Anonim - Beatrycze ((+18)

ukazały się:

anonim, Perła Guillaume Apollinaire, Jedenaście tysięcy pałek, czyli miłostki pewnego hospodara Edy Poppy, Anatomia. Monotonia

Tytuł oryginału: Beatrice Copyright © for the Polish edition by Wydawnictwo W.A.B., 2012 Copyright © for the Polish translation by Wydawnictwo W.A.B., 2012

Wydanie I Warszawa 2012 Skład wersji elektronicznej: Virtualo Sp. z o. o.

Spis treści

Rozdział pierwszy Rozdział drugi Rozdział trzeci Rozdział czwarty Rozdział piąty Rozdział szósty Rozdział siódmy Rozdział ósmy Rozdział dziewiąty Rozdział dziesiąty Rozdział jedenasty Rozdział dwunasty Rozdział trzynasty Rozdział czternasty Rozdział piętnasty Rozdział szesnasty

Rozdział siedemnasty Rozdział osiemnasty Rozdział dziewiętnasty Rozdział dwudziesty Kolofon

Rozdział pierwszy

Nie lubię starych pokojów, które pokryła brązową patyną woń czasu. Sufity w domu

mojego

męża

były zbyt

wysokie. Pierzchały ode mnie. Nocami wyciągałam ręce, lecz nie mogłam ich dosięgnąć. Kiedy Edward pytał mnie, co robię, odpowiadałam, że wyciągam dłonie, żeby dotknąć nieba. Nie rozumiał. Czyżbyśmy oboje byli zbyt młodzi? Raz na tydzień zdejmował ze mnie koszulę nocną i kochaliśmy się. Czasem poruszałam się, niekiedy

leżałam

nieruchomo.

Czasem

byłam

rozmowna, niekiedy milczałam. Nie wiedziałam, co mam powiedzieć. Kłóciliśmy się. Jego macocha ganiła nas za to. Słyszała nas. W dużych, wysokich pokojach

głosy

niosły

się

niczym

ulatujące

w powietrzu skrawki spalonego papieru, które unoszą

się, wirują, opadają. Płyną. Drzwi do sypialni były zawsze uchylone. Leżąc na łóżku, niczym na wielkiej chmurze, często bawiłam się jego kutasem, laseczką, ogonkiem. Ogonkiem. N-k: jakoś nieładnie brzmi ta zbitka dźwięków. Nieraz odwracałam się, a wtedy Edward tarł nim w rowku między moimi pośladkami. Było mi przyjemnie. Leżałam tyłem z podwiniętą koszulą i oddawałam

się

marzeniom.

Edward

robił

to

wspaniale. Pośladki zaciskały się na jego fujarce. W nocy

poprzedzającej

moje

odejście

pokłóciliśmy się. Słowa przez nas wypowiedziane fruwały

w powietrzu

niczym

bańki

mydlane.

Przemykały drzwiami, a macocha łowiła je uchem. Weszła do sypialni i zaczęła nas godzić. Lampy oliwne wciąż się paliły. – Przyniosę wam wina, kochani, musicie być szczęśliwi – powiedziała. Miała na sobie nocną koszulę przeźroczystą jak blady opar. Widziałam wyraźnie jej piersi. Istne balony. Widziałam ciemny

zarys wzgórka Wenery, włosów łonowych, grzechu. – Wino, a tak, znakomicie – powiedział Edward. Był blady i mizerny. Tak jak jego ogonek. Tuliłam go w dłoni nawet wtedy, kiedy się kłóciliśmy. Przypominał w dotyku cieplutką szyjkę ptaka. Nie chciałam jednak, żeby ptaszek wśliznął się do mego gniazdka. Słyszałam jak na dole macocha mówi coś do pokojówki. Dziewczyna ta była zawsze gotowa do posługi. Rozległ się brzęk: dźwięczały butelki, dzwoniły kieliszki. Leżeliśmy nieruchomo obok siebie. Macocha wróciła z tacą, zamknęła za sobą drzwi. Nalała nam wina. Usiedliśmy niczym dwoje chorych, którzy mają za chwilę przyjąć lekarstwo. – Droga Angelo, połóż się, proszę – rzekł Edward. Jego ojciec ożenił się powtórnie, gdy on miał czternaście lat. Potem, kiedy wyjechał do Indii, macocha skłoniła pasierba, żeby mówił jej po imieniu. Mogła mieć koło czterdziestki. Kobieta w pełni rozkwitu.

Kładąc się do łóżka, rozlała wino, które poplamiło pościel. Edward leżał między nami – wypełniał dzielącą nas przestrzeń. Sufit się oddalił. Zabrzmiały dźwięki towarzyszące piciu. Rozgrzałam się w środku. Przypominaliśmy pasażerów powozu zmierzających donikąd. Oddaliśmy się pogawędce. Z butelki szybko ubywało. – Czas już spać, czas się położyć – stwierdziła Angela. – Zostanę z wami, aż zmorzy was sen. To był jej głos. Sufit się obniżył. Po raz pierwszy. Dotknęłam go dłonią i przekonałam się, że jest zrobiony z chmur. Leżeliśmy na wznak obok siebie. Ciszę, która zapadła, przerywały tylko nasze oddechy. Poczułam ciepło. Dłoń Edwarda spoczęła na moim udzie. Powolutku, powolutku, zaczął podnosić mi koszulę. Potem dotknął. Mojego futerka, mojego gniazdeczka. Wargi sromowe były wiotkie i wilgotne. Znieruchomiałam. Edward poruszał również drugą dłonią. Coś się działo pod pościelą z tamtej strony. Żadne z nas nie zamknęło oczu. Choć nie

patrzyłam na nich, wiedziałam. Delikatne, mlaszczące dźwięki. Nie poruszałam łonem. Koniuszki palców Edwarda

odnalazły

rozkoszy,

potem

Wyprostowałam

mój

guziczek.

samotności

i rozsunęłam

nogi,

Doznałam

i opuszczenia. u

których

zadrżały palce. Obok Edwarda kołdra wciąż się poruszała. Jego palec pokrył się moją wilgocią. Mój mąż odwrócił się twarzą do mnie. Czułam sztywność jego ogonka. Dłoń Edwarda spoczęła na mym gniazdku. – Całusa na dobranoc, Beatrycze. Był tuż obok, a jednak jego głos jakby dochodził z daleka – niczym nasionko miotane podmuchem wiatru. Zbliżyłam policzek do jego twarzy. – Tak, tak, pocałujcie się – powiedziała Angela. Jej słowa dochodziły z oddali, były listkiem unoszącym się na morskich falach. Usta Edwarda znalazły się obok moich ust. Jego rozbójnik otarł się kilkakrotnie o me obnażone udo. Palce, które nie

należały do mnie, objęły u nasady jego kutasa. Poczułam w pochwie palec. Leżałam nieruchomo. Nasze usta zwarły się i tak pozostały. Biegłam łąką, ścigana przez ojca. Matka i siostra Caroline śmiały się do łez. Pisnęłam. Ich głosy umknęły za daleki horyzont i trzepotały tam niczym małe chorągiewki. Poruszając ręką, napotkałam dłoń Angeli – dotknęłam pierścionków na palcach obejmujących członek Edwarda. Oderwałam usta od jego ust i utkwiłam wzrok w suficie. Znów umknął gdzieś do góry. Przelatywały przezeń ptaki. Ręka Edwarda rozsunęła mi uda. Leżałam bezwolna, spływałam sokiem. Łóżko trzęsło się, jakby pracował pod nim motor. Odnalazłam słowa. – Całusa – powiedziałam. Nie miałam w głowie pustki. Było tam mnóstwo kolorowego papieru. Kalejdoskop.

Przypatrywałam

się

ruchomym

szkiełkom i wzorom. Czy miłość nadejdzie? Edward tymczasem odwrócił się ode mnie. Gdy

zmieniał pozycję, poczułam na udzie gorący dotyk kutasa. Mój mąż miał wysoko podwiniętą koszulę. Dotknął ustami ust Angeli, ona zaś ujęła w dłoń jego lancę i trzymała ją nieruchomo. Początkowo sama również się nie poruszała. W następnej chwili pościel zmierzwiła się, zadrgała, zafalowała. Ich oddechy wyrażały nocne tajemnice wąskich uliczek. Jęk Edwarda. Szamotanina ust. Słyszałam ocierające się dwa języki. Potem głosy. – Edwardzie, nie, nie teraz. Nie silili się na wzniosłe słowa. – Och, niedobry z ciebie chłopiec! Uniosła się kołdra. Angela rozwarła uda – z jej pokrytego gęstym futerkiem gniazdka buchnęło ciepło. Uniosła lekko nogi, marszcząc przy tym pościel, klasnęło

ciało o ciało. Ugięła kolana.

Ogarnęła go udami. Ciche plaskanie. Wilgotne dźwięki. Nogi trzymałam rozwarte. Umknęłam, zagubiłam się. Byli dla mnie obcy. Łóżko trzęsło się, dygotało. Odwróciłam głowę. Patrzyłam tak, jak

patrzy się na plaży na innych ludzi. Czy znałam tych dwoje? Edward lizał jej sutki, które sterczały niczym miniaturowe

świeczki

osadzone

w brązowych

lichtarzykach. Ściskała go za ramiona. Zacisnęła powieki i usta, jakby bez reszty zatopiła się w sobie. Jego lędźwie poruszały się spazmatycznie. Ciche cmokanie. Jęła poruszać łonem w rytm szybkich ruchów jego ciała. Beznamiętnie

ściągnęłam

stopą

kołdrę.

Zmarszczyła się, sfałdowała, ujrzałam łydki Angeli. Edward mocno przywarł ustami do jej ust, ona zaś wczepiła kurczowo dłonie w jego plecy. Zaczęli poruszać się coraz gwałtowniej. Posuwiste pchnięcia jego bladej pałki. Jęk wśród nocy. Błogość. Czy odczuwali błogość? Pragnęłam leżeć i nie wstawać. Pragnęłam gryźć słomkę albo długie i słodkie źdźbło trawy. Angela dyszała. Dyszała chrapliwie. Słyszałam odgłosy towarzyszące wsuwaniu i wysuwaniu kutasa

z pochwy. Jego jądra miarowo uderzały w jej pośladki: ciche klaskanie sprawiało mi przyjemność. Pod nabrzmiałymi policzkami splatały się ich języki. – Och, najdroższa, chcę się spuścić! Edward uniósł się na łokciach, a jego lędźwie pracowały z furią. Angela zacisnęła mu dłonie na ramionach. Patrzyłam. Gdzieś z boku, jakby za obłokiem, ukazała się plaża. Lampy wciąż nie gasły. Czyżby zapomnieli o lampach? – Och, Edwardzie! Całus na dobranoc. Opadł na nią, zadrżał, zadygotał. Uniosła łydki i ścisnęła mu pośladki. Ostatnie pchnięcie, tak mocne, że chyba czuła je w gardle. Wytrysnął, bryznął nasieniem. Z obojga uszło życie niczym powietrze z balonów. Leżeli cicho i spokojnie. Usłyszałam sufit. Skrzypnęła podłoga. Czyżby łóżko nie wytrzymało? Edward znów znalazł się między nami. Był senny.

Koniec.

Poczułam

na

udzie

dotyk

zwiotczałego, wilgotnego penisa. Lepił się. Ciekło

z niego. Teraz był zbyt malutki, żeby wejść do mego gniazdka. W nocy Edward ocknął się i mnie posiadł. Spowita snem, nie stawiałam oporu. Drżał maleńki płomyk w lampce. Czy Angela widziała? Od czasu do czasu,

ilekroć

opadały

mnie

wspomnienia,

gwałtownie poruszałam łonem. W snach nosiłam majtki.

Otrzymywałam

klapsy

w pośladki.

Otrzymywałam, ponieważ tkwił we mnie kutas. Wśród miękkiej szamotaniny ciał rozłożyłam nogi, dotykając przy tym jej stopy. Angela ani drgnęła. Nasze stopy delikatnie się ocierały. Palce nóg przywarły do siebie. Tymczasem Edward zakończył swoje dzieło orgazmem. Czułam w pochwie mocne strugi ciepła. Ciepło i wilgoć. Sperma pociekła mi po udach. Leżałam nieruchomo. Nie miałam orgazmu. Nie zaspokoił mnie. Nie dotykał sutków. Rankiem odeszłam. Czy dlatego, że nic nie czułam? Nie. Nie wiem dlaczego. Uśmiechając się,

Angela powiedziała do mnie: – To z powodu wina. Musimy go uszczęśliwić. – Pod peniuarem wyraźnie rysowało się jej duże, krągłe łono. Edward pocałował nas. Śniadanie jedliśmy przy otwartych oknach. Nim odeszłam, pocałowałam ich oboje. Byłam dla nich miła.

Rozdział drugi

Domy wydają się jakby mniejsze, gdy wracamy do nich po dłuższej nieobecności. Pokoje się kurczą. Pobrzmiewają

w nich

martwe

echa.

Szukamy

pozostawionych ongi przedmiotów, jednak szuflady są puste. Przestawiono meble. Zniknęły nawet skrawki papieru, które kiedyś chcieliśmy zatrzymać. Zapiski przeznaczone tylko dla moich oczu. Adresy, daty urodzin, rocznice. Przepadły moje zapiski. A może zabrałam je ze sobą? Dwie szpulki jedwabiu leżały w głębi szuflady mej toaletki. Jeden był fiołkoworóżowy, drugi jasnobłękitny. najwyższej

Prześliczne

półce

kolory.

garderoby

Niegdyś

trzymałam

na

puszkę

biszkoptów. Ktoś jednak je zjadł. Powiedziałam o tym Caroline. – Ależ Beatrycze, to było trzy lata temu. Sama

je zjadłaś. Nikt się nie zdziwił. W naszym domy zawsze było cicho i spokojnie. Krzykaczy nie cierpimy. Wiedzieli, że wrócę. – Nie powinnaś w ogóle wychodzić za mąż – oświadczył ojciec. Popatrzył na mnie surowo i dodał: – Czy nie powtarzałem ci tego? Ile właściwie masz lat? – Dwadzieścia pięć – odparłam obojętnym tonem. Kiedy odsunęłam błękitne aksamitne zasłony i podniosłam skrzydło okna, w słońcu zawirował kurz. – Pokojówka się leni – zauważył ojciec. Czy dostrzegł moje pełne wyrzutu spojrzenie? Stał tuż obok, a ja czułam się przy nim mała i niepozorna. W bladych promieniach słońca błysnął jego łańcuszek od zegarka. Milczeliśmy, ponieważ oboje lubiliśmy ciszę. Na ulicy zaturkotał wózek piekarza. Z bocznych drzwi domu naprzeciw wyłoniła się służąca w białym czepku założonym na bakier. Uniosła dłoń i woźnica zatrzymał konia. Obok balustrady prześliznął się kot.

Ojciec stanął za moimi plecami. Jego uda musnęły mi pośladki. – Muszę niebawem wrócić do Madrasu, Beatrycze. Czy będzie ci tu samej źle? – Pociągnął palcem po zakurzonym blacie stojącego przy moim łóżku sekretarzyka z różanego drewna. – Nie będzie, ojcze. Czy na długo wyjeżdżasz? Madras jest tak daleko. – Tylko na rok, córeczko, nie dłużej. Tobą i twoją siostrą zaopiekuje się wuj Thomas. Widzisz, gdybyś przybyła nieco wcześniej, zdążylibyśmy przejść się po łące. Lato dopiero się zaczęło, ale słońce już tak przyjemnie grzeje. – Tak, ojcze. Wuj Thomas i ciotka Mathilde mieszkali nieopodal. Od niepamiętnych lat. Niemal przywarłam do ojca. Położył mi dłoń na ramieniu. Jeszcze bardziej zmalałam. Stanął za mną niczym strażnik, niczym żołnierz na warcie. Czy lubię wuja Thomasa? Zadawałam sobie to pytanie tylko w duchu, gdyż

moje usta milczały. On i ojciec byli braćmi. Byli spokrewnieni. – Czy będzie tam Jane? – zapytałam, stojąc nieruchomo. Wóz z piekarni odjechał, słychać było tylko pobrzękiwanie końskiej uzdy. Uliczka znów zastygła jak na fotografii. Zniknęła też dziewczyna do posług, ściskająca pod pachą bochenek chleba, piękna w swej

dziewczęcości,

w swym

panieństwie.

Wchłonęła ją ciemność pomywalni, majacząca za szybami posępność. Świeży zapach świeżego chleba. – Jane wyrosła tak jak ty, córeczko. Zobaczysz, jeszcze bardziej ją polubisz. Ma piękną figurę i w ogóle prześliczna z niej panna. Dzięki trosce wuja w pełni ukształtowała się jej osobowość i charakter. Moje pośladki nabrały pełnych kształtów. Uwypukliły

się

pod

długą

jedwabną

suknią.

Zaokrągliwszy się dumnie, lekko musnęły ciało ojca, pieszcząc je przelotnym dotknięciem. Przez chwilę było nam obojgu tak dobrze jak przed moim zamążpójściem. Leżeliśmy wtedy oboje na łące,

patrzyliśmy na roziskrzone skrzydła, ptasie skrzydła, motyle. Odchyliłam do tyłu głowę. Dłonie ojca dotknęły moich włosów, kaskady złocistych splotów. Wypukłość moich pośladków, dojrzałych słońcem lata. – Napijmy się wina. Chodź, uczcimy twój powrót – zaproponował ojciec. Ruszyłam po pierwszym dotknięciu jego dłoni. Zeszliśmy na dół. Moja dłoń przesuwała się gładko po wypolerowanej

poręczy

schodów.

Caroline

oczekiwała nas wyciągnięta wdzięcznie na szezlongu. Na znak dany przez ojca pociągnęła za sznur dzwonka. W drzwiach ukazała się pokojówka Sophie. Zażądaliśmy wina. – Spełnimy toast na francuską modłę – rzekł ojciec.

Doświadczyliśmy

już

niegdyś

tej

przyjemności. Miałam wtedy zaledwie dwadzieścia dwa lata, Caroline siedemnaście. Krople wina znów zabłysły na naszych wargach. Położyłyśmy ojcu głowy na ramionach. Każda z nas łyknęła odrobinę

trunku, podczas gdy on zaczerpnął wina do ust i zbliżył swoją twarz do mojej. Poczułam łaskotanie brody i wąsów. Wsączył nieco wina wprost w moje rozchylone usta. Fala ciepła. Dłoń ojca spoczęła na mym udzie. Nasz rodziciel odwrócił się następnie ku Caroline. Niemądrze skryła głowę, toteż ojciec ujął ją za podbródek i odchylił go do góry. Usłyszałam ciche odgłosy: płynące wino, zamykające się usta. O szybę okienną uderzała brzęcząca pszczoła, jakby chcąc koniecznie wlecieć do pokoju, ale wkrótce zniknęła. Ogrodnik kosił bujną trawę. Czekałam. Znów miałam usta pełne wina. Szept warg. Ręka ojca, tam gdzie pod suknią odciskał się skraj pończochy. Koniuszki naszych języków zetknęły się i otarły. Czy tak piją wino Francuzi? Ojciec bywał w Paryżu. Znał się więc na tym. Długo

tak

siedzieliśmy.

Suknia

Caroline

szeleściła. Nie znałam przyczyny, gdyż moją siostrę zasłaniał ojciec. Wina w butelce ubywało powoli, niczym piasku w klepsydrze. Trunek ogarnął me

jestestwo. Jak przez migotliwą mgłę dostrzegłam, że Caroline wstaje i że jej twarz zapłonęła lekkim rumieńcem. Poprawiła suknię. Patrzyła na nas tępym wzrokiem. – Idź do swojego pokoju, Caroline – powiedział ojciec. W jego kielichu pozostało wino. Caroline wysunęła się cicho jak widmo, a rumieńce na jej policzkach stały się tak zwiewne jak unoszący się w powietrzu dym z cygara. – Jest jeszcze młoda – zauważył ojciec. Powiedział to ze smutkiem. Gdy miałam osiemnaście lat, wino rozlało się na mych piersiach, a on je z nich scałowywał. Tym razem dzięki winu czułam się jak w siódmym niebie, błogie ciepło przenikało wszystkie zakamarki mego ciała. Trunek wędrował arteriami, docierając aż do głowy. – Chodźmy na poddasze – usłyszałam. Moja dłoń utonęła w dłoni

ojca. Gdy

wstawaliśmy,

przewrócił stopą butelkę. Wylała się z niej resztka wina. Spojrzeliśmy na siebie i uśmiechnęliśmy się.

– Pójdziesz, Beatrycze? To będzie nasz ostatni raz. – W jego głosie zabrzmiał smutek. Weszliśmy cicho po schodach. Drzwi pokoju Caroline były zamknięte: grube obicia tłumiły wszelkie dźwięki. Odgłos naszych kroków wsączał się w leżący na krętych schodach wzorzysty dywan. Na drugim piętrze znajdowały się pokoje gościnne. Niegdyś ci, którzy mieli na to ochotę, odwiedzali nocą ciche

sypialnie

wydawanego

po

przez

zakończeniu rodziców

długiego,

weekendowego

przyjęcia. Wiedziałam o tym, lecz milczałam. Nocami słyszałam szelest stóp – szu-szu-szu niosące sekrety i tajemnice.

Omawiano

rozlokowanie

gości

dyskretnie

w pokojach.

Damy

z matką z kręgu

znajomych i przyjaciół nigdy nie zapominały o tej sprawie. A panom było w to graj. Piszczały sprężyny. Powiedziałam o tym Caroline, lecz nie uwierzyła. Słyszałam jęki i stłumione okrzyki – zmysłowe, plaskające odgłosy chuci. Rankiem na pościeli pozostawały bladoszare plamy.

Nikt nigdy nie widział, jak idę z ojcem na poddasze. Było to naszą zabawą, naszym sekretem. Naszą niewinnością. Na poddaszu stały stare kufry, kilka stolików, które matka uznała za zbędne bądź zastąpiła innymi, wazony, które przestały się jej podobać, wypłowiałe kwiaty z jedwabiu. Na oparciach dwóch krzeseł wisiały płachty niekompletnych obić. Przez zasłonięte okienko sączyły się promienie słońca. Weszliśmy po drabince i przystanęliśmy na progu. W najdalszym narożniku, tuż przy okienku mansardowym, stał dropiastosiwy koń na biegunach. Dobrotliwy

i piękny

–

błyszczący

lakierem.

Rozmyślał o dniach, które dawno przeminęły. Na parapecie

leżały

martwe

muchy.

Powodowana

dobrocią, współczułam im. Ojciec spokojnie trzymał mnie za rękę. Postąpiliśmy kilka kroków. Dotknęłam kolanami brokatowego nakrycia zapadniętego fotela. Leżało na nim moje dawne lusterko i szczotka do włosów, oprawne w szylkret. Nic się nie zmieniły.

Ojciec odwrócił się i spojrzał przez okienko na korony

wiązów.

Przeszło

mnie

drżenie,

ale

natychmiast je stłumiłam. Powoli i ostrożnie zdjęłam suknię i halkę, po czym położyłam je na krześle. Pod spodem miałam tylko białą koszulkę i białe majtki, których różowe wstążeczki przepięknie współgrały kolorem z jasną karnacją ud. Połyskiwały jedwabne brązowe pończochy. Czekałam. Ojciec odwrócił się. Spojrzał na mnie z powagą i ruszył w moim kierunku. – Proszę, ależ wyrosłaś. I to zaledwie przez trzy lata. Dokąd chciałabyś pogalopować? Roześmiałam się. – Do Jerycha. – Zawsze odpowiadałam mu, że chcę do Jerycha, choć nie miałam pojęcia, gdzie to jest. Ojciec skinął głową i sięgnął dłonią po szczotkę. Ja wzięłam z fotela lusterko. Długimi, zdecydowanymi pociągnięciami rozczesał mi włosy, przywracając im naturalny połysk. Opadły mi na ramiona gęste, jasne sploty. Połyskiwały

złociście,

a ja

widziałam

zachwyt

w oczach ojca. – Znakomicie, pogoda sprzyja podróży. Czy młoda dama zechce teraz dosiąść rumaka? Postąpiliśmy krok do przodu. Chwycił lejce, żeby koń znieruchomiał. Był czas, gdy dosiadłszy konia, wyprostowanymi nogami dotykałam podłogi. Teraz jednak, ponieważ byłam starsza i wyższa, musiałam mocno ugiąć kolana. Ześlizgnęłam się do tyłu, wysuwając pośladki poza siwy i gładki koński zad. Ojciec stanął za mną i jedną ręką zaczął bujać koniem. Drugą jął okładać mą wypiętą pupę delikatnymi klapsami. – Moje piękne arbuziki, och, jak urosły – mruknął. Opuściłam ramiona. Unosząc pośladki jeszcze wyżej, przycisnęłam twarz do wygiętego w górę, krzepkiego końskiego karku. Koń zakołysał się szybciej. Chwyciłam jego grzywę, tak jak niegdyś ją chwytałam. Stara podłoga z desek również huśtała się i kolebała. Ojciec wymierzył mi klapsa najpierw w jeden pośladek, potem w drugi.

– Ach! Już nie! – jęknęłam. Odpowiedzią były kolejne klapsy. – Do Jerycha jeszcze daleko – roześmiał się ojciec. Czułam jego szczęście. Pośladki piekły mnie i bolały. Drżały mi kolana. Trzymałam się jednak mocno w strzemionach. – Już dość, tato! – błagałam. Bezskutecznie. Na pupie czułam ślady po razach. – Jeszcze dwie mile i zajedziesz do Jerycha. A co zrobisz, gdy już się tam znajdziesz? – Oddam się w ręce służebnic. Wykąpią mnie i natrą pachnidłami. Spocznę naga na jedwabiach. Przyniosą mi słodkości. Niewolnicy podadzą mi wina. Skosztuję sorbetu. Pamiętałam wszystko co do joty. Odpowiedź na to pytanie ułożyłam we śnie, a potem przeniosłam ją na jawę. – Czy będę mógł cię odwiedzić i napić się z tobą wina? – zapytał ojciec. Jego dłoń po raz ostatni opadła

z rozmachem

na

mój

pośladek.

Tak,

westchnęłam, tak. Poleciałam w bok, ale on w porę mnie złapał. Podsadził mnie, umożliwiając uwolnienie stóp ze strzemion. Wpadłam mu w ramiona. Czułam, że oba pośladki bolą mnie i pieką. Gdy trwaliśmy w uścisku, moje mlecznobiałe, pełne piersi nagle wychynęły spod zdobnego koronką skraju koszulki. Ukazały się brodawki. Chwyciłam się dłońmi za pupę i przytuliłam się do ojca. – Było cudownie. Odtąd będę przynosić tu bat – mruknął ojciec. Pierwszy raz usłyszałam te słowa. Nie były częścią naszej zabawy. Gdzieś, jakby w niezmierzonej oddali, zamajaczyły mi przed oczami moje sutki, sterczące sztywno pączki. Czyżbym zapomniała słów? Być może kiedyś już je od ojca raz usłyszałam. Małe słowa rozsypały się na zakurzoną podłogę. Wyschłe płatki wypowiedzianego. – Będzie mnie bolało. – Nie, to nic. Tylko stój spokojnie. – Nie wiedziałam, co mam uczynić z rękami. Tymczasem

ojciec poszedł do narożnika i w chwilę później powrócił. Trzymał w dłoni pokrowiec z miękkiej skórki. Otworzył go. Wewnątrz znajdował się bat. Jego

rączka

o okrągłym

zakończeniu

i przypominającej słoje drzewa ornamentacji była wyrzeźbiona z kości słoniowej. Z drugiego końca zwieszały się skórzane rzemyki. Jak oceniałam, miały nie więcej niż dwadzieścia pięć cali długości. Na zwężających się końcach zapleciono luźne węzły. – Już, już. Ułóż się teraz na poduszce, Beatrycze. – Mówiąc te słowa, odłożył na bok futerał, ja zaś ujęłam w dłoń bat. Zakończenie gałki było gładkie niczym jedwab. Rzemyki sięgały mi aż do połowy ud. Poczerwieniałam, na karku wystąpiło mi ścięgno. Ojciec przesunął po nim palcem; zadrżałam pod wpływem elektryzującego dreszczu. Nadal czułam w pośladkach przelewające się fale ciepła. Słyszałam tykanie ojcowskiego zegarka. Rękojeść bata była ciepła, jakby stale ktoś ją trzymał w dłoni. Odsunęłam się. Rzemyki drgnęły, gładząc moje

lśniące jedwabne pończochy. Ojciec pomógł mi się ubrać. Wygładzał dłońmi niesforne fałdy tkaniny, przy okazji głaszcząc me pośladki i uda. Nachmurzył wzrok. Poruszyłam się nerwowo. Moje włosy zostały poddane ponownemu szczotkowaniu, co po raz wtóry przydało im blasku. Usta ojca dotknęły moich ust. Poczułam na karku dotyk jego palców. – Było wspaniale, Beatrycze. Dorosłaś już do tego, stałaś się bardziej dojrzała, rozkwitłaś. Ale, ale – te klapsy chyba nie sprawiły ci bólu? Potrząsnęłam

głową,

uśmiechnęłam

się

i powiedziałam: – Tylko troszeczkę. – Oboje się uśmiechnęliśmy. popijaliśmy przygotowywał o podwójnych

Dawniej

chłodne

po wino,

zawczasu ściankach.

takiej które

zabawie ojciec

w specjalnym

pudle

Teraz

jednak

skosztowaliśmy wina wcześniej i odczuwaliśmy jego działanie. Ojciec gładził jak urzeczony me pośladki – dwie gładkie krągłości, opięte ciasno majtkami.

Ucałowaliśmy się i przez chwilę prowadziliśmy błahą rozmowę. W duchu postanowiłam, że nigdy już nie odwiedzę tego poddasza. W delikatnym dotyku naszych

palców

były

wspomnienia.

Wreszcie

zeszliśmy na dół. Ojciec prowadził. W połowie drabiny zatrzymał się i nakierował moje stopy na szczeble. Podtrzymując mnie, wsunął mi dłoń pod suknię. Wchodząc do salonu, ujrzeliśmy Caroline czytającą

książkę.

Patrzyła

na

nas

nieśmiało

i badawczo, a jednocześnie pytająco. – Mamy nową altanę; chodź, pokażę ci ją, Beatrycze – rzekł ojciec. Potrząsnęłam przecząco głową. Muszę pomóc służącej w rozpakowaniu swoich rzeczy. Wiedziałam, że ojciec mi wybaczy. Widziałam to w jego oczach. Nie spuszczał ze mnie spojrzenia niczym łaszący się spaniel. – Oczyszczono ci buty, no wiesz, tę zapasową parę – zawołała za mną Caroline. Zupełnie jakby

specjalnie zamierzała przerwać tok moich myśli. Ojciec zbliżył się do niej. –

Chodźmy

sprawdzić,

czy

robotnicy

zakończyli pracę – rzekł. Zatrzepotała

rzęsami.

Odwróciłam

się

i świadomie zatrzymałam się przy drzwiach, patrząc jak Caroline wstaje. Była tak wysmukła jak ja. Materiał błękitnej sukni układał się ciasno na jej giętkim ciele. Widziałam przez okno jak trzej robotnicy w prostych ubraniach wyszli spoza budowli i pozdrowili ich, dotykając daszków czapek. Ojciec spojrzał na zegarek, po czym coś do nich powiedział. Po chwili robotnicy odeszli, minęli skrzydło domu, kierując się ku podjazdowi i drodze. Ich dzień pracy dobiegł końca albo też ukończyli już altanę. Ojciec wydawał się zadowolony. Caroline chciała chyba zawrócić, ale on pociągnął ją za sobą. Głupota siostry jawiła mi się w całej swej jaskrawości. Słońce przeświecało przez jej suknię, tak że wyraźnie było widać nogi. Caroline była

niezamężna, choć, jak przypuszczam, zdążyła już stracić cnotę. Miętosiłam w palcach rąbek atłasowej zasłony, miękki i zmysłowy w dotyku. Kroki ojca i Caroline tłumił trawnik. Z miejsca, w którym stałam, widać było drzwi altany. Ojciec otworzył je i oboje weszli do środka. Drzwi się zamknęły. Czas dłużył się na oczekiwaniu. Szybę pokryła mgiełka mego oddechu. Drzwi się nie otwierały. Patrzyły krzewy i modrzewie, lecz nadaremnie: za ażurowymi ściankami altany nic się nie poruszyło. Gdy wracałam do pokoju, wydawało mi się, że słyszę cienkie zawodzenie Caroline.

Rozdział trzeci

Ilekroć Caroline się uśmiecha, zaczynam coś przeczuwać, lecz sama nie wiem co. Bat, którego nawet nie dotknęłam, spoczywał spokojnie pod poduszką. Ojciec miał niebawem wyruszać. W domu panował ruch. Kufry, walizy. Trzeba było wynająć dwa powozy: jeden miał wieźć ojca, drugi bagaże. W nocy poprzedzającej wyjazd wsunęłam dłoń pod poduszkę i dotknęłam bata, gładkość trzonka, sploty nieruchomych rzemyków. Wodziłam kciukiem po przypominających żyły ornamentach, które zdobiły penisowatą rękojeść. Ciągnęły się aż po nasadę – miniaturową pękatą gruszkę. Gładziłam je długo, potem wstałam z łóżka i zapuściłam się w mrok korytarza. Drzwi sypialni ojca były uchylone. Zachowując się jak najciszej, wzięłam z bieliźniarki

dodatkową poduszkę. Zauważyłam, że drzwi pokoju Caroline są na wpół uchylone. Moja siostra zawsze zamykała je na noc – tak jak ja. Zostały zamknięte również tej nocy... Zajrzałam do środka, sądząc, iż Caroline, gdy mnie zobaczy, usiądzie. Ale nie. W mętnym półmroku ujrzałam ją rozciągniętą na łóżku. Rozpuszczone włosy leżały w nieładzie na poduszce. Podwinięta nocna koszula odsłaniała uda oraz cienistą kępkę włosów koloru ciemnoblond widniejącą u ich zbiegu. Oczy miała zamknięte, usta rozchylone. Zbliżyłam się cichutko, sądząc, iż ją zaskoczę. Jednak ani drgnęła. Rozsunęła nogi niczym w jakimś lubieżnym zatraceniu. Szczupłe dłonie spoczywały między

udami,

jędrnymi

udami

obiecującymi

upojenie. Pośród wijących się w lokach włosów wyraziście rysowały się wargi rozkoszy. W bladym świetle księżyca wydało mi się, że są wilgotne, kropelki wilgoci dostrzegłam też na palcach Caroline. Moja siostra oddychała jednak równo i spokojnie jak

dziecko. Poruszyłam ją za ramię. Otworzyła sennie oczy. – Odkryłaś się. Ej, to nie uchodzi – szepnęłam z przyganą w głosie. Caroline lubi, gdy ją strofuję. Włożyłam dłonie pod jej łydki, lekko je unosząc. Niczym troskliwa pielęgniarka nasunęłam na nią prześcieradło i koc. Na prześcieradle, tuż pod pośladkami, zauważyłam kilka wilgotnych plamek. Caroline osłoniła ręką oczy i coś niewyraźnie mruknęła. Kilka niedokończonych słów. –

Długo

siedzieliście

w tej

altanie

–

powiedziałam. Odpowiedziała mi cisza. Caroline przycisnęła dłoń do twarzy jakby w obronnym geście. – Niedobre z nas dziewczyny – dodałam. Poruszyła lekko nogami, potem na dobre znieruchomiała. Zahukała sowa, jakby chciała przywołać wiedźmy. –

Niedobre

zduszonym

–

szeptem.

odpowiedziała Przypominała

jak

echo

dziecko

powtarzające lekcję za nauczycielem. Pochyliłam się i pocałowałam ją. Usta Caroline oddały skwapliwie

pocałunek – wyszłam z pokoju. Płynęły godziny niczym białe obłoki na niebie. Ojciec odjechał o trzeciej po południu. Otwarto bramy. Powozy już czekały. Na jednym piętrzyły się wysoko stosy bagaży, zupełnie jakby ojciec pragnął umknąć na jak najdłużej od wlokących się leniwie, niemiłosiernie nudnych dni. W korytarzu na dole ucałował nas, pogłaskał po pupach. Był kochający i czuły. Woźnice czekali na kozłach. Zapach koni – odchody i siano. Dzwonki uprzęży, turkot kół i ojciec odjechał. Za oceany i ryk fal, pod tropikalne słońce. Kobiety są tam opalone na brąz, pomyślałam. Chciałabym się tak opalić. Wyobraziłam sobie me pociemniałe, sterczące sutki. Caroline milczała. Widziałam, że jest lekko podenerwowana. W salonie Sophie na mój widok dygnęła i zwróciła się do mnie „madame” zamiast „panno Beatrycze”. Sprawiło mi to przyjemność. Dotychczasowy władca wyjechał i teraz ja zostałam panią domu.

– Proszę podać herbatę – poleciłam – ale bez żadnych ciastek. – Zjadłabym ciastko – powiedziała Caroline. Była przygnębiona. Postanowiłam ją ukarać – albo za altanę, albo za leżenie na łóżku z rozrzuconymi nogami.

Jeszcze

nie

podjęłam

decyzji.

Przypominałyśmy podróżne na stacji czekające na pociąg, który już dawno odjechał. Popijałyśmy w milczeniu herbatę, nasze myśli spowijały obłoki wczorajszych

wspomnień.

Sophie

wchodziła

i wychodziła cichutko jak myszka. Potem zabrzęczał dzwonek u drzwi. Jego dźwięk wypełniał korytarze i pokoje, unosił się nad skalnym ogródkiem za oknem. Alice poszła otworzyć; poprawiła czepek, jednak nie zauważyła, że przekrzywił się jej fartuszek. W drzwiach stał nasz wuj. Zaanonsowany przez służącą, skłonił się nam życzliwie. Był mężczyzną o czerstwej fizjonomii, średniego wzrostu, może nieco tęgawym. Był właścicielem niewielkiej manufaktury oraz licznych warsztatów siodlarskich rozsianych w

hrabstwie.

Sophie

nalała

nam

herbaty.

Rozmawialiśmy o ojcu. – Czy Jane przyjechała? – zapytałam, a moje słowa zabrzmiały jak echo słów, które wypowiadałam na

poddaszu.

kamizelkę,

Wuj

skinął

przypominał

głową.

przez

Poprawiając

chwilę

Sophie

prostującą przekrzywiony czepek. – Sprawy idą dobrym torem – oznajmił. – Moje metody wychowawcze przynoszą, jak mniemam, dobre wyniki. – Chyba nie była krnąbrną uczennicą? – zaryzykowałam pytanie. Obrzucił spojrzeniem moje pełne piersi, a potem piersi Caroline. – Są podobne – skonstatował. – Przyjedziecie do mnie na obiad, nieprawdaż? Nie zabrzmiało to jak pytanie. Wolałabym usłyszeć pytanie. Piwne oczy wuja przypominały oczy ojca. Poszukiwały, odnajdywały i nieustannie płonęły. Ich spojrzenie obmacywało mi uda. – O ósmej, tak? – Spytałam, wiedząc dokładnie,

o której jadają, i wstałam. – A teraz wuju, jeśli pozwolisz... Podniósł się grzecznie (jak sądziłam) wraz ze mną. Caroline rozejrzała się niespokojnie, potem spuściła wzrok. – Pozwól, że będę ci towarzyszyć – rzekł. Tego

się

nie

spodziewałam.

Pragnęłam

powiedzieć, iż wracam do swego pokoju, ale, jak sądzę, domyślając się mych zamiarów, uprzedził me słowa. Zrobiło się niesamowicie, zupełnie jakbyśmy nie znajdowały się w towarzystwie wuja tylko ojca, który powrócił ostrzyżony i w innym odzieniu. Nie mogłam odmówić. Zawahałam się jeszcze w drzwiach pokoju, lecz dałam za wygraną, widząc, iż z lekka ponagla nas wzrokiem. Drzwi zamknęły się za nami. – Przynieś bat, Beatrycze – zażądał wuj. Jęknęłam słabo „o, nie”, nie mogąc wydobyć z siebie nic więcej. To, iż wuj wiedział o istnieniu bata, uznałam za zdradę – za coś nienormalnego, absurdalnego. Wuj jednak nie wydawał się urażony

moim protestem. Nie zdradzając żadnej irytacji, zbliżył się do mnie i wziął w ramiona. Przytuliłam się doń niezgrabnie. Poczułam zapach tytoniu. Również słabą woń porto. – Muszę dbać o twoje wychowanie, muszę troszczyć się o ciebie, Beatrycze. Są ku temu powody. Próbowałam je odgadnąć, daremnie jednak. Tymczasem palce wuja przebiegły delikatnie po małych guziczkach naszytych z tyłu sukni. Opierałam się brodą o górną kieszeń jego surduta. Przemknęła mi przez głowę zgoła absurdalna myśl: co jest w tej kieszeni? – Ten bat ma wiele rzemyków, nieprawdaż? Chwycił mnie za podbródek i uniósł głowę. Jego spojrzenie hipnotyzowało. Rozchyliłam usta, błysnęły perełki zębów. – Zwilż wargi, Beatrycze, chcę, żeby były wilgotne. Usłuchałam bezwiednie. Wuj uśmiechnął się na widok różowego koniuszka mego języka. Wychynął

na chwilkę niczym wiewiórka z dziupli, po czym zniknął. Doznałam wrażenia, iż nie jestem we własnym ciele, choć tak przecież było, tylko w ciele kogoś innego. Oboje się poruszyliśmy. Czułam całą sobą ów ruch. Postępowaliśmy krok za krokiem do tyłu,

powoli

i niezgrabnie.

Dotknęłam

łydkami

zaokrąglonego skraju łóżka. Dłoń wuja powędrowała ku mojej pupie, palce wślizgnęły się w rowek między okrągłościami. – Sięgnij po bat. Jest pod poduszką. Nie odwracaj się – usłyszałam słowa wuja. Uścisnął mocniej moje pośladki. Spłonęłam rumieńcem. Na szyi wystąpiło mi ścięgno. Podtrzymywana przez wuja w talii, wygięłam się do tyłu i zaczęłam szukać bata. Macałam ręką na ślepo. Wuj przez cały czas mnie trzymał. Wreszcie dotknęłam rączki z kości słoniowej. Wysunęła mi się z dłoni. Znów zacisnęłam palce. Po chwili trzymałam bat u boku, odchylając się stale do tyłu, tak jak mi nakazano. – Dobrze, Beatrycze. Pod moją pieczą musisz

być posłuszna. Możesz teraz mówić, ale się nie ruszaj. – A Caroline? – zapytałam. Czyżby sekrety miały zostać ujawnione? W suficie były szczeliny. Niczym dopływy rzeki. Nie wiedziałam, co mówię. – Tak. Musisz otrzymać nauki. A teraz szybko stań prosto. Masz wyprężyć się jak struna! I opierać się o mnie! Omdlewałam, usiłowałam się wyrwać – jednak na

próżno.

Popchnięta

silnie

z tyłu

dłonią,

wyprostowałam się. Moje piersi zachybotały. Wuj podtrzymał mnie dłonią, której nie odrywał od pośladków. Ojciec nigdy mnie tak nie traktował. Sama

do

w ramiona

niego

podchodziłam,

i nic

nie

mówiłam.

wpadałam Na

mu

poddaszu

zdradzaliśmy sobie szeptem tajemnice, lecz tylko drobne. Poczułam na ciele jego sztywną męskość. Na brzuchu. Byłabym zemdlała, ale wuj trzymał mnie mocno. Nagle rozluźnił uścisk i upadłam plecami na łóżko. Czułam się porzucona i opuszczona niczym

zabłąkane dziecko. Rzemyki bata musnęły mi kolana. – Zatem o ósmej – rzekł wuj. Między jego nogami dostrzegłam spore wybrzuszenie. Widywałam je również u ojca, ale zawsze wtedy patrzyłam w inną stronę. Zwiesiłam głowę. Przenikała mnie samotność –

samotność,

którą

należało

czymś

wypełnić.

Powiedziałam „tak”, to znaczy usłyszałam własny głos wymawiający to słowo. Nabrzmiałe sutki mych piersi otarły się o stanik. Wuj wyszedł, zostawiając po sobie pustkę. Podeszłam do okna i spojrzałam w dół, tak jak wtedy, gdy towarzyszył mi ojciec. Ulicą przeszła para: ubrana na ciemno kobieta z parasolką trzymała pod ramię mężczyznę. Z daleka, bardzo daleka dobiegło mnie nawoływanie handlarza szmat i kości. Niczym z głębokiego

lochu.

Usłyszałam

również

jakieś

osobliwe odgłosy. Niewyraźne dźwięki. Dlaczego Caroline

zawsze

krzyczała?

Niemądra

z niej

dziewczyna. Usiadłam, bawiąc się batem. O tak, gdyby to było na poddaszu, gdyby był tam ojciec, nie

obeszłoby się bez bata. Kołysałby się koń na biegunach. Uniosłabym w górę pupę, która niemal rozsadziłaby mi majtki. Ojciec oglądał moje sutki. Byliśmy oboje zepsuci, on i ja. Rankiem

spacerowałabym

samotnie,

oddychając świeżym, orzeźwiającym powietrzem. Moja pupa nie zaznała bata. Odwróciłam się tyłem do stojącego na toaletce lusterka i podkasałam suknię. Może przestanę nosić majtki, pomyślałam. Choć skądinąd ich obszyte koronką nogawki były bardzo ładne. Różowe falbanki kontrastowały barwą z mlecznobiałą skórą ud. Niezgrabnie smagnęłam się batem po pośladkach. Lekko zapiekło. Zapragnęłam pojechać do Jerycha – opuścić majtki i obnażyć łono. Włosy tam rosnące były miękkie Rzemyki

w dotyku, bata

mocne,

uderzałyby

elastyczne

i grube.

w szczelinę

między

pośladkami. Obejmowałabym mocno koński kark, jabłkowity grzbiet, lśniącą grzywę i płakałabym, wypłakiwałabym morze łez. Leżące na parapetach

martwe pszczoły poruszałyby się. – Wszystko jest najlepsze na tym najpiękniejszym z możliwych tyłeczków – zauważył kiedyś ojciec. Roześmieliśmy się oboje. – Pangloss – powiedziałam. Pamiętałam wiele z Woltera. – Pangloss i panieńska golizna – dodał ojciec. To była nasza niewinność. Poprawiłam na sobie ubranie i przyczesałam włosy. Nigdy nie wyręczam się w tych czynnościach służbą. W salonie zastałam Caroline, siedzącą tak spokojnie, jakby chciała mnie koniecznie przekonać, iż kto jak kto, ale ona zawsze jest spokojna. Należało tedy

ją

sprowokować.

Usiadłam

obok.

Moje

zachowanie zaskoczyło ją, jak sądzę. – Czy wujek cię całował? – zapytałam. Potrząsnęła głową. Miała rozpłomienione policzki. – A może dotykał twoich ud? Przyciągnęłam z lekka Caroline ku sobie i całując namiętnie w usta, poczułam jej oddech. Poszukałam dłonią jej stanika. Jeden z guzików był

odpięty. Sutki mojej siostry sterczały sztywno. Odpiąwszy

drugi,

a potem

trzeci

guzik,

wsunęłam dłoń pod jej stanik. Jędrne wzgórki piersi były pełne i sprężyste, nieco tylko mniejsze od moich. Caroline próbowała się wyrwać, ale jestem od niej silniejsza. Próbowała mnie odepchnąć, ale trzymałam ją w silnym uścisku. Jej usta upodobniły się do bezbronnych płatków kwiatu. Jej oddech buchnął falą ciepła. Moja dłoń przesunęła się niżej, obejmując soczysty owoc. Drażniłam kciukiem sutek. – Między uda, prawda, Caroline? – mruczałam. Nie wyjaśniłam, co ani kogo mam na myśli. Zaprzeczyła gwałtownym ruchem głowy. Jej oczy płonęły jak dwa rozżarzone węgle. – A może w usta? Gładziutkiego, gorącego kutaska? – drażniłam ją słowami. Zaskoczenie spowodowało, iż zaostrzyły się jej rysy. Przechyliła do tyłu głowę. Przesunęłam językiem po jej zębach i roześmiałam się. Uwolniłam Caroline z uścisku i wstałam.

–

Ależ

z nas

niemądre

dziewuchy!

–

parsknęłam śmiechem. Odwróciłam się i odeszłam, ponieważ czułam, że jeszcze chwila, a nie wytrzymam i będę musiała przestać udawać. Bogiem a prawdą bowiem nigdy nie brałam go do buzi. Usta Caroline czerwieniały, ilekroć wykrzywiał je grymas irytacji. Świetnie by się do tego nadawały. Kwiat i łodyżka. Chętnie bym obserwowała z ukrycia, jak grzeszy. Delikatne, wilgotne wargi przyjmujące nieokiełznanego zdobywcę, dłoń obejmująca jądra. Jej oczy byłyby na wpół otwarte, trzepotałaby rzęsami. Członek poruszałby się coraz szybciej, czułaby jego nacisk w gardle. Dłoń ostrzegawczo chwyta jej głowę. Pośladki nabrzmiewają, gdy penis wdziera się jeszcze głębiej. Muskularne męskie łydki przełamujące jej opór. A potem wytrysk. Musiałby jeszcze mocniej chwycić jej głowę, otoczyć twarz dłońmi niczym owoc. Gwałtowny spazm ciała. – Ssij, Caroline – rzucałby niecierpliwie

zdławionym głosem. Jej głowa tkwiłaby w mocnym uścisku jego rąk, spomiędzy palców wysuwałyby się kosmyki jasnych włosów. Kołysałyby się ukryte pod suknią piersi. Wśród wypełnionych w srebrne

kauczukowców, meblami,

ramki

w pokojach

między

fotografiami

oprawionymi

w kolorze

sepii

wiszącymi nad pianinem – wszędzie czaił się grzech. Z cieplarni, skąd umknęłam, patrzyłam na chyboczące się na wietrze paprocie. Powóz wiozący ojca dojeżdżał do dworca. Wynoszono jego bagaże. Przy ulicy Liverpoolskiej czekał nań pociąg, który zawiezie go prosto na statek. Siedzące w przedziałach kobiety patrzą, jak nadchodzi. Zasuwają story, przybierają odpowiedni wyraz twarzy. Kobiety noszą piękne giemzowe rękawiczki, lekko muskające delikatne dłonie. Kołyszące się jądra. Nabrzmiałe żyły. – Ssij, Caroline, ssij. Sperma jest gęsta, słonawa. Skosztowałam jej kiedyś, zlizując z dłoni. Gdy ja tryskam rosą, jest ona

również

słonawa.

Pokrywam

sokami

kutasa,

silniejszego i grubszego niż kutas mojego męża. To dzieje się teraz. Nie wtedy. Przeżywając to „kiedyś”, zanurzyłam się, osamotniona, w swojej samotności. Powróciłam do Caroline. Siedziała nieruchomo, zapięła tylko guziki sukni. Wkrótce wejdzie służący i wniesie lampy. Caroline

spoglądała

w milczeniu

na

dywan.

Wyczuwałam, w jakim jest nastroju. Padłam na kolana i przywarłam ustami do jej uda. – Przestań! – krzyknęła. Jej głos dochodził z oddali, niczym daleki gwizd pociągu. Giemzowe

rękawiczki.

Opuszczone

story.

Zaborczy penis. Rączka bicza. Nie ma grzechu. – Czy istnieje grzech? – zapytałam Caroline. Grzechem było niegdyś chichotanie na lekcjach w szkółce niedzielnej. Teraz przeistoczył się on w pożądanie między nogami. – Nie wiem – rzekła Caroline. Słowa, które wypowiedziała,

opadły

na

ziemię

niczym

miniaturowe, metalowe płatki. Zezłościła się na mnie. Stłumiłam pragnienie. Chciałam jej bronić. Gdy się wykąpiemy i przebierzemy do stołu, będzie niemal ósma. Podniosłam wzrok i zobaczyłam, że patrzy na mnie. Być może wiedziała, co ją czeka, tak dobrze jak ja.

Rozdział czwarty

Czekała na nas ciotka Mathilde. Założyła wysoki kołnierz z czarnego atłasu. Pasuje jej do ubrania, pomyślałam. Nosiła bardzo modną suknię z długim trenem. Do tego wysoko upięte włosy. Połyskiwały diamentowe kolczyki. Ciotka miała pełne kształty i przewyższała mnie wzrostem o cal. Ostro rysowały się jej piersi i pośladki. Była około czterdziestki – młodsza od wuja. Jej oczy spoglądały łagodnie, lecz jednocześnie władczo. Choć wujostwo łączyła serdeczna przyjaźń z ojcem, to jednak ani Caroline, ani ja, jako dzieci, nigdy

zbyt

wiele

z nimi

nie

rozmawiałyśmy.

W pewnym wieku najlepiej w ogóle nie mieć głosu. Napomknęłam o Jane. Bardzo pragnęłam ją zobaczyć. Rok mieszkałyśmy razem w internacie. – Później – oświadczyła ciotka.

Na stole, do którego mieliśmy zasiąść, stały świece. Ciotka nie cierpiała bowiem zapachu oliwy. Oświetlenie elektryczne znano tylko w Londynie, a, jak utrzymywano, posiadłość wujostwa była zbyt oddalona od stolicy hrabstwa, żeby opłacało się prowadzić stamtąd przewody gazowe. Po trzech latach jednak nastąpił cud i gaz założono. Moje inicjacje

–

choć

wtedy

byłam

jeszcze

tego

nieświadoma – miały się odbywać tradycyjnie, przy świetle

lamp

oliwnych.

Swawolne

damy

z towarzystwa pobierały nauki, jak mówiono, na łóżku,

z opuszczonymi

panujących zapyziałych

na

wsi

majtkami. oraz

O obyczajach

w prowincjonalnych,

miejscowościach,

my,

młode

dziewczyny, nie miałyśmy bladego pojęcia, żywiąc jedynie przeświadczenie, iż mężczyźni dają tam nieskrępowany upust swoim chuciom. Choć

byłam

mężatką,

tyle

że

obecnie

w separacji, pod wieloma względami – jak się miało wkrótce okazać – zachowałam niewinność. Podczas

obiadu wujostwo rozmawiali z nami takim tonem, jakby przeszłość wciąż trwała. Ciotka syknęła jadowicie, gdy Caroline rozlała na obrus kilka kropel wina. Służącemu nakazano wysuszyć plamę serwetką. – Zostaniecie na noc – zarządziła ciotka, gdy wypiliśmy kawę. Sączyliśmy w milczeniu likier. Jane nadal nie było widać. Zaintrygowana, zaczęłam się zastanawiać,

czy

jada

u siebie

w pokoju.

Czy

kiedykolwiek chłostano ją batem? Do wujostwa – a raczej najpierw do wuja – trafiła jako mała dziewczynka. Podobno była sierotą. Nikt jednak nie znał prawdy. Próbowałam zebrać siły i zaprotestować, wstać od stołu, opuścić salon, jednak zrezygnowałam pod ciężkim spojrzeniem wujostwa. O wpół do jedenastej ciotka zerknęła na zegarek. – Thomasie, zabierz ją na górę – powiedziała. Zwilgotniały mi dłonie. Wiedziałam, kogo ciotka ma na myśli, choć nie popisała się subtelnością i nie wymieniła

mojego

imienia.

Caroline nie

odezwała się ani słowem. Czyżbym nie mogła liczyć na jej pomoc? Dom wujostwa przypominał nasz, wyjąwszy to, iż układ wnętrz był odwrócony. Być może miało to symboliczne znaczenie. Schody prowadzące na górę znajdowały się także na wprost wejścia, ale po lewej stronie, nie po prawej. Wchodząc tam po raz pierwszy, wsunęłam bat ukradkem za stojący w hallu duży mahoniowy wieszak, na którym wisiało kilka płaszczy i lasek. – Idź do swojego pokoju, ja zaraz tam przyjdę – powiedział wuj. Pokój

ów

pobieżnie

mi

już

pokazano.

Znajdował się na pierwszym piętrze, tak jak w moim rodzinnym domu, tyle że po przeciwnej stronie schodów – niczym w zwierciadle. Zasłony były brązowe, suto udrapowane i przyozdobione na dole chwostami

barwy

kości

słoniowej.

Powietrze

przenikało drżenie. Pragnęłam, żeby pokój odpłynął ode mnie, żeby jego ściany stopniały, pragnęłam

ulecieć wysoko w powietrze, poczuć się wolna i pożeglować w ciemny błękit nieba. Dywan falował pod naszymi stopami niczym tafla morza. Zbliżałam się krok za krokiem do łóżka. Na zagłówku leżały dwie poduszki. Czy tkwił pod nimi bat? Nie będę go szukać. Powzięłam nieodwołalne postanowienie.

To

nie

był

mój

pokój.

Z przyzwyczajenia otworzyłam małą szafkę ścienną i ku swemu zaskoczeniu znalazłam w niej te same przedmioty, które przechowywałam u siebie – butelkę likieru i dwa kieliszeczki. Na usta zawitał mi uśmiech rozkoszy i szybko znikł. Odwróciłam się, zamykając jednocześnie szafkę. W drzwiach pokoju stanął wuj, w dłoni trzymał bat. I ruszył, ruszył ku mnie. Ujął mnie za rękę, dotknął błyszczącej od potu dłoni. – Pochyl się, Beatrycze, połóż ręce na kołdrze. – Wuju, nie! Zadrżały mi usta. Zapragnęłam, żeby przestały należeć do mnie. Wzdrygnęłam się, gdy pogładził mnie po karku. Czułam kojący dotyk palców.

– Będziesz mi posłuszna, Beatrycze. Ten świat nie był już moim światem. Do kogo należał? Czy zdradzą mi to Caroline i ciotka? – Nikt tu nie wejdzie – rzekł wuj. Masywne drzwi stanowiły zaporę nie do przebycia. Oboje znajdowaliśmy się na wyspie. Stojąc z ojcem na poddaszu,

patrzyliśmy

Poruszyły

się

z wysokości

rzemienie

bata.

Wuj

na

świat.

przesunął

rękojeścią po moich pośladkach i niżej, jakby nadając kształt tej części ciała, rzeźbiąc ją, cyzelując. Przywarł ustami do mego karku. Nie mogłam uciec. – Wuju, proszę cię, nie! Wyrwałam się, drżąc na całym ciele. Rzemyki opadły, spływając na wujowe kolana niczym kapiący powoli deszcz. Wuj patrzył na mnie łagodnym wzrokiem.

Wyciągnął

rękę.

Chwycił

mnie

za

podbródek i odchylił głowę do góry. – Są rzeczy, których potrzebujesz, Beatrycze. Na górze są zamknięte pokoje. Są do nich klucze. Usiłowałam wytrzymać jego spojrzenie. Iść

w świat i stamtąd powrócić, patrząc bystro, jasnym wzrokiem. – Tak? – zapytałam. Mój głos nabrał władczych tonów. Czy odważyłabym się zbuntować? Bat wysunął się mu z dłoni i spadł na puszysty dywan. Nie będę biczowana. On nie może tego zrobić. Wiedziałam o tym. Byłam szczęśliwa. Tymczasem wuj oczekiwał moich słów, indagacji, pytań. – Co jest w tych pokojach? Ujął moją dłoń. Poszliśmy. Wchłonęły nas schody. Caroline zapuściła się, być może, do ciemnego ogrodu, w wysoką trawę, którą za dnia strzygł ogrodnik. Trawa ją wchłonęła. Oczy mojej siostry staną się ziemią, jej sutki – małymi kwiatuszkami. Jej włosy łonowe przeistoczą się w mech. Na dole panowała cisza. Gdy weszliśmy na pierwsze piętro, wuj brzęknął kluczami. Otwarły się drzwi. Poddasze! Upodobnili je do strychu w naszym domu! Z jednym wyjątkiem: nie było tu okienek

mansardowych, ale nie miało to żadnego znaczenia. Drzwi zamknęły się z głuchym trzaskiem, byliśmy sami. Wuj objął mnie ramionami. Nie mogłam wykrztusić ani słowa. Och, powiedzieć coś, mówić. – Koń jest taki sam. Nie tylko koń, Beatrycze. Miał rację. Kufry, pudła, połamane fragmenty mebli, stare wazony – wszystkie te przedmioty ułożono w ten sam sposób. Głaskał mnie po plecach, czułam ciepło jego dłoni. – Zbliż się do konia, Beatrycze. Szłam, kroczyłam, przesuwając się wśród rozrzuconych

przedmiotów

–

ukochanych,

wielbionych. Koń był duży, jasny, nowiuteńki. Lśniły strzemiona, błyszczało siodło i wodze. Ta sama jabłkowitość. Pogłaskałam grzywę. Grzywa mojego konia była sfatygowana i przerzedzona w miejscach, w których ją chwytałam, a ta tutaj była nowa, o grubym włosiu. Skóra pachniała świeżością. Zapach uderzał do głowy.

Odwróciłam się na moment i spojrzałam na zamknięte drzwi. Caroline pochłonęła wysoka, gęsta trawa. Siostra powróci w porze śniadania. Wychynie z zakamarków

mojego

umysłu,

czysta

w swej

niewinności; z oczu spadnie jej ziemia, sutki nabiorą wyrazistych

kształtów,

ukaże

się

złocisty

i kędzierzawy meszek między nogami. Czekałam upokorzona. Falujące morze niosło statek ojca. Skrzypiały belki. Ciemna toń wody. Rękawiczki z giemzowej skórki zbrukane spermą unoszące się na falach. Sól i sperma. Pluszczą tysięczne języki fal. Dotyk rąk na plecach. Nie poruszałam się. Wuj rozpiął guziki. Suknia opadła mi na ramiona. Wuj pociągnął

ją

w dół

i zawinął

w talii.

Stałam

nieruchomo. Jego dłonie delektowały się krągłością moich pośladków, jednocześnie unosząc do góry suknię. Ukazały się majtki. Jędrność mych ud. Uwielbiam jedwabistość swej skóry. – Dosiądź konia – nakazał wuj. – Uniosłam

nogę. Suknia zsunęła się, krępując mi stopy. Noga, jakby pod wpływem zmęczenia, opadła. – Zdejmij suknię – szepnął. Zapragnęłam

oślepnąć,

ale

daremnie

oczekiwałam na falę mroku. Pełgały płomyki rozstawionych wokół lamp oliwnych. Maluteńkie migotliwe iskierki. Gdy ściągałam suknię, zmierzwiły mi się włosy. Nie było tu nikogo, kto by je przyczesał. Halka opadła mi do kostek. Wyszłam z niej, tak jak wychodziłabym z piany. Z piany spermy. Mroczne, szumiące morze. Rozłożyłam nogi.Siedziałam cicho w kajucie. Wuj pomógł mi przy wsiadaniu, ujmując dłońmi za pośladki, gdy wkładałam stopę w strzemię. Nie wiedział nic o Jerychu. Miałam jeszcze kilka innych tajemnic. Koń kołysał się tak żwawo, jakby był osadzony na sprężynach. Bujał się łagodnie i bezszelestnie. Chwyciłam się jego karku. Pupa wypinała się bezwstydnie, czułam przenikające ją ciepło.

– Ach! – jęknęłam po pierwszym klapsie, tak samo po następnych. Bólowi towarzyszyło słodkie uniesienie, którego zaznałam już wcześniej. Być może przyczyny należało szukać w podnieceniu, które mnie ogarnęło. Czy byłam podniecona? Okładana klapsami, poruszałam gwałtownie biodrami, aż ześliznęłam się pupą w dół. Chwyciłam się kurczowo za pośladki, piszcząc przy tym wniebogłosy. Czy Caroline mnie usłyszy? Caroline – ukryta głęboko w soczystej trawie – czy mnie usłyszy? Po dziesiątym klapsie osunęłam się, runęłam, i niechybnie upadłabym na podłogę, gdyby wuj mocno mnie nie chwycił. Słowa wirowały niczym śrut obracający się w bębnie. Obroty oczyszczały słowa. Poczułam, jak dłonie wuja ściskają moją nabrzmiałą z bólu pupę. Zarumieniłam się, odwróciłam twarz. Tymczasem jego palce wsunęły się pod majtki, po czym

rozchyliły

pośladki.

Starałam

się

leżeć

spokojnie na końskim grzbiecie, postępując w myśl zaleceń wpajanych mi często przez ojca. Przebierałam

piętami. Niebawem jednak się opanowałam. – Więc to tak – rzekł wuj. Był zadowolony. Przymknęłam powieki, wmawiając sobie, iż jestem na poddaszu we własnym domu. Byłam szczęśliwa. Z powodu piekącego bólu pośladków oczy napełniły mi się łzami. – Jesteś bardziej dojrzała, Beatrycze, to i lepiej – usłyszałam. Zapragnęłam wina. Zapragnęłam znaleźć się obok Caroline, żeby wyciągnąć ją z gąszczu wysokiej trawy. Wuj jednak trzymał mnie mocno. Spoza rąbka stanika wychynęły moje sutki. – Nie sądzisz, że tak jest lepiej, Beatrycze? Czy powinnam odpowiedzieć? Nie wiedziałam. Chyba nie oczekiwał żadnej odpowiedzi. Moje milczenie sprawiało mu przyjemność. Chciał napawać się moją konfuzją, moją dziewczęcością. Czułam, jak ściska mi pośladki. – Podnieś ręce, Beatrycze, i załóż je na kark. Była to zabawa – nowa zabawa. Usłuchałam.

Musnęłam go lewym łokciem w policzek. Czułam na twarzy jego ciepły oddech. Byłam posłuszna. Z ojcem na poddaszu nigdy tego nie robiliśmy. Kiedyś, było to w Wigilię, podczas naszych wieczornych uciech, ojciec wziął mnie na ręce i zaniósł do pokoju – nie miałam wtedy na sobie majtek. Czy to mi się tylko śniło? Jutro kupię rękawiczki z koźlej skórki, długie i białe, sięgające aż do łokci. Giemzę wybiorę z tych najdelikatniejszych. Będzie łagodnie pieścić moje ciało. Wyprostowana, sztywna łodyżka. Wuj unosił mi koszulkę powoli, pomaleńku. Pod spodem nie miałam nic. Zadrżałam. Pomyślałam, że za chwilę będą drżały moje uda. Koszulka unosiła się

ku

górze,

osiągając

wreszcie

poziom

brzoskwiniowych kul piersi. Potem jeszcze wyżej. Otoczone obwódkami ciemne brodawki. – Nie! Szarpałam się, wiłam, ciężko oddychałam. Odmawiałam posłuszeństwa. Przyozdobiony koronką skraj mej koszulki drażnił twardniejące sutki.

– Wuju, nie! Krzyknęłam i upadłam. Na podłodze leżał dywan – purpurowy w matowoczerwone wzory. Na moim poddaszu nie było dywanów. Kurz wdzierał mi się w nozdrza. Koszulka zawinęła się na moich połyskujących jabłuszkach, na cyckach, na piersiach. Wuj padł tuż obok. Rękami przygniatał mi ramiona. Wpijał się spojrzeniem w moje tykwy, moje arbuzy. Zgiął się w pół. Zaczął lizać długim językiem sutki. Rzuciłam się do tyłu, on jednak szybko mnie unieruchomił, przyciskając dłońmi pośladki. – Czy mam cię biczować? – zapytał. Moje oczy stały się zwierciadłami. Odbijał się w nich cały świat. Przenikałam wuja spojrzeniem. Włosy

rozsypały

się

na

dywan.

Wyglądałam

niechybnie jak uosobienie rozwiązłości. Nabrzmiałe sutki pokrywała wilgoć jego śliny. Podłoga poruszyła się łagodnie niczym fale pod płynącym statkiem o wysokich masztach. Skóra kobiet w Madras jest niczym brąz, uda mają mocne i sprężyste.

Wbiłam stopy w dywan. Na chwilę opanował mnie bunt. Potem zgięłam kolana i uniosłam pośladki. Wygięłam się w łuk. Palce wuja zaczęły poszukiwać ściągacza moich majtek, prześlicznych wstążeczek. Rozplątywane,

ustępowały.

Zamykając

oczy,

poczułam, jak ściąga mi majtki. Zamrugało oczko obnażonego pępka. Odcisk dziecięcego paluszka zanurzonego w kremie. Zalśniły włosy na łonie. Potem usłyszałam dźwięk. Otwarły się drzwi, w których stanęła młoda dziewczyna

w pozbawionym

kostiumie. Lśniły czubki jej butów. To była Jane.

ozdób,

czarnym

Rozdział piąty

Zabrała mnie do swego pokoju. Idąc, niosłam w rękach suknię. Gdy Jane stanęła w drzwiach, tasiemki majtek okrywających me krągłości zostały szybko zawiązane. Wuj podniósł się z podłogi i pocałował córkę w czoło. – Bawiliśmy się – oznajmił. Usiadłam na łóżku. Zastanowiło mnie to niespodziewane przybycie Jane. Być może przez cały czas była w pobliżu, ukryta po drugiej stronie boazerii – cichy szept w zaroślach. Pohukuje sowa. Woła noc. Wydawała się jednocześnie starsza i młodsza niż niegdyś. Ubrana była w kostium o prostym kroju, zapięty po szyję na guziki. Miała bizantyńską twarz. Może z obrazów Giotta. Długie, gęste włosy zaczesała do tyłu i przewiązała skrawkiem aksamitu. – Przyjemnie jest się bawić – zauważyła.

Podeszła bliżej i usiadła obok mnie, łącząc nogi i składając dłonie na podołku. Wstąpiła we mnie otucha. Czy zdradziłam się z czymś tam na górze? Wuj z dobrotliwą miną odprowadził nas do drzwi. Jane mówiła. Padały słowa. Chwytałam je w rzadką sieć pojmowania. – Musisz być dla niego miła, Beatrycze. Wszystkie musimy być miłe. – Czy właśnie przyjechałaś? – zapytałam. Ręce już mi nie drżały. Mówiłam czysto i wyraźnie. Przebywając sam na sam z wujem, zaniemówiłam, mruczałam tylko niezrozumiale. Jakże niemądrze to wypadło. Skóra mych piersi połyskiwała spod głęboko wyciętej koszulki, gładka i jędrna. Jane zerknęła w tę stronę. Zauważyłam jej spojrzenie. Rozbierałyśmy się razem, gdy mieszkałam z nią w internacie. Gdy ona ze mną mieszkała. Coś mi się przypomniało. Coś, co wydawało się snem. Sześć albo siedem lat temu, gdy Jane przybyła do naszego domu, w któryś piątkowy wieczór mama

tak do mnie powiedziała: – Najlepiej będzie, jeśli Jenny pójdzie dziś spać do pokoju gościnnego. Pomyślałam wtedy, iż z Jane dzieje się coś dziwnego – siedziała nieruchomo, Skinęła

lekko

głową,

jakby

nasłuchując.

pragnęła,

żebym

powiedziała: tak. Nocą, tamtego piątku, słyszałam jakieś dźwięki. Była północ. Spojrzałam na zegarek – mały zegareczek,

który

mówił

mi

„tak”,

ilekroć

sprawdzałam na nim godzinę. Do moich uszu doszły dziwne dźwięki. Coś jakby klaśnięcia bata. Wydawało mi się, że słyszę szlochanie Jane. Niekiedy nocą hałasowała krzątająca się jeszcze służba, jednak o tej porze smacznie już spali. Usłyszałam

słowa:

„Dobra

z ciebie

dziewczynka, Jane”. Zupełnie jakby głos matki. Czasem śniłam osobliwe sny. Usiadłam na łóżku. Znów klaśnięcia, ciche popłakiwanie, głos podobny do głosu ojca.

Wszystkie te dźwięki to cichły, to znów przybierały na

sile,

nakładały

się

na

siebie.

Usłyszałam

pomrukiwanie kobiety: „Jeszcze – mocniej – trochę mocniej. Ach, jakaż ona słodka”. A potem: och! rozległ się cichy krzyk, krzyk zmieszany

z jękiem,

i zapadła

cisza.

Oddechy

przypominające szmer wody. Brzęknęły sprężyny łóżka. Delikatne nocne dzwoneczki. Obok domu przeszli dwaj mężczyźni – pospolite typy, nie z naszego sąsiedztwa. Jeden z nich wrzasnął, a jego krzyk zagłuszył dźwięki. – Tak, dopiero co przybyłam – powiedziała Jane. – W twojej szafie są ubrania. Widziałaś je? Na te słowa wstałam i podeszłam do szafy. Drzwi zaopatrzone w lustra – lustra, które zmatowiały – otwarły się. Jane zdjęła z półki czarne jedwabne pończochy

z grubym

zdobieniem

przetykanym

srebrną nitką. Za pończochami ukazał się kusy gorsecik z czarnego atłasu. W koronce, która miała znaleźć się tuż pod moimi piersiami, również błysnęło

srebro. Z dolnej przegródki Jane wyjęła długie buty z najlepszej

skóry.

sznurowadła

były

Klamerki srebrne.

podtrzymujące

Obcasy

wysmukłe,

wysokie. – Gdzie jest Caroline? – zapytałam. Oczy Jane zaiskrzyły niczym drogocenne kamienie. – Będzie ci w tym pięknie, Beatrycze. Kto taki? – Caroline. – Tak, wiem. Ale zdejmij koszulkę, pończochy i buty. Włóż te. Wyciągnęła je ku mnie, jakby ofiarowując prezent. Wzięłam. Buty okazały się lekkie jak piórko. Będą sięgały mi do ud, pomyślałam. – Jest późno – zauważyłam. Zwilżyłam wargi. Wuj pragnął widzieć moje wilgotne usta. Jane nie uśmiechała się. Uniosła mi koszulkę i zdjęła ją górą. Potrząsnęłam głową niczym pies wychodzący z wody. Powoli i ostrożnie, zupełnie jakbym była młodym, płochliwym zwierzątkiem, uklękła i ściągnęła mi

majtki i buty. Bez butów moje uda wydawały się pulchniejsze. – Masz dojrzałe łono, prześliczny wzgóreczek. Jesteś

piękna,

Beatrycze.

Linia

twych

bioder

przypomina wygięciem kształt skrzypiec, mężczyźni to uwielbiają. – Chcę wracać do domu – odrzekłam. Sposępniałam. Moja twarz stała się twarzą Caroline. Usta wygięły mi się w podkówkę. –

Bądź

grzeczna

–

powiedziała

Jane.

Połaskotała mnie. Wiedziała, że tego nie znoszę. Wiłam się, śmiałam, podrygiwały mi piersi. Upadłam na łóżko i przewróciłam się na brzuch. Zaczęła okładać klapsami moją pupę. Skowyczałam. Grad uderzeń, białe palce spadające z rozmachem na pośladki. – Masz boski tyłeczek – powiedziała – a szczelina w nim jest tak głęboka, jak głębokie jest serce kobiety. Jane tak mocno naciskała mnie dłońmi, że nie

mogłam wstać. Poczułam na pupie jej kolano. – Ubierz się teraz, Beatrycze. I będziesz już grzeczna, prawda? – Nie – odparłam. Widziała, jak wuj ściągał mi majtki. Miałam obnażone łono. Gdy weszła na górę, wuj oderwał się ode mnie i podniósł z dywanu: ktoś mógłby sądzić, że prowadziliśmy po prostu banalną rozmowę. – Co robiłaś w pokoju moich rodziców? – zapytałam. – Co takiego? – rzuciła ostrym tonem. Nie znała moich myśli, moich wspomnień. Boleśnie smagnęła mnie dłonią po pośladkach. – Ubieraj się! – nakazała.

–

Najbardziej

podobasz

mi

się

w pończochach. Uda masz jakby stworzone do pończoch, pulchniutkie, słodkie. Bądź posłuszna, wstań! Usłuchałam. Najpierw trudno mi było wzuć wysokie

buty.

cholewkami

Okazały

niemal

do

się

ciasne.

ciemnych

Sięgały

mankietów

pończoch. Powiedziałam Jane, że niewygodnie mi będzie chodzić w czymś takim. Gorset pił mnie w talii. Zaróżowiły mi się biodra. Wycięty gorset obramowywał mi pępek. Skóra na brzuchu miała mlecznobiały połysk. – Przejdź się teraz w tych butach, tylko powoli i dostojnie,

są

przeznaczone

właśnie

do

tego,

Beatrycze. Spróbuj. Spełniłam jej życzenie. Na wysokich obcasach z trudem

utrzymywałam

równowagę.

Obnażone

pośladki podrygiwały w takt moich kroków, –

Stój!

–

zakomenderowała.

Stanęłam

odwrócona do niej tyłem. Chwyciła mnie za przeguby rąk i wykręciła je do tyłu. Metaliczny dźwięk – szczęk stali. Zostałam skuta. Chciało mi się płakać i ukryć twarz. W następnej chwili Jane skrępowała mi nogi w kostkach. Czemu to zrobiła? – Połóż się, Beatrycze. Popchnęła mnie na łóżko twarzą w dół. – Nie chcę – jęknęłam. Nie wiedziałam, czego

nie chcę. Jane ze zniecierpliwieniem cmoknęła, po czym poprawiła mi pończochy nad cholewkami butów. Poczułam, że buty uwierają mnie w stopy. Jane odwróciła mi głowę i pocałowała w usta. W moje pełne usta. Wyprostowała się, spoglądając na mnie poważnie, oczy miała wypełnione nocą. – Zostaniesz tak przez chwilę. – Zaczęła się oddalać.

Próbowałam

się

podnieść,

ale

tylko

szczęknęła stal kajdanek. – Jenny, proszę, nie. Była już przy drzwiach. – Zawsze cię kochałam, Beatrycze – powiedziała. – Proszę cię, nie. Nie usłyszała. Drzwi się zamknęły. Pozostałam osamotniona

w swojej

samotności.

W nocnej

samotności. Gdzie była Caroline? Nasłuchiwałam, tak jak czyniłam to w dzieciństwie wieczorami, gdy za oknami szarzało, a w pokoju zaciągano zasłony. Wytężałam teraz słuch i w końcu usłyszałam. Kroki, ciche głosy. Głosy były, to znów ich nie było. Czyżby

to był tylko wiatr? Leżałam tak na wpół obnażona i skrępowana, przedstawiając sobą zaiste osobliwy widok.

Niedobra

dziewczyna

z tej

Jane.

Ale

marzyłam, że wróci, uwolni mnie z kajdanek, a potem przebiorę się w letnią sukienkę i pojedziemy na piknik. Caroline przywiążemy do drzewa. Będzie patrzeć, jak delikatnymi, białymi ząbkami pogryzamy ciasteczka.

W naszych

gardłach

zabulgocze

lemoniada. Szczęście będzie trwać wiecznie. Czy

Caroline

zdejmowała

koszulkę

na

poddaszu? Usłyszałam głosy. Głos Caroline. Jej śmiech. Śmiała się również Jane. Wiedziałam, że nie wolno mi wołać. Ktoś zatrzymał się na moment przy drzwiach, po czym poszedł dalej. Oczyma wyobraźni widziałam wuja czekającego na poddaszu na Caroline. Znów zaległa cisza. Ściany są grube. Zapadłam w drzemkę. Drzemałam skrępowana. Potem drzwi się otworzyły. Czy to był sen? Spod wpół przymkniętych powiek ujrzałam Jane. Była ubrana tak jak ja,

z jedynym wyjątkiem: jej pończochy i gorset nie były przetykane srebrną nitką. Miała na sobie majtki z czarnego atłasu, bez nogawek. Odsłaniały wysoko uda. Za nią weszła ciotka Mathilde. Zamknęła za sobą drzwi. Jej uszy zdobiły rubinowe kolczyki na długich, złotych łańcuszkach. W dłoni trzymała bat. Czy to była ciotka? Kiedy byłam młodsza, w ogrodzie przechadzały się ciotki. Spacerowały wśród kwiatów i krzewów. Ojciec i matka nieraz je całowali.

Jedliśmy

smakołyki

ze

srebrnych

talerzyków. Służba poruszała cię cicho jak widma. Piliśmy

herbatę

z półprzezroczystych

filiżanek.

Opowiadano, iż pierwsza żona wuja porzuciła go, a potem umarła. Nie wierzę, że umarła, ale o tym, iż odeszła, wiedziałam. Dużo później poznałam tego przyczynę. Nazywała się Lucy i miała zaledwie osiemnaście lat. Wuj był pełnym werwy lubieżnikiem. Żądał od ciotki Lucy takich przyjemności cielesnych, na jakie ona żadną miarą nie mogła przystać. Była

piękna jak anioł, ale wstydliwa. W końcu wuja pożarła niecierpliwość. Pragnął, żeby jego żona nurzała się w rozpuście. Ona jednak wciąż mu odmawiała. Pewnej nocy wuj, rozdrażniony nie na żarty, przywołał lokaja. Obnażoną Lucy obaj ułożyli przemocą na skraju łóżka. Najpierw wuj, a potem lokaj wcisnęli jej penisy w odbyt i wysodomizowali. Ów lokaj był lubieżnym brutalem. Chodziły słuchy o podobnych incydentach, których sceną były pańskie sypialnie. Patrząc na sługę pastwiącego się nad żoną, wuj doznał jakoby niewypowiedzianej rozkoszy. Ponieważ Lucy uległa wcześniej jego wszetecznym chuciom, nie stawiała już tak zaciętego oporu drugiemu gwałcicielowi. Niemniej jednak wkrótce odeszła od męża. Podobno wyjechała do Australii. Nadeszła potem wiadomość o jej śmierci, choć fakt ów, jak twierdził wuj, nigdy nie został oficjalnie potwierdzony. Ciotka Mathilde usiadła na łóżku. Czułam, jak materac ugina się pod ciężarem jej ciała. Przewróciła

mnie na bok, leżałam teraz odwrócona do niej tyłem. Gładziła mi policzki i rozrzucone kosmyki włosów. – Czy Beatrycze zachowywała się poprawnie? – zapytała. Jane najwyraźniej oczekiwała tego pytania, natychmiast bowiem wstała i udzieliła odpowiedzi. – Tak, zachowywała się poprawnie – potwierdziła. Ucieszyłam się. A więc uwolnią mnie. Urządzimy sobie piknik. Ukryjemy się z Jane wśród krzewów, a Caroline będzie nas szukać. – Trochę to potrwa – orzekła ciotka. Miała cerę tak gładką jak ja. Kiedyś, gdy byłam bardzo młoda, ona była jeszcze młodsza. Pochyliła się nade mną i nasze

usta

nieruchomo.

niemal

się

Wiedziałam,

zetknęły. iż

nie

Jane

stała

ruszając

się,

zachowuję się właściwie. – Otrzymała lanie – wyjaśniła Jane. Chciałam płakać.

Nienawidziłam

jej.

Spiorunowałam

ją

spojrzeniem, a ona odpowiedziała mi uśmiechem. Tymczasem ciotka nie przestawała gładzić mnie po

twarzy i włosach. Potem poczułam jak jej smukłe, wąskie palce głaszczą mi kark i plecy. Zadrżałam. Szarpnęłam się ku niej. Patrzyła na mnie łagodnie. – Dwadzieścia pięć lat. Wygląda jednak młodziej, można wziąć ją za młodszą. Beatrycze miała zawsze boską pupę, czyż nie tak, Beatrycze? Odpowiedziałam wzrokiem: nie-tak. Ciotka głaskała koniuszkami palców moją półkulę, moją przedzieloną szczeliną brzoskwinię, moją wspaniałą bladą dynię. Czubek palca natrafił na szparkę. Zadrżały mi usta. Jane nie odwróciła spojrzenia. Ręce należałoby ukrywać przed wzrokiem innych, tak mawiała mi matka. Ręce mogą być nieczyste. Moje ręce skrępowano w przegubach. Tymczasem palec ciotki wsunął się między półkule moich pośladków i jął myszkować w dzielącej je szczelinie. Nie – nawet mój mąż tego nie robił. Edward nigdy by tak nie postąpił. Jego macocha była o mnie zazdrosna.

Obdarowywał

ją

kwiatami.

Przypomniałam sobie jego członka. Był cienki i długi. Zakwiliłam – cichutko i urywanie. Palec ciotki dotknął

mej

maciupeńkich układających

różyczki,

mojego

umieszczonych się

w kształt

odbytu, z tyłu

literki

„o”.

moich

usteczek, Ciotka

uśmiechnęła się. Ujęła mnie za podbródek i odwróciła moją twarz ku sobie. Bełkotałam coś z cicha. Poruszyłam gwałtownie pupą. Ułożyłam usta do przeciągłego, bezgłośnego jęku: ooooch! Palec wszedł łagodnie we mnie i zaczął się poruszać. Cal do przodu, cal do tyłu, tam i z powrotem. Ciotka chwyciła mnie za nos kciukiem i palcem wskazującym. Teraz, niczym ryba, chcąc oddychać, musiałam rozchylić usta. Ona tymczasem zbliżyła do mojej twarzy swe woniejące różem wargi. Wysunęła język, po czym włożyła mi go do buzi. Aż się zwinęłam. Jej palec wśliznął się głębiej między pośladki. Wszedł we mnie. Zostałam nadziana na pal. Zabrakło

mi

oddechu.

Język

ciotki

pracował

niezmordowanie. Długi i wilgotny, krążył wokół

mego języka. Palec ciotki przesuwał się łagodnie, jak pociąg zagubiony w tunelu, w którym zewsząd wyziera ponury mrok i jest ciasno. Piekło mnie i szczypało w pupie; w ogóle czułam się osobliwie. Wreszcie palec się wysunął, równocześnie ciotka wyjęła mi język z ust. Czułam smak jej różu zmieszanego z moim. Chciałam powiedzieć o tym Jane, ale nienawidziłam jej. Ciotka wymierzyła mi klapsa, po czym wstała. Wygładziła suknię. – Powinna wziąć kąpiel – zawyrokowała. – Jenny, zaprowadź ją. Jane kazała mi wstać. Poprowadziła mnie korytarzem

do

łazienki.

Było

to

ogromne

pomieszczenie urządzone w guście tamtych czasów, nawet

z

kominkiem.

ciemnobłękitnym

Wszystkie

atłasem.

Wanna

ściany była

obito z białej

porcelany. Nie zdjęto mi kajdanków, tylko ubranie. Służba przyniosła wcześniej wodę i napełniła nią wannę. Woda była letnia i przyjemnie pieściła ciało.

– Wiesz, że cię kocham – powiedziała Jane. Usiadłam w wannie. Woda lizała mnie swoimi języczkami. Było to bardzo miłe uczucie. Jane natarła mnie gąbką, po czym polała pachnącą wodą z dzbana. – Czy pamiętasz, jak w internacie uczyłyśmy się brzydkich słów? – zapytała. Chciałam pytać ją o inne sprawy, jednak tego nie uczyniłam. Skinęłam głową. Oczy Jane płonęły radością. Były niczym bombki na choince. – Jak jest po francusku „pizda”? – szepnęła. – Cou – odpowiedziałam. Nie chciałam, żeby sądziła, iż nie wiem. Podoba mi się to francuskie słowo, ale jego angielski odpowiednik już nie. Brzmi okropnie. Jest szorstkie i ma ostre krawędzie. – A „chuj”? – Odwróciła mi głowę, tak żebym patrzyła jej prosto w oczy. Zachlapała sobie wodą biust. Pragnęłam skubać jej sutki. – Pine. – Wiedziałam, że mam dobrą pamięć. Nigdy

nie

użyłabym

słowa

„chuj”.

Dlaczego

wszystkie angielskie brzydkie słowa tak kłują? Ktoś

musiał

je

zaostrzyć.

To

sprawka

mówiących

chrapliwie i gardłowo Anglosasów o niedomytych brodziskach. Buchnęłam w wodę pośladkami. Woda plusnęła. Czyżby tak urosła mi pupa? – A „sperma”? – Jane nie dawała mi spokoju. Miała to w zwyczaju: jeśli zaczęła, nie mogła przestać. Gdy byłyśmy młodsze, łaskotała mnie w łóżku, chcąc zmusić, żebym mówiła jej to i owo. Wyobrażałam sobie, że mówię dużo ciekawsze słowa, brzydsze słowa, ale nigdy się z tym przed nią nie zdradziłam. Czyżby wiedziała? A teraz karała mnie za takie postępowanie. – Foutre – powiedziałam, wiedząc, iż właśnie to słowo Jane lubi najbardziej. Przypominało ono soczystą, dojrzałą śliwkę, którą żuje się, żuje, a przed połknięciem drobniutkie cząsteczki owocu pokrywają wargi.

Słowo

to

oblepiło

mi

język

dużymi

banieczkami, które nie pękały. Bańki z tłustej śmietany. – Czy cię jeszcze nie chłostano?

To zapytała Jane. Początkowo jednak nie uświadomiłam sobie tego. Sądziłam, iż głos ów dochodzi gdzieś spod sufitu. Nie odpowiedziałam. Zaniemówiłam.

Jane

przesunęła

palcami

po

krągłościach moich piersi. Pod dotknięciem gąbki zesztywniały ich brodawki. Wsunęła mi język w ucho. Zachichotałam. Działała z zaskoczenia, to nie było uczciwe. – Wiem, że nie – dodała. – A teraz wstań. Pośliznęłam się w wannie. Wymierzyła mi klapsa. – Stój spokojnie – powiedziała, tak jak mówili do mnie ojciec i wuj. Umyła mi nogi, po czym rozsunęła je dłonią. Pod cipką poczułam dotyk wilgotnej, ciepłej gąbki. Czy Jane dotykała mnie tam wcześniej? Nie, tak. Chyba jeden jedyny raz, gdy obie leżałyśmy w łóżku. Wiele lat temu. Od tamtej pory lody zostały zjedzone, uprzątnięto talerzyki. – Poruszaj biodrami. Ja będę trzymać gąbkę, a ty ocieraj się o nią, Beatrycze. Czy często nadziewał cię kutas Edwarda?

– Nienawidzę cię – wykrztusiłam. Oczy napłynęły mi łzami. Wiedziała, że jej tego nie powiem. Przyprawiłam ją o irytację. – Och, wstawaj – powiedziała. Wyciągnęła mnie brutalnie z wanny i wytarła ręcznikiem. Uwinęła się przy tym żwawo niczym moja matka, kiedy byłam mała. Bardzo mała. Potem przypudrowała mnie. Pudrowała, chmury pudru. Kichnęłam. Odprowadziła

mnie

do

pokoju.

W domu

panowała cisza. Czyżby wszyscy uciekli? – Chcę szampana – zażądałam. Nie mam pojęcia, dlaczego to powiedziałam. Banieczki. Foutre. Jane się roześmiała. – Chyba masz róż na sutkach – powiedziała. Zostawiła otwarte drzwi. Z korytarza dochodziły jakieś dźwięki, płacz, kwilenie. – Proszę cię, Jane – zaczęłam. Wydawało mi się, że mówię obcym językiem i że znam jedynie początki zdań. W następnej jednak chwili zebrałam się w sobie. – Słyszałam Caroline – rzekłam.

Jane włożyła mi przez głowę białą, lnianą nocną koszulę. Spłynęła do kostek. Była bardzo obszerna na dole. – Zaraz sama zobaczysz – odparła. Ujęła mnie za rękę i poprowadziła korytarzem. Drzwi do pokoju Caroline były uchylone. Moja siostra leżała naga na łóżku, twarzą w dół. Tak jak ja była skrępowana w przegubach i kostkach. Ciotka Mathilde okładała długą trzcinką jej zaciśnięte różowe pośladki. Twarz Caroline pokrywał rumieniec. Po każdym uderzeniu poruszała gwałtownie biodrami i jęczała. – Teraz obie pójdziecie spać – powiedziała Jane. Wepchnęła mnie do mojej sypialni i zamknęła drzwi.

Usłyszałam

trzask

zamka.

Rozsunęłam

przyozdobione chwostami story. Przycisnęłam czoło do zimnej szyby i popatrzyłam w ciemność za oknem. Odjechał wóz piekarza – służąca – kot. Czy bochenek chleba został już zjedzony? Łóżko

było

miękkie

i wygodne,

pościel

pachniała lawendą. Płonęły lampy oliwne, na suficie

tańczyły cienie. Chciałam zgasić te lampy, ale nie mogłam się poruszyć. Rankiem przyjdzie lokaj i zajmie się nimi. Płynęłam Zamajaczyła

przez przede

zielonobłękitne mną

mroczna

morze. sylwetka

ogromnego statku. Wyciągnęłam rękę i dotknęłam obrośniętego skorupiakami poszycia dna. We włosach miałam wodorosty. Zauważyłam płynącego ku mnie ojca.

W nieruchomych

głębinach

moje

suknie

gwałtownie zafalowały, wydęły się i uniosły ku biodrom. Nikt niczego nie widział.

Rozdział szósty

Gdy się obudziłam, słońce przygrzewało. Odsunięto zasłony, wyniesiono lampy. Musiałam spać jak kamień. Obudziła mnie stojąca w drzwiach uśmiechnięta

Jane.

Na

dole

zabrzmiał

gong

wzywający na śniadanie. – Późno już – zauważyła Jane. Miała na sobie długą czarną spódnicę, mocno ściśniętą w pasie. Do tego białą bluzkę z guziczkami z masy perłowej. Pod jedwabiem rysowały się różowe piersi. Zawadiacko sterczały brodawki. Wrzynały się w materiał. Niczym dziecko, które zaspało i może spóźnić się do szkoły, zostałam zapędzona do toalety. –

Nie

mam

co

na

siebie

włożyć

–

powiedziałam. Jane uderzyła mnie w rękę. – Późno już – powtórzyła. Owionął mnie zapach smażonego bekonu. Byłam głodna. Ślina

napłynęła mi do ust. Jane pospiesznie otworzyła drzwi szafy.

Wręczyła

mi

cienką

wełnianą

suknię

jasnobrązowego, rdzawego koloru. – Pod spód nic, tylko pończochy – orzekła. Gdy ściągałam przez głowę koszulę nocną, pieściła mi pośladki i biust. Było to przyjemne. Suknia spłynęła kasakadami, po czym spowiła ciasno me krągłości. Wyglądałam jakbym była naga. – Dziś masz włożyć buty – oznajmiła Jane – masz być w czarnych, sznurowanych butach sięgających do kolan. Miały wysokie obcasy. Powiedziałam jej, że mogę stracić w nich równowagę i spaść ze schodów. – Ależ to nonsens. Teraz uczesz się szybko. Pokaż zęby. Umyłaś je? Sprowadziła mnie na dół. Przed pokojem jadalnym zwolniłyśmy kroku. Miałam wrażenie, iż dzięki butom i wysokim obcasom urosły mi nogi. Ciotka, wuj i Caroline siedzieli już przy stole. Na masywnym kredensie stały srebrne wazy. Caroline rzuciła mi szybkie spojrzenie, po czym zajęła się

bekonem. Jedliśmy w milczeniu, jakby w powietrzu wisiało coś ponurego i strasznego. Ciotka i wuj nie odzywali się ani słowem – nawet do siebie. Być może była to kara. Jadłam z apetytem, lecz nie łapczywie. Pod wpływem świeżej strawy wprost rozkwitałam. Cynaderki

smażone

z grzybami

smakowały

arcywspaniale. Pokojówki podające do stołu były młode i ładne. Podobały mi się. Unikały moich spojrzeń. Musiały odebrać odpowiednie nauki. Za każdym ruchem Jane brodawki jej piersi kołysały się pod bluzką. Ręka wuja ukradkiem spoczęła pod obrusem na jej udzie. Jane nosiła podwiązki, których kształt lekko przebijał przez materiał sukni. Wuj gładził te podwiązki. Dotykał dłonią na przemian obu ud Jane, która, uśmiechając się, rozchyliła nogi. Zapragnęłam ssać koniuszek jej języka. Wuj dał nam skinięciem głowy znak, że możemy odejść. Wstałam jednocześnie z Caroline i ruszyłyśmy do salonu. Po drodze zatraciłyśmy się

w czułości. Trzymałyśmy się za ręce. Nasze splecione palce szeptały. Po chwili ujrzałyśmy w ogrodzie wuja, który wyszedł tam bocznymi drzwiami. Zajechał powóz,

lecz

przed

głównym

wejściem

nie

dostrzegłam nikogo z pasażerów. Okrążyli dom i podeszli do oczekującego ich gospodarza. Kobieta, z którą się witał, miała niewiele ponad trzydzieści lat. Miałam niejasne wrażenie, iż gdzieś ją wcześniej

widziałam.

Nosiła

jasny

słomkowy

kapelusz z szerokim rondem, ozdobiony kwiatami. Na ręce wciągnęła sięgające do łokci rękawiczki z białej koźlej skórki. Czy należały do mnie? Swoje rękawiczki zostawiłam nocą w morskiej toni. Skubały je ryby. Nowo przybyła dama była piękna i elegancka. Miała

na

sobie

białobłękitną

suknię

z suto

marszczonym kołnierzem. Na szyi błyszczały perły. Za damą kroczył służący gustownie przyodziany w czerń, jego surdut miał welurowe klapy. Mężczyzna ów

sprawiał

impertynenta.

wrażenie

służalca,

a jednocześnie

– Ona jest piękna – rzekłam do Caroline. – Czy wiesz, kto to jest? – Co tu robicie? – zabrzmiał za nami ostry głos Jane. Jakby ktoś pocierał żelazem o żelazo. – Pytałam tylko – szepnęłam. Caroline drgnęła. Ściskałam jej wilgotną dłoń. – Znam ją. Nazywa się Catherine Hayton i jest aktorką. Pamiętam ją ze sceny „Adelphi”. – Pod spojrzeniem Jane jej oczy zaokrągliły się jak spodeczki. – Nie pozwolono wam trzymać się za ręce – oznajmiła Jane, po czym odwróciła się ku mnie i rzekła: – Chodź ze mną, Beatrycze. No, chodź. Samotna i opuszczona, puściłam dłoń Caroline. Nasz dom był hen za oceanem. W sypialniach leżały kobiety z opaloną na brąz skórą i prężnymi udami. Włożyły moje ubrania i przywłaszczyły sobie moją biżuterię. Jane sprowadziła mnie do hallu. Ku mojemu zdziwieniu

skierowałyśmy

się

do

garderoby.

Pachniało tam krochmalem i nicością. – Musisz się uczyć – obie musicie się uczyć, Beatrycze. Czyżbyś nie wiedziała? – zapytała Jane. Zamrugałam oczami. Nie wiedziałam, kim jestem. Być może ojciec kłamał. Nie pojechał do Madrasu.

Przebywał

w towarzystwie

kobiet.

w którymś Pili

wino

z pokoi francuskim

sposobem. Ich usta smakowały jak curry. Między udami pachniało piżmo. Rzekłam do Jane „tak”. A raczej nie ja to powiedziałam, tylko mój głos. Trzymałam ręce opuszczone po bokach. – Uklęknij przede mną, Beatrycze. Spełniłam jej żądanie. Pochyliłam głowę, złożyłam dłonie. Modliłam się o dobroć. Macocha Edwarda rozbierała się przy na wpół uchylonych drzwiach.

Przechodząc

mimo

widzieliśmy

ją

Miała

wyraźnie.

korytarzem, dużą

pupę.

Powiedziałam Edwardowi, że powinna zamykać drzwi. On jednak uśmiechnął się tylko. Miał nieduże, kształtne oczy. Przypominały jego pine, gdy nie był

sztywny. – Całuj moje uda – rozkazała mi Jane. Zebrała w garść fałdy materiału i uniosła do góry spódnicę. Oślepiło mnie. Mlecznobiałość, woń perfum. Miała majtki z rozcięciem z tyłu i z przodu. Były uszyte wedle ówczesnej mody. Kobiety miały wykonywać naturalne czynności fizjologiczne bez zdejmowania majtek. W czasach młodości mojej matki kobiety w ogóle nie nosiły majtek. Białe płótno okalało kędziory spowijające jej szczelinkę, szparkę miłości, plasterek miodu. Objęłam dłońmi z tyłu jej uda. Jane ugięła lekko kolana. Wyczuwałam, że się uśmiecha. Językiem zaczęłam przesuwać po sztywnych, wysokich mankietach pończoch. Jej ciało miało tak jasną karnację jak moje. Smakowało piżmem, perfumami, pachniało kwiatami. Dotykałam ustami jej ud. – Ach, jak dobrze! Liżesz mnie jak maleńki szczeniaczek! – roześmiała się Jane. Ale po chwili odepchnęła mnie kolanami. – Jeszcze na to nie pora.

Chciałam płakać, ale nie pozwoliła mi na płacz. Podniosła mnie z klęczek; w tym samym momencie otwarły się drzwi, ale ona zdążyła poprawić swoje ubranie. Weszła ciotka w towarzystwie Caroline, na widok Jane lekko zmarszczyła brwi, przynajmniej tak mi się wydawało. Okno w garderobie było osadzone na przeciwległej ścianie. Przez szybę wpadało łagodne światło poranka. Caroline miała na sobie, tak jak ja, cienką i zwiewną suknię z wełny. – Zajmiesz się nimi, Jane – powiedziała ciotka. Słyszałyśmy z daleka jak wuj i Catherine wchodzą do domu. Rozległ się brzęk szkła, potem śmiech. Zamknęły się drzwi, za którymi zostałyśmy tylko we trzy. –

Zdejmijcie

Natychmiast

suknie

dotknęłam

–

zarządziła

guzików,

ale

Jane.

Caroline

zawahała się. Jane wymierzyła jej klapsa, a ona pisnęła z bólu. – Szybko! – rzuciła Jane. Wkrótce obie stałyśmy nagie, mając na sobie jedynie pończochy i buty.

Jane popchnęła nas ku sobie, aż zetknęłyśmy się twarzami i udami. Z szuflady biurka wyjęła sznur i związała nas razem – w kostkach, udach, w pasie. Żadna z nas nie mogła się poruszyć. Przywarłyśmy do siebie policzkami. Położywszy dłonie na pośladkach Caroline,

Jane

popychała

nas

łagodnie,

aż

znalazłyśmy się w kącie. Oddech Caroline płynął ponad moim oddechem. – Waszym ciałom dobrze jest razem – rzekła Jane – lecz czy na pewno dotykacie się piersiami? Poruszajcie nimi. Wasze sutki muszą się zetknąć. – Tak – odpowiedziałam – tak, Jenny. Nasze sutki przypominały przyciski dzwonków. Moje wyprężyły się, dzwonek zadzwonił. Sutki Caroline również sterczały. Palce jej nóg przykrywały moje. – Nie, proszę, nie – szepnęła. Wiedziałam, że nie mówi do mnie, tylko do swoich marzeń. Dotknęłam ustami jej ucha. Jane wyszła z pokoju. – Przyjemnie ci – szepnęłam. Zapragnęłam ją uszczęśliwić. Przymilałam się do niej. Chłostano ją

trzcinką. Czy było to przyjemne? – Czy ci przyjemnie? – zapytałam radosnym, rozradowanym głosem. – Jeśli tak, obie będziemy szczęśliwe. – Nie wiem – westchnęła cichutko Caroline. Przywarłyśmy do siebie miękko brzuchami. Czułam ciepło i pulsowanie krwi w jej cipce. Tak przyjemnie było stać nieruchomo. Powoli przysunęłam usta ku jej policzkowi.

Zadrżała.

Czy

ssała

mu

członka?

Postanowiłam jeszcze jej o to nie pytać. Później zapytam. Wodziłam końcem języka po jej pełnej dolnej wardze, po łuku Amora. Odwróciła głowę. Policzki jej płonęły. Nasze ściśnięte sutki stwardniały. – Przestań! – wykrztusiła. – Jane zaraz wejdzie – powiedziałam. Caroline ponownie przywarła ustami do moich ust. Podniecił mnie dotyk jej pełnych, krągłych piersi. Miękkie dotknięcie szukających się ust. Zapragnęłam dotknąć językiem jej języka. Umknął jednak, zwijając się w kłębek gdzieś w głębinach groty. Spijając słodycz z jej ust, spowodowałam, iż ponownie się

wysunął.

Uniesione

emocją

i podnieceniem,

zaczęłyśmy obie drżeć. Nasze sutki poruszyły się, pobudzone pożądaniem. Mocniej przywarłam do niej brzuchem. Naraz otwarły się drzwi. Stała w nich Jane. Skarciła nas za to, że się całowałyśmy. Wsunęła rękę między nasze ciała i dotykała ukrytych między udami naszych usteczek miłości. Były wilgotne. Wycofała dłoń. Podążyła palcami ku naszym pośladkom. – Potrzeba wam praktyki, wszak się kochacie. Caroline, włóż język do jej ust. Zakołysałyśmy się. Trzepoczący w mojej buzi niczym maleńki ptak język Caroline był maleńki i niecierpliwy; jego koniuszek się zwężał. Ukryte za zasłoną ust języki ocierały się o siebie. Była to nasza słodka tajemnica. Pragnęłam ją utrzymać. – Teraz otwórzcie buzie, chcę zobaczyć wasze języki – zażądała Jane. Spełniłyśmy jej życzenie. – Za pół godziny – dodała, kierując kroki ku drzwiom. Po chwili znów byłyśmy same. Za oknem

szczebiotały

ukryte

w listowiu

ptaki.

Byłam

szczęśliwa. Słodko czuć dotyk boskiego, jędrnego ciała. Rzęsy Caroline łaskotały moje. Jej brzuch delikatnie dygotał. Nasze języki splatały się i wiły jak dwa rozgrzane węże. Nasze usta drżały. Mankiety naszych pończoch ocierały się o siebie. Może nikt nigdy nie otworzy drzwi. Szeptałyśmy jednocześnie, bezgłośnie niczym ludzie zamknięci w jaskiniach.

Rozdział siódmy

Pojedziemy

na

łąki,

oznajmiła

ciotka.

Dostrzegła moje zaskoczone spojrzenie. Mnie i moją siostrę uwolniono z więzów dokładnie po półgodzinie. Ubrane siedziałyśmy w ogrodzie, pijąc szampana i lemoniadę. Jane powiedziała, iż jest to nagroda za to, że nie płakałyśmy ani nie oponowałyśmy, kiedy przyszła nas rozwiązać i kazała się przyodziać. – „Łąki” to nazwa domu na wsi, który kupił wasz wuj – wyjaśniła ciotka. – Czy możemy najpierw pójść do siebie? – zapytałam, mając na myśli nasz dom. Ciotka skinęła głową jakby zdziwiona. – Tylko nie mitrężcie czasu – ostrzegła. – W południe wyjeżdżamy. Do domu poszła z nami Jane. Była, jak sądzę, ciekawa i ucieszyła się, że znów go zobaczy. Gdy

zaczęłam pakować ubrania, powstrzymała mnie. – Nie za wiele, Beatrycze. Tylko to, co nosisz na co dzień. Nie zapomnij jedynie o stroju do jazdy konnej. Idąc w ślady Caroline, wzięłam tylko jeden kufer. Ogarnęło mnie osobliwe podniecenie. Cofnął się czas. Znów byłyśmy małymi dziewczynkami przygotowującymi się do wyjazdu na wakacje. Pływałyśmy łódką albo schodziłyśmy do morza wprost z kabin kąpielowych, które na plażę ciągnęły kucyki, a których schodki prowadziły wprost do wody. Kobietom nie wolno było się obnażać, choć mężczyźni mogli pływać nago, pod warunkiem że przebywali w znacznym oddaleniu. Zabrałam z szafki również butelkę likieru i niezauważona przez Jane, ukryłam ją w kufrze. Szepnęłam do Caroline, żeby uczyniła to samo. Potrząsnęła jednak głową. Pogryzając biszkopty, czekałyśmy, aż Jane zakończy swoje dyskretne oględziny domu. Kiedy zeszła na dół, na głowie miała bogato zdobiony kapelusz matki.

– Czy mogę go wziąć? – zapytała. Nie wiem dlaczego. Być może chciała mnie poddać próbie. Powiedziałam, że nie może. Bynajmniej niezbita z tropu, wręczyła kapelusz służącej i poleciła zanieść go z powrotem na górę. – Czeka nas znakomita zabawa – powiedziała, dając znak do wyjścia. Na drodze czekał na nas powóz dla sześciu osób, taki, jakie nieczęsto widuje się poza Londynem i większymi miastami. Rozsiadłyśmy się wygodnie. Służący, który towarzyszył Catherine, umieścił nasze kufry na dachu otoczonym ochronną balustradką. Wkrótce dołączyła do nas ciotka, potem wuj, wreszcie zjawiła się Catherine. Miała na sobie strój amazonki, a na głowie sterczał jej, dodając powabu, mały trójgraniasty kapelusik. Uśmiechała się do nas uprzejmie i zdawkowo, tak jak każdy uśmiechałby się do

obcych.

Stangret

strzelił

ostro

z bicza

i czterokonny powóz ruszył. Frederick, służący aktorki, zajął miejsce na koźle obok stangreta. Droga była długa, a słońce paliło niemiłosiernie, toteż, jak

przypuszczam, chyba nie był zadowolony. Catherine bawiła się szpicrutą, a raz czy dwa przesunęła nią figlarnie wujowi po udach. Zauważyłam, że podczas tych

manipulacji

jego

krocze

pokaźnie

się

wybrzuszało. Podróż była przyjemna; gdy opuściliśmy granice miasta, za oknami zaczął się przesuwać wiejski krajobraz. Catherine rozmawiała z ciotką Mathilde o przedstawieniach, których ani ja, ani Caroline

nie

widziałyśmy.

Pojawił

się

wątek

prywatnego teatru, w którym aktorka, jak nietrudno się było domyślać, grywała. – Musimy urządzić sobie taki teatr – oznajmił wuj. – Może w stodole? – Sądzę, iż najlepsze będzie poddasze – odrzekła ciotka. – Jest tam dużo przestrzeni – dodała. Następnie popatrzyła na nas wyczekująco, jakby w nadziei, że coś powiemy. Zajęłam się liczeniem drzew za oknem. Co ona wiedziała o poddaszach? Może podglądała nas przez

teleskop? Muszę zawiadomić o tym ojca. Użyję szyfru, francuskich słów, atramentu sympatycznego. Wokół pełno szpiegów. Zatrzymaliśmy się dwukrotnie na popas. – Cały jard ale! – wołał jowialnie wuj za każdym razem, choć sam nie miał zamiaru pić piwa. Ludzie zerkali na nas ciekawie. Byliśmy obcy. W drugiej

gospodzie

jadłyśmy

topornymi

widelcami, które na dodatek nie wyglądały zbyt czysto, zapiekane mięso. Jane usiadła z moją siostrą, mnie zaś podano osobno. – Ucisz dziewczynki, Jane – powiedziała ciotka. Sączyłyśmy ale z cynowych kufli. Czułam się skrępowana.

Pragnęłam

usiąść

przed

zajazdem

i patrzeć na przechodzących robotników folwarcznych ubranych w zgrzebne kapoty. Przez okrągłe grube szybki z ołowiowego szkła widziałam ich drobne sylwetki. Ojciec płynący na falach. Wzdymająca się suknia. Ryby skubiące pyszczkami moje pończochy,

gdy trwam w uścisku z ojcem. Podobno Neron miał chłopców-niewolników, którzy podpływali doń pod wodą,

gdy

się

kąpał,

i pieścili

jego

penisa.

Przeczytałam o tym w książce, która miała pękniętą oprawę. Obleczone w skórę okładki zwisały smętnie, przypominając zwiotczałego członka Edwarda, który plasnął mi o udo. Jane wyprowadziła nas na zewnątrz, podczas gdy wuj płacił oberżyście. Kobieta z koszykiem prowadziła drogą dziecko. Gapiło się na nas i wskazywało palcem. – Cicho! To miastowe – kobieta ofuknęła dziecko. Usiłowała dygnąć. Dziecko rozbeczało się, pociągnęła je za sobą. Obydwoje byli na bosaka. Ruszyliśmy

w dalszą

drogę.

Stangret

i Frederick posilili się przy stoliku przed gospodą. Turkot kół pojazdu zagłuszało częste bekanie woźnicy.

Powóz

nieznośnie

podskakiwał

na

wertepach. Zapadłam w drzemkę. Głosy ciotki, wuja i Catherine przypominały brzęczenie pszczół. Jane

w ogóle się nie odzywała, a któreś z nich tylko raz zagadnęło ją w gospodzie. Ocknęłam się i wyprostowałam, gdy pojazd skręcił raptownie, a stangret zaczął pokrzykiwać na konie. Ujrzałam żywopłot, kamienne ściany, droga stała się nagle bardziej wyboista. Powóz zjeżdżający ze stromego wzniesienia chwiał się niemiłosiernie, toteż rzucało nami na wszystkie strony. Wkrótce jednak naszym oczom ukazał się dom z oficynami. Był

długi

i zbudowany

z szarego

kamienia.

Wjechaliśmy bramą na dziedziniec. – Obie macie milczeć – nakazała Jane. Pozwoliła nam wyjść z powozu dopiero wtedy, gdy opuścili go pozostali pasażerowie. Na schodach stała ubrana na ciemno kobieta w czepku na głowie, po którym rozpoznałam gospodynię. Przybiegł chłopak, by pomóc stangretowi i Frederickowi w zdejmowaniu kufrów. – Marsz do pokojów – zakomenderowała Jane, kiedy weszłyśmy do okrągłego hallu.

– Czy nie mogłybyśmy zwiedzić domu i ogrodów? – zapytałam. Jane popatrzyła na mnie lodowatym

wzrokiem.

Stoczyłyśmy

walkę

na

spojrzenia. – Później – oświadczyła. Usiłowałam doszukać się ciepła w jej głosie, lecz trudno je było dostrzec. Okrągła klatka schodowa była przestronna. W kamiennej

okładzinie

ścian

znajdowały

się

występy, w których osadzono okna. Zapragnęłam, żeby na parapecie któregoś z nich usiadła gołębica. Patrzyłaby na mnie różowymi oczkami. Rzuciłabym jej okruchy, a ona dziobałaby je pilnie. Miałabym na sobie białą suknię przepasaną różową szarfą. Żagle okrętu, którym płynął ojciec, napełniały się wiatrem. Z kim on teraz mógł rozmawiać? Tupot stóp

po

pokładzie.

Mężczyźni

wpatrujący

się

w horyzont. W oddali, machając dłońmi, czekają ciemnoskóre kobiety. Nasze pokoje sąsiadowały ze sobą. Jane kazała nam rozebrać się do pończoch i chwilę odpocząć.

W dzbankach stała zimna woda do picia. Caroline zdjęła ubranie i położyła się na łóżku; czekałyśmy posłusznie. – Masz leżeć na plecach z rozchylonymi nogami

–

poleciła

Jane.

Caroline

usłuchała.

Zamrugała błękitnymi oczami. Ręce złożyła wzdłuż ciała. Błysnął złotem delikatny meszek okalający jej lśniący, jasnoróżowy srom. Przed zamknięciem drzwi Jane odwróciła się i mocno pocałowała mnie w usta. Znałam jej pragnienia. Nasze języki zetknęły się. Topnienie. – Czy ją kochasz? – zapytała Jane. Nie musiałam odpowiadać. – Posiądziemy ją razem – dodała. – Nie zrzucaj ubrania na podłogę, bądź porządną dziewczynką. Słysząc te niemądre słowa, zarumieniłam się. Pragnęłam zostać jej wspólniczką, pisać listy na drzewach. Ona szłaby moim tropem i odczytywałaby je. Dosiadałabym białego konia, a moje włosy rozwiewałby wiatr. Biegłby za mną łucznik.

Pokój

był

nagi

i zimny,

ponieważ

z niewyjaśnionych powodów kamiennych ścian nie otynkowano. Na środku stało duże łoże odwrócone wezgłowiem ku drzwiom. Na wezgłowiu wisiały trzy owalne zwierciadła osadzone w złotych ramkach. Z obu stron łoża stały szafki nocne. W pomieszczeniu znajdowała się też tylko jedna masywna szafa z osadzonym w drzwiach lustrem. Jedynym luksusem był puszysty dywan. Zdjęłam powoli czepek i suknię, następnie koszulę i majtki. Jane nakazała mi zostać w butach do kolan, a moje pończochy, dodała, mają być zawsze dokładnie naciągnięte. Srom mam mieć zawsze lekko rozchylony. –

Dlaczego

tu

jesteśmy?

–

zapytałam.

Położyłyśmy się wraz z Caroline, składając ręce wzdłuż

ciała.

Jane

poszturchiwaniem

w kostki

zmusiła nas do rozsunięcia nóg. Okazało się, że podczas podróży moja szparka obficie zwilgotniała. Jane stanęła naprzeciw i jęła mi się uważnie

przypatrywać. – A teraz niech podniosą ci się sutki – zażądała. Oblizałam usta, po czym zaczęłam przesuwać delikatnie dłońmi po biuście, aż uznałam, iż życzenie mej kuzynki zostało spełnione. Brodawki wysunęły się ponad otaczające je pomarszczone obwódki. – Masz pobierać nauki – powiedziała. – Jeśli będziesz posłuszna, nie stanie ci się żadna krzywda. Podeszła do szafki nocnej umieszczonej z lewej strony, obok długiego okna o szybkach z ołowiowego szkła i sięgającym głęboko parapecie. Stał na nim wazon z jednym na wpół zwiędniętym kwiatem. Jane umoczyła koniuszki palców w dzbanku z wodą, po czym pokropiła mi biust. Zadrżałam pod wpływem nieoczekiwanego chłodu. Moje sutki jeszcze bardziej zesztywniały. – Jaki jest cel tych nauk – zapytałam, ale słowa ugrzęzły mi w głowie, tak jak osy grzęzną w słoju dżemu.

Brzęczały,

usiłując

się

uwolnić.

Jane

odwróciła się ku oknu i popatrzyła na odległe łąki.

– Czy chciałaś pocałować Catherine? – zapytała. – Szybko mi odpowiedz! Nawet na nią nie spojrzałam. Wiedziałam, że nie wolno mi na nią patrzeć. Potwierdziłam krótkim „tak”. Zabrzmiały dalsze pytania. Powiedziałam, że tak, że pragnę ujrzeć jej piersi, całować jej uda, lizać jej dziurkę. Nienawidziłam Jane. Wiedziała, że nie kłamię. Znów się odwróciła ku oknu. Odniosłam wrażenie, że przestały ją bawić moje bezładne odpowiedzi. – Dziś wieczorem odbędzie się przyjęcie powitalne, Beatrycze – oznajmiła. – Powiem ci, w jakim stroju masz wystąpić. Za pół godziny przyślę po ciebie służącą. Masz być jej posłuszna. Zniknęła za drzwiami. Klucz obrócił się w zamku. Usiadłam. Czy w kamiennych ścianach były szczeliny? A za nimi podglądacze? Ciekawscy? Mogła

nadejść

ciotka.

Przymknęłam

oczy

i zagłębiłam się w rozważania. Czy mama powróci? Podobno wyjechała do Biarritz z jakimś mężczyzną.

Przypomniałam sobie, jak pewnego popołudnia zajechał powóz. Mama czekała ukryta za firanką. Spojrzała na nas melancholijnie. – Niebawem wrócę – powiedziała. Służący otworzył przed nią uroczyście drzwi. Z podjazdu dobiegał mnie stukot jej kroków, stopniowo zamarł. Trzasnął bat i powóz odjechał. Pozostawił za sobą tylko tuman kurzu. Chciałam złapać nieco tego pyłu do słoika i niechby tam się stale kłębił. To przecież niemożliwe,

roześmiała

się

Caroline,

gdy

powiedziałam jej o moim marzeniu. Siedziałyśmy cichutko jak myszki aż do powrotu ojca. Ale on nie napomknął

ani

słowem

o nieobecności

mamy.

Wieczorem, w pogoni za motylem, biegłam ku zachodzącemu słońcu. Zapadłam w drzemkę. Wyrwała mnie z niej służąca, potrząsając za ramię. Poznałam, że to gospodyni, ta sama, którą ujrzałam na schodach. Rozejrzałam się za suknią, koszulką, majteczkami, jednak niczego nie znalazłam. Kobieta rzuciła mi pod

nogi szary płaszcz. –

Szybko!

–

Nie

dodała:

„madame”.

Narzuciłam go na ramiona. Weszłyśmy na wyższe piętro, skąd wąski korytarzyk prowadził do drugiej, mniejszej klatki schodowej. Na podeście czekała Caroline ubrana w taki sam płaszcz. Pod spodem miała jedynie buty i pończochy. – Idziemy – usłyszałam. Młoda pokojówka dygnęła,

odsunęła

żelazną

zasuwkę

bocznych

drzwiczek i otworzyła je przed nami. Weszłyśmy na ścieżkę wyłożoną kamiennymi płytkami, spomiędzy których wyrastała trawa i zielsko. W powietrzu unosiły się zapachy kurnika, chlewu i siana. – Prosto do stajni – powiedziała kobieta, wskazując palcem kierunek. Trąciłam ramieniem Caroline. Nasze palce zetknęły się pod płaszczami. Stawiałyśmy niepewnie stopy w bujnej, niestrzyżonej trawie. Przed nami majaczyły wielkie wrota stajni, które rozwarły się niczym czeluść. Weszłyśmy do środka.

Przez

otwarte

okiennice

wdzierały

się

promienie słońca. Zbliżyłyśmy się przez ich gąszcz do oddalonej ściany. Były tam żelazne pierścienie, wisiały łańcuchy. Zmuszono nas do ustawienia się obok siebie; tymczasem nasza przewodniczka zdjęła z nas płaszcze. Podniesiono nam ręce, rozsunięto je szeroko, przywiązano w przegubach do pierścieni. Obie z Caroline niemal dotykałyśmy koniuszkami nosów desek. Rozsunięto nam nogi o pełne trzy stopy, tak że żadną miarą nie mogłyśmy uginać ich w kolanach. Metaliczny trzask. Unieruchomiono nam kostki. Ze strachu niemal wstrzymałyśmy oddech. Bałyśmy się spojrzeć na siebie. Rozrzucone wokół bele siana śniły o minionych latach. Opodal zabrzmiały jakieś głosy. Wyczułam, że wróciła służąca. Między zęby wciśnięto mi skórzany knebel, który zawiązano z tyłu głowy. Caroline nie chciała otworzyć ust, otrzymała więc silnego klapsa. Jęk bólu został wnet zduszony.

– Umyć je – nakazał ktoś. Przewiązano nas mocno jakąś szorstką tkaniną po to, żeby nie zamoczyły się pończochy. Polała się woda, wilgoć, zimno. Otrząsnęłam się. Wygięłam ciało. Zawzięcie nacierano mnie gąbką. Poczułam jej dotyk pod pośladkami, ochłodziła mi szparkę. Palce dłoni trzymającej gąbkę dotykały mojego sromu. Zmuszono mnie do wyciągnięcia się jak struna. Gąbka tarła pod pachami, przesuwała się po rosnących tam włosach. Przemierzała krągłości moich piersi. Spływająca po brzuchu woda łaskotała. Gdy zaczęłam się wić, usłyszałam śmiechy. Nikogo jednak nie poznałam po głosie. Następnie przyszła kolej na Caroline. Jak mi się wydawało, gąbka przebywała dłużej w okolicach jej cipki. Czy byłam o to zazdrosna? Nie zaciskała sromu mocniej niż ja. Wytarto nas szorstkim ręcznikiem. Przywarłyśmy do ściany sutkami. Dźwięczały żelazne pierścienie, kajdany, łańcuchy krępujące nogi. – Sześć! – usłyszałam. Wyczułam za sobą

nowy ruch – delikatny, intrygujący szelest, jakby przepuszczanych przez palce skórzanych rzemieni. – Ciaaach! – pupa zapiekła mnie od uderzenia wymierzonego szerokim rzemieniem. – Ach! – szarpnęłam się. Dotykałam brzuchem ściany. Pupa mi drgała, potem ją mocno zacisnęłam. Raz, który sprawił mi rozkosz, spadł dokładnie w poprzek pośladków. Głuchy szloch tłumiony przez knebel. To ja, czy Caroline? Tato – nie! Ojciec nigdy by na to nie pozwolił. Jego statek na pewno zawróci, przypłynie pod pełnymi żaglami. Komendy kapitana. Pospieszne dudnienie stóp po pokładzie. Źrenice umknęły mi do góry. Po następnym uderzeniu ciało paliło żywym ogniem. – Mocniej! – Gdy Jane pozostała u nas na noc, usłyszałam, że mówi to moja matka. – Aaaaa! Nieee! – Krzyk uwiązł mi w gardle. Kolejne uderzenie sprawiło mi okrutny ból. Znów świsnął rzemień. I jeszcze raz. Drzewa mnie nie

widziały. Traw nie obchodził mój los. Na policzkach zaperliły się łzy. Zachowałam się niewłaściwie, ponieważ jeszcze mocniej zacisnęłam piekące żywym ogniem pośladki. – Ach, cóż za pełne kształty – te uda, ten tyłeczek. Jakież przepyszne krągłości – powiedział ktoś. Może Catherine? Usłyszałam bezgłośne łkanie Caroline. Zaczęto ją chłostać. – Chcę sprawdzić, czy ma

rozognioną

skórę

–

usłyszałam

ten

sam

modulowany damski głos. Na dygoczących z bólu pośladkach poczułam dotyk dłoni, gładzącej je z kobiecą

czułością.

krągłościach,

Palce

smakowały

przesuwały

ich

drżenie.

się

po

Caroline

szarpała się tak gwałtownie, że uderzyła mnie biodrem. Usłyszałam trzask rzemienia. Delikatne palce nieustannie naciskały moje płonące półkule. Poczułam, że jakieś dłonie obejmują je od dołu, toteż rozluźniłam mięśnie i złożyłam na nieznanych rękach ciężar ciała. Ciężar mojej wielkiej śliwki, moich dyń. Po raz ostatni trzasnął rzemień.

– Chcę jej dotknąć – usłyszałam. Ktoś się zbliżył, ktoś, od kogo powiało perfumami, jakich używała Catherine. Stały za nami dwie osoby, które łagodnie podtrzymywały nasze wijące się z bólu ciała. Usłyszałam odgłosy pocałunków. Czułam, że idą w ruch języki. Nagle Caroline drgnęła, mocno mnie potrącając. Krótki, zdławiony, niegłośny chichot. – Nie teraz, jeszcze nie – powiedziała stojąca z tyłu kobieta. Wyciągnęła, jakby niechętnie, dłonie spod mojej pupy. – Czy ona jest wilgotna? Chcę to wiedzieć. Ach, daj mi swój język! – dotyczyło to Caroline. To ona była niedobra. Nie mogłam powstrzymać drżenia bioder. Skóra pośladków wciąż mnie paliła. Moją szparkę pieściły, niczym palce dziecka, drobne fale ciepła. Cipka łagodnie pulsowała. Miałam nabrzmiałe sutki. – Już dosyć, otrzymały solidną porcję nauk. Słodkie z nich, młode klacze. Teraz można polać je wodą.

To był jej głos. Wiedziałam, że za nami stoi Catherine. Rozluźniono nam kneble. Ktoś wcisnął między ścianę i moje usta cynowy kubek i przechylił go tylko tyle, że usta zwilżyła mi jedynie odrobina wody. Nie chciałam wody. Chciałam wina. Czy służąca rozpakowała mój kufer? Znalazłaby w nim butelkę trunku. Popłakującej Caroline woda polała się po brodzie. Czułam to. Kropelki ściekały, ozdabiając jej sutki jak perełki. Potem zamknęły się drzwi, wielkie drzwi. Pozostałyśmy same. Chciałam coś rzec, dobyć z siebie głos. Nie wiedziałam jednak, co powiedzieć. Caroline zwiesiła głowę. Dotykała czołem ściany. – Kocham cię – szepnęłam. Nagle nasze biodra zetknęły

się

swoją

jędrnością.

Caroline

nie

odpowiedziała. Kwiliła tylko, niczym małe głupiutkie dziecko.

Z szeroko

rozsuniętymi

nogami

znów

zamknęłam oczy i wyobraziłam sobie twardniejące kutasy, pałające purpurą główki wyczekujących

niecierpliwie lasek – ich ostre wdzieranie się w rozchylone sromy. Gdy leżąc na bujanym koniu, wypinałam pośladki, sztywne włókna sierści rumaka okalały od dołu me wargi. Ocierałam się o koński zad – i było mi przecudownie. – To boli – załkała Caroline. Uciszyłam ją syknięciem. Musimy zachowywać się cicho. – Zaciśnij pośladki – doradziłam. Zapragnęłam dotknąć jej pupci, czuć pod palcami lśniącą krągłość. Rozległy się kroki, szelest nóg stąpających po ziemi, potem po sianie. – Czym zawiniłyście? – zapytała Jane. – Czy obie byłyście niedobre? – Po chwili uwolniła nas z więzów. Caroline ukryła twarz w dłoniach. Jane nie zwróciła na to najmniejszej uwagi. – Ubierzcie się – nikt nie może ujrzeć was w tym

stroju.

Kręcą

się

tutaj

parobki,

a to

nieokrzesani prostacy. Narzuciłyśmy więc płaszcze. Poczułam, że mankiety pończoch są mokre. Było to miłe doznanie.

Pośladki wciąż mnie paliły, jednak ból sprawiał mi teraz jakby większą przyjemność. Musiałam inaczej stawiać stopy. Kołysałam mocniej biodrami. – Świetnie – powiedziała Jane. Dostrzegła mój osobliwy chód. Sama szła z tyłu. Potężne drzwi znów się otworzyły. Stali za nimi dwaj mężczyźni z widłami. Pozdrowili nas, dotykając dłońmi daszków czapek. Nie patrzyłyśmy na nich. Posługiwali się wiejską mową. Ich oddechy pachniały ciepłym mlekiem, które stało zbyt długo w kamiennych dzbanach na parapetach. Stęchły ser, suche okruchy chleba. Prostacy. Poruszałam pośladkami, kosmatą kulą gorąca ukrytą pod fałdami płaszcza.

Rozdział ósmy

Do warg przykleiły mi się okruchy. Wytarłam delikatnie usta serwetką i ziewnęłam. Po posiłku przyniesionym przez służącą do pokoju wypiłam nieco likieru. Nie zabrano go z kufra. W pokojówce rozpoznałam tę samą młodą dziewczynę, która dygnęła, gdy rankiem prowadzono nas do stajni. Na imię miała Mary. Nie była wprawdzie wykształcona, ale za to ładna. Usługiwała mi z zadowoleniem. Można to było rozpoznać po jej zaróżowionych policzkach. Zauważyłam, iż wcale nie zaskoczyło ją to, że mam na sobie jedynie buty i pończochy. Gdy wróciła do pokoju po talerze, butelkę i kieliszek, chwyciłam ją za dłoń i usiadłam. Przesunęłam nogi na drugą stronę łóżka. – Madame? – zapytała dziewczyna. Tutejsza

gospodyni nie nazwała mnie „madame”. Wyczułam istnienie kategorii wśród służby, wewnętrznych klas wtajemniczenia. Pociągnęłam Mary na łóżko. Usiadła obok. – Nie mogię nic powiedzieć – wyjąkała – bo mnie wezmą i ukarzą. – Rzemieniem? Wbiła wzrok w podłogę. Nosiła ładne, ciemne pantofelki.

Miała

nieduże

stopy.

Być

może

chciałabym lizać palce jej nóg. Nie, na pewno nie. Między nimi musiał tkwić brud. Z niesmakiem zmarszczyłam

nos.

Nakryłam

jej

dłoń

swoją.

Wyraźnie drżała. Miała słodkie usteczka w kształcie różanego pąka. Takie gesty bywają brzemienne w skutki.

Mają

takie

znaczenie

jak

przecinki,

myślniki, znaki zapytania. Weszłam między słowa. Wiedziałam

o niebezpieczeństwach

czyhających

w dzielącej je przestrzeni. Położyłam dłoń na jej karku, dotknęłam włosów dziewczyny. Nie były tak puszyste jak moje, ale były czyste. Skłoniłam ją do odwrócenia się do

mnie twarzą, po czym dotknęłam ustami jej ust. Spłoszyła się niczym młody jelonek. Trzymałam ją w uścisku. Jej usta smakowały niczym świeżutki chleb. – Powiedz – poprosiłam. – Tu nie ma odpowiedzi – usłyszałam. Wypowiedziała te słowa Jane. Weszła cicho do pokoju. Nie poruszyłam się ani też nie zerwałam się na równe nogi, czego zapewne oczekiwała. Wprost przeciwnie – przywarłam ustami do ust pokojówki. Drżała, świeża w swej świeżości, słonawa wilgoć między jej udami. Wyczułam, że dziewczyna nabiera odwagi. W tej samej chwili poczułam na ramieniu dłoń Jane. Wyrwała Mary z moich objęć. Dziewczyna pospiesznie

wyszła,

zapominając

o talerzach.

Chciałam się podnieść z łóżka, ale Jane rzuciła się na mnie całym ciężarem, rozszerzając mi przemocą nogi. Przywarła do mnie; w następnej chwili przez cienką bawełnianą suknię, którą miała na sobie, poczułam

między udami dotyk bujnych i sprężystych kędziorów porastających jej łono. Suknia była nowiuteńka. Fiołkoworóżowy kwiatowy deseń na błękitnym tle. Zapragnęłam jej. – Masz w sobie coś z dzikiego zwierzęcia – powiedziała

Jane.

Nagle

przez

krótką

chwilę

poczułam w ustach jej język. – Pozwól mi całować twoje uda – błagałam. Ona jednak parsknęła tylko śmiechem, unosząc się na przedramionach w ten sposób, że jej dorodne piersi zakołysały się nad moim biustem. Leżałam samotna i opuszczona. Czy zechce posmakować moich łez – całować słonawe kropelki? W Wigilię niesiono mnie na górę, miałam opuszczone majtki. Zew morza, zew wiatru. Jane odwróciła się ku oknu i wyjrzała na dół. Na dworze panowała ciemność – pełnia nocy. – Dworce są już zamknięte, wszyscy ludzie wyjechali. Statki też odpłynęły – powiedziała. Zapłakałam. Jane odwróciła się i potrząsnęła mną

brutalnie.

–

Przyjęcie

powitalne

wkrótce

się

rozpocznie, Beatrycze, ubieraj się. Wstawaj! Nic

nie

powiedziałam,

ponieważ

słowa

ugrzęzły mi w ustach. Zapragnęłam, żeby jej wargi potarły moje sutki. Gdy kazała mi zdjąć buty i pończochy, bez szemrania spełniłam jej żądanie. Zamiast pończoch miałam włożyć trykoty, w jakie ubierali się tancerze występujący na scenie. Były cieliste. Przez tkaninę prześwitywała bujna kępka kędziorów między nogami. Rysowała się wyraźnie. Jane nałożyła mi na ramiona część szaty uszytej z tego samego materiału. Przylegała tak mocno, iż moje sutki silnie wrzynały się w trykot. – Dłuższe buty – oznajmiła Jane i wskazała szafę. Podeszłam do niej. Czekała już tam na mnie świeżo wyczyszczona para. Wzułam je gładko. Miały wąskie, szpiczaste obcasy. – Uczesz się, musisz przecież schludnie się prezentować – nakazała Jane. – Za chwilę po ciebie wrócę. W całym domu widziałam dotąd tylko tylne

schody oraz hall wejściowy. Gdy schodziłyśmy z Caroline na dół – moja siostra była ubrana tak samo jak ja – usłyszałam szmer głosów. Trykoty mocno wpijały się nam w pośladki, ukazując wyraźnie dzielący

je

rowek.

Usłyszałam

pianino.

Gdy

weszłyśmy do salonu, muzyka się urwała. Ludzie w wytwornych strojach wieczorowych popatrzyli na nas, po czym odwrócili spojrzenia. Ściany salonu były gęsto obwieszone na przemian oprawnymi w złote ramy zwierciadłami i obrazami. Mary oraz jakaś inna dziewczyna

roznosiły

wśród

zebranych

gości

szampana. Na ustawionych z boku stolikach ułożono różnobarwne

kanapki.

Przypominały

prześliczne

kwiatki leżące na srebrnych tacach. Znów usłyszałam, że ktoś gra na pianinie. Mozart, pomyślałam. Mężczyźni spoglądali na moje piersi i pośladki. Spojrzenia ślizgały się również po krągłościach Caroline. Z powodu wysokich obcasów kroczyłyśmy sztywno i niezgrabnie. Kołysałyśmy pupami.

Jane ujęła każdą z nas za łokieć i poprowadziła ku gołej, najbardziej oddalonej od drzwi ścianie. Były tam klamry, łańcuchy, skórzane pasy. Najpierw zajęto się Caroline. Wykręcono jej nogi, po czym unieruchomiono je w kostkach. Zmuszono do uniesienia wysoko ramion. – Odchyl głowę mocno do tyłu, wypnij pośladki! – warknęła Jane. Zapragnęłam, żeby zasłonięto mi oczy. Wiedziałam, że niekiedy dobrze jest nic nie widzieć. Oczy zawiązano nam czarnymi aksamitnymi opaskami. Otoczyła nas ciemność, dotykałyśmy się ramionami, czułam ciepło ciała mojej siostry. Kajdany trzymały mocno. Wyczułam

obecność

wuja.

Patrzył,

jak

posłusznie wypełniamy polecenia. Słyszałam jego głos. Tymczasem w salonie zapadła cisza. Zabrzmiały ostatnie akordy muzyki i uleciały w przestrzeń. Ryby machnęły ogonami i zniknęły. Rozpoczął od Caroline. Usłyszałam, jak wciąga

powietrze, gdy przesuwał dłońmi po jej udach i ścisnął pośladki. – Moje maleńkie gołębiczki – wyszeptał. Położył na pupie każdej z nas szeroką, gorącą dłoń. Rozległy się oklaski. Zebrani poruszyli się, salon ożył. Przestano się nami zajmować. Tylko co pewien czas poszturchiwano nas figlarnie w pupy. Czyżby zakazano innych manipulacji? Kobiece palce dotykały subtelniej. Ze względu na to, że zmuszono nas do wypięcia pośladków i rozstawienia nóg, nasze cipki stały się łatwym łupem dla każdego. Pod subtelnym dotykiem

palców

penetrujących

zakamarki

zwilgotniała moja szparka, a wilgoć natychmiast przeniknęła trykot rajstop. Pieszczono nasze wargi sromowe. Uniesiona rozkoszą, usiłowałam trzymać biodra nieruchomo. Z niewidocznych kieliszków wlano nam do ust szampana. Przełknęłam go chciwie. Caroline mlasnęła językiem. Zaczęto tańczyć. Słyszałam szelest stóp. Błagalny jęk oboju akompaniującego pianinu. Gdyby

na oboju grała dziewczyna, mogłabym ją rozpoznać po szczupłej talii, po małej, zaciśniętej buzi, w którą może wejść jedynie ustnik instrumentu. Oboistka miałaby owalną, bladą twarz, niewielkie i jędrne piersi. Byłaby małomówna. Jej słowa przypominałyby wysuszone ziarenka, jej życie płynęłoby cicho i spokojnie.

Gdy

brała

wysokie tony, oczyma

wyobraźni widziałam ją rozłożoną na łóżku w celi o białych ścianach. Nie opierałaby się, o nie. Na nogach

o wysmukłych

udach

nosiłaby

białe

pończochy. Leżąc na plecach, oddychałaby nosem powoli i spokojnie. Podniesiono by jej suknię. Ktoś ukląkłby na łóżku między jej nogami. Jej samej zaś zadrżałyby kolana,

zadrżałyby,

poruszyły

się,

wreszcie

znieruchomiały. Ukazałyby się nieduże, zwięzłe pośladki. Dziewczyna zacisnęłaby dłonie i uniosła je. Miałaby na nich białe rękawiczki z koźlej skórki. Niemal

zupełnie

wyleciały

mi

z pamięci

te

rękawiczki. Byłyby ozdobione maleńkimi guziczkami

z masy perłowej, naszytymi w odległości cala jeden od drugiego. Milczenie. Wyschłyby jej usta. Maleńkie, suche usteczka. Jej cipka byłaby również sucha. Maleńka suchutka cipka. Zwilżyłby ją jakiś język, a wtedy zacisnęłyby

się

dłonie

oboistki.

Ona

sama

przymknęłaby oczy. Jej rzęsy miałyby barwę słomy. Trzymano by jej kolana. Pałająca czerwienią łodyga penisa, trzykrotnie większa w obwodzie niż jej obój, zapuściłaby się w jej cipkę. Cichy szloch. Drżenie. Suchość między nogami. Łodyga wchodzi głęboko, wychodzi. Aż po nasadę. Nieruchomieje w środku. Tkwi tam mocna i wyprężona. Następnie zaczyna poruszać się rytmicznie, otoczona ściśle przylegającymi wargami. Mężczyzna poruszałby się w ciszy, wsparty na obnażonych ramionach, spoglądając przy tym na pobladłą twarz dziewczyny. Dygotałyby jej zaciśnięte pośladki. Na oknie usiadłaby wrona. Dziobałaby kamienny parapet, po

czym odleciałaby. Penis nie ustaje w ruchu, jest sztywny. Z ust dziewczyny dobywa się urywany szloch. Ponieważ oboistka zaciska pośladki, zaciśnięte zostają również gładkie jak focze futerko ścianki jej pochwy. Mężczyzna jęczałby. Z jego gardła wyrwałby się głęboki jęk. Zgiąłby szyję. Jego usta przesunęłyby się ponad jej suchymi powiekami. Leżałaby nieruchomo. Nie mogłaby wykrztusić żadnych słów. W jej białym pokoju szmaciana lalka uśmiechnęłaby

się

i oparła

niedbale

o ścianę.

Z nozdrzy dziewczyny dobywałby się świszczący oddech. W jej głowie tańczyłyby nuty. W jej ciele grałby żywy obój. – Pfff! – Dziewczyna gwałtownie wyrzuca z siebie powietrze. Mężczyzna szuka niecierpliwie ustami jej ust, ona wyrywa się, wije. Lędźwie mężczyzny zaczynają się poruszać coraz szybciej. Słabe, aksamitnie miękkie plaskanie towarzyszące zetknięciu się lędźwi obojga. Jej wargi sromowe silnie

obejmują penisa. Dłonie mężczyzny chwytają jej pośladki, rozchylają je. Jej język jeszcze się buntuje, cofa, rejteruje przed jego językiem. Wrze sperma. W zaborczej łodydze wzbiera lawa.

Łóżko

dygocze

gwałtownie.

Muzyka

namiętności. Miłosnemu uniesieniu nie przeszkadza lekka suchość. Zasłony drżą i falują. Pośladki dziewczyny unoszą się, plecy się wyginają. Jego tłuczek zapamiętale uderza. Ona przyjmuje te uderzenia. Przyjmuje w siebie te strugi – długie, cienkie tryśnięcia. Mocne bryzgi spermy. Oddechy obojga stają się urywane. Wiotczeją jej ramiona. Wyrzucane z impetem pasemka wilgoci. Wilgoć. Ostatnie strużki. Potem już tylko powoli cieknie sok. Ostatnie drżenie. Ciepłe brzuchy. Słabość, oszołomienie. Mocarne, zaborcze lędźwie stają się jak z waty. Mężczyzna leży przez chwilę bezsilny, potem odsuwa się na bok. Dziewczyna jest blada na twarzy. Czeka, aż mężczyzna

wyjdzie,

po

czym

wstaje

z łóżka.

Poprawia na sobie ubranie. Niedbałym ruchem wygładza włosy. Schodzi po schodach cicho jak widmo. – Czy napijesz się herbaty, kochanie? Lekcja skończona? – padają pytania. Kiwa głową. Drżą jej kolana. Ciepły strumyczek wycieka spomiędzy ud. Obój, tak. Płynie wielki żaglowiec. Wynurzyłam się z marzeń. Uwolniono nas na chwilę z więzów i obrócono tyłem do ściany, po czym znów

unieruchomiono.

pośladkami. Czekałam.

Przywarłam

do

muru

Rozdział dziewiąty

Znów zapadła cisza. Znów umilkła muzyka. To mi się nie podobało. Drażniło mnie. Zapowiedziano lady Arabellę. Odwróciłam głowę, choć nic nie widziałam. – Niech wejdzie, i to zaraz – usłyszałam głos wuja. Rozległ się dźwięk jakby przesuwania ciężkiego stołu. Poczułam na twarzy dotknięcie dłoni Jane. Poznałam je po zapachu i po smaku. Kilkakrotnie przesunęła koniuszkiem palca po mojej dolnej wardze. Opaska na oczach nieco się zsunęła. – Spójrz – rzekła Jane. Ujrzałam kobietę. Miała cudowną fryzurę. Na łabędziej szyi wisiał naszyjnik z brylantami. Pod fałdami białej, sutej atłasowej sukni w czerwone wzory rysowały się wspaniałe kształty. Kołnierz

sukni

był

lekko

z tyłu

podniesiony,

przypominał kołnierze widywane na portretach

z epoki elżbietańskiej. Spoglądała chłodno i jakby z dystansem. Miała pełne usta i długi, prosty nos. Powieki pociągnęła cieniem, naśladując starożytne Egipcjanki. Gdy wuj znalazł się obok, lekko się cofnęła. Jej palce skrzyły się od biżuterii. Do salonu wszedł za nią mężczyzna wyglądający na wojskowego, ubrany w nieskazitelnie skrojoną czarną marynarkę i białe spodnie, zgodnie z ówczesną modą wieczorową. Oszacowałam wiek obydwojga. Ona była młodsza. – Może nie tutaj. To niestosowne – powiedziała dama. Jane przewiązała mi oczy. Czy potem odsłoniła oczy Caroline? Niczego nie słyszałam. – Nie – dama skwitowała krótko jakieś niezrozumiałe pytanie. Obok mnie coś się poruszyło. Czułam to dzięki lekkiemu falowaniu powietrza. Czyjeś dłonie dotknęły moich ud, gładziły je. Palec przesuwał się po mojej cipce, której kształt wyraźnie rysował się na cienkich trykotach. Prędko jednak się

cofnął, zastąpił go czyjś inny, jak mi się wydawało, palec. Usłyszałam pobrzękiwanie bransoletek. – Nie tutaj – ponownie odezwała się dama. Doznałam wrażenia, jakby zewsząd na nią napierano, szturchano

i popychano.

Myślałam,

że

na

to

w stosunku do mnie się nie ośmielą, a jednak mnie dotykali. Czyżbym była eksponatem na wystawie? – B...Beatrycze – usłyszałam chrapliwy szept Caroline. Zignorowałam go. Potem moja siostra pisnęła.

Zawsze

piszczy

w takich

sytuacjach.

Przesuwano po niej palcami. Brzęczały jej łańcuchy. Pochwa oboistki byłaby ciasna. Sperma wlałaby się w nią jedynie cienkim strumykiem. Czy dziewczyna wyczułaby ów moment? Jane mnie faworyzowała. Jeszcze raz bowiem przepaska zsunęła mi się z oczu. Kryształowe żyrandole migotały tysiącami diamentów. Lady Arabella szła przed siebie. Wydawało się, że płynie. Obok niej kroczyła starsza kobieta, trzymając ją za łokieć. Kobieta ta była ubrana w purpurową suknię.

Wulgarność tego stroju wprost biła w oczy. – Arabello, kochanie, przyjdziesz jutro na obiad? Będą Sandhurstowie – głos damy był słodki jak ulepek. – Nie wiem doprawdy. Być może tak. Muszę oczywiście upewnić się wcześniej, czy nie będę zajęta. W spojrzeniu Arabelli było coś nienaturalnego, zacisnęła usta. Za nią dostrzegłam mężczyznę, w którego towarzystwie przybyła; trącał ją ręką w pośladki. Te ostatnie były sporych rozmiarów, choć proporcjonalne

do

jej

posągowych

kształtów.

Odwróciła się ku mężczyźnie, a jej twarz przybrała błagalny

wyraz.

On

potrząsnął

głową.

Potem

dostrzegłam stolik. Tak, przesunięto go na środek salonu. Na najbliższej mnie części blatu leżała duża, obleczona aksamitem poduszka. Arabella zbliżała się ku

niej

na

sztywnych

nogach.

Zaczęła

nimi

powłóczyć. Spod rąbka sukni wysuwały się czubki jej srebrnych pantofelków.

Jane znów zasłoniła mi oczy. Nawet nie spojrzała na Caroline. W moich żyłach pulsowała jej krew. Jej usta były moimi ustami. Skrępowano nas, stałyśmy nagie twarzą w twarz. Smakowałam jej ślinę. Rozległ się pomruk, słychać było szepty, protesty, zaczęto się wycofywać. Drzwi do małego salonu otwierały się i zamykały na przemian. – To przecież prywatne przyjęcie – usłyszałam tłumaczenie ciotki. W pokoju ucichło. Potem dotarł do mnie krzyk, chyba Arabelli. – Podnieście jej suknię całkiem do góry – powiedział ktoś. – Chwyćcie ją za ręce. – Może nie tutaj... – Wydawało się, że nie jest w stanie powiedzieć nic więcej. Nie tutaj, nie tutaj, nie tutaj, nie tutaj. Szelest słów. Ciche skrzypnięcie drewna. Westchnienie. Błagalne westchnienie. – Zdejmijcie jej majtki. – Niestosowne? Czyż nie jest z nim zaręczona?

– Był to głos mojej ciotki. Nie wiem, do kogo wypowiedziała

te

słowa.

Domyślałam

się,

iż

adresatem ich był ów wykwintnie odziany mężczyzna. Odpowiedział oschłym, cienko brzmiącym głosem. – Pytanie nie na miejscu. – Przypominało to trzask zamykanej książki. – Natychmiast zdejmijcie. I żeby nie wierzgała nogami – dodał. – Nie! Zabierzcie tę rózgę! – Kwilenie Arabelli. Rozbawiła mnie modulacja głosu ciotki i głosu tego dżentelmena, który wyglądał na wojskowego. Oboje mówili beznamiętnym, uprzejmym tonem. Wywiązała się krótka wymiana zdań. Zapytany przez ciotkę, czy chciałby, żeby ją związano, mężczyzna ów odparł, iż nie jest to bezwzględnie konieczne, ale ręce muszą zostać unieruchomione w przegubach. Wyobraziłem sobie, jak przechyla się przez stół, jak lśnią półkule jej pośladków. Pończochy podtrzymują podwiązki z białego atłasu w czerwone cętki. Głęboka szczelina o lekko zaokrąglonych brzegach. Usłyszałam jej oddech przerywany krótkimi

szlochami oczekiwania. Suchy szelest rózgi. Nigdy jeszcze nie zaznałam rózgi. Podobno należy ją przed użyciem zmiękczyć. – Nie krępować jej – odezwała się ciotka głosem niemal wyrażającym skruchę. – Hildo, będziesz ją trzymać mocno za ramiona, Rozciągnij je. – Nieeeeeeeee! Gdy rózga świsnęła po raz pierwszy, rozległ się przeciągły,

rozkosznie

brzmiący,

wytwornie

modulowany krzyk. Nie był tak rozdzierający, jak się spodziewałam.

Niecierpliwie,

gorączkowo

pomyślałam o Jane. Być może kazano jej przejść wraz z innymi do małego salonu. Caroline załkała cicho. Czy bała się rózgi? Nikt jej nie tknie. Ja stanę w jej obronie. Biegłam tunelami z imieniem ojca na ustach. Edward zwracał się do swojej macochy po imieniu. Pozwalała mu na to. Leżał na niej. – Nie! Nieee! – Kolejny krzyk. Jej szloch wznosił się niczym muzyka skrzypiec. Skrzypienie stołu. Halka, koszulka, atłasowa poduszka dotykały

od spodu jej brzucha. Było jej wygodnie. Konstatacja ta wielce podniosła mnie na duchu. Tymczasem dźwięki nie milkły. Rózga świstała miękko, lecz zdecydowanie, takie przynajmniej odnosiłam wrażenie. Najpierw uderzenie w jeden pośladek, potem w drugi: to nie ulegało wątpliwości. Jędrne półkule czerwieniały i cierpiały. Pręgi gorąca. Czy przypomina to razy zadawane rzemieniem? Tam w stajni nie było mi przyjemnie. Czy na pewno? – Teraz ją zapytaj – rozległ się głos mężczyzny. Potem

dobiegł

mnie

szept.

Drżący

szept.

Zaprzeczenie. Odmowa. – W takim razie jeszcze trzy razy – powiedział mężczyzna – przydybałem ją rano z opuszczonymi majtkami. Ciotka wyraziła cmokaniem aprobatę. Drobne dźwięki-kropeczki wzbiły się ponad szloch, ponad świst rózgi. Przefrunęły przez salon niczym stado ptaków. – Oooooo! Nieeeeee! Ooooooo! – łkała Arabella. Czułam w krtani jej szloch. Wzbierające

krople udręki. Łączyły się, ześlizgiwały w dół. Jej łzy lśniły na błyszczącym blacie stołu. – Zapytaj ją jeszcze raz. Ten sam głos, cichy, beznamiętny. Szlochanie nie ustawało. – Czy robiłaś to wcześniej? – zadała pytanie ciotka. Jej słowa zabrzmiały spokojnie, czysto i dociekliwie. Pytająca intonacja podszyta kuszeniem. – Dwukrotnie – ale się opierałam. – Co ona mówi? – mężczyzna skierował to pytanie jakby do kogoś innego. – Nie słyszę. Arabello, musisz to powiedzieć, kochanie, albo znów pójdzie w ruch rózga. – Był to niewątpliwie głos kobiety trzymającej Arabellę za ręce. Kto trzymał rózgę? – J...j...już nie mogę. Nie, tak, ach, nie. Dość, dość. Weźcie go ode mnie! Ujrzałam, jak kiwają głowami. Widziałam spod opaski. Wyobraziłam to sobie. Szmery, szelesty. Silniejszy ucisk zaciśniętych na przegubach dłoni.

Gwałtowne szarpnięcie biodrami. Butne wyrzucenie w górę palących żywym ogniem pośladków. – Nie! Nie chcę go tam! Ach! Rozerwie mnie! Nieee taaam!!! Wydawało mi się, że podłoga zawibrowała. Jego penis urósł, żywy drąg, gruba pała, arogancki, zaborczy. Plaskanie. Blask osadzonych w żyrandolach setek świec. Szlochanie zamarło wśród przeciągłych jęków. – N...n...n...nnnieeee – błagała. Każdemu pchnięciu kutasa towarzyszyło skrzypnięcie stołu. Czy nadal ją trzymano? Żeby to wiedzieć, musiałabym słyszeć głosy, dźwięki. – Ruszaj tyłkiem, Arabello! Nadziewaj się na niego! To był głos ciotki. Salon wypełniły oddechy. Chrapliwe łapanie tchu. Ostatni szloch. Potem cisza, którą przerwała ciotka: – Ubierzcie ją. Hildo, zajmij się jej włosami, przemyj jej twarz, dobrze się sprawowała. Czy nie

mam racji, Arabello? – W odpowiedzi pomruk. Pocałunki. – Przewspaniale – dodała ciotka. Ruch ciał: minęły nas, oddaliły się. Ponownie otwarto drzwi do małego salonu. Potem fala gości, zamieszanie,

gwar

głosów.

Indagacje.

Ciotka

milczała. Głęboki głos wuja powtarzającego od czasu do czasu: – Nie wiem. Wszystko mnie bolało, lecz czując ów ból, byłam dumna z tego, że przez cały czas zachowałam spokój.

Byłam

wolna

w swej

dumie,

w swej

wyniosłości. Mogłyśmy rozmawiać, ale żadna z nas nie odzywała się ani słowem. Szeptały nasze dusze. Obie byłyśmy niegodziwe. Smużka światła. Zdjęto nam z oczu opaski. Caroline mrugała bardziej niż ja. W przeciwieństwie do mnie, nic nie widziała. Zebrani goście spoglądali teraz

na

nas

inaczej,

chłodniej

i obojętniej.

Zauważyłam, że byli w rozmaitym wieku. Wbijano spojrzenia w nasze podrygujące piersi. – Musicie teraz pójść spać. Ale najpierw

służący przyniesie wam kolację – oznajmiła Jane. Poruszałam się powoli i ostrożnie, pragnąc, żeby mnie dotykali, to znów nie chcąc tego. Kołysałam biodrami. Myślałam o Arabelli. Gdy znalazłyśmy się u podestu schodów, właśnie zaczęła schodzić na dół. Czekałyśmy. Zapragnęłam mieć na twarzy maskę. Arabelli towarzyszyła ubrana w purpurową suknię starsza niewiasta. Rozpoznałam w niej tę kobietę, która wcześniej trzymała ją za ręce. Obie damy jakby nas nie dostrzegły. – Będzie też przyjęcie w ogrodzie, połączone ze zbiórką na cele kościelne – powiedziała kobieta w purpurze. Oczy Arabelli były przejrzyste, głos miała łagodny i przepięknie modulowany. – Ależ oczywiście – przyjdę, z największą przyjemnością. Wchodząc na górę, zauważyłyśmy, że obie znikają w salonie.

– Czy coś widziałaś? – Caroline zapytała mnie nazajutrz rano. – Nie było nic do oglądania. Hałasowano tylko –

odpowiedziałam.

–

Chciałam

dać

jej

zrozumienia, że byłam bardziej od niej niewinna. – Wuj pieścił mi biust – szepnęła. Wyglądała na zadowoloną.

do

Rozdział dziesiąty

Lubię

poranki,

jasne

i pogodne,

skąpane

w promieniach słońca. Takiego

właśnie

poranka

zasiadłyśmy

z Caroline w salonie śniadaniowym. Usunięto stamtąd wszystkie krzesła z wyjątkiem dwóch przeznaczonych dla nas. – Odtąd będziecie jadały same – oznajmiła ciotka Mathilde. – Jedzcie powoli, dobrze wszystko gryźcie. Ale, ale, czy wzięłyście kąpiel? – Skinęłyśmy głowami. Do salonu zajrzała Jane. Miała doskonale obojętny wyraz twarzy. W dłoni ściskała szpicrutę, którą z lekkim trzaskiem uderzała od niechcenia w udo. Salon wydał się nam nieskalany, prowadzące doń drzwi stały otworem, głosząc wszem wobec o niewinności tego pomieszczenia. Na ścianach, do

których

nas

onegdaj

przykuto,

wisiały

gęsto

zwierciadła i obrazy. Być może wszystko nam się śniło. – Czeka nas jazda konna, zapowiedziała ciotka. – Nie musiałyśmy się specjalnie przebierać, wystarczy – usłyszałyśmy – jeśli przywdziejemy letnie suknie. Za oknem po wyłożonej kamieniem ścieżce na skraju trawnika przeszła Catherine. Miała na sobie długą białą

suknię

z niskim

kołnierzem

przybranym

falbankami, z przedłużonym, wlokącym się po ziemi tyłem. Głęboki dekolt odsłaniał jabłuszka jej piersi. Na głowę włożyła słomkowy kapelusz o szerokim rondzie z wstążką, na której wymalowano maleńkie kwiatuszki. W dłoni trzymała białą parasolkę. Za Catherine stąpał służący w szarej liberii. Gdy skończyłyśmy jeść, do salonu znów zajrzała

Jane,

wzywając

nas

gestem

dłoni.

Poprowadziła nas przez dziedziniec i ogród, następnie wyszłyśmy na murawę leżącą poza ogrodzeniem. Czekał tam Frederick, trzymając za uzdy dwa

wspaniałe kasztany. Są przeznaczone specjalnie dla was,

wyjaśniła

Jane.

Nowe

siodła

przykryto

błękitnym aksamitem. Nakazano nam dosiąść rumaków. Służący odwrócił wzrok. Zdawał się kontemplować wiązy rosnące na wysokim, oddalonym wzniesieniu. –

Usiądźcie

okrakiem.

Tak

jak

siadają

mężczyźni. Nie po damsku – zarządziła Jane. Wietrzyk uniósł mi suknię, pod którą nie miałam niczego. Ja i moja siostra nie włożyłyśmy bowiem majtek. Obnażyła się moja cipka. Frederick odwrócił się, żeby chwycić mocniej wodze koni. Ogiery stały niczym dwa posągi. Między udami czułam miękki i ciepły aksamit. Przylgnęłam doń rozchylonym sromem. Jerycho. Jane kazała nam zataczać koła; ja miałam jeździć

zgodnie

z ruchem

wskazówek

zegara,

Caroline odwrotnie. Służący, pociągając wodze, poprowadził mojego konia we właściwym kierunku.

Siedziałam twarzą w stronę domu. Wydał mi się jakiś maleńki i odległy. Istny domek dla lalek. Gdy wrócimy i wejdziemy do środka, również staniemy się maciupeńkie. Jane

klasnęła

w dłonie

i konie

ruszyły.

Rozkoszne ruchy aksamitu spowodowały, iż moje wargi sromowe jeszcze bardziej się rozchyliły. Gdy się mijałyśmy (konie niemal zetknęły się przy tym bokami), dostrzegłam zaczerwienioną twarz Caroline. Wiatr rozwiewał nam włosy. Siedziałyśmy w siodłach sztywno, tak jak nas nauczono. Ojciec nie mógłby sięgnąć tak wysoko, gdyby chciał dać nam klapsa. – Wyprostujcie nogi, pochylcie się do przodu i unieście pupy, tylko wysoko! – zawołała Jane. Stała w środku koła, które zataczałyśmy. Wietrzyk podniósł nam suknie, odsłaniając ciała. Suknie zawinęły się, popłynęły w górę aż do talii. Niebo wykonało wokół mnie pełny obrót. –

Wyżej!

Wyprostowałyśmy

– nogi

krzyknęła w kolanach.

Jane.

–

Frederick

odszedł, co mnie ucieszyło. Obok błysnął w pędzie blady księżyc – pupa Caroline. Usłyszałam jej pisk, długi cienki pisk, gdy otrzymała uderzenie szpicrutą, lekkie

a zarazem

bolesne,

wymierzone

prosto

w wypięte pośladki. Potem ja! Z gardła wydobył mi się świszczący oddech. Odwróciłam się do tyłu. W oddali, obok domu, dostrzegłam przelotnie dwie sylwetki. Obserwował nas wuj. Catherine złożyła mu głowę na ramieniu i kręciła parasolką. Znowu uderzenie. Szpicruta spadła na moje obnażone pośladki, nie przecinając skóry, lecz tylko muskając ją, jakby odpychała przelatujący balonik. Kto

tego

pieczenie,

nauczył aż

Jenny?

uniosłam

Poczułam się

dotkliwe

w strzemionach.

Pochyliłam się jeszcze bardziej do przodu, chwytając kurczowo końską grzywę i wydając spazmatyczne okrzyki skierowane ku leżącemu w nieskończonej oddali, pustemu niebu. Wymierzywszy

każdej

z nas

dwunaste

uderzenie, Jane podniosła rękę. Konie zwolniły,

przechodząc w krótki galop, potem się zatrzymały. Chwytając z trudem powietrze, wyciągnęłyśmy się na końskich karkach, wypinając nagie, płonące bólem pośladki. Chłodził je wiatr. – Z koni! – zakomenderowała Jane. Zbliżał się do nas Frederick. Niósł jakieś przedmioty. – Zaprowadź je do stajni – nakazała mu Jane. Myślałam, że chodzi jej o konie, ale Frederick je zignorował. Gdy znalazł się obok, zacisnęłam pupę. Ziemia mnie przyjmie. O, na pewno przyjmie. Zanurzę się w wysokiej trawie i ukryję się tam, aż zawołają mnie na podwieczorek. Znów będę miała piętnaście lat. Skórzane obroże, które dostrzegłam w dłoniach służącego,

były

szerokie

i grube,

wysadzane

stalowymi ćwiekami. Moje oczy krzyczały „nie”, ale Frederick patrzył w inną stronę. Wypisałam na ustach nieme pytanie, tak jak czyniłam to, gdy przebywałam z ojcem na poddaszu. Służący nie potrafił jednak czytać z mych ust. Nałożył mi na szyję obrożę.

Ciągnął się za nią łańcuch, którego dotknięcie poczułam na plecach. Jego koniec zatrzymał się na skraju rowka między pośladkami. Z tyłu, stamtąd gdzie stała Caroline, doszedł mnie zduszony okrzyk. – Nie, Caroline, stój spokojnie – syknęła Jane. – A teraz marsz do stodoły! Frederick prowadził nas niczym dwa konie w cuglach, trzymając w każdej dłoni jeden łańcuch. Idąc po trawie, potykałyśmy się na nierównościach. – Dlaczego? – zapytała Caroline. Powiedziała to do siebie, ale otrzymała odpowiedź. Jane szła tuż obok, zmuszając nas do przyspieszenia kroków. – Ponieważ miłość to bezwzględność, Caroline. Obie dostąpiłyście wyróżnienia. Stać! Przystanęłyśmy przy drzwiach prowadzących do stajni. Były otwarte. Ciemność wyzierała stamtąd na łąki, pożerając napływające powietrze. Ze stajni wyszła Catherine. Złożyła parasolkę i oparła ją o wierzeje drzwi. – Wystarczy, teraz ja się nimi zajmę –

oznajmiła. – Tak, madame – odpowiedziała Jane. Czyżby nie ona była tu władczynią? Kto w takim razie tutaj panował? Łańcuchy uderzyły nas w plecy, zmuszając do ruszenia z miejsca. Do wkroczenia w ciemność. Mając przed oczami płonące pośladki Caroline, czułam jak palą mnie moje. – Tutaj – Catherine wskazała dwie przegrody, zbyt wąskie dla koni. Dzieląca je ścianka była wysoka na stopę. Znów dostrzegłam kajdany, osadzone w ścianie

stalowe

pierścienie.

Caroline

jakby

zachwiała się na nogach i cofnęłaby się, ale szturchnięcie w plecy, które otrzymała, spowodowało, że przesunęła się do przodu. Przygotowano dla nas kajdany, łańcuchy i pęta. Stałyśmy obok siebie oddzielone jedynie niską ścianką. Chciałam dotknąć wierzchem dłoni ręki mojej siostry, jednak nie zdołałam. – Suknie, ty głupcze, podkasz je – rzuciła wściekle Catherine. Poczułam mocne, lecz zarazem

delikatne dłonie Fredericka. Nie dotykając nóg ani pupy, obnażył mnie od pasa w dół. Gdy dokonywał tego samego z Caroline, zadygotała i przygryzła usta. – Umyj im boki – zarządziła Catherine. Usłyszałam szczęk wiadra. Poszła w ruch gąbka. Woda spływała nam po pośladkach i udach. Ciekła strumykami po ciasnych mankietach pończoch. Wysuszono nas, trąc brutalnie ręcznikiem. – Piękne klaczki. Prawda, Fredericku? – Tak, madame. Wypowiedział te słowa chłodno, całkowicie beznamiętnym

głosem.

Rozluźniłam

mięśnie

pośladków, które nadal były rozgrzane z powodu razów otrzymanych szpicrutą. Krągłości nad moimi mokrymi udami przybrały różową barwę. Widziałam je oczyma wyobraźni. Zapragnęłam ujrzeć Catherine w jej białej sukni, lecz ustawiono mnie do niej plecami. Catherine jest bardzo piękna. Ciemne włosy spływają jej na ramiona. – Odsłoń go, Fredericku!

Padło oschłe polecenie. Catherine czekała. Niemal słyszałam jej czekanie, jego dźwięk, który był niczym

dźwięk

milczącego

między

kolejnymi

uderzeniami dzwonu. – Madame? Skrzeczący głos. Czyżby się czegoś obawiał? Ja się nie bałam. Dzień był przepiękny, poranek wprost olśnił mnie swą świeżością. Rozkwitałam. Mokre miejsca na skórze ogrzewały się ciepłem mego ciała. Czułam chłód tylko pod mankietami pończoch. Caroline oddychała przez nos. Usłyszałam jakieś dźwięki, ciche pobrzękiwanie metalu, szelest tkaniny. Materiał wydaje taki głos, jaki wydają żaby. Odsłoń go? Cóż takiego miałby odsłonić? – Odwróć je! – usłyszałam głos Catherine. – Ach, działo się coś dziwnego. Wykonując polecenie, Frederick lekko cofnął biodra, dzięki czemu nie mógł nas dotknąć czubkiem chwiejącego się w powietrzu tłuczka-kutasa, który obnażył. Kutas był długi i gruby. Od tamtej pory polubiłam przedmioty długie i grube.

Brzęknęły łańcuchy. Odwrócono nas. Otwarte wrota stały się ogromnym oknem, przez które patrzyłam teraz na świat. Ów świat rozczarował mnie, moim oczom ukazała się bowiem pustka. Catherine siedziała ze

skrzyżowanymi

nogami

na

snopku

słomy.

Podciągnęła suknię, obnażając kolana. Uśmiechnęła się do mnie lekko, cieniem uśmiechu. Caroline spurpurowiała na twarzy. Służący był nagi. Miał duże jądra. Jego penis przypominał róg obfitości. Stałyśmy nieruchomo obok siebie – dwie małe dziewczynki czekające, aż nauczyciel wezwie je do tablicy. Po to, by wymierzyć karę czy wręczyć nagrodę? Ciało Fredericka było gibkie, muskularne. – Podejdź tu, Fredericku! – rzuciła Catherine. Służący spełnił polecenie. Stał tyłem do nas, jednak nie patrzył na swoją chlebodawczynię. Wyczuwałam to. Spoglądał w górę. Ponad jej głowę. Składając wzniosły hołd. Opodal stał drewniany kozioł; miał dwie pary nóg w kształcie wąskiej, odwróconej do góry litery „v”, na których leżała belka. Frederick

zbliżył się do kozła. Stanął przy nim, dotykając pośladkami belki. Następnie oparł się o nią i wygiął do tyłu w łuk, składając ręce płasko na ziemi. Jego penis sterczał wyprężony jak świeca. Catherine poprawiła wytwornym gestem suknię i ześliznęła się ze słomy. Podeszła do nas. Ku jej ukontentowaniu,

nie

czekając

na

polecenie,

rozwarłyśmy nogi. – Beatrycze, dziś w nocy Caroline będzie leżała twarzą

między

moimi

udami.

Włożę

czarne

pończochy i naszyjnik z pereł. Ścisnę jej głowę udami. Czy będziesz na nas patrzeć? Czy chciałabyś patrzeć? Moje oczy błagały. Catherine roześmiała się. Ujęła mnie

pod brodę i ściskała,

dopóki

nie

rozchyliłam ust. – Możesz obejrzeć jego kutasa – powiedziała półszeptem. Wsunęła mi do ust język. Posmakowałam jej oddechu, był ciepły i słodki niczym benedyktynka. Obróciła językiem, potem odsunęła się i zbliżyła do Caroline.

– Włóż mi język do buzi, Caroline! Ach, jakaż z niej głupia dziewczyna; powinna była

natychmiast

spełnić

polecenie.

Catherine

uderzyła ją w twarz. Koniuszek członka Fredericka zadrżał. – Wkrótce zacznie się nauka, Caroline. Rozumiesz? – Nie – odparła moja siostra tak cicho, jakby mówiła, ukrywszy się za kościelnym klęcznikiem. – Masz się do mnie zwracać: „nie, madame”. – Nie, madame. Caroline umie okazać szacunek. Lubię jej ciało. Ma takie boskie krągłości. Do tego pełne piersi i łono. – Będziesz się uczyć – ciągnęła Catherine. W tej samej chwili do stajni weszła Jane. Miałam wrażenie,

że

bierzemy

wszyscy

udział

w przedstawieniu granym w prywatnym teatrze. Jane stała w drzwiach, patrząc na nas; dłonie wsparła na biodrach. Czy była zazdrosna? Gdy Catherine się odwróciła, natychmiast opuściła ręce wzdłuż ciała.

Nie

padły

jeszcze

żadne

słowa.

Grałyśmy

przedstawienie mimiczne. – Niech się podniesie – nakazała Catherine, mając na myśli Fredericka. Jane uśmiechnęła się. Podeszła bliżej, po czym smagnęła szpicrutą sterczący drąg. Frederick, jęknął i wyprostował się. Patrzył nieprzytomnym wzrokiem. – Możesz wybierać – Catherine zwróciła się do Jane, która uniosła gwałtownie głowę. Spojrzała na nas

przelotnie.

Podeszła

szybko

do

Caroline

moja

siostra.

i wyciągnęła ją na środek stajni. –

Proszę,

nie

–

jęknęła

Powłóczyła ciężko stopami. Nieskrępowaną dłonią poruszyła w błagalnym geście. Podkasawszy nam suknie i zawiązawszy je mocno w talii, stangret odwrócił się przodem do Caroline. Zapragnęłam całować jej pośladki. Były takie jędrne i takie pulchne, podobnie jak cipka. – Zegnij się na tym koziołku – padło polecenie. Caroline trwożnie pisnęła. Jane chwyciła

łańcuch przytwierdzony do jej obroży i silnie nim pociągnęła, zmuszając moją siostrę do zgięcia grzbietu. Krzyk Caroline urwał się gwałtownie i opadł na ziemię niczym chusteczka do nosa; leżał tam zmiętoszony i brudny. Jej plecy wygięły się w łuk, po chwili musiała się podeprzeć dłońmi o podłogę. Wyprężyła łono. Ukazała się w pełnej krasie jej cipka, przypominająca słodką figę. Tymczasem służący czekał. Jego członek nie stracił

na

sztywności.

W powietrzu

wisiało

podniecenie. – Zanurz go w niej! – nakazała Catherine. To były nowe słowa. Poznawałam je. „Odsłoń – zanurz”. Oczy Fredericka płonęły. Biodra Caroline były wysoko uniesione. Chwycił je oburącz i trzymał w mocnym uścisku. Ona, w odruchu sprzeciwu, usiłowała się oswobodzić, lecz było to niemożliwe. Frederick poruszał ustami. Pragnęłam, żeby padły jakieś słowa, żeby przyszło objawienie, ale żadne słowa nie padły. Jego lędźwie się wygięły. Główka

penisa dotknęła przybytku miłości Caroline, jakby badając go, sondując. –

Caroline!

Jeżeli

się

poruszysz

albo

odezwiesz, zostaniesz wychłostana! – krzyknęła Catherine. Stała nieruchomo, obserwując beznamiętnie rozgrywającą

się

scenę.

Tak

było

w salonie

poprzedniego wieczoru, gdy ciotka patrzyła, jak sterczący w gotowości penis wślizguje się między pośladki Arabelli. Ze swojego miejsca widziałam teraz tylko zad służącego i kołyszące się pod nim jądra. Caroline jęknęła. Czy chciała coś powiedzieć? Dzida stangreta wchodziła – powoli, och, jak powoli – między różowe wargi, rozchylające się, żeby ją przyjąć. Napięte żyły, purpurowa główka, odsunięty napletek. Caroline odrzuciła do tyłu głowę, ale Jane szarpnięciem łańcucha przywołała moją siostrę do porządku. – Nic z tego, Caroline – powiedziała łagodnie.

Cztery cale, pięć cali. Caroline otworzyła usta. Być może ona, wbrew moim przypuszczeniom, nigdy nie ssała członka. Jej wargi sromowe zacisnęły się. Pierścień prawdy. Zaczęła ochryple krzyczeć. Sześć cali, siedem. Penis tkwił ciasno. Caroline na przemian zaciskała i rozluźniała pośladki. Dłonie Fredericka przesunęły się ku przodowi jej ud i ścisnęły je łagodnie. Szelest mankietów pończoch. – Nieee, aaaaaaaaa, nieeee! Słabe, zduszone kwilenie. Wszedł! Skrył się. Zakotwiczył aż po nasadę, podczas gdy jądra kolebały się pod pupą Caroline. Minęła sekunda. Dwie, trzy. – Wyjmij! – rzuciła krótko Catherine. Ukazała się połyskująca dzida. Widziałam twarz stangreta z profilu, przypominała twarz postaci z rycin Dürera. Caroline targnęła głową. Frederick podążył do swego ubrania. Moja siostra pochlipywała, kręcąc biodrami, jakby wciąż tkwił w niej członek. Jane pociągnięciem łańcucha zmusiła ją do powstania.

Do oczu Caroline napłynęły łzami, a twarz oblała się rumieńcem. Skórzane obroże zdjęto nam dopiero wtedy, gdy znalazłyśmy się w domu – nie wcześniej. Stałyśmy w małym salonie i czekałyśmy. Catherine przysunęła się do Caroline i pogładziła ją po policzku. – Czy robisz postępy w nauce? – zapytała. Jej głos był nasycony latem. – Madame? Głos Caroline był pozbawiony wyrazu, miękki niczym gąbka, którą nas umyto. Catherine potrząsnęła głową. – Ach, to i tak nie ma znaczenia – zauważyła. Byłyśmy powiernicami własnych sekretów, ale nie znałam jej tajemnic. Tajemnica tkwiąca między udami

Caroline

przyprawiała

ją

o szczypanie

i pieczenie. Czułam to, tak jak czuje się szept na ustach. Caroline była niegodziwa. Byłam tego pewna. Zbyt silnie panowała nad sobą. Powinna była krzyczeć. Czy ja bym krzyczała? Catherine odwróciła się ku niej.

– Wiesz, że jeśli mi tego nie powiesz, wychłostam cię, Caroline. Jej usta zadrżały, zaczęła mruczeć i mamrotać. – M...m...m... – Lepiej – uśmiechnęła się do niej Catherine. – Niegrzeczna z ciebie panna, dobrze o tym wiesz, Caroline. Musimy cię tego oduczyć. Caroline zwiesiła głowę. Była samotna. Każda kobieta jest samotna, wyjąwszy chwile, kiedy całujemy się i dotykamy. Lecz niekiedy, poddając się czyimś pieszczotom, także doświadczam samotności. Przy jej ustach, prześlicznych usteczkach, ujrzałam mały obłoczek. Widniało w nim jedno słowo: „tak”. Catherine znów była zadowolona. Tymczasem do saloniku weszła ciotka Mathilde. Zapanował ruch. Bez słowa ujęła mnie za ramię i wyprowadziła za sobą. Gdy znalazłyśmy się na górze w moim pokoju, rozebrała mnie. Dostrzegłam łóżko, lecz to nie było moje łóżko, łóżko, w którym spałam. Miało inne

wezgłowie. Wisiały na nim klamry na łańcuchach, przeznaczone do krępowania rąk. Ciotka kazała mi się położyć. Poprawiła mi pończochy i rozsunęła nogi. Czekałam, aż skrępuje mnie w kostkach. Byłam bierna. Ona wyciągnęła mi ręce do góry i zacisnęła na nich klamry. Pochyliła się nade mną. – To dla twojego dobra, Beatrycze. Czy jesteś szczęśliwa? Potwierdziłam.

Chciałam

jej

sprawić

przyjemność. Leżałam przykuta łańcuchami, lecz dumna. Lekko naciskała mi brzuch. – Być może – rzekła ciotka. Zabrzmiało to dziwnie. – Staniesz się szczęśliwsza. Edward był dla ciebie zbyt miękki, prawda? Skinęłam głową. Coraz mocniejsze światło poranka padało na moje ciało. Ciotka Mathilde stwierdziła, że mam jędrne piersi, krągłe pośladki, szczupłą talię. Zapytała, czy Jane była dla mnie miła. Pomyślałam: tak, nie. Chciałam, żeby mnie całowano. Kierując się zaleceniami Jane, rozchyliłam usta.

– Nie jestem pewna – stwierdziła ciotka. – Wkrótce się o tym przekonam. – Pochyliła się nade mną i położyła dłoń po wewnętrznej stronie mego uda. Miała ciepłe, pełne usta. – Poruszaj nieco językiem, Beatrycze. Kilka szybkich, krótkich ruchów czubkiem języka. Uczyła mnie. Nasze usta się zwarły. Ciotka przesunęła środkowym palcem po mojej łechtaczce, ale uczyniła to zbyt lekko. Wierzgnęłam. Przestała mnie

całować

spuszczając

ze

i uśmiechnęła mnie

się.

wzroku,

Wstała.

rozpięła

Nie

suknię

i opuściła ją z ramion. Ukazały się jej piersi, ciężkie dynie

o

wydatnych

sutkach.

Były

brązowe,

ciemnobrązowe. Dynie zawisły nad mą twarzą, musnęły podbródek i nos. Ciotka zamruczała jak kot. Jej piersi zakołysały się nad moimi ustami niczym dzwony. Zaczęły muskać me wargi. Chciałam je ugryźć. Weszła Catherine. Czekała, aż ciotka wstanie. – Jeszcze jej nie chłostał, prawda? – zapytała.

Ciotka Mathilde potrząsnęła głową. – Być może wkrótce to nastąpi. – Tak – rzekła Catherine. Po chwili spłynęła na podłogę jej zwiewna suknia. Ujrzałam srebrzyste pończochy podtrzymywane przez czarne podwiązki z krezowanego jedwabiu. Majtki z czarnego atłasu były

kuse,

takie,

jakie

noszą

tancerki.

Wyswobodziwszy piersi ze stanika, Catherine usiadła przy toaletce stojącej obok łóżka. Ciotka Mathilde również zdjęła ubranie, potem stanęła za plecami Catherine i zaczęła ją czesać. Patrząc w zwierciadło, uśmiechały się do siebie. Uśmiech ów rozwiewał się na lustrzanej tafli dopiero po pewnym czasie, tak jak ślad moich warg na skórze, wtedy kiedy całowałam swoje ciało po otrzymaniu klapsów od ojca. Catherine w pończochach,

wstała. pantofelkach,

Ciotka wciętym

Mathilde w talii

gorsecie i zdobnych w falbanki, sięgających do kolan majtkach wyglądała wprost bosko. Obie kobiety porozumiały się wzrokiem, co wyglądało jakby

wysłały do siebie kilka króciutkich, osobistych liścików. Ciotka skinęła głową. Catherine weszła na łóżko i uklękła w rozkroku, tyłem do wezgłowia, wprost nade mną. Nad moją twarzą zawisł księżyc jej pupy. – Nogi – powiedziała Catherine. Część

łóżka,

do

której

przytwierdzono

łańcuchami moje szeroko rozsunięte nogi, przesunęła się ku wezgłowiu, co zmusiło mnie do ugięcia kolan. Potem przekonałam się, iż było to arcyzmyślne urządzenie.

Pionowa

deska

została

połączona

z nóżkami zakończonymi ciężkimi rolkami. Ten fragment łóżka był nieco szerszy w przekroju niż pozostałe jego części i można nim było swobodnie manewrować. Kolana podjechały mi do góry. Osłonięte majtkami półkule musnęły koniuszek mego nosa. Potem opadły niżej. Niosąc błogą ciemność, przygniotły mi usta, oczy, całą twarz. Posmakowałam jej. – Nie poruszaj ustami, Beatrycze – to

zabronione! Nie mogłam oddychać. Catherine spoczęła na mnie całym ciężarem swoich pośladków. Osłonięty jedwabną tkaniną majtek srom przywarł do mych warg. Górowała nade mną pupą. Z trudem chwytałam powietrze. Tymczasem Catherine poruszyła się, niemal wbijając

mi

pośladki

w twarz.

Spazmatycznie

wciągałam w płuca powietrze. Przytłoczona żywym ogromem, stęknęłam i straciłam oddech. Ciotka wyjęła

piórko

i przesunęła

jego

łaskoczącym

koniuszkiem po mojej cipce. Wydałam chrapliwy, stłumiony jęk i zaczęłam się dławić. Piórko wirowało, wsuwało się w szparkę i wysuwało. Wypuściłam ze świstem powietrze nosem, jednak po chwili zostałam jeszcze

bardziej

przygnieciona.

Szarpnęłam

gwałtownie biodrami. Pieszczoty piórkiem wprawiły mnie w głęboką ekstazę. Poczynający sobie bezczelnie koniuszek kręcił się jak fryga wokół łechtaczki, wywołując

w mym

ciele

elektryzujące

dreszcze

i ciarki.

Uderzałam pośladkami o materac. Łóżko trzeszczało. Catherine mocno trzymała moją twarz w uścisku ud, których skóra miała jedwabistą miękkość. Długie czułki pożądania wywoływały w mej cipce przypływ namiętności. Na wpół zaduszona, niemo błagając Catherine o pofolgowanie, uniosłam łono. Poczułam piżmo, perfumy, kwaskowatosłodką woń: dobrze znałam te zapachy. Ogarnięta żądzą, pragnęłam miłości. Ale nie – Catherine zeszła ze mnie. Jej majtki zwilgotniały. Na moim czole i na policzkach perliły się kropelki potu. Lędźwia swędziały mnie i piekły. W ustach miałam soki Catherine. Przymknęłam oczy i szeptałyśmy

do

siebie

z Caroline,

ukryte

za

klęcznikiem. Byłyśmy ubrane w bluzki w jaskrawe paski na jednolitym tle, na głowach miałyśmy prześliczne czepeczki. Ssałyśmy cukierki. Zachciało mi się cukierka. Odwróciły mnie szybko, w mgnieniu oka

uwalniając z więzów. Zostałam obrócona na brzuch, po czym klamry ponownie się zatrzasnęły. Deska połączona z nóżkami na rolkach podjechała jeszcze dalej, co spowodowało, że podgięłam kolana niemal do biustu. Szczelina oddzielająca moje półkule ukazała się w pełnej krasie. Poczułam szturchanie między

pośladkami.

Aksamitne dotknięcie cienkiego skórzanego dilda, osadzonego w pochewce z aksamitu. Pociągnięty olejkiem koniuszek tego narzędzia dotykał leciuteńko mojej

różyczki,

zaciśniętych

ciasno

sekretnych

usteczek, literki „o” mojego odbytu. – N...n...n...n...nnniee – wydusiłam z siebie. Śliskie dildo powoli wsuwało się we mnie, wchodziło do wnętrza. Chwyciłam zębami poduszkę. Przenikana na przemian gorącem i mrozem, czułam w sobie podłużny, obły przedmiot, przypominający kształtem penis Edwarda. On jednak nigdy nie usiłował włożyć mi go w pupę. Nie wiedział o tym, że otrzymywałam w nią klapsy.

– Oooooch! Nie powinno się krzyczeć. A może powinno? Dziś jestem spokojniejsza, niż byłam niegdyś. Jestem oddana, kochana, uległa. Ulegam nastrojom. Dawniej bywało inaczej. Moja pupa chwyciła skórzany przedmiot w zdradziecki uścisk – połyskujący czarny aksamit

mej

aksamitnej

miłości.

Szpiczaste

zakończenie wdarło się do środka i jęło tam swawolić. Doznałam

uczucia,

iż

jeszcze

chwila,

a pupa

rozszczepi mi się na dwoje. Gwałtownie targając głową

i wierzgając,

ujrzałam

nogi

Catherine.

Posągowe, wspaniałego kształtu uda o barwie kości słoniowej. Wykonując oboroty, dildo wycofywało się. Otwarto

mnie.

Ugryzłam

poduszkę.

Lędźwia

przepajało mi rozkoszne, a jednocześnie sprawiające ból

drżenie.

Były

śliskie

od

olejku,

którym

namaszczono dildo. Wykrzywiałam się, krzyczałam. Catherine wybuchnęła śmiechem. – Wystarczy, wystarczy. Jakże słodko ona kwili, jakże czarująco pręży się jej tyłeczek.

– Tak było gdy dostawała lanie. Powinna teraz zostać wychłostana – zakonkludowała ciotka. Ciche, wilgotne „plop” i dildo opuściło moje ciało. Poczułam się pusta, wydrążona. Cierpiałam. Zanurkowałam między

piaskowe

zamki

wstydu.

Kurczyłam

i zaciskałam palce stóp. Foutre. Czy powracał statek ojca? Zacumowałby przy plaży w Eastbourne. Przerażeni ludzie biegaliby po brzegu, ślizgając się po mokrym żwirze. Na ląd zszedłby ojciec z kordelasem w dłoni. Uwolniły mnie. Deska przesunęła się do tyłu. Wyprostowałam nogi. Klamry spadły z nadgarstków i kostek. Rozluźniłam mięśnie i opadłam na łóżko, zwijając się w kłębek. Zamienię się w jeża. Złapią mnie Cyganie. – Przespacerujemy się teraz, Beatrycze? To powiedziała Catherine. Odwróciłam się ku niej. Wkładała suknię. To samo czyniła ciotka. Zapinała guziki gestem osoby, która musiała się rozebrać

w jakimś

błahym

celu,

powiedzmy,

w gabinecie doktora. Zamknęłam oczy. – Tak – powiedziałam. Poczułam nieśmiałość. Catherine

z zadowoleniem

klasnęła

w dłonie.

Podniosła mnie z pościeli. – Ejże – ubieraj się, ty głupia gąsko. Ile masz lat? – Dwadzieścia pięć. – Mówiłam to ojcu. Wszyscy wiedzieli, ile mam lat. Dlaczego więc o to pytała? Ciotka Mathilde ofuknęła mnie za to, że mam potargane włosy. – Bądź grzeczna, Beatrycze – rzekła.

Rozdział jedenasty

Zjawiła się Jane i przez kraty wręczyła mi majtki. – Włóż je, szybko, zaraz nadejdzie wuj. – Zdążyłam. Skromnie zasłoniłam piersi. Wuj nawet na mnie nie spojrzał. Jane wyprowadziła z klatki Amandę, która pod jego wzrokiem

opuściła

oczy

i usiłowała

zasłonić

przyrodzenie. Jane uderzyła ją po rękach. W dłoni wuja dostrzegłam rzemień – szeroki i gruby – być może ten sam, którego nasze pupy zaznały w stajni. Amanda

szła

na

wysokich

obcasach

niepewnym krokiem. Jane podprowadziła ją do drążka spoczywającego na koziołkach na wysokości talii. Drążek był okrągły w przekroju i wypolerowany. Pośrodku, tam, gdzie Amanda miała oprzeć się brzuchem, lekko się wyginał.

– Pochyl się do przodu, trzymając stopy razem. Chwyć mocno niższą belkę – nakazał jej wuj. Czy mi się zdawało, czy jego głos brzmiał bardziej stanowczo niż kiedyś? Oczy Amandy straciły blask. Wpatrywała się przez chwilę w ścianę, potem spełniła polecenie wuja. – Proszę, tylko nie mocno. Czy potem będę mogła stąd odjechać? Jej głos przypominał głosik uczennicy szkółki niedzielnej. Jane pochyliła się i skrępowała kostki nóg Amandy szerokim pasem. Cofając się, rzuciła mi przez ramię krótkie spojrzenie. Zerknęłam na drzwi, na mojego przyjaciela. Gdybym się o nie oparła, stałyby się ciepłe. Tymczasem wuj zbliżył się do Amandy, której wypięte pośladki prezentowały się zaiste apetycznie i kusząco. Zrozumiałam, iż celowo nie przywiązano jej rąk do dolnej belki. Jej krągła pupa była nieskazitelnie biała, a barwa wnętrza przedzielającej ją szczeliny przechodziła stopniowo w sepię. Rzemień

wzniósł się i rozwinął. – Ciaaaaaach! Ach,

jak

wspaniale

klasnęło

–

głęboki

pocałunek złożony przez wyprawioną skórę na dziewczęcych skarbach! Amanda wykrzywiała z bólu twarz, usta wygięła w podkowę. Wydała głuchy jęk. Uderzenia spadały powoli i leniwie, lecz nieustannie. Rzemień był gruby i solidny, toteż do zadawania nim bolesnych uderzeń nie potrzeba było brać nawet zbyt wielkiego rozmachu. Spadał wprost na pośladki, niekiedy jednak cios trafiał je od spodu, wprost pod rozkoszne, cudownie rumiane jabłuszka. Poniżej, u zbiegu wysmukłych ud, skóra była lekko ściągnięta, dzięki czemu pupa mogła się jakby lepiej uwypuklić. Za każdym „plask” Amanda wydawała coraz głośniejsze szlochy. Na jej pupie róż zlewał się z bladością. Z palców dłoni, mocno zaciśniętych na dolnej belce, odpłynęła krew. – Nieee, nieee, nieee, nieee! – błagała, jej biodra

zaś

jęły

się

poruszać

gwałtownie

i rozpaczliwie. Po każdym uderzeniu jeszcze silniej zaciskała pośladki, tak że, jak przypuszczałam, z łatwością zniknęłyby pod dłońmi postawnego mężczyzny. Przepołowiony melon. Zapragnęłam go lizać, zbierać językiem promieniujące zeń ciepło, ciepło, którego jednocześnie sama bym dostarczała. Liczyłam razy: dziesięć, dwanaście, czternaście. Amanda zgrzytnęła zębami. Czyżby płakała jedynie jej dusza? Nabrzmiała pupa połyskiwała, jednak nie widziałam

żadnych

śladów

rzemienia.

Później

poznałam sztukę takiego bicia; nazywa się ją, jak słyszałam, „polerowaniem na francuską modłę”. Rzemień nie może być zbyt cienki. Zbyt cienki rzemień to prawdziwe okrucieństwo. Metalowe

opaski

utrzymujące

pończochy

Amandy otarły się o siebie. Ugięła kolana, dzięki czemu jeszcze bardziej wypięła pośladki. Z gardła wydobyła głuchy jęk: aoooooooo, ooooaaaaach! Takiego dźwięku się oczekuje. Wuj opuścił rzemień. Amanda wciąż łkała,

jednak nie z bólu. Było to łkanie dziecka, które straciło zabawki. Łkanie dziecka, które przerwało głośny płacz, zorientowawszy się, iż nikt go nie słucha. – Uspokój się, Amando. Uspokój się, mówię! Głos Jane był nasycony miłością. Rozluźniła rzemyk krępujący kostki Amandy, rozsunęła jej szeroko nogi, po czym przywiązała je do podstawy drewnianego stojaka. Błysnęły łososiowo wargi jej przybytku miłości. Amanda krzyknęła i usiłowała się wyprostować, jednak Jane chwyciła ją za kark i ponownie zmusiła do pochylenia się. Tymczasem wuj się oddalił. Pragnęłam, żeby spojrzał na mnie, żeby zauważył moje istnienie, skromną osóbkę, zasłaniającą rękami piersi. Jednak nie uczynił tego. Wyszedł z pokoju jak ktoś, kto przypomniał sobie nagle i mgliście, że nie pamięta o czymś ważnym. Stąpał sztywno i niezgrabnie. Między jego nogami zauważyłam pokaźne spęcznienie. W tej samej chwili weszła ciotka Mathilde.

Trzymała w dłoni flakonik ciepłego, słodkiego olejku oraz długie skórzane dildo. Patrzyłam,

słuchałam.

Już

nie

musiałam

zasłaniać piersi. Zwilżony olejkiem ciotczyny palec skierował się ku drżącym niespokojnie pośladkom. Szukał jej różyczki. Maleńkich, stulonych usteczek. Dłoń Jane spoczęła na pochylonej w dół głowie Amandy.

W powietrzu

przerywana

zawisła

jedynie szmerem

martwa

cisza

oddechów.

Dildo

wchodziło w różyczkę pomaleńku, cal po calu, kierując się w górę i jeszcze bardziej rozchylając już rozchylone pośladki. – Nnnnnnn... – stęknęła głucho Amanda. Daremnie usiłowała się wyprostować, dłoń Jane nie pozwalała jej na to. Spazmatycznie poruszała biodrami. Dildo obracało się powoli w palcach ciotki, tkwiąc zanurzone do połowy w ciele. Kręcąc swym instrumentem, ciotka jednocześnie poruszała nim tam i z powrotem. – Moja ty słodka klaczko. Musisz tylko poznać

działanie tego tłoczka – mruczała. Nie doszukałam się w tonie jej głosu nawet cienia złośliwości. Były w nim spowite ciszą pokoje, zapuszczone zasłony, stłumiony blask słońca. – Niee, ooooo, OCH! Jęk Amandy zabrzmiał długo i przeciągle, na śpiewną nutę, jednak ciotka nie odezwała się już ani słowem. Dildo zagłębiło się jeszcze o cal, po czym się wycofało.

Jane

uwolniła

Amandę

z więzów

i ponownie zamknęła w klatce. Amanda osunęła się na podłogę, kryjąc twarz w dłoniach. Potrąciła przy tym łokciem butelkę wina, której szyjka ugrzęzła między kratami. – Dlaczego ona płacze? Wszak jesteśmy jej błogosławieństwem – rzekła ciotka. – To są łzy gniewu – odparła Jane. Wyglądała nieswojo, jakby czując, iż dobrała niewłaściwe słowa. Spojrzała z nadzieją w oczach na ciotkę, która jednak zmarszczyła brwi. – Wypędzamy z niej ducha SPRZECIWU –

orzekła ciotka. Wskazała na moją klatkę. Jane otworzyła drzwiczki. Szłam uroczyście, jakbym miała zaraz przyjąć komunię. Stanęłam przy drążku. –

Najpierw

obdarz

ją

pieszczotami

–

powiedziała ciotka. – W pełni na to zasługuje. Zestawiwszy razem uda, zginałam się pod naciskiem dłoni Jane tak powoli jak poddawana próbie maszyna. Chwyciłam niższą belkę. Dotknęłam widmowych śladów dłoni Amandy. Palce Jane poszukiwały wypukłości mojego gniazdeczka, wargi sromowe zacisnęły się. Drugą dłoń złożyła na moich rozgrzanych pośladkach. Górna część szparki, dokąd wsunęła palec, rozchyliła się na tyle szeroko, że Jane mogła popieścić mój guziczek. Rzeką moich nerwów popłynęły statki mające na pokładach mrowie odurzonych rozkoszą pasażerów. Pośladki drżały pod naciskiem wdzierającego się, zaborczego palca. Ciotka podeszła od przodu i zaczęła gładzić me piersi w sposób tak subtelny, jakby badała dotykiem

rzadki, cieplarniany owoc. Jej kciuki mówiły do moich sutek, szeptały do nich, dźwigały je w górę. Stwardniałe czubki śnieżnych pagórków. – Dosyć – orzekła ciotka – przyjęła właściwą pozycję. W następnej poczułam

jego

pozwalała

mi

chwili ukąszenia.

kołysać

poznałam Dzierżąca

biodrami,

rzemień, go

uderzając

Jane na

przemian to w lewy, to w prawy pośladek. Znajomy poszum w głowie: kalejdoskop wizerunków, obrazów, niegodziwości. Ciało me przeniknęła gwałtowna fala gorąca. Poniżona, jęknęłam. Dwanaście? Czy doliczyłam się dwunastu? Ugięły mi się kolana. Zapragnęłam, żeby obok moich otwartych ust pojawiły się inne usta. Uwięziona w klatce Amanda przypominała figurę woskową. Rozsunęłam kolana. Nie pozostało to niezauważone. – Chodź – rzekła Jane. W jej głosie zabrzmiało zrozumienie. Moja wilgotna dłoń trzymana przez jej chłodną dłoń. Wiłam się jak uczennica, aż zostałam

zmuszona do położenia się na wznak na otomance, tak wąskiej, że musiałam z obu stron opuścić nogi. – Przyciśnij pięty do podłogi i odchyl głowę do tyłu – nakazała ciotka. – Przylgnęłam nabrzmiałymi, rozognionymi pośladkami do czarnego, skórzanego obicia. Jane podeszła od tyłu, ujęła mnie za ręce i pociągnęła, zmuszając do wyciągnięcia ich w swoją stronę. Trzymała mnie lekko, być może nie obawiając się żadnego sprzeciwu. Tymczasem ciotka wyjęła z rękawa długie białe piórko o zakrzywionym koniuszku. Mignęło mi przed oczami. Zadygotałam gwałtownie biodrami. – Nie, Beatrycze – zaczęła uroczyście ciotka. Słowa padały łagodnie, aczkolwiek miałam wrażenie, iż ciotka lekko mnie strofuje. Ból wywołany uderzeniami rzemienia przybrał na sile i rozlewał się szeroką falą. – Spójrz na mnie, Beatrycze. Wysuń język. Sam koniuszek. Moje oczy stały się oczami ciotki Mathilde.

Widziały krainy przeszłości, których nigdy nie zwiedzałam. Wysunęłam koniuszek języka. W domu Amanda położy się na łóżku. Wiedząc, jakie upokorzenie ją czeka, zostanie odsłonięta, obnażona. Rzemień będzie się wznosić i opadać. Pospolity metal obręczy zamieni się w złoto. Róż jej pośladków zasiedli poranki mężczyzny, rozświetli jego wieczory. – Dobrze... tak... leż tak... nie ruszaj się – upominała mnie ciotka, poruszając piórkiem między moimi udami. Przygryzłam wargi. Cofnęłam język. Ciotka

okazała

łaskawość.

Czekała.

Wysunęłam ponownie koniuszek języka, z którego spłynęła banieczka śliny. Zatrzymała się na dolnej wardze. Z gardła wydarł mi się zdławiony jęk, w następnej zaś chwili poczułam, jak piórko tańczy na moim guziczku – co rozpaliło mi nerwy do białości. Ciotka prowokowała mnie spojrzeniem do opuszczenia wzroku. Wytrzymałam jednak. Piórko wirowało jak oszalałe w górę i w dół. Nagle zanurzyło się we mnie. Szarpnęłam do góry pośladkami, potem

jeszcze raz. Wytrzeszczyłam oczy. Zaczęłam się wić, wydawało mi się, że sufit pływa zanurzony w pustce, spowijającej go bez reszty. Bez ustanku. Złamałam zasady. – Nieeee! Nieeeaaaaa! – wydałam zdławiony skowyt. W brzuchu eksplodują gwiazdy. Poderwałam raptownie

pośladki,

wysokie

obcasy

butów

zaklekotały na podłodze. Wierzgnęłam, chłonąc całą sobą długą falę doznań. Biały żar namiętności opłynął moją łechtaczkę, tak jak gwiazda opływa nieboskłon. Ciało me lizały strzeliste słupy ognia. Wysunęłam język. Jeszcze tylko ostatni szloch i osunęłam się rozgoryczona, znieruchomiała, niechętna – uszło ze mnie życie. Z sufitu zerkały puste świetliki. Nad jednym z nich przeleciała jaskółka. Była tu i teraz, i zaraz uszła w nicość. Po chwili znów kuliłam się w klatce. Ja i Amanda patrzyłyśmy na siebie tak, jak patrzą na siebie dwie nieznajome osoby, które mają zadać sobie

zbyt wiele pytań.

Rozdział dwunasty

– Czy zachowywały się dziś poprawnie? – zapytał wuj tego samego wieczoru. Znów nakazano nam włożyć obcisłe suknie uszyte z najdelikatniejszej wełny, podkreślające nasze wysmukłe kształty. Również buty o cholewkach sięgających ud. Pończochy. I tylko tyle. – Bawiły się w ogrodzie. Wyglądały tak miło – powiedziała ciotka Mathilde. Catherine była ubrana na czarno, przyodziała suknię z wysokim kołnierzem. Zdobił ją naszyjnik z pereł. Strój Jane był identyczny. Ciotka miała na sobie zwykłą domową sukienkę. Nie zauważyłam Amandy. Usiadłyśmy sztywno i ceremonialnie na krzesłach. – Możecie rozmawiać – zezwoliła Jane. Spojrzałyśmy

z Caroline

po

sobie.

Nie

miałyśmy nic do powiedzenia. Nasz wygląd mówił wszystko. Sterczały nam sutki. Suknie uwydatniały pośladki. Catherine zaczęła cicho grać na pianinie. Czekałyśmy, aż podadzą obiad. Catherine

uśmiechnęła

się

do

nas.

–

Siostrzyczki nie są zbyt rozmowne – zauważyła. Ciotka pochyliła głowę. –

W rzeczy

samej,

obie

zatopiły

się

w marzeniach. Klasnęła w dłonie. Usłyszałyśmy delikatny brzęk, któremu towarzyszył odgłos kroków. Do pokoju weszła Amanda. Trzymała tacę wypełnioną roziskrzonym szkłem. Maleńki czepeczek obszyty białą koronką sterczał na bakier na jej lśniących włosach. Przez cienką białą bluzkę prześwitywały bladoróżowe piersi. Amanda miała na sobie czarną spódniczkę pokojówki, specjalnie skróconą, tak żeby było widać uda. Za każdym uniesieniem jej rąbka ukazywały się metalowe opaski podtrzymujące czarne pończochy.

Najpierw podeszła do wuja, częstując go szklaneczką wytrawnego sherry. Kiedy się pochyliła, czarna spódniczka powędrowała do góry. Oczom wszystkich ukazała się biel obnażonych pośladków, nikt jednak nie odezwał się ani słowem. Gdy podeszła do

Caroline

i do

mnie,

jej

policzki

lekko

poczerwieniały. Przywołałam na usta blady uśmiech. Przybrałam matczyny wygląd. Wyraźnie pośladkami.

zakłopotana

Przywarliśmy

odeszła,

spojrzeniami

kołysząc do

jej

półksiężyców przypominających pamiątki z podróży. – Lepiej na tym wyjdzie, jeśli będzie pobierać nauki tutaj niż we własnym domu – zauważyła ciotka. Pokiwano głowami. –

Zostaniesz

obdarowana

klejnotami

–

powiedziała Jane i odęła wargi. Rozległ się śmiech. Ja zachowałam powagę. Krótki śmiech Caroline zabrzmiał tak, jakby usiłowała zamaskować nim podenerwowanie. Tymczasem wuj spojrzał na zegarek. Z zewnątrz dobiegł turkot kół

zajeżdżającego powozu, zachrzęścił żwir. Gospodyni pospieszyła otworzyć. W drzwiach stała Arabella. Zdjęła w hallu płaszcz, pod którym miała jedwabną suknię w kolorze zgaszonej czerwieni, przyozdobioną pod szyją białą koronką. W jej biżuterii odbijało się światło. Przeszła bez słowa lekkimi, drobnymi kroczkami obok naszych krzeseł, jak osoba, która nie jest pewna, gdzie ma usiąść. Czekała na nią szklaneczka sherry. –

Dni

są

piękne

–

powiedziała

ciotka

i uśmiechnęła się do niej, unosząc swoją szklankę. Mnie i moją siostrę traktowała jak powietrze. – Czy dobrze spędziłaś czas? – zapytał wuj. – Polowaliśmy – odparła. Wyglądała na nieco znudzoną, przyjmując pozę, jaką często przybierają afektowane arystokratki. Odchyliła się do tyłu i skrzyżowała nogi, czemu towarzyszył szelest jedwabiu. – Trzy dziewczyny, ładne i żwawe, nie umknęły daleko. Zapędziliśmy je między murki

i płoty, a drogę ucieczki zamknął im różany ogród. Piszczały głośniej niż schwytane w potrzask króliki. Skrępowano je i wniesiono do domu. Tam przyszła kolej na igraszki. Panowie brali po kolei każdą z nich. To były proste dziewczyny, jak sądzę, zwykłe wiejskie dziewczyny, oddane takim lubieżnościom. Tuzinkowego zaiste autoramentu. – Unosząc się z krzesła, otworzyła torebkę i z papierowego pudełka wydobyła papierosa. Palenie tytoniu nie było już wtedy zwyczajem świeżej daty, niemniej jednak niewiele kobiet kultywowało go publicznie. Kiedy zapalała papierosa od świecy, lekko trzęsły się jej ręce. Aromat tytoniu wskazywał na jego tureckie pochodzenie. – Nie zachowywałaś się jednak poprawnie. Czy to prawda? – zapytała ciotka. – Słyszeliśmy o tobie niezbyt miłe rzeczy. Twarz

lady

Arabelli

zasłonił

częściowo

obłoczek dymu. Czy Caroline rozpoznała jej głos? – Nie chciałam – zaczęła Arabella. W tej samej

chwili rozległ się wzywający na obiad gong. Weszliśmy do salonu. Obsługiwali nas Frederick i Amanda, nieustannie napełniając szklanki i kieliszki. Podano najlepsze wina. Wuj prowadził rozmowę z ciotką i Catherine: rozprawiali o domu, gruntach i gospodarstwie. Trzeba będzie wznieść nową altanę, postanowili. Ścisnęłam ukradkiem udo Caroline. Poczucie przyzwoitości nakazało jej zarumienić się. Ciotka poszeptywała o czymś z Arabellą, która od czasu do czasu kręciła głową. – Nie przyjechałam tu w tym celu. Czy nie będzie żadnej rozrywki? – usłyszałam jej pytanie. – Dobrze wiesz, dlaczego cię tu przysłano. Nie możesz być nieposłuszna – odparła ciotka. Arabella po raz pierwszy zerknęła na mnie i na Caroline, żeby sprawdzić, czy słyszałyśmy tę wymianę zdań. Z pochylonymi głowami raczyłyśmy się skwapliwie homarem oraz winem gatunku Châteauneuf du Pape. – Im zawiązano wcześniej oczy – mruknęła Arabella.

Poirytowana ciotka machnęła ręką. – Rzecz doprawdy małej wagi. Pozwól, musimy urządzić choćby tylko skromny pokaz. Wstała, podeszła do Arabelli, pochyliła się i rozpięła jej z przodu suknię. W jednej chwili pojęłam sens umieszczenia guzików właśnie w tym miejscu. Kiedy bowiem rozpięta suknia opadła, biust Arabelli

ukazał

się

w pełnej

krasie.

Miała

zaróżowione sutki. Catherine uczyniła to samo z Caroline, a potem ze mną. Ciotka uśmiechnęła się, wróciła na miejsce, po czym przyłożyła do ust Arabelli kielich wina. Ta wypiła nieco trunku, poruszając przy tym krtanią. – Na przyszłość pamiętaj, jeśli tutaj wrócisz i z nami usiądziesz, powinnaś wyglądać właśnie tak – oświadczyła ciotka. Do salonu weszła Amanda. Za nią wkroczył Frederick i zaczął zbierać ze stołu zastawę. Niebawem wyszedł. Amanda trzymała w dłoni srebrny dzbanek. – Widzę, że przyniosłaś śmietanę – powiedziała

Catherine. – Czy została podgrzana? Amanda skinęła głową. Na jej twarzy malowało się

zmieszanie,

a rysy

spowił

cieniem

obłok

niewiedzy. Usta miała pociągnięte różem, oczy podmalowane. Pomyślałam, że wygląda przeuroczo. Gdy mnie mijała, a jej spódnica lekko się uniosła, zauważyłam,

że

na

pośladkach

ma

delikatnie

zarysowane różowe ślady. Rąbek spódnicy opadł niczym złamana obietnica, po czym ponownie się uniósł. Amanda podeszła z boku do Catherine. – Nie, ja dziękuję, poczęstuj raczej lady Arabellę – rzuciła niecierpliwie Catherine. Ręce ciotki zniknęły pod obrusem tuż obok Arabelli,

której

twarz

oblała

się

rumieńcem.

Odniosłam wrażenie, że Arabella lekko unosi się z krzesła. Zaszeleścił głośno jedwab. Ciotka uniosła jej suknię. Amanda obeszła długi stół szybkimi, drobnymi, wytwornymi kroczkami, kierując się ku Arabelli. Ta wydawała się pojmować, czego się od niej oczekuje, mając jednak niewątpliwie nadzieję, iż

niebawem zostanie jej przywrócona wolność. Czy umknie do lasu, żeby się tam ukryć? Będzie polowanie. Schwytają ją i zaniosą do domu, uprzednio mocno zawiązawszy spódnicę nad głową. – Lej – rzekła ciotka. Wydawało mi się, iż pod osłoną obrusa ściska dłoń Arabelli. Arabella aż podskoczyła, skrzypnęło krzesło. Amanda pochyliła i zaczęła lać ciepłą, gęstą śmietanę pomiędzy jej piersi, wprost w głęboki wąwóz. Chciałam się podnieść, żeby zobaczyć, jak ścieka doń biała lawa. Zabrakło mi jednak odwagi. – Siedź cicho, spłynie w dół; niech spływa – rzekła do Arabelli ciotka. Obłoczek dymu z cygara wuja pożeglował nad stołem.

Caroline

i ja

siedziałyśmy

jak

dwa

niewiniątka. Patrzyłyśmy ukradkiem. – Pod stół! – nakazała ciotka Amandzie. Ich spojrzenia skrzyżowały się niczym dwa rapiery. Śmietana już się skończyła, z dzbanka ściekały ostatnie krople. Amanda odstawiła go niepewnie na

stół. Ugięła nogi w kolanach i kucnęła. A potem zniknęła. Dotknęłam jej pod wypolerowanym blatem dębowego stołu. Trąciła mnie w stopę. Arabella przewróciła oczami i odchyliła się do tyłu. Rozległo się ciche westchnienie. Wiedziałam, że rozchyla nogi, w czym

bez

wątpienia

pomagają

jej

ruchliwe

ciotczyne dłonie. Śmietanka utworzyła biały szlak między jej bujnymi piersiami; szlak ów znikał gdzieś pod fałdami rozpiętej sukni, w miejscu gdzie kilka chwil temu znajdował się rozwiązany przez ciotkę węzeł ozdobnej wstążki. – Podobały ci się konie? – To odezwał się wuj, a pytanie skierowane było do mnie. – Tak, wuju. – Caroline odpowiedziała mu tak samo jak ja. Poszły w ruch butelki wina. Napełniono nam kieliszki. – Bądźcie cicho, choćby przez chwilę – ofuknęła nas ciotka, zupełnie jakbyśmy nieustannie gawędziły. Chciałam zdjąć but i dotknąć przyodzianą

w pończochę stopą krągłych pośladków klęczącej pod stołem Amandy, której twarz znajdowała się teraz bez wątpienia

pomiędzy

udami

Arabelli,

usta

zaś

zakosztowały śmietany, oblepiającej jej krzaczek, jej kosmatą figę, jej cipkę. Arabella

lekko

drgnęła.

Miała

na

wpół

przymknięte oczy. – Wypij swoje wino – powiedziała do niej ciotka. Znów zbliżyła kielich do jej ust. Rozległo się siorbanie. Taki sam odgłos dobiegł spod stołu. Arabella zakrztusiła się i wypluła wino do kieliszka. – Ależ odkąd przybyłaś, brano cię zaledwie dwukrotnie – rzekła do niej ciotka tonem wymówki. – Może coś jest z tobą nie tak, moje złotko? Arabella zamknęła oczy. Odsunęła kielich od ust. Wino polało się na jej biust. – P... p... p... p... – jej usta

eksplodowały

serią urywanych

dźwięków.

Poruszała zapamiętale biodrami, chybotały się jej piersi. Dochodzące spod stołu mlaskanie przybrało na sile.

– Zawsze przyjemnie popatrzeć na dojrzałe, jędrne ciało – mruknęła Catherine. Resztę swojego wina przelała do kielicha wuja, on zaś wypił je do dna. Ciotka przeszyła ją jadowitym spojrzeniem. Catherine odpowiedziała uśmiechem. Oczekiwałam przez chwilę, że mnie obejmie, tak się jednak nie stało: podniosła się z krzesła, po czym, omijając mnie, podeszła do Caroline. Pochyliła się i odwróciwszy głowę mojej siostry w bok, przywarła ustami do jej ust, następnie przesunęła koniuszkami palców po dwóch śnieżnych wypukłościach, które sterczały w pełnej krasie. Doznałam wrażenia, jakby w moich ustach tkwiły drżące sutki. Język Catherine zanurzył się w ustach Caroline. To również czułam. Krzesło,

na

którym

siedziała

Arabella,

przeciągle zaskrzypiało i zaczęło się kołysać. – Ty również jesteś oporna, nieprawdaż Caroline? – mruczała Catherine. Jej usta były różą. Czy kiedykolwiek złożę na nich głęboki pocałunek? Wiedziałam, iż pragnie, żebym była zazdrosna. Wciąż

słyszałam dochodzące spod stołu mlaskanie. Z ust Arabelli sączyły się tymczasem ciche, histeryczne pojękiwania. Ciotka trzymała ją w uścisku. – Spójrz na mnie, Caroline. No, sama powiedz – czy nie jesteś oporną dziewczyną? – przymilała się Catherine. – Ttt...tttaaaaa – westchnęła Caroline. – Och, on był jednak tak potężny i... – Cóż za androny ona opowiada – parsknęła śmiechem ciotka. – Ssałaś go, wiem, że ssałaś, Amando. A teraz już wstań, zostaw ją! Szuranie stóp. Spod stołu wyłoniła się Amanda: miała zaczerwienioną twarz i wilgotne usta. Wuj kiwnął na nią. Podwinęła się jej suknia, lubieżnie odsłaniając nagą pupę. – Twoja ocena nie była lepsza. Powiem więcej: była gorsza – oświadczył wuj. – Czyż nie mam racji? – Panie? – rzuciła Amanda ochrypłym głosem. Miała zamglone spojrzenie, wydawała się z lekka

apatyczna. Oczekiwałam iż wuj pociągnie ją do siebie i zacznie pieścić tyłeczek. Ku mojemu jednak zaskoczeniu nic takiego się nie stało. Pomyślałam o ojcu. Być może leży w tej chwili na plaży ze zwiotczałym,

opuszczonym

pałaszem.

Szelest

kamyków pod stopami przechodzących ludzi, którzy patrzą nań z góry. Ojciec spoczywał w nieruchomym oczekiwaniu. Obok rozległo się mruczenie, następnie zaś miękkie i wilgotne dźwięki towarzyszące cmokaniu czy

mlaskaniu.

Nienawidziłam

Caroline.

Była

nieśmiała. Kosztowała likworu miłości – jej usta utonęły w spermie. Leżała na łóżku naga, rozchylając uda. Jej gniazdko oczekiwało, aż on złoży w nim swoje jajeczka. Miałam ochotę ją wychłostać. Arabella wyciągnęła się na krześle. Miała otwarte usta, a jej twarz przybrała tęskny wyraz. Wyglądała na jakieś dwadzieścia siedem lat. Nie zauważyłam na jej palcu obrączki. Połyskiwały cudownie wypielęgnowane paznokcie. Dłoń ciotki

poruszała się powoli pod stołem, pomiędzy jej udami. Rzęsy Arabelli trzepotały. Wuj uczynił zamaszysty gest cygarem. – Zaprowadźcie ją na górę – zwrócił się do Catherine. Zmierzając

posłusznie

w nakazanym

kierunku,

Caroline nawet nie spojrzała do tyłu. Odgłos kroków na schodach. Catherine wróciła. – Co zaś się tyczy Amandy... – zaczęła. Wszyscy oczekiwali jej dalszych słów, wszyscy z wyjątkiem Arabelli, którą wciąż unosiła fala rozkoszy. – Amando, stań w kącie twarzą do nas. Jak mogłaś być tak niegodziwa! Ciotka Wniósł

zadzwoniła.

niewielkie

srebrne

Zjawił

się

Frederick.

wiaderko,

w którym

znajdowała się obłożona lodem butelka wina. Ustawił wiaderko na stole, wyjął butelkę, osuszył ją serwetką i postawił obok. Następnie opuścił salon. Korek w butelce był okrągły, czarny i błyszczący. – Podkasz suknię i rozsuń nogi – nakazała Amandzie Catherine. Wuj zachowywał się obojętnie.

Oczy Amandy rozjarzyły się niczym dwie latarnie. Ciemny połysk jej zarostu. Kędziory jakby zgęstniały. Biała plamka śmietany na jej płaskim brzuchu. –

Niegodziwa!

–

powtórzyła

śpiewnie

Catherine. Wzięła ze stołu wino i ruszyła ku Amandzie, która niespokojnie wodziła wzrokiem po suficie. Szyjka butelki pochyliła się, znieruchomiała pod wzgórkiem łonowym Amandy, żeby następnie dotknąć

jej

ciała

u zbiegu

przyodzianych

w pończochy ud. – Zsuń nogi, Amando i chwyć tę butelkę! Z gardła

Amandy

dobył

się

zduszony,

przeciągły dźwięk, przypominający szum, jaki wydaje spływająca raptowną kaskadą woda. Zmrużyła oczy i jęła trzepotać rzęsami. Lodowato zimna butelka została wciśnięta między jej dygoczące uda. Catherine ujęła delikatnie butelkę tuż poniżej szyjki, po czym popchnęła ją lekko do góry. – Nieeeeee, aaaoooo! – jęczała głucho Amanda. Czarny,

okrągły

i błyszczący

korek

wdarł

się

pomiędzy jej wargi sromowe, po czym zniknął w czeluściach pochwy. Catherine

pociągnęła

niżej

króciutką

spódniczkę Amandy. – Ooooooo! – Amanda, jęcząc, wiła się dziko. Przednią część butelki niemal całkowicie spowiły fałdy opuszczonej spódniczki. Amanda zadzwoniła zębami.

Maleńkimi,

bielusieńkimi

perełkami.

Zapragnęłam przesunąć po nich własnymi ząbkami. – Dokończmy wino – zaproponował wuj. Wstał i jak przystało na gospodarza, napełnił nam kieliszki. Arabella zwiesiła głowę. Jej dusza gnała przez dalekie lasy. Śmietanka dawno już spłynęła z jej cipki, jej zaciśniętej

saszetki,

dziadka

do

orzechów,

gniazdeczka dla penisa. Siedząc, rozluźniła mięśnie nagich, pełnych pośladków. Zanurzyłam w kieliszku koniuszek języka. Pływał niczym złota rybka. Zapragnęłam się napić po francusku.

Czy

było

to

zabronione?

Arabella

otworzyła oczy i usiadła. Wydawała się teraz bardziej

opanowana niż kilka chwil wcześniej. Pochyliła się ku ciotce. Catherine znów zajęła miejsce obok, dotknęła mojego uda i zaczęła je pieścić. Nie patrzyłam na nią. Utkwiłam spojrzenie w obrusie, w bieli, w kojącej jasności. – Czy nas kochają? – zapytała mnie. Czułam, że mąci mi się w głowie. Amanda stała samotnie, opuszczona przez wszystkich. Pragnęłam pojąć to, co mówiła ciotka. Najbardziej intrygowała mnie kwestia lady Arabelli. Odnosiłam nieodparte wrażenie, iż przybyła tu z własnej woli. Zdawała się wyniośle opierać pożądaniu, które pozostałoby niespełnione, chyba że wskutek przymusu. Czyżbyśmy wszystkie były takie same? Do jakich mrocznych ołtarzy nas wiedziono? Ciemność była truskawkami, światło słoneczne – śmietaną. – To mnie podnieca, boję się tego – powiedziała Arabella. – U korzeni pożądania leży bojaźń. Gdy przyłapano cię z opuszczonymi majtkami, powiedz

sama, czy nie pragnęłaś, żeby tak się stało? – Zawleczono mnie siłą do pokoju – szepnęła Arabella. W jej głosie zabrzmiała nuta posępnej satysfakcji. – Po czym w imponujący sposób wzięto – dodała sucho ciotka. – Tak jak tutaj, zaraz po chłoście. Wolisz być chłostana? – Nie zawsze, ale ten rzemień... – On służy twojemu ujarzmieniu, zgoda, jednak musisz

pokładać

w nim

zaufanie.

Jeśli

nawet

wyjdziesz za mąż, nic się nie zmieni. Małżeństwo pozbawi cię tych właściwości, dzięki którym jesteś tak ponętna, kochanie. W przyszłości powinnaś mieć zawiązane oczy. Pozwoli ci to nie uchybić własnej skromności. Ciotka zakręciła w zamyśleniu kieliszkiem. Podobnie jak ja wpatrywała się w obrus i wydawało się, iż nad czymś duma. – O ile sobie przypominam – kontynuowała – macie w domu pewnego służącego. Chyba na imię ma Eryk, prawda? Jest młody

i krzepki. Podczas aktu będziesz obnażona, on zaś zbliży ci członka do ust. Będziesz go szukać nawet z zasłoniętymi oczami, nawet gdy poczujesz w sobie jego ruchy... Przerwał jej okrzyk Arabelli, która ukryła twarz w dłoniach. – Nie! Och, nie! – załkała. Ciotka wstała. – Thomas, zajmiesz się nią – rzekła do wuja. – Amando, możesz pójść do kuchni. Objęła spojrzeniem Catherine, Jane oraz mnie. Weszłyśmy w progi salonu. Zatrzymałyśmy się. Część mebli usunięto, pozostawiając na środku pustą przestrzeń. Stało tam obite czarną skórą krzesło, którego nigdy wcześniej nie widziałam. Mebel ów był prostej konstrukcji. Drewniane, masywne nóżki wysokie na jakieś trzy stopy zostały wzmocnione rozpórkami. Szerokie siedzenie – o ile można to było nazwać siedzeniem – tworzył po prostu pas czarnej skóry. Na obramowanie oparcia również naciągnięto solidny jej kawał. W środku wycięto niewielki otwór.

Naprzeciw ustawiono identyczne krzesło tak blisko, że się stykały. Ogólnie rzecz biorąc, przypominały jakąś prymitywną, pozbawioną oparcia, leżankę. Podobne

meble

widywałam

na

rycinach

przedstawiających starożytności egipskie. Stałyśmy bez ruchu. Jane delikatnie gładziła krągłości moich pośladków. Catherine wyszła na moment do hallu. Wróciła w towarzystwie Fredericka. Był nagi, sterczał mu wyprężony członek. Na szyi tkwiła obroża, z której zwisał łańcuch. Catherine bez słowa podprowadziła Fredericka do jednego z krzeseł, po czym nakazała mu stanąć twarzą do niego. Jego oczy nie widziały niczego. Zwisały mu jądra. – Bliżej – syknęła Catherine. Szurając nogami, przesunął się bliżej; brzęknął przy tym łańcuch. Gdy główka jego penisa dotknęła skórzanego oparcia, służący lekko się skrzywił. Z dyskretną pomocą Catherine, która lekkim, a zarazem wzgardliwym ruchem skierowała członka ku otworowi w skórze,

przeszedł on przez oparcie, wyłaniając się z drugiej strony. Frederick znieruchomiał, a na jego lancy, która utkwiła w ciasnej dziurze i z tego powodu wydawała się jeszcze grubsza, nabrzmiały żyły. Tymczasem Jane wsunęła mi palce pod pośladki, dotykając skąpego owłosienia. Napięłam mięśnie nóg, usiłując za wszelką cenę stać spokojnie. Do salonu weszła tymczasem ciotka Mathilde, ogarnęła spojrzeniem rozgrywającą się scenę i skinęła z aprobatą głową. Rozległ się lekki szelest stóp i odgłosy delikatnego poklepywania: wuj kierował Arabellę do drzwi. Miała na sobie suknię podkasaną aż do bioder, oczy zasłonięte przepaską. Jej nogi przedstawiały przepiękny widok: były posągowe, wysmukłe o wspaniałej linii. Trójkącik pomiędzy udami porastały obfite kędziory. Gdy kroczyła, jej uda niespokojnie ocierały się o siebie. – To wszystko dzieje się na niby – szepnęła mi do ucha Jane.

Arabella podeszła z pomocą ciotki do krzeseł, po czym została zmuszona do uklęknięcia na ich siedzeniach. W odległości cala od jej ust – czego żadną miarą nie była świadoma – sterczał groźnie kutas służącego. Jej przecudownej piękności pośladki, godne dłuta Michała Anioła, naciskały silnie na oparcie jednego z krzeseł. Znajdujący się tam otwór znalazł się niemal wprost na poziomie głębokiej szczeliny oddzielającej półkule jej pupy. Obnażone piersi zwisały niczym dwa melony. Kolana Arabelli zaczęły dygotać nerwowo, jednak napięty pod naciskiem ciała skórzany pas siedzenia nie pozwalał jej na gwałtowniejsze ruchy. Wuj zbliżył się do krzesła, o które Arabella opierała się pośladkami. Patrzył nieprzytomnym wzrokiem. Był bez surdutu i kamizelki, spodnie miał rozpięte. – Jeszcze nie, jeszcze nie dostąpiłaś tego zaszczytu – powiedziała Jane. Ostatnia pieszczota – i jej

dłoń

zsunęła

się

z moich

pośladków.

Zrezygnowana stałam bez ruchu, podczas gdy Jane przewiązywała

mi

oczy

opaską.

Wokół

rozbrzmiewały jakieś głosy. Cóż za osobliwe uczucie: znaleźć się nagle w mrocznej mgle. Czy meble poruszyły się, a kredens wyciągnął ku mnie szpony? Opadły mnie urojenia. Mistyczna magia. – Trzymaj jej biodra – rozległ się jęk wuja. – Nie ma potrzeby, Thomasie. Jeśli się poruszy, otrzyma chłostę, chyba że sprawi to podniecenie. Otwórz teraz usta, Arabello – chwyć go, weź do ust – a teraz przyciśnij mocniej pośladki do oparcia. Thomasie, teraz! Głuche stęknięcie, bulgotanie, okrzyki, bełkot, potem jęk. Plaskanie, klaśnięcie, odgłosy ssania. Zatkane usta. Wzdęte wargi opinają się wokół kutasa służącego.

Skrzyp

drewnianych

nóżek

krzesła.

Zduszony szloch Arabelli. Zatkana pupa. Jakby tknięta paraliżem, zachwiałam się na nogach. Z boku dochodził mnie syk powietrza wciąganego nosem przez Arabellę. Być może

nazajutrz będzie podejmować gości herbatą. Padną uprzejme pytania dotyczące codziennych, zwykłych spraw.

Na

pianinie

będą

leżały

dekoracyjnie

poukładane nuty. Obok Arabelli staną jej rodzice. Wszyscy będą wiedzieli, że była posłuszna. Po domu będzie cicho przemykać się służba. Zasłony jednak dotknie niemota – nie zdradzą niczego. Wieczorem będzie czekać na nią łóżko. Kropelki spermy na mankietach pończoch. Czy właśnie tutaj odbywał się akt zbawienia? Jej pozbawione wyrazu oczy będą przyjmować sygnały. – Ach! Wbić je w nią do imentu! Weszły oba. – Był to głos Catherine. Lizała mnie w ucho. Drżałam na

całym

ciele.

Wiedziałam,

że

muszę

stać

nieruchomo. Mam cicho tkwić w bezruchu. Nikt się o niczym nie dowie. Będziemy wiedzieć tylko my, wtajemniczeni. Tworzyliśmy krąg ogarniętych namiętnością wybrańców, biorców chuci.

Rozdział trzynasty

Liście

na

laurach

tworzących

ogrodowy

żywopłot były suche. Potarłam o nie policzkiem. Lekki wietrzyk poruszał moją spódnicą. Nazajutrz rano wszystkie trzy, to znaczy Caroline, Amanda i ja, zostałyśmy na dwie godziny zamknięte w klatkach. Następnie Jane po kolei nas uwalniała, wymierzając każdej po dwanaście uderzeń rzemieniem w gołe pośladki. –To są wasze poranne ćwiczenia – ale niezadługo rozpoczną się znacznie przyjemniejsze – zapowiedziała.

Amanda

cicho

jęknęła.

Znów

opadłyśmy na podłogę klatek, a pupy paliły nas żywym ogniem. Zabroniono nam rozmawiać. Zostałam uwolniona jako pierwsza i gdy się przebrałam, tym razem w białą wełnianą suknię, nakazano mi udać się do ogrodu. Zrezygnowana

snułam się ścieżkami. Bawiłam się gałązkami. Pokojówka Mary przyniosła lemoniadę. Przeniknęła mnie

fala

spokojnie

orzeźwiającego Mary

w oczy.

chłodu. Narastało

Spojrzałam we

mnie

przeczucie czegoś nieoczekiwanego. Ojciec żegluje po wzburzonych morzach. Napisałabym do niego. Mój list popłynąłby szybkim statkiem pocztowym, a ojciec otrzymałby go wkrótce po zejściu na ląd. Wróciłam do domu, nie wiedząc, czy wolno mi to uczynić, po czym zapytałam ciotkę. Tam, gdzie poprzedniego dnia ustawiono dwa dziwaczne

krzesła

ze

skórzanymi

siedzeniami

i oparciami, zauważyłam mały stolik. Stały na nim jakieś

bibeloty

oraz

wazoniki.

Poszukałam

spojrzeniem odcisków, jakie musiały pozostawić na dywanie

nóżki

tamtych

krzeseł,

jednak

nie

dostrzegłam niczego. Ciotka Mathilde coś wyszywała. Zapytałam ją, czy mogę napisać list. Była zaskoczona. Powiedziała, że w swoim pokoju znajdę papier, pióro i atrament.

Gdy już miałam odejść, skinęła na mnie. Podeszłam blisko. Ciotka przesunęła dłonią po moich opiętych obcisłą

suknią

pośladkach,

być

może

chciała

sprawdzić, czy aby na pewno nie włożyłam majtek. – Jakie masz jędrne i dorodne ciało – rzekła, po czym westchnęła. Skóra na pośladkach wciąż piekła mnie od razów rzemienia. Wydawało się, że ciotka wyczuwa

owo

ciepło

koniuszkami

palców.

Tymczasem jej dłoń ześlizgnęła się niżej; ciotka zaczęła gładzić mi uda. – Tylko pisz poprawnie i czytelnie – powiedziała. Weszłam po schodkach na piętro, potem do pokoju. Wszystko już na mnie tam czekało, jakby zostało specjalnie przygotowane. Pod ścianą stał niewielki

sekretarzyk.

Usiadłam

przy

nim

i przysunęłam ku sobie papier. Atrament był czarny. Zamieszałam

ostrożnie

w kałamarzu

ozdobną

stalówką pióra: „Najdroższy Ojcze”... Na oknie zaszeleściło ptasie skrzydełko. Wstałam, ale ptak już odleciał. Nie pozostawił dla mnie na parapecie żadnej

wiadomości. Oparłam czoło o szybę: „Najdroższy Ojcze”... Drgnęłam i odwróciłam się, gdy do pokoju weszła nieoczekiwanie Catherine. – Słowa nic nie znaczą – stwierdziła. – Wszystko zasadza się na czynach. – Nieprawda – odrzekłam. Zachciało mi się płakać. Tymczasem ona otoczyła mnie łagodnie ramionami, tak jak obejmuje się bojaźliwe dziecko, które ma lada chwila wyruszyć w podróż. – Dobrze o tym wiesz. Gdyby było inaczej, dawno byś już napisała ten list. Czy nie mam racji? Przymilała się do mnie głosem. Skinęłam głową, którą złożyłam na jej ramieniu. Przywarła do mnie mocno, jednym ruchem giętkiego ciała. Na wpół omdlewając, otarłam się brzuchem o jej brzuch. Wypuściła mnie zbyt szybko z objęć, z uśmiechem, którego dotyk niemal poczułam na ustach. – Zaraz nastąpi prezentacja. Uczesz się i włóż na głowę kanotier, wyglądasz w nim przeuroczo –

oznajmiła. Czekała, gdy wypełniałam jej polecenia. Schodząc na dół, odebrała od Mary kapelusz i rękawiczki. Przed domem dwa konie grzebały kopytami w pyle ścieżki. Tym razem zaprzężono je do powozu. – Czy Caroline nie wolno nam towarzyszyć? – zapytałam, lecz zostałam zignorowana. Weszłam pierwsza do pojazdu, a Catherine usadowiła się obok. – Jedziemy w odwiedziny do przyjaciół – oznajmiła. Podróż trwała godzinę. Minęłyśmy

dom,

w którym mieszkała Amanda. Tym razem nie zauważyłam bawiących się kółkami dzieci. Być może siedziały w jakiejś szkółce, ucząc się, dokąd płyną rzeki i jak wieją pasaty. Catherine w ogóle ze mną nie rozmawiała, zapytała tylko, czy chce mi się pić. Gdy skinęłam głową, zatrzymałyśmy się przed gospodą. Chłopak wyniósł nam po kuflu ciemnego piwa. Stangret głośno wydudlił swoją porcję. Znów ruszyłyśmy w drogę; z kozła dochodziło bekanie

i trzask bicza. Dom, do którego przybyliśmy, leżał, podobnie jak dom mego wuja, na uboczu. Wejście okalały kolumny zdobne w płaskorzeźby przedstawiające kupidyny. Dojazd był długi i prosty. Gdy się zatrzymaliśmy, zjawił się lokaj, który z poważną miną sługi mającego za chwilę zaanonsować państwu ważne osobistości, wprowadził nas do środka. Weszłyśmy do salonu, w którym, ku mojemu zaskoczeniu, ujrzałam szydełkującą Arabellę. Ze stojącego naprzeciw krzesła wstał, po czym przywitał nas, ten sam mężczyzna o przystrzyżonych po wojskowemu wcześniej.

wąsach, Arabella

i uśmiechnęła

się

którego skinęła do

widziałam uprzejmie

Catherine.

z nią głową

Poruszała

z wdziękiem smukłymi palcami. Tymczasem dżentelmen, który miał na imię Rupert, pociągnął Catherine w oddalony koniec dużego salonu. Złowiłam uchem jedynie kilka wyszeptanych słów. – Dobrze jej to zrobi –

usłyszałam. Zerknęłam na Arabellę. ściągnęła mocno usta. Zauważyłam lekkie drżenie jej palców. Catherine odwróciła się do mnie. – Pójdziemy na górę – oznajmiła. Zatopiłam się w domysłach. Pokój był zaiste przeuroczy. Kominek gorzał pełnym blaskiem. Po obu stronach masywnej brązowej kraty ochronnej stały dwa kamienne lwy. Wszędzie wisiały draperie

z błękitnego

atłasu.

Meble

pachniały

świeżością. Wydawało się, że Catherine zwraca się również do Arabelli, która przez chwilę bawiła się nerwowo robótką, po czym wypuściła ją z palców. Dżentelmen wymówił jej imię. Wstała, jej oczy wyrażały niepewność. Koronka i szydełko spadły na podłogę. Mężczyzna o przyciętym na wojskową modłę wąsie minął nas, podążając do hallu; potem poszedł na górę kręconą klatką schodową. Na pierwszym podeście ujrzałyśmy kilkoro drzwi, jak również trzy młode dziewczyny przyodziane jak służba domowa, które, jak mi się wydawało, oczekiwały nas. Stały rzędem,

opierając się o ścianę. Ręce skrępowano im z tyłu, usta zakneblowano. Czarne suknie, białe fartuszki oraz czepki na głowach były nowiuteńkie jak spod igły. –

Tę

–

rzekła

Catherine,

wybierając

najmniejszą wzrostem dziewczynę, wyglądającą na około siedemnaście lat; jej pełne kształty doskonale uwydatniały się pod okrywającą je suknią. Rupert uczynił ruch głową: na ów znak dziewczyna

poszła

za

nami,

stąpając

nieco

niezgrabnie z powodu związanych rąk. Dotarliśmy na drugie piętro, gdzie spotkaliśmy szczególnej urody kobietę w średnim wieku, która, jak się zdaje, akurat schodziła. Przystanęła i obrzuciła nas spojrzeniem. – Zrobi postępy, tak, tak – powiedziała, gdy towarzyszący nam mężczyzna rzekł coś do niej cicho. – Wyjdzie to jej na korzyść. Arabello, kochanie, bądź posłuszna. – Pocałowawszy ją w policzek, ruszyła na dół. Żeby rozwiązać dwie pozostałe dziewczyny,

pomyślałam. Stałam się nimi, znałam je na wylot, ich rozmyślania, jędrność ich napiętych pośladków. Uda tych dziewcząt drżały w obliczu tajemnicy ich własnego istnienia. Otworzyły się drzwi. Weszliśmy do pokoju, który był dłuższy aniżeli salon na niższym piętrze. Na przeciwległej ścianie znajdowały się cztery zasłonięte okna. Podwójne drzwi ciężko się zatrzasnęły. Arabellę, pokojówkę oraz mnie poprowadzono na środek. Wtedy

właśnie

zauważyłam

obrazy.

Przedstawiały chłopców i dziewczęta w okowach. Penisy młodzieńców krępowały skórzane rzemienie albo też sterczały w pełnej krasie swej nagości. Każdą żyłkę oddano z tak wielką dokładnością, iż wydawało się, że można byłoby je wyczuć dotknięciem dłoni. Skrępowane kobiety albo całkowicie obnażone, albo też przyodziane w osobliwe szaty, spoczywały parami na sobie. Mężczyźni ze związanymi z tyłu rękami i w przepaskach na oczach klęczeli z uniesionymi

penisami między rozłożonymi udami nagich dam. Przesuwałam po nich spojrzeniem, jakby to były zwierciadła. Jeden z obrazów przykuł wszakże moją uwagę. Przedstawiał dziewczynę w wysokich butach i opuszczonych do kolan czarnych trykotach. Kędziory na jej łonie oddano z najwyższą precyzją, widać było niemal każdy włosek. Dziewczyna była przywiązana do pala stojącego samotnie na środku podłogi z desek. Nie była zakneblowana. Głowę trzymała podniesioną i patrzyła dumnym spojrzeniem. Jej długie złociste włosy przypominały moje. Sutki piersi sterczały wyniośle. Catherine podeszła bliżej. – Lepiej samej tkwić w więzach, niż patrzeć na innych, których skrępowano, nieprawdaż? – rzuciła. Szukałam spojrzenia Arabelli, ona jednak unikała mojego wzroku. Suknia, którą miała na sobie, była równie prostego kroju jak moja. Domyślałam się, że włożyła ją na gołe ciało. – Nie wiem – wyszeptałam.

– Chodź więc ze mną – niebawem poznamy odpowiedź. W oddalonym narożniku salonu stał tęgi pal, kubek w kubek jak ów pal na obrazie. Przytwierdzono doń symetrycznie z tyłu duży kwadrat z desek. Catherine

podprowadziła

mnie

do

tego

słupa

i odwróciła do niego tyłem. – Podnieś ręce – nakazała. Spełniłam jej polecenie. Dotknęłam nadgarstkami desek. Catherine przywiązała mi do nich ręce sznurkami, wyglądałam jak ukrzyżowana. – Nie zdążył cię wcześniej zobaczyć – powiedziała, uśmiechając się przez ramię do Ruperta, który stanął tymczasem tuż za plecami Arabelli. Zauważyłam, jak nerwowo potrząsa głową, gdy położył jej dłoń na pośladkach. Catherine pochyliła się i podkasała mi suknię, podwijając materiał do góry, aż ściśle spowił mi uda. Moje łono zostało obnażone. Mrużyłam oczy, usiłując nie patrzeć na stojącą przede mną parę, moje spojrzenie

nieodparcie

przykuwały

jednak

poruszające się coraz gwałtowniej biodra Arabelli. Musiałam

rozsunąć

szeroko

nogi,

które

przywiązano mi w kostkach do dolnych narożników drewnianego kwadratu. W cipce zrobiło mi się ciepło, wargi sromowe rozchyliły się i zwilgotniały tak jak podczas podróży powozem. Arabella mruczała, następnie wydała krótki, zdławiony okrzyk. Stojący z tyłu Rupert podnosił powoli jej suknię. Pokojówka stała przez cały czas nieruchomo, niczym małe drzewko zamarłe w oczekiwaniu. Catherine Dziewczyna

przywołała podeszła

ją

gestem

niezgrabnym

dłoni. krokiem.

Catherine skłoniła ją, żeby przede mną uklękła, po czym wyjęła jej z ust knebel. – Czy nauczyłeś ją sztuki lizania? – zapytała Ruperta, którego dłonie gorączkowo poruszały się pod suknią Arabelli. Jej twarz okrywały szkarłatne rumieńce, jednak stała nieruchomo, jakby przyrosła do podłogi. Po chwili moim oczom ukazała się jej obnażona pupa, krągła i jędrna, dumnie wypięta,

emanująca bielą. Skraj podkasanej sukni Arabelli skromnie przysłaniał z przodu jej cipkę. Rupert potrząsnął głową. Był w siódmym niebie: pod dotykiem jego dłoni bosko uginało się gibkie, młode ciało, równie intensywnych uniesień dostarczał mu też niewątpliwie widok mej nagiej, rozkrzyżowanej postaci. „Najdroższy Ojcze”... Kartka

papieru

spoczywała

samotnie

na

sekretarzyku. Żadnych sygnałów zza wielkiego morza. Trawiona tęsknotą, zadrżałam, czując na brzuchu

dotknięcie

nosa

pokojówki.

Catherine

szturchnęła dziewczynę, ta zaś pochyliła się niżej, zupełnie jak ktoś, kto pije wodę bezpośrednio z kranu. Ucałowała mi kolana. Następnie przeniosła usta wyżej i zatoczyła nimi krąg, muskając uda. Poczułam, jak dotyka wargami obcisłych mankietów moich pończoch. Zaczęła przesuwać językiem po miękkiej i jędrnej skórze wewnętrznej strony ud. Ugięłam lekko kolana. Ofiarowałam się, oddałam. Niczym

w popękanym lustrze ujrzałam, jak ręce Ruperta odrywają się od pośladków Arabelli, po czym wsuwają pod jej pachy, żeby rozpiąć suknię na piersiach. Pragnęłam jej. Ust, języka. Chciałam dosięgnąć spojrzeniem jej źrenic, były jednak okryte mgłą. Gdy został obnażony jej biust, zakwiliła i zaczęła się szamotać. Pulchne krągłości drżały w objęciach dłoni Ruperta. Nieustannie czułam na sobie łaskotanie motyla; w pewnej chwili pokojówka dotknęła mojego sromu. Nie chciałam jęczeć. Nie wolno mi było jęczeć. Jej palce rozchyliły mi wargi i udały się w poszukiwania mej łechtaczki, mego guziczka, mej podnietki. Koniuszek języka szybko się poruszał. Wiedziałam, iż ów mały spryciarz jest arcyzręczny. Ach! Robiła to bosko! W brzuchu eksplodowały mi gwiazdy. Cicho płakałam,

kręcąc

biodrami.

Jednak

język

nie

dosięgnie mojego wnętrza. A właśnie tego pragnęłam. Czy krzyczałam z rozkoszy? Czując w sobie

obłoczek słonawych kropelek, moją naturalną rosę, drżałam jedynie otoczona chmurką upojenia. Słowa nic nie znaczą. Wszystko zasadza się na czynach – tak powiedziała Catherine. Arabella zdawała się omdlewać i niechybnie by upadła, ale podtrzymał ją Rupert. Jej podkasana suknia odsłaniała z przodu uda, widziałam je – siedlisko żądz i uniesień. Jej wzgórek był pulchny, wyrzeźbiony z nieopisanym artyzmem wzgórek Wenery. Czy został natarty balsamem, czy spotkało to tylko jej odbyt? Wkrótce miałam poznać odpowiedź na to pytanie. – Już dość! – nakazała Catherine. Popchnęła pokojówkę nogą. Dziewczyna upadła i potoczyła się na bok, uderzając przy tym barkiem o podłogę. Polizała usta maleńkim różowym językiem. Gdy Catherine zajęła się Arabellą, ta ostatnia znów zaczęła się szamotać. Toczyła wokół dzikim spojrzeniem, a jej oczy przypominały dwa tropione przez łowców jelenie. Jej sutki wyprężyły się i wiarołomnie sterczały. Mocno zwarła uda. Słychać

było szelest pończoch z jasnoszarego jedwabiu. Odgłos ów przypominał syk iskry elektrycznej. Czyżby nie wiedziała, że brzmi to jak zaproszenie? Trwałam rozpięta na krzyżu. Leżąca na podłodze pokojówka ani drgnęła, tylko od czasu do czasu spoglądała chytrze pomiędzy moje uda. Zmierzyłam ją chłodnym wzrokiem. Zarumieniła się i zamknęła oczy. Były to oczy, które pełzają z szelestem nocą w trawie. Ona zaś kładzie się wieczorem

do

niziutkiego

łóżka

na

kółkach,

nakrywając się zgrzebnym kocem. Nadsłuchuje ciężkich kroków. Wiejska prostota. Ciasna przestrzeń rozkoszy. Lędźwie unoszą się i opadają. Wytryski pożądania. Kropelki spermy na jej gęstym zaroście łonowym.

Małe

nóżki

o idealnych

kształtach

poruszają się okryte spódniczką. Być może zabiorę ją do siebie. – NIE! Arabella coś bezsensownie krzyknęła, gdy powleczono ją ku okrytemu purpurowym atłasem

tapczanowi; jej podkasana suknia odsłaniała brzuch. – Ooooo, aaaaaach! – zabrzmiał histeryczny wrzask; jednocześnie z pomocą Catherine Arabella została powalona na tapczan. Następnie Catherine uklękła jej na ramionach, przybierając taką pozycję jak wtedy, kiedy klęczała nad moją głową. Choć Arabella gwałtownie wierzgała, Catherine pociągnęła sprawnie ku sobie jej nogi. Ukazała się szeroko rozwarta cipka, której wnętrze przypominało miąższ jakiegoś egzotycznego owocu. Teraz do boju jął sposobić się Rupert, zrzucając surdut i opuszczając bryczesy. Jego wzwiedziona dzida

miała

pełnych

dziewięć

cali

długości.

Nabrzmiała główka lekko spurpurowiała. Rupert dopomógł

Catherine

w rozwarciu

wysmukłych,

mlecznobiałych ud Arabelli, usiłującej wyswobodzić ramiona. Na próżno jednak. Jej udręczone okrzyki niemal całkowicie stłumiła suknia klęczącej na swej ofierze Catherine; chwilę potem okrzyki przeszły w szlochy i jęki, wreszcie zamarły.

– Dotąd zajmowałeś się tylko jej pupą? – Catherine indagowała Ruperta. – Tak, trzykrotnie. W tym raz, kiedy leżąc na stole, otrzymywała karę chłosty. Ach, jak bosko wtedy wyglądała! Przez kilka długich chwil, podczas których Arabella

desperacko

targała

biodrami,

Rupert

wpatrywał się w krynicę mającą zaspokoić jego żądze. Znów zapragnęłam pokojówki, jej języka. Powodowana jednak dumą, nie prosiłam o nic. Moje pragnienia wyrażało jedynie bezgłośne pulsowanie, które czułam w cipce. Członek Ruperta wszedł w Arabellę, która głucho jęknęła. – Powoli, powoli – szeptała Catherine. Niczym orzeł sadowiący się na wysokiej skale, spoglądała na dokonujący się podbój, pełne, okolone z góry kędziorami,

rozstępujące

się

pod

buzdyganem

zdobywcy, wargi. Zniewolone przez Catherine uda Arabelli dygotały. Dłonie Ruperta silnie chwyciły jej

pośladki i lekko uniosły do góry ciało. Gdy tylko żylasta lanca zanurzyła się w cipce, miałam przeczucie, że Arabella niebawem skapituluje. Przeczucie. Jakie to miłe słowo. Drobinki dźwięku zbryzgane atramentem. Uległość Arabelli wywarła na mnie wielkie wrażenie. Gdy tylko Rupert wszedł w nią głęboko, utraciły na gwałtowności ruchy jej pośladków, które podtrzymywał od spodu dłońmi. Wyglądało na to, iż nie ja jedna żywiłam takie przeczucia.

Nieoczekiwanie

bowiem

Catherine

zsunęła się z ramion swej ofiary – dojrzałej piękności – której Rupert wraził kutasa aż po nasadę. Arabella, uwolniona od ciężaru połyskujących kropelkami wilgoci pośladków, łapiąc oddech, tylko lekko drgnęła. Rupert przywarł brzuchem do jej brzucha. Włosy łonowe obojga zetknęły się. Czułam w sobie ruchy jego członka – delikatnie drażniące me zmysły. Arabella uległa. Jej przyodziane w pończochy nogi, pełne i o cudownej linii, opadły, wysuwając się ze słabnących objęć Ruperta. Po chwili dotykała już

obcasami

atłasowego

nakrycia

zadrżały i wyprostowały

tapczana;

nogi

się. Leżąc na wznak

z wielkimi obnażonymi piersiami, które wychynęły z rozpiętej

sukni,

wydawała

się

doskonałym

uosobieniem zmysłowości. Tymczasem bryczesy Ruperta opadły jeszcze niżej. Szepnął coś Arabelli do ucha. Jej twarz pokryła się głębokim rumieńcem. Rupert poruszał ustami. Ona wymierzyła kilka nieśmiałych klapsów w jego tułów. – Język – szepnął. – Język, Arabello. Wstrzymała dosłyszalnie oddech, który jakby został wessany z powrotem do płuc. – Nie spuszczaj się! Och! Nie wolno ci się spuścić! Tapczanem gwałtownie zakołysało. Ruszył pociąg rozkoszy. Wysunięty język Arabelli zniknął mu w ustach. Złączone wargi obojga mlasnęły. Moim oczom ukazała się na moment jego połyskująca dzida, po czym znowu zniknęła. Chybotanie tapczanu, skrzyp

desek. Ruchy Ruperta przybrały na szybkości. Ona zaś – początkowo jakby nieśmiało – ugięła nogi w kolanach i uniosła niepewnie łydki. Po chwili, podczas

gdy

jego

członek

poruszał

się

tam

i z powrotem niczym ogromny tłok, oplotła nimi uda Ruperta. Chlupotanie. Języki obojga pracowały jak oszalałe. Wśród namiętnych jęków przywarli do siebie lędźwiami. Leżąca u moich stóp pokojówka poruszyła się. Jej oczy nie dostrzegały porwanej miłosnym

uniesieniem

pary.

Jęła

niezgrabnie

wstawać. Catherine, mimo iż podobnie jak ja była głęboko zafascynowana lubieżną sceną, dosłyszała to i odwróciła ku niej głowę. – Nie! – syknęła. – Stań przy drzwiach, tyłem do nas. Dziewczyna

usłuchała.

Mijając

tapczan,

spoglądała kątem oka na rozpustną kotłowaninę. Rupert

przedłużał

moment

dzielący

go

od

zwieńczenia dzieła, muszę przyznać, że nie sądziłam,

iż potrafi powstrzymać się tak długo przed daniem upustu rozkoszy. Wreszcie wydał rozdzierający okrzyk,

jednocześnie

Arabella

błyskawicznie

zacisnęła nogi. Jej piersi stały się łupem jego ust. Wpił się w nie wargami i ssał pożądliwie, doznając orgazmu i tryskając nasieniem. Gwałtowne ruchy, drżenie, po raz ostatni zaciska się jej srom. Wreszcie bezruch, spokój, cisza. Arabella leżała z odrzuconą do tyłu głową, miała otwarte oczy i rozchylone usta. Opuściła nogi. Gdy Rupert wyjmował kutasa, który pozostawił na jej udzie ślimaka spermy, jej ciałem jeszcze raz wstrząsnęło drżenie. Na twarzy dziewczyny malowało się obojętne zaskoczenie. Gdy wreszcie Rupert nakazał jej wstać, pospiesznie zebrała garderobę, po czym, jak naiwne dziecko, oparła się o niego. – Dziś wieczór ponownie – powiedział Rupert. Poklepał ją w pośladki. Unikała mojego wzroku. Odwracając się, poprawiła włosy jakby czymś przygnębiona, po czym przysłoniła swoją nagość.

Czułam w sobie jej wilgoć. – Pośród ciszy dostąpisz zbawienia, Beatrycze – szepnęła mi do ucha Catherine. Popatrzyła na mnie życzliwie. Uwalniając mnie z więzów, niczym niańka przygładziła mi ubranie. Zapomnianą pokojówkę pozostawiono samą sobie. Schodziliśmy spokojnie, stąpając tak cicho, jak osoby wchodzące na widownię teatru po podniesieniu kurtyny. W salonie siedziała, pijąc wino, dama, którą spotkaliśmy na górze. Weszła służąca i napełniła stojące na kredensie kieliszki. – Upuściłaś robótkę, Arabello – rzekła dama tonem wymówki. Zauważyłam, że Rupert nie towarzyszył nam do salonu. Orgazm, którego doznał, biorąc Arabellę po raz pierwszy w posiadanie w taki sposób, musiał wielce go wyczerpać. –

Przepraszam

–

powiedziała

Arabella

przygaszonym głosem. Podniosła robótkę i położyła ją na podołku. Jej policzki były lekko zarumienione,

lecz poza tym wydawała się całkowicie opanowana. Siedzieliśmy, pijąc wino i prowadząc rozmowę na obojętne tematy.

Rozdział czternasty

– Ach, jakże wspaniale ją wyjebał! – zawołała Catherine, gdy znów wchodziłyśmy do powozu. Nigdy dotąd nie słyszałam z jej ust tak wulgarnych słów. Spojrzałam na nią zaskoczona. Jej oczy po raz pierwszy zalśniły osobliwym blaskiem. – Czyż nie postąpił właściwie, pierdoląc ją, wlewając w nią spermę? Przecież to było wspaniałe, gdy nadziewał ją od tyłu na stole. Ach, jak rozkosznie było ją trzymać. Jego kutas znikający w szparze, cóż to był za widok! Chodź, Beatrycze, pocałuj mnie! Objęła mnie ramieniem. Nasze usta spotkały się spowite słodkim oparem rozkoszy. Jej długi język zanurzył się głęboko w mej buzi. Podskakiwanie pojazdu na wybojach tylko przyprawiło nas o większe podniecenie. Poczułam, jak Catherine sięga mi dłonią pod suknię. Rozchyliłam uda, poddając się jej

pieszczotom, tymczasem ona przesunęła kciukiem po moich

wargach

sromowych.

Wydałam

kilka

stłumionych westchnień wprost w jej usta. – Siedem lat – rzuciła Catherine. – Pomyśleć tylko, że potrzebował siedmiu lat, żeby skłonić ją do takiej uległości. Ale teraz jest już nam całkowicie posłuszna. Dziś wieczorem zerżnie ją ponownie. Jaka bojaźliwa okaże się na początku, jak mocno się zarumieni! On będzie lizać jej sutki, wznieci w niej głęboką namiętność. Ona będzie niezgrabnie poruszać udami, ponieważ zapragnie, żeby je rozchylił, lecz swojego pragnienia nie wyrazi słowami. Zetkną się ich języki. Sięgnie niepewnie dłonią po jego kutasa. Polubiła pieprzenie w tyłek, choć Rupert posiadł ją w ten sposób dopiero trzykrotnie, za każdym razem trzeba ją było trzymać. Teraz nie będzie się już tak bardzo opierać rózdze i rzemieniowi, wiedząc, iż czeka ją nagroda – żywy drąg ciasno wbity w pupę. Czy mnie słyszysz, Beatrycze? Nie

słyszałam

jej.

Moja

cipka

spłynęła

wilgocią, aż się w niej zagotowało, aż z niej trysnęło. Zsunęłam się z siedzenia i padłam na podłogę powozu. Moja godność i moje istnienie opadły wokół mnie niczym płatki więdnącego kwiatu. Przytuliłam się do niej, leżałam, ale ją objęłam. – Kocham cię – wyszeptałam. Catherine roześmiała się i odepchnęła mnie brutalnie w kąt. Na jej palcach coś połyskiwało. Czy je obliże? – Czyżby nie podobała ci się moja litania? – zapytała. Skinęłam głową. Słowa te rzuciła mi w twarz nieoczekiwanie, jakby sypnęła garścią koralików. Złapałam je w locie, jednak musiałam wszystkie ułożyć, uporządkować. Spochmurniałam. Zbierało mi się na płacz. Tęskniłam za większym spełnieniem. Za kutasem. On legł na niej i złożył jej dar ze swojego kutasa. Brzydziłam się wulgarnością. Zatrzaskiwałam przed

nią

umysł.

Pukała

okiennice. Ignorowałam ją.

jednak

w zamknięte

Catherine spoglądała na mnie kpiąco. – No, powiedz, nie podobała ci się? Czy mnie sprawdzała? Potrząsnęłam głową. – Nie wiem. Wybuchnęła

śmiechem.

–

Jesteś

głupia,

Beatrycze. Staram się udzielać ci wskazówek. Ale jeszcze nie pojęłaś ich znaczenia. Teraz bądź cicho. Czekaj na nauki. Tego dnia podczas obiadu panowała sztywna atmosfera. Caroline milczała, była też uprzedzająco grzeczna.

Ciotka

orzekła,

iż

posłuszna

z niej

dziewczyna. Posiłek Amandy zaniesiono na górę, wywnioskowałam więc, iż uwięziona jest w klatce. Miałam

na

sobie

czarną,

nadzwyczaj

obcisłą,

wełnianą suknię. Usługiwała nam nowa pokojówka mająca około trzydziestki, urodziwa, o pulchnych kształtach. Było jej bardzo ładnie w ciemnej, matowej sukni i białym fartuszku. Podczas posiłku nie odezwała się ani słowem. Jęłam dociekać, czy jadła przed nami. Niekiedy absorbują mnie podobne

kwestie. To dlatego, że mam dobre serce. Ojciec powiedział mi kiedyś, iż hołduję staromodnym zwyczajom. Kawę wypiliśmy w salonie, następnie podano likiery. Nastrój przy stole rozluźnił się, co odczułam bardzo wyraźnie. Wszyscy się odprężyli, opadły z nas kajdany etykiety towarzyskiej. Caroline rozmawiała o czymś z wujem, oboje od czasu do czasu wybuchali śmiechem. Obłaskawiono nas. Gdy pokojówka wniosła cointreau, Catherine chwyciła ją za rękę. – Wypijesz z nami. – Co takiego, proszę pani? – policzki dziewczyny poczerwieniały. – Wypij z nami, usiądź z nami, o tutaj, u moich stóp. Weź sobie kieliszek. – Słowa płynące z ust Catherine palącym

przypominały gradem

po

ziarenka

moim

ciele.

śrutu.

Siekły

Tymczasem

pokojówka popatrzyła po nas nerwowo. – Potrzymam ci kieliszek, gdy będziesz siadać

– zaproponowała ciotka. Pokojówka wreszcie usłuchała, po czym, najwyraźniej się krępując, usiadła na dywanie. Nogi podwinęła pod siebie. Podobały mi się jej łydki. Miała również wysmukłe kostki nóg. Takie kostki oraz pulchne uda świadczą często o zmysłowości osoby. – Ułóż się wygodnie – powiedziała ciotka. Rzuciła

na

dywan

poduszkę

mającą

posłużyć

pokojówce za oparcie. Młoda kobieta przypominała teraz hurysę odaliskę. Wujek szeptał coś do ucha Caroline. O czym rozmawiali? – Urodziwe niewiasty bardzo często siedzą na podłodze – zauważyła Catherine. Pokojówka

nie

wiedziała,

czy

powinna

odpowiedzieć jej uśmiechem. Catherine uśmiechnęła się

jak

kocica.

Strząsnęła

jeden

ze

swoich

wyszywanych złotą nicią tureckich pantofelków, po czym, ku zdziwieniu pokojówki, postawiła stopę na jej udzie. Podkurczyła palce. – To miłe – stwierdziła. – Jej stopa przesuwała

się ku górze po biodrze pokojówki, pieszcząc jego kształtny łuk. – Wypij! – rzuciła ostro Catherine. Pokojówka spełniła polecenie. teraz ciotka zrzuciła pantofelek. Zajmując miejsce nieco z boku za leżącą na dywanie kobietą, uniosła nogę, włożyła jej stopę pod brodę, po czym lekko uniosła. – Połóż się, połóż! – nakazała. Pokojówka uczyniła obronny gest ramieniem, jednak usłuchała. Wysunęła się spod niej poduszka. Catherine wygięła nogę i przesunęła lekko podeszwą stopy po wydatnych piersiach służącej. Ta się wzdrygnęła i niechybnie zerwałaby się na nogi, gdyby ciotka nie nacisnęła stopą na jej szyję. Oczy wyszły pokojówce z orbit. – P’sze pani, nie chcę! – jęknęła. – Och, zamilcz – rzuciła Catherine z irytacją w głosie. Zmieniła położenie stopy, zacisnęła palce nogi na rąbku spódnicy pokojówki, po czym uniosła ją do góry, odsłaniając mankiety pończoch. Zalśniły bielą pulchne uda. Tuzinkowe, taniutkie pończochy

wpijały się w ciało. – Proszę, nie. Prośba jednak nie została wysłuchana. Ciotka gładziła palcami stopy kark i skórę za uchem służącej, stopa Catherine zniknęła zaś pod jej podkasaną spódnicą. Dłonie pokojówki zaczęły drapać dywan. Ciotka położyła jej stopę na ustach. Rozległ się cichy, zduszony okrzyk, po czym spoczywająca na dywanie kobieta wygięła się w łuk. Subtelne, a jednocześnie śmiałe ruchy palców stopy Catherine, szperających pomiędzy jej udami, spowodowały, iż ciemna spódnica pokojówki pofałdowała się i zmarszczyła. Ona sama poczerwieniała, rozchylając usta pod naciskiem stopy ciotki gładzącej jej twarz. Catherine wyprostowała palce, po czym przesunęła stopę do góry. Pocierała teraz pokojówkę piętą. Kobieta jęknęła i przymknęła oczy. Siedząca obok

mnie

Caroline

z przejęcia

aż

sapnęła.

Pokojówka zacisnęła powieki i poruszała lekko tułowiem. Uniosła kolano. Osobliwe, ale wzrok

obserwującego

tę

scenę

wuja

nie

wyrażał

najmniejszego zainteresowania. Ciotka osunęła się na klęczki i zaczęła rozpinać służącej bluzkę. Wyłoniły się

wydatne

piersi

o nabrzmiałych,

pokaźnych

brodawkach. W następnej chwili na klęczkach znalazła się Catherine. Podniosła do pasa suknię leżącej. Ukazała się spora kępa krzaczastego owłosienia. Pokojówka ukryła twarz w dłoniach i zaczęła cicho szlochać. – Rozłóż porządnie nogi! – nakazała ostrym tonem Catherine. Nie odsłaniając twarzy, służąca zaczęła je powoli rozchylać. Być może po raz pierwszy w życiu zażywała podobnej przyjemności, choć sypiające wspólnie służące często pobudzały się wzajemnie palcami. Nieoczekiwanie ujrzałam przed sobą wuja. Uśmiechał się, ujął mnie za rękę i pociągnął ku sobie. – Pójdziemy na górę. – Poczułam się samotna i opuszczona. Caroline obejrzy wszystko do końca. Ja nie. Z hallu skierowaliśmy się na schody. Nie

chciałam znaleźć się znowu w klatce. W pokoju nie było nikogo, klatki stały puste. – Podejdź do drążka, podciągnij suknię – nakazał mi wuj. Pragnęłam zobaczyć, co spotkało pokojówkę. Czy jej namiętności znajdą spełnienie? Nie chciałam, żeby Catherine ją całowała. Byłam jednak posłuszna wujowi.

Symfonia

krągłości

w czerni

i bieli.

Chwyciłam niższy drążek, wypinając ku wujowi obnażoną

pupę.

Oglądał

mnie

teraz

w całej

okazałości. Otwarły się drzwi, ale nie odwróciłam głowy. Ciche stąpanie. Wysmukła dłoń pokryta ciepłym olejkiem zaczęła nacierać szczelinę między pośladkami. Jeden z palców jął delikatnie i łagodnie pocierać moją różyczkę, moje maleńkie „o”. Znów rozległ się stuk wysokich obcasów i tajemniczy gość opuścił pokój. Trzymając uda i pięty złączone, oczekiwałam w napięciu tego, co miało nastąpić Pod wypiętą pupą uwydatniała

się,

przypominająca

kształtem

przepołowioną figę, moja spragniona miłości cipka.

Gdy poczułam pierwsze uderzenie pasa, cicho krzyknęłam i zwiesiłam głowę. Rzemień zadał mi ból trzy, cztery, pięć, sześć razy. Zacisnęłam pośladki, czując, jak coraz mocniej mnie palą. Z oczu płynęły łzy. Okrzyk, który w następnej chwili wydałam, targnąwszy się gwałtownie, spowodowało pierwsze uderzenie biczem o trzech tuzinach rzemieni, który smagnął mnie niczym rozpalone do białości żelazo. Oto wreszcie zjawił się on, mój bicz! Żył, śpiewał. Nienawidziłam go, kochałam. – Wuju, błagam. Nie! Ciche kwilenie, zamierający płacz. Kilka zdławionych

okrzyków.

Zakończenia

rzemieni

dopadały moje ciało, dodawały purpurowego blasku moim kwitnącym policzkom, siekły bolesnym gradem dwie szparki. Ulewa ognia, mietlice iskier. Kręciłam z bólu biodrami, skrzypiały obcasy. Bicz objął teraz w panowanie moje piękne, wygięte w łuk ciało, uderzenia zaś sprawiały coraz większy ból, aż

zaczęłam głośniej szlochać. Gdy wreszcie narzędzie tortur opadło na podłogę, co rozpoznałam po charakterystycznym klekocie, zaczęłam się prostować. Wyciągnęłam dłoń do tyłu, szukając na ślepo rąbka podkasanej sukni. – Nie, Beatrycze, to jeszcze nie koniec! – Już nie mogę! Pośladki paliły mnie żywym ogniem, błagałam jękiem o litość. Dłonie wuja chwyciły moje biodra w stalowy uścisk. – Pochyl się, pochyl, Beatrycze! Zacisnęłam pupę, potem rozchyliłam obie półkule,

rozsunęłam,

rozwarłam

szeroko.

Moja

różyczka została odsłonięta. Ostatni okrzyk okręcił się w powietrzu i opadł na podłogę. Poczułam falę żywego gorąca – to był jego kutas. Wchodził we mnie główką. Oddychając chrapliwie, usiłowałam się poderwać. – Pochyl się, Beatrycze! Powiadam ci, pochyl się dziewczyno, słyszysz?!

Płacząc i szlochając, wiłam się. Chciałam tego, potem nie chciałam. Sprężysta obrączka odbytu uległa wreszcie intruzowi – śliwowato nabrzmiałemu, wdzierającemu się coraz głębiej kutasowi. Żylasta dzida cal po calu zagłębiała się w różyczce. Otworzyłam usta. Gruby kołek pulsował we mnie, cisnął, nie dawał za wygraną. Potem, wywaliwszy język, wuj wraził lancę aż po nasadę w moją pupę; me bezwstydnie wypięte pośladki – jedna kula ognia – dotknęły jego brzucha. Teraz poruszał się we mnie cały, drżał, pulsował. Jądra wuja przywarły od tyłu do mej cipy. Po kilku chwilach jął się wycofywać – czynił to powoli, a ja bałam się i z rozkoszą oczekiwałam na ów ostateczny, wieńczący moment. Rozległo się niegłośne „plop”, niczym dźwięk towarzyszący odkorkowaniu butelki. Uwolniony członek uderzał teraz o pośladki. – Idź do swego pokoju. Nie patrzył na mnie. Bałam się spojrzeć.

Otrzymałam, co miałam otrzymać. Wuj wyprostował się, drżały mu nogi, a ja opuściłam podwiniętą suknię. Odbyt zassał nieco powietrza i zawarł się. Zbiegłam na dół, do swego pokoju. Nikt się nie zjawił. Położyłam się do łóżka w ubraniu, cicho łkając i zaciskając pośladki, aż pogrążyły mnie odmęty zapomnienia.

Rozdział piętnasty

Te osobliwe dni przynosiły nam coraz większe osaczenie. Mnie i moją siostrę rozbierano do naga i zamykano w klatkach w celach „medytacyjnych”, jak mówiła ciotka. Często, ilekroć byłyśmy same, wypytywała mnie o sny. Opowiadałam jej ich treść na klęczkach z pochyloną głową. Kiedy mówiłam, pozwalała mi podnieść sobie suknię i całować uda. W takich chwilach rzeczywiście czułam się jej niewolnicą. Dotykałam wargami jedwabiście gładkiej skóry ud ponad mankietami pończoch i lizałam ją. – Jesteś zepsuta z natury – orzekła raz, gdy opowiedziałam jej jakiś szczególnie barwny sen. Mary – pokojówka, z którą zabawiały się ciotka i Catherine – została w domu. Następnego ranka po zażyciu przyjemności stawała się bardziej uległa i skłonna do posłuszeństwa. Nosiła teraz kusą ponad

wszelką miarę spódniczkę. Gdy wuj zerkał na jej uda, rumieniła się. Pewnego

popołudnia

czekała

nas,

jak

zapowiedziała ciotka, „rozrywka”. Przy obiedzie Mary pochwalono za to, że tak wytwornie podaje trunki i potrawy. Uszczęśliwiona komplementami głupio się uśmiechała. Po powrocie do salonu dostrzegłam tam, zdumiona, duży aparat fotograficzny z mahoniu i brązu, osadzony na tęgim trójnogu. Aparat ustawiono tyłem do okna, bez wątpienia po to, żeby przy fotografowaniu uzyskać więcej światła. Obiektyw skierowany był na proste drewniane krzesełko.

Wszystkie

pozostałe

meble

zostały

odsunięte pod ściany. Gdy Mary wniosła tacę z likierami, ciotka oznajmiła: – Słuchaj, kochanie, zdejmiemy twój portret, twoją podobiznę. Będziesz zadowolona, prawda? Pokojówka uśmiechnęła się i dygnęła. – Wedle pani życzenia, madame.

Jak się potem dowiedziałam, poprzedniego wieczoru wuj wepchnął jej członka na stole w salonie jadalnym. Najwidoczniej nie opierała się zbyt gwałtownie. Tymczasem Catherine zabawiała nas grą na pianinie. Spod jej palców popłynęła dawna melodia, smętna i pełna zadumy. Do salonu weszła Jane, która z nami nie jadła, ponieważ zajmowała się uwięzioną w klatce na piętrze Amandą. – Wprowadź służącego – poleciła jej Catherine. Jane na krótko zniknęła. Podczas gdy Mary porządkowała strój, z oddalonej kuchni dobiegł nas brzęk. Znowu ujrzeliśmy prowadzonego na łańcuchu obnażonego Fredericka, na którego szyi zaciśnięta była obroża. U nasady

obwisłego penisa miał

zawiązaną błękitną kokardę. Jane podprowadziła go do krzesełka i nakazała stanąć z tyłu twarzą do obiektywu. Ciotka Mathilde wytarła usta koronkową chusteczką, po czym wyszła. Z sąsiedniego pokoju usłyszeliśmy szuranie, potem odgłos klapsa, wreszcie

zapadła cisza. Po kilku minutach ciotka wróciła, wiodąc Mary, która miała na sobie siatkowe pończochy, sięgające do kolan buty, kusy czarny gorsecik, odsłaniający piersi i pępek, oraz obszerny kapelusz z piórem, podobny do tych, które widuje się na wyścigach w Ascot. Twarz obficie przypudrowała i pociągnęła różem. Podmalowała też mocno oczy. Na widok Fredericka cofnęła się w popłochu. Mocny klaps wymierzony w nagie pośladki szybko przywrócił ją do porządku. – Usiądź na krześle, tak jak siadają damy – to będzie twoja oficjalna podobizna – powiedziała ciotka. Wuj zasiadł w fotelu i splótł ręce na piersiach. Zaabsorbował go widok podrygujących pośladków Mary. Kępka między jej udami była ciemna, gęsta i bujna. Purpurowa na twarzy usiadła na krzesełku, odwracając się do nas przodem. – Skrzyżuj nogi, Mary. Jak możesz tak bezwstydnie rozkraczać je przed obiektywem! – rzuciła ciotka z naganą w głosie.

Catherine zapaliła papierosa. Dym spowijał nas niczym opary kadzidła. Ciotka podeszła do aparatu i pochyliła się nad nim, nakrywając głowę, barki oraz tył skrzyni urządzenia obszerną atłasową płachtą. Wysunęła dłoń i nastawiła ostrość, obracając wielkim obiektywem w brązowej oprawie. Mary ponuro obserwowała te przygotowania. Tymczasem ciotka wzięła jedną z dwóch kaset, ostrzegając Mary i Fredericka, że będą musieli znieruchomieć na całą minutę. Podszedł wuj, żeby pomóc ciotce przy zmienianiu szklanych klisz. – Unieś nieco prawą rękę, Mary, a on niech ci położy kutasa na dłoni! – zarządziła Catherine. Chwila zawahania. Członek Fredericka niemal niedostrzegalnie drgnął i spęczniał, spoczywając na ciepłej

i wilgotnej

dłoni.

Spłoszona

Mary

przygryzłaby wargę, gdyby nie ciotka, która w ostrych słowach kazała jej się uśmiechnąć. Ciotka przystąpiła do fotografowania, polecając modelom od czasu do czasu nieznaczną zmianę

pozycji. Zauważyła przy tym, iż światło jest doskonałe.

W trakcie

czwartego

ujęcia

członek

służącego stanął jak dzida, mocno pęczniejąc wokół prześlicznie zawiązanej błękitnej wstążeczki. Mary musiała utrzymać go w tej pozycji. Przybrała tępy, niemądry wyraz twarzy. – Wystarczy – rzekła wreszcie ciotka. Zebrała ciężkie szklane klisze. – Zostaną oprawione w złote ramki – zapowiedziała. – Zabiorę ich stąd teraz – powiedziała Catherine. Podeszła do Fredericka, którego penis nic nie stracił na sztywności, po czym ujęła koniec łańcucha. – Wstań – powiedziała cicho do Mary. Posłała mi uśmiech. Czyżby wiedziała, że jej pragnę? – Dokąd ich zabierasz? – zapytała ciotka. – Do stajni. Czas, żeby się sparzyli. – Mary wydała krótki pisk, gdy Catherine podeszła do niej od tyłu i wsunęła palec pomiędzy jej krągłe półkule. – Ach, jakie jędrne, jakie okrąglutkie, ta mała wyciągnie z niego morze soków – uśmiechnęła się. Jej

uśmiech miał smak oliwek. Pokojówka rzuciła się do przodu i klęknęła przed ciotką. – Madame, błagam panią! – jęknęła. Catherine strzeliła palcami: podeszła Jane, która

w mig

nałożyła

Mary

skórzaną

obrożę

połączoną z łańcuchem. Oczy

ciotki

promieniowały

dobrocią.

Spoglądała w dół, na pochyloną głowę Mary. – Żeby mnie prosić, też coś, Mary. Ależ z ciebie głupiątko. – Mówiąc te słowa, podwinęła spódnicę. Przez białe majtki z rozciętym kroczem ujrzeliśmy ciemne „v” jej owłosienia łonowego. Następnie zbliżyła do twarzy pokojówki obnażone, wysmukłe i gładkie uda. Mary uniosła powoli głowę. Wysunięty język kierował się w stronę pokrytego gęstym runem pulchnego wzgórka Wenery. Dotknęła wargami sromu. Ciotka lekko rozchyliła nogi. Język Mary pozostawił dookoła cipki szeroki, wilgotny ślad. – Teraz wstań! – zakomenderowała ciotka.

Brzęknął łańcuch. Jane chwyciła jego koniec i jednym szarpnięciem poderwała pokojówkę na nogi. – Madame, doprawdy... – usta Mary drżały. Przypominała teraz wyrośniętą nad wiek dziewczynę, która nie bardzo wie, co ma ze sobą zrobić. Na bujnych, mlecznobiałych piersiach sterczały pokaźne sutki. Ich otoczki były duże i pomarszczone. Ciało miała jędrne. – Musisz być posłuszna, Mary. Klacz i ogier w stajni, wprost idealne zestawienie. Wyjdźcie! – zarządziła ciotka Mathilde. Wyszli pod eskortą Catherine. Widziałam przez okno, jak cała trójka zmierza po murawie ku padokowi. – Idźcie na górę – nakazała nam ciotka. – Nie powinnyście były tego oglądać. W pokoju

zaczęłam

się

rozbierać.

Otrzymałyśmy

bowiem

zakaz

przebywania

w sypialniach

w ubraniu.

Odtąd

często

nas

kontrolowano. Niekiedy podstrzygano mi owłosienie

łonowe, tak żeby tworzyło na podbrzuszu równą, zgrabną linię. Dzięki takiej pielęgnacji futerko będzie gęstniało,

zapewniała

Catherine.

Właśnie

podciągnęłam suknię do pasa, zamierzając zdjąć ją przez głowę, gdy weszła do pokoju. Nie zwalniając kroku, zbliżyła się i objęła dłońmi moje obnażone pośladki. Delikatny dotyk sprawił mi tak wielką przyjemność, że natychmiast zaczęłam poruszać pupą. – Czy chcesz pójść do klozetu? – zapytała Catherine. Skinęłam głową. Wino, którego wiele wypiłam, nieco mnie odurzyło. – A ja, ja pójdę z tobą. Klozet zaopatrzony w instalację wodną został dopiero co zamontowany. Nie było ich jeszcze wiele w użyciu. Znajdował się w obszernej przybudówce. Na drzwiach, naprzeciw umieszczonego w podłodze, zdobnego w białe i niebieskie kwiatki baseniku, umocowano lustro. Catherine wkroczyła do środka, po czym, dając mi znak, żebym zamknęła drzwi, podkasała pospiesznie suknię i przykucnęła. – Trzymaj mnie, gdy będę to robić – szepnęła.

Ociągałam się. Ona jednak chwyciła mnie za nadgarstek, po czym pociągnęła rękę między swoje uda. Włosy okalające jej wydatny srom łechtały mnie w palce. Tymczasem ona mruczała rozanielona. Czułam jej wilgoć, jej śliskie wargi. Posługując się drugą ręką, spowodowała, że nasze głowy znalazły się obok siebie. Nasze usta zwarły się w zamglonej słodyczy. Zagrały we mnie zmysły. Zacisnęłam gorączkowo palce na jej kosmatym klejnocie, z którego nagle wytrysnęła na moją dłoń obfita fontanna

złotego deszczu,

a jednocześnie

język

Catherine zagłębił się w moich ustach. Jego śliskie pieszczoty, w połączeniu z ciepłym strumieniem, który spływał mi po ręce, działały na mnie wprost oszołamiająco.

Catherine

trzymała

mnie

za

nadgarstki, dopóki nie spadła ostatnia kropla. – Teraz kolej na ciebie, teraz ty to zrób. Zaprotestowałam słabo. Wstała, zmusiła mnie do zamiany miejsc, po czym podniosła mi suknię. Moje pośladki znalazły się nad basenem. Drżały mi

nogi.

Całowałyśmy

się,

gdy

pofolgowałam

pęcherzowi, opryskując obficie jej palce i całą dłoń złotym

deszczem,

jednocześnie

Catherine

nie

wypuszczała mnie z objęć, dopóki nie spłynęły ostatnie

kropelki.

Następnie

opłukałyśmy

ręce

w misce z wodą i wytarłyśmy je w wiszący na gwoździku niewielki ręcznik. Kiedy opuszczałyśmy klozet, położyła mi dłoń na ramieniu. – Wuj pragnie cię teraz widzieć. Czeka na ciebie w swoim gabinecie. Nigdy

nie

byłam

w tym

sanktuarium.

Zwolniłam kroku. Catherine lekko popchnęła mnie w plecy. – Tylko nie bądź uparta – ofuknęła mnie. Zawirowało mi w głowie. Gdy weszłyśmy do gabinetu, wuj wziął mnie w objęcia. Drżałam w jego ramionach niczym trzymany w garści maleńki ptak. – Czy była posłuszna? – zapytał wuj Catherine. Odpowiedzią był śmiech. Chmurka spadających na ziemię srebrnych listków. – Zmoczyła mi rękę w ubikacji – powiedziała

Catherine – chyba jeszcze nie wyschły jej uda. Dotknij. Wuj znalazł się za mną, podkasał mi suknię do bioder, następnie wykręcił mi ręce do tyłu i trzymał je mocno. – Rozchyl nogi i pokaż wujowi. O proszę, uda ma wciąż wilgotne. Poczerwieniałam

na

twarzy.

Wiłam

się

bezsilnie w uścisku wuja, podczas gdy on niespiesznie mnie obmacywał, przesuwając palcami po moich smukłych

łydkach,

toczonych

udach,

starannie

przystrzyżonych kędziorach okalających klejnocik. Gładził mnie po białym brzuchu. Nagle przycisnął mnie gwałtownie do siebie. Jego osłonięty spodniami wyprostowany oścień silnie dźgnął mnie w udo. Mocarne ramiona uniosły mnie i obróciły w powietrzu. Dotknęłam łydkami skraju czekającego tapczanu. Tymczasem wuj przerzucił mnie sobie jednym ruchem przez kolana; spod podwiniętej sukni wychynęły moje piersi.

– Nie, proszę, wuju, nie! Gdy wydawałam ów zduszony protest, dłoń wuja spadła na moje obnażone pośladki. Skowyczałam,

szlochałam.

Piekło

mnie

niemiłosiernie. – Nie, nie, nie, nieee! – krzyczałam. Potem znów

wstrząsnęło

mną

łkanie.

Zapomniałam

o posłuszeństwie. Pupa paliła mnie żywym ogniem. Wierzgałam nogami. Darłam paznokciami dywan. Jednak daremnie. Uderzenia spadały miarowo. Byłam kobietą

i jednocześnie

dzieckiem.

Usiłowałam

uniknąć razów, lecz moje wysiłki były bezowocne. Bolało straszliwie. Po policzkach spływały mi potoki łez. –

Oooooch,

aaaaaach,

ooooooch!

–

wrzeszczałam, aż wreszcie wuj przestał mnie bić; leżałam bez sił, ulegając bez oporu jego pieszczotom. Wielka dłoń głaskała moje półkule, palce zanurzyły się w dzielącej je szczelinie. Zapłakałam żałośnie. Dłoń

wuja

ruszyła

na

poszukiwanie

moich

chyboczących się piersi. – Wstań, Beatrycze! – zawołała Catherine. Z załzawionymi oczyma, trzepocząc jak ryba, wstałam. Catherine ujęła mnie mocno w talii, choć jej uścisk nie mógł żadną miarą uśmierzyć szaleńczego drżenia mojego łona. Przywarła ustami do moich ust. Zakrztusiłam się. Poczułam na wargach sól własnych łez. Catherine mówiła do mnie, mrucząc łagodnie słowa wprost do ust; krzyżowały się nasze oddechy. Zapach

wina

i perfum.

Podciągnęła

suknię.

Zaszeleściły o siebie mankiety naszych pończoch. Moje spienione soki zwilżyły jej srom. Chytrze rozchyliła uda, pocierając cipką o moją cipkę i ani na chwilę nie zwalniając uścisku. – Jak rozkosznie wilgotną masz pisię i jak rozkosznie sztywne słodkie suteczki. Przełykałam jej słowa. Napływały oszalałymi stadami, wypełniając mi głowę. Łykanie słów, szamotanina ust i języków. Między nogami czułam miękki dotyk ognistych języków pożądania. Catherine

długo nie wypuszczała

mnie

z objęć, prawiąc

czułości, okrywając twarz pocałunkami. Mój tors zalśnił

kropelkami

potu.

Jeszcze

mocniej

przywarłyśmy do siebie spoconymi brzuchami, wytworzyła się między nimi mgiełka. Wuj siedział za mną i w milczeniu czekał. Piekący

ból

pośladków

zelżał,

przeszedł

w gorące pulsowanie. Stałam nieruchomo, zagubiona w czasie i przestrzeni. Usta Catherine były moim schronieniem. Ogarnęło mnie osobliwe odrętwienie. Poczułam,

jak

rozszerzają

mi

nogi,

stanęłam

w rozkroku. Dłonie Catherine penetrowały moją pupę, rozchyliły pośladki. – Pozwól mu spojrzeć... pozwól mu spojrzeć, Beatrycze. On cię uspokoił, nieprawdaż? Uśmierzył twój ból, gdy otrzymywałaś chłostę? – Uss... po... po... – wyjąkałam. Poczułam, jak wczepia palce w moją szczelinkę i jednocześnie przyciska mnie silnie do siebie. Zuchwała, butna przemoc.

– Uspokoił, o tak, Beatrycze. Jego członek tkwiący w twej pupie. Pojedyncze pchnięcie. Tak to nazywamy. Posuń się teraz do tyłu. Powolutku, powolutku. Pajęczyny w kątach, czy szamotały się w nich słowa? Uwolnionymi z uścisku dłońmi chwytałam powietrze przyszpilone do upiorów przeszłości. Z krótkim, urywanym piskiem runęłam wujowi na kolana. Jego obnażony penis wcisnął mi się między uda.

Wierzgnęłam

tułowiem,

uniosłam

się

gwałtownie, opadłam – aksamitna w dotyku główka wszędobylskiego, ruchliwego kutasa otarła się o mój brzuch. Znów wierzgnęłam, jęczałam z wściekłości, wiłam się, ale trzymali mnie mocno. Potem Catherine pochyliła się nade mną. Uniosła mi podbródek. Poczułam szarpnięcie. Catherine jęła manipulować palcami wokół penisa wuja. Kłykciami muskała przy tym mój poruszający się rytmicznie brzuch. Jej oczy uśmiechały się do mnie. Zaczęła palcami poruszać

szybciej. Trzymający mnie od tyłu wuj, ujął dłońmi moje piersi. Rozkwitał pączek mej cipki, mej różyczki. Jądra wuja uderzały o moje pośladki. Jego palec odnalazł wilgotne gniazdko, po czym wślizgnął się w nie. Wuj jęknął przejmująco, lekko gryząc mnie w ramię. Jego dłonie pocierały namiętnie moje zesztywniałe

sutki.

Poczułam

mocarne

ruchy

muskularnych wujowskich lędźwi. Nagle na mój brzuch wytrysnęły obfite strugi spermy. Rozpłynęłam się, umarłam. Moje soki zwilżały jego jądra. Nabrzmiały mi piersi. Brzuch miałam mokry od nasienia. Wypłynęły jego ostatnie krople. Trzymając szeroko rozsunięte nogi, odchyliłam się do tyłu, on również to uczynił. – Wyjdź – rzekła Catherine. Poderwała mnie do góry, miałam wysoko podciągniętą suknię. Otwarły się drzwi-usta, pochłonęły mnie. Usłyszałam za sobą odgłos pocałunku. Sperma szybko wyschła. Kilka kropel spadło na

mankiety pończoch. W domu panowała jak zwykle cisza, można by pomyśleć, że wszyscy wyjechali. Wyjrzałam przez okno na półpiętrze: ujrzałam leżącą na trawie Caroline. Całowała ją Jane. Położyłam się do łóżka. Sufit pociemniał, opadł i wziął mnie w objęcia. Biegłam przez jaskinie, widziałam magiczne światełka.

Rozdział szesnasty

Wczesnym rankiem ciotka Mathilde wyrwała mnie całą rozgrzaną ze snu. Przyniosła mi herbatę. Usiadłam

w pościeli

i skosztowałam

napoju

z przeźroczystej filiżanki. – Wczoraj twoje zachowanie było naganne. Wiesz o tym? – zapytała. Piłam herbatę, podczas gdy ciotka gładziła moje włosy. Nie wiedziałam, co odpowiedzieć. Wtedy często tego nie wiedziałam. Ciotka odkryła mnie i cmoknęła z przyganą. – Pończochy masz całe w oczkach. – Miała rację, nie zadałam sobie nawet trudu, żeby je zdjąć. Ciotka wyjęła z szuflady w komodzie nową parę. Odsunęła kołdrę aż na kraniec łóżka. Pieszcząc mi nogi, zdjęła z nich zniszczone pończochy i włożyła nowe. Były czarne, ażurowe i sięgały do samego szczytu ud. – Tak jest znacznie lepiej – orzekła

i usiadła opodal, czekając, aż skończę herbatę. – Od dziś będziesz posłuszna, prawda, Beatrycze? Potwierdziłam wzrokiem. O poranku moje oczy parzyły świeżo i niewinnie. Ciotka zdjęła ze mnie koszulę nocną i zajęła się moją twarzą, pudrując ją i malując różem. – Mary była nieposłuszna – pamiętasz? Odpowiedziałam, że tak. O poranku mój głos dźwięczał świeżo i rześko. Istotnie, było to wczoraj albo przedwczoraj. Już zapomniałam kiedy. –

Zachowanie

Amandy

stopniowo

się

poprawia. Co się zaś tyczy Arabelli, rzeczywiście już nie ta sama z niej dziewczyna – ciągnęła ciotka, szczotkując mi włosy. Włosie łaskotało mnie w kark i plecy. – W niczym ich nie przypominasz, Beatrycze. Przewróć się teraz na brzuch i wypnij pupę, tylko wysoko. Usłuchałam. Podciągnęłam kolana. Miałam ponieść karę za złe zachowanie w toalecie i gabinecie wuja. Ciotka przywiązała mi nadgarstki do stalowych

prętów, na których spoczywał materac. Potem w ten sam sposób unieruchomiła nogi w kostkach. – Wypnij się porządnie, Beatrycze, pokaż swoje skarby! – Polecenie zostało wypowiedziane ostrym tonem. Kiedy je spełniłam, podeszła od tyłu. Tuląc się do poduszki, czekałam. – Ach, jaka kształtna pupa, piękniejsza niż wszystkie inne – szepnęła ciotka. Wyjęła

spod

poduszki

bicz.

Rzemienie

śmignęły w powietrzu, ja zaś wygięłam się w łuk i wierzgnęłam niczym źrebica. Wcisnęłam twarz w poduszkę i wpiłam w nią zęby. Uderzenia paliły żywym ogniem, ból wdzierał się w ciało, zwiastując przyszłe uniesienia. Wnikał w moje zakamarki. Maleńkie usteczka rzemieni kąsały mnie do żywego, przyprawiając

o gwałtowne

podrygi.

Ciepło

rozpływało się falami po ciele. Ogniste czułki były ruchliwe i gorące. Bicz świstał rytmicznie, chłoszcząc moje obnażone pośladki, moją dynię; rzemienie nie omijały również widocznej poniżej w całej okazałości

figi, plasterka miodu. Choć wiłam się z bólu i ledwie chwytałam

płucami

powietrze,

jednocześnie

jakiejś

osobliwej,

przewrotnej

doznawałam

przyjemności. Więzy trzymały mnie mocno. Hałas z tyłu. Opadły rzemienie. Zaszeleściła poduszka – schronienie dla mojej twarzy. Do pokoju wszedł wuj. Poznałam jego kroki. Usiłowałam się wyswobodzić. Młynkowałam zapamiętale biodrami. Zamykałam

i otwierałam

oczy,

zamykałam

i otwierałam. Łóżko uginało się pod naciskiem moich nóg, rozchylonych szeroko na boki. – Nie, wuju, nie! – Bądź cicho, Beatrycze. – Ciotka pogłaskała mnie po włosach. – Thomasie, uderzaj mocno, jeśli nie będzie spokojna. Musi się nauczyć! Rzęziłam,

jęczałam,

piszczałam.

Pod

pocałunkami rzemieni moje pośladki rozszerzyły się. Główka wujowego niegodziwca nacisnęła moje „o”, moją

pomarszczoną

obwódkę.

Dłonie

wuja

unieruchomiły mi biodra. Obwódka uległa. Weszła

we mnie płytko żywa, pulsująca lanca. Chciałam zacisnąć mięśnie. Za późno. Tłok już cisnął. Zagłębił się do połowy. –

Ciaśniuteńka

jak

orzeszek!

–

jęknął

rozanielony wuj. Subtelnie i z wyczuciem wcisnął dzidę jeszcze nieco głębiej. – Ach, cóż za boska pupa – ach, jak ciepło, jak cieplutko, jak ciaśniuteńko! Mathilde, język! Usłyszałam, jak zwarły się ich usta, potem potarły o siebie języki. Poczułam pod brzuchem dłoń ciotki, chwilę później jej palce zaczęły pieścić moje wargi sromowe, następnie je rozchyliły, szukając łechtaczki. Targnęłam biodrami, co umożliwiło wujowi zatopienie we mnie głębiej kutasa. Usta ciotki i wuja

rozdzieliły

się,

czemu

towarzyszyło

cmoknięcie. Jęczałam, wijąc się w silnym uścisku. – Aaaaach! – wykrztusiłam. Znienacka wszedł we mnie cały. Długi, gruby członek pulsował głęboko w pupie. Wuj pochylił się nade mną, ujmując dłońmi me drgające piersi.

Ciotka podeszła do wezgłowia łóżka, po czym wcisnęła się pode mnie. Zakręciło mi się w głowie. Wilgotniejący odbyt trzymał tymczasem członka w aksamitnym uścisku. Kutas wyłonił się do połowy, wdarł się cały do środka, ponownie się wyłonił, znów zagłębił. Brzuch eksplodował mi tysiącami iskier. Rozgrzane pośladki trykały o biodra wuja. Ciotka zbliżyła twarz do mojej

twarzy,

zwarłyśmy się ustami. – Podnieś pupę, Beatrycze – tak, żeby łatwiej było mu cię nadziać. Zabełkotałam coś w odpowiedzi. Ciotczyny język, oblepiony mą śliną, zatrzepotał. Sztywny penis wuja, który teraz mógł się łatwiej poruszać, znów zaczął we mnie wchodzić – powoli i dostojnie. Miotałam się w rytm jego pchnięć. Przybrało na sile ostre, swędzące, a jednocześnie przyjemne mrowienie w cipce. – Ruszaj pupą, wyobraź sobie, że siedzisz na bujanym koniu, udawaj, że siedzisz na nim.

Ciotka,

porwana

szalonym

podnieceniem,

chwyciła brutalnie moje pośladki. Nasze usta stały się dwoma chłonnymi gąbkami. Obracałam językiem tak gwałtownie i zachłannie jak ona. Zaczęłam namiętnie poruszać biodrami. Ogarnęło mnie nieprzeparte i szaleńcze pragnienie, chciałam poczuć w sobie jego wytrysk. Jęłam tedy szybko i lubieżnie wiercić pośladkami, co spowodowało, że z gardła wuja, którego członek niczym żywy tłok zaczął się poruszać coraz szybciej, dobył się chrapliwy jęk rozkoszy. On sam pieścił mi dłońmi uda, jednocześnie poczułam jak ciotka czyni to samo z moim biustem. – O, tak! Wyjęczałam w usta ciotki swoje uniesienie. – Zrób tak, żeby spuścił ci się w pupę, Beatrycze. – O, tak! – Czyżbyś nie była świadoma swojej mocy, kochanie? Uderzaj w jego brzuch, niech opróżnią mu się jądra ze spermy!

Słowa...

czy

były

to

słowa...

„mocy”?

Poruszałam się, krztusiłam z podniecenia, zmysły wirowały jak oszalałe. Trzymając język w ustach ciotki, cofnęłam pupę tak daleko, iż niemal czułam na mej obwódce główkę wujowego kutasa. – Teraz się nie ruszaj! – zawołała ciotka. Wysunęła się spode mnie i stanęła obok małżonka. Ścisnęłam pośladkami główkę członka uwięzioną, niczym śliwka, w przedsionku odbytu. – Thomasie, stój spokojnie! – usłyszałam głos ciotki. – Beatrycze, możesz się teraz poruszać wedle woli. Zwiesiłam głowę, ścisnęłam usta, ona tego nie widziała. Czyżby była to ostateczna próba mająca wykazać, czy jestem całkowicie uległa? W głowie przewracały mi się powoli kartki starych albumów. Szczękałam zębami. Nęciła mnie rozkosz, której miałam zaznać. Wuj stał nieruchomo jak posąg, ja zaś targnęłam ku niemu pośladkami. Tarcie złagodziła pewna wilgotność naszych narządów. Berło zagłębiło

się we mnie bez większych przeszkód, choć ciasno. Przyjmując je cal po calu, słyszałam coraz bardziej chrapliwy oddech wuja. – Tylko się nie poruszaj, Thomasie

–

napomknęła cicho ciotka. Z gardła wydobył mi się cichy, urywany szloch. Zaczęłam

poruszać

z zapałem

posuwiście

i konwulsyjnie.

Za

pupą,

niezbyt

każdym

ruchem

czułam w sobie głęboko jego tłuczek. Jędrne, krągłe usteczka odbytu zaciskały się na nim silniej niż poprzednio. Wydawało się, że mogą kurczyć się i rozciągać, zależnie od okoliczności. – W wolnym rytmie, Beatrycze. Czy się spuścisz? Moje zmysły zostały tak dalece pobudzone, że ledwie oddychałam. Uczucie to było doprawdy jedyne w swoim rodzaju. W ulegle wypiętych pośladkach czułam falę gorąca, jednocześnie zaś powstało wrażenie i swędzenia.

jakby Innych,

jednoczesnego równie

szczypania

niepowtarzalnych

doznań, dostarczały mi niezbyt szybkie uderzenia pośladków o brzuch wuja. Dwukrotnie doznałam spełnienia,

któremu

towarzyszył leciutki, jakby oddalony, podniecający dreszcz. Unosząc nieco głowę, kręciłam pupą, w której do połowy tkwił kutas. Moją nagrodą były chrapliwe jęki wuja. Namiętne pulsowanie jego narzędzia wzmogło się w dwójnasób. – Czy chcesz, żeby się spuścił, Beatrycze? Nie rozumiałam. Czemu mnie o to pytano? Kto więc był tu panem? Wszak wuj już wypuścił z uścisku moje biodra. Każdy ruch wykonywałam z własnej woli. – T...t...tttak – wyjąkałam. Mówiłam jak mała dziewczynka. Oświetlone słońcem poddasze, kurz unoszący się w powietrzu. Kamienne naczynie, w którym chłodziły się czekające na nas butelki wina. Koliste ruchy moich pośladków, gdy schodziłam po drabince, mając na ustach obłoczki lata. Usłyszałam zduszony oddech wuja. Przybrał

on, rzecz zdumiewająca, iście posągową pozę – a korzeń jego męskości nie zmieniał położenia, to tylko ja, poruszając się, pobudzałam jego żądze. Przy kolejnym łagodnym zetknięciu mojej pupy z jego podbrzuszem,

poczułam,

że

przez

jego

ciało

przechodzi głębokie drżenie. Moje usteczka ściskały jego kutasa niczym wyłożone atłasem maleńkie imadełko. Jakby powodowana instynktem mocno zacisnęłam pulchne pośladki, po czym z lekka nimi obróciłam. Jęki wuja zabrzmiały jeszcze głośniej. Ach! Tryskanie, tryskanie, wnikające do głębi strużki płynu – każda długa, obfita, wyrzucana w rytm pulsowania, padająca w chłonną, gąbkowatą wilgoć, wchłaniana

przez

nią.

Pociągnęłam

nosem,

zesztywniałam, wypuściłam ze świstem oddech. Ponownie wystrzeliły banieczki spermy, raz jeszcze je wchłonęłam. Mój odbyt ociekał sokiem wuja. Żeglując, zanurzona w doznaniach, omdlałam. Żywy kołek wyskoczył ze mnie z głośnym „plop”, dotknął moich ud niczym wilgotny nos. Zdjęto mi

więzy. Usłyszałam szuranie stóp i po chwili wuj zniknął z pokoju; nie miał już w sobie nasienia, a jego jądra stały się lżejsze. Ciotka obróciła mnie na plecy, czułam słodkie odprężenie, któremu towarzyszyła senność. Usta ciotki dotknęły moich ust, a jej palce zaczęły dotykać wilgoci na mojej cipce i pomiędzy pośladkami. – Tak dobrze – mruknęła ciotka. Zadygotałam, lecz po chwili drżenie ustało. Leżałam z lubieżnie rozchylonymi udami. Nasze języki się zetknęły. Moje usta stały się płatkami, jej zaś przeistoczyły się w ruchliwy pręcik kwiatu. Ciotka przewracała strony w mej głowie i czytała z nich powoli i w milczeniu. – Czego chcesz? – zapytała. Szukałam właściwego słowa. – Wszystkiego – odparłam. Słowo to było motylem złowionym w siatkę. Motyl miał nieuszkodzone skrzydełka. Spojrzenie ciotki uwolniło go z pułapki. Motyl zatrzepotał nad nami i wtopił się we mnie. Ciotka przesunęła kilkakrotnie palcem po mojej dolnej

wardze, odruchowo odęłam usta. Nieoczekiwanie dla siebie zachichotałam. – Jane siedzi w klatce – powiedziała ciotka. Nie wierzyłam jej. Przez chwilę nie wierzyłam jej. Zwarłam uda, lecz ona połechtała mnie, zmuszając ponownie do rozchylenia przyodzianych w pończochy nóg. – Teraz ubierz się. Włóż majtki. Bądź dla niej stanowcza. Powiedz jej, co chciałabyś z nią zrobić. Wstając, patrzyłam na nią zdumiona. Pokój zionął ku mnie pustką. Szamotałam się z ubraniem. Czułam z tyłu na udach ściekające wilgotne kropelki spermy. – Czy to prawda? – zapytałam. Ciotka

Mathilde

roześmiała

i uniosła

mi

podbródek. – A po cóż by cię tu wysłali? Czy nie znasz swoich początków i końców? Czy nie wpajano ci nauk i czy nie doprowadziły cię one ostatecznie do celu? Kutasy mogłyby się stać przyczyną twej zguby.

Czy chciałabyś podzielić los Caroline, Amandy albo Jane? Nie

poruszałam

głową.

Stałam

sztywno,

chłonąc nową wiedzę. – Mimo wszystko lubieżność jest dozwolona, jeśli ty jej zechcesz. Jesteś teraz całkowicie wolna, Beatrycze. Oto kolejne stadia twej edukacji: wpajanie, ćwiczenie, rozkazywanie. Czy to rozumiesz? Puściła mój podbródek. Skinęłam głową. Otaczająca mnie przestrzeń przejrzystości. Być może na krótko przed tym, czego doświadczyłam, z łona Caroline spłynął rwący strumień spermy. Oceniałam, obiecywałam, sięgając do swego wnętrza, dokonując poszukiwań.

Ciążyły

mi

pośladki,

gorące,

wypełnione. Odwróciłam się i poszłam na górę. Drzwi do gabinetu wuja były otwarte. Wuj siedział przy biurku i coś pisał. Słysząc kroki, spojrzał w moją stronę. W oczach

miał

pustkę.

Pokręciłam

z lekka

i wyzywająco pupą. Chciałam, żeby to zobaczył.

„Jakie masz dorodne i jędrne ciało”, powiedziała mi niegdyś

ciotka.

Wyczuwałam

swoje

perwersje.

Nastrój tego domu spowijał mnie teraz niczym stary, znoszony płaszcz. Naga Jane tkwiła w klatce. Amanda leżała na tapczanie na wznak, skrępowana od stóp do głów. Otworzyłam klatkę. Ręce Jane przywiązano wzdłuż ciała. Na nogach miała czarne pończochy, na szyi długi sznur pereł, sięgający poniżej jej dużych, krągłych owoców. Siedziała na podłodze. Patrzyła na mnie smutno. Uczyniłam gest głową, ona wstała z wysiłkiem, zatoczywszy się na ścianę klatki. Zebrała jednak siły i wyszła. Podprowadziłam ją do dobrze znanego drążka. Zamierzałam ją wychłostać. Fascynowała mnie jej nieduża, zwarta pupa. Przypominała kształtem pupę Amandy, tyle że Jane była od niej niższa. Miała krótko przystrzyżone włosy. – Nie mów nic, dopóki ja się nie odezwę – ostrzegłam ją, następnie skłoniłam do przegięcia się

przez drążek i silnie uderzyłam dłonią w pośladki. Ponieważ ręce Jane były skrępowane na plecach, wystarczyło lekko nacisnąć jej pochylony kark, żeby się bardziej zgięła. Wymierzyłam więc klapsa w jędrną pupę: głośnemu klaśnięciu towarzyszył trwożny okrzyk, co przyprawiło mnie o niesłychane podniecenie. Odeszłam od niej powoli, kierując się ku ścianie, na której wisiały rzemienie. Wybrałam najkrótszy

i najgrubszy.

W oczach

Amandy

widziałam przez krótką chwilę nieme błaganie. Uśmiechnęłam

się

nieznacznie

i powściągliwie,

uśmiechem, który nie zdradzał uczuć. – Czy mój ojciec posiadł cię, gdy byłaś młodsza? – zapytałam Jane. Wypowiadając te słowa, przejechałam rzemieniem przez jej pupę: rozległo się głośne „ciaaaach”! Poruszyła gwałtownie biodrami, usiłując cofnąć się na tyle, na ile pozwalał drążek. Jej półkule napływały przymgloną czerwienią. – Nie chcesz odpowiedzieć? Dostała wypieków. Po drugim, mocniejszym

uderzeniu głośniej krzyknęła. – Tak, Beatrycze. – Kiedy miałaś spać w pokoju gościnnym, prawda? – Podwójne drzwi przeszłości uchyliły się przede mną szerzej. Spoza nich buchnęły nasze „wczoraj”. – Taaaaaak! – jęknęła wniebogłosy, kiedy poczuła kolejne palące uderzenie. – Opowiesz mi to później szczegółowo. Teraz wstań! Spełniła

polecenie,

krzywiąc

się

z bólu.

Odwróciła się do mnie. Głowę trzymała zwieszoną. Uśmiechnęłam się i uszczypnęłam ją w sutki. – Jakimż musiałaś być dla niego smakowitym kąskiem – wycedziłam chłodno. Byłam zimna jak głaz. Obserwowałam. Sprowadziłam ją na dół, trzymając za koniec sznura pereł, jednocześnie zaś wiedząc, że nie będzie stawiać oporu w obawie przed zniszczeniem naszyjnika. Jej małe stópki stąpały cicho po puszystym dywanie. Na progu mego pokoju,

który znów opustoszał, wymierzyłam jej kolejnego klapsa, aż podskoczyła. Wyrwała się niespokojnie do przodu, ale przystanęła. – Uklęknij! – nakazałam. Ogarnęła mnie surowość, jednak mój charakter nie był wtedy ostatecznie uformowany. Jeszcze kilka miesięcy pobierania nauk, a postąpiłabym z nią zgoła inaczej. Klęcząc z pokornie opuszczoną głową i ramionami, Jane przypominała osobę szukającą ochrony i opieki. Ale to też przydawało jej tylko uroku. Zapragnęłam jej języka – maleńkiego żądełka – ale na to nie nadszedł jeszcze czas. Obeszłam Jane dookoła, przyglądając się jej z namysłem. Zauważyłam, że przez te lata niewiele się rozwinęła. Była nieduża, miała wysmukłe, przyjemne ciało. – Czy tamtego wieczoru otrzymałaś chłostę? – Tak. Sfrunęło na dywan maleńkie słówko. Stanęłam przed nią, uniosłam nogę i podeszwą buta lekko

nacisnęłam jej kark. Dotknęła ustami czubka drugiego buta i pocałowała go. – Zaczynaj. Przytulona do buta, mamrotała niewyraźnie jakieś słowa. Jej usta pozostawiały ślad na lśniącej skórze. Wyczuwając, iż chytrze zmyśla, budowałam z jej słów prawdziwą, jak przypuszczałam, wersję zdarzeń. Tamtej nocy, o czym starała się mnie przekonać, przeszła szybką przemianę. W pozornym półuśpieniu została przeniesiona do podwójnego łoża, pozbawiona nocnej koszuli, wreszcie uniesiono jej pośladki. Zadawane rzemieniem razy sprawiały jej palący ból, ale bała się krzyczeć, nie chcąc mnie zbudzić. Wyciągnięto z niej pewne wyznania, które, jak

przysięgała,

nie

odpowiadały

prawdzie.

Otrzymawszy kilkanaście razów, została uspokojona (tak samo postąpił ze mną wuj) za pomocą jednego długotrwałego i głębokiego wprowadzenia członka. Ojciec na tym jednak nie poprzestał – jego kutas wszedł w nią ponownie i pozostał na dłużej, głęboko

zanurzony i pulsujący. Gdy w końcu zaniesiono ją z powrotem do pokoju gościnnego, czuła się samotna i opuszczona. Cisza, jaka panowała w domu tamtej nocy, trzepotała wokół niej setkami nietoperzowych skrzydeł. Jej pośladki zaznały gorąca i żądzy. Wreszcie usnęła, łaskotana niepokojącym dreszczem. – Mów dalej – zażądałam, kiedy przerwała. – Nie działo się nic więcej – wymamrotała, jeszcze żarliwiej poruszając ustami nad butem. – Czy jej wierzysz? – rozległ się głos ciotki. Nie widziałam i nie słyszałam, jak wchodziła. Ciotka nie patrzyła na Jane. Przeszła przez pokój, uniosła mój podbródek i pocałowała mnie. Pocałunek trwał długo. Gdy nasze usta przywarły do siebie, ciotka opuściła dłoń, dotykając włosów Jane. Następnie odwróciła jej głowę w bok i wcisnęła mi pod suknię, wprost między uda. Rozchylone, gorące i namiętne usta Jane znalazły się tuż przy rozcięciu majtek. Zaczęła mnie lizać, błagając o wyrozumiałość. Ani

drgnęłam.

Moje

biodra

jakby

instynktownie

znieruchomiały. Ciotka Mathilde natychmiast to wyczuła, ponieważ drugą dłoń położyła mi nisko na pośladkach. Czułam na ustach rozkoszny ruch jej warg. Zmieszała się nasza ślina. – Czy jej wierzysz? – ciotka powtórzyła pytanie. Milczałam. Odpowiedź pragnęłam zachować wyłącznie dla siebie. Na samo wspomnienie coś mnie ścisnęło w łonie. Ciotczyne usta odpłynęły od moich. – Powiedz jej – rzekła cicho. Spojrzałam w dół. Głowa Jane tkwiła pod suknią, czułam poruszający się pracowicie język pieszczący przez majtki mój srom. Mimo lekkiego drżenia kolan nie poruszałam się. – Leżeć! – zawołałam. Poczułam przypływ mocy. Wiedziałam, iż ją posiadam. Reakcja Jane była natychmiastowa. Ponownie się pochyliła. Umknęła ustami od mego łona. – Teraz idź! Wracaj do klatki! – nakazałam. Gdy zamykałam drzwiczki, ciotka ujęła

moją dłoń i poprowadziła w stronę łóżka. Usiadłam. Ciotka zniknęła na chwilę, a gdy wróciła, trzymała w dłoniach dwa kieliszki likieru. Usiadła obok. –

Wszystko

musisz

teraz

przemyśleć

–

powiedziała. – Planuj, co chcesz uczynić, zmieniaj zamysły wedle swej woli. Gdy odesłałam Jane do klatki, duszę wypełniła mi świeżość chłodnej, kryształowej wody. – Czy wszystkie? – zapytałam. Ciotka nie odpowiedziała wprost. – Bardzo stosownie postąpiłaś z Jane. Tak samo postąpisz z Caroline

oraz,

jeśli

uznasz

za

konieczne,

z Catherine. Przypatruj się uważnie mężczyznom. Jakże dumnie podnoszą się im kutasy, niekiedy ukryte w spodniach, niekiedy zaś lubieżnie odsłonięte. Pieść je palcami, dotykaj ich, baw się nimi. Strumieniami tryska sperma. Ich twarze przybierają łagodny wyraz, kutasy wiotczeją. Mężczyźni są jakby ulepieni z kitu. Kształtowanie ich charakteru nie jest trudniejsze niż kształtowanie charakteru dziewcząt. Będą ci służyć na

twój rozkaz. – Służyć? – Domyślałam się znaczenia tego słowa, zapytałam jednak. –

Twojej

lubieżności,

Beatrycze. Chodzi

o twoją szparkę, twoją pupę. Nigdy o usta. One przeznaczone są dla kogoś innego. – Na przykład dla Caroline? – Słodka i frywolna, wsysała ich spienione soki, tak było. Czyżbyś o tym nie wiedziała? Jest nieśmiała, jest uległa. Jej usta pragną spermy tak jak róża wody, chłoną ją, wciągają zachłannie. Przez skromność ukradkiem je wyciera, rumieniąc się przy tym na twarzy. Nie wiedziałaś? Ukryłam twarz w dłoniach. Byłam po raz ostatni nieśmiała. – Być może – szepnęłam. Oczyma wyobraźni ujrzałam i rozerwała

połyskującą się

na

pajęczynkę, niteczki.

która Przez

pękła chwilę

pozazdrościłam mojej siostrze: muska ustami dużą, lekko purpurową główkę członka, przesuwa językiem

po nabrzmiałych żyłach. Język szybko i niecierpliwie ślizga się, przesuwa. Cisza, którą przerywają tylko odgłosy cmokania. Boskie pulsowanie jego korzenia, tryskające strumyczki. Na ustach biała, słonawa śmietanka, pręży się ciało. On pieści jej łono. Zebrałam myśli. – Czy wkrótce wrócimy? – zapytałam. – Wedle twojego życzenia, Beatrycze. Po raz ostatni błysnął kryształ kieliszka i ciotki nie było. Odchyliłam się do tyłu. Na plecach poczułam chłodny dotyk ściany. Latem ustawię klatki na trawniku pomiędzy kępami krzewów i altaną. Będę miała własny bat. Rozpłomienią mi się oczy, uniosą piersi. Tak będzie.

Rozdział siedemnasty

List, który zaczęłam pisać do ojca, leżał tam, gdzie go zostawiłam. Wyobraziłam sobie, że ojciec wchodzi do pokoju i patrzy na niego. Słyszałam, że Chińczycy

nigdy

nie

niszczą

nawet

skrawka

zapisanego papieru. Postawione na nim znaczki ożywają

bowiem,

nabierają

magii,

istnienia.

Umieszczone na papierze, przypominają sylwetki ptaków, które nie chcą odfrunąć. Ujęłam pióro w palce. „Najdroższy Ojcze, oczekuję

Twojego

powrotu.

Beatrycze”.

To

wystarczyło. Teraz, w obliczu tak subtelnych zmian, jakie we mnie zaszły, wszelkie dalsze słowa były naprawdę zbędne. Ojciec będzie kluczyć nocą wśród słów niczym kłusownik wśród wiązów i modrzewi. Na kopercie napisałam adres plantacji herbacianej na Wybrzeżu

Malabarskim,

którą

zapisał

mu

w testamencie mój dziadek. Ojciec wróci stamtąd z kurzem na klapach surduta – w nozdrzach zostanie mu piżmowa woń kobiet o czekoladowej skórze, sen o koniu na biegunach. Być może ustawię tego konia w większej klatce na trawniku, przeznaczonej dla Caroline. Podczas deszczu

koń

będzie

tam

czekał,

samotny

i zapomniany. Połyskujące kryształowo kropelki na strzemionach. Wzięłam

kąpiel,

nasłuchiwałam

świergotu

głosów dochodzących z ogrodu, wyraźnie dobiegły mnie głosy Caroline i Jane. Siadając do obiadu, starałam się nie nazywać rzeczy po imieniu, tylko używać sformułowań oględnych i subtelnych. Przy zupie zapytałam Mary, jaki gatunek wina poda nam do ryby. – Do ryby, rieslinga... – zaczęła i zerknęła na Catherine; tymczasem ciotka wydawała się być zaabsorbowana rozkładaniem serwetki. – Ależ skąd, Mary, żadnego rieslinga, napijemy

się piesportera, ponadto odtąd proszę zwracać się do mnie „madame”. Czy to jest jasne? Biedaczka tak dalece się skonfundowała, że niemal dygnęła, podczas gdy Catherine rzuciła w kierunku ciotki długie, wymowne spojrzenie; cisza stanowiła jednak aż nadto wystarczającą odpowiedź. Nakazałam jeszcze przyprowadzić z góry Amandę. Usiadła przy stole, przypominając kogoś, kto na zabawę przyszedł bez przyjaciół. Catherine popatrzyła teraz na mnie. Odpowiedziałam jej przelotnym spojrzeniem,

którym

chciałam

wyrazić

lekkie

znudzenie. – Caroline, po obiedzie nazrywasz kwiatów w ogrodzie.

Przydałoby

się

nieco

odświeżyć

powietrze w domu. Najpierw wstawisz bukiet do mojej sypialni. Pomoże ci Amanda – dodałam, po czym natychmiast zaczęłam rozmawiać z ciotką. W ten

oto

sposób

Catherine

została

gładko

wyeliminowana z gry, jeśli zaś chodziło o wuja, był nieobecny; domyślałam się, że ciotka wysłała go

w jakiejś sprawie. Wstałam pierwsza od stołu. Zgodnie z etykietą powinna to uczynić najpierw ciotka, a dopiero potem ja. Jednakże ów niewielki gest z mojej strony dał Catherine jeszcze więcej do myślenia. Gdy celowo podążyłam

do

cieplarni,

towarzyszyła

mi,

przypominając aparycją lekko zranionego sokoła. Nie żywiłam do niej żadnej urazy. Wprost przeciwnie, uważałam za ponętną fizycznie i duchowo. – A więc nastąpiła zmiana – zauważyła cicho. – Bo też wszystko się zmienia – odparłam. Objęłam jej kibić ramieniem, następnie bardzo powoli opuściłam dłoń, głaszcząc i pieszcząc krągłości jej pośladków. Dwie półkule ukryte pod cienką tkaniną sukni były gładkie niczym skórka brzoskwini. Catherine lekko ściągnęła usta, usiłując ukryć uśmiech rozkoszy, o jaką przyprawiał ją leciutki dotyk moich palców. Ponieważ materiał sukni wpijał się ciasno w szczelinę między pośladkami, łatwo wywnioskowałam, że Catherine nie włożyła majtek.

– Nie wystąpiłaś jeszcze przed nami, Catherine. – Czyżby? – odparła swobodnie, jednak nieco drżącym głosem. Próbowała odejść jakby nigdy nic, lecz ją zatrzymałam, ostrzegawczo ściskając dłonią w talii. – Zapomniano o tym – powiedziała, a jej policzki

delikatnie

się

zaróżowiły

ku

memu

ukontentowaniu. Poprowadziłam ją do małej ławki, na której usiadłyśmy obok siebie. Nasze nozdrza drażnił przenikliwy zapach fuksji. Woń ziemi, woń mułu, tęsknota za kwiatami w doniczkach, z których jedne były proste, a inne pochylone. – Niezbyt często występowałaś, Catherine? Mam na myśli występy na prywatnych scenach – dodałam. – Le Théâtre Érotique? W rzeczy samej. Ongiś dostarczał nam rozrywki. Zeszłego lata wraz z trzema córkami lorda Eridge’a urządziłam zachwycającą maskaradę. Była to dla nich wspaniała sposobność do pobrania wstępnych nauk. Rzecz osobliwa, jakich

rozwiązłości dopuszczają się skromne osoby, jeśli tylko znajdą się, wedle własnego

mniemania,

w świecie imaginacji. – W którym to świecie, jak sami sądzą, ich tożsamość

całkowicie

skrywają

kostiumy?

–

uzupełniłam. W innych spojrzenie,

okolicznościach

badawcze

obdarzyła

Catherine,

jakim

mnie

poczytałabym sobie za pochlebstwo. – Istotnie. One wstydziły się wcześniej unosić suknie, żeby nie obnażyć kostek nóg. Wszystkie trzy przyodziałam przed pierwszym występem w mieniące się trykoty, buty do kolan i przeźroczyste staniki. Muzyka wprawiła lordówny w odpowiedni nastrój, skłaniając

do

W dyskretnym orkiestra.

ukazania ukryciu

Spektakl

się

oczom

znalazła

rozpoczęła

się zabawa

gości.

niewielka w cyrk.

Znakomicie przydały się do tego kuce z naszego majątku.

Nakazałam

rozpiąć

obszerny

namiot.

Widownię tworzyli oczywiście wybrańcy, a szampan

lał się strumieniami. Pozwoliłam dziewczynom kosztować go do woli między kolejnymi swawolami. Gdy rozchichotane objeżdżały arenę, wymierzyłam im po kilkanaście razów szpicrutą, chcąc uśmierzyć ich wigor. Moja ręka spoczęła na udzie Catherine: powolutku zbierałam w garść materiał sukni, aż obnażyłam jej nogę do biodra. Gładziłam namiętnie mankiet pończochy. Catherine przechyliła się do tyłu. Na chwilę rozchyliła usta, jakby biorąc głęboki oddech. Skonstatowałam, iż bosko jest popieścić najpierw pończoszkę, a zaraz potem jedwabiście gładką skórę. – A rozrywki? – zapytałam. Mając w pamięci sesję

fotograficzną

z Mary

i Frederickiem,

wywnioskowałam, iż właśnie tak nazywano dalszą część widowiska. – Siostry miały wykonać numer „sztuczka jeździecka” – ciągnęła Catherine. Rozchyliła szerzej kolana, tak bym mogła łatwiej wsunąć dłoń i pieścić

gorące wnętrze jej ud. – Kuce zamieniono na trzy wspaniałe araby z hodowli lorda Eridge’a. Drzwi do namiotu

dokładnie

zasznurowano.

Muzykanci

przebywali w dodatkowym, mniejszym namiocie tuż obok, nic więc nie widzieli. –

Zawiązałam

każdej

z dziewcząt

oczy

i pomogłam dosiąść rumaków; wówczas przywiązano im ręce do końskich karków. Nieco się przed tym wzbraniały w obawie przed upadkiem. Dodałam im odwagi – kontynuowała Catherine, uśmiechając się i przymykając oczy, ja zaś delikatnie gładziłam jej srom. Przesunęła się pupą nieco do przodu. – Przywiązałaś ich stopy do strzemion. Znakomicie,

mów

dalej,

proszę

–

rzekłam

zdecydowanym tonem. – Najpierw poleciłam im jeździć wokół areny. Nie wiedząc, że trzech służących prowadzi konie za uzdy, siostry uznały, iż są znakomitymi amazonkami, toteż zaśmiewały się piskliwie, choć niekiedy ów śmiech przechodził w nerwowy chichot. Od czasu do

czasu wymierzałam im coraz mocniejsze razy szpicrutą. Pod koniec jazdy dziewczęta aż się zaróżowiły z podniecenia. Postanowiłam, iż nadszedł czas na następny numer. Wstrzymano konie, po czym, nie zważając na przeraźliwe okrzyki protestu trzech prześlicznych bohaterek wieczoru, szybko ściągnięto im trykoty. W następnej chwili trzech mężczyzn znalazło się jednym skokiem z tyłu na końskich grzbietach.

Każdy

chwycił

oburącz

obnażoną

dziewczęcą pupę, uniósł ją i... Pochyliłam się ku niej. Spotkały się nasze usta i nasze języki. Przesuwałam palcem wokół jej wilgotnych warg sromowych. – I każdą zerżnięto więcej niż raz? – zapytałam. Nie zamierzałam użyć tak wulgarnego słowa, samo jednak jakoś mi się wyrwało. Język Catherine oplótł mój język. – Potem każdy mężczyzna, a musisz wiedzieć, iż wszyscy trzej długo czekali na taką okazję, potrójnie obdarował każdą z sióstr. Gdy parujące

lance wchodziły do cipek po raz drugi, dziewczęta znacznie się uspokoiły. Łagodny trucht biegających po okręgu koni tylko zwielokrotniał rozkosz, to pewne. – Czy uczczono również ich pupy? – rzuciłam. Rozchylone

nogi

Catherine

Sięgnęłam

wprost

między

wyprostowały boskie

się.

półkule

jej

pośladków i odnalazłam ściągniętą różyczkę. – N...n...n...nnnie, jeszcze nie wtedy – wyjąkała Catherine. – Na tę przyjemność miała nadejść kolej na końcu. Na wpół omdlewające z nieopisanej rozkoszy dziewczęta

zdjęto

z zawiązanymi

wreszcie

oczami,

z koni,

po

skrępowanymi

czym, rękami

i pozbawione trykotów, powiedziono do domu. Po takiej

galopadzie

zaróżowione

miały,

tyłeczki.

oczywiście,

Przygotowano

dobrze zawczasu

największą sypialnię. Skrępowane siostry ułożono rzędem na łożu, wsuwając każdej pod brzuch kilka ciasno zbitych poduszek, tak żeby uniosły pośladki. –

Tymczasem

dziedzic,

który

wkroczył

z dyndającym penisem, gotów do boju, jak przystało na

prawdziwego,

chwacko

sobie

dzielnego

mężczyznę,

poczynać

z trzema

zaczął pupami,

doprowadzając do tego, że trwożne jęki i piski z wolna umilkły, a spazmatyczne ruchy ciał zamarły. Następnie zajął się najstarszą z dziewcząt (którą umieściłam

pośrodku):

raz

jeszcze

zerżnął

ją

sumiennie w pupę, jednocześnie pieszcząc dłońmi dwa pozostałe tyłeczki. Sprawił przy tym swej ofierze tyle rozkoszy, iż z jej różanej dziurki, kiedy wreszcie wycofał stamtąd kutasa, suto się zapieniło, uwierz moim słowom, Beatrycze. Och, ach! – włóż mi język, najdroższa, błagam cię na wszystko! Zaklęcia i prośby, żebym włożyła usta między jej wspaniałe uda, sprawiły mi ogromną satysfakcję, jako że zamierzałam je zignorować. Catherine prosiła, lecz spotkała się z nieugiętą odmową. Było mi w to graj. Ujęłam ją pod brodę i odepchnęłam jej głowę do tyłu, wycofałam też dłoń spomiędzy ud. – Być może nastąpi to później – mruknęłam –

jeśli twoje zachowanie będzie odpowiednie. Ale, ale, nie zakończyłaś przecież jeszcze opowieści. Co było dalej? – Jego kutas, ma się rozumieć, mocno zwiotczał, on sam zaś opuścił wijące się na wielkim łożu oślepione piękności, zachodzące w głowę, do kogo mogło należeć to zadzierżyste narzędzie, które o mało nie rozerwało im pośladków; potem zresztą wyszło na jaw, że przeżycia, jakich zaznały dziewczęta, nie były bynajmniej dla żadnej z nich wyłącznie pasmem bólu i przykrości. Następnie siostry uwolniono z więzów, wykąpano i nakazano wypoczynek – tak się złożyło, iż obowiązek ich obsługiwania przypadł mnie i Jane. Nie wspominając przy

dziewczętach

ani

słowem

o lubieżnych

praktykach, jakim je poddano, przyniosłyśmy im wina, ciastek, po czym przez całe popołudnie zabawiałyśmy je śmiechem i żartami. – Potem rozpoczęło się wpajanie im nauk, czyż nie tak, Catherine? – Wciąż trzymałam ją władczo za

podbródek. – Tak. Od tamtej pory musiały włożyć taki sam ubiór, jaki ty nosiłaś, Beatrycze – obcisłe wełniane suknie, pod którymi nie miały nic, z wyjątkiem pończoch, na nogach buty albo pantofelki. Częsta, lecz niezbyt bolesna chłosta rózgą czyniła zaiste cuda. Gdy zaś chodzi o siostry (nawiasem mówiąc, jedna miała szesnaście, druga osiemnaście, trzecia zaś dwadzieścia lat), najlepiej jeśli stale przebywały razem. Ponieważ pokój śniadaniowy w domu lorda był bardzo przestronny, przeznaczono go dla nich na pokój zabaw. Nakazałam, żeby na środku dużego, okrągłego stołu przytwierdzono pionowo niezbyt wysoki słupek. Każdą z dziewcząt położono następnie na tym stole na brzuchu, przywiązując ręce do słupka. Rozwarte nogi skrępowano im w kostkach linką, która oplatała stół. – Przez pierwszy tydzień przed wejściem na dół zawiązywano siostrom oczy i podnoszono suknie, przewiązując je w talii paskiem. Przechodząc do

pokoju zabaw, poklepywałam zachęcająco każdą z dziewcząt w prześliczny tyłeczek. Gdy zaś układano je w kółko na stole, zachowywały się cicho i potulnie. Najpierw dwunastokrotnie świszczała rózga i skóra na trzech uniesionych pośladkach nabierała różowego odcienia.

Dwunaste

uderzenie

było

zawsze

najsilniejsze i wydobywało z gardeł sióstr rozpaczliwe piski – lordówny bowiem szybko się przekonały, iż zapowiada ono głębokie wejście w pupę sztywnego, pulsującego żywego drąga. – Pod koniec pierwszego tygodnia, zaraz po chłoście,

uwolniłam Samanthę,

z sióstr,

nie

zdejmując

czyli najstarszą

więzów

pozostałym

dziewczętom. Nakazując ciszę, skrępowałam jej ręce w nadgarstkach

i zdjęłam

opaskę

z oczu.

Purpurowiejąc ze wstydu, usiłowała się odwrócić od majestatycznie sterczącego, czekającego na nią kutasa, lecz użyłam przemocy i po chwili znalazł się on tuż przy jej twarzy. – Spowodowałaś, że sama o niego poprosiła –

szepnęłam. – Ależ naturalnie. Catherine wypowiedziała te słowa ochrypłym z podniecenia głosem, jej oczy zaś obłąkańczo dopominały się pieszczot mego języka. – Za grosz w tobie subtelności! – rzekłam łagodnym tonem, spoglądając na nią z góry. – Catherine, podnieś wysoko suknię, wysoko nad pupę. Dobrze. Rozsuń szerzej nogi. Znakomicie! Ależ cudowny krzaczek, kochanie. Ciekawe, czy był ostatnio podlewany? Nim zdołała odpowiedzieć, podeszłam do drzwi i zaczęłam jej się stamtąd przypatrywać. Dzięki obfitemu,

falującemu

uosobieniem

biustowi

lubieżności.

wydawała

Skrawki

ud

się

ponad

mankietami pończoch przypominały barwą kość słoniową. Krzaczek między nogami był zwarty i bujny. –

Zaczekaj!

–

oświadczyłam

chłodno,

wyjmując z zamka klucz, który po wyjściu na

korytarz szybko przekręciłam od zewnątrz. Catherine siedziała nieruchomo, pożegnało mnie jej błędne spojrzenie. Pospieszyłam do ciotki i zdradziłam jej swoje najbliższe zamiary. Zabłysły jej oczy. – Nakażę mu się przygotować – oświadczyła – potrwa to tylko chwilę.

Zawołała

Mary

i poleciła

jej

wezwać

bezzwłocznie Fredericka. Przybył jak zwykle cichy i czujny. – Rozbieraj się – nakazałam mu. Patrzył na mnie długo i uważnie, jakby nie był pewny, czy ma spełnić polecenie, czy nie, jednak po chwili zrzucił surdut. Upewniwszy się, iż w pobliżu nie ma nikogo innego ze służby, przyniosłam z sąsiedniego pokoju krzesło

z prostym

drewnianym

oparciem.

Przeznaczyłam je dla Fredericka. Ten zaś, rozebrany do naga, przypominał znakomity okaz zwierzęcia przewspaniałej budowy ciała. Dzięki delikatnym manipulacjom moich palców jego kutas wzniósł się dumnie na pełnych dziewięć

cali. Poleciłam Frederickowi usiąść, wtedy ciotka przywiązała go mocno do krzesła, na którym siedział twarzą do ściany. – Teraz zajmiesz się Catherine, ciociu? – zapytałam.

Skinęła

głową

i wyszła.

Na

samo

brzmienie imienia swej chlebodawczyni Frederick drgnął, jednak nie z obawy, jak stwierdziłam, bo choć jego wygolona twarz oblała się lekkim rumieńcem, czerwony czubek penisa jakby jeszcze bardziej spurpurowiał. Z korytarza dobiegły mnie jakieś szmery. Podeszłam do drzwi i otworzyłam je. Ujrzałam Catherine wijącą się w silnym uścisku ciotki. Razem wepchnęłyśmy ją do środka, zamykając drzwi; zamierzałam rozpocząć małą ceremonię. – Och, jak śmiałaś! – krzyknęła groźnie Catherine na widok służącego, którego sterczący instrument chwiał się lekko w powietrzu, jakby oczekując chwili, w której sprawi jej przyjemność. Nie

musiałyśmy

rozbierać

Catherine:

szybko

i sprawnie udało się nam podkasać jej suknię aż do bioder. Ciotka trzymała ją za ręce, podczas gdy ja okładałam jej pośladki mocnymi klapsami. Catherine poruszała gwałtownie udami, do oczu napłynęły jej łzy. –

Spokój,

Catherine!

–

nakazałam

jej

lodowatym tonem. – Czy jeszcze cię nie posiadł? Z każdym moim słowem przybliżała się powoli, opornie,

lecz

stale

ku

skrępowanemu

słudze,

pochłaniającemu nieprzytomnym spojrzeniem jej wspaniałe, na wpół obnażone ciało. – Nie! – wrzasnęła. Potrząsała obłąkańczo głową. – Ty mi to powiesz! – zwróciłam się do Fredericka. – Czy zatem nie doświadczałeś lubieżnej rozkoszy, jaką obdarzało cię jej łono, czy nie czułeś pod wargami drżenia jej cudownych piersi? – M...madame? Nn...nnnnie. Często kazała mi pomagać sobie przy ubieraniu i rozbieraniu, często też asystowałem, gdy przygotowywała się do kąpieli,

jednak palcom moim nigdy nie zezwolono dotknąć jej wspaniałej, zachwycającej skóry – wyjąkał Frederick. Być

może

nieoczekiwane

słowo:

„zachwycającej” – bo też i z ust służby nie słyszało się takich słów – spowodowało, iż pisk, który wydała, był słabszy, niż oczekiwałam; tymczasem ciotka rozchyliła Catherine nogi i uniosła ją przemocą nad kolana Fredericka, tak że sztywna lanca kamerdynera znalazła się dokładnie pod jędrnymi wargami sromowymi. – Och! Mathilde! Beatrycze! Błagam was, nie! – Catherine łkała, ale, moim zdaniem, chodziło jej wyłącznie o teatralny efekt. Bez wątpienia, gdy wcześniej szkoliła córki lorda Eridge’a, musiała słyszeć takie same prośby i zaklęcia od każdej z nich. Nie zwalniając ani na chwilę uścisku, ciotka spowodowała, że wyciągnięte do przodu ramiona Catherine oplotły barki Fredericka, ja zaś wcisnęłam dłonie

pod

i wprowadziłam

jej

pośladki,

sterczącego

sięgnęłam członka

niżej

jęczącego

z rozkoszy Fredericka do wnętrza cipki. Catherine

przewróciła

oczami.

Przechyliła

głowę do tyłu, jej kolana zaś, którymi okraczyła służącego, drżały, podczas gdy pękata główka jego berła zagłębiała się coraz bardziej zaborczo w jej wilgotną grotę. Teraz wystarczyło już tylko nacisnąć ramiona Catherine. Z jej krtani wydobył się niski, jednostajny skowyt, w którym zlały się przerażenie i rozkosz, gdy wyzywająco obnażone pośladki opadły wreszcie

na

kolana

Fredericka,

kilkakrotnie

poruszając się przy tym spazmatycznie i gwałtownie. Reszta

była

przywiązałyśmy

już

oboje

prosta. do

W okamgnieniu

siebie,

rozwiązując

uprzednio tasiemki u góry jej sukni; dzięki temu nos służącego znalazł się, niewątpliwie ku zachwytowi tego

ostatniego,

wewnątrz

głębokiej

szczeliny

rozdzielającej jej alabastrowe piersi. Choć doznałam nieprzepartej ochoty, żeby uklęknąć, nie uczyniłam tego. Uchybiałoby to bowiem

mojej

godności.

Niemniej

jednak

zapragnęłam ujrzeć – po raz pierwszy tamtego dnia – jak członek Fredericka wchodzi w nią aż po nasadę oraz jak Catherine uciska swoim ciałem jego jądra. Skrępowanymi dłońmi obejmowała szyję sługi, oboje byli też przywiązani do siebie w kostkach. W ten sposób

Catherine

mogła

swobodnie

poruszać

tułowiem w górę i w dół: nie ulegało wątpliwości, iż właśnie tak czyniła, gdy tylko znaleźli się sam na sam w pokoju. Tymczasem, widząc, iż ciotka i ja zbieramy się do wyjścia, jęła protestować i szlochać. – B...Beatrycze! Nie możesz tego zrobić! – błagała. Skrępowana i nadziana na sztywnego członka wyglądała doprawdy prześlicznie. Zauważyłam, że bardzo pojędrniały jej sutki. Wiedziałam doskonale, iż skoro tylko znajdą się sami, spleceni w miłosnym uścisku, on chwyci ustami różowe koniuszki jej odsłoniętych owoców. – Możesz się w nią spuścić, jeśli tylko zechcesz... tym razem, Fredericku – powiedziałam cicho. Potem wyszłam wraz z ciotką, zamykając

drzwi za sobą. – Przepyszna zabawa, prawda, ciociu? Skinęła głową. – Nic złego się jej nie stanie. Nie mam żadnych wątpliwości, iż w tej mierze bardzo długo przejawiała zahamowania. Skądinąd, chyba nie pozwolisz mu jej ujarzmić? Jej oczy powiedziały mi, iż niepotrzebnie zadałam to pytanie. Istniały konfiguracje, których jeszcze nie zgłębiłam ani też nie zamierzałam zgłębić. – Mianuję ją Królewską Garderobianą – oświadczyłam i roześmiałam się. Przyłożyłyśmy na chwilę uszy do drzwi i usłyszałyśmy stłumione pojękiwania. – Nie odezwie się do niego ani słowem, gdyż duma jej na to nie pozwoli – powiedziałam. – Również on będzie milczał, mimo iż ją nadziewa. To niemal wymarzona sytuacja. Ona może oczywiście później go ukarać, jeśli tylko tego zapragnie. Zezwolę na to. Dostarczy im to przyjemności – obojgu. – Wiesz coraz więcej.

– Ależ naturalnie – odrzekłam zuchwale. Dzięki

temu,

i Frederickiem, odnoszenia

jak

postąpiłam

poznałam

zwycięstw

z Catherine

odurzający

bez

uciekania

smak się

do

okrucieństwa. Osiem osób na dziesięć gotowych jest ulec we właściwych okolicznościach, i jeśli kierują nimi

właściwe

ręce.

W tym

upatrują

swoje

bezpieczeństwo. Są prowadzeni, pozwala się im na to lub tamto. Coś im się narzuca przemocą, ale i na coś pozwala. Żeglowałam w morskiej toni, podnosząc suknię. Woda lizała moje ciało. Lizał mnie język. Ryby skubały moje podwiązki. Oznajmiłam ciotce, iż zamierzam obstalować sobie tuzin par sięgających aż po łokcie rękawiczek uszytych z najdelikatniejszej koźlej skórki. Ciotka w mig pojęła, iż uwielbiam bajecznie wprost miękki, wręcz zmysłowy dotyk tego tworzywa. Zamówi je u swojego

rękawicznika,

obiecała

mi.

Będą

niesłychanie obcisłe. – Ich wytrysk spłynie po twoich palcach –

zażartowała ciotka. – O ile zechcę – odparłam. – A teraz chodź, ciociu.Chciałabym cię ujrzeć na bujanym koniu. Ciotka Mathilde cofnęła się pospiesznie o krok. – Mnie? – W porę chwyciłam ją za łokieć. – Naprawdę tego chcesz, Beatrycze? – Nie musiałam udzielać odpowiedzi. Ciotka okazała się tak uległa, jakby na wpół świadomie właśnie tego ode mnie oczekiwała. W pończochach i butach, lecz poza tym zupełnie naga, prezentowała się przewspaniale. Jej ciało było jędrne i sprężyste niczym guma. Dosiadła konia, po czym wypięła wyzywająco pośladki, pod którymi otwierały się mięsiste i wilgotne wargi sromowe. Obdarzyłam ją rozkoszą w postaci trzech tuzinów smagnięć biczem. Przymusowe ugięcie kolan, jak również kręcenie pupą, ponieważ ciotka starała się nie wypuszczać nóg ze strzemion, emanowało

szczególnym

erotyzmem,

w którego

oparach sama od dłuższego czasu pragnęłam się

nurzać. W przyszłości niewielkie

za

podwyższenie,

koniem

znajdzie

z którego

się

mężczyzna

będzie mógł w odpowiedniej chwili dosiąść od tyłu rumaka

i wepchnąć

jednocześnie

penis

w szparkę

chwytając dłońmi

jej

amazonki, niespokojne

pośladki. Na mój rozkaz. Tak też będzie. Odtąd bez mojej wiedzy i kontroli nie będzie żadnych ćwiczeń, żadnych rozrywek i zabaw. Wkroczyłam na swoje terytoria.

Rozdział osiemnasty

Nim uwolniłam Catherine i zaprowadziłam ją na górę, upłynęło pełne czterdzieści minut. Sterczały jej sutki, a piersi wydawały się nabrzmiałe. Ciotka, która za mną przyszła (stąpała dość niepewnie, co było efektem chłosty, jakiej ją poddałam), zdjęła więzy

Frederickowi

i nakazała

mu

się

ubrać

w bocznym pokoju. – Ile razy, Catherine? – zapytałam łagodnie, wkładając jej dłoń między uda. Skóra była tam śliska od spermy Fredericka. Nieco nasienia popłynęło w dół, wsiąkając w usztywnione mankiety pończoch. Tuląc się do mnie, Catherine mruczała jakieś niezrozumiałe słowa. One jednak nie wystarczyły. Podniosłam jej rozpaloną, pałającą niechęcią twarz, patrząc, jak ogniki – zwiastuny rozkoszy – usiłują chytrze umknąć gdzieś w głąb źrenic.

– Spuścił się przynajmniej dwukrotnie? – zapytałam surowym tonem. Znów chciała ukryć twarz, lecz nie pozwoliłam jej na to. Catherine skinęła głową. Sama musiałam się jeszcze przekonać, iż jedną z najprzyjemniejszych pozycji

miłosnych

jest

siedzenie

twarzą

do

mężczyzny na jego udach. – Tak – oświadczyła ochrypłym głosem. – Słuchaj, Beatrycze, ja muszę... – Ukarać go? Ależ oczywiście, jeśli tylko zechcesz – przerwałam jej w pół słowa. Catherine roześmiała się prześlicznie, a zaraz potem rozległo się krótkie „och”, które miało barwę i woń rozkwitającej róży. Opuściłam jej suknię, tak jak matka opuściłaby sukienkę

córeczce,

i pogłaskałam

delikatnie

po

biodrach. – Nie każesz mi tego powtarzać? – upewniła się. Ton pytania sugerował coś tak zgoła przeciwnego, że nie mogłam powstrzymać uśmiechu. – Posłuszeństwo należy okazywać w każdych okolicznościach,

Catherine

–

odpowiedziałam

łagodnie, po czym pocałowałam ją w czoło. Było wciąż lekko spocone, również szczelinka oddzielająca dwie brzoskwiniowe półkule pośladków nosiła ślady wilgoci. Pomyślałam, że gdy trzymana przeze mnie siedziała Frederickowi na kolanach, niewymowną doprawdy rozkosz sprawiłoby mi wprowadzenie jej drugiego kutasa w pupę. Być może wyczytała to pragnienie w moich oczach, bo nagle cicho zakwiliła i przytuliła się do mnie. – Nigdy bym nie... – zaczęła. Wiedziałam, co chce powiedzieć. Zamierzała przeprosić mnie za to, co zaszło wcześniej. Być może wykoncypowała, iż przybyłam pod fałszywą tożsamością, tylko po to, żeby poddać ją próbie. – Jane może zostać twoją służącą do końca dnia, Catherine. Wyszłam

szybko

z pokoju.

Czułam,

iż

chciałaby, żebym z nią została, ponieważ moja obecność w jakiejś mierze dodałaby jej otuchy. Jednakże w pewnych sytuacjach należy zachować

rezerwę.

Gładko

tedy

zakończyłam

rozmowę

i zostawiłam Catherine, by tak rzec, zawieszoną w niepewności. Zamierzałam poświęcić teraz uwagę wyłącznie

Amandzie.

Zmitrężyła

tyle

czasu,

spacerując po ogrodzie z Caroline. Niemniej jednak widomym świadectwem jej starań, żeby sprawić mi przyjemność, była masa kwiecia, którą ujrzałam w wazonie na kuchennym stoliku. Mary

przycinała

kwiatom

łodyżki.

Gdy

weszłam, przywitało mnie jej nieśmiałe spojrzenie. – Czy jesteś szczęśliwa, Mary? – zapytałam. Była zaiste klinicznym okazem zdrowia. Z niejakim ukontentowaniem spoglądałam na jej prześliczne, kuszące kształty, którym zmysłowości przydawał specjalnie uszyty obcisły i kusy strój. Skinęła głową. W jej oczach dostrzegłam mgiełkę niepewności. Miętosiła nerwowo łodyżki. Zauważyłam na jej palcu nowy pierścionek. Nie przedstawiał zbyt wielkiej wartości. Sądziłam, że otrzymała go od mego wuja. Potwierdziła zresztą moje domysły.

– Czy posiadł cię, Mary? Pytanie było tak dalece bezpośrednie, że biedaczka

żadną

miarą

nie

wiedziała,

co

odpowiedzieć. Między jej niezbyt pokaźnymi, acz wygiętymi w głęboki łuk wargami, ukazała się banieczka śliny. – Tak jak Frederick onegdaj w stajni, Mary? – nie dawałam za wygraną. Wyobraziłam sobie jej dwa krągłe pośladki, napięte w oczekiwaniu. – Mój mąż o niczym nie wie, madame – wyjąkała. – Odpowiadaj na pytania, Mary – rzekłam łagodnie, odrywając jej dłonie od kwiatów. Były wilgotne. – Tak się wstydziłam, madame – wykrztusiła. Wyraz oczu Mary przeczył jednakże jej słowom, a grymas ust też świadczył coś innego. Wyczułam, iż w tej chwili zgodziłaby się na wszystko. – Czy wierzgałaś albo też usiłowałaś się wyrwać? – Zadając to pytanie, chwyciłam pukiel jej

włosów upięty szpilkami. Jedna z nich wpadła mi w dłoń. – Nie, madame, nie śmiałam. Panna Catherine, ona trzymała bat w stajni, a potem pani zabroniła mi się pokazywać przy stole w jadalnym. Słuchałam jej niezbyt uważnie. Była bystrą kobietką, opanowywała dopiero sztukę zażywania przyjemności, stosując przebiegłą strategię, do jakiej uciekają

się

zwykle

niewiasty

jej

pokroju.

Przypuszczała zapewne, że sporadyczny protest wybiela sumienie. Jej mąż, mówiła, był poczciwym, spokojnym

człowiekiem,

podobnie

jak

ona

dobiegającym trzydziestki. Pracował w gospodarstwie jako robotnik rolny. Puściłam jej włosy. – Wkrótce przejdziecie do mnie na służbę, Mary, ty i twój mąż. Znajdzie się dla niego zajęcie przy domu. Przygotowuję teren pod nowe stajnie. Być może zostaniesz moją stajenną. O, to mi się podoba! Wiesz już coś niecoś o tym, jak radzić sobie

z kobietami, nadto jesteś osobą zrównoważoną. Pod moją ręką nauczysz się więcej. Wątpię,

czy

znała

znaczenie

słowa

„zrównoważona”, podobnie jak nie rozpoznałaby zapewne pięciofuntowego banknotu. Gdy wypłacałam z góry zasługi dziewczynom gospodarskim gwineami, ze zdumieniem gapiły się na monety. Na ustach Mary tańczyły niewypowiedziane słowa. Z krótkiego opisu jej męża, Edwina, który od niej uzyskałam, wywnioskowałam, iż mężczyzna ów będzie zawsze gotów obsługiwać Caroline i Jane. Co zaś

się

tyczy

Mary,

ona,

rozmiłowana

w przyjemnościach, na które raz na jakiś czas jej zezwalałam, szybko do tego przywyknie. Przywołałam Amandę. Caroline, wyciągnięta na dywaniku rozłożonym na trawie, posłała mi nieco zdziwione spojrzenie. Uśmiechnęłam się do niej. – Później – krzyknęłam, wiedząc, iż na chwilę podniesie ją to na duchu. Wiedziała, że jej bezpieczeństwo zależy od tego, czy wstanę i wyjdę do

niej. Wspomnienie chwili, kiedy to, obnażone, zostałyśmy przywiązane do siebie, wciąż należało do moich najsłodszych wspomnień. Być może zabawimy się we wspominki. Jakoś to urządzę. Ona zostanie moją ulubioną, uwielbianą pokojówką. Na poddaszu znów zabrzmi śmiech. Będę ją czesać, pieścić i klepać w pupę, mrucząc do ucha przymilne słówka. Jej posągowe nogi owionie skąpany w słońcu, przepojony pożądaniem szept. Na parapetach poruszą się pszczele skrzydełka. Żeby ją oczarować, wypełnię poddasze kolorami. Nasycona i zaspokojona znów będzie schodzić po drabince, ukazując moim oczom bardzo zgrabne, przepiękne nogi, których jeszcze nie zdąży przyodziać w pończochy. Na złocistym futerku między udami zaperlą się kropelki spermy. Zalśnią obficie. –

Czy

istnieje

„obfitość”,

Amando?

–

zapytałam. Nie wiedząc, co odpowiedzieć, milczała. Prowadząc ją na górę, zauważyłam, że stąpa nieco niepewnie. Choć jej małym, zwięzłym tyłeczkiem

zajmowano się codziennie, to jednak po pierwszym uderzeniu rzemienia albo rózgi poruszała nim bojaźliwie. Gestem dłoni zatrzymałam Amandę w sypialni, usiadłam na łóżku, jej zaś kazałam stanąć na baczność. – Będzie to twoje pierwsze nowe ćwiczenie – oznajmiłam – polegające na stawaniu nieruchomo na komendę. Czy będziesz je wykonywać posłusznie, Amando, jeśli nie zostaniesz zamknięta w klatce i już nie będziesz chłostana rózgą? Skinęła głową, a w jej oczach dostrzegłam błysk nadziei. – Nie tak szybko – dorzuciłam. – Z rzemienia jeszcze nie zrezygnujemy. – Nie wiem, doprawdy... – wymamrotała. Wyczuwałam instynktownie, iż pójdzie mi z nią nieco opornie, choć nie rozumiałam przyczyn tego stanu rzeczy.

Wstałam,

obeszłam

Amandę

dookoła,

wsunęłam jej dłoń pod suknię, chcąc się przekonać,

czy się cofnie, czy pozostanie nieruchoma. Stała jak wryta. Nacisnęłam kciukiem jej odbyt. Ciotka Mathilde wkładała tam teraz dildo dwa razy dziennie. Zauważyłam, zachowanie

iż

wpłynęło

Amandy.

Pod

to

korzystnie

palcem

na

poczułam

nieznaczne, przyzwalające drżenie. – Nie masz nic przeciw rzemieniowi? – zapytałam. Przesunęłam kciukiem w dół i w górę w głębi szczeliny oddzielającej jędrne pośladki. Amanda

potrząsnęła

głową

ruchem

wyrażającym co najmniej niepewność. Być może bała się powiedzieć „owszem, mam” albo powodowała nią duma. Obecnie wchodziła w grę możliwość, że zaczęła się godzić na chłostę rzemieniem, ponieważ, ku własnemu zdziwieniu, przekonała się, że sprawia jej to przyjemność i wywołuje dreszcz przewrotnej emocji. – Podnieś suknię, Amando, mniej więcej do talii. Stopy trzymaj złączone, ręce wzdłuż ciała. O, tak. Będziesz przyjmować tę pozycję na każde

zawołanie. Na tym właśnie polega twoje kolejne ćwiczenie. Jeśli zaś chodzi o opaski podtrzymujące pończochy: czy nie powinny być teraz srebrne? Jak sądzisz, zasłużyłaś na srebro? – Byłam posłuszna. – Jej usta zadrżały. Czy Amanda uświadamiała sobie sens tej odpowiedzi? Pomyślałam o domu, z którego ją przywieźliśmy. Panujący w pokojach półmrok. Zbyt małe okienka witrażowe. Męskie dłonie szybko obmacujące nam piersi. – Tak, na srebro – powtórzyłam. Pociągnęłam palcem po opaskach wykonanych z pospolitego metalu. – On jest jubilerem, prawda? Czyżbyś naprawdę nie wolała srebra? – Tak, chyba tak. – Matowy ton jej głosu przywodził na myśl uczucie, jakiego się doznawało, pocierając suchą łyżeczką po języku. –

A więc

niech

będzie

srebro

–

zadecydowałam. Patrzyła nieruchomo w przestrzeń. Czy ciotka

Mathilde postępowałaby z nią inaczej, a jej wysiłki przyniosłyby lepszy plon? Nie, byłam pewna, że nie. Kędziory na łonie Amandy były gęste, u góry kształtnie i równo przycięte, podobnie jak moje. Jej brzuch był niemal płaski, biust obfity lecz jędrny. To prawda, mogłabym pisać na tabliczce jej umysłu, tyle że nie potrafiłabym później niczego odczytać. Za dwa albo trzy lata zostanie z kimś zaręczona. Zawsze będzie patrzeć martwym, niewidzącym wzrokiem. Mężczyźni będą ją całować i brać do łóżka. Ona zaś ofiaruje

im

tylko

chłód,

pustkę

i obojętność,

sprawiając zawód każdemu, wyjąwszy lubieżników. Do tej ostatniej kategorii będzie się zaliczać ten, kto ma ją posiąść oraz sporządzić ze srebra parę szerokich opasek służących do podtrzymywania pończoch.

Jest

to

doprawdy

pospolita

ludzka

zbieranina, niemal bezwartościowa. Gdyby Amanda miała w sobie odrobinę sprytu, mogłabym ją może wykorzystać, obrócić na własne cele, utorować drogi wiodące ku objawieniu.

O godzinie

siódmej

wieczorem

przybył

wezwany przez Fredericka jubiler. Oczy płonęły mu szalonym oczekiwaniem. – Tak szybko? – zapytał od progu. Jego wzrok wyrażał zdumienie i konsternację, iż to ja, kobieta, która pozwoliła mu na pieszczoty piersi, wiodłam teraz prym. – Amanda czeka na piętrze – odrzekłam. Zdjąwszy kapelusz i płaszcz, towarzyszył mi, nie ukrywając zdziwienia, którego jednak nie zaspokoiłam ani słowem. Przed zakrętem schodów wiodących wprost do pokoju z klatkami przystanęłam na chwilę. – Wszystko musi przebiegać tak, jak mówiłam. Uczyni pan to, co kazałam. Będzie pan milczał, chyba że

zezwolę

panu

na

przerwanie

milczenia.

W przeciwnym wypadku zachwieje się subtelna równowaga. Później może pan ją zabrać. Przekona się pan, iż jest uległa. To chyba wszystko – zakończyłam, wprowadzając go do pokoju.

Stanął w progu jak wryty. Amanda, świeżo wykąpana i wyperfumowana, przechylała się przez drążek. Uznałam za niezbędne unieruchomienie jej rąk

w nadgarstkach,

tak

żeby

nie

mogła

się

wyprostować. Wysmukłe nogi trzymała razem. Jej obnażone pośladki przypominały dwa prześliczne rumiane jabłuszka. – Proszę pamiętać o moich słowach: „subtelna równowaga” – szepnęłam mu do ucha. Skinął głową na znak, iż pojmuje; być może sądził, że oto znalazł się w raju. Dosłownie obmacywał oczyma ponętne ciało. Mając zaś na względzie dobro Amandy, dodałam: – Za tydzień jej opaski z pospolitego metalu muszą zostać zastąpione srebrnymi. Nie wątpię, iż zaprojektuje pan jakiś odpowiedni wzór i wyżłobi go pan na nich. A teraz proszę zdjąć ubranie i patrzeć. – Z...zdjąć ubranie? – wyjąkał. – W przeciwnym razie nie dostanie jej pan. W obcowaniu z tą dziewczyną należy przestrzegać pewnych form, które jej wpojono – ciągnęłam gładko.

Niezbyt bawiła mnie ta scena, postanowiłam jednak rozegrać ją do końca. Ostatecznie po raz pierwszy eksperymentowałam z mężczyzną, który wcześniej nie odebrał żadnych nauk. – A zatem zgadza się pan wykonać dla niej takie opaski ze srebra dobrej próby? – Wedle życzenia – odparł ochrypłym głosem. Pod moim wyczekującym spojrzeniem jego palce nerwowo odpinały guziki kamizelki. – Takie jest życzenie – powiedziałam. Gdybym miała do czynienia z kimś innym, cała ta farsa niechybnie dobiegłaby już końca, jednak w dziwacznym otoczeniu, do tego mając przed oczyma ponętnie pochyloną dziewczynę, gotową go zaspokoić, ów dureń przyjmował każde moje słowo za dobrą monetę. Milczenie Amandy potęgowało jedynie nastrój. Oblicze jubilera oblało się rumieńcem, gdy zaczął, pospiesznie i ze skrępowaniem, rozbierać się na moich oczach. Udawałam, że nie patrzę. Był dość krzepkiej postury, co przydawało jego ciału nieco

pierwotnej w swoim wyrazie ponętności. Tułów miał pokaźny, uda zaś przypominały pnie drzew. Kiedy wreszcie się obnażył, ujrzałam, iż jego narzędzie zwisa bezsilnie, gdy jednak podprowadziłam go do Amandy, uniosło się do góry, jakby w oczekiwaniu na rozkosz. Przewidując bieg wypadków, przezornie namaściłam balsamem pupę Amandy. Ona zaś popadła z pozoru w lekkie oszołomienie. Że tak nie jest, zdradzało jedynie delikatne drżenie kolan. Jubiler tymczasem jakby doznał ekstazy. Kładąc mu dłoń na krzyżu, skłoniłam go do postąpienia o krok naprzód. Sterczący, pulsujący penis – spory w obwodzie i całkiem przyzwoitej długości – przywarł do szczeliny między jej pośladkami. Amanda wydała natychmiast cichy okrzyk i szarpnęła ciałem niczym nerwowa klacz. Ruch ten spowodował jednak tylko głębsze wejście kutasa. – Proszę nic nie mówić i złączyć dłonie za plecami – nakazałam mężczyźnie.

Na dźwięk tych słów rozwarł szeroko usta, co nadało mu iście matołkowaty wygląd. Posłuchał mnie jednak. Działając z całkowitego zaskoczenia i nie bacząc na niecierpliwe drżenie jego lędźwi, skułam mu ręce kajdankami. Spurpurowiał na twarzy. – Cisza! – zawołałam. – Ten pierwszy akt to akt uroczysty, to ceremonia. W ciągu kilku tygodni otrzyma pan dokładne wskazówki, jak należy z nią postępować. Amanda jęła potrząsać głową. Usiłowała uwolnić

dłonie

z krępujących

więzów.

Wydała

rozdzierający, błagalny protest. Wydawało się, iż nieoczekiwanie wyrwano ją z upajającego letargu, w jaki wprawił ją ucisk więzów. Spodziewałam się tego. To, co w następnej chwili uczyniłam, ogromnie ją

zaskoczyło,

podeszłam

bowiem

od

przodu

i rozwiązałam jej ręce. – Nie ruszaj się – przestrzegłam ją. – Musisz dokonać następującego wyboru. Albo przyjmiesz w siebie jego kutasa, albo pozostaniesz w tym domu

przez następne trzy miesiące. Rozumiesz? – P...proszę... nie chcę go. Wyjąkała

te

słowa

cichutko

i żałośnie,

chwytającym za serce głosikiem. Pozostałam jednak chłodna i nieugięta, ponieważ nie zauważyłam, żeby uniosła

przy

tym,

choćby

na

cal,

pośladki.

Dostrzegłam jednak, iż tym razem wykazała odrobinę chytrości (której wcześniej daremnie oczekiwałam), ponieważ ściskała mocno, acz nerwowo drążek, jej pupa, co było zadziwiające, jakby skamieniała, a opadające w dół włosy zasłoniły twarz. Powróciłam do jej ogiera, któremu oczy zaszły tymczasem bezbrzeżną rozpaczą, ponieważ – nie mogąc użyć rąk – daremnie usiłował wepchnąć koguta w dziurkę Amandy. – Za pozwoleniem – rzekłam, chwytając dłonią nabrzmiałą, potężnie pulsującą lancę. Cofnęłam jubilera o pół kroku – bez wątpienia po raz pierwszy w życiu

obsługiwały

go

w tak

intymnych

okolicznościach dwie kobiety – skierowałam jego

sztywną pałkę cokolwiek w dół, nakierowując jej czerwoną główkę w natartą obficie balsamem dziurkę. – Proszę wchodzić w nią powoli – szepnęłam. Kiedy

dziurka

rozszerzyła

się

wreszcie,

przyjmując rozbójnika do wnętrza, kolana jego posiadacza dygotały, a szczęka mu opadła; błagalne zawodzenia i okrzyki Amandy wypełniły cały pokój. Po sekundzie jej pupa wchłonęła główkę sterczącego, parującego członka. Mocno szarpnęłam jubilera z tyłu za włosy: zaskoczony głośno jęknął. Sodomia, choć mężczyźni o tym nie wiedzą, jest aktem czci składanej wyższej formie seksu. Nie ma bowiem znaczenia, czy kobiety są na czas aktu krępowane, czy też spotykają je inne jawne upokorzenia, wszystkie, o czym przekonała mnie ciotka Mathilde, zawsze wychodzą zeń zwycięsko.

Choć w ich pochwy wchodzą

pulsujące krwią, pozornie zdobywcze penisy, to przecież nikt inny, tylko mężczyzna jest po stosunku wyczerpany, to jego opuszczają siły. Obserwowałam przebieg aktu. Wsunęłam dłoń

pomiędzy kolebiące się jądra, kierując ruchami członka, pozwalając mu zagłębić się jedynie na pół cala, ignorując przy tym, dobrze wiedziałam, że to potrafię, pełne bólu okrzyki i szlochy Amandy, nie przejmowały mnie też zbytnio konwulsyjne ruchy lędźwi jubilera, usiłującego koniecznie szybciej poruszać swym berłem. – Oooooo! Oooooo! Nieeee! Nie, oooooch! Ach! Nie pozwól mu, Beatrycze! – Jęki i błagania nie miały końca. Po pewnym czasie oddech jubilera stał się chrapliwy, on zaś pochylił nieco rosły tułów do przodu, potem jeszcze bardziej, aż wreszcie Amanda ugięła się pod jego ciężarem. Teraz ujęłam jądra jak poprzednio, tyle tylko że z tyłu, nie zaś z boku. Nacisk moich palców stanowił dla mężczyzny ostrzeżenie, że nie powinien nadziewać Amandy zbyt gwałtownie,

toteż

jego

członek

nie

ustawał

w powolnej i ostrożnej penetracji ciasnej jak orzeszek dziurki. –

B...b...b...b...!

–

bełkotała

Amanda.

Wiedziałam, że jej umysł opanowało opętanie, że piętrzą się tam ogromne morskie fale, słyszałam jej głęboki,

chrapliwy

wyskoczyły

jej

oddech.

z orbit.

Oczy

o mało

Wypuściła

na

nie

chwilę

kurczowo ściskany drążek, uczyniwszy to takim ruchem, iż ogarnęła mnie obawa, że zacznie stawiać opór. Puściwszy jądra jubilera, wymierzyłam mu w pośladek siarczystego klapsa, po którym jego lanca weszła w pupę Amandy niczym taran – aż po nasadę. Ach! Jakże rozpaczliwie, jakże rozdzierająco wrzasnęła! Rozległo się przeraźliwe „nieeeeeeeeee!”. Ale ponieważ kutas tkwił w niej mocno, nie mogła poruszać biodrami, a strumienie łez na próżno tryskały na beznamiętną podłogę. W mej dłoni pojawiły się rzemienie, których przeznaczenia jubiler żadną miarą nie mógł pojąć. Jęcząc z rozkoszy, poczuł na brzuchu nacisk gorącej i ruchliwej

pupy

Amandy;

w tej

samej

chwili

przywiązałam oboje do siebie, zaciskając szybko

klamry pasów na szczycie ud. Pozwalało mu to tylko nieznacznie poruszać lędźwiami. Mogłam sobie jedynie wyobrazić uniesienie, jakie przeżywał. Stał teraz skrępowany w ów najosobliwszy sposób, ze skutymi, zwisającymi bezsilnie na plecach rękami, pośladki zaś lekko mu drżały, gdy Amanda najpierw silnie zacisnęła pupę na jego członku, następnie zaś z pewnością poluzowała mięśnie. Uklękłam przed nią, unosząc ku swojej twarzy jej rozpalone oblicze. Przymykając oczy, poruszała wdzięcznie rzęsami. Wysunęłam dłonie, pozwalając na nich spocząć jej piersiom, których sutki, zgodnie z moimi oczekiwaniami, mocno stwardniały. Jej wilgotne usta rozchyliły się pod moim przelotnym pocałunkiem. Słowa były zbędne. W tej chwili krążyła myślami gdzieś daleko, daleko. –

U...u...uwol...uwolnij

mnie!

–

jęknęła

chrapliwie. Nie

widziałam

jednak

takiej

potrzeby.

Uznałam, iż jej pupa musi teraz przywyknąć do jego

lancy. Pozostawiając oboje własnemu losowi, zeszłam na dół i zastałam Caroline w pokoju śniadaniowym – piła lemoniadę. Jak się wydawało, ciotka Mathilde wyjechała, zabierając ze sobą Jane i Catherine. Widząc mnie, Caroline natychmiast zerwała się z krzesła i rzuciła mi się w ramiona. – Czy nie mogłybyśmy wrócić do domu? – zapytała. Ucałowałam

siostrę,

ujęłam

jej

dłoń

i poprowadziłam w stronę łóżka. – Czy będziesz mi posłuszna, Caroline? Skinęła głową. Oczy zaszły jej delikatną mgiełką

szczęścia,

rozgrzanym,

gładkim

przywarła jak

mi

aksamit

do

twarzy

policzkiem.

Dotknęłam jej piersi. Śnieżnobiałe krągłości były jędrne i sprężyste, sutki zaś przypominały maleńkie wisienki. Być może za dwa lata wydam ją za mąż, pomyślałam. Co do mnie, postanowiłam poprzestać na jednym doświadczeniu tego rodzaju. Tymczasem wykształcę Caroline tak, by w końcu był z niej

nieograniczony pożytek. – Poczekaj na mnie w moim pokoju – poleciłam jej. – Ale wkrótce przyjdziesz, Beatrycze? – Miała oczy ojca, przypominające oczy spaniela: ocierały się o kolana, trącały mnie w łydki, dopominając się pieszczoty. – Ależ oczywiście – odpowiedziałam jak najmilszym tonem, uśmiechając się. Po chwili znalazłam się w pokoju z klatkami i przez chwilę chłonęłam spojrzeniem żywy obraz. Amanda cicho oddychała, a na mój widok zaczęła pociągać nosem. Szybko i sprawnie odłączyłam od niej jubilera. Wyłonił się jego członek, którego główka pokryta była pianką. Przypuszczałam, iż ów gwałtowny wytrysk spermy wywołało ssanie jej pupy. Równie szybko wyzwoliłam z więzów Amandę. Wprawdzie natychmiast odwróciła wstydliwie twarz, nie mogła się jednak powstrzymać od szybkiego zerknięcia na niemal zwiotczałego teraz penisa, który wszedł w nią

i wypełnił sokami. – Ubierz się i zejdź na dół, Amando. Przygotuj się do wyjazdu – rzekłam krótko. Ponieważ do włożenia miała jedynie suknię, była w mig gotowa; ruszyła ku drzwiom, mijając zaś jubilera zajętego doprowadzaniem do porządku pogniecionych spodni, lekko poczerwieniała. – Aha, i jeszcze coś, Amando... – zatrzymałam ją. Odwróciła się w progu, daremnie usiłując przybrać obojętny wyraz twarzy. – Nie możesz być nieposłuszna. Odwiedzę cię, żeby sprawdzić, czy robisz postępy. – Ogarnął mnie figlarny nastrój. Wiedziałam, że w głowie Amandy kłębią się myśli pszczoły; bzyk i pobrzęk słów, które ulatują, nim zdąży się je wymówić. – Pańska zaliczka zwiększyła

się,

nieprawdaż?

–

zagadnęłam

prowokująco jubilera. Wobec kogoś innego nie zachowałabym się w ten sposób, on jednak należał, jak już wspominałam, do pospólstwa.

– Co proszę? – wydawał się nie wierzyć własnym uszom. Mierzyłam go zimnym spojrzeniem. On zaś, usiłując zasłonić krocze, rzucał dookoła przekomiczne spojrzenia, z niedopiętego rozporka dyndał sflaczały penis. Mizerne ptaszysko, które odfrunęło i powróciło. – A...a...a, tak – wymamrotał. Skinęłam

głową

Amandzie,

której

buzia

wyglądała w tej chwili wprost przeuroczo. Nigdy się nie dowiedziałam, czy odebrałam jej ochotę do rozmowy, czy było wręcz przeciwnie. Zamknęłam za sobą drzwi tak cichutko, jak zamyka je ktoś, kto zostawia w pokoju nieprzeczytany liścik. – Ciotka chciałaby mieć nową bransoletkę. Nie wątpię, że wykona ją pan dla niej. – O, tak. – Przez chwilę odniosłam wrażenie, że jubiler nie jest w stanie wydusić z siebie nic innego. Odprowadziłam go na dół, był nieco rozchełstany i potargany. Zatrzymałam się na półpiętrze, żeby zamknąć drzwi do pokoju z klatkami; uczyniłam to namaszczonym gestem, stosownie, jak sądziłam, do

wymagań chwili. – Oczywiście posiądzie ją pan dziś wieczór – powiedziałam – w ten sam sposób. Z jednym tylko zastrzeżeniem:

nie

może

zostać

skrępowana.

Wystarczy, jeśli położy ciało na poręczy sofy. Co zaś do chłosty... –

Tak?

–

jego

wilgotne

usta

drżały.

Zdegustował mnie ów widok. – Ma ją otrzymywać raz w tygodniu, gdy tylko się obudzi. Dla urozmaicenia każesz pan jej wkładać jakieś ładne koszule nocne, oczywiście z tych przezroczystych. Dobrze jej w delikatnych różach i jasnych błękitach. Zajmiesz się pan z miejsca jej pupą, bez żadnych wstępnych pieszczot. Jest to wskazane – rzekłam wyniosłym tonem, wiedząc, iż nie grzeszy bystrością i żadną miarą nie spostrzeże, że w duszy śmieję się zeń do rozpuku. Amanda, pieszczona więcej niż kiedykolwiek oraz, co nie ulegało wątpliwości, obdarowana następnie małym powozikiem ulegnie mu – jak sądziłam – znacznie

łatwiej, niż przypuszcza. Niedługo zacznie w tym gustować dużo bardziej niż poprzednio. Skinął głową tak solennie, jakbyśmy oboje wiedli jakąś niezmiernie poważną dysputę na tematy wagi państwowej. Na schodach cicho rozbrzmiewały nasze kroki. Amanda czekała niecierpliwie w hallu, była lekko zażenowana. Okazała zaskoczenie, kiedy pocałowałam ją w policzek. Na zewnątrz konie zaprzężone do powozu jubilera grzebały niespokojnie kopytami i targały łbami. – Wszystkie wymagania przekazałam i zostały zrozumiane – powiedziałam jej. Nie wiedząc, co mam na myśli, skinęła głową, przygryzła wargi, obrzuciła jubilera przelotnym spojrzeniem,

w końcu

spuściła

oczy.

najwidoczniej

będąc

przekonany,

że

On

zaś,

wcześniej

omówiłam z Amandą to, o czym powiedziałam jemu, ujął ją za ramię bardziej nieśmiało i pokornie, niż zamierzał. Sama otworzyłam drzwi. Zawsze staram się

o to, żeby w takich chwilach jak ta nie było w pobliżu nikogo ze służby. On skłonił się i przepuścił mnie przodem. Ruszyłam ku powozowi, dając znak stangretowi, który jął pospiesznie gramolić się z kozła, żeby pozostał na miejscu. Otworzyłam drzwiczki. – Gdy zajmiesz miejsce, Amando, podnieś, proszę, suknię aż do szczytu ud i nie opuszczaj jej, aż dojedziecie do celu – poleciłam. Poczerwieniała mocno. Skrzyżowałyśmy spojrzenia, ale po chwili skapitulowała. – Nie dotknie cię – dodałam, gdy wchodzili do powozu. – Oboje musicie trzymać żądze na wodzy. Jedź! – krzyknęłam do stangreta. Cztery

konie

wytężyły

mięśnie

i ruszyły

z kopyta. Ostatnim widokiem, jaki ujrzałam, były białe uda Amandy oraz jej zdziwione usteczka rozchylone na kształt rozkwitającej róży. Roześmiałam się krótko. Wracając do domu, dotykałam

pełnych

i soczystych

kwiatów

rododendronów rosnących wzdłuż alejki. Obydwoje

okazali mi posłuszeństwo i tak pozostanie, co do tego nie

miałam

żadnych

wątpliwości,

przez

kilka

najbliższych miesięcy, aż wreszcie ulegną chuciom. Nie miało to wprawdzie większego znaczenia, jednak powodowana bezczelnością, mającą swoje źródło w mojej przewadze nad nimi, postanowiłam w terminie późniejszym złożyć im wizytę. Być może należałoby się zająć kobietą w średnim wieku, która była tam na służbie, tą samą, która podczas naszej pierwszej

wizyty

siedziała

bardzo

z siebie

zadowolona. Nie oczekiwałam żadnych sprzeciwów ze strony jej małżonka czy też Amandy. Byłoby to zarazem pierwsze ćwiczenie dla Mary.

Rozdział dziewiętnasty

Caroline

czekała

na

moim

łóżku,

lecz

wyglądała tak nieśmiało i bojaźliwie, że natychmiast znalazłam się tuż obok. Płatki jej ust topniały pod moimi pocałunkami. – Czy pamiętasz picie po francusku? – zapytałam. Poczerwieniała, skinęła głową i łagodnie zamruczała, co spowodowało, że przytuliłam się do niej

opiekuńczo. Pieściłam

delikatnie jej

uda,

a największym palcem drugiej ręki zaczęłam wodzić po pełnym łuku jej dolnej wargi. – Lubisz to? Zawahała się, a potem wyszeptała, że tak, bardzo... Poczułam na policzku jej gorący oddech. – W domu przebiorę cię za małą dziewczynkę – obiecałam. Zachichotała

i ścisnęła

mnie

mocniej.

–

Naprawdę? – nie dowierzała. Przywarłyśmy do siebie

piersiami, czułam jak szybko bije jej serce. – Będą rozkosze, kary i przyjemności, Caroline. Dzięki

mnie

doświadczysz

wszystkiego.

Teraz

przynieś wina – w otwartej butelce. Ruszże się! To nagłe polecenie tak ją zaskoczyło, że gdy tylko się odsunęłam, wyskoczyła z łóżka na równe nogi. – I serwetkę – dodałam. Stukając obcasami w gorączkowym pośpiechu, który żadną miarą nie przystoi młodym damom, wybiegła szybko z pokoju i po

kilkunastu

minutach

wróciła.

Tymczasem

zdjęłam z siebie wszystko oprócz butów i pończoch, po czym nakazałam Caroline pójść w moje ślady. Otworzyła szeroko oczy ze zdziwienia, widząc, iż układam się połową ciała na łóżku i rozchylam szeroko nogi, pod pupą zaś rozkładam serwetkę. –

Tak

będziemy

w przyszłości

piły

po

francusku – wyjaśniłam, po czym gestem dłoni nakazałam Caroline podać wino. Następnie skłoniłam siostrę, żeby uklękła na dywanie między moimi zwisającymi nogami. Butelkę włożyłam sobie płasko

między piersi, kierując ją szyjką w stronę brzucha. Mocno zatkałam jej wylot kciukiem. Uniosłam nogi i położyłam je na ramionach i plecach Caroline, zmuszając ją do zbliżenia ust do mojej cipki, która, rozchylona, oczekiwała pierwszego hołdu. Ach! Słodka pieszczota jej ust, wstydliwa, a jednocześnie śmiała. Powoli odchylałam kciuk, aż odsłoniłam część wylotu szyjki. Polało się wino. Pociekło po brzuchu rubinowymi meandrami, prosto w porastający łono gąszcz. – Liż, pij – szepnęłam. Chłodne wino spływające spienionymi strumyczkami przyprawiło mnie o rozkosz, ale jeszcze przyjemniejsze było lizanie, któremu gorliwie oddawała się Caroline. Koniuszek jej języka wśliznął się między wargi sromowe, przesuwając się nieco ku górze, ku szybko nabrzmiewającemu pączuszkowi, który obmywało wesoło bulgoczące wino, wlewające się teraz wprost w usteczka mojej siostry. Zachciało mi się wierzgać nogami, pozostałam

jednak

nieruchoma,

niechybnie

fontanną,

kropelek.

Zaczęły

ponieważ

wino

zalewając drżeć

trysnęłoby

pokój

mi

kaskadą

nogi,

które

wyprostowałam; po chwili zdjęłam je z pleców Caroline i bezwstydnie rozsunęłam jeszcze szerzej, podkurczając palce z niebiańskiej wprost rozkoszy, która mnie ogarnęła. Bulgotanie wzbierającego strumienia wina w gardle Caroline brzmiało niczym najsłodsza

muzyka,

postanowiłam

jednak

nie

zapominać, gdzie jestem oraz jaki cel mi przyświeca, nie wspominając już o kwestii wpajania dyscypliny. – Będziesz tak pić po francusku, Caroline, w twojej pupie zaś będzie tkwić kutas – szeptałam namiętnie. – Kręć pupą, tak jakbyś miała go w sobie i chciała, żeby wszedł głębiej, no i ruszaj szybciej językiem! Zapragnęłam krzyknąć, że za chwilę będę miała orgazm, jednocześnie instynkt przestrzegł mnie przed zdradzaniem – nawet Caroline – jakiej rozkoszy doznaję. Spomiędzy moich zaciśniętych ust dobywały

się tłumione jęki, podczas gdy chmury maluteńkich pocisków wnikały w głąb brzucha, by eksplodować tam

miriadami

wybuchów.

Nie

ulegało

też

wątpliwości, iż Caroline rozpoznawała me uniesienie dzięki słonawym kropelkom naturalnych soków zwilżających jej obficie język. Westchnęłam i rozluźniłam mięśnie, zaznając dogłębnej kciukiem stanowczo

przyjemności. wylot

Ponownie

butelki.

odsunęłam

zakryłam

Delikatnie,

głowę

Caroline.

a jednak Byłam

całkowicie nasycona. –

Wykąp

mnie

teraz

–

zamruczałam.

Podniosłam się z łóżka i podążyłam do łazienki, za mną poszła Caroline. – Nic nie mów, będziesz mogła mówić później – powiedziałam. Natarła mnie gąbką. Wyprostowałam się, a ona ponowiła tę czynność. Poprowadziłam Caroline do miednicy i chwyciwszy za kark, zmusiłam do skłonu, po czym umyłam jej twarz. Wróciłyśmy

do

sypialni,

tam

znów

wyciągnęłam się jak długa na łóżku. Z szuflady toaletki zapachniało szafranem; najwidoczniej Mary nasypała tam różnych ziół. Caroline usiadła niedbale obok i spojrzała na mnie wyczekująco błękitnymi, sowimi oczami. Pieściłam jej palce. – Czy rozumiesz? – zapytałam. Poruszyła ustami, jakby daremnie szukając słów, które dawno uleciały. Sięgnęłam

ręką,

chwyciłam

ją

za

kark

i przyciągnęłam do siebie tak nieoczekiwanie, że jej usta znalazły się tuż obok moich. – Poznaj swoje niewinności, Caroline. Literka „o” jest niewinnością. Jest doskonale okrągła po swej wewnętrznej i zewnętrznej stronie, nie wiedząc nic zgoła o istnieniu innych kształtów. Twoje usta tworzą literkę „o”, twoje pośladki są równie krągłe. Zaś „o” między udami zrezygnowało ze swej okrągłości, upodobniając się do owalu czy elipsy. Inne „o”, to między pośladkami, jest świadome swego istnienia. Teraz „o” twojej różaności. Pręcik mężczyzny

zanurzy się w nie, po czym wtłoczy doń obfite strumienie soków. Wessiesz je w siebie, wchłoniesz je, tak właśnie jak czyniły to twoje usta. Prawda? Chwyciłam kosmyk jej złocistych włosów; pisnęła

z bólu.

Zmierzyła

mnie

zdziwionym

spojrzeniem. Potem, gdy rozluźniłam uchwyt, jej głowa opadła w dół, a nos znalazł się między moimi piersiami. Objęła mnie w pasie. – Nie karz mnie za to, proszę – szepnęła błagalnie. Bawiłam się jej lokami, przepuszczając między palcami puszyste kędziory. – Pokuta i przyjemności, Caroline. Czyżbym ci o tym nie mówiła? Pochylona, będziesz go ssała w mojej obecności. Gdy zaś zapulsuje w twoich ustach, otrzymasz chłostę w pupę. – O, nie! Nie, Beatrycze! –

Nie

zapominaj

też

o stajni,

Caroline.

Poleciłam Mary, żeby utrzymywała ją w czystości, gdyż

zamierzam

obserwować

tam

swoich

niewolników. Czy dołączysz do ich grona? Bała się spojrzeć mi w oczy. Wsunęła twarz między półkule moich piersi. Długo czekałam na odpowiedź. Poszeptywanie nieśmiałości, nieśmiałości duszy, niosło nieczyste myśli Caroline. –

Czy...

czy

to

odbędzie

się

tak

jak

z Frederickiem? – usłyszałam szept. – Masz na myśli „posiadaczy penisa”? – lekko z niej zakpiłam. – Niekiedy każę zawiązywać ci oczy, kochanie. Nie ujrzysz swego ogiera. – A czy ty nie będziesz mnie kochać, Beatrycze? Pociągnęłam ją powoli ku sobie, aż spotkały się nasze

twarze.

Rozkładając

szerzej

przyodziane

w pończochy uda, spowodowałam, iż nogi Caroline wślizgnęły się pomiędzy moje, następnie musnęłam wargami jej usta. – Miłość jest w posłuszeństwie, w miłości jest posłuszeństwo – powiedziałam. Wsunęłam rękę pod spływające na jej plecy włosy i objęłam dłonią kark.

Sprawiało mi to przyjemność, jej, jak zauważyłam, również. Drżała. Poczułam między nogami jej wilgotną cipkę. –

Czyżby

twe

namiętności

nie

zostały

uśmierzone, Caroline? – Pocałuj mnie, proszę, chcę mieć w buzi twój język – błagała mnie, podniecona. Uśmiechnęłam się. Jej nastroje przypominały zwiewne żeglowanie letnich obłoków na niebie. Mogłabym ich dotknąć, gdybym wyciągnęła wyżej rękę. – Ssij go – szepnęłam i wcisnęłam mocno w głąb jej ust swój długi język. Czułam się jak w siódmym niebie. Caroline otoczyła go wargami, po czym zaczęła poruszać

rytmicznie

głową tam

i z powrotem, mrucząc przy tym jakieś niezrozumiałe słowa, podczas gdy ja, odnosząc wrażenie, iż wsuwam

język

w wilgotną,

wyłożoną

gładkim

aksamitem dziurkę, włożyłam dłoń między nasze brzuchy i przykryłam palcami jej mały, pulchniutki

wzgórek łonowy. Gęste włosy mechaciły się pod moim dotykiem. Caroline poruszyła się gwałtownie, usiłując nakierować łechtaczkę pod moje palce, ja jednak roześmiałam się jej w usta, wymierzając jednocześnie

drugą

dłonią

siarczystego

klapsa

w pośladek. Krzyknęła z bólu. – N...nnnnie! – wyjąkała. Położyła mi głowę na ramieniu. – Co cię tak rozśmiesza, Beatrycze? – Męski organ tkwiący w twojej pupie: jest zaborczy, wchodzi do środka, głęboko, głęboko. Pozostaje tam przez dłuższą chwilę, a potem się wycofuje. – Och! – Czułam dotyk jej rozgrzanego ciała. – Ależ... ależ... byłby chyba zbyt wielki – wyjąkała. Wybuchnęłam emanowały

radością

śmiechem. ulatującą

Moje prosto

oczy w sufit.

Ogarnęła mnie fala ciepła. Ostatecznie Caroline została zarezerwowana dla członka, którego sama wybiorę i którego sama w nią wprowadzę. –

Masz

zachwycająco

jędrne

pośladki,

Caroline. Pierwszy raz poczujesz silne rozpychanie, jednak ulegniesz. Poczujesz nabrzmiałe żyły, wypukłą żołądź, potem poczujesz, jak to wszystko wpycha się w ciebie, zaczniesz gwałtownie dyszeć. Jednak za drugim razem – ciągnęłam, nie zwracając uwagi na spazmatyczne ruchy, które wraz z niemądrymi, wyrzucanymi bezładnie słowami stanowiły widomą oznakę protestu i oporu – jednak za drugim razem, kochanie, twoja różyczka przyjmie w całości członka, który będzie poruszać się niczym tłok, aż wytryśnie fontanną soku. – Nie! Nie chcę! – zaszlochała. – A więc najpierw zostaniesz wychłostana rózgą, a może skórzanym pasem. Każdemu mojemu słowu towarzyszyło mocne uderzenie w pośladki siostry, drugą ręką mocno objęłam jej wysmukłą kibić. Caroline wyrywała się jak oszalała. Wreszcie ją puściłam. Moim oczom ukazał się chwacko wypięty, przeuroczo zaróżowiony tyłeczek, na którym widniały jaśniejsze smużki –

ślady po moich palcach. Zanosząc się płaczem, podciągnęła kolana pod brodę i znieruchomiała twarzą do ściany. Czekałam. Po chwili wstałam i włożyłam suknię. Caroline obróciła się natychmiast na plecy. – Cccco... co robisz? – zapytała. Oczy nabiegły jej łzami, miała zmierzwione włosy. W tym nieładzie wyglądała jednak prześlicznie. – Mary poćwiczy się teraz na tobie w używaniu rzemienia – rzekłam surowo. Nie patrząc na Caroline, przyczesałam się przed lustrem. Ona zsunęła się natychmiast z łóżka i klęcząc, objęła moje kolana. – A jeśli powiem, że się zgadzam..., proszę cię, Beatrycze! – błagała. Zerknęłam na nią, po czym wróciłam do rozczesywania włosów. – Decyzja nie należy do ciebie, Caroline – ucięłam krótko. Oderwałam ją od siebie siłą, tak że runęła na dywan, usiłując wyglądać najbardziej

nieszczęśliwie,

jak

potrafiła.

Wyczuwałam, że dopiero uczy się tej gry, jednak nie mogłam dopuścić do tego, żeby opanowała ją zbyt dobrze. Jeszcze na to nie czas. Może za rok, dwa. Właśnie w tym tkwiła owa delikatna równowaga między „tak” i „nie”. Ponownie na nią spojrzałam. Jej biodra były rzeczywiście cudownego kształtu, a pupa ogromnie ponętna. Przewyższała pulchnością tylko trochę pupę Amandy, co wskazywało, iż Caroline, ulegając ogierowi, dozna większej przyjemności, niżby mogła się spodziewać. Ze zwieszoną głową i spochmurniałymi oczami powoli podniosła się, po czym próbowała wziąć mnie w ramiona. Stałam jednak nieporuszona. – Nie pozwól, żeby Mary mocno mnie chłostała – szepnęła. Muskała mnie delikatnie po plecach palcami, co odczuwałam jak dotyk spadających pyłków kwiatów. Gdy nie odpowiadałam, przytuliła się do mnie mocniej, próbując wcisnąć mi udo między nogi. – Czy mnie kochasz? – szepnęła.

Chwyciłam ją za podbródek i uniosłam twarz do góry. –

Całą

sobą

–

powiedziałam

łagodnie

i pocałowałam ją w usta. – Teraz idź na górę, sama cię wychłoszczę. Pobierzesz nauki. – Tak – wyszeptała Caroline. Nie zabrzmiało to jak przyzwolenie, raczej jak prośba. Jeszcze chwila, a dałabym się ubłagać. – Idź – powtórzyłam. – I zaczekaj na mnie przy drążku. Rozbierz się tutaj. Odeszła ciężkim krokiem. Zmierzyła mnie żałosnym spojrzeniem, które wprawdzie budziło litość, lecz właśnie o to jej chodziło. Przez sekundę mignęło mi w lustrze, lecz zignorowałam je. Pięć

minut

później

uderzenia

rzemienia

wlewały fale gorąca w jej pośladki. Ściskała drążek, wyrażając uległość łkaniem.

Rozdział dwudziesty

Niemal przez cały następny tydzień czyniłam przygotowania

do

wyjazdu.

Umówiłam

się

z Catherine na kolejne wizyty. Z Edwinem, mężem Mary, została przeprowadzona oficjalna rozmowa. Wyjaśniłam mu ogródkami, iż chciałabym, żeby przyszedł do mnie na służbę. Miałby nosić liberię lokaja i wypełniałby wiele rozmaitych poleceń. Mary, skonstatowałam to z przyjemnością, jak się wydaje, nakłoniła go wcześniej do wyrażenia zgody, ponieważ podczas rozmowy przez cały czas kiwał głową, co stało się niemal męczące. Jeśli chodzi o jego wygląd zewnętrzny, to najzupełniej mi odpowiadał – prężne uda, muskularne łydki. Powiedziałam Catherine, że chciałabym wziąć do siebie również Fredericka. Zostało mu zabronione dalsze uprawianie z nią rozpustnych praktyk. Żeby

być tego pewna, w czasie nieobecności Catherine kazałam mu zostawać w domu. W przeddzień wyjazdu wezwałam ją do pokoju. –

Napiszesz

skomplikowanej

scenariusz akcji,

przedstawienia Catherine.

Gdy

o dość znów

rozgościmy się na dobre pod własnym dachem, urządzę teatr. Dygnęła wdzięcznie. Nie zaproponowałam, żeby usiadła. – Czy obsada ma być liczna? Może sześcioro albo ośmioro aktorów? – zapytała. Skinęłam tylko głową, jakbym krążyła myślami gdzieś daleko. Jest to prosta sztuczka, przyprawiająca o lekką niepewność osoby, których potrzebuję, pragnę albo też chcę skłonić do poddania się mej woli. – Wciągniesz w to Amandę – dodałam. – Wtedy wszyscy ujrzymy na własne oczy, jakie poczyniła postępy, a także bez wątpienia zobaczymy srebrne opaski na jej pończochach. Aha, ta służąca w domu Arabelli, ta młoda, która nas obsługiwała.

Chcę ją mieć u siebie. Zaangażujesz ją i sprowadzisz do mnie. Sama sztuka będzie mało ważna. Kwestie aktorów, a nawet same akty, mogłam usunąć wedle własnego

uznania

przekonałam,

i zastąpić

Arabella

innymi.

wykazuje

Jak

się

ciągoty

ku

lubieżności – w pewnych granicach. Uznałam tedy, iż posłuży za przykład okazjonalnym nowicjuszkom. Co się zaś tyczy owej młodej pokojówki, tej, która lizała mnie, a potem położyła się u moich stóp. Patrzyła szelmowsko oczami jak tareczki, w jej spojrzeniu tliło się zuchwalstwo, które mogłam albo okiełznać, albo wykorzystać dla własnych kaprysów. Rankiem

w dniu

naszego

wyjazdu

dopilnowałam, żeby Caroline włożyła najładniejszą ze swoich błękitnych sukien, do tego odpowiadający kolorem czepek oraz wzorzyste pończochy w tym samym odcieniu. Ja przyodziałam się w modną czarną suknię z wysokim kołnierzem perłowej barwy, zapiętą skromnie aż po kark. Mój czepek był trójgraniasty

i nadawał mi nieco zawadiacki, pozbawiony jednak kokieterii wygląd. Jeśli zaś chodzi o rękawiczki z koźlej skórki, które pragnęłam mieć, dysponowałam teraz tuzinem par w rozmaitych odcieniach. Pugilares wuja solidnie schudł. Mary i Jane ubrałam w płowoszare płaszcze z kapturami. Pod spodem miały na sobie tylko pończochy i buty. Obu pannom kazałam wsiąść do mniejszego z dwóch oczekujących powozów, do którego załadowano również odzież i sakwojaże, w które zaopatrzył nas wuj. Ciotka

Mathilde

pozbywała

się

Mary

z niechęcią. Dużo z ciotką rozmawiałam sam na sam. Otworzyłam

jej

oczy

na

wiele

spraw.

Zapowiedziałam, iż przez całe lato, od piątku do poniedziałku, będę z rozmaitych okazji wydawać ogrodowe

przyjęcia.

Nie

używaliśmy

słowa

„weekend”, ponieważ uznawaliśmy je za trywialne. Ciotka i ja będziemy dyskretnie wybierać dla siebie z grona zaproszonych gości kobiety oraz, co pewien

czas, również towarzyszących im mężczyzn, nie bacząc na to, czy są ich krewnymi, czy nie. Takie osoby będą proszone na bok i specjalnie traktowane. Najbardziej obiecujące kobiety będą pieszczone i będzie im się prawić pochlebstwa. W zaciszu sypialni zaaranżuje się sytuacje zmuszające je do zdjęcia

ubrań,

a nawet

umożliwi

się

ukrytym

w sąsiednich pokojach mężczyznom podglądanie ich przez specjalnie wyborowane w tym celu otworki. – Któraś z nas złapie tych podglądaczy na gorącym uczynku – dodałam. – Oczywiście trzeba będzie ich ukarać. Okażą potulność z obawy, iż ów postępek wyjdzie na jaw, co, rzecz jasna, uchybiłoby obyczajom towarzyskim. Podpatrywanym kobietom, które zostaną nago i będą podniecane przez Mary, Jane albo inną z nas, ujawnimy otworki, przez które będą

się

mogły

przyglądać

skrępowanym

mężczyznom. Takie rozmowy sprawiały ciotce niewymowną przyjemność. Moja wyobraźnia rozkwitała, choć

z kilkoma projektami jeszcze nie chciałam się zdradzać. Istniały bowiem jaskinie, do których nigdy bym ciotki nie wpuściła. Ona to wyczuwała i chyba właśnie z tego powodu przejawiała jakąś niepewność, gdy puszczałam wodze fantazji. Niekiedy moje słowa wywoływały u niej lęk. Prowadziłyśmy

rozmowę,

stojąc

w moim

pokoju; za chwilę miałyśmy zejść na dół, gdzie czekali już wuj i Caroline. Gdy przycisnęłam ciotkę do ściany i poprosiłam, żeby opuściła ręce wzdłuż ciała, w jej oczach dostrzegłam rozbawienie, ale i obawę. Położyłam jej dłonie na policzkach. Miała skórę tak gładką jak mała dziewczynka. – Podobało się cioci? – zapytałam. Doskonale wiedziała, co mam na myśli. Uśmiechnęła się z pewną rezerwą, lecz figlarnie. – Gdy jego członek wchodził ci w pupę? Byłaś wprost przecudowna – wyszeptała. – Wykorzystam cię, ciociu. – Jednocześnie z Frederickiem? – Pytanie padło

nieco nieoczekiwanie, ale niczego nie dałam po sobie poznać. Ciotka starannie ukrywała swoje pragnienia. – Tak, oraz z innymi. Będziesz mi posłuszna, Mathilde. – Po raz pierwszy zwróciłam się do niej po imieniu. – Zgoda – rzekła cicho. Koniuszki naszych języków, onieśmielone własną śmiałością, zetknęły się. Podniesiono i postawiono moje żagle. Ona już się nie mogła wycofać. Wilgotne języki pocierały się o siebie. Poruszały się tak leniwie, jakby czas spowolnił swój bieg. – A Thomas? – zapytała. Nasze oddechy popłynęły jednym strumieniem. Odkąd mnie posiadł, nigdy żadnej z nas nie służył. Od niecierpliwego wyczekiwania na ów moment miał obłęd w oczach. Przydzieliłam mu niewielką sypialnię, nie pozwalając spać razem z ciotką. Ostatni raz polizałam jej język, zatrzymując ręce, które już sięgały do mojej pupy. – Możesz być dla niego oziębła, on zaś niech cierpi katusze, niech wzbierają jego soki. Za kilka

tygodni

posłuży

mej

pierwszej

nowicjuszce.

Wcześniej jednak zabraniam ci spuszczać mu mleko. Gdy to mówiłam, oczy zalśniły mi ognikami okrucieństwa. Uwolniłam się delikatnie z uścisku ciotki. Wiedziałam, iż wykonywanie tych poleceń sprawi jej radość. Nim zdołała coś powiedzieć, zbiegłam na dół, zmuszając ją w ten sposób do pójścia w moje ślady. Czekający w hallu wuj rzucił mi bojaźliwe spojrzenie. Uznałam,

że

zasługuje

na

całusa

w policzek.

Odwracając się, musnęłam przyodzianą w rękawiczkę dłonią jego dumnie sterczącego w spodniach penisa. Miało to na pewien czas podziałać uspokajająco. Kiedy otwarły się drzwi, ujrzeliśmy słońce stojące wysoko na niebie, wszystko jak okiem sięgnąć skąpane było w potokach złocistego światła. „Słońce jest Bogiem”, tak powiedział dwadzieścia lat temu na łożu

śmierci

wielki

malarz

Turner.

Podobno

słoneczny promień padł nań, gdy wymawiał te słowa. W tej chwili święcie mu wierzyłam. Caroline szła

w całej swojej krasie obok. Zamiatała suknią ziemię. Ja pozornie się nie zmieniłam, jednak idąc, czułam, iż odrodziłam się wewnętrznie. Mijając rododendrony, znów gładziłam ich liście i kwiaty. Uwielbiam ciszę roślin. Nie widzą, a jednak patrzą, są ślepe, a jednak obserwują nas. Uległe dotykowi, nie poddają się nigdy. Można je unicestwić, ale za rok znów wyrosną w tym samym miejscu albo nieco dalej. Ich chemia tworzy cuda. Są tu i tam, zawsze i wszędzie. Nocą zapadają w sen, choć nie znają czasu. Oddychają cichutko, ale nikt ich nie słyszy. – Chciałabym być rośliną – powiedziałam do Caroline. W powozie ujęłam ją za rękę. Postacie ciotki i wuja stojących na stopniach domu zmalały. – O, tak, chciałabym być kwiatem – odrzekła. Nie zrozumiała znaczenia moich słów. Nieważne. Mówiła pozbawionym afektacji, dziecięcym głosem. Oczyma w kwiat,

wyobraźni

ujrzałam

przywierającą

do

ją

przeistoczoną

pręcika,

łagodne

zespolenie członka z jej pupą. Najpierw drżałaby, jęczała i kwiliła. Potem nauczyłabym ją ciszy. Poznałaby

ciszę

roślin,

pobudzający

wytrysk

życiodajnego soku w głąb jej ściśniętych pośladków. Wznosząc się wewnątrz zatopionej w niej łodyżki, sok

ów

popłynąłby

następnie

zniewalającym

strumieniem. Wśród słabnących drgnień łodyżka wreszcie by się wycofała. Caroline zaś poznałaby smak zwycięstwa, smak własnej potęgi. Czekał na nas opustoszały dom. Ciotka bowiem zwolniła całą służbę, co było bardzo rozsądnym posunięciem. Pozostał jedynie starszy ogrodnik nazwiskiem Perkins. Nie nadawał się do moich celów, gdyż był już zbyt zgrzybiały. Słysząc turkot zajeżdżających powozów, wyszedł nam na spotkanie, zdjął czapkę i niczym prawdziwy lokaj otworzył drzwiczki

pojazdu.

Obdarowałam

ogrodnika

najbardziej promiennym z uśmiechów. Skonstatowałam z przyjemnością, że wszystkie pokoje zostały nareszcie dobrze przewietrzone.

Z kuchni dochodziła woń masła, sera i ziół. Współgrał z nią

zapach

pozostałego

od

rana

chleba.

W kamionkowych naczyniach okrytych gęstą tkaniną czekało

mleko.

W spiżarce

o wyłożonych

kamiennymi płytkami ścianach lśniły na liściach sałaty niczym diamenciki krople chłodnej wody. Wszystko szło dobrze. Mój list do ojca żeglował po oceanie. Mary i Jane zdjęły płaszcze i zakrzątnęły się wokół nas. Ponieważ, przechodząc w pobliżu okien, za którymi majaczyła postać ogrodnika, zdradzały dziwną nerwowość, nakazałam im włożyć suknie. Należało bowiem przestrzegać zasad przyzwoitości. Skoro tylko z nastaniem wieczoru zasłonimy okna, całkowicie odgrodzimy się od świata. – Czy będziemy przyjmować gości? – zapytała Caroline.

Mary

zaparzyła

herbatę

i podała

ją

w salonie. – O, tak, wielu. Będą maskarady, zabawy i przedstawienia, droga siostro, będą też przyjęcia ogrodowe. Zobaczysz, spodobają ci się.

Pomyślałam, że nocą przywiążę dziewczęta łańcuchami do drzew. Wśród listowia będą się unosić i kiwać chińskie lampiony. Dziewczęta będą miały podkasane suknie, ja zaś będę się przechadzać obok z piórkiem w dłoni. Potem jedną po drugiej uwolnię i odprowadzę

w wiadomych

celach.

W stajniach

zapłonie mnóstwo świec. Czyżby Caroline czytała w moich myślach? Odstawiła filiżankę, wstała i wyjrzała przez okno na srebrne modrzewie, które wyginały się gibko na wietrze. – Nie będziesz mnie kochać tak mocno jak inne dziewczęta, wiem o tym – rzuciła ponuro. – Czy one wszystkie będą młode? – Nie będą. – Teraz ja wstałam i podeszłam do niej. Gdy położyłam jej dłoń na ramieniu, odchyliła głowę do tyłu. Jej piękne puszyste włosy połaskotały mnie w nos. – Niektóre to matrony, ale o jędrnych ciałach. Altanka jest przestronna, nieprawdaż? Caroline skinęła głową. Jej spojrzenie uciekło

gdzieś w bok. – Owszem, tak... Czemu pytasz? – Urządzimy ją wedle naszego gustu. Co jest wewnątrz? – Otomana i nic więcej. – Otarła się krągłą pupą o mój brzuch. – Ojciec powiedział... – zaczęła. Przerwałam jej. – Wydam odpowiednie polecenia. Będą tam otomany, kobierce, obleczone jedwabiem poduszki, lampy o cienistych abażurach, a także mała kolekcja biczów i rózg, które będą siekać twoje pośladki. Stworzymy sobie własny, mały intymny świat, świat naszych tajemnic i lubieżności. Pojmujesz? – Och, tak – wyszeptała. Odwróciła się i rzuciła w moje objęcia. – Czy będę... czy będę musiała to robić? Nikt nic nie zobaczy, powiedz, będę? – Nikt prócz mnie. Ofiarujesz swoją pupę, tak jak ofiarowałaś usta. Mówiąc to, uniosłam jej z tyłu suknię i jęłam pieścić dwie półkule o skórze gładkiej niczym atłas.

Wodząc palcami wewnątrz dzielącej je szczeliny, zakreśliłam kciukiem kółeczko wokół różyczki odbytu, co spowodowało, że Caroline zacisnęła mi kurczowo dłoń na szyi i zadrżała. – Och, czuję go w s... w sobie, och, j... on jest zbyt potężny! – wyjąkała. – Nic nie mów! – nakazałam surowo. – Wyprostuj nogi i stań na palcach. I stój tak, Caroline! – Ojojoj! – jęknęła. Kciuk, który wetknęłam jej w pupę, znalazł się w uścisku ciepłym, choć niezbyt mocnym; miałam wrażenie, że chwyciło go buzią dziecko. Jednym zręcznym ruchem drugiej ręki podniosłam przód jej sukni i położyłam dłoń na słodkim

gniazdeczku.

Przesuwałam

Pulsowało,

kciukiem

pomiędzy

pulsowało... wargami

sromowymi, wreszcie je rozchyliłam. – Nic nie mów! – powtórzyłam. – Podwiń wysoko suknię! Spełniła

polecenie,

chwiejąc

się

na

wyprostowanych palcach. Kiedy wsunęłam kciuk

głębiej

w najintymniejsze

zakamarki

ciała,

jednocześnie drażniąc niewielki, czupurnie sterczący guziczek łechtaczki, oczy Caroline zaszły mgiełką rozkoszy. Nie mogła dłużej utrzymać równowagi, opadła na całe stopy. –

Ooooo...oooo...ohoho...aaaaaaooooo!

–

kwiliła. Pozwoliłam jej na to, pozwoliłam na ciche westchnienia i parsknięcia. Czułam rozkoszne ciepło promieniujące spomiędzy jej gładkich ud. Gdybym nie postanowiła izolować Caroline od pozostałych kobiet,

wezwałabym

teraz

Mary

albo

Jane

i kazałabym jej lizać cipkę mej siostry. – Cicho, bądź, cicho, kochanie – szeptałam czule. Zmieniłam pozycję i stanęłam nieco z boku. Caroline usiłowała puścić zebrane w garści fałdy sukni i ściskać jedynie puste dłonie, jednak jakby usłuchawszy

bezgłośnego

zakazu,

zrezygnowała

z tego zamiaru. Fałdy materiału nieco jedynie opadły. Nad ciemnym błękitem jej pończoch błysnęły bielą

uda. Naturalnie uścisk jej pośladków nieco zelżał, toteż zdołałam wsunąć w odbyt Caroline cały kciuk, podczas gdy pozostałymi palcami dłoni pieściłam jej pupę. Równocześnie poczułam, że jeszcze bardziej zwilgotniała jej cipka, a pulsowanie przybrało na sile. – B...B...Beatrycze! – wyjąkała Caroline. Przechyliła głowę do tyłu tak daleko, że obawiałam się, iż straci równowagę i runie na podłogę. Ogarnęło ją silne drżenie. Słodko prężyły się wysmukłe, kształtne nogi. Nagle, gdy wycofałam kciuk, opuściła szybko głowę na piersi, opadły też jej ramiona. – Och! – krzyknęła zduszonym głosem i byłaby upadła, gdybym jej w porę nie podtrzymała. – Och, B...Beatrycze! – A więc tak się stanie – uśmiechnęłam się i pocałowałam ją w usta. Na początku będzie to sobie bardzo cenić. Przyjdzie czas, iż pałając dumą, będzie na klęczkach poddawać się tej pieszczocie, rozłożona na ołtarzu miłości. Przyrzekłam sobie, że po upływie

dwóch lat wróci do swojej codzienności i sama postanowi, czy zostać, czy wyjechać. Zapytacie, dlaczego? Nie wiem. Kto będzie wolny, kto zaś nie? Postanowiłam sama o tym zadecydować. Byli ci, którzy dostąpią tej łaski, oraz ci, którzy zostaną pominięci. Zapragną mnie dojrzeć przez grube szkło niewiedzy. Nocami będą się kulić w poszyciu leśnym, wśród krzewów, w gąszczu mokrego listowia, płacząc z żalu, że nie ma mnie obok. Ja odwikłam ich dzieciństwo. Zabrzmią dla nich ostatnie bębny młodości, oni sami zaś w uległości znajdą swoje pocieszenie. Wśród szlochów i łkań ulegną przedmiotowi swojej tęsknoty. Palący bicz spadnie na pośladki płaczących z rozpaczy i bólu. Zostaną zaciągnięte atłasowe zasłony, skryją ich łzy. Wyschnięte

liście

aspidistry

zawodzeń.

Rankiem

wszyscy

wysłuchają przybiorą

ich postać

odzianych na biało dziewcząt z chóru. Gdy minie burza, z ich ust popłyną łagodne słowa, popłynie szczebiotanie. Odpuszczę im grzechy. Udzielę nauk.

Pojmą z biegiem czasu swoją niższość, niższość mężczyzn – tych nosicieli penisów, dostarczycieli pieniędzy. Ponieważ mężczyźni będą wykorzystywani jedynie w tym charakterze. Wpoję im tę zasadę. Znów zebrałyśmy się w salonie. Caroline siedziała lekko niespokojna, Mary zabrała ze stołu tacę. Kazałam jej przygotować posiłek dla chwilowo nieobecnych jej męża i Fredericka. Oni dwaj, wraz z nią i Jane, będą jadać w kuchni. Mary krzątała się zaaferowana. Być może widziała się w roli przełożonej niewielkiego konklawe służby, ja jednak dobrze opanowałam sztukę dzielenia i rządzenia. – Caroline, wkrótce będziesz miała własną pokojówkę – powiedziałam, gdy za Mary zamknęły się drzwi. Spojrzała na mnie zdumiona. Poprzednio prowadziliśmy dom stosunkowo skromnie. – Ja? – zapytała z niedowierzaniem. Uśmiechnęłam się i usadowiłam obok, ujmując

w dłoń jej ciepłe, wiotkie palce. – Będzie to młoda służąca, ta, która obecnie jest przy Arabelli i jej rodzinie – wyjaśniłam. Na pomysł ów wpadłam zgoła nieoczekiwanie, posłużę się nim, postanowiłam, do wywyższenia Caroline. – Będzie twoją służebnicą. Wyszkolisz ją. Nie będzie służyć nikomu innemu, chyba że jej każę. – Wyszkolę ją? – Oblicze mojej siostry pojaśniało. – Och, czy to oznacza, że stanę się taka jak ty, Beatrycze? – zapytała z rozbrajającą wprost naiwnością. Zachowałam jednak kamienną twarz. Caroline była zaiste bardzo słodka. Będzie spełniać z niewinnością anielicy wszelkie moje życzenia. – Być może nastąpi to z czasem, Caroline. Ty przynajmniej zaznałaś stajni. I pokoju kredensowego. Czy to nie było wspaniałe? Czy było ci źle? Skinęła głową i poczerwieniała. – Nikt już nie zwiąże nas razem – westchnęła. – Mogę cię przywiązać do twojej pokojówki – roześmiałam się. W jej oczach błysnęła nieśmiałość,

jakby trzepotanie ćmy. – Jest bardzo ładna... i ma wspaniałe ciało. Przyjemności i kary – czyżbyś już zapomniała? – A czy... a czy będę mogła chłostać ją rzemieniem? Tylko czasami? Pytanie padło równie nieoczekiwanie jak pytanie ciotki Mathilde o Fredericka. Słysząc takie pytania, czułam głęboką przyjemność. Mogłam na nie odpowiadać,

mogłam

milczeć,

uspokajać,

przekonywać, odmawiać, łagodzić, albo zdobywać. – A chcesz? Kogo jeszcze miałabyś ochotę wychłostać? Moja siostra, wiedząc, iż dodaje jej to uroku, wydęła prześlicznie usta. – Amandę. Pragnęła srebrnych opasek do pończoch: czy wiedziałaś o tym? – Owszem. A co jeszcze mówiła? Caroline spuściła wzrok. Nieoczekiwanie jakby zainteresowała się moim stanikiem. – Powiedziała... powiedziała, że jeśli będą ze srebra, z prawdziwego

srebra, to mu pozwoli. Westchnęłam, nie okazując jednak zaskoczenia. Ach, ta nieodgadniona Amanda! Najwidoczniej jednak nie widziała innego wyjścia i w ten sposób próbowała się usprawiedliwić. Caroline z pewnością chciała dociec prawdy i wypytywała Amandę. Nie znamy tych, których znamy, jeśli są daleko. Ojciec brał kobiety o opalonej na brąz skórze. Chłostał im pośladki cienką szpicrutą. Kobiety leżały rozmarzone, a pomiędzy ich wypiętymi, wystawionymi na razy pośladkami perliły się drobne kropelki potu – ciało niemal niedostrzegalnie drży, gdy opada szpicruta. Służący wnoszą herbatę, uprzątają naczynia, są jakby ślepi, nie widzą niczego. – Możesz ją chłostać, czemu nie, ale jedynie w zabawie – powiedziałam, przypomniawszy sobie pytanie, które zadała mi Caroline. Uwzględnię ją co nieco również

w swoich drogą

planach,

postanowiłam

siostrzyczkę

trzymać

jednak w lekkiej

niepewności, nie stawiać kropek nad i, udawać

niezdecydowanie. Powiedziałam jej, że robotnicy zaczną niebawem wznosić nową stajnię. Obiecano, iż będzie gotowa za dwa tygodnie. Zajmę teraz największą sypialnię, która dotychczas należała do ojca. Caroline dostanie się sypialnia obok. W stajni będzie

przybudówka,

w której

urządzę

pokój

z klatkami. Z sekundy

na

sekundę

przybywało

mi

pomysłów, a w twarzy Caroline odbijały się moje myśli. Jednocześnie na jej ustach pojawiło się pytanie, jakby na parapecie okna przysiadł ptak. – Ale co będzie, gdy wróci ojciec? Przybrałam nieprzenikniony wyraz twarzy. – Naturalnie urządzimy również altanę – wypowiedziałam te słowa takim tonem, jakbym nie dosłyszała jej pytania. Otwierała usta, pragnąc coś rzec, gdy nagle brzęknął dzwonek. Jane pospieszyła otworzyć. Po chwili wróciła, niosąc na tacy carte de visite. Przeczytałam. Nazwisko nic mi nie mówiło: jakiś

WIELEBNY HORACY AMES. – Powiedział, że prosi tylko o chwilę rozmowy, poza tym nie jest sam. Nie dociekałam, w czyim jest towarzystwie. Takie pytania zdradzają niepewność. Dałam leniwie znak ręką. Caroline poprawiła na sobie ubranie i rozłożyła suknię. Bardzo mi się podoba jej opanowanie w takich sytuacjach. Po chwili w salonie zjawił się niebrzydki dżentelmen w średnim wieku. Był sam. Zaczął się gorąco sumitować. Czarnym ubiorem i koloratką przypominał nieco jastrzębia. Przybyli we trójkę z hrabstwa Kent, wyjaśnił, żeby obejrzeć położony w sąsiedztwie dom, który zamierza nabyć dla potrzeb parafii. Niestety, w powozie, którym przyjechali, pękła oś, a na dobitkę agent firmy handlującej nieruchomościami nie przybył z kluczem, tak jak to było umówione. Czekali godzinę w ogrodzie. Teraz, ponieważ dzień ma się ku końcowi, chciałby prosić o udzielenie chwilowego schronienia swoim córkom.

– Czekają na zewnątrz? – zapytałam. – W hallu, madame. Nie chciałem robić subiekcji... – Och, ależ proszę je tu przyprowadzić! – przerwałam mu szybko. – Zajmie się tym moja siostra. Tymczasem pozwoli pan kieliszeczek sherry? Proszę się czuć jak u siebie w domu. Jakie to przykre czekać tak i czekać bez końca... Zdawał

się

być

ujęty

tak

serdecznym

przywitaniem, wziął z moich rąk kieliszek i usiadł; tymczasem w drzwiach ukazały się dwie młode damy, najwyraźniej bardzo onieśmielone. Obie miały na sobie ładne suknie i czepki, jednak ich brudne i zakurzone obuwie świadczyło, że były długo w drodze. Nastąpiła

wzajemna

prezentacja.

Wyższa

z dziewcząt, Clarissa, wyglądała na osiemnaście lat. Jej siostra, Joanne, była od niej trzy lata młodsza, jednak na tyle dojrzała, by przyciągać spojrzenia. Obie pastorówny miały ciemne włosy, lekko zadarte

noski, usta o przyjemnym kształcie oraz smukłe w kostkach, choć niemal w całości ukryte pod sukniami nogi. – Jak i kiedy mieliście państwo wrócić? – zapytałam, udając wielkie zaaferowanie i zalewając pastora potokiem słów, podczas gdy Caroline częstowała Szczęśliwym

dziewczęta trafem

orzeźwiającym akurat

przybyli

napojem. Frederick

i Edwin. Natychmiast wysłałam tego ostatniego do kołodzieja, który, jak wiedziałam, wynajmował niekiedy pojazdy konne. Mąż Mary wrócił za niecałą godzinę z doniosłą wiadomością, że kołodziej dysponuje jedynie niewielkim faetonem, którym, z powodu szczupłości miejsca, trzy osoby żadną miarą nie mogłyby daleko ujechać. Tymczasem wiele się dowiedziałam o trojgu przybyszów.

Wielebny

Ames

miał

zastąpić

miejscowego pastora. Ponadto tego samego wieczoru miał do załatwienia w Gravesend, dokąd musi wrócić, jakąś niecierpiącą zwłoki sprawę.

–

A więc

dziewczęta

zostaną

tutaj

–

postanowiłam w jednej chwili Siedziały skromnie, jedynie od czasu do czasu rzucając na mnie nieśmiałe, lecz badawcze spojrzenia. Nie ulegało wątpliwości, że zastanawiało je dlaczego ja, stosunkowo młoda osoba, jestem panią całego domu. – O, nie. Byłoby to zbyt wielkie nadużycie pani gościnności, madame. Zwłaszcza że będę mógł wrócić dopiero za tydzień. Czy w najbliższej okolicy nie ma jakiegoś pensjonatu albo zajazdu? – Gdzie przebywałyby bez należytej opieki? – wpadłam mu w słowo. Rychło uśmierzyłam jego obiekcje,

które

wyraził

wielce

taktownie,

najwyraźniej w skrytości ducha licząc na to, że udzielę jego córkom tak długiej gościny. Ostatecznie pochodziliśmy wszyscy z tej samej klasy społecznej. Przestrzegaliśmy konwencji. Obecność Caroline w końcu przesądziła sprawę. O wpół do szóstej, po zjedzeniu w naszym

towarzystwie zimnego posiłku przygotowanego przez Mary, wielebny Ames gotów był do odjazdu. Córki skromnie siedziały przy stole, on zaś na pożegnanie wycisnął na policzku każdej ojcowski pocałunek. Obsypywana wyrazami wdzięczności, odprowadziłam go przed dom, gdzie czekał już faeton. Nie

szczędziłam

zapewnień,

iż

Clarissa

i Joanne znajdą u mnie dobrą opiekę. Ujął mą dłoń i wylewnie ją uścisnął. Jak mi wyjaśnił, był wdowcem. – Teraz wiem na pewno, że zostawiam córki w dobrych rękach – oznajmił i nim usadowił się na twardym siedzeniu, z poważną miną ucałował mi dłoń. – W jak najlepszych. Zatroszczymy się o nie pod każdym względem. – A więc za tydzień – powiedział i pomachał ręką. Chyba

oczarowało

go

moje

spojrzenie,

pomyślałam, gdy faeton ruszył. Odprowadziłam go

spojrzeniem aż do bramy. Drzwi domu były otwarte, zapraszały mnie do środka. Przez szyby z kolorowego szkła wsączało się słońce, tworząc na przeciwległej ścianie promieniste pasma. Gdy wchodziłam do salonu, światło musnęło mi policzek, jakby udzielając błogosławieństwa. Caroline

prowadziła

ożywioną,

jak

zauważyłam, rozmowę z dziewczętami. Być może nasze myśli szły jednym torem. Klasnęłam w dłonie i uśmiechnęłam się, dając do zrozumienia, że jestem rada z ich obecności. – Najpierw wykąpiemy was, a potem sobie odpoczniecie – oznajmiłam. Dziewczęta zdjęły już czepki. Długie włosy pięknie spływały im na ramiona. Ujęłam dłoń Joanne. – Pozwól, zaczniemy od ciebie. Potem Caroline zajmie się Clarissą. Clarissa lekko się zarumieniła. – Och, ależ... – zaczęła. Przerwałam jej z uśmiechem. –

Wiem,

wiem

–

rzekłam

łagodnie

z bezgranicznym pobłażaniem w głosie. – Zwykle kąpiecie

się

same,

jednak

w obcym

domu...,

a i z kranami w łazience bywają doprawdy poważne kłopoty... Gdy

wyprowadzałam

Joanne

z salonu,

stopniowo zawieszałam głos. Ta mała wygląda jak słodki

kupidynek,

pomyślałam,

a wrażenie

to

pogłębiło się, gdy odkręciłam kran, po czym zaczęłam ją rozbierać. Miała wspaniałe młode ciało o piersiach przypominających owoce granatu, na których, wprost domagając się pocałunków, sterczały figlarnie sutki. Kiedy zdejmowałam jej majtki, nie mogłam się powstrzymać

od

ukradkowego

pogłaskania

pulchniutkiego tyłeczka. Zarumieniona, obnażyła dorodną

cipkę

spoczywającą

w przecudownym

kosmatym gniazdeczku. Choć nieodparcie mnie kusiło, żeby wsunąć tam palec, opanowałam się i poprosiłam ją, żeby weszła do wanny, w której natychmiast usiadła; ciepła, pachnąca woda sięgała jej poniżej biustu.

– Namydlę cię, pozwolisz? – zaproponowałam. Gdy jęłam przesuwać pokrytymi pianą dłońmi po jej cudownie

krągłych

piersiątkach,

siedziała

w milczeniu, rumieniąc się, niemniej jednak, jak mi się wydawało, pragnęła być podziwiana. Jej sutki, najpierw lekko tylko zaokrąglone i atłasowo gładkie, szybko zesztywniały, gdy zaś chwyciłam palcami bliższą z nich, Joanne rozchyliła usta, ukazując ząbki jak perełki. – Śliczna z ciebie dziewczyna – wyszeptałam. – Czy mogę cię pocałować? Mówiąc te słowa, położyłam dłoń na jej wysmukłym karku. Gorące usta przylgnęły niczym brzoskwinie do moich ust, były zaś na tyle rozchylone, że zdołałam wsunąć jej do buzi koniuszek języka. Ona początkowo zaczęła wycofywać swój języczek, jednak po chwili dotknęła nim mojego. Przesunęłam drugą dłonią po jej krągłej, jędrnej piersi. Poczułam pod palcami sztywno sterczącą sutkę. Wargi zaskoczonej Joanne rozchyliły się

szerzej, doszłam jednak do wniosku, że jeszcze nie czas na zepsucie tej dziewczyny. Zaczęłam udawać, iż po prostu serdecznie sobie z nią figluję, co musiało podziałać na jej sumienie niczym balsam. – Będzie nam wesoło, Joan, prawda? – zachichotałam, słysząc w odpowiedzi wyszeptane „tak”.

Następnie

starannie

ją

wyszorowałam,

pieszcząc i gładząc każdy zakamarek i każdy wzgórek jej

ciała,

unikając

wszakże

jakichkolwiek

dwuznaczności. Wycieranie trwało dłużej, zwłaszcza sporo czasu zajęło mi łagodne, choć zdecydowane pocieranie owiniętą w ręcznik dłonią skóry między udami. Ugięła wtedy kolana, przywarła do mnie i jeszcze mocniej się zarumieniła. Nie odezwałam się ani słowem, całując ją tylko delikatnie w usta, nim włożyła nocną koszulę. Przez tydzień dokonam z nią cudów. A przecież nie zapadła jeszcze pierwsza noc, którą miała u mnie spędzić. Słysząc z salonu otwierające się drzwi łazienki, Caroline przyprowadziła Clarissę. Woda jeszcze nie

ostygła. Panował wtedy obyczaj, iż dwie osoby kąpały się w tej samej wodzie, gdyż z jej dostarczaniem bywały trudności. Clarissa drasnęła mnie wzrokiem. Znałam taki wyraz oczu. Nie zamierzałam jej pieścić ani całować podczas kąpieli. Gdy Caroline odprowadziła Joannę do sypialni, wprowadziłam jej siostrę do łazienki i czekając, aż się rozbierze, stanęłam obok. Gdy została w samej koszulce i pończochach, zauważyłam, iż z sylwetki przypomina Amandę, tyle że ma od niej obfitsze pośladki. Miętosząc nerwowo ramiączka koszulki, czekała aż wyjdę. Zamiast jednak to uczynić, zebrałam jej rozrzucone na podłodze ubranie. Me gesty przepojone były niemym wyrzutem. Clarissa nieco wyniośle zrzuciła ostatni, osłaniający jej nagość fragment garderoby, zostając tylko w pończochach. Miała pulchne łono, strzeliste uda, małe stopy. Jej piersi, niezbyt duże, były doskonale zaokrąglone. – Zawołaj mnie po kąpieli: ja albo pokojówka

przyniesiemy ci nocną koszulę – powiedziałam. W jej

spojrzeniu

nieomylnie

rozpoznałam

wielką ulgę. Przywołała na usta blady uśmiech wdzięczności. Zdjąwszy pończochy, weszła zwinnie do zmętniałej wody i usiadła. Wyszłam z łazienki, pozostawiając drzwi na wpół uchylone, uprzednio kładąc ubranie Clarissy tam, gdzie żadną miarą go nie znajdzie. Z Joanne pójdzie mi łatwo, znałam charakter takich dziewcząt jak ona. Czuła, serdeczna i uległa, przyjmie w siebie członek,

wijąc

się

w zaskoczeniu.

Tydzień

przygotowań to i tak nazbyt długo. Z Clarissą będzie inaczej. To prawda, pozwoliłam jej odnieść małe zwycięstwo, było to jednak jej ostatnie zwycięstwo. Tej nocy wymierzone rzemieniem razy będą więc dla niej

jeszcze

większą

i jeszcze

boleśniejszą

niespodzianką. Mary będzie trzymać Clarissę. Rozmarzona przeniosłam się myślami do graciarni, skąd prowadziła drabinka na poddasze. Na jej szczebelkach osiadł smutek kurzu. Z dołu,

z łazienki,

dochodził

mnie

plusk

wody,

przypominający plusk fal rozorywanych przez wysoki dziób żeglującego po morzu statku. Który powracał... powracał... powracał...