Anna Klara Majewska Majorka w niebieskich migdalach

MERY KRISTMES!

Dlaczego po czterdziestce życie przyśpiesza i każdy

kolejny rok jakby startował

upływa szybciej od poprzedniego, zupełnie w konkursie na Najkrótszy Rok Świata? Przecież dopiero co chowałam na dno szafy zajączki i pisanki, chwilę potem znosiłam do piwnicy wrotki i rowery i ledwo z niej wyszłam, a już spadł śnieg i ani się obejrzę, śnieg sobie stopnieje, a ja znowu będę musiała dekorować dom na Wielkanoc... Ledwo zdążyłam się przyzwyczaić do pisania nowej daty, a już, czyli dokładnie za osiem dni, wszystkie datowniki świata znowu przestawią się o tę jedną głupią cyferkę, nie wyłączając tego w laboratorium analitycznym, w którym wczoraj pobrano mi krew. I gdy na początku stycznia odbiorę wyniki, będę o rok starsza, wcale starsza nie będąc, a laboratoryjny komputer wydrukuje przy moim nazwisku straszliwą liczbę czterdzieści sześć, choć do tych urodzin zostało jeszcze pięć miesięcy. Czterdzieści sześć! To brzmi jak obraza dobrego imienia i groźba karalna w jednym. Czterdzieści sześć! Jakbym zbliżała się do pięćdziesiątki!!! Czy czterdzieści sześć będzie mogło nadal uchodzić za „około czterdziestki”, jak przed tygodniem, gdy Karol S. spytał, ile mam lat? – No wie pan... hmmm... tak ogólnie to jestem koło czterdziestki, ale czuję się na dwadzieścia osiem... – wyznałam najprawdziwszą prawdę, odmawiając wejścia na wagę bezczelnie mierzącą poziom tłuszczu i wiek biologiczny. – W takim razie musi pani zrobić badanie krwi... Lipidy, cukier, ciśnienie, trzeba wszystko sprawdzić, nim zacznie się treningi w tym wieku – oznajmił chłodno. Jedyne pocieszenie, że chłopaki, niewiele starsze od mojego syna,

wciąż potrafią gwizdać na ulicy na mój widok, choć wcale nie są krótkowzroczne. Kiedyś uznałabym to za wulgarne, a teraz, no proszę, całkiem mi się to gwizdanie podoba! Treningi, cóż... Do tej pory nie ćwiczyłam, a jakbym ćwiczyła! Nie tyłam, nie flaczałam, nie słabłam i nie bolało mnie nic. Kiedy to wszystko się zmieniło? Po prostu któregoś dnia obudziłam się gruba, sflaczała, słaba i obolała. Następnego dnia też i następnego, aż znudzony moim stękaniem mąż podarował mi pięknie zapakowany pakiet treningów personalnych do pobliskiego klubu fitness. W pakiecie do tego pakietu otrzymałam właśnie Karola S. Poniżej trzydziechy, w czarnym T-shircie, seksownie opinającym jego kaloryfer, i z olimpijskimi dziewięcioma procentami tłuszczu w organizmie, mój trener personalny okazał się nieprzyzwoicie apetycznym ciachem, wręcz onieśmielająco perfekcyjnym stworzeniem, a przy tym mężczyzną, więc z marszu odłożyłam nasz pierwszy trening na czas nieokreślony. Przecież żeby z nim ćwiczyć, musiałam najpierw schudnąć z dziesięć kilo, by wbić się w modne, ale obrzydliwie opięte sportowe legginsy, bo w luźnych dresach już nawet dinozaury na Uralu nie ćwiczą! Tak sobie rozmyślałam o odpływającym czasie i napływających kilogramach, zapominając, że – jak uczą na kursie mindfulness, niesamowicie w tym sezonie modnym – powinnam być jednak przede wszystkim TU i TERAZ, czyli w supermarkecie dzień przed Wigilią, gdzie kwadrans temu dołączyłam do kolejki wózków z takim nadbagażem, jakby to była odprawa na samolot do Chicago. Czy dwudziesty trzeci grudnia jest zawsze ostatnim dniem przed światową klęską głodu? Tylko spokojnie, tłumaczyłam sobie tym razem w myśl filozofii

hygge, absolutnego hitu jesieni. Duński pomysł na to, by nie oszaleć, zaleca koncentrację na drobiazgach i znajdowanie w nich małych przyjemności, i wcale nie chodzi o wpieprzanie hurtem malutkich czekoladek... Nie, hygge dotyczy sfery duchowej! Przymknęłam więc oczy i spróbowałam. Ommmm... „Majonez wzięłaś? Skoczę jeszcze po chipsy! Gdzie pan znalazł takie piękne pomidory? Za ile te karpie były? Żywe czy mrożone?” – delektowałam się każdą zgłoską wpadającą w moje medytujące hygge-uszy. Ach, jakie to miłe rodzinne pogaduszki! A w tle bożonarodzeniowe dżingle i zapowiedzi o promocjach. Czuć, że idą święta! Życie jest piękne! – Pan tu nie stał! – ryknął nagle jakiś emeryt klasykiem ze swej młodości i moją duchową hygge szlag trafił. Otworzyłam oczy i zobaczyłam, jak zaryknięty elegancki korposzczurek posłusznie odchodzi na koniec kolejki, ściskając w dłoni jedynie ryż do sushi. Zrobiło mi się go żal, więc puściłam do niego oko i poleciałam innym klasykiem z epoki, moim zdaniem, dowcipnie: – Klient pod krawatem jest mniej awanturujący się! Ale nikt się nie roześmiał. Cisza. Nie zrozumieli, nie usłyszeli? Może mnie w ogóle nie zauważyli? Czyżbym weszła już w wiek niewidoczny... Jesteś, ale cię nie ma. Kiedyś byłaś ozdobą każdego towarzystwa i duszą każdej, szczególnie dłuższej kolejki. Twoje celne uwagi kwitowano serdecznym śmiechem, a bywało, że zaproszeniem na kawę... Tak czy inaczej pociąg odjechał, nie ma się co oszukiwać, to se ne vrati. Za to święta wracają co roku. Z bombkami, które zawisną na... aha, miałam się nie denerwować, że Marek tradycyjnie nie kupił na czas drzewka, co oznacza perspektywę ohydnego drapaka, ozdobionego świecidełkami jak

stara milionerka chora na anoreksję. Hygge!!! Tylko jak tu spokojnie się cieszyć duperelami? Byłam strzępkiem nerwów z niewyspania i zamykania po nocach ostatniego w tym roku projektu, bo klientka uparła się na przeprowadzkę do nowego „penthałzu”, oczywiście przed świętami. – Ciągle się rusza, niech pani wróci go dobić, bo nie przejdzie na kasie! – Jakaś skrzecząca baba brutalnie wyrwała mnie z mojego wymarzonego, osobistego Raju, czyli z ukochanej Majorki, gdzie właśnie relaksowałam się przy hipotetycznym drinku nad wciąż nieistniejącym basenem w naszym ogrodzie. – Dzięki – bąknęłam, wracając do działu rybnego, choć przecież mogłam tego cholernego karpia zdzielić torebką lub równie ciężkim laptopem. Najgorszemu wrogowi nie życzę takiego spacerku. Nim tam dotarłam, byłam już innym człowiekiem, bo w odruchu serca postanowiłam ocalić karpiowi życie, choćby do następnego klienta. Szarpałam się z wierzgającą reklamówką przy plastikowej wannie pełnej innych karpi, gdy mój telefon rozdzwonił się szczekaniem psa. Zawsze szczekał, gdy dzwoniła matka, ale zwykle robił to jakoś dyskretniej. Tym razem prawdziwie ujadał, więc próbowałam go choć wyciszyć, bo rozmowa w sytuacji dramatycznej relokacji karpia była niemożliwa. No i, chlup, zamiast ryby do wanny wpadł mój telefon. Nie pierwszy raz się kąpał, więc na szczęście na stałe ubrany był w wodoodporny pokrowiec. Podwinęłam rękaw i włożyłam łapę aż po łokieć w ławicę ryb. Dzięki Bogu nie ma tradycji jedzenia piranii na Wigilię! – Co pani wyprawia?! – ryknął ekspedient, aż wszyscy wokół stanęli na baczność. Właśnie, co wyprawiałam? I co ja tu w ogóle robię? Mogłam

przecież wysłać Oksanę, ona i tak nie zajmuje się tym, czym powinna, choć nieźle jej za to płacę. Jak będę miała trochę czasu, to się tym niezajmowaniem zajmę... Na razie udało mi się odłowić telefon, ścisnęłam go w ociekającej rybną zupą ręce i uciekłam od nieprzyjemnej sytuacji w alejkę wędlin i kiełbas. Komórka działała, bo znów rozległ się dzwonek, tym razem neutralny. Oksana! O wilku mowa, choć ten wilk tkwił w skórze przestylizowanego kociaka. Chyba zmienię jej sygnał na miauczenie. – Pani Magda, pani kupi toaleticzeskij papier – zaszczebiotała po swojemu. I kto tu był „panią”, a kto „panią do pomocy”?! Papierem toaletowym XXL, jak zatopioną w plastiku białą tarczą, utorowałam sobie drogę do kas. Przedarłam się jakoś do swojego wózka. Cholera, esemes! JESZCIO PŁYN NA KOMPIELU – napisała, ba, rozkazała, caryca Oksanica... No nie! I telefon, znowu ona, upierdliwa jak najgorsza pracodawczyni! – A, i pani kupi orientalni zapach, mienia takoje podobajutsja... I krem dla intymnoj depilacju, dobrze? Zatkało mnie ruskie kakało, jak by powiedział Michaś, który nie wiadomo skąd to wziął. Coś tam odmamrotałam i rozłączyłam się. No też! Powiem jej potem, że płynu nie było, a kremu tym bardziej, czy zresztą muszę się tłumaczyć? Tymczasem baba-żaba z kolejki już wyparowała, mój wózek ktoś życzliwy odstawił na bok, a ludzi do ogonka przybyło dwa razy tyle... Hygge! Gdzie moje wewnętrzna broń, hygge? Uspokoiłam się dopiero na myśl, że jutro pierwszy raz od wojen

krymskich nie pójdę do roboty, tylko wyśpię się do luksusowej ósmej trzydzieści, w sam raz, by zdążyć na wartę przy wigilijnych garach. Wbrew pozorom była to znacznie lepsza perspektywa niż ponowny widok mojej klientki, zawodowo Pani Dyrektor, prywatnie Panny Nikt, która dzięki Bogu łaskawie podpisała mi dziś odbiór „wykonania zaaranżowania i wykończenia apartamentu” w Miasteczku Wilanów. Gdybym wiedziała, ile czasu spędzę na przekonywaniu jej, że Ziemia nie jest płaska, a wanna na lwich nóżkach niekoniecznie pasuje do ultranowoczesnej łazienki, zamieniłabym chętnie to zlecenie na tydzień darmowej pracy w garkuchni, zwłaszcza że kiedyś bardzo lubiłam gotować. Kiedyś znaczy dawno, zanim mój późny, zesłany mi w czterdziestej pierwszej wiośnie życia stan błogosławiony przemienił mnie w leżącego hipopotama z cukrzycą ciążową i zagrażającym poronieniem. W przedporodowym peaku miałam dwadzieścia pięć kilo na plusie i gdyby mi ktoś wtedy przypomniał, że w tym samym życiu piekłam torty makowe, prowadząc kawiarnię na Majorce, umarłabym w ataku mdłości! Tak czy siak, nieludzkie poświęcenie zostało uwieńczone sukcesem w postaci nadpobudliwego niemowlęcia, które wkrótce zamieniło się w dziecko ze stwierdzonym ADHD. I nic mnie nie przekona, że takiej jednostki chorobowej podobno nie ma. Jest i nazywa się Julia, lat cztery i pół, odczuwalne trzynaście. Tak, tylko mnie mogło się zdarzyć posiadanie potomstwa w wiecznym wieku emocjonalnego dojrzewania, choć Michaś studiuje, a Jula chodzi do przedszkola, na tyle niechętnie, że bez Oksany trudno byłoby mi ją upilnować... Może więc jednak wrócę po ten krem do „intymnoj depilacju”? Nie wróciłam, bo w tym momencie jakiś kretyn wjechał w mój

wózek i moja osobista wieża z produktów spożywczych, w tym gigantyczne opakowanie jajek ekologicznych, runęła niczym chiński apartamentowiec po trzęsieniu ziemi. – Bardzo panią przepraszam – bąknął sprawca wypadku, schylając się po ociekające rozbitymi jajkami pudełko z ptasim mleczkiem, które kupuję tylko na czarną godzinę, czyli ostatnio co drugi dzień. Spojrzałam w dół na szerokie plecy, a potem odwracającą się ku mnie twarz... Karola S.!!! – To dla mojej mamy, ona jest... eee... strasznym łasuchem – usprawiedliwiałam się przed moim przyszłym niedoszłym trenerem i dietetykiem, nieudolnie obciągając płaszcz na wstydliwie za dużym tyłku. – Ach, dla mamy... Rozumiem – odparł uprzejmie Karol S. Czyżby na solaryjnie ozłoconej twarzy pojawiła się ironia? W każdym razie w wózku miał dwie chude piersi z kurczaka i włoszczyznę. – Postne coś te święta u pana – zażartowałam, by pokryć zażenowanie. – Trzeba myśleć zawsze trochę do przodu – odparł po żołniersku. – Jesteśmy umówieni na połowę stycznia, do zobaczenia! – pożegnał się i zniknął w antydietetycznym tłumie. Myśleć do przodu? Zawsze? Chyba nigdy! Myśleć o tym, co za rok, dwa, trzy, gdy będę już najpóźniejszą czterdziestką na świecie? I dumać o tym, co będzie za kolejne pięć, dziesięć kilo? Przeleciałam wzrokiem po stojaku z prasą. „Moje odchudzanie”, „Fit”, „Dieta świętej Hildegardy”, „40 dni postu”, „Skuteczna głodówka sokowa”... Masakra! Wybrałam „Superformę”, bo pomagała „szybko zrzucić oponkę po świętach”. Jeśli natychmiast

się za siebie nie wezmę, moja oponka będzie niedługo pasowała do tira, i żegnaj, zgrabna figuro tirówki! Wrzuciłam gazetkę do wózka, choć cena była podwójna, bo do specjalnego wydania dołączono jakiś bestseller o masażu. Przeczytam i schudnę. Masaż i zero słodyczy! Od jutra... A w ogóle, jakie to niesprawiedliwe, by musieć się odchudzać i ćwiczyć, skoro nosi się, znaczy my nosimy, czyli kobiety, czyli również ja, tony kilogramów cholernych zakupów! Gdzie moja talia osy? – pytałam retorycznie, ćwicząc brzuch przy wyjmowaniu z wózka i wrzucaniu do auta tych cholernych ton. Bo to naprawdę są tony! Wyliczyłam kiedyś, że sto kilogramów razy pięćdziesiąt tygodni przez dziesiątki lat, to sto pięćdziesiąt ton lekko! Że trzeba wychować sobie facetów, mężów, synów, to będą nosili? Zapomnijcie, sielanka zakupowa istnieje tylko w serialach. A skoro tyle noszę, gdzie są moje muskuły?! Obrażona na ciężkie życie kobiety, porzuciłam pod furtką samochód wyładowany po dach, nie zabierając nic prócz siebie samej, jak jakaś Wielka Pani! W końcu od roku mieszkamy po „wielkopańsku” (cytat z folderu dewelopera) w, jak by nie było, Królewskich Ogrodach, w okolicy tak zielonej, że Michaś, chyba z obawy przed zatruciem tlenem, od razu zamieszkał z kolegami w Śródmieściu. Daleko tu od modnych knajpek typu Charlotte i daleko od szosy, żabek i innych biedronek, choć psy, owszem, są i dupami szczekają. Miejsce wybierał Marek, chcąc, żeby dziecko miało piaskownicę z ogródkiem, a gdy Julka dorośnie, to sobie chyba pomidory pod folią będziemy hodować w tym naszym królewskim ogrodzie. Na keczup, którym moje dzieci polewałyby wszystko, włącznie z zupą pomidorową. Weszłam więc do domu tylko z torebką, elegancko, jak dama,

i rzuciłam w drzwiach, niby od niechcenia, tonem Anny Wintour, łamane przez Margaret Thatcher: – Oksana, rozładuj, proszę, zakupy, są w bagażniku! Odpowiedział mi tylko jazgot od strony salonu. Stanęłam w progu i poczułam się jak ostatnia kuchta, niewolnica z filmu o strasznej doli czarnoskórych na plantacjach bawełny! W telewizorze, zapewne na jakiejś ukraińskiej stacji, dział się lokalny Supertalent czy Idol. Ale to jeszcze nic. Przed ekranem siedzieli sobie w najlepsze: moja pomoc domowa Oksana, w ponętnie kusym szlafroczku, mój małżonek Marek, w trochę dłuższym, rozchełstanym, a pomiędzy nimi, w słodkiej, różowej pidżamce, zachwycona córeczka-Juleczka... Normalnie święta rodzina z eleganckich świątecznych kartek, których nikt już nie wysyła, albo świecka, z reklam, których nikt nie ogląda, do wyboru! Ja też miałam wybór: uciec i nie wracać albo zaprowadzić tu porządek. Problem w tym, że Oksana trafiła do nas jako dziesiąta woda po kisielu jakiegoś Markowego pociotka z Charkowa, więc trudno mi było zachować zimne, absolutnie służbowe stosunki. A jednak przecież była, i to przede wszystkim, naszą, sowicie opłacaną, gosposią i nianią. – Usiądź z nami! – łaskawie zaproponował Marek, który wreszcie dostrzegł moją obecność. – Śmieszny ten ukraiński pop, u nich jeden kawałek trwa dwa razy dłużej niż u nas! Poczułam się lekko dziwnie, patrząc na nich w tych szlafrokach... I to „usiądź z nami”, jak gdyby byli jacyś Oni sobie i ja sobie, czy nie byliśmy raczej My i ona, Oksana, sobie?! I od kiedy to Marek, może nie meloman, lecz jednak obdarzony niezłym gustem, interesuje się ukraińskim popem? Przypomniała mi się

Ewa, moja koleżanka, rozwodząca się od miesięcy właśnie przez opiekunkę do dziecka... Na dodatek Julka tuliła się właśnie do Oksany niczym do rodzonej matki, wcale na mnie nie zwracając uwagi... – Marek, ja przerzuciłam sto pięćdziesiąt ton i jest jeszcze mnóstwo roboty! – westchnęłam, a może i warknęłam. – Zawsze musisz przesadzać? Nie możesz mówić normalnie? – oburzył się mój mąż, kompletnie bez związku z sytuacją, nie mówiąc o jakimkolwiek pocieszeniu. – Nie będę już więcej niczego targać, mam tego dość! – krzyknęłam. – Może tak Oksana przyniosłaby zakupy z samochodu? – Mama, nie krzycz, bo Wasyl śpiewa! – zaszczebiotała nieodrodna córeczka tatusia. – Chcę tylko, by Oksana pomogła... Pomoc domowa, łamane przez opiekunkę do dziecka, spojrzała na mnie, jakbym urwała się z choinki, której oczywiście wciąż nie było. – Nie widzisz, że jest w szlafroku, a na dworze zima? – zdziwił się mój mąż. – Ja przyniosę, ale później. – Później, później – przedrzeźniałam łaskawcę. – Wszystko później! A ja... – nie skończyłam, bo zdębiałam. Dopiero teraz dostrzegłam, że Madame Oksana, z akcentem na ostatnie „a”, miała włożone waciki pomiędzy palce u stóp, które udrapowała zalotnie na pufie... Malowała sobie paznokcie, a ja miałam kupić jej płyn do kąpieli i targać całą wigilię z auta do kuchni?! – Przypominam, że nie ma choinki, a zakupy zaraz się zepsują w bagażniku – oznajmiłam, po czym westchnęłam ostentacyjnie

głośno, na znak, że skoro chcą, to niech się zatrują salmonellą, byle mi dziecka nie otruli, ale ja na dzisiaj pracę skończyłam. Odwróciłam się dumnie na pięcie i poszłam na górę. Zamknęłam się w łazience i odruchowo odkręciłam wodę do wanny. Na jej brzegu położyłam zafoliowaną „Superformę”, którą w sklepie wsunęłam do torebki. Na razie tylko ją poczytam, ale czyż odchudzanie nie zaczyna się w głowie? A książkę o masażu dam matce, będzie superkombo z voucherem na majowy turnus w Ciechocinku. Ucieszy się, bo twierdzi, że nigdzie tak dobrze nie wypoczywa jak tam. Odkąd pamiętam, co roku wracała z sanatorium jakby szczęśliwsza, młodsza, jaśniejsza... Mnie musi wystarczyć wanna i świąteczne golenie nóg, użalałam się nad sobą, trochę jednak niesłusznie, bo przecież miałam w niedalekiej perspektywie wyjazd niejako do siebie, do mojego majorkańskiego domu. Lecz teraz byłam wykończona, a państwo siedziało sobie w najlepsze w salonie, wielkie państwo, z którego pani Oksana myśli, że Majorka to wyspa orientalna, jak zapach jej ulubionego płynu do kąpieli. I o co jej chodziło, skoro jest jeszcze prawie cała butelka? Wlałam trochę tego płynu do burej wiślanej wody. Otuliło mnie cudowne ciepło migdałowej piany, która mózg cudownie zmienia w marcepan... Karpie, Oksana, Karol S., Panna Nikt i sto pięćdziesiąt ton spłynęły ze mnie szybciutko w kierunku kanalizacji. Zakupy też niech sobie popłyną, najwyżej zjemy na Wigilię bezglutenową pizzę. Bye, bye, upiory ostatnich godzin! Teraz ja. I jestem tego warta! Będę cieszyć się każdą moją własną, osobistą hygge-chwilą! Rozerwałam celofan „Superformy”, więc kieszonkowo wydana książeczka omal nie wpadła do wody. Cóż tam piszą na okładce?

Bestseller jesieni? Nie słyszałam, nie mam czasu nawet na czytanie maili od straży miejskiej... Na połowę strony wywalony cytat z Teletygodnia, który u nas czyta tylko Oksana, i to od deski do deski: „Nektar młodości dla bardzo dojrzałych kobiet zgrabnie wpisuje się w modny nurt powieści erotycznych”. Olaboga! To nie o masażu ten Dotyk masażysty niejakiej Kaliny Chwost? Chwost, nie słyszałam. Zdjęcia autorki brak. Czyżby była facetem? Bezrobotnym intelektualistą, zarabiającym pokątnie na chlebek, a może nawet gejem? Nikt tak nie rozumie kobiet jak geje, mówi się często, choć akurat mego brata Piotrusia to się na pewno nie tyczy. Gej trzystuprocentowy, a rozumie mnie, jakbym mówiła do niego po chińsku. Tak czy owak ktoś trafił w target, bo „dwieście tysięcy czytelniczek nie może się mylić”. Czyżby? Otworzyłam losowo na stronie trzysta czterdziestej piątej. Teresa zawsze umawiała się na masaż jako ostatnia w grafiku Mariusza. Pragnęła być ostatnią kobietą na łóżku do masażu, ale za to pierwszą w niebiańskim łożu ich miłości, usłanym kwitnącymi pąkami magnolii w srebrnym świetle księżyca w pełni. Będzie się dziś w nocy na nim wić, zmysłowo jak wąż na meksykańskiej skale, i mruczeć jak drapieżny kociaczek łaszący się do swojego pana. Mrrr... Mrrrr... Klasa tej prozy, godna Antynobla, zatkała mnie! Ominęłam długi opis potencjalnych kocich godów w pąkach czy pękach magnolii i czytałam dalej od następnej strony. Teresa nigdy przedtem nie przeżyła tylu orgazmów, spazmów i jęków rozkoszy, co w jego szerokich, barczystych ramionach. Mariusz był smagły jak Cygan spod tężni, męski i przystojny jak

aktor z amerykańskiego serialu. Tak bardzo rozbudził w niej drzemiącą chuć, że po obiedzie odwiedziła studio fryzur intymnych, gdzie jednak odradzono jej wariant brazylijski, polecając klasyczne francuskie bikini jako bardziej twarzowe w jej wieku. Rozpromieniła się, to słysząc, bo pomyślała o twarzy Mariusza, którego język tańczył w niej od połowy turnusu niczym baletmistrz z Teatru Bolszoj. Matkobosko! Przecież bohaterka jest emerytką! Oczywiście, sama przeglądałam w jakiejś gazecie reportaż o seksie w wieku starszym, że zawsze istniał, a teraz tylko przełamuje się medialne tabu, ale ten świńsko-słodki styl był jednak obrzydliwy! W momencie, w którym zobaczyła Mariusza, jej ciało zadecydowało za nią. To ono, odczuwszy zew zagotowanej krwi, podszepnęło: „Tereso, tobie też się coś od życia należy, w tobie krew wciąż gorąca, a to, co czujesz, to najczystsze pożądanie, najprawdziwsza dzika żądza rasowego kociaka”. Musiała ciału przyznać rację. Tak, chciała go całą sobą! „Zew zagotowanej krwi”! Mogłam, za przeproszeniem, rzygnąć w migdałową pianę albo się roześmiać. Wybrałam to drugie. – Przyniosłem zakupy! Co tak chichoczesz? – usłyszałam za drzwiami odprężony już głos Marka. – Czytam Ulissesa! – zaćwierkałam. – Konkurs piosenki wygrał Wasyl – poinformował mnie, zadowolony. Wasyl! Nie wiem czemu, ale miałam wrażenie, że Marek ostatnio głupiał, choć wciąż potrafił wytłumaczyć ten nagły spadek intelektualnego poziomu przepracowaniem i wiekiem. Cholera!

A może głupota jest zaraźliwa? Czy Oksana – Kapłanka Mądrości – była dla niego odpowiednim towarzystwem? Śniadania też jedli razem, bo ja wstawałam ciut później... Nie zamierzałam się wywyższać, Oksana miała swój rozum i wdzięk, nie powiem, i nie każdy musi być Einsteinem, ojej, sama też nie jestem, po prostu wciąż gdzieś podprogowo tkwił mi w głowie obrazek sprzed godziny, z nimi, siedzącymi w tych szlafroczkach jakoś tak za blisko... Lecz jeśli zgłupieję do imentu, to nie przez Oksanę, a przez lekturę Dotyku masażysty! Przede wszystkim postanowiłam jednak, że pomysł, by dać to matce, był najgorszy z możliwych. Może dam Oksanie, żeby znalazła sobie masażystę i przestała kokietować wszystkich, łącznie z moim homoseksualnym bratem, a nawet... mężem? Bo o czym on sobie mógł myśleć, zerkając na to ciałko w za kusym szlafroczku? Nie, nie zamierzałam rozwijać tematu i psuć sobie znów humoru. Hygge, zapomniałaś? I niczym masochistka zajrzałam na jeszcze jedną, otwartą na ślepo stronę. Przynajmniej się pośmieję! Teresa nie gustowała w dojrzałej męskości. Wolała ciała młode i umięśnione, prącia sprężyste i niezawodne, a jądra zawieszone wysoko. Lubiła młode wilczki. Od lat co roku jeździła do wód „ładować akumulatory”, jak dla niepoznaki nazywała swoje pozamałżeńskie przygody. Czasami, gdy chciała poczuć się bardzo niegrzeczną dziewczynką, krzyczała podniecona podczas stosunku. – Ładuj, no ładuj w ten mój akumulator! – A prężyła się przy tym jak najbardziej rasowa, perska kocica na gorącym, blaszanym bębenku. – Kiedy, ptaszynko, wrócisz do domu? – dopytywał

w międzyczasie przez telefon stęskniony mąż, dzwoniąc do niej z Warszawy. – Jak tylko naładuję akumulatory do pełna – szczebiotała, już spełniona i ociekająca sokami miłości po odmłodzonych kąpielami w solance udach. „Ptaszynko”? Śmieszne, podobno w czasach narzeczeństwa mój ojciec zwracał się do matki, wtedy jeszcze z domu Dziubak, pieszczotliwie „moja ptaszynko”. A może „ptaszku”? Jakoś tak...

W OPARACH WIGILII

I

znowu mój organizm przechytrzył technikę, pomyślałam, otwierając oczy, bo intuicja podpowiadała mi, że spałam ciut dłużej, niż to planowałam. Ile dłużej, przekonałam się po całkowitym dobudzeniu, znalezieniu okularów i odczytaniu godziny na zegarku. Dochodziło południe, a budzik ukryty w moim telefonie nastawiłam wczoraj na ósmą trzydzieści. Trzy godziny sennego poślizgu? Niewiarygodne! A jeśli tak już po prostu mają „późne czterdziestki”, te czterdzieści pięć plus, te nieszczęsne „zbliżające się pięćdziesiątki”, do jakich oczywiście nie zamierzam się zaliczać? Jeśli już zawsze będę musiała spać trzy godziny dłużej, bez względu na to, o której się położę? Zza okna wydarły się jakieś zimowe ptaki. Spojrzałam na okładkę Dotyku masażysty, leżącego na nocnym stoliczku. Jak on mówił do tej Teresy? „Ptaszynko”? „Ptaszku”? Zupełnie jak mój ojciec do matki, przypomniałam sobie i nawet bym się roześmiała, gdybym nie usłyszała zza okna wyraźnie: – Wi-gi-lia! Wi-gi-lia! – krakała jakaś cholerna wrona. – A ty w du-pie! W du-pie! Poderwałam się z łóżka. Marka już oczywiście przy mnie nie było, tak jak nie było go, gdy się kładłam. Czy w ogóle przy mnie

spał? Po diabła mi te jedwabne fatałaszki, w które odziewam się noc w noc, jakbym sama była bohaterką jakiegoś pornosa z akcją w Ciechocinku, skoro nie mają kogo kusić? Zresztą teraz oddałabym je wszystkie, całą szafę, byleby już było po przygotowaniach do Wigilii, co tam, po samej Wigilii, a nawet jeszcze później: byleby już było pojutrze, gdy wsiądziemy do samolotu na Majorkę! Wreszcie sami, tylko Marek, Julka i ja. Z nieba szybko zeszłam na ziemię, przecież nic niegotowe! Błyskawicznie znalazłam się w kuchni. – Witaj, ranna ptaszynko! – zaśmiał się mój mąż, nie podnosząc nawet głowy znad smartfona, który stał się dla niego drugim, a właściwie pierwszym światem. – „Ptaszynko”? A może mówił do niej „ptaszku”? – wyrwało mi się z innej bajki. – Co? – Marek grzebał w jakiejś aplikacji. – Nic – westchnęłam. – Szkoda, że to nie Święto Dziękczynienia! Rąbnęłoby się na stół wielkiego indyka i po krzyku! – Chcesz podać indyka? W Wigilię?! No i właśnie taka z nim rozmowa... – Nie chodzi o to, co chcę podać, tylko o to, co mogę! Indyk jest na jutro, a na dziś... – Z pasją otwierałam szafkę po szafce, a nawet lodówkę, w poszukiwaniu straconego czasu chyba. – Przecież zrobiłaś zakupy... – I nie kupiłam najważniejszego! – Denerwował mnie, mądrala. – Czego? – Wciąż nie podnosił głowy. – Kilku małych, jednoosobowych stoliczków! – wycedziłam. Podniósł łeb i nawet, zdaje się, oprzytomniał. – Stoliczków? – A tak, bo jaki sens ma jeden wspólny stół, skoro każdy je co

innego? Siądźmy sobie, każde przy osobnym stoliczku, jak w kawiarni dla mizantropów, i już! Uczciwiej będzie i prawdziwiej, w Wigilię się nie kłamie! – Może jednak za długo spałaś? – Marek uśmiechnął się krzywo, powracając do smartfona. – W ogóle nie muszę spać, by wiedzieć, że ty bezglutenowo, Michaś nie je ryb, matka kalorii, a Julka tylko makaron! À propos... gdzie ona jest? – Poszły z Oksaną na spacer. – Jeszcze raz, o dziwo, podniósł głowę. – A ty lepsza? Nie jesz mięsa... – I właśnie dlatego wspólnie możemy tylko się napić wody, i to niegazowanej! – Wzruszyłam ramionami. – Akurat znalazłem kapitalną, nową wodę spod wulkanów na wyspach Fidżi – ucieszył się. – Alkaliczna, dziewięć koma dwa PH, odkwasza organizm, jednocześnie wzbogacając o... Nie zamierzałam go słuchać. Powyżej dziurek od nosa mam jego żywieniowych obsesji i dbania o formę! Gdybym choć w jednej dziesiątej tak się pilnowała jak mój mąż, mogłabym się wczoraj w sklepie rozebrać przed moim nowym trenerem. Od razu, natychmiast, do naga i nie bacząc na wezwaną przez kierownictwo policję! – ...więc idę. – Marek wstał z krzesełka. – Dokąd? – Wciąż wgapiałam się w otwarte szafki i lodówkę, jakby ta Wigilia miała się zrobić sama. – Na Fidżi po wodę? – Bliżej, do Rossmanna. – Już był w drzwiach. – A co? Sprzedają tam choinki? Bo jakoś jej nie widzę... – Choinka? – żachnął się, znał ten mój ton. – No tak, niezbędna, zapomniałem... Kupię ten płyn do kąpieli, a potem pójdę na jakiś placyk...

– Płyn do kąpieli? – zdziwiłam się. – Oksana prosiła, a skoro muszę iść po choinkę... Proszę, jak ładnie obrócił wigilijnego kota ogonem! Przed chwilą nie wybierał się po żadną choinkę! Czułam, że robię się zła. Wszystko w proszku, a on najuprzejmiej udaje się po płyn do kąpieli dla opiekunki do dziecka! – Przecież w jej łazience jest tylko prysznic! Pije ten płyn, czy co?! – usiłowałam żartować. – I nie uważasz, że Oksanka zaczyna nas trochę terroryzować? Już go nie było... Mechanicznie wyjmując z szafek, co potrzeba do przygotowania kolacji, myślałam o skutkach za dobrego serca. Sposób, w jaki traktowaliśmy Oksanę, był dokładnym przeciwieństwem tego, co przypadkowo podsłuchałam kiedyś na osiedlowym placu zabaw w pewną pamiętną sobotę, gdy Julka wyjątkowo zgodziła się na spacer ze mną ubraną w dres, bo na co dzień chadza tam z elegancką Oksaną. Trzy dziewczyny: Polka i dwie Rosjanki, Ukrainki lub Białorusinki, czort znajet, lecz pewnie dlatego rozmawiały po polsku z ruskim akcentem, by zrozumiała ta trzecia. Opowiadały sobie o traktowaniu ich przez ich pracodawców, a naszych sąsiadów. Jakaś babcia w czterdziestostopniowym upale podała ukochanym wnuczętom po szklance soku, ale umierającej z pragnienia „Ruskiej”, wziętej do sprzątania, już nie zauważyła. „Ja noszę swoje picie i kanapki – wtrąciła się druga – ale gdy kiedyś, po odkurzaniu, stanęłam z butelką i bułką, pani domu przypomniała mi, że nie przyszłam do restauracji”... Słuchałam tych biednych dziewczyn z obrzydzeniem: zapomniał wół, jak cielęciem był? Czy razem z jakim takim dobrobytem dostaje się w pakiecie pigułkę zapomnienia? Całkiem niedawno,

w latach osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku, same byłyśmy Rosjankami, Ukrainkami czy Białorusinkami w Niemczech, Austrii, Szwecji, wszędzie! To wtedy, na tej głupiej ławce, poprzysięgłam sobie uroczyście, że nigdy się tak nie zachowam, i równie zawstydzony Marek przyznał mi rację. Lecz żeby teraz biec, i to w Wigilię, po płyn do kąpieli dla Oksany?! Rozumiem, gdyby to był syrop na kaszel, by nas wszystkich nie pozarażała tuż przed wyjazdem na Majorkę, lub płyn przeciw wszawicy, by nas, no, wiadomo co, choć niby gdzie taka elegantka miałaby złapać wszy, ale płyn do k ąpieli?! Nie wiedziałam, w co mam włożyć ręce. I w sumie niezbyt wiedziałam, w co je wkładam, doświadczenie to jednak rzecz bezcenna. Ileż Wigilii już przygotowywałam! No tak, jedną, dziesięć lat temu na Majorce, i nikt w rodzinie jakoś jej chętnie nie wspomina, z tym, że każdy z innego powodu. Tak jak i wtedy, dzisiejsza grzybowa już gotowała się sama i barszczyk czerwony też raczej sam. Kartoniki, z których przelałam zupki do garnków, złożyłam w kosteczkę i schowałam na dnie śmietnika. Do grzybowej chlusnę koniaku, do barszczu czerwonego wina i nikt się nie zorientuje, że kupne. Kluski z makiem to na osobny stoliczek dla Julki, wielbicielki wszelkich klusek, też nie problem, bo najbardziej lubi je jako makaron z keczupem. Jednak pierogi już nie chciały się zrobić same, bo najgorzej, gdy czegoś nie ma na miejscu, a w rogu szuflady, gdzie zawsze była, foremki do sklejania pierogów nie było za cholerę. Może ktoś wyniósł na Halloween, w końcu to wygląda jak szczęka Indianina, bo z czerwonego plastiku, wyrwana mu z gęby w chwili, gdy próbował cię oskalpować. A może raczej jak kawałek zombie, w końcu Halloween to nie western z Indianami... W każdym razie właśnie

zabrałam się za klejenie ręczne, dość skonfundowana. No, jak byście się czuli, pisząc maila ręcznie, co? Tak właśnie się czułam, gdy do domu wróciły łaskawie obie damy. Damy, bo jak inaczej nazwać Julkę w granatowym świątecznym płaszczyku, z torebeczką w cenie samochodu, którą Marek jej nabył drogą kupna w pijanotatusiowym widzie? Co powiedzieć o Oksanie, przepraszam, pani Oksanie, pani, kurwa, baronowej Oksanie w eleganckiej kurtce z syberyjskich lisów, o jej wysokości Wielkiej Księżnej Oksanie na obcasach długości opakowania spaghetti? Zazgrzytałam zębami, cholerny pierożek rozleciał mi się w ręku. Jedyną prawdziwą podkuchenną byłam teraz ja! – Mamusiu, nie masz pojęcia, jak ślicznie jest na placyku, ile światełek, jak kololowo! Oksana fachowo zdejmowała jej płaszczyk i buty, ale i tak uważałam, że za dobrze jej się powodzi, a już z pewnością dziś. Gdy Julka pobiegła do swego pokoju, baronowa O. też próbowała dać drapaka. Ale nie ze mną te numery, nie w tej chwili. – Oksana? – Pac! Na podłogę pacnął mi drugi, cholernie, ręcznie wydziergany pierożek. – Zdaje się, że będę potrzebowała twojej pomocy... – orzekłam dyplomatycznie całkiem niedyplomatycznym, jednak zdecydowanie za ostrym tonem. – Ale ja... – Grzecznie stanęła w kuchni. – Chyba nie zamierzałaś się teraz kąpać? – zaćwierkałam. – Kąpać? Ależ skąd, ja tylko... – Rozejrzała się po bajzlu w kuchni, jakby to był wojskowy burdel. – W oczekiwaniu na swój płyn ulepisz resztę pierogów, a potem, gdybyś była tak uprzejma i skroiła cebulkę do śledzi... – Eto diełajetsa kilka dniej nazad, sztoby cebula wgryzła się

w olej i zmiękła – prychnęła koneserka światowej kuchni, po prostu Magda Gessler w programie Tefałenu, gdyby ten odcinek kręcono na Podolu. Coś skurczyło mi się w żołądku, choć ciekawe co, skoro od wstania nic nie zjadłam, może wwąchane zapachy wigilijnych cudowności z odurzającymi suszonymi grzybkami na czele, z którymi zmieszały się właśnie za słodkie perfumy mojej baronowej? Czy ona naprawdę myśli, że nie wiem, że cebulę wkrawa się do śledzi „kilka dniej nazad”?! Zapomniałam, no zapomniałam, nie ja pierwsza, nie ostatnia! Matka zapomniała kiedyś o śledziach, no nie kupiła ich, i podała olej z samą cebulą, a jakże, doskonale przez kilka dni przemacerowaną! – Bywa czasem, że człowiek nie pamięta – syknęłam, miłosiernie rzucając w nią fartuchem, by nie upaprała sobie sukieneczki ze złotą lamówką, nadającej się najmarniej na sylwestrowy jubel. – To są pierogi. – Wskazałam rozwałkowane ciasto i miseczkę z farszem, przypominającym obiadek dla koprofaga. – A to... cebula! – Chwyciłam w garść kilka cebul i zamachnęłam się jak Anita Włodarczyk na olimpiadzie w Rio. Nieszczęsne warzywa rozsypały się po blacie, a ja, też rozsypana, nerwowo, odwróciłam się na pięcie, opuszczając kuchnię. Nie musiałam patrzeć na Oksanę, by wyobrazić sobie, jak teraz przewraca swoimi wymalowanymi oczami. – Julka! – krzyknęłam w przedpokoju, jakbym we własnym domu musiała dodawać sobie odwagi. – Chodź, kochanie, będziemy nakrywać stół! I ucieszyłam się, że ostatecznie to będzie tylko jeden stół, nakrywanie kilku osobnych byłoby jednak Męką Pańską, z przeproszeniem i za Mękę, i za Pańską, a zresztą to przecież nie

te święta. Julka wybiegła ze swego pokoju jak oparzona, zachwycona egzotyczną propozycją, a gdy po chwili owinęła się w świąteczny biały obrus i krzyczała, że idzie do ślubu, rozbroiła mnie: oto, co czasem mamy fajnego za udrękę wychowywania, bo to zawsze po części jest udręka i właściwie trochę nie wiadomo, czy bardziej udręczony jest wychowujący, czy wychowywany. – A z kim do tego ślubu? – Roześmiałam się wreszcie absolutnie szczerze. I absolutnie szczerze skamieniałam. – Ze mną! – podjął Marek w progu, wchodząc do domu z czymś dwumetrowym, przypominającym żywą kostuchę: za długie, za chude, żylaste, nieforemne i ogólnie obleśne babsko w czerni, bo nawet daltonista nie uznałby tej upiornej choinki za ciemnozieloną. – Znalazłeś to na cmentarzu czy na śmietniku? – wysapałam, podczas gdy moja córka usiłowała rozłożyć obrus w poprzek stołu po jego długości, jakby prezentowała gigantyczną rolkę papieru toaletowego. – No coś ty? Dwie stówy kosztowało! – Wyprostował rękę, by pokazać nam kostuchę w pełnej krasie. – Chcesz powiedzieć, że jeszcze za to zapłaciłeś?! – Aż przysiadłam na stole. – Mamo, oblus! – pisnęła Julka. Miałam gdzieś ten obrus. I to, że z kieszeni kurtki mężulka wystawał w najlepsze płyn do kąpieli dla Oksany... Przecież pod tym czymś nawet prezenty będą wyglądać jak nagrobki! – Tu ją postawimy, Juleczko? Marek wiedział, że lepiej się w tej chwili do mnie nie odzywać, choć to ja odpowiedziałam: – Piwnica? Garaż? Taras? Wybierajcie, bo na pewno nie w moim

salonie! – Nie chcę w piwnicy! – Julka zaczęła chlipać, gdy z kuchni dobiegł nas niemiłosierny wrzask, jakby Oksanę skalpował ten Indianin od zaginionej czerwonej szczęki, którą miałam sklejać pierogi. – Mamusia tylko żartuje – powiedział Marek, rzucając drapaka na podłogę w przedpokoju, a siebie rzucając do kuchni w celach, jak się domyśliłam, ratunkowych. – Nie żartuję – warknęłam, kładąc obrus jak należy. Sama, bo Julka też już jednym susem była w kuchni. Najspokojniej w świecie rozłożyłam sztućce, które wcześniej przyniosłam do pokoju, i przyglądałam się uroczystym, pamiątkowym nożom: Ciekawe, jakim ją w tej kuchni oskalpował? Po talerze jednak musiałam udać się w paszczę lwa. Oksana siedziała na taborecie w pozie omdlewającej łabędzicy, a przy niej niemal klęczała moja najbliższa rodzina. Julka trzymała ją za lewą rękę, a Marek za prawą, robiąc opatrunek. – Co to się stało? – No, ja palec odcięła przy cebuli – jęknęła Oksana, zapłakana, jak mniemam, podwójnie, od palca i od samej cebuli. – To co jej zawijasz, kochanie? – syknęłam do męża. – No, palec – wyjaśniła zaskoczona Julka. – Jaki palec, skoro go sobie odcięła? – mój głos też musiał brzmieć jak nóż. – Nie odcięła, jest tylko mała ranka – westchnął Marek, kończąc zabieg. – Trzeba uważać! – palnęłam, będąc nieodrodną córką własnej matki, która zatruła mi całą młodość, gdacząc przy każdej okazji swoje: „Trzeba uważać!”. Albo: „Trzeba było uważać!”. Całkiem

jakby człowiek nie wiedział... Poczułam na sobie trzy wrogie spojrzenia, błysk sześciu nienawistnych gałek ocznych, więc odwróciłam się w stronę blatu, czas uciekał, kolacja była niegotowa, goły drapak leżał w przedpokoju, a my trzęśliśmy się nad nieobciętym palcem guwernantki, choć ja akurat trzęsłam się najmniej. Z sześciu cebul pokrojona była... – Oksana, zdążyłaś pokroić j edną cebulę?! Zadałam tylko niewinne pytanie, zresztą znając odpowiedź, a tu, proszę: Oksana znowu w szloch, mój mąż nagle jakoś mocno ściska ją za rękę, a Julka, biedne dziecko niemogące wytrzymać grozy wiszącej w powietrzu, demonstracyjnie zatyka uszy i wybiega z kuchni w siną dal... – Ja nie magu kraic cebulu, u mienia oczi delikatnyje... – odezwała się wreszcie ofiara krojenia, może raczej kat całej Wigilii? Bo jeszcze moment, a na pewno nie zdążymy. Zapadła cisza. Nie na długo. Ledwie chwyciłam za nóż, by wziąć się do nieszczęsnego krojenia, z głębi domu rozległ się dziki ryk Julki. Jezu, tam też jacyś Indianie? Popędziłam w jej stronę z nożem w ręku, bo komu jak komu, ale za krzywdę zrobioną Julce ucięłabym delikwentowi wszystko, co mu wystaje, a nawet więcej. Moja córka siedziała w uchylonych drzwiach nieswojej garderoby na stercie ślicznie zapakowanych prezentów, które równie malowniczo wysypały się na podłogę ze schowka, uchylonego najpewniej przez Marka, gdy wyciągał dawno nienoszoną, tak zwaną gorszą kurtkę, by lepszych nie pobrudzić przydźwiganą choinką... – Słoneczko! – Podbiegłam do niej z otwartymi ramionami. – Nie ma żadnego Mikołaja!!! – ryknęła mi w twarz. – To

ściemka, wasza ściemka!!! W innych okolicznościach ubawiłabym się tą „ściemką”, całkiem nową w jej słowniku, ciekawe skąd przyniesioną, ponieważ nie mamy w repertuarze ściemki ani ściemy. Lecz Julka wywinęła mi się z ramion i z prędkością światła pognała do kuchni. Dotarłam tam za nią po chwili, by ujrzeć, jak wtula się w Oksanę, czemu z jakimś dziwnym, melancholijnym uśmiechem przygląda się mój mąż! A może tylko mi się zdawało? Najważniejsze, by dziecku nie zepsuć świąt! – Słoneczko! – słodziłam w kierunku jej plecków. – Mikołaj jest! Istnieje, przysięgam! – W takich okolicznościach krzywoprzysięstwo wydało mi się absolutnie uzasadnione. – Po prostu, nooo, eeee... w tym roku zrobił sobie u nas magazyn prezentów i śpieszył się, bo jeszcze tyle dzieci ma do obdarowania, ale wróci. – Spiorunowałam wzrokiem Marka, mając nadzieję, że chociaż Mikołajową czapkę i płaszcz schował głęboko. – Wróci! Niestety, moje słowa zadziałały niczym płachta na byka, dziecko rozryczało się na amen, tak jak tylko dziecko umie, bez możliwości zatrzymania ryku. – Widzisz, co robisz? – odezwał się mój mąż. – Atmosfera nie do wytrzymania! Przez ciebie, wszystko przez ciebie! – Podniósł się wreszcie z klęczek. – Bogu ducha winną choinkę chciałaś postawić w piwnicy? To masz! Zobacz, jakie są tego efekty! Oniemiałam. Czy on kompletnie oszalał?! Tyle dobrego, że po rozum do głowy poszła chociaż Oksana, wstając i zabierając Julkę z kuchni, a przy okazji i siebie. – Dziewczyny! – huknął do nich Marek. – Musimy postawić i ubrać choinkę! W sa-lo-nie! – Spojrzał na mnie, jakbym zaraz zamierzała na salon spuścić bombę, i wyszedł za nimi.

Stałam wciąż z nożem w ręce, gotowa pokroić wszystko, co akurat nawinie mi się pod tę rękę. Wszystko prócz serca, pokrojonego już jak salami, w najcieńsze plasterki. Najchętniej skroiłabym cały ten dzień do zera, włącznie z wieczorem, który się jeszcze nie zaczął. I jutrzejszy. Byle już znaleźć się na Majorce! Lecz cóż było robić? Paweł ani pisnął, poszedł do domu i czapkę nacisnął... – uczono mnie z Elementarza Falskiego w bajce o Pawle i Gawle. Nie musiałam nigdzie iść, w domu już byłam i nie miałam szans, by z niego uciec, mogłam tylko bez piszczenia i innego roztkliwiania się nad sobą pokroić pięć pozostałych cebul i wrzucić do śledzi, ułożywszy je w szklanej miseczce, a potem przygotować jeszcze to i tamto, już jakkolwiek, byle na czas. Przede wszystkim powinnam była jednak przygotować samą siebie, czyli najpierw się uspokoić. Jedna z moich dalekich kuzynek mawiała: „Żeby się scalić, musisz najpierw ostatecznie pęknąć!”. I nim wreszcie pękła raz na zawsze, doprowadzając się do stu trzydziestu kilogramów, które zabiły ją w minutę nad pustą tacą po czekoladowym torcie, doprowadzała się z byle powodu do spazmów, wyciskających hektolitry łez, po których osiągała iście stoicki spokój. Za zimna herbata? Spazmy! Piesek chcący nieplanowo wyjść po spacerze, bo mu się znów zachciało? Spazmy! Sąsiadka dzwoniąca do drzwi, jakby się paliło? Spazmy! Nagle przepalona żarówka w łazience? Spazmy! Ja sobie teraz płakałam po cichutku, postnie, jak na Wigilię przystało, niby z powodu krojenia złośliwej cebuli, ale tak naprawdę chlipałabym i bez niej. A także bez herbaty, pieska, sąsiadki i przepalonej żarówki. Bliżej mi z tym było do własnej matki, oby tylko nie przyszła dziś przed czasem, jak ma w zwyczaju, ani o umówionej porze, może jakimś bożonarodzeniowym cudem jednak trochę się spóźni?

W każdym razie to matka uprawiała „obieranie cebuli”, gdy nie mogła dogadać się z tatą, ze mną, bo wywijałam jakiś numer, czy też w ogóle z nagle przytłaczającą ją rzeczywistością. I wtedy mówiła: „Muszę obrać cebulę” – kierując się do kuchni. Skąd wiedzieliśmy, że nie należy jej przeszkadzać, bo jeśli się nie wypłacze, będzie nie do życia, a my oberwiemy za niewinność? Tak czy owak przez jakąś godzinę nikt jej wtedy nie przeszkadzał, a nazajutrz na obiad była francuska zupa cebulowa, francuska tylko z nazwy, dobry prowansalski kucharz przewróciłby się z przerażenia, zaglądając do garnka, bo to było coś w rodzaju gulaszu z przepaloną i przegotowaną cebulą, tyle że bez żadnego mięsa. Obie – ja teraz, matka wtedy – płakałyśmy ze zwyczajnej ludzkiej bezsilności... Przecież człowiek zawsze chce jak najlepiej, no chyba że jest jakimś podłym zwyrodnialcem, chce, by wszystko było cacy, a najbliżsi serdeczni i zadowoleni. Takie proste! I niekiedy takie krzywe. Łzy kapały mi na blat: jaka ja jestem biedna, kap, jak mnie nikt nie rozumie, kap, kap, ani mąż, ani córka, kap, kap, kap, nie mówiąc o tej zakale Oksanie i tych, którzy niebawem zasiądą do wigilijnego stołu, kap, kap, kap, kap, i innych, tak, nie mówiąc o całym świecie! Kap! Zza ściany usłyszałam... Co to było za bzyczenie? Całkiem jakby jakiś podły zwyrodnialec... dentysta, tak, dentysta, borował zęby Julce, tylko dlaczego w takim razie nie drze się jak szalona? Przetarłam oczy, czyli zrobiłam to, czego nie wolno przy cebuli robić, i zakradłam się do przedpokoju. Na środku salonu klęczał Marek, nie, na szczęście już nie przy Oksanie, klęczał przy drapaku i robił z niego całkiem zgrabną choinkę, wiercąc wiertarką w pieńku dziury, w które Julka z Oksaną wsuwały wycięte z góry

gałęzie. Drzewko wyglądało prawie jak należy, dzięki wstawkom poszerzając się teraz ku dołowi. I chyba tylko magia świąt, bo przecież nie wieloletnia małżeńska więź, sprawiła, że mój mąż nagle odwrócił się w bok, zauważył mnie i się uśmiechnął. – Teraz ci się spodoba! – mruknął w moim kierunku i chyba nawet puścił do mnie oczko. Kiwnęłam głową na zgodę i uciekłam do kuchni, bo ja – zapuchnięta i rozmazana – podobać się teraz nie mogłam. Została mi do pokrojenia ostatnia cebula i jeszcze parę łez do uronienia, gdyż z człowieka ulewa się powoli. Cebulowy zapach i cholerny, śledziowy odór śledzi były nie do zniesienia. Ale pojutrze będę już przecież na Majorce, wśród innych smaków i zapachów, pojutrze znów będziemy naprawdę szczęśliwi! Życie na Majorce to przecież było zupełnie inne życie! Nie zawsze sielanka, no pewnie, czasem dramat i kabaret w jednym, ale coś takiego jest tam w powietrzu, dosłownie i w przenośni, że stajemy się lepsi, szczęśliwsi... Każde wakacje w wymarzonym, wreszcie wyremontowanym domu, który Marek łaskawie przepisał na mnie, sprawiają, że staję się kimś innym, kimś, kim naprawdę chcę być, z kim mi do twarzy. I nie wiem, kiedy, tkwiąc tu nad śmierdzącym kuchennym blatem, byłam już TAM, gdzie nawet morze nie pachnie rybą, a jeżeli już, to świeżo złowioną doradą, a nie jakimś marynowanym w cebuli śledziem. TAM, gdzie zostało moje serce i, co tu dużo gadać, niezły kawałek wątroby. Od razu pomyślałam o tej znajomo pękatej butelce schowanej za słoikami z radioaktywnymi przetworami, które Oksana zwozi od swoich dziadków spod Doniecka. Na jej dnie powinny być jeszcze dwa łyki Angel d’Or, cudownego

leku na wszystkie smutki, mojego ulubionego pomarańczowego likieru z Majorki.

CARYCA

Likieru

nie było, pewnie mole spożywcze wypiły. Trudno, jakoś dałam radę na trzeźwo przejąć kontrolę nad moim życiem, ze szczególnym uwzględnieniem życia rodzinnego. Stół nawet przypominał coś odświętnego – dzięki temu, że Julka starannie posypała go moim brokatem do nóg, nieużywanym od czasów narzeczeńskich. Wreszcie się na coś przydał. Oksana zniknęła z powierzchni ziemi na co najmniej trzy kwadranse, bo mniej więcej tyle zajmowała jej dekoracja twarzy w stylu wschodnioeuropejskiego kabuki. Zupełnie niepotrzebnie, przecież od tego ładniejsza nie będzie, prawda, lustereczko? Tak, nie była najpiękniejsza na świecie, ale była... hmm... młoda. Miała dwadzieścia pięć lat i idealną gęstość na owalu, której, niechętnie przyznam, zaczynałam jej zazdrościć. Miała też nabite, jędrne ciało, podczas gdy moje w niekorzystnym świetle przypominało nadmuchiwanego hipopotama, z którego uszło trochę powietrza. Siedziała w tej łazience i podśpiewywała, a przez drzwi sączył się słodki, jak moje nigdy nieupieczone pierniczki, zapach Czaru Moskwy. Ja będę awangardowo pachnieć wszystkim, co kuchnia wyda, a ust nie umaluję, bo to zwraca uwagę na chomiczki, które ostatnio skutecznie psuły mi humor, gdy

patrzyłam na swoje odbicie. Chyba już czas zastosować rewolucyjną metodę znajomej intelektualistki, profesor nowojorskiej Columbii, która dwadzieścia lat temu postanowiła przestać oglądać się w lustrze. Teraz, dobiegając sześćdziesiątki, była szczęśliwą kobietą. „Ja po prostu nie wiem, jak wyglądam, więc wydaje mi się, że jestem młoda” – tłumaczyła. Ja tymczasem dobrze wiedziałam, że wyglądam jak aksamitny worek na kartofle, gdyż zmieniłam swoją codzienną lejbę na wersję wieczorową. Ale nie szata zdobi człowieka, prawda? Może niekoniecznie prawda, pomyślałam, gdy z łazienki wyszły trzy kolekcje sieciówek założone na jeden manekin i pół perfumerii w jednym. Dawało po oczach jak ledowa iluminacja sąsiada z vis-àvis. Gdzież to się nasza blogerka modowa wybiera? Na dyskotekę pod Kiszyniowem? – Wyglądasz jak klólewna! – Julka, zachwycona tym jarmarkiem, pewną ręką wbiła sztylet w moje nieumalowane serce. Natychmiast odesłałam Oksanę do kuchni, a Julkę na taras, by wypatrywała pierwszej gwiazdki. No, prawie na taras, bo tam było minus pięć. Stanęła w oknie, przyklejając swój zadarty nosek do szyby. – Pięknie się prezentujesz! – usłyszałam dziwnie podniecony głos Marka, płynący bynajmniej nie w moją stronę, bo wyraźnie do kuchni. – Wyglądasz jak jakaś... caryca! Taaak, to z pewnością nie było do mnie... Nie ja śmieję się perlistym, zadowolonym, pustym śmiechem. Przez moment chciałam tam wbiec i w jakimś atawistycznym odruchu zedrzeć z niej to, co na sobie powiesiła, i powiesić w zamian wszystkie zdechłe psy, jakie właśnie rozwarczały się w mojej głowie, ale

weszłam spokojnie, jak dama, jak gdyby nigdy nic i... Ujrzałam nie tylko carycę, zobaczyłam supereleganckiego ambasadora jakiegoś zachodniego kraju, składającego carskiej monarchini listy uwierzytelniające. Marek, gotowy do Wigilii niczym Clooney w jakimś bożonarodzeniowym kiczu o pięknych i bogatych, stał w dżinsach, nowych mokasynach i białej koszuli pod nową, nieznaną mi, seksownie taliowaną marynarką. Że ambasador nie włożyłby dżinsów? Cóż, caryca też nie przyjmowałaby listów na środku kuchni upieprzonej, czym się da, jak po ataku furii jakiegoś Makłowicza. Co do mnie, żadnej furii nie dostałam, niegotowa i spocona, poczułam się mała, zbędna i brzydsza niż zarodek na plakatach antyaborcyjnych. – Posprzątajcie tu – wypowiedziałam najspokojniej z akcentem na „ajcie”, traktując oboje, jak na to zasłużyli. – Zaraz pewnie będzie matka! – rzuciłam jeszcze i powoli, byle nie pokazać, jak szybko urosła we mnie gula, odwróciłam się, by wysprzątać samą siebie. Zaraz będę wielka, niezbędna i piękniejsza niż „blue hour”, najpiękniejsza godzina na Majorce, gdy czarowny dzień powoli zmienia się w niebiańskoniebieski, rozkoszny wieczór! Zaraz będę wielka, niezbędna i piękniejsza niż... powtarzałam sobie przez cały kwadrans w łazience, robiąc się na bóstwo w ekspresowym tempie, o co najłatwiej w nerwowej, gulowej sytuacji. Oblukana przed chwilą stylizacja à la kurewska caryca wymogła na mnie najdyskretniejszą elegancję: mój makijaż też był blue hour. Gdy wkroczyłam do salonu, a „wkroczenie” idealnie odpowiadało celowo dystyngowanemu krokowi, okazało się, że moje łazienkowe, wielkopańskie poparskiwania: „Jeśli już przyszli, niech siedzą i czekają!”, były jednak przedwczesne. Wciąż nikogo nie było, Julka

nadal stała przy drzwiach tarasu z przyklejonym do szyby nosem, a z kuchni dobiegał chichot i szczebiot; proszę, jak wesolutko sobie dalej sprzątali! Zaraz wam jednak popsuję humorki, pomyślałam, szukając w zwojach mózgowych paru słów, tnących jak wszystkie indiańskie noże do skalpowania razem wzięte. Marek z Oksaną mieli jednak więcej szczęścia niż rozumu, bo nagle Julka postukała w szybę i krzyknęła: – Jest! Jest! Zobacz, mamo, pierwsza gwiazdka! Julka otworzyła z impetem balkonowe drzwi wprost na mróz. – Zamknij, kochanie! Bo się przezię... – Podbiegłam do niej, lecz zamiast zamknąć te drzwi, otworzyłam je jeszcze szerzej. Z tym widokiem nie można się było przeziębić. Powietrze zrobiło się gorące niczym w majorkańskim sierpniu. Wręcz mnie sparzyło, gdy ujrzałam... Gwiazdka? Jaka gwiazdka? To była gwiazda, a właściwie dwie. Nie dwie, zobaczyłam trzy gwiazdy! Pierwszą była oczywiście moja matka, doktor weterynarii Krystyna Dziubak-Kalińska, w jakimś nieprawdopodobnym futrze, chyba z niewyleczonych małpiatek andaluzyjskich, jeśli takie są. Drugą – mój syn Michałek. Michałek? Raczej niemal dorosły Michał, osobliwie groźny i jakiś zwalisty, w czymś między mundurem komandora a bluzą konduktora, w każdym razie military. Trzecia z gwiazd wyglądała jak wielki, przewrócony termos, w którym matka zawsze przywoziła na Wigilię swego idealnego karpia. Teraz zmieściłaby tam całą hodowlę, bo gigatermos był wspaniałym, czerwonym bolidem i tylko czekałam, że wyskoczy zeń jeszcze nasz arcymistrz Kubica, w ramach obcego przy stole. Nie wyskoczył, za to ja wyskoczyłam z siebie, by jak najszybciej zamknąć okno, nim rozłożymy się z Julką na wszystkie grypy świata, w tym grypę ptasią i tę roznoszoną przez niewyleczone małpiatki. Trudno, bym

w tej sytuacji zachowała dystyngowany krok, i obie, jak na komendę, popędziłyśmy do drzwi, w których już stał Marek, na szczęście bez Oksany; cóż za przyzwoitość, no naprawdę... – Mamo, widziałaś to cudo? – Michaś rzucił się na mnie z bolidowym skowytem zamiast przywitania. – Plawie jak Balbi, tylko Balbi ma lóżowe, a babcia czelwone! – krzyknęła moja zachwycona córka. – „Prawie” nie czyni żadnej różnicy. – Westchnęłam, podprogowo nawiązując do megapopularnej reklamy piwa, bo to tak właśnie działa. – Marek, widziałeś? – Mój dziwnie umundurowany syn wskazał ręką ścianę, za którą na ulicy stał boski samochód. – Nie widział, bo dopiero co go odebrałam – odparła matka, stając do mnie tyłem i niemal kładąc się na mnie tymi małpiatkami, jakbym to ja, a nie Marek, była tu szatniarką. – Fajna fura? Wyciąga ponad dwie setki! Dwie setki to chyba ja zaraz w siebie wleję, i to czystego spirytu, pomyślałam, uchylając się, i popchnęłam Marka, by zdjął z matki egzotyczny futrzak. – I gdzie będziesz tym pruła? Z domu do kościoła i z powrotem? – kpiłam, wciąż nie mogąc uwierzyć, że to się dzieje naprawdę. – A co? Chciałabyś, bym na starość pruła i dziergała na nowo moherowe sweterki? – prychnęła rodzicielka. Zamilkłam, choć języka mi w gębie nie brak. Naprawdę z jej ust padło niebezpieczne słowo „moher”, wypowiedziane w ironicznym tonie?! Może ktoś podmienił matkę na androida, łudząco podobnego, ale omyłkowo zaprogramowanego na kogoś innego? Michaś grał kiedyś w taką grę... Odetkało mnie dopiero, gdy zza pleców usłyszałam szczebiot Oksany.

– Pieriechałabym sia. – Westchnęła... do Marka wieszającego małpiatki! Na pewno, zauważyłam kątem oka, a kąt mam panoramiczny! – Myślę, że przede wszystkim powinnaś się przejechać do kuchni, bo coś się chyba przypala, czujecie? Spojrzeli na mnie jak na wariatkę; oczywiście, że nic się nie przypalało, ale cel został osiągnięty: cholerna, mizdrząca się do mojego męża krasawica zniknęła w kuchennych czeluściach, a my przechodziliśmy na salony. – Jak mi babcia pożyczy to cudo, to chętnie cię wezmę! – krzyknął Michał w stronę Oksany. – Pojedziemy autobanem! Odzewu nie było: jasne, chciała mieć u boku Marka, nie Michała! – W Polsce są autostrady, nie autobany! – ryknęłam do syna niczym krwawa nauczycielka geografii, o ile na geografii uczą o polsko-niemieckich różnicach w transporcie. – Jawohl, Mutti! – Mój syn obciągnął na sobie mundurową bluzę. – Coś ty na siebie wło... Nie dokończyłam, bo przekrzyczała mnie matka. – To kiedy lecicie na tę Majorkę? – spytała, siadając nie tam, gdzie chciałam, czyli pośrodku stołu, by nie było jak od niej uciec. – Pojutrze rano. – Zerknęłam na perfekcyjnie przygotowany stół, jedyną ostoją jakiegokolwiek porządku w tym maglu. – Ale bez Michasia, bo nie chce z nami lecieć... – Obóz mam! – Rozsiadł się jak szwabski generał. – Zlot pod Rostockiem! Mamo, przecież chciałaś, bym więcej przebywał na świeżym powietrzu! – Mówi się nad Roztoką – poprawiła moja matka. – Pamiętasz, kochanie? – to „kochanie” było jakimś cudem do mnie! – Tatuś ci czytał Rogasia z doliny Roztoki, bardzo to lubiłaś...

Ojca wspomniała chyba pierwszy raz od prawie roku, od pogrzebu! Żadnego Rogasia jakoś sobie nie przypominałam, a Roztokę obśmiał sam Michaś. – Babciu, Rostock, takie niemieckie miasto! – zarechotał. – „Alternative für Deutschland”! – zakrzyknął, a ja zamarłam... Nie, na szczęście nie podniósł łapy w wiadomo jakim pozdrowieniu. – Z kim ty właściwie tam jedziesz? Co to za obóz... – usiłowałam się dowiedzieć. – Das ist streng Geheim, ściśle tajne, ale spoko, patriotyczny! – I co ty w ogóle masz na sobie? – Super, nie? Kumplowi udało się skądś zajumać... Rozpaczliwie grzebałam w głowie, w szufladzie z naklejką „być na bieżąco”... zajumać, zajumać... czy to nie znaczy zapieprzyć, znaczy, no, ukraść? Ale to nie był dobry moment, bo matka już zajumała mi przestrzeń. – Czyli pokój Michasia na Majorce będzie wolny? – ucieszyła się. – Może bym wpadła z kole... z koleżanką... – A co, ten twój bolid umie latać? – Nie zdążyłam ugryźć się w język. – Właściwie, skoro Pan Samochodzik miał gruchota, który pływał... – Przypomniałam sobie książkę, którą... – Pan Samochodzik? – jęknęła matka w duecie z Michasiem, jakby zaintonowali motokolędę. – Tak, i templariusze! I to mi tata czytał, a nie jakiegoś Rogasia z Rostocku! I fajnie nam było, bo ty akurat bawiłaś poza domem i... Pewnie naurągałabym jej mocniej, gdyby nie gołe kolana matki, na które automatycznie przeniósł się mój wzrok, uciekając przed kretyńskim mundurem. Znaczy nie były zupełnie gołe, miała pończochy, ale całkiem odkryte. I bynajmniej nie dlatego, że zawinęła się jej spódnica. Otóż... nie zawinęła się! To była

m inispódnic a w kolorze seledynowej lamperii z ubikacji, wykończona brązową koronką, jak rozmokła deska sedesowa! Coś podobnego widziałam przelotnie w MTV na dającej koncert, obrzydliwie hipermodnej, cycatej dwunastolatce! Wzięłam oddech... – Nie za krótką masz tę spódniczkę, mamo? – Kotku! – Poklepała się po udzie. – Nogi starzeją się ostatnie, trzeba pokazywać to, co ma się ładne! Póki jeszcze można! – Zaśmiała się, jak na Wigilię, swój wiek i mój gust zdecydowanie za frywolnie. – A nie za bardzo ta spódniczka, eeee... koronkowa? – To naprawdę wspaniale, że koronki znów wróciły do łask, że w całym tym bezguściu i rozwydrzeniu człowiek jeszcze może znaleźć prawdziwe piękno! Widziałam w telewizji na koncercie jakiejś młodej piosenkarki – ciągnęła w zachwycie moja gustowna i nierozwydrzona matka. I pewnie wykład trwałby dłużej, gdyby w salonie nie pojawili się Marek z Oksaną. Dopiero gdy weszli, uświadomiłam sobie, że faktycznie ich tu nie było, że ich tu... dość długo nie było... że ich tu nie było za długo! Rzut okiem i... nie, caryca nie była rozmazana ani krzywo zapięta, a mój mąż... nadstawiłam ucha... nie, nie próbował ukryć nierównego oddechu. A jednak przez cały wieczór nie mogłam przestać o tym myśleć; no, może przez pół, bo potem przecież wybuchła absolutna bomba. Tymczasem nachyliłam się w stronę Oksany. – Ależ nie musisz z nami siedzieć. – Uśmiechnęłam się do nianiogosposi, jakbyśmy zasiedli do stypy. – Wiemy, że twoje prawosławne święta będą trochę później – modulowałam głos z sacharynowego na cukrzany i z cukrzanego na miodowy – więc nie ma potrzeby, byś tu się z nami nudziła!

– No, ale... gdzie miałaby pójść? – spytał Marek. Gdyby spytała moja matka albo Michaś... lecz spytał Marek. Więc, choć miał absolutną rację, wybąkałam: – Nie wiem, może niech sobie odpocznie... w wannie... – Ja już wykompała sia. – Caryca zachichotała. No to jeszcze raz, w końcu od czystego głowa nie boli! – miałam już na końcu języka. Nie boli? Właśnie mnie rozbolała, na wszystkich frontach. Zwłaszcza że Marek dyplomatycznie zmienił temat, chwytając za talerz z opłatkiem. – Bezglutenowy? – Bez, ale z kwasem siarkowym – zażartowałam, nie żartując. To się nazywa „myślenie życzeniowe”. Marek podawał opłatek. – Nein, danke, jestem agnostykiem – podziękował Michaś. – I mam nadzieję, Mutti, że nie podasz ohydnego karpfena! – Czego? Karpia? – zdziwiłam się, spoglądając, czy aby moja matka nie ma gdzieś pod tą koronką zbunkrowanego termosu ze swoją wigilijną rybką. – Jawohl! Karpfen! – Michaś, przestań! – obsztorcowałam go. – Przestań, przestań! Jawohl! – pisnęła jak papuga Julka. Prawda, przy stole była przecież jeszcze moja córka, siedząca od dawna tak cichutko, bo... właśnie kończyła ozdabiać flamastrem nasz najcenniejszy, świąteczny, prapolski obrus, ma się rozumieć, haftowany „polski len”. – Aniołki! – Odwinęła mi róg obrusa, by z zachwytem zademonstrować anielską, niespieralną Guernicę. – Zuperrrr! – warknął Michał jak rodowity Aryjczyk czystej krwi.

– Co ty ostatnio z tym niemieckim? – zainteresował się wreszcie mój mąż. – Ich bin ein Berliner! – Puknij się w głowę! – mówiłam do syna, ale jednocześnie dzieliłam się opłatkiem z matką, więc wyszło, jakbym to jej życzyła „puknij się w głowę”, co zresztą nie było takie niezgodne z prawdą, mimo że jeszcze nic nie wiedziałam... Dziwne to: od lat dzieliliśmy się opłatkiem, ale bez słów, bez życzeń, jakby było oczywiste, że życzymy sobie jak najlepiej. Dziś nie wydało mi się to takie oczywiste... Marek podał mi swój opłatek do ułamania i uśmiechnął się czarująco; odpowiedziałam pięknym za nadobne i zaraz pożałowałam swej naduprzejmości, bo Oksanę obdarzył podobnym uśmiechem. Zaraz, zaraz, czy to aby nie było nielegalne, że caryca też dzieli się opłatkiem, choć to nie jej carskie, prawosławne święta? Grzesznica grzeszyła nawet przy wigilijnym stole, przy którym wciąż była mowa o naszych... raz wrogach, raz przyjaciołach, ale żeby ich nie mieć pod bokiem, musielibyśmy się wynieść na Madagaskar, bo nie na Majorkę, zniemczoną jak kradzione przez Hitlera słowiańskie blondaski. – Wszyscy jesteśmy Niemcami! – Michaś zaryzykował dyskusyjną tezę. – A ten Tannenbaum to niby skąd? Niemiecka kultura. – Wskazał ozdobionego drapaka. – Z pobliskiego placu, synku. – Ustawiałam go do pionu, jak umiałam, myśląc, że to raczej przykład na kompletny brak kultury wizualnej mego męża, choć nie powiem, po liftingu choinka była nawet do przyjęcia. – Prawdziwa polska choinka, koksem pędzona! – Koksem?! – Michaś wyraźnie zastrzygł uszami. – Chcę moje kluski, z keczupem! – ogłosiła Julka koszmarnym, płaczliwym tonem, za jaki chętnie zdzieliłabym ją ością leżącą już

na talerzu doktor Dziubak-Kalińskiej. Bo, od słowa do słowa – jednak jedliśmy, trochę na dziko, nie po kolei, co kto tam sobie wziął, na zimno i na ciepło, ponieważ caryca zreflektowała się i w zamian za zaproszenie do stołu raz i drugi podniosła opięte cztery litery, by łaskawie przynieść z kuchni to, co się grzało. Moją matkę najbardziej jednak obchodziło wino. – Jak sądzicie, czy mszalne ma mniej kalorii? – Poprawiała na brzuchu spódnicę, której prawie nie było, i raz po raz sięgała po dopełniany przez Marka kieliszek. – Nie sądzę, a procentowo na pewno mocniejsze, inaczej nie opowiadaliby w kościołach tylu głupstw – wypsnęło mi się, choć mąż spojrzał na mnie błagalnie, a zarazem ostrzegawczo. Fakt, oboje wiedzieliśmy, czym pachnie taka opinia, i nie był to zapach majowego bzu. A jednak, o dziwo, pani doktor, teraz nieoczekiwanie dzidzipudło od zwierzątek, a przy okazji moja matka, nie podjęła tematu. – Pyszny śledzik. – Wolałam dmuchać na zimne i wskazałam dość freestylowo posiekaną cebulę z dodatkiem czegoś à la matias. – No, sorry, Mutti, wiesz, że ryb nie jadam! – Dziecko, wiesz, ile ten śledź ma kalorii?! – zawołała do mnie skonfundowana rodzicielka, wychylając kolejny toast bez toastu, całkiem jakby ktoś puścił od tyłu biblijny film i Pan Jezus zamieniał jej to wino znowu w wodę. – I jeszcze ta śmietana! – Marek aż się wzdrygnął. – Nabiału to w ogóle nie powinno się jeść! – U nas, w Ukrainie, to jemy biełuju bułku s masłom i s ikrom... – wtrąciła się Oksana. No proszę, jakie carskie zachcianki! – Kawior? Czyżby? A ja czytałam, że jecie sałatkę z kartofli

i z boczku, zmieszaną z majonezem... – dodałam, mając w pamięci misternie pokrojoną wiedeńską Kartoffelsalad. Marek przerwał mi dyskretnym kopnięciem pod stołem i zaproponował rozdanie prezentów. – Tak, tak! – Julka już biegła pod drapak, zwany czasem „tannebaumem”, i nie było siły, aby ją zatrzymać. Z mojego umundurowanego syna też wyszło dziecko i rzucił się pod drzewko za siostrą. Po chwili oboje wylecieli z salonu uskrzydleni, ona z lalką wielkości pomnika papieża (wyfruwając, ciągnęła ją po podłodze), on z nowym laptopem. Dopóki umiemy uszczęśliwić nasze dzieci, sami jesteśmy młodzi i szczęśliwi. Ładnie brzmi, co? I osobiście wymyśliłam, wcale nie spisałam z Paula Coelha. Niestety, gdy zachwycona progenitura opuściła pokój, nie poczułam się ani trochę szczęśliwa. Mało tego, poczułam się stara, ba, nawet starsza od mojej matki, która z dziwnym błyskiem w oczach wysunęła spod siebie niewielki, płaski pakunek. Nie widziałam go, bo był w kolorze skóry, jaką obite są krzesła. Dlaczego przez cały wieczór na nim siedziała, zamiast położyć po ludzku pod choinką? Wobec bomby, jaką nam zasunęła, odpowiedź na to pytanie była kompletnie nieważna... – Mam dla was coś małego... ale i dużego – zaczęła, jak nie ona. – Dla was obojga! Ucieszyłam się, choć jeszcze nie z prezentu, ale z tego, że najnormalniej w świecie zignorowała siedzącą obok Oksanę, aż ta poczuła się jak trzeba, znaczy głupio, i w niemal niewidoczny sposób usiłowała nas opuścić. – Zostań! – poprosił ją mój mąż. – Ciasto i kofie ja prigotuju.

I już jej nie było, za to w ręku matki pojawiła się długo i powoli wyjmowana z papieru książka. Książka? Nie wyglądała na kolejny album o pieskach, kotkach, chomikach czy angorskich świnkach morskich. O świnkach, biedaczkach zmutowanych wbrew sobie chyba z pudlami podłączonymi do prądu, by prezentować się jak Oksana porwana do music-hallu, dostaliśmy w zeszłym roku. Nie, matka położyła na stół najzwyczajniejszy poradnik, w dodatku dla bab, więc nie dla nas obojga. GDY PANI NIE MA W DOMU – odczytałam beznamiętnie tytuł. Cóż za faux pas! Nie dosyć, że pewnie chce mi znów wytknąć, co robię źle, bo zapewne chodzi o jakąś perfekcyjną nad-Małgorzatę Rozenek, która sprząta, pierze i gotuje, wcale nie będąc przy tym obecna, to jeszcze nic nie kupiła Markowi, stare skąpiradło! – Poradnik? – wypuściłam długo a powoli wciągane nosem, perfekcyjnie przez całą rodzinę zatrute powietrze. Matka zrobiła to samo, jakby mnie przedrzeźniała. I jeszcze cmoknęła! – Niezupełnie – wykrztusiła wreszcie. – KALINA CHWOST? – Marek łypnął na stół z okładką, a potem na mnie. – A ty... nie miałaś wczoraj tej książki w sypialni? – Miałam, ale inną... Dotyk masażysty! Okazał się... – Dotyk? – ożywiła się matka, dolewając sobie winka. – Tak – wyjaśniłam. – I to faktycznie nie jest poradnik, bo ta autorka chyba nie tworzy poradni... – Wiem, co ona tworzy. – Doktor Dziubak-Kalińska osobliwie zakołysała się na krześle, a wraz z nią perfekcyjne koroneczki. – Skąd wiesz... czytasz takie rzeczy? – Ależ skąd, nie czytam! Ja... – Matka teatralnie wzruszyła

ramionami. – Ja je piszę! – Ha! – zakrzyknął Marek, porywając i wychylając do dna kieliszek teściowej. Potem nastąpiła cisza, w której przypomniałam sobie zajawkę z okładki Masażysty: „Nektar młodości dla bardzo dojrzałych kobiet zgrabnie wpisuje się w modny nurt powieści erotycznych”... Wzięłam ze stołu Gdy pani nie ma w domu i odwróciłam na grzbiet. „Gdy pani nie ma w domu, zdarza się czasem, że zostaje pan i służąca albo niania, a wtedy”... Bez słowa podałam książkę Markowi. – Mamo, to przecież jest... – zaczęłam nieśmiało. – Tak, to jest O SEKSIE! – zaskrzeczała radośnie. – Normalna, ludzka rzecz, SEKS! – krzyknęła mi w nos. Nie trzeba było długo czekać, nie trzeba było wcale czekać, by w drzwiach pojawił się Michaś. – Seks? Ktoś tu mówił o seksie? – Coś ty, głucholcu, babcia się... zakasłała. – Seks? – zapiszczała Julka, wciągając do salonu swoją nową lalkę. – Lola tak mówi... – Jaka Lola, córuniu? – Ona. – Wskazała lalkę. – Dałam jej na imię Lola. Ręce mi opadły jeszcze niżej niż przed momentem, teraz to już po prostu do garażu. Skąd moja córka wytrzasnęła to kurewskokabaretowe imię?! Odziedziczyła geny po babce? – O, słyszysz? – Jula uciskała Lolę gdzieś pod sukienką. „Pi, pi, pi” – usłyszałam. – Seks, seks, seks – przetłumaczyło moje ukochane dziecko, wybuchając niewinnym, czteroipółletnim śmiechem. Czy wiedziała, co mówi? A matka? Wiedziała? W każdym razie superkulturalnie

pociągnęła łyk z butelki, znów zakołysała się na krześle i zaczęła dokonywać coming outu... – No cóż, jak wiecie, nosił wilk razy kilka... Tak i mnie kilka razy nosiło, by opowiedzieć kilka ważnych dla mnie historii, które rozpaliły nie tylko mnie samą, ale podnieciłyby wiele spragnionych kobiet, nigdy nie byłam egoistką! No i wreszcie się zebrało na tyle dużo, że postanowiłam... Thomas Mann, na przykład, całe życie prowadził dziennik swoich stosunków, wszystko w nim zapisywał, nawet masturbację... My, twórcy, czerpiemy z doświadczeń, które przekuwamy w słowo. – Chcesz powiedzieć, że opisałaś tu historie ze swojego życia?! – Wgapiałam się w nią jak sroka w gnat. – Pisarz jest jak wampir, wysysa z siebie i ze swego otoczenia – odparła tajemniczo. – To nie mogłaś pisać o seksie myszek preriowych, które podobno czterdzieści godzin non stop kopulują? Albo o płetwalu błękitnym i jego czterometrowym penisie? To też jest twoje otoczenie! – Trzymetrowym, nie przesadzajmy! – Co ty, matka, kto by czytał o zwierzętach? Już prędzej o wampirach, słyszałaś? – zagrzmiał synuś i odwrócił się do naszej natchnionej seksliteratki. – Szkoda, babciu, że to nie ty napisałaś sagę Zmierzch. – Michał popatrzył na nią z dumą i urazą jednocześnie. – Miałbym wszystkie laski w kieszeni! – Laski! W kieszeni! – ucieszyła się Julka i trzykrotnie nacisnęła Lolę: seks!, seks!, seks! Ale nie było już po co wyrzucać wnuków z pokoju, musztarda po obiedzie. A matka mówiła dalej w najlepsze, ukwiecając spicz ulubionymi przysłowiami: – Nie urodzi sikorka słowika, nie zamierzam być Szekspirem, ale

po pierwszej książce, która stała się bestsellerem i zarobiła na moje superautko, doszłam do wniosku, że jedna przepiórka wiosny nie czyni, i napisałam następną. – Poczytasz mi ją, babciu? – Julka uczepiła się jej nogi. – Oczywiście, kochanie! – Pogłaskała małą po główce. – No chyba teraz przesadziłaś! Marek, powiedz coś! Mój mąż, jakiś coraz bledszy, wczytywał się w milczeniu w książkę, a matka się broniła. – No co? Poczytam jej, jak dorośnie, za kilkanaście lat! – Będziesz wtedy po dziewięćdziesiątce! – przypomniałam uprzejmie. Doktor weterynarii Dziubak-Kalińska spojrzała na mnie jak Konopnicka, Orzeszkowa, Mniszkówna i Grochola w jednej osobie. – I co z tego? Dzięki moim książkom będę nieśmiertelna! A tę następną, którą już szkicuję, opublikuję wreszcie pod własnym nazwiskiem. Dosyć hipokryzji i głupiego ukrywania się! Dlatego... dlatego najpierw lojalnie zdecydowałam się wam powiedzieć, bo najważniejsza jest rodzina. – Dosyć hipoklyzji! – Julka nacisnęła lalkę. – A myślicie, że co? – Matka przeszła do ataku. – Że wasz ojciec to Clark Gable był? Że mi gasił pożar w Tarze? Nie rozpalał, to i nie gasił... – Zacmokała, lecz już nie wiedziałam, czy ze wstydu, jak dotychczas, czy ze starczej chuci, którą przed nami bezwstydnie odkrywała. – Musiałam szukać ciepła gdzie indziej, całe życie szukałam! Raz było łatwiej, raz trudniej, ostatecznie nieważne, jaki kot, byle łapał myszy, ale złote gołąbki nie lecą same do gąbki! Wolałam nie dociekać, co za koty, jakie myszy i jakie gąbki ma na myśli. Miałam w głowie wiglilijny bigos gorszy od tego, którego

ostatecznie nie podałam, bo się brutalnie spalił, zresztą teraz to spaliłby się ze wstydu. W drzwiach, oparta o futrynę, niczym o latarnię, stała Oksana z rozdziawioną, świeżo umalowaną na cynober gębą. Gdyby nie trzymana w ręku taca z tortem makowym, moją spécialité de la maison, wyglądałaby jak... Tylko kto w takiej sytuacji miał jeszcze ochotę na deser? Marek przestał czytać. Widocznie na odległość wyczuł te cynobrowe usteczka. – Nie stój tak, prezent dla ciebie jest pod choinką. – Uśmiechnął się do Oksany. Po chwili tort wylądował na stole, a nasza niania, a czasem trochę gosposia rozpakowywała małe pudełeczko. – Spasiba! – zaszczebiotała, wpinając w uszy eleganckie kolczyki. Zaraz, zaraz... czy to aby nie były te kolczyki, które Marek kupił dla mnie w Mediolanie, nie pamiętając, że nie mam i nie zamierzam mieć przekłutych uszu? Te, które mu, obrażona za ten brak pamięci, oddałam? Jakby mi ktoś dał w pysk. Ale zachowałam zimną krew i żeby zagłuszyć czymś wewnętrzny dygot, wzięłam do ręki odłożoną przez niego książkę. „Gdy pani nie ma w domu, zdarza się czasem, że zostaje pan i służąca albo niania, a wtedy”... Miałam wrażenie, jak gdybym cały ten stojący koło mnie torcik makowy właśnie dała sobie w żyłę. – Mamo, na ile jesteś w swoich książkach tym... wampirem, który wysysa treści ze swego otoczenia? – Daj spokój, nie męcz już mamy. – Marek zrobił się nerwowo troskliwy; czyżby nie chciał, by coś jeszcze powiedziała? – Przecież jeszcze jest prezent dla ciebie! – Zaśmiał się dziwnie sztucznie i wybiegł z salonu, by po chwili wepchać do środka wielki,

składany... wózek na zakupy! – Nie będziesz już musiała nosić tych stu ton! Widzisz, jak wcelowałem z prezentem! – Aż się zaświecił od samozadowolenia, idiota. – Spasiba. – Uśmiechnęłam się najczulej, jak teraz umiałam. Pani domu za odpowiedni prezent powiedziałaby „dziękuję”. „Spasiba” od lat mówiły u nas tylko panie do wszelkiej pomocy. I tak się teraz poczułam. Do pomocy. Tylko komu? Matka miała pornoksiążki, Julka swoją Lolę, Michaś szwabskich narodowców, a Marek zakolczykowaną Oksanę. Wstałam, dopadając nieszczęsnego wózka jak hulajnogi. Rozpędziłam się i po sekundzie byłam w kuchni, zatrzaskując za sobą drzwi.

SŁUGA PRAWDY

To,

co opanowało mnie w kuchni, trudno byłoby jednoznacznie zdiagnozować. Coś między globus histericus a wkurwus pospolitus. Sprezentowany wózek przydał mi się od razu: zatarasowałam nim drzwi od środka i z nikim nie zamierzałam rozmawiać. To znaczy zamierzałam, ze wszystkimi po kolei, lecz nie teraz. Głucha na prośby (Julka), groźby (Marek, że wywali te drzwi), płacz (Oksana, ale dlaczego?), cmokania z dezaprobaty (matka potrafi cmokać wyjątkowo głośno) oraz niestosowne żarty Michasia (Mutti, aufmachen und Hände hoch!), wyczekałam, aż towarzystwo się rozjedzie, rozejdzie i roześpi, po czym z całkiem pełną butelką wina przemknęłam się na sofę w salonie. Myślałam, że mnie to uśpi, ale tylko coraz więcej myślałam, myślałam i myślałam, więc nawet wino nie pozwoliło mi na sen. A gdy już nic nie mogłam wymyślić, sięgnęłam po nieszczęsną książkę matki, leżała przecież koło mnie na stole, całkiem jak ja, pośród niezebranych talerzy z resztkami jedzenia, nieopodal choinki, udającej, że jest naturalnie piękna, choć tak naprawdę to przecież drapak z dobitymi na ścisk w sztucznie zrobione dziury gałęziami... Czy nie taka właśnie była nasza rodzinna rzeczywistość? Udawana i wiecznie coś udająca, tak naturalnie

piękna jak usta Michelle Pfeiffer, obecnie dokładnie w kształcie sofy, na której nijak nie byłam w stanie się zdrzemnąć. Otworzyłam więc gdzieś w środku nowy bestseller mamusi i od razu zostałam dobita na ścisk. Na podzamczu ulokowały się stragany z rękodziełem okolicznych artystów. Dariusz, który sam wyglądał jak pan na zamku, przechadzał się właśnie z córeczką po jarmarku. – Tatusiu, kup mi tę piękną lalę – poprosiła mała, ale wzrok Dariusza zatrzymał się na zgoła czym innym, bowiem na wyrobach z Koniakowa. – Co to jest? – spytał sprzedawczynię koniakarkę. – To są, proszę wielmożnego pana, kostiumy bikini, te dwa trójkąciki to góra, jeden to dół. – Aha – odpowiedział Dariusz zamyślony. – To biorę ten jeden trójkąt. – Pewnie dla pięknej mamusi tej ślicznej dziewczynki? – zagadnęła sprzedawczyni. – To niech pozostanie moją tajemnicą – odpowiedział Dariusz, jeszcze głębiej zamyślony. O czymże tak myślał, gdy dyskretnie wsuwał do kieszeni małą paczuszkę? To się jeszcze okaże... Kiedy się okaże? Właśnie się okazało! Dżizas, co to za szmira! Wielmożny Dariusz na podzamczu? Chyba gorzej niż masażysta na podbrzuszu? Nobel-skobel, do nałożenia na zwoje mózgowe temu, kto to wymyślił i w finezyjny sposób opisał. Czyli mojej matce. Trędowata ze swoim „Rasa szła przed nim i za nim”, czy jakoś tak, to ponadczasowe arcydzieło!

– Jakie piękne stringi! – Luba zaprezentowała się kochankowi w całej krasie i w stringach. – Zaraz je zerwę z twojej seksownej dupki – sapał Dariusz, czując napływającą do pachwin gorącą krew. Ja także poczułam gorącą krew. Wszędzie, tylko w pachwinach! Stringi z Koniakowa? Co za tandeta! Oksana takie stringi, czerwone jak flaga radziecka! A ta, w jakim kolorze? Przeleciałam wzrokiem następny akapit, trafiając zdanie jak w środek tarczy:

nie ma ma na

– „Moi stringi krasnyje, krasawyje”... – nuciła w trakcie gry wstępnej Luba, podczas gdy Dariusz zębami pokonywał ostatnią przeszkodę z malinowego kordonka. To nie było ponadczasowe arcydzieło, bo rozgrywało się teraz. I tu! Być może za każdym razem, gdy pani, czyli mnie, nie było w domu... Bo skąd matka wytrzasnęła te stringi? Z szafy Oksany? I kto jej mógł coś podobnego kupić, skoro latał po płyn do kąpieli, a potem podarował kolczyki?! Dariusz? Darek-Marek? LubieOksanie? No nie! A ostatnią przeszkodą do popełnienia malowniczego, podwójnego morderstwa nad ranem pierwszego dnia świąt były dwie ściany: po lewej, za którą spał właśnie mój mąż, i trochę dalej, po prawej, gdzie spała Oksana. Jeżeli spała u siebie, prawdopodobnie do podwójnego zabójstwa wystarczy mi tylko skok za lewą ścianę, może leżą tam sobie w najlepsze razem, a ona nuci pod nosem Moi stringi krasnyje, krasawyje... Sięgnęłam po kieliszek. Było we mnie coś takiego, co przez całe życie ratowało mi tyłek, obłęd, ale kontrolowany, co oznacza, że jeśli robiłam z siebie idiotkę, to najwyżej do połowy. Przydatna

cecha charakteru, żeby nie wpaść w takie szambo, z jakiego już się nie podniesiesz. Zawsze dzięki temu zostawało mi przynajmniej pół twarzy, to lepsze, rzecz jasna, z lewym profilem, jak ściana, za którą z apew ne oni teraz... A jednak nie poderwałam się z sofy od razu, zbierając po drodze ze stołu wszystkie pozostałe noże, tylko cisnęłam książkę na podłogę, położyłam się na wznak i gapiąc się w sufit, wyrównywałam oddech. Magda, zastanów się dobrze, może to jednak nie tak, a zadźganych nikt nie wskrzesi, nawet matka, która chyba przestała wierzyć w Zmartwychwstanie, skoro zaczęła pisać podniecająco doczesne pornosy. I pozbawiłabym ojca własną córkę... Mój kontrolowany obłęd miał jednak i minus: wyskakując z sofy jak z procy i dźgając ich na oślep, niczym jakaś Kubka Rozpruwaczka, zrobiłabym to w afekcie, więc sąd mógł mnie nawet uniewinnić, a z pewnością zmniejszyć wyrok. Teraz, na chłodno, dźgałabym inaczej; już ci sądowi macherzy mają swoje sposoby, by zmierzyć i zważyć, ile wściekłości miała w sobie zabójczyni w chwili popełniania niecnego, choć najsprawiedliwszego czynu. W ten sposób nie wyszłabym już z pudła nigdy; żaden afekt, orzekliby, morderstwo z premedytacją, zimną jak ohydna galaretka z nóżek! I nawet paczki by mi nikt nie przyniósł. Pozbawiona ojca Julka przecież wypięłaby się na mnie na zawsze, a moja matka ma klaustrofobię, odpada. Ostatnią deską ratunku pozostałby Piotruś, ale mój brat w drodze do mojej celi niechybnie zatrzymywałby się na coś więcej niż flirty z wytatuowanymi bestiami płci tej samej, napalonymi na każdy możliwy otworek, i nigdy by do mnie nie dotarł, padając ze słodkiego wyczerpania w więziennym korytarzu. Już widzę, jak idzie, najpierw w dżinsach, potem w czerwonych stringach,

a następnie słania się już goły, a wytatuowane bestie wyciągają do niego łapy i walą stalowymi łyżkami w kraty, czyniąc niewiarygodny tumult. I właśnie ten tumult mnie nagle obudził, znaczy jednak przysnęłam. Nie trzeba być psychoanalitykiem, by zrozumieć, że w nerwowym śnie nałożyło mi się wszystko, co wypełniało moją obolałą głowę. Piotrek w czerwonych stringach Oksany, napaleni na niego więźniowie... Tego nie wymyśliłaby chyba nawet moja matka, choć skłonności jej syna już wcale sobie nie wyśniłam. Otóż to, matka! To z nią muszę najpierw pogadać. Morderstwa konsultować nie zamierzałam, ale powody, z jakich miałam je popełnić, i owszem. Za oknem świtało, musiało być trochę po siódmej. Niedługo obudzi się Julka, i oni, tam, w nasz ej sypialni, pewnie też, jeśli w ogóle zasnęli po upojnej nocy. Łakomie luknęłam na nóż, ten wielki, do krojenia makowego tortu... Magda, spokojnie, sama stwierdziłaś, że jednak nie masz wystarczających danych! Jesteś przemęczona i tyle. Z przepracowania też można zwariować, a w okolicznościach świątecznych to już naprawdę żadna sztuka. Wstałam, otrzepałam się i chuchnęłam w dłoń: odór w gospodzie po weselu w chilijskiej winnicy to przy tym chuchu perfumowane powietrze w Sephorze! Na stole stał dzbanek wystygłej kawy, przechyliłam dziubek, parę łyków jakoś mój chuch zniweluje, ale co tam dziubek, teraz liczyła się Dziubak, doktor Dziubak-Kalińska, alias Kalina Chwost. Poprawiłam ręką włosy; dobrze, że w salonie nie mam żadnego lustra, bo chybabym jednak nie wyszła. Okropne jest to nibymodne wieszanie gigaluster w ciężkich ramach, gdzie się da; swoim dawnym klientom, którym urządzałam pałace, próbowałam to tłumaczyć, ale nowobogaccy uwielbiają mieszkać w „ermitażach”...

Ruskie muzeum natychmiast przypomniało mi o Oksanie. Już ja ci zrobię muzeum, i nie żaden Ermitaż, zrobię ci muzeum oblężenia Leningradu i bitwy pod Lenino w jednym, bo nawet jeśli okażesz się niewinna, jesteś winna! Samym swoim istnieniem w wyzywającym rynsztunku błyskotek, zapachów i dużych cycków, niestety niewymagających operacji, w całej swej soczystej młodości, no, musiałam to przyznać... Poprawiłam na sobie aksamitną lejbę. Aksamit to aksamit, lejba wyglądała, jakbym ją właśnie włożyła, a ja wyglądałam w niej teraz jak wróżka albo czarownica, w każdym razie ktoś, kto bezszelestnie przefruwa przez salon i korytarz, wzuwa na stopy cichobiegi, znaczy kalosze od Prady, model Clown Lluv w cudownie poprzeczne, seledynowe i niebieskie paski – owoc mojej chandry z powodu deszczu, który kiedyś w Palmie padał przez tydzień bez przerwy – wrzuca kurteczkę, łapie w locie torebkę i wybiega wprost do samochodu, którego jeszcze cudowniejszym cudem niż te paski Prady nie zaparkowałam w garażu, ale na ulicy. Jeszcze raz sprawdziłam chuch... Do chuchnięcia policjantowi to się nie nadawał, ale postanowiłam się odświeżyć, a w torbie, oprócz porannego serum do twarzy, znalazłam czekoladkę, zabraną Julce jako ostatnią z piętnastu, właśnie przez nią pochłoniętych. Pochłonięta teraz przeze mnie, zniwelowała fermentujące mi właśnie w przełyku winko i dała osobliwą siłę. Czekoladka z miętą? Pychota, ale to była czekoladka z z em st ą, najsłodsza z możliwych! Tylko musiałam mieć więcej danych co do romansu, a mój komputer był w domu rodzinnym na Truskawieckiej, nie Apple, nie z jabłuszkiem, ale z wychudłym psem, tulącym w miłosnym amoku rozochoconego kota: coś takiego matka jakiś czas temu przykleiła na drzwiach w najlepszym, sobie właściwym stylu

i weterynaryjnym guście. Wraz z włączonym silnikiem włączyło się radio. – Dziś pierwszy dzień świąt Bożego Narodzenia – zasłodziła prezenterka, jakbym nie wiedziała. – Nim zasiądziecie do uroczystego rodzinnego śniadanka, posłuchajcie Louisa AMstronga, da wam takiego kopa, że aż się rozmarzycie! Kopa już dostałam, w przeciwieństwie do tej biednej dziewczyny, którą ktoś dopuścił do mikrofonu. Ciekawe, czyja kochanica? Do dojenia krów, prostaczko, co najwyżej bym cię dopuściła! Pomijając tego ślicznego językowo „kopa”, idealnego na święta, Louis ma „R” w nazwisku, kretynko, ledwie wymawialne, takie szepczącosepleniące, ale ARmstrong się nazywa, to nie AMstaf, popularna i łagodniutka maskotka Polaków! I jakie „zasiądziecie”? Chyba „nim państwo zasiądą”! To bratanie się jest okropne jak lustra z „ermitażu” w naszych pałacykach z apartamentowców, no, kurde, szanujmy się trochę, i jak zdrabnianie śniadania w „śniadanka”. What a Wonderful World, chrypiał ARmstrong. Oj, zrobię ja wam dzisiaj „łonderful łerld”, niech mi tylko matka powie, skąd i jak czerpała inspirację! A jednak prostaczka z radia nie kłamała: kop z piosenki, w przesłanie której jakoś w tej chwili nie mogłam uwierzyć, rozmarzył mnie do tego stopnia, że jadąc do domu matki, widziałam swego męża jak Kmicica-Olbrychskiego wiszącego płasko pod sufitem i przypalanego z upodobaniem wielką pochodnią przez jakiegoś pijanego szlachciurę. Tym szlachciurą byłam ja, choć trzeźwa jak świnia, pijana tylko bólem, krzykiem tudzież błaganiem o litość przez niewiernego! I z pewnością ta wizja, a nie prawie puste ulice, sprawiła, że miałam wrażenie, iż dojechałam w mig.

Okolica wydawała się wyludniona, jakby wszyscy wyjechali, a segment matki zdawał się wyjechany najbardziej. Dzwoniłam do furtki i dzwoniłam; gdyby mieszkał tu jeszcze Docent, jej ukochany pies, z pewnością już by się rozszczekał. Gdy zdechł, nie chciała nowego, ponoć starczały jej zwierzęta w pracy, więc kiedy potem umarł ojciec, została tu zupełnie sama, a Marek łaskawie zafundował jej superalarm, jakby w środku miała co najmniej Damę z łasiczką, zwaną przez mądrale gronostajem, a nie dołujące futro z niewyleczonych małpiatek. Czyżby poszła do kościoła na ósmą, zaraz po postawieniu kropki po scenie, w której jeden pan jednej pani robi coś, na co ta udaje, że nie ma ochoty, a w rzeczywistości płonie niczym pochodnia, którą będę dziś przypalała niewiernego? Z odmętów pamięci wydobyłam, że chyba w pierwszy dzień świąt nie ma porannej mszy, bo pasterkowicze muszą odespać... O której wczoraj skończyliśmy? Poszła na pasterkę? Zawsze mówiła o tym przez całą Wigilię, a wczoraj ani słowa. Aż tak się zmieniła? W kuchennym okienku poruszyła się zazdrostka. Nie, aż tak się nie zmieniła: koszmarne półfiraneczki dalej służyły jej do niewprawnego szpiegowania gości. Pomachałam w kierunku okienka. – Co ty tu robisz? – Stanęła w progu w długim amarantowym szlafroku, ze swoją figurą jak krzywo zrobiona reklama pomadki, stosowanej przez różne Oksany, bo przecież ja w życiu nie pomalowałabym ust czymś tak krzykliwym! – Może byś bzyknęła? – Westchnęłam, mając oczywiście na myśli mechanizm otwierający furtkę. Uprzejmie bzyknęła. Ja także postanowiłam być uprzejma, inaczej niczego się nie dowiem!

– Stało się coś? Przecież są telefony! – Zachowywała się, jakbym ją nakryła na potajemnej masturbacji. – Są sprawy nie na telefon – warknęłam, bo zawsze na jej widok mam ochotę warczeć. Ale, cholera, miałam być uprzejma, więc szybko dodałam: – Ojej, MAMUSIU, przede wszystkim chciałam cię po prostu zobaczyć! – Dopiero mnie widziałaś. – Spojrzała na mnie podejrzliwie uprzejmie, cmoknęłyśmy powietrze, każda swoje, i weszłyśmy do środka. – Zawsze otwierasz pół godziny? – Zdążyłam zmarznąć, ale, cholera, gdzie moja uprzejmość? – To bardzo dobrze – dodałam natychmiast – złodziej by się już znudził i zmienił obiekt pożądania. Siłą rzeczy od jej wczorajszego coming outu i nocnej lektury pornoromansu dobierały mi się same takie słowa. Obiekt pożądania, ha! – Więc o co chodzi? – zaprosiła mnie, jak obcego, do salonu, a nie, jak córkę, do swojskiej, domowej kuchni. – Chciałam ci powiedzieć, że pół nocy czytałam twoją książkę i nie mogłam się oderwać, tyle w niej... eee... niewymuszonego wdzięku i... eee... rozumiem, że musiałaś ja napisać, w końcu nawet Pan Bóg mówi, że to grzech marnować talent... Matka promieniała i nawet, czego się bałam, nie spytała, gdzie Pan Bóg w ten sposób mówi, ale po chwili były to już promienie z Czarnobyla. Wyczułam, że nie uwierzyła mi i zaczęła grać na zwłokę. – Poczekaj, zrobię chociaż kawę... – Pójdę z tobą... – Nie! – wręcz zakrzyknęła. – Jesteś moim gościem! – I niemal

wybiegła z pokoju, żebym jej przypadkiem nie dogoniła, choć wcale nie zamierzałam. Rozejrzałam się... teraz z przyzwyczajenia mówię „po salonie”, ale to był przecież stary, dobry „duży pokój”, jak się wtedy mówiło, salony mieli w Sadze rodu Palliserów, a potem w Dynastii, od której wzięła się moda na nasze salony i nasze Carringtony... Nic się tu nie zmieniło, te same meble, obrazy, nawet tapety, niby po remoncie inne, a przecież w podobny, idiotyczny rzucik, jakby ktoś pluł na ścianę smętnym błotkiem. Pod kwietnikiem z paprotkami – chyba już tylko u niej stały paprotki, pamiętające czeskie Bajki z mchu i paproci, czyli Żwirka i Muchomorka na dobranoc – dostrzegłam dyskretnie ukryte dwa słupki książek. Identycznych jak w księgarni. Nie musiałam podchodzić, by rozpoznać w nich z dziesięć egzemplarzy Dotyku masażysty i obok tyleż Gdy pani nie ma w domu. Autorka! W tym samym „dużym pokoju” mieszkał teraz kto inny! Problem był poważny, zasadniczy, egzystencjalny. W końcu matka jest jedna i wiadomo jaka. To znaczy do tej pory wiadomo było jaka. Oczywista, przewidywalna i niezmienna. Matka, babcia, żona, nie kochanka. Działaczka organizacji przykościelnych i emerytowana doktor weterynarii, która uratowała niejedno psie życie. W czółenkach na półsłupku zamiatająca pod dywan nagle wybuchły romans małżonka. W tapirze koloru oberżyny cierpiąca z powodu kociej łapy, na którą dobre parę lat żyliśmy z Markiem. W szantungowych garsonkach nigdy niepogodzona z jednopłciowością związków Piotrusia. W greckich nutriach rozmodlona na coniedzielnej mszy. Doktor Krystyna DziubakKalińska, primo devoto chyba Dulska, secundo – pseudo-Chwost, konserwatywna jak konserwa szczecińska, święta Krystyna, santa

subito Christina, niepokalana, nieposzlakowana Holly Christa, lat siedemdziesiąt sześć, serce jak anioł, życie jak psalm. I co? I napisała pornosa! Akurat ona! Gdyby to jeszcze ojciec wspomnienia o tej swojej Ewelince wysmarował. Było o czym: czyż nie uciekł z nią na dwa tygodnie do Dubrownika? Albo gdyby Piotruś gejowskie romansidło popełnił. Ale ONA!!! I to jakoby o sobie! PTASZYNKA! Krystyna Ptaszynka-Kalińska. Jezusmaria, jaki wstyd! Przed nami, przed dziećmi, przed światem. Wszyscy się dowiedzą, że puszcza się w sanatorium, matko jedyna, wszyscy! Agnieszka, Ewa, jej gruby mąż i anorektyczne córki, sąsiedzi, te suki przedszkolanki, matki przedszkolaków, wszystkie niemiło ode mnie młodsze, ochrona osiedla i fryzjer za rogiem, bo on jakimś cudem o wszystkim dowiaduje się ostatni. Gdy opublikuje tę nową książkę pod własnym nazwiskiem, co hardo zapowiedziała, wyda się przecież wszystko, a jak nie, sama z dumą powie, wyautowana niczym feministka z „Wysokich obcasów”! Nie mam też wątpliwości, że w całym okręgu doniecko-charkowsko-jakimśtam będzie huczeć od plotek, patrzcie, ich krasawica w rodzinie zboczeńców pracuje, bo przecież matka, nawet ta najbardziej zboczona, to jednak rodzina. No nie!!! I niech mi nikt nie opowiada, że ja, kobieta nowoczesna, powinnam się w związku z tym wznieść teraz na wyżyny, a nawet i nie wznosić, bo powinno być dla mnie całkiem normalne, że ludzie się zmieniają i w wieku emerytalnym zaczynają pisać powieści o seksie, który już przecież nie jest tabu jak niegdyś i w sumie może się zdarzyć, że to akurat twoja... Otóż właśnie: ciotka, kuzynka, nawet siostra, najlepiej przyrodnia, ale MATKA? Mogę się wznieść na wyżyny intelektualne, genderowe, rowerowe (na górskim szlaku), jakie chcecie, ale nie em oc j onalne! Matka to

matka, nie może nagle być wyuzdaną staruszką, która straciła wiarę, bo chyba musiała ją stracić, skoro... Do pokoju weszła jakaś ożywiona, a nawet z naturalnymi rumieńcami, i raczej nie był to refleks od szlafroka. Nie wychodziła na dwór, bobym usłyszała. – Przestałaś wierzyć? – spytałam, zamiast zapytać, czy udała się po tę kawę do Brazylii, bo trwało to całe wieki. – W Pana Boga? – Omal nie upuściła tacy. – No coś ty! Niby dlaczego? Nie zdążyłam się zdumieć ani zbulwersować, bo właśnie rozdzwoniła się komórka. Jej komórka, ponieważ moją, wyciszoną, wrzuciłam na dno torebki. – Nie ma mnie tu – szepnęłam błagalnie. – Dla nikogo! Matka już miała telefon przy uchu. – Dzień dobry, Mareczku... Tak, jest, oczywiście, już podaję... Miałam ułamek sekundy, by podjąć decyzję: wojna, pokój czy dyplomacja. – Halo? – usłyszałam go. – Co ty wyprawiasz? Czemu mnie nie obudziłaś lub nie napisałaś esemesa? Coś się stało? – Ja... – I wtedy na foteliku dostrzegłam rękawiczki matki, koszmarne, udające łapy jaka, jeśli jak ma łapy. – Musiałam przywieźć mamie rękawiczki, bo wczoraj u nas zostawiła, a wybiera się na... – za oknem deszcz przechodził w mokry śnieg – ...na kulig z przyjaciółmi i przecież musi mieć rękawiczki, bo gdy jej zamarzną ręce, to czym będzie pisać swoje bestsellery? – Aaaa, no to wracaj zaraz, czekamy na ciebie! – Nie czepiał się nawet więcej, że nie zostawiłam wiadomości, i przerwał połączenie. Nie czepiał się, ponieważ był zajęty. I doskonale wiedziałam kim, a jednak nie miałam pewności. Mało tego, nie miałam pojęcia, co

zrobić, gdy jej już nabiorę. Na mord w afekcie było za późno, na przypalanie pod sufitem – za wcześnie. Dyplomatycznym chwytem zyskałam nieco czasu. – Więc co mi chciałaś napr aw dę powiedzieć? – Matka założyła nogę na nogę, choć całe życie uważała, że kobieta tego absolutnie robić nie powinna. – Właśnie o nią chciałam spytać, o tę prawdę... Śledziłaś go? – Kogo? – Nie udawaj, proszę cię. Marka! Na placu Zamkowym! – Na placu Zamkowym? – wydawała się faktycznie zaskoczona. – Gdy kupował te czerwone stringi... – Madziu... – Hop-siup, i matka przełożyła nogi, jakby ćwiczyła jakiś lubieżny występ. – Martwisz mnie... Mam takie nowe proszki, wyleczyłam nimi z paranoi dwie tchórzofretki, maila z podziękowaniem dostałam, może... – Mamo! – No co? Ludzkozwierzęce są, myślisz, że chciałabym cię otruć? – Widziałaś go czy nie? – Kochanie, od lat nie bywam na starówce, czasu nie mam... – Opisałaś w książce, że facet na podzamczu, na targu wyrobów z Koniakowa... – Podzamczy jest mnóstwo, właściwie wszędzie, gdzie są zamki! – I kupił stringi ruskiej cizi... – Jak ty się wyrażasz! – oburzyła się wzięta autorka pornosów. – I miał małą córeczkę, której kupił lalkę... – Aaaa bo to jednemu psu na imię Burek? – Hop-siup, lewa noga wróciła na prawą. – Aaaa ta ptaszynka z Ciechocinka z pierwszej książki to pies? Mam ci przypomnieć, jak cię nazywał ojciec i dokąd latami

jeździłaś do sanatorium?! – Ojca w to nie mieszaj, chociaż... owszem, miał swój udział w powstaniu Masażysty. – Dlatego że niezbyt był w łóżku i musiałaś sobie to rekompensować i gzić się gdzieś po tężniach, by potem to opisać? – Wypraszam sobie – fuknęła matka. – Ojciec miał taki udział, że, no wiesz, jak zachorował, wzięłam sobie wolne, wiele tygodni przesiedziałam nad nim, byłam do końca dobrą żoną, ale najwięcej to on po prostu spał, to co miałam robić? Gapić się, jak śpi? I wówczas obmyśliłam i napisałam Masażystę, i nawet czytałam mu kawałki. – Uśmiechnęła się tęsknie. – I? – zbaraniałam. – Podobały mu się? – Szczerze mówiąc, to nie wiem. – Matka posmutniała. – Bo czytałam mu, gdy spał... Ale może słyszał? Usłyszał i umarł, no tak, jasne, pomyślałam sobie, jakby nie miał raka, ale nie po to do niej przyjechałam, więc muszę być uprzejma... – Właśnie – podjęłam z głupia frant. – Bądźmy szczere... Kiedy widziałaś Marka na podzamczu z tymi stringami? – Rozumiem, że macie jakieś kłopoty... – Mamusiu! – Miałam ochotę jej przywalić. – Mówiłaś wczoraj, że pisarz jest jak wampir! Co wyssałaś z mojego, z naszego życia z Markiem, a co z palca? Bo mnie się to zaczęło układać w przerażająco zgrabną układankę... – Madziu, podobnie jak obowiązuje mnie tajemnica lekarska, tak muszę dochować tajemnicy pisarskiej... – Tajemnica lekarska? Jesteś weterynarzem! Szepczesz kotu do ucha, co mu jest, a właścicielowi nie powiesz?! I znów zrobiła hop-siup z nogami, miałam dziwne wrażenie, że

się niecierpliwi, że gdzieś się śpieszy, ale dokąd? – Nie jesteś ani kotem, ani jego właścicielem. – Nieprzyjemnie cmoknęła po swojemu. – Zdradzoną żoną jestem, mamo! A ty mi nie chcesz pomóc! – Kochanie, w głowie artysty kłębią się różne pomysły, coś zobaczy, coś zmyśli, czasem coś ważnego przemyci w swej bezcennej prozie... Gadała tak ze trzy minuty, trzy minuty o niczym, mistrzostwo świata, byłaby genialnym politykiem, artystka się znalazła, blebleble, Sfinks od bzykania w Ciechocinku... I była w tym bleblaniu nieugięta. – Dolać ci wody? Faktycznie, plułam już fusami, kawa po turecku to małe piwo, matka podawała kawę po truskawiecku, szit wyjątkowy i zafusiony na amen! – Nie, dziękuję... – To ja sobie doleję... Poczekaj tu na mnie, mam w kuchni straszny bałagan. Gdy poszła, pomyślałam, że może podarowała mi tę książkę, bym sama odkryła, co jest grane, chcąc mnie naprowadzić... Czyżby potrafiła być tak subtelna? Ale to nam ją podarowała, nie mnie, więc może chciała też dać do zrozumienia Markowi, że jego romans widać, żeby skończył już z tą Lubą, łamane przez Oksaną... Mimowolnie wgapiona w dno szklanki, usiłowałam coś wywróżyć z kawowych fusów. Układały się w stringi, jak pragnę zdrowia, a obok były takie jakby karbowane... kolczyki! Mediolańskie, kręcone kolczyki! A z tych wyplutych ukleiło się, tak, to było przyrodzenie mego męża, poznałabym je wszędzie i w każdej postaci!

– Mamo! – Wstałam i pobiegłam za nią, popychając przymknięte kuchenne drzwi. – Błagam cię! Musisz mi powie... Pod półeczką z ryżem i makaronem, na ulubionym taborecie ojca, w jego niepowtarzalnej błękitnej koszuli w dyskretne warkoczyki i w niepodrabialnych góralskich kapciach, przywiezionych z Karpacza około roku tysiąc dziewięćset siedemdziesiątego piątego, siedział... młody Banderas, gdyby ten prawdziwy był arabski jak meczet. – Dzińdobzi – wymamrotał, pokazując w uśmiechu zęby; wielkie, białe klawisze fortepianu. – Dżińdobzi – powtórzyłam za nim. – Miałaś nie wcho... – Matka zrobiła minę, jakby za Masażystę właśnie dostała Nobla i musiała nagle udzielić wywiadu „Vanity Fair”. – Ale weszłam... Kto to? – To? – Spojrzała na niego i na mnie, jak gdyby w kuchni siedziało na taboretach ojca jeszcze pięciu innych arabskich Banderasów. – Abdul Haqq – przedstawiając się, skinął głową. – To znaczy Sługa Prawdy – oświadczyła matka. – Ale... kto to?! – Kto to, kto to... Człowiek, z Libii, mój uchodźca! – I zalotnie poczochrała go po włosach! – Ale... skąd go wytrzasnęł... – Z targu, choinki sprzedawał. – W Libii? Sługa Prawdy z dystynkcją znowu skinął głową. – I... co dalej? – wydukałam. – Z czym? – zdziwiła się matka.

– Ze wszystkim! – prawie wyśpiewałam, czując jak to WSZYSTKO podchodzi mi do gardła i zaraz spłynie histeryczną fontanną łez. – Z moim małżeństwem! Z twoimi pornosami! Z góralskimi kapciami taty! Z ojczyzną tego kapłana prawdyyyyy. – Wciąż próbowałam powstrzymać łzy. – Sługi Prawdy – poprawiła matka, a Abdul Haqq jeszcze raz skinął piękną, chyba dwudziestopięcioletnią głową. – Więc może wreszcie powiesz mi, jaka jest ta cholerna prawda, może powiecie mi obydwojeeeee!!! A oni na to objęli się jak do sylwestrowego selfie i uśmiechnęli się szeroko! Jakbym się żenująco nie rozbeczała, jakbym o nic nie pytała, nie prosiła, nie błagała! Łza rozmazała mi ich twarze, zobaczyłam Marka objętego z Oksaną... I poczułam to samo, co wczoraj, gdy zatarasowałam się w kuchni, coś między globus histericus a wkurwus pospolitus, a potem to i to razem, jak gdybym się dusiła... Mogłam tylko obrócić się na pięcie i wybiec, i biec, biec, gdziekolwiek, byle nie być taka ogłupiała i straaaasznie nieszczęśliwa!

OKO ZA OKO

Gdziekolwiek oznaczało samochód, zaparkowany niemal vis-à-vis furtki i niezamknięty... Włączyłam silnik, włączyło się cholerne radio. Kora z Maanamem śpiewała ze starej płyty, jak na zamówienie: Zdrada, zdrada, fałszywe, zimne oczy gada... Wcisnęłam gaz, niemal do dechy, na zakręcie o mało mnie nie wywaliło, a na najbliższych światłach zahamowałam niczym „szybcy i wściekli” ze wszystkich siedmiu części jednocześnie. I znów. Cholera, czyżbym przejechała kota? Wybacz zdradzonej, kociaku! Kurwa, ale to był czarny kot! Przeleciał mi drogę do połowy. Wszystko ostatnio było do połowy, ale zaraz zrobię z mego życia całość! Niech no tylko dojadę! Nie zdążyłam się dobrze rozpędzić, gdy dwa mijane drzewa okazały się... parą policjantów, oczywiście od razu machających na mnie. Cóż, zjechałam na pobocze, co widzieli? Spojrzałam w lusterko: i czemu znów machają? No, stanęłam przecież zgodnie z przepisami! Oni też stali, nadal machając... nie na mnie, tylko do mnie!, świątecznie, rączką w poprzek, jak w musicalu, a potem wskazując, bym jechała dalej. Proszę, nawet policja zrobiła mi coś „w połowie”: zatrzymała, nie zatrzymując. Błąd! I nie chodzi o kota ani co najmniej

osiemdziesiątkę w terenie zabudowanym. Powinni mnie byli zapudłować za to, co za chwilę zrobię. Nie doszłoby do tragedii... Byli współwinni już tego, że cała i zdrowa podjechałam pod dom i... Gdy wreszcie się zatrzymałam, imadło w głowie ścisnęło mi skronie, oby nie wylew z nadmiaru emocji! Odczekałam chwilę, a że się ze mnie nic nie wylało, wykaraskałam się jakoś z auta, jednak niezdrowa, lecz tylko na ciele, bo jeśli chodzi o walecznego ducha, to w tej chwili całej naszej armii mogłam dawać korki. Zemsta zemstą, ale najpierw pilnie potrzebowałam panadolu lub apapu, nie byłam swoją matką, która wciąż skądś brała kolejne tabletki od bólu głowy „z krzyżykiem”. Dom spał lub ktoś ich już za moją krzywdę pozabijał, bo panowała cisza. – Jula? – rzuciłam w próżnię. – Julka?! Przecież dziecko niewinne... Prócz butów mojej córki brakowało też cyrkowych kozaczków z pomponikami noszonych przez Dumę Charkowa czy skąd tam ona pochodzi. Może w tych kozaczkach jest teraz w moim łóżku z moim mężem, a pomponiki kiwają się do taktu... – Wyszły na spacer! – usłyszałam z sypialni. Bez odpowiedzi usiłowałam znaleźć w kuchni jakiś proszek, nim zdarzy się cokolwiek, a że nie znalazłam, poszłam do większej apteczki, do łazienki. Pachniało, a raczej cuchnęło tak, jakby kąpało się tu przed chwilą tysiąc jeden hurys, a każda w innym pachnidle; chociaż nie, nie hurys, bo to przecież były dziewice, a ta... Zrobiła sobie kąpiel w mojej wannie, bezczelniacha?! W każdym razie jeszcze chwila, a zwyczajnie udusiłabym się tym orientem, nim imadło zmiażdży mi łeb. Cholernego apapu nie znalazłam, lecz dostrzegłam podróżną

kosmetyczkę Marka. Oczywiście, gdyby tam nie było środków na przeczyszczenie, obstrukcję, ciśnienie i ból głowy, świat przestałby istnieć! Marek był przecież organizacyjnie doskonały! Zjadłam dwa proszki bez popitki, ale... co to? Czyżby mój doskonały mąż miał felerną potencję? Z kosmetyczki wyjęłam... arkusik viagry. Napoczęty... Bydlak! Może jakoś próbowałabym go zrozumieć, gdyby przysięgał, że libido wylewa mu się uszami i już nie wie, co ma robić, choć w takim razie, dlaczego od miesięcy nie dążył do seksu? Tylko że on dążył, ale nie ze mną, wspomagając się, by dogodzić tej bladzi, nie mnie... Przed oczami, niczym film Hitchcocka, wyświetlił mi się akapit z arcydzieła matki, przeczytany w nocy; jak to było? Musiałam zobaczyć go naprawdę, choć już nie potrzebowałam się w niczym utwierdzać. Książka leżała w salonie, tak jak ją porzuciłam. Akapit znalazłam niemal od razu, jakby mnie wiódł nos psa od narkotyków. Dariusz, odkąd stał się statecznym, szpakowatym mężem swojej wiecznie nieobecnej w domu żony, miewał problemy zdrowotne. A to oddech za krótki, a to ciśnienie za wysokie. Ale miłość Luby uleczyła go jak cudowna różdżka, choć z samą różdżką zdarzały się małe kłopoty. Ale od czego jest internet? To właśnie tam pewnej nocy zamówił magiczne, niebieskie tableteczki. Teraz mógł już stawić przyrodzenie i czoło niezaspokojonym żądzom ukochanej. Niezaspokojona żądza zemsty zadziałała szybciej niż wszystkie proszki razem wzięte. Stanęłam w drzwiach sypialni bez najmniejszego bólu głowy. Marek, pochrapując, drzemał sobie w najlepsze, nie wiedząc, że w najgorsze... Podeszłam bliżej, tkwiłam nad nim i nad łóżkiem, ja – nieszczęsny, zdradzony miecz

Damoklesa! Wbijałam wzrok w mojego, niegdyś ukochanego, a wciąż superprzystojnego, szpakowatego męża, słysząc jego za krótki oddech. – I co teraz, podrywaczu?! – huknęłam mu nad uchem. Natychmiast otworzył oczy. – Co ty? Ale mnie wystraszyłaś... – odchrząknął przez sen. – O mało co zawału nie dosta... – Od czego? Od magicznych tableteczek? – Jakich znowu table... teczek? – Niebieskich! I ciekawe, po co ci one, skoro od pół roku nie uprawiamy seksu! – Aaaa! – Wreszcie do niego dotarło. – Grzebałaś w moich rzeczach? Głupiej i bardziej wkurzająco już chyba nie mógł zagadać. – Nie grzebałam, proszku na głowę szukałam! Nie musiałam grzebać, matka wszystko opisała! Moja matka wiedziała więcej niż ja! Nie wstyd ci? Tak, teściowa cię rozszyfrowała! Razem z twoją rzekomą pracą w necie po nocach. Ha, dobra praca, wyszukiwanie w pornosklepach viagry, hiszpańskiej muchy i różnych takich! – Hiszpańskiej... muchy?! – To krople są, na jazdę! – A ty skąd wiesz? – Matka napisała!!! – Nie szukałem muchy! – Nie? Ale po czerwone stringi popędziłeś aż na podzamcze, na targ wyrobów z Koniakowa! Zdębiał. Tak wyglądałby dąb w pościeli! Na pewno dlatego, że nie spodziewał się takich konkretów. – Czy cię kompletnie pojeba...

– Oto mój niewulgarny, wierny Clooney, pokazał wreszcie swe prawdziwe oblicze! – przerwałam mu słowo, którego naprawdę nie znoszę, chyba najohydniejsze, jakie znam. – Do niej na pewno byś się tak nie odezwał! – Do kogo?! – Ha, ha, jeszcze śmiesz robić ze mnie idiotkę?! Do kogo? A mówi ci coś imię O-KSA-NA!? – wymówiłam je z obrzydzeniem, bo w tym momencie brzmiało dla mnie, za przeproszeniem, jak O-BES-RANA, i zupełnie się nie kontrolując, z wręcz orgazmiczną przyjemnością walnęłam go książką mamusi, wciąż trzymaną w ręku. – Aj! – mój bohater zapiszczał jak panienka. Ha, ha! Byłam wniebowzięta! – Ajjj – zajęczał jakoś dłużej i chwycił się za oko. – Do wesela się zagoi – pocieszyłam go. – Pięknego, ludowego, ruskiego wesela! Ty na viagrze, ona w welonie i czerwonych stringach z Koniakowa, a nad wami hiszpańska mucha. Bzzz! Bzzz! Bzzz! Bzycząca marsz weselny tak słodko, jak wy się bzykacie! Ha, ha, ha, ha! – Uuuuu – załkał, wciąż trzymając się za oko, kiepski aktorzyna! – Przynieś... nie wiem, co... Czy można przemywać oko wodą utlenioną? Nie miałam pojęcia. I jednak nie miałam sumienia... – Pokaż! Czyżby nie grał? Lecz jeśli to jakiś durny szantaż emocjonalny, to... O cholera, oko krwawiło. Nie powieka, nie pięćdziesięcioletni wór pod, tylko samo oko, w środku, w tej przezroczystej zupie, która teraz była pomidorowa. – Rantem tej książki dostałeś czy jak? – Złościłam się, bo

przecież to wszystko była jego wina! – Zadzwonię na pogotowie! Marek nie przestawał jęczeć, a nie był z tych, którzy jęczą, nie cackał się ze sobą, tak jak nie cackał się ze mną, zdradzając mnie z opiekunką do dziecka! Z komórką przy uchu pobiegłam po plaster z opatrunkiem, bez niczego, bo czort wie, po czym człowiek może oślepnąć. – Wypłynęło? – Dyspozytorka z pogotowia spytała o oko niczym o stado zatrzymanych w porcie wielorybów. – Nie wiem, może... Przyjedźcie natychmiast! Jest źle! Ta bladź nie zechce go z jednym okiem, a ja też go już nie chcę! – Słucham? No co? W dyżurce pogotowia siedzi głucha dyżurna? – Czekamy, to bardzo pilne! – Rozłączyłam się. – Aleee – jęczał Marek. – Nic nie mów, zaraz pewnie będą! – Aleeee... – Jak mogłeś mi coś takiego zrobić? – Wzięłam go za rękę, a wściekłość zmieniała się w coraz większy smutek. – Pamiętasz, jak poznaliśmy się na Majorce? I tę kolację na łodzi, na wodzie połyskującej jak najpiękniejsza nadzieja? I jak przysłałeś mi potem chyba tonę maku na moje torty, pieczone dla jakichś burżujów za kupę kasy, choć prosiłam tylko o pięćdziesiąt kilogramów? – Nie byłam w stanie przełknąć śliny, jakby mi ktoś teraz sypał do gardła suchy mak, który, drapiąc przełyk, uwierał już moje trzewia. – Aleeeeeee... – Czy zawsze wszyscy musimy tak kończyć, zdradzeni? – Westchnęłam, już drugi raz dziś przepełniona łzami, łykanymi, by popchnąć ten cholery mak.

U wejścia rozległ się dzwonek. – Widzisz? – spytałam, wstając z łóżka, bo na jedno oko przecież widział. – Są! – I popędziłam do drzwi. – Ale nie podałaś adresu! – krzyknął za mną. – To jak przyjechali? – zdążyłam się odszczeknąć, dopadając klamki. W progu stał Piotruś, mój szanowny brat, ze swoim nowym przydupasem, pardon, boyfriendem, Rafikiem. Za nimi, na cienko przyprószonym śnieżkiem ganku, jak festiwalowa dekoracja z Opola, układała się ściana z różnokolorowych waliz, walizek, toreb i torebek. Ta ściana miała teraz stać w Egipcie! – Przecież... smażycie się właśnie nad Morzem Czerwonym, by podczas sylwestra nie odróżniać się od tubylców! – bąknęłam zdumiona, zamiast się przywitać. – Wpuścisz nas, najsłodsza? – zaświergolił Rafik. – Złoty deszczyk muszę pilnie oddać, bo już mi miażdży pojemniczek! Gdzie ubikacja? Wskazałam, Rafik pobiegł w tanecznych piruetach, a Piotruś pomacał swój słynny nażelowany czub Tintina na głowie. – Biuro podróży splajtowało – oświadczył obrażony, jakby to była moja wina. – Dobrze, że w ogóle podstawili samolot powrotny! – Czemu nie pojechaliście do ciebie? – Zapomniałaś? Remont robię, ekipa siedzi, wszystko wybebeszone, mają skończyć do drugiego stycznia. Chryste, przede wszystkim zapomniałam o Marku! – Rozgośćcie się. – Westchnęłam, choć byli mi tu potrzebni jak dziura w moście. – Marek? Wszystko dobrze? Nie odpowiadał, za to drzwi wejściowe otworzyły się jeszcze raz. Julka z pałającymi policzkami wyglądała zdrowiutko, jak cielęca

paróweczka! – Mamo, to nasze bagaże na Majolkę? – Wskazała kolorową ścianę z toreb. – Zdrawstwujtie. – To drugie, sprytne nianiocielę uśmiechnęło się zalotnie, jakby dalej nie wiedziało, że Piotrusia nie poderwie, choćby te czerwone stringi włożyo sobie na głowę! – Oksana – warknęłam. – Pan miał wypadek, zadzwoń na pogotowie, bo ja dzwoni... Ale ta już biegła do sypialni, by sprawdzić, a jakże, co z jej ukochanym! – Jaki wypadek? – zaciekawił się Piotruś. – Walnęłam go książką, bo mnie zdradza! – wyjaśniłam krótko. – Mamo, taka sama jak moja! – Julka spojrzała na różową walizeczkę, faktycznie identyczną. Co w niej mogli mieć? Zestaw rozrywkowo-sylwestrowy „Mały masochista”? – Rozbierz Julkę – rozkazałam zdziwionemu bratu, nienawykłemu do słuchania rozkazów, i ruszyłam do sypialni za Oksaną. Wprost na mnie wytańczył się z ubikacji Rafik. Lżejszy o połowę, nie ważył już chyba nic, choć chucherkiem nie był. – Płyn w kibelku z kolorowymi bąbelkami jest naprawdę boski! Skąd go masz, najsłodsza? Nie wiedziałam, co za płyn, ale sądząc po opisie, kupiła go Oksana, to w jej kiblowym guście... I wszystkie bąbelki świata zawirowały mi przed nosem, gdy zobaczyłam, jak w sypialni właśnie pochyla się nad Markiem, z biustem na jego głowie, a tym samym i na chorym oku. – Nie okład z cyca, tylko dzwoń na pogotowie! – krzyknęłam,

chwytając ją za tyłek i ściągając z rantu naszego łóżka. – Załatwiaj pomoc! – Wypchnęłam ją z pokoju. – Magdaaaa – jęknął mój mąż. – Nie przesadzaj, ona... Ona już u nas nie pracuje, pomyślałam, ale nie powiedziałam, by wydzwoniła jeszcze raz to cholerne pogotowie. – Nic nie mów, Marek... Pokaż... Zamiast oka była dziura, czerwona tak makabrycznie, jakby tamta zdążyła wcisnąć w nią swoje stringi z Koniakowa. – Ciągle zajęte! – ryknęła po chwili z przedpokoju. – Dzwoń do skutku! – odryczałam. – Kto przyjechał? To... twój brat? – mruknął coraz bardziej rozdrażniony Marek. – Tak, z Rafikiem, bo biuro podróży... – Nie chcę ich tu! – warknął. – Ześwirowane primadonny! Normalnie wyraziłby swe nielubienie oględniej, ale człowiek z bólem mówi to, co myśli... Ja też byłam z bólem. – A ja j ej tu nie chcę, rozumiesz? Ani chwili dłużej! Choćby miała nocować na dworcu! – syknęłam. – Magda, to nie jest tak, jak myślisz, ona... – Martw się teraz o swoje oko! A skoro tak ci na niej zależy, to niech wiezie cię na pogotowie, bo chyba nie ma co czekać! – I docisnęłam mu w oczodół opatrunek tak mocno, że aż podskoczył na prześcieradle. Mieszały się we mnie wściekłość, smutek i współczucie, ale kto miał nad wszystkim zapanować, jeśli nie ja? – Oksana! – Wyszłam na korytarz. – Dzwoń po taksówkę, pomóż się panu ubrać i zawieź go na pogotowie! – Pomóż się panu ubrać! – Rafik zachichotał. – Jak z jakiegoś angielskiego serialu!

– Z życia, nie z serialu! – wybuchłam. – Nie raz widziałaś go gołego, prawda? – Zmierzyłam ją wzrokiem. – Czy nie widziałaś, bo miałaś nos pod jego kołderką? Ogłupiała Oksana nie orientowała się już, czy ma się koło mnie przemknąć w drodze do sypialni i faktycznie ubrać Marka, czy stać i udawać szafkę na buty. – Jazda! – Pomogłam jej podjąć decyzję, usuwając się z drogi. Caryca popędziła, gdzie należy, a zbulwersowany Piotruś stał z kurteczką Julki w ręku i rozdziawioną gębą. – Co tu się stało? – wydukał. – Dramat mamy, miłosny, w trzech aktach, ale to już akt ostatni! – parsknęłam jak klacz po wygranych zawodach. – My to mamy ciągle jakiś dramat. – Rafik zaśmiał się i wzruszył ramionami. I wtedy, przez niedomknięte drzwi wejściowe dostrzegłam moje dziecko, bez kurteczki, grzebiące na mrozie w jednej z walizek primadonn. – Matko Boska, Julka! Zabierz ją, przeziębi się! – Spojrzałam na Piotrusia tak, że Julka w sekundę była w środku, ciągnąc za sobą... lateksowy kombinezon w barwie perwersyjnego fioletu, ozdobiony strusimi piórami. – Co to? Co to? – Cieszyła się jak dziecko, którym niewątpliwie była. – Moje sylwestrowe superbody! – zakwilił Rafik, wyrywając jej z rączek to cudo. – Mówiłem ci, żebyś go nie brał, w Egipcie za takie przebranko mogliby cię wsadzić do więzienia! – rzucił do niego Piotruś z trwogą. – Uspokój się, nikt by mnie nie rozpoznał!

Kłótnię przerwało wyjście kochanków z sypialni. Marek, wsparty na ramieniu Oksany i trzymający się za oko, podniósł tylko rękę na znak ogólnego przywitania niechcianych gości. – Ojej, co ci? Co ci? Ojej! – śpiewali w duecie goście. – Mój mąż mnie zdradził! Z opiekunką mojego dziecka! Więc oberwał! – Magda, przestań... Ubzdurałaś coś sobie! – warknął Marek, podczas gdy Oksana wkładała mu buty. – I wszystko opisała nasza matka, bo nie wiem, Piotruś, czy wiesz, ale urodziła cię wzięta autorka pornoromansów! – kontynuowałam szekspirowski monolog. – Magda, tu jest dziecko! – wycedził mój mąż, niby opędzając się od kochanicy, usiłującej włożyć mu płaszcz. – I bardzo dobrze! I niech to dziecko się uczy, jak głupio kończy się szczęście, które miało trwać wiecznieee! – Cholera, już trzeci raz dzisiaj walczyłam z aparatem łzowym i drgającą brodą. – A na taksówkę poczekacie na dworze! Marek z Oksaną wyszli bez słowa, cichutko jak myszy. Zbulwersowany Piotruś mechanicznie dłubał przy swoim nażelowanym czubie, Rafik nerwowo dłubał w nosie, Julka w upojeniu dłubała przy strusim piórze, intrygująco wystającym z dupki lateksowego superbody, a ja... ja dłubałam w pamięci o pięknych, dawnych, słonecznych, pełnych miłości majorkańskich dniach i usłyszałam głos Ivanki, mojej czeskiej przyjaciółki, z którą miałam zobaczyć się już jutro na Majorce. TO SE NE VRATI – mówiła do mnie Ivanka tonem wyroczni, a po policzkach spływały mi łzy wielkości Ołomuńca... Od tragicznego i ostatecznego załamania uratował mnie ten cudak Rafik, który właśnie, specjalnie dla Julki, wbił się

w lateksowe fiolety i ze strusimi piórami w czterech literach przedefilował przed nami jak jakieś skretyniałe ptaszysko z Muppetów. – Jeszcze, jeszcze! – zachwycała się moja córeczka, podskakując wesoło i ciągnąc go za te pióra. To dla niej, pomyślałam sobie, muszę teraz żyć. Jej zapewnić jak najlepszą przyszłość, oczywiście intelektualnie i emocjonalnie, bo finansowo będzie żyła jak królewna, jak dotychczas, a może lepiej, już ja się o to postaram, wynajmę takiego adwokata, że Mareczkowi zostanie najwyżej na plastikowe gacie, w których jego wybrance wszystko od razu ponętnie się zapoci. – Rozgośćcie się, akurat jutro wylatujemy na Majorkę, więc możecie zostać, póki wasz remont się nie skończy, tylko raczej nie urządzajcie tu sylwka, gdy już zostaniecie sami... Sami? Zaraz, jak w tej sytuacji i po co miałabym lecieć z Markiem? Niech sobie leci z ukochaną, ja pocierpię w kąciku, a zaraz po Nowym Roku ruszę z rozwodem... Siadłam w salonie z Piotrusiem i jego męską flamą, lat ze dwadzieścia cztery, biceps na bicepsie... Jak ten cały Rafik mógł się zapatrzyć w mojego kluchowatego, podstarzałego brata, starszego ode mnie i od lat obchodzącego czterdzieste urodziny? Nie może chodzić o forsę, bo Piotruś już dawno przehulał, co miał, i cienko przędzie, stąd ten promocyjny, półdarmowy, bo niebezpieczny Egipt, a nie Seszele, Mauritiusy i inne eukaliptusy... Miłość? Bo przecież raczej nie pożądanie, choć kto to może wiedzieć... Przecież mój piękny, elegancki, wykształcony i subtelny Marek mógł z taką... wymalowaną jak te drewniane matrioszki, no te, co to baba siedzi w babie, a w niej mniejsza, a w tej mniejszej jeszcze mniejsza, matce ktoś przywiózł w Peerelu z Nowosybirska, straszyły mnie,

stojąc na telewizorze... Zakochał się Mareczek czy tylko go tandetnie podhajcowała, wiadomo w którym miejscu? I dlaczego mielibyśmy jechać razem na Majorkę? Oszalałam? Wyspa jest moja, tamtejszy dom jest mój, Ivanka, Altos, Rosa i inni to moi, nie jego przyjaciele! – Halo, siostra, mówię do ciebie! – chyba usłyszałam Piotrusia. Otóż to, Marek nie ma tam czego szukać, dusilibyśmy się w zatrutym powietrzu... Lecieć po to, by się żreć? – Magda! – Piotruś podniósł głos. – Pytam się, co matka napisała i o co chodzi z tymi pornosami? – Co to są polnosy? – spytała Julka. – Takie małe czekoladki dla dorosłych – pouczył ją natychmiast Rafik, któremu byłam za to tak wdzięczna, że nawet wystrojenie mojej córki w perwolateks z piórami, co właśnie skonstatowałam, uznałam za doskonały pomysł. – Magda, co napisała matka, ogłuchłaś? Za oknem, niemal nad głową Piotrusia, zobaczyłam czerwoną plamę. W oczach rosły mi gigantyczne czerwone stringi, jak w jakiejś animowance Pixara. Upiorny dzień dawał się jednak we znaki... Gdy po chwili rozległ się dzwonek, przetrzeźwiałam. Za oknem zaparkował bolid! – Magdalena! Co matka napisała? Pornosa o tym, jak jakaś baba zdjęła moherowy beret? – Zaśmiał się idiotycznie. – Niech ci sama powie – westchnęłam, ruszając, by jej otworzyć. Matka stała w progu oświetlona słońcem, którego nie było, oświetlona ciepłym, wew nęt r z ny m słońcem, jak nie ona. – Dzińdobdziytodziebka – wydzińdział zza jej pleców Sługa Prawdy, podając mi moją torebkę. – Zostawiłaś, więc jadąc na obiad, podrzucamy ci. – Uśmiechnęła

się, zapuszczając żurawia do środka. – To twoje bambetle? – Ściana z waliz i toreb wciąż stała na zewnątrz. – Przecież wyjeżdżacie dopiero jutro... Nim zdążyłam się zdziwić, że wracałam od niej bez torebki, zatem i bez dokumentów, pędząc jak wariatka, gdy koło mnie wyrósł Piotruś, za nim Rafik, a za Rafikiem fioletowa Julka z piórami, wyglądająca w za dużym superbody jak rozciągnięty, sflaczały bakłażan. Matka ze swoim uchodźcą weszli do środka i zrobił się straszny harmider, bo wszyscy próbowali sobie coś wytłumaczyć, i tylko Abdul Haqq łypał na nich spod czarnych brwi coraz przyjaźniej, bo atmosfera była jak na wschodnim bazarze. Skorzystałam z okazji i poszłam do kuchni, by dodzwonić się do Marka, a gdy się nie udało, do tej bladzi, pewnie już coś wiedzieli. Ale i jej telefon milczał jak zaklęty. Romans romansem, a oko okiem, musiałam w duchu niechętnie przyznać, że jednak mi go żal. Postanowiłam, że jeśli w ciągu pół godziny nie odezwie się żadne z nich, a komórki będą nadal milczeć, sama pojadę na to cholerne pogotowie... Tymczasem towarzystwo się podzieliło. Matka konwersowała z Rafikiem w salonie, przyglądając mu się podejrzliwie, jak każdej z Piotrusiowych zdobyczy. Posmętniały Rafik jednak nie brylował i szybko zorientowałam się dlaczego. Bo brylował Piotruś! W drzwiach wejściowych roztaczał swe wszystkie wątpliwe wdzięki, machając rączkami, rozgadany; ciekawe tylko, w jakim języku, bo prężył swój tłuszczyk przed Abdulem Haqqiem, udając, że pomaga mu w przeniesieniu bambetli do środka. Sługa Prawdy wnosił i ustawiał, Piotruś szczebiotał w egzotycznym podrywie, a Julka biegała dookoła nich, kręcąc dupką, by kołysały się strusie

piórka. – Piotrek, pomogę wam! – Rafik z salonu podjął jeszcze próbę. – Nie trzeba, merci! – rzucił mój brat, taksując zalotnie Sługę Prawdy. Wreszcie usiedli wszyscy razem, Julka dawała im jakiś bakłażanowy występ, a ja nie miałam siły, by zaproponować kawę czy herbatę, nie mówiąc o czymś do jedzenia. Siedzieli więc tak świątecznie o suchych pyskach, paplając nie wiadomo o czym, gdy nagle, wciąż czekając na wieści z pogotowia, poczułam nadludzką moc! Nie, nie do parzenia kawki. Do pakowania. Lecz nie siebie na Majorkę. Zobaczyłam wciąż stojący w salonie wózek na zakupy, nieszczęsny prezent gwiazdkowy od Marka, i poczułam dziką siłę, by natychmiast spakować w ten wózek jego kochanicę. W jakimś amoku znosiłam z całego mieszkania wszystko, co do niej należało, prócz ciuchów, boby się nie zmieściły. Więc kosmetyki, kosmetyki i kosmetyki, niewiarygodne tandeciarstwo, chyba ze straganów pod Halą Mirowską, superdrogi tusz Maestro Mascara za dwa pięćdziesiąt, trochę biżuterii przez małe „b” oraz bieliznę, bo trudno to uznać za ciuchy – ciuchy nie służą kradzieży cudzych mężów! Goście niby rozmawiali, a nie spuszczali mnie z oka, coraz bardziej zdumieni. Gdy na koniec powiesiłam na ramce wózka czerwone stringi z Koniakowa, matka nie wytrzymała: – Nie wiem, co robisz, kochanie, ale można by ten wózek sfotografować na okładkę mojej książki! Na pewno będzie dodruk! – Jak to, co robię? Pakuję kochankę, którą dokładnie opisałaś! – Ja tego nie powiedziałam! – żachnęła się. – To wszystko chyba nie z powodu niewinnej powieści!

– Da mi pani z dedykacją? – płaszczył się przydupas, znaczy boyfriend Piotrusia. Spojrzałam na zegarek, minęły kolejne dwa kwadranse, a tu cisza. Chwytałam właśnie za komórkę, gdy usłyszałam samochód. Podeszłam do okna. Z taksówki wysiadła Oksana – sama! Ustawiłam się w salonie naprzeciwko drzwi do korytarza i czekałam na trzaśnięcie wejściowych. Gdy trzasnęły, towarzystwo ucięło rozmowy. – To oni! – krzyknął Rafik, chyba najbardziej przejęty okiem Marka, choć nie bardziej ode mnie. W progu salonu stanęła Oksana. – Pan Marek... zostanie... w balnicy... na Powiślu... przynajmniej... nieskolko... dniej – wysapała. – Oko... całe... no... problema jest... – Klucze! Od domu! Na podłogę! – wycedziłam jak Marlon Brando. – Za szto? – Rozejrzała się po gościach w beznadziejnym poszukiwaniu pomocy. – Za całokształt – rzuciłam tonem Clinta Eastwooda po zabiciu seryjnego gwałciciela. Zrozumiała, że nic już nie wskóra. Rzuciła mi klucze pod nogi jak zapłatę jakiejś ladacznicy. I w tym momencie pchnęłam wózek, który zatrzymał się na jej brzuchu. Czerwone stringi załopotały wesolutko niczym flaga na pierwszego maja. – Wynocha z mojego domu! Wypad, zrozumiałaś? – Nagle przydał mi się język Michasia. – Resztę rzeczy odbierzesz od mojego brata, gdy już wyjadę. Oksana nabrała powietrza, jakby chciała coś jeszcze powiedzieć, a wtedy podbiegła do niej Julka, objęła w pasie i uważając to za

świetną zabawę, roześmiała się: – Wypad! Wypad! – pisnęła. Ruska podrywaczka pocałowała ją w czoło z głośnym cmokiem, jakiego nie powstydziłaby się moja matka, i obróciła się na pięcie, a drzwiami strzeliła tak, że Rafik, zesztywniały z wrażenia jak reszta towarzystwa, podskoczył na krześle, jak gdyby ktoś podłączył go do prądu.

W CHMURACH

Miałam

dość. Uczuć, afer, kłamstw, przebieranek, niepewności, świąt, a przede wszystkim ludzi: heteryków i gejów, wszelkich pomocy domowych i kochanków, policjantów i lekarzy, pisarek i córek! Dlatego matka nie mogła mi zrobić lepszego prezentu, niż zabrać wszystkich, włącznie z Julką, na obiad gdzieś w mieście, dziwiąc się przy tym, że niegdyś w pierwszy dzień świąt, jak się nie miało żarcia w domu, można było zdechnąć z głodu, bo wszystko było zamknięte, i negocjując, kto za co zapłaci. – Zabieram was, lecz to nie znaczy, że zapraszam! – Chichotała nerwowo, póki nie wyjaśniło się, kto stawia zupę, kto drugie, a kto deser. – Weź, kochanie. – Wsunęłam Julce w rączkę stówę. – Gdybyś jednak musiała się dołożyć, nie najesz się wstydu. Jak załadowali się w pięcioro do bolidu, pozostawało dla mnie tajemnicą, ale najważniejsze, że wreszcie zostałam sama! Samotność, cóż po ludziach! – wbijano nam w szkole przy przerabianiu wieszcza, co teraz przerobiłam na zawołanie: Samotność, cóż po domu!. Bez celu chodziłam po naszym pięknym domu, kupionym dość okazyjnie przed dwoma laty i spełniającym moje marzenia o sobie-

mamie, patrzącej z kuchennego okna na dziecko, bawiące się w przydomowym ogródku! Oczywiście, że do Majorki ma się ten ogródek jak doniczka z parapetu do Edenu, ale Julka go uwielbia, nawet Marek, choć trudno go uznać za hobbystę ogrodnika, nauczył się grzebać w ziemi, nie zdając sobie sprawy, jak bardzo przy tym odpoczywał i łagodniał. Co będzie teraz? Dom nam zapewne zostawi, ale to już przecież nie będzie ten sam dom... Chodząc po pokojach, omijałam tylko sypialnię. By tam znowu wejść, otworzyłam sobie buteleczkę wina. Przyjemne procenty nie sprzątnęły jednak bajzlu, jaki panował dosłownie wszędzie: caryca po Wigilii uprzątnęła chyba tylko własną chuć, a i to na chwilę, bo po salonie wciąż walały się talerze, zmywarka była niewłączona, w pokoju Julki lalki urządziły sobie na dywanie prawdziwą orgię z pluszowymi miśkami, zaś przez korytarz na dole, zawalony bambetlami Piotrusia i Rafika, ledwo dało się przecisnąć. Siadłam na jednej z waliz z butelką wina w ręku, przyglądając się innej, małej i różowej, takiej samej, jaką kiedyś dostała od nas Julka. Nie bez powodu mówi się, że geje mają coś z małych dziewczynek... – Nie dam się, a ja się, kurwa, nie dam! – Podniosłam butelkę w prywatnym toaście, wychylając jeszcze dwa łyki i grożąc flaszką całemu, źle mi życzącemu światu. I właśnie te dwa łyki dały mi nagle nadspodziewaną energię. Postawiłam butelkę i rzuciłam się w wir porządków, jak gdyby mnie ktoś nakręcił; nie pamiętam, kiedy tak zapieprzałam, chyba całe wieki temu na Majorce, gdy z Ivanką urządzałyśmy naszą kawiarnię, przygotowując się do otwarcia. Kuchnia i w drodze przez korytarz mały łyczek, salon, mały łyczek, pokój Julki, a co tam, jeszcze kropelka, łazienka, wciąż cuchnąca ruską carycą, ooo,

teraz to dwa łyczki, sypialnia, ooo, jak zdrada boli! Wróciłam się do stojącej wciąż w przedpokoju butelki, o tak, już lepiej, gabinet Marka pozostawiłam nietknięty, podobnie jak dwa inne pokoje: rzuciłam tylko na nie okiem: były w stanie sprzed trzęsienia ziemi, gdy mój mąż miał oba oczka, a ja męża... Zabałaganiona w środku samej siebie po dziurki w nosie, stałam wkrótce w wysprzątanym domu z nowo otwartą, drugą butelką wina. – Nie dam się, kurwa! – bąknęłam jak menel na Centralnym, któremu udało się skądś zajumać buteleczkę piwska. I dziarsko przystąpiłam do pakowania siebie i Julki na Majorkę. Chyba nigdy nie byłam tak zdecydowana, co brać, a co zostawić. W ćwierć – no, może pół – drugiej butelki domknęłam dwie walizki... Lecz ja sama się już nie domykałam. Z nosa leciała mi złość, z uszu żal za utraconym, spod spoconych pach ulatniały się, jak trujący gaz, wszystkie nagromadzone pretensje do całego świata z Markiem i Oksaną w rolach głównych! – Nie dam się – szepnęłam cichutko jeszcze raz, czując, jak robię się mała, malutka i jeszcze mniejsza, krasnoludek, skrzacik, Alicyjka w Krainie Czarów, które niestety się zdarzyły, przytłoczona, przybita gwoździami do zdradliwej rzeczywistości, pełnej niewiernych facetów i świętych doktorek weterynarii, piszących święte pornosy... Pustkę, jaka mnie nagle ogarnęła, mogły wypełnić tylko kolejna flaszka wina i megapudło lodów wiśniowych z napisem „Dla całej rodziny”. Wyszynk elegancko zabrałam z kuchni w reklamówce, kierując się... Dlaczego skierowałam się właśnie tam, do pakamery, gdzie kilka miesięcy temu postawiłam starą kanapę, którą matka uparła się wyrzucić z Truskawieckiej? Bo spałam na niej w młodości, pewna, że moje życie będzie wyłącznie usłane

różami? Oczywiście miałam na myśli same kwiaty, nie łodygi z kolcami, a takich bez kolców jeszcze wtedy nie zmutowali... Bo mała, pijana Alicyjka, którą teraz byłam, potrzebowała wtulić się w jakimś bezpiecznym kąciku w cudowny, bezpieczny, niezdradzający i nieistniejący świat? Wdrapałam się na schody, wchodząc do pakamery, jak wracałabym w łono matki. No co? Dobre porównanie, w łonie doktor Dziubak-Kalińskiej nie wiedziałam jeszcze, co za okropny człowiek mnie urodzi! Rzuciłam się na kanapę i najwyraźniej nie do końca nie wiedziałam, co robię, bo rzuciłam się tak, by nie wylać wina z flaszki i nie upuścić pudła z lodami. O, zapomniałam, że stał tu także telewizor, a raczej telewizorek, taki turystyczny, dawno już nam niepotrzebny, rozmiarami idealny dla sfrustrowanej Alicyjki. Chwyciłam za wiekowego pilota – działał! Programów nie było tu za wiele, telewizor nie był podłączony do kablówki, tyle co zbierał z antenki, ale na wszystkich dawali to samo: choinki, bombki, czapki mikołajowe, śnieg, którego nie było za oknem, Kevin sam w domu – całkiem jak ja, choć, kurwa, niezdradzony przez męża, jakaś wymądrzająca się babka... o czym mówiła? Pogłośniłam... Oczywiście o choinkach, lesie i drzewach. – Na przykład buki osiągają dojrzałość płciową między osiemdziesiątym a sto dwudziestym rokiem życia... Plastikową łyżeczką wepchnęłam do ust kolejną porcję lodów. Matko Boska, to znaczy że moja siedemdziesięciokilkuletnia matka dopiero naprawdę zacznie dojrzewać i te popełnione przez nią pornosy to Elementarz Falskiego wobec książek, które napisze, tonąc w hormonalnych odmętach dojrzewania, w dzikiej chcicy, jakiej buki dostają po osiemdziesiątce... Całkiem jakby była

drzewem, bukiem jakby była... Wirowało mi w głowie, mrożone wiśnie były takie pyszne... W ustach poczułam suchość; czyżby ktoś wymalował mi gardło tandetnym lakierem do paznokci, takim, jakim swoje szpony pokrywała Oksana? Otworzyłam oczy. Na suficie świecił się mały, przedpotopowy żyrandol, pod jakim budziłam się, będąc nastolatką, ale zza okna wpadało dzienne światło... Coś sklejało mi dłonie. Gdy na nie spojrzałam, były czerwone jak... Chryste, gdzie ja leżę i dlaczego we krwi?! Jednak zabiłam tę bladź, a może ich oboje? Ale... Powąchałam ręce. Spokojnie, krew nie pachniałaby wiśniami. Chwileczkę, ktoś coś do mnie mówi... O, z turystycznego telewizora... Na Mazury się wybrałam? Lato jest? Więc dlaczego pan z odbiornika papla, żeby nie przesadzać z oblewaniem, bo jest mróz i woda na skórze szybko zamarza... Z oblewaniem? Koło kanapy, w kałuży z rozlanego wina, leżała butelka. A ja... co ja oblewałam? – Śmigus-dyngus, śmigus-dyngus! – zawył wesolutko dżingielek ze szklanego ekranu. Aż przysiadłam z wrażenia, a powracająca świadomość kazała mi sprawdzić godzinę, najszybciej jak się da. Na szczęście była na pasku telewizorka. Ósma dziesięć. Rano! Drugiego dnia świąt! Przespałam około czternastu godzin?! Samolot mamy o trzynastej trzydzieści, zdążymy z palcem w du... najważniejsze, że nikt mnie tu nie widział, tylko wobec tego, jak Piotruś, Rafik i Julka weszli do domu? Boże, a jeśli nie weszli?! Na to pytanie odpowiedział mi stary, gruby koc, leżący zwykle, nie wiadomo po co, na stołeczku w górnym przedpokoju. Ktoś mnie nim okrył! Schodziłam na dół ostrożnie, jak złodziejka, po drodze wstąpiwszy do miniłazienki na półpiętrze, na szczęście z wodą,

mydłem i nowiutką szczoteczką do zębów dla gości. – Mama! – Gdy Julka wesoło wybiegła na mnie z kuchni, mogłam ją ucałować bez najmniejszych obaw o winną fermentację. Za elegancko zastawionym stołem przy śniadaniu siedzieli Piotruś z Rafikiem. Na szczęście wszyscy chyba zapomnieli o dyngusie. – Dzień dobry, dlaczego jecie w kuchni, a nie w salonie? – spytałam, jak gdyby nigdy nic. – Mam nadzieję, że nie zmarzłaś – mruknął Piotruś, uśmiechając się krzywo i walcząc lewą ręką z jeszcze nienażelowanym czubem. – Dziękuję – bąknęłam, dodając do zerowej punktacji Piotrusia jako troskliwego brata dziesięć najżyczliwszych punków. Julka się nawet w niczym nie zorientowała, zwłaszcza że Rafik robił głupie miny, zabawiając ją na całego. Jemu też dałam dziesięć punktów. Za pomoc w „wychowaniu nietraumatycznym” mojej córki, która w innych okolicznościach mogła zapamiętać na całe życie, że jej matka zeszła w święta z jakiegoś podejrzanego nieba w osobliwym stanie półnieważkości, przytomna niczym sercowiec po zawale. – Jak weszliście? – spytałam cicho Piotrusia. – Drzwi były niedomknięte – mruknął. – Ktoś mógłby Rafikowi wynieść trzy torby ciuchów z bezcennym sylwestrowym body! Z dziesięciu przyznanych mu punktów natychmiast ujęłam dziewięć. Sylwestrowe body? Można mi było wynieść cały dom, ze mną włącznie! Na wszelki wypadek sprawdziłam, gdzie jest moja torebka... Uf, była w holu na szafce, uf, z komórką w środku. Wyciszona, gdy wczoraj rano jechałam do matki, wyświetliła mi teraz jedenaście nieodebranych połączeń, wszystkie od Marka. I żadnego esemesa!

Wcisnęłam oddzwanianie. Marek milczał... Dlaczego nie napisał, skoro tyle razy dzwonił? Czyżby jedno ledwo żywe oko zaraziło drugie i oślepł ostatecznie? Wtedy nikt tak łatwo nie da mi rozwodu, chyba jest paragraf, że nie można zostawiać współmałżonka w rozpaczliwej sytuacji zdrowotnej, czy jakoś tak... Lepszy już był zdradzający niż ślepy, choć ślepy też był, skoro myślał, że jego romansu nikt nie zauważy. I co ja z nim teraz zrobię? Jeśli sądzi, że zatrudnię do niego seksylalę, wyspecjalizowaną do pomocy niewidomym, którą sobie będzie obmacywał, a niewidomi mają ponoć wyjątkowo czułe rączki, to się grubo myli! Co najwyżej psa przewodnika dostanie, żadnej baby, nawet brzydkiej, bo skoro nie widzi... Lecz nie wiedziałam, czy faktycznie nie widzi! Tak czy inaczej, nie było wyjścia: w drodze na lotnisko musiałam zatrzymać się w szpitalu! Także dlatego, że na pewno potrzebował różnych rzeczy, od golarki po świeże majtki, pidżamę – wiadomo, czego potrzebuje facet nagle zatrzymany w szpitalu. Do torby wrzuciłam mu jeszcze lekturę: Gdy pani nie ma w domu... Nie przyznawałam się przed sobą, że tak naprawdę było jeszcze coś: chc iałam go zobaczyć, no niestety, nie da się tak nagle i ostatecznie znienawidzić człowieka, którego się kochało i z którym się żyło przez tyle lat. Piotruś z Rafikiem postanowili nas odwieźć; naburmuszona Julka – też ma nastroje po sinusoidzie, jakby dziecko mogła dopaść menopauza! – została w samochodzie pod opieką wujków, a może raczej cioć, nie zamierzałam jej do tego mieszać: wychowanie nietraumatyczne! W szpitalu było jak na sopockim Monciaku. Odwiedzający postroili się niczym stróże w Boże Ciało, w końcu przyszli tu z wizytą świąteczną, i promenowali w tę i we w tę, szukając

właściwej sali, objuczeni słodyczami (aż mnie zemdliło), kwiatami (kaktus mogłam wziąć) i dobrymi humorami (hmmm), przynajmniej na pokaz. Marek leżał w dwuosobowym pokoju, w końcu korytarza. Leżał? Niezupełnie, półsiedział, z jednym okiem zabandażowanym na pół czoła i z drugim wgapionym w smartfona, i z... uśmiechem na zaklajstrowanej twarzy. Jaki zadowolony! Co oglądał? Cyknął jej fotki w stringach czy bez? W każdym razie z pewnością nie był niewidomy, co mnie rozsierdziło. – Dlaczego nie napisałeś, nie odbierałeś?! – ryknęłam na przywitanie. – Ciii... – Przyłożył palec do ust, wskazując chrapiącego obok staruszka w bandażu na oczach, jak ślepa Temida. – Skoro zostaniesz tu parę dni, przywiozłam ci to, co najpotrzebniejsze. – Położyłam reklamówkę na łóżko. – My z Julką za godzinę musimy być na lotnisku. Twój bilet przepada, ale nie takie rzeczy przepadły. – Machnęłam ręką, nie zamierzałam rozmawiać o tym, co się stało, żołądek skurczył mi się od razu, choć może to robota dwóch filiżanek kawy na kaca, bez zjedzenia choćby najmniejszej bułeczki? – Piotruś i Rafik zaopiekują się domem, bo mają swoje mieszkanie w remoncie... – A... ona? – spytał... No tak, miał czelność spytać! – A co?! – huknęłam. – Jeszcze nie zadzwoniła? Nie pożaliła ci się, że wywaliłam ją z domu na mróz? Nie opowiedziała, że wyjechała na wózku na zakupy, jak jakaś znienawidzona dyrektorka fabryki na taczce? – Ciii... – Wskazał nosem chrapiącego. – Jaka znowu dyrektorka? I na jakiej taczce? – Takiej z jednym kółkiem! – krzyknęłam. – O córkę byś się

zapytał, którą osierociłeś! – Magda – szepnął. – To nie tak, proszę cię... Co ty sobie wymyśli... – A jak? Wyleciała jak z procy ze swymi czerwonymi gaciami dyndającymi na uchwycie wózka! Pewnie tak samo dyndały na twoim... – Ciii, pan Bogdan śpi – usiłował mnie uciszyć. – Nie śpię. – Staruszek westchnął radośnie spod bandaża. – Widzisz? Nie śpi! Więc mnie tu nie uciszaj, trzeba było nie doprowadzać do... Mój mąż rzucił okiem na smartfona i coś tam przycisnął. No nie! Co to ja mówiłam? Że nie da się tak nagle i ostatecznie znienawidzić człowieka, którego się kochało i z którym żyło się latami? Ależ da się! I właśnie to zrobiłam! Ja tu o najważniejszych sprawach świata, a on bardziej zaciekawiony gadżetem... – Jest kłopot z siatkówką, odkleiła się, czy co... – Spojrzał na mnie. – Już mnie to nie obchodzi! Siatkówka, koszykówka, twój umiłowany golf... Nie obchodzi mnie to, bo ty mnie już nie obchodzisz! – Aparat łzowy włączył się i ledwie go powstrzymywałam. – Dobra – mruknął zrezygnowany. – Jedźcie, będę dzwonił... – Nie dzwoń! – ...i pisał... – Nie pisz! – ...i w ogóle może uda mi się niedługo do was przyjechać... – Ani mi się waż! – Głos już mi się chwiał za mocno, nie życzyłam sobie, by się zorientował, ile mnie to kosztuje, więc chwyciłam reklamówkę i wysypałam na łóżko całą jej zawartość,

po czym złapałam za książkę. – Nieee! – Zasłonił drugie oko. Walnęłam arcydziełem matki gdzieś na wysokości jego kolan. – Miłej lektuuu-uuury! – zakwiliłam i odwróciłam się, by wyjść. – Madzia, kocham cię! – usłyszałam za plecami. Usłyszałam. I nie chciałam słyszeć. Teraz tak bardzo nie chciałam tego od niego słyszeć, jak bardzo przed laty czekałam na to wyznanie... Przebiegłam szpitalny Monciak, łykając łzy jak młoda debilka w sowieckim melodramacie, siercoszczipaltielnym do granic możliwości. No po prostu Moskwa nie wierzy łzom! Jeśli w coś teraz wierzyłam, to w Majorkę, w moją córkę i w to, że ta cała Moskwa czy Charków w stringach z Koniakowa zamarznie na śmierć pod mostem na Wiśle! Nie wiem, jak dojechaliśmy na lotnisko, kiedy pożegnałam się z bratem i bratowym ani co do mnie mówili. Skonstatowałam tylko, że wreszcie zostałyśmy same z Julką i usłyszałam jej nieznoszące sprzeciwu polecenie: – Kup mi tę lalkę! – Wskazała palcem rudego maszkarona w kiosku z zabawkami tuż przy wejściu. – Nie teraz – warknęłam. – Teraz – powiedziała i... – Jula, zaczekaj! – Nie mogłam za nią pójść z trzema walizkami, bo zostawiła przy mnie jeszcze swoją, małą i różową. – Julka! Jakiś facet w typie Clooneya uśmiechnął się do mnie i chyba nawet puścił oczko. Ha, ciągle jeszcze się podobam, nawet skacowana, nawet zdenerwowana! Nadęłam policzki. Każdy, byle nie taki, byle nie klunejopodobny, fatalnie trafiłeś, kochany! Po chwili zobaczyłam moje dziecko triumfalnie wracające z rudym czupiradłem pod pachą.

– Skąd miałaś pieniądze? – Dałaś mi na obiad! – Obcięła mnie wzrokiem, otwierając piąstkę z piątakiem w środku. Prawda, dostała rano stówkę! – Chcesz powiedzieć, że to coś kosztowało dziewięćdziesiąt pięć zeta?! A jednak byłam z niej dumna. Im szybciej zacznie sobie radzić w życiu, tym lepiej. Półsieroty muszą walczyć o swoje podwójnie! Oddałyśmy bagaże. W drodze do gate’u mijałyśmy księgarnię, a na wystawie... No nie! Czy ta cholerna książka nigdy nie przestanie mnie prześladować? Gdy pani nie ma w domu straszyła w dwóch egzemplarzach pośrodku witryny! Ciekawe, ile kosztowałoby wykupienie całego nakładu, który potem uroczyście mogłabym spalić w ogrodzie? Zaciągnęłam Julkę do środka. – Ma pani więcej egzemplarzy? – spytałam ekspedientki, wskazując wiadome dzieło. – Już nie. – Uśmiechnęła się głupkowato, jakbym pytała o dildo z ruchomą główką. – Podać? – Tak! I to oba! – zażądałam natychmiast, bo zawsze to o dwie szanse mniej, że ktoś znajomy przeczyta... W poczekalni Julka zajęła się rudą lalką. Może i czupiradłem, ale jak mogłam odmówić jej kupna? Moja perełka nie miała już przecież tatusia, tatuś wolał jej nianię, a potem swoje gadżety, o nią, o nas, nie troszczył się wcale! Nakręciłam się w tej poczekalni, jakby Marek nie pokazał przez te wszystkie lata, jakim był najczulszym ojcem. Owszem, nie miał za dużo czasu, ale nawet padając na pysk, znajdował chwilę, by wejść z córką w jakiś miły kontakt, nie mówiąc o obsypywaniu prezentami, a gdy wracał

w środku nocy z jakichś biznestripów, zawsze na palcach skradał się do jej łóżeczka, by delikatnie ucałować w zaróżowiony policzek i choć przez minutkę napawać się jedynym w swoim rodzaju widokiem. Ale... co było, a nie jest, nie pisze się w rejestr! W samolotowych fotelach usiadła znękana, zdradzona, samotna matka z niczego nieświadomą córką. Z głośników popłynął głos stewardesy: – Szanowni państwo, mamy nadzieję, że lot w ten drugi dzień świąt upłynie państwu w miłej, rodzinnej atmosferze... Dobrze, że nie rzuciła: „Mamy nadzieję, że wraz ze startem dostaniecie fajnego kopa”! Choć kopa też znów dostałam: w miłej, rodzinnej atmosferze... Ba! Z wózka, który zaczął krążyć po pokładzie, gdy już byłyśmy w powietrzu, moja córka zażyczyła sobie wszystkie możliwe słodycze, coca-colę, gumę do żucia, całą dostępną truciznę, którą udostępniłam jej natychmiast, bez słowa komentarza i z miną królowej elfów: tyle mogłam zrobić, by zamaskować całą niemiłą i nierodzinną atmosferę, w jakiej przyszło jej w tym roku świętować. Sama nie byłam lepsza, pochłaniając trzy plastikowe rogale nadziewane owocami o smaku zjełczałych śliwek, wypieczone chyba w roku tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątym ósmym i zakonserwowane do dwa tysiące dwudziestego piątego. Głód minął błyskawicznie. I co teraz, zastanawiałam się, bo nad czym innym miałabym się zastanawiać? A gdybyśmy tak... nie wróciły, zostały na Majorce już na zawsze? Jula poszłaby do szkoły, fajne tam są szkoły, z prywatkami dla rodziców zamiast wywiadówek – pamiętałam z czasów, gdy do majorkańskiej szkoły przez jakiś czas chodził Michaś... Stałaby się trójjęzyczna, bo uczyłaby się hiszpańskiego i angielskiego, a w domu gadałybyśmy po polsku, nie miałaby

uprzedzeń rasowych, jakich u nas niewątpliwie niebawem by nabrała i wtedy musiałabym tracić energię na odwracanie wtłaczanych jej do główki pseudopatriotycznych nacjonalizmów... Tak, na Majorce stałaby się obywatelką świata, tego świata, który tylko zyskuje dzięki wszelkiej różnorodności, pod każdym względem, od kuchni po obyczaje.... A ja? Co ja bym zyskała? Wolność! Nawet gdybym zapieprzała jak dzika, nadal prowadząc kawiarnię, choć zapewne i w swoim zawodzie architekta coś bym jeszcze mogła ugrać... Jak to możliwe, że stałam się kurą domową, łamane przez kobietę pracującą, w cztery lata? Zamiast kucharką wolałabym być kochanką: tylko kilka liter różnicy, a jaka zmiana w jakości istnienia! Kochanka! To słowo znów zapędziło mnie w kozi róg. Jak mogłam tak długo nie zauważyć, że Marek ma romans z Oksaną? Czyż Ivanka nie wpajała mi od dawna, że „vse chlapy to świnie”? I proszę, kpiłam sobie z jej zazdrości o Zdenka, a teraz? Teraz to ona może ze mnie zakpić: ten zakpi, kto zakpi ostatni, co? Dopadła i mnie ta zazdrość, jak sadystyczny myśliwy Bogu ducha winną sarenkę, choć zawsze była mi obca... I w mgnieniu oka, zobaczywszy, iż naszpikowana truciznami Jula przysnęła, wyciągnęłam arcydzieło matki. Nie dało się, no nie dało się tego czytać: obraza dla języka, dla stylu, dla kobiet, dla mężczyzn i dla seksu! Pod nieobecność pani Luba mościła się w jej wielokątnej wannie; kładła się wtedy albo na brzuszku, wyglądając jak młoda i ponętna foczka o skórze połyskującej niczym adamaszek, albo na pleckach, by rozłożyć nogi jak rozkłada się srebrną zastawę na stole, w zależności od tego, czego akurat życzył sobie Dariusz. A potem na połyskującej w wodzie srebrnej łyżce on kładł swój

srebrny widelec i tak, zespoleni w uścisku, trwali w wielkiej kolacji pożądania. Srebrna łyżka? I widelec? W wodzie? Ha, zaśniedzieliby od razu i trzeba by im czyścić genitalia pastą do zębów, jak czyści się srebro. I jaka z niej srebrna łyżka? Nawet nie plater, aluminiowa, do kompotu w barze mlecznym co najwyżej! Pod spodem mignęło mi jeszcze jedno ważne zdanie. Gdy się kąpali, zawsze zamykał łazienkę na klucz, by jego słodka córeczka nie poznała mrocznych sekretów tatusia. Szturchnęłam Julkę w bok. – No co? Śpię! – To nie śpij! – Śledztwo nie pozwalało mi na delikatność, ale żeby coś uzyskać, musiałam się poprawić. – Posłuchaj, myszeczko, czy gdy mnie nie ma w domku, tatuś zamyka się z Oksanką w łazieneczce? – Dlaczego się zamyka? – zdziwiło się moje rozespane dziecko. – Bo... – pilnie szukałam wyjaśnienia – bo... gdy się Oksana kąpie, to się zawsze zamek zatrzaskuje i tatuś musi jej pilnować... – Ale nie widziałam... Nie widziała... No, nie wszystko musiała zauważyć, skoro ja nie zauważyłam nic! Już chciałam zamknąć książkę, dosyć tego masochizmu. Byliśmy prawie nad Barceloną, stewardesa poinformowała, że jeszcze tylko kwadrans, gdy zerknęło mi się jeszcze na pierwsze zdanie na nowej stronie. Po miłosnych wzlotach Luba wzlatywała kwiatem wiśni, wkładając na niewysuszone, wciąż rozpalone ciałko japoński szlafroczek pani, z kimonowymi rękawami. Była teraz nie tylko

boginią, była wschodnią cesarzową seksu! Łajdak! I perwers! Przywiózł mi ten szlafrok z Tokio! Przy okazji odbiło mi się lodami wiśniowymi z nocy, fuj! – A dlaczego wciąż się pytasz o Oksanę? – Jula spojrzała na mnie z najłagodniejszym ze zdziwień. – Lubię ją baldzo, gdy cię nie ma w domu, bo wtedy wygląda jak ty! – W moim japońskim szlafroczku?! – Nie wiem. – Julka się roześmiała. – Ale jak ty! Nie wie, ale jak ja... Wierząc we wszystko dzieciakom, można wylądować w kryminale, a jednak zbieżności było za dużo, za dużo! W drugim samolocie znalazłyśmy się bardzo szybko, zostawiając za sobą cudowną stolicę Katalonii. Mieszkając już zawsze na Majorce, będziemy nieraz wpadać do Barcelony na zakupy, ot tak, jak na Nowy Świat, a co?! I nie wyląduję w żadnym kryminale, śledztwo zakończę w samolocie, by nie niszczyło mi już życia. FINITO, mruknęłam do siebie, po czym z książką udałam się do toalety i, drąc ją na drobne kawałeczki, zatkałam samolotowy kibel. No, jedna kopia mniej! Krążyliśmy już niemal nad wyspą, a ja próbowałam wyczyścić głowę z krążących w niej złych myśli... Nie dało się do końca, lecz gdybym tak jeszcze tu sobie... kogoś poznała? Może bym jeszcze kogoś poznała, ba, na bank poznam, kwestia tylko czy będę go chciała, ale gdyby właśnie, na przykład, był przystojny jak Bruce Willis – łysy i w ogóle przeciwieństwo Clooneya! – i gdyby, nomen omen, miał bank, i gdyby rzucił mi pod nogi platynowy dywan...

MONOGAMIA

Dlaczego nie mogę cieszyć się na widok jakiegokolwiek faceta, tak jak cieszę się, gdy widzę Majorkę? I wcale nie chodzi o Marka, którego nawet nie zamierzam wspominać. Myślałam raczej o wszystkich innych facetach, kochankach, chłopakach, każdej innej miłości, miłostce czy zwykłym romansie, który pamiętałam. Dlaczego cieszyły mnie tylko przez jakiś czas, parę tygodni, miesięcy, bo na pewno nie lat? Opatrywały mi się szybciej niż buty z początku sezonu, nudziły jak przydługi serial i prędzej lub później każda najmniejsza i największa LOVE lądowała na śmietniku miłosnych historii. Może jednak człowiek nie jest istotą monogamiczną, znaczy o mężczyznach to wiadomo od dawna i jakoś od wieków uchodzi im to na sucho, ale czy my, kobiety, jesteśmy faktycznie inne? Czy bycie kapłanką domowego ogniska oznacza, że od razu kasujemy swą wrażliwość na wdzięk płci przeciwnej? Świat urządzili nam faceci, więc gitarzysta rockowy mający siedmioro dzieci z siedmioma babkami uchodzi za ideał jurnego samca, a kobieta? Miałam koleżankę, matkę trzech synów i córki z czterech różnych... nawet nie związków, bo córka, jak wyznała mi w sekrecie, była owocem najzwyklejszego bzyku. Nie było

znajomej, która nie pokręciłaby głową, i bynajmniej nie z sympatii i zrozumienia. Że zwykła kur... A one w czym były lepsze? Bo lepiej uważały, by z romansu nie powstała jakaś romanscórka? Monogamia, takie ładne słowo, jak imię bizantyjskiej księżniczki, i takie nieprawdziwe... Absolutnie monogamiczna czułam się tylko wobec Majorki. Z moją najstarszą LOVE, starszą nawet od Michasia, było pod każdym względem inaczej. Bo nieważne, czy widziałam ją ponownie po roku, czy tylko po jednej nocy, zawsze pałałam do niej tak samo gorącą miłością, jak pierwszego dnia ćwierć wieku temu, na moich tutejszych pierwszych, jeszcze studenckich wakacjach. Pałałam miłością szczerą, trwałą, gorącą i mimo upływu czasu wciąż świeżą, jak jednodniowy sok z marchwi. Objawy tych emocji były różnorodne, można powiedzieć ogólnoustrojowe, a manifestowały się za każdym razem podobnie. Gdy za oknami samolotu pojawiały się zarysy wyspy, ja wpadałam w euforię, jakbym zobaczyła oazę na Pustyni Błędowskiej. Kiedy schodziłam po schodkach z samolotu, miałam ochotę paść na kolana i ucałować betonową płytę, nawet kosztem zamknięcia mnie w psychiatryku. Przed gmachem lotniska witały mnie wiecznie zielone palmy i pomarańcze na drzewach, a dusza mi w piersi śpiewała z radości, że całe zimowe błoto zostało w Warszawie. Tu, na Majorce, patrzyłam na świat przez różowe okulary, marząc o niebieskich migdałach, zawsze, każdego dnia, dwadzieścia cztery godziny na dobę, nie tylko w lutym, gdy kwitły migdałowe drzewa, zamieniając doliny interioru w pastelowe dywany we wszystkich odcieniach bieli i różu, aż do pinku Julci walizeczki. Teraz ta różowa walizeczka, razem z dwiema moimi szlachetnie

stalowymi walizami, wylądowała na wózku, który pchałam z lotniska na parking. Na górze, jak na tronie, siedziała Julka – bo po co chodzić, skoro można jechać. – Jestem absolutną monogamistką! – wykrzyknęłam radośnie w słodkie powietrze. – Czym? – spytała moja córka. – Czymś, co między ludźmi nie istnieje! – Roześmiałam się, nie tłumacząc jej nic, bo sama, gdy dorośnie, zadurzy się, zakocha, a potem odkocha i znów zadurzy, więc wtedy to wszystko zrozumie. – Patrz, Juleńko, jak tu pięknie, kolorowo, liście wciąż na drzewach, cieplutko jak w lecie, możesz zdjąć kurtkę. No wystaw buzię do słoneczka – trajkotałam. – Nie cieszysz się, że tu jesteśmy? – Wolałabym telaz lepić bałwana w Walszawie – syknęła, nagle skwaszona księżniczka na ziarnku grochu, które pewnie znajdowało się pod tymi trzema walizkami i uwierało w delikatną dupkę. – Z czego byś go ulepiła? Z błota i psich kup? – zapytałam lekkomyślnie, zapominając, że wywołuję psa z lasu, gorszego niż wilk. – Nie lubisz piesków! Babcia mówi, że tylko dobrzy ludzie lubią zwierzątka, a ty mi nie chcesz żadnego kupić! Nawet szczulka! – Załamanie głosu zdradzało nadchodzący ryk. Trochę zbyt energicznie wepchnęłam wózek do windy, by królewną terapeutycznie zatrzęsło. – Zwaliowałas? Zabijesz mnie! – wrzasnęła, na szczęście po polsku. Po sezonie rodaka tu nie uświadczysz, przylatywali na Majorkę latem, gdy upały wypędzały z wyspy każdego normalnego człowieka.

I w tym momencie usłyszałam za plecami najczystszą polszczyznę! – Ta winda do góry jedzie? Jakieś dwie baby ładowały się z tobołami. Matko święta, a jeśli one są z opieki społecznej, śledziły nas, widziały, że wpycham do windy moje dziecko, jak karton z Ikei, i zaraz odbiorą mi córkę, i oddadzą rodzinie zastępczej?! Fakt, byłam zmęczona: i tym, co stało się przed podróżą, i samą podróżą, więc też i przewrażliwiona, lecz na Zachodzie się nie patyczkują, od razu masz proces sądowy i ty do pudła, a dziecko do obcych! – Pojedziemy jutro nakarmić pieski w schronisku, chcesz, kochanie? I zabierzemy jednego na spacer, sama go wybierzesz. – Jak na zawołanie wylałam z siebie hektolitry miodu, spoglądając spode łba na urzędniczki w cywilu. Julka uśmiechnęła się na milisekundę, ale niestety zaraz przypomniała sobie to, o czym ja wolałabym zapomnieć. – A jak tam byliśmy, to mówiłaś, że oklopnie smieldzi i że to jest slacz, a nie schlonisko! – Dlatego weźmiemy jednego pieska do domu i go same wykąpiemy – rzuciłam pochopnie, ratując swój, a raczej jej tyłek przed rodziną zastępczą. Niepotrzebnie, bo Polki nie wysiadły z nami na pierwszym piętrze, tylko pojechały dalej, być może wyłapywać bardziej patologiczne przypadki. Za to dzieciak tak się do kąpania przybłędy zapalił, że aż się do mnie uśmiechnął wszystkimi mleczakami. No trudno, jakoś odkręcimy tego psa ogonem. Zamiast autostradą, pojechałyśmy do domu przez miasto. Z dwóch powodów. Po pierwsze, dla świętego spokoju, bo w Portixol wstąpiłyśmy na lody, by wymroziły i wysłodziły Julce pomysł

kąpania bezpańskiego psa. Po drugie, dla przyjemności, bo choćbym milion razy jeździła przez Paseo Maritimo, mój zachwyt panoramą Palmy nigdy by nie zmalał. W grudniu koło szóstej wieczorem słońce dopiero zachodziło, oświetlając pomarańczowym blaskiem katedrę i wydłużając cienie rosnących wzdłuż nadmorskiej promenady palm aż po drugą stronę ulicy. Świąteczne dekoracje, które właśnie zapalono, nie mogły się jeszcze przebić przez jego ciepłe, wciąż jasne światło. W porcie maszty żaglówek niezmiennie dzwoniły na słabym wietrze, a po plaży spacerowali lekko ubrani ludzie. No taki nasz maj albo wczesny wrzesień. Dobrze tak Markowi, niech się dusi w zimnym warszawskim smogu... Aaa, miałam go wykreślić ze wspomnień i porównań, tylko jak? Jak wykasować faceta ze sztuki na dwoje ludzi? Muszę się tego nauczyć... Na końcu palmeńskiej zatoki znowu wjechałyśmy na autovię, by zaraz zobaczyć skąpane w czerwonym słońcu, otwarte morze. Zapierało dech! – Czy tu nie jest pięknie, no powiedz! – powtarzałam jak zepsuty automat do torturowania dzieci. – Już mnie sto lazy pytałaś! Kiedy będziemy w domku? – Niedługo. Nie poznajesz? Minęłyśmy Portals, zaraz będzie Santa Ponsa, potem tunel pod Camp de Mar, miasteczko Andratx, Sant Elm i jesteśmy. Zobacz, owieczki wracają z pola do swoich domków, dzyń, dzyń, słyszysz? – prowadziłam dalej krucjatę wychowawczą w duchu miłości do Majorki. – One mieszkają w owcalniach! Nie znasz się! Nie lubisz zwierzątek! – syknęła córunia. Dobra, nie będę udawać, że lubię. Ale z daleka, jako część krajobrazu, nawet z podkładem dźwiękowym ich beczenia i dzwoneczków, uwielbiam. A w zeszłym roku bardzo poważnie

rozważałam zakup kozy, bo doświadczenie ostatnich lat pokazało, że nikomu nie chce się kosić trawy. No, ale te bobki! Fuj! Skończyło się na automacie do koszenia, a właściwie dwóch, bo pierwszy, źle zaprogramowany, spadł z urwiska w niebyt. W sumie dobrze, ponieważ Marek się przestraszył i wreszcie ogrodził nasz teren. Nie ma to jak miłość mężczyzny do technicznych gadżetów. Ojej, znowu Marek, a miałam nie wspominać tego... – To plawie już, plawda? – Julka się ożywiła, gdy z szosy skręciłyśmy w wyboistą drogę, prowadzącą w górę przez las. – Będę się bała? – Jesteś dużą dziewczynką, dasz radę! Ja też jestem dużą dziewczynką i również dam radę! – dodałam szybko, choć obie wiedziałyśmy, że niekoniecznie tak będzie. Zdarzało się, że zostawiałyśmy auto i biegłyśmy po Marka... Ostatni, bardzo stromy odcinek drogi, szczególnie po deszczu, był nie lada wyzwaniem. Już przewijał mi się przed oczami katastroficzny film, jakich wiele naoglądałam się w dzieciństwie. Auto stacza się ze zbocza, wpada w korkociąg i znika w odmętach oceanu albo w poślizgu rozbija się na drzewie. W obydwu wariantach z nami w środku... Taka scena straszyła mnie od zawsze z czołówki Klossa, w której samochód przy dramatycznej muzyce stacza się ze skarpy, bach! Ale Klossa, wojnę i Polskę, razem z Markiem i matką, zostawiłam przecież za sobą! Wyobraźnia przeniosła mnie więc bliżej, tu, w klimat śródziemnomorski, do francuskich czy włoskich kryminałów, których bohaterowie w swych samochodach niebezpiecznie wili się po serpentynach Riwiery, nim zbudowano autostrady, aż po jakiś straszny wypadek. Trzymałam nogę na hamulcu z Belmondami i innymi Delonami w tyle głowy. A zresztą, co tam filmy! Grace

Kelly naprawdę tak zginęła, a na dodatek też jechała z córką, Stefanią. I co, osierocę i tak już półsierotkę? I będzie potem chodziła w ortopedycznym kołnierzu, jak księżniczka Stefania, i od tego wypadku tak samo poprzewraca jej się w głowie i zajdzie w nieślubną ciążę z jakimś niewydarzonym synem rybaka?! – Julciu, wysiadaj! – Zatrzymałam się. – Dalej pójdziemy na piechotę. Za ślisko jest dzisiaj, jutro wrócimy po autko. – Nie ma mowy! Mówiłaś, że jesteś dużą dziewczynką! – Nie dam rady! – Tata dałby ladę! – fuknęła i skrzyżowała ręce na brzuchu na znak, że nigdzie nie idzie. No widzisz, Magda, odebrałaś dziecku ojca, który by dał radę i nie kazał wysiadać małej w środku lasu, drogi i w dodatku w błyskawicznie zapadającym zmierzchu, jak to na Majorce. Nim się człowiek obejrzał, był w ciemnej nocy i czarnej dupie. Wyjrzałam przez okno. Ani jedna pieprzona gwiazdka nie oświetlała nam trasy. Wysiadać? Ciekawe, czy na Majorce są wilki? Chyba prędzej niż pomoc drogowa w drugi dzień świąt... Zamknęłam oczy i wcisnęłam gaz do dechy, jednocześnie luzując ręczny hamulec. Przeraźliwy pisk Julii i swąd spalonego sprzęgła, niedługo później byłyśmy w domu. Naszym domu! Po trzech latach remontowania starej majorkańskiej finki, dom z zewnątrz prezentował się jak z folderu luksusowego biura podróży. Zbudowany ponad sto lat temu z jasnego kamienia, z typowymi, wysokimi okiennicami, zatopiony był w zielonym gaju figowców i cytrusowych drzewek, utrzymanym przez brak chęci i ogrodnika w mimowolnym stylu angielskim. Można by tu nakręcić reklamę soku pomarańczowego, który na ganku matka natura wyciska z naszych owoców prosto w usta megazdrowego

młodzieńca. Drzewka uginały się pod cytrynami i pomarańczami – widok, który kiedyś koił moje serce, teraz oznaczał jedno: dużo pracy! Przecież ktoś będzie to musiał zerwać (ja), posortować (ja), przerobić na soki, konfitury, nalewki (ja, ja, ja), a potem skonsumować (wszyscy znajomi, którym w ramach nadbagażu przywiozę słoiki do Polski). I bardzo dobrze, zajmę moją skołataną głowę jakąś sensowną robotą, nic tak nie leczy złamanego serca jak ogłupiająca praca. W progu przywitała nas Ivanka. Kochana, przyszła, tak jak obiecała, wcześniej, by przygotować dom na nasz przyjazd. Bez proszenia się jakiejś Oksanki, bez grożenia Markowi, sama z siebie. Moja cudna, najlepsza przyjaciółka. – Ciocia! – zaszczebiotała Julka i wpadła w pulchne ramiona byłej czeskiej pływaczki. Parę lat pożycia w małżeńskim stadle odłożyło się jej tu i ówdzie dodatkowym sadłem. Skąd ja to znam? W przeciwieństwie do mnie, Ivanka nie kryła tych zmian pod luźnymi szmatami, przeciwnie, dumnie prezentowała je w obcisłych kreacjach w stylu rodem z szafy Oksany, jednak na niej wyglądało to mniej denerwująco. Ciekawe, czemu? – Witajte! – Teraz przytuliła się do mnie i natychmiast poczułam znajomy od lat zapach perfum Beverly Hills, który magicznie przenosił mnie do wczesnej młodości, w lata osiemdziesiąte ubiegłego stulecia. – Zdelalam wam sprawunki! – Pokazała dumnie lodówkę. – Wspaniale! – wykrzyknęłam, bo choć przymulone słodyczami, jednak byłyśmy po tej podróży strasznie głodne. – Zostaniesz z nami na kolację? Otwierałam chłodziarkę i już ślinka mi ciekła na myśl o pysznej,

suszonej na słońcu szynce, o lokalnym owczym serze obsypanym rozmarynem, ogromnych kaparach i oliwkach nadziewanych migdałami. Więcej się po Ivance nie spodziewałam, a już najmniej tego, że zobaczę w lodówce tylko... kilkanaście butelek białego wina! – Rozumiem, że chciałaś opić nasz przyjazd, ale chyba umrzemy przy tym z głodu! – Z głodu? – Ivanka zrobiła wielkie oczy, jakby nigdy w życiu nie musiała niczego jeść, a te kilogramy nabijały jej się same poprzez oddychanie... – Na szczęście będziemy umierać pijane – wymamrotałam chyba już tylko do siebie, bo moje towarzyszki zajęte były rozpakowywaniem sto czterdziestej ósmej Barbie, którą ciocia przyniosła Julci w gwiazdkowym prezencie. W spiżarni powinny być jakieś suchary i zeszłoroczne konfitury, pomyślałam o żelaznej rezerwie, trzymanej na czarną godzinę. Gdy po chwili triumfalnie wróciłam z puszką tuńczyka i paczką herbatników, Julka siedziała u Ivanki na kolanach i głaskała jej rozpuszczone loki, z których przynajmniej połowa musiała być doczepiona. Ivanka wciąż była seksbombą i pozostanie nią nawet w grobie, najpewniej w szklanej trumnie, i nie rozłoży się mimo braku zabalsamowania: silikon jest przecież wieczny! – Ciocia Ivanka jest taka śliczna... Jak Oksanka... – rozmarzyła się córunia, doprowadzając mnie do natychmiastowej utraty apetytu na suchary, tuńczyka i konfitury w każdej kolejności. – I ma taką samą sukienkę... – Głaskała teraz Ivankę po czymś, co według niej było sukienką, według mnie peniuarem wytrawnej kokoty. Miałam tego dość. Nie mogłam wywalić z głowy Marka, tak jak

Julka nie wywaliła Oksany. Byłyśmy skażone, otumanione, ogłupiałe tą pamięcią i trzeba z tym pilnie coś zrobić. Praca przy domu, wino, nie wspominając o jakimś ewentualnym romansie – to dla mnie. A dla niej? Przecież nie upiję czterolatki, zresztą po przetrzeźwieniu pamięta się wszystko jeszcze lepiej, sama to wiem doskonale... Sesje z terapeutą? Kiepski pomysł, bo co nam powie? Że Oksanka była snem, dla Julki cudownym, a dla mnie koszmarem? I jeszcze zgarnie, cwaniak, kupę euro, jakbyśmy nie miały lepszych pomysłów na wydawanie forsy i jakbyśmy miały jej mnóstwo, co wobec moich stosunków z niewiernym mężem nie było takie oczywiste... A Rosa? Czyż nie była poniekąd szamanką? Może by namówić ją na jakiś seansik, a Altosa to już na pewno, od razu poprosi o pomoc swoje Wysokie Moce! Gdyby nie poskutkowały, kupię dwie małe laleczki i komplet igieł, dokonując złowieszczej haitańskiej akupunktury! Tymczasem musiałam sobie poradzić bez szamaństwa. – Marsz się myć! Pora spać! – warknęłam na nielojalną córę. – Nie chcę spać! – odwrzasnęła, po czym płynnie przeszła w praktyczny ryk, o którym wiedziała, że czyni cuda. Moje zszargane nerwy nie wytrzymywały nawet sekundy takiego występu. Wzięłam więc Julkę za rękę i pociągnęłam w kierunku łazienki. Miotała się jak wielka ośmiornica, którą kiedyś rybacy wyłowili przy mnie w Cala Figuera. Nie poddali się, dopóki nie padła, i ja też się nie poddam! Oni mieli co prawda łatwiej, bo ich ośmiornica tak się nie darła. Skąd w tym małym ciałku tyle siły? A może to ja słabnę na stare lata? Jakie to straszne, tfu, tfu! Na Majorce czas płynie wolniej, ludzie spokojnie dożywają setki na diecie śródziemnomorskiej w bezstresowym środowisku, więc nawet do półmetka mi daleko. Oczywiście pod

warunkiem, że tu znowu zamieszkam, co biorąc pod uwagę aktualną sytuację, wcale nie jest takie nieprawdopodobne. A bo to ja raz, sama i od nowa, wszystko zaczynałam? Raz zaczynałam na pewno. Tutaj. Jedenaście lat temu. – Jaka ty surowa matka! – zganiła mnie Ivanka, gdy po bitwie stoczonej w łazience wróciłam do salonu, zastając przyjaciółkę w połowie butelki białej wytrawnej Esmeraldy. Nie mogłam nie przyznać jej racji, szybko nalałam sobie całą szklankę, bardziej jednak pojemną i stabilną od kieliszka, co wcale nie jest bez znaczenia. A że wino ze szklanki inaczej smakuje? Szczerze mówiąc, nie zauważyłam, bo wypiłam jednym haustem, tłumacząc sobie od razu, że taka jestem przesuszona klimatyzacją w samolocie. Zresztą byłam u siebie w domu, a nie na przyjęciu u ambasadora Pernambuco. U siebie, gdzie robiłam, co mi się podobało i jeszcze niejedno tak zrobię! U siebie, gdzie muszę się najpierw zrelaksować, choćbym znów, jak przed wyjazdem, miała pociągać z butelki! Zasada pierwsza: zejść z własnej osoby, wyjść z siebie i skupić się na losach innych, a potem popaplać o niczym. Czyż Ivanka nie nadawała się do tego idealnie? – Lepiej powiedz, co u ciebie? – zaczęłam autoterapię, choć poza tym byłam autentycznie ciekawa, tak dawno się nie widziałyśmy! – U mnie? – Poprawiła biust i loki, jakbym miała zamiar ją podrywać, cała Ivanka! – No wiesz... póki chlapiki se na tebe zerkają... – Obciągnęła swój peniuar. Miała rację, choć feministki by nas zaciukały. A jednak póki podobasz się facetom, nie może być z tobą źle. I ja to muszę szybko sprawdzić... – A Zdenek? – Przyszedł mi do głowy jej ostatni ważny facet, a nawet mąż, chorwacka „złota rączka”, gniotsa niełamiotsa,

szerszy w barach niż wyższy. – Dalej z nim nie gadasz? Gdzie on w ogóle mieszka? Ivanka posmutniała i dolała wina. – Na barce, to je na statku, na Karaibskim More pracuje. Jak se on zazdrosni, jak z takowym mużem żit? – A co ma nie być zazdrosny, skoro go zdradzałaś? – wypsnęło mi się i... Przysięgam, chciałam mówić z Ivanką o Ivance, o sprawach neutralnych! Cóż z tego, skoro zdrada nie była dla mnie sprawą neutralną. Wybuchnęłam płaczem jak Wezuwiusz lawą, a moja przyjaciółka rozdziawiła swoją za mocno umalowaną gębę. – Magdalenka! – popisała się swoim czeskim, twardym „L”. – Co ty? Svata Teresa? Nad moju zdradu placzes?! – A żeby to! – Rąbnęłam szklanką o jej szklankę i napiłyśmy się, a jakże. – Ten skurwysyn! – ryczałam już po chwili. – Ten złamany kutas zdradza mnie z ukraińską carycą! – No, że tam walka, to wim, ale cara jiż mają?! – I ona nosi moje jedwabne halki, jak mnie nie ma w domu! I kąpie się w mojej wannie! I bzyka się z moim mężem. Najprawdopodobniej! – Ukrajinska tsarina? Kdo? – I wreszcie do niej dotarło. – Ta cała... Oksanka? Ta... podobna do mnie? – Tak, to znaczy nie! Ona, ale wcale do ciebie niepodobna, Julka nie wie, co mówi! Ty jesteś dobra, masz złote serce, a tamta zła i podstępna! – Ryczałam w głos. – Ty nigdy nie kąpałabyś się w mojej wannie, no chyba żebym ci pozwoliłaaa, bo zapytałabyś, prawda? A ja bym ci pozwoliłaaaa aaaa... – Ne rozumim! – ucięła chłodno Ivanka. – Ne rozumim, czy on tebe opustil? Nie chtel? Ciebie?

– Ja go zostawiłam! – Ty? To przepraszim, ale chlupia jesteś! Zachlupało mi w głowie to, że niby jestem głupia. Przestałam płakać, teraz dostałam szału, w czym biała Esmeralda skutecznie mi pomogła. – Ja? Głupia? To on jest kretyn! Nie chcę go widzieć! Niech się buja ze wszystkimi nianiami tego świata i zaświata! Mam dość! – Chlup, i kolejne winko gładko przeleciało mi przez gardło. – Wypierdalaj, oszuście, z mojego życia! – wykrzykiwałam pod adresem Wielkiego Nieobecnego, a raczej Niewymownego, bo nie chciałam już słyszeć jego imienia. – Wy-pier-da-laj kre-ty-nie! – skandowałam zasmarkana, jak kibol na Żylecie, a Ivanka w coraz większym zdumieniu sukcesywnie podawała mi płatki papierowego ręcznika. – Mamo! Nie mogę spać! – Głosik Julki, małej zjawy w obowiązkowo różowej piżamce, która nagle stanęła w drzwiach, przywołał mnie do porządku. Sekundę dłużej wycierałam nos, lecz tylko sekundę: nie wiem, jak w tym stanie wymyśliłam kłamstwo z szybkością błyskawicy. No po prostu dar niebios, że Ivanka, odkąd zamknęłyśmy naszą kawiarnię, próbowała swoich sił w amatorskim teatrze w Santa Ponsa! – Kochanie, jesteśmy za głośno? Ćwiczymy z ciocią jej nową rolę! Ivanka spojrzała na mnie tyleż z podziwem, co jak na wariatkę, po którą zaraz przyjedzie karetka, i poprawiła, co mogła: biust, loki, peniuarek, jakby za moment rzeczywiście miała wyjść na scenę. – Kogo ciocia gla? – spytała mała, zaintrygowana. Ivanka zrobiła taki gest głową, jakby się ukłoniła.

– Ciocia gla kletyna! – odpowiedziała Julka samej sobie i zaklaskała w ręce. Ivanka odwróciła głowę, nie dziwię się, że nie życzyła sobie takich braw. Tyle że jeśli już, to one były dla mnie. To ja grałam. Kletynkę. Grałam? Jestem nią, skoro wciąż mnie to tyle kosztuje i mimo długo wyczekiwanej, kojącej aury Majorki, nadal nie mogę sobie poradzić! Ale od tej chwili przypilnuję się, by... – Chcę, żeby tata telaz z nami był! – zażądało nieoczekiwanie różowe widmo, znów pogrążając mnie w odmętach paranoi... No tak, jeszcze nie rozstaliśmy się na dobre, jeszcze tatuś nawet ze szpitala nie wyszedł, a dziecko już ma traumę. Zaraz zacznie mi się kiwać chorobą sierocą i obgryzać szczebelki w łóżeczku. Co za szczęście, że śpi już w normalnym, dorosłym łóżku bez szczebelków! – Tatuś do nas przyjedzie, jak tylko wyzdrowieje – pocieszyłam ją, wcale nie kłamiąc, bo gdyby wyleczył sobie ten głupi łeb z Oksany Kurewijewny i w ramach pokuty przylazłby tu do nas na klęczkach, zahaczając o Lourdes i Medziugorie, biczując się przy tym do krwi knutami z drutu, to może rozważyłabym próbne przyjęcie go pod wspólny dach pod słońcem Majorki. Na początek jednak pod dach domku ogrodnika. W każdym razie pocieszona, Jula wróciła do spania, co potwierdził test akustyczny przeprowadzony kruszarką do lodu, a my wróciłyśmy z Ivanką do degustacji wina i filozoficznego dyskursu: być albo nie być, z kim, po co i dlaczego... Po latach szlifowania wspólnego polsko-czeskiego esperanto, po wielu lingwistycznych wpadkach i pułapkach, świetnie się dogadywałyśmy. Ja nie obrażałam się już, że jestem divka, a ona nie dąsała na moje uwagi, że powinna przestać szukać faceta, bo

widać to na kilometr. – Sukat? – oburzyła się kiedyś. – Ja jestem „cudna”! Nie wątpiłam, jeszcze nie wiedząc, że „cudna” znaczy cnotliwa, więc nie do końca miała rację, a „sukat” oznaczało dokładnie to, czego cnotliwe panny nie robią... Gdy kiedyś wymyśliłam sobie ekologiczny ogródek na tyłach domu i zamówiłam pług do przeorania kamienistej ziemi, Ivanka odebrała telefon od Marka i radośnie wytłumaczyła mu, że jestem zajęta z chłopem „poruchą na ruchadle”, więc rozmawiać nie mogę. To był jednocześnie ten historyczny moment, w którym Markowi całkowicie odebrało mowę. Co się dziwić: jeszcze wtedy nikomu się nie śniło o aferze z naszym prezydentem, który na twitterze korespondował z niejakim „ruchadłem leśnym”... Ach, to były czasy! Teraz Markowi odebrało wzrok, no, przynajmniej pół, a mnie pozostałe zmysły. Tak przynajmniej orzekła moja przyjaciółka. – Tahego chlapa się nie zostawia! – stwierdziła. – Tylko się robi swoje! Jesteś w superluksus sytuacje! Jesteś swobodna! Swoboda, znaczy wolność. Wolna! Ba! – Czyli oko za oko, ząb za ząb, a piękne za nadobne, tak? – Udawałam zaskoczoną, jakbym nie rozpatrywała zemsty w postaci jakiegoś miłego romansiku. – Oj tam, od razu oko! – Wzruszyła coraz bardziej pulchnymi ramionami. – Oka to on już nie ma, a ty se lepszi dobre rozpatrzij, Novy Rok za rohem, s kim pujdeme? Ot, czeski pragmatyzm!

BUNYOLA

Nie ma to jak zdrowy początek dnia na wakacjach! Teoretycznie mogłabym teraz pobiegać po plaży, odwalić powitanie słońca, zrobić kobrę, psa z głową w dół i wojownika, a nawet całą armię wojowników z psami, kobrami i innymi asanami, a potem nazrywać w ogrodzie pomarańczy i wycisnąć z nich najzdrowszy na świecie sok. Teoretycznie, bo praktycznie musiałam od razu napić się kawy, następnie zaserwować sobie niczym nieokraszone pytanie na śniadanie: dlaczego znowu nie spałam we własnym łóżku, a dokładniej w żadnym? Od trzech nocy sypiałam bowiem na różnych zamiennikach: sofka w salonie, kanapa z młodości w kanciapie, a dzisiaj... Rano bolały mnie wszystkie kości. Poczłapałam zrobić sobie banalną kapsułkową kawę z podwójną kofeiną, za to bez truskawieckich fusów, i od razu poczułam pokanapową sztywność, która moim ruchom nadawała gracji wózka widłowego, i to całkiem zardzewiałego, jak moje stawy, i w ogóle całe przeżarte rdzą jestestwo. Niedługo nie przyjmą mnie nawet na złom... Czekając, aż ekspres nieśpiesznie wysika z siebie kawę (kto by pomyślał, że ekspresy do kawy mają kłopoty z prostatą), przejrzałam się w stalowym okapie. Mimo nieostrego odbicia ujrzałam statystkę

z Nocy żywych trupów po trzygodzinnej charakteryzacji. I co się dziwić, skoro w środku nocy wyrwał mnie ze snu prawdziwy koszmar. – Oooo-KSAaaaa-NAaaaa!!!, Oooo-KSAaaa-NAaaa!!! – usłyszałam jeszcze jakby we śnie, bo nawet we śnie ta bezczelnica w krasnych stringach nie dawała mi spokoju. Natychmiast wbiłam głowę w jakąś miękką odnogę Ivanki, która pochrapywała postalkoholowo, a na drugie ucho naciągnęłam poduszkę. Nic nie pomogło, omamy akustyczne nadal trwały. Z cichego pojękiwania z zaświatów przeszły w zdecydowane wycie zza ściany. Tak wyć potrafi tylko moja córka! Zerwałam się na równe nogi... Znaczy, nie do końca równe, bo jedna wciąż była obuta w beżowego uggsa, a że było ciemno, omal nie zabiłam się, biegnąc na pomoc Julce, która niestety nie mnie wzywała na tę pomoc, a znienawidzoną bladź. – Boję się! Pośpij tlochę ze mną! – szlochało moje dziecię. Położyłam się więc obok niej na wąskim łóżeczku, biorąc na klatę, a raczej na biodro drewniany kant urokliwego, zabytkowego mebelka, który nabyłam latem na pchlim targu w Alaro. Wrzynał się we mnie całą swoją ostro heblowaną długością, ale zacisnęłam matczyne zęby, przytuliłam córkę mocno i czekałam, aż jej chlipanie zamieni się w spokojny oddech. – Kocham cię – powiedziała w końcu, usypiając. Czy wiedziała, że to ja? Ja! A nie tamta, no, wiadomo jaka. Na wszelki wypadek odpowiedziałam jak echo: – Kocham cię, kocham. – A gdyby nie rozpoznała mego głosu, powtórzyłam: – Kocham cię, kocham, CÓRECZKO! I od razu przypomniał mi się Marek: „Madzia, kocham cię!” – krzyknął za mną, gdy wychodziłam ze szpitala... Za nic nie

chciałam o tym myśleć, lecz nie miałam na to wpływu. Ani na myślenie, ani na jego kochanie, w które teraz nie po!trafiłabym uwierzyć za żadne skarby świata... Przysnęłam koło córki pełna miłosnych wyznań i już nie wiedziałam, kto komu wyznaje tę cholerną miłość. Marek Oksanie, Oksana Julce, Julka... tak, ona im obojgu, i Piotrusiowi, i Rafikowi w fioletowym body, i mojej matce, machającej do niej czerwonymi stringami, i Ivance, poprawiającej biust... Moja córka uroczyście zapewniała wszystkich, że ich kocha, wszystkich, tylko nie mnie! Obudziłam się więc jak zdjęta z krzyża wszelkiej niemiłości i już, już miałam szarpnąć moje śpiące jak aniołek dziecko, by konkretnie spytać: A ja? Kochasz mnie? Kochasz swą matkę, do kurwy nędzy?! I wtedy spojrzałam na okno, na piękny majorkański poranek, i poszłam po rozum do głowy, czyli cichutko wymknęłam się z nieszczęsnej leżanki, niosąc obolałe kości wprost do kuchni. Nagle rozbudzona, Julka mogłaby mnie tylko zapewnić o swojej głębokiej nienawiści! Zimą dni na Majorce zaczynają się kulturalnie dopiero po ósmej, trwają za to do szóstej, siódmej wieczorem. Przede mną był więc długi, pierwszy cały dzień na wyspie. Ledwo co upiłam dwa łyki świeżo wysikanej przez kapsułkowy ekspres kawusi, gdy w kuchennych drzwiach pojawiło się precyzyjnie sformułowane żądanie: – Chcę jeść! Gdzie jest Oksana? – Julka, nieodrodna córeczka tatusia, zaadresowała je wprost do mnie bez „dzień dobry” czy innych ogródek. Może by tak poduczyć ją tutaj dobrych manier? Nie jest już taka malutka, ma cztery i pół roku. Ja w jej wieku każdemu mówiłam dzień dobry; no tak, ale i bez uprzedzenia potrafiłam każdego

opluć... Znienawidzoną kaszką manną, gotowaną źle, z ohydnymi gruzełkami, tak kiedyś splunęłam w mamusię, że do dermatologa wpuszczono by ją bez kolejki. Póki co musiałam jednak wyplątać się z Oksany, czyli jak najładniej wytłumaczyć małej, że tej zdziry z nami nie ma i nie będzie. – No przecież nie ma jej z nami, zapomniałaś? – wyjaśniałam powoli, jak kiedyś cierpiącej na demencję ciotce Zosi, pytającej wciąż o zmarłego dziesięć lat wcześniej małżonka. – Oksana pojechała do swojego domku i bardzo, bardzo, bardzo długo tam zostanie... Od dzisiaj ja robię śniadania! – Już zacierałam ręce, wreszcie mi się ten szydełkowy odpust z Koniakowa nie wmiesza w rodzinne relacje. – Co byś zjadła? – spytałam najsłodziej, jak potrafię, gotowa zrobić jej śniadanie kontynentalne, amerykańskie i bufet szwedzki naraz. – Przecież była u mnie w nocy – upierała się, patrząc na mnie coraz podejrzliwiej spod zaspanego łebka. Cholera, powiedziałam do niej w nocy CÓRECZKO; czy ruska uzurpatorka też tak się do niej odzywała, chcąc zawłaszczyć całą moją rodzinę? – To byłam ja, skarbie. – Głos mi drżał, ale ukucnęłam przed nią i ją objęłam. Wyrwała się natychmiast, przez co straciłam równowagę i upadłam na swoje zardzewiałe kolana. – O ku...! Kukuryku! – W porę ugryzłam się w język, choć właśnie zobaczyłam wszystkie gwiazdy, cały nieboskłon i czteropasmową drogę mleczną tam i z powrotem. Podłoga z lokalnej terakoty zdecydowanie nie ma miękkości dywanu. Gdy oprzytomniałam, Julki już przy mnie nie było. W pewnym sensie uratowało mnie to przed jeszcze bardziej bolesną

kompromitacją, bo właśnie przypomniała mi się monotonia mojej lodówki. Z tego żadnego śniadanka nie udziergam, no chyba że dla alkoholika w trzydniowym ciągu. Jakoś się z tych kolan podniosłam, w końcu cały naród się podobno podnosi, i poczłapałam w kierunku kanapy, na której Julka, leżąc wypięta do mnie pupą, demonstrowała swój stosunek do maminego śniadania. Usiadłam na brzegu posłania i pogłaskałam ją po pleckach. – Chodźmy do ogrodu nazrywać pomarańczy na soczek, a potem, jeśli chcesz, pojedziemy do Bunyoli na targ. I zjemy superśniadanie w pastelerii na rynku. – Chce od lazu do pasteteliji! Na ensajmadę z cuklem i golącą cziokolatę! I na cziuloski! – zażądała, rutynowo wyginając usteczka w niebezpieczną podkówkę. Wiedziałam, czym to grozi. – Okej, idziemy się ubierać. Gdzie jest twoja walizeczka? Niech już jej będzie to cukrowe śniadanko, byle się teraz nie rozwyła i byle nie jechała na targ w tej przymałej piżamce, co się tu ostała z lata. Córcia przez parę miesięcy wystrzeliła w górę, jakby była jednak progeniturą Gortata, a nie Marka Hamptona, nosiciela przeciętnych stu osiemdziesięciu pięciu centymetrów. Przerażające, choć w sumie normalne, jak te dzieci niekontrolowanie rosną. Podobnie zresztą jak ich matki, tyle że one bardziej wszerz... Odruchowo chwyciłam się za brzuch i biodra: no, nie było aż tak źle, na szczęście jednak nie wszystkie matki! Nasze walizki były tam, gdzie je wieczorem zostawiłam, czyli wciąż tarasowały wejściowe drzwi. Ciekawe, jak Ivanka rano wyszła? Musiała chyba przefrunąć nad naszym bagażem, tylko jak, skoro coraz bardziej przypominała nielota – i żeby to strusia z dłuuugą, efektowną szyją! Prędzej była jak coraz tłustsza kura

na smaczny, niedzielny rosołek. Czy Czesi w ogóle gotują rosół? I z czym? Z knedliczkami? Muszę jej przy okazji spytać... Dwie moje walizy, niby podobne, zawierały dwa różne światy. W jednej były zgromadzone przez jesień rzeczy nikomu niepotrzebne i przytargane tu z nadzieją, że same znajdą sens istnienia. Ze wstydem przyznaję, że naśladowałam system dystrybucji dóbr mojej matki – całe życie wywoziła jakieś stare ciuchy na działkę, bo tam się miały komuś przydać, i to w takich ilościach, jakby na naszym letnisku stał obóz czeczeńskich uchodźców, a nie mały domek letniskowy Brda. W mojej drugiej walizce było na szczęście już tylko to, co wrzuciłam do niej przed wyjazdem, czyli nie pamiętam co, bo przecież pakowałam się w stanie... eee... lekko wskazującym na spożycie. Trzecia, oczywiście różowa, jak ostatnio wszystko w życiu mojej córki, zawierała ubrania w jej aktualnym rozmiarze, czyli na ośmiolatkę. Miała zawierać, bo gdy ją otworzyłam, jak z procy wypadło na dywan wepchnięte na ścisk... fioletowe superbody Rafika, a wraz z nim lekko wygniecione strusie pióra, wsadzone wiadomo gdzie! Oniemiałam. Przecież jej tego nie dał w gwiazdkowym prezencie! I sama też raczej nie wzięła, bo nie miałaby tyle siły, by wcisnąć lateks i zapiąć walizkę na zamek! Oniemiałam? Nie nadużywajmy zbyt pochopnie słów, bo mogą się przydać za chwilę... Zaraz za body posypały się jakieś zabawki... Czy byłam taka drinknięta, by spakować Julce zabawki zamiast ubranek? Owszem, byłam, lecz jej przecież wtedy nie było w domu, bo pojechali z matką do miasta! Przyglądałam się skołowana... Co to właściwie było? Gryzaczek? Wzięłam do ręki silikonowy pierścień. Ale dlaczego czarny i dlaczego gryzaczek, Julce już dawno wyrżnęły się wszystkie zęby. A to? Pejczyk? Dla konika na

biegunach? Strzeliłam pejczykiem w powietrze, nim Julcia wpadła do pokoju i zdążyła mi go odebrać. – Jakie fajne! A to, co to? Ja chcę te kolaliki! – Złapała czerwony plastikowy sznureczek z gumowymi kuleczkami i próbowała założyć go sobie na szyję. Kurczę, ja to chyba już gdzieś widziałam! Przecież to służy do... Tak, teraz dopiero naprawdę oniemiałam. Matkobosko, to nie są zabawki Julki, choć właśnie doskonale się nimi bawiła. W perwersyjnie przymałej pidżamce, trzaskając z bacika, z kulkami do wsadzania w otwory, do których na pewno nie należały dziurki w nosie, moja córka wykonywała właśnie dziki taniec, jakbyśmy były na planie zakazanego, pedofilskiego filmu! – Przestań! – Usiłowałam wyrwać jej pejczyk, jednocześnie spoglądając na okno i drzwi, czy ktoś nie przykleił nosa do szyby albo nie stanął w progu, choć nie za bardzo miał jak. Baby z opieki społecznej nie zadałyby teraz ani jednego pytania: dziecko do sierocińca, ja do pudła za stręczycielstwo i produkcję nielegalnych kaset, znaczy kaset już nie ma, płyt dvd, zresztą wystarczyłyby zwykłe foty do wrzucenia w internet. – Proszę cię! – Goniłam ją po pokoju, aż wreszcie potknęłam się o różową walizeczkę. To nie była jej walizeczka! W jednym z rogów ktoś przytwierdził malutkiego, turkusowego peniska w formie naklejki! I chyba wiedziałam, kto. Już ja sobie z tymi pedałami porozmawiam! Czy oni nie mają innych zainteresowań? Po prostu dwie małpy bonobo, one też nie robią nic poza seksem, pamiętam z Discovery, a może jednak matka mi to opowiadała? No i jak Piotruś miał wyrosnąć na normalnego faceta na tej domowej planecie wiecznie nagrzanych szympansów i innych opowieści, bynajmniej nie z mchu ani

z paproci. Gdy udało mi się wreszcie wyrwać dziecku świńskie zabawki, zaczęło ryczeć jak syrena przeciwpożarowa. – Oksana by mi pozwoliła! – wyryczała Julka z pretensją. – Oczywiście, sama chętnie by się tym pobawiła! I z twoim tatą! – krzyknęłam. – Chcę do taty! Do Oksany! – oświadczyła, wciąż jęcząc, i wybiegła z pokoju. I tak znalazłam się w punkcie wyjścia, a że coś z własną wściekłością musiałam zrobić, chwyciłam za komórkę i wcisnęłam numer Piotrusia. Odebrał niemal od razu i nie wiem, jak usłyszał, że dzwonię, bo wprost do ucha walnęły mi jakieś afrykańskie bębny. – Halo? Piotruś? Mamy waszą różową walizeczkę, wiesz z czym, prawda? – Gdyby był pod ręką, zatłukłabym go. – Czekaj, co mówisz? – dobiegł mnie szczebiot brata. – Co się tam dzieje, do cholery? – A co? Co się u was dzieje? – Chyba u was! – Nic, nic – rzucił, choć wyraźnie usłyszałam, jak coś się tłucze, może to mój ukochany wazon na dwumetrowe róże? – Abdul Haqq uczy mnie wyjątkowego tańca! – wystękał. – Piotrek, ścisz to, ja tu mam wasze dilda! Słyszysz?! Sztuczne ku... Rytmiczna muzyka rozrywała membranę mojej komórki i w tym samym rytmie mój wzrok skakał po tym, co jeszcze leżało w walizeczce... Po stringach z siatki w różnych kolorach, dizajnerskiej gruszce do lewatywy, nie powiem, całkiem gustownej, po flaszkach i pudełkach jakichś sprejów, żeli, kremów i jeszcze raz po kilku obrzydliwie powyginanych czarnych dildach, w niczym

nieprzypominających mojego słodkiego, błękitnego delfinka, którego zresztą trzymam pod kluczem, a nie lekkomyślnie wożę w różowej walizce! – Halo? Piotruś? Ale telefon już się rozłączył, czego on pewnie w ogóle nie zauważył. Może do tego tańca Sługa Prawdy jeszcze go czymś nafaszerował? A zresztą niech zdycha, podrywacz i erotoman, byleby nie zdezelował mi salonu! Teraz ważniejsza, najważniejsza była moja córka! Znalazłam ją w kuchni, zapłakaną, obrażoną i kręcącą po stole pustą butelką po winie. Siadłam na krzesełku i chwyciłam ją wpół, niemal siłą sadzając na kolanach. – Nie chcę!!! – Wyrywała mi się, ale jednak wciąż jestem silniejsza. – Kotku – zaczęłam. – Pomyliły się nam walizki. Wujkowie w swojej mieli... zabawki używane w cyrku. Wiesz, że Rafik jest treserem dzikich zwierząt? I na tym wszystkim, czym się bawiłaś, są ich niewidoczne, bardzo dzikie zarazki. Dlatego tak zareagowałam, żebyś się nie rozchorowała. Chcesz cały pobyt na Majorce spędzić w szpitalu?! Zadziałało! Jula już nie wyrywała mi się z kolan, a tylko wystawiła przed siebie ręce. – To muszę szybko umyć lączki! Po chwili obie myłyśmy ręce w kuchennym zlewie, zmywając z siebie całe świństwo tego świata i moje niezbyt poprawne politycznie kłamstwo: czyż nie bojkotowano teraz cyrków, w których jeszcze dręczono zwierzęta? – Chodź, kochanie! – niemal wyśpiewałam radośnie. – Pójdziemy na słodkie śniadanko.

– W tym? – przytomnie spytała, szczypiąc się w kusą pidżamkę. No i masz babo placek! Otworzyłam swoją szafę... – W tym! – Złapała jedną z moich ulubionych i droższych kaszmirowych kiecek, ściągając ją z wieszaka. – W tym albo wcale! – W jej głosie pobrzmiewał znajomy ton mistrzyni Europy w szantażu. – Ale... – nim zdążyłam coś powiedzieć, pidżamka leżała na podłodze, a Julka stała w mojej kreacji. Kiecka na szczęście miała krótkie rękawy, w sam raz dochodzące do przegubów czterolatki, wciąż jednak była za długa, Jula mogła zamiatać nią chodniki, bo przecież mnie sięgała do połowy łydek! – Przyfastrygujemy. – Westchnęłam, a mała w zachwycie wciąż grzecznie stała, jak najbardziej profesjonalna modelka. Ale nie mogłam znaleźć igieł ani nici – gdzie, do cholery, wyparował mój przybornik? – a profesjonalna modelka zaczęła się kręcić i wzdychać. – Umieram z głodu! – oświadczyła. Nie mogłam na to pozwolić i nie miałam już siły na kolejne afery i gonitwy po mieszkaniu. Marzyłam, by usiąść z nią gdzieś poza domem i nie myśleć o niczym. – Stój prosto! – wydałam komendę, wiedząc, że postoi tak z minutę, ale nie dłużej. I tyle właśnie zajęło mi sięgnięcie do szuflady po ogrodowe nożyce i ciachnięcie wystrzałowej kiecki tuż nad kostkę Julki. – Już! Możesz w niej iść, ale pod jednym warunkiem. – Spojrzałam jej głęboko w oczy. – Ani słowem nie wspomnisz o Oksanie. Ani o tacie, dobrze? Póki ci nie pozwolę! Wiadomo, po kim moja córka, która oczywiście zgodziła się natychmiast, była mistrzynią szantażu... Wkrótce krążyłyśmy

autem, robiąc kolejną rundę po Bunyoli i nie znajdując miejsca do zaparkowania. – Psiakrew! – warknęłam w szybę. – Psiaklew, psiaklew! – powtarzała za mną sepleniąca papużka. Czyżby wszystkim skończyło się żarcie przez święta? I szturmują teraz stragany, by zaopatrzyć lodówki podobne do mojej? Chciałam już wysiąść z tego auta. – Mama, zapalkuj u Tamaly! – oświeciło małą nagle. Tamara była malarką i mieszkała na końcu malowniczej wioski, w malowniczym domku, z którego rozciągał się jeszcze bardziej malowniczy widok na Bunyolę i pobliskie góry. W takich okolicznościach też malowałabym całymi dniami, choć gór z zasady nie lubię, a na wyspie tym bardziej, nie po to w końcu mamy tu morze. Ale pomysł Julki był świetny. Jechałyśmy wąskimi uliczkami w górę, aż bruk przemienił się w płaskie schody, idealne do pokonywania ich na ośle. Ciągnęły się wysoko, jeszcze dobre sto metrów, a na ich szczycie, przy starej oliwce, która nie wiadomo jakim cudem wyrosła z tych kamieni, stał piękny, jak na obrazku, domek Tamary. – Odwiedzimy ją? – spytała Julia, nagle zaskakująco socjalna, empatyczna i wcale nie aż taka głodna, choć u Tamary na pewno by coś dostała. Lubiła ją bardzo, głównie ze względu na przepiękne rude loki, których jej zazdrościłam, i koty, których miała prawie tyle samo, co loków. Cóż, wolałabym Tamarę bez kotów, bo miłośniczką zwierząt nie jestem, a na kocury mam dodatkowo niestwierdzoną alergię, ale... – No, ploszę cię, mama, chcę się pobawić z kotkami! Obiecałam sobie w duchu, że niczego jej już dziś nie będę odmawiać, choć jęknęłam na myśl o starciu moich kolan

z niekończącymi się schodami do nieba, nie mówiąc już o kotach. Kiedyś spytałam Tamarę, jak sobie daje radę z noszeniem zakupów, nie posiadając choćby muła, czy może przynajmniej wodę mineralną, używaną na Majorce nawet do gotowania makaronu, zamawia przez internet? „Zwariowałaś? Sama noszę, nie mam sumienia obciążać tym niewinnych ludzi” – odparła jak zwykle z wdziękiem. Też byłam niewinna, nie zamierzałam się tam wspinać! I chyba znalazłam wymówkę. – Tamara teraz też na pewno jest na targu! – strzeliłam precyzyjnie. – Napijemy się z nią gorącej czekolady i kupimy migdałowe ciasteczka. A może nawet zjemy churros – podbiłam celnie. – Czioko, czioko, cziokolate! – zaintonowała natychmiast Julka jakiś hiszpański przebój w rytmie zumby. Zamiast piąć się po oślich schodkach na jakieś osiemnaste piętro bez windy, przebojowo rzuciłyśmy się stromymi uliczkami w dół, w stronę rynku i ostrej wieży kościoła, która wskazywała nam drogę. Ach, te bajeczne, kolorowe, pachnące majorkańskie targi! Gdzieś między straganem z dwudziestoma rodzajami oliwek a stoiskiem z serami z mleka miejscowych owiec i kóz zobaczyłam płomienistą czuprynę. Tamara kupowała właśnie mój ulubiony, bezwstydnie tłusty i bosko przepyszny ser z rozmarynem. – Si, queso de romero, por favor. – Skinęła do sprzedawcy swoim rudym afro, efektownie oświetlonym słońcem w zenicie. Wypisz wymaluj Merida Waleczna z bajki, którą Julka nałogowo oglądała. Nie wiem, czy to przez słońce, ale musiałam przyznać, że Tamara promieniała dzisiaj jak jarzeniówka nad lustrem w mojej warszawskiej łazience. W jej świetle też pewnie dałabym radę się

umalować, gdybym w ogóle się malowała, a tym bardziej na targu. Już miałam do niej zamachać, gdy zza płonącej czupryny wyłonił się jakiś powalająco apetyczny Adonis o śródziemnomorskim genotypie. Boże, jaki piękny, jakby wyszedł z morskiej piany w Rimini! Zamurowało mnie od tej skoncentrowanej urody, ale jeszcze bardziej, gdy Adonis objął Tamarę ramieniem. No nie! To jej kochanek, jak nic! To dlatego tak promieniała! Schowałam się za wiszące na straganie warkocze, uplecione z czosnku i suszonych papryczek, i z tej kryjówki podglądałam rozwój wypadków, co tu ukrywać, miłosnych. Obserwowani posyłali sobie szerokie uśmiechy, jakby grali w reklamie pasty do zębów. Jezu, jacy oni cudni! Wyspani w łóżku, nie wnikam czy własnym, zadowoleni z życia, nieobarczeni umorusanym czekoladą dzieckiem u piersi, u szyi czy chociażby u nogi, którą Julka właśnie chwyciła, by wytrzeć swoje czekoladowe łapki w moje białe spodnie. Cholera, nie mogłam jej kupić tych czekoladowych ciastek trochę później? Będę teraz wyglądać niczym wymazana jakąś kupą – czyli jakby własnym samopoczuciem, przemknęło mi przez myśl – jak w takim stanie pokażę się ludziom, a w szczególności Państwu Pięknym? Odłożyłam więc cukinie, które trzymałam w ręku, chwyciłam Juleczkę i wykonałam gwałtowny w tył zwrot. Tak gwałtowny, że mój ogromny shopper od Louisa Vuittona zahaczył o ustawioną na rogu stoiska jeszcze ogromniejszą piramidę mandarynek, a te rozsypały się po placu jak na jakiejś głupiej kreskówce. – Señora! – wrzasnął za mną wściekły sprzedawca, ale ja byłam już daleko, za stoiskiem z miodami, prawie wmieszana w tłum. Prawie zrobiło jednak różnicę, bo nim wmieszałam się na dobre, dobiegł mnie znajomy głos:

– Magda? To ty? Niesamowite! Poczekaj na nas! Niesamowite, bo jak nie ja, to kto? Nikt inny nie paradował tu w utytłanych czekoladową kupą spodniach, z paronocnymi podkowami pod oczyma i z wniebogłosy drącym się dzieckiem, któremu się w sumie nie dziwię, bo kto lubi być ciągnięty po targu przez obciachową matkę. Zawsze staram zachowywać się honorowo, więc przystanęłam i ostrożnie, pomalutku, jak w stopklatce, odwróciłam głowę. Jakie to szczęście, że za mną stała tylko Tamara, bez swojego Adonisa! Pewnie kolega nie lubił oglądać zaniedbanych kobiet z bliska, i słusznie. Rzuciłam się do powitalnych buziaków mających zamaskować moje zmieszanie. – Chodź, poznam cię z moim synem! – ucieszyła się Tamara. Synem! Heloł! To jakieś krypto na młodych kochanków, używane przez MILF-y? – Synem? – nie wytrzymałam. – Więc dlaczego on nie jest rudy? – spytałam podchwytliwie, niczym porucznik Columbo wzmocniony Borewiczem. – On nigdy nie był rudy! – odpowiedziała najspokojniej na świecie, całkiem jak gdyby to była prawda. – Zawsze był taki ciemny, po swoim ojcu. A ty myślałaś, że... to kto? – No, że twój... uchodźca... – palnęło mi się, słowo daję, samo. Spojrzała na mnie uważnie znad ciemnych okularów, które zsunęła na sam koniuszek piegowatego nosa. – Ty to masz specyficzne poczucie humoru! – Jej bursztynowe oczy przeszyły mnie jak dwa świetlne miecze mistrza Jedi, obcinając mi przy okazji język. Kompletnie nie wiedziałam, co powiedzieć, więc tylko głupawo się uśmiechałam. – Mama nie lubi twoich kotów! – odezwała się zamiast mnie Julka.

– Aleee... za to zapraszam was do kawiarni! – bąknęłam radośnie. Myślałam, że pójdziemy we trzy, jakby Adonis nie istniał; ale on istniał i Tamara właśnie do niego zamachała, że tu jesteśmy i czekamy na niego. – Dzień dobry, jestem José Mario! – przywitał się, oślepiając mnie zębami. Jezus Maria, mówił lepszą polszczyzną niż niejeden polonista! – Magda, a to... Julia! – Tutaj to jestem Hulia – poprawiło mnie moje dziecko, tak samo oczarowane nowym znajomym. Wylądowaliśmy w Café Central, dość obskurnym miejscu dla lokalsów, ale nawet obskurność jest na Majorce kolorowa i podłoga w szachownicę apetycznie grała z niebieskimi i bordowymi obrusami. W telewizorze na ścianie leciał jakiś mecz, a że było południe, ze śniadania zrobiły się tapas. Wszyscy byliśmy głodni, więc na stole wylądowały wkrótce kalmary, zielone papryczki de padron, tortille z jajek i ziemniaków... Jedynie moja córka wciąż upierała się na słodkie i dostała obiecane tłuste i słodkie racuchowate churros, które maczała w gęstej, gorącej czekoladzie. O czym rozmawialiśmy? Nie wiem, gdyż obie, zamiast konwersować, głównie wgapiałyśmy się, wymieniając jakieś uprzejmości. Ja w José Mario, bo choć przystojniaków tu nie brakowało, mieszanka słowiańsko-latynoskich genów stworzyła arcydzieło. Oczy! Do ciemnej karnacji i czarnych włosów miał jasne oczy, i z pewnością nie były to soczewki, rozpoznałabym od razu! Jest taki typ facetów, olśniewających do tego stopnia, że nie myślisz o nich erotycznie, tylko podziwiasz jak doskonałą rzeźbę. Zresztą on miał dwadzieścia parę lat, a ja nie miałam inklinacji do

chłopczyków, w przeciwieństwie do mego braciszka czy mamusi... Za to Julka nie odrywała wzroku od Tamary, a konkretnie od jej rudych loków. – Moja nowa lalka będzie miała na imię Tamala! – oświadczyła w zachwycie, wyciągając rączkę i dotykając jej włosów. – Chcesz, kochanie, kupić sobie nową laleczkę? – spytała uprzejmie właścicielka cudu na głowie. – Już kupiłam, na lotnisku, i też jest taka... czelwoniasta! – dodała, cała w czekoladzie. – Jak czerwoniasta kapusta? – ucieszył się José Mario, który pewnie nigdy nie widział na swe piękne oczy naszej modrej kapuchy, ale może słyszał od mamy. – Koniecznie przyjdź kiedyś do mnie pobawić się z kotkami – zaproponowała Tamara; jak ją lubię, mogła sobie darować. Bo teraz było już tylko o kotach, których José Mario, o kocim słowiańskim wejrzeniu, też był niestety dzikim wielbicielem. Dopijałam cappuccino. Troje kociarzy wyglądało na szczęśliwych. A ja? Pominąwszy mój nieszczęsny, utytłany czekoladą look od pasa w dół, poczułam się tak, jakbym nie należała do tego stolika. Ostatnie dni, z dzisiejszym pornoporankiem włącznie, nadwątliły moje nerwy, a te osłabiły też siły fizyczne i teraz, wreszcie nieco zrelaksowana, zwisałam z krzesła, pełna nieokreślonej bezradności i jakiegoś niespełnienia. I wcale nie chodziło o te cholerne koty... No, może trochę, ponieważ gdy pożegnałyśmy się z Tamarą i jej boskim synem, Julka zakociła mnie na amen. – A kiedy tam pójdziemy? – Tamara powiedziała wyraźnie: „kiedyś”! – A kiedy to jest kiedyś? – Kiedyś to jest nie dzisiaj! – wyjaśniłam ja, specjalistka od

tajemnic czasu. – A dzisiaj to jest co?! – Szła koło mnie coraz bardziej zła, i ja też byłam coraz bardziej zła, i czekałam tylko, kiedy się rozryczy na środku ulicy, a wtedy to już za siebie nie ręczę... Terapeutycznie ścisnęłam ją za rękę, w najserdeczniejszych intencjach, przecież mamy tu żyć w miłości i w komitywie, a nie jak pies z kotem, cholera, znów kot, nawet w myślach! – Zobacz! – Zamiast się rozryczeć Jula rozpromieniła się w uśmiechu, wskazując na wielkie, wypłowiałe zdjęcie rudowłosej piękności w szybie małego zakładu fryzjerskiego. – Tamala! Dwie Tamaly, duża i lalka! Może to czupiradło w oknie spadło mi z nieba, niosąc miłość i komitywę?! – Chciałabyś takie rude loki? – usłyszałam samą siebie, lekko zdziwiona, eee... dyskusyjnym pomysłem. I ani się obejrzałam, siedziałyśmy w środku na dwóch skajowych fotelikach pod zwinnymi łapkami dwóch fryzjerek, które właśnie nie miały nic do roboty, same w salonie. Tak, ja też, namówiona chórem przez Julkę i tę drugą bezrobotną fryzjerkę. Tak, ja też miałam mieć loki pokryte rudą farbą!!! – Na pewno no permanente, jak ustaliłyśmy? – dopytywałam się, używając teraz w stresie jakichś zastępczych pojęć, bo za nic nie mogłam sobie przypomnieć magicznego słowa „zmywalna”. – Si, no! – odpowiedziała, cokolwiek to miało oznaczać. Trudno, co będzie, to będzie, ważne, że nie umyły nam potem głów kokosalem. Specjalnie patrzyłam im na ręce, wczytując się w napisy na wylewanych na nas butelkach. Bo przypomniało mi się, że lata temu koleżanka matki po powrocie z zakładu Irena wyłysiała, gdyż właścicielka z oszczędności umyła jej łeb

kokosalem, takim peerelowskim płynem do prania. Tymczasem nasze włosy zostały nakręcone na papiloty, a my posadzone pod wielkimi stojącymi suszarkami z żółtego bakelitu. Myślałam, że takich nie ma już na świecie, bo podobne ostatni raz widziałam w ubiegłym stuleciu w jakimś, o dziwo, niezbankrutowanym Izisie. Julce natomiast wszystko tu się podobało, siedziała nieruchomo, jak mini-Barbarella w międzyplanetarnym hełmie, wpatrując się zachwycona w swoje kosmiczne odbicie. Prawdziwy kosmos nastąpił jednak nieco później, gdy zadowolone fryzjerki zdejmowały z nas ochronne pelerynki, a ja zobaczyłam w lustrze dwie Pippi Langstrumpf bez warkoczyków, za to jak podłączone do prądu, małą i dużą, obie pełne ryżych loczków, jakbyśmy zaraz startowały do komunii. Chwyciłam siebie i Julkę za czuprynę. – Zostaw! Pięknie! – krzyknęło moje najszczęśliwsze dziecko na świecie. Zostawiłam, zachwycona, że te loczki nie zostały mi w ręku. Gorzej, że moje też trzymały się głowy...

WALIZECZKA

Pip, pip, pip! Obudził mnie... No właśnie, co to było, bo przecież nie budzik, który na Majorce nastawiam tylko raz, zawsze ostatniego dnia, żeby jednak nie spóźnić się na samolot do Polski. Ale przecież donikąd nie leciałam, nigdzie mi się nie śpieszyło, specjalnie zamknęłam żaluzje na noc, by jakiś bezczelny promień słońca przypadkiem za wcześnie nie wyrwał mnie ze snu. Pierwszą, po trzech spędzonych na kanapach, noc we własnym łóżku należy godnie i długo celebrować. – Pip, pip! – znowu coś zapiszczało. Odwróciłam się na drugi bok i przetarłam oczy. Przy krawędzi łóżka stały dwie lalki: Lola, ta piszcząca spod choinki, i Tamala, wczoraj tak ochrzczony, rudy maszkaron z lotniska. Dlaczego akurat dwie i co one tu w ogóle robią? – spytało się we mnie zaspane mózgowie. Automatycznie sięgnęłam po okulary i od razu wszystko może nie tyle stało się jasne, ile przestało być nieostre. Za lalkami kucała trzecia lala, Julka, mój farbowany rudzielec z marchewkowym mopem na głowie. Natychmiast oprzytomniałam. Przecież po wczorajszych eksperymentach musiałam wyglądać równie osobliwie.

– Pip, pip, pip! – Julka niecierpliwie naciskała brzuch lali. – Lola mówi, że trzeba wstawać. Coś dla ciebie przyniosłyśmy z oglódka! Uspokoiłam się na myśl, że Lola wzywa do wstawania, a nie piszczy: seks, seks, seks, jak moja córka tłumaczyła w pamiętny wigilijny wieczór. Spokój jednak nie trwał długo. – Sama poszłaś do ogrodu? Przecież nie wolno, prosiłam cię... – Wizualizowałam już tragiczny koniec mojej jedynej córki w otchłaniach urwiska, nad którym malowniczo położony był nasz dom, bo ogrodzenie, zrobione przez Marka, przy odrobinie sprytu mogłaby sforsować. Na przykład za pomocą drabiny. Tylko jak wyniosłaby ją z szopy? – Nie mogłaś pobawić się zabawkami w salonie? – przemówiła przeze mnie moja własna matka z pseudowychowaczą pretensją w głosie – Mogłam! – Szelmiątko się uśmiechnęło. – Ale coś zobaczyłam. Powiemy mamie? – spytała swoje lalki. – Pip, pip! – odpowiedziała Lola, a Tamala skinęła kudłami. – Ona mówi, że widziałyśmy delfinka! Plawda, Lola, plawda, Tamala? Lale potwierdziły, a ja zamarłam. – Jakiego... delfinka? – wycedziłam z trwogą. Czyżby laleczki znalazły zabaweczki, oczywiście te wujka... Piotra? Z przejęcia wszystko mi się zaczęło rymować, wuj też, ze słowem, które samo cisnęło się na usta. Przebudzona podwójnie, szybko jednak przypomniałam sobie, że przecież wczoraj, gdy mała poszła spać, pochowałam skrzętnie akcesoria do różowej walizeczki i postawiłam wysoko na półce, zamierzając któregoś wieczoru wymknąć się nad morze i utopić wszystko, sztuka po sztuce, zostawiając jednak walizeczkę. Zatem całkiem ekologicznie, bo byłam pewna, że prędzej czy później wszystkie... eee... zabaweczki

zostaną wyłowione przez amatorów wakacyjnych romansów... – Delfinek ślicznie skakał! I... to było miłe! – wyznała największa laleczka koło mego łóżka. – Miłe?! – Po pierwsze, Julka rzadko używała takich dorosłych słów, a po drugie... Boże, zwariowałam z tych nieszczęść? Przecież moja sekretna błękitna rybka, a raczej ssak od przyjemności, leżał głęboko schowany gdzieś w pudle wraz ze zbiorem gaci z dziurami i staników bez miseczek, nieotwieranym od paru sezonów. – Jakiego był koloru? – zadałam pytanie pomocnicze. – Nie wiesz, jakiego kololu są delfinki? – No więc? – Teraz właśnie nie wiedziałam... – Delfinki są szale, a z daleka czalne – uświadomiło mnie moje dziecko, zgodnie z prawami przyrody. – Był czalny! Z oglódka go widziałam, jak pływał w morzu! Odetchnęłam. Będę jednak musiała wprowadzić zwiększone środki ostrożności, jeśli chcę wychować normalne dziecko w takiej rodzinie, w takim domu.... Erotyczne zabawki na każdym kroku, pornosy babci w kuchni, stringi gosposi w szufladach i tatuś lowelas do kompletu. Na kogo ona w takich okolicznościach wyrośnie? Może na świętą? Prawem zaprzeczeń, tak jak moje koleżanki, absolwentki zakonnych szkół z internatem, które, jeśli nie wyleciały z nich przed maturą, by wkrótce z punkowym irokezem zasilić jakiś undergroundową kapelę, to na studia szły już z brzuchem z wakacyjnej wpadki. Boże, jak trudno jest wychować dziecko! Moja porażka z narodowo odjechanym Michasiem jest tego najlepszym, bo żywym przykładem. Synek wybrał ideologiczne bagno, a córeńka ukraińską zastępczą mamusię. I pewnie miała rację, bo kto by

chciał mieć taką matkę, taką... no... w sumie nie wiedziałam, jaką, ale na pewno było coś ze mną nie tak, skoro przegrywałam na każdym froncie i wszyscy mnie opuszczali... Mąż, syn, córka, nawet ojciec, bo umarł. Tak sprawnie nakręciłam sobie spiralę wewnętrznego dołowania, że miałam już tylko ochotę naciągnąć kołdrę na nos i zostać w tym dole na zawsze. Najwyraźniej zaczynam przechodzić z fazy wściekłości do fazy smutku, jednej z trzech czyhających na człowieka po miłosnym zawodzie, jak wynikało z moich nocnych internetowych studiów. – Mam dla ciebie niespodziankę – powiedziała cicho Julka, nim zdążyłam zanurkować pod pierzynę i w spokoju nad sobą zachlipać. Schyliła się i podniosła coś z podłogi. – Znalazłam pod drzewkiem, plawda, że jest piękna? – Podała mi pękniętą pomarańczę. – Dla mnie? – Tak, bo... bo jesteś moją mamusią. Wzięłam od niej lepki owoc, jakby to było jakieś bezcenne jajo Fabergè, ba, cały kurnik drogocennych jaj. Złotych, platynowych, wysadzanych brylantami i szmaragdami, perłami i rubinami, najprawdziwszych, kompletna kolekcja jaj Romanowów zmieściła się teraz w mojej dłoni. Zacisnęłam dłoń i postanowiłam nigdy już takiego skarbu nie wypuścić. Byłam nagle bogata i szczęśliwa. – Piękna! Dziękuję ci, kochanie! – Przytuliłam mocno Julkę oraz jej dwie lalki i jajo-pomarańczkę, a łzy poleciały mi same i gdzieś na mojej nocnej koszuli pomieszały się z wyciekającym z przejrzałego owocu sokiem. Wstałam... Co ja opowiadam: wyfrunęłam z łóżka, prawdziwie uskrzydlona, nie jak kura Ivanka, lecz jak flaming, o ile flamingi są rudoryże, bo coś takiego mignęło mi przez chwilę w lustrze, gdy szłam do kuchni. Ale teraz nie zamierzałam się nad tym

zastanawiać. Dzień zapowiadał się bajecznie. Najpierw wzruszenia o poranku, potem wspólne śniadanie na zalanym słońcem tarasie, z widokiem, dla którego warto żyć, a przynajmniej czasem tu przyjechać. Wielki Błękit morza i jeszcze większy nieba zlewały się w jedno wielkie błękitne szczęście, na które mogłam patrzeć godzinami, dniami, porami roku, teraz i zawsze, i na wieki wieków. I nigdy mi się to patrzenie nie znudzi, bo odcienie i faktury na horyzoncie zmieniały się ciągle: raz była to gładka niebieska tafla, raz stalowe marszczenia, a kiedy indziej głęboki szmaragd z migocącymi na falach światełkami. Czy, zaczynając dzień od tak pięknego widoku za oknem, można w ogóle być nieszczęśliwym albo chorym? Nie ma co filozofować, prywatne ubezpieczalnie nie oferowałyby polis zdrowotnych za ułamek niemieckich cen, gdyby ludzie masowo tu chorowali. Ze szczęściem musi być podobnie, może więc niepotrzebnie wysłałam wczoraj histerycznego esemesa do Altosa? Po co mi jego czary teraz, gdy mam przy sobie kochającą córkę, z którą właśnie usiadłyśmy do późnego śniadania? Julka i jej dwie towarzyszki dzielnie pomagały w przygotowaniach: nakryły płóciennym obrusem stół na tarasie, rozłożyły kolorowe talerze – cztery, bo lalki też były głodne – postawiły misy z owocami, półmiski z warzywami i deski z serami, a na koniec wycisnęły z pomarańy sok, którego większość znalazła się na podłodze, ale nawet gdyby na tej podłodze znalazła się cała zawartość kryształowej butelki moich megadrogich perfum Amouage, i tak nie zmąciłoby to mego świeżo odnalezionego szczęścia. Julka siedziała teraz między swoimi lalkami i każdej z nich, a także sobie przygotowywała kanapkę z burgos – hiszpańskim

białym serem, na który kładła plasterek pomidora i posypywała świeżym tymiankiem, zerwanym w moim ekoogródku za domem. Patrzyłam na to z dumą i spokojem, bo już miałam pewność, że moja córka zawsze poradzi sobie w życiu. Na pewno nie umrze z głodu, nazrywa owoców, zrobi kanapki dla siebie i najbliższych, moja mała, dzielna półsierotka! Półsierotka? Przyjrzałam się jej. Z tymi nieszczęsnymi rudymi kłakami, w przymałej pidżamce, upaćkana dżemem, wyglądała jak cała sierota. Jedna wielka cała sierota! – Po śniadaniu pojedziemy do Palmy po ubranka dla ciebie... do Corte Inglés – powiedziałam zdecydowanym tonem, nie oczekując innej reakcji niż szczery entuzjazm. Przecież uwielbiała to miasto, lodziarnie i sklepy z zabawkami czaiły się tam na każdym rogu, więc każdy wypad kończył się zakupem kolejnej lalki i rozstrojem żołądka, po którym nie musiała jeść znienawidzonego obiadu. A poza tym była także strojnisią z początkami genetycznego shopoholizmu, ten ostatni wiadomo po kim. Gdyby miała swoją kartę kredytową, jej tatuś dawno poszedłby z torbami, i nie byłyby to torby z Harrodsa. Ale Julka nie reagowała, tylko w najlepsze sączyła drugą szklaneczkę soku. – Słyszałaś, co powiedziałam? Nie cieszysz się? Kupimy ładne sukieneczki... pójdziemy na lody do Gelat Paco... – Wiesz, pyszny ten nasz soczek! – Grała na zwłokę, tylko dlaczego? – Julka! – Nie chcę nigdzie jechać! – burknęła znad szklanki. – Wolę zostać w domku i gotować konfituly! – Konfitury? Gotować? – Omal nie zakrztusiłam się kawą, jakby

właśnie wyrecytowała z pamięci wszystkie dwanaście ksiąg Pana Tadeusza. – Mówiłaś wczolaj, że trzeba pomalanczki zeblać, bo się zmalnują, i zlobić konfituly! – odpowiedziała, jakby nie była moim dzieckiem, tylko jakąś lalką na baterie, zaprogramowaną przez bezdzietnego utopistę i włączoną na modus „ideał”. – Kochanie, a nowe ciuchy?! Uparcie milczała, aż z wrażenia zjadłam na raz pół słoika nutelli, choć okoliczności usprawiedliwiłyby nawet cały, i to w rozmiarze familijnym. – Dobrze, więc pojedziemy później. – Machnęłam ręką. Oczywiście, że byłam zaintrygowana, co się za tym kryje, choć czasem, jak to w przypadku istotki czteroipółletniej, nie musiało kryć się nic: ot, kaprys, kaprysik, nagła zmiana nastroju... Zresztą może to był i dobry pomysł? Odsapnąć, pobyć u siebie, pozrywać pomarańcze, przyzwyczaić się do myśli, że to teraz będzie nasz całoroczny, jedyny prawdziwy, jedyny szczęśliwy dom... Bez niepożądanych tu osób, pomyślałam, wyjmując z torebki komórkę, w której odbiło się sześć nieodebranych połączeń od Marka. Ma się rozumieć, że nie zamierzałam oddzwaniać, co on sobie wyobraża? Nie zamierzałam też odpisywać na esemesowe idiotyzmy Piotrusia z pytaniem, czy w domu jest toster do grzanek w kształcie serc, bo chciałby takie zrobić Abdulowi Haqqowi... Zwariował? Nawet Julka nie żądała nigdy grzanek w kształcie serc, a cóż to znowu za pomysły? I dlaczego chciał karmić uchodźcę chrupiącymi serduszkami? I co na to moja matka? Odpowiedź uzyskałam z esemesa wysłanego mi z nieznanego numeru. CZY MOŻESZ SPRAWIĆ, BY TWOJA MATKA ZABRAŁA SŁUGĘ PRAWDY DO DOMU, BO ON SIEDZI TU

Z NAMI I RUJNUJE MI ŻYCIE. POZDRAWIAM, RAFIK. PS NIE MÓW NIKOMU, ŻE DO CIEBIE NAPISAŁEM, BO ZAJRZAŁEM W KOMPA PIOTRKA, BY WZIĄĆ NUMER I... Nie czytałam dalej. Nikomu nie powiem, spokojnie. Nikomu w ogóle nic nie powiem, nie zamierzam się wtrącać do niczego. Nie obchodzi mnie to! Polskę, razem z wami, waszymi oślepłymi oczami, pisarkami opiekującymi się uchodźcami, i durnymi grzaneczkami w kształcie serc, zostawiłam za sobą! Wrzuciłam komórkę do torby. A dajcież mi święty spokój! – Tata pisał? – Nie – warknęłam. – Znaczy tak – posłodziłam. – Pytał, czy masz się dobrze i niczego ci nie brakuje, słoneczko! – Napisz, że nie blakuje – ucieszyła się. I bardzo dobrze, przynajmniej i ja się dowiedziałam! Zresztą nie mogłam zachowywać się jak świnia. Jula miała oboje rodziców, bez względu na wszystko. Nie była winna, że między nimi latała książka, która uszkodziła tatusiowi wzrok. Zawsze gardziłam tymi kilkoma koleżankami, które byłych mężów szantażowały dziećmi. Nigdy nie walczyłam ze swym eksem przy pomocy Michasia, to by było poniżej mojej godności i matczynych obowiązków. Nigdy nie zachowałabym się jak na przykład Lidka, z którą na szczęście kontakty się urwały. Otóż Lidka domalowała na wszystkich fotach swego męża hitlerowski wąsik i gdy Bogu ducha winnego Patryczka, jej synka, zapytano w przedszkolu, kim jest tatuś, odpowiedział, że Hitlelem! Fakt, Lidka nakryła swego eksa w ich małżeńskim łożu z baldachimem, pod którym gził się z dwiema Mulatkami, ale za nic w świecie nie dopuściłabym, by Jula, spytana o Marka, powiedziała, że to Hitlel! Rozmyślałam tak sobie o złośliwości różnych bab i głupocie ich

mężów czy facetów, w każdym razie ojców ich dzieci, w sytuacji absolutnie komfortowej, sama oczywiście stawiając siebie na piedestale rodzicielskiej mądrości. W końcu czegoś uczymy się z poprzednich rozwodów, nic nie dzieje się po nic. Najważniejsze, żeby w życiu dziecka nie było dramatycznych zmian, dlatego teraz, z ukochaną córeczką, w najlepsze zrywałyśmy pomarańcze w naszym rajskim ogrodzie. Gdy napełniłyśmy kolejny kosz, a słońce pomału stawało się równie pomarańczowe jak owoce i nasze nieszczęsne fryzury, bo ile razy spojrzałam na nią, przypominałam sobie o tym, co sama miałam na głowie, pod oknami, a raczej pod naszym urwiskiem rozległ się znajomy terkot silników. Musiała dochodzić piąta, gdyż do portu wracali rybacy. Piąta po południu? Miły czas tak szybko ucieka! Lubiłam patrzeć na tę swoistą procesję łodzi, kutrów, małych stateczków, zwanych llaut, płynących gęsiego, jeden za drugim, przy akompaniamencie krzyczących ptaków, lecących za nimi całymi chmarami i próbujących wykraść ryby z sieci, które łodzie ciągnęły za sobą. – Pojedziemy najpierw do sklepu po ciuchy dla ciebie, a potem do portu po rybkę, chcesz? Będziemy miały na kolację – spytałam Julki, która właśnie wrzuciła do kosza ostatnią pomarańczę i więcej już by się nie zmieściło. – Ale nie pojedziemy po ciuchy? – Spojrzała na mnie proszalnie. – Tylko po lybkę i na lody? Za to, że tak pięknie pomagałam! Wbiła we mnie ślepia. Od tego spojrzenia stopniałby lodowiec, a co dopiero ja. Jednak, choć stopniałam, nie mogłam pojąć, co się za tym kryje. – Dobrze, kochanie, lecz przecież nie masz się w co ubrać. Sukieneczka z wczoraj już się nie nadaje – zaćwierkałam. –

Zahaczyłaś nią o barierkę, gdy wychodziłyśmy od fryzjera, i ma dziurę, zapomniałaś? W dziurawieniu ubrań, choćby w okolicy nie było nic, na czym można by je przedziurawić, córeczka była mistrzynią galaktyki! I dlatego, gdy teraz podbiegła do mojej szafy, otwierając ją szeroko, poczułam się nieswojo. Jedną drogą, świetną kieckę już pocięłam, ta dziura to w sumie wisienka na torcie, ale reszty nie zamierzałam. Czyżby ona wyobrażała sobie, że... – Pojadę w tej! – Wyjęła elegancką sukienkę w kolorze marengo. – I... podała mi nożyczki. – A jutlo w tej! – Rzuciła we mnie następną. – A gdy się zlobi cieplej... – Na ręku wylądowała mi jedwabna na specjalne okazje. – Aleee... – Widzisz? – przymilała się. – Możesz na mnie oszczędzić dużo pieniążków, nic nie trzeba mi kupować. Te mi wystalczą, tylko tlochę utniesz... Jedwabna na specjalne okazje kosztowała jakiś srylion euro, do dziś wstydzę się aż takiego wielkopańskiego kaprysu... Westchnęłam i odłożyłam nożyczki. Mała zrozumiała w lot. – No co? Żałujesz mi? Tata by mi dał od lazu! – Już ruszała jej się broda. Nie, błagam, tylko nie ryk! Mogłam albo wywołać dziką awanturę, albo wznieść się na wyżyny dyplomacji. – Słuchaj, kochanie. – Przełknęłam ślinę. – A może włożyłabyś coś... Oksanki? Tak, wymówiłam znienawidzone imię, lecz w gościnnym pokoju, w którym Oksana mieszkała z nami całe zeszłe lato, powinny być jeszcze jakieś jej szmaty. Ze trzy pensje plus jedną z góry wydała na te wszystkie bazarowe, targowe, odpustowe, festynowe

badziewia, chińsko-afrykańskie podróbki podróbek, skaj imitujący skórę, plastik udający jedwab, wszystko sztuczne, oszukane i wstrętne. Tyle tego nakupowała, że nawet dwie walizki nie pomieściły tych skarbów, więc, chcąc nie chcąc, caryca część obstalunku musiała pozostawić. Po chwili stałyśmy przed jej szafą. Gdy otworzyłam drzwiczki, poraził mnie egzotyczny melanż przenikających się zapachów, a raczej zapaszków tanich pachnideł, perfumowanych saszetek na mole i orientalnych mydełek. Omal nie pojechałam ekpresem do Rygi, a przecież to ona, Oksana, powinna tam teraz być, no niezupełnie tam, ale kierunek podobny... Wyjęłam pierwszą reklamówkę. Wysypały się z niej jakieś skrawki materiału z tasiemkami i dopiero po chwili zorientowałam się, że są to kostiumy bikini. Kiedy ona w nich chodziła? W sierpniu, gdy musiałam skoczyć do Warszawy, zostawiając na Majorce dzieci z nią i Markiem? Zajrzałam do kolejnej torby i wybrałam z niej kilka rzeczy. Mikroskopijne legginsy powinny na Julkę pasować, a kusy sweterek z opalizującej włóczki, w kolorze podolskich chabrów, będzie idealny na wieczór. – No, a teraz ubieraj się szybko, bo jak słoneczko zajdzie, zrobi się chłodno! I udałam, że nie widzę, z jakim zachwytem moja córka wsuwa legginsy pokryte srebrnymi wzorkami. Była jak mała sroczka, wszystko, co się świeciło, więc także i chabrowy sweterek, uważała za bezcenne skarby. Dobrego gustu, o który przez moment ją posądzałam, gdy wybierała moje najlepsze kreacje, choćby tę w dyskretnym marengo, z mlekiem matki nie wyssała... Kiedy w końcu wsiadłyśmy do samochodu, obie wyglądałyśmy

jak uciekinierki z taboru – sądząc po naszych karnacjach i oranżowych włosach, z taboru Cyganów irlandzkich, ale zobaczywszy moje biedne dziecko w tych srebrnych nitkach i opalizujących bławatkach, postanowiłam solidarnie zostać w starym dresie. Jak cyganeria, to cyganeria! Nigdy nie odważyłabym się tak wyjść na warszawską ulicę, choć ostatnio do stołecznych modniś się nie zaliczałam. I za to też kochałam Majorkę – dozwolone było wszystko, zupełnie jak w Nowym Jorku. Mogłabym paradować po Paseo w worku na śmieci, pójść na przyjęcie w trampkach, na elegancką kolację udać się prosto z golfa, gdybym w golfa grała, i nikt by się nawet za mną nie obejrzał. Wszyscy na wyspie ubierali się casualowo, oderwani od modowych mainstreamów, nie mówiąc już o mediolańskich czy paryskich wybiegach. No, prawie wszyscy, bo stylizujące się na wschodnie oligarchinie tarło z Puerto Portals obowiązywały własne wizerunkowe reguły. Ja, chociaż ani na męża, ani na sponsora nie polowałam, miałam parę fajnych ciuchów w szafie, właściwie nigdy niezakładanych i trzymanych chyba tylko na wypadek, gdyby nagle na wyspie pojawił się Brad Pitt, po rozwodzie z Angeliną znów do wzięcia. Dotarłyśmy do portu, gdy rybacy już wynosili z kutrów białe plastikowe skrzynie pełne ryb, ośmiornic, krewetek, langustynek, kalmarów. Barweny, dorady, diabły morskie, czego tam nie było! Posortowane według rodzaju i wielkości, łapiące ostatni oddech, ryby i żywe ośmiornice, próbujące wydostać się ze swoich pułapek. Nie mogłam się zdecydować, czy są piękne, czy wręcz obleśne, gdy kręciły tak swoimi mackowatymi ramionami, no ale jak mogły być obleśne, skoro czasem porównywałam do nich moją ukochaną córkę? Ścisnęłam mocniej rączkę Julki.

– Na co masz ochotę? – Klewetki do jedzenia i lybkę do akwalium! – Kotku, nie mamy akwarium, tym bardziej ze słoną wodą, morska ryba by nie przeżyła nawet pół dnia. – Czy te półżywe ryby będą mnie teraz wszędzie prześladować? Na wszelki wypadek poprosiłam rybaka o wypatroszenie pięknej lubiny, którą sobie upatrzyłam. – Al sal? – spytał, czy będę przygotowywać ją zapiekaną w soli, bo mogłam przecież: grillować, ugotować z niej zupę albo usmażyć filety, a każdy z tych sposobów wymagał innego patroszenia. Kiedyś nie wiedziałam, że tak jest, i trochę mnie to wścibstwo sprzedawców, jak mi się wtedy wydawało, wkurzało. Co ich obchodziło, jak ja zjem moją rybę? – Al horno! Upieczemy ją z ziołami w brzuchu – odpowiedziałam rybakowi i wytłumaczyłam Julce, która z trwogą patrzyła, jak ten wielkim nożem sprawnie rozcina rybę. Czerwonawe wnętrzności poleciały do wody, a żarłoczne mewy rzuciły się za nimi jak opętane. – I klewetki! – zapiszczała wielbicielka owoców morza. – Gambas, pol fawol – złożyła sama zamówienie. Moja mała Majorkanka! Pogłaskałam ją po rudej czuprynce i poczułam, że znów jestem szczęśliwa. A jutro kupimy specjalny szampon, a jak będzie trzeba, to i rozpuszczalnik, zmyjemy z głów ten straszny kolor, przestaniemy robić za liszki chytruski i znowu będziemy blondynkami! Przynajmniej ja, bo z nią to nigdy nic nie wiadomo. Wracałyśmy spacerem do samochodu, gdy wzrok Julki przyciągnęły okrągłe, zatopione w wodzie baseniki. – Kto się w nich kąpie? – Od razu chciała wiedzieć.

– Ostrygi. Takie zwierzątka, tam je hodują. – Na szczęście wiedziałam: matka powinna wiedzieć wszystko, a nigdy nie wiadomo, o co czterolatka zapyta. – Niektórzy ludzie uważają je za szczególny przysmak, ale ja... – Wiem, co to ostlygi! – przerwała mi. – Wujek Piotlek je jadł, jak byliśmy na obiedzie, i dawał temu nowemu panu, a babcia była zła. No nie wiem, co mam myśleć o karmieniu afrodyzjakami arabskiego Sługi Prawdy na bożonarodzeniowym obiedzie. W każdym razie nasza poświąteczna kolacja była pyszna, nie tylko dlatego, że razem upiekłyśmy rybkę, w którą Julka osobiście wpychała zioła i czosnek. Ostatnio rzadko byłyśmy same, bez Oksany i całej tej rodzinki, z którą wiadomo gdzie się najlepiej wychodzi. Tym cenniejsze były to chwile, tym łatwiej się dogadywałyśmy, nie mówiąc już o niedarciu kotów, bo też i żaden nie napatoczył się w rozmowie. Rozmawiałyśmy. Jakbyśmy obie były partnerkami. Spokojnie, serdecznie, z uwagą. Nie miała jeszcze pięciu lat, a po raz pierwszy, odkąd ją urodziłam, byłam sobie w stanie wyobrazić, że tak właśnie, jak przyjaciółki, będziemy razem dorastać, ponieważ starzeć się nie zamierzałam, do tej jedynej w swoim rodzaju wspólnoty matki z córką w najlepszym tego słowa znaczeniu. O to trzeba się starać od początku, od razu, od podstaw, nie da się, niedogadując się w młodości, uczynić tego nagle później. Moja matka nie traktowała mnie poważnie, nawet gdy już się wyprowadziłam z domu. Zawsze musiała coś oświadczać, nakazywać, zakazywać, nigdy nie dopuściła do siebie myśli, że choć jestem z niej, jestem inna. Kładłam Julkę spać jako swoją najlepszą przyjaciółkę. Nieważne,

że będzie jeszcze sto miliardów awantur, zrobiłyśmy fajny krok. Wyszłam na taras w poczuciu potrzebnego i bardzo udanego dnia. Zadzwoniła komórka i nawet miałam ją zlekceważyć, by nikt nie zepsuł mi wieczoru, ale sprawdziłam, kto dzwoni. Altos! Nie mogłam nie odebrać; wczoraj, w kompletnym rozpieprzu, napisałam przecież do niego esemesa z prośbą o pomoc. Altos, filozof, który nie lubił tego słowa, i gej, który nigdy mi się do tego nie przyznał, był niewątpliwie moim wielkim przyjacielem i największym oryginałem, jakiego dane mi było znać, a długie spacery po plaży i jego opowieści o Wysokich Mocach, w które wierzył z siłą dziecka, należą do najpiękniejszych zdarzeń nie tylko na Majorce, ale w ogóle w moim życiu. – Nic się nie martw, moja droga – rzucił się od razu z pomocą, której akurat już nie wymagałam. – Nie wiem, o co chodzi, lecz teraz są najlepsze dni w roku na czary i pojutrze zabieram was z Julką w specjalne miejsce z cudowną energią! Złożymy Wysokim Mocom ofiarę, a potem własne prośby! – wyrecytował na jednym oddechu. – Wspaniale! – krzyknęłam. – O której? Nie miałam siły opowiadać mu teraz o wszystkim. Zwłaszcza że sama czułam w tej chwili jakąś niebywale pozytywną moc. Jakkolwiek głupio by to zabrzmiało – moc miłości i wiary, że życie jednak bywa piękne. Jak długo? Cóż, gdybym nie wcisnęła połączenia z Michasiem, pewnie dłużej, lecz jeśli martwiłam się o kogokolwiek pozostawionego w kraju, to było to mój jedyny syn, dbający, by moje życie bywało piękne, ale by ostatecznie takie nie było... – Stało się coś? – Natychmiast odebrał, elegancko burcząc; o „dzień dobry, mamusiu” zapomnijmy.

– Cześć kochanie, wszystko u ciebie w porządku? – Postanowiłam nie reagować na jego „uprzejmości”. – A co ma nie być? Alles in Ordnung! – warknął do mnie jak szwabski generał. – Aaa, to się cieszę... – Tylko Michaś potrafił sprawić, że brakowało mi czasem języka w gębie. – Więc? Po co dzwonisz? Stało się coś? – Michaś, czy to dziwne, że dzwonię, by porozmawiać z własnym synem? – Matka, życie to nie kawiarnia! – rzucił. – Nie masz sprawy, nie masz po co dzwonić, zajęty jestem, einverstanden? – Ja, ja, zrozumiałam – odrzekłam karnie i ugodowo, w końcu najważniejsze, że jest w dobrej kondycji, skoro pyskuje po niemiecku. – Ale mógłbyś czasem... – Jadę na obóz, jak będę nowym człowiekiem, to pogadamy! Auf Wiedersehen, Mutti! I rozłączył się... Nowym człowiekiem? Wolałam nie dociekać, co ma na myśli, bo to pojemne sformułowanie. Czyż ja także nie pragnęłam być teraz „nowym człowiekiem”, choć wcale nie szwabskim żołnierzem? Do próśb, jakie pojutrze miałam zgłaszać z Altosem Wysokim Mocom, dodałam błaganie, by memu synowi przywróciły rozum.

SANKTUARIUM

Nasza

świeżo odbudowana matkowo-córkowa sielanka trwała kolejny dzień. Wczoraj doskonale bawiłyśmy się w fabrykę marmolady. Smażyłyśmy konfitury, nastawiałyśmy nalewki, gotowałyśmy syropy i oblizywałyśmy palce z ciepłego karmelu. Uwijałyśmy się między słojami i słoikami, butelkami i gąsiorami, kolorowymi zakrętkami i miedzianymi rondlami, misami pełnymi owoców i workami z cukrem, a sterty pomarańczy jakby wcale nie malały. Było ich dużo, bardzo dużo, za dużo, bo drzewka obrodziły w tym roku jak jakieś niewyżyte króliki. I odpowiednio dużo było w naszej kuchni zapełniających się przetworami słoików. Co ja potem z tym wszystkim zrobię? Ile dżemu można zjeść? Ile słoiczków można rozdać? – Chyba zaczniemy to sprzedawać! – westchnęłam przy kolacji, zupełnie niechcący na głos, choć mówiłam w zasadzie do siebie. Juleczka, w której nagle odezwały się jakieś kupieckie geny prapradziadka, natychmiast podchwyciła pomysł i do późnej nocy na brzegu stołu wypisywała etykietki i przyklejała je do napełnionych słoików. – A te z czym są? – pytała za każdym razem.

– Te? Z kardamonem. – Nie z imbilem? – Nie, te po lewej są z imbirem, tylko nie pomyl! – Na-lan-ha kon kal-da-mon – sylabizowała, bazgrząc zupełnie przypadkowe literki na karteczkach. – Jeśli już, to naranja con cardamono, ale czemu piszesz po hiszpańsku? Napisz POMARAŃCZE Z KARDAMONEM. – Zwaliowałaś? To są hiszpańskie pomalańczki! A ja tutaj jestem przecież Hulieta! Wszystko tu jest hiszpańskie, i koniec! Hozemaljo też jest hiszpański! A jak sprzedamy ją na talgu, to nikt nie zlozumie, co to pomalańcza! – odezwał się niespełna pięcioletni zmysł marketingowy w ciele lokalnej patriotki. – A babcia? Dla niej zrobisz napisy po polsku, mam nadzieję? Bo nie wiem, co by matka powiedziała na domowe przetwory z napisem MERMELADA DE NARANJA... To dopiero była polska patriotka, warszawska, mokotowska, sadybska, parafialna, z języków obcych tylko rosyjski, z kuchni światowej pizza hawajska i vegeta, pardon!, teraz to pewnie także humus i kebab. Ale Juleczka uparcie chciała być hiszpańską Julietą, a nie arabską księżniczką, nie mówiąc o prapolskiej Julci, wędrującej przez łany złotego prapolskiego zboża, w którym jednak pomarańczy nie uświadczysz... Już nieraz mnie matka przed „hispanizacją” dzieci ostrzegała: najpierw, gdy dziesięć lat temu zapisałam tu Michasia do szkoły, nota bene brytyjskiej!, i teraz, gdy w czasie ostatnich letnich wakacji woziłam Julkę na zajęcia do miejscowej świetlicy, żeby choć liznęła języka, a raczej języków, bo miejscowe dzieci porozumiewały się własną majorkańsko-katalońsko-hiszpańską mieszanką. Taki to już los wyspiarskiego narodu, któremu

najpierw narzuca się oficjalny język z Barcelony, a potem, gdy okazuje się, że nikt z turystów go nie rozumie, dowala się do edukacji castellano, czyli hiszpański, dręcząc ich tą trójjęzycznoscią aż do matury. Przy okazji dręczono i nas, zagranicznych przybyszy, bo przez ten lingwistyczny mętlik nie wiedziałam już, czy mieszkamy niedaleko Sant Elm czy San Telmo, choć listy docierały bez problemu pod obydwa adresy. Jeśli Michaś – oby nie – będzie już tylko szwargotał po niemiecku, wieża Babel gotowa! No właśnie, babcia! Dziś już z samego rana popsuła mi humor! Dopiero co weszłam do kuchni, by przygotować nam śniadanie, gdzieś na ostatnim skrawku wolnego miejsca między walającymi się wszędzie słoikami, jakby to było Miasteczko Wilanów, a już zaszczekał telefon. Stanęłam w oknie i podjęłam wyzwanie. – No wreszcie odebrałaś! Ja ci radzę, nie igraj z ogniem, bo zwierzęta z lasu pouciekają! – rzuciła na powitanie zagadkę frazeologiczną, bo naprawdę nie wiedziałam, o co jej chodzi. Ani tu wokół nas lasu nie było, ani tym bardziej ognia, bo kuchenka była elektryczna. – Może jaśniej? – Nie udawaj, córeczko, że nie rozumiesz! Ubzdurałaś sobie coś, wmówiłaś romans Markowi i jeszcze przez ciebie w szpitalu wylądował, i ja jestem jedyną osobą, która go tam odwiedza! Zupę mu noszę, gdy ty sobie w najlepsze siedzisz na leżaku i... – Zabrakło jej słów. – ...i nadrabiam stracony czas z moją córką! Z niezadbanej cielicy krowy nie będzie, czy nie tak zawsze mówiłaś? I co? Zadbałaś? – zasyczałam. – Nie odwracaj słonia ogonem! Nie przyjmujesz żadnej krytyki!

Zupełnie jak twój braciszek, też nie ma z nim żadnej rozmowy, dwie niemowy podrzucone do kukułczego gniazda! – rozkręcała się, a ja pomału rozumiałam, że jak zwykle grała moim poczuciem winy, by przygotować sobie grunt. – Czy ty mogłabyś przemówić mu do rozsądku?! Czy wiesz, co on zrobił?! On mi zabrał mojego... „Kochanka?” – miałam na końcu języka, ale miłosiernie ugryzłam się w złośliwy czubek, by załatwić własne sprawy. – Nie wiem, co ci Piotruś zabrał, ale gdybyś mogła do mnie do domu czasem podjechać i sprawdzić, czy nie roznieśli mi chałupy na strzępy, ucząc się egzotycznych tańców, byłabym ci zobowiązana! – A oczywiście, że znów podjadę, oczywiście, byłam tam u nich już trzy razy – sapała matka. – Trzy razy prosiłam mojego Abdula Haqqua, by wrócił ze mną na Truskawiecką, i wiesz, co? Nie chce, mówi, że najpierw musi zarobić pieniądze! Za każdą godzinę lekcji tańca Piotruś mu płaci, w gotówce! – Od kiedy to taki bogaty i hojny się zrobił? – parsknęłam jadowicie. – Nie wiem... To znaczy wiem... Zostawiłaś mu przecież pieniądze... no to ma. – Jezus Hozemario! – krzyknęłam. – To są pieniądze na mój nowy komputer! Ktoś mi go wiezie ze Stanów, powinien lada dzień być w Warszawie!... Miał nimi zapłacić!... Za komputer, nie za rucha... ruszanie się w tańcu!... Jezus Hozemario! – powtórzyłam, kompletnie bezradna. – Nie wzywaj imienia Pana, bo... – Matka zaczęła starą śpiewkę. – To ciebie wzywam, byś to natychmiast ucięła! – przerwałam jej, usiłując zebrać myśli. – A ten cały Rafik? – Z rozpaczy, że Piotruś go już nie chce, zamknął się w łazience! – Weź go stamtąd jakoś wywab, nie wiem, obiecaj mu nowe

superbody, i zadziałajcie! W każdym razie forsa ma wrócić do koperty, a ty z tym swoim... do siebie, na Truskawiecką, einverstanden? – Po jakiemu ty do mnie? – oburzyła się. – Urodziłam się w czasie wojny i nie życzę sobie... Cholera, wskoczyło mi to głowy z wczorajszej rozmowy z Michasiem... Nie mogłam się z nią kłócić, nie teraz. Zrobiło mi się ciemno przed oczami, nie powinnam się tak denerwować, mam małą córeczkę, która wymaga... Nie, to nie mój organizm, to niebo za oknem zasnuło się ciemnymi chmurami; proszę, metafora ludzkiego życia na zawołanie... Wzięłam oddech. – Mamo, jak ty sobie z nimi nie poradzisz, to kto? – brałam ją pod włos. – Czyż nie zoperowałaś kiedyś stukilowego, wściekłego rottweilera bez narkozy, bo nie zadziałała? – Racja! – ucieszyła się weteranka polskiej weterynarii, wbiła w dumę i nabrała nowych sił. – Więc działaj! – Trzeba ją było zostawić w takim stanie, bo właśnie teraz mogła przenosić góry. – Mamo, muszę lecieć odetkać cysternę! Pa! – Rozłączyłam się z ulgą. Niczego nie musiałam, już wczoraj wymiotłam z niej liście na wypadek deszczu, który zapowiadali w radio. „Zła pogoda” jest na Majorce miłą odmianą, może nie dla turystów, ale dla nas, już prawie tubylców, deszcz bywa wybawieniem. Za darmo podleją się ogrody i pola, zapełnią się górskie zapory i baniaki na deszczówkę, które niemal każdy wiejski dom ma na dachu. Słodka woda jest tu towarem deficytowym, jak papier toaletowy w peerelu, cennym jak irański kawior i torebki Hermèsa. Kiedy zimą leci z nieba niczym manna, trzeba wody nałapać jak najwięcej, bo jedno jest pewne: w lecie jej znowu zabraknie.

Lato! Do lata może się jeszcze zdarzyć wszystko. Matka może napisać nowych 50 twarzy Greya i znaleźć się we wszystkich komercyjnych telewizjach śniadaniowych, nie mówiąc o okładkach plotkarskich szmat. Michaś, w ramach ustalania jedynego właściwego porządku narodowo-moralnego, może rzucić się ze swymi zeszwabionymi koleżkami na wszystkie genderowe knajpy w okolicach placu Zbawiciela, choć gejowskiej tęczy już nie podpalą, bo przecież została zburzona. W domu, w moim pięknym domu, bez tęczy, mój rodzony gejowski brat może oddać nauczycielowi tańca nie tylko komodę dolarów, ale i mnóstwo innych, wartościowych rzeczy, zostawiając tylko eleganckie mury. A właściwie też nie, bo jeśli zdesperowany Rafik postanowił się w tej łazience utopić, odkręcona woda zaleje także ściany, nie wspominając o drewnianej klepce podłogowej, sprowadzonej przez Marka specjalnie z RPA. Właśnie, Marek! Do lata może przecież oślepnąć ostatecznie, nawet nie spytałam matki, w jakim on jest stanie, gdy go odwiedza w szpitalu. I mogę już nie móc spytać, bo z tych nieszczęść do lata ani chybi odbierze mi mowę... Spojrzałam na Julkę, siedzącą grzecznie przy stole w oczekiwaniu na śniadanie, którego wciąż nie zrobiłam, choć za godzinę miał przyjechać po nas Altos. – Co zjesz? – spytałam, póki mogłam mówić, jakbym nie wiedziała, że wskaże czekoladowe ciastka albo nutellę. Obie zjadłyśmy na słodko. Jakieś przyjemności muszą w życiu być. Tymczasem deszcz jednak nie nadchodził, nadeszły za to dwa esemesy od Marka. Wykasowałam je od razu, niech się wyżala salowej, stosunki z personelem potrafi przecież mieć fantastyczne, a nawet intymne!

– No i gdzie on jest? – Zaczęłam się złościć na Altosa, na którego przecież nie dało się złościć. – Tata? – młoda podchwyciła chyba telepatycznie. – Nie, Juleczko, czekamy przecież na Altosa! Jedziemy z nim na wycieczkę do Lluc, a potem odwiedzimy ciocię Ivankę – wyjaśniłam cierpliwie. – Ja chcę od lazu do ciooociii! – zapiszczała, ostatnią głoskę przeciągając podejrzanie długo. – Nie próbuj mi tu teraz wyć, tylko przygotuj sobie prośby! – oznajmiłam krótko. – Plośby? – zaciekawiła się na szczęście. – Tak, życzenia, które się spełnią, gdy je wypowiesz tam, gdzie nas zabierze wujek Altos. Żeby to było takie proste i oczywiste, zamieszkałabym w tym Lluc, choć jest tam naprawdę strasznie! Nie dość, że droga do klasztoru jest wąska i kręta, przepaści na lewo i prawo aż kuszą, by się do nich stoczyć, to na górze panuje wieczna wilgoć i zimnica, jeszcze gorsza niż w szopenowskiej Valldemossie. I pomyśleć, że wysyłają tam od kilkuset lat majorkańskie dzieci, żeby w przyklasztornej szkole z internatem pobierały tradycyjne nauki, z chóralnym śpiewem włącznie. Nigdy bym tego Juleczce nie zrobiła, wzruszyłam się jej niedoszłą niedolą, a wtedy rozległ się dzwonek do drzwi. Altos musiał być jednak wyposażony w jakieś dodatkowe zmysły, skoro pojawił się akurat w tej chwili. Nie zdążyłam nawet powiedzieć: „Biegnij mu otworzyć!”, a Julka już była w korytarzu. – Onkel Altos! Guten molgen! – wydarło się moje dziecko w ojczystym języku pochodzącego z alpejskiej wioski „wujka”. Na tym mniej więcej kończył się jej niemiecki repertuar, więc bez

mojego pośrednictwa porozumiewali się głównie w języku migowym, okraszanym hiszpańskimi słowami. – Guten morgen, Prinzessin! Jak się czujesz, moja mała księżniczko, todo bien? – ucieszył się Altos. Zawsze mówił wolno i uroczyście, jakby recytował poemat patriotyczny na szkolnej akademii. Chichotali jeszcze chwilę w przedpokoju, a tymczasem do kuchni wpadł Wiszna. Według Altosa był reinkarnacją Wasana, jego poprzedniego psa, świętej pamięci charta afrykańskiego, który spoczął w morzu podczas niezapomnianego pogrzebu, na którym także byłam obecna. Wedłu rodowodu Wiszna nazywał się Pablito de Torrevieja i był dwuletnim białym pudlem królewskim z jakiejś walenckiej hodowli, a według mnie latającym na chudych nóżkach bonsaiem z angorowej włóczki. Altos strzygł go bowiem w jakieś osobliwe pudelskie pompony, kończyny wygalając mu do zera. Nie zdążyłam przegonić psa z kuchni, bo już był przy nas mój przyjaciel, jak zwykle papierowo blady, ale promieniejący „wewnętrznym blaskiem duchowego oświecenia” – jak sam to określał. – Moje najukochańsze princessy! Tak się za wami stęskniłem, no daj się uściskać! – Objął mnie pająkowatymi ramionami, które nawet w skórzanej kurtce nic ze swojej pająkowatości nie traciły. Poczułam pyszny, znajomy zapach ziół, kadzideł i czekolady. – Dużo się za was modliłem, mam nadzieję, że już wszystko w porządku! – Nic nie jest w porządku. Pisałam ci przecież... – I on się za tobą wstawił u Mitry, Anioła Życzliwości, prawda, Wiszna? – Potargał psa po bonsaiowym pomponie, służącym mu za głowę.

– Kto się modlił? Pies? No wiesz! – warknęłam, bo Wiszna zajął się właśnie wylizywaniem drewnianej łyżki z resztek konfitur, którą Julka uprzejmie mu podała. Cóż, łyżka będzie do wyrzucenia. – Nie mów o nim „pies”! – skarcił mnie, ale gdy zanurzył palec w garnku z ciepłą konfiturą i łapczywie wylizał, od razu złagodniał. – To co, moje panny, jesteście gotowe? Fertig? Wyruszamy? – Feltig! Feltig! – zaszczebiotała Julka, chwytając swój przygotowany na wycieczkę plecaczek. – Lola też pojedzie, a Tamala zostanie, bo była niegrzeczna. Nie chciała umyć włosków. Faktycznie nie chciała, za to ja bardzo chciałam, i to szamponem zmywającym rzekomo wszystko, wyprałam więc w nim od razu i Julkę. Po trzykrotnym myciu nasze fryzury wyglądały jak zmechacone dywaniki, z których nie zeszły plamy z marchwiowych wymiocin. Altos, jak się spodziewałam, ze swych duchowych wyżyn w ogóle tego nie zauważył. – Nie wiem, czy jest sens wychodzić z domu? Widziałeś te chmury? Będzie lało, a w deszcz te górskie drogi... – Wychyliłam się przez okno, żeby zamknąć okiennice, ale też i nagle wystraszyłam się, że prośby w Lluc, ostatnia instancja, jeśli chodzi o wszechstronną poprawę mojej sytuacji, mogą jednak nie zadziałać. I co wtedy? – Musimy jechać, księżniczko. Wysokie Moce będą nas prowadzić! Czekają na nas, nie możemy ich zawieść, a i ja też poczyniłem już przygotowania do czarów – wyrecytował tonem kaznodziei. – Czary! Oszalał! – Westchnęłam dyskretnie, bo po polsku, choć tak bardzo chciałam w nie wierzyć...

– Czaly-maly, czaly-maly! – podchwyciła Julka. – Jedźmy zrobić czaly-maly! Ablakadabla! Kwadrans później, zaopatrzeni w parasole, kalosze i numer telefonu do pomocy drogowej, ładowaliśmy się do samochodu Altosa. Ten szarmancko otworzył mi drzwi, ale na siedzenie z przodu natychmiast wskoczył Wiszna, oparł się plecami o fotel i uniósł prawą łapę, jakby czekał na zapięcie mu pasów. – Ale... Halo, psie! Wynocha! – zaprotestowałam. – Nie mogę siedzieć z tyłu, bo dostaję na zakrętach mdłości! – Prosiłem, żebyś mówiła mu po imieniu! Wiszna zawsze siedzi z przodu, to jest jego miejsce, wybacz, księżniczko! Najwyżej się wyrzygasz! Gdy usiadłyśmy z Julką z tyłu, porozumiewawczo złapała mnie za rękę. – Wujek Altos jest tloszkę dziwny, plawda? – szepnęła, choć i tak by nie zrozumiał. A może? Uszy psa, niczym białe pomponiki ze zidiociałej sukni ślubnej, radośnie powiewały na wietrze, a Jula co jakiś czas chwytała je i puszczała, by kolebały się jeszcze bardziej. Czułam się rozkolebana jak te uszy. Prosić Wysokie Moce, by Marek się opamiętał, przeprosił i do nas wrócił, czy przeciwnie: by zrobił coś, co mnie od niego odepchnie na zawsze, odrzuci ostatecznie, na przykład, by jakby nigdy nic przyjął z powrotem Oksanę – do pracy, czyli także do naszego domu? Prosić Wysokie Moce, by nie próbował już do mnie dzwonić i pisać, bo przecież nie chcę go znać, czy odwrotnie: żeby pisał i dzwonił do upadłego, aż wreszcie zmięknę i oddzwonię lub wejdę z nim w kontakt esemesowy... Czego właściwie chciałam? Aby czary Altosa mnie zaczarowały, bym znów spojrzała na Marka jak wieki temu, na Majorce, no nie

bójmy się tego słowa: „zakochana”, lub żeby odczarowały mnie już na zawsze, żebym w ogóle o nim więcej nie myślała, żebym ułożyła sobie życie jeszcze raz, od nowa, choć żadne czary nie wpłyną na fakt, że już na zawsze mój mąż pozostanie ojcem mojej córki... Marek, Marka, Markowi, o Marku... Czy mi się to podobało, czy nie (a nie podobało mi się jak cholera!), Marek był jednak moim największym problemem. Wszystkie inne, nawet włącznie z Michasiem, zeszły na drugi plan. Minęliśmy właśnie miasteczko Caimarii, ostatni bastion jakiej takiej cywilizacji w drodze do końca majorkańskiego świata; dobrze wiedziałam, co czeka nas za chwilę. Siedziałam więc cała spięta, choć Altos, Julka i Wiszna z czegoś właśnie się zaśmiewali, a najgłośniej pudel, przysięgam, gdy usłyszałam pikanie esemesa. Marek? Nie, jeszcze nie byłam gotowa, o ile kiedykolwiek będę. Matka! ZŁODZIEJSKI PROCEDER PRZERWANY. LEKCJE TAŃCA SKOŃCZONE. RAFIK SIĘ UTOPIŁ. Jezus Hozemario, ale afera! Wcisnęłam połączenie. Odebrała od razu. Zasłoniłam usta ręką. – Mamo, jak to się utopił? Sprawdzałaś? Robiłaś usta-usta? – No przecież napisałam ci, że się nie utopił! A co zrozumiałaś? Rozłączyłam się, owszem, niezbyt grzecznie, ale nie miałam siły wyjaśniać, że NIE się jakoś nie wpisało. Ważne, że gnojek się nie utopił, reszta nie była taka pilna, w prawdziwym niebezpieczeństwie to byliśmy teraz akurat my, bo prosta szosa zamieniła się właśnie w upiornie stromą i krętą drogę przez las. Wspinaliśmy się coraz wyżej, Altos prowadził samochód trochę jakby tańczył, bujając nim to w lewo, to w prawo, wężykiem omijając rowerzystów, którzy uwielbiali plątać się tu między

samochodami albo prosto na nie zjeżdżać z góry z szaleńczą prędkością. Julka piszczała, ja ściskałam jej rączkę, nie wiem już, która z nas się bardziej bała, tylko uszy Wiszny dalej wesoło powiewały na wietrze. Gdybyśmy, tfu, tfu, spadli do którejś z mijanych przepaści, wszystkie brukowce miałyby na naszym nieszczęściu nakład stulecia! Cóż to za dziwna rodzina zginęła w tym starym citroenie na szwajcarskich numerach i dlaczego na miejscu teściowej siedział zapięty pasami pudel? Czarnohumorzaste myśli przegonił dopiero wielki reklamowy baner – SANCTUARIO LLUC, SPIRITUAL MALLORCA. Byliśmy na miejscu, w epicentrum wyspiarskiej duchowości. Altos i Wiszna zostali w klasztornych ogrodach, według mnie najzwyczajniej przez psa, ale według Altosa, by przemówić tam do jakiegoś magicznego kamienia i „połączyć się z czakramem traumuntańskim”, a my z Julką poszłyśmy na koniec dziedzińca, do kościelnej części sanktuarium. W pustej i mrocznej kaplicy zajęłyśmy miejsca w pierwszej ławie, przy samym ołtarzu, ledwo oświetlonym wpadającym przez okrągły witraż światłem. Nie chadzałam do kościoła, a tym bardziej nie zabierałam tam Julki, która siedziała teraz koło mnie z uroczystą miną, nawet złożyła rączki, mając atawistyczne poczucie świętości tego miejsca. – Myślę swoje życzenia... – szepnęła, gdy poczuła na sobie mój wzrok. A ja? Nim zdążyłam naprawdę pomyśleć, co powinnam pomyśleć, zapaliły się światła w kaplicy, organy rozryczały, a do świątyni wszedł pochód, jak się domyśliłam, internowanych tu dzieci, ubranych w niebieskie sutanny i białe komże, wykrochmalone jak matczyne obrusy z Truskawieckiej. Dzieci ustawiły się

w wystudiowanym kręgu przy ołtarzu: dziewczynki po lewej, chłopcy po prawej, i pod wodzą suchowatego dyrygenta zaintonowano jakąś kościelną pieśń. Było to piękne i straszne zarazem, bo poza nami nikogo w kaplicy nie było, dzieci więc śpiewały niby dla nas, a niby do Boga, w sumie nie wiedziałam. A jednak wracaliśmy z Lluc w podniosłych nastrojach, to się udziela największym twardzielom. Wzruszona Julką, która poprosiła Wysokie Moce o szczęście dla swoich lalek, a potem dla siebie i dla nas wszystkich – cóż za łaskawość i celna lapidarność! – nie miałam wątpliwości, że moja jedna jedyna prośba, jaką ostatecznie wyartykułowałam: o zdrowie, była najlepszym, co mogłam zrobić. Przecież chora, czy to na ciele, czy z nienawiści, nie dałabym sobie rady z niczym! Z bolącym z nerwów brzuchem, gdy połączyć wszystko, co złego może nam się stać, człowiek jest jednak kompletnie bezradny i podatny na niszczycielską siłę innych. To się nazywa psychosomatyka! A ja nie zamierzałam się poddać i choć wciąż nie wiedziałam, co, z kim, z czym i jak zrobię, opuściłam Lluc w poczuciu, że dokonam tego skutecznie i po mojemu! Jeśli nasze obrzędy w Lluc miały charakter religijny, a częściowo miały, u Ivanki robiliśmy to samo, tyle że absolutnie po świecku. – A ty co? – spytałam ją od wejścia, siedzącą na kupie porozwalanych kolorowych gazet. – Zapraszasz gości i nagle bierzesz się za sprzątanie? – Ne rozumim, czysto mam, to gazety potrzebne do mapy marzeń! – oświadczyła, poprawiając biust i jak zwykle lustrując Altosa z jakimś wstydliwym podziwem. – Mapy marzeń? – zdziwiłam się. – Tak! Siadajte! – Wskazała pustą podłogę, bo z jakichś powodów

gdzieś wyniosła krzesła. – Budete wyklejanky robić, na Nowy Rok, każdy dla sebie! – I rozdała nam po kawałku bristolu, tubce kleju i parze nożyczek. Moja zachwycona córka już tarzała się po ziemi. Altos przysiadł obok, więc do parteru zeszłam także ja. – Tylko oka sobie nie wybij! – rzuciłam do Julki. – A tatuś sobie wybił! – krzyknęła, zabierając się za gazety. Powstrzymałam się od komentarza, zwłaszcza że na podłodze pojawiło się także wino. Z winkiem mogłam wykleić Ivance całe mieszkanie na złoto, jak luksusowa firma tapeciarska! Ale miałam wyklejać swoją mapę... – Good psychotherapy – mruknął Altos pod nosem, nie wiedzieć czemu po angielsku. – To je terapia marzeniova! – poprawiła go moja przyjaciółka. – Moja następna lalka będzie się nazywać Tamala Telapia – orzekła Julka, gryzmoląc coś na brystolu. Terapia? Z jakichś niezbyt dla mnie pojętych powodów przyciągały mnie w tych gazetach niebieskości i błękity i wycinałam zdjęcia tylko w tych kolorach, bez względu na to, co na nich było. Gdy przyszedł czas na pokazanie swojej mapy, przedstawiłam kartonik pełen nieba, morza, grupę stewardes w niebieskich mundurkach, błękitny śnieg gdzieś w górach Islandii i reklamę niebieściutkiej, bardzo przyjemnej pościeli. – Co to? – spytali mnie chórem pozostali marzyciele. Ba, żebym to wiedziała... I nagle wiedziałam. – To... święty spokój! – wyjaśniłam, jakbym od początku celowo wyklejała święty spokój. Czy był moim największym marzeniem na cały nadchodzący rok? Altos pokazał coś, co wyglądało jak ilustracja do powieści

fantasy. W gazetach znalazł osobliwe wulkany, tryskające lawą jak światłem, dziwaczne trójkąty, Wielki Kanion skąpany w zachodzacym słońcu i dziecko siedzące nad lampką oliwną. – Co to? – spytała Julka. – Promienie oświecenia, mein Liebling! – oświadczył uroczyście nasz mag. – Und du? Co ty nawyklejałaś? Jula, promieniejąca wszystkimi promieniami oświecenia, odwróciła ku nam kartkę. Przykleiła dom, drzewko, słoneczko, szczupłą blondynkę – znaczy mnie – i Clooneya z filmu Ocean’s Eleven!!! – Kochanie. – Ze łzami w oczach przytuliłam ją do siebie. – To rodzina, tak? Nasza, szczęśliwa rodzina! – Piknie, krasno! – Ivanka się roześmiała. – Powieszę na ścianie! – Wyrwała pracę Julce i już była pod ścianą, zdejmując kalendarz z roku, który się właśnie kończył, by na jego miejsce powiesić dzieło małej. Dopiero teraz zobaczyłem kartonik gospodyni, wciąż leżący na podłodze. Byli na nim... sami faceci, znani i nieznani, jak ziemia długa i szeroka! – Ivanka! – nie wytrzymałam. – No co? – Wzruszyła ramionami. – Marzę, by wreszcie poznać jakego chlapa na stałe, do końca! – Ale... Na największej focie i w środku, na najbardziej uprzywilejowanej pozycji, tkwił nowy prezydent USA ze swoją blond plerezką i uśmiechem chłopca, który właśnie podpalił kościół podczas mszy. – Ale... – jęknęłam drugi raz. – Donald Trump??!! – No co? – Bynajmniej się nie zawstydziła. – Peniże ma? Ma! Power ma? Ma! Szance są?

– Eeee, no chyba niezbyt... – A właśnie, że są! – krzyknęła. Zatkało mnie. – Jak mnie na imię, co? – Ivanka! – podchwyciła Jula. – Ha, i on bardzo miluje to imię! I ćeskie kobitki uwielbia! Żenę, moju krajanke, Ivanę, już miel! I córkę, Ivankę, ma! Uśmiechnęłam się półgębkiem na tę krajankę. Ivance rozjarzyła się cała gęba. W końcu nie ma jak mapa marzeń, nawet jeśli tylko palcem jeździ się po tej mapie...

NOCHE VIEJA

I tak nadszedł koniec roku. Po tym, co przetoczyło się w ostatnich dniach przez moje pokomplikowane życie, skołataną głowę i złamane serce, już sama nie wiedziałam, czy mam się z tej okazji cieszyć, czy nie. Przecież w przeciwieństwie do reszty świata nigdy nie wierzyłam, że kolejny rok cokolwiek zmieni w moim życiu, że o północy skończą się wszystkie nieszczęścia, a zacznie wszelka pomyślność, czego wszyscy zawsze sobie głupkowato życzyli przy szampanie, fajerwerkach i idiotycznych uściskach z nieznajomymi. Czyż i tak każdy następny rok siłą rzeczy nie będzie gorszy od poprzedniego? Nie stajemy się w końcu ani młodsi, ani zdrowsi, ani piękniejsi, i na ogół też nie bogatsi. Co tu więc celebrować? Może zamiast szlajać się z Ivanką po jakichś imprezach, zostanę w domu z Altosem i spirytualnie wejdę z nim w Nowy Rok? Czyż nie powinnam wrócić po rozum do głowy, jeśli w ogóle jeszcze tam tkwił, odszukać w nim trochę pokory i zadowolić się tym, co jest? Przecież mało tego nie było. Wciąż miałam dwie ręce, dwie nogi, nawet dwie sztuki nietkniętych gałek ocznych, kompletne dzieci, samodzielną matkę, szczęśliwego brata, cudownych przyjaciół, wymarzony dom, a nawet dwa... Może powinno mi to wystarczyć, może powinnam być za to wdzięczna?

Jak to było w tej duńskiej hygge? Doceniaj to, co masz? Ciesz się z każdej chwili? Dziękuj za każdy dzień? Mogłabym wznieść się na inny poziom świadomości i wypełnić duszę spokojem, takim jak wczoraj w Lluc... I coraz bardziej czułam, że zamiast szaleć z Ivanką po klubach, wolę dołączyć do Altosa, do jego Rytuału Przejścia, zjednoczyć się gdzieś w kosmosie z Wysokimi Mocami, poprosić o łaskę oświecenia i żeby już żadna oksańska suka nie zatruła mi życia! No ale z drugiej strony, kiedy mam chodzić na imprezy jak nie teraz? Po pięćdziesiątce? Never! A czas leci coraz szybciej, wiele go na szaleństwa nie zostało. Będę medytować zamknięta w czterech ścianach z kochanym, lecz jednak wariatem? Będę patrzeć na modły jego psa, Entschuldigung!, Wiszny? Pięć po dwunastej wsunę się do gościnnego łóżka, w którym już będzie spała moja mała córeczka? Podczas gdy cały świat będzie się bawił, pił szampana i wsuwał się do spontanicznie wybranych łóżek... A ja tu taka sama, niechciana, zapomniana... Za oknem fajerwerki, a ja ze łzami w oczach? O, nie! W pełni zmotywowana wręczyłam Julce pilota od telewizora, a sama poszłam się szykować. Jednak nawet po godzinie układania włosów, malowania paznokci i szukania po całym domu jedynych stacjonujących tu szpilek, rezultat wcale nie powalał. Z moim sfilcowanym dywanikiem na głowie, brakiem makijażu i w nobliwej kaszmirowej sukience koloru ciemnego burgunda powinnam pójść, nawet na tych niebotycznych obcasach, raczej na koncert w palmeńskim audytorium albo na jakąś kościelną galę dobroczynności, gdybym na takie chodziła. Zrobiłam selfie i wraz z wielkim animowanym znakiem zapytania wysłałam Ivance.

NO TAK NE PUJDETE! POĆKAJ, UDELAM TI MAKE UP I VLASY. I NEĆO PRIWIEZE – odpisała natychmiast, dołączając emotikona z grożącym palcem. I faktycznie, godzinę później Ivanka, wystrojona tak, że Julka zwariowała na jej widok z zachwytu, jak wielka cekinowa kwoka skakała wokół mnie, wyjmując coraz to bardziej osobliwe akcesoria ze swoich toreb i kuferków i gdakając radośnie w polsko-czeskim esperanto. – Jak te pomaluje, to przimierzyś moje śaty! Ale nejprve udelamy vlasy! – zarządziła poprawiając biust, a z kuferka wylazły długie blond pukle, przytwierdzone do malutkich grzebyków. Wzorując sie na profesor z Columbii, tej, co to przez dwadzieścia lat nie patrzyła w lustro, też postanowiłam nie patrzeć, przynajmniej dopóki nie będę gotowa. Trochę to trwało, nim Ivanka przypięła i przykleiła do mnie wszystko, co przyniosła. Julka cały czas przyglądała się nam zafascynowana, cicha jak nigdy, wzdychając tylko od czasu do czasu z podziwem, aż wreszcie wyszeptała: – Mamusiu, jesteś telaz piękna! Taka piękna jak... – Dziękuję, kochanie! – Nie pozwoliłam jej skończyć, bo dobrze wiedziałam, do kogo zamierza mnie porównać. Nie dam sobie zepsuć tego wieczoru wiadomo kim, bladzią, która teraz pewnie żre te swoje bułki z kawiorem i popija szampanskoje, oby w rodzinnej wsi, a nie w szpitalu na Powiślu. – Chcesz się zobaczyć w lusteleczku? – Przystawiła mi pod nos miniaturową puderniczkę swojej Barbie. Lustereczko, powiedz przecie... Lecz jeśli byłam w bajce, to w wersji horror glamour! Wystarczyło, że zobaczyłam moje oko, utrzymane w barwach morza w słoneczny dzień, które do połowy

przesłaniała kotara kabaretowych rzęs długości szczypiorku, gustownie ozdobionych kolorowymi dżetami! – Aleee... – jęknęłam i odmówiłam obejrzenia reszty dzieła, zakładając, że musi być ono boleśnie spójne ze stylistyką oczu. – Piknie, co? – Czeska wizażystka aż klasnęła w pulchne dłonie. – To teraz śaty! Śaty, czyli suknie, nie przypominały ani szat, ani sukien, ani nawet sukienek. To w najlepszym razie były sukieneczki, sukieniusie-miniusie skrojone przez chorobliwego skąpca albo kryptopodglądacza. Mogły zakrywać albo górę albo dół, z pewnością nigdy wszystkiego jednocześnie. – Nie ma mowy! – Wreszcie odważyłam się na protest. – Nie włożyłabym tego nawet dwadzieścia lat i dziesięć kilogramów temu! – Ale to je silvestr! Disko! Baweme se! Jak kcesz chlapa poznać, to muset pokusit bardziej neż diesat lat temu! Nie wiem, dlaczego zgodziłam się na tę maskaradę, naprawdę, żeby „chlapa poznać”?! W każdym razie wybrałam najdłuższą z dostępnych kreacji, która całkowicie zasłoniła mi tyłek i nie robiła z biustu dwóch dryfujących nad sukienką arbuzów. Na to założyłam jednak długi kardigan w szlachetne paski od Missoni, choć troszkę maskujący tę rewię mody z Ołomuńca, a dekolt zasłoniłam szalikiem. Do perwersyjnych dyskotekowych kreacji trzeba się po prostu urodzić! Ivanka w swoim złotosrebrnym cekinowym wdzianku wyglądała może i jak diskolafirynda, lecz jak by powiedział Marek: konsekwentnie. W końcu wyszykowane, umalowane, natapirowane i zlane perfumami Beverly Hills, dwie ryczące czterdziechy oraz lekko już senna Julka z różową walizeczką, w której wiozła różową piżamkę

i oczywiście Tamalę, wpakowałyśmy się do terenówki Ivanki. Plan był taki, że samochód i Julka zostaną u Altosa przy Maritimo, a my dwie pojedziemy dalej taksówką. Altos długo nam nie otwierał, ale byłam do tego przyzwyczajona. Każdą wolną chwilę spędzał na głębokich poziomach relaksacji stanu delta, a że jego dzień składał się niemal z samych wolnych chwil, to i stan delta stał się jego status quo. Gdy w końcu pojawił się w drzwiach, wciąż wyglądał, jakby nadal nie powrócił do stanu pełnej świadomości. Żeby chociaż, jak w normalnym życiu, zaszczekał pies, wybiegając gościom na przywitanie. Lecz nie u Altosa i nie Wiszna! Biały pudel, chyba dopiero co odświętnie przycięty przez fryzjera pijącego zapewne noworocznego szampana już od kilku dni, wyglądał, jakby go ktoś okleił pingpongowymi piłeczkami lub jakby chorował na wyjątkowy rodzaj trądu, objawiający się kulkowatymi wykwitami na różowej skórze. Leżał, rozwalony w przejściu do salonu, i pomrukiwał z półprzymkniętymi ślepiami. – Chory? – spytałam empatycznie, dyskretnie powstrzymując Julkę, by go nie głaskała. – Medytuje! – obruszył się Altos, dziwnie spowolniony, całkiem jak jego pies, choć bez białych kulek. – Obaj dokonujemy właśnie spirytualnego przejścia w Nowy Rok! A wy? – Wreszcie spojrzał na nas nieco przytomniej. – My... dokonamy przejścia... niespirytualnego! – odrzekłam, jakbym musiała się tłumaczyć. – Spirit? No, na jednym silvestru w Olomuncu spiritem otruło się kiedys pół miasta! – Ivanka się ożywiła, jakby była za mało ożywiona. – Ale my nie budem pić spirit! Mam nadzieję, pomyślałam, wgapiając się w Altosa jak on we

mnie, choć on chyba z jeszcze większą ciekawością. – Pięknie wyglądasz! – wyrwał się z wątpliwym komplementem. – Obie pięknie wyglądacie. – Zaszczycił spojrzeniem Ivankę. – Pięknie jak dawniej! – Jak dawniej? – nie wytrzymałam. – Czy widziałeś mnie kiedykolwiek w takim... w takim... czymś? Z doczepionymi włosami, przylepionymi pazurami i z gąbką w staniku?! – Kompkom w staniku... – powtórzył uprzejmie, na szczęście nic nie rozumiejąc. – Nigdy, nigdy mnie takiej nie widziałeś! Nikt mnie nie widział! Nawet ja sama się nie widzia... – Never say never – wywaliła radośnie Ivanka, chyba już ćwicząc swoją angielszczyznę na okoliczność spotkania z prezydentem Trumpem. – True, true – odpowiedział jej Altos. – Bo nie wiadomo, co nam się zdarzy w Nowym Roku, nawet Wysokie Moce, choć wszystko wiedzą, nie wszystko nam powiedzą... – I wzniósł ręce w swym ulubionym geście. Wzniosła je i Julka, moja jedyna papużka. I Ivanka wzniosła, sprawdzając przy okazji, czy szpony zrobiła sobie wystarczająco szponiaste... Co miałam zrobić? Wzniosłam ręce i ja. I zrobiło się tak wzniośle, że przestałam się martwić, czy aby nie przesadziłam z sylwestrowym lookiem, choć spotkania ewentualnych znajomych mogłam się nie obawiać: w tym rynsztokowym rynsztunku i tak mnie nikt nie rozpozna! Potem już było mniej wzniośle, bo wychodząc, o mało nie przewróciłam się na psie, leżącym wciąż na grzbiecie z wyprostowanymi do nieba łapami, mimo że my już dawno je opuściliśmy. Wiszna wyglądał jak baran przygotowany do opiekania na grillu, ale że był psem Altosa, należałoby rzec, że to

raczej jakaś ofiarna owieczka... Do podnóża katedry dojechałyśmy taksówką, dalej musiałyśmy iść pieszo, bo całe Paseo Borne zamieniono w zamkniętą dla ruchu imprezownię. Człapałyśmy więc na morderczych szpilach po bruku pamiętającym pewnie czasy Barbarossy, który na Dragonerze, małej wysepce vis-à-vis Sant Elm, miał swoją bazę wypadową, a raczej, biorąc pod uwagę jego piracki fach, napadową. Być może miał również firmę brukarską. Wdrapałyśmy się na tych naszych lakierowanych szczudłach kamiennymi schodami na górę, do miejsca, gdzie stoją trzy największe budowle starówki: katedra, która została zbudowana przez Aragona jako symbol zwycięstwa nad arabskim panowaniem, oczywiście większa i bardziej imponująca niż pałac pokonanego przez niego sułtana, oraz wzniesiony trochę wyżej Palau March, pałac, którym paręset lat później inny wpływowy mieszkaniec wyspy, Juan March, awanturnik, przemytnik i bankowiec, postanowił przyćmić osiągnięcia obu poprzedników, wydając na budowę, w przeciwieństwie do tamtych panów, swoje horrendalne pieniądze. Ależ faceci potrafią być próżni! Moja osobista próżność była znacznie mniej spektakularna, kosztowała na przecenie najniższą krajową i zaczęła się właśnie delikatnie manifestować w czubkach eleganckich louboutinów, które z każdym krokiem coraz głośniej przeklinałam, a był to przecież dopiero początek szampańskiej zabawy! Lecz cóż było robić? Mogłam jedynie wesolutko zamachać siateczką, w której kryły się schłodzona butelka Veuve Clicot i dwa plastikowe kieliszki, wypełnione winogronami. Gdy dotarłyśmy do pękających od tłumu plant przy Paseo Borne, byłyśmy już tylko w stanie klapnąć na murku.

Wokół nas życie wirowało w rytmie rocka, który grano na scenie, MAJORKAŃSKIEGO rocka, warto zauważyć, nim będzie za późno, bo tego nie da się już nigdy odsłyszeć ani odzobaczyć. Ludzie, udekorowani świecącymi ozdobami, podobnie jak stare platany nad nami, popijali wino musujące prosto z butelek i jedli panades, nadziewane mięsem kruche ciasteczka. Wśród nich przeciskali się afrykańscy sprzedawcy porcjowanych w plastikowe torebki winogron i pstrokatych ledowych gadżetów, sami obwieszeni nimi od stóp do głów, kolorowi jak stragany pod wesołym miasteczkiem. Wkrótce i my miałyśmy na głowach migające różowe korony, niczym dwie podstarzałe królewny, a może żaby, tęskniące za rozumem albo za wszystko zmieniającym pocałunkiem. Deptak, jak kiedyś serwetę na telewizorze mojej matki, wieńczył zdobny obrąbek z granatowych i zielonych policjantów. Odkąd modne stało się wjeżdżanie w tłum rozpędzoną ciężarówką, nawet na naszej spokojnej wyspie brano pod uwagę najczarniejsze scenariusze, choć, odpukać, najtragiczniejszymi wydarzeniami, poza pijackim skakaniem z balkonów do hotelowych basenów, były do tej pory wybryki najaranych kierowców. Hasło Weed & Drive obowiązywało szczególnie latem, a teraz, w grudniu, Majorka wciąż żyła wypadkiem, jaki pół roku wcześniej spowodowała młoda, do nieprzytomności napita i naćpana Bułgarka, przeganiając swym rozpędzonym kabrioletem od razu cztery osoby wprost z Via Cintura na tamten świat... Nim nadeszła północ, miałyśmy już za sobą, a raczej w sobie, całą obaloną z gwinta butelkę wdówkowych bąbelków i zimne tyłki od siedzenia na kamieniu. A gdy w końcu zegar na ratuszowej wieży wybił dwunastą, połykałyśmy nasze winogrona w pośpiechu,

zapominając pomyśleć przy tym co najmniej połowy życzeń. – Jak dobrze, że ta część już za nami! – Szczerze się ucieszyłam, choć zwyczaj przegryzania każdego winogrona wraz z kolejnym uderzeniem ostatnich sekund mijającego roku uważałam w sumie za fajny. – No to letim na disko! – Ivanka poprawiła biust, obciągnęła na uda miniówę i wzięła mnie pod ramię. Zdecydowanym, choć nieco chwiejnym krokiem pomaszerowałyśmy w kierunku Santa Catalina, prosto do Bar Cuba. W słynnej knajpie urządzonej w świetnym, kolonialnym stylu z pewnością nie było obciachu. Do czasu, gdy wychodząc z toalety, spojrzałam w lustro. Nie było obciachu? No to już był, jak mogłam dać się Ivance wkręcić w swój dzisiejszy stajl? Szampany, manhattany i cosmopolitany lały się jednak strumieniami, więc może nikt nie zauważy? I nikt nie zauważył, nobliwe ciocie bawiły się ze swoimi wujkami, a wujki rozglądały się po laskach o połowę młodszych niż my i ich ciocie. – Chodźmy stąd. – Odessałam Ivankę od eleganckiej szklanki. – Może do... – La Demence? – spytała jak rodowita paryżanka z Ołomuńca. – Właśnie, chodźmy gdzieś, gdzie demencja nie będzie nam potrzebna, gdzie przeżyjemy coś, co będziemy chciały pamiętać! – Dopiłam swój cosmopolitan w cenie przynajmniej motorynki. Ale w „Demencji” najpiękniejszy był widok na port, bo przecież nie na te rozwydrzone siksy i ich facetów, czujących się tu, w klimatach z lat siedemdziesiątych, jak w egzotycznej scenografii do Gorączki sobotniej nocy. Usiadłyśmy zrezygnowane przy barze, nikomu niepotrzebne, przezroczyste, niewzbudzające żadnego zainteresowania... Żadnego? No nareszcie! Jakiś przystojniak,

którego przez chwilę obserwowałyśmy na parkiecie, może nie Travolta z najlepszych lat ani tym bardziej z układu choreograficznego, ale jednak seksy, machnął do nas sympatycznie. – Machnął? Widziałaś? – spytałam podekscytowana. – Widelam – potwierdziła. – No to teraz patrz! – Sfrunęłam z hokera, jakbym ostatnio piła cokolwiek w zeszłym stuleciu, choć przecież gdybym się nie napiła, nie sfrunęłabym i nie popędziła na parkiet z lekkością antylopy, ale... Mój Boże, jak dawno nikt do mnie nie machnął! I czyż nie mówią, że jaka pierwsza noc, taki cały rok? Dlatego miała być pełna wrażeń, szczęśliwa, choć jedno nie musi oznaczać drugiego. Wtańcowywałam się powoli w gęstniejący tłum, skutecznie torując sobie drogę do Travolty. I wówczas machnął jeszcze raz. Po co, skoro już byłam prawie przy nim? I dlaczego podniósł wzrok, by poszybować ponad mną? Odwróciłam się. Kokietował... Ivankę? Chciał wbić klina między najlepsze przyjaciółki? Świnia! Może, gdyby się postarał, mógłby mieć nas obie... Nie zdążyłam się zawstydzić własnych myśli, gdy znad Ivanki, sączącej najspokojniej drinka, pomachała doń jakaś obca łapa. Udając, że niby wciąż tańczę, wycofałam się rakiem do baru. – Co się stało? Na co zyrkasz? – zaciekawiła się Ivanka i byłam jej wdzięczna, że mnie nie próbowała wyśmiać. – Nie na co, a na kogo – wycedziłam. – Na blondynę, atrakcyjną, młodą, a przynajmniej młodszą – westchnęłam, gapiąc się w babsko, z którym niewątpliwie machał Travolta z parkietu. Ivanka odwróciła się najdyskretniej, jak tylko umiała: całą sobą! – Ha! – szepnęła mi do ucha. – Ne mamy szans! To Doma, Dominika, znam ją, wymiata wszystkich facetów jak elektryczna miotła!

Czułam, że cała elektryczność, która jeszcze przed chwilą mogłaby oświetlić wszystkie dyskoteki w Palmie, słabnie we mnie do zera... – Napij! – Ivanka podała mi szklankę, przynajmniej na nią mogę zawsze liczyć. Tak czy owak, tutaj już wieczór miałam zepsuty, mogłam tylko podglądać, co stanie się z obserwowaną pareczką. Będą tak sobie machali i machali na odległość czy scalą się, by machnąć sobie jakiś sylwestrowy seksik? – Wychodzimy! – rozkazałam Ivance, która nie miała nic przeciwko temu. – Spuśćmy demencję na tę „Demencję” – usiłowałam żartować. – Demencji jest strasidelna! Moja babka miała! – przypomniała sobie Ivanka. – Sedela w kresle pred televizi a prosila, by zdjąć ją z teho kibla, bo niemuże vstać... Ale my wstałyśmy wciąż jeszcze bez problemów. I całkiem rześko, a przynajmniej tak nam się wydawało, powędrowałyśmy do Titos, wjeżdżając szklaną windą w paszczę lwa, która przyjmowała wszystkich, bez względu na jakość. Normalos, proletos, kurewkos, turistos... bawiła się tu cała Majorka w pigułce. Kiedyś widziałam tutaj klatki z panienkami, ale może na czas sylwestra je wypuszczono, bo klatek nie przyuważyłam, za to najróżniejszych pind, nadających się do natychmiastowego zamknięcia gdziekolwiek, była tu cała masa! Ivanka wreszcie ruszyła w tany, po chwili zgubiłam ją w kolorowym, odblaskowym tłumie. Nawalające światła, róż, błękity, fiolety, zielenie, otumaniły mnie tak, że zdziwiłam się, niemal wpadając na bar, a nawet wolny stołek. O, właśnie tego mi było potrzeba, jeszcze jednej szklaneczki wypitej na siedząco! I, czego już nie potrzebowałam, bez jednego

zainteresowanego spojrzenia rzuconego w moją stronę! Masakra! Czyżbym była już aż taka... Nagle, proszę, wywołałam z lasu niedźwiedzia, jakby powiedziała doktor Dziubak-Kalińska. Gdy podniosłam głowę, przyglądał mi się dziad. Nawet nie taki stary, ale farbowany na kruczą czerń, z brwiami włącznie, więc kategoria: dziad. Pięćdziesięcioparolatek nie może mieć nagle kruczoczarnych, wyregulowanych brwi jak Liz Taylor! Czyżby spod nich puścił do mnie oczko?! Tego już za wiele, owszem, marzyłam o męskim towarzystwie, lecz nie takim! Oparłam się o blat, a jednocześnie o własną głowę, pełną złych myśli i... puchatą jakoś... Wsunęłam palce we włosy... te piekielne doczepki! Uwierały mnie niemiłosiernie... Dyskretnie, jedna po drugiej, odczepiałam je i wkładałam do mojej torebeczki z ekologicznego krokodyla, która sobie leżała spokojnie na barze. Piąty... dziesiąty... Ile tego jeszcze jest?... Upiłam w przerwie łyk carpirinhi. Buty też strasznie piły! Zrzuciłam je wprawnym ruchem, potoczyły się gdzieś pod bar. Uff, jaka ulga... Wróciłam do tresek. Dziada vis-à-vis już nie było, łaskawie się zniechęcił. Zamiast niego spod ziemi wyrósł jakiś blondyn. – Czy to pani włosy? – zapytał po polsku, podając mi treskę. – Właściwie to nie – roześmiałam się. – A buty? – Moje, ale... pan mówi po polsku, prawda? – To nie mogła być prawda, skąd by wiedział, wyglądałam najwyżej na Szwedkę. – A pani słyszy chiński? Nic teraz nie słyszałam, bo zmienili muzykę na jeszcze bardziej hałaśliwą. I niezbyt dobrze widziałam, bo... cholera... co się stało z moimi okularami? Od jak dawna nie było ich w mojej torebce? Tymczasem blondyn zrobił krok do przodu. Ojej, nachylił się...

zamierza mnie całować? Tak od razu? Na ognistego Hiszpana nie wyglądał! – Nie – westchnął z wyraźną ulgą. – Nie pomyliłem się! – Nie? – Rozmowa była coraz bardziej kwadratowa. I nagle chwycił mnie za głowę i ani się obejrzałam, ucałował... w oba policzki. W sumie nawet poczułam się urażona. W policzki? – Magda! Przecież byłem twoim pierwszym facetem! Robiło się coraz zabawniej, jak pragnę zdrowia. – Dzisiaj? – spytałam ze szczytów elokwencji. – Nie, jakieś ćwierć wieku temu – odparł najspokojniej. – Niemożliwe! – Pokręciłam głową. – Nie było mnie jeszcze wtedy na świecie! – Studniówka, matura, wakacje, Mazury – wywalił jednym tchem. – Nic ci nie dzwoni? – Studniówka? Mazura? – Przyjemnie zakręciło mi się w głowie. – Zatańczymy mazura? – Twoja mama wyleczyła mi potem Żolkę, pamiętasz Żolkę? Znaleźliśmy nad jeziorem i wróciła z nami do Warszawy. Pamiętasz mnie? – A...aaaa! – zawyłam, bo ktoś właśnie nadepnął na moją gołą stopę. – Taaak! Aaartur! – ucieszył się. Jeśli to był sen, jeśli w rzeczywistości obciachowo przysnęłam na barze, niechciana, niemłoda, nienapastowana przez nikogo prócz dziada, to błagam, by to był ostatni sylwester w ostatnim roku mego życia! Lecz skoro w ogóle tak sobie pomyślałam, znaczy, jednak nie przysnęłam na tym barze! Mało tego, blondyn już obejmował mnie ramieniem, mówił, że wtedy byłam piękna i że nic się nie zmieniłam! Chyba sięgnęłam po jego drinka, ale mój

pierwszy facet powinien mi to wybaczyć. I zrobiło mi się tak ciepło i miękko, i bezpiecznie, i chyba... tak, już szliśmy do ślubu, z tym kundlem na smyczy, a matka krzyczała: „Stójcie, muszę zrobić psu zastrzyk!”. – Źle się czujesz? – usłyszałam jeszcze. – Skądże, świetnie – dobiegło mnie z własnej krtani. – Naprawdęęęę nic sięęęę nie zmieniłaaaaam? – Nie – potwierdził Artur. Chyba nadstawiłam amantowi usta... Taaaa, ten film urwał mi się w bardzo przyjemnym momencie...

NOWY ROK

Pod

powiekami czułam piasek, w gardle drapanie, a w głowie rozhuśtaną na pełnej chorobie morskiej szalupę. Mdliło mnie i wirowało przed oczami, choć te miałam wciąż zamknięte, zupełnie jak na nocnym promie z Barcelony dwa lata temu, kiedy to diabeł podkusił mnie, by jechać na Majorkę samochodem. Pomału otworzyłam oczy i wysunęłam nos spod kołdry. Nie byłam na morzu, ale we własnej sypialni, we własnym łóżku, i jak się właśnie zorientowałam, leżałam całkiem naga, choć w ogóle nie mogłam sobie przypomnieć, żebym się kładła, a co dopiero rozebrała. Kto wpakował mnie do łóżka? Ivanka? Czy ona położyłaby mnie spać bez ubrania? No chyba nie porzygałam się aż tak, żeby musiała zdjąć mi bieliznę... Migawka z rzucanego pawia, która majaczyła gdzieś na dnie pamięci, nie była zbyt wyraźna. Czy to było w klubie, czy już w domu? I od kiedy byłam goła, bo chyba nie od wyjazdu z Palmy! Porozmyślałam jeszcze chwilę nad logistyką ostatniej nocy, ale nic sensownego nie przychodziło do mojej głowy, obecnie pełnej tupiących białych mew. Wobec tego wstałam, lekko się zachwiałam i zrobiłam mały krok w kierunku łazienki, a wielki dla megaskacowanej czterdziestolatki plus. W łazience jednakże nie

znalazłam niczego podejrzanego, poza swoim odbiciem w lustrze, które nagle w magiczno-matematyczny sposób dodawało mi lat i odejmowało urody. Zobaczyłam w nim potwora z bajki dla dorosłych, ni to czarownicę z baśni braci Grimm, ni studium zniszczonej życiem alkoholiczki. Z mojego napacykowanego przez Ivankę wizażu zostały jedynie rozmazane czarnoniebieskie podkowy pod oczami i smętne resztki sztucznych rzęs – wypisz wymaluj bohaterka policyjnych kronik z Brzeskiej. Rozejrzałam się po łazience. Na stołeczku pod oknem, złożona w perfekcyjną kosteczkę, jakby sam Rubik ją składał, spoczywała moja sylwestrowa kreacja, obok idealnie równo stały moje szpilki, a na czystej umywalce leżał zegarek. Taki porządek nie pasował do Ivanki, no chyba że wrzucili jej do drinka pigułkę pedanterii. Ochlapałam twarz, umyłam zęby i wróciłam do sypialni, by jeszcze trochę pospać, w nadziei, że sen przywróci mi zeszłoroczną urodę, a być może również i pamięć, i wtedy zauważyłam TO! Na oparciu krzesła wisiała męska marynarka! Czyżby Marek przyleciał i położył mnie spać? To by tłumaczyło surrealistyczny porządeczek w łazience! I wyjaśniało, czemu byłam naga, w końcu był moim mężem, nie taką mnie widział! W pewnym sensie mi ulżyło, ale tylko na ułamek sekundy, z wiadomych powodów. Nie tak miałoby przecież wyglądać nasze ewentualne i mało prawdopodobne pojednanie! Nie w odmętach sylwestrowego pawia! Chwyciłam marynarkę w dwa palce i podniosłam na wysokość twarzy, by dobrze jej się przyjrzeć. Nie wyglądała ani znajomo, ani nieznajomo, normalna, banalna, granatowa marynarka. Powąchałam ją. Nie pachniała ani Markiem, ani Ivanką. Zajumałam komuś w klubie? Okrył mnie jakiś dżentelmen? Zadbał o mnie jakiś rycerz? No, proszę bardzo, jeszcze nie jest ze mną tak

źle, skoro znaleźli się chętni! Obmacałam kieszenie marynarki i nic, żadnych dokumentów, portfeli, wizytówek, wszystkie puste. Ale zaraz! W jednej coś było! Włożyłam rękę i wyciągnęłam... pukiel włosów na grzebyku. Znajome jakieś! Cholera, chyba moje włosy! To znaczy nie moje, ale do mnie przypięte, a raczej ode mnie odpięte... No tak, miałam je wczoraj na głowie... i odpinałam... Zaczęło mi coś świtać... Matkoboskohozemario! Zerwałam się na równe nogi, chwyciłam szlafrok i pognałam do kuchni. Tam powinna być moja torebka, a w niej mój telefon, telefon do przyjaciela, jedyne koło ratunkowe, bo Ivanka odpowie mi na pytanie, na które nie znałam odpowiedzi. W kuchni nie było torebki, a tym bardziej Ivanki, były za to... męskie nogi, które wystawały spod marmurowego blatu. Trup?! Skąd tu trup? Czy kogoś wczoraj zabiłam, nim zwymiotowałam? A może dlatego zwymiotowałam, że mnie zemdliło od zapachu krwi? Ale zanim odpowiedziałam sobie na to pytanie, nogi się poruszyły. Więc facet żyje. Może złodziej? Zboczeniec? Morderca? Powinnam wziąć siekierę i mu te nogi odrąbać, póki spokojnie leży pod blatem? Tylko gdzie jest siekiera?! W panice nie mogłam sobie przypomnieć. – Dzień dobry! – odezwały się nogi całkiem miłym głosem, na dodatek po polsku. – Dokręcam ci kolanko, bo kapie. Nic już nie rozumiałam. Nogi? Kolanko? Kapie? Omajgad, co tu się dzieje? – Artur??? – olśniło mnie nagle, choć bez żadnego kontekstu. Zaraz, skup się! Sylwester, coraz bardziej smętny clubbing: Cuba Bar, potem... tak, „Demencja” z Travoltą, jak w Gorączce sobotniej nocy, później Titos, farbowany dziad, następnie jakiś zupełnie inny film, pełen włosów rwanych z głowy, strzępów wspomnień,

komplementów i...? Jednak film pod tytułem Demencja absolutna, choć z jakichś powodów absolutnie z facetem, który miał na imię Artur i którego znam, a raczej znałam niegdyś... Aha, więc nie obcy, nie złodziej i nie morderca, lecz też i nie hydraulik! – Gotowe! – powiedział Artur i wyczołgał się spod blatu. Tak, upewniłam się z ulgą, znam go. Zawsze coś... – Cieknie od lata, nie musiałeś, zamierzam zamówić prawdziwego hydraulika... – bredziłam, bo wciąż nie miałam kontaktu z bazą, mewy tupały, a sytuacja mnie przerosła. – Dobrze się czujesz? – Sprawiał wrażenie naprawdę życzliwego i zaniepokojonego moim stanem. – Wczoraj w taksówce trochę... – Nawet mi nie mów! – przerwałam mu. Baza zaczęła się powoli wypełniać podstawowymi faktami. Zatem tak... Przywiózł mnie taksówką, rozebrał, pomógł puścić pawia... Nie chcę słuchać tej ballady o żenadzie, sama mogłam sobie wyobrazić, co się zdarzyło w Las Vegas! O Boże! A potem? No właśnie, co było potem? – Najważniejsze, że nic ci nie jest. – Uśmiechnął się, a z umazanymi rękami wyglądał tak, jak facet czasem wyglądać powinien: po męsku pociągająco, mimo że był blondynem. – Chyba... nic – przytaknęłam, niezbyt szczerze. Stanął teraz tyłem do mnie, by umyć ręce, i musiałam wykorzystać szansę, że nie patrzy mi w oczy. – Słuchaj... Twoja marynarka... była u mnie w sypialni... Czy ty... czy ty też tam byłeś? – Jakoś się tam obie znalazłyście. – Obrócił się ku mnie i znów uśmiechnął tym ciepłym, ośmielającym uśmiechem, jak wtedy, w zeszłym stuleciu, po studniówce, gdy pierwszy raz się całowaliśmy. – Przepraszam na momencik...

– Obie, znaczy z Ivanką? – jęknęłam za Arturem, znikającym w ubikacji. Jezu, orgia była! Owszem, zjadłam z nią beczkę soli i cukru zresztą też, a nawet maku, gdy piekłyśmy torty na sprzedaż, ale są granice... Musiała mi to robić?! Z moim eks? Na moich oczach, nawet jeśli nic nie widziałam? Mam nadzieję, że potraktował ją wzgardliwie, zajął się głównie mną, podobno w trójkątach bardzo istotna jest równowaga, dlatego tak rzadko się udają, w trapezach, kwintetach i większych konfiguracjach to już nie ma znaczenia, panuje wtedy bzyk ogólny, ale w trójkątach od razu wiadomo, kto kim interesuje się naprawdę! Czytałam kiedyś w jakiejś gazecie raport o seksie zbiorowym... Ale jeśli Ivanka była w lepszej kondycji niż ja, czyli wystarczyło, że w ogóle była żywa, to zaanektowała go na całego i oboje pozostawili mnie samej sobie, zabawiając się na moim łóżku, w mojej sypialni, jakby mnie tam wcale nie było! Otarłam z czoła pot. Nie wiedziałam, no już sama nie wiedziałam, co wolałam... Tymczasem Artur wracał już do kuchni. – Z jaką... Ivanką? – rzucił lekko, jak pierze z poduszki. Nie wyglądał na patologicznego kłamcę, chociaż cóż o nim wiedziałam po ćwierćwieczu? – Mówiłeś, że obie znalazłyśmy się z tobą w... sypialni – wydukałam. – Obie z moją marynarką! – wyjaśnił i roześmiał się tak szczerze, że byłabym paranoiczką, gdybym w to nie uwierzyła. – Ahaaaa – westchnęłam, lecz to i tak nie załatwiało sprawy do końca. – No i?... – No i nic! – Ale czy... wiesz... no...

Czemu nie mogłam go spytać wprost? Sypiałam z nim przez kilka miesięcy naszego okołomaturalnego „chodzenia”, to co by zmienił ten jeszcze jeden raz, tyle lat później? – Musieli mi czegoś dolać do tego szampana... niewiele pamiętam. – A ja niewiele spałem. Napiłbym się kawy! – Niewiele... spałeś?... – podchwyciłam jeszcze w nadziei, że rozwinie temat. Niechże powie chociaż, gdzie spał! Ze mną czy na kanapie? – A co? Nie mogłeś po tym wszystkim zasnąć? Niewygodnie ci było?... – Ależ skąd! – Puścił do mnie oko. – Było cieplutko i mięciutko! Cieplutko i mięciutko... Poddałam się. Polacy, nic się nie stało, prawda?! Gdyby się stało, coś by jednak powiedział, coś bym jednak pamiętała... Spojrzałam na niego, gdy patrzył gdzie indziej. Miał w sobie coś swojskiego i coś dobrego. Wzbudzał zaufanie i przyjazne myśli. Nie, Artur nie obracałby kłody, nie był typem mężczyzny wyżywającym się na trupie, choć głowy za to dać nie mogłam... Przejdziemy nad tym do porządku dziennego i napijemy się kawy, jak dorośli ludzie. Włączyłam ekspres i wyjęłam z kredensu filiżanki. I sok z lodówki, i jajka, i bekon, pomidory. W jakimś transie nakrywałam stół, aż wyczarowałam śniadanie niczym z siedmiogwiazdkowego hotelu w Dubaju, bo chyba tylko tam są tylogwiazdkowe. I za chwilę siedzieliśmy przy tym śniadaniu jak starzy przyjaciele, jakbyśmy poprzednie jedli razem wczoraj, a nie w ubiegłym stuleciu. Wreszcie mogłam mu się dobrze przyjrzeć i zdziwić, jak zdołałam wtedy, ponad dwadzieścia lat temu, zakochać się w tym słowiańskim ekschłopcu. Nie mogę powiedzieć, że nie był przystojny, coś między Englertem, Adamczykiem

a jednym rolnikiem z programu Rolnik szuka żony. Lecz przecież, odkąd pamiętam, podobali mi się ciemnowłosi Clooneye! Czy było kiedyś inaczej? Hmm, pierwszy chłopak jeszcze o niczym nie świadczy, wtedy mój gust dopiero się kształtował, tak przynajmniej zamierzałam teraz myśleć. Do tego Artur był taaaki zwyczajny, zupełnie jak nie mój męski wzorzec z Sèvres. Studia na AWF-ie, żona, dzieci, rozwód, gabinet rehabilitacyjny... Nijak się to miało do mojej galerii życiowych artystów, szemranych biznesmenów, sfrustrowanych intelektualistów, zblazowanych arystokratów czy choćby alfasamczego Marka. Życie Artura gładko zmieściło się między łyk kawy a kęs croissanta z marmoladą, bo więcej nie byłam w stanie przełknąć. Rozczuliło mnie to. Czy taki normalny człowiek mógłby mi zrobić krzywdę? Czy to, co się ewentualnie wydarzyło w nocy, miałoby w ogóle znaczenie? Może nawet Marek by taki lapsus zrozumiał i wybaczył? No, zresztą teraz to Marek musiałby mi wybaczyć nawet orgię z sześcioma Arturami i piętnastoma Ivankami, wszystko musiałby mi wybaczyć, jeśli chce, bym ja mu wybaczyła! Moralnie podbudowana zrobiłam nam kolejną kawę, a że poczułam się nieco lepiej, opowiedziałam mu moje życie, oczywiście w wersji ocenzurowanej i przepuszczonej przez zmiękczające filtry. A co, miałam się chwalić zdradzającym mężem, homobratem i pornomatką? A może jeszcze powinnam mu była przeczytać na głos jej literackie arcydzieła? Wkrótce okazało się, że nie musiałam. Sam się zapoznał, gdy szukałam w przedpokoju telefonu, żeby pokazać mu moją piękną Juleczkę, mojego pięknego Michasia i w ogóle wszystko, co było w moim życiu piękne i zapisane w formacie jpeg. Gdy wróciłam, rechotał z nosem

w książce Kaliny Chwost. – Dawno się tak nie ubawiłem! Kapitalne! Ty to czytasz? – spytał z lekkim przerażeniem, lecz i niedowierzaniem, i całe jego szczęście. – Ależ skąd! – odcięłam się, bo już wolałabym wyjść na analfabetkę. – Tak sobie tu tylko leży, zapomniana książeczka, ktoś zostawił po wakacjach, pewnie nasza gosposia... – No myślę, bo to straszne grafomaństwo... posłuchaj tylko! Pani zrobiła błąd, spuszczając swego męża Dariusza z niebieskich oczu. Teraz, gdy wymagał największej troski, ona wyjechała do wód, zostawiając go na pastwę losu oraz chuci własnej i jego kochanicy Luby. To ona przynosiła do łoża chorego kompot z mirabelek i szeptała mu lubieżnie do uszka: „Zgadnij, mój miły panie, gdzie ukryłam dla ciebie ostatnią mirabelkę? Czy zechcesz jej poszukać?”, po czym stawała przy nim, a on kładł dłoń na jej udo i wsuwał ją pomału pod jej modną minispodniczkę z koronki. Ale tym razem nie znalazł pod nią stringów z Koniakowa, albowiem Luba nie założyła majtek, i całkiem pod sukienką goła, czekała na zwinne jak u pianisty palce Dariusza. Ale on wtedy niespodziewanie szepnął najczulej: – Daj mi to zrobić bez użycia rąk, wyssam z ciebie tę mirabelkę, choćby była schowana najgłębiej. Luba z lubością rozłożyła nogi, a Dariusz... No i proszę, z tym głosem Artur mógłby mamusi trzepnąć ponętnego audiobooka! Póki co to jednak mnie trzepnęło. – Przestań! Nie mogę tego słuchać! – warknęłam, aż odskoczył. – Sorry, nie wiedziałem, że jesteś taka pruderyjna... – bronił się. – Wczoraj nie byłaś... Sama prosiłaś, żeby cię rozebrać...

Boże, tylko nie znowu to! Z jednej żenady w drugą i z powrotem! Uśmiechnął się, lecz ja wciąż nie miałam dystansu. Do niczego i nikogo, ze sobą na czele. – To teraz pójdę SAMA się ubrać, a potem podrzucę cię do Palmy. – Poderwałam się gwałtownie, aż żyjący własnym życiem szlafrok głupawo się rozchylił, ukazując światu moje, może nie pierwszej młodości, ale wciąż niczego sobie wdzięki. – Piękna jesteś! – westchnął mimochodem i tym samym mimochodem zrobiło mi się przyjemnie. Pamięć ludzka to jednak dziwaczne ustrojstwo. Nagle przypomniałam sobie, że wczoraj w klubie już mi to powiedział. Nawet jeśli wtedy był nagrzany, to dziś nie był, a powtórzył... Nie miałam jednak czasu się poupajać, bo jeszcze dziwaczniejsza od pamięci jest rzeczywistość. – Mama, jesteśmy! – usłyszałam nagle Julkę wbiegającą do kuchni, bez klapnięcia drzwi, więc musieli wejść przez taras. W mgnieniu oka doprowadziłam się do porządku, a pasek zawiązałam z taką siłą, że żołądek przesznurował mi się na dwie części. Przecież umówiłam się z Altosem, że przywiezie ją o piątej po południu, więc czemu tak szybko... Niemożliwe: na kuchennym zegarze była piąta! – To pan Artur, kochanie... A to moja córka Julia... – dokonałam wersalu jak się patrzy. Tyle że w progu stał już Altos i patrzył swym najprzenikliwszym ze spojrzeń, przenikającym na wskroś każdy wersal. – Guten Tag... – A to Altos, mój przyjaciel... – Artur Niżyński... Prawda, teraz sobie przypomniałam.

– Niżynsky? – ucieszył się Altos. – Jak ten słynny tancerz? – I obejrzał się, no tak, wciąż nie było przy nim psa. – Wiszna? Gdzie on... – Wrócił chyba na taras, a za nim Julka. – Twój mąż? – spytał Artur. – Żartujesz? – Aaaa, związek partnerski? – Z tym wyglądem? Z tym krokiem? Z tym psem? I z tym pytaniem o tancerza? Nie rozśmieszaj mnie. – Jednak mnie rozśmieszył. – Z jakim psem? Lekcja poglądowa nastąpiła natychmiast, bo biała owieczka ofiarna, cała w absurdalnych futrzanych bąbelkach, wbiegła do kuchni, by odtańczyć taniec Niżyńskiego, a za nią po chwili weszli Altos z Julką. – Pan Artur przyszedł naprawić mi cieknący zlew – uprzejmie poinformowałam. Altos, cholerny szaman, nie uwierzył ani na jotę. – To chyba prosiłaś Bardzo Wysokie Moce, skoro pan przyszedł w Nowy Rok, gdy całe miasto, co tam miasto, cała wyspa, co tam wyspa, cały świat leży dziś do góry brzuchem i odpoczywa – wyrecytował, jak jakiś poemat. – Luly pan czyści? – upewniała się Julka. Mojej chyba jednak nie wyczyścił, pomyślałam tyleż z ulgą, co wulgarnie, jak nie ja; a może byłam jednak nieodrodną córką swojej pornomatki? Artur wyraźnie zbierał się do wyjścia. Tak, w białej koszuli, eleganckich dżinsach i, nie powiem, świetnych pantoflach przyszedł w Nowy Rok naprawiać mi luly! Do kłamstwa doskonałego, nie mówiąc o zbrodni, jednak nie byłam stworzona. I... no tak, przecież

marynarkę zostawił w mojej sypialni! Ale graliśmy dalej... – Gdyby pani kiedyś potrzebowała pomocy, zostawię numer... Przed kim graliśmy? Juli już w kuchni nie było, a Altosowi i tak wszystko, no, prawie wszystko, opowiem. Zresztą od razu musiała mu się w głowie zaświecić lampka, bo skoro już wezwałam hydraulika, musiałam jego numer mieć wcześniej... – Odprowadzę pana... Siadaj, Altos, odpocznijcie sobie – przypochlebiałam się, wiedząc, że Altos kocha zwracanie się także do jego pudla. Artur stał w korytarzu, gdy przyniosłam mu marynarkę, w sumie zła na tę całą zupełnie zbędną maskaradę. Czy było coś złego w spotkaniu dawnego znajomego z Polski?! – Chyba nie powiedzieliśmy sobie wszystkiego. – Uśmiechnął się jakoś melancholijnie. – To prawda – przytaknęłam. – Nie wiem nawet, skąd się tu wziąłeś, sam na Majorce i po co? – Nie wiedziałam istotniejszych rzeczy, na przykład, co ze mną robił w sypialni... – Więc musimy kiedyś dokończyć tę rozmowę. – Gdyby jego oczy miały zęby i mogłyby wyjeść moje, właśnie by wyjadły. – Może wcześniej niż za dwadzieścia lat. – Nie wiedziałam już, co rzec. – Na pewno, obiecuję ci! Było trochę tak, jakbyśmy prowadzili dwie różne rozmowy. I tak też się pożegnaliśmy. Nadstawiłam kulturalnie policzek. Tak nim pokierował, by cmoknąć mnie w usta... – Mamo, wiesz, jak było fajnie u wujka? – Julka u mego boku, nie wiadomo skąd, sprawiła, że cmok nie mógł przejść w nic innego, i dobrze! Zamknęłam za Arturem drzwi. Nie miałam ochoty wracać do

kuchni ani po to, by świecić oczami, ani po to, by teraz opowiadać cokolwiek komukolwiek, nawet Altosowi. I wtedy rozległo się pukanie. Czego zapomniał? Przede mna stała Ivanka, a raczej to, co z niej zostało po sylwestrze. Duże pudło po czeskiej lalce, którą ktoś brutalnie wydłubał z opakowania. Albo, jeśli ktoś woli, sama zdezelowana lalka. Z jedną doklejoną rzęsą, bez połowy włosów, w rozdartej sukience włożonej tył do przodu, z dekoltem na plecach! – Nie byłaś w domu? – spytałam rezolutnie. – Ne widisz? Klucze zgubiłam! – Nie mogłaś zadzwonić? – Razem z telefonem, no... Zrobiło mi się przykro. – Chodź, napij się kawy, Altos jest... – A kto to, ten, co wychodił? Już jej nie współczułam. Ledwo żyła, na bank nie wracała z kościoła, i już zainteresowana kolejnym facetem! – Hydraulik – parsknęłam. – Tako ne zerkał... – Ogarnęła mnie przytomniejącym spojrzeniem. Jaka bystra! – Fajny! – Nie wymieni ci kolanka, bo już poszedł – uświadomiłam jej z jakąś nieludzką, nienoworoczną satysfakcją. – No neee... – beknęła jak koza. Na nasz widok siedzący w kuchni Altos aż podniósł się z krzesła. Chyba jednak nie widział Ivanki w takim stanie. – Co się stało? Wysokie Moce obniżyły loty? Ivanka nabrała powietrza. I wykrztusiła:

– Nooo, ja potem spotkala czeskych znakomych, same kobitki to były, wspominalysmy Prahe i Olomuniec, i sanatoria w Karlovych Varach, i... – spojrzała na resztki swojej sukienki – ...przymierzałyśmy swoje szaty, bo wszystkie pikne... Same kobitki? Sanatoria?! Mnie by powiedziała, Altosa się wstydziła, nie wspominając o Wisznie, który dziwnie powarkiwał, jak nie on, pewnie uczulony na Najbezczelniejsze Kłamstwo Świata. Ivanka wygrałaby taki konkurs w przedbiegach!

BUKIET

Następnego

dnia obudziłam się już świeżutka, z głową pełną świeżutkich pomysłów, jak na Nowy Rok przystało. Zdecydowanie należałoby oficjalnie przesunąć pierwszy dzień roku na drugi stycznia, tak by wszystko zaczynać przyzwoicie, bez wstydu, histerii, kaca i czkawki po sylwestrowych orgiach. A to będzie możliwe tylko wtedy, gdy wywali się z kalendarzy początkową kartkę i stworzy coś w rodzaju całodobowego niebytu, taką czarną dziurę oddzielającą, co minęło, od tego, co nastąpi. Czarna dziura, idealne miejsce, żeby pogrzebać w niej moje wczorajsze wybryki i, sorry, Artura, jako niewygodnego świadka tej jazdy bez trzymanki! Wyrwa, która zrównywałaby nasze szanse w pogoni za szczęściem bez względu na to, czy stosujemy się do kalendarza solarnego, czy lunarnego, egipskiego czy gregoriańskiego, prawosławnego czy hawajskiego, azteckiego, chińskiego, jakiegokolwiek... W każdym razie według mojego, majorkańskiego kalendarza rok zaczynał się dzisiaj i już, ani kroku w tył! Zwłaszcza jeżeli to prawda, że pierwszy dzień determinuje następne trzysta sześćdziesiąt cztery... Oooo nie, na pewno nie było żadnego wczoraj! – Co tam, wczoraj! Pierwsze koty za płoty! – powiedziałam do siebie i uśmiechnęłam się do mojego w miarę ludzkiego odbicia

w lustrze. – Witaj, Nowe Życie, Nowa Dieto, Nowa Ja!!! A teraz zrobię sobie mój ukochany peeling z morskiej soli i oleju migdałowego i zdrapię nim całą starą siebie i będę pięęęknaaa – pośpiewywałam, mieszając w miseczce pachnącą miksturę. Zaczynałam być do siebie podobna. Twarz niemal powróciła do dawnego formatu, a włosy, po wczorajszym szorowaniu z resztek tresek, lakieru i pomarańczowej farby, lśniły w porannym słońcu jak łany mazowieckiej pszenicy. Nagusieńka obejrzałam się z każdej strony, z przodu, z tyłu oraz z boku – oczywiście na wciągniętym brzuchu. Jak on to powiedział? „Piękna jesteś”? No, według mnie trochę na wyrost, ale tylko trochę, a piękno jest podobno i tak w oczach patrzącego. W sumie miło, że tak to ujął, i to dwa razy. Po prostu miły człowiek i tyle. Chociaż... ten pocałunek, ten goodbye kiss, niby przypadkiem na czerwień mych ust złożony? Nie wiedziałam, do której szufladki go włożyć. Kiss był fajny czy odrobinę szczeniacki? A może fajny, bo szczeniacki? Z reguły przecież wszystko, co było kiedyś, dawno temu, gdy sami byliśmy rozkosznymi szczeniakami, wydaje się fajne. Gra w gumę, dżinsy z bazaru, filmy na zdartych kasetach wideo, błyszczyki z Peweksu, wakacje pod namiotem, wódka od meliniarza i trwała na głowie. Fajne, fajne, fajne! Więc może na tym polegał czar Artura? Że przeniósł mnie na chwilę w przeszłość, w której nie było zmarszczek, siwych włosów i okularów do czytania? Że pozwolił mi się poczuć jak dwadzieścia lat temu, choć wiedziałam, że to tylko złudzenie, tak jak ułudą jest podziwianie się w lustrze bez szkieł „do bliży” na nosie? Nie zamierzałam jednak Nowego Początku rozpocząć od udawania, że okularów nie noszę, ani od dołowania się, że zobaczę przez nie coś, co mnie zniechęci. Nic, nic mnie nie zniechęci... Czyż

jednak nie wyglądałam lepiej od tej cielęciny sprzed wieków, owszem, niebrzydkiej, ale jednak jakby nieco bez charakteru, którego nabieramy z latami, nooo... przynajmniej do czasu? W tej sytuacji komórka, a raczej jej zawartość, bez względu na to, co, kto i po co napisał, tym bardziej nie wyprowadzi mnie z równowagi. Nie dam się, w tym roku po prostu się nie dam! Włożyłam okulary. Wczoraj, w „dzień niebytu”, esemesy pikały jak szalone i z pewnością nie zniknęły, choć nie miałam siły ich czytać. Jasne, były od wszystkich! Wszyscy, którzy mnie znali i nie znali, choć może kiedyś widzieli, wysyłali debilne życzenia, uparcie, co roku, choć nie odpowiadałam. Klikali je do mnie z automatu; żeby choć zwrócili się po imieniu, jakoś prywatnie, żeby przynajmniej płci nie pomylili! DROGI PANIE, NAJLEPSZEGO NOWEGO ROKU ŻYCZY ADMINISTRACJA OSIEDLA KRÓLEWSKIE OGRODY. Otóż to! DROGA ADMINISTRACJO, PRZESTAŃ MI TU SŁODZIĆ ŻYCZENIAMI I URĄGAĆ NAGŁĄ ZMIANĄ PŁCI, TYLKO NIE MYL SIĘ CIĄGLE W RACHUNKACH I NIE PRZYSYŁAJ POPRAWEK! Nie odpisałam, oczywiście, przelatując po kilkunastu dłuższych i krótszych poematach. Od fryzjera, kominiarza, wdzięcznej klientki, przeróżnych firm, gdzie to ja jestem klientką, jakiegoś P.T. – pewnie pomyłka, nawet Karol S. mi życzył FORMY, ZDROWIA I SIX PACKU, jak pewnie wszystkim babom, z których nieźle żyje. Na wyżyny poetyckiego smaku wzniósł się mój braciszek. MOJA DROGA MAGDALENKO NIECH CI W KROKU BĘDZIE MIĘKO, BO OD TEGO PRYŚNIE NUDA

I SIĘ NOWY ROCZEK UDA! Proszę bardzo, chciałam imiennie i prywatnie, to dostałam! Nie wiem nawet, czy nie za prywatnie, i w ogóle, czy ci geje nie myślą o niczym innym poza TYM i tak im się rzuca na mózgi, że mięKKo piszą przez jedno K? Skasowałam. Tak jak kolejne brednie, animacje, memy, gify i wierszyki. Cóż za idiotyczna moda! To nie są żadne dowody pamięci, to są dowody na kompletne zidiocenie wszystkich dookoła! Zapchali mi tym junkiem całą komórkę! Co jeden, to straszniejszy. Strzelające szampany, kolorowe fajerwerki, minionki z serduszkami, zwierzątka z petardami; ciach, ciach, do śmietnika i won z mojego telefonu, i tak pęka w szwach. A to co? Marek? Ha! Cóż takiego życzy mi mój niewierny małżonek? O, proszę! Marek przysłał mi FOTĘ, Marek sobie selfika zrobił! Czyż nie wyśmiewał moich selfików, retuszowanych potem w profesjonalnym Photoshopie, bo wersja amatorska nie wystarczała dla mojego ego? Chyba pierwszy raz w życiu Marek wysłał mi swoje zdjęcie! Musiał kompletnie w tym szpitalu oszaleć, może podali mu omyłkowo jakieś psychotropy? Zdrowe nogi ludziom obcinają, to co za problem lekarstwa pomylić! Nawet nieźle wyszedł w tych ciemnych okularach, muszę przyznać. Ciekawe, co się pod nimi kryje? Ślepiec? To miałby w łapie białą laskę. O, i drugie zdjęcie, proszę bardzo – Marek przysłonięty nie tylko okularami, ale też wielkim bukietem czerwonych róż! Halo, po co mu te róże? Doktorowi w podzięce? Czy już oświadczył się Oksanie i niechcący wysłał je do mnie? NAJUKOCHANSZA ŻONO, JESTEM JUŻ W DOMU. KWIATY SĄ DLA CIEBIE. CZY JUŻ CI PRZESZŁO? Czy mi przeszło? A co, ja katar miałam? Co to w ogóle za pytanie, forma, treść? „Najukochańsza żono”? To są jeszcze jakieś

inne, mniej ukochane żony w jego życiu? Harem założył, analfabeta jeden? Literaturę piękną by lepiej poczytał, a nie tylko raporty z firmy, toby nie wysmarował takiego esemesa. I ten bukiet? Ja pitolę! Po tym, co mi zrobił, będzie się wirtualnymi kwiatami wykręcał? Wirtualnymi! Działa poczta kwiatowa, nie szkodzi, że przesyłają jedną małą stokrotkę w cenie plantacji storczyków, stać go, a zresztą są w życiu ważniejsze sytuacje niż pieniądze. I to właśnie była, i jest, taka sytuacja! Nie ze mną takie numery, Mareczku! I jeszcze żeś czerwone róże wybrał, patałachu! Szczyt bezguścia, Himalaje złego smaku, Mount Everest tandeciarstwa, stratosfera obciachu! Czerwone róże to w brazylijskiej telenoweli występują, a nie w moim szlachetnym telefonie! Już miałam z furią wykasować to badziewie i wtedy... olśnienie! Złapałam szlafrok i popędziłam do kuchni. Boże, czy ja w tym roku nie wyjdę normalnie ze swojej sypialni? Jak tak dalej pójdzie, to do Matki Boskiej Gromnicznej będę miała wrzody i nerwicę! Przy stole najspokojniej na świecie siedziała Julka, jedząc nutellę prosto ze słoika. – Nie chciałam cię budzić, mamusiu. Zlobilam sobie śniadanko... – Już skrobała łyżką po dnie. – Nie zostawiłam dla ciebie, przeplaszam. – Kochane moje słoneczko! – Cmoknęłam ją w przelocie. – Nie widziałaś takiej książeczki? Tu leżała... czerwone majteczki były na okładce... – Krążyłam po kuchni jak najgroźniejszy bombowiec, gotowa zrzucić bombę, która doleci do Warszawy. I do Charkowa, przebijając się przez jądro ziemi. – Tę, co ją babcia napisała? – spytała najnormalniej w świecie. – A gdzież tam, babcia! Pomyliło ci się! No, ale widziałaś ją czy

nie? – Przetrząsałam już szafki i szuflady, bezpardonowo jak szwadron z CBŚ. Julka obserwowała mnie beznamiętnie, jakbym się wcale nie miotała, i może powinnam wziąć z niej przykład? Czyż dopiero co nie obiecałam sobie, że w Nowym Roku nic mnie nie zbije z pantałyku? – Jest w moim pokoiku. Przynieść? – spytała jakby nigdy nic i zamlaskała, cała utytłana czekoladową trucizną. – Czemu jesteś taka czelwona? Nie zdążyłam znaleźć sensownej odpowiedzi, bo z prędkością ponaddźwiękowca znalazłam się w jej pokoju. Dość twardo wylądowałam na dywanie, gdzie książka leżała sobie w najlepsze miedzy Małym Księciem i rudą Tamalą. Aż mi się ręce trzęsły, i to bez porannej kawy, gdy ją wertowałam w poszukiwaniu tego, co mnie olśniło w łazience. Jest! – Dariuszu, zdradzasz mnie z naszą służącą! Tryskasz gorącą miłością! – wykrzyknęła pani dramatycznym głosem w jego twarz, a potem trzasnęła drzwiami, myśląc, że zatrzaskuje je za sobą na zawsze. Cóż miał czynić Dariusz? Nie mógł przecie ryzykować utraty małżeństwa, bo to oznaczało jedno – utratę ich wspólnej córeczki. Pani groziła bowiem emigracją do zamorskich krajów, a Dariusza w ojczyźnie trzymały interesy i umiłowanie polskości oraz Luby. Postanowił więc małżonkę przeprosić i na drugi dzień stanął przed nią skruszony na wysokości zadania z bukietem pięknych, holenderskich róż. Z bukietem róż! No proszę, nie wiem, czy te na focie były holenderskie, myślałam, że hodują tam do zrzygania tylko te swoje

tulipany, ale wszystko znowu się zgadzało, jeden do jednego! Tylko jakiego koloru te róże od Dariusza były? Czy też żenująco czerwone? Pąsowe, jak dupa pawiana? Szukałam w tekście dalej, ale matka nie określiła koloru. Holenderskie, i już. Wyguglowałam „róża holenderska” – pokazało się milion kolorów, cały wzornik RAL, były nawet tęczowe, wielokolorowe, barwione, co za ohyda! Może właśnie takie, jakby prosto z tandetnej strzelnicy, przyniósł ten Dariusz małżonce? Bo jeśli czerwone... Wybrałam numer matki, niech sama autorka odpowie mi na to pytanie. Ale jej telefon milczał, ba, w ogóle był wyłączony. Zabalowała dwudniowo ze swoim Sługą Miłości czy tam czego? ODZDZWON NATYCHMIAST, CO SIĘ DZIEJE?, JEST POŁUDNIE A TY NIE ODBIERASZ! – wystukałam, a raczej wydygotałam, bo wciąż byłam w stanie emocjonalnego delirium. I co? Tak się ma zacząć mój nowy Nowy Rok? Od takiego stresu? To ma być to nowe życie? A o diecie w podobnych warunkach to już w ogóle nie mogło być mowy. Poszłam do spiżarni i z mojej tajemnej kryjówki, zza worka z ryżem, wyjęłam schowany na czarną godzinę słoik nutelli. Ledwie zjadłam kilka łyżek, królowa pornoromansów raczyła do mnie oddzwonić. – Mamo, gdzie ty byłaś?! – ryknęłam na dzień dobry. – Dzień dobry! – przywitała się za mnie. – Wszystkiego najlepszego, córeczko! I żebyś... Nie wiedziałam, co „żebym”, lecz dokładnie tego, czego najserdeczniej chciała mi życzyć, nie zamierzałam robić, więc jej przerwałam. – Co się działo? Czemu nie odbierałaś? – Jestem w szpitalu – odpowiedziała uroczystym tonem i zarazem jakoś płasko.

– U tego skurwysyna? Obgadujesz wszystko z nim? Razem ustalacie, co ma zrobić? Tak? Że niby lepsza z ciebie teściowa niż matka, tak? – Madziu, o co ci chodzi? – Zabrzmiało „a ca ci chadzi”, ale cmoknęła już po swojemu, z pretensją. – Nie jestem u Marka, sama tu jestem. Mój doktor jest rewelacyjny, znamy się jeszcze ze studiów, oczywiście, że ustaliłam z nim, co ma robić, to w końcu poważna decyzja. Jeden zły ruch i po mnie! – zaśmiała się jak laleczka Chucky. Jezu, pijana leżała w tym szpitalu, czy co?! A zresztą wszystko jedno, byleby mi powiedziała... – Mamo, mam bardzo ważne pytanie... Pamiętasz, w twojej książce, tej ostatniej, kiedy Dariusz kupuje żonie kwiaty, to... – A Markaa z taabą niaa maa? – rozpłaszczała samogłoski, jakby zmieniła się w walec drogowy. – Ze mną? Nie ma, ale skup się, mamo, te kwiaty... – Przaapraaszaam, ja po narkaazie... Usłyszało mi się, że się żegna, że mówi „na razie”. – Czekaj! – Jestem... Sieeedeeem cantymaaatrów mi wyciął... Teraz dotarło do mnie, że jest „po narkozie”! Tym lepiej, powie prawdę, jak w hipnozie, czy to nie to samo? – Mamo – zaczęłam jeszcze raz. – Skąd wzięłaś te cholerne róże? Z życia? Czy zmyśliłaś? – Moje życiaaa dopiero teraaaz będzie pięęęknaaa! – brzmiała jak jej osobisty Sługa Prawdy. – Czerwone były? – Będę u ciebie za dwa dni, to paagaadaaamyyy! – Za dwa dni?!

– Taaak – wymamlała. – Powinnam jeszczaa siaa pogoić, ale przecież bilet maaaam... Josemario faktycznie, ustaliliśmy to już jesienią, że matka przyleci piątego stycznia! Marek kupował jej bilet w noworocznej promocji, obiecał odebrać z lotniska z honorami, pieprzony zięciunio... Ale go tu nie ma! I nie będzie! I matki lepiej, żeby nie było... I chyba nie zabierze ze sobą tej „znajomej”, jak straszyła nas na Wigilii?! A może to chodziło o Abdula? O, święty Allahu! – A różeee... – Wyraźnie walczyła z ustami. – Oczywiściaaa, że były czerwoneee, każdy zdradzający kupujaaa czerwoneee... Muszę kończyć, na razieee... Na razie. W narkozie. I tak się właśnie czułam, jak zahipnotyzowana. Odczytałam jeszcze raz wiadomośc od Marka. NAJUKOCHANSZA ŻONO, JESTEM JUŻ W DOMU. KWIATY SĄ DLA CIEBIE. CZY JUŻ CI PRZESZŁO? I odpisałam jak w transie: TAK, ZGADŁES, WSZYSTKO MI PRZESZLO, MAŁŻEŃSTWO Z TOBĄ TEŻ. POWINNISMY SIĘ ROZSTAĆ! A jednak moje palce, bez uzgodnienia ze mną, przysięgam, dopisały: NA PRÓBĘ... Lecz gdy odzyskałam nad nimi kontrolę, wstukałam furiacko: A CZERWONE RÓŻE TO SOBIE MOŻESZ RAZEM Z CZERWONYMI STRINGAMI KOCHANKOM ZANOSIĆ! I wysłałam triumfalnie jednym ruchem, jakbym list z wąglikiem wrzuciła do skrzynki, adresowany do największego wroga. Od razu zrobiło mi się lepiej, a zatem i jaśniej na umyśle. Zaraz, zaraz, co się właściwie tej mojej matce stało? Czy wyrostek ma siedem centymetrów? Wstyd, ale nie miałam pojęcia. Co jeszcze w człowieku ma siedem centymetrów? Gdyby była facetem, można by jej współczuć: nie dość, że tylko siedem, to jeszcze musieli

skrócić... Chwileczkę, o siedem coś jej skrócono... Nie! Wycięto, a to nie to samo... to coś mogło być znacznie dłuższe... Ejże, Magda, może w ogóle nie chodzi o długość, może to centymetry kwadratowe... Trzeba się było w szkole uczyć geometrii! Powód choroby matki zniknął z powodu, jaki stanął w drzwiach pokoju. Moja zgarbiona z bólu córka wyglądała, jakby ktoś jej nagle wyciął nie siedem, a siedemdziesiąt centymetrów. – Brzuszek – wyjęczała, upaprana w nutelli, którą przecież zmyłam z niej po śniadaniu. – Kochanie! – Podbiegłam do małej. Drugi słoik! – zadźwięczało mi w głowie, a raczej w durnym łbie. Oczywiście, zjadłam z drugiego, tajnego słoika ledwie parę łyżek i zostawiłam go w najlepsze na kuchennym stole! Położyłam dziecko na sofce i w te pędy do kuchni, do apteczki, mijając rechoczący do mnie, pusty słoik... A potem kropelki, gorąca herbata, użeranie się z zasłodzonym na śmierć bachorem, by zechciał łaskawie poprawić swą kondycję i wypić, co podaję, i delikatne masowanie brzuszka przy tyleż cichutkim, co wielce nieprzyjemnym jęku, jakbyś kroiła niewinnego kotka... Ledwie zasnęła, co oznaczało, że już jej nie bolało, rozdzwoniła się komórka. Kurwa, ktokolwiek by to był, objawił się w nieodpowiednim momencie, bo Jula prawie się przebudziła. – Halo?! – ryknęłam, niewątpliwie zła. – Możesz rozmawiać? – szepnął lekko zdezorientowany Artur. – Nie mogę... znaczy mogę... znaczy nie mogę, ale chcę... poczekaj. – Przeszłam na korytarz i... tak, bardzo chciałam porozmawiać z kimś, kto nie był w moje życie uwikłany, a jednocześnie nie był obcy, z kimś właśnie takim jak on... – Halo? Przepraszam, mała się...

– Moja córka też kiedyś znalazła otwartą butelkę koniaku i... – Nie, nie, uwaliła się nutellą. – Roześmiałam się. Wreszcie się roześmiałam! – A ty... co porabiasz? – Chciałem cię usłyszeć! – Miło... Może masz ochotę wpaść? Jestem sama! – Hmmm, no mógłbym, ale... przynajmniej na trzy dni! Niepotrzebnie powiedziałam, że jestem sama, zabrzmiało jak kuszenie, ale żeby aż trzydniowe?! – No, nie wiem... Pogadać chciałam – wyjaśniłam, żeby nie było. – Nawet nie wiesz, jak bardzo... – Super, będę za godzinę! – Ale... Ale już się rozłączył. Dobra, nie będę oddzwaniała i marudziła; gdy przyjedzie, wybiję mu z głowy trzydniowy maraton, starczy mi jeden wieczór... Noc? A dlaczego nie? No blondyn niestety, ale w nocy wszyscy blondyni są czarni, kto wie, może właśnie to, przed czym tak bardzo odruchowo się bronię, będzie najlepszym remedium na zdrady, szpitale, czerwone róże i siedem czegoś tam do wycięcia? Czyż Ivanka nie radziła mi, bym wreszcie znów zaczęła używać życia, choć sama użyła go ostatnio tak, że nie byłam pewna, czy kiedykolwiek wróci do formy? Zatem: poużywam, ale... tylko trochę. Pogadamy, spędzimy miły wieczór przy winku, małym, rzecz jasna, bo ile można... Czterdzieści pięć minut później chciałam jednak od razu wypić duże. Uśmiechnięty od ucha do ucha Artur stanął przede mną z torbą na ramieniu i walizką w ręku. Dżizas, zamierzał się wprowadzić na zawsze?! – Złapałaś mnie w ostatniej chwili, już prawie wsiadałem do samolotu, a bilet mam taki, że mogę wracać dopiero za trzy dni!

Ja go złapałam? To on zadzwonił! Ale wobec wieczności, o jakiej pomyślałam na jego widok w pełnym rynsztunku, trzy dni to małe piwo. Wszystko jest jednak zawsze kwestią porównania! – Zakwateruję cię w domku ogrodnika – zarządziłam przytomnie – bo przyjeżdża moja matka. Powiem, że jesteś hydraulikiem z Polski, już nie będziemy zmieniać zeznań... – Twoja mama? – ucieszył się. – Może mnie jeszcze pamięta... – Mam nadzieję, że nie – westchnęłam. – Albo powiemy jej, że jesteś swoim bliźniakiem, żeby nie snuła durnowatych wspomnień. – Dlaczego durnowatych? Nie było nam wtedy przyjemnie? – Było, było, ale się zmyło. – Nie chciałam wracać do przeszłości. Co chciałam? Ba. Najpierw położyć Julkę w jej łóżku, i to się udało. Potem coś zjeść, i też się udało: Artur okazał się mistrzem w przyrządzaniu makaronu z resztkami zapasów. Wreszcie mogłam napić się kawy, jak człowiek, i tak też uczyniliśmy, a następnie... wystarczyła mała, malutka, doprawdy naparstek, szklaneczka wina, bym, pozwoliwszy trzymać mu swoją dłoń, wywaliła, co siedziało mi na wątrobie od zeszłego, tak, już zeszłego roku, i nie zamierzało wstać. – I gdy to przeczytałam, nie miałam żadnych wątpliwości, zwłaszcza że jej stringi były czerwone jak te róże, które mi dzisiaj przysłał ememesem... – No mówiłaś, mówiłaś... – Mówiłam i znowu powiem! Zdradził mnie! Z taką... – A gdyby zdradził cię z Nicole Kidman, bolałoby cię mniej? – Nie sądzę – musiałam wreszcie przyznać. – A czy któraś z twoich przyjaciółek została ostatnio zdradzona? – Co to ma do rzeczy? – Odpowiedz... – poprosił tak samo miękko jak głaskał mnie po

dłoni. – Gośka! Od wiosny się rozwodzi – przypomniałam sobie. – I... fakt, gdyby nie ona, ohydnie zdradzona przez męża, może nie miałabym oczu dookoła głowy, a raczej dookoła Marka, bo książka matki właściwie była tylko koronnym dowodem... – Magda, jakim dowodem? Nie myśl, że bronię faceta, bo sam jestem facetem, to się po prostu trochę nie klei! – A czerwone róże? W dodatku ememesem?! – Złapałam go za drugą rękę, więc już trzymaliśmy się na wszystkie strony. – Żeby chociaż przez posłańca! – Magda, był Nowy Rok, poczta kwiatowa na pewno nieczynna, a może walcząc z tym okiem, nie miał po prostu głowy... – Internet ma i ciągle w nim siedzi! A zresztą dla kogoś, kto błyskawicznie wysłał mi kiedyś tonę maku, to nie byłby problem. – Zastanów się, podziel kartkę na pół i wypisz sobie, co wiesz na pewno, co sobie wymyśliłaś, a potem... Wyrwałam mu obie ręce. – Kim ty jesteś z zawodu? Myślałam, że studiowałeś rehabilitację, a nie traumatologię! – warknęłam, bo miałam już dość tych rad. – Owszem, ale jestem trenerem zespołu, wiesz, co to znaczy? Że każdy z moich zawodników ma, miał lub będzie miał takie kłopoty, a wtedy mi zagra do dupy, a nie do kosza! Zrobiłem więc jeszcze kurs, a reszty nauczyłem się od życia... – odpowiedział niewzruszony. – Za życie! – Pacnęłam swoją szklaneczką w jego szkło. – Ale to już ostatnia – zapowiedział, patrząc mi w oczy jak skrzyżowanie matki z babą od przysposobienia do życia w rodzinie. Udałam, że nie słyszę. Lecz nie wytrzymałam.

– Nie tak wyobrażałam sobie ten wieczór! – Bo nie chcesz tego usłyszeć – roześmiał się, jakbym dowcip jakiś opowiedziała! – Bo... bo... Przytulił mnie czy to ja pierwsza wtuliłam się w niego? W każdym razie na pewno nie ja zaczęłam go miziać wargami po szyi, tylko on mnie. I zadziałało bardziej terapeutycznie niż wszystkie słowa świata, które dając mi do myślenia, ostatecznie mnie rozeźliły... Co by się stało, gdyby posunął się dalej? Ale się nie posunął. A ja? Może i miałam zamiar nie protestować, lecz wcześniej, a teraz, po tej rozmowie, choć nie powiem, że niepodochocona, czułam jakąś barierę, jakbym miała iść w tango z własnym psychologiem! I ta bariera, zamiast maleć, rosła, bo nie kwapił się do otwarcia kolejnej butelki wina, a ja, po tym, co widział w sylwestra, nie chciałam robić za pijaczkę. Była pierwsza w nocy, gdy za rączkę, niczym Jaś i Małgosia, powędrowaliśmy przez ogród w stronę chatki – domu ogrodnika. Tyle że nie czekała tam żadna Baba Jaga, a tylko czysta pościel, w foliowym worku do ewentualnego powleczenia. Zostawiłam go z tym i poczłapałam do swego łóżka. To tu czekała na mnie Baba Jaga! – Może trzeba było skorzystać – szepnęła mi do ucha. – Może to, czego nie zrobiłaś, ukoiłoby cię lepiej niż najczulsza kołysanka? – Może... gdyby przez cały wieczór nie wciskał mi, że Marek jest niewinny? – syknęłam do czarownicy i tak pacnęłam w poduszkę, że od razu uciekła przez okno.

SOBRASADA

Poczułam na sobie coś ciężkiego. Śni mi się? Czyżby przegoniona czarownica wróciła i dusi mnie teraz z taką siłą, jakby wraz z nią przyleciała cała narodowa reprezentacja czarownic w sumo? Bo jakoś zaczynało mi brakować powietrza... Co jest? Zostałam napadnięta? W biały dzień? No biały jak biały, bo dopiero świtało. Artur?! A on, co tu... Wczoraj, jak był do tego nastrój, robił uniki, a teraz molestuje mnie od rana? Przecież nawet zębów nie umyłam! I co to w ogóle za końskie zaloty?! Konopielka, czy jak? – Zwariowałeś? Puszczaj! – W seksie jednak preferuję przemoc kontrolowaną i po uprzednim ustaleniu jej granic. – Leż spokojnie! Chronię cię! Nie bój się, nic nam się nie stanie – rzucił śmiertelnie poważnie. – Głupie żarty, puszczaj, bo cię pogryzę! – odcięłam się, zapominając, że mam akurat na zębach szynę relaksacyjną. – Nic nie czujesz? A co miałam czuć? Podniecenie, że na mnie leży? Czyżbym aż tak słabo znała facetów? Przy winku i romantycznym, choć przypadkowym, trzymaniu się za rączki nic nie wskazywało, że oto wpuściłam do domu ześwirowaną samczą bestię! Czy tak samo rzucił się Marek na Oksanę? Czy oni wszyscy są identyczni?

– No, czujesz? – Bestia dyszała i ani chybi była coraz bardziej zniecierpliwiona. Tylko spokojnie, pomyślałam, nie mogę go rozjuszyć, czytałam kiedyś wspomnienia porwanej przez sekspsychola, jeden fałszywy ruch i... – No, czuję, że się trochę trzęsiesz – wyszeptałam najłagodniej, jak potrafiłam. – Ale może byśmy na spokojnie, wtedy więcej przyjemności... – To nie ja się trzęsę, to ziemia! – odparł z nosem w moim uchu. Kurwa, sekspsychol metafizyczny! Zaraz mi powie, że ziemia każe nam płodzić owoce Samego Dobra albo coś w tym stylu i... zacznie płodzić! – Nie czujesz tych drgań? Trzęsienie ziemi jest! – Przytulił mnie całkiem nieseksualnie. – Mówiłem ci, że dwa stilnoksy to za dużo na jeden raz, spałaś jak zabita... W sekundę dokonałam zmartwychwstania. – Jezusmaria! Julka! – Wyrwałam mu się z dziką siłą pramatki Ziemi. – Muszę ratować moje dziecko! – Jest bezpieczna, kazałem jej wejść pod łóżko. – To czemu my nie pod łóżkiem? – nie traciłam nagle odzyskanej przytomności umysłu. – Bo pod łóżkiem masz szuflady! – podniósł głos. Faktycznie, uważałam, że to świetny wynalazek, miejsce się zyskuje... Ale nie tu, na Majorce, gdzie zdarza się pobekiwanie ziemi, ale ledwie odczuwalne, dalekie echo mocniejszych trzęsień we Włoszech, lecz skoro w ogóle się zdarza... A jeżeli tym razem jest inaczej? Jeśli to początek kataklizmu, jakiego nigdy tu nie było? Świat dotknięty efektem cieplarnianym i różnymi innymi efektami zaczął znów niemiło zaskakiwać nawet największych

mądrali od nauki... – Julka! – krzyknęłam w desperacji, choć mała wcale nie bała się tych pobekiwań i kiedyś, jak coś zatrzęsło, zaczęła z radości tańczyć! – Nie krzycz, bo pomyśli, że ją wołasz, a lepiej, żeby jeszcze leżała pod łóżkiem... Artur miał rację. I nie miał. Bo co, jeśli nagle walnie tsunami i nigdy już jej nie zobaczę, topiąc się tu żywcem pod obcym facetem, bo nawet jeśli leżałam pod nim ponad dwadzieścia lat temu, to był jednak znowu obcy! Woda by nas pewnie rozniosła po całej wyspie, a gdyby nie? Gdyby Markowi przedstawiono antyselfie, zrobione przez policję, na którym z Arturem leżelibyśmy tak na sobie, martwi, a nietknięci przez siłę bezwładu? Pochowałby mnie za karę w jakimś anonimowym grobie, jak pochowano Mozarta i Norwida, dobre towarzycho, nie ma co, i jak niewierną! I to już gorzej, bo nieprawdziwie... Ale co mi teraz Marek łazi po łbie? To jego powinno zatopić tsunami... W szoku człowiek myśli nawet z troską o swym mężu-zdrajcy! – Julka, leż tam, nie ruszaj się! – ryknęłam beznadziejnie, bo na tabletkowej sedacji wciąż nie byłam w stanie trzeźwo ocenić naszego położenia. Jedno było pewne: zrobiło mi się lżej, fizycznie, ponieważ Artur sturlał się ze mnie na bok. Leżeliśmy tak przez chwilę, w kompletniej ciszy... Tak, nic już nie chrobotało, pomrukiwania z wnętrza ziemi ucichły... Na skalistym terenie trzęsienie, nawet minimalne, słyszy się jakby całym ciałem. Nie słyszeliśmy... – Przeszło – westchnął. – Jesteś bardzo czujny! Zawsze tak masz? – spytałam, a on złapał mnie za rękę.

Jeśli coś teraz wibrowało, to przypadkowa bliskość między nami, nie powiem, dość podniecająca i bardzo praktyczna, bo od razu na wygodnym łóżku, wystarczyłoby odchylić kołdrę, pod którą leżałam sennie rozgrzana i półgoła... ale wyrwałam mu rękę i już byłam w drodze do Julki. – Wiesz, wzbudzasz, wzbudzacie we mnie taką potrzebę opieki. – Szedł za mną jak cień. Dotarło to do mnie dopiero po chwili, gdy zobaczyłam wystającą spod łóżeczka uśmiechniętą twarzyczkę mojej niezmasakrowanej przez tsunami córki i kretyńskie główki jej dwóch aktualnie uwielbianych lalek. Ufff! – To bardzo miłe z twojej strony, lecz jestem już zaopiekowana, nawet jeśli z mężem aktualnie się nie dogaduję – odparłam nieco chłodnym tonem, żeby mu się nie wydało, że skoro ratował mnie przed trzęsieniem, co tam przed trzęsieniem, przed zaledwie łaskotaniem ziemi, to już może sobie myśleć nie wiadomo co! Boże święty! Nie tak się umawialiśmy. Wieczór, dwa, winko i przytulanko, może i ciut więcej, ale OPIEKOWAĆ??? On? Nami? Mną? Halo! Jestem samodzielną, dorosłą kobietą. Dawałam sobie radę sama przez całe porozwodowe i przedślubne lata, czyli te między mężami. Potrafię zarobić na waciki i bułki. No i ciągle jeszcze, przynajmniej formalnie, mamy z Julką tatusia i męża. Zresztą czy sam mnie nie przekonywał, że Marek wcale nie jest zły? – Kochanie – zwróciłam się do córki. – Dobrze się bawiłaś? To było lepsze taktycznie, niżbym miała spytać, czy bardzo się bała. Odpowiedź uzyskałam pośrednio i od razu rozpisaną na trzy głosy: Juli, Tamaly i Loli. – Tamala, mówiłam ci, że to nic stlasznego! Tylko tlochę pogilga

po brzuszku... – zapewniała główna aktorka. – Wcale się nie bałam – odpowiedziała Tamala głosem Julki. – Mądle dziewczynki takich rzeczy się nie boją. – Plawda, plawda! – potwierdziła Lola. Odetchnęłam. – Hej, dziewczyny, wychodźcie spod łóżka! Za chwilę wszystkie trzy wpadły mi w ramiona. – Latalkę też miałyśmy! – pochwaliła się moja dzielna córeczka harcereczka, odważna jak jej mamusia. Artur też wkrótce wziął się odważnie za opiekę nad nami... Całkiem sprytnie to sobie wymyślił, przez dziecko do serca, pięknie grał na moich emocjach. Bo jak tu się nie rozczulić na widok faceta latającego od dwóch godzin w przykucu za rowerkiem napędzanym przez Julkę, by nauczyć ją jazdy na dwóch, a nie na czterech kółkach? Jak się nie wzruszyć, patrząc, jak Juleczka pomaga mu smażyć steki, którymi uraczył nas na obiad? Jak się nie zachwycić, gdy wspólnie kolorują mandale, które podarował nam Altos. Sielanka! Zastępczy tatuś jak znalazł! Tylko że ja wcale takiego nie szukałam... Kontaktu do mojej dawnej przyjaciółki Rosy też nie szukałam, odkąd kompletnie zdziwaczała, ale i ona znalazła się sama. Sprzątałam właśnie po obiedzie, gdy zadzwoniła do furtki. Tak po prostu, bez uprzedzenia, jak to ona. To znaczy domyśliłam się, że to ona, gdy Artur, wysłany przeze mnie, by otworzył zacinającą się bramkę, wpadł do kuchni i szepnął mi cokolwiek nieswój: – Jakaś stara hipiska do ciebie... – Rosa? – Rosa? Dobrze, że nie Mgła! To jakieś hipisowskie imię? – Normalne, austriackie, zdrobnienie od Rosamunde –

warknęłam, rozłoszczona nagłą wizytą i jego zaściankowością, ale w tym momencie Rosa wpłynęła do kuchni, unosząc się, jak to tylko ona potrafiła, przynajmniej metr nad ziemią. Przy jej niedowadze i eteryczności trudne to pewnie nie było. Odkąd dzieci Rosy dorosły na tyle, żeby przeprowadzić się do swoich trzech różnych ojców w trzech różnych miastach republiki alpejskiej, ona poświęciła się „czynieniu dobra”. Mężczyźni przestali ją interesować, siwe włosy zaplatała w indiańskie warkocze, a ubrania kupowała, jeżeli w ogóle, już tylko w second handach, walcząc w ten sposób z zatruwającymi środowisko sieciówkami. Walczyła także o miłość i pokój na świecie oraz o szczęście „naszych braci mniejszych” w hiszpańskich schroniskach. Była weganką i czerpała energię głównie ze słońca. Jednym słowem, flower power, z tym, że z zasuszonych kwiatów. – Witaj! – Wykonała hinduski gest pozdrowienia niczym na lekcji jogi. – Byłam tu niedaleko, w S’Araco, ratować małe kotki. Jakiś zły człowiek wyrzucił je na śmietnik. Bardzo ładne, ale jeden niestety ślepy... – To przykre! Napijesz się czegoś? Mam nawet jakieś ajurwedyjskie ziółka... Julka, skocz do ogrodu po melisę! – Profilaktycznie chciałam się pozbyć małej z kuchni, bo już niebezpiecznie strzygła uszami. – Samochód na mnie czeka, przyjechałyśmy z interwencją Dobrych Serc – odparła, a ja widziałam kątem oka, jak Arturowi pęcznieją policzki od tłumionego śmiechu. Nie wiem, jak się domyślił, że Dobre Serca to nieformalna organizacja zrzeszająca samotne wyspiarskie frustratki w wieku postmenopauzalnym, które swymi dobrymi sercami i innymi wdziękami mogą obdarzać już tylko niechciane zwierzątka, choć

może to faktycznie było nietrudne do odgadnięcia? – Julka zawsze marzyła o kotku, prawda? – Rosa mówiła do mnie, ale uśmiechała się do wszechświata, susząc zęby szorowane zapewne gałązką miswaka. A żeby za tego cholernego kotka wszystkie te zęby jej natychmiast wypadły! Miałam tylko nadzieję, że mała o nim nie usłyszy... – Taaaak, baldzo chciałam kotka! – Moja córka niestety wykazała się lepszym refleksem niż ja, gotowa właśnie wypchnąć Rosę za drzwi, nim stanie się to, co właśnie się stało. – Bo widzisz, kochanie... – hipiska zdjęła hipisowski kocyk z hipisowskiego kosza, który trzymała pod pachą – ... tym maluszkiem trzeba się ładnie zaopiekować! W koszu leżał jakiś pomięty kawałek burego futerka, wyglądający jak strzęp z małpiatek mojej matki, który dodatkowo wpadł po drodze w glebogryzarkę. Co tu dużo mówić, paskudne siedem nieszczęść! Rosa wysupłała kocurka z kosza i postawiła na podłogę. – Jaki piękny! – wydarła się miłośniczka najstraszniejszych kotów w historii świata. – On... on nie ma oczu! – krzyknęłam. – Ktoś mu wydłubał – wyjaśniło mi spokojnie dziecko i dawaj głaskać felerną małpiatkę. – No właśnie dlatego trudno będzie znaleźć dla niego dom – oznajmiła Rosa, nagle gotowa do wyjścia. – Nie ma mowy! Zabieraj go! Ja mam alergię, a poza tym nie mieszkamy tu przez większość roku. Kto się będzie nim zajmował? Rosa wzruszyła ramionami. Aż zaświerzbiło mnie, by chwycić ją za te wątłe ramionka i dobrze wytrząsnąć.

– Zastanówcie się do jutra – odparła tonem katechetki z Kościoła Kocich Aniołów. – Zawsze go możesz oddać Tamarze. To dobra osoba, na pewno przygarnie nieboraka. No, na mnie czas. – Zawinęła się na pięcie i zdematerializowała, jakby wskoczyła z powrotem do lampki Aladyna. Dobra osoba! Dobre sobie! Oczywiście, bo ja jestem ta zła, najgorsza! I zaraz z tego cholernego kota zrobię gulasz! Spojrzałam na Julkę i Artura, obydwoje patrzyli na mnie, jakbym właściwie ów gulasz, kocinkę cielęcinkę, już przyrządziła. Po dwóch godzinach żałowałam, że tego nie zrobiłam. Czy to moja wina, że alergia pokonała mnie na całego, pokonując bez kłopotów także trzy tabletki z antyhistaminą? Kichałam, puchłam, drapałam się, choć kotek zdążył już wraz z Julką i Arturem zamieszkać w domku ogrodnika. Wyglądało na to, że spędzę upojną noc z czerwonymi gałami zamiast orgazmicznymi wypiekami na policzkach. Tamara! Gdzie ona jest? Cały ratunek w Tamarze, przecież jednak nie utopię tego kota. Dzwoniłam, pisałam... Wreszcie odpowiedziała: PRZEPRASZAM, TU SŁABY ZASIĘG. OK, WEZMĘ GO, ALE PRZYJEDŹ JUTRO DO TEŚCIÓW. MAMY ŚWINIOBICIE. Jutro! Ale do jutra trzeba było najpierw jakoś przeżyć! Moja nowa rodzina, w ciągu ostatniej doby powiększona o trenerarehabilitanta z Piaseczna i ślepą, puszystą, alergionośną bombę z S’Araco, stanowiła wraz z Julką i pod jej przywództwem wroga nie do pokonania. Tyle dobrego, że dali mi spokój, zajmując się sobą we troje całe popołudnie, a to w ogrodzie, a to w stojącym tam domku. Postanowiłam więc odpocząć. Niestety, moje zwoje mózgowe odpoczywać nie zamierzały. Tłumacząc sobie, że potrzebuję relaksu, bo za kilkadziesiąt godzin będzie tu moja

matka i muszę, po prostu muszę nabrać sił na zapas, by nie dać się jej wykończyć, tak się nakręciłam, że wieczór zastał mnie kompletnie wypompowaną. Kwalifikowałam się na natychmiastowy turnus w sanatorium, gdy, ubawiony i zrelaksowany, wszedł Artur. – Przyszedłem po pościel Julki, bo chyba będziemy musieli tam razem spać – zachichotał. – Nie wyjmiesz jej dziś z domku z tym kotem za chińskiego boga! – Jak to spać? Wy? Razem? – Przed oczami przesunął mi się wielki tytuł z jakiejś gazety: UWAGA, ZŁY DOTYK! – Nawet sobie nie wyobrażaj! – Przecież jest tam drugie łózko – zdziwił się Artur, jakby... jakby nigdy takiego tytułu w gazecie nie widział. – Wykluczone, nie ma takiej możliwości! – Wiem, że to ty wolałabyś ze mną, ale... – Ja? Chcesz mieć nas obie, zboczeńcu? – nie wytrzymałam. – Jezu, Magda, opanuj się, jesteś ciągle strzępem nerwów! – wyrzucił z siebie, gdy już go odetkało ze zdumienia. – Nie można tak, błagam... Żarty, tylko żarty! Nie chciałabyś przecież, by spała tam sama, a bez kota się nie ruszy! Nie rozumiesz? Nie zdążyłam zaprotestować, gdyż w drzwiach pojawiła się Jula, oczywiście z kotkiem. – Kotek! – wykrztusiłam tylko. – Zabieraj go stąd! – Zakryłam ręką usta i nos. Pół minuty kotka w pobliżu i wszystkie objawy alergii mogły wrócić ze zdwojoną siłą... – Tylko weźmiemy pościel! – rzuciła radośnie moja córka, nie zdając sobie sprawy z tego, co jej grozi, i przemaszerowała do swego pokoju.

– Posłuchaj – wysyczałam do Artura. – Jeśli dowiem się, że wyciągnąłeś po nią łapska, nie wyjdziesz stąd żywy, pamiętaj! Z kamieniem u szyi wylądujesz w morzu, choćbym, wrzucając cię, miała dostać przepukliny i wyrostka jednocześnie! Artur spojrzał na mnie... No cóż, z politowaniem, przykrością i niesmakiem. – Wiesz co? – rzekł smutno. – To już nie jest śmieszne. Może jednak znajdę sobie jakiś hotel... – Altul! – Julka wlokła za sobą po podłodze czystą pościel, ciągnąc na niej ogłupiałego kotka, jak na sankach. – Chodź, Altul! – Przepraszam cię – bąknęłam. – Ale tyle się czyta, słyszy, a gdy do tego niewierny mąż, alergiczny kot i paranoiczna matka... Westchnął, zagryzł wargi i pokiwał głową. – Pamiętaj, że rok się dopiero zaczyna – uśmiechnął się ocieplająco. – Zostaw sobie te nerwy na fakty, a nie fikcję! – Altuuul!!! – wołała z ogrodu Jula. – Idź już, bo upieprzy tę pościel w trawie do reszty... Aaa czekaj – dodałam pojednawczo – zapraszam cię jutro na wycieczkę na drugi koniec Majorki, pojedziemy oddać kota, zobaczysz, jak pięknie... A potem pięknie łyknęłam jeszcze dwie tabletki, bo znów zaczęło mnie drapać w gardle, i najpiękniej na świecie zasnęłam, myśląc o gazetach, telewizjach, fejsach, które przestały nas przestrzegać i już tylko straszą, skutkiem czego tak łatwo dać się zwariować... Poranny widok ich trojga: jej, jego i kotka, nie pozostawiał co do tego wątpliwości. Byli wyspani, zrelaksowani, szczęśliwi. A ja? Cóż, obiecałam sobie wziąć z nich przykład i przykładnie wsiadłam do samochodu obok Artura kierowcy. Teściowe Tamary, chłopska rodzina Faixat, z której tylko mąż

naszej rudej piękności wykształcił się na inżyniera, byli tubylcami z dziada pradziada. Mieszkali na drugim końcu wyspy, niedaleko miasta Arta, i gdy jechało się od nas, z Sant Elm, była to najdłuższa trasa, jaką można było pokonać w linii prostej na Majorce, niewiarygodne sto kilometrów! Czyli na lokalne standardy poważna wyprawa, całodniowa, a może i nawet z noclegiem. Jechaliśmy sobie i jechaliśmy, końca nie było widać, samotną szosą przez bajkowy krajobraz, z lewej owieczki, z prawej pagórki i oliwne drzewka, sielanka na zewnątrz, sielanka wewnątrz: matka, córka, zastępczy ojciec i ślepy kot, radyjko grało, klasyczna majówka, tyle że w styczniu. Artur, jako głowa tej bajkowej rodzinki, prowadzi i co jakiś czas obejmuje siedzenie obok, czyli moje, czyli niby, że mnie tak obejmuje, jak się domyślam, z tyłu dziecię w foteliku, jak to dziecię, nóżkami kopie w fotele, a to siusiu, a to loda chciałoby co pięć minut, ja też nie lepsza, bo niemal bez przerwy kichająca na wiwat, gdyż zamknięty w bagażniku kot aż do przednich siedzeń swym małpiatkowym futerkiem uczula. A Arturowi ani drgnie powieka, zatrzymuje się, lody kupuje, chusteczki papierowe mi podaje, żebym się wysmarkała. Na pytania Julki pełnymi zdaniami odpowiada i jeszcze temat rozwija, jak profesjonalna przedszkolanka z przedszkola Montessori. I cały czas zadowolony, uśmiechnięty od ucha do ucha, miły, że do rany przyłóż. Jak on to robi? Ja na jego miejscu już dawno siedziałabym choćby w luku bagażowym jakiegokolwiek samolotu, byle dalej od nas, a w szczególności od kota. Chyba to nagram i wrzucę na Youtube’a, bo w życiu takiej chodzącej cierpliwości w męskim wydaniu nie widziałam. Marek już dawno odmówiłby współpracy. Ba, Marek po

prostu nie wpuściłby Rosy do domu, a już na pewno nie wypuścił jej bez tego pieprzonego kandydata na kocura. – Nie martw się, to już niedaleko – podtrzymywałam na duchu mojego rycerza z Armii Świętego Samarytanina. – Ależ fantastycznie jest! Zwiedzam sobie wyspę... Fajnie jest z wami! – Julka, przestań pana kopać! – Ależ niech sobie kopie! To przecież dziecko! Święty człowiek, jak Boga kocham! Należał mu się Order Uśmiechu, bez picia soku z cytryny, i jeszcze jakiś dyplom od Klubu Samotnych Mam. Takich powinno się wybierać na ojców swych dzieci! Z wdzięczności opowiedziałam mu trochę o masarskich tradycjach, jakie pielęgnowano na wyspie od pokoleń, a przynajmniej od czasu pogonienia Arabów. Majorkańczycy wtedy wreszcie poczuli się u siebie w domu i masowo rzucili się na wieprzowinę. Trochę jak ja po diecie na widok czekolady – tylko trzystugramowe tabliczki – czego już jednak nie dodałam... Odtąd już każdy Majorkańczyk chciał hodować swoją świnkę, a po kilku miesiącach skonsumować w postaci kiełbasy. Suszone na słońcu szynki, na przykład iberico i serano, nie udawały się tutaj przez morską wilgoć w powietrzu. – Ale pamiętaj, że domowy wyrób kiełbas jest tu nielegalny. Niby wszyscy się tym parają, lecz to jednak przejaw zaufania, że nam pokażą! – Zaufałaś mi w nocy, więc oni mogą mi zaufać przy robieniu kiełbachy. – Zachichotał. Tamara wyszła przed dom, żeby się z nami przywitać, a potem zaprosiła do środka. Finca była nieduża, ot, typowy chłopski, murowany dom w szczerym polu jakichś nieokreślonych upraw.

Ale wszędzie było jakoś pusto, przechodziliśmy do kolejnych pomieszczeń, aż w ostatnim stanęliśmy przed drzwiami do... szafy. Tamara zapukała w nie rytmicznie, jakby wystukiwała jakąś melodię, a wtedy drzwi otworzyły się i weszliśmy wcale nie do szafy, tylko do wielkiej, ciemnej spiżarni, oświetlonej jedynie dyndającą z sufitu żarówką. – Ciii! – Przyłożyła palec do ust. – Tej pakamery nie ma na planach budynku. Niczego nie widzieliście! Poczuliśmy się jak dopuszczeni do Wielkiej Tajemnicy, jakby wyrób kiełbasek był co najmniej produkcją kokainy! W powietrzu unosiły się powaga oraz woń surowego mięsa. Rodzina Faixat stała zgromadzona wokół ogromnego stołu, na którym leżała potężna góra zmielonej, białawej i lśniącej od tłuszczu masy. Tak pewnie wyglądałby mój brzuch roztarty w malakserze, ale ten na stole pochodził od czarnej świni, cerdo negro, czarnej oczywiście z zewnątrz i wyjątkowej w smaku, bo całe życie wpieprzającej oliwki i żołędzie. Przy dłuższych bokach stołu stało dwóch mężczyzn, pewnie najsilniejszych w rodzinie, którzy wielkimi jak łopaty łapami wyrabiali to mielone, jakby zagniatali ogromne ciasto. Jednym z nich był José Mario, seksowny jak zawsze, mimo że aktualnie utytłany po łokcie. Przy czole stołu królował jego dziadek, senior rodu Fraixat, wielkości średniego krasnala, więc nie wiedziałam, czy stoi, czy siedzi, odważając na starej szalkowej wadze jakiś kolorowy proszek. Bratowa Tamary z poważną miną trzymała nad mięsem sitko, a jej mąż Pedro wsypywał na nie odmierzone przez starego ingrediencje. – Sól! – oznajmiał dziadek i biały proszek przelatywał przez sitko. – Papryka! – komenderował po chwili, a jasna masa mięsa zaczynała zabarwiać się na czerwono.

Tylko on znał tajemnice przypraw, i tylko najsilniejsi mieli prawo to mięso wyrabiać. – Robią sobrasadę – szepnęłam do Artura. – Potem poupychają ją w grube jelita i będzie sobie dojrzewać przez parę miesięcy. O, zobacz, tam jakieś wiszą, już chyba gotowe, poznaje się po jasnej pleśni na skórce. – Wskazałam grubaśne, wiszące pod sufitem kiełbasy. – O rany! One wyglądają jak... no.. – Jak zapleśniałe kutasy! – wyjęłam mu, że tak powiem, z ust, choć ciekawe, skąd miałabym wiedzieć, jak wyglądają zapleśniałe kutasy? Lecz bardziej od tego, co Artur sobie pomyśli, obchodziło mnie, czy słyszała to Julka. Moje dziecko stało jednak w pewnej odległości, patrząc jak urzeczone i ściskając w rączce kotka. – Co oni lobili? – spytała, gdy już wyszliśmy z jaskini świńskiego Ali Baby. Zaskoczyła mnie. Nie mogłam pozwolić, żeby miała traumę, nie pomyślałam o tym wcześniej. Dobrze, że się nie zorientowała, przecież natychmiast zostałaby wegetarianką. Kiedyś, w dorosłości, niech robi, co chce, teraz staromodnie uważałam, że mięso jest jej jednak tak niezbędne, jak mnie spokój, bez pytań, co z czego pochodzi... – Robili taką... jadalną biżuterię, kochanie. – Z białej czekolady? – Oooo, właśnie, z białej czekolady, słonko! To nie było jedyne kłamstwo, jakim się posłużyłam w jak najlepszej wierze. W drugim przysięgałam, że kotek musi tu zostać, bo potrzebuje jeszcze mamusi. – Tak jak ty mnie, córeczko – ćwierkałam, gotowa ponieść karę

za każde krzywoprzysięstwo, byleby już nie kichać i nie dusić się. – Ale będę jeszcze miała kotka? – Oczywiście! – niemal krzyknęłam, bo nie spytała, czy tego kotka, czy innego, za sto lat, jak sobie sama weźmie do swego mieszkanka... A potem nastąpiła uczta, tradycyjna, majorkańska, przy jakiej nasze flaki, bigosy i mięsne galaretki były serkiem homogenizowanym lajt! Artur się zażerał frito mallorquín, aż nie mogłam na niego patrzeć, bo to jednogarnkowy horror: tłuste, świńskie podroby duszone z ziemniakami i warzywami, dla mnie ohyda! Ostatecznie wybłagałam pamboli, czyli suchy chleb z oliwą i pomidorami, a Julka z dziką frajdą napchała się pa de figa – ciasteczkami z surowych fig, ugniatanych z likierem anyżkowym. Wracaliśmy w świetnych humorach, on nażarty, ona dosłodzona, ja bez kota. – Teraz to jakiś spacer by się przydał – westchnął zza kierownicy – bo nam się brzuchy porobią! – Tobie na pewno – odparowałam. – Spacel, spacel! – Do miasta chcecie? Arta jest przepiękna, pójdziemy na rynku na kawę... – zaproponowałam frontowi, mówiącemu jednym głosem. – No coś ty, miasta są wszędzie, na plażę! – zdziwił się Artur. – Ale jest zima! – też się zdziwiłam. – Jaka zima? Widziałem kąpiących się ludzi! – To nie normalni ludzie, tylko Angole, są jak morsy, ukryta opcja morska, zresztą nie lubię takich turystycznych plaż... Dobra, pokaże ci prawdziwą, wyjątkową plażę!

W końcu po drodze był skręt w kierunku Formentor, a dalej znajdowała się Coll Baix – jedna z najpiękniejszych, prawie pustych plaż na wyspie. Szliśmy wzdłuż wspaniałych skał, okalających spokojną, lazurową zatoczkę... Jak dawno nie byłam na plaży! Wydawało mi się, że widok z okna, stała obecność morza na wyciągnięcie ręki, po wielu godzinach plażowych eskapad w dawnych latach zupełnie mi teraz wystarczają. A jednak to nie było to samo. Poczułam jakiś powiew wolności, swobodę i urodę życia, które przecież zależą tylko od nas. Noworoczne „nie dam się” sprzed paru dni wróciło do mnie z mocą, jaką daje tylko bliskość wody, fal, za którymi nic nie widać, ale coś, gdzieś jest, nasze małe, wyśnione szczęście... Czym ono teraz było dla mnie? Bawiło się ze mną w berka, co kawałek ode mnie uskuteczniali właśnie Artur z Julką? Kogo miałam dogonić, by czuć się tak, jak bym chciała? Siebie zdradzoną? Siebie niezdradzoną? Musiałam to wyjaśnić. Od tego zależały i ów rok, i cała przyszłość. Bez Marka nie będzie tym samym, co z Markiem, a jeśli jednak z nim, to też już nieco inaczej... I nawet matka od jutra nie wydała mi się taka straszna, w końcu nie byłam już dzieckiem. Mogłam jej pokazać figę – na trzeźwo albo z likierem anyżkowym, jak w majorkańskich ciasteczkach. Skały wokół Coll Baix układały się w ścianę bezpieczeństwa, o jaką zamierzałam się oprzeć, bez chowania głowy w piasek...

PORNOMATKA

Punktualnie na przyjazd matki popsuła się pogoda. Słońce wypięło się na jej wizytę wielką, ciemną chmurą, w dole szare morze bulgotało, niczym woda na pierogi, a z nieba lało się wiadrami, jakby sobie anioły urządzały śmigus-dyngus. Bo zimą Majorka jest kapryśna, gdy znudzi jej się cieplutkie dwadzieścia stopni, strzela focha i mamy to, co mamy: pomarańczowy alarm pogodowy i ostrzeżenia przed nocnymi przymrozkami, a być może nawet popada w górach egzotyczny śnieg, z którym kto żyw będzie chciał cyknąć sobie selfika, nim po godzinie stopnieje. Nazajutrz lokalne gazety wydrukują na pierwszych stronach budzące grozę zdjęcia przyprószonych bielą ulic, a szkoły na wszelki wypadek pozostaną zamknięte, bo kto wie, czy nie będzie w nocy zera stopni. U nas, nad samym morzem, zawsze było trochę cieplej, więc padał tylko deszcz, za to bez końca. Dzięki temu mój samochód wreszcie pozbędzie się ciemnofioletowych placków, którymi upstrzyły go jakieś wredne ptaszyska, żrące chyba jagody z gencjaną. Patrzyłam właśnie przez okno na darmową myjnię walczącą z fioletowym glutem, gdy zza winkla wyłonił się Artur. Matko święta, co on miał na głowie?! Biały worek na śmieci, założony jak

jakiś kukluxklanowy kaptur, a na ramionach drugi, rozcięty i narzucony à la pelerynka! Na taki widok libido spadłoby nawet nimfomance, a co dopiero mnie, wciąż niezdecydowanej, czy przesunąć go do szufladki „seksualny pocieszyciel”, czy zostawić tam, gdzie jest. Tymczasem niedoszły kochanek biegł przez podwórko, a plastikowe worki powiewały na wietrze. Chwyciłam pierwszy lepszy ręcznik i poszłam otworzyć mu drzwi Stanął w nich cały mokry, już bez tych cholernych worków, które zgniótł w wilgotne kulki, a kosmyki włosów oblepiały mu zroszoną deszczem twarz. Nagle wyglądał bardzo pociągająco, jakoś przystojniej niż zwykle. Odruchowo zarzuciłam mu ręcznik na ramiona, a brzegiem zaczęłam wycierać czoło, policzki, usta. Uśmiechnął się tak jakoś inaczej, jak... Sama nie wiedziałam. Szelmowsko? Bezczelnie? Niczym niegrzeczny chłopiec? Tak, niestety zawsze ulegałam bad boyom. Może dlatego zbliżyłam się jeszcze bardziej i pocałowałam go w usta. Odwzajemnił pocałunek. Po chwili całowaliśmy się łapczywie, jak para wygłodniałych bulimików. – Przemokłeś do suchej nitki... nie chcesz tego zdjąć? – wyszeptał sex devil moimi ustami, macając jego koszulę. – Dam ci szlafrok i wrzucę to do suszarki – dodała Perfekcyjna Pani Domu. – A ty nie chcesz nic zdjąć? – Rozpinał już moją bluzkę, zupełnie jak wtedy, sto lat temu, gdy dawał mi w teorii korki z matmy, a w praktyce z biologii. – Może... nie tutaj... Julka może nas zobaczyć! – przemówił rodzicielski rozsądek. – To chodźmy do mnie... – Wysupływał mi właśnie lewą pierś ze stanika, a mnie zaczynało się to coraz bardziej podobać – Wieczorem! Wymknę się, gdy wszyscy zasną –

przypieczętowałam pomysł pocałunkiem, jednocześnie ciesząc się, że zyskałam dwanaście godzin do namysłu. Nie powinnam była tak myśleć! Gdzie się podział mój spontan, jak mawia Michaś, dlaczego moim rozochoconym ciałem zaczęła jednak rządzić myśl, że może nie powinnam, ba, że do wieczora zapewne mi przejdzie, i to lepiej... Co lepiej? W imię czego miałam być porządniejsza niż zakonnica, choć to teraz kiepskie porównanie, skoro siostrzyczki wsadzają do pierdla za znęcanie się nad wychowankami? W imię czego miałam w ogóle być porządna? I co to właściwie znaczy? A on mógł być nieporządny? On, czyli Marek, który właśnie... wyszedł z łazienki w szlafroku! Nie... W szlafroku mego męża Artur jednak nie był do niego podobny. Nie te włosy, nie ta figura, nie ten zapach. A gdy usiedli z Julką na kanapie, bawiąc się w zaplatanie jakichś sznurków, nie byli ojcem i córką! – Musimy się zbierać – westchnęłam bez nadziei. – Matka ląduje za pół godziny, a zanim w ten deszcz dojadę... – Poczekaj, zawiozę was! – Już niemal wstawał. – Nie ma mowy, zapomniałeś, jaka ona jest? Dostałaby zawału! I pewnie bambetli ma tyle, że ledwie się zmieszczą... – Ja też chcę dostać zawału! – ucieszyła się Julka, bo przecież nie ma to jak coś dostać. – Już chyba taka nie jest, skoro napisała tę książkę... Po męsku analityczny umysł Artura miałby rację, lecz nie w przypadku mojej matki. – Obawiam się, że jest... Jest... Oj, nie każ mi o tym mówić! – Jaka babcia jest? – wtrąciła się Julka. – Powiedz, bo już zapomniałam! Jezu, co miałam powiedzieć? Że ma szurniętą babcię,

erotomańską bigotkę, moherówę z arabskim kochankiem, która mimo wszystko na widok Artura mogłaby zrobić na lotnisku scenę, po której przytrzymaliby ją dwadzieścia cztery godziny w separatce dla terrorystów, próbujących wysadzić całą wyspę? – Babcia cię bardzo kocha! Zapomniałaś? Jula kiwnęła głową twierdząco. I to chyba było jeszcze gorsze od osobowości mojej matki. Bo skoro zapomniała o niej po paru dniach, to o ojcu na pewno też! Niedługo na widok jakiejś foty Marka spyta, kim jest ten pan! – Babcia jest wspaniała i najcudowniejsza na świecie! – wypaliłam, czyniąc zadość wszystkim wyrządzonym krzywdom i nawet trochę zapunktowałam na potem. Julka, zadowolona, uśmiechnęła się szeroko. Artur też, ale jakby inaczej. Czyżby znał mnie lepiej niż moja córka? – Będziemy po drugiej! – rzuciłam na pożegnanie. – A gdyby ci się chciało, to mógłbyś obrać langustinos ze skorupek, wiesz, te wielkie krewetki, które są w lodówce. Zrobię je na obiad. Miała być paella, ale za dużo roboty... Oczywiście przyjechałyśmy spóźnione, ulewy spowodowały ogromne kałuże, kałuże korek, a korek taką sytuację, że samolot dawno już wylądował, zaś pasażerowie z Berlina, w którym miała przesiadkę, opuścili lotnisko. Matka chyba też, bo nigdzie jej nie było. Wykręciłam numer matki. Telefon był oczywiście wyłączony, jak zawsze za granicą, gdyż panicznie bała się roamingu, woląc nie ryzykować kosmicznych rachunków. Biegałyśmy więc z Julką po hali przylotów, aż zdecydowałam się poprosić w informacji o wywołanie jej przez glośniki. – Señora Kalinska, kam tu infoRRRmejszon desk, por favor! –

zaryczała Hiszpanka w niesprecyzowanym języku. Odczekałyśmy parę minut, lecz nikt się nie zgłaszał. Dżizas, przecież ona nie zna angielskiego, a tym bardziej w narzeczu balearskim. Wytłumaczyłam to kobiecie i za chwilę zachwycona Julka piała do mikrofonu najczystszą polszczyzną: – Babciu, czekamy na ciebie tam, gdzie jest duża litelka „I”! Dalej nikt się nie zgłaszał, poza jakąś zakwefioną muzułmanką w czarnych okularach, która zmierzała w stronę dużego „I”. Pewnie zgubiła resztę haremu, choć raczej była z Turcji albo z Iranu, bo na głowie miała zawiązaną chustę, a zamiast kompletnej galabii tylko prosty kaftan, spod którego wystawały nogawki wąskich spodni i grube, zimowe buty na słoninie. I ja te buty skądś znałam... – Juleczko! – wydarła się z daleka i otworzyła ramiona. Moje dziecko w zdrowym odruchu schowało się za mnie. – Czy ta pani mnie polwie? – zapytała już trochę przesadnie, jak na wychowanie multi-kulti. Nie zdążyłam jej skarcić, gdy obie ułyszałyśmy wołanie, i to bynajmniej nie muezina. – Magdzia! Jula! To ja! – I cmoknęła swoim klasycznym cmokiem. Najpierw poczułam, a potem dojrzałam kątem oka, że jesteśmy obserwowane przez ochronę lotniska, nie tylko tych dwóch z lewej, przez całą ochronę! Wykrakałam, zaraz wezmą ją za terrorystkę! Ale nie, skoro dolazła aż tu, znaczy przepuścili ją! Zawsze miała więcej szczęścia niż rozumu! – Mama??? Jezu, co ci się stało? Przekonwertowałaś się? Abdul cię zbałamucił? Może już za niego wyszłaś, co? Za tę hienę na kasę! – Ulało mi się żółci na powitanie, też niezbyt multi-kulti, ale

dobrze wiedziałam, czym się kończą małżeństwa starszych Europejek z młodymi Arabami. Za chwilę będziemy mieć na Truskawieckiej jego całą rodzinę, w tym trzy żony, stado bachorów, w ogródku namiot Beduinów, a w piwnicy kebab na wynos. O nie, po moim trupie! – Jak mogłaś to zrobić? Matka cmoknęła pięć razy, jak mikrofalówka na znak, że się podgrzało. Faktycznie było mi gorąco jak w lipcu! – Nic nie rozumiesz! Abdul na pewno pomógł mi podjąć tę decyzję... czasem w życiu potrzebne jest ostre cięcie. No chodź, Juleczko, to ja, twoja babcia. – Julka nadal nie chciała wyjść zza moich pleców. – Ostre cięcie? Odcięłaś się od Kościoła i swojej wiary? Na starość? Przecież w Warszawie w tym stroju to cię w metrze zaje... Sorry, zapomniałam, że jeździsz bolidem... – Na jaką starość? – Matka zsunęła okulary. – Patrz, głupolu, młodość idzie! Tu było cięcie! – Pokazała poprzeczne plastry przyklejone do powiek. – I tu! – Odchyliła nieco chustę, pod którą miała wszystko, prócz dziurek w nosie, owinięte w bandaż. Zatkało mnie. Wyglądała już nie jak stara Szeherezada, tylko weteranka spod Stalingradu albo ofiara jakiegoś nożownika. – Babcia! – ucieszyła się Julka, choć nie wiem, jakim cudem ją rozpoznała. – Masz nową buzię czy nową głowę? – spytała rezolutnie. – Niestety tylko buzię, kochanie! – odpowiedziałam, naprawdę żałując, że nie mogli jej przyszyć nowej głowy, a przynajmniej wymienić mózgu na jakiś tykający normalniej. Zachwycona sobą matka nie zwróciła uwagi na moje przycinki. – Za dwa dni będę mogła zdjąć opatrunki, a potem spokojnie się wygoję. Ale teraz jedźmy już, bo umieram z głodu. Niczego mi nie

dali w samolocie! – Pewnie mieli tylko kanapki z wieprzową szynką i nie chcieli obrazić twych religijnych uczuć, jak to tolerancyjni Niemcy! – warknęłam i wyjęłam jej z ręki walizkę. Jedną małą walizkę! Czyżby do końca pobytu zamierzała chodzić w tym przebraniu? Przez całą drogę musiałam wysłuchiwać jej teorii o wyższości liftingu typu wachlarzowego nad klasycznym SMAS, o działaniu grawitacji na skórę, o złotych rękach doktora, o narkozie, w której miała cudowne sny, bo śniła, że jest szesnastoletnią elewką w petersburskim balecie. Słuchałam z przerażeniem, a czasem ze wstrętem, gdy opisywała pływające w metalowej miseczce odcięte fragmenty jej skóry, które po znajomości oglądała na dowód, że lifting był jednak potrzebny. Julka nie odezwała się słowem, chłonąc w ciszy każde babcine zdanie, a ja wyobrażałam sobie, że te kawałki skóry w misce wkręcają się w jej delikatną psyche jak zardzewiała śruba, zostawiając traumę nie do wymazania... I pomyśleć, że dopiero co broniłam to dziecko przed majorkańskim wyrobem kiełbasy! Czym była ukryta masarnia wobec relacji z liftingu, jeśli... – To na pewno był tylko lifting? – spytałam, nie wierząc, bym dowiedziała się prawdy. – Moja droga, za dwa, trzy dni się przekonasz, ale czas już było zmienić byka na indyka, a jak spaść, to z wysokiego konia, bo kto cielicy nie uchowa, ten się krową nie nacieszy – odparła moja rodzona doktor weterynarii tonem pełnym wystudiowanej godności. – Owszem, było drogo, bo tanio kupisz, psom wyrzucisz, ale mam nadzieję, że... Nie słuchałam. Nie byłam w stanie. Coraz bardziej przygniatała mnie upiorna wizja, że oto za dwa, trzy dni spotkam we własnej

kuchni Joan Rivers, która po takich „liftingach” nie przypominała siebie nawet z barwy głosu, albo gorzej, Jackie Stallone, słynną mamusię Rambo, dziewiętnastoletnią dziewięćdziesięciolatkę, oczywiście jej zdaniem, albo najgorzej: hiszpańską księżną Alby, której fotkę twarzy sklejali w necie z buźką makaka, twierdząc, że księżna ma bliźniaczkę. Nic więc dziwnego, że gdy wchodziłyśmy do domu, uświadomiłam sobie, że zapomniałam jej powiedzieć o Arturze, znaczy o panu Arturze, hydrauliku. Może zrobię to po obiedzie, najedzona będzie łagodniejsza. – Julka, pomóż babci się rozpakować, a ja szybko zrobię obiad! – zarządziłam, ale matka przelatywała już przez dom do jadalni jak jakiś gończy pies, który musi wszystko obwąchać, nim się gdzieś położy. – Jak pięknie nakryte! – zapiała z jadalni. – Cztery talerze? Zaprosiłaś kogoś? – spytała już mniej zachwycona. – Jeszcze niezbyt jestem do podziwiania! Nakryte? Cztery talerze? Niewidzialna ręka tu była?! Niewidzialna ręka polskiego hydraulika? Wpadłam do jadalni. Faktycznie, cztery talerze... Trudno, my tak już tu mamy, że jemy z hydraulikami, i tyle. Zaraz jej wytłumaczę. Ale ona właśnie przelatywała przez salon. Rzuciłam się za nią, by wpaść w jej objęcia, bo już wracała. – Tam ktoś śpi! – wyszeptała z niesmakiem, bo na twarzy matki siłą rzeczy nie mogło malować się nic. – I to nie jest Marek! Zajrzałam jej przez ramię, jakbym nie wiedziała. Na kanapie w najlepsze spał sobie Artur, zapewne umęczony szybkim przygotowaniem obiadu. – No?! – wychrypiała ostro matka i cmoknęła, jakby to wciąż

była moja stara, dobra rodzicielka, bez akcentu na „dobra”. I te dźwięki, aroganckie chrypocmoknięcie, wyprowadziły mnie z równowagi, która przynajmniej od spotkania na lotnisku nie była równowagą, a równią pochyłą w dół. Nie, nie od lotniska, zbierało się od Wigilii, a może w ogóle od lat? Od dawna nie byłam dziewczynką, czemu wciąż drżałam przed nią jak uczennica? Skoro zmieniła twarz, ja już chyba mogłam... Zresztą i tak nie byłam w stanie się powstrzymać. – A ty co?! U mnie jesteś, nie u siebie! Co ty sobie wyobrażasz, że teraz będziesz sobie cmokać na dwa fronty? Jako ta dawna święta i ta nowa jawnogrzesznica? Co ty sobie myślisz w tej zabandażowanej głowie? Że będziesz pisać kolejne pornosy i jednocześnie cmokać na nieznajomego faceta na mojej kanapie? – Ściszyłam głos, bo Julka w kuchni, a Artur za ścianą, więc teraz syczałam jak żyletka po papierze: – Zdecyduj się, kim jesteś! Jeśli w ogóle wiesz, kim teraz jesteś... – Zobaczymy za dwa, trzy dni. – Odwróciła głowę i gdyby w korytarzu był jakiś piasek, z pewnością by ją w nim zanurzyła. – Co zobaczymy? Nie wiesz, że kto się wróblem urodził, ten kanarkiem nie zdechnie? Ha! – Zachichotałam, że dowaliłam matce, i to w jej języku, aż dziwne, bo nie znam żadnych przysłów, ale w furii ślina przynosi nam na język zaskakujące rzeczy. Matka też mnie zaskoczyła. Nie wykłócała się, nie pyskowała, jak nie ona. – Na bezrybiu i raki zimują – orzekła zagadkowo drżącym, smutnym głosem, aż mi się jej, cholera, zrobiło żal. Tak żal, że gdy Artur, jednak przebudzony przez moje syczenie, wstał i stanął w drzwiach, dałam sobie spokój z walką wydaną hipokryzji i z użeraniem się o prawdę i niezależność. Eh, była

w końcu po siedemdziesiątce i nawet jeśli jej się coś poprzestawiało, choć „coś” to mało powiedziane, powinnam była machnąć ręką; niech sobie przeżyje te ostatnie lata w szczęściu, byleby robiła to na własny rachunek: szykany zniosę, ale kolejnego pornoromansu pod jej prawdziwym nazwiskiem już nie, zwłaszcza jeśli jednak rozwiodę się z Markiem i wrócę do panieńskiego... Czyli jednak zaczęłam kłamać, jak wcześniej zamierzałam. – To Artur, hydraulik z Polski... – Dzień dobry pani. – Elegancko cmoknął ją w mankiet, a ja się zastanawiałam: pozna go czy nie pozna... – Dzień dobry... – Ochrzaniona matka była wręcz uprzejma. – Ale... czy myśmy już się gdzieś nie widzieli? A jednak, mimo upływu ponad dwudziestu lat! – Czy... – dociekała matka – nie montował nam pan kiedyś filtrów na Truskawieckiej? – Tak? Być może. – Artur konsultował się ze mną wzrokiem. – Teraz tu zakładam różne... filtry... I poszedł do łazienki, a matka wróciła w ramy swej niepowtarzalnej, podejrzliwej osobowości. – Coś za przystojny jak na hydraulika... Pamiętasz pana Miecia? Sto kilo żywej wódki! No, to był hydraulik! – Mamo, to już nie są czasy socjalistycznych macherów! – Roześmiałam się. – Teraz polscy hydraulicy wyglądają jak serialowi aktorzy – dodałam, bo chociaż Artur nie był w moim typie, absolutnie mógł się podobać. – Jak ten, co reklamował nas w Europie – przypomniałam sobie i przy okazji matce sławny plakat. – A zresztą... – nagle przyszło mi do łba – ...on gejem jest! – Gej hydraulik? – Matka zachichotała. – No faktycznie, czasy się zmieniają, kiedyś gej to był tancerz albo taki ktoś, no...

z ambicjami, ale niepozbierany, jak nasz Piotruś! – Z ambicjami, ale niepozbierany, ha, ha, ha! – parsknęłam. – Świetne określenie na leniwca, bujającego w obłokach! – Nie śmiej się z niego, został porzucony! I mam nadzieję, że będziesz miła, gdy tu jutro zawita, nie tak, jak dla mnie... – Porzucony? Piotruś? I niby gdzie jutro zawita?! – Tu! – Matka z wdziękiem wskazała mój dom. – Zaprosiłam go, bo żal mi się biedaka zrobiło. Rafik puścił Piotrusia w trąbę! Zbaraniałam, ale nie dlatego, że go zostawił, tylko z powodu tego tekstu mamusi. – Ładnie powiedziane, co? – Jakby mnie wyczuła. – Opisuję teraz takiego bohatera, mówi właśnie w ten sposób, nie obcyndala się! – rąbnęła, zachwycona swoim pisarskim talentem. – Puścił go w trąbę dla twojego uchodźcy?! To miał byś złośliwy żart, przecież uchodźca chyba zakumplował się z Piotrusiem, a tymczasem usłyszałam: – Jeszcze czego! To znaczy... eee... owszem, chwilowo Abdul i Rafik zamieszkali razem, bo wiesz, nie chciałam Abdula zostawiać na Truskawieckiej, jednak aż tak dobrze go nie znam, a oni obaj, jak się okazało, mają wspólne zainteresowania, może otworzą szkołę tańca egzotycznego... Ponoć jakiś pokoik wynajęli na Bródnie, bo się zwolnił w gejowskiej komunie, ale to tylko tymczasem, by omówić interesy... – Oooo, Sługa Prawdy musi mieć z pewnością duży interes, oni tam tak mają – palnęłam jadowicie i urwałam: matka uskuteczniała przecież myślenie absurdalno-życzeniowe, jak każdy porzucony, o ile ten cały uchodźca faktycznie kiedykolwiek myślał o niej poważnie. – Nieważne, już teraz nieważne! – zakończyła niewygodny

temat. – Istotne, że u Piotrusia w domu wciąż trwa remont, robotnicy nie skończyli na czas, bo dwa tygodnie świętowali Boże Narodzenie, a u was mieszkać nie może, ponieważ Marka lada dzień wypiszą ze szpitala, oko się prawie wygoiło, a przecież z Piotrusiem się nie znoszą. – Marka? Ze szpitala? Kiedy? – Serce zabiło mi żywiej, i nie żeby z jakiegoś porywu miłości ani też nie z nienawiści, po prostu wracał między żywych, co oznaczało, że wreszcie będę, a raczej będziemy musieli stawić czoło przyszłości naszego małżeństwa. – W każdym razie Piotruś ze złamanym sercem i bez mieszkania wymaga pomocy. Mojej i twojej! Dlatego jutro będzie na Majorce! – Spojrzała na mnie matriarchalnie i ściszyła głos: – Może ten twój hydraulik go jakoś pocieszy? Imponujące, że mówiła o „puszczeniu w trąbę”, „gejowskich komunach” i chciała napuścić Piotrusia na Artura; jednak zrobiła postępy obyczajowe, tylko szkoda, że to nie będzie możliwe... – Obiad! – krzyknęła Julka z kuchni. – Chodźcie! Altul zrobił paellę! – A Michaś? Rozmawiałaś z nim może? Bo mnie się nie udało! – Szłam za matką do kuchni, chcąc dowiedzieć się czegoś o moim nieodrodnym pierworodnym... Artur siedział przy stole z Julką, ubrany w jakiś stary sweter Marka. No tak, był przecież w szlafroku, w ferworze mamusia chyba nie zwróciła uwagi, że polski hydraulik spał na mojej kanapie w szlafroku! – Michaś? – Mutti usiadła za stołem i dziwnie się rozpromieniła. – No, dawał znać z tego obozu szwabskich narodowców, czy gdzie tam pojechał? – Nie pojechał – odpowiedziała, grzecznie dziękując skinieniem

głowy za nałożenie jej przez Artura paelii. – Nie pojechał?! – Mnie też nałożył, ale zupełnie straciłam apetyt. – Czasem, moja droga, są ważniejsze sprawy niż jakieś... szwabskie obozy. Nie tknęłabym teraz ani kęsa. Matkobosko, w co się znowu wdał mój syn? – Co się stało?! – Nic, z jakichś powodów go nie przyjęli, ale przede wszystkim... – Matka zawiesiła głos, robiąc głupawą minę romantycznej wróżbitki. – A zresztą niech ci sam opowie... – Ale nie odbiera telefonów, a gdy już odbiera, to się rozłącza! Matka przełknęła kęs przez wciąż obandażowane usta. – Powie, powie, takich rzeczy człowiek nie umie zbyt długo chować dla siebie – zachichotała debilnie. – A kiedy dostanę ten zawał? – przypomniało sobie moje młodsze dziecko. Najbliżej zawału to teraz byłam ja. Jak przez mgłę widziałam i jeszcze słabiej słyszałam towarzystwo przy kuchennym stole. Artur chyba tłumaczył Julce, co to takiego jest ten zawał, matka naduprzejmie pytała go o pracę i życie, Julka opluła ją paellą, celowo lub przypadkiem... Nie wiem, usiłowałam zebrać do kupy wszystko, co spadło i spadnie na mnie nagle, lecz nieodwołalnie. Piotruś stanie jutro w moich drzwiach, Marek wychodzi ze szpitala, Michaś zmajstrował coś, co zapewne będzie miało niewyobrażalne konsekwencje, matka, nieco przeze mnie utemperowana, może nie doprowadzi mnie do szału, ale za to nie wiadomo, jak będzie za dwa dni wyglądać. Rafiki i Abdule wypadały z gry, przynajmniej na razie, a miałam nadzieję, że na

zawsze... Po południu matka, nie zdejmując chusty z głowy i twarzy, objedzona paellą z owocami morza i opita białym winem z Benissalem, zapadła na kanapie w drzemkę, Artur punktował perfekcyjnym wysprzątaniem kuchni po obiedzie, wciągając w tę zabawę Julkę, a ja rozkoszowałam się u siebie świętym spokojem. Do czasu. – Mama, mama, Altul pyta, co z klólami! Że mu obiecałaś! I mi też – wyrzuciła z siebie jednym tchem zaaferowana Julka, wbiegając do sypialni niczym Filippides, i padła na łóżko, jakby to już były Ateny. – Uff, zmęczyłam się tym sprzątaniem, ale fajnie było! – sapała mi do ucha. Bardzo mnie to ucieszyło, to sapanie i zmęczenie, bo zupełnie nie chciało mi się w tę pogodę jechać trzydziestu kilometrów do Palmy, dokąd z jakiejś Nibylandii, czy skąd oni tam byli, przybieżeli dzisiaj, w wigilię Trzech Króli, rzeczeni „klólowie”. – Byliśmy w zeszłym roku, nie pamiętasz? – szeptałam, drapiąc ją delikatnie po pleckach, w nadziei, że błogostan ją rozleniwi, a może nawet uśpi. – Oni przyjeżdżają z prezentami do dzieci z Majorki, bo do nich nie przychodzi święty Mikołaj... przecież wiesz. A u ciebie już był, w Warszawie. – Me llamo Julieta y soy de Mallorca![*] – polskie dziecię, o rzekomo hiszpańskim imieniu, oznajmiło, że pochodzi z Majorki, przy okazji pierwszy raz w życiu wymawiając coś zbliżonego do głoski „r”. Ucieszyłam się więc od razu podwójnie. – Altul też baldzo chce jechać! No plosę! – zasepleniła jednak i zerwała się na równe nogi, choć przed sekundą nasza domowa manipulantka była taka „zmęczona”. Nie miałam wyjścia. Obiecane to obiecane. Kwadrans później

siedzieliśmy we trójkę w samochodzie, uzbrojeni w swetry, kalosze i parasole. Ale w Palmie świeciło słońce, choć trochę zza chmur, topiąc dopływający do portu królewski żaglowiec w pomarańczowym świetle. Nim zapadł zmierzch, Melchior, Baltazar i Kacper, przy podniośle symfonicznym akompaniamencie, zdążyli zejść na ląd, pozdrowić wiwatujący tłum i przesiąść się na wielbłądy. W końcu jakoś muszą dotrzeć do najdalszych zakątków wyspy, by rozdać grzecznym dzieciom prezenty, a niegrzecznym czarny cukier udający węgiel – zawsze to trochę mniej okrutne od naszej polskiej rózgi. Po ukłonach i pozdrowieniach królowie dołączyli do kolorowego pochodu, który wyłonił się zza budynków celnych i ruszył w kierunku katedry. Czego tam nie było! Tradycyjne ołtarze z figurami Matki Boskiej, barokowe trony, ogromne morskie stwory, śpiewające syreny, pół Disneylandu, magazyn kościelny i całe wesołe miasteczko, bajki, baśnie i religie w wariackim pochodzie, pstrokatym jak Parada Równości i długim jak towarowy ze Śląska. Staliśmy w tłumie dzieci, mam, babć i tatusiów, machając do tych przebierańców, którzy się nam kłaniali i rzucali cukierki. Artur wziął zachwyconą Julkę na barana, żeby lepiej widziała, a ja, zziębnięta, wsunęłam mu rękę pod ramię i przytuliłam się. Czy naprawdę chciałam z nim... powiedzmy, zrelaksować się dogłębniej? Sama nie wiedziałam, choć wieczorem, gdy Julka z matką pójdą spać, mogłabym bez problemu wymknąć się do domku ogrodnika. – Chcę zejść! – marudziło moje dziecko, a postawione znów na chodnik, wbiegło w kolorowy tłum.

– Tylko nie biegnij za daleko! – krzyknęłam, czując, jak Artur obejmuje mnie w pasie. – Mam na ciebie wielką ochotę – szepnął melodramatycznie. – I nie myśl sobie, że jestem jakimś seksoholikiem. Nie chadzam do łóżka z kobietami, do których nic... Julka, grzeczniej niżbym się spodziewała, była znów przy nas. Ścisnęłam go za rękę, lecz w razie czego zawsze mogłam potem wyjaśnić, że to tylko z religijnych emocji!

[*] (hiszp.)

– Nazywam się Julia i jestem z Majorki.

SKAZA

Kończyłyśmy

właśnie śniadanie, tym razem bez Artura, który zaszył się w swoim domku, twierdząc, że kawa i suchy rogalik absolutnie mu wystarczą, co w wolnym tłumaczeniu oznaczało, że nie tęskni za towarzystwem mojej matki. Dała mu się wieczorem we znaki, zadręczając go do nocy branżowymi pytaniami, na które naturalnie nie znał odpowiedzi, i wszczynając dyskurs o wyższości filtracji osmozowej nad węglową. A że we śnie jakoś dziwnie spuchła, siedziała teraz w kuchni bez chusty, za to z torebkami zmrożonego groszku na twarzy. Spomiędzy torebek wystawała słomka, przez którą piła zimną kawę, zasysając ją czymś, co obecnie przypominało usta wigilijnego karpia w wersji gigant. – Wszystko przez ten samolot – mruczała pod nosem dosyć niewyraźnie. – Nie powinnam była lecieć. – Też tak myślę! – potwierdziłam skwapliwie, choć o spowodowanie obrzęku podejrzewałam raczej spożyty wczoraj alkohol. – Nie powinnaś była w ogóle przyjeżdżać... w tym stanie – dodałam elegancko. – Co tak bzyczy? – zmieniła nagle temat na bezpieczniejszy, dla mnie również, bo to bzyczała moja komórka w sypialni. Zdążyłam jej dopaść, by usłyszeć mego brata. Piotruś dzwonił

z lotniska, że na Okęciu straszna mgła, więc samolot będzie miał opóźnienie. Cóż za uprzejmość, czyżby spodziewał się, że wszyscy będziemy czekać w hali przylotów z kwiatami, jakby co najmniej Penelope Cruz zjeżdżała tu w glorii i chwale? Z gwiazdy, i to w najgorszym stylu, to Piotruś miał głównie własne opóźnienia, włącznie z przybyciem na pogrzeb ojca w połowie ceremonii. Tłumaczył się potem, też jak gwiazda, że farba mu tego dnia słabo kryła i fryzjerowi dłużej zeszło. – I niekoniecznie fatyguj się, żeby mnie odbierać, dam sobie radę! – tokował do słuchawki. – Ale oczywiście możesz... Nie moja wina, że taka katastroficzna pogoda! – Już mieszał focha i pretensje do całego świata oraz do młodszej, niby-faworyzowanej siostry, czyli mnie. – A teraz kończę, bo jednak już boarding mamy. Musimy wsiadać, pa! – Musimy? Zaraz? Jak to musicie? To z Fafikiem przylatujesz? – Za karę przekręciłam imię marnotrawnego kochanka. – Na nim świat się nie kończy! – parsknął, wyjątkowo mnie tym razem nie poprawiając. – Jezu, więc kogo mi tu jeszcze wieziesz?! – wkurzyłam się. – Dawno prosiłam o niezapraszanie obcych bez konsultacji! Raz to nawet sama ze sobą się nie skonsultowałam, z chwilowej uprzejmości i dwóch lampek wina za dużo, zapraszając niejaką Mikę, właścicielkę sklepu z subtelnymi włoskimi butami, która nie dość, że natychmiast przyleciała, to jeszcze okazała się upierdliwym babonem, dłubiącym przy stole tipsem w zębach, i zmasakrowała mi tydzień! Piotrusia już nie było w komórce... Jeśli wiezie mi jakąś Mikę, w dodatku w gejowskim wydaniu, każę im wynająć hotel, jak pragnę zdrowia! Tymczasem wciąż spuchnięta matka postanowiła odtajać

w samotności i skryła się w gościnnym pokoju, co zawdzięczałam Arturowi, gdyż nie chciała się mu pokazywać w takim stanie. Julka dotrzymywała jej towarzystwa, zachwycona, że ma publiczność dla swych wygłupów, a my z Arturem, który wreszcie wylazł ze swojego domku, przeszliśmy się po ogrodzie, siadając na ławce z widokiem na zawsze kojące morze. – Może teraz? – Położył mi rękę na udzie. – Skoro w nocy się nie udało? „Się nie udało”, bo padliśmy jak kawki, on wykończony filtracją osmozową i węglową matki, ja... bo najzwyczajniej też już opadłam z sił i nie złożyłam mu nocnej wizyty, ale też dlatego, że nie byłam przekonana... Jakaś lampka, mała bo mała, lecz jednak zapalała mi się w głowie, bym nie robiła czegoś, z czym wcale potem nie będę się doskonale czuła. Chodziło o zdradę Marka, a raczej o brak ostatecznych dowodów na nią. Krążyło mi po zwojach mózgowych to, na co naprowadził mnie sam Artur, uskuteczniając ze mną pamiętny seansik psychoanalityczny zamiast spontanicznego seksu. Cholera, gdybym tylko była pewna, pewniutka, że Marek bzyknął się z Oksaną, bzyknęłabym się... no nie wiem, czy z dziką frajdą i w stanie pełnego zapomnienia, ale przynajmniej w poczuciu oka za oko, zwłaszcza że oko Marka podobno się wygoiło. – Co tak zamilkłaś? W zamyśleniu nawet nie zauważyłam, że siedzimy jak para kochanków na planie peruwiańskiej telenoweli, rączki w rączkach, morze szumi, zimowe ptaszki ćwierkają, on wzdycha, a ona, czyli ja, za chwilę zacznie nucić stary polski szlagier Chciałabym, a boję się, pokochałabym, a boję się... Wyjęłam dłoń z jego dłoni, dość telenoweli, i pogłaskałam go po miękkich włosach.

– Zobaczymy – szepnęłam dyplomatycznie. – Teraz to nie, no coś ty, w biały dzień, pod nosem matki i Julki, i goście po południu, w dodatku nie do końca wiem, kto... Jeśli, to w nocy... Włosy miał piękne, gęste, bez skazy... Skaza! To było to, czego potrzebowałam, by się uchwycić i nie puścić! I zaświtał mi pomysł, ale jeszcze go podpuściłam: – Naprawdę sypiasz tylko z tymi kobietami, do których... – Naprawdę! – ożywił się i dobrze, że mi przerwał, bo nie chciałam wypowiadać „do których coś czujesz”, lepiej nie wywoływać wilka z lasu. – To chyba niezbyt często masz kobiety... a może jesteś kochliwy? – Roześmiałam się i zakończyłam nasiadówkę, oczywiście wśród jego zapewnień i protestów: „Ależ skąd!, ależ skąd!”. Godzinę później, pod pretekstem załatwienia czegoś pilnego, podjechałam pod dom Ivanki, która ucieszyła się na mój widok. – Co robisz? – spytałam od progu. – Mapy marzeń! – odparowała, obciągając sweterek z dekoltem do pępka. – Przecież już robiliśmy z Altosem i Julką... – zdziwiłam się. Zdziwiłam się? Wobec tego, gdy weszłam do środka, zapowietrzyło mnie na amen. Na podłodze siedziało grzecznie troje uśmiechniętych kilkulatków, jak ze słynnych reklam Benettona: biała dziewczynka, arabski chłopczyk i... no trudno mi było od razu rozpoznać, bo azjatyckie maluchy jakby nie mają płci. Darły gazety i faktycznie wyklejały mapy marzeń! – Kto to? – Moje deti! – Ivanka!!! Ukrywałaś je przede mną? – Wrosłam w jakąś gazetę

na podłodze. – Kto jeszcze o nich wie?! – No, ich rodice – zachichotała. – Przyprowadzają mi je, gdy nemaji czasu, parę centu się przyda, a ja teraz... Na krześle leżała ręczna robótka, a obok koszyk z kłębkami wełen. – Nie mów, że do tego dziergasz swetry! – Ano! – Spoważniała. – A co myslite? Lekko nie jest. Dobrze, że zima, to są zamówienia... Z neba mi nespada, a jeśli spada, to rzadko, no umówiona jestem z jednym Portugalczykiem na pristi miesiąc, ajent benzinowej stanicy, nebiedny, to podreperuje się trochę... – Ivanka! – cmoknęłam z przejęcia i moherowego oburzenia, jak własna matka. – Ne, ne tak, co se myslite, ne jestem jakas devka, prostitutka, tylko dla potesenia i zresztą coraz rzadziej... Podreperuje się w lodówce, wisz, jak to delam? Kawalery chteji zapraszac do hospody, a ja na to, podjemy na weczer u mnie. A oni na to: dobra, daj mne nakupovat, a wisz, jak napalony chlap dela nakupki? Nakupuje cely vozik frykasów, nemluve o winie, a potem neco podziobiemy i mam jidla na miesiąc! – Poprawiła blond loki, jakbym zapomniała, że blondynka w świecie maczo latino to podstawa. Trójkolorowe dzieci uśmiechały się do nas i do wydzieranych obrazków, grzeczne, jakby Ivanka razem z gazetami podała im valium, ale ja nie byłam spokojna. Nie zdawałam sobie sprawy, w jakiej sytuacji jest moja przyjaciółka, a ona nie należała do mazgai i nigdy nie załamywała rąk, nie była też z tych, które proszą o pomoc. Zaparzyła kawkę, rozgadała się. Jednak potrzebowała tego.

– Chtelaby jeszcze jednou raz spróbować z kavarnu, lubilo se mi ten harmider, ludi, a i chlapów łatwiej było wtedy poznavat, jak się człowiek kręcił u stolu... Tak, życz mi, bym w tym novem roce pekla jeszcze makowe dorty i znowu zaczala żyć! – kończyła długi monolog z uśmiechem na wymalowanych na czerwono ustach. Dopiero teraz mogłam wyjawić, z czym, a raczej z kim przyjechałam. – I co? Mam go rozkochać, tego twojego Artura, by poseł se mnou do posteli? – spytała, wymachując drutami z koszmarną, puchatą, szafirową wełną. – Nie mojego i właśnie masz nie rozkochiwać, tylko sprawdzić, czy bez rozkochiwania zaproponuje ci bzykanie! – Aleee tylko sprawdzić, czy... bardziej sprawdzić? No, wiesz, co ja dumam!... – Ivanka łypnęła na mnie okiem zalanym tuszem, jakby te dzieci wokół wcześniej uczyły się na niej pisać wiecznym piórem. – Aaaa to już wasza sprawa, mnie interesuje tylko jego SKAZA, masz doprowadzić do sytuacji, w której okaże się, że kłamał, bo zapewniając mnie o tym, jaki to jest romantyczny, zdejmie przed tobą portki! – Por-tki... – powtórzyło znad gazety azjatyckie dziecko bez płci, absolutnie zachwycone egzotycznym brzmieniem. Ivanka też była zachwycona. – Dobra, super! Dawno se nic nestalo! – Wymachiwała dziarsko drutami. – Dawno? A w sylwestra, co robiłaś, gdy niby wspominałaś z grupką czeskich bab jakieś sanatoria w Karlovych Varach i miałaś rozdartą sukienkę włożoną tyłem do przodu?! Nie zdążyła się wytłumaczyć, bo ktoś zadzwonił do drzwi

i bardzo sympatyczna młoda, żółta mama czystą hiszpańszczyzną przeprosiła, że spóźniła się po swoją córkę, gdyż już przecież szósta, a obiecała, że... Szósta!!! Spędziłam tu całe popołudnie? Matkobosko, a w domu już przecież... Na wylocie zamówiłam u Ivanki dwa swetry, musi z czegoś przeżyć zimę... – Kcesz chabrowe? I taki specjalny oranżowy kołnierzyk tobie zdelam! – Jasne! – krzyknęłam, biegnąc do auta. Chaber z pomarańczą były oczywiście moim specjalnym, ulubionym, najsubtelniejszym połączeniem! Lecz współcześni macherzy od mody nie chcą być subtelni, tylko transparentni. I wcale nie chodzi o przejrzystość, jak używają tego w nowomowie politycy, a o bicie kolorami po oczach i krzyk jak na rewolucyjnym transparencie. Weszłam do domu i natychmiast musiałam zmrużyć oczy: przede mną stał Piotruś we własnej osobie, w wykwintnych, metro-gejonartoseksualnych sportowych bucikach, chabrowych, z pomarańczową cholewką! – Gdzie byłaś? Komórka milczy! Mama już się martwiła! Mama, bo oczywiście nie on... Nadstawił policzek, a potem się cofnął, widać dochodząc do wniosku, że cmokanie w powietrze, sposób, w jaki witają się wrogowie płci żeńskiej na forum publicznym, będzie wystarczające. A może się upudrował? To już nie było gejowskie, jak mnie kiedyś poinformował, to było po prostu nowoczesne i genderowe... – Przepraszam – bąknęłam i wtedy z salonu wyszło widmo. Widmo Mojego Syna Michasia! – A ty... co tu robisz?! – Jestem! – walnął po męsku i nawet nie cmoknął w powietrze:

niegenderowy mężczyzna, lat dwadzieścia. Ale znałam go nie od dziś: im bardziej był hardy, tym bardziej zżerało go coś od środka. Miałam sposoby, by go zmiękczyć, ale na osobności, więc na pewno nie teraz. Teraz byliśmy wszyscy razem. Z wciąż zasłoniętą matką, latającą jak kot z pęcherzem, z Julką i zakłamanym Arturem – właśnie wyjaśniał coś Piotrusiowi w kwestiach hydraulicznych, a mógł mu wcisnąć wszystko, bo Piotruś nie miał o tym pojęcia i zresztą patrzył na Artura tak, jakby już mu matka szepnęła radosną nowinę, że „ten blond znajomy Magdzi to gej, synku...”. Cóż, mogłam tylko zarządzić obiadokolację. Zarządzenie spokoju i miłej atmosfery nie było jednak teraz możliwe. Michaś nawet nie usiadł do stołu. – Muszę do miasta, mam coś do załatwienia... – oświadczył wszem wobec. – Niby co? – spytałam podejrzliwie, bo zbił mi się w głowie ten jego szwabski obóz narodowościowy, na który go nie przyjęli, i fakt, że Majorka od dawna mogła uchodzić za jeszcze jeden germański land, Bundesland, tylu tu było Niemców. Moja matka chyba rozumowała podobnie. – Masz tu jakiś Hitlerjugend, czy jak? – zadudniła spod chusty. – Przecież ta cała Kasia podobno wybiła ci to z gło... – Babciu! – Spąsowiał. – Obiecałaś nic nie mówić! – Jaka Kasia? – zaświergoliła moja córka. – Sraka! – Michał! – przywołałam go do porządku. – I nie Kasia, tylko Kejt, jak ta księżniczka – rozpędził się i ugryzł w język. – Księżniczka to ja! – krzyknęła Jula.

– Tak, kochanie. – Przytuliłam dziecko. – Księżniczka Slaka! – ucieszyła się. No proszę, jak szybciutko... – Michaś, nie rób głupstw, bo wszystko wygadam – usłyszeliśmy spod chusty. – Po co tobie ci Niemcy? Przy najbliższej okazji powieszą cię na pierwszej latarni – grzmiała coraz donośniej. – Jesteś synem Polki i Żyda, zapomniałeś?! – wystękała z jakąś odrazą. – Jakim tonem wyrażasz się o Żydach, mamo? Gdy wychodziłam za Roberta Bluma, byłaś zachwycona! Przypomnieć ci? Mówiłaś, że z Żydem nie zginę... – O co ci chodzi? – broniła się matka. – Już nie jest twoim mężem, nie ma co się pieklić... Nie chciałam, by Michaś poczuł się urażony, ale mogłam sobie darować jakąkolwiek obronę Żydów, ponieważ mój syn, oparty o ścianę, stukał w najlepsze w komórkę, zupełnie niezainteresowany ani kłótnią przy stole, ani próbą romansu, podjętą przez Piotrusia, który usiadł przy Arturze, roztaczając swoje podstarzałe wdzięki. – Do kogo tak piszesz, Michaś? Do niej? – zarechotała matka. Do jakiej „niej”? O co chodziło? Czemu tak nagle przyjechał? Znów, jak wczoraj, nie mogłam jeść, choć niezrównany Artur przygotował naprawdę rewelacyjną tortillę. – Chwila, na fejsie jestem – mruknął pod nosem. – O, to może założyłbyś mi wreszcie tego tajmera? Halo, Michaś, wnuku mój! – Matka usiłowała zwrócić na siebie uwagę. – Bo... wygadam im! Szok, zadziałało! Coś było na rzeczy... – Babciu... – Podniósł wzrok. – Jakiego tajmera? – No tego, gdzie się ludzie poznają, potrzebuję do nowej książki...

– Tindera! – rozjarzył się. – Ale musisz do tego mieć profil na fejsie! – I mam! – Wstała od stołu, porzucając niedojedzone żarcie. – Zaraz ci pokażę! Po chwili stali nad jego komórką. – Nic tu nie widzę... – mamrotała. – Ale mam profil pisarski od roku, jednak wiesz co, może z prywatnego... – Prywatny też masz? – jęknęłam zdumiona. – Jak najbardziej. Wpisz, Michaś, Chrissi K., przez ce ha... – Ha, ha, ha, ha, ha! – Michał roześmiał się na całe gardło, jak z najbardziej świńskiego dowcipu. – To ty, babciu Krysiu? I masz... czterdzieści dziewięć lat? Stali akurat akurat nade mną. Wyrwałam mu tę komórkę, nim zdążył ją przytrzymać. Przy rozmazanym zdjęciu, chyba z czasów Rewolucji Francuskiej, widniało: CHRISSI K. LAT 49! Michaś zabrał mi telefon. – Odmłodziłaś się, nie ma co! – rechotał mój syn. – Zobaczycie jutro! Znów będę wyglądała jak na tej fotografii! – wypaliła matka niczym spluwa najnowszej generacji. – Magdziu, gdzie jest twój laptop? Bo ja tu nic nie widzę w tej jego komórce... – W salonie, przy oknie... – Ale, babciu, chciałem wyjść... – Michał, bo wygadam... I już ich nie było, zostaliśmy przy stole we troje, ponieważ Jula pobiegła za nimi. – Piotruś, jak to się stało, że przyleciałeś razem z Michasiem? – Tak wyszło – odparł niechętnie, gdyż mu się wcięłam w podryw, który przecież nie mógł się udać. – I chyba zapłaciliście krocie, bo na ostatnią chwilę...

– Pożyczyłem od ciebie trochę tych dolarów z koperty... I tak kuriera nie było! A Marek to jakoś ogarnie, no nie? – Chyba żartujesz! – już cała buzowałam. – Siostra, pogadamy potem, po co Artur ma tego słuchać. – Braciszek zgrzytnął wybielonymi zębami. Artur błyskawicznie skorzystał z okazji. – Ależ rozmawiajcie, ja potrzebuję pilnie zadzwonić. – I jako kolejna osoba podniósł się od stołu bez dokończenia posiłku. Wstałam i ja. – Odprowadzę cię... W drodze przez ogród do domku był podenerwowany, choć starał się mi tego nie okazać. – Słuchaj, nie znam się na gejach, przepraszam, ale czy oni od razu podrywają każdego napotkanego faceta? Nie chciałem być niegrzeczny, jednak... Czy on się nie bał, że może ode mnie zwyczajnie dostać w pysk? – No właśnie sęk w tym, że się nie bał. – Rozśmieszona, objęłam go wpół. – Bo powiedziałam matce, że ty też, i ona zapewne szepnęła Piotrusiowi... Więc przyjmuj na razie z godnością całą tę adorację... – Ha, ha, ha, jeszcze nigdy nie robiłem za geja... – Artur wziął mnie za rękę. – Dobrze, niech tak będzie, ale pod warunkiem, że przyjdziesz do mnie w nocy... – Zobaczymy... – szepnęłam i dałam się lekko ucałować. – Zdrzemnę się teraz – westchnął, wpychany przeze mnie do domku ogrodnika. – Twoja rodzinka dała mi popalić, ale nie przejmuj się, moja jest nie lepsza... Kiedy wróciłam do domu, Piotrek siedział za stołem, też przed rozbabranym talerzem, i z głową w dłoni nie wyglądał na

szczęśliwego, a raczej wyglądał na nieszczęśliwego. Podałam mu kieliszek wina, najbardziej uniwersalnego lekarstwa w naszej rodzinie. – Nie zauważyłaś, że nie piję alkoholu!? – Od kiedy? A raczej do kiedy? Do trzynastej? – zażartowałam, zbyt cienko, by się uśmiechnął. – Muszę się na trzeźwo przyjrzeć paru sprawom... – burknął. – O, to coś nowego! – ...i muszę schudnąć! – Poważna sprawa! – Przestań ze mnie szydzić! Jestem w czarnej dupie! – jęknął tonem primadonny. Już miałam spytać, czy ma romans z Murzynem, pardon, z czarnoskórym znaczy, gdy wyrósł za mną Michaś i nie musiałam na niego patrzeć, by wyczuć, że... – Matka, jest sprawa! Możemy pogadać? – Teraz? Pilne? Rozmawiam z wujkiem... – Proszę cię, kochana mamusiu! – wyrecytował magiczną formułkę, po której roztapiałam się jak lody na słońcu, choć gęba mu się przy recytacji wyginała w łajdacki grymas. – Ile? – spytałam konkretnie, żeby skrócić ten teatrzyk. – Nie chodzi o kasę... nie tylko o nią, przejdźmy do... Tak mu się spieszyło, że złapał mnie za rękę i zaciągnął do pierwszego wolnego pomieszczenia bez podsłuchu, czyli do mojej łazienki. Jeśli nie chodzi o kasę, to pewnie o Kasię, o księżną Kate! Cholera, chyba nie jest w ciąży? Zaraz, kiedy się poznali? Myślałam, że parę dni temu, lecz danych miałam tyle, co kot napłakał... Czy gnojek dłużej to trzymał w tajemnicy? I swojej

neoliberalnej babci powiedział? Czy to jest ta ich zmowa? Kręci ją, że autorka pornosów będzie teraz PRAbabcią? Być może jedyną taką prababcią wśród zboczonych pseudoliteratów? A ja... kurczę, miałabym zostać babcią?! Ja? Czterdziestoparolatka, oceniana najwyżej na trzydzieści sześć, i to bynajmniej nie tylko przez samą siebie? Łazienkowe lustro akurat dawało mi pięćdziesiąt, i nic dziwnego, bo poczułam ból w okolicach mostka, ani chybi stan alarmowy, za chwilę Julka naprawdę zobaczy, co to znaczy mieć zawał... Usiadłam z Michasiem na rancie wanny, jak na brzegu trumny. – I jak zamierzasz ten problem rozwiązać? – spytałam go prosto z mostu, nie mając sił na żadne podchody. – Ty go rozwiążesz raczej... ja, że tak powiem, nie mam możliwości... Matkobosko, więc jednak chodzi o skrobankę! To ja już wolę to dziecko adoptować, nie będzie w końcu dużej różnicy wieku między nim a ciocią Julią, wychowam ich jak rodzeństwo... – Nie będę ci truć, że trzeba było uważać, bo i tak już za późno. – Chwyciłam się za serce; wciąż biło normalnie. – Czy jej rodzice wiedzą? – Na co za późno? Co mają wiedzieć? Naprawdę nie możesz się go na parę dni pozbyć? – Kogo? To chyba wy z Kejt chcecie się pozbyć... – Jak to kogo? No, tego Artura... Wujek ci nic nie powiedział? – Ten „wujek” brzmiał w ustach Michasia kpiąco, jakby W na CH zamienił. – Przecież on nie kłapie dziobem tylko wtedy, gdy śpi! Ale to nie był moment, bym robiła synowi lekcję dobrych manier, poza tym miał sporo racji... Nadal nic nie rozumiałam. Co mu przeszkadzało? Że Piotruś zaleca się do Artura czy że Artur do

Piotrusia? Czyim był adwokatem? I jak się to wszystko miało do niechcianej ciąży? Westchnęłam tak, że z przeciwka zamachał do mnie papierowy ręcznik. – Dobra, o co kaman? Wal, synu! Bądź mężczyzną! Trudno, kocham cię i zniosę wszystko! Nawet bycie babcią! Duże na co dzień oczy Michasia zrobiły się wielkie jak przedpotopowe dukaty. – Babcią? Matka, pogięło cię? Przyjechałem, bo myślałem, że domek ogrodnika jest wolny i chciałem w nim zamieszkać... z Kejt... no, ale jest ten cały Artur, więc jeśli go nie wywalisz, będziemy musieli iść do hotelu, a to kosztuje... – Gdzie ona jest? – spytałam przytomnie. – Czeka na mnie w Palmie. – W... klinice aborcyjnej? – Mamo, nie zmajstrowałem ci żadnego wnuka, obudź się! Kejt czeka w mieście, przylecieliśmy razem, ale jakoś tak głupio mi było od razu... Nie było ciąży! I w dodatku miał skrupuły! Dzielny, mądry chłopiec, mój najlepszy syn! Ideał! Teraz byłam gotowa oddać im nawet własną sypialnię, posypać łóżko płatkami róż i podrzucić na poduszkę świątecznie zapakowaną paczuszkę prezerwatyw w złotym pudełeczku! Spryskałam twarz zimną wodą, w łazience było jej pod dostatkiem. – Przecież możecie spać w pokoju Julki, wezmę ją do siebie – zaproponowałam z radością, teraz naprawdę przytomnie. Nie był zachwycony. – Chcieliśmy, wiesz, jednak trochę osobno... – Pokój Julki! Nie słyszałeś? – Wróciłam już w pełni w ramy własnego charakteru i do roli rozkazującej Matki Polki.

Ktoś zaczął szarpać za klamkę. – Muszę pilnie skorzystać z łazienki! – zaszczebiotał Piotruś. – To idź do swojej! – warknęłam przez drzwi. – Ale słuchajcie! Ja mogę pójść do domku ogrodnika... Słuchajcie? To on, Piotruś Gumowe Ucho, słuchał zapewne całej rozmowy. Parał się tym od dzieciństwa, na Truskawieckiej miał specjalny słoik, który przystawiał do ściany i nadsłuchiwał rozmów z sąsiedniego segmentu. Otworzyłam. – Możemy sobie tam z Arturem pomieszkać i nie będziemy wam wcale przeszkadzać! – oznajmił radośnie, kręcąc biodrami czaczę na samą myśl o takim rozwiązaniu. – Daj kaskę na jedną noc w hotelu, a potem zobaczymy, okej? – przymilał się Michaś. Może to i było dobre wyjście? W końcu musiałam jeszcze zaaranżować spotkanie Artura z Ivanką, żeby sprawdziła, jakiż to z niego uczciwy kochanek, i przypilnować Piotrka, by nie wszedł im w paradę, nie mówiąc o matce z Julką, bo starość i dzieciństwo są kompletnie nieprzewidywalne... Wkrótce Michaś wyskoczył do miasta – jak z procy, z forsą na hotel, pańskim gestem od razu na dwie noce, a ja, uskrzydlona jak tylko można się uskrzydlić na myśl, że się nie będzie żadną babcią, pognałam do domku Artura. – Jesteś! – szepnął romantycznie, wyciągając ramiona. – Tak, ale tylko na chwilę. Moją koleżankę rozbolały plecy, więc wpadnie tu do ciebie jutro po południu, bo powiedziałam jej, że jesteś świetnym rehabilitantem... – To było kiedyś, od lat jestem raczej trenerem, mówiłem... – Wyraźnie nie był zachwycony.

Spojrzałam mu czule w oczy. – Przecież dobrego dotyku się nie zapomina! – Uśmiechnęłam się najsłodziej, jak w tej chwili umiałam i, nim zdążył mnie objąć, wybiegłam w orzeźwiające powietrze. Decyzja, czy Artura, który miał zostać trzy dni, a siedział już piąty, wyrzucić na zbity pysk, czy uprzejmie przenieść do jednego z pokojów gościnnych, ostatecznie należała przecież do niego, a raczej do tego, jak dobrym dotykiem uraczy Ivankę...

PERCEBES

Słońce

jednak pogodziło się z obecnością matki na Majorce i świeciło od rana jak turbosolarium w superpromocji, zalewając nasz ogród niemal tropikalnym upałem, a dom ostrym światłem, które wdzierało się przez każdą szparkę niedomkniętych okiennic. Nie byłam słońcem, z charakteru też nie, bo wciąż nie mogłam się pogodzić z tym, że matka jest w pobliżu i na razie będzie, pozbawiając mnie jednego z najsłodszych majorkańskich atutów: poczucia, że jest daleko, czyli że jej po prostu, na szczęście, nie ma... Póki co faktycznie jej nie było, przemknęła tylko do łazienki, odmawiając porannego espresso. Siedziała tam zamknięta już drugą godzinę. Jedynie wesolutkie matczyne zaśpiewy, szum wody i buczenie suszarki zdradzały, że nie utopiła się w wannie i najwyraźniej jeszcze żyje. Mrużąc oczy w strumieniu złotego światła, właśnie objaśniałam coś Pepie, która wreszcie przyszła posprzątać dom. I w pewnym momencie... No nie! Gdyby teraz nawet cała wyspa nagle pogrążyła się w smogu, sto razy czarniejszym niż krakowski i warszawski razem wzięte, zajaśniałoby jak w filmie science fiction. W drzwiach kuchni stanęła Kosmitka Absolutna: moja matka! Odbandażowana i odpicowana, co najmniej jak Ivanka na

sylwestra, zaszpachlowana makijażem niczym jakaś Kleopatra, tyle że chyba po dragach, bo spod pudru i tuszu i tak przezierała różowa opuchlizna, a oczy przypominały sine, złośliwe szparki. Na ulicy bym jej nie poznała, z pewnością nie prezentowała się jak moja rodzicielka, ostatecznie mogłabym ją wziąć za swego klona po ataku alergii na koty; niestety, zawsze byłyśmy podobne... Pepa po prostu się przeżegnała, a zachwycona sobą matka dokonała obrotu wokół własnej osi. – Owal mam teraz lepszy niż ty! – zauważyła bezczelnie. Muszę przyznać, że miała rację. Mogłam z nią teraz iść na jeszcze jedną, ostateczną wojnę, kpiąc sobie i naśmiewając się z niej do woli, albo... Zdecydowałam się na to drugie. – Super wyszło! – Komplement nie był zupełnie nieszczery. – Ale nie rób sobie już niczego więcej! Doskonale wiedziałam, że operacje plastyczne działają jak dopalacze, kilka moich koleżanek, dziewczyn w moim wieku, dopalonych skalpelem niemal śmiertelnie, nie powinno było już w ogóle opuszczać własnego mieszkania. Nie życzyłam matce aż tak źle, ja... ja przecież w ogóle nie życzyłam jej źle! – No nie wiem, nie wiem. – Cmoknęła irytująco, choć mogła sobie darować. – Przydałoby się jeszcze ujędrnić to i owo! To i owo? Co ten Arab jej wmówił? Będzie sobie robić cycki? Implanty pośladków? Mamma mia! – Mamma mia! – wypsnęło mi się na głos. – Tak, twoja, twoja mamusia! – ucieszyła się. – Serce zostało we mnie takie samo! – Złośliwe szparki oczu w napuchniętych oczodołach zabłysły jak sztuczne kryształki w ciemnej dziurze. Serce! Jeśli je w ogóle miała, to teraz ukrywała pod odpustową kreacją wprost na bal przebierańców. Na czarny modelujący

kostium kąpielowy narzuciła bowiem prześwitującą turkusową tunikę w orientalne hafty złotą nitką. Arabska diva kontra Kopciuszek bez owalu, czyli ja... I poczułam się jeszcze bardziej niekształtna, nieważna, i w ogóle nadająca się tylko do wybierania soczewicy z popiołów, bo diva zawołała przez okno opalającego się Piotrusia. Po chwili z ogrodu biegła więc ku nam druga diva... – No nie mogę! Nie wierzę! Wyglądasz po prostu mega! – zapiszczał na jej widok, kręcąc tanecznie ramionami. Nie chciałam na nich patrzeć, ale przecież się nie dało. Pierwszy raz idealnie do siebie pasowali. Zza Zza Gabor z Beverly Hills i George Michael w stylizacji ze swych pierwszych wakacji na Mykonos, niech im ziemia lekką będzie, bo z tego powodu gazety i cały net były ostatnio pełne ich zdjęć. Piotruś stał przede mną w mikrokąpielówkach, czerwonej bejsbolówce i złotych lustrzankach. Odstawił kieliszek z musującą cavą, którą, a jakże, popijał od rana, i chwycił się za policzki. – Ja chyba też się ciachnę! – Naciągał twarz do tyłu i do przodu jak obłąkany chomik syryjski. – Zobaczcie! Lepiej? – Mózg sobie ciachnij! – nie wytrzymałam. Pepa też już nie mogła wytrzymać, chwyciła pierwszą lepszą szmatę i uciekła z kuchni. Zazdrościłam jej; nie mogłam zwiać przed własną rodziną, i tak by mnie dopadli. – Jak zwykle jesteś zazdrosna, siostra, zamiast coś ze sobą zrobić! Bo chyba najwyższy czas! – odparł obrażony. – Spójrz na sie... Nie dokończyłam, bo już podawał matce ramię, by wspólnie wyjść na taras, krocząc przez salon niczym królewska para, która zaraz pozdrowi tłum poddanych... Póki co za tłum robiła w ogrodzie Julka – usłyszałam jej radosny kwik, zapewne na ich

widok.... No dobrze, krzywda córce się nie działa, dawno nie byłyśmy w kinie, mogłam spokojnie, a raczej dość nerwowo pobiec do lustra, by studiować swój gorszy owal do egzaminu z urody. W rzeczy samej, mogłoby być lepiej... Nie wiem, jak długo wciągałam i nadymałam policzki, oglądając się ze wszystkich stron, może bycie cholernym chomikiem syryjskim też miałam niestety w genach? – No widzisz! Jest co naciągać! – wyszczebiotał nagle Piotrek zza moich pleców. – Ale nie będziesz tej skóry przecież ciągle trzymać w ręku, co? Dam ci telefon doktora Jaszczura, matka mi obiecała... – Nie mów o niej chociaż przez chwilę, dobrze? – Proszalnie spojrzałam mu w oczy przez lustro. – Jak mam nie mówić, skoro właśnie rozpieprza mi życie?! – jęknął mój brat. – A co znowu robi?! – Idź, zobacz... A tak nam się miło z Arturkiem opalało i już nawet... – Co nawet? Z Arturkiem?! – Piotrek zdrabniał imiona tylko tych facetów, w których się zakochiwał. Wypełniona najgorszą z możliwych energią, jaka kumulowała się we mnie przez cały poranek, wybiegłam na taras. W normalnej sytuacji puknęłabym się w głowę, w końcu Artur nie puknąłby się ani z moim bratem, ani z moją matką, nie ten typ, no chyba że nic nie wiem o facetach... Lecz sytuacja była nienormalna, więc poczułam się zazdrosna o niedoszłego kochanka, bo przecież nie puknął także mnie, a i co niby takiego pewnego wiedziałam o mężczyznach, co w ogóle można o nich wiedzieć pewnego? Czyż nie byłam pewna, że mój Marek nigdy... – Widzisz to, co ja? – spytał Piotrek żałosno-zazdrosnym tonem,

jakbyśmy mogli widzieć dwie różne, choć tak samo krzywe palmy. Tak, na końcu ogrodu, przy murku nad urwiskiem rosła krzywa palma, którą uparłam się tam posadzić, choć ogrodnik odradzał mi ten pomysł. Nie wytrzymała naporu wiatrów i wygięła się niemal horyzontalnie, jak to zwykle robią palmy na tropikalnych wyspach, a nie na Majorce. I właśnie na tej wygiętej palmie wyginała się teraz... emerytowana doktor weterynarii Krystyna DziubakKalińska we własnej, choć zmodyfikowanej postaci! Leżała na pniu w pozie rodem z Kalendarza Pirelli i, jeśli wydadzą kiedyś cudkalendarzyk z celebrytkami z dawnego RWPG, Moja Nowa Matka... będzie miała gotowe foty! Nad udrapowaną na drzewie modelką pochylał się bowiem Artur z aparatem i ani chybi uwieczniał ją po wszystkie czasy. Na nasz widok radośnie zamachali we troje, bo wokół, zachwycona, kręciła się Jula. – Na tindera będę miała! – krzyknęła do nas matka, odchylając głowę i prężąc pierś do kolejnego ujęcia. Tinder czy Pirelli, nie pomyliłam się: zamierzała te zdjęcia opublikować! Może nawet na okładce swojej nowej książki, podpisanej już prawdziwym nazwiskiem! – No nie! – westchnęłam. – Spadam stąd, a tu niech się dzieje, co chce! – Popatrzyłam na Piotrka, jeszcze moment, a zacząłby ocierać łzy. – Chodź, przejedziemy się do Santa Cataliny! – Ale... oni... – Dżizas, naprawdę myślisz, że mógłbyś go mieć, albo że matka... – Teatralnie machnęłam ręką. – Masz trzy minuty! O dziwo, nawet się nie wystroił – wrzucił na siebie T-shirt i kurteczkę w gustowne fioletowe słoniki o podejrzanie długich trąbach. Oczywiście, że nie marzyłam o jego towarzystwie, nie

marzyłam teraz o żadnym towarzystwie, ale był w końcu moim bratem i gościem, a gdy ruszyliśmy z piskiem opon, jakbyśmy zamierzali kogoś ścigać, wiedziałam, że gdzie jak gdzie, ale w Santa Catalinie nic i nikt nie zepsuje mi humoru, nawet on. Mam sentyment do tej części miasta, w której dawno temu, na kursie hiszpańskiego, poznałam Ivankę. I pomyśleć, że wzięłam ją wtedy za czeską tancerkę na rurze, a okazała się kochaną matką dzieciom i jeszcze wtedy wierną żoną pewnego Anglika! Lubiłam klimat starej, portowej dzielnicy, będącej trochę jak Skandynawia, w której nagle zrobiło się gorąco, bo upodobali ją sobie właśnie Skandynawowie, urządzając w małych, piętrowych domkach swoje biura, sklepy, knajpy i piekarnie. Nic więc dziwnego, że Piotruś raz po raz oglądał się za jakimś rosłym potomkiem wikingów, krążącym, jak my, po targu między barwnymi straganami, niczym dzieci po sklepie z cukierkami. – Zobacz tego! – Trącał mnie w bok co rusz. Lecz od facetów wolałam w tej chwili widok apetycznych warzyw, owoców, serów, wędlin czy ryb połyskujących w słońcu, które wpadało przez szczeliny w dachu... Czy którykolwiek był wart smaku i zapachu świeżych karczochów, cukinii w czterech kolorach, pomarańczowych owoców kaki, na które właśnie był sezon? Wkrótce Piotrek niósł w koszu martwą naturę z holenderskiego obrazu, wciąż wyławiając przystojnych Duńczyków czy Szwedów. – Ooo, a ten! – chichotał. Skandynawowie, w przeciwieństwie do panoszących się Niemców, kolonizowali Santa Catalinę dyskretnie i kulturalnie. Ich firmy nie nazywały się Deutscher Metzger czy Bierkönig, tylko Fibonacci, Loxitrop albo Rialto. Może dlatego, że w Fibonacci chleb

piekł prawnik z Oslo, w Palma Dog psy czesał fiński śpiewak, a duńskie antyki sprzedawała była producentka filmowa, Frida Watson. Wpisali się w lokalny krajobraz z północną powściągliwością i klasą, żyjąc w idealnej symbiozie z najstarszą halą targową Majorki, Mercat de Santa Catalina, ulokowaną na centralnym placu, której wcale nie mieliśmy ochoty opuszczać. Przy stoisku z rybami, wyglądającym jak ekspozycja zbiorów miejskiego oceanarium, długo nie mogliśmy się zdecydować, co kupić na kolację. – Muszle czy ostrygi? Sam nie wiem, co jest bardziej seksy? Jak myślisz? – ekscytował się braciszek tonem i gestem, które dla majorkańskiej sprzedawczyni były całkowicie zrozumiałe, bo natychmiast zaproponowała mu un calamar muy atractivo. Na widok białej kałamarnicy pokiwał głową i chwilę się zadumał. – ...i percebes! – oświeciło go. – Weźmy je. Pąkle są seksy. Nie ma to jak wysysanie ze skorupek tych małych kutasików! Arturkowi na pewno się spodoba! – dodał, obcinając wzrokiem jakiegoś skandynawskiego pąkla z koszem pełnym kiełbas. Niby „Arturkowi się spodoba”, ale po pąklu aż przystanął, bo przy straganie z szynką serrano i iberico zagapił się na pięknego krajacza szynki. – Jak on to robi, że mu to tak wychodzi cieniusieńko? No pergamin! Majstersztyk! – szepnął do mnie w trosce o swoją reputację. Akurat chodziło o plasterki! Ale dziarsko tłumaczyłam: – To cortador, musiał skończyć specjalną szkołę krajaczy w Madrycie, bo inaczej nie dopuściliby go do krojenia szynki po trzysta euro za kilogram! Gdy usiedliśmy w barze Juan Frau na lunch, Piotruś wydął usta.

– Chyba jednak nie chciałbym być krajaczem szynek, nawet tych najbardziej luksusowych. – I podrapał się po własnej, za tłustej, więc raczej polskiej, weselnej i krojonej cieniutko, jak pajda wiejskiego chleba. – Powiedz mi raczej, co byś chciał... – Szczypczyki i widelczyk. – Prychnął do talerza ze ślimakami. – A nie ręką... – Przecież masz wykałaczki... Nie siedzimy w Ritzu! I nie zmieniaj tematu. – Postanowiłam wreszcie coś z niego wydusić na poważnie. – No? Co byś chciał robić w życiu? Przecież masz już... – Wiem, ile mam lat – żachnął się. – I wcale nie jesteś dużo młodsza! Jeszcze chwila, a oplułabym go moimi duszonymi warzywami, lokalnym wegebigosem zwanym tu tumbet, lecz przecież postanowiłam... – Piotrek, dałbyś spokój, nie mamy już czasu ani się żreć, ani przekomarzać, jakbyśmy byli w podstawówce! – Racja. – Westchnął po chwili, byłam więc zaskoczona podwójnie: i nim, i sobą, nagle pełną życiowej mądrości pod tytułem „Nie mamy już czasu”. – Więc? – Nie wiem, może bym tu został? Co ja tam mam, w tej Warszawie, poza pustym mieszkaniem po remoncie, jeśli je wreszcie wyremontują? Tych samych, fałszywych znajomych? Biznesy się nie udały, miłości poszły sobie w diabły... Tylko nie mów mi, jak nasza matka, że gdybym skończył studia... Nawet gdybym chciała, zaniemówiłam całkowicie. Piotruś perorował niskim, zupełnie nieminoderyjnym głosem, skupiony na swoim życiu i krytyczny jak nigdy. Nawet jeśli uważał, że studia

nic by mu nie dały. Może zresztą i miał rację? Kim byłby dzisiaj po historii sztuki, z której wyleciał, balując wśród wykwintnych znawców dawnych płócien? Sfrustrowanym muzealnikiem? Kim byłby, gdyby na drugim roku handlu zagranicznego nie pomylił Grenlandii z Tajlandią, przysięgając później, że złośliwy profesor źle usłyszał i ośmieszył go na cały uniwerek? I kiedy młody, zdolny, nieźle się zapowiadający, choć trochę nie wiadomo na co, stał się niemłody i jednak... niezdolny, ani do utrzymania swego życia w karbach, ani do krytycyzmu, wykazanego przed chwilą, lecz tylko trochę. Bo nagle wypalił: – Najchętniej bym czymś pokierował... Jak myślisz, czym tu mógłbym pokierować? – Nie wiem, Piotruś. – Nie przechodziło mi przez gardło, że niczym. – Przypominam ci tylko, że jako architekt piekłam tu torty na sprzedaż, a pewna hrabina, by się utrzymać, ujeżdża w Campos konie. – No no, niezły pomysł – głos wjechał mu na górę skali, a spod jakoś zbyt czarnych brwi błysnęło świńskie, czyli końskie zainteresowanie. Gdybym nie widziała u jego boku, krótko, bo krótko, ale jednak, kilku naprawdę rzutkich, fajnych i ogarniętych gejów i gdybym sama kilku takich nie poznała, pomyślałabym jak moherzyca, że ten rozpieprz, bycie złotym chłopcem bez złota i, nomen omen, Piotrusiem Panem, że wiecznie wydęte wargi, jak u księżniczki na ziarnku grochu, i roszczeniowe podejście do świata to kwestia jego tak zwanej orientacji. Niestety, nie dało się nią wytłumaczyć mojego leniwego, zagubionego i pełnego nieuzasadnionych pretensji brata. Jak mogłam mu pomóc? I czy w ogóle mogłam? – Boże, zgubiłem telefon! – Nagle zbladł jak ściana, macając się

po kieszeniach i tam, gdzie ich nie było. – Chyba musimy wrócić do ryb... A może wypadł mi przy pomidorach? – Zanurzył rękę w koszyku z warzywami. – Nie ma, no nie ma! – panikował. – Jesteśmy w hali, więc spokojnie, wrócimy. – Wcale te jego nerwy mi się nie udzielały, miałam swoje zmartwienia. – A zresztą to tylko komórka... – Jest! – Podniósł z posadzki aparat, który musiał wypaść mu z kieszeni pod krzesło. – Jak to, tylko komórka?! – nerwy zwrócił teraz ku mnie. – Mam tu wszystko, wszystko, adresy, kontakty, pamiątkowe foty... Nawet e-book z powieścią naszej matki tu mam! – dorzucił, gdy już się trochę uspokoił. Teraz ja zrobiłam się nerwowa, na całym ciele poczułam mrowienie, jakby zaatakowały mnie jadowite mrówki z całego pornomrowiska matki, które usypała kosztem mojego małżeństwa! – Nie chcę już nic słyszeć o tym ohydnym paszkwilu – wycedziłam. – A przeczytałaś do końca? – Gmerał w telefonie zapewne w poszukiwaniu nieszczęsnej książki. – Chyba żartujesz! Wystarczy kilka zdań, by się zorientować, co to za szmira. – Wszystko, co zjadłam, cofało mi się do gardła. – Do końca to ja będę pamiętać, że gdyby nie ta koszmarna powieść... Właśnie: co? Czy gdyby nie literaturka matki, nigdy bym się nie zorientowała, że mam w domu zdrajcę? Parę zdrajców! Czy też po prostu trwałoby to nieco dłużej, nim przejrzałabym na oczy? – Mam, posłuchaj. – Mój brat odstawił telefon na odległość ramienia: starość nie radość, a okulary po śmierci! Do ślubu Luba szła z brzuchem, który kryła pod wielkim bukietem frezji przetykanych asparagusem. Czesław był prawym człowiekiem, wiedział o jej noszonej pod sercem tajemnicy, a mimo

to zdecydował się z nią ożenić i wychować bękarta jak swojego syna. Pani nigdy się nie dowiedziała, jaki kwiatek pozostawił po sobie niewierny mąż, który Lubie na odchodne wręczył jedynie kopertę z zielonymi banknotami. – Rozwiąż ten problem, ja już mam dziecko – powiedział okrutnik, a Luba zalała się łzami. – Czyż nie łączy nas więcej niż seks, niż namiętne noce, czerwone stringi, rozkoszne orgazmy i spazmy? – łkała. – Jesteś całym moim światem! Wtedy Dariusz wyjął drugą kopertę i rzekł: – Kupiłem dla tego dziecka mały segment, zamieszkacie tam z Czesławem i waszym synem. Pamiętaj, z WASZYM synem, a ja znikam z twojego życia na zawsze. I zniknął, a parę miesięcy później Luba, już jako żona Czesława, powiła dorodnego pięciokilogramowego wcześniaka, którego nazwała Paweł. – Dosyć! – krzyknęłam. – Przestań już! Nie wiem, co bardziej przeszyło mi trzewia. Tandetnie modulowany głos Piotrusia, z którego był taki aktor, że nadawałby się tylko do otwierania drzwi w serialu, czy to, co przeczytał. – Dość tego! – Tak walnęłam pięścią w stół, że ostatni ślimak z jego talerza wyskoczył na blat jak kangur. – Wracamy do domu! – Wstałam. – A kawka? Nie można tak bez kawki... – Niechętnie podniósł swoją szynkę. Może to był i dobry pomysł, przecież znów tak się nabuzowałam, że gdybym teraz dopadła matkę, natychmiast zdezelowałabym jej ten świeżutki, odmłodzony ryjek! – Matka sugeruje, że Oksana jest z Markiem w ciąży! –

wypsnęło mi się w samochodzie, choć wcale nie miałam ochoty z nim gadać na ten temat. – No, proszę cię... Urojenia, ma urojenia! Teraz przesadziła... – Gdzie jedziemy? Do Portalsu? – spytał Piotruś, jakby nigdy nic. Oczywiście, to było moje małżeństwo, moje piekło, nie jego. – Tak, ale tylko kawa, zero shoppingu! – oświadczyłam, jakby Piotruś mógł w zakupowym raju popijać tylko kawkę. Kwadrans później błyskawicznie wypił swoje cappuccino w Cappuccino, a ja czekałam na moment, gdy oznajmi, że nagle dziko zachciało mu się sikać, i popędzi przeczesywać butiki. – Sorry, strasznie chce mi się siku – usłyszałam. – Idź... Czekaj... Możesz zostawić mi swoją komórkę? Nawet nie ględził, a po co, i nie pytał, czy zamierzam sprawdzać jego sekskontakty lub oglądać świńskie foty. W obliczu możliwości przymierzenia paru ciuchów był gotów zostawić mi nawet swoją osobowość. Na szczęście tego nie zrobił, a ja w mig odnalazłam ebook z powieścią mego życia i ów fragment z końca... Czesław? Czy ten cały Czesław nie miał aby w książce nawyków mego ojca? Czy matka pomieszała swoje życie z moim? Kto był w ciąży? Albo jest? Pewna byłam tylko jednego: nie jest w ciąży Kejt, bo Michaś przysięgał. Jeśli przysięgał prawdę, a Biblii mu nie podsunęłam, jak robią to w amerykańskim sądzie... Oszaleję! Sączyłam moją latte, z książki sączyło się porno, ze mnie pot... Matka była w ciąży? Teraz? Zrobiła sobie in vitro, a potem, żeby jej nie opisywali w necie jako kuriozum i pośmiewisko, że prabacia urodzi sobie prawnuczka, odmłodziła się do plastikowej pięćdziesiątki?! Nic nie pasowało w tej układance. Ba, wcześniej już nie pasowało, czyż nie mówili mi o tym Ivanka, a następnie Artur? Zamknęłam e-booka, ale telefonu nie. Coś mnie tknęło, by

kliknąć w listę kontaktów. Pod MAREK mojego męża nie było, Piotruś nie zapisał go przecież jako MARECZKA Z DUŻYM ani MARKA 23 LATA, ani MARKA LUBLIN l. Ale poniżej tkwiło ironicznie jak wół: MĘŻUŚ SIORKI. Sprawdziłam numer, tak, ta końcówka... Wzięłam oddech, jakbym za chwilę miała zaśpiewać w operze. Jeśli... jeśli to wszystko sobie wymyśliłam, Marek odbierze smutny, przybity, jak to niesłusznie posądzony, a jeżeli miałam rację... Wcisnęłam bez obaw, na ekranie wyświetli mu się przecież Piotruś. Odebrał po trzech sygnałach. W tle usłyszałam krzyki, śmichy-chichy i brzęk szkła... – Halo? Cześć Piotr, stało się coś? – Głos Marka brzmiał tak, jakby mój mąż leżał na hawajskiej plaży w otoczeniu dziesięciu gołych Hawajek, stukających się lampkami od szampana podczas gry w butelkę o to, która teraz na niego wskoczy... Rozłączyłam się. Dobrze mi tak. Miałam za swoje. O święta naiwności! Zamówiłam drinka. Podlec! Na rękę barmana ze szklanką opadła nagle druga, z tandetną, tęczową bransoletką. – Oszalałaś? – zaszczebiotał Piotruś. – Musimy dojechać do domu! – Podlec! – Nie podlec, tylko ja nie poprowadzę! Oczywiście, księżniczka Piotronella nawet nie miała prawa jazdy, całe życie taksóweczki albo prywatne podwózki... – Nie uwierzysz, co widziałem! – Sapał, jakby przebiegł maraton. – Uwierzę już teraz we wszystko. – Westchnęłam. – Chodź, pomożesz mi wybrać! – Ściągał mnie ze stołka, wypijając mego drinka. – Nie ubierasz się raczej w moim guście... – Chodź, bo wiesz, no, moja karta coś nie chce zadziałać, więc

miałbym prośbę... Darmozjad w gustowne fioletowe słoniki! Ale brat, człowiek, który mnie nigdy nie zdradził!!! Na wszystko, co mierzył w kolejnych butikach, kiwałam głową z aprobatą. Niech sobie nosi nawet tę przymałą koszulę w żarówiastożółte róże, wyciętą do pępka i eksponującą otłuszczoną, cherlawą klatę – zapłaciłam! I bzyk przy kasie, znów zapłaciłam, tym razem za obcisłe zielone spodenki z przodzikiem, w których wyglądał jak bawarski krasnal. I jeszcze raz: bzyk, nie wiem, co wybrał w trzecim sklepie, wszystkie były sezamem cudowności dla luksusowych utrzymanek płci obojga. I ja też postanowiłam bzyknąć! Się! Jak najlepszy, najseksowniejszy terminal! Dosyć tego wtórnego dziewictwa! Jak Kuba Bogu... – Czekaj! – rozkazałam Piotrusiowi, zsuwając z wieszaka czerwoną mini, na szczęście elastyczną, bo w rozmiarze dla anorektycznej nastolatki. Czyżbym schudła? Bo jakoś się dopięłam, co prawda na siłę, trudno, najwyżej trzaśnie, Artur będzie miał mniej roboty! – Bosko! Widać, że dizajnerski ciuch! – zachwycił się mój brat, ślepy, ale przynajmniej nie zdrajca!!! – Powinnaś w niej już zostać, a ja... Ja się szybko przebiorę. – Zniknął ze swoimi pakunkami w przebieralni. Ze sklepu wyszliśmy jak para z cyrkowo-erotycznego show w Amsterdamie. On, żółto-zielony rajski ptaszek, ja jako Lady in Red, choć czułam się trochę niczym Pretty Woman w służbowej sukience. Do tego obrazka nie pasowały tylko moje grzeczne balerinki. Przez chwilę, bo zaraz wypatrzyliśmy na wystawie kolejnego butiku całkiem gustowne zamszowe kozaczki nad kolana, na szpili wysokości Pałacu Kultury.

– Mega! Musisz je mieć! – ryknął najgorszy doradca mego życia, ale przynajmniej nie zdrajca!!! Bzyknął kolejny terminal. W drodze na parking widziałam w panoramicznych szybach ikonę kobiecości z każdego męskiego snu. Tak, to byłam ja i podobałam się sobie! Ja, wkraczająca do akcji. Bo na co tu czekać? Na Ivankę, testującą Artura, który rzekomo nigdy nie sypia z pierwszą lepszą? A jeśliby się jednak z nią przespał? Zdążę ją jeszcze odwołać, w końcu miała wpaść dopiero wieczorem. Wszystko jeszcze zdążę! Wybzykać się i dojść do siebie, i znów wybzykać, jeśli zajdzie taka potrzeba lub po prostu będę miała ochotę. Czy jednak rzeczywiście miałam ochotę? Chrzanić to, zrobię wszystko, by mieć. Bestialsko zdradzonej przyjdzie to łatwiutko. – Wsiadaj! – rzuciłam do Piotrusia. Schylając się do auta, obrzucił mnie jeszcze jednym, pełnym zachwytu i uznania spojrzeniem. – Nooo, jak nie ty! Miał rację. To przecież nie byłam ja.

BIG BANG

Prowadzenie samochodu w butach z iglicami zamiast obcasów to wyższa szkoła jazdy, ale jakoś dałam radę. Ba, doszłabym w nich nawet na piechotę, tak bardzo spieszyło mi się do... No właśnie, do czego? Do Artura? Do bzykanka? Czy do tego błysku w jego oczach, którego tak brakowało mi w spojrzeniu Marka? Uwiodę Arturka w jednej nanosekundzie, takiej pociągającej, kobiecej i pewnej siebie jeszcze mnie nie widział. Seksbomba i femme fatale w jednym – zerkałam co chwila w lusterko, bo na światłach zdążyłam jeszcze pociągnąć usta karminową szminką, którą znalazłam na dnie torebki. W połowie drogi znów nabrałam wątpliwości. Czy powinnam pójść na całość, w końcu jestem dorosła i zdradzona, czy – bo jednak jestem porządna – tylko dać się rozebrać z tej cholernej sukienki, niemiłosiernie wpijającej mi się w trzewia? Uwodzić Artura już od wejścia czy dopiero gdy zostaniemy sami? I jak zmylić domowników? Może wejdę do domu zgarbiona i powiem, że mi siadły plecy. Znając matkę, sama zasugeruje ten masaż! I wtedy najspokojniej w świecie, z idealnym alibi, zniknę w domku ogrodnika na terapii, co wcale nie będzie kłamstwem. Nikogo też nie zdziwi mój triumfalny powrót w stanie odprężenia, potargania

i rozmazania, absolutnie uzasadnionego po masażu... Tak, właśnie tak zrobię! – Myślisz, że mu się w tym spodobam? – Piotrek wyrwał mnie z samozachwytu nad moim doskonałym planem, gdy byliśmy już pod domem. – Komu? – Arturowi. – Brat obciągał swoje bawarskie spodenki i wygładzał koszulę. – Ty? Że niby jak? I w tym? – Najpierw w tym, a potem może i bez. – Zachichotał głupkowato. – Bo pomyślałem, że poproszę go o masaż, żeby przełamać lody, wiesz, on chyba trochę nieśmiały, sądzę, że w ogóle się ukrywa... – Co?! – wrzasnęłam, aż oboje podskoczyliśmy. – Chyba zwariowałeś! – Przecież sama mówiłaś... – wyjęczał ze zdziwieniem. Fakt, mówiłam. I oto własne oszustwa próbowały mnie utopić... Nie było teraz czasu, by mu cokolwiek wyjaśniać, urządziłby taką scenę, że ho, ho! Piotruś na przyjaciela się nie nadawał, ale na wroga jeszcze mniej. Mógł zakłócić mój misterny plan, jak klasyczny pies ogrodnika: sam nie weźmie i nikomu nie da. Spadaj, bejbe, pomyślałam, nie dla psa kiełbasa, i szepnęłam pojednawczo: – Doskonały pomysł, ale najpierw, jeśli pozwolisz, skorzystam ja, bo potwornie rozbolały mnie plecy. Poproszę Artura o szybki masaż, on się przy mnie rozgrzeje, a ty w tym czasie się przygotujesz... No, wiesz, o co kaman. – Puściłam do niego oko, wiedząc, że na pewno nie o to kaman. Uf, udało się, Piotruś ochoczo przytaknął. Najpierw szłam ja! Na pierwszy i ostatni ogień, wrzucić coś wreszcie na ruszt moich

rozgrzanych zmysłów, jak napisałaby zapewne matka, gdyby mogła zajrzeć w moje wnętrze. – Aaaa! – zawyłam teatralnie, że niby te plecy tak bolą, lecz nie musiałam udawać. Zawyłam, bo przed furtką dostrzegłam samochód Altosa. Cholera, jeszcze on mi teraz potrzebny! Czy ja go na dziś zapraszałam? Już wszystko mi się myliło, za dużo gości bywało ostatnio w tej mojej niby-pustelni. A może coś się stało? W drzwiach skoczył na nas wygolony na łyso Wiszna i – czy ja śnię? – wymalowana jak na disko w Ołomuńcu, Ivanka. – Moje auto se popsulo, Altosek mnie prziwiezł, trochu wczesni! Ale pan Artur już wszicko na masażu szikuje!! – zaćwierkała, zostawiając na moich policzkach lepkie ślady błyszczyka. – Jak ty piknie wypadasz. A jake krasne szaty! Kolejka do nagle najbardziej pożądanego masażysty na Majorce rosła wprost proporcjonalnie do mojej złości. – Muszę pierwsza! Miałam wypadek... na tych obcasach... poczekaj tu! – Wypadek? – usłyszałam jeszcze zdumionego Piotrusia. Ale już skręcałam do salonu, przez który droga do domku w ogrodzie była najkrótsza, w razie gdyby Ivanka chciała tam teraz pójść dookoła. Tylko po co miałaby iść, skoro ją właśnie poprosiłam, by nie szła? Na złodzieju czapka gore, a mnie chyba wypalił się mózg, skoro wymyśliłam, że przejdę przez salon tyleż błyskawicznie, co niezauważona... Na środku, na dywanie, w pozycji lotosu siedział Altos, a obok klęczała moja Nowa Matka, już nie w stroju arabskiej księżniczki, tylko w pluszowym, pastelowym dresie, zapewne według niej odmładzającym. Ręce miała złożone na piersiach, oczy przymknięte

i cicho powtarzała za Altosem jakieś niezrozumiale słowa. Z małego, mosiężnego kociołka dymiła mirra, a Julka z przejęciem obserwowała z kanapy te cuda. – Mama! – ryknęła, po czym w dziecinnej schizofrenii przyłożyła palec do ust. – Ciii! – wyszeptała. – Nie przeszkadzaj! Wujek wypędza z babci lesztki stalości... Nawet nie zamierzałam, najlepiej niech z niej wypędzi wszystko, co sprawia, że nie da się z nią żyć, od cmokania po literackie ambicje, za sprawą których wpiernicza się w cudze sprawy i jeszcze je bezczelnie opisuje! A potem niech ją samą wypędzi z mojej Majorki na jakąś bezludną wyspę, gdzie założy pensjonat dla co przystojniejszych uchodźców. – Nie przeszkadzam – wyszeptałam. – Muszę do... do drugiego wujka na masaż, bo bolą mnie plecki... I już miałam dać dyla, gdy cholernym obcasem dźgnęłam w piętę matki, klęczącej na wprost drzwi prowadzących na taras. Głośno cmoknęła i otworzyła oczy, a może odwrotnie. Ważne, że ruszyła lawina. – Uważaj! Co ty za włócznie masz na nogach! Nic dziwnego, że cię bolą plecy, skoro wkręcasz w siebie takie halabardy! – Potępiła wzrokiem moje kurewskie kozaczki. – Zapomniałaś już o swym halluksie? Altos, w medytacyjnej świętości impregnowany na wszelkie awantury, dotknął złożonymi dłońmi czoła, brody i piersi, po czym spojrzał na swoją pacjentkę. – Właściwie już skończyliśmy sesję, Frau Doktor! – stwierdził uroczyście. Matka gramoliła się z kolan, ja byłam już niemal w drzwiach do ogrodu, gdy poczułam na plecach dłoń. Gorąca jak żelazko, mogła

należeć tylko do mego przyjaciela czarownika. – Czekaj, przekażę twym plecom nieco najlepszej energii, wciąż ją mam, twoja mama nie wykorzystała całej... Nigdy mi nie mówiłaś, że masz taką wspaniałą mamę... – Spokojny głos Altosa roznosił się na cały salon. – A widzisz, widzisz, posłuchaj! – mędziła matka. – To może po masażu. – Cała już czułam się jak żelazko. – Odwrotnie, to lepiej zadziała przed. – Niezrażony Altos pompował mi w plecy jakąś swoją energię, której nie wykorzystała matka, i oby to nie była jej energia! – A w ogóle to musimy porozmawiać. Moce mnie dziś przestrzegły! Chodzi o Marka... Skamieniałam. O Marka! Ostatniego człowieka, o którym chciałam teraz myśleć, zresztą czyż już wszystkiego nie przemyślałam? Miał zostać rogaczem i basta! Teraz, natychmiast! Cyk, cyk, cyk, usłyszałam obcasy, i to nie były moje obcasy. Obok, perfumami ciężkimi jak haubica, zapachniała Ivanka, przebijając się nawet przez wciąż woniejącą z kociołka mirrę. – To wy se pogadajte, skoro takie ważne, a ja pójde na pomasowanie! – oświadczyła, całkiem ucieszona z obrotu spraw, próbując mnie wyminąć. Złapałam ją za szyję, bo za cieniutkie ramiączko w jej negliżu się nie dało, mocniej, niż zamierzałam. – Ale... ja już nie chcę, żebyś miała masaż! – wypaliłam, rozpaczliwie dając jej oczami znaki „coby nemilovala se s Arturom”. – Ale... Jeśli jeszcze nie pojęła, to teraz, gdy niezauważalnie wpiłam jej w szyjkę paznokcie, chyba zrozumiała. Stałyśmy obok siebie, ona lekko ogłupiała, a ja... coraz bardziej zdeterminowana, by zrobić,

co miałam zrobić, i coraz mniej napalona, jakby Altos, nadal trzymający swą rękę na mych plecach, wsączał mi jakieś olejki antyerotyczne. A może to po prostu ogólny wkurw i stres? – Magdziu, ty to masz charakterek. – Matka cmokała, a we mnie rosła gula, przysłaniając resztki pożądania. – Pani Ivanko, niech pani spokojnie idzie się wymasować! Ivana chwyciła się za szyję. Teraz faktycznie miała co naprawiać... A mnie coś złapało za nogę. – Ja też chcę takie buty! – Julka objęła kozaczki, tarzając się jak mały kociak. – Nie idź teraz nigdzie... Gdzie byłaś? Czemu mnie nie wzięłaś? – Właśnie! Ona jest za mała, żeby ją tak zostawiać, nawet najukochańsza babcia nie zastąpi matki – grzmiała najukochańsza babcia. – Ja was nigdy... – A kto siedział całe popołudnia w świetlicy, gdy brałaś nadgodziny?! – Dawno i nieprawda – łgała, sprawdzając przy tym, czy nowy, prawdziwy nos ma wciąż na miejscu. Nawet nie zauważyłam, kiedy Altos zdjął dłoń z moich pleców, przenosząc się nad kociołek z mirrą, do którego szeptał jakieś zaklęcia, lecz i tak nie mogłam uciec, bo Jula wciąż wiła się wokół moich obcasów. Przecież jej nie kopnę i nie polecę się gzić! I wtedy rozległ się dzwonek u drzwi. – Goście! – zawyła moja córka i w mgnieniu oka odplątała się, pędząc do przedpokoju. Nie miałam pojęcia, kto to. Król Hiszpanii z królową Zofią i całym madryckim dworem? A może grupka mamroczących świrów płci obojga, których widziałam w Palmie, zaproszonych przez Altosa, byśmy nad kociołkiem z mirrą coś wspólnie

zamamrotali w imię lepszego świata? Nic by mnie nie zdziwiło, przecież nikogo nie zapraszałam! Ale... miałam jedyną okazję, by zwiać! Teraz albo nigdy, zwłaszcza że zorientowałam się, iż nie ma Ivanki! Może zdążę ich powstrzy... Jednym obcasem byłam już w ogrodzie. – Kochanie, jakiś pan do ciebie – zaskrzeczała matka za mymi, autentycznie do bólu bolącymi plecami, bo nieszczęścia, jak wiadomo, potrafią boleć fizycznie. Gdy się odwróciłam, od razu przestało mnie boleć cokolwiek. Zadowolona Julka stała w progu salonu, trzymając za rękę lekko zawstydzonego José Maria, a ten dzierżył pod pachą wielki kosz z kuta... no, z kiełbasami o fallicznych kształtach, jak napisałby krytyk sztuki, ale głodnemu chleb na myśli i nie przyszły mi do łba eleganckie określenia. Zwłaszcza że w tym łbie nagle zaszumiało. To była krótka chwila, sekundka, ale była. Spojrzał na mnie, ja na niego, i aż iskry poleciały, wielkie jak zmutowane świętojańskie robale z Czarnobyla. Czy to nie straszne, że podobał mi się facet zaledwie osiem lat starszy od mojego własnego syna? I czy to nie fantastyczne, że najwyraźniej ja podobałam się też jemu? – Dzień dobry – wydukał najczystszą polszczyzną. – Mamusia przysyła... Ta „mamusia” rozbroiła mnie tak, że gdybym była facetem, pewnie poczułabym teraz więdnącą erekcję. Ale nie byłam, więc José Mario wciąż pozostawał na moim celowniku, taki piękny w śródziemnomorskim ideale i lekkim zawstydzeniu. Wyjęłam z kosza jedną sobradasę i trzymając ją dość jednoznacznie w dłoni, spojrzałam znad niej jak rasowa aktorka pornosów. – Musi cudownie smakować! – Popatrzyłam mu prosto w nieziemskie oczy.

– A... pan...? – zaskrzeczała ziemsko moja matka, nie żadna „mamusia”. – To José Mario, syn Tamary z Bunyoli, tej Polki! Posłaniec postawił kosz na podłodze i cmoknął moją matkę w rękę wedle najlepszej przedwojennej tradycji. Lecz ona była jednak powojenna i wycałowaną łapkę od razu wsadziła do kosza, powoli i lubieżnie wyciągając jedną z kiełbas. – Jaka smakowita! – mruczała, zalotnie podtykając ją sobie pod odmłodzony nos i już, już rozchylając wargi... – Od moich dziadków. Robiliśmy je wspólnie z Magdą... Tak bardzo zapragnęłam nagle tej i jeszcze większej wspólnoty i tak bardzo nie chciałam pozwolić matce na roztaczanie pseudoseksownych wdzięków, że jednak postanowiłam ich nie zostawiać. A gdy José Mario pochylił się, by podnieść kosz, jakby chciał wtulić się we mnie poniżej mego pępka, miałam wrażenie, że zaraz mnie rozbierze i... Boże, po co mi ten stary Artur, gdy przede mną Młody Bóg! Seks z nim będzie zarazem estetycznym i duchowym przeżyciem; o, jak na mnie teraz spojrzał... – Que guapa eres![*] – szepnął komplement tak, że mu uwierzyłam, i poczułam przyjemne ciepełko wszędzie, gdzie powinnam. Mów do mnie jeszcze, piękny! Ale piękny nie mówił, tylko pożerał mnie wzrokiem, za to odezwała się matka: – Z Bunyoli droga daleka, zapraszamy na herbatę – słodziła, już ciągnąc go do kuchni. Szłam za nimi wśród szczebiotów Julki jak zahipnotyzowana, ale wiedziałam, co robię. Miałam przecież na sobie idealnie drapieżny outfit. – Ups! – Upuściłam niby niechcący kiełbasę na ziemię, a gdy się

obejrzał, seksownie się pochyliłam, oczywiście na prostych, przedłużonych iglicami nogach. – Ups! – powtórzył José Mario i niby przypadkiem stuknął w moją pupę swoimi biodrami, jakbyśmy robili przymiarkę przed sekssalto mortale. Wydaje mi się, że świetnie by nam to wyszło, wszystkie znaki na niebie sugerowały absolutne dopasowanie. Szata jednak czyni człowieka! W mojej mini i kozaczkach czułam się jak trzysta procent gotowej na wszystko kobiety. Co za feeling! Kiedy ja się ostatni raz tak wspaniale czułam? Chyba w poprzednim wcieleniu! W korytarzu, niczym zjawa, wyskoczył na nas Piotruś w najgorszym ze swych wcieleń: w rozchylonym szlafroku, leciutkim makijażu i chmurze perfum. – Już cię nasz magik wymacał? – palnął z najgrubszej rury. José Mario cofnął się jak przyłapany na niecnym uczynku. – Ja tylko... kiełbasę... od mamusi... – bąknął. – Pardon, pardon, ja nie o panu... Masażystę tu mamy... Gdyby pan potrzebował, możemy nawet iść razem, bo ja właśnie... Ten kosz pewnie ciężki, nie zaszkodzi trochę się rozmasować... Biegający między nami Wiszna miał krótki ogon pudla, za to mój brat machał teraz ogonem długości kilometra, wdzięcząc się tak, że my z matką mogłyśmy się chyba tylko uczyć! – Herbatka prawie gotowa! – dobiegł mnie z kuchni jej zalotny szczebiot. – Herbatka? Też się napiję. – Piotruś zachichotał, rozchylając poły szlafroka. Wkrótce siedzieliśmy przy stole, rozmawiając o majorkańskich przysmakach, z których największy siedział między nami. – Sobrasada jest tak miękka, że można ją rozsmarowywać na

chlebie jak tradycyjny polski pasztet – wyjaśniał mojej matce José Mario, kulinarnie wyedukowany przez swoją. Dwa pokolenia Kalińskich – bo trzecie, najmłodsze, ganiało gdzieś po domu z Wiszną i Altosem – też nadawały się do rozsmarowania. Ach, jacy byliśmy uroczy, pełni wdzięku, zalotni i w ogóle zachwyceni gościem! Matka jak nie ona, Piotruś jak on, w najobrzydliwszym z nachalnego roztaczania wdzięków, ja... jak ja i nie ja jednocześnie. Pragnęłam adoracji, ale jednak nie od każdego, pragnęłam zapomnienia, lecz nie z Arturem, bo najbardziej pragnęłam... drgnienia serca, jakkolwiek idiotycznie by to zabrzmiało! Tego czegoś, co uskrzydla nas w środku i na zewnątrz, tego, czego nie miałam od miesięcy, a może lat, gdy codzienność i rutyna niepostrzeżenie wdarły się w moje małżeństwo i nie chciały odpuścić, tego, co byłoby przeciwieństwem nagle podciętych skrzydeł, z jakimi szamotałam się od tygodni, miotając się między zdradą i niezdradą, ostatecznie głodna najzwyczajniejszej miłości, mieszanki troski i podobania się, którą kiedyś, w zamierzchłych czasach, dawał mi Marek, i z wzajemnością... Gdy zeszło na tradycyjne majorkańskie pierożki z miodem, można je było robić w naszej kuchni bez miodu: ociekały nim stół i podłoga, i ściany, i sufit, taplaliśmy się we własnym miodzie, bacznie śledząc, które z nas wyszarpie z naduprzejmego José Maria najwięcej sympatii. Siedziałam po jego lewej stronie, klejąc udo do jego uda, pewna, że to samo robi matka z jego prawej strony, i przekonana, że Piotruś, siedzący naprzeciwko, usiłuje stukać swym tłustym kolankiem w jego zgrabne kolano. – Czuję tu skumulowaną Energię Wszechmiłości! – odezwał się nagle Altos, który, nie wiadomo kiedy, stanął nad nami

z wyciągniętą ręką, też coś zezując w stronę czarnowłosego Adonisa. Spojrzeliśmy po sobie z najbardziej kretyńskimi wyrazami twarzy, jakie widziałam kiedykolwiek: tak wygląda oblicze żenady! A José Mario najzwyczajniej i najdobrotliwiej się uśmiechnął. I nie wiem, co byłoby dalej, gdyby Energii Wszechmiłości nie przecięło ujadanie psa i krzyk Julki, biegnącej do nas gdzieś z głębi domu. – Mamo, mamo! – Wpadła przerażona do kuchni. – Moldelcy! Biją ciocię Ivankę. Krzyczy i płacze! W oglo... Nie musiała dodawać, że w ogrodzie. Podnieśliśmy się tak szybko, że stół o mało co się nie przewrócił. – Gdzie moja torebka? Mam gaz! – usłyszałam matkę. Chyba na tych, którzy cię nie zechcą, pomyślałam serdecznie. – Wiszna nas obroni! – krzyknął Altos, choć biały pudel miał z obrońcy tylko idiotycznie wygoloną czachę. – Czekajcie! – Próbowałam opanować sytuację, bo chyba wiedziałam, co się mogło stać... Ale panowie byli szybsi, już biegli przez ogród. José Mario, uzbrojony we własną urodę, Piotruś w bojowo rozwianym szlafroku i Altos z dymiącą mirrą. Za nimi puściła się truchtem matka z kuchennym nożem, a zaraz za nią ja z Julką, która rozbeczała się na dobre. Wiszna ujadał pod domkiem ogrodnika, dziecko ryczało, i dobrze, bo dochodzące stamtąd hałasy były najprawdopodobniej mało cenzuralne. Nim zdążyłam ich powstrzymać, José Mario pchnął słabe drzwiczki i zamek spadł na podłogę, na której... Ha! Oczywiście! Ten, co sypiał wyłącznie z kobietami, do których czuł miętę, musiał ją błyskawicznie poczuć, a moja przyjaciółka uwielbiała seksdraki! Mord okazał się więc pospolitym hardkorem, przed jakim moja fałszywa matka z odrazą

zasłaniała oczy wnuczce, a na pozostałych oczach złorzeczący Artur i piszcząca Ivanka wyrywali sobie prześcieradło, by zakryć to i owo, a szczególnie owo. – Jak mogłaś?! – wrzasnęłam, choć sama wepchnęłam ją w jego ramiona. – No co? Sprawdzałam, jak chcielaś... – dyszała, czerwona bynajmniej nie ze wstydu. – Co sprawdzałaś? – parsknął Artur i jedną wolną ręką, bo drugą ściskał róg prześcieradła na swym przyrodzeniu, chwycił jej dłoń, by choć trochę zakryła obfite piersi, dumnie wystawione wprost na wystraszonego Piotrusia. – Magda me prosila... – wymamrotała Ivanka. – Miałam zobaczyć, czy ty... bo ona... I, gestykulując, znów zapomniała o swym rzetelnym, czeskim biuście. Na szczęście ja pamiętałam, że nie jesteśmy tu sami, a jeszcze parę słów i wydałoby się, że w ogóle miałam jakieś powody, by sprawdzać Artura, że on, że ja... Nie mogłam przecież do tego dopuścić! – Zasłoń się – przerwałam jej szybko tonem przeoryszy. – Tak nie można! Ivanka szarpnęła prześcieradłem i zaskoczony Artur ukazał nam się goły i wesoły, ponieważ równie dobrze mógł się nie zasłaniać. Jeśli ktoś z nas miał przy sobie lupę, to tylko Altos, przyglądający się mojej przyjaciółce niczym Wenus w Luwrze, tej co straciła łapki, bo zainteresowanie Arturem, w try miga wsuwającym dżinsy, stracił niemal od razu. – Wyjaśnimy sobie wszystko potem. – Westchnęłam, dyskretnie wsuwając się w szerokie ramiona José Maria. – Czemu potem? Może lepiej nic już nie odkładać na potem, bo

potem kończy się fatalnie! Wszyscy odwrócili głowy, tylko nie ja. Po pierwsze, skamieniałam. Po drugie, doskonale znałam ten głos, nie mógł należeć do nikogo innego. – Tata! – Julka wyrwała się babci, odzyskując wzrok i wigor. – Tatuś przyjechał! Gdy się wreszcie obejrzałam, moja córka siedziała okrakiem na moim mężu, wycałowując każdy centymetr jego twarzy. – Co ty tu robisz?! – wybąkałam wściekła, zdumiona, zawstydzona, ale jednak na niczym nieprzyłapana, no co? Nie wolno mi się oprzeć o cudze ramiona? – Jestem w swoim domu... a panowie? – Rozejrzał się pytająco, nie tracąc biznesowego dystansu. Oszołomiona, nie wiedziałam, co odpowiedzieć i nikt nie próbował mi pomóc, nawet matka nabrała wody w nowe usta. Nikt, prócz Julki. – Ten tloche goły pan lobi masaże, a ten ładny lobi kiełbasę! – wyręczyła mnie z wdziękiem. Marek, wciąż trzymając ją w ramionach, zrobił te trzy kroki, które go od nas dzieliły, demonstracyjnie pocałował mnie w policzek, po czym chwycił za rękę i bez słowa, w kompletnej ciszy, poprowadził w stronę domu. Mniej więcej tak w środku nocy ściąga się z dachu somnambuliczki. Szłam jednak całkiem świadomie i nie bez jakiejś osobliwej przyjemności, wymieszanej z poczuciem bezpieczeństwa. Przyjechał, nie odpuścił, zależy mu, chce mnie przeprosić... Nie, nie przyszło mi do głowy, że przyjechał, bo tamta jest w ciąży i pilnie chce rozwodu. Nie wiadomo skąd, miałam poczucie, że spadł z księżyca, by wybawić mnie ze wszystkich tych durnych gierek, obudzić z głupiego,

męczącego snu. Właściwie byłam mu w przedziwny sposób za to wdzięczna, choć oczywiście nie zamierzałam dziękować ani łasić się jak kretynka. Pozostawał zdrajcą, ale po tym, co przed chwilą zrobił, zdrajcą przez trochę mniejsze „zet”.

[*] (hiszp.)

Jakaś ty piękna!

EPILOG

Gdy weszliśmy do salonu i Marek zamknął tarasowe drzwi, Julka zeskoczyła na podłogę, a ja wyrwałam mu rękę. Nie protestował, usiadł na sofie, a raczej padł na nią, jak pada się z długo ukrywanego wycieńczenia. Nic dziwnego, skoro gdy dzwoniłam z telefonu Piotrka, szalał z jakimiś dziwkami, a szkło stukało jak na imprze techno, lecz nie mogłam go teraz o to spytać przy Julce. – Tato, przyniosę ci Tamalę, to moja nowa lalka! Proszę, moje dziecko telepatycznie wyczuło, czego ma nie słyszeć! Lecz kiedy poszła, ugryzłam się w język. Tak nie wygląda facet, który kilka godzin temu dymał tuzin Hawajek... Zresztą, czy aby nie był w tym czasie na lotnisku? I czy w ogóle byłby do tego zdolny? Mój Marek? Dopiero teraz, gdy tak bez słowa patrzyliśmy na siebie, przypomniałam sobie, co jakoś idiotycznie zapomniałam: mój mąż nie był cynicznym potworem, patologicznym kłamcą, nie ten typ. Nie miał też rozdwojenia jaźni, nie chowałby w piwnicy porwanej kochanki, choć z Oksaną może się i bzyknął... – Tak dłużej nie może być, Magda, tak się nie da... – powiedział spokojnie. Stałam naprzeciwko sofy, oparta o ścianę, i nie mogłam się nie zgodzić. I już otwierałam usta, gdy w skrzypiących drzwiach

z tarasu pojawiła się matka. – Mamo, możesz nam teraz nie przeszkadzać? – spytałam po prostu, nie mając już siły i ochoty, by warczeć. – Ale ja wam przyszłam pomóc! – oświadczyła niezrażona i pacnęła na fotel. – Na razie zrobiłam porządek towarzyski. José Mario odwiózł Artura do miasta, obaj prosili, żeby cię pozdrowić i pożegnać. Ivankę odwiezie Altos, ale ona teraz bierze... hmm... kąpiel, a on zajął się Julką, bo musimy porozmawiać. – Dziękuję ci. – Prawie się do niej uśmiechnęłam. – Jednak to my sami musimy porozmawiać... – Niezupełnie – stwierdziła i założyła nogę na nogę, co oznaczało, że nie wstanie, po czym huknęła w stronę korytarza: – Pioootruś!!! Przyleciał niestety natychmiast, jakby tylko na to czekał, ukryty gdzieś za kulisami. Chryste, co ona znowu wymyśliła, że niezbędna jej nagle cała rodzina... – Po co mi powiedziałaś, że Artur jest gejem? Śmieszą cię takie żarty? – Nie udawał pretensji, a usta w podkówkę wygięły mu się same. – Może biseksem, ale nie sądzę... – Siadaj i przestań – nakazała matka. – Gdzie moje chusteczki? Na diabła jej chusteczki? Zamierzała płakać? Odstawiać jakiś melodramat? Przecież była twarda jak radziecki czołg i czterej pancerni razem wzięci! No nie, tego to już na pewno nie zniosę... Piotrek grzecznie podał jej pudełko i klapnął pośrodku sofy, a ja w lewym rogu, który wskazała mi pamiętanym z dzieciństwa, władczym gestem. – Drodzy moi! – zacmokała, otwierając psychosesję. – Musimy tu sobie w rodzinnym gronie pewne rzeczy wyjaśnić. – Właśnie! – odezwał się wreszcie Marek. – Bo doszło ostatnio do wielu niepotrzebnych nieporozumień.

– Najwyraźniej! – syknął. – I ja... Ja czuję się za to odpowiedzialna! – dokończyła. – Oooo! – jęknęliśmy synchronicznie z kanapy. – Jak Magda słusznie zauważyła, historie w moich książkach są prawdziwe – powiedziała i... uśmiechnęła się szeroko, jakby czekała na oklaski. – Więc jednak! – Nie wytrzymałam i rzuciłam się przez Piotrusia na Marka z pięściami, ale jednak moje ręce okazały się za krótkie. – Ty świnio! – Łzy wypełniły mi oczy, a matka, niech ją cholera, przygotowana na wszystko, podała mi chusteczkę. Marek, choć go nie dosięgnęłam, wbił się w róg sofy. Już nie był spokojny. – Ależ co mama opowiada? Przecież to nieprawda! – Nie kłam! – Wywinęłam rękę nad Piotrkiem, by złapać niewiernego za cokolwiek i zrobić mu krzywdę za własną krzywdę! – Przestań, Magda, mój czub! – Braciszek usiłował chronić swą nażelowaną fryzurkę. – Ha! Jednak są między wami emocje! To znaczy, że się kochacie! – orzekła triumfalnie matka. – Lecz nie cały świat się kręci wokół was! To są prawdziwe historie, ale... MOJE! Wszyscy troje, dyszący na sofie, wstrzymaliśmy oddech, a matka mówiła dalej: – Od was pożyczyłam tylko współczesne realia, książka musi się sprzedać, akcja nie może dziać się w dawnych czasach, kto by chciał dziś kupować romanse historyczne? Luba... – Odmalowałaś ją idealnie! – Znów nie wytrzymałam, ale gorycz wylewała się ze mnie wszystkimi porami i nie dałoby się jej zetrzeć choćby i kontenerem chusteczek. – Trudno odmówić ci zmysłu spostrzegawczości, tylko kiedy ty to wszystko widziałaś? Przecież

Gdy pani nie było w domu, czyli mnie, ciebie tam też nie było! Matka podniosła dłoń w geście: zamknij się i słuchaj. – Luba – zrobiła pauzę, jakiej nie powstydziłaby się Nina Andrycz – TO JA! Na sofie było już jak na bombie z podpalonym lontem. – To ja, dawno, dawno temu, miałam romans z Dariuszem! Był żonaty, zamożny, prowadził zakład z pocztówkami dźwiękowymi, szalenie wtedy modnymi... Gdy mi ciebie zabraknie, gdy zabraknie mi ciebie... – zanuciła melancholijnie. – Specjalnie dla mnie wytłoczył tę piosenkę! Ach, to była miłość... – rozmarzyła się. – A ja, głupiutka, na studiach... opiekowałam się dorywczo jego dziećmi i... – I zaszłaś z nim w ciążę?! – trudno mi było siedzieć cicho wobec takich rewelacji. – A czerwone stringi?! – Eh! – Machnęła ręką. – Czerwona bielizna to wtedy była może w Paryżu, nie u nas, a o stringach nikomu się nie śniło. Biustonosz bardotka to był szczyt wyuzdania! – Mamo – wydukał Piotrek. – Zaszłaś z tym całym... Dariuszem... w ciążę?! – No cóż, gdy ludzie się kochają, zdarza się, że... Mój brat zerwał się z sofy jak oparzony, przez co my z Markiem podskoczyliśmy w swoich rogach jak kukiełki. – No nieeee! – wyśpiewywał lamentacyjnie, chodząc w kółko wokół fotela matki. – No nieee! – Wyrywał sobie nażelowany czub. – I przez tyle lat ukrywałaś... – Siadaj – warknął Marek, nagle tak łapiąc go za tłusty tyłek, że znów podskoczyliśmy, gdy padł na sofę. – A tobie co? – Miałam go dość. – To, że geje nie zachodzą w ciążę, nie oznacza...

– Oznacza! – ryknął Piotruś. – Nie rozumiesz? Nie pamiętasz, jak ci czytałem zakończenie książki? To... ja jestem tym bękartem! Tym pięciokilowym wcześniakiem! Przecież tyle ważyłem! Wszystko się zgadza! Oszukiwaliście mnie przez całe życie! Chcę poznać swojego ojca! Tatusiu! Gdzie jesteś? – wył, smarkał i pokładał się to na mnie, to na Marka. Matka najspokojniej w świecie podała mu chusteczkę. Czego jak czego, ale zimnej krwi, wytrenowanej przez lata operacji wściekłych tchórzofretek i kundli o zębach wilka, można jej było tylko pozazdrościć. – To ja, to ja, następny Król Słońce się znalazł! – orzekła kpiąco, ale i z jakimś matczynym ciepłem. – A jeśli nie ty, głupolu? Oniemiałam. – Mamo, masz... jeszcze jedno dziecko? Popatrzyła na mnie, jakbym urwała się z choinki. – Nie mam, oczywiście, że nie mam! Żadnego nieślubnego dziecka nie było, wcześniaka też nie! Napisałam powieść, nie autobiografię! Oboje jesteście z prawego łoża i z jednego ojca! Dopiero teraz uświadomiłam sobie, że właściwie nie zdziwiłoby mnie, gdyby Piotrek okazał się tylko moim przyrodnim. Byliśmy przecież tacy różni! – Na pewno? – jęknął mój niestety rodzony brat. – A jedną nogę krótszą po kim masz, kochanie? – posłodziła matka. – Po ojcu Kalińskim, przecież też był z niego kuternoga, wkładki z korka nosił, nie pamiętasz? – Masz krótszą nogę? – zdziwił się mój mąż. Piotruś spojrzał na swoje stopy i mimo ujawnionego drobnego defektu jednak się uspokoił. Ale ja wciąż nie byłam spokojna. To przecież nie wyjaśniało...

– A... stringi? – wyjąkałam, powracając do niewyjaśnionej obsesji. – Skąd się wzięły te cholerne stringi? Pytam ciebie. – Zmroziłam matkę wzrokiem. – I ciebie! – Posłałam Markowi jeszcze bardziej mrożone spojrzenie, dostrzegając przy okazji, że pod okiem, w które ode mnie oberwał, miał już tylko niewielkie zasinienie. Marek w odpowiedzi stuknął się w czoło i wzruszył ramionami, a matka kretyńsko zachichotała. – Daj spokój, Magdzia! Wzięłam kiedyś Oksanę i Julkę na kiermasz z rękodziełem. Ty przecież nigdy nie masz na takie rzeczy czasu, a dziecku trzeba pokazywać świat! I osobiście doradziłam Oksance, żeby je sobie kupiła. Wyrób z Koniakowa to nie byle co, polska tradycja! Sama bym chciała takie mieć... no, ale to już nie ciało na stringi, choć, kto wie, przy dzisiejszych postępach medycyny estetycznej... Mareczku, jak w ogóle podobam ci się odmłodzona? Przecież mnie jeszcze takiej nie widziałeś! – Ładnie, ładnie... – Marek westchnął, co matka uznała za komplement, ale ja, jak go znałam, usłyszałam w tym raczej „ładny pasztet wysmażyłaś, babo”... Tymczasem Piotruś wyjął z kieszeni lusterko. – Boże! Wyglądam jak... – Podniósł się z sofy. – Rozumiem, że to już koniec rewelacji... – Ach, jak nie możesz już z nami dłużej pobyć, to zjeżdżaj – mruknęła matka. – Choć można by czasem usiąść wspólnie, jak ludzie... Kiedy normalnie rozmawialiśmy, bezinteresownie, przy kawce? Nie jestem wieczna, pamiętaj, synu. – Pomacała swe nowe policzki. – Nawet jeśli na taką wyglądam... Piotrek wyfrunął z salonu, głupawo się uśmiechając. Ale ja jakoś wciąż nie miałam skrzydeł, podobnie jak Marek, choć matka już

właściwie skończyła. – To w sumie wszystko, no chyba że coś jeszcze chcecie wiedzieć... Spojrzałam na Marka. Chciałam wiedzieć, czy mnie zdradził, czy bzyknął się z Oksaną. I czy mnie w ogóle jeszcze kocha. I czy ja go kocham. Na tyle, by mu wybaczyć, jeśli oczywiście najpierw będzie się za mną czołgał i obieca złote góry. I na tyle, by z nim być na dobre i złe, nawet jeśli mnie nie zdradził, bo od pewnego czasu jakoś słabo się wspieraliśmy... – No cóż, skoro nie ma pytań, to może sami sobie teraz pogadajcie – zreflektowała się, jak nie ona. I, jak nie ona, zdematerializowała się cichutko, bez finałowego bukietu rad, którym zwykła mnie obdarzać jak cyklicznym wieńcem pogrzebowym. A może jednak trochę bała się naszych, a konkretnie moich pytań? Dlaczego w ogóle musiała to opisać? Żeby się oczyścić? Po co wmieszała w książkę te cholerne stringi, czyli Oksanę, a wraz z nią Marka i, siłą rzeczy, mnie? Zamyślona, nie zauważyłam, że Marek znów trzymał moją dłoń, choć była metr od niego. Pulsowałam razem z jego ściskaniem i rozluźnianiem, ściskaniem i rozluźnianiem... – Zrobiłeś to? – szepnęłam, patrząc przed siebie, na pusty fotel po matce. – Nie – mruknął. – Ale może i byłbym w stanie? – Jak to?! – Usiłowałam wyrwać mu się z dłoni, lecz zacisnął ją mocno i szczelnie. – A tak, że od pewnego czasu to Oksana mówiła mi rano „dzień dobry”, nie ty... – Ojej, jak miałam ci mówić, przez sen? Wstajesz wcześniej, ona też ranny ptaszek, to i mówiła...

– Nie chodzi tylko o „dzień dobry”, po prostu była miła, uśmiechała się do mnie, potrafiła spytać, jak pan się dziś czuje... – W jakimś sensie należy to do obowiązków profesjonalnej gosposi! – A co należy do obowiązków profesjonalnej żony? – spytał smutno. – A męża? – odbiłam piłeczkę. – Dlaczego mi nie powiedziałeś, nie zaprzeczyłeś, że... – Nie pozwoliłaś mi... Zachowywałaś się okropnie, jak jakaś... – No, jak jaka? I od kiedy czekasz na moje pozwolenie? Do salonu jak burza wpadła Julka. – Tatusiu! – Rzuciła mu się na szyję, a mnie udało się wyrwać dłoń. I wtedy pochylił się do mnie i zapytał: – Magda, wiesz, co to jest gruba kreska? I nim zdążyłam się odsunąć, cmoknął mnie w ucho, choć pewnie zamierzał w usta, ale cmoknął... – A ten rumor, gdy dzwoniłam do ciebie z telefonu Piotrka?! – Szukałam dziury w całym, a przynajmniej w nierozerwanym do końca. – To ty dzwoniłaś? – Rozpromienił się. – Pewnie telewizor na lotnisku... W drzwiach stanęła matka. – Kochanie, prosiłam cię, mama z tatą muszą porozmawiać! Ale już mowy nie było o żadnej rozmowie, jakże mała się za nim stęskniła! A ja? Patrzyłam na nich, tarmoszących się na sofie i... i... Niewątpliwie Marek zachowywał się jak profesjonalny ojciec, jeśli tacy istnieją... Tymczasem musiałam się zwyczajnie wysikać, potem sprzątałam łazienkę, bo to, co po sobie zostawiła Ivanka, to

była jakaś sauna w Ołomuńcu po wizycie szkolnej wycieczki. Potem zerknęłam w lustro i aż się wzdrygnęłam, więc poprawiłam twarz, pociągając usta... grubą kreską. Gdy wracałam do salonu, matka stała pod naszą sypialnią i przyłożyła palec do ust. Nie musiałam tam wchodzić na palcach, Marek z Julką, objęci wpół, spali jak zabici, zajmując wielkie łóżko. Położyłam się w salonie. Znowu spałam na kanapie, może już ostatni raz. Są dni, które mają dwieście czterdzieści godzin, nie dwadzieścia cztery, i ten z pewnością był jednym z nich. I całe szczęście, zasnęłam niemal natychmiast, w połowie myśli ni to zaczepnych, ni to obronnych, a jednak uspokajających. Obudziło mnie piękne, poranne majorkańskie słońce. Półprzytomna, szukając szklanki wody na stoliczku obok, znalazłam swoją komórkę. Michaś pytał, czy mogą z Kejt zostać w Palmie na jeszcze jedną noc, czy mają już przyjechać. Jeśli mogą zostać, to wystarczy, jak zrobię przelew na hotel przez internet, bo poszli na kolację i... numer konta... Ivanka jeszcze raz przepraszała. ALE NIE MASZ CZEGO ŻAŁOWAĆ, BO MILOVNIK Z NEHO SLABY I ZRESZTĄ NIE MA CZYM. I znów Ivanka: MASZ JEDNAK BARDZO PEKNEHO MUŻA, WIESZ, ŻE PRIPOMINA CLOONEYA? Jezu, tyle razy śmiałyśmy się, że przypomina Clooneya! A to co? Nawet Altos pisał? Nie lubił esemesów, wolał żywy kontakt. WIDZIAŁEM NAD TOBĄ I TWOIM MARKIEM CHMURĘ IDEALNIE POZYTYWNYCH MOCY, TYLKO POZWÓLCIE IM PRZEBIĆ SIĘ PRZEZ ZŁE EMOCJE. Ba... Podniosłam się, upiłam łyk wody i wtedy na stoliczku

zobaczyłam kopertę. MADZIA – napisała na niej matka, bo przecież to pismo, pełne pokrętnych zawijasów, poznałabym, nawet gdyby mnie ktoś oślepił. W środku była kartka, na szczęście tylko kilka zdań, nie jakiś elaborat, ale jednak nie zrezygnowała z bukietu rad i wieniec pogrzebowy podłożyła mi, gdy spałam! Córko moja! – pisała. – Cieszę się, że Mareczek przyjechał i że mogliśmy sobie wszystko wyjaśnić. Pamiętaj, że nie zmienia się koni podczas przeprawy przez rzekę! Kochankowie się zmieniają, a mąż pozostaje! Dobry koń to i w błocie pociągnie. Dlatego weź się trochę za siebie, żeby znów jakaś Oksanka nie wpadła mu w oko, i nie przesadzaj z krytycyzmem: darowanemu koniowi w zęby się nie zagląda! Przeskoczyłam kilka linijek. Znacie się przecież jak łyse konie, trzeba to docenić, bo łaska pańska na pstrym koniu jeździ! Oszalała z tymi końmi? No po prostu koń by się uśmiał! Jeszcze było PS: Zaprosiłam Piotrusia na Ibizę na dwa, trzy dni, zrelaksujemy się oboje, to w końcu roztańczona wyspa dla młodzieży, a my wciąż czujemy się tacy młodzi! Zresztą, jak spaść, to z wysokiego konia, nie? A Julka pośpi trochę dłużej, dałam jej na sen, bez obawy, znam się na tym, usypiałam kiedyś nawet hipopotama w zoo, poza tym chciałam, żebyście z Markiem mieli trochę czasu i sobie przypomnieli, że od rzemyczka do koniczka... Odłożyłam list. Jednak niebezpieczna wariatka, usypiać mi dziecko jak hipopotama! Pobiegłam szukać Julki, spała słodko w swoim łóżeczku, równiutko oddychając... A matki nie było, hurra, naprawdę jej nie było! Choć gdy weszłam do sypialni, by wsunąć się w pobliże

chrapiącego Marka, ale na razie tylko w pobliże, bez dotykania się, doktor Kalińska włączyła mi w głowie swą ulubioną pocztówkę dźwiękową. Kładłam się pod wspólną kołdrę, nucąc: Gdy mi ciebie zabraknie, gdy zabraknie mi ciebie...

Poprzednie tomy

Majorka w niebieskich migdałach Spis treści Okładka Karta tytułowa MERY KRISTMES! W OPARACH WIGILII CARYCA SŁUGA PRAWDY OKO ZA OKO W CHMURACH MONOGAMIA BUNYOLA WALIZECZKA SANKTUARIUM NOCHE VIEJA NOWY ROK BUKIET SOBRASADA PORNOMATKA SKAZA PERCEBES BIG BANG EPILOG Poprzednie tomy Karta redakcyjna

Projekt okładki Stefan Star Zdjęcia na okładce imageBROKER / Alamy Stock Photo vulcanus / Fotolia Zdjęcie autorki Rafał Bierzanek Redakcja Teresa Duralska-Macheta Korekta Jadwiga Piller Krystian Gaik Copyright © Anna Klara Majewska, 2017 Copyright © Wielka Litera Sp. z o.o., Warszawa 2017 Wielka Litera Sp. z o.o. ul. Kosiarzy 37/53 02-953 Warszawa ISBN ISBN 978-83-8032-184-7

Plik ePub przygotowała firma eLib.pl al. Szucha 8, 00-582 Warszawa e-mail: [email protected] www.eLib.pl