Anderson Evangeline Pleasure Planet Opowiadanie 1

PLANETA ROZKOSZY PLEASURE PLANET ANDERSON EVANGELINE Tłumaczenie nieoficjalne DirkPitt1

UWAGA Książka zawiera obrazowe sceny seksu i wulgarny język. Tylko dla dorosłych.

Dzikus i Tunele Czasoprzestrzenne

Rozdział 1 — Na miłość boską, Milton, jeśli nie chcesz lecieć, to po prostu zostań w domu. — Ariel Stone-Tarrington szarpnęła dźwignię zmiany napędu w swoim, przestrzennym transporterze na pozycję neutralną by dać swojemu, niechętnemu narzeczonemu ostatnią szansę na opuszczenie statku. Jego skamlenie już grało jej na nerwach, a jeszcze nawet nie opuścili prywatnego portu kosmicznego jej rodziny. — Nie, nie, jeśli ty lecisz, oczywiście, że nie chcę zostać tutaj. — Każda odrobina języka ciała Miltona, od jego skulonych ramion, po oczywistą niechęć do przypięcia się, mówiła, co innego. Patrząc na niego z irytacją, Ariel nie mogła powstrzymać się od myślenia, że przypominał jej jednego z Tergali z Petra Sześć. Tergale były kościstymi, małymi, podobnymi do gryzoni ssakami, które były głównym źródłem pożywienia Zorów, wielkich, sześcionogich, mięsożernych drapieżników, z którymi dzieliły planetę. W rezultacie Tergale spędzały całe, swoje życia, pędząc do kryjówek i chowając się w dziurach, które pokrywały zbocza wulkanicznych gór Petra Sześć. Samice Tergali właściwie rodziły się w ciąży — dobra rzecz, skoro nie miały czasu na kopulację — żadnego czasu na nic, poza ukrywaniem się w dziurach i drganiu wibrysami w przerażeniu. Z wiotkim wąsem i wodnistymi oczami, Milton wyglądał dokładnie jak Tergal. I wydawał się mieć również odwagę jednego z tych, płochliwych stworzeń. Westchnęła i wepchnęła gruby pęk różowawo blond włosów za jedno ucho, gdy zmieniała biegi transportera. Róż w jej włosach nie był wymogiem mody ani ostatnim trendem wśród miłośników barwienia włosów, to były pozostałości warstwy przeciwsłonecznej, którą Ariel potraktowała swoje włosy na swoją, ostatnią ekspedycję na Zairn, pustynną planetę, gdzie atmosfera była morderczo gorąca, z powodu jej trzech słońc. Na Zairn studiowała rdzennych mieszkańców głębokiej pustyni, Amon-kai, z powodu ich zdolności zmiennokształtności.1 Jej badania stworzyły fascynujący artykuł, który został opublikowany w Alien Anthropology Today, wiodącym czasopiśmie dla ksenologicznych antropologów, którego Ariel była pełnoprawnym członkiem. Ponieważ podróże międzygwiezdne były tak zaporowo drogie, było to pole, na które mogli wkraczać tylko bardzo bogaci. W rzeczywistości większość uniwersytetów w galaktyce nie przyjmowało nawet studenta do swoich programów ksenoantropologii, jeśli majątek tego studenta nie przekraczał dziesięciu miliardów kredytów. Ariel nie musiała się jednak tym martwić — fortuna jej rodziny znacznie przewyższała wymagania, a jej akademicka doskonałość zapewniła, że studiowała tylko z najlepszymi. Antropologia była jej prawdziwą miłością, a Milton nie zbliżał się nawet do drugiego miejsca, pomyślała, przyglądając się z niesmakiem jak jej narzeczony o niezdarnych palcach 1

Czyli jednak Amon-kai nie pochodzą od Anubisa i Bast. Kto nie zna Amon-kai i ich rąbniętych zwyczajów, niech przeczyta moje tłumaczenie Oczy jak u Wilka.

próbował zapiąć swoje pasy. Jednak musiała za kogoś wyjść albo olbrzymia fortuna StoneTarrington, którą jej ojciec ciągle kołysał jej nad głową, pozostanie na funduszu powierniczym na zawsze. A bez funduszy, jej ekspedycje na obce planety będą niemożliwe. — Jesteś pewny, że chcesz, ze mną lecieć? — Zapytała go, gdy transporter wszedł w tryb przedstartowy. — Tordanji Prime nie jest miejscem, do którego idziesz, jeśli nie jesteś pewny, że chcesz tam być. To planeta z dżunglą — co oznacza wielkie, mięsożerne drapieżniki, trujące rośliny i potencjalnie wrogich tubylców. I jest odległa, i niezasiedlona — nie będzie tam żadnego, miłego pokoju hotelowego z klimatyzacją, w którym można się ukryć, jeśli nie spodoba ci się tam, gdy już tam dotrzemy.2 Wąska twarz Miltona przybrała wyraźnie zielonkawą barwę, ale zakończył spinanie razem swojej uprzęży, ze zdecydowanym trzaskiem. — Jeśli ty idziesz, ja idę. — Powiedział, krzyżując swoje, kościste ramiona na piersi. — Ale nadal myślę, że to mogłoby poczekać, Ariel. Mimo wszystko mamy tylko miesiąc do ślubu. Większość dziewczyn spędzałoby ten czas, upewniając się, że schemat posadzenia gości jest idealny, a dostawcy mają wszystko pod ręką. No wiesz — ostatnie przygotowania. — Cóż, Miltonie, ja nie jestem większością dziewczyn. — Ariel posłała mu niszczące spojrzenie i zwiększyła moc silnika. Przesunęła dźwignię wznoszenia i pojazd zaczął start. — A poza tym, martwienie się o to całe gówno na ostatnią minutę to praca projektanta ślubów — to za to mój ojciec płaci mu tak niedorzeczną ilość kredytów, czyż nie? Wąskie usta Miltona wygięły się w nadąsanym skrzywieniu. — Słuchaj, jeśli chcesz zaniedbać swoje obowiązki, żeby wybrać się do jakiejś niezbadanej, dzikiej planety tuż przed naszym ślubem, polecimy. Po prostu chciałbym, żebyśmy nie musieli przechodzić przez tunel czasoprzestrzenny, żeby tam się dostać. — Gdzie twoje poczucie przygody, Milton? — Ariel spróbowała uczynić swój głos lekkim, choć czuła ochotę na zgrzytanie zębami i warczenie tych słów. — W końcu, co najgorszego może się wydarzyć? — Moglibyśmy zejść z kursu o milimetr i zostać wessani przez tunel czasoprzestrzenny, zamiast przez niego przejść i umrzeć natychmiast. — Powiedział ponuro Milton. — Albo, gdy dotrzemy na Tordanji Prime, możemy zostać zjedzeni przez zwierzęta, zatruci przez rośliny, brutalnie pozbawieni kończyn przez tubylców… — Odliczył na palcach. — Poza tym, czy to nie jest to, co stało się ostatnim antropologom, którzy polecieli na Tordanji? — Nikt nie wie, co przydarzyło się profesorowi Trafalgerowi i jego żonie. — Warknęła Ariel. — Ale to było ponad dwadzieścia pięć lat temu. — A ty myślisz, że do tej pory warunki się poprawiły? — Milton uniósł chudą, sarkastyczną brew.

2

Osobiście zawsze uważałem, że jeśli już gdzieś się jedzie, to nie po to, żeby siedzieć w hotelu, ale znam też takich ludzi.

— Milton, skarbie. — Powiedziała Ariel z wymuszoną radością. — Byłam na ponad stu ekspedycjach i przeżyłam, żeby o nich opowiedzieć. Prawdopodobnie przetrwamy, ale, jeśli nie chcesz iść, po prostu to powiedz. Będę szczęśliwa, zawracając statek i zostawiając cię w domu. — Próbowała nie brzmieć na zbyt pełną nadziei, ale to nie miało znaczenia, ponieważ Milton był bezradny, gdy przychodziło do odczytywania jej emocji. Westchnął potężnie i posłał jej długie, cierpiętnicze spojrzenie. — Nie, kochanie, jeśli nie polecę, kto będzie cię chronił?3 Kto będzie ją chronił? Była na niektórych z najbardziej niebezpiecznych, niezbadanych światów w tej galaktyce i zawsze udawało jej się chronić wystarczająco dobrze. Ariel mocno ugryzła się z język. Ostatnią rzeczą, której potrzebowała, była kłótnia, mimo, że nieskończenie irytowało ją, że jej narzeczony nalegał na towarzyszeniu jej na tej, ostatniej ekspedycji, jako wolnej kobiecie. Milton nienawidził podróżować, ale miał jakiś, niedorzeczny pogląd, że powinni „związać się” zanim zaczną ich życie razem, co było oczywiście kompletną i zupełną bzdurą. Ariel nie wybrała go, ponieważ chciała się z nim „wiązać,” ponieważ z wszystkich zalotników, których jej ojciec zaaprobował, wydawało się, że on byłby najmniejszym kłopotem. Wybieranie męża z tak czysto praktycznych powodów brzmiało na zimne, ale to nie tak, że miała serce z kamienia, powiedziała sobie, gdy pilotowała transporter w głęboką przestrzeń. I nie tak, że Milton nic na tym nie zyskiwał — jej posag będzie znaczącą sumą, jej ojciec upewnił się, co do tego, żeby przyciągnąć „właściwy rodzaj mężczyzn.”4 To było tylko to, że nigdy nie spotkała mężczyzny, którego kochała tak bardzo, jak swoją pracę. Och, miała kilka krótkich romansów w czasie swoich ekspedycji — zwykle z typem odkrywców, którzy byli dobrzy na jednonocną przygodę i na niewiele więcej. Jeden z nich mógłby nadać się na męża, rozmyślała, gdy gwiazdy rozmywały się w jej wizjerze w ogniste łuki, a Milton wiercił się nerwowo obok niej. Przynajmniej miałaby więcej wspólnego z takim mężczyzną. Ale żaden z nich nie zdobyłby aprobaty jej ojca, ponieważ im wszystkim brakowało tego, czego jej narzeczony miał w nadmiarze — pochodzenia z właściwej rodziny i wychowania. Milton, przy wszystkich, swoich brakach, miał nieskazitelny rodowód. Pochodził z jednej z najlepszych rodzin w galaktyce i miał słabo zaznaczony podbródek, szczupłą budowę i skamlący temperament by to udowodnić. Przez pokolenia, czterdzieści cztery rodziny, crème de la crème galaktyki, zawierały małżeństwa między sobą, więc Milton najprawdopodobniej był jej kuzynem szóstego stopnia, w drugim pokoleniu, czy jakoś tak, nie, żeby Ariel o to dbała. Ona sama była regresją, ponieważ jej babcia Stone, od strony jej ojca, odmówiła wyjścia za mąż wewnątrz tych rodzin. Zamiast tego, jej przebojowa babcia odeszła i wybrała sobie kogoś, kogo czule nazywała dzikusem. Jej mąż pochodził z załogi górników asteroidowych, zasilając

3

A kto ochroni ja przed jego głupotą? Rany boskie, mam wyraźne wrażenie, że Anderson chciałaby napisać coś historycznego, ale że jest znana z tematyki paranormalnej, to ubiera średniowieczne zwyczaje w otoczkę s-f. 4

drzewo rodzinne Stone-Tarrington, pospolitą krwią, co pokazywało się w wysokich kościach policzkowych Ariel i jej krągłej figurze. To po jej babci z ikrą, Ariel odziedziczyła swoje, bardzo niestosowne zamiłowanie do przygód i byłaby bardzo szczęśliwa, nigdy nie wychodząc za mąż. Ale jej ojciec, lord StoneTarrington, ustalał prawa. Zawsze był zgorszony swoim, własnym, prostackim ojcem i matką o wolnym duchu, i był zdeterminowany, że Ariel powinna poślubić mężczyznę, który bardziej pasował do jej pozycji — takiego z linii, która przezwycięży społeczny stygmat, który on sam zawsze nosił.5 Być może, pomyślała kwaśno Ariel, jej dzieci będą miały wyprane kolory i pozbawiony wyrazu temperament, które znamionowały prawdziwą, błękitną krew czterdziestu czterech rodzin i jej ojciec będzie w końcu zadowolony. Ariel przeniosła swoją uwagę na stery — zbliżali się szybko do Tunelu Czasoprzestrzennego Telgar Trzy i nie było sensu dać się zabić, ponieważ była zirytowana jej zbliżającym się ślubem. Gdy nawigowała w kierunku zdradzieckiego centrum odwróconej, czarnej dziury, uspokoiła się myślą o tym, co czekało na nią na Tordanji Prime. Tajemniczy tubylcy, którzy żyli na planecie, podobno nie byli nawet ludźmi. I mówiono, że byli dotykowymi telepatami — zdolnymi czytać sobie nawzajem w myślach przez fizyczny kontakt, więc nigdy nie wykształcili mówionego lub pisanego języka. Ariel nie była pewna, jak będzie się z nimi komunikować, ponieważ uniwersalny translator nie będzie działał bez słów do tłumaczenia, ale była chętna się przekonać. A także, jej ekspedycja da niesamowity artykuł — nawet lepszy od tego o zmiennokształtnych z Zairn. Oczywiście miesiąc to nie było dużo czasu na prowadzenie badań, ale mogłaby przynajmniej zrobić początek. A po najkrótszym miesiącu miodowym w historii, wróci i dokończy to, co zaczęła, nawet, jeśli to zajmie jej rok. — Skarbie, jesteś pewna, że wiesz, co robisz? — Jęczący, nosowy ton Miltona przerwał jej przyjemne fantazje. Ściskał podłokietniki tak mocno, że jego kłykcie były białe, z jego wąskie usta były zaciśnięte ze strachu. Za zewnątrz wizjera, galaktyka zaczęła pędzić i rozciągać się jak tęczowe toffi, gdy mały transporter wszedł w zniekształcenie olbrzymiego pola grawitacyjnego tunelu czasoprzestrzennego. Potem kontinuum czasoprzestrzenne złapało ich i pociągnęło tak gładko, jak łódkę na rzece z szybkim nurtem. W tym momencie, jedno złe drgnięcie sterów wyśle ich w otchłań, gdzie statek zostanie rozerwany i Milton najwyraźniej o tym wiedział. Ariel znów musiał ugryźć się w język. Zdobyła swoją licencję pilota, mając piętnaście lat i przelatywała przez tunele dziesiątki razy, ale nie było sensu przypominać o tym Miltonowi. Przez minutę rozważyła udawanie, że nie wie, co robi i że zginą — ale spojrzenie na ściągniętą twarz Miltona przekonało ją, że to byłoby zbyt podłe, nawet dla jej irytującego narzeczonego. Mimo wszystko, znając jego bojaźliwy charakter, prawdopodobnie nigdy wcześniej nie podróżował przez tunel czasoprzestrzenny, a to doświadczenie mogło być za pierwszym razem odrobinę przerażające. 5

Boże, co za ludzie. Jak ja bym miał ponad dziesięć miliardów, to miałbym w głębokim poważaniu (czytaj w dupie) co o mnie myślą i robił swoje. Jak to mówią, biedny, robiąc coś dziwnego, będzie nazwany wariatem, bogaty będzie jedynie ekscentrykiem.

— Wszystko z nami w porządku, Miltonie. — Zapewniła go, ruchem głowy wskazując dziwny korytarz wielokolorowego toffi, gdzie czas i przestrzeń jednocześnie rozciągały się i kompresowały. — Widzisz, jesteśmy idealnie na kursie — prosto w centrum tunelu. — Nie, nie jest w porządku. — Piskliwy głos Miltona niósł cienką krawędź paniki, a jego wodniste oczy były wielkie jak talerze. — Zginiemy! — Wrzasnął, gdy zniekształcenie w wizjerze zrobiło się bardziej intensywne. — Nie zginiemy. — Tym razem Ariel nie udało się utrzymać irytacji z dala od swojego głosu. — Po prostu się odpręż — Wiem, co robię. Patrz, prawie przeszliśmy. — Wskazała wizjer, gdzie koniec skręcającego się korytarza był wyraźnie widoczny. Normalna, czarna przestrzeń, usiana kropkami gwiazd była wyraźnie widoczna na horyzoncie. Opuszczą sferę wpływu tunelu czasoprzestrzennego za mniej niż minutę. Dostosowała stery, żeby skompensować ich olbrzymią prędkość-. Tordanji Prime była na wprost końca tunelu i nie chciała polecieć za daleko. — Co robisz? — Milton prawie krzyknął, gdy dokonała korekcji. — Zabijesz nas! — Jednym ruchem odpiął swoją uprząż i pochylił się by chwycić drążek sterowniczy. — Milton, nie! — Ariel spróbowała go odepchnąć, ale nie wzięło pod uwagi jego, biorącej się z paniki siły. Chwytając dźwignię, szarpnął ją na bok, przekrzywiając kurs transportera przestrzennego.6 Uczucie podróży na szybkim, gładkim prądzie natychmiast zniknęło by zostać zastąpionym przez złowróżbną wibrację, która sprawiła, że jej zęby zaklekotały. Gdyby byli w sercu tunelu czasoprzestrzennego, bardzo szybko byliby martwi, ale byli prawie na końcu. — Milton p-puść t-to. — Krzyknęła, walcząc o kontrolę nad sterem. Gdyby tylko mogła go odzyskać, żeby wyprostować zanim zdryfują zbyt daleko… Ale się spóźniła. Przednia krawędź statku trąciła ścianę tunelu, wysyłając ich w śmiertelną spiralę, której Ariel nie mogła wyciągnąć, mimo lat doświadczenia. Silniki statku zawyły, gdy próbowały zrekompensować szalony kurs, a gdzieś z panelu kontrolnego Ariel poczuła gorący podmuch spalenizny, gdy system nawigacyjny wydał ostatnie tchnienie. Statek trząsł się tak gwałtownie, że wszystko w całym kokpicie było podrzucane w górę i w dół. — U… uważaj! — Krzyknął Milton, wskazując wizjer ręką, która kołysała się dziko z powodu wibracji. Ariel uniosła wzrok znad jej desperackiej walki z nieodpowiadającymi sterami. Ostatnią rzeczą, która widziała, była wielka, fioletowa krzywizna Tordanji Prime, rosnąca z samobójczą prędkością w wizjerze. Potem ciemność.

6

Tego gościa należy zamknąć w klatce dla jego własnego dobra.

Rozdział 2 — O Bogini, moja głowa. — Ariel potarła wspomnianą część. Guz wielkości jajka formował się za jej lewym uchem, ale przynajmniej jej ręka nie okazała się zakrwawiona, gdy na nią spojrzała. Popatrzyła na wyłączony transporter przestrzenny i westchnęła. W ostatniej chwili włączyło się zabezpieczenie grawitacyjne. Doświadczyli wyboistego lądowania — bardzo wyboistego w jej przypadku, znów potarła głowę — ale przynajmniej dotarli na powierzchnię Tordanji Prime w jednym kawałku. Ani ona, ani Milton nie mieli żadnych, połamanych kości, a statek i cały sprzęt były nietknięte, choć cokolwiek poobijane. Ariel pomyślała, że mieli szczęście. Oczywiście ze spalonym systemem nawigacyjnym, statek nie funkcjonował, ale już uruchomiła latarnię awaryjną. Trochę czasu zajmie sygnałowi dotarcie na jej rodzinną planetę, ale prawdopodobnie mogli oczekiwać zespołu ratowniczego, wysłanego przez jej ojca, w ciągu kilku tygodni. Nadal wrócą w sam raz na ślub, pomyślała kwaśno. Nie, żeby była niecierpliwa by związać się węzłem małżeńskim z Kapitanem Komando. Jakim idiotą był Milton, żeby łapać stery w ten sposób! Transporter wyhamował do lądowania na małej polanie w głębokiej dżungli i Ariel starannie obserwowała obce życie wszędzie wokół niej. Wszędzie, gdzie spojrzała, widziała gęstą, fioletowawą roślinność, gęsto pokrytą pięknymi, turkusowymi i czerwonymi kwiatami. Te kolory powinny się okropnie gryźć, ale w jakiś sposób tutaj, na Tordanji Prime, dopełniały się nawzajem. Daleko w dżungli mogła usłyszeć stłumione skrzeczenie i świergot, i rodzaj długiego, niskiego, gwiżdżącego dźwięku, które mogły być miejscową fauną. Pomimo jej bólu głowy i twardego lądowania, Ariel poczuła znajomy dreszcz bycia w zupełnie nowym miejscu, nieskażonym świecie, jaki zawsze odczuwała na początku ekspedycji. Wzięła głęboki oddech parnego powietrza dżungli, wdychając dziki, mszysty zapach wzrostu, wciągając do płuc nowy świat.7 Nie mogła się doczekać by zacząć! — Cóż, to po prostu wspaniałe. — Milton, który także wyszedł ze statku by się rozejrzeć, przerwał jej próbę obcowania z naturą Tordanji. Przyczaił się przy boku statku i kopnął kępę lawendowych chwastów, które błyskawicznie spróbowały zjeść jego stopę. Cofnął się szybko, z wodnistymi oczami, szeroko otwartymi z nieufności. — Nie robiłabym tego ponownie, gdybym była tobą, Miltonie. — Powiedziała sucho Ariel, czując jak jej wznoszący się duch opada z plaskiem w jej praktyczne, terenowe buty. To tyle w kwestii przygody i wysokich oczekiwań. — Wiem, że nie spędziłeś dużo czasu na innych planetach — Powiedziała mu. — ale na nieznanym świecie, najlepiej podchodzić do wszystkiego z ostrożnością.

7

Fajnie. A może na zupełnie obcej planecie w powietrzu są zupełnie nieznane bakterie albo wirusy? Co z taką możliwością? Zastanowiła się nad tym? Ja bym takie badania na mało znanej planecie wyobrażał sobie raczej w hermetycznych skafandrach.

— Do diabła z ostrożnością. — Sięgając za plecy, Milton wyciągnął dźwiękowy ogłuszacz, który wetknął sobie w tył spodni. — Jeśli zobaczę cokolwiek dziwnego, co choćby drgnie… — Machnął ogłuszaczem, szerokim łukiem, przechylając się w jej kierunku. — Powiedzmy po prostu, że nie będzie miało szansy drgnąć dwa razy. — Odłóż to. — Powiedziała ostro. — Albo przynajmniej miej dość zdrowego rozsądku, żeby nie celować tym w moim kierunku. — Zdrowego rozsądku? Chcesz mówić o rozsądku? A co z tym, żebyś sama go trochę miała? — Milton skrzyżował ramiona na chudej piersi. — To ty jesteś powodem tego, że w ogóle jesteśmy w tym bałaganie! — Słucham? — Ariel zapatrzyła się na niego pusto. On nie mógł naprawdę winić ją o katastrofę, czyż nie? — Powodem, dla którego jesteśmy w tym bałaganie jest to, że złapałeś drążek sterowy i prawie wysłałeś nas w serce tunelu czasoprzestrzennego. — Przypomniała mu. — Jedynym powodem, dla którego nadal żyjemy, jest to, że prawie z niego wyszliśmy, gdy zacząłeś zachowywać się jak idiota. — Ty źle nas kierowałaś. — Powiedział uparcie Milton. — Gdybym nie przejął sterów, gdy to zrobiłem, w tej chwili bylibyśmy martwi.8 — W przeciwieństwie do zwykłego pragnienia, żebyśmy byli martwi, co jest tym, jak zaczynam się czuć. — Warknęła Ariel. Nie było sensu próbować wyjaśniać cokolwiek jej tępemu narzeczonemu. Milton będzie kontynuował celowe nierozumienie jej, a ona dostanie tylko większego bólu głowy niż już miała. Stłumiła westchnienie. Co u licha sprawiło, że myślała, iż Milton będzie najmniej kłopotliwy ze wszystkich jej zalotników? Cóż, lekcja przyswojona. Nigdy nie zabierze go na kolejną ekspedycję. W międzyczasie, najwyższy czas zabrać się za tę. — Pomóż mi rozładować zapasy. — Powiedziała Miltonowi, kierując się do powgniatanego transportera. — Musimy rozłożyć obóz. Chcę zebrać trochę wstępnych odczytów i danych, zanim zrobi się ciemno. Milton posłał jej niedowierzające spojrzenie. — Nie możesz poważnie mówić, że naprawdę zamierzasz kontynuować ten nonsens — nie po wszystkim, przez co przeszliśmy? Ariel zacisnęła szczękę, żeby powstrzymać się od krzyku. — Ten nonsens to moje, życiowe zajęcie. — Powiedziała, próbując utrzymać spokojny głos. — I nie zostaniemy uratowani przynajmniej przez kolejnych kilka tygodni, więc co innego powinnam robić? Siedzieć z palcem w — — No już dobrze. — Milton uniósł dłoń by ją powstrzymać. — Dobrze, pomogę ci ustawić o… — Jego głos urwał się do słabego szeptu, a jego blade, pozbawione koloru oczy, nagle zrobiły się bardzo rozszerzone.

8

Ten gość jest chodzącym, gadającym dowodem na to, że długotrwałe krzyżówki w małej puli genów tworzą debili.

— Milton, o co chodzi? — Powiedziała ostro Ariel. Wyglądał, jakby miał jakiś atak, a byli lata świetlne od jakiejkolwiek placówki medycznej. — Y… Y…9 — Spoglądał na coś ponad jej lewym ramieniem i wycofywał się powoli w kierunku statku. Ariel stała się świadoma cichego, syczącego, warczącego dźwięku, dochodzącego z dżungli, która była dokładnie za nią. Wrażliwe włoski na jej karku uniosły się, gdy Milton kontynuował wytrzeszczanie oczu na cokolwiek, co wydawało ten dźwięk. Syczący warkot robił się głośniejszy i serce Ariel biło w jej piersi z potrójną prędkością. Nigdy nie pozwoliła wpaść w ten rodzaj sytuacji! Gdyby tylko nie pozwoliła Miltonowi jej rozproszyć. Powoli, uważając, żeby nie wykonywać żadnych, nagłych ruchów odwróciła się by stawić czoła temu, co się do niej skradało. Ciemnozielone stworzenie pokryte łuskami i prawie tak duże jak jej kosmiczny transporter, podkradało się za nią. Dźwięk dochodził z jego otwartego pyska, gdzie rzędy i rzędy długich na stopę, podobnych do szabli kłów, formowały idealne okręgi, aż do purpurowego przełyku. Jego żółte, złożone oczy połyskiwały złowieszczo, wyraźnie czekając, aż ona się poruszy. Ariel wstrzymała oddech. Cokolwiek zrobi, nie wolno jej panikować. Wiedziała, że gdyby rzuciła się do kryjówki, olbrzymie stworzenie natychmiast znalazłoby się na niej. W jego segmentowanym ciele było zwinięte napięcie, które powiedziało jej, że to chciało skoczyć. Gdyby tylko miała jakąś broń. Chwila — Milton miał ogłuszacz! — Milton. — Syknęła, nie śmiejąc się poruszyć. — Milton, ogłuszacz! Padnę na ziemię, a ty to oszołomisz — okay? — Odważyła się obrócić głowę i spojrzeć za siebie, ale jej bezużyteczny narzeczony nadal tylko tam stał, z zapomnianym ogłuszaczem, zwisającym przy jego boku. Gdyby nie była w śmiertelnym niebezpieczeństwie, Ariel przewróciłaby oczami. — Milton. — Wyszeptała znowu, nie chcąc skłonić przerażającego stworzenia do ataku. Pozbawione koloru oczy Miltona przewróciły się w jej kierunku, ale nie była pewna, że naprawdę ją widział. — Gotowy? — Syknęła. — Na trzy. Raz… Dwa… Drapieżnik z Tordanji skoczył. Dla Ariel to wydawało się dziać w zwolnionym tempie. Widziała jak jego dziwnie połączone ciało spina się do ataku, a potem wydawało się, potoczyć się naprzód, prawie, jakby było kłębem dymu, a nie zwierzęciem. Momo nagłej klarowności jej wizji, poruszyło się z potworną prędkością, która była nie do uniknięcia. Ariel rzuciła się z bok na odbijające się echem kaszlnięcie ogłuszacza — ale ono nigdy nie nadeszło. Zamiast tego, bestia była nagle na niej, w górze grubego, ciężkiego ciała, które wydawało się niejasno gadzie w dotyku, dla jej poszukujących czubków palców. Otwarła pysk jeszcze szerzej i Ariel znalazła się, wpatrując się w rzędy połyskujących kłów. Oddech stworzenia uderzył ją jak piec z przyprawiającym o mdłości, słodkim smrodem, jak padlina, zostawiona na słońcu, żeby zgniła, i prawie zwymiotowała.

9

Czyżby to zatwardzenie? 

— Milton! Milton — ogłusz to! Natychmiast to ogłusz! — Krzyknęła, ale nadal nie było odpowiedzi. Potwór pochylił głowę i ugryzł. Jego zęby chwyciły przód jej praktycznej, koszuli zew sztucznej skóry i rozerwały mocny materiał jak pajęczynę, odsłaniając jej piersi. Ariel spróbowała wytoczyć się spod niego, ale był zbyt, cholernie ciężki — była pewnie przyciśnięta do ziemi. — Na miłość Bogini, Milton — ogłusz to! — Prawie wrzasnęła. Znów nie było strzału, żadnego dźwięku poza warczącym sykiem potwora i jej własnym, gorączkowym tętnem, huczącym jej w uszach. Milton prawdopodobnie stał przymurowany w miejscu i obserwował z opadłą szczęką — jeśli nie zamknął się już bezpiecznie w transporterze. Wielka głowa znów się opuściła i tym razem wiedziała, że przegryzie ją na pół. Umrze. Umrze, ponieważ postąpiła wbrew swojemu, lepszemu osądowi i zabrała ze sobą przeklętego przez Boginię idiotę, zamiast zostawić go w domu, doglądającego tortu weselnego i schematu rozmieszczenia gości, gdzie było jego miejsce. Ariel wbiła palce pod wielostawową szczęką stworzenia i próbowała odepchnąć ją w tył i z dala od niej, ale to było jak próba pchania pod górę ogromnego głazu. Nie miała dobrego punktu podparcia, a potwór miał go, aż za dużo. Jego waga wyduszała jej powietrze z płuc, ale przynajmniej wyglądało na to, że zmienił zdanie odnośnie przegryzienia jej na pół, wyglądało na to, że celował by odgryźć jej głowę. Umrę! Pomyślała dziko Ariel. Bywała już wcześniej w kłopotach, ale nie wyglądało, żeby z tego miała wyjść cało. Jej jedynym pocieszeniem było to, że mimo wszystko, nie będzie musiała wyjść za tego idiotę, Miltona. Ale w chwili, gdy długie na stopę kły, śliskie od płynącej śliny, były cale od jej twarzy, brązowa smuga uderzyła w bok bestii i zrzuciła ją z niej. Ariel przetoczyła się na bok, sapiąc i wymiotując. Kątem oka mogła zobaczyć, że Milton nadal stał z opuszczoną szczęką, gapiąc się na potwora. Potwora, który w tej chwili był zmuszany do poddania się przez… nagiego człowieka?10 Ariel zamrugała i potrząsnęła głową. To na pewno nie mogło być prawdziwe. Znów uderzyła się w głowę, gdy walnęła o ziemię i miała przywidzenia. Prawda? Tordanji Prime była całkowicie niezamieszkana przez ludzi, więc nie było możliwe, żeby wielki, nagi, umięśniony mężczyzna siłował się z drapieżnikiem, który przygniótł ją do ziemi i prawie odgryzł jej głowę. Niemożliwe czy nie, nagi nieznajomy wydawał się wygrywać. Miał gęste, jasnobrązowe włosy, z pasmami złota od słońca, a mięśnie na jego szerokich plecach napięły się i skurczyły, gdy walczył z bestią. Wyciągnął skądś odłamek metalu i dźgnął żółte, złożone oko, które znajdowało się bliżej niego. Zielone, łuskowate stworzenie zawyło i szarpnęło się w agonii, gdy odłamek przebił bursztynową kulę. Ale, co dziwne, nagi nieznajomy nie krzyknął ani nie wrzasnął w triumfie — walczył w całkowitej ciszy, z całą, swoją koncentracją, skupioną na wijącej się masie ciała pod nim. — O Bogini— uważaj! — Krzyknęła Ariel do jej wybawcy. Potwór został rzucony na bok jego początkowym atakiem, ale teraz udało mu się wyprostować, konwulsyjnym wysiłkiem 10

On być Tarzan… Biegać na golasa, kołysać się na lianach i zabijać potwory gołymi rękami.

segmentowanego ciała. Gdy patrzyła, jego długi ogon machnął za plecami nagiego mężczyzny do zabójczego uderzenia. Ale mimo, że nie było sposobu, żeby zobaczył ogon, muskularny nieznajomy wyskoczył w powietrze w chwili, gdy ogon świsnął w kierunku niego i potwór trafił się w łeb, zamiast w zamierzoną ofiarę. To był wściekły cios i spiczasty koniec ogona wylądował dokładnie w pozostałym, złożonym oku, oślepiając również je. To wydawało się być tyle, ile segmentowana bestia mogła znieść. Z niskim, syczącym wyciem, odwróciła się i popełzła z okropna prędkością w dżunglę, miażdżąc roślinność i spłaszczając krzaki swoim, łuskowatym ciałem, gdy przechodziła. Mężczyzna, o którym już zaczęła myśleć, jako jej nagim ratowniku, pozwolił potworowi odejść i obrócił się z powrotem do Ariel, która nadal leżała na ziemi. Podszedł do niej z wyrazem zmartwienia na twarzy, które skoncentrowało się w jego zielonkawoniebieskich oczach. Ale nadal nic nie powiedział. To wtedy Ariel zobaczyła ruch kątem oka. Milton w końcu odmarzł i celował ogłuszaczem prosto w mężczyznę, który dopiero, co uratował jej życie. — Milton, nie! — Wrzasnęła Ariel. — Oszalałeś? Uratował nas — nie możesz go zastrzelić! Ale Milton wydawał się skoncentrowany na zrobieniu właśnie tego. Nadal mierzył ogłuszaczem w nagiego wybawcę, który patrzył w głąb jego lufy z nierozumiejącym zdziwieniem. Ariel zastanawiała się dziko, dlaczego się nie ruszał. Dlaczego po prostu tam stał i pozwalał Miltonowi, temu idiocie, celować w niego ogłuszaczem? Nieznajomy zrobił krok naprzód i zobaczyła, że palec Miltona napiął się na mechanizmie spustowym. Ariel nie mogła w to uwierzyć. Jej głupi jak osioł narzeczony naprawdę go zastrzeli. Bez myślenia o tym, zerwała się na nogi i rzuciła się między Miltona i nieznajomego. — Milton, powiedziałam odłóż t — Kaszlący ryk przerwał jej i nagle poczuła, jakby olbrzymia, szorstka ręka walnęła ją w pierś. Ariel poczuła mrowiący paraliż uderzenia dźwiękowego, które zaczęło się w punkcie kontaktu i rozeszło się po jej ciele.11 Wielka, niewidzialna dłoń popchnęła ją w tył i coś, albo ktoś ją złapało. Poczuła silne ramiona, owijające się wokół jej pasa i została uniesiona w powietrze, na czyjeś ramię. Milton krzyczał o odstawieniu jej, a ona wpatrywała się w kępę roślin w kolorze lawendy, które wcześniej próbowały zjeść jego stopę. Wtedy pełen efekt uderzenia dźwiękowego dotarł do jej mózgu i wszystko zrobiło się czarne.

11

Debil, no debil. Czy ludzi niebezpiecznych dla siebie i otoczenia nie powinno się zamykać?

Rozdział 3 Ariel powoli wróciła do przytomności. Miała najbardziej interesujący sen, cały o mężczyźnie ze zmierzwionymi, złocistobrązowymi włosami i zielonkawoniebieskimi oczami. Trzymał rękę na jej klatce piersiowej, jakby wyczuwał jej bicie serca i zadawał jej wszelkie rodzaje pytań. Robiła, co w jej mocy, żeby mu odpowiedzieć, ale niektóre rzeczy, które chciał wiedzieć, nie miały żadnego sensu. Chciał wiedzieć, dlaczego mówiła swoimi ustami, zamiast umysłem. I dlaczego nosiła tak dziwne okrycia na jej skórze — jak je nazywała? Ubrania? On sam był nagi i wydawał się mieć problem z koncepcją ukrywania skóry pod niepotrzebnymi okryciami. Chciał też wiedzieć, dlaczego wyglądała tak inaczej — dlaczego jej ciało wyglądało inaczej od jego, gdy było oczywiste, że byli z tego samego gatunku. Próbowała wyjaśnić, że była z innej planety, więc nie rozumiała wszystkiego, o co pytał, ale mężczyzna robił się tylko bardziej i bardziej zmieszany. Jednak jego ręka na jej klatce piersiowej była ciepła i dobra. Był ciekawy jej piersi, a ona pozwoliła mu ich dotknąć, obejmować w dłoniach ich pełne krzywizny i pocierać jej sutki, aż stwardniały pod jego szorstkim dotykiem i musiała stłumić sapnięcie przyjemności.12 Zastanawiała się czy wiedział, co jej robił, ale wydawał się kompletnie nieświadomy jak sprawiał, że się czuła, przez dotykanie jej swoją, ciepłą, szorstką, pokrytą zgrubieniami dłonią. Ariel otworzyła oczy na słabo oświetlona przestrzeń, która na początku była rozmazana i nieostra dla jej oszołomionego mózgu. Na swoich piersiach czuła ciepłe, gładzące doznanie, co przypomniało jej o tym dziwnie erotycznym śnie, który miała chwile temu. Potem para zaciekawionych, zielonkawoniebieskich oczu pojawiła się w polu jej widzenia i zrozumiała, że nagi mężczyzna z jej snu pochylał się nad nią, obserwując ją uważnie. Moment później spojrzała w dół i zrozumiała, że ciepłym, przyjemnym doznaniem na jej piersiach, była jego dłoń — on naprawdę jej dotykał i to nie był sen. Przez chwilę była zahipnotyzowana przez widok jego opalonej dłoni, obejmującej o gładzącej bladą, jedwabistą skórę jej piersi. Potem do jej umysłu wrócił porządek, a z nim strach. O Bogini! Była w połowie naga i pieszczona przez obcego mężczyznę. Gwałt! Pomyślała z nagłym napływem paniki. Zgwałci mnie! Wtedy jej paraliż prysnął. Musiała się stąd wydostać! Z dala od tego, obcego mężczyzny! — Achh! — Ariel usiadła tak gwałtownie, że zawirowało jej w głowie i przez moment widziała wszystko potrójnie. Mężczyzna, który ją dotykał — rozpoznała go zarówno, jako mężczyznę z jej snu, jak i mężczyznę, który uratował ją przed drapieżnikiem z Tordanji — odskoczył od niej z wyrazem zmieszania na twarzy. Szybko rozejrzała się po swoim otoczeniu. Była w czymś, co wyglądało jak jakiś rodzaj pojazdu, transportera przestrzennego, bardzo podobnego do jej własnego, ale wyraźnie minęły lata, odkąd ten statek gdziekolwiek poleciał. Płaty rdzy dekorowały ściany statku, a 12

To już wiem, dlaczego taką karierę wybrała. Potrafi szybko nawiązywać przyjazne stosunki z obcymi cywilizacjami.

luminescencyjne lampy, które szły w równoległych rzędach wzdłuż paneli podłogi i sufitu, migotały słabo, jak gdyby były na końcu swojej wytrzymałości. Fotele pilota i pasażera zostały usunięte by stworzyć mała, ale przytulna przestrzeń mieszkalną, a ich poduszki zostały użyte do sklecenia prowizorycznego łóżka, na którym obecnie leżała. Wielkie maty, uplecione z purpurowych trzcin, pokrywały podłogę, a koc, zrobiony z futra jakiegoś zwierzęcia był naciągnięty do jej talii. Ariel ośmieliła się zajrzeć pod koc i ku swojej uldze zobaczyła, że podczas, gdy była naga od pasa w górę, jej spodnie ze sztucznej skóry i terenowe buty nadal były nienaruszone. Podciągnęła drapiącą, zwierzęcą skórę koca do podbródka by ukryć swoje, nagie piersi i popatrzyła przez pokój do miejsca, gdzie nagi człowiek kucał w defensywnej pozycji, obserwując ją ostrożnie, w oczekiwaniu na jej kolejny wybuch. Teraz, gdy nieco się uspokoiła, Ariel pomyślała, że on w ogóle nie wyglądał na gwałciciela — bardziej jak ciekawski chłopiec, który został przyłapany z ręką w słoiku z ciastkami. Chociaż nie znała żadnych, małych chłopców, którzy mieli sześć stóp, trzy cale, nadzy i ekstremalnie umięśnieni. — Haj. — Powiedziała, próbując uczynić swój głos uspokajającym. — Przepraszam, że krzyknęłam, ale mnie przestraszyłeś. Kim ty, w ogóle jesteś? I jak się dostałeś na Tordanji Prime? Nagi mężczyzna zmarszczył brwi, z wyrazem niezrozumienia na jego opalonej twarzy. Więc, może nie mówił standardowym dialektem. Ariel powtórzyła swoje pytanie w kilku innych, powszechnych w galaktyce językach, wliczając w to Esperanto, ale mężczyzna nadal wyglądał na zmieszanego. — Jakim językiem mówisz? — Zapytała go Ariel, zaczynając czuć się sfrustrowana. — Musisz skądś być. To jasno daje znać, że nie jesteś stąd. — Wskazała na statek kosmiczny, który został zmieniony w kwaterę mieszkalną. — Więc, skąd jesteś? — Tak naprawdę nie oczekiwała żadnego rodzaju odpowiedzi — mężczyzna nadal patrzył na nią z wyrazem koncentracji, jak ktoś, bardzo mocno próbujący zrozumieć. Ale potem zaskoczył ją, przykładając dwa palce do swojej piersi i mówiąc pojedyncze słowo. — Kor. — Powiedział, znów wskazując na siebie. Jego głos był głębokim, zardzewiałym pomrukiem i wymawiał tę, pojedynczą sylabę z wahaniem. To było prawie tak, jakby nigdy wcześniej nie mówił, albo nie mówił od lat i próbował ponownie nauczyć się jak. Ariel była zachwycona — teraz dokądś dochodzili! Przyłożyła palce do swojego serca tak, jak on to zrobił i powiedziała. — Ariel. — Mężczyzna potrząsnął głową, znów z wyrazem sfrustrowanego zmieszania na twarzy. Ariel przywołała go gestem, żeby podszedł bliżej. Choć był tak wielki i wyraźnie potężny, odkryła, że wcale nie bała się tego nieznajomego dzikusa, jej nagiego wybawcę. Mężczyzna z wahaniem podszedł do niej i Ariel uważała, żeby wykonywać drobne i niegrożące ruchy. Gdy przykucnął tylko dwie stopy do niej, znów lekko postukała swoja klatkę piersiową i powiedziała bardzo powoli. — A…ri…el.

—Aaaariall. — Powtórzył, przeciągając dźwięki samogłosek i ucinając spółgłoski. Ariel znów miała wrażenie, kogoś, kto właśnie uczył się mówić. Sięgnęła do niego i poklepała lekko jego szeroką, nagą klatę czubkami dwóch palców. — kor. — Powiedziała, powtarzając to, co jej powiedział. Wyglądał na uradowanego i skinął jej głową. Z tak bliska nie mogła nic poradzić na dostrzeganie, że jego wielkie, zielononiebieskie oczy były zaskakująco piękne i otoczone najdłuższymi rzęsami, jakie kiedykolwiek widziała. Te oczy zmiękczyły jego twarz, która miała znacznie silniejsze rysy, niż była przyzwyczajona i sprawiły, że wyglądał na zamyślonego, zamiast przerażającego. Jego oczy nie były jednak jedyną rzeczą, przyciągającą jej uwagę. Trudno było zignorować jego nagość, gdy był w zasięgu dotyku, ale próbowała trzymać wzrok skupiony na górnej połowie jego ciała, zamiast pozwolić sobie na spojrzenie niżej. Jedynym znakiem na jego gładkiej, brązowej skórze, był naszyjnik tatuaży, który otaczał szeroką kolumnę jego szyi. To były owale wielkości kciuka, barwy turkusowoniebieskiej, które były połączone srebrzystymi liniami, biegnącymi wokół całego, jego gardła. Ariel pomyślała, że były najpiękniejszymi i najbardziej skomplikowanymi tatuażami rdzennych mieszkańców, jakie kiedykolwiek widziała. Wtedy Kor chwycił jej dłoń i splótł ich palce, i wszystkie myśli o jego nagości i jego tatuażach, zostały wymiecione z jej głowy. Jestem Kor, mieszkałem tutaj, w miejscu Tych, Którzy Się Dzielą, tak długo, jak znam samego siebie. Kim jesteś i z jakiego miejsca pochodzisz? Jesteś taka jak ja? Jedna z mojego rodzaju? Głęboki, melodyjny głos, płynący przez jej mózg, był szokiem. Ariel ze strachem wyszarpnęła swoją dłoń i to natychmiast się przerwało. Potem, widząc wyraz zranienia na twarzy Kora, przyłożyła rękę do swojego, pędzącego serca i potrząsnęła głową. — Przepraszam. Ja po prostu… nie jestem przyzwyczajona do tego typu rzeczy. — Powiedziała. Podróżowała przez galaktykę w wielu ekspedycjach antropologicznych i widziała rdzenną ludność wielu planet. Niektórzy z nich twierdzili nawet, że są w stanie komunikować się telepatycznie. Ale do teraz nigdy naprawdę nie widziała żadnych dowodów na prawdziwe zdolności telepatyczne, a co dopiero mieć je, zastosowane na sobie. Kor nadal gapił się na nią w niezrozumieniu i zrozumiała, że nie mógł jej zrozumieć, gdy się nie dotykali. Z wahaniem uniosła swoją dłoń do jego i pozwoliła mu jeszcze raz spleść ich palce. Nie chciałem cię przerazić, powiedział głęboki głos, wypełniając raz jeszcze jej głowę. To sposób, w jaki Ci, Którzy Się Dzielą zawsze mówili — umysł do umysłu. Nie wydajemy dźwięków ustami. Ci, Którzy Się Dzielą? Zapytała go Ariel, koncentrując się na pchnięciu jej myśli przez myślowe połączenie, które z nim czuła, gdy ich palce się dotykały. Kor wyglądał na zadowolonego, gdy udało jej się porozumieć. Ci, którzy mnie wychowali, gdy ci, którzy mnie urodzili, umarli, wyjaśnił. Popatrz. Przerwał na chwilę ich połączenie

poszedł w dalszy koniec statku, gdzie znajdował się panel kontrolny obrośnięty mchem i miejscowymi chwastami. Wrócił z małą holo-kostką, i podał ją ostrożnie Ariel. Wzięła ją od niego z tą samą uwagą, którą on pokazywał, czując, że Kor dzielił się z nią swoim, największym skarbem. Holo-kostka miała kilka wypalonych ścianek, ale przynajmniej dwie z nich nadal świeciły i pokazywały ich oryginalne obrazy. Na pierwszym, szkrab około dwóch lat, ze złocistobrązowymi włosami i zaskakująco zielonkawoniebieskimi oczami, wpatrywał się w nią. Kor, jako dziecko, zrozumiała z radością. Druga, świecąca ścianka holo-kostki pokazywała coś, co wyglądało jak zdjęcie ślubne. Panna młoda miała blond włosy i jasnozielone oczy, i wpatrywała się z kochającym oddaniem w pana młodego, który miał brązowe włosy i oczy tego samego koloru, co dziecko na drugim zdjęciu. Ariel ostrożnie podała mu kostkę z powrotem i znów splotła swoje palce z palcami Kora. To twoi rodzice, powiedziała, wskazując na kostkę, którą trzymał w drugiej dłoni. A drugie zdjęcie to ty, jako dziecko. Ale czy wiesz, jak się tu znalazłeś? Kor potrząsnął głową, wyglądając na wprawionego w zakłopotanie. Nie pamiętam dużo z czasu, zanim przyjęli mnie Ci, Którzy Się Dzielą. Ci, którzy mnie urodzili, zostali pożarci przez sloarna, gdy byłem trochę starszy niż na tym zdjęciu. Ruchem głowy wskazał kostkę. Sloarn? Ariel zmarszczyła czoło, zastanawiając się czy to był jakiś rodzaj drapieżnika z Tordanji. Sloarn to ten sam rodzaj zwierzęcia, który zaatakował ciebie i tego, drugiego. Kor przesłał jej obraz wielkiej, segmentowanej, łuskowatej bestii, którą od niej odgonił i Ariel mimowolnie zadrżała. Och — sloarn. Pokiwała głową, a potem popatrzyła na niego trochę nieśmiało. Chciałabym podziękować ci za uratowanie mi życia. Ten, uch, sloarn był wściekły i niebezpieczny, a ty ryzykowałeś swoje życie, żeby uratować moje. Jestem twoją dłużniczką. Kor wzruszył ramionami. Mam urazę do wszystkich sloarnów. I nie mogłem dopuścić, żeby pierwszy z mojego rodzaju, jakiego widziałem od czasu, gdy ci, którzy mnie urodzili umarli, został pożarty. Jak mogę ci się odwdzięczyć? Zapytała go Ariel. Badała dosyć prymitywnych kultur by wiedzieć, że często traktowali pojęcia długu i wdzięczności bardzo poważnie. Chciała, żeby Kor wiedział, że uznawała swój dług wobec niego i chciała go spłacić. Kor pochylił się naprzód i gorliwie popatrzył jej w oczy. Naucz mnie, powiedział. Tęsknota zabarwiła jego mentalny głos. Naucz mnie o Tych, Którzy Przybyli z Nieba —ludziach, z których pochodzę. Ariel uśmiechnęła się do niego. Będę zachwycona, ucząc cię wszystkiego, co mogę, Kor. I mam nadzieję, że mogę uczyć się o tobie i tych, którzy cię wychowali — Tych, Którzy Się Dzielą. Ci, Którzy Się Dzielą, musieli być rdzennymi mieszkańcami, którzy zamieszkiwali Tordanji

Prime, wnioskowała. Co za niesamowicie wielkie szczęście, znaleźć się w towarzystwie człowieka, który dokładnie ich zna! Zabiorę cię, żebyś spotkała tych, którzy mnie wychowali. Uśmiechnął się do niej z wahaniem. Zawsze mówili, że pewnego dnia spotkam innych z mojego rodzaju. Przez lata o tym marzyłem, a jednak… jesteś tak różna ode mnie. Cóż, powiedziała wymijająco Ariel, przygryzając wargę, co dokładnie masz na myśli? Kor przyjrzał się jej z góry na dół, krytycznym okiem. Po pierwsze jesteś ode mnie mniejsza — bardziej delikatna. A to jest inny odcień niż mój. Niepewnie dotknął jej włosów, przebiegając przez nie palcami w sposób, który sprawił, że Ariel z jakiegoś powodu zadrżała. Włosy, powiedziała mu. Nazywamy to włosami. Moje są blond — żółte, jak słońce. Wśród moich… naszych ludzi, jest wiele kolorów włosów. Oczu też. Wskazała swoje oczy wolną dłonią. Oczy. Kor wydawał się wypróbowywać to słowo. Nasze oczy też są różne. Twoje są niebieskie, jak niebo. Kor pogładził jej policzek, patrząc jej w oczy z zachwytem. A na klatce piersiowej masz… popatrzył na nią z wyrazem zastanowienia na twarzy. Ariel przygryzła wargę, niepewna, jak odpowiedzieć. Z jednej strony, była mu winna życie i miała nadzieję skłonić Kora do przedstawienia jej tubylcom. Z drugiej strony to było całkowicie nieprofesjonalne, żeby bawić się w doktora z dzikusem, nie ważne, jak wspaniały był. Zdecydowała się użyć beznamiętnego tonu. Mimo wszystko Kor nie był zawstydzony swoim, nagim ciałem, więc dlaczego ona miałaby być? Niechętnie puściła futrzany koc, odsłaniając jej nagie piersi. To nazywa się piersi, Kor. Tylko kobiety z naszego gatunku je mają. Czy, um, Ci, Którzy Się Dzielą, mają dwie płci — mężczyznę i kobietę? Oczywiście. Przytaknął. Ale te kobiety nie mają tych… piersi, jak ty. Ariel zrobiła w myślach notatkę — rdzenni mieszkańcy Tordanji najwyraźniej nie mieli drugorzędnych cech płciowych. Więc jak odróżniasz kobietę od mężczyzny? Zapytała Kora. Mężczyźni są koloru rośliny dendow, a kobiety koloru tendara, gdy pierwszy raz zakwita. Odpowiedział Kor. Tak, jak ja jestem innego koloru niż ty. Twoja skóra jest opalona od przebywania na słońcu bez ubrań — bez okryć by ją zakryć. Powiedziała Ariel. Próbowała przywyknąć do niego, patrzącego na jej nagie piersi. To była tylko ciekawość, nie pożądanie, powiedziała sobie. Ale posiadanie jego przeszywających oczu, skierowanych na jej ciało, sprawiało, że czuła się zarumieniona i ciepła. Kor podniósł rękę i objął jedną z jej piersi, pocierając kciukiem sutek. Ariel przygryzła wargę by stłumić sapnięcie. Wiedziała, że to była z jego strony niewinna ciekawość, ale jego dłoń była tak duża i ciepła, że mogła poczuć swój sutek, twardniejący na jego dotyk.

Kor gwałtownie odsunął rękę. Robiłem ci krzywdę? Głęboki, mentalny głos brzmiał na zaniepokojony. Ariel nie wiedziała czy czuć ulgę, czy rozczarowanie. Nie Kor. Ale u naszego rodzaju kobiece piersi są bardzo wrażliwe. Są używane dla przyjemności i reprodukcji. Reprodukcji? Uniósł brew w zmieszaniu, a Ariel przeklęła się w myślach. Teraz to zrobiła. Ostatnią rzeczą, jakiej potrzebowała, było musieć zacząć wyjaśniać Korowi ptaszki i pszczółki. Um, produkcji młodych. Tworzenie więcej ludzi, którymi ty i ja, oboje jesteśmy. Powiedziała, próbując zmienić temat. Ci, Którzy Przybyli z Nieba są ludźmi? Tak. Potwierdziła Ariel. Wszyscy pochodzimy od ludzi, którzy kiedyś żyli na planecie, nazywanej Starą Ziemią, w systemie słonecznym, wiele lat świetlnych stąd. Ty i ja, i twoi rodzice też. Przyjrzała mu się uważnie. Znasz imiona swoich rodziców, Kor? Wzruszył ramionami, marszcząc brwi. Najwyraźniej próbował przetrawić wielką ilość informacji, które mu podała. Ariel delikatnie rozplotła ich palce i zeszła z łóżka zrobionego z poduszek. Rozważyła zabranie koca ze sobą i zdecydowała tego nie robić. Jej koszula przepadła — została podarta na strzępy przez sloarna i prawdopodobnie spadła z niej, gdy Kor zabrał ją do swojego domu. Nie podobało jej się chodzenie topless, ale Tordanji Prime nie była wystarczająco chłodna, żeby naprawdę wymagać ubrań i wiedziała, że zainteresowanie nią Kora było czysto niewinne i w żaden sposób seksualne. Musiała przejść ponad własnymi uczuciami zawstydzenia i skromności i nauczyć się żyć tak, jak on, pouczyła się, gdy chodziła po statku, patrząc na różne rzeczy. Zachowywanie się inaczej mogło jutro znacząco zaszkodzić jej szansom ustanowienia dobrego porozumienia z tubylcami. Więc dlaczego nie zdjąć też spodni i majtek? Zapytała praktycznie samą siebie. Ale… nie była jeszcze całkiem gotowa na wyjaśnianie Korowi pozostałych różnic między mężczyzną i kobietą. Zgrabnie ominęła pytanie o ptaszki i pszczółki i nie chciała znów otwierać go do dyskusji. Skierowała się do panelu sterowniczego i zaczęła pracować przy przełącznikach i dźwigniach, próbując sprawdzić czy w tej maszynie pozostało jakiekolwiek życie. Ku jej ekscytacji, odkryła, że dziennik statku był w większości nieuszkodzony. Słuchała uważnie kilku wpisów, a Kor podszedł wolno by stanąć obok niej, z wyrazem niezrozumienia na twarzy. Ariel z zachwytem chwyciła jego dłoń. Słuchaj, Kor, to głosy twoich rodziców! Mówią, co się z tobą stało i jak się tu znalazłeś. Spojrzała w górę, na niego, lśniącymi oczami. Twoje prawdziwe imię to Corrin Trafalger. Twoi rodzice byli ostatnimi ludźmi, którzy przylecieli badać tę planetę i twoja matka była w ciąży, gdy przybyli. Uniósł na nią brew. W ciąży?

Uch, nosiła cię. Sprowadziła cię ze sobą, wyjaśniła pospiesznie Ariel. Ich statek rozbił się, dokładnie tak, jak mój, ale ich latarnia alarmowa spaliła się w czasie katastrofy. Byli uwięzieni, ale zaczęli nawiązywać przyjaźń z tubylcami — z Tymi, Którzy się Dzielą. Kor popatrzył na nią z podziwem. Rozumiesz to wszystko, tylko słuchając dźwięki ust? To się nazywa język mówiony, Kor i prawie każdy gatunek i podgatunek ludzi ma taki. Postukała brązowa kolumnę jego gardła, tuż powyżej naszyjnika niebiesko srebrnych tatuaży. Czy ty nigdy nie używasz swojego głosu? Wzruszył ramionami. Ci, Którzy Się, Dzielą, nie mają głosów — mówią swoimi umysłami, przy pomocy opiekunów myśli. Ale nauczyłbym się od ciebie tego języka mówionego, gdybyś mnie go uczyła. Chciałbym rozumieć głosy tych, którzy mnie urodzili. Ariel uśmiechnęła się. Z chęcią cię nauczę. Chodź, usiądźmy na łóżku i zaczniemy.

Rozdział 4 Wiem kilka rzeczy, powiedział jej Kor, gdy usadowili się, twarzami do siebie, na poduszkach. Znam oczy, dotknął lekko jej powiek i głośno wypowiedział słowo. I włosy. Przeciągnął ręką przez jej splątane, blond pukle, powtarzając tę, pojedynczą sylabę. Z bardzo dawna pamiętam usta, powiedział w zamyśleniu, ale te… objął jej policzek i musnął opuszkiem kciuka jej pełne, różowe wargi. — Wargi. — Powiedziała mu Ariel, czując, że drży pod jego delikatnym dotykiem. To było niedorzeczne, ale odkryła, że nie mogła niczego na to poradzić. Dotyk Kora ekscytował ją w sposób, w jaki nigdy wcześniej nie była podniecona. Potem wypchnęła tę myśl ze swojego umysłu i skoncentrowała się na jej lekcji języka. Nauczyła go „uszu” i „brwi,” „nosa” i „gardła,” „Klatki piersiowej” i „skóry,”13 a potem jego duża, ciepła dłoń powędrowała w dół by znów dotknąć jej piersi. — Piersi. — Powiedział miękko, swoim, głębokim głosem. Jego kciuk musnął jej sutki, sprawiając, że sapnęła. Co to jest? Zapytał przez ich łącze. — Sutki. — Powiedziała cicho Ariel. Przygryzła wargę, gdy powtórzył to słowo i podrażnił kciukiem do twardości również drugi sutek. Mówiłaś, że one są dla przyjemności? Jak one tworzą przyjemność? One… to przyjemne dla mnie — dla kobiety, gdy mężczyzna dotyka ich tak, jak ty ich teraz dotykasz, przyznała Ariel. I wielu mężczyzn uważa za przyjemne dotykanie tu kobiety, ponieważ wiedzą, że to daje jej przyjemność. Więc otrzymują przyjemność z dawania przyjemności. Mentalny głos Kora był zamyślony. Popatrzył prosto na nią. Czy sprawiam ci teraz przyjemność, Ariel? Niezdolna kłamać w sprawie czegoś tak oczywistego, Ariel pokiwała głową. Wiedziała, że nie powinna czerpać seksualnej przyjemności z pozwalania mu na zaspokojenie swojej ciekawości, ale w Korze po prostu coś było. Był tak duży, tak pierwotny, a jednak tak łagodny. Nigdy nie wierzyła z miłość od pierwszego wejrzenia i nadal nie wierzyła. Ale pożądanie od pierwszego wejrzenia było całkowicie inną sprawą. Co jeszcze robią mężczyźni, żeby sprawić przyjemność kobietom? Zapytał miękko, nadal dotykając jej piersi. Ssą… kładą swoje usta na piersiach kobiety, na jej sutkach… Ariel urwała, niepewna, dlaczego mu to mówiła. Musiała przestać, zanim każda odrobina jej naukowego obiektywizmu wyleci prosto przez okno, ale nie wydawała się móc na to cokolwiek poradzić. I nie sprzeciwiała się, gdy łagodnie położył jej plecy na poduszkach i zaczął ssać i lizać jej piersi. Wciągnął

13

To ma być lekcja języka czy anatomii? A może łączyła przyjemne z pożytecznym?

eksperymentalnie jeden z jej sutków całkowicie do swoich ust i ssał mocno, sprawiając, że jęknęła głośno. Ariel zanurzyła palce w gęstej czuprynie jego włosów i wygięła bezwstydnie plecy, poddając się przyjemności jego gorących, mokrych ust na jej nagich piersiach. Czuła żar, gromadzący się między jej udami i była wdzięczna, że miała dość rozsądku, żeby zatrzymać na sobie spodnie. Ariel, mentalny głos Kora wyszeptał w jej głowie. Nie trzymali się już dłużej za ręce, ale najwyraźniej jego dotyk na jej nagiej skórze był wystarczający, żeby utrzymać połączenie. Tak, Kor? Była zbyt zajęta jęczeniem, żeby odpowiedzieć mu głośno. Na chwilę podniósł wzrok znad moich sutków, czerwonych i nabrzmiałych od jego uwagi. Uważam sprawienie ci przyjemności za bardzo przyjemne. Podoba mi się dotyk i smak twojej skóry i to, jak poruszasz się pode mną, gdy kładę na tobie moje usta. Czuję się dobrze, ale dziwnie, wskazał między swoje nogi, tutaj. Ariel odważyła się popatrzeć w dół i zobaczyła jego gruby trzon, którego tak mocno próbowała nie zauważać, odkąd się obudziła, w pełnej erekcji i pulsujący między jego umięśnionymi udami. O moja Bogini! Pomyślała do siebie niepokojem. Nie było już dłużej żadnej wątpliwości, że zainteresowanie Kora nią nie było zwyczajną, dziecięcą ciekawością. Nie, ono było zdecydowanie seksualne. Kor popatrzył na nią, marszcząc brwi. Co to znaczy, gdy to się dzieje? Zapytał przez ich łącze. To znaczy… Ariel poszukiwała właściwego słowa, żeby to wyrazić. To znaczy, że twoje ciało jest gotowe do stosunku — do połączenia z kobietą. Czubkami palców dotknęła lekko jego rozgrzanego trzonu, a Kor syknął, jakby go sparzyła. To… inne uczucie, gdy mnie dotykasz, niż gdy ja się dotykam. Powiedział. Dlaczego? To po prostu… część bycia człowiekiem. Powiedziała mu Ariel. Wiedziała, że powinna przestać go dotykać, powinna zostawić go w spokoju, ale jakoś po prostu nie mogła. Może to była intymność kontaktu umysłu z umysłem, sprawiająca, że czuła, jakby znała go znacznie dłużej niż w rzeczywistości. A może było to ciepło jego skóry przy jej, piżmowy, dziki, całkowicie męski zapach jego pożądania, który wypełnił jej zmysły jak narkotyk. Jakikolwiek był powód, nie mogła powstrzymać się od dotknięcia go znowu, chciwie chwytając jego gruby trzon w swoją dłoń i gładząc jedwabistą długość, aż Kor jęknął przez ich umysłowe łącze. Ariel, warknął, pokażesz mi jak ludzie, jak nasz lud się łączy? Ariel cofnęła się z konsternacją. Kor, nie mogę, powiedziała. Nie to, że nie chciała, ale znała tego, wielkiego dzikusa tylko kilka godzin, nie licząc, jak długo była nieprzytomna. Nie było mowy, żeby była gotowa zrobić to z nim. To było całkowicie nieprofesjonalne, a poza tym, tak

bardzo, jak tego nienawidziła, obiecała wyjść za Miltona za mniej niż miesiąc.14 Nie, nie mogła tego zrobić — to nie byłoby właściwe ani uczciwe. Jednak, rozważała, patrząc na pożądanie, płonące w zielononiebieskich oczach Kora, nie było też uczciwie zostawiać jej wybawcę w tym stanie. Może było coś, co mogłaby zrobić — jakiś sposób, żeby mu pomóc i odpłacić mu za uratowanie jej życia. Kor, powiedziała, znów biorąc jego gruby trzon w swoją dłoń i gładząc go delikatnie, nie mogę ci pokazać… jak się łączyć. Ale są inne rzeczy, które możemy zrobić, rzeczy, które mogę ci pokazać, które są bardzo przyjemne. Chciałbyś tego? Tak, pokaż mi. Kor położył się na poduszkach i pociągnął ją w dół, na siebie. Wtulił twarz pod występem jej podbródka, jego gorący oddech wysyłał dreszcze w dół jej kręgosłupa. Bogini, pomóż jej, tak bardzo go pragnęła. Było coś tak pierwotnego w tym mężczyźnie — zwierzęcy instynkt, który sprawiał, że jej ciało bezradnie odpowiadało na jego. Ariel odepchnęła te myśli i spróbowała skoncentrować się na zrobieniu tego, co mogła, żeby zmniejszyć dyskomfort Kora, bez zajścia za daleko. Znów wzięła jego fiuta w swoją rękę, zachwycając się jego grubością i długością. To było jak trzymanie pręta gorącego żelaza, pokrytego jedwabiem i nie mogła nawet zamknąć wokół niego palców. Bez myślenia o tym, znalazła się na kolanach, pochylając się nad nim, tak, że jej blond włosy przesunęły się po jego umięśnionym brzuchu. Potarła eksperymentalnie miękką jak płatki róży główkę jego kutasa o swój policzek, wdychając jego zapach, poddając się przyjemności słuchania jego sapnięć przez ich połączenie. Kor, przesłała mu, nadal jedną ręką gładząc jego gruby trzon, gdy pieściła lekko owłosiony worek między jego nogami, drugą. To w porządku wydawać dźwięki głośno, gdy czujesz się dobrze. Chciałabym usłyszeć dźwięki, które wydajesz, gdy cię dotykam. Odpowiedział niskim pomrukiem, gdy złożyła miękki, eksperymentalny pocałunek na szerokiej główce jego fiuta. Zachęcona przez jego dźwięki przyjemności, Ariel ośmieliła się zrobić więcej niż pocałunek. Polizała językiem długi, powolny szlak od podstawy jego trzonu, do główki, śledząc pulsującą, niebieską żyłę, która biegła wzdłuż jego twardości. Smakował słono, ciepło i całkowicie przepysznie. Ariel nigdy nie była zbyt chętna by wykonywać tę, szczególną czynność, ponieważ bała się, że źle się do tego zabiera i zastanawiała się, jak wypadała w porównaniu do innych kochanek, które robiły to samo z mężczyzną, z którym była. Ale Kor nie miał żadnych, innych kochanek, więc czuła się swobodna by eksperymentować i dać mu przyjemność w każdy sposób, w jaki mogła.

14

Chyba zgłupiałaś kobieto. Idiota rozbił ci statek, prawie pozwolił cię zabić, a na końcu cię postrzelił i to wszystko, w ciągu jednego dnia. Wyobraź sobie, ile może zrobić przez tydzień, o całym życiu nawet nie wspominając.

Polizała mokre kółko na wrażliwym miejscu tuż pod główką i dmuchnęła strumieniem zimnego powietrza w to samo miejsce, tylko po to, żeby się z nim podrażnić. Kor znów jęknął głośno, a potem usłyszała go przez ich łącze. Ariel! Ach! To takie… Nie wydawał się mieć słowa, które pasowałoby do sytuacji, ale jego działania nadrobiły jego brak elokwencji. Wielkie, ciepłe dłonie przeczesały jej włosy i delikatnie nakłoniły ją w dół, cicho błagając, żeby przestała się drażnić. Przyjmując wskazówkę, Ariel pochyliła głowę i wzięła w swoje usta tak dużo grubego trzonu, jak mogła. Poczuła szeroką główkę, uderzającą o tył jej gardła, a nadal dobrze ponad połowa jego członka była wolna. Użyła na nim jednej ręki, głaszcząc w rytmie ruchów jej ust, gdy ssała jego gruby trzon. Kor sapnął na tę, podwójną stymulację jej ust i dłoni, i zaczął pompować biodrami, bardzo ostrożnie, w tempie jej ruchów. Ariel była z kilkoma mężczyznami, którzy wydawali się sądzić, że to było ich dane przez Boginie prawo, żeby wepchnąć się w głąb jej gardła tak bardzo, jak to było w ludzkiej możliwości, ale nie było tak z Korem. Wydawał się rozumieć, że mógłby ją zranić, jeśli nie będzie ostrożny i nigdy nie pchnął za daleko albo za mocno. Szczęka Ariel robiła się zmęczona, ale nadal cieszyła się tym bardziej, niż jakimkolwiek doświadczeniem seksualnym, jakie kiedykolwiek miała — a ona nawet nie była tą, która dostawała tę uwagę. Mogła poczuć jak gorąca wilgoć między jej udami rośnie z każdym, zmysłowym ruchem Kora do i z jej ust. Przyjemnie było kierować seksualnym spotkaniem w ten sposób — dobrze pokazywać mężczyźnie tak podatnemu na jej nauki, jak przyjemny mógł być seks. I to było wszystko, czym to było. Obiecała sobie Ariel — tylko seks. Ona tylko pokazywała Korowi, co omijało go przez te wszystkie lata, wprowadzała go w kilka kluczowych faktów, jak nauczyciel z chętnym uczniem. Bardzo chętnym uczniem. Kor jęczał i sapał i w końcu poczuła jak wielkie mięśnie jego ud napinają się i zmieniają w żelazo pod jej dłonią. — Ariel! — Jęknął głośno, jego duże ręce sięgały by dotknąć jej twarzy, jej szyi, jej ramion, próbując pieścić ją wszędzie jednocześnie. Na dźwięk jej imienia na jego ustach, Ariel sama poczuła, że prawie mogłaby mieć orgazm. Oto był mężczyzna, który nie mówił głośno przez ponad dwadzieścia pięć lat i krzyczał jej imię na cały głos. To sprawiło, że poczuła się potężna i gorąca. Planowała cofnąć się w ostatniej chwili, ponieważ nie za bardzo podobał jej się smak spermy, ale teraz przycisnęła się bliżej, wirując językiem wokół jego trzonu, gdy ssała i lizała go do punktu bez powrotu. — Ariel! — Znów sapnął Kor, zarówno na głos, jak i przez ich połączenie, a potem poczuła gęste, gorące strumienie uderzające o tył jej gardła, gdy doszedł. Ku jej zaskoczeniu, jego sperma nie była gorzka ani kwaśna, ale słodka. W rzeczywistości, miała prawie czekoladowy smak. Przełknęła chętnie i zastanowiła się czy to mogło mieć coś wspólnego z jego dietą tutaj, na Tordanji Prime. Poczekała, aż jego dzika erekcja zaczęła opadać i dała jego fiutowi ostatni pocałunek. Potem przesunęła się w górę, wzdłuż jego ciała, żeby przycisnąć swoje, nagie piersi do jego szerokiej, muskularnej klaty. Oboje byli lekko spoceni, ale chłodna bryza, przesączyła się przez pęknięcia w bokach statku i ochłodziła ich.

— Ariel. — Wyszeptał z wahaniem Kor, jego głębokim głosem, nadal brzmiącym na ochrypły i nieużywany. Potem kontynuował przez ich łącze. To było… nie ma słów. Słów umysłu, ani słów ust na to, co mi pokazałaś. To była przyjemność ponad wszystko, o czym kiedykolwiek śniłem. Ariel nie mogła powstrzymać się od rumieńca na tę, niezwykłą pochwałę. Wiedziała, że ssanie fiuta Kora, aż doszedł, było prawdopodobnie niewłaściwe, ale w jakiś sposób nie mogła zmusić się by być z tego niezadowolona. Pewnie, że to było nieprofesjonalne, ale to było też piekielnie dużo zabawy. A poza tym, obiecała sobie, to był pierwszy i ostatni raz, gdy coś takiego wydarzyło się między nią i tym dzikusem. Jutro pójdzie spotkać się z tubylcami i stanie się bezstronnym obserwatorem, którym zawsze próbowała być, gdy wchodziła w interakcje z nowymi ludźmi. Ale w międzyczasie mogła cieszyć się, przytuleniem się do Kora i uczuciem jego silnego ciała blisko jej, i jego silnych ramion, owiniętych zaborczo wokół niej. Przez pęknięcia w ścianach statku mogła zobaczyć, że teraz na zewnątrz było całkiem ciemno. Przyszło jej do głowy, że Milton prawdopodobnie zastanawiał się, gdzie ona, do diabła była, ale nie czuła żadnej, szczególnej winy z tego powodu. Pozwoli mu się przez chwilę martwić. Po zachowywaniu się jak tak całkowity ja-wiem-wszystko idiota, zasłużył na to. Spędzi jeden dzień z Korem, poznając tubylców, a potem wróci do jej podstawowego obozu, żeby dać znać Miltonowi, że nic jej nie jest.

Rozdział 5 Jeden dzień zmienił się w kilka tygodni, a Ariel prawie tego nie zauważyła. Następnego ranka, gdy się obudziła, Kor wyszedł już i zebrał trochę jedzenia na ich śniadanie. Gdy usiadła na łóżku i przetarła sennie oczy wypełnił jej kopana jasnoniebieskimi strąkami i okrągłymi, jaskraworóżowymi owocami, niepodobnymi do niczego, co kiedykolwiek wcześniej widziała. Kor dotknął jej kolana, gdy badała jeden z okrągłych, różowych owoców, który akurat wypełniał jej dłoń. W ten sposób, powiedział jej, wybijając w owocu dziurę, blisko góry, obok ogonka. Potem wziął mały łyk z otworu i podał jej. Ariel popatrzyła z powątpiewaniem na owoc, który wydawał się być wypełniony raczej płynem niż miąższem, ale jeden eksperymentalny łyk później, uwielbiała go. Sok jaskrawo różowego owocu miał cierpko słodki smak, niepodobny do niczego, co wcześniej próbowała. Nie był całkiem jak owoce cytrusowe, które były importowane ze Starej Ziemi, ani jak sok z płomiennego kwiatu z systemu Nandar, ale był odrobiną z obu i był absolutnie przepyszny. Gdy skończyła dwa z różowych owoców, Kor otworzył jeden z niebieskich strąków, żeby ujawnić bogato brązowy krem, który wypłynął na jej dłoń, gdy wzięła go od niego. Ariel była niechętna by go spróbować tylko do chwili, gdy go powąchała. Nie dało się pomylić tego zapachu — czekolada albo jej odpowiednik na Tordanji. Eksperymentalnie polizała brązowy krem i odkryła, że smakował tak dobrze, jak pachniał. Smak najciemniejszej, najbogatszej czekolady, jakiej kiedykolwiek próbowała, eksplodował na jej języku, ze zmieszaną nutą, jakiejś, egzotycznej przyprawy. Kor gorliwie obserwował jej reakcję. Smakuje ci? Zapytał, znów dotykając jej kolana, żeby stworzyć połączenie. Ariel kiwnęła głową i uśmiechnęła się do niego. To przypomina mi słodki łakoć, który jedliśmy na mojej, rodzinnej planecie — tylko lepszy. Przypomniała sobie lekko słodki i czekoladowy smak jego spermy, z zeszłej nocy i uniosła brwi. Jesz tego dużo? Kor pokiwał głową. Tak, są tym, co mężczyźni Tych, Którzy Się Dzielą, przynoszą swoim kobietom, jako prezent, w czasie łączenia się. Ale ja też lubię ten smak. Potem powiedział głośno. — Są… dobre. Ariel pokiwała w zachęcie głową i uśmiechnęła się do niego. Było oczywiste, że był niecierpliwy, żeby nauczyć się mówić głośno, komunikować się werbalnie tak samo, jak mentalnie. Zastanawiała się, jak na początku uzyskał zdolności telepatyczne. Czy to był kolejny produkt uboczny diety na Tordanji, a może ukryta zdolność, którą tubylcy w jakiś sposób obudzili w jego mózgu? Skończyła miąższ jeszcze kilku, niebieskich strąków, Kor ogolił się, drapiąc twarz ostrym kawałkiem metalu, który służył mu za nóż. Wyglądał jakby pochodził z jakiejś części statku, skręconej w katastrofie i był przechowywany w pochwie zrobionej ze zwierzęcej skóry.

Pochwa była przywiązana wokół jego talii, pasem, zrobionym z cienkiej, mocnej, purpurowej winorośli. Popatrzył na nią, gdy skończył się golić. — Jesteś gotowa? — Zapytał, przerywając. Ariel popatrzyła w dół, na siebie. Nadal była topless i nie miała żadnego, swojego sprzętu. A jednak Kor miał mniej niż ona — tylko prowizoryczny nóż w skórzanej pochwie, przywiązanej do jego pasa i był gotowy do wędrówki przez dżunglę. Przez chwilę rozważyła zapytanie go, czy mogłaby wrócić na miejsce katastrofy, żeby przynajmniej wziąć rejestrator, do robienia notatek. Ale wtedy musiałaby wyjaśniać Miltonowi, gdzie była i dla czego była na wpół naga, i… nie to było zwyczajnie zbyt dużo kłopotu. Więc po prostu skinęła głową. — Tak, jestem gotowa. Chodźmy. Uśmiechnął się do niech wielkim, ciepłym uśmiechem, który sprawił, że poczuła mrowienie, aż w palcach stóp. Bogini, gdyby miał jakiekolwiek pojęcie, jak wspaniały był… ale nie miał. Gdy szli przez dżunglę, Ariel pomyślała, że to było odświeżające być z dobrze wyglądającym mężczyzną, który nie wiedział, że dobrze wyglądał. Wśród czterdziestu czterech rodzin, Milton był uważany za całkiem przystojnego i nigdy nie pozwolił Ariel o tym zapomnieć. Często zastanawiała się czy coś z nią było nie tak, skoro nie lubiła wysokiej, chudej budowy swojego narzeczonego i cofniętego podbródka, które były cechą charakterystyczną dobrego urodzenia w jej klasie społecznej. Ale znów, jej babci Stone, też nie podobała się zapadła pierś i cofnięty podbródek w wyglądzie prawdziwego arystokraty. Holozdjęcia jej męża, dziadka Tarrington, pokazywały dużego, krzepkiego mężczyznę z szerokimi ramionami i podbródkiem jak dziób fregaty transportowej. Może, spekulowała Ariel, odziedziczyła jej miłość do dużych, postawnych mężczyzn po jej babci, razem z niemodnie krągłą figurą i smakiem do przygód. W dniu, w którym umarła, Babcia Stone wierzyła w przeżywanie życia w pełni i zachęcała Ariel do robienia tego samego. Ariel odsunęła na bok czułe wspomnienia o jej dzikiej babci i skoncentrowała się na podążaniu za Korem. Ale nie tylko za nim szła — obserwowała go uważnie, jak robiła z każdym, rdzennym mieszkańcem nowej planety, którą przybyła badać. Poruszał się jak dzikie zwierzę, przez gęstą roślinność dżungli — w jego krokach była sprężystość i napięcie w jego dużym ciele, które mówiły, że był gotowy na wszystko. Była w nim nieświadoma gracja, cicha szlachetność, która przemawiała do Ariel na wielu poziomach. I było też jego ciało. Falujące mięśnie jego pleców i tyłka pracowały pod jego gładką, opaloną skórą, gdy szli, a jego długie do ramienia włosy były związane źdźbłem trawy. Bogini, ten mężczyzna był chodzącym porno-wideo, pomyślała, próbując się nie ślinić. Ale on nie jest dla mnie, przypomniała sobie stanowczo. A ostatnia noc była jednorazową sprawą. Teraz, gdyby tylko potrafiła skłonić swoje hormony, żeby zgodziły się z jej umysłem… Jedyną rzeczą, która rujnowała jej radość z wycieczki i wspaniałego widoku, było nieustanne brzęczenie insektów wokół jej uszu. Po około godzinie ich podróży przez głęboko purpurową dżunglę Tordanji, szczególnie wielki i obrzydliwie wyglądający, jasnopomarańczowy robak,

długi jak jej dłoń, usiadł Ariel na ramieniu. Będąc doświadczonym antropologiem, zrobiła sobie cel z próbowania pozostać spokojną, nie ważne jak dziwną rzecz widziała na nowej planecie, ale miała słabość — jej strach przed robalami, zwłaszcza wielkimi robalami. Wrzasnęła i strzepnęła pomarańczowego owada, czując niechęć do uczucia jego wielu nóżek, pełznących po jej skórze. Kor natychmiast się odwrócił, ze zmartwieniem wypisanym na twarzy. Wielki owad odleciał, brzęcząc, gdy wyciągnął rękę, żeby dotknąć jej ramienia, a Ariel wzdrygnęła się odruchowo. — Ariel? — Zapytał głośno, a potem kontynuował przez połączenie. Wszystko w porządku? Coś cię martwi? Ten robal! To… to stworzenie, które na mnie wylądowało. Ariel wzięła głęboki oddech, próbując wziąć się w garść. Jej strach przed owadami był czymś, co zawsze starała się przezwyciężyć. To było takie nieprofesjonalne, wrzeszczeć jak mała dziewczynka, tylko dlatego, że jakiejś miejscowej faunie zdarzyło się być pełzającą i obrzydliwą. Te, które latają? Kor rozejrzał się i wydawał się zobaczyć po raz pierwszy, że owady kłębiły się wokół nich. Ale nie, zrozumiała Ariel, nie wokół nich, tylko jej. Z jakiegoś powodu te same insekty, które sądziły, że była nowym doznaniem smakowym, zostawiały Kora całkowicie w spokoju. — Daj. Poprawię to. Pokażę ci. — Powiedział z trudnością Kor. Był zajęty zbieraniem kwiatów ciemnoniebieskiej, pnącej się winorośli, która skradała się w górę po boku purpurowego pnia obok nich. Gdy zmiażdżył je w dłoniach, wydzieliły płyn, który miał nieciekawy, odstręczający zapach, który palił nos Ariel. Zanim mogła zaprotestować, wcierał gęsty, śliski sok w cała, górną połowę jej ciała. Ariel zawsze miała ładną, wrażliwą skórę i czekała, aż po czuje palenie w miejscach, gdzie dotknął ja kwiatowy sok, ale było tylko wspaniale chłodne wrażenie, gdzie płyn koił mnóstwo jej owadzich ukąszeń. Duże, ciepłe dłonie Kora wydawały się pozostać najdłużej na jej piersiach i sutkach i Ariel mocno zacisnęła razem uda, próbując walczyć z pożądaniem, które groziło przejęciem nad nią kontroli, gdy wmasowywał środek przeciw owadom w jej skórę. Szybki rzut oka w dół dał jej znać, że to wpływało również na niego. Ariel miała krótki, myślowy obraz siebie, schylającej się, żeby ssać jego twardy trzon w swoich ustach, a gdy Kor warknął z aprobatą, wiedziała, że musiała niechcący wysłać do niego te myśl przez ich łącze. — Lepiej? — Zapytał w końcu, głębokim głosem, szorstkim z pożądania. — Tak. — Ariel odsunęła się niechętnie od jego rąk, rumieniąc się mocno. — Znacznie lepiej, Kor. Ja… dziękuję. Wydawał się mieć coś do powiedzenia, ale może wyczuł jej zawstydzenie i zmieszanie, które czuła. Odczuła ulgę, gdy zwyczajnie kiwnął głową i odwrócił się, żeby prowadzić dalej w dżunglę, w kierunku swojego, adoptowanego ludu.

Rozdział 6 Wioska tubylców była całkowicie niewidoczna, przynajmniej dla Ariel, dopóki praktycznie nie stali w jej granicach. Stożkowe chaty, w których żyli rdzenni mieszkańcy Tordanji Prime, były skonstruowane w całości z liści i pnączy otaczających roślin, co oznaczało, że zlewały się gładko z dżunglą, gdy patrzyło się na nie o odległości. Jeszcze bardziej zaskakujący, przynajmniej dla Ariel, byli sami tubylcy. Nie byli dokładnie humanoidalni, ale przynajmniej byli dwunożni i chodzili wyprostowani, choć ich kolana zginały się w tył, zamiast w przód, jak ludzkie kolana. Zamiast ramion, mieli wiele zestawów fałdzistych macek, a cieńsze, podobne do winorośli macki wyrastały z ich głów zamiast włosów. To mógłby być strasznie obcy widok, przynajmniej dla oczu kogoś, nieprzywykłego do nich, ale cały efekt był złagodzony faktem, że wszyscy mieszkańcy mieli głęboką, bogatą okrywę jedwabistej sierści, zakrywająca prawie całe ich ciała. Ariel zauważyła, że jedynym, gołym miejscem w ich futrze był wąski, wystrzyżony pasek wokół szyi, gdzie każdy tubylec miał niebiesko srebrny naszyjnik tatuaży, dokładnie taki, jak Kor. Miejscowi mieli szerokie, owalne oczy, które miały żywe, podobne do szlachetnych kamieni barwy. Te oczy wyglądały prawie ludzko, dopóki nie zauważyła w każdym podwójnej źrenicy. Mieli też długie, zakrzywione nosy i szerokie usta, które wydawały się uśmiechać albo marszczyć, wskazując nastrój bardzo podobnie jak u ludzi. Mężczyźni, powiedział jej cicho Kor, to byli ci trochę więksi tubylcy, których sierść miała głęboko purpurowo niebieską barwę, a kobiety były trochę mniejsze i miały blado lawendowy odcień. Żadna płeć nie wydawała żadnego dźwięku i Ariel wkrótce odkryła, dzięki uważnej obserwacji, że to dlatego, że nie mieli krtani. Ani ich nie potrzebowali — wszędzie wokół niej były dowody na cichą komunikację telepatyczną. Pierwszym tubylcem, którego spotkali w wiosce był duży mężczyzna, choć nie tak wysoki jak Kor. Ukłonił się z czymś, co Ariel mogła opisać tylko, jako pełną gracji niezgrabność i zamachał swoimi mackami rąk w powietrzu powolnymi, przypominającymi podwodne, ruchami. Jego sierść była tak długa i jedwabista, że wydawała się unosić na lekkim wietrzyku dżungli, jak półprzezroczyste, niebieskie pióra. Kor przytaknął ruchem głowy i wydawał się komunikować z tubylcem, choć nie dotykali się w żaden sposób. Mimo jej kontaktu z Korem, Ariel nie mogła usłyszeć wymiany. Potem, chociaż tubylec nie zawołał nikogo ani nie przedstawił ich w żaden sposób, przynajmniej w taki, który Ariel mogła usłyszeć, inni mieszkańcy wioski zaczęli pojawiać się dwójkami i trójkami. W sumie było ich około pięćdziesięciu i wszyscy wydawali się bardzo podekscytowani jej obecnością w ich wiosce. Ariel szczerze pragnęła się z nimi skomunikować, ale Kor wyjaśnił, że nie została zaadoptowana do plemienia, więc ich umysły były zamknięte dla jej. Jednak był dobry w tłumaczeniu między nią i tubylcami, za co była wdzięczna. To Zatzoo, mężczyzna Tych, Którzy Się Dzielą, który mnie wychował, powiedział, wskazując samca, którego sierść była tak ciemna, że prawie czarna. Jego imię oznacza Szybka Woda i był

dla mnie bardzo miły, gdy ci, którzy mnie urodzili, odeszli. Obok Zatzoo była kobieta tubylców, z blado bzową sierścią, która chętnie wyszła naprzód i owinęła puszyste macki wokół Kora. Delikatnie odwzajemnił uścisk, z wielkim uczuciem. To Dorzala, ta, która mnie wychowała. Powiedział do Ariel. Jej imię znaczy Wiatr Wśród Liści w Nocy. Bardzo się cieszy, że w końcu spotkałem kogoś z mojego, własnego rodzaju. Nastąpiło wiele milczących uścisków i objęć, i Kor powiedział jej, że nie był w swojej wiosce od jakiegoś czasu. Zrobiłem się zbyt duży do ich chat, powiedział Ariel, kiwając głową w kierunku małych, stożkowych chat, z których wszystkie były o dobrą stopę niższe niż jego głowa. I… byłem samotny, przyznał z wahaniem. Ci, Którzy Się Dzielą, łączą się wcześnie i pozostają połączeni na całe życie. Ciężko było widzieć, że każdy ma partnera, kogoś, na kim mu zależy, poza mną. Rozumiem. Powiedziała mu Ariel, ściskając jego dłoń. Jak trudno musiało być Korowi dorastać wśród ludu, tak różnego od niego fizycznie. Ale choć ich wygląd zewnętrzny był dziwny, przynajmniej dla lej oczu, ich maniery były łagodne i pełne szacunku. Straciła rachubę wielu ciepłych, puszystych uścisków, które otrzymała, a radość lśniąca w podobnych do klejnotów oczach ludzi, którzy kochali Kora, była łatwa do odczytania. Cieszyli się z jego powodu, pomyślała, uważając, żeby nie dotykać go, gdy to myślała. Myśleli, że znalazł kogoś — kogoś, kto będzie jego partnerką. Bogini, gdyby tylko wiedzieli. Z jakiegoś powodu poczuła głęboką studnię smutku, mimo iż, wiedziała, że to niedorzeczne. Chciałaby być wolna, żeby mieć związek z Korem, ale nie była. Nie chciała naprawdę poślubić Miltona, ale to było niezbędne, żeby kontynuowała swoją pracę. A jej praca była najważniejszą, najbardziej spełniającą częścią jej życia — prawda? Chcą dziś w nocy zrobić wielką ucztę, powiedział jej Kor, gdy znów wzięła go za rękę. Chcą uczcić nasze spotkanie. To brzmi… wspaniale, powiedziała Ariel, próbując mieć to na myśli. Tubylcy naprawdę z nią rozmawiali — będzie w stanie dowiedzieć się o nich wszystko. To zawsze było o wiele prostsze, gdy byli przyjaźni, zamiast wrogich. Jaki wspaniały artykuł napisze do Alien Anthropology Today, gdy wróci do domu. Ale w jakiś sposób, artykuł wydawał się najmniej ważną częścią tego wszystkiego. Zamiast tego, ciągle myślała, jak zawiedziona będzie rodzina Kora, gdy dowiedzą się, że nie była odpowiedzią na wszystkie jego nadzieje i marzenia. Że zamiast tego była obiecana innemu.15 Uczta była wielkim, choć cichym sukcesem. Mieszkańcy Tordanji byli prostym ludem, myśliwsko zbierackim i zbudowali ognisko ma środku wioskowego planu, gdzie piekli najlepsze mięsa i zbiory, wliczając w to więcej niebieskich, czekoladowych strąków. Gdy kremowa maź wewnątrz strąków została przypieczona, przyjęła gęstszą konsystencję, prawie jak wilgotne ciastka, których jedzenie raz w piekarni na Starej Ziemi Ariel pamiętała. Ciastka

15

No jasne, bo jest do niego przyklejona jakimś superglue czy inną kropelką. Bo, co kropelka sklei, sklei, żadna siła nie rozklei… A przynajmniej tak twierdziła kiedyś pewna stara reklama, chyba z 15 lat temu. 

z kawałkami czekolady, tak były nazywane, przypomniała sobie, gorliwie wylizując wnętrze jednego z niebieskich strąków, żeby zdobyć ostatnie okruchy. Gdy wszystko zostało zjedzone do ostatniego kęsa, a ogień zgasł, tubylcy usiedli w oczywistych parach, opierając się o siebie nawzajem. Ariel zauważyła, że pokryte sierścią macki na ich głowach splątały się razem w rodzaju powolnego tańca i zastanawiała się czy to był jakiś rytuał dla par, czy zwyczajny pokaz uczucia. Potem jeden z mężczyzn wstał i zamachał mackami rąk, wyraźnie prosząc wszystkich o uwagę. To Kawfan, powiedział jej Kor przez ich łącze. Jego imię znaczy Ten, Który Wskazuje Drogę. Jest przywódcą wioski. Mówi, że chce teraz opowiedzieć historię. Mmm, wysłała sennie Ariel. Do tej pory dotykanie Kora, żeby utrzymywać umysłowe połączenie, stało się prawie drugą naturą i była wygodnie przytulona do jego boku, wpatrując się z zamyśleniem w ogień. Po drugiej stronie, Kor trzymał jednego ze swoich, młodszych, adoptowanych braci na kolanie, bladoniebieskie dziecko, samca, nazywane coś jak Fbt albo Ptb, Ariel nie była całkiem pewna, które. Jednak zauważyła, że Kor miał delikatny dotyk dla dziecka, które bawiło się wcześniej energicznie i teraz prawie padało z wyczerpania. Usta Ptb otwarły się szeroko w cichym ziewnięciu, a jego jasne oczy były szkliste ze zmęczenia. Kor umieścił senne dziecko pod swoim drugim ramieniem tak, jak miał Ariel i zaczął tłumaczyć historię, którą opowiadał im wódz plemienia. Ariel usiadła trochę prościej i usiłowała otrząsnąć się ze snu, który chciał ją ogarnąć. Wywalczanie drogi przez dżunglę, przez większość dnia i ciężka uczta, którą właśnie zjadła, konspirowały przeciw niej, żeby zamknęła oczy, ale bała się przegapić coś ważnego, jakąś część mitologii rdzennych mieszkańców Tordanji, którą mogłaby być w stanie użyć w swoim artykule. Ale zamiast mitu czy legendy, Kawfan opowiadał historię, najwyraźniej często powtarzaną i cenioną, o Tych, Którzy Przybyli z Nieba — rodzicach Kora, zrozumiała po chwili Ariel. Byli dziwni z wyglądu i na początku baliśmy się ich, przetłumaczył Kor, gdy Kawfan zamachał swoimi mackami w powolnym, hipnotycznym rytmie, prawdopodobnie zgranym z jego telepatyczną mową. Ale Ci, Którzy Się Dzielą nie są popędliwi z natury i większość z nas czuła, że powinniśmy spróbować żyć z nimi w pokoju. Ci, Którzy Przybyli z Nieba, przyszli do nas i powiedzieli, że chcieliby nauczyć się naszych zwyczajów, a my zobaczyliśmy, że byli dobrzy i zgodziliśmy się, że mogą. Potem ta, która przyszła z nieba, sprowadziła dziecko. Był dziwny, oglądany z zewnątrz, ale wewnątrz, wiedzieliśmy, że należał do Tych, Którzy Się Dzielą. Wiedzieliśmy to, ponieważ opiekunowie myśli od razu go zaakceptowali, jako jednego ze swoich, gdy został adoptowany do naszego plemienia. Nazywa się Kor, co znaczy Siła w Cieniach i wyrósł wysoki i silny na sposób swojego, własnego ludu i naszego. Ale Kor czuł smutek, kontynuował Kawfan, taki, z którym żaden z Tych, Którzy się dzielą, nie mógł mu pomóc, Nie miał partnerki i był zbyt różny zewnętrznie, żeby wziąć kogoś z nas na swoją partnerkę. Zamiast tego został skazany na wędrowanie przez dżunglę, samotny i sam,

choć nam wszystkim, z tego plemienia Tych, Którzy Się Dzielą, bardzo na nim zależy. Kor zarumienił się krótko, gdy to przetłumaczył, a Ariel ukryła uśmiech dłonią. Ale istnieje przepowiednia, ciągnął znów Kawfan. Mądra kobieta zobaczyła ją we wzorze światła gwiazd w płynącej wodzie Parujących Wodospadów. Powiedziała, że pewnego dnia kobieta Tych, Którzy Przybyli z Nieba, po raz kolejny spadnie na ziemię, a Kor ją znajdzie. Powiedziała nam, że Kor będzie musiał stoczyć bitwę by ją zdobyć, ale raz zdobyte, jej serce będzie zawsze należało do niego, a jego do niej, aż do czasu, gdy gwiazdy wypalą się i zimna, wieczna noc skryje nas wszystkich. Ariel popatrzyła w górę na te ostatnią część i zobaczyła nadzieję, płonącą w oczach Kora i to prawie złamało jej serce. Usiadła gwałtownie, przerywając ich połączenie i nakryła dłonią oczy. Czuła gorące łzy, kłujące ją za powiekami i tak bardzo, jak próbowała wmówić sobie, że była zwyczajnie przemęczona, nie mogła całkowicie skłonić się, żeby w to uwierzyć. Przykro mi, Kor. Pomyślała, owijając ramiona wokół siebie, żeby zatrzymać swoje myśli dla samej siebie. O Bogini, tak mi przykro.

Rozdział 7 Następne dwa tygodnie minęły błyskawicznie. Ariel spała w małej chacie z innymi, niezwiązanymi kobietami, a Kor spał w podobnej, ale przeznaczonej dla mężczyzn. Mogłaby być niezadowolona z aranżacji miejsc snu, ale to dawało jej dobrą okazję do studiowania kultury Tordanji. Było też znacząco łatwiej ignorować jej rosnące przyciąganie i unikanie pokusy, gdy w nocy nie spała z Korem. W ciągu dnia spędzali mnóstwo czasu razem i nauczyła się jak polować, używając zmyślnych, małych pułapek, plecionych z pnączy i gałązek i zbierać jadalne plony i rośliny, zwłaszcza niebieskie, czekoladowe strąki, które nadal były jej ulubionym jedzeniem na Tordanji.16 Ale wszędzie, gdzie poszli, ludzie z wioski gratulowali Korowi znalezienia w końcu partnerki, co sprawiało, że Ariel czuła się okropnie niekomfortowo. Było jasne, że członkowie wioski byli zaciekawieni i zaskoczeni, że ona i Kor nie spali razem, ale byli o wiele za uprzejmi, żeby pytać. Albo, jeśli zapytali, Kor nigdy jej nie powiedział. Od nocy uczty, Ariel czekała jak na szpilkach, aż podniesie temat jej, zostającej jego partnerką, ale nie zrobił tego, chociaż przyłapała go, rzucającego okazjonalne, tęskne spojrzenia w jej stronę. Nie wiedziała czy czuć ulgę, czy rozdrażnienie, że nie wydawał się chcieć poruszyć tego tematu. Powiedziawszy mu już raz, że nie mogła być jego partnerką, choć nie powiedziała mu, dlaczego, nie zamierzała znów tego wyciągać. Ciągle zastanawiała się, kiedy zdecyduje się z nią o tym porozmawiać, ale nie zrobił tego, aż do końca jej drugiego tygodnia w wiosce Tordanji. Ariel próbowała ułożyć się wygodnie na śliskiej macie z liści, umieszczonej na podłodze chaty niesparowanych kobiet, co nie udawało jej się zbyt dobrze. Dziś wieczorem miała mnóstwo rzeczy w umyśle i nie wszystkie z nich dotyczyły Kora. Wiedziała, że jej czas w wiosce Tordanji zbliżał się do końca. Do tej pory drużyna poszukiwawczo ratownicza, wysłana przez jej ojca, będzie prawdopodobnie w drodze, jeśli już tu nie byli. Podczas, gdy nie obchodziło jej martwienie Miltona, nie chciała, żeby jej ojciec odczuwał jakikolwiek stres, myśląc, że była martwa albo porwana. Więc musiała wracać i to szybko, ale odkryła, że nie ma chęci na odejście. To nie było tylko fascynujące doświadczenie studiowania pierwszego, prawdziwego, telepatycznego społeczeństwa, jakie kiedykolwiek widziała, to był fakt, że tu był Kor, przyznała przed samą sobą. Nie podobała jej się myśl o zostawieniu go. — Ariel. — Niski szept wyrwał ją z tego, co zmieniało się w naprawdę porządną sesję zamartwiania się. Ariel wystawiła głowę przez zasłonę z liści i winorośli, która służyła za drzwi chaty i zobaczyła, że Kor kucał na zewnątrz, w ciemności, czekając na nią.

16

A mnie nadal dziwi, że poleciała na teoretycznie zupełnie niezbadaną planetę, gdzie może być tysiąc różnych wirusów i bakterii, albo tamtejszych odpowiedników, i tak sobie swobodnie spaceruje bez kombinezonu ochronnego. Jeśli ludzkość ma kiedyś tak durnowato odkrywać nowe planety, to chyba zasługujemy na wymarcie.

— Tak się cieszę, że wołałeś. — Wyszeptała, wychodząc, żeby do niego dołączyć. — Zupełnie nie mogłam spać. — Ja też nie mogłem spać. — Powiedział. Jego głęboki głos był znacznie silniejszy i mniej niepewny niż dwa tygodni wcześniej. Opanowywał język mówiony z taką prędkością, że zdumiewał Ariel, choć nadal miał problem z formami ściągniętymi. Ćwiczyła z nim codziennie i to zachwycało dzieci z wioski, siedzące i obserwujące jak robią odgłosy ustami do siebie nawzajem. Kor wyciągnął rękę, a ona przyjęła ją, wpatrując się w niego w świetle księżyca Tordanji. Tordanji Prime miała wielki księżyc, a dziś w nocy był w pełni. W jego bladoniebieskim świetle, muskularne ciało Kora wyglądało, jakby było wyrzeźbione z czystego srebra. — Chcę ci coś pokazać. To ważne miejsce dla Tych, Którzy Się Dzielą. — Powiedział. Więc wybierali się na wycieczkę terenową. Ariel była chętna, choć nie ośmieliłaby się powędrować nocą w ciemną i niebezpieczną dżunglę z nikim, mniej zdolnym ją chronić. Kor wyprowadził ją z wioski i krętym szlakiem, który kończył się przy okrągłym, szklistym jeziorze, z wodospadem na dalszym końcu. Woda była srebrem w świetle księżyca i z jej powierzchni unosiła się para. — To miejsce jest nazywane Parującymi Wodospadami. — Wyjaśnił Kor. — Woda jest ciepła, więc nie mogą żyć w niej żadne drapieżniki. Kąpiemy się tu w szczególnych momentach w roku, dla oczyszczenia. — Popatrzył na nią. — Chciałabyś się wykąpać? Minęły dwa tygodnie, odkąd miała cokolwiek zbliżonego do gorącej kąpieli, więc to pytanie nie było dla Ariel zagwozdką. Chętnie skinęła głową, a Kor wziął ją za rękę i zaczął prowadzić ją do wody. — Zaczekaj chwilę. — Ariel przywykła do chodzenia topless, ale nie chciała zmoczyć swoich, terenowych butów ani spodni. Trzymając rękę na bicepsie Kora dla równowagi, skopała buty, a potem podskakując niezręcznie na jednej nodze, ściągała spodnie. Gdy skończyła, podniosła wzrok. Kor przyglądał jej się uważnie ze zdumieniem. — Ty… ty nie masz… — Wskazał między własne nogi, a potem między jej. — Och, racja, nigdy nie powiedziałam ci o innych różnicach między ludzkimi mężczyznami i kobietami. — Wymamrotała Ariel, rumieniąc się. Tak przyzwyczaiła się do chodzenia topless, że to było dziwne, nagle czuć się tak nagą i wrażliwą. — Um, wejdźmy najpierw do wody, a później możemy to przedyskutować. W porządku? Kor wzruszył ramionami, ale nadal był wyraźnie ciekawy tego, co miała, a raczej, czego nie miała między nogami. Nagle czując się nieśmiała, Ariel zanurzyła się w parującej wodzie i popłynęła do dalszej części basenu, gdzie wpływał miniaturowy wodospad. Tuż pod nim, była gładka, kamienna półka, na której stanęła i pozwoliła nagrzanej wodzie uderzać w jej głowę, próbując oczyścić umysł.

— Ariel. — Kor nagle był obok niej, wciągając ją w swoje ramiona. Pociągnął ją w tył, aż siedzieli na ławce za wodospadem, obserwując kurtynę wody, spadającą przed nimi. — Kor. — Nie myśląc o tym, obróciła głowę i pocałowała go w usta. Na początku nie odpowiedział, ale potem wydawał się załapać, o co chodzi i gorliwie oddał pocałunek. Ariel, przesłał przez ich umysłowe łącze, ponieważ jego usta były zbyt zajęte, żeby mówić, podobają mi się te… te wargi na wargach. Całując, odesłała, otwierając lekko usta i zapraszając jego język do środka. To się nazywa całowanie. Ludzie robią to by pokazać uczucie. Czy to część łączenia się? Kor zwolnił teraz tempo i całował ją jak zawodowiec — wykonując długie, leniwe badanie jej ust, jakby ja posiadał. Smakował lekko słono, z odrobiną nuty niebieskich, czekoladowych strąków, które jedli na obiad. To… może być. Wysłała ostrożnie Ariel. Opowiedz mi więcej o łączeniu się. Duże palce kora eksplorowały jej mokra skórę, ślizgając się po wrażliwej krzywiźnie jej piersi, żeby objąć wilgotny wzgórek jej płci, w jednym, zmysłowym ruchu. Opowiedz mi o tym, powiedział. Dlaczego jesteś tutaj inna ode mnie? Myślałem, że kobiety i mężczyźni ludzi są tacy sami, poza rozmiarem i ubarwieniem. Cóż, mógł tak pomyśleć, rozmyślała Ariel, próbując nie drżeć, gdy jego ciepła dłoń przycisnęła się do jej wzgórka. Rdzenni mieszkańcy Tordanji, którzy go wychowali, nie mieli dostrzegalnych różnic płciowych. Dowiedziała się, że splątywanie ich macek na głowie, które zaobserwowała tej, pierwszej nocy na uczcie, było sposobem, w jaki się łączyli. Skoro Kor nigdy nie widział jej bez jej skórzanych spodni, naturalnie założył, że była taka sama, jak on, jak kobiety Tordanji były takie same, jak mężczyźni. To był czas na danie mu tego wykładu o ptaszkach i pszczółkach, którego tak się obawiała. Z wahaniem, czując się głupio, wyjaśniła różnicę w męskiej i kobiecej biologii w odniesieniu do ludzi i podała Korowi odpowiednie nazwy ich różnych części. Mówiła głośno, próbując uczynić swój głos suchym i nauczycielskim, pomimo jego rąk na jej nagim ciele. — Więc mężczyzna umieściłby się tutaj? — Przeciągnął po szczelinie warg jej cipki jednym, ostrożnym palcem, a Ariel skinęła głową, przygryzając wargę, żeby stłumić sapnięcie. Nie wiedziała, kiedy ostatni raz była tak podniecona albo tak zakłopotana. Kor popatrzył na nią, wyraźnie zmieszany. — Ale jak? — Zapytał. — Tu nie ma miejsca. Nie… pasowałby. — To, um, wsuwa się w kobiece ciało. Jeśli ona jest podniecona, zwykle pasuje bez problemu. — Ariel cofnęła się w tył na skalnej ławce, z nogami, zwieszającymi się do wody i rozsunęła lekko uda, żeby pozwolić mu zobaczyć. Mówiła sobie, że po prostu próbowała go edukować, ponieważ obiecała sobie, że nic seksualnego nie wydarzy się między nimi po tej, pierwszej nocy w jego statku. Ale nic nie mogła poradzić na to jak pędziło jej serce, gdy Kor rozsunął ją delikatnie, żeby pogładzić wrażliwe, różowe wnętrze jej szparki jednym, ostrożnym palcem.

— Skąd mam wiedzieć, kiedy jest podniecona? — Zapytał. Jego głęboki głos był cichy i intensywny. — Możesz to stwierdzić, gdy moje, mam na myśli jej sutki są twarde. — Ariel sapnęła, gdy jego palec przesunął się po jej łechtaczce. — I gdy zrobi się mokra. — Ale ty już jesteś mokra. — Powiedział miękko, mając na myśli, że jej skóra nadal była wilgotna od pływania w ciepłej sadzawce. — Nie, miałam na myśli mokra tam… gdzie mnie dotykasz. Ta wilgoć jest naturalnym… ach!… nawilżeniem, które sprawia, że dotykanie jest przyjemniejsze, a wejście m-mężczyzny łatwiejsze. — Wyjąkała, próbując myśleć poza przyjemność, która dawał jej po prostu przez swoją, delikatną eksplorację. — Czy teraz sprawiam ci przyjemność? — Zapytał ją Kor przeszukując jej oczy własnymi. — Tak. — Sapnęła, niezdolna temu zaprzeczyć. Ku jej zaskoczeniu, opadł przed nią na kolana tak, że znów był w wodzie do piersi. — A teraz? — Zapytał, liżąc długi, gorący szlak od wnętrza jej kolana do wewnętrznej części uda. — Tak. — Jęknęła znów Ariel. Mogła zobaczyć, dokąd to prowadziło i to nie było dokładnie naukowe ani profesjonalne, ale nie wydawało się, żeby mogła się powstrzymać. Zanim się zorientowała, Kor lizał i całował chciwie między jej nogami. Jeszcze raz rozdzielił wargi jej cipki i nacisnął głębiej, chętny jej skosztować. Ariel czuła się bezsilna, żeby go powstrzymać. Położyła się na gładkiej, zimnej, skalnej półce i poddała się przyjemności bycia zjadaną. Kor zaczął od lizania jej łechtaczki, znajdując mały kłębek nerwów, jakby za pomocą instynktu. Wessał ją do swoich ust i kochał się z nią swoim językiem, kreśląc wokół niej kółka w sposób, akry wydawał się stworzony by doprowadzić ją do szaleństwa. Ariel jęknęła i zanurzyła dłonie w jego gęstych, mokrych włosach. Nigdy wcześniej tego nie robił, ale był w tym geniuszem — może wyczuwał jej potrzeby przez mentalne połączenie, które utrzymywali zawsze, gdy się dotykali. Ale Ariel nie obchodziło jak to robił — po prostu nigdy nie chciała, żeby przestał. Czuła, że zbliża się do dojścia prawie natychmiast, ale potrzebowała czegoś jeszcze… czegoś więcej… Jak gdyby czytając jej w myślach, co prawdopodobnie robił, Kor pochylił się niżej i jego język znalazł drogę do jej ciała. Tutaj! Usłyszała jego myśl, a potem naciskał, unosząc jej uda, żeby uzyskać lepszy dostęp w próbie wsunięcia języka całkowicie w nią. Ariel prawie wrzasnęła z przyjemności i zacieśniła uchwyt na jego wilgotnych włosach. Nigdy nie była zjadana z takim entuzjazmem,17 tak całkowitym zapamiętaniem. Kor chciał dać jej przyjemność i nie zatrzyma się na niczym, by to zrobić. Jęknęła, gdy znów skierował się do jej łechtaczki i wtedy znów poczuła jego palce.

17

Założę się, że ten, miejscowy drapieżnik, który ją zaatakował, zjadałby ją z równym entuzjazmem, chociaż to nie byłoby tak przyjemne.

Tutaj, powiedział jej Kor, gdy dwa długie, silne palce weszły w jej cipkę i zaczęły wsuwać się i wysuwać. Chcę być tutaj, wewnątrz ciebie, Ariel. Jakie jest to słowo? Poczuła jak przeszukuje jej umysł. Pieprzyć — chcę cię pieprzyć, Ariel. Chcę cię wziąć, wypełnić cię, uczynić moją na zawsze! Głęboki, warczący głos w jej głowie, razem z wirowaniem jego języka na jej łechtaczce i upartymi pchnięciami jego palców w jej szparce, to było zbyt wiele. Ariel jęknęła głośno i wygięła plecy w łuk, gdy doszła, przyciskając cipkę w górę, na spotkanie jego chętnych ust. Kor zachłannie lizał jej soki, nadal naciskając głęboko dwoma długimi, silnymi palcami. Przez ich umysłowe połączenie, mogła wyczuć jego pragnienie jej i jego przyjemność ze sprawienia, że czuła się tak dobrze. W końcu, gdy jej drżenie się skończyło, Kor wyszedł z wody i położył się obok niej na płaskiej, skalnej półce. Pociągnął ją w swoje ramiona i pocałował ją w usta, dzieląc się z nią jej własnym, słonym smakiem. — Mmm. — Wymruczała głośno Ariel. Nie sądziła, żeby kiedykolwiek wcześniej miała tak intensywny orgazm. Kor był lepszy w seksie oralnym niż jakikolwiek mężczyzna, z którym była, nawet, jeśli był nowicjuszem. — Smakujesz dobrze. Słodko. Gorąco. — Głos Kora w jej uchu sprowadził ją z powrotem do rzeczywistości. — Jesteś w tym bardzo dobry. — Powiedziała mu, gładząc jego policzek. Światło księżyca przesączające się przez wodospad, tworzyło plamisty wzór na silnych płaszczyznach jego twarzy. — Dałem ci przyjemność? — Zapytał, przytulając się do jej szyi. — Bardzo dużo przyjemności. — Powiedziała mu zdyszana Ariel. — Chcę znów sprawić ci przyjemność. Chcę być w tobie. — Przyciągnął ją blisko siebie, unosząc jej górną nogę, żeby uzyskać dostęp do jej mokrej cipki. — W ten sposób. — Wymruczał, pchając naprzód i Ariel poczuła szeroką, śliwkowatą główkę jego fiuta, rozdzielającą wargi jej szparki i naciskającą na wejście do jej ciała. Poczuła samą główkę, wchodzącą w nią, wsuwającą się łatwo w jej mokry żar i przez moment pragnęła go jak nigdy nie pragnęła niczego w swoim życiu. Byłoby tak prosto rozłożyć nogi trochę szerzej i po prostu pozwolić mu wejść. Chciała poczuć go, wypełniającego ją, posiadającego ją, pieprzącego ją. Jego palce były wspaniałe, ale potrzebowała więcej. Chciała czuć jego wagę, naciskającą na nią, gdyby rozsunął ją szeroko i pchnął swoim fiutem głęboko w nią, aż cały byłby w środku. Chciała czuć go pchającego w nią i wypełniającego ją swoją, gorącą spermą, rozlewającą się wewnątrz niej, biorącego ją teraz i na zawsze… ale nie mogła. Z małym okrzykiem, Ariel cofnęła się i odsunęła od niego. Kor nie zrobił żadnego ruchu, żeby pójść za nią, obserwował tylko ze zmartwieniem jak usiadła i schowała twarz w dłoniach.

— Przykro mi, Kor. — Wyszeptała, głosem stłumionym od łkania. — Ale… nie mogę tego z tobą zrobić. — Oczywiście, że nie. — Jego głos był rozsądny i spokojny. Popatrzyła na niego z zaskoczeniem. — Nie poprosiłem cię jeszcze właściwie. — Poprawił się Kor. Usiadł i przysunął się bliżej niej, nie robiąc żadnej próby by ją dotknąć. Zamiast tego postukał jednym palcem naszyjnik tatuaży wokół swojej szyi, używając powolnego, miękkiego rytmu. — Ja nie… — Zaczęła Ariel, ale wtedy zaczęło dziać się coś dziwnego — naszyjnik turkusowoniebieskich tatuaży wielkości kciuka, ożył. Płaskie obrazy nagle stały się trójwymiarowe i Ariel zrozumiała, że patrzyła na łańcuch żywych stworzeń, z och okrągłymi, niebieskimi ciałami, połączonymi srebrnymi nogami. Kołysały się lekko, jakby na jakimś wietrze, którego nie czuła, tworząc żywy naszyjnik, zamiast płaskiego. Kor znów postukał i jedno ze stworzeń oddzieliło się od łańcucha i zeszło by przycupnąć na jego ramieniu, pytająco falując w powietrzu srebrzystymi czułkami. — Co… co to jest? — Ariel przełknęła ciężko. Dla niej wyglądało bardzo podobnie do srebrno niebieskiego pająka — w rzeczywistości zbyt podobnie dla jej komfortu. — To są opiekunowie myśli. — Powiedział jej Kor, wskazując łańcuch żywych stworzeń wokół swojej szyi. — Żyją w naszej skórze i dzielą nasze ciepło. W zamian pozwalają Tym, Którzy Się Dzielą, na dzielenie myśli ze sobą nawzajem. — Naprawdę? Ariel pochyliła się naprzód, żeby przyjrzeć się małemu stworzeniu, siedzącemu na ramieniu Kora, z obrzydzeniem, pokonanym przez naukową ciekawość. Czy naprawdę mogło tak być? Stworzenie, które miało symbiotyczny związek ze swoim gospodarzem i pozwalało ludziom, którzy dawali mu schronienie i ciepło, komunikować się telepatycznie? Kor pokiwał głową. — Tak, gdy zostałem adoptowany do plemienia, każda osoba dała mi jednego ze swoich opiekunów myśli i w ten sposób byłem w stanie rozmawiać z każdym w wiosce. — Schylił głowę, żeby popatrzeć jej w oczy. — Taki sam jest zwyczaj, gdy nowa kobieta jest wprowadzana do wioski, żeby połączyć się z mężczyzną. On daje jej jednego ze swoich opiekunów myśli, a ona daje mu jeden ze swoich tak, że ich umysły są jednym. — Postukał ramię i małe, turkusowe stworzenie przeszło w dół jego reki na wrzecionowatych, srebrnych nogach i balansowało na czubku jego palca wskazującego. — Och. — Ariel przyłożyła rękę do piersi, próbując uspokoić bicie swojego serca. — Ariel. — Powiedział miękko Kor, uważnie wpatrując się w jej oczy. — Chcę się z tobą połączyć. Chcę, żebyśmy zawsze byli razem. Jako znak mojej miłości, oferuję ci jednego z moich opiekunów myśli. Przyjmiesz go? Ariel poczuła gorące łzy, zaczynające zbierać się za jej powiekami. Kor nie oferował jej tylko ekwiwalent Tordanji pierścionka zaręczynowego, oferował jej kawałek siebie i zdolność

komunikowania się z nim telepatycznie, zawsze, nawet bez dotykania. To był zwyczajnie najpiękniejszy, jaki ktoś kiedykolwiek dla niej zrobił, a ona nie mogła go przyjąć. — Kor. — Powiedziała miękko, próbując powstrzymać łzy. — Tak mi przykro, ale nie mogę przyjąć twojego opiekuna myśli. I… i nie mogę się z tobą połączyć. — Popatrzyła na niego, odczytując zranienie i zmieszanie w jego silnych rysach. — Ale, dlaczego? — Kor chwycił ją za ramiona, a mały opiekun myśli popełzł z powrotem w górę jego ramienia, żeby dołączyć do żywego naszyjnika, wokół jego szyi. — Kocham cię, Ariel. Potrzebuję cię jak nigdy nikogo wcześniej nie potrzebowałam. Jesteśmy przeznaczeni, żeby być razem. Nie czujesz tego w samych kościach? Ariel pokręciła głową i odsunęła się od niego. — Powinnam powiedzieć ci to na początku, ale… ale obiecałam związać się z kimś innym. — Z kim? — Zażądał odpowiedzi Kor. — Nie z tym, który wymierzył do ciebie z broni i zranił cię? Ariel przytaknęła ponuro, nie patrząc mu w oczy. Niestety, tak. Milton nie jest zbyt wielki w dziale mózgu — ani w żadnym innym, jeśli już o to chodzi — ale jest mężczyzną, którego mój ojciec chce, żebym poślubiła. A jeśli tego nie zrobię, nie będę w stanie dłużej pracować. — Praca? — Kor zmarszczył czoło na obcą koncepcję. — To moja praca. — Ariel niejasno machnęła ręką. — Latam na różne planety, żeby spotykać się z ludźmi, którzy tam żyją. Potem o tym piszę. To umieszczanie słów na papierze, żeby inni ludzie mogli je zobaczyć i żeby nigdy ich nie zapomnieć. Dodała, widząc jego zmieszane spojrzenie. — Chciałbym odwiedzić inne światy. — Kor brzmiał na zadumanego. — I chciałbym poznać innych z mojego rodzaju. Ale bardziej niż którąś z tych rzeczy, chcę się z tobą połączyć. — Przykro mi. — Powiedziała znów Ariel, czując się żałośnie. — Ale może tylko myślisz, że chcesz się ze mną związać, bo jestem pierwszą, ludzką kobietą, jaką kiedykolwiek widziałeś. — Doznała nagłej inspiracji. — Powinieneś pójść ze mną, gdy odejdę. Może… — Ledwie mogła wydobyć te słowa. — Może spotkasz kogoś innego na mojej planecie. Kogoś, kto nie jest już po słowie. — Ariel. — Kor uniósł jej podbródek tak, że ich oczy się spotkały. — Pójdę z tobą, gdy odejdziesz. Ale nie, żeby znaleźć inną. Jesteś jedyna kobietą, z którą chcę się związać. Kocham cię i moja miłość nie może być zwyczajnie dlatego, że jesteś obiecana innemu. — Pochylił głowę i pocałował ją lekkim jak piórko muśnięciem swoich warg po jej, które sprawiło, że łzy znów napłynęły jej do oczu. — Och, Kor. — Wyszeptała urywanie. Chciała powiedzieć mu, że też go kochała — że miał rację i powinni być razem. Ale znała go tylko dwa tygodnie. Jak mogła porzucić całe swoje życie, jakie znała, dla człowieka, którego znała tylko dwa tygodnie? Kor jest gotowy porzucić

wszystko, co zna dla ciebie, wyszeptał w jej mózgu oskarżycielski głosik. Ale Ariel stanowczo odepchnęła tę myśl. Antropologia była całym jej życiem — prawda? Kor próbował znów ja pocałować, ale odsunęła się od niego i zanurzyła się z powrotem do wody. Jutro był czas na powrót do domu, a ona zabierze swojego dzikusa ze sobą, nawet, jeśli nigdy nie może go mieć. Ta myśl sprawiła, że serce ścisnęło jej się w piersi i zanurkowała głęboko w parującej wodzie, próbując zapomnieć o swoim żalu, próbując zapomnieć o wszystkim, przynajmniej na moment.

Rozdział 8 — Ariel? To naprawdę ty? — Milton z pewnością nie wyglądał na uradowanego, że ją widział. — Pewnie, że to ja. — Powiedziała, myśląc, że to uczucie było całkowicie obustronne. — Ale… ale… to znaczy, myślałem, że nie żyjesz. — Wyjąkał, z otwartymi szeroko, wodnistymi oczami. — Mogę zrozumieć, dlaczego tak myślałeś, po ogłuszeniu mnie i pozwoleniu, żebym została zabrana do dżungli. — Warknęła Ariel. — Och, zamknij usta, zanim złapiesz robala, Milton. Nie jestem duchem, To naprawdę ja — z krwi i kości. — Odsunęła na bok wielkie, klapowane, purpurowe liście tego, co Kor nazywał rośliną phoon, żeby wyjść na polanę, gdzie na początku się rozbili. — I to widzę, że nago. — Zaskoczenie Miltona szybko zmieniło się w dezaprobatę. — Co się stało z twoimi ubraniami? — Rozdarte przez dzikie stworzenia z dżungli. — Powiedziała lekceważąco Ariel. — A jeśli już o tym mówimy, Miltonie, poznaj Kora. — Przesunęła się na bok i z dżungli wyszedł Kor, wielki, nagi i więcej niż trochę wspaniały. Milton skrzywił się. — Na miłość boską, Ariel, co on tu robi. — Tak się składa, że tu mieszka. Jego rodzicami byli profesor i pani Trafalgar. Po ich śmierci był wychowany przez tubylców. — Powiedziała Ariel. — I leci do domu z nami. — Przyjrzała się dodatkowemu statkowi, zaparkowanemu obok powgniatanego transportera. — Widzę, że ekipa ratunkowa już tu jest. — Tak, właśnie przylecieli. — Milton zmarszczył czoło. — Przyleciał nawet twój ojciec — przeczesują dżunglę, poszukując twoich szczątków… uch, chciałem powiedzieć ciebie. — Lepiej połączyć się z nimi i dać im znać, że nic mi nie jest. Dzięki Korowi. — Ariel z przyzwyczajenia splotła swoje palce z palcami kora i zobaczyła grymas jej narzeczonego, gdy zauważył ten znajomy kontakt. — Na litość boską, Ariel. — Wyrzucił z siebie, czerwieniejąc na twarzy. — Nie możesz poważnie zamierzać zabrać tego… tego wielkiego idiotę z nami. Kor zrobił krok naprzód z twarzą jak chmura burzowa. — Jeśli myślisz, że nie potrafię zrozumieć twoich słów, mylisz się. — Powiedział wyraźnie. Jego głęboki głos był trochę więcej niż warknięciem. Milton cofnął się jeszcze bardziej. — Ty… ty nauczyłaś go mówić? — Zapytał tym samym tonem, którego mógłby użyć do zapytania czy nauczyła mówić wielkiego i nieprzewidywalnego drapieżnika.

— Myślę, że już umiał. — Powiedziała z namysłem Ariel. — Po prostu potrzebował przypomnienia. A teraz, chłopcy zachowujcie się grzecznie, gdy pójdę znaleźć jakieś ubrania i odwołać urządzone przez ojca poszukiwania mojego ciała. Milton, myślisz, że masz w swoim bagażu coś, co mogłoby pasować na Kora? — Porównała swojego, chudego narzeczonego z wielką, muskularną sylwetką Kora i potrząsnęła głową. — Cóż, prawdopodobnie nie. — Odpowiedziała na własne pytanie. — Ale zgaduję, że nie zaszkodzi sprawdzić. Zostawiła Kora, patrzącego wściekle na Miltona i poszła przekopać swój bagaż w unieruchomionym transporterze przestrzennym. Jej żołądek był zwinięty w węzły z powodu ponownego zobaczenia jej narzeczonego, ale nie chciała tego pokazywać. Najlepiej rozegrać to na zimno, zdecydowała i spróbować, że nic nadzwyczajnego nie wydarzyło się w ciągu dwóch, ostatnich tygodni. Oczywiście bycie zaatakowaną przez wściekłego sloarna i uratowaną przez nagiego dzikusa z jej snów, a potem przedstawioną pierwszemu, naprawdę telepatycznemu społeczeństwu w znanej galaktyce, było dalekie od zwyczajności. Ale nic z tego nie było porównywalne do stracenia serca. To było to, co Ariel będzie próbowała ukrywać, tak bardzo przed sobą, jak przed Miltonem. Właśnie skończyła wciągać swoje ubrania i znalazła parę rozciągliwych, treningowych spodni Miltona, które jak myślała, mogły ledwie pasować na Kora, gdy usłyszała znajomy głos tuż za plecami. — Ariel, to ty? Ariel odwróciła się, żeby zobaczyć swojego ojca. Pod jego niebieskimi oczami, które odziedziczyła, były ciemne kręgi a jego włosy koloru soli z pieprzem, były potargane jakby przeciągał po nich rękami. — Cześć, tato. — Ariel skinęła mu chłodnio głową. — Jestem zaskoczona, że cię tu widzę. — Dodała, zastanawiając się, dlaczego przyleciał sam, zamiast po prostu wysłać hordę przydupasów, co było jego zwykłą praktyką. — Myślałem, że nie żyjesz. Tyle powiedział Milton w swojej transmisji. — Jej ojciec najwyraźniej przywykł już do tej myśli. Teraz, gdy był pewny, że żyła, jego głos był równie zimny jak jej własny. On i Ariel nie widzieli się oko w oko od dnia, gdy wezwał ją do swojego gabinetu i powiedział jej bez niejasnych stwierdzeń, że wyjdzie za mąż i wyprodukuje dla niego dziedzica, albo on odetnie jej fundusze na dalsze, archeologiczne ekspedycje. — Żyję i mam się dobrze, jak możesz zobaczyć. — Powiedziała Ariel. — I nadal mam nietknięte wszystkie organy reprodukcyjne — czy to nie o to się martwiłeś? Że jeśli będę martwa, nie będzie nikogo do kontynuowania linii rodziny? — Ariel, proszę, wystarczy melodramatyzmu. Oczywiście, że się cieszę, że jesteś cała i to nie tylko dlatego, że chcę wnuków. — Jej ojciec spojrzał na niebieskie spodnie do ćwiczeń zwisające luźno z jej dłoni. — Do czego one są? — Dla mojego, nowego przyjaciela. — Ariel wskazała mu za statek, gdzie Kor i Milton nadal trwali w milczącym impasie. — Chodź poznać Kora.

Rozdział 9 — Opowiedz nam jeszcze raz o dzikich zwierzętach na Tordanji. — Rozpływała się Amanda Bedafellow, wieszając się na muskularnym ramieniu Kora. — Och — i miejscowych. Słyszałam, że mają macki zamiast ramion — jak wielkie pająki.18 — Tanya Peckabit zadrżała teatralnie, gdy pieściła jego drugi biceps. Ale to Claudia Limefitter była najgorsza. — To prawda, że naprawdę byłeś przez nich wychowany? — Zapytała trzepocząc swoimi, długimi, zielonymi rzęsami do Kora, gdy znacząco gładziła jego klatkę piersiową. Jej modnie chuda jak patyk, chłopięca figura była owinięta jasnoczerwoną kreacją, która mogła być tylko od jednego z droższych projektantów, a jej malutkie, jędrne piersi były w pełni widoczne przez obcisły materiał. Ariel obserwowała z drugiego końca sali balowej, przyglądając się trwającemu flirtowaniu z głębokim niesmakiem. To tyle, jeśli chodzi o chudego i kościstego, będącego ostatecznością w męskiej perfekcji, nawet, jeśli to było uważane za idealny typ ciała wśród czterdziestu czterech rodzin. Dziewczyny, z którymi Ariel dorastała, raz spojrzały na szeroką klatkę piersiową Kora i jego umięśnione ramiona, i potykały się o siebie, żeby spławić swoje randki i wsłuchiwały się w każde jego słowo. Nie, żeby Kor mówił dużo, zauważyła Ariel. Jego jedynym pocieszeniem było to, że Kor nie wydawał się odwzajemniać flirtu, pomimo stadka szczupłych i pięknych dziewczyn, które w tej chwili się na niego rzucały. Przyjrzała się czerwonej, dopasowanej sukience, którą nosiła Claudia Limefitter z mieszaniną nagany i zazdrości. Nie było mowy, żeby ona sama kiedykolwiek była w stanie zmieścić swoje zbyt wielkie piersi w czymś tak skąpym. Nie, żeby kiedykolwiek wcześniej dbała o coś takiego. Zawsze unikała przesądnych i snobistycznych kręgów jej ojca, na korzyść swojej pracy. Ale teraz, widząc wszystkie te modne i eleganckie kobiety, zgromadzone wokół Kora, nagle o to dbała — mówiąc prawdę, dbała cholernie mocno. — …przyjęcie. — Ktoś powiedział jej do ucha. — Hmm? — Ariel odwróciła się by zobaczyć Christy Smitherson, uśmiechającą się, ze szklanką niebieskiego soku z płomiennego kwiatu, trzymają luźno w jednej, elegancko wymanicurowanej dłoni. — Powiedziałam, że to najbardziej ekscytujące, przedślubne przyjęcie, na jakim kiedykolwiek byłam. — Christy uśmiechnęła się do niej. — Wszystko z powodu twojego przyjaciela, tam.

18

Pająki z mackami? To chyba po LSD.

— Kogo, Kora? — Ariel skrzywiła się na nią, próbując zwalczyć zieloną zazdrość, która zjadała jej wnętrzności. — Tak, to jest, uch, coś, czyż nie? — Cholera, nigdy nie była dobra w pogawędkach. Była antropologiem, ale społeczne zwyczaje jej własnego społeczeństwa ciągle ją zdumiewały. Może to, dlatego szukała czegoś lepszego poza własną planetą. Christy nie wydawała się przeszkadzać jej lakoniczna odpowiedź. — Och, to zdecydowanie jest coś. — Praktycznie wymruczała, trzepocząc rzęsami w kierunku Kora. — W rzeczywistości myślałam, że mogłabym sama do niego podejść, gdy tylko zmęczy się głupotą Claudii. To nie powinno potrwać długo, nie sądzisz? — Zaśmiała się i trąciła Ariel lekko w żebra, sprawiając, że wylała swojego, prawie nietkniętego drinka na czarną, marmurową podłogę. — Sądzę, że nie. — Powiedziała Ariel przez zaciśnięte zęby. Znów popatrzyła na Kora. Wyglądał na sztywnego i czującego się niewygodnie w formalnych, wieczorowych ubraniach, ale nadal uprzejmie słuchał wszystkiego, co śmiejące się, świergocące dziewczyny mówiły do niego. Zapragnęła, żeby wtedy przyjęła jego ofertę opiekuna myśli, żeby mogła wiedzieć, co w tej chwili myślał. Ale nie, nie mogłaby zaakceptować tak osobistej i trwałej więzi z jednym mężczyzną, gdy niedługo miała poślubić innego. A mówiąc o mężczyźnie, za którego niedługo wyjdzie, Milton kulił się nieatrakcyjnie w kącie z innymi, porzuconymi randkami. Bez wątpienia czuł, że Kor uzurpował jego prawowite miejsce w centrum uwagi i był przygotowany, żeby dąsać się całą noc, jeśli to będzie konieczne. — A więc, czy ta suknia ślubna jest wspaniałą kreacją? — Zapytała Christy, przyciągając ją z powrotem do ich jednostronnej rozmowy. — Słyszałam, że to oryginalna Eliah. Myślisz, że przebije tę Millicenty Wainwright? — Naprawdę nie wiem. — Powiedziała Ariel, przygryzając język, żeby powstrzymać się od mówienia tego, co naprawdę myślała, a myślała, że ma głęboko gdzieś czy jej sukienka była tak fantazyjna jak ta Millicenty Wainwright. — Cóż, wkrótce się dowiemy, czyż nie? — Christy znów ją szturchnęła. — Jutro Milton zabiera cię z rynku na dobre. Możesz przypomnieć, jaką kapłankę zatrudniałaś do przeprowadzenia ceremonii? — Ja… nie pamiętam. — Powiedziała Ariel, z oczami ciągle wędrującymi z powrotem do dziewczyn, otaczających Kora, jak insekty, lecące do jakiegoś, słodkiego przysmaku. On nie jest mój, powiedziała sobie. Nie mam żadnego prawa, żeby czuć się zazdrosna. Przywiozłam go z sobą specjalnie po to, żeby mógł znaleźć kogoś innego. Kogoś niezwiązanego. Ale węzeł kwaśnej zazdrości, raniącej jej żołądek, nie kupował z tego ani słowa. Wszystkim, co wiedział ten węzeł, było to, że chciała Kora i nie mogła go mieć. Jaka była głupia, myśląc, że mogła oddać go tak łatwo.

— No i kwiaty. Czy to rzeczywiście prawda, że twój ojciec przywozi pięćset tysięcy rzadkich orchidei ze Starej Ziemi?19 Ariel popatrzyła na kobietę obok niej z niedowierzaniem. Christy nadal mówiła. Czy ta idiotka nigdy się nie zamyka? Pomyślała z tęsknotą o milczących, rdzennych mieszkańcach Tordanji Prime. O długich, cichych nocach przed wspólnym ogniskiem, przed pójściem spać, gdy Kor tłumaczył długie opowieści wodza Kawfana. Opierała się o bok swojego dzikusa i wdychała jego piżmowy, męski zapach, czując się całkowicie zadowolona i w pokoju z samą sobą. Nie było niczego do słuchania poza trzaskiem ognia i cichymi odgłosami dżungli. To było miejsce, gdzie naprawdę czuła się jak w domu — Nie w błyszczącej sali balowej, wypełnionej pretensjonalnymi snobami w designerskich ciuchach, paplającymi i paplającymi o ostatnich krzykach mody i najgorętszych plotkach. — I tort. — Mówiła Christy. — Słyszałam, że twój ojciec sprowadził cały zespół najlepszych cukierników, aż z — — Wybacz. — Przerwała jej Ariel. — Naprawdę muszę iść. — Gdyby została i słuchała jeszcze słowo tego, całkowitego gówna, była pewna, że jej głowa by eksplodowała. Z ostatnim spojrzeniem na Kora, przemaszerowała obok obrażonej Christy Smitherson i opuściła salę balową.

19

Chyba nie takie rzadkie, skoro można sobie ot tak, przez internet zamówić pięćset tysięcy.

Rozdział 10 — Cholera, cholera, cholera. — Wściekała się Ariel, gdy tylko drzwi jej sypialni zostały bezpiecznie za nią zamknięte. — Kurwa! — Dodała, kopiąc jeden ze słupków z telgarskiego drewna, który podpierał jej luksusowe łóżko. Odkąd miała piętnaście lat, spędziła więcej nocy, śpiąc na ziemi na jakiejś, niezbadanej planecie niż spędziła na materacu z pianki powietrznej za sto tysięcy kredytów. Jej babcia zabierała ją na kampingi i popierała jej zainteresowanie antropologią. I do miesiąca temu, to było wszystko, czym Ariel była zainteresowana. Gdy jej ojciec powiedział jej, że musi wyjść za mąż, Ariel pomyślała, dlaczego nie? Miała plan — wybrać najmniej kłopotliwego zalotnika, wziąć z nim ślub i zostawić go w domu z jej ojcem, gdy ona będzie kontynuowała swoje życie jak zwykle. Ale nie planowała zakochania się. Popatrzyła na holozdjęcie które wisiało, zawieszone nad wezgłowiem jej łóżka. Babcia Stone odpowiadała jej spojrzeniem, z lekkim uśmiechem na ustach, niebieskimi oczami wyblakłymi, ale jasnymi. Gdyby tylko babcia była tu teraz, żeby doradzić, pomyślała Ariel. Była najbardziej niekonwencjonalną, oburzającą i całkowicie zabawną osobą, jaką Ariel kiedykolwiek stała. Babcia Stone nie chciała wyjść za mężczyznę, którego wybrał dla niej jej ojciec, więc tego nie zrobiła. Dlaczego Ariel nie mogła być tak odważna? Zapatrzyła się na siebie w wizjerze, oglądając niedorzeczne jardy sztywnego, niebieskiego materiału, który tworzył jej oficjalną suknię i ciasno skręconą fryzurę z włosami, upiętymi na czubku głowy, które ściągało jej proste, blond włosy w fontannę połyskujących kosmyków. Wyglądała jak idealna, przyszła panna młoda, ale czuła się jak gówno. W rogu jej pokoju, wielka suknia ślubna unosiła się w statycznym bąblu, z każdą falbaną i cekinem, utrzymanym w idealnym stanie zawieszenia, do jutra o dziewiątej, gdy zgodnie z planem miała ją założyć. Patrzenie na sukienkę, która kosztowała jej ojca tyle, co mały statek kosmiczny, czuła się, jakby patrzyła na więzienne kraty. Czy to naprawdę było tego warte, żeby wbijać się w ten, niedorzeczny strój i powiedzieć Miltonowi „tak” tylko po to, żeby utrzymać fundusze jej ojca? Czy naprawdę chciała spędzić swoje życie z człowiekiem, którego nie kochała — mężczyzną, którego aktywnie nie cierpiała? Gdy rozmyślała nad odpowiedzią, za drzwiami rozbrzmiało szybkie stukanie. — Ariel? — Jej ojciec otworzył drzwi bez czekania i wszedł do jej pokoju. Popatrzył surowo na jej zaczerwienioną twarz, z grymasem wokół cienkich ust. — Wszystko w porządku? Ludzie zastanawiają się, dlaczego tak nagle opuściłaś przyjęcie. — Tato… — Ariel wzięła głęboki oddech i zdecydowała, że równie dobrze może po prostu to powiedzieć. — Mam poważne wątpliwości w sprawie wyjścia za Miltona. Widzisz, nie kocham go. W rzeczywistości myślę, że jest idiotą i nie wiem czy mogę uwiązać się do takiego człowieka na resztę mojego życia.

— Ariel, posłuchaj mnie. — Jej ojciec podszedł i chwycił dłońmi oba jej ramiona. — Po prostu tchórzysz. Musisz wziąć głęboki oddech i skończyć z tym. Dałem ci wybór i wybrałaś Miltona. — Nie. — Powiedziała Ariel, cofając się z jego uchwytu. — Nie dałeś mi wyboru. Powiedziałeś mi, że wyjdę za mąż i dałeś mi listę dostępnych kandydatów. Czy nie tak to ująłeś? — Skrzyżowała ramiona na piersi. — I wtedy to było dla mnie w porządku, ponieważ nie byłam zakochana. Ale teraz jestem. Kocham kogoś innego i nie mogę wyjść za Miltona — po prostu nie mogę. Wyraz twarzy jej ojca zmiękł w pewnym stopniu. — Cóż, wiem odrobinę o młodzieńczej miłości. Kogo chcesz, Ariel? Nathaniala Silvertona? Byrona Bendersa? — Nie. — Ariel przygryzła wargę i zdecydowała, że po prostu to powie. — Chcę Kora. To znaczy, jeśli nie jest za późno. Ja… ja powiedziałam mu, żeby znalazł kogoś innego, ale zwyczajnie nie mogę. — Chcesz wyjść za tego dzikusa? — Głos jej ojca był niedowierzający. — Ariel, czyś ty oszalała? Wiesz cokolwiek o jego pochodzeniu? Jego rodowodzie? — Jego rodzice byli profesorami antropologii. — Powiedziała defensywnie Ariel. — I mam gdzieś rodowody. — Cóż, ja mam. — Warknął jej ojciec. Jego zwykle zimna twarz, zrobiła się czerwona z gniewu. — Nie pozwolę zanieczyścić moich wnuków poślednią krwią. Czy masz jakiekolwiek pojęcie, co to zrobi z pozycją społeczną naszej rodziny? Będziemy zatopieni — zrujnowani! — Co z tobą? — Wściekała się Ariel. Czuła łzy gniewu, unoszące się do jej oczu i próbowała je powstrzymać. — Czy twoja, drogocenna pozycja społeczna jest ważniejsza od szczęścia twojej, jedynej córki? Jej ojciec zrobił krok naprzód i wycelował palcem w jej twarz. — Posłuchaj mnie, młoda damo. Wydałem ponad dziesięć milionów kredytów, żeby upewnić się, że będziesz miała ślub sezonu a dobra część tych pieniędzy była po to, żeby zapewnić, że będziesz miała pana młodego o właściwym pochodzeniu. Teraz nie obchodzi mnie, kto będzie stał jutro obok ciebie, gdy powiesz „tak,” tak długo, jak jest na liście akceptowalnych kandydatów, którą ci dałem. A ten… ten znajda, którego sprowadziłaś do domu z dżungli, z całą pewnością nie jest na tej liście. — Mam gdzieś twoją listę. — Powiedziała Ariel głosem niskim i intensywnym. — Co, jeśli po prostu zdecyduję się robić to, czego ja chcę — tak samo, jak zrobiła babcia Stone? — Trzymaj moją matkę z dala od tego. — Głos jej ojca ociekał jadem. — Spędziłem całe, moje życie, płacąc za jej błędy i nie zamierzam płacić też za twoje. Jutro rano staniesz przed ołtarzem z Miltonem albo kimś, kto jest jego towarzyskim odpowiednikiem, albo cię odetnę. Mówię poważnie, Ariel, nigdy nie zobaczysz kolejnego kredytu z moich pieniędzy na te, swoje, niedorzeczne „ekspedycje.” Po prostu o tym pomyśl, gdy będziesz decydowała czy chcesz pójść w ślady twojej babci.

Odwrócił się na pięcie i wymaszerował z pokoju, zatrzaskując za sobą drzwi i wstrząsając całym pokojem od siły jego wyjścia. Zanim Ariel mogła wrzasnąć albo rzucić dogodnie umieszczonym wazonem w drzwi, te znów się otwarły i pojawiła się nowa twarz. — Ariel? — Kor z wahaniem wszedł do pokoju, z ponurym spojrzeniem na swoich, silnych rysach. — Chciałbym z tobą porozmawiać. — Powiedział. — Słyszałem… wszystko, co powiedziałaś. — Och, słyszałeś? — Ariel poczuła jak jej twarz robi się czerwona i pospiesznie wytarła oczy. W końcu nie wiedziała nawet czy Kor nadal czuł do niej to samo. Byli na jej, rodzinnej planecie przez lepszą część dwóch tygodni i nie poruszył ponownie tego tematu w żaden sposób. Ale znów, był zajęty lekcjami zachowania i umiejętności społecznych, na które wysłał go jej ojciec, żeby nie zawstydził siebie ani jego gości przed śmietanką czterdziestu czterech rodzin. Przez cały ten czas Ariel była zaangażowana w ślubne plany i ustalenia, i była równie zajęta. Dzisiejszy wieczór był pierwszym razem, gdy byli razem sami od ich ostatniej nocy na Tordanji Prime. — Słyszałem. — Powiedział znów Kor, zamykając drzwi i robiąc kolejny krok w jej kierunku. Na jego twarzy był wyraz tęsknoty, wyraz, który skręcił Ariel serce. — I chcę, żebyś wiedziała, że rozumiem, dlaczego musisz połączyć się z innym. — Co? — Ariel potrząsnęła głową, czując jakby musiała źle go zrozumieć. — Nie rozumiem. — Wiem… — Kor wydawał się zmagać się ze słowami. — Jak ważna jest… dla ciebie twoja praca. I — — Nie jest dla mnie tak ważna jak… jak inne rzeczy. — Ariel popatrzyła na niego. — Kor, nie chce pieniędzy mojego ojca. Nie obchodzi mnie już czy mnie wydziedziczy. — Gdy powiedziała te słowa, wiedziała, że są prawdą. Podjęła swoją decyzję, jedyną decyzję, jaka była możliwa. Kor przyciągnął ja i objął jej policzek, patrząc głęboko w jej oczy. Twoja praca, powiedział przez umysłowe połączenie. Nie możesz ukryć jak ważna jest dla ciebie. Jest ważna. Powiedziała mu Ariel. Ale tak samo przeżycie mojego życia w taki sposób, w jaki chcę je przeżyć i bycie z mężczyzną, którego kocham. Ariel… Kor pogładził jej policzek. Nadal czuję to, co naszej, ostatniej nocy na mojej, rodzinnej planecie. Naprawdę? Przeszukała z nadzieją jego oczy. Myślałam, że może, z tymi wszystkimi, innymi kobietami… i wszystkimi z nich, chcącymi ciebie… Jesteś jedyną, której chcę. I nigdy nie przestanę cię pragnąć. Kor pochylił głowę i opuścił swoje usta na jej, kradnąc jej oddech namiętnym pocałunkiem. Ariel owinęła ręce wokół niego

i odwzajemniła go z całego serca. Tak dobrze było być trzymaną w jego ramionach — tak całkowicie właściwie. Cóż, może nie całkowicie, przyznała przed samą sobą. Coś wchodziło w drogę. — Ubrania. — Powiedziała, odsuwając się. — Co? — Kor spróbował się cofnąć, ale sprzeciwiła się i zaczęła szarpać oficjalną marynarkę, którą miał na sobie. — Za dużo przeszkadzających ubrań. — Powiedziała Ariel. Kor załapał i zaczął ściągać swój wieczorowy strój, a ona zajęła się rzędem maleńkich, perłowych guzików, które schodziły w dół przodu jej niebieskiej sukienki. — Zawsze nienawidziłam noszenia tego rodzaju śmieci. — Narzekała, walcząc z guzikami. — Jest za ciasna, za sztywna… — Daj. — Widząc jej trudności, Kor chwycił przód jej sukienki i rozerwał ją, posyłając bezcenne guziki, odbijające się po kątach jej pokoju. Sam był już w połowie nagi i żar w jego oczach rozgrzał całe ciało Ariel. Ariel… sięgnął w górę by objąć i ugnieść jej pierś, pochylając się, żeby w tym samym czasie wtulić się w jej szyję. Ariel jęknęła i na ile mogła, zaczęła ściągać również dół swojej sukienki. To wydawało się jak wieczność, odkąd miała kontakt skóry do skóry ze swoim dzikusem i nie mogła rozebrać się wystarczająco szybko. Kor, powiedziała mu przez ich łącze. Chcę się z tobą połączyć, tu i teraz. Nie mogę dłużej czekać. Jego jedyną odpowiedzią był niski, wypełniony potrzebą pomruk i zanim się zorientowała, oboje byli nadzy na łóżku, całując się i pieszcząc nawzajem, spragnionymi ciała dłońmi. Czuła twardego fiuta Kora, palącego jej brzuch i wiedziała, że chciała go wewnątrz siebie, tak głęboko i tak mocno, i tak szybko, jak to możliwe. Później będzie czas na długą, leniwą sesję kochania się, ale na razie chciała tylko się pieprzyć. Ariel, wysłał przez łącze. Pragnę cię, pragnę być w tobie. Ale nie jestem pewny… nie chcę cię zranić. Z szokiem przypomniała sobie, że to naprawdę będzie pierwszy raz Kora. Może lepiej, żeby ona przejęła prowadzenie. Pokażę ci, wysłała, sięgając w dół by pogładzić jego kutasa. Połóż się na plecach i odpręż się. Kor przetoczył się na plecy, ale było oczywiste, że nie było mowy, żeby się odprężył. Każdy mięsień w jego ciele był napięty i Ariel wyczuwała, że to był dla niego prawdziwy wysiłek, leżeć nieruchomo, gdy wszystkim, co w nim było, chciał do niej sięgnąć. Jego długi, gruby penis pulsował w powietrzy nad jego brzuchem, błagając o jej uwagę. W ten sposób, wyszeptała, biorąc jego gruby trzon do ręki. Kor jęknął z głębi gardła, a ona usiadła na nim okrakiem i opuściła się by przesunąć szeroką główką w kształcie grzyba po swojej, otwartej cipce. Ariel potarła jego fiutem swoją łechtaczkę, drżąc od erotycznego doznania jego gorącej, gładkiej skóry na jej śliskiej szparce. Nie mogła czekać dłużej.

Ostrożnie przesunęła trzon Kora niżej, przyciskając grubą główkę do wejścia jej ciała. Potem opuściła się cal za calem na jego fiuta, zsuwając się powoli, gdy próbowała pomieścić jego średnicę. Kor był większy niż jakikolwiek mężczyzna, z którym była, nie, żeby była z wieloma i minęło dla niej dużo czasu. Ariel jęknęła głośno, gdy przyjęła go w środku, wyginając plecy i przygryzając wargę, gdy poddała się bolesnej ekstazie bycia tak całkowicie wypełnioną. Mogła poczuć wielkie dłonie Kora na jej biodrach, ale opierał się pragnieniu pchnięcia. Ariel czuła przez ich połączenie jego strach o zranienie jej, walczący z jego naglącym pragnieniem wypełnienia jej znów i znów sobą. Kochała go jeszcze bardziej za pozostawanie nieruchomo i pozwalanie jej przyjąć go w swoim, własnym tempie. W końcu był całkowicie wewnątrz niej i Ariel wiedziała, że nie mógł pójść dalej. Poczuła główkę jego członka, całującego szyjkę jej macicy i była rozciągnięta do granic jego grubością. Ręce Kora niespokojnie pieściły jej biodra i czuła bezsłowne, naglące pytanie. Tak, przesłała mu. Teraz. Ich połączenie nigdy nie było głębsze i bardziej intensywne. Ariel uniosła się o cal i opuściła się z powrotem, pieprząc się na jego grubym trzonie, który napinał się wewnątrz niej. Kor pewniej chwycił jej biodra i następnym razem, gdy się uniosła i opuściła, pchnął w górę, pompując w nią z gwałtowną pasją, którą nadal usiłował kontrolować. Ariel odrzuciła głowę w tył i jęknęła, oddając mu kontrole nad sytuacją, pozwalając mu zrobić to, czego oboje tak strasznie potrzebowali. Tak, Kor, wysłała przez ich łącze. Tak, pieprz mnie! Pieprz mnie! Nie trzeba było mówić mu tego dwa razy. Z niskim warknięciem wycofał się i wbił się z powrotem w nią, wypełniając jej cipkę do granic i ustalając rytm tak prymitywny i starożytny, jak dżungla na Tordanji Prime. Tak, o Bogini. Tak, tak! Powiedziała mu Ariel. Nacisnęła w dół, na spotkanie każdego, dzikiego pchnięcia, otwierając się na niego, poddając się całkowicie dominacji nad jej ciałem. Bogini, był dobry! Kor pociągnął ją naprzód, żeby ssać jej sutki, gdy kontynuował wypełnianie jej, pchając znów i znów w jej mokrą, otwartą szparkę. Potem chwycił jej biodra i nagłym ruchem, przewrócił ja, wtaczając ja pod swoje, duże ciało tak, że leżał na niej, nadal zanurzony po nasadę w jej wilgoci. Teraz, usłyszała go, warczącego przez ich połączenie i zrozumiała, że załapała się na jazdę, jakiej nie miała nigdy wcześniej. Kor nie próbował już dłużej kontrolować się w żaden sposób. Zwierzęca część niego, która dominowała w jego życiu na Tordanji Prime, przejęła kontrolę. Jego jedynym instynktem było pchać, parzyć się. Pieprzyć ją tak głęboko, jak to było możliwe i wypełnić jej szparkę swoją spermą, biorąc ją całkowicie i bez rezerwy, jako swoją, własną. Chwycił jej uda i zmienił jej pozycję tak, że jej nogi znalazły się na jego ramionach, otwierając ją szeroko i przygotowując na jego natarcie. Ariel poczuła jak się otwiera, poczuła jak jej cipka rozciąga się dla niego w taki sposób, jakiego nigdy wcześniej nie doświadczyła. Nigdy nie czuła się tak bezbronna ani tak gorąca i uwielbiała to, uwielbiała uczucie bycia całkowicie bezradną pod mężczyzną, którego kochała. Tak, Kor! O Bogini, pieprz mnie! Potrzebuję, żebyś pieprzył mnie mocno…

Z niskim rykiem, wycofał się prawie cały i znów pchnął, zagłębiając się po jądra w jej otwartej, niestrzeżonej płci, siniacząc jej szyjkę macicy, jakby szukając tam wejścia. Ariel musiała mocno przygryźć wargę, żeby powstrzymać się od krzyku. To była najintensywniejsza, fizyczna przyjemność, jakiej kiedykolwiek doświadczyła.- — bycie otwartą, użytą, pieprzoną w ten sposób. To wyszło poza dzikość, w pierwotność. Czuła się jak seksualna ofiara dla jakiegoś pogańskiego boga, jak dar w jakimś, pierwotnym rytuale, rozciągnięta na kamiennym ołtarzu żądzy, bezradna by zrobić cokolwiek poza poddaniem się jego pieprzeniu. Kor wydawał się wychwycić od niej ten obraz, a przynajmniej jego esencję. Napiął się przy niej, wbijając się w nią, uderzając w jej chętną szparkę, jakby rozumiał jej potrzebę bycia całkowicie bezradną pod nim. On ja nie tylko pieprzył, zrozumiała Ariel, brał ją, oznaczał ją i czynił ją swoją na zawsze. Ta myśl to było zbyt wiele. Bycie przez niego posiadaną, zawsze bycie jego, oddanie się ciałem i duszą temu, wielkiemu mężczyźnie, pchającemu w nią, skłaniającemu ją do dobrowolnego poddania… Z niskim okrzykiem, Ariel zaczęła dochodzić. Bogini, Kor! Jęknęła przez połączenie. We mnie… tak głęboko we mnie! Ariel… taka słodka… taka miękka. Twoje ciało pode mną, otwarte, gorące… potrzebuję ciebie… potrzebuję… Nagle Kor przyciągnął ją blisko, wciskając się w nią tak głęboko, że poczuła, jakby sięgał jej serca. Ariel poczuła go, pulsującego w niej, wypełniającego ją swoją spermą, biorącego ja na zawsze, jako jego i jej własny orgazm też dotarł do szczytu. Odrzuciła głowę w tył i krzyknęła, niezdolna powstrzymać swojej potrzeby i przyjemności w sobie, ani chwili dłużej, a Kor wysapał jej imię głębokim głosem, drżącym z emocji. To było takie dobre… takie właściwe. I gdy Ariel zaczęła opadać z tego, intensywnego doznania, Ariel wiedziała, że podjęła właściwą decyzję.

Rozdział 11 — Kor, to było… niesamowite. — Ariel przytuliła się do niego, ciesząc się ciepłem jego silnych ramion, owiniętych wokół niej. Jak mogła kiedykolwiek, nawet przez minutę, wierzyć, że mogłaby go oddać? Jak mogła pomyśleć, że mogłaby po prostu wyjść za Miltona i żyć według planu, który ustalił dla niej jej ojciec? — Ariel… — Jego głęboki głos był pomrukiem zadowolenia, które wibrowało przez jej całe ciało. Ariel uśmiechnęła się i przysunęła się bliżej. To głos, na który chciała budzić się do końca życia. Potem zmarszczyła brwi — jedynym pytaniem było, gdzie. To było pewne, że gdy ona postąpi wbrew życzeniom swojego ojca i odmówi wyjścia za Miltona, on nie tylko ją wydziedziczy, ale wykopie ją z rodzinnej posiadłości. Ariel, powiedział znów Kor, tym razem przez ich mentalne połączenie. Jesteś czymś zmartwiona. Powiedz mi, o co chodzi. Ariel westchnęła. Tylko to, że mój ojciec nie będzie szczęśliwy z tego powodu — mam na myśli z powodu nas. Naprawdę chciał, żebym wyszła za Miltona, żeby mógł mieć wnuka z odpowiednim pochodzeniem do noszenia naszego nazwiska. Tak mi przykro, Ariel. Kor brzmiał na poruszonego. Nie tylko zabrałem ci twoją pracę, ale też twój dom. Podparła się na łokciu i popatrzyła na niego. Jego zielononiebieskie oczy były wypełnione żalem. — Nie martw się. — Powiedziała głośno, gładząc jego policzek. — To nigdy nie był mój dom, nie naprawdę. To było tylko miejsce, w którym zatrzymywałam się, żeby zatankować pomiędzy ekspedycjami. — Spróbowała się uśmiechnąć. — W każdym razie to nie ma znaczenia, ponieważ mam teraz nowy dom. Wyglądał na zdumionego. — Tak? — Mm-hmm. — Uśmiechnęła się do niego. — Od teraz, gdziekolwiek jesteś, jest mój dom. — Więc nie ma znaczenia, gdzie się zatrzymamy tak długo, jak jesteśmy razem? — Dokładnie. — Znów się do niego przytuliła, wdychając jego pikantny, męski zapach i ciesząc się komfortem jego, dużego ciała, przyciśniętego do jej. Transporter przestrzenny, zaparkowany w rodzinnym porcie kosmicznym, był prawnie jej i był zatankowany, i gotowy do drogi. Mogli wybrać planetę i osiąść. Mogli pójść wszędzie. Mogli… Moglibyśmy wrócić na Tordanji — z powrotem na moją, rodzinną planetę. W jego mentalnym głosie była tęsknota, która poruszyła jej serce. Ariel wiedziała nagle, że Kor po prostu płynął z prądem tutaj, na jej planecie. Nie przyleciał tu, ponieważ chciał zobaczyć innych ze swojego rodzaju albo uczyć się o swoich ludziach. Przybył tu dla niej i tylko dla niej. Teraz, gdy byli razem, chciał wrócić. W rzeczywistości fale tęsknoty za domem wypływały z niego i wypełniały jej umysł.

Przez jego oczy mogła zobaczyć bujną, purpurową dżunglę Tordanji, intensywną od kolorów i pełną życia. Mogła posmakować wiatru, ciężkiego od groźby deszczu i usłyszeć pohukiwanie i świergot dzikich zwierząt, które żyły w tym, porośniętym dżunglą świecie. A najbardziej ze wszystkiego, mogła poczuć ciepłe objęcia mieszkańców jego wioski i proste uczucie i miłość, które podnosiły na duchu osieroconego chłopca z innej planety, który żył wśród nich przez lata. Kor chciał polecieć do domu. Cóż, dlaczego nie powinien pójść do domu? Nagle to wszystko nabrało dla Ariel sensu. Ksenologiczna antropologia była miłością jej życia — to znaczy, dopóki oczywiście nie spotkała Kora i miała wrażenie, że musiała ją porzucić, żeby być z nim. Ale to wcale nie była prawda!20 — Kor. — Powiedziała z ekscytacją, obracając się, żeby chwycić jego twarz w dłonie. — Możemy wrócić na Tordanji i mieszkać tam, jeśli chcesz. Tylko o tym pomyśl. — Powiedziała. — W twojej, rodzinnej wiosce jest dość tubylczej kultury, żebym miała co badać przez całe życie. Wiesz, zawsze chciałam to zrobić, znaleźć szczególnie fascynującą kulturę, zamieszkać tam i żyć z nimi latami — żeby zrobić z tego pracę mojego życia. I będę miała unikalną perspektywę — naprawdę zostanę adoptowana przez to plemię, dokładnie tak, jak ty. Teraz, gdy nadzieja urosła w oczach Kora, robiła się bardziej i bardziej podekscytowana. — Mogę przesyłać moje papiery do Alien Anthropology Today i wszystkich uniwersytetów i nie będziemy potrzebowali do życia pieniędzy mojego ojca. — Zakończyła triumfalnie. — Nie rozumiesz, Kor? To idealne! — Idealne, z wyjątkiem jednej rzeczy — to nigdy się nie wydarzy. — Nowy głos w pokoju sprawił, że oboje odwrócili głowy i Ariel sapnęła, zobaczywszy, do kogo należał.

20

W końcu dotarło. Wielka planeta, sama dżungla. Starczy roboty na kilka pokoleń.

Rozdział 12 — Milton! — Wykrzyknęła. — Co ty, do diabła tu robisz? — Mógłbym zapytać was o to samo — gdyby to nie było już tak oczywiste. — Jej narzeczony stał w drzwiach z ponurym wyrazem szczurzo chudej twarzy. Jego policzki były zarumienione brzydką, ciemna czerwienią, a jego pozbawione koloru były zmrużone w szparki. W jego ręce znajdowała się broń dużo bardziej niebezpieczna niż ogłuszacz, który nosił na Tordanji Prime. Ariel przełknęła ciężko, gdy zobaczyła wąską lufę rozpraszacza, wycelowaną prosto w nią i Kora. Jedno drgnięcie na spuście zmieni ich oboje w setki niepowiązanych molekuł, efektywnie rozbijając ich na najbardziej podstawowe składniki w ułamku sekundy. — Milton. — Zaczęła, siadając i próbując zakryć się dłońmi. — Jak… ach, jak długo byłeś za drzwiami? — Wystarczająco długo by wiedzieć, że to jest dokładnie to, na co wygląda. — Zadrwił Milton. Teraz oboje wstawajcie. Załóż jakieś ubranie, Ariel. — Wykonał krótki gest lufą rozpraszacza, a oni powoli się podnieśli. Ariel poczuła Kora, napinającego się przy niej, może przygotowującego się, żeby spróbować skoczyć na Miltona. Szybko chwyciła jego rękę i wysłała. Rób dokładnie to, co mówi. Ta broń w jego ręce jest wystarczająco potężna, żeby zmienić nas oboje w kupki pyłu. Rozumiesz? Tak, miał czas odesłać Kor, zanim Milton warknął. — Przestań trzymać się za ręce i pospiesz się, do diabła, kochanie. Nie mamy dużo czasu, zanim przyjęcie się skończy.21 — Dlaczego obchodzi cię przyjęcie? — Zapytała Ariel, naciągając jedwabny szlafrok, który akurat zwisał z końca jej łóżka. Nie było niczego, innego pod ręką, a niebieska sukienka, którą nosiła wcześniej, była w strzępach, a poza tym brakowało jej wszystkich guzików. Obok niej, Kor naciągnął swoje spodnie. — Nie tyle obchodzi mnie przyjęcie, co alibi, którego mi dostarczy. Ariel poczuła jak serce podchodzi jej do gardła, ale próbowała wyglądać na niezmartwioną. — Jeśli myślisz, że może ci ujść na sucho zabicie mnie, możesz pomyśleć jeszcze raz, Milton. Nie ma mowy — — Kto powiedział cokolwiek o tym, że cię zabiję, moja droga? — Przerwał jej Milton. — Ależ, gdybym to zrobił, straciłbym te wszystkie, wspaniałe kredyty, które twój ojciec zapłaci mi, żebym zabrał mu cię z głowy. Wiedziałaś, że twój posag będzie największym, kiedykolwiek zapłaconym? Wiec widzisz, byłbym głupcem, gdybym cię teraz zabił.

21

Mieć do czynienia z debilem to źle, ale z uzbrojonym debilem to już katastrofa.

— Jeśli myślisz, że naprawdę za ciebie wyjdę, to jesteś głupi. — Wypluła Ariel. Stanęła przed Korem. — A jeśli myślisz, że możesz zabić Kora bez przejścia przeze mnie, o tym też możesz zapomnieć. — Ja, zabić twojego, prymitywnego kochanka? — Zaśmiał się Milton nieprzyjemnym, drwiącym śmiechem, który drapał jej nerwy. — O nie — nie jestem mordercą. Widzisz, sama go zabijesz. — Zrobił szybki krok naprzód i przycisnął coś lepkiego do jej czoła. Zanim Ariel mogła się poruszyć, żeby to zdrapać, poczuła jak zaczyna się rozpuszczać, tworząc całość z jej ciałem, o której wiedziała, że przerwanie jej jest niemożliwe. Kor i Ariel i tak spróbowali, szarpiąc obcy plaster, ale to było bezużyteczne i Milton tylko się zaśmiał. — To kidorska łatka umysłu. — Powiedział, gdy bezużytecznie szarpała lepką substancję. — I wierzę, że wystarczająco kręciłaś się po galaktyce, żeby poznać jej przeznaczenie. Ariel poczuła zimno — oczywiście, że znała jej przeznaczenie. Kidorska łatka umysłu była najbardziej podstępną formą kontroli umysłu w znanej galaktyce. Przyklejała się do skóry ofiary i tworzyła nierozerwalne więzy do kontrolowania przez osobę, która ją założyła. W gruncie rzeczy, to oznaczało, że będzie uwięziona wewnątrz własnego ciała, zmuszona do robienia wszystkiego, co rozkaże Milton, czy tego chciała, czy nie. A ponieważ łatka zlewała się bez śladu z odcieniem naskórka ofiary, nikt się nigdy nie dowie. Nawet teraz mogła poczuć chłód w swoim mózgu, gdy łatka przystąpiła do pracy, formując barierę lodu między nią i jej naturalnymi impulsami. — Milton. — Powiedziała, próbując powstrzymać głos przed drżeniem. — Nigdy ci się to nie uda. Kidorska łatka umysłu została zakazana na każdej, cywilizowanej planecie w galaktyce. Nie wiem nawet jak położyłeś na jednej z nich te brudne łapki. Milton uśmiechnął się drwiąco. — Przez wybranie się na niecywilizowaną planetę, oczywiście, kochanie. Naprawdę myślisz, że byłaś jedyną, która wybierała się na ekspedycje? — Zaśmiał się. — A teraz myślę, że mam dosyć odpowiedzi od ciebie. Od tej pory z twoich ust nie wydostaje się nic, chyba, że to będzie coś miłego do powiedzenia do mnie. W rzeczywistości możesz zacząć od powiedzenia, jak bardzo mnie kochasz. Ariel otwarła usta i choć chciała w najgorszy sposób, na cały głos przeklinać swojego, idiotycznego narzeczonego, rym, co wydostało się zamiast tego, było. — Kocham cię, Milton. — Przycisnęła rękę do ust, gdy tylko to się wydostało, a Milton zaśmiał się zachwycony. — Doskonale. Naprawdę znacznie lepiej niż te twoje, małe, sarkastyczne przytyki. Wiesz, one tak mnie męczyły. Ariel obróciła się i zobaczyła, że Kor wpatrywał się w nią z wyrazem niedowierzania na twarzy. Wzruszyła bezradnie ramionami, pragnąc móc dać jakieś wyjaśnienie, ale nie mogła nic powiedzieć. Milton rozkazał jej nie mówić niczego, chyba, że to było coś miłego o nim, a kidorska łatka umysłu już utworzyła połączenie nerwowo z korą motoryczną w jej mózgu, sprawiając, że nieposłuchanie jego polecenia było niemożliwe. Płyta lodu w jej umyśle robiła się grubsza i bardziej nieprzenikniona z każdą sekundą.

Bardziej niż czegokolwiek, bała się, że Kor rzuci się na Miltona i da się zdezintegrować. Widziała mięśnie, napinające się pod jego gładką, opaloną skórą, a w jego zielononiebieskich oczach było morderstwo. Najwyraźniej ten widok sprawił, że Milton zrobił się nerwowy, ponieważ znów machnął na nich rozpraszaczem, gestem każąc im przejść przez drzwi sypialni. — Ruszajcie, idziemy do portu kosmicznego. — Powiedział, gdy wszyscy bezpiecznie wyszli na opuszczony korytarz. — Ariel, powiedz swojemu dzikusowi, żeby niczego nie próbował, ponieważ jestem bardziej niż chętny, żeby tego użyć. — Znów poruszył bronią. Wolna na chwilę, żeby porozmawiać z Korem, Ariel znów się do niego obróciła. — Kor, nie próbuj niczego, bo nie chcę, żebyś zginął, a tak bardzo cię kocham. — Wyrzuciła z siebie szybko, zanim Milton mógł ją powstrzymać. — Ariel… — Kor wyciągnął rękę, żeby dotknąć jej policzka, ale Milton odtrącił ją na bok lufą rozpraszacza. — Żadnego więcej dotykania. — Powiedział ostro. — Myślę, że mieliście tego wystarczająco. I zamknij się. — Dodał, gdy Ariel miała powiedzieć coś jeszcze. Szczęka Ariel zacisnęła się, jakby zatrzasnęła ją niewidzialna ręka i Ariel poczuła jak wzbiera w niej rozpacz i gniew, aż pomyślała, że wybuchnie. Czy taka będzie reszta jej życia? Przyjmowanie rozkazów od pozbawionego kręgosłupa, bezmózgiego… — Dobra, a teraz wszyscy na dół, do portu kosmicznego. Marsz! — Rozkazał Milton, przerywając jej myśli. Poprowadził ich tylnym przejściem, wybierając klatkę schodową, której nikt, nigdy nie używał, odkąd dziesięciolecia temu został zainstalowany błyskawiczny przenośnik. Ariel cały czas miała nadzieję, że mogą wpaść na kogoś z przyjęcia. Dźwięki muzyki i śmiech, były wyraźnie słyszalne z sali balowej po drugiej stronie domu, ale najwyraźniej nikt jej nie opuszczał. Jej serce zatonęło, gdy dotarli do najniższego, zewnętrznego poziomu i Milton zapędził ich w kierunku jej małego, przestrzennego transportera. — Teraz stańcie tam. — Powiedział, ustawiając ich przed statkiem. Kor nadal posyłał mu mordercze spojrzenia, ale Ariel wiedziała, że nie było nic, co którekolwiek z nich mogło zrobić, z rozpraszaczem, wycelowanym prosto w nich. Miała tylko nadzieję, że Kor też to wiedział. — Teraz. — Powiedział Milton, gdy ustawił ich tak, że był zadowolony. — Oto Historia, Ariel. To wielkie zwierzę porwało cię i zmusiło do zejścia tutaj, żebyś mogła zabrać go z powrotem na jego planetę, gdzie planował zatrzymać cię na zawsze, jako swoją niewolnicę. Na szczęście zdarzyło ci się mieć rozpraszacz klasy niszczącej, schowany w transporterze, na wypadek właśnie takiej sytuacji. — Uniósł bron i zaśmiał się. — Postrzeliłaś go a potem krzyknęłaś, przestraszona horrorem tego, co zrobiłaś. Ja akurat cię szukałem i znalazłem cię z rozpraszaczem w ręce i małą kupką pyłu, która kiedyś była Korem. Udał wycieranie łzy z oka. — Och, jakie to smutne. Oczywiście zapytam czy chcesz przełożyć nasz ślub na jutro, ale powiesz, że nie, że kochasz mnie za bardzo, żeby czekać choćby jeszcze jeden dzień. — Uśmiechnął się podle. — Czy to nie będzie słodkie?

Ariel spiorunowała go spojrzeniem, pragnąc, żeby spojrzenia mogły zabijać. Gdyby tak było, Milton byłby do tej pory wypatroszony. Zbyt późno zorientowała się, że poważnie nie doceniła swojego narzeczonego. Prawdopodobnie miał coś takiego, zaplanowane od samego początku — od chwili, gdy poprosił ją, żeby za niego wyszła, a ona niechętnie się zgodziła. Chciała zaprzeczyć, że kiedykolwiek strzeliłaby do Kora, krzyczeć na cały głos, że nienawidziła Miltona i chciała go zabić, ale była całkowicie niezdolna do zrobienia tego. Zamiast tego po prostu wpatrywała się tępo przed siebie, twarzą w twarz z mężczyzną, którego kochała. Z mężczyzną, którego za chwilę zastrzeli. — A teraz, zanim to zrobimy, upewnijmy się tylko, że nic nie pójdzie źle. — Milton wyciągnął z kieszeni coś innego i wycelował w Kora. Zanim którekolwiek z nich mogło się ruszyć, lepka, pajęcza sieć niebieskich i purpurowych włókien wystrzeliła na zewnątrz i owinęła ciało Kora od szyi do kostek. Kor szarpał się, ale nie mógł wyrwać się z więżącej siatki. Wszystkim, co mógł zrobić, było poruszenie palcami, które były uwięzione przy jego udach. Milton zaśmiał się z zachwytem. — To, teraz wszyscy jesteśmy ustawieni. — Zwrócił się do Ariel. — Kochanie, dam ci teraz rozpraszacz, a ty wycelujesz nim w Kora i tylko w Kora. — Uniósł dłoń Ariel i umieścił w niej rozpraszacz. W najgorszy sposób chciała skierować go na Miltona i nacisnąć spust, ale jej ręka została natychmiast pociągnięta, żeby wycelować broń w Kora, jak kawałek żelaza, przyciągany do magnesu. Okropna lufa rozpraszacza była ledwie stopę od jego klatki piersiowej. Z tej odległości nie było mowy, żeby mogła mieć nadzieję chybić. — Bardzo dobrze. — Milton skinął głową z satysfakcją. — Myślę, że nie ma lepszej chwili niż teraz, więc skończmy z tym. Popatrzył Ariel w oczy, a ona odpowiedziała mu piorunującym spojrzeniem, czując wzbierającą w niej nienawiść i desperację. Nie mógł jej zmusić, żeby to zrobiła — nie mógł! Ale najwyraźniej to robił. Czuła lód jego nienawiści w swoim mózgu, nerwowe łącze, którego umysłowa łatka użyła do ustanowienia nad nią kontroli. — Policzę do trzech. — Powiedział jej Milton. — Gdy będę liczył, twój palec będzie zaciskał się na spuście. Gdy doliczę do trzech, naciśniesz go i zabijesz tego, wielkiego idiotę, który był wystarczająco głupi, żeby przyciągnąć się tu z nami. W porządku? Kiwnij głową, jeśli rozumiesz. Ariel poczuła jak jej podbródek szarpie się w górę i w dół, jak u marionetki i nienawidziła Miltona tak bardzo, że ledwie mogła widzieć. Łzy gniewu zamgliły jej wzrok, ale nie ważne jak mocno próbowała, nie była w stanie wypuścić rozpraszacza, ani skierować go gdziekolwiek poza Korem. Lód w jej głowie nie pozwolił jej. — Raz. — Powiedział Milton radosnym głosem. Wyraźnie rozkoszował się sytuacją. Ariel beznadziejnie poczuła jak jej palec zaczyna ściskać zimny, cienki język metalu, który był spustem rozpraszacza. Wpatrywała się w Kora ze łzami płynącymi po twarzy, pragnąc, żeby się dotykali, żeby mogła powiedzieć mu przez to połączenie, jak bardzo go kochała — jak bardzo nie chciała tego zrobić. Wolałaby postrzelić siebie zamiast niego, ale Milton i lód w jej umyśle nie dawali jej wyboru.

— Jeden i pół. — Powiedział żartobliwie Milton. — Równie dobrze moglibyśmy to trochę rozciągnąć — wyraz twojej twarzy, gdy nie możesz niczego powiedzieć, jest bezcenny, kochanie. Ariel poczuła jak jej palec zacisną się na spuście jeszcze ułamek. Ale zobaczyła, że jej palce nie były jedynymi, które się poruszały. Nadal uwięzione w niebiesko purpurowej sieci włókien, palce Kora wystukiwały powolny rytm na jego udzie. Gdy obserwowała, naszyjnik turkusowo srebrnych tatuaży wokół jego szyi, przeszedł od płaskiego do trójwymiarowego, gdy opiekunowie myśli ożyli na jego wezwanie. Były prawie niewidoczne za jaskrawo zabarwioną siatką, ale mogła zobaczyć jak się kołyszą, przygotowując się do jakiegoś działania. Ale co dobrego mogły jej teraz przynieść? — Dwa. — Powiedział Milton. Był zbyt zajęty patrzeniem na jej twarz, żeby zauważyć małe, podobne do pająków stworzenia, które obudziły się do życia na szyi Kora. Ariel poczuła jak jej palec zaciska się jeszcze trochę na spuście. Czy będzie na to czas? Co planował zrobić Kor? Popatrzyła głęboko w jego zielononiebieskie oczy, które były spokojne i wypełnione miłością do niej. — Zastanawiam się czy nie przeciągamy tego trochę zbyt długo. — Zastanawiał się Milton, gdy chodził za nią w tę i z powrotem. Zastanawiam się jak dużo możesz znieść zanim to zniszczy twój umysł. Mimo wszystko nie chcę wariatki za żonę. Nie, żeby ktokolwiek był w stanie do stwierdzić, moja droga. — Zaśmiał się. — Nawet, gdy będziesz szaleć wewnątrz, na zewnątrz będziesz spokojna i ułożona. Tylko sobie wyobraź — idealna żona. Ariel usiłowała nie pozwolić jego słowom nią wstrząsnąć. Był takim kompletnym draniem. Chciała rozedrzeć mu gardło gołymi rękami, ale utknęła, celując rozpraszaczem w Kora, mając nadzieję, że cokolwiek planował, zrobi to szybko. Gdy obserwowała, jeden z opiekunów myśli zdołał przepełznąć przez siatkę, która przytrzymywała go w miejscu, maleńkie, turkusowo srebrne stworzenie zebrało się i skoczyło z klatki piersiowej Kora na lufę rozpraszacza. Popełzło naprzód po wstrętnej, srebrnej lufie i nagle Ariel poczuła lekkie łaskotanie w zagłębieniu szyi, po którym nastąpiło ciepło, rozpraszające się by objąć całe jej ciało, prawie jak mini orgazm. Wiedziała, że opiekun myśli wziął ją za swojego gospodarza. Wkrótce będzie miała trwałe łącze mentalne z Korem. Ale co dobrego mogło jej to teraz przynieść? Gdyby tylko ciepło szybciej dotarło powyżej jej szyi, ale nadal mogła wyczuć lód w swoim mózgu, gdzie łatka umysłu sprawowała absolutną kontrolę. — Dwa i pół. — Powiedział Milton, a ona poczuła jak jej palec zaciska się jeszcze bardziej na spuście. W tym samym czasie usłyszała w swojej głowie głos Kora z bogactwem i witalnością, których nigdy wcześniej nie słyszała, nawet, gdy się kochali. Ariel, opieraj się, mówił jej. Musisz się oprzeć — daj opiekunowi myśli czas na działanie. Spróbuję, wysłała gorączkowo. Spróbuję. Ale Kor, jestem całkowicie pozbawiona kontroli. Moje ciało nie zrobi niczego, czego nie chce Milton.

— Dwa i trzy czwarte. — Powiedział Milton, śmiejąc się. Mimo wszystkiego, co mogła zrobić, żeby to zatrzymać, palec Ariel znów się zacisnął. Kolejna szerokość włosa i to wszystko się skończy. Potem coś poczuła, łaskotanie ciepła u podstawy jej mózgu, które wydawało się wypełniać całą jej głowę. Ariel, wyszeptał głos w jej głowie. Oprzyj się — Możesz to zrobić. Oprzyj się. Dołączył do niego kolejny głos, a potem kolejny, a wszystkie z nich mówiły jej to samo. To nie był głos Kora, albo nie tylko jego głos, zdała sobie sprawę, gdy chór zachęt i siły wypełnił jej umysł. Słyszała głosy jego plemienia22 — rdzennych mieszkańców Tordanji Prime, którzy byli dosłownie miliony lat świetlnych stąd. Teraz była połączona z nimi wszystkimi, jak również z Korem, przez maleńkie stworzenie w zagłębieniu jej szyi. Gdy głosy narastały, poczuła jak lód wewnątrz jej mózgu zaczyna się topić. Jej ręka, która trzymała rozpraszacz prosto i pewnie jak skała, zaczęła drżeć, a mięśnie zaczęły boleć od utrzymywania tak długo tej samej pozycji. Ale nadal nie mogła jej opuścić ani rozluźnić nacisku na spust. Proszę! Błagała głosy. Pomóżcie mi! Oprzyj się, oprzyj się, oprzyj się, zachęcały, ciepło rosło, aż wypełniło całą jej głowę, topiąc lód, zwracając jej kontrolę nad ciałem. Ale powoli… tak powoli. — Myślę, że już czas. — Głos Miltona przerwał jej koncentracje, ku rozpaczy Ariel. Nie, chciała krzyczeć. Jeszcze tylko chwilę dłużej. Jeszcze minuta, to wszystko, czego potrzebuję! Ale to była minuta, której nie miała dostać. — Trzy. — Powiedział Milton — wydając rozkaz zabójstwa z tak spokojna celowością, że chciało jej się wymiotować. Gdy ta pojedyncza sylaba opuściła jego usta, poczuła jak resztka lodu zaczyna tajać. Ale było za późno — jej palec już zaciskał się na spuście. Nie mogła kontrolować małych mięśni dłoni, ale większe mięsnie, te kontrolujące jej ramię, znów były jej. Kor, pomyślała, kocham cię! Jednym ruchem zakręciła ręką, żeby wycelować zabójczy rozpraszacz w Miltona i ścisnęła spust ten ostatni ułamek cala. Miała akurat dosyć czasu, żeby zobaczyć wyraz zaskoczonego przerażenia na twarzy swojego narzeczonego, a potem port kosmiczny został wypełniony cichym, lodowato bladym, niebieskim światłem i Milton zniknął całkowicie. W następnej chwili miała kontrolę nad całym, swoim ciałem i ze stukotem upuściła rozpraszacz na pokrytą metalowymi płytami podłogę. Zdławiony okrzyk opuścił jej gardło. Z Miltona nie zostało nic poza małym stosem słabo dymiącego popiołu.

22

Kor podobno musiał dostać po jednym opiekunie myśli od każdego w wiosce, żeby mógł rozmawiać ze wszystkimi, to dlaczego ona dostała tylko jednego od Kora, a słyszy wszystkich?

Rozdział 13 Ariel nie była typem kobiety, która pozwalała sobie na bycie kompletnie histeryczną, ale nigdy wcześniej nikogo nie zabiła. A znalazła się tak blisko zabicia mężczyzny, którego kochała — jedynego mężczyzny, którego kiedykolwiek będzie kochać. Kor nadal był unieruchomiony przez włókna sieci, ale delikatnie dotknął jej umysłu, uspokajając ja na ile mógł, gdy Ariel klęczała za zimnej, metalowej podłodze i płakała. Ariel, wysłał, jesteśmy teraz razem i nigdy nie zostaniemy rozdzieleni. W głębi mózgu poczuła uspokajającą wagę reszty plemienia, mówiącej te same rzeczy. Jesteś teraz jedną z nas, a my chronimy swoich. Przyjdź do domu, przyjdź do domu, przyjdź do domu. Tak pomyślała, unosząc głowę, gdy gorące łzy przerażenia wyschły na jej twarzy. Chcę pójść do domu. Wstała na drżące nogi i podeszła do transportera. Trzymała nóż w swoim zestawie, bardziej do cięcia i jedzenia, gdy była na ekspedycji, niż do walki. Natychmiast go wyciągnęła i piłowała lepkie włókna, które pokrywały Kora od szyi do kostek. Miała kłopot z oderwaniem ich od jego spodni, ale Kor rozwiązał ten problem, zsuwając je i stając przed nią nago jak wtedy, gdy pierwszy raz się spotkali. W chwili, gdy był wolny, przyciągnął ją do siebie, obejmując ja mocno i ciasno i całując jej włosy znów i znów. Ariel, wysłał. Tak bardzo cię kocham. Tak bardzo, bardzo! Ja też cię kocham, Kor. Wyciągnęła się na palcach, żeby go pocałować, czując dreszcz żaru, aż do palców u stóp. Nie mogła się doczekać, żeby znów się z nim kochać, ale teraz nie był na to czas. Pomóż mi, powiedziała mu, wspinając się do transportera i przygotowując go do odlotu. Musimy zebrać popioły Miltona i rozpraszacz, i twoje spodnie, i siatkę, i wszystko, co może pozwolić im połączyć to z nami. Musimy się stąd wynieść i nie pozostawić śladu. Gdy dotrzemy na Tordanji Prime, będziemy bezpieczni — nigdy nie będą w stanie wytropić nas w tej dżungli. Jesteś pewna, że nie chcesz powiedzieć żegnaj swojemu ojcu? Kor uniósł na nią brwi. Ariel pokręciła głową. Nie. Nie, chcę zostawić wszystko za sobą. Teraz nic tu dla mnie nie ma. W porządku. Pocałował ją delikatnie i zebrali wszystko na kupę. Ariel użyła nawet małego odkurzacza, który Milton dał jej na jej ostatnie urodziny, żeby wyczyścić jego popioły. W ciągu dziesięciu minut oboje byli przypięci i startowali. Ariel pilotowała transporter w głęboka przestrzeń, obserwując jak jej rodzinny świat zmienia się za nimi w niebieskozieloną plamkę, wiedząc, że mogła nigdy więcej go nie zobaczyć i nie dbając o to ani trochę. — Dalej, Kor. — Powiedziała, sięgając, żeby wziąć swojego dzikusa za rękę, gdy Tunel Czasoprzestrzenny Telgar Trzy pojawił się w zasięgu wzroku. — Lecimy do domu.