drugą, przejmując kontrolę nad tym projektem. Ale dla nas to wszystko jedno, kto ma tę kontrolę, bo rezultat się nie zmienia. Właśnie zaczynasz ostatni etap swojego treningu. Od teraz będziesz szkolił się sam, bo masz później także sam pracować. A ponieważ niedługo wyślemy cię w prawdziwą misję, musieliśmy zmienić ci twarz. Przecież wszyscy nasi szpiedzy nie mogą wyglądać tak samo, prawda? A swoją drogą, jak się czujesz? – Dobrze, panie pułkowniku. – Szybko dojdziesz do siebie. Miałeś chirurgicznie złamany nos oraz zmieniony kształt kości policzkowych i żuchwy. Nic poważnego. Drobny, rutynowy zabieg plastyczny. Od teraz nie nazywasz się Numer Osiem. Od teraz twoje nazwisko to Ken Shintaro. Rozumiesz? – Tak jest, panie pułkowniku. Jestem Ken Shintaro. – Ken Shintaro to twoja tożsamość i legenda. Ken Shintaro, z Tęczowego Mostu na Kallisto. Na ostatnim etapie szkolenia dowiesz się o nim wszystkiego. Nauczysz się żyć jako on, ale przede wszystkim dowiesz się wszystkiego, żeby wykonać zadanie, które ci powierzymy. Twoją misję, czyli właśnie to, do czego zostałeś stworzony. Nie zapomnisz o

tym, prawda? – Nie, panie pułkowniku. Dave #8 przez chwilę był ciekaw, jak wygląda jego nowa twarz, ale to było nieważne. Liczył się tylko fakt, że skazy znalezione przez ojca Solomona zostały ukryte teraz pod maską, którą mu dali. – Wiem, że nas nie zawiedziesz – powiedział pułkownik Arrées, wstał i dodał, że czeka go wiele pracy, nim będzie gotowy, ale na razie powinien odpoczywać i dochodzić do siebie. W drzwiach zatrzymał się jeszcze i dodał: – Pewnie chciałbyś wiedzieć, dokąd cię wyślemy. – Jestem Ken Shintaro, z Tęczowego Mostu na Kallisto. – Tak, dokładnie. Ale polecisz do Paryża. Do Paryża na Dione.

ROZDZIAŁ 2 Inżynierowie przygotowujący do lotu dwie solówki urządzili burzliwą owację, gdy piloci, mężczyzna i kobieta, ubrani w obcisłe kombinezony przeciwprzeciążeniowe, weszli do hangaru w orszaku lekarzy i instruktorów. Odegrano jeden po drugim hymny Wielkiej Brazylii i Unii Europejskiej, a wszyscy stali na baczność, najlepiej jak się tylko da w nieważkości. Awatar noszący twarz pani prezydent Wielkiej Brazylii wygłosił krótką, nagraną mowęo chwilach wielkich odkryć oraz nieposkromionej, poszukiwawczej naturze człowieka. Komandor Gabriel Vaduva uścisnął pilotom ręce na tle godła Operacji Głęboka Sonda, a inżynierowiei technicy znowu wiwatowali: oklaski, bojowe gwizdy i okrzyki. Ich zapał był szczery, choć nieco podaranżowany dla kanałów informacyjnych. Potem oficer bezpieczeństwa ogłosił, że kamery są wyłączone, inżynierowie wrócili do pracy, a lekarze i technicy otoczyli pilotów, żeby wykonać ostatnie testy przygotowawcze. Smukłe, czarne sztylety dwóch solówek J-2 leżały jeden za drugim w łożach startowych. Wokół uwijali się inżynierowie. Przypominali mrówki szykujące do lotu godowego swoich uskrzydlonych pobratymców, dokonywali ostatnich sprawdzeń i poprawek, ładowali do komór uzbrojenia pakiety do tajnych operacji. Statki były już w pełni aktywne i niecierpliwie wibrowały, buzując w lodowatym powietrzu iskrzącym ozonem i swoją własną, osobistą melodią. Cash Baker czuł, że znajoma muzyka jego statku burzy mu krew jak niebiański chór – skomplikowaną, utkaną z serwomotorów, kół zamachowych, turbin i potężnych prądów krążących w nadprzewodzących elektromagnesach reaktora termojądrowego harmonią, zbiegającą się mniej więcej do dźwięku es. Cash leżał z rozpostartymi rękoma i nogami w ramie, na której był rozpięty skafander, podczas gdy technik badał jego powłokę, szukając mikroskopijnych usterek, mogących spowodować odciski lub krwiaki. Skafander, utkany z kilkuset rozmaicie domieszkowanych rodzajów fullerenowych nici, ąuasiżywy, samoregulujący się, przylegał doń jak druga skóra od podeszew stóp po czubek ogolonej głowy, odsłaniając tylko twarz. Na koniec technik zaakceptował skafander, Cashowi założono maskę, a całą ramę uniesiono, obrócono wzdłuż długiej osi i podwieziono do wlotu układu podtrzymywania życia – szczeliny węższej niż grób, ziejącej za pootwieranymi kapsułami na sprzęt. Mignęła mu pierwsza pilot, Vera Flamilion Jackson, też zawieszona w ramie nad swoim statkiem – wtedy ożyło jego łącze i na moment stracił przytomność. Ocknął się, czując uspokajającą, przenikającą go obecność statku, widząc menu sterowania nałożone na widok na zatłoczony, pełen krzątaniny hangar. – O rany! – powiedział. – No dobra, wchodzimy! – Jak ty jesteś gotowy, to i ja – odpowiedziała Vera Jackson. Łącze zostało przerwane, gdy do pracy zabrali się lekarze: dopilnowali, żeby alchemiczny związek pomiędzy układem sterowania statku a układem nerwowym Casha był silny, żeby w układzie nie plątały się echa czy przesłuchy. Wykonali szereg rutynowych testów obwodów wzrokowych, słuchowych i propriocepcji, na koniec stwierdzając, że jest zdatny do startu. Wszedł do systemu podtrzymywania życia głową naprzód, jak w puszczonym od tyłu porodzie pośladkowym. Opłynął go inteligentny żel. System podłączył mu rurki z powietrzem, wodą i płynnym pokarmem, oraz wąż odprowadzający odchody. Długie, gładkie pchnięcie i

już był cały w środku, od stóp do głów otulony cienką warstwą żelu, ze zmysłami podpiętymi do zmysłów statku, dzięki czemu mógł widzieć naraz wszystkie 360 stopni ostatniego etapu krzątaniny w hangarze. Komory uzbrojenia pozamykano, skrzydła złożyły się i pochowały jak ćwiczone przez lata origami, a statek opadł głębiej w swoje łoże, gładko osuwając się w próżnię. Cash już nie czuł swojego ciała. Było bryłą mięsa w hermetycznej puszce systemu podtrzymywania życia, uśpioną mięśniowymi relaksantami, karmioną kroplówką, z krwią oczyszczaną z produktów przemiany materii przez kaskadowy filtr, rytm oddechowy, puls i metabolizm regulowany przez interfejs podłączony do autonomicznego układu nerwowego. Jedyne zadanie tego ciała: utrzymać przy życiu mózg. Jego mózg. Jednakże, jeśli mowao jego wrażeniach, już nie zamieszkiwał we własnej czaszce. Stopił się w jedno ze swoim pojazdem, układ nerwowy złączył się z układem statku, sięgając we wszystkie jego zakamarki. Patrzyłi widział oczyma statku. Start był krótkim, łagodnym klepnięciem przez elektromagnetyczną katapultę, krótkim pierdnięciem silniczków korekcyjnych. I już spadał za statkiem Very Jackson – oboje lecieli łukiem wokół ostrej krzywizny usianego kraterami Mimasa. Zza horyzontu wyłonił się gruby półksiężyc Saturna, bliski jak na wyciągnięcie ręki. Ustawione prostopadle pierścienie były ciemną linią na tle delikatnych, kajmakowych i brzoskwiniowych pasów równikowych. Rzucały nierówny, przypominający ślad opon cień na turkusowo-bladoniebieskie pasma półkuli północnej. Statek jeszcze raz zadrżał, wyważając się. Cash obserwował schodzący do zera zegar odliczania. Wrzasnął: „Geronimo!” i odpalił główny silnik, dając długi, mocny impuls, dzięki któremu przejdzie na orbitę Saturna i do historii. *** Dwie solówki przecięły płaszczyznę pierścieni, przebywając mniej więcej odległość Ziemia-Księżyc. Przeleciały zaledwie sto kilometrów ponad jasnym łukiem Pierścienia A i wąskim, mimośrodowym warkoczem Przerwy Huygensa, pędziły w słońcu nad szeroką Przerwą Cassiniego, potem jeszcze gęstszym i misternie pofalowanym Pierścieniem B, gdzie poprzedzielane wąskimi szczelinami podpierścienie z oświetlonych od tyłu Słońcem lodowych okruchów w jednym kierunku jakby ginęły w cieniu, a w drugim wznosiły się i zbiegały w wąski łuk czy most otaczający mglisty pierścień gazowego olbrzyma. I całe to piękno powstało z gruzu po rozbitym miliony lat temu księżycu, zmielonym, przeszlifowanym i rozdrabnianym dalej przez grawitację i prostą, newtonowską mechanikę. Kiedy minęli słabiutkie, rzadkie pasma najbardziej wewnętrznych pierścieni, centrum dowodzenia przesłało krótki impuls zaszyfrowanych danych, po rozpakowaniu dających optyczny obraz statku, znajdującego się około piętnastu tysięcy kilometrów za solówkami, ale szybko je doganiającego – rozmyta grudka jadąca na jaskrawej iskrze termojądrowego ognia, odcinającej się niczym spadająca gwiazda od nocnej powierzchni Saturna. Boczny panel obrazu opisywał go jako wahadłowiec, SV HappyTrails, zarejestrowany na spółdzielnię z siedzibą w Paryżu na Dione; kolejny mówił, że wyleciał z Atlasa, maleńkiego księżyca na zewnętrznym skraju Pierścienia A. – Kiedy wylatywaliście, Atlas był po drugiej stronie Saturna – powiedziało centrum

dowodzenia. – Wydaje się nam, że ten statek tam parkował. Wyleciał mniej więcej wtedy, co wy. Podczas impulsu startowego był schowany za Saturnem. Potem po cichu przeciął pierścienie i zauważyliśmy go dopiero, jak znowu włączył silnik. – Brzmi to tak, jakby na nas czekał – stwierdziła Vera Jackson. – To możliwe. Opis misji jest podany do publicznej wiadomości. – Coś mówią? – Nie udało nam się ich wywołać. Ale według gadki w układowej sieci, załoga to Duchy. – Statek widmo? – zdziwił się Cash. – Ty w ogóle czytasz te materiały? Duchy to jakaś sekta czy inna banda, oni myślą, że są kierowani przez własne „ja” z przyszłości. Była o dziesięć lat od Casha starsza, lodowato zimna i kompetentna, że aż strach. Kiedy razem z dwójką innych europejskich pilotów dołączyli do skrzydła solówek, Bo Nash zaczął organizować zakłady, kto pierwszy ją przeleci, a Cash powiedział mu, że to raczej kwestia tego, kogo ona pierwsza przeleci. Miała tak twardą skorupę, że ciężko było komukolwiek się do niej zbliżyć – za to na gruncie zawodowym szanował ją jak pilot pilota. – Muszą być jakoś związani z władzami Paryża – powiedziało centrum dowodzenia. – Właśnie wysyłamy ich burmistrzowi parę ostrych pytań. – Sprawdźcie ich znak rozpoznawczy – powiedziała Vera. Ściągnęła go szerokopasmowym skanerem, przepuściła przeztrzy coraz bardziej paranoidalne filtry wykrywające wirusy oraz wysłała do Casha i dowództwa. Żółte kółko z dwiema kropkami i łukowatą kreską – uśmiechnięta buźka, a nad nią falująca flaga. Dookoła wszystkiego biegł w kółko napis „Przybywamy w pokoju dla całej ludzkości”, a za nim „Te światy są nasze”. – Milusie – powiedział Cash. – Nie przejmujcie się nimi – powiedziało centrum dowodzenia. – Przejdą blisko was, ale nie zejdą za wami w Saturna. Ich statek jest wyłącznie na próżnię. Zgubicie go, jak tylko zejdziecie poniżej granicy atmosfery. Tutaj uważa się, że to po prostu polityczna demonstracja. Nic, tylko przelot. Pokazówka. Więc jeśli będą próbować nawiązać z wami kontakt radiem albo laserem, nie odpowiadajcie, ale przekażcie wiadomość do mnie. Nie odpowiadajcie. Nie dawajcie im nic, co mogliby wykorzystać. Czy to jasne? Dobrze, to przechodzimy do ostatnich procedur sprawdzających. Dwie solówki leciały teraz nad nocną stroną Saturna. Wielka bryła gazowego olbrzyma zasłaniała pół nieba. Wysoko lśnił łuk pierścieni. Błyskawicznie nadchodził świt. Cash i Vera przeszli przez listy kontrolne, sprawdzili systemy sterowania i nawigacji, poczynili minimalne korekty pozycji. Żeby wejść w atmosferę, musieli to zrobić według bardzo precyzyjnie wyliczonego profilu – inaczej albo odbiją się od niej, albo wejdą zbyt stromo, za szybko i spłoną. Cash przez cały czas nie spuszczał statku z oka. Wyłączył silnik i przybliżał się do nich; jeśli zachowa obecny kurs i prędkość, minie ich w odległości poniżej stu kilometrów właśnie w momencie, gdy będą docierać do granicy atmosfery Saturna. Cash i Vera mogliby oczywiście odpalić silniki i szybko zostawić wahadłowiec za sobą, ale straciliby wtedy bezpieczne okno do wejścia w atmosferę i musieliby przerwać misję. Mogli zatem tylko trzymać kurs i mieć oko na intruza podczas podejścia.

Malutki krążek Słońca przed nimi oświetlał potężny łuk krawędzi gazowego olbrzyma; najpierw był to lśniący perłowo odcinek, który szybko poszerzył się do półksiężyca, w którego świetle poczęły wyłaniać się szczegóły gigantycznego chmurobrazu. Dwie solówki celowały w blady owal pomiędzy dwoma południkowymi pasami na północ od równika – jedna z długotrwałych burz, zakotwiczonych do ciepłego punktu głęboko w atmosferze Saturna, oczyściła ten skrawek z chmur. Gdy statki obniżyły się jeszcze trochę, chmurobraz eksplodował szczegółami – na granicach pasm ukazały się falki i zmarszczki, misterne zwoje uformowane przez tarcie przeciwstawnych atmosferycznych prądów. W samych pasmach Cash także zaczął odróżniać jakieś formacje – wielkie chmurowe masywy i warstwy. Wszystko to pędziło pod dwiema solówkami, gdy wahadłowiec dogonił je, pędząc po kursie wchodzącym na najpłytszą możliwą cięciwę w górną warstwę atmosfery, oddalającym się i kryjącym za Saturnem. Gdy śmigał koło nich, Cashowi coś mignęło: obrobił obraz wideo i puścił go wolniej. Dostrzegł, że statek wyrzucił kapsułę w grubej cieplnej izolacji, przyczepioną do dwóch silników hamujących na paliwo stałe. Było za późno, żeby cokolwiek zrobić. Jego statek już i tak powoli wpadał w turbulencje: delikatne drgania, dłuższe, ostre szarpnięcia, gdy odpalały się silniczki manewrowe, żeby ustabilizować statek. Leciał z naddźwiękową szybkością. Pasma chmur pędziły daleko w dole, narastało wycie, coraz głośniejsze i wyższe, a wokół statku utworzył się rozżarzony niczym piec obłok, gdy tarcie zamieniało energię kinetyczną orbitalnego ruchu w ciepło. Fale uderzeniowe utworzyły z gorącego, zjonizowanego wodoru stabilną powłokę, w której przeskakiwały tęczowe plazmowe iskry – fale uderzeniowe schodziły się za statkiem do punktu, tworząc ostry, rozżarzony romb. Opóźnienie rosło nieustannie: pięć g, dziesięć, w szczycie osiągając na chwilę nieco ponad piętnaście. Plazmowa dyskoteka powoli zgasła. Cash rozłożył skrzydła solówki. Atmosfera była już wystarczająco gęsta, żeby manewrować statkiem przy użyciu powierzchni aerodynamicznych, a nie silników rakietowych. Cash spadał przez bezkresne saturnowe niebo pod ostrym kątem, zygzakując, żeby wytracić zbędną prędkość. Przyjrzał się solówce Very Jackson spadającej przed nim, jakieś pięćdziesiąt kilometrów na wschód, rozejrzał się za kapsułą zrzuconą przez wahadłowiec – i nie dostrzegł ani śladu – po czym przesłał raport statusu do centrum dowodzenia i przyjął gratulacje dowódcy. – Na mój znak – powiedziała Vera i odliczyła od dziesięciu. Na „zero” Cash wyrzucił spadochrony hamujące: huknęło, zawirował w korkociągu, spadochrony okręciły go wokół i pozbawiły poziomego wektora – i już spadał dziobem w dół przez potężny, przejrzysty ocean wodoru i helu, z prędkością nieco mniejszą niż sto kilometrów na godzinę, mieciony atmosferycznym prądem, który niósł go na wschód z prawie pięć razy większą prędkością. Za mniej więcej dziesięć godzin, jeśli będzie dalej spadał w tym samym tempie, dotrze do amorficznej granicy pomiędzy gazową atmosferą i leżącym pod spodem głębokim oceanem gorącego, metalicznego wodoru – choć do tego czas ogromne ciśnienie i temperatura dawno zmiażdżą i spalą solówkę. Nawet potężnie opancerzone automatyczne próbniki nigdy nie dotarły dalej niż do połowy gazowej fazy atmosfery Saturna. Dwie solówki miały spadać tylko przez trzy godziny – przez strefę płynnej wody – a potem uruchomić silniki i odlecieć. Jeśli wszystko pójdzie dobrze, przejdą bardzo blisko celu. A nawet jeśli go nie znajdą, to

planują wypuścić z kapsuł autonomiczne drony, które będą w stanie miesiącami żeglować w wiatrach Saturna, szukając go i wypatrując innych anomalii. Tymczasem Cash miał parę chwil na podziwianie roztaczającej się wokół fantastycznej panoramy. Był wczesny ranek. Niebo miało barwę głębokiego indygo i wydawało się nieskończone, Słońce było maleńkim, spłaszczonym krążkiem rozjarzającym mglisty horyzont, pośrodku koncentrycznych kręgów krwawego blasku, sięgających aż po zenit. Krystaliczna wodorowa atmosfera ciągnęła się na tysiące kilometrów we wszystkie strony, przecięta zaledwie kilkoma pasemkami chmur z zamarzniętego amoniaku, wyglądającymi całkiem jak normalne cirrusy i zabarwionymi różowo przez świt. Poczuł się jak król całego tego świata, cesarz powietrza, i powiedział Verze, że to miejsce stworzone do latania. – Słyszę – odparła Vera. – Ale popatrz na burzę. Jesteśmy dokładnie na celowniku. Pod nimi, w połowie odległości do wschodniego horyzontu, kremowy ocean chmur rozdzielało wielkie, owalne oko burzy. Przetykane pasmami czystego powietrza łukowate pasma chmur wyglądały zupełnie jak huragan na Ziemi. Właściwie wszystko wydawało się dziwnie znajome. Niebieskie niebo, białe chmurki, wyłaniające się zza horyzontu i barwiące na złoto Słońce. Trzeba było sobie przypominać, że odległość do horyzontu jest tu dziesięciokrotnie większa niż na Ziemi. Ze ta burza ma dwa tysiące kilometrów średnicy. Że niebo składa się z wodoru i helu, ma tysiąc kilometrów głębokości, u góry są chmury z amoniakowego lodu, a w dole pokłady wodorosiarczku amonu oraz pełnego amoniaku wodnego lodu oraz rozpylonej płynnej wody, niestrudzenie miecionej wokół tego potężnego globu. Cash i Vera opadali skośnie ku tej burzy wielkości kontynentu. Spadochron statku Very był ozdobiony flagą Unii Europejskiej – niebieskim prostokątem, jaskrawym i nie na miejscu na tle łagodnych, kremowych chmur, do których się szybko zbliżali. Vera odebrała penetrującym radarem punktowy sygnał, zbyt odległy, żeby wyróżnić jakiekolwiek szczegóły, ale pochodzący dokładnie z miejsca, gdzie powinien się znajdować ich cel. Parę chwil później Cash odebrał drugi sygnał, mniej więcej pięćset kilometrów za rufą. Dwa drobne echa. System nawigacyjny statku opatrzył je wektorami. Poruszały się szybciej niż wiatr i były kierowane – doganiały solówki. – My też ich widzimy – powiedziało centrum dowodzenia. – Czekajcie na wskazówki. Vera przesłała wykonane w dużym powiększeniu zdjęcie drona usadowionego na zbiorniku z paliwem. Skojarzył się Cashowi ze zdjęciem pradawnego promu kosmicznego, które widział kiedyś w podręczniku do historii. Dowodzenie odezwało się ponownie, kazało trzymać się scenariusza misji i dodało, że na ręce władz Paryża na Dione złożono oficjalny protest. – Jakże wdzięczni jesteśmy – odparł Cash i zaproponował, że odczekają, aż drony się zbliżą, uruchomią silniki i spalą te sukinsyny. – Trzeba by odrzucić spadochrony – powiedziała Vera. – A to by znaczyło, że nie wykonamy misji. – Więc mamy siedzieć na tyłku i liczyć, że to turyści, tak jak niby my? – burknął Cash. – Nie wydaje mi się. – Dokładnie tak, macie się nie ruszać – odparło centrum dowodzenia i powiedziało im, że wszyscy teraz intensywnie pracują nad rozwiązaniami dla każdego prawdopodobnego scenariusza.

– Siedzieć na tyłku i dać im wykonać pierwszy ruch? – powiedział Cash. – Chyba nie mówicie poważnie. – Słyszałeś – odparła Vera. – Nic nie rób. Cash wywołał system nawigacyjny statku i zaczął robić własne obliczenia. Drony cały czas się zbliżały, a solówki cały czas opadały w stronę burzy, mijając łukowaty archipelag kolumnowych chmur, mających dziesięć kilometrów wysokości od puchatych białych szczytów po wąskie, czarne nasady. Nastąpiła chwila wytrząsających wszystkie kości turbulencji, gdy przelatywał przez silny prąd wznoszący, po czym ułożył się w łagodnym nurcie płynącym na północny wschód, zgodnie z ruchem wskazówek zegara wokół zewnętrznej granicy burzy. Przed nimi przepływało kilka ciemnych chmur o kowadłowatym kształcie ziemskich chmur burzowych, pędzonych jakimś nieco szybszym prądem. Temperatura otoczenia wynosiła minus dziesięć stopni Celsjusza i cały czas rosła. Rosło także ciśnienie, już wynoszące ponad cztery atmosfery. Czyste powietrze sięgało aż po czerwonawą mgiełkę nad dnem z ciemnobrązowych chmur ponad sto kilometrów w dole. Cel był mniej niż tysiąc kilometrów przed nimi, jego obraz na radarze zaczynał rozpadać się na poszczególne sygnały. Niebo nad głowami było niemal idealnie koloru letniego nieba na ziemi, ale małe, szybkie Słońce zaszło już znacznie wyżej – dzień na Saturnie trwał zaledwie pięć godzin. Solówki opadły pomiędzy korzenie kolumnowych chmur i dalej spadały ku czarnobrązowemu dnu. Zwolniły jeszcze bardziej, ponieważ spadochrony działały coraz skuteczniej w miarę wzrostu ciśnienia, ale i tak spadały. Za ponad trzydzieści minut opadną poniżej celu; godzinę później zanurzą się na parę kilometrów w chmurowe podłoże, bijąc dotychczasowy rekord głębokości dla statku załogowego. Wtedy odrzucą spadochrony, uruchomią silniki i odlecą stąd. Cash już nie mógł się tego doczekać – mianowicie latania. Ale dwa drony Zewnętrznych zbliżały się coraz szybciej; już było widać, że każdy z nich bierze na celownik jedną solówkę. Cash włączył laser do komunikacji wewnętrznej i wyjaśnił Verze, jak mogliby uciec, a mimo to osiągnąć cel. – Nie mamy tyle paliwa – odparła Vera. – Rekordu nie pobijemy, ale będziemy w stanie zrzucić ładunki, przelecieć koło celu i wrócić na jakąś orbitę. DumaGai będzie musiała przylecieć i nas podnieść. – A my będziemy tam tkwili jak nieruchome cele dla wszystkich Zewnętrznych, którzy zechcieliby czymś do nas strzelić. – Teraz też jesteśmy jak nieruchome cele – zauważył Cash. Po chwili milczenia Vera stwierdziła: – Trzeba to uzgodnić z centrum dowodzenia. – Chyba nie ma na to czasu – powiedział Cash. – To są warunki bojowe. Czyli, jako dowódca misji, ty musisz podjąć decyzję. Obserwował drona, który kierował się w stronę jego statku. Kształtem przypominał trochę kalmara, czarny kadłub ozdobiony wyszczerzoną białą czaszką ponad skrzyżowanymi piszczelami, pięć tępo zakończonych macek wyciągających się spod osłony ze skupiskiem czujników. Bardzo wyraźnie wyobraził sobie te macki rozrzucone w drapieżnym uścisku po kadłubie solówki...

– Dobra, robimy tak – zdecydowała Vera. – Podłącz się, ja wcisnę guzik. Inaczej wylądujemy w dwóch kompletnie różnych miejscach. – Jasne – powiedział Cash i przekazał jej sterowanie. Vera zaczęła odliczanie od dziesięciu, a Cash zobaczył, że dron odłącza się od silnika pomocniczego, zobaczył iskrę jego własnego napędu i kazał Verze odpalać już. I odpaliła. Statek Casha zadygotał, gdy spadochron odłączył się i odleciał w tył niczym liść. Przez krótką chwilę swobodnie spadał. Dronprzeleciał nad nim, buchając płomieniami z silników korekcyjnych, które próbowały go zawrócić – a wtedy termojądrowy napęd solówki włączył się z charakterystycznym podwójnym trzaskiem i statek popędził w dół, stopniowo zadzierając nos; tuż przed nim ten sam manewr wykonywał statek Very. Zadygotał, przekraczając barierę dźwięku. Sterowanie wróciło. Leciał sam, gonił Verę, wypalając drogocenne paliwo – w przejrzystej atmosferze oba statki ciągnęły za sobą grube smugi kondensacyjne. Pędzili na wschód, przyśpieszając w gęstniejącej atmosferze. Cel był wprost przed nimi, rozpadając się na radarze na oddzielne sygnały. Jeden widmowy, ledwo widoczny, w kształcie ciężarka od pionu, garstka ostro odbijających się prostokątów i rozmyta chmura jakiejś aktywności wokół nich. – Zrzucamy ładunek – zaśpiewała Vera i Cash uaktywnił sekwencję, czując wibracje, gdy z kapsuł po obu stronach uwalniały się czarne walce. Przekoziołkowały wzdłuż długiej osi, wypączkowały spadochrony, raptownie zostały w tyle i zniknęły w bezkresie nieba. Byli już prawie nad celem. Cashowi mignęła grupka skróconych perspektywą prostokątów, odcinających się od potężnej białej wypukłości burzy – wtem statek Very zaczął się wznosić i poszedł za nim, cały czas nabierając szybkości, pnąc się ku górze, szarpany przez przeciwstawne prądy. Kiedy wznosił się nad chmury, chmurobraz spłaszczył się, zmienił w dwuwymiarowe, ciemniejsze pasma po obu stronach. Niebo pociemniało, z błękitu, przez indygo, do czerni. Pokazało się parę jaśniejszych gwiazd. Bardzo to było podobne do latania na Ziemi, choć oczywiście leciał szybciej niż cokolwiek kiedykolwiek w ziemskiej atmosferze, a do tego nadal przyśpieszał... Cash zawył z radości i zrobił beczkę. Gdy solówki przekroczyły granicę atmosfery, osiągając prędkość ucieczki, trzydzieści sześć kilometrów na sekundę, i nadal przyśpieszając przez ponad pięć minut, póki w zbiornikach nie zrobiło się niemal całkiem sucho, ostatnie iskry Słońca schowały się za masywem planety, krajobraz w dole zalała noc, wszędzie rozbłysły gwiazdy, a przed nimi ukazały się dwa księżyce, ustawione niemal dokładnie jeden nad drugim. Znaleźli się na orbicie. Spadali po wydłużonej elipsie, co dwie godziny okrążającej Saturna. Po wyłączeniu napędu termojądrowego Vera skontaktowała się z centrum dowodzenia i przedstawiła im wypadki. Włączył się komandor Vaduva i powiedział, że świetnie się sprawili, ale do momentu podniesienia muszą zachować czujność. Znaczyło to, że gdyby próbował ich przechwycić jakiś statek Zewnętrznych, powinni się wysadzić, żeby solówki nie wpadły w ich ręce. Zaczęli wysyłać zaszyfrowane dane – wszystko, począwszy od cosekundowych raportów statusowych z całej misji, po optyczne i radarowe obrazy celu.

Potem nastąpiła długa godzina sprawdzeń i dodatkowych informacji. Oficer ds. bezpieczeństwa odtworzył im wideo z burmistrzem Paryża na Dione, wygłaszającym ogólnikowe oświadczenie, w którym wypierał się wszelkiej odpowiedzialności za uczynki grupki zapaleńców. Potem powiedział Cashowi i Verze, że dokładnie w tym momencie podejmowane są bardzo poważne dyplomatyczne kroki. – Ja tam wiem, jakie kroki bym podjęła – stwierdziła Vera. – Ty, Cash, i ja, w jednym pomieszczeniu z tym Duchami, byśmy im pokazali, co to znaczy być zapaleńcem. – Jestem za – powiedział Cash. Podobało mu się to spotkanie oko w oko z Duchami, mimo że konfrontacja zakończyła się czymś w rodzaju remisu. Następnym razem zdecydowanie ich będzie na wierzchu.

ROZDZIAŁ 3 Gdy na rozległą łąkę wszedł Newton Jones, znad pastwiska uniosły wzrok szkockie krówki – nie większe od bernardynów, idealne miniaturki o kasztanowej, kędzierzawej sierści i krętych rogach. Parę leniwie zeszło mu z drogi; reszta stała i patrzyła, gdy pędził w podskokach ku czwórce ludzi siedzących w ogniskowym blasku memoprzestrzeni, pod wielkim kasztanem jadalnym, na samym skraju lasu ciągnącego się wzdłuż skraju ogrodowego habitatu klanu Jones-Truex-Bakaleinikoff. Usiadł obok Macy Minnot i powiedział: – Okręt zebrał te solówki i leci z powrotem na Mimasa. – Miejmy nadzieję, że to koniec tej durnej afery – stwierdził Pete Bakaleinikoff. – Ale poszło idealnie – odparł Newt. – Duchy pokazały Brazylijczykom, że nie mogą sobie bezkarnie latać, gdzie im się podoba. Nastraszyły ich i pozbierały te ich tak zwane kapsuły badawcze. – Zachowania typowe dla prymitywnych naczelnych to żaden powód do dumy – zauważył Pete Bakaleinikoff. – Głupia pokazówka – powiedział Junko Asai. – A skoro to się skończyło, najlepiej będzie o tym zapomnieć – dodała Junpei Asai. Mąż i żona opierali się o siebie z czułą poufałością, ubrani w podobne tuniki bez kołnierzyków oraz białe spodnie. Junpei – usta umalowane śliwkową szminką, na szyi wiele zwojów koralików.Junko – starannie przystrzyżony pasek siwej brody pod dolną wargą, liczne pierścienie na palcach. Byli małżeństwem od prawie pięćdziesięciu lat, mieli sześcioro dzieci, piętnaścioro wnucząt i czworo prawnucząt. Komuś, kto jak Macy pochodził z państwa, gdzie więcej niż jedno dziecko mieli tylko bogacze, ci, co wygrali na loterii oraz przestępcy, ta nonszalancka płodność wydawała się czymś niesamowitym. Ale byli także dwiema najinteligentniejszymi osobami, jakie w życiu poznała. Wspólnie z Pete’em Bakaleinikoffem obsługiwali chmurę teleskopów optycznych, która znajdowała się na stabilnej orbicie w tylnym punkcie trojańskim Saturna i miała ponad dwadzieścia tysięcy kilometrów rozpiętości. Junko i Junpei zaprojektowali elementy tego teleskopu oraz sztuczną inteligencję zarządzającą jego pracą; Pete Bakaleinikoff sfinansował budowę oraz doglądał analizy zbieranych przezeń danych. Przez ostatnie pięć lat zajmowali się badaniem Tierry, skalistej planety typu ziemskiego, o około półtorej średnicy Ziemi, orbitującej w ekostrefie wokół delty Pawia. Sporządzili mapy jej jedynego superkontynentu, rozległych czap lodowych i księżyca wielkości Marsa. Na Tierrze było życie – tlen, para wodna i metan w atmosferze; sezonowe zmiany kolorów wzdłuż brzegów superkontynentu. Obecnie największa rozdzielczość chmurowego teleskopu wynosiła około stu kilometrów, ale jego właściciele nieustannie go doskonalili i modyfikowali – tak czujniki, jak programy do analizy obrazu. Newt latał statkiem do chmury teleskopowej, żeby konserwować ją i unowocześniać; Macy natomiast zaangażowała się w projekt za pośrednictwem Petea, jego wuja, który jak ona interesował się trwałymi, zamkniętymi ekosystemami, szczególnie zaś takimi, jakich wymagałby wielopokoleniowy statek kosmiczny, pozostający w podróży przez dwieście– trzysta lat. Wszystko trzeba by w nim odzyskiwać ze skutecznością jak najbliższą stuprocentowej. Dla Macy tego typu problemy były chlebem powszednim – Peter poprosił ją

więc o pomoc w zbudowaniu i prowadzeniu rozmaitych doświadczalnych ekosystemów. Fascynował ją i nie przestawał bawić zapał tej trójki w gromadzeniu wszelkiego rodzaju bezużytecznych danych. Tierra nie była pierwszą odkrytą egzoplanetą typu ziemskiego; nie była nawet dziesiątą. I nawet jeśli teleskopowi maniacy doszlifują swoje przyrządy tak, że zobaczą coś więcej niż tylko rozmyte kleksy, które może są, a może nie są tierrańskimi odpowiednikami jezior, lasów, łąk i pustyń, mało prawdopodobne, by ktokolwiek dotarł tam za ich życia. Mogli liczyć co najwyżej na szybki przelot jakiejś mikrosondy, choć i ona, gdyby jakimś niewyobrażalnym wysiłkiem i kosztem ją zbudowano, nie doleciałaby do delty Pawia w czasie krótszym niż pięćdziesiąt lat. Macy i tak jednak czuła silną ekscytację, przyglądając się zdjęciom tego dalekiego świata, a dzięki pracy nad zamkniętymi ekosystemami już zaraz miała otrzymać pierwszą w życiu poważną porcję kudosów. Razem z Pete’em Bakaleinikoffem, Junko i Junpei Asaiami miała brać udział w konferencji poświęconej badaniom nad egzoplanetamii lotami międzygwiezdnymi. Newt przerwał im, gdy dyskutowali nad najlepszym sposobem prezentacji swoich danych. – Nie można o tym zapominać, trzeba to pociągnąć dalej – powiedział Junko. – W końcu oni tu nadal są, nigdzie nie poszli. Ten ich okręt leci teraz na orbitę wokół Mimasa, a w drodze są kolejne. Nie można udawać, że ich obecność nie ma znaczenia, że możemy się zachowywać jak gdyby nie istnieli. Niezwracanie uwagi to żadne wyjście. – Sytuacja jest poważna – odparł Pete. – A taka demonstracja, odpowiednik walenia się pięścią w pierś jak goryl, z wyciem i rykiem, to nie jest według mnie sensowne wyjście. – Demonstracja? To źle? – sprzeciwił się Newt. Kiedy się czymś ekscytował, na policzkach wykwitał mu delikatny rumieniec i zaczynał zamaszyście gestykulować. Teraz też się czerwienił i wymachiwał rękoma, jakby chciał coś samą siłą woli wyczarować z powietrza. – Przyznajcie przecież, że odniosła skutek. Określiła granicę. Pokazała Brazylijczykom, że nie mogą bezkarnielatać, gdzie chcą. Robić, co zechcą. Że są ludzie gotowi stawić im czoło. – To żadna tajemnica, że jest wśród nas wiele osób przeciwnych ich obecności – stwierdził Junko. – Ale większość wolałaby rozsądnie z nimi porozmawiać, a nie zrażać ich do siebie – dodała Junpei. – Manewr był bardzo sprytny. – Zapał Newta był niespożyty. – Brazylijczycy musieli to sobie zapamiętać. Wiedzą teraz, że może nie mamy wielkich okrętów i silników termojądrowych, ale widać, że na lataniu trochę się znamy. – „My”? Mam nadzieję, że masz na myśli ogólnie Zewnętrznych – odezwał się Peter. – Chyba nie planujesz się przyznawać, że brałeś w tym udział. Newt parsknął śmiechem. – Boicie się, że brałem w tym udział? Otóż nie brałem. – Bardzo mnie to cieszy. – To był od początku do końca pomysł Duchów. Gdyby był mój – powiedział Newt – to zadbałbym, żeby mieć wsparcie. Nie przegapiłbym okazji, żeby zdobyć te solówki po tym, jak skończyło im się paliwo. – Całe szczęście. Teraz musimy się Brazylijczykom tłumaczyć tylko z bandy dzieciaków, które uważają, że słuchają poleceń samych siebie z przyszłości.

– Oni chociaż coś zrobili – oświadczył Newt. – Jeszcze jak. Zaryczeli, pomachali pięścią. Grozili pokojowej ekspedycji naukowej. – Pomóż mi. – Newt zwrócił się do Macy. – Kto jak kto, ale ty powinnaś się cieszyć, że ktoś tym gościom pokazał. – Naprawdę interesuje cię moje zdanie? – zapytała Macy. – Przecież pytam. – W zeszłym tygodniu mi powiedziałeś, że moje zdanie się nie liczy, bo za krótko tu mieszkam, żeby rozumieć, jak wszystko u was działa. – Ja tak powiedziałem? – Coś w tym rodzaju. – No ale w tej kwestii to raczej musisz mieć jakieś pojęcie. Czy ci Brazylijczycy będą od teraz grzeczniejsi? – Brazylijczycy i Europejczycy – zauważyła Macy. – To jest wspólna ekspedycja. Newt wzruszył ramionami. – Na pewno widzą to tak samo jak ja. Że to tylko głupi popis, zero realnego zagrożenia – dodała. – Zero zagrożenia? To dlatego te solówki podwinęły ogoni uciekły? – Może uciekły. A może uniknęły zasadzki bez jednego strzału. Zareagowały na zagrożenie w sposób rozsądny i pokojowy. Newt wytrzeszczył oczy, po czym powoli pokręcił głową. – To ludzie, którzy kiedyś próbowali cię zabić. A ty teraz stajesz po ich stronie? – Pytałeś mnie o zdanie. To masz. – Uważasz, że powinniśmy im pozwolić łazić po układzie, gdzie chcą, robić, co chcą? – To zupełnie inne pytanie. Tu też mnie pytasz o zdanie? Zdaje się, że nawet nie możemy im zabronić łazić, gdzie chcą. Możemy im powiedzieć, że potrzebują naszej zgody na wejście na orbitę wokół Dione albo lądowanie. Tak samo jak wszędzie, gdzie mieszkają ludzie. Ale, o ile rozumiem, nikt nie ma prawa nikomu mówić, w które miejsca układu wolno mu lecieć, a w które nie. – Dokładniej, to Duchy naruszyły prawo przejścia tranzytowego, kiedy zagroziły brazylijskim statkom, przelatując w nieprzepisowej odległości – zauważył Junko. – To postawiło Duchy w niekorzystnym świetle, a Brazylijczyków w korzystnym – uzupełniła Junpei. – Co niezbyt się nam przysłużyło. – Widzę, że jestem w mniejszości – stwierdził Newt. – No cóż, to może się już niedługo zmienić. Jest jeszcze parę innych nowin, które tu wam przyniosłem, bo widzę, że odpięliście się od siecii myślicie o nauce. Jedna: pojutrze z wizytą przylatuje Marisa Bassi. Będzie chciał rozmawiać o reakcji Dione na przybycie nowych okrętów z Ziemi. – Jeśli liczy na wsparcie, to patrzy w złą stronę – powiedział Pete. – Paryż może sobie robić, co chce. Takie jego prawo. Ale my ustaliliśmy, że zachowamy neutralność. I to jest nasze prawo. – A, bo jest jeszcze druga sprawa. Niektórzy uważają, że nie powinniśmy pozostawać neutralni, skoro po przylocie nowych statków sytuacja się zmienia. Że powinniśmy się zastanowić, czy nie poprzeć Paryża. Jest petycja, żeby zrobić w tej sprawie referendum. I ma dość podpisów.

– Ech, wy młodziaki, gorsi jesteście niż Marisa Bassi. – Pete westchnął. – Mieszacie tam, gdzie nie potrzeba. Twoja matka raczej nie jest tym zachwycona. – O nic jej nie pytałem. – Newt zerwał się na równe nogi. – Ale jedno wiem na pewno. Poprzemy Marisę Bassiego, czy nie, ale neutralność to luksus, na który już nie możemy sobie pozwolić. Kiedy wyszedł, Junko uśmiechnął się ciepło do Macy i powiedział: – Jak wy się we dwójkę czubicie. Można by pomyśleć, że jesteście zakochani. – Newta interesuje tylko jedno: własna reputacja – odparła Macy. *** Macy dawno temu zdała sobie sprawę, że nonszalancja i beztroska Newtona Jonesa nie jest w stanie skryć jego głębokiegoi odwiecznego pragnienia: wydostać się z cienia sławy matki. A nie było to łatwe zadanie. Jej rodzice zginęli podczas dekompresji, gdy była o rok młodsza niż on obecnie – odziedziczyła po nich na wyłączność statek, który wyposażyła do dalekich podróży.Zbadała księżyce Urana. Była pierwszą osobą, która postawiła stopę na azotowych śniegach Enkiego. Potem wyruszyła w samotną ekspedycję badawczą przez Pas Kuipera na skraj strefy kometarnej, ustanawiając rekord odległości załogowego statku od Słońca – ponad siedemdziesiąt bilionów kilometrów – który do tej pory nie został pobity. Kiedy zapuściła się poza heliopauzę, w mrok rubieży Układu, gdzie po wydłużonych, samotnych orbitach, w odległościach większych od planet, krążyły komety, nie było jej przez ponad cztery lata. Uważano już, że dawno zginęła, aż wtem jej statek doczłapał z powrotem na Saturna. Była to jej ostatnia wyprawa. Wyszła za mąż i razem z mężem i dwudziestoma paroma innymi pionierami założyła komunę na największym księżycu Urana, Tytanii. Żyli tam sześć lat, potem jednak mała kolonia padła – trudności i izolacja nasiliły kłótnie i różnice zdań między jej członkami. Wróciła wtedy z mężem i dziećmi na Dione, gdzie pomogła zbudować to, co stanowiło teraz habitat-ogród klanu Jones-Truex-Bakaleinikoff. Była teraz najstarszym wiekiem członkiem klanu. Potężną matroną, nieprzystępną i groźną. Newta, najmłodszego z czwórki jej dzieci, oceniano nie po tym, co umie, lecz czyim jest synem: wszystko, co robił, mierzono miarą dokonań matki i przeważnie uznawano za nieadekwatne. Właśnie z tym cały czas walczył – jak sam chętnie i pogodnie przyznawał, był to klasyczny bunt przeciwko rodzicom, ale napędzany nie złą wolą, lecz prostą, czystą zawadiacką desperacją. Siostry i brat pogodzili się z tym spadkiem, on jednak obsadził się w roli buntownika i outsidera. Żył jak niespokojny duch, poza nawiasem społeczeństwa – pilotował klanowy holownik, woził ładunki we wszystkie zakamarki układów Jowisza i Saturna, zakochiwał się i odkochiwał, wymyślał coraz to głupsze, półlegalne czy nielegalne sposoby zarobienia kredytów lub kudosów. Wiele razy wchodził w konflikt z prawemi nigdy nie zgadzał się, gdy matka proponowała pomoc – każda ucieczka w ostatniej chwili, grzywna lub kolejny wyrok skazujący na prace społeczne przysparzały mu reputacji nieustraszonego pilota-przemytnika. A potem pomógł Macy Minnot i młodej otkazniczce, Sadzie, uciec ze Wschodu Edenu. Choć zarobił na tej przygodzie masę kudosów, choć sam miał się za buntownika nad buntownikami, Macy i Sadę przywiózł prosto do swojego klanowego domu. Udawał, że chce po prostu klanowi, matce i rodzinie przedstawić pamiątki ze swojej heroicznej eskapady,

prawda jednak była inna: nie mógł ich zawieźć nigdzie indziej. Holownik, który pilotował, należał do klanu; klanowy habitat-ogród był jego jedynym domem pośród wszystkich saturnowych miast i osad; potrzebował także matki, by załatwiła odwołanie nakazów aresztowania, wystawionych przez Wschód Edenu za nimi dwiema uciekinierkami. Sada zaraz przeniosła się do Paryża na Dione, gdzie zwąchała się z Duchami – grupą młodych ludzi, która niedawno próbowała zniweczyć brazylijsko-europejską misję w głąb atmosfery Saturna. Macy została w habitacie-ogrodzie. Zaczęła pracować u ojca Newta, Stroma Bakaleinikoffa, nadzorującego regulację i konserwację ekosystemu habitatu. Polubiła Stroma, który był nie tylko równie sympatyczny jak Newt, ale także wolny od ambicji i skromny, zadowolony z własnego losu i posiadał dogłębną wiedzę o inżynierii ekosystemowej. Wiele się od niego nauczyła, a on namawiał ją do współpracy z bratem – Pete’em. Jeśli zaś chodzi o Newta, odkąd wygasła sensacja związana z ich ucieczką, zachowywał się wobec niej raczej obojętnie. To było przykre, zwłaszcza że wieść gminna mówiła, że ma kobietę w każdym porcie. Rozumiała, dlaczego nie przystawiał się do niej podczas długiego lotu z Jowisza na Saturna – w ciasnym wnętrzu Słonia we trójkę z Sadą praktycznie siedzieli sobie na głowie. Ale później także właściwie się nią nie interesował; całkiem jakby była jakimś trofeum, które przywiózł i postawił na wysokiej, nieco zapomnianej półce, żeby zbierało kurz. Nie byłoby jej tak przykro, gdyby nie wydawał jej się tak cholernie atrakcyjny ze swoim szczerym, dobrym humorem, chłopięcym wdziękiem i uroczą bezbronnością. Ustaliła się między nimi dość wojownicza, utkana kłótniami relacja, ciągle dyskutowali, spierali się, płynnie przechodząc od drwin do flirtów, czasem jednak Macy zdarzało się poczuć dotkliwy ból w głębi gardła, gdy na niego patrzyła. Wściekała się wtedy na jego przyjacielską obojętność. Gdy pracowała nad ekosystemami nowych oaz, przytrafiło jej się parę przelotnych romansów, nic poważnego, przynajmniej z jej strony – nie robiła zresztą tego, żeby się na nim zrewanżować za jego przygody miłosne, których od czasu powrotu na Dione miał kilka. Na swój sposób poukładała sobie życie na łonie klanu, ale celu w nim miała tyle co Newt i cały czas czuła, że jest outsiderką. Czuła, że dzięki swojej zewnętrznej perspektywie widzi, lepiej niż większość tutejszych, napięcia, które narastały pomiędzy miastami i osadami jej nowego domu. Reakcja na odnowione zainteresowanie Ziemi sprawami Układu Zewnętrznego dzieliła pokolenia. Starsi Zewnętrzni, w tym także niemal wszyscy żyjący uczestnicy pierwszego exodusu, utrzymywali, że porozumienie z Ziemią leży w interesie wszystkich. Mimo klęski projektu biomu w Tęczowym Moście, nadal liczyli na jakieś pojednanie. Dla pokoju, dla wymiany idei i towarów, która będzie korzystna dla obu stron. Nasto-, dwudziesto- i trzydziestoletni Zewnętrzni byli bardziej podejrzliwi. Nie wierzyli w obietnice składane przez Wielką Brazylię i Unię Europejską, wściekali się na perspektywę przylotu kolejnego okrętu Wspólnoty Pacyficznej, której cele i motywy były kompletnie nieznane. Sądzili, że pobudki Ziemi i Układu Zewnętrznego są tak odmienne, że wojna jest nieunikniona i że Zewnętrzni powinni zająć stanowisko, zanim Ziemia zdoła umocnić swoją pozycję przez zjednywanie sobie głupich pacyfistów, tak jak już podporządkowała sobie miasto Camelot na Mimasie.Znaczna ich większość nawoływała do ataku wyprzedzającego na okręt wojenny na orbicie wokół Mimasa oraz zbliżający się okręt Wspólnoty Pacyficznej i

brazylijski statek zaopatrzeniowy. Trzecia grupa także sądziła, że wojna jest nieunikniona, ale że sił inwazyjnych nie da się pokonać ani z nimi walczyć, nie ponosząc przy tym ciężkich strat i szkód, gdyż miasta Układu Zewnętrznego są szczególnie wrażliwe na atak. Jeden cios prymitywnym pociskiem kinetycznym zniszczy integralność dowolnego miasta, spowoduje wybuchową dehermetyzację, zabije tysiące ludzi. Trzecia grupa uważała zatem, że zamiast bezpośredniej konfrontacji z Ziemią, należy jej maksymalnie utrudnić przejęcie kontroli nad Układem Zewnętrznym. Uprawiać bierny opór oraz przenosić jak największą część infrastruktury i jak najwięcej mieszkańców do oaz rozproszonych na powierzchni księżyców albo umieszczonych w podziemnych tunelach. Klan Jones-Truex-Bakaleinikoff na razie pozostawał neutralny, trzymając się mniej więcej centrowego stanowiska, choć znacząca mniejszość jego młodszych członków właśnie doprowadziła do nowego referendum – czy klan powinien poprzeć protest Paryża przeciwko obecności Ziemian w układzie Saturna. Miało się odbyć po zakończeniu wizyty Marisy Bassiego. Burmistrz Paryża odbył utajnione spotkanie z Abbie Jones i resztą starszyzny klanu, a potem wygłosił krótką, nieoficjalną mowę dla reszty. Powiedział, że są w bardzo trudnej sytuacji, która będzie się jeszcze pogarszać, jeśli natychmiast się nie zadziała. Namawiał klan, aby poparł nawoływania do natychmiastowego i bezwarunkowego wycofania tak zwanej „ekspedycji naukowej” Ziemi z układu Saturna, prosił o zgłoszenie jednego ochotnika do komisji, składającej się z przedstawicieli każdego miasta i ważniejszej osady, której zadaniem będzie negocjowanie z Ziemią w imieniu całego układu Saturna. Jego zdaniem, da się coś ugrać tylko mówiąc jednym głosem – inaczej Ziemia pozawiera kolejne jednostronne układy, podobne do tych, jakie już miała z Camelotem z Mimasa i paroma innymi osadami, podzieli układ Saturna na drobne, skłócone frakcje i poprzejmuje je jedną po drugiej. Całe przemówienie było skromne i utrzymane w klimacie pojednawczym. Nagrodziły je uprzejme, choć letnie oklaski. Większość młodych członków klanu miała rozczarowane miny: spodziewali się gromkiego wezwania do broni. Po wszystkim, przed okazałą i wielką rezydencją, Macy Minnot przepłynęła między grupkami ludzi i kępami obsypanej gwiazdkami kwiatów mimozy ku Marisie Bassiemu, który stał otoczony wianuszkiem wielbicieli nieopodal jednego ze stołów z jedzeniem. Powiedziano jej, że burmistrz chce z nią pogadać, więc postanowiła bezpośrednio się z nim zmierzyć. Marisa Bassi był dużo niższy od otaczających go Zewnętrznych, ale emanował wielką siłą, miał przy tym szerokie bary i byczy kark niczym uliczny zabijaka. Gdy Macy podeszła, chwycił ją za prawą dłoń, a lewą ręką ścisnął za łokieć i zawołał z głośnym i chyba niewymuszonym entuzjazmem: – Słynna uciekinierka z Ziemi! Jak się cieszę, że wreszcie mogę cię poznać! Bo wiesz, my mamy wiele wspólnego. Uciekłaś do Układu Zewnętrznego, tak samo jak mój ojciec. Widzę, że nie wiedziałaś? To prawda. Czterdzieści lat temu, kiedy Unia Europejska pierwszy raz spróbowała się z nami kontaktować. Ojciec był jednym z urzędników wysłanych z Ziemi, żeby opracowali porozumienie. Nie wyszło, ale on zakochał się w mojej matce i zdezerterował, żeby z nią zostać. Historia na miarę Romea i Julii, ale z pomyślnym zakończeniem! Czyli mnie od Ziemi dzieli tylko jedno pokolenie, a ty – proszę, zdezerterowałaś tak samo jak mój ojciec. Historyczna chwila, nie sądzisz?

Macy udało się wydostać z jego uścisku. – Sądzę, że z nas dwojga to twój ojciec miał więcej szczęścia – powiedziała. – Ale na pewno żyje ci się tu o wiele lepiej niż w Wielkiej Brazylii. W końcu udało ci się wstąpić do jednego z naszych najbardziej szacownych klanów. Jesteś wolna, możesz robić, co chcesz. Nie jesteś już przedmiotem, ale obywatelem. – Chodziło mi o coś innego: twój ojciec zdezerterował z własnej woli. Mnie do tego przymuszono. – Zdezerterował, bo zakochał się w matce. A jeśli w grę wchodzi miłość, to czy można mówić o własnej woli? – Marisa Bassi uśmiechnął się do zebranych wokół asystentów, wielbicieli i zwolenników. – Może twoja dezercja nie była aż tak romantyczna, ale za to na pewno heroiczna. Dlatego bardzo mnie interesuje twoje zdanie w kwestii mojej skromnej propozycji. Nie bój się, powiedz mi szczerze, co myślisz. – Bardzo sprytnie to powiedziałeś. Chcesz, żebyśmy myśleli, że jak cię poprzemy przyczynimy się do pokojowego zakończenia konfrontacji między Układem i Ziemią. Ale skoro widać, że udało ci się pogorszyć i tak nie najlepszą sytuację, przez to, że zrobiłeś bohaterów z tych Duchów i ich durnego numeru, trudno się nie zastanawiać, o co ci naprawdę chodzi. – A co, wolałabyś, żebym pogratulował Brazylijczykom, że tak zręcznie wyszli z pułapki? – zapytał Marisa Bassi, wyraźnie rozbawiony śmiałością Macy. – Nie trzeba było nic mówić. – Moje milczenie byłoby dla Brazylijczyków niemą zgodą. Wszyscy myślą, że mam obsesję na punkcie wojny. Ale wojna jest jeszcze do uniknięcia. Jeśli się zjednoczymy i jednomyślnie damy ludziom z DumyGai do zrozumienia, że nie są tu mile widziani. Ze nie mogą sobie latać po naszym układzie gdzie zechcą, jak im się teraz wydaje. To nie znaczy, że nie chcemy dojść z Brazylią i Europą do porozumienia. Albo nawet ze Wspólnotą Pacyficzną. Ale nie będziemy – nie zamierzamy – z nikim negocjować, kiedy na naszym niebie wisi okręt wojenny. Nie będziemy negocjować pod presją. To ważne, żeby bardzo jasno im to przedstawić. – Marisa Bassi znów chwycił Macy za dłoń i łokieć, celując zawziętym spojrzeniem prosto w jej twarz. – Ale posłuchaj... nie przyleciałem tutaj, żeby się z tobą spierać. Przyleciałem, żeby poprosić cię o małą przysługę. Nic takiego, naprawdę. Chciałbym tylko, żebyś opowiedziała o Wielkiej Brazylii. Żeby nasi ludzie dowiedzieli się o tyranii, jaką muszą cierpieć jej mieszkańcy. O tym, jak tak zwane wielkie rody przez brutalne piraótwo zgromadziły w swoich rękach bogactwa i władzę. O tym, że zwykli ludzie żyją jak niewolnicy, kontrolowany jest każdy aspekt ich życia, a w polityce nie mają nic do powiedzenia. – Wygląda na to, że ty już wszystko na ten temat wiesz – odparła Macy. – Ale to ty znasz szczegóły. Ty jesteś autentycznym głosem uciemiężonych. Nie musiałabyś wygłaszać żadnych przemówień. Dałabyś tylko wywiad życzliwemu dziennikarzowi. Taka zwykła, przyjacielska rozmowa. Ludzie mogliby zadawać ci pytania, a ty odpowiadałabyś na nie jak chcesz. Żadnych ograniczeń, żadnej cenzury, żadnego aparatu władzy, który na pewno pamiętasz i którego się boisz. Nie musisz od razu podejmować decyzji. Przemyśl to sobie. Ja wierzę, że postąpisz słusznie, Macy. – Mogę już podjąć decyzję, panie Bassi. Nie. Nie chcę być elementem pańskiej machiny propagandowej. – Ja tylko chcę, żebyś powiedziała prawdę. Nasi ludzie zasługują na nią, żeby mogli sami

zdecydować. Tak się tutaj postępuje, Macy. Ludzie mają bezwarunkowy dostęp do informacji i korzystają z niej, żeby zdecydować jak zagłosować. U nas ludzie są wolni. Nie są niczyją własnością, jak zwierzęta – tak jak w Wielkiej Brazylii. – To nie jest tak. – Skoro uważasz, że mamy mylną opinię o Wielkiej Brazylii, czemu nie skorzystasz z okazji, żeby wyjaśnić, jak jest naprawdę? – Chyba powinnam czuć się zachwycona, że uważasz, że mogłabym się wam na coś przydać – powiedziała Macy. – I nie mam problemu z mówieniem prawdy. Nie, problem polega na tym, że tacy ludzie jak ty, którzy chcą wszystkim napytać biedy, już podjęli decyzję, której nie zmieni nawet cała góra prawdy. Marisa Bassi nie dawał się tak łatwo zbić z tropu. Powtórzył, żeby przemyślała swoją decyzję. – Poproszę cię jeszcze raz i mam nadzieję, że do tego czasu zmienisz zdanie. Gra toczy się o wysoką stawkę – dodał, po czym odwrócił się od niej do nowo przybyłej Ismj Bakaleinikoff, z pytaniem, co sądzi o jego skromnej idei. Dopiero wtedy Macy zrozumiała, że została odprawiona. Yuldez Truex, fircykowaty przywódca grupki młodziaków, chcących, żeby klan postąpił tak, jak Paryż, dogonił ją, kiedy odpływała od Bassiego, i powiedział, że popełniła błąd, nie przyjmując natychmiast jego propozycji. – To dla ciebie wielka okazja. Jeśli to zrobisz, nie tylko zarobisz sporo kudosów, ale i udowodnisz, że choć trochę jesteś wobec nas lojalna. Jeśli nie, no cóż, wszyscy będą mówić, że nie chcesz powiedzieć prawdy, bo w sercu dalej jesteś wierna Wielkiej Brazylii. Macy parsknęła śmiechem. – Od kiedy to lojalność polega na zgadzaniu się z tobą? – Ja tylko chcę ci dać dobrą radę – odparł Yuldez. – Kiedy zacznie się wojna, każdy, kogo lojalność jest wątpliwa, może mieć poważne kłopoty. – A ty wobec kogo jesteś lojalny, co? Wobec klanu czy Marisy Bassiego? – Chcę, żebyśmy postąpili tak, jak trzeba. I ty też powinnaś. – Jak tylko ustalę, co to znaczy „jak trzeba”, na pewno tak właśnie postąpię – odpowiedziała Macy. Zanim Yuldez zdążył zareagować, przyskoczył do niej Newt i zapytał: – Ten dzieciak znowu robi ci problemy? – Żaden z niego problem – odrzekła Macy. – Dobrze, że chociaż na twój głos mogę liczyć – powiedział Yuldez do Newta. – Wiem, że ktoś, kto kibicował Duchom, nie będzie chciał, żebyśmy poddali się bez walki. – Muszę pomówić z Macy w cztery oczy. Może byś sobie już poszedł? Możesz czarować innych gości, jest ich tutaj cała masa. Kiedy Yuldez odszedł, Newt powiedział Macy, że on ma ostry język od urodzenia. – Kiedyś ciągle drażnił się z dziećmi mniejszymi od siebie, nic go tak nie cieszyło, jak to, że któreś się przez niego rozpłakało. Myślałem, że z tego wyrośnie, ale to się już chyba nie stanie. – Czyli masz mnie za jakieś dziecko, które trzeba chronić? – Niezupełnie o to mi chodziło. I wiem, co chcesz teraz powiedzieć. Jak to nauczyłaś się

stać na własnych nogach i że po drodze trzeba się dla nauki parę razy przewrócić. Zawsze to powtarzasz, kiedy ktoś chce ci pomóc. – Faktycznie nie ma sensu tego mówić, bo ty i tak mnie nie słuchasz – odparła Macy. – Naprawdę dam sobie sama radę z takimi zasranymi oszołomami jak ten Yuldez. Newt wyszczerzył zęby. – Pewnie ci się wydaje, że i z Marisą Bassim sama sobie poradzisz. – Chyba już sobie poradziłam. Poprosił mnie o przysługę... – A ty mu powiedziałaś, że nie chcesz być częścią jego machiny propagandowej. Jego asystent całą rozmowę sfilmował i dał na żywo do sieci. Po jakichś trzydziestu sekundach wszyscy zaczęli do mnie wydzwaniać i obejrzałem sobie resztę – powiedział Newt. Wyciągnął z kieszeni koszuli speksy, machnął nimi. – Też możesz obejrzeć, jeśli masz ochotę. – Ten skurwiel złapał mnie w pułapkę – stwierdziła Macy. Poczuła się tak, jakby uszło z niej nagle całe powietrze. – A więc, na moje oko, to i tak już jesteś częścią jego machiny propagandowej – zauważył Newt. – I co chcesz z tym zrobić? Ja oczywiście nie proponuję pomocy. Powiedzmy, że odrobinę mnie to interesuje. – Jeszcze nie wiem. Ale zdaje się, że nie ma już opcji, żeby trzymać się od tego bajzlu z daleka.

ROZDZIAŁ 4 Po incydencie, który omal nie doprowadził do klęski Operacji Głęboka Sonda, po obu stronach nasiliły się dyplomatyczne pokrzykiwania. Brazylijski ambasador w Camelocie na Mimasie rozesłał do wszystkich miast i osad w układzie Saturna nagranie wideo, w którym oprotestowywał lekkomyślną akcję SVHappyTrails i ostrzegał, że na kolejne próby zakłócania legalnych lotów brazylijskich statków w obrębie Układu odpowie się z użyciem stosownej siły. Burmistrzowie, senatorowie, radni i prefekci tych miast i osad, które zagłosowały za neutralnością, odpowiedzieli rozmaitymi łagodzącymi oświadczeniami, w których nieodmiennie podkreślali, że Duchy leżą poza ich jurysdykcją. Burmistrz Paryża na Dione wygłosił długą i namiętną przemowę, w której twierdził, że wszelkie misje podejmowane przez tak zwaną ekspedycję sił połączonych są celem słusznych i pokojowych protestów, przechwalał się, że zatwierdził instalację wokół swojego miasta rozmaitych systemów obrony, w tym laserów gamma oraz dział elektromagnetycznych potrafiących strzelać pojemnikami z inteligentnym żwirem, i dodał, że nie zawaha się przejść do działania, jeśli Brazylijczycy i Europejczycy wykonają jakikolwiek ruch, który można będzie odebrać jako zagrożenie dla bezpieczeństwa i suwerenności jego miasta. Eksperci po obu stronach jeszcze wyciągali wnioski z rzuconego w ten sposób wyzwania, a tymczasemAvernus wypuściła do sieci krótkie oświadczenie – pierwsze jej publiczne wystąpienie od ponad roku. Mówiła z prostolinijną szczerością do nieruchomej kamery, obejmującej jej głowę i ramiona. Śniadoskóra, siwowłosa stara kobieta, bez makijażu i biżuterii, bez żadnych kosmetycznych ulepszeń, emanowała charyzmą jak mało kto. Była najsławniejsza ze wszystkich żywych czy zmarłych uczonych i prawdopodobnie najstarsza w całym Układzie Słonecznym. Urodziła się na Ziemi na początku XXI wieku. Przeżyła wojny o ropę, wojny o wodę, ogólny chaos pierwszej fali zmian klimatycznych, a po Przewrocie została jedną z przywódczyń buntu, który doprowadził do wielkiego exodusu na Marsa oraz księżyce Jowisza i Saturna. Stworzyła pierwsze organizmy próżniowe, zaprojektowała rozmaite pakiety ekosystemów używanych w większości miast, osad i habitatów Układu Zewnętrznego, zaadaptowała ludzkie ciała do niskiego ciążenia i dokonała wielu innych rzeczy. Jej sława przetrwała dziesięciolecia, na które wycofała się z publicznego życia, przeistaczając się w obfite, osobliwe plotki i legendy. Dlatego to przerwanie słynnego milczenia natychmiast zwróciło uwagę całego Układu Zewnętrznego i wszystkich liczących się ludzi na Ziemi, choć analitycy, komentatorzy i psycholingwiści, zanalizowawszy oświadczenie słowo po słowie zgadzali się, że choć wypowiedź była wspaniale klarowna, sama treść została nafaszerowana frazesami i była banalna. Avernus mówiła o różnych drogach, które obrały po Przewrocie ziemskie państwa i kolonie w Układzie Zewnętrznym – każde popychane w inną stronę przez inne problemy, które przyszło im przezwyciężać. Jednakże pomimo tych różnic, powiedziała, najnowszą historię ludzi z Ziemi oraz Zewnętrznych przenika ten sam niezwyciężony ludzki duch, często lekkomyślny, lecz równie często wspaniały, motywujący ludzi do heroicznych prób zrozumienia i polepszenia kondycji ludzkiej oraz odciśnięcia własnego śladu w przyszłości poprzez imponujące skalą i ambicją przedsięwzięcia.

Klęski ponosimy przez cały czas, mówiła. A po każdej takie klęsce podnosimy się i idziemy dalej, zdecydowani, by następna klęska była lepsza. Robimy to, bo mamy wielki dar patrzenia dalej niż horyzont naszego krótkiego życia, a także dlatego, że chcemy zachować to, co w tym życiu najlepsze: zatem ludzie, zarówno z Ziemi, jak i z księżyców Jowisza i Saturna, muszą odłożyć na bok wszelkie różnice i zjednoczyć się we wspólnej sprawie. W tym duchu poprosiła Zewnętrznych, żeby powstrzymali się od wrogich działań wobec orbitującej wokół Mimasa ziemskiej ekspedycji, przypomniała swojej publiczności, jak ważne są relacje handlowe, nawiązała także aluzją do wielkich rzeczy, których mogłyby dokonać obie gałęzie ludzkości poprzez współpracę, ziszczając prawdziwie utopijną przyszłość, w której Ziemia jest nareszcie w stu procentach uzdrowiona, a cały Układ Słoneczny skolonizowany przez żyjące w pokoju i harmonii państwa-miasta. W bliskiej przyszłości wezwała do stworzenia organizacji przypominającej dawną Organizację Narodów Zjednoczonych, na forum której przedstawiciele wszystkich zamieszkanych księżyców z układów Jowisza i Saturna oraz wszystkich państw Ziemi mogliby debatować nad dzielącymi ich różnicami. Na koniec obwieściła, że przez czas obecnego kryzysu będzie przebywać w Paryżu na Dione, z nadzieją, że uda jej się przyczynić do pokoju i pojednania. Przemówienia Avernusa i Marisy Bassiego określiły granice polaryzacji poglądów w Układzie Zewnętrznym. Z jednej strony stali ci, którzy chcieli zbudować most nad historyczną przepaścią pomiędzy Układem a Ziemią, poprzez wymianę kulturalną, handel towarami i własnością intelektualną, dyplomację i współpracę przy obustronnie korzystnych przedsięwzięciach. Z drugiej była liczna grupa, która nie tylko nie ufała motywom trzech wielkich ziemskich mocarstw, lecz także uważała, że sama Ziemia przestała się liczyć, że jest wypaloną siłą, która w ostatnim, próżnym odruchu próbuje demonstracji wojskowej potęgi. A także przechwalała się, że przyszłość należy wyłącznie do Zewnętrznych, stojących u progu kulturalnej i naukowej rewolucji, dzięki której w ewolucji ludzkości otworzy się całkiem nowy etap. Jako w Układzie Zewnętrznym, tak i na Ziemi. W brazylijskim senacie stronnicy zielonego świętego Oscara Finnegana Ramosa zawzięcie upierali się przy kontynuacji prób nawiązywania kontaktów handlowych. Większość uważała jednak, że zajście podczas Operacji Głęboka Sonda udowodniło, iż Zewnętrzni są coraz większym zagrożeniem dla Ziemian; potem sporym ciosem dla zwolenników pokoju stało się tajne posiedzenie, na którym szef bezpieczeństwa narodowego przedstawił dowody, że rozmaite miasta na księżycach Saturna gromadzą arsenały broni masowego rażenia, w tym genetycznie zmodyfikowane zarazki chorób oraz wszelkiego rodzaju broń jądrową, oraz że Marisa Bassi zamówił studium wykonalności dla projektu zakłócania orbit pewnych krótkookresowych komet, powtarzając echem osławiony plan marsjańskich kolonistów, by uderzyć w Ziemię trojańską asteroidą. Gdy część tych materiałów przeciekła do publicznej wiadomości, we wszystkich większych miastach Wielkiej Brazylii i Unii Europejskiej odbyły się burzliwe demonstracje przeciwko Zewnętrznym, a rząd Wspólnoty Pacyficznej oświadczył, że jego siły ekspedycyjne w układzie Saturna dopilnują, by tragiczne pomyłki z historii już nigdy się nie powtórzyły. – Oczywisty fakt jest taki: przeciwnicy pokoju już dawno podjęli decyzję i wykorzystają wszystko, co wpadnie w ręce, żeby poprzeć swoje twierdzenia – powiedział Oscar Finnegan Ramos do Sri Hong-Owen. – Dlatego sieją strach i nienawiść. Budzą nierozumne uprzedzenia.

Jak długo ludzie będą się bać swojego wroga, tak długo będą wierzyć, że jest zdolny do dowolnego okrucieństwa. Te plotki o epidemiach i morderczych planetoidach to tylko plotki, ale przy obecnym klimacie to bardzo dobry sposób na demonizowanie Zewnętrznych. A my jesteśmy w gorszej pozycji, bo nie możemy się zniżyć do poziomu przeciwnika i zacząć rozsiewać fałszywych kontrplotek. Musimy trzymać się prawdy, bo sami upodobnimy się do wrogów i zdradzimy własną sprawę. A jednocześnie bez sensu jest mieć rację, logiczną, moralną, historyczną... mieć wszelką możliwą rację, a przegrać. Sri przybyła do pustelni zielonego świętego nad Zatoką Kalifornijską na jego życzenie. Ostatnio, przez narastający kryzys, miał tak wielu gości, że pod miasteczkiem Carrizalito zbudowano na ich użytek tymczasowe lotnisko. Sri i dwóch jej synów przylecieli tu bezpośrednio z Antarktydy, po czym musieli czekać na posterunku kontrolnym, aż Oscar skończy rozmawiać z delegacją naukowców z Unii Europejskiej. Miesiąc temu ktoś usiłował zatruć mu źródło wody, więc poziom zabezpieczeń był taki, jakiego Sri dotąd nie widziała. Transportery opancerzone i żołnierze na lotnisku. Posterunki wzdłuż drogi z Carrizalito. Smukła, groźna korweta patrolująca kilkukilometrowy pas w głąb morza. Sama też, pomimo dokładnego przeszukania na posterunku, musiała dać się jeszcze obwąchać wilkowi patrolującemu skraj wydm, zanim pozwolił jej przejść resztę drogi do chatki Oscara. Teraz, kiedy we dwójkę przechadzali się plażą w ciepłych powiewach wiatru, wilk szedł za nimi w dyskretnej odległości, a białe jak sól morska słońce odbijało się od lustrzanego futra, gdy przekradał się między kępami suchych traw na szczytach wydm. Sri widziała kiedyś, jak te bojowe maszyny polowały na jelenia, na terenie fabryki, gdzie je produkowano. Dyrektorzy, którzy zorganizowali pokaz, założyli się, ile czasu przeżyje jeleń; wilk ganiał go tam i z powrotem, rozgrywając jak matador byka, aż w końcu jeleń nie był już w stanie biegać i stanął na rozstawionych nogach, drżący, z kapiącą z pyska pianą, wilk zaś powalił go jedną strzałką, która trafiła go tuż pod podstawą czaszki i przecięła rdzeń kręgowy. Sri miała dojmującą świadomość, że wilk na wydmie w każdej chwili mógłby zrobić jej to samo, jednak gdy szli z zielonym świętym wzdłuż morza, ani razu nie spojrzała w jego stronę. Oscar dźgał laską wyrzucone przez morze śmieci i mówił o analogiach z krótką i jednostronną wojną z Marsem, odgrzewając stare argumenty. – Sto lat temu nie było wątpliwości, że trzeba iść na wojnę – powiedział. – Marsjanie próbowali zdziesiątkować Ziemię. Musieliśmy podjąć kroki odwetowe, inaczej spróbowaliby kolejny raz. Ale mogliśmy zająć Marsa, wykorzystać go jako odskocznię na Saturna i Jowisza. Tymczasem my zniszczyliśmy całą planetę jak dzieciak w ataku furii. I teraz znowu widzę to samo. Okutą końcówką laski uniósł kłąb wodorostów i odrzucił go na piasek, przepraszając Sri za swój zły nastrój. – Mam zły dzień. Ciąg złych dni. Masa ludzi, którzy powinni być mądrzejsi, sądzi, że to będzie jakaś tam akcja porządkowa. Wzywają do pacyfikacji, oczyszczenia, prewencji. A dostaną otwartą wojnę, jasną i prostą. Możliwe, że zniszczymy miasta Układu Zewnętrznego, a wtedy ocalali Zewnętrzni będą chcieli zorganizować odwet. I może się im udać to, co nie wyszło Marsjanom. W takich chwilach zastanawiam się, czy aby radykalni zieloni nie mieli racji. Czy Gai nie byłoby lepiej bez nas. Z czasem jakiś inny gatunek zacząłby spoglądać w gwiazdy i dumać. Może niedźwiedzie. A może szopy. Może one by to wszystko lepiej

urządziły... Chwilę szli w milczeniu. Gdy Oscar powiedział, że powinni wracać, Sri poczuła, że coś się w niej rozluźnia, jakby ustawał permanentny skurcz mięśni. Spotkanie dobiegało końca; może starzec wreszcie przejdzie do konkretów. On jednak przerwał milczenie dopiero w połowie powrotnej drogi do chatynki. – A jak tam ostatnio twoje kontakty z Arvamem? – Chętnie mu coś przekażę. Musiała się mocno kontrolować, żeby nie patrzeć na maszynę skradającą się po wierzchołkach wydm. – Jak chcę z nim pogadać, to po prostu dzwonię. To mój siostrzeniec, bujałem go na kolanie, kiedy był mały, widziałem jak dorasta. Nieustraszone było z niego dziecko, bystre i szczere... Przeszli jeszcze kawałek. Oscar szukał czegoś w myślach i w końcu powiedział: – Wiem, że projekt superbystrych się zakończył. Dlatego zacząłem się zastanawiać, czy twój personel utrzymuje jeszcze oficjalne kontakty z jego ludźmi. – Od czasu do czasu są spotkania w sprawie nowych potencjalnych projektów. Sri poczuła ukłucie niepokoju. Nie była pewna, ile Oscar wieosuperbystrych – prawdziwych superbystrych, nie szympansach. Nie wiedziała nawet, czy coś wie, albo podejrzewa, na temat tamtego drugiego programu. – Więc spotkanie z jego ludźmi nie byłoby niczym niezwykłym. – Oczywiście, że nie. Co mam zrobić? – Nic takiego. Zresztą i tak lecisz do Brasilii, prawda? Na to przesłuchanie do wywiadu. – Dostałam wezwanie – odparła Sri. – Raport złożyłam od razu po powrocie, a teraz muszę przed komisją powtórzyć go słowo w słowo, pod przysięgą. Nie jest to oznaka zaufania. – Ja cię nie oskarżam o współpracę z naszymi przeciwnikami – powiedział Oscar. – Oni szukają tylko pretekstu, żeby zaszkodzić Zewnętrznym. Wiem, że to nie od ciebie zależy. – Mojego syna też będą przesłuchiwać. Każdego, kto odwiedzał Układ Zewnętrzny w ciągu ostatnich pięciu lat. – A właśnie... jak tam Alder? I Berry? – Alder ma teraz własne biuro i zajmuje się praktycznymi wdrożeniami moich starszych projektów. A Berry nadal interesuje się przyrodą. – Alder ma szesnaście lat, prawda? Też taki zdolny, jak jego matka. Trzeba było ich tu przywieźć, a nie zostawiać w Carrizalito. – Może następnym razem. – Mam coś, co by się Berry emu spodobało. Co mi przypomina... właśnie. Ta drobna przysługa. W wywiadzie u mojego siostrzeńca jest jeden analityk, który sympatyzuje z naszą stroną.Powiedział mi, że na jego współpracowników wywiera się znaczną presję, żeby raporty były zgodne z przekonaniami ich szefa, a niekoniecznie z prawdą. Chciałby przekazać mi surowe dane, które są podstawą dla obecnie przygotowywanego raportu. Mój własny zespół by je przeanalizował, żeby sprawdzić, czy wnioski ekipy siostrzeńca są zgodne z prawdą, czy dopasowane do tezy. A skoro i ty, i twoi ludzie macie oficjalną drogę komunikacji z ludzi Arvama, wydaje mi się, że byłabyś najlepszą osobą do przejęcia tych danych i

dostarczenia mi ich, bezpiecznie i dyskretnie. Podał Sri nazwisko człowieka, który chce mu pomóc, dodając, że to wyższy oficer w jednostce wywiadu Arvama Peixoto, i że byłby w stanie znaleźć wiarygodny pretekst do spotkania z nią albo kimś z jej ludzi. – Sama się tym zajmę – powiedziała Sri. – Świetnie. Zatem dostarczysz mi to osobiście, najszybciej jak będziesz mogła. Musimy przeciwdziałać czarnej propagandzie mojego siostrzeńca i zakwestionować jego twierdzenia, zanim padną na podatny grunt, prawda? – Zrobię, co się da. Sri wiedziała, że powinna pójść z tym prosto do Arvama, wszystko mu powiedzieć, dać mu zadecydować o losie Oscara. To byłoby właściwe wyjście, z wielu powodów, przede wszystkim ze względu na własne bezpieczeństwo, ale Arvam przygotowywał się teraz do wylotu na Saturna i nie dysponował czasem ani cierpliwością dla swoich przeciwników. Dowolnych przeciwników. Jeśli dowie się o tej głupawej intrydze, prawie na pewno skorzysta z okazji, żeby poniżyć i skompromitować Oscara, pozbawić go wszelkich wpływów, jakie może jeszcze posiadać w rodzinie, i zaszkodzić, jak tylko się da, zwolennikom pokoju i pojednania. A jeśli jego reputacja legnie w gruzach, jej to także pośrednio zaszkodzi. Poza tym nadal czuła się odrobinę zobowiązana do lojalności wobec swojego dawnego mentora. Uratuje go przed skutkami jego własnej głupoty. Nic nie robiąc. Odczekam parę dni, pomyślała, a potem wyślę Oscarowi wiadomość, że się nie udało. Jakoś to sformułuję, żeby nie wyszło, że to moja wina, może na przykład każę Yamilowi zabić tego oficera, żeby zniknął... – Masz prawo się bać – powiedział Oscar, niewłaściwie rozumiejąc powód jej milczenia. – Czasy są niebezpieczne. Wiem, że w tym twoim ośrodku na Antarktydzie jesteś bezpieczna, ale kiedy jesteś w Brasilii, skarbie, powinnaś uważać na siebie. Zastanów się nawet, czy brać synów ze sobą. – Aldera też wezwali. Wzrok Oscara zamglił się na chwilę. – A, no tak. Rzeczywiście. Przepraszam, skarbie. Strasznie jestem ostatnio rozkojarzony. – Mną się nie musisz przejmować. Ja umiem się o siebie zatroszczyć. – Zawsze byłaś najlepsza ze wszystkich moich uczniów. – Nigdy nie zapomnę, ile ci zawdzięczam. Uświadomiła sobie ze smutkiem i żalem, że ich długi związek właśnie się kończy. Po tym, wszystko, co jest mu winna, zostanie anulowane. A nawet to on będzie jej coś zawdzięczał. Swój honor i swoje życie, choć nigdy się o tym nie dowie. – Zanim pojedziesz, pokaże ci jeszcze coś – powiedział Oscar. – Pomyślałem, że to spodoba się Berry’emu. Zajmie nam tylko chwilę. Zielony święty poprowadził Sri wzdłuż plaży, do drucianej zagrody tuż nad linią wysokiego przypływu. – Znowu próbujesz z tymi żółwiami – stwierdziła Sri. – Niezupełnie. Dwie samice, które wypuściłem w zeszłym roku, wróciły i złożyły jaja. Kiedy się wyklują, powstanie pierwsze pokolenie autentycznego, dzikiego żółwia zatokowego od ponad półtora stulecia.

Oscar uśmiechnął się z autentyczną, niewinną przyjemnością. Nadal sprawiał wrażenie silnego. Przygarbiony niczym małpaczłekokształtna, szerokie bary nakrapiane różowo i brązowo po ostatnim leczeniu fagami, które zniszczyły zalążki powstałych od słońca nowotworów. Nieugięty i wytrwały. – Kiedy wydaje się, że już nie ma nadziei – powiedział – jest jeszcze nadzieja w tym, co pozostało. Nasza wiara w nią czasem zostaje wynagrodzona. Jedź, skarbie, i rób, co potrzeba. *** Sri poleciała z synami do Brasilii i wszystko wzięło w łeb prawie od razu. Już na drodze z lotniska dwa policyjne radiowozy przechwyciły i zablokowały jej limuzynę. Yamil Cho kazał szoferowi zjechać na bok i powiedział, że zapyta policjantów, o co chodzi, ale kiedy tylko wysiadł, dwóch funkcjonariuszy rzuciło go na bok limuzyny, obszukało, zabrało pistolet i skuło kajdankami. Berry, który obserwował to wszystko przez przyciemniane szyby, zapytał, czy policjanci go zastrzelą, Alder zaś odparł, że oczywiście, że nie, miejska policja nie śmie się wtrącać w sprawy rodziny, że to na pewno jest jakieś głupie nieporozumienie. Policjant otworzył drzwi obok Sri i kazał jej wysiadać. – Pożałujesz tego – powiedział mu Alder. – Cicho – warknęła Sri i wyszła na prażące słońce, obok strumienia pędzących pojazdów. Zastanawiała się, czy Arvam dowiedział się o planie Oscara i kazał go udaremnić, znikając ją. Czuła się dość spokojna, w głowie słyszała jednak wysoki pisk, a kolana miała miękkie, kiedy funkcjonariusz chwycił ją za łokieć, pociągnął do jednego z radiowozów i kazał wsiadać na tył. Na plastikowej ławeczce siedział szczupły młody mężczyzna w czarnym garniturze. Odwrócił się do niej z chłodnym uśmiechem, kiedy siadała, i przeprosił za cały ten melodramat. – Niestety, nie mogliśmy się z panią skontaktować normalnymi kanałami. Resory radiowozu zaskrzypiały, gdy policjant wgramolił się na przednie siedzenie, po czym przejechał obok limuzyny i gwałtownie przyśpieszył z wyjącą syreną. – Proszę się nie niepokoić – zapewnił Sri młody człowiek. – Pani synowie i sekretarz zaraz pojadą do waszego mieszkania. – A mnie dokąd pan zabiera? – Euclides Peixoto chciałby poprosić panią o przysługę – odparł młody człowiek. *** Radiowóz pojechał na południowe peryferie Brasilii, wjechał pod górę krętą ulicą pomiędzy bujną roślinnością i wysokimi murami domów bogaczy, aż pod ustronną willę, w której Euclides Peixoto ulokował jedną ze swoich metres. Czekał na Sri na wewnętrznym patio. Metresa, pulchna, matczyna kobieta po czterdziestce, przyniosła dzbanek herbaty z lodem i talerze z ciasteczkami, postawiła je na wyłożonym kafelkami stoliku między fotelami i zostawiła ich samych. Euclides zapewnił Sri, że dom jest absolutnie bezpieczny, że jest regularnie sprawdzany pod kątem podsłuchów i strzeżony przez kadrę, którą osobiście dobrał. Nikt się nigdy nie

dowie, że tu była; mogą rozmawiać swobodnie. – Chcę, żebyś zrobiła jedną rzecz – powiedział. – Opowiedziała mi, co to za przysługa, której chciał od ciebie mój wuj. Wszystko, ze szczegółami. – Ale pan już wie wszystko ze szczegółami. Inaczej by mnie pan nie porywał. – Jesteś zła. I na pewno trochę się boisz, albo i nie trochę. Rozumiem to. Ale nie ma potrzeby się bać. Czy groziłem twoim synom albo coś im zrobiłem? Nie. Pozwoliłem im pojechać do domu, razem z sekretarzem. A ciebie atakowałem, groziłem ci? Nie. Zaprosiłem cię tutaj, bo chcę ci pomóc. Chcę cię uratować przed popełnieniem katastrofalnego błędu. Więc mów, co to za przysługa. Niczego nie przemilczaj. Sri wiedziała, że Euclides wie, że Oscar poprosił ją o odebranie tej cholernej igły z danymi. Może on, a może ktoś inny z rodziny, kto wiedział, jak głęboko to sięga, założył mu w pustelni podsłuch. A może zdemaskowano osobę, która miała jej te dane dać, ewentualnie okazała się podwójnym agentem. Wszystko jedno. Liczyło się tylko to, że Euclides, kiedy już znudzi mu się zabawa w kotka i myszkę, poprosi ją, żeby zdradziła Oscara. To był jedyny powód, żeby ją tutaj ściągać. Jadąc w radiowozie, przemyślała sobie to dokładnie, przeanalizowała ze wszystkich stron i wiedziała, oco ją poprosi, i że będzie musiała to zrobić. Chciała ochronić Oscara przed konsekwencjami jego własnego, głupiego wścibstwa, ale teraz stało się to niemożliwe. Już było po nim. Mogła tylko starać się ratować siebie, swoich synów i swoją pracę. Wbiła zatem wzrok o parę centymetrów na lewo od twarzy Euclidesa Peixoto i najbardziej beznamiętnie jak umiała wyjaśniła, że Oscar nabrał podejrzeń wobec raportu o możliwościach militarnych Zewnętrznych i chciał, żeby skontaktowała się z pewnym człowiekiem w zespole wywiadowczym Arvama Peixoto, który był gotów przekazać surowe dane będące źródłem dla raportu. Wiedziała, że nie ma wyboru, ale na niesmak i wstyd to nie pomagało. – I po odebraniu tej igły, miałaś przekazać ją do rąk własnych Oscara – powiedział Euclides. Siedział rozparty w niskim fotelu, ubrany tylko w białe spodnie. Prawą rękę od barku do łokcia pokrywały mu tatuaże, stylizowane, jakby trochę majańskie, głowy orłów i jaguarów. – Po załatwieniu sprawy tutaj miałam polecieć prosto do niego – odparła Sri. – Prosto do Oscara. Nikt więcej nie jest w to zamieszany. – Nikt. Przez dłuższą chwilę było słychać tylko chlupot fontanny pośrodku zacienionego dziedzińca. Sri czuła, jak serce wali jej w piersi. Euclides dodał: – I zrobiłabyś to? Zaniosłabyś ją do wuja, położyła mu pod nogami jak gorliwy piesek? – Rozważałam różne możliwości. – Jesteś inteligentną kobietą. Pani profesor. Na pewno już podjęłaś decyzję. Czy zamierzałaś powiedzieć Arvamowi, że ma u siebie zdrajcę? – Zastanawiałam się, czy go nie zabić. Tego zdrajcy. – Przed czy po przekazaniu igły? – Czy to teraz ważne? – Ważne, żebyś była ze mną całkowicie szczera. – Nie zamierzałam dawać Oscarowi tej igły. I generałowi też nie zamierzałam o tym

powiedzieć. – Chciałaś ochronić mojego wuja przed konsekwencjami jego własnej głupoty. Wspaniałe. Sri przeczekała jego milczenie, jego pogodne i drwiące spojrzenie. – Mam wrażenie, że wuj zawsze był stary – powiedział Euclides. – Ma bogatą i chwalebną przeszłość, ale teraz, choć przykro mi to mówić, zaczął bać się zmian. Dla niego przeszłość zawsze jest ważniejsza od teraźniejszości, bo przeszłość jest niezmienna i znana. Bo w teraźniejszości jest tyle rzeczy, których ani nie rozumie, ani nad nimi nie panuje. Widzisz, dlatego właśnie ukrył się w pustelni. Zmniejszył swój świat do rozsądnych rozmiarów. Czyszczenie plaży. Te żółwie. Ogródek warzywny. Ja nie krytykuję. Przeciwnie. Dla kogoś w tak zaawansowanym wieku takie hobby powinno aż nadto wystarczać jako zajęcie. A tymczasem on, jak dobrze wiesz, ciągle się w coś wtrąca. Nie jest już człowiekiem światowym, ale nie daje światu spokoju. Już nie rozumie, jak się mają sprawy, ale jeszcze chce coś zmienić. A swoją drogą, to kto jest tym zdrajcą? Nie podałaś mi nazwiska. – Manuel Montagne. Sri nie poczuła nic, poza lekkim zdziwieniem, że nic nie poczuła. Skazała człowieka na śmierć i nic. – Manuel Montagne – powtórzył Euclides, delektując się smakiem nazwiska. – Podpułkownik Manuel Montagne. Członek najbliższego sztabu generała Peixoto. Ależ pani profesor, nie należy mieć wyrzutów sumienia. Ja i tak wiedziałem, że dla tego całego Montagne’a własne głupawe moralne wątpliwości są ważniejsze niż lojalność. Ja już wiem, że on jest zdrajcą. Pytanie brzmi: czy Arvam też wie? – Byłam z panem absolutnie szczera – powiedziała Sri. – Proszęo tym pamiętać. – Podjęłaś właściwą decyzję i bardzo mnie to cieszy. Jesteś dla nas nieocenionym atutem. Nie tylko ze względu na umiejętnościi inteligencję, także dlatego, że wuj tylko podejrzewa, że jesteś zdrajczynią. Jeszcze tego nie wie. – Zawsze służyłam rodzinie najlepiej jak umiem. – Miło mi to słyszeć. A teraz uważaj. Zrobisz dokładnie tak: spotkasz się z podpułkownikiem Montagne’em, ale nie przekażesz wujowi informacji od niego. Za to dasz mu informacje, które ja chcę, żeby miał. Wiem, co myślisz, ale nie ma powodów do niepokoju, nie zamierzam nic zrobić ani tobie, ani twoim synom. O ile oczywiście zrobisz, co każę. Wujowi też nie zamierzam zaszkodzić. Przeciwnie: chcę, żeby nie wyszedł na durnia. Zatem zrobisz tak. Dasz mu materiały, które wyraźnie dowodzą, że Zewnętrzni nie tylko planują atak na nasze zasoby w układzie Saturna, ale też zbroją się do ataku na Ziemię. Jeśli będzie mieć twarde dowody, że Zewnętrzni szykują się do wojny, to może jego głupkowate przywiązanie do przegranej sprawy pokoju i pojednania trochę osłabnie. – Wątpię, żeby to miało taki wpływ. Sto lat temu nie udało mu się zapobiec wojnie, więc jest tym bardziej zdeterminowany, żeby nie pozwolić na tę. – To prawda, wuj jest bardzo uparty – przyznał Euclides. – Jest też bardzo inteligentny i podstępny. Widzisz, jak tą drobną sprawą sprawdza twoją lojalność? Ale może ja jestem równie podstępny. Kiedy dostarczysz mu ten materiał, ja zdemaskuję jego człowieka, podpułkownika Montagne’a. A podpułkownik wszystko grzecznie zezna, krok za krokiem, wybuchnie afera i Oscar się skompromituje. – A co ze mną?

– Udowodnisz swoją lojalność wobec rodziny, a nie zdezorientowanego starca. Sama wiesz, że stracił kontakt z rzeczywistością. Nie rozumie jednej rzeczy: że to nie jest tylko Ziemia kontra Zewnętrzni, ludzie kontra tak zwani postludzie. To wojna pokoleniowa. Po obu stronach już zbyt długo rządzą starcy. Opierają się wszelkim zmianom. Widzą tylko to, co chcą widzieć. No cóż, pora to zmienić. To wręcz historyczna konieczność. Radziłbym zatem, żeby pani profesor dała sobie spokój z sentymentalnym przywiązaniem do swojego dawnego mentora. Nie próbuj go uratować przed nim samym. Bo tylko cię za sobą pociągnie. – Pewnie muszę powiedzieć, na kiedy ustalę spotkanie z tym podpułkownikiem. – Nie trzeba. Będę wiedzieć wcześniej niż ty. Mamy go stale na oku. – A generał Peixoto o nim wie? O tym wszystkim? – Arvam nie musi o tym wiedzieć – powiedział Euclides. – Jest bardzo zajęty tym swoim statkiem, przygotowuje się do wylotu na Saturna. Ma masę roboty. Dużo przygotowań. Nie trzeba mu zaprzątać głowy czymś takim. Rozumiesz? – Chyba tak. Sri wiedziała, że jest potrzebna Euclidesowi do dostarczenia igły z danymi, a kiedy to zrobi, pomimo jego zapewnień, jej użyteczność dobiegnie końca i najprawdopodobniej zostanie zabita. – No bo powinnaś rozumieć. Aha, jeszcze jedno. Rodzina sądzi, że najlepiej byłoby, gdybyś na razie została w Brasilii. – Od razu po przekazaniu tych danych planuję wracać na Antarktydę – odparła Sri. – Tak jak generał Peixoto, mam dużo pracy. – A ja jestem pewien, że w tym twoim lodowym królestwie nie ma nic, czego nie mogłabyś równie dobrze doglądać stąd – stwierdził Euclides. – Pozwolimy ci oczywiście pojechać do wuja nad morze, ale zaraz stamtąd wrócisz. I zostaniesz. I twoi synowie też. – Moi synowie nie mają z tym nic wspólnego. – Rodzina obawia się o twoje bezpieczeństwo. I ich też. Tutaj będą bezpieczni. – To znaczy, będą zakładnikami. – Będą bezpieczni. Obiecuję. Już, już. Ani słowa. Decyzja jest podjęta, a raz podjętej decyzji się nie cofa. Kroją się wielkie zmiany. Przez najbliższe parę tygodni chcemy wszystkich mieć przy sobie. Wszystkie ważne osoby. A pani, pani profesor, jest jedną z najważniejszych. *** – Wiernie służyłam rodzinie – powiedziała Sri do najstarszego syna. – Na Jowisza polecieliśmy właśnie dlatego, że chciałam, żeby biom odniósł sukces. Poleciałam tam z dobrych pobudek. A jednocześnie pracowałam dla Arvama. I znów z dobrych pobudek. Bo co mogłam zrobić? Gdybym okazała choć cień nieposłuszeństwa, gdybym odmówiła Oscarowi albo Arvamowi, ukaraliby mnie. Pozbawili wszystkiego, na co pracowałam. I proszę: mimo całej tej lojalności znowu jestem do odstrzału. Zmusili mnie, żebym zdradziła Oscara, i można być pewnym, że nagrody za to nie dostanę. – Słusznie postąpiłaś – powiedział Alder. – Zrobiłaś jedyną rzecz, jaką mogłaś, w tych okolicznościach. – Wiem. Ale to nie poprawia mojej sytuacji.

Spacerowali z Alderem po terenach biblioteki rodu Peixoto. Kiedyś, przed Przewrotem i wojnami domowymi, był to OgródBotaniczny. Był wczesny wieczór. Światła migotały wzdłuż ścieżek prowadzących pomiędzy kwietnymi grządkami, długimi, bujnymi trawnikami i zagajnikami drzew. Niebo rozświetlała poświata po zachodzie słońca, poza tym jednak było czyste, a na ciemniejącym błękicie zaczynały migotać pierwsze gwiazdy i świeżo narodzony sierp księżyca, zawieszony jak uśmiech z kreskówki ponad rozproszonymi czarnymi sześcianami biblioteki. Było to jedno z ulubionych miejsc Sri na Ziemi. Po tym, jak Oscar Finnegan Ramos zgarnął ją z niskiego stanowiska w rolniczym ośrodku badawczym i obdarował jednym ze swoich słynnych stypendiów, które pozwalały stypendystom pracować nad czym chcą, spędziła tu trzy lata na pielęgnowaniu swoich pierwszych autentycznie oryginalnych pomysłów, zaczynając dopiero rozumieć, w którą stronę musi rozwijać siebie i swoją karierę, żeby dostać od świata to, czego pragnie. Dokładnie tutaj, na tej ławce przed kępą palm i hibiskusów, dotarło do niej, jak rozwiązać problem przechwytywania elektronów w nowej, sztucznej ścieżce fotosyntezy, którą próbowała opracować – a problem ten od tygodni pozostawał nie do zgryzienia, choć wyginała go i wykręcała na wszystkie strony. Przypomniała sobie, jak patrzyła na szmaragdowo-zielone kolibry unoszące się na niemal niewidocznych skrzydełkach ponad jaskrawoczerwonymi kwiatami hibiskusa, gdy do głowy wpadło jej niespodziewane i kompletne rozwiązanie – była to chwila prawdziwego objawienia, czystego i niezmąconego szczęścia, z którym równać się mógł tylko moment narodzin pierwszego syna. Nadal zachowała mieszkanie w jednym z bloków dla przyjezdnych naukowców i lubiła spacerować po otaczających bibliotekę ogrodach. Dziś jednak ukochany, znajomy labirynt ścieżek oraz wypielęgnowanych wzgórków i grzbietów wydawał jej się klatką, a ciepłe, wilgotne, ciemniejące powietrze napierało ze wszystkich stron niczym całun. – Euclides nie działa sam z siebie – powiedział Alder. – Oczywiście, że nie. Sam by w życiu czegoś takiego nie wymyślił. Jest jawnym elementem jakiejś większej intrygi, jakiejś frakcji w ramach rodziny. Popierają wojnę i chcą skompromitować Oscara. Podważyć jego autorytet. To akurat jasne. Wydaje mi się, że chcą także podkopać Arvama. – Jesteś pewna, że on nie bierze w tym udziału? – Euclides jasno dał do zrozumienia, że nie. Że nawet nie wie, że człowiek z jego sztabu przekazuje Oscarowi informacje. Nie, przeciwko Arvamowi też to wykorzystają, kiedy nadejdzie pora, żeby przypadkiem nie zrobił się zbyt potężny, kiedy wygra wojnę. Oczywiście będzie to także pretekst, żeby mnie wyeliminować. Bardzo to elegancko zaplanowane. Niesamowicie. Kula, która trafia trzy cele za jednym zamachem. – A po co ciebie eliminować? – Bo moja lojalność jest podejrzana. Bo za dużo wiem. Bo moja użyteczność się skończyła. Bo dałam im wszystko, czego trzeba, żeby rozpętać wojnę, i już mnie nie potrzebują. Wypluła te słowa jak gorzkie pestki. – Spodziewałaś się nagrody, a tymczasem czujesz się ukarana – zauważył Alder. – Jesteś zła, bo potraktowano cię niesprawiedliwie. Ale to stała i niezmienna zasada, że zwykli ludzie, którzy służą bogatym i potężnym, muszą być ciągle gotowi na nagłe i niespodziewane

wypadnięcie z łask. Bogaci i potężni potrafią być bezmyślnie okrutni i kapryśni. Mogą kiwnięciem palca zmieniać życie swoich służących i nawet się nad tym nie zastanawiają. Czyli możliwe, że z punktu widzenia Euclidesa i tego jego podejrzanego stronnidwa jesteś tylko pośrednikiem. Pionkiem w rozgrywce pomiędzy nimi, Oscarem i generałem. – I zastanawiają się, czy tego pionka nie poświęcić. – Jeśli gra dobiega końca, pionek może zyskać awans. – Euclides powiedział, że rodzina życzy sobie, żebym została tutaj. Że nie wolno mi wracać do domu. Jeśli mogą takim kaprysem puścić w odstawkę dwadzieścia lat mojej pracy, to równie łatwo im przyjdzie puścić w odstawkę mnie. Bez mrugnięcia okiem. Nie mogę liczyć na dobroć czy sentyment. Nie, jeśli mam to przeżyć, muszę sama wykonać ruch. A poza tym jest jeszcze jedna kwestia. Alder natychmiast się domyślił. – Avernus. Po fiasku projektu w Tęczowym Moście Sri od razu przysięgła sobie, że jeśli przyjdzie wojna, kiedy przyjdzie wojna, dopilnuje, żeby wynagrodzono ją za jej lojalność i ciężką pracę wyłącznym dostępem do Avernus i jej tajemnic. Ta nagroda miała należeć do niej i tylko do niej. Tylko jej się należała, tylko ona na nią zasłużyła. Na samą myśl o którymś z jej głupich, pazernych konkurentów grzebiącym i ryjącym w dziele życia Avernus, uczącym się i wykorzystującym tajemnice genetycznej guru, przepełniała ją gorzka, bezradna złość. – Lepiej byłoby zabić Avernus i zniszczyć jej prace niż pozwolić, aby jakiś dureń zrujnował je i wykoleił – powiedziała. Był upalny wieczór. Na trawnikach i kwietnych rabatach zbudziły się urządzenia nawadniające i z cykaniem zaczęły pluć wysoko w powietrze łukowatymi strumieniami wody. Alder odezwał się po chwili: – To nie jest jedna z tych twoich prób, co? Mam wrażenie, że ty już wiesz, co zamierzasz zrobić, tylko chcesz, żebym ja sam do tego doszedł... Był teraz wyższy od niej o dobre dziesięć centymetrów i choć była w nim jeszcze chłopięca niezdarność ruchów, Sri już wyraźnie dostrzegała zarysy przystojnego, eleganckiego mężczyzny, jakim się stawał. Był ubrany cały w czerń, tak jak ona. Czarna koszula z krótkim rękawem, czarne spodnie z zaszewkami, czarne długie buty z okutymi stalą czubkami. Miodowe włosy, krótko przycięte poza jednym długim lokiem na prawej skroni, opadającym nad czołem ku ostrej kości policzkowej. To już nie był chłopiec. To był ambitny młody człowiek, doskonale zorientowany w procedurach polityki i władzy, w kompromisach i negocjacjach koniecznych dla obrony interesów matki i jej badań naukowych. W sercu Sri duma mieszała się ze smutkiem, mimo że wiedziałaotym od zawsze, że zachęcając Aldera, żeby brał na siebie coraz więcej odpowiedzialności, odbędzie się to kosztem jego niewinności. Taką cenę musiał zapłacić każdy, kto miał choć odrobinę władzy, ale niczego jej to nie ułatwiało. – Nie chcę, żebyś do tego dochodził – powiedziała. – Chcę, żebyś był bezpieczny, a to znaczy, że nie możesz wiedzieć, co być może planuję, a czego być może nie. Niemniej, twoja pomoc jest mi potrzebna. Polityka, intrygi, pochlebstwa i tak dalej, to nie jest moja specjalność. Zresztą siedzisz w tym równie głęboko, jak ja. Nawet jeśli to przeżyję, nasze życie bardzo się zmieni. A jeśli wykonam niewłaściwy ruch, no cóż, w najlepszym razie ty i

Berry zostaniecie nie tylko sierotami, ale wydziedziczonymi sierotami. Alder parsknął śmiechem i natychmiast przeprosił. – Przepraszam, ale strasznie dramatycznie to zabrzmiało. – Bo to prawda. – Naprawdę myślę, że mógłbym ci bardziej pomóc, gdybyś mi zaufała... – Nie myśl, że ci nie ufam. Nigdy. Tu nie chodzi o zaufanie, ale o twoje bezpieczeństwo. Jeśli będziesz za dużo wiedział, nie będziesz bezpieczny, więc już nie pytaj mnie o moje plany. – Przepraszam – powiedział Alder. – Będziesz musiał wyjechać – dodała Sri. – Gdzieś poza zasięg wpływów Euclidesa. – A co z Berrym? – Berrym ja się zajmę. Ty musisz się zająć sobą, póki nie poproszę ciebie o pomoc. – Oczywiście. Sri zatrzymała się. Alder też. Odwrócił się i popatrzył na nią, wysoki i poważny. – Obiecaj mi – powiedziała. – Przysięgam. Podeszła, stanęła na palcach i pocałowała go w usta. – Świetnie. To może potrwać z rok. Może dłużej. Ale nie wiecznie. Kiedy zrobi się bezpiecznie, skontaktuję się z tobą. Wtedy potrzebne będą mi wszelkie twoje zdolności, negocjacyjne, dyplomatyczne i tak dalej. To nie będzie łatwe, ale tylko tym sposobem przetrwamy. – Nauczyłaś mnie, że nie zdobywa się łatwo niczego istotnego – powiedział Alder. – Euclides i jego stronnictwo ma nad tobą władzę, prawda, ale jesteś potężniejsza niż ci się wydaje. I niż oni zdają sobie sprawę. Dokonałaś dla rodziny ważnych rzeczy. Jesteś wielką guru genetyczną. Największą w historii rodziny. To musi się dla nich liczyć. – Miejmy nadzieję.

ROZDZIAŁ 5 W klanie Jones-Truex-Bakaleinikoff referenda odbywały się publicznie, w ateńskim stylu. Ludzie głosowali, wrzucając do urny biały lub czarny szklany krążek, a o wyniku decydowała zwykła większość. Jednym z ostatnich głosujących nad poparciem dla Paryża był Newton Jones. Uśmiechnął się do Macy, podniósł czarny krążek i wrzucił go do urny. Dziesięć minut później podliczono i ogłoszono wyniki. Czarne nieznacznie przeważyły nad białymi. Propozycja została odrzucona. Wychodząc z Sali, Yuldez Truex rzucił do Macy: – Ty raczej nie będziesz zadowolona, póki nie zobaczysz tutaj maszerujących brazylijskich szturmowców. – Przegrałeś wyraźnie, więcej niż jednym głosem -odpowiedziała. – Przestań zwalać winę na mnie i spróbuj się z tym pogodzić. Następnego dnia rano, gdy pracowała w garażu, pakując do rolligona izolowane pudła z woreczkami nasion, kulturami mikroorganizmów, pojemnikami z nicieniami, skoczogonkami i robakami, wezwała ją do siebie matka Newta. Abbie Jones mieszkała w samotnej wieży na zachód od głównych budynków habitatu. Wieża miała smukły, opatrzony statecznikami kształt rakiety kosmicznej z czasów, gdy były one tylko nieziszczonymi marzeniami. Pokrywała ją gładka, czarna, pozbawiona łączeń powłoka z fiillerenów, wypolerowana na wysoki połysk, tak że widać w niej było żałobne odbicia eleganckiego ogrodu wokół. Grządki z liliami, blade trawy, ozdobne osty o srebrnych liściach, wszystko otoczone niskimi prostokątami. Żwirowe ścieżki. Bujny krzew białych róż. Kwadratowy stawik z brzegiem wyłożonym kamieniami i grubymi karpiami koi krążącymi pod liśćmi lilii porozrzucanymi jak monety po powierzchni czarnej wody. Macy już parę razy rozmawiała z Abbie Jones, ale nigdy wcześniej w cztery oczy – i nigdy dotąd nie odwiedzała wieży matrony. Przyjął ją mały robocik na trzech pajęczych nóżkach, ze zmętniałą ze starości przezroczystą plastikową obudową. Poprowadził ją do windy, która uniosła się prawie na sam szczyt i otworzyła na salon, w którym siedziała Abbie Jones. Usadowiona na poduszce, pod jednym z wielkich, okrągłych okien wychodzących na cztery strony świata, czytała coś uważnie na tablecie. Była tak samo blada, szczupła i wysoka jak Newt. Miała na sobie prostą tunikę z niebielonej bawełny i takie same spodnie. Długie siwe włosy, odgarnięte z twarzy, związała czymś w rodzaju luźnej siatki opadającej na prawe ramię. Odłożyła tablet, poprosiła ją, żeby usiadła, i zapytała, czy jadła już śniadanie. – Tak, proszę pani. – To może kawy? Macy zgodziła się i usiadła na poduszce naprzeciwko starszej kobiety, podczas gdy robocik poczłapał do windy. Pokój był nieduży, ale jasny i przestrzenny. Pomiędzy dwoma oknami stał regał pełen książek, a naprzeciwko niego rama ręcznego krosna, z którego zwisało niedokończone, długie pasmo ciężkiej tkaniny w czerwone i czarne pasy. Okrągłe okna wychodziły na zielono-biały ogród, dalej widać było łaty pól, zagajników i łąk, ciągnące się aż po las na granicy habitatu, pod jaskrawym światłem żyrandoli i stromą ścianą namiotu. Abbie Jones powiedziała, że ma nadzieję, że nie przeszkodziła Macy w pracy; ta odparła,

że nie ma akurat nic pilnego, co nie mogłoby poczekać. – Będziesz ożywiać nowy habitat. – Tak, proszę pani. Na równinie na południe od Carthage Linea. Stado robotów buduje ich tam kilka. – Proszę, mów mi Abbie. – Nie ma sprawy. – Już jakiś czas się tym zajmujesz, prawda? – Osiem miesięcy, mniej więcej. – Pasuje ci ta praca? – Bardzo. – Cieszę się. Każdy powinien sobie znaleźć coś takiego, co uwielbia robić. Wtedy praca nie jest pracą. Staje się częścią naszego „ja”. Naszej tożsamości. – Widzę, że bawisz się w tkanie. – Łatwiej mi się przy tym zrelaksować, kiedy już mam dość zarządzania miastem. Mamy bezhierarchiczną demokrację, w której wszystkie bez wyjątku decyzje zapadają przez głosowanie. Ale ktoś musi pilnować, żeby potem te decyzje wdrażać w sposób sprawiedliwy i transparentny. No i radzić sobie z codziennymi problemami i trudnościami, zbyt drobnymi, żeby wołać do nich zbiorową mądrość obywateli. Robocik wrócił, niosąc drewnianą tacę z czajniczkiem, dzbankiem mleka, pałeczkami cukru, filiżankami i spodeczkami z porcelany kostnej oraz talerzykiem z cienkimi, beżowymi ciasteczkami. Postawił ją na podłodze pomiędzy dwiema kobietami, obrócił głowę z czujnikami o sto osiemdziesiąt stopni, cofnął się o krok w stronę regału i złożył się z hydraulicznym syknięciem. Abbie Jones nalała kawy do filiżanek i zapytała Macy, czy chce mleka lub cukru. – Wolę czarną, dziękuję. Abbie Jones łyknęła kawy i popatrzyła na Macy ponad filiżanką. – Zagłosowałaś przeciwko sojuszowi z Paryżem. – Większość tak zagłosowała. – Myślisz, że Bassi odbierze to jako znak, że nie chcesz mu pomóc? – Może to sobie odbierać, jak chce. – Macy zastanowiła się, po czym dodała: – Skoro Marisa Bassi wie, jak głosowałam, skoro nie domyśla się, ale wie na pewno, to ktoś obecny przy głosowaniu musiał mu powiedzieć, że wrzuciłam do urny czarny krążek. Abbie przechyliła głowę, uśmiechając się nieznacznie. – Chyba wiem kto. Proszę się nie obawiać. Nie zrobię z tego afery. Chyba że sobie tego życzysz. – Jeśli to konieczne, sama mogę się tym zająć – powiedziała Abbie. – A skąd wiesz, że Marisa Bassi wie, jak głosowałam? – Zadzwonił do mnie chwilę przed tym, jak dzwoniłam do ciebie. Zarzucił mnie argumentami, dlaczego źle zrobiliśmy, że go nie poparliśmy. No i powiedział, że wie, że ty zagłosowałaś przeciwko. Zasugerował, że być może zatruwałaś umysły niektórych członków klanu, jak to nazwał, probrazylijską propagandą. – Dlatego tutaj jestem? Abbie Jones pokręciła głową.

– Nic ci nie zarzucam. Zaprosiłam cię, bo pomyślałam, że powinnaś wiedzieć, co powiedział. A z tobą rozmawiał? – Nie, ale na pewno będzie. Raczej znowu poprosi mnie o pomoc. A gdy znów odmówię, pewnie wygłosi przemówienie, w którym oskarży mnie, że jestem szpiegiem, czy coś w tym rodzaju. – Jeśli potrzebujesz pomocy, wystarczy poprosić. – Miło z twojej strony. Ale ja chyba mam sposób, żeby wytrącić mu tę broń. – Podtrzymuję propozycję. – Dziękuję – odparła Macy. – Jeśli można, to najpierw wypróbuję swój pomysł. Trochę już się do niego przywiązałam. Po chwili milczenia Abbie stwierdziła: – Ludziom czasem zdarza się coś takiego, co zmienia ich życie na zawsze. Dzieli je na dwie części, przed i po. Wszystko, costało się przedtem, nawet działania i decyzje, które przyczyniły się do podziału, zaczynają wydawać się odległe. Jak sen albo historia z życia kogoś innego. I wszystko, co dzieje się potem, jest inne od tego, co było przedtem, bo sam człowiek jest już inny. Tobie się właśnie coś takiego stało. – Życie mi się zmieniło, to akurat oczywiste. Ale jeszcze nie do końca wiem, jak się sama przez to zmieniłam. – Ja też coś takiego przeżyłam. Też taką raptowną zmianę. Zanim wyruszyłam na tę długą wyprawę w Pas Kuipera, już byłam trochę znana w małym kręgu ludzi interesujących się odległymi rubieżami Układu Słonecznego. Parę kudosów, nic więcej. Za to, kiedy wróciłam, byłam przez krótki czas najsławniejszą osobą w całym Układzie Zewnętrznym i ta moja sława wywołała plotki, że w tych odległych ciemnościach napotkałam coś dziwnego. Obcego, ducha astronauty z zaginionej ekspedycji. Prawdziwą sztuczną inteligencję, która wyrosła z nasiona starożytnej automatycznej sondy. Intensywną halucynację, która cofnęła mnie do wszystkich poprzednich wcieleń. Coś, co sprawiło, że stałam się więcej niż człowiekiem. Coś, co dało mi boski punkt widzenia na drobne komedie i tragedie zwykłego ludzkiego życia. To wszystko oczywiście bzdury, ale można zrozumieć, skąd się biorą. Kiedy sytuacja albo zmiana jest dramatyczna, ludziom pasuje dramatyczne wyjaśnienie. A przecież prawda, że moje życie się zmieniło, diametralnie i na zawsze. Nie przeczę, cztery samotne lata też się do tego przyczyniły, ale fakt jest taki, że nie odkryłam tam nic, czego nie spodziewałam się odkryć. Jeśli się zmieniłam, to nie przez jedno nagłe zdarzenie, ale przez prostą, codzienną ewolucję, którą wszyscy przechodzą. Natomiast podróż przyniosła mi sławę, i to właśnie sława podzieliła moje życie na dwie części. Na „przed” i „po”. Między innymi dlatego wyruszyliśmy z mężem i paroma przyjaciółmi zakładać osadę na Tytanii – właśnie po to, żeby uciec z tej klatki sławy. Poza tym, wszyscy byliśmy bardzo młodzi i, jak to młodzi, zarozumiali. Sądziliśmy, że nic nie może się nam nie udać. A jednak się nie udało. Byliśmy zbyt daleko od wszystkiego, a drobne nieporozumienia zaczęły w tej samotności urastać do wielkich uraz. Więc wróciliśmy i razem z mężem i dziećmi zaczęliśmy od nowa, no i proszę. – Abbie Jones zamoczyła ciasteczko w kawie i odgryzła odrobinę. – Podsumowując: myliłam się, myśląc, że uda mi się wrócić do życia sprzed sławy. Nikt nie jest w stanie wejść w swoje buty z przeszłości. Bo tej przeszłości już nie ma. Znów na moment zapadła cisza. Obie popijały kawę. Wiekowy robocik siedział

nieruchomo przy regale, w kopule z czujnikami żarzyła się jedna czerwona kontrolka. W końcu Macy odezwała się: – Mnie tu przyniósł raczej ciąg przypadków. Na pewno nie było to planowane. Ale nie zamierzam wracać do mojego dawnego „ja”. Kiedyś jeszcze myślałam, że to jest możliwe. Miałam nadzieję, że to możliwe. Teraz wiem, że nie. – To dobrze. To znaczy, że już jesteś w stanie odkryć, kim się stałaś. – Jestem outsiderką. I wiem o tym. Może zawsze taka będę. Ale staram się jak mogę, żeby się tu urządzić. – Jesteś też o wiele sławniejsza niż kiedyś. To może się przydać, jeśli się do tego przystosujesz. Albo może stać się ciężarem, jeśli nie będziesz ostrożna. Ciągłą walką z oczekiwaniami innych ludzi. – Łyknęła kawy. – Możemy wspominać moment, w którym nasze życie się zmieniło. Co nas definiuje. Nie każdy ma taką możliwość. Niektórzy całe życie zmagają się z pytaniem, kim są, i nigdy nie znajdują na to dobrej odpowiedzi. Na przykład mój najmłodszy syn. Macy nic nie powiedziała, ale domyśliła się, z zimną, stalową pewnością, że głowa klanu dokładnie wie, co zamierza zrobić. – Newton to niespokojny duch – ciągnęła Abbie Jones. – Próbuje różnych rzeczy. Różnych idei, różnych zachowań. Jakby przymierzał ubrania. Na razie nie znalazł niczego, co by mu pasowało. – Na pewno znajdzie. – Nie chce być znany jako syn Abbie Jones. Chce być niezależną osobą. Liczy, że trafi na coś, co stanie się w jego życiu właśnie taką cezurą. Coś, co go określi. Tak jak ciebie i mnie określa to, co się nam przydarzyło. Głupi nie jest, jest też odważny, chociaż to taka odwaga niesprawdzona w praktyce. Łatwo ją wziąć za brawurę albo lekkomyślność. I łatwo też go zmanipulować. – Łatwo? Ja się nie podejmuję namówić go do czegoś, na co nie ma ochoty. Nawet bym nie wiedziała, od czego zacząć. Zastanowiła się, czy czasem Abbie Jones jej nie sonduje, nie próbuje wybadać, czy nie wie, co Newt kombinuje na swoich samotnych rejsach handlowych do rozmaitych miast i osad na przeróżnych księżycach. Z kim się spotyka, z kim gada i o czym. Bo nie wiedziała. Jasne, Newt lubił różne rzeczy sugerować, rzucać aluzje, lecz Macy, która niezbyt orientowała się w tutejszych sprawach, a na pewno nie tak dobrze, jak by chciała, miała trudności z odróżnieniem faktów od typowych przechwałek i heroicznych opowieści, a już zupełnie nie potrafiła zmontować z nich jakiejś spójnej historii. Poza tym, matka, niesamowicie ustosunkowana i szanowana, posiadająca góry dobrej karmy, prawdziwa potęga tego świata, zapewne wiedziała o eskapadach Newta więcej niż Macy. Może zatem to było ostrzeżenie – może Abbie Jones myślała, że Macy jest jakoś włączona w ten jego świat fantazji... – No cóż, akurat w tym przypadku mam nadzieję, że ci się uda – powiedziała Abbie Jones. – Nie tylko dla twojego dobra. Jeśli Marisie Bassiemu uda się przekonać odpowiednich ludzi, że jesteś kimś w rodzaju szpiega, zniszczy reputację naszego klanu. Wyjdziemy na idiotów, że cię przyjęliśmy, albo i gorzej. – Ja was nie zawiodę.

*** Macy przejechała po ciemnej równinie, mijając pola organizmów próżniowych, niskie wzgórza, gdzie w każdy Nowy Rok ludzie ze wszystkich okolicznych habitatów i oaz mieli zwyczaj rzeźbić z twardego jak skała lodu, ładunkami wybuchowymi, świdrami i dłutami, niesamowicie szczegółowe figury i freski przedstawiające prawdziwe i fantastyczne zwierzęta, zamki, świątynie, pałace i wymyślone krajobrazy, niektóre w naturalnych, zgrzebnych kolorach lodu, inne oszronione na biało lub spryskane barwioną wodą. Droga wiła się skrajem tej gigantycznej fantazji, a potem biegła prosto na północny wschód, w stronę plątaniny grzbietów skalnych i skarp otaczających gigantyczny wąwóz Carthage Linea. Półksiężyc Saturna powoli krył się za horyzontem. Droga przecinała ciąg grzbietów, złagodzonych warstwą pyłu, powstałego przez parę miliardów lat bombardowania mikrometeorytami. Macy zjechała z niej i skierowała się na północ, jadąc w górę po długim stoku, kończącym się stromym urwiskiem opadającym ku talerzowatej niecce, pełnej porozrzucanych oaz i schronisk, skrzących się żywymi odcieniami zieleni niczym misterna biżuteria. Przyszedł jej na myśl inteligentny kamień spadający z czarnego nieba; gdyby leciał odpowiednio szybko, nie musiałby być nawet bardzo duży; uderzyłby w któryś z tych małych namiocików i zdehermetyzował go, wybijając w ziemi nowy krater. Wyobraziła sobie takie kamienie wycelowane we wszystkie osady, dziesiątki kamieni spadających na Dione, tłukących w nią godzina za godziną... Zjechała wąską ścieżką wijącą się tam i z powrotem po skarpie, przejechała równiną do nowej oazy. Grupa robotów budowlanych właśnie ukończyła namiot i jego infrastrukturę, a klan Jones-Truex-Bakaleinikoff wygrał przetarg na jego ożywienie. Słoń parkował po drugiej stronie; jego wściekle różowy kadłub odcinał się od brązowo-umbrowego krajobrazu. Macy podjechała do drzwi śluzy technicznej, zatrzasnęła hełm, wysiadła i zaczęła przenosić zaizolowane skrzynki i beczki na sanie. Nie minęło dużo czasu, gdy zza rogu namiotu wyłonił się podskakujący z zapałem Newt. Płytę piersiową białego skafandra miał ozdobioną ciemnoniebieskim niebem i rozlanymi słońcami Gwiaździstejnocy van Gogha. – Przepraszam za spóźnienie – powiedziała Macy. – Coś mi wypadło. – Mogłaś zadzwonić. – Wiedziałam, że poczekasz. Zresztą, aż tak strasznie się nie spóźniłam. – A możesz to rozładować jak wrócimy? Spóźnimy się przez to jeszcze bardziej. – Nie chcę zostawiać tego w rolligonie. Jak zdechnie akumulator, zimno je załatwi. – Przecież nie zdechnie. – Pomóż mi, to będzie trwało dwa razy krócej. Newt pomógł jej przeładować resztę ładunku z rolligona na sanie, które wciągnęli do wielkiej śluzy i przeszli na drugą stronę. Przestrzeń pod pochyłymi ścianami namiotu była podzielona na pół krętym grzbietem skalnym, ozdobionym tu i ówdzie fasetowanymi wypiętrzeniami czarnego bazaltu, pokrytym warstwą sztucznej gleby zrobionej z glin smektytowych i syderytu, zmielonych na szklisty piasek i wzbogaconych w bioreaktorze. Robot ogrodniczy rozłożył ją tu parę dni temu. Macy, po sprawdzeniu przeżywalności mikroflory i ewentualnych poprawkach, zamierzała obsiać każdy centymetr kwadratowy mieszanką szybko

rosnących traw i koniczyny. I wrócić dwa tygodnie później, zaorać wszystko dla użyźnienia, żeby przygotować glebę dla finalnej roślinności. Zrzuciła hełm i kazała Newtowi usiąść. Miała mu coś do powiedzenia. – Co, wycofujesz się? – zapytał, kiedy zdjął hełm i przysiadł na brzegu sań. – Z lotu nie zrezygnowałam. Ale musisz wiedzieć, że twoja matka o nas wie. – Wie, co planujesz? – Może. Tego nie wiem. Nie pytała mnie, ja jej też nie. Ale jasno dała do zrozumienia, że wie, że mi pomagasz. Kiedy streściła Newtowi całą rozmowę, powiedział: – To był Yuldez, nie? – Powiedział Marisie, jak głosowałam? Tak mi się wydaje. – Wczoraj wieczorem prosił, żebym go podrzucił. Przyszedł, kiedy przygotowywałem się do wylotu, i zapytał, czy po drodze po ładunek nie podwiózłbym go do Paryża. Powiedziałem, że dla mnie to nie po drodze i żeby pojechał pociągiem. Pewnie tak zrobił. – I następnego dnia z samego rana Marisa Bassi dzwoni do twojej matki. Pasuje. – Ja się nim zajmę. – Twoja matka powiedziała, że to ona się nim zajmie. Poza tym, nie zdradził przecież żadnej tajemnicy. Wszyscy w klanie wiedzą, jak zagłosowałam. – Chciał ci narobić kłopotów. – Marisa Bassi i tak by mnie jakoś zaatakował, kiedy dotarłoby do niego, że nie chcę współpracować. – To ten twój plan niech lepiej zadziała. A mogłabyś mi powiedzieć, z kim konkretnie chcesz się spotkać? – Zaraz się przekonasz. Jak tylko dotrzemy na Enceladusa.

ROZDZIAŁ 6 Euclides Peixoto zadzwonił do Sri parę godzin przed jej przesłuchaniem przez Senacką Komisję ds. Wywiadu. Właśnie jadła śniadanie z Alderem oraz grupką asystentów, prawników i doradców, ćwicząc elementy swojego zeznania. Kiedy wyszła na taras, Euclides powiedział jej, że spotkanie ze zdrajcą, podpułkownikiem Manuelem Montagne, odbędzie się o trzeciej po południu. – Dzisiaj po południu? – Pani profesor się nie przejmuje. Jest mnóstwo czasu – odparł Euclides i dodał, że musi iść w kierunku zachodnim głównym bulwarem nad jeziorem Parano?. Zdrajca będzie czekać na drugim końcu. – I co wtedy? – I wtedy wszystko odbędzie się tak jak ustalono. Nie ma powodu, żeby cię podejrzewać, a moi ludzie oczywiście będą wszystko obserwować. Gdyby były jakieś problemy, co nieprawdopodobne, od razu interweniują. Ale ty się postarasz, żeby nie było żadnych problemów, prawda? – Proszę się nie napawać. To poniżające dla nas obojga. – Twój status nie pozwala na robienie mi takich uwag. Po zebraniu igły z danymi spotkasz się z moim asystentem. Wymienisz igłę na drugą, ze zmienionymi danymi, i tę przekażesz wujowi. – I to wszystko – powiedziała Sri, choć wiedziała, że to nieprawda. Miała już własne plany. – Tak, to wszystko. Podjęłaś właściwą decyzję. Nie pożałujesz, że nam pomogłaś. *** Na posiedzeniu Senackiej Komisji ds. Wywiadu Sri odczytała swoje odpowiedzi na otrzymane wcześniej pytania i po odrobinie łagodnych krzyżowych pytań przewodniczący podziękował jej za pomoc i pozwolił odejść. Nastąpiła kolej Aldera na zeznania pod przysięgą; Sri, siedząca obok, była z niego dumna, że w ogóle nie okazuje strachu – stoi twarzą w twarz z senatorami oraz ich doradcami i spokojnie recytuje odpowiedzi. Po wszystkim ochroniarze odwieźli Aldera z powrotem do domu, a Yamil Cho przewiózł Sri na drugi koniec miasta, na spotkanie z podpułkownikiem Montagne. Jechali przez gęsty tłum rowerów i wózków rowerowych przewożących nieprawdopodobnie wielkie ładunki, ciężarówek wojskowych i cywilnych, autobusów i busików tak zatłoczonych, że wyglądały jak grona trzymających się siebie ludzi – niczym uczepione jakiegoś ochłapu czerwone mrówki. Mijali monolity superkwartałów, przesłaniające niebo i rzucające wieczny cień na obsadzone drzewami aleje. Na szerokie tarasy ich dolnych pięter powciskano mieszkania i sklepy, wyżej zaś pięły się w górę platformy uprawne, obudowane rzędami ogniw słonecznych i zwieńczone elektrowniami wiatrowymi, których gigantyczne śmigła migotały jak heliografy błyskami i iskierkami słońca. Sri nienawidziła Brasilii. Brzydziła się jej brutalistyczną architekturą. Nie cierpiała upału, suchego jak wiór powietrza oraz pyłu, wiejącego od płaskowyżu i barwiącego niebo na

krwistoczerwony kolor. A przede wszystkim nienawidziła tego tłoku na ulicach, tych proli w tandetnych, pstrokatych strojach, o niezrekonstruowanych, niedoskonałych twarzach i ciałach, kłębiących się wszędzie w ogromnej liczbie – masy ludzkiej stłoczonej na małej przestrzeni, z konieczności i w imię ideologii. Ziemia była dla Gai, a miasta dla ludzi. Kulminacja trendu, który rozpoczął się wraz z wynalezieniem rolnictwa. Dziś niemal wszyscy ludzie na Ziemi mieszkali w miastach, miasta zaś już nie wysysały soków z otaczających je terenów, już nie konsumowały całej wody, żywności i minerałów w promieniu tysiąca mil, lecz były samowystarczalne, wodę i śmieci przetwarzano, rośliny uprawiano w wieżowych farmach, na dachach i nadziemnych platformach. Miejskie wyspy izolowały się niczym enklawy zarazy od otaczającej je zregenerowanej i odbudowanej dzikiej przyrody. Smród ulicy przenikał do limuzyny przez klimatyzację i oblepiał skórę Sri. Pot, tanie perfumy, kadzidła z ołtarzyków i kapliczek, dymy z palenisk ulicznych straganiarzy, słodki zapach spalanego gazoholu. Muzyka w kilkunastu kłócących się ze sobą stylach dudniła w głośnikach wszystkich pojazdów, w kolumnach ponad sklepami i na straganach pod szpalerami ogromnych drzew. Ci ludzie spędzali życie na widoku, jak zwierzęta. Na całej przestrzeni szerokich chodników strzygli się, leczyli zęby, tatuowali się lub skanowali, jedli, oglądali teatrzyki kukiełkowe, akrobatów i tancerzy, słuchali wędrownych kaznodziejów gardłujących na rogach ulic, modlili się w przydrożnych kapliczkach poświęconych całemu zoologowi totemicznych zwierząt-symboli. Dla proli Gaja nie była naukową ideą, zespoloną całością ziemskich biomów – była przedwieczną boginią, potężną, choć wrażliwą. Przez swoje wybrane zwierzę-patrona modlili się do Niej, aby się nad nimi ulitowała, prosili o wybaczenie ciężkich ran, jakie zadała Jej ludzkość, i prosili Ją o odnowę. W swoich prymitywnych świątynkach przedstawiali ją jako Afrodytę powstającą nago z morza, na muszli, jako wieloręką tancerkę, tęgą i płodną pramatkę czy też roześmiane dziecko tańczące w słonecznym lesie. Niesamowita przepaść ignorancji, niemożliwa do zasypania, myślała Sri, gapiąc się na ten uliczny karnawał przez przydymione szyby pancernej limuzyny. Czasem marzyły jej się zarazy, które zredukowałyby ludzką populację do utrzymywalnego poziomu. Poziomu zielonej, dzikiej planety, po której lasach i równinach pałęta się zaledwie z dziesięć milionów ludzi. Albo żegluje po czystych, błękitnych oceanach. Wysokich, silnych, inteligentnych ludzi, łagodnych dla ziemi, połączonych globalną siecią, niosących w swych głowach cywilizację. Utopia, w której wszyscy byli do niej podobni. Miliardy i tak już zginęły na skutek zmian klimatycznych, wojen o wodę i ziemię uprawną, kolejne miliardy wymarły podczas Przewrotu – ale to wszystko za mało. Przed oczyma stawały jej mroźne, puste krajobrazy saturnowych księżyców. Ogrody miast i oaz. Zielone katedry sławiące triumf rozumu. Dotarło do niej, że ulica się korkuje, zatyka. Arpeggia klaksonów. Krzyki zdenerwowanych kierowców. Zwierzęcy ryk tłumu ściśniętego na placu i wylewającego się na drogi. Yamil Cho zagadał do kogoś przez słuchawkę, potem powiedział Sri, że jest mały problem, ale raczej da się przejechać. – Co to jest? Jakieś zgromadzenie? – Zamieszki wojenne, proszę pani. – Wojenne?

– Ludzie nakręcają się propagandą i w końcu ich oburzenie musi znaleźć jakieś ujście. Palą kukły, wykrzykują hasła. Przeważnie nic poważnego. W wiadomościach pokazują to jak mecze piłki halowej. – Nie oglądam wiadomości. Sri przypomniało się coś, co dawno temu powiedział jej Oscar, gdy poskarżyła mu się któregoś dnia, że olbrzymia liczba ludzi niczego światu nie daje, że są tylko cielesnymi naczyniami dla ślepej żądzy reprodukcyjnej swoich genów. Według niego, zachowania tłumne wyewoluowały zaraz po stłoczeniu ludzi w pierwszych miastach. Motłoch był paskudny i drapieżny, ale pełnił ważną rolę: gromadził się wokół każdej rany w społecznej psychice niczym białe krwinki wokół infekcji. Był wentylem bezpieczeństwa dla frustracji i niezadowolenia – jednoczył społeczeństwo przeciwko prawdziwemu lub fikcyjnemu wrogowi. Tłum zawsze był z nami, mówił Oscar. Próbowano różnych form rządów, tłum był jednak cywilizacyjnym niezmiennikiem. Władcy sądzili, że nad wszystkim panują, że są wyżej niż stado i rządzą na mocy obopólnej zgody, brutalnej siły czy boskiego prawa, lecz tak naprawdę byli tylko sługami tłumu. Yamil Cho zagadał do słuchawki i powiedział Sri: – Policja zapewnia, że jeśli pozostaniemy w pojeździe, będziemy bezpieczni. Postaram się wyprowadzić nas stąd najszybciej, jak się da, ale najlepiej będzie nie rzucać się w oczy. – Panie Cho, my siedzimy w limuzynie. Trudno nam będzie nie rzucać się w oczy. Poza tym, nie możemy spóźnić się na spotkanie. Proszę wyjechać stąd jak najprędzej. – Postaram się – odpowiedział Yamil Cho i zaczął przeciskać się limuzyną do przodu. Tłum kłębił się wokół olbrzymiego drzewa ludowego pośrodku placu. Drzewa ludowe były spuścizną po Avernus – skroiła je, zanim wyleciała z Ziemi na Księżyc, jeszcze przed Przewrotem. Sadzono je w każdym mieście. Ich obfity, pełen cukru sok można było zbierać i robić z niego syrop, wino czy piwo, ze strąków z nasionami dawało się wyciskać biopaliwo; u nasady gałązek rodziły bogate w białko narośle, kora dawała kilka rodzajów przypraw i antybiotyk, można ją było też wygotować, uzyskując coś w rodzaju papieru lub tkaniny, a pożywne liście dawało się jeść na surowo. Ludzie mogli przeżyć przy nich całe życie i niczego by im nie brakowało. Zresztą, liczni święci i święte czynili dokładnie tak: rzadko zdarzało się drzewo niezamieszkane przez ascetę czy wieszczkę. Na tym tutaj, na samym końcu jednej z niższych, grubych gałęzi, coś wisiało. Gdy limuzyna przepełzła wzdłuż skraju tłumu, Sri dostrzegła, że był to trup mężczyzny-albinosa. Głowa naprzetrąconym karku zwisała na ramię, ubranie było w strzępach, a na piersi wisiał plakat, z dwoma słowami wypisanymi czymś przypominającym krew. „Wbrew Naturze”. Ludzie tłukli trupa po nogach kijami, jak pifiatę. Obrzucali go kamieniami i owocami. Nawet butami. Ściągali z nóg buty i rzucali nimi w trupa. Wzięli go omyłkowo za Zewnętrznego czy stał się zastępczym obiektem dla ich rodzącej się nienawiści wobec postludzi? Sri uświadomiła sobie, że to nieważne. Ważna była tylko wściekłość tłumu. Niewielkie stadko policyjnych dronów i jednoosobowych helikopterów wisiało na różnych wysokościach ponad wysuniętymi lub cofniętymi tarasami superkwartałów okalających plac z trzech stron. Yamil Cho wyjaśnił, że w takich sytuacjach policja zwykle nie interweniuje bezpośrednio, bo to tylko rozwściecza tłum.

– Pryskają feromonami, żeby demonstranci się uspokoili. – To chyba nie działa – odparła Sri. Na plac wlewało się coraz więcej ludzi, jak mrówek pędzących ku cukrowej przynęcie. Próbowali coś dojrzeć przez lustrzane okna limuzyny; parada wytrzeszczonych, zdezorientowanych, złych, załzawionych twarzy. Pięści uderzyły w karoserię, zabębniły na dachu jak deszcz. Auto zakołysało się na mocnych amortyzatorach niczym łódź na wzburzonym morzu. W tłumie zaczynały wybuchać bijatyki – to jego wściekłość zwracała się sama przeciwko sobie. Coś walnęło w szybę o parę centymetrów od twarzy Sri; kawałki owocu zjechały po szkle, zostawiając lepki ślad. I nagle limuzyna znalazła się w centrum gradu owoców i kamieni. Jakiś człowiek zaczął tłuc w szybę drągiem wyrwanym z przydrożnego straganu. Yamil Cho wycelował w niego z grazera: człowiek upuścił kij i padł na Ikolana, krzycząc z bólu – promień uaktywnił wszystkie receptory bólowe w jego ciele. Przyskoczyli inni i zaczęli kołysać limuzyną z boku na bok. Odrzuciło ich, gdy po karoserii popłynęło pięćdziesiąt tysięcy woltów. Yamil Cho poradził Sri, żeby zapięła wielopunktowe pasy bezpieczeństwa. Gdy się przypięła, limuzyna objechała wymalowaną w pobożne slogany ciężarówkę i wjechała na chodnik. Nabierając szybkości, rozganiała pieszych i przebijała się przez stragany. Yamil Cho jednocześnie kierował nią z idealną precyzją i spokojnie rozmawiał z policją. Gdy wydostali się z powrotem na drogę, podleciał do nich helikopter, błyskający światłami i wyjący syreną. Inne auta zaczęły usuwać się z drogi. Parę przecznic dalej jechali już normalnie wyglądającą ulicą. Yamil Cho podziękował helikopterowi, który stanął na nosie i zawrócił w kierunku zamieszek. – Często się takie zdarzają? – zapytała Sri. – Ostatnio przynajmniej raz dziennie, proszę pani. I nie tylko w Brasilii. – Tego nie da się powstrzymać. – Przeważnie dosyć szybko się wypalają – zauważył Yamil Cho. – Chodziło mi o to, że nie da się powstrzymać wojny. Ludzie dali głos. Chcą wojny. – Tak, proszę pani. – Yamil Cho milczał przez jedną przecznicę, po czym dodał: – Jeśli to nie jest zbyt wielka śmiałość z mojej strony, to sądzę, że słusznie pani robi. Nie dlatego, że wojna jest nieunikniona, ale dlatego, że to jest słuszne. – Dziękuję, Cho – odpowiedziała zdumiona i poruszona Sri. W życiu nie słyszała, żeby ten człowiek wypowiedział własne zdanie. Miejsce spotkania z podpułkownikiem Montagne’em znajdowało się w sporym parku, pełnym trawy i zagajników, biegnącym wzdłuż podłużnego jeziora, stworzonego wieki temu przez zmianę biegu trzech rzek. Po wodzie pływały kolorowe jak motyle żaglówki, halsując tam i z powrotem na upalnym wietrze. Sri przeszła główną aleją, mijając stragany, ławki, grupki stołów piknikowych. Rodziny. Zakochani trzymający się za rękę. Dzieci siedzące w zachwycie przed teatrzykiem kukiełkowym. Na końcu promenady nikt na nią nie czekał, oprócz wciśniętej w siatkę ostatniej ławki karteczki. Zapisano na niej jakiś adres. – Dobry środek ostrożności – powiedział Yamil Cho, gdy Sri, zirytowana i zgrzana, wróciła do limuzyny. – Gość wie, co robi. – Takie głupawe gierki mu nie pomogą.

– Oczywiście, że nie. – Dalej nas śledzą? – Pierwszą ekipę zgubiliśmy obok zamieszek, ale druga czekała tutaj. Po drodze mogę ich łatwo zgubić, proszę tylko powiedzieć. Sri pokręciła głową. – Nie. Mają nas śledzić. Chcę, żeby Euclides Peixoto wiedział, że wszystko zrobiłam dokładnie tak, jak chciał. Nowe miejsce spotkania stanowiła uliczna jadłodajnia tuż obok Cemitério da Esperanęa, nieróżniąca się niczym od tysiąca podobnych. Stoliki i krzesła rozstawione pod gęstymi, cienistymi gałęziami drzewa ludowego, stoisko z kawą, sokami owocowymi, smażonymi obwarzankami i babeczkami. Sri usiadła, a kiedy przyszedł kelner, zamówiła szklankę soku z mango, którego nie zamierzała pić – to będzie obrzydliwy koktajl pełen brudu i bakterii. Po paru minutach młody czarnowłosy człowiek, który nie był kelnerem, przyniósł jej szklankę i postawił ją na papierowej serwetce. – Jestem przyjacielem pułkownika Montagne’a – powiedział. – Czy pani wie, że panią obserwują? – Tak podejrzewałam – odparła Sri. – To, czego pani potrzebuje, jest pod serwetką. Rozumie pani, dlaczego zachowujemy takie środki ostrożności. To nie dla naszego bezpieczeństwa, lecz pani. Sri przez chwilę miała ochotę powiedzieć mu, że to podstęp, że Euclides Peixoto planuje zmanipulować te informacje, że zielony święty, którego tak czczą, i tak ich nie potrzebuje – bo dla niego to tylko próba jej lojalności. Ten młody człowiek i pułkownik Montagne zapewne wierzyli, że zmieniają bieg historii, a tymczasem wplątali się w grę, której sami nie rozumieli, przechytrzenii wymanewrowani, skazani na klęskę. Mogła uratować im życie paroma słowami. Ten impuls wzbierał w niej jak mdłości, kręciło się od niego w głowie. Nagle znikł. Już panowała nad sobą. – Chcę powiedzieć, że to wspaniałe, móc panią poznać, pani profesor – dodał młody człowiek z niespodziewanym promiennym uśmiechem. – Walczy pani o wielką i ważną sprawę. Nie wiem, jak mam wyrazić swój podziw dla pani odwagi, że przyszła pani tutaj, i że stanęła pani przed tą komisją starych durniówi powiedziała im prawdę o naszych braciach i siostrach. – Braciach...? – Wszyscy jesteśmy dziećmi Gai. Tu, na Ziemi, i na wszystkich innych światach. Ta wojna, której chcą starcy... oboje dobrze wiemy, że jest sztuczna. Chcą zaprzeczyć ewolucji. Przekształcili świat dla własnej korzyści i teraz boją się zmian, bo wiedzą, że zmiany ich zdetronizują. Czytałem pani prace, pani profesor. Nie wiem, jak opisać radość, że stoi pani po naszej stronie. Wiem, że dopilnuje pani, by nasz drobny upominek dotarł do właściwej osoby. – Młody człowiek odwrócił się i odszedł między stolikami i krzesłami, wtapiając się w skłębiony tłum na szerokim chodniku. Poleciał za nim dron wielkości trzmiela, na moment błyskając w słońcu, gdy wyleciał spod cienia drzewa, ponad głowami tłumu. Sri starannie złożyła papierową serwetkę, wsunęła ją do kieszeni i wróciła do limuzyny.

*** Kiedy wróciła do mieszkania, zobaczyła, że jej synowie siedzą w basenie na wielkim tarasie i grają w coś w rodzaju piłki wodnej. Stanęła w cieniu przy drzwiach balkonowych i obserwowała, jak chlapią się i pokrzykują. Alder był szybki i sprytny, jednak to Berry, zwinny i silny w wodzie, miał piłkę przez większość czasu. W odróżnieniu od Aldera, został poczęty w sposób naturalny, kiedy Sri uwiodła Stamounta Hornea, mającego w jednej ósmej krew rodziny Peixoto, który wówczas był zastępcą szefa służby bezpieczeństwa. Szczerze mówiąc, Stamount pozwolił jej się uwieść. Niemal dorównywał jej inteligencją, przebiegłością i ambicją. Stworzyliby razem świetną i potężną dynastię, jednak pięć miesięcy po tym, jak Sri pozwoliła sobie na poczęcie, Stamounta zabito podczas kampanii przeciwko kłopotliwemu bandyckiemu plemieniu, sabotującemu kolej transandyjską. Sri nigdy nie przestała go opłakiwać. Na środkowym palcu lewej ręki nosiła misterny ażurowy pierścień z kości wyhodowanej z jego osteoblastów, a przez wzgląd na jego pamięć nigdy nie skroiła Berry’ego – odziedziczył po ojcu urodę, ale prawie nic więcej. Był pogodnym i wesołym dzieckiem, o ile natychmiast dostawał to, o co poprosił, ale inteligencję miał co najwyżej średnią, był leniwy, a ostatnio zaczął także wykazywać skłonności do bezmyślnego okrucieństwa; po paru nieszczęśliwych wypadkach z innymi dziećmi – na szczęście były to dzieci służby – Sri stwierdziła, że nie można mu ufać i zostawiać go z mniejszymi dziećmi. Za to wobec matki i brata był zawsze i bezwarunkowo uczuciowy i lojalny; Sri także go kochała i okazywała mu więcej cierpliwości oraz tolerancji niż komukolwiek innemu, wiedząc, że zawsze będzie od niej zależny, że zawsze trzeba go będzie chronić przed skutkami własnej głupiej i impulsywnej natury. Wyszedł z basenu, kiedy go zawołała, posłusznie przydreptał i zaczął opowiadać jej o wizycie na którejś z miejskich farm. Pozwoliła zasypać się beztroską papla-i niną, pozwoliła sobie na odrobinę relaksu. Już zdecydowała. Niej ma odwrotu, nie ma czym się zadręczać. Jednak później, w łóżku, gdy wsuwał się na nią Yamil Cho,j umięśniony gładko jak wąż, zręcznym językiem, ustami i palcami zmuszający ją, by zagryzała wargi, żeby nie krzyczeć, pod zamkniętymi powiekami w upalnym mroku błysnęła jej ta twarz – twarz skazanego na zgubę młodego człowieka, który dał jej igłej z danymi.

ROZDZIAŁ 7 – Jest – powiedział Newt. Słoń opadał wokół Saturna ku Enceladusowi, a ponad rozmytą krawędź gazowego olbrzyma właśnie wzeszedł Mimas. Jedno z okien w memoprzestrzeni Słonia pokazywało wzmocniony optyczny widok DumyGai– owalnej, czarnej skorupy odcinającej się ostro od pobrużdżonej kraterami powierzchni małego księżyca; inne pokazywało obraz z radaru. Obok silnego echa wielkiego brazylijskiego statku polatywało coś małego. Zlewało się z nim na chwilę, potem znowu oddzielało. Macy zapytała Newta, czy to bojowa solówka. – Raczej coś z eskorty – odparł Newt. – Cały czas jej pilnują ze dwa czy trzy nasze. Przesunął widok optyczny, ukazując dwie iskierki wiszące na różnych poziomach za brazylijskim okrętem. – One są wielkości Słonia? – zapytała Macy. – Mniej więcej. – To wielki jest ten okręt. – A w drodze kolejne dwa. – Ty to kiedyś robiłeś? Pilnowałeś tego okrętu? – Może raz czy dwa puszczałem im jakiś sygnał. – To ich nie wypłoszy. – Pewnie, że nie. Ale musimy im cały czas przypominać, że masa ludzi ich tu sobie nie życzy i że mamy na oku wszystko, corobią. Dlatego ciągle im puszczamy różne sygnały. Próbujemy im zagłuszać telemetrię, radar. Bombardujemy światłem. I ogólnie staramy się ich na wszelkie sposoby wkurzać. Może zaszkodzi im to na morale. Ty pewnie myślisz, że to dziecinada. – Myślę, że nikt z was w życiu nie był na prawdziwej wojnie. – To co, jak się zacznie, powinniśmy liczyć na najlepsze i próbować przeczekać, tak? Albo może poddać się, zanim cokolwiek się zdarzy, tak jak ci goście z Camelotu? – Mam tylko nadzieję, że nie masz jakichś romantycznych marzeń, że przeżyłbyś bezpośrednią konfrontację z solówką, co? Bobyś nie przeżył. – A ty wiesz, dlaczego zagłosowałem przeciwko poparciu dla Paryża? – Chyba nie po to, żeby mi było miło. – Po pierwsze, Marisa Bassi jest bufonem, którego bardziej od rzeczywistości interesuje własna reputacja. Po drugie, wiem, że nie pokonamy Ziemi, grając w ich grę. Musimy być sprytniejsi. Ty też pomyśl. Jeśli wybuchnie wojna, będzie ci potrzebna dobra kryjówka. Bo Brazylijczycy na pewno przyjdą cię szukać. Jak to przemyślisz, odechce ci się przeczekiwać. Macy wiedziała, że chce, żeby go zapytała, co oni planują – on, jego przyjaciele tutaj i wszędzie indziej w układzie Saturna, ale wiedziała też, że Newt z nią flirtuje, że to takie przekomarzanie. Zabawa. Powiedziała więc: – Ja u Rekultywatorów nauczyłam się jednej rzeczy: jeszcze żaden plan nie przeżył kontaktu z wrogiem. Newt się zaśmiał. – To chyba nigdy nie widziałaś naprawdę porządnego planu.

Enceladus był jasną, białą kulą śniegową. Jego niemal pozbawiona rzeźby powierzchnia była pokryta warstwami drobnych lodowych kryształków, odbijających prawie całe światło słoneczne. Nieustannie odnawiały ją kriowulkany, wytryskujące spod lodu na tygrysio pasiastych terenach wokół bieguna południowegoumieszczone płytko pod kruchą skorupą zbiorniki wody wygotowywały się gwałtownie po odsłonięciu na lodowatą próżnię, wyrzucając chmury lodowych kryształków na wysokość ponad czterystu kilometrów. Większość od razu spadała na powierzchnię, część jednak uciekała ze studni grawitacyjnej, wchodziła na orbitę wokół Saturna i akumulowała się w Pierścieniu E. Enceladus miał zaledwie pięćset kilometrów średnicy – był tak mały, że powinien zamarznąć na kość miliardy lat temu – powiedział Macy Newt, jego woda była jednak bogata w amoniak, co obniżało jej punkt krzepnięcia o dobre sto stopni Celsjusza, a rozpad izotopów promieniotwórczych oraz naprężenia pływowe zapewniały dość energii, by utrzymać ją w stanie płynnym. Zatem mały księżyc aż kipiał od aktywności geologicznej; gdy Słoń okrążał go ku Bagdadowi, Newt pokazywał Macy labirynty skomplikowanych pęknięć, grzbiety tektoniczne, gładkie, niedawno wypiętrzone równiny, przecinane rozpadlinami miękkie kratery... Zza horyzontu wyłoniło się kopulaste miasto, stojące na pokrytej niewielkimi kraterami równinie. Jego kontury zmiękczała warstwa lśniącego szronu. I już lądowali, a potem jechali autobusem z platformowego portu do Bagdadu. Namiot miasta stał na fundamentach z aerożelu i fullerenów zamocowanych do niskiego wału niedużego krateru, jego wnętrze zaś zalano roztopioną wodą, tworząc okrągłe jezioro pełne koralowych raf, wodorostów, wysepek mangrowych oraz wielkich jak tratwy kęp lilii wodnych. Z zielonych wysepek pośrodku jeziora wznosiły się spiczaste budowle miasta – szkieletowate iglice oparte na fullerenowych dźwigarach, pełne podestów i tarasów obsadzonych drzewami lub piętrowymi ogrodami i obrośniętych kapsułowymi domkami pomalowanymi na pstrokate kolory, łączącymi się ze sobą siatką cieniutkich mostków i pochylni, lin transportowych i wyciągów. Macy, zgodnie z otrzymanymi wskazówkami, zaprowadziła Newta do kawiarni u podstawy jednej z najbardziej zewnętrznych wież. Newt zjadł talerz warzywnego tażinu i wypił parę filiżanek miętowej herbaty, jednocześnie obdzwaniając rozmaite kontakty, próbując korzystnie zbyć swój transport ręcznie tkanego dżinsui ośmiu gatunków herbat. Później rozmawiał z jednym z nich, targując się przez godzinę czy dwie, wspomagając się stochastycznymi porównaniami z podobnymi transakcjami odnotowanymi na giełdzie i odrzucając obietnice przyszłych odsetek lub korzyści na rzecz najlepszej ceny na przyprawy i lecznicze drożdże, które chciał zawieźć z powrotem na Dione. Gospodarka Układu Zewnętrznego opierała się na tysiącach takich transakcji. Rozliczane były w kudosach, tym skomplikowanym systemie śledzącymi indeksującym reputację społeczną wszystkich obywateli oraz ich wkład we wspólne dobro. W sumie przypominało to raczej grę niż poważny system monetarny. Kupcy blefowali jeden wobec drugiego jak pokerzyści; zdarzało się, że targi, które utkwiły w impasie, rozstrzygano rzutem kośćmi. Macy siedziała rozparta na leżaku, popijała słodką miętową herbatę i starała się za bardzo nie zastanawiać, po co tu przyleciała. Polityka także była grą – a ona była boleśnie świadoma, że graczem jest naiwnym, niedoświadczonym i ma mętne pojęcieoregułach. Jedyne, co mogła zrobić, to zalicytować i grać na czuja. Polegając na życzliwości obcych ludzi. Był wczesny wieczór. Żyrandole powoli przygasały, a bryty namiotu ciemniały,

przesłaniając śnieżnobiały księżycowy krajobraz na zewnątrz. Tłuste, powolne fale przetaczały się po jeziorze, pod wypiętrzającym się parkietażem lilii wodnych. Ponad nimi kilkunastu skrzydlaków uprawiało coś w rodzaju powietrznego baletu: prześlizgiwali się nisko nad jeziorem, podrywali, wirowali wokół siebie niczym nietoperze, na tle czarnego nieba i Saturna. Dzięki słabemu ciążeniu lot napędzany siłą ludzkich mięśni był możliwy w habitatach i miastach na wszystkich tutejszych księżycach. Był to popularny sport – Macy też parę razy próbowała w habitacie Jones-Truex-Bakaleinikoff, szybując z podestów zawieszonych wysoko na wspornikach namiotu. Jednak na Enceladusie, gdzie ciążenie było tak szczątkowe, że człowiek nie ważył więcej niż kruk czy wrona na Ziemi, wszyscy ciągle fruwali. Wkładali skrzydlate kostiumy, albo – jak niektórzy ze skrzydlaków nad wodą – mieli modyfikacje cielesne, dające im błoniaste fałdy skóry rozciągające się od nadgarstków po kostki, zmienione włókna mięśniowe i pojemność tlenową krwi, dzięki którym mogli fruwać godzinami. Newt zakończył rozmowy biznesowe, poplotkował z paroma znajomymi, na koniec zdjął speksy i powiedział Macy, że jej tajemniczy kontakt się spóźnia. – Nie jakoś bardzo. – Jeśli się nie pojawi, powiesz mi, o co w tym wszystkim chodziło? – Pojawi się, pojawi. – Jak skończysz, znam tu parę barów, które ci się spodobają. Jeden jest pod wodą, pośrodku lasu wodorostów – powiedział Newt. – Płyniesz do niego i siedzisz w takim jakby dzwonie z powietrzem. – A jak wracasz, jeśli się nawalisz? – Tam jest tylko herbata. Wszystkie możliwe gatunki. Pijesz herbatę, jesz to czy tamto i płyniesz z powrotem. Patrzysz przez okna na ryby. – Brzmi fajnie. A to co? Gdzieś z wysoka, z najbliższej wieży, poniósł się męski głos, zawodzący śpiew płynący przez ciemniejące powietrze zapadającego wokół zmierzchu. – Wezwanie na modlitwę – powiedział Newt. – Wy nie macie muzułmanów w Wielkiej Brazylii? – Na pewno są. Tylko ja nigdy żadnego nie spotkałam. Po szerokim tarasie przemknął cień skrzydlaka, człowieka w zielonym uskrzydlonym kostiumie w kształcie krzyża. Złapał prąd wznoszący, zatrzepotał i wzniósł się nad jezioro. – To bardzo uduchowione miasto – dodał Newt. – Są tu muzułmanie, chrześcijanie, hindusi, żydzi... W Camelocie na Mimasie jest świątynia buddyjska. Niektórzy organizatorzy Nieustającej Debaty Pokojowej z Paryża to też byli buddyści. – A przypomnij mi, co to byli za mnisi? Ci, co mają ten ryokan, japońską gospodę, w ścianie Krateru Dydony? Macy była tam sześć miesięcy temu z Newtem, Pete’em Bakaleinikoffem oraz Junko i Junpei Asaiami. Siedzieli w ciepłym basenie w ogrodzie z mchów i bambusów, popijali ryżowe winoi pojadali drobne marynowane warzywka, gadali o teleskopie, kontemplowali jałowy, pusty księżycowy krajobraz za namiotem ryokanu. – Szinto – odparł Newt. – Niektórzy buddyści to szinto. Przeważnie ci, co mają przodków z Japonii.

– Ale w klanie nie zauważyłam, żeby ktoś wyznawał jakąś konkretną religię. – My jesteśmy wrednymi racjonalistami. Ale ty pewnie kiedyś byłaś religijna. – Kiedyś tak. – Ale już nie. – Nie. – A co się stało? Straciłaś wiarę, kiedy uciekłaś i zobaczyłaś, co wielki świat ma do zaoferowania? – Straciłam ją, zanim uciekłam. Pewnie dlatego właśnie uciekłam. Skrzydlak w zielonym kombinezonie zawrócił ku tarasowi, sunąc nisko nad wodą i podrywając się w ostatniej chwili, żeby zgrabnie wylądować na jego końcu. Owinął się skrzydlatym strojem jak peleryną i ruszył ku nim, ściągając gogle i rozrzucając wokół ramion długie czarne włosy. Newt popatrzył na nią, popatrzył na Macy, roześmiał się. Skrzydlakiem była córka Avernus – Yuli. *** Macy i Yuli usiadły w kapsule o półożywionej futrzanej podłodze i pleksiglasowej powłoce, zawieszonej wysoko nad krawędzią grupy oświetlonych wież. Kiedy Macy zaczęła tłumaczyć, co chce zrobić, Yuli jej przerwała: – Ja wszystko rozumiem. – Wszystko? – To bardzo proste. Marisa Bassi chce, żebyś opowiedziałao Wielkiej Brazylii. O Ziemi. Jeśli odmówisz, napiętnuje cię jako zdrajczynię. Szpiega. A jeśli zgodzisz się udzielić wywiadu któremuś z jego przydupasów, przysłużysz się jego niekończącej się wojennej propagandzie. Myślisz, że jesteśmy w stanie pomóc ci znaleźć wyjście z tej pułapki. Że kiedy porozmawiasz z matką, będziesz w stanie odpowiedzieć Bassiemu na wyzwanie, ani mu nie pomagając, ani nie zostając jego dłużniczką. – Przyleciałam tutaj w ramach akcji pokojowej. Która miała doprowadzić do wzajemnego zrozumienia. Nadal w to wierzęi chętnie porozmawiam z każdym, kto chce posłuchać o Ziemi. I postaram się odpowiedzieć uczciwie i szczerze na wszelkie pytania. Ale Marisa Bassi chce słuchać tylko o tym, jak to wielkie rody zagarniają całe bogactwo i władzę i uciskają resztę. Chce strasznych historii, którymi się usprawiedliwi. – Powiedz mi: jesteśmy w stanie nie dopuścić do wojny? – Nie, zapewne nie. – A moja matka uważa inaczej. Dlatego oddała się Paryżowi na zakładniczkę. Ustawiła się w stuprocentowej opozycji do Marisy Bassiego. Wykorzystuje swoje kudosy i wszelkie znajomości tutaj, w Wielkiej Brazylii i na całej Ziemi, żeby zatrzymać nieuniknione. Myśli też, że ponieważ nasi wrogowie zrobiliby wszystko, żeby dostać ją żywą, to nie zaatakują Paryża, póki ona tam jest. Próbowaliśmy ją przekonać, że przecenia swoją ważność, a nie docenia ich ambicji i agresji. Ale ona nie słucha. Myśli, że jesteśmy zbyt wielkimi pesymistami. Jednak z tobą zgodziła się porozmawiać. Yuli siedziała po turecku na ciepłym, niebieskim futrze, drobna i szczupła w zielonym skrzydlatym kostiumie, rozpuszczone włosy spadały jej wokół sercowatej twarzy na ramiona.

Skórę miała śnieżnobiałą, a oczy zielone jak chlorofil. Wyglądała na jakieś osiem lat, ale była dokładnie wzrostu Macy, a zielone spojrzenie było śmiałe i poważne. Chłodne i analityczne. Krążyły plotki, że nie jest biologiczną córką Avernus (co samo w sobie byłoby cudem, zważywszy na jej sędziwy wiek), ale konstruktem lub klonem. Lub że naprawdę jest o wiele starsza, tylko została tak skrojona, że się nie starzeje. Wszystko jedno. I tak robiła niesamowite wrażenie. – Twojej matki chyba się nie da przekonać – powiedziała Macy. – Ja nie oczekuję, że ją przekonasz. Ona zdanie zmieni tylko sama, kiedy będzie mieć do dyspozycji wszystkie fakty. A może i wtedy nie. Jednak musimy się postarać, żeby była doinformowana. Wyleciała z Ziemi sto pięćdziesiąt lat temu. Stara się być na bieżąco, ale zdaje sobie sprawę, że ma luki w wiedzy. I tu właśnie możesz się przydać. Matka chce usłyszeć prawdę. Surową, z pierwszej ręki. Chce, żebyś odpowiedziała na jej pytania szczerze i do końca. Zgodzisz się? – Już mówiłam. Właśnie po to tu przyleciałam. – Do Paryża polecieć nie możesz, bo Marisa Bassi jeszcze by cię aresztował. A moja matka nie może Paryża opuścić. Ale to żaden problem – powiedziała Yuli i wyciągnęła z kieszeni skrzydlatego kostiumu parę rękawiczek sterujących. – Załóż je. I swoje speksy. – Mam to zrobić teraz, natychmiast? Yuli parsknęła śmiechem i przez moment wyglądała jak zwyczajna mała dziewczynka. – Oczywiście. Domyśliłyśmy się, czego chcesz, i zdecydowałyśmy, że się zgodzisz, jeszcze zanim umówiłaś się ze mną na spotkanie. A skoro chcesz mówić prawdę, to nie musisz się specjalnie przygotowywać. – To idzie do sieci? – Bezpośrednio, na żywo, bez żadnego montażu. – Czyli wy chyba faktycznie domyśliłyście się wszystkiego, o co chcę was prosić. – Wiem, że wojna jest nieunikniona. Wiem, że wszystko zmieni. Jeszcze nie wiadomo jak. Możemy tylko liczyć, że na dłuższą metę będą to zmiany na lepsze. A szansa na to jest największa, jeśli matka nie tylko przeżyje, ale też uniknie pojmania. Jeśli odzyska rozsądek i wyjedzie z Paryża, póki nie jest za późno. Imamy się wszystkiego, żeby ją przekonać. Nawet tego. – Nie obawiasz się czasem, że niektórzy ludzie mogą wziąć twoją bezpośredniość za brak kultury? – Prawda nie powinna nikogo urazić. Ale ja jestem zdesperowana. Zresztą ty tak samo. Możemy sobie nawzajem pomóc. Dobra. Teraz powinnaś się położyć. I nie próbuj ruszać awatarem, póki nie przyzwyczaisz się do opóźnienia. – Gdzie się spotykamy? – zapytała Macy, naciągając rękawiczki. – W jednym z jej ogrodów – wyjaśniła Yuli. Sama też włożyła speksy. Okulary Macy zaciemniły się natychmiast, gdy się położyła. Zaraz nawiązało się połączenie. Leżąc na miękkim, ciepłym filtrze, znalazła się wewnątrz awatara stojącego przed przezroczystą ścianą i patrzącego przez gigantyczną lagunę krystalicznie czystego powietrza na wirujący, żółty jak smog lejek tornada, niknący w gruzłowatych, czerwonobrązowych chmurach poniżej. Był środek dnia. Maleńki krążek słońca świecił w górze, na niebie

błękitnym jak na Ziemi, upstrzonym kłębkami białych chmur. Po jednej stronie olbrzymiego tornada unosiło się stadko małych, ostrych prostokątów. Macy wywołała wirtualny dżojstik awatara i odwróciła się, żeby zobaczyć, gdzie wylądowała. W wielkim, kwadratowym pomieszczeniu o przezroczystych ścianach i delikatnie pokratkowanej, ale też przezroczystej podłodze. Było to najwyższe piętro z wielu w wysokiej, wiszącej w powietrzu, walcowatej budowli. Ta gigantyczna probówka kończyła się po obu stronach przezroczystymi balonami i była wysadzana ze wszystkich stron silniczkami korekcyjnymi. Na jej piętrze, jak i na innych, stały tu i tam rozmaite awatary, jak zatrzymane w połowie gry pionki szachowe o ludzkich kształtach. Jeden poruszył się i podszedł do niej, kołysząc się delikatnie. – Jestem Avernus. Witam w Głębokim Wirze – usłyszała. Macy przedstawiła się i zapytała, czy to miejsce jest prawdziwe. – O tak. Bardzo prawdziwe. Unosimy się w pasie wodnym Saturna, około trzystu kilometrów pod granicą atmosfery – powiedziała Avernus. – Te białe chmury to para wodna, ta burza to też głównie para wodna, taki stojący wir napędzany ciepłym punktem w strefie ciekłego wodoru, daleko w dole. Kiedy się unosi, stygnie, ale i tak jest dużo cieplejszy od otaczającej atmosfery i przez tę różnicę temperatur powstają chmury, tak samo jak ziemskie huragany. A poza tym, otaczające go cykliczne wiatry wymiatają stąd smog powstający z saturnowych beztlenowych reakcji, stąd mamy taki piękny widok. Sięgamy wzrokiem na tysiąc kilometrów w każdą stronę. Macy zapytała, czy wiszące w powietrzu prostokąty to inne budynki; Avernus odparła, że łatwiej będzie pokazać niż tłumaczyć. – Jak tylko skończymy, udamy się tam. Brazylijczycy próbowali zbadać to miejsce podczas tej głupiej pokazówki, tego przelotu solówkami w głąb Saturna. Nic im się nie udało, ale wiem, że teraz wszystko obserwują, więc chyba nie ma lepszego miejsca na nasze spotkanie, prawda? Ja nie mam już nic do ukrycia. Jeśli chcą się dowiedzieć czegoś o mojej pracy, wszystkiego, wystarczy, żeby poprosili. To nie jest ani fabryka strasznej broni, ani kryjówka potworów. To nie służy do niczego. To tylko miejsce, gdzie ludzie mogą przyjść, żeby podziwiać piękno tego świata, albo żeby się spotykać. Spotykać i rozmawiać. Zacznijmy może od tego, że mi opowiesz, jak się tu znalazłaś. – To dosyć długa i skomplikowana historia. – Ja mam dużo czasu. Rozmawiały przez prawie godzinę. Macy powiedziała Avernusoswojej ucieczce z Kościoła Bożej Regresji, biednym życiu z dnia na dzień w Pittsburghu, które skończyło się, gdy się zaciągnęła do Zespołów Rekultywacji i Odbudowy. O pracy w ruinach Chicago, oawansie po tym, jak uratowała życie Feli Fontaine, o przeniesieniu do Zespołu nr 553 i o tym, jak walkowerem zdobyła miejsce w ekipie budowlanej biomu i poleciała do Tęczowego Mostu na Kallisto. Avernus zadawała wiele pytań. Macy nie była w stanie powiedzieć guru genetycznej zbyt wiele o polityce i rywalizacji pomiędzy rodzinami, lecz na wszystkie inne pytania starała się odpowiadać jak najpełniej i najszczerzej umiała. W końcu słynna genetyczka powiedziała: – Obiecałam, że pokażę ci resztę Głębokiego Wiru. Pozwól, że na moment przejmę sterowanie...

Coś jakby zamrugało i nagle punkt widzenia Macy zawisł nad długim, prostokątnym dywanem utkanym z pasów czerni i głębokiego karmazynu, usianego tu i tam drobnymi białymi plamkami. Wzdłuż niego przechodziły powolne fale, a na krawędziach połyskiwały czarne kule. Pływaki. W tle, od błękitnego nieba odcinały się dwa kolejne prostokąty. – To ogród – odezwała się Macy. – Pani założyła tu ogrody! – Ja mówię, że to „rafy” – powiedziała Avernus. Obie patrzyły oczyma jednego z małych robotów, zajmujących się doglądaniem raf. Avernus puściła go nisko wzdłuż latającej łąki. Jeśli nie liczyć ciemnego ubarwienia, mającego maksymalnie pochłaniać widmo słoneczne, rośliny na rafie niesamowicie przypominały ziemskie. Były i omszone pagórki, i kępy wysokich, cienkich ostrzy podobnych do traw, i gęste sploty paprociowatych gałęzi, albo czarnych, długich na metry pasków. Twory odrobinę przypominające słonecznik, o krótkich, mięsistych łodygach /wieńczonych talerzowatymi kwiatami ogniskującymi słaby blask słońca na srebrzystym guzku pośrodku. Podobne do kłębków waty łapacze rosy wyłapywały parę wodną, gdy rafa zdryfowała w chmurę. Nawadniały pobliskie rośliny w zamian za czerpane z ich korzeni inne substancje pokarmowe. Stłoczonych jeden na drugim żyło tu ponad pięćdziesiąt różnych gatunków, zakorzenionych w siatce nasyconej czymś w rodzaju smoły z prostych węglowych związków. Wykorzystywały energię z fotosyntezy, by budować z nich użyteczne organiczne cząstki. Pływaki o czarnych, grubych na parę nanometrów powłokach też pochłaniały energię słoneczną, podgrzewając zawarty w środku czysty wodór – dawało to akurat tyle siły nośnej, by rafy nie tonęły, gdy nieustanne wiatry rzucały nimi dookoła Wielkiego Wiru. Kiedy rafę zanosiło nad któryś z wiejących spoza Wielkiego Wiru prądów, zalewał ją metan i amon przywiewany z wyższych, zimniejszych warstw atmosfery. Drobnoustroje w smolistej glebie przyswajały te ważne substancje, w ten sposób rafy mogły rosnąć i się powiększać. – Na początku obsiałam je tą samą mieszanką gatunków – powiedziała Avernus. – Ale odtąd każda znalazła swoją własną równowagę. Nie ingerujemy w ich rozwój, pilnujemy tylko, żeby trzymały się w miejscu. No i przecinamy je na pół, jeśli się za bardzo rozrosną. Na początku mieliśmy tylko dziesięć. Po dwudziestu latach jest prawie sto razy tyle. – Nikt na nich nie mieszka. – Przynajmniej mnie nic o tym nie wiadomo. – Pani je zrobiła po prostu po to, żeby sprawdzić, czy się uda. – Interesuje mnie zbadanie nieskończonych możliwości tego, co Per Bak nazwał „samoorganizującą się krytycznością”. Złożonej i delikatnej równowagi, jaka ustala się rozpięta na symbiotycznych zależnościach chaosu i porządku, którą znajdujemy w piaskowych wydmach, na wolnym rynku i w ekosystemach. W chwilach optymizmu wydaje mi się, że moją aspiracją jest coś w rodzaju sztuki. W każdym razie: nasze światy byłyby ponure i ubogie, gdybyśmy tworzyli rzeczy tylko dla prostej użyteczności. Mnie bawi tworzenie tych ogrodów i mam nadzieję, że ludziom też sprawią przyjemność. Zanim doszło do naszego spotkania, tylko parę osób wiedziało o Głębokim Wirze. Teraz jego adres i protokół dostępu do awatarów zostały upublicznione. Każdy może go odwiedzić. Nawet ludzie z Ziemi. Zwłaszcza ludzie z Ziemi. Chciałabym, żeby zrozumieli, że tu nie ma nic poza moimi skromnymi ogrodami i dziewiczą urodą tej planety. Macy dostrzegła, jak coś bardzo podobnego do krocionoga idzie z prędkością muchy w

smole przez poszycie, podkradając się do grupki tłustych robaków pasących się w gęstej plątaninie czarnych pasków. – I piękne są te pani ogrody – powiedziała. – Dziękuję. I dziękuję ci za szczerość. Chcę teraz zastanowić się na tym, co mi powiedziałaś. Później może spotkamy się w innym ogrodzie i znowu porozmawiamy. – Bardzo bym chciała – odpowiedziała Macy, lecz łącze już się przerwało. Patrzyła przez przezroczyste soczewki speksów na fullerenowe dźwigary i zaciemnione bryty namiotu Bagdadu. Yuli, usadowiona po turecku pod przezroczystą ścianą kapsuły, odcinająca się od girland świateł na wieżach, powiedziała: – Zebrałam pierwsze wyniki bieżących badań opinii. Chcesz wiedzieć, co ludzie o tobie mówią?

ROZDZIAŁ 8 Pożegnanie Sri z Alderem było niezręczne i dziwnie oficjalne. Przez wzgląd na niego, starała się jak mogła, żeby wyglądać spokojnie, nonszalancko i mówić o konkretach, on zaś był cichy i zamknięty w sobie: wyraźnie niepokoił się tym, co go czeka. Zagrożenia najbliższej przyszłości, a potem zdradzieckie rafy władzy i polityki, między którymi będzie musiał lawirować, zdany wyłącznie na siebie, przez tygodnie i miesiące. Zaraz po wylocie Sri na spotkanie z Oscarem Finneganem Ramosem Alder miał zostać zawieziony na naradę w kancelarii prawniczej Sri, a tam dwóch ludzi już czekało, żeby przemycić go niepostrzeżenie z budynku i zabrać do kryjówki. Potem zmieni mu się wygląd drobnym plastycznym zabiegiem oraz paroma prostymi modyfikacjami, które przyciemnią mu skórę oraz zmienią kolor oczu; następnie, posługując się starannie podrobionymi dokumentami, pojedzie samochodem i pociągiem do Buenos Aires, gdzie wsiądzie do czarterowego samolotu, który zawiezie go na Antarktydę. Ten wybieg był niezbędny nie tylko ze względu na narzucony mu przez komisję zakaz opuszczania Brasilii, ale także dlatego, że za parę godzin ludzie Euclidesa Peixoto prawie na pewno zechcą go aresztować i przesłuchać. Ośrodek badawczy na Antarktydzie Sri dostała od rządu Wielkiej Brazylii wiele lat temu; na jego rozwój wydała znaczną część swojej skromnej fortuny, a wczoraj wieczorem wszystko przepisała na swojego starszego syna. Prawnicy zapewnili ją, że jakakolwiek próba zakwestionowania tego przepisania własności padnie przed sądem cywilnym. Oczywiście, Euclides Peixoto oraz jego przyjaciele i sojusznicy mogli próbować go skonfiskować, przemycając odpowiedni dopisek w jakiejś przechodzącej przez Senat ustawie, albo wręcz przejąć siłą. Jednakże, nawet jeśli zdobyliby sobie odpowiednią większość głosów, prawny spór toczyłby się całymi latami – i bardzo mało prawdopodobne, że chciałoby im się demaskować i szkodzić własnej reputacji przez urządzanie zbrojnych szturmów na prywatny majątek. A zatem Alder będzie tam bezpieczny jak nigdzie indziej. Zajmie się zarządzaniem ośrodkiem oraz ochroną dziedzictwa Sri. Planowała oczywiście jak najszybciej wrócić i triumfować, ale to nie ułatwiało pożegnania. – Szkoda, że nie mogę zabrać Berry’ego – powiedział Alder. – Przy mnie będzie o wiele bezpieczniejszy. Wczoraj wieczorem Berry został uśpiony i zapakowany do trumny hibernacyjnej, która wyjechała z ich apartamentowca ciężarówką wywożącą co wieczór śmieci do przetworzenia. – Będę za nim tęsknił – powiedział Alder. – I za tobą też. Sri poczuła tęsknotę i czułość, dojmującą jak głód. Miała ochotę wziąć swego dzielnego i pięknego syna w objęcia, przycisnąć go do siebie i nigdy nie puszczać, ale nie mogła pozwolić sobie na okazanie słabości czy niepewności. – Przetrwamy to wszystko – powiedziała. – Przeżyjemy i dokonamy razem wielkich rzeczy. – Nie zawiodę cię. – Wiem o tym. Poleciała prosto nad Zatokę Kalifornijską helikopterem pilotowanym przez Yamila Cho.

Wylądowali niedaleko posterunku straży. Sri poszła ścieżką przez wydmy w stronę pustelni Oscara Finnegana Ramosa. Wilk siedział w miejscu, gdzie ścieżka przechodziła pomiędzy stromymi wałami wydm. Układy nerwowe tych wilków były pierwszym udanym syntetycznym projektem Sri. Wzorowała się na długich, szybko reagujących włóknach nerwowych ustonogów oraz ośrodkach przetwarzania wzrokowego urubu zwyczajnych – i zgodnie z wielowiekową tradycją, wbudowała w system furtkę, dostępną przez zmysł węchu. Przed wyjściem ze śmigłowca kapnęła sobie na błonę pomiędzy kciukiem a palcem wskazującym kropelkę oleju zawierającego specjalnie spreparowany indol. Wsunęła dłoń w czytnik identyfikacyjny wilka, cząsteczki indolu wpięły się do specjalnych receptorów w gruczołach węchowych maszyny i uaktywniły tajną furtkę dającą bezpośredni dostęp do priorytetów zadań. Kiedy przytknęła sygnet z małego palca do jednego z detektorów ruchu, modulowany sygnał z diody LED w sygnecie w okamgnieniu przeprogramował wilkowi system celowniczy. Wilk podniósł się na silnych, przegubowych kończynach i wysunął z komór całe uzbrojenie. Obnażył kły. Sri wiedziała, że nad nim panuje, ale pokaz siły ognia i tak przyprawiał o gęsią skórkę. Kazała mu wyłączyć system bezpieczeństwa, do którego był podpięty, po czym ruszyła ku plaży, płynąc na fali zimnej stanowczości. Oscar Finnegan Ramos siedział na pniu drzewa, odartym z kory i białym od soli. Krótkim kozikiem o rogowym trzonku strugał z kawałka drewna gwizdek. Ubrany był jak zwykle tylko w krótkie spodnie. Uniósł wzrok, gdy przyszła Sri z wilkiem – ciemne oczy miał martwe jak okna pustego domu. – Tak myślałem, że to będziesz ty – powiedział. – Przynajmniej masz na tyle przyzwoitości, żeby przyjść osobiście. A nie posłać któregoś z tych psychotycznych stworów, które hodujesz na Księżycu. – Zastanawiałam się, czy o nich wiesz. – Czyj to pomysł? Twój czy mojego siostrzeńca? – W całości mój. – Kiedyś, dawno temu, umiałaś patrzeć w dłuższej perspektywie. Ale przez ostatnie lata zrobiłaś się potwornie niecierpliwa. To wcześniej czy później przyniesie ci zgubę. – To jedyna szansa na uratowanie życia mnie i moim synom. – W takiej skomplikowanej i niebezpiecznej grze nie powinnaś liczyć szans. Powinnaś dokładnie wiedzieć, co robisz, dlaczego i jakie będą konsekwencje. A ty... wybacz, ale wygląda na to, że sama nie jesteś przekonana, co powinnaś zrobić. Na pewno to wszystko dokładnie przemyślałaś? – Wiem dokładnie, co powinnam zrobić. Nie utrudniaj. – Co znaczy „Zdechnij po cichu. Nie rób scen. Nie utrudniaj mi tego”. – A myślisz, że człowiek, który dał mi tę igłę z danymi, będzie miał łatwo? Człowiek, którego poświęciłeś? – Coś podejrzewam, że Euclides wmanewrował cię w myślenie, że możesz się uratować, tylko jeśli mnie zabijesz. Zmusił cię, żebyś robiła to, co chce, tak, że tobie wydaje się, że to w stu procentach twój pomysł. – Uśmiechał się łagodnie i spokojnie. – Skoro masz wątpliwości, to pewnie już o tym wiesz, ale jeszcze tego sobie nie przemyślałaś. – Wszystko sobie przemyślałam. Bardzo dokładnie.

Sri, choć czuła się bardzo spokojna, musiała wbić dłonie głęboko w kieszenie bluzy, żeby ukryć drżenie, którego nie była w stanie opanować. Gdy Oscar zestrugał z gwizdka ostatni wiór, przytknął go do ust i wydał długi, niski dźwięk, poczuła, jak cierpnie jej skóra na głowie. Zaczęła się zastanawiać, czy właśnie nie włączył jakiegoś rezerwowego systemu zabezpieczeń. Nic się jednak nie wydarzyło. Dalej wiał gorący wiatr, kładący trawę na szczytach wydm; łagodne fale wtaczały się na plażę, zawijając się od lewej do prawej; daleko na morzu korweta odcinała się od rozświetlonej wody jak wycinanka. Z całą pewnością ludzie z jej pokładu też obserwowali to spotkanie, ale nie miało to znaczenia. Wilk panował nad lokalną siecią zabezpieczeń, nad wiszącym tysiące kilometrów w górze statytą, zdezaktywował także uzbrojenie statku. Oscar uśmiechnął się do niej. – Przeżyłem wiele lat. Każdy, kto przeżył choćby połowę tego, co ja, wie, że każdy dzień przeżywa się ze świadomością śmierci. Śmierć jest nieodłącznym towarzyszem. Zawsze czai się w myślach tuż za rogiem. Nawet w tak piękny dzień jak ten. Pomyślałem, że kiedy w końcu przyjdzie, przyjmę ją. Ale myliłem się – powiedział i rzucił swoim małym kozikiem prosto w Sri. Wilk ciężkim pociskiem zestrzelił nóż w powietrzu, Oscar stoczył się ze swojej kłody i już biegł, zygzakując w lewo i w prawo. Wilk puścił się za nim, ale miał problem z przyczepnością na sypkim, miękkim piasku. Oscar przeskoczył przez ochronne ogrodzenie, które zbudował wokół tegorocznych żółwich jaj, natomiast wilk rzucił się prosto w nie, paliki zastukały o jego pancerz, a siatka owinęła się wokół przednich nóg i przewróciła go na kolana. – Zabij! – wrzasnęła Sri pod upalny wiatr. Była przerażona i zdenerwowana, w jej głowie panował chaos. Oscar pełzł na czworakach po piaszczystym zboczu. Wokół sypał się piasek. – No już! Zabij go! Wilk stanął na tylnych łapach. Coś potężnie błysnęło, spod Oscara trysnęła fontanna piasku i dymu. Odrzuciło go na bok. Stoczył się ze stoku jak bezładna kupka szmat, wylądował na plecach i znieruchomiał. Sri zadzwoniła po Yamila Cho, a potem sprawdziła, czy jej mentor faktycznie nie żyje. Gdy wstawała, śmigłowiec przemknął nisko nad wydmami, wyjąc turbinami na pełnym gazie, i wylądował na ubitym piasku przy samej wodzie. Wystartował natychmiast, gdy Sri wsiadła do środka. Plaża i roziskrzony ocean przekrzywiły się. Skręcająca do brzegu korweta kreśliła na wodzie szeroki biały kilwater. – Prom? – zapytała, opadając w fotel obok Yamila Cho. – Wszystko gotowe. – Berry? – Na pokładzie. Będziemy za dwadzieścia minut. Helikopter wznosił się, obracając jednocześnie o sto osiemdziesiąt stopni. Sri patrzyła na ciągnące się wzdłuż brzegu wydmy, na suche brązowe zbocza gór. Widziała cienką białą linię drogi, smużkę tłustego czarnego dymu, unoszącą się z miejsca, gdzie był posterunek kontrolny. Słońce błogo i dobrotliwie świeciło na błękitnym niebie. Uświadomiła sobie, że to może być jej ostatni dzień na Ziemi.

CZĘŚĆ IV Groźne pomruki

ROZDZIAŁ 1 Po Operacji Głęboka Sonda Cash Baker i reszta pilotów solówek zajmowała się lataniem w tak zwane misje naukowe wokół księżyców Saturna. Sporządzali mapy odchyleń pól grawitacyjnych i radiowych, przelatywali nad każdym ważniejszym miastem i osadą, sondując je radarem i czujnikami mikrofalowymi dającymi boczny obraz, nagrywając wideo w wysokiej rozdzielczości. Większość tych danych dałoby się zebrać zdalnie albo z wykorzystaniem dronów, ale przeloty miały być prowokacją, pokazem siły wspólnej ekspedycji brazylijsko-europejskiej, a także testem możliwości kontroli lotów i obrony przeciwlotniczej Zewnętrznych. Według oficerów od wojny psychologicznej, każdy przelot był wkładem w ciągły i wielogłowy niczym hydra program wzbudzania w społecznościach Zewnętrznych strachu i wrogości, destabilizacji struktur politycznych i społecznych, polaryzacji różnic między frakcjami wojowniczymi i antywojennymi, a także budzenia paniki w niezdecydowanych społecznościach – tak aby postanowiły ogłosić neutralność. Większość pilotów odnosiła się sceptycznie do tej strategii. Luiz Schwarcz powiedział, że to jak dźgać kijem gniazdo szerszeni i liczyć, że zamiast zaatakować ciebie, zaczną się żądlić nawzajem. – Kiedy przyjdzie co do czego, Zewnętrzni to Zewnętrzni. Mimo wszystkich różnic, staną razem przeciwko wspólnemu wrogowi. – Jak się chce z kimś walczyć, to nie daje mu się prztyczków w nos i nie obrzuca obelgami – stwierdził Colly Blanco. – Się idzie i się atakuje. I najlepiej uderzyć pierwszemu. – Sam bym się zgłosił na ochotnika do pierwszego uderzenia – powiedział Cash. – Jak wszyscy – odparł Luiz. – Do tego zostaliśmy skrojeni. Po to tutaj jesteśmy. – A tymczasem siedzimy z tarczą strzelniczą wymalowaną na dupie, a psychole bawią się w czarną propagandę, blokowanie sieci i tak dalej – dodał Colly. – A jak któryś z tych nieludzi postanowi do nas z czegoś pyknąć, to możemy mieć problem. Wystarczy że rozpędzą do dobrej prędkości trochę kamyków i walną nimi w tego wielkiego rupiecia. Któryś musi przejść. I załatwi nas, jak to chcieli zrobić Marsjanie z Ziemią sto lat temu. Z tą cholerną kometą. – Asteroidą – odparł Luiz. – To Chińczycy zaatakowali Marsjan kometą. Ale rację masz. – Kamień, lód, krowi placek, jeden chuj, jak to robi dziesięć tysi na godzinę i leci prosto na ciebie – stwierdził Colly. Trzy dni później na orbitę wokół Mimasa wszedł statek zaopatrzeniowy GetulioDornellesVargas. Okręt Wspólnoty Pacyficznej był już niedaleko, a z orbity Ziemi niedawno zeszły cztery kolejne brazylijskie okręty. Trzy leciały na Jowisza; czwarty, tej samej klasy co DumaGai, LeśnyKwiat, wiózł do układu Saturna generała Arvama Peixoto. Kiedy GetulioDornellesVargas zajął pozycję obok DumyGai, Casha Bakera wezwano na spotkanie z dwoma agentami tajnych służb, którzy powiedzieli mu, że został wybrany do tajnej operacji. – Nie wolno ci o tym rozmawiać ani nikomu niczego ujawniać – powiedział jeden z agentów. – To dotyczy także tej kartografki, którą posuwasz – dodał drugi. – I znaczy także, że jeśli cię schwytają, nie przyznamy się do ciebie. Cash rzucił im swój najlepszy uśmiech.

– Przecież tutaj sami swoi, prawda? Powiedzcie mi po prostu, o co chodzi, dobra? Parę godzin później już leżał wpięty w solówkę, obserwując z kilku perspektyw, jak do rufowej komory zamiast zasobnika z uzbrojeniem ładują mu kapsułę zrzutową. Mniej więcej wielkości trumny, była w zasadzie tylko kokpitem uczepionym do jonowego silnika, z małymi, ale mocnymi silnikami na paliwo stałe po obu stronach. Kojarzyła się Cashowi ze starożytnym samochodem sportowym, który z upodobaniem remontował jego stryjeczny dziadek Jack: ręcznie wytwarzał części zamienne na miejsce przerdzewiałych, ręcznie rzeźbił nowe karoserie z żywicowego laminatu i ręcznie malował je piętnastoma warstwami wiśniowego lakieru. Dziadek jechał nim na czele każdej dzielnicowej parady, w święto Dziękczynienia, Dzień Ziemi czy święto absolwentów, aż w końcu pewnego pięknego letniego dnia, dokładnie rok po tym, jak jego żona zmarła na rozszalałego chłoniaka, spróbował wziąć nim zakręt z prędkością ponad stu pięćdziesięciu kilometrów na godzinę. Rozbił samochód w drobny mak i sam też zginął. Pasażer przybył w ostatniej chwili, kiedy Cash z technikami przechodzili przez ostatnią procedurę testową. Miał już na sobie skafander próżniowy, ale mikrofalowy skaner solówki widział przez niego na wylot – w środku był wysoki, chudy młody człowiek; dostrzegł też asynchroniczny puls mikroserc na tętnicach udowych i podobojczykowej. A więc to był Zewnętrzny. Agenci tajnej służby nie powiedzieli Cashowi ani słowa o pasażerze – tylko że ma się interesować wyłącznie dostarczeniem go we właściwe miejsce. Nie miał jednak wątpliwości, że to jakiś renegat. Może szpieg, a może zamachowiec. Pasażera zamknięto w kapsule i zatrzaśnięto komorę, Cash dokończył testy i solówka bez zbędnych ceregieli opadła w łożei została wyrzucona w próżnię. Cash odsunął się silniczkami korekcyjnymi na stosowną odległość od DumyGai i odpalił silnik termojądrowy, szybko zostawiając w tyle holownik Zewnętrznych, który próbował go śledzić, gdy kierował się w głąb układu Saturna. Misję zaplanowano tak, by odbywała się podczas podejścia do Saturna wielkiego pacyficznego okrętu, z nadzieją, że statek Casha przemknie niezauważony, gdy wszyscy będą zajęci czymś innym. W tej chwili wydawało się, że okręt, śledzony przez niewielką flotyllę obserwatorów, w tym brazylijskiego drona, kieruje się na wysoką orbitę wokół Saturna – choć w każdej chwili, jednym impulsem, mógł zwrócić się gdziekolwiek indziej. Colly Blanco zorganizował zakłady, w których Cash postawił na Tytana. Tymczasem jego solówka spadała wzdłuż pierścieni, nabierając prędkości, po czym zmieniła kurs na skraju pasiastych chmurowych oceanów Saturna. Lecąc z powrotem na zewnątrz, Cash zaryzykował omiecenie nieba radarem dalekiego zasięgu. W pierścieniach znajdowało się zaledwie parę statków Zewnętrznych i żaden z nich nie miał szans na przechwycenie go. Ale to nie znaczyło, że gdzieś nie może czaić się parę wrednych niespodzianek, jak komandosi w zaciemnionej piwnicy... Przeleciał wzdłuż Pierścienia C, pełnego szczelin oraz wąskich, nieregularnych zgęszczeń, wzdłuż nieprzezroczystej płaszczyzny Pierścienia B i wyszedł przez szeroką, rozgwieżdżoną Przerwę Cassiniego. Powyżej rozciągał się Pierścień A, a cel podróży, Atlas, był tuż za jego ostrą krawędzią. Cash przygotował wszystko do zrzutu, przeszedł ostatnią procedurę sprawdzającą i otworzył komorę, w której siedziała kapsuła. Atlas urósł z gwiazdy, przez kropkę, do bryłki.

Miał kształt orzeszka ziemnego i składał się z wodnego lodu. Wokół dłuższej osi mierzył zaledwie czterdzieści kilometrów, mimo to jego słabe przyciąganie zawijało krawędź Pierścienia A w skomplikowane fale, warkocze i zawijasy oraz nie pozwalało się zamknąć Przerwie Keelera. Mimo jego niewielkiego rozmiaru, wyglądało na to, że złożyła mu wizytę grupka robotów budowlanych i wzniosła nie mniej niż trzy małe habitaty, aktywne i zahermetyzowane, czekające na odważnych osadników lub pustelników. Albo uchodźców, gdyby wybuchła wojna. Na siedemdziesięciu paru księżycach Saturna (w większości będących, jak ten, nieregularnymi bryłami wodnego lodu) rozsianych było dość pustych habitatów, żeby z dwukrotnym zapasem pomieścić całą populację jego układu. Zabrzmiał alarm zbliżeniowy i Cash przeskoczył w tryb hiperrefleksu, dokonał minimalnej korekty kursu, podczas gdy Atlas toczył się ku niemu. Mignął mu ciąg kraterów wzdłuż jednej krawędzi, w największym lśnił szmaragdowy klejnot habitatu. Licznik zszedł do zera, Cash odpalił działo elektromagnetyczne. Atlas prześlizną! się pod kilem solówki i dokładnie w tej samej chwili – gdy maleńki księżyc zasłaniał statek przed wszelką obserwacją, optyczną czy radarową – wystrzeliła kapsuła zrzutowa, błysnąwszy na moment swoimi silnikami. Miała porządny kamuflaż, więc Cash zaraz stracił ją z radaru i optycznej. Domyślał się, że leci na spotkanie z Dione. Cash zawrócił o sto osiemdziesiąt stopni i zaczął długie przyśpieszanie, które miało go zanieść wokół Saturna z powrotem na Mimasa. Szybkie spojrzenie w teleskop powiedziało mu, że okręt Wspólnoty Pacyficznej też wykonał korektę kursu. Wyglądało na to, że jednak przegra dziesięć dolców. Okręt nie leciał na Tytana czy któryś z pozostałych wewnętrznych księżyców. Kierował się na Febe, największy księżyc ze stadka zewnętrznych nieregularnych satelitów Saturna.

ROZDZIAŁ 2 Kiedy po sieci w układzie Saturna rozniosła się wieść o celu podróży pacyficznego okrętu, Loc Ifrahim tkwił w małym, zaszczurzonym habitacie na Dione. Brał udział w 18. Konferencji ds. Wielkiego Skoku w Gwiazdy. Delegaci zjechali się ze wszystkich zamieszkanych księżyców Saturna i Jowisza, żeby rozmawiaćo wszelkich aspektach podróży międzygwiezdnych, począwszy od praktycznych spraw, jak zamknięte ekosystemy, długotrwała hibernacja czy sporządzanie map egzoplanet przy użyciu kosmicznych układów teleskopów, aż po ezoteryczne gadki o teleportacji, transferowaniu umysłów na zapis cyfrowy, czy rozmaitych teoretycznych sposobach na pokonanie prędkości światła. Loc robił za niańkę dla naukowca z Sił Obrony Powietrznej, miał też rozkazy, by nawiązać kontakt z delegatami z miast i osad nadal liczących na pojednanie Ziemi z Układem Zewnętrznym oraz postarać się natchnąć pozostałych bojaźnią Bożą. W jego oczach cała akcja zaczęła się kiepsko i z każdą chwilą było coraz gorzej. Habitat był grubym walcem wydrążonym w lodowym regolicie Dione na wschód od krateru Ilia, niedaleko torów kolei biegnącej naokoło równika księżyca. Od góry do dołu biegła spiralnie szeroka pochylnia, od której odchodziły sale i pokoje, pełne groti tarasów ściany były obsadzone paprociami, mchami, kaskadami lian i pnączy. Był to ośrodek konferencyjny, niemający stałych mieszkańców; za utrzymanie środowiska odpowiadała AI i jej stadko robotów, a wiszące ogrody pielęgnowały szczury, skrojone tak, by były inteligentniejsze i zręczniejsze manualnie. Loc otrzymał szczegółowe dossier wszystkich uczestników konferencji, nikomu jednak nie zechciało się uprzedzić go o tych szczurach. Pierwszego dnia, podczas imprezy zapoznawczej, stał sobie z boku tłumku, z zawodowym zainteresowaniem obserwując przeplatające się skomplikowane towarzyskie gry, gdy pod cytrusowym krzewem coś przebiegło. Czarny szczur półmetrowej długości, mający na sobie coś w rodzaju uprzęży, przebiegł tuż obok jego klapek. Loc wzdrygnął się, odruchowo zamierzył się nogą, nie trafił, poleciał w tył w śladowej grawitacji i zatoczył się na balustradę na krawędzi tarasu. Zleciałby ponad sto metrów pomiędzy drzewa wypełniające dno wału, gdyby jakiś Zewnętrzny nie złapał go za tunikę i nie ściągnął z powrotem. Paskudne upokorzenie, które stało się jeszcze gorsze, gdy wśród gapiów dostrzegł Macy Minnot. Już wcześniej wypatrzył jej nazwisko na liście i planował w jakimś momencie dyskretnie zamienić z nią słowo. W cztery oczy. Wszystko wyprostować. Teraz jednak musiał jakoś zgrabnie wybrnąć z zaistniałej sytuacji, poprawił więc tunikę, podszedł do Macy i obdarzył ją swoim najlepszym uśmiechem, mówiąc: – Panna Minnot. Co za niesamowity zbieg okoliczności, że się znów spotykamy. – To jest Loc Ifrahim – powiedziała Macy do stojącego obok niej człowieka. – Loc, mój kolega to Pete Bakaleinikoff. Loc poszerzył uśmiech o jeden stopień. – Projektant teleskopu macierzowego. I zdaje się wuj Newtona Jonesa. – Śledziłeś moje losy – powiedziała Macy Minnot. – Właściwie nie wiem, powinnam się

bać czy czuć zaszczycona? – Nie wiem – odparł Loc. – Jeśli wolno mi być szczerym, to niespecjalnie się tobą interesuję. – Bardzo mnie to cieszy – odpowiedziała Macy Minnot. Kasztanowe włosy miała krótko przycięte, nosiła luźną, białąbawełnianą koszulkę z nadrukowaną mapą jakichś obcych, pozaziemskich kontynentów i oceanów w odwzorowaniu motylkowym – a wśród Zewnętrznych czuła się jak u siebie, zadzierając brodę, by rzucić Locowi to pewne siebie, wyzywające spojrzenie, które znał aż za dobrze. Widać, że cieszyła się z jego niezręczności i miała zamiar wszystkim rozpowiedzieć, że zawsze był z niego błazen, dość popatrzeć, jak go załatwiła w Tęczowym Moście... Dotąd nie dotarło do niego, jak bardzo jej nienawidzi. Postanowił, że tu i teraz ją usadzi. – Mimo wszystko, jeśli mogłabyś poświęcić chwilę – powiedział – oczywiście z przyjemnością wymieniłbym się plotkami. Może przy jakimś drinku albo dwóch, na dowód tego, że nic do ciebie nie mam. – Nie jestem pewna, czy ludzie powinni mnie z tobą widzieć tutaj, a co dopiero w jakimś dyskretniejszym miejscu – odparła Macy, odwzajemniając uśmiech. – Mogą pomyśleć, że spiskuję z wrogiem. Loc powiedział jej, że pielęgnuje kontakty handlowe i kulturalne oraz działa na rzecz pokoju i pojednania; zadanie niewdzięczne, ale konieczne. Wspomniał paru poznanych na Mimasie nowych przyjaciół i wyjaśnił, że przyjechał tutaj, żeby nawiązać kolejne znajomości. – Towarzyszę pułkownikowi Angelowi Garcii. Słyszałaś cośonim? Wybitny naukowiec. Na pewno i ty, i pan Bakaleinikoff chętnie go poznacie. On zaś z przyjemnością dowie się czegośowaszym nowym teleskopie. – Twój kolega może rozmawiać tu z kim tylko zechce – odpowiedziała Macy Minnot. – Po to właśnie wszyscy się tu zebrali. – Przekażę mu. Widzę, że śpieszysz się do swoich spraw, ale zanim pójdziesz, może mi powiesz – dodał szybko Loc w nagłymprzypływie natchnienia – jest jakieś ziarno prawdy w tych plotkach, że ma tu się pojawić Avernus? – Jakich plotkach? – zapytała Macy, nagle nabierając nieufności. Jej towarzysz, Pete Bakaleinikoff dodał: – Dotąd pojawiła się tylko na jednej konferencji. Pierwszej. – Między nami mówiąc, niezwykle nam zależy, żeby nawiązać z nią kontakt – powiedział Loc. Było to oczywiście wierutne kłamstwo, ale Macy nie mogła mieć o tym pojęcia; na tym polegało całe jego piękno. Ale będzie mieć zabawę, mieszając jej w głowie. – Skoro ty odbyłaś z nią długą i publiczną rozmowę, może znasz jakiś sposób, żeby do niej... Na ramię opadła mu ciężka dłoń. Loc odwrócił się i uniósł wzrok na chudego młodego człowieka, którego kanciastą, bladą twarz i szopę czarnych włosów w nieładzie znał z raportów wywiadowczych. Powiedział: – Pan Jones. Miło mi nareszcie pana poznać. Newton Jones zignorował go i odezwał się do Macy: – Dobrze myślę? To jest ten syfiarz? – Chce, żebym mu pomogła nawiązać kontakt z Avernus. – A powiedziałaś, że jak wsiądzie do pociągu i przejedzie się do Paryża, to pewnie ją tam

zastanie? – Właśnie miałam powiedzieć, że z nią się nie kontaktuję, to ona kontaktuje się z tobą. Widać było nieco urażonej dumy. Jakieś tarcia między dziewicą i jej rycerzykiem na białym koniu. – Mam ważne i uczciwe powody do kontaktu z Avernus – powiedział jej Loc, ale chwila już minęła, a razem z nią jego satysfakcja. – Niestety, Marisa Bassi bardzo wyraźnie dał do zrozumienia, że Brazylijczycy i Europejczycy nie są w Paryżu mile widziani. Dlatego liczyłem, że ona przyjedzie tutaj. – Jestem zaskoczona, panie Ifrahim. Myślałabym, że pan jest całym sercem za wojną. – Nie pierwszy raz źle pani myśli o moich motywach, panno Minnot – odparł Loc, wykonując zdawkowy ukłon. – Mam nadzieję, że jeszcze będzie okazja porozmawiać. I może coś jej wcisnąć, kiedy ten Newton Jones nie będzie przeszkadzał. Macy Minnot odczekała, aż ją minie, i wtedy zawołała: – Mam nadzieję, panie Ifrahim, że nie ma pan uczulenia na szczury. Robią tutaj za ogrodników i ogólnie utrzymują habitat w porządku. Trudno się na nie nie natknąć. Loc nie mógł dopuścić, żeby ostatnie słowo należało do niej. – Na szczęście łatwo mi przychodzi wznieść się ponad takie drobne niedogodności, panno Minnot. Bo prawda była taka, że uczulenie na szczury miał. Nie cierpiał ich, bo przypominały mu jego dzieciństwo w slumsach na skraju ruin Caracas. Brudne dwuizbowe mieszkanie, którego drzwi wychodziły prosto na zatłoczoną ulicę. Ciężki, dymny smród pryzm recyklingowych wznoszących się ponad krzywymi ruderami, wielkie zielone muchy łażące ludziom po twarzach i jedzeniu, roje drobnych małych muszek wchodzących we włosy, do oczu i do nosa. Loc, jak wszystkie dzieciaki z dzielnicy, zarabiał na kieszonkowe, wyciągając z pryzm i sprzedając na złom kawałki prętów zbrojeniowych i kabli, łażąc pomiędzy gigantycznymi ciężarówkami zwożącymi gruz ze starego miasta, zniszczonego dwadzieścia lat temu przez trzęsienie ziemi, a teraz powoli zamienianego w park. Loc wydostał się stamtąd, zdając egzaminy do służby cywilnej, a potem dzięki ciężkiej pracy i nieugiętej ambicji wspiął się po nieskończonych szczeblach dyplomacji. Ale jak wysoko by zaszedł, smród palonych śmieci, mucha, karaluch czy szczur zaraz przenosiły go z powrotem do strasznego dzieciństwa. W pryzmach recyklingowych pełno było szczurów. Była za nie nagroda, parę centów od sztuki. Starsi chłopcy tworzyli polujące na nie bandy, Loc jednak nigdy nie brał w tym udziału. Nienawidzi szczurów wtedy i nienawidził ich teraz, a tu miał masę czasu na ponowne przeżywanie tego organicznego obrzydzenia. Organizatorzy konferencji dali im pokój na najgorszym poziomie habitatu, tuż nad przydenną cieplarnią napędzającą cały jego ekosystem, gdzie lśniące liście i gałęzie olbrzymich figowców tworzyły gęsty labirynt ponad grubą warstwą żyznego torfu, będący schronieniem dla istnej armii szczurów. Natomiast w kwestii konferencji – towarzystwo pułkownika było męczące, Macy Minnot go unikała, a grupy dyskusyjne były rozpaczliwie chaotyczne. Ani przewodniczącego, ani formalnego przedstawienia uczestników, ani paneli złożonych z wybitnych uczonych, tylko kłębiący się motłoch, kłócący się i pyskujący wokół memoprzestrzeni. Ktoś mógł rozwijać jakąś ideę przez parę minut, a potem ktoś inny przerywał, dodawał coś od siebie, albo niszczył, albo zaczynał całkiem nowy tok rozumowania. Przeważnie gadały dwie lub trzy

osoby naraz, próbując przekrzyczeć się nawzajem. Wydawało się, że nigdy nie dochodzi do konsensusu w żadnej sprawie, wszystko ciągle się zmienia, a w ogóle większość konferencyjnych interesów załatwia się poza wpisanymi do planu debatami i warsztatami; była to bowiem na równi impreza naukowa, jak towarzyska – delegaci odświeżali stare znajomości i nawiązywali nowe, chodzili na wycieczki po szlakach wytyczonych w rozległych lodowych ogrodach na powierzchni, upijali się lub upalali, chodzili do łóżka. Wyglądało na to, że ten na wpół potajemny seks uprawia się tu na każdym kroku. A skoro Loc był wykluczony z tych towarzyskich i erotycznych pląsów, ciężko mu było zrozumieć, że Zewnętrzni aż tak poważnie traktują swoje odklejone projekty: wysyłania na różne gwiazdy automatycznych sond albo nawet statków załogowych, tworzenia nowych gatunków istot ludzkich czy poszukiwania sposobów na życie wieczne. Do tego jeszcze uczestnicząca w konferencji niewielka grupka Duchów postanowiła najwyraźniej poświęcić cały swój czas na nękanie go. Chodzili za nim, rzucali głośne i prowokujące uwagi dotyczące jego wyglądu, potrącali go, gdy stał z tyłu podczas którejś z debat, przerywali pułkownikowi Garcii za każdym razem, gdy się odezwał. Loc był przekonany także, że to oni próbowali zainstalować im w pokoju prymitywny podsłuch, ale kiedy poskarżył się organizatorom konferencji, powiedzieli mu, że nie mają kompetencji, by ingerować w takiej sprawie, a poza tym, czy nie słyszał o takim drobiazgu jak wolność wypowiedzi? Trzeciego dnia konferencji, parę godziny po tym, jak okręt Wspólnoty Pacyficznej wszedł na orbitę wokół Febe, Duchy osaczyły Loca i zaczęły opowiadać mu ze szczegółami, jak to wywalą z układu Saturna wszystkich Ziemian. Udało mu się utrzymać nerwy na wodzy, wymknął się z dyskusji ścigany ich szyderstwami i resztę dnia przesiedział w obskurnym pokoiku, gdzie mieszkali z Garcią we dwóch. Spędził ten czas na grzebaniu w serwisach informacyjnych. Oto rozmazane wideo lądowania statku, nagrane przez holownik Zewnętrznych mijający mały księżyc w odległości dwudziestu milionów kilometrów. Oto o wiele ostrzejszy obraz okrętu stojącego w wielkiej niecce otoczonej pierścieniem urwisk, zrobiony którymś z macierzowych teleskopów służących do monitorowania lotów. Ktoś pozakreślał małe smużki mające parę pikseli wysokości – podobno byli to ludzie w skafandrach. Władze Wspólnoty Pacyficznej na razie niczego nie komentowały, za to na forach Zewnętrznych aż huczało. Jak łatwo było przewidzieć, Marisa Bassi, burmistrz Paryża, potępił lądowanie, a standardowy zestaw oszołomów i agitatorów narobił wokół tego masę hałasu. Pierwsze sondaże pokazały osiemdziesięcioprocentową dezaprobatę. Nie był to jeszcze najgorszy scenariusz – pacyficzny okręt nie wszedł na orbitę wokół zamieszkanego księżyca, nie zaatakował żadnego miasta Zewnętrznych ani nie zestrzelił czy nie przechwycił żadnego z ich statków – ale sprawa i tak wyglądała poważnie. Jednak gdy zadzwonił do ambasady w Camelocie na Mimasie i zażądał wyczarterowania statku, który zabierze jego i pułkownika Gardę z Dione, powiedziano mu, że ma zostać na miejscu. Ma chronić pułkownika przed wszelkimi reperkusjami i rozmawiać z życzliwie nastawionymi delegatami, dodawać im otuchy, mówić, że europejsko-brazylijska ekspedycja stanowczo sprzeciwia się okupacji Febe i żeby porównywali ich dobre intencje z otwartą agresją Wspólnoty Pacyficznej. Loc nie miał najmniejszego zamiaru się narażać. Pułkownik Garcia da sobie radę, a

gadanie z Zewnętrznymi, choćby nie wiem jak życzliwymi, nie ma sensu, póki ta cała rozpierducha trochę nie ucichnie. Został więc w pokoju i śledził rozwój sytuacji na Febe i w układzie Saturna, aż wczesnym wieczorem głód wygnał go na zewnątrz. Niemal natychmiast dopadła go jedna z Duchów, wysoka, sucha baba nazywająca się Janejean Blanquet, która uczepiła się go i powiedziała, że jeśli Ziemia myśli, że może sobie przyleźć i zabrać im jakiś księżyc, to niech się lepiej, kurwa, jeszcze raz zastanowi. – Może akurat na tej skale nikt nie mieszka, ale i tak jest nasza. I my ją sobie odbierzemy, kurduplu. Poczekaj, a zobaczysz. Osaczyła go prawie na samym dole pochylni biegnącej spiralnie przez środek habitatu: z jednej strony bambusy i ściana czarnego kamienia, z drugiej przepaść i figowcowa dżungla na dnie habitatu. Nie było nikogo, kogo mógłby poprosić o pomoc, nikogo, kto byłby świadkiem tego kolejnego ataku na jego godność. Próbował ją przekonywać, uśmiechał się najmilej jak umiał, tłumaczył, że atak na niego nie ma sensu, bo on nie jest ze Wspólnoty Pacyficznej i nie ma nic wspólnego z tym okrętem i jego planami, kobieta była jednak pijana albo naćpana i żądna krwi. – Wykopiemy ich z tej skały, a tobie to może od razu się skopie dupę, jak będziesz miał czelność dalej się tu pałętać – powiedziała, nachylając się, żeby dźgnąć go w pierś kościstym paluchem. Źrenice w rozbieganych niebieskich oczach miała zwężone do rozmiaru główek od szpilek; oddech paskudnie metaliczny. –Spieprzajcie z naszych księżyców i z naszego nieba, póki was nie wysadziliśmy. Loc spróbował ją wyminąć, ale była szybka jak wąż, dopadła go i znów dźgnęła palcem. Chwycił ją za przegub i wykręcił. Zawyła i sięgnęła mu paznokciami do oczu, a on pociągnął ją w tył, w bambusowy gąszcz. Przycisnął do ściany. Przez chwilę, otoczeni szeleszczącymi pędami, patrzyli sobie w oczy. Potem Janejean plunęła mu w twarz i przeorała ją brudnymi pazurami od policzka do brody. Chwycił ją wtedy za wylakierowaną grzywę śnieżnobiałych włosów i walnął twarzą o kamienną ścianę. Jeszcze raz i jeszcze, aż oczy wywróciły się w tył, a ciało zwisło bezwładnie w jego uchwycie. Ogarnęła go fala obrzydzenia i paniki. Strząsnął Janejean z siebie i odepchnął. Kobieta osunęła się na podłogę jak pozbawiona kości. Loc zobaczył krew i strzępy tkanki na ścianie z czarnego kamienia, krew miał też na opuszkach palców po dotknięciu piekącego policzka. No dobra. To w żadnym razie nie była jego wina, ale nie było mowy, żeby udało mu się z tego wytłumaczyć – a na bezstronne wysłuchanie też nie było co liczyć. Jedyne wyjście to wydostać się stąd, uciekać jak najszybciej. Rozejrzał się na wszystkie strony, wychylił za balustradę i spojrzał wzdłuż plecionki rur świetlnych idących środkiem szybu, nasłuchując jakiegokolwiek alarmu, potem podniósł bezwładne ciało pani Duch. Była lekka jak ptak. Tył głowy, oślizgły od krwi, wyglądał na wklęśnięty. Krew przesiąkła kołnierz białego kombinezonu. Oczy miała na wpół zamknięte i oddychała nieregularnie, chrapliwie. Schować ją tam na dole, w korzeniach figowców? Nic z tego, te cholerne szczury od razu ją znajdą. Poczłapał naprzód, w górę spirali, aż dotarł do pierwszego z tarasowych ogródków i cisnął ją za kępę ozdobnych krzewów, po czym zadzwonił do pułkownika Garcii i powiedział, że ma się z nim spotkać w pokoju. Pułkownik zaczął protestować, lecz Loc przerwał mu i powiedział, że coś się wydarzyło; muszą o tym porozmawiać w cztery oczy, i to natychmiast.

Gdy ściągał speksy, w płycie wilgotnego czarnego kamienia mignęło mu własne odbicie: zawadiacki profil, wilczy uśmiech. Solidna porcja adrenaliny zaczynała działać. Wszystko było wyraźniejsze i bardziej realne. Czuł, że naprawdę żyje – ostatni raz zdarzyło się to w Tęczowym Moście. Właśnie pakował swoje rzeczy do pancernej walizki, gdy do pokoju wszedł pułkownik Garcia. – Niech to będzie coś ważnego – powiedział. – Właśnie byłem w trakcie bardzo ciekawej dyskusji o odtwarzaniu organizmów na podstawie czystej informacji. – Zaatakowano mnie – odpowiedział Loc i przedstawił skrótowo swoją wersję wydarzeń. – Nie możemy tu zostać. Zlinczują nas. – Ta kobieta, co na ciebie napadła, nie żyje? Pułkownik Garcia był mały, brzydki, z wielkim brzuchem. Gapił się, wytrzeszczając oczy, na zadrapania na policzku Loca. – Nie wiem – powiedział Loc. – Jak ją zostawiłem, jeszcze oddychała. – Zostawiłeś ją? Gdzie? Jeśli jest ciężko ranna, trzeba po nią... – Wyżyje czy umrze, wszystko jedno – powiedział Loc. – I tak nas zlinczują. Musimy stąd uciekać. Potem wezwiemy transport ewakuacyjny. – Nie. – Nie? – Loc łypnął na pułkownika. Nie dowierzał własnym uszom. – Nie. Obojętne, co tam zaszło między tobą a tą kobietą, z tych tak zwanych Duchów, nie ma podstaw do ewakuacji. Jesteśmy tu gośćmi – powiedział sztywno Garcia. – Jesteśmy tu dzięki gościnności władz Camelotu, które zapewniły nam przelot tutaj, oraz organizatorów konferencji, którzy nas zaprosili. Loc, zrobimy tak: najpierw zaprowadzisz mnie tam, gdzie zostawiłeś tę nieszczęsną kobietę. Wezwiemy pomoc medyczną. Potem powiadomimy gospodarzy o tym, co zaszło. Loc parsknął śmiechem. Mimo woli. Wyrwał mu się, zabrzmiał jak kwik, pełen niedowierzania i złości. – Mówisz, że mam się oddać Zewnętrznym w łapy? – Musimy postąpić właściwie. Dopilnować, żeby nie wyszedł z tego poważny dyplomatyczny incydent. Jeśli jesteś niewinny, nie masz się czego obawiać – odparł pułkownik Garcia. Loc jeszcze raz parsknął śmiechem. Zamachnął się walizką, kreśląc szeroki łuk i uderzył Garcię w twarz jej krawędzią. Pułkownik jęknął, wstrząśnięty, i zatoczył się w tył, ściskając rękoma złamany nos, Loc zaś zamachnął się po raz drugi, tym razem waląc go mocno w skroń. Garcia opadł bezwładnie na podłogę, z nosa pociekły bąble krwi, krew płynęła także z trójkątnego rozcięcia nad uchem. Powieki zatrzepotały, gdy usiłował skupić wzrok na Locu. – Sam sobie na to zasłużyłeś, ty pieprzony, durny świętoszku – powiedział Loc. – Przez ciebie by mnie zabili. – Nie – powiedział słabiutko pułkownik i usiłował unieść rękę, kiedy Loc kolejny raz walnął go walizką.

ROZDZIAŁ 3 Cash Baker znajdował się o mniej więcej milion kilometrów od Mimasa i DumyGai, gdy prosto przed sobą dostrzegł krótki rozbłysk termojądrowego płomienia wylotowego – szybko przyśpieszający statek transportowy. Wywołał centrum dowodzenia i zapytał o informacje, oni jednak odmówili mu informacji, kto pilotuje holownik i dokąd leci, mimo że laserowa linia była mocno zogniskowana i zaszyfrowana. Jedno było pewne. Nie leciał w stronę Febe i okrętu Wspólnoty Pacyficznej. Kierował się w dół, dookoła Saturna. Kiedy zbliżał się do macierzystego okrętu, podleciał ku niemu jeden ze statków Zewnętrznych śledzących DumęGai. Pękaty holownik, od dziobu po rufę pokryty hasłami, wypuścił parę fal maleńkich dronów, które rozbiegły się wzdłuż kursu Casha i zaczęły błyskać losowymi impulsami ostrego, białego światła i radiowego szumu. Cash nie był w nastroju do zabawy. Przebił się prosto przez te fajerwerki, obrócił statek o sto osiemdziesiąt stopni i z punktową precyzją wyhamował, wsuwając się pod wypukłość kadłuba DumyGai z prędkością nieco ponad jednej dziesiątej metra na sekundę, ustawiając się pod łożem, które wysunęło się jak szuflada w kostnicy, i wchodząc do niego paroma szybkimi plunięciami z silniczków korekcyjnych. W hangarze już czekało dwóch agentów tajnych służb. Odprowadzili go prosto do boksu, gdy tylko wypiął się ze swojego pojazdu. Zapewnili go, że po opanowaniu Febe przez Wspólnotę Pacyficzną status misji nie zmienił się, ale o transportowcu nie chcieli albo nie mogli mu nic powiedzieć. Cashowi czas dłużył się niemiłosiernie, gdy, kipiąc z niecierpliwości, cały obolały i ze świerzbiącą skórą w kombinezonie przeciwprzeciążeniowym, musiał linia po linii przechodzić przez zapisy z rejestratora. Po złożeniu meldunku od razu pognał do mesy pilotów. Luiz Schwarcz i Caetano Cavalcanti grali w szachy. Cash zasiadł pomiędzy nimi i powiedział: – Może wy mi powiecie, co to za transportowiec stąd wyleciał na pełnym gazie? Przespałem wybuch wojny, czy co? Luiz przesunął pionek o jedno pole i zdziwił się: – To nie słyszałeś? – Na misji byłem. Nie zauważyliście, że mnie nie ma? – Był incydent – powiedział Caetano. – Na Dione – dodał Luiz. – Jakiś problem z dyplomatą i naukowcem, którym się tam opiekował. – Gówno prawda – odezwał się wpatrzony w szachownicę Caetano. – Zewnętrzni zabili naukowca, dyplomata uciekł i ten transportowiec ma go zabrać – wyjaśnił Luiz. – Myślałem, że nie możemy lądować na Dione – powiedział Cash. – Żeby nie zestrzeliła nas obrona przeciwlotnicza tego świrniętego burmistrza. – Ale nasz człowiek ukrywa się przed Zewnętrznymi. Jedyny sposób, żeby wydostał się z Dione, to posłać kogoś, żeby go zabrał. Wzięli ze sobą oddział komandosów, na wypadek jakichś problemów po lądowaniu.

– I tak bez wsparcia polecieli? – Oczywiście – odparł Luiz. – Nie chcemy jeszcze bardziej wkurzać Zewnętrznych. Ja bym tak nie robił, C, na twoim miejscu. – A ja bym robił – odparł Caetano i puścił skoczka, którego dopiero co przesunął. – Jak ty tak, to ja tak – powiedział Luiz. Przejechał wieżą wzdłuż lewego brzegu szachownicy i zbił mu pionka. – Cholera – burknął Caetano. – Zanosi się na paskudną misję – stwierdził Cash. – No, fajna nie jest – zgodził się Luiz. – Zanim wylądują, muszą chociaż raz przeorbitować, żeby znaleźć i potwierdzić miejsce. I jeśli wtedy Zewnętrzni im nie przywalą, to już na pewno będą za nimi gonić, kiedy zaczną siadać. W drodze powrotnej trzeba będzie robić jakieś wypasione uniki, ja wam mówię. – A kto pilotuje? – Wychodzi, że Colly. – Ten mały sukinsyn – rzucił Cash. – Ten to ma zawsze szczęście.

ROZDZIAŁ 4 Macy jadła kolację z Newtem, gdy do stołówki weszło dwoje Duchów. Mężczyzna i kobieta, oboje ubrani na biało, z zaciętymi, zdecydowanymi minami rozejrzeli się po rozsianych wśród zieleni stolikach. Potem kobieta dotknęła ręki mężczyzny i wskazała na Macy. Gdy ruszyli ku nim, Newt już zaczął wstawać z miejsca. Macy kazała mu siedzieć. Poradzi sobie z nimi. – Jak przyszli ci nawrzucać za ten statek, co wylądował na Febe, to powiedz im, żeby się odwalili. – Wiesz co, zanim coś zrobię, sama wysłucham, co mają do powiedzenia – warknęła Macy, zirytowana jego arogancją. Dwójka Duchów stanęła obok stolika. – Macy Minnot? – zapytał mężczyzna. – Przyszliśmy aresztować cię za zabójstwo naszej przyjaciółki i współpracownicy Janejean Blanquet i pułkownika Angela Garcii. Wstań. Pójdziesz z nami. – To chyba jakiś żart – powiedziała Macy. Była zbyt zdumiona, żeby się bać lub wściekać, za to Newt rzucił Duchowi otwarcie agresywne spojrzenie. – Na jakiej podstawie? – zapytał. – A konkretnie, to kto wam dał prawo? – Burmistrz Paryża. W celu obrony Dione i reszty układu Saturna – odpowiedziała kobieta. – A co do podstawy – mężczyzna podniósł głos na użytek innych gości stołówki – Janejean została brutalnie pobita i zostawiona na śmierć z rozbitą głową. Pułkownika Garcię znaleziono martwego w pokoju, także został brutalnie pobity. Z habitatu uciekł dyplomata Loc Ifrahim. Podejrzewamy, że Macy Minnot udzielała mu pomocy. Pójdzie z nami i zostanie przesłuchana. Macy odpowiedziała najspokojniej, jak mogła: – Jeśli tych ludzi zabił Loc Ifrahim, chcę, żebyście wiedzieli, że mam nadzieję, że za to odpowie. Naprawdę. Ale powinniście też wiedzieć, że popełniacie błąd, myśląc, że ja miałam z tym coś wspólnego, tylko dlatego, że pochodzę, skąd pochodzę. – Ja spędziłem z nią cały dzień – powiedział Newt, wstając. – I mogę znaleźć ze dwadzieścia osób, które zeznają to samo. Kobieta sięgnęła za siebie, płynnym ruchem wyciągnęła paralizator i strzeliła do niego. Upadł od razu, podrygując konwulsyjnie. Mężczyzna wyciągnął pistolet, uniósł głowę i odstrzelił kawałek sufitu. Rozległ się głośny i ostry huk. Ludzie zaczęli się chować albo siedzieli zmartwiali, a z góry sypała się na nich chmura pyłu. – Możesz pójść z nami albo cię obezwładnimy i zaniesiemy – powiedział do Macy. – Twój wybór. *** Dwójka Duchów szarpaniem wyprowadziła Macy ze stołówki, pociągnęła spiralną pochylnią w górę, a potem tunelem na stację, gdzie czekał już wagon. Na jego końcu, na podłodze leżały cztery skafandry próżniowe, zaraz obok podłużnego, opakowanego w śpiwór kształtu – jak podejrzewała Macy, były to zwłoki Janejean Blanquet. Na drugim końcu wagonu

zdemontowali płytę w podłodze – wychodzący stamtąd przewód biegł do tabletu na kolanach siedzącej obok kobiety. Też była Duchem – ubrana na biało jak reszta jej kolegów, ze złotymi oczyma i długimi włosamibarwy spatynowanego aluminium. Gdy tylko wepchnęli Macy do środka, kobieta stuknęła w coś na tablecie, drzwi zamknęły się, a wagon wyjechał ze stacji w jałowy księżycowy krajobraz. Macy usiadła na jednej z płaskich poduszek, a mężczyzna kucnął przed nią. – Nie mamy zamiaru cię zabić. Będziesz sprawiedliwie osądzona w Paryżu, chociaż na to nie zasługujesz. Ty i Loc Ifrahim. – Jego też macie? – Nasi kumple znaleźli go. Właśnie po niego jedziemy. – A, to dlatego jedziemy na wschód, a nie do Paryża. Facet uśmiechnął się, ukazując gładkie czarne płytki zamiast zębów. – Nie bój się. W końcu tam dojedziemy. – Nie, jeśli moi przyjaciele dopadną was pierwsi. – Ty i twoi przyjaciele to żywe skamieliny. Jesteście przeszłością, z której chcemy się wyrwać. – Powiedz mi coś. To był wasz pomysł, żeby mnie porwać, czy Marisy Bassiego? – A czy to był twój pomysł, żeby zabić Janejean, czy Loca Ifrahima? – zripostował mężczyzna. Macy odwzajemniła jego ostre spojrzenie, ale nie widziała sensu w powtarzaniu kolejny raz, że nie miała z tym nic wspólnego. – Tak właśnie myślałem – stwierdził. Wstał i podszedł do kobiety z tabletem, która mu powiedziała: – Ze czterdzieści minut przy prędkości na maksa. Na styk będzie. – Spróbuj szybciej. Przekonamy się, ile wyciąga to coś. Trójka Duchów rozłożyła sprzęt na podłodze i przysiadła wśródniego jak pasikoniki, z kolanami przy uszach. Zaczęli sprawdzać wszystko po kolei. Facet poczuł, że Macy się na nich gapi – wymierzył w nią z pistoletu i parsknął śmiechem, kiedy odwróciła wzrok. Duchy zabrały jej speksy. Nikt nie wiedział, gdzie teraz jest; nie mogła też do nikogo zadzwonić po pomoc. Jeśli ma wyjść z tego cało, musi sama coś wymyślić. Jedno było wiadomo: na żaden sprawiedliwy proces liczyć nie może. Marisa Bassi na pewno już zaplanował cały festiwal antybrazylijskiej propagandy z nią i Lokiem Ifrahimem w roli głównej. Dała mu prztyczka w nos, biorąc stronę pacyfistów i odbywając publiczną rozmowę z Avernus, teraz przyszła pora na odwet. Wagon popędził po umieszczonym na estakadzie torze. Takich pociągów było kilkaset: poruszały się w kółko po nadprzewodzącej magnetycznej szynie, zasilanej przez ciepło z geotermalnych odwiertów, sięgających głęboko, aż do jądra Dione. Opasywała ona księżyc wzdłuż równika, wykreślając wielkie koło o obwodzie trzech i pół tysiąca kilometrów. Teraz wagonik jechał wzdłuż stromych zboczy, poprzerywanych ostrymi skarpami i pobrużdżonych drobnymi kraterami – jednego z długich uskoków, jakie powstały, gdy stygło wnętrze księżyca. Saturn wisiał nisko na czarnym niebie, w miarę jazdy na wschód chowając się za zachodnim horyzontem. Jechali w stronę półkuli, która stale była odwrócona od gazowego olbrzyma. Duchy w końcu spakowały swój sprzęt, ubrały się w skafandry próżniowe, a Macy kazały

wbić się w zapasowy. Był to dziecięcy, mocno przyciasny model. Macy wzięła na konferencję własny, zrobiony na miarę, ale został w ośrodku, kiedy ją porywano. – Daleko w nim nie zajdę – powiedziała, gdy jeden z Duchów pomagał jej dopasować przeguby. – Nie będzie takiej potrzeby – odparł Duch. Wagon łagodnie wyhamował. Duchy pozapinały hełmy, a mężczyzna nonszalancko wymierzył w Macy z pistoletu, podczas gdy jedna z kobiet sprawdziła szczelność jej skafandra i hełmu. Rozsunęły się drzwi, powietrze z sykiem uleciało w czarną, lodowatą próżnię. Macy wysiadła z pociągu na wąską kładkę przy torach, zignorowała jednak polecenie, kiedy facet rozkazał jej schodzić na ziemię po szczeblach na najbliższym pylonie. Gdy ruszył ku niej, odwróciła się gwałtownie, chwyciła go za rękę i pociągnęła w tył. Powolnym lotem opadli cztery metry w dół; zanim uderzyli w ziemię, o wiele gwałtowniej niż się spodziewała, udało jej się wyrwać mu pistolet. Wierzgnęła, wstała i wycelowała mu w twarz. Powiedziała dwóm kobietom, stojącym w drzwiach wagonu dokładnie nad nimi, że jeśli nie natychmiast nie rzucą broni, zastrzeli go. – Nie wydaje mi się – powiedział facet. Zaczął zbierać się na kolana, lecz zamarł, gdy Macy strzeliła w ziemię tuż przed nim. – Następny będzie prosto w hełm, przysięgam – powiedziała. – Dosyć tego – odezwał się ktoś inny i na tle czarnego nieba, na szczycie biegnącego wzdłuż toru grzbietu, pojawiło się nagle sześć postaci na trójkołowcach. Wszystkie celowały w Macy z rozmaitej broni. Spojrzała na nich i odrzuciła pistolet na bok. Jakaś kobieta parsknęła śmiechem, gdy trójkołowce zjeżdżały po łagodnym zboczu. Jedna postać zeskoczyła z pojazdu, pochyliła się nad Macy i pociągnęła ją za przegub. Macy poznała twarz za wypukłą szybką hełmu, o parę centymetrów od jej własnego. Sada Selene, otkazniczka, która pomogła jej uciec ze Wschodu Edenu. *** Duchy z nabożeństwem, ostrożnie, zniosły zwłoki Janejean Blanquet z wagonu, przytroczyły je do bagażnika jednego z trójkołowców, zawróciły i szybko zostawiły opuszczony wagon za sobą. Macy jechała z Sadą, podskakując na wybojach pośrodku grupy. Przez parę kilometrów jechali na wschód wzdłuż kolei, potem skręcili i zaczęli wjeżdżać na długą, łagodną pochyłość, wybrukowaną nieregularnymi wielokątami wygładzonymi przez miliardy lat mikrometeorytowej erozji. Wznosiła się powoli, prowadząc do wąskiej przełęczy wybitej pomiędzy niskimi, zaokrąglonymi wałami – bliźnie po uderzeniu, które trafiło pod ostrym kątem w sam szczyt grzbietu. Macy była przyzwyczajona do oglądania księżycowych widoków ze wspomaganiem AI w skafandrze: wszystkie elementy terenu podpisane, kontury wzmocnione, smoliście czarne cienie prześwietlone mikrofalowym radarem, z możliwością łatwego powiększania odległych obiektów. Jednakże w tym skafandrze AI była zhackowana i nie przetwarzała obrazu – wszystko wydawało się przez to jałowe, ponure i otwarcie wrogie. Przypomniał jej się jeden z dawnych hymnów, które członkowie Kościoła Bożej Regresji śpiewali na chwałę Pana, który ukrył swe tajemnice w krajobrazach liczby π. Ten, który śpiewano tylko na Boże

Narodzenie.Oziemi twardej jak skała i wodzie jak kamień. Radiotelefon w skafandrze też był zhackowany, pozostawiono w nim tylko jeden kanał bliskiego zasięgu. Podczas jazdy Sada powiedziała jej, że wszystko idzie zgodnie z planem. Kiedy zapytała, na czym polega ten plan, któryś inny Duch, mężczyzna, odparł, że już niedługo sama się przekona. Reszta roześmiała się. Macy zmieniła temat i zapytała Sadę, jak znalazła się u Duchów. Dziewczyna wyjaśniła, że zawsze interesowała się fizyką i matematyką. Zainteresowała się Duchami, kiedy na fizycznych forach dyskusyjnych trafiła na prośby o udowodnienie dość nowatorskich twierdzeń dotyczących szczególnej teorii względności. Zabrała się za jedno z nich i dotarła do ukrytego szyfru. Kiedy go złamała, dostała klucz szyfrujący, który pozwolił jej skontaktować się bezpośrednio z Levim, przywódcą Duchów. Odnalezienie i złamanie tego szyfru było wstępną próbą. Przeszła ją i dostąpiła kolejnych wtajemniczeń. Zaraz potem zaczęła planować ucieczkę. Była zbyt młoda, żeby wyjechać ze Wschodu Edenu bez zgody rodziców, lecz kiedy Macy poprosiła ją o pomoc, chwyciła się tej szansy na przelot do układu Saturna. – A ja myślałam, że mi pomagasz, bo jesteśmy przyjaciółkami – zauważyła ze smutkiem Macy. – Bo byłyśmy. Jesteśmy – odparła Sada. – Chociaż uważam, że popełniłaś wielki błąd, wrzucając do sieci tę rozmowę z Avernus. Wyglądasz przez nią, jakbyś stała po stronie pacyfistów. – Jak dla mnie, jasno powiedziałam, że według mnie wojna jest nie do uniknięcia. – I że według ciebie my ją przegramy – dodał ktoś inny. – Jeśli o to chodzi, to nie wydaje mi się, żebyśmy byli w stanie pokonać taką przewagę. – Wygramy – stwierdziła beztrosko Sada. – Wygonimy wroga z powrotem na Ziemię i weźmiemy ludzki los w swoje ręce. Jedziesz z ludźmi, którzy nigdy nie umrą. – Co, tak jest zapisane w gwiazdach? – burknęła Macy i natychmiast tego pożałowała. Po chwili ciszy ktoś parsknął śmiechem. Sada wyjaśniła cierpliwie: – Podstawowa zasada względności mówi, że jeśli coś porusza się szybciej niż światło, narusza zasadę przyczynowości. Porusza się po zamkniętej krzywej czasopodobnej. Jak wąż, który pożera własny ogon. Każdy pojazd szybszy od światła jest jednocześnie wehikułem czasu, a to znaczy, że jest możliwość wysłania przez przyszłe zdarzenie sygnału w jego własną przeszłość. A więc to, co wiemy o przyszłości, jest równie realne i prawdziwe, jak fizyka. To było clou wiary Duchów. Levi, ich przywódca-pustelnik, twierdził, że otrzymał wiadomości od swojego przyszłego „ja”, które poleciało z nadświetlną prędkością na planetę orbitującą wokół bety Hydri i wysyłało sygnały w przeszłość, w czas przed swoim wylotem. Według Leviego, przesyłane informacje były z konieczności bardzo ogólnikowe, bo jego ja z przyszłości chciało uniknąć cofnięcia swojej własnej historii – nie chciało się wymazać przez skierowanie wszechświata na inny tor. Jednakże sam fakt ich odebrania stanowił dowód, że w przyszłości on i jego uczniowie będą mieć dostęp do technologii pozwalających na loty nadświetlnei za ich pomocą skolonizują gwiazdy. Że są Wybranymi. O iltylko będą podążać odpowiednią ścieżką, przejdą po zamkniętej krzywej czasopodobnej i urzeczywistnią swoje przeznaczenie. Macy pomyślała, że ludzie, którzy są przekonani, że nigdy nie umrą, najprawdopodobniej

zginą, i to raczej wcześniej niż później, zachowała jednak tę opinię dla siebie. Wiedziała z przykrego doświadczenia, jako wychowana w religii swojej matki, że dyskusja z kimś takim jak Sada nie ma sensu, że światopogląd tej młodej kobiety jest równie zamknięty i hermetyczny, jak będące jego sednem zamknięte krzywe czasopodobne. A poza tym Sada była kiedyś dobrą przyjaciółką, mimo że jej motywy okazały się teraz nieco podejrzane, Macy liczyła więc, że będzie w stanie skorzystać z resztek tej przyjaźni, żeby przeżyć. Mały konwój przejechał przez wyrwę u szczytu grzbietu i znalazł się na chaotycznym gołoborzu, pełnym odłamków lodu we wszelkich rozmiarach, czasem wielkich jak domy – a wszystkie obsypane czarnym pyłem i zeszlifowane erozją mikrometeorytową na gładko. Było poprzecinane rozwidlającymi się, opadającymi rozpadlinami i urywało się nagłym, niewysokim urwiskiem. Trójkołowce stanęły, wszyscy zsiedli. Dalej, na północ i wschód rozciągała się pokryta drobnymi kraterami równina. Sada stanęła tuż obok Macy i pokazała jej palcem krater w kształcie niecki, w połowie odległości do horyzontu. – Tuż przy krawędzi, na skraju cienia – powiedziała. – Widzisz? – Nie. – W podczerwieni aż świeci. – Ja nie widzę podczerwieni. W tym gównianym skafandrze jest zhakowana AI. – Wierz mi, widać go jak na dłoni. Trochę ponad sześć kilometrów stąd. – Ale co? – Rolligon. – Ten, który ukradł Loc Ifrahim? – No a który? Duchy uwijały się wokół trójkołowców, rozpakowując sprzęt. Coś, co wyglądało jak pociski do granatnika: spiczasto zakończone metrowe rury pomalowane na żółto-czarno, z pierścieniem silniczków korekcyjnych wokół głównej dyszy. I same granatniki, grube, naramienne, z uchwytami i rozkładanymi przyrządami celowniczymi. Macy aż zmroziło z odrazy. – Co, chcecie go zabić? To ma być wymiar sprawiedliwości? W uszach zadzwonił jej śmiech kilku osób. – On jest przynętą – usłyszała męski głos. – Wróg wysłał po niego statek – dodała kobieta. – I ten statek zestrzelimy. – Pokażemy im, czyje to niebo – zawtórował inny damski głos. – Będziesz świadkiem pierwszego strzału tej wojny – powiedziała Sada, radosna i podekscytowana. Duchy załadowały do naramiennych wyrzutni cztery pociski, sprawdziły systemy naprowadzania, rozłożyły talerz anteny radarui wycelowały go w zachodnią ćwiartkę nieba. Macy trzymała się na uboczu tej krzątaniny. Ciasny skafander poobcierał jej łokciei kolana, a prawa stopa powoli marzła przez jakąś usterkę sterowania temperaturą. Kręciła się tam i z powrotem, rozglądając po piargach i płytkich zboczach po obu stronach, wypatrując ewentualnych dróg ucieczki. Była przekonana, że Duchom nie tylko nie uda się zestrzelić statku ratunkowego, ale w dodatku wystawią się na jego kontratak. Miała zamiar znaleźć się wtedy jak najdalej od nich, choć przeczuwała, że szanse na to są niewielkie. Obserwowali ją Sada i

facet z pistoletem, a atak nie potrwa dłużej niż kilka sekund. Nawet jeśli jakimś sposobem uda jej się wymknąć, powietrza ma na niecałe sześć godzin, a do kolejki kawał drogi... Wszystko stało się prawie bez ostrzeżenia i bardzo szybko. Poruszenie wśród Duchów, ktoś krzyknął coś o wrogu wysoko na ósmej, czworo z nich wystąpiło i uniosło wyrzutnie w tym samym kierunku. Pociski posypały się jeden za drugim, w locie odpalając silniki. Poszybowały w czarne niebo jak gwiazdy. Macy powiodła za nimi wzrokiem i dostrzegła kolejną gwiazdę, dryfującą wysoko na zachodzie; po chwili całą równinę rozjaśnił bezdźwięczny błysk, rozdzierający niebo na pół. Coś się paliło i spadało – to musiał być ten ratowniczy statek, trafiony, opadający na wschód, uderzający w ziemię gdzieś za horyzontem. W niebo buchnął oślepiająco biały słup, wszystko wokół Macy nagle zyskało ostry, czarny cień. Potem po równinie przebiegła fala uderzeniowa, pędząca przed sobą falę pyłu. Ziemia się zatrzęsła, Macy usiadła, gdy usunęła jej się spod stóp. Paru Duchów też upadło, a wszystkie skały i wielkie kamienie, które stały tu nieruchomo od dwóch czy trzech miliardów lat, zaczęły zsuwać się po łagodnej pochyłości ku urwisku. Nastąpiła chwila spokoju, po której wszystko zasypała pierwsza fala materiału wyrzuconego przez uderzenie. Statek ratunkowy uderzył w powierzchnię Dione prawie pionowo, wybijając w lodowym regolicie nowy krater. Większość odłamków poleciała prawie pionowo w górę, choć część wyrzuconego materiału rozprysła się na wszystkie strony, kreśląc w próżnii słabym ciążeniu długie parabole. Wokół Macy, z głazów i podłoża zaczęły wzbijać się obłoczki pyłu, gdy odłamki wytracały prędkość w słabo związanym pyle i lodowym gruzie. Kawał lodu trafił w jeden z trójkołowców, wyrzucając go w górę nad lodowe piargi. Dwoje Duchów zginęło na miejscu; inny puścił się wielkimi susami, został trafiony, przewrócony i zniknął w obłoku pyłu. Macy bywała już pod ostrzałem. Zadziałał odruch: odepchnęła się od ziemi i rzuciła w stronę czarnego cienia za wielkim, wbitym w grunt głazem. Już prawie tam była, kiedy zderzyła się z nią Sadai obie poleciały w bok, zsuwając się po krótkim stoku opadającym ku szczelinie. Macy wyhamowała obcasami, zatrzymując się w chmurze pyłu, i chwyciła osuwającą się Sadę za pas naramienny. Przez chwilę leżała nieruchomo, próbując złapać dech. Wysoko na czarnym niebie migotały uciekające gwiazdy – słońce odbite od rozproszonych wybuchem części statku, które, spadając, wirowały – a wszystkie, wielkie i małe, leciały z tą samą prędkością, idealnie demonstrując słynne prawo Galileusza. Mały silniczek korekcyjny, cały czas działający, przypominał koziołkujący po niebie ognisty kielich. Uderzył w skalny grzbiet i wybuchł, wyrzucając w górę pierścień skalnych odłamków. Po chwili deszcz krótkich i niesamowicie bezgłośnych eksplozji zaczął siec wokół nich. Macy odtoczyła się za Sadę i zsunęła za krawędź rozpadliny. Przez moment leciała, potem uderzyła mocno w stromą skarpę i zaczęła hamować, trąc o grunt czubkami palców w rękawicach. Zsunęła się na samo dno. Radio krótkiego zasięgu cały czas się darło. Wyłączyła je. W nagłej ciszy uświadomiła sobie własny chrapliwy oddech, szybkie pulsowanie tętna w uszach. Choć ponad krawędziami szczeliny płonęło słońce, na dnie było ciemno jak w nocy – brakowało bowiem atmosfery, która rozpraszałaby światło. Ta ciemność nie dawała jednak osłony: skafandry Duchów miały kamery widzące w podczerwieni, a jej skafander nie był idealnym izolatorem. Wiedziała też, że ten mały bąbelek ciepła i powietrza nie pozwoli jej

długo przetrwać. Energii w bateriach miała dużo, ale za pięć godzin wyczerpie się zapas powietrza. Jeśli ma stąd uciec, musi się ruszyć, i to już. Zaryzykowała błyśnięcie latarką na hełmie, ustawioną na najmniejszą moc. Zobaczyła rozedrgane dno i wydymające się w górze ściany. Przeszła szczeliną do samego jej końca, macając w ciemności po ścianach. W szczątkowym ciążeniu łatwo było się wspinać. Zawisła uczepiona krawędzi, zamrugała oślepiona słabym światłem słonecznym. Gdy wygramoliła się za krawędź szczeliny, ktoś wyszedł z głębokiego cienia rzucanego przez ogromny głaz dwadzieścia metrów od niej. Jedną ręką wycelował w nią z kuszy, drugą postukał się w hełm. Macy włączyła radio. – Idziesz z nami – powiedziała Sada. – Rozumiem, że nie ma sensu cię prosić, żebyś udała, że mnie nie znalazłaś? – Zawróć i idź na zachód – odparła Sada. – Rolligon zaraz odjedzie. Musimy go dogonić, zanim zlecą się tu ludzie, żeby sprawdzić, co się stało. – Sada, Loc to widzę, że jest wam potrzebny, ale ja nie jestem nikim ważnym. I ze śmiercią waszej koleżanki też nie mam nic wspólnego. – Ja cię o to nie podejrzewam. Ale i tak prosili nas, żebyśmy ciebie zabrali. – Możesz sobie oszczędzić sporo zachodu. Po prostu powiedz Bassiemu, że mu nie pomogę i tyle. – Już zaraz sama mu to powiesz – oznajmiła Sada.

ROZDZIAŁ 5 Szpieg był wyszkolony, by oczekiwać i radzić sobie ze wszelkimi możliwymi problemami, od rutynowej kontroli tożsamości, po wrogie przesłuchania. Jednakże na koniec podróży, w której przebył pół obwodu Dione, od ugorów Padua Lines, gdzie wylądował kapsułą, aż po miasto Paryż, po prostu zsiadł z automatycznego ciągnika, którym się zabrał, przeszedł wśród krzątaniny i świateł placów załadunkowych i wszedł do pierwszej z brzegu śluzy. Przepompował się na drugą stronę, zdjął skafander i schował go do torby, torbę zarzucił na ramię i wyszedł wprost na spokojną, przemysłową ulicę. Kiedy zadzwonił do socjalnej AI, ta bez sprzeciwów przyjęła, że nazywa się Ken Shintaro, dwadzieścia dwa lata, urodzony w Tęczowym Moście na Kallisto, obecnie w trakcie młodzieńczej podróży po Układzie Zewnętrznym – i właśnie zawędrował do układu Saturna. Wielu młodych Zewnętrznych po osiągnięciu pełnoletności w wieku piętnastu lat spędzało rok czy dwa na podróżach. Latali okazjami między różnymi księżycami – zwyczaj nakazywał, aby każdy statek brał na pokład przynajmniej jednego pasażera. Imali się dorywczych, prostych prac, próbowali różnych miast, różnych kultur. Większość wracała do domu, niektórzy osiadali w nowych miejscach; garstka nigdy nigdzie nie osiadałai cały czas podróżowała. A jeśli chodzi o jego tożsamość – parę lat temu demon przeniknął do sieci układu Jowisza i powtykał do niej całą transzę fałszywych tożsamości, czekających odtąd na wykorzystanie, jak wiszące w szafie ubrania. Dowolna osoba lub AI, posiadająca odpowiednie uprawnienia, mogła zajrzeć do medycznych i genetycznych akt Kena Shintaro, do niewyróżniającej się niczym historii zatrudnienia i nauki, spojrzeć na przeciętną wysokość nagromadzonej karmy. Każdy mógł sprawdzić jego życiorys, posklejany z próbek życiorysów dziesięciu tysięcy prawdziwych Zewnętrznych. Fałszywe życie, ale autentyczne w każdym szczególe. Znaczniki genetyczne, odciski palców i obrazy tęczówek były jego własne – identyczne jak jego braci – identyczne ze wszystkimi pozostałymi podrzuconymi do sieci fikcyjnymi tożsamościami. Ken Shintaro otrzymał zasiłek na zagospodarowanie, przydzielono mu jednopokojowe mieszkanie w starym bloku blisko dzielnicy przemysłowej i dostał listę prostych, niewymagających kwalifikacji prac. Wybrał pierwszą na liście – pracownika fizycznego w którejś z farm rurowych – zameldował się w maleńkim pokoiku, zdjął przepocony ocieplacz skafandra i wziął długi prysznic. Stanął w maseczce na twarzy pod plującą wodą dyszą. Perforowana podłoga odsysała ją z powrotem. Używał już takiego prysznica na ziemskim Księżycu, ale w o wiele słabszym ciążeniu Dione woda zachowywała się zupełnie inaczej, kleiła się do skóry jak gęsty żel. Po prysznicu ogolił otrzymaną twarz – twarz Kena Shintaro. Była bardziej okrągła niż twarze jego braci, nos szerszy i bardziej spłaszczony, skóra żółtawa, stercząca grzywa jasnych włosów. Oczy miał jednak niezmienione i tak samo zęby. Przesunął językiem po znajomych górach i dolinach, przez chwilę chodził tam i z powrotem po pokoju, sprawdził cienki i twardy materac we wnęce sypialnej, rozłożył stolik i złożył go z powrotem. Sprawdzał, czy to wszystko jest rzeczywiste; czy rzeczywiste jest to miasto, które właśnie stanęło przed nim otworem. Szkolił się do tej misji przez całe życie i wreszcie się tu znalazł. Wszystko było zarazem obcei znajome – była pora zabierać się do pracy.

Wybrał pierwszą z brzegu niewinną wiadomość, która potwierdzała, że dotarł do miasta bezpiecznie i zgodnie z planem. Wysłał ją na anonimowy adres, monitorowany przez grupę wywiadu z ambasady w Camelocie na Mimasie. Na niego też czekała tam wiadomość, równie nieszkodliwa – wideo z dziećmi chlapiącymi się w płytkim basenie. Speksy wyekstrahowały z niego ukryty tekst i rozszyfrowały go. Otrzymał drugie, dodatkowe zadanie: zlokalizować i w miarę możliwości ułatwić ewakuację dwóch osób porwanych przez agentów pracujących dla Marisy Bassiego, prawdopodobnie przetrzymywanych w samym Paryżu lub w jego okolicy. Zapamiętał wszystkie szczegóły i zatarł wszelkie ślady po tej wiadomości. Demon, który potworzył fałszywe tożsamości, pozakładał mu także trochę kont na różne nazwiska, a na każdym był niewielki kredyt lub trochę kudosów. Za pomocą jednego z nich zakupił sobie potrzebne materiały: pospolite odczynniki oraz sprzęt wykorzystywany przez wielu paryżan do domowego wyrobu wina czy piwa. Fermentory napełnione roztworem pożywki poustawiał w nieużywanym technicznym tunelu, zaszczepił je zwykłymi drożdżami i wrócił trzy dni później, kiedy się rozwinęły, żeby dodać do nich mikrokropki zawierające fagi, które miał ukryte pod paznokciami stóp. Fagi przeniknęły do komórek drożdży, zmieniając je w chemiczne fabryki. Jedna kultura metabolizowała mocznik i produkowała prosty, ale silny plastyczny materiał wybuchowy. Dwie inne fabrykowały wirusy. Czwarta – zwykłe wino. Dwa rodzaje roztworu zawierającego wirusy zamroził. Z plastiku zrobił małe, ale skuteczne bomby, które poumieszczał w różnych kryjówkach na terenie miasta, gotowe do podłożenia. Wino zaś zlał do butelek i ustawił je na półce w pokoju, na wypadek gdyby komuś przyszło do głowy sprawdzić, po co kupował ten sprzęt. Potem skrupulatnie wyczyścił i wysterylizował fermentory i schował je do szafy. Wszystko to zajęło mu tydzień ciężkiej pracy. A do tego, jako Ken Shintaro musiał co drugi dzień pracować przez sześć godzin na farmie rurowej. Ale nie miał czasu na odpoczynek, bo zadanie miało swój termin: przylot do układu Saturna okrętu Leśnykwiat, będącego w drodze. Już pierwszego dnia po przylocie wgrał do miejskiej sieci parę demonów, które teraz zaczęły się ujawniać. Kilka razy padła giełda, na której obywatele handlowali towarami i karmą. W przypadkowych chwilach przepustowość sieci spadała prawie do zera – to demon zżerał jej zasoby gigantycznymi, bezsensownymi obliczeniami. Pojawiły się problemy z energią. Tymczasowe spadki napięcia, a potem potężna kaskadowa awaria, która przez cały dzień przetaczała się z dzielnicy do dzielnicy. Miasto zaczęło uświadamiać sobie, że jest atakowane. Burmistrz apelował o rozwagę i czujność. Ken Shintaro, jak wszyscy nowo przybyli, został przesłuchany przez oficera pokojowego, ale jego legenda była nieprzemakalna. Ken lubił spacerować po mieście. Odwiedzał różne bloki mieszkalne i budowle publiczne. Wałęsał się po parku nieopodal ośrodka, w którym mieszkała Avernus ze swoją ekipą. Widział ją parę razy, a raz nawet udało mu się przeniknąć do środka, zgłosił się bowiem na ochotnika do rozładowania palety z zaopatrzeniem. Potem codziennie przechodził koło ośrodka. Ale wychodził także na długie spacery na zewnątrz. Przechodził przez farmy organizmów próżniowych. Obserwował przyloty i odloty statków z portu kosmicznego. Zajrzał do kilku schronów w promieniu dnia od miasta, czasem nawet nocował w nich przed powrotem. W mieście było parę kawiarenek, barów i saun odwiedzanych przez Zewnętrznych, którzy przyjechali do miasta w ramach młodzieńczej wędrówki – miejsc, gdzie mogli wymieniać się

plotkami, opowieściami, informacjami o pracy i darmowych lotach, Ken Shintaro na ogół jednak trzymał się na uboczu. Był przyjazny, ale zdystansowany. Cichy, pracowity, poważny młody człowiek. Przykładał się do pracy na farmie, skrupulatnie wywiązywał z drobnych prac konserwacyjnych, za które odpowiedzialni byli lokatorzy bloku, w którym mieszkał. Tak właśnie poznał Zi Lei, choć za pierwszym razem właściwie nie zwrócił na nią uwagi. Oboje należeli do grupy sześciorga mieszkańców, którym powierzono wymianę osadników pyłu w centralnym uzdatniaczu powietrza budynku – wymagało to założenia kombinezonów z kapturami i masek, wyciągnięcia szuflad zsypowych pod wałem wentylatora, zmiecenia zbrylonego pyłu do worków na kompost, założenia szuflad z powrotem i odkurzenia maszynowni. Po wszystkim Ken Shintaro poszedł z resztą grupy na herbatkę, przez chwilę słuchał ich plotek, a potem się wymówił. Dwa dni później znów wpadł na Zi Lei, na Nieustającej Debacie Pokojowej. Owa debata zaczęła się jako najzwyklejsze publiczne forum, zorganizowane przez grupkę obywateli, żeby stanowić krytyczną przeciwwagę dla wojowniczych, głośnych przemówień i taktyki burmistrza Bassiego. Miało też wypracować i wypromować alternatywę dla jego politycznych posunięć. Od tego czasu działało ono nieprzerwanie. Dwadzieścia cztery godziny na dobę, siedem dni w tygodniu. Każdy mógł wejść na mównicę i mówić, póki większość publiczności nie zdecydowała, że już dość. Aprobatę wyrażano ciszą – przynajmniej tak z grubsza: na ogół wyglądało na to, że co najmniej połowa widowni nie zwraca na mówców uwagi, lecz zajmuje się prywatnymi rozmowami i dyskusjami, rozdawaniem darmowego jedzenia lub samodzielnie wydanych broszur (w Paryżu na nowo wynaleziono prasę drukarską, gazety i książki) albo wręcz znika w jakichś prywatnych wirtualnych nirwanach. Dezaprobata zaczynała się od pokrzykiwań i powolnych oklasków, po czym powoli rozprzestrzeniała się od uważnych słuchaczy po nieobecnych. Ci przerywali, żeby przyłączyć się do wyrazów niechęci wobec mówcy, na którego dotąd nie zwracali uwagi. Mówców, którzy nie chcieli ustępować, ochotnicza straż debaty teatralnie aresztowała, ściągała ze sceny i wyprowadzała z budynku. Czasem musieli to robić kilka razy z rzędu, gdy wyrzucony mówca wbiegał innym wejściem i próbował znów zająć mównicę. Wyglądało na to, że aprobata i dezaprobata udzielana jest tu całkowicie przypadkowo. Niektórych mówców wyszydzano od razu po wejściu na scenę; za to staruszek przemawiający w wymyślonym przez siebie języku otrzymał dwadzieścia minut pełnej szacunku ciszy. Każdy mógł też w dowolnej chwili przerwać mówcy pytaniem lub komentarzem, a owe komentarze nierzadko trwały dłużej niż przemówienia. Ken Shintaro odkrył Nieustającą Debatę Pokojową, śledząc człowieka będącego jej wrogiem numer i. Zauważył Marisę Bassiego na jednym z targów spożywczych i poczuł, że trafia go coś jak grom z jasnego nieba. O burmistrzu wiedział sporo ze szkoleń, godzinami oglądał nagrania jego przemówień, przeczytał też uważnie fabularyzowaną biografię, ale widząc go po raz pierwszy na własne oczy, i tak przeżył szok. Patrzył z sąsiedniej alejki, jak ten człowiek idzie przez targ otoczony tłumkiem ciekawskich, jak z tym samym humorem przyjmuje wiwaty i szyderstwa, jak ściska dłonie straganiarzom, zgadzając się na każdą propozycję skosztowania serów, plasterków owoców, małych kubeczków kawy czy soku i przystając, żeby porozmawiać z każdym chętnym. W końcu wydostał się ze zgiełku i krzątaniny targu i razem z kilkoma asystentami wszedł w tunel w wysokiej, zakrzywionej ścianie,

prowadzący na dół amfiteatru. Ken Shintaro wszedł tam za nim. Ponad kolistą sceną wznosiły się piętra hamakowych sieci, z rzadka zapełnione ludźmi. Parę osób zaklaskało, gdy burmistrz wszedł, inni wstali, przytknęli dłonie do ust i zaczęli buczeć, większość jednak w ogóle nie zwróciła na niego uwagi. Niektórzy rozmawiali w małych grupach albo oglądali coś na tabletach, niektórzy chyba spali, a reszta patrzyła na człowieka, który, łażąc w kółko w padających na scenę snopach światła, chropowatym, zmęczonym głosem gadał coś o zniweczonych marzeniach o utopii, a z oczu płynęły mu łzy, powoli spływające po policzkach i migoczące w siwej brodzie. Wzmocniony głos niósł się echem pod wysokim dachem, mieszając się z ptasim gwarem publiczności. Marisa Bassi mówił ludziom, że nie przyszedł tu przemawiać, ale ich wysłuchać: lubił od czasu do czasu sprawdzać temperaturę debaty publicznej. Tak jak lekarz – czemu nie? Zdrowie miasta cały czas leżało mu na sercu. Ktoś go zapytał, kiedy naprawią skutki sabotażu w sieci; burmistrz odparł, że pracują nad tym jego najlepsi ludzie, ale wróg jest bardzo wyrafinowany. – Ja cię znam – powiedział ktoś do Kena Shintaro. Serce podeszło mu do gardła. Odwrócił się i zobaczył stojącą tuż za nim kobietę. Była dokładnie jego wzrostu, filigranowa i bardzo szczupła. Czarne włosy opadały prostą grzywką na czoło. Gdy omiotła mu twarz niespokojnym wzrokiem, przyszły mu na myśl dziobiące ziemię kury, które ktoś trzymał we wspólnym ogródku bloku, i wtedy ją skojarzył. Też mieszkała w tym bloku. Razem pracowali przy filtrach powietrznych; nazywała się Zi Lei. Zmusił się do uśmiechu i zapytał ją o amfiteatr, ona zaś wdała się w długie tłumaczenie, co to takiego Nieustająca Debata Pokojowa. Nachylała się coraz bliżej ku niemu, bo na piętrach siatek wokół zaczynał narastać zgiełk – krzyczano na człowieka na scenie. – Powiedzcie mi coś przydatnego! – odkrzykiwał. Stał z rękoma na biodrach, powoli się obracając. Twarz lśniła w blasku reflektorów. – Powiedzcie mi coś praktycznego, coś, co moglibyśmy zrobić! Nie macie żadnych pomysłów! – Jest zły, bo nie potrafi zdobyć ich serc – powiedziała Zi Lei. – A złość jest zła. Jak zepsute powietrze. Zapytał Zi Lei, o co im wszystkim chodzi. Był zainteresowany, bo Marisa Bassi też był ewidentnie zainteresowany – stał ze splecionymi na piersi ramionami i obserwował, jak mówca krzyczy na publiczność, a publiczność mu odkrzykuje. Parę chwil później powiedział coś do stojącej obok bardzo wysokiej kobiety, która odrzuciła głowę w tył i się roześmiała. Zi Lei powiedziała coś o zbiorowym umyśle, choć większość słów utonęła w narastającym jazgocie widowni. Facet na scenie uniósł ręce, zszedł ze sceny i usiadł – a wtedy Zi Lei rzuciła się naprzód i wskoczyła na środek sceny. Ken Shintaro zastanawiał się, czy powinien tam pójść za nią. Nie. Został na miejscu, obserwował, jak okrzyki i wycie cichną. W dół opuścił się maleńki dron, wzmacniający jej głos: mówiła akurat, że w teatrze jest zbyt wiele złych wibracji i póki się ich nie wytłumi, nic się nie da zrobić. Ktoś zaczął oponować, ale kilkoro młodych mężczyzn i kobiet spod samej sceny wstało i poprosiło o ciszę. Zi Lei stanęła nieruchomo w krzyżujących się snopach świateł. Chuda pierś uniosła się pod czarną kamizelką, gdy brała głęboki wdech i przytykała obie dłonie do szyi. Wydała z siebie niski, pulsujący pomruk, ommmmmmmmmm-ommmmmmmmmm, przy każdym „o” biorąc wdech, mrucząc nieustannie, niczym maszyna; stopniowo przyłączała się do niej

publiczność, zaczęła mruczeć, jak wielka dźwiękowa machina, która pracowała przez ponad dwie minuty, aż wszyscy zaczęli klaskać. Zi Lei urwała nagle, skłoniła sięi zeszła ze sceny, bez słowa i spojrzenia mijając Kena Shintaro. Wyszedł za nią na zewnątrz, zaintrygowany i podekscytowany. Nie rozumiał co się stało, ale czuł, że coś ważnego. Coś, czego nie mówiono mu na odprawach. Coś, co samodzielnie odkrył. Kiedy ją dogonił i zapytał, co to był za pomruk, wyciągnęła z zawieszonej na biodrze torby złożoną kartkę papieru i rzuciła mu nią w pierś. Gdy tylko ją złapał, uciekła, przebiegając przez plac trzema wielkimi susami i znikając pomiędzy straganami targowymi. I tyle ją widział. Kartka była gęsto zadrukowana po obu stronach. Pełno wykrzykników. Niektóre słowa były napisane wielkimi literami albo wyróżnione żółtym lub czerwonym kolorem. Przeczytał ją kilka razy, coraz bardziej zdziwiony. Wynikało z niej, że ludzkość obserwują bardzo mądrzy obcy, których jednak odrzuca dysharmonia wszechświatowych wibracji przenikających cały Układ Słoneczny. Gdyby udało się je należycie dostroić, wówczas obcy, nazywający się Eddą, ujawniliby się ludzkości. Przenieśliby ją całą w nowy stan łaski. Wyszukiwanie w sieci zwróciło ogromne ilości materiałów, napisanych przez Zi Lei o Eddzie oraz dziennik opisujący szczegółowo jej emocjonalne reakcje na przesłania, które rzekomo odebrała, wraz z komentarzami ludzi, najwyraźniej traktujących całość jak beletrystykę, sztukę. Ze swoich szczegółowych odpraw pamiętał, że Paryż słynął z artystów, pisarzy oraz teatrów, zaczął więc podejrzewać, że teksty Zi Lei o Eddzie i jej dziennik były jakimś wyrafinowanym literackim konstruktem – a jej występ na Nieustającej Debacie Pokojowej też miał z tym coś wspólnego – z drugiej strony, to, jak na chwilę zjednoczyła całą publiczność, było, przynajmniej dla niego, dziwne i niepokojące. A gdyby tak naprawdę istniała jakaś harmonia, do której można dostroić ludzkie umysły, żeby myślały jak jeden, tak jak on i jego bracia w ostatnich dniach szkoleń... Następnego dnia Ken Shintaro musiał pracować na farmie. Miał wiele do zrobienia. Trzy cieplarnie były pełne usychających roślin, które trzeba było powyrywać i wyrzucić w próżnię, żeby nie dopuścić do rozprzestrzenienia się choroby. Inżynierowie pobierali także próbki wszystkich kultur mikroglonów, produkcja tlenu spadła bowiem o osiem procent. Podsłuchał ich rozmowę – jeden powiedział, że w Xambie na Rei jest jeszcze gorzej, musieli przejść na elektrolizę wody; drugi dodał, że w Atenach i Spartice na Tetydzie zdechły wszystkie kultury drożdży pokarmowych. Dzieło jego braci, zmiękczających cele przed decydującym atakiem. Kiedy wrócił do domu, znalazł pod drzwiami kolejny egzemplarz tekstu Zi Lei, złożony i obciążony kroplowatą, ciężką bryłą plastiku. W poprzek gęstego druku ktoś napisał wielkimi, czerwonymi literami: „Jesteś jednym z nas?”. Nazajutrz przyszła do niego i zapytała, czy przeczytał jej egzegezę. Nie od razu zrozumiał, że miała na myśli tę ulotkę; ale już biegła dalej, równie zdyszana i niepozbierana, jak jej pisanina, tłumacząc, że pierwszy raz poznała Eddę we snach, a teraz ciągle widywała wszędzie jej agentów. – Od razu pomyślałam, że może jesteś jednym z nich. Że jesteś szpiegiem. Przez chwilę czuł w piersi ostry skurcz. Całkiem jakby Zi Lei widziała przez niego na wylot. Jego ukryte ja. Potem dotarło do niego, że jej chodzi o Eddę, i od czubka głowy po

ciele rozlał się spokój. Powiedział: – Jestem przyjezdny. Urodziłem się w Tęczowym Moście i sobie wędruję. – Wiem. Sprawdzałam cię – odparła Zi Lei. Uśmiechała się, ukazując drobne ząbki, białe jak ziarenka ryżu. Stali w parku koło ośrodka Avernus. Przed wejściem do kwadratowego budynku stało trochę ludzi, z laserowymi wskaźnikami, wypisującymi w powietrzu świetlne hasła. Pomóżnamwpotrzebie. Ześlijzarazęnaziemskiedomy. Pokójtonieodpowiedź. Chcieli, żeby Avernus przyłączyła się do wysiłku wojennego i zaczęła tworzyć broń. Dajnamarmaty.; niekwiaty. Zi Lei znów zapytała, czy przeczytał jej egzegezę; odpowiedział zgodnie z prawdą, że przeczytał ją kilka razy, ale nic nie zrozumiał. – Tam wszystko jest, wystarczy uważnie przeczytać – odparła ona. Dodała, że ma dużo pracy i poszła. Nie widział jej potem przez dwa dni i zatęsknił za nią. Nie tak bardzo, jak za znajomym towarzystwem braci, za rutyną i porządkiem dzieciństwa, ale ból był ten sam: i serce mu urosło, gdy pod drzwiami znalazł mango, a pod nim złożoną kartkę z nabazgranym tekstem: „Wyglądasz na zmęczonego. To ci pomoże”. Wieczorem zobaczył ją na Nieustającej Debacie. Usiadł obok, choć ona przez dłuższy czas się nie odezywała, marszcząc czoło w skupieniu. Na scenie trzy kobiety dyskutowały nad wiszącym w powietrzu tekstem, zbierały uwagi z widowni, edytowały go. Była to jakaś deklaracja pokojowych zamiarów. W końcu Zi Lei wzdrygnęła się, powiedziała, że próbuje wygładzić harmonię, ale nic nie wychodzi, coś stawia opór, po czym wstała i wyszła. Ken Shintaro wybiegł za nią, zastał ją siedzącą na ławce na przeciwległym końcu placu. Była bardzo blada, drżała jej dłoń, którą, skrzywiona z bólu, ściskała czoło. – To strasznie ciężka praca – powiedziała. – Może ci jakoś pomogę. Kupił jej miseczkę rosołu z makaronem. Powiedział, że bardzo smakowało mu mango. Ona nie odzywała się przez chwilę, mieszając pałeczkami zwoje makaronu w zupie, po której pływały oka tłuszczu. Gdy na nią patrzył, zalała go fala czułości. Wspomniał, jak opiekował się braćmi, kiedy zachorowali albo doznali kontuzji na sali gimnastycznej; jak oni się nim opiekowali. Namawiał ją, żeby wypiła także zupę, uśmiechnął się, gdy zmusiła się do paru łyków i oznajmiła, że już jej o wiele lepiej. – To strasznie ciężka praca – powtórzyła Zi Lei. – Ale bardzo ważna. Bo widzisz: tylko ja mogę powstrzymać wojnę. Cierpliwie wysłuchał jej monologu o porządkowaniu splątanych harmonii oraz flocie przepięknych statków czekających w głębi Saturna, aż ludzkość okaże się godna wcielenia do wielkiej pangalaktycznej cywilizacji. – W snach pokazali mi tajemne obrazy. Przysięgłam, że wykorzystam tę sekretną wiedzę dla dobra całej ludzkości. Trudne to, bardzo trudne, ale ja to zrobię. – Ja też mam sekrety. Tak po prostu to stwierdził. A mimo to nie był przestraszony, czy wstrząśnięty, że naruszył wpojone na szkoleniach reguły. Przeciwnie, poczuł się wręcz oszołomiony ze szczęścia i ulgi. Zi Lei wstała i powiedziała mu, że ma dużo roboty. Pochyliła się nad stolikiem i

pocałowała go mocno w usta. Spojrzeli na siebie w obopólnym zdumieniu. Zi Lei zakryła usta dłońmi i uciekła. *** Następnego dnia po pracy, gdy szedł do domu, podeszła do niego jakaś kobieta i powiedziała, że jest przyjaciółką Zi Lei. Ken Shintaro odparł, że miło mu ją poznać, bo sam też chciałby być jej przyjacielem. – I właśnie o tym chcę porozmawiać. Usiedli na herbatę. Kobieta przedstawiła się: Keiko Sasaki. – Od niedawna jesteś w Paryżu – dodała. Było to stwierdzenie faktu, niewymagające chyba odpowiedzi. Keiko Sasaki była szczupłą młodą kobietą, konkretną i spokojną. Gdy zapytała jeszcze, czy planuje zostawać na dłużej, tylko wzruszył ramionami. – Wiem, jak to jest. Sama byłam na takiej wędrówce dwa lata temu – powiedziała Keiko Sasaki i wymieniła parę miast, w tym Tęczowy Most. Wspomniała ludzi, których poznała, miejsca, gdzie pracowała. Uśmiechał się i kiwał głową, zastanawiając się, czy go sprawdza, czy nie chce podstępem wycisnąć z niego, że wie o Tęczowym Moście o wiele mniej niż powinien. – Oczywiście, wtedy było łatwiej. Teraz prawie nie ma lotów między Saturnem i Jowiszem, wszyscy się boją wojny. Pewnie się martwisz, jak wrócisz do domu. – Nie bardzo. – Na wzmiankę o wojnie zrobił się nieufny. Wypił herbatę z miseczki, wydłubał spomiędzy zębów zabłąkany kawałek gałązki i odłożył go na spodek. Keiko też wypiła herbatę. – Zdaje się, że poznałeś Zi na Nieustającej Debacie, prawda? – Wcześniej, jak pracowaliśmy razem. Mieszkamy w tym samym bloku. Ciekawe, czy Keiko Sasaki go śledziła. – To wiesz, że nie jest z nią najlepiej. Za dużo pracuje. Martwi się wojną. No i nie bierze leków... Wiesz, że jest chora na schizofrenię? Wzruszył ramionami, bo nie wiedział, co powiedzieć. – Ken, ja jestem jej przyjaciółką. Ale także jej kuratorką zdrowotną, miasto mi to zleciło, kiedy dwa lata temu coś sobie zrobiła. Powinna brać udział w takim programie terapii behawioralno-poznawczej, która ma pomóc jej przeanalizować i poradzić sobie z lękami i urojeniami, powinna też brać lekarstwa, równoważące bilans serotoninowy. A w tej chwili nie robi ani tego, ani tego, bo utrzymuje, że ma okres intensywnej kreatywności. Oczywiście wolno jej, to jej prawo. Ja mogę co najwyżej udzielać jej rad. Zresztą, ona zwykle słucha głosu rozsądku, ale teraz jest w fazie maniakalnej i jest bardzo wrażliwa. A obecna sytuacja jeszcze podsyca jej urojenia. – „Obecna sytuacja”? – To, że lada chwila może wybuchnąć wojna. Jego podejrzenie, że w tym wszystkim naprawdę nie chodzioZi Lei – że ta kobieta faktycznie jest jakimś oficerem pokojowym – przerodziło się w pewność. Mówili mu, że z dużym prawdopodobieństwem zostanie wykryty. W trakcie szkoleń ciągle to podkreślano – i po przeniknięciu do miasta cały czas zachodził w głowę, czy obserwują go ludzie, którzy

wiedzą, że nie jest tym, za kogo się podaje. Nieustanny niepokój i podejrzliwość, ciągłe zastanawianie się, czy prozaiczne rozmowy z ludźmi w pracy, na targu warzywnym albo z sąsiadami z bloku są czymś więcej niż się wydają. Ciągły strach w tle, ciągła analiza i samokontrola. Teraz wszystko to zeń opadło: poczuł że ogarnia go taki spokój, że aż dzwoni. Nie czuł ani złości, ani strachu; przeciwnie – raczej ulgę, że to, co nieuniknione, już się stało. W pierwszym odruchu, który natychmiast powstrzymał, chciał zapytać Keiko Sasaki, skąd wie, kiedy go zdemaskowano, czym się zdradził. Jednakże, dopóki nie da mu jasnego i oczywistego sygnału, że wszystko o nim wie, oboje są skazani na granie swoich ról do końca. Keiko Sasaki powiedziała: – Zi uważa cię za przyjaciela. Sprzymierzeńca. – Mam nadzieję, że nim jestem. – Dobrze. To mogę cię o coś poprosić? O pomoc. Nie dla mnie, dla Zi. – Spróbuję. – Jeśli chcesz być dobrym przyjacielem Zi, jeśli chcesz jej pomóc, to lepiej byłoby, żebyś jej nie nakręcał w tych jej urojeniach. Słuchaj, ale nie zadawaj pytań. Staraj się zmieniać temat. No i może staraj się trzymać ją z daleka od Nieustającej Debaty Pokojowej. – Ale ona robi tam dużo dobrego. – Kiedy ta debata się zaczynała, był z niej dobry zawór bezpieczeństwa, ale teraz to jest raczej parodia. Zbierają się tam sami malkontenci i fantaści. Mogą tam dać upust swoim emocjom i snuć swoje paranoiczne urojenia. Niektórym to zresztą pomaga. Ale w przypadku Zi, wzmacnianie jej urojeń – a to się dzieje za każdym razem, gdy wchodzi na scenę i nakłania ludzi, żeby mruczeli razem z nią – w ogóle jej nie służy. Ona nie dostrzega, że ludzie się z niej śmieją. Widzi tylko to, co chce widzieć. Widzi potwierdzenie. I przez to pogrąża się coraz głębiej w tych urojeniach i coraz bardziej alienuje od normalnego życia. Teraz siedzi w tym już tak głęboko, że w ogóle nie chce ze mną rozmawiać. Myśli, że jestem jakąś agentką czy szpiegiem, który chce uniemożliwić jej uporządkowanie tych wibracji. Za to z tobą rozmawia, lubi cię i ci ufa, dlatego właśnie ciebie proszę o pomoc. – Zrobię wszystko co w mojej mocy – powiedział. Keiko po chwili odwzajemniła uśmiech. – Zi potrzebuje przyjaciół. A jeśli okażesz się dla niej prawdziwym przyjacielem, będziesz i moim. – Spotkajmy się jeszcze za czas jakiś – powiedział z wnętrza swojej oazy spokoju. Wiedział, że rozmawiają teraz prostym szyfrem. Zi nie ma z tym nic wspólnego, była tylko pretekstem do kontaktu. – Bardzo chętnie – odparła Keiko. – Dobry z ciebie człowiek, Ken. Na pewno znajdziemy wiele tematów do rozmowy. Wracając do mieszkania, rozważał wszystkie alternatywy. Dali mu jasno do zrozumienia, że wiedzą, kim jest. Mogli w każdej chwili zakończyć tę grę. Było całkiem prawdopodobne, że wiedząo jego ciężkiej pracy, o wszystkich pułapkach, które pozastawiałnie mógł jednak ich posprawdzać, żeby nie wpaść w zastawione przez nich kontrpułapki. Misji też nie mógł przerwać. Dowództwo misji mogło go wprawdzie ewakuować, ale nie miał jak się z nimi skontaktować. To znaczyło, że pozostają tylko dwie opcje. Mógł zniknąć z horyzontu, uciec z miasta i zacząć się ukrywać po niezamieszkanych habitatach i schroniskach, za każdym razem

zacierając po sobie wszelkie ślady swojej obecności. Dałoby mu to swobodę poruszania, ale ograniczyłoby sferę działań do garstki celów znajdujących się poza miastem. Albo mógł pozostać w mieście i kontynuować grę. Keiko Sasaki będzie próbowała go rozegrać, on będzie się starał rozegrać ją, jednocześnie cały czas planując atak na najważniejsze przydzielone mu cele. Druga opcja wyglądała na sensowniejszą. Nadal miał sporo zadań do wykonania do przylotu Leśnegokwiatu. Potem zrobi się takie zamieszanie, że na pewno uda mu się wymknąć. A możei zabrać Zi Lei ze sobą. Myśl o wspólnej ucieczce napawała go otuchą i spokojem. Tymczasem jednak musiał udawać, że nic się nie zmieniło. Umówił się z Zi Lei w barze w długim parku, leżącym na pochyłości w górnej części miasta. Bar mieścił się na platformie w koronie wielkiej sekwoi. Wszedł po stromej linowej drabince i zobaczył ją. Siedziała przy maleńkim kontuarku, a on czuł, jak serce mu rośnie i dygocze, gdy sadowił się, szczęśliwy, bez tchu, tuż obok niej.

ROZDZIAŁ 6 Wszyscy zgadzali się, że wojna jest tuż, tuż. Za parę dni do układu Saturna miał dotrzeć brazylijski okręt flagowy, Leśnykwiat, a za nim leciał mniejszy, niezidentyfikowany statek. Tymczasem solówki, holowniki i drony należące do Wspólnoty Pacyficznej oraz brazylijskoeuropejskiej misji latały nieniepokojone wokół księżyców i pierścieni Saturna, a układy podtrzymywania życia, łączności i transportu wszystkich miast były nieustannie atakowane. Któregoś dnia sieć Paryża padła całkiem i zanim ją naprawiono, w paru miejscach wybuchły zamieszki. Wielu ludzi, w tym pewien znany naukowiec, guru genetyczny i inżynier środowiska, otrzymało listy wzywające ich do poddania się. Po dzielnicach przechodziły przypadkowe zaniki napięcia. Pięć procent mocy z termojądrowych generatorów trzeba było skierować do wiekowej stacji elektrolizy, żeby uzupełnić zasoby tlenu produkowane przez kultury mikroglonów, których efektywność spadła do sześćdziesięciu procent. Wirus zarażający rośliny spożywcze w miejskich farmach został zidentyfikowany, ale tymczasem zmutował w parę różnych odmian i na razie nie było na nie skutecznego lekarstwa. Miasto i jego mieszkańców ogarnęła wojenna gorączka. Wszystkim rozdano ratunkowe aparaty oddechowe – małe butle z powietrzem przymocowane do nadmuchiwanego hełmu z automatycznie uszczelniającym się kołnierzem. Teoretycznie każdy, kto znalazł się w części miasta poddanej wybuchowej dehermetyzacji, mógł naciągnąć hełm na głowę, przekręcić zawór na walcowatej butli i mieć dwie minuty na znalezienie schronienia. W praktyce jednak było to niemal bezużyteczne. Wybuchowa dehermetyzacja to nie banalny wypadek, jak pęknięcie rury czy przebicie opony. W tak wielkiej przestrzeni jak namiot miasta natychmiast powstałby huraganowy podmuch, który poprzewracałby ludzi, zasypał ich przedmiotami i oślepił skraplającą się w rzednącym powietrzu parą wodną. Ludzie, którzy nie stracili od razu przytomności i nie zostali ranni wskutek upadku lub uderzenia latającymi przedmiotami, prawdopodobnie byliby zbyt oszołomieni i zdezorientowani, żeby móc założyć sobie aparat oddechowy – a nawet gdyby komuś się to udało, i tak na całym ciele miałby siniaki od dekompresii i szybko umarłby z zimna – w habitacie zaraz zapanowałaby temperatura, w której zestala się tlen. Jednakże w tej, jak to ludzie zaczęli nazywać, „obecnej sytuacji”, panacea w stylu tych aparatów szybko nabrały magicznej wagi, kompletnie nieproporcjonalnej do ich rzeczywistej użyteczności. Zatrudnionym przez magistrat strażnikom dano prawo sprawdzania dowolnej osoby w dowolnym momencie. Kontrolowali, czy noszą aparaty, i kazali się spowiadać skąd i dokąd idą. Strażnicy nosili czerwone opaski, plastikowe pistolety kalibru 9 mm oraz elektryczne pałki, które miejskie wytwórnie sprokurowały na podstawie ponadstuletnich projektów. Pilnowali wszystkich punktów przesiadkowych, wejść do publicznych budynków i bloków mieszkalnych, patrolowali targi i parki, stali na barykadach wzniesionych na każdym ważniejszym skrzyżowaniu. Kena, ponieważ był przybyszem w mieście, które samo sobie narzuciło stan oblężenia, kontrolowano prawie na każdym posterunku. W nerwowym klimacie każdy był mniej lub bardziej podejrzany, ale nieobywatele byli na samej górze listy. Na razie rada miasta nie zareagowała na apele, żeby ich internować, ale wielu strażników uważało, że imigrantów

dzieli krok od stania się żołnierzami wroga: ci gorliwi strażnicy nowego miejskiego reżimu kilka razy potraktowali Kena brutalnie albo poddali publicznej rewizji osobistej. Paryżanie, uczyniwszy z siebie symbol oporu wobec trzech ziemskich mocarstw, byli coraz gorzej nastawieni do miast w rodzaju Camelotu z Mimasa czy Xamby z Rei, nie mówiąc już o prawie wszystkich miastach i osadach z układu Jowisza, których ludność zagłosowała za niestawianiem aktywnego oporu wobec najeźdźców. Oczywiście ludność Paryża mogła się łatwo rozproszyć po setkach pustych schronisk i oaz rozrzuconych po powierzchni Dione, jednak ewakuacja miasta równałaby się kapitulacji – swojego ducha bojowego mogli utrzymać, tylko zostając w mieście, a to oznaczało nieustanny lęk przed atakiem, wiele ofiar, porażkę, z jednoczesnym przekonywaniem samych siebie, że porażka nie wchodzi w grę. Dlatego zaczęli sami składać z siebie ofiary na ołtarzu tych zasad. Obywatele mieli zachowywać nieustanną czujność, podejrzewać wszystkich swoich sąsiadów, wypatrywać wszelkich oznak paniki, niezadowolenia, nieprawomyślności. Każdy outsider był potencjalnym wrogiem, podobnie każdy, kto wyrażał jakiekolwiek opinie przeciwstawiające się dominującym poglądom, narzekał na niedogodności, albo w przeszłości obraził kogoś, kto teraz znalazł się przy władzy. Ken Shintaro znosił te ciągłe upokorzenia ze stoickim dobrym humorem. Z lekko zdziwionym uśmiechem i łagodnymi ogólnikami, gdy go przepytywano; ze stuprocentowym zapałem, gdy kazano mu się zgodzić z jakąś patriotyczną deklaracją. Za tą maską musiał jednak pozostać czujny i cały czas się kontrolować, pilnować, by zawsze mieć życzliwą minę, być gotowym do pomocy, zmuszać się do niezdrowego entuzjazmu podczas wieczornych wieców. Łatwo było udawać, że jest się jak wszyscy, kiedy wszyscy tego oczekiwali: teraz, gdy każdy zachowywał się w pewnym stopniu nienormalnie, musiał się bardzo starać, żeby nie powiedzieć ani nie zrobić niczego podejrzanego. Chwilami zastanawiał się, jak to by wyglądało, gdyby nagle zrzucił tę maskę i przestał się kontrolować. Niedługo będzie mieć szansę. Niech tylko się zacznie wojna. Na razie musi udawać, że jest tak samo walnięty jak wszyscy. Żeby bronić wolności miasta, zawieszono zasadę habeascorpus[3], radzie miasta przyznano w głosowaniu nadzwyczajne uprawnienia, a rada dała burmistrzowi Marisie Bassiemu władzę absolutną, tak że każdy dyktator jęknąłby z zazdrości. Wprowadzono ścisłą reglamentację wody i jedzenia. Zwyczajne życie zanikło, zastąpione ćwiczebnymi alarmami, szkoleniami z obsługi broni, walki wręcz i pierwszej pomocy, pracą w ochotniczych brygadach stawiających barykady, jeże przeciwczołgowe, budujących schrony, bunkry i okopy w mieście i poza nim. Udział we wszystkich tych akcjach był obowiązkowy; udział w cowieczornym wiecu w miejskim parku nie był, ale i tak przychodzili tam wszyscy, którzy nie mieli innych obowiązków: wypełniali park po brzegi, słuchali deklamujących poetów, grających muzyków, występujących DJ-ów, a wszystko to przygotowywało grunt do przemówienia Marisy Bassiego, który co wieczór bez wyjątku budził w tłumie patriotyczny szał. Ton przemówień burmistrza był ciągle taki sam. Nie poddamy się. Nie przejdą. Precz z naszego nieba. Zapalczywa wojowniczość i agresja, poparta patriotyzmem i naiwnym zapałem, a nie rzeczywistą wojskową strategią i sprzętem. Linie naziemnej obrony miasta rozciągały się na kilka kilometrów wokół niego, ale te umocnienia były prymitywne i mało

zaawansowane technicznie. Może i plutony ochotników wyglądały imponująco, kiedy ćwiczyły na równinie partyzanckie ataki i manewry na trójkołowcach, rolligonach, pasach odrzutowych i latających platformach, nie zmieniało to jednak faktu, że są kiepsko uzbrojonymi amatorami niemającymi szans w starciu z doświadczoną piechotą morską i bojowymi dronami. Ów tak wychwalany system obrony przeciwlotniczej miasta – poukrywane w bunkrach lub ustawione na powierzchni wyrzutnie rakiet i działa elektromagnetyczne – też nie był wiele lepszy: najlepszym dowodem były ciągłe naruszenia przestrzeni przez wrogie statki. A kiedy ta obrona padnie, miasto będzie musiało się uciec do XX-wiecznej taktyki wojny pozycyjnej i ulicznej, przeciwko żołnierzom wyposażonym w technikę XXIII wieku. Mimo to, choć Paryż w życiu nie przetrwałby choćby dwóch dni zmasowanego ataku, jazgot tłumu zagłuszał nieliczne głosy realistów w dyskusji dotyczącej wojny i możliwości obrony krytego namiotem miasta. Codzienne życie przeniknęła ledwo powstrzymywana wojenna histeria. Dzieci grały w gry wojenne i ganiały prawie niepilnowane po całym mieście; niektóre zawiązywały bandy przynoszące strażnikom jedzenie i picie albo robiące za gońców od drobnych spraw. Dorosłych ogarnęła taka sama ekscytacja – jednak mimo publicznych deklaracji lojalności i gotowości do walki na śmierć i życie większość ludzi była przerażona, nerwowa i niespokojna. Coraz więcej z nich zdawało sobie sprawę, że namiot i kopuły to tylko kruche bąbelki światła, ciepła i powietrza w bezkresie lodowatej próżni. Choć oczekiwało się od nich nieustannej czujności, ludzie pili i ćpali więcej niż zwykle, kłócili się, bili i uprawiali przygodny seks, czasami nawet publicznie. Dwa dni przed planowym przylotem Leśnegokwiatu, który miał dołączyć do swoich siostrzanych okrętów wokół Mimasa, Marisa Bassi wprowadził stan wojenny. Ken Shintaro dowiedział się o tym, gdy sąsiedzi obudzili gooszóstej rano łomotaniem do drzwi. Krzyczeli, domagali się, żeby ich wpuścił. Rozejrzał się po pokoju, upewnił, czy nie ma tu nic podejrzanego, otworzył drzwi. Do środka wpadł kilkuosobowy tłumek, dowodzony przez Ala Wilsona, człowieka odpowiadającego za dyżury przy konserwacji budynku. – Kiedy ostatni raz widziałeś Zi Lei? – zapytał Al Wilson. Szkolono go, żeby mówił prawdę zawsze, kiedy nie kłóci sięz jego zadaniem. Odparł zgodnie z prawdą: – Wczoraj. Jakaś kobieta zaglądała pod prysznic. Mężczyzna grzebał w szafkach. Inny obmacywał aneks sypialny. Wszyscy nosili czerwone opaski. Czuło się ich nabuzowanie i agresję. Łypali na niego groźnie i wyraźnie byli gotowi coś mu zrobić. Serce zabiło mu szybciej, skóra na głowie ścierpła. Chłodne powietrze łaskotało nagą skórę. Facet w drzwiach zapytał: – A czemu to, przyjacielu, zmieniłeś zamek? Nasz klucz nie pasuje. Kolejna zasada ze szkolenia: kiedy zadają ci niewygodne pytanie, najlepiej je zignorować. Udać, że się nie dosłyszało. Zmienić temat. – A co ona zrobiła? – zapytał. Facet w drzwiach warknął: – To nasza sprawa. A ty byś się ubrał. – Spałem przecież. Poruszał się i reagował powoli, ospale, powieki opuścił, jakby jeszcze się na dobre nie obudził, ale w środku już buzował ledwo kontrolowaną energią, już wiedział, co trzeba

zrobić, jeśli przyjdzie co do czego. Najpierw obezwładnić Ala Wilsona ciosem w szyję, przestąpić przez niego i zabić faceta w drzwiach, z tym zachłannym spojrzeniem i podobną do włosów łonowych kępką zarostu pod dolną wargą. Skręcić mu kark, a potem załatwić resztę. Przez chwilę widział to bardzo wyraźnie: uświadomił sobie, że zmienił postawę, gotowy do akcji. Na szczęście, żaden z intruzów nic nie zauważył. – Może jego też trzeba zgarnąć – rzuciła kobieta spod prysznica. – Nie ma go na liście – odparł Al Wilson. – Ale jest z Tęczowego Mostu. A tam jest kupa tych pacyfiarzy. Kolaborantów. Oni wpuścili tych z Ziemi do swojego miasta. To przez nich się to wszystko zaczęło. Al Wilson puścił to mimo uszu. Miał uważną, udręczoną minę, jakby otaczały go przeszkody, między którymi musi niezwykle uważnie lawirować. Powiedział: – Musimy znaleźć Zi Lei. A ty się z nią przyjaźnisz. Może wiesz, gdzie ona jest. Gdzie może być. – Tu jej nie ma. – Udajesz głupszego niż jesteś – rzucił mężczyzna w drzwiach. – Przestań się zgrywać i gadaj, co wiesz. – Nie wiem, gdzie jest Zi – powiedział Ken Shintaro, robiąc niewinną minę, którą codziennie ćwiczył w lustrze, podobnie jak wszystkie inne. – A co do niej macie? – Zdradę – odezwał się facet badający wnękę sypialną. Klęczał teraz, przesuwając palcami wzdłuż jej krawędzi. – To dla jej własnego bezpieczeństwa – powiedział Al Wilson. – Pieprzona wariatka gdzieś się ukryła – wtrącił człowiek w drzwiach. – Jak się okaże, że wiedziałeś, gdzie ona jest, od razu po ciebie wrócimy. – Jeśli się czegoś dowiesz, skontaktuj się ze mną – rzucił słabym głosem Al Wilson. To on dowodził tą całą bandą, ale było jasne i oczywiste, że jeśli coś się wydarzy, mężczyzna stojący w drzwiach przejmie inicjatywę. – To naprawdę dla jej bezpieczeństwa? – zapytał Ken Shintaro. – Dla bezpieczeństwa całego, kurwa, miasta – warknął facet w drzwiach. Al Wilson machnął rękoma. – Dobra, ludzie, zbieramy się. Mamy kupę roboty. Zamknął im drzwi za plecami i zrzucił maskę Kena Shintaro. Starannie przeszukał pokój, na wypadek gdyby podrzucili mu podsłuch. Zajrzał do sieci i zobaczył obwieszczenie o stanie wojennym, drugie, mówiące, że o ósmej rano Marisa Bassi wygłosi orędzie do miasta, oraz trzecie, ogłaszające zamknięcie Nieustającej Debaty Pokojowej. Czyli to nie była jeszcze wojna, a miejscowy problem, wzrost gorączki wojennej. I Zi Lei się w to jakimś sposobem wplątała. Nie odebrała, kiedy do niej zadzwonił. Nie ma sprawy, zajrzy we wszystkie miejsca w mieście, które mu pokazała, zaczynając od Nieustającej Debaty. Znajdzie ją i jej pomoże. Uporządkował wszystko w pokoju, poszedł pod prysznic, najpierw gorący, potem zimny. Kiedy się ubierał, zadzwoniła Keiko Sasaki. Zapytała, czy widział Zi Lei. Odpowiedział, że przyszli do niego ludzie, którzy jej szukali. – Myślą, że należy do ruchów pokojowych – stwierdziła Keiko. – No bo w pewnym sensie należy – odparł, przypominając sobie, jak stoi na scenie

amfiteatru i mruczy, a cała publiczność w górze zaczyna mruczeć razem z nią. Nie mógł się doczekać końca rozmowy: chciał już wyjść, rozejrzeć się, sprawdzić, co się dzieje, ale nie wiedział, jak to zrobić, żeby nie budzić podejrzeń. – Ogłosiłam petycję za uchyleniem nakazu jej aresztowania – powiedziała Keiko Sasaki. – Szybko to nie będzie, bo prawie każdy aresztowany ma jakichś znajomych, którzy chodzą z petycją. Gdybyś przypadkiem się z nią zobaczył, pomożesz jej, żeby nie wpadła w kolejne kłopoty? Przechowasz u siebie albo w jakimś bezpiecznym miejscu i zadzwonisz do mnie? Od razu. Możesz? – Tak – odparł, bo najłatwiej było się zgodzić. – Muszę iść – dodał i się rozłączył. Przeszedł koło amfiteatru mieszczącego Nieustającą Debatę Pokojową. Wszystkie wejścia były obstawione przez oficerów pokojowych i strażników w czerwonych opaskach. W kawiarni, gdzie często jadali z Zi Lei śniadanie, facet, który podawał im płatki z cynamonem i kawę, powiedział, żeby na siebie uważał, bo w całym mieście jest fala aresztowań. – Najwyższy czas – odezwał się jeden z klientów. – Mamy demokrację – powiedział ktoś inny. – Nie wolno aresztować kogoś tylko dlatego, że się z nim nie zgadzamy. Po czym rozpętała się jedna z tych burzliwych debat, które Paryż tak uwielbiał – każdy miał odmienne zdanie, wszyscy starali się przegadać nawzajem. Dojadł śniadanie, siedząc cicho pośrodku tego zgiełku. Kiedy wychodził, goście w kawiarni dalej się kłócili. Dryfował po przekątnej przez miasto, zaglądając w miejsca, gdzie bywał z Zi Lei. Okoliczne targi były oblężone przez ludzi pragnących kupić świeżą żywność. Wiele drobnych firm się pozamykało. Za to w kawiarniach i barach, które pozostały otwarte, interes kręcił się jak szalony. Miasto, uwolnione od zwykłych zadań, popadło w bojowy karnawał. Pomiędzy gałęziami i liśćmi gigantycznego figowca w jednym z parków ganiały się rozwrzeszczane, rozbrykane dzieci, wydające odgłosy udające strzały i wybuchy, ginące dramatycznie w zwolnionym tempie, a potem wstające z martwych, gotowe do podjęcia dalszej walki. Ludzie stali przed drzwiami, rozmawiali, piersiówki krążyły tam i z powrotem. Patrzyli, jak ktoś wypisuje sprayem nierówne, czarne litery „ZDRAJCA” na drzwiach mieszkania na cofniętym w głąb tarasie. Małe grupki straży z czerwonymi opaskami stały na skrzyżowaniach i przed wejściami do publicznych budynków, przyglądając się uważnie każdemu przechodniowi. Przechodząc przez te posterunki, starał się odwracać wzrok, wyglądać na skromnego i nieszkodliwego, dobrze ukrywać płonący mu w sercu żar ekscytacji. Już niedługo będzie mógł zrzucić maskę Kena Shintaro i pokazać tym ludziom, kim jest naprawdę. W końcu z pozoru przypadkowa wędrówka zawiodła go pod ośrodek, gdzie przebywała guru genetyczna Avernus. Stał przed nim awanturujący się tłum, oddzielony od bramy szeregiem oficerów pokojowych. Zapytał kobietę na skraju tłumu, co się tu dzieje. Odpowiedziała, że Avernus i jej banda wielbicieli pokoju zostali aresztowani. – Nie chcą nas wpuścić – dodała i podniosła głos: – Pokażcie nam, co kombinowali ci zdrajcy! Zapytał, dokąd zabrali zdrajców. – Słyszałem, że do zakładu poprawczego – powiedział jakiś facet. – Tak tylko ściemniają – dodał inny. – Według mnie ukryli ich w jakimś tajnym miejscu. Żeby, jak przyjdzie co do czego, wykorzystać ich w negocjacjach z wrogiem.

– W życiu nie będziemy negocjować z żadnym wrogiem – najeżyła się kobieta. – Ale na pewno gdzieś poza miastem – dodał trzeci mężczyzna. – Mój kuzyn robi w magazynach. Widział jak pakują ich na parę rolligonów. Kobieta stwierdziła: – Powinniśmy wymalować na równinie wielką tarczę i postawić ją i wszystkich tych pacyfistów pośrodku dziesiątki. Ciekawe, czy to by się im spodobało. Ken Shintaro odsunął się od tłumku i ruszył z powrotem przez miasto. Dokładnie o ósmej zadzwoniły mu okulary. Miejski alarm. Wszyscy wokół zatrzymali się i zakładali speksy na nos. Gdy je założył, stwierdził, że to Marisa Bassi – na wszystkich kanałach wygłaszał to samo przemówienie. Mówił o głosowaniu, które zjednoczyło obywateli miasta przeciwko najeźdźcom. Mówił o konieczności internowania wichrzycieli, dla bezpieczeństwa miasta, o nieuniknionym zawieszeniu na czas napięć pewnych praw obywatelskich. Apelował do wszystkich o zachowanie spokoju i wypełnianie codziennych obowiązków w domu i w pracy. – Wiem, że wielu z was pali się do walki z wrogiem. Ja natomiast mówię: pozwólmy im teraz opuścić Układ, a nie będziemy ich ścigać ani podejmować żadnych innych działań odwetowych. Jeśli jednak natychmiast nie odlecą, powinni przygotować się na konsekwencje. Powinni być gotowi stanąć oko w oko z ludźmi zjednoczonymi i zdeterminowanymi, by walczyć na śmierć i życie w imię wolności. Pod koniec grupka strażników zaczęła klaskać. Zastanawiał się czy też nie powinien – jednak wszyscy inni ludzie, na ulicy i w kawiarni pod wielkim kasztanem jadalnym, wracali do przerwanych rozmów albo ruszali w drogę. Też ruszył. I niebawem uświadomił sobie, że śledzi go facet, który stał w drzwiach jego pokoju podczas rewizji. Nie starał się nawet kryć – szedł jakieś dwadzieścia metrów za nim, zatrzymywał się razem z nim, ruszał dalej razem z nim. Speksy zidentyfikowały go jako Warda Zunigę, lat trzydzieści jeden, robotnik budowlany, bez partnera, bardzo mały krąg przyjaciół. Usiadł w parku i poświęcił trochę czasu na przeanalizowanie swoich planów. Nie znalazł w nich żadnej luki. Ward Zuniga usiadł nieopodal, wstał razem z nim, poszedł za nim do kawiarni, siedział nieopodal, gdy Ken jadł rosół z makaronem, a potem ruszył za nim do mieszkania i wszedł nawet na górę, pod same drzwi. – Mam cię na oku – powiedział na koniec. – Wiem, co kombinujesz. – A co kombinuję? – Czego się uśmiechasz? Z czego ta radość? – Pewnie się ucieszyłem z tego, co się dzisiaj stało. Jak wszyscy. – Ty? Ty nie jesteś jak wszyscy. – Nie? Mógł go zabić i zaciągnąć trupa do pokoju, ale co potem? Musiałby zacząć się ukrywać i byłoby mu bardzo trudno poruszać się po mieście, bo wszyscy zaczęliby go szukać. – Jesteś nietutejszy. Jesteś kolaborantem – powiedział Ward Zuniga. Uświadomił sobie, że on mówi o Kenie Shintaro z Tęczowego Mostu. Prawie zrobiło mu się go żal: jego testosteronowego smrodu, nieukierunkowanej agresji, żałosnego wiechcia brody na czubku podbródka. – Ja rozumiem. W takich czasach musicie bardzo uważać na wszystkich obcych. – Co ty mi tu pierdzielisz. Mam ci przywalić?

Łypnęli groźnie na siebie. Była to jedna z tych decydujących chwil, kiedy sytuacja może się rozwinąć tak lub inaczej. Jednak Ward Zuniga wycelował palec wskazujący prosto w twarz Kena Shintaro i powiedział: – Będę cię mieć na oku. Ken zamrugał i cofnął się, unosząc dłonie do piersi w obronnym geście. Ward Zuniga uśmiechnął się. – Tak, tak. Mam dla ciebie masę czasu – dodał, odwrócił się na pięcie i odpłynął schodami. Później, po północy, obudziło go ciche skrobanie do drzwi. Zi Lei. Padła mu w objęcia. Tuląc ją, rozejrzał się ponad jej ramieniem po podeście i patio w dole. Nikogo. – Goły jesteś – powiedziała, kiedy wciągnął ją do środka i zamknął drzwi. – Spałem. – Nie ma problemu. Jestem ponad to – powiedziała. – Cała się trzęsiesz – zauważył, zerwał wieczko z kubka z zieloną herbatą i dał go Zi Lei, potem wciągnął spodnie i usiadł razem z nią na podłodze. Trzymała kubek oburącz, pijąc herbatę drobnymi, pośpiesznymi łykami, i powiedziała mu, że od razu po ogłoszeniu wyników głosowania wiedziała, że będą kłopoty, że zdradziła się swoją misją, że musi zacząć się ukrywać. Cały dzień przesiedziała w magazynku w podziemiu, dopiero kiedy wszyscy poszli spać, wyszła i postanowiła przyjść od razu do niego. Była teraz szpiegiem, najprawdziwszym szpiegiem, powiedziała. Edda była z nią w bezpośrednim kontakcie. Weszli jej do głowy. Wyzbyła się tożsamości, którą miała od urodzenia. Właśnie zmieniała się w kogoś innego. Już się zmieniła, zmieniało się też miasto. Niedługo wszystko się zmieni, powiedziała, ale zaraz potem ziewnęła i dodała, że ma dużo do zrobienia, ale najpierw musi odpocząć. Jest taka zmęczona. – Wiem – powiedział, zabrał jej kubek i odstawił go. Zi Lei znów ziewnęła i zaczęła mu opowiadać o nowym słonecznym porządku. Słowa wylewały się z niej sennym, ale miarowym i beznamiętnym tonem; krążyły dookoła i krążyły, aż w końcu on nachylił się, wziął ją w ramiona i zrobił jedyną rzecz, która mogła przerwać ten słowo tok: pocałował ją w usta. Pisnęła ze zdziwienia, potem się poddała. Wtulili się w siebie, jego twarz w jej ramię, jej twarz w jego ramię. Delikatne rozdygotanie szybko ustąpiło; poczuł na nagiej piersi coś mokrego – łzy. Pachniała ostro, ale nie nieprzyjemnie – starym potem, pełnym otuchy zapachem z sali ćwiczeń, gdzie dzień po dniu trenował z braćmi. – Tak się bałam. – Już niczego nie musisz się bać. – Prawda to straszny ciężar. – Wiem. Poczuł, jak w piersi wzbiera mu uczucie, mieszanka współczucia i bezradnej miłości. Wiedział, że musi ją wykorzystać dla swojej misji, ale powiedział sobie, że to dla jej dobra. Poza tym, nie może jej tu trzymać. Gdyby Zuniga się dowiedział, trzeba by go było zabić, a wtedy wpadłby w poważne kłopoty. Spojrzał jej w twarz. Środek usypiający w zielonej herbacie zaczynał działać. Już na wpół spała, źrenice miała jak ogromne czarne jeziora.

– Dziwny jesteś – powiedziała. – Dziwny facet. Zupełnie inny. – Oboje jesteśmy inni niż wszyscy. – Tak... Powiedział jej, że musi coś dla niego zrobić, a ona, senna, zgodziła się, otworzyła usta jak posłuszne dziecko, pozwoliła mu położyć kapsułkę na języku, połknęła ją. Pomasował jej szyję, żeby przełknęła, powiedział, że na chwilę musi wyjść i że może położyć się spać. – Najpierw mnie przytul – powiedziała. Wziął ją w ramiona, położył we wnęce sypialnej i poszedł obudzić Ala Wilsona. Zdradzając ją, zasłuży sobie na zaufanie i kudosy, a poza tym to dla jej dobra. W więzieniu będzie bezpieczna, a przy odrobinie szczęścia wyląduje w tym samym miejscu co Avernus i reszta uczestników Nieustającej Debaty Pokojowej.

ROZDZIAŁ 7 Gdy strażniczki otworzyły drzwi celi, choć do śniadania była jeszcze godzina, Macy już nie spała i właśnie robiła drugą serię brzuszków. Wkładając kombinezon i klapki, nie pytała ich, czekających pod drzwiami, dokąd ją zabierają. Po sześciu tygodniach pod celą przyzwyczaiła się, że o dowolnej porze dnia i nocy zgarniają ją i prowadzą do małej, pustej klitki na przesłuchania. Długie nasiadówki ze zmieniającymi się oficerami. Z ciasnym czepkiem do rezonansu magnetycznego na głowie, żeby mogli poznać, gdy choćby na moment odejdzie od prawdy, odpowiadając na pytania z niekończącej się listy. Macy zawsze starała się jak najbardziej trzymać prawdy. Nie było sensu kłamać, skoro nie miała nic do ukrycia. Z Avernus długo mówiła o swoim życiu na Ziemi, o tym, jak wylądowała na wygnaniu w Układzie Zewnętrznym – a podczas przesłuchań musiała powtarzać tę historię ze sto razy. Opowiadała o dzieciństwie, o ucieczce z Kościoła Bożej Regresji do Pittsburgha, o tym, jak zaciągnęła się do Korpusu Rekultywacji i Odbudowy. O tym, jak wybrano ją do ekipy budowlanej, o szkoleniach, o pracy nad biomem w Tęczowym Moście. Streszczała całą tę żałosną historię morderstwa Ursuli Freye. Dezercja, życie we Wschodzie Edenu do kolejnej ucieczki, życie w klanie Jones-Truex-Bakaleinikoff... Odpowiedzi na pytania przesłuchujących odmawiała tylko wtedy, gdy dotyczyły Newtona Jones i innych ludzi z jej nowej, rozbudowanej rodziny zastępczej. Nie chciała komentować ich poglądów – czy popierali ruch pokojowy, czy przeciwnie – Marisę Bassiego oraz wszystkich innych prawych i moralnych Zewnętrznych, chcących wygnać ziemskie statki z układów Saturna i Jowisza. Mówiła im, że jak chcą się czegoś dowiedzieć o ludziach z klanu, to niech, kurna, pójdą i z nimi pogadają. Pytali ją także o Loca Ifrahima, tak jak jego na pewno wypytywali o nią. Macy starała się jak najbardziej beznamiętnie streścić wszystko, co wie. Trzymać się faktów, nie koloryzować ich i nie zniekształcać własną odrazą do tego człowieka. Powtarzała to wszystko raz po raz, aż sama zaczęła wątpić, czy to jest prawda – zdarzenia odkleiły się od rzeczywistości i stały odległe, jakby przeżyła je tylko w jakiejś wirtualce. Fizyczną przemocą jej nie grożono, jedzenie nie było najgorsze, w celi w miarę możliwości starała się ćwiczyć albo czytać książki na małym tablecie, który dostała, starała się też być czujna. Mimo to, coraz trudniej było jej wybić się z więziennego rozleniwienia i otępienia. Kiedy ją aresztowano, spodziewała się szybkiego pokazowego procesu, teraz jednak nie wydawało się to prawdopodobne. I choć podejrzewała, że Newt i reszta klanu Jones-TruexBakaleinikoff na pewno naciskają na jej osądzenie lub zwolnienie, wątpiła, żeby to się okazało skuteczne. Strażnikom wymknęło się, że Marisa Bassi i rada miejska Paryża są zajęci przygotowaniami do wojny oraz walką z sabotażem na miejskich farmach i w sieci. Wyglądało na to, że i ona, i Loc Ifrahim tkwią w zawieszeniu, jako karty przetargowe, których wartość jest wątpliwa i pewnie nikt jej nigdy nie sprawdzi. Ostatnie kilka przesłuchań wyglądało trochę inaczej, bardziej niepokojąco i groźniej. Dwójka przesłuchujących, tym razem mężczyzna i kobieta, była kulturalna jak zwykle, ale zamiast iść po raz setny udeptaną ścieżką, pytali, czy orientuje się w długiej liście technik sabotażu, oraz pokazali jej dwieście czy trzysta zdjęć różnych osób; parę znała, większości

nie. Każdej towarzyszyły dokładnie te same pytania. W końcu ją odprawiali. Dzisiaj, gdy wprowadzano ją do jasno oświetlonego pomieszczenia, zdumiała się, widząc, kto tam na nią czeka. Sada, rozparta w jednym z leżaków, uśmiechnięta, wskazująca dłonią drugi leżak. Macy usiadła. Na stoliku między nią a Sadą leżał mały ceramiczny nożyk koloru kości, niczym nieosłonięty – rękojeść i ostrze w jednym kawałku. Może znalazł się tam, żeby sprowokować Macy do czegoś głupiego. Albo żeby przypomnieć, co się z nią stanie, kiedy odmówi współpracy. Starała się jak mogła nie zwracać na niego uwagi. Sada przyjrzała się jej i powiedziała: – Wyglądasz o wiele lepiej niż myślałam. – To myślałaś, że jak będę wyglądać? – Wyglądasz zdrowo i dobrze. Wypoczęta jesteś. To dobrze. – Ty za to jakbyś przejechała sto kilosów po wybojach. Może powinniśmy się zamienić. Przydałoby ci się trochę spokoju, a tu masz tego ile chcesz. Sada przeciągnęła się na leżaku, bezpretensjonalnie jak kot. – Fakt, przydałoby mi się trochę odpocząć. Właśnie wróciłam z długiej i ciężkiej podróży. – Spodobałoby ci się tutaj. Bywałam w dużo gorszych więzieniach. W sumie nawet trudno to nazwać więzieniem. To raczej hotel, tylko klucza do pokoju ci nie dają. – Z długiej i ciężkiej podróży – powtórzyła Sada. – Pracowałam nad czymś, co zapewni, że wszystko wyjdzie jak należy. Nad przyszłością, można by powiedzieć. Była ubrana w białą kamizelkę, sznurowaną nad drobnymi piersiami, i białe legginsy. Włosy miała ścięte na krótko. Nad lewym łukiem brwiowym widniały wszyte drobne stalowe kółka. Po policzku rozlewał się tatuaż przedstawiający gwiazdozbiór WężaWodnego. Naprawdę wyglądała na wyczerpaną: skóra kredowobiała, ciemne wory pod zaczerwienionymi oczami, ale wydawała się też absurdalnie młoda. Dziwacznie wystrojone dziecko, uśmiechające się z nadzieją do Macy, liczące na pytania, gdzie było i co robiło. Macy nie przerywała ciszy. Niech się przeciąga. Nie będzie grać w tę grę. – Na razie nie mogę ci o tym powiedzieć, ale już niedługo się dowiesz – powiedziała Sada. – Wszyscy się dowiedzą. Bo wiesz, ja wcale nie czuję się winna za to, jak wyszło. Tak miało być. Jesteśmy elementami czegoś znacznie większego niż nasze drobne historyjki. Wielkiego, niesamowitego i pięknego. – Jeśli przyszłaś tu, żeby usprawiedliwić to, co mi zrobiłaś, żeby mi opowiadać, że to było dla dobra świata, to zostawiam tę kawę i wracam do celi – odparła Macy. Powiedziała to z naciskiem, ale bez złości. Nie czuła złości do Sady. Tylko żal. Szkoda, że ta dziewczyna się pogubiła, że wplątała się w mroczne i niebezpieczne urojenia kogoś innego. Sada podniosła nóż, obróciła go tam i z powrotem. Ostrze miał zakrzywione jak szpon welociraptora. Po jego krawędzi, niewątpliwie zaostrzonej do jednego atomu, przeskoczyła wąziutka tęcza. – Przyszłam tu po to, żeby ci przekazać, że Marisa Bassi chce cię prosić o przysługę. – To teraz pracujesz dla Marisy Bassiego? – Zawsze współpracowaliśmy z Bassim. Jest skutecznym narzędziem. – Sada, już tylu ludzi prosiło mnie o współpracę. Teraz przysłali ciebie. Powiem ci to samo, co wszystkim innym. Nie mam nic wspólnego ze śmiercią waszej koleżanki ani pułkownika Garcii. I nie macie przeciwko mnie żadnych dowodów. Więc postawcie mnie

przed sądem albo wypuśćcie. – To już nie chodzi tylko o Janejean. Mówią, że jesteś szpiegiem. Jesteś podejrzana o szpiegostwo. O działanie przeciwko miastu. – Mogą sobie mówić co chcą, ale to nie znaczy, że to prawda. Powstrzymywała się jak mogła, żeby się nie odsunąć, gdy Sadanachyliła się ku niej. Dziewczyna oparła nóż czubkiem o stół i zakręciła nim. – Jesteś podejrzana o szpiegostwo. A skoro zawieszono habeascorpus, wcale nie muszą cię wypuszczać, jeśli nie mają ochoty. Mogą cię tu trzymać ile chcą i wcale nie muszą cię stawiać przed sądem. Ale ja mogę ci pomóc, tylko mi pozwól. – Marisa Bassi już mnie kiedyś prosił o pomoc – powiedziała Macy. – Prosił, żebym opowiedziała prawdę o życiu w Wielkiej Brazylii. I zrobiłam to. Pewnie nie było to do końca to, co chciał usłyszeć, bo nie były to straszne historie o wyzysku i niewolnictwie. Na propagandę się nie nadawało. Ale to była prawda. – Mówiłaś, że bywałaś w gorszych miejscach niż to – powiedziała Sada. – Raz czy dwa. – To opowiedz o tych miejscach, Macy. O życiu na Ziemi, tylko tym razem całą prawdę. – Sada każde zdanie punktowała, dźgając stolik nożem. – Powiedz, jak to jest naprawdę, żyć pod butem elity, która się sama wybiera. Prawdę o represjach, o okrucieństwie. O tym, że zwykli ludzie są traktowani jak niewolnicy. Jak tłumi się wolność wypowiedzi i myśli. – Ja już powiedziałam prawdę. Wszystko jest do znalezienia w sieci, jeśli tego nie usunęli. – Chcesz, żebyśmy wygrali wojnę, czy nie chcesz? Możesz pomóc, choćby odrobinę, jeśli opowiesz ludziom o wrogu. Wzbudzisz w nich większą stanowczość. – Stając się tubą propagandową. – Tylko w oczach wroga. – Chcesz, żebym zaczęła kłamać – powiedziała Macy. – Powiem to, co chcesz, to co chce Marissa Bassi, i wtedy mnie puścicie? Tak? – Prosił, żebym ci przekazała, że on kocha to miasto. Że zrobi wszystko, żeby je uratować. Że gdyby musiał i gdyby myślał, że to podniesie ludziom morale, urządziłby ci proces pokazowy i rozstrzelał jako szpiega. On jednak daje ci ostatnią szansę, żebyś pomogła miastu i samej sobie. – Wiesz co, zapytaj Bassiego o jedno. Kłamie, łamie prawo, zamyka ludzi, którzy się z nim nie zgadzają albo ich morduje... Co on właściwie chce uratować? – Jak dla nas? Przyszłość ludzkości – stwierdziła Sada. – Takie drobiazgi jak wolność, zmiana, różnorodność. To wszystko, z czego korzystałaś, mieszkając z Newtonem Jonesem i resztą jego klanu. Macy, proszę. Zastanów się dobrze nad tą współpracą, bo to naprawdę ostatnia szansa. – Tak lub nie? Teraz? – Teraz. – Coś się stało, prawda? Najpierw te przepytywania o sabotaż, a teraz... Wojna się zaczęła, czy co? – Jeszcze nie. Ale już niedługo się zacznie. A kiedy się zacznie, nikt już nie będzie chciał słuchać, co masz do powiedzenia. Zastanów się nad tym. Nie śpiesz się. Jeśli chcesz, mogę dać ci chwilę. Ale zanim stąd wyjadę, muszę znać twoją odpowiedź. Drugi raz pytać nie będę.

– Nie – odpowiedziała Macy. – Nie? – Powiedz mu, że już raz powiedziałam prawdę, i skoro mu nie odpowiada, to trudno. Że nie będę kłamać dla dobra czegoś tam. Bo co to za dobro, jeśli trzeba je podpierać kłamstwami. – To jest twoje ostatnie słowo? – Takie i żadne inne. – Przykro mi, że tak wyszło – powiedziała Sada, rzuciła nóż w powietrze, złapała go, wsunęła w pochwę na pasku i zerwała się z leżaka, wszystko jednym, płynnym ruchem. Dwie strażniczki podeszły do Macy od tyłu i podniosły ją na równe nogi. Powiedziała: – Mnie też jest przykro. Nie powinnam była pozwolić ci się w to wplątać. – Tak wyszło, bo tak być powinno – odparła Sada. – Na razie tego nie rozumiesz, ale jeszcze zrozumiesz. *** Macy i Loca Ifrahima przetrzymywano razem z garstką innych co znakomitszych więźniów w budynku, który jeszcze niedawno należał do ośrodka badawczo-naukowego, mniej więcej dwanaście kilometrów na północny wschód od Paryża: był to rozległy parterowy barak pod małą kopułą pośród pól organizmów próżniowych na zapylonym, płaskim dnie Krateru Romulusa. Macy dotąd siedziała w celi, którą opuszczała tylko na przesłuchania, teraz jednak zabrano ją na zewnątrz – zobaczyła, że w miejscu dawnych ogródków ze zmodyfikowanymi krzewami owocowymi i fasolą wzniesiono wielką klatkę z fullerenowych prętów i siatki z drutu kolczastego. W środku tłoczyło się co najmniej pięćdziesiąt osób, ubranych tak jak ona, w jaskrawopomarańczowe kombinezony. Niektórzy siedzieli przy niskich stolikach albo stali w grupkach; inni leżeli w hamakach lub na ziemi, osłaniając rękoma twarze przed ostrym światłem reflektorów. Za siatką wisiały na różnych wysokościach dwa drony, w trójkątnych skrzydłach wirowały wentylatory, pod brzuchem wisiały paralizatory i strzałkowce, oczy kamer połyskiwały czerwono jak krople krwi. Strażnicy powiedzieli Macy, że jej cela jest potrzebna dla nowego więźnia, bezceremonialnie wepchnęli ją za bramkę i zatrzasnęli ją. Kiedy się rozglądała, podeszła do niej kobieta z rozczochranymi siwymi włosami. Walnęła ją w usta i popchnęła, przyciskając do ściany bloku sanitarnego. Zaczęła wrzeszczeć jej w twarz, że to wszystko jej wina, jej wina, podnosząc głos do wrzasku i opluwając jej policzki. Macy odrzuciła głowę w tył i z całej siły walnęła czołem w nasadę jej nosa. Kobieta kwiknęła i puściła ją. Macy oparła się o ścianę i kopnęła ją w brzuch. Kobieta przewróciła się, usiadła ciężko. Oparła się dłońmi o ziemię, głowa jej opadła, z nosa płynęła gęsta krew, ciężkie krople spadały na przód pomarańczowego kombinezonu. Ktoś powiedział, że dosyć, wystarczy; ktoś inny położył jej dłoń na ramieniu. Macy zignorowała ich i zrobiła krok naprzód. Oddychała ciężko. Policzek ją palił i zaczynał puchnąć. Wszyscy w klatce odwrócili się ku niej. Kobieta łypała na nią przez zasłonę z siwych włosów. – Możesz mnie sobie nienawidzić, proszę bardzo – powiedziała do niej Macy. – Ale siedzimy razem w tej klatce. Będzie łatwiej, jak spróbujemy się dogadać.

– Zabrali mnie od dzieci – powiedziała kobieta. Oczy lśniły jej od niewypłakanych łez. Nos oblepiały bąble krwi i śluzu. – Zabrali mnie na oczach dzieci... Ludzie pomogli jej wstać, przeprowadzili w inne miejsce klatki. Macy nikt nawet nie zapytał, czy nic się jej nie stało. Wypatrzyła w tłumie człowieka, którego znała z widzenia – Walta Hoddera, inżyniera budowlanego. Spokojny, kompetentny człowiek koło sześćdziesiątki, solidny i szanowany obywatel, przewodniczący miejskiej komisji transportowej – na publicznym miejskim forum elokwentnie apelował o ostrożność, a po rozmowie Macy z Avernus kilka razy kontaktował się z nią przez sieć. Kiedy podeszła do niego, powiedział jej, że mniej więcej jednocześnie aresztowano wszystkie osoby kojarzone z ruchem pokojowym. Trzeba to Bassiemu przyznać: zamachy stanu robić potrafi. Rada miejska ogłosiła stan wyjątkowy. Oficerowie pokojowi pozamykali wszystkie śluzy i unieruchomili kolejkę. Miasto zostało zamknięte. Nie było dokąd uciec. Aresztowali Avernus i jej córkę. A także dwóch radnych, którzy udzielali się w ruchu pokojowym, „dla ich własnego bezpieczeństwa”, jak powiedział Marisa Bassi. Grupy ludzi zaczęły aresztowania obywatelskie, a niektóre były dość brutalne, mówił. Oficerowie pokojowi i strażnicy, którzy zamykali Nieustającą Debatę Pokojową, urządzili dla uczestników ścieżkę zdrowia. Każdy, kto próbował stawiać opór, został brutalnie pobity. Połamane ręce, żebra, szczęki i nosy, wstrząsy mózgu... Nikt nie wiedział, co będzie dalej. – Zdaje się, że strona, która miała rację, przegrała debatę – powiedziała Macy. Jeden z dronów za siatką opadł i wycelował kamerę prosto w jej twarz. Odwróciła się od niego. Żałowała teraz, że nie zapytała Sady, co ona kombinuje. Na pewno jakiś głupi, pokazowy numer. Ale co konkretnie? – Jeśli Bassiemu się uda, przegramy wszyscy – oznajmił Walt Hodder.

ROZDZIAŁ 8 Gdy Uakti przeciął orbitę Febe, w odległości mniej więcej trzynastu milionów kilometrów od Saturna, prawie natychmiast przechwyciły go dwie solówki. Idealnie dopasowały się doń prędkością i ustawiły po obu stronach w odległości dziesięciu kilometrów. Promieniem lasera przesłały wiadomość adresowaną do Sri Hong-Owen, nakazującą jej zdanie sterów, żeby można ją było bezpiecznie eskortować na DumęGai. Parę sekund później dron przyczepił się do portu wejściowego tuż nad statecznikiem ogonowym promu i wpiął się do magistrali sterowania. Silniczki korekcyjne promu przekręciły się o piętnaście stopni w poziomie, a główny silnik zaczął się przygotowywać do zapłonu. – Chyba trzeba się przygotować na zmianę kursu – powiedział Yamil Cho do Sri. Sri denerwowała się, odkąd zobaczyła zbliżające się solówki. Teraz jednak poczuła pierwsze fale prawdziwej paniki. – Powiedzieli, że eskortują nas na DumęGai. A my przecież dokładnie tam lecieliśmy. Tak się umówiłam. To dlaczego zmieniamy kurs? Gdy uciekała z Ziemi, swoje nadzieje wiązała przede wszystkim z oddaniem się do dyspozycji Arvama Peixoto. Podczas lotu ku Saturnowi odbyli parę szczerych i otwartych rozmów – on na pokładzie LeśnegoKwiatu, Sri za nim w ukradzionym promie. Powiedziała mu wszystko o intrydze firmowanej przez Euclidesa i dlaczego musiała przed nią uciec. On – że nie pochwala i nie może pochwalać zamachu na Oscara, ale podziwia odwagę i bezkompromisowość jej ruchu, po którym spiskowcy prawie na pewno zostaną zdemaskowani; a życie staruszka i tak wcześniej czy później dobiegłoby kresu – nie z tej ręki, to z innej. Dogadali się. Arvam pozwoli Sri żyć na wygnaniu w układzie Jowisza i dołoży starań, aby ochronić Aldera i jego stację badawczą, Sri zaś będzie mu służyć wszelkimi swymi umiejętnościami i talentami. Rozwikła tajemnice Avernus i uczyni Arvama bogatym człowiekiem. Lecz w tym momencie, w chwili powierzania własnego losu w jego ręce, nie mogła pozbyć się lęku, że popełnia poważny błąd. Yamil Cho nie tracił pewności siebie. – Lecieliśmy w stronę Mimasa, bo wokół niego orbituje DumaGai. A jeśli nie tam lecimy, to coś musiało się zmienić odkąd ostatni raz sprawdzaliśmy jej pozycję. Wyczarował pomiędzy ich przeciążeniowymi leżankami wirtualny obraz optyczny, jak z teleskopu dalekiego zasięgu. Mały księżyc był czarną kropeczką na ołówkowej kresce pierścieni. Odcinał się od umbrowej smugi opasującej Saturna wokół równika. Oddalała się od niego drobna chmurka iskierek. Yamil Cho powiększał i powiększał, aż iskierki rozpadły się na grupki kanciastych pikseli. Powyskakiwały nad nimi znaczniki z informacjami z rejestru statków. DumaGai, LeśnyKwiat, GetulioDornellesVargas oraz kilka usiłujących ich gonić statków Zewnętrznych. – Dokąd oni lecą? – zapytała Sri. – I my? – Na razie trudno powiedzieć. Ale wygląda na to, że nasze trzy statki lecą w różnych kierunkach. Sri przyjrzała się grupce jasnych pikseli podpisanych DumaGai. – Na Dione – stwierdziła po chwili. – Burmistrz Paryża na Dione uczynił swoje miasto

głównym ośrodkiem oporu przeciwkonaszej obecności. Arvam będzie chciał zająć się nim osobiście. Próżność nie pozwoli mu na nic innego. Główny silnik odpalił i wcisnął ich głęboko w leżanki. – Czyli wojna – powiedział Yamil Cho. – Wojna albo coś bardzo podobnego – odparła Sri. – Wydaje się, że przylecieliśmy w samą porę.

CZĘŚĆ V Mała, cicha wojenka

ROZDZIAŁ 1 DumaGai była wielkim okrętem, jednym z największych w historii ludzkości, ale wyładowano ją po brzegi sprzętem i zaopatrzeniem, wiozła także ponaddwukrotnie liczniejszą załogę. Wyżsi oficerowie zajmowali kabiny po dwóch; niżsi – spali na zmiany w kapsułach ratunkowych; specjaliści i technicy spali, jedli i spędzali czas wolny w małych obozowiskach na korytarzach, w miejscu pracy, albo w wieżyczkach uzbrojenia. Ich mesa służyła także jako szpital pokładowy, ponieważ ten, leżący w dogodnej bliskości kręgosłupa statku, zaadaptowano na samowystarczalny mostek bojowy, z triumwiratem AI od strategii, kapsułami wirtualnych symulatorów dla żołnierzy, którzy zresztą sypiali w tych kapsułach, bo nie było dla nich miejsca nigdzie indziej. Wszyscy oddychali wspólnym powietrzem przemieszanym z wyziewami kuchennymi, smrodem niemytych ciał i wydalanych gazów, wszyscy wiedzieli wszystko o wszystkich, bo wszyscy siedzieli sobie nawzajem na głowie – nikt poza najwyższymi rangą wojskowymi oraz oficerami od bezpieczeństwa nie był w żadnym momencie poza zasięgiem wzroku i słuchu co najmniej dwóch innych osób. A potem do DumyGai dołączył jeszcze Leśnykwiat i GetulioDornellesVargas, ożywiono jeszcze dwa oddziały piechoty morskiej, które dotąd spały jak rycerze z bajki w trumnach hibernacyjnych w zerograwitacyjnej sali do ćwiczeń – i trzeba było ich jakoś w ten tłok wpasować. Personel od bezpieczeństwa, technicy i wyżsi oficerowie latali tam i z powrotem między trzema statkami. Wszyscy wiedzieli, że przygotowują się do bitwy, jeszcze zanim generał Arvam Peixoto wygłosił do wszystkich przemówienie, w którym nakazał gotowość do akcji i zapewnił, że podjęto wszelkie środki gwarantujące szybkie i całkowite zwycięstwo. – Wróg jeszcze nie jest tego świadom, ale my już od pewnego czasu prowadzimy małą, cichą wojenkę na wyczerpanie, metodami dyplomatycznymi, propagandowymi oraz subtelnym sabotażem. Morale wroga podupada. Zasoby wody, żywności i energii są na wyczerpaniu. Połowa ich miast oświadczyła, że nie będzie stawiać oporu. Parę kolejnych jest bliskich poddania się. Reszta będzie próbowała walczyć, lecz zwyciężymy w każdym wypadku. Nie dlatego, że mamy przewagę, prawda, mamy, ale dlatego, że po naszej stronie jest racja i sprawiedliwość – i każdy z nas niesie w sercu dumny płomień słuszności i sprawiedliwości. Cash Baker, oglądający to w memoprzestrzeni w mesie pilotów, rzucił do Luisa Schwarcza: – No, chyba o urlopie w domu możemy zapomnieć. DumaGai od przylotu do układu Saturna orbitowała wokół Mimasa. Teraz uruchomiła silniki i zeszła z orbity, kierując się ku Dione, około dwustu tysięcy kilometrów w zewnętrzną stronę. Oczekiwano, że Paryż na Dione będzie stawiał najzacieklejszy opór – generał Peixoto zamierzał osobiście dowodzić tą kampanią. Leśnykwiat także zszedł z orbity i poszedł w stronę Rei. Mała kawalkada tubylczych statków też odpaliła silniki – dotąd nękały DumęGai, podlatując do niej jak najbliżej w losowych momentach, wyrzucając chmury gazów szlachetnych i rysując na nich laserami tworzące jaskrawe hasła pięćdziesięciometrowe litery; wystrzeliwując stada dronów wielkości owadów, które leciały sobie spacerkiem przez setki kilometrów, pykając gazem, a potem wybuchały nieszkodliwymi fajerwerkami albo przyczepiały się do śluz wyjściowych statków i wykorzystywały je jako pudła rezonansowe,

żeby nadawać do środka wrzaski dzieci lub wycie syren. W miarę, jak DumaGai i Leśnykwiat przyśpieszały, zostawały w tyle jeden po drugim. Ostatni z nich wypuścił wielką chmurę neonu i wypisał na niej pożegnanie: TO CZEŚĆ, FRAJERZY. Mimo rozlicznych przepisów porządkowych nakazujących mocowanie wszystkiego w stanie nieważkości oraz rygorystycznie egzekwowanych kar dyscyplinarnych za ich nieprzestrzeganie, kiedy przyśpieszenie szarpnęło DumąGai wzdłuż osi, wszelkie możliwe śmieci powylatywały z rozmaitych kryjówek, w których zostały lekkomyślnie pozostawione albo same tam zdryfowały. Cash Baker, Luiz Schwarcz i reszta pilotów znajdowali się w hangarach i pomagali technikom spacyfikować ławicę luźnych narzędzi, śrub, ścinków drutu, plastiku, metalowych opiłków oraz kałuż chłodziwa i smaru, gdy przyszła do nich Vera Jackson i powiedziała, że za pięć minut odbędzie się specjalna odprawa. – Co, zaczęło się? – zapytał Luiz, wypowiadając na głos to, co wszyscy myśleli. – Jeszcze nie – odparła Vera Jackson. Uśmiechnęła się jednak, więc coś musiało być na rzeczy. – Niezupełnie. Ty i Cash zostawcie ten szajs swoim załogom i chodźcie ze mną. W sali odpraw czekał na nich Arvam Peixoto z kilkoma adiutantami. Generał, bezceremonialnie, jak to on, wyjaśnił na czym polega misja. Baza Wspólnoty Pacyficznej na Febe właśnie odebrała anonimowe ostrzeżenie, że mają sześć godzin na ewakuację stamtąd – ktoś wycelował w nich bryłę lodu z Imira, jednego z najbardziej oddalonych, małych, nieregularnych księżyców Saturna. Generał pokazał w memoprzestrzeni zdjęcia nieregularnej bryły – rozmyte, zrobione z wielkiej odległości – i powiedział, że Wspólnota Pacyficzna strzeliła do niej pociskiem, ale podczas ostatniej fazy lotu został rozbity bronią kinetyczną. – Ta bryła ma zamontowany system obrony, przez co jest trudnym celem – dodał. – Statki Wspólnoty Pacyficznej nie mogą zrobić nic, poza szybkim przelotem obok, bo lód leci im prosto w gębę, a po drugie, nie mają przewagi naszego nowego napędu termojądrowego. Dlatego im pomożemy. Przechwycimy to i zniszczymy jak najszybciej. Udowodnimy, że Wielka Brazylia i Unia Europejska są przyjaciółmi Wspólnoty Pacyficznej, pokażemy także naszą wyższość technologiczną, będzie też okazja, żeby się dowiedzieć, jakie są możliwości Zewnętrznych. Jeden z was będzie miał broń ostateczną, jedną z naszych bomb jądrowych, pozostali zniszczą zamontowane na tej bryle systemy obrony. Cały czas pozyskujemy informacje. Jak tylko będziemy wiedzieli wszystko co potrzeba, opracujemy i prześlemy wam szczegółowy plan działania. Ale startujecie natychmiast. Im szybciej tam dotrzecie, tym większe są szanse na zniszczenie tego czegoś albo znaczącą zmianę trajektorii. Czy wszystko jest jasne? Świetnie. Jeśli macie pytania, proszę teraz. Luiz zapytał, czy wiadomo, kto wystrzelił tę bryłę lodu. – Na pewno sami się niedługo ujawnią – odpowiedział generał. – Ktoś jeszcze? Nie? To lećcie, z Bogiem i z Gają. Cash w ciągu dziesięciu minut był w hangarze, wypróżniony i zakorkowany, wbity w kombinezon przeciwprzeciążeniowy. Podali sobie ręce z Luizem Schwarczem, Verą Jackson i ekipą techników, po czym załadowano go do jego samolotu i podpięto. Wszystko wyglądało jak rutynowy lot, oprócz dygotu podniecenia w piersi – tak czuł się jako dzieciak, kiedy wyruszał z dwoma kuzynami do kanałów, polować na szczury lub szczury workowate. Gdy tylko pojazd wypadł z łoża startowego, oddalając się od DumyGai z prędkością

dwudziestu metrów na sekundę, zaczął się przechylać i pochylać, żeby wcelować w punkt, w którym przechwyci cel. Cash dysponował na razie tylko zestawem współrzędnych – lodowa bryła, odległa i mała, była poza zasięgiem jego radaru i optyki; nawet Febe była z tej odległości smużką pikseli. Solówki Luiza i Very wisiały tuż za sterburtą, skręcając unisono. Po bakburcie miał potężną, najeżoną urządzeniami masę DumyGai, przesłaniającą znaczną część nieba. Z tyłu za nią kilka nadal ją ścigających statków Zewnętrznych, a za nimi zamgloną kulę Saturna. Na przyjrzenie się temu wszystkiemu miał parę sekund. Potem uruchomił się silnik solówki. Leciał do celu. Febe była nieregularnym księżycem, niezmienionym od czasu, gdy przywędrował z zewnętrznych rubieży Układu i został przechwycony przez Saturna. Krążyła po zamaszystej orbicie, w mniejszej osi jakieś trzynaście milionów kilometrów – ponad trzydzieści razy tyle, co między Ziemią i Księżycem – nie tylko pod kątem wobec saturnowego równika, ale i w przeciwną stronę. Zbliżający się ku niej z wielką szybkością lodowy pocisk spadał skośnie przez cały układ, a trzy solówki goniły go niemal dokładnie od tyłu, wznosząc się ponad płaszczyznę równika Saturna i celując w punkt, gdzie ich kursy się przetną. Luiz powiedział, że to pierwsza salwa w długo wyczekiwanej wojnie, Vera sądziła jednak, że to raczej strzał ostrzegawczy oddany przez jakąś bandę oszołomów. – Ci modyfikanci nie mają konsensusu w żadnej sprawie – powiedziała. – U nich nie ma centralnej władzy, tylko kupa małych grupek o rozmaitych planach. I przez to właśnie przegrają. Jak tylko zajmiemy ze dwa wrogie miasta i pokażemy przy okazji, na co nas stać, reszta zaraz się podda na takich warunkach, jakie się nam spodobają. – Jeśli to coś trafi tam, gdzie miało – odparł Luiz – to będzie nieważne, kto za to odpowiadał. Będzie wojna. Każdy, kto chce walczyć, od razu weźmie się do strzelania. Nie będzie czasu na tę twoją teorię domina. – Nie trafi tam gdzie miało, bo mamy się tym zająć. I porażka jest niedopuszczalna, proszę pana. – Jeśli wolno, pozostanę przy swoim odrębnym zdaniu, pani pułkownik. – Ty, Schwarcz, się nie mądrz – warknęła Vera. – Wiesz, że możesz mi powiedzieć wszystko, żeby nie było wywrotowe. Dzisiaj mam dobry humor, możesz nawet obrażać moją matkę. – Tak mi przyszło do głowy, że mogli odpalić takich pocisków dowolną ilość, a powiedzieli nam tylko o tym jednym. – To możliwe – stwierdziła Vera. – Ale na razie z Febe nie zaobserwowali niczego więcej. My też nie. Spekulacje lepiej pozostaw grupie taktycznej. Oni są od myślenia, my od robienia. Lepiej, żebyś był ze mną i Bakerem, a nie z nimi. Baker, a ty tam śpisz? – Nie śpię – odpowiedział Cash. – Gówno prawda. Na pewno se marzyłeś o tej dziewczynie, którą zostawiłeś w domu. Zapomnij o niej, dawno pieprzy się z kim innym i rodzi mu dzieci. A ty jesteś na najbardziej zajebistej i najważniejszej misji w życiu i masz być lodowato chłodny, chyba że rozkażę inaczej. – Tak jest. Ale trudno było nie przysnąć albo się nie zamyślić. Radar, czujniki optyczne i mikrofalowe

omiatały potężny bąbel przestrzeni regularnie jak w zegarku, lecz w promieniu pięćdziesięciu tysięcy kilometrów nie było nic, jeśli nie liczyć dwóch pozostałych solówek. Ruch pomiędzy księżycami Saturna, rozmowy w sieciach łączności Zewnętrznych – wszystko to zostawało z tyłu, leniwe jak pszczeli truteń w letni dzień. Spadał przez pustą przestrzeń, nie mając do roboty nic, poza puszczaniem testów solówki i gapieniem się w gwiazdy, póki grupa taktyczna z DumyGai nie przysłała krótkiego, mocno zaszyfrowanego pakietu, zawierającego dokładne rozpoznanie celu. Optyczny obraz nie był wiele lepszy od tego, który pokazywał im generał, za to na radarowych było widać, że lodowa bryła jest mniej więcej owalna, ma sto dwadzieścia metrów długości i trzydzieści średnicy. Wyryte z jednej strony rowki sugerowały, że odcięto ją od czegoś większego. W otworze na tylnym końcu siedział jednorazowy chemiczny silnik rakietowy; taktyczni twierdzili też, że dwa nieznaczne odbijające radar punkty po obu stronach pośrodku to miejsca mocowania żagli świetlnych. Większość delty v zapewnił i tak silnik, z niewielką pomocą promieni lasera wycelowanych w żagle, które zapewne posłużyły do ostatnich korekt kursu po starcie. – Niesamowite, że nikt tego nie zauważył – powiedziała Vera. – Z odpalonym silnikiem i tymi żaglami odbijającymi gigawaty z laserów – niezły musiał być widok, jak to ruszało. – E tam. Jeden świetlny punkcik w oceanie ciemności – stwierdził Luiz. – Wewnątrz orbity Febe jest coś jak 1,7 razy dziesięć do dwudziestej pierwszej kilometrów kwadratowych. A to przyleciało z jeszcze większej odległości. Jeśli nawet miało żagle świetlne, to dawno ich nie było, zostały odrzucone po osiągnięciu docelowej prędkości. Grupa techniczna nie była też w stanie na razie zidentyfikować systemów obronnych, które strąciły pocisk Wspólnoty Pacyficznej – Cash i Vera będą musieli bardzo ostrożnie zbadać tę grudę, zanim Luiz zrzuci bombę jądrową. Ostrożnie, ale szybko. Kiedy ich delta v zrówna się z bryłą, do Febe pozostanie zaledwie godzina. Cash, Vera i Luiz zastanawiali się nad podejściem aż do chwili, kiedy musieli zacząć hamować, odwracając statki o sto osiemdziesiąt stopni. Żeby dogonić lód, musieli lecieć znacznie szybciej od niego, a teraz trzeba było znaczną część tej prędkości wytracić, dając mocny ciąg, aż pod 3 g. Potem przyszła pora na drobne korekty kursu, tak aby trzy solówki ustawiły się w idealnym szyku – Cash i Vera mniej więcej dwadzieścia kilometrów od siebie, Luiz z tyłu, kilkaset kilometrów dalej. Cel rósł prosto przed nimi, gigantyczny, powoli obracający się pocisk. Na jego powierzchni widać było wgłębienia i kratery. Jednak na razie ani śladu systemów obrony. Febe widać było daleko za nim, ledwie widoczny okruch, który dopiero w powiększeniu zmieniał się w skalistą kulę, pełną kraterów o jasnych dnach, rozsianych pomiędzy długimi kreskami uskoków i osypisk skalnego gruzu. Potężne uderzenie wyryło w niej nieckę o średnicy ponad czterdziestu pięciu kilometrów, której krawędź była postrzępionym skalnym cyrkiem wysokim na ponad cztery kilometry – jak pół Mount Everestu;gigantyczna dziura wygryziona w małym księżycu, nadająca mu asymetryczny, spłaszczony profil. Wspólnota Pacyficzna zbudowała swoją bazę w mniejszym kraterze nieopodal tych wielkich urwisk; Luiz mówił, że lodowa bryła ma trafić tu obok niecki, albo nawet w nią samą. – Ci goście, którzy ją wystrzelili, wiedzieli dokładnie, co robią. – My też wiemy to i owo – powiedziała Vera. – Cash, bezzałogowiec gotowy?

– Tak jest. – Na mój znak. Dwa bezzałogowce wystrzeliły z solówek Casha i Very w stronę lodu. Cash sterował swoim przewodowo, dron był podłączony do jego sensorium. Widział, jak skrócony perspektywą kształt bryły rośnie, a nałożony obraz radarowy przydaje głębi obrazom z pasma widzialnego i podczerwieni. Widział wgłębienie na tylnym końcu, gdzie wkopany był silnik, dostrzegał wokół niego pierścień pustych sfer, zapewne zbiorników paliwa. Hipotetyczne mocowania żagli świetlnych były ostrymi szpicami po obu stronach, były tam też ledwo widoczne, duże pętle czy pasy sięgające od dziobu do rufy... Dron już zwalniał, niecałe dziesięć kilometrów od lodu, gdy Cash stracił z nim kontakt. Bez ostrzeżenia, pstryk – i nie ma. To samo dron Very. Oba, zniszczone jakąś kinetyczną bronią, spadały teraz martwo na lód. Luiz, znajdujący się daleko za nimi, przesłał im jeden kadr wideo, pokazujący dwa punkciki wybiegające z tylnego końca bryły. Stwierdził, że te pętle to na pewno działa elektromagnetyczne. – Mogą strzelać w tył lub w przód, a końcówki są elastyczne, więc pokrywają prawie cały łuk. I muszą być zrobione z jakiegoś nadprzewodzącego fiillerenu, dlatego tak słabo je widać na radarze. Vera powiedziała, że wszystko jedno, z czego są zrobione, bo zaraz je sfajczy. Razem z Cashem włączyli lasery rentgenowskie i przejechali po lodzie tam i z powrotem, wypalając w poprzek pętli szerokie, płytkie rowki, aż buchnęło odparowanym materiałem. Potem strzelili niekierowanymi pociskami w tylny koniec bryły. Rakiety poleciały bez przeszkód i z oślepiającym błyskiem światła wysadziły silnik. Choć lód wydawał się teraz bezbronny, Cash i Vera nadal trzymali się z daleka i posłali ku niemu kolejną parę dronów. Powierzchnia lodu zakipiała aktywnością – z kraterów uniosły się cienkie słupy dymu. Na solówki i bezzałogowce rzuciły się stada maleńkich dronów. Cash odpalił pełną burtową salwę strzałek, wyrzucił rój celów pozornych mających zdezorientować układy naprowadzania dronów, włączył cykl ładowania lasera gamma i kazał dać główny napęd statku w stan gotowości. Wszystko to po przeskoczeniu w tryb hiperrefleksu zrobił w niecałą sekundę. Kolejne operacje wydawały się odległe od siebie i nieśpieszne, statek reagował na jego polecenia frustrująco powoli. Rozbłyski, gdy strzałki trafiały pięć dronów; kolejne rozbłyski, gdy uderzały w lód. Reszta poleciała dalej i będzie sobie przez wieki spadać po długich, mimośrodowych orbitach wokół Saturna. Ocalałe drony mknęły ku niemu, przebijając się przez losowe impulsy radiowe, błyski świetlne, emisje podczerwone i nadmuchane ładunkami wybuchowymi, odbijające promienie radaru balony celów pozornych. Laser gamma błysnął i zdjął drona, wyrzucił jednorazową baterię, załadował nową, znów strzelił i zniszczył kolejnego. Cały cykl trwał jedną dziesiątą sekundy, ale dla przyśpieszonego umysłu Casha wydawał się o wiele wolniejszy niż repetowana czółenkiem stara strzelba ojca, a drony zbliżały się coraz szybciej i było ich zbyt dużo, by laser zdążył je powystrzelać. Miał w sam raz tyle czasu, żeby poczuć wielką falę przerażenia i wściekłości. Jak pilot samolotu na moment przed uderzeniem w ziemię, albo kierowca auta, które za chwilę się rozbije. Paskudna świadomość, że spieprzył, że to nie tak miało być – miał być bohaterem, nie ofiarą. Zostało mu tylko jedno wyjście – i zrobił to. Wiedział, że pewnie i tak się nie uratuje,

musiał jednak spróbować. Włączył napęd solówki na pełną moc, lecz kiedy mijał rój dronów, te eksplodowały. Potężny elektromagnetyczny rozbłysk spalił odporne czujniki solówki. W rufę trafił zewnętrzny skraj rozszerzającej się chmury rozżarzonych diamentowych odłamków. Większość utknęła nieszkodliwie w warstwach plastycznego pancerza, kilka jednak przedostało się do kadłuba, a wytracana energia kinetyczna zamieniła je w plazmę, która przepaliła kompozytową powłokę; cząstki pochodne powbijały się w elementy konstrukcyjne wokół silnika i zbiorników paliwa. Wstrząs spowodowany tyloma trafieniami, fale bodźców z przeciążonych czujników optycznych oraz uszkodzonych splotów sterujących i procesorów przetoczyły się jak huragan przez interfejs Casha. Biały błysk i ogłuszający huk. Bojowa AI wykonała awaryjne odłączenie – wprowadziła do zbiornika z tlenem Casha osiem miligramów sewofluranu, usypiając go, zanim sprzężenia zwrotne wypaliły mu synapsy ruchowe i czuciowe. Gdy odzyskał przytomność, od ataku minęło nieco ponad czternaście minut. Rufowe uszkodzenia czuł jako drętwe mrowienie w łydkach i stopach. Potwornie bolała go głowa, był ślepy, a w ustach i nosie miał posmak palonego plastiku, podobnie jak przez wiele dni po usunięciu zębów i zastąpieniu ich wyprofilowanymi plastikowymi listwami, zaraz na początku programu J-2. Chwila dezorientacji, potem do głosu doszło wyszkolenie. Setki razy radził sobie z symulacjami najrozmaitszych awarii pokładowych układów. Po kolei spróbował dostać się do układów optycznych i radarowych – nie udało się. Zajrzał w raporty stanu technicznego, z niesmakiem widząc wielkie płachty czerwonych symboli na wszystkich możliwych odczytach. Napęd był uszkodzony, ale wciąż działał, dając około czterech procent maksymalnego ciągu – bojowa AJ robiła co mogła, żeby wykonać ostatni rozkaz, który dał jej przed uśpieniem. Cash odwołał go i ostrożnie wyłączył silnik, potem dokończył przegląd stanu. Zniszczone zostało jedno z trzech ogniw paliwowych zapewniających zasilanie awaryjne, pusty był także, zapewne przebity, jeden ze zbiorników materiału pędnego do silników korekcyjnych. Stracił też całą optykę. Większość kamer była nienaruszona, lecz od przeciążenia spaliła się ich główna magistrala i wszystkie procesory. Radar z grubsza działał, poza luką na jakieś trzydzieści stopni. Rozejrzawszy się nim, Cash stwierdził, że jest już ponad dwa tysiące kilometrów za Febe. Ani śladu lodu, ani dwóch pozostałych solówek, no ale do cholery, one miały maskowanie, a z lodem może rozprawiła się bomba atomowa... Spróbował wywołać Luiza i Verę. Dopiero wtedy odkrył, że układ łączności jest unieruchomiony przez poważne uszkodzenia anteny nadajnika mikrofalowego oraz splotu nerwowego sterującego laserem łącznościowym. Cholera jasna. Był niemy, na wpół ślepy, wegetował na minimalnej energii, miał bardzo skromny zapas materiału pędnego do silniczków korekcyjnych i uszkodzony silnik główny, tak że wolał go nie ruszać, póki nie wiadomo co dokładnie z nim nie tak; miał szczęście, że w ogóle nie wybuchł po trafieniu, że plazma nie wydostała się z pól izolujących i nie wypaliła całego statku od środka. Pokładowe mikroroboty naprawcze już zabrały się za ogólne uszkodzenia, ale zdiagnozowanie uszkodzeń silnika termojądrowego zajmie im bardzo długo – nie mówiąc już o naprawie. Po paru chwilach namysłu Cash wypuścił jednego drona. Teraz przynajmniej znowu coś widział. Za nim wisiał spłaszczony dysk Febe; za nią, ledwie widoczne przy maksymalnym powiększeniu, miał dwie solówki, odległe od siebie o kilkaset kilometrów i zbliżające się szybko do małego księżyca. Pomiędzy nimi migotały jakieś iskierki, dostrzegł też krótki,

punktowy rozbłysk – na pewno wybuch; wyglądało na to, że Luiz dowiózł na lodową bryłę bombę jądrową i odparował tę cholerę. Teraz razem z Verą zapewne polują na co większe odłamki nadal lecące ku Febe, rozbijają je w drobny mak albo spychają z kursu... Czyli przetrwali atak dronów. Jednak, nawet gdyby wiedzieli, że Cash żyje, nie byliby w stanie go uratować. Sprzętem do holowania solówek dysponowała tylko DumaGai oraz jej holowniki. DumaGai była zbyt daleko, ale może uda mu się wywołać Luiza i Verę, powiadomić ich o swojej sytuacji. Dron miał dobre kilkanaście urządzeń badawczych, w tym także spektrograf laserowy. Wycelował go ponad Febe i zaczął nim mrugać, trzy długie błyski, trzy krótkie, trzy długie. Piloci uczyli się alfabetu Morsea, właśnie na takie okazje – był wdzięczny szkoleniowcom, że to przewidzieli. Trzy długie, trzy krótkie, trzy długie. SOS. Nadawał bardzo długo. Nikt nie odpowiedział.

ROZDZIAŁ 2 Serwisy informacyjne właśnie zaczęły donosić, że brazylijskie statki odleciały z Mimasa oraz że ktoś wystrzelił bryłę lodu w stronę pacyficznych osadników na Febe, kiedy po Paryżu rozeszła się plotka o morderstwie. W wojennej gorączce stała się jak podpałka wylana na płonący dom. W parę minut na miejsce przestępstwa zbiegły się setki obywateli. Sprawca zaciągnął kobietę do swojego mieszkania, zgwałcił ją i zabił, a potem próbował popełnić samobójstwo, podcinając sobie żyły. Wyszedł na zewnątrz, chwiejąc się, cały we krwi swojej i ofiary; zatrzymali go sąsiedzi i strażnicy z najbliższego posterunku; z płaczem przyznał się do wszystkiego. Fakty były proste i oczywiste, jednak w rozwścieczonym tłumie plotka szybko rozrastała się i rozwijała. Kobieta była szpiegiem, próbowała go uwieść i zamordować, a on zabił ją w obronie własnej. Mężczyzna był zamachowcem, a w jego mieszkaniu znaleziono materiały wybuchowe. Ktoś krzyknął: „Zdrajca!” i krzyk podjął cały tłum. Gdy oficerowie pokojowi próbowali wyprowadzić sprawcę, tłum naparł na nich i przewrócił na ziemię. Mężczyznę rozebrano do naga, przywiązano do drzewa w pobliskim parku i zaduszono założoną na szyję linką, za którą ciągnęło kilkanaście osób. Przybyli kolejni oficerowie pokojowi, którzy usiłowali odciąć ciało, ale tłum zaatakował ich i zmusił do odwrotu. Szpieg przechodził tamtędy godzinę później. Zmasakrowane i okrwawione zwłoki cały czas wisiały na drzewie pośrodku zadeptanego parku, pilnowane przez na wpół pijaną bandę kobiet i mężczyzn, uzbrojonych w kije i noże kuchenne. Zszokowało go to i podekscytowało. Klimat ponurej histerii aż upajał. Wiedział, że to już niedługo. DumaGai jest o parę godzin od wejścia na orbitę wokół Dione. Wszyscy w mieście byli świadomi, że wojna jest tuż, tuż. Uwijał się po mieście, czyniąc ostatnie przygotowania. Wszystko było już dopięte na ostatni guzik. Wszystkie niespodzianki w pogotowiu. Zaszyfrował plik zawierający dziesiątki godzin nagrań z podsłuchu, który podrzucił do ośrodka, gdzie mieszkała Avernus – codziennie, przechodząc obok, pobierał je na swoje speksy. Wysłał go na ślepe konto założone przez brazylijską ambasadę w Camelocie. Teraz zostało mu tylko czekać – wytrzymać jeszcze parę godzin w masce Kena Shintaro. Wrócił do mieszkania. Wydawało się bezpieczniejsze niż spacery po ogarniętym amokiem mieście. Na posterunku przed wejściem do bloku miał dyżur Ward Zuniga. Kazał mu rozebrać się do naga. Mściwy, uprzedzony, małostkowy, rozkoszował się władzą, którą dostał, wykorzystując ją do poniżania ludzi, których nie lubił – i jasno powiedział, że on, nie to co ten tępy Al Wilson, wcale się nie nabrał, kiedy szpieg wydał im Zi Lei. – Mam cię na oku – warknął, ciskając weń jego własnym ubraniem. – Wiem, że coś kombinujesz. Ken Shintaro zniósł to w milczeniu, choć tajemnica uwierała go w gardle, domagała się uwolnienia. Już niedługo. Na wiecu tego wieczoru tłum był zły i niespokojny, skłócony przez rozchodzące się plotki. Unoszące się nad głowami nagrania wideo w kółko wyświetlały atak na Febe. Brazylijskie solówki zmieniły kurs lodowej bryły i rozbiły ją na części niedużą bombą jądrową, ale kilka odłamków dotarło do celu. Wykwitające w nieregularnych odstępach jaskrawe rozbłyski wyszyły ścieg wzdłuż równika garbatego księżyca, wzbijając

chmury pyłu, które szybko przesłoniły ciemniejące plamy świeżo powstałych kraterów. Tłum wiwatował za każdym razem, gdy pokazywano atak, i oklaskiwał Marisę Bassiego, który powtarzał, że zorganizowali to agenci wspierani przez miasto. Wyświetlał nagrania wideo grupy agentów pracujących na mocno zakrzywionej powierzchni maleńkiego Imira. Ostra jak brzytwa linia wybuchów odcinających owalną bryłę lodu. Postaci w skafandrach montujące silnik w oświetlonym reflektorami zagłębieniu, układające szyny działa elektromagnetycznego w wykopie wokół wzniesienia, a potem zadzierające je ostro ku czarnemu niebu. Bryła lodowa pędząca przez kosmos, pchana chemicznym płomieniem, żagle świetlne połyskujące po obu stronach, tak że całość przyśpieszająca ku Febe wyglądała niczym ciasny układ potrójny. Wiwaty, wrzaski, wycie, gigantyczny ryk wznoszący się pod stromymi ścianami namiotu – pięcioro ubranych na biało mężczyzn i kobiet dołączyło do Marisy Bassiego na podium – bohaterowie, którzy wystrzelili lód na Febe. Szpieg trzymał się z tyłu tłumu, uniesiony ludzkim naporem, płynący ze wszystkimi. Mimo to miał wrażenie, że jest jedyną autentyczną osobą w wyreżyserowanej scenie. Jakaś kobieta obok darła się maniakalnie, same emocje, żadnego sensu. Młody człowiek całował się namiętnie ze starszą kobietą. Jakiś człowiek powiedział drugiemu, że miasto zwariowało; ktoś inny przyskoczył do niego i wrzasnął mu prosto w twarz, że jest zdrajcą; nastąpiła szamotanina, mężczyzn, cały czas obrzucających się obelgami, rozdzielono, Marisa Bassi nieustannie gadał, a tłum buczał i wył. *** Po skończeniu wiecu nikt nie miał ochoty wracać do domu. We wszystkich miejscach publicznych było pełno ludzi: kłócących się, śmiejących, rozrabiających. Tłumy wylewały się z barów i kawiarni. Kwartet bębniarzy wypełniał park rytmem, wokół, skacząc wysoko w powietrze, tańczyły dziesiątki ludzi. Pokrzykujący i klaszczący tłumek zebrał się wokół uprawiającej seks pary. Strażnicy na posterunkach podawali sobie butelki i fajki, albo przyjmowali łyki i machy od przechodniów. Szpieg patrzył na to wszystko chłodnym, racjonalnym spojrzeniem, jak na kolejne eksponaty na wystawie mającej zilustrować wszystkie ludzkie występki i kaprysy. Sam był wniebowzięty. Już niedługo nadejdzie punkt kulminacyjny w jego życiu. Do tej chwili przygotowywał się i szkolił od urodzenia. Do tego został stworzony. I to się zaraz wydarzy. Nie zawiedzie, bo nie wolno mu zawieść. Dryfując po ogarniętym szałem mieście, czuł za plecami swoich braci. Aż dygotał, tak ekscytowała go skrywana tajemnica. Na jednym z posterunków zatrzymano go, bo jeden ze strażników go rozpoznał i zażądał, żeby zameldował, co robi. Był pijany albo upalony. Drugi strażnik celował z pistoletu w przechodniów i ryczał ze śmiechu, gdy się kulili albo krzyczeli nań ze złością. Szpieg wyjaśnił, że był na wiecu i tak jak wszyscy nie mógł spać. Strażnik kiwnął głową i powiedział, że trzeba się wyspać, bo nadciąga wojna, ale nikt nie może spać, bo nadciąga wojna. Szpieg uśmiechnął się na ten słaby żart; rozczarowało go odrobinę to, że strażnik nie zapytał, co robił wcześniej. Sabotaż w mieście, odpowiedziałby, a potem zabił strażnika, zabrał pijanemu pistolet, zabił jego, wszystkich w zasięgu wzroku, strzelałby i strzelał, póki ktoś by nie zabił jego. Strażnik zmusił go do pociągnięcia łyka z krążącej wokół flaszki i kazał znikać. Znikł

więc, a straciwszy ich z oczu, wypluł alkohol do kwietnika i otarł usta wierzchem dłoni. Maska tkwiła jeszcze na twarzy, czuł jednak, że powoli zaczyna przez nią przezierać jego własne oblicze. Nie uśmiechał się już niewyraźnym, przyjacielskim uśmiechem Kena Shintaro – teraz był to drapieżny grymas, który jeszcze się nasilił, gdy zauważyła to jakaś kobieta i wpatrzyła się w niego. Wbił w nią wzrok, aż odwróciła się i pobiegła, a on oceniał jej kroki i postawę niczym taksujący ofiarę myśliwy. Trzydzieści minut później padła miejska sieć. Przez chwilę trwała niesamowita cisza – wszyscy przerwali zwykłe czynności i zajęli się słuchaniem tego samego komunikatu: nagrania, które odtwarzał podrzucony przez szpiega demon. „Poddajcie się natychmiast”, mówił, a potem zniknął wraz ze wszystkim innym, począwszy od usługi telefonicznej, aż po nowo zainstalowane aplikacje obronne. Ludzie przez kilka sekund stali nieruchomo, usiłując zmusić speksy do działania – potem dotarło do nich, że wszystkim innym też przestały działać, że to nie nieszkodliwy kawał, ale coś okropnego i bezprecedensowego – i po mieście rozniosła się fala krzyków, wrzasków, kłótni, rozkazów, których nikt nie zamierzał przestrzegać. I wtedy zgasły wszystkie światła naraz. Na powierzchni Dione była akurat noc, więc zapadła całkowita, nagła ciemność. Zgiełk jeszcze się zdwoił, przerodził w ryk rozpaczy, który wcale nie ustał, gdy po paru sekundach włączyło się zasilanie awaryjne, latarnie uliczne zapaliły się na pół mocy, a wszyscy zaczęli nerwowo rozglądać się dookoła, jakby się spodziewali, że z kłębiących się we wszystkich zakamarkach cieni zaraz wyjdzie wróg. Szpieg stał na skraju centralnego miejskiego parku. Upajał się odgłosami trwogi i chaosu. Niebawem panika rozleje się i jeszcze nasili, kiedy do ludzi dotrze, że szereg niewielkich eksplozji uszkodził kolejkę łączącą miasto z resztą Dione, unieruchomił główną stację uzdatniania powietrza oraz kluczowe elementy sieci energetycznej, wodociągowej i kanalizacyjnej. Pierwsza faza jego pracy dobiegła końca. Wszystko poszło zgodnie z planem; nie wątpił, że jego bracia tak samo nasypali piasku w tryby miejskiej infrastruktury w innych miastach na innych księżycach, zniszczyli im zasoby żywności, skazili wodę i unieruchomili systemy odzyskiwania i oczyszczania powietrza. Większość szybko się podda, bo ludność będzie zbyt zaabsorbowana przetrwaniem, żeby stawiać jakikolwiek opór, Wielka Brazyliai jej sojusznicy chcieli jednak pokazowo rozprawić się z Paryżem, jako czołowym ośrodkiem oporu. Niedługo zacznie się druga faza upadku miasta i szpieg musi być na nią gotowy. Wyruszając na północne peryferie miasta, w stronę śluzy, przez którą wychodził z miasta, na skraju strefy przemysłowej, składającej się z wyrytych w twardym jak skała lodzie wielkich komór, widział wszystko z elektryczną klarownością. Wybrał tę śluzę, gdyż była mało używana i blisko jego miejsca pracy. Ukrył też w niej swój skafander próżniowy. Musiał tylko wyjść na zewnątrz i poczekać, aż zacznie się prawdziwy atak. Był już w połowie drogi do śluzy, gdy zauważył Warda Zunigę. Było to na jednej z barykad przegradzających trawiaste aleje miasta. Stała pomiędzy dwoma blokami mieszkalnymi, była zbudowana z wypełnionych wodą plastikowych kostek i zwieńczona zwojami inteligentnego drutu. Ward Zuniga, z jeszcze jedną strażniczką, oboje w skafandrach próżniowych z hełmami u pasa, stali w wąskim przesmyku z boku barykady i zatrzymywali wszystkich przechodzących. Kazali im albo zgłosić się na służbę albo jak

najszybciej ukryć w bezpiecznym miejscu. Szpieg miał jeszcze dwie inne drogi, prosto przez miasto; łatwo było mu się cofnąć i pójść inną drogą. On jednak szedł prosto, widząc, jak twarz Warda Zunigi rozjaśnia się, gdy go rozpoznaje, słysząc jak mówi towarzyszce, że to jeden z tych przybłędów, których najlepiej byłoby zamknąć na wszelki wypadek. – Masz rację – powiedział głośno, podchodząc do niego tak blisko, że poczuł przetrawiony alkohol. Czuł się niezwyciężony, jakby miał dziesięć metrów wzrostu. – Trzeba było mnie zamknąć. Wszystko to moje dzieło. Ja to zrobiłem. Ward Zuniga zamrugał, próbując przyswoić sobie te słowa. Szpieg tymczasem rzucił się naprzód, wyrwał mu pistolet z kabury i cofnął się. Zajęło to niecałą sekundę. Ward Zuniga sięgnął po pistolet, którego już nie było, przerażony i zaskoczony, usiłujący objąć umysłem, co się właśnie stało. Druga strażniczka sięgnęła po pałkę elektryczną, a szpieg uderzył ją kolbą pistoletu, mocnym, szybkim ciosem w skroń, po którym od razu padła na ziemię. – Od początku miałeś rację, że mnie podejrzewałeś – powiedział szpieg Wardowi Zunidze i wycelował pistolet prosto w jego twarz. Zuniga zamknął oczy. Cały się trząsł, dłonie miał na wpół uniesione, palce rozstawione szeroko, jakby próbował coś odepchnąć. Szpieg nie był w stanie go zastrzelić. Pewnie wyglądałoby to inaczej, gdyby działo się w sali gimnastycznej, gdzie trenował zabijanie na milion różnych sposobów, gdyby Ward Zuniga próbował uciec, jak ojciec Solomon, albo gdyby przez tyle czasu nie grał roli tępego, porządnego Kena Shintaro. Zresztą nieważne, jaki był powód – nie był w stanie zabić go z zimną krwią. Celował z pistoletu prosto w jego nos, palec miał zgięty na spuście, powtarzał sobie, że ma to zrobić, ale nie mógł. – Daruję ci życie, bo i tak zginiesz – powiedział. – Jak będziesz umierał, przypomnij sobie, że mogłeś temu wszystkiemu zapobiec. Mogłeś uratować miasto. A ty mnie puściłeś. – Proszę – wyszeptał Ward Zuniga. – Proszę. Cały czas miał zaciśnięte powieki, gdy szpieg przeciskał się obok niego, gdy puszczał się biegiem po drugiej stronie barykady, sadząc wielkimi susami. Minął dwójkę ludzi, którzy odwrócili sięi patrzyli. Jeden coś krzyknął. Powietrze koło głowy rozdarł trzask strzału. Mignął mu strażnik stojący pośrodku przecznicy, podpierający dłoń z bronią drugą ręką, patrzący na niego ponad muszką pistoletu. Przy następnym kroku wyskoczył wysoko w górę, a strzał strażnika trafił go w lewy bark. Przewrócił się i przekoziołkował. Zerwał się na nogi, całe ramię odrętwiałe od potężnego uderzenia, po skórze spływała gorąca krew. Kiedy dostał, upuścił pistolet Warda Zunigi. Leżał na przystrzyżonej trawie alei, o kilka metrów od niego.Za plecami ludzie krzyczeli, wołali, żeby się poddał, podchodzili do niego powoli, ostrożnie. Klęczeli w przejściu przy barykadzie. Stali rozpłaszczeni pod ścianami bloków mieszkalnych po obu stronach. Przebiegali z cienia w cień. Trzask strzałów w powietrzu. Pocisk wyrył długą bruzdę w ziemi parę centymetrów od jego stóp, a on rzucił się naprzód, podniósł pistolet i pobiegł dalej. Drętwota w barku ustąpiła, po nerwach i żyłach, po stawach ramienia, po szyi rozlał się ogień. Prawie tego nie zauważał. Wszystkie komórki ciała rozśpiewały się w podnieceniu, w lekkomyślnej radości. Przed sobą miał kolejną barykadę, ustawioną w miejscu, gdzie trawiasta aleja rozdzielała się wokół podstawy potężnego filaru. Odbił się ile sił w nogach, z każdym podskokiem coraz wyżej. Przeszybował głową naprzód nad zwojami inteligentnego

drutu, który rozwinął się ze zdumiewającą szybkością i usiłował chwycić go za stopy. Uderzył w poręcz technicznego pomostu wystającego na rogu filaru, chwycił go zdrową ręką i wykorzystał swój pęd, żeby przerzucić nad nim ciało i wylądować po drugiej stronie barykady, pośrodku trójki strażników tak zdumionych jego nagłym pojawieniem, że nawet nie próbowali go zatrzymywać, gdy ich wymijał i biegł dalej. Teraz pozostała tylko prosta droga do śluzy. Zatrzasnął drzwi przed nosem pogoni, przez chwilę opierał się o nie, ciężko dysząc i szczerząc szatańsko zęby. Z drugiej strony coś załomotało, coś poruszyło się za małym okienkiem, AI śluzy była jednak głupio lojalna wobec niego i nie chciała wpuścić nikogo – a przecięcie drzwi, jak wiedział, zajmie co najmniej kilka minut. Zraniony bark pulsował i palił; lewa ręka zwisała bezwładnie. Mógł poruszać palcami, ale nie miał w nich siły. Ściągnął luźną koszulę, pod którą miał na ocieplacz do skafandra, przegryzł zębami szew i oddarł dwa pasy. Jednym obwiązał ranę, drugi owinął wokół barku i szyi, żeby przytrzymywał opatrunek. Kiedy zaciskał go i związywał za pomocą zębów i prawej ręki, czuł, jak pod zasinioną skórą przeskakuje połamana kość. Ktoś z zewnątrz oddał dwa strzały w okienko w drzwiach; zostawiły po sobie czarne smugi na diamentowej szybie. Wyciągnął z szafki skafander i wsunął weń nogi, wyjąc z bólu przy wkładaniu lewej ręki do rękawa. Zapiął się, zatrzasnął hełm, słysząc w akwariowej ciszy swój chrapliwy oddech, czując zapach ciepłego plastiku. Powiedział śluzie, żeby otworzyła zewnętrzne drzwi, i wyszedł na szeroki pas betonu u podstawy ściany oporowej kopuły. Całe dno krateru Romulusa pokrywała ciągnąca się na wschód i zachód plątanina okopów i bunkrów. Do wschodu Słońca pozostała jeszcze godzina, a wielki półksiężyc Saturna rzucał żółte światło na platformy portu kosmicznego, przemysłowe namioty i baraki, pola organizmów próżniowych. Spróbował wywołać przez system łącznościowy skafandra kapsułkę, którą kazał połknąć Zi Lei, ale bez rezultatu. Powinna była natychmiast przykleić się do ściany jej żołądka, nie sądził więc, żeby Zi udało się jej pozbyć. Zatem przetrzymywali ją w miejscu tłumiącym fale radiowe, ewentualnie gdzieś dalej poza miastem albo za horyzontem. Po chwili namysłu poprosił system łączności, żeby wysyłał do niej kontrolny sygnał raz na sekundę, po czym ruszył na wschód i zaczął się wspinać wzdłuż linii kolejki zębatej, która pięła się po łagodnym zboczu krateru, równolegle do pochyłości namiotu. Nie wszedł zbyt wysoko, gdy otrzymał odpowiedź. Odległość do horyzontu wyliczył sobie łatwo z twierdzenia o siecznej –własna wysokość ponad podłożem krateru razy promień Dione i z tego pierwiastek. Wyszło nieco ponad dwanaście kilometrów. Wyświetlił sobie mapę. Dokładnie w takiej odległości od miasta na północny wschód znajdował się niewielki ośrodek badawczy. Spojrzał ponad polami organizmów próżniowych, użył zoomu w hełmie i dostrzegł maleńki, świecący koralik ośrodka, odcinający się od czarnego nieba na samej krawędzi horyzontu. Zszedł parę stopni w dół i gdy stracił ośrodek z oczu, sygnał natychmiast zanikł. Czyli tam. Zawrócił i skierował się łukiem na północ, obwodową drogą obchodząc umocnienia. Minął parę parkingów i hangarów, wszystkie puste – ochotnicze siły zbrojne na pewno zarekwirowały każdy pojazd. Musiał więc podróżować pieszo, poruszając się baletowymi

skokami. Właśnie zbliżał się do pierwszego pola organizmów próżniowych, gdy w skafandrze zapiszczał wykrywacz ruchu. Popatrzył w lewo i w prawo, dostrzegł pędzące ku niemu po siatkowej drodze dwa rolligony. Systemy nawigacyjne miasta padły razem z resztą sieci, więc musieli namierzyć go optycznie. Powiedział sobie, że to by się stało tak czy owak, nawet gdyby nie sprowokował ich do pościgu przez miasto. Skręcił prosto w pole organizmów próżniowych. Było obsadzone tworami przypominającymi olbrzymie słoneczniki, całymi ich tysiącami w długich, prostych rzędach. Grube łodygi, dwa razy wyższe od niego, podtrzymywały srebrzyste talerze, wszystkie wycelowane w tę samą stronę, wyczekujące wschodu Słońca. Przeciął całość w niecałe pięć minut i wspiął się na niski, pomarszczony grzbiet po drugiej stronie. Zobaczył, że pędzą ku niemu dwa rolligony, wycinając w polu organizmów próżniowych dwie równoległe bruzdy. Uniósł pistolet i wycelował. Nie wypalił. Na zewnątrz, przed świtem, temperatura wynosiła jakieś minus 200 stopni. Jakaś kluczowa część musiała zamarznąć. Schował pistolet i zsunął się na drugą stronę grzbietu, ruszył lawirując przez odłamki skalne wyrzucone z niedużego krateru uderzeniowego. Przystanął w czarnym cieniu wielkiego bloku skalnego stojącego prawie na samej krawędzi krateru. Dyskretnie zza niego wyjrzał. Dwa rolligony zamajaczyły na szczycie grzbietu. Postacie schodziły gęsiego w dwóch rzędach, powoli posuwając się po pochyłości ku niemu. Nie przejął się tym specjalnie ani się nie przestraszył. Sądził, że będzie w stanie przekradać się od cienia do cienia, niewidoczny dla obserwujących z rolligonów, obejdzie tyralierę pogoni i ruszy dalej na wschód dnem krateru. Wyświetlił sobie mapę najbliższej okolicy i już wytyczał nową drogę do ośrodka naukowego, gdy na czarnym niebie na zachód od Saturna dostrzegł jakiś rozbłysk. Na moment jego niezachwiana pewność siebie osłabła. Jeśli ludzie, którzy go ścigają, wystrzelili w niebo jakiegoś fruwacza czy satelitę i mieli teraz z niego obraz z góry na cały obszar, mogli go tu wytropić i ustrzelić jak zbiegłe zwierzę. Wbudowany w skafander radar powiedział mu jednak, że obiekt jest ponad trzydzieści kilometrów stąd, porusza się z prędkością ponad trzystu kilometrów na godzinę i ostro hamuje – ten rozbłysk, który widział, musiał być płomieniem silnika rakietowego. Korzystając z wbudowanego zoomu, zobaczył, że pędzący wysoko w górze pojazd, lśniący w blasku słońca, które miało wzejść dopiero za parę minut, ma kształt miotły. Chwilę później kolczasta głowica pojazdu rozpadła się na parędziesiąt postaci w skafandrach – komandosów, którzy ustawiali się teraz w luźny klin, wycelowany mniej więcej w port kosmiczny. Szpieg od razu odzyskał pewność siebie. Znowu wychylił się zza krawędzi skalnego bloku, zobaczył, że pogoń wspina się z powrotem na górę, do rolligonów, i ruszył w przeciwną stronę, obszedł krater i wspiął się na następny nierówny grzbiet. Był wyższy od poprzedniego – widział rolligony pędzące przez pole organizmów próżniowych i wracające do miasta; widział rozbłyski na równinie w dole. Wojna dotarła do Paryża. Wysoko na czarnym niebie mrugały iskierki – to pociski kinetyczne wystrzeliwane zza horyzontu odpalały silniki na paliwo stałe, pchające je do celu. Nurkowały w dół i uderzały pomiędzy okopami i bunkrami, wzbijając wielkie fontanny pyłu i rozżarzonych do białości odłamków. Zza przeciwległej krawędzi portu kosmicznego wyłonił się holownik, którego

zaraz strącił pocisk wystrzelony z pozycji komandosów. Odstrzelił mu całą górę kadłuba, namoment buchnął czerwony płomień; reszta, z nadal działającym silnikiem, przekoziołkowała nad równiną jak gigantyczny, wirujący fajerwerk z pyłu i ognia. Prosto z nieba spadały bezkształtne bryły – roboty bojowe w ochronnych poduszkach gazowych. Maszyny spadały na pole organizmów próżniowych, toczyły się i koziołkowały, rozpruwały poduszki, podnosiły się wysoko na trzech nogach i ruszały naprzód. Kilka, trafionych pociskami obrońców miasta, rozsypało się w chmury pyłu i metalowych części. Reszta wymiotła pochyłość przed miastem seriami z działek, ciężkiej broni kinetycznej oraz rakiet i pogalopowała dalej. Ku nacierającym robotom wysypała się cała falanga robotów budowlanych. Roboty przyśpieszyły, wskoczyły na wielkie maszyny i z drapieżną brutalnością zaczęły je rozpruwać. Kilka robotów budowlanych potężnie eksplodowało, zdetonowawszy zamontowane w środku bomby – lecz już lądowała druga fala bojowych robotów – toczyła się przez pole organizmów próżniowych, wydostawała z poduszek i pędziła na odsiecz komandosom. A wszystko to w stuprocentowej ciszy i klarowności wysokiej próżni. Szpieg odwrócił się i zszedł na drugą stronę pomarszczonego grzbietu. Zza wschodniego horyzontu bez ceregieli wyłonił się skurczony dysk Słońca, rzucając splątane cienie na usianą kraterami równinę. Minutę później szpieg dostrzegł przed sobą jakiś ruch i schował się w cieniu małego krateru. Wyjrzał zza jego niskiej krawędzi: po drodze, o kilometr od niego, pędziły dwa rolligony. Kierowały się w stronę tego ośrodka badawczego. Rozejrzał się, wygramolił z krateru i natychmiast wpadł do niego z powrotem, gdy zatrzęsła się pod nim ziemia. Na południu rozjarzył się punktowy rozbłysk, przez chwilę jaśniejszy od Słońca. Choć szybka w hełmie szpiega w mikrosekundę po uderzeniu światłem zmieniła się w lustro, i tak musiał dłuższą chwilę mrugać, żeby pozbyć się z oczu powidoków powiększonych jeszcze przez wielkie łzy. Dopiero potem mógł skorzystaćz mapy i sprawdzić, gdzie była ta eksplozja i co się stało: coś trafiło albo innym sposobem uszkodziło jedną z miejskich elektrowni termojądrowych i puściło pole sprężające plazmę. Dwa rolligony zatrzymały się. Jeden stał krzywo w miejscu, gdzie pośpiesznie zahamował, drugi stoczył się z drogi. Szpieg zerwał się na równe nogi i popędził za nimi, gdy naprostowały się i ruszyły dalej. Wojna już trwała, ale on nadal musiał dokończyć swoje zadanie. Musiał znaleźć Zi Lei, aresztować Avernus i tę zdraj czynię Macy Minnot.

ROZDZIAŁ 3 Kiedy pod skośnymi odciągami i spolaryzowanymi na ciemno panelami kopuły zapaliły się ostre i jaskrawe światła, większość więźniów spała. Było parę minut po północy. Mężczyźni i kobiety powstawali albo pozsuwali się z hamaków i zaczęli pytać się nawzajem, co się dzieje. Paru zaczęło klaskać w powolnym, miarowym rytmie, ale szybko przestali. Wszyscy byli podenerwowani. Kilka minut później ziemia zatrzęsła się potężnie. Jeszcze raz. Teraz już każdy zerwał się na nogi. Ktoś krzyczał, że strażnicy chcą wszystkich zabić, wypuszczając powietrze; jakaś kobieta wykrzykiwała imiona dzieci, które zostawiła w mieście; jeszcze inna stanęła pośrodku klatki i zaczęła mruczeć mantrę; kilkanaście osób stanęło wkoło niej i przyłączyło się, ich zmieszane głosy niosły się pod kopułę namiotu. Inni ustawili się wzdłuż najbliższego budynku boku klatki i zaczęli chórem skandować, domagając się skafandrów próżniowych. Macy powiedziała Waltowi Hodderowi, że ci mają rację. – Jeśli w miasto albo w ogóle w cokolwiek w tym kraterze walnie rakieta albo pocisk kinetyczny, odłamki mogą polecieć bardzo daleko. Sama widziałam. Więc nawet jeśli nie my jesteśmy celem, to powinniśmy stąd uciekać. A przynajmniej wbić się w skafandry. Nisko w brzuchu czuła palący strach i zarazem podniecenie. Była przekonana, że w końcu zaczęła się wojna. Ze wszystko się zmieni. Zastanawiała się, gdzie jest teraz Newt, miała nadzieję, że siedzi bezpiecznie w jednym z podziemnych magazynów klanowego habitatu. Bo jeśli wpadło mu do głowy wybrać się Słoniem na jakąś wariacką misję, prawie na pewno go zabiją. Walt Hodder zastanowił się przez chwilę, po czym powiedział: – Najsłabszym punktem klatki są bramki. Jakby wykombinować jakiś punkt podparcia i dźwignię, dałoby się je wyważyć z zawiasów. – Chcesz wyważyć bramki? A drony? Walt przyjrzał się dwóm maszynom, wiszącym w powietrzu na różnych wysokościach tuż za drucianym ogrodzeniem. – Kiedy hałasujemy, strażnicy nie zwracają uwagi. Ale na próbę ucieczki na pewno zwrócą uwagę. Wtedy można będzie spróbować z nimi porozmawiać. – Jeśli nie użyją na nas dronów. Albo paralizatorów, albo nie ostrzelają strzałkami usypiającymi. – Porozumieć też się raczej z nimi nie da. Ale trzeba spróbować. Na początek może wyłamać rury od wody. Będą z nich dobre dźwignie. – A z tych ławek będzie punkt podparcia – stwierdziła Macy. Poczuła się o wiele lepiej, mając przed sobą jakiś cel. – Znajdźmy jakichś ochotników. Podstawy ław po obu stronach stołów były przykręcone do posadzki. Kilkanaście osób zaczęło kołysać nimi, aż śruby się obluzowały, zapewniając dość luzu, by dało się w środek wcisnąć rurę wyłamaną z prysznica w bloku sanitarnym i wyważyć całą podstawę. Walt Hodder oceniał, że do wyłamania jednej bramki potrzebne są im dwie ławy i dźwignia z rur, na której uwiesi się jak najwięcej ludzi. Właśnie pracowali nad drugą, gdy ktoś krzyknął. Do Macy dopiero po chwili dotarło, co się stało: drony opadły na ziemię.

Ktoś zastanawiał się, co to oznacza; Macy odparła, że to oznacza, że mają pracować szybciej. Właśnie wyłamywali drugą ławę, kiedy z kwadratowego budynku, w którym mieścił się garaż i śluzy, wybiegło dwoje ludzi w białych skafandrach próżniowych, z hełmami u pasa i karabinami impulsowymi w dłoniach. Jednym z nich okazała się Sada Selene. Razem ze swoim towarzyszem przebiegli pędem przez ośrodek, nawet nie spojrzawszy na więźniów, i weszli do budynku. Macy i reszta podwoili wysiłki. Właśnie udało im się wykruszyć beton wokół śrub drugiej ławy, gdy z wnętrza budynku dobiegło kilka stłumionych strzałów, jeden po drugim. Chwilę później ktoś wybiegł – młody człowiek z elegancko przyciętą bródką, jeden z tych, którzy przesłuchiwali Macy. Udało mu się przebiec przez połowę placu, gdy padły dwa strzały. Przewrócił się na twarz, zielona koszula na plecach pociemniała od krwi. Kobieta, która go zastrzeliła, jedna z Duchów, chuda i absurdalnie wysoka, w białym ocieplaczu do skafandra, podeszła do klatki, stanęła obok jednego z dronów, wycelowała pistolet w ludzi wyłamujących ławę i kazała im przestać. Macy i cała reszta cofnęli się. Kobieta podniosła głos i kazała wszystkim w klatce usiąść. Ktoś odważył się zapytać, czy zaczęła się wojna. Kobieta rzuciła mu pogardliwe spojrzenie: – A jak myślisz? Siadaj. Wszyscy siadać. Z budynku ośrodka wyszła Avernus z córką, a za nimi pięć osób z jej asysty oraz Loc Ifrahim, wszyscy z rękoma skutymi z przodu plastikowymi kajdankami. Dalej szli Sada i jej towarzysz oraz dwóch mężczyzn w białych ocieplaczach do skafandrów. Cała grupka zatrzymała się w połowie placu, gdy Sada podeszła do kobiety z pistoletem. – Niszczyli sprzęt – powiedziała kobieta. – Próbują uciec – odparła Sada, zarzuciła grubolufy karabin impulsowy na ramię skafandra i zawołała Macy po imieniu. Macy wstała i podeszła do drutów, świadoma, że patrzą na to wszyscy więźniowie. – Ostatnia szansa – odezwała się Sada. – Mogę cię zabrać w bezpieczne miejsce. – A co z resztą? – Oni będą bezpieczni tutaj. Widzisz przecież, mamy już aż nadto zakładników. To przyjacielska propozycja. – Pójdę, jeśli wypuścicie resztę. – Nie. Może im przyjść do głowy, żeby zacząć rozrabiać. – To zostanę tutaj. Z przyjaciółmi. – Macy, zaczęła się wojna. I na razie Brazylijczycy wygrywają. Przełamali naziemną obronę miasta i już niedługo tu będą. Jedyna szansa na ucieczkę przed nimi, to zabrać się z nami. – Czyli dezerter ujecie Marisie Bassiemu. I bierzecie zakładników, żeby wynegocjować lepsze warunki poddania się. – Nie planujemy się poddawać – wtrąciła kobieta z pistoletem. Sada parsknęła śmiechem. – Nie wiesz, co myśmy zrobili, prawda? Kiedy to się stało, siedzieliście pod kluczem i pewnie strażnikom nie chciało się wam powiedzieć. Wojna zaczęła się tak, że my rzuciliśmy w okupantów Febe bryłą lodu. Brazylijczycy wysadzili ją bombą atomową, ale sporo odłamków

poleciało dalej. Zrobiły bardzo ładny zestaw kraterów. – Sada, oni nie przestaną cię ścigać. Obojętne ilu będziesz mieć zakładników, tego ci nie wybaczą. – A powinni nam dziękować. Chcieli pretekstu do rozpoczęcia wojny, no to im daliśmy. I to my wygramy. Jak nie teraz, to na dłuższą metę. Bo jak nie, to jak mogłoby się nam udać polecieć w gwiazdy i wysłać do siebie w przeszłość wiadomość? – Życzyłabym ci dużo szczęścia – powiedziała Macy. – Ale chyba w całym wszechświecie nie ma tyle szczęścia, żeby ci pomóc. – Ja tam nie mam problemu, żeby ci życzyć szczęścia – odparła Sada. – Może ci pomoże uciec przed Brazylijczykami. Jak ci się to uda, to na pewno się jeszcze spotkamy. Gdy Sada i kobieta z pistoletem odwróciły się, wszyscy w klatce wstali i zaczęli krzyczeć. Duchy zignorowały ich i dalej zaganiały zakładników do garażu. Wtem oba drony podniosły się z ziemii rzuciły za nimi. Padł jeden z mężczyzn, ściskając strzałkę, która znienacka wykwitła mu na szyi, nastąpiło krótkie zamieszanie, gdy Duchy miotały się, tarzały po ziemi i usiłowały zestrzelić drony, a te zasypywały ich strzałkami usypiającymi. Tylko kilka nie trafiło w cel. Więźniowie wyli i krzyczeli – część ze strachu, część triumfująco. Sada puściła się pędem do śluzy – strzałka trafiła ją tuż nad pierścieniowym kołnierzem skafandra – zmyliła krok i padła na ziemię. Ludzie Avernus usiłowali osłonić wielką genetyczkę i jej córkę. Trafieni strzałkami osunęli się na ziemię. Kobieta w skafandrze trafiła jeden z dronów strzałem z pistoletu. Zawirował w powietrzu i spadł, jednak jego towarzysz trafił ją strzałką w płytę piersiową skafandra, a kolejną w policzek. Uniosła rękę, żeby ją wyrwać, upadła na kolana, spróbowała jeszcze podnieść pistolet, ale przewróciła się na bok i znieruchomiała. Leżeli już wszyscy poza klatką, z wyjątkiem Loca Ifrahima, Avernus i Yuli. Ocalały dron wylądował tuż przed ich trójką, stojącą ze skrępowanymi nadgarstkami. Z wejścia do garażu i śluz wyszedł jakiś człowiek i kazał się nie ruszać. – Jestem dyplomatą – powiedział Loc Ifrahim. – Cywilem, który był tutaj bezprawnie przetrzymywany. – Wiem, kim jesteś – odparł mężczyzna. Miał łysą głowę, był ubrany w jasnoszary skafander próżniowy, oprószony czarnym pyłem. Twarz miał bladą i bez wyrazu. Oczy zakrywały speksy., Loc Ifrahim dodał: – Jeśli wiesz, kim jestem, wiesz też, że jestem po twojej stronie. – Nie tylko dla ciebie tu przyszedłem. Mężczyzna przeszedł pomiędzy leżącymi Duchami, zabierając im broń i rzucając ją po kolei, strzelistymi łukami, na dach budynku. Pochylił się nad Sadą, zabrał jej karabin impulsowy, podszedł do klatki i przyjrzał się więźniom, wodząc spojrzeniem od jednego do drugiego, aż spoczęło na kobiecie, która zainicjowała śpiew. – Zi Lei – powiedział. – Przyszedłem cię uratować.

ROZDZIAŁ 4 Szpieg dostał się do ośrodka śluzą powietrzną obok garażu. Puścił cykl, przeszedł do szatni, gdzie wzdłuż dwóch ścian wisiała nieduża armia pomarańczowych skafandrów próżniowych, zdjął hełm, założył speksy i przejrzał menażerię swoich demonów. Jeden z nich zmusił sieć lokalną do spięcia się ze speksami, dwa kolejne prześliznęły się na drugą stronę i zaczęły kolejno demontować warstwy zabezpieczeń chroniących sztuczną inteligencję ośrodka. Po dziewięćdziesięciu sekundach szpieg miał dostęp do wszystkich kamer monitoringu pod kopułą i w budynku. W pokojach wewnątrz budynku widział leżących ludzi, martwych lub nieprzytomnych, ewidentnie musiała to był jakaś poważna awantura albo bunt. Widział Avernus, jej córkę oraz dyplomatę Loca Ifrahima stojących na placu przed budynkiem, skutych kajdankami, razem z pięciorgiem innych więźniów, pilnowanych przez mężczyznę i kobietę w białych skafandrach. Widział więźniów w klatce z drutu kolczastego. Wszyscy oprócz jednej osoby siedzieli na ziemi. Była nią Macy Minnot – rozmawiała z młodą kobietą w białym skafandrze, stojącą po drugiej stronie ogrodzenia. Zi Lei nie widział. Przyjrzał się jednak więźniom po kolei i w końcu ją znalazł. Ogarnęła go fala zadowolenia. Kiedy tak na nią patrzył, siedzącą po turecku w pomarańczowym kombinezonie, na chwilę zapomniał o swojej misji. Zapomniał nawet o zranionym ramieniu.Bolało bardzo mocno, ale nie pozwolił skafandrowi zaaplikować środka przeciwbólowego, gdyż potrzebna mu była przytomność umysłu, którą taki środek mógłby stępić. Wtem jeden z demonów przekazał mu kontrolę nad dwoma dronami, wiszącymi w powietrzu i pilnującymi więźniów w klatce. Teraz była to kwestia oznaczenia celów. Drony wykonają całą resztę. Obezwładnienie wszystkich poza drucianą klatką, oprócz dyplomaty, genetyczki i jej córki, zajęło niecałą minutę. Potem szpieg powinien wezwać ekipę ewakuacyjną i po prostu pilnować bezpieczeństwa swoich celów aż do ewakuacji. Nie zrobił tego. Chciał najpierw uwolnić Zi Lei. Chciał zadbać o to, żeby była bezpieczna. Chciał mieć pewność, że zanim dotrze ekipa ewakuacyjna, znajdzie się w bezpiecznej kryjówce. Wyszedł więc na plac, pozbył się broni porzuconej przez obezwładnionych strzałkami ludzi i zawołał Zi Lei. Stanęli naprzeciw siebie, przedzieleni tylko ostrym drutem; powiedział jej, jak bardzo się cieszy, że znalazł ją całą i zdrową; zaczął wyjaśniać, że ją uwolni i pozwoli jej wziąć jeden z rolligonów. Ona jednak, zamiast kipieć wdzięcznością i ulgą, jak to sobie wyobrażał, była wściekła i bliska łez, a inni więźniowie wyraźnie brali go za kogoś walczącego po stronie miasta i teraz wszyscy na niego krzyczeli, domagając się uwolnienia. Kazał im być cicho, a kiedy nie usłuchali, oparł kolbę karabinu o biodro i wywalił sporą dziurę w siatkowej podłodze klatki. W ciszy, która aż dzwoniła, powiedział Zi Lei, że wszystko to robił dla niej. Patrząc na nią, starając się emanować szczerością i troską, jednocześnie pilnował, przez łącze z ocalałym dronem, trójki skutych kajdankami więźniów za jej plecami. – Prosiłam cię o pomoc – powiedziała Zi Lei. – Miałam do ciebie zaufanie, a ty wydałeś mnie oficerom pokojowym. Czemu miałabym ci teraz zaufać?

– Nie musisz mi ufać. Nie musisz wierzyć w ani jedno słowo z tego co powiem, poza jednym. Przyszedłem tutaj, żeby ci pomóc. Powiedziałby więcej, ale więźniowie znowu zaczęli się buntować. Część krzyczała na niego, inni, w tym Macy Minnot, zaczęli wyważać bramkę wyłamanymi kawałkami rur. Próbowali wysadzić ją z zawiasów. Strzelił jeszcze raz w podłogę i kazał wszystkim się cofnąć i się nie ruszać. To wszystko w niczym nie przypominało symulacji i scenariuszy, które ćwiczył. Nie miało scenariusza. Nie odgrywał tego, lecz w tym żył – podenerwowany, pełen nadziei, desperacji i niepokoju. Zi Lei też była zdenerwowana. Błagała go, żeby nic nikomu nie robił. – Zaczęła się wojna. Musisz stąd uciekać – powiedział jej. – W garażu są rolligony. Weźmiesz jeden z nich. Wyjedziesz z krateru, pojedziesz przed siebie. Znajdziesz jakiś schron albo oazę i tam zaczekasz. Ja cię znajdę, kiedy będzie po wszystkim. Obiecuję. – A moi przyjaciele? – To jest sprawa między tobą i mną, Zi. Oni muszą się sami zatroszczyć o siebie. – Ken, uwolnij ich. Uwolnij wszystkich. Dlatego właśnie zostaliśmy zgromadzeni razem. Nie rozumiesz? Oni właśnie działają poprzez ciebie, ale ty stawiasz im opór. Wiem, że dobry z ciebie człowiek. Pozwól im czynić przez ciebie dobro. Uświadomił sobie, że ona mówi o swojej urojonej Eddzie, i omal nie pękło mu serce. – Ja mam jeszcze jedną rzecz do zrobienia. Tylko jedną, naprawdę. A potem już będziemy razem i wszystko ci wyjaśnię. – Bez moich przyjaciół nie wychodzę – powiedziała Zi Lei, odwróciła się od niego i odpłynęła od ogrodzenia. Szpieg zawołał za nią, że wyjadą razem, a kiedy nie odpowiedziała, przybliżył do drucianego ogrodzenia jeden z dronów. Nie przychodził mu do głowy żaden inny sposób na opanowanie więźniów. Musiał ich zneutralizować, zanim otworzy bramę, uwolni Zi Lei i weźmie w niewolę Macy Minnot; inaczej pewnie by się na niego rzucili i musiałby zabić przynajmniej część, albo i wszystkich. Nawet gdyby się to udało, nie zniósłby tego. Później. Później wszystko Zi Lei wytłumaczy. Wszystko jej wyjaśni. Oczyma wyobraźni widział, jak wsiadają do jednego z rolligonów, wyjeżdżają z Krateru Romulusa na rozległą równinę i jadą, mijając kratery i zębate grzbiety do którejś z oaz, jakich tu pełno. Tam przeczekują wojnę. Tylko we dwoje. Ludzi, których kazali mu schwytać, umieszcza w jakimś schronie, wysyła wiadomość do ekipy ewakuacyjnej i odjeżdża z Zi Lei. Wiedział, że to mrzonka, ale nie przejmował się tym. Chciał, żeby to była prawda, i tylko to się liczyło. – To, co ja robię... co muszę zrobić... to dla nas – powiedział. Chwilę później dron zaczął po kolei obezwładniać cele.

ROZDZIAŁ 5 Walt Hodder złapał za strzałkę, która wykwitła na jego piersi, przewrócił oczyma i upadł obok Macy. Wszyscy w klatce padali tam, gdzie stali, albo koziołkowali przed siebie, trafieni w biegu. Drony, tuż za drutami, uniosły się wyżej, obracając się minimalnymi, precyzyjnymi ruchami tam i z powrotem, celując w więźniów, którzy próbowali chować się pod stołami albo za ciałami trafionych. Zi Lei krzyczała na młodego człowieka, żeby przestał strzelać do jej przyjaciół. Po drugiej stronie ośrodka Yuli przyskoczyła do leżącej na ziemi nieprzytomnej kobiety w skafandrze, wyciągnęła strzałkę wbitą w płytę piersiową i pobiegła prosto na niego. Zachwiał się, kiedy wskoczyła mu na plecy, upuścił karabin impulsowy, okręcił się i rzucił na nią. Ona jednak już oddaliła się tanecznym krokiem, na palcach, i spokojnie patrzyła, jak wyciąga z szyi strzałkę, którą tam wbiła. Postąpił dwa chwiejne kroki w jej stronę i padł na kolana, po omacku szukając karabinu. Podniosła go i walnęła kolbą w bok głowy. Padł i znieruchomiał. Yuli odwróciła karabin o sto osiemdziesiąt stopni i strzeliła z biodra. Dron przechylił się raptownie w powietrzu, z odstrzelonym jednym skrzydłem i, wirując, spadł na ziemię. Drugi strzał wzbił w górę dymiące szczątki. Trzeci rozbił zamek klatki. Kiedy Yuli i Macy otwierały bramkę, Zi Lei wybiegła, klękła obok mężczyzny i ułożyła jego głowę na kolanach. Speksy na twarzy miał przekrzywione, strużka krwi z nosa spływała po policzku, ostro kontrastując z bladą cerą. Wcale nie wyglądał teraz groźnie – młody, bezradny rycerz-żółtodziób, który padł na swojej pierwszej poważnej próbie. Zi Lei pochyliła się i słuchała chrapliwego oddechu, jej czarne włosy opadły na jego twarz jak skrzydło. Uniosła wzrok, gdy Macy zapytała, kto to jest. – Ken. Ken Shintaro. Z Tęczowego Mostu na Kallisto. Przyleciał w ramach młodzieńczej wędrówki. – Znasz go z miasta? – zapytała Yuli. Zi Lei kiwnęła głową. – Na pewno przyszedł, żeby mnie uratować. Po tym, jak pozwolił strażnikom mnie aresztować. – Bardzo wątpię – odezwała się beznamiętnie Yuli. Trzymała oburącz karabin impulsowy i celowała nim w bok, tam gdzie nad nieprzytomnym młodym człowiekiem klęczała Zi Lei. Powiedziała do Macy i Avernus: – To oczywiste, że jest albo zdrajcą, albo agentem przysłanym przez Brazylijczyków. Nie przyszedł tu nikogo ratować. Chciał zdobyć nas, dokładnie tak samo jak Duchy. Jesteśmy wartościowym towarem. Łupem wojennym. Dlatego nie ostrzelali nas strzałkami jak reszty. – Działała przez niego siła wyższa, ale on nie zdawał sobie z tego sprawy – odparła Zi Lei. – Musiał mnie wydać strażnikom, żeby mnie tu osadzono. A kiedy już się tu znalazłam, przyszedł uratować i mnie, i wszystkich innych. – To akurat moja zasługa – powiedziała Yuli. – I nim też się jeszcze raz zajmę, jak będzie trzeba. – Pamiętaj, kim jesteś – odezwała się ostro Avernus. – My nie jesteśmy jak ci, co uważają się za naszych wrogów. Nikogo nie zabijamy ani nie krzywdzimy.

– Ja mogę się nim zająć – stwierdziła Zi Lei. – O, raczej nie. Nie bierzemy go ze sobą, jest zbyt niebezpieczny, a z kolei ty nie możesz zostać, to też zbyt niebezpieczne. Avernus popatrzyła w oczy Zi Lei. – Zaufałaś mu, a on cię zdradził. Zastanów się, kochana. Ufasz mu teraz? Szczerze? Zi Lei wpatrzyła się w nieprzytomnego młodzieńca, którego tuliła. Po dłuższej chwili uniosła głowę. Oczy miała pełne łez, ale minę zdecydowaną, gdy kręciła głową. – Zamkniemy go tutaj, razem z Duchami – stwierdziła Avernus. – Będzie bezpieczny. A jego przyjaciele na pewno wcześniej czy później go znajdą. – Jeśli się nie wydostanie i znowu nie narozrabia – powiedziała Yuli. – A co z Lokiem Ifrahimem? – zapytała Macy. – Z tym dyplomatą? No, pewnie Brazylijczycy będą chcieli go uratować – odparła Yuli. – Ale gdzie on jest? Yuli rozejrzała się wokół i puściła pędem przez plac. Macy pobiegła za nią, wpadła do szatni, przyskoczyła do wewnętrznych drzwi śluzy. Były zablokowane. Przez okienko zobaczyła Loca Ifrahima ubierającego się w pomarańczowy skafander. Yuli walnęła w zamek kolbą karabinu impulsowego; Loc nasunął hełm na głowę, podniósł z podłogi ceramiczny nóż Sady – pewnie to nim przeciął sobie kajdanki – nacisnął przycisk zewnętrznych drzwi. Kiedy się otwierały, na moment spowiła go mgiełka skraplającej się pary. Odwrócił się, drwiąco zamachał na pożegnanie i wyszedł, a drzwi zatrzasnęły się tuż za nim. Zanim Macy i Yuli znalazły mniej więcej pasujące na siebie skafandry, zanim włożyły je i wyszły przez garaż, nie było po nim śladu. Wspięły się na kładkę prowadzącą w górę na kopułę ośrodka naukowego i rozejrzały wokół, ale go nie dostrzegły. Za ciemną szachownicą pól organizmów próżniowych, wzdłuż horyzontu ciągnął się podłużny, niski brzeg krateru. Zza niego wystawała górna część miasta, wtulonego w jego łagodny stok. Lśniła niczym odłamek szkła. Wokół niej rozbłyskiwały i gasły maleńkie światełka. – Wiem jedno – powiedziała Yuli na paśmie krótkiego zasięgu – nie możesz tu zostać ani minuty dłużej. I matka tak samo. – Najpierw musimy zadbać, żeby wszyscy byli bezpieczni. – Tym ja się zajmę. Dopilnuję, żeby wszyscy stąd wyszli. Nawet strażnicy i Duchy. Ale po tych strzałkach trochę potrwa, zanim się obudzą. A nie ma czasu. Ty musisz iść natychmiast i zabrać matkę w bezpieczne miejsce. Pewnie znasz jakieś. W końcu trochę już tu mieszkasz. – Może jedno czy dwa – odpowiedziała Macy. – Znajdź dobrą kryjówkę. Potem się zastanowimy, jak zabrać matkę z tego księżyca. Na który w ogóle nie powinna była przylatywać. Trzeba się przegrupować i zastanowić. – A ty? – Masz mnie za małą dziewczynkę – powiedziała Yuli. – Ale tak nie jest. Lepiej myśl sobie, że jestem potworem. Chodźmy do środka. Nie będzie łatwo przemówić mojej matce do rozsądku. Do tego muszę zmobilizować wszystkie siły.

ROZDZIAŁ 6 Arvam Peixoto chciał osobiście, na miejscu, nadzorować końcówkę bitwy o Paryż. Uparł się, żeby Sri Hong-Owen mu towarzyszyła. W ramach jedynego ustępstwa pozwolił jej zabrać ze sobą Yamila Cho. Z orbity zlecieli transportowcem, który wiózł techników, komandosów oraz dwa roboty bojowe. Leciał nisko i szybko, sunąc tuż nad równiną na południe od połączonych krawędzi kraterów Remusa i Romulusa, potem nabrał wysokości, wspiął się ponad długimi wachlarzami skalnego gruzu, nad tarasowymi klifami, aż osiadł tuż przy niedużej kopule ciśnieniowej, poważnie uszkodzonej pociskiem. Pręty szkieletu były powyginane, poskręcane i połamane, a nieliczne ocalałe płyty zaszronione na biało. Rampa transportowca otworzyła się, technicy i komandosi wyjechali trzema transporterami opancerzonymi i popędzili obwodową drogą. Jedyna ocalała elektrownia termojądrowa miasta została już zabezpieczona; technicy mieli za zadanie sprawdzić jej układy sterowania, reaktory, wymienniki ciepła i transformatory oraz przeszukać pod kątem ewentualnych min i prób sabotażu. Sri i Yamil Cho pojechali czwartym transporterem z Arvamem Peixoto – do centrum transportowego na szczycie namiotu miasta. Z przodu i z tyłu maszerowały dwa bojowe roboty. Arvam wyjaśnił, że siły broniące umocnień wycofały się, a wcześniej zostały dość poważnie przetrzebione, za to w mieście nadal przetrwało parę ośrodków oporu oraz znaczna liczba snajperów, strzelających do każdego najeźdźcy, który napatoczy im się pomiędzy nitki celownika. Był ożywiony i tryskał energią, pokazywał jakiś płytki krater, w którym odbyła się niewielka potyczka, przerywał, żeby porozmawiać ze swoją adiutantką, słuchał jakiejś wiadomości przez telefon, a potem powiedział Sri, że to już nie potrwa długo. Komandosi przebili się do stacji kolejowej na szczycie miasta i magazynów towarowych na jego dnie – posunięcie obu frontów ku centrum, a potem wysprzątanie reszty było już tylko kwestią czasu. – Próbujemy nawiązać łączność z burmistrzem, żeby poprosić go o kapitulację – powiedział Arvam. – Zgłosiło się do nas już dwóch urzędników, którzy chcą negocjować pokój, ale, o ile nam wiadomo, nie mają żadnego umocowania w hierarchii dowodzenia. Nie wiemy nawet, czy oni jeszcze mają jakieś dowództwo, może nawet burmistrz nie jest w stanie powstrzymać walk. Odebrał telefon, a potem wpatrzył się w tablet swojej adiutantki, polecając jej, żeby zorganizowała pozycje obronne wokół ośrodka i dopilnowała, by park po obu stronach rzeki dokładnie przeszukano i objęto monitoringiem. Potem odwrócił się z powrotem do Sri. – Walki na zewnątrz już były ciężkie, ale w środku będzie jeszcze ze dwa razy gorzej. To jest ich miasto. Mają kryjówki, wiedzą, jak się poruszać niepostrzeżenie... Ale tym się nie przejmuj. Mam też dobrą wiadomość. Ośrodek Avernus został zabezpieczony. Uszy do góry, pani profesor. Stanęła pani po właściwej, zwycięskiej stronie. Na pierwszej linii historii. Bo dzisiejsze zdarzenia zdecydowanie przejdą do historii. Kiedy upadnie Paryż, padną i inne miasta. Lekcja brutalna, ale niezbędna. Przy odrobinie szczęścia dostaniesz dzisiaj wszystko czego chciałaś, albo i więcej. – Macie ośrodek Avernus, ale nie macie Avernus. – Na razie nie.

– Nawet nie wiemy, czy ona jest jeszcze na Dione. I czy żyje. – Obojętne, gdzie ona jest, żywa czy martwa, ty pierwsza spojrzysz na jej ostatnie miejsce pobytu. A już niedługo będziesz mieć dostęp do wszystkich ośrodków, gdzie odprawiała swoje czary. Jeśli nie żyje, rozpracowanie wszystkich jej sekretów zapewni ci zajęcie do końca życia – oznajmił generał i odwrócił się, żeby odebrać kolejny telefon. Sri z trudem skrywała narastający niepokój. Dla niej wszystko zależało od odnalezienia Avernus żywej, ale bitwa o Paryż dobiegała już końca, a wielkiej genetyczki nie było ani widu, ani słychu – nie mieli pojęcia, dokąd ją zabrano, kiedy Marisa Bassi aresztował ją razem z całą ekipą i z córką. Nie było też ani śladu po szpiegu, który przeniknął do Paryża wiele tygodni temu. Podrzucił podsłuch do ośrodka Avernus i tuż przed padnięciem miejskiej sieci przesłał im wiele godzin nagrań, ale jak dotąd nie ujawnił się atakującym miasto żołnierzom. Tymczasem Sri była na łasce i niełasce Arvama, mógł ją wykorzystać, jak uważał, i pozbyć się jej, gdy uzna, że nie jest mu już potrzebna. Podobnie Berry, cały czas śpiący w hibernacyjnej trumnie. Zakładnik, którego Sri dała mu dobrowolnie, w ramach gwarancji na własną współpracę. Dobrze, że przynajmniej Alder był bezpieczny. Myśl o jej dzielnym i zdolnym synu, całym i zdrowym w jej samotnej twierdzy, pielęgnującym i kontynuującym dzieło jej życia, stanowiła teraz dla niej jedyną pociechę. Transporter przecisnął się przez otwór w zawalonej półce skalnej. Ukazało się miasto. Wydłużony namiot, fasetkowany, poprzecinany dźwigarami, ciągnął się wzdłuż wewnętrznego zbocza krateru aż po jego dno, zginając się w połowie jak łokieć i biegnąc dalej, przez plątaninę mniejszych kopuł i budynków. Kłębiące się warstwy dymu przywierały do wielkich brytów namiotu wzdłuż całej jego długości, przesłaniając znajdujące się wewnątrz parki i budynki. Paryż płonął. Sri poczuła ukłucie ekscytacji i niepokoju. Gdzieś tam jest Avernus. Albo w mieście, albo na zewnątrz, w niecce krateru. Musi tam być. Musi. Transporter zjechał po pochylni do wielkiej śluzy o wyłamanych zewnętrznych drzwiach. Komora była pełna okopceń i dziur po odłamkach i pociskach. Większość lamp rozbita. Wszyscy wewnątrz transportera uszczelnili skafandry i wysiedli, poruszając się ostrożnie w nieznacznym, jak ze snu, ciążeniu. Przeszli przez małą rezerwową śluzę i wydostali się na zadaszony plac. Roboty bojowe przecisnęły się przez śluzę jeden po drugim i cały oddział ruszył zablokowanymi schodami ruchomymi zamkniętymi w szklanej rurze, schodzącymi skośnie wzdłuż podkowiastego wodospadu, źródła dla biegnącej przez środek miasta rzeki. Pompy napędzające zamknięty obieg rzeki zostały uszkodzone lub wyłączone. Wodospad wysechł, podobnie koryto rzeki, opadające pomiędzy łąkami i kępami drzew, wśród których tliły się niewielkie pożary. Oddział komandosów w skafandrach pilnował początku meandrującej między drzewami drogi. Arvam Peixoto odpiął hełm i rzucił go adiutantce, uścisnął dłonie wszystkim marines po kolei, po czym zabrał ich dowódcę na bok i rozmawiał z nim przez parę minut. Na koniec poklepał go po ramieniu i wrócił do Sri oraz reszty. – Mamy oczyszczoną drogę aż na sam dół – powiedział. – Nawiasem mówiąc, możecie wszyscy zdjąć hełmy. Powietrze w zupełności nadaje się do oddychania. Komandosi skombinowali sześć dwumiejscowych trójkołowców o grubych oponach przystosowanych do słabej grawitacji i kompozytowych ramach wymalowanych w jaskrawe kolory podstawowe. Sri wsiadła na siodełko pasażera obok Yamila Cho, tuż za Arvamem Peixoto i jego adiutantką. Ruszyli stromym, białym zjazdem. Dwa roboty bojowe kroczyły

obok, kołysząc na boki jakby zakapturzonymi korpusami. Mijali drzewa obwieszone platformami, sieciami i przewodami, bujne kwitnące krzewy. W oddali migały łąki. Wokół szkieletu podpierającego dach namiotu wisiały piętrowo chmury dymu, tworzące wiry wokół baterii podwieszonych pod dachem świateł. Mocno cuchnęło kopciem i spalonym plastikiem. Coś płonęło pomiędzy przydrożnymi drzewami – zniszczony robot bojowy zwalił się, wyrywając kilka z nich i płonąc tak intensywnym żarem, że Sri, przejeżdżając, poczuła go na twarzy. Wyobraziła sobie, jak zapala się cały las; całe miasto. Powiedziała o tym Yamilowi Cho, a ten odparł, że teraz nikt nie ma czasu na gaszenie pożarów. – Albo walczą, albo chowają się przed walkami. Droga rozwidliła się, skręcili w lewo i przeturlali się przez mostek nad rzeką. Na suchym dnie pod mostkiem leżały jeden na drugim dwa trupy w cywilnych ubraniach. Krew zabarwiła długą kałużę uwięzionej między kamieniami wody. Po drugiej stronie rzeki palił się biały budynek z płaskim dachem. Gęsty czarny dym buchał z wybitych w ścianach wielkich dziur, cieńsze smużki dymu – z wybitych okien. Na placu przed wejściem leżały porozrzucane ciała. Zjechali z drogi na krótką ścieżkę pomiędzy kępami sosen purchawkowych, zza których ukazał się parterowy budyneczek o białych ścianach bez okien. Serce Sri podskoczyło lekko. Poznała ze zdjęć szpiegowskich ośrodek, gdzie mieszkała Avernus i jej zespół, aż do aresztowania. Wyglądał na nietknięty. Przed kwadratowym wejściem rozciągnięto zasieki z inteligentnego drutu, a na rogu stało kilku komandosów w opancerzonych skafandrach. Patrzyli na palące się miasto. Wszyscy zsiedli z trójkołowców. Arvam Peixoto wziął Sri za rękę i przeprowadził pomiędzy komandosami. Za nim przeszła jego adiutantka, Yamil Cho i dwa bojowe roboty. Jeden z komandosów powiedział mu, że teren jeszcze nie jest zabezpieczony, generał jednak zignorował ostrzeżenie, zamaszystym gestem objął miasto i powiedział Sri, że jeśli Avernus ukrywa się gdzieś tam, na pewno zaraz ją znajdą. Za rozległym parkiem pełnym drzew i poprzecinanych białymi ścieżkami trawników widać było centrum miasta, obramowane łukiem powstającym w miejscu, gdzie wypukła część namiotu stykała się z jego bardziej płaską częścią, biegnącą mniej więcej równolegle do dna krateru. Wśród kolejnych parków i wielkich placów, po obu stronach rzeki stały budowle w kształcie pootwieranych, typowych dla słabej grawitacji spiral i plastrów miodu, opatulone przezroczystymi, organicznymi kształtami własnych namiotów. Mieściły instytucje publiczne i bloki mieszkalne. Dalej za nimi ciągnęły się klockowate bloki starszych części miasta. Wszędzie wiły się smużki dymu, zbierając się w gęstniejącą mgłę. Z bliska i daleka dobiegały ostre trzaski strzałów, grzechot broni maszynowej i upiorne bojowe okrzyki. Arvam pokazał palcem kilka miejsc, gdzie walki były najgwałtowniejsze, i wyjaśnił, że mieszkańcy Paryża obstawili barykadami główne arterie i mosty przez rzekę. Broniony był każdy budynek, a grupki obrońców korzystały z tuneli technicznych, żeby przemieszczać się pod miastem. – Moi ludzie muszą ryzykować życie i oczyszczać każdy kwartał po kolei, a jak tylko się przesuną, te gnojki wyłażą im za plecami i strzelają. Większość tych pożarów to też ich sprawa – powiedział Arvam. – Wygląda to tak, jakby woleli zniszczyć miasto niż je poddać. Dlatego musimy to wszystko zakończyć jak najszybciej. Rozległ się opadający gwizd przerwany tępym hukiem. Coś spadło w drzewa za

ośrodkiem. Potem kępa białych róż w parku przed jego frontem buchnęła fontanną czerwonego ognia i czarnego dymu. Posypały się rozżarzone cząstki ziemi. Arvam parsknął śmiechem. – Moździerze! Strzelają do nas z moździerzy! Bojowe roboty podniosły się, odsłaniając zasobniki z uzbrojeniem; tymczasem trzecia eksplozja obryzgała wszystkich gorącą ziemią. Yamil Cho pociągnął Sri na ziemię; adiutantka kucnęła; Arvam wyciągnął pistolet i oddał parę strzałów w stronę parku. Chwilę później zaczęły strzelać oba roboty, ogień błyskał na żebrowanych lufach bezodrzutowych działek, huk był ogromny, gdy serie pocisków eksplodujących poprzedzielanych czerwonymi smugowcami przeleciały przez park i zbiegły się na budyneczku na jego przeciwległym końcu. Ściany rozpadły się, zawalił się płaski dach. Maleńka postać wybiegła, trafiając prosto w przecinające się linie ognia, które rozdarły ją na strzępy i rozrzuciły. W tej samej chwili roboty przerwały ogień i znieruchomiały jak posągi, z dymem unoszącym się z luf działek. Dzwoniącą w uszach ciszę przerwał Arvam Peixoto: jego głos brzmiał płasko i piskliwie, gdy rozkazywał komandosom pilnującym ośrodka, żeby natychmiast tam biegli i oczyścili pozostałe budynki w tej strefie. Ruszyli, rozpraszając się w tyralierę. Spadł kolejny pocisk moździerzowy. Eksplozja wyrzuciła jednego z nich w powietrze. Przekoziołkował bezwładnie, spadł i znieruchomiał. Roboty znów zaczęły strzelać. Rozwaliły frontową ścianę budynku tuż obok poprzedniego i równocześnie przestały. Dwaj komandosi uklękli nad swoim towarzyszem. Jeden zerknął na Arvama i pokręcił głową. Generał kazał mu go zostawić. – Zamrozić i zostawić. Macie bitwę do wygrania. Komandosi wyciągnęli worek, przeturlali do niego martwegokolegę, zasunęli go i wyciągnęli zawleczkę rozpoczynającą chemiczną reakcję, obniżającą temperaturę w środku do 2 stopni. – Natychmiast zlikwidować te budynki – powiedział Arvam do adiutantki. Para robotów wystrzeliła dwie kierowane przewodowo rakiety na prawo i lewo. Wybiły dziury w budynkach po drugiej stronie parku, a ruiny podpaliły. Komandosi przebiegli przez park, gdy z rozszerzających się chmur dymu i pyłu zaczęły spadać odłamki. – To najbardziej uparty element – stwierdził Arvam. – Kamikadze. Straceńcy. Pewnie nie poddadzą się nawet, jak się dogadamy z Marisą Bassim. Ale trzeba próbować. Nie jesteśmy przecież barbarzyńcami. – Jak na cywilów uzbrojonych tylko w moździerze, to całkiem nieźle sobie radzili – wtrącił Yamil Cho. Musiała go nakręcić ta krótka potyczka – przeważnie nie odzywał się nieproszony. – E tam, fuks – powiedział beztrosko Arvam. Wyglądało na to, że nic nie jest w stanie zakłócić jego dobrego humoru. – Może pana rozpoznali – warknęła Sri, zła, że naraził ją na ogień. – Może i tak. – Arvam wydawał się zadowolony. Osłonił oczy ręką i patrzył, jak komandosi jeden po drugim znikają między dwoma płonącymi budynkami, po czym powiedział Sri, że ma dla niej drobne zadanko: sprawdzić, czy po Avernus zostało coś ciekawego. Na ścianie wokół wejścia do ośrodka było widać trochę przestrzelin, poza tym jednak żadnych uszkodzeń. Krótki tunel z drzwiami po obu stronach prowadził do patio z ogrodem,

przykrytego nieregularnymi taflami diamentu barwionego na różowo i żółto, osadzonymi w pajęczej konstrukcji z fullerenowego kompozytu. Pomiędzy grządkami i donicami z tropikalnymi roślinami stały kapsuły sypialne. Kolumnada wzdłuż jednej ze ścian mieściła kilka otwartych na ogród pokoi; wyciągnięto z nich dywany i poduchy, które teraz leżały porozrzucane po całym ogrodzie albo powrzucane do niecki fontanny, w której woda wypływała, pulsując, z czarnej kamiennej bryły i ściekała po jej bokach. Na białej ścianie naprzeciwko kolumnady ktoś namazał czerwoną farbą symbol przedstawiający kurzą łapkę w kółku. Na podłodze jednego z pomieszczeń leżały sterty drukowanych książek. Gdy Sri podniosła jedną, otworzyła się na pierwszej stronie i powiedziała głosem młodego mężczyzny: „Z kartek tej powieści okaże się, czy bohaterem historii mego życia będę ja sam, czy też rola ta przypadnie w udziale komu innemu...”[4]. Zdanie, które tak dokładnie odzwierciedlało jej obecną sytuację, że aż nią wstrząsnęło: poczuła się, jakby ktoś podkradł się do niej od tyłu i znienacka odezwał do ucha. Wystarczyło kilka minut, żeby się przekonać, że nie zostało tu nic z rzeczy osobistych Avernus, nie licząc paru książek oraz przezroczystego kawałka plastiku, który Yamil Cho podał Sri. Pod dotykiem plastikowa szybka ożyła i zaczęła wyświetlać zapętlone nagranie wideo, panoramę dna jakiejś groty, pełną dziwnych organicznych kształtów. Włożyła ją do kieszeni skafandra, dwa razy obeszła ogród i nie dostrzegła niczego niezwykłego. Nie wiedziała, czego się spodziewała, ale czuła się rozczarowana. Same pospolite rośliny – palmy sabałowe, bambusy, trochę karłowatych daktylowców, kwitnące akacje. Na ścianie naprzeciwko wejścia rozłożyste drzewo figowe. Yamil Cho znalazł uczepioną jego gałęzi niedużą jaszczurkę, o skórze idealnie upodobnionej kolorem i fakturą do gładkiej, szarej kory. Gdy Sri zdjęła ją z gałęzi, ucięła jej jeden palec i wrzuciła go do probówki, przebarwiła się w zygzakowaty, szkarłatno-czerwony wzór. W utkanej z bambusowych pędów klateczce siedziała cykada wielkości jej kciuka. Postukała w klatkę, owad odegrał idealnie czysto urywek melodii. – Chyba Mozart – odezwał się Arvam, zaskakując ją. – Widziałam takie na targu ogrodniczym w Tęczowym Moście – powiedziała Sri. – Są pospolite na wszystkich księżycach. – Zabierz ją – polecił Arvam. – I sprawdź wszystko inne. – Rośliny jak rośliny. Nic specjalnego. – Jaszczurka też zwyczajnie wyglądała, póki jej nie napadłaś. – Kameleonizm to nie jest żaden nowatorski krój. Arvam przez chwilę patrzył na nią bez słowa, potem wziął tablet, który podała mu adiutantka, i odwrócił się do niej plecami. Zabrała się do pracy z zimną furią. Zaczęła pobierać próbki ze wszystkiego i wrzucać do probówek, które Yamil Cho podpisywał. Udało im się dotrzeć do połowy ogrodu na dziedzińcu, gdy rozległ się dźwięk przypominający zatrzaśnięcie olbrzymich drzwi gdzieś pod ziemią. Nagły powiew zgiął bambusy i zatrząsł połyskującymi liśćmi; Sri zakłuło w uszach; drzwi do krótkiego tunelu wejściowego zasunęły się. Pajęcza konstrukcja dachu zatrzeszczała i zaskrzypiała, a pastelowe kolory diamentowych szyb pojaśniały, gdy zniknęły obłoczki dymu, odsłaniając lampy wiszące pod samym dachem namiotu, ostre i oślepiające na tle czarnego

nieba. Po drugiej stronie ogrodu Arvam Peixoto pokazał tablet adiutantce, rozkazując wykryć miejsce dehermetyzacji. Sri uświadomiła sobie, że Paryż właśnie stracił atmosferę.

ROZDZIAŁ 7 Droga do miasta była długa i prowadziła przez pofalowaną, pokrytą drobnymi kraterami równinę, poprzerywaną polami organizmów próżniowych. Loc co kilka minut odwracał się i rozglądał za jakimkolwiek ruchem czy błyskiem koloru. Wydawało się jednak, że udało mu się uciec i uniknąć pogoni. Powtarzał sobie, że nie miał wyboru, że wróg miał wielką przewagę liczebną i ucieczka była jedynym wyjściem. Powtarzał sobie, że jeszcze się zemści. Podda się pierwszemu napotkanemu brazylijskiemu żołnierzowi, znajdzie jego dowódcę, wyjaśni, że wie, gdzie znaleźć Avernus, i będzie nalegał, żeby stanąć na czele poszukiwań. Guru genetyki była na wagę złota. Za jej schwytanie na pewno sowicie by go wynagrodzono. Myśl o tym, oraz o tym, co zrobi z Macy Minnot, gdy przekażą mu ją do przesłuchania, podtrzymywała go na duchu, gdy sadził wielkie susy, w niedopasowanym więziennym skafandrze, mając do towarzystwa tylko własny wydłużony cień. Szedł od prawie godziny i zużył ponad połowę zapasu powietrza, gdy zostawił za sobą ostatnie z pól, wpełzł po piargowym zboczu i wyszedł na siatkową drogę prowadzącą przez zapyloną, pokrytą skalnymi odłamkami równinę ku krawędzi krateru, zakrzywiającej się na horyzoncie jak pasmo niskich wzgórz. Długi namiot mieszczący miasto wspierał się na łagodnej pochyłości, na tle czarnego nieba jasny jak promień słońca. Po obu stronach miasta i wzdłuż krawędzi krateru co chwila wykwitały i opadały spiralne słupy pyłu. Trwał jakiś ostrzał. Wszystko było krystalicznie ostre, żywe i jaskrawe, a eksplozje bezgłośne. Nie uszedł zbyt daleko, gdy natrafił na poskręcane szczątki trafionego rakietą rolligona. Wokół świeżego krateru rozsiane były odłamki kompozytowych osłon, szyb i ekspresowo zamrożonych ciał. Pośpiesznie rozejrzał się za jakąkolwiek bronią, ale na próżno. Poszedł więc dalej. W końcu zszedł z drogi i ruszył przez otwarty teren w stronę portu kosmicznego, gdzie stały dwa transportowce, pękate, pięknie wyglądające w poziomych promieniach słońca, które dopiero wstało. Na tępych dziobach miały wymalowane zielone i niebieskie flagi Wielkiej Brazylii i Unii Europejskiej. Radio w jego skafandrze miało tylko jeden kanał bliskiego zasięgu i panowała w nim cisza. Nie był więc w stanie skontaktować się ze swoimi siłami, poinformować ich kim jest i czego chce; mógł tylko liczyć na szczęście i maszerować naprzód z rękoma uniesionymi w uniwersalnym geście poddania. Właśnie dochodził do grupki niedużych budynków tuż obok podniesionego lądowiska, gdy po jego lewej stronie pył wzbił się małymi lejkami, maszerującymi szeregiem ku niemu. Uświadomił sobie, że do niego strzelają, odskoczył w tył i padł płasko na plecy. Prawdopodobnie uratowało mu to życie. Zanim zdążył się i pozbierać, coś walnęło w ziemię o parę metrów od niego i w bezgłośnym rozbłysku posłało mu tuż nad głową wachlarz ostrych odłamków. Odczołgał się tyłem pod osłonę górki z lodowych brył i nie ruszał się, aż pulsowanie adrenaliny ustało i przestał się trząść. Widać było, że nie może ryzykować zbliżania się do jakichkolwiek transportów – nie miał możliwości komunikacji z brazylijskimi żołnierzami, a ubrany był w pomarańczowy skafander z czarnymi numerami na piersi, na kilometr naznaczający go jako zbiegłego przestępcę. Niestety. Trzeba będzie znaleźć drogę do miasta. Powietrza zostało mu teraz na niecałą godzinę. Większość tego czasu zeszła na

lawirowanie pomiędzy zygzakowatymi wałami, dołami i okopami umocnień, które obywatele Paryża wielkim nakładem sił zbudowali i tak szybko porzucili. Musiał schodzić do okopów i wspinać się z powrotem tyle razy, że odechciało mu się liczyć. Ale na moment poszczęściło mu się, gdy znalazł pięć trupów rozrzuconych wokół świeżego krateru. Wszystkie były uzbrojone, a jeden pistolet nadal działał. Widział już, że place przeładunkowe na szczycie miasta zostały kompletnie zniszczone, a śluz powietrznych pilnują roboty bojowe, które na pewno bez zastanowienia rozprułyby go na strzępy, gdyby tylko podszedł zbyt blisko. Na szczęście, odwiedzał Paryż zaraz po oddelegowaniu do Układu Saturna – poświęcił wtedy trochę czasu na obejście miasta i zebranie informacji, które na pewno bardzo się przydały przy opracowywaniu planów inwazji. Miasto miało masę innych wejść, przez boczne, mniejsze kopuły i namioty. Po chwili namysłu skręcił na wschód, gdzie pod kątem prostym do głównego namiotu leżał ciąg farm rurowych. Śluza na końcu pierwszej rury była zabarykadowana stertą wielkich lodowych brył, a dach farmy rozpruty eksplozją: rzędy krzewów i zagony kukurydzy w środku zamarzły na kość w niemal całkowitej ciemności. Kolejna rura była nienaruszona, zielona i oświetlona, lecz śluzę też zabarykadowano; to samo w następnej i jeszcze jednej. Loc stłumił panikę – powietrza zostało mu na jakieś dziesięć minut – po parosekundowym namyśle znalazł drabinkę serwisową, wszedł nią na górę i wielkimi susami przebiegł po zaokrąglonym dachu. Pod szybami widział rzędy owocujących krzewów, tak soczyście zielonych, że aż zakłuło go z tęsknoty za domem. Zrobił ostatni, wielki sus, odbił się i wielkim łukiem przeleciał przez dwustumetrową przerwę pomiędzy rurą farmy a głównym namiotem – na Ziemi byłby to rekordowy skok, ale w tutejszym ciążeniu nie był niczym nadzwyczajnym. Wycelował prawie idealnie. Uderzył całym ciałem w pochyłą płytę, odbił się od niej, stoczył na galeryjkę poniżej, chwycił mocno poręczy i przez moment leżał nieruchomo. Serce dudniło mu w piersi, w hełmie słyszał własny, głośny i chrapliwy oddech. Po obu stronach ciągnęło się strome pokrycie namiotu. Tu i ówdzie w czarne niebo tryskały delikatne pióropusze pary – powietrze uciekało z naruszonych przez wybuchy spoin, albo przez małe otworki wybite bronią kinetyczną lub energetyczną. Groźnie przypominały o jego własnej sytuacji, o tym, że powietrza ma zaledwie na parę minut. Gdy gramolił się po galeryjce, każdy oddech wydawał się coraz trudniejszy; coraz trudniej było zachować zimną krew, zwłaszcza gdy pierwszy z włazów wejściowych nie chciał się otworzyć, bo mechanizm zablokowano od środka. Poszedł dalej, dysząc z wysiłku po próbie otwarcia włazu na siłę. Serce wyrywało się z piersi. Spróbował z kolejnym. Ten otworzył się bezszelestnie i gładko. Loc wskoczył do środka i zatrzasnął go za sobą. Zasyczało przenikliwie, maleńka komora napełniła się powietrzem. Zdjął pośpiesznie hełm i wziął kilka wielkich haustów świeżego powietrza, dopiero potem otworzył wewnętrzny właz i wygramolił się na wąską galeryjkę wciśniętą pomiędzy pochyły dach namiotu i płaski dach jednego z budynków mieszkalnych stanowiących najstarszą część miasta, z czasów, zanim zostało rozbudowane w górę stoku krateru. Trzydzieści sekund później był już na poziomie ulicy, stał u wylotu zaułka, ściskając zabrany martwemu człowiekowi pistolet i rozglądając się na obie strony szerokiej alei wysadzanej wielkimi kasztanowcami. Dym zakrywał dach namiotu i tłumił światło żyrandoli. Odwrócone wiry wskazywały miejsca drobnych przecieków. Wszędzie, blisko i daleko

rozlegały się trzaski strzałów z krótkiej broni, przetykane od czasu do czasu łomotem wybuchu albo krótkim jazgotem broni energetycznej. Bloki mieszkalne po lewej skrywały się w szarej mgiełce; po prawej aleję przegradzała barykada. Coś się przez nią przebiło – po obu stronach wyrwy leżały ciała w skafandrach próżniowych. Świetnie. To znaczyło, że atakujący przejęli tę pozycję i wdarli się głębiej w miasto; był więc na tyłach swoich linii. Musiał tylko znaleźć kogoś, komu może się bezpiecznie poddać. Zastanowił się, czy nie zdjąć skafandra, bo przez to cholerstwo był celem widocznym na kilometr, przypomniały mu się jednak przecieki w dachu namiotu oraz rozbita farma rurowa. Stwierdził, że lepiej w nim zostać, na wypadek gdyby doszło do grubszego wycieku. Trzema długimi krokami dotarł do barykady i kucnął za górą wypełnionych wodą plastikowych kostek. Trupom ktoś pozabierał wszelką broń. Większość zabito strzałem w głowę. Loc zbierał właśnie odwagę, by przebiec aleją do następnej barykady, gdy ktoś krzyknął mu za plecami. Odwrócił się i zobaczył dwóch mężczyzn stojących pośrodku zasłanej gruzem ulicy. Celowali do niego z karabinów impulsowych. Obaj byli Zewnętrznymi; obaj mieli na sobie skafandry z hełmami wiszącymi u pasa jak groteskowe owoce. – Swój jestem – powiedział szybko Loc i podniósł ręce. – Przyjacielu, rzuć no ten pistolet – odparł jeden z nich. Był po czterdziestce, rzednące blond włosy miał przystrzyżone przy samej skórze. – I ten nóż zza paska też. Loc pochylił się, położył na ziemi pistolet i ceramiczny nóż. Wyprostował się. Blondyn kazał mu się odsunąć. Jego towarzysz podszedł, zabrał broń i cofnął się. – Dobra, to teraz nam powiedz, co tutaj robisz i czemu masz na sobie skafander z zakładu poprawczego – zapytał blondyn. – Dla mnie on wygląda na wroga – warknął jego towarzysz, mierząc Loca ostrym spojrzeniem. Loc zignorował go i powiedział blondynowi: – Tak, byłem w zakładzie poprawczym. Paru z nas zgłosiło się na ochotnika do walki, ale po drodze tutaj nasz rolligon dostał rakietą. Tylko ja przeżyłem. – Tak? I jak się dostałeś do miasta? – zapytał drugi. – Na piechotę. – I tak sobie przeszedłeś koło tych fiutów, co pilnują terenu? – Wszedłem przez właz techniczny na dachu. – Spokojnie, Ward, widać przecież, że to swój – powiedział blondyn, zarzucił karabin na ramię, podszedł i podał Locowi rękę. – Al Wilson. – Corey Wilcox – odpowiedział Loc. Tak nazywał się jeden z oficerów, którzy go przesłuchiwali. Al Wilson przedstawił swojego kolegę, Warda Zunigę, i wyjaśnił, że są w jednym z oddziałów podjazdowych, nękających wroga na tyłach. – Spójrz do góry – dodał. Wysoko nad aleją wisiał dron, jego smukły trójkąt spowijał dryfujący dym. – Tak cię zauważyliśmy, Corey. Tak też zauważamy wrogów. Ale teraz koniec z tym. Trzeba się ufortyfikować. – Może mi pokażecie, gdzie jest wróg? – zapytał Loc. – Chciałbym ich natłuc ile tylko się da. Za moich kolegów, co zginęli.

– Lepiej chyba ci będzie pójść z nami – stwierdził Al Wilson. – A pistolet dostanę z powrotem? – Loc uśmiechnął się do niego. – Później. – Na razie możesz wziąć nóż – dodał Ward Zuniga. – No, idziemy. Przez ten blok po drugiej stronie ulicy. *** Poszli przez środek bloku mieszkalnego. Na środkowym patio wśród gruzu z rozbitego dachu leżały ciała mężczyzn, kobiet i dzieci. Wybite były wszystkie wychodzące na dziedziniec okna, z większości sączyły się smugi dymu. Krótki zaułek po drugiej stronie wychodził na kolejną szeroką aleję, gdzie ludzie właśnie odbudowywali i wzmacniali barykadę, oraz ścinali kępę niedużych drzew rosnącą na wysepce pośrodku skrzyżowania, żeby poprawić widoczność. Al Wilson porozmawiał z młodą kobietą i przeszedł za nią na drugą stronę barykady. Ward Zuniga chwycił Loca za ramię i powiedział, że niech lepiej od razu zabierze się do pracy. Pchnął go w stronę grupy mężczyzn i kobiet napełniających puste plastikowe kostki wodą z wielkiego zbiornika. Ciągnęli je potem pod barykadę, gdzie ludzie podawali je sobie z rąk do rąk aż na górę. W słabym ciążeniu wodne cegiełki ważyły niewiele, ale niewygodnie się nimi manipulowało. Gdy pracował, pocąc się w skafandrze próżniowym, aż kręciło mu się w głowie z wściekłości i ledwo powstrzymywanego histerycznego śmiechu. Przeszedł po śmiercionośnej powierzchni księżyca, przeżył ostrzał swoich, ledwo zdążył do miasta przed wyczerpaniem powietrza i po tym wszystkim musi teraz pracować dla modyfikantów. Ale na ucieczkę nie było szans. Wokół barykady kręciło się zbyt dużo ludzi, a ten facet o wrednym wzroku, Ward Zuniga, siadł sobie na kostce z karabinem na kolanach i patrzył na niego. Nie miał wyjścia, tylko trudzić się pod barykadą, łażąc tam i z powrotem. W końcu wokół niego zrobiło się drobne zamieszanie. Uniósł głowę i zobaczył, że pomiędzy ludźmi idzie krępy człowiek i wita się ze wszystkimi po kolei. Loc, który kiedyś poznał burmistrza na bankiecie, odwrócił się i zajął napełnianiem kostki wodą, przestraszony, że zostanie zdemaskowany. Gdy burmistrz podszedł bliżej, Ward Zuniga wstał i przywitał się z nim, a Loc skorzystał z okazji, żeby odejść. Zastał Ala Wilsona rozmawiającego z jakimś facetem, obaj patrzyli w ekran tabletu. Al był w dobrym humorze, powiedział Locowi, że Marisę Bassiego dwie godziny temu schwytali żołnierze wroga, ale udało mu się uciec, dotrzeć pod Giełdę i wygłosić ostatnie bojowe orędzie. – Świetna wiadomość – odparł Loc. – Ale co on robi tutaj? – Oczywiście organizuje ostatni bastion. – Al Wilson pokazał Locowi tablet, a na nim widok miasta z góry, posklejany z kamer ostatnich latających dronów, i wyjaśnił, że wróg wszedł do miasta górą i dołem. Przesuwa się teraz ku centrum. – Zaminowaliśmy większość budynków w centrum, a potem kanałami technicznymi przeszliśmy tutaj za ich plecami. Kiedy ich linie się spotkają, cała dzielnica wybuchnie. My zostaniemy tutaj i rozprawimy się z niedobitkami, gdy będą się wycofywać. Locowi zrobiło się słabo. – A skąd wiadomo, że będą tędy uciekać?

– Nasi ludzie ich tu poprowadzą. – Al Wilson klepnął Loca po plecach. – Jeszcze mamy szansę to wygrać. A nawet jeśli Paryż upadnie, wojna się nie skończy, póki nie wypędzimy tej hołoty z Dione i całego układu. Ludzie podawali sobie piersiówki, stukali się nimi, popijali. Loc skorzystał z okazji, że praca ustała na moment i wszyscy zajęli się czymś innym. Zaczął przesuwać się bokiem przez tłum. Jeśli teraz nie spróbuje, drugiej okazji nie będzie. Zginie tutaj, uwięziony pomiędzy kretynami gotowymi oddać życie w honorowym, ale absurdalnie głupim geście. Zanim zdążył wydostać się z tłumu, drogę zastąpił mu Ward Zuniga, wcisnął do ręki flaszkę i kazał pić, bo widać, że potrzeba mu trochę kurażu. Loc otarł koniec słomki, pociągnął łyk paskudnie słodkiej owocowej brandy, oddał piersiówkę i poprosił o pistolet. – Dam ci, jak przyjdzie pora. Na razie wracaj do roboty – odparł ten prymityw, bardzo z siebie zadowolony. Loc właśnie ciągnął na barykadę kolejną kostkę, gdy wśród ludzi wokół rozległ się kolejny szmer ekscytacji. Część zgromadziła się wokół tabletów, inni wgramolili się na barykadę. Gdzieś w oddali coś błysnęło czerwono, po chwili rozległ się urywany grzmot. Grunt delikatnie zadrżał. Wszyscy wokół zaczęli klaskać i wiwatować. Pułapka wypaliła. Ci debile wysadzili część własnego miasta w daremnej próbie ratowania się. Za górą ściętych drzew na skrzyżowaniu, nad jedną z alej wzniosła się wysoka zasłona gęstego czarnego dymu, a z niej wyłonił się człowiek pędzący pełnym gazem na trójkołowcu z grubymi kołami. Przed jeżem z powyginanych belek u podstawy barykady zahamował tak ostro, że pojazd na moment stanął na przednim kole. Zeskoczył i pognał w górę, cały czas krzycząc, że wróg jest tuż za nim. Kilkanaście osób wychyliło się i wciągnęło go na górę. Był bardzo młody, bardzo wysoki i bardzo chudy. Biały skafander miał na udzie pochlapany krwią. Rozejrzał się wytrzeszczonymi oczyma i bez tchu wydyszał, że wróg zaraz tu będzie, niech mu ktoś da, kurwa, jakąś broń. Marisa Bassi chodził pomiędzy ludźmi pod barykadą, zabierał im tablety, popychał w stronę barykady. – To jest nasze pięć minut! – wrzasnął. Głos miał ochrypły, był nieogolony i obdarty, ale kipiał energią. Ktoś wręczył mu karabinek impulsowy; uniósł go oburącz nad głowę. – To jest nasze pięć minut! To, czego tutaj dokonamy, może nas okryć niesławą albo chwałą, ale zapewniam was, że nie będzie zapomniane! I was też będą pamiętać. Walczymy nie o życie, ale o miasto, o wolność wszystkich naszych światów! I stał w tej głupiej pozie, a ludzie wokół powtarzali okrzykami jak echo jego twardogłową retorykę. Loc skulił się, gdy burmistrz przemknął wzrokiem po jego twarzy; potem obok niego znalazł się Al Wilson, spocony i ucieszony. Podał mu pistolet. Z tyłu napierali inni ludzie, więc Loc nie miał wyjścia, musiał leźć na górę po schodkowej, wysokiej barykadzie. Wiedział, że jeśli spróbuje ucieczki, zastrzelą go jak bezpańskiego psa. Na szczycie znalazł sobie miejsce obok Ala Wilsona. Ludzie kucali jeden przy drugim, wyglądali przez szczeliny w najwyższym rzędzie kostek, naciągali na głowy hełmy i uszczelniali je, sprawdzali broń. Loc sięgnął po swój hełm, ale z przerażeniem przypomniał sobie, że prawie nie ma powietrza. Zaczął mu drgać mięsień pod szczęką, delikatnie dygotały ręce i nogi – czuł, że w każdej chwili może zemdleć. Z alei przypełzła z senną powolnością

zasłona czarnego dymu, a z niej wyszły bojowe roboty – tak szybko, jakby zmaterializowały się z powietrza. Przez moment nic się nie działo. Potem roboty gwałtownie wystartowały i wszyscy oprócz Loca zaczęli do nich strzelać, gdy pędziły naprzód, mieląc długimi, cienkimi kończynami. Huk wybuchów odbijał się od ścian budynków po obu stronach alei. Na roboty spadła wielka, lepka siatka, która natychmiast skurczyła się i uniosła je w powietrze. Wszyscy strzelali przez szczeliny w barykadzie. Łoskot był ogłuszający. Pneumatyczne działa pompowały się z głośnym wyciem. Ludzie podawali sobie z rąk do rąk walce z gładkiego betonu, które ładowano w ich pękate zamki; działa z krótkim tąpnięciem wystrzeliwały je prosto w ciżbę splątanych siecią maszyn, rozbijając im pancerze i urywając kończyny. Jednakże roboty uwalniały się z lin i uruchamiały własną broń. Ciężkie pociski wyrywały kawałki trawiastej nawierzchni, iskrzyły na zgiętych belkach, trafiały w barykadę. Z rozbijanych kostek tryskała woda, ludzie trafieni w głowę lub w pierś padali w tył. Jakiś człowiek wrzasnął i zawirował, obryzgując sąsiadów krwią tryskającą z na wpół odciętego ramienia. Al Wilson stęknął zaskoczony i wykonał półobrót, ukazując Locowi surowe mięso w miejscu twarzy. Padł na ziemię. Loc stoczył się za nim, luźno, bezwładnie spadając na sam dół barykady. Ktoś pędzący na jego miejsce nastąpił mu na dłoń. Powstrzymał krzyk. Rozejrzał się, nie poruszając głową, a potem ostrożnie i powoli wstał i zaczął przemykać w bok. Nie przeszedł nawet połowy drogi, gdy ktoś chwycił go od tyłu, uniósł, odwrócił i przewrócił na plecy. Spojrzał w rozzłoszczoną twarz Warda Zunigi, poderwał pistolet, strzelił. Strzelał i strzelał, aż strażnik przewrócił się w tył. Z dziur powybijanych w skafandrze przez wybuchowe pociski sączył się dym. Huk strzałów zatracił się w trzasku strzałów na szczycie barykady oraz przemysłowym wyciu i dudnieniu dział pneumatycznych. Pozbierał się na nogi i pobiegł, nie zatrzymując się, aż dotarł do wejścia najbliższego bloku mieszkalnego. Obejrzał się, zobaczył, jak bojowy robot zgrabnie przeskakuje nad szczytem balustrady.Brakowało mu paru kończyn, a mimo to, lecąc w powietrzu, obracał się z gracją baletnicy, jednocześnie zabijając trzy osoby precyzyjnymi strzałami w głowę, zanim nie zmiótł go na bok pocisk z pneumatycznego działa. Potem cały środek barykady eksplodował płomieniem i dymem. Ciała i fragmenty ciał zakoziołkowały w powietrzu. Loc odwrócił się i pobiegł krótką uliczką do ogrodu bloku mieszkalnego, potknął się o trupa jakiejś kobiety, padł płasko na twarz, poderwał się i popędził dalej, na drugą stronę, prawie wpadając w ramiona komandosowi w pancernym skafandrze. Loc krzyknął że jest swój, potem poprawił się i wykrzyczał to samo po portugalsku, gdy komandos podrzucał do ramienia swój krótkolufowy karabin. W srebrzystym lusterku szybki hełmu komandosa zobaczył siebie. Pomarańczowy skafander miał cały zbryzgany krwią, a nad nim widać było twarz szaleńca. – Jestem dyplomatą! Jeńcem wojennym! – wrzasnął, a wtedy zerwał się potworny wiatr, obsypując ich pyłem, śmieciami i liśćmi zerwanymi z gnących się drzew. Strzeliło mu w uszach. Ulicą przypełzł jak wąż wielki transparent i owinął się wokół komandosa. Loc wyszarpnął pistolet i strzelił w lustrzaną szybkę. Po pierwszym strzale w jego odbiciu wykwitła gwiazdka; po drugim szybka pękła. Komandos zwalił się w tył, owinięty płachtą transparentu.

Po drugiej stronie ulicy, z rzędu wybitych okien buchnęły płomienie, zamigotały i zgasły. Wszystko nagle znieruchomiało i ucichło. Loc usiłował nabrać powietrza – ale powietrza nie było. Wyrywający się z piersi oddech zakłuł jak noże. Zerwał hełm z paska i nerwowymi ruchami, pośpiesznie, nasadził go na głowę. Wokół twarzy zasyczało powietrze, zrobił głęboki wdech i smarknął krwią z nosa. Falujący pod stropem dymny sufit zniknął. Żyrandole świeciły jasno i ostro. Pod podbródkiem mrugnęła mu kontrolka informująca, że powietrze w plecaku jest niemal wyczerpane. W rogu pola widzenia zaiskrzyło czerwono coś jeszcze. Odwrócił się i dostrzegł światełko migające nad drzwiami wejściowymi do bloku mieszkalnego, które przed chwilą się zatrzasnęły. Zapewne zatrzasnęły się także wewnętrzne drzwi, zmieniając korytarz na dole w awaryjną śluzę. Otworzył panel dostępowy umieszczony na ścianie koło wejścia, wczytał się w krótką instrukcję i opuścił jeden z nożowych wyłączników. Drzwi rozsunęły się z dygotem. Chwycił martwego komandosa za rękę i wciągnął do środkach. Po chwili namysłu wyrzucił pistolet jak najdalej w głąb alei, znalazł drugi pulpit w głębi korytarza i zasunął drzwi. Gdy tylko śluza się zahermetyzowała, zdjął komandosowi hełm. Żołądek podszedł mu do gardła, kiedy ujrzał, co pocisk z wybuchową głowicą zrobił z jego twarzą i tyłem czaszki: samymi czubkami palców sięgnął do środka, zdjął mu zestaw słuchawkowy, jak najstaranniej wytarł z niego krew i strzępy tkanek, po czym zdjął własny hełm i wetknął sobie słuchawkę do ucha. Przełączał się z kanału na kanał, słuchał porozumiewających się komandosów; szybko dowiedział się, że zdehermetyzowali cały namiot, żeby pogasić pożary, zanim wymkną się spod kontroli. Teraz szli kwartał za kwartałem, likwidując ostatnie ogniska oporu. Włączył mikrofon, podał swoją pozycję i powiedział, że ma rannego, powtarzając to w kółko, aż w końcu ktoś zażądał identyfikacji. – Loc Ifrahim. Tu Loc Ifrahim. Dyplomata uwięziony przez władze Paryża. Wasz żołnierz zginął, kiedy mnie ratował – powiedział. – Jestem w bezpiecznym miejscu, ale nie mogę wyjść. Mam na sobie skafander Zewnętrznych i bardzo mało powietrza. Głos zapytał, czy komandos jest ranny, czy zabity. Loc wyjaśnił, że wciągnął go do śluzy i próbował udzielić pierwszej pomocy, ale zmarł. – Zginął jak bohater – dodał, gratulując sobie, że pomyślałopozbyciu się pistoletu. – Proszę nie ruszać się z miejsca – powiedział głos. – Mamy namiar na pozycję kaprala Bambaty. Zaraz będziemy. *** Dziesięć minut później Loc ładował się do transportowego ślizgacza. Zwłoki komandosa załadowano obok niego, ślizgacz przyśpieszył z szarpnięciem i przeleciał nad dachami bloków prosto do wielkiej, postrzępionej dziury wybitej w boku namiotu. Przez okienko obok leżanki przeciążeniowej Loc patrzył, jak w miarę wznoszenia się ślizgacza miasto kurczy się coraz bardziej, do rozmiaru upadłej gwiazdy lśniącej na jednym boku długiego łuku, wspólnej krawędzi kraterów Romulusa i Remusa. Potem i połączone kratery wtopiły się w podziurawioną równinę, która zakrzywiła się w półksiężyc, gdy transportowiec zmierzał na ciemną stronę księżyca. Loca bez ceregieli przyjęto na pokład DumyGai. Sanitariusz zbadał go pobieżnie, przydzielono mu zupełnie nieodpowiadającą jego standardom kabinkę, wydano zmianę ubrania

oraz ledwie ciepły posiłek złożony z fasoli, ryżu i jakiegoś nieokreślonego mielonego mięsa. Pani sierżant sztabowy próbowała nakłonić go do złożenia wstępnego zeznania, Loc jednak odparł, że będzie rozmawiał tylko bezpośrednio z generałem Peixoto – chodzi o sprawy najwyższej wagi, dotyczące guru genetyki Avernus. Pani sierżant odparła, że zrobi, co może, ale minęła godzina, a ona nadal nie wracała. Loc, przekonany, że o nim zapomniano, lub go zlekceważono, próbował przebić się na poziom oficerski, ale nie był w stanie przegadać strażników przy szybie ze schodami. Kiedy udręczony kapitan kazał mu wrócić do kabiny, Loc dostał furii i powiedział mu, że zostanie ukarany za utrudnianie służby wysokiemu personelowi dyplomatycznemu. Kapitan wzruszył ramionami, kazał komandosowi odprowadzić pana Ifrahima do koi i powiedział mu, że jeśli jeszcze raz złapią go na łażeniu po statku, trafi do aresztu. Przepełzła kolejna godzina. Loc przejrzał w myślach wszystko, co zamierzał powiedzieć – całą opowieść, która uczyni go bohaterem, przyniesie uznanie i nagrodę za poświęcenia, które poniósł dla Wielkiej Brazylii. Zastanowił się, jak sprawić, by kapitan-żółtodziób pożałował swojego zuchwalstwa. Próbował uspokoić obawy, że Macy Minnot i Avernus jakimś sposobem mu uciekną. W końcu wróciła pani sierżant, która prosiła go o zeznanie i powiedziała, że ma gościa. Loc usiadł, poprawił niedopasowany kombinezon. Niestety, zaanonsowana osoba nie była generałem; przyszła do niego guru genetyki Sri Hong-Owen. Opanowanie szoku zajęło mu parę chwil; potem wykrzesał z siebie swój najlepszy uśmiech i powiedział jej, że to przyjemna niespodzianka, spotkać ją w tak osobliwych okolicznościach. – Gadaj, gdzie ona jest, i tyle – rzuciła obcesowo Sri Hong-Owen. – Była ze mną w więzieniu, ale oczywiście już jej tam nie będzie. – Loc przerwał, żeby ponapawać się jej złością i desperacją. Od ostatniego spotkania wszystko się zmieniło. Tym razem to jego było na górze. – Naprawdę pani przyleciała taki kawał drogi, żeby ją znaleźć? – Jeśli nie potrafisz powiedzieć, gdzie ona jest, tracę czas. – Podzielam pani niepokój – powiedział Loc. – Powinienem był wiele godzin temu przekazać informacje odpowiednim osobom, ale paru pozbawionych wyobraźni durniów mi to uniemożliwiło. Teraz jednak mamy możliwość popracować razem dla dobra Wielkiej Brazylii. Proszę wejść. Proszę usiąść i pozwolić mi wszystko wyjaśnić.

ROZDZIAŁ 8 Macy jechała tak szybko, jak pozwalała jej odwaga, drogą prowadzącą na północny zachód przez dno krateru Romulusa, potem wjechała na przełęcz prowadzącą wycięciem w krawędzi krateru i zjechała na równinę poniżej. Zablokowała AI rolligonu – może miała obszerną bazę danych zawierającą każdy metr dróg na całej Dione oraz wbudowane zestawy zachowań pozwalające pojazdowi przystosować się do każdego rodzaju terenu, ale taktycznych umiejętności za grosz; raczej nie można by jej zaufać w kwestii zrobienia uniku w ciągu paru kluczowych sekund pomiędzy wykryciem rozbłysku na radarze a trafieniem rakietą. Po wyjechaniu z krateru Romulusa wojna przestała być widoczna, Macy jednak nie rozluźniła się. Siedziała wysoko w przednim bąblu rolligonu, uważnie patrzyła na radar i rozglądała się po terenie, jednocześnie prując prostą jak linijka drogą. Avernus siedziała na ławce za podobnym do tronu siedzeniem Macy. Odkąd wyjechały, prawie się nie odzywała, wpadłszy w jakąś dysocjację czy trans. Na wszelki wypadek obie ubrały się w skafandry próżniowe i uszczelniły hełmy. Słońce sunęło coraz wyżej po czarnym niebie, jak reflektor omiatający zapyloną, pustą scenę. Droga zaczęła zakręcać na wschód, wspinając się po długich tarasach z zastygłej magmy połączonych pochylniami z pyłu, przecinając niskie, nierówne grzbiety. W końcu nad horyzontem pokazała się czerwona gwiazdka: światło pozycyjne stacji Dwie Krawędzie. Droga dobiegła do równikowej linii kolejowej i dalej prowadziła równolegle do niej. Nadprzewodzący, magnetyczny tor, uniesiony na pylonach w kształcie kozłów, wspiął się na szeroki grzbiet pomiędzy dwoma średniej wielkości kraterami. W najwyższym punkcie tor rozdzielał się na dwa, a pośrodku tego rozjazdu stał budynek stacji – pękata, przezroczysta kapsuła z jasno oświetloną poczekalnią w górnej połowie i rozmaitymi urządzeniami do podtrzymywania życia pod spodem. Na południe od niego krawędź talerzowatego krateru odchodziła w lewo i w prawo, otaczając szeroką równinę, na której niczym maleńkie szmaragdziki lśniły trzy oazy. Na północy teren opadał tarasowymi wałami i płytkimi stokami ku nadpękniętemu dnu starszego, owalnego krateru, powstałego od uderzenia pod małym kątem. Avernus poruszyła się, gdy rolligon podjeżdżał do stacji. Macy wyjaśniła, że wejdzie do środka, żeby sprawdzić, czy na stacji działa przewodowy telefon – chciała się dowiedzieć, co się dzieje w habitacie jej klanu. Wysiadły jedna za drugą z rolligonu. Macy, czekając na Avernus, czuła się potwornie odsłonięta; wcale by się nie zdziwiła, gdyby zza smukłych pylonów kolejki wyskoczył pluton komandosów. Ta nerwowość trzymała się jej po wejściu przez śluzę do stacji. Zanim zdjęła hełm, sprawdziła dokładnie toalety, kabiny prysznicowe i kapsuły sypialne ułożone wzdłuż jednej ściany jak drewno na opał. Avernus rozmawiała z jednym z automatów handlowych. Wydawała mu długi ciąg poleceń. Macy przeszła na drugą stronę stacji, usiadła w jednej z kabin poczekalni i kazała tabletowi połączyć się z Newtonem Jonesem. Sieć telefoniczna wykorzystywała nadprzewodzące kable przeciągnięte wzdłuż torów kolejowych oraz mikrofalowe radiolinie z antenami na masztach. Łączyły wszystkie oazy, schrony i habitaty w komórkową sieć. Teraz, po unieruchomieniu satelitówłącznościowych,

był to jedyny środek łączności Zewnętrznych i sieć była obciążona w stu procentach. Macy musiała odczekać w kolejce na połączenie. Newt odebrał od razu. Jakby na nią czekał. Lewe oko miał opuchnięte, nie otwierało mu się, za to uśmiech taki sam jak zawsze. – Jesteś cała – powiedział. – Cała i zdrowa. A ty? Była taka szczęśliwa, widząc go, że aż brakowało jej tchu. – Posłuchaj – powiedział – wróg wpuścił do sieci telefonicznej całe zoo demonów. Admini robią co mogą, żeby je polikwidować, ale to długa i ciężka robota. Na razie wszystkie połączenia są szyfrowane, krojone na pakiety, a każdy pakiet jest wysyłany inną, losową trasą, żeby trudniej je było przechwycić i prześledzić. Tylko nie wiadomo, czy demonom to w ogóle cokolwiek utrudnia, więc uważaj na słowa. – Nie będę gadać zbyt długo. Chciałam tylko sprawdzić, czy jesteś cały i zdrowy. – Jak widzisz. – Widzę. Widzę, że masz podbite oko. – Nic takiego. Chciałem lecieć do Paryża, żeby cię szukać, i pobiłem się o to z dwoma kuzynami. – Dobrze, że wbili ci trochę rozumu do głowy – odparła Macy. – A reszta jak? Bezpieczna? – Wszyscy są bezpieczni. – Newt zawahał się, po czym dodał: – Słyszałem dużo o twojej ucieczce od córki twojej nowej przyjaciółki. – Skontaktowała się z tobą? Jest cała i zdrowa? – Dzwoniła godzinę temu, kazała mi przekazać ci, że Walt Hodder wszystkim się zajął. A Sada jest pod kluczem ze strażnikami. Chyba będziesz wiedzieć, co to znaczy. – To znaczy, że jestem winna córce nowej przyjaciółki bardzo wielką przysługę. – Chyba będziesz mieć okazj ę j uż zaraz się odwdzięczyć – stwierdził Newt. – Powiedziała mi też, że jej matka potrzebuje transportu. Zrobiliśmy głosowanie i wyszło, że powinniśmy pomóc. – Porozmawiamy o tym, jak wrócę do domu. Newt pokręcił głową. – Wynieśliśmy się z habitatu. Stwierdziliśmy, że to zbyt atrakcyjny cel. Nie powiem ci, gdzie jesteśmy, nie przez telefon, ale powiem ci, gdzie możemy się spotkać. Pamiętasz pierwsze miejsce, które pomagałaś urządzić? – Oczywiście. – To tam. Pośpieszcie się. – Newt się rozłączył. Macy powiedziała Avernus to, co Yuli Newtowi, i dodała: – Wygląda na to, że ona nad wszystkim panuje. – Ona umie się o siebie zatroszczyć – powiedziała Avernus. – I ma rację, powinnyśmy wydostać się z Dione innymi drogami. Zwiększymy w ten sposób szanse. Choć oczywiście wolałabym nie, bo może upłynąć bardzo dużo czasu, zanim znowu się zobaczymy. – Trzeba by jechać dalej – stwierdziła Macy po krótkim milczeniu. – Najpierw wypijmy zupę, którą wydusiłam z tego automatu. Potem muszę skorzystać z łazienki. Więcej życia spędziłam poza Ziemią niż na niej, ale do sikania do rurki ciągle nie

mogę się przyzwyczaić. Zupa była dobra – makaron, kawałki tofu i fasolki szparagowej w rosole przyprawionym chili, imbirem i cytryną – Macy zjadła ją jednak zbyt szybko i poparzyła sobie usta. Potem chodziła tam i z powrotem i gapiła się na nieruchomy, pusty krajobraz, czekając, aż Avernus skorzysta z łazienki i wbije się z powrotem w skafander. Wojna nie będzie na nie czekać. A po drugie, rozpaczliwie pragnęła jak najszybciej zobaczyć się z Newtem. Kiedy ruszyła rolligonem po zewnętrznym stoku podwójnej krawędzi, po zachodnim torze przejechał wagonik. Mimo wojny, pociągi i telefonia przewodowa nadal działały, a cały klan pochował się w jakimś tajemnym i bezpiecznym miejscu. Była więc nadzieja. Na dole stoku zjechała z drogi na mniejszą ścieżkę, wijącą się ku północnemu wschodowi przez niskie wzgórza zasłane blokami wyrzuconych skał, opadające ku ciemnej równinie. Jechała dalej, aż dostrzegła na horyzoncie świecącą jasno oazę. Przylegała do niskiej krawędzi małego krateru. Prosty namiot z pochyłych brytów i fullerenowych prętów otaczał gęsty półtropikalny ogród, plamę żywej zieleni pośród pustyni wokoło. Nie było widać ani śladu Słonia, ani żadnych pojazdów lądowych, lecz kiedy Macy i Avernus przeszły przez śluzę i wyszły na trawiasty plac, przywitał je mały tłumek mężczyzn, kobiet i dzieci. Wszyscy wiwatowali, klaskali i gwizdali, gdy wystąpił spomiędzy nich Newt, wziął Macy w ramiona i ruszył z nią wkoło krokiem walca, aż całkiem osłabła od zawrotów głowy i śmiechu. Ludzie w oazie byli uchodźcami z Paryża. Około pięćdziesięciu osób z dwóch rozgałęzionych rodzin oraz około dwudziestu pięciu w parach, a także samotnych osób. Wyjechali z miasta ponad dwa tygodnie temu i chcieli podziękować Avernus za rady, uhonorować obiadem i zadać masę pytań o ezoteryczne szczegóły ekosystemu oazy. Głodni byli także nowin z Paryża, okazało się jednak, że Macy widziała mniej walk niż oni – miejskie kamery były przez pierwsze fazy bitwy dostępne z kablowej sieci telefonicznej, połączenie nie padło aż do momentu, gdy wróg przebił główny namiot. Macy mogła więc zaraz odłączyć się od komitetu powitalnego i zawędrować z Newtem w głąb ścieżek, altan i mostków, których był pełen gęsty ogród zajmujący ponad połowę oazy. Newt czekał na telefon od jakichś kumpli, którzy niszczyli sieć satelitów szpiegowskich, umieszczonych przez wroga na orbicie wokół Dione zaraz na początku wojny. Celowali w nie talerzami potężnych nadajników, inteligentnymi kamieniami, albo przemysłowymi laserami rentgenowskimi fizycznie uszkadzali satelitarne koncentratory, zbierające sygnały z ich sieci. – Satelity są opancerzone, ale dzięki kumplom w ich pokryciu są już spore dziury. Dlatego mogłem przylecieć tu niepostrzeżenie – powiedział i dodał, że Słonia zaparkował pięć kilometrów stąd, pod maskującą plandeką. – Ich pojazdy też są niewidoczne. W garażach po przeciwnej stronie krawędzi. – Nie wiedziałam, że jest tu garaż – zdziwiła się Macy. Siedzieli obok siebie na skalnej bryle umieszczonej wysoko nadstawem obsadzonym gigantycznymi trzcinami, pomiędzy którymi uganiały się, co rusz zawisając, neonowo niebieskie ważki. Znaczną część lustra przejrzystej wody pokrywały nenufary, tak wielkie, że dawało się po nich chodzić. Pod nimi przemykały ryby, kilkadziesiąt gatunków, a po obu ich stronach i za nimi rozciągała się tropikalna obfitość roślinna, pełna owocujących pnączy, krzewów, bananowców i bambusa cukrowego. Powietrze było przyjemnie ciepłe. Aż dziwnie

było myśleć, że zaledwie parę metrów dalej, za płytami diamentowego kompozytu, jest próżnia i ledwo dziewięćdziesiąt stopni powyżej zera bezwzględnego. – Za krawędzią krateru jest pochylnia – powiedział Newt. – Tamtędy schodzi się na pola organizmów próżniowych. – O polach też nie miałam pojęcia. Newt rzucił jej swoje najlepsze kpiąco niewinne spojrzenie. – A wystarczyło wejść na krawędź i spojrzeć w dół. Wjazd do garażu jest pod przewieszką, zaraz przy pochylni. Potem schodzi się prosto tunelem. Mają tam jeszcze warsztaty i fabrykatory. – Świetna kryjówka, jeśli nie liczyć tego, że sam namiot świetnie widać. – Większość schronów i oaz widać, ale to nie znaczy, że od samego patrzenia wszystkiego się o nich dowiesz. A na całej Dione jest ich ponad pięć tysięcy. Wróg rozumuje kategoriami miast, centralizacji, hierarchii, odgórnego dowodzenia. A my nie. Paryż to największe miasto na Dione, ale nie stolica. Dziewięćdziesiąt pięć procent powierzchni nadającej się do zamieszkania jest właśnie w takich miejscach. Nasi dziadkowie i pradziadkowie, kiedy tu przylecieli, mieli potrzebę trzymania się razem w nieprzyjaznym środowisku. Ale teraz to jest nasz dom. Już nie potrzebujemy miast. Macy pomyślała o tysiącach małych społeczności rozrzuconych po powierzchni Dione, każda z własną elektrownią i jedynym w swoim rodzaju ekosystemem, połączonych drogami i koleją oraz odpornym, zdecentralizowanym systemem łączności... Powiedziała: – Gdybym lubiła spiski, to pomyślałabym, że cały ten Marisa Bassi i jego bojowe gadki, to wszystko było dla zmylenia przeciwnika. Żeby pomyślał, że Paryż jest celem, który musi zniszczyć, i zostawił resztę nietkniętą. – Mnóstwo ludzi zginęło, bo słuchali gadek Marisy Bassiego – odparł Newt. – Nieludzkie byłoby coś takiego planować. Marisa Bassi sam na siebie ściągnął nieszczęście. – A ja myślałam, że się z nim zgadzasz. Że chcesz wojny. Bałam się, że jesteś gotowy wyruszyć w jakąś samobójczą misję. – No, zgadzałem się, zanim nie przemówili mi do rozsądku – powiedział Newt, dotykając opuchniętego oka i uśmiechając się ze skruchą. – W jakąś naprawdę debilną misję. Na przykład, żeby staranować któryś z brazylijskich okrętów. – Ja miałbym coś takiego robić? Żaden ze mnie pacyfista – powiedział Newt. – Ale do Marisy Bassiego też mi daleko. Nie byliśmy w stanie powstrzymać wroga przed przylotem tutaj. Wojny też nie powstrzymaliśmy, bo to wróg do niej parł. Ale to nie znaczy, że wygrali. To nie znaczy, że jeszcze karta się nie odwróci. – Ja nie mogę tu zostać – powiedziała Macy. – Ale z klanem też nie mogę się ukrywać. Yuli uważa, że ten szpieg, czy kto to tam był, ten człowiek, co przedostał się do mojego więzienia, szukał nie tylko Avernus i Loca Ifrahima. Mnie też szukał. Nawet jeśli nie, ktoś będzie chciał mnie złapać i ukarać za dezercję. Przykładnieukarać. Obojętne, gdzie się znajdę, będę stwarzać zagrożenie dla wszystkich. – Avernus powiedziała, że ma takie jedno miejsce. A nawet niejedno. W sto lat można sporo pobudować, zwłaszcza jak się ma do dyspozycji całe ekipy robotów budowlanych. Ale

mówiłaojednym konkretnym. – Tam, gdzie chce się spotkać z Yuli. – Z Yuli i paroma innymi osobami. – Powiedziała ci, gdzie to jest, prawda? – Oczywiście. – Widzisz, tobie ufa, a mnie nie. Bo ja nie jestem z Zewnętrznych. – Oj, przestań, przecież to nie o to chodzi – powiedział Newt. – Mnie musiała powiedzieć, bo potrzebuje transportu. A ty chcesz się zabrać? – Dokąd? – Na Tytanię. To księżyc Urana. – To tam, gdzie kiedyś mieszkała twoja matka? – Dokładnie. – Wiesz co, nie denerwuj się, ale muszę o to zapytać. Co ona powie na twoją ucieczkę? – Ja nie planuję uciekać. Przynajmniej nie na zawsze. Zresztą, sprzedałem ten pomysł jej i reszcie klanu, są za, bo dzięki temu Słoń uniknie konfiskaty, a za pomoc Avernus dostaniemy masę kudosów. – Czyli wrócimy. – Ty już i tak daleko zaleciałaś. – Tak. Ale nie wydaje mi się, żebym była gotowa wynosić się aż tak daleko. Przynajmniej nie na zawsze. – Może za parę lat będziesz mogła wrócić. Jak się tu uspokoi. Kiedy Brazylijczycy przestaną cię szukać. Oczywiście, może trzeba ci będzie trochę zmienić wygląd. Parę kosmetycznych zmian, żebyś wyglądała na tutejszą. Macy zastanowiła się nad tym. Zważywszy wszystko, nie był to zły pomysł, żeby uchodzić za Zewnętrzną. – Ale nic nieodwracalnego – powiedziała. – Jasne. – I mówimy o prawdziwych, trzystusześćdziesięciopięciodniowych latach, tak? Nie saturnowych, trwających trzydzieści lat z kawałkiem? – No, gdzieś pomiędzy – odparł Newt, podniósł się, odbił od kamienia i wskoczył do wody na nogi, opadając powoli jak we śnie. Macy skoczyła za nim. Pływali, zaśmiewali się i wychlapywali wielkie, lśniące fontanny wody, a po wszystkim wygramolili się na brzeg porośnięty miękkim, suchym, żółtym mchem. Nad wodą rozpościerały się olbrzymie ciemnozielone liście gunner. Wokół pnącego się po skalnej ścianie kwitnącego pnącza uwijał się rój srebrnoskrzydłych motylków. Macy i Newt zdjęli ocieplacze i leżeli pod ciepłym światłem, które przeciskało się między gęstymi gałęziami i liśćmi tysiącem jasnych gwiazd, rzucając ruchomą mozaikę blasku i cienia na ich ciała – jego blade i długie, jej ciemne i zwarte... Przyszło jej do głowy, że obcy mógłby wziąć ich za blisko spokrewnione, ale inne gatunki, że różnice między mężczyzną i kobietą są większe niż jakiekolwiek różnice pomiędzy Zewnętrznymi a ziemskimi ludźmi. – Co cię tak śmieszy? – zapytał Newt. Powiedziała mu. Parsknął śmiechem, powiedział, że to możliwe, że może w tej chwili to prawda, ale na pewno wszystko się zmieni.

– Ci, którzy chcieli iść z nami na wojnę, przekonali swoje władze, że my idziemy z ewolucją człowieka w groźną stronę. Rozdęli dla celów propagandowych nasze kosmetyczne lub praktyczne drobne modyfikacje. Udali, że to, o czym u nas się głównie mówi, dzieje się naprawdę. Bo naprawdę większość w Układzie Zewnętrznym nie chce żadnych radykalnych zmian i cały czas głosuje przeciwko nim. Jest tak samo przeciwko, jak ci ludzie z Ziemi, co szukali pretekstu do wojny. Ale teraz wszyscy radykałowie uciekają na zewnątrz. Będą poza zasięgiem wszelkich praw i ograniczeń. I będą wolni, będą mogli robić co zechcą. Właśnie wojna ich uwolniła. – To wysoka cena za wolność – stwierdziła Macy. – Wojna. Tylu ludzi zginęło i jeszcze zginie. – Ale to się stało i się nie odstanie. Możemy tylko iść naprzód i liczyć, że się poprawi. Wreszcie pisnęły jego speksy: sieć wrogich satelitów szpiegowskich została dość dokładnie podziurawiona, mogli bezpiecznie odlatywać. Naciągnęli ocieplacze do skafandrów i pobiegli z powrotem do rozrzuconych wokół placu przed śluzą dwui trzypokojowych domków. Avernus oraz kobieta, którą mianowano w oazie główną genetyczką, siedziały na piętrze technicznymi rozmawiały z miejscową sztuczną inteligencją. – Posłuchaj maszyn – mówiła Avernus do kobiety. – Są inteligentniejsze niż myślisz. Jeśli tylko dokładnie wyjaśnisz, o co ci chodzi, dadzą ci dobre rady. Świetną macie tę oazę. Stabilny ekosystem. Zdaje się, że tobie zawdzięczamy tę znakomitą glebę – dodała, zerkając na Macy. – Miałabym dla ciebie dużo pracy. Oczywiście, jeśli chcesz jechać ze mną. – Myślę, że to da się zrobić – odpowiedziała Macy, zdziwionai zachwycona. Trzeba było już wyruszać. Newt wbił się w znajomy, porysowany, biały skafander z kiczowatą reprodukcją Gwiaździstejnocy van Gogha na płycie piersiowej; Macy i Avernus – w nowiutkie, matowoczarne skafandry. Macy przerzuciła przez ramię karabinek impulsowy wyzwolony przez nią z ośrodka badawczego; Avernus przyjęła wianek z kwiatów, którym obdarował ją nieśmiały, śliczny chłopaczek, i udekorowała sobie nim hełm. Na zewnątrz guru genetyki ostrożnie zdjęła z głowy ekspresowo zamrożone kwiaty, zeszła z drogi i rozłożyła je, biało-złote, na brązowej ziemi. Potem poszła za Macy i Newtem do rolligonu. Słoń był już odpalony i gotowy do drogi, gdy do niego dotarli. Macy pomogła Newtowi ściągnąć maskującą plandekę, przy czym odkryła, że holownik jest obciążony dodatkowymi zbiornikami z paliwem i pomalowany na czarno. – Farba antyradarowa – powiedział Newt. - I namieszałem mu też w rejestrze. Nikt nie będzie w stanie skojarzyć Słonia ze mną, tobą ani z klanem. Wystartowali dziesięć minut później, niskim, płaskim kursem na odsaturnową półkulę. Kiedy Słońce zniknęło za zachodnim horyzontem, Newt postawił Słonia na rufie i ruszył świecą w górę. Kumple Newta uszkodzili prawie całą sieć satelitów szpiegowskich, a brazylijski okręt flagowy znajdował się po przeciwnej stronie Dione; Słoń zdążył oddalić się na trzydzieści tysięcy kilometrów, cały czas przyśpieszając, zanim go wywołano; Macy była akurat podłączona do układu łączności; kiedy po raz drugi odtworzyło się nagrane ostrzeżenie, zapytała Newta, czy według niego będą próbować ich ścigać. – Tuż przed bitwą o Paryż wróg zniszczył znaczną liczbę statków, ale uchodźców chyba nie ganiają. Zresztą popatrz na niebo, sama zobaczysz.

Poza kilkoma szybko lecącymi brazylijskimi solówkami, w przestrzeni pomiędzy zewnętrznym skrajem pierścieni a orbitą Japeta prawie nie było ruchu. Newt pokazał jej szereg ech radarowych, które nie wysyłały sygnałów identyfikacyjnych – statki obezwładnione rakietami lub minami elektromagnetycznymi, trupy spadające po ślepych orbitach wokół Saturna. A dalej było widać ponad pięćdziesiąt przyśpieszających statków, każdy skierowany w inny sektor nieba. – Jak nasiona dmuchawca na letnim wietrze – powiedziała Macy. Potem musiała tłumaczyć, co to takiego „dmuchawiec”. – Mamy tylko jeden problem: zanim polecimy na zewnątrz, najpierw musimy polecieć do środka – powiedział Newt. – Żeby tam dotrzeć w sensownym czasie, musimy skorzystać z asysty Saturna. Dione szybko malała za nimi. Słoń przeciął orbity Tetydy, Enceladusa i Mimasa, kierując się w stronę przepięknych pierścieni. Newt planował polecieć w rzucanym przez nie cieniu i prześlizgnąć się nad samą powierzchnią planety, kradnąc maksymalnie prędkości, przed odskokiem w stronę Urana. Byli prawie przy Przerwie Keelera, na zewnętrznej krawędzi Pierścienia A, gdy rozbrzęczał się alarm zbliżeniowy. Coś spadało ku nim pod małym kątem, poruszając się z niesamowitą szybkością.

ROZDZIAŁ 9 Po wysłuchaniu zawiłej, wypaczonej na własną korzyść opowieści Loca Ifrahima, Sri Hong-Owen była gotowa zaciągnąć go do najbliższej śluzy i wykopać na orbitę wokół Dione bez prawa do skafandra próżniowego. Dyplomata przysięgał, że powiedział jej wszystko, co wie, Sri była jednak pewna, że wszelkie istotne informacje zataił, a resztki prawdy ubarwił, podkoloryzował i przeinaczył, żeby zrobić z siebie głównego bohatera własnej historii. Jakby tego było mało, oczekiwał, że zostanie sowicie wynagrodzony, choć było jasne, że poza ucieczką nie dokonał właściwie niczego. Kiedy mu to powiedziała, wykrzywił się drwiąco i odparł, że dobrze wie, co ona musiała zrobić, żeby się tu znaleźć. – Mnie Zewnętrzni schwytali i więzili, dzięki własnemu sprytowi udało mi się uciec, potem walczyłem przeciwko nim podczas upadku Paryża. Wykonałem mój obowiązek. Za to pani zabiła swojego mentora i ukradła statek. Wszystko dla zaspokojenia własnej niezdrowej ambicji. Więc z całym szacunkiem, pani profesor, myślę, że nie pani mnie oceniać. – To się jeszcze okaże – powiedziała Sri. Loc Ifrahim odpowiedział na jej gniewnie spojrzenie spokojną bezczelnością. Nie był to już ten podstępny, służalczy młody człowiek, którego poznała w Tęczowym Moście. Już nie obawiał się zdradzić własnej ambicji czy okazać pogardy. – Pani profesor, oboje jesteśmy w służbie – dodał. – Różnica jest taka, że pani gwiazda gaśnie, a moja idzie w górę. – Nie radzę mnie nie doceniać – warknęła Sri i wyszła z jego maleńkiej kabinki, żeby nie stracić panowania nad sobą. Poszedł za nią do schodni i zawołał: – O mnie powiedzą, że jestem bohaterem, pani profesor! A ciekawe, co powiedzą o pani? Sri zadzwoniła do Arvama Peixoto, który był jeszcze na dole, w Paryżu. Nadzorował oczyszczanie miasta oraz zabezpieczanie i hermetyzację budynków, w których chciał zorganizować kwaterę główną swoich sił. Powiedziała mu, że według niej Loc Ifrahim zataja strategiczne informacje, i dodała: – Powinniśmy go przesłuchać. – Niczego takiego nie zrobimy. Chociażby dlatego, że ma immunitet dyplomatyczny – odparł Arvam. – A także dlatego, że pracował dla ciebie – wypaliła Sri, sama zdumiona własnymi słowami. Choć od zawsze była przekonana, że Arvam zatrudnił Spellera Twaina i Loca Ifrahima, żeby zsabotowali projekt biomu, nigdy nie odważyła się go o to zapytać, bała się bowiem, że ukarze ją za bezczelność, zakończy ich niepewny sojusz, a także – tym samym – jej karierę. Siedziała więc cicho. Przyjęła cios na siebie i szła dalej. Aż do teraz, kiedy wyrwało się jej otwarte oskarżenie, bo była zła, zmęczona i sfrustrowana. To zresztą nieważne, uświadomiła sobie. Ich sojusz, jeśli w ogóle kiedykolwiek istniał, został rozwiązany. Była całkowicie zdana na jego łaskę, dzięki czemu mogła być z nim całkowicie szczera. Nie musiała już udawać. Ani zachowywać pozorów.

Arvam uśmiechnął się. – Jesteś wściekła, bo nie możesz uwierzyć, że twój wytwór nie wykonał zadania – powiedział. – Ten agent jest tak samo twój, jak mój. A wściekła jestem, bo ten człowiek, w tak zwanej służbie dla rządu i rodów, ewidentnie kłamie, żeby zrobić z siebie bohatera. Pozwól, niech mój człowiek go przesłucha. Szybko dotrzemy do prawdy. – Ifrahima zostaw mnie – powiedział Arvam. – A jego opowieści... wyślę pluton komandosów do tego ośrodka, gdzie go rzekomo przetrzymywali razem z Avernus i tą Minnot. – Powinieneś też wysłać paru komandosów, żeby przeszukali habitat klanu Jones-TruexBakaleinikoff. Tam się zadomowiła Macy Minnot. – Czyli to będzie ostatnie miejsce, do którego by uciekła, bo wiadomo, że w pierwszej kolejności tam będziemy szukać. Nie. Sprawdzimy ten ośrodek i wtedy zobaczymy. – Ja mogę pomóc – powiedziała Sri i po chwili negocjacji zdobyła zgodę generała na dostęp do danych obserwacyjnych zgromadzonych w systemie zarządzania polem walki na pokładzie DumyGai. Znalezienie tego, czego szukała, nie zajęło jej długo. Choć w systemie były tysiące godzin nagrań pokazujących szturm na miasto z dziesiątków punktów widzenia – transportowców, robotów bojowych, kamer noszonych przez komandosów – to pokrycie reszty Krateru Romulusa było szczątkowe i nierównomierne. Na szczęście, przelatujący nad nim transportowiec nagrał parosekundowy materiał pokazujący ludzi w pomarańczowych skafandrach rozbiegaj ących się z ośrodka. Wprawdzie trudno było powiedzieć, kto ucieka i dokąd, Sri mogła jednak skorzystać z nagrania, żeby ustawić parametry globalnego wyszukiwania po całym archiwum. Po paru minutach AI wyświetliła jej dziesiątki zdjęć ludzi w pomarańczowych skafandrach, czasem pojmanych lub zabitych przez marines, czasem uciekających z miasta do rozmaitych schronów albo za krawędź krateru. Szczególnie zainteresowały ją dwa krótkie wideo poskładane z obrazów z satelitów szpiegowskich. Pierwsze przedstawiało rolligon przejeżdżający przez przełęcz w krawędzi krateru. W przezroczystym bąblu kabiny wyraźnie widoczny był pomarańczowy skafander kierującego. Pojazd jechał w kierunku habitatu klanu Jones-Truex-Bakaleinikoff. Drugie wideo, nakręcone parę godzin później, pokazywało ten sam rolligon, nadal prowadzony przez kogoś w pomarańczowym skafandrze, oddalający się od stacji równikowej kolejki. Minął wagonik zwalniający na dojeździe do stacji, skręcił na północ, zjechał z drogi w pusty księżycowy krajobraz, a wtedy wideo skończyło się, bo orbita satelity opadła za horyzont. Zewnętrzni niektóre z nich poniszczyli, a do większości pozostałych się włamali; pokrycie na tym obszarze wróciło dopiero za siedemdziesiąt jeden minut, a wtedy oczywiście po rolligonie nie było ani śladu. Sri zastanawiała się, czy stanął przy stacji, czy wysadził jakiegoś pasażera lub pasażerów, którzy wsiedli do wagonika, ale oficer wywiadu, który odebrał od niej telefon, powiedział, że do sterowania kolejką równikową jeszcze się nie dostali. System był mocno rozproszony, a demony napotkały znaczny opór. – Ale macie jakichś ludzi na dole, prawda? Chcę, żeby ktoś stamtąd jak najszybciej zajrzał w zapisy przewozowe. Chcę wiedzieć, czy ktokolwiek wsiadł do wagonu, który przyjechał o 05.10 uniwersalnego saturnowego na stację Dwie Krawędzie. Mogą zacząć od poszukania

lokalnych nagrań monitoringu na samej stacji. Młody oficer wyraźnie bał się Sri, mimo to nie ustąpił. – Przykro mi, proszę pani, ale nie jestem upoważniony, żeby podejmować takie decyzje. – A kto jest? – Komandor Vaduva albo generał Peixoto, proszę pani. Sri na próżno próbowała skontaktować się z którymkolwiek z nich. Zostawiła im po wiadomości i wróciła do analizy nagrań satelitarnych. Załóżmy, że pojazd gdzieś się ukrył. Sri znała jego szybkość i przybliżony kierunek, oraz fakt, że musiał dotrzeć do celu w czasie siedemdziesięciojednominutowej przerwy w obserwacji. Po prostych obliczeniach wyrysowała koło, w którym mieściło się aż siedem oaz. Przeszukanie wszystkich trochę potrwa, ale jest do zrobienia. Już miała dzwonić do Arvama Peixoto i prosić go, żeby wysłał do nich komandosów, gdy coś przyszło jej do głowy i zadała AI pytanie. AI po paru sekundach potwierdziła, że dwie godziny po ostatnim zaobserwowaniu rolligonu z Dione wystartował statek; jego kurs wskazywał, że właśnie z obszaru, w którym zniknął rolligon. Śledzono go radarem dalekiego zasięgu, podobnie jak wszystkie inne statki uchodźców. Większość już oddalała się z układu, natomiast ten, wyruszywszy jako jeden z ostatnich, leciał w stronę Saturna, pewnie po to, by zwiększyć sobie prędkość manewrem asysty grawitacyjnej. Sri zastanowiła się nad tym wszystkim, po czym powiedziała Yamilowi Cho, który przez cały czas czekał przed przydzieloną jej kabinką, czego od niego oczekuje. – Wiem, że dla kogoś tak pomysłowego jak ty nie będzie to żaden problem. – Oczywiście, że nie. – Yamil Cho zawahał się, a potem dodał: – Oczywiście pamięta pani, że na pokładzie DumyGai jest trumna hibernacyjna z pani synem? Bardzo trudno będzie niepostrzeżenie ją stąd ruszyć. – Jasne, że pamiętam. Nigdy o tym nie zapominam. Ale będziemy musieli go zostawić. Nie tylko dlatego, że nie da się go ruszyć, ale też, żeby jego obecność świadczyła o tym, że zamierzam wrócić. Berry będzie tu bezpieczniejszy, powiedziała sobie. Zresztą i tak cały czas był zakładnikiem. Nic się nie zmieniało. Yamil Cho zeskoczył zejściówką na dół, żeby sprawdzić teren. Wrócił piętnaście minut później i poprowadził Sri do śluzy w stępce okrętu. Jej wąski przedsionek był słabo oświetlony, wzdłuż jednej ściany leżały narzędzia i sprzęt, wzdłuż drugiej wisiał szereg skafandrów próżniowych. Pomogli sobie nawzajem ubrać się w dwa z nich. Yamil Cho wybrał ze stojaków parę narzędzi i poprzypinał je sobie do pasa, razem z liną, którą połączył się ze Sri. Potem przepompowali się przez śluzę i wyszli na kadłub. Pod spodem powoli i równomiernie przewijał się usiany kraterami krajobraz Dione. DumaGai przelatywała właśnie nad odsaturnową półkulą, ze wschodu na zachód. Gazowy olbrzym czaił się z tyłu, za łukowatym horyzontem księżyca, zadrukowując łososiowo-beżowy glob równoległymi liniami cieni pierścieni. Yamil Cho strzelił z pistoletu odrzutowego, Sri okręciła się powoli, odwracając od niesamowitego widoku i zaczęła sunąć wzdłuż dna kadłuba DumyGai do trójkątnoskrzydłego wahadłowca, który ukradli razem z Yamilem, kiedy uciekali z Ziemi, a teraz musieli tę kradzież powtórzyć. Uakti nie mieścił się w hangarach DumyGai, więc został przypięty do kadłuba zaciskami

dokującymi wykorzystywanymi przez wahadłowce przewożące ludzi i sprzęt z Ziemi, gdy okręt przygotowywał się do misji. Sri musiała czekać dwadzieścia minut, uczepiona dźwigara. Przez cały ten czas spodziewała się, że na kadłub zaraz wyskoczy uzbrojony oddział. Tymczasem Yamil Cho ręcznie włączał silniki rozwierające szczęki zacisków. W końcu wahadłowiec uniósł się swobodnie. Yamil Cho zaholował Sri do śluzy. Gdy tylko znaleźli się w środku, obudził wszystkie systemy statku, odpalił sekwencję przedzapłonową głównego napędu i puścił silniczki korekcyjne odpychające go od DumyGai. Kontrola lotów zaczęła ujadać na nich natychmiast, gdy zapuścili główny silnik i zaczęli przyśpieszać, oddalając się od okrętu i Dione w stronę Saturna. Sri przedstawiła się i powiedziała oficerowi, że będzie rozmawiać tylko z generałem Peixoto. Ten pojawił się na linii dwie minuty później. Powiedziała mu, że leci ścigać Avernus, i wysłała plik z wynikami poszukiwań w nagraniach. Arvam przesłał plik adiutantce i powiedział Sri, że mogła przynajmniej zapytać go o zgodę. – Rozczarowany jestem. Wygląda na to, że nadal nie mamy do siebie pełnego zaufania. Nie wyglądał na rozczarowanego. Raczej na delikatnie rozbawionego, jakby wiedział coś, czego ona nie wie. – Powierzyłam ci życie mojego młodszego syna – powiedziała Sri i wyjaśniła, że trumna hibernacyjna z Berrym jest nadal na pokładzie DumyGai. – Będzie u mnie bezpieczny, póki nie wrócisz z tej swojej donkiszotowskiej eskapady. – Jeśli Loc Ifrahim mówił prawdę, Avernus i Macy Minnot były więzione w tym samym miejscu. Sądzę, że są teraz na pokładzie tego holownika. Próbują całkiem uciec z twojej strefy wpływów. – Załóżmy, że tam są. I co zrobisz, kiedy je dogonisz? Twój statek nie jest uzbrojony. – Ale one tego nie wiedzą. – Hm. Mnie i tak się wydaje, że powinienem posłać za tobą chociaż solówkę. Tak na wszelki wypadek. Ale nie przejmuj się. Najbliższa z nich dogoni cię dopiero za parę godzin. Więc zdążysz już mieć swoją chwilę chwały. Sri nie odezwała się. Nie zamierzała mu dziękować za to, że wtrąca się w jej sprawy. – Może zainteresuje cię, że pluton komandosów, których wysłałem do tego ośrodka naukowego, znalazł tego twojego wytwora – dodał Arvam. – Żyje, ale ledwo, ledwo. Dostał strzałką ze środkiem usypiającym i źle na nią zareagował. Więc jego wersji zdarzeń na razie nie znamy, ale komandosi zebrali także całkiem niezłą ilość nagrań z monitoringu. Zdaje się, że przetrzymywano tam ponad pięćdziesiąt osób. W tym pana Ifrahima i Macy Minnot. A także Avernus z córką. – Więc Loc Ifrahim przynajmniej w tej kwestii nie kłamał. – Nagrania z kamer wewnątrz budynku ośrodka wskazują, że mówił prawdę też o tym, że strażnicy zaczęli walczyć między sobą. Niestety, monitoring padł zaraz po tym, jak jedna frakcja pozabijała lub unieszkodliwiła drugą. Może ten twój wytwór go wyłączył, w ramach planu przejęcia celów. Dowiemy się więcej, kiedy odzyska świadomość. – To oczywiste, że Ifrahim próbował go zabić – stwierdziła Sri. – Chciał zagarnąć dla siebie całą chwałę ze schwytania Avernus i Macy Minnot, a one mu uciekły. Trzeba by go jeszcze raz przesłuchać. Twoi komandosi powinni namierzyć innych więźniów. W najgorszym

razie zaświadczą tylko o perfidii Ifrahima. – Moi ludzie mają ważniejsze rzeczy do roboty. Miasto jest mniej więcej opanowane, ale mamy na głowie parę tysięcy jeńców i cały czas szukamy Marisy Bassiego. Albo zginął, a my jeszcze nie znaleźliśmy i nie zidentyfikowaliśmy ciała, albo gdzieś uciekł. – Arvam przerwał, zagadał do kogoś poza kadrem. Po chwili dodał: – Kontrola lotów namierzyła ten holownik, którego szukasz, ale pojawił się problem. Jedna solówka zmieniła kurs, żeby go przechwycić. – Powiedz mu, że pod żadnym pozorem nie wolno mu atakować tego holownika. Żeby powstrzymał się od działań, póki ja tam nie dotrę. – Już próbowaliśmy – odpowiedział Arvam. – Ale na razie nie udało nam się połączyć z pilotem na żadnym szyfrowanym kanale. Zdaje się, że jego statek został poważnie uszkodzony w trakcie misji niszczenia tej skały, którą ci fanatycy cisnęli na Febe. Zwlekaliśmy z podjęciem go, bo właśnie rozpoczynaliśmy wojnę, a po drugie, sądziliśmy, że i pilot i statek są martwe. Widać nie. – Odezwij się cywilnym kanałem – powiedziała Sri, czując, jak w jej piersi napina się drut. – Wszystko jedno czym. Jestem pewna, że na pokładzie tego statku jest Avernus. Musisz zrobić wszystko co w twojej mocy, żeby twój pilot go nie zaatakował.

ROZDZIAŁ 10 Statek Casha Bakera nie śpieszył się z naprawą. Bojowa AI przez całe godziny restartowała poszczególne funkcje kontrolne, konfigurowała obejścia śmiertelnie uszkodzonych układów, testowała i retestowała wirtualne symulacje każdego kolejnego etapu napraw; dziury w wielowarstwowej powłoce naprawiały się niedostrzegalnie powoli. Solówka zdążyła dotrzeć w najdalszy punkt swojej orbity, około piętnastu milionów kilometrów od Saturna, zanim naprawcze mikroroboty skanibalizowały odłamki rozbitej izolacji ceramicznej wokół reaktora termojądrowego i wytworzyły z nich tymczasowe łaty. Orbitując z powrotem w stronę Saturna, Cash zaczął powoli odzyskiwać władzę nad napędem i układami nawigacyjnymi. Całkiem jakby nogi zdrętwiały mu od jakiegoś potwornego ciosu i dopiero teraz mógł poruszać palcami, poczuć siniaki na łydkach, zgiąć kolana... Niektórych uszkodzeń nie dało się naprawić. Cash nie był w stanie podpiąć się z powrotem do bojowej sieci ani skontaktować z żadnym swoim statkiem, bo układ szyfrujący padł ofiarą poważnego błędu logicznego – jedynym sposobem jego naprawy było wgranie poprawki, a to wymagało skorzystania z niedziałającego układu szyfrującego. W systemie nawigacyjnym też się parę rzeczy sypało, obraz optyczny ciągle się rozpikselowywał, radar dalekiego zasięgu pokazywał fałszywe echa, coś było też z układem naprowadzania anten... Mimo wszystko, wreszcie odzyskał jedność ze statkiem i jego zmysłami oraz boski widok z perspektywy trzydziestu stopni ponad równikiem Saturna, na planetę, jej pierścienie i orszak księżyców. AI cierpliwie rekonstruowały dane, które przepadły, gdy uszkodził się układ szyfrujący, wykorzystując zaawansowaną optykę statku do namierzenia, zidentyfikowania i zarejestrowania pozycji i delty v każdego widocznego statku. Oczywiste było, że wybuchła wojna. Okręt Wspólnoty Pacyficznej zszedł z wysokiej i samotnej orbity wokół Febe i leciał do środka układu, w stronę Japeta. Brazylijski okręt flagowy orbitował wokół Dione; Leśnykwiat miał zaraz wejść na orbitę wokół Rei, a GetulioDornellesVargas pozostał nad Mimasem. Solówki, łatwe do rozpoznania po nietypowej sygnaturze spektrograficznej ich płomienia wylotowego, ścigały statki Zewnętrznych albo ostrzeliwały cele na powierzchni różnych księżyców. Za pomocą porównywania kolejnych obrazów AI były w stanie namierzyć także statki poważnie uszkodzone przez solówki lub miny elektromagnetyczne, stygnące teraz do temperatury otaczającej przestrzeni i spadające po mocno mimośrodowych orbitach. AI oznaczały ofiary czerwono, swoje statki niebiesko, a wszystko inne na biało. W obrębie orbity Japeta było co najmniej trzydzieści czerwonych statków, ale tyle samo oznaczonych na biało uciekało przez nikogo nieniepokojone. Większość działań skupiała się w sferze o promieniu pół miliona kilometrów, wyznaczanej przez orbitę Rei. Spadając do wewnątrz, Cash patrzył, jak niebieskie kropki gonią kilka ostatnich białych kropek pomiędzy wewnętrznymi księżycami i pierścieniami, spadają na nie zręcznymi geodetycznymi kursami i wyrzucają się ku nowym celom manewrami asysty grawitacyjnej wokół mniejszych i większych księżyców. Całą bitwą dyrygowała newtonowska fizyka: czas, prędkość i zwrot. Cash, lecący ku orbicie Japeta, cztery miliony kilometrów od Saturna, nadal był z tego wszystkiego wyłączony. Naprawy prawie się zakończyły, ale większość uszkodzeń była tylko

prowizorycznie połatana – nie było wiadomo, ile to przetrwa. Paliwa, energii i powietrza także miał niewiele, układ sterujący działkiem elektromagnetycznym – rozwalony, za to drony, laser pompowany impulsowo oraz jednorazowe lasery gamma – w pełni sprawne. Mógł jeszcze zasłużyć się w tej wojnie, ale musiał wybrać sobie tylko jeden cel i dobrze przemyśleć ten wybór. Wszedł do systemu nawigacyjnego i rozważył różne opcje. Najlepszym wyjściem było zrobić to samo, co większość uciekających statków Zewnętrznych: przelecieć blisko nad Saturnem. Tym sposobem zwiększy swoje szanse na przechwycenie jakiegoś celu, ustawiając się pośrodku szerokiego wachlarza możliwych kursów, które musiały obrać statki uciekające z Dione i Tetydy, żeby skorzystać z asysty grawitacyjnej wokół gazowego olbrzyma. Jedyny problem: należałoby zaraz zrobić korektę kursu, a AI mocno to odradzała. Zużyłby ponad połowę pozostałego paliwa, musiałby dać ciąg na granicy możliwości uszkodzonego silnika, a po obleceniu Saturna utknąłby na orbicie odchylonej mocno od płaszczyzny równika, z okresem wynoszącym około 248 godzin i połową osi większej równą dwadzieścia jeden milionów kilometrów. Nie zostałoby mu dość paliwa, żeby dolecieć do któregokolwiek księżyca, musiałby więc liczyć, że ktoś go zauważy i po niego przyleci. Parę lat byłby w stanie przeczekać w hibernacji, a do tego czasu na pewno ktoś by go podniósł... A, chuj z tym. Odciął AI od sterowania i trzydzieści minut później odpalił silnik, po raz pierwszy od starcia: dał krótki, mocny impuls, 1,38 g w szczycie. Był trochę nierówny, a wydajność spadła do niecałych osiemdziesięciu procent, ale łaty wytrzymały. Miał z powrotem swój statek. Mógł się włączyć do bitwy. Większość statków Zewnętrznych, które przeżyły ataki lub ich uniknęły, dzięki szczęściu lub umiejętnościom, oddalała się już w ciemność poza Saturnem, paru maruderów jednak dopiero leciało w stronę gazowego olbrzyma. Cash przyjrzał im się dokładnie, zanim wybrał cel. Cel niedawno wystartował z Dione. Był to jeden z tych brzydkich, niesymetrycznych holowników, którymi oni wozili ładunki z księżyca na księżyc. I dawał nieproporcjonalnie małe echo na radarze; ktoś próbował go zamaskować, a to musiało coś znaczyć. Przecinając jego kurs z dość dużą prędkością względem niego, będzie mieć ułamek sekundy na atak, ale z innymi byłoby jeszcze gorzej. Dopracował parametry drugiej korekty kursu, żeby przejść jak najbliżej celu, pracując na granicy bezpieczeństwa uszkodzonego silnika, a potem przykręcił gaz do stałego przyśpieszenia 0,3 g i zaczął przygotowywać uzbrojenie. Nie miał wyrzutów sumienia, atakując cywilny statek. Po wypowiedzeniu wojny, rozkazy nakazywały przechwycić i zniszczyć lub unieruchomić wszystkie statki Zewnętrznych wewnątrz orbity Japeta, najbardziej zewnętrznego z zamieszkanych księżyców. A Zewnętrzni jasno wypowiedzieli wojnę, rzucając tą skałą w bazę Wspólnoty Pacyficznej na Febe. Nie mówiąc już o tym, że zaatakowali i jego własny statek. Poza tym, kto wie, co i kogo tam wiezie ten holownik? Jego zadaniem było go zniszczyć. Czas też na odrobinę rewanżu. Pora pokazać Zewnętrznym, że ich podstępne tanie sztuczki nie na długo starczają na dobrego żołnierza. Włączając kolejne systemy uzbrojenia i przechodząc przez niekończące się listy kontrolne, Cash starał się opanować narastającą ekscytację. Miał zadanie do wykonania i chciał je zrealizować jak najlepiej. Solówka przeleciała przez orbitę Mimasa i skierował się ku pierścieniom. Cash odbył już wiele misji wokół Saturna, lecz nigdy dotąd nie patrzył na pierścienie z tak wysoka. Na ten łuk

czy most, upleciony z milionów świetlistych pasemek, poprzerywany tu i ówdzie szerokimi lub wąskimi, czarnymi jak węgiel szczelinami, wyginający się i zwężający do ostrego szczytu i opadający w dal, by opasać pękatego Saturna... Przez moment patrzył jak zahipnotyzowany, ogarnięty uczuciem oceanicznej wielkości. Wspomniał, że jako dziecko lubił leżeć na dachu bloku w pogodne letnie noce, przypomniał sobie uczucie, że spadnie na zawsze pomiędzy stałe układy gwiazd oplatające czarną misę nieba, świadomość, że jest z nimi połączony fotonami wytopionymi w ich termojądrowych paleniskach, które przeleciały setki czy tysiące lat, aby wpaść mu do oczu. Ta sama fizyka, która opisywała zachowanie światła gwiazd i pierścieni Saturna, narzucała mu teraz sposób, w jaki może jeszcze zawalczyć w swoim zakątku wielkiej wojny. Skręcił ponad mimośrodowymi zgęstkami i skrętami Pierścienia F, kierując się teraz prosto na holownik, który szedł prosto w Przerwę Keelera. Stoper w rogu jego pola widzenia zaczął błyskać czerwono, schodząc do zera. Działko wystrzeliło bezzałogowce, które popędziły gorliwie do celu. Cash był wpięty w ich układy sterowania; było to trochę jakby próbować trzymać się rozwścieczonych psów myśliwskich pędzących na coraz dłuższych smyczach. Holownik zaczął się odchylać i zygzakować, choć te uniki w niczym by mu nie pomogły. Jednocześnie zapiszczało łącze Casha. Przyszła wiadomość otwartym tekstem, wysłana, według znacznika identyfikacyjnego, przez generała Arvama Peixoto. Nakazywała mu rozbroić bezzałogowce i natychmiast przerwać wszelkie działania dotyczące holownika. Wyglądała, jakby wyszła z DumyGai, ale bez układu szyfrującego Cash nie miał jak sprawdzić, czy to autentyk, czy podróbka wysłana przez Zewnętrznych dla obrony lub odwrócenia uwagi. Po półsekundowym namyśle kazał im potwierdzić tożsamość. Holownik, lecący na drugą stronę pierścieni, robił korektę kursu; moduł predykcyjny pokładowej AI zasugerował, że chce się przemknąć równolegle do płaszczyzny pierścieni, żeby zdezorientować bezzałogowce. Cash skorygował trym solówki i zaczął zmieniać własny kurs. Ciąg był nierównomierny, trząsł tak, że aż szczękały zęby, ale udało mu się wrócić na kurs przechwytujący. Przyszła kolejna wiadomość. Szczegóły z akt jego służby i rozkaz przerwania działań. Jeszcze czego. Dane z akt jego służby niczego nie dowodziły. Wskutek afery wokół Operacji Głęboka Sonda Zewnętrzni wiedzieli o nim wszystko. Chciał się zrewanżować tak mocno, że aż czuł to w ustach – szedł teraz prosto na holownik, tuż za bezzałogowcami. Już zaczął włączać laser gamma... gdy coś w układzie sterowania stawiło mu czoło. Demon. Pierwsza, niezorganizowana myśl: przyjechał razem z którąś wiadomością i przegryzł się przez firewalle. Potem uświadomił sobie że jest o wiele zbyt rozbudowany: to coś wielkiego i nieubłaganego, coś, co musiało od zawsze czaić się w układzie sterowania. Zabezpieczenie, które odpalili z zewnątrz jakimś szyfrowanym sygnałem. Wszedł w hiperrefleks, ale było za późno: już stracił kontrolę nad napędem i nawigacją. Statek obracał się wzdłuż, to włączając, to wyłączając silniczki korekcyjne. Usiłował wrócić z powrotem na kurs, nie był jednak w stanie powstrzymać silnika, dającego maksymalny ciąg, oddalającego go od holownika. A, pieprzyć ich. Nadal panował nad bezzałogowcami, które już prawie dopadały holownika. Nie daruje mu. To był punkt kulminacyjny jego kariery: tak duma, jak furia nie pozwalały mu z tego zrezygnować. Trzeba było tylko lecieć dalej, jednak demon napierał na

niego nieubłaganie jak oceaniczna fala, przebijając się przez bufory i firewalle. Był jak człowiek, który stoi na palcach w zamkniętej komorze szybko napełniającej się wodą i próbuje utrzymać głowę w coraz mniejszym bąblu powietrza. Demon rzucił się na sterowanie uzbrojeniem, Cash więc zdetonował oba bezzałogowce, choć były jeszcze zbyt daleko od holownika. Po prostu, żeby demon ich nie przejął. Potem sam został zaatakowany. Stracił ostatnie skrawki kontroli i wszystkie informacje sensoryczne. Czuł tylko swoje ciało, opatulone ciasno jak mumia kombinezonem przeciwprzeciążeniowym. Przytłaczająca, absolutna ciemność i cisza. Jakby pogrzebano go żywcem. Zmusił się do rozluźnienia, wrócił do normalnego trybu – z przyśpieszoną świadomością, rozciągającą każdą sekundę do dziesięciu, było to nie dowytrzymania – i parę uderzeń serca później zmysły statku powróciły. Czy dlatego, że któraś AI znalazła obejście wokół demona, czy też dlatego, że demon, wykonawszy zadanie, rozluźnił swój uścisk – nie wiedział i nie obchodziło go to. Silnik wyłączył się, nie miał dostępu do sterowania napędem, łącznością i uzbrojeniem. Ale chociaż odzyskał wzrok, w całym elektromagnetycznym paśmie. Holownik precyzyjnie przecinał Przerwę Keelera, przy samej krawędzi świetlistego Pierścienia A. W ogóle nie wyglądał na uszkodzony. Cash także spadał ku płaszczyźnie pierścieni. Leciał tak szybko, że zebrał wokół siebie ledwo widoczny obłoczek zjonizowanej plazmy. Był to tlen cząsteczkowy z otaczającej pierścienie rzadkiej atmosfery, wyciśniętej przez ultrafioletowe promieniowanie słońca z lodowych skał pierścieni. Leciał nad Przerwą Keelera kursem, który wycinał potem długą cięciwę w Pierścieniu A. Pierścień zbliżał się do niego z oszałamiającą prędkością, rozpadając się na świetlne punkty, wszystkie poruszające się w tym samym kierunku, jak ogromny, uporządkowany w pasma rój. Pierścień miał ponad ćwierć miliona kilometrów średnicy, ale zaledwie dziesięć metrów grubości, tyle co dwupiętrowy budynek: Cash powiedział sobie, że nawet przy przejściu pod takim małym kątem jest spora szansa, że jego statek znacząco nie ucierpi. Wtem szeroka płaszczyzna pierścieni skolapsowała w jaskrawą świetlną linię. A okruch bazaltu, kulka o średnicy niecałego milimetra, wypolerowana i zerodowana przez miliardy lat mikroskopijnych zderzeń, uderzyła w dziób solówki i rozpadła się na dziesiątki rozżarzonych do białości odłamków. Większość ugrzęzła w lepkosprężystej piance wypełniającej wszystkie zakamarki kadłuba, ale dwa się przebiły. Jeden wytracił energię w żelu ochronnym wokół ciała Casha, drugi natomiast przedziurawił hełm do wirtualnej rzeczywistości i przeszył czarnym, osmolonym tunelem jego czaszkę i mózg. Cash nawet nie zdążył sobie uświadomić, że został trafiony.

ROZDZIAŁ 11 Solówka gwałtownie zmieniła kurs, a jej bezzałogowce bezładnie eksplodowały ponad tysiąc kilometrów od prawej burty Słonia. Jakaś nieznana i nieodgadniona siła lub przypadek wyciągnęły palec i ich uratowały. Jednakże, gdy Słoń przelatywał przez środek układu pierścieni w kierunku punktu, w którym miał odpaść od Saturna i skierować się na Urana, Newt zauważył startujący z Dione i lecący do wewnątrz układu brazylijski statek. Był to zmodyfikowany wahadłowiec do komunikacji z powierzchnią, Uakti. Przekradł się do układu parę dni po Leśnymkwiecie, a teraz ewidentnie ich ścigał. Był jakieś trzysta tysięcy kilometrów za nimi, daleko za pierścieniami, ale cały czas bardzo mocno przyśpieszał. – Próbuje nawiązać kontakt – powiedział Newt. – Celuje w nas laserem i wysyła w kółko wiadomość od kogoś, kto podobno nazywa się Sri Hong-Owen. Chcecie posłuchać? Macy czekała, aż Avernus coś powie. Ta jednak milczała, więc w końcu powiedziała: – Ja chyba się domyślam, czego może chcieć. Leżały obok siebie na leżankach w ciasnej kabinie dla ludzi. Newt siedział wyżej, w pęcherzu sterówki. Wszyscy mieli na sobie skafandry, uszczelnione hełmy i pozapinane uprzęże bezpieczeństwa. W kręgosłupach i czaszkach czuli miarowy pomruk silnika termojądrowego. – Jeśli myślisz, że chce, żebyśmy się zatrzymali i poddali, to masz rację – odparł Newt. – Jest w stanie nas dogonić? – Jeśli zostaniemy na obecnym kursie, to tak. Panoramiczny widok w memoprzestrzeni ustąpił trójwymiarowemu wykresowi kursów – dwóm jaskrawym strzałkom, które ciasno opasywały Saturna i wznosiły się jedna za drugą przez pierścienie. Druga ze strzałek poruszała się o wiele szybciej niż pierwsza i doganiała ją pomiędzy orbitami Tytana i Hyperiona, około trzynastu milionów kilometrów od Saturna. – Tak będzie, jeśli zostaniemy na kursie na Urana – powiedziała Macy. – Tak. Ale są inne wyjścia. Wykres przerysował się jeszcze raz, tym razem zamierając w punkcie, gdy Słoń przechodził blisko Saturna. Powiększył się, a potem obrócił, żeby pokazać, że brazylijski prom chowa się za gazowym olbrzymem. – Niewielka korekta kursu przed pożyczeniem prędkości od Saturna, a zmiana końcowego wektora o wiele większa – wyjaśnił Newt. – A jeśli zrobię ją, kiedy nasza koleżanka będzie za horyzontem Saturna, może zyskamy trochę czasu, zanim dotrze do niej, co się stało. Może w sam raz tyle, żeby znaleźć sobie kryjówkę. Wykres obrócił się i rozciągnął, pokazując cały układ i krzywe odchodzące od Saturna ku orbitom czterech księżyców, każda opisaną deltą v, wymaganą masą substancji roboczej i czasem przelotu. – Tytan – odezwała się Avernus. – Tytan jest do zrobienia – odpowiedział Newt. – Dotrzemy na orbitę Tytana od czterdziestu ośmiu do dwustu czternastu minut przed naszą koleżanką, zależnie od tego, jak szybko zareaguje na korektę kursu. Pozostaje kilka problemów. Jak zapewne zauważyłyście, Słoń to całkiem porządny stateczek, ale nie nadaje się do wchodzenia w jakąkolwiek

atmosferę. Więc trzeba będzie zjechać na dół aerokapsułą należącą do Tank Town. A przypominam, że goni nas prom, który umie lądować. Będzie w stanie zejść za nami na powierzchnię. Macy przyszło do głowy, że Newt ma niebezpiecznie dobry humor. Jest zadowolony, że znalazł się na krawędzi ryzyka, że będzie mógł pokazać, co potrafi. – Pogadam z ludźmi z Tank Town – stwierdziła Avernus. – Poślą aerokapsułę zdalnie na powierzchnię, a ja zjadę nią w miejsce, gdzie będę mogła spotkać się i porozmawiać z panią profesor Sri Hong-Owen. – Ona chce panią wziąć do niewoli – powiedziała Macy. – Nie wydaje mi się, żeby dało się jej to wyperswadować. – A wy wierzycie w serendipity? – zapytała Avernus. – Jakbym wiedział, co to takiego – odparł Newt. – Szczęśliwy traf – wyjaśniła Macy. – Ten traf oznacza, że będziemy mogły spotkać się na moich warunkach – powiedziała Avernus. – Na Tytanie. Postanowiła, że zjedzie na powierzchnię sama, a jej logika była nie do podważenia. Słoń nie był w stanie uciec prześladowcom, musi więc gdzieś się zatrzymać. Dwa inne księżyce, które były w ich zasięgu, zanim dogoni ich Uakti, Atlas i Helena, były zbyt małe, by posłużyć za sensowną kryjówkę, a wokół trzeciego, Rei, orbitował brazylijski okręt. Tytan był więc jedynym sensownym wyjściem. Ale Słoń nie mógł na nim wylądować, a porzucenie go na orbicie byłoby bardzo złym pomysłem. Avernus oświadczyła więc, że skoro wiadomo, że Sri Hong-Owen interesuje tylko ona, to w żadnym razie nie powinna narażać życia Macy i Newta. Zatem sama zjedzie na powierzchnię Tytana i poradzi sobie z pogonią, a Macy i Newt będą mogli swobodnie lecieć dalej na Urana. Macy i Newt próbowali z nią polemizować, ale genetyczka upierała się, że nie ma innego akceptowalnego rozwiązania. Albo zjeżdża na Tytana sama, albo zostaje na pokładzie Słonia, a wtedy łapią ich wszystkich. – Słyszałem mnóstwo plotek o tym, co porobiła pani tam na dole – odezwał się Newt. – Jest w nich coś z prawdy? – Ja nie słucham plotek – odparła Avernus. – Ma pani jakąś niespodziankę w zanadrzu – stwierdził Newt. – Ja wiem. – Tobie się to podoba. – No, na pewno taki dzień nie zdarza się co dzień. Przecięli wąskie podpierścienie wewnętrznej krawędzi i przemknęli nisko nad pasiastym chmurobrazem Saturna. Gdy tylko ścigający ich statek opadł za horyzont, Macy poczuła szarpnięcia i drgania odpalających się silniczków korekcyjnych. Potem statek chwyciło ciążenie Saturna i cisnęło nim na zewnątrz jak kamieniem na sznurku – dzięki ukradzionej rotacji Saturna zyskali niemal pięćdziesiąt procent własnej prędkości, jednocześnie zwalniając obrót gazowego olbrzyma wokół osi o niecałą joktosekundę. Normalnie na Tytana czy inny wewnętrzny księżyc leciałoby się starożytną, energooszczędną metodą hamowania grawitacyjnego, w której to ciążenie Saturna spowalnia ich przy locie na zewnątrz – na dolocie do Tytana mieliby już prędkość podobną do jego orbitalnej i potrzebna byłaby tylko drobna korekta kursu, żeby wskoczyć na orbitę. Jednak Newt trzymał ciąg, żeby zachować dystans od pogoni – i będzie musiał go trzymać aż do

punktu, kiedy obróci statek do hamowania. Inaczej przeleciałby obok Tytana z prędkością zbyt dużą, żeby dać się złapać. Słoń wystrzelił przez Przerwę Cassiniego i wypadł z cienia w słońce, skręcając ku Tytanowi. Właśnie mijał zewnętrzną krawędź systemu pierścieni, gdy zza krawędzi Saturna wyłonił się brazylijski prom. Cały czas leciał na silniku i miał dokładnie taki sam kurs, jak Słoń. Fortel Newta nie zadziałał. Albo zgadli, na co mieli jedną szansę na milion, albo, co bardziej prawdopodobne, ktoś ich poinformował, że Słoń podczas przejścia orbitalnego zmienia kurs. – Cała rezerwa czasu spada nam prawie do zera – powiedział Newt. – Wejdą na orbitę Tytana ledwo siedemdziesiąt dwie minuty po nas. – Najwyższa pora pogadać z ludźmi z Tank Town – stwierdziła Avernus. – Jeśli teraz wyślą aerokapsułę na orbitę, będziesz w stanie się z nią spotkać, zanim dogoni nas Uakti? – Żaden problem, o ile wstawią ją dokładnie tam, gdzie im powiem – odparł Newt. Razem z Avernus odbyli długą rozmowę z kontrolą lotów Tytana. Kiedy skończyli, Macy powiedziała do genetyczki: – Gdybyśmy wiedzieli, co pani planuje, może moglibyśmy jakoś pomóc. – Wszystko sprowadza się do jednej kwestii. Skłonić ich, żeby wylądowali tam, gdzie ja chcę – odparła Avernus i nie powiedziała nic więcej. Mijały godziny. Układowa sieć nie działała, ale Newtowi udało się dostroić do sygnałów z Japeta i innych wewnętrznych księżyców; Tym sposobem dowiedzieli się o ostatecznym upadku Paryża, o gwałtownych walkach wokół Aten i Sparty na Tetydzie oraz oficjalnej kapitulacji Bagdadu na Enceladusie. Pojawił się nadzwyczaj zrównoważony raport naocznego świadka z próby staranowania Leśnegokwiatu przez dwa holowniki. Jeden rozwalono bronią kinetyczną, drugi zniszczył solówkę. Były informacje o oddziałach Wspólnoty Pacyficznej zabezpieczających rozproszone osady rolnicze na Japecie. Jednak wszystkie te złowrogie i gorączkowe działania zatracały się w majestatycznej, spokojnej panoramie Saturna i jego pierścieni, powoli malejących za rufą Słonia. Wreszcie Newt wyłączył silnik, obrócił statek o 180 stopni i włączył go ponownie. Musieli zwolnić, dopasować prędkość do prędkości orbitalnej Tytana. Pogoń zbliżała się coraz bardziej. Cały czas przyśpieszała. Macy wycentrowała sobie jasną gwiazdkę Uaktiego na widoku w memoprzestrzeni. Wskaźniki pokazywały miarowo malejącą odległość między Słoniem a promem oraz stale rosnącą względną prędkość promu. Czuła coraz większe podenerwowanie. Jeśli źle zinterpretowali zamiary Uaktiego, prom może nadal przyśpieszać, wyprzedzić Słonia, unieruchomić go precyzyjnym strzałem z broni kinetycznej albo eksplozją bezzałogowca, okrążyć Tytana i wrócić po łup. Dystans zmniejszył się już do trzydziestu tysięcy kilometrów i nadal spadał, ale wolniej. Macy po chwili uświadomiła sobie, że Uakti wyłączył silnik. Błysnął silnikami korekcyjnymi i obrócił się dookoła. Silnik termojądrowy rozjarzył się ponownie, jaśniej niż skurczony krążek Słońca. Nadal pełzł w stronę Słonia, ale oba statki spadały teraz z prawie tą samą prędkością ku zamglonemu półksiężycowi Tytana. Marzyciele z początków ery kosmicznej sugerowali, że Tytan może być gigantycznym złożem węglowodorów i azotu, okazało się jednak, że CHON znacznie łatwiej wydobywać z węglowych pokładów na Japecie i innych wewnętrznych księżycach niż odcedzać z atmosfery

Tytana. Sam Tytan zaś, owiany gęstą warstwą lodowatej, podobnej do smogu mgły, z dość głęboką studnią grawitacyjną, był życzliwy i gościnny mniej więcej tak, jak przedmieście piekła. Mało kto decydował się tam zamieszkać – stąd tylko garstka pustelni i oaz oraz anarchiczna społeczność Tank Town nad brzegiem Morza Lunine’a, majstrująca przy dziwacznych organizmach próżniowych, wytwarzająca egzotyczne gatunki plastiku i inne substancje organiczne. W sumie niecałe pięćset osób, rozrzuconych po księżycu mającym ponad pięć tysięcy kilometrów średnicy, większym niż Merkury. Na razie wojna go nie tknęła. Słoń wszedł na orbitę wokół tytanowego równika, gdzie już czekała na niego maleńka gwiazdka – aerokapsuła wysłana zdalnie przez kontrolę lotów z Tank Town. Sam fakt, że mieszkańcy Tank Town zgodzili się wysłać swój pojazd w tak ryzykownym celu, pokazywał, jaką reputację ma Avernus. Oczywiście dostaną za to niesamowitą ilość kudosów, ale kto wie, co one będą w ogóle warte, teraz, gdy trzy wielkie mocarstwa zabierały się za przejęcie kontroli nad układem Saturna. A kapsuła, proszę, była: urosła ze świetlnego punkcika w rozkładany pojazd, odcinający się ostro i jaskrawo od ochrowego chmurobrazu Tytana. Newt wyliczył orbitalne trajektorie Słonia i kapsuły tak idealnie, że już sunęli obok siebie. Słoń delikatnie dygotał, gdy silniczki korygowały mu nachylenie. Macy poczuła przypływ wielkiej dumy z jego umiejętności. Avernus tymczasem ubrała się w skafander i czekała w śluzie. Teraz, pożegnawszy się tylko zdawkowo, przeszła przez nią, odbiła się i przeskoczyła trzydziestometrową odległość, łapiąc się zagłębionej poręczy obok otwartego włazu i zręcznie wślizgując do środka. – Ponad dwieście lat, a żwawa jak nastolatka – zauważył Newt. – Wysyła wiadomość do tej Sri Hong-Owen. Mówi jej, gdzie mają się spotkać. Chcesz posłuchać? Macy wysłuchała krótkiej wiadomości i powiedziała: – To chyba jest najinteligentniejsza osoba, jaką w życiu spotkałam. Najprawdziwszy geniusz z atestem. Ma tylko jeden problem: kompletnie nie zna się na ludziach. – Święta racja. – Nie zostawimy jej tak, prawda? – Mam w Tank Town paru dobrych kumpli – odparł Newt. – Kumpli od latania. Porozmawiam, może jakoś się dogadamy. A na razie myślę, że trzeba by trochę poszerzyć naszą orbitę, żeby chociaż wyglądało na to, że uciekamy. Na panoramicznym widoku w memoprzestrzeni rozjarzył się chemiczny silnik aerokapsuły; wyhamował mały pojazd i zaczął go znosić z orbity na powierzchnię Tytana.

ROZDZIAŁ 12 Tytan jest zbliżony wielkością do Ganimedesa i Kallisto, lecz w odróżnieniu od tamtych dwóch księżyców, które dawno straciły swoje pierwotne atmosfery, pokrywa go gęsta, lodowata warstwa azotu i metanu, oraz nieprzezroczysta, pomarańczowa mgła smogu fotochemicznego. Węglowodorowe zgęstki powstające w górnych warstwach atmosfery, pod wpływem ultrafioletu, z metanu, opadają na powierzchnię, tworząc czarne bryły, z których w pobliżu równika wiatry tworzą gigantyczne morza wysokich na sto metrów wydm, ciągnących się równoległymi rzędami przez setki kilometrów. Metanowo-etanowe deszcze wypełniają jeziora, morza oraz zasilają rzeki, rzeźbiące w wyżynach z wodnego lodu rozgałęziające się kanały i spływające po nieckach nizin. Kiedy Uakti pędził na umówione miejsce pod niebem przykrytym od horyzontu po horyzont pomarańczową mgłą, Sri zdumiewała się, jak znajomo wygląda tutejszy krajobraz. Lecieli na północ nad czymś, co wyraźnie było wulkanicznym pasmem górskim, kopułami i skomplikowanymi kalderami ciągnącymi się po szerokich językach zastygłej magmy, poprzecinanymi jaśniejszymi szczelinami, kanałami i zapadliskami. Największe z zapadlisk wypełniał ciekły metan i etan, w słabym, bezpłciowym świetle lśniące tęczowo niczym kałuże ropy. Uakti szybował ku kopule lawowej zwieńczonej kalderą, której zapadnięta krawędź otaczała płytką, mniej więcej dziesięciokilometrową nieckę o dnie z czarnego wodnego lodu. Pośrodku kaldery sterczał nierówny krater wtórny, wulkan w wulkanie, jak źrenica zezującego oka. Obok jego talerzowatego szczytu pulsował jaskrawozielony znak nawigacyjny, oznaczający pozycję lądowiska. Na tarasie poniżej stała nieduża kopułka. Wszystko to mignęło im przez moment. Prom przeleciał i zawrócił szerokim łukiem do ponownego nalotu. Yamil Cho pokazał Sri dane z obrazowania radarowego i szerokopasmowego. Roztopiona woda, która zalała kalderę, zamarzła, tworząc grubą, ponad sześćdziesięciometrową warstwę, pod którą była jeszcze żyła ciekłej wody. Stoki wtórnego krateru i wewnętrzne stoki kaldery gęsto porastały drzewiaste organizmy próżniowe, ale nie sięgały do dna – zapewne dlatego, że panowała tam znacznie wyższa temperatura, śmiertelna dla organizmów rosnących przy minus 180 stopniach Celsjusza. Kopuła usytuowana wysoko na kraterze wtórnym była hermetyczna, ale wydawała się niezamieszkana. Trzy kilometry na wschód, mniej więcej pośrodku kaldery, na wzniesieniu obok małej, aktywnej i gorącej szczeliny termalnej, stała samotna postać. – Dotrzymała obietnicy – powiedziała Sri. – Nie mamy pewności, że to Avernus – odparł Yamil Cho. – Po pierwsze, nie wiem, ilu ludzi tu mieszka. Po drugie, nie ma śladu po aerokapsule. – Pewnie odesłała ją do tej osady. Tank Town. – Czyli celowo zdała się sama na siebie. To nie jest dobry znak. Nawet jeśli tam stoi Avernus, możliwe, że w zasadzce ukrywają się inni ludzie. W termoizolacyjnych ukryciach, albo pod koronami tych niby-drzew. Pod samą krawędzią też jest coś, czemu wolałbym się dokładniej przyjrzeć. Należałoby zrobić co najmniej jeszcze jeden przelot, zanim usiądziemy. – Nawet jak ktoś skądś faktycznie wyskoczy – powiedziała Sri – to będzie tylko jakiś

technik albo asystent. Na pewno śmiertelnie przerażony i łatwy do zastraszenia. Avernus powiedziała, że chce porozmawiać, więc porozmawiamy. Proszę lądować natychmiast. Czy da się blisko niej? – Lądowania na dnie kaldery nie zalecam. Jest dość gruba, żeby nas unieść, ale to wodny lód. Hamowanie prawie na pewno roztopi go z wierzchu, płozy mogą przymarznąć. – Czyli na lądowisku. I przejdziemy się. Yamil Cho sprowadził Uaktiego nad kalderę i włączył dysze hamujące. Sri targnęło w uprzęży leżanki, gdy opadali ku wtórnemu kraterowi. Prom przez moment unosił się nad spękaną powierzchnią platformy, potem usiadł w chmurze skraplających się par, zakołysał się na płozach i ustabilizował. Yamil Cho przerwał dzwoniącą w uszach ciszę: – Jeśli można, to chciałbym zauważyć, że jeśli Avernus naprawdę czeka na nas tam na kalderze, może pani oczywiście porozmawiać z nią przez radio. A to da się zrobić, nie wychodząc ze statku. – To byłoby niekulturalne. A poza tym, musimy jej pokazać, że się nie boimy. Inaczej tracimy całą przewagę. – Skoro pani nalega. – Gdy kazało mu się zrobić coś, czego nie aprobował, Yamil Cho potrafił być pogardliwy jak obrażony kot. – To nie znaczy, że chcę tam iść z pustymi rękami – dodała Sri. – To jej królestwo, jeden z jej tajemnych ogrodów. Musimy być przygotowani na nieprzyjemne niespodzianki. Więc weźmiemy pistolety, ale schowamy je. A jeśli przyjdzie co do czego, nie strzelaj, żeby zabić. Nie przyleciałam taki kawał po trupa Avernus. Staraj się trafić ją w rękę lub nogę. Obezwładnić. Oczywiście, przebije się jej przy tym skafander, ale w razie potrzeby jestem w stanie wykonać amputację w warunkach polowych. – Oczywiście, proszę pani. Sri wyszła za Yamilem przez śluzę i właz, a potem poczłapała za nim po bladym prostokącie lądowiska ku ścieżce, prowadzącej dalej przez wąski taras. Jeśli nie liczyć pomarańczowego nieba, to ponure miejsce, otoczone gołymi skałami, ponad czarnym, falującym lasem schodzącym po stromych zboczach, kojarzyło jej się trochę z jej własnym małym królestwem na Antarktydzie. Pomyślałao swoich synach. Alder szefujący stacji badawczej; Berry uśpiony, niewinny i nieświadomy na pokładzie DumyGai. Gdyby tak mogli być tu teraz i patrzeć na jej triumf! No nic, niedługo im wszystko opowie. Kiedy podchodzili, w przejrzystej kopułce zapaliły się światła. Yamil Cho nalegał, żeby wejść do środka przez śluzę. Kiedy szperał w środku, zaglądając pod prysznice i do kabinek sypialnych, otwierając szafki, Sri obeszła kopułę z boku i znalazła magazynek czy garaż, w którym stały podłączone do gniazdek elektrycznych trójkołowce na grubych, siatkowych kołach. Wycofała z garażu jeden z nich, podjechała pod śluzę i poczekała, aż Yamil wyjdzie. – Chyba lepiej ja poprowadzę, proszę pani – powiedział. – Proszę cię bardzo. Przesunęła się. Yamil Cho wsiadł obok niej i ruszył trójkołowcem po stromej dróżce nurkującej w las organizmów próżniowych. Były to raczej olbrzymie grzyby niż drzewa, czterolub pięciometrowe trzony zwieńczone delikatnymi czarnymi parasolami utkanymi z czterech trójkątnych liści połączonych haczykami na zachodzących na siebie rogach. Wszystkie

parasole drżały w niezmiennym wietrze. Kiedy Yamil jechał prosto w dół stromym zboczem, pod falującymi koronami tego nieziemskiego lasu, Sri z całej siły trzymała się pałąka pojazdu. Potem pochyłość wyrównała się i popędzili po lodowym dnie kaldery. Lawirowali pomiędzy wypiętrzeniami podobnymi do krzywych szachowych pionków oraz otworami termicznymi, z których buchały pióropusze pary, opadającej białym śniegiem na czarną lodową skorupę, podskakiwali na zamrożonych falkach, wspinali się kilkadziesiąt metrów po sękatym lodowym grzbiecie, otaczającym pasmo cieczy przypominającej ołów albo połynię wśród antarktycznych lodów, parujące, otoczone warstwowym mineralnym osademi polem jasnego śniegu. Na szczycie grzbietu stała postać w czarnym skafandrze, wsparta na wysokiej lasce. Patrzyła, jak Sri i Yamil schodzą z trójkołowca, po czym Sri rusza ku niej po pofalowanym gruncie. Sri przepełniała zimna, klarowna świadomość, że całe jej życie zmierzało do tej właśnie chwili. Do tego momentu triumfu. Że było to nieuniknione. Yamil Cho przesunął się na prawo, żeby osłaniać ją z boku. Niech mu będzie. Szła dalej, obchodząc niski, sękaty komin buchający białą parą, opadającą na ziemię jako ziarniste grudki. Musiała się skupiać, żeby się nie potknąć. Wąska, dymiąca sadzawka u podnóża grzbietu była pełna czegoś, co bardzo przypominało wodę. I pewnie to była woda. Woda, czyli roztopiony lód, była tutaj odpowiednikiem lawy. Na pewno przesycał ją amoniak, dzięki czemu mogła zachować płynność w temperaturze minus 97 stopni; temperatura otoczenia była jednak znacznie niższa, sadzawka musiała mieć więc jakieś źródło ciepła utrzymujące wodę w stanie ciekłym. Albo ten wulkan był aktywniejszy, niż wyglądał, albo gdzieś krył się stos termojądrowy, podgrzewający wodę zanurzonymi w niej przewodami. Wzdłuż brzegu zbiornika rosły rzadkie gąbczaste guzki wielkości palca, zabarwione na jaskrawe kolory podstawowe. Lodowa skała za nimi, piętrząca się nierównymi, stromymi tarasami, była cała upstrzona perłowo-szarymi krążkami mchów. Radio w skafandrze pisnęło. Cała zadygotała z radości, gdy zobaczyła identyfikator osoby otwierającej kanał. Avernus. Dobrze myślała i wiedziona tym przeczuciem przeleciała pół układu Saturna aż do tego dziwnego ogrodu. Na moment triumfu. Odebrała od razu i powiedziała: – Jestem Sri Hong-Owen. Przychodzę prosić, żeby wróciła pani do domu. – Wiem, kim jesteś. Jeśli chcesz ze mną rozmawiać, zostań tam, gdzie jesteś. I niech twój przyjaciel też już dalej nie idzie. – Wystarczy, Yamil – powiedziała Sri. – Tak jest, proszę pani. Zatrzymał się w odległości stu metrów od końca grzbietu, nieco niżej niż Avernus. – Przebyłam długą drogę, żeby się z panią spotkać. Ukradłam statek i porzuciłam wszystko, co posiadałam na Ziemi. A jednego z moich synów zostawiłam na brazylijskim okręcie jako zakładnika. Proszę więc zrozumieć, że przychodzę w dobrych intencjach. – Ja natomiast dam ci szansę, żebyś wytłumaczyła, czego ode mnie chcesz – powiedziała Avernus. – Te organizmy próżniowe na stoku... zapewne nie korzystają z energii Słońca. – Gdyby tak było, bardzo powoli by rosły. – W tutejszej atmosferze jest mało składników, które mogłyby służyć jako niefermentacyjne

źródło energii – powiedziała Sri. – I zauważyłam, że rosną tylko na wewnętrznych stokach. Może wykorzystują energię termalną kaldery. – Generują energię elektryczną z różnicy temperatur na różnych poziomach korzenia palowego – wyjaśniła Avernus. – W takim razie, czemu tak bardzo przypominają drzewa? Proszę wybaczyć, ale sugeruje to pewien niedostatek wyobraźni. Niezmiernie pragnęła zrozumieć wszystko, co Avernus tutaj stworzyła, ale jednocześnie chciała udowodnić, że jest równa szacownej genetyczce i też zasługuje na szacunek. – Drzewa parasolowe potrzebują dużej powierzchni, by absorbować węglowodory z atmosfery – powiedziała Avernus i wyjaśniła, że liście to płachty grafenu z drobnymi żyłkami katalitycznego polimeru, który wychwytuje z powietrza organiczne cząsteczki i przepompowuje je siecią naczyń z ciekłym metanem do pnia, gdzie syntetyzuje się z nich bardziej złożone związki. – Pewnie skroiłabym coś w rodzaju gąbki – stwierdziła Sri. – Coś, co mogłoby przepuszczać powietrze przez wnętrze o dużej powierzchni. To byłoby o wiele bardziej wydajne. – W tym wulkanicznym jeziorku pod twoim stopami rosną gąbki. A przynajmniej coś, co ma strukturę genetyczną opartą główniena gąbkach. Coś tam mają ze strzykw, coś z archeonów, ale głównie z gąbek. – Utleniają amoniak i dostają wolne elektrony. – Oczywiście. – Drzewa na stokach, gąbki w jeziorze. I analogi mchów na skałach. Całkiem jak Ziemia – powiedziała Sri, zabarwiając ton odrobiną dezaprobaty. – Nasze wzorce piękna pochodzą z Ziemi – odparła Avernus. – Z przyjemnością pozwalam, żeby wpływały na moje ogrody. – Tacy ludzie jak my nie potrzebują pospolitych naturalnych wzorców. Zresztą, one opierają się na czystej losowości. My powinnyśmy mieć swobodę tworzenia dowolnych form. – Ja świadomie i ze swobodą postanowiłam stworzyć coś takiego. – Mogłybyśmy tyle razem dokonać. Granicą byłaby tylko wyobraźnia. – Mogłabym robić, co zechcę? – Oczywiście. – Mimo że chcesz, żebym oddała ci swoją wolność. – Zaryzykowałam wszystko, żeby z panią porozmawiać, bo wiem, że mogę pani pomóc. Zabrać w bezpieczne miejsce. Zapewnić wszystko, czego pani potrzeba. Miejsce do pracy. Ludzi do pomocy. Wszelkie możliwe zasoby. Mogę być pani mecenasem, sponsorem, nawet współpracownikiem, jeśli tylko pani zechce. Cokolwiek. Ale beze mnie jest pani tylko jednym z wielu uchodźców. Avernus przez chwilę jakby się nad tym zastanawiała, potem powiedziała Sri, żeby uprzejmie poprosiła swojego przyjaciela, by już bliżej nie podchodził. – Chciałem tylko spojrzeć z bliska na to jeziorko – odpowiedział Yamil Cho. Sri w życiu nie słyszała, by odzywał się tak jedwabistym tonem. – Nie chciałem pani przestraszyć. – A ja nie chcę, żeby ci się coś stało. Stała oparta na swojej lasce, ściskając ją oburącz na wysokości barków. Cienki, czarny

pręt był stronach okuty czymś, co wyglądało jak srebro, i górował nad jej hełmem o co najmniej pół metra. – Czy to przypadkiem nie groźba? – odparł Yamil Cho. Sri kazała sekretarzowi zamknąć się i nie ruszać z miejsca, po czym powiedziała do Avernus: – Jestem dla pani ostatnią deską ratunku. Jeśli wpadnie pani innym ludziom w ręce, okradną panią ze wszystkiego, co pani wie. To nie będzie przyjemne. A na koniec panią porzucą. – Najpierw musieliby mnie złapać. – Sam fakt, że rozmawiamy, świadczy o tym, że nigdzie się pani nie ukryje. – Zapominasz, że cię tu zaprosiłam. Sri ucieszyła się z tej drobnej próby buntu. Oznaczała, że Avernus jest mimo wszystko człowiekiem, z ludzkimi słabościami – dumą, próżnością, strachem – które da się wykorzystać. – Wojna się skończyła – powiedziała. – Pani strona przegrała. Moja wygrała. Nie może pani udawać, że uda się pani uciec przed skutkami, nie bardziej niż Zewnętrzni mogą udawać, że nie mają nic wspólnego z resztą ludzkości. – Mewy srebrzyste – odezwała się Avernus. Sri, po chwili gorączkowego namysłu, powiedziała: – Nie do końca rozumiem. – Taki gatunek ptaka, kiedyś bardzo pospolity po obu stronach Atlantyku. Zdaje się, że wymarły w czasie Przewrotu. – A, no tak. Ja zajmowałam się trochę odbudową na Antarktydzie. Odrestaurowałam dwa gatunki albatrosów i pięć pingwinów. I wydrzyki. Możliwe, że ktoś z półkuli północnej wskrzesił te mewy. Łatwo sprawdzić. – Mewy srebrzyste były symbolem problemu w taksonomii klasycznej, zanim upowszechniła się genetyczna. Być może pamiętasz: w tamtych czasach uważano, że osobniki danego gatunku tworzą izolowaną reprodukcyjnie grupę, której geny nie mieszająsię z genami innych gatunków. Natomiast mewa srebrzysta, na obszarze wzdłuż zachodniego i wschodniego brzegu Atlantyku miała wiele podgatunków. Takie geograficzne kontinuum w kształcie koła przerwanego na jednym końcu. – Avernus uniosła pręt i nakreśliła okutym srebrem czubkiem półkole. – Każdy podgatunek był w stanie krzyżować się ze swoimi sąsiadami. Ale podgatunki z przeciwnych końców zasięgu – nie. Taka konfiguracja była niepłodna. – Podejrzewam, że z tej lekcji historii wynika jakiś morał – burknęła Sri, poirytowana faktem, że guru genetyki wykorzystała drobną lukę w jej wiedzy, żeby skierować rozmowę w całkiem innym kierunku. – Wasi ludzie uważają, że Zewnętrzni się oddzielają. Tworzą nowy gatunek. Całkiem odrębny od zwykłego człowieka z Ziemi. Nie rozumieją, że to też jest kontinuum. – Avernus znów narysowała w powietrzu półkole. – Zresztą, ekstremiści wśród Zewnętrznych mają to samo. Oba końce kontinuum chciałyby zniszczyć się nawzajem. Ale jeśli zniszczysz najdalszą od siebie część ludzkości, ekstremum staje się kolejna. I ją też trzeba zniszczyć. I tak dalej, likwidujemy kontinuum segment za segmentem, aż zostanie tylko jeden. I sam zwróci się przeciwko sobie.

– Myśli pani, że ja tak uważam? Otóż nie. Nie wierzę w te stare idee gatunków i separatyzmu. W sprowadzanie życia do poziomu przetrwania i reprodukcji pojedynczych genów. Nie. Ja wierzę w nieograniczony potencjał i elastyczność życia. W eksplorację wszystkich możliwości. Wiem, że pani także. Dowodem są wszystkie pani dzieła. Sri czuła drapanie w gardle, puls dudnił w uszach, miała wrażenie, że stoi naga pod badawczym, bezlitosnym wzrokiem Avernus. Jednocześnie czuła euforię. Wyzbyła się ostrożności, odsłoniła samo sedno własnych przekonań i rzuciła go Avernus do stóp jak wyzwanie. I obojętne, czy stara genetyczka to przyjmie, czy odrzuci, czy zgodzi się na współpracę, czy też trzeba ją będzie do niej zmusić, to wyznanie wiary Sri będzie dla tej współpracy fundamentem. Przez dłuższą chwilę nie było słychać niczego poza bulgotaniem i sykiem pary z otworów termalnych i piskiem wiatru na lodowych skałach. W końcu Avernus się odezwała: – Złożyłaś mi propozycję. Pozwól, że ja złożę kontrpropozycję. Chodź ze mną. Pracuj ze mną. – Czemu miałabym to zrobić? – zapytała Sri. – Bo wiem, że twoja specjalność niedługo nie będzie na Ziemi mile widziana. Zmienił się polityczny klimat. Umiarkowani politycy, którzy zgadzali się na inżynierię genetyczną, żeby zregenerować zniszczone ziemskie ekosystemy, ustępują pola radykalnym zielonym. A ci uważają, że inżynieria genetyczna to bezczelna ingerencja w prawa natury. Nie liczy się dla nich to, że kiedyś, podczas najgorszych zmian klimatycznych, pomogła wyżywić miliardy ludzi. Wierzą, że jest dla tej ich Gai równie szkodliwa, jak uzależnienie od petrochemii, które spowodowało globalne ocieplenie. Już niszczą genetycznie zmodyfikowane zboża. W planach mają przerwanie wszystkich programów naukowych, także twojego. Tutaj też przylecieli, żeby przejąć kontrolę nad naszymi miastami i habitatami, bo boją się tego, co być może potrafimy – i kim możemy się stać. Na Ziemi nie masz już przyszłości, ani gdziekolwiek pod ziemską hegemonią. Ale ja mogę cię zabrać w miejsca poza ich zasięgiem. Jeśli ze mną pójdziesz, pokażę ci wiele cudownych rzeczy i dam narzędzia do stworzenia własnych cudów. Zanim Sri zdążyła odpowiedzieć, po niebie przetoczył się odległy, przeraźliwy huk, niczym grzmot. – Dość tego gadania – odezwał się Yamil Cho. – Wie pani, co to było? – Bądźże cicho – warknęła Sri, zdziwiona i rozeźlona jego bezczelnością. – Ona panią zagaduje, a pani jest tak zachwycona, że w ogóle tego nie dostrzega. Gra na czas, żeby pułapka zdążyła się zamknąć. To był grom dźwiękowy. Coś się tu zbliża. Sądząc po echu z radaru, to aerokapsuła. – Moja propozycja jest uczciwa – powiedziała Avernus. – Już i tak wyrzekłaś się poprzedniego życia. Wystarczy zrobić ostatni krok i pójść ze mną. – Dosyć – powiedział znowu Yamil Cho. Wyciągnął pistolet i wycelował w Avernus, jednocześnie ruszając ku niej. – Masz natychmiast przestać – rozkazała mu Sri. – Nie. Nie jestem już pani sługą. A Avernus nie jest pani zdobyczą. – A czyją? Sri już wiedziała; wiedziała, czemu pozwolono jej ścigać Avernus. – Generał Peixoto uważa, że nie działasz w interesie rodziny. I z tego, co tu słyszę, to

prawda – powiedział Yamil Cho i zwrócił się z powrotem do Avernus. – Pójdzie pani ze mną. Dobrowolnie, albo postrzelę panią w nogi, odetnę tlen, żeby straciła pani przytomność, i zaniosę. To jest moja propozycja. Sri uniosła swój pistolet i nacisnęła spust, ale nic się nie wydarzyło. Yamil Cho parsknął śmiechem i zapytał, czy naprawdę się jej wydawało, że powierzyłby jej działającą broń. Sri zaś, w nagłym ataku ślepej furii wrzasnęła na niego z narastającą intonacją: – Niewybaczalna przewina! Giń! Giń! GIN! I zginął. Złapał się za głowę, kolana ugięły się, padł na twarz. Sri puściła się biegiem. Zrobiła trzy wielkie susy, przeskoczyła nad wąską odnogą jeziorka i wylądowała na niższej części grzbietu ze wstrząsem, który przeszył ją całą, od podeszew stóp aż po czubek głowy. Przez chwilę myślała, że plecak z systemem podtrzymywania życia przeważy ją i przewróci do jeziorka. Jakoś jednak utrzymała się na chropowatej lodowej skale; wbijając czubki palców rękawic oraz czuby butów głęboko w szczeliny, podciągnęła się wyżej, zabrała pistolet z odrzuconej w bok ręki Yamila Cho, wyprostowała się i wycelowała go w Avernus. Która stała, wsparta na lasce, jakieś dwadzieścia metrów od niej – mała, czarna i nieugięta postać o twarzy bladej, ale spokojnej za szybką hełmu. – Rozumiem, że powinno mi to zaimponować – odezwała się. – Takie tam proste zabezpieczenie – powiedziała Sri. Wstawiła je, kiedy ulepszała mu refleks i kontrolę nad snem. Nie dlatego, żeby ufała mu mniej niż reszcie swojej służby. Nie ufała nikomu z nich, ci najbliżsi jej i jej synów wszyscy mieli wbudowane bezpieczniki lub odcięcia. U Yamila Cho był to prosty pasożytniczy układ w uchu środkowym, reagujący tylko na jej głos i sterujący opaskami na tętnicach szyjnych. Wyzwolony słowem kluczowym, zniszczył ściany tych tętnic, powodując szybkie niedokrwienie mózgu. – Zamordowałaś swoje dzieło na dowód swoich dobrych intencji? – zapytała Avernus. – Zdradził mnie. Nie będę tego tolerować. Sri odzyskała już panowanie nad sobą, z wyjątkiem delikatnego drżenia ręki z pistoletem, którego nie była w stanie powstrzymać. – Podtrzymuję swoją propozycję – dodała Avernus. – Pojedziesz ze mną? Zdążymy wylecieć, zanim przyleci ta kapsuła. – Pani myli się co do Ziemi. Chwilowo sprawy przybrały inny obrót, ale szybko uświadomią sobie, że mnie potrzebują. Nas potrzebują. – Jesteś naukowcem. Nie pozwól, żeby zaślepiła cię duma. – Avernus, wolałabym, żebyś zgodziła się na współpracę dobrowolnie, ale skoro nie, to nie. Pójdziesz ze mną. Będziemy pracować razem, jak równe sobie – powiedziała Sri i poczuła, jak ogarnia ją bezbrzeżna ulga, gdy Avernus ruszyła ku niej, powolna i niezdarna w czarnym skafandrze, przy co drugim kroku podpierająca się laską. – A ciało twojego wytworu? – zapytała stara genetyczka. – A niech sobie tu gnije – odparła beztrosko Sri. – To profanacja mojego ogrodu. A także marnotrawstwo użytecznej biomasy. Mogą się nim pożywić moje lodowe robaki. – Lodowe robaki?

– W tym jeziorku. – Avernus pokazała laską. Sri spojrzała w dół i zobaczyła sztywne, silne czarne macki unoszące się z gładkich szczelin na dnie wody. – Nie – powiedziała, podejrzewając jakiś podstęp. – Zostawimy go jak jest. I tę durną laskę też wywal. Za szybką hełmu Avernus na jej uśmiech nałożyło się odbicie czerwonych i zielonych kontrolek. Rozpostarła ramiona i wypuściła laskę, która opadła za stromą krawędź grzbietu prosto do jeziorka. Sri od razu wiedziała, że popełniła błąd. Zanim jednak zdążyła się poruszyć czy choćby krzyknąć, laska zanurkowała w lodowatej wodzie, prawie nie marszcząc jej powierzchni, i utknęła pomiędzy czarnymi mackami na dnie, które wystrzeliły w górę z niesamowitą szybkością, w kłębach pary przelewającej się ponad szczytem grzbietu i zamarzającej jak znieruchomiała zamieć; zawirowała wokół Sri i Avernus, po czym opadła na ziemię. Kłęby czarnych drutów wypełniły jeziorko od brzegu do brzegu, rozszerzały się, dzieliły i rozrastały, plątały jak pęd wrzośca na poklatkowym filmie. Kłąb drutów przelał się nad lodowym grzbietem i otoczył Sri z obu stron kolczastymi objęciami. Odskoczyła, straciła równowagę i padła płasko na plecy. Zanim zdążyła się zerwać, pokrył ją kokon, który owinął się wokół jej rąk, nóg i tułowia, zaciskając się, kiedy się szamotała i wierzgała. – Radzę ci leżeć nieruchomo – powiedziała Avernus. Guru genetyki stała pośrodku kłębowiska czarnych nici. Żadna jej nie dotykała; kiedy ruszała naprzód, odepchnęła masy cieniutkich nici jakby rozsuwała zasłonę i przeszła, pozostawiając w nieruchomej chmurze tunel w kształcie swojego skafandra. Sri uświadomiła sobie, że musiała go pokryć jakimś inhibitorem. – Macki do zdobywania pożywienia moich lodowych robaków zawierają torebki homologiczne do parzydełek jamochłonów, na przykład meduz czy ukwiałów – wyjaśniła Avernus, patrząc na Sri z góry. - I tak jak u jamochłonów, przy pobudzeniu wyrzucają duże ilości takich nici. A same nici to gatunek termotropicznego inteligentnego drutu, podobnego do tych w minach, które mają obezwładniać, a nie zabijać. Kierują się w stronę wszystkiego, co ma temperaturę wyższą od otoczenia, cały czas się dzielą i przywierają mocno do znalezionych obiektów. Tak jak do ciebie. Jeśli będziesz się za dużo ruszać, macki to wyczują, skurczą się i wciągną cię do jeziorka. – Laska – wyjąkała Sri, oszołomiona ze zdumienia i strachu. Cały czas trzymała w dłoni pistolet, ale rękę i przegub miała przyciśnięte mocno do uda skafandra. – W czubku był nasycony roztwór chlorku potasu i proliny, żeby pobudzić masowy podział. A chwilę przed twoim przybyciem wrzuciłam do jeziorka coś, co przyciągnęło robaki bliżej powierzchni. Zwykle żyją głęboko w otworach termalnych. To wielkie, powolne istoty, dorastają do pięciu metrów długości. Potrafią latami przetrwać na amoniaku i wodorze związanym przez symbiotyczne bakterie, ale żeby rosnąć i się rozmnażać, potrzebują materii organicznej. Jakoś nigdy nie zabrałam się za resztę biomu, który zaprojektowałam dla tych szczelin, więc od czasu do czasu trzeba je dokarmiać. Przeważnie po prostu ścinamy parę tych parasolowych drzew. Ale ludzkie ciało nada się równie dobrze. Pochyliła się nad Yamilem Cho, z zadziwiającą zręcznością odpięła mu hełm i zdjęła go. Na twarzy momentalnie pojawił się szron. Stara genetyczka odpięła mu też plecak

podtrzymywania życia, po czym wyprostowała się i czubkiem buta zaczęła kołysać ciałem tam i z powrotem. Trup przesunął się w bok, gdy omotujące go nitki raptownie się skurczyły, odwrócił się na bok, gdy zahaczył o skalną wypukłość, i nagle znikł za krawędzią grzbietu. Sri usłyszała chlupnięcie, gdy wpadł do wody. Hełm miała unieruchomiony plątaniną nitek, ale głową w środku mogła poruszyć. Dostrzegła parę, która wykipiała nad krawędź skały i opadła jako śnieg. – A ze mną co zrobisz? – zapytała. – Nitki rozłożą się w ciągu paru godzin. O ile nie będziesz się w tym czasie ruszać, nic ci nie będzie – odparła Avernus i przeszła obok niej, przedzierając się przez zbite kłęby twardych czarnych nici i znikając jej z oczu. – Jeśli uwolnisz mnie teraz, o wszystkim zapomnę. Będziemy mogły współpracować jak równe sobie. – Zanim jeszcze raz się do mnie odezwiesz, polecam, żebyś bardzo uważnie przyjrzała się moim ogrodom. – Ale to nie koniec – powiedziała Sri. – Wiesz, że nie przestanę cię szukać, a żyć planuję bardzo długo. Avernus nie odpowiedziała. Po minucie Sri przemknęła przez głowę okropna wizja, że zostaje tutaj na zawsze, i powiedziała: – Jeśli weźmiesz mój statek, będzie jeszcze łatwiej cię znaleźć. Bez odpowiedzi. Sri przełączała się z kanału na kanał, ale w radio słyszała ciszę, a wokół siebie tylko delikatne poskrzypywanie nici o lód i żałobny gwizd wiatru. Leżała nieruchomo, przygwożdżona do szczytu skały, jak ofiara podczas jakiegoś skomplikowanego obrzędu. Czuła, jak chłód przesącza się do łopatek, pośladków i pięt, patrzyła na zamarznięte skrzepy i kaniony ponurego chmurobrazu pokrywającego niebo od horyzontu po horyzont i starała się nie myśleć, co się z nią stanie, jeśli Avernus okłamała ją w kwestii lodowych robaków. Ale powiedziała sobie, że wielka genetyczka nie miała powodu kłamać. Niedługo będzie wolna. Powietrza ma na cały dzień i dużo wody. Przeżyje to. Zaraz potem nisko nad nią przeszybowała aerokapsuła, jak UFO z dawnych paranoicznych snów. Sri zastanawiała się, czy zrobią z niej jeńca, czy zakładnika i czy da się to wytłumaczyć Arvamowi Peixoto. Stwierdziła jednak, że względnie łatwo będzie utkać historię zrzucającą całą winę na Yamila Cho, i przysięgła, że niezależnie od tego, co się zdarzy, wypełni swoją groźbę: poświęci resztę życia na szukanie Avernus.

ROZDZIAŁ 13 Newt podleciał kapsułą prawie do samego promu, który stał pośrodku platformy lądowiska, opuścił ją na strumieniu z dmuchaw i zatrzymał w rozdygotanej równowadze, by w każdej chwili móc uciec. Rozejrzeli się z Macy za jakimikolwiek oznakami życia. Prom był zamknięty na głucho, zimny, a stok czarnego wodnego lodu za nim pusty i nieruchomy. W końcu Newt zdusił dmuchawy i pozwolił kapsule usiąść na ziemi. Macy podniosła się z leżanki, ścisnęła go za ramię i powiedziała, że dalej da sobie radę sama. – Bądź gotowy, żeby odlecieć, jak pojawi się choćby cień zagrożenia. – Oczywiście. – Uśmiechnął się do niej za szybką hełmu. Oboje mieli na sobie skafandry, bo aerokapsuła nie miała śluzy. – Ale nie siedź tam długo. I uważaj w tej strasznej grawitacji. Jak złamiesz nogę, nie wiem, czy dam radę cię ponieść. Ciążenie na Tytanie wynosiło zaledwie 0,14g, to było jednako wiele więcej niż na Dione. Choć terapia genetyczna, leki i nanomedy oszczędziły Macy najgorszych objawów niskograwitacyjnego zaniku mięśni i kości, w więzieniu nie mogła odpowiednio dużo ćwiczyć. Kiedy otworzyła właz, zsunęła się tyłem po burcie kapsuły i opadła niezręcznie na ziemię, poczuła się niezgrabnai powolna. Przyciskając karabin impulsowy do płyty piersiowej skafandra, przeszła wzdłuż promu, przyjrzała się ścieżce, która skręcała wzdłuż krateru ku małej, oświetlonej kopułce, potem popełzła na sam skraj podniesionej platformy lądowiska. Na moment zapomniała o wszelkich obawach przed zasadzką, bez tchu, z zachwytem chłonąc ten nowy, zagadkowy świat. Pod nią, stromy stok gęsto zarośnięty błoniastymi, smoliście czarnymi grzybkami na cienkich nóżkach, unoszącymi się i opadającymi łagodnymi falami w tym samym wietrze, który gwizdał jej na hełmie, sięgał aż do płaskiego dna z czarnego lodu parę kilometrów niżej, upstrzonego klinowymi wydmami z białego śniegu, sypiącego się ze szczelin i krążącego wzdłuż obwodu kaldery. Niższe stoki jej krawędzi porastała gęstwina takich samych czarnych parasoli, a sama krawędź, naga, zębata, wznosiła się w niebo przesłonięte pomarańczowym smogiem. Newt zapytał, czy widzi ślady Avernus albo kogoś z wahadłowca. – Na razie nie. Może trzeba się przyjrzeć tej kopule. – Najpierw prom – powiedział Newt. – Potem już będzie z górki. Skafander Macy powiedział jej, że ktoś chce rozmawiać na kierunkowej radiolinii. Avernus. – Mam nadzieję, że nie chodzi wam po głowie, żeby ukraść ten statek – powiedziała. – Jeśli to zrobicie, będą was ścigać do końca życia. – Przybyliśmy panią uratować – odezwał się Newt. – Tak myślę, że to był jeden z powodów, dla których zaryzykowaliście statek i własne życie, żeby polecieć za mną. Ale ja nie potrzebuję ratunku i nie trzeba było tu przylatywać. Macy zapytała Avernus, gdzie jest. Genetyczka odparła, żeby spojrzała na wschodnią krawędź. – Zaraz nad linią drzew.

Pod przewieszką z ciemnej lodowej skały znajdowała się długa, płaska półka. Gdy Macy ją sobie powiększyła, zobaczyła na jednym końcu poruszającą się Avernus w czarnym skafandrze, powoli i metodycznie ściągającą srebrzysty pokrowiec z małego dwupłatowca ustawionego na ukośnej katapulcie. Przesłała ten widok Newtowi, który powiedział Avernus, że musi wracać na lądowisko, że muszą zaraz odlatywać. – Brazylijczycy wysłali za nami kolejny statek. Newt zauważył okręt desantowy już kiedy targował się ze swoimi znajomymi z Tank Town o prawo użycia aerokapsuły, coś, co kosztowało jego i Macy wszystkie ich obecne kudosy oraz udział we wszystkich, które zarobią w ciągu następnych pięciu lat. – Ja raczej myślę, że trochę tu jeszcze zostanę – powiedziała Avernus. Pracując, oddychała ciężko, za to głos miała stuprocentowo spokojny. – A gdzie ci ludzie z promu? – zapytał Newt. – Popatrz na środek kaldery. Po minucie czy dwóch, Macy wypatrzyła postać w niebieskim skafandrze na długim lodowym grzbiecie, leżącą na wznak w czymś, co wyglądało jak plątanina drutów lub nici wychodzących z kipiącego jeziorka u podnóża tego grzbietu. – Pani profesor Sri Hong-Owen – powiedziała Avernus z nutką osobliwego, zdystansowanego rozbawienia. – Sama? – zapytał Newt. – Żywa? – zapytała Macy. – Miała takiego, jak przypuszczam, ochroniarza, ale zginął. A ona, kiedy ją zostawiałam, jeszcze żyła. – Avernus powiedziała im o lodowych robakach i jak wzbudziła ich odruch żerowania, gdy Sri Hong-Owen skonfrontowała się z nią. – Jeśli chodzi wam po głowie, żeby ją schwytać albo ratować, to na razie odradzam. Chyba że macie zapas kwasu 3hydroksyantranilowego. To jedyna rzecz, która spowoduje, że nici nie przykleją się do waszych skafandrów. – Zdaje się, że właśnie nam się skończył – powiedział Newt. – Ale nie możemy jej tak zostawić – zauważyła Macy. – Te nici z czasem się poluzują. Jak nie będzie się z nimi szarpać, nic się jej nie stanie – odparła Avernus. – Pani to chyba planowała od dawna. – Absolutnie nie. Okazja powstała dzięki szczęśliwemu zbiegowi okoliczności. Nawiasem mówiąc, uważajcie, co do siebie mówicie, i trzymajcie się radiolinii albo kanałów krótkiego zasięgu. A i tak lepiej zakładać, że ona to słyszy. Kto wie, na co stać brazylijską wojskową technikę? Macy zapytała wielką genetyczkę, co planuje teraz. – Jeśli nie może mi pani dokładnie powiedzieć, to chociaż jakaś wskazówka, co mam przekazać Yuli. Krótkie milczenie. Wiatr grał w fałdach skafandra Macy, gdy stała jak pozbawiona belki kariatyda na skraju lądowiska, patrząc przez powietrzną zatokę na drugą krawędź kaldery, gdzie Avernus zdejmowała ostatni fragment plandeki z malutkiego czerwonego dwupłatowca. Macy dodała: – W sumie obiecałam Yuli, że będę się panią opiekować.

– I znakomicie wywiązałaś się z tego zobowiązania – oświadczyła Avernus. – Za co bardzo ci dziękuję. A jeśli chodzi o moją córkę, to powiedz jej, że potrzebuję trochę czasu do namysłu. Ze dotarło do mnie, że byłam zbytnią optymistką, albo zbytnio upraszczałam sytuację, sądząc, że mogę mieć jakikolwiek wpływ na postępowanie innych Zewnętrznych albo ludzi rządzących teraz Ziemią. Powiedz jej, że muszę się długo i starannie zastanowić, dlaczego nie udało mi się zadziałać na rzecz pokoju i pojednania, kiedy było oczywiste, że to najlepsze rozwiązanie dla ogromnej większości ludzi. My w Układzie Zewnętrznym od dawna wierzyliśmy w możliwość doskonalenia ludzkiego umysłu, w to, że warto próbować dobroci i że szczęście jest nie tylko korzystne, ale i konstruktywne. Przez ostatnie sto lat zbudowaliśmy tu ogrom społeczności opartych na zasadach tolerancji, wzajemności, naukowego racjonalizmu oraz doświadczalnej demokracji bezpośredniej. Natomiast na Ziemi ludzi zjednoczyła wspólna sprawa, zaleczenie ciężkich ran spowodowanych przez Przewrót, zmiany klimatyczne i dwieście lat niekontrolowanego kapitalizmu. Miałam nadzieję, że te dwa wielkie i obiecujące nurty ludzkiej historii zjednoczą się i pójdą naprzód razem, jako równi, nie jako rywale, dzieląc się altruistycznie najlepszymi swymi talentami i osiągnięciami. Zamiast tego mamy wojnę, a ja muszę przemyśleć wszystko od nowa. Wrócić do najbardziej podstawowych zagadnień kondycji ludzkiej. Może zresztą redukcjoniści mają rację. Może umysły wyselekcjonowane do rozwiązywania problemów nękających grupy zbieracko-łowieckie na afrykańskich sawannach, dwieście tysięcy lat temu, nie potrafią sobie radzić z trudnościami i stresem cywilizacji, jaką stworzyły później. Sama nasza filogenetyka skazuje nas na klęskę, nie jesteśmy w stanie dotrzymać kroku własnej wynalazczości. A może jest gdzieś jakaś jeszcze głębsza skaza, coś, co jest użyteczne dla przetrwania genów, ale katastrofalne dla cywilizacji i szczęścia jednostki. Może idziemy na wojnę, bo nie możemy się zmienić, bo zachowanie tłumu jest bliższe naszej prawdziwej naturze niż dążenia jednostek? Bo jesteśmy wrogo i podejrzliwie nastawieni do motywów naszych sąsiadów. Bo nie umiemy zapomnieć dawnych uraz ani przezwyciężyć wzorców i sił, które powstały dawno temu? Czy źli albo głupi przywódcy, tacy jak ten Bassi, prowadzą niewinne społeczności do zguby, czy to społeczności wybierają sobie przywódców, których cechy odzwierciedlają ich pragnienia? A może my wszyscy, źli i dobrzy, jesteśmy tylko pianą niesioną na szczycie fali, której nie możemy ani powstrzymać, ani nią pokierować? Może ludzka historia to historia tłumu, a przedwieczne historie, w których bohaterowie zmieniają lub ratują świat, to tylko bajki. Kłamstwa do opowiadania dzieciom. Nie wiem. Nie wiem. Jestem stara, zmęczona, a wszystko, o czym myślałam, że jest dowiedzione ponad wszelką wątpliwość, znowu się pomieszało. Muszę sobie to wszystko przemyśleć od nowa. I nie tylko to. Stara genetyczka zdążyła tymczasem przygotować samolot i gramoliła się do kabiny. – Jeśli zostanie pani na Tytanie, Brazylijczycy będą pani szukać – powiedział Newt. – Mam tu wiele ogrodów – odparła Avernus. – Nawet jeśli pani nie znajdą, nie będzie pani w stanie stąd odlecieć. Proszę zabrać się z nami, póki jeszcze jest szansa. – Ale ja nie zamierzam odlatywać. Zostanę tu na bardzo, bardzo długo – odpowiedziała Avernus i kazała Macy otworzyć drugi kanał radioliniowy i bufor w układzie łącznościowym skafandra. – Nie mogę z tobą polecieć. To oczywiste, że naraziłabym cię na zbyt wielkie niebezpieczeństwo. Ale mogę ci dać coś, co być może ci się przyda.

Gdy do układu łącznościowego Macy wlewały się gigabajty danych, Avernus zatrzasnęła przezroczysty bąbel kabiny samolotu i uruchomiła silnik. Przejrzyste skrzydło na dziobie zawirowało, rozmazując się, a katapulta buchnęła parą i z hukiem, niosącym się po całej kalderze i odbijającym echem od jej przeciwległej krawędzi, wystrzeliła dwupłatowiec w powietrze. Obleciał łukiem szczyt górujący ponad lądowiskiem i oddalił się za krawędź kaldery, wznosząc się pod pomarańczową mgiełkę pokrywającą niebo od horyzontu po horyzont. Czerwony koralik, kropka, nic. Macy i Newt zastanowili się, co robić, i szybko zgodzili się, że nawet jeśli uda im się ukraść prom, to Brazylijczycy będą ich ścigać do końca życia. – Ale może uda się wykraść z niego jakieś tajemnice – stwierdził Newt. Macy podeszła więc do promu, wspięła się do włazu śluzy i przepompowała się do słabo oświetlonej kabiny. Newt, przyjrzawszy się podesłanym przez nią zdjęciom, powiedział, jak podłączyć się do układu sterowania. Wgrała demona, który porozumiał się z posłuszną AI, a potem skopiował dane diagnostyczne, schematy naprawcze oraz parametry robocze napędu termojądrowegoi przesłał to wszystko łączem komunikacyjnym do aerokapsuły, a stamtąd do Słonia. Zajęło to pięć minut, kolejne pięć minut drugi demon kasował pamięci układów nawigacji i sterowania napędem. Jeśli Sri Hong-Owen się uwolni, będzie musiała zaszyć się w środku i czekać na pomoc. Skończywszy, Macy przepompowała się na zewnątrz i przed wejściem do aerokapsuły rzuciła ostatnie, długie spojrzenie na osobliwe piękno kaldery. Newt wystartował, gdy jeszcze przypinała się do leżanki. Do przybycia brazylijskiego desantowca pozostało już bardzo mało czasu. Newt wzbił się kapsułą pod ostrym kątem, odpalił główny silnik i przeciął kilometrowe warstwy smogu, wychodząc w pustą czerń kosmosu. Dogonili Słonia wysoko nad ciemną stroną Tytana, przybliżyli się do niego urywanymi parsknięciami silników korekcyjnych. Zanim zdążyli wydostać się z aerokapsuły i usadowić w znajomej, ciasnej kabince holownika, krwawa kropka Słońca zaczęła już wschodzić, przebijając się przez mglistą zewnętrzną warstwę tytanowej atmosfery, a okruch blasku nad jego krawędzią rozrósł się do półksiężyca. Macy obserwowała zbliżający się okręt desantowy, a Newt tymczasem uruchamiał napęd termojądrowy Słonia i wyliczał parametry impulsu mającego zdjąć ich z orbity. Dotarcie na Urana miało zabrać im ponad dwadzieścia tygodni, bo nie mogli ryzykować jeszcze jednej asysty grawitacyjnej wokół Saturna, nie wiedzieli też, czy ktokolwiek – i kto – będzie tam na nich czekał, ale nie przejmowali się tym. Będą mieli masę czasu na zaplanowanie, co chcą dalej robić ze swoim życiem, o ile tylko uda im się uciec przed siłami, które przejęły kontrolę nad układem Saturna. Czyli Macy znowu uciekała. Był to powtarzający się motyw w jej życiu. Tym razem jednak nie była sama, wiedziała dokąd leci, a razem z Newtem mieli ogromną ilość kradzionych danych technicznych, które być może pomogą Zewnętrznym zanalizować ziemską technologię i skonstruować doskonalszy napęd termojądrowy. No i mieli jeszcze upominek od Avernus. Macy właśnieprzeglądała nagłówki tej gigantycznej bazy danych, gdy Newt zapytał, na co tam patrzy. – Na życie – odparła i pokazała mu skrawek ogromnych macierzy danych genomowych, map proteomów i zawiłych, wielowymiarowych sieci troficznych. – Myślisz, że uda ci się z tego skorzystać?

– Postaram się. – Jesteśmy prawie gotowi do lotu. Chcesz odliczyć? – Startuj i tyle. – Nie ma sprawy – powiedział Newt i odpalił silnik. Macy wcisnęło delikatnie w leżankę, od basowego pomruku napędu termojądrowego zadrgały jej wszystkie kości, a szkielet Słonia zatrzeszczał i jęknął, przystosowując się do przeciążeniowych naprężeń. Słońce wzeszło i przepłynęło nad nimi, gdy lecieli coraz wyżej wokół jasnej strony. Znad kłębów pomarańczowej mgły i chmur przypełzła noc – i już Tytan oddalał się, a maleńki statek leciał w mrok zewnętrznego Układu Słonecznego.

ROZDZIAŁ 14 Obudził się w przyćmionym czerwonym świetle, wśród odgłosów dalekich i bliskich pomp i wentylatorów. Powietrze było gorące, śmierdziało ozonem i środkiem dezynfekcyjnym. Był w nieważkości, rozebrany, zacewnikowany i owinięty kokonem zawieszonym pod pochyłą, pomalowaną na czarno grodzią. Z trzech stron osłaniała go sztywna, plisowana szara kotara. W ustach miał sucho, język kołkowaty z pragnienia. W barku czuł mrowienie. Miał na nim półożywiony bandaż, który przyssał się do niego jak pijawka. Czyli uratowali go i przewieźli na pokład któregoś brazylijskiego okrętu. Wojna skończona. Misja skończona... Wróciły fragmenty wspomnień. Karuzela jaskrawych, porozsypywanych obrazków. Bitwa na peryferiach Paryża. Statek koziołkujący nad jałową równiną. Maszyny walczące w bezgłośnej furii z innymi maszynami. Rolligony goniące go przez pola organizmów próżniowych. Znalazł Zi Lei i ludzi, których kazano mu przejąć. A potem cisza. Coś się stało. Był ranny, ktoś go uratowałi przywiózł tutaj. Kiedy zaczął się mocować z kokonem, żeby się uwolnić, przez kotarę prześlizgnął się sanitariusz. Poprosił o wodę, ale tamten zignorował prośbę. Zacisnął mocniej przytrzymujące go paski, sprawdził ranę, tętno i temperaturę – a wszystko to z energiczną, bezosobową skutecznością rzeźnika sprawdzającego ćwiartkę mięsa. Po wszystkim sanitariusz dotknął płaskim końcem krótkiej pałeczki do skóry u nasady jego żuchwy. Poczuł krótkie, ostre ukłucie i niemal natychmiast zapadł w sen. Gdy się obudził, przyglądał mu się blady młody mężczyzna. Wisiał w powietrzu plecami do szarej kotary, stabilizując się opartymi o gródź palcami. Gładka szopa czarnych włosów, czarne brwi wyskubane do cienkich kresek ponad bystrymi niebieskimi oczyma, chłodny, porozumiewawczy uśmiech. Rozpoznał te oczy i kryjącą się za nimi żywą inteligencję; oblizał suche wargi i powiedział: – Dwadzieścia siedem. – Jak się czujesz, Dave? – zapytał Dave #27. – Dobrze, Dave. A ty? Widzę, że dali ci niezłą ilość włosów. – Zmienili mnie bardziej niż ciebie. Jak tam bark? – Nic takiego. – Wygląda, jakby ktoś cię postrzelił. – Powiem ci, tylko przynieś mi coś do picia. Dave #27 wyszedł i po paru minutach wrócił z woreczkiem wody. Wyssał go do sucha, podczas gdy Dave #27 tłumaczył, że jest na pokładzie DumyGai. Przywieźli go komandosi, którzy znaleźli go uwięzionego w ośrodku naukowym piętnaście kilometrów na północny wschód od Paryża na Dione. – Dostałeś dawkę środka usypiającego i źle na niego zareagowałeś. Dostałeś też cios w głowę. Nic nie pamiętasz? Powiedział, że doskonale pamięta, jak został postrzelony, i pokrótce opowiedział o swojej ucieczce z miasta oraz o pogoni za Avernus, zdrajczynią Macy Minnot i więźniem-dyplomatą

Lokiem Ifrahimem do ośrodka naukowego. Nie wspomniał, że znalazł ich dzięki nadajnikowi, do którego połknięcia zmusił Zi Lei. – Znalazłem ich – powiedział. – Ale tam byli więźniowie. Za dużo ich było. Chyba mnie obezwładnili. – Byłeś ranny. Masz szczęście, że uszedłeś z życiem. Miał mętne i niewyraźne wspomnienie prowadzonej nad jego ciałem rozmowy. – Zawiodłem – powiedział. – No coś ty – powiedział wesoło Dave #27. – Wojna skończona. Paryż zajęty. Zajęliśmy też większość innych miast, które nie poddały się od razu po wybuchu wojny. I ty także się do tego przyczyniłeś. Twoja praca – i innych braci – osłabiła infrastrukturę tych miast i podkopała morale mieszkańców. W żadnym razie nie zawiodłeś! On w ogóle nie myślał o swoim zadaniu ani o wojnie. – Ty też brałeś w tym udział? – zapytał. – Ja na razie nie przeszedłem próby, ale to się niedługo zmieni. – Dave #27 z zapałem opowiedział mu o potrzebie zinfiltrowania miast Układu Zewnętrznego w celu odnalezienia nieschwytanych dotąd przywódców ruchu oporu. Wyjaśnił, że wiele statków Zewnętrznych uciekło z księżyców Jowisza i Saturna na Urana. Choć na razie nie planowano rozszerzenia kampanii w tamtą stronę, tam też będzie potrzeba szpiegów. – Będziemy potrzebni jak nigdy. Sam zobaczysz. – Czyli dla nas wojna się nie skończyła. – Do niej zostaliśmy stworzeni. Jak myślisz, po co cię tu składają do kupy? To wielki czas – powiedział Dave #27. – I my dokonamy wielkich rzeczy. – Ale to było zupełnie coś innego niż myślałem. Zupełnie niepodobne do naszego szkolenia. – Oczywiście, że tak. Porozmawiamy jeszcze, jak odpoczniesz. Chcę wszystko usłyszeć. – A poluzowałbyś mi na odchodnym te paski? Trochę mnie cisną. Kiedy brat wyszedł, chwilę odpoczął, analizując fragmentaryczne wspomnienia wypadków po włamaniu się do ośrodka badawczego. Przypomniał sobie każde słowo krótkiej sprzeczki z Zi Lei, jej złość, swoje poczucie winy, zimne ukłucie w sercu, gdy powiedziała, że z nim nie wyjdzie, gdy się odwróciła... Ale po tym pamiętał już bardzo niewiele. Gdzieś leżał, tak słaby, że nie był w stanie otworzyć oczu, i słuchał głosów kłócących się nad nim ludzi. Ktoś chciał go zabić, ale kobieta, może Zi Lei, a może nie, powiedziała, że nie są tacy, jak ci, którzy uważają się za ich wrogów. „Zamkniemy go tutaj”, dodała, a później, choć może tylko to sobie wyobraził, Zi Lei nachyliła się nad nim i powiedziała, że wie, że jest dobrym człowiekiem, któremu pomyliło się dobro ze złem. Przez bezczasową chwilę wisiał w kokonie i przypatrywał się widmowemu odbiciu własnej twarzy w błyszczącej, czarnej farbie na grodzi – tak jak w poprzednim życiu zdarzyło mu się przyglądać odbiciu w płycie piersiowej rozmontowanego skafandra. To nie była twarz, z którą się urodził. Ale maska też nie. Już nie. Maska wżarła się w skórę pod spodem. Kiedyś był Ósemką. Dave’em #8. Teraz był Kenem Shintaro. Dwadzieścia dwa lata, urodzony w Tęczowym Moście na Kallisto, obecnie w trakcie młodzieńczej wędrówki, która zawiodła go do układu Saturna... I była tam wojna, ale się skończyła. Uwolnił prawą rękę z pasków, delikatnie zsunął cewnik, rozpiął kokon i wygramolił się z

niego. Wyjrzał zza krawędzi sztywnej kotary, rozejrzał się po wąskim korytarzu i zasłoniętych kotarą kabinkach po obu stronach, po czym odbił się i precyzyjnie, elegancko pofrunął korytarzem. Po niecałej minucie był w śluzie, naciągał na siebie ocieplacz do skafandra i wchodził w skafander. Niedopasowany, ale ujdzie. Przypiął hełm do paska, wyszedłi znalazł najbliższą grupę kapsuł ewakuacyjnych. Wyłączył alarm jednej z nich, wcisnął się do środka i uruchomił sekwencję ewakuacyjną. Kapsuła była zaledwie trumną z jednorazowym silnikiem rakietowym, ale mogła go zawieźć tam, gdzie chciał. Uderzenie sprężonego powietrza wystrzeliło kapsułę z rury. Odczekał, aż oddali się od ciemnego masywu DumyGai, potem za pomocą silniczków korekcyjnych obrócił się o dziewięćdziesiąt stopni. Leciał tyłem nad Dione, w skafandrze, wciśnięty w wyściełaną kabinkę, podłączony do jej prostego móżdżka. Wyświetlacz HUD na szybce hełmu pokazywał linie kodu. Okienko pomiędzy nimi pokazywało sunący w dole krajobraz księżycowy, pustkowie pełne grzbietów, zaokrąglonych wzniesień, rozpadlin rozgałęziających się jak suche rzeki oraz jasnych równin podziurawionych kraterami we wszelkich rozmiarach, każdy z wąskim nawiasem cienia po zachodniej stronie. Zielone iskierki na bladym tle kraterów, na falistym terenie pomiędzy nimi. Gdzieś tam musiała być Zi Lei, w jednym z dziesięciu tysięcy schronów porozrzucanych pomiędzy habitatami, oazami i schroniskami. Wiele z nich na pewno wciąż było lojalnych wobec Marisy Bassiego i ruchu oporu – wielu zdesperowanych bojowników, którzy mogą go nawet rozpoznać i zdemaskować. O ile przeżyje lądowanie. O ile nie dopadną go komandosi albo i jego bracia. Miał wszystkich i wszystko przeciwko sobie – wiedział, że szansa na znalezienie Zi Lei jest niewielka, że nawet jeśli ją znajdzie, może zostać odtrącony, ale nie przejmował się tym. Ważne było tylko jedno. Wojna się skończyła. Odpalił silnik kapsuły i z jaskrawym płomieniem spadł z nieba ku księżycowi. Już nic nie będzie takie jak kiedyś.

[1]

Za Biblią Tysiąclecia (przyp. tłum.). [2] Za Biblią Tysiąclecia (przyp. tłum.). [3]Habeascorpus– w prawie anglosaskim zasada zabraniająca aresztowania obywateli bez nakazu sądowego oraz przetrzymywania ich bez procesu (przyp. tłum.). [4] Charles Dickens, DavidCopperfield, tłum. Wiła Zyndram Kościałkowska (przyp. tłum.).