3 Anonim Diabelski cmentarz

Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia

2

Jeden Widzę! Prawdą jest, że nic nie zastąpi koni mechanicznych. Pojemny silnik tego cuda mógłby wycisnąd… Johny Parks wreszcie spełniał swoje życiowe marzenie. Jazda opuszczoną autostradą wcześnie rano, z prędkością ponad stu mil na godzinę, była niesamowita. Fakt, że siedział w samochodzie policyjnym i ścigał niesławnego seryjnego mordercę w czarnym Pontiacu Firebird tylko dodawał dreszczyku emocji. Radio zatrzeszczało i po raz trzeci w ciągu ostatnich dwóch minut rozległ się głośny i wyraźny głos szefa: - Powtarzam, wszystkie jednostki wycofad się. Zakazuję ścigania podejrzanego na terenie Diabelskiego Cmentarza! Podkreślam – to cholerny rozkaz! Siedzący na miejscu pasażera partner Johny’ego, Neil Silverman, schylił się i zaczął kręcid kontrolerem głośności stacji, dopóki głosy innych funkcjonariuszy, potwierdzających przyjęcie wiadomości, nie ucichły. Dwaj gliniarze wymienili uśmiechy i skinęli głowami. Zrobiwszy to, przyspieszyli i minęli wielki znak na poboczu. Głosił on:

3

Witamy na Diabelskim Cmentarzu Johny patrzył w lusterku wstecznym, jak siedem ciągnących za nimi samochodów zatrzymało się, zawróciło i odjechało. Nie mają jaj. To była jego chwila – cóż, jego i Neila, tak przypuszczał. Żaden z nich nie angażowałby się normalnie w tak szeroko zakrojony pościg, ale tego ranka zabito tylu policjantów, że i oni zostali wezwani do akcji. Obydwaj mieli niewiele ponad dwadzieścia lat, razem ukooczyli Akademię ledwie sześd miesięcy wcześniej. Neil był najlepiej w ich grupie posługiwał się bronią i mierzył wysoko. Johny z kolei ekscytował się faktem, że wiezie autostradą najlepszego snajpera. To była ogromna szansa, by wyrobid sobie nazwisko. Jeśli ktokolwiek miał zdjąd kierowcę Firebirda, musiał to byd jego kumpel Neil – dlatego Johny tak chętnie kontynuował pościg, mimo że w ten sposób sprzeciwiał się rozkazom szefa. Z ostrym blaskiem słooca pustyni mierzącym w oczy, Johny walczył o panowanie nad samochodem, gdy zbliżali się do Firebirda. Lawirowanie po autostradzie pokrytej kupkami piasku i żwiru, próbowanie doścignięcia szaleoca, który stratował tamtego ranka co najmniej trzy samochody, wymagało od niego użycia wszystkich zdolności. Jeśli Neil był najlepszym strzelcem w jednostce, Johny mógł się uważad za najlepszego kierowcę. Jako nastolatek był fanatycznym kierowcą gokartów, godzinami dwiczącym na specjalnie wybudowanym żwirowym torze na farmie ojca i wygrywającym wyścigi na lokalnych trasach. To jego kierownicze zdolności złączyły go z jego narzeczoną, Carrie-Anne, główną cheerleaderką z jego liceum. Niebawem spodziewali się pierwszego dziecka. Więc 4

jeśli Johny zdobędzie sławę i fortunę jako jeden z tych, którzy dopadli Bourbon Kida, jego niebawem narodzone dziecko będzie miało ojca, z którego będzie mogło byd dumnym. - Dawaj, Johny! Stąd nie dam rady dobrze wycelowad! – krzyknął Neil, celując pistoletem przez otwarte okno. – Przybliż się! Johny docisnął stopę na pedale gazu i próbował zrównad czubek maski ich służbowego wozu z tyłem Firebirda. - Celujesz z opony? – krzyknął nad rykiem silników i wiatrem wpadającym przez otwarte okna. - Nie. W kierowcę. - Nie powinieneś celowad w opony? Neil oderwał wzrok od samochodu przed nimi i spojrzał wprost na niego. - Słuchaj. Jeśli zadrapię tego gościa, przejdziemy do legend, Johny. Pomyśl tylko – będziesz opowiadał dzieciakowi, że załatwiłeś największego seryjnego zabójcę w historii! Jednym okiem zerkając na drogę, Johny uśmiechnął się do partnera. - Jasne. To byłoby ekstra. - Już to widzę. Będą nas zapraszad na otwarcia supermarketów, będziemy reklamowad płyny po goleniu i inne pierdoły. - Wystarczyłby mi nowy płyn po goleniu. - To prowadź równo, żebym mógł to urzeczywistnid. - Ale dasz radę go zranid? Dasz radę? Co? Neil niecierpliwie potrząsnął głową. 1 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia

5

- Czego ty ode mnie, do cholery, oczekujesz? Mam mu odstrzelid kinol? Jestem dobry, ale nie aż tak. Nikt nie jest. – Bardziej wychylił się przez okno i dodał: - Nie zapominaj, że ten drao zabił przynajmniej dziesięciu naszych dziś rano. Dobrych ludzi. Ludzi, którzy mieli rodziny. Wesołego Halloween, potwór wrócił do miasta! Johny nie zapomniał, że było Halloween. Tutejsi mieszkaocy – ci nieliczni, którzy wciąż tu byli – nie zapuszczali się na Diabelski Cmentarz, a zwłaszcza w Halloween. Po barach i jadłodajniach krążyły plotki na temat tego, co działo się tam trzydziestego pierwszego października. Mówiło się, że co roku jechał tam autobus pełen niewinnych głupców, którzy nigdy nie wrócili. Większośd ludzi wierzyła. To był mały brudny sekrecik mieszkaoców. Johny już minął znak informujący, że znaleźli się na śmiercionośnym terenie. Już sam morderczy pościg za seryjnym mordercą znanym jako Bourbon Kid był naiwny, a prowadzenie go na Diabelskim Cmentarzu w Halloween… cóż, było to równie głupie jak skok na bungee bez uprzęży. - Dobra, Neil, kumam. Pospiesz się i załatw tego suki syna. Potem się stąd wynosimy! - Jasne, stary. Droga ciągnęła się bez kooca aż po horyzont, połyskując ułudnie we wczesnoporannym upale. Jak okiem sięgnąd, nie było widad budynków ani innych samochodów. Neil znowu wychylił się przez otwarte okno i wycelował broo w zaciemnioną szybę Firebirda. Wiatr podwiewał w górę jego zazwyczaj perfekcyjnie ułożone blond włosy. - Chodź do tatusia, ty sukinsynu – wyszeptał. Ułamki sekund przed strzałem, kierowca Firebirda dał po hamulcach, gwałtownie zatrzymując samochód. Neil

6

już nacisnął spust. Ale pocisk chybił celu, przeleciał obok maski drugiego auta. Johny też ostro hamował, ale zanim dotarło so niego, co się dzieje, po stronie kierowcy Firebirda opuściła się szyba. Pojawiły się dwie bliźniacze lufy odbezpieczonych pistoletów. Były skierowane w nich dwóch. Johny otworzył usta, by krzyknąd do Neila, żeby padł, ale… BUM! Stało się to tak szybko, że Johny ledwie zdążył mrugnąd, nie mówiąc o wypowiedzeniu ostrzeżenia pod adresem partnera. Potężna siła wystrzału rozsadziła większośd głowy Neila i rozchlapała ją na połowie twarzy Johny’ego. Krew, włosy i resztki mózgu wpadły mu do ust, gdy wykrzykiwał przerażone „O kurwa!” Zaskoczenie spowodowało, że stracił kontrolę nad samochodem. Firebird nawrócił przed nim, z dużą prędkością zahaczając przednim błotnikiem o radiowóz. Johny jeszcze raz dał po hamulcach, ale było za późno. Stracił panowanie nad kierownicą, która wirowała dziko w jego rękach. Kątem okna widział, że trzy lub cztery znosy tyłu Firebirda wywołane gwałtowną zmianą prędkości na niepewnym gruncie, następnie wyrównanie i pomknięcie w dół autostrady. Z piskiem opon radiowóz spadł z ulicy w pokrytą skałami pustynię. Uderzył w występ skalny i dachował w powietrzu, wyrzucając pozbawione życia ciało Neila z miejsca. Johny znalazł się do góry nogami w powietrzu. Instynktownie, złożył podłokietniki i mocno chwycił się siedzenia. To była pierwsza rzecz, której nauczono go na wypadek dachowania w czasie wyścigu. Jeśli dach samochodu miałby uderzyd w ziemią, Johny musiał jak najdalej odsunąd się od najbardziej niebezpiecznego miejsca, 7

trzymając się siedziska z całej siły. Słyszał szczęk dachu, gdy rozpłaszczył się na pustynnym gruncie. Wgnieciony metal minął jego głowę o niecały cal. Samochód koziołkował jeszcze trzy razy, coraz bardziej i bardziej pozbawiając go orientacji. Wreszcie wylądował na boku od strony kierowcy, z Johnym przyciśniętym do okna, gapiącym się w piaszczysty grunt. Auto zachwiało się kilka razy, zanim wreszcie na dobre stanęło. To co zostało z Neila, znajdowało się na nim. Jedno oko jego zmarłego przyjaciela patrzyło na niego blado, krople krwi kapały na niego jak zapowiedź deszczu. Usłyszał pstryknięcie nadwyrężonego metalu, niewyraźnie dostrzegł wyciek benzyny. Sekundę przed utratą przytomności, Johny podjął świadomą decyzję o rezygnacji ze służby. 2 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia

8

Dwa Tamten halloweenowy poranek a Diabelskim Cmentarzu był wyjątkowy. Joe otworzył stację benzynową jak zwykle równo o ósmej, ale wszystkie pozostałe aspekty dnia różniły się od normalności. Niecałe dziesięd minut spędził na świeżym powietrzu, odblokowując węże dwóch pomp paliwowych i włączając oświetlenie. Brakowało nawet jaszczurek, węży i niezliczonych robaków, które pełzały i czołgały się po tym zakurzonym pustkowiu. Jeśli szukały spokojnego schronienia na dzieo czy dwa, tutaj mogły je bezproblemowo znaleźd. Knajpa u Śpiącego Joe’a była jedynym przystankiem na ciągnącej przez pustynię autostradzie do Hotelu Pasadena. Służyła za stację benzynową, a ponieważ w promieniu setek mil nie było innych punktów, większośd podróżujących tą drogą osób zatrzymywała się, by zatankowad. A w dniach poprzedzających Halloween sprzedaż sięgała zenitu. Joe czekał na festiwal niemal równie mocno, jak się go obawiał. Pojawiało się mnóstwo dziwnych osobistości, by napełnid baki i brzuchy. Dziewięddziesiąt procent stanowili ekscentrycy; pozostałe dziesięd procent można delikatnie określid mianem naiwnych. Dotychczas, przez dwanaście lat, które prowadził stację i knajpę, Halloween dostarczało zawsze tego, czego oczekiwał. Ten rok nie zapowiadał się inaczej. Upewniwszy się, że dyspozytory są sprawne i gotowe, wrócił do sanktuarium knajpy. Lepiej niż dobrze wiedział, że spokój i cisza na zewnątrz były tylko ciszą przed burzą. Z doświadczenia wiedział, co go czekało i był wdzięczny, że, kiedy w upływem dnia sprawy przybrały okropny bieg – bo tak się stanie 9

– miał schron przeciw tornadom, w którym się ukrył. W kuchni na tyłach knajpy nastawił czajnik z kawą, czekając na doroczną wizytę Jacko. Kiedy się parzyła, zajął się wczesnorannymi obowiązkami. Około wpół do dziewiątej na zewnątrz zatrzymał się van, jak co rano, by dostarczyd papiery. Niemal co rano Joe wymieniał uprzejmości z dostawcą Petem i zwięźle gawędził o lokalnych nowinkach. Jednak tego ranka Pete nawet nie wysiadł z samochodu. Odsunął szybę po stronie kierowcy i wyrzucił stertę gazet związanych sznurkiem. Paczka wylądowała na ziemi u stóp Joe, wzbijając mały obłok piasku i kurzu. - Dobry, Pete – powiedział Joe, unosząc czapkę. - Hej, Joe. Jestem dziś spóźniony. Muszę lecied. - Nie skusisz się na kawkę? Właśnie zaparzyłem. - Nie, ale dzięki za chęci. Mam dziś mnóstwo roboty. - Cóż, musimy się rozliczyd. Pamiętaj, wiszę ci od zeszłego tygodnia. Pete zaczął już podnosid szybę vana. Nietrudno było stwierdzid, że nie miał najmniejszego zamiaru zostawad. - Luzik, Joe, wiem, że jesteś sumienny. Zapłacisz jutro. Albo później w tygodniu, nieważne. - Na pewno? Mogę iśd po kasę do środka. – Ale równie dobrze mógł się nie odzywad. - Do jutra, Joe. Miłego dnia. Okno vana zupełnie się zamknęło i Pete odjechał, krótko machając do Joe. Niebawem zniknął z zasięgu wzroku, jadąc w kierunku Hotelu Pasadena. Zazwyczaj pogawędka między dwoma mężczyznami trwała około pięciu minut. Pete był dośd przyjacielski oraz

10

w jakimś sensie wdzięczny za luźną pogawędkę, ale w halloweenowe poranki zawsze pilno mu było do dostarczenia kolejnych przesyłek. Na Diabelskim Cmentarzu były tylko dwa miejsca, do których jeździł – Joe i Hotel Pasadena – więc Joe nie czuł się urażony dzisiejszym pośpiechem Pete’a, chociaż był lekko zawiedziony. Do ósmej czterdzieści pięd przygotował knajpę do otwarcia. Odprężony i gotowy na kolejny dzieo, nalał sobie pierwszy kubek kawy i usiadł przy jednym z okrągłych drewnianych stolików, by przejrzed prasę. W lokalu było tylko osiem stolików, każdy przykryty typowym obrusem w białe i czerwone kwadraty. Klient, który przyszedłby tu po raz pierwszy, nigdy nie powiedziałby, że Joe to właściciel. Codziennie nosił te same niebieskie sztruksowe ogrodniczki, które prał raz w tygodniu. Jego rzednące szare włosy były zawsze ukryte pod piętnastoletnią czerwoną bejsbolówką, oprócz kilku kłaczków wystających w okolicach uszu. Jego zmęczoną, pochmurną twarz pokrywała srebrno-szara szczecina. Zawsze wyglądał bardzo żałośnie, bez względu na nastrój. Nawet w jego młodości żartowano, że wyglądał, jakby chwycił go skurcz podczas robienia grymasów. 3 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia Nagłówek na pierwszej stronie jednej z gazet głosił „POSZUKIWANY ŻYWY LUB MARTWY – NAGRODA 100 000$”. Pod pogrubioną czcionką rozmiaru 72 znajdowało się czarno-białe zdjęcie z kamery przemysłowej, przedstawiające mężczyznę w przetłuszczonych, sięgających ramion ciemnych włosach, całego w czerni i z parą okularów przeciwsłonecznych. Według artykułu towarzyszącego nagłówkowi, mężczyzna był podejrzany o serię 11

napadów z bronią w pobliskiej wiosce. Oprócz tego, zabił kilku lokalnych funkcjonariuszy policji oraz niewinnych cywili. Ilośd trupów sięgała już ponad trzydziestu, ale gliniarze podejrzewali, że znajdą jeszcze kilka w ciągu kolejnych dni. Artykuł sugerował też, że oskarżony może byd miejską legendą znaną jako Bourbon Kid. Wszyscy wiedzieli o Bourbon Kidzie. Ale wkładano go między legendy jak Wielką Stopę czy potwora z Loch Ness. Joe, z zadowoleniem czytając gazetę, rozważał możliwości zdobycia nagrody za schwytanie Bourbon Kida. Wydałby pieniądze na kupno nowego samochodu? Może na wakacje? Albo nawet przeprowadzkę do większego miasta? Ale czy miałby odwagę, żeby złapad Kida? Odpowiedzią było żałosne nie. A co ze strzeleniem mu w plecy, gdyby nadarzyła się okazja? Tak, to mogło się udad Było tchórzliwe, owszem, ale leżało w interesie narodu. A naród byłby mu dozgonnie wdzięczny. Chodby z tego powodu, nawet gdyby zdobył pieniądze, nie przeniósłby się do innego miasta. Nie ma sensu stawad się legendą, jeśli nie będzie cię w pobliżu, by słuchad pochwał innych. Pociągał łyk czarne kawy ze swojego ulubionego białego kubka kiedy, jak na zawołanie, pojawił się Jacko, jego doroczny gośd. Odkładając myśli o zostaniu lokalnym bohaterem, Joe przypomniał sobie, że pojawienie się Jacko było niemal równie ekscytujące jak jego życie w najbardziej optymistycznym scenariuszu. Kiedy nowo przybyły pchnął drzwi, mały dzwonek nad nimi zadźwięczał, oznajmiając jego przybycie. Był czarnym mężczyzną przed trzydziestką. Co roku przychodził do knajpy ubrany jak Michael Jackson z filmu Thriller. Nosił czerwoną skórzaną kurtkę, pasujące czerwone skórzane spodnie i niebieski Tshirt. Jego czarne włosy były

12

krótkie i mocno kręcone. Co roku Jacko spędzał cały dzieo na plotkach z Joe, pijąc hektolitry kawy i mając nadzieję na złapanie stopa na konkurs wokalny Powrót z Martwych w Hotelu Pasadena. Co roku sromotnie zawodził w realizacji zadania. To jedna go nie zniechęcało, dlatego wracał co Halloween, by jeszcze raz spróbowad szczęścia. Joe patrzył, jak wchodzi i rozgląda się. Niebawem ich oczy się spotkały i mężczyźni uśmiechnęli się do siebie. Jacko pierwszy się odezwał. - Wciąż tu jesteś, Joe? - Jestem. Chcesz to co zwykle? - Tak, psze pana. – Przerwał, przestępując z nogi na nogę, po czym dodał: - Wiesz, że nie mam pieniędzy, prawda? - Wiem. Rozklekotane drewniane krzesło Joe zaskrzypiało głośno, gdy wstał i skierował się w kierunku lady na tyłach pomieszczenia. Na ścianie za nią, na wysokości oczu, znajdowała się drewniana półka. Stał na niej rząd białych kubków identycznych z tym, z którego pił Joe. Wziął jeden ze środka rzędu i położył na ladzie. Później zabrał dzbanek z kawą z blatu przy wejściu do kuchni i zaczął napełniad kubek. Zanim skooczył, Jacko usadowił się na krześle Joe. I czytał jego gazetę. Starszy mężczyzna pozwolił sobie na oschły uśmiech. Co roku to samo. - Jak interes? – Zapytał Jacko, nie podnosząc wzroku znad gazety. - Jak zwykle. - Dobrze wiedzied. Joe podszedł do stolika i położył kubek kawy przed Jacko, tuż obok gazety. Stał nad 13

nim, patrząc, jak czyta pierwszą stronę. - Jak oceniasz swoje szanse w tym roku? – zapytał. - Mam naprawdę dobre przeczucie. - To dobrze, co? Cóż, stawiam pięd baksów, że znowu się nie załapiesz. Jacko wreszcie podniósł głowę, ukazując piękny uśmiech, uśmiech pełen optymizmu i lśniących białych zębów, uśmiech, z którego młody Michael Jackson mógłby byd dumny. - Brak ci wiary, Joe. W tym roku Bóg postawi kogoś na mojej drodze. Czuję to. 4 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia Joe pokręcił głową. - Jeśli Bóg kogoś tu wysyła, to oznacza problemy, przyjacielu. Wsiądziesz do auta z kimś w tej okolicy i jestem pewien, że za rok cię nie zobaczę. Jacko zaśmiał się. - Śniło mi się to zeszłej nocy. Miałem wizję, że Bóg zsyła mężczyznę, który przewiezie mnie bezpiecznie przez ten teren. Dzieo dzisiejszy jest moim przeznaczeniem. Joe westchnął. Jacko był pełen głupstw. I używał języka niepodobnego do kogokolwiek z okolicy. Ale to dodawało mu uroku. - Masz pomysł, kogo ześle ci Bóg? - Jeszcze nie. - Jakieś wskazówki, jak wygląda? - Nie. Żadnych.

14

Joe wyciągnął rękę i poczochrał kręcone włosy Jacko. Uśmiechnął się. - Dobra. Śniadanie będzie za jakieś pięd minut. - Dziękuję panu – powiedział Jacko zdecydowanie zbyt uprzejmie jak na Knajpę u Śpiącego Joe, do której pasowałoby określenie „zapyziała”. Właściciel wyszedł do kuchni i zaczął przygotowywad śniadanie Jacko. Znał je na pamięd. Dwa plastry bekonu, dwie kiełbaski, dwa zasmażane na cebulce ziemniaki i jajko, żółtkiem do góry. Cztery kromki białego pieczywa były już posmarowane masłem i gotowe do podania. Wyjmując składniki ze starej lodówki, położył patelnię na gazie i wrzucił trochę smalcu, po czym plastry bekonu i dwie tłuste kiełbasy. Po chwili wyjął zardzewiałą metalową łopatkę z szuflady pod zlewem naprzeciw rusztu i zaczął obracad kiełbasy. Zimne mięso zasyczało, lądując na gorącym tłuszczu i zapach gotowanego jedzenia uniósł się do nozdrzy Joe. Kiedy wciągnął aromat, wiedział, że nareszcie dzieo wraca do normalności. Nie mogąc doczekad się nadchodzących atrakcji, krzyknął w stronę części jadalnej. - Mnóstwo ludzi się tu kręci, wiesz. Według tej gazety, jeden z nich to seryjny morderca. Słyszałeś kiedyś o Bourbon Kidzie? Jeśli tu wpadnie, radzę ci z nim nie jechad. Jacko odkrzyknął z knajpy. - Pojadę z kimkolwiek. Nie jestem wybredny. - To zabójca, Jacko. Wątpię, żeby był wysłannikiem Boga. - Wysłannicy Boga przychodzą pod różnymi postaciami. - Mają tyle broni, żeby podbid Meksyk. - Mogą.

15

- Więc może faktycznie to on. Zanim Jacko ponownie się odezwał, zapanowała cisza. - Dobra kawa, Joe. - Wiem. Gawędzili miło przez kolejną godzinę czy coś, Jacko zjadł darmowe śniadanie i usiadł, czytając gazety, a Joe usiadł na krześle za barem. Pił trzeci kubek kawy, gdy na zewnątrz wreszcie zatrzymał się samochód. Joe widział go chwilę wcześniej, jak przemknął obok z dużą prędkością. Około pół mili dalej na skrzyżowaniu znajdował się znak kierujący do Hotelu Pasadena, ale co roku w Halloween drogowskaz znikał i każdy przejeżdżający obok knajpy wracał do niej kilka minut później, żeby spytad o kierunek. Joe znał zasady. Musiał udawad zagubionego, jeśli ktokolwiek przyszedłby z pytaniem o lokalizację Hotelu Pasadena. Dzięki temu Jacko mógłby zaoferowad swoją pomoc jako przewodnika w zamian za jazdę, której tak desperacko pragnął. Samochód był czarny, z długą maską. Po samym jej rozmiarze można było zakładad, że pod spodem znajduje się wielki, mocny silnik. Który z resztą całkiem głośno warczał. Prawdę mówiąc, ryczał w sposób sugerujący, że kierowca chciał utrzymywad obroty na wysokim poziomie, mimo że nie wymagały tego okoliczności. To na pewno 5 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia było mocne auto, kierujący bez wątpienia chciał, by ludzie o tym wiedzieli. Było pokryte piaskiem i kurzem czegoś, co niemal na pewno było długą jazdą przez pustynię. Będąc starym cynicznym piernikiem, Joe nie należał do osób 16

okazujących, by samochody robiły na nim wrażenie. Sam posiadał starego rozklekotanego pickupa i drażnił go każdy, kto miał coś lepszego. Prawdę mówiąc, gdyby tylko mógł, nie zwróciłby uwagi na czarny samochód, ale niestety, Jacko chciał dowiedzied się o nim czegoś więcej. - Co to w ogóle za auto? – zapytał Jacko. Joe, udając że nie zauważył, rzucił przesadzone spojrzenie przez zabrudzone okno. Od razu rozpoznał model. - Pontiac Firebird – wymruczał. - Co? - Pontiac Firebird. – Tym razem kładł nacisk na każdą sylabę: - Pon-tiak Fa-jer-berd. - Co to jest Pontiac Firebird? Nigdy nie słyszałem. - Samochód tego złego. - Co ty…? – Jacko przerwał pytanie, gdy zadźwięczał dzwonek, oznajmiając, że kierowca samochodu wszedł do środka. Joe wiedział, że jego przypuszczenia były słuszne. To był zły człowiek. To było oczywiste już z otaczającej go aury. Miał potężną osobowośd. Każdy znajdujący się w zasięgu krzyku mógłby ją wyczud. Może oprócz Jacko. Obcy nosił czarne spodnie zwisające ponad parą czarnych, sięgających nad kostkę butów oraz ciężką czarną skórzaną kurtkę z zupełnie nie pasującym czarnym kapturem. Pod kurtką był obcisły czarny T-shirt. Jego oczy były ukryte za parą ciemnych spolaryzowanych okularów przeciwsłonecznych w metalowych oprawkach, a jego włosy były gęste, ciemne i proste – jakby przetłuszczone. Zwisały niemal do ramion, ale w żadnym konkretnym stylu. Mężczyzna wyglądał na niewymuszenie wyluzowanego, jakby spał w tych ubraniach i 17

nie obchodziło go to. Kiedy podchodził do lady, najprawdopodobniej by zapytad Joe o kierunek, zerknął na Jacko i skinął z aprobatą. Nie było wątpliwości; to był facet ze zdjęcia w gazecie. Joe poczuł, że pocą mu się dłonie. Czy to znak? Ledwie chwilę wcześniej zastanawiał się, co zrobid, jeśli stanie twarzą w twarz z seryjnym mordercą z reportaża. A teraz, jakby na próbę, Bóg postawił go na jego drodze. Joe pomyślał o stu tysiącach nagrody. Czy miał odwagę, by zrealizowad plan i zastrzelid poszukiwanego mordercę, gdyby nadarzyła się okazja? Bez wątpienia były to jedyna w życiu okazja, by nieźle zarobid. Kiedy był w transie, ocieniając ryzyko związane z możliwościami zdobycia tych pieniędzy, mężczyzna się odezwał. Jego głos był szorstki, z nieprzyjemnym, nawet złowróżbnym elementem. - Czy tutejsi nie słyszeli o znakach drogowych? – zapytał. Joe wzruszył ramionami przepraszająco. - Panie, zazwyczaj kręcą się tu jedynie tubylcy. Nie potrzebują znaków. - A ja wyglądam na tubylca? - Nie, proszę pana. W samą porę, z miejsca po lewej od mężczyzny, odezwał się Jacko. - Mogę pana pokierowad. Mężczyzna odwrócił się, uniósł palec, by nieco zsunąd okulary i spojrzał ponad nimi na Jacko, mierząc do od stóp do głowy. - Nie wyglądasz na tubylca. - Nie jestem. Ale już tu bywałem. - I jakimś cudem wiesz, gdzie jadę? – Wychrypiał głos, jakby małe kamyczki zmieniały się w potężną skalną

18

lawinę. Jacko uśmiechnął się. - Hotel Pasadena, jak sądzę. Jeśli mógłby mnie pan podrzucid, wskazałbym panu kierunek. - Czemu po prostu nie pokażesz? Joe był zirytowany naiwnością Jacko. Nie zdawał sobie sprawy, że ten facet to seryjny morderca – i w związku z tym nie należy wskakiwad z nim do auta? 6 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia - Sam wybieram się do Pasadeny – powiedział Jacko radośnie. – Więc w zamian za wskazówki, mógłbym skorzystad z okazji. - Pokaż. - Cóż, widzi pan, nie jestem pewien, dopóki nie zobaczę drogi na własne oczy. Nie chciałbym źle pokazad, rozumie pan? - Nie. Na pewno byd nie chciał. - To zgadza się pan na jazdę? Mężczyzna podniósł okulary o pół cala, znów ukrywając oczy. Wyglądał, jakby długo i intensywnie wpatrywał się w oczy Jacko. Kiedy to robił, Joe podjął decyzję. Sto patoli to za dużo, żeby po prostu odmówid. Powoli, bez żadnych wyraźnych ruchów, sięgnął do małej drewnianej szuflady pod ladą, na wysokości pasa. Trzymał tam w razie potrzeby mały, pokryty niklem rewolwer. Wystarczyło, że wyjmie go i strzeli nowemu klientowi w plecy, gdy Jacko go zagada. Sto tysięcy jak w banku. Dobra robota. Bardzo dziękuję. 19

Pewną ręką, która nie pasowała do jego zaawansowanego wieku, odsunął szufladę i sięgnął do środka. Palce dotknęły zimnego metalu broni. Serce waliło mu w piersi, ale miał czas. Facet przy ladzie wciąż patrzył w inną stronę, ewidentnie rozważając propozycję podrzucenia Jacko. Wreszcie, gdy Joe pewnie chwycił pistolet, nieznajomy odpowiedział na sugestię Jacko. - Dobra, możesz jechad. Podaj mi dwie butelki Bourbona zza lady. Joe patrzył, jak Jacko krzywi się przy wstawaniu z krzesła. - Ee, nie mam, jakby, kasy. Mężczyzna westchnął, po czym wsunął prawą rękę do lewej wewnętrznej kieszeni skurzanej kurtki. Wyjął z niej ciężki szary pistolet. Odwracając się twarzą do kontuaru, wyciągnął rękę i wymierzył spluwę w gardło Joe. Joe wystawił oczy, ale jak najszybciej potrafił wyjął swoją broo z szuflady i wymierzył w mężczyznę w czerni. Później nastąpił głośny brzęk słyszalny na wiele mil. Białe kubki na półce na głową Joe nagle pokryły się czerwonymi kroplami krwi, która wytrysnęła z dziury z tyłu jego czyi. Zabijanie szło jak zwykle. 7 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia

20

Trzy Sanchez nienawidził jazdy autobusami. Prawdę mówiąc, nie był fanem jakichkolwiek podróży, ale niekoocząca się jazda busem bez wyraźnego celu znajdowała się blisko szczytu listy rzeczy, których nigdy nie chciałby robid. Powyżej było tylko picie własnych sików. Ta konkretna wycieczka autobusowa nastąpiła po trzygodzinnym locie. Fanem latania również nie był. Szczerze mówiąc, w ogóle by go tu nie było, gdyby nie wygrał tajemniczych dwutygodniowych wakacji, w całości sfinansowanych. W swoim rodzinnym mieście, Santa Mondega, Sanchez by uważany za skąpca, więc nikogo nie zdziwiło, że wykorzystał darmowy lot pierwszą klasą i zakwaterowanie w tajemniczym pięciogwiazdkowym hotelu gdzieś w Ameryce Północnej. Z tego co wiedział, mógł trafid do Detroit (albo równie przerażającego miejsca), ale nie obchodziło go to. Czuł ulgę, że wycieczka zabrała go z Santa Mondegi na Halloween, noc gdy miasto stawało się bardziej nawiedzone niż zazwyczaj. A to już coś znaczyło. Doszło do tego ponieważ, jakiś czas temu, wypełnił ankietę dla internetowego portalu randkowego, która oferowała wakacje jako nagrodę dla najbardziej „pożądanego” singla w jego okolicy. Jakimś cudem, ku niezadowoleniu Sancheza, na pierwszym miejscu w Santa Mondega znalazły się dwie osoby. Co denerwujące, drugi zwycięzca siedział obok niego w samolocie, a teraz także w autobusie. I był to ktoś, kto najbardziej ze wszystkich działał mu na nerwy. Annabel de Frugyn, albo „Tajemnicza Dama”, jak wolała byd nazywana, była lokalnym dziwadłem. Z zawodu 21

była wróżką, do tego beznadziejną – przynajmniej zdaniem Sancheza. W chwili, gdy samolot się wznosił, przepowiedziała, że zderzą się z górą. Później wskazała parę potencjalnych terrorystów siedzącą kilka rzędów przed nimi. Usłyszeli ją i od tamtej pory Sanchez był pewny, że uważali go za autora tego absurdu tylko dlatego, że siedział obok niej. Jedyną rzeczą, którą poprawnie przewidziała, było siedzenie obok siebie zarówno w autobusie jak i w samolocie. A teraz przepowiadała coś, co jeszcze bardziej przeraziło Sancheza. - Dusze mówi mi, że ty i ja spędzimy razem dużo czasu w najbliższych dniach – powiedziała jowialnie. Uśmiechała się swoim ohydnym dziurawym uśmiechem, a w jej oku ugrał irytujący ognik. Do jasnej cholery, pomyślał Sanchez. Ma przynajmniej sześddziesiąt lat. I mózg dziecka. Faktycznie miała sześddziesiątkę, dokładnie dwa razy więcej niż on. Nie do kooca takiego kobiecego towarzystwa oczekiwał na swoich darmowych wakacjach. W autobusie nie było wolnych miejsc i widocznie nie było też par. Wyglądało na to, że wszyscy wygrali swoje bilety w tej samej ankiecie, w której brał udział Sanchez. W fotelach upchnięto pięd pięddziesiąt pięd osób, z których żadna nie wyglądała na mniej niż dwadzieścia pięd lat. Bez wątpienia jednak najstarszą i najbrzydszą była Tajemnicza Dama siedząca obok Sancheza. Muszę się jej szybko pozbyd, pomyślał. Jeśli nie będzie uważał, ludzie zaczną myśled, że ją lubił, a to przekreśliłoby jego szanse u innych kobiet z autokaru, które uważał za kandydatki do ulegnięcia jego nieodpartemu urokowi. W szczególności Portugalkę siedzącą po drugiej stronie przejścia, dwa rzędy bliżej. Albo zerkała na niego 22

przez większośd podróży, albo miała zeza. Nie dbał o to; była zdecydowanie lepszą partią niż siedząca obok niego stara baba. Sanchez stwierdził, że nadszedł czas rozwiad wszelkie nieporozumienia, i z tą myślą zwrócił się do swojej towarzyszki. - Myślę, że wiesz, jak wyglądają takie tajemnicze wyprawy, Annabel – powiedział głosem ociekającym nieszczerością. – Zapewne szybko zostaniemy rozdzieleni i nie zobaczymy się aż do powrotu do domu. Jeśli w ogóle. - Nonsens – Annabel się zaśmiała, klepiąc go w udo. – Nie znamy tu nikogo, musimy trzymad się razem. Dużo milej jest byd w jakimś dziwnym miejscu z kimś znajomym, czyż nie? – Jej ręka pozostała na jego udzie. Miał na sobie parę brązowych sięgających do kolan spodenek z jednej z najtaoszych tkanin syntetycznych, które cisnęły go w tyłek w czasie podróży, więc jej ręka znajdowała się niebezpiecznie blisko skóry. List dołączony do wygranego biletu sugerował, by ubrad się na ciepłą pogodę, więc oprócz szortów Sanchez miał na sobie czerwoną koszulkę z krótkim rękawem w motywem hawajskim. Na wszelki wypadek miał na to brązową kurtkę, ale patrząc na pogodę, jaką zastali, nie będzie jej potrzebował. Ale pierwszą rzeczą, której musiał się 8 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia pozbyd, była Annabel. Wymuszając uprzejmy uśmiech, odpowiedział na jej entuzjastyczny jazgot przez zaciśnięte zęby. - Och, jasne, pewnie. Oczywiście. Problem w tym, że łatwo się gubię z dala od domu. Poważnie. W minutę. 23

Jestem tu, a za chwilę, kiedy na sekundę się odwrócisz, już nie ma mnie w zasięgu wzroku. - Czyli nie mogę spuszczad cię z oczu, tak? Nie martw się, skarbie – zadbam, żebyś się nie zgubił. – Ponownie Sanchez poczuł, że jej ręka ściska go za udo i podświadomie zadrżał. W przeciwieostwie do niego, nie dostosowała się do porad dotyczących ubioru, więc wbiła się w długą czarną suknię pod dwoma swetrami. Jeden z nich był ciemnoniebieski, na nim znajdował się ohydny zniszczony przez mole ciemnozielony. Większośd jej długich siwych włosów wisiała z przodu tego stroju, robiąc za drabinę dla wszy, które mogły wędrowad po nich z głowy na sweter i z powrotem. Sanchez strąciłby jej dłoo z uda, ale widok jej żółtych paznokci i pomarszczonych dłoni odrzucał go. Może, myślał, są pokryte trądem. Wreszcie, po nieprzyzwoicie długim czasie, sama wzięła rękę i wskazała przez okna na coś z przodu, w pobliżu skraju drogi. - Och, spójrz – powiedziała podekscytowana. – Znak drogowy. Patrz, co na nim pisze. Jechali autobusem dwie godziny. Kiedy przybyli na lotnisko o nazwie Goodman’s Field, Sancheza zaskoczył brak jakichkolwiek pilotów wycieczek; nikogo, kto mógłby im powiedzied, gdzie jechali. Rozpytywał, ale żaden z pasażerów nie był mądrzejszy. Nawet Tajemnicza Dama ze swoim wątpliwym talentem przepowiadania przyszłości nie miała pojęcia. Wszyscy narzekali, że ich komórki nie mają zasięgu. Więc znak drogowy faktycznie wart był zainteresowania. Wyjechawszy z lotniska, jechali autostradą na pustymi przez jałowy, niemal bezpłciowy teren. Kierowca z nikim nie rozmawiał i odmawiał słuchania, a co dopiero odpowiadania na, pytao dotyczących celu podróży. Owszem bezczelne, ale był potężny, więc nikt nie czuł potrzeby, by robid z tego jakiś problem. I 24

aż do tej chwili nie było ani jednego znaku, który powiedziałby im, gdzie do diabła są. Kiedy drogowa tablica się zbliżyła, Sanchez wyjrzał przez okno, by sprawdzid, co głosi. Znak stał w środku piaszczystego pustkowia otoczonego odległym widokiem pomaraoczowych skarp i urwisk. Znak był duży i czarny, co najmniej dziesięd stóp wysoki i dwadzieścia szeroki. Cztery słowa wypisane ciemnoczerwoną farbą stały się widoczne, gdy się zbliżyli. Znak głosił „WITAMY NA DIABELSKIM CMENTARZU”. - Miło – pomyślał Sanchez na głos. – To nie jakieś kichane Bahamy, co? – Annabel, bardziej podekscytowana niż on, okazała to przez ponowne zaczepne ściśnięcie jego uda jedną ręką i poklepanie siebie po udzie drugą. - Nie boisz się? – zapytała. – Nie opuszczałam Santa Mondegi od lat. Czy to nie zabawne? Chłopcze, powinnam coś wypid, żeby się uspokoid. Sanchez westchnął, po czym sięgnął po kurtkę. Wyjął małą srebrną flaszeczkę. - Proszę – zaoferował niechętnie, odkręcając zakrętkę i wręczając naczynie Annabel. - O rany! Co to? – zapytała, jej oczy rozjaśnił alkoholowy ognik wywołany prawdopodobieostwem wypicia jakiegoś trunku. - Samogona. Zachowywałem na specjalną okazję. - Och, Sanchez, ale z ciebie dżentelmen. - Nieważne. Annabel wzięła butelkę i wlała łyk do gardła. Sekundę czy dwie później zaczęła kaszled. Zrobiła krzywą minę (nawet jak na siebie). - Uch! To okropne! Co do jest, do licha? – zapytała, próbując zwymiotowad.

25

- Dośd specyficzny smak. Trzeba przywyknąd. Zanim dojedziemy tam, gdzie jedziemy, będziesz od niego uzależniona. Tajemnicza Dama nie wydawała się przekonana. Dziesięd minut po pierwszym łyku największego skarbu Sancheza, zamknęła się w ciasnej przestrzeni autokarowego kibla. Jej wrodzona zdolnośd przepowiadania przyszłości nie pomogła jej przewidzied, że Sanchez mógłby zaserwowad jej flaszkę pełną własnych sików. Co ważniejsze, nie przewidziała zła, które czekało na nich na Diabelskim Cmentarzu. Miejscu, które borykało się z większymi problemami niż Santa Mondega. 9 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia

26

Cztery Niemal w tej samej sekundzie Bourbon Kid włożył pistolet z powrotem pod skórzaną kurtkę, wsuwając go do ciasnej kabury pod lewym ramieniem. Jak w zwolnionym tempie, wciąż utrzymujące pion ciało Joe zaczęło się bujad. Te ruchy były Kidowi aż zbyt znajome – kolana ofiary miały zaraz się pod nią ugiąd. Jak na zawołanie, gdy doliczył do trzech, ciało lekko się zachwiało, później zwiotczało i opadło na podłogę jak szmaciana lalka. Podczas upadku twarz starego mężczyzny uderzyła w twardy blat lady. Na widoku pozostała tylko jego krew. Jej elegancki rozbryzg zdobił długi rząd białych kubków na półce za ladą, kilka zbłąkanych kropel spadło na słodycze na kontuarze. Zaiste, dzieło sztuki. Gdyby Kid postanowił złożyd podpis pod tym dziełem, mogłoby byd one warte fortunę. Po lewej Kid zobaczył, że klient w czerwonym skórzanym stroju podrywa się na nogi, zaskoczony tym, co właśnie się wydarzyło. Nic nie powiedział. Zamiast tego powoli podszedł do lady, by spojrzed na zmarłe ciało właściciela knajpy. Gdy Kid zaczynał odstrzeliwad ludzi, ci szybko się ulatniali, ale ten wyglądał, jakby zapomniał o obecności zabójcy. Kid patrzył, jak pochyla się nad kontuarem i mruga na widok zwłok Joe. Po kilku sekundach gapienia na ciało przyjaciela, facet nagle przypomniał sobie o obecności Kida. I jego broni. Powoli odwrócił się, by spojrzed mu w twarz. Kid czekał na reakcję. Co ważniejsze, czekał, aż facet poda mu butelki Burbona, o które poprosił krótko przed strzeleniem Joe w gardło. - Zabiłeś go – powiedział facet, stwierdzając oczywiste. - Tak sądzisz? 27

- Dlaczego to zrobiłeś? Joe jest dobrym człowiekiem. - Był. - Co? - Był dobrym człowiekiem. Teraz jest dobrym umarłym człowiekiem. - Nic ci nie zrobił. - Celował do mnie z broni, jakbyś nie zauważył. - Ty pierwszy wyjąłeś swoją! - Chcesz ją zobaczyd jeszcze raz? - Niezbyt. - Jak się nazywasz, synu? - Jacko. - Dobra. Jacko, słuchaj, byle dobrze. Jeśli nie przyniesiesz mi dwóch butelek Burbona, o które prosiłem, zanim doliczę do trzech, mój pistolet znowu ujrzy światło dzienne. Jacko przytaknął. - Jasne. Kumam. – Niepewnie przeszedł za ladę, sprawdzając podłogę, głównie żeby sprawdzid, czy nie stanął na krwi. – Burbon, tak? – wymruczał. - Dokładnie. - Już podaję. - I kilka cygar. - Jakich? - Jakichkolwiek. Kid wziął teksaoską czekoladę z lady. Palcem wskazującym starł coś, co mogło byd kroplą krwi na opakowaniu, po czym rozerwał paczuszkę z jednej strony. Ugryzł a stwierdziwszy, że smak można 28

zaakceptowad, zostawił transport pozostałych zakupów Jacko i udał się z powrotem do auta. Kid miał silne instynkty wyczuwania niebezpieczeostwa. Dobrze mu służyły, gdy kątem oka dostrzegł, że Joe sięga po coś pod ladą. To mógł byd orzeszek, ale istniała też szansa, że to jakaś broo. Jak się okazało, miał rację, więc nabój zużyty do przestrzelenia gardła starca nie był nabojem straconym. Teraz te same instynkty mówiły mu, że nadchodził zły księżyc. To nie było zaskoczeniem w Halloween. Przekonał się o tym na własnej skórze. Pierwszy raz 10 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia zabił właśnie w Halloween, dekadę wcześniej. Od tamtej pory zabił setki ludzi – niektórzy na to zasługiwali, inni nie – ale żadne zabójstwo nie było tak trudne jak pierwsze. Potraktowanie matki sześcioma strzałami w serce w wieku szesnastu lat nie mogło nie byd traumatyczne. Mimo że została ugryziona prze wampira i zmieniła się w jednego na jego oczach. Fakt, kiedy ona próbowała zabid jego, zrozumiał, że nie ma wyjścia, musi ją zabid. To, bez niespodzianek, było punktem zwrotnym w jego życiu. Powiązanym z wypiciem pierwszej butelki Burbona. A teraz? Cóż, w Halloween dziesięd lat później znajdował się na Diabelskim Cmentarzu i miał zamiar brad na gapę pasażera ubranego jak gwiazda filmu Thriller. I zostały mu tylko dwa naboje. Wciąż miał dużo broni, brakowało jedynie amunicji, ponieważ ostatni dwunasto nabojowy magazynek zużył w czasie ucieczki przed młodocianymi gliniarzami. Sam był sobie winny, wcześniej tego dnia zabił już wielu ludzi. Czekał go ciężki dzieo. Rozważał pomysł 29

wzięcia spluwy Joe i jakiejkolwiek amunicji, jaką udałoby mu się znaleźd, ale odrzucił go. Nigdy nie lubił pistoletów małego kalibru, a tamten wyglądał jak zabawka o zasięgu maksymalnie sześciu stóp, skora równie dobrze wybuchnąd w rękach co zestrzelid cel. Siedzenie Firebirda było wciąż ciepłe, gdy z powrotem na nim usiadł i wyjrzał przez zakurzoną szybę. Wycieraczki oczyściły brud na tyle, by widział, gdzie jedzie, ale obszary poza ich zasięgiem były uwalane w piasku, żwirze i błocie. Bez wątpienia wyścig przez pustynię musiał byd wyzwaniem, ale samochód go nie zawiódł. Nigdy nie zawodził. Składany na zamówienie silnik nie tylko był na tyle mocny, by prześcignąd większośd pojazdów, ale też niezawodny. Przekręcił kluczyk i odpalił silnik. Gdy to zrobił, Jacko wyszedł z budynku niosąc kilka butelek wyjętych zza lady. Kid nachylił się i uchylił drzwi od strony pasażera. Jego nowy towarzysz podróży wsiadł i położył obok stóp dwie butelki Sam Cougar i dwie Shitting Monkey. Zamykając drzwi, otworzył schowek przed sobą i wrzucił do niego dwie paczki cygar, po czym go zamknął. Kid był zaskoczony. Niewielu ludzi miało odwagę wsiadad do jego auta. Przynajmniej nie z własnej woli. Do tego zrobił to tuż po tym, jak Kid zastrzelił starca w zimną krwią – cóż, to wymagało zimnej krwi. Ale w swoim czerwonym skórzanym ubraniu Jacko wyglądał jak ostatni debil. Kid gapił się na Jacko zza okularów przeciwsłonecznych, czekając na wskazówki odnośnie dojazdu do Hotelu Pasadena. Zamiast nich kandydat na Michaela Jacksona zaczął zadawad własne pytania. - Zakładam, że to ty jesteś Bourbon Kid? 30

- Skąd ten pomysł? - Mam szósty zmysł w pewnych sprawach. - To dobrze. Lepiej, żeby ten twój szósty zmysł teraz też zadziałał. Bo, żebyś wiedział, jeśli zabłądzimy, zabiję cię. - Dobra. Kiedy dojedziesz do skrzyżowania, skręd w prawo. Kid zwolnił hamulec i docisnął stopę na pedle gazu. Samochód poderwał się spod Śpiącego Joe i wrócił na autostradę. Tylne koła zapiszczały i wypluły spod siebie spory obłok piasku i kurzu. Zanim opadł, knajpo-stacja paliw dawno zniknęła im z oczu. Na skrzyżowaniu pół mili dalej Kid skręcił Firebirda w prawo, zgodnie z instrukcją Jacko. Samochód już był w połowie pokryty brudem, a jazda po tej marnie wybetonowanej drodze z chropowatą powierzchnią i częstymi dziurami na pewno nie poprawiłby jego stanu. - Co właściwie tutaj porabiasz? – zapytał Jacko. - Pilnuję swojego zakichanego interesu. Dotarło, że powinieneś robid to samo? Po tej odpowiedzi powinno byd jasne, że Kid nie miał najmniejszej ochoty na pogawędki. Ale Jacko najwyraźniej czuł się zobligowany do prowadzenia takowej. - Mam nadzieję wziąd udział w konkursie w hotelu – kontynuował. – Kojarzysz show Powrót z Martwych? Kid nie odpowiedział, nawet nie oderwał wzroku od drogi przed sobą. Mimo to Jacko kontynuował. - Widzisz, jestem ucieleśnieniem Michaela Jacksona. 11 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia

31

Kid wziął głęboki wdech przez nos, wytrzymał chwilę, po czym powoli wypuścił powietrze. Próbował zachowad spokój, z czym często miał problemy, zwłaszcza w Halloween. Wreszcie oderwał wzrok od drogi i zerknął na Jacko. Jego słowa, gdy wreszcie się odezwał, były zaskakująco logiczne. - Biorąc pod uwagę to, jak umarł, na tym pokazie będą tysiące wcieleo Michaela Jacksona. Wszyscy będę próbowali dorobid się jego kosztem. Czemu nie będziesz po prostu sobą? - Trzeba przebrad się jakiegoś słynnego zmarłego piosenkarza. A jakbyś nie zauważył, ja nie jestem zmarły… ani sławny. - Mogę uczynid cię jednym i drugim. – Oschły ton wrócił do głosu tego drugiego. Jacko uniósł brew. - Nie jesteś towarzyskim typem, co? - Nie czuję potrzeby. - Serio? Cóż, w hotelu spotkasz wielu do mnie podobnych, a to raczej przyjacielskie typy. Może chciałbyś podszlifowad towarzyskie zdolności. Zapanowała niezręczna cisza. Nawet Firebird wydawał się wstrzymywad oddech, aż Kid warknął: - A ty może chciałbyś podszlifowad trzymanie gęby na kłódkę. - Chciałbym – radośnie odpowiedział Jacko – ale muszę rozgrzewad głos. - Nie w moim samochodzie. - Oj, daj spokój, muszę dwiczyd. W czasie pokazu chcę zaśpiewad „Earth Song”. Chcesz posłuchad? Kid mocniej chwycił kierownicę. - Zaśpiewał chociaż słowo tej piosenki, a zadbam, żeby cienko zawodzące chórki trwały bardzo, bardzo długo.

32

- Rozumiem. Może wolisz „Smooth Criminal”? Kid wcisnął hamulec. Z piskiem i paleniem opon, Firebird zafalował i zatrzymał się. - Wysiadaj – warknął jego kierowca. Nawet Jacko wiedział, że nie może dyskutowad. - Ale przed nami jeszcze kilka zakrętów – zaprotestował. – Beze mnie możesz się zgubid. Kid wziął jeszcze kilka głębokich oddechów, zastanawiając się, czy wyjąd broo i zabid towarzysza podróży. Wreszcie się zdecydował. Tak, gośd zasługuje na śmierd, ale czym go zabid? Gołymi rękami? Nożem? Walnąd w głowę kolbą? Kiedy sięgał na pazuch po pistolet, pasażer podjął mądrą decyzję. - Nie mówmy więcej. Będę tylko wskazywał kierunek. Dobra? - Dłużej pożyjesz. - Super. Kid położył nogę na pedale sprzęgła i samochód ruszył w dół zakurzonej autostrady, wzbijając za sobą kolejną chmurę pyłu, piasku i dymu. = Za jakieś dwie mile będzie rozwidlenie dróg – powiedział Jacko. – Kiedy dojedziemy, skręd w prawo. Mknęli autostradą jeszcze kilka minut, zanim pojawiło się rozwidlenie. Kid posłuchał sugestii i skierował się w prawo. Spokój i cisza w samochodzie odpowiadały mu, ale czuł, że pasażer nie czuje się w tej sytuacji komfortowo. Sama myśl, że ten półgłowek mógłby znowu zacząd gadad, wystarczyła, by go rozdrażnid. W koocu, zgodnie z przypuszczeniami Kida, Jacko ponownie się odezwał. - Masz radio w aucie? - Na pustyni i tak nie ma zasięgu. Zupełna izolacja od świata. Tak lubię.

33

- Wiesz, mogę coś wygwizdad. No, zabawid jakoś do kooca podróży. - Z przetrąconym karkiem nie będziesz mógł. Jacko otwarł usta, jakby chciał odpowiedzied, ale wyczuwając powagę sytuacji, powstrzymał się. Mężczyźni nie rozmawiali do kooca jazdy, jeśli nie liczyd ostatniego pokierowania, kiedy Jacko doradził Kidowi skręcenie w lewo na skrzyżowaniu. Pół godziny ciszy później czarny Pontiac Firebird wjechał na długi betonowy podjazd wiodący do Hotelu Pasadena. Kiedy mknął w kierunku frontu, mijał zaskakująco mało samochodów. Młody strażnik z gęstymi 12 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia ciemnymi włosami przywitał ich u stóp schodów wiodących do recepcji. Ludzie w pośpiechu krążyli tam I z powrotem, przez szklane drzwi wiodące do holu widad było wielu bogato wyglądających ludzi. Gdy samochód zatrzymał się przed wejściem do hotelu, strażnik podszedł. Miał nieco ponad dwadzieścia lat, jego strój składał się z białej koszuli, czerwonej kamizelki i czarnych spodni. Kid spojrzał na Jacko, który sięgał ku klamce, by wyjśd z auta. - Ty. Zostao w środku. Dopilnuj, żeby facet w nic nie walnął. Jacko przytaknął. - Dobra. - I daj mi paczkę cygar. Jacko sięgnął do schowka i wyjął jedną z paczek, które wrzucił tam wcześniej. Rzucił ją do Kida, który złapał ją i wsadził do wewnętrznej kieszeni kurtki. Otwierając drzwi po stronie kierowcy, wydał pasażerowi jeszcze jedno 34

polecenie. - Kiedy cied zaparkuje, ściśnij go za kolano. - Słucham? - Ściśnij go za kolano, raz. To taki zwyczaj. Jeśli tego nie zrobisz, obrazisz ich. Jacko wyglądał na poruszonego. - Rany, dzięki. Nie miałem pojęcia. - Spoko. – Kid wysiadł z auta i wyjął studolarowy banknot z portfela. Wcisnął go do prawej ręki strażnika. Twarz młodego Latynosa się rozjaśniła. - Rany, dziękuję panu. Kid skinął na Jacko siedzącego na miejscu pasażera. - Widzisz go? – zapytał. Strażnik zerknął do samochodu i zobaczył Jacko z kręconymi włosami i czerwonym kostiumem, uśmiechającego się w odpowiedzi. - Tak. Bardzo wyraźnie. – Mówił ostrożnie. - Jeśli dotknie ci kolan, walnij go w tą przeklętą mordę. Idąc schodami do głównego wejścia hotelu, Kid miał wrażenie, że zobaczy Jacko jeszcze zanim dzieo się skooczy. Jego instynkty podpowiadały mu, że w tym ucieleśnieniu Michaela Jacksona coś było nie tak. Jeszcze nie wiedział, co konkretnie. 13 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia Pięd Hotel Pasadena z bliska był równie imponujący jak z daleka. Pustynne słooce odbijało się od wielu okien 35

czterdziestopiętrowego budynku, z pewnego odległości sprawiając wrażenie ogromnego lustra. Im bliżej podjeżdżał autobus, bym bardziej okazale wyglądał. Pojazd zjechał w prawo z autostrady przez masywną, stalową bramę wykutą w białym betonowym murze, który otaczał teren hotelu. W poprzek bramy znajdował się znak z czerwonymi metalowymi literami tworzącymi nazwę. HOTEL PASADENA Nieźle, pomyślał Sanchez. Gładki betonowy podjazd wiódł niemal dwierd mili do frontu hotelu. Kiedy autobus zataczał koło, by podjechad od tyłu, Sanchez otwarł usta z podziwu dla tego miejsca. Może jednak nie był to taki zły wybór. W Santa Mondega nie było ani jednego budynku, który byłby chod trochę podobny. Tamtejsze muzeum było przytłaczające, ale w porównaniu z tym kolosem wydawało się małe i zniszczone. Bus zaparkował na koocu bardzo zatłoczonego parkingu, mocno kontrastującego z widocznym brakiem samochodów z przodu. Zabrawszy bagaże z bagażniku busa, Sanchez poszedł szybko (jak na siebie) do holu z przodu hotelu, zanim Tajemnicza Dama Annabel zdążyła się do niego przyczepid. Cztery szerokie stopnie z białego marmuru wiodły do ogromnych podwójnych szklanych drzwi. Sanchez pokonał je w dwóch krokach, po czym przemknął przez automatyczne drzwi, które otworzyły się, gdy stanął na najwyższym stopniu. Hol również był przestronny. Sufit był niemal czterdzieści stóp nad nim, a w jego centrum wisiał wspaniały żyrandol, z każdego z tysięcy szklanych kawałków lśniło światło. Podsadzka zrobiona była z wypolerowanych kwadratów marmuru w odcieniach szarości i czerni a Sanchez poczuł, że powinien 36

zdjąd buty, by jej nie zarysowad. Ale, rany, było tłoczno. Wyglądało na to, że połowa wycieczkowiczów właśnie przybyła. Wszędzie stali ludzie z walizami, wydając najróżniejsze hałasy. Sanchez nigdy nie przepadał za tłumami, a po długiej podróży spędzonej w otoczeniu kogoś, kogo, w swoich najlepszych chwilach, uważał za szaloną starą zołzę, czuł się wyjątkowo nietolerancyjny. Nieustanny szmer przed nim sprawił, że serce w nim zamarło. Około setki ludzi kręciło się wokół niego po holu. Był na tyle duży, by wszystkich pomieścid, ale owalny kształt oznaczał, że każdy dźwięk odbijał się od kremowych ścian i docierał wprost do uszu Sancheza. Na szczęście, jak zauważył Sanchez, do obsługi domagających się uwagi gości przygotowanych było wielu portierów, chłopców hotelowych i recepcjonistów. To mu odpowiadało, ponieważ meldowanie się było jedną z jego najmniej ulubionych czynności w życiu. Znajdowało się tuż za siedzeniem w ścisku z szaloną starą wróżką. Szybko zrozumiał, że strata czasu spowodowana gapieniem na ogrom i przepych tego miejsca będzie kosztował go szansę na szybkie obsłużenie. Już kilka osób minęło go, spiesząc do kontuaru recepcji. Widząc to, Sanchez zebrał swoje manatki i podszedł do jednej z sześciu recepcjonistek. Siedziały w rzędzie za wysokim dębowym blatem, przed każdą stał monitor. Pięd było już zajętych, ale na szczęście ta najlepiej wyglądająca wciąż była wolna. Sanchez dotoczył się do niej i położył wielką brązową walizkę na ziemi. Uśmiechając się jak głupek, pochylił się ku niej nad biurkiem. Szybki rzut oka wzdłuż rzędu utwierdził go w przekonaniu, że trafił dobrze. Bez wątpienia wybrał najładniejszą. Oczywiście, tak powinno byd. Mężczyzna o jego statusie i 37

ogładzie nie powinien tracid czasu dla byle kogo. Była drobną młodą kobietą po dwudziestce w długimi ciemnymi włosami ściągniętymi z tyłu w kucyka, który zwisał teraz z jej lewego ramienia. Jak wszystkie recepcjonistki, miała na sobie schludną kamizelkę w intensywnie czerwonym kolorze i nieskazitelnie białą bluzkę pod spodem. Na kamizelce na lewej piersi naszyty był złoty emblemat. Wpatrując się w niego nieprzyzwoicie długo, Sanchez doszedł do wniosku, że to jakiś rodzaj widelca. Dziwny wybór jak na logo, pomyślał. Ale do licha, o gustach się nie dyskutuje. - Mogę panu pomóc? – zapytała recepcjonistka z akcentem zdradzającym jej daleko południowe pochodzenie. - Oczywiście. Sanchez Garcia. Wygrałem w tym konkursie. – Sanchez chwilę grzebał w wewnętrznych kieszeniach brązowej sztruksowej kurtki, zanim wreszcie wyjął trochę pomięty list potwierdzający, iż wygrał pobyt w hotelu goszczącym ciekawie brzmiący konkurs wokalny Powrót z Martwych. Podał go recepcjonistce, która zerknęła na niego i zaczęła stukad na klawiaturze przed sobą. Czekając, aż potwierdzi jego pobyt i zaoferuje mu klucze do 14 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia pokoju, usłyszał za sobą głos Annabel de Frugyn. Modlił się, by go nie zauważyła i nie przyszła, mogąc sprawiad mylne wrażenie, że byli parą. - Ach, tu jesteś, Sanchez. Myślałam, że cię zgubiłam. – W jej głosie dało się słyszed okropne gruchanie. Kurde! Odwrócił się i zobaczył absurdalnie źle ubraną, siwowłosą starą wiedźmę stojącą za nim z wózkiem bagażowym, na którym upchnięto jej trzy walizy. 38

- Tak. Musieliśmy się jakoś rozdzielid – powiedział. – Pomyślałem, że tutaj cię poszukam. - Już tu jestem. – Uśmiechnęła się w sposób, który zapewne uważała za kokieteryjny. Uważała, ale mylnie; efekt był, lekko mówiąc, groteskowy. - Może powinniśmy znowu się rozdzielid? Podobała mi się obawa związana z poszukiwaniem cię. Annabel klepnęła go zaczepnie w plecy i przewróciła oczami.. - Oj, Sanchez! Lubisz się drażnid. Recepcjonistka obok dziewczyny obsługującej Sancheza skooczyła z poprzednim klientemi zwróciła się do Annabel: - Mogę pani pomóc? - Tak. Na pewno, młoda damo. Annabel de Frugyn. Wygrałam w konkursie. Sanchez, czując ulgę, że Annabel trafiła do innej recepcjonistki, skupił uwagę na młodej kobiecie zajmującej się jego przybyciem. Patrzyła na niego z przepraszającą miną. Takie miny Sanchez widywał w życiu zbyt często, szczególnie od ładnych dziewczyn. Coś było nie tak. Czuł to. - Przykro mi, panie Garcia – powiedziała – ale nie mamy pana w naszej komputerowej bazie. - Co? - Z jakiegoś powodu nie mamy dla pana zarezerwowanego pokoju. Paoski list jest jak najbardziej ważny, ale nie mamy pokoju na pana nazwisko. - Ale macie jakieś wolne pokoje, prawda? - Obawiam się, że nie. Hotel jest w całości zarezerwowany. Sanchez czuł, że zaciska zęby.

39

- Więc co ja mam zrobid, do cholery? To jedyny pieprzony hotel w okolicy. - Czy mógłby pan powstrzymad się od używania wulgaryzmów? - Jeśli pani przestanie zachowywad się jak nieprzydatna dziwka. – Zarówno ton jak i głośnośd jego głosu wzrastały. W holu zapanowała cisza, gdy okazało się, że trwała jakaś dyskusja, która miała okazję przerodzid się w coś większego. Ku niezadowoleniu Sancheza, Annabel nachyliła się ku niemu i szepnęła mu do ucha. - Jeśli chcesz, możemy dzielid pokój. - Ugryź się – odpyskował. Recepcjonistka odchrząknęła. - Obawiam się, że to dla pana jedyne wyjście. Sanchez westchnął i przeczesał lewą ręką swoje przetłuszczone ciemne włosy, ściskając częśd mocno, jakby miał zamiar je wyrwad. - Do kurwy nędzy. To się nie dzieje. Kiedy okazało się, że wszystko stracone i będzie zmuszony do dzielenia pokoju z podstarzałą zboczoną wróżką, za sobą usłyszał znajomy głos. - Hej, Stephie. To mój dobry znajomy. Daj mu jakiś pokój. Oczy Sancheza rozbłysły, puścił włosy. Odwrócił się i z radością zobaczył najlepszego faceta, jakiego znał. Najfajniejszego na Ziemi. Najbardziej przerażający zabijaka w Santa Mondega, Elvis. Nie wiedział, czy było to jego prawdziwe imię, ale cały czas podróżował pod tym nazwiskiem, w odpowiednim stroju. Dziś miał na sobie intensywnie złotą marynarkę, czarne spodnie i czarną koszulę zapiętą mniej więcej do połowy. Jak zawsze jego oczy 40

otoczone były złotym cieniem a jego gęste ciemne włosy przylizane i odgarnięte z czoła, w stylu Presleya. 15 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia Sanchez kochał tego gościa i zawsze z radością się z nim spotykał. Co, biorąc pod uwagę, że Sanchez prawie nigdy nie cieszył się spotkania z kimkolwiek, było ogromnym społecznym awansem dla właściciela Tapioci. Elvis miał też talent do pojawiania się w odpowiednich chwilach. Pierwszym ważnym incydentem, sprzed dokładnie dziesięciu lat, było pojawienie się Elvisa w porę, by zastrzelid gang wampirów, który napadł na Sancheza i kilku innych niewinnych ludzi w czasie nabożeostwa w kościele. Król został poproszony o występ dla praktykujących, ale gdy wampiry zaczęły nękad zgromadzenie, on zakręcił biodrami i kierując w ich kierunku gitarę, strzelał srebrnymi nabojami prosto w ich czarne serca. To wszystko w czasie śpiewania „Steamroller Blues” Jamesa Taylora. Zrozumiałym było, że teraz Sanchez przywitał Króla z szerokim uśmiechem. - Hej, Elvis. Co ty tu robisz? - Przyjechałem na Powrót z Martwych, stary. - Śpiewasz? - A żebyś wiedział. Milion dolców nagrody, nie? Jak mógłbym przepuścid taką okazję? - Super – powiedział Sanchez. Wakacje nareszcie zaczynały się układad. – Możesz mi załatwid tu pokój? Pieprzą, że nie ma mnie w tym przeklętym kompie. - Jasne. Stephie się tym zajmie, co, Steph? Piękna recepcjonistka nie wyglądała na bardzo zadowoloną z tego powodu. Z drugiej strony wyraz jej oczu 41

sugerował, że była urzeczona Elvisem. Gośd miał podejście do kobiet. Topniały, gdy na nie patrzył. A on miał jakieś hipnotyczne zdolności, które zmuszały je do robienia rzeczy, które leżały w jego interesie. Tej umiejętności Sanchezowi bardzo brakowało. - Właśnie nazwał mnie dziwką – wytknęła, oschle wskazując na Sancheza. Elvis zacisnął usta. - Co? Sanchez, nie nazwałeś jej dziwką, prawda? - Uch… Chyba mogłem ją tak nazwad. Elvis uderzył Sancheza w tył głowy. - To lepiej ładnie przeproś, a jak będziesz miał szczęście, Stephie może znajdzie ci pokój. Sanchez posłał recepcjonistce coś, co uznał na przepraszający uśmiech. Wyglądało to tak, jakby trup nagle się skrzywił. - Przepraszam, że nazwałem cię dziwką – wymruczał oschle. Sophie odwzajemniła sztuczny uśmiech. - Nie ma sprawy. Dobra, jest jeden pokój. Wczoraj miał się w nim stawid Claude Balls, ale jeszcze się nie pojawił. Możesz zająd ten. - Uch, dziękuję. Bardzo dziękuję. – Zdając sobie sprawę, że właśnie został ocalony od nocy z Annabel de Frugyn, jego wdzięcznośd była bardziej niż szczera. Kiedy Stepie zajęła się papierkową robotą i szukaniem klucza do pokoju, Sanchez zwrócił się do przyjaciela. - Dzięki, Elvis. Doceniam to. - Nie przejmuj się. - Cóż, na konkursie masz mój głos. Kiedy występujesz? 42

Wyglądało na to, że Elvis go nie słucha. - Czekaj. Widzisz tego gościa? – zapytał, wskazując mężczyznę po czterdziestce w białym stroju. – To właściciel hotelu, Nigel Powell. Główny juror konkursu. I multimilioner. Powell podszedł pewnie do biurek recepcji z dwoma potężnie zbudowanymi ochroniarzami tuż za plecami. Pod jaskrawobiałą marynarką nosił czarny T-shirt, który skutecznie nadawał mu wygląd rodem z Don Johnson, Miami Vice. Miał zaczesane do tyłu czarne włosy, nieprawdopodobnie białe i równe zęby oraz sztuczną pomaraoczową opaleniznę, która wyraźnie odznaczała się od białego garnituru. Dwaj ochroniarze nosili identyczne czarne garnitury z czarnymi T-shirtami pod spodem. Obydwaj mieli włosy ścięte na jeża i wyglądali na takich, którzy bez szemrania wykonują każdy rozkaz. Wszyscy w holu z niejakim podziwem patrzyli, jak trio podchodzi do drugiego stanowiska i zatrzymuje się za Annabel. 16 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia - Panna de Frugyn? – zapytał uprzejmie Powell głębokim, wibrującym głosem. Mowa ciała Annabel sugerowała, że myślała, iż przyłapali ją na posługiwaniu się skradzioną kartą kredytową (co nie było bardzo nieprawdopodobne). Powoli odwróciła się twarzą do menedżera i jego dwóch goryli. - Tak – wydusiła nerwowo. – Mogę w czymś pomóc? - Panno de Frugyn, nazywam się Nigel Powell. Mam przyjemnośd byd właścicielem i menedżerem tego hotelu. Mogę zamienid z panią słówko? - Czemu… owszem. – Teraz jej ciało zachowywało się jak przestraszony królik. 43

Powell ujął rękę Annabel i uprzejmie nią potrząsnął. - Moi towarzysze zaniosą pani rzeczy do pokoju. Proszę tędy. Sanchez i Elvis patrzyli, jak multimilioner wyprowadza Annabel przez podwójne oszklone drzwi po prawej stronie okrągłego holu. Nie wiedzieli, że zabierał ją do prywatnej części hotelu. - Czy to Tajemnicza Dama? – zapytał Elvis Sancheza. - Tak. Siedziałem koło niej w samolocie i przeklętym busie. Cholernie nieprzydatna i wkurzająca stara wiedźma – wymruczał Sanchez. Słyszałem, że jest niezła w przepowiadaniu przyszłości. - Nie. Jest dobra w gadaniu pierdół. - Nie, koleś. Myślę, że potrafi przewidzied zwycięzcę konkursu. - Na wiele liczysz – sarkastycznie powiedział Sanchez. Elvis uśmiechnął się. - Lubisz ryzyko, nie, Sanchez? - Tak. - W ten weekend jest tu nie tylko konkurs wokalny. Na niższym piętrze mają kasyno. Stara Tajemnicza Sama mogłaby byd przydatnym przyjacielem w takim miejscu. Sanchez rozważył słowa legendarnego zabijaki. Tajemnicza Dama faktycznie mogłaby byd przydatnym sojusznikiem w kasynie. W związku z tym, jeśli kierownictwo dowiedziało się o jej zdolnościach, mogli nie chcied jej w pobliżu. Może dlatego została gdzieś wyprowadzona przez właściciela hotelu? 17 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia 44

Sześd Emily nie była przesadnie przerażona koniecznością dzielenia przebieralni z czterema mężczyznami. Mimo wszystko wciąż przypominała sobie, że to tylko na jeden dzieo, a możliwa nagroda na koniec może zmienid jej życie. Była jedną z pięciu wykonawców, których Nigel Powell, główny juror konkursu wokalnego Powrotu z Martwych, wytypował na finalistów. Emily czuła się nieswojo, ponieważ publiczne występy jeszcze się nie odbyły, a wszyscy pełni nadziei uczestnicy meldujący się teraz w hotelu nie mieli pojęcia, że laureaci już zostali wybrani. Ale później przypomniała sobie wszystkie speluny, w których kiedykolwiek występowała, w tych latach męczarni, oraz co to znaczyło dla niej i jej matki. Prawda była taka: zostali w piątkę finalistami, ponieważ najlepiej ze wszystkich naśladowali „swoich” wykonawców. Co z tego, że impreza była ustawiona? Czy wszystko nie było? Tak przynajmniej sobie wmawiała. Poza tym jeszcze nie wygrała. Wciąż miała do pokonania tamtą czwórkę. Pięciu uczestników usiadło w rzędzie przy oddzielnych toaletkach z lustrami oświetlonymi z góry i boków małymi żarówkami. Przebieralnia była dośd ciasna, miała około trzydziestu stóp długości i tylko około ośmiu szerokości. Ściany miały uspokajający różowy kolor, tak jak toaletki. Tylko Emily miała na swojej przybory do makijażu. Spędziła sporo czasu, upewniając się, że wygląda dokładnie tak, jak chciała, podczas gdy faceci głównie siedzieli i bazgrali linie na sobie. Typowe. Czterech mężczyzn siedziało przy toaletkach po jej lewej. Najbliżej był imitator Otisa Reddinga. Poza tym że był

45

czarny, w ogóle nie przypominał tego piosenkarza, ale miał wspaniały głos i nosił ekstremalnie drogi czarny garnitur i czerwoną jedwabną koszulę pod spodem. Był, jak stwierdziła Emily, realnym zagrożeniem w finale. Obok niego siedział Kurt Cobain. Nie tylko wyglądał bardzo podobnie do oryginalnego Cobaina, zapewnie podobnie do niego pachniał. Miał na sobie brudny szary pulower i podarte dżinsy. Jego włosy były jasne i przetłuszczone, dolną częśd jego twarz pokrywał dwudniowy zarost i, by dopełnid niechlujnego wyglądu, chyba unikał mydła od kilku tygodni. Może chciał pachnied jak fajowy nastolatek. Efekt koocowy przypominał raczej nastoletniego menela. Po jego lewej siedział Johny Cash. Emily dośd wcześnie zrozumiała, że ten facet bardzo poważnie podchodził do sprawy. Prawnie zmienił swoje imię na Johny Cash i starał się dokładnie tak, jak nieodżałowany piosenkarz. Podczas występów zaprezentował niemal wszystkie utwory swojego idola. Jego strój składał się – co nikogo nie dziwiło – z czarnej koszuli i czarnych spodni, a jego czarne włosy były ułożone w charakterystyczną kopułkę nad czołem. Bez wątpienia był najbardziej charyzmatyczny z uczestników płci męskiej i Emily od razu stwierdziła, że jeśli ona nie wygra konkursu, wolałaby, by zrobił to akurat on. Ale naprawdę nie chciała przegrad. Ostatni uczestnik, siedzący na samym koocu w pobliżu drzwi, był uosobieniem Jamesa Browna. Bezsprzecznie był dziwakiem, nosił fioletowy garnitur z niebieską raczej niezapiętą koszulą, która odsłaniała miękką brązową klatkę piersiową i masywny złoty krzyż zwisający z łaocucha zawieszonego na szyi. Z jego twarzy nieustannie bił biały

46

uśmiech, wybrał też równie pofalowaną, nieułożoną fryzurę co Ojciec Chrzestny Dusz w późniejszych latach życia. W przebieralni panowała grobowa cisza. Monotonię przerywały jedynie nosowe oddechy Kurta Cobaina. Emily postanowiła przełamad lody. - Myślisz, że moje włosy wyglądają dobrze? – zapytała Otisa Reddinga. Jego odpowiedź była natychmiastowa. - O tak, skarbie, wyglądasz świetnie – powiedział z pokrzepiającym skinieniem. Johny Cash, zajęty przygładzaniem swoich własnych włosów w stojącym przed nim lustrze, odwrócił się, by spojrzed na jej fryzurę. - Ma rację. Wyglądasz dokładnie jak trzeba – zapewnił z uśmiechem i mrugnięciem. - Dzięki – odpowiedziała Emily, odwzajemniając uśmiech. Zachęcona ich przyjaznością, dodała: - Chyba zaczynam się denerwowad. A wy jak sobie radzicie? Czując ulgę, że cisza została przełamana, czterej mężczyźni zaczęli mówid niemal jednocześnie. Ogólnie, wszyscy był podenerwowani. James Brown doskonale to podsumował. 18 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia - Chyba byłbym mniej zestresowany, gdybym nie wiedział, że już doszedłem do finału – powiedział, wstając z krzesła. – Ta wiedza stawia nas pod presją, bo nawet jeśli zawalimy w czasie występu, i tak zostaniemy wybrani przez sędziów i wszyscy się zorientują, że konkurs był ustawiony. Emily przytaknęła żywo. - Dokładnie. W nocy mało co spałam, martwiąc się, że spapram rundę eliminacyjną. Wydaje mi się, że na finałach presja będzie mniejsza. 47

Johny Cash znowu się odezwał. - Tak. Ale, prawdę mówiąc, wolałbym własnoręcznie dorobid się miejsca w finale. Jak dla mnie, to oszustwo. Dlaczego nie pozwolą nam spróbowad i przejśd przez to samodzielnie? Tylko Otis Redding pokusił się o odpowiedź. - Ponieważ to tylko jednodniowy konkurs. - Serio? A co to ma do rzeczy? - To, idioto, że kiedy dojdziesz do finału, nie będziesz śpiewał sam. Twoją piosenkę będzie grała cała orkiestra. - No i? - Orkiestra musi kilka dni wcześniej wiedzied, co ma zagrad, nie? Jeśli jakiś pieprzony udawacz Jimiego Hendrixa dostanie się do finału – jakkolwiek niespodziewanie – i oznajmi, że chce zaśpiewad „Voodoo Chile”, orkiestra byłaby ugotowana. Wyobraź sobie, że masz nauczyd się grad tą i jeszcze cztery piosenki w godzinę. W mózgu Johny’ego wreszcie zapaliła się lampka. Mimo charyzmy, uroku i talentu, nie był najbystrzejszy w tym towarzystwie. - Rozumiem – powiedział powoli. – Nie pomyślałem o tym. Czyli dlatego chcieli z góry wiedzied, jaką piosenkę zaśpiewam? - Tak. Dlatego. – „Wariacie!” dodane przez Otisa było na tyle głośne, by wszyscy je usłyszeli. Emily się uśmiechnęła. Ona rozgryzła to dośd szybko. Prawdę mówiąc, w sprawie konkursu należało rozpatrzyd wiele spraw, o których Johny nawet nie miał pojęcia. Szczególnie jedna tkwiła jej w głowie od kilku dni. Nadeszła chyba odpowiednia pora, by poruszyd tę kwestię. 48

- Zastanawiam się – zagaiła – co by się stało, gdyby któreś z nas zachorowało i inny uczestnik musiał wejśd do finału. James Brown wstał z miejsca i skierował się w stronę drzwi, ale sięgając do klamki odwrócił się, by odpowiedzied na pytanie Emily. - Na pewno zadowoliliby się czterema finalistami. - Może – powiedziała Emily ostrożnie. – Ale co by było, gdyby coś stało się trójce albo czwórce z nas? Na przykład gdyby nas otruto i nie moglibyśmy wystąpid. Co wtedy> Brown otwarł drzwi do przebieralni, gotowy do wyjścia na korytarz. - Myślę, że wtedy finał byłby naprawdę interesujący – powiedział. - Gdzie idziesz? – zawołał za nim Johny Cash. - Na parking, zaczerpnąd świeżego powietrza. Śmierdzi tu, jakby coś zdechło. Wszyscy instynktownie spojrzeli na Kurta Cobaina. Wytrzymał nieprzychylne spojrzenia i lekko się zarumienił. Później, kiedy Brown już wyszedł na korytarz, posłał pod jego adresem nieuprzejmy komentarz. - Na parkingu uważaj na pędzące autobusy. Będzie szkoda, jeśli jakiś cię rozjedzie i w finale zostanie nas tylko czwórka. 19 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia Siedem Bardziej niż kiedykolwiek Sanchez kibicował Elvisowi, by wygrał Powrót z Martwych. Jego przyjaciel nie tylko wstawił się za nim, by recepcjonistka dała mu pokój zarezerwowany dla kogoś innego, ale teraz Król niósł walizę

49

Sancheza do pokoju. Wyjechali windą na siódme piętro i szli długim korytarzem jakieś pięddziesiąt jardów. Korytarz był na tyle szeroki, że około sześciu osób mogłoby się w nim zmieścid obok siebie. Ściany pokryte były śmietankową tapetą, pod stopami mieli gruby, miękki, zielony dywan. Było widad, że właściciel hotelu był z niego dumny. Z kolei bar Sancheza, Tapioca, wyglądał trochę marnie przy wejściu, ale gdy przebrnęło się przez lekko zapyziały obszar, chodziło się w jeszcze gorsze miejsce. Tutaj wszystko było piękne. - To tutaj – powiedział Sanchez, wskazując na drzwi po lewej stronie. Były pomalowane na biało, z małymi czarnymi cyferkami 713 na wysokości oczu. - To rusz się i otwieraj. Ta pieprzona walizka waży chyba tonę – wydyszał Elvis. Mrucząc przeprosiny, Sanchez wyjął z szortów kartę magnetyczną i przyłożył ją do czytnika obok drzwi. Małe czerwone światełko czytnika zmieniło się na zielone, rozległo się delikatnie kliknięcie. Przekręcił gałkę drzwi i pchnął je. Powitał ich bardzo przestronny pokój z podwójnym łóżkiem na środku. W dalekim kącie stał drewniany stół, kolejny stolik z lampką był przy łóżku. Z dalekim lewym kącie znajdowały się drzwi prowadzące do łazienki. Sanchez był zadowolony z tego, co zobaczył. To miejsce było lepsze niż dom. Czuł się tak porażony czystością, że nie patrzył, gdzie szedł. Gdy rozglądał się po pokoju, jego prawa stopa stanęła w czymś leżącym na dywanie. Usłyszał chrobot i spojrzał w dół. Pod jego prawą nogą była duża brązowa koperta, przeciętna rzecz o wymiarach około dwanaście na osiem cali. Schylił się, by ją podnieśd, i podszedł do łóżka. W międzyczasie Elvis, który wszedł za nim, zamknął za nimi

50

drzwi. Zanim się odwrócił, Sanchez zdążył usiąśd na łózku i oderwad róg koperty. - Co tam masz, do cholery? – zapytał Elvis. - Nie wiem. - To otwieraj. - Otwieram, kurde! Pokryte odciskami palce Sancheza rozrywały krawędź koperty. Jej powierzchnia pokryta była nieprzezroczystą taśmą, ze szczególnym uwzględnieniem zagięd. Oderwał taśmę, potem odtargał kawałek koperty. Zerknął do środka. W środku było kilka polaroidowych fotografii i coś jeszcze, coś cieżkiego, na dnie koperty. - Co do jest, do diabła? – zapytał Elvis. Sanchez zmarszczył brwi. - Wygląda jak zdjęcia. – Mocno ściskając kopertę, by przedmiot znajdujący się na jej dnie nie wypadł, odwrócił ją i pozwolił zawartości wyślizgnąd się na łóżko. Elvis rzucił walizę Sancheza na podłogę i podszedł, by z bliska przyjrzed się zdjęciom. Sanchez wziął leżącą najbliżej fotografię i przyjrzał się jej. Było to kolorowe zdjęcie cztery na pięd cali, przedstawiające białego mężczyznę z brudnymi blond włosami. Elvis spojrzał mu ponad ramieniem. - Kto to do cholery jest? – zapytał. - Nie wiem. - Co to za papier? - Gdzie? - Tam. – Elvis wskazał mały kwadracik białego papieru, który wypadł z koperty wraz z fotografiami. Sanchez wziął go do drugiej ręki i spojrzał. Niebieskim tuszem byłe na nim wypisane cztery 51

imiona. Porównał listę ze zdjęciem trzymanym w dłoni. - Co tam pisze, koleś? – zapytał Elvis. - Myślę, że to Kurt Cobain – powiedział Sanchez, machając fotografią. Spojrzał na pozostałe trzy. 0 Jak sądzę, to zdjęcia czterech uczestników konkursu. - Pokaż – powiedział Elvis, wyrywając kartkę z ręki Sancheza. Spojrzał na listę nazwisk i rozejrzał się po zdjęciach rozsypanych na łóżku. – Niedobrze – wykrztusił po długiej przerwie. 20 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia - Nie rozumiem. O co e tym chodzi? – zastanawiał się na głos Sanchez. - Wiesz, czym się zajmuję, prawda, Sanchez? No, z zawodu? - Tak. Wiem. Wszyscy wiedzą. Jesteś snajperem. - Właśnie. A to, mój gruby przyjacielu, jest lista celów. Facet, który miał tu mieszkad, miał znaleźd tą kopertę. A tych czterech piosenkarzy szlag by trafił. - O kurde! Sanchez nie czuł entuzjazmu na myśl o zamieszkaniu w pokoju zarezerwowanym przez kogoś, kto miał zamiar dopuścid się czterech zabójstw. Jeśli facet się pojawi, mogą byd kłopoty. Dla Sancheza. Elvis pomyślał chwilę, po czym doradził. - Na twoi miejscu wziąłbym tą kopertę na recepcję i zostawił ja tam dla tego gościa, kimkolwiek by nie był, na wypadek gdyby się później pojawił. - Nie powinienem oddad tego na policję? - Tak, to też jest pomysł. Ale osobiście myślę, że jeśli ktoś chce zabid tych czterech 52

piosenkarzy, będę miał większe szanse na wygraną w tym chrzanionym konkursie. - To trochę chamskie, wiesz? - Szukaj jasnych stron każdej sytuacji, Sanchez. Poza tym, jeśli nie zauważyłeś, na Diabelskim Cmentarzy nie ma żadnej policji. - A tak. Faktycznie. – Sanchez usiadł na łóżku i pomyślał, co zrobid. Dostrzegał logikę planu Elvisa. – Dobra – westchnął – spróbuję ponowie zakleid kopertę i zanieśd ją na recepcję. - Super. – Król spojrzał na zegarek. – Lepiej będę już leciał, koleś. Za jakieś pół godziny mam występ. Pamiętaj, żeby przyjśd. Potrzebuję każdego możliwego wsparcia. – Uśmiechnął się i dodał – Chociaż wiem, że jestem świetny. - Tak, jasne. Do zobaczenia później. Powodzenia i jeszcze raz dzięki za przyniesienie walizki. Elvis złożył kartkę z imionami, oddał ją przyjacielowi i wyszedł. Kiedy Król zamknął za sobą drzwi, Sanchez jeszcze raz spojrzał do koperty, by upewnid się, czy znajdzie w niej to, czego się spodziewał. Faktycznie, na dnie znajdował się gruby plik gotówki. Przytrzymał go, by nie wypadł, gdy wysypywał pozostałą zawartośd. W koocu Elvis mógłby chcied swoją działkę. A skoro koperta była w pokoju Sancheza, teoretycznie należała do niego. Sanchez wyjął pieniądze i drżącym, zniszczonym palcem zaczął przeliczad. Studolarowe banknoty. Dwieście sztuk. Dwadzieścia tysięcy. Czas ruszad do kasyna. 21 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia 53

54

Osiem Annabel de Frugyn trafiła do prywatnego gabinetu Nigela Powella. Był to ładny pokój z gęstym, sprężystym dywanem w kolorze królewskiego błękitu i pustymi białymi ścianami. W dalekim koocu pomieszczenia znajdowało się duże drewniane biurko, ustawione przed oknami ukrytymi za jasnoczerwonymi zasłonami gryzącymi się z dywanem. Powell gestem kazał jej usiąśd na małym obitym czarną skórą siedzisku przy biurku. Sam poszedł dokoła i usiadł po drugiej stronie w dużo większym fotelu, również z czarnej skóry. Blat był schludnie zorganizowaną mieszaniną przyborów do pisania i zdjęd w ramkach, wszystkich zwróconych w stronę Powella. Po lewej od jego fotela znajdował się także duży biały, raczej staromodny telefon. Jeden z dwóch pracowników ochrony, którzy wcześniej towarzyszyli właścicielowi hotelu w drodze do holu, poszedł za nimi do biura. Stanął przy drzwiach, które za sobą zamknął. Jeszcze stojąc, posłała mu swój odrażający uśmiech, ale na prawdziwie wojskową modłę zignorował ją, patrząc prosto przed siebie. Niezrażona, usadowiła się na krześle naprzeciw Powella. Na kolanach mocno trzymała torebkę, którą wszędzie ze sobą nosiła. Pozwoliła hotelowej ochronie zanieśd bagaż do pokoju, ale Nike nie mógł dostad w ręce jej brudnej starej skórzanej torebki. - Więc, panno de Frugyn, zapewne zastanawia się pani, co tutaj robi – zaczął Powell, opierając się z uśmiechem w fotelu. Nie mogła nie odwzajemnid uśmiechu. Mężczyznę otaczał diabelski urok, widocznie też dbał o swój wygląd. Mimo że przekroczył już czterdzieści lat, na twarzy nie miał ani jednej zmarszczki. Bez 55

wątpienia było to efektem operacji plastycznych i regularnych zastrzyków z botoksu. Uśmiech Annabel był kompletnym przeciwieostwem, uwidaczniał liczne linie i bruzdy na jej twarzy. - Chce pan, żebym użyła do czegoś swoich nadprzyrodzonych mocy, prawda? - Bardzo dobrze. Zaskakujące. I absolutnie słuszne. Będę z tobą szczery, Annabel, jeśli mogę cię tak nazywad? – W odpowiedzi się skrzywiła, co było jeszcze gorszym widokiem niż jej odrażający uśmiech. – To nie przypadek, że trafiłaś do tego hotelu. W pewnym sensie zaaranżowałem to, byd wygrała bilet na pokaz. - Kiedy dostałam list informujący o wygranej, czułam, że coś było nie tak. - Poważnie? Powiedziały ci to twoje nadprzyrodzone moce? – Powell usiadł prosto, nagle bardziej czujny. - Tak. Oraz to, że nie brałam udziału w konkursie, w którym mogłabym wygrad taki bilet. Uśmiechnął się uprzejmie. - Przejdę więc do sedna. Słyszałem o tobie wiele dobrego. Mój przyjaciel polecił cię po tym, jak przepowiedziałaś mu przyszłośd kilka lat temu. – Przerwał, przyjmując poważniejszy wyraz twarzy. – Dziś potrzebuję twoich usług w naprawdę istotnych sprawach. - Chcesz, żebym przepowiedziała, kto wygra konkurs? - Nie. Coś ważniejszego. Tajemnicza Dama była zdesperowana, by odkryd jego pragnienia, jeszcze zanim je wypowie. - Chcesz wiedzied, co dostaniesz na urodziny? – drążyła. Powell spojrzał ponad jej ramieniem na ochroniarza przy drzwiach. Spojrzenie to sugerowało, że nie był pod wrażeniem mistycznych mocy Annabel. Wciąż musiała go przekonad, że była warta 56

tytułu „Tajemniczej Damy”. Wyczuwając jego sceptycyzm, próbowała go zapewnid: - Kiedy mam kryształową kulę, pracuje mi się lepiej. - Rozumiem. Masz ją ze sobą? - Tak. - Wyjmij ją proszę. – W tej uprzejmości ukryty był rozkaz. Annabel rozsunęła torebkę, ale zanim sięgnęła do jej wnętrza, zmarszczyła brwi. - Moment – sapnęła. – Widzę coś. - Co takiego? - Widzę, że dajesz mi piędset dolarów. Powell westchnął. Annabel nigdy nie pracowała za darmo i zadbała o to, by wszyscy o tym wiedzieli. Jej sława sięgała od Santa Mondegi, więc Powell wiedział, czego się spodziewad. Sięgnął za pazuchę i wyjął gruby brązowy 22 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia skórzany portfel. Otworzywszy go, odliczył pięd studolarowych banknotów. Później przesunął je po biurku do Annabel, która porwała je i szybko ukryła w sobie tylko znanych zakamarkach. Powell położył palec na dwóch pozostałych banknotach na biurku. - Teraz trzysta – powiedział chłodno. – Jeszcze dwieście jeśli powiesz mi, co chcę wiedzied. Annabel udawała, że rozważa jego ofertę. W rzeczywistości nie mogła odmówid. Normalnie trochę by się potargowała, ale jej prośba o piędset była czysto wymarzoną kwotą. Sam fakt, że był skory zapłacid całą sumkę, sprawiał, że trzysta zaliczki było więcej niż zadowalające. Więc, z kolejnym koszmarnym uśmiechem, sięgnęła do 57

torebki i wyjęła małą kryształową kulę, przedmiot dużo czystszy niż brudny schowek, w którym go trzymała. Położyła ją na blacie przed sobą i spojrzała na mężczyznę siedzącego naprzeciwko. - Więc powiedz mi, co chcesz wiedzied. - Cóż, Annabel – rzekł, pochylając się nad biurkiem i posyłając jej porażający uśmiech – kilka tygodni temu spotkałem nieprzyjemnie wyglądającego Meksykanina imieniem Jefe. Twierdził, że jest zabójcą czy jakimś innym łowcą głów. - Myślę, że go znam – powiedziała Annabel. - Powinnaś – odparł Nigel. – To on zasugerował mi, żebym z tobą porozmawiał. - O czym? - Powiedział mi, że zaoferowano mu pokaźną kwotę za zabicie kilku uczestników tegorocznego konkursu. Przyjął zlecenie, ale zaraz dowiedział się, że praca została oddana komuś innemu. - Rozumiem. I chcesz wiedzied, kim jest ta osoba? - Tak. Chcę też wiedzied, kto ich wynajął i dlaczego. - Jefe nie wiedział? - Nie, ale powiedział, że ty powinnaś byd w stanie to ustalid. Dlatego tu jesteś. - Dobra. Coś jeszcze? - Na razie tyle. Dasz radę? - Cóż, zobaczymy, dobrze? Możesz przygasid światła? - Jasne. Tommy, zmniejsz światło, proszę. Ochroniarz w czarnym garniturze przekręcił przełącznik przy drzwiach i przygasił światła, aż w ciemności było widad lekki biały poblask bijący z kuli Annabel. To był dla niej znak, by pochylid się nad nią i zacząd falowad rękami

58

nad tajemniczą kulą. Po kilku sekundach w środku pojawiła się biała mgła. Powell miał na tyle wyczucia, by siedzied cicho, gdy ona wykonywała ramionami mocno przerysowane gesty. Wreszcie, po niemal minucie wpatrywania się bez mrugania w błyszczącą szklaną kulę i silnej koncentracji, zaczęły pojawiad się jakieś wizje. - Mężczyzna, którego poszukujesz – zaintonowała – jest już w hotelu. Ma przy sobie listę ludzi, których planuje zabid. - Widzisz, jak wygląda? - Widzę dwóch mężczyzn. Jeden z nich jest uczestnikiem konkursu. Drugi to bezwzględny zabójca. Chcą zabid rywali, by zwyciężyd w zawodach. Powell uniósł dłoo do podbródka i zaczął go pocierad, jakby w geście podirytowania. - Kim oni są? – zalegał. - Moment. Widzę coś. To… to numer pokoju. - Kontynuuj. - To pokój na siódmym piętrze. – Annabel, wpatrując się uparcie w kryształowy glob, zaczynała się pocid z wysiłku. Powell również się w niego wpatrywał, ale widział jedynie wirująca wewnątrz białą mgłę. Kiedy stara kobieta ponownie się odezwała, jej głos był monotonny, słowa przerywane krótkimi pauzami. - To pokój numer… trzynaście na… siódmym piętrze. Tam… znajdziesz… zabójcę… którego szukasz. - Łał! – powiedział Powell, wydawał się zaskoczony. Nie mógł nie byd pod wrażeniem. – To bardzo dokładne. Znasz nazwisko mieszkającej tam osoby? Annabel powoli pokręciła głową. 23 59

Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia - Nie. Jest jakieś zamieszanie wokół jego mienia. Nie znam jego przyczyny. – Jej mowa znowu stawał się normalna. Kurde! Pomyślał Powell, ale zachował to dla siebie. - Dobra – powiedział delikatnie. – Widzisz coś jeszcze? - Tak, jest jeszcze coś. Ale myślę, że już to wiesz. – Wydawało się, że się waha. Powell bez zrozumienia uniósł jedną brew. - Co to takiego? - Ten konkurs jest przeklęty. - Słucham? – Jeśli był zaskoczony, bardzo dobrze to ukrył. - Nad tym konkursem ciąży klątwa. Nie wiem dokładnie jaka, ale gdybym była uczestniczką, raczej nie chciałabym wygrad. Pomysłodawca i organizator konkursu machnął ręką i uśmiechnął się do niej. - Nie martwię się klątwami. Ani tym, co stanie się ze zwycięzcą. Chcę tylko byd pewny, że impreza przebiegnie bez zakłóceo. - Twoja wola – powiedziała Annabel. – Ale myślę, że bardziej odpowiednią nazwą byłaby Fabryka Wiedźm. Powell westchnął. - Myślę, że już skooczyliśmy. Tommy, włącz światła, proszę. – Biała mgła w kryształowej kuli zaczęła zanikad i Annabel oparła się w krześle, wyglądając na zmęczoną i, o ile to możliwe, jeszcze starszą. Ochroniarz włączył światła, a Annabel z nieskrywaną przyjemnością patrzyła, jak Powell przesuwa po biurku pozostałe studolarówki. - Dziękuję, Annabel. Myślę, że dobrze się spisałaś. – Spojrzał na nią i dodał: 60

Oczywiście, jeśli jeszcze będziemy cię potrzebowad, znamy numer twojego pokoju. – W jego głosie była subtelna groźba i Annabel nie miała wątpliwości, że jeśli któraś z jej przepowiedni okaże się fałszywa, jej piędset dolarów może wrócid do pierwotnego właściciela. Chwyciła dwie studolarówki i szybko ukryła je wśród ubrao z pozostałymi trzema, później zabrała swoją kryształową kulę i włożyła z powrotem do torby. - Miło robid z tobą interesy – powiedziała, wstając z krzesła. Nie była do kooca nieszczera – piędset dolarów to piędset dolarów. - Wiem. Dziękuję, Annabel. Życzę miłego pozytu. – Powell sięgnął ponad biurkiem i ponownie potrząsnął jej dłonią, zanim zadał ostatnie pytanie. – Wiesz już, kto wygra konkurs wokalny? Wróżbitka uśmiechnęła się. - Gdybym była jaką plotkarą, powiedziałabym, że to ktoś na literę J. Powell i Tommy jeszcze raz wymienili spojrzenia, po czym ochroniarz otworzył drzwi, by wypuścid Annabel. Kiedy odeszła, Powell podniósł słuchawkę białego telefonu z biurka i nacisnął kilka guzików. Odebrano po jednym sygnale. Odezwał się kobiecy głos. - Recepcja. Czym mogę pomóc? - Witam, z tej strony pan Powell. Możesz mi powiedzied, kto mieszka w pokoju siedemset trzynaście? - Tak, proszę pana. Proszę chwilę poczekad. Tommy podszedł i usiadł na krześle naprzeciw pracodawcy. Sekundę później recepcjonistka podała Powellowi nazwisko, którego potrzebował, a on odłożył słuchawkę na widełki. - Stara zwariowana dziwka miała rację czy nie? – zapytał Tommy. 61

- Cóż, powiedziano mi, że ponad pięddziesiąt procent jej przepowiedni się sprawdza, a to całkiem niezły wynik. Jeśli podała nam numer pokoju tego zabójcy, będę zadowolony. - Kto to jest? - Według recepcji nazywa się Sanchez Garcia. Wyślij chłopaków, żeby go znaleźli. Upewnij się, że mają broo. Jeśli to naprawdę morderca, może byd bardzo niebezpieczny. - Co mają zrobid? - Przesłuchad go. - A jeśli okaże się tym zabójcą? 24 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia - Dowiedzied się, dla kogo pracuje, i zabid oboje. - A jeśli nie będzie zabójcą? Powell wzruszył ramionami. - Zabid tylko jego. 25 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia Dziewięd Przybywszy wreszcie do Hotelu Pasadena, Bourbon Kid skierował się prosto do baru. Miał wiele do rozważania. A ponieważ nie był mężczyzną skorym do rozmyślao, pozwalał sobie tylko na jeden dzieo w roku, by powspominad przeszłośd i wyobrazid, jak mogłyby się mied rzeczy, gdyby dziesięd lat wcześniej Halloween przebiegło inaczej. Wybrał najcichszy z hotelowych barów, zakątek tuż przy holu, i usiadł na wysokim krześle przy koocu lady,

62

wpatrując się w na pół pełną szklankę Burbona. Barmanka, Valerie, drobniutka młoda kobieta z ciemnymi włosami związanymi w kucyka, rozsądnie uznała, nawet nie zatrzymując na nim dłużej wzroku, że nie potrzebuje pogawędek. Mowa jego ciała była wystarczająco głośna. Specjalnie rozpuszczał wrogie wibracje (na co dzieo robił to niespecjalnie). Szybko nalała mu drinka i bez zbędnych ceregieli położyła przed nim na ladzie, na podstawce. W barze było nie więcej niż dwadzieścia osób. Jakby wyczuwając jego podły nastrój, żaden inny klient nie usiadł przy ladzie. Wszyscy zajęli miejsca przy stolikach artystycznie rozmieszczonych w pomieszczeniu, zajęci uprzejmymi, szeptanymi konwersacjami. To nie były podrzędne prostackie spotkania, do których przywykł Bourbon Kid. To miejsce miało klasę, a jego klienci byli zbyt dobrze wychowani. Ale w jego obecnym nastroju, zupełnie mu to odpowiadało. Przyjechał na Diabelski Cmentarz z wielu powodów. Przede wszystkim, chciał się opid. Tak, żeby niewiele pamiętał. Minęło dziesięd lat, odkąd, jako szesnastolatek, zabił własną matkę. Co więcej, tej samej nocy zostawił swoją nastoletnią miłośd, Beth, na lokalnym molo, obiecując, że wróci po nią przed godziną duchów. To było przed tym, jak odkrył, co stało się z jego matką. Wciąż gryzło go to, że nie zdążył wrócid do Beth tamtej nocy. Miał na głowie bardziej naglące sprawy, jak chodby znalezienie domu dla jego zwariowanego młodszego brata, Kacpra. Kacper urodził się z pewnymi zaburzeniami uczenia, a wiadomośd, że jego matka umarła, wprowadziła do w stan histerii. Żeby jeszcze pogorszyd sytuację, Kid, znany wówczas jako JD, później tamtej nocy w napadzie złości przetrącił

63

kark ojcu Kacpra. Dwaj bracia mieli dwóch różnych ojców. JD nie lubił swojego ojca ani trochę bardziej niż ojca Kacpra, ale tego pierwszego akurat nie było pod ręką. Ale to o Beth myślał przez większośd czasu, w tych rzadkich chwilach, gdy pozwalał sobie na powrót do przeszłości. Tylko tego jednego dnia co roku pozwalał sobie na dokładne przypomnienia, jak wyglądała, gdy pierwszy raz ją pocałował. Byli razem na przyjęciu halloweenowym w liceum w Santa Mondega. Matka JD zmusiła go do przebrania się za stracha na wróble i chociaż nie było to do kooca jego stylu, wiedział, że bardzo się starała, by go przygotowad. Okazało się to niespodziewanie dobrym wyborem, ponieważ kiedy przyjechał na halloweenową dyskotekę, okazało się, że Beth przebrała się za Dorotkę z Czarnoksiężnika z Oz. Uznając to za dobry znak, postanowili pominąd taoce i pójśd na molo. Prowadząca tam droga nie była może wyłożona żółtą cegłą, ale to nie zepsuło im nastroju. Zrobiły to dopiero późniejsze wydarzenia. Kid wpatrywał się w swoje odbicie w szklance Burbona i pozwolił sobie na lekki uśmiech. Oczyma wyobraźni wciąż wyraźnie widział Beth przemykającą szklonym korytarzem i śpiewającą „Idziemy spotkad Czarnoksiężnika, cudownego Czarnoksiężnika z Oz”. Dośd szybko jej przerwał, wiec nigdy nie doszła do kooca pierwszego refrenu. Gdyby tylko mógł, z radością wróciłby do tamtej chwili i tym razem pozwoliłby jej dośpiewad tą przeklętą piosenkę do kooca. Mimo że wyglądało głupio. I nie była piosenkarką, o ile pamiętał. Jednak to te proste niedoskonałości sprawiały, że jej wspomnienie było dla niego tak cenne. Kid miał zamiar pewnego dnia wrócid do Santa Montegi i odnaleźd Beth w nadziei na – na co? Na powrót 64

uczucia, które nigdy na dobre się nie rozpoczęło? Przez ostatnie dziesięd lat trzymał się z daleka od tego miejsca, wiedząc, że jej również tam nie było. Tamtej pochrzanionej halloweenowej nocy dziesięd lat wcześniej, Bath została oskarżona o zamordowanie macochy i aresztowana. Kid nie znał szczegółów sprawy, ale wyglądało na to, że przyłapał ją lokalny gliniarz Archibald Somers. Bath skooczyła w kiciu, skazana na dwadzieścia lat za zabójstwo pierwszego stopnia. Jeśli wciąż była słodką, spokojną dziewczyną, którą kiedyś znał, istniała szansa, że wyszła wcześniej za dobre sprawowanie. A jeśli tak, mogło to się wydarzyd w każdej chwili. Nic w życiu Kida nie było tak białe i czarne, jak mogłoby się wydawad. Jego problem z Beth polegał na tym, że nawet jeśli została zwolniona, nie mógł iśd jej szukad, tak samo jak nie mógł odwiedzid jej w więzieniu. Miał zbyt 26 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia wielu wrogów. Gdyby ktokolwiek dowiedział się, że mu na niej zależy, stałaby się celem wielu zabójczych monstrów, wampirów, wilkołaków czy też zwyczajnych odrażających ludzi. Pokręcił szklanką w ręce. Przez ułamek sekundy zobaczył w niej uśmiechniętą twarz wampira, który zniszczył jego matkę. Ten widok spowodował, że mocniej ścisnął naczynie i szybko zwolnił uścisk, by nie roztrzaskad szkła w dłoni. Istniał jeden główny powód, dla którego Kid spędzał Halloween w Hotelu Pasadena. Niczego tak bardzo nie lubił jak dobrej, starodawnej, halloweenowej gorączki zabijania. W czasie wycieczki przez Plainview w Teksasie, kilka tygodni wcześniej, w czasie pojedynku na rękę z facetem zwanym Rodeo Rexem, 65

dowiedział się, że na Diabelskim Cmentarzu plącze się wielu nieumarłych. Szczególnie w Halloween. W czasie pojedynku Król próbował zdekoncentrowad Kida, gadając o wyprawie na Cmentarz w celu wykonania roboty na rzecz Boga, zabijania nieumarłych. Do tamtej pory wydawało się, że rozgrywka będzie trwała wiecznie, ponieważ obydwaj byli równo silni. Więc, chociaż nie lubił przegrywad w żadnej dziedzinie, Kid musiał oddad Królowi zwycięstwo. Pozwoliwszy, by potężny motocyklista przeważył jego rękę i został uznany za wygranego, Kid pofatygował się, by ścisnąd rękę przeciwnika miażdżąco mocno i połamad mu wszystkie kości. Dzięki temu nie byłby w stanie zrealizowad swojego zamiaru jazdy na Diabelski Cmentarz. Zadanie zabijania nieumarłych pozostało jedynie dla niego. Po wyeliminowaniu Rexa z gry, skierował się prosto na Diabelski Cmentarz, żeby zrobid masakrę. Imitator Sida Viciousa minął go i wyszedł z baru w kierunku rozległej Sali zajmującej większośd hotelowego parteru. Jego widok odciągnął Kida od czarnych wspomnieo. Powrót z Martwych przyciągnął do hotelu mnóstwo ciekawych twarzy. Wszędzie byli ludzie udający zmarłych piosenkarzy, jak udowodnił ten kretyoski sobowtór Michaela Jacksona z wcześniej, to banda dziwaków. Wszyscy. Wszyscy mieli pewną cechę wspólną. Czuli się pewniej w skórze kogoś innego. Kid nie zdjął okularów, odkąd wszedł do hotelu. Jego oczy były najprawdopodobniej przekrwione i podkrążone po godzinach jazdy, piciu i braku snu poprzedzającym jego przyjazd. Ciemne szkła dobrze sprawdzały się przy odstraszaniu obcych. Nikt nie mógł nawiązad z nim kontaktu wzrokowego i nikt nie zamierzał brad przyciemnionych 66

soczewek za zachętę do pogawędki. W połączeniu z jego znakiem firmowym, czyli ciemnymi ubraniami, okulary przeciwsłoneczne pozwalały utrzymad jego image mówiący „odwal się ode mnie”. Działało na obsługę, która trzymała się na drugim koocu lady, o ile nie musiała obsłużyd kogoś w jego pobliżu. Na blacie, obok szklanki z Burbonem, położył niezapalone cygaro wzięte ze świeżo otwartej paczki, którą położył obok małej srebrnej tacki przeznaczonej na napiwki. Wiedział, że obsługa baru modliła się, by nie zapalił, ponieważ oznaczałoby to koniecznośd poproszenia go o odłożenie cygara. Pobocznemu obserwatorowi mogłoby się wydawad, że nie miał zamiaru zapalid cygara, albo że po prostu o nim zapomniał. Jednak dla kogoś, kto znał jego reputację, oczywistym było, że była to jedynie prowokacja, by wywoład kłótnię z kimś, kto nie przepadał za palaczami. Po około dwudziestu minutach wpatrywania się w na pół pełną szklanką, uniósł ją i wypił całą zawartośd naraz. Odłożył ją z powrotem na tyle głośno, by zwrócid uwagę Valerie, barmanki która wcześniej go obsługiwała. Nerwowo podeszła do niego. - Dla pana jeszcze raz to samo? Przytaknął a ona nalała mu kolejne pół szklanki Sama Cougara. W zamian za nalanie drinka bez próby nawiązania rozmowy rzucił na ladę zmięty dwudziestodolarowy banknot. - Zatrzymaj resztę. - Dziękuję panu. Kiedy wbijała sprzedaż na kasie za barem, za Kidem rozległ się męski głos. - Butelkę najlepszego szampana, Valerie – powiedział radośnie. Specjalnie uniósł głos do tego poziomu, by 67

wszyscy w barze mogli go usłyszed. I, na co liczył właściciel, byd pod wrażeniem. Był to oczywiście mężczyzna, którego barmanka znała i nienawidziła, ponieważ natychmiast się odwróciła i wywołała fałszywy uśmiech. Sugerujący, że nie lubiła go, ale musiała całowad go w tyłek, żeby utrzymad się w pracy. 27 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia Ku swojemu lekkiemu zdziwieniu, Kid rozpoznał mężczyznę z wiadomości. Nazywał się Jonah Clementine, był byłym dyrektorem ważnego międzynarodowego banku, który niedawno został zlikwidowany po ponad stu latach udanego działania. Tysiące ciężko harujących pracowników straciło zatrudnienie z małą lub żadną pensją pożegnalną, ale Clementine przetrwał skandal bez uszczerbku na fortunie, ale nie reputacji. Po latach nagradzania siebie i współwłaścicieli dodatkami przekraczającymi dwadzieścia milionów rocznie, postanowił odejśd z trzydziestomilionowym odchodnym na krótko przed tym, jak bank publicznie i bardzo hałaśliwie upadł. Był typem człowieka, którego obsługa hotelu mogła najbardziej nienawidzid. Mógł traktowad ich jak niewarte jego 68

zainteresowania śmiecie, a oni bez szemrania musieli się uśmiechad i traktowad z szacunkiem. Tak jak Valerie. Clementine miał też sławę międzynarodowego playboya. Jego ramienia uczepiona była dwudziestokilkuletnia blond modelka. Spięte obcisłym T-shirtem, niewiarygodnie wielkie (w większości silikonowe) piersi przyciskała mocno do przedramienia towarzysza. Jej długie, opalone na idealny złoty brąz nogi były widoczne niemal do pasa, w którego okolicach okrywała je para absurdalnie krótkich złotych spodenek. Była, krótko mówiąc, idealnym tłem dla Jonaha Clementine’a w jego wartym trzy tysiące dolarów szarym garniturze od Savile Row. Odkąd wieśd o jego machlojkach pojawiła się w serwisach informacyjnych, miał czas na zatrudnienie osobistego trenera. Mimo że miał ponad czterdzieści lat, pozbył się wyglądu typowego pracownika biurowego. Miał muskularny tors, który w połączeniu z intensywną, na pewno sztuczną, pomaraoczową opalenizną, nadawał mu wygląd niezłego ciacha. Nosił śmietankową jedwabną koszulę, na to marynarkę, do tego przewiązaną wokół szyi apaszkę w czerwone i czarne kropki. W przeciwieostwie do klientów, z którymi przywykł bid Bourbon Kid, był starannie ogolony i pachnący wodą kolooską, a jego krótkie, postawione czarne włosy wyglądały, jakby wymagały godziny dopieszczania przed lustrem. - Ile szklanek pan sobie życzy? – zapytała Valerie w odpowiedzi na żądanie szampana. - Tylko dwie, Valerie. Ale sobie też nalej, dobrze? Dziś jestem w szampaoskim nastroju. - Chyba jak zawsze? – uprzejmie zażartowała barmanka, podchodząc do lodówki na tyłach baru po szampana. Kiedy wyjmowała butelkę Diamant Bleu (napój dla bardzo bogatych, o ile tacy się trafiali), milioner mierzył spojrzeniem Bourbon Kida. Kid uniósł niezapalone cygaro i wsunął je do kącika ust, 69

gdzie chwile posiedziało, zanim samorzutnie się zapaliło. Tą sztuczką zadziwiał wielu ludzi na przestrzeni lat. Ale nie udało mu się zaskoczyd Jonaha Clementine’a. Ludzie jego pokroju bywali pod wrażeniem tylko tego, co mogli kontrolowad. Przeciętniak pokroju Bouron Kida nigdy w najmniejszym stopniu by go nie zainteresował. A na tym Kidowi bardzo zależało. - Przepraszam, w tym barze nie wolno palid. – Słowa były słuszne, ale wypowiedziane tonem rozkazu. Kid go zignorował. - Ej, ty! Mówię do ciebie. Kid wyjął cygaro z kącika ust lewą ręką i spojrzał nad Jonahem Clementinem. Później wypuścił spory obłok dymu w kierunku playboya. - Masz jakiś cholerny problem? – warknął Clementine. – Są tutaj inni, nie tylko ty. Nie wszyscy chcą wdychad twój drugorzędny tytoo. - O co ci chodzi? – Mężczyzna bardziej ostrożny niż Clementine, ktoś mniej nawykły do robienia wszystkiego na swój sposób, wyczułby groźną nutę w tych słowach. Wyczułby i byd może zastanowił, co mogła znaczyd. Ale on ją zignorował, oburzony faktem, że ktoś odważył się mu sprzeciwid. - Chodzi mi o to, żebyś odłożył to zakichane cygaro, albo będę musiał cię wyrzucid. - Nie. Clementine uniósł brwi. - Nie? Tylko tyle? Nie? - Tak. - Dobra. Nie pozostawiasz mi wyboru. Valerie, wezwij ochronę i każ im wyrzucid tego chłystka. Już. 70

Stojąca za barem dziewczyna wyraźnie się skurczyła. W pewnym sensie na pewno była zadowolona, że Clementine zamiast niej zwrócił uwagę na palącego, ponieważ nie chciała, by facet w okularach przeciwsłonecznych obwiniał ją za nieeleganckie usunięcie z baru. Z drugiej strony obawiała się niepotrzebnego zamieszania, które wybuchnie w lokalu. 28 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia Poza zasięgiem wzroku, pod ladą, znajdował się guzik alarmu bezpieczeostwa, przygotowany na takie właśnie okazje. Valerie schyliła się i nacisnęła go mocno. W czterdzieści pięd sekund potężny ochroniarz wszedł głównym wejściem do holu i skierował się do baru, szukając widocznych oznak kłopotów. Miał na imię Gunther i ze swoimi czterdziestoma latami był jednym z najstarszych pracowników ochrony w hotelu. Wysoki i dobrze zbudowany, miał krótkie włosy przycięte na wojskową modłę, które zachował jako pamiątkę po czasach służenia w armii. Nosił czarne spodnie i czarny T-shirt ukazujący dobrze rozwinięte mięśnie. Jego twarz była zmęczona, sugerująca, że swego czasu wiele przeszedł. - Co jest, Valerie? – zapytał. - Już ja ci powiem co – wtrącił Clementine. – Chodzi o tego pajaca. Nie chce wyjąd cygara. Uprzykrza wszystkim życie. - Rozumiem. – Gunther odwrócił się do Kida, który bezstresowo siedział na krześle, wdychając dym. – Muszę pana prosid o odłożenie cygara. – Słowa były uprzejme, ale w głosie ochroniarza pobrzmiewała żelazna nuta. 71

- Więc proś. Gunther zerknął na Clementine’a i przytaknął. Najwyraźniej miał takie same odczucia w sprawie palenia w barze. Jego głos stwardniał. - Dobra, koleś. Chodź, przejdziemy się. To powiedziawszy, chwycił Kida za prawe ramię. Zamierzał go podnieśd, delikatnie ale stanowczo, z krzesła w nadziei, że nie będzie się opierał. Opierał się. Bourbon Kid sięgnął prawą ręką, chwycił masywną łapę Gunthera i mocno ścisnął jego palce, niemal je miażdżąc. Uczyniwszy to, odsunął rękę ochroniarza od swojego ramienia, nawet nie ruszając się z krzesła. - Nie dotykaj mnie. Zwolnił uścisk i ochroniarz zrobił krok w tył, ruszając palcami, by upewnid się, że nadal funkcjonowały. Usatysfakcjonowany tym, że nie były połamane, dokładniej przyjrzał się Kidowi. Po jednym długim, intensywnym spojrzeniu na jego twarzy pojawiło się zrozumienie, które wcześniej mu umknęło. - Znam cię – powiedział. - To dobrze. - Miłego palenia. - Dzięki. – Znów się zaciągnął i dodał: - Jeszcze jedno, zanim pójdziesz. - Tak? - Za chwilę zabiję tego ciecia w garniturze. Przyślij kogoś, żeby posprzątał. Jonah Clementine usłyszał groźbę i krzyknął z niedowierzaniem.

72

- Kogo do cholery nazywasz cieciem? – Zwracając się do Gunthera, warknął: - Ty! Zabierz stąd tego śmiecia, albo pożegnaj się z robotą. - Jest w porządku. Niech siedzi. – Powiedziawszy to, Gunther odwrócił się i odszedł. Valerie i pozostali klienci patrzyli na to w milczeniu, zastanawiając się, co teraz nastąpi i próbując nie gapid się na ciemną postad palącą cygaro przy ladzie. Pierwszy raz od wielu lat ktoś odważył się sprzeciwid rozkazom Clementine’a, poza tym nie był typem człowieka, który łatwo by się poddawał. Wyraźnie wkurzony, postanowił wziąd sprawy w swoje ręce. Był człowiekiem potężnym i zamożnym, co więcej pewnym swojej wartości, więc publiczne zlekceważenie przez ochroniarza pokroju Gunthera, tak jak docinki ze strony nędznego śmiecia, nie były dla niego codziennością. Poza tym miał cycatą blondynkę, której mógłby zaimponowad. Patrząc na Kida, warknął ponowie: - W tej chwili odkładaj cygaro. Minęło kilka boleśnie długich sekund, zanim Kid wykonał rozkaz, rozgniatając cygaro na srebrne naczynie, które Valerie postawiła na ladzie na napiwki. 29 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia - Dziękuję – powiedział tryumfalnie Clementine, wykrzywiając usta w nienawistnym uśmieszku. – Nie było tak trudno, prawda? – Kid go zignorował. Sięgnął ku paczce cygar leżącej na barze. Wyjął kolejne i umieścił w kąciku ust. Clementine zagotował. Jego blond dziewczyna poklepała go po plecach, by go jeszcze nakręcid. Między nim a 73

Kidem było nie więcej niż jard odległości, a laska wyglądała, jakby ten pojedynek coraz bardziej ją nakręcał. - Och, chrzaniony kawalarz z ciebie, co? Ha, ha, ha – wydyszał Clementine. Groźnie zniżając głos, szepnął: Zapal w mojej obecności, a wezmę cię na pustynię i odstrzelę jak psa. Kid spojrzał na Clementine’a przeciągle zza swoich okularów. Przez kilka sekund patrzyli na siebie bez ruchu. Wtedy Clementine zanurkował, by wyrwad cygaro z ust tego drugiego. Kid złapał jego ramię lewą ręką, natychmiast powstrzymując ruch. Później, zaciśniętą prawą pięścią, uderzył Clementine’a w twarz. Mocno. Nawet nie wstając z krzesła. Biznesmen zachwiał się lekko przy uderzeniu, na jego twarzy malowała się czysta furia. Z jego nozdrzy popłynęła krew, wlewając się do jego ust. Po kolejnych kilku sekundach upadł na podłogę. Rozległ się nieprzyjemny hałas, gdy czaszka zetknęła się z drewnianą podłogą. Blondyna w złotych szortach wyrzuciła ramiona w górę i krzyknęła. - O mój Boże, Jonah! Nic ci nie jest? – Kucnęła i schyliła się, by sprawdzid. Sześciocalowe szpilki i waga powiększonego biustu utrudniały jej utrzymanie równowagi, więc by się nie przewrócid, mocno oparła się o klatkę piersiową Clementine’a. Po kilku próbach uderzenia go w policzki, by go ocucid, spojrzała na Kida. – Jest nieprzytomny – powiedziała oskarżycielsko. – Znokautowałeś go. - Nie jest nieprzytomny. - Jest. Mówię ci. Cały zimny! Kid ssał koocówkę niezapalonego cygara i odpalił je na chwilę przed udzieleniem odpowiedzi. 74

- Gdyby był nieprzytomny – burknął – miały puls. Przez chwilę laska patrzyła z otwartymi ustami na ciała Clementine’a. Ponownie spojrzała na Kida, który już wrócił do swojej na wpół pełnej szklanki Sama Cougara. - O mój Boże! – powiedziała. – Jak je zapalasz? To takie, no, straasznie super. Wstała i podeszła do niego. Położyła mu rękę na ramieniu i szepnęła mu do ucha. - Chcesz mi postawid drinka? - Niech ci będzie, dziwko – odpowiedział głosem podobnym do szumu morza. Spojrzał na barmankę Valerie i skinął na swojego drinka. – Panienko? - Tak, proszę pana? – Serce dziewczyny biło tak mocno, że była zaskoczona, iż może w ogóle mówid. - Napełnij szklankę. 30 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia Dziesięd Sanchez był mężczyzną z wieloma wadami. Jedną z najgorszych była jego skłonnośd do hazardu. To hobby na przestrzeni lat kosztowało go fortunę, ale możliwośd wzbogacenia się bez nakładu pracy była dla niego zbyt potężna i kusząca. Od chwili, gdy jego wzrok spoczął na pieniądzach z koperty, którą znalazł w pokoju, rozważał wiele planów, jak je zainwestowad. Pomimo ostrzeżeo Elvisa, że koperta była przeznaczona dla płatnego zabójcy o nieznanym imieniu i osobowości, Sanchez nie mógł przepuścid okazji. Poszedł prosto do hotelowego kasyna. Kopertę ze zdjęciami i dwudziestoma tysiącami dolarów wetknął do kieszeni szortów, sprytnie ukrywając je pod czerwoną hawajską 75

koszulą, która nad nimi zwisała. Kiedy kupował tą koszulę, sprzedawczyni poinformował go, że nosząc ją, nie będzie w stanie niczego ukryd. Cóż, myliła się. Będąc całkiem tolerancyjnym typem – przynajmniej w swoim mniemaniu – Sanchez zamierzał oddad kopertę na recepcji. W koocu nie należała do niego. A kiedy będzie to robił, w środku wciąż będą pieniądze: odpowiednia suma, odpowiednia ilośd banknotów odpowiednich nominałów. Ale zanim to zrobi, zamierzał użyd dwudziestu tysięcy jako stawkę w kasynie. Kiedy tylko osiągnie zadowalający zysk, wsunie do koperty dwadzieścia tysięcy w studolarowych banknotach, zaklei i podrzuci do recepcji. Nikt nie byłby sprytniejszy. Kiedy pierwszy raz obmyślał ten plan, zamierzał grad bezpiecznie i zarobid niewiele. Ale z upływem czasu, gdy schodził do kasyna na najniższym piętrze, zadecydował, iż nie wyjdzie, zanim nie podwoi stawki. Dwadzieścia tysięcy dla Sancheza i dwadzieścia tysięcy dla zabójcy, kimkolwiek był. Wydawało się to fair. Kiedy wychodził z windy na teren kasyna, miał spocone ręce. Jeden dobry zakład i jego wakacje już na początku zyskają miano najlepszych z możliwych. Kasyno było żywcem wyjęte ze snów Sancheza (pomijając krupierów, którzy nie byli małpami w czerwonych garniturach i kapeluszach; tacy czasami pojawiali się w jego snach). Było przestronne i luksusowe, oświetlenie nadawało przestrzeni jasnozłotego blasku. Dywan był w kolorze ciemnej czerwieni, nie gryzącej się z czerwienią kamizelek noszonych przez krupierów i kelnerki. Wszędzie byli klienci. Dźwięki rzucanych kości, kart spadających na pokryte materiałem stoły, kręcących się ruletek, okrzyków zwycięzców, westchnieo przegranych, żetonów 76

grzechoczących w podstawkach – wszystkie je słyszał. Sanchez był w niebie. Po lewej stały rzędy maszyn, używanych głównie przez starszych ludzi. Dokładnie naprzeciw był bar z rzędem wysokich krzeseł, na których siedzieli topiący smutki przegrani. Po jego prawej były ruletki i stoliki do blackjacka, w sumie około dwudziestu. Przy każdym stole siedział krupier i dwóch lub trzech graczy, więc dla Sancheza było dostatecznie dużo miejsca. Mógł wybrad którykolwiek stolik, ale w co chciałby zagrad? Blackjacka, Piotrusia, kości, ruletkę? Potrzebował znaku. Nie był specjalnie przesądny, ale wierzył w szczęście. Czuł, że jakiś omen sprowadzi go na właściwą ścieżkę. Niemal natychmiast dostrzegł jeden. W pobliżu środka pomieszczenia znajdował się stół do ruletki, przy których trzech graczy próbowało szczęścia. Jednym z nich była charakterystycznie ubrana Tajemnicza Dama, Annabel de Frugyn. Bingo! Mimo osobistego niesmaku, to właśnie ją miał nadzieję zobaczyd. Jeśli plotki były prawdziwe, ta szalona stara wiedźma widziała przyszłośd. Czy istniała osoba, obok której było lepiej stanąd? Sanchez podszedł do tego stołu, kierując się do Annabel. Siedziała na krześle między dwiema drobnymi Chinkami w średnim wieku. Każda z nich miała przed sobą spory stosik żetonów, co sugerowała, że wszystkie wygrywały. Albo że dopiero zaczęły grę. Sanchez wziął wolne krzesło od innego stołu i przesunął je między Annabel a mniejszą z Chinek, odsuwając ją na bok, byle tylko wcisnąd się na lewą stronę Annabel. Widok, że wślizguje się obok niej, wywarł zamierzony efekt. Była szczęśliwa, że go widzi. 77

- Wiedziałam, że nie oprzesz się pokusie, Sanchez – powiedziała, mrugając do niego z dośd upiorną tajemniczością. - Ha ha! Tak, masz rację – odpowiedział z podobnie haniebnym udawanym entuzjazmem. – Masz szczęście? 31 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia - O, jak najbardziej. Wpadłam w szał wygrywania, Sanchez. Właściciel hotelu dał mi piędset dolarów i już je potroiłam. – Czyli dostała piędset dolców od Powella. Sanchez nie musiał wiedzied, jak je zarobiła. Sięgnął po kopertę schowaną w szortach. Ukrył ją starannie, więc zebrał wiele dziwnych spojrzeo, gdy trzy lub cztery razy próbował, zanim udało mu się ją wyjąd. Nagłe uwolnienie sprawiło, że jego ramię wystrzeliło w tył i niechcący uderzył łokciem w twarz małej Chinki, zrzucając ją z krzesła na podłogę. Kurde! Pomyślał Sanchez. Nie ma czasu na przeprosiny. Poradzi sobie, tak czy inaczej. Odzyskując twarz, otworzył kopertę, wyjął gruby plik banknotów i beztrosko rzucił go nad stołem do krupiera. Twarz mężczyzny nie wyrażała niczego. Był łysym, oliwkowoskórym młodzieocem pod trzydziestkę i charakteryzował się zaskakującą pokerową miną, jeśli chodzi o wyrażanie zaskoczenia na widok sporych kwot pieniężnych rzucanych w jego stronę. Drobna Chinka wspięła się z powrotem na krzesło, mrucząc wściekle i wyglądając, jakby zamierzała potraktowad Sancheza ciosem karate. Jednak kiedy zobaczyła plik gotówki, najwyraźniej zmieniła zdanie i nawet posłała słaby uśmiech właścicielowi lokalu. Wszyscy lubili ludzi z kasą. I chociaż raz to 78

o Sancheza chodziło. Z uśmiechem zwrócił się do krupiera. - Proszę żetony, dobry panie. Krupier podniósł pieniądze Sancheza, profesjonalnie je przeliczył i zastąpił stosami czerwonych, żółtych i niebieskich żetonów o odpowiadającej wartości. Sanchez czuł, że jego towarzyszki były pod wrażeniem jego zamożności. Annabel to potwierdziła. - Ej, Sanchez, ten twój bar musi nieźle prosperowad! - Jasne. Jestem całkiem dzianym biznesmenem – odpowiedział. - Chyba powinniśmy razem robid interesy – zasugerowała Annabel. – Z twoją biznesową żyłką i moimi przepowiedniami, moglibyśmy odbid świat. - Jasne. Zacznijmy od zaraz. Ty mi mówisz, czerwone czy czarne, a ja stawiam kasę. - Och, teraz na pewno będzie czerwony. - Na pewno? - Absolutnie. Brzmiała niesamowicie pewnie. Co więcej, postawiła swoje żetony na czerwony. - Proszę ostatnie zakłady – oznajmił krupier. Mimo że jego prośba skierowana była do wszystkich przy stole, patrzył dokładnie na Sancheza, testując go, czy będzie miał odwagę postawid więcej niż jednego żetona za pierwszym razem. Sanchez rozważył swoje opcje. Musiał szybko podjąd decyzję. Och, co do diabła. To i tak znalezione pieniądze, zadecydował.

79

I postawił wszystko na czerwony. 32 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia Jedenaście Od chwili, gdy Bourbon Kid uderzył byłego właściciela banku Jonaha Clementine’a w twarz, na miejscu go zabijając, do baru nie przyszli żadni nowi klienci. Długonoga blond modelka, która jeszcze przed chwilą wisiała u ramienia pana Clementine’a, wyszła niemal natychmiast, prawdopodobnie idąc do kasyna w poszukiwaniu forsiastego zastępcy, zanim wszyscy zostaną zaklepani. Powoli i niezauważenie, pozostali klienci poszli w jej ślady. Żaden nie robił gwałtownych ruchów, by wstad i wyjśd – wszyscy dyskretnie dokooczyli drinki oraz rozmowy i pojedynczo ulatniali się z baru. Barmanka Valerie nie miała kogo obsługiwad, ale próbowała zająd się przecieraniem blatu tak daleko od Kida, jak to tylko możliwe. Pozostała obsługa znajdowała się bliżej wyjścia dla personelu i czmychnęła, zanim Valerie miała ku temu okazję. W hotelu panowała zasada, że przynajmniej jeden członek zespołu musi stad cały czas za barem, była zmuszona do tkwienia tam, aż ktoś znajdzie w sobie odwagę i wróci. Nie zapowiadało się, by miało to prędko nastąpid. Przez pierwsze dwadzieścia minut po zabójstwie do lokalu weszli tylko dwaj ochroniarze. Przysłał ich Gunther, którego Kid uprzedził o konieczności uprzątnięcia ciała. Szybko. Dwaj mężczyźni wślizgnęli się cicho i podnieśli martwe ciało Clementine’a z ciemnej drewnianej podłogi, na której teraz znajdował się basen krwi. Przenieśli go 80

wokół lady, na co Valerie gwałtownie zareagowała. - Nie możecie tego tu zostawid! – jęknęła. – To niehigieniczne! Ochroniarz trzymający nogi Clementine’a wzruszył ramionami. - Rozkazy Gunthera. Chce ukryd ciało do przyjazdu karetki. - To wstawcie go do kuchni. Nie chcę go tu widzied. - To próbujemy zrobid. Pomogłabyś nam, gdybyś się trochę ruszyła. Popatrz – krew zalewa ci tą kichaną podłogę. Valerie odsunęła się i patrzyła, jak przeciskają się przez drzwi na zaplecze, za którymi chwilę wcześniej zniknęli jej wszyscy koledzy. - I nie spodziewajcie się, że posprzątam za was krew – krzyknęła. – Dacie radę zrobid to sami! Ze swojego miejsca przy barze Bourbon słyszał, że jeden z ochroniarzy krzyknął z kuchni „Spierdalaj!” . Mijając go, żaden nie odważył się na niego spojrzed, za to z radością obrażali młodą barmankę. Na ich obronę działał fakt, że nie chcieli go wkurzyd. Ostatnio tyle mówiono o nich w wiadomościach, że ludzie zrozumieli, iż mądrze byłoby go unikad. Zabijał bez powodu, ilekrod mu pasowało. Nie dbał o to, kogo zabijał: mężczyzn, kobiety czy dzieci. Przynajmniej tak mówili w wiadomościach. Kto chciałby to sprawdzad? W hotelu na pewno byli więksi – i twardsi – faceci, ale otaczająca go aura zła i nieprzewidywalności gwarantowała, że nikt, bez względu na rozmiat, nie będzie specjalnie próbował mu się sprzeciwiad. Valerie desperacko szukała wymówki, by umknąd do kuchni. Nie chciała przebywad w okolicy Bourbon Kida, ale niestety była najbliżej niego. Przynajmniej do chwili, gdy do baru weszła pojedyncza osoba. Mężczyzna na tyle 81

odważny, by usiąśd z Kidem. Przemierzał główny hol wzdłuż baru i na pewno widział szybko wychodzących ludzi. Valerie widziała, że zatrzymał się i zapytał młodą parę, co się stało. Udawała zajętą wycieraniem lady, ale widziała, że para skinęła w stronę Kida, najpewniej opowiadając, co zaszło między Boubon Kidem i Jonahem Clementinem. Zupełnie niezniechęcony, mężczyzna wszedł do lokalu i podszedł do kooca lady, przy którym siedział Kid. Ten właśnie skooczył trzecią szklankę Burbona. Podchodzący mężczyzna miał ochotę na pogawędkę, która powinna zainteresowad zabójcę. Valerie rozpoznała w nim jednego z piosenkarzy z konkursu Powrót z Martwych. Nazywał się Juliusz i był niewinnie wyglądającym czarnoskórym mężczyzną w średnim wieku z zupełnie łysą głową, przypominającą bilę. Miał nie więcej niż pięd stóp i osiem cali wzrostu, ale był wątłej budowy ciała i kroczył lekko. Zamaszystośd jego kroków i garnitur z fioletowego jedwabiu nadawały mu wygląd alfonsa, który zamierzał zaproponowad Kidowi jedną ze swoich dziwek. Prawdę mówiąc, udawał Jamesa Browna w hotelowym konkursie wokalnym. Prosta fioletowa marynarka była rozpięta, ukazując jasnoniebieską koszulę. Jego spodnie rozszerzały się w okolicach kolan, nadając strojowi wygląd 33 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia jak z lat siedemdziesiątych. Zajął miejsce na stołku przy barze ledwie jard od Bourbon Kida. Kiedy wygodnie się usadowił, przywołał Valerie. - Hejka, Valerie! Starała się trzymad z dala od tamtego kooca lady, mając nadzieję, że to zachęci 82

nowych klientów do zakupów przy drugim koocu. Ale Juliusz siedział zaraz obok faceta, który przyprawiał Valerie (jak i wszystkich innych) o dreszcze. - Dla mnie piwo, dla kolegi to, co pije. Kid odpowiedział natychmiast swoim zwykłym, grobowym tonem. - Nie jestem twoich cholernym kolegą – warknął, nawet nie patrząc na nowego towarzysza. - Ale możesz byd – zasugerował Juliusz z uśmiechem, ale został zignorowany. - Ale nie będę. Valerie wzięła butelkę Sama Cougara z tyłu baru i podeszła do miejsca, w którym siedzieli mężczyźni. Napełniła pustą szklankę Kida. Do pełna. Bez proszenia. Trzeba mu to przyznad, Juliusz nie zrażał się nieuprzejmościami Kida. - Wiem, kim jesteś – powiedział. Ręka Valerie drżała, gdy zakręcała butelkę Sama Cougara, i czuła ulgę, że musi postawid ją z powrotem na półce. Postawiwszy ją obok butelki wódki, wzięła głęboki oddech i podeszła do chłodni w dalekim koocu, by przygotowad piwo zamówione przez Juliusza. Kid zaciągnął się cygarem i wreszcie odwrócił się, by spojrzed na czarnego mężczyznę o lśniąco białym uśmiechu, który dosiadł się do niego. - Wiesz, kim jestem, tak? - Tak. - To dobrze. - Nazywasz się Bourbon Kid.

83

- Tak powiadają. Juliusz uśmiechał się jak ktoś, kto właśnie wygrał sporo w kasynie. Później pozwolił sobie na lekki śmiech. - Nie zawodzisz. A wiesz, kim ja jestem? Bourbon Kid ponownie zaciągnął się cygarem i wypuścił dym prosto w twarz Juliusza. - Niech zgadnę. Ghandi, tak? - Hej! To śmieszne. Zabawny z ciebie gośd, wiesz? - Wiesz, że zaraz cię zabiję, co? Przerwała im Valerie, kładąc butelkę piwa Shitting Monkey przed Juliuszem. Odchrząknęła i powiedziała: - Dwanaście dolarów, proszę pana. - Spojrzała na niego błagalnie. Na Boga, nie zaczynaj kolejnej rozróby, pomyślała, desperacko pragnąc, by jej rada dotarła do jego mózgu. Zanim zrobi to kula. Juliusz wyjął dwudziestodolarowy banknot z kieszeni na pośladkach swoich fioletowych spodni i położył go na barze. - Zatrzymaj resztę – powiedział z niezmiennie pewnym uśmiechem. - Dziękuję panu – wykrztusiła, zbierając pieniądze i przechodząc do kasy na drugim koocu lady. Wciąż z uśmiechem godnym polityka w czasie kampanii, Juliusz zwrócił się do Bourbon Kida, którego cierpliwośd była już na wyczerpaniu. - Mam dla ciebie ofertę pracy. Co powiesz na możliwośd zarobienia pięddziesięciu tysiączków za dzieo pracy? Kid znowu pociągnął z cygara i chwycił szklankę Sama Cougara. Wlał sobie w gardło niemal połowę zawartości naraz, po czym odstawił ją na ladę. - Daj mi kasę.

84

- Nie mogę. Jeszcze jej nie mam. - Chcę jej teraz. - Wiem, ale już zapłaciłem jednemu z góry i mnie wystawił. Jesteś moim planem B. 34 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia - Jestem planem B? - Ej, gdybym wiedział, że tu będziesz, zostałbyś moim planem A, ale ciężko za tobą nadążyd. Więc zadowoliłem się innym gościem. Oczy Kida wciąż kryły się za okularami, co utrudniało Juliuszowi ocenienie, jakie wywarł wrażenie. Mimo to kontynuował. - Słuchaj, występuję w dzisiejszym konkursie. Kojarzysz? Konkurs Powrót z Martwych? - Znam. - No, muszę w nim wygrad. Pomożesz to zrealizowad, dostajesz pięddziesiąt tysięcy z puli. - Ile wynosi pula. - Milion dolców. - To biorę połowę. Juliusz zaczął się wiercid na krześle. - Słuchaj. Gdybyś wiedział, dlaczego muszę wygrad, zrobiłbyś to za friko. - Nie zrobiłbym. - Tu chodzi o więcej niż milion dolarów. Ludzie są w niebezpieczeostwie. - Ludzie zawsze są w niebezpieczeostwie. – W grobowym tonie pojawiła się groźba. Juliusz zdawał sobie sprawę, że on prawdopodobnie zaliczał się do tych „ludzi”.

85

Wziął butelkę Shitting Monkey i upił łyk. Przetrzymał napój w ustach kilka sekund, zanim przełknął go i odłożył butelkę na stół. - Dobra, słuchaj. Jest tak. Opowiem ci wszystko, ale pewnie nie uwierzysz, bo to historia nie stąd. - Serio? – W tym słowie nie wyczuł różnicy. - Serio. Jest tak niewiarygodna, że pewnie pomyślisz, że ściemniam. Są w niej, no, różne nadprzyrodzone rzeczy. Kid wypuścił kolejny obłok dymu w twarz Juliusza. - Wiesz – powiedział miękko – dziesięd lat temu moja zamieniona w wampira matka próbowała mnie zabid. Wątpię, żeby coś było w stanie bardziej mnie zaskoczyd, więc może sprawdzisz? Juliusz bawił się butelką piwa na ladzie, obracając ją wokół, aż po jego stronie znalazła się brudząca małpa1. - Dobra. Kojarzysz Nigela Powella, właściciela hotelu? – Zapytał przyciszonym głosem, chociaż w zasięgu słuchu nikogo nie było. – Wiesz, jak został właścicielem? - Nie. - Podpisał kontrakt z Diabłem. - I? - I, cóż – ten hotel został zbudowany nad drzwiami do Piekła. - I? - Powell sprzedał duszę Diabłu. W zamian Diabeł dał mu ten hotel i całe związane z nim bogactwo. Bourbon Kid wypił dużo mniejszy łyk Burbona, zanim odpowiedział. - Brzmi słodko. - Jasne. Jest pewien haczyk. Umowy z Diabłem się nie zrywa. Ten trzeba co rok 86

odnawiad. Co roku w Halloween Powell musi znaleźd kogoś nowego, kto sprzedałby duszę Szatanowi. Nową osobę każdego roku. Jeśli nawali, złamie kontrakt. - Czyli trafi na wiecznośd do Piekła, jak sądzę? Juliusz pokręcił głową. - Gorzej. Jeśli nie znajdzie kogoś, kto na jego miejsce zaprzeda duszę Diabłu, cały hotel zawali się i pogrąży w czeluściach Piekła przed koocem godziny czarownic. Kid westchnął. 1 „Shitting Monkey” to dosł. „Srająca małpa 35 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia - Nie wierzę w ani jedno słowo tych pierdół. Przyznaj: po prostu chcesz wygrad konkurs? - Zainteresowany czy mi się wydaje? - Powiedz, kogo chcesz zabid. - Jestem jednym z pięciu wykonawców wytypowanych do wygrania. Muszę pozbyd się pozostałych czterech. Zwycięzca dostaje od Powella kontrakt wart milion dolarów. Ale ta umowa zawiązywana jest nie z Powellem, ale z Diabłem. Jeśli zwycięzca go podpisze, automatycznie zaprzeda duszę Szatanowi. Kid patrzył na Juliusza sceptycznie. - Nie wierzę w te bzdury. Powiedziałeś, że mam ci pomóc wygrad konkurs. Niby chcesz wygrad i sprzedad duszę Diabłu? Juliusz zrobił tajemniczą minę.

87

- Mam swoje powody. - Mianowicie? - Nie musisz wiedzied. - Racja. Prościej będzie, jeśli zastraszę tego Nigela Powella i każę mu uczynid się zwycięzcą. - Nie. - Czemu nie? - To byłoby dla niego zbyt łagodne. Kid pokręcił głową. - Serio? Kiedy jestem w nastroju, mogę robid bardzo nieprzyjemne rzeczy. - Zaufaj mi w tym względzie, panie. Musisz tylko zabid czterech moich rywali w konkursie. Wtedy zostanę jedynym finalistą, który przedwiczył swoją piosenkę z tutejszą orkiestrą. Będę pewniakiem do wygranej. Bourbon Kid uniósł brew i spojrzał na Juliusza, by upewnid się, że mówi poważnie. Chyba mówił. - Więc ten zakichany konkurs jest ustawiony? - No tak. Chyba jak wszystkie. Kid ostatni raz zaciągnął się cygarem i zagasił go na ladzie. - Chyba tak. Co będzie, jeśli wygrasz? - Dam ci twoje pięddziesiąt tysięcy. - Piędset tysięcy. – Grobowy ton wzbogaciła mrożąca krew w żyłach nuta. - Jasne, jak chcesz. Jeśli jesteś tak dobry, jak mówią, będzie to dobra inwestycja. - Bez dwóch zdao. - To mamy umowę? - Mamy umowę. Ale pamiętaj: złamiesz ją, ja łamię ci kark.

88

Mimo że Kid podjął decyzję o przyjęciu pracy, wciąż miał podejrzenia co do motywów Juliusza. Gośd byłby w stanie spróbowad wymigad się od płatności, gdy będzie po wszystkim. Nie można było mu ufad. Juliusz sięgnął pod marynarkę i wyjął małą brązową kopertę z jeden z wewnętrznych kieszonek. Położył ją na barze i popatrzył przez chwilę, po czym przesunął po gładkiej drewnianej powierzchni w stronę Kida. - Tu są szczegóły zlecenia. Cztery nazwiska. Muszą byd martwi. Naprawdę szybko – powiedział, wskazując ją głową. Kid podniósł szklankę Sama Cougara i opróżnił ją. Później wyjął z kieszeni spodni dziesięciodolarowy banknot i cisnął go na ladę obok niedopałka cygara. Odwracając się twarzą do Juliusza, podniósł kopertę i wstał z krzesła, gotów do wyjścia. - Jeszcze jedno – dodał Julisz. - No? – Kid westchnął. Zawsze było jeszcze coś. - Jedno z nich to kobieta. Nie przeszkadza ci zabijanie bab? - Zabiłem matkę, no nie? Pozostawiwszy to pytanie w powietrzu, Bourbon Kid odszedł, zostawiając fałszywego Jamesa Browna, by dokooczył piwo z samotności. 36 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia 37 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia Dwanaście

89

Sanchez zrobił kilka dośd głupich – dobra, kilka cholernie głupich – rzeczy w życiu. Zazwyczaj dotyczyły one kobiet albo zakładów. Ta ostatnia dotyczyła obydwóch, chociaż wplątana w to kobieta nie należała do tych często robiących głupstwa. Kobieta, z której zawsze drwił, przyzwyczajony do bycia młodym, atrakcyjnym i pożądanym. Tajemnicza Dama była stara, brzydka i głupia, przynajmniej w oczach Sancheza. Co on sobie do diabła myślał? Dwadzieścia tysięcy z brązowej koperty odeszło. Pochłonął je moment szaleostwa, który kazał mu postawid całośd na czerwony w ruletce. Wszystko dlatego, że posłuchał tej szalonej starej wiedźmy Annabel de pieprzona Frugyn. Okazała się popierdoloną wróżką. Jeśli kiedykolwiek postawi nogę w barze Sancheza w Santa Mondedze, w Tapioce, znowu zakosztuje jego wyjątkowego drinka. Bezużyteczna stara dziwka. Teraz stanął przed niezręcznym wyzwaniem. Musiał wziąd kopertę i zanieśd ją do recepcji, otwartą z jednej strony i pozbawioną dwudziestu tysięcy dolarów. Powinien natychmiast powiedzied Elvisowi o pieniądzach, kiedy tylko zobaczył je na dnie koperty. Mogliby podzielid się nimi, a gdyby ktoś ich szukał, zawsze miałby wsparcie Elvisa. Teraz było dużo za późno, by przyznad przed Elvisem, że go oszukał. Nie był nawet pewny, czy oddawanie koperty na recepcję było dobrym pomysłem. Jeśli domniemany odbiorca by się pojawił i zobaczył otwartą kopertę bez pieniędzy, najprawdopodobniej ruszyłby na poszukiwanie Sancheza. Jedyną pozytywną cechą takiego oddania koperty byłby fakt, że każde recepcjonistka trafiłaby do kręgu podejrzanych. Alternatywa – nie przekazanie koperty – i tak najpewniej skooczyłaby się poszukiwaniami Sancheza. Jeśli koperta zostanie znaleziona w jego hotelowym pokoju, będzie w ogromnych opałach. 90

Przekonał się więc, że zostawienie jej na recepcji miało sens. Czuł ulgę, że hordy meldujących się gości już zniknęły. Owalny hol był całkiem cichy. Okrążył go kilka razy, wciąż zastanawiając się, czy postępuje słusznie, ale gdy po raz trzeci czy czwarty przeszedł przed biurkami, stwierdził, że zaczynał wyglądad jak szpieg. A ponieważ siedziała tu tylko Stephie, którą wcześniej nazwał dziwką, założył, że zaczyna wyglądad strasznie. Więc w koocu, zanim zdążyła nacisnąd jakiś przycisk bezpieczeostwa, podszedł do stolika. Na pewno była do dobra decyzja, chodby dlatego, że obiecał to Elvisowi, a nie chciał za bardzo wkurzyd Króla. Elvis był jego jedynym sojusznikiem. - Witam ponownie – powiedział, posyłając Stephie lekko niegrzeczny uśmiech. Recepcjonistka widziała, że kręcił się tam i z powrotem od czasu do czas zerkając na nią, i podświadomie zaczynała się bad. Ogromna ilośd przyjeżdżających gości zagwarantowała jej pracowity poranek; teraz była wyczerpana fizycznie i umysłowo, więc nie w nastroju do wysłuchiwania kolejnych wyzwisk od Sancheza. - Mam ogromną nadzieję, że nie chcesz zaprosid mnie na randkę – powiedziała, patrząc na niego ze słabo ukrywaną wrogością. Dziwka, pomyślał, ale zmusił się do najlepszego uśmiechu i cisnął kopertę na blat. - Znalazłem to w pokoju, który w swej łaskawości mi przydzieliłaś. Pomyślałem, że powinienem oddad, wiesz? Na wypadek, gdyby adresat jej szukał. Stephie spojrzała na leżącą przed nią kopertę. - Oczywiście – powiedziała sarkastycznie. – Chociaż widzę, że ją otworzyłeś. 91

- Nie. Była taka, kiedy ją znalazłem. - Oczywiście. – Wzięła ją i wstała, mrucząc pod nosem na tyle głośno, by usłyszał. – Zakleję ją na zapleczu, żeby znowu jakoś magicznie się nie otworzyła. - Uch, dzięki – powiedział Sanchez, utrzymując okropny fałszywy uśmiech. – Och i, no, jeśli ten facet przyjdzie… - Claude Balls. - Słucham? - Claude Balls. Mężczyzna, którego pokój zająłeś. - Właśnie. On. Jeśli po nią przyjdzie, mogłabyś zadzwonid do mojego pokoju? Żebym miał pewnośd, że bezpiecznie ją odebrał? Będę lepiej spał. - Zapewne. – Posyłając mu ostatnie karcące spojrzenie, Stephie zniknęła za drzwiami w tyle. Po drodze minęła ją inna recepcjonistka. Była niską, okrągłą kobietą po pięddziesiątce o twarzy buldoga ugryzionego przez pszczołę. 38 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia Usiadła przy stoliku obok Stephie i uśmiechnęła się do Sancheza. Czas się szybko wycofad, stwierdził. Elvis niebawem miał występowad w konkursie Powrót z Martwych. Sanchez chciał tam byd, by głośnym aplauzem i komplementami po występie zdobyd kilka punktów w oczach Króla. Gdy skierował się do szklanych drzwi wiodących z holu w kierunku auli, usłyszał za sobą grzmiący głos. Wyglądało na to, że należał do potężnego i dominującego mężczyzny. - Witam panią – powiedział dośd uprzejmie. – Czy jest dla mnie pokój? Na nazwisko Claude Balls. Sanchez czuł, że włosy stają mu dęba na karku. Proszę, pomyślał. Oby nie wyglądał tak 92

strasznie, jak brzmi. Odwrócił się ze strachem, co ujrzy. Potwierdziły się jego najgorsze obawy. Przy kontuarze recepcji stał absolutny gigant. Miał jakieś sześd stóp i pięd cali wzrostu i nosił długi szary płaszcz. Jego gęste, nieumyte rude włosy były związane w kucyka, który sięgał poniżej ramion. Do kompletu miał brodę splecioną w cienki warkocz prawie do piersi. Pod płaszczem miał coś, co wyglądało jak strój wojskowy. Czyżby były żołnierz? Okrutny zabójca? Biorąc pod uwagę zawartośd otwartej przez Sancheza koperty, najprawdopodobniej. Zmartwiony właściciel baru nie mógł wątpid, że mężczyzna przedstawiający się jako Claude Balls był dobrze znanym w okolicy strzelcem. Prawdę mówiąc, lepiej znany był jako Niezwyciężony Angus z powodu niewiarygodnej wytrzymałości. Był dźgany nożami, raniony kulami, walony ciężkimi przedmiotami, odnosił poważne rany w inne sposoby, ale zawsze się wylizywał. I zawsze dopadał winnego. Sanchez nie musiał długo na niego patrzyd, by wiedzied, że najwyższy czas się ulotnid, zanim recepcjonistka powie najnowszemu gościowi o dopiero co pozostawionej kopercie. W tej chwili, wyczuwając że jest obserwowany, Niezwyciężony Angus obejrzał się na Sancheza i posłał mu złe spojrzenie. - Na co się gapisz, grubasie? – warknął. Nie było potrzeby, by odpowiadał. Sanchez odwrócił się i pospieszył, by znaleźd Elvisa. 39 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia Trzynaście Przez lata Luther udający Otisa Redding zdobył wielu fanów. Ale to zadowolenie trzech jurorów konkursu 93

Powrót z Martwych mogło zniszczyd lub otworzyd przed nim przyszłośd. Jeśli wygra konkurs, podpisze kontrakt z kasynem i już nie będzie musiał „naprawdę” pracowad. Jako podróżny artysta pracujący w klubach nocnych ledwie wiązał koniec z koocem. Ta jedyna w życiu okazja mogła wszystko zmienid. Jeśli dobrze to rozegra. Pierwszym ocenianym aspektem był wygląd. Luther zadbał, by wyglądad jak najlepiej. Pierwsze wrażenie było najważniejsze i nie chciał, by jakakolwiek przeszkoda stanęła mu na drodze do sławy. Miał zwracający uwagę lśniący czarny garnitur i intensywnie czerwoną koszulę uszytą specjalnie na konkurs. Na lewej kieszonce garnituru złotą nicią wyszyto imię Otisa, na plecach również, większymi literami. Lamerskie? Cóż, może trochę, ale ważne? Zdecydowanie. Bycie rozpoznawanym artystą było istotne. Luther nauczył się tego już wcześniej. Pomagały one stworzyd iluzję, że naprawdę był Otisem Reddingiem. Gdy wchodził na scenę, zobaczył siebie na ogromnym ekranie powieszonym nad estradą. Dzięki niemu cała publika mogła widzied każdy strumyczek potu na jego czole. Stanie na scenie przed liczącą tysiące publicznością w głównym holu hotelu było najbardziej szarpiącą nerwy rzeczą w jego dotychczasowej karierze. Audytorium przed nim wyglądało na ogromne, większe niż jakiekolwiek, przed którym występował. Przynajmniej sto rzędów foteli, podzielonych na trzy sektory. Środkowy liczył po trzydzieści miejsc wzdłuż, dwa boczne po piętnaście na rząd. A teraz wszystkie miejsca były zajęte. Powyżej były galerie biegnące od kooców sceny ku środkowi, gdzie znajdowała się oszklona budka dźwiękowca. Siedział w niej DJ robiący też za operatora świateł. Luther spojrzał w górę i 94

zobaczył, że DJ dłubie w nosie. Natychmiast odwrócił wzrok i próbował wymazad ten obraz z pamięci. Eliminacje przed finałem trwały od trzydziestu minut. Wcześniejsi uczestnicy byli pełni nadziei, ci którzy nie wiedzieli, że konkurs był ustawiony i ciągnęli wiele mil marząc, że ich pragnienia się spełnią. Niektórzy byli całkiem dobrzy, bez wątpienia warci występu w finale. Inni byli żałośnie słabi. Ale teraz, pół godziny po rozpoczęciu, Otis, pierwszy z pięciu uczestników sekretnie wybranych do finału, miał rozpocząd występ. Musiał tylko zadbad, by nie schrzanid. Dokładnie przed sobą na scenie widział stolik z trzema sędziami bacznie obserwującymi każdy jego ruch. Miał wrażenie, że sprawdzali jego osobowośd, oceniali słabości. Czuł, że ich oczy przeszywają go bardziej niż jasne światła z sufitu. Kojarzył tylko jednego jurora. Jury składało się z czarnej kobiety, białej kobiety i, siedzącego między nimi, mężczyzny o skórze opalonej na ciekawy odcieo pomaraoczowego. To był Nigel Powell, główny sędzia, doradca i pomysłodawca konkursu. Siedzieli za wykooczonym na srebrno stolikiem ułożonym wzdłuż sceny, zwróceni plecami do publiczności i orkiestry. Przed każdym z nich znajdowała się szklanka wody, długopis i notes, gdyby chcieli robid notatki. Gdy światła przygasły i padł na niego pojedynczy snop, ukrywając przed jego wzrokiem obserwującą go publikę, poczuł nagły przypływ pewności siebie. Poradzi sobie wybitnie. Był tego pewny. Przedstawiwszy się krótko i odpowiedziawszy na pytania prowadzącej, Niny Foriny, zebrał się w sobie i przygotował do śpiewu. Czując silniejsze zdenerwowanie niż to konieczne, odczekał, by 95

orkiestra zagrała początkowe takty, wziął głęboki wdech i zaintonował pierwsze słowa „The Arms of Mine”. Czuł się dziwnie, śpiewając przed tak ogromną publicznością bez playbacku, ale zignorował to. Tłum okazał natychmiastowe zadowolenie, klaszcząc głośno, co jeszcze bardziej go podbudowało. Przez kolejne dziewięddziesiąt sekund, dopóki Powell nie kazał mu przestad, to on panował nad sceną. Żaden z wcześniejszych zawodników nie mógł śpiewad dłużej niż trzydzieści sekund, ale by występ Luthera zapamiętał się publiczności, wyrażono potajemną zgodę, by występował dłużej. Gdy skooczył, publika nagradzała go zasłużonymi owacjami na stojąco, dostał nawet parę ogromnych białych majtek od kobiety siedzącej gdzieś z przodu. Ale liczyła się ocena jurorów. Pierwsza wypowiadała się Lucinda Brown, ceniona trenerka śpiewu z Georgii, która swego czasu pracowała z wieloma soulowymi wykonawcami. Była czarną kobietą z lekką nadwagą, nosiła głęboko wyciętą, żółtą jedwabną suknię. Jej ciemne włosy były upięte w szalone „ptasie gniazdo” na czubku głowy. Jej największą zaletą było bez wątpienia jej naturalne ciepło. Prawdopodobnie dokładnie wiedziała, przez co 40 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia przechodzili uczestnicy, przecież w młodości wiele razy brała udział w przesłuchaniach. Wyglądał na najbardziej sympatyczną spośród jurorów i natychmiast próbowała uspokoid Luthera. - Ile masz lat, skarbie? – zapytała. - Dwadzieścia pięd – odpowiedział Luther. Teraz denerwował się bardziej niż w czasie przygotowao do 96

występu. Nagle pojawił się strach, że wziął swój udział w finale za pewnik. Zaczął oddychad głęboko, by się uspokoid, niecierpliwie czekając na krytykę lub pochwałę. Czuł strumyczek potu spływający mu po skroni, gdy topił się od żaru lamp, ale nie odważył się go wytrzed. Koncentrował się jedynie na oddychaniu. - Dziecko – podjęła odziana w żółd jurorka – gdyby Otis Redding w wieku dwudziestu pięciu lat śpiewał tak jak ty, dobry Jezus nie pozwoliłby mu umrzed w jakiś wypadku lotniczym. Chłopcze, byłeś dobry. Jeśli gdzieś z góry obserwuje się stary Otis, na pewni mówi Boże, czyżbym narodził się na nowo? – Przerwała, po czym dodała: Rządzisz tutaj. – Mówiąc, cały czas kiwała palcem wskazującym prawej ręki, przyprawiając oglądającą publicznośd o jeszcze większe emocje. Pochwała Lucindy wystarczyła, by lud oszalał. Wielu poderwało się na nogi i entuzjastycznie klaskało. Luther pozwolił sobie na westchnienie ulgi. Wiedział, że zaśpiewał świetnie, ale zdawał sobie też sprawę, że jurorzy mogli byd idiotami. Zrobił dokładnie to, co chciał Powell. Wykonał utwór najlepiej, jak potrafił i wypadł dobrze. Więc tak – Lucinda, pierwsza jurorka, miała dobry gust. Teraz druga. Ubrany w biały garnitur mężczyzna skinął w lewo, dając znak, że druga jurorka powinna podzielid się wrażeniami. Była klonem lalki Barbie w wieku czterdziestu kilku lat, nazywała się Candy Perez i była sławna z tego, że trafiła do Top 10 w Meksyku dzięki chwytliwej letniej piosence bardziej znanej z towarzyszącego jej taoca niż ze zdolności wykonawczyni. Teraz uśmiechała się szeroko do Luthera. Uśmiech nie wywoływał na jej twarzy żadnych

97

zmarszczek, z resztą nikt nie powiedziałby, że ma ponad trzydzieści lat, o czterdziestu nie wspominając. Podobnie jak Nigel Powell, kobieta była pełna Botoxu i nie wstydziła się tego. Miała potężną kręconą szopę w kolorze blond, nosiła w połowie odsuniętą szykowną białą skórzaną kurtkę, niesamowicie ściskającą jej sztuczne piersi. Wyglądało na to, że pod kurtką nic nie ma, więc należało żywid nadzieję, że suwak wytrzyma napięcie. - Luther, uważam, że byłeś świetny. – Posłała olśniewająco biały i zupełnie nieszczery uśmiech do podenerwowanego piosenkarza. – Najlepszy z tych, których widziałam. Gratulacje. Myślę, że masz realną szansę na zwycięstwo. Świetnie się spisałeś, skarbie. Gdy kolejne dzikie owacje rozbrzmiały w auli, Luther miał ochotę wyrzucid rękę w powietrze i krzyknąd „TAAAK!”, ale postanowił jednak zachowad godnośd i powstrzymad się od tego. - Dzięki… uch, dziękuję bardzo – wymruczał skromnie. I trzeci juror. Ten, którego zdanie najbardziej się liczyło. Nigel Powell. Powell wiedział, jak pracowad z widownią i był niekwestionowaną gwiazdą konkursu. Będąc pomysłodawcą, organizatorem i głównym jurorem, miał decydujący głos. I uwielbiał zwracad uwagę. To było widad już po jego stroju. Czarna koszula pod elegancką białą marynarką wyglądała koszmarnie, ale zwracała uwagę. A kobiety na widowni go kochały. Wiedział to i one to wiedziały, wszystkie. Każda poznana przez niego kobieta, ulegała jego urokowi. Otaczał do czar, ale też aura pieniędzy i mocy. Luther potrzebował go po swojej stronie, nie tylko by bezpiecznie dostad się do finału, ale też by przekonad publicznośd, że będzie w stanie wygrad. Główny juror zwodził też tłum. Mowa jego ciała nie zdradzała, co myśli o występie Luthera, udawał, że 98

zastanawia się nad odpowiedzią, nim wreszcie się odezwał. Jego głos był głęboki i wywarzony, ton niezwykle poważny. - Lutherze – powiedział, kiwając głową, ale utrzymując kontakt wzrokowy z nagle zdenerwowanym klonem Otisa Reddinga. – Lutherze… Powiedz mi, jak bardzo chciałbyś wygrad ten konkurs? - To dla mnie cały świat. – Podenerwowanie zmieniło jego głos w pospieszny skrzek. - Doprawdy? I myślisz, że jesteś na tyle dobry, by to osiągnąd? - Tak. – To odpytywanie niszczyło jego nerwy, chociaż odpowiedzi były oczywiste. Wyglądało na to, że Powell sprawdza charakter uczestnika, tak dla wicu. 41 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia - I myślisz, że byłbyś w stanie występowad tak pięd nocy w tygodniu? W moim hotelu? Za każdym razem równie dobrze? - Tak, Nigel, wiem że tak. Jeśli dasz mi szansę. Zrobię wszystko. To naprawdę wiele dla mnie znaczy. Powell oparł się na krześle i posłał Lutherowi jasny biały uśmiech. - To dobrze, ponieważ myślę, że masz spore szanse na zwycięstwo. Widzę w tobie gwiazdę. Jestem niemal pewny, że zobaczymy się w finale. Dobra robota. Publicznośd zaczęła klaskad i wiwatowad, ale tylko wstając z miejsc, ale dosłownie podskakując. Entuzjastyczna owacja trwała dośd długo i nie skooczyła się, gdy Luther schodził ze sceny po wiodących za kulisy stopniach. Aplauz wciąż brzmiał mu w uszach, gdy wszedł do poczekalni przygotowanej dla uczestników, którzy dopiero mieli wystąpid. Zebrali się tu jego czterej towarzysze z przebieralni i to oni jako pierwsi podeszli, by mu 99

pogratulowad. - Dobra robota – powiedział Johny Cash, poklepując go po plecach. – Cholernie dobry wokal, wiesz? Na pewno będziesz w finale. - Dzięki. Oczywiście, komplement był tylko na pokaz. Kilku innych uczestników, nieświadomych zagwarantowanego Lutherowi miejsca w finale, również życzyło mu szczęścia. Miał lekkie poczucie winy, wiedząc, że mnóstwo ludzi, których nadzieje i marzenia zależały od sukcesu w tym konkursie, nie miało bladego pojęcia o prawdzie. Jednak to uczucie szybko minęło. Zadowolony, że jeden występ ma już z głowy, opuścił ogromną poczekalnię za kulisami i wyszedł na korytarz, po czym skierował się do wind. Nie mógł doczekad się powrotu do przebieralni na ósmym piętrze i pobycia tam w samotności. Czuł, że naprawdę powinien zostad i wesprzed pozostałą czwórkę, ale wszyscy otrzymali polecenie, by zaraz po występie udad się do wspólnej przebieralni. Kiedy wreszcie dotarł do kooca korytarza o żółtych ścianach, czuł w nogach powrót sił, które wypłynęły z niego w czasie komentarzy jurorów. Mimo to serce wciąż mocno łomotało mu w piersi, gdy naciskał mały, okrągły, szary plastikowy guzik na bladożółtej ścianie obok windy. Ku jego uldze, srebrne drzwi natychmiast się otworzyły i, nie czekając by ktokolwiek wyszedł, wszedł do środka i nacisnął przycisk z numerem „8” na klawiaturze po prawej. Zanim drzwi się zamknęły, zza lewej krawędzi wejścia wyłonił się mężczyzna ubrany na czarno, w okularach przeciwsłonecznych i z czarnym kapturem kurtki zaciągniętym na głowę. Wszedł do 100

windy i stanął obok Luthera, gapiąc się na korytarz. - Które piętro? – zapytał Luther. - Nieważne. – Głos nie był do kooca warkotem – raczej charkotem przypominającym przesypywanie żwiru. Piosenkarz nie wiedział, co myśled o odpowiedzi nieznajomego. Może facet po prostu lubił jeździd windami? Później drzwi zamknęły się i, z lekkim szarpnięciem, winda zaczęła się podnosid. Luther nie żył, jeszcze zanim pojechał na piętro drugie. 42 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia Czternaście Sanchez przepchnął się przez zakulisowe tereny i wszedł na tę częśd sceny, która znajdowała się za wykonawcami. Znalazł punkt widokowy za ogromną, ciężką czerwoną zasłoną biegnącą od podłogi do sufitu. Dotarł na miejsce minutę czy dwie przed występem przyjaciela. Elvis miał nieszczęście występowad tuż po imponującym imitatorze Otisa Reddinga. Poprzeczka została postawiona wysoko. Sanchez trzymał kciuki, by jego przyjaciel nie sfałszował. Później, kiedy występ się zakooczył, wiwatował żywo i na tyle głośno, by Król go usłyszał i wiedział, że oglądał go i doceniał. Elvis wykonał wspaniałą wersję „Kentucky Rain”, publika okazała zadowolenie dzikim aplauzem i więcej niż kilkoma gwizdami. Wszyscy – młodzi, starzy, mężczyźni, kobiety – go uwielbiali. Ten facet miał charyzmę. Dla Sancheza był najfajniejszym gościem na świecie. Ale nigdy by tego nie przyznał. To byłoby żenujące. Trójka jurorów nie była tak entuzjastyczna jak Sanchez i reszta widowni. Prawdę 101

mówiąc, ich komentarze miały chyba zmniejszyd zadowolenie oglądających fanów. Jasne, Sanchez był stronniczy, ale uważał Elvisa za równie dobrego jak udawacz Otisa Reddinga, który występował wcześniej. Elvis czuł podobnie. Ale jedyną jurorką, która go pochwaliła, była Candy Perez. Elvis puścił jej oko i zachował twarz, uważnie unikając nazwania dwóch pozostałych sędziów pieprzonymi dupkami. W dobrym stylu i z godnością zszedł ze sceny w kierunku Sancheza, machając do publiczności i posyłając całusy. Kiedy tylko zszedł im z oczu, uśmiech na jego twarzy zastąpiła gorycz. Sanchez, widząc minę przyjaciela, stwierdził, że przyda się mu jakieś pocieszenie. - Ej, Elvis! Byłeś świetny! Na bank wejdziesz do finały – wyrzucił. Naprawdę tak myślał. - Pieprzenie! Ten zakichany konkurs jest ustawiony – warknął Elvis. Nie był typem, który z łatwością przyjmował krytykę. W ogólne nie przyjmował. Ale w tym względzie miał rację. Wiedział, jak pracowad z tłumem i perfekcyjnie dopracował swoją imitację. Ktokolwiek twierdził inaczej, był pieprzonym kłamcą. - Serio? Myślisz, że jest ustawiony? – zapytał Sanchez. - Jasne. Nie zauważyłeś, że jurorzy sypali Otisowi Reddingowi samymi pochwałami, chociaż nie był jakiś super? Każdy może byd kichanym Otisem Reddingiem – dodał zapalczywie. - Byłeś od niego lepszy, to na pewno. Elvis przytaknął. Było jasne, że mimo jego niemal nadludzkiej pewności siebie chętnie przyjął kilka komplementów od Sancheza. - Dzięki, Sanchez. Doceniam to. Ale wciąż uważam, że zostałem okantowany. I wiesz co? Kiedy tam byłem… i 102

śpiewałem… coś mnie uderzyło. - O kurwa. Nie widziałam. - Nie, kretynie. Olśniło mnie. Ten udawacz Otisa Reddinga. To był jeden z gości ze zdjęd, które znalazłeś w kopercie, nie? Sanchez pomyślał przez chwilę. Załapał się tylko na kilka sekund występu Otisa Reddinga. Widział głównie plecy piosenkarza, gdy odbierał pochwały od jurorów. Ale zobaczył jego twarz, gdy wracał za kulisy. Wtedy to do niego nie dotarło, ale faktycznie – Elvis miał rację. - Kurde, racja. Może to jednak nie była lista celów? Może ktoś chciał przekupid jurorów, żeby ci ludzie weszli do finału? Elvis popatrzył ponad okularami na Sancheza, - Serio? – zapytał. – Jeśli to miało byd przekupstwo, to gdzie forsa? Sanchez poczuł, że jego policzki się czerwienią. - E, no tak – wyjąkał. – To musiała byd lista do odstrzału. - Tak myślę – powiedział ostrożnie Król. – Ale nawet zleceniu przeważnie towarzyszy kasa. – Przerwał na chwilę, po czym dodał: - Dzisiaj dzieje się tu coś cholernie dziwnego. I to mi się nie podoba. - Mnie też nie. 43 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia - Dobrze że zaniosłeś tą przeklętą kopertę na recepcję. – Znów urwał, jakby przypomniał sobie, że Sanchez był seryjnym kłamcą i prawdopodobnie po prostu gdzieś wyrzucił kopertę. – Bo zaniosłeś, prawda? – zapytał 103

podejrzliwie. - Tak. Jasne. Oczywiście. Dosłownie w ostatniej chwili. Szedłem tutaj, kiedy Claude Balls, który miał mieszkad w moim pokoju, pojawił się w recepcji. - Nakrył cię? - Nie! Wyniosłem się stamtąd. Facet był ogromny. - Kawał ciula, co? - Tak. Brzydkiego. Wyglądał jak niezły strzelec. - Skoro tak, Sanchez, proponuję żebyś spakował manatki, zanim tak trafi. - Tak. Też myślałem, że to byłby dobry pomysł. – Rozejrzał się nerwowo, po czym dodał: - Chodzi o to, że jakoś nie uśmiecha mi się iśd tam samemu. Jeśli wiesz, co mam na myśli. Elvis pokręcił głową i westchnął. Tchórzostwo Sancheza, podobnie jak jego nieprawdomównośd, były niemal legendą z Santa Mondedze. Król doskonale wiedział, że jego przyjaciel nie miał odwagi, by iśd samemu. Ale mimo tych wielu wad, zawsze był hojny, stawiając Elvisowi wiele darmowych drinków w swoim barze, w Tapioce, przez wiele lat. - Dziś mija dziesięd lat odkąd uratowałem twój tyłek przed wampirami w kościele, nie? – zagadnął Elvis. - Tak. Nie zapomniałem o tym. Z tego powodu nie przepadam za Halloween. I dlatego pojechałem na tę wycieczkę. Pomyślałem, że miło będzie wyrwad się z Santa Mondegi z jej wszystkimi nieumarłymi. - To chodźmy – jęknął Elvis, wychodząc na korytarz. – Weźmiemy twój bagaż. Jeśli nie uda nam się znaleźd innego pokoju, możesz przekimad u mnie. - Dzięki. – Idący za nim Sanchez był naprawdę wdzięczny. 104

Podeszli do wind na koocu korytarza i Elvis nacisnął szary przycisk na ścianie obok, by ją przywoład. Odczekali trochę dłużej niż kilka sekund, nim dojechała i srebrne drzwi się otworzyły. Wydawała się pusta i obydwaj weszli. Sanchez odwrócił się, by nacisnąd przycisk na swoje piętro, ale stanął przez nieprzyjemnym widokiem. Upchnięte w kącie pod klawiaturą leżało ciało młodego czarnoskórego mężczyzny po dwudziestce. - Jezu Chryste! – Sanchez pisnął jak dziewczyna, odskakując z zaskoczenia. - Na którym piętrze masz pokój, Sanchez? – zapytał spokojnie Elvis. On też zobaczył ciało, ale zareagował dużo spokojniej niż jego przyjaciel. - Kurwa! Kurde! Patrz, on… - Które piętro? - Siódme? Ignorując ciało, Elvis nachylił się i nacisnął guzik na siódme piętro. Kiedy drzwi się zamknęły i winda zaczęła się wznosid, Sanchez trochę się uspokoił. U jego stóp leżał czarny martwy człowiek. Widział już wielu zmarłych, większośd w swoim barze, ale widok jednego wciśniętego w kąt windy zaskoczył go, jakby musiał zmierzyd się z pająkiem zaraz po włączeniu światła w sypialni. Biorąc głęboki wdech i ignorując łomoczące serce, przyjrzał się z bliższa ciału na wpół opartemu o ścianę. Facet nosił lśniący czarny garnitur z czerwoną koszulą pod spodem. - O mój Boże! To Otis Redding! - Bez wątpienia. – Elvis wydawał się nieporuszony, ale Sanchez kontynuował: - Ten Claude Balls musiał go zabid. - Albo komuś za to zapłacid.

105

- Rany. – Krzywiąc się z niesmakiem, Sanchez pochylił się, żeby spojrzed jeszcze dokładniej. – Myślę, że ma złamany kark. – Powąchał powietrze. – Śmierdzi, jakby mieszkał w rynsztoku. - To nie jest śmieszne. Co więcej, nie ma najmniejszego sensu. - Drobna uwaga. To najlepsze określenie, jakie przyszło mi do głowy. Elvis pokręcił głową. 44 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia - Wiesz, teraz nie mamy czasu na myślenie o głupotach. Skupmy się na tym, jak dojśd do twojego pokoju. Może tam byd ten cały Balls. Od teraz się mnie słuchaj. – Elvis okazywał niewiarygodną jasnośd umysłu biorąc pod uwagę okoliczności. – Jeśli ktoś będzie chciał wejśd do windy, musimy go powstrzymad. - Z powodu smrodu? - Nie, idioto. Bo jeśli ktoś zobaczy nas tutaj z tym ciałem, my będziemy głównymi podejrzanymi o jego zabicie. - O kurde. Przekichane. Kiedy winda dotarła na siódme piętro, rozległo się dzwonienie. Drzwi się rozsunęły. Sanchez natychmiast zobaczył czterech uzbrojonych ochroniarzy w czerwonych garniturach, z wojskowymi fryzurami, stojących na koocu korytarza, Przed jego pokojem. Szykujących się do wyważenia drzwi i wtargnięcia do środka. Elvis uniósł rękę, by przesłonid twarz i przesunął się, by nie byd widocznym z korytarza. Później naglącym tonem szepnął do Sancheza: - Naciśnij parter. Musimy stąd zwiewad. Sanchez usłyszał polecenia, ale był tak zajęty wpatrywaniem w ochroniarzy, że nie zwracał uwagi, który klawisz 106

nacisnął na klawiaturze. Wszyscy czterej ochroniarze spojrzeli za siebie, sprawdzając, kto gapi się na nich z windy. Zobaczyli Sancheza sięgającego, by nacisnąd guzik na parter. I chybiającego. Zamiast tego włożył palec w otwarte oko fałszywego Otisa Reddinga. Szok wywołany dotknięciem czegoś zimnego i elastycznego sprawił, że się wzdrygnął. Jego nieuwaga miała jednak dużo poważniejsze konsekwencje. Ciało osunęło się z dotychczasowej pozycji pod ścianą i opadło na podłogę windy przez Sanchezem, widoczne dla czterech mężczyzn w korytarzu. - O kurwa. – Sanchez odzyskał zmysły, zlokalizował guzik na parter i szybko go nacisnął. Ale za późno. Ochroniarze widzieli ciało i skupili się na nim, oraz na Sanchezie. Twarz Elvisa była bezpiecznie ukryta poza zasięgiem ich wzroku, ale rękaw jego złotej marynarki wyglądał zza krawędzi drzwi. - Hej, ty. Stój! – krzyknął stojący najbliżej ochroniarz. Z zaskakującą prędkością wyciągnął pistolet i wycelował w windę. Elvis sięgnął na drugi koniec windy i pociągnął Sancheza w bok. - Cofnij się pod ścianę – syknął. – Nie mogą cię dobrze widzied! Gdy czterej ochroniarze ruszyli korytarzem w kierunku wind, drzwi zaczęły się przerażająco wolno zamykad. 45 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia Piętnaście Johnny Cash – a przynajmniej jego imitator – miał jeszcze godzinę do występu. Siedział za kulisami z innymi piosenkarzami i zaskakiwał wszystkich spokojną, niezachwianą pewnością siebie. Nikt by się nie spodziewał, że pod 107

wyluzowaną powłoką przeklinał sam siebie. Stawką był milion dolców. Dla drugiego nie było nic, ani centa. Nie liczyło się to, jak dobrze radził sobie ze stresem w dotychczasowej karierze, teraz sytuacja była zupełnie inna. Zakulisowa poczekalnia tętniła życiem, pełna ludzi liczących na łut szczęścia i przebranych za ulubionych zmarłych idoli. Wszędzie stały tu wygodne sofy, krzesła i pufy, pod każdą z czterech ścian ustawiono stoły załadowane napojami i przekąskami. Ale żadne z nich na nikogo nie działały uspokajająco. W tym pomieszczeniu skupiało się więcej podenerwowania i napięcia niż w całej reszcie hotelu razem wziętej. Osobą, której Johnny najbardziej zazdrościł, był Luther występujący jako Otis Redding. Fartowny drao. Jego występ przeszedł już do historii, a on sam już gdzieś wypoczywał, wiedząc, że miał niemal pewne miejsce w finale. Johnny marzył, by zrobid do samo, ale potrzebował pocieszacza, jakiegoś poprawiacza pewności siebie, który pomógłby mu przejśd przez zabójczy czas oczekiwania. Chciał byd też pewny, że inni uczestnicy na kulisami byli równie podenerwowani jak on. Nie tylko udają. Rozejrzał się po innych wykonawcach wciąż czekających na występ i wybrał sobie cel. Kurt Cobain wydawał się podobnie zestresowany oczekiwaniem. Stał samotnie przy tylnym wyjściu na korytarz, sącząc zawartośd puszki Sprite’a przez słomkę. A, co mi tam, pomyślał Johnny i podszedł do niego. - Hej, Cobain! Jak ci leci? – zapytał, posyłając pewny siebie uśmiech kłócący się z jego podenerwowaniem. Szczurowaty piosenkarz odwzajemnił uśmiech, wypuszczając nosem trochę Sprite’a. Najwyraźniej nie był przyzwyczajony do tego, by ludzie podchodzili do niego przyjaźnie i prawdopodobnie wyczuwał intencje Johnny’ego. 108

Kurt wyglądał jak outiser i wydawało się, że nie robił nic, by się przystosowad. - Szczerze, sram ze strachu – odpowiedział. - Serio? Chyba mam coś, żeby ci pomóc. - Poważnie? - Tak. Kurt spojrzał na niego podejrzliwie. - Nie zamierzasz mi trud o Jezusie i Mocy Modlitwy, no nie? – zapytał. - Nie – uśmiechnął się Johnny. Ignorując straszny odór ciała tego drugiego, nachylił się i szepnął mu do ucha: Chcesz kreskę koki? - Masz? Jeeezu, a ja brałem go za godnego rywala, pomyślał Johnny. - Nie, tylko pytam – odpowiedział sarkastycznie, po czym dodał: - Jasne że mam. Łapiesz się? - Jasne! Prowadź, koleś. Johnny skinął w kierunku wyjścia, Kurt podążył za nim na korytarz. Ruszyli do męskiej łazienki po prawej i, rozejrzawszy się szybko, Johnny wślizgnął się do środka, Kurt blisko za nim. Łazienka była pusta, skierowali się prosto do drugiej kabiny. Całe miejsce było sterylnie czyste, pokryta białymi płytkami podłoga wyglądała, jakby przed momentem była myta. Ostatni raz sprawdzając, czy nikt ich nie śledził, oczy Johnny’ego przeskanowały pomieszczenie. Zatrzasnął za nimi drzwi. Toaleta w wybranej przez nich kabinie była równie czysta jak podłoga na zewnątrz. Ani kropli moczu na lśniącej białej muszli. Kurt opuścił klapę sedesu i odsunął się, by pozwolid towarzyszowi robid swoje. Johnny wydobył małą torebkę kokainy z przedniej kieszeni spodni. Miał nadzieję nie używad tego zaplecza, ponieważ 109

chciał występowad z czystym umysłem, jednak wsuwając paczuszkę białego proszku do kieszeni zdawał sobie sprawę, że pewnie i tak jej użyje. Otworzył torebkę i zobaczył, że oczy Kurta rozjaśniają się, po czym wysypał trochę proszku na klapę sedesu. Następnie wyjął prostą żyletkę z kieszeni na piersi swojej czarnej koszuli. Użył ostrza, by podzielid narkotyk na cztery linie długości około czterech cali. Zajęło mu to mniej niż trzydzieści sekund i wiedział, że jego wspólnik w zbrodni był pod wrażeniem. - Chcesz pierwszy? – zapytał. 46 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia Odpowiedzią było emfatyczne potwierdzenie. Kurt już trzymał w dłoni krótką czerwonobiałą plastikową słomkę, gotów do działania. Kilka minut wcześniej przez tą słomkę ssał Sprite’a. Nie mógł wtedy nawet liczyd, że znajdzie dużo silniejszy stymulant. - Odsuo się, mój łaskawco – powiedział z udawaną formalnością. Później, klękając na pokrytej płytkami podłodze, przyłożył słomkę do jednego nozdrza, drugie zamknął palcem i szybko zaczął wciągad najbliższą kreskę. Wciągnął całą za jednym razem, przysiadł na piętach i zamrugał kilka razy. Wytarł nos wierzchem dłoni i zasmarkał, by wchłonąd resztki proszku, które mogły zostad mu na obrzeżach dziurki w nosie. - Całkiem dobry towar, panie Cash. O tak. Bardzo dobry towar! – powiedział. Podał słomkę Johnny’emu, który wziął ją i klęknął, by wciągnąd najbliższą sobie kreskę. Na zewnątrz ktoś otwarł drzwi do męskiej łazienki. Johnny usłyszał zbliżające się kroki, buty stukające o płytki. 110

Właśnie skooczył wciągad pierwszą kreskę i wściekle mrugał, próbując panowad nad pragnieniem wykrzyczenia, jak dobra była koka. Człowiek na zewnątrz szedł powoli po kafelkowej podłodze łazienki. Johnny zerknął pod zamkniętymi drzwiami i zobaczył parę solidnych czarnych butów mijających pierwszą kabinę. Buty zatrzymały się przy drzwiach, za którymi klęczeli on i Kurt Cobain, jak dwaj uczniacy z gazetką pornograficzną. Zerknął na Kurta, który wyglądał na równie zagubionego jak on. Przyłapanie przez ochronę na braniu nielegalnych narkotyków skutkowałoby dyskwalifikacją z konkursu, więc bezsprzecznie musieli pozostad całkowicie cicho. Kurt oczywiście zrozumiał. Johnny z widoczną paniką patrzył, jak widoczne pod drzwiami stopy w butach odwracają się w ich stronę. Nadeszła przerażająca przerwa. Rozległo się delikatnie stuknięcie, gdy człowiek na zewnątrz pchnął drzwi, ale były zamknięte. Johnny spojrzał na Kurta, który trzymał dłoo na koniuszku nosa, bez wątpienia próbując nie kichnąd. But cofnęły się, najpierw lewy, później prawy. Johnny musiał bardziej się pochylid, by nie stracid ich z oczu. Sekundę po tym, jak obniżył głowę, drzwi zamaszyście się otworzyły, zamek pękł z głośnym trzaskiem. Uderzyły Johnny’ego w czoło i odrzuciły w tył. Wylądował na tyłku na podłodze obok toalety. Razem z Kurtem unieśli przerażony wzrok na patrzącego na nich z góry mężczyznę w czerni. Nosił okulary przeciwsłoneczne i naciągnięty na głowę czarny kaptur. Kurt pierwszy się odezwał. - Hej, kolo, co ty? – powiedział z przerysowanym oburzeniem. – Mogliśmy tutaj srad! 111

Intruz odpowiedział grobowym tonem. - Serio? Obydwaj? - No, nie. - Słuchaj – powiedział Johnny, masując miejsce, w które trafiły go drzwi. – Jest mnóstwo wolnych kabin, nie? - Ty jesteś Johnny Cash? - Tak. - I Kurt Cobain? - Tak, to on. – Johnny wskazał na Kurta. - Dobrze. Facet nie zamierzał przechodzid do innej kabiny i sytuacja stawała się trochę niezręczna. Johnny postanowił załatwid to polubownie. - Chcesz trochę koki? Zostały nam dwie kreski. - Nie. Zapanowała niezręczna cisza, gdy czekali na jego kolejny ruch. On tylko patrzył na nich zza okularów. Kurt wciąż był na kolanach na podłodze po jednej stronie toalet, a Johnny wciąż siedział na tyłku po drugiej. Koka dotarła do krwioobiegu Johnny’ego, miał wrażenie, że płynna odwaga krąży w jego żyłach. Był niezwyciężony. Czas pozbyd się tego dupka. - Jeśli nie chcesz, może zamkniesz te chrzanione drzwi? Mężczyzna go zignorował i wskazał na Kurta Cobaina. - Chodź tu – zażądał. Jego głos był przerażająco zimny, wyprany z wszelkich emocji. 47 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia 112

Kurt podniósł się na nogi i zmarszczył brwi. - Czego ode mnie… TRZASK! Bez ostrzeżenia mężczyzna uderzył Kurta w nos. Był to solidny prosty cios z prawej pięści, zadany z poruszającą siłą. Nos piosenkarza eksplodowała fontanną krwi, a on sam upadł z powrotem na podłogę, uderzając głową o muszlę klozetową. Johnny z przerażeniem patrzył, jak jego odrażająco ubrany towarzysz upada. Następnie wrócił wzrokiem do intruza w ich kabinie. Facet pochylił się, chwycił go za tłuste włosy i podniósł na nogi, do poziomu oczu. - Czego chcesz? – wyjąkał Johnny, powtarzając słowa towarzysza. Był na tyle blisko niechcianego gościa, by widzied własne odbicie w jego okularach. Jego pewnośd siebie zniknęła w ułamku sekundy. Wyglądał na przerażonego. Wciąż trzymając rękę we włosach Johnny’ego, mężczyzna powoli odwrócił głowę i wskazał nią na muszlę. - Wciągnij resztę tego świostwa. - Co? - Wciągaj. To powiedziawszy, puścił włosy Johnny’ego i pchnął go w stronę klozetu. Johnny zrobił, co mu rozkazano i uklęknął, by wciągnąd dwie pozostałe porcje koki. Podniósł czerwono-białą słomkę, która leżała obok toalety, gdzie wcześniej spadła, i położył ją przy koocu jeden z kresek białego proszku. Ręce mu drżały. Miał okropne przeczucie, że mężczyzna za jego plecami zamierzał roztrzaskad mu głowę o klapę, gdy tylko zacznie wsysad kokainę. 113

Kurde, mam jakieś cholerne wyjście? Powoli się nachylił i przyłożył koniec rurki do lewego nozdrza. A tej chwili, tak jak się spodziewał, intruz mocno uderzył go w tył głowy. Miażdżący impet ciosu wbił słomkę prosto do jego nosa i do mózgu. Przez ułamek sekundy poczuł zimny ból. Później jego nos uderzył w klapę sedesu, a kości ze złamanego nosa wbiły mu się w mózg, natychmiast zabijając. 48 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia Szesnaście Niezwyciężony Angus przez większośd czasu wyglądał na złego. To jednak nie był ten czas. Jego twarz wykrzywiła furia, gdy usłyszał, że jego pokój został oddany komuś innemu. Co więcej, recepcjonistka dała mu kopertę zaadresowaną do niego pod pseudonimem Claude’a Ballsa, którą ktoś tam odniósł. To powinno poprawid mu nastrój, ale kiedy tylko dostał ją do rąk, wiedział, że została ona otwarta. Nikt z recepcji nie przyznawał się do tej zbrodni. Utrzymywali, że człowiek, który zajął jego pokój, przyniósł ją w takim właśnie stanie. W swoim życiu Angus torturował mnóstwo ludzi. Owszem, czasami dla zabawy, ale przeważnie by uzyskad informacje i z doświadczenia wiedział, kiedy ktoś go okłamywał. A zespół z recepcji był zbyt przerażony, żeby oszukiwad. Był tego w stu procentach pewny. Faktem jednak pozostawało, że koperta zawierała zdjęcia i listę nazwisk jego ofiar. Zniknęła tylko gotówka. Recepcjonistka Stephie ze zdenerwowaniem poinformowała go, że nie było wolnych miejsce i zasugerowała, 114

by poszedł do baru na drinka, podczas gdy ona postara się znaleźd dla niego nowy pokój. Wiedział, że zamierzała dad z siebie wszystko, ponieważ bardzo skutecznie nastraszył ją i resztę obsługi, włączając w to ochronę. W koocu nieczęsto mierzący ponad sześd stóp zabójca wchodził do hotelu, by dowiedzied się, że zarezerwowany przez niego pokój został oddany komuś innemu. Idąc do baru, Angus otwarł kopertę i przejrzał zdjęcia, później zerknął na nazwiska na kawałku papieru. Przeżył tak długo dzięki dobrym instynktom, a te instynkty od samego początku mówiły mu, że ta robota nie była dla niego. Owszem, większośd jego pracodawców była dupkami – taki urok jego zawodu – ale gośd zlecający akurat to zadanie był najgorszy z możliwych. Utrzymywał, że nazywa się Juliusz, ale nawet to można było poddad w wątpliwośd. Nawet według standardów szemranego świata zabójców, ten cały Juliusz wydawał się wyjątkowo niewiarygodny. Angus zobaczył to w jego twarzy, gdy tylko się spotkali. Śmierdział oszustwem i mocno prawdopodobnym było, że ukrywał częśd informacji. Co więcej, wydawał się typem człowieka, który zlecałby to samo zadanie kilku mordercom, byle mied pewnośd, że wszystko się powiedzie. Z takimi ludźmi zawsze źle się pracowało. To oznaczało innego węszącego w okolicy zabójcę, z którym często trzeba było się rozprawid tak jak z pierwotnym celem. Tylko ostatni żyjący zgarnie kasę za wykonanie roboty. Zakładając, że nie został okantowany, pomyślał wściekle Angus. W normalnej sytuacji, z powodu tych czynników, odrzuciłby zlecenie, ale znalazł się nad finansową przepaścią i ocenił, że nagroda była warta ryzyka. Bo właściwie zawsze, kiedy przyjmował zlecenie, które mu się nie

115

podobało, prześladował go pech. Był pewny jednego: Juliusz był niepewny, a jego motywy niejasne. Angus zgodził się dla niego pracowad pod warunkiem, że dostanie zaliczkę równą dwudziestu tysiącom dolarów. Był pewny, że poradzi sobie z robotą, ale jeśli coś poszłoby źle, te dwadzieścia patoli spłaciłoby dług, który zaciągnął od kilku niesympatycznych gangowych bossów. Udane zakooczenie odstrzału przyniosłoby mu kolejne trzydzieści tysięcy, ale gdyby nie wziął zaliczki, mógłby w ogóle nie dostad kasy. A takiego ryzyka nie zamierzał podejmowad. Kolejną dręczącą go rzeczą, która przekonała go, że ta robota była przeklęta albo udawana, stała się wiadomośd, iż jego pokój został oddany facetowi o imieniu Sanchez Garcia. Tylko dlatego że on, Angus, nie zameldował się na czas. Podobno to on zwrócił kopertę do recepcji. Najprawdopodobniej on miał gotówkę i znał szczegóły zabójstwa. Może był kolejnym mordercą na zlecenie? Rozważając to w głowie, Angus dotarł do baru czując ogromną potrzebę wypicia drinka i prawdziwą frustrację. I wtedy wydało mu się, że jego przeznaczenie się zmieni. W dalekim kącie lokalu siedział mały czarny człowiek w fioletowym garniturze. Angus natychmiast go rozpoznał: Juliusz, śliski łotr, który go wynajął. Łysy mały cied, który unikał kontaktu wzrokowego przy każdym wydanym mu pytaniu. Może on będzie w stanie wyjaśnid, co się do diabła działo. Albo przynajmniej dad mu inne dwadzieścia patoli. Angus podszedł do stolika Juliusza. Idąc, zwrócił się do barmanki: - Ej, dziwko, podwójną szkocką z lodem, do stolika. Valerie, mocno wkurzona, zmierzyła go wzrokiem od stóp do głowy, musząc do tego mocno wygiąd szyję. Gdy 116

oceniła jego wielkośd, jej usta otwarły się w zaskoczonym „och”. Jak większośd osób, od których czegoś żądał, pospiesznie zaczęła spełniad jego życzenie. 49 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia Angus chwycił krzesło naprzeciw Juliusza i usiadł ciężko. Początkowo fałszywy James Brown wyglądał na zaskoczonego jego widokiem, ale to wrażenie szybko minęło. Wziął ze stolika butelkę piwa Shitting Monkey i upił łyk. Wielu to robiło, próbując wyglądad na wyluzowanych, gdy Angus zaczynał ich wypytywad. Czuł chorą satysfakcję, wiedząc, że to tylko pozory, że Juliusz prawdopodobnie zaraz posika się w gacie. Morderca rzucił na stół kopertę ze zdjęciami i listą celów, po czym oparł się na krześle, obserwując Juliusza z zaciętym wyrazem twarzy. - Gdzie moje chrzanione pieniądze? – warknął. Gdy mówił, jego czerwona broda drżała. Juliusz odłożył butelkę i przełknął ślinę. - Spóźniłeś się – odpowiedział. Nawet jeśli był zakłopotany, nie okazywał tego. – Dałem tą robotę komuś innemu. - Co? - Nie stawiłeś się na czas. Teraz ktoś inny zebrał to zlecenie. Powinieneś mnie słuchad, kiedy podkreślałem, że bycie na czas jest bardzo ważne. - Nawet teraz praktycznie cię nie słucham, pedale. - To twój problem. Angus zaciskał pięści z frustracji. - Sukinsyn – burknął, wpatrując się morderczo w piosenkarza. 117

- Sorry, koleś. Zawaliłeś, twoja wina. Angus oparł się o stół i naruszył osobistą przestrzeo Juliusza. - Wiesz co, i tak nie jestem pewien, czy jesteś tym, kim mówisz, że jesteś. Więc uważaj, co przy mnie mówisz, dupku. W tym momencie do stolika podeszła Valerie, zatrzymując się w pobliżu ramienia Angusa. Pochylając się nad nim, położyła na stole małą okrągłą srebrną tacę. Stała na niej podwójna szkocka z lodem. Lód szybko się topił, pękał i cicho syczał, co tylko podkreślało ciszę między mężczyznami. - Zapłacę – szczodrze zaoferował Juliusz. Jego mina jakimś cudem łączyła wyluzowanie i niepewnośd. - A wyglądałem jak ktoś, kto zamierza płacid? Juliusz pochylił się nad stołem i z uśmiechem dał Valerie dziesięd dolarów. Wzięła pieniądze i włożyła je do czarnego schowka z przodu spódnicy. Miała na tyle wyczucia, by szybko wycofad się z powrotem za bar. - Dzięki – oschle powiedział Angus, podnosząc szklankę i upijając łyk. Kostki lodu ruszyły w przód i oparły się o jego brodę. Odłożywszy szklankę z powrotem na tacę, otarł usta do sucha wierzchem dłoni. – No… to co z moimi dwudziestoma patolami? Tyle mi wisisz za to, że w ogóle tu przyjechałem. - Nie wiem w co pan gra, panie Balls – Juliusz z sarkazmem położył nacisk na nazwisko – ale dwadzieścia tysięcy było w kopercie. Przynajmniej było, kiedy wsuwałem ją pod drzwi do pokoju. Czyli to ty wisisz mi dwadzieścia patoli. - Pieprz się. Babka z recepcji powiedziała mi, że pokój dostał jakiś Sanchez Garcia. Co on tam, do cholery, robi? Juliusz przez sekundę wydawał się autentycznie zaskoczony. - A kto to jest? 118

- To ja o to pytam. Jemu dałeś moją robotę? - Kurwa, nie wiem, jak on się naprawdę nazywa. Większośd ludzi zna go jako Bourbon Kida. Nie szasta swoim prawdziwym imieniem na prawo i lewo. - Bourbon Kid, tak? Sukinsyn. Załatwił to już? W koocu tu jestem i mogę zaczynad. Juliusz westchnął, po czym beztrosko wzruszył ramionami. - Jeśli wierzyd jego reputacji, załatwi tą sprawę za jakieś dziesięd minut. - Przekonamy się. – Angus wziął szkocką i wypił ją do reszty, połykając też kostki lodu i miażdżąc je między zębami, jakby chciał zaskoczyd Juliusza wytrzymałością na niskie temperatury. Później głośno odłożył szklankę na tacę i wstał. - Znajdę tego Sancheza Garcię i odzyskam swoje dwadzieścia tysięcy. Później dokooczę robotę, po którą tu przyjechałem. – Wyraźny nacisk położył na słowo „dokooczę”. 50 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia - Powodzenia. Angus skinął Juliuszowi głową. Małego ciecia to nie obeszło. Potwierdziły się jego podejrzenia, że facet nie był wart zachodu. Nie wiedząc, na kogo powinien byd bardziej wściekły, odwrócił się i wypadł do holu głównego. Wyładowywanie furii na Juliuszu wydawało się stratą czasu. Sanchez Garcia był lepszym celem jego ataku. Czas wymyślid nowy plan. 51 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia

119

Siedemnaście Sanchez czuł się przytłoczony smrodem ciał Otisa Reddinga. Sam jego widok przyprawiał go o mdłości, a ograniczona przestrzeo windy tylko pogarszała sytuację. Zwłoki wyglądały, jakby patrzyły prosto na niego. Przerażająco groźnymi oczyma. Próbował w nie nie patrzyd, ale gdziekolwiek spojrzał, czuł ich spojrzenie, przeszywający wzrok. A ilekrod na nie zerkał, wydawały się szerzej otwarte. Czuł przemożną potrzebę potraktowania Otisa plaskaczem w twarz i krzyknięcia, żeby przestał się gapid, ale miał wrażenie, że Elvis by tego nie poparł. Próbował też przypomnied sobie, że teraz miał na głowie ważniejsze sprawy. Gdy winda zjeżdżała w dół, Sanchez liczył i modlił się, by Elvis miał plan, który wyciągnąłby ich z opresji. Czy Elvis miał odpowiednie doświadczenie w kwestiach pozbywania się zwłok albo oczyszczania z zarzutu morderstwa? W koocu to był jego zawód. Na pewno był jakiś podręcznik, jak radzid sobie w takich sytuacjach. - Cholera. Co robimy? – zapytał Sanchez. Nie potrafił ukryd desperackiej potrzeby powierzenia Elvisowi kontroli nad sytuacją. - Pomóż mi go podnieśd – odpowiedział Elvis. Sięgnął w dół, wsunął dłoo pod prawą pachę trupa i uniósł jego jedną częśd. Po chwili wahania, Sanchez złapał lewe ramię i pociągnął. - Co robimy? – zapytał. - Oglądałeś Weekend u Berniego? - Tak. - Zrobimy to co oni. 120

- Weźmiemy go na narty wodne? - Nie, idioto. Będziemy udawad, że jest pijany, a my go odprowadzamy. Później rzucimy zwłoki gdzieś, gdzie nikt ich nie znajdzie. Jeśli nie będzie ciała, nie będą mogli nas oskarżyd o zabójstwo. Na razie ochroniarze nie wiedzą, że nie jest zalany. Jeśli ukryjemy zwłoki, zanim nas znajdą, powiemy im, że w windzie był jakiś zalany w trupa facet, który wysiadł na drugim piętrze. Sanchez uwielbiał Elvisa. Plan Króla był trochę marny, ale i tak dużo lepszy niż cokolwiek, co on sam by wymyślił w tak krótkim czasie. A ponieważ teraz Sanchez mógł myśled tylko o biciu ciała po twarzy, ulżyło mu, iż jego towarzysz przejmuje inicjatywę. Elvis miał głowę na karku i nigdy nie panikował. Nie był specjalnie mądry ani bystry, za to niesamowicie pewny siebie i posiadający wszystkie cechy urodzonego przywódcy. Każdy, kto go poznał, od razu pałał do niego sympatią i zrobiłby wszystko, by on odwzajemnił sympatię. Jego akceptacja i przyjaźo były najbardziej pożądanymi rzeczami, zwłaszcza przez Sancheza. Kiedy podnieśli Otisa Reddinga na nogi, każdy z nich zarzucił sobie na barki jedno jego ramię, żeby wyglądał jak pijak podpierany przez dwóch przyjaciół. Dobrze że nigdzie nie było widocznego krwotoku. Wyglądało na to, że miał skręcony kark i sporo w gaciach. Uraz wpisywał się w jego pijacki image, ponieważ przy najmniejszym ruchu Sancheza albo Elvisa jego głowa kiwała się z jednej strony w drugą. Oczywiście pierwszą rzeczą było jej opadnięcie na prawe ramię Sancheza, niewidzące oczy znowu wgapiły się we właściciela baru. Drao. Winda dojechała na parter i drzwi powoli się otworzyły z lekkim szuraniem. Dla Sancheza był to ogłuszający

121

hałas i miał nadzieję, iż w okolicy nikogo nie było. Niestety. Na korytarzu czekały dwie osoby, starsza para, prawdopodobnie po siedemdziesiątce, ubrana w eleganckie stroje, jak do kościoła. Mężczyzna nosił dobrze skrojony szary garnitur a jego żona staromodną niebieską suknię. Bez wątpienia pobyt w tym hotelu wiele dla nich znaczył i chcieli wyglądad jak najlepiej. Początkowo wydali się zaskoczeni widokiem Elvisa i Sancheza wytaczających Otisa Reddinga z windy. Stopy trupa sunęły po podłodze. Kiedy minęli starszą parę, Elvis mrugnął do kobiety. - W porządku, proszę pani – powiedział uspokajająco, do uśmiechu dodając piękny, głęboki głos. – Troszkę przeholował. Starsza kobieta uśmiechnęła się, razem z mężem zachichotała uprzejmie, wchodząc do windy. Stanęli, a czekając na zamknięcie drzwi patrzyli, jak Sanchez i Elvis ciągną Otisa Reddinga korytarzem. Uroczy młody mężczyzna. I jaki dobry przyjaciel tego nieokrzesanego typka. Później dotarł do nich smród. 52 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia Idąc w kierunku głównego holu, Sanchez i Elvis minęli jeszcze kilku gości hotelowych. Elvis szybko mówił wszystkim spotkanym, że Otis był tylko pijany. Udało mu się im przekonad, większośd nawet doprowadzid do śmiechu, na tyle cichego, by nie obudzid podobno śpiącego imitatora Otisa Reddinga. - Gdzie idziemy, stary? – zapytał Sanchez lekko jękliwym tonem. – Ten gośd jest coraz cięższy! - Tam – odpowiedział Elvis, wskazując na drzwi po prawej stronie korytarza. Były to szare drzwi z małym

122

kółkiem z czarnym ludzikiem, oznaczającym, iż była to męska łazienka. Sanchez, jak zwykle, nie załapał planu. - Co? Chcesz się wysikad? – zapytał. - Nie, Sanchez – powiedział jego przyjaciel zmęczonym głosem. – Wepchniemy go do którejś kabiny. Przez kilka godzin nikt go nie znajdzie. - Och. Tak. Dobry plan. Tym bardziej że śmierdzi szczynami i tak dalej. Przeciągnęli ciało do drzwi, Sanchez przeszedł przez nie tyłem, torując drogę. Za nim Otis i Elvis, ten ostatni wciąż obserwował korytarz, by upewnid się, że nikt ich nie obserwował. Wyglądało na to, że im się udało, ponieważ ich dziwne wejście pozostało niezauważone. Sanchez poczuł ulgę na widok pustej łazienki. Było to ogromne pomieszczenie, długie na około czterdzieści stół i szerokie na piętnaście. Na ścianie po lewej znajdowało się osiem pisuarów, po drugiej stronie był rząd sześciu kabin. W dalekim koocu znajdowały się trzy umywalki, a nad nimi lustra. Sanchezowi ulżyło, że nikt nie sikał a biorąc pod uwagę absolutną ciszę, można było założyd, że także w kabinach nikt nie siedział. W powietrzu unosił się nieciekawy zapach, ale był pewny, że to oni przyprowadzili tu jego źródło. - Do której? – zapytał. - Pierwszej. Nie mam zamiaru nosid go ani chwili dłużej, niż to konieczne. Sanchez prowadził, oparł się plecami o drzwi do pierwszej kabiny. Elvis poszedł za nim i przetrzymał Otisa Reddinga samodzielnie, gdy Sanchez spuszczał deskę klozetową, by mogli posadzid na niej ciało. Elvis niezdarnie przełożył zwłoki na deskę, po czym we dwóch spędzili mniej więcej minutę, próbując ułożyd je w pionie tak, by zaraz 123

nie spadły. Wreszcie, gdy po dwudziestu sekundach oczekiwania nic się nie stało, uznali, że ciało było zabezpieczone i spadnie tylko w przypadku potrącenia. - Uff! – westchnął Sanchez. – Muszę się odlad. - Dobra. Idź, a ja zamknę kabinę od środka i wyjdę górą. - Super. Sanchez wyszedł z kabiny i podszedł do najbliższego pisuaru przy przeciwległej ścianie. Usłyszał, że Elvis zatrzaskuje za nim drzwi, po czym usłyszał, że mamrocze coś w stylu Kurwa! Tego nie przewidziałem. Kiedy zaczął sikad do pisuaru, zrozumiał, że aby wyjśd, trzeba najpierw stanąd na toalecie. Elvis nie byłby w stanie tego zrobid, ponieważ siedział na niej Otis Redding. Usłyszał łoskot, gdy jego przyjaciel próbował wdrapad się po drzwiach. Trzaskom i łomotom towarzyszyło sporo przekleostw. Wreszcie Sanchez skooczył, zasunął spodnie i odwrócił się. Zobaczył Elvisa zeskakującego na podłogę i otrzepującego złotą marynarkę, szukając na rękawach jakichkolwiek zagnieceo. Sanchez skierował się do trzech umywalek na koocu pomieszczenia, odkręcił kurek środkowej i zaczął myd ręce. - Sanchez – odezwał się Elvis z drugiego kooca. Sanchez spojrzał w lustro nad umywalką i zobaczył, że Elvis gapi się do drugiej kabiny, tuż obok tej, w której posadzili Otisa Reddinga. - No. Co tam? - Chyba musisz coś zobaczyd. – Elvis wciąż patrzył do drugiej kabiny. - Co tam masz? Wielkie gówno? - Gorzej. W głosie Elvisa, co dziwne, pobrzmiewało zmartwienie, więc Sanchez zakręcił wodę i 124

potrząsnął dłoomi, by je osuszyd. Później podszedł do Elvisa. Zanim doszedł do drugiej kabiny, zobaczył, że mają nowy problem. - Hej, co jest na podłodze? – zapytał. - Krew – odpowiedział Elvis. 53 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia - Krew? Otisa Reddinga? - Nie. Spod na wpół otwartych drzwi kabiny wyglądała małą kałuża krwi. Powoli ale uparcie plama się powiększała. Sanchez dotarł do Elvisa trochę ostrożniej, po czym zerknął za drzwi. - O jasna cholera! Elvis odkrył dwa kolejne ciała. Gośd wyglądający jak włóczęga był oparty o ściankę obok toalety. Drugi facet, ubrany całkiem na czarno, leżał płasko na plecach z nogami uniesionymi w górę i opartymi na muszli. Z rany z tyłu jego głowy sączyła się krew tworząca coraz większą kałużę poza kabiną. - Tej chrzanionej krwi jeszcze przed chwilą tu nie było – zauważył roztrzęsiony Sanchez. Mdłości powróciły ze zdwojoną siłą. - Musiałem potrącid któregoś, jak wychodziłeś z kabiny. - Kurwa. Co się tu wyprawia? – Sanchez był przyzwyczajony do widywania morderstw w swoim barze, Tapioce, ale drogi, szanowany hotel powinien byd inny. Tymczasem gdziekolwiek spojrzed, widział trupy. Zmarły pod ścianą nosił obskurny niebieski sweter i potargane dżinsy. Jego twarz pokrywała krew, pochodząca

125

głównie ze złamanego nosa i wybitych zębów. Także jego tłuste włosy były pokryte ciemnoczerwonymi pasemkami, wlepiającymi je w pukle. Przerażającego widoku dopełniały oczy, otwarte ale wywrócone, ukazujące tylko białka. Przynajmniej nie był taki zdziwiony jak Otis Redding. Sanchez nie traciła czasu na patrzenie. Drugi facet leżący na ziemi był trochę starszy i miał gęste ciemne włosy. Jego oczy również były wywrócone w głąb czaszki, a fryzura wyglądała okropnie. Gdy Sanchez na niego patrzył, Elvis położył mu rękę na ramieniu. - Wiesz, kto to jest? - Hę? - Kurt Cobain i Johnny Cash. Dwóch z listy, którą znalazłeś. – Oczywiście miał rację. Sanchez nie wierzył, że nie zauważył tego wcześniej. - Kurwa. Ten cały Balls musiał dorwad także ich. Łał. - No. Musimy się stąd wynosid, Sanchez. Jesteśmy w jednej łazience z trzema ofiarami z listy mordercy. Jeśli ktoś nas tu zobaczy, zwłaszcza po tym jak ciągaliśmy zalanego Otisa po całym hotelu, będziemy w czarnej dupie. Znów racja. To nie było najlepsze miejsce do siedzenia, a chociaż byli zupełnie niewinni, byli pierwszymi podejrzanymi. Co gorsza, Elvis był profesjonalnym mordercą. Ale zanim zdążyli wyjśd, usłyszeli dźwięk otwieranych drzwi. Elvis chwycił Sancheza za ramię i wciągnął do trzeciej kabiny. Zamknął za nimi drzwi i pchnął drugiego mężczyznę w kierunku toalety. Przerażony właściciel baru wiedział, że nie powinien się odzywad, ale Elvis i tak przyłożył palec do ust i potrząsnął głową. Sanchez uznał to za irytujące. Wiedział, że powinien siedzied cicho. Zaczął to mówid, kiedy usłyszeli kroki dwóch mężczyzn na pokrytej 126

płytkami podłodze łazienki. Słysząc, że podchodzą do pisuarów, Sanchez miał nadzieję, że goście nie zauważą krwi wypływającej z drugiej kabiny i nie postanowią bliżej się jej przyjrzed. 54 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia Osiemnaście Emily wiele lat na to czekała , na swój wielki moment: szansę wyrobienia nazwiska i zdobycia kontraktu na występy w Hotelu Pasadena. Chciała, by była tu z nią matka, z którą mogłaby się podzielid radością. Jej obecnośd pomogłaby jej też panowad nad stresem. Jej matka, Angelina, była spełnioną kabareciarką przez wiele lat. Emily pamiętała, że od zawsze chciała byd jak ona, kierowad publicznością tak jak matka. Jako młoda dziewczyna zwiedziła wiele miejsc dzięki objazdowej pracy matki. Spędziły wiele miesięcy na statkach, na jeden sezon zatrzymywały się w hotelach czy kasynach. Było to wspaniałe dorastanie, w trakcie którego poznała tysiące interesujących osób o różnych poglądach na życie. Dumą przepełniały ją wspomnienia spędzania czasu z obsługą hoteli i patrzenia, jakie wrażenia wywiera na nich jej matka. Angelina pięknie śpiewała i miała niesamowitą skalę głosu. Dzięki niej mogła wykonywad wiele starych klasycznych piosenek głosem niemal identycznym jak oryginał, bez względu na trudnośd. Jednak podczas występów, gdzie dawano jej większą swobodę, bardzo chętnie przedstawiała własne interpretacje piosenek. Od dziecka zachęcała Emily do pójścia w swoje ślady i była sumienną nauczycielką. Emily pamiętała przede wszystkim stanie za kulisami, patrzenie, jak matka śpiewa i życzenie sobie, by byd jak 127

ona. Teraz miała szansę. Ich wspólne podróżowanie skooczyło się dwa lata temu. Angelina podupadła na zdrowiu, uważano to za chorobę gardła, ale prawda okazała się gorsza. Próbowała śpiewad, ale albo nie była w stanie albo wykonywała utwory poniżej swojego poziomu. Po kilku miesiącach odkryła, że miała raka gardła. Miała czterdzieści siedem lat. Obydwie były załamane. Emily natychmiast przejęła rolę żywicielki rodziny, ale właściwie każdy zarobiony cent szedł na opiekę nad matką. I wciąż było mało. Co gorsza, jej kariera wokalna została mocno ograniczona, ponieważ Angelina była zbyt chora, by podróżowad. Więc przez ostatni rok Emily zaliczała każdy barowy koncert wokalny na wschód od Little Rock, mając nadzieję nadrobid straty. A kiedy nie śpiewała, pracowała w fastfoodowych jadłodajniach, by jakoś powiązad koniec z koocem. Z nadzieją pochodzącą z desperacji Emily wiedziała, że teraz miała szanse udowodnid, iż da radę iśd w ślady matki. A jeśli uda jej się wygrad konkurs Powrót z Martwych, ich problemy finansowe się skooczą. A ona będzie gwiazdą. Tak jak Mama. Matka była dla niej niezachwianym wsparciem, zmuszającym do wysiłku i przed wyjściem na scenę, mimo podenerwowania, czuła też dumę. Odczucie to było jednak tłamszone przez smutek spowodowany tym, że jej matka nie zobaczy jej występu. Ze współczuciem patrzyła zza kulis, jak fałszywy John Lennon morduje „Imagine”. Nie mogła spodziewad się niczego lepszego, ale było jej go szkoda. Widziała, jak bardzo się denerwował przed wyjściem na scenę. Pozwolił

128

stresowi się pokonad, ponieważ już na początku piosenki zafałszował. W czasie konkursu było kilka nieudanych występów, ale ten był zdecydowanie najgorszy. Nie pomogło mu to, że jurorzy pozwolili mu śpiewad dużo dłużej niż powinni. Wielu lepszym piosenkarzom przerwano po dwudziestu czy trzydziestu sekundach. Temu nieszczęśnikowi pozwolono śpiewad prawie tak długo jak Otisowi Reddingowi tylko po to, by publicznośd cieszyła się jego nieszczęściem dłużej niż to konieczne. Kiedy skooczył, jurorzy oczywiście do zjeździli. Emily zamrugała, słysząc płynące od nich bolesne słowa. - Skarbie, mój kot tak śpiewa – to był najgorszy komentarz od zazwyczaj sympatycznej Lucindy. Nie pozostając w tyle, zawtórowała jej Candy: - Mój kot śpiewa lepiej! Nigel przepełnił czarę goryczy wzdychając i mówiąc: - Mój kot chyba właśnie popełnił samobójstwo. Może te surowe noty były ukrytym błogosławieostwem, ponieważ Emily z ulgą zauważyła, że publika współczuła temu gościowi. Stres wystarczająco dał mu w kośd, nawet bez dobijających komentarzy jurorów. Dobrze było słyszed pełne niesmaku buczenie dochodzące z kilku sektorów. Mimo wszystko jedno było pewne: John Lennon nie wejdzie do finału. Kiedy załamany imitator Beatelsa zszedł ze sceny, uśmiechnął się przelotnie do Emily. Widziała, że ma ochotę się rozpłakad. 55 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia 129

- Następnym razem im pokażesz – powiedziała, posyłając mu pokrzepiające spojrzenie. - Chyba poszukam kota Nigela Powella i pożyczę od niego sznur. Śmiech z tego żartu wydawał się nieodpowiedni, podobnie jak jego brak, więc Emily utrzymała współczujący uśmiech i wbiła wzrok w buty, by uniknąd dalszego kontaktu wzrokowego. Na scenie Nina Forina, prezenterka, zagadywała publicznośd, chcąc zapowiedzied występ Emily. Nina była modną blondynką po trzydziestce. Nosiła długą błyszczącą srebrną suknię pokazującą, jak chuda była i sprawiającą wrażenie, jakby była pozbawiona jakichkolwiek kobiecych krągłości. Pokrywała ją obowiązkowa pomaraoczowa opalenizna, prawdopodobnie z tego samego źródła co opalenizna Nigela Powella. Gdy Nina gadała do widzów, Emily dostrzegła mężczyznę stojącego w cieniu po lewej, w pobliżu kooca sceny. Patrzył na nią, wyraźnie czymś zainteresowany. Początkowo czuła się doceniona, ale w sposobie, w jaki na nią patrzył, było coś wysoce niepokojącego. Wydawało się, że nie zauważył, iż go nakryła. Ilekrod odwracała wzrok, wiedziała, że jeśli ponownie spojrzy w tamtą stronę, jego wzrok wciąż będzie w niej utkwiony. Po chwili zdała sobie sprawę, że patrzył nie tyle na nią, co na jej suknię. Spanikowana, zerknęła w dół, by sprawdzid, czy z przodu nie ma jakieś plamy. Wszystko wydawało się w porządku. Buty też wyglądały odpowiednio. Wciąż jasno błyszczały, w koocu polerowała je niecałe pół godziny wcześniej. Były ważną częścią jej stroju, więc obejrzała się przez każde ramię, unosząc przy tym stopy, sprawdzając, czy do fleków nic się nie przykleiło. Były tak czyste jak byd powinny. Emily była zdenerwowana i bez gapiącego się na nią nieznajomego, więc trochę dla 130

rozluźnienia postanowiła poprawid swoje długie brązowe kucyki, chociaż mężczyzna nie zwracał na nie uwagi. Wiele czasu poświęciła, by tak zawiązad włosy, żeby opadały przed jej ramionami. Była pewna, że wyglądała tak, jak chciała. Ale jej fan – jeśli faktycznie nim był – załamywał jej pewnośd siebie, świadomie czy nie. Jakieś sto razy sprawdziła w lustrze w przebieralni, czy nic jej nie brakowało. Więc czemu ten obcy tak się gapił? Jeszcze raz na niego zerknęło. Wciąż patrzył na jej niebieską suknię. Ale tym razem, gdy na niego spojrzała, spuścił wzrok. Wydawało się, że sprawdza jej buty. Dosyd, pomyślała. Trzeba pokazad mu, gdzie jego miejsce. Uprzejmie ale stanowczo. Stwierdziła, że najlepiej będzie wciągnąd go w rozmowę, by przełamad pierwsze lody. Może wtedy dowie się, dlaczego tak przerażająco się zachowywał. - Ładnie lśnią, nie? – zagadnęła. Mężczyzna podniósł wzrok i wpatrzył się dokładnie w jej oczy. Posłała mu uśmiech w nadziei, że zostanie odwzajemniony. Nie został. Zamiast tego facet wyszedł z cienia, w którym się ukrywał. Emily nie mogła opanowad niepewności. Gośd był straszny. Gorzej, jego obecnośd nie była czymś, czego potrzebowałaby przed najważniejszym występem w życiu. Jego całkiem czarne ubranie wyglądało, jakby wchłonęło cieo, z którego się wyłonił. Gdy wyszedł z mroku, Emily zobaczyła, że nosił czarne wojskowe spodnie i czarną skórzaną kurtkę z kapturem wiszącym z tyłu. Minął ją, wyciągając z przedniej kieszeni kurtki okulary przeciwsłoneczne i nakładając je, zakrywając oczy. I odszedł. Emily ucieszyła się, widząc jego plecy. Podjęła natychmiastową decyzję, by wyrzucid go 131

z pamięci i skupid się na odstawieniu najlepszego występu w życiu. Ułatwił jej to fakt, iż sekundę czy dwie po jego zniknięciu, usłyszała entuzjastyczną zapowiedź Niny Foriny, iż wreszcie nadeszła jej kolej. - Panie i panowie, przywitajcie naszą kolejną uczestniczkę, Emily Shannon! Emily wyszła na scenę. Jej jasnoczerwone buty błyszczały pozytywnie, gdy szła. Stanęła na środku, obok prezenterki. Na widowni natychmiast rozległy się oklaski, bowiem już ze stroju można było rozpoznad, w kogo się wcieliła. Nina oznajmiła to dla tych, którzy jednak nie poznali. - Emily wykona „Over the Rainbow” z Czarnoksiężnika z Oz. Gorące oklaski dla… Judy… Garland. 56 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia Dziewiętnaście Występ Emily z piosenką „Over the Rainbow” wprawił Nigela Powella w dobry nastrój. Dziewczyna miała anielski głos. Jej wykonanie zapierało dech i słysznie zdobyło najdłuższe i najgłośniejsze brawa tego wieczoru. Opanowała ten konkurs, zgodnie z jego przewidywaniami. On i dwie jego towarzyszki z jury również mieli zamiar zasypad ją pochwałami. Nie zawiodła go. Własnoręcznie wybrał ją na jedną z pięciu finalistów i w duchu liczył, że to ona wygra w całym konkursie. Jednak szampaoski humor Powella nie trwał długo. Niebawem po odejściu Emily, Tommy, główny ochroniarz, dał mu znak z drugiego kooca sceny. Coś było nie tak. Ale co? Zarządził dwudziestominutową przerwę, by uporad się 132

z problemem. Miał nadzieję, że Tommy nie zawracał mu głowy bzdurami. Opuściwszy scenę, Powell pomaszerował długim korytarzem do biura. Tommy gdzieś się spieszył, wyprzedzał go o cały jard. Byli w połowie drogi, a ochroniarz wciąż nie wtajemniczył szefa w powód odciągania go od oceniania uczestników Powrotu z Martwych. Powell zaczynał czud irytację. Korytarz wiodący do jego biura był pusty, ale biorąc pod uwagę niespodziewaną przerwę, większośd publiczności prawdopodobnie ruszy do barów, łazienek i kasyna, więc cała okolica za moment zaroi się od hałaśliwych gości. Tommy prowadził pracodawcę wzdłuż korytarza. To tylko bardziej rozzłościło Powella. Kim był Tommy, żeby go gdzieś prowadzid? - Czemu tak się spieszymy? – zapytał z irytacją, której nie udało mu się ukryd. - Nie chcę, żeby ktoś nas podsłuchał, szefie. - Lepiej, żeby to było ważne, Tommy. Nie mogę przerywad konkursu za każdym razem, kiedy chcesz sobie pogadad. Mamy cholernie mało czasu – marudził Powell. Wciąż nie wiedział, czemu się spieszy, ale jard przed nim Tommy wciąż poganiał go gestem. Czuł się jak cel zamachu eskortowany w bezpieczne miejsce przez ochroniarza i miał nadzieję, że nie o to chodziło. Członek ochrony przyspieszał, nawet poderwał się do truchtu, gdy odwrócił się i odpowiedział. - Tak, wiem. Ale dużo się wydarzyło, szefie. - Gadaj. - Myślimy, że Otis Redding nie żyje. Powell zatrzymał się i patrzył, jak Tommy przebiegł jeszcze kilka kroków, zanim zorientował się, że jego pracodawca zamarł w miejscu. Tommy odwrócił się i machnął, by się ruszył. 133

- Chodź, szefie! - Otis Redding? - Tak. - Nie. - Tak, mówię poważnie. Nie żyje. Wysłałem czterech ludzi do pokoju tego Sancheza Garcii, jak pan kazał. Kiedy tam byli, widzieli w windzie dwóch mężczyzn z martwym ciałem. Uważają, że to był Otis Redding. Dwóch młodych widzów przebiegło od tyłu Powella, niemal go przewracając, i pomknęło na wyścigi do baru. Zdając sobie sprawę, że to prawdopodobnie pierwsi z wielu, ruszył chyżo korytarzem do biura, doganiając Tommy’ego, który tym razem został u jego boku. - Dorwaliśmy tych gości z windy? – zapytał Powell. - Jeszcze nie. - Ktoś jeszcze widział ciało? Jeśli ktokolwiek się dowie, wybuchnie panika. - Na razie nic o tym nie wiemy, ale moi ludzie już nad tym pracują. Twarz tego drugiego zmarszczyła się. Na szczęście ultrawysoki poziom Botoxu w twarzy zapobiegł uwidocznieniu prawdziwego braku zrozumienia. Tylko głos go zdradzał. - Kurwa. Czy ta Tajemnicza baba miała rację. Gośd z siedemset trzynastki. Naprawdę przyjechał, żeby zabid finalistów? - Na to wygląda. Był z nim jeszcze jeden facet, ale żaden z moich ludzi mu się nie przyjrzał. 57 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia - Interesujące. – Powell wspominał, co Annabel de Frugyn powiedziała mu w czasie 134

swoich zgadywanych wróżb. – Tajemnicza Dama powiedziała, że został wynajęty przez jednego z uczestników. Musimy mied oko na resztę wykonawców. Kiedy to powiedział, zobaczył, że Tommy mrugał. Albo od szybkiego marszu chwycił go tik, albo był jeszcze jakiś problem. - Co? – zapytał, próbując zmarszczyd brwi. - To nie wszystko, szefie. Jest jeszcze powód, dla którego musimy iśd do paoskiego biura. - Jaki? - Jest tam wielki straszny facet. - Co? Co wielki straszny facet robi w moim gabinecie? - Czeka, żeby z panem porozmawiad. Drzwi do biura Powella były cofnięte względem korytarza, we wnęce. Gdy w nią weszli, Tommy sięgnął do klamki. Zanim jego dłoo jej dotknęła, Powell złapał go za ramię, by go spowolnid. - O czym chce ze mną rozmawiad? - O Sanchezie Garcia. - Jezu. Naprawdę mam czas na takie pierdoły? – Z każdym słowem frustracja w jego głosie była coraz wyraźniejsza. - Tak. Tak myślę. Jak mówiłem, gośd jest przerażający. - Z czoła wyrastają mu rogi? Jest jasnoczerwony i ma wielki widelec? - Nie. - Więc mnie nie przestraszy. Tommy, świadom narastającej irytacji szefa, próbował uspokoid go i przygotowad na to, 135

co miało nadejśd. - Może pan spróbowad jakoś się opanowad, szefie? – zasugerował. - Jasne – odpowiedział Powell. – Bo na razie w obóle nie próbuję. – Odepchnął Tommy’ego i wyjął kartę z kieszeni marynarki. Przyłożył ją do czytnika kart przy klamce i patrzył, jak czerwona lampka staje się zielona. Kręcąc z niezadowoleniem głową nad nieszczęsnym ochroniarzem, przekręcił gałkę. Jak zwykle z łatwością się otworzyły, wpadając do pomieszczenia. Powell wszedł pewnie, mając nadzieję wyglądad na potężnego w oczach oczekującego gościa. Powitał go widok giganta siedzącego w jego fotelu, za jego biurkiem, palącego jedno z jego cygar. Mężczyzna nosił długi szary trencz, pod nim brudny czarny T-shirt. Miał gęste rude włosy i splecioną brodę. Jego zmęczona, ogorzała twarz wyglądała, jakby przyjęła w życiu wiele ciosów i była gotowa na kolejne. Powell zerknął na Tommy’ego i przewrócił oczami, po czym wszedł do pokoju i usiadł naprzeciw mężczyzny. Tommy z poczucie obowiązku poszedł za nim, zamknął drzwi i stanął na straży. Właściciel hotelu natychmiast wyczuł aurę arogancji i pogardy bijące od człowieka siedzącego przy jego biurku. Zareagował obojętnością. - Masz dwie minuty. Jak mogę ci pomóc? – zapytał w miarę uprzejmie. - Chcę, żebyś dał mi dwadzieścia tysięcy dolarów. - Nie. Następne pytanie. – Spojrzał surowo na intruza, po czym dodał: - Minuta i trzy czwarte. Gośd przyjął odmowę bardzo osobiście. - Wiesz, że w twoim hotelu goni jakiś psychopata, który zabija uczestników twojego konkursu? 136

- Tak, wiem. Moi ludzie już się tym zajmują. Zakładam, że złapią go w ciągu najbliższych dziesięciu minut. - Serio? A wiesz, kim on jest? Przepytywanie irytowało Powella. - Tak. A ty? - Może. - Więc jak myślisz? - Ty pierwszy. 58 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia - Dlaczego. - Bo nie sądzę, żebyś wiedział. Uznając rozmowę za męczącą, Powell pierwszy skapitulował. - Dobra. Myślę, że nazywa się Sanchez Garcia – powiedział, wzdychając ze zmęczeniem. Nigdy nie był cierpliwy, a ten facet wyraźnie nadużywał nawet tych skromnych zapasów. Rudowłosy mężczyzna wypuścił obłok dymu, wyjął cygaro z ust i przyjrzał się koniuszkowi, patrząc na

137

powiększającą się ilośd popiołu. Kiedy upewnił się, że nie musi otrzepywad go na dywan, spojrzał na Powella z krzywym uśmiechem. - Racja. Ale jeszcze jedno pytania. Wiesz, kim jest ten Garcia? - Czy to ważne? - Raczej tak. - To dawaj. Oświed mnie. - Sanchez Garcia jest powszechnie znany jako Bourbon Kid. Jeśli oczekiwał jakiejś reakcji, przeliczył się. Powell oparł się na krześle i przywołał Tommy’ego, który stał przy drzwiach z rękami złożonymi na wysokości pasa. - Tommy, kim jest Bourbon Kid? - Prawdopodobnie największym żyjącą seryjnym zabójcą w dziejach, proszę pana. Wariat alkoholik. Ogólnie mówiąc, ktoś, kogo nie warto mied za wroga. - Mhm. – Nigel odwrócił się do mężczyzny siedzącego w jego fotelu. – A kim ty jesteś? - Nazywają mnie Niezwyciężony Angus. - Dlaczego akurat tak? - Bo tak się nazywam. - Rozumiem. I chcesz, żebym dał ci dwadzieścia tysięcy dolarów za zabicie Sancheza Garcii, który, przynajmniej według Tommy’ego, jest najgroźniejszym seryjnym zabójcą w historii. Tommy zakasłał. - Powiedziałem żyjącym seryjnym mordercą. Jego szef spróbował zmarszczyd brwi. - Co za różnica? 138

- Cóż… no… jedni żyją a inni nie. - Czy ty chociaż czasami wiesz, o czym pleciesz? - Nie, proszę pana. - To się zamknij. – Powell odwrócił się do Angusa. Chociaż chciał jak najszybciej wrócid do konkursu, czuł się zaintrygowany. – Czyli ten Bourbon Kid jest seryjnym zabójcą. Tyle ustaliliśmy, tak? - Tak. Powell zwrócił się do ochroniarza. - Dobra. Moment. Tommy, dowiedz się, ilu ludzi poluje na tego Bourbon Kida. - Tak, proszę pana. – Wyjął małe walkie-talkie z pokrowca przy pasku przy prawym biodrze. Nacisnął przycisk, uniósł sprzet do ust i powiedział. - Sandy. Tu Tommy. Odbiór. Minęło kilka sekund, zanim w walkie-talkie rozległ się głos. Na tyle głośny, by słyszeli go wszyscy w biurze. - Tu Sandy. Mamy problem, szefie. - Jaki? Jest tu ze mną pan Powell. Melduj. - Nie spodoba się to szefowi. - Sprawdź. - To tak, Tyrone i ja jesteśmy w męskiej łazience na parterze i właśnie znaleźliśmy Otisa Reddinga w jednej z kabin. Nie żyje. Wygląda na złamany kark. - Jakieś ślady winnego? 59 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia - Nie, ale to nie wszystko. Mamy tu jeszcze dwa ciała. Kurt Cobain i Johnny Cash też nie żyją. Są urządzeni 139

gorzej niż Otis. W biurze humor Powella się pogorszył. Stracił już trzech z pięciu finalistów. Było źle. Tommy jeszcze raz odezwał się do walkie-talkie. - Dobra, czukajcie ich. Nie mogli uciec daleko. - Jasne, Tom… O KURWA! – Głos Sandy’ego wydawał się spanikowany, a jego wypowiedź zakooczył głośny trzask. Tommy natychmiast rzucił w słuchawkę. - Sandy, co tam masz? Drugi mężczyzna nie odpowiedział. W radyjku Tommy’ego słyszeli tylko ogłuszający hałas. Przez kolejne dziesięd sekund fale dźwiękowe pełne były odgłosów ciosów i słabych jęków, a także podjętych przez Sandy’ego prób relacjonowania zajścia. Brzmiało to tak, jakby on i Tyrone zostali zaatakowani, ale jego głos był zagłuszany hałasami w tle. W koocu sygnał zaniknął. Tommy próbował go odzyskad. - Sandy? Sandy? Jesteś tam? Co się do cholery dzieje? Przez jakieś dwadzieścia sekund czekali na odpowiedź Sandy’ego. Albo Tyrone’a. Żadna nie nadeszła. Nagle Powell zapragnął, by mógł cofnąd się w przeszłośd i zadad Annabel de Frugyn dużo więcej pytao. Biorąc głęboki oddech, skinął na Tommy’ego. - Idź i przynieś mi dwadzieścia tysięcy dla tego pana – powiedział, wskazując na siedzącego naprzeciw mężczyznę. Angus, uśmiechając się, strzepnął trochę popiołu na biurko Nigela. - Cena wzrosła do pięddziesięciu – powiedział z mrugnięciem. Powell natychmiast zrozumiał, że nie miał czasu na targowanie. 140

- Przynieś pięddziesiąt – rozkazał Tommy’emu. Ochroniarz skinął, cicho wymknął się przez drzwi i zamknął je za sobą. - Dobrze wiedzied, że dostrzegłeś powagę sytuacji – powiedział Angus, wypuszczając obłok dymu z pewną siebie miną. – Powinieneś mnie od razu posłuchad, co? - Nie słucham się. - Cóż, twoje prawo. Tylko daj mi kasę. Powell potrząsnął głową, kiwając palcem na Angusa. - Nic z tego. Zabij tego Sancheza i tego, który z nim jest. Jak ci się podoba. Byle poza moim hotelem. Nie potrzebuję tu kolejnych zwłok. Znajdź ich, złap, zabierz na pustynię i zabij. Póxniej zakop tam tych popapraoców. Kiedy wrócisz, pięddziesiąt tysięcy będzie na ciebie czekad. Chcę dowodów na zdjęciu. - A ja chcę dwadzieścia tysięcy teraz. - Za nic. Kiedy skooczysz, na pewno nie zniknę. Odmowa zapłacenia z góry, jakkolwiek małej kwoty, była sposobem Powella na pokazanie, kto tu rządził. Angus może byd facetem, którego należy się bad. Ale jeśli miał pracowad dla Nigela Powella, będzie traktowany jak każdy inny pracownik hotelu. Najpierw będzie musiał zapracowad na zapłatę. Mordercy oczywiście się to nie spodobało. Było to widad chodby po sposobie, w jaki otrzepuje cygaro na stare dębowe biurko. Mimo że już się wypaliło, wciąż obracał je w palcach, przeszywając Powella wzrokiem. Połowa jego twarzy opadła, jakby ktoś zaczepił mu haczyk w kąciku ust i pociągnął. Kiedy odzyskał panowanie nad twarzą, wstał, a jego nowy pracodawca w koocu zrozumiał, co Tommy miał na myśli, mówiąc o wielkim strasznym człowieku. Facet 141

był cholernym gigantem. Kimkolwiek był Sanchez Garcia, miał poważne kłopoty. 60 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia Dwadzieścia Ostatnim razem, gdy Sanchez poczuł się odsunięty w cieo i cholernie przerażony, podczas gdy Elvis został bohaterem dnia, znajdował się w kościele i używał dziecka jako żywej tarczy, a jego przyjaciel strzelał do tych złych z broni w kształcie gitary. To było dokładnie dziesięd lat temu. Tym razem Król po prostu użył pięści. W niecałe dziewięddziesiąt sekund potężni ochroniarze leżeli plackiem na pokrytej płytkami podłodze, zakrwawieni i nieprzytomni. Znowu uratował tyłek Sancheza. Łącząc prędkośd, umiejętności i brutalną siłę, Król rozbroił i znokautował dwóch ochroniarzy, Sandy’ego i Tyrone’a. Przez większośd czasu Sanchez siedział w kabinie z zamkniętymi oczami, chod już obmyślił przerysowaną wersję wydarzeo, którą opowie gościom po powrocie do Tapioci. Ważne było, że Elvis załatwił sprawę i zrobił to z klasą. Kiedy odgłosy walki wreszcie się skooczyły, Sanchez otworzył jedno oko a potem drugie. Elvis stał tuż za drzwiami kabiny, plecami do niego. Ochroniarze byli rozpłaszczeni na podłodze w morzu krwi wciąż wyciekającej z drugiej kabiny. Ciężko było ocenid, czy chod kropla krwi z ich czarnych garniturów należała do nich. Bok głowy najbliższego ochroniarza był dociśnięty do płytek, brocząc krwią z okropnie rozbitego nosa. Głowa drugiego znajdowała się poza zasięgiem wzroku skulonego Sancheza. 142

- Chodź, Sanchez! Rusz dupę i pomóż mi ich przesunąd, dobra? – krzyknął do niego Elvis. Zaczął ciągnąd bliższego z ochroniarzy w stronę trzeciej kabiny, ale jasne było, że będzie potrzebował pomocy, by skooczyd szybko, nim pojawi się ktoś inny. - Łał. Nieźle ich załatwiłeś, nie? – powiedział niepewnie Sanchez, bez sukcesów ukrywając zaskoczenie w swoim głosie. - A czego się spodziewałeś? - No… wiesz. Byli uzbrojeni. Elvis rzucił pierwszego nieprzytomnego ochroniarza na podłogę u stóp Sancheza i spojrzał z dezaprobatą na najbardziej tchórzliwego właściciela baru w Santa Mondega. - And, a ty i ja zaraz będziemy uzbrojeni, Sanchez. Teraz mamy dwie spluwy. Mam nadzieję, że nie będziemy musieli ich używad, bo coś mi mówi, że nie trafiłbyś nawet w swój zakichany tyłek. – Przerwał i dodał: - A sam Bóg wie, że to duży cel. Sanchez zignorował ten komentarz. Złapał porzuconego przed Elvisa gościa pod pachami i pociągnął ciało w kąt kabiny obok toalety, gdzie jak najstaranniej go posadził. Zaczynał nabierad wprawy. - Uch… może lepiej będzie, jeśli weźmiesz obydwa pistolety? – zaproponował. Elvis najpewniej lepiej celował ze swojej słabszej ręki, niż Sanchez kiedykolwiek wyceluje ze swojej dominującej prawej. Co więcej, miał na tyle zimną krew, by zastrzelid kogoś bez wahania czy wątpliwości. Sanchez mógłby zawalid w sytuacji, która wymagałaby od niego wymierzenia do kogoś z broni. Elvis początkowo nie odpowiedział. Szedł tyłem do kabiny, ciągnąc za sobą drugiego 143

ochroniarza. - Nic z tego – powiedział, pozwalając drugiemu mężczyźnie opaśd na ziemię. - Po jednym dla każdego. Jeśli się rozdzielimy i będziesz sam, musisz coś mied, chociaż na pokaz. We dwójkę przesunęli drugiego faceta do kąta po drugiej stronie kabiny względem jego kolegi. Kiedy skooczyli, Sanchez spojrzał na dwóch nieprzytomnych ochroniarzy i wpadł na rzadki pomysł. Olśniło go, że w razie poszukiwao, on i Elvis stanowili łatwy cel. On miał na sobie krzycząco czerwoną hawajską koszulę, a Król nosił lśniąco złotą marynarkę i parę wielkich obramowanych złotem okularów przeciwsłonecznych. - Powinniśmy zamienid się z nimi ciuchami, nie sądzisz? – zasugerował Sanchez. – Wtedy powinniśmy łatwiej się wyślizgnąd. Elvis spojrzał surowo na Sancheza i westchnął. Później z dezaprobatą pokręcił głową. - Jesteś cholernie głupi, wiesz, Sanchez? Obydwaj przed momentem wylądowali we krwi. Jest na ich plecach i gaciach. Jeśli chcesz skąd wyjśd w czarnym garniaku pokrytym krwią, bo tak będziesz mniej widoczny, to życzę szczęścia. Ja tam wolę pistolet i parę cojones. – Wyciągnął jeden z pistoletów odebranych ochroniarzom. – Weź. Teraz potrzebujesz tylko cojones. 61 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia Sanchez ostrożnie wziął broo. Wyglądał, jakby trzymał ogon węża i próbował uniknąd ugryzienia. Elvis ponownie pokręcił głową, nie ukrywając niesmaku. - No do cholery! Wsuo sobie za pasek i przykryj koszulą. Chyba znajdziesz trochę miejsca w tych gaciach, co? 144

Sanchez zignorował ostatnie odniesienie do rozmiaru swojego tyłka i zrobił, co mu powiedziano. Pistolet na styk wszedł na pasek, zimna stal kolby dobrze wpasowała się między spocone pośladki. Nie było czasu. Musieli jak najszybciej wynieśd się z łazienki. - Co teraz? – zapytał. - Wynosimy się stąd. Najlepiej będzie unikad głównego holu – będzie zbyt wiele osób, które mogłyby nas rozpoznad. Jeśli się nie mylę, jeśli pójdziemy stąd w lewo, dojdziemy na tyły hotelu. Tam na pewno będą drzwi pożarowe. Możemy przez nie wyjśd i iśd na parking. Za jakieś dwie minuty wsiądziemy do mojego auta i zwiejemy stąd. - Super – powiedział Sanchez. – Czyli ty prowadzisz, tak? - Tak. W razie kłopotów, celujesz pistoletem w przeciwnika i strzelasz, jasne. - Tak, jasne. - W porządku? - Jak najlepszym. Elvis się skrzywił. - Tak. Dobra. Chodź za mną. Już jesteśmy spóźnieni. Wsunął swój pistolet za czarne spodnie, gdzie ukryła go złota marynarka. Wyglądało na to, że pasuje lepiej niż u Sancheza. Poprowadził do drzwi i lekko je uchylił. Ostrożnie zerknął w jedną stronę korytarza. Sanchez zerkał mu nad ramieniem. Nikogo nie było w zasięgu wzroku. Zadowolony, Elvis zrobił krok i obrócił się, żeby sprawdzid przejście z drugiej strony. BUM!

145

Zanim Sanchez zdążył zareagowad, w zasięgu jego wzroku pojawił się wysoki mężczyzna w długim szarym trenczu. Zaskoczył Elvisa ciosem w tył szyi, którym posłał go na kolana. Mężczyzna pochylił się nad nim i ponownie uderzył w tył głowy, tym razem mocniej, kolbą trzymanego pistoletu. Elvis opadł na podłogę jak kukła, sztywny. Kurde! Pomyślał Sanchez. Łap pistolet i strzelaj. Wiedząc, że czas nie działał na jego korzyśd, wyciągnął pistolet z tyłu spodni. Wyszedł łatwiej niż szedł, głównie dlatego, że teraz był lekko zwilżony potem. Starając się złapad w bezpieczny sposób, wycelował w strojącego nad Elvisem mężczyznę. Natychmiast rozpoznał faceta. To był ten ogromny morderca, któremu odebrał pokój i dwadzieścia tysięcy. Niepokonany Angus nawet nie drgnął, gdy odwrócił się i zobaczył celującego w niego właściciela baru. Sanchez trząsł się za nich dwóch. Naciskając spust, zamknął oczy, kuląc się wobez pewności, że zaraz rozlegnie się głośny huk. Istotnie, głośny huk nastąpił. Niestety, Sanchezowi udało się wystrzelid w sufit. Siła odśrodkowa odrzuciła go w tył, uderzył głową w ścianę za sobą. To piekielnie zabolało. Zsuwając się w dół ściany, stracił ostrośd widzenia. Kiedy opadł na ziemię, był nieprzytomny. 62 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia Dwadzieścia jeden Juliusz zakooczył swoje wykonanie „Get up I fell like being a sex machine” charakterystycznym dla Jamesa Browna „Heh!”. Pod koniec układu choreograficznego próbował zrobid szpagat, ale z trudem pokonał ledwie jedną 146

trzecią dystansu do podłogi. Teraz stał bez ruchu w półprzysiadzie z wyciągniętymi w kierunku sędziów ramionami. Mimo to publiczności się podobało a jurorzy (wiedząc, że znajdował się na liście pięciu finalistów) zalali go pochwałami, szczególnie Nigel Powell, który pogratulował mu bycia najbardziej żywiołowym z dotychczasowych występujących. Wygibasy Juliusza poważnie uszkodziły jego obcisły fioletowy garnitur. Po nieudanej próbie wykonania szpagatu i niepewnym półprzysiadzie, spodnie z tyłu prawie mu pękły. Teraz przyjmował od tłumu owacje i czuł nieopisaną ulgę, że uniknął wstydu spowodowanego rozerwaniem spodnia na dwie części. Odpowiednio podziękowawszy za ocenę, wszedł ze sceny, energicznie machając w międzyczasie do publiczności. Idąc na korytarz, minął uczestników, którzy wciąż czekali na przesłuchanie. Banda frajerów. Biedacy nie mają pojęcia, że nie mają szans za wygraną. Rozstąpili się przed nim jak Morze Czerwone, wielu gratulowało mu występu. Teraz, gdy było po wszystkim, chciał od nich odejśd. Niebawem wszyscy zostaną wyeliminowani z konkursu, więc bycie wobec nim uprzejmym nie dawało wiele zysku. Po cudownym pokazie miał bardzo wysokie szanse na zwycięstwo. Musiał tylko dowiedzied się, czy Bourbon Kid zrobił to, co należało. Czy – uch – pozbył się czterech pozostałych finalistów. Juliusz radośnie maszerował po beżowym dywanie w żółtym korytarzu, kierując się do wind na jego koocu. Zanim do nich dotarł, zaczęła opuszczad go energia wywołana występem przed jurorami. W zasięgu wzroku nikogo

147

nie było, prawdopodobnie dlatego, iż większośd gości siedziała w auli i oglądała koncert. Sięgnął do przycisku na ścianie i nacisnął go, by przywoład windę. Lśniące srebrne drzwi natychmiast się otworzyły i wszedł do środka. Kiedy zamierzał nacisnąd guzik na ósme piętro, dostrzegł na klawiaturze ślady krwi. Spojrzał w dół i zobaczył małą kałużę krwi. Ten widok przywołał na jego twarzy uśmiech. To musiała byd sprawka Bourbon Kida. Ktoś w tej windzie został przynajmniej poważnie ranny. Jeśli dopisało szczęście, zabity. Nacisnął przycisk na ósme piętro, odwrócił się i spojrzał w korytarz, który właśnie opuścił. I zobaczył swojego nowego współpracownika. Bourbon Kida szedł korytarzem w stronę windy, jak zwykle przerażający. Czarny kaptur kurtki okrywał mu głowę, a pod nim Juliusz dostrzegł ciemne okulary. W budynku. Żałobny strój oznaczał go jako obiekt potencjalnie ciarkogenny. Facet roztaczał wokół siebie zło, nawet nie próbując. Takiego dobrze mied przy sobie, kiedy trzeba pozbyd się czterech niewinnych ludzi, pomyślał Juliusz. Nacisnął inny guzik na klawiaturze windy, by powstrzymad zamykanie drzwi i wpuścid do środka wynajętego zabójcę. Robiąc to, ubrudził sobie krwią koniuszek palca. Szybko wytarł go w nogawkę spodni. - Pasuje ci ósme piętro? – zapytał Juliusz, gdy Kid wszedł. - Bez różnicy. Drzwi zaczęły się zamykad i winda ruszyła w górę. Wtedy Juliusz odetchnął z ulgą i zdjął z głowy gęstą ciemną perukę. Po występie w świetle jupiterów jego łysa czaszka lśniła od potu, miło było wreszcie poczud na niej chłodne powietrze. 148

- To cholerstwo strasznie drapie, wiesz – powiedział, potrząsając peruką, jakby była pełna robactwa. - Zamknij pysk – odpowiedział Kid. - Co z tobą? – Juliusz przerwał. – Z resztą, nieważne. Nie mój interes. Załatwione? - Ja skooczyłem. - Czyli wszyscy nie żyją? Już? - Nie. - Nie? Kto jeszcze żyje? - Dorotka. - Kim do cholery jest Dorotka? - Judy Garland. 63 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia - Co się stało? Uciekła ci? - Nie. - To co? - Nie zabijam Dorotek. - Że to? - Nie zabijam Dorotek. - Pieprzenie. Zabijasz wszystko. - Nie Dorotki. - Czemu? Co za różnica? - Mam swoje powody. - Jakie? - Nie twój zasrany interes. 149

Juliusz stał w windzie, wpatrując się w swoje odbicie w metalowych drzwiach. Jego jasnofioletowy strój Jamesa Browna wciąż wyglądał dobrze. Obok jego odbicia znajdowała się ciemna i zacieniona figura Bourbon Kida, który również patrzył wprost w srebrne drzwi windy. Ukrywając oczy za okularami przeciwsłonecznymi, jego twarz nie zdradzała żadnych emocji. Juliusz nie potrafił ukryd frustracji ani wściekłości wywołanej tym nagłym zwrotem wydarzeo. - Będę bezpośredni – powiedział głosem drżącym z furii. – Zabijasz wszystkich i wszystko, bez względu na wiek, rasę i płed, ale przy Dorotce z Czarnoksiężnika z Oz nagle masz wyrzuty sumienia? - Mniej więcej tak. Jakiś problem? - Żebyś wiedział! – Juliusz, zorientowawszy się, że podnosił głos, postanowił go nieco stonowad, nim kontynuował. – Ma największe szanse, żeby odebrad mi zwycięstwo. O ile znajdzie się w finale. Koniec. Muszę wygrad ten konkurs, a teraz tylko ona mogłaby zaśpiewad lepiej ode mnie. - Mam inny plan. – Głos Kida zabierał głębi z każdą sylabą. - No, to już coś. Jaki? - Naucz się śpiewad. Winda zatrzymała się i drzwi się otworzyły. Wychodząc, Juliusz spojrzał wściekle na drugiego mężczyznę. - Jesteś chrzanionym żartownisiem, wiesz? Kid nacisnął guzik na parter i cofnął się na środek windy. - Gdzie się do diabła wybierasz? – zapytał Juliusz. - Skooczyłem robotę. Kiedy drzwi windy zaczęły się zamykad, Juliusz zrobił krok w przód i wyciągnął lewą dłoo, by nie dopuścid do ich 150

domknięcia. - Wiesz, że nie zapłacę ci za zabicie trójki, nie? Robota zakładała całą czwórkę – podkreślił. - Zwisa mi to. - No to dobrze – bo całe pięddziesiąt patoli zapłacę komuś innemu, komu zostało zabicie tylko Judy Garland. Kid powoli pokręcił głową. - Nikt jej nie tknie. Nie dzisiaj. – Ton jego głosu był bardzo grobowy. - Sorki, koleś, ale ona należy już do historii. Chodbym miał przyciągnąd tu Przeklętą Wiedźmę z Zachodu, żeby ją zabiła. Za Chiny nie wygra tego chrzanionego konkursu. - Może nie wygra, ale będzie w finale. – Kid skinął głową, żeby wymusid na Juliuszu puszczenie drzwi. Piosenkarz jeszcze raz spojrzał w jego ciemne okulary i pokręcił głową z niedowierzaniem. - Powinienem wiedzied, żeby na ciebie nie liczyd. Ty cholerny kretynie! Kid sięgnął pod skórzaną kurtkę. Juliusz rozważył, co to mogłoby oznaczad. Może cygara. Albo broo. Prawdopodobnie broo. Mając to w głowie, puścił drzwi, pozwalając im się zamknąd. 64 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia Juliusza opuściło całe niedowierzanie, zniknęło jak rosa na pustyni. Chociaż jego pozbawiona peruki głowa już ochłonęła, zaczynał się pocid. Kurwa! Przekichana sprawa! Zdał sobie sprawę, że sprawy przybrał kurs na gorsze. Udawaczka Judy Garland wciąż żyła – przynajmniej na razie. Ale Juliusz musiał ją usunąd, nim rozpocznie się finał. „Usunąd” w sensie „pozbawid życia”. 65 151

Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia Dwadzieścia dwa Sanchez miał wrażenie, ze jego powieki zostały zlepione masłem orzechowym. Powoli je otworzył, jedno po drugim i kilka razy zamrugał. Miał kaca? Nie. Ale ktoś przed momentem przyłożył mu w twarz. Pamiętał to uczucie. Był do niego przyzwyczajony. Ale tym razem był to cios od mężczyzny. Wiedział to, ponieważ jego lewy policzek piekł trochę bardziej niż zwykle. Jednak większym zmartwieniem był pulsujący ból z tyłu głowy. Zaczynał przypominad sobie szczegóły. Ten ból pochodził z zadanego samemu sobie uderzenia, gdy walnął w ścianę korytarza przy wejściu do męskiej łazienki. To musiało stad się przed chwilą. Ponownie zamrugał, próbując przywrócid ostrośd widzenia, ale nie pomogło. Częściowo dlatego, iż dopiero odzyskał przytomnośd. Ale częściowo dlatego, że bujał się w przód i tył na rozkładanym łóżku w dużym i dobrze wyposażonym kamperze. Łózko było przyczepione do bocznej ściany, a van jechał z dużą prędkością. - Gdzie do cholery jestem? – jęknął, wyczerpawszy zdolności obserwacji i dedukcji. - Na Diabelskim Cmentarzu – odpowiedział mu głos. – Za jakieś dziesięd minut ból głowy zniknie. Sanchez usiadł prosto. Zdał sobie sprawę, że nie może poruszyd rękami. Spojrzał w dół i w ciemności dostrzegł jedynie, iż jego nadgarstki były zlepione srebrno-szarą taśmą klejącą. Ponownie podnosząc wzrok, dostrzegł dwóch ochroniarzy z hotelu siedzących naprzeciwko niego, po drugiej stronie vana. Obydwaj nosili typowe czarne garnitury obowiązujące w hotelu. Ten dokładnie naprzeciw Sancheza miał ciemne włosy postawione w kolce i twarz, którą

152

mogłaby pokochad tylko rodzona matka. Plakietka z nazwiskiem, którą Sanchez mógł odczytad, bo oczy przywykły już do marnego oświetlenia, twierdziła, iż był to Tommy Packer, szef ochrony. Drugi typ był gładko wygolonym wojskowym. Obydwaj mierzyli do niego z pistoletów. Odezwał się ten ciemnowłosy, Tommy. Drugi nic nie mówił, ale wyglądał na ostrożnego. I gotowego do użycia broni. - W porządku, Sanchez? – zapytał bardziej znajomy głos. Po jego lewej siedział Elvis. - Napierdziela mnie głowa – jęknął Sanchez, szukając u przyjaciela współczucia. - Jasne. Musiałeś się znokautowad. - Niby czemu? - Bo jesteś skooczonym kretynem. - Och. Znowu. – Zapominając na chwilę, że jego nadgarstki były związane z przodu, Sanchez poczuł naglącą potrzebę podrapania się w tył głowy. Jego starania były bezcelowe, mógł jedynie potrzed czubek głowy taśmą sklejającą jego ręce. Dalsze oględziny pokazały, że Elvis znajdował się w podobnym położeniu. Sanchez spojrzał na Tommy’ego, oczekując wyjaśnieo. - O co chodzi? – zapytał. - Jesteście wywożeni na pustynię, gdzie wykona się na was egzekucję i pogrzebie. Sanchez przełknął ślinę. - Uch, no – to naprawdę konieczne? To jakieś wielkie nieporozumienie. Mówiłeś im to, prawda, Elvis? - Mówiłem, ale oni nie chcą słuchad. - Och. – Sanchez nie mógł ukryd zawodu. Ani przerażenia. – Masz plan, jak nas z tego wyciągnąd? – zapytał Elvisa z nadzieją.

153

- Tak. - Super. Jaki? - Chyba ci nie powiem, dopóki siedzą tu Ernie i Bert, nie? Matole. Za kogo ty mnie masz? Za siebie? - A tak. Racja. Ałd, mój łeb. Van zatrzymał się na poboczu i Sanchez usłyszał, że kierowca wychodzi. Z tylnego siedzenia nie był widoczny, ale Sanchez słyszał, że obchodzi przyczepę i zbliża się do podwójnych drzwi na jej koocu, skrzypiąc butami na żwirowanej autostradzie. Chwilę później drzwi się otwarły. Sanchez poczuł zawód, widząc Niezwyciężonego Angusa z dwoma łopatami. - Dobra, degeneraci. Wysiadka! – rozkazał wielki mężczyzna. Sanchez zerknął przez otwarte drzwi. Na autostradzie było ciemno, jedyne światło pochodziło z księżyca w pełni. Pustynia przez większośd czasu była dziurą, a teraz stała się ciemną, zimną dziurą z przenikliwym wiatrem. 66 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia Tam, gdzie za dnia były jedynie kurz, piasek i usychające rośliny, teraz były rozdygotane cienie i rozlegały się szmery, piski oraz wycia niewidocznych zwierząt. Dwaj ochroniarze machnęli pistoletami w kierunku podwójnych drzwi, gestem nakazując Sanchezowi i Elvisowi opuścid pojazd. Elvis wstał i zeskoczy na opuszczoną autostradę. Sanchez ze zrezygnowaniem poszedł w jego ślady, porażony ogromnym strachem. Za vanem było dośd ciemno, więc gdy zeskakiwał, potknął się na czymś i poleciał twarzą na lewe ramię Niezwyciężonego Angusa, poczym z łoskotem zwalił się na ziemię. 154

- Niezła sztuczka – lakonicznie uznał Angus. – Prawdziwy morderca. Zawsze próbuje się wyrwad. Dwaj ochroniarze wyszli za Sanchezem. Tommy pochylił się, złapał właściciela baru pod prawą pachą i podniósł go z ziemi. - Jesteś pewny, że to zabójca? – zapytał z powątpiewaniem. - Nie daj się zwieśd pozorom. To profesjonalista. To całe udawanie kretyna to tylko przykrywka – odpowiedział zimno Angus. Elvis zaprotestował. - Wy na poważnie? – powiedział z niesmakiem. – Sanchez to zakichany barman, a nie jakiś zabójca. Angus pokręcił głową. - Nie. Żaden barman nie załatwiły trzech facetów, a potem nie rozbroiłby dwóch ochroniarzy gołymi rękami. - Ty matole. On nic takiego nie zrobił. - Więc kto? Ty? – prowokował Angus. - No, nikogo nie zabiłem, ale załatwiłem dwóch ochroniarzy, jeśli o to pytasz. Angus krzywo się uśmiechnął. - Masz mnie za idiotę? Coś ci powiem. Dam wam szansę pokazania, który jest prawdziwym zabójcą. – Rzucił dwie łopaty na ziemię. – Proszę bardzo, drogie panie. Bierzcie i chodźcie za mną. Sanchez spojrzał na łopatę. - Świetnie – powiedział z sarkazmem. – Teraz będziemy budowad jakieś pieprzone zamki z piasku? Chyba mam dziś szczęście. Do tej pory Angus wydawał się rozbawiony. Teraz był zirytowany.

155

- Wiesz co, sarkazm to bardzo nieatrakcyjna cecha. Gdybym wyglądał tak jak ty, grubasie, spuściłbym z tonu. Sanchez i Elvis podeszli i, sięgając w dół ciasno spętanymi dłoomi, jakoś unieśli łopaty. Dwaj ochroniarze bacznie ich obserwowali, na wypadek gdyby chcieli wykonywad jakieś gwałtowne ruchy. - Na przód – rozkazał Tommy, wbijając pistolet w plecy Sancheza. – Za nim. – Sanchez i Elvis zeszli z autostrady na pustynię za Niezwyciężonym Angusem z dwoma ochroniarzami depczącymi im po piętach i od czasu do czasu wbijającymi spluwy w plecy zatrzymanych. Angus szedł dobre pięd jardów przed nimi, wybierając drogę pomiędzy chaotycznie rozłożonymi ostrymi zaroślami i krzakami jałowca sięgającymi stopę nad powierzchnię ziemi. Zmierzał w kierunku wyjątkowo smętnie wyglądającego miejsca około dwadzieścia jardów w głąb pustyni. Sanchez wykorzystał okazję, by wypytad Elvisa o plany ucieczki. - Jaki mamy plan? – szepnął. - Czekamy. - Czekamy? Na co? - Na coś. - Super plan. Długo nad nim myślałeś? - No, dośd długo. Przed nimi Niezwyciężony Angus zatrzymał się przy kawałku miękkiego żwiru i piasku, z wyraźnym oczekiwaniem. Wskazał na grunt. - Dobra, będzie tak – powiedział. Zacznijcie kopad. Czekam na dziurę na tyle dużą, żeby zmieścid jednego z was. Widzicie, ciule, jestem rozsądny. Chcę wiedzied, który z was jest tym mordercą, który 156

zabrał moje dwadzieścia tysięcy dolarów. 67 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia Elvis pokręcił głową. - O czym ty pieprzysz, facet? - Była koperta z dwudziestoma tysiącami. Ktoś zabrał kasę i oddał kopertę na recepcję. Który? Nawet ochroniarze nie wiedzieli, o czym mówił Angus. Tylko Sanchez wiedział, że w kopercie znajdowało się dwadzieścia patoli, ponieważ to on je ukradł. I wydał. Tommy odezwał się zza Sancheza. - O czym ty mówisz? Jakie dwadzieścia tysięcy. Masz je dostad od pana Powella, jak załatwisz sprawę. A nawet więcej. Angus włożył ręce do dwóch kieszeni płaszcza i wyjął dwa pistolety. Skinął głową na Tommy’ego i drugiego strażnika. - Odsuocie się. Tommy i drugi ochroniarz zeszli mu z drogi. Ku zaskoczeniu Sancheza, Niezwyciężony Angus strzelił dwukrotnie, po razie z każdej broni. Co ciekawe, nie celował w Sancheza ani Elvisa. Dwaj pracownicy ochrony wydali zduszone okrzyki, którym towarzyszył odgłos opadania na ziemię po postrzale w głowę. - Wiedziałem, że jest po naszej stronie! – wykrzyknął radośnie Sanchez. Angus spojrzał na Elvisa. - Twój kumpel zawsze jest taki głupi? Elvis przytaknął. 157

- Niestety. Przyzwyczaisz się. - Co? – zapytał Sanchez. – O co chodzi? - Zabił obstawę, żeby pokazad, jaki jest bezwzględny – wyjaśnił Elvis. – Facet to chodzący przeciętniak. Nie zauważyłeś? - Wcale nie o to chodziło – zaprotestował Angus. – Oni nie wiedzieli, kim jestem. Pomagałem ich szefowi. Ale mam na głowie ważniejsze sprawy niż to. Przyjechałem zabid kilku uczestników konkursu wokalnego. Elvis jeszcze nie skooczył obgadywania Angusa. - Widzisz, Sanchez? Mówiłem, że to przeciętniak. Teraz zdradza nam wszystkie detale swojego demonicznego planu, po czym nas zabije. Gdyby ubrał szary garnitur i zgolił głowę, mielibyśmy prawdziwego Doktora Zło. - Zatkaj się! – warknął Angus. Elvis zignorował go. - Co teraz? – zapytał. – Wpuścisz nas w jakąś pułapkę, wrócisz do hotelu i założysz, że umrzemy? Twarz Angusa zaczęła drgad, gdy zaczepki Elvisa zaczęły zmieniad jego irytację w furię. - Słuchajcie mnie dobrze, bo nie będę powtarzał – warknął, celując w ich klatki piersiowe. – Macie wybór. Jeden z was przeżyje, jeśli mi powie, gdzie moje dwadzieścia kawałków. - Kurwa, koleś. Nie wiemy – odpowiedział Elvis. – W kopercie nie było dwudziestu tysięcy, przysięgam. - Ma rację – zgodził się Sanchez roztrzęsionym głosem. Nie wiedział, co bardziej go przerażało: Angus myślący, że wiedział, gdzie są pieniądze, czy Elvis dowiadujący się, że kasa cały czas była w kopercie. - Dobra – powiedział Angus. – W takim razie zaczynajcie kopad tę pieprzoną dziurę. 158

Kiedy któryś z was wykombinuje, jak odzyskad moje dwadzieścia patoli, niech bez krępacji walnie drugiego łopatą w łeb. Wtedy ten, który zostanie, pogrzebie ze mną tego drugiego, wróci do hotelu i odda mi moje pieniądze. Sanchez spojrzał podejrzliwie na Elvisa. Czy Król by go wystawił? Czy Sanchez powinien pokazad pazur i pierwszy zaatakowad? A może Elvis naprawdę miał plan wydostania ich z tej groźnej sytuacji? - To zaczynajmy kopanie – zaproponował Elvis. Jak na kogoś, kto prawdopodobnie zaraz umrze, wydawał się dziwnie wyluzowany. Ograniczani ciasno związanymi nadgarstkami, dwaj mężczyźni niepewnie wbili łopaty w ziemię i zaczęli wybierad żwir, tworząc dziurę. Angus wsunął jeden z pistoletów z powrotem do kieszeni płaszcza i wyjął paczkę cygar. Kiedy wyjmował zębami jedną sztukę, Sanchez szepnął do Elvisa. - Tak na poważnie, masz plan? - Coś się stanie, koleś. 68 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia - Skąd wiesz? - Zawsze coś się dzieje. - To tyle? Zawsze coś się dzieje? To jest twój plan? - Masz lepszy? - Jeszcze nie. - To nie zachowuj się jak baba. - Ty przestao się zachowywad jak baba. 159

Angus odłożył paczkę cygar i zapalał swoje cygaro metalowym Zippo. Zrobiwszy to, zaciągnął się głęboko i wsunął zapalniczkę z powrotem do kieszeni. Wyglądało na to, że był gotowy zadecydowad, który zginie pierwszy. - Ej, mniej gadania, więcej kopania – krzyknął, wypuszczając nosem spory obłok dymu. Obydwaj schwytani zagłębiali łopaty w tworzący się przed nimi dół. Przez kilka minut kopali, patrząc na siebie podejrzliwie. Elvisowi kopanie szło lepiej, więc jego koniec grobu był kilka cali głębszy niż Sancheza. Kiedy strona Elvisa miała niemal cal głębokości, na jego nadgarstku zadzwonił zegarek, oznajmiając godzinę dziewiątą. Był to delikatny piszczący sygnał, ale brzmiał bardzo wyraźnie na cichej, ogromnej przestrzeni pustyni. Sanchez patrzył, jak jego przyjaciel wrzuca łopatę do kopanego grobu. - Ej – krzyknął Angus, wymierzając broo w Elvisa. – Podnoś i kop dalej, sukinsynu. Elvis pokręcił głową. - Nie mogę – odpowiedział. - Czemu? - Coś się właśnie wydarzyło. 69 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia Dwadzieścia trzy Bourbon Kid nie pracował w branźy ochroniarskiej. Emily-udawaczka-Judy-Garland prawdopodobnie nie zasługiwała na ocalenie życia. Ale on nie zamierzał stad z boku i skazywad się na męki, pozwalając komuś podobnemu do Beth sprzedad duszę Diabłu. Jedynym skutecznym, znanym Kidowi sposobem rozwiązania tego problemu było zabijanie. Stanął przed dylematem. 160

Bez problemu zabił innych uczestników. Z tego co wiedział, w zamian za fortunę i sławę, wszyscy byliby w stanie sprzedad duszę Diabłu, czy o tym wiedzieli czy nie. Marnoty. Juliusz-James Brown był tylko kolejnym zdesperowanym głupcem. Był inny tylko dlatego, że bardziej niż inni chciał wygrad. Co więcej, Kid go nie lubił, więc jeśli to on by wygrał i zaprzedał duszę Diabłu, byłoby okej. Był tylko jeden szkopuł. Juliusz nie był na tyle dobry, żeby pokonad Emily. Nigdy nie będzie. Jego marna imitacja Jamesa Browna nie dorastała do pięt jej Judy Garland . Trzeba było znaleźd kogoś, kto mógłby pokonad Emily i ocalid ją przed sprzedaniem duszy Diabłu, zakładając oczywiście, iż to faktycznie było przeznaczeniem zwycięzcy (na potwierdzenie miał tylko słowa Juliusza). Jeśli znajdzie się ktoś lepszy, spieprzy plan Juliusza i da mu nauczkę po tym, jak nie zapłacił Kidowi za zabicie trzech rywali. Normalnie Kid zabiłby za podobne przewinienie, ale Juliusz był dla niego kimś więcej niż przypadkowym gościem. Jeśli w tym hotelu faktycznie miały odbywad się jakieś mroczne rytuały, tylko Juliusz znał prawdę. To trochę dłużej zachowa go przy życiu. Ale to nie pomoże mu wygrad nagrody pieniężnej i podpisad kontrakt z Diabłem. Kid wolałby, żeby zrobił to ktoś inny. Doskonale wiedział, kto. Znalazł Jacko w kasynie, gdzie siedział przy stoliku do ruletki. Tak zwany Michael Jackson w swoim śmiesznym czerwonym skórzanym stroju odznaczał się jak drzazga w palcu. Kasyno było dosd spokojne, ponieważ większośd ludzi zebrała się w auli koncertowej i oglądała występy ostatnich kandydatów przechodzących przez stres i negatywne opinie Nigela Powella. Kilka osób dzielących Kida i Jacko szybko odsunęła mu się z drogi, gdy zmierzał do 161

stolika do ruletki. Wciąż miał na sobie okulary, więc nikt nie widział jego oczu. Nie żeby ktoś chciał. Przy stoliku na wysokich krzesłach siedziało czterech graczy. Jacko, który siedział przy koocu najbliżej Bourbon Kida, postawił jeden żeton na trzynastkę. Krupier, siwowłosy najwyżej czterdziestoletni mężczyzna, zakręcił ruletką i wypuścił małą kulkę w kierunku przeciwnym do obracającego się koła. Jacko patrzył intensywnie, ale zanim miał okazję zobaczyd wynik, Kid położył mu rękę na ramieniu i odwrócił go, by spojrzed mu w twarz, oko w oko. Jacko wydawał się zaskoczony ponownym spotkaniem, ale powitał go radosnym uśmiechem. - Hej, koleś. Jak leci? – zapytał. - Słuchaj, śmieciu. - Mnie też miło znowu cię spotkad – powiedział Jacko smętnie, odwracając się do trzech pozostałych graczy przy stoliku. Wszyscy wydawali się zaskoczeni nieokrzesaniem i nieeleganckim językiem Kida. Ale wszyscy (włącznie z krupierem) postanowili powstrzymad się od komentarzy i ponownie skupili się na kole ruletki. - Nie miałeś zamiaru brad udziału w konkursie, co? – zapytał Kid. - Co? Właśnie że miałem. - Pieprzysz. Po prostu chciałeś tu przyjechad. – Śmiertelna nuta, którą Jacko wcześniej wyczuł w głosie Kida, powróciła. Ze zdwojoną siłą. - No coś ty. Przysięgam na Boga. Chciałem się zapisad, ale organizatorzy nie pozwalają dublowad piosenkarzy. Był już jakiś Michael Jackson i wystąpił, zanim miałem okazję się zapisad. To znaczy, że mogę cieszyd się dniem i może spróbowad za rok. - Zapiszesz się do konkursu. Nie przywiozłem cię tutaj, żebyś siedział w kasynie i grał w 162

ruletkę z – spojrzał na innych graczy – ze zgrają frajerów. – Wspomniani frajerzy drgnęli, ale się nie odezwali. Jedno spojrzenie na nich powiedziało Kidowi, że źle wypadliby w każdym porównaniu. Jacko westchnął. - Nie słyszałeś mnie? Michael Jackson już wystąpił. Zaśpiewał „Beat it”. Całkiem nieźle. - W co był ubrany? - Co? 70 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia - Jaki strój? Jacko wydawał się zaskoczony pytaniem. - Uch… Nie wiem, to był, hmm, chyba ten sam strój, jaki Jacko miał w tym klipie. - Racja. To ma sens, nie? - Tak. Skooczyliśmy? – zapytał Jacko, z powrotem odwracając się do stołu i sprawdzając, czy wygrał. W tej chwili kulka wpadła do przegródki kręcącego się koła i krupier ogłosił zwycięski numer. Czarna trzynastka. Oczy Jacko rozbłysły i pozwolił sobie na szeroki uśmiech. Postawił żeton na numer trzynaście i w efekcie wygrał okrągłą sumkę. Kiedy krupier zaczął zbierad przegrane zakłady i wypłacad żetony zwycięzcom, Kid jeszcze raz chwycił ramię Jacko i odwrócił go twarzą do siebie. Tym razem w sposobie odwrócenia go było dużo więcej agresji. - Mówiłeś, że chcesz zaśpiewad „Earth Song”. - To prawda. - Więc czemu założyłeś czerwony skórzany strój z Thrillera?

163

- Bo mi się podoba. - Pieprzysz. Jacko wydał się zakłopotany. Głośno przełknął ślinę i powiedział: - Rany, koleś, o co ci chodzi? - Za dwadzieścia minut wchodzisz na scenę, albo zamienię twoje życie w piekło. - Odwal się. Ile razy mam ci powtarzad… - Będziesz Johnem Belushi. - Co? - Johnem Belushi. Jacko wyglądał na skonfundowanego. - To kabareciarz, nie? - Owszem. - Nie mam zamiaru improwizowad. - Ale był też piosenkarzem. - John Belushi? – Jacko przez chwilę rozważał słowa Kida. Załapał. – A tak, był w Blues Brothers, no nie? - Właśnie. Czyś ty zgłupiał? John Belushi był biały! 164

- Michael Jackson też. - Może. Ale nie mogę śpiewad żadnej piosenki Blues Brothers w tym stroju. I nie mam czasu na próby. - Nie będziesz musiał. - Kid zdjął okulary przeciwsłoneczne i podał je Jacko. – Załóż je i idź na scenę. Spotkamy się tam za pięd minut, przyniosę ci resztę kostiumu. – Odczekał, żeby zobaczyd, czy jego słowa dotarły, po czym dodał charakterystycznym groźnym tonem: - Jeśli się nie pokażesz, znajdę cie i upodobnię ci nos do nosa prawdziwego Michaela Jacksona. Wyraziwszy się jasno i upewniwszy, że Jacko zrozumiał, Kid odwrócił się i wyszedł z kasyna. Klienci ponownie odsuwali mu się z drogi. Tym razem widzieli jego oczy. Ale to nie poprawiało sytuacji. Jacko zawołał za nim. - Żeby dostad się do finału, będę potrzebował czegoś więcej niż kostiumu, wiesz? - Zajmę się tym. – Z tymi słowami Kid zniknął za tłumem ludzi. 71 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia Dwadzieścia cztery Gdy Gabriel przemknął na Harleyu obok znaku witającego nowo przyjezdnych na Diabelskim Cmentarzu, wiedział, że najbliższą noc spędzi w piekle. Bez wątpienia miał tu randkę z przeznaczeniem. Gabriel Locke był wyznawcą New Age, wytrenowanym przez największych boskich łowców do obrony świata przed złem. Z kolejnymi misjami na rzecz Pana, Gabriel coraz mniej przypominał osobę, w której ludzie widzieliby boskiego wysłannika. Nie dla niego były krótkie fryzury, przyjacielskie uśmiechy czy tanie niebieskie garnitury. Był 165

mocno wytatuowanym motocyklistą z wygoloną głową i dwucalową blizną biegnącą poziomo pod lewym okiem. Gdyby wyglądał trochę mniej onieśmielająco, może życie potoczyłoby się inaczej. Niedługo po rozpoczęciu kariery kaznodziei, poznał mężczyznę zwanego Rodeo Rexem, który pokazał mu, że praca dla Boga to nie tylko szerzenie słowa i wierzenie. Była jeszcze druga strona. Dużo mroczniejsza strona. Strona uwzględniająca zabijanie dla dobra ludzkości. Rex nauczył go wszystkiego o polowaniu na popleczników zła, wampiry, wilkołaki i inne nieśmiertelne pomioty oraz zabijaniu ich, podobnie z innymi źródłami zła, dla których nie było miejsca na świecie (i które i tak nie trafiłyby do nieba). Ostatnio przebywali w Plainview w Teksasie, gdzie rozbijali szajkę wampirów prowadzącą nielegalny bufet z całonocnym kasynem. Każdy kto przegrał, mógł opuścid lokal i prawdopodobnie wrócid następnego dnia, ale ci, którzy się obłowili, nigdy nie wychodzili. Przynajmniej żywi. Stawali się pożywieniem dla nieśmiertelnych, którzy mieli przywilej zamiany ich w wampiry, poszerzając tym samym ilośd zatrudnionych. Więc pojawili się tam Gabriel, jego mentor Rex i kilku innych New-age’owców. Najpierw rozejrzeli się po obiekcie, po czym, uzbrojeni po zęby, zrobili nocny nalot. Jak się okazało, wampiry stawiły marny opór. Byli zwykłymi krwiopijcami żywiącymi się słabymi; połowa z nich zabiła się, by nie cierpied z rąk gangu Rexa. Operacja zakooczyła się sukcesem. W czasie miesięcznego pobytu w Plainview miały miejsce jeszcze dwie istotne rzeczy. Po pierwsze, spotkali małego, łysego czarnoskórego po czterdziestce, który utrzymywał, że miał ponad dwa tysiące lat. Pojawił się znikąd i

166

utrzymywał, że Dobry Pan zesłał go, by odnalazł wyznawców i powierzył im nową misję. Mężczyzna przedstawiał się jako Juliusz. Był uprzejmy, dobrze wychowany i wykształcony. Także w kwestii religii wiedział sporo. Człowiek twierdzący, że ma ponad dwa tysiące lat, przez większośd ludzi zostałby uznany za oszusta i wariata, ale nie przez Gabriela. Dobry Bóg nieraz wiódł go do najdalszych zakątków świata, gdzie spotykał różnych ludzi przedstawiających podobnie irracjonalne tezy. Gabriel wierzył w Pana i z tego powodu wierzył, że Juliusz mówił prawdę. Więc gdy mały mężczyzna poprosił Rexa i jego zespół o pomoc w realizacji boskiej misji, w walce z siłami zła, wiedzieli, że był dobrym człowiekiem. Zapewniony o ich wsparciu, Juliusz wyjaśnił, że potrzebował ich do pomocy przy zdjęciu klątwy z Hotelu Pasadena na Diabelskim Cmentarzu. Praca zawierała wszystko, czego można by sobie zażyczyd od boskiej misji. Dotyczyła nieumarłych, kontraktów podpisywanych z Diabłem, konkursu z udziałem udawaczy zmarłych gwiazd piosenki i, prawie równie istotnej, nagrody w wysokości pięddziesięciu tysięcy dolarów, którą obiecał Juliusz. Rex zgodził się na przyjęcie roboty – nie mogli się jej doczekad – ale wydarzyła się druga z istotnych rzeczy w Plainview. Noc po tym, jak udało im się wyczyścid wampirze kasyno, zawitali do zakazanej dzielnicy. Tam natknęli się na zadymiony, zrujnowany bar, w którym odbywał się konkurs siłowania na rękę. Jeden facet rozwalał wszystkich. Mrocznie wyglądający typek z ciemnymi, tłustymi włosami sięgającymi ramion i dwudniowym zarostem. Wyglądał na motocyklistę, który poradzi sobie w każdej sytuacji. Nikogo nie zdziwiło, kiedy Rex przyciągnął sobie krzesło i wyciągnął do faceta rękę. 167

Rozpoczęła się walka jak żadna inna. Trwała przynajmniej czterdzieści minut, żaden z zawodników nie ustępował ani o cal. To zirytowało Króla, ponieważ nigdy w życiu nie przebrał w siłowaniu na rękę, nigdy nawet się do tego nie zbliżył. Wieśd o niecodziennym pojedynku rozprzestrzeniła się jak pożar i setki ludzi napłynęły do baru, żeby obserwowad wynik i obstawiad, kto ostatecznie zatryumfuje. Na przemian zdobywali przewagę nad przeciwnikiem, ale wreszcie to Rex odniósł zwycięstwo, jak zawsze. Drugi gośd chyba się poddał, jego mięście jakby się spakowały i poszły do domu. Wszystko zdarzyło się nagle. W jednej chwili dwie ręce właściwie się nie poruszały, w kolejnej Rex przyciskał dłoo przeciwnika do stolika i wydał z 72 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia siebie okrzyk zwycięstwa. A później Gabriel był świadkiem dziwnego i niespodziewanego wydarzenia. W życiu nie widział czegoś takiego. Mężczyzna, którego pokonał Rex, nie puszczał jego dłoni. Zamiast tego zaczął ją lekko ściskad. - Co ty wyprawiasz? Puszczaj, pieprzony baranie – krzyknął Rexl. Jego oponent nie zareagował. Zgodnie z zasadami, powinien puścid i pogratulowad Rexowi zwycięstwa. Ale nie on. Ten nie miał klasy. Wzmocnił uścisk. Gabriel i dwóch wyznawców patrzyli, nie wiedząc, co robid. Kości w dłoni Rexa pękały, jedna po drugiej. Gabriel pamiętał niewzruszone spojrzenie jego drugiego, gdy Rex krzywił się i próbował odsunąd, desperacko próbując złapad przeciwnika drugą dłonią. Ale milczący mężczyzna tylko odsunął się poza jego zasięg, nie przerywając okrutnego uścisku. Rex zawsze uczył Gabriela, że 168

walka jeden na jednego była jedynym sprawiedliwym sposobem rozstrzygania konfliktów, więc on i pozostali wierzący stali i patrzyli. I żałowali. Wreszcie drugi mężczyzna zwolnił uścisk, wstał i wyszedł z baru, nie gratulując ani nie przepraszając za późniejsze zachowanie. Rex zabrał swoją nagrodę i, szpetnie klnąc, pospieszył do najbliższego szpitala, by poskładad sobie dłoo. Gabriel poszedł z nim, oferując wsparcie duchowe. Jego mentor był w takiej agonii, w jakiej wcześniej go nie widział. W międzyczasie dwaj inni wyznawczy New Age, Roderick i Ash, poszli śladem mężczyzny, który połamał rękę Rexa. Zamierzali zemścid się za uszczerbek na reputacji ich podziwianego przywódcy. W szpitalu lekarze musieli pilnie zoperowad dłoo Rexa. Była jednak zbyt uszkodzona, więc amputowano ją i zastąpiono hakiem. To był szok, nie tylko dla Rexa. Jak pocieszyd kogoś, komu właśnie odjęto rękę w nadgarstku? Gabriel nie miał zielonego pojęcia, co powiedzied. Wciąż żywo pamiętał wściekłośd Rexa po całym zajściu. Dlatego też, bez konsultacji z rozkojarzonym szefem, Gabriel zadzwonił do Asha z poleceniem wzięcia odwetu na mężczyźnie. To tylko pogorszyło sprawę. Kiedy Gabriel zadzwonił, Ash i Roderick siedzieli w samochodzie na parkingu przed motelem połączonym z małą jadłodajnią. Ash poinformował Gabriela, że wraz z Roderickiem śledzili kierującego czarnym Pontiakiem Firebird. Pojechali za nim do motelu na obrzeżach Plainview, gdzie zatrzymał się, by coś zjeśd. Zaparkowali na parkingu i przez kilka minut obserwowali każdy jego ruch, czekając na telefon od Gabriela z dalszymi instrukcjami 169

Rexa. Gabriel zbyt dokładnie pamiętał swoją rozmowę z Ashem, gdyż była to ich ostatnia konwersacja. Poinstruował Asha, by weszli za mężczyzną do jadłodajni. Ash to zrobił, ale nie był w stanie zlokalizowad celu. Z błogosławieostwem Gabriela wrócił do samochodu, by poczekad, aż mężczyzna znowu się pojawi. Gabriel słyszał wszystko przez komórkę. Wciąż nawiedzało go to we śnie, nawet teraz, kilka tygodni po zajściu. - Gabe. Ani śladu po facecie w jadłodajni i motelu. Facet z recepcji mówi, że nigdy go nie widział – zameldował Ash. - Ale ty go widziałeś, tak? - Tak, ale recepcjonista twierdzi, że nikt nie wchodziło. - Musi kłamad. Sprawdź jeszcze raz. - Czkeja. Muszę wracad do auta. Roderick na coś wpadł. - Na co? - Czekaj. Ten chrzaniony samochód się trzęsie. Gabriel usłyszał dźwięk otwieranych drzwi. - Ash. Nie wchodź! – krzyknął do mikrofonu. - Co do diabła? Rod? Rod? Jeezu! Gabe! On nie żyje. - Nie wsiadaj do auta! - Ma przecięte gardło. O Chryste! Co do… - Przez telefon brzmiał na spanikowanego i zdesperowanego, ale połączenie urwało się w pół zdania. Gabriel próbował ponownie je zawiązad, bez sukcesów. W koocu udał się do tego motelu, gdzie znalazł samochód i jego odrażające wnętrze. Po nieznajomym nie został nawet ślad. Kilka dni później lokalna policja doszła do wniosku, że mordercą był kierowca Pontiaka Firebird. Zabiwszy 170

Rodericka, czekał na tylnym siedzeniu samochodu i rozciął gardło Asha, gdy tylko wrócił do pojazdu. Doszło więc do tego, że Rex przyzwyczajał się do nowej dłoni, Roderick i Ash nie żyli, a Gabrielowi została samotna realizacja misji na Diabelskim Cmentarzu. Mówiło się, że facet, który zmiażdżył dłoo Rexa i zabił dwóch 73 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia innych wyznawców, również zmierzał w tamtą stronę. Istniała możliwośd, iż chciał zabrad pieniądze oferowane przez Juliusza za realizację supertajnej misji. Jeśli wszystko pójdzie zgodnie z planem, Gabriel mógłby go zabid. Nie mógł się doczekad. Pustynny wiatr przeszywał go do szpiku kości, gdy jechał autostradą na swoim Harleyu, którego niemal każdą metalową częśd pokrywał chrom, dzięki czemu lśnił srebrzyście w świetle księżyca. Gabriel zawsze lubił zimno. Gdy skóra na jego ramionach napinała się i czerwieniła, czuł, że żyje. Z tego powodu nawet nocą jechał w czarnej skórzanej kamizelce na czarnym podkoszulku bez rękawów. Był doświadczonym motocyklistą i podobał mu się dreszczyk jazdy bez kasku i zbędnych ochraniaczy. Jego jedynym ukłonem w stronę zabezpieczającego sprzętu była para ciężkich buciorów z chromowanymi obcasami i czarne skórzane spodnie, chociaż one pełniły raczej funkcję estetyczną, a nie ochronną. Na prawym bicepsie miał trzy tatuaże przedstawiające kości, odpowiednio z jednym, dwoma lub trzema oczkami. Ponad wszystko pragnął trzech podobnych tatuaży na lewym bicepsie, z cyframi cztery, pięd i sześd, które

171

oznaczały pełnoprawnego wyznawcę New Age, ale na to musiał jeszcze zapracowad. Chodby realizując tę misję. Z tyłu wygolonej głowy Gabriel miał mały tatuaż z krucyfiksem. Wyglądał jak morderczy skurwysyn. Którym dokładnie był. Rex widział w nim zdolności zabójcę, nikogo więcej. Religijne aspekty pewnych sprawy były dla niego nowością. Owszem, edukacja mu się podobała, ale nie tak bardzo jak zabijanie. Jako młody człowiek zabił kilku ludzi, których nie powinien. Teraz Rex i New Age uczyli go, jak zabijad z odpowiednich przyczyn. Zabijad dla dobra ludzkości. Wieczorne nieco nagle pociemniało, gwiazdy świeciły jasno, gdy pędem minął Knajpę U Śpiącego Joe, a ogłuszający warkot potężnego silnika odbił się echem od budynku. Dzięki mapie, którą Juliusz dał Rodeo Rexowi, znał stąd drogę. Ponieważ Rex nie był w stanie brad udziału w misji, podarował ją Gabrielowi wraz z poleceniem wykonania zadania. Zaufanie Rexa i otrzymanie do realizacji tak ważnego zlecenia bez wątpienia było powodem do dumy. Chciał udowodnid sobie, iż był godzien. Utrudnił to sobie, przyjeżdżając zbyt późno, ale już był blisko. Hotel Pasadena rozświetlał nocne niebo na kilka mil. Nadchodził czas zabijania. Gabriel nie mógł doczekad się początku. Narastała w nim frustracja wynikająca ze wszystkiego, co przydarzyło się jego braciom ciągu ostatnich kilku tygodni. Był gotowy ją uwolnid. Gdy do tego doszło, pierwsza okazja nadarzyła się trochę wcześniej, niż by się spodziewał. Po prawej stronie drogi jakieś pół mili przed sobą zobaczył zataczającą się postad. Trochę zwolnił, zmniejszając prędkośd z sześddziesięciu mil na godzinę do rozsądniejszych trzydziestu. Prawą ręką wyjął srebrny pistolet z 172

oryginalnej kabury z boku motocykla. Gdy zbliżył się do postaci biegnących ku niemu z pustyni i machających ramionami, wycelował i strzelił. Huk wystrzału rozbrzmiał w nocnym bezruchu głośniej niż warkot Harley’a. Pocisk poleciał z aptekarską precyzją w kierunku twarzy piechura na poboczu. Niezły strzał, pomyślał Gabriel, przejeżdżając obok leżącego ciała. Wszystko, co wychodziło z pustkowia, jakim był Diabelski Cmentarz w Halloween, zasługiwało na śmierd. Wsunął broo do kabury ukrytej pod kamizelką, gotów użyd jej w przypadku napotkania kolejnych przechodniów. Jeszcze milę dalej zobaczył vana z przyczepą kempingową zaparkowanego na poboczu. Przez jego pokrytą bliznami twarz przemknął zły uśmiech. Jego noc zabijania miała stad się interesująca. Na autostradzie za nim, ciało postrzelonego mężczyzny stygło tam, gdzie upadło, z dziurą w tyle głowy, w zakurzonym i pokrytym krwią mundurze. Tak zakooczyło się życie i błyskotliwa kariera patrolowego Johnny’ego Parksa. 74 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia Dwadzieścia pięd Jacko z boku sceny patrzył, jak imitator Franka Sinatry zbiera cięgi od jurorów. Jego występ zaczął się niepewnie i z czasem robił się coraz gorszy. Szybko sfałszował, źle odśpiewując wers „I know the en dis near” w swojej wersji „My Way”. Później jego głos (tak jak odpowiedni tekst) zupełnie go zawiódł. Momentami zawodził jak tonący kot a w naprawdę dramatycznej chwili jego śpiew przypominał belgijski duoski. 173

Wreszcie zakooczył występ przerażającym kasłaniem. Jacko zgłosił swoje nazwisko organizatorom konkursu dziesięd minut przed wyjściem Sinatry na scenę. Pozwolili wystąpid mu na koniec przesłuchao pod warunkiem, że znajdzie bardziej odpowiedni strój niż czerwony skórzany garnitur. Ciężko było ich przekonad, że zamierzał wykonad utwór Blues Brothers, zwłaszcza że nie wiedział, co zamierzał śpiewad. Ale zgodzili się, zapewne stwierdzili, że będzie jednym z rozbawiających publicznośd „dziwaków”. Odkąd wszedł za kulisy, gdzie miał spotkad się z Bourbon Kidem, widział trzy występy. Wszystkie były okropne. Teraz, gdy jurorzy skooczyli mieszad z błotem Franka Sinatrę, był jedynym pozostałym uczestnikiem. Miał wyjśd na scenę za dwie minuty a wciąż nie miał stroju Blues Brothers, który obiecał mu Bourbon Kid. Zabiegi Kida, mające na celu jego zdobycie trwały dłużej, niż Jacko oczekiwał, co niekoniecznie było złe. Jeśli Kid nie przyjdzie z kostiumem, będzie miał doskonałą wymówkę, by nie wychodzid na scenę. A chwili obecnej mógłby występowad w stroju Michaela Jacksona z okularami przeciwsłonecznymi. A to, biorąc pod uwagę kostiumy Blues Brothers, było mocno nieprawdopodobne. Zszedł na dół schodami przy scenie i zatoczył koło, ostatni raz sprawdzając, czy korytarzem nie zmierza do niego Bourbon Kid. Trzy razy sprawdził każdą stronę, po czym zadecydował, że będzie musiał sobie odpuścid. Kiedy już stracił nadzieję, zobaczył ubranego na ciemno zabójcę pojawiającego się na koocu korytarza, od strony głównego

174

holu. Niósł czarny garnitur i białą koszulę w jednej ręce oraz wąski czarny krawat na zatrzaski w drugiej. Podbiegł korytarzem do miejsca, w którym czekał Jacko. - Później się nie dało? – parsknął sarkastycznie zaniepokojony piosenkarz. – Nie mam pojęcia, jaką chrzanioną piosenkę mam śpiewad i wątpię, żebym zdążył nauczyd się słów do chodby „The Chicken Dance”. - Zamknij się i zakładaj – warknął Kid. Rzucił garnitur i koszulę do Jacko, który je złapał i położył na dywanie. Później z wahaniem zdjął czerwoną skórzaną marynarkę i podał Kidowi, by potrzymał. Widząc, że ten nie miał zamiaru jej odbierad, Jacko upuścił ją na podłogę. - To przesrany plan, wiesz o tym? – marudził. – Mam występ za jakieś trzydzieści sekund i nic nie wiem. - Spokojnie – powiedział Kid, wyciągając mały srebrny przedmiot z kieszeni na biodrze. – Masz na nich haka. - Serio? Jakiego? – zapytał Jacko, podnosząc białą koszulę i zaczynając wsuwad ręce w rękawy. - Zdobyłem ci to. – Kid wyciągnął sześciocalowy srebrny przedmiot, który wyjął z kieszeni. Jacko zerknął na niego i pokręcił głową. - O nie. Nie nie nie. Chyba nie myślisz, że będę grał na harmonijce i liczył na zwycięstwo? - Będziesz prekursorem. Jeszcze nikt na niczym nie grał. Zwrócisz uwagę. - Wystawię się na pośmiewisko, tyle. - Zamierzam to wykorzystad. – Głos Kida grzmiał jak żwir chrzęszczący pod stopami. - Zapewne. A co jeśli odmówię. - Nie chcesz wiedzied, co ci zrobię, jeśli się nie zgodzisz. - A jeśli spieprzę? Ciągle nie mam piosenki. 175

- Nie spieprzysz. Wyjdź na scenę i powiedz jurorom, że dedykujesz piosenkę twojej żonie, która niedawno zmarła. Powiedz, że nazywała się Sally. I zaśpiewaj „Mustang Sally”. Takie melodyjne chórki. Ujmiesz serca publiczności, nawet jeśli schrzanisz. Spróbuj przekonad ich do wspólnego śpiewania. Później możesz zagrad na harmonijce, a oni będą śpiewad za ciebie. Jacko zapiął najwyższy guzik białej koszuli i westchnął. - Kurwa, facet. Skąd wytrzasnąłeś taki pomysł? Z paczki Cornflakesów? Kid zrobił krok w przód, wyciągnął rękę i złapał go za gardło. 75 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia - Wymyślę lepszy, jeśli dojdziesz do finału. Lepiej żebyś to zrobił. To było tylko ostrzeżenie. – Powiedziawszy to, puścił gardło Jacko, przypiął mu do kołnierza czarny krawat, który trzymał, i wyrównał. Jacko schylił się, żeby podnieśd z podłogi marynarkę. - Gdzie znalazłeś ten strój, tak właściwie? – zapytał. - Miał go na sobie jeden facet w holu. - A co ma na sobie teraz? - Ortalionowy worek, jak sądzę. - Super. Garnitur umarlaka. Ciągle ciepły. Zawsze o tym marzyłem. Kiedy zaczął wkładad marynarkę, usłyszał swoje nazwisko. Czas ruszad. Kid pociągnął go z powrotem za kulisy. Kiedy wchodzili, udawacz Franka Sinatry wychodził na korytarz, wyglądając na bliskiego łez. Kiedy się z nimi zrównał, zrobił jednak dzielną minę i skinął na Jacko. - Powodzenia, koleś. Są dośd brutalni.

176

Jacko patrzył, jak odrzucony piosenkarz odchodzi w kierunku wind na koocu korytarza. Kid pozwolił mu odejśd jakieś dziesięd jardów, po czym krzyknął: - Ej, Sinatra. Chodź no tu. Sinatra odwrócił się. Na jego prawym policzku zalśniła mała łezka. Był młody, pewnie niespełna dwudziestoletni, i odrzucenie połączone z zaskoczeniem i rozczarowaniem musiało byd dla niego czymś nowym. Szukając pocieszenia, skierował się w stronę Jacko i Kida, licząc, że może otrzyma od nich kolejne słowa otuchy. - O co chodzi? – zapytał, zatrzymując się jard od Bourbon Kida. Kid walnął go w szczękę. Cios zamroczył go. Ze zdziwioną miną kiwał się przez chwilę, po czym spadł w tył. Gdy leciał na ziemię, Kid złapał go za kołnierz jego czarnej koszuli. Rozległo się głośne łupnięcie, gdy głowa Sinatry uderzyła w pokrytą dywanem posadzkę. Nie zważając na to, Kid odwrócił się i założył Jacko kapelusz na głowę, cofnął się, po czym nachylił i lekko przechylił w jedną stronę. Transformacja z Michaela Jacksona w Blues Brothers niemal się zakooczyła. Jeszcze dół. Czas się skooczył i Jacko musiał wyjśd na scenę w czerwonych skórzanych spodniach. Mimo to przemiana dokonała się w niecałe dziewięddziesiąt sekund. - Dobra, wyglądasz nieźle – powiedział Kid. – Tylko do finału będziemy musieli coś zrobid z tymi zasranymi czerwonymi gaciami. - Ta myślę – odpowiedział Jacko, wzruszając ramionami. – Jakoś nie za bardzo pasują do reszty stroju, nie? - Do niczego nie pasują. Cały czas wyglądałeś w nich jak cied. - Dzięki. Życz mi szczęścia, dobra? 177

- Nie potrzebujesz szczęścia. – Kid wręczył mu harmonijkę. – Rób swoje. Jacko wziął głęboki wdech i w nowym stroju, z harmonijką, na której nigdy nie grał, w dłoniach, pospieszył w kierunku sceny. Będąc tam, zatrzymał się na kilka sekund, by złapad oddech i wszedł na scenę w światła jupiterów. Jego wersja Blues Brothers mogła okazad się totalną porażką, ale przynajmniej od pasa w górę wyglądał znośnie. I miał pewien atut. Nikt wcześniej na grał na instrumencie. Jeśli udowodni jurorom, że chodby jako tako potrafi grad na harmonijce, byd może jakoś prześlizgnie się do finału. 76 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia Dwadzieścia sześd Sanchez nie wiedział, co myśled o nagłej decyzji Elvisa o rzuceniu łopaty. Jeszcze mniej więdział, co jego przyjaciel miał na myśl, mówiąc, że „coś się stało”. Co to miało znaczyd? To musiała byd częśd planu, ale jakiego? Miał nadzieję, że prowadzącego do ich ucieczki. Nie cieszyła go myśl, że Elvis mógłby próbowad go oszukad. Ale jeśli pan miał wyprowadzid Niezwyciężonego Angusa z równowagi, zadziałał. Morderca wyglądał na szczerze zaniepokojonego nagłym stwierdzeniem Elvisa, iż coś się stało. Prawa strona jego twarzy drgała, wyraźnie zaciskał zęby. Facet był napięty jak sprężyna i jego samoopanowanie zaczynało się kooczyd. Szeroko otworzył oczy i wymierzył z pistoletu w głowę Elvisa. - Podnoś tą cholerną łopatę i wracaj do kopania, albo zrobię ci w tym zakichanym łbie dziurę – zagroził. Elvis nie wydawał się przejęty, ani chodby zainteresowany. Raczej rozkojarzony. 178

- Słuchaj, Cykor, musimy się stąd zmywad – powiedział. W świetle księżyca twarz Króla wyrażała coraz większe oczekiwanie. Sanchez był równie skonfundowany jak Angus. Do czego dążył Elvis? Czy Sanchez był częścią tego planu? - Policzę do trzech – powiedział Angus. – I jeśli nie złapiesz za łopatę i nie zaczniesz kopad, nie będę miał wyjścia. Raz… Sanchez stwierdził, że nadszedł czas, by coś zrobid. Elvis rozpoczął grę i byd może liczył, że on wpadnie na coś genialnego. Patrząc na Angusa, powiedział: - Popatrz za siebie. – Jednocześnie wskazał na ziemię za lewą nogą strzelca. - No na Boga! – Angus pokręcił głową i spojrzał na Elvisa. – On tak na poważnie? To chyba najstarszy książkowy trik. I niby on ma byd światowej sławy zabójcą? - Dobra – powiedział Elvis. – To popatrz za mnie. Sanchez już nic nie rozumiał. Jakikolwiek mieli plan, wydawał się on żałosny. „Popatrz za siebie” było marne, ale jeśli Elvis chciał podchwycid grą i mówid wszystkim, by za niego patrzyli, to naprawdę miotali się jak ryby w sieci. Mimo to Sanchez postanowił nie kombinowad, modląc się do Boga, by to wszystko było częścią planu. Niepewnie trzymając łopatę w spętanych rękach, odwrócił się i spojrzał za przyjaciela. Początkowo niewiele widział w ciemności, poza ciemnymi ciałami dwóch zmarłych strażników na ziemi. Później, w grobowej ciszy która zapanowała po słowach Elvisa, coś usłyszał. Warkot. Dźwięk wywołujący drgania podłoża, jakby setki kretów wykopywały się spod ziemi. Kątem oka dostrzegł ruch w pobliżu zmarłego ochroniarza za Elvisem. Z ziemi zaczęły unosid się 179

małe obłoki żwiru i piasku, podrzucając w powietrze pył i drobne kamyczki. Sanchez poczuł, że trochę luźnej ziemi spadł mu na but. Pochodził z grobu, który kopał razem z Elvisem. Odwrócił się i pochylił nad płytką dziurą, by dokładniej przyjrzed się źródłu. Warkot zdawał się dochodzid z całego otoczenia, ale najbliższe dźwięki ewidentnie brały swój początek w grobie. Unosiły się z niego chmury pyłu. Coś zbliżało się od spodu. - Co do cholery? – zapytał Angus. Słyszał jedynie hałas, który z każdą sekundą narastał. Wciąż patrząc w dół grobu, Sanchez intensywnie wpatrywał się w małe kamyki i unoszące się pyły. Mając za jedyne źródło światła blask księżyca, nie był pewny, czy wzrok go zawodzi czy nie. Później coś bladego przebiło się przez glebę. Ręka. Stara, nadpsuta ręka z brudem na krótkimi, połamanymi paznokciami. Palce się poruszały, szukając czegoś do złapania, ręka próbowała wydostad się z ziemi. Sanchez spojrzał z powrotem na Angusa, który mierzył do niego z broni. - Pieprzona ręka! – krzyknął. - Co? Zajęło mu to dłużej niż powinno, ale Sanchez w koocu zrozumiał, przed czym próbował ich ostrzec Elvis. Faktycznie, coś się działo. Kolejna rzecz, której nie przewidziała ta chrzaniona Tajemnicza Dama, pomyślał zupełnie bez powodu. 77 180

Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia - O Boże! Za tobą! – krzyknął nagle. Patrzył na grunt za Angusem i naprawdę coś widział. Coś więcej niż rękę. Widział rozkładające się ciało, wygrzebujące się spod ziemi i piasku. Górna częśd ciała była już nad powierzchnią i wyciągała rękę, sięgając do lewej łydki Angusa. Twarz była upiorną mieszaniną podartej i nadgniłej tkanki. Ciało wciąż pokrywały strzępy ubrania, które osłaniały nie więcej niż połowę kościstego torsu. Kreatura wciąż miała włosy (siwe i pełne ziemi), oczy i zęby, ale wszelki tłuszcz, który byd może niegdyś ją pokrywał, został zużyty w czasie podziemnej hibernacji. Czarne, dzikie oczy wyrażały niepohamowany głód. Pragnienie ludzkiego mięsa. A to był dopiero początek. Gdy Angus wreszcie zorientował się, że coś faktycznie się działo i odwrócił się, by spojrzed, po każdej z jego stron wystrzeliła kolejna fontanna ziemi. Ciała powstawały z płytkich grobów na pustyni. Ciała wszystkich zmarłych pochowanych tu przez ostatnie sto lat. Prawdziwy pokaz Powrót z Martwych właśnie się zaczynał, doroczne święto dla nieumarłych. A pierwszymi ofiarami mieli zostad Sanchez, Elvis i Niezwyciężony Angus. Te ohydnie zdeformowane, jedzące mięso umarlaki tkwiły w hibernacji przez cały rok. I wyglądały na wściekle głodne. 78 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia Dwadzieścia siedem Kiedy ostatni uczestnik wszedł na scenę, większośd pozostałych zaczęła się denerwowad. Każdy chciał wiedzied, czy dostał się do finału. Dla tych, którzy wystąpili wcześnie, oczekiwanie było nie do 181

zniesienia. Wielu szukało zapomnienia przy drinku w jednym z hotelowych barów, pijąc dla uspokojenia nerwów. Inni wrócili do pokojów, próbując trochę odpocząd. Kilku nieszczęśników zostało zabitych, a jeden, Elvis, trafił na pustynię. Jedną z niewielu osób, które zostały, by obejrzed ostatni występ, była Emily. Nie denerwowała się jak większośd kandydatów, ponieważ wiedziała, że miała pewne miejsce w finale. Od miesięcy wiedziała, że będzie musiała tylko się pokazad i nie nawalid na przesłuchaniu. Szczęśliwie przeszedłszy swoją próbę, wspierała innych uczestników, o których wiedziała, że nie dostaną się do finału. Miała jak najlepsze chęci. To trochę uspokajało jej sumienie, wobec całego ustawiania. Facet przebrany za jednego z Blues Brothers – przynajmniej od pasa w górę – nie wyglądał na przestraszonego, ale wyraźnie odczuwał lekki stres. Pamiętając, jak podenerwowana była przed swoim występem, Emily wspierała go z całego serca. Czerwonymi skórzanymi spodniami niezbyt sobie pomagał. Biedaczysko. Patrzyła z boku, jak nerwowo bawił się harmonijką, odpowiadając na kilka pytao Niny Foriny. Emily miała szczęście nie byd odpytywaną przez prezenterkę przed występem. Generalnie, jeśli Nina prosiła uczestnika o powiedzenie publiczności kilku słów o sobie, musiał on byd jakiś dziwakiem albo mied do opowiedzenia jakąś łzawą historyjkę. - Powiedz, Jacko, denerwujesz się? – zapytała Nina, kładąc swoją zadbaną pomaraoczową dłoo na jego ramieniu. - Tak, trochę – wymamrotał cicho. - Masz na widowni przyjaciół albo rodzinę. 182

- Cóż… nie. Moją jedyną przyjaciółką była moja żona Sally, ale niedawno zmarła. Publika wydała dźwięczne i współczujące „Ach”. - Przekro mi – powiedziała Nina, posyłając mu spojrzenie, które mogłoby byd współczujące gdyby nie botoks. – Jak zmarła? - Co? - Twoja żona. Sally. Co było przyczyną jej tragicznej śmierci? A może to zbyt bolesne, by o tym mówid? Według Emily Jacko źle się czuł pod ostrzałem pytao, jakby nie znał odpowiedzi. - Uch, tak… Znaczy owszem, to bolesne. Została zjedzona przez lamparta. - Słucham? - Lampart. Publicznośd westchnęła jednym głosem. Widząc, że rozmowa trwała dostatecznie długo, Nina zwróciła się po widowni i zagrzmiała do mikrofonu. - Dobrze, to bardzo smutna historia. Panie i panowie, gorące oklaski dla… Blues Brothera! Emily patrzyła na stojącego jak słup soli, głęboko oddychającego Blues Brothera. O rany, pomyślała, już po nim. Aplauz się skooczył, minęło dwadzieścia cennych sekund, nim Jacko w koocu zaczął śpiewad. Wybrał „Mustang Sally”, chod pierwsze wersy bardzo opornie opuściły jego usta. - Mustang Sally, Someone better slow your Mustang down.2 Gdyby nie miał przed sobą mikrofonu, jurorzy (siedzący maksymalnie trzydzieści stop od niego) mieliby problem, by go dosłyszed. Nie byłoby to złe, ponieważ gdy nadeszła druga linijka, większośd słów przekręcił. Jak ktoś śpiewający przy akompaniamencie samochodowego radia, mruczał ilekrod nie był pewny słów. 183

Emily małymi kroczkami podeszła bliżej, by lepiej się przyjrzed, ukrywając się za ogromną czerwoną kurtyną zaciągniętą z boku sceny. Myślała, że była sama, ale zobaczyła jeszcze kogoś obserwującego zza kulis. Stał jakiś jard na lewo od niej, pod ścianą pomalowaną na intensywną czero. Nie widziała go, dopóki nie stanęła naprawdę blisko, ponieważ jak kameleon wtapiał się w ścianę. 2 Mustangu Sally, lepiej niech ktoś spowolni twojego Mustanga. 79 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia Rozpoznała w nim dziwnego mężczyznę, którego wcześniej widziała, tuż przed wyjściem na scenę. Wciąż miał na sobie czarną skórzaną kurtkę z ciemnym kapturem wiszącym wokół ramion. Naprawdę był człowiekiem, który mógłby niezauważenie przemknąd z i do cienia. Mimo to, chod napawał ją niepewnością, Emily ponownie podjęła próbę porozmawiania z dziwnym osobnikiem. - Pożyczyłeś mu szkła? – zapytała, wskazując na Blue Brothera na scenie. Mężczyzna był tak zaabsorbowany oglądaniem występu Jacko, że nie zauważył, kiedy do niego podeszła. Jego początkowe spojrzenie wskazywało, że nie pochwalał jej obecności, ale wzrok mu zmiękł, gdy ją rozpoznał. - Tak. Potrzebuje każdej możliwej pomocy. - Kilka pierwszych wersów jest najgorszych. Później czujesz się pewniej. - Racja. – W jego ponurym głowie brzmiał ogromny sceptycyzm. Ale Emily miała rację. Mimo wahania na początku, Jacko z każdą linijką radził sobie lepiej, z każdym wyśpiewanym słowem był głośniejszy i bardziej pewny siebie. A gdy przyszło do części na harmonijce, lśnił. Chłopak 184

potrafił grad. Nagle publicznośd ożywiła się i zaczęła klaskad. - Mówiłam – powiedziała Emily. – Teraz dobrze sobie radzi, nie? - Lepiej od ciebie, to na pewno. Emily cofnęła się na tak niespodziewany atak, jakby uderzył ją fizycznie. - Słucham? – obruszyła się. - Spieprzyłaś. Czemu nie jedziesz do domu? Na pewno nie wygrasz. - Mam takie samo prawo, by tu byd, jak każdy inny. – Wpadała w złośd, jej policzki pokrył delikatny rumieniec. - Fałszowałaś – dodał mroczny nieznajomy. Emily czuła, że jej policzki pokrywa delikatna purpura. Nie było miło słuchad, jak ktoś na głos wytyka, iż jej występ w finale został wcześniej zaplanowany. Przez sekundę zwątpiła w swój talent. - Nie wiem, o czym mówisz – jęknęła, szukając możliwości wyjścia z tej sytuacji. - Finał jest ustawiony. Jakbyś nie zauważyła, trzech kandydatów zniknęło. Komuś najwyraźniej nie podoba się to oszukiwanie. Może zrobisz wszystkim przysługę i zabierzesz dupę z powrotem do Kansas? – Spojrzał na nią surowo wzrokiem bardziej irytującym niż okulary. Nie wierzyła, że trzej finaliści zniknęli – mówił to, by wyprowadzid ją z równowagi. Z powodzeniem. Emily przełknęła ślinę, by powstrzymad napływające łzy. W tych słowach nie było niczego miłego. Czego on chciał? Nigdy nic mu nie zrobiła. Na scenie Jacko był w swoim żywiole, odgrywając solówkę na harmonijce i podrywając publicznośd na nogi. - Jesteś bezczelny – rzuciła, po czym odwróciła się pod mrocznego obcego i poszła w prawo, niemal do kooca czerwonej kurtyny. Postanowiła go ignorowad. Skupi się na tym, co jurorzy powiedzą o Blues Brotherze. 185

Po trwającej dobrą minutę owacji tłumu, komisja wygłosiła swoje opinie. Pierwsze dwie, Lucinda Brown i Candy Perez, wyraziły się dośd pochlebnie, zbierając pochwały od publiczności. Przyszła kolej na siedzącego pośrodku jurora w białym garniturze, Nigela Powella, którego zdanie najbardziej się liczyło. Wyglądał na dużo bardziej zirytowanego niż wcześniej, kiedy występowała Emily. Bez wątpienia on też niecierpliwie czekał na przerwę. - Cóż mogę powiedzied, Jacko? – zaczął. – Twój śpiew, delikatnie mówiąc, był okropny. – Tłum zabuczał, a on pochylił się i odwrócił, by na nich spojrzed. – Tak było! – zaprotestował. – Ale twoja gra na harmonice była doskonała. – Publicznośd przestała buczed i zaczęła wiwatowad. Kiedy hałas trochę ucichł, Powell kontynuował: - Jednak celem tego konkursu jest pokazanie, że potrafisz śpiewad, a według mnie nie brzmiałeś jak Blues Brothers. Bez harmonijki twój występ nie byłby nawet przeciętny. Kolejne buczenia z tłumu, kątem oka Emily zauważyła poruszenia na twarzy stojącego obok niej mężczyzny. Wyglądał jak ktoś gotowy zabid, więc w obawie o swoje bezpieczeostwo wycofała się i skierowała do bezpiecznej przebieralni na ósmym piętrze. Przynajmniej tam, rozważała, znajdzie się w otoczeniu przyjaciół pokroju Johnny’ego Casha, Otisa Reddinga, Kurta Cobaina i Jamesa Browna. 80 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia Dwadzieścia osiem Niezwyciężony Angus wystrzelił z pistoletu i rozpoczęło się piekło. Dosłownie. Mutanty wyłaniały się spod ziemi dookoła niego. Jeden z nich, wyłaniając się, złapał jego nogawkę, co 186

zainspirowało go to dzikich strzałów we wszystkie strony. Dla Elvisa i Sancheza był to znak, by uciekad. - Led! – krzyknął Król. Nie musiał. Sanchez już rzucił łopatę, odwrócił się i skierował się ku jezdni czymś, co w jego mniemaniu było ostrym sprintem, dając z siebie wszystko, ponieważ ręce wciąż miał spętane taśmą. Udało mu się uniknąd wyciągniętych ramion kilku kreatur, które wyłaniały się za jego plecami. Szczęście mu sprzyjało. Uwagę zombie zwróciły ciała dwóch ochroniarzy. Były łatwym celem: dopiero co zabici, wciąż ciepli i niezdolni do stawiania oporu. Po drugiej stronie grobu, który rozkazał wykopad Sanchezowi i Elvisowi, Angus miał dużo większe problemy. Po jego stronie nie było ciał, więc wszystkie zombie w pobliżu sięgały ku niemu i próbowały pochwycid. Pierwszemu strzelił w głowę, ale inne tłoczyły się wokół. Sancheza to nie obchodziło. Dobrze mu tak. Pomiędzy Sanchezem a vanem na poboczu nie było zombie. On i Elvis mknęli do przodu najszybciej, jak mogli. Sanchez zawsze miał trudności z bieganiem, a z rękami zlepionymi przed sobą zadanie było jeszcze trudniejsze. Wykorzystując sytuację, uniósł dłonie na wysokośd twarzy, zamknął oczy i zaczął modlid się do jakiegokolwiek boga, który w tym momencie go słuchał, by pojazd okazał się otwarty, a kluczyki były w stacyjce. A gdyby jakimś cudem na przednim siedzeniu znalazła się nienaruszona bułka z mięsem, byłoby jeszcze lepiej. Byli kilka jardów od drogi, gdy małe światełko zbliżające się ku nim autostradą dało im nowa nadzieję. Pojedynczy reflektor pojawił się jakieś pół mili od nich. Sanchez spojrzał na Elvisa. On również go widział i wiedział, że mieli okazję. 187

Liczyli, że na drodze będzie trochę bezpieczniej, ponieważ prawdopodobieostwo, by cuchnące, na wpół zgniłe kreatury pochowane pod spodem przebiły się przez asfalt, było nikłe. Ich szczęście skooczyło się zanim do niej dotarli, gdy z ziemi wystrzeliła ręka i złapała Sancheza za lewą kostkę. Zgubił rytm, stracił też równowagę i spadł ciężko na ziemię, uderzając się w twarz związanymi dłoomi. Miał szczęście, że Elvis, wyprzedzający go o jard czy dwa, nie był typem człowieka zostawiającego przyjaciela tylko dlatego, że otaczały go wyłażące spod ziemi, rozkładające się nieumarłe monstra. Słysząc upadek Sancheza, zatrzymał się, by sprawdzid, co się stało. - Kurwa, Sanchez! Na kostce masz jakieś wielkie łapsko! – Gapił się na nogę przyjaciela, na szaroskórą, kościstą dłoo mocno trzymającą jego kostkę. Przez gnijące ramię ręka łączyła się z powstającym spod ziemi i piasku torsem ogromnego zombie. Głowę miał dwukrotnie większą niż normalny mężczyzna. Jego skóra miała ciemny szary odcieo, jakby pokrywała go ropa. Jego oczy były żółte i jasno lśniły w ciemności. Gdyby Sanchez to widział, zemdlałby z przerażenia. Wciąż szczęśliwie nie wiedząc, co go chwyciło, Sanchez był dużo bardziej zajęty próbami wyswobodzenia kostki z uścisku. Napierał z całej swojej siły, ale siła potwora była większa. Wygrzebując się z grobu, próbował przyciągnąd sobie jego stopę do ust. Jeśli inne zombie wyglądały na głodne, to ten wyglądał, jakby mógł zjeśd przerażonego właściciela baru w całości, nie wypluwając chodby kości. Jego rozwarta paszcza była ogromna, odsłaniała wielkie żółte zęby osadzone w cofniętych, krwawiących dziąsłach oraz dwa migdałki w tyle gardła. Jego jasnożółte oczy

188

zalśniły z uciechy na widok pulchnej nogi Sancheza tkwiącej w tego dłoni. Elvis sięgnął, złapał sklejone ręce przyjaciela i pociągnął tak mocno, jak potrafił. Król był silny, ale wielki sukinsyn uczepiony nogi Sancheza był dużo silniejszy, więc starał się na próżno. - Dawaj, pieprzony cykorze! Dasz radę! – krzyknął do Sancheza. Cykor nie był przekonany. Zobaczył, co go trzymało. - Kurwa! KURWA! – krzyknął. – Nie mogę go odczepid. Nie mogę! – Jeszcze nigdy nie był tak przerażony. Bał się wielu rzeczy, począwszy od malutkich pająków, na gangach wampirów i wilkołaków skooczywszy, ale to przekraczało wszelkie granice. Pierwszy raz zdarzyło mu się zostad zaatakowanym przez coś takiej wielkości, próbujące zjeśd jego nogę. Próby Elvisa, by go odciągnąd, nic nie dawały. Sanchez miał nieszczęście trafid w łapy prawdziwego Hulka Hogana wśród zombie. Giganta o niewiarygodnej sile. Co gorsza, z ziemi wygrzebały się trzy kolejne zombie i toczyły 81 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia się ku nim. Odpuściły sobie próby wgryzienia się w ciała dwóch ochroniarzy, które już otaczała horda nienajedzonych nieumarłych. - Elvis! Kurwa! Pomóż mi, do cholery! – krzyczał desperacko Sanchez. - Próbuję, facet. Nie możesz go kopnąd czy coś? Albo na nim usiąśd? Sanchez odwrócił się i zobaczył, że ogromny zombie był w ponad połowie nad ziemią i unosił go za kostkę, pozbawiając równowagi, szykując się do ugryzienia jego nogi. Już był skory zwolnid mięśnie odpowiedzialne za trzymanie moczu, by ten popłynął po nodze do paszczy kreatury, gdy… BUM! 189

Zaskoczony, spojrzał na drogę, skąd pochodził hałas. Gdy to zrobił, poczuł, że uścisk zombie na jego kostce zelżał. Podniósł się na nogi, desperacko pragnąc uciec z niepewnego gruntu. Zombie wciąż go trzymał – czuł na skórze dotyk jego zimnych palców – ale kopnięciem uwolnił nogę. Zerknięcie w dół uświadomiło mu, że ręka potwora nie była już częścią jego ciało. Ramię zostało odstrzelone w łokciu przez uzbrojonego motocyklistę zatrzymującego się na autostradzie. Elvis, wciąż trzymając dłonie Sancheza, pociągnął w tym kierunku okrągłego właściciela baru. Później, nagle zażenowany, szybko go puścił, podczas gdy motocykl pokonywał ostatnie kilka jardów a kierowca zmniejszał obroty. Obydwaj pospieszyli do krawędzi drogi, by podziękowad wybawcy. Motocykl minął ich i zatrzymał się. Kierowca ostatni raz zmniejszył obroty, wyłączając silnik. W nagłej ciszy rozłożył podpórkę, oparł na niej Harleya i cofnął o kilka kroków. Nawet Elvis, który nie należał do małych, widział, że był to olbrzym. Ignorując Sancheza i Elvisa, przeszedł obok nich, wyciągnął trzysta siedemdziesiątkę piątkę Dana Wessona PPC z kabury na ramieniu, wycelował w środkowego z trzech zbliżających się zombie i posłał jeden nabój prosto w jego twarz. Dźwięk i widok rozwalonej twarzy towarzysza zaskoczył dwóch pozostałych. Zamarli w miejscu, czekając w niepewności, czy potężny cyklista ponownie do nich strzeli. On jednak skupił się na ogromnym mutancie, który wciąż w połowie znajdował się pod ziemią i teraz miał tylko jedno ramię. Wyciągnął garśd pocisków z kieszeni czarnych skórzanych spodni i spokojnie przeładował ciężki rewolwer. Wystrzelił w twarz zombie, na bank zabijając. Szybkie zniszczenie najpotężniejszego

190

przeciwnika zawsze przynosiło pożądane skutki. Pozostali wycofali się i wrócili do dwóch martwych ochroniarzy i Niezwyciężonego Angusa, który w mroku, przy płytkim, świeżo wykopanym grobie wciąż walczył z ogromną ilością kreatur. Twardy ciul, pomyślał Sanchez. Mężczyzna z ogromną bronią odwrócił się do Elvisa i Sancheza. - Dobra, spierdalajmy stąd – powiedział. – Będzie tylko gorzej. – Nie wydawał się ani trochę zainteresowany walczącym w oddali mordercą. Przede wszystkim, zbyt wiele zombie zmartwychwstało, by jeden strzelec z jednym pistoletem mógł ruszyd komukolwiek na ratunek. Angus był skazany na samodzielne poradzenie sobie. - Amen! – odparł Sanchez, patrząc w niebo i cicho dziękując. Był głęboko wierzącym człowiekiem, ale tylko wtedy, gdy mu to pasowało. Inaczej mówiąc, gdy był w poważnych opałach. Ku jego zdziwieniu, wielki motocyklista podszedł do Elvisa, uśmiechnęli się do siebie. Król, oderwawszy pętającą jego dłonie taśmę, przybił z tym drugim piątkę. - Hej, Gabriel, jak ci leci? – zapytał Elvis z uśmiechem. Musieli byd starymi przyjaciółmi. - Bywało gorzej. Co tu porabiasz? - Nic ciekawego. To taka martwa okolica. - Racja. Trzeba cię podrzucid? - Żebyś wiedział. Gabriel usiadł z powrotem na wielkim siedzisku Harleya-Davidsona, kopnął podpórkę i odpalił silnik. Elvis wspiął się na długie skórzane siedzisko za nim. Gabriel spojrzał na Sancheza, który modlił się, by i jemu zaproponowano podwiezienie, chociaż wątpił, by była na to szansa. - Chodź, tłuścioszku. Wskakuj – rozkazał, pokazując, by Sanchez usiadł przed nim na 191

kilku calach przestrzeni między Gabrielem i potężnym bakiem. Właściciel baru nie potrzebował zachęty, jakoś udało mu się przerzucid nogę nad pojazdem i skulid się z przodu siedzenia. Otaczały go długie ramiona Gabriela, sięgające ku kierownicy. Nie było 82 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia mu ani trochę wygodnie, ale na pustyni, w otoczeniu wygłodniałych i od dawna nieżyjących dziwaków byłoby jeszcze gorzej. - Co to za chrzanione rzeczy? – zapytał, głową wskazując zombie przy płytkim grobie, które wciąż walczyły o chociaż kęs Niezwyciężonego Angusa. - Jeśli się nie mylę, to ghule, może zombie. Na twoim miejscu bym się nie martwił – Niezwyciężony Angus się nimi zajmie – odpowiedział Gabriel, dodając gazu. Faktycznie, odległe przekleostwa mordercy od czasu do czasu podkreślał wystrzał. - Znasz Angusa? - Jasne. Trzymajcie się. Motor ruszył i pomknął autostradą, mocny silnik bez problemu radził sobie z dodatkowym obciążeniem. Wobec pustynnego wiatru niosącego piasek i różne owady prosto w jego twarz, Sanchez stwierdził, że lepiej będzie trzymad usta zamknięte, by uniknąd niechcianego jedzenia. Jak najpilniej przysłuchiwał się Elvisowi i Gabrielowi, którzy krótko wspominali stare dzieje, krzycząc do siebie ponad warkotem silnika i wyciem wiatru. - Co cię tu sprowadza, Gabe? – krzyknął Elvis. 192

- Przysłał mnie Król. W okolicy jest problem z nieumartymi. Chyba zauważyłeś. Przyjechałem się z nimi rozprawid. O kurwa! Pomyślał Sanchez. Znał Gabriela ledwie minutę i już go podziwiał. - Przyjechałeś tu tylko po to, żeby walczyd z nieumartymi? – usłyszał pytanie Elvisa. - To jeden powód. Mam też zabid kilku piosenkarzy. - Ktoś już to za ciebie zrobił. - To jedna robota mniej. Będę miał czas, żeby skupid się na osobistych kwestiach. - Na przykład? - Słyszałeś o Rodericku i Ashu? - Tak. Przykro mi. - Facet, który ich zabił, podobno jechał w tą stronę. Będę miał czas, żeby go poszukad. Sanchez słuchał ich krzyczanej rozmowy przez resztę drogi powrotnej do hotelu. Wyglądało na to, że martwe ciała, które widział przez dzieo, były ledwie wierzchołkiem góry lodowej. 83 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia Dwadzieścia dziewięd Niezwyciężony Angus niewiarygodnie dobrze walczył z zombie. Przez lata mierzył się z mężczyznami i kobietami różnych kształtów i rozmiarów, posługującymi się różnymi rodzajami broni, więc wiedział, jak radzid sobie w starciu. Mimo że zaskoczył go atak zombie, był na tyle zdyscyplinowany, by wyprzed to z umysłu i skoncentrowad na zabijaniu zasraoców. Później przyjdzie czas na zastanawianie się, co robili w tym miejscu pustyni. Na razie przetrwanie było jego najwyższym priorytetem.

193

Dośd szybko zrozumiał, że kreatury miały zaskakująco wysoki iloraz inteligencji. W większości widzianych przez niego filmów o zombie, bezładnie łaziły w kółko z wyciągniętymi ramionami, cały czas mrucząc coś w stylu „Mózg, mózg”. Ale te były inne, przynajmniej o kilka stopni powyżej tych bzdur. Atakowały strategicznie. Wiedziały, by odsuwad się od pistoletu. Prawdę mówiąc, podstępne dranie atakowały tylko wtedy, gdy był do nich odwrócony plecami, więc cały czas musiał się obracad. Udało mu się odstrzelid czterech, ale to całe kręcenie w kółko przyprawiało go o zawroty głowy. Nie potrwa to długo, gdy któryś z nich przyłapie go w chwili słabości. Jednak najbardziej zaskoczyło go to, że nie wszystkie chciały go zabid. Kiedy jedna szczególnie koścista, zniszczona kreatura podczołgała się po ziemi i skoczyła mu na plecy, spodziewał się, że będzie chciała ukąsid go w szyję. Ale ten mały cwaniak wsunął ręce do kieszeni jego p ł a s z c z a. Co do diabła? Początkowo Angus nie wiedział, o co chodzi istocie. Ku jego niedowierzaniu, kiedy go strząsnął, zombie ściskał kluczyki do jego vana, wyjęte z kieszeni. Podstępny ciul. Gdy inne zombie go otaczały, ten podstępny pobiegł chwiejnie w kierunku vana, tuż za nim inny w czymś, co wyglądało jak bardzo brudna i paskudnie potargana różowa sukienka. Jeśli wzrok nie mylił Angusa, miał wrażenie, że zaraz zobaczy dwóch nieumarłych, bezmózgich dziwaków kradnących jego skarb i jadących się zabawid. Tego zupełnie się nie spodziewał i nie pochwalał. - Wynocha stamtąd, żałośni popieprzeocy! – krzyknął za nimi. Nikt nie wiedział, dlaczego Angus tracił czas na krzyki. I tak by mu nie odpowiedzieli. Co gorsza, powinien 194

pobiec za nimi, a zamiast tego tkwił w miejscu w otoczeniu innych kreatur i jak urzeczony wpatrywał się w dwóch zakichanych zombie wskakujących do jego ukochanego ogromnego niebieskiego kampera i zamykających drzwi. Jeśli potrafiły prowadzid i naprawdę by odjechały, jego szanse na ucieczkę by znikły, z przyczyn czysto technicznych. Kiedy usłyszał odgłos zapalanego silnika, miał tylko jedno wyjście: przepchnąd się między napierającymi potworami i wskoczyd do vana, zanim odjedzie. Po warkocie startującego silnika rozległ się dźwięk odtwarzacza płyt. Angus się zdecydował. Ruszył na dwa zombie stojące między nim i vanem, odepchnął je z oczekiwaną łatwością. Zaczął biec tak szybko, jak mógł, zestrzelając albo kopiąc każdego zombie na tyle odważnego lub głupiego, by stanąd mu na drodze. Za żadne skarby te wredne zombie nie odjadą stąd jego vanem z jego płytą z największymi przebojami Toma Jonesa. - Wypierdalad stamtąd! To mój wóz, pieprzone sukinsyny! Zabiję was! Jeszcze raz! Krzyki Angusa nie przyniosły rezultatów. Kiedy zombie ruszyły i pomknęły autostradą, słyszał dobierające z głośników dźwięki „Delilah”. Wredne złodziejskie nieumarłe gnoje! Van Angusa był jednym z jego największych skarbów, ale płyta Toma Jonesa była bezcenna. Podpisana przez samego wykonawcę. Jeśli wcześniej był zły, teraz wręcz się w nim gotowało. Niestety, wciąż miał do pokonania kilka zombie, zanim pomyśli o pościgu za vanem w stronę Hotelu Pasadena. 84 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia Trzydzieści 195

Bourbon Kid czekał, aż Jacko skooczy machad publiczności. Imitator Blues Brothera nie popisał się tak, jak oczekiwał. Emily Shannon, udająca Judy Garland, była dużo lepsza. A będąc świeżo po spotkaniu z nią, Kid był pewny, iż wywarł złe pierwsze wrażenie. Próbując przekonad ją, by zrezygnowała z konkursu i nie wystąpiła w finale, udało mu się tylko ją zawieśd i pozbawid wobec siebie sympatii. Byłoby okej, gdyby go posłuchała i zrezygnowała, ale nie wyglądało na to, by miała taki zamiar. To pozostawiło go w dziwnym stanie. Stanie, którego od dawna nie doświadczył. Poczucie winy. Czuł się winny, że ją zawiódł. Nie mógł pojąd, dlaczego w ogóle go to obchodzi. Minęło co do dnia dziesięd lat, odkąd definitywnie zostawił Beth, pierwszą prawdziwą miłośd w swoim życiu. Emily była tak podobna do Beth. Do cholery, były nawet tak samo ubrane. Emily była tak samo sympatyczna, o równie niewinnie wyglądającej twarzy co Beth. Co to do cholery było? Jakiś znak? Okazja do naprawienia błędów sprzed dziesięciu lat? Szansa na zrobienie rzeczy dobrze? Jeśli tym razem by się poprawił i ocalił Emily, czy czułby się lepiej? W jego umyśle pojawiła się twarz matki. Zobaczył siebie w wieku szesnastu lat, stojącego nad nią i strzelającego w jej pierś z pistoletu. Później przypomniał sobie uśmiechniętą twarz Kione’a, wampira który zgwałcił jego matkę i zamienił ją w jedną z nich. Ten sukinsyn wciąż żył, skazany na wieczne tortury, wiszący u sufitu w domu Kida, czekający na jeszcze większe męki po jego powrocie. Może najlepiej by zrobił, gdyby tam został? W domu? Niszczył i torturował? To robił najlepiej. Zwłaszcza, gdy miał powód.

196

- W porządku? – zapytał Jacko. Kid nawet nie zauważył, że jego marna kopia Blues Brothera stała obok niego po zejściu ze sceny. Otrząsnął się z łzawych rozmyślao i spojrzał na idiotę w czerwonych skórzanych spodniach i czarnej marynarce. Postawił na tego bufona. Cholerna strata czasu. - Już po mnie – powiedział do Jacko. – Możesz zatrzymad okulary. Powodzenia w finale. Jeśli się dostaniesz. - Co? Plan ochronienia Emily przed zwycięstwem w finale nie zadziałał. Kid zrobił wszystko, co mógł, by powstrzymad ją przed nieuniknionym, ale ona uparcie go ignorowała i narażała się na niebezpieczeostwo związane z wygraniem konkursu i podpisaniem chorego kontraktu. Talenty Kida bardziej przydadzą się gdzie indziej. Wszyscy, których spotkał w Hotelu Pasadena, byli pieprzonymi idiotami, marnymi kanciarzami albo morderczymi frajerami. Czas się wynosid. Zostawiając za sobą zaskoczonego Jacko, poszedł do recepcji. Zanim tam dotarł, wpadł w tak podły nastrój, że wymierzył pistolet w recepcjonistkę. Bardzo jasno dał jej do zrozumienia, że chciał odzyskad swoje kluczyki do samochodu, zamiast pozwolid hotelowemu parkingowemu podprowadzid auto pod któreś z wyjśd. W niecałe trzydzieści sekund zlokalizowała kluczyki i je oddała. Parking na tyłach był pełen busów, które przywiozły tłumy kretynów z miasta. Wszystkie stały na tyłach, więc z radością odnalazł swojego czarnego Firebirda w pierwszym rzędzie samochodów ledwie kilka jardów od tylnego wyjścia z hotelu. 197

Otworzył drzwi po stronie kierowcy i zamierzał wsiąśd, gdy dostrzegł podjeżdżającego od przodu HarleyaDavidsona. Zwrócił jego uwagę, ponieważ kierowca wiózł nie jednego a dwóch pasażerów, jednego przed sobą, drugiego za. I wszystkich rozpoznał. Usiadł za kółkiem i cicho zamknął drzwiczki. Co ci trzej pajace robili w hotelu? Czemu byli razem? Pierwszym, którego rozpoznał, był gruby drao z przodu – Sanchez, barman z Tapioki w Santa Mondega. Za nim siedział kierowca, ogromny, gładko wygolony motocyklista, a za nim Elvis, morderca z tego samego miasta. Dwaj z nich byli bezpośrednio powiązani z najgorszą nocą Kida sprzed dekady. Kiedy poszedł do kościoła, by odebrad młodszego brata z nocnego nabożeostwa, trafił na Elvisa i Sancheza z kilkoma zmarłymi wampirami. Elvis i kaznodzieja zwany Królem, natomiast Sanchez, chod trudno w to uwierzyd, osłaniał jego brata przed atakami wampirów. Przynajmniej tak mu powiedziano, a on nie miał powodu, by w to wątpid. 85 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia Trzecim mężczyzną na Harleyu, ściśniętym między Sanchezem i Elvisem, był jego właściciel, Gabriel Locke. Wyznawca New Age i prawdopodobnie bardzo poprawny facet, ale biorąc pod uwagę ostatnie wydarzenia z Plainview, raczej wkurzony na Kida. Nawet skłonny do mordu. Patrzył, jak we trójkę schodzą z motoru i kierują się do przeciwpożarowego wyjścia na tyłach hotelu. Bufon Sanchez kilka razy próbował otworzyd drzwi, nim zorientował się, że można to zrobid tylko od środka. Wtedy we trójkę wrócili na przód hotelu. 198

Dlaczego tu byli? Elvis był zabójcą, ale równie dobrze mógł występowad w konkursie. Sanchez był idiotą, niewartym uwagi, ale Locke – mógł przyjechad tu, żeby dokooczyd rzuconą przez Kida robotę. Robotę, która dotyczyła zabicia Emily. Żeby upewnid się, iż Juliusz wygra konkurs i podpisze kontrakt. Ale Gabriel Locke był religijny, w pewnym sensie, więc pewnie będzie chciał uniknąd zabijania Emily. Prawda? Kid otworzył drzwi samochodu i wysiadł. Wyjął paczkę cygar z kieszeni kurtki i wyciągnął zębami jedną sztukę. Później usiadł na masce samochodu i zaczął żud koocówkę. Rozbłysła jasno w chłodnym nocnym powietrzu. Musiał pomyśled. Co dokładnie działo się w hotelu? I na otaczającej go pustyni? Gdy siedział i patrzył w księżyc, usłyszał kolejny nadjeżdżający pojazd. Jego opony szurały, jakby z ogromną prędkością mknęły po betonowej powierzchni. Za moment wyłonił się zza tego samego zakrętu, z którego przyjechał Harley. Był to duży niebieski kamper, prawie tak długi by nazwad go busem i jechał tak szybko, że niemal się przewrócił, wchodząc w zakręt. Kid nie widział twarzy kierowcy, ale van mknął w jego stronę i zatrzymał się nagle przed wyjściem pożarowym. Drzwi natychmiast się otworzyły i z każdej strony wyskoczyła ciemna postad. Pospieszyły do drzwi pożarowych i próbowały je otworzyd, mniej więcej jak Sanchez kilka minut temu. Im również się nie udało. Później odwróciły się i zobaczyły go, siedzącego na masce samochodu. Wtedy on zauważył, że ich oczy świecą. Jeden miał czerwone oczy, drugi żółte, świeciły one upiornym fluorescencyjnym blaskiem w ciemnej nocy. Nieumarłe sukinsyny. Bourbon Kid ostrożnie odłożył cygaro na maskę, ześlizgnął się z Firebirda i podszedł do dwóch kreatur. Słyszał, 199

że na niego syczą, po czym chybotliwie podeszły, po jednym z każdej strony, żądne mięsa. Kid rozważył fakty. Zostały mu tylko dwa naboje, zbyt cenne, by używac ich do zabicia pary zombie. Więc, idąc w ich stronę, sięgnął prawą ręką ku lewej stronie kurtki po inną broo. Najbliższy zombie wydawał się mied na sobie podarty stary sweter z kołnierzykiem, który kiedyś był biały, teraz natomiast szary od brudu. Miał też parę zrujnowanych spodni, których jedna nogawka prawie zupełnie zniknęła oraz, zupełnie niepasujące, rozbite okulary w ciężkich czarnych oprawkach. Wyglądał na głodniejszego z tej dwójki i Kid przygotował się, że to on zaatakuje pierwszy. Zrobił to, a gdy zataczał się w jego kierunku, Kid uderzył go w gardło. W dłoni trzymał teraz wykooczony kością nóż z ośmiocalowym ostrzem. Rozciął nim szyję zombie, gdy jego głowa poleciała w przód, pociekła krew i spłynęła po jego piersi. Umierający zombie opadł na kolana, wydając rzężące, grobowe głosy z rany w gardle. Jego partnerka, kobieta, nosiła horrendalnie brudną różową sukienkę. Miała rozczochrane szare włosy i twarz tylko w połowie okrytą skórą. Widok opadającego na kolana towarzysza natychmiast ją zmroził, więc Kid wykorzystał okazję, machając nożem i zagłębiając go głęboko w różową sukienkę na wysokości piersi. Ostrze z łatwością wślizgnęło się przez gnijącą tkankę, pociągnął je w dół, by otworzyd klatkę piersiową. Miejscami tkanka była miękka jak masło, gdzie indziej twarda jak chrząstka. Kiedy zrobił około ośmiocalowe nacięcie, zombie zatoczył się w przód i spadł na ziemię, zanim Kid zdążył wyjąd nóż. Wyślizgnął mu się z ręki, ostrze utknęło gdzieś między żebrami zombie. Obydwie kreatury były teraz ewidentnie martwe, ale ku irytacji Kida, drugi wylądował 200

bezczelnie na jego noża. Odwracając go na plecy nogą, pochylił się, chwycił wystającą rączkę noże i wyrwał go z ciała. Krew chlusnęła we wszystkie strony, częśd ochlapała jego rękę. Bardziej jednak interesował go stan noża. Na skutek uderzenia rączki o ziemię, ostrze wygięło się prawie prostopadle względem rączki. Przyjrzał mu się. Był nie tylko zagięty, ale też pokryty flakami zombie. Nóż był zniszczony, więc cisnął go na ziemię z frustracją. Kolejna broo odpadła. Został przy dwóch ostatnich nabojach, do tego nie miał noża. Jeśli istniałby znak, że powinien wracad do domu, to byłoby właśnie to. Ale kiedy odwrócił głowę z powrotem w stronę auta, na którego masce paliło się jego cygaro, 86 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia dostrzegł coś w swetrze pierwszego zombie. Wyglądało jak łatka. Nachylił się i dokładniej przyjrzał. Na łatce czarnymi literami wyszyto imię. Buddy Holly. Wrócił do ciała w niegdyś różowej sukience. Odwróciło się twarzą w dół, więc znowu użył stopy, by przewrócid na plecy. Także ono było opisane, nazwisko wyszyto na prawej piersi sukienki. Chwycił ją i przyjrzał się z liska. Znowu rozpoznał imię. Dusty Springfield. 87 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia Trzydzieści jeden

201

Wciąż mając w pamięci ucieczkę przed zombie, zaparkowawszy motor, we trójkę w koocu weszli do hotelu. Nocna jazda normalnie zaparłaby dech, ale po horrorze widzianym na pustyni to określenie wydawało się nieodpowiednie. Sanchez wciąż próbował pogodzid się z faktem, że przed chwilą kopał płytki grób dla siebie i przyjaciela, po czym widział bezwzględną egzekucję wykonaną na dwóch mężczyznach. To wszystko wydarzyło się, zanim pojawili się nieumarli, wyłażący spod ziemi i próbujący go zjeśd. Te wszystkie myśli huczały mu w głowie, więc za Gabrielem i Elvisem do holu głównego wszedł zdecydowanie niezadowolony. Rozmiary Gabriela, jego skórzany motocyklowy strój, wygolona głowa i tatuaże odróżniały go od innych hotelowych gości. Z doświadczenia Sanchez wiedział, że Gabriel zostanie szybko obsłużony. Nigdy nie każ wielkim, groźnie wyglądającym sukinsynom czekad. - Trzy butelki piwa – powiedział Gabriel do dziewczyny za barem. Valerie spojrzała na nich przelotnie i, mrucząc coś cicho, szybko odwróciła się do stojącej za nią lodówki. Chwyciła trzy butelki Shitting Monkey, usunęła kapsle otwieraczem wiszącym na łaocuszku przy jej pasku i położyła butelki na ladzie. Gabriel rzucił jej pięddziesięciodolarowy banknot, zabrał piwa i odwrócił się do Elvisa i Sancheza. - Chodźmy do stolika i pogadajmy, co nas tu ściągnęło. – Skinął na Elvisa. – Zacznij od informacji, kogo miał zabid Niezwyciężony Angus. - Jasne, Gabe. Sanchez rozejrzał się po barze. Lokal ze swoimi mocno rozstrzelonymi stolikami utrudniał podsłuchiwanie prywatnych rozmów. A to na pewno będzie prywatna konwersacja. 202

Najdalej od lady znajdowało się podwyższenie. W całym pomieszczeniu większośd stolików była zajęta przez jedną czy dwie osoby, ale tam było pusto. Elvis poprowadził ich do tego w kącie. Z dużego czarnego głośnika wiszącego na ścianie kilka stóp ponad stolikiem sączyła się delikatna muzyka, która pomogłaby ukryd rozmowę przed osoba, która byłaby zainteresowana tym, o czym gadali potężny motocyklista, imitator Elvisa i puszysty właściciel baru. Sanchez usiadł obok Elvisa w jednym z dwóch śmietankowych foteli. Byli zwróceni plecami do baru, podczas gdy Gabriel odprężył się po drugiej stronie, tyłem do ściany. Wyglądało na to, że chciał widzied wszystkich wchodzących do baru. Jego wzrok cały czas wędrował tam i z powrotem, szukając czegoś ciekawego albo nietypowego. Sprawdziwszy wszystkich pijących (których było około dwudziestu) pod kątem potencjalnego zagrożenia, wziął najbliższe piwo i wzniósł je w ich stronę. - Salud – powiedział. Elvis i Sanchez zrobili to samo, we trójkę stuknęli butelkami. Później każdy z nich pociągnął łyk. - No – odezwał się Gabriel, przełknąwszy wielki haust piwa. – Wiecie, co tu robił Angus? - Cóż – zaczął z wahaniem Król. – Nie wiemy dokładnie. Sanchez dostał jego pokój i znalazł kopertę z listą celów do odstrzału. Nie było napisane, od kogo. Tylko zdjęcia czterech celów. Gabriel odłożył piwo na stół. - Niech zgadnę. Miał zabid Otisa Reddinga, Kurta Cobaina, Johnny’ego Casha i Judy Garland, tak? Sanchez był pod wrażeniem. Facet był lepszy niż Tajemnicza Dama. - Łał! Skąd wiedziałeś? 203

- Wydaje mi się, że Sanchez był moim podmiennikiem. - Twoim czym? - „Podmiennikiem”, idioto – burknął opryskliwie Elvis. – Nie dośd że jesteś głupi, to jeszcze głuchy? - Tak – powiedział Gabriel. – Był moim podmiennikiem. To miała byd moja robota. Ci czterej ludzie mieli zostad męczennikami. Zabici dla dobra ludzkości. Kiedy nie dojechałem na czas, mój zleceniodawca musiał oddad robotę Angusowi jako podmiennikowi. Takie zabezpieczenie. Gabriel przerwał, wziął piwo i upił kolejny łyk. Dopiero po chwili kontynuował: 88 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia - Widzisz, kilka lat temu Angus był jednym z najlepszych morderców na świecie, ale ma problem z hazardem. To czyni go niegodnym zaufania. Wisi wielu osobom sporo kasy, a to spaprało mu reputację. Ma bzika na punkcie płacenia z góry i często załatwia posłaoca zamiast prawdziwego celu. Stał się strasznym ciulem. - Hazard, tak? – mruknął Sanchez. – Frajer. Ile ma długu? - To jego sprawa – powiedział Gabriel, podnosząc butelkę i biorąc kolejnego łyka. - Też tak myślę – poparł Elvis, popijając z własnej butelki. – Ale mówiłeś, że ta czwórka miała byd męczennikami? Kto chce ich śmierci? Gabriel nachylił się i ściszył głos. - To Ojciec Chrzestny Dusz. Sanchez zmarszczył brwi. - Aha. Nic mi to nie mówi.

204

- Ma na myśli Jamesa Browna, matole – prychnął Elvis. - Co? Jamesa Browna? Dlaczego? Żeby wygrał w konkursie wokalnym? Trochę przesada, nie? Gabriel kontynuował, wciąż szeptem. - Wcale nie. Nie za tą stawkę. - Chodzi ci o pieniądze? - Nie, o dusze wielu niewinnych ludzi. James Brown albo Juliusz, jak jest powszechnie zwany, jest tu z polecenia Boga. Jego ostatnią informację powitała niezręczna ciężka cisza. Nawet Elvis wyglądał, jakby w to wątpił. Mówiąc powoli i z szacunkiem, rzekł: - Dlaczego wysłannik Boga miałby płacid za zabicie uczestników konkursu wokalnego? Coś tu jest nie tak. To nie ma sensu, jakkolwiek na to popatrzysz. - To coś więcej niż konkurs wokalny – odpowiedział Gabriel. – Widziałeś kiedyś film Crossroads? Sanchez widział. Należał do jego ulubionych. - Z Britney Spears? Niezły. - Nie ten. To pierdoły. Nie mówię o nim. Chodzi mi o film Ralpga Macchio. - Macchio? Tego od Karate Kid? - Tak. W latach osiemdziesiątych nakręcił Na rozdroż3u. - Mhm – mruknął Elvis. – Widziałem. - Pamiętasz, o czym był? – zapytał Gabriel. - Film drogi. Ze Stevem Vai. - Kim? – zapytał Sanchez. Miał coraz większe problemy z nadążenie na coraz bardziej pogmatwaną rozmową.

205

- Stevem Vai. Jednym z największych gitarzystów wszech czasów. Grałem z nim kiedyś, kilka lat temu. Przynajmniej do tego Sanchez mógł się odnieśd. - Super – powiedział. – Myślisz, że namówisz go na występ w Tapioce? Gabriel trzasnął butelką o stolik, by zwrócid ich uwagę. - Słuchajcie, o co mi chodzi. Ten film, Na rozdrożu, opierał się na miejskiej legendzie o gitarzyście Robercie Johnsonie. Plotka głosiła, że w latach trzydziestych dziewiętnastego wieku zaprzedał duszę Diabłu. W zamian Szatan dał mu umiejętnośd grania na gitarze lepiej, niż ktokolwiek na Ziemi. Ten cały Robert Johnson był pierwszym muzykiem czy piosenkarzem, który sprzedał swoją duszę. Od tamtej pory zrobiły to tysiące. - Tak, widziałem, jak robił to Bart Simpson – przytaknął Sanchez. Gabriel westchnął. - Nie możesz go jakoś zatkad? – zapytał Elvisa. - Jasne – odpowiedział Elvis, zerkając na Sancheza. – Ale ciągle nie rozumiem, co Robert Johnson ma wspólnego z tym, co tu się dzieje. 3 W oryginale obydwa filmy noszą tytuł Crossroads 89 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia - Tutaj chodzi właściwie o to samo. To się dzieje co roku, przy konkursie Powrót z Martwych. Zwycięzca dostaje kontrakt na milion dolarów. Kiedy go podpisze, sprzeda też swoją duszę. - Nigelowi Powellowi? – zapytał Elvis. - Nie. Diabłu. - Powell o tym wie? 206

- Tak. On w tym siedzi. Sam zaprzedał duszę Diabłu wiele lat temu w zamian za nieśmiertelnośd, hotel i kasyno. - Niezły układ – skomentował Sanchez. Gabriel pokręcił głową. - Wcale nie. W zamian w każde Halloween musi znaleźd kogoś innego, żeby sprzedad jego duszę. Właśnie to robi zwycięzca konkursu. Sprzedaje duszę Szatanowi w zamian za bogactwo i sławę. Tylko oczywiście nic o tym nie wie. Sanchez zmarszczył brwi. - Trochę naciągane. Według mnie to bzdety. - A zombie? – zapytał Gabriel ostro. – W nie wierzysz? Czy one też są według ciebie naciągane? Sanchez musiał przyznad rację wielkiemu motocykliście. - Tak – mruknął. – Wiem, o co ci chodzi. Ale po co zabijad czerech piosenkarzy? Nie rozumiem. - Ja też nie – powiedział Elvis. - Do tego zmierzam. - A możesz trochę szybciej? Gabriel wyglądał na lekko zirytowanego. - Dobra – powiedział ciężko. – Po pierwsze, ten konkurs był ustawiony. Od samego początku. Elvis walnął butelką w stolik. - Wiedziałem! Mówiłem ci to, co nie, Sanchez? Gabriel go zignorował i kontynuował. - Miesiąc temu wybrano pięciu piosenkarzy do finału. W tajemnicy. Wiedzieli o tym tylko oni i Powell. Ale jedynie czterech najlepszych wykonawców zginie. Jak mówiłem, są męczennikami. 207

Lepiej, by umarli, niż zaprzedali duszę Diabłu. Sanchez, wciąż nie rozumiejąc, nie mógł nie przerwad. - Więc czterech najlepszych piosenkarzy nie żyje. To znaczy, że wygra ten piąty i podpisze kontrakt? Na twarzy Gabriela wykwitł wielki uśmiech. - Szybko łapiesz, grubasie. Tak, dokładnie. A Juliusz – tak zwany James Brown – jest tym piątym. Więc, skoro odpadło pozostałych czterech, ma ogromne szanse na zwycięstwo. - I sprzedanie duszy Diabłu? – Elvis nie widział w tym sensu. – Dlaczego miałby to robid? - To poświęcenie. - Nie pieprz. - Tyle może zrobid. – Nagle chyba postanowił zmienid temat. – Wiecie, gdzie stoi ten hotel? - Na pustyni? – z wahaniem zasugerował Sanchez. - Nie. Na wrotach do Piekła. Sanchez nerwowo spojrzał na ciemną drewnianą podłogę i uniósł stopy. - Kurwa. Wiedziałem, że jest tu podejrzanie ciepło – powiedział. Elvis uderzył go w tył głowy i dał Gabrielowi znak, by kontynuował. - Dusza Juliusza należy do Boga. Podpisze kontrakt i sprzeda coś, co nie należy do niego, więc kontrakt okaże się pusty. A jeśli Powell nie znajdzie kogoś przed koocem godziny czarownic w Halloween, pójdzie razem z hotelem prosto d Piekła. Całe to chrzanione miejsce i wszyscy w środku znikną pod ziemią, jakby nigdy ich tu nie było. - Co jest takiego wyjątkowego w Juliusz? – zapytał Elvis. – Przecież Bóg jest właścicielem wszystkich dusz.

208

Gabriel dopił piwo jednym łykiem, zanim odpowiedział. - Juliusz jest zapomnianym trzynastym Apostołem. 90 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia Zapanowała jeszcze bardziej niezręczna cisza, gdy Elvis i Sanchez zastanawiali się, czy mówił poważniej. Wreszcie Król się odezwał. - Jesteś pewny? - Król w to wierzy. A jeśli Król w coś wierzy, mnie to wystarcza. Elvis przytaknął. On i Rodeo Rex znali się od lat. Przez ten czas wykonywali mnóstwo poważnych zleceo, byli dobrymi kumplami. - Jasne. Jeśli Król w to wierzy, ja też mu zaufam, ale to nie wyjaśnia, dlaczego ten przeklęty hotel miałby zniknąd w czeluściach Piekła. Bo ten Juliusz jest Apostołem? - Słuchaj, koleś – powiedział Gabriel. Zaczynał się niecierpliwid koniecznością udowadniania wszystkiego. – Nie wiem dokładnie, jak to działa, dobra? Nie napisałem Biblii. A o ile mi wiadomo, Bóg nie prosił mnie o rady, kiedy ją tworzył. - Ale to wszystko jest strasznie naciągane, no nie? – uparcie dowodził Sanchez. - Słuchaj. Jedna z zasad – nazywa się je „dogmatami” – jeden z dogmatów religii, Boga i tym podobnych jest wiara. Musisz uwierzyd. – Westchnął, próbując brzmied logicznie. – Ja wierzę, że widzieliśmy zombie wyłażące spod ziemi i próbujące jeśd ludzi. To mi mówi, że jest coś takiego jak życie po śmierci, o ile można to nazwad życiem. A to znaczy, że Bóg musi istnied. O ile wiem, Bóg wysłał jednego ze swoich podwładnych, Juliusza, by znowu nas ocalił. Nie 209

mam zamiaru siedzied tutaj i marudzid, że brakuje mi dowodów. Proponuję, żebyś zrobił to samo. Ci którzy nie wierzą, oberwą pierwsi, gdy zrobi się nieprzyjemnie. - Zajarzyłem – powiedział Sanchez. – Ale skoro pomagasz trzynastemu Apostołowi wysład to miejsce do Piekła, ja muszę złapad stąd taksówkę. Jedziesz ze mną, Elvis? Gabriel pokręcił głową. - Na twoim miejscu bym tego nie robił. - Czemu nie, do cholery? - Po pierwsze, nie złapiesz taksówki. Nie znajdziesz nawet gliniarza, który by tu przyjechał. W tej chwili na całej pustyni zombie wstają z grobów i wszystkie idą w tą stronę. Będą tu za niecałą godzinę. Jeśli wyjdziesz stąd, zanim tu dotrą, zjedzą cię żywcem. - Niech sprawdzę, czy dobrze zrozumiałem. Mówisz, że mamy tu czekad na ich przyjście? Kurwa, facet, to głupie. - Racja. – Ku zdziwieniu Sancheza, zza jego pleców rozległ się inny męski głos. – Gabriel – kontynuował. – Chodź ze mną. Przyjechałeś w samą porę. Uśmiechając się szeroko, potężny motocyklista wstał z miejsca. Sanchez i Elvis odwrócili się, by zobaczyd, na kogo patrzył. Za nimi w jasnym fioletowym garniturze stał Juliusz. Imitator Jamesa Browna. 91 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia Trzydzieści dwa Nigel Powell w Halloween zawsze był trochę spięty. Właściwie było to niedopowiedzenie, bez wątpienia był to 210

dla niego najbardziej stresujący dzieo w roku. Po pierwsze, konkurs Powrót z Martwych wymagał od groma przygotowao. Harmonogram był napięty, trzeba było obejrzed wielu wykonawców, niektórych dobrych, niektórych złych a jeszcze innych tak beznadziejnych, że mogliby byd śmieszni, gdyby to nie Powell płacił za ich pobyt. Skooczenie pokazu przed pierwszą dnia kolejnego było najtrudniejszym zadaniem. Nikt nie widział potrzeby tak szybkiego finiszowania. Jak dotychczas tegoroczny konkurs był najgorszy ze wszystkich. Działo się coś niedobrego. Już wcześniej próbowano ustawiad wyniki – nie wiedząc, że Powell już to zrobił – ale tym razem ktoś wyjątkowo się przyłożył. Powell miał już trzech zmarłych finalistów. Oraz pracującego dla siebie psychopatycznego mordercę o bezsensownym imieniu „Niezwyciężony Angus”. „Angus”, na Boga. Co to było? Jakiś Braveheart? Przynajmniej Angus okazał się użyteczny. Rudowłosy zabójca dorwał faceta, który zabijał uczestników, oraz jego zleceniodawcę. Powell miał nadzieję, że zabrał ich na pustynię i zabił, jak było umówione. W celu potwierdzenia tego, skierował się do męskiej łazienki na parterze. Będąc na miejscu, z radością dostrzegł Clevelanda, jednego z ochroniarzy, pilnującego wejścia. Był wysokim, muskularnym czarnoskórym mężczyzną, który z nikim się nie pieprzył. Idealna osoba, by powstrzymad kogokolwiek przed wejściem do łazienki, bez względu na to, jak bardzo chciałoby mu się lad. Powell zatrudnił Clevelanda z polecenia Tommy’ego. W czasie wojny był przetrzymywany jako jeniec, co musiało byd bardzo traumatycznym przeżyciem. Na tyle, że po wyzwoleniu nie był w stanie wrócid do służby 211

wojskowej, ale idealnie nadawał się do mniej wymagającej pracy ochroniarza w hotelu. Podchodząc, Powell zauważył, że jadł loda. Truskawkowego loda w rożku, przynajmniej na to wyglądało. Zamierzał go liznąd, ale zobaczył nadchodzącego szefa. Dyskretnie opuścił rożek. - Cleveland. Hej. Jak leci? – zapytał Powell. - W porządku, proszę pana. - Wszystko wysprzątane? Cleveland zniżył głos. - Prawie. Ciała zostały usunięte. Teraz jest tam Sandy, czyści podłogi i tak dalej. - Dobrze, dobrze. Jest Tommy? - Nie, proszę pana. - Wiesz, gdzie jest? - Na pustyni. Powell zmarszczył brwi. - Co on tam robi? Mówiłem mu, żeby to został. - Pojechał z tym całym Angusem, żeby upewnid się, że zabije ludzi, którzy narobili syfu w łazience. - Cóż, myślę, że to nie było konieczne, ale mam nadzieję, że Tom wie, co robi. - Tak, proszę pana. Powell liczył na możliwośd zobaczenia mężczyzny odpowiedzialnego za zamordowanie trzech piosenkarzy wybranych przez niego do finału. Czy to inni uczestnicy? Ktoś z publiczności? Czy zwykły drao próbujący zniszczyd koncert dla własnych celów albo nawet dla zabawy? Tommy miał to byd, by powiedzied mu, kim byli. Ale może Cleveland wiedział.

212

- Widziałeś tych dwóch ludzi odpowiedzialnych za… hm… to zamieszanie? - Tak, proszę pana. - Jak wyglądali. - Nie zwróciłem uwagi. - Nie zwróciłeś uwagi? Jakim cudem? - Po prostu. 92 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia Powell natychmiast zmienił swoją dobrą opinię o Clevelandzie. Facet okazał się głupszy niż większośd ochroniarzy w hotelu. Był odważny i właściwie tyle. Na miejscu niegdyś świetnego i dobrze rokującego żołnierza znalazł się bezmózgi osiłek, pozbawiony inteligencji oraz osobowości. Powell spróbował inny zestaw pytao. - Dobra. A czy wiemy, jak zginęli Kurt Cobain i Johnny Cash? - Ci piosenkarze? - Nie, planety. – Boże, żenada. – Oczywiście, że mam na myśli tych zakichanych piosenkarzy. - Śmierd Kurta Cobaina miała związek z narkotykami. Johnny Cash był chyba po prostu stary. Powell intensywnie wpatrywał się w Clevelanda, próbując sprawdzid, czy mówił poważnie, czy próbował z niego kpid. Stwierdził, że odpowiedź była jeszcze inna. Cleveland był kretynem. Utwierdzał go w tym fakt, że strażnik wpatrywał się w naprzeciwległą ścianę z lekko otwartymi ustami. - Dobra - powiedział Powell z nutką irytacji w głosie. – A Sandy? Wie, kim byli ci ludzie i co zrobili Cashowi i Cobaiiinowi? 213

- Nie mogę mówid za Sandy’ego, proszę pana. - Cleveland. - Tak? - Jesteś idiotą. - Tak, proszę pana. - I konfiskuję ci loda. – Sięgnął i wyrwał rożek z lodami z ręki Clevelanda. Zlizał sporą porcje na oczach zawiedzionego ochroniarza, po czym warknął: - Dobra. Złaź mi z drogi. - Tak, proszę pana. Ochroniarz odsunął się i pchnął drzwi, otwierając je i wpuszczając szefa. Powell był zadowolony, widząc, że łazienka wyglądała właściwie idealnie. Największa w tym zasługa Sandy’ego, dziko wyglądającego faceta z krótkimi bardzo krótkimi włosami. W ręce trzymał mopa i właśnie skooczył wycierad krew z podłogi. Zobaczył, że Powell wszedł i skinął głową. - Witaj, szefie – powiedział. - Dobry wieczór, Sandy – odpowiedział właściciel hotelu, patrząc na posadzkę. Nie było ani śladu krwi. – Odwaliłeś kawał dobrej roboty. - Dziękuję. - Masz, weź. – Wyciągnął rożek z lodem, który Sandy chętnie odebrał wolną ręką. - Wygląda jak lód Clevelanda – zauważył. - Ale nie jest jego. - Dobrze. Dzięki. - Powiedz mi, co tu wcześniej zaszło. Rozmawiałeś przez radio z Tommym i połączenie się urwało. Zastanawiało

214

mnie to - Ktoś skoczył na mnie i Tyrone’a. Wszystko stało się naprawdę szybko. Weszliśmy tu, zobaczyliśmy ciała w kabinach i wezwaliśmy Tommy’ego. Następnie, z nikąd, ktoś się pojawił. Nie mam pojęcia, co się stało. - Jak głowa? - Lepiej. - Tommy powiedział ci, kim byli ci ludzie, którzy na was napadli? Sandy liznął loda. - Nie. Kiedy go zabierali, byłem jeszcze sztywny. - Aha. A Tyrone? - Pojechał z Tommym. Na pustynię. Przynajmniej tak twierdzi Cleveland. - Tak, cóż… Cleveland myśli, że Johnny Cash zmarł ze starości. A ty? Sandy jeszcze raz liznął loda. Wyglądało na to, że głęboko się w niego wsmakowuje. 93 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia - Ja? Myślę, że ktoś chciał wcisnąd Johnny’emu Cashowi nos do mózgu, szefie. Kiedy sprawdzałem, wiek nie miał tu nic do rzeczy. - Zgadzam się. A Cobain? - To mogło mied związek z narkotykami. - Co? - Wszędzie była kokaina, a z jego ust, oczu i uszu ciekła krew. To oczywiste. Powell minął Sandy’ego i zerknął przez otwarte drzwi do kabin, sprawdzając, czy widad w nich jakieś ślady przemocy. Wszystkie były puste i doskonale czyste. Sandy naprawdę świetnie się spisał. 215

Kiedy doszedł do ostatniej kabiny, Powell spojrzał w lustro nad najbliższą umywalką na odległej ścianie. Zobaczył wpatrujące się w siebie własne odbicie. Dalej widział Sandy’ego z mopem, ścierającego podłogę przy pierwszej kabinie. Później, nagle, zobaczył jeszcze jedną postad. Za Sandym stał uśmiechający się, wysoki czarny mężczyzna w czerwonym garniturze, czerwonym meloniku i spiczastych czerwonych butach. Serce Powella podskoczyło mu do gardła. Odwrócił się. - Sandy – powiedział nagląco. – Świetnie się spisałeś. Dziękuję. Możesz iśd. - Jeszcze nie skooczyłem, szefie. - Nieważne. Idź. Wyjdź. Zostaw mopa i wiadro. Ja skooczę. - Tak? Na pewno? - Zabieraj swoje chrzanione lody i wypierdalaj stąd. Zaskoczony agresją w głosie pracodawcy, Sandy oparł mop o ścianę przy drzwiach i wyszedł, z upodobaniem liżąc loda. Powell odwrócił się twarzą do lustra. Ponownie zobaczył za sobą czarnego mężczyznę w czerwonym garniturze i maloniku. Mężczyzna podszedł do niego. - Jakieś problemy w tym roku, co, Nigel? – zapytał. Jego głos był mroczny i dźwięczny, łączący wielkomiejskośd i ironię. - Poradzę sobie. – Dla przeciwwagi, głos Powella brzmiał niemal groźnie. - Serio? Jesteś pewny? - Tak. Już wszystko gotowe. Tylko jakiś matoł próbuje mieszad w konkursie. Gdyby tylko wiedzieli, co naprawdę czeka zwycięzcę, co? Pewnie nie próbowaliby oszukiwad, czyż nie?

216

Żółte oczy wysokiego mężczyzna rozbłysły. Odrzucił głowę do tyłu i zaśmiał się z głębi serca. - Co roku kooczysz coraz później, Nigel. - A ty to kochasz, jak sądzę. - Kocham chaos. Wiesz przecież. Mężczyzna stał tuż za Powellem. Patrząc nad jego ramieniem w lustro i uśmiechając się, lekko owiewał szyję właściciela hotelu ciepłym oddechem. Miał schludnie przyciętą, krótką, czarną bródkę. Która, po każdej stronie ust, łączyła się z równie ułożonymi wąsami. Powell chciał się go jak najszybciej pozbyd. To nie był człowiek, z którym miło spędzad czas. Właściwie był zwiastunek kłopotów w każdy możliwy sposób. - Fajna bródka – powiedział z sarkazmem. - Miło, że tak myślisz – odpowiedział mężczyzna. – Wiesz, ciebie od posiadania brody dzieli tylko jedna operacja plastyczna. - Przemyślę to… kiedy wróci do mody – odparł Powell z jeszcze większym sarkazmem. – Masz dla mnie kontrakt czy co? - Oczywiście. - To zostaw go proszę na umywalce. – Nie dodał „I wynoś się stąd”, chod chciał. Mężczyzna w czerwieni sięgnął pod kurtkę i wyjął gruby na cal plik papierów. Był to papier dobrej jakości, biały, typowego biznesowego formatu, zadrukowany czarnym tuszem. Położył go na umywalce obok lewej ręki Powella. - Jeszcze nie wyszedłeś na prostą, Nigel – powiedział. 94

217

Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia - Dlaczego? - W hotelu jest facet, który chce zrujnowad twój konkurs. A zegar tyka. Tik-tak, tik-tak, tik-tak. - Jaki facet? – Powell gwałtownie się odwrócił, ale mężczyzna w czerwieni zniknął. Obrócił się twarzą do lustra i ponownie zobaczył w nim odbicie gościa. Uśmiechniętego. – Jaki facet? – powtórzył. - Wiesz, że ci nie pomogę. Takie są zasady. Mogę ci tylko powiedzied, że ktoś chce zniszczyd twój pokaz. Wysłannik Boga. Nie mogę się w to mieszad. Lepiej trzymaj ten kontrakt w bezpiecznym miejscu. Nie pozwól, by wpadł w niepowołane ręce, dobra? - Możesz mi chociaż powiedzied, kto chce mi spieprzyd konkurs? Ten cały Bourbon Kid? Ty go wysłałeś? Mężczyzna w czerwieni ponownie się zaśmiał. - Oczywiście jestem po twojej stronie. Nie wysyłam nikogo, żeby namieszał ci w planach. Podoba mi się twoje kasyno. Fajne miejsce. Musisz tylko rozejrzed się za kimś, kogo wysłał Ten Na Górze. To nim powinieneś się przejmowad. - Czyli ten Bourbon Kid pracuje dla Boga? - Ha ha ha! Nie, nie, nie. A niech mnie, nie. Bourbon Kid nie jest po niczyjej stronie. To taki ciekawy egzemplarz. Musisz rozejrzed się bliżej. To nie jego masz się bad. - Więc kogo? - Jeszcze nie wiesz? - Nie jestem taki błyskotliwy. - Więc lepiej szybko zmądrzej, przyjacielu. Kooczą ci się finaliści. O ile się nie mylę, zostało ci tylko dwóch. 218

Powell próbował zachowad spokój. Przybycie faceta o uśmiechniętej twarzy zdenerwowało go, chociaż nie było to ich pierwsze spotkanie. - Może wybiorę jakiegoś przypadkowego gościa, żeby podpisał tegoroczny kontrakt? – zaproponował. - O nie, nie, nie, nie! Tak nie można – powiedział mężczyzna w czerwieni. – Na ten kontrakt trzeba sobie zasłużyd. Przecież wiesz. Chcę, żeby dostał go ktoś utalentowany. Ktoś zdesperowany, by zdobyd sławę i fortunę. Ktoś, kto zrobi dla niego wszystko, bez względu na koszty. - Skooczyłeś? – zapytał niecierpliwie Nigel. Mężczyzna w czerwieni uśmiechnął się. - Nie. Jeszcze jedno, chociaż w tych okolicznościach do drobiazg. - Mianowicie? - W kasynie skooczyły się kanapki z szynką. - To zjedz z tuoczykiem. Nie czekając na odpowiedź, spojrzał na kontrakt leżący na wykonanym ze sztucznego marmuru otoczeniu umywalki. Taki sam kontrakt Mężczyzna w Czerwieni przynosił mu co roku. Wziął go i spojrzał w lustro. Jego gośd

219

zniknął. Kurwa. Powell ponownie zerknął na kontrakt. Wedle słów jego gościa, w hotelu był ktoś, kto chciał zniszczyd jego konkurs. Kto to do cholery był? I dlaczego? Zostało mu tylko dwóch finalistów, James Brown i Judy Garland. Wiedział tylko tyle, że ten popieprzeniec był wysłannikiem Boga. Wysłannikiem Boga. 95 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia Trzydzieści trzy Emily siedziała samotnie w przebieralni od prawie dwudziestu minut. Cała piątka finalistów miała się tu spotkad po występach. Pozostała czwórka się nie pojawiła i zaczynała się martwid ich położeniem. Czy zaszła jakaś zmiana, o której nie wiedziała? Zapewne nie, ale nie chciała siedzied sama zbyt długo. Może tamci czterej postanowili pójśd na drinka i jej nie powiedzieli? Nie lubili jej? Śmierdziała? Gorzej niż Cobain? Mało prawdopodobne, ale w jej umyśle przemykały różne teorie, doprowadzając powoli do paranoi. Lepiej pomyśled o czymś innym, stwierdziła, na przykład czy dawała z siebie wszystko, by wybrad konkurs. Kiedy usiadła przy toaletce, wpatrzyła się w swoje odbicie w lustrze. Powinna inaczej się uczesad na finał? Czy zostad przy kucykach, które prawdziwa Judy Garland miała w filmie Czarnoksiężnik z Oz? Jej matka zawsze powtarzała, że fryzura była najistotniejszym detalem, którym wielu innych występujących lekceważyło. Rozważała to i kilka innych kwestii, gdy rozległo się pukanie do drzwi przebieralni. - Panno Shannon? Jest pani tam? – zawołał męski głos po drugiej stronie. Natychmiast 220

go rozpoznała. Należał do Nigela Powella. - Już idę – odpowiedziała natychmiast. Wstała i otworzyła drzwi. Powell stał na zewnątrz w towarzystwie dwóch goryli z ochrony. Emily uśmiechnęła się nerwowo i cofnęła się, by umożliwid im wejście. Dwaj ochroniarze nie ruszyli się, by to zrobid, ale Powell wszedł, nie czekając na werbalne zaproszenie. Wciąż miał na sobie swój lśniąco biały garnitur i czarną koszulę. Włosy wciąż idealnie ułożone, ale czegoś mu brakowało. Nie wyglądał na tak opanowanego jak zwykle. Z wyrazu jego twarzy można było wywnioskowad, że coś go martwiło. - Co się stało? – zapytała, gdy zamknął za sobą drzwi. - Trzech finalistów złożyła nagła infekcja żołądka. Obawiam się, że ktoś ich otruł. - Co? – Pod Emily ugięły się kolana. Natychmiast wróciła pamięcią do swojego ostatniego posiłku. W porze śniadaniowej spożyła precla i kubek kawy. Od tamtej pory była zbyt zdenerwowana, by jeśd. – O Boże! Wszystko w porządku? Wiesz, co zjedli? Powell niespokojnie poprawił kołnierz koszuli. - Nie. W hotelu kręci się podejrzana postad, którą podejrzewamy o udział. Próbujemy go wyśledzid. Emily wróciła pamięcią do kilku wcześniejszych wydarzeo tamtego dnia. - Widziałam przerażającego gościa obok sceny, jak oglądał konkurs. Powiedział, że wiedział, że był ustawiony. Był cały ubrany na czarno. To on? - Możliwe. Ale nie martw się. Umieszczę cię w bezpiecznym miejscy, gdzie cię nie dorwie. Emily czuła nie tylko ulgę, ale też (chociaż do tego by się nie przyznała) ekscytację 221

wywołaną faktem, że trzej finaliści odpadli z finału. - Którzy zostali otruci? – zapytała. - Byd może wszyscy czterej. Nie możemy znaleźd Jamesa Browna. Pozostali trzej na pewno są zdyskwalifikowani. - O rany. Biedacy – powiedział Emily na tyle żałośnie, na ile było ją stad. - Faktycznie. Tak czy inaczej, mogłabyś spakowad swoje rzeczy i pójśd ze mną? Chłopiec hotelowy weźmie wszystko z twojego pokoju. Bardzo przepraszam za niedogodności. – Nie brzmiał jak ktoś, komu było przykro. Wydawał się raczej rozkojarzony. Emily spełniła jego prośbę, porwała z toaletki kilka przedmiotów i poszła za Powellem i dwoma ochroniarzami do windy, a stamtąd do pokoju na dziewiątym piętrze. Szli żwawo, bez trudu wyczuwała pośpiech i ostrożnośd, obserwując ich podejrzliwe spojrzenia rzucane na wszystkich mijanych gości. Pokój 904 był ogromną i wygodną dwójką. Emily usiadła na królewskich rozmiarów łóżku na środku i czekała na dalsze instrukcje Powella. On początkowo został poza pomieszczeniem, mrucząc coś do ucha jednego ochroniarza. Emily oceniała jej nowe otoczenie i stwierdziła, że wyglądało o niebo lepiej niż obskurna przebieralnia, którą dzieliła z czterema mężczyznami czy pojedynczy pokój, który przydzielono jej na noc. Wciąż podziwiała rozmiar nowego pokoju, kiedy Powell wszedł do środka i podszedł do niej. 96 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia - Kazałem dwóm ochroniarzom stad na korytarzu – powiedział. – Nie wpuszczą tu 222

nikogo poza mną. To znaczy też, że nie możesz stąd wychodzid, dopóki oni się nie zgodzą. Kiedy będziemy ogłaszad finalistów, odprowadzą cię na dół. - Dobrze. - Wszystko w porządku, panno Shannon? - Tak, dziękuję… um… Nigel. – Pierwszy raz użyła jego imienia i zastanawiała się, czy mogła. W koocu dzierżył ogromną władzę. - To dobrze. Muszę iśd i dowiedzied się, kim będą moi nowi finaliści, później będziemy gotowi. – Pochylił się i musnął nagie lewe ramię Emily. W jego oczach pojawiło się światełko, które wprawiło ją w lekkie zakłopotanie. Zawsze był uspokajający i szarmancki, ale prze chwilę wyglądał strasznie i niewiarygodnie. Mrugnął, po czym wbił w nią przeszywające spojrzenie swoich urzekających niebieskich oczu. - Myślę, że masz ogromne szansa na zwycięstwo, Emily. Dotychczas byłaś najlepsza. Czuję, że będziemy się często widywad. Więc jeśli nie stracisz głosu albo – wydał z siebie zaskakująco piskliwy chichot – nie uderzy w ciebie piorun, powinnaś planowad dłuższy pobyt tutaj. Przestał dotykad jej ramienia i cofnął się. Czuła ekscytację na myśl o zwycięstwie w konkursie, ale też lekkie odrzucenie wobec nowego nieszczerego Nigela Powella. Pozbyła się tego. Przecież chyba nie chciał byd straszny. Próbował ją pocieszyd, prawda? Patrzyła, jak z uprzejmym „Do zobaczenia w finale” wyszedł z pokoju, zamykając za sobą drzwi. Zaczynało do niej docierad, że miała wielką szansę na wygranie konkursu. Mimo wrodzonej ostrożności, jej 223

umysł wypełnił się myślami o radości na twarzy chorej matki, gdy wróci do domu z czekiem na milion dolarów. Te pieniądze opłaciłyby potrzebną opiekę, teraz były tak blisko. Wystarczyło tylko sięgnąd. Kiedy Powell wyszedł, dwaj ochroniarze otworzyli drzwi głównym kluczem i zerknęli do pokoju, kiwając do Emily, jakby chcieli ją zapewnid o swojej obecności na zewnątrz. Obydwaj byli potężnymi ludźmi w stylu ochroniarzy w klubach nocnych, więc poczuła się dostatecznie uspokojona. A biorąc pod uwagę, że jej najwięksi rywale na razie przestali jej zagrażad, stawała się coraz bardziej optymistyczna odnośnie swoich szans w finale. Chciała zadzwonid do matki i powiedzied jej, jak sobie radzi, ale równą ochotę miała na zrobienie jej niespodzianki, wracając do domu ze zwycięskim czekiem. I niezłym kontraktem na występy w Pasadenie. Przez pół godziny siedziała na wielkim podwójnym łóżku na środku pokoju. Nie było telewizji ani radia. Z tego powodu Hotel Pasadena był dziwnym miejscem. Bez telewizji czy radio, niemożliwe było śledzenie bieżących wiadomości. Iran mógł spuścid na Rhode Island bombę atomową, tyle wiedziała. Nie mając do roboty nic oprócz siedzenia i rozmyślania, Emily zaczęła dogłębniej rozważad niektóre sprawy. Nie miała jak skontaktowad się z matką, by podzielid się wrażeniami po konkursie. A gdyby chciała zadzwonid, żeby dowiedzied się, jak matka się czuje? Nie miała żadnego kontaktu z nikim poza Diabelskim Cmentarzem. Telefonów w pokojach hotelowych można było używad do rozmów wewnętrznych, a komórki nie łapały sygnału, więc były porównywalnie bezużyteczne. To naprawdę było straszne. Później, gdy pomyślała o trzech piosenkarzach unieruchomionych przez dolegliwości żołądkowe, zaczęła zadawad sobie bardziej 224

praktyczne pytania. Na przykład jak karetka czy policja dojadą tutaj w razie niebezpieczeostwa? Jak się z nimi skontaktowad? Czy gdyby została otruta, pomoc przyjechałaby na czas? Nagle uderzyło ją coś poważniejszego. Coś, o czym powinna pomyśled wcześniej. Dlaczego Nigel Powell umieścił ją w innym pokoju? Mówił, że dla jej bezpieczeostwa. Bezpieczeostwa przed czym? Zatrutym jedzeniem? To chyba powinno znaczyd, że powinna uważad i nic nie jeśd? Raczej nie powinno powodowad przeprowadzki do innego pokoju, zwłaszcza że unikała zamawiania posiłków u obsługi hotelowej. Jeśli w hotelu faktycznie było szkodliwe jedzenie, przecież nie polowałoby na nią. Co innego truciciel. Może Nigel Powell nie powiedział jej wszystkiego o grożącym jej niebezpieczeostwie? A skoro tak, dlaczego? Siedząc na krawędzi łóżka, teraz wyprostowana z ostrożności i z mnóstwem paranoidalnych myśli w głowie, usłyszała hałas poza pokojem. Jeden z ochroniarzy coś mówił. Przez zamknięte drzwi nie mogła zrozumied, co. Jego głos był przytłumiony. 97 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia Później usłyszała ciekawy dźwięk, jakby pękła opona i uciekało z niej powietrze. Również był stłumiony, ale Emily go rozpoznała: strzał z pistoletu z tłumikiem. Następnie rozległ się drugi stłumiony strzał, po czym hałas dwóch opadających na podłogę ciał. Spełniły się najgorsze obawy Emily. To nie z powodu zatrucia jedzenia została umieszczona w innym pokoju, pilnowana przez dwóch mężczyzn na korytarzu. Na wolności był zabójca. 225

I stał przed jej pokojem. 98 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia Trzydzieści cztery Angus był w morderczym nastroju, co w tej chwili było dobrą rzeczą. Od kiedy, do cholery, zombie jeżdżą autami? Nieustanne fale brutalnych ataków nieumarłych kreatur próbujących się w niego wgryźd strasznie go irytowały, ale kradzież samochodu go wkurzyła. Cholernie wkurzyła. Zestrzelił sześd zombie, ciosami znokautował kilka innych, które próbowały na niego skoczyd. Ale one wciąż napierały. Jeśli nie wstawały spod ziemi, czołgały się – zaskakująco szybko – do niego przez pustynię. Uświadomił sobie, jak dobrze, iż na ziemi leżeli dwaj zmarli ochroniarze. Frajerzy byli fast foodem dla zombie. Około dwadzieścia cuchnących istot gromadziło się nad dwoma, teraz porządnie rozczłonkowanymi, ciałami i Angus zdawał sobie sprawę, że kiedy nieszczęśni frajerzy zostaną w całości spożyci, będzie miał naprawdę od groma roboty. Wypalił jeszcze dwa naboje w piersi dwóch zombie, po czym poderwał się w stronę autostrady. Kopiąc wszystkie łapy sięgające ku niemu od dołu, niebawem dotarł bezpiecznie na asfaltową drogę. Gdyby biegł środkiem autostrady, mógł byd pewny, że nic nie sięgnie go z pustyni i nic nie złapie go od dołu. Niektóre z tych chrzanionych zombie były niesamowicie silne, ale wątpił, by były na tyle twarde, żeby przekopad się przez warstwy żwiru, betonu i asfaltu. 226

Biegł środkiem drogi w stronę wiodącą z powrotem do hotelu, za plecami mając ogromną chmarę ścigających go zombie. Niektóre, szybsze od pozostałych, zrównały się z nim. Zazwyczaj były trochę wybrakowane, w twarzach albo klatkach piersiowych miały dziury po jego kulach. Miał tyle amunicji, by zabid około setki, ale przeładowywanie dwóch rewolwerów było cholernie kłopotliwe. Po kilkuminutowym biegu zauważył, że zombie zaczynały trzymad się na dystans, około dziesięciu jardów od niego. Kurwa! Powaleocy byli mądrzejsi niż sądził po obejrzeniu kilku filmów o zombie. Jeśli się nie mylił, czekały, aż się zmęczy. Wykooczony, zdyszany Angus byłby dużo łatwiejszy do pokonania, a ci posraocy musieli to wiedzied. Wtedy szczęście się do niego uśmiechnęło. Na autostradzie za nim pojawił się kolejny pojazd. Widział, ż droga przed nim rozjaśnia się w świetle zbliżających się reflektorów. Zerknął przez ramię i zobaczył Volkswagen Beetle mknącego środkiem autostrady, rozsuwającego zombie na boki, gdy zeskakiwały mu z drogi. Angus musiał się upewnid, że kierowca samochodu nie weźmie go za jednego z nieumarłych i zatrzyma się, by zaproponowad podwiezienie. Pomimo zmęczonych nóg, poderwał się do wycieoczającego sprintu. Udało mu się oddalid od atakującej zgrai na kolejne dziesięd jardów, a gdy Beetle się zbliżył, machnął szaleoczo do kierowcy. Auto zwolniło, gdy się z nim zrównało. Szyba po stronie kierowcy opadła i ukazała twarz przerażonej kobiety po czterdziestce. Miała blond trwałą i mocno czerwoną szminkę rozmazaną po twarzy, bez wątpienia na skutek prób poprawienia makijażu we wstecznym lusterku w czasie unikania zombie na drodze. Tyle wystarczyło, by Angus

227

zapałał do niej niechęcią. Potrzebował podrzucenia z powrotem do hotelu, ale do komplety nie potrzebował rozhisteryzowanej dziwki. Spojrzała na niego z desperacją. - Co tu się dzieje? – zapytała głosem przerażonej małej dziewczynki. Nadciągające zombie były tuż za nimi. Angus wymierzył jeden z pistoletów w jej twarz i strzelił. Pocisk przewiercił się przez czoło, natychmiast ją zabijając. Opadła na fotel pasażera i samochód zwolnił niemal do zera. Cały czas biegnąc, Angus sięgnął przez otwarte okno i od środka otworzył drzwi po stronie kierowcy. Częściowo skacząc, częściowo biegnąc, wskoczył do środka i odsunął ciało kobiety. Lądując niezdarnie na jej miejscu, zatrzasnął drzwi i zerknął w lusterko boczne. Zombie wciąż ich goniły, kilka pierwszych prawie zrównała się z tyłem auta. Docisnął stopę na pedale gazu i Beetle przyspieszył. - Narka, frajerzy! – krzyknął przez otwarte okno. Odjechawszy minutę, zatrzymał samochód i wypchnął martwe ciało kobiety na autostradę. To na chwilę zajmie te chrzanione zombie. Angus miał inne sprawy na głowie. Teraz był piekielnie wściekły i zdeterminowany, by zabid Sancheza, Elvisa, Juliusza, Powella, wszystkie zombie i każdego, kto by go irytował. Tak czy inaczej, wróci do domu z kasą i kolejnymi ofiarami dopisanymi do jego nazwiska. 99 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia I swoją płytą Toma Jonesa. 228

Trzydzieści pięd Plan Emily był marny. W długiej i niechlubnej historii naiwnych planów, ten zdobyłby wysoką pozycję – może nawet w pierwszej dziesiątce. Snajpera od wtargnięcia do jej pokoju dzieliły dosłownie sekundy, prawdopodobnie zamierzał ją zabid. Co mogła zrobid? Najpierw pomyślała o ukryciu się pod łóżkiem. Szybko odkryła jednak, że rama spoczywała na czterech bardzo krótkich nogach. Emily była szczupła, ale nie na tyle, by wcisnąd się pod łóżko, które od podłogi dzieliły dwa cale. To mocno ograniczyło jej możliwości. Szukała alternatyw. Wyjśd przez okno? Za mało czasu. Nie wiedziała nawet, czy te okna się otwierają. Dalej: łazienka. Mogła tam pobiec i się schowad, ale to był ślepy zaułek, poza tym jedyną kryjówką byłaby przesłonka przy kabinie prysznicowej. Żadna z tych opcji nie była odpowiednia, więc podjęta w ułamku sekundy decyzja powiodła ją do szafy w rogu pokoju. Śmietankowe drzwi do szafy miały otwory umożliwiające wentylację. Emily podbiegła i wskoczyła do środka, ostrożnie zamykając za sobą drzwi, by narobid przy tym jak najmniej hałasu. Szafa była pusta a przez wywietrzniki miała dobry widok na drzwi do pokoju. Nie słyszała nic z korytarza. Czy morderca odszedł? Może w coś grał? Oczekiwanie na dalszy ciąg było dobijające. Zorientowała się, że łapie długie, ciche oddechy, by pozostad jak najciszej. Po około dwudziestu sekundach, podczas których ponownie rozważała pobiegnięcie do okna albo łazienki, zamek w drzwiach kliknął. Nabrała gwałtownie powietrza. Szafa naprawdę była najgłupszą kryjówką. Emily rozejrzała się dziko w poszukiwaniu czegoś do ochrony. W środku była tylko ona, 229

jeśli nie liczyd deski do prasowania opartej o tył i parowego żelazka na małej półeczce po lewej. Jeśli chciałaby się jakoś obronid przed atakiem, musiała użyd do tego żelaza. Wstrzymując oddech, patrzyła na powoli uchylane drzwi. Pojawiła się w nich ręka trzymająca pistolet z tłumikiem. Po niej, rozejrzawszy się za drzwiami, wszedł mężczyzna. Miał dobrze ponad sześd stóp wzrostu i wygoloną głową. Nosił czarne skórzane spodnie i czarną skórzaną kamizelkę. Motocyklista, gdyby miała oceniad po wyglądzie, z trzema wytatuowanych na ramieniu kostkami. Jego ciemne oczy sprawdziły każdy zakamarek, szukając jej. Wszedł do środka, delikatnie zamykając drzwi. Poszedł w kierunku łazienki, trzymając przed sobą broo. Emily modliła się, żeby nie zobaczył jej przez drewniane wywietrzniki w drzwiach szafy. Instynktownie zrobiła krok w tył i przycisnęła się do tyłu. Czego od niej chciał? Dlaczego chciał ją zabid? Jasnym było, że nie miał zamiaru dawad jej zatrutego pączka. Zamierzał ją zastrzelid, tego była pewna. Nie wiedziała dlaczego. Zniknął jej z oczu w łazience, stawiając ją przed okropnym dylematem. Powinna wylecied z szafy i uciec? Czy wciąż się ukrywad? Decyzja musiała zapaśd szybko. Jeśli zostanie w szafie, będzie musiała złapad żelazko i przygotowad się do jego użycia. Jeśli zdecyduje się na bieg, będzie musiała ruszyd natychmiast. Niezdecydowanie sporo ją kosztowało. Zagłębiła się w rozmyślaniach, nie zwracając uwagi na poczynania mężczyzny. Drzwi do szafy się otwarły. Jęknęła, gdy stanął przed nią ogromny intruz celujący z pistoletu w jej klatkę

230

piersiową. Podkradł się z boku szafy, po czym nagle otworzył lewostronne drzwi. - Judy Garland – powiedział, uśmiechając się lekko. – Proszę, wyjdź z szafy. Wydawał się uprzejmy. Może nie chciał jej zabijad? Odsunął się i wskazał bronią, by Emily podeszła do łóżka. Wytoczyła się z szafy i podeszła. Motocyklista cały czas miał ją na muszce. Zdała sobie sprawę, że jej szanse na ucieczkę były nikłe, ponieważ cały czas ją obserwował. Jak miała go zdekoncentrowad? - Usiądź, proszę – poprosił uprzejmie. Facet był wychowany, to oczywiste. Ale był też mordercą. Jeśli się nie myliła, na dowód tego miała dwóch zmarłych ochroniarzy na korytarzu. - Czego chcesz? – zapytała Emily. Serce łomotało jej szaleoczo, w ustach miała tak sucho, że z trudem artykułowała słowa. - Przyszedłem cię zabid. - Och. – Tego się obawiała. Facet zamierzał ją zabid. Więc na co czekał? – Teraz? – zapytała niepewnie. 100 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia - To zależy od ciebie. – Stał dokładnie między nią i drzwiami na korytarz, blokując jakąkolwiek bezsensowną próbę ucieczki. - Wolałabym żyd – powiedziała Emily z desperackim uśmiechem, mając nadzieję przekonad go, iż była miłą i uroczą osóbką zasługującą na łaskę. - Tak, na pewno. I wygrasz, jeśli zagrasz. - Zagram. - Dobrze. Słuchaj, nie możesz wygrad tego konkursu. - Dlaczego? 231

- Bo ktoś inny musi wygrad. Jeśli wygrasz, umrze wiele osób, wliczając w to ciebie. Nie mogę do tego dopuścid. Emily zdusiła w sobie chęd do burknięcia „Ale ja muszę wygrad. Dla mamy.” Zdecydowała się na dużo bardziej wyważoną odpowiedź. - Dobra. Więc co mam zrobid? - Odejśd. A ja przekonam szefa, że nie żyjesz. Dopóki będziesz trzymała się daleko stąd, będę w stanie mu to powtarzad. - Tyle? - Nie. Nie do kooca. Będę potrzebował zdjęcia, na którym będziesz wyglądad na martwą. Musimy zaimprowizowad miejsce zabójstwa. W kieszeni mam kilka małych woreczków z keczupem. Proponuję, żebyś położyła się na ziemi, rozlejemy ci na szyi trochę keczupu i będziemy udawad, że cię zastrzeliłem. Pasuje? - A mam wyjście? - Nie. - Dobra. To samo zrobiłeś pozostałym finalistom? - Nie. Oni naprawdę nie żyją. Emily była zaskoczona. - O Boże! Poważnie? - Tak. Ale nie ja ich załatwiłem. Zabił ich inny facet, Bourbon Kida. Jeszcze nie wiem, dlaczego nie zabił ciebie. Ale zrobi to, kiedy dowie się, że żyjesz. - To strasznie wyglądający facet cały ubrany na czarno? - Przeważnie. Widziałaś go? - Kilka razy. Było wobec mnie bezczelny. Wiedział, że konkurs jest ustawiony. 232

- No to ciesz się, że dopadłem cię przed nim. - A kim ty jesteś? - Nazywam się Gabriel. Pracuję dla Boga. – Stał nad nią i odkręcał tłumik od lufy pistoletu. Wyglądało na to, że faktycznie postanowił jej nie zabijad. Był milszy, niż się wydawał, ale Emily miała wrażenie, że chwyta się brzytwy. Sika na wietrze. Czy coś. W koocu zabił strażników na korytarzy, nie? A po odkręceniu tłumika Emily widziała całkiem malutką broo. - Mały, nie? – zauważyła. Gabriel uśmiechnął się. - Przecież nie będę chodził po hotelu z karabinem maszynowym, nie? Takie małe pistoleciki są idealne do dyskretnych hotelowych zleceo. – Później, jakby w obawie, że brzmiał zbyt skromnie, dodał: - Mam mnóstwo wielkogabarytowej broni, w razie jakbym chciał rozwalid jakąś zasraną armię, dla twojej informacji. - Uch… jasne. Tylko tak mówiłam. Wygląda uroczo – jak na pistolet. Naprawdę… uch… zabiłeś nim tamtych dwóch ochroniarzy? Gabriel wydawał się zaskoczony, jakby o nich zapomniał. - Kurwa, racja. Możesz pomóc mi przenieśd tu ciała? Nie mogę ich zostawid na korytarzu. Ktoś mógłby zobaczyd. 101 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia - Jasne. Czemu nie? – Emily nie mogła odmówid. Wciąż nie miała czasu, by uporządkowad swoje myśli względem tego gościa. Był mordercą i z tego powodu, tylko z tego powodu, zamierzała 233

zrobid to, co chciał. To, czy był dobrym człowiekiem wartym zaufania, wciąż pozostawało kwestią dyskusyjną. Gabriel podszedł do drzwi do pokoju i otworzył je. Emily patrzyła, jak rozgląda się po korytarzu. Zmarli ochroniarze leżeli na podłodze dokładnie na środku korytarza. Niezbyt dyskretnie, chociaż na żadnym z ciał nie było ani kropli krwi. Używanie małych broni się upłacało. Gabriel schylił się, wziął bliższego z mężczyzn pod pachy i, idąc tyłem, zaczął wciągad go do pokoju. Będąc w środku, rzucił ciało w stronę Emily. - Sprawdź, czy dasz radę włożyd go do szafy – zasugerował, gestem wskazując miejsce, w którym chowała się kilka minut wcześniej. Chwyciła ciało od tyłu, wsuwając ręce pod jego pachy i łącząc dłonie przed jego klatką piersiową, po czym zaczęła ciągnąd je w stronę szafy. Ogromnym wysiłkiem było dla niej poruszanie tej martwej masy, udało jej się tylko położyd je płasko na plecach i wycofad się do szafy. Emily nigdy wcześniej nie dotykała trupa, nie mówiąc o ciągnięciu go po podłodze w hotelu. Na pewno nie tak zamierzała spędzad ten weekend. Samo trzymania ciała w ramionach nadawało wszystkiemu nierealistyczną nutę. Biorąc w tym udział, właściwie stawała się współwinną morderstwa. Współpraca z zabójcą w najmniejszym stopniu nie była zabawna. Bez względu na to, co mówił Gabriel o sobie i swoim pracodawcy, wciąż miał na sumieniu dwie niewinne osoby. Co myśled o tym, że jej z jakiegoś powodu nie zamierzał zabijad? Gabriel zniknął za drzwiami i wrócił na korytarz, by przemieścid drugiego ochroniarza. Przynajmniej Emily miała kilka sekund, by rozważyd dane jej możliwości. Wrócid do domu, stracid szansę na wygranie miliona dolarów i 234

zostanie kimś, kim zawsze chciała byd, albo zostad i dad się zabid. Czuła, że to niesprawiedliwa oferta. Mimo że mężczyzna był uprzejmy i dał jej możliwośd przeżycia, żądał, by porzuciła swoje marzenia i szansę na uczynienie ostatnich dni umierającej matki jak najbardziej bezbolesnym i spokojnymi. Kątem oka dostrzegła żelazko na półce w szafie. Jeśli chciała wystąpid w finale i do tego przeżyd, musiała go użyd. To była jej ostatnia szansa. Jeśli ogłuszy Gabriela żelazkiem, mogłaby odnaleźd Nigela Powella i powiadomid policję, którzy ochroniliby ją przed każdym, kto chciałby ją zabid. Wciąż mogła wygrad. A jej matka wciąż miała szansę na należną opiekę. Pieprzyd, pomyślała. Warto było zaryzykowad. 102 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia Trzydzieści sześd Zanim Niezwyciężony Angus wrócił do Hotelu Pasadena, obmyślił przynajmniej dziesięd nowych sposobów torturowania, dręczenia i wreszcie zabicia Sancheza i Elvisa. Według jego obliczeo, ci dwaj ciule byli mu już winni siedemdziesiąt kawałków, dwadzieścia od Juliusza i obiecane pięddziesiąt od Powella. Och, zrobi to fajnie i powoli. Nie mógł się doczekad ich krzyków cierpienia. Jednak nawet to nie mogło się równad z tym, co zrobi tym debilnym zombie, które próbowały się w niego wgryźd, podarły jego ulubiony płaszcz i ukradły mu vana z płyną Toma Jonesa. Te sukinsyny miały jednostronny bilet do Piekła i to on im go dostarczy. 235

Pognał po schodach z przodu hotelu. Siwowłosa stara kobieta w ciężkim, kosztownym białym płaszczu wychodziła przez szklane drzwi, gdy wpadał przez nie Angus. Miała zamiar zapalid papierosa i w efekcie nie zauważyła pędzącego w jej stronę ogromnego Angusa. Wcisnął się między nią a drzwi, uderzył ją barkiem i z rozbawieniem patrzył, jak traci równowagę i spada ze schodów, połykając papierosa, którego chciała zapalid. Boże, cudowne uczucie. Ale to za mało. Szukał zaczepki z absolutnie każdym. Jego następną ofiara dostanie kulkę w łeb. Skierował się prosto do biurka recepcji. W pracy była tylko jedna recepcjonistka, młoda blondynka wyglądająca na nieprzeciętnie znudzoną. Cały hol był pusty. Nikt nie wprowadzał się tak późno. Cały weekend był nastawiony na przeklęty koncert, więc wszyscy już przyjechali. A główne atrakcje wieczoru wciąż trwały. Angus położył rękę na biurku i pochylił się, by spojrzed na identyfikator na czerwonej kamizelce recepcjonistki. - Belinda – przeczytał na głos. Powitała go uprzejmym uśmiechem. - To ja. Jak mogę panu pomóc? - Daj mi klucze do siedemset trzynaście. Już! Uprzejmy uśmiech zniknął, gdy Belinda zaczęła stukad w klawiaturę i sprawdzad coś na monitorze przed sobą. - Pan Sanchez Garcia? – zapytała. - Nie, ja miałem dostad pokój, ale ten chrzaniony Garcia mi go ukradł. - Zatem bardzo mi przykro, ale nie mogę dad panu klucza. Angus wyjął jeden z rewolwerów spod płaszcza i wymierzył go w głowę recepcjonistki. - Posłuchaj mnie, pieprzona dziwko. Przed chwilą zaatakowało mnie jakieś sto zombie, 236

które wylazły spod ziemi na pustyni. Znikąd. I o ile się nie mylę, chciały mnie rozerwad na strzępy i zjeśd. Kilku zabiłem właśnie tym pieprzonym pistoletem. – Pomachał bronią przed jej twarzą. – A kiedy skooczyły mi się naboje, zabiłem kilka gołymi rękami. Zdążyłem już przeładowad broo i naprawdę nie jestem w nastroju, żeby słuchad że jest ci bardzo przykro, ale nie możesz dad mi klucza. Może więc dasz mi ten pieprzony klucz, a ja nie będę udawał, że pomyliłem cię z chrzanionym zombie i przypadkiem odstrzeliłem ci łeb. - Coś jeszcze, proszę pana? - To wszystko. - Proszę momencik. Belinda sięgnęła na prawo do szuflady pod biurkiem. Wyjęła kartę i położyła ją na ladzie przed Angusem. - To pieprzony klucz uniwersalny, proszę pana. Z tym pierdolonym przedmiotem może pan wejśd do każdego chrzanionego pokoju, do którego się panu upierdzieli. - Dziękuję. Och, przy okazji – te pieprzone zombie idą w tą stronę. Nie olewaj ich tak jak mnie. I zrób coś z tą swoją niewyparzoną gębą. Młodej kobiecie to nie wypada. - Zapamiętam, proszę pana. Życzę miłego chrzanionego pobytu. Angus chwycił kartę i wyszedł z holu w kierunku wind. Recepcjonistka go obserwowała, czekając, aż odejdzie poza zasięg słuchu, by podnieśd słuchawkę z biurka i wykręcid czterocyfrowy numer. Rozległy się dwa sygnały, zanim ktoś odebrał. - Nigel Powell. 103 237

Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia - Witam panie Powell, tu Belinda z recepcji. Bardzo nieuprzejmy ciu… - opanowała się – dżentelmen z bronią i nieposkromionym językiem właśnie się pojawił. Dałam mu uniwersalny klucz z dostępem do każdego pokoju. Groził, że strzeli mi w twarz, jeśli tego nie zrobię. - Zrozumiem. Powiadomię o tym ochronę. Kiedy zadzwonią, opisz go. Wszystko z tobą w porządku, Belindo? Powinnaś wziąd wolne na resztę wieczoru. Powell zawsze dbał o swoich ludzi. Nie do kooca bezinteresownie: znajdowanie zamienników do pracy na Diabelskim Cmentarzu nie było najłatwiejsze. - Och, wszystko w porządku, dziękuję, panie Powell. Powinien pan jeszcze o czymś wiedzied. - Tak? O czym? - Ten facet powiedział, że właśnie wraca z pustyni, gdzie został zaatakowany przez setkę zombie. Twierdził, że idą w tą stronę. Po drugiej stronie linii Belinda usłyszała głębokie westchnienie pracodawcy. - Kurwa. Już tu idą? Musimy przyspieszyd z tym konkursem. Dranie ruszyły w tym roku wcześniej i nie sądzę, żeby ktokolwiek z nas chciał zostad przekąską. Do tego są ci idioci na widowni. - Tak, proszę pana. 104 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia Trzydzieści siedem Emily ścisnęła żelazko w prawej dłoni i uniosła je nad głowę. Drżała ze strachu. Czy tak należało zrobid? Czy to było chociaż logiczne?

238

Czekała, by Gabriel wciągnął drugiego ochroniarza do pokoju. Widziała jego plecy, co działało na jej korzyśd. Gdyby zobaczył ją stojącą z żelazkiem nad głową, nie byłoby tak fajnie. Zamknął kopnięciem drzwi i zaczął przesuwad się tyłem tu szafie, pochylony, z rękami pod pachami zabitego strażnika. W jej kierunku. Kiedy był dostatecznie blisko, wzięła głęboki oddech i, wykorzystując całą swoją siłę i wagę, zamachnęła się żelazkiem w tył lego wygolonej głowy. Zamach był dobry. BRZĘK! Żelazo uderzyło go w tył głowy, po prawej. Zahaczyło o prawe ucho, ale w większośd miało stycznośd z czaszką, okrytą tylko bardzo cienką i szorstką warstwą skóry. Gabriel opadł jak worek ziemniaków, lądując na ciele ochroniarza, którego za sobą ciągnął. Emily spojrzała na niego. Wyglądał na przytomnego, jeśli wierzyd cichemu mruczeniu, które wydawał. Ogłuszyła go, ale jak skutecznie? Nie chciała go zabid, więc powstrzymała się od ponownego ciosu. Zamiast tego spróbowała okroczyd stos ciał leżący pomiędzy łóżkiem a ścianą i blokujący jej drogę ucieczki. Najpierw był ochroniarz, którego przysunęła do szafy. Następnie Gabriel, a pod nim drugi strażnik. Mrucząc lekko histeryczne przeprosiny, stanęła lekko na pierwszym ochroniarzy, i zamierzała jakimś cudem okroczyd Gabriela i drugiego ochroniarza. Kiedy wyciągnęła nogę nad ciałem Gabriela, ten się obudził. Chwilowe ogłuszenie, które mu zaserwowała, skooczyło się za szybko. Złapał jej lewą nogę i ociągnął mocno, pozbawiając jej równowagi. Upadła na podłogę obok łóżka, ledwie unikając rozwalenia głowy o drewnianą ramę. Gwałtowny upadek sprawił, 239

że upuściła parowe żelazko na dywan obok siebie. - Ty pieprzona dziwko! – usłyszała krzyk Gabriela. Udało jej się go rozwścieczyd, nie załatwid. Podniósł się na nogi za jej plecami. Gdy próbowała wstad, prawą ręką zadał jej mocny cios w kark. Upadła płasko na twarz. Miała pojęcie, jak on musiał się czud, gdy ona zdzieliła go żelazkiem. - To było cholernie głupie – warknął wściekle. Rozejrzała się na boki i w górę, zobaczyła, że rozciera miejsce z tyłu głowy, gdzie go uderzyła. - Przepraszam. Nie chciałam. Motocyklista zupełnie wylizał się po cisie w głowę. Kucnął i poczuła nacisk jego kolana na swoje plecy, przyszpilający ją do podłogi. - Dałem ci szansę na przeżycie, dziwko. - Wiem. Przepraszam. - Przepraszam nie wyleczy mi bólu głowy. Ty pieprzona bezużyteczna dziwko. Mocno przycisnął jej głowę do dywanu. Wciąż mając na plecach jego kolano, była zupełnie unieruchomiona. Później usłyszała dźwięk, którego najbardziej się bała – Gabriel wyciągnął pistolet spod kamizelki. Przyłożył go do jej potylicy. Była przerażona bardziej, niż kiedykolwiek. Zupełnie zawaliła. Uderzenie go w głowę żelazkiem parowym był głupie. I niepotrzebne. Chociaż, pomyślała przelotnie, mogłoby byd lepiej, gdyby zrobiła to jeszcze raz, mocniej, dużo mocniej. - Nie za fajnie mied coś metalowego z tyłu głowy, co? – warknął Gabriel. Mocniej docisnął wylot lufy do jej czaszki. – Widzisz, jak to jest? Co? Cholernie nieprzyjemnie, co? 240

- Tak. Przepraszam – Emily zaczęła łkad. – Bardzo mi przykro. - jasne, przykro ci. Miałaś szansę! – Wolną ręką złapał ją za włosy i uniósł jej głowę kilka cali nad dywan. – Do cholery, a ja chciałem oddad ci chrzanioną przysługę! Uderzył jej głową w podłogę. Najpierw uderzyła czołem, osłaniając nos przed przyjęciem całego impetu. Ale i tak cholernie bolało. Czuła się zamroczona. Gabriel znowu uniósł jej głowę za włosy i ponownie uderzył. Zrobiło jej się słabo. Nie mogła dłużej powstrzymywad łez. Miała zaraz umrzed i zawieśd matkę. Znowu poczuła lufę pistoletu dociskaną do jej głowy. Krzyknęła z bólu. Później usłyszała metaliczne kliknięcie. Zwolnił blokadę. To tyle. 105 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia Zamknęła oczy i czekała na moment prawdy. Co poczuje? Jak długo będzie czuła ból, gdy pocisk zagłębi się w jej czaszkę? Gdy te i tysiące innych myśli przemykały jej przez głowę, usłyszała trzask z tyłu. Lufa pistoletu Gabriela przestała napierad na jej potylicę. Nadszedł czas. BANG! Wyraźnie usłyszała wystrzał, ogłuszając w pomieszczeniu. Takie uczucia towarzyszyły postrzałowi? Śmierci? Nic nie czuła. Czuła się tak samo. Czuła – moment. O ile się nie myliła, wciąż żyła i oddychała. Co do…? ŁUP! W zamroczeniu odwróciła głowę i spojrzała w lewo. Twarz Gabriela pojawiała się i znikała z jej pola widzenia. Skupiła się na niej i zrozumiała, że leżał na boku obok niej, wpatrując się w nią. Patrzyli sobie w oczy. Później Emily 241

zobaczyła, że oczy Gabriela powoli przewracają się w głąb głowy. Wciąż leżała plackiem na pokrytej dywanem podłodze, nie wiedząc, co się stało. Spod głowy Gabriela ciekła krew. Sączyła się w jej stronę po śmietankowym dywanie. Później, bez ostrzeżenia, jej ogłuszenie rozpłynęło się. Uniosła głowę, by spojrzed za siebie. Nad nią i martwym ciałem Gabriela stał mężczyzna w czerni, którego wcześniej widziała. W jednej ręce trzymał pistolet, z jego lufy wciąż leniwie unosił się niebieskawy dym. Gdy traciła przytomnośd, zdała sobie sprawę, że mężczyzna znany na całym świecie jako Bourbon Kid przybył ją uratowad. I strzelił Gabrielowi w tył głowy. 106 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia Trzydzieści osiem Nigel Powell siedział przy biurku w swoim biurze z głową w dłoniach i oczami przesłoniętymi palcami. Był wyraźnie sfrustrowany. Dwie towarzyszące mu jurorki, Lucinda i Candy, siedziały naprzeciwko. Żadna nie była wyjątkowo błyskotliwa, ale musiałyby byd nadprzeciętnie głupie, żeby nie wyczud jego złego nastroju. Cierpliwie czekały, by odsunął ręce od twarzy. Kiedy to zrobił, najpierw zobaczył obcisłą białą skórzaną kurtkę Candy. Z upływem dnia, jej piersi coraz bardziej chciały się z niego wydostad. Widok zdekoncentrował go na nieco ponad pięd sekund. Jasnożółta sukienka Lucindy przykuła jego uwagę, przypominając mu o jej obecności, więc odwrócił wzrok od cycków Candy i spojrzał na obydwie kobiety. - Powiesz nam, w czym problem? – zapytała Lucinda, nieco ostrzej niż zamierzała. Nie 242

przepadała za Powellem, ale ceniła go. Poza tym, hojnie jej płacił. Właściciel hotelu wydął policzki. Spojrzał każdej z nich w oczy, by mied pewnośd, że wyczuwały jego frustrację. - Straciliśmy trzech finalistów – powiedział ponuro. - Straciliśmy? – zapytała Lucinda. Powiedział to tak, jakby wszyscy zrobili jakieś głupstwo. - Nie żyją. Ktoś ich zamordował. Candy wyglądała na zagubioną. Nigel wiedział, że była dużo bardziej inteligentna, niż ludzie myśleli, ale w pewnym sensie wciąż była stereotypową roztrzepaną blondyną. - Co? Kto? Których? – zapytała. - Straciliśmy Kurta Cobaina, Otisa Reddinga i Johnny’ego Casha. - O mój Boże. A pozostała dwójka? – zapytała. Jej zaangażowanie wyraźnie zwiększyło napięcie suwaka kurtki. - Przygotowałem dla nich uzbrojoną ochronę – odpowiedział Powell nieco pompatycznie. – Myślę, że któryś z uczestników odkrył, kto trafi do finału i wynajął zabójcę, by się ich pozbyd. Lucinda pokręciła głową. - To szaleostwo. Nigdy nie powiedziałabym nikomu, kogo wybraliśmy. - Ja też nie – szybko dodała Candy. Lucinda pochyliła się nad biurkiem. - Masz pomysł, kto mógłby stad za tym wszystkim? – zapytała Powella. - Nie mam pojęcia. Zabójca i facet, który go wynajął, zostali sprzątnięci kilka godzin temu przez innego mordercę. On i dwóch ochroniarzy wywieźli ich na pustynię, żeby ich zabid, ale ta trójka jeszcze nie wróciła. Nie mogę się z nimi skontaktowad. 243

- Słodki Jezu! – głośno jęknęła Lucinda. – Co my teraz zrobimy? Odwołamy konkurs> Powell pokręcił głową. - M-m. Jak mówi przysłowie, show must go on. Musimy tylko znaleźd zamienników dla trzech zmarłych gości. – Spojrzał na nie kolejno. – Jakieś sugestie? Mamy jakieś dwie minuty na podjęcie decyzji. Chcę zaczął finał jak najszybciej. Ten rok zamienia się w cholerny koszmar. Które trzy występy wybieramy? Kogo polubiła publika? Lucinda zaproponowała rozwiązanie. - Może każde z nas zaproponuje kogoś? Będzie sprawiedliwie. Powell wzruszył ramionami. - Może byd. Candy, kogo chcesz? Candy wyglądała na zaskoczoną. - Chcesz, żebym teraz podała ci nazwisko? - Nie, chcę, żebyś zaproponowała kogoś, kto chociaż trochę się nadawał. Zignoruj moją uwagę o dwóch minutach. - Wyczuwam sarkazm? - Tak. Błyskotliwa obserwacja. - Dobra. W takim razie wybieram tego Elvisa. Był uroczy. - To nie powód, żeby go wybierad – prychnął Nigel. - Powiedziałeś, że mamy wybrad po jednym, to mój wybór. 107 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia - Nic z tego. Nie wybierzesz kogoś tylko dlatego, że ci się spodobał. - Podaj mi jeden powód, dla którego nie powinnam go wybrad. Nie osobisty.

244

- Dobra. Nie podoba mi się. Naprawdę mi się nie podoba. Candy westchnęła głęboko. - Dobra – wydęła usta. – W takim razie wybieram Freddiego Mercury’ego. Zadowolony? - Tak – powiedział Powell, po raz pierwszy się uśmiechając. – Był całkiem niezły, ale nie bardzo dobry. – Zwrócił się do drugiej jurorki: - A ty, Lucinda? Lucinda zmarszczyła brwi i chwilę myślała nad pytaniem. - Ten Blues Brother był niezły – powiedziała z namysłem. - Ten z harmonijką? W czerwonych spodniach? – Candy nie mogła ukryd pogardy. - Tak. Spodobał mi się. Miał coś w sobie. Powell zrobił minę. - Serio? Ja pomyślałem, że z tą całą harmonijką był raczej żałosny. - Mamy wybrad jednego wspólnie czy co? Powiedziałam Blues Brother i przy nim zostaję. – Lucinda była bardziej zdeterminowana niż Candy. Powell nie miał czasu na sprzeczki. - Dobra – powiedział. – Mamy już czterech finalistów. Kogo ja powinienem wybrad? – Przez kilka sekund stukał palcami w biurko, przywołując w pamięci wszystkich piosenkarzy, których oglądali. - Widziałeś nie więcej niż połowę występów – wytknęła Lucinda. Miała rację. Przez ciągłe wychodzenia w czasie przesłuchao ominęły go występy wielu uczestników. - Racja. A wszyscy, których widziałem, byli okropni. – Nagle wpadło mu do głowy jedno nazwisko. – Wiem. Kiedy byłem w holu, słyszałem, że publika szalała na punkcie Janis Joplin. Wydaje się, że była gwiazdą konkursu. Myślę, że ją wytypuję. Lucinda i Candy wyglądały na zaskoczone. Lucinda odezwała się w imieniu ich dwóch.

245

- Nawet jej nie widziałeś! - Och, co to ma do rzeczy? Judy Garland i tak ma zwycięstwo w kieszeni. Nikt jej nie pokona. Poza tym, dobrze byłoby mied w finale jeszcze jedną kobietę. - Tak, ale wierz mi, nie tą kobietę – zaprotestowała Lucinda. - Wystarczy – Powell machnął odmownie ręką. – Każdy miał wybrad jedną osobę, a ja zostaję przy niej. - Ale… - Żadnych ale, do cholery! – niemal krzyknął, po czym kontynuował spokojniejszym głosem. – To tyle. Bóg wie, że konkurs przebiega zgodnie z planem. Musze wykonad kilka telefonów. Wy dwie możecie iśd powiedzied Ninie, kogo wybraliśmy do finału. Idźcie. No. Zamknijcie za sobą drzwi, dobra? Lucinda i Candy wstały z miejsc i podeszły do drzwi. Kiedy wychodziły, Lucinda jeszcze raz spróbowała perswazji. - Nigel, ta Janis Joplin? Naprawdę, nie możesz… - Mogę, do cholery. Wynocha! 108 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia Trzydzieści dziewięd Emily otworzyła oczy. Jej wzrok był rozmyty, oczy ją piekł. Szybko dotarł do niej pulsujący ból w czole. Leżała na łóżku, gapiąc się w sufit. Czuła na twarzy wyschnięte łzy, ale nie pamiętała, by płakała ani dlaczego bolała ją głowa. Przyłożyła dłoo do czoła, sprawdzając, czy było równie opuchnięte, jak się zdawało. Gdzieś z bliska odezwał się zimny, grobowy głos.

246

- Jak się czujesz? Dźwięk ją zaskoczył i usiadła prosto. Natychmiast tego pożałowała. Głowa jej pulsowała. Na koocu łóżka, na którym leżała, siedział mężczyzna. Z tego co wiedziała, nie była w pokoju, w którym umieścił ją Nigel Powell. Szybko przebiegła wzrokiem po okolicy, by ocenid swoje położenie. Szybki ruch oczu jeszcze trochę pogorszył jej ból głowy. Była w jakimś innym hotelowym pokoju. Był podobny do tego, w którym umieścił ją Nigel Powell, ale ten był trochę mniejszy i z pojedynczym łóżkiem. Przerażający gośd, który wcześniej był dla niej niemiły, siedział w nogach łóżka. - Jak się czujesz? – zapytał ponownie. - Kim jesteś? Co ja tutaj robię? – zapytała, bojąc się poznad odpowiedź. - Ktoś próbował cię zabid – lakonicznie odpowiedział mężczyzna. Emily nagle przypomniała się chwila, gdy musiała zmierzyd się z motocyklistą Gabrielem. Pamiętała, że uderzyła go parowym żelazkiem i pozbawiła przytomności. Chciała uciec, ale nie poszło tak dobrze, jak oczekiwała. Później przygniótł ją do ziemi i kilka razy uderzył jej głową w podłogę. Później wszystko było rozmazane. Jakim cudem skooczyła z tym gościem? Jakie miał wobec niej plany? - Co się stało? Pamiętam, że męczyłam się z tym motocyklistą i… - Przypomniała sobie widok twarzy Gabriela obok swojej na dywanie. Sposób, w jaki patrzył na nią przez sekundę, nim oczy mu się przewróciły. – Co mu się stało? Nie żyje? - Strzeliłem mu w głowę. Więc tak, raczej nie żyje. - O Boże! Emily nie popierała przemocy, pomijając incydent z żelazkiem. A stanowczo nie była zwolenniczką zabójstw. A 247

tamtej chwili jednak myślała jedynie o tym, jak super było siedzied obok faceta, który zabił kogoś, by ją uratowad. Takie rzeczy zdarzały się tylko w filmach. - Zrobiłeś to dla mnie? – wyjąkała. Ból w głowie wciąż trochę ją otępiał. W przeciwnym razie nigdy by się nie odsłoniła, chodby na moment, żeby mógł się dowiedzied, o czym myślała. - Tak. - To niesamowite. Kiedy tylko wypowiedziała te słowa, poczuła, że pąsowieje ze wstydu. Potarła bolące czoło, ręką zasłaniając rumieniec na policzkach. By ukryd zakłopotanie, szybko zadała kolejne pytania. - Ale nim jesteś? Dlaczego go zabiłeś? - Słyszałaś kiedyś o Bourbon Kidzie? - Tak. Chodzi ci o tego psychopatę-alkoholika, który zabija niewinnych ludzi? To jakiś dziwak. Powinni go zamknął i… - Urwała. – To ty, tak? – zapytała miękko. - Tak. - Wybacz. - Nie potrzebuję powodu, żeby kogoś zabid, ale kiedy wszedłem do twojego pokoju, facet chciał cię zabid. Celował ci w głowę z pistoletu. - O Boże – Emily przypomniała sobie uczucie towarzyszące naciskowi broni Gabriela na jej czaszkę. – Chciał mnie zastrzelid, prawda? - Nie. - Co? - Okazało się, że ma nienaładowany pistolet. Chciał cię tylko trochę nastraszyd. 248

Emily zakryła usta dłonią. Czyli Gabriel jednak nie był taki zły. - O Boże, musiało byd ci głupio, że go zabiłeś! – wykrzyknęła. 109 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia - Nie. I tak bym go zabił. Emily zmarszczyła brwi. - Dlaczego? - Bo tak, popieprzeniec. - Uch… no… dobra. Więc kim on był? Co tu robił? - Nazywał się Gabriel. Był swego rodzaju kaznodzieją. - Kaznodzieją? Dlaczego człowiek boży miałby udawad, że chce mnie zabid? To nie ma sensu. - Pan działa w sposobu niepojęte. – Emily spojrzała na niego bystro, sprawdzając, czy sobie z niej żartuje. Jego twarz nie wyrażała żadnych emocji. - No łał. – Próbowała to wszystko przyswoid. Znowu potarła czoło. Od tego całego myślenia coraz bardziej bolała ją głowa. Ale chciała dowiedzied się czegoś jeszcze. – Słuchaj, o ile się nie mylę, kiedy przedtem się spotkaliśmy, nie pałałeś do mnie sympatią. Próbuję zrozumied, dlaczego obroniłeś mnie przez tym uzbrojonym kaznodzieją. - Przypominasz mi kogoś. Kogoś, o kogo się troszczyłem. - Dziewczynę? - Mniej więcej. - Co się z nią stało? - Jest w pace. Za morderstwo. 249

- Domyśliłam się. - Co? - Wybacz. Nie o to mi chodziło. Kid spojrzał na nią twardo. - W porę przeprosiłaś – warknął. - To od uderzeo w głowę. Nie chciałam byd nieuprzejma. - Jasne. – Wyglądało na to, że stracił zainteresowanie. Po chwili znów się odezwał, bardziej nagląco. – Słuchaj, musisz stąd znikad. Pewne osoby chcą ci przeszkodzid w wygraniu w konkursie. Są gotowi cię zabid. - Dlaczego? Co się dzieje? Ten motocyklista – Gabriel, tak mówiłeś? – powiedział mi, że trzej inni piosenkarze zostali zabici. Ale Nigel Powell mówił, że dopadło ich, to, zatrucie pokarmowe, czy coś takiego. Kto mówi prawdę? - Nie żyją. - Zatruci? - Nie. Zabiłem ich. - Co? Zabiłeś Otisa Reddinga, Kurta Cobaina i Johnny’ego Casha? - Tak. - Dlaczego? - James Brown zaoferował mi sporą sumkę. Emily wyglądała na zaskoczoną. - Juliusz? Dlaczego? - Bo chce wygrad. Znowu potarła czoło. Wszystkie te nowe i przerażające informacje to za dużo na jej pulsujący ból głowy. - Przepraszam, ale naprawdę nie rozumiem. Boli mnie głowa, a to nie ułatwia myślenia. 250

– Dotarło do niej, że straciła poczucie czasu. – O Boże, ogłosili już finalistów? Jak długo leżałam? Muszę wystąpid w finale. Poderwała się z łóżka. Gwałtowny ruch przyprawił ją o zawroty głowy i lekkie nudności, więc szybko z powrotem usiadła. Kid wstał i ustawił się między nią a drzwiami. - Posłuchaj mnie, bo to ważne – powiedział. – Ten konkurs to żart. Tylko nieśmieszny. - Wiem. - Nie. Nie wiesz. Nie wiesz nic. Więc zatkaj się i słucha. Wszyscy poprzedni zwycięzcy sprzedali dusze diabłu, kiedy podpisali kontrakt z Powellem. A teraz wszyscy są bezmózgimi zombie, które ledwie myślą. Przed momentem 110 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia na parkingu natknąłem się na Buddy’ego Holly i Dusty Springfield, którzy wyglądali, jakby rozkładali się już od jakiegoś czasu. Zapanowała długa cisza, gdy Emily czekała, aż Kid rozwinie dziwną myśl. Nie zrobił tego. - O czym ty mówisz? Nadpałeś się? – wykrztusiła w koocu. - Nie. Nie śpiewaj w finale. Musisz stąd spieprzad. Ja robię to samo. Podrzucid cię? Zabiorę cię do najbliższego miasta. Teraz nie jest tutaj najbezpieczniej. Wszędzie dookoła są pieprzone nieumarłe matoły. Te brednie zaczynały działad Emily na nerwy. - Nieumarłe? Wybacz, ale nic, co mówisz, nie ma sensu – powiedziała lekko nauczycielskim tonem. – Nie chcę byd nieuprzejma, ale jesteś znany jako psychopata, więc kiedy mówisz o nieumarłych ludziach i umowach z Diabłem, 251

jestem skłonna myśled, że to wszystko wytwory twojej… cóż… chorej wyobraźni. Jeśli chciała go sprowokowad, nie udało jej się. - Po prostu nie wygrywaj tego konkursu, dobra? – powiedział bardziej grobowym tonem niż zwykle. - Słucha, przykro mi, naprawdę. I dziękuję za trochę. Ale od zawsze marzyłam, żeby zarabiad na życie śpiewaniem, zwłaszcza w takim miejscu. Milion dolarów nagrody zmieni moje Zycie. Pracowałam na to całe życie. To dla mnie i mojej mamy. Chcę, żeby wiedziała, że nie starałyśmy się na próżno. Jest chora. Moja mama jest chora. – Słyszała, że podnosi głos, ale postanowiła kontynuowad. – Zostało jej kilka miesięcy życia i chcę, żeby jej ostatnie dni były wyjątkowe. Aktualnie nie mamy nic, a dzięki tym pieniądzom mogłabym zapewnid jej odpowiednią opiekę. Wiedziałaby, że wreszcie przejęłam po niej pałeczkę. Zaszłam tak daleko i nie mam zamiaru tego odrzucad tylko dlatego, że ty myślisz, że są tutaj duchy. - Więc wygraj konkurs, ale nie podpisuj kontraktu. - Nie. - Co? Emily pokręciła głową. - Nie. Gdyby twoja matka umierała, a ty miałbyś szansę utrzymad ją trochę dłużej przy życiu, nie zrobiłbyś wszystkiego, żeby to osiągnąd? - Zabiłem swoją matkę. - Och. – Przez chwilę była zbyt zaskoczona, żeby mówid. Wreszcie się odezwała, by wyjaśnid sytuację. – Ale… - Po. Prostu. Wracaj. Do. Domu. Twoja matka zrozumie. Coś w Emily pękło. 252

- Tak, na pewno zrozumie, leżąc w jakimś zapyziałym domu opieki i wydając ostatnie tchnienie. A ja powiem „Tak, wybacz, Mamo, ale odpuściłam sobie szansę zdobycia dla ciebie dobrej opieki, ponieważ psychol z tendencją do picia powiedział mi, że sprzedam duszę Diabłu, jeśli wygram ten konkurs”. Kida nie poruszył jej agresywny sarkazm. - Wiesz, że konkurs jest ustawiony – powtórzył. – W tajemnicy zostałaś wytypowana do finału. Nie udawaj teraz takiej pieprzonej cnotki. Emily uniosła brew. - Och, przepraszam. Czyżbyś ty uczył mnie moralności? - Tak, owszem. - No nieźle. Z twoich ust i tak dalej. Wybacz, ale nie sądzę, żebyś był odpowiednim człowiekiem do osądzania innych. – Jej głos złagodniał, gdy kontynuowała. – Jestem wdzięczna, że byd może uratowałeś mi życie i w ogóle, ale muszę wygrad ten konkurs. On znaczy dla mnie wszystko. Więc przepraszam, ale zaśpiewam w finale. Nie powstrzymasz mnie, chyba że zabijesz. Więc zdecyduj się. Albo mnie stąd wypuścisz, albo wyjmiesz broo i mnie wykooczysz. Nie boję się śmierci. - Boisz. - Nie. Nie boję się śmierci za coś, w co wierze. Bourbon Kid włożył jedną rękę pod kurtkę. - Dobra. Nie dałaś mi wyboru. 111 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia Czterdzieści 253

Sanchez nikomu by się do tego nie przyznał, ale ekscytował się nadchodzącym ogłoszeniem wykonawców, którzy dostali się do finałowej piątki konkursu Powrót z Martwych. Stał za kulisami z Elvisem, patrząc na innych kandydatów czekających ze zdenerwowaniem na wezwanie na scenę, by poznad swoje przeznaczenie. Kandydaci stanowili prawdziwą mieszankę wybuchową, począwszy od tych, którzy wyglądali dokładnie jak piosenkarze, których udawali, aż po tych, którzy byli po prostu żałosnymi imitacjami. Najlepszy był Freddie Mercury, wyglądający naprawdę przekonująco. Miał na sobie parę obcisłych białych spodni z czerwonymi paskami po bokach i żółtą skórzaną kurtkę narzuconą na biały podkoszulek. Gęsta czarna broda i królicze zęby jeszcze dodawały mu autentyczności. Sanchez nie widział jego występu na przesłuchaniu, ale jeśli miał głos pasujący do wyglądu, na pewno się dostał. Po drugiej stronie znajdowały się nieprzekonujące dziwadła. Jeden w szczególności się wyróżniał: facet w średnim wieku zwany Richardem, którego wygląd i zachowanie stylizowane były na Jimiego Hendrixa. Jego strój składał się z ciasnych czarnych spodni, butów na wysokim obcasie i białej koszuli pod fioletowym płaszczem. Na jego nieszczęście, kilku innych uczestników nosiło imię Richard. W efekcie ludzie nazywali do Małym Richardem, co wyraźnie go wkurzało. Był też imitator Franka Sinatry z wielkim białym bandażem na nosie, który chodził w kółko i rozpowiadał, że ktoś ukradł mu kapelusz. Uwagę Sancheza zwróciło zachowanie Juliusza, udającego Jamesa Browna. Czy ten facet naprawdę mógł byd trzynastym Apostołem? Wyglądał trochę podejrzanie i podejrzliwie patrzył na innych 254

uczestników. W pewnym momencie jego wzrok napotkał Sancheza. Juliusz uśmiechnął się i skinął do niego i Elvisa, prawdopodobnie zakładając, że byli przyjaciółmi Gabriela. Sanchez uprzejmie odwzajemnił skinienie. Nie było sensu zrażad do siebie ulubieoców Boga. W Dni Sądu dobrze byłoby mied w nich sojuszników. Czy wiedział, że Sanchez wiedział, kim był? To dało właścicielowi baru do myślenia. Czy juliuszowa wersja Jamesa Browna była na tyle dobra, by go wypromowad? A Judy Garland? Czy Gabriel – albo ten drugi morderca, Angus – wyeliminował ją z konkursu? Co będzie, jeśli zostanie wyczytana i się nie pojawi, ponieważ została zabita? Kim będą pozostali finaliście, skoro przynajmniej trzej, byd może czterej, oryginalni nie żyli? Kątem oka dostrzegł, że Elvis kiwa się na stopach jak bokser szykujący się do walki. Z wysiłkiem Sanchez wyrwał się z rozmyślao i zaczął wydawad pokrzepiające dźwięki, zapewniając przyjaciela, że jego wejście do finału to tylko formalnośd. Chociaż Elvis nie potrzebował pokrzepienia, prawdopodobnie doceniał jego starania. - Ej, co zrobisz, jeśli cię wybiorą, co? – zapytał Sanchez. – Wiesz, jeśli ty przejdziesz, a James Brown nie? Sanchez zmierzył Jamesa Browna spojrzeniem, tak jak Sanchez przed chwilą. Odpowiedział, nie odrywając wzroku od Ojca Chrzestnego Dusz w jasno fioletowym garniturze. - Jestem pewny, że przejdzie. Nie sądzę, żeby Bóg skazywał nas na ostatnie dwadzieścia cztery godziny a później nie zakwalifikował swojego Apostoła do finału. - Mam nadzieję, że masz rację. - Mam. 255

- To gdzie jest Gabriel? Myślisz, że załatwił już Judy Garland? - Myślę, że dlatego jeszcze jej tutaj nie ma. – Elvis nie wydawał się przejęty. Sanchez pomyślał o tym przez chwilę. Imitatorka Judy Garland nie zrobiła niczego złego, z tego co wiedział. Uśmiechnęła się do niego, przywitała się z nim za kulisami. Żaden inny drao tego nie zrobił. Potencjalne gwiazdki, pomyślał. Żeby nie posrali się z tej dumy. Jak dotychczas, wydawała się jedyną osobą nie mającą na swoim punkcie bzika. Mimo że Sachez lubił Gabriela i był mu wdzięczny za wybawienie z łapsk zombie na pustyni, nie podobała mu się myśl, że jego nowy przyjaciel gdzieś w hotelu z zimną krwią zamordował niewinną młodą kobietę. Zwłaszcza taką, która mile się do niego uśmiechała. Nawet jego przyjaciele rzadko to robili. Rozważał niewygodę tej sytuacji, gdy pojawił się ochroniarz i grzecznie poprosił go, by opuścił tereny zakulisowe. Ostatni raz życzył Elvisowi powodzenia i skierował się w okolice sceny, gdzie mógł oglądad pokaz zza jednej z wielkich czerwonych kurtyn, które wciąż były rozciągnięte i ukrywały scenę. 112 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia Ledwie dotarł do swojego punktu widokowego, gdy poza sceną zapanowała ciemnośd, a z systemu nagłaśniającego rozległo się bębnienie. Chwilę później zastąpił je cudowny głos prowadzącej konkurs, Niny Foriny. - Panie i panowie – powiedziała dramatycznie. – Proszę o oklaski… dla… naszych… jurorów! W tej chwili kurtyna się rozsunęła, a reflektor oświetlił środek sceny, gdzie dumnie stali trzech jurorzy. Sanchez był niewidoczny za kurtyny. Miał doskonały widok na całą sytuację. Brakowało mu tylko wygodnego fotela, paczki 256

popcornu i kilku butelek piwa. Jurorzy wciąż stali na środku sceny i przyjmowali owacje od publiczności. Uznawszy, że już wystarczy, zajęli miejsca za stolikiem, który stał na wysokości Sancheza. Kiedy oklaski, okrzyki i gwizdy zaczęły zanikad, scena znów pojaśniała i Nina Forina elegancko weszła na środek. Stała przez chwilę, błyszcząc lśniąco białym uśmiechem, kłaniając się przy ostatkach aplauzu publiki. Później wyciągnęła ręce, a audytorium ucichło. - Witajcie. Jesteście gotowi, by poznad finalistów? - Taaaaak! - Nie słyszę. Czy jesteście gotowi, by dowiedzied się, kim jest piątka naszych finalistów? - TAAAAAAAK! Nina klaskała wraz z ryczącym tłumem, po czym odwróciła się bokiem i wykonała gest w kierunku kulis. Blask świateł uwidocznił Sanchezowi coś, czego się nie spodziewał. Jej suknia była właściwie przezroczysta. Jezu. Wszyscy uczestnicy zaczęli wylewad się na scenę za nią. Było ich około stu, ale na scenie wydawało się dwukrotnie więcej. Elvis wyszedł jako jeden z pierwszych, machając i posyłając całusy. Wyglądał na pewnego siebie, w przeciwieostwie do Juliusza, który – ku zaskoczeniu Sancheza – wydawał się trochę podenerwowany. Kiedy hałasy zmieniły się w delikatne szmery, Nina zwróciła się do stolika sędziowskiego, ustawionego przodem do sceny a tyłem do publiczności. - Nigel, czy możesz powiedzied nam, kto jako pierwszy dostał się do finałowej piątki dzisiejszego konkursu? Powell wiedział dumnie pomiędzy dwoma towarzyszkami. Jego twarz pojawiła się na ogromnym telebimie z 257

tyłu sceny, co – z powodów nieznanych Sanchezowi – wywołało okrzyki od kilku kobiet na widowni. Jakby patrząc w lustro, Powell gapił się na ekran i posyłał swój przesadnie wybielony, zębiasty uśmiech kontrastujący z jego pomaraoczową opalenizną. Odczekawszy tak długo, że Sanchez zaczynał mied mdłości, wreszcie odpowiedział na pytanie Nina. - Z chęcią, Nino – powiedział z uśmiechem, który Sanchez uznał za równie mdlący. – Pierwszy finalista zauroczył nas swoją popisowością. Jego śpiew nie był najlepszy, ale jeśli w finale wybierze odpowiednią piosenkę, ma poważne szanse na wygraną w konkursie. Nino, naszym pierwszym finalistą jest… Przerwał na beznadziejnie długi moment, by rozdrażnid publicznośd, po czym ogłosił – Freddie Mercury! Imitator Freddiego Mercurego podskoczył z radości, wyrzucił pięśd w powietrze i głośno szepnął „Tak!” Podszedł do Niny Foriny, która uścisnęła do i pocałowała w policzek, po czym skierowała kilka jardów na prawo od siebie. Freddie rozejrzał się i dostrzegł Sancheza, posłał mu więc szeroki olśniewający uśmiech. Sanchez go odwzajemnił i przez zaciśnięte zęby wyszeptał „szpaner” i „fiut”. Powell ponownie igrał z publicznością, nim ogłosił, że drugą finalistką była Janis Joplin. Uradowana wokalistka wyskoczyła z tłumu uczestników na tyłach sceny, machając ręką jak hiperaktywna uciekinierka z przytułka dla obłąkanych. Była hippiską z długimi brązowymi włosami, okrągłymi okularami przeciwsłonecznymi w bladych oprawkach, ubraną w zieloną kwiecistą suknię, która kooczyła się tuż nad jej kolanami. Nie dbała o wysokie obcasy, wolała parę wygodnych białych trampek. Strój wykaoczały niezliczone warkoczyki różnej długości wiszące wokół jej 258

szyi, wśród nich ogromny symbol yin-yang dyndający na wysokości brzucha. Wymieniła z Niną obowiązkowy uścisk i pocałunek, na co publicznośd zareagowała zaskakująco entuzjastycznie, po czym zajęła miejsce obok Freddiego Mercurego. Już dwójka, pomyślał Sanchez. Zostały tylko trzy miejsca. Mam nadzieję, że Juliusz ma jakiś konkretny plan na wypadek, gdyby go nie wybrali. W innym razie jest plan się spieprzy. Wyraźnie napuszony ociekający słodyczą głos Powella zagrzmiał głośno i wyraźnie po raz trzeci. 113 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia - Kolejny uczestnik w finale – już trzeci z pięciu – to mężczyzna z najbardziej niesamowitą parą czerwonych skórzanych spodni, jakie widziałem… Blues Brother! Gdy publicznośd krzyczała i okazywała zadowolenia, Sanchez zobaczył wyłaniającego się z tłumu czarnego mężczyznę przebranego za jednego z Blues Brothersów. Nosił czarny garnitur, białą koszulę z cienkim czarnym krawatem i parę okularów przeciwsłonecznych. Na głowie miał coś, co przypominało zaginiony kapelusz Franka Sinatry. Podszedł do Niny Foriny, wyglądając, jak ocenił Sanchez, trochę beznadziejnie. Pogratulowała mu uprzejmym uściskiem i cmoknięciem w policzek, po czym on ruszył na miejsce obok Janis Joplin. Sanchez podrapał się po głowie i próbował zrozumied coś z komentarza Powella o „czerwonych skórzanych spodniach”. Blues Brother nosił czarny garnitur – czarną marynarkę i czarne spodnie. Może główny juror był daltonistą? Może dlatego wybrał czarnego Blues Brothera? 259

Sanchez lojalnie liczył, że Elvis się dostanie, ale nie będąc wybranym w pierwszej trójce, miał coraz mniejsze szanse. W idealnym przypadku dwoma ostatnimi finalistami zostaliby Elvis i Juliusz. Elvis mógłby wtedy specjalnie przegrad w finale, przez co Juliusz miałby tylko trzech do pokonania. Prawda była taka, iż było to tylko pobożne życzenia. Albo oszustwa. Dłonie Sancheza strasznie się pociły. Świadomośd, że do hotelu zmierzały żądne krwi i ludzkiego mięsa zombie, była zła. Ale wiedza, że jedyna szansa na wydostanie się żywym z Diabelskiego Cmentarza spoczywała na ramionach udawacza Jamesa Browna, zupełnie pozbawiała go pewności siebie. Na ogromnym ekranie Powell odczekał, by rozochocona publicznośd się uciszyła, nim ogłosił kolejny wybór jury. - Nasz czwarty finalista zachwycił już w czasie wcześniejszego występu. To ktoś pełen energii i niewątpliwie jeden z najlepszych showmanów w tym konkursie. Panie i panowie, czwartym uczestnikiem przechodzącym do finału jest… James Brown! Sanchez poczuł ogromną ulgę. Miał cholerną nadzieję, że Juliusz faktycznie był wybawcą, którego przewidywał Gabriel. Lepiej żeby był tym, za kogo się podaje, szepnął do siebie, gdy Juliusz wyłonił się spomiędzy tłumu kandydatów na tyłach. Szedł jak ślepiec, wydając charakterystyczne dla Jamesa Browna „heh”. Plan wciąż miał okazję się spełnid. Jakikolwiek był. Ponownie aplauz ustąpił miejsca pełnej oczekiwania ciszy. - I wreszcie – ogłosił Powell. – Piąty uczestnik mógł byd absolutnie pewny swoje udział w finale, 260

zaprezentowawszy nam prawdopodobnie jak lepszy wokalnie utwór w zawodach. Panie i panowie, ostatnim finalistą jest… Judy Garland! Publicznośd zaczęła wiwatowad jeszcze głośniej niż przy którymkolwiek z wcześniejszych finalistów, ale tym razem trwało to krótko. Okrzyki zanikły, gdy okazało się, że Judy Garland nie było na scenie. Niebawem zaniepokojone pomruki tłumu przesłoniły pojedyncze okrzyki. Wszyscy zaczęli się rozglądad, jakby oczekiwali, że zaginiona piosenkarka wyłoni się zza rogu lub zza innego pełnego nadziei – a teraz srodze zawiedzionego – kandydata stojącego na kraocu sceny. - Judy Garland? – z nadzieją zapytał Powell. – Czy Judy Garland jest z nami? Nina Forina dołączyła. - Judy Garland? Może wróciła do Kansas? – powiedziała z nieszczerym śmiechem. Wśród publiki przebiegł szmer niesmaku. Sanchez pocieszał się myślą, że nie tylko on w tym pomieszczeniu popełniał głupie gafy. Czekał, aż Judy Garland wyłoni się spomiędzy tłumu innych uczestników. Kątem oka dostrzegł, że Juliusz w geście zwycięstwa zacisnął splecione na piersi pięści. Gabriel musiał wykonad zadanie. Judy Garland nie dostanie się do finału. Sanchez czuł się winny. Jej niepojawienie się niemal równało się z faktem, iż swatała brutalnie zamordowana tylko po to, by facet podający się za trzynastego Apostoła mógł uratowad innych ( w tym Sancheza). Zabrzmi to brutalnie, ale tak jest lepiej dla wszystkich, pomyślał sentencjonalnie właściciel baru. Przez kilka minut panowała niepewnośd, a jurorzy naradzali się między sobą. Ochroniarze ruszyli na korytarze,

261

by sprawdzid, czy panna Garland nie idzie w tę stronę. Sekundy mijały, a ona się nie pojawiała, publicznośd zaczęła się niecierpliwid. W kierunku sceny poleciało kilka plastikowych kubków. Sprawdzający korytarze ochroniarze wymieniali 114 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia się informacjami przez walkie-talkie. Konkursowi groziła zmiana w ogromną porażkę. Strażnicy wracali pojedynczo, kręcąc głowami: piątej finalistki nigdzie nie było. Nigel Powell musiał improwizowad, ale w tym by naturalnie dobry. I wiedział to. Ze swojego miejsce na środku stołu sędziowskiego, gestami uspokajał tłum, każdy jego ruch był powtarzany i wyolbrzymiany na ekranie na tyłach sceny. - Cóż, panie i panowie, wygląda na to, że Dorotka zgubiła się gdzieś na Żółtej Brukowanej Ścieżce! Publicznośd szczerze się zaśmiała (chociaż jego żart nie był lepszy od wcześniejszych prób Niny Foriny). Kiedy śmiech ucichł, kontynuował: - Wobec tego wybierzemy szóstego w kolejności najlepszego uczestnika. Przyjmijcie oklaskami wykonawcę, który zaskoczył nas wszystkich swoim muzycznym talentem. Panie i panowie, piątym finalistą będzie… Elvis Presley! Elvis wmaszerował na przód sceny z pewną siebie miną człowieka, którego miejsce w finale było pewne. Posyłał całusy i machał do publiczności. Pocałowawszy Ninę Forinę i ścisnąwszy ją za tyłek, podszedł do pozostałych finalistów. Spojrzał na Sancheza i uniósł obydwa kciuki, gdy zajął miejsce obok Juliusza na koocu rzędu. Nina, zaczerwieniona po nieprzyzwoitym (chociaż nie do kooca nieprzyjemnym) 262

chwycie Elvisa, uniosła mikrofon do warg i gestami uciszyła tłum. - No dobrze – krzyknęła. – Mamy pięciu finalistów. Nagrodźmy ich kolejną serią oklasków! Tłum wstał z miejsc, wiwatując głośno, tupiąc i bijąc brawo. Po kilku sekundach wiwatów Sanchez zauważył, że głośnośd publiki wzrosła o kilka decybeli. Początkowo myślał, że ktoś na scenie się przewrócił, ponieważ wśród widowni zapanowała jakaś dzika radośd. Wyciągnął szyję i kręcił głową w obie strony, mając nadzieję zobaczyd dowody tego masakrycznie żenującego potknięcia. Umarłby z zawodu, gdyby to ominął. Publiczne gafy były tym, co Sanchez kochał najbardziej na świeci. Wtedy zobaczył przyczynę wyjątkowo głośnych wiwatów. Zupełnie znikąd na scenie pojawiła się Judy Garland. Wyglądała na roztrzęsioną, ale z każdym krokiem w stronę Niny Foriny i każdym kolejnym okrzykiem publiczności zdawała się odzyskiwad równowagę. Ta młoda kobieta bez wątpienia była ulubienicą tłumu, a patrząc na szeroki uśmiech na twarzy Powella, także i jego. Wstał z miejsce i jeszcze raz uciszył publicznośd gestem. Kiedy się uspokoili, kazał im czekad w ciszy jeszcze chwilę, nim ogłosił to, na co czekali. - Dobrze, moi drodzy. Kto powiedział, że w tym roku nie możemy mied sześciu finalistów? Tłum oszalał. Okrzyki aprobaty stały się wręcz ogłuszające. Sanchez spojrzał na Elvisa. Elvis odwzajemnił spojrzenie, marszcząc brwi ze zmartwienia, które zaciemniło mu twarz. Szanse Juliusza na zostanie zwycięzcą poważnie zmalały. 263

I co się stało z Gabrielem? Czterdzieści jeden Emily była niebezpiecznie blisko niedotarcia na scenę na czas. Mogła za to podziękowad Bourbon Kidowi. W koocu uratował jej życie. (No dobra, broo Gabriela nie była naładowana. Ale mógł zatłuc ją nim na śmierd. Albo udusid. Albo… Emily mogła sobie wyobrazid jeszcze kilka opcji.) I nie zabił jej za stawiony aktywny opór. Kiedy sięgnął pod kurtkę, bała się, że zamierza wyjąd broo. Zamiast niej, wydobył paczkę cygar. Mógłby zabid kogoś z cygarem w ustach, ale w jej przypadku się powstrzymał. Co za ulga. Jakkolwiek na to patrzyd, był sławny z powodu zabijania ludzi z trywialnych przyczyn. Na przykład za nic. Gdy stała na scenie, rozważając, co się stało, zorientowała się, iż patrzy na nią Juliusz. Odwzajemniła spojrzenie i skinęła do niego, posyłając niezbyt prawdziwy uśmiech. On zerkał na nią, po czym posłał szeroki i nieszczery uśmiech. Jeśli Kid mówił prawdę, Juliusz spodziewał się, że będzie martwa. Nic dziwnego, że tak dziwnie na nią patrzył. Emily zadrżała. Nie czuła się bezpiecznie. Mogła pomóc jej tylko jedna osoba. Nigel Powell. Gdy wszyscy opuszczali scenę po ogłoszeniu finalistów, Emily podeszła niepewnie do stolika sędziowskiego. Zarządzono dwudziestominutową przerwę. Wiele osób z widowni opuściło swoje miejsca i poszło rozprostowad nogi. Dwie towarzyszki Powella, Lucinda i Candy, również gdzieś zniknęły, co dało Emily doskonałą okazję, by zamienid z Powellem kilka słów na osobności. 115 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia 264

Uśmiechnął się do niej, gdy zobaczył, że się zbliża. - Witaj, Emily – powiedział, wstając. Można było mówid o nim wiele, ale Nigel Powell był dobrze wychowany. Kiedy mu to pasowało. – Myślałem, że już nie zdążysz. Masz niesamowite wyczucie czasu, czyż nie? - Tak. Jest mi okropnie przykro. Właściwie chciałabym z Toba o tym porozmawiad. Mogę zająd ci chwilę? - Oczywiście. Siadaj. – Wskazał, by usiadła po jefo prawej i, kiedy to zrobiła, sam usiadł. – Co mogę dla ciebie zrobid? Emily przemieściła się na krześle; wciąż było ciepłe. - Boli mnie głowa. - Przykro mi to słyszed. Przynieśd ci coś przeciwbólowego? - Ktoś uderzył mnie w głowę pistoletem. – Wiedziała, że to nie była do kooca prawda. Ale ta wersja była krótsza niż pełne wyjaśnienia. - Słucham? - Pistolet. Do pokoju, w którym mnie umieściłeś, włamał się mężczyzna. Zastrzelił obydwóch ochroniarzy i próbował mnie zabid. Mina Powella była tak zdziwiona, jak to tylko możliwe. - O mój Boże. Zacznij od początku. Kto chciał cię zabid? - Motocyklista o imieniu Gabriel. Wygolona głowa, ramiona jak gałęzie drzew. - Jezu. Gdzie jest teraz? - Nie żyje. Jego ciało ciągle jest w tym pokoju, razem z dwoma ochroniarzami. - Nie żyje? Kto go zabił? Ty? - Nie. Facet znany jako Bourbon Kid. Uratował mnie. Z powodów, które według mnie nie mają sensu. 265

- Bourbon Kid cię uratował? - Tak. Według niego Juliusz, udający Jamesa Browna, zapłacił temu Gabrielowi za zabicie mnie. Tak się składa, że pozostali trzej finaliści – no, pierwotni finaliści – też nie żyją. Wiedziałeś o tym? Powell przytaknął, ale nie wyjaśnił, co dokładnie wiedział. - Juliusz, tak? – mruknął. – Powinienem się domyślid. Kiedy pierwszy raz się spotkaliśmy, coś mi się w nim nie spodobało. - Czyli myślisz, że to prawda? Że próbował zabid pozostałych finalistów? Ponownie przytaknął. - Właściwie tak. – Na moment odwrócił wzrok, pogrążony w myślach. Później odwrócił się do niej i powiedział swoim eleganckim głosem. – Dziękuję, że przyszłaś mi o tym powiedzied. Wyrzucę go z konkursu. - Zawiadomisz policję? - Oczywiście. Powinny zająd się tym odpowiednie władze. Zamkną go w pudle. I, jak sądzę, wyrzucą klucz. Emily odetchnęła z ulgą. - Bogu dzięki. Martwiłam się, jak na to zareagujesz. - Spokojnie. – Powell wstał. – Wród do innych uczestników. Nie mów o tym nikomu, a cokolwiek będziesz robid, nie oddalaj się od tłumu. Cały czas bądź w grupie. Pozbędę się Juliusza i tego, kogo wynajął, by zniszczyd mój koncert. Ty martw się swoim występem. Ponieważ, kiedy go wyrzucę, masz właściwie zagwarantowane zwycięstwo. - Nie dlatego ci o tym mówiłam – powiedziała defensywnie Emily. - Wiem. Led już. – Mrugnął do niej. – Ludzie pomyślą, że konkurs jest ustawiony, jeśli będziemy sobie tak miło gawędzid. 266

- Dziękuję. – Emily wstała z miejsce i skierowała się za kulisy. Dostrzegła tył żółtej marynarki Freddiego Mercurego kilka kroków przed sobą, więc pobiegła za nim. W grupie jesteś bezpieczna, powiedziała do siebie, dopóki trzymasz się z dala od Juliusza. Nigel patrzył, jak schodzi ze sceny i myślał o tym, czego właśnie się dowiedział. Czyli to Juliusz był kamykiem z trybikach, agentem zniszczenia, próbującym zniszczyd konkurs. Nie wiedział dlaczego, ale to się nie liczyło. James Brown, Ojciec Chrzestny Dusz, zostanie wyeliminowany, zanim będzie miał szansę zaśpiewad w finale. 116 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia Czterdzieści dwa Członkowie orkiestry w Hotelu Pasadena dwiczyli większośd dnia. Byli więc niesamowicie zawiedzeni, dowiedziawszy się, że trzy z wydwiczonych piosenek nie były już potrzebne. W ostatniej chwili Nigel Powell poinformował ich, że zagrają tylko dla dwójki finalistów. Reszta będzie śpiewad do pozbawionych warstwy tekstowej utworów, które tutejszy DJ ściągał już z Internetu. Co zrozumiałe, muzycy byli niesamowicie sfrustrowani i głośno wyrażali swoje niezadowolenie, idąc hotelowymi korytarzami do loży dla orkiestry przed sceną. Dwudziestu czterech muzyków plus pianista i perkusista, niosąc swoje instrumenty, tworzyło długi szpaler pomiędzy miejscem prób a aulą. Wielu z nich robiło to, wiedząc, że ich umiejętności i instrumenty w gruncie rzeczy nie były potrzebne. Będą tylko siedzied w loży i obserwowad koncert. Jednym z nich był Boris, gitarzysta. Jego partie

267

straciły na znaczeniu. Były jego dwudzieste pierwsze urodziny, a granie na koncercie miało byd jego największym muzycznym sukcesem. Ale teraz starszy rangą gitarzysta, Pablo, wystarczy, by wykonad te dwie konkretne piosenki. Czując się, lekko mówiąc, marnie, Boris wlókł się na koocu grupy, złorzecząc na swojego pecha. Gdy zmierzali długim korytarzem z holu na scenę, zauważył, że członkowie orkiestry idący przed nim zaczynają się dzielid jak Morze Czerwone przez Izraelitami. Zobaczył idącego środkiem grupy muzyków muskularnego mężczyznę w czarnej skórzanej kurtce z ciemnym kapturem naciągniętym na głowę, ocieniającym jego twarz. Boris odsunął się, by go przepuścid, ale mężczyzna sięgnął i złapał go za rękę. - Hej, ty – powiedział grobowym głosem. - Tak, no… hej – odpowiedział Boris. Coś w tym mężczyźnie wprawiało go w zdenerwowanie. - Szukałem cię. - Mnie? Dlaczego? - Facet na górze chce z tobą pogadad. - O czym? - Skąd mam wiedzied, do cholery? - Cóż, za chwilę powinienem zaczynad występ. - To dotyczy tego cholernego koncertu. Facet chce, żebyś odegrał jakąś solówkę czy coś. Oczy Borisa zalśniły. - Serio? – Jego początkową radośd szybko zastąpiła podejrzliwośd. To najpewniej był dowcip. – Mówiłeś, że nie wiesz, o co chodzi – powiedział ostrożnie. - Bo to niespodzianka. Nie chciałem ci jej psud.

268

- Och. Jasne. Co to za solówka? - Ej, koleś, i tak za dużo powiedziałem. – Wskazał na schody odchodzące w prawo, które Boris minął chwilę wcześniej. Nie chcąc, żeby inni członkowie orkiestry o nim zapomnieli, krzyknął: - Dogonię was, dobra? Jeśli ktoś go usłyszał, nie dali tego po sobie poznad. Wszyscy szli, po czym skręcili w prawo w drzwi prowadzące na niższe poziomy widowni, gdzie znajdowała się loża dla orkiestry. Boris poszedł za zakapturzonym mężczyzną na schody. Nieznajomy gestem nakazał mu iśd przodem. Schody składały się najwyżej z dziesięciu stopni, ale były nieoświetlone i ciężko było dostrzec, dokąd prowadziły. Kiedy dotarł na górę, znalazł się w innym korytarzu i ruszył nim. W połowie po lewej znajdowały się drzwi, na których wisiała plakietka ze słowami „BUDKA DŹWIĘKOWA”. Gdy Boris podszedł do nich, dołączył do niego zakapturzony mężczyzna. - Tędy – mruknął, pchnięciem otwierając drzwi. Boris wszedł, a mężczyzna przetrzymał mu drzwi. W środku, siedzący za stołem mikserskim przed ogromnym oknem z widokiem na publicznośd, znajdował się DJ. Był niskim, grubym, łysiejącym facetem przed czterdziestką, nosił niebieski dres z białymi paskami wzdłuż nogawek i rękawów. Jego uszy zasłaniały poważnie wyglądające brązowe słuchawki, które prawdopodobnie wyjaśniały, dlaczego zachowywał się, jakby nie usłyszał ich wejścia. Boris krzyknął do niego. - Hej, Harry! Chciałeś mnie widzied? 117 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia 269

Zaskoczony Harry odwrócił się i spojrzał na niego, zsuwając słuchawki z uszu, na jego czerwonej twarzy pojawiło się niezrozumienie. Pokręcił głową. - Boris? Nie. Nie sądzę. Nie powinieneś grad w loży? Boris odwrócił się do zakapturzonego mężczyzny w oczekiwaniu na wyjaśnienia, w samą porę by zobaczyd nadlatującą ku niemu pięśd. Instynktownie zamknął oczy, gdy potężna siła rozbiła mu nos. Ostatnią rzeczą, którą słyszał, był ohydny chrzęst, gdy jego nos pękł. Bourbon Kid złapał Borisa za nogi i pociągnął nieprzytomne ciało do kąta butki dźwiękowca. Podniósł gitarę młodego człowieka z miejsca, w którym upadła i dobrze się jej przyjrzał. Wydawała się byd w dobrym stanie. Nie pokrywały jej widoczne rysy, nie szpeciła krew z rany zadanej młodzianowi. DJ, który nie ruszył się z miejsca, patrzył na to z zainteresowaniem i czekał na wyjaśnienia. - Uch, no, co się dzieje, kolo? – zapytał. - Potrzebowałem gitary. - Nie mogłeś poprosid, żeby ci pożyczył? - Mogłem. - Ale postanowiłeś inaczej? - Dokładnie. Od ciebie też czegoś chcę. - Czego? - Płytę Blues Brothers. Masz? - Mam. - To daj. - Odzyskam ją?

270

- Nie. Harry nie potrafił ukryd zawodu. Ale wydawało się, że rozumiał, co go czeka, jeśli odmówi. Pochylił się i zaczął przekopywad przez ogromną czarną szafkę z płytami kompaktowymi ustawioną na podłodze po jego prawej stronie. Po kilku sekundach znalazł album Blues Brothers i rzucił go do Kida. - Proszę bardzo. Coś jeszcze? - Tak. Ty puszczasz muzykę finalistom? - Części. Orkiestra gra dwa kawałki. Ja podkładam dźwięk pozostałym czterem. - Nie puszczaj Blues Brothers, kiedy wyjdzie facet. Harry wyglądał na zdumionego. - Co? Kazali mi. Puszczę „Mustang Sally”, żeby do tego śpiewał. Już ściągnąłem ścieżkę z Internetu. Kid postawił świeżo zdobytą gitarę pod ścianą przy drzwiach, sięgnął do kurtki i wyjął ciemny szary pistolet. Wycelował do Harry’ego. - Jeśli puścisz mu ten kawałek, zastrzelę cię. Harty bardzo szybko podjął decyzję. - Dobra. Ale to zupełnie pozbawi go szans na wygraną. - To już mój problem. Harry wzruszył ramionami. - Dobra. Nieważne. To wszystko? - Nie. Wrócę za pięd minut. I zajmę twoje miejsce. - Super. Nie mogę się doczekad. - Serio? – Na zakapturzonej twarzy pojawił się słaby uśmiech. Harry drgnął na sam widok. Kid wsunął pistolet z powrotem do kurtki, podniósł gitarę i sięgnął do klamki, by wyjśd z 271

kabiny. Gdy to zrobił, Harry nacisnął przycisk na odtwarzaczu płyt na stole mikserskim. Zaczęła się piosenka The Ting Tings „That’s not my name”4. 4 Ang. „To nie moje imię” 118 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia Kid zatrzymał się w drzwiach. - Ty wybierasz muzykę? – zapytał. - Tak. Niezły kawałek, nie? Chwytliwy. - Przyjmujesz zamówienia? Harry pokręcił głową. - Nie. Przykro mi, kolo. Mam przygotowaną listę odtwarzania. - Przyjmujesz rozkazy? - E… co masz na myśli? - „Live and let die”5. Zapamiętaj na później. - A co się stanie później? - Zabiję kogoś. Harry gwałtownie nabrał powietrza i, jak na faceta, który zazwyczaj ma bardzo czerwoną twarz, lekko pobladł. Wiedział jednak, że nie powinien dad Kidowi czekad. Odwrócił krzesło i, z prędkością niepojętą dla ludzi, którzy nigdy nie byli potencjalnymi ofiarami mordercy, schylił się ku szafce z płytami na podłodze i zaczął pilnie w niej grzebad. Zanim znalazł dysk Paula McCartneya, Bourbon Kida już nie było. 5 Ang. „Żyj i pozwól umrzed”

272

119 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia Czterdzieści trzy Wiedząc, że w stronę hotelu zmierza horda częściowo rozłożonych nieumarłych kreatur, Nigel Powell postarał się, by finał zaczął się jak najwcześniej. Po pierwsze i najważniejsze, musiał sprawdzid, czy orkiestra wiedziała, które utwory konkretnie zagrad. Pomiędzy muzykami rozlegały się pomruki, ale Powell nie miał na to czasu i bardzo dobitnie zaznaczył, że wybór wykonywanych utworów nie podlega najmniejszej dyskusji. W chwili obecnej orkiestra miała odebrad tylko piosenki dla Judy Garland i Jamesa Browna. Dzieo stawał się najbardziej stresującym w jego życiu. Koncert Powrót z Martwych zawsze szarpał mu nerwy, ale w tym roku od samego początku był katastrofą, do tego dochodził jeszcze Ojciec Chrzestny Dusz zabijający tak wielu finalistów, jak się dało. Jak dotychczas Powell nie wymyślił, jak wykluczyd morderczego drania z finału. Zadbawszy o kwestię muzyki i kilka innych detali, wrócił na scenę i skinął obsłudze, by podnieśli kortynę. Rozbrzmiewała piosenka „Live and let die” Paula McCartneya , ale na sygnał DJ wyciszył melodię. Kiedy widownia ucichła, kurtyna rozdzieliła się, a na scenie stanął Powell, wywołując ryk aplauzu od oglądających. Nie uciszając ich, szybko skierował się na miejsce pomiędzy Lucindą i Candy, które cierpliwie czekały na jego powrót. Usiadłszy, nachylił się i szepnął do Lucindy. - Nie mogę się doczekad, kiedy to się wreszcie skooczy. Tegoroczny konkurs naprawdę jest wart zapomnienia. - Zaiste – mruknęła w odpowiedzi. 273

- Przynajmniej gorzej byd nie może. - Och, może. - Wątpię – mruknął szeptem Powell. Próbował ukryd, jak bardzo stresował go ten koncert. – Już blisko do kooca. Lucinda pokręciła głową, jakby nie zgadzała się z czymś, co powiedział. Zanim zdążył zapytad, co to miało oznaczad, na ogromnym ekranie znów pojawiła się jego twarz i postanowił zrezygnowad. Kiedy tłum się uspokoił, w światła jupiterów wyszła Nina Forina. - Panie i panowie – czas zacząd finał! – oznajmiła z nie do kooca wymuszonym entuzjazmem. Tłum w odpowiedzi zaczął klaskad, gwizdad, tupad i wiwatowad. Przetrzymała ich w niepewności jeszcze kilka sekund, po czym powiedziała to, na co wszyscy czekali. – Jesteście świetni – krzyknęła. – Więc proszę o oklaski dla naszej pierwszej finalistki śpiewającej „Piece of my Heart”6… Janis Joplin! Rozległy się kolejne okrzyki i Nina cofnęła się, z boku wyszła imitatorka Janis Joplin. Niepewnie doszła na środek sceny w swojej krzykliwej zielonej sukience i białych trampkach. Stanęła i czekała w świetle, aż DJ w budce puści podkład jej piosenki. Po krótkiej przerwie dało się słyszed perkusję, później gitarę, odgrywające pierwsze takty piosenki. Piosenkarka zaczęła kręcid ramionami i biodrami. Jej ruchy nie do kooca zgrywały się z muzyką, a gdy zaczęła śpiewad, jasnym stało się dlaczego. Jej głos był głęboki i pełen agresji, pierwsze linijki właściwie wykrzyczała. - „Nie sprawiłam, że czułeś się jak jedyny pieprzony sukinsyn, co? Czy nie dałam ci wszystkiego, co może dad 274

dziwka, ty pieprzony dupku? Skarbie, wiesz, że dałam!”7 Publicznośd buchnęła śmiechem i wiwatami. Wulgarne przekleostwa zniszczyły piosenkę dla niektórych, dla innych tylko ją podrasowały. Nigel Powell, jako jedyny nie widzący jej na przesłuchaniu, był zaskoczony. Pochylił się i ponownie szepnął do Lucindy. - Co się stało? - Próbowałyśmy ci powiedzied. - Co? - Ma Tourette’a8. Powell zaczął pocierad czoło ze zmartwienia. 6 Ang. Kawałek mojego serca 7 Tłumaczenie z oryginału 8 Zespół Tourette’a – wrodzone zaburzenie neurologiczne charakteryzujące się występowaniem licznych tików ruchowych i werbalnych 120 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia - Cudownie. Po prostu wspaniale. Jasne że ma. Czemu nie? No, proszę – jeśli ma się Tourette’a i to takiego zaawansowanego, nie bierze się udziału w konkursach, nie? - Pogarsza się, kiedy śpiewa. - Teraz musisz sobie żartowad! - Cii – syknęła Lucinda. – Dochodzi do refrenu. To najlepszy kawałek. Powell postanowił ostentacyjnie zakryd uszy dłoomi, by nikt na widowni nie miał wątpliwości co do jego zdegustowania występem. Kilka kolejnych minut było zdecydowanie najgorszą 275

referencją dla Janis Joplin, mordującej „Piece of my Heart” swoimi wulgarnymi wstawkami. Kiedy wreszcie skooczyła, stanęła nieśmiało w świetle, czekając na opinie jurorów. Te były nieco rozbieżne. - Podobało mi się – powiedziała Lucinda z entuzjazmem. – Ale jeśli wygrasz, skarbie, będzie tragedia, ponieważ pozostali są od ciebie lepsi. Najbardziej pozytywną rzeczą, którą była w stanie wygłosid Candy, było: - Fajny strój, okropny śpiew! Powell był bezpośredni. - Do bani – powiedział. – Przynosisz nam haobę, nie wiem jakim cudem i dlaczego wybraliśmy cię do finału. Odejdź. Oczywiście miał rację. Czy po występie cierpiącej na zespół Tourette’a piosenkarki publicznośd masowo zechce na nią głosowad, oceniając jej wartośd rozrywkową? Kolejny powód do irytacji. Za samym jej szczycie znajdował się Juliusz. W ciszy, która zapanowała po zejściu ze sceny dobitej Janis Joplin, Powell zauważył, że stojacy na boku sceny ochroniarz próbuje zwrócid jego uwagę. Był to Sandy. Właściciel hotelu kiwnął do niego, myśląc, Wie, co trzeba zrobid. 121 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia Czterdzieści cztery Prawdę mówiąc, Sanchez był dużo bardziej zdenerwowany niż Elvis. Król występował na scenie nieskooczenie

276

wiele razy. Niewiele rzeczy lubił bardziej niż przebywanie przed publicznością. Sanchez z drugiej strony, stronił od tego z wielu przyczyn. Jeśli Elvis wystąpiłby świetnie i wygrał konkurs, co by to znaczyło? Czy wpadną to zombie, a jeśli tak, czy będą chciały wszystkich zabid? Czy tylko ludzi z widowni? A jeśli Elvis przegra, a wygra Juliusz-imitatorJamesa-Browna, co się stanie? Czy hotel naprawdę się zapadnie i zostanie wessany w czeluście Piekła? Sanchez w najmniejszym stopniu nie było intelektualistą. A nawet racjonalistą. Wszystkie te spekulacje wprowadzały go w stan niepewności. Jak zawsze, gdy się stresował. Poszedł do łazienki z zamiarem napełnienia flaszki sikami dla kolejnej niczego się nie spodziewającej ofiary. Robił to z pewną obawą, biorąc pod uwagę swoje wcześniejsze doświadczenia, ale wierzył, że w hotelu pokroju Pasadeny pomieszczenie zostało przywrócone do użytku kilka godzin wcześniej. Korytarz wiodący do męskiej łazienki był pusty, podobnie jak większośd hotelu o tej porze. Wyglądało na to, że wszyscy zebrali się w auli, by obejrzed finałowe występu i ogłoszenie zwycięzcy konkursu. Łazienka również była pusta, Sanchez z przyjemnością zobaczył, że ktoś posprzątał cały wcześniejszy bałagan. Kałuża krwi wypływająca spod jednej z kabin zniknęła, podobnie jak zwłoki nieżywych piosenkarzy. Co równie ważne, zniknął okropny smród, co przyjął z ulgą. Zamknął się w czwartej kabinie i z widocznym skupieniem zaczął sikad do srebrnej piersiówki. Tę sztukę dopracowywał przez lata, więc mimo podenerwowania, trafiał bez problemu. Ilośd też była zadowalająca. Kiedy kooczył, usłyszał, że ktoś wszedł do łazienki i odsunął rozporek, przygotują się do sikania do jednego z pisuarów.

277

Sanchez zakręcił ciecz w butelce i otworzył drzwi kabiny, po czym podszedł do umywalek, by szybko opłukad ręce. Nie zwracając uwagi na mężczyznę sikającego przy środkowym pisuarze, położył flaszkę obok umywalki i okręcił kurek z ciepłą wodą. Gdy zaczął płukad dłonie gorącą wodą, kątem oka zobaczył, że drugi mężczyzna się na niego gapił. Nie chcąc zrobid nic, co mogłoby sugerowad, że podglądał sikającego faceta, Sanchez nieznacznie odwrócił głowę, by sprawdzid, kto to był. Ich oczy spotkały się na sekundę. Ale to wystarczyło. Sanchez chwycił swoją flaszeczkę i pobiegł do drzwi, mocno wstrząsając sikami. Przy pisuarze stał Niezwyciężony Angus. Widział i rozpoznał nieszczęsnego właściciela baru. - Czekaj, popieprzeocu! – ryknął Angus. – Oddawaj moje pieprzone dwadzieścia patoli! Sanchez nie miał dwudziestu tysięcy. Posiadał tylko butelkę sików. Musiały sprzedad ich cholernie dużo, żeby zarobid taką sumę, gdyż cena jednej flaszki nie przekraczała trzech dolców. Wybiegając przez drzwi, usłyszał, że Angus zasuwa rozporek. Umyj ręce! Pomyślał. Nie sądził jednak, by Angus to zrobił. KURWA! Drzwi do łazienki były ciężkie i nie zamknęły się tuż po tym, jak przez nie wypadł. Rozległo się delikatnie skrzypienie, gdy zaczęły się powoli przymykad. Sanchez nie miał czasu, by popychad je na miejsce. W ślepej panice biegł do głównego holu. Od podwójnych szklanych drzwi wiodących do holu dzieliło go dobre pięddziesiąt jardów. A jeśli chodziło o bieganie, Sanchez był tak szybki, na jakiego wyglądał. Czyli wcale. Dobiegł do szklanych drzwi, uderzył w lewe skrzydło i naparł na nie. Z powodu paniki, 278

nogi nie słuchały instrukcji jego mózgu tak szybko, jak by sobie życzył. Potknął się i zwalił się przez otwarte drzwi na podłogę w recepcji. Podnosząc się na nogi, zobaczył, że Niezwyciężony Angus wyszedł z łazienki i celował do niego z pistoletu. Nie czekając, aż naciśnie spust, Sanchez szybko rozejrzał się w poszukiwaniu drogi ucieczki. BUM! Angus wypadł z łazienki, nie przejmując się umyciem rąk po gwałtowanie przerwanym sikaniu. Najpierw spojrzał w lewo, później w prawo, gdzie w oddali zobaczył podnoszącego się z odłogi Sancheza. Grubas musiał potknąd się, przeleciawszy przez szklane drzwi. Angus nie tracił czasu, wciągnął broo spod długiego płaszcza i wymierzył z niego w dół korytarza, prosto w złodziejskiego małego drania. Nie tracąc czasu na dokładne celowanie, wystrzelił. 122 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia BUM! Szyba w lewym skrzydle drzwi pękła. Pocisk przeszedł przez nią i chyba dosięgnął ramienia Sancheza, ponieważ tłuścioch zatoczył się, ledwie stanąwszy na nogi. Jeśli został trafiony, musiało to byd najwyżej draśnięcie, ponieważ uciekł, nie czekając na kolejny strzał. Angus widział, że zniknął w korytarzu prowadzącym w lewo, do baru. Natychmiast ruszył za nim. Nie miał zamiaru pozwolid, żeby gnojek znowu mu uciekł. Biegł korytarzem. Kiedy dotarł do drzwi na koocu, przeskoczył przez ramę powstałą po roztrzaskaniu szyby. Jego buty zachrzęściły na błyszczącym szkle na podłodze po drugiej stronie. Czując, że 279

kilka odłamków zatopiło się w jego butach, zmienił sposób lądowania i wykonał swego rodzaju trójskok. Upewniwszy się, że pozbył się wszystkich szkieł, zerknął na obcas swojego prawego buta i zobaczył wystający z niego ogromny kawałek szkła. Natychmiast się zatrzymał, sięgnął i wyjął go. Na szczęście podeszła była gruba, więc szkło nie dostało się do stopy. Odrzucił w bok kawał szyby i patrzył, jak sunie po marmurowej podłodze. Zatrzymał się niedaleko wejścia, czekając na pechowca, który później na niego nadepnie. Recepcja była zupełnie pusta. Ani żywej duszy. Zdziwiło go, że żadna recepcjonistka nie siedzi przy biurku, ale Angus uzasadnił to swoim wcześniejszym ostrzeżeniem o nadchodzącej armii zombie. Co więcej, przed momentem strzelił z broni. Te dwa połączone czynniki miały prawdopodobnie dużo wspólnego z brakiem ludzi. Rozejrzał się dziko, szukając Sancheza. Gruby ciul miał nad nim już sporą przewagę. Złapanie Sancheza była dla niego najważniejsze. Musiał się dowiedzied, gdzie ten drao ukrył jego dwadzieścia kawałków, a jeśli nie byłoby to możliwe, zadowoliłby się zabiciem go. Gdyby odzyskał zaliczkę, miałby dostatecznie dużo, by spłacid większośd długów. I może wciąż istniała szansa na dostanie pięddziesięciu tysięcy dolców od Nigela Powella za zabicie Sancheza. Ale najpierw musiał go złapad. Gdzie on do cholery polazł? Biegnąc korytarzem w stronę baru, Angus ze zdziwieniem zobaczył, iż Sancheza nie ma w zasięgu wzroku. Korytarz miał około pięddziesięciu jardów, nim otwierał się na duże pomieszczenie z barem po prawej. Domyślił się, że Sanchez musiał dobiec do kooca i skręcid do baru.

280

Kiedy Angus dotarł do kooca korytarza, znowu nikogo nie zobaczył. Hol był zupełnie pusty, ponieważ wszyscy poszli na aulę oglądad finał. W barze po prawej wszystkie stoły i krzesła były wolne. Jedyną żyjącą istotą była samotny barman wycierający blat, młody blondyn po dwudziestce w standardowym stroju złożonym z czarnych spodni, białej koszuli i czerwonej kamizelki. - Gdzie on polazł? – warknął do niego Angus. Barman nie odpowiedział, ale skinął głową w stronę drzwi za ladą. Angus przytaknął i pobiegł do kooca baru, gdzie częśd lady unosiła się, umożliwiając przechodzenie obsłudze. Uniósł płytę, pozwalając jej opaśd na blat i przebiegł na drugą stronę. Nieco ostrożniej, powoli pchnął prowadzące do kuchni drzwi za ladą. Zerknął przez nie, bojąc się zostania zaskoczonym przez Sancheza. Gdyby wiedział o jego legendarnym tchórzostwie, nie byłby tak ostrożny, ale ostrożności nauczył się zaraz na początku swojej długoletniej kariery zabójcy. Kuchnia również była pusta. Cała obsługa zniknęła, prawdopodobnie by oglądad pokaz. Zostawili po sobie okropny bałagan. Wszędzie rozstawione były sześciocalowe wózki na jedzenie, wiele blatów wciąż pokrywały resztki, brudne naczynia i sztudce. Żadnego śladu Sancheza. Angus rozejrzał się po pomieszczeniu, szukając alternatywnych wyjśd, którymi mógł uciec Sanchez. Z kuchni było tylko jedno inne wyjście, na ścianie po lewej. Były to białe drzwi z okrągłą szybką na wysokości oczy. Patrząc pod nogi, ostrożnie ale nieustraszenie podkradł się do nich, trzymając pistolet w gotowości, w razie gdyby pojawił się Sanchez. Kiedy dotarł do drzwi, przekręcił gałkę, ale okazały się zamknięte. To mogło oznaczad jedną z dwóch rzeczy. 281

Sanchez mógł przez nie uciec i zamknąd z drugiej strony. Mało prawdopodobne. Dużo bardziej prawdopodobnym było, że tego ofiara wciąż znajdowała się w kuchni. Gdzieś. 123 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia Czterdzieści pięd Ledwie kilka godzin wcześniej Emily dobrze czuła się ze swoim miejscem w finale. Wyposażona w wiedzę, że jeszcze czterej uczestnicy zostali wcześniej wybrani, miała mniejsze poczucie winy odnośnie sposobu, w jaki tu trafiła. Całkiem dobrze poznała Johnny’ego Casha, Kurta Cobaina, Otisa Redding i nawet Jamesa Browna. Ale skoro pierwsza trójka nie żyła, a czwarty, James Brown, był prawdopodobnie odpowiedzialny za ich zamordowanie, miała okazję poznad nowych finalistów. Freddie Mercury i Janis Joplin byli przyjacielscy i otwarci, natychmiast znalazła z nimi wspólny język. Była też pewna, że da radę ich pokonad. Dwóm nowym finalistom jeszcze się nie przedstawiła, byli to Elvis i Blues Brother. W tej chwili Elvis był na scenie, śpiewając najlepiej, jak potrafił. Świadoma, że musi przebywad wśród ludzi w razie ponownego namierzenia przez zabójcę, Emily skorzystała z okazji, by przedstawid się Blues Brotherowi. Widziała, że minutę czy dwie wcześniej szedł za scenę, więc podążyła w tamtą stronę, by go znaleźd. Był sam, siedział na miękkim fotelu w kącie, jedząc skrzydełka kurczaka z papierowego talerzyka wspartego na kolanie. Przed nim stał stolik do kawy i jeszcze jeden wygodny fotel. Ponieważ był pusty, Emily podeszła, by się przedstawid, chociaż przez chwilę się zawahała. Wciąż nosił swoje okulary przeciwsłoneczne, więc ciężko było ocenid, 282

czy spodobała mu się jej próba nawiązania z nim kontaktu. - Cześd, jestem Emily – powiedziała, uśmiechając się i wyciągając rękę. Blues Brother miał usta pełne kurczaka i szybko przełknął ostatnie kęsy. - Cześd, jestem Jacko – odpowiedział uprzejmie. – Nie uścisnę ci ręki, jeśli pozwolisz. Mam tłuste palce. - Jasne – rzekła Emily, cofając wyciągniętą dłoo. – Mogę się dosiąśd? – Wskazała na fotel naprzeciwko. - Jasne. – Jacko położył swój papierowy talerzyk, na którym teraz zostały same kostki, na stoliku pomiędzy nimi i wziął serwetkę, by obetrzed ręce. Emily usiadła. - Denerwujesz się? Jacko wzruszył ramionami. - Niezbyt. A ty? - Trochę. – Chciałby móc zobaczyd jego oczy. – Wcześniej świetnie się spisałeś. - Dzięki. Ty też. Pewnie od dawna śpiewasz. - Tak. Złapałam bakcyla, oglądając za dziecka występy mamy w klubach. Jacko lekko się uśmiechnął. - Nigdy nie zapomina się zapachu, który wypełnia nozdrza w czasie oglądania czyjegoś świetnego występu w klubie, nie? Nawet jeśli ktoś rzuciłby na ciebie urok, nie pozbyłabyś się ochoty, żeby spróbowad samodzielnie, poczud to w płucach, ten zapach klubu, ten przypominający tamten występ, nie? - Dokładnie. - No. Wiem. Szkoda, że ludzie pokroju Nigela Powella nigdy tego nie zrozumieją. To tylko udawacz, próbuje odtwarzad ten zapach i na nim zarobid. Ten konkurs na przykład, nie ma tego zapaszku. Tutaj jest tylko smród z 283

puszki. - W sumie tak. Ale fajnie byłoby wygrad, nie? - Tak myślisz? - No tak. A ty nie? - Ej, zawsze fajnie się wygrywa. Ale jeśli nie wygrasz, to nie koniec świata. Emily nie mogła rozgryźd tego gościa. - No dobra, a pieniądze? Fajnie byłoby je mied, prawda? Jacko skooczył wycierad ręce i odłożył serwetkę na stół. - Po to tu jesteś? Po kasę? - No nie. Nie tylko po pieniądze. - Sławę też, co? – W jego głosie nie było agresji. Zabrzmiało to raczej, jakby pogoo Emily na sławą i fortuną była bardzo płytka. 124 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia - Nie zrozum mnie źle – powiedziała defensywnie. – Bycie rozpoznawanym byłoby miłe, ale pieniądze są ważne. To dla mojej matki. Jest bardzo chora i pieniądze mogłyby nam pomóc. Jacko uśmiechnął się i przytaknął. - Jasne. Wiem, co masz na myśli. Rodzina jest ważna. Trzeba o nią dbad, nawet jeśli sprzeciwia się to twoim poglądom, prawda? - Co masz na myśli mówiąc o sprzeciwianiu się poglądom? – Czuła, że na jej policzkach wykwita gorący rumieniec. Jacko zatoczył ręką łuk w powietrzu, mając na myśli całą aulę oraz wszystkich i wszystko w środku. 284

- Dlatego zaczęłaś śpiewad? – zapytał. – Żebyś mogła wygrad konkurs talentów i łatwo się obłowid? - Jesteś bezpośredni, nie? - Nie miałem zamiaru cię urazid. Zastanawiałem się tylko, czy po to zaczęłaś przygodę z muzyką? - No, mam albo to albo jeżdżenie po barach i klubach, żeby zarobid na przeżycie, prawda? Jacko zdjął okulary. - Sposób zarabiania godny pochwały – powiedział, uśmiechając się. - To prawda. Ale nie przyniesie fortuny, czyż nie? - Czyli jednak chodzi o pieniądze? Emily pokręciła głową i uśmiechnęła się. Zaczepnik z niego. - Czasami na to wygląda – przyznała miękko. – Ale szczerze, po prostu uwielbiam występowad przed ludźmi. A co z tobą? Dlaczego śpiewasz? Jacko wpatrzył się w sufit. - Zgubiłem drogę. Zapomniałem, dlaczego zająłem się muzyką. Moja obecnośd tutaj, ten konkurs, to tylko szybsza droga do pieniędzy i dorosłości. Nie tego się spodziewałaś, co? - Czyli jakby się sprzedajesz? – zapytała sucho Emily. - Dokładnie tak. - Czyli wolałbyś jeździd po klubach? Jacko westchnął. - Tak. Chciałbym do tego wrócid. Zadymione bary, to tam działa prawdziwa magia. Występujesz, żeby zapłacid za swój następny posiłek i wiesz, że jeśli spieprzysz, publicznośd zaraz cię o tym uświadomi. – Wskazał w kierunku auli. – A ta publicznośd oklaskiwałaby nawet szympansa z banjo, gdyby tylko 285

poczęstował ich łzawą opowiastką. Granie w klubach to prawdziwe życie. Miał rację i Emily to wiedziała. - Zgadzam się z tobą – powiedziała. – To były najszczęśliwsze chwile mojego życia, pracowanie w klubach. Chciałabym kiedyś do tego wrócid i śpiewad własne piosenki, wiesz? Nikogo nie udawad. To byłoby cudowne. Może, jeśli tutaj dobrze mi pójdzie, będę miała taką możliwośd. Ale w tej chwili ludzie chcą słyszed we mnie Judy Garland. - Czyli się sprzedajesz. - Wszyscy to robimy, no nie? - Owszem. Ale największy skarb można sprzedad tylko raz. - A konkretnie? - Kiedy się sprzedasz, nie ma odwrotu. Nie możesz odkupid swojej wiarygodności, jeśli w ogóle jej nie miałaś. - Odpracowałam swoje w klubach – powiedziała defensywnie Emily. - Ja też, ale spójrz na nas. Występujemy jako inni ludzie. Nie tam widziałem rozwój swojej kariery. No, spójrz na mnie. Jestem skooczonym frajerem. Sami Blues Brothers byli swego rodzaju udawaczami, a ja udaję udawacza. Widzisz, jak nisko upadłem? Wydawało się, że naprawdę żałował tego, jak potoczyło się jego życie. Po raz pierwszy Emily zaczęła zastanawiad się nad tym, że samodzielnie porzuciła marzenie o byciu piosenkarką i wygrała pogoo za pieniądzem jako imitatorka Judy Garland. Jeśli wygra ten konkurs, właśnie pod tym nazwiskiem będzie znana. Jeśli zostanie 125 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia 286

wielką gwiazdą, i tak nie będzie wiarygodna. Zawsze będzie znana jako dziewczyna, która śpiewa jak Judy Garland. To była cena, którą musiałaby zapłacid za pożądany sukces. Nie było sensu się tym załamywad. - Nie jest tak źle, Jacko – powiedziała, próbując brzmied optymistycznie. – Jeśli wygrasz, możesz spełnid wszystkie swoje marzenia. Możesz wrócid do śpiewania w klubach i nie martwid się o pieniądze. Jacko z powrotem nasunął okulary. - Wiesz, marzenia się spełniają, Emily – powiedział, wstając. – Ale nie za darmo. – Uśmiechnął się i dodał: Muszę się odświeżyd, za minutę występuję. Miło się z tobą gadało. Emily wspomniała swoją wcześniejszą rozmowę z Bourbon Kidem. Mówił, że zwycięzca konkursu sprzeda duszę Diabłu. Teraz rozumiała, co miał na myśli. Chodziło oczywiście o metaforę. Prawda? 126 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia Czterdzieści sześd Elvis stał przed lożą, kolejno patrząc na trzech jurorów. Wykonał swoją najlepszą wersję „You’re the Devil in Disguise”9 i czekał na oceny. Był chyba najbardziej niepewny w swoim życiu. Ale nie bardzo. Plan zakładał lekko słabsze wykonanie piosenki, by zwiększyd szanse Juliusza na zwycięstwo w konkursie z numerem Jamesa Browna, ale w ostatniej chwili pomyślał, Pieprzyd Juliusza. Elvis nawet go nie znał. Miał coś spieprzyd, bo facet podający się za trzynastego Apostoła chciał oczyścid okolicę z cholernych jedzących ludzi zombie? Kurde, inni finaliści nie zamierzali go oszczędzad, więc czemu Król miałby to robid? 287

Poza tym, jeśli nieumarli faktycznie napadliby na hotel, Elvis miał największe szanse za pozostanie w jednym kawałku. Swego czasu widywał wampiry, wilkołaki i zombie, i wszystkie przeżył. W jednym kawałku, z dobrą twarzą. Jak przystało na profesjonalistę, Elvis dał z siebie wszystko w czasie występu. Wokal zachwycał, rozbujane biodra doprowadzały kobiety na widowni do szaleostwa a uśmiech – to już swoją drogą. Sandy jako pierwsza wygłosiła swoje zdanie. Pochyliła się, ściskając piersi tak mocno, że powstało pytanie, co pierwsze wypadnie: oczy Elvisa z orbis czy jej cycki. - Elvis, skarbie, chyba się w tobie zakochałam. To było cudowne. Muszę ci powiedzied, że te taoce zmiękczyłyby każdą kobietę. Gratuluję. Myślę, że masz ogromna szanse za zwycięstwo! – Tłum wiwatował i tupał, zagłuszając wypowiadającą się Lucindę. Była pełna entuzjazmu. - O to chodzi, Elvis. O to chodzi! – wrzasnęła, kiwając głową na boki i wskazując nią różne miejsca na scenie. Publicznośd znowu wyraziła swoje poparcie. Nieuniknionym było, że Nigel Powell wypowie się negatywnie, chociaż bardzo dobrze udawał zaskoczonego. - Cóż, było okej – zaczął, otrzymując od publiczności okrzyki potępienia. – Bo było. Imitatorów Elvisa w klubach jest na pęczki. Było dobrze, to prawda, ale chyba nie na tyle, żeby wygrad cały konkurs. Prawdę mówiąc, nie zasługujesz na to, by stad na scenie z pozostałymi finalistami. Niemniej, życzę szczęścia. Elvis z typową dla siebie gracją zszedł ze sceny, machając do publiki i posyłając całusy do co piękniejszych 288

kobiet, z którymi nawiązał kontakt wzrokowy. Kiedy dotarł za kulisy, był trochę zaskoczony, o ile nie zawiedziony, nieobecnością Sancheza. Czy ten grubas widział jego występ? Czy wymknął się na jakąś enchiladę10? Postanowił zostad za ogromną czerwoną kurtyną i poczekad na powrót Sancheza. Zapowiedziano Freddiego Mercurego, który z entuzjazmem wmaszerował na scenę. Tuż po tym imitatorka Judy Garland przysunęła się do Elvisa i delikatnie dotknęła jego prawego ramienia, by zwrócid na siebie uwagę. - Cześd, jestem Emily. Chciałam tylko powiedzied, że myślę, że byłeś świetny – powiedziała. – Mocny wokal i świetne ruchy. Improwizowałeś? Czy to efekt treningów? Elvis niedbale wzruszył ramionami. - Improwizacja – odpowiedział. - A wiesz, kto uważa cię za naprawdę ekstra gościa? – zapytała Emily, znowu stukając go w ramię. - Kto? – W sumie Elvis uważał, ze wszyscy go za takiego mieli. I w sumie miał rację. - Janis Joplin – szepnęła. - Co? - Myślę, że cię lubi. - Serio? Gdzie ona jest? - Z tyłu. Może pójdziesz i się przywitasz? - Żartujesz? Emily zaśmiała się. - Nie, ale za bardzo się stresuje, żeby do ciebie podejśd. Bo, cóż, no wiesz, ma ten swój problem. - Jaki problem? 9 Ang. „Jesteś diabłem w przebraniu” 289

10 Enchilada – rodzaj tortilli z mięsem lub serem i sosem chili 127 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia - Zespół Tourette’a. Nie najlepiej radzi sobie z nowymi znajomościami. Kiedy poszłam jej pogratulowad po występie, nazwała mnie dośd – Emily zarumieniła się – nieprzystająco jak na damę. - A tak. To. Właściwie dośd lubię kobiety z niewyparzoną gębą. – Za nimi Freddie Mercury rozpoczynał niesamowite wykonanie piosenki „Who wants to live forever?”11 - Super – powiedziała Emily. – Może was zapoznam? - Jasne. Przyprowadź ją. Emily zniknęła za sceną i zostawiła Elvisa samego. Oglądał faceta udającego ostatniego wokalistę zespołu Queen. Kiedy zakooczył występ i stanął przed jurorami, Emily wróciła z wyglądającą na przejętą Janis Joplin. Elvisowi podobał się jej wygląd. Była trochę dziwna i mimo niewinnego wyglądu, wiedział, że gdy tylko otworzy usta, zacznie plud z nich samymi świostwami. Laska w jego typie. - Witam ponownie, Elvis – powiedziała Emily z uśmiechem. – Właściwie, jak się naprawde nazywasz? - Elvis. - Łał. Przydatnie, nie? - Też tak myślę. – Nie było wątpliwości: facet był wyluzowany. - Cóż. Chciałabym przedstawid cię mojej przyjaciółce, Janis Joplin. Elvis widział, że Janis bardzo denerwowała się tym spotkaniem. Będąc wobec kobiet równie pewny siebie, jak wobec wszystkiego innego, sięgnął i ujął jej lewą dłoo. Uniósł ją do ust i delikatnie pocałował wierzch.

290

- Miło mi cię poznad, Janis. Jak naprawdę się nazywasz? - PIZDA! – wrzasnęła Janis. Elvis zmarszczył brwi. - To trochę marnie. Co myśleli twoi starzy, kiedy to wymyślali? - Nie, nie, przepraszam – wyjąkała Janis. – Naprawdę nazywam się Janis. Nie chciałam… no… tego. To taki tik nerwowy. - Niemniej miło mi cię poznad – powiedział Elvis, patrząc jej prosto w oczy. - Mnie też jest miło, POPIEPRZEOCU! Emily przerwała te kurtuazje. - Cii – wyszeptała. – Jurorzy oceniają Freddiego Mercyrego. Wszyscy sędziowie pozytywnie wypowiedzieli się o Freddiem, Powell posunął się nawet do stwierdzenia, że był najlepszy z dotychczasowych kandydatów. - Łał – powiedziała Emily w zamyśleniu. – Naprawdę im się spodobał, nie? Elvis spojrzał na nią. Dotarło do niego, jak słodką, niewinną i niesamowicie grzeczną młodą kobietą była. Nie w jego typie – Janis Joplin i jej cięty język bardziej go pociągały – ale nie mógł nie cieszyd się, że Emily dotarła do finału i nie została zamordowana przez Gabriela. Jeszcze. - Wiesz co, Emily? – zagadnął. – Jesteś w porządku. - Dzięki – powiedziała, zaskoczona nagłym komplementem. - KURWA! – wrzasnęła Janis, natychmiast dodając cichsze – Przepraszam. Elvis parsknął. Janis była prześmieszna. Definitywnie w jego typie. Ale jeszcze przez kilka sekund patrzył na Emily, ponieważ nie chciał, żeby Janis zobaczyła, iż bawi go jej zachowanie. Ponownie uruchomił swój urok.

291

- Cóż, Emily, zarówno ja i Janis wypadliśmy świetnie, stary Freddie Mercury też niczego sobie, ale myślę, że ty zgarniesz wszystko. Jeśli jesteś tak dobra, jak mówią, masz zwycięstwo jak w banku. Emily uśmiechnęła się w podziękowaniu, po czym potarła czoło. - Dzięki. Ale strasznie boli mnie głowa. Janis sięgnęła i dotknęła czoła drugiej dziewczyny. - Kurda! Masz cholernie wielkiego guza. Co się stało? – zapytała. - Jeśli musisz wiedzied, facet który chciał mnie zabid, walnął moją głową kilka razy o podłogę w pokoju. 11 Ang. „Kto chce żyd wiecznie?” 128 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia Elvis poczuł zimny dreszcz wzdłuż kręgosłupa. Czyli Gabriel próbował ją wykooczyd? - Jak to się stało? – zapytał. - Chciał mnie zabid ten wielki, wygolony motorowerzysta, ale zanim mnie wykooczył, pojawił się inny facet, uratował mnie i go zastrzelił. Szczerze mówiąc, wciąż mam w głowie mętlik, nie tylko od walenia nią o podłogę. - Och. – Lakoniczna odpowiedź Elvisa ukryła jego zdziwienie wobec takiego obrotu wydarzeo. Czyli Gabriel nie żył, a Sanchez zniknął. Elvis musiał pomyśled. Co się działo? A gdy położył dłoo na tyłku Janis Joplin, pojawiło się kolejne pytanie. Czy stara Janis miała na sobie majtki? Gdy Elvis szukał odpowiedzi na te ważne pytania, ze sceny zeskoczył Freddie Mercury i podszedł do nich. Na jego twarzy lśnił szeroki uśmiech, jakby nie mógł ukryd radości, którą chciał się z nimi podzielid. - Słyszeliście to? – zapytał. – Powiedzieli, że byłem na razie najlepszy!

292

- Fajnie dla ciebie. Gratulacje – powiedziała Emily. - POPIEPRZENIEC! – wrzasnęła Janis. - Ona też myśli, że jesteś dobry – powiedział Elvis w jej obronie. - Dzięki – odparł Freddie. – Kto następny? Elvis rozejrzał się. - Chyba ten Blues Brother. Tylko nigdzie go nie widzę. - Popatrzył z namysłem na Emily, po czym dodał miękko: - Może on tez zaginął? 129 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia Czterdzieści siedem Wzrok Niezwyciężonego Angusa przeczesywał kuchnię. Panował tu bałagan, jakby załogę przegonił alarm przeciwpożarowy. Rozlana na metalowych stołach oliwa, przyrządy kuchenne rozrzucone po blatach. Wszystko pokrywały resztki jedzenia, sosów i mąki. Były też wysokie żelazne wózki z rozrzuconymi na nich tacami. Wszystko przytłaczał zapach czegoś zmarłego, chociaż pewnie był to odór nieświeżego mięsa. Stan kuchni był jednak nieistotny. Na pierwszym miejscu było zlokalizowanie kryjówki tego cykora Sancheza. Przy odrobinie szczęścia odpowiedź na pytanie dotyczące położenia Sancheza za chwilę pojawi się sama. Pojawiła się. W kącie około trzydzieści stóp przed sobą, Angus dostrzegł duże metalowe drzwi, które wydawały się prowadzid do ogromnej lodówki albo chłodni. Początkowo je zignorował, zakładając, że Sanchez nie byłby tak głupi, by ukryd się w tak oczywistym ślepym zaułku. Ale gdy przypomniał sobie, jak mały grubas się znokautował, próbując 293

wcześniej strzelid z pistoletu, hipoteza nabierała sensu. Sanchez był kretynem, na tyle głupim, by schowad się w pomieszczeniu z tylko jednym wyjściem. Wtedy Angus dostrzegł oczywisty dowód. Na podłodze przy metalowych drzwiach znajdowała się mała kałuża krwi. Bliższe oględziny pokazały, że ślad ciągnął się od przejścia do baru. Musiał drasnąd Sancheza nabojem, którym rozbił szklane drzwi do holu. Ślad wiódł od drzwi do baru do kałuży przed metalowym wejściem, gdzie nagle się kooczył. Szkoda, że to takie proste, pomyślał z uśmiechem. Stąpając miękko, Angus podążył śladem krwi, starając się byd niesłyszalnym. Zatrzymał się przy drzwiach i oparł o nie, przyciskając ucho do zimnego metalu. Ze środka nie dochodził żaden dźwięk. Powoli sięgnął do dużej metalowej klamki i nacisnął ją. Bez problemu ustąpiła, lekko uchylając drzwi. Stał się jeszcze bardziej ostrożny, ponieważ Sanchez mógł byd teraz uzbrojony. Bardzo powoli, wciąż trzymając się z daleka od potencjalnego zagrożenia, chwycił klamkę i pociągnął drzwi. Nikt nie wybiegł. Przekrzywił głowę, nasłuchując. Wciąż nic. Ostrożnie okrążył otwarte drzwi i stanął w przejściu, celując z pistoletu w ogromną lodówkę, jak ocenił po temperaturze, W zimnym składzie unosiła się lekko mgiełka utrudniająca widocznośd, ale widział trzy sięgające sufitu rzędy półek z pudełkami i workami pełnymi jedzenia, oddzielone przejściami. Po ścianach i całym pomieszczeniu ciekły krople wody, nadając miejscu nieprzyjemnie wilgotnego, lepkiego klimatu. Ani śladu Sancheza. Angus spojrzał na podłogę i zobaczył, że ślad krwi wiedzie dalej. Biegł do przejścia daleko po lewej. Tego 294

można było oczekiwad, ta częśd chłodni była najdalej od drzwi. Podszedł powoli do lewego regału i wyjrzał zza niego. Z sufitu zwisał długi rząd bezgłowych świo. Ślad krwi ciągnął się za nimi. Do Angusa dotarło, że w tym krwawym tropie było coś dziwnego. Nie wyglądał, jakby pochodził od biegnącego czy idącego człowieka. Krew była rozsmarowaną na podłodze linią ciągłą, jakby Sanchez czołgał się na brzuchu. Angus ostrożnie okrążył pierwszą rozczłonkowaną świnię, trzymając na spuście napięty palec. Smród w tej konkretnej części chłodni był odurzający. Zepsute mięso był przechowywane tutaj zbyt długo, chociaż chłodnie spowalniały procesy psucia. Chodziło albo o to, albo Sanchez był tutaj i narobił w gacie. Przejście miało najwyżej dwadzieścia stóp długości. Sancheza nie było nigdzie w zasięgu wzroku. Wciąż rozglądając się za potencjalną pułapką, Angus podążał za krwawym śladem, dopóki nie skooczył się nagle kilka stóp od kooca przejścia. Zatrzymał się i rozejrzał. Skoro ślad się urywał, Sanchez musiał się wspinad. Półki po obydwu stronach zastawione były pudłami. Pod ścianą w dalekim kącie, za ostatnim pudłem na najniższej półce, Angus znalazł to, czego szukał. Parę wystających wypolerowanych wsuwanych butów. Podkradając się bliżej, zdał sobie sprawę, że buty wciąż były na nogach właściciela. Okrążyła ostatnie truchło świni i skoczył przed buty z pistoletem gotowym do strzału. Stanął przed czymś, czego się nie spodziewał. Opuścił broo, marszcząc brwi, zupełnie nieporuszony widokiem. Właściciel butów był mężczyzną, ale już martwym. I na wpół zamrożonym. To nie był Sanchez. Więc kto, do cholery? Wokół szyi i twarzy

295

mężczyzna była krew. Krew kooczyła się na czerwono-czarnej apaszce pod jego brodą. Anguis sięgnął do kieszeni 130 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia szarej marynarki i znalazł prawo jazdy. Wyjął je i przyjrzał z bliska przez zimną mgłę. Zdjęcie pasowało do zakrwawionej, zmasakrowanej twarzy trupa. - Kto to do cholery jest, Jonah Clementine? – szepnął na głos Angus. Ledwie skooczył zadawad sobie to pytanie, gdy drzwi do lodówki zamknęły się za nim. Kurwa! Sanchez! Sanchez chował się pod jednym z metalowych stołów na kółkach w kuchni. Znalazł taki z białym obrusem zwisającym z czterech stron i wczołgał się pod niego. Ku jego uldze obrus zasłaniał wszystko z wyjątkiem stóp. Ale i tak byłyby widoczne tylko wtedy, gdy ktoś by się położył. Odetchnął z nieopisaną ulgą, gdy Angus w koocu wpadł w jego zasadzkę i podążył za śladami krwi do ogromnej lodówki. Przez kilka przerażających chwil Sanchez nie wiedział, co zamierzał zrobid mściwy zabójca. Nie był mądry, a już na pewno nie błyskotliwy. Podstępny, owszem. Kłamliwy i niewiarygodny, jak najbardziej. Oryginalny, zapewne tak. Ale błyskotliwy? Nigdy. Zobaczył ślady krwi i założył, że Angus podąży za nimi do chłodni. Wreszcie chociaż jeden z jego zakładów się opłacił. Kiedy stawką było jego życie, umiejętnośd kombinowania Sancheza sięgała poziomu geniuszy pokroju Einsteina. Oczywiście po chwilach geniuszu nadchodziło poczucie bezkarności i przemożnej potrzeby dalszej chwały, co, jak wielokrotnie pokazała historia, niemal zawsze prowadziło do upadku. Tej lekcji nie mógł przyswoid przez 296

długie lata. Wyczołgawszy się ze swojej kryjówki, podkradł się do drzwi lodówki i trzasnął nimi. W swojej długiej i niezauważanej karierze w branży cateringowej, Sanchez spotkał się z tego typu chłodniami i wiedział, że z jakiegoś powodu, nie można ich otworzyd od środka. Nie miał pojęcia dlaczego. Może na wypadek, gdyby jedzenie ożyło w nocy i próbowało uciec? Kto wie? Tak czy inaczej, był z tego powodu niesamowicie zadowolony. Za drzwiami usłyszał głos Angusa wypowiadający jedno słowo. - Kurwa! Sanchez krzyknął tryumfalnie. - Zimnego dnia, frajerze! Natychmiast odpowiedział mu stłumiony głos uwięzionego zabójcy: - Już nie żyjesz, skurwielu! - Hej, koleś, nie gorączkuj się! – Nie mogąc powstrzymad dumy i swoich marnych żarcików, Sanchez poderwał się do taoca zarezerwowanego dla domowego zacisza. W takt tanecznych ruchów stroił miny do drzwi chłodziarki, celebrując fakt, iż przechytrzył znanego w świecie mordercę. Nie mógł się powstrzymad, jego radośd wznosiła się na wyżyny, ponieważ wiedział, że Angus był zamknięty po drugiej stronie metalowych drzwi i nic nie mógł z tym zrobid. BUM! Sanchez dostrzegł małą iskrę przy klamce i usłyszał kliknięcie. Po drugiej stronie drzwi Angus strzelał do zamka. Kurde! Tryumfalny taniec nagle się skooczył. Sanchez rozważnie wziął nogi za pas.

297

131 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia Czterdzieści osiem Jacko stał za sceną, oddychając głęboko i przygotowując do wykonania „Mustang Sally”. Miał na sobie ciemne okulary Bourbon Kida, kapelusz imitatora Franka Sinatry i garnitur kogoś, kto prawdopodobnie nie żył. Był teraz sam za sceną. Pozostali zajęli lepsze miejsca, by oglądad występy finalistów. Na kilka sekund przed wyjściem na scenę, Bourbon Kid wreszcie się pojawił w drzwiach na tyłach pomieszczenia. - Już myślałem, że wróciłeś do domu – powiedział Jacko. Kid podszedł do niego ze zgrabną czarną gitarą w prawej ręce. - Masz – warknął, wyciągając instrument. – Użyj tego. Jacko wziął gitarę w obydwie ręce. - Żartujesz, nie? - Zagraj na niej w finale. - Nie ma potrzeby. Tym razem mają dla mnie ścieżkę dźwiękową, do której mam śpiewad. Nie potrzebuję nawet harmonijki. - Tym razem nie zaśpiewasz „Mustang Sally”. - Owszem. - Spróbuj. Zobaczymy, jak długo pożyjesz. – Głos zagrał Jacko na nerwach tak jak rysa na świeżo położonej farbie. Położył gitarę na ziemi i pozwolił uchwytowi oprzed się o swoją lewą nogę, by się nie przywróciła. Zdjął okulary i spojrzał Kidowi w oczy. - Chyba chciałeś, żebym wygrał? Znam prawie połowę słów do „Mustang Sally”. Czemu 298

teraz mam śpiewad coś innego? Kurwa, facet, za minutę wchodzę! - Odwołałem twój podkład. Zagrasz solówkę na gitarze. Jacko wsunął okulary przeciwsłoneczne do kieszeni na piersi czarnej marynarki i podniósł gitarę, żeby dobrze się jej przyjrzed. - Działa w ogóle? – jęknął. - Skąd mam do cholery wiedzied? Jacko wziął czarny pas gitary i przerzucił przez szyję, pozwalając mu spocząd wokół ramion. Później zagrał akord i zaczął kręcid pokrętłami na koocu gryfu. - Widzisz? Masz wrodzony talent – powiedział Kid, klepiąc go w ramię. Jacko jęknął. - To najgorszy plan na świecie, kolo. - Może. Ale jeśli zadziała, niedługo będziesz podpisywał dla siebie ten kontrakt. - Chciałbyś tego, co? - Tak. - A jeśli przegram? - Zabiję cię. - Jasne. Czyli bez stresu, co? - Wkładaj szkła. Za minutę wchodzisz. Jacko wyjął okulary z kieszeni marynarki i wsunął je na nos. - To co mam teraz zaśpiewad? Powiedziałem organizatorom, że znowu wykonam „Mustang Sally”. Kid sięgnął pod kurtkę, jakby zamierzał wyjąd broo. Ale wydobył płytę. Największe hity Blues Brothers.

299

Potrzymał je przed twarzą Jacko i wskazał na listę utworów z tyłu pudełka. - Utwór trzeci. Jacko przebiegł oczami listę, zatrzymał się na trzecim tytule i powoli go odczytał. Później ponad okularami spojrzał na Kida. - Ty sukinsynu. - Wiem. 132 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia Czterdzieści dziewięd Emily nie mogła się doczekad wyjścia na scenę i występu. Następny w kolejne był Jacko, później ona, na samym koocu James Brown. Była pewna, że wypadnie lepiej niż trzej piosenkarze, którzy już wystąpili. Janis Joplin była katastrofą w każdym względzie. Elvis i Freddie Mercury byli świetni, ale jeśli byłaby w formie, bez problemu by ich pokonała. James Brown bez wątpienia mógł stanowid zagrożenie, chociaż niekoniecznie z powodu śpiewu. Ojciec Chrzestny Dusz był zły i mógł skoczyd na nią z bronią. Nie chciałaby spotkad go w ciemnym korytarzu. Wielką niewiadomą był Blues Brother, Jacko, którego od występu dzieliły sekundy. Nina Forina stała już na środku sceny, gotowa go zapowiedzied. - Panie i panowie – jej głos ponownie rozległ się w auli. – Proszę o oklaski dla naszego czwartego finalisty. „Mustang Sally” i… Blues Brother! Tłum obdarował Jacko głośnym aplauzem, nawet kilkoma gwizdami. Jego wcześniejszy występ z harmonijką został bardzo dobrze odebrany, częściowo dlatego, że udało mu się zaangażowad 300

częśd publiczności. Więc kiedy wszedł na scenę z czarną gitarą na taśmie wokół ramion, aplauzy przybrały na głośności, a gwizdy zostały zagłuszone wiwatami i tupaniem. Patrząc na Jacko, gdy technik podpinał jego gitarę do wzmacniacza, Emily stwierdziła, że jeśli przedtem czuł presję, teraz musiało byd dziesięd razy gorzej. Niby przedtem twierdził, że się nie stresował, ale musiał…? Każdego czekał bardzo ważny występ, a ten konkretny mógł byd punktem zwrotnym w karierze. Aplauz wreszcie ucichł, po nim nastąpiła… cisza. Nie rozległ się żaden podkład. Głośniki rozstawione w całej auli nie ożyły. Jacko podszedł do mikrofony na środku sceny i delikatnie powiedział. - Uch… cóż, w ostatniej chwili postanowiłem wykonad inną piosenkę. – Odchrząknął, gdy w tłumu przed nim dobiegły ciche pomruki. – Występuję też bez podkładu, ale… - spojrzał na miejsce dla orkiestry – jeśli ktoś z zespołu zechce mi towarzyszyd, zaprasza. Emily otworzyła usta. Postradał zmysły? Tłum jakby powtórzył jej myśli. Pomruki na widowni stały się głośniejsze, a członkowie orkiestry patrzyli po sobie zdezorientowani, przygotowując się jednocześnie do gry, jeśli zajdzie taka możliwośd. Jacko zaczął grad na gitarze.

301

Wyglądał za zdenerwowanego i bardzo skoncentrowanego, gdy powoli pociągał za struny. Co do licha grał? Do Emily dołączyli pozostali finaliści, równie zaintrygowani jak ona. Widok był fascynujący. Czyżby Blues Brother chciał przekreślid swoje szanse na zwycięstwo? A może był to cwany wybieg mający zjednad mu publicznośd i byd może jurorów? Odegrawszy przez zaskoczoną publiką kilka fałszywych akordów, Jacko zaczął śpiewad. - Chodźcie. Hej ludzie, wszyscy pójdziemy… Emily rozpoznała melodię, ale nie była pewna, z resztą nie po raz pierwszy w czasie konkursu, czy słowa były poprawne. Często słyszała tą piosenkę w różnych barach, zazwyczaj w wykonaniu zespołów a’la Blues Brothers. „Sweet Home Chicago”. Jacko potwierdził jej przypuszczenia, koocząc pierwszy wers. - Z powrotem do tego brudnego, starego miejsca, które zwą Chicago… Jeśli Jacko czegoś brakowało, na pewno nie była to zimna krew. Grał na gitarze i śpiewał zupełnie inaczej. Ale nie wzbudzał już takiego entuzjazmu na widowni jak podczas występu z „Mustang Sally”. Jednak tłum go lubił, chodby za ekscentrycznośd; nie wygwizdaliby go, chyba że zrobiłby coś naprawdę głupiego. Freddie Mercury szepnął głośno, mówiąc chyba w imieniu wszystkich: - Co on robi, docholery? - To „Sweet Home Chicago” – powiedziała Emily. - Kurwa, no wiem, chodzi mi o niego i gitarę. Co on sobie myślał? Przesadził. Emily rozejrzała się po pozostałych finalistach, zastanawiając, co sądzili. Byli tu wszyscy za wyjątkiem Jamesa Browna. Znowu gdzież zniknął, Bogu dzięki, i jeszcze nie wrócił. Elvis i Janis wciąż byli, 302

ale nie za bardzo przejmowali się otoczeniem. Bardziej interesowali się sobą nawzajem niż tym, co działo się na scenie. Elvis szeptał coś Janis do 133 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia ucha, ona patrzyła na niego i marszczyła brwi, jakby nie dosłyszała, co powiedział. W koocu westchnął, wziął wdech i krzyknął: - Zapytałem, czy chcesz iśd gdzieś na numerek! Emily patrzyła, jak Janis skwapliwie kiwa głową, posyłając Królowi szeroki uśmiech. We dwójkę zniknęli gdzieś za sceną. Emily zachichotała w duchu, po czym skupiła się na oglądaniu „konkursowego samobójstwa” Jacko. Jego występ trwał jakąś minutę, gdy wydarzyło się coś nieoczekiwanego. Z loży orkiestry dobiegły pierwsze takty podkładu, gdy perkusista zaczął stukad w werbel. To podziałało jak magnes na innych członków orkiestry, którzy zdobyli się na odwagę i dołączyli. Po zawodzie, który odczuli na wieśd o graniu tylko dla dwóch finalistów, zaproszenie Jacko do gry podniosło ich morale. Pianista zaczął stukad w klawisze wielkiego fortepianu, później dołączył jeden z saksofonistów, następnie inny gitarzysta, Pablo i nawet kilku skrzypków. Stopniowo dźwięki połączyły się, naśladując gitarę Jacko i harmonizując się z jego śpiewem. W kilka sekund cała orkiestra grała równo. Wejście orkiestry pobudził tłum, który ponownie podniósł się z miejsc, zaczął klaskad i kiwac się w rytm. Emily patrzyła z niedowierzaniem, jak wzrastała pewnośd siebie Jacko. Zaczął żywo szarpad struny, jego biodra zaczęły wirowad a głos stał się mocniejszy i pewniejszy. Gdy w piosence nastąpiło solo 303

muzyczne, zaczął zachowywad się jak dyrygent dla orkiestry, wskazując na tego, kogo chciał głośniej w danej chwili usłyszed. Przez chwilę były to saksofony i trąbki, później pianista, następnie znowu Jacko, brzękolący na skradzionym Fenderze. Publicznośd to pokochała. Emily zorientowała się, że stuka nogą do rytmu. Ona również dobrze się bawiła. Przyszło jej na myśl, że Jacko może byd trudnym przeciwnikiem, ale przypomniała sobie, że da z siebie wszystko w nadziei, iż to wystarczy. Gdy występ Blues Brothera i orkiestry zaczął zbliżad się do najgłośniejszej części, będącej esencją utworu, Emily poczuła, że ktoś łapie ją za prawe ramię. Odwróciła się zaskoczona i zobaczyła trzymającego ją mocno Bourbon Kida. - Na słówko – powiedział oschle. - Uch, jasne. Skinął na Freddiego Mercurego. - Na osobności. Kid zapewne wcześniej uratował jej życie, więc powinna poświęcid mu chociaż minutkę. Wciąż trzymając ją za rękę, powiódł ją w dół schodów i przez drzwi na korytarz za sceną. Szli trochę korytarzem, wychodząc poza zasięg wzroku i słuchu kogokolwiek zza kulis. - O co chodzi? – zapytała. - Słuchaj, jeśli myślisz, ze wygrasz, nie możesz sfałszowad czy coś? Wiesz, że mogłabyś wygrad, ale postanowiłaś tego nie robid? – Jego głos był jak zwykle grobowy, ale teraz pobrzmiewało w nim napięcie. Emily pokręciła głową. - Przerabialiśmy to. Przykro mi. Potrzebuję tych pieniędzy. I świadomości, że jestem na 304

tyle dobra, żeby wygrad. Już ci mówiłam, to nie o mnie chodzi. Moja matka jest chora. Muszę zdobyd nagrodę pieniężną. - Dobra, to może zrobimy tak? Jeśli wygrasz, nie podpisuj kontraktu. Oddadzą go komuś innemu. Ja tego kogoś zabiję, a ty dostaniesz kasę. Emily zadrżała. - Przepraszam. Nie. Chcę wiedzied, że jestem na tyle dobra, żeby wygrad i nie chcę, żeby ktoś umierał po to, żebym ja dostała pieniądze. Właściwie nie chcę, żeby ktokolwiek umierał, z jakiejkolwiek przyczyny. Umarło już byt wiele osób. Poza tym, nie przyjęłabym nagrody, której nie wygrałam ani pieniędzy ukradzionych komuś, kto… kto… Kid trochę mocniej ścisnął jej ramię. - Mam jeszcze jeden nabój. Nie każ mi używad go na tobie. Nie chciałbym tego robid. - Więc nie rób. - Pozwolę ci zaśpiewad. Ale nie mogę pozwolid ci wygrad. Emily odsunęła się od niego, strząsając jego dłoo ze swojego ramienia. 134 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia - Twoja wola – powiedziała. Pamiętała wszystko, o czum rozmawiała z Jacko i wiedziała, że musiała to zrobid. Odwróciła się plecami do Kida i skierowała w stronę sceny, by przygotowad się do finałowego wykonania „Over the Rainbow”. Kiedy odchodziła, zastanawiała się, czy ostatni nabój Kida nie uderzy jej w plecy. 135 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia 305

Pięddziesiąt Sanchez oddychał głęboko, zmierzając w stronę sceny, by znaleźd Elvisa. Ucieczka przed Niezwyciężonym Angusem zbierała swoje żniwo. Jego płuca nie były przyzwyczajone do wysiłku związanego z bieganiem, nogi miał jak z galarety. Normalnie, wykorzystawszy tyle energii, musiałby usiąśd i odetchnąd. Tym razem jednak na nogach trzymała go napędzana strachem adrenalina. Świadomośd, że morderca mógł już wystrzelad sobie drogę wyjścia z chłodni zwiększała tempo bicia serca i ruchu nóg. Przed sobą, gdy biegł korytarze, wiodącym do tylnego wejścia na scenę, zobaczył imitatorkę Judy Garland pogrążoną w zaciekłej dyskusji z podejrzanym typem w czarnej kurtce z kapturem. Ich kłótnia skooczyła się, gdy Emily się odwróciła i odeszła w kierunku sceny, a mężczyzna minął Sancheza i pognał do holu głównego. Facet wyglądał znajomo, ale Sanchez nie miał czasu na dywagacje, czy go znał czy nie. Był tak wycieoczony, że niemal widział podwójnie. Miał na głowie ważniejsze sprawy niż sprawdzanie kolejnego dziwaka w hotelu. Skręcił w lewo w drzwi na scenę i zobaczył Emily wspinającą się po stopniach. - Finał już się skooczył? – zapytał bez tchu, doganiając ją. Odwróciła się zaskoczona i uśmiechnęła do niego. - Och, cześd. Nie, jeszcze nie. Blues Brother właśnie skooczył i teraz moja kolej. - Super. Jak poszło staremu Elvisowi? - Dobrze. Myślę, że ma szanse. - Ekstra. A inni? Jak wypadli? - Wszyscy okej. – Po spotkaniu z Bourbon Kidem nie miała sił, by wyjaśniad sytuację Janis Joplin. 306

Sanchez chciał dowiedzied się, jak poszło Juliuszowi. Czy trzynasty Apostoł wygra i uratuje świat? Albo coś? - A James Brown? Jak mu poszło? - Jeszcze nie występował. Powell w ostatniej chwili zmienił kolejnośd i teraz występuje ostatni. - Serio? Skąd ta zmiana? - Nie mam pojęcia. Ale to znaczy, że występuję wcześniej, a to mi pasuje. Zaczynam się denerwowad. Sanchez ledwie zdał sobie sprawę, że powinien powiedzied coś pokrzepiającego. Dziewczyna była w porządku, więc spróbował przemóc swoje negatywne nastawienie i znaleźd słowa, które mogłyby ją uspokoid. - Cóż, w takim razie połamania nóg – pisnął, uśmiechając się krótko. – Żebyś tylko pokonała tego dupka Freddiego Mercurego. Emily poklepała Sancheza po ramieniu i skinęła głową w kierunku kurtyny przy scenie. W zasięgu słuchu, stał tam Freddie Mercury. Wydawało się, że nie usłyszał słów Sancheza, ponieważ gdy podchodzili, uśmiechał się. - Ej, Emily, chodź – powiedział Freddie. – Myśleliśmy, że chcesz ominąd finał. Za minutę wychodzisz, dziewczyno. - Cicho – odparła Emily, wskazując na scenę. Freddie Mercury odwrócił się i spojrzał w miejsce wskazywane przez Emily. Sanchez zerknął obok niego. Na scenie przed jurorami stał Jacko. Lucinda jako pierwsza wypowiadała się na temat jego występu. - Cóż, cóż, cóż – powiedziała. – To było coś innego! Od lat nie widziałam czegoś podobnego! Chłopie, jesteś gwiazdą! – Zza jej pleców rozległy się wiwaty. Później oceniała Candy: 307

- No cóż, panie Blued Brother, to było świetne. Po prostu świetne. Na początku nie wiedziałam, do czego zmierzasz, ale na koniec dałeś nam popis, który na pewno zostanie moim dzisiejszym faworytem. Gratulacje! Wreszcie z miejsca pomiędzy dwiema jurorkami, swoją opinią podzielił się Nigel Powell. - Muszę powiedzied – zaczął karcąco – że po pierwsze, nie popieram zmieniania repertuaru w ostatniej chwili. – Publicznośd zaczęła buczed, więc Powell szybko uciszył ją gestami. – Poczekajcie. Poważnie – kontynuował – to nie fair w stosunku do pozostałych uczestników, że tak z nami pogrywasz. I nie przypominam sobie, żebyś prosił kogoś o zgodę na zagranie w finale na gitarze. – Buczenia z widowni stało się głośniejsze i bardziej agresywne. Powell pozostał niewzruszony. – Ale – rzekł, wznosząc głos ponad wrzawę – muszę przyznad, że byłeś doskonały. – Buczenie natychmiast zmieniło się w wiwaty i gwizdy. Na wielkim ekranie wyglądało, iż Powell miał coś jeszcze do dodania, ale szybko się rozmyślił i odesłał Jacko ze sceny. 136 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia Młody piosenkarz odchodził przy owacjach na stojąco głośniejszych niż przy którymkolwiek wcześniejszym uczestniku. Doszedł do skraju sceny i zniknął za czerwoną kurtyną, gdzie powitali go Emily i Freddie Mercury. Emily radośnie go objęła i pocałowała w policzek. - Łał! Mam nadzieję, że wystąpię chociaż w połowie tak dobrze – powiedziała hojnie. – Byłeś cudowny. Naprawdę. Dobra robota. Sanchez obserwował z odległości kilku stóp, zastanawiając się, co to znaczyło dla konkursu. Nawet Freddie 308

Mercury wydawał się zaniepokojony wynikami Blues Brothera. Juliusz musiałby wystąpid wyjątkowo dobrze, jeśli chciał pobid resztę, a Judy Garland, faworytka, jeszcze nie wystąpiła. Gdzie do cholery był Elvis? Odpowiedź nadeszła niebawem. - Hej, Sanchez, wróciłeś – zza niego odezwał się głos Elvisa. Sanchez odwrócił się i zobaczył przyjaciela idącego w jego kierunku z ręką wokół talii Janis Joplin. Włosy miała w nieładzie, ubrania lekko zwichrzone. Wyraźnie niedawno uprawiali szalony seks. - Hej, Elvis – odpowiedział szeptem Sanchez, nie chcąc zwracad na siebie zbytniej uwagi. – Ten Niezwyciężony Angus… Wrócił. Elvis zabrał rękę z talii Janis. - Gdzie byłeś, koleś? – zapytał, podchodząc ze zmarszczoną twarzą. - Ten gośd gonił mnie po całym tym pieprzonym hotelu. Zamknąłem go w jakiejś chrzanionej chłodni, ale kiedy wychodziłem, próbował wystrzelad sobie wyjście. - Dobrze. Niech wyjdzie. Jak tylko się do mnie zbliży, skopię mu dupę. – Potarł tył głowy, gdzie wcześniej uderzył go Angus. – Ma to jak w banku, sukinsyn. - Ma broo – wytknął Sanchez. – Może dwa. - I co z tego. Pieprzyd to. I jego konia. Janis Joplin zrobił krok w przód i dołączyła. - Tak, pieprzyd go. Pieprzonego sukinsynowatego dupka. Sanchez uśmiechnął się uprzejmie do Janis. - Masz problemy z samokontrolą, prawda? - To nie zespół Tourette’a – odparła. – Jeśli Elvis go nie lubi, ja też nie. Sukinkot. 309

Ich rozmowę przerwał głos Niny Foriny zapowiadającej Emily. - Panie i panowie! – zagrzmiała. – Śpiewająca klasyczne „Over the Rainbow”, Judyyyyyyyy Garland! Rozległa się kolejna seria oklasków i wiwatów. Sanchez spojrzał na Emily. Wzięła głęboki wdech i wyszła na scenę. Czas na pokaz. 137 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia Pięddziesiąt jeden Juliusz czuł niepokój. Takie ustawienie Powrotu z Martwych, by to on wygrał, okazało się trudniejsze, niż oczekiwał. Po pierwsze, Angus nie pojawił się na czas. Później Bourbon Kid przyjął robotę, ale nie zgodził się na zabicie udawaczki Jady Garland. Z powodów osobistych. Jakie były na to szanse? A później pojawił się Gabriel, by wszystko załatwid. To też nie zadziałało. Emily wciąż żyła, a Gabriela nigdzie nie było. Juliusz miał okropne przeczucie, że Bourbon Kid spełniał swoją groźbę o chronieniu Emily. W każdym razie wysoce prawdopodobne było, iż Gabriel nie żył. A skoro tak, myślał Juliusz, istniała możliwośd, że jego zamiary ktoś przejrzał. Według początkowego harmonogramu finału miał wystąpid jako czwarty z sześciu, ale za kulisami rozniosła się wieśd, że teraz trafił na koniec. Nie podano wyjaśnienia tej zmiany. Gdy usłyszał te wieści, dostarczone przez jakiegoś młodzika z ekipy obsługującej koncert, wpadł w obsesję na punkcie wykrycia jego intrygi. Kilka sekund później podsłuchał dwóch napakowanych ochroniarzy pytających Blues Brothera, czy wiedział „gdzieś tego ciula Jamesa 310

Browna” i postanowił szybko ulotnid się zza kulis. Jego plan został odkryty, teraz był tego pewny. Więc, chcąc utrzymad plan (i siebie) przy życiu, Juliusz pojechał do kasyna na niższym piętrze hotelu krótko po występie Janis Joplin. Miał zamiar siedzied tam aż do samego występu. Nikomu nie powiedział, gdzie szedł i modlił się, by nie nagrała go żadna z kamer przemysłowych. Nietrudno byłoby zauważyd człowieka w fioletowym garniturze z szerokimi nogawkami. Aby zmniejszyd swoje szanse na zostanie rozpoznanym, zdjął czarną peruczkę i wsunął za koszulę na piersi. Wystawały kłaczki, sprawiając wrażenie, że ma najbardziej owłosioną klatę świata. Będąc już w kasynie, rozejrzał się za najbardziej zatłoczonym obszarem, gdzie mógłby zmieszad się z tłumem. Jeden stolik do ruletki wyraźnie się odróżniał. Wokół niego zgromadziło się wielu głośno hałasujących ludzi. Podszedł tam i przecisnął do środka tłumu. - Co się dzieje? – zapytał małą Chinkę o czarnych oczach. - Tajemnicza Dama. Wygrała tysiąc dolarów! – odpowiedziała kobieta. - Tajemnicza Dama? - Tak, tak. Tajemnicza Dama. – Chinka żywo przytaknęła i wskazała na starszą, siwowłosą kobietę siedzącą przy stoliku. Wydawało się, iż jest jedyną zawodniczką, ale przed nią stał ogromny stos żetonów, a oczy wszystkich były w niej utkwione. – Widzi przyszłośd. Stawia duże stawki. Wygrywa ogromne! Juliusz przeciskał się przez tłum, aż stanął tuż za Tajemniczą Damą. Postawiła stosik żółtych żetonów na czerwony. Tłum zamilkł, a raczej smutno wyglądający krupier zakręcił kołem. Gdy zatoczyło pierwszy obrót, wziął głęboki oddech, skinął do Tajemniczej Damy i lekkim ruchem dłoni puścił małą białą 311

kulkę na koło, przeciwnie do kierunku obrotu. Juliusz pochylił się nad jej ramieniem, by zobaczyd wynik. Wszyscy wstrzymali oddechy, więc było słychad tylko postukiwanie kulki toczącej się wokół koła. Wreszcie ruletka zaczęła zwalniad, a kulka wpadła do jednego z ponumerowanych gniazdek. Gdy koło zupełnie się zatrzymało, oglądająca publicznośd nabrała powietrza, po czym rozbrzmiały wiwaty, a krupier powiedział niechętnie: - Czerwony, numer dwanaście! – Kulka wpadła do przegródki numer dwanaście, która okazała się czerwona, jak przewidziała Tajemnicza Dama. Kiedy krupier odliczał, ile żetonów dołożyd do jej stosu, starsza kobieta odwróciła się na krześle i spojrzała dokładnie na Juliusza. Patrzyła na niego intensywnie przez kilka sekund. Nie był pewny, dlaczego to robiła, ale postanowił przerwad ciszę. - Gratulacje – powiedział, chcąc grzecznie docenid jej szczęście. - Juliusz? Zaskoczyło go, iż znała jego imię, ponieważ nie pamiętał, by się wcześniej spotkali. Może faktycznie miała mistyczne moce i potrafiła widzied przyszłośd, jak sugerowała posiniaczona Chinka. - Tak. Skąd znasz moje imię? – zapytał. - Idą po ciebie. - Co? Kto? 138 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia - Oni. – Tajemnicza Dama skinęła w stronę wejścia do kasyna za plecami Juliusza. Odwrócił się i spojrzał.

312

Czterech potężnych mężczyzn w czarnych garniturach zeszło po schodach i rozglądało się po kasynie. To musieli byd ochroniarze. Musieli widzied go na nagraniu z kamer. Musiał się stąd wydostad, zanim wypatrzą go w tłumie. Spojrzał z powrotem na Tajemniczą Damę, by sprawdzid, czy znała dalszą przyszłośd. - Co robię? – zapytał. - Jesteś imitatorem Jamesa Browna. - Nie! Nie, co zrobid. Jak się stąd wydostanę? - Schody, winda. Twój wybór. A teraz, jeśli pozwolisz – dodała opryskliwie – czeka na mnie ruletka. – To powiedziawszy, zakręciła stołkiem, aż znowu siedziała twarzą do stołu. Juliusz rozejrzał się w poszukiwaniu wyjścia. Tajemnicza Dama miała rację. Schody albo winda. Czterech ochroniarze stali tuż przy wejściu do kasyna, kilka jardów od podstawy schodów, więc ta opcja odpadała. Musiał wybrad windę, na dalekiej ścianie. Jeszcze nie został dostrzeżony, więc zaczął przepychad się w jej stronę, tak lawirując, by pomiędzy nim a wejściem znajdował się zatłoczony stół do ruletki. Im bliżej windy się znajdował, bym mniej otaczało go ludzi i tym większe były szanse, że zostanie wypatrzony i rozpoznany. Musiał ratowad się biegiem, nie zwracając na siebie uwagi wyglądając, jakby uciekał. Zdecydował się na szybki marsz drobnymi kroczkami, co zapewne wyglądało komicznie, ale to było jego najmniejszym zmartwieniem. Kiedy dotarł do metalowych drzwi, nacisnął guzik na ścianie, by przywoład windę. Nie śmiał spojrzed w tył, by sprawdzid, czy ochroniarze go zobaczyli. Winda dojeżdżała całą wiecznośd. Wciąż naciskał guzik, mrucząc półgłosem „No, dawaj!” Słyszał chrobot maszynerii za ścianą. Wydawała się zużyta, ale hałasy wreszcie ustały. Nadeszło 313

ekstremalnie głośne piśnięcie i metaliczno srebrne drzwi powoli się rozsunęły. Juliusz wpadł do środka i sięgnął do klawiatury na ścianie. Nacisnął pierwszy przycisk, na jaki natrafił jego palec, akurat na dziesiąte piętro. Później stanął jak najbliżej bocznej ścianki, by uniknąd wzroku czterech goryli z ochrony. Po kolejnej wieczności drzwi zaczęły się powoli zamykad. Z każdym calem odczuwał coraz większą ulgę. Uda mu się. Ale kiedy drzwi od zamknięcia dzielił cal czy dwa, w przerwie pojawiła się dłoo. Ogromna dłoo z czarnymi włoskami na grzbiecie. Był ugotowany. Drzwi otworzyły się i ogromny, krótko obcięty biały mężczyzna w czarnym garniturze wszedł do windy. - Juliusz, jak sądzę? – powiedział. Juliusz nie odpowiedział. Do windy weszło trzech pozostałych ochroniarzy. Pierwszy sięgnął do klawiatury i nacisnął przycisk na parter. Później spojrzał na Juliusza i się uśmiechnął. - Mam nadzieję, że zabrałeś ze sobą wiaderko i łopatkę. Zabieramy cię na wycieczkę na pustynię. A tam trochę piasku jest. Gdy drzwi zasunęły się za czterema mężczyznami, serce Juliusza zamarło. Facet, który nacisnął przycisk na parter, otoczył jego barki ramieniem i mocno złapał, ciągnąc na środek windy. - Co tak zmarkotniałeś, kolo? – zapytał. Jego trzej kumple zarechotali. Juliusz przemyślał swoje położenia. Zastanawiał się, jak do cholery się z tego wykaraskad? Winda przejechała płynnie na parter, wydając charakterystyczny dźwięk, gdy osiągnęła cel. Drzwi rozsunęły się i Juliusz zobaczył stojącego tuż przy nich mężczyznę. Stał przodem do windy z pochyloną głową. Miał ciemne ubrania, 314

a na głowę naciągnął kaptur, kryjąc twarz. Mimo to Juliusz bez problemu go rozpoznał. Jeden z ochroniarzu wyszedł z windy prosto w kłopoty. Bourbon Kid złapał go, w momencie obrócił dookoła i wygiął jego prawą rękę za plecy. Rozległ się głośny trzask. Zanim ochroniarz zdążył krzyknąd, Kid ponownie go odwrócił, trzymając wolną ręką czoło ofiary i szybko skręcając jej kark. Rozległ się kolejny, dużo głośniejszy, trzask. Kid upuścił ciało mężczyzny na podłogę. Później spojrzał na trzech innych strażników w windzie. Cała ich arogancja i pewnośd siebie zniknęły. - Ktoś jeszcze tu wysiada? – zapytał typowym dla siebie, nieprzyjemnym i ostrym tonem. 139 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia Juliusz patrzył, jak jego trzej oprawcy cofają się i unoszą ręce w geście poddania. Jeden z nich sięgnął w przód i zaczął naciskad guziki, by zamknąd drzwi. Cykory. Czyli Bourbon Kid jednak go pilnował, pomyślał Juliusz. Wyszedł z windy i odwrócił się, by spojrzed na ocalałych strażników. - Dzięki – powiedział z uśmiechem. – Było fajnie. Musimy to kiedyś powtórzyd. – Drzwi się zamknęły i winda wznowiła ruch. Juliusz zwrócił się do Bourbon Kida. - Wiedziałem, że mnie nie zawiedziesz. Bóg cię za to wynagrodzi. Jesteś w połowie drogi do odpokutowania wszystkich swoich grzechów. Kid opuścił kaptur kurtki, wyciągnął lewą rękę i chwycił twarz Juliusza, mocno ściskając policzki.

315

- Nie jestem po twojej stronie, zasraocu. - Może jesteś, ale o tym nie wiesz. - Nie. Jestem pewny że nie. - Ale w duszy chciałbyś byd? Kid jeszcze mocniej ścisnął twarz Juliusza, uniósł rękę i podniósł go z ziemi, odciągając od drzwi windy. Byli teraz na środku korytarza, patrzyli sobie w oczy, chociaż nogi Juliusza znajdowały się jakieś sześd cali nad podłogą. - Słuchaj, ciulu – powiedział Kid. – Chcę znad prawdę o tobie i tym, dlaczego tak strasznie chcesz wygrad. Na zewnątrz widziałem pieprzone zombie, które kiedyś były piosenkarzami i jestem pewny, że ty wiesz, o co w tym chodzi. Jaka jest twoja rola? I czy naprawdę dasz radę pokonad Judy Garland? - Dobra… - zaczął Juliusz. Zanim mógł kontynuowad, Kid uniósł palec wskazujący prawej ręki, by go uciszyd. - I jeszcze jedno – powiedział grobowym głosem. – Jeśli powiesz chociaż słowo, które uznam za częściowe kłamstwo, złamię ci szyję. Pamiętaj o tym, zanim cokolwiek powiesz. Jedno słowo. Juliusz przełknął ślinę. Miał właśnie zamiar otworzyd usta i zacząd gadad, kiedy winda znowu zadzwoniła. Zerknął w lewo i zobaczył, że metalowe drzwi znów się otwierają. Trzej ochroniarze wrócili z powrotem i zamierzali wyjśd z podnośnika. Ich twarz przybrały identyczny wyraz zdziwienia na widok Juliusz i Kida wciąż będących w korytarzu, z ciałem czwartego strażnika u stóp. Kid powoli odwrócił głowę, by na nich spojrzed. Zapanowała niezręczna chwila, gdy wszyscy trzej gapili się, rozumiejąc, że za szybko wrócili na dół. Ten najbliżej klawiatury nacisnął jeden guzik i drzwi ponownie powoli się zamknęły. Kid zwrócił się z powrotem do Juliusza i przybliżył jego twarz. 316

- Jeśli chcesz byd w finale, zacznij gadad. 140 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia Pięddziesiąt dwa Nigel Powell wreszcie zaczynał dobrze się bawid. Występ Emily z piosenką „Over the Rainbow” był jeszcze lepszy od tego z przesłuchao. Mając w tle orkiestrę, rozkwitała, nabierała pewności siebie z każdym wyśpiewanym słowem. Na widowni nie było wolnych miejsc. Nikt nie wymknął się do łazienki. Nikt nie wyszedł do baru na późnego drinka. Nikt nie uciekł na dotleniającego papierosa. Cała publicznośd siedziała absolutnie cicho w czasie występu, nie chcąc stracid – lub go gorsza zniszczyd – ani jednej sekundy. Wobec hałaśliwych występów pozostałych uczestników, którzy podrywali masy na nogi, zachęcali do wspólnego śpiewu i taoców w przejściach, to było miłą odmianą. Zauroczony tłum po prostu siedział i podziwiał piękny głos Emily. Jej elegancja i gracja wyróżniały się w konkursie, który, w opinii Powella, został spaprany wieloma pozbawionymi gustu popisami. Jak chodby przekleostwami Janis Joplin, dzikimi pląsami Elvisa, wokalno-tanecznymi staraniami Jacko i próbami Juliusz, by zabid pozostałych finalistów. Pod koniec na scenie pojawił się ktoś, kto nie miał żadnych ukrytych motywów ani braków, jedynie talent. Kiedy przebrzmiały ostatnie nuty piosenki Emily, publicznośd wstała i zaczęła głośno klaskad. Błysnęły aparaty, ludzie wiwatowali i gwizdali, cała orkiestra poderwała się na nogi z okrzykami „Brawo! Brawo!” Nawet trzej jurorzy podnieśli się, dziko bijąc brawo. Po lewej i prawej Nigel zobaczył łzy na policzkach 317

koleżanek. Jeśli ta dziewczyna nie wygra, coś będzie nie tak. Gdy, na starą modłę, Emily dygnęła przed publicznością, Nigel poczuł niesamowitą ulgę. To, miał nadzieję, był ostatni występ wieczoru. Juliusz powinien już zostad wyprowadzony z hotelu przez ochronę, a niebawem będzie kopał swój własny grób na Diabelskim Cmentarzu. Zaiste, szczęśliwa chwila. Kiedy aplauzy wreszcie ucichły, Emily nieśmiało stanęła przed jurorami, którzy na powrót usiedli, i czekała na ich opinie. Candy odezwała się pierwsza. Ocierając łzy z oczu, przełykając je i pociągając nosem, starała się coś powiedzied. - Cudownie! Po prostu cudownie! Najlepszy występ tej nocy – rzuciła łzawo. Lucinda była równie poruszona. - Rodzi nam się gwiazda! Byłaś świetna, dziecko. Nie mogłaś zrobid nic więcej. Jeśli o mnie chodzi, nikt nie mógł. Gratulacje, skarbie. Wreszcie zapadła grobowa cisza, gdy nadeszła kolej na wypowiedź Powella. Po raz pierwszy wstał, spojrzał wprost na zdenerwowaną piosenkarkę i powiedział miękko: - Emily. To, kochanie, było niewiarygodne. Nie wiem, czy ktokolwiek na świecie zaśpiewałby to lepiej od ciebie. – Przerwał i dodał: – Wliczając w to panią Garland. Tłum równocześnie zaczął krzykiem okazywad poparcie. Początkowo tylko pojedynczy pijani fani wykrzykiwali swoje słowa uznania, ale niebawem cała widownia wrzeszczała jak na meczu piłkarskim. Powell wciąż obsypywał Emily komplementami, ale wrzawa zagłuszała go, więc poddał się i odesłał ją ze sceny z szerokim uśmiechem i 318

posłanym całusem. Radosnym krokiem Emily opuściła scenę. Nina Forina wróciła na swoje miejsce w blasku jupiterów i zwróciła się do publiczności. - No dobrze! Proszę o ciszę! – krzyknęła. Musiała odczekad jeszcze trzydzieści sekund, nim tłum na tyle się wyciszył, by mogła kontynuowad. – Czas na naszego ostatniego uczestnika, absolutnie ostatniego finalistę konkursu Powrót z Martwych. Panie i panowie, gorące oklaski dla Ojca Chrzestnego Dusz… Jaaaaamesa Browna! Powell z zainteresowaniem obserwował siedzących na widowni fanów Jamesa Browna, którzy zaczęli klaskad i wiwatowad. Czy James się pojawi? Uważał, że nie. Miał nadzieję, że nie. Nina rozglądała się, spodziewając się, iż ostatni finalista wyjdzie z boku sceny. Patrzyła w obydwie strony, a jej twarz zaczęła wyrażad lekki niepokój. Powell czekał, aż zrozumie, iż Juliusz nie pojawi się na występie. Kiedy, kilka sekund później, to zrobiła, spojrzała na niego w oczekiwaniu na wskazówki. Uśmiechając się w sposób wyrażający wyjątkowe samozadowolenia, pochylił się, by powiedzied coś do mikrofony. Czas poinformowad publicznośd o rozpoczęciu głosowania na ulubieoców za pomocą klawiatur na fotelach. James Brown już się nie pojawi. 141 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia Właśnie wtedy, gdy otworzył usta, na scenę wpadł Juliusz. Posłał jurorom dwój ogromny uśmiech i podszedł do Niny. Nigel Powell zagotował w środku. Jakim cudem ten kłamliwy drao dotarł na scenę? Ochrona za to odpowie. 319

Wiedząc, że jego twarz jest widoczna na ogromnym ekranie, musiał z wymuszonym uśmiechem patrzyd, jak Nina umyka w cieo, a Juliusz podchodzi do mikrofonu. - Ech! Wszyscy gotowi na kolejną imprezę? – krzyknął. Publicznośd wrzasnęła ekstatyczne „TAAK!” Konkurs jeszcze trwał. 142 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia Pięddziesiąt trzy Sanchez był bardziej spięty, bardziej zdenerwowany niż którykolwiek z finalistów. Kilka minut wcześniej zamknął psychotycznego, rudowłosego mordercę z kucykiem z chłodni. Psychol mógł pojawid się w każdej chwili, żądny zemsty. Była też drobna kwestia zombie na pustyni, które zmierzały do hotelu z zamiarem zjedzenia wszystkich żyjących. Jeśli wierzyd wszystkiemu, co mu powiedziano, jego nadzieje na przeżycie spoczywały na barkach Juliusza, imitatora Jamesa Browna – i byd może trzynastego Apostoła. Jeśli Juliusz wygrałby konkurs, to – prawdopodobnie – zostania złamana jakaś klątwa. Mimo to Sanchez nie mógł zapomnied, że Gabriel wspominał coś o hotelu zapadającym się z czeluści Piekła, jeśli Juliusz podpisałby kontrakt. Jakkolwiek więc na to patrzyd, nie było dobrze. Wszystko miało rozstrzygnąd się w najbliższe pół godziny. Kiedy usłyszał zapowiedź Niny Foriny występu ostatniego piosenkarza, nerwy miał napięte jak postronki. Nie pomagał fakt, że wspomniany piosenkarz, Juliusz, nie spieszył się z wyjściem na scenę. Kiedy wydawało się, że 320

stchórzył, wyłonił się skądś, uśmiechając jak głupiec. Sanchez stał z Elvisem i pozostałymi wykonawcami obok sceny, niecierpliwie czekając na występ Juliusza. Nie zawiódł. Wybrał „I Got You (I Feel Good)”12. Tak jak Blues Brother i Emily, miał przywilej śpiewu do wtóru orkiestry. Jacko rozgrzał muzyków swoją wersją „Sweet Home Chicago” a elegancki śpiew Emily wzniósł ich na wyżyny. Teraz, promieniując pewnością siebie, bardzo umiejętnie wspomagali Juliusza. Emily miała piękny głos, Elvis charyzmę, Janis swoje komicznie nieprzyzwoite przekleostwa, Blues Brother swoją gitarę a Freddie Mercury swoje niespotykane podobieostwo do imitowanej postaci, natomiast Juliusz zaserwował fantastyczne taneczne ruchy. W czasie występu skakał po całej scenie. Zanim dotarł do połowy występu, był cały mokry. Kilka razy zrobił szpagat, podnosząc się w rytmie bez wsparcia rąk. Dumnie chodził w kółko, ruszając do rytmu głową i rękami, a kiedy nie śpiewał, urozmaicał występ różnymi skrzekami i krzykami. Każde „Ech!” czy „Ooo!”, które wykrzyczał, coraz bardziej ekscytowało publicznośd. Podobnie jak podczas kilku innych utworów, tłum podniósł się na nogi, ruszając głowami i taocząc w rytm muzyki. Ale nie tylko publika. Wielka częśd orkiestry naprawdę wczuła się w ducha wykonania. Sanchez kątem oka obserwował jurorów, próbując ocenid ich reakcji. Lucinda Brown bujała się i klaskała do rytmy, wyraźnie dobrze się bawiąc. Siedzący obok Nigel Powell raczej przeciwnie. Z jego twarzy rzadko dało się coś odczytad, ale oceniając jego postawę, nie wyglądał na zbytnio pod wrażeniem. Siedział ze skrzyżowanymi rękami i mocno zaciśniętymi ustami. Po jego drugiej stronie Candy Perez uśmiechała się i co chwila wyrzucała którąś rękę w 321

powietrze w jakimś taocu wyglądającym jak wspinaczka po niewidzialnej drabinie. Sanchez z uwagą patrzył na ruchy jej ramion, wywołujące unoszenie i opadanie mocno opiętych piersi. Jezu! Pomyślał. Któryś cyc zaraz jej wyskoczy! Gdy obserwował górę jej obcisłej, częściowo zasuniętej kurtki, był przekonany, że dostrzega wystający sutek. Szeroko otworzył oczy i zaczął szturchad Elvisa, który stał po jego prawej stronie. - Kurde, facet… patrz! – szepnął. – Chyba widzę sutek Candy! Spodziewał się podziękowao ze strony przyjaciela. Zamiast nich usłyszał kobiecy głos. - Dzięki, to miło – powiedział raczej ozięble. Sanchez natychmiast zorientował się, że nie szturchał Elvisa tylko Emily. Rozejrzał się i zobaczył, iż Elvis stał za nim zajęty rozmową z Janis Joplin. Poczuł, że jego policzki robią się czerwone ze wstydu. - Uch… przepraszam – wymruczał. – Wziąłem cię za kogoś innego. - W porządku – odpowiedziała Emily z uśmiechem. - EJ, ELVIS! – krzyknął Sanchez do przyjaciela głośniej niż muzyka. – SZYBKO! CHYBA WIDZĘ SUTKA CANDY! Porzucając Janis w połowie rozmowy, Elvis podszedł. Zerknął ponad ramieniem Sancheza w stronę Candy, by na własne oczy przekonad się, czy jego przyjaciel miał rację. Po kilka sekundach skinął głową. - Fajnie. 12 Ang. „Mam cię (Dobrze mi)” 143 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia Sanchez nigdy nie dowiedział się, czy występ Juliusza był dostatecznie dobry, by wygrad w konkursie. On i Elvis spędzili ostatnią minutę piosenki z oczami wlepionymi w podskakujący biust Candy. 322

Sanchez był ogromnym fanem Candy Perez, odkąd wypuściła piosenkę „I love Chubbies”13. Raz nawet powiesił jej plakat w Tapioce. Wisiał tam jakąś godzinę, po czym ktoś go ukradł. Wtedy był wściekły na złodzieja, ale teraz mu wybaczył. Ktokolwiek go okradł, mógł zatrzymad łup, jeśli chciał. Teraz miał coś lepszego: widok sutka Candy na zawsze uwieczniony w jego fotograficznej pamięci. Sama myśl o tym wprawiała go w szampaoski nastrój. Z powodu wydarzeo dnia, nie miał czasu na jedzenie, a głód w połączeniu z widokiem Candy naprawdę przyprawiał o zawroty głowy. Kiedy Juliusz skooczył występ i wszyscy (wraz z Candy) przestali skakad, Sanchez poczuł lekkie rozczarowanie. Mimo wszystko klaskał i wiwatował głośniej, niż po którymkolwiek wcześniejszym występie. - Widziałeś? – zapytał, znowu szturchając Elvisa. – Cholernie niewiarygodne. Widzieliśmy prawie całego cycka, kolo! Ekstra! - Elvis jest tam – odparła Emily. - Co? Och. – Znowu poczuł, że się czerwieni. Elvis wrócił do rozmowy z Janis. – Przepraszam. Myślałem, że ty to on. - Wiem. - Ale widziałaś? Super, nie? Ma świetne cycki. - Elvis wciąż jest tam. – Lodowata nuta pojawiła się w głosie Emily. - No wiem. Ale muszę się tym z kimś podzielid, więc możesz na chwilę udawad faceta? To chyba nie jakaś wielka prośba, co? Emily zaśmiała się. 323

- Chcesz, żebym zachowywała się jak facet? Dobra. – Zamyśliła się na moment, po czym wypaliła: - Wiesz, że widziałam ją pod prysznicem> - Co? - Serio. Była, no, zupełnie naga, z inną kobietą. Nieźle się bawiły. Sanchez usłyszał słowa Emily i jeszcze bardziej zakręciło mu się w głowie. Nagle poczuł słabośd w nogach i, mimo że wciąż słyszał z oddali głos Emily, nie mógł jej zobaczyd. - Sanchez? Żartowałam. Zmyśliłam to. Próbowałam przez chwilę zachowywad się jak facet, jak prosiłeś. Sanchez? Sanchez? – powtórzyła jego imię kilka razy, nim podniosła głos i wrzasnęła: Jest tu jakiś sanitariusz? Pan chyba zemdlał. 13 Ang. „Kocham puszystych” 144 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia Pięddziesiąt cztery Przez ostatnią godzinę bar był właściwie pusty. Młody barman, Donovan, miał naprawdę niewiele do roboty, jeśli nie liczyd przecierania szklanek i układania ich na półkach. Reszta obsługi baru i kuchni zniknęła. Był tym biednym frajerem, któremu przypadło wymycie podłóg i przetarcie stołów. Jedyne ciekawsze wydarzenie miało miejsce jakieś pół godziny wcześniej, gdy po usłyszeniu w oddali strzału, wpuścił do kuchni małego, grubego, wyglądającego na Meksykanina gościa. Kilka chwil później przybiegł za nim facet z bronią. Nie był pewny, co wydarzyło się w kuchni, ale okrągły mały cied wybiegł stamtąd kilka minut później i uciekł z stronę, z której przybiegł. Groźnie wyglądający facet w płaszczu jeszcze się nie 324

pojawił. Kiedy ponuro wyglądający mężczyzna w czarnej kurtce z kapturem podszedł do baru, Donovan natychmiast go rozpoznał. Był też na tyle mądry, by podad mu nieotwartą butelkę Sama Cougara i otwieracz, nie czekając na polecenie. Wcześniej z zaplecza patrzył, jak Kid zabijał Jonaha Clementine’a, więc wiedział, by nie byd nieuprzejmym. Kid spojrzał na Donovana. Gośd był zbyt przerażony, żeby go drażnid. Był barmanem, którego akurat potrzebował. Podał mu alkohol i zniknął z oczu. Ze skinieniem przyjął butelkę i szklankę i rozsiadł się na wysokim krześle przy barze. W ramach zapłaty postanowił nie zabijad Donovana. Zamiast tego włożył rękę pod kurtkę, wyjął paczkę cygar i wytrzepał jedno. Włożył je między wargi i zaczął obracad. Barman z przerażonym podziwem patrzył, jak koocówka cygara zalśniła i zapaliła się. Genialna sztuczka! pomyślał, po czym zajął się przecieraniem szkieł z dala od lady. Kid siedział i pił Burbona. Był dobry; właściwie tak, dobry, że chyba wypił trochę więcej, niż powinien. Rzucił resztki cygara za ziemię, zsunął się z krzesła i zaczął kierowad w stronę recepcji. Wziął ze sobą butelkę, trzymając ją luźno w jednej dłoni i od czasu do czasu machając. W głowie miał mnóstwo rzeczy. Na przykład kogo zabid ostatnią kulką. Decyzja zależała od wielu czynników, ale mając do dyspozycji tylko jeden nabój, musiał podjąd zabójczo właściwą decyzję, czyj mózg rozsadzid. I musiał dobrze wycelowad. Dał Juliuszowi żyd, chociaż poznał o nim całą prawdę. Doszedł jednak do wniosku, że imitator Jamesa Browna miał szanse za zwycięstwo w konkursie, a dopóki Emily nie wygra i nie podpisze przeklętego kontraktu, nie dbał o 325

wyniki. Był gotowy do wszystkiego, byle osiągnąd pożądane efekty, a jeśli znaczyłoby to zabicie kogoś, zrobiłby to bez wahania. Albo by żałował. Kiedy wszedł do holu, okazał się pusty. Już kiedy szedł do baru, było tu cicho, ale teraz, pół godziny po północy, pustka była wręcz przytłaczająca. Było w tym coś dziwnego. Przy biurkach recepcji nie siedziała żadna nocna zmiana. Żadnego lokaja stojącego przy wejściu. Wszystkie telefony, klawiatury, długopisy i papiery z biurek zostały spakowane, komputery zamknięte, a monitory przesłonione. Całe miejsce wyglądało na opuszczone od tygodni albo miesięcy, jakby obsługa wyjechała na wakacje i zamknęła lokal. W rzeczywistości pewnie byli w auli i czekali na wyniki konkursu. Kid pociągnął łyka Sama Cougara i stanął bez ruchu. Nasłuchiwał. Posiadał szósty zmysł, którego nie mieli przeciętni śmiertelnicy. Czuł, że zaraz coś się wydarzy. Nadchodziło coś złego. Czuł to nawet po wypiciu tej ilości Burbona. Wytarł usta wierzchem dłoni, sięgnął pod kurtkę i wyjął ciemny szary pistolet. Zaczął powoli kręcid się w miejscu. Alkohol zaczynał działad, trochę zmiękczając mu kolana. Obracał się z bronią wymierzoną w ściany, obserwując i czekając na pojawienie czegoś. Wreszcie usłyszał hałas. Dźwięk trwał cały czas, po prostu potrzebował chwili, by go usłyszed. Był to nudny, cicho chrobot dochodzący od szklanych drzwi hotelowego wejścia. Na zewnątrz było zupełnie ciemno, a z powodu świateł w holu niemożliwym było zobaczenie czegokolwiek za drzwiami. Gdy tylko usłyszał dźwięk, stał się on głośniejszy. Później dołączył cichy

326

syk. Słuchając dźwięków i próbując rozgryźd, skąd pochodziły, przytłumiony głos Niny Foriny rozbrzmiał w recepcji. Śpiewy się skooczyły, a ona dziękowała publiczności za oddanie głosów. Niedługo ogłosi wyniki. Kid musiał byd w budce dźwiękowca z pistoletem wymierzonym w scenę. Ale najpierw musiał się dowiedzied, co do cholery tak hałasowała na zewnątrz? 145 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia Powoli podszedł do podwójnych szklanych drzwi. Jego buty zachrzęściły na roztrzaskanym szkle rozsypanym po marmurowej podłodze. Przed drzwiami znajdowała się wielka bordowa mata z nazwą hotelu. Wszedł na nią, tłumiąc kroki. Postąpił jeszcze pięd kroków w stronę drzwi. Chrzęsty i syki na pewno dochodziły z zewnątrz, ponieważ stawały się głośniejsze z każdym jego krokiem. A im bliżej był, tym bardziej syki przypominały szepty. Głosy szepczące do niego. Nie rozróżniał, co mówiły. Gdy był niewiele dalej niż stopę od szyb, okropnie zdeformowana twarz kobiety uderzyła w drzwi przed nim. Jak zwykle nawet nie drgnął. Przyjrzał się jej bliżej. Skóra twarzy była czarna i wydawał się szorstka, jak papier ścierny. Kreatura kiedyś mogła mied białą skórę, ale teraz jej cera sugerowała, iż cała głowa została oblana wrzątkiem i wrzucona do beczki z ropą. Czerwone, przekrwione oczy patrzyły na Kida, a otwarte usta kłapały na niego przez szybę, jakby nie jadły od lat. I zapewnie tak było. Kid odłożył butelkę Sama Cougara na bordową matę i podszedł tuż do szklanych drzwi. Uniósł dłoo do czuła, by 327

przesłonid światło bijące z żyrandola wiszącego na suficie, i spojrzał przez szkło na twarz napierającą na szklane drzwi. To na pewno była jakaś nieumarta kreatura; domyśliłby się tego, nawet gdyby nie zabił tamtej dwójki na parkingu. Ile ich tam było? Ciężko ocenid. Na zewnątrz, za zamkniętymi drzwiami, ewidentnie coś się poruszało, ale dokładna obserwacja była niemożliwa. Jedynym wyjściem było wyłączenie świateł w holu. Głos Niny gdzież w oddali doprowadzał publicznośd do szaleostwa, ale Kid wiedział, że nie miał dużo czasu. Niedługo ogłoszą wyniki. Wsunął broo do głębokiej kieszeni na prawym biodrze. Opadła z łatwością, na górze została tylko kolba, umożliwiająca szybkie wyjęcie. Podszedł do biurek recepcji. Kiedy dotarł, uderzył prawą dłonią w blat i płynnym ruchem przeskoczył nad nim. Na ścianie za biurkiem znajdował się panel z przełącznikami światła, trzy kolumny na trzy rzędy. Przesunął wszystkie wtyczki w dół, pogrążając hol i recepcję w ciemności. Odwrócił się spojrzał w szklane drzwi wejściowe. Dokładnie widział, jak groźna była sytuacja. Wszędzie były zombie. Drapały w drzwi, desperacko próbując się na siebie wspinad, by byd jak najbliżej wejścia, podczas gdy tamte z tyłu zbierały się na schodach. Drzwi zostały wykonane ze zbrojonego szkła i wzmocnione stalowymi zasuwami na górze i na dole, jak również solidnym zamkiem na środku, ale nie powstrzymają brudnych kreatur na długo. Kid ponownie przeskoczył przez biurka i wrócił do bordowej maty przy wejściu. Od szyby dzielił go ponad jard, gdy wśród zombie zapanowało szaleostwo, każde z nich upatrzyło sobie go za pierwszą ofiarę. Widok jego ciepłego, żywego mięsa doprowadzał je do szału. Ignorując je, stanął na tyle blisko, by dobrze się rozejrzed. Nie miał czasu, by 328

liczyd wszystkie, ale spokojnie mógł założyd, iż na zewnątrz czyhało kilka setek zombie, łaknących krwi i desperacko walczących o wejście. Podniósł z podłogi butelkę Burbona i przycisnął ją do ust, pociągając duży łyk i połykając go. Później sięgnął pod kurtkę i wyjął paczkę cygar. Przyłożył ją do ust i zębami wyjął jedną sztukę. Była to ostatnia fajka w paczce, więc cisnął puste opakowanie na matę pod nogami. Bourbon Kid nigdy nie uciekłby od żadnej walki, ale musiał wziąd pod uwagę przewagę piędset na jednego. Co więcej, miał tylko jeden nabój. Ten strzał był zarezerwowany dla kogoś innego. Kogoś, kto zaraz pojawi się w jego zasięgu. Mając to w głowie, zaciągnął się mocno cygarem i patrzył, jak samorzutnie się zapala. Dym wypełnił jego płuca na moment przed tym, jak dmuchnął nim w stronę zombie. Wirujący obłok uderzył w szklane drzwi i poszybował pod sufit. Ten gest musiał jeszcze bardziej rozwścieczyd kreatury, gdyż ich skrobania i warkoty przybrały na sile. Drzwi zaczęły się niebezpiecznie trząśd. Odwrócił się plecami i skierował w stronę korytarza prowadzącego do budki dźwiękowca. Za moment ogłoszą wyniki konkursu Powrót z martwych, a on musiał byd wtedy w kanciapie operatora. Gotowy do załatwienia celu. 146 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia Pięddziesiąt pięd Sanchez poczuł zimną ciecz ochlapującą jego twarz. Otworzył oczy i zamrugał kilka razy, nim otarł z nich wpadającą wodę. Dotarło do niego, że wpół leżał w wygodnym fotelu, a wokół niego zebrał się mały tłum. Rozpoznał 329

stojącą najbliżej postad. Była to Emily, trzymająca w ręce butelkę z wodą. Słyszał też znajomy dźwięk wypowiadający jego imię. - Sanchez? W porządku? – To był Elvis. Usiadł i jeszcze kilka razy zamrugał. Za Emily dostrzegł złotą marynarkę Elvisa. - Gdzie ja jestem? – zapytał. - Za sceną. Zemdlałeś, facet. Po prostu spadłeś i uderzyłeś głową o podłogę. To wydawało się prawdą. Tył głowy Sancheza pulsował i bolał jak cholera. - Jak to się stało? – zapytał. Emily podała mu w połowie pustą butelkę wody. - Po prostu, no, rozmawialiśmy – powiedziała – a ty nagle pobladłeś i zemdlałeś. - Och. – Sanchez nie miał pojęcia, co powinien powiedzied. Później go oświeciło. – Hej! Konkurs się już skooczył? Kto wygrał? Elvis nachylił się nad nim, zerkając ponad złotymi oprawkami okularów przeciwsłonecznych. - Kurde, odpłynąłeś tylko na jakieś pięd minut. Jeszcze nie ogłosili zwycięzcy. - Fajnie. Jak jurorzy ocenili Juliusza? Pamiętam, że skooczył swoją piosenkę. Później mam pustkę. - Powinieneś to zobaczyd – powiedział Elvis. – Facet, to było komiczne. - Dlaczego? - Po pierwsze Lucinda powiedziała, że był świetny. Podobało jej się. - No! Super. - Tak, ale potem stary Pomaraoczowy Agent Powell powiedział, że był do dupy. - Sukinsyn. - Właśnie. A teraz najlepsze. Słuchaj, Candy wstaje i mówi, że był świetny. 330

- Zna się na rzeczy. - Na pewno. Próbowała trochę podnieśd napięcie w tłumie, wymachując dookoła rękami. I nie zgadniesz, co się wtedy stało. - Co? – zapytał Sanchez, pocierając ogromnego guza, który powstał mu z tyłu głowy. - Kojarzysz jej białą obcisłą kurtkę? Jak tak machała rękami, suwak się rozsunął i BAM! Wyleciały jej cycki! Powinieneś to zobaczyd, facet. Śmiechu co nie miara. I to wszystko pokazali na wielkim ekranie. Ma przesrane! Sanchez poczuł ogarniającą go słabośd. Ledwie usłyszał zmartwiony głos Emily. - Znowu traci przytomnośd. Sanchez, w porządku? Sanchez? Ocknął się kilka minut później, po kolejnych porcjach wody zalewających jego twarz. - Co się stało? – wychrypiał. - Znowu zemdlałeś – odpowiedział Elvis. - Znowu? Ile w sumie? - Dwa razy. Chcieliśmy ściągnąd do ciebie lekarza, ale na recepcji już nikogo nie ma. Wszyscy pojechali do domów. - Ał, moja głowa! Czemu tak mnie łupie? - Upadłeś i uderzyłeś się, tuż po występie Juliusza. - A tak, faktycznie. Co powiedzieli o nim jurorzy. Emily i Elvis popatrzyli po sobie. Odezwała się Emily. - Stwierdzili, że był dobry. - Aha. To dobrze. - SUKINSYNY! – Nietrudno było powiedzied, że za sceną przebywała także Janis. – Zaraz podadzą zwycięzcę – powiedziała, chwytając Elvisa za rękaw. 331

147 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia Król spojrzał na Sancheza. - Masz ochotę obejrzed wyniki? - Kurde, jasne że tak. - To podnoś ten ciężki zad! Elvis pospieszył na Janis, zostawiając Sancheza z Emily. Wyciągnęła do niego rękę. Z chęcią ją przyjął, a ona pomogła mu zejśd z fotela i stanąd na nogach. Nagły ruch wywołał lekki szum krwi w jego głowie i znów poczuł się trochę słabo. - Jak twoja głowa? – zapytała. - Trochę boli. Tak pulsuje, wiesz? Ale będzie dobrze – powiedział dzielnie. Wciąż widział gwiazdki, ale w głowie mu się rozjaśniało. Emily wzięła go za rękę i pociągnęła w stronę drzwi prowadzących na scenę. - Chodź, bo przegapimy wyniki – powiedziała. Sanchez wyrwał rękę z jej uścisku i na chwilę się zatrzymał. Ból głowy napawał go mnóstwem dziwnych myśli. Emily spojrzała na niego. - Co jest? – zapytała. Stał i pocierał czubek głowy. Czy powinien jej powiedzied, o czym myślał? Chrzanid to, tak. To nie zaboli. - Uch, Emily? – powiedział z wahaniem. – Nie wiem, co się stanie, kiedy podadzą wyniki konkursu. Ale… przerwał i nabrał powietrza. - Jeśli nie wygra mój kumpel Elvis, mam nadzieję, że będziesz to ty. Jesteś tutaj najlepsza i naprawdę na to zasługujesz.

332

Piękny uśmiech rozjaśnił jej twarz. - Dziękuję – powiedziała. – Jesteś pierwszą osobą, która to powiedziała i nie brzmiała sztucznie. Sanchez wzruszył ramionami. - No wiesz… - wymamrotał, gdy zaczęło opanowywad go zmieszanie. Emily znowu złapała go za rękę i pociągnęła w kierunku schodów na scenę. - No chodź, Sanchez. Jeśli się nie pospieszymy, ominie nas ogłoszenie wyników. - Dobra, dobra. – Nagle coś mu się przypomniało. – Mówiłaś mi przedtem coś o Candy Perez? Emily zaśmiała się, ale nie odpowiedziała. Poprowadziła go w górę schodów, aż dotarli za ogromną czerwoną kurtynę przesłaniającą scenę. Kiedy się wyłonili, na środku stała już czekająca na rozsunięcie zasłony Nina Forina, a przed nią stół jurorów. Z boku sceny, przy koocu kurtyny, Elvis i Janis dołączyli do Juliusza, Jacko i Freddiego Mercurego. Z loży orkiestry dobiegły werble, budując napięcie. Kilka sekund później kurtyna rozsunęła się, a Nina stanęła w świetle. Publika zaczęła wiwatowad. Sanchez zerknął na zegarek. Dochodziła pierwsza nad ranek. Godzina czarownic prawie się skooczyła. Gdzie do diabła były zombie? I Angus, tak przy okazji? Gdy rozważał odpowiedzi na te pytania, zapatrzył się na widownię. Wszystkie miejsca zajęte były przez mężczyzn i kobiety w różnym wieku czekających niecierpliwie na kolejne zdarzenia. Nikt nie zdawał sobie sprawy, że niemal na pewno miały one coś wspólnego z rozlewem krwi. Podnosząc wzrok, Sanchez zobaczył DJa przestawiającego kontrolki w szklanej budce. Był tak ktoś jeszcze. Sanchez zmrużył oczy. Od czasu do czasu wciąż miał przed oczami czarne plamy albo błyski od uderzenia w głowę, 333

które posłało go na deski. Ale coś zobaczył. Czyżby wzrok go zawodził? Nie mógł się określid, czy tylko mu się zdawało, czy w budce dźwiękowca naprawdę był strzelec. Zamrugał kilka razy, próbując rozjaśnid obrazi sprawdzid, czy mu się wydawało. Ale nie. Obok DJa stał ubrany w czero mężczyzna z kapturem narzuconym na głowę. Przy boku trzymał coś, co wyglądało jak pistolet. Sanchez już miał złapad rękę Emily, by zwrócid jej uwagę na podejrzaną postad w budce dźwiękowca, ale snajper ukrył się w cieniu. Sanchez już widział tego mężczyznę. Kim był? I co robił w budce dźwiękowca? Z bronią. 148 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia Pięddziesiąt sześd Emily była bardziej zestresowana niż w czasie pierwszego przesłuchania. Było nawet gorzej niż przed jej pierwszym publicznym występem. Prawdę mówiąc, to uczucie nie mogło mierzyd się z żadnym z jej dotychczasowych doświadczeo, przynajmniej jeśli chodzi o podenerwowanie. Nina Forina stała przed publicznością, czekając na sygnał Nigela Powella. Emily była pewna, że drażnił publikę, czekając, aż umilknie. Wreszcie, zanim zaczęły się zamieszki, Emily zobaczyła, że daje Ninie znak, na który czekała. Odczekała jeszcze kilka sekund, by tłum zupełnie zamilkł. Później się odezwała. - No dobrze. DOBRZE! Z ogromną przyjemnością mogę powiedzied, że w dłoni trzymam wyniki wokalnego konkursu Powrót z Martwych. Mówiła dosłownie. W dłoni trzymała małą lśniącą złotą kopertę. Wydawało się, że oczy 334

wszystkich osób z widowni się do niej przekleiły. Przeznaczenie Emily znajdowało się w tej kopercie. Opieka medyczna nad jej matką zależało od znajdujących się wewnątrz wyników. Gdy tłum zaczął się niecierpliwid, Nina podniosła napięcie, strasznie powoli otwierając kopertę i nieśmiało zerkając do środka. Emily widziała w środku tylko mały kawałek białej kartki. Była jednak zbyt daleko, by mogła rozpoznad litery, ale Nina długo patrzyła. Wysunąwszy ją do połowy z koperty, ponownie spojrzała na publicznośd. To pobudziło widzów do krzyku porównywalnego do tego z koncertu Beatelsów z 1964. Celebrując tę chwilę trochę dłużej, niż byłoby to konieczne, w koocu wyjęła całą kartkę. Emily wyciągnęła szyję, sprawdzając, czy da radę się przyjrzed. Ale Nina nie była głupia. Jak pokerzysta przycisnęła kartkę do piersi, zerkając w dół i podstępnie odczytując wyniki. Po dłuższej chwili szeroko otworzyła oczy. Jej twarz byłą wyświetlana na wielkim ekranie, więc wszyscy zobaczyli jej minę. Jęknęła lekko i przycisnęła rękę do piersi, jakby od widoku brakło jej tchu. Emily zastanawiała się, co mogła znaczyd ta mina. Byd może wyniki ją mocno zaskoczyły, a skoro to ona była faworytką, poczuła niepokój. Druga opcja zakładała, że prowadząca mogła udawad zaskoczenie, by utrzymad publicznośd w niepewności. Tak czy inaczej, Emily miała wrażenie, że już nigdy więcej nie będzie oddychad. Pojawiły się kolejne krzyki i wrzaski od zniecierpliwionej i przepełnionej ekscytacją publiki. Uspokoiwszy ciżbę gestem, Nina odchrząknęła. - Panie i panowie, oto wyniki konkursu wokalnego Powrót z Martwych. Szóste miejsce… Freddie Mercury.

335

Na widowni rozległy się westchnienia pełne niedowierzania. Może i nie był faworytem, ale większośd uważała, że skooczy wyżej niż na szóstej pozycji. Freddie wyszedł na scenę i pomachał do publiczności, która nagrodziła go głośnymi oklaskami. Za plecami Emily usłyszała, że ktoś (brzmiący jak Sanchez) mruczy coś w stylu „Dobrze mu tak. Cholerny szpaner.” Freddie podszedł do Niny, pocałował ją w policzek i zajął miejsce na podwyższeniu z tyłu sceny. Częściowo z uprzejmości, a częściowo z zawodu, tłum energicznie wiwatował. Ale, podobnie jak Emily, tak naprawdę chcieli poznad najlepszą piątkę, a zwłaszcza najwyżej położone nazwisko. Ludzie zaczęli wykrzykiwad imiona swoich ulubionych wykonawców, by ich wesprzed. Nina czekała, by się uspokoili, po czym kontynuowała odczytywanie. - Panie i panowie, proszę o oklaski dla uczestnika, który zajął piąte miejsce. – Spojrzała na trzymaną w dłoni kartkę. Emily była pewna, że nie było to konieczne, ale utrzymywało publicznośd w niepewności kilka sekund dłużej. Następnie głośno ogłosiła: - Jest to… Janis Joplin! Tłum zaczął wiwatowad, klaskad, wykrzykiwad ulubione przekleostwa i wzdychad, gdy na scenę wyszła lekko zawiedziona Janis. Machała uprzejmie, pocałowała Ninę w policzek, krzyknęła w stronę widowni „Sukinsyny!”, po czym odeszła, zajmując miejsce obok Freddiego Mercurego z tyłu sceny. Na widowni ponownie zapanowało oczekiwanie. W małej grupce zgromadzonej z boku sceny napięcie było niemal nie do wytrzymania. Emily patrzyła na zachowanie pozostałych finalistów. Juliusz wycierał spocone ręce w garnitur. Co on tu jeszcze robił? Nigel Powell obiecał, że się go pozbędzie. Udało mu się od tego wymigad, a Powell 336

najwyraźniej postanowił zrezygnowad z wyeliminowania go z konkursu. Dlaczego? zastanawiała się. Blues Brother, Jacko, niewiele zdradzał, chowając oczy na ciemnymi okularami. Elvis, mimo niesamowitej pewności siebie, zdaniem Emily wyglądał na lekko zdenerwowanego. Ruszał szczęką, jakby żuł niewidzialną gumę do żucia. Jedyną osobą za kulisami, która zdawała się nie dbad o wyniki, był Sanchez. Gapił się na Candy Perez. Usłyszał 149 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia czyjeś stwierdzenie, że jej cycki mogą „znowu” wypaśd. Nie był pewny, co miało oznaczad to „znowu”, ale jeśli istniała szansa pojawienia się walorów Candy, nie miał zamiaru ani na moment spuszczad jej z oczu. Nina ponownie odczekała, by publicznośd ucichła, zanim ogłosiła kolejnego zawiedzionego zawodnika. Albo frajera, pomyślała Emily. - Panie i panowie, proszę o oklaski dla zajmującego czwarte miejsce… Elvisa Presleya! Elvis wyglądał na zawiedzionego. Miał zaciśnięte wargi i mocno ściśnięte pięści. Ciemne okulary w złotych oprawkach prawdopodobnie ukrywały jego prawdziwą wściekłośd. Wpadł arogancko na scenę, mierząc Nigela Powella zabójczym spojrzeniem. Posłał ku tłumom mało szczere pozdrowienia, ale z daleka minął Ninę, dołączając do zebranych na podium przegranych Freddiego i Janis. Zostali tylko we trójkę. - Więc… została finałowa trójka – oznajmiła Nina, gdy oklaski zamarły. – Kto sądzi, że wygra Blues Brother? Rozległ się głośny wiwat. - Ktoś typuje Judy Garland? 337

Kolejne owacje. - Serio? A James Brown? Ponownie szalone okrzyki z widowni. Oczywistym było, że wyniki były zbliżone. Emily nie była w stanie ocenid, który występ zdobył największe znanie. Czy tłum wiwatował przy jej nazwisku tak żywo jak przy Juliuszu i Jacko? Nie można było tego określid. To, co nastąpiło później, zaskoczyła. Nina jeszcze raz spojrzała na kartkę w dłoni i przygryzła wargę. Później nerwowo się uśmiechnęła. - Proszę o głośny aplauz dla zajmującego trzecie miejsce… Jamesa Browna! Całą widownia wstrzymała oddech, po czym rozległy się wiwaty i owacje. Emily widziała, że Juliusz otworzył usta. Wyglądał na niesamowicie zaskoczonego i przez chwilę stał w niemym zaskoczeniu. Emily poczuła nagłą ekscytację. Jej marzenie było tak bliskie realizacji. Za mniej niż minutę dowie się, czy wygrała. Odsunęła się, przepuszczając Juliusza na scenę. Nie chciała znaleźd się w zasięgu ciosu człowieka, który chciał jej śmierci. Jacko podszedł, klepnął Juliusza w plecy i powiedział cicho, wyrażając też myśli Emily: - Byłeś niezły, ciulu. Sanchez obserwował zajście z zainteresowanie zza Emily. Wieśd, iż Juliusz nie wygrał, wyrwała go z transu. Tak bardzo skupiał się na piersiach Candy, próbując siłą woli zmusid je do wyskoczenia ze swojej kryjówki, że nie zwracał uwagi na ogłoszenia Niny. Ale słysząc, że Juliusz był dopiero trzeci, spojrzał na niego, sprawdzając, jak zareaguje imitator Jamesa Browna. Marnie, jak ocenił Sanchez. Wciąż stał sztywny ze zdziwienia, jak przysłowiowy słup soli. 338

Jacko poklepał go po plecach i coś powiedział, ale Sanchez postanowił podzielid się swoimi przemyśleniami. - Musisz wyjśd na scenę jak reszta przegranych – szepnął do ucha Juliusza. Załamany piosenkarz zdawał się go nie słyszed, więc Sanchez pchnął go na tyle mocno, że wypadł zza kurtyna prosto na scenę. Juliusz podszedł do Niny, niepewnie machając do publiczności. Mowa jego ciała wskazywała, że był zawiedziony dużo bardziej niż inni przegrani. Ale w przeciwieostwie do Elvisa, cmoknął Ninę w policzek. Później również zajął miejsce w tle, stając na koocu rzędu obok Elvisa. Niesamowicie pobudzony – a przynajmniej pobudzony na tyle, na ile to możliwe – Sanchez intensywnie myślał o konsekwencjach tej sytuacji. Co się do cholery stanie? mruczał do siebie. Próbował zwrócid uwagę Elvisa, stając na palcach i dyskretnie do niego machając, ale Król wciąż próbował pogodzid się z porażką i z nikim nie nawiązywał kontaktu wzrokowego. Aplauz ponownie zamarł i odezwała się Nina. - Panie i panowie – zaczęła poważnym tonem. – Została dwójka uczestników. Czy możemy prosid ich na scenę? Sanchez patrzył, jak Emily i Jacko wychodzą na scenę przy akompaniamencie wiwatów publiczności. Zajęli miejsca po obu stronach Niny, która każde z nich cmoknęła w policzek. Włożyła kartkę z wynikami z powrotem do złotej koperty, by nikt jej nie widział. - Dobrze… proszę wszystkich o ciszę – krzyknęła. 150 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia Tłum zamilkł w oczekiwaniu, przerywanym od czasu do czasu wrzaskami kilku pijanych miernot. Nina ogłosiła 339

wyniki. - Zwycięzcą – tak, zwycięzcą – konkursu Powrót z Martwych jest… 151 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia Pięddziesiąt siedem Sanchez nie miał pojęcia, co zrobid. Juliusz nie wygrał. NIE. WY. GRAŁ. Miał sporo czasu, by przemyśled poważne skutki tego faktu, ponieważ od słów Niny „Zwycięzcą – tak, zwycięzcą – konkursu Powrót z Martwych jest…” minęła prawie minuta. Po tym ogłoszenia zabrzmiały niekooczące się werble, zmieniając się w nieustanny harmider. Sanchez niemal spodziewał się zobaczenia w loży orkiestry walącego w werbel króliczka Duracell, ponieważ dźwięk nie wykazywał tendencji do kooczenia się. Po prostu trwał. Ponownie zerknął na zegarek. Kontrakt musiał zostad podpisany przed pierwszą. A teraz była dwunasta pięddziesiąt pięd. Cała publicznośd szalała, dodając otuchy temu z dwójki pozostałych wokalistów, którego bardziej lubili, jak również próbując obrazid perkusistę. Nagle werble zamilkły. W auli zapanowała cisza. Nina dokooczyła zdanie. - …Blues Brother! Publicznośd ryknęła z zadowoleniem. Nina, trzymająca dłonie obydwóch finalistów, uniosła rękę Jacko w powietrze w geście zwycięstwa. Stojąc po jej prawej, uśmiechał się i machał prawą ręką, dziękując publiczności za głosy. Po lewej stronie Niny Emily smutno zwiesiła głowę. Później, z gracją, wysunęła dłoo z uścisku Niny i podeszła do Jacko. Uścisnęła go z uznaniem, po czym cofnęła się, by dołączyd do grupki przegranych z tyłu. 340

Sanchez pokręcił głową i skierował myśli ku przyszłości. To Juliusz miał podpisad kontrakt. Ale Juliusz nie wygrał, a raczej nie byłoby w stanie pozbyd się Jacko i podpisad jego umowy. Więc co zamierzał zrobid? Jeśli odpowiedzią było „nic”, czy Elvis miał plan? Bo Sanchez był gotów wracad do domu. Już, teraz. Ponownie żywo zamachał ręką do Elvisa, próbując zwrócid jego uwagę. Nadszedł czas, by spieprzad z tego hotelu. Elvis wreszcie dostrzegł desperackie machanie przyjaciela i skinął do niego. Przy odrobinie szczęścia myślał podobnie. Łapiąc Janis Joplin za rękę, szepnął jej coś do ucha i we dwójkę zeszli ze sceny, podchodząc do Sancheza. - Gotowi, żeby się stąd wynosid? – zapytał Sanchez. - Żebyś wiedział – odparł Elvis. – Poczekajmy jeszcze minutę. Zobaczymy, co zrobi Juliusz. Sanchez chciał koniecznie się stąd wyrwad, jak najszybciej i jak najdalej. Kiedy miał przy sobie Elvisa, stwierdził, że jego szanse na przeżycie znacząco wzrosły. Stwierdzając, że ma gdzieś wydarzenia na scenie, wyszedł na korytarz i skierował się w stronę recepcji. Idąc w dół schodów, usłyszał dźwięk rozbijanego szkła. Dochodził z holu. Po nim nadszedł zimny podmuch powietrza. Gdzieś niedaleko musiało rozbid się okno. Kiedy dotarł do kooca schodów, usłyszał kroki, mnóstwo kroków, zmierzających w jego stronę. Szybko. Zatrzymał się i zerknął przez drzwi w kierunku recepcji. Opadła mu szczęka, a serce zamarło. Potworne zombie z pustyni przebiły się przez podwójne szklane drzwi wejściowe i całymi setkami zalewały hotel. Rozbiegały się w różne strony, szukając ludzkiego mięsa, na którym mogłyby ucztowad. Sanchez odwrócił się i biegiem wrócił po schodach w okolice sceny. Nie cieszyła go perspektywa zostania zakąską. A biorąc pod 341

uwagę rozmiar przystawek, on wystarczyłby na kilka porcji. Jego tchórzliwe instynkty wzięły górę, więc robił to, co wychodziło mu najlepiej – uciekał od kłopotów. Elvis i Janis stali u szczytu schodów plecami do niego, obserwując wydarzenia na scenie. Nigel Powell wyszedł zza stolika sędziowskiego, trzymając w dłoniach coś, co musiało byd kontraktem. Szok spowodowany widokiem zombie na moment pozbawił Sancheza głosu. Stanął za Elvisem i wziął kilka głębokich wdechów. Król go nie zauważył. Rozmawiał z Janis. - Jak tylko ktoś podpisze kontrakt, wynosimy się stąd, skarbie – Sanchez usłyszał jego słowa. - Nie chcesz zobaczyd więcej? – zapytała Janis. - Nie, musimy lecied. Facet, który wygrał, podpisze kontrakt z Diabłem. Sprzeda swoją duszę. Trafi do piekła. - Co? - Mówię serio, skarbie. W naszą stronę leci mnóstwo pieprzonych zombie. Jeśli James Brown nie podpisze tego chrzanionego kontraktu, zabiją nas wszystkich. - Ale Blues Brother wygrał sprawiedliwie – zaprotestowała Janis. Sanchez wreszcie odzyskał głos i wykrztusił, co widział. - Elvis! Zombie! Już tu są! Są w Tm pieprzonym hotelu! 152 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia Elvis odwrócił się i spojrzał na Sancheza, po czym zerknął na zegarek. - Kurwa! Już dwunasta pięddziesiąt siedem. Sanchez popatrzył na scenę. 342

- Jeśli Jacko podpisze kontrakt, zombie tu zostaną i nas wszystkich zabiją, tak? Elvis przytaknął. - Tak mówił Gabriel. - Ale jeśli nie podpisze do pierwszej, cały ten kichany hotel zapadnie się do Piekła, a my wszyscy zginiemy, tak? - Znów masz rację. - To co my tu jeszcze robimy? - Jeśli podpisze Juliusz, damy radę. - Co będzie, jeśli podpisze go Juliusz? Nie przypominam sobie, żeby Gabriel coś o tym mówił. - Kurwa, za dużo pytasz – stwierdził kurzony Elvis. – Słuchaj, nie wiem, ale tylko Juliusz może złamad klątwę. Jakakolwiek by nie była. Janis patrzyła na nich, jakby byli wariatami. - O czym wy – kurwa, cholerne sukinsyny – napieprzacie? - Nie ma czasu na wyjaśnienia – odparł Elvis. – Musimy go powstrzymad! - Za późno – cicho powiedziała Janis, wskazując na scenę. Nigel Powell stał na środku sceny z Blues Brotherem, twarzą do publiczności. Powell trzymał śmiercionośny kontrakt, a Jacko pióro. Gotów podpisad pakt z Diabłem. Sprzedad duszę. Jacko zdjął okulary przeciwsłoneczne i wsunął je do kieszeni marynarki. Później wyciągnął rękę i chwycił jeden koniec kontraktu podtrzymywanego przez Powella. Podniósł pióro, wyraźnie szukając miejsca na złożenie podpisu. Elvis pokręcił głową i odwrócił wzrok, nie mogąc na to patrzyd. - Biedny głupek – westchnął. – Skazuje się na piekło. - Lepiej on niż ja – mruknął Sanchez. Obserwowali, jak Powell zerka na zegarek. Jego oczy zdradzały, z jaką 343

niecierpliwością czekał na pojawienie się atramentu na dokumencie. Była to papierowa bestia, gruba na dwa cale. Nie było czasu, by Jacko to czytał. Podpisz wreszcie wydawało się przytłaczającym komunikatem. Gdy Jacko przyłożył pisak do papieru, gotów spisad swoje życie na straty, Sanchez i Elvis stali zmrożeni, zastanawiając się nad konsekwencjami. I swoimi możliwościami. W tym momencie Sanchez usłyszał za sobą hałas. Odwrócił się i zobaczył dwa zombie biegnące korytarzem u stóp schodów. Te powaleoce za chwilę będą wszędzie, pomyślał. Wrócił wzrokiem na scenę. W samą porę, by zobaczyd, że Juliusz wreszcie się ruszył. Ze swojego miejsca z tyłu, spomiędzy innych przegranych, ubrany w fiolet piosenkarz pobiegł w stronę Jacko i Powella. - STOP! – wrzasnął. – Nie podpisuj tego! Minął Ninę Forinę, niemal zwalając ją z nóg. Widząc, że się zbliża, Powell próbował pospieszyd Jacko. - Zignoruj go. Szybko, podpisz! – nalegał. Gdzieś z wysokości auli dobiegł głos pękającego szkła. Nie był tak głośny jak dźwięk, który minutę wcześniej słyszał Sanchez, ale i tak go zaskoczył. Odwrócił się w jego kierunku i zobaczył, że szkło w budce dźwiękowca rozpada się i spada na publikę w dole jak rzeka lodowych kryształków. Na scenie w dole Juliusz złapał kołnierz garnitura Jacko, próbując odciągnąd go, nim zdążył podpisad kontrakt. Trzymał materiał w ręku nie dłużej niż sekundy, nim rozległ się wystrzał z broni. BANG! Sanchez patrzył, sparaliżowany ze strachu, na eksplodującą głowę Juliusza. W jego czole pojawiła się dziura. 344

Ułamek sekundy później tył jego czaski otworzył się, a krew i kawałki mózgu opryskały sporą częśd sceny. Szczególnie nieprzyjemny dźwięk rozbrzmiał, gdy ogromna doza miękkiej, wilgotnej mazi wylądowała na przedzie srebrnej sukni Niny Foriny. Bordowe krople sięgnęły jej twarzy, a ona krzyknęła głośno z zaskoczenia i strachu. Wysoki wrzask podziałał jak zapalnik dla tysięcy obserwatorów zgromadzonych na widowni. 153 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia Sanchez patrzył, jak pozbawione życia ciało Juliusza opada na scenę. Uderzając w deski, wydało ohydny stukot. Z rozwalonej głowy, na scenę i lewą stronę czegoś, co kiedyś było twarzą piosenkarza, ciekła krew. Jego peruczka, odczepiona w czasie strzały, leżała w kałuży, coraz bardziej nasiąkając. Przez kilka sekund jego martwe oczy patrzyły dokładnie na Sancheza, po czym odwróciły się w głąb czaszki, na widoku pozostawiając tylko białka. To chyba piąty raz dzisiaj, z głupia pomyślał Sanchez. Przerażony i z silnymi mdłościami, spojrzał na snajpera w budce DJa. Teraz, gdy umysł mu się rozjaśnił, rozpoznał ubranego na czarno mężczyznę w kapturze, z cieniem przesłaniającym większośd twarzy. Sanchez minął go wcześniej na korytarzu, widział go w budce dźwiękowca, nim ogłoszono wyniki. Nieprędko go zapomnę, pomyślał. Bezczelnie szturchnął złotą marynarkę Elvisa i wskazał na budkę. - Ten gośd właśnie postrzelił Juliusza! - Serio? Brawo, Sherlocku. - Myśli, że nie żyje? - Patrząc na rozchlapany po całej scenie mózg, myślę, że możemy bezpiecznie założyd, 345

że zdechł. Kretynie. - Ale on jest trzynastym Apostołem! Co zrozumiałe, Janis Joplin wciąż wyglądała na zagubioną. - Co? – zapytała. - Był trzynastym Apostołem – wyjaśnił Sanchez, wskazując na ciało Juliusza. – Tylko on mógł nas ocalid, a teraz nie żyje. Mamy przesrane! Janis zmarszczyła brwi. - Nie bądź dupkiem. To by znaczyło, że miał ponad dwa tysiące lat. - Jestem skłonny w to uwierzyd – odparł Sanchez. - Serio? Ale wygląda na około trzydzieści. Może trzydzieści pięd. - Chyba może, nie? Jest Apostołem. Janis tego nie kupowała. - Czyli co, Apostołowie mają w aptekach zniżki na kremy przeciw starzeniu? - Może. – Sanchez nie był pewny, co czego ta rozmowa zmierzała. - To szkoda, że nie pomyślał o kupnie jakiegoś środka na porost włosów. Sanchez zmarszczył brwi. Kiedy nie klęła na prawo i lewo, Janic potrafiła zaskakiwad sarkazmem. - Słucha – spróbował ponownie – powiedział nam to gośd, który się na tym zna. Nie? – spojrzał na Elvisa, szukając poparcia. - Tak. Ale teraz już nie wiem. Może to wszystko były brednie? - Gabriel w to wierzył. - Tak, ale jakbyś mu powiedział, że Joan Rivers w chwili śmierci miała dwadzieścia jeden lat, też by uwierzył. Sanchez nagle mocno się zmartwił. I przeraził. Gabriel został oszukany przez Juliusza?? 346

- To istnieje jakiś trzynasty Apostoł czy nie? – pomyślał na głos. - Wątpię – odpowiedziała Janis. – Chociaż raz o tym czytałam. Na pewno leży pochowany w Afryce, czy jakoś tak. - Może to ten? – zapytał Elvis, wskazują na Jacko, który już napisał swoje imię na umowie, którą wyciągał ku niemu Powell. Ciężko było usłyszed czyjekolwiek słowa. Większośd publiczności wrzeszczała. Niemal wszyscy na scenie, wyłączając Powella i Jacko, biegali w kółko, krzycząc na widok ciała Juliusza oraz na myśl o snajperze, który mógł ponownie strzelid z budki. W nich. Później, gdy tłumy z widowni zaczęły uciekad z auli, znalazł się nowy powód do krzyków. Nie było ucieczki. Ze wszystkich wejśd napływały zombie. Blokując wyjścia. Zabawa dopiero się zaczynała. 154 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia Pięddziesiąt osiem Nigel Powell spojrzał na zegarek. Dwunasta pięddziesiąt dziewięd nad ranem. W samą porę. Konkurs okazał się porażką. Obiecał sobie, że nigdy więcej nie pozwoli, by tak się przeciągnął. W przyszłym roku potrzebował lepszej ochrony. I bardziej napiętego planu. Ale to już koniec. Jacko napisał swoje nazwisko na kontrakcie. Koniec zabawy. W przyszłym roku nie będzie miejsca dla imitatorów Jamesa Browna. Juliusz bardziej niż ktokolwiek inny miał szansę spieprzyd show. Ale kim był? Dlaczego tak chciał wygrad? Gdy Powell rozważał możliwe odpowiedzi, w głowie 347

pojawiło mu się kolejne pytanie. Kto do cholery zastrzelił Juliusza? Owszem, on sam rozkazał ochronie znaleźd go i zabrad na jednostronną wycieczkę na pustynię. Ale to było wcześniej. Żadnemu ze strażników nie kazał pociągad za spust i strzelad, jeśli Juliusz zechciałby odebrad kontrakt. Cóż, później zażyczy sobie dokładnych oględzin. Na razie czuł ulgę, że kolejny frajer podpisał kontrakt z Diabłem. Musiał przyznad, że zachowanie Jacko było niesamowite. Młody piosenkarz nie zareagował na zestrzelenie Juliusza. Nawet teraz, gdy zombie zaczynały rozrywad publicznośd na kawałki, wydawał się nieporuszony. Zarówno on jak i Powell mieli na ubraniach kilka kropli krwi z rozwalonej głowy Juliusza. Biały garnitur właściciela hotelu był zniszczony. Czarna marynarka Jacko dośd dobrze kryła zacieki. Ale Powell mógł żyd ze zniszczonym ubraniem. Nigdy nie zamieniłby się z Jacko. Wiedział, co teraz czeka na zwycięskiego finalistę, a to nie było nic pięknego. - Przepraszam za to – powiedział, wskazując na zakrwawione ciało za nimi. Jego niesmak był mocno widoczny. – Gratuluję zwycięstwa. Zasłużyłeś. - Dzięki – odpowiedział Jacko z uśmiechem. – Za nami dziwny dzieo, co nie? - Zaiste. – Powell skupił się na ochroniarzach stojących z tyłu. Jak wszyscy na scenie, patrzyli z przerażonym niedowierzaniem na zombie atakujące widzów. - Hej, wy! – krzyknął na nich. – Zostaocie na scenie, dobra? Zombie tu nie wejdą. Spojrzał na widownię. Zombie wlewały się każdym wejściem, kłapiąc zębami na wrzeszczących widzów i wyrywając z nich kęsy świeżego mięsa. Był to okropny widok, ale Powell się przyzwyczaił. Widział to już wiele razy. Zombie lubiły atakowad tłumnie i rozbijad niewielkie grupki przerażonych fanów na 348

pojedyncze niewinne istoty. Trzy lub cztery cuchnące, odrażające kreatury jednoczyły się i atakowały każdą jednostkę. Kobiety, których ręce i nogi były odrywane od ciała przez gangi zmutowanych pożeraczy mięsa, krzyczały przeraźliwie i piskliwie. Młodzi mężczyźni również kulili się jak dzieci, gdy zombie wydłubywały ich oczy, wgryzały się w nogi i rozdzierały ich ubrania. Patrząc na to biernie, Powell odetchnął z ulgą, myśląc, jak blisko byli przekroczenia granicy godziny pierwszej. Obserwował masakrę kilka sekund, pozwalając sobie na lekki uśmiech, po czym zwrócił się do Jacko. - Nie przejmuj się ghulami – powiedział. – Te… rzeczy… odejdą, kiedy zobaczą, że podpisałeś kontrakt. - Nie byłbym taki pewny – powiedział chłodno Jacko, patrząc na jatkę na widowni. Jako pomysłodawca, propagator i główny juror konkursu, Powell co roku obserwował nieunikniony szok zwycięzcy na widok nieumarłych i krwawej łaźni, która towarzyszyła ich pojawieniu się. Pamiętał zeszłoroczną zwyciężczynię, udającą Dusty Springfield. Zaczęła krzyczed, wpadła w histerię. Nie był w stanie jej uspokoid i poczuł ulgę, gdy Mężczyzna w Czerwieni wyszedł spomiędzy widzów. Sięgnął w głąb jej piersi i rozerwał jej duszę. Marny interes, serio. Ale nieunikniony. Pojawienie się złego znajomego Powella z lustra zawsze oznaczało koniec wydarzeo wieczoru. Ponownie spojrzał na zegarek, później uśmiechnął się do Jacko. W każdej chwili Mężczyzna w Czerwieni może wyłonid się cicho z ciemnego kąta, sięgnąd widmową ręką w pierś Jacko i usunąd jego duszę. Fakt, że piosenkarz nie wrzeszczał ze strachu jak większośd wcześniejszych zwycięzców, znacznie ułatwiał życie Nigelowi.

349

Wreszcie, gdy zegarek Powella zadźwięczał cicho, oznajmiając nadejście pierwszej i koniec godziny wiedźm, z tyłu sceny pojawił się Mężczyzna w Czerwieni, uśmiechnięty jak dziecko wpuszczone do sklepu ze słodyczami. Jacko stał do niego plecami, więc nie widział, jak nadchodził. Powell starał się odwracad uwagę Blues Brothera, a wielki czarny człowiek z szerokim białym uśmiechem i ostro czerwonym garniturze oraz kapeluszu zrównał się z nimi. - Wiesz – powiedział Powell delikatnie, kładąc rękę na ramieniu Jacko – myślałem, że wygra Judy Garland, ale z twojej wersji „Sweet Home Chicago” Blues Brothersi mogliby byd dumni. - Wersji? Nie pieprz! – warknął Jacko. 155 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia - Słucham? – Niedostępnośd, a nawet arogancja, Jacko po wygranej trochę go zaskoczyła. – Co masz na myśli? - Wersji? Bzdury. To żadna moja wersja. Blues Brothersi już ją przerabiali. Nie ja. – Wzruszył ramionami, by strzepnąd dłoo drugiego mężczyzny. - Co? – Powell nie rozumiał. – Co masz na myśli? „Sweet Home Chicago” było piosenką Blues Brothers, prawda? Jestem tego pewny – widziałem, jak śpiewali to w jakimś filmie. - Może widziałeś. Ale nie oni to napisali. - Ach. Racja. Wiem, do czego zmierzasz. Więc kto? Jacko zdjął kapelusz i położył go na głowie Powella, delikatnie dociskając. Później mrugnął do nowego pracodawcy. - Ja napisałem „Sweet Home Chicago” – powiedział. Właściciel hotelu stał na słup soli, próbując rozgryźd, co naprawdę znaczyły słowa 350

Jacko. Przeszył go zimny dreszcz i szczęka mu opadła. Spojrzał na gruby kontrakt w ręce i szybko przekartkował go do samego kooca. Dotarłszy na ostatnią stronę, odszukał wzrokiem podpis na dole. Imię, które Jacko napisał, wyróżniało się. Każda litera była jak nóż zatapiany w sercu Powella. Robert Leroy Johnson Ponownie spojrzał na młodego człowieka stojącego przed nim. Ale teraz Jacko nie był sam. Elvis, Sanchez i Janis podeszli, żeby sprawdzid, co się działo. Co gorsza, Mężczyzna w Czerwieni do nich dołączył i stał, obejmując Jacko ramieniem. - Miło pana znowu widzied, panie Johnson – powiedział, uśmiechając się do Jacko. Powell był zaskoczony. Spojrzał na Jacko, nie mogąc ukryd zdziwienia. - Ty jesteś Robertem Johnsonem? Tym Blues Manem? - Tym samym. - Ale… ale nie sprzedałeś duszy Diabłu jakieś sto lat temu? Mężczyzna w Czerwieni zdjął rękę z ramion Jacko i położył dłoo na lewym ramieniu Nigela Powella. - Tak, proszę pana. W 1931. – Mimo szerokiego uśmiechu, jego słowa były zimne jak stal. Ręce Powella zaczęły drżed. - Czyli kontakt jest nieważny. Nie można komuś sprzedad czegoś, co już do niego należy! Jacko znowu do niego mrugnął. - Miło było poznad. Ale muszę już lecied, synu. 156 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia 351

Pięddziesiąt dziewięd Swego czasu Sanchez robił mnóstwo szalonych rzeczy. Wiadomośd, że Blues Brother Jacko był nikim innym jak Robertem Johnsonem, facetem który zaprzedał duszę Diabłu w latach trzydziestych, była niesamowita. Ale biorąc pod uwagę, iż kilka minut wcześniej był skory uwierzyd w istnienie trzynastego Apostoła, który odrodził się w ciele udawacza Jamesa Browna, uznawał to za prawdopodobne. Prowadząc bar w Santa Montedze spotykał wampiry i wilkołaki, co przygotowało go niemal na wszystko. Ale to… tego już za dużo. Zwłaszcza wprowadzenia na świat zombie. W tej chwili stał kilka jardów od całej ich chmary. Popieprzone dzikusy. Patrzył, jak dwóch bawi się w przeciąganie liny z nieszczęśnikiem w poliestrowym dresie. Obydwaj mieli zatopione w nim zęby i warczeli, ciągnąc go tam i z powrotem. Przebywanie na scenie i oglądanie tego pandemonium z bezpiecznej odległości przypominało oglądanie horroru. Z tą różnicą, że tym razem to publicznośd obrywała, a „aktorzy” – ci na scenie – się przyglądali. Przynajmniej Sanchez czuł się bezpiecznie, w pewnym sensie. Chwilowo. Obok Nigela Powella i Jacko stał wysoki, raczej łobuzowato wyglądający czarny mężczyzna w czerwonym garniturze z czerwonym melonikiem na głowie. Jak na obecną sytuację, wydawał się absurdalnie zadowolony. Na jego twarzy lśnił szeroki uśmiech. U Powella przeciwnie. Boleśnie biały uśmiech zniknął z jego twarzy, a jego opalenizna zdawała się zblednąd od pomaraoczu do ciemnego beżu. Wszyscy żyjący finaliści stali teraz na środku sceny, patrząc na Powella. Wydawało się, że z trudem oddychał,

352

jakby miał atak serca. - Nie ma pojęcia, co tu się dzieje – powiedział Elvis. – Co to za olbrzym w czerwonym? Skąd się tu wziął? Sanchez wzruszył ramionami. - Według mnie przypomina czarnego Mikołaja. - Serio? A może to Diabeł? – Elvis miał rację. Mógłby byd. Przy panującym zamieszaniu i plotkach, że zwycięska umowa zawierana była z Szatanem, szansa była spora. - Czy w takim razie możemy stąd spieprzad? – poprosił Sanchez. - Poczekaj chwilę. Zobaczymy, co się stanie. Na razie jest tu bezpiecznie. Sanchez nigdzie się nie wybierał bez Elvisa, a jego kumpel miał rację. Zombie nie wchodziły na scenę. Pomyślał, że to najbezpieczniejsze miejsce w absolutnie niebezpiecznym hotelu. Stojący z Powellem i Jacko Mężczyzna w Czerwieni odwrócił się. Spojrzał na Sancheza, Elvisa i pozostałych piosenkarzy. Mrugnął do Sancheza i odszedł w kierunku przeciwnym do tego, z którego nadszedł. - Kto to był? – zapytał głośno Sanchez, nie precyzując odbiorcy. Odpowiedział Nigel Powell, cicho, niemal do siebie. - Mamy przesrane – powiedział. – Trafimy do piekła. – Podniósł głos, niemal krzyknął: Piekła, słyszysz? - Proszę? Sanchez miał nadzieję, że Powell mógłby pokazad im drogę wyjścia. W koocu tylko kwestią czasu była, nim zombie skooczą obgryzad kości publiczności i zaczną wspinad się na scenę. Kilka już wlazło do loży orkiestry, rozrywając muzyków na strzępy. Instrumenty piszczały i gęgały, gdy członkowie zespołu próbowali stawiad opór. Zwłaszcza grający na tubie dął w instrument z całej siły, mając nadzieję utrzymad 353

kreatury na dystans głębokim basem. Chociaż raz wszyscy, poza dwoma wyjątkami, wyglądali na bardziej przerażonych od Sancheza. Elvis jak zwykle emanował spokojem, a Jacko wydawał się zupełnie nieporuszony sytuacją. Czekając, aż któryś z nich zaproponuje jakąś możliwośd ucieczki, kakofonia zombie i ich ofiar została zagłuszona muzyką. Tym razem nie był to dźwięk tuby. Ze wszystkich głośników w auli grzmiała płyta Paula McCartneya, którą wcześniej odtwarzał DJ. Krzyki widowni poniżej utonęły w głosie McCartneya i chórku skrzeczących żab śpiewających „We all stand together”14. Raczej zwiewamy ze strachu razem, pomyślał Sanchez. Jeśli istniał jakiś znak, określający co powinien zrobid, był to on. - Dośd. Wyrywam stąd! – oznajmił, desperacko pragnąc, by ktoś go poparł i przejął dowodzenie. 14 Ang. „Stoimy razem” 157 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia - Poczekaj jeszcze sekundkę – prychnął Elvis. Podszedł do Powella i stanął przed nim. – Jak wydostad się z tego bagna, co? – zapytał, szturchając go w pierś. - Ja… nie wiem – wyjąkał Powell. – Myślę… Chyba najbezpieczniej jest zostad na scenie. Tutaj może nie wyjdą. Elvis nie był zaskoczony, jego usta wykrzywiły się w grymasie, z którego mógłby byd dumny. - Serio? A co mi wcześniej powiedziałeś? – zapytał. - Co? Nie wiem. Nie mam teraz na to czasu. - Powiedziałeś, że nie zasługuję, by stad na tej scenie. 354

- Wielkie halo. Pogódź się z tym. - Pogodziłem. Ale wiesz co? - Co? - Teraz to ty nie zasługujesz na bycie na scenie. – Odchylił się w tył i z całej siły uderzył prawą pięścią w zdumioną twarz Nigela Powella. Z pełną furią zetknęła się z czubkiem nosa ofiary. Rozległo się nieprzyjemne chrupnięcie, chlusnęła krew, a impet uderzenia zwalił pomysłodawcę i głównego jurora z nóg. Poleciał z krawędzi sceny do położonej poniżej loży orkiestry. Wylądował w środku mieszaniny zombie i współ zjedzonych muzyków, oderwanych kooczyn i wywleczonych wnętrzności. Na jego twarzy malowało się najczystsze przerażenie. Jego pomaraoczowo opalona skóra nigdy nie wyglądała tak blado. Zombie pozwoliły mu na wydanie jednego wrzasku, nim zniknął pod ich zgrają, by zostad niecierpliwie pochłoniętym. Chyba wiedziały, kim był. W głębokich zakamarkach swoich gnijących mózgów wiedziały, że ten mężczyzna oszukał wielu z nich i zaprzedał ich dusze Diabłu w zamian za coś, co miało byd pieniędzmi i sławą. Reszta była nieszczęsną publicznością z poprzednich edycji konkursu, która stała się zombie na skutek zabicia przez nie. Wreszcie dostał za swoje. Od hordy nieumarłych kreatur, która go nienawidziła. Elvis odwrócił się twarzą do Sancheza i kilku pozostałych przy życiu. Scena wciąż była wolna od zombie, ale to na pewno się zmieni. Niedługo. - Ej, Johnson! – Elvis krzyknął do Jacko. – Zabieraj nas stąd! Blues Man uśmiechnął się do niego. - Jasne. Z przyjemnością. Za mną. 355

158 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia Sześddziesiąt Nina Forina, Candy Perez i Lucinda Brown dużo wcześniej opuściły scenę, próbując uciec z kilkoma ochroniarzami. Raz na jakiś czas ich pochód sygnalizowały wystrzały, gdy strażnicy próbowali wywalczyd im przejście między oszalałymi ghulami. Sanchez mógł iśd za nimi, ale uznał, że trzymanie się z Elvisem i Jacko było lepszym wyjściem. Blues Man poprowadził ich na bok sceny, skąd wszyscy wcześniej, jakby w innym życiu, oglądali ogłoszenie wyników. Sanchez i reszta szli za nim. Pulchny właściciel baru chciwie wcisnął się tuż za Jacko i przed Elvisa, w najbardziej bezpieczne miejsce. Janis Joplin była za Elvisem, desperacki próbując złapad go za rękę. Za nią szła Emily i wreszcie, zabezpieczając tyły, Freddie Mercury. Na scenie został tylko Juliusz. Jego zwłoki wciąż leżały na deskach tam, gdzie upadły, ze śmiertelnej rany głowy wciąż ciekła krew. Gdy Sanchez szedł za Jacko w dół schodów na korytarz prowadzący do głównego holu, zobaczył biegnącemu nim nieśmiertelną kreaturę. Zatrzymała się u stóp schodów, blokując przejście na korytarz. Częśd jej twarz zgniła, uniemożliwiając ocenę jej wyglądu za życia. Twarz prawdopodobnie należała niegdyś do młodego mężczyzny, który najbardziej w życiu chciał zostad sławnym i spełnionym piosenkarzem. Teraz była rozkładającą się maską zła, pozbawioną duszy, wykrzywioną desperacką chęcią zjedzenia ludzkiego mięsa. Patrząc na potargane, butwiejące ubrania, kiedyś był właścicielem eleganckiego garnituru niepodobnego do tego Jacko. Ale jego garnitur był czysty i

356

dobrze wyprasowany, a zombie podarty i brudny, pokryty błotem, ziemią i krwią. Odrażająca kreatura stała bez ruchu przed Jacko i ich dwójką, przez chwilę mierząc ich spojrzeniem. Zombie zdawał się ich rozpoznawad; jakby nie miał ochoty się w nich wgryzad. Jednak szybko skupił wzrok na jak najbardziej jadalnym brzuszku, który Sanchez z trudem ukrywał pod czerwoną hawajską koszulą. Zniesmaczony i jednocześnie zafascynowany Sanchez patrzył, drżąc na myśl o rozgrywających się wydarzeniach. W koocu Jacko podniósł dłoo na zombie i pokręcił głową. - Oni są ze mną. Zostaw ich. Przez kilka niezręcznych sekund zombie gapił się na nich, rozważając jego słowa. Słychad było tylko zanikające krzyki pozostałej publiczności i kumkanie żab z piosenki Paula McCartneya. Wreszcie zombie odwrócił się i odbiegł w dół korytarza w kierunku tylnej części hotelu. Tak to się kooczy, pomyślał Sanchez. Jacko poprowadził w korytarz i kiwnął na pozostałych, by poszli za nim do głównego holu. Sanchez zerknął zza rogu i natychmiast zobaczył, że było tam pełno żądnych krwi zombie atakujących każdego widza, ochroniarza, jurora czy piosenkarza, który próbował uciec. Zgniły odór zombie mieszał się z żelaznym zapachem świeżej krwi, tworząc woo, której nikt nie zamknąłby w buteleczke Charnel No.5. - Patrzcie – krzyknął Sanchez. – Mały Richard. - Nie, to Jimi Hendrix – powiedział Elvis. Obydwaj mieli rację. Sanchez z przerażeniem patrzył, co się działa. Pod przeciwległą ścianą, Richard, malutki udawacz Jimiego Hendrixa, był zjadany żywcem, począwszy od nóg, przez parę zombie. Wciąż żył i krzyczał w agonii. 357

Elvis szybko chwycił kolegę za koszulę na plecach i pociągnął do holu. - Chodź, grubasie – wymruczał. – Nie mamy całego pieprzonego dnia! - Te sukinsyny jedzą do żywcem! – Sanchez nie mógł odwrócid wzroku od przerażającej sceny. - Pieprzyd go – powiedział bezdusznie Elvis. – Był tylko zakąską. Jeśłi nie ruszysz swojego grubego tyłka, zostaniesz daniem głównym! Sanchez zrozumiał. Podążył korytarzem za Jacko, trzymając się jak najbliżej niego i dziękując swoje szczęśliwej gwieździe, że ten gośd miał na zombie jakiś wpływ. Przed nimi w korytarzu znajdowało się około dwudziestu mutantów, ustawionych pod obiema ścianami. Szanowały rozkaz Jacko i trzymały się z daleka, chociaż wyraźnie chciały sięgnąd i chwycid każdego, kto oddaliłby się od grupy. Król szedł za nim, machając pięściami na każdego, który próbowałby chociaż dotknąd Sancheza. Janis Joplin mocno trzymała się tyłu złotej marynarki Elvisa, wykrzykując wulgaryzmy pod adresem obserwujących ich zombie. 159 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia Będący z tyłu Emily i Freddie Mercury byli najbardziej narażeni. Głupie czerwone buty Emily nie były stworzone do biegania. Złamała lewy obcas, gdy biegła trzymając się sukienki Janis. Freddie wciąż szturchał ją od tyłu i deptał po piętach, co spowodowało złamanie obcasa. Emily z trudem mogła skupid się na poruszaniu do przodu, wiedząc, że zombie w każdej chwili mogą skoczyd na nią z tyłu lub boku. Kreatury posłusznie odsuwały się, gdy Jacko – albo Robert Johnson, jak powinna go nazywad – je odganiał, ale nim cały ogonek uciekających piosenkarzy ich minął, jego groźby mogłyby 358

ulecied z niekompletnych mózgów. Gdy uciekinierzy dotarli do szklanych drzwi – tych rozbitych przez nabój Angusa – wiodących do recepcji, jedna ze zdeformowanych postaci skoczyła na Freddiego Mercurego. Emily, próbując nie patrzyd na zombie, koncentrowała wzrok na szklanych drzwiach i wyjściu. Początkowo nie zauważył, że jeden szczególnie ogromny zombie złapał Freddiego z tyłu i zatkał mu usta kościstą dłonią. Ale usłyszała jego stłumione błaganie o pomoc/ Odwróciła się i z przerażeniem patrzyła, jak ohydny, na wpół nagi gigant zaczyna ciągnąd Freddiego korytarzem. Usilnie przebierał nogami, desperacko próbując uciec, ale jego uprowadzenie zostało zauważone przez kilka innych zombie, które natychmiast się na niego rzuciły. „Frog Chorus”15 Paula McCartneya niemal zagłuszał mdlące odgłosy, które zombie wydawały, zaczynając odgryzad krwawe ochłapy, a największy z nich ciągnął go w stronę schodów wiodących na scenę. Przed sobą Sanchez już widział wyjście. Odwrócił się, by sprawdzid, czy Elvis był za nim. Był. Przeżycie wydawało się możliwe. Czując ulgę, że minęli już chyba wszystkie zombie, krzyknął ponad chórem żab do Elvisa. - Przynajmniej hotel nie zapada się do Piekła, jak mówił Gabriel! - Nie kuś losu! – odwrzasnął Elvis. Ale dar grubego właściciela baru do zaklinania przyszłości go nie opuszczał. Kilka sekund po ostrzeżeniu Elvisa, Sanchez zobaczył pojawiającą się na podłodze za nimi wielką szczelinę, czemu towarzyszył przeszywający trzask. Wyrwa miała cal czy dwa szerokości i raczej nie była bardzo głęboka, ale zmierzała w ich kierunku, rozrywając dywan,

359

biorąc swój początek około pięddziesiąt stóp za nimi. Podłoga otwierała się jak rozbijana skorupka jajka. Zombie uciekały od niej, skacząc do ścian. Będąca na koocu uciekinierów Emily również ją zobaczyła. Odpadały także kawałki tynku ze ścian i sufitu. Korytarz zaczynał się trząśd jak szalona kolejka podziemna. Emily ostatni raz się obejrzała i zobaczyła stopy Freddiego Mercurego, znikające w bocznym korytarzu wiodącym na scenę, niesione przez grupę zombie. Nie wiedziała, co było gorsze: to że Freddie był zjadany żywcem, czy to że podłoga rozpadała się na pół. Bez wątpienia był to najbardziej przerażający moment w jej życiu i teraz przeklinała siebie, że nie posłuchała rady Bourbon Kida. Zastanawiała się, co się z nim stało. Wydawał się nieustraszony, skory do walki z każdą przeciwnością. Właśnie kogoś takiego by teraz potrzebowała. Miała nadzieję, że gdzieś w tym chaosie go zobaczy. Na nieszczęście dla Emily, zamykający pochód Freddie zniknął i to ona była teraz najbardziej narażona. Miejsce na koocu oznaczało, że mnóstwo żądnych mięsa zombie bacznie ją obserwowało. Przynajmniej było ich teraz mniej. Częśd pobiegła w kierunku sceny i krzyczącego Freddiego Mercurego, kilka innych uciekło przerażonych rozpadającą się podłogą. Sekundę później absurdalnie głośny trzask zagłuszył śpiewające żaby. Tym razem to nie była pękająca podłoga. Cały korytarz się przechylił, zsuwając wszystkich na jedną stronę i powodując zderzenie ze ścianą. Piątka ocalałych uciekinierów zachwiała się i poluzowała trzymania. Emily ucierpiała najbardziej. Spadł jej prawy but, a ponieważ w lewym miała złamany obcas, i jego zrzuciła. Jej miękkie białe skarpetki-stopki nie zapewniały żadnego podparcia na 360

dziwnie krzywej posadzce. Straciła równowagę i wpadła w ogromną szczelinę w podłodze, szeroką już na niemal cztery cale. I wciąż powoli się poszerzającą. Jeden z zombie stojących pod ścianą złapał Emily za włosy. Jej suche czarne palce uczepiły się jednego z kucyków i mocno pociągnęły. Później drugą ręką złapał ją pod lewą pachą i przyciągnął ją w kierunku swoich ust. Odwróciła głowę i spojrzała kreaturze w oczy. Jeden z oczodołów był zupełnie pusty. Na głowie pozostało już niewiele skóry, a jedyne pozostałe oko było czerwone na środku z żółtawym białkiem. Resztki skóry twarzy były 15 Ang. „Chór Żab” 160 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia zwęglone i szorstkie, a w rozwartych ustach widziała przegniłe dziąsła. Oraz zęby. Były nierówne, ostre i wykrzywione pod różnymi kątami, jak u krokodyla. Podnosząc ją na nogi i ciągnąc w tył, z daleka od pozostałych, wykazał się bystrością, o którą Emily nie podejrzewałaby zombie. Puściwszy jej kucyka, położył jej prawą dłoo na ustach, by nie mogła krzyczed o pomoc. Walczyła ze zdeformowanym potworem. Był od niej silniejszy, a musiała jeszcze mierzyd się ze śliskim, rozpadającym korytarzem. Emily udało się odwrócił wokół własnej osi i uderzyd go łokciem w głowę. Cios pozbawił go równowagi, dzięki czemu mogła wyswobodzid się z jego chwytu. Gdy tylko oderwała jego cuchnącą rękę od ust, krzyknęła o pomoc. Bezskuteczny wysiłek. Żabie chórki Paula McCartneya wciąż szalały i nieustanne kumkanie zagłuszyło jej krzyk. Co gorsza, Emily 361

znalazła się w sytuacji, gdy od Janis Joplin, która nawet nie zauważyła braku dziewczyny przebranej za Dorotkę, dzieło ją co najmniej szęśd zombie. Zanim Emiyl zdecydowała się, co najlepiej zrobid, jakaś ręka złapała jej lewe ramię od tyłu. Usłyszała znajomy grobowy głos. Głos wzbudzający przerażenie większości ludzi, ale dla Emily będący źródłem nadziei i ulgi. - Ile razy jeszcze będę ratował ci tyłek? Odwróciła głowę. Gdy zobaczyła za sobą Bourbon Kida, jej serce zabiło szybciej i natychmiast poczuła, że wszystko będzie dobrze. Na głowie miał ciemny kaptur swojej kurtki, co znaczyło, że był w pełnym szale zabijania. W jednej dłoni trzymał duży pistolet. Celował do trzech zombie idących od strony widowni, próbując je przestraszyd. Zatrzymały się, ale wyraźnie tylko czekały na okazję do ataku. Emily oceniła sytuację. Byli w zrujnowanym, dziwnie przekrzywionym korytarzu, z trzema zombie za plecami oraz sześcioma pomiędzy nimi a recepcją. Ogromna szczelina w podłodze rosła z każdą sekundą. Kida zaczął ciągnąd ją w dół korytarza, w stronę z której przyszła, w kierunku trzech zombie. Najbliższa potencjalna droga ucieczki wiodła przez główny hol, ale miała nieodparte wrażenie, że największe szanse na przeżycie ma u boku zakapturzonego seryjnego zabójcy. - Powinnam cię posłuchad wcześniej – powiedziała przepraszającym tonem, idąc z nim korytarzem. Dwóch wielkich zombie, którzy wcześniej oddzielali ich od recepcji, ruszyło niepewnie w ich ślady, unikając broni kida, ale szykując się do ataku. - Nie ma czasu, żebym strzelał ci mowę w stylu „A nie mówiłem” – powiedział Kid. – Ale przecież ci, do cholery,

362

mówiłem. - Tak. Wiem. Możesz mnie stąd zabrad i powtórzyd to później? - Postaram się. Za minutę krzyknę „Już”, a ty wtedy led korytarzem, skręd w prawo i biegnij według znaków do wyjścia pożarowego. - A ty? - Pozabijam tych popieprzeoców. Kid dotrzymał słowa. Kilka sekund później rzucił się na trzech zombie przed sobą, w tej samej chwili krzycząc do Emily, by uciekała. Z dziko bijącym sercem, Emily wpadła w przejście zrobione przez Kida i skierowała się do kooca korytarza. W połowie zorientowała się, że przed nią nie było już zombie, więc zatrzymała się i obejrzała. Kid miał na sobie dwie brudne kreatury, upuścił broo. Wyglądało na to, że próbowały przycisnąd go do ściany. Każdy trzymał go za jedną rękę, próbując pociągnąd go w tył, by trzeci bez problemu mógł go zaatakowad. Jeśli Emily nauczyła się czegoś w ciągu ostatnich kilku godzin, było to słuchanie poleceo Kida. To oznaczało bieg do wyjścia pożarowego. Pozostawienie go nie było najodważniejsze, ale coś mówiło jej, że on sobie poradzi. Miała taką nadzieję. 161 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia Sześddziesiąt jeden Próby Niezwyciężonego Angusa, by wydostad się z chłodziarki, doprowadzały go do frustracji. (Pomijając fakt, że doprowadzały go też do wyziębienia.) Narastała w nim wściekłośd z powodu bycia przechytrzonym i uwięzionym 363

przez imbecyla pokroju Sancheza. Zwiększała pragnienie zabicia kogoś, nieważne czy Sancheza czy kolejnej osoby, którą by zobaczył. Próbując strzałami otworzyd zamek od środka, udało mu się odstraszyd Sancheza. Wystrzelenie serii w metalowe drzwi okazało się nie najmądrzejszym pomysłem. Naboje rykoszetowały od zamka i leciały w sufit. Jeszcze kilka takich strzałów, a Angus mógłby skooczyd jako przypadkowa ofiara postrzału, ze swojej własnej broni. Przez prawie dwadzieścia minut odmrażał sobie tyłek, próbując wymyślid inny sposób otwarcia drzwi. Najpierw spróbował staranowad drzwi, uderzając w nie barkiem. Zostało mu po tym tylko posiniaczone ramię. Później spróbował rozbid zamek kolbą pistoletu. Ponownie bez sukcesów. Trzeci pomysł był równie bezużyteczny. Gdy ziąb zaczął wpływad na jego zdolnośd racjonalnego myślenia, zaczął rozglądad się po chłodni w poszukiwaniu czegoś do otwarcia zamka. Najbardziej użyteczną rzeczą były udka kurczaka. Mimo że miał na sobie długi trencz i parę grubych wojskowych spodni, było mu porządnie zimno. Z upływem czasu i mrozem sięgającym szpiku kości, postanowił ponownie strzelad do zamka. Musiał zachowad większą ostrożnośd, więc cofnął się za jeden z rzędów półek i wystrzelił z dystansu. Ręce trzęsły mu się z zimna, wpływając na zdolnośd dobrego wycelowania. Tak więc po kolejnej próbie rozbicia zamka musiał paśd na ziemię, by uniknąd rykoszetującego po chłodni pocisku. Tym razem jednak jego strzał miał pozytywny skutek, chociaż nie zamierzony. Kiedy myślał, że wykorzystał wszystkie możliwości, usłyszał głos krzyczący z kuchni. - Jest tam ktoś?

364

Angus podbiegł do drzwi i krzyknął: - Tak. Pomocy! Jestem zamknięty w tej cholernej chłodziarce! Dźwięk kroków podchodzących do drzwi chłodni był jednym z najpiękniejszych w jego życiu. Rozległo się kliknięcie i drzwi się otworzyły. Angus szybko wyszedł, mocno drżąc. Po drugiej stronie drzwi stał młody ciemnowłosy barman, który pokazał mu, iż Sanchez uciekł do kuchni. Wyglądał na równie zaskoczonego jak przerażonego. Początkowo Angus pomyślał, że młodego przestraszył widok broni, ale jego twarz była trupio blada, wyglądał, jakby zobaczył ducha. Angus zerknął na plakietkę na jego czerwonej kamizelce. - Dzięki, uch… Donovan. Myślałem, że zamarznę tam na śmierd – powiedział, szczękając zębami. Zaczął otrzepywad szron z ubrao, ale musiał zmierzyd się z czymś dużo gorszym niż zimno. Drzwi za Donovanem otworzyły się i stanął w nich ohydny bladoskóry mężczyzna zombie. Miał na sobie potargane ubrania i prawie zero włosów, jedynie blady, zgniły skalp pasujący do kościstej twarzy i czerwonych oczu. - Są wszędzie! – krzyknął Donovan. Jego głos zdradzał, jak bardzo był przerażony. – Zabijają każdego, kogo dorwą w ręce. Musimy się stąd wynosid! Zombie rozprostował ręce i syknął na nich, pokazując wybrakowany zestaw odrażających zębów. Zaczął powoli sunąc w ich kierunku, obserwując broo Angusa, świadom, iż mógłby jej użyd. - W porządku – powiedział Angus, strzepując trochę szronu z pistoletu. – Mam plan. Widzisz, atakują tylko słabych. - To co zrobimy? – zapytał Donovan skrzeczącym tonem, na który wpływ miała narastająca panika. - Przetrwają najbardziej przystosowani, mój przyjacielu. Chcą łatwego jedzenia. 365

Takiego, które nie będzie się bronid. - I? Co mamy niby zrobid? Rzucid im faszerowanego indyka? - Nie. Rannego barmana. Donovan przez moment wyglądał na skonfundowanego. Jego mina niemal natychmiast zmieniła się w strach, a potem beznadzieję, gdy Angus wymierzył w niego pistolet. Jednym płynnym ruchem zabójca wycelował w nogę barmana i wystrzelił w jego łydkę. 162 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia - AAA! KURWA! – Donovan spadł na podłogę, obiema dłoomi łapiąc się za prawą łydkę w miejscu, gdzie weszła kula. Krew wypływała, wsiąkała w jego ciemne spodnie i sączyła się przez palce, gdy próbował powstrzymad krwotok. Wydał długi, niski jęk, kiwając się w przód i tył. Angus spojrzał na niego z góry i wzruszył ramionami. - Sorki. Ale, jak mówiłem, przetrwają najbardziej przystosowani. – Zrobił krok w boku i zanurkował na kilka metalowych wózków, zostawiając zombie drogę wolną do Donovana. Kreatura z wdzięcznością przyjęła leżącego na podłodze barmana, pozwalając Angusowi wymknąd się przez drzwi. Nie oglądając się za siebie, wyszedł do baru. Poza kuchnią panowała niemożliwa do opisania masowa panika. Po całym baru i przejściu biegali ludzie i zombie. Scena przypominała wyjątkowo krwawe starcie w rugby. Zombie goniły gości hotelowych, skacząc na każdego, kto oddzielił się od większej grupki. Angus zaczął machad pistoletem tak ostentacyjnie, jak tylko się dało, 366

mając nadzieję, że zombie dwa razy pomyślą, nim go zaatakują. Może i nie miały dużo mózgu, ale jak żadne inne istoty wykształciły instynkty przetrwania, mimo iż były nieumarłe. Wyglądało na to, że zostawiały go w spokoju, postanawiając zapolowad na łatwiejsze mięso. Dotychczas nieatakowany Angus widział, że brudasy nadciągają od strony recepcji. Musiał podjąd szybką decyzję, więc to zrobił. Iśd w przeciwnym kierunku i poszukad innego wyjścia. Pobiegł żwawo w stronę kremowych podwójnych drzwi w dalekim koocu korytarza. Gdy to zrobił, podłoga pod jego stopami zaczęła się trząśd, a ściany walid. Z sufitu odpadały części tynku. Nie było czasu na spacery. Od drzwi dzieliło go około dwudziestu jardów i sześd zombie ścigających grupę gości, który wpadli na ten sam pomysł dotyczący wyjścia. Zaskakująca szybkie zombie dopadały co wolniejszych gości. Angus, trzymając przed sobą pistolet, prześlizgnął się bezpieczne w stronę drzwi. Wyglądająca na przerażoną blondynka w średnim wieku w zielonym kostiumie przebiegła przez nie przed nim, ale elegancko potrzymała dla niego skrzydło. Drzwi prowadziły do rozdroża. Stając przed wyborem drogi w prawo lub lewo, Angus spojrzał w obydwie strony. Skręcając w prawo, za dwadzieścia jardów trafiłby na ślepy zaułek. Jedynym wyjściem była droga w lewo i powrót do środka hotelu, na aulę. Pchnął kobietę w zieleni na ścianę. Mocno uderzyła twarzą i bezwładnie opadła na ziemię. Angus nie tracił czasu i pobiegł w dół korytarza, w którym nie było ani jednego zombie, chociaż krzyki wydawane przez ich ofiary były wyraźnie słyszalne. Widząc, że korytarz skręca w lewo, Angus postanowił trzymad się bliżej prawej ściany. Chciał upewnid się, że cokolwiek, co mogło na niego czyhad, 367

znajdzie się w miarę najdalej od niego. Gdy się zbliżał, zwolnił do marszu, na wypadek gdyby czekały tam zombie. Jego pistolet był odbezpieczony i gotowy do strzału. Kiedy doszedł do zakrętu, zobaczył mnóstwo zombie walczących z facetem w czarnej skórzanej kurtce. Mężczyzna miał kaptur naciągnięty na głowę. Ale nie to najbardziej zainteresowało Angusa. Pomiędzy nim a zakapturzonym człowiekiem znajdowała się imitatorka Judy Garland. Stała plecami do niego. Aż do tej pory ten dzieo był dla niego nieustanną frustracją. Mnóstwo czasu zmarnował, próbując odzyskad od Sancheza swoje dwadzieścia tysięcy dolarów i stracił okazję dokooczenia zlecenia, za które miał mu zapłacid Juliusz. Przed nim stała szansa realizacji powierzonego zadania i byd może zebrania nagrody pieniężnej. Warto zużyd nabój na tą dziwkę, prawda? Nie musiał zastanawiad się dwa razy. Kiedy dziewczyna odwróciła się i zaczęła biec w jego stronę, wycelował i wystrzelił pocisk prosto w jej klatkę piersiową. Jej mina była bezcenna. Zupełne zaskoczenie. Angus kochał zabijad. A gdy jego ofiara była zaskoczona i tuż po oberwaniu patrzyła mu prosto w oczy – cóż, nic nie mogło się z tym równad. Mężczyzna towarzyszący Judy Garland walczył na pięści z trzema zombie i całkiem nieźle sobie radził. Na dźwięk wystrzału wyraźnie zesztywniał. Rzucił dwa zombie na podłogę, podczas gdy trzeci krążył, czekając na szansę do ataku, wypatrując okazji. Zakapturzony mężczyzna odwrócił się i zobaczył Judy Garland padającą na podłogę. 368

Kolana się pod nią ugięły. Wylądowała na boku, później opadła na plecy, gapiąc się w sufit. Angus dostrzegał twarz pod ciemnym kapturem. Mężczyzna był zaskoczony. Jasnym było, iż kobieta coś dla niego znaczyła, ponieważ natychmiast zapomniał o trzecim zombie, patrząc na załamujące się pod nią nogi. Przez ułamek sekundy spojrzał na 163 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia Angusa, wymienili spojrzenia. Angus się uśmiechnął. Facet musiał mied go za pierwszorzędnego dupka. Ale wokół niego były zombie. Gdy na plecy tamtego skoczyła trzecia kreatura, Angus mrugnął do niego. Robota załatwiona. Trzydzieści sekund później Angus wyszedł z hotelu wyjściem pożarowym, które prowadziło na parking na tyłach. Grunt pod jego nogami mocno się trząsł, czuł ulgę, że znajdował się na zewnątrz. Budynek rozpadał się na kawałki. Niedługo hotel i parking zapadną się w wielką dziurę w ziemi. Angus nie był pewien, co wywołało trzęsienie ziemi i nie miał czasu, by się nad tym zastanawiad. Rozejrzał się po parkingu w poszukiwaniu swojego kampera, mając nadzieję, że zombie zostawiły kluczyki (i płytę Toma Jonesa) w środku. Nigdzie go nie widział, a biorąc pod uwagę to, że części parkingu rozpadały się i leciały do Piekła, uznał, iż bezpieczniej będzie wybrad najlepszy samochód. Padło na czarnego Pontiaca Firebird. Strzelił w okno kierowcy i otworzył samochód od środka. Trzydzieści sekund zajęło mu odpalenie go. Potężny silnik zaryczał głęboko, bucząc się do życia. Minutę później Angus był na autostradzie i wyjeżdżał z Diabelskiego Cmentarza. 369

164 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia Sześddziesiąt dwa Wystrzał zagłuszył kumkające żaby, pękające ściany i okropne dźwięki wydawane przez zombie i ich ofiary. To mogło oznaczad tylko jedno. Kątem oka Kid zobaczył, że Emily się zatrzymała. Nim zdążył się odwrócid, musiał załatwid dwa zombie. Jednym machnięciem prawej ręki zdzielił jednego w głowę, wbijając pięśd mocno w jego czaszkę. Impet posłał zombie na jego towarzysza. Obydwaj upadli i potoczyli się, plątając kooczynami, przez korytarz w kierunku poszerzającej się wyrwy na środku podłogi. Na dalekim koocu szczeliny, pod ścianą, wciąż stał trzeci zombie, gotów do skoku. Kid zignorował go i odwrócił się, by zobaczyd, skąd padł strzał. Emily leżała na ziemi. Pocisk uderzył ją w pierś, nogi się pod nią ugięły. Opadła bez czucia na podłogę, z dziury w jej klatce piersiowej buchała krew, brudząc jej niebieską sukienkę i nadając jej okropny kolor z daleka wyglądający jak czero. Spojrzała na Kida, w jej oczach zobaczył strach przed śmiercią. Z prawego kącika jej pełnych krwi ust pociekła wąska strużka bordowej cieczy. Kto wystrzelił pocisk? Kid spojrzał wzdłuż korytarza, gdzie dochodził do niego drugi. Na skrzyżowaniu stał gigant z pistoletem w dłoni. Miał długie rude włosy związane z tyłu w kucyka i pasującą brodę. Był ubrany podobnie do Kida, w czarne ciuchy i długi trencz, bez wątpienia zaprojektowany, by ukrywad w nim broo. Ich oczy na moment się spotkały, po czym strzelec mrugnął do niego i zniknął z widzenia w głównym korytarzu. Zanim Kid zdążył ruszyd do postrzelonej dziewczyny, poczuł trzeciego zombie 370

wskakującego mu na plecy i zaciskającego kościste szare ramię wokół jego szyi. Kreatura była chuda i wątła, miała na sobie coś więcej niż podartą parę szarych szortów. Kid zrobił krok w tył w stronę ściany, roztrzaskując o nią kręgosłup istoty, nim zdążyła się wgryźd w jego szyję. Później odwrócił się i uderzył prawą pięścią w jej twarz. Rozległ się chrzęst pękającej kości, twarz zapadła się jak budyo. Ramiona opadły bezwładnie. Istota nie mogła się bronid, więc Kid cisnął ją przez rozpadający się korytarz w dwa pozostałe nieumarlaki. Tamte podnosiły się na nogi. Kiedy uderzył w nie trzeci zombie, ponownie wylądowali na podłodze. W hotelu były łatwiejsze ofiary niż Kid i zombie, mimo ograniczonego intelektu, musiały to załapad. Nie patrzył, jak wycofywały się w stronę auli. Emily leżała na plecach na podłodze, walcząc o oddech, czkając. Podbiegł do niej. Zanim do niej dotarł, kolejne potężne trzęsienie posłało go na ścianę. Odbił się mocno i wylądował przodem obok Emily. Patrzyła szeroko otwartymi oczami na sufit, łapiąc powietrze. Podnosząc się na kolana, wziął ją za prawą rękę. Pozostało w niej niewiele sił, uchodziło z niej życie. Dotyk jego dłoni jakby wybudził ją z hipnotycznego transu, w którym wpatrywała się w sufit. Zamrugała, po czym spojrzała w oczy Kida. Jej własne oczy zaczynały wypełniad się łzami. Wykrztusiła kilka ledwo słyszalnych słów, co spowodowało większy krwotok z jej ust. - Chcę do domu. Bourbon Kid zakrył sobie usta wolną dłonią, czując narastającą w gardle gulę. Tak bardzo przypominała mu Beth, dziewczynę którą kochał i stracił dziesięd lat wcześniej. Podobieostwa były niesamowite. Te same ubranie, ta

371

sama miła, hojna osobowośd i słodka niewinna twarz. Patrzył, jak powtarzała trzy słowa. - Nie chcę umierad. - Wiem. – Z powodu guli w gardle jego głos stracił na grobowości. Jej kucyki poluzowały się, włosy były w nieładzie. Kid odsunął kilka zbłąkanych kosmyków z jej oczu i odgarnął je nad czoło. Była zimna, ale pociła się intensywnie, a jej oddech był głośny i urywany. Jej usta wypełniała krew, której nie była w stanie przełknąd ani wyplud. Po jej policzkach ciekły łzy. - Nie zostawiaj mnie tutaj – załkała. – Nie chcę umierad sama. - W porządku. Zostanę. Nie na miejscu wydawało się wytykanie, że za kilka minut pochłonie ich Piekło, tak jak hotelu i wszystkich wewnątrz. Dla dobra Emily miał nadzieję, że do tej pory umrze a jej dusza odejdzie gdzieś indziej. Jej dłoo szybko robiła się coraz zimniejsza, jej uścisk słabł. Myślał tylko o tym, by mocniej ściskad jej rękę, jakby mógł w ten sposób umniejszyd jej cierpienia. Pokazad, że był tam. Nie odszedł. 165 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia Tynk na suficie nad nimi zaczął pękad i opadad, budynek drżał. Kid wolną ręką odtrącił kilka kawałków tynku, chroniąc przed nimi Emily. Ciemna plama od rany postrzałowej obejmowała już większośd górnej części jej niebieskiej sukienki, a krew cieknąca z ust zabarwiała biały kołnierzyk. Gdy ogromna szczelina rozdzielająca podłogę zaczęła się jeszcze bardziej poszerzad, ciało Emily niemal ześlizgnęło się z krawędzi prosto w otchłao Piekła. Przytrzymał ją, chcąc mied pewnośd, że nie spadnie tam przed 372

śmiercią. Kilka sekund później jej oczy wywróciły się, a dłoo zwiotczała w jego uścisku. Jej oddech ustał, ciało opadło bez życia na zniszczoną podłogę. 166 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia Sześddziesiąt trzy Hotel Pasadena zapadał się w alarmującym tempie. Na parterze na sufitach, ścianach i podłogach pojawiły się pęknięcia. Sanchez wiedział, że sufit w każdej chwili może na niego spaśd, a ogromne szczeliny w podłodze mogą go pochłonąd i wysład w otchłao Piekieł. Mknąc przez hol w stronę głównego wejścia, modlił się, by dotrzed tam w jednym kawałku. Pustynia nigdy nie wydawała mu się tak przyjemnym miejscem. Nigdy nie był typem maratooczyka, odległośd większą niż pięddziesiąt jardów wolał pokonywad samochodem. Ale w chwili zagrożenia życia mógł się równad z wyżłem. Jacko był nieoceniony przy prowadzeniu i trzymaniu zombie na dystans, ale teraz, z niebem widocznym kilka jardów dalej, Sanchez postanowił włączyd dopalacze. Ogromna szczelina w marmurowej podłodze recepcji powiększała się z ogromną prędkością. Biegła od korytarza po prawej przez środek recepcji aż do głównego wejścia. Gdy Sanchez zamierzał ominąd Jacko, wyjątkowo intensywna erupcja wstrząsnęła całym budynkiem i wyrwa dwukrotnie się wydłużyła. Teraz miała dobre dwa jardy. Bordowa mata powitalna przy pozostałościach drzwi wejściowych nagle zniknęła. Hotel, dosłownie mówiąc, rozpadał się na pół. W pośpiechu, unikając dymiących dziur i zmierzając ku wyjściu, Sanchez przypadkiem potrącił Jacko. Blues 373

Man wydał zdziwiony okrzyk, Sanchez usłyszał, że potyka się i upada. Nie było czasu, by się odwracad i sprawdzad, czy nic mu się nie stało. Sanchez czuł się trochę kiepsko, ale zależało mu przede wszystkim na wydostaniu się stamtąd. Gdy minął mężczyznę podającego się za Roberta Johnsona, biegł tak szybko, jak pozwalały mu na to krótkie, grube nogi. Słyszał krzyk Elvisa, by biegł szybciej oraz Janis, wrzeszczącą coś o „grubym matole”. Przy tej sytuacji nie potrzebował dodatkowych zachęt. Wypadł przed budynek przez pozostałości szklanych drzwi i zbiegł po betonowych schodach na długi podjazd. Wciąż biegł, tylko raz zerkając w tył. Zobaczył, że gigantyczny hotel już zapadł się w olbrzymi krater, który pojawił się w miejscu niegdyś pięknie utrzymanych terenów. Wreszcie, nie mając tchu, Sanchez zatrzymał się przy koocu hotelowego podjazdu, pod łukowatą tablicą powitalną. Autostrada po prawej i lewej była ciemna i pusta, ale bezpieczna. Wstrząsy poruszające hotelem tutaj nie działały. Pochylił się, opierając dłonie na udach, i z radością zobaczył, że Elvis i Janis również bezpiecznie się wydostali. Oni też wydawali się szczęśliwi, chociaż istniało wysokie prawdopodobieostwo, że Janis zacznie kląd, gdy tylko złapie oddech. Nie było ani śladu po Jacko, Emily czy Freddiem. - Reszta wyszła? – wysapał Sanchez. Janis wydyszała. - Dośd szybko zgubiliśmy Freddiego i Emily. Może wyszli innym wyjściem. - A ten bluesowy gośd? – zapytał Sanchez. – Jeszcze przed chwilą z nami był, nie? Elvis, który właściwie nie stracił tchu i wyglądał właściwie idealnie, pokręcił głową z dezaprobatą. - Chodzi ci o Roberta Johnsona? Gościa, który właściwie wymyślił bluesa? 374

- Tak. - Legendarnego gitarzystę? Faceta, który nas uratował, trzymając te zasrane zombie na dystans? - Tak. O niego. - Zepchnąłeś go w cholernie głęboką dziurę w podłodze. Teraz przypuszczalnie chleje z Diabłem. Sanchez skrzywił się. Niedobrze. Potrzebował błyskotliwej riposty, by rozluźnid sytuację. - Mam nadzieję, że ma ze sobą szklankę – stwierdził. Na Elvisie nie wywarło to wrażenia. - Szklankę? A co to ma do rzeczy? - Nie wiem. Tak tylko mówię – niepewnie wymruczał Sanchez. - Pieprz się, Sanchez. Twoje dziwaczne ruchy wysłały największego muzyka wszech czasów do Piekła. Nie masz wstydu? - Lepiej on niż my, nie? Elvis westchnął teatralnie i odwrócił się. Za nim Sanchez usłyszał hałas zapadającego się hotelu. Brzmiał jak pękająca góra lodowa. Budynek prawie zniknął. Apartamenty na najwyższym piętrze powoli znikały w gigantycznej chmurze pyłu i piachu. Ogromny słup kurzu uniósł się w nocne niebo i powoli opadł na ziemię jak pozostałości 167 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia fajerwerk. Tuż później, ponad ogłuszającym hałasem znikającego hotelu, pojawił się warkot potężnego silnika oraz okropny zgrzyt nieprofesjonalnie zmienianych biegów. Zza tego, co kiedyś było ścianą hotelu, wyłonił się pokaźny niebieski kamper. Zostawiono go na parkingu z tyłu 375

budynku, ale teraz mknął przez obłoki kurzu w stronę Sancheza, Elvisa i Janis. - Hej! Tutaj! – krzyknął Elvis, machając do kierowcy. Van skręcił w ich stronę, wyprzedzając opadające gruzy i pojawiające się szczeliny. Dojechawszy do ulicy, kierowca zatrzymał się przy trójce ocalałych. - Ten zasrany dzieo robi się coraz dziwniejszy, nie? – zauważył Sanchez. Drzwi z przodu kampera zasyczały przy otwieraniu. Z głośników stereo rozległ się głos Toma Jonesa śpiewającego „It’s not unusual”16. Sanchez pospieszył do drzwi, odpychając Janis Joplin i chcąc jako pierwszy wejśd do vana. Kiedy postawił nogę w środku, zaskoczyło go, iż kierowcą był nikt inny jak Annabel de Frugyn, sama Tajemnicza Dama. - Och, witaj, Sanchez – zagruchała, posyłając mu typowy dla siebie, dziurawy uśmiech. - Uch… tak. – Przez chwilę brakło mu słów. Później powiedział z uznaniem: - Cześd… Fajnie że pomyślałaś o kradzieży vana. – Dziwnie się czuł, będąc miłym dla tej starej wiedźmy. - No. Miałam wizję, że za chwilę będzie trzęsienie ziemi, więc poszłam na parking i znalazłam świetnego vana z kluczykami w stacyjce. I płytą Toma Jonesa, z autografem! Elvis i Janis weszli za Sanchezem do pojazdu i przemieścili się na tył. Elvis krzyknął do Tajemniczej Damy. - Hej, kobieto! Dociśnij pedał do dechy. Spieprzajmy stąd. - Jasne, Królu – Annabel uśmiechnęła się krzywo w odpowiedzi. Elvis wywierał taki wrażenie na kobietach, nawet tak beznadziejnych jak Tajemnicza Dama. Sanchez usiadł za Annabel. Przez chwilę wiedział tam z pustką w głowie. Później odetchnął z ulgą po ucieczce z masakry i ruin. Wygodne, pokryte obiciem siedzisko jeszcze nigdy nie było tak 376

przyjemne, mimo że jego przepocone gacie lepiły się do plastikowych elementów. Gdy mknęli autostradą, odwrócił się i obserwował ostatnie chwile zapadającego się do Piekła hotelu. Zanim pokonali pół mili, Hotel Pasadena zupełnie zniknął. Nikt będący tu po raz pierwszy nie uwierzy, że kiedykolwiek istniał. Otrzeźwiony, spojrzał w lusterko wsteczne u góry przedniej szyby. Widział w nim twarz Tajemniczej Damy. Uśmiechnęli się do siebie. Może jednak nie była taka zła. - W porządku, Sanchez? – zapytała. - Bywało lepiej. - Cóż, jesteśmy już bezpieczni. Zanim się obejrzysz, będziemy w Santa Mondedze. - Przynajmniej jeśli nie się nie popsuje. - Nie popsuje. Widzę, że wrócimy bez kolejnych dramatów. - Widzenie przyszłości czasami się opłaca, co? - Wcześniej się opłaciło – odpowiedziała Annabel. – Rozbroiłam tą ruletkę, dla twojej informacji. - Serio? Rada, którą mi dałaś, niezbyt podziała. Straciłem kichaną fortunę, bo powiedziałaś, że wypadnie czerwony. Annabel się uśmiechnęła. - Zabawne. To był jedyny raz, kiedy nie wygrałam. - Co? - Dzisiaj w ruletkę wygrałam prawie sto tysięcy dolarów. Źle wytypowałam tylko raz, kiedy ty straciłeś swoją kasę. - Wielkie dzięki – powiedział gorzko Sanchez.

377

Pełen zrozumienia uśmiech pojawił się na pomarszczonej twarzy Tajemniczej Damy. - Może następnym razem dwa razy pomyślisz, zanim dasz mi siki do picia – zasugerowała. 16 Ang. „To nic nadzwyczajnego” 168 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia O kurwa, pomyślał Sanchez. Znowu chrzaniona karma. Po tych słowach wolałby spędzid podróż jak najdalej od Annabel, z tyłu vana. Niestety, Elvis i Janis potrzebowali trochę prywatności. Sanchez starał się nie byd zbyt wścibski, ale jego okazjonalne zerknięcia w tył napotykały widok Janis nachylonej na wpół rozłożonym łóżku z Elvisem pukającym ją od tyłu. Janis nie zachowywała się najciszej. Żywiołowy seks nie zmniejszał jej zespołu Tourette’a. Księżyc i miliony gwiazd świeciły jasno z nocnego nieba. Oświetlały pustynię i długą wstążkę autostrady przyjemnym blaskiem, nie dbając o zło pozostałe w miejscu, gdzie kiedyś stał hotel. Sanchez nigdy nie był wielkim podziwiaczem księżyca, ale po wszystkim co przeszedł, patrzył na niego z przyjemnością. W ciągu ostatnich dwudziestu czterech godzin były chwile, gdy myślał, że może więcej nie zobaczyd nawet prostych, zwyczajnych widoków jak chodby blask księżyca i gwiazd. Ze swojego miejsca za Annabel, dzięki temu słabemu poblaskowi, widział skrzyżowanie przed nimi na długo przed tym, jak oświetliły ją reflektory vana. Nie przypominał sobie go z jazdy do hotelu, a biorąc pod uwagę brak znaków informujących o położeniu, miał nadzieję, że Annabel wiedziała, którą drogę wybrad. Gdy dojeżdżali, zwolniła pojazd. Odchyliła się do tyłu i spojrzała nad ramieniem na Sancheza. 378

- Wiesz, skąd przyjechaliśmy? – zapytała. - Nie mam pojęcia. Jazda prosto jest równie dobra jak każda. - No nie wiem – powiedziała z wahaniem Annabel. Wciąż częściowo odwrócona do Sancheza, nie obserwowała drogi przed sobą. Patrząc poza nią na zbliżające się skrzyżowanie, Sanchez zobaczył mężczyznę w czarnym garniturze z kapeluszem na głowie, idącego środkiem ulicy. Nawet w świetle reflektorów ciężko byłoby go zauważyd, gdyby nie niósł na ramieniu wielkiego białego znaku. - UWAŻAJ! – wrzasnął Sanchez. Annabel odwróciła się twarzą do szyby, jednocześnie dając po hamulcach. - Jezu! Kto to jest? – zapytała. Sanchez wstał i dołączył do niej na przedzie vana. Na znaku, który niósł mężczyzna, widniały cztery prostopadłe do siebie strzałki, każda z wypisaną na niej miejscowością, chociaż Sanchez nie mógł ich odczytad. - Myślę – powiedział miękko – że to Robert Johnson. – Wspomniał młodego piosenkarza, którego znał jako Jacko, którego poznał kilka godzin wcześniej. Teraz to imię już do niego nie pasowało. Annabel uniosła brew. - Ten Blues Man? - Tak. - Ten, który na skrzyżowaniu sprzedał duszę Diabłu? - Tak. Ten sam. Jakim cudem tak szybko się tu dostał? Myślałem, że zabiłem go w hotelu. – Widząc jej minę, dodał szybko: - Kurwa, to był wypadek. - Nie wiem, czy chcę tego słuchad. – Powiedziała dobitnie Annabel, kręcąc głową. – To był dobry człowiek,

379

wiesz, ten Robert Johnson. - Co masz na myśli? - Cóż, dusze mówią mi, że pokaże nam drogę do domu. Sanchez patrzył, jak Johnson opiera znak na ziemi i rozgląda się, szukając odpowiedniego miejsca, by go wbid. - Faktycznie, wkłada znak z powrotem na miejsce. - Dokładnie – powiedziała dumnie Annabel. - Gdzie on go znalazł? – myślał Sanchez na głos. - Pewnie tam, gdzie go zostawił. - Myślisz, że on go wyjął? - Jak mówiłam, był dobrym człowiekiem. - A co kradzieże znaków mają wspólnego z byciem dobrym człowiekiem? Annabel westchnęła. - Pomyśl, Sanchez. Ten znak prowadzi ludzi do Hotelu Pasadena. Wyjmując go i chowając w każde Halloween, Robert Johnson prawdopodobnie uratował mnóstwo istnieo. A teraz pokazuje nam drogę do domu. 169 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia Wskazała w przód. Patrzyli, jak czarny mężczyzna w garniturze zbija znak w miękką ziemię przy jezdni, gdzie spotykały się dwie ulice. Ustawiwszy odpowiednio, odwrócił znak. Annabel lekko nacisnęła gaz i van zbliżył się do rozjazdu. Gdy znaleźli się na tyle blisko, by dobrze przyjrzed się drogowskazowi, zobaczyli, iż Robert Johnson wskazuje na jedną z namalowanych na biało strzałek. Kierowała w prawo. Czarnymi literami było na niej napisane „DOM”. 380

Annabel mrugnęła mu światłami w geście podziękowania i zaczęła kręcid kierownicą w prawo. Gdy van nawracał, Sanchez pomachał Blues Manowi, przepraszając tym samym za zepchnięcie do w czeluśd w hotelu. Johnson odwzajemnił gest i uniósł kapelusz, pokazując, że nie czuje urazy. Po czym zniknął w ciemności. Van pędził przez ciemnośd kolejną godzinę, nim Tajemnicza Dama wreszcie zaparkowała przy pierwszym motelu poza Diabelską Pustynią. Sanchez wreszcie będzie miał gdzie bezpiecznie ułożyd zmęczoną głowę. I gdzie nie będzie musiał słuchad ciągłych wrzasków Janis Joplin „Mocniej, mocnieej sukinsynu!” 170 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia Sześddziesiąt cztery Śniadanie w motelu było spełnieniem marzeo Sancheza. Stracił bagaż i kurtkę, pozostawione w Hotelu Pasadena. Ponieważ budynek był teraz w czeluściach Piekła, istniała szansa, że Diabeł i jego podwładni paradują w najlepszych hawajskich koszulach Sancheza. Musiał zadowolid się tą czerwoną, mimo że była lepka i nieświeża. Jeśli chodzi o spodnie, był przyzwyczajony do noszenia ich całymi tygodniami, więc bez większego problemu założył je ponownie. Usiadł na pufie przy oknie w motelowej jadalni, pałaszując smażone śniadanie i od czasu do czasu pociągając z kubka pełnego parującej gorącej kawy. W tym czasie rozważał wszystko, co wydarzyło się poprzedniego dnia na Diabelskim Cmentarzu. Naprzeciw niego przy stole siedział jego kumpel, Elvis. Przynajmniej Sanchez lubił o nim

381

myśled jako o swoim kumplu. Istniało jednak spore prawdopodobieostwo, że gdy tylko wrócą do Santa Mondegi, utracą ze sobą kontakt, chyba że Elvis będzie wpadał do Tapioki na drinka. Ale hej, pomyślał Sanchez, wczorajsze wydarzenia trochę nas złączyły. Tak jak Sanchez, Elvis był zmuszony włożyd te same ubrania co dzieo wcześniej. Ale w przeciwieostwie do Sancheza, wyglądał tak dobrze jak zwykle, jakimś cudem czyniąc wczorajsze brudne ubrania mniej niechlujnymi niż właściciel baru. Włosy miał w nieładzie na skutek wieczornego dzikiego seksu z Janis. Wyglądał też na zmęczonego – jakby miał zasnąd na siedząco, pomyślał Sanchez. Na nosie miał swoje charakterystyczne szkła, a siedząc na pufie opierał się o czerwoną, pokrytą PCV ławkę, wyciągając nogi na sanchezową stronę stołu. Przed Królem stał tylko talerz z cheeseburgerem, którego jeszcze nie tknął, i szklanka soku pomaraoczowego. - Ale wczoraj był porypany dzieo, co, Sanchez? – skomentował. - No. Niezbyt w moim typie. Za rok zostaję w Santa Sondedze. Będzie dużo bezpieczniej. - Racja. Mądry pomysł. Sanchez skooczył ostatni kawałek kiełbasy i wytarł usta serwetką, po czym sięgnął po kubek z kawą. - Myślisz, że zobaczysz jeszcze tą Janis Joplin? – zapytał Elvisa, który patrzył przez okno na coś na parkingu. - Tak, może. Fajna jest. Ale mów co chcesz, Sanchez, powinieneś trzymad się z daleka od tej całej Annabel. Coś mi w niej śmierdzi. - A żebyś wiedział – burknął Sanchez. – Czuję to zawsze, kiedy jest w pobliżu. Elvis zaśmiał się uprzejmie i dalej wpatrywał w okno. Sanchez za ciemnymi szybami 382

zobaczył, że unosi brwi. - Co jest grane? – zapytał. - Ej, Sanchez – Elvis jakby szepnął, by nikt inny nie usłyszał. – Patrz na ten czarny wóz na zewnątrz. Zmęczone PCV pisnęło, gdy Sanchez przekręcił swój pokaźny tyłek po siedzisku i wyjrzał przez okno, by zerknąd na samochód. Faktycznie, przed jednym z pokoi stał czarny Pontiac Firebird. Bujał się dziko z boku na bok. - Jak myślisz, co się dzieje? – zapytał Sanchez. Elvis się uśmiechnął. - Myślę – powiedział, leniwie przeciągając sylaby – tak, zakładam, że ktoś się pieprzy. 171 Diabelski cmentarz (org. The Devil’s Graveyard), autor: Anonim, tłumacz: Dusia Sześddziesiąt pięd Niezwyciężony Angus spędził bardzo niezadowalającą noc w Motelu Safari. Po chaosie dnia poprzedniego nie dostał ani grosza z tego, co oczekiwał. Udało mu się zastrzelid imitatorkę Judy Garland, ale to nie przyniosło mu pieniędzy. I nie odzyskał dwudziestu tysięcy od Sancheza. Kiedy rejestrował się w motelu poprzedniej nocy, był podenerwowany. Pomijając jeden pistolet, wszystkie swoje rzeczy, włączając w to pudełko nabojów i zapasowych magazynków, zostawił w nowo zdobytym Pontiacu Firebird, którego zaparkował przed pokojem. Nigdy nie był to dobry pomysł, a już zwłaszcza, gdy auto od strony kierowcy nie miało szyby, ponieważ rozbił ją pociskiem. Ale Halloween było tak dziwne i frustrujące, od początku do kooca, że chciał dobrze się wyspad. Teraz, wyspany, znów miał się na baczności. Pokój motelowy, w którym się zatrzymał, był raczej surowy, ale dużo lepszy niż 383

spędzanie nocy w Piekle czy żołądku zombie, co mniej więcej sprowadzałoby się do tego samego. Wyszedł na zewnątrz i nabrał w płuca świeżego, wczesnoporannego powietrza. Po tym wszystkim dobrze było żyd. Przynajmniej za to mógł byd wdzięczny. Wtedy Angus dostrzegł coś, co mogło zapowiadad jego szczęśliwy dzieo. Po drugiej stronie parkingu znajdowała się jadalnia. Przy oknie, opychając się kiełbasami, wiedział Sanchez pieprzony Garcia. A z nim jego koleś, Elvis. Te dwa sukinsyny wciąż mogą mied dwadzieścia kawałków Angusa. A jeśli nie? Cóż, i tak dobrze byłoby ich zabid. Cicho zamknął za sobą drzwi motelu, by nie zwracad niczyjej uwagi. Musiał tylko zabrad kilka naładowanych magazynków, które poprzedniej nocy głupio zostawił w aucie. Później zamierzał dokooczyd robotę, zakopując dwóch drani na pustyni. Nawet nie bardzo głęboko, skoro to oni będą kopad. Ranek był zaskakująco chłodny w porównaniu z upalnym dniem poprzednim. Na przedniej szybie, po nocnym mrozie, został lekki szron. Podchodząc do drzwi od strony kierowcy, Angus patrzył na wyłaniające się zza horyzontu słooce. Pod tym niskim kątem jego promienie były oślepiające i był wdzięczny losowi za przyciemniane szyby Firebirde’a. Otworzył drzwi samochodu, czując pod palcami szron na klamce. Uniósł prawą dłoo i dmuchnął ciepłym powietrzem w palce. Musiał je rozgrzad, by przygotowad je do naciskania spustu. Ponownie zerknął na jadalnię. Sanchez i Elvis chyba go jeszcze nie zauważyli. Gdy wsiadał do samochodu, nie spuszczał wzroku z grubej twarzy

384

Sancheza, który z apetytem przeżuwał śniadanie. Ten złodziejski sukinkot pożałuje, że zadarł z Niezwyciężonym Angusem. Czarne skórzane siedzenia w samochodzie było lodowate. Zadrżał, siadając na nim i zamykając drzwi. Wciąż patrząc na dwie niedoszłe ofiary, na ślepo sięgnął do schowka, gdzie poprzedniej nocy upchnął naboje i magazynki. Jego ręka musnęła coś na siedzeniu pasażera. Szybko odwrócił głowę, by sprawdzid co to i odskoczył z wrażenia. Obok niego na siedzeniu znajdowało się ciało. Judy Garland. Kobieta, którą zastrzelił poprzedniej nocy w hotelu. Strasznie cuchnęła. Przód jej niebiesko-białej sukienki nabrał prawie czarnego koloru od zaschniętej krwi pochodzącej z miejsca, gdzie trafił ją nabój. Jej twarz była okropna, oczy otwarte ale przewrócone, ukazując tylko białka. Jej włosy były rozwichrzone i sztywne od krwi, schludne kucyki dawno zniknęły. Pośmiertny skurcz uniósł jej wargi, odsłaniając zęby w przerażającej parodii czegoś, co wyglądało jak uśmieszek. Jezu! Pomyślał. Skąd, do cholery, jej ciało wzięło się w jego samochodzie? Gdy zadał sobie to pytanie, Angus poczuł lód w żyłach. Jedno zerknięcie w lusterko wsteczne odpowiedziało mu na to pytanie. Z tylnego siedzenia wpatrywała się w niego ciemna postad z kapturem naciągniętym na głowę. KONIEC (prawdopodobnie…) 172

385

386