Benzoni Juliette - Marianna 4 - Marianna kurier cesarza

JULIETTE BENZONI Marianna Kurier Cesarza

W tej czerwonej Wenecji... Wiosna we Florencji Przypatrując się opromienionej słońcem Florencji, rozpostartej w zagłębieniu wzgórza o delikatnym odcieniu szarej zieleni, Marianna zastanawiała się, dlaczego to miasto fascynowało ją i odpychało zarazem. Choć z miejsca, w którym stała, mogła zobaczyć tylko jego część, połoŜoną pomiędzy czarnym pędem cyprysu a pęczniejącą kępą róŜowych drzew laurowych, ów fragmencik miasta gromadził piękno w sposób przypominający skąpca układającego w stos złoto: niewaŜne jak, oby jak najwięcej! W tyle, za długim jasnym kosmykiem rzeki Arno, ujarzmionej mostami, które sprawiały wraŜenie, jakby za chwilę miały zapaść się pod natłokiem średniowiecznych kramów, pojawiał się zgaszony róŜ cegieł, nakładający się na ciepłą ochrę, delikatną szarość lub mleczną biel ścian domostw. W tle połyskiwała koralowa mozaika katedry, srebrzystokamienna lilia pałacu Signorii o lekko rozchylonych płatkach, surowe wieŜe o blankach przypominających motyle i radośnie wielobarwne marmury świątynnych dzwonnic, podobne do świec wielkanocnych. Niekiedy widok ten ukazywał się

niespodziewanie w przypadkowym fragmencie krętego zaułka, biegnącego pomiędzy ślepym murem opustoszałego pałacu a szczelinami walącej się rudery. Czasami teŜ kamienie ustępowały pod naporem pachnącego, chylącego się ku upadkowi ogrodu, którego nikt nie starał się uporządkować. Florencja tymczasem grzała w słońcu swoje minione złote dni i przyćmione działaniem czasu ornamenty, próŜnowała pod niebem koloru indygo, po którym wędrował samotny obłoczek, nieświadom, dokąd zmierza ani co wydarzy się w przyszłości, jak równieŜ i tego, Ŝe bieg czasu jest nieubłagany. Przeszłość bez wątpienia zaspokajała wszystkie jego marzenia. Być moŜe właśnie z tego powodu miasto draŜniło Mariannę. Minione chwile wydawały się jej cenne jedynie o tyle, o ile łączyły się z teraźniejszością lub wiodły ku przyszłości, niejasnej i trudnej do przewidzenia, ale oczekiwanej i upragnionej. Oczywiście, po stokroć wolałaby dzielić urok przemijającej chwili z ukochanym męŜczyzną. KtóraŜ kobieta nie pragnęłaby właśnie tego? Trzeba było jednak dwóch długich miesięcy, aby spotkać się z Jasonem Beaufortem nad laguną wenecką, tak jak to sobie przyrzekli podczas owej niezwykłej i dramatycznej nocy BoŜego Narodzenia. Przy tym wcale nie było pewne, czy zdołają się znowu połączyć, zwłaszcza Ŝe pomiędzy Marianną a spełnieniem jej marzeń wznosił się niepokojący cień księcia Corrado Sant'Anna, jej niewidzialnego męŜa, któremu nieuchronnie i w bardzo niedalekiej przyszłości będzie musiała udzielić niebezpiecznych wyjaśnień. Za parę godzin musi opuścić Florencję, a wraz z nią względne poczucie bezpieczeństwa, a takŜe biały pałac, gdzie cichy szum fontann nie miał tyle mocy, aby przepędzić złowróŜbne widma. Co się zatem wydarzy? Jakiej rekompensaty zaŜąda zamaskowany ksiąŜę od tej, która nie potrafiła wywiązać się ze swojej części kontraktu - głównego motywu małŜeństwa i dać mu dziecka zrodzonego z krwi cesarskiej? Jakiej rekompensaty... lub jakiej kary? CzyŜ udziałem księŜnych Sant'Anna nie był tragiczny los, juŜ od wielu pokoleń? Chcąc zapewnić sobie niezawodnego obrońcę, najbardziej wyrozumiałego i równocześnie najlepiej poinformowanego, Marianna, gdy tylko znalazła się we Florencji, wystosowała przez gońca pilny list do Savone. Było to wołanie o pomoc, skierowane do ojca chrzestnego, Gauthiera de Chazay, kardynała San Lorenzo, człowieka, który wydał ją za mąŜ na niezwykłych warunkach. Miały one zapewnić jej i jej dziecku los godny pozazdroszczenia, a jednocześnie gwarantowały nieszczęsnemu dobrowolnemu więźniowi prawo do potomstwa, którego sam nie potrafił czy teŜ nie chciał spłodzić. Sądziła więc, Ŝe kardynał bardziej niŜ ktokolwiek mógłby rozwikłać tę sytuację i Ŝe znajdzie właściwe rozwiązanie. Niestety, po wielu dniach oczekiwania kurier powrócił z pustymi rękami. Napotkał nie lada trudności, aby przeniknąć do wąskiego grona osób otaczających ojca świętego,

których ludzie Napoleona nie spuszczali z oka. Przyniesione przezeń wiadomości zdeprymowały ją. Kardynał San Lorenzo wyjechał z Savone i nikt nie umiał wskazać miejsca jego pobytu. Marianna, rzecz jasna, była zawiedziona, lecz nie całkiem zaskoczona. Od dawna wiedziała, Ŝe ojciec chrzestny spędzał większą część Ŝycia na tajemniczych podróŜach, w słuŜbie Kościoła, którego z całą pewnością był jednym z najaktywniejszych tajnych agentów, lub króla Ludwika XVIII, przebywającego na wygnaniu. Mógł znajdować się w zapadłym zakątku świata i zapewne nie zaprzątał sobie głowy problemami chrześniaczki. Trzeba było pogodzić się z myślą, Ŝe i ta pomoc ją zawiedzie... - Nadchodzące dni nie zapowiadają się pogodnie! - westchnęła Marianna. Uświadomiła sobie w pełni, Ŝe hojne dary losu - uroda, wdzięk, inteligencja, odwaga - nie były ofiarowanym przez Opatrzność prezentem, lecz raczej oręŜem, dzięki któremu uda się jej, być moŜe, wywalczyć szczęście. Pozostawało pytanie, czy cena, jaką miałaby za nie zapłacić, nie będzie zbyt wygórowana... - Co pani postanowiła, madame? - usłyszała obok siebie głos, którego wymuszona grzeczność źle ukrywała zniecierpliwienie. Gwałtownie wyrwana ze swoich melancholijnych rozmyślań, nieznacznie poprawiła róŜową parasolkę, chroniącą ją przed słonecznym Ŝarem, i spojrzała na porucznika Beniellego nieobecnym wzrokiem, w którym niepokojący zielony błysk zdradzał zdenerwowanie. - BoŜe, co za nieznośny człowiek! - pomyślała. Od sześciu tygodni, kiedy opuściła ParyŜ pod wojskową eskortą, którą dowodził, Angelo Benielli chodził za nią krok w krok i nie odstępował ani na moment. Korsykanin! Uparty, zazdrośnie strzegący swej władzy i na domiar złego obdarzony paskudnym charakterem. Porucznik Benielli zwykł podziwiać tylko trzy osoby: cesarza, oczywiście (tym bardziej Ŝe był to jego ziomek!), generała Horacego Sebastianiego, dlatego Ŝe pochodził z tego samego co on miasteczka, i trzeciego wojskowego, wywodzącego się równieŜ z Korsyki, księcia generała Padwy, Jana Tomasza Arrighiego de Casanova, gdyŜ ten był jego kuzynem, a ponadto prawdziwym bohaterem. Oprócz tych trzech wojskowych Beniellego nie obchodził nikt w całej armii napoleońskiej, niewaŜne, czy nosił nazwisko Ney, Murat, Davout, Berthier czy Poniatowski. Ów brak zainteresowania brał się stąd, Ŝe marszałkowie ci nie mieli szczęścia być Korsykanami, co według Beniellego było godne poŜałowania. Oczywiście, Ŝe w tych warunkach misję eskortowania kobiety - nawet księŜnej, nawet zachwycającej, nawet zaszczycanej szczególnymi względami Jego Cesarskiej i Królewskiej Mości - traktował jak upokarzającą pańszczyznę. Dał jej to odczuć, zanim jeszcze znaleźli się na postoju w Corbeil, z właściwą mu czarującą śmiałością, naleŜącą do najbardziej atrakcyjnych stron jego charakteru. Od tej chwili księŜna SanfAnna zaczęła się zastanawiać, czy pełni funkcje

ambasadora, czy teŜ jest aresztantką. Angelo Benielli strzegł jej z pilnością godną policjanta tropiącego kieszonkowca. Wszystko ustalał, o wszystkim decydował, czy dotyczyło to długości postojów, czy rodzaju apartamentu, w którym miała się zatrzymać (drzwi jej pokoju strzegli dzień i noc Ŝołnierze). Niewiele brakowało, Ŝeby zaczął się domagać konsultowania z nim wyboru toalet. Ten stan rzeczy doprowadził w krótkim czasie do powaŜnych utarczek z Arkadiuszem de Jolivalem, człowiekiem, który nie mógł poszczycić się cierpliwością. Pierwsze wieczorne spotkania upłynęły obu panom na popisach krasomówczych. Najmocniejsze argumenty pana de Jolivala zderzały się z jedną zasadą, z której Benielli uczynił swoją twierdzę. Miał za zadanie pilnować księŜnej SanfAnna do momentu ustalonego zawczasu przez samego cesarza i czuwać nad nią, aby nie przydarzył się jej najmniejszy wypadek. Sądził, Ŝe w tym celu naleŜy zachować wszelkie niezbędne środki ostroŜności. Wobec takiego stanowiska, nie sposób było niczego wskórać. Początkowo zirytowana, Marianna szybko pogodziła się z faktem, Ŝe porucznik stał się jej nieodłącznym cieniem i zdołała nawet uspokoić pana de Jolivala. Po namyśle doszła do wniosku, Ŝe nadzór ten, chwilowo nienawistny, moŜe wszakŜe okazać się cenny, kiedy otoczona Ŝołnierzami przekroczy próg pałacu Sant'Anna, aby przeprowadzić ze swoim męŜem oczekiwaną rozmowę. Jeśli ksiąŜę Sant'Anna myślał o zemście względem Marianny, niewykluczone, Ŝe Benielli, ten zajadły uparciuch, którego Napoleon postawił u boku swej przyjaciółki, moŜe stać się rękojmią jej Ŝycia. Ta świadomość nie czyniła zeń jednak człowieka mniej uciąŜliwego!.. Częściowo rozbawiona, częściowo niezadowolona, przyjrzała mu się uwaŜnie. Doprawdy, wielka szkoda, Ŝe ten młodzieniec przypominał ciągle rozzłoszczonego kota, gdyŜ mógł się podobać nawet kobiecie wybrednej. Niezbyt wysoki, dobrze zbudowany, miał upartą twarz o zaciśniętych ustach i wydatnym, orlim nosie. Jego skóra o odcieniu kości słoniowej rumieniła się z niebywałą łatwością, a oczy patrzące spod krzaczastych brwi i długich rzęs miały zaskakująco ładny szary kolor, który w słońcu nabierał złocistych odcieni. Dla zabawy, a moŜe kierowana nie uświadomionym, lecz jakŜe kobiecym pragnieniem poskromienia krnąbrnego charakteru, młoda dama usiłowała parokrotnie uŜyć swych wdzięków do oczarowania porucznika. Niestety, Benielli okazał się nieczuły na powab jej uśmiechu i blask zielonych oczu. Pewnego wieczoru, kiedy zatrzymali się na kolację w jednej z czysciejszych oberŜy, zastawiła na niego pułapkę, ukazując się w białej wydekoltowanej sukni, godnej Fortunaty Hamelin. Podczas kolacji porucznik zachowywał się co najmniej dziwnie. Oglądał wszystko, począwszy od wianków cebuli podwieszonych pod sufitem, aŜ po wmontowane w kominek haki. Z wielką uwagą przypatrywał się swojemu talerzowi i licznym okru-

szynkom chleba, ani razu jednak nie zatrzymał wzroku na smagłym dekolcie, który odsłaniała suknia. Nazajutrz rozgniewana Marianna, której irytacja stała się dla wszystkich widoczna, postanowiła zjeść kolację sama. Została w swoim pokoju, ubrana w suknię, której muślinowe riuszki sięgały niemal po sam czubek głowy. Pan de Jolival śmiał się po cichu, gdyŜ fortel jego przyjaciółki ubawił go setnie. Benielli obserwował właśnie ślimaka, zmierzającego w stronę balustrady, o którą była oparta Marianna. - Postanowiłam? Co mianowicie? - zapytała w końcu. Ironiczny ton jej głosu nie uszedł uwagi Beniellego, który gwałtownie poczerwieniał jak piwonia. • AleŜ co zamierzamy dalej robić, księŜno! Jej Cesarska Wysokość, wielka księŜna Eliza, wyjeŜdŜa jutro z Florencji i udaje się do swej posiadłości Marlia. Chciałbym wiedzieć, czy będziemy jej towarzyszyć? • Nie bardzo wiem, co innego moglibyśmy uczynić, poruczniku! Czy wyobraŜa pan sobie, Ŝe zostanę tu sama, ma się rozumieć, w pańskim miłym towarzystwie? - odpowiedziała, wskazując fasadę pałacu Pitti końcem pośpiesznie zamkniętej parasolki. Benielli aŜ podskoczył. Owo „tu" ewidentnie wymierzone było w cesarską rezydencję. On natomiast był człowiekiem odnoszącym się z ogromnym szacunkiem do hierarchii cesarskiej i pełen respektu dla wszystkiego, co dotyczyło Napoleona, włączając w to równieŜ jego rezydencje. Nie odezwał się jednak ani słowem, wiedział juŜ bowiem, Ŝe ta przedziwna księŜna SanfAnna potrafi być równie nieprzyjemna jak on. • WyjeŜdŜamy więc? • WyjeŜdŜamy! Zwłaszcza Ŝe majątek SanfAnna, dokąd winien mi jest pan eskortę, znajduje się w bliskim sąsiedztwie pałacu Jej Cesarskiej Wysokości. Logiczne jest zatem, Ŝe będziemy jej towarzyszyć. Po raz pierwszy, odkąd wyjechali z ParyŜa, Marianna dostrzegła na twarzy swojego straŜnika coś, co w ostateczności mogło przypominać uśmiech. Wiadomość najwyraźniej ucieszyła go... Natychmiast zresztą strzelił obcasami i zasalutował. - W takim razie - powiedział - za pozwoleniem księŜnej, wydam odpowiednie dyspozycje i uprzedzę księcia Padwy o naszym jutrzejszym wyjeździe. Zanim zdąŜyła otworzyć usta, wykonał w tył zwrot i udał się w stronę pałacu, nie przejmując się szablą, która obijała mu się o łydki. - KsiąŜę Padwy? - wyszeptała Marianna, osłupiała ze zdumienia. - Co on tu moŜe robić? Nie rozumiała, jaki związek ma jej Ŝycie z tym człowiekiem, z pewnością niezwykłym, lecz całkowicie obcym. Pojawił się we Florencji dwa dni temu, ku nie skrywanej radości Beniellego, dla którego był jednym z trzech czczonych przez niego bóstw. Przybyły z Włoch w celu dopilnowania zasad poboru oraz ścigania dezerterów i uchylających

się od słuŜby, Arrighi, cesarski kuzyn i główny inspektor kawalerii, przyprowadził eskadron czwartej kolumny lotnej księciu Eugeniuszowi, wicekrólowi Włoch, i na jego czele powitał wielką księŜnę. Wydawać się mogło, Ŝe jedynym celem podróŜy do Toskanii było pozdrowienie kuzynki Elizy i spotkanie się za jej pośrednictwem z głównymi członkami jego korsykańskiej rodziny, która nie widziała go od lat i specjalnie przybyła z Korsyki, Ŝeby ujrzeć go ponownie. Nikt na dworze toskańskim nie znał prawdziwej przyczyny tej familijnej wizyty w trakcie trwania wojskowej misji. Wielka księŜna przygotowała prawdziwie godne przyjęcie księŜnej Sant'Anna, przywoŜącej wiadomości o narodzinach króla Rzymu. Z entuzjazmem równieŜ przywitała generała Arrighiego, gdyŜ uwielbiała bohaterów prawie tak samo jak Benielli. Na wielkim balu, wydanym na cześć księcia Padwy, Marianna zobaczyła generała po raz pierwszy. Miał niebanalną, tragiczną w wyrazie twarz, którą z rewerencją pochylił nad jej dłonią. Liczba odniesionych przezeń ran w cesarskiej słuŜbie - niewielka ich część uśmierciłaby zapewne niejednego - nie przeszkodziła mu stać się jednym z najznakomitszych generałów świata. Mając w pamięci opowieści Elizy i Angela Beniellego na jego temat, Marianna przyjrzała mu się z zainteresowaniem. W Egipcie, w bitwie pod Salahieh, miał pękniętą czaszkę, pod Saint-Jean-d'Acre kula przecięła mu tętnicę szyjną, pod Wertingen był cięŜko ranny w kark, nie licząc innych „niewielkich zadraśnięć". NiemalŜe pocięty na kawałki, opuszczał łóŜko szpitalne, aby stanąć na czele swoich dragonów i wracał, skąd wyszedł, w stanie jeszcze gorszym od poprzedniego. Trudno byłoby zliczyć, ile istnień ludzkich uratował i ile przepłynął rzek (ostatnimi czasy hiszpańskich strumieni). Marianna doznała dziwnego szoku, kiedy ich oczy spotkały się. Przez chwilę miała wraŜenie, jakby stała na wprost samego cesarza. Spojrzenie Arrighiego było równie twarde i przeszywało na wskroś niczym szpada. Czar prysnął jednak szybko, gdy generał odezwał się. Jego niski, chrapliwy, załamujący się głos, z pewnością na skutek komend wydawanych w czasie ataku, w niczym nie przypominał dźwięcznego głosu Napoleona. Marianna uspokoiła się. Spotkanie Ŝywego odbicia cesarza właśnie w chwili kiedy zamierzała zignorować jego rozkazy i uciec z Jasonem jak najdalej od Francji, było ostatnią rzeczą, której sobie Ŝyczyła. Ów pierwszy kontakt z Arrighim ograniczył się do grzecznościowej wymiany zdań, w której trudno było doszukać się zainteresowania ze strony generała sprawami Marianny. Enigmatyczne zdanie Beniellego zastanowiło ją. Dlaczego chciał jak najszybciej powiadomić księcia Padwy o jej wyjeździe? - pomyślała. Niezadowolona i niechętna dalszemu oczekiwaniu na powrót swojego straŜnika, opuściła taras amfiteatru i skierowała się w stronę pałacu. Chciała wrócić do siebie, Ŝeby wydać niezbędne dyspozycje swojej słuŜącej Agacie, dotyczące jutrzejszego wyjazdu. Kiedy dochodziła do fontanny l'Arti-

chaut, zobaczyła ku swojemu przeraŜeniu idącego Beniellego. Na domiar złego nie był sam. Pięć kroków przed nim zmierzał szybko w stronę Marianny ksiąŜę Padwy we własnej osobie. Ubrany był w niebiesko-złoty uniform, a na głowie miał ogromny dwuroŜny kapelusz, zakończony grzebieniem białych piór. Widząc, Ŝe spotkanie staje się nieuniknione, zwolniła kroku i zaczekała, trochę onieśmielona, lecz znacznie bardziej zaciekawiona tym, co moŜe jej mieć do powiedzenia cesarski kuzyn. Będąc juŜ blisko Marianny, Arrighi zdjął z głowy kapelusz i skłonił się nienagannie. Jego szare oczy obserwowały ją z wielką uwagą. Nie odwracając głowy powiedział: - Jest pan wolny, Benielli! Porucznik strzelił obcasami, odwrócił się i zniknął niczym za dotknięciem czarodziejskiej róŜdŜki, zostawiając generała sam na sam z księŜną. Nie do końca zadowolona z takiego obrotu spraw, Marianna zamknęła spokojnie parasolkę i wsparła się na niej oburącz, jakby chciała tym gestem dodać sobie odwagi. Lekko unosząc brwi, juŜ szykowała się do ataku, ale Arrighi ją uprzedził. • Widząc pani twarz, madame, mam prawo sądzić, Ŝe nie jest pani zachwycona naszym spotkaniem. Proszę o wybaczenie, jeśli moja obecność zakłóciła pani spacer. • Mój spacer juŜ się zakończył, generale! Właśnie zamierzałam wrócić do domu. Ale z czym pan do mnie przybywa, bo chce mi pan coś przekazać, prawda? • Naturalnie! Ośmieliłbym się jednak prosić, aby przeszła pani ze mną parę kroków dalej, w stronę tych pięknych ogrodów. Jest tam zacisznie, podczas gdy pałac pełen jest bieganiny z powodu wyjazdu wielkiej księŜnej Elizy. Skłonił się z galanterią i ofiarował jej ramię. Głębokie blizny po ranach szyi, które starał się ukryć pod wysokim kołnierzem i czarnym krawatem, sprawiały, Ŝe nie mógł swobodnie poruszać się od pasa w górę. Sztywność ta nie była jednak raŜąca i stanowiła na swój sposób naturalne uzupełnienie jego masywnej sylwetki. Nie przestawał badawczo patrzeć w jej oczy, co spowodowało, Ŝe nagle zarumieniła się. MoŜe dlatego, Ŝe nie mogła odgadnąć, co kryje się za spojrzeniem generała? Dla dodania sobie animuszu przyjęła jego ramię i połoŜyła rękę na haftowanym mankiecie jego munduru. Miała wraŜenie, jakby oparła się na balustradzie statku. Ten człowiek jest chyba zbudowany ze skały - pomyślała. Powoli, nie zamieniając ani słowa, ominęli wielki kamienny amfiteatr, zatopiony w zieleni, i weszli w długą i cichą alejkę, wysadzaną dębami i cyprysami. Jaskrawe światło dnia dochodziło tam tylko pod postacią rozproszonych promieni. • Odnoszę wraŜenie, Ŝe Ŝyczy pan sobie, aby nas nikt nie usłyszał - wyszeptała Marianna. - Czy to, o czym mamy rozmawiać, jest aŜ tak waŜne? • Kiedy w grę wchodzą cesarskie rozkazy, madame, sprawa zawsze jest waŜna! • A!.. Rozkazy! Sądziłam, Ŝe cesarz zaznajomił mnie ze

wszystkimi, które były dla mnie przeznaczone, w trakcie naszego ostatniego widzenia. • Rozkazy te dotyczą nie pani, lecz mojej osoby. Oczywiście, zapoznam panią z nimi, gdyŜ w pewnym stopniu przeznaczone są dla pani. Mariannie nie spodobał się ten wstęp. Za dobrze znała Napoleona, aby nie wzbudziły podejrzeń „rozkazy dotyczące jej osoby", przekazane na dodatek człowiekowi pokroju księcia Padwy. Sytuacja nie była zwyczajna. Zajęta odgadywaniem, jakiego rodzaju psikusa chce jej spłatać cesarz Francuzów, rzuciła krótkie „doprawdy?" tonem tak roztargnionym, Ŝe Arrighi zatrzymał się na samym środku alejki. - KsięŜno - odezwał się - całkowicie rozumiem, Ŝe rozmowa ta nie jest dla pani przyjemnością. Proszę mi jednak wierzyć, Ŝe wolałbym opowiadać pani o rzeczach radosnych, które w pani towarzystwie i w tym miejscu nabrałyby dodatkowego uroku. Niemniej jednak, czuję się w obowiązku prosić panią o całkowitą uwagę. Chyba się złości - stwierdziła w duchu Marianna, bardziej rozbawiona tym faktem niŜ zmieszana. Z całą pewnością Korsykanie mają najgorsze charaktery pod słońcem! Chcąc go uspokoić, a takŜe mając na uwadze fakt, Ŝe nie wykazała się nadmierną uprzejmością wobec niego, posłała mu uśmiech tak rozbrajający, Ŝe surowa twarz Ŝołnierza aŜ spurpurowiała. - Proszę mi wybaczyć, generale. Nie chciałam w Ŝaden sposób urazić pana, lecz byłam całkowicie zatopiona we własnych myślach. Widzi pan, zawsze denerwuję się, kiedy cesarz ma dla mnie jakieś bliŜej nie sprecyzowane „rozkazy specjalne". Jego Wysokość w szczególny sposób wyraŜa uczucia! Równie szybko, jak popadł w gniew, Arrighi wybuchnął śmiechem i pocałował Mariannę w rękę. • Ma pani rację - powiedział wesoło - to zawsze budzi podejrzenia! Jednak poniewaŜ jesteśmy przyjaciółmi... • Oczywiście! - przytaknęła Marianna, uśmiechając się ponownie. • A zatem, skoro jesteśmy przyjaciółmi, proszę mnie uwaŜnie posłuchać. Moim zadaniem jest osobiste eskortowanie pani do pałacu Sant'Anna, a gdy tylko przekroczy pani jego próg, mam wyraźny rozkaz nie zostawiać pani samej ani na sekundę! Cesarz powiedział mi, Ŝe musi pani wyjaśnić z księciem pewien problem natury osobistej, na którego temat on równieŜ chciałby się wypowiedzieć. Jego Ŝyczeniem jest więc, abym uczestniczył w waszej rozmowie. • Czy cesarz poinformował pana, Ŝe ani pan, ani ja nie ujrzymy księcia na własne oczy? • Tak. Uprzedził mnie o tym. Chce tylko, Ŝebym naleŜycie zrozumiał, co ksiąŜę pani powie i czego od pani oczekuje. • Czy jest moŜliwe, Ŝe bez względu na wszystko będzie domagał się, Ŝebym została przy jego boku? - wyszeptała Marianna, dając wyraz swoim największym obawom. Nie potrafiła sobie wyobrazić, w jaki sposób nawet cesarska straŜ

mogłaby przeszkodzić księciu w zatrzymaniu przy sobie swojej Ŝony. • Właśnie w tym momencie zaczyna się moje zadanie. Cesarz, za moim pośrednictwem, chce spowodować, aby rozmowa nie trwała dłuŜej niŜ parę godzin. KsiąŜę musi mieć tyle czasu, aby dowiedzieć się, Ŝe Napoleon uznał słuszność jego skargi, i Ŝeby wraz z panią zastanowić się wspólnie nad przyszłością. Na razie... - Przerwał na chwilę i wyciągnął z kieszeni duŜą białą chustkę, którą otarł zroszone czoło. Marianna, coraz bardziej zainteresowana rozmową, ponagliła generała. • Na razie? • Chwilowo nie naleŜy pani ani do księcia, ani nawet do samej siebie! Cesarz potrzebuje pani pomocy! • Potrzebuje mojej pomocy? Jak to? • Sądzę, Ŝe to wyjaśni pani wszystko. - Arrighi trzymał w dłoni kopertę opieczętowaną cesarskim herbem. Marianna popatrzyła na list z taką nieufnością, Ŝe generał uśmiechnął się. • Proszę się nie obawiać, nie wybuchnie! • Nie byłabym wcale taka pewna! Marianna usiadła pod dębem, na kamiennej starej ławeczce, wokół której ułoŜyła się z wdziękiem jej róŜowa sukienka z batystu, i zaczęła czytać. DrŜącymi ze zdenerwowania dłońmi złamała woskową pieczęć. Jak większość listów Napoleona, ten równieŜ był krótki, zwięzły i treściwy. Marianno - pisał cesarz - przyszło mi na myśl, Ŝe najpewniejszym sposobem na uniknięcie zemsty ze strony twojego męŜa jest rozpoczęcie słuŜby cesarskiej. Opuściłaś ParyŜ pod pretekstem pełnienia nie do końca określonej misji dyplomatycznej. Od tej chwili bądziesz miała do wypełnienia prawdziwą i waŜną dla Francji misją. KsiąŜę Padwy, którego zadaniem jest czuwać, aby Twój wyjazd odbył sią bez przeszkód, da Ci moje szczegółowe instrukcje. Liczą, Ŝe okaŜesz sią godna naszego zaufania - mojego i Francuzów. Wiem, jak Ci sią odwdzięczyć. N. Jego zaufanie? Zaufanie Francuzów? O co w tym wszystkim chodzi? - mruczała pod nosem Marianna. Spojrzała na Arrighiego osłupiałym ze zdumienia wzrokiem. Była bliska myśli, Ŝe Napoleon oszalał. Postanowiła przeczytać list po raz drugi, uwaŜnie, słowo po słowie. Po zakończeniu powtórnej lektury konkluzja była, niestety, równie przygnębiająca jak za pierwszym razem, co Arrighi bez trudu odczytał z jej twarzy. • Nie - powiedział łagodnie i usiadł koło niej - cesarz nie zwariował. Pragnie natomiast, Ŝeby miała pani moŜliwość zyskania na czasie w momencie, w którym pozna pani intencje swojego męŜa. Na to jest tylko jeden sposób: zwerbować panią do słuŜby dyplomatycznej! • Ja mam być dyplomatą? AleŜ to nie ma najmniejszego sensu! Który rząd zgodzi się pertraktować z kobietą? • MoŜe taki, w którym rządzą kobiety? Zresztą nie ma mowy o przyznaniu pani oficjalnych pełnomocnictw. Wstąpi

pani do tajnej słuŜby Jego Wysokości, zarezerwowanej wyłącznie dla zaufanych osób, a takŜe dla najbliŜszych przyjaciół. • Tak, wiem coś o tym - przerwała Marianna, wachlując się nerwowo cesarskim listem. - Słyszałam o „wielkich" przysługach, jakie wyświadczyły cesarzowi jego siostry, w sprawie, która absolutnie nie budzi mojego entuzjazmu. Krótko mówiąc, proszę mi powiedzieć jasno, czego cesarz ode mnie oczekuje, a przede wszystkim, dokąd chce mnie wysłać? • Do Konstantynopola! Gdyby przygniótł ją ten wielki dąb, w którego cieniu teraz siedziała, nie czułaby się bardziej zdruzgotana niŜ w efekcie usłyszanych słów. Przyjrzała się uwaŜnie twarzy swojego rozmówcy, próbując odnaleźć w niej ślady szaleństwa, które zdaniem Marianny zawładnęło równieŜ Napoleonem. Arrighi jednak był spokojny i wydawało się, Ŝe w pełni panuje nad sytuacją. Gestem pełnym wyrozumiałości połoŜył swoją silną rękę na dłoni Marianny. - Proszę, aby zechciała mnie pani wysłuchać w skupieniu, a przekona się sama, Ŝe pomysł cesarza nie jest wcale taki szalony! Co więcej, sądzę, Ŝe jest najlepszy w obecnej sytuacji, i to zarówno z pani, jak i z jego punktu widzenia. Zaczął cierpliwie objaśniać swojej młodej towarzyszce sytuację europejską wiosną 1811 roku, a w szczególności stosunki francusko-rosyjskie, które pogarszały się w szybkim tempie. Porozumienie stawało się coraz bardziej iluzoryczne. Aleksander II niechętnie przyglądał się austriackiemu małŜeństwu Napoleona, chociaŜ wcześniej odmówił ręki swojej siostry Anny cesarskiemu „bratu". Zaanektowanie przez Francję Wielkiego Księstwa Orenburskiego, które naleŜało do carskiego szwagra, a takŜe miast związku hanzeatyckiego, nie poprawiło sytuacji. Manifestując swoje niezadowolenie, car otworzył swoje porty dla statków angielskich w tym samym czasie, w którym obciąŜył powaŜnym cłem towary importowane z Francji, a statki francuskie objął ustawami prohibicyjnymi. W rewanŜu Napoleon wysłał zaufanych ludzi na paryski adres Saszy Czernyczewa, pięknego, rosyjskiego szpiega, który konstruował swoją siatkę szpiegowską za pomocą ładnych kobiet. Za późno, jak się jednak okazało, Ŝeby złapać ptaszka w gnieździe. Uprzedzony w porę Sasza zdąŜył uciec. Znalezione dokumenty niewiele były warte. UwaŜnym obserwatorom wydawało się, Ŝe w tych okolicznościach zetknięcie się mocarstwowych apetytów dwóch autokratów nieuchronnie musi prowadzić do wojny. Od 1809 roku Rosja była w stanie wojny z imperium osmańskim o naddunajskie twierdze. Konflikt ten powoli wygasał, ale waleczność Ŝołnierzy tureckich stanowiła nie lada orzech do zgryzienia zarówno dla Aleksandra, jak i dla jego armii. - Jest zatem sprawą niezmiernej wagi, aby ta wojna trwała - powiedział Arrighi. - Odciągnie ona część sił rosyjskich

od strony Morza Czarnego, a my w tym czasie pójdziemy na Moskwę. Cesarz nie ma ochoty czekać, aŜ Kozacy pojawią się na naszych granicach. Oto pani zadanie! • Chce pan powiedzieć, Ŝe powinnam przekonać sułtana, aby kontynuował wojnę? Chyba nie zdaje pan sobie sprawy... • Zdaję sobie - przerwał nieco juŜ zniecierpliwiony generał - i to ze wszystkiego! Przede wszystkim z faktu, Ŝe jest pani kobietą i Ŝe sułtan Mahmud, jako prawdziwy muzułmanin, traktuje kobiety jako istoty nie w pełni wartościowe, z którymi nie godzi się rozmawiać. W związku z tym uda się pani nie do niego, lecz do jego matki. Z pewnością nie wie pani, Ŝe matka sułtana jest Francuzką, Kreolką z Martyniki i kuzynką cesarzowej Józefiny, z którą wychowywała się przez jakiś czas. Dziewczynki bardzo się kochały i były do siebie bardzo przywiązane, o czym matka sułtana nigdy nie zapomniała. Aimee Dubucq de Rivery, której Turcy nadali drugie imię Nakhshidil, jest kobietą nie tylko wyjątkowej urody, lecz takŜe inteligentną i energiczną. Ma równieŜ nad wyraz dobrą pamięć. Nigdy nie pogodziła się z odepchnięciem swojej kuzynki ani z ponownym małŜeństwem cesarza. PoniewaŜ ma ogromny wpływ na swojego syna Mahmuda, który ją uwielbia, nasze stosunki uległy przez to znacznemu ochłodzeniu. Francuski ambasador, pan Latour-Maubourg, błaga o pomoc. Nie jest juŜ nawet przyjmowany w Seraju. • Jest pan zdania, Ŝe chętniej otworzą drzwi przede mną? • Cesarz jest o tym całkowicie przekonany. Przypomniał sobie, Ŝe jest pani w pewnym stopniu spokrewniona z naszą byłą cesarzową, a zatem i z matką sułtana. Powołując się właśnie na ten fakt, poprosi pani o audiencję... i otrzyma ją pani. Dostanie pani list od generała Sebastianiego, który bronił Konstantynopola przed flotą angielską i którego Ŝona, Francoise de Franqetot de Coigny, pochowana w tym mieście, była bliską przyjaciółką matki sułtana. Tak wyposaŜona, nie powinna mieć pani Ŝadnych trudności z uzyskaniem widzenia. MoŜe pani do woli ubolewać nad losem Józefiny, a nawet przekląć Napoleona, pod jednym warunkiem, Ŝe będzie to słuŜyło Francji. Reszty dokona pani wdzięk i zręczność. Rosjanie Kamińskiego muszą zostać nad Dunajem. Czy teraz pani rozumie? • Sądzę, Ŝe tak. Proszę mi jednak pozwolić na chwilę zastanowienia. Są to sprawy zupełnie dla mnie nowe i całkowicie obce, włączywszy w to ową kobietę, która została Ŝoną sułtana i o której nigdy nie słyszałam! Czy nie zechciałby pan opowiedzieć mi paru słów o niej i o tym, jak do tego doszło? Tak naprawdę Marianna chciała jedynie zyskać na czasie. Sprawa była powaŜna i wymagała namysłu. Niespodziewana misja miała tę dobrą stronę, Ŝe chroniła ją przed zemstą księcia Corrada, z drugiej strony mogła uniemoŜliwić spotkanie z Jasonem. A właśnie tego chciała uniknąć za wszelką cenę! Zbyt długo i boleśnie oczekiwała momentu, w którym padną sobie w ramiona i popłyną razem w strony, których

los i własna głupota nie pozwoliły im poznać do tej pory. Z całego serca pragnęła pomóc Napoleonowi, którego ciągle kochała w pewien sposób... ale oznaczałoby to utratę nowej miłości, zniszczenie szczęścia, w pełni jej zdaniem zasłuŜonego... W tej chwili usłyszała historię drobnej Kreolki o jasnych włosach i niebieskich oczach, porwanej przez barbarzyńskich piratów i zawiezionej do Algieru. Dej tego miasta poprowadził ją przed oblicze wielkiego władcy. Aimee osłodziła ostatnie dni starego sułtana Abdula Hamida Pierwszego, któremu z tego związku narodził się syn. Później udało jej się podbić serce Selima, następcy tronu. Ta miłość, która wymagała od niej całkowitego poświęcenia, oraz pomoc syna Mahmuda zapewniły małej Kreolce współudział w najwyŜszej władzy. Historia opowiedziana przez Arrighiego nabrała tak Ŝywych barw, Ŝe Marianna poczuła wyraźną sympatię do Aimee i chęć poznania jej osobiście. śycie Aimee wydało się Mariannie zupełnie wyjątkowe i znacznie bardziej porywające niŜ wszystkie powieści, którymi karmiła się za młodu, a nawet jej własny los. Nikt jednak w jej oczach nie był tak pociągający jak Jason! Chcąc wyjaśnić do końca, co Napoleon dla niej przygotował, Marianna zapytała bez namysłu: • Czy mam wybór? • Nie - odpowiedział Arrighi - Ŝadnego. Kiedy sprawa dotyczy dobra cesarstwa, Jego Wysokość nigdy nie zostawia wyboru. Rozkazuje! Odnosi się to zresztą zarówno do pani, jak i do mnie. Ja równieŜ jestem zmuszony eskortować panią i uczestniczyć w rozmowach, które przeprowadzi pani z księciem oraz pokierować nimi tak, aby cesarz był zadowolony. Pani natomiast musi zaakceptować moją obecność i zastosować się do wszystkich wskazówek, których pani udzielę. Kazałem juŜ zanieść do pani pokoju szczegółowe instrukcje, sporządzone przez Jego Wysokość. Dotyczą one pani misji. Proszę zapoznać się z nimi dzisiaj wieczorem, nauczyć się ich na pamięć i spalić. Znajdzie pani równieŜ list polecający od generała Sebastianiego. - Czy... po opuszczeniu posiadłości Sant'Anna popłynie pan ze mną do Konstantynopola? Wydawało mi się, Ŝe miał pan jakieś sprawy do załatwienia w tym mieście. Arrighi zastanowił się przez chwilę i ponownie spojrzał na Mariannę, która odwróciła twarz, bojąc się, Ŝe zdradzi ją blask oczu. Z tego teŜ powodu nie mogła zauwaŜyć rozbawienia, które pojawiło się na twarzy księcia Padwy. • Oczywiście Ŝe nie - odpowiedział w końcu tonem dziwnie obojętnym. - Mam towarzyszyć pani tylko do Wenecji. • Ach, do We... - zakrztusiła się Marianna, której wydało się, Ŝe musiała źle usłyszeć. • Do Wenecji - powtórzył Arrighi z niezmąconym spokojem. - Jest to najwygodniejszy, najbliŜszy i ze wszech miar godny zaakceptowania port. A ponadto miejsce jest jakby wymarzone dla oczarowania młodej kobiety, która ma duŜo

wolnego czasu. • Zapewne. Nie mogę jednak zrozumieć, dlaczego cesarz chce, abym wyruszyła w drogę z portu austriackiego. • Austriackiego? Skąd ten pomysł? • Z... polityki. Zawsze słyszałam, Ŝe Bonaparte przekazał Austrii region Wenecji, na mocy traktatu... nie pamiętam juŜ dokładnie jakiego! • Campo-Formio - uzupełnił Arrighi. - Ale od tamtej pory było Austeriitz, a w jego konsekwencji Presbourg. To prawda, Ŝe byliśmy związani z Wiedniem, ale region Wenecji jest nasz. Jak w przeciwnym wypadku wytłumaczyć fakt, Ŝe gdyby cesarzowi urodziła się córeczka, miałaby tytuł księŜnej Wenecji? Wszystko było jasne jak słońce. Niemniej jednak coś się nie zgadzało. Jason, ten wilk morski, który zazwyczaj był świetnie zorientowany, wskazał jej Wenecję jako miasto austriackie, a Arkadiusz, szczycący się akademickim umysłem, nie poprawił go... Wyjaśnienie pojawiło się samo, zanim zdąŜyła o cokolwiek zapytać. • Pani błąd - wyjaśnił ksiąŜę Padwy - bierze się stąd, Ŝe zastanawiano się powaŜnie nad przekazaniem Wenecji Austriakom z okazji cesarskiego ślubu, zresztą status miasta jest nie do końca wyjaśniony. Mówiąc inaczej, Wenecja korzysta z immunitetu od chwili, kiedy umarł jej gubernator, generał Menon, człowiek niezwykły i interesujący, nawrócony na islam. Jak dotąd, nie ma oficjalnego następcy. Miasto jest znacznie bardziej kosmopolityczne niŜ francuskie. Będzie tam pani lepiej się czuła niŜ w innych portach, które słyną z przeróŜnych rygorów, i będzie pani mogła swobodnie udawać próŜnującą wielką damę, spragnioną wraŜeń i podróŜy. W ten sposób poczeka pani spokojnie na przypłynięcie statku pod neutralną banderą, zmierzającego w stronę Lewantu. Jest ich sporo w Wenecji. • Statek... neutralny? - wyszeptała Marianna, której serce mało nie wyskoczyło z piersi i która tym razem usiłowała spojrzeć w oczy generała. Arrighi jednak, jak na złość, zainteresował się nagle fruwającym wokół nich motylem. - Tak... na przykład... amerykański... Cesarz słyszał, Ŝe podobno niektóre zawijają do portów laguny. Tym razem Marianna nie wiedziała co powiedzieć. Zaskoczenie było tak wielkie, Ŝe aŜ odebrało jej głos... ale nie zdolność reagowania! Parę chwil później, wracając do swojego pokoju, Marianna usiłowała pozbierać myśli. Gdy zrozumiała, co oznaczają wyrazy: „Wenecja" i „statek amerykański", zapomniała się całkowicie. Nie zwaŜając na miejsce, czas ani swoją pozycję, zawisła z wielkiej radości na szyi księcia Padwy i obdarowała go dwoma sąŜnistymi całusami w świeŜo ogolone policzki!.. Szczerze mówiąc, generała nie zdziwiły zupełnie te śmiałe poczynania. Śmiał się ze szczerego serca i widząc Mariannę zmieszaną i czerwoną ze wstydu, usiłującą wyjąkać słowa przeprosin, przygarnął ją do siebie i ucałował z prawdziwie ojcowską czułością.

• Cesarz uprzedził mnie, Ŝe będzie pani szczęśliwa powiedział - ale nie spodziewałem się, Ŝe moja misja będzie nagrodzona w tak uroczy sposób! Proszę jednak, aby pani nie zapomniała o randze misji. Jest jak najbardziej prawdziwa i niesłychanie waŜna. Jego Wysokość liczy na panią! • Jego Wysokość ma całkowitą rację, generale! Lecz czyŜ nie ma jej zawsze? Jeśli o mnie chodzi, prędzej wolałabym umrzeć, niŜ zawieść cesarza, zwłaszcza w obecnej sytuacji, kiedy nie tylko zechciał się mną zaopiekować, ale teŜ zatroszczyć o moje przyszłe szczęście. Skłoniwszy się, zostawiła Arrighiego samego, aby mógł odpocząć w cieniu drzew ogrodów Boboli. Była pełna wdzięczności i tak szczęśliwa, Ŝe biegnąc w stronę pałacu prawie nie dotykała ziemi róŜowymi atłasowymi pantofelkami. Trzy słowa wypowiedziane przez Arrighiego były niczym snop jasnego światła, który rozproszył wiszące nad nią czarne chmury. Mogła wreszcie patrzeć w przyszłość bez obaw. Wszystko wydawało się jej cudownie jasne! U boku generała Arrighiego, nie musiała obawiać się poczynań swojego dziwnego małŜonka ani łamać sobie głowy nad sposobem uniknięcia nieznośnego porucznika Beniellego! Wpadnie prosto w ramiona Jasona. Miała całkowitą pewność, Ŝe Jason nie odmówi jej pomocy w wypełnieniu misji zleconej przez człowieka, któremu obydwoje tyle zawdzięczają! Jaką wspaniałą podróŜ będą mogli odbyć wspólnie na tym samym statku, który obserwowała z takim bólem, gdy wypływał na pełne morze i powoli znikał w porannej mgle. Teraz „Morska Czarodziejka" popłynęłaby w kierunku wonnej ziemi Orientu, przemierzając niebieskie fale, obarczona jedynie bagaŜem ich miłości. Dni spalone słońcem i noce jasne od gwiazd, pod którymi tak cudownie będzie się kochać! Cała zatopiona w tym błękitnym śnie, tak dalece pozwoliła ponieść się fantazji, Ŝe nie zainteresowała się, skąd Napoleon dowiedział się o jej najskrytszych marzeniach i o projekcie pośpiesznie wyszeptanym w trakcie poŜegnania z Jasonem. Była w pełni pogodzona z faktem, Ŝe Napoleon wie wszystko, mimo Ŝe nie o wszystkim był powiadamiany! Posiadał niewątpliwie zdolności przekraczające przeciętny ludzki umysł. Potrafił czytać w oczach i w sercach. Nie jest wszakŜe wykluczone, Ŝe sprawcą tego cudu był Francois Vidocq, ten rasowy policjant, obdarzony wyjątkowo ostrym słuchem, zwłaszcza wtedy, kiedy chciał usłyszeć. Zajęci sobą i rozdarci perspektywą rozstania, Jason i Marianna nie zwracali uwagi na obecność Vidocqa. Tak czy inaczej, jeśli rzeczywiście był on sprawcą owej niedyskrecji, stała się ona źródłem tak wielkiej radości, Ŝe Marianna była mu za nią szczerze wdzięczna. Po przybyciu do pałacu Marianna wbiegła na schody rozradowana, nie patrząc nawet na trwającą tam krzątaninę. SłuŜący i pokojówki tłoczyli się, przenosząc skórzane kufry, torby i meble. Schody odbijały niczym echo odgłosy zamieszania i pośpiechu, spowodowane ksiąŜęcą przeprowadzką.

Wielka księŜna planowała powrócić do Florencji dopiero zimą i dlatego chciała zabrać ze sobą oprócz imponującej garderoby, wszystkie drobiazgi, do których była przyzwyczajona. Jedynie odźwierni zachowywali niewzruszony spokój, kontrastujący z całym tym domowym rozgardiaszem. Marianna wpadła do swego trzypokojowego apartamentu na drugim piętrze. Chciała jak najprędzej zobaczyć się z Jolivalem, Ŝeby opowiedzieć mu o swoim szczęściu. Musiała koniecznie podzielić się z kimś rozpierającą ją radością. Na próŜno jednak go szukała. Zarówno pokój, jak i ich wspólny mały salonik były puste... SłuŜący, którego zagadnęła, powiedział jej, Ŝe jego hrabiowska mość udał się do muzeum. Informacja ta zdenerwowała ją i zmartwiła, poniewaŜ z góry wiedziała, co oznacza. Prawdopodobnie Arkadiusz wróci późno, a ona nie będzie miała komu przekazać swoich nie cierpiących zwłoki wiadomości. Rzeczywiście, odkąd znaleźli się we Florencji, Jolival, według oficjalnej wersji, odwiedzał muzea. Wersja trochę mniej oficjalna, ale za to prawdziwsza, była taka, Ŝe gościł w arystokratycznym salonie na via Tornabuoni, gdzie w doborowym towarzystwie uprawiał hazard. Wicehrabia został wprowadzony do tego ścisłego grona podczas swej poprzedniej wizyty we Florencji i zachował z tych spotkań wspomnienie pełne nostalgii, częściowo ze względu na sporadyczne uśmiechy fortuny, a w znacznej mierze z powodu gasnącej, lecz jakŜe ujmującej urody pani domu, księŜnej o fiołkowych oczach, pretendującej do krwi medycejskiej. Pamiętając o tym Marianna nie mogła mieć wielkich pretensji do przyjaciela. Wiedziała, Ŝe poszedł po raz ostatni odwiedzić swoją uroczą czarodziejkę. Nazajutrz przecieŜ obydwoje musieli opuścić Florencję! Odkładając na później zwierzenia, Marianna weszła do pokoju. Zastała w nim swoją pokojówkę z ParyŜa, Agatę, tonącą w stosie koronek, atłasów, gaz, batystów, taft i wszelkiego rodzaju błyskotek, które wzorowo układała w duŜych podwójnych kufrach, obitych róŜowym płótnem. Czerwona z wysiłku, z lekko przekrzywionym czepeczkiem, Agata wręczyła swojej pani dwa czekające na nią listy. Jeden był duŜy, strasznie oficjalny, z osobistą cesarską pieczęcią, a drugi niewielki, artystycznie złoŜony, zalakowany pieczęcią z zielonego wosku z odciśniętym na niej gołąbkiem. Domyślając się zawartości duŜej koperty, sięgnęła z miejsca po bilet. • Wiesz, kto to przysłał? - spytała. • SłuŜący baronowej Cenami. Przyszedł dosłownie parę sekund po wyjściu księŜnej i powiedział, Ŝe to bardzo pilne. Marianna skinęła głową i podeszła do okna, Ŝeby przeczytać list od swojej nowej przyjaciółki, poznanej we Włoszech. Przed wyjazdem z ParyŜa dostała od Fortunaty Hamelin list polecający, zaadresowany do jednej z jej rodaczek, młodej baronowej Zoe Cenami. Zanim Zoe poznała dom księŜnej Elizy i spotkała tam

swego przyszłego męŜa, bywała często w Saint-Germain, na pensji pani Hamelin, gdzie między innymi wychowywała się córka Fortunaty, Leontyna. Wspólne korzenie sprawiły, Ŝe nawiązała się przyjaźń między panią Hamelin a panną Guilbaud. Kiedy Zoe wyjechała do Włoch, przyjaźń ta była podtrzymywana listownie. Wkrótce Zoe poślubiła sympatycznego barona Cenami, brata ulubionego szambelana księŜnej. Czarująca i inteligentna, szybko zdobyła uznanie Elizy, która powierzyła jej wychowanie swojej córki, nieokiełznanej Napoleony Elizy. Wielokrotnie wystawiała ona na cięŜkie próby cierpliwość Zoe. Marianna, polecona przez Fortunatę, zaprzyjaźniła się w całkiem naturalny sposób z tą miłą kobietą, która stała się jej florenckim przewodnikiem i wprowadziła w krąg swoich sympatycznych przyjaciół. Spotykali się prawie codziennie w salonie przy Lungarno-Accaiuoli. KsięŜna Sant'Anna została przyjęta bardzo Ŝyczliwie, co dodało jej odwagi i sprawiło, Ŝe wkrótce poczuła się tam jak w domu. Dlatego teŜ zdziwiła się, Ŝe Zoe, która jak zwykle miała czekać na nią tego wieczoru, postanowiła raptem do niej napisać. List był krótki i niepokojący. Wyglądało na to, Ŝe Zoe miała wielkie kłopoty. Muszą się z Panią zobaczyć w ustronnym miejscu, droga księŜno - pisała, a zdania kreślone były nierównym, nerwowym charakterem - ...sprawa dotyczy mojego Ŝycia lub Ŝycia ukochanej osoby. Będę na Panią czekała o piątej, w kościele Or San Michele, w prawej nawie, tej samej, w której znajduje się gotyckie tabernakulum. Proszą przyjść w woalce, aby nikt Pani nie rozpoznał. Tylko Pani moŜe uratować biedną Z... Pełna mieszanych uczuć, Marianna jeszcze raz przeczytała list i podeszła do kominka, w którym buzował ogień, mimo ciepłej pogody. Wrzuciła list Zoe do ognia i patrzyła, jak w ciągu paru sekund zamienił się w zwęglony zwitek papieru. Cały czas intensywnie myślała. Zoe musiała wpaść w nie byle jakie tarapaty, skoro wzywała ją w taki sposób. Jej dyskrecja, powściągliwość i dar zjednywania sobie przyjaciół były powszechnie znane. Znaczna większość jej bliskich znajomych była z nią zaprzyjaźniona o wiele dłuŜej niŜ Marianna. Dlaczego więc zwróciła się o pomoc właśnie do niej? MoŜe dlatego, Ŝe Marianna wzbudzała większe zaufanie niŜ inni, a moŜe dlatego, Ŝe była Francuzką? Czy teŜ zadecydowała o tym przyjaźń z Fortunatą? OdłoŜywszy na bok wątpliwości, Marianna zerknęła na kominkowy zegar i z przeraŜeniem stwierdziła, Ŝe zostało jej bardzo niewiele czasu do spotkania. Zawołała więc Agatę, Ŝeby pomogła jej się ubrać. - Przynieś mi suknię z oliwkowego sukna, podbitą czarnym aksamitem, czarną kapotkę i woalkę Chantilly. Agata wydostała się powoli z ogromnego kufra, w którym była schowana do pasa, i spojrzała zaniepokojona na swoją panią.

- Dokąd to Wasza Wysokość wybiera się w tym pogrzebowym stroju? Chyba nie do baronowej Cenami, jak co wieczór? Będąc oddaną słuŜącą Agata mówiła szczerze to, co myślała, i Marianna zazwyczaj tolerowała jej uwagi. Dzisiaj jednak, zaniepokojona o Zoe, nie była w nastroju do Ŝartów. • Kto cię upowaŜnił do zadawania pytań? - ucięła krótko. - Idę, dokąd mi się podoba, a ty rób, co ci kaŜę! • A co mam powiedzieć wicehrabiemu, jak wróci i będzie się pytał... • Powiesz mu dokładnie to, co wiesz, Ŝe wyszłam i nie wiadomo kiedy wrócę. Powiedz mu teŜ, Ŝeby na mnie czekał. Agata nie nalegała dłuŜej i poszła po ubranie. Przez ten czas Marianna pośpiesznie zrzucała z siebie toaletę z róŜowego batystu, trochę zanadto przezroczystą jak na intymne spotkanie w kościele, zwłaszcza Ŝe Zoe prosiła o dyskrecję. Podając Mariannie ciemną suknię, rozŜalona Agata zapytała nieco uszczypliwym tonem: • Czy mam zamówić powóz i Gracchusa? • Nie. Pójdę pieszo. Spacery są bardzo zdrowe, a Florencja naleŜy do tych miast, po których trzeba chodzić, jeśli chce się je poznać. • Ale przecieŜ pani pobrudzi sobie suknię! • Nic nie szkodzi! Florencja jest tego warta! Parę chwil później wyszła z pałacu, zakryta od stóp do głów. DuŜa woalka Chantilly odgradzała ją od radosnego światła dnia delikatną czarną zasłonką, utkaną we wzory z liści i kwiatów. Nie zwaŜając jednak na to, uniosła lekko kraj sukni, aby nie pobrudził jej kurz czy błoto i skierowała się energicznym krokiem w stronę Ponte Vecchio. Przeszła przez most, nie patrząc nawet na kuszące sklepiki jubilerskie, które przyklejone jeden do drugiego wyglądały jak kiście winogron. Trzymała w dłoni ksiąŜeczkę do naboŜeństwa, oprawioną w safian, o pozłacanych rogach. Gdy zabierała ją ze sobą, Agata, której ciekawość nie dawała spokoju, spojrzała na Mariannę pytającym wzrokiem. Przezornie nie odezwała się jednak ani słowem. Tak wyposaŜona Marianna sprawiała wraŜenie statecznej matrony śpieszącej na wieczorną mszę. Pozwoliło jej to zresztą uniknąć zaczepek ze strony Włochów. Przeciętny mieszkaniec tego kraju sądził bowiem, Ŝe ma pełne prawo do nagabywania kaŜdej kobiety, obdarzonej choć trochę zgrabną sylwetką. Przy czym Włosi uwielbiali wprost wałęsać się po mieście, gdy zapadał zmierzch. Po paru minutach szybkiego marszu Marianna dotarła do starego kościoła Or San Michele. Dawniej był on własnością bogatych korporacji kupców florenckich. Oni właśnie ozdobili go bezcennymi statuetkami, które umieszczono w gotyckich niszach. Mariannie było potwornie gorąco w cięŜkiej ciemnej sukni i czarnej koronce. Pot spływał jej z czoła i z pleców. Prawdę mówiąc, grzechem było opatulać się w tak piękną pogodę, gdy niebo mieniło się wszystkimi barwami tęczy. Florencja

błyszczała w słońcu jak kolorowa mydlana banieczka. Tajemnicze i zamknięte podczas upalnych południowych godzin miasto otwierało wieczorem swe podwoje, przez które wysypywały się na ulice tłumy rozgadanych, Ŝywych i przyjaznych ludzi. Tymczasem klasztorne dzwony wzywały tych, którzy postanowili rozmawiać tylko z Bogiem. Chłód kościoła zaskoczył Mariannę, ale teŜ przyniósł jej ulgę. Wnętrze, do którego światło docierało jedynie przez witraŜe, było tak ciemne, Ŝe musiała zatrzymać się na chwilę koło kropielnicy, aby przyzwyczaić oczy do panującego wokół niej mroku. Szybko jednak dostrzegła podwójną nawę. W jej prawej części, oświetlonej słabym, drgającym światłem trzech świec, połyskiwało stare złoto wspaniałego średniowiecznego tabernakulum, dzieło Orcagna. Nikogo jednak przy nim nie było. Kościół wydawał się całkowicie pusty. Jedynie w duŜej nawie słychać było echo kroków kościelnego, który szedł do zakrystii szurając starymi butami. Ta pustka i cisza nie spodobały się Mariannie. Przyszła tu juŜ z dziwnym uczuciem niechęci, rozdarta między pragnieniem udzielenia pomocy czarującej przyjaciółce a niejasnymi złymi przeczuciami. Była zupełnie pewna, Ŝe przybyła o czasie, a Zoe znana była z punktualności. Marianna zaniepokoiła się. Chciała stąd wybiec i wrócić czym prędzej do pałacu. Całe to spotkanie wydało się dziwnie nienaturalne. Odruchowo cofnęła się parę kroków w kierunku głównego wyjścia, kiedy przypomniał się jej list baronowej Cenami: ...sprawa dotyczy mojego Ŝycia lub Ŝycia ukochanej osoby... Nie, nie mogła zignorować takiej prośby. Zoe, która dawała tym listem dowód ogromnego zaufania do Marianny, nie zrozumiałaby jej zachowania. Ta zaś miałaby do końca Ŝycia wyrzuty sumienia, Ŝe nie zrobiła wszystkiego, aby zapobiec nieszczęściu. Fortunata Hamelin, zawsze gotowa skoczyć w ogień dla ocalenia przyjaciół, a nawet ulubionego kota, nie zastanawiałaby się nawet przez sekundę. Jeśli Zoe spóźniała się, to z pewnością miała ku temu powaŜne powody. Sądząc, Ŝe powinna poczekać chociaŜ parę minut, Marianna podeszła z wolna do miejsca spotkania. Przez chwilę przyglądała się tabernakulum, a potem uklękła i pogrąŜyła się w modlitwie. Przepełniało ją uczucie wdzięczności dla niebios i nie chciała stracić tej wspaniałej, nadarzającej się okazji... Poza tym był to najlepszy sposób skrócenia oczekiwania. Zatopiona bez reszty w modlitwie nie zauwaŜyła, kiedy podszedł do niej męŜczyzna okryty czarną peleryną z podwójnym kołnierzem. ZadrŜała, gdy poczuła czyjąś dłoń na swoim ramieniu i usłyszała nerwowy szept: - Proszę za mną, madame, szybko! Jestem posłańcem pani przyjaciółki! Baronowa błaga panią o jak najszybsze przybycie... Marianna podniosła się z klęczek i przyjrzała się uwaŜnie męŜczyźnie. Nie znała go. Nawiasem mówiąc, miał on twarz, o której nie moŜna było nic powiedzieć - spokojną i szeroką.

W tym momencie jednak wyraŜała ogromny niepokój. • Dlaczego sama nie przyszła? Co się stało? • Wielkie nieszczęście! Błagam panią, madame, proszę iść za mną! KaŜda minuta jest cenna... Marianna nie poruszyła się. Nic juŜ nie rozumiała. Najpierw dziwna prośba o spotkanie, a teraz ten podejrzany nieznajomy... Wszystko to nie pasowało do spokojnej Zoe. - Kim pan jest? - spytała. MęŜczyzna skłonił się nisko, pełen nieco teatralnego uniŜenia. - Oddanym sługą, księŜno! Moi krewni od dawna juŜ słuŜą w pałacu barona Cenami i dlatego baronowa ma do nas pełne zaufanie. Czy mam jej powiedzieć, Ŝe księŜna odmawia? Marianna przytrzymała gwałtownie dłoń posłańca, który sprawiał wraŜenie, jakby natychmiast chciał odejść. - AleŜ skąd, proszę zaczekać! Pójdę z panem! Ponownie skłonił się i poprowadził ją do wyjścia. • Powóz juŜ na nas czeka - powiedział, gdy wyszli z ciemnego kościoła. - Droga nie będzie długa! • A więc czeka nas jakaś droga? PrzecieŜ pałac jest tuŜ obok, o ile mi wiadomo. • Bo teŜ jedziemy do villa Settignano! Zechce mi pani wybaczyć, madame, ale na razie nie mogę powiedzieć nic więcej. Proszę mnie zrozumieć, jestem tylko sługą... - Tak, juŜ raz mi to pan powiedział! A zatem jedźmy! Nie opodal czekał kryty powóz bez herbu. Stał pod łukiem łączącym kościół z dawnym pałacem Lainiers, obecnie częściowo zrujnowanym. Stopień był opuszczony, a przy wejściu czekał czarno ubrany męŜczyzna. Wydawało się, Ŝe woźnica drzemie, ale gdy tylko zorientował się, Ŝe Marianna wsiadła do powozu, świsnął batem i konie ruszyły z kopyta. Domniemany sługa rodziny Cenami usiadł koło Marianny, której wcale nie spodobała się ta poufałość. Niemniej jednak postanowiła nie komentować tego, składając to na karb zdenerwowania. Wyjechali z Florencji przez bramę San Francesco. Odkąd opuścili kościół Or San Michele, Marianna nie odezwała się ani słowem. Zadręczała się tak długo dociekaniami na temat nieszczęść, które mogły przytrafić się Zoe Cenami, aŜ w końcu wybrała wersję najbardziej według niej prawdopodobną. Zoe była czarująca i wielu, często atrakcyjnych męŜczyzn usiłowało zdobyć jej względy. Niewykluczone, Ŝe jeden z nich otrzymał to, na co liczył, i poinformował o wszystkim barona Cenami. Marianna wyobraŜała sobie, Ŝe jedyna pomoc, jaką mogłaby zaofiarować swojej przyjaciółce, polegałaby na ewentualnej próbie uspokojenia wzburzonego małŜonka. Baron Cenami bardzo cenił sobie księŜnę Sant'Anna. Oczywiście, hipoteza ta nie stawiała Zoe w korzystnym świetle, ale jakie mogły być inne powody, tłumaczące tak naglącą prośbę o pomoc oraz te dziwaczne środki ostroŜności?

W zamkniętym powozie panował upał nie do zniesienia. Marianna, zmęczona gorącem, podniosła woalkę i wstała, Ŝeby opuścić szybę. Jej towarzysz powstrzymał ją jednak. - Lepiej nie otwierać, madame. Zresztą juŜ dojechaliśmy! Rzeczywiście, powóz zjeŜdŜał z głównej drogi i coraz bardziej skręcał w bok. Toczył się teraz pochyłą dróŜką, podskakując na wyboistych kamieniach. Były to resztki ruin starego klasztoru, porośniętego wybujałym bluszczem. W oddali widać było Arno, migocące miedzianym blaskiem w promieniach zachodzącego słońca. - PrzecieŜ to nie Settignano! - krzyknęła Marianna. Gdzie my jesteśmy? Spojrzała na swojego towarzysza podróŜy ze złością i strachem jednocześnie. MęŜczyzna odpowiedział lakonicznie: • Jesteśmy dokładnie tam, dokąd miałem panią dowieźć, księŜno. Oczekuje nas tu komfortowa berlinka, w której wygodnie odbędzie pani podróŜ. Jesteśmy bowiem zmuszeni podróŜować nocą. • Co znowu za berlinka?.. I dokąd mamy jechać, jeśli moŜna wiedzieć? • Do miejsca, w którym jest pani oczekiwana z wyjątkową niecierpliwością. Sama się pani o tym przekona. Powóz zatrzymał się pośród ruin. Marianna odruchowo uczepiła się drzwiczek, jakby były jej ostatnią deską ratunku. Bała się teraz panicznie tego grzecznego i układnego męŜczyzny, w którego oczach dostrzegła fałsz i okrucieństwo. • Oczekiwana przez kogo? A przede wszystkim czyim rozkazom pan podlega naprawdę? Nie jest pan przecieŜ słuŜącym państwa Cenami! • Ma pani rację! Wypełniam rozkazy mojego pana... Jego Jaśnie Oświeconej Wysokości księcia Corrado Sant'Anna!

Porywacz Marianna krzyknęła i zrezygnowana opadła na miękkie siedzenie powozu. Spojrzała przeraŜonym wzrokiem na otaczający ją pejzaŜ. Był romantyczny, lecz przytłaczający jednocześnie. Wspaniały zachód słońca skojarzył się jej z utratą wolności i mającym rychło nadejść czasem uwięzienia. Towarzysz podróŜy stanął obok stangreta i z lekkim ukłonem podał Mariannie ramię. - Madame, czy zechce pani... Jak w hipnotycznym śnie spojrzała na dwóch ubranych na czarno męŜczyzn, którzy wydali jej się nagle wysłannikami samego diabła, i wysiadła z powozu, bezwolna jak automat. Wiedziała, Ŝe jakikolwiek opór z jej strony jest całkowicie pozbawiony sensu. Ci nieznani męŜczyźni mieli nad nią tym

większą przewagę, Ŝe reprezentowali władzę i autorytet jej męŜa. A przeciwko niemu nie miała prawa się buntować, tak jak nie wolno jej było odrzucić człowieka, od którego była zaleŜna i którego miała wszelkie powody obawiać się. To zuchwałe porwanie w samym sercu Florencji, i w dodatku pod nosem księŜnej Elizy, nie mogło oznaczać przecieŜ nic dobrego! Pośród ruin dawnego opactwa, które w innych okolicznościach z pewnością zachwyciłoby ją, czekała zaprzęgnięta berlinka. Na przedzie stał wyprostowany męŜczyzna i trzymał w rękach cugle. Pojazd nie wyglądał na ostatni krzyk mody, ale niewątpliwie był tak skonstruowany, aby zredukować do minimum zmęczenie spowodowane podróŜą. Sam widok powozu sprawił, Ŝe Marianna poczuła się jak Dante, który przed wejściem do piekieł musiał porzucić wszelką nadzieję. Nie tak dawno jeszcze sądziła, Ŝe zakpi sobie z człowieka, który w stosunku do niej wykazał pełne zaufanie. Okazało się jednak, Ŝe to on z niej zakpił. Za późno zrozumiała, Ŝe Zoe Cenami nigdy nie wysłała do niej Ŝadnego listu ani nie potrzebowała jej pomocy. Prawdopodobnie jak co wieczór przygotowywała się właśnie na przyjęcie gości. Marianna ślepo zawierzyła Napoleonowi i temu, Ŝe jego wszechobecna potęga ochroni ją, niczym wyspa o stromych brzegach, o które rozbijają się nawet najgroźniejsze fale. Zaufała teŜ sile swojej miłości i sądziła naiwnie, Ŝe dzięki niej nie spotka jej nic złego. No cóŜ, zaryzykowała i przegrała! Niewidzialny małŜonek domagał się swoich praw tym gwałtowniej, im bardziej czuł się zawiedziony i odrzucony. A kiedy stanie przed nim ponownie, nawet jeśli nie będzie mogła ujrzeć jego twarzy, będzie kompletnie sama i bezbronna. Barczysta postać księcia Padwy i jego silny głos nie ujmie się za nią. Nikt teŜ nie będzie pertraktował na temat warunków postawionych przez cesarza. Nagle przyszła jej do głowy myśl, która zabłysła jak światełko w mroku. PrzecieŜ w pałacu na pewno wszyscy juŜ wiedzą o jej zniknięciu. Będą jej szukać Arkadiusz, Arrighi, nawet Benielli... Któryś z nich moŜe domyśli się wszystkiego. Akcja ma szansę powodzenia wówczas, jeśli jej przyjaciele rozpoczną poszukiwania od pałacu w Lukce. Marianna znała ich wystarczająco dobrze, aby wiedzieć, Ŝe nie pozwolą się łatwo wywieść w pole ani zniechęcić. Jolival będzie gotów przetrzasnąć kaŜdy zakątek pałacu dei Cavalli, Ŝeby tylko ją odnaleźć! Z pozoru była całkowicie spokojna, gdyŜ za nic na świecie nie okazałaby zdenerwowania wobec tych obcych męŜczyzn, którzy wydali się jej zwykłymi opryszkami. Sprawiała wraŜenie, jakby ten nieoczekiwany wyjazd w ogóle jej nie dotyczył, w głębi duszy jednak była rozgorączkowana i przeraŜona. Powóz, który przywiózł ją tu, odjechał w stronę Florencji, a berlinka powoli ruszyła w drogę. Jednak zamiast obrać kierunek na zachód, i udać się w stronę czerwonej tarczy

słońca, które znikało za dzwonnicami miasta, i stamtąd przedostać się do pałacu w Lukce, berlinka wyraźnie skręciła na wschód. Zmierzali w stronę Adriatyku, omijając sporym łukiem ziemię lucejską. Z pewnością był to fortel dla zmylenia ewentualnego pościgu, lecz wytrącona z równowagi Marianna nie mogła powstrzymać okręŜnego pytania: - Jeśli to prawda, Ŝe wykonujecie rozkazy mojego męŜa, - odezwała się cierpkim tonem - powinniście jechać w stronę jego posiadłości, a nie w przeciwnym kierunku. MęŜczyzna ubrany na czarno odpowiedział głosem pełnym namaszczenia, w którym brzmiała nuta fałszywej grzeczności: - Wiele dróg prowadzi do mistrza, księŜno, trzeba tylko wiedzieć, którą wybrać. Jego Wysokość nie zawsze mieszka w villa dei Cavalli! Właśnie zdąŜamy do jednej z jego rozlicznych posiadłości, madame! Ironia ostatniego zdania zmroziła Mariannę. Nie, zdecydowanie ten typ jej się nie podobał! CóŜ jednak mogła na to poradzić? Zimny pot zrosił jej czoło i poczuła, Ŝe blednie. Nikła nadzieja na szybkie odnalezienie przez Jolivala czy generała Arrighiego zgasła bezpowrotnie. Oczywiście, nieraz słyszała od doni Lawinii, Ŝe jej małŜonek opuszczał dom w Lukce i odwiedzał pozostałe zakątki swoich ogromnych terytoriów. Pozostawało jednak pytanie, dokąd właściwie była wieziona. Początek przegranej zaczął się od nieuwaŜnej lektury małŜeńskiego kontraktu w trakcie nocy poślubnej - wprost wymarzonej okazji do zdobycia niejednej cennej informacji. Nie była to jednak pierwsza nie wykorzystana szansa w jej krótkim Ŝyciu, lecz jedna z wielu. Najpiękniejszą i najwaŜniejszą była oferta Jasona w Selton Hall, kiedy zaproponował jej wspólną ucieczkę. Druga miała miejsce w ParyŜu, gdy kolejny raz nie zgodziła się na wspólny wyjazd. Myśl o Jasonie napełniała ją bólem i zniechęceniem. Tym razem koło fortuny najwyraźniej obróciło się przeciwko niej i nie wyglądało na to, aby ktoś lub coś miało zmienić jego bieg. Resztki nadziei pokładała we własnym uroku i inteligencji, a takŜe dobrym sercu doni Lawinii, wiernej towarzyszki księcia. Marianna była pewna, Ŝe wstawi się za nią... a moŜe nawet ułatwi ucieczkę. Jeśli tylko istniała taka szansa, Marianna zamierzała ją wykorzystać na miarę swoich moŜliwości. Nie byłaby to przecieŜ jej pierwsza ucieczka! Przypomniała sobie, nie bez odrobiny dumy i satysfakcji, ucieczkę z rąk Morvana, grabieŜcy statków, a później ze stodoły Mortefontaine. Szczęście jej zawsze sprzyjało, ale przede wszystkim miała głowę na karku! Instynktowna niemal potrzeba odnalezienia Jasona, wypływająca z najgłębszych zakamarków jej duszy, ciała i umysłu, stanie się najlepszym bodźcem do ucieczki, zakładając, Ŝe samo tylko umiłowanie wolności nie wystarczy. Istniała równieŜ moŜliwość, Ŝe całkiem niepotrzebnie zamartwiała się o swój przyszły los. Źródłem jej lęków były

krwawe zwierzenia Eleonory Sullivan, a takŜe mało przyjemne okoliczności tego porwania. Musiała jednak uczciwie przyznać przed samą sobą, Ŝe nigdy nie pozostawiła wyboru swojemu niewidzialnemu męŜowi. Niewykluczone przecieŜ, Ŝe okaŜe się wyrozumiały i łagodny... Dla dodania otuchy, przypomiała sobie, jak Corrado Sant'Anna, uratował ją z rąk Mattea Damianiego owej pamiętnej i straszliwej nocy. Myślała, Ŝe umrze ze strachu, kiedy ujrzała go, jak wyłonił się z ciemności niczym zjawa, cały ubrany na czarno, w białej masce, cwałujący na śnieŜnobiałym koniu. A jednak to właśnie on uratował jej zdrowie i Ŝycie. Zaopiekował się nią później z troską i uczuciem. MoŜliwe, Ŝe ją kochał... Nie, lepiej o tym nie myśleć i spróbować odzyskać choć trochę spokoju. Jednak wbrew jej woli myśli stale krąŜyły wokół tajemniczej postaci męŜa, która budziła w niej lęk połączony z ciekawością. Czy tym razem uda jej się odkryć tajemnicę białej maski?.. Powoli zapadał zmrok, a powóz jechał wciąŜ przed siebie, od postoju do postoju, coraz dalej i dalej. Nocą przeprawili się przez góry. Wyczerpana Marianna zapadła w głęboki sen. Nie chciała przyjąć jedzenia z rąk Giuseppe - tak ponoć miał na imię jej porywacz. Zmartwienia odebrały jej apetyt. Obudziło ją światło dzienne i gwałtowne szarpnięcie powozu. Berlinka szykowała się do postoju przy małym domku porośniętym dzikim winem i bluszczem. Znajdowali się na zboczu wzgórza, którego szczyt wieńczyło niewielkie miasteczko, w kolorze brunatnozłotym. Otoczone było przysadzistymi murami, których blanki nieznacznie tylko wystawały ponad dachy domów. Słońce oświetlało pejzaŜ podzielony na prostokątne poletka, starannie wyznaczone przez rowy irygacyjne. Na ich brzegu rosły drzewka owocowe, podpierające okazałe girlandy winnej latorośli. W oddali, na horyzoncie, za grubą linią o kolorze ciemnej zieleni widać było ogromną, srebrzystobłękitną powierzchnię morza... W okienku pojawiła się głowa Giuseppe, który wyskoczył z powozu, jak tylko mógł najprędzej: • Jeśli miałaby pani ochotę wysiąść, Ŝeby rozprostować kości i zaczerpnąć trochę świeŜego powietrza, to z radością będę panią eskortował! • Eskortował? Czy nie przyszło panu do głowy, Ŝe chcę przez chwilę być sama? Z przyjemnością odświeŜyłabym się, bo cała jestem pokryta kurzem! • Jest w tym domu pomieszczenie przeznaczone całkowicie do pani dyspozycji. Proszę czuć się tam swobodnie. Ja pozwolę sobie stanąć przed drzwiami... jest w nich tylko małe okienko! • Innymi słowy jestem uwięziona! Wolałabym, Ŝeby powiedział mi to pan bez owijania w bawełnę! Giuseppe skłonił się kolejny raz i odezwał z duŜą dozą ironii w głosie:

• Uwięziona? Pani? CóŜ to za określenie dla damy powierzonej opiece tak oddanej słuŜby! Moim jedynym obowiązkiem jest dopilnować, aby dotarła pani bez najmniejszego uszczerbku na miejsce przeznaczenia. I wyłącznie z tego powodu mam rozkaz, Ŝeby nie zostawiać pani samej pod Ŝadnym pozorem. • A jeśli zacznę krzyczeć i wzywać pomocy - syknęła oburzona Marianna - to co pan wtedy zrobi, panie straŜniku? • Osobiście nie namawiałbym pani do Ŝadnych krzyków ani wołania o ratunek, księŜno. Byłbym wówczas zmuszony zastosować się do jasno sprecyzowanych i bardzo zasmucających rozkazów! W tym momencie Marianna dostrzegła czarny, połyskujący pistolet w dłoni „oddanego sługi". Giuseppe dał jej sporo czasu na dokładne obejrzenie broni, po czym niedbałym gestem wetknął ją za pas. - Krzyki na nic się nie zdadzą. Ta niewielka posiadłość wraz z domkiem naleŜy do Jego Wysokości. Mało kto byłby w stanie zrozumieć, Ŝe księŜna wzywa pomocy w obronie przed własnym męŜem! Twarz Giuseppe miała ciągle ten sam dobrotliwy wyraz, ale w jego oczach kryło się okrucieństwo. Marianna zrozumiała, Ŝe nie zawahałby się ani przez chwilę i zastrzelił ją z zimną krwią. Przybita i zrezygnowana, postanowiła, Ŝe na razie lepiej skapitulować. Rzeczywiście, marzyła o krótkim spacerze, gdyŜ wyboiste drogi dały się jej mocno we znaki, mimo całego komfortu berlinki. Weszła do małego domku, a za nią, krok w krok, nieodłączny Giuseppe. Przywitała ją tam z wielkim szacunkiem młoda miejscowa dziewczyna. Ubrana była we wzorzystą spódnicę w polne maki, a na ramiona zarzuconą miała fiołkowoniebieską chustę. Kiedy Marianna zniknęła z pokoju, Ŝeby się umyć, dziewczyna przyniosła razowy chleb, ser, oliwki, cebulki i mleko. Gdy wyszła z łazienki i odetchnęła świeŜym porannym powietrzem, poczuła, Ŝe umiera z głodu. Jej wczorajsza odmowa jedzenia wynikała głównie z próŜności i złego humoru. A przecieŜ teraz, znacznie bardziej niŜ kiedykolwiek, musiała być silna i sprawna. Zjadła więc wszystko w zaskakująco szybkim tempie. Przez ten czas zaprzęgnięto nowe konie do powozu. Gdy tylko księŜna orzekła, Ŝe jest gotowa, wyruszyli ponownie w drogę, kierując się w stronę rozległego płaskowyŜu, który wydawał się nie mieć końca. Najedzona i rześka, Marianna postanowiła odizolować się od reszty wyniosłym milczeniem, mimo Ŝe pytania same cisnęły się jej na usta. Ufała, Ŝe juŜ niedługo dojedzie do miejsca przeznaczenia, a zatem wszelkiego rodzaju informacje były zbyteczne. Kierowali się przecieŜ prosto w stronę morza, nie skręcając ani na lewo, ani na prawo. A zatem cel podróŜy musiał znajdować się gdzieś nad morzem...

Około południa dojechali do nieduŜego rybackiego miasteczka, którego niskie domy ustawione były wzdłuŜ piaszczystego kanału. Kiedy wynurzyli się z gęstego sosnowego lasu, którego wysokie, rozłoŜyste drzewa dawały przyjemny cień, z miejsca zaatakował ich upał, a miasteczko wydało im się bardziej ponure, niŜ było w rzeczywistości. Było to prawdziwe królestwo piasku. WybrzeŜe, dokąd tylko wzrok sięgał, było jedną wielką plaŜą, porośniętą gdzieniegdzie kępkami zielska. Samo miasteczko, ze swoją walącą się wieŜą wartowniczą i fragmentami rzymskich murów, sprawiało wraŜenie, jakby było ulepione z piasku. Nie opodal domów suszyły się olbrzymie sieci, rozciągnięte na drewnianych Ŝerdziach, przypominające swoim wyglądem gigantycznych rozmiarów waŜki. W kanale, spełniającym funkcję portu, stało zakotwiczonych parę statków. Największym z nich i jednocześnie najbardziej wytwornym była wąska tartana, której czerwone i czarne Ŝagle stawiał właśnie rybak we frygijskiej czapce. Berlinka zatrzymała się nad kanałem i rybak pozdrowił ich z daleka. Giuseppe poprosił Mariannę, Ŝeby wysiadła. • Czy juŜ dotarliśmy na miejsce? - spytała. • Dojechaliśmy do portu, księŜno, ale nie do celu podróŜy! Czeka nas teraz przeprawa przez morze! Zaskoczenie, niepokój i zdenerwowanie okazały się silniejsze od dumy Marianny. - Przez morze? - krzyknęła. - Czy dowiem się w końcu, dokąd jedziemy, czy teŜ ma pan wyraźnie przykazane nie wyjawiać mi celu podróŜy? • SkądŜe znowu, księŜno, nic podobnego! - odezwał się Giuseppe. - Popłyniemy do Wenecji. MoŜe dzięki tej informacji podróŜ wyda się pani mniej uciąŜliwa... • Do We... Był to prawdziwy los na loterii! To powszechne spotkanie w królewskim porcie Adriatyku było niemal śmieszne. Najwidoczniej Wenecja stała się centrum uwagi wszystkich. Napoleonowi zaleŜało, Ŝeby wypłynęła właśnie stamtąd. I oto ksiąŜę, jej małŜonek, upatrzył sobie równieŜ Wenecję na miejsce, w którym poinformuje ją o swoich planach! Gdyby nie towarzyszące jej poczucie zagroŜenia, wybuchnęłaby śmiechem... Aby uspokoić się trochę, wysiadła z powozu i skierowała nad kanał. Niebywały spokój panował w tym małym, piaszczystym porcie. Bezwietrzna pogoda sprawiała, Ŝe wszystko wydawało się martwe i słychać było jedynie granie koników polnych. Poza rybakiem, który właśnie przeskakiwał przez drewnianą burtę statku, Ŝeby przywitać podróŜnych, nie było Ŝywej duszy. - Odpoczywają teraz w oczekiwaniu na wiatr - skomentował Giuseppe. - Wyjdą na dwór po zapadnięciu zmroku, ale my wówczas będziemy juŜ daleko. Ma pani czas, Ŝeby spokojnie przygotować się do drogi... Wyminął Mariannę i pomógł jej wejść na statek z całym naleŜnym szacunkiem oddanego sługi. Stangret wraz z dru-

gim słuŜącym skłonili się i odjechali w stronę sosnowego lasu. Niewprawny obserwator mógłby sądzić, Ŝe księŜna Sant'Anna jest spokojnie podróŜującą damą. Skąd jednak mógłby wiedzieć, Ŝe uniŜony sługa ma schowany za pasem pistolet, którym zamierzał straszyć nie rozbójników, ale samą księŜnę, jeśli przyszłoby jej do głowy buntować się? Na razie jedynym obserwatorem był młody rybak, którego pełne zachwytu spojrzenie zaskoczyło Mariannę, gdy tylko weszła na statek. Wodził za nią oczami z takim uwielbieniem, jakby ujrzał jakieś zjawisko nadprzyrodzone. Przez dłuŜszą chwilę pogrąŜony był w cichej ekstazie. Marianna równieŜ przyjrzała mu się dyskretnie i doszła do całkiem interesujących wniosków. Chłopiec był szalenie przystojny, choć niewysoki. Twarz w stylu Rafaela i ciało Herkulesa. Koszula z grubego Ŝółtego płótna odsłaniała doskonale umięśniony tors. Miał pełne usta i ciemne błyszczące oczy. Spod przekrzywionego czerwonego beretu wystawały gęste, mocne i czarne jak smoła loki. Marianna przyłapała się na dziwnej myśli, Ŝe okrągły Giuseppe nie przetrwałby długo walki z takim męŜczyzną... W czasie gdy przygotowywano dla niej odpowiednie miejsce na statku, Marianna puściła wodze fantazji i usiłowała wyobrazić sobie, w jaki sposób mogłaby rozegrać partię z pięknym rybakiem. Zauroczenie go nie wydawało się rzeczą trudną. MoŜe więc dałby się przekonać, aby unieszkodliwić Giuseppe, a ją samą dowieźć do takiego miejsca na wybrzeŜu, gdzie będzie mogła znaleźć schronienie i zawiadomić Jolivala lub teŜ z którego będzie miała moŜliwość przedostania się z powrotem de Florencji. Zakładając bowiem, Ŝe on równieŜ słuŜył księciu, byłoby trudne uzyskać jego posłuszeństwo z pozycji ksiąŜęcej małŜonki. Giuseppe przecieŜ robił, co mógł, Ŝeby stworzyć naleŜyte pozory. Rybak na pewno nie wiedział, Ŝe jego piękna pasaŜerka znalazła się na statku wbrew własnej woli i Ŝe prowadzono ją na spotkanie z sędzią, którego wyroku coraz bardziej się obawiała. O ile bowiem wrodzona uczciwość i odwaga skłaniały ją do zaakceptowania spotkania i ostatecznego uregulowania rachunków, o tyle jej duma nie mogła się pogodzić z faktem, Ŝe zmuszono ją do tego siłą i Ŝe stanie przed obliczem księcia Sant'Anna w sytuacji tak niekorzystnej... Tartana nie nadawała się do przyjmowania pasaŜerów na swój pokład, a zwłaszcza pasaŜerek. Przygotowano jednak dla Marianny dosyć wygodne pomieszczenie z materacem ze słomy i porcelanowymi przyborami toaletowymi. Korzystając z okazji, Ŝe przystojny rybak przyniósł jej kołdrę, Marianna posłała mu jeden ze swoich uśmiechów, których czar i moc znała juŜ od dawna. Efekt był piorunujący. Opalona twarz chłopca aŜ pojaśniała. Zatrzymał się w miejscu, przyciskając koc do serca, zamiast dać go Mariannie. Podbudowana odniesionym sukcesem, zapytała łagodnie: • Jak się nazywasz?

• Nazywa się Jacopo, księŜno - wtrącił Giuseppe. - Będzie pani miała drobne trudności z porozumieniem się z nim. Biedaczysko jest głuchy i prawie nic nie mówi. Trzeba nauczyć się z nim rozmawiać, ale jeśli sobie pani Ŝyczy, chętnie pani w tym pomogę... • W Ŝadnym razie, dziękuję bardzo! - odpowiedziała i zaraz dodała zmartwionym głosem: - Biedny chłopiec! JakŜe mi go szkoda!.. Litość zatuszowała jej zdenerwowanie. Uświadomiła sobie, na czym polegała rzekoma nieostroŜność znienawidzonego Giuseppe. Jedynym pomocnikiem w tej morskiej wyprawie miał być bardzo czuły na kobiece wdzięki marynarz. Niestety, porozumieć się z nim mógł tylko Giuseppe. - Nie ma najmniejszego powodu, Ŝeby go aŜ tak Ŝałować, księŜno - dodał Giuseppe. - Jest szczęśliwy, ma dom, statek i śliczną narzeczoną... a przede wszystkim ma morze! OstrzeŜenie było jasne jak słońce i pozwalało przypuszczać, Ŝe zalotny uśmiech Marianny został od razu zauwaŜony. NaleŜało więc raczej na tym poprzestać, niŜ z góry skazywać się na przegraną. Kolejny punkt dla przeciwnika. RozdraŜniona, zmęczona, ze łzami kręcącymi się w oczach, Marianna usiadła na materacu z twardym postanowieniem zaprzestania jakichkolwiek rozmyślań. Bo i na cóŜ zdałoby się nieustające lamentowanie nad przeciwnościami losu? Znacznie lepiej było najpierw odpocząć, a później zastanowić się, jaka istnieje realna moŜliwość wymknięcia się spod męŜowskiej kontroli. Cały czas obawiała się, Ŝe nie pozwoli jej odejść... zakładając oczywiście, Ŝe nie będzie chciał jej ukarać w jakiś okrutniejszy sposób. Zamknęła oczy. Dla Giuseppe był to znak, Ŝe powinien odejść. Od morza zaczęła wiać niewielka bryza i Marianna poprzez lekko przymknięte powieki widziała gestykulującego Giuseppe, który tłumaczył Jacopo, Ŝeby podniósł kotwicę. Statek zaczął powoli płynąć kanałem i wkrótce wydostał się na otwarte morze. PodróŜ była spokojna, z wyjątkiem lekkiego szkwału, który zerwał się późną nocą. Nazajutrz, gdy dzień chylił się ku końcowi, Jacopo zwinął wszystkie Ŝagle. Równocześnie na niebieskawym horyzoncie pojawiła się róŜowa linia, kapryśna i eteryczna, wyglądająca jak wąska falbanka. W miarę jak statek płynął przed siebie, obraz powoli rozmywał się, a w jego miejsce ukazał się widok długiej płaskiej wyspy, otoczonej zieloną pustynią. Była to melancholijna, naga ziemia, porośnięta jedynie paroma drzewami, przewaŜnie piaszczysta. Statek przybliŜył się do wyspy i płynął jakiś czas wzdłuŜ linii brzegowej, która w pewnym momencie wbiła się ostrym klinem w głąb lądu. Właśnie tam statek zatrzymał się i zakotwiczył. Marianna, oparta o balustradę, obserwowała obojętnym wzrokiem horyzont. Zdziwił ją ten nieprzewidziany postój.

• Co zamierzamy tu robić? - spytała. - Dlaczego nie płyniemy dalej? • Za pani pozwoleniem - odpowiedział Giuseppe - zaczekamy tu, aŜ zapadnie noc, i wtedy podpłyniemy do samej Wenecji. Jej mieszkańcy słyną z nadmiernej ciekawości, a Jego Wysokość Ŝyczył sobie, aby pani przybycie miało moŜliwie dyskretny charakter. Przekroczymy kanał w Lido, jak tylko zapadnie zmrok. Na szczęście księŜyc wschodzi stosunkowo późno. • Mój mąŜ Ŝyczył sobie dyskretnego... czy teŜ raczej sekretnego przybycia? • Czy to nie to samo? • Niezupełnie, a juŜ z pewnością nie dla mnie! Jestem z zasady przeciwna jakimkolwiek sekretom między męŜem i Ŝoną! Mój mąŜ wprost przeciwnie, wydaje się je uwielbiać. Wpadła w popłoch, starała się jednak za wszelką cenę, Ŝeby nikt tego nie zauwaŜył. Strach chwycił ją za gardło i z przeraŜeniem pomyślała, Ŝe oto jest całkowicie zdana na łaskę swojego męŜa. Wszystkie obawy wróciły do niej ze zdwojoną siłą, mimo Ŝe walczyła z nimi bardzo dzielnie. Słowa Giuseppe, jego obłudny uśmiech, sposób argumentowania, cała ta niedorzeczna historia budziła w niej dziką panikę. Po co mu były aŜ takie środki ostroŜności? Jaki jest powód tego potajemnego wpłynięcia do portu, skoro celem spotkania ma być tylko i wyłącznie rozmowa? A moŜe została juŜ nieodwołalnie skazana? Nie mogła opędzić się od natrętnej myśli, Ŝe w Wenecji czeka ją niechybna śmierć. Zapewne będzie to szybka egzekucja, w mroku jednej z wielu weneckich piwnic, połączonych między sobą siecią kanałów wodnych. Jeśli właśnie tak miałby wyglądać jej koniec, kto dowiedziałby się o tym? Kto kiedykolwiek odnalazłby jej ciało? KsiąŜęta Sant'Anna słynęli z tego, Ŝe Ŝycie ich Ŝon nie było dla nich zbyt cenne! Pod wpływem tych niewesołych myśli Marianna całkowicie straciła resztki równowagi duchowej. Za Ŝadne skarby nie chciała zginąć właśnie tutaj, w Wenecji, zwanej miastem miłości, o której marzyła od miesięcy, Ŝe będzie początkiem jej szczęścia! Co za okrutna przewrotność losu! Całkiem prawdopodobne, Ŝe kierujący się w stronę portu statek Jasona przepłynie w błogiej nieświadomości obok jej powoli rozkładającego się ciała... Ta odraŜająca wizja spowodowała, Ŝe rzuciła się na dziób statku z zamiarem wyskoczenia za burtę. Czuła, Ŝe jeśli tu zostanie, czeka ją rychła śmierć, była tego pewna i za wszelką cenę chciała przed nią uciec... W trakcie jej wspinaczki, ktoś gwałtownie chwycił ją wpół i obezwładnił siłą swych ramion. Był to Jacopo. • Proszę, proszę! Ładna historia! - usłyszała przymilny głos Giuseppe. - Wyjątkowa dziecinada! Naprawdę chciała nas pani opuścić? Dokąd pani tak się śpieszy, jeśli wolno spytać? Wokół same zielska, piasek i woda... a na panią czeka wspaniały zamek!

• Proszę mi pozwolić uciec! - wyjęczała, usiłując wyswobodzić się z ramion Jacopo. - PrzecieŜ nie ma to dla pana Ŝadnego znaczenia. Powie pan, Ŝe rzuciłam się do wody... Ŝe nie Ŝyję! Ale niechŜe mnie pan puści z tego potwornego statku! Dam panu wszystko, co pan tylko zechce! Jestem bardzo bogata... • Niestety, nie tak bogata jak Jego Wysokość... a juŜ z pewnością znacznie mniej wpływowa. Ja natomiast prowadzę Ŝycie skromne, księŜno, nie znaczy to jednak, Ŝe mi na nim nie zaleŜy. Nie chciałbym go stracić przedwcześnie... a właśnie ono jest zastawem za pani szczęśliwe dotarcie, madame! • To nie ma najmniejszego sensu! Nie Ŝyjemy przecieŜ w średniowieczu! • Pragnę panią zapewnić, Ŝe wielu jest takich, dla których ta epoka nie skończyła się jeszcze - odpowiedział twardo Giuseppe. - Wiem, Ŝe zechce się pani odwołać do potęgi Napoleona Bonaparte. Uprzedzono mnie o tym! Proszę jednak nie zapominać, Ŝe wpływy cesarskie w Wenecji są bardzo nikłe i nieporównanie bardziej dyskretne niŜ w innych regionach. Apeluję więc do pani rozsądku, madame!.. Zdruzgotana i wyczerpana Marianna szlochała w ramionach Jacopo. Nie zwracała najmniejszej uwagi na fakt, Ŝe łkała w objęciach bądź co bądź obcego męŜczyzny. Oparła się o niego jak o mur i myślała tylko o jednym - wszystko było stracone. Od tej chwili nic i nikt nie mógł powstrzymać księcia przed wymierzeniem jej kary, na jaką będzie miał ochotę. Mogła liczyć tylko na samą siebie, a to nie było zbyt wiele. Nagle dotarł do jej świadomości dziwny fakt, Ŝe mocny uścisk Jacopo słabnie z kaŜdą sekundą, a jego oddech staje się coraz szybszy. Ciało chłopca, przyciśnięte do jej ciała, zaczęło drŜeć, i poczuła nieśmiałą dłoń, podstępnie szukającą krągłości jej piersi... A więc piękny rybak postanowił skorzystać z faktu, Ŝe znudzony Giuseppe oddalił się o parę kroków z zamiarem przeczekania jej napadu płaczu. Pieszczota rybaka podziałała na nią pobudzająco i dodała odwagi. MęŜczyzna ten pragnął jej tak bardzo, Ŝe odwaŜył się na nieostroŜny gest pod samym nosem Giuseppe. Nadzieja otrzymania nagrody mogłaby stać się tak silnym bodźcem, Ŝe popchnęłaby go do innych ryzykownych czynów... Zamiast spoliczkować Jacopo, jak miała na to ochotę, przylgnęła do niego jeszcze bardziej i upewniwszy się, Ŝe Giuseppe patrzy w inną stronę, pocałowała go w usta. Trwało to tylko sekundę, po czym natychmiast odepchnęła go od siebie, patrząc jednocześnie na niego błagalnym wzrokiem. On natomiast, zaniepokojony, na próŜno usiłował zrozumieć, czego Marianna od niego oczekuje. Jak miała mu wytłumaczyć na migi, Ŝe chce, aby zabił Giuseppe? W ciągu ostatnich dwudziestu czterech godzin próbowała niezliczoną ilość razy znaleźć na statku jakieś ostre narzędzie, z którego pomocą" sama dałaby sobie ze wszystkim radę. Wymuszenie posłuszeństwa na Jacopo nie byłoby niczym trudnym. Ale

Giuseppe był sprytny i miał się na baczności. Nie było wokół absolutnie niczego, co mogłoby słuŜyć jako narzędzie zbrodni. Marianna znajdowała się pod stałą obserwacją, zarówno w dzień, jak i w nocy... Zapadł zmrok, a Marianna ciągle nie wpadła na pomysł porozumienia się ze swoim niemym adoratorem. Giuseppe siedział pomiędzy nimi od dobrej godziny i bawił się pistoletem. Zupełnie jakby przeczuwał jakieś zagroŜenie. Jakakolwiek próba oswobodzenia się byłaby zgubna w skutkach dla całej trójki... O zachodzie słońca, czując wiszącą w powietrzu śmierć, Marianna zobaczyła podnoszącą się kotwicę i statek ponownie wpłynął do kanału. Mimo stale towarzyszącego jej strachu, nie mogła oprzeć się urokowi cudownego zachodu słońca. Na tle niebieskofioletowego horyzontu widać było złotopurpurowe plamy. Wyglądało to, jakby ogromna złota korona z błyszczącymi klejnotami powoli zatapiała się w morzu. Szybko zapadł zmrok. Kiedy tartana dotarła do wyspy San Giorgio i wpłynęła do kanału La Giudecca, było juŜ zupełnie ciemno. Statek posuwał się naprzód ze zwiniętymi Ŝaglami, bardzo powoli, aby nie zwrócić niczyjej uwagi. Marianna wstrzymywała oddech. Miała świadomość, Ŝe jest uwięziona w Wenecji jak w zaciśniętej dłoni i dlatego z wielkim bólem obserwowała piękne, ogromne statki z zapalonymi latarniami sygnałowymi, które odpoczywały w porcie po przejściu kontroli morskiej. Czekały na przychylne wiatry, które poprowadzą je w nowe, nieznane strony. Mała tartana zatrzymała się niedaleko nabrzeŜa, tuŜ obok grupy kutrów rybackich. Widząc, Ŝe Giuseppe oddalił się na moment, Marianna podbiegła do Jacopo, który właśnie zwijał Ŝagle i połoŜyła rękę na jego ramieniu. ZadrŜał, spojrzał na nią i zostawiając Ŝagle, przygarnął ją czule do siebie. Marianna potrząsnęła delikatnie głową, a potem gwałtownym gestem wskazała na plecy Giuseppe, starając się, aby Jacopo zrozumiał, Ŝe chce pozbyć się znienawidzonego straŜnika jak najszybciej... natychmiast! Jacopo cały zesztywniał i zaczął nerwowo spoglądać to na Giuseppe, któremu z całą pewnością winien był posłuszeństwo, to na Mariannę, która go pociągała. Na jego twarzy widać było walkę sumienia z budzącą się namiętnością... Wahał się o całą sekundę za długo. Giuseppe odwrócił się i szedł juŜ szybkim krokiem w stronę Marianny. - Jeśli byłaby pani taka miła - wyszeptał - gondola czeka juŜ na nas, ale musimy się pośpieszyć... Rzeczywiście, zza burty wystawały jakieś dwie głowy, zapewne przewoźników. Gondola musiała być tuŜ obok, co oznaczało, Ŝe nie był to właściwy moment na podejmowanie jakichkolwiek działań, poniewaŜ Giuseppe miał wsparcie. Wzruszając lekcewaŜąco ramionami, Marianna odwróciła się tyłem do chłopca, który nagle przestał jej być do czegokolwiek potrzebny, a któremu jeszcze przed chwilą gotowa była oddać się w zamian za odzyskanie wolności. Nie miałaby Ŝadnych wyrzutów sumienia, przecieŜ święta Maria

Egipcjanka uzyskała potrzebną jej pomoc od przewoźników właśnie w ten sposób. W istocie, przy tartanie czekała wąska czarna gondola. Jej podniesiony dziób i stalowe zęby, stanowiące uzbrojenie, sprawiały, Ŝe wyglądała jak drakkar - niewielki stateczek wojenny, uŜywany przez Normanów do wypraw wojennych. Nie patrząc nawet w stronę tartany, Marianna, eskortowana przez Giuseppe, usadowiła się w felze, czymś w rodzaju czarnego pudełka ozdobionego zasłonkami. PasaŜerowie rozsiadali się tam wygodnie w szerokich niskich fotelach z podwójnym oparciem. Wprawiana w ruch za pomocą długich wioseł, gondola popłynęła wąskim kanałem obok La Salute, której strzegł złoty, wenecki krzyŜ, postawiony tam za czasów pamiętnej epidemii ospy w siedemnastym wieku. Giuseppe nachylił się, Ŝeby zasłonić okna skórzanymi zasłonkami. - Czego pan się tak obawia? - spytała lekcewaŜącym tonem Marianna. - Nie znam ani miasta, ani nikogo z jego mieszkańców. Proszę chociaŜ pozwolić mi popatrzeć! Giuseppe zastanowił się przez moment, a potem westchnął zrezygnowany i usiadł obok młodej kobiety, zostawiając okna nie zasłonięte. Gondola skręciła i popłynęła Canale Grande. Marianna miała więc okazję, Ŝeby się przekonać, jak wspaniałe i pełne Ŝycia jest miasto. Jaśniejące od błyszczących świateł okna pałaców rozświetlały przyjemnie mrok, a odbijająca ich blask woda lśniła złotymi iskierkami. Z otwartych okien dobiegała muzyka i wesołe ludzkie głosy. DuŜy gotycki pałac migotał cały od świateł, a tuŜ obok, w ogrodzie, rozbrzmiewał cudowny walc, którego taneczny rytm docierał aŜ do kanału. U stóp okazałych schodów, w takt granej melodii, poruszała się grupa gondoli, wynurzających się z głębin wodnych. Nieszczęsna aresztantka obserwowała ze swojego zacienionego miejsca piękne damy w lśniących toaletach, eleganckich męŜczyzn w kolorowych uniformach, wśród których przewijał się biały kolor austriackich mundurów. Wydawało się jej, Ŝe czuje unoszące się w ciepłym powietrzu zapachy perfum i słyszy perlisty śmiech kobiet. Zabawa!.. śycie, radość!.. Nagle spowiła ją całkowita ciemność, a jednocześnie pojawił się nieprzyjemny zapach szlamu. Gondola zawróciła i popłynęła wąską uliczką, ściśniętą z obydwu stron ponurymi murami. Jak w sennym koszmarze ukazały się zakratowane okna, oznakowane drzwi i niewielkie mosty, pod którymi sunęła gondola niczym złowróŜbny cień. Wkrótce dopłynęli do małego nabrzeŜa. W czerwonym murze, porośniętym ciemnym bluszczem, widać było nadproŜe niewielkiej kamiennej bramy, ozdobione roślinnymi motywami. Po obydwu stronach wejścia świeciły się dwie toporne latarnie z kutego Ŝelaza. Zatrzymali się. Marianna odgadła, Ŝe dotarła do celu po-

dróŜy i serce w niej zamarło... Znajdowała się w domu księcia Sant'Anna. Nikt jednak ich nie oczekiwał przy omszałych kamiennych schodach, których stopnie schodziły prosto do wody. Pusty był równieŜ ogród, którego roślinność, skupiona wokół prostokątnej studni, wydawała się wyrastać z samych tylko kamieni. Ani Ŝywej duszy na okazałych schodach, prowadzących w stronę wąskich kolumn gotyckiej galerii. Z witraŜy sączyło się delikatne niebiesko-czerwone światło, bez którego moŜna by sądzić, Ŝe pałac jest wymarły... Marianna jednak, nie zraŜona tym chłodnym przyjęciem, zebrała w sobie całą odwagę i dzielność. Zawsze bezpośrednie zagroŜenie oŜywiało ją i przywracało równowagę duchową, podczas gdy oczekiwanie i niepewność niszczyły ją. A ona świetnie czuła swoim prawie zwierzęcym instynktem, Ŝe w pałacu czyha na nią niebezpieczeństwo. Przypomniała sobie, ni stąd, ni zowąd, przeraŜający obraz Lucindy, zwanej czarownicą, która z pewnością kiedyś tu mieszkała. O ile pamięć jej nie myliła, zgodnie z opowiadaniami Eleonory rodzinnym domem potwornej księŜnej był właśnie pałac Sorenzo. Ta myśl obudziła w Mariannie bezwzględną wolę walki! Przepych hallu, w którym się znalazła, oszołomił ją zupełnie. W świetle wielkich, pozłacanych latarń okrętowych, pochodzących na pewno ze starych statków handlowych, lśniły i błyszczały wielobarwne, marmurowe posadzki, których kwieciste wzory przypominały perski dywan. Sufit podtrzymywała długa, równieŜ pozłacana belka stropowa. WzdłuŜ ścian, zapełnionych rzędami ogromnych portretów rodzinnych, przeplatały się naprzemiennie wielkie, drewniane ławy herbowe z porfirowymi konsolami, na których poustawiane były miniaturowe karawele o wydętych Ŝaglach. MęŜczyźni i kobiety spoglądający na gości z ram rodowych portretów ubrani byli z niewiarygodną wprost wystawnością. Dwóch doŜów we wspaniałych strojach miało na głowach złote korony i patrzyło z dumą przed siebie... Tematyka morska była tak silnie obecna w galerii, Ŝe zauroczona Marianna pomyślała odruchowo o Jasonie i Surcoufie i o tym, Ŝe spodobałby się im ten dom, poświęcony morzu. Niestety, panowała w nim grobowa cisza. Słychać było tylko i wyłącznie echo ich własnych kroków. Wkrótce stało się to tak dokuczliwe, Ŝe nawet Giuseppe poczuł się nieswojo. Zakaszlał nerwowo i podszedł do podwójnych wahadłowych drzwi umieszczonych pośrodku galerii. • Moja misja juŜ się skończyła, księŜno! - wyszeptał jak w kościele. - Czy mogę mieć nadzieję, Ŝe nie zachowa pani złego wspomnienia... • Z tej uroczej podróŜy? MoŜe być pan spokojny, drogi przyjacielu, Ŝe wspominać ją będę zawsze z największą radością... jeśli oczywiście będzie mi dane cokolwiek wspominać! - dodała z pełną goryczy ironią.

Giuseppe nie odpowiedział, skłonił się tylko i odszedł. Tymczasem, z lekka skrzypiąc, zamknięte do tej pory drzwi zaczęły się powoli uchylać. Na środku przestrzennej sali stał duŜy, suto zastawiony stół. Wyglądał jak prześliczny złoty kwietnik. Skomponowany był z pozłacanych talerzy i sztućców, emaliowanych czarek, inkrustowanych butelek, pater, ozdobionych delikatnymi pąsowymi róŜami, a takŜe potęŜnych świeczników, rozpościerających wdzięcznie swe ramiona, które uginały się lekko pod cięŜarem zapalonych świec. Tłem były arrasy, pokrywające ściany, a takŜe urodziwe rzeźby, ustawione przy kominku. Bez najmniejszych wątpliwości stół został przygotowany do uroczystego posiłku. PrzeraŜenie Marianny wywołał jedynie fakt, Ŝe znajdowały się na nim dwa nakrycia. A zatem ksiąŜę zamierzał objawić się w czułej scenerii zakochanego małŜonka. Będzie więc miała sposobność zobaczyć jego twarz i poznać rzeczywistość, moŜe przeraŜającą i okrutną?.. Czy teŜ Corrado Sant'Anna będzie miał na twarzy maskę, gdy przyjdzie tu za chwilę? Marianna nie mogła opanować niepokoju. Zdała sobie sprawę, Ŝe o ile kierowana naturalną ciekawością chciała poznać tajemnicę swojego niezwykłego męŜa, o tyle od czasów tamtej upiornej nocy bała się zostać z nim sam na sam! A przecieŜ ukwiecony stół był zastawiony w jak najlepszych intencjach! Miał oczarować swoim pięknem... lub nawet rozniecić uczucie... Drzwi, którymi weszła, zamknęły się z tym samym lekkim skrzypnięciem. NiemalŜe równocześnie wąskie i niskie drzwi, usytuowane obok kominka, zaczęły się niezmiernie powoli otwierać, jak w dobrze wyreŜyserowanej scenie. Zesztywniała ze strachu Marianna, z wilgotnym czołem i zaciśniętymi dłońmi, obserwowała szeroko otwartymi oczami otwierające się drzwi, jakby prowadziły one co najmniej do grobowca i miała się w nich ukazać straszna zjawa. Po przeciwnej stronie stołu zobaczyła jasną sylwetkę męŜczyzny, na którą padało wyłącznie światło z sąsiedniego pomieszczenia. Był to korpulentny człowiek, ubrany w długą tunikę, wyszywaną złotem. Marianna zauwaŜyła bez trudu, Ŝe nie była to elegancka sylwetka księcia, którą widziała na Ilderimie. MęŜczyzna był niŜszy, cięŜszy, mniej szlachetny. Gdy podszedł trochę bliŜej, z niedowierzaniem i wściekłością rozpoznała w nim Mattea Damianiego, przebranego za doŜę. ZbliŜał się powoli do oświetlonego stołu i uśmiechał się...

Niewolnice diabła

Stał przed nią administrator majątku i zaufany człowiek księcia SanfAnna. Podszedł uroczystym krokiem do jednego z ogromnych czerwonych krzeseł, połoŜył na oparciu pulchną, upierścienioną dłoń, gestem pełnym taniej galanterii, i wskazał zapraszająco drugi fotel. Jego twarz, ze sztucznie przylepionym uśmiechem, wyglądała jak maska. - Proszę łaskawie usiąść, juŜ czas na kolację! Musi być pani wyczerpana po tak długiej podróŜy. W pierwszej chwili Marianna nie dowierzała własnym oczom i uszom, ale szybko przekonała się, Ŝe niestety nie jest to Ŝaden groteskowy sen. Był to Matteo Damiani, człowiek podejrzany i niebezpieczny, którego ofiarą o mały włos nie padła tamtej straszliwej nocy. Widziała go teraz po raz pierwszy od owej mroŜącej krew w Ŝyłach chwili, kiedy szedł w jej stronę w jakimś przedziwnym transie, z rękami wyciągniętymi przed siebie i śmiercią w nieludzkich oczach. Gdyby nie interwencja księcia na Ilderimie... Na samo tylko wspomnienie tego wydarzenia ogarnęła ją dzika panika. Musiała stoczyć ze sobą prawdziwą walkę, Ŝeby zapanować nad strachem i nie dać nic po sobie poznać. Wiedziała, Ŝe mając do czynienia z człowiekiem tego pokroju co on, znając całą jego przeszłość, jedyną jej szansą było właśnie ukrycie lęku, jaki w niej budził. Niezawodny instynkt podpowiadał jej, Ŝe będzie zgubiona w momencie, w którym dostrzeŜe w niej słabość i przeraŜenie. Nie rozumiała jeszcze, co się wydarzyło i za sprawą jakich czarów Damiani paradował w stroju doŜy po weneckim pałacu, udając jego właściciela. Przypomniała sobie, Ŝe przed chwilą widziała tę kosztowną tkaninę na jednym z portretów. Nie była to jednak odpowiednia chwila na rozwiązywanie zagadek. Bez zastanowienia więc ruszyła do ataku. ZałoŜyła ręce na piersi i zmierzyła całą jego postać pogardliwym spojrzeniem. Jej oczy wyglądały teraz jak dwie błyszczące zielono szpareczki. - CzyŜby karnawał trwał aŜ do maja - zapytała ozięble czy teŜ wybiera się pan na bal maskowy? Zaskoczony ironicznym tonem jej głosu, Damiani zaśmiał się nerwowo. Całkowicie nie przygotowany na zaczepkę z jej strony, spojrzał po sobie niepewnym wzrokiem. • Ach, myśli pani o tej tunice? WłoŜyłem ją specjalnie, aby uhonorować pani przyjazd, madame. Z tego samego powodu zresztą kazałem przygotować ten stół. Chciałem, aby pani entree odbyło się z pompą i paradą. Wydawało mi się... • Wy-da-wa-ło się panu? - przerwała Marianna. - Albo źle pana zrozumiałam, albo usiłuje pan wczuć się w rolę swojego zwierzchnika. Przy okazji moŜe zechciałby mi pan zdradzić, kto panu pozwolił zwracać się do mnie w tej formie? Nie jesteśmy przecieŜ równymi sobie partnerami. Proszę nie zapominać się, drogi przyjacielu, i powiedzieć mi

raczej, gdzie jest ksiąŜę. Nie mogę równieŜ zrozumieć, dlaczego nie pojawiła się jeszcze dona Lavinia, Ŝeby przywitać się ze mną. Damiani odsunął stojące przed nim krzesło i opadł na nie tak cięŜko, Ŝe aŜ pod nim zadrŜało. Utył bardzo od czasu, kiedy go widziała po raz ostatni. Wpadł wówczas w jakiś hipnotyczny trans i usiłował ją zabić. Teraz jego twarz stała się jeszcze bardziej pucołowata, a włosy przerzedzone. Tłuste palce ściśnięte były mnóstwem najprzeróŜniejszych pierścieni. Groteskowy wygląd całej postaci tego otyłego, podstarzałego męŜczyzny nieprzyjemnie kontrastował z jego wyblakłym, bezczelnym spojrzeniem, odbierającym ochotę do Ŝartów. Wzrok bazyliszka! - pomyślała Marianna. Zimne, pełne okrucieństwa oczy wywołały w niej dreszcz obrzydzenia. Matteo przestał się uśmiechać, jakby doszedł do wniosku, Ŝe skończył się czas udawania. KsięŜna przecieŜ była w pełni świadoma, Ŝe siedzi przed nią jej zajadły wróg. Nie zdziwiła jej więc jego cyniczna odpowiedź. • Głupia Lavinia! MoŜe pani pomodlić się za jej duszę, jeśli tak nakazuje pani chrześcijański obowiązek! Znudziły mnie jej nieustające narzekania i pozy wielkiej świętej. Postanowiłem ją... • Zabić? - krzyknęła oburzona Marianna. Przeszył ją nagły i niespodziewany ból. Nie sądziła, Ŝe do tego stopnia pokochała biedną Lavinię. - Był pan aŜ tak podły, Ŝeby ośmielić się podnieść rękę na tę świętą kobietę, która nigdy nikomu nie wyrządziła najmniejszej krzywdy? I ksiąŜę nie kazał zastrzelić pana jak wściekłego psa? • Zmuszony byłem pozbawić go tej moŜliwości - zdenerwowanym tonem odpowiedział Damiani i podniósł się tak gwałtownie, Ŝe uginający się pod cięŜką zastawą stół aŜ zatrząsł się cały. - Zacząłem od niego! Był juŜ najwyŜszy czas, Ŝebym zajął naleŜne mi pierwsze miejsce - dodał uderzając przy kaŜdym słowie pięścią w stół. Cios okazał się celny. Marianna krzyknęła z przeraŜenia i cofnęła się. Nie Ŝyje! Jej mąŜ nie Ŝyje! Zamordowano księcia w białej masce, męŜczyznę, który tamtej, niespokojnej nocy ujął jej drŜącą, słabą dłoń. Umarł niezrównany rycerz, którego mimo strachu i niepewności zawsze podziwiała w głębi serca. Nie mogła w to uwierzyć! Los nie mógł jej spłatać tak błazeńskiego figla! Odezwała się słabym, ale zdecydowanym głosem. • Kłamie pan! • SkądŜe znowu! Po co miałbym kłamać? Dlatego Ŝe on był panem, a ja niewolnikiem? Dlatego Ŝe mnie poniŜał, zmuszał do słuŜalczego, niegodnego mnie Ŝycia? Proszę wymienić choć jeden powód, dla którego miałbym powstrzymać się od zlikwidowania tej kukły? Nie zawahałem się ani przez chwilę przed zamordowaniem jego ojca, poniewaŜ zabił kobietę, którą kochałem! Dlaczego więc miałbym oszczędzić jego, który był główną przyczyną tego nieszczęścia? Pozwoliłem mu Ŝyć tak długo, jak długo mi nie przeszkadzał i póki

ja sam nie byłem dostatecznie przygotowany! Właśnie nie tak dawno zaczął mi zawadzać! Zawładnęło nią uczucie potwornego przeraŜenia, obrzydzenia, przygnębienia, a takŜe, co dziwne, współczucia i smutku. Cała ta historia była absurdalna, groteskowa i podła. Człowiek, który pod wpływem niezrozumiałego impulsu zgodził się dać własne nazwisko obcej kobiecie, oczekującej cesarskiego dziecka, który przyjął ją, uchronił przed niebezpieczeństwem, otoczył dobrobytem i obsypał klejnotami, nie zasługiwał na śmierć z rąk sadystycznego szaleńca. Przed oczami pojawił się obraz jego szczupłej sylwetki na duŜym białym ogierze. Nie wiedziała, jakiego rodzaju nieszczęście ukrywał pod swoją białą maską, ale emanował jakimś niespotykanym pięknem, siłą i elegancją, które na zawsze zapadły w jej pamięć. Sama myśl, Ŝe ten szlachetny człowiek został zamordowany przez niegodziwca, zboczeńca i zbrodniarza, wydała się jej nie do zniesienia. Odruchowo rozejrzała się za jakąś bronią. Chciała natychmiast wymierzyć sprawiedliwość mordercy. Czuła, Ŝe jest to winna księciu SanfAnna. Była całkowicie przekonana, Ŝe nigdy nie musiała się go obawiać. Niewykluczone równieŜ, Ŝe Corrado Sant'Anna naprawdę ją kochał i Ŝe przypłacił Ŝyciem jej obronę w parku. Niestety, eleganckie, pozłacane noŜe mogły słuŜyć jedynie do ozdoby. Na razie musiała więc walczyć za pomocą słów. Miała wraŜenie, Ŝe nie są one w stanie zranić zbyt mocno nikczemnego Damianiego, ale przyrzekła sobie, Ŝe to tylko początek. Musiała pomścić swojego męŜa... • Morderca! - krzyknęła. - Zabił pan człowieka, który miał do pana ślepe zaufanie, który był pańskim suwerenem! • Nie ma tu juŜ innych suwerenów poza mną!- zapiał dyszkantem Damiani. - UwaŜam, Ŝe sprawiedliwości stało się zadość. Mam nieporównanie większe prawa do tytułu księcia niŜ ten biedny marzyciel! Nie wie pani wszystkiego, moja mała, i tylko to moŜe panią tłumaczyć - dodał z zadufaniem, które doprowadziło Mariannę do szału - ale ja równieŜ nazywam się SanfAnna! Jestem... • Wiem o wszystkim! Aby móc nazywać się Sant'Anna, nie wystarczy być synem nieszczęsnej, na pół obłąkanej kobiety, której dziadek mojego męŜa zrobił dziecko i która zresztą nie umiała stawić czoła swojej hańbie! Potrzeba jeszcze serca, duszy i klasy! Pan, pan jest tylko podłym nędznikiem, niegodnym nawet noŜa, którym się zarzyna zwierzęta... • Dosyć! - ryknął ochrypłym głosem w paroksyzmie furii. Jego nalana twarz stała się trupioblada i pojawiły się na niej paskudne Ŝółte nacieki. Trafiłam - pomyślała z satysfakcją Marianna. Damiani dyszał cięŜko, jakby nagle zabrakło mu powietrza. Odezwał się ponownie niskim, przytłumionym głosem, jakby się dusił. • Dosyć! - powtórzył. - Kto pani o tym powiedział? Skąd pani o tym wie?

• Co to pana obchodzi? Wiem i kropka! • Nie! Wyśpiewa mi pani wszystko któregoś dnia! Zmuszę panią do mówienia! Od tej chwili jest pani w moich rękach! W moich, rozumie pani? • Niech pan przestanie bredzić i odwracać kota ogonem! Dlaczego miałabym być panu posłuszna? Damiani uśmiechnął się krzywo. Marianna spodziewała się jadowitej riposty. On jednak uspokoił się i odezwał normalnym, prawie obojętnym głosem. • Proszę mi wybaczyć. Dałem się ponieść emocjom. Są jednak fakty, których nie lubię sobie przypominać. • Nie przeczę. Nie wyjaśnia to jednak wcale powodów, dla których znalazłam się tutaj. Jeśli dobrze pana zrozumiałam, to jestem wolna od tego momentu i byłabym niezmiernie wdzięczna, gdyby zechciał pan nie przedłuŜać tej rozmowy. Chciałabym jak najprędzej opuścić ten dom. • Nie ma mowy. Chyba nie wyobraŜa sobie pani, Ŝe zadałem sobie tyle trudu, ściągając tu panią kosztem duŜych pieniędzy i niejednej słono opłaconej informacji, zdobytej wśród pani przyjaciół, po to tylko, Ŝeby poinformować panią o śmierci męŜa. • A dlaczego nie? W przeciwnym razie musiałby pan wysłać mi list z informacją, Ŝe zamordował pan księcia. Bo przecieŜ tak właśnie było, prawda? Damiani nie odpowiedział. Sięgnął nerwowym gestem po róŜę z patery i zaczął obracać ją w palcach, jakby zastanawiał się nad czymś. Nagle odezwał się zdecydowanym tonem. - śebyśmy się dobrze zrozumieli, księŜno - odezwał się suchym głosem, jakiego uŜywa notariusz w stosunku do swojego klienta. - Znalazła się pani tutaj, aby wypełnić kontrakt, ten sam, który podpisała pani, poślubiając księcia Corrada Sant'Anna. • O jakim kontrakcie pan mówi? Skoro ksiąŜę nie Ŝyje, jedyny kontrakt związany z moim małŜeństwem stał się tym samym niewaŜny! • Nie. Wydano panią za mąŜ w zamian za urodzenie dziecka, spadkobiercy nazwiska SanfAnna. • Straciłam to dziecko przez przypadek! - krzyknęła Marianna, całkowicie wytrącona z równowagi, gdyŜ wspomnienia te były dla niej wyjątkowo bolesne. • Nie zamierzam wcale negować, Ŝe stało się to przez przypadek, ani insynuować, Ŝe była w tym najmniejsza choćby wina z pani strony... Cała Europa była świadkiem dramatycznego balu w ambasadzie austriackiej. Co się jednak tyczy samego potomka SanfAnna, to pani zobowiązania są wciąŜ aktualne. Musi pani wydać na świat dziecko, które przedłuŜy ród SanfAnna. • Nie przyszło to panu do głowy przed zamordowaniem księcia Sant'Anna? • Nie, ksiąŜę nie ma tu nic do rzeczy! Co więcej, oboje wiemy, Ŝe przydatność księcia w tym względzie była Ŝadna, czego najlepszym dowodem jest pani małŜeństwo. JeŜeli

o mnie chodzi, nie mogę oficjalnie uŜywać tego nazwiska, które jednak przysługuje mi prawnie. Potrzebuję więc spadkobiercy Sant'Anna... Cynizm i obojętność, z jaką Matteo mówił o zamordowaniu swojego chlebodawcy, wstrząsnęły Marianną. Postanowiła udać, Ŝe nie zrozumiała jego wypowiedzi. - Zapomina pan o drobnym szczególe. Ojcem dziecka był cesarz... Zamierza więc pan porwać Jego Wysokość i przyprowadzić go do mnie związanego? Damiani pokręcił głową i podszedł do Marianny, która natychmiast zrobiła krok do tyłu. • Nie. Sądzę, Ŝe powinniśmy zrezygnować z tej „cesarskiej krwi", która tak bardzo zawróciła w głowie księciu. Nam wystarczy krew rodzinna. Będę mógł wychowywać dziecko zgodnie z własnymi upodobaniami i zarządzać jego dobrami przez długie lata... Przede wszystkim, będę kochał to dziecko, poniewaŜ będzie moje! • Co?! • Proszę nie udawać zdziwienia, zrozumiała pani doskonale. Przed chwilą nazwała mnie pani nędznikiem, madame, ale zniewagi tego typu nie podwaŜają w Ŝaden sposób mojego pochodzenia. Jeśli nawet ma pani kaprys, by podać je w wątpliwość, nie zmienia to faktu, Ŝe jestem synem starego księcia i stryjem tego niedorzecznego szaleńca, którego pani poślubiła. Jest pani w mojej mocy, wyłącznie w mojej, księŜno, i będzie miała dziecko za moją przyczyną!.. Oburzona w najwyŜszym stopniu taką bezczelnością Marianna potrzebowała paru ładnych chwil na odzyskanie mowy. Niesłusznie oceniła przed chwilą Damianiego, był niczym więcej jak tylko niebezpiecznym szaleńcem! Wystarczyło spojrzeć, jak zaplatał i rozplatał swoje grube palce, oblizując jednocześnie usta jak kot. Był maniakiem, gotowym popełnić kaŜde przestępstwo, byle tylko zaspokoić swoją dumę i wygórowane ambicje, nie wspominając juŜ o popędzie... Zdała sobie sprawę ze swojej potwornej bezsilności wobec męŜczyzny, mającego z całą pewnością wspólników w tym przeraŜająco cichym domu, chociaŜby tego wstrętnego Giuseppe... Jego władza nad nią była zupełna, mógł nawet uŜyć siły wobec niej, gdyby tylko zechciał. Jedyną jej szansą była próba onieśmielenia go. - Jeśli zastanowiłby się pan przez sekundę, doszedłby pan łatwo do wniosku, Ŝe pański projekt jest pozbawiony sensu. Przybyłam do Włoch pod specjalną ochroną cesarza w celu, którego nie zamierzam panu zdradzić. I ręczę panu, Ŝe mnie juŜ szukają i niepokoją się o mnie. Naprawdę pan uwaŜa, Ŝe pogodzą się z moim kilkumiesięcznym zniknięciem, po którym nastąpią narodziny nie wiadomo czyjego dziecka? Widać, Ŝe nie zna pan cesarza! Na pańskim miejscu dobrze zastanowiłabym się, zanim przysporzyłabym sobie kłopotów na taką skalę! • W pełni doceniam władzę Napoleona! Sprawy potoczą się znacznie prościej, niŜ to sobie pani wyobraŜa. Cesarz

wkrótce otrzyma list od księcia Sant'Anna z gorącymi podziękowaniami za oddanie mu ukochanej Ŝony i informujący o wspólnym wyjeździe do jednej z odległych posiadłości, aby spędzić tam wielokrotnie odkładany miodowy miesiąc. • I sądzi pan, Ŝe to mu wystarczy? Zna doskonale wszystkie okoliczności mojego dziwnego małŜeństwa. MoŜe być pan pewny, Ŝe wyda rozkaz dokładnego przeszukania wspomnianego miejsca i sprawdzenia wiarygodności listu. Nie łudził się zanadto, Ŝe mnie tu dobrze potraktują... • Być moŜe, ale będzie zmuszony zadowolić się tym, co usłyszy... tym bardziej Ŝe otrzyma entuzjastyczny list, w którym opisze pani swoje szczęście i będzie prosiła o przebaczenie. W koszt całej operacji wkalkulowałem równieŜ opłatę za usługi zręcznego fałszerza! W Wenecji aŜ się roi od artystów przymierających głodem! Cesarz wszystko zrozumie, proszę mi wierzyć. Pani uroda moŜe wytłumaczyć największe szaleństwa, nawet to, co robię w tej chwili. Najprostszym rozwiązaniem byłoby zabić panią, a potem, za parę miesięcy, postarać się o dziecko, którego narodziny spowodowałyby śmierć jego matki. Przy odrobinie dobrej reŜyserii całość mogłaby się powieść doskonale. Jednak od dnia, w którym ten głupiec kardynał przyprowadził panią do pałacu, pragnę pani, jak nigdy dotąd nikogo nie pragnąłem. Tamtego wieczoru, pamięta pani, siedziałem schowany w łazience i podglądałem panią, gdy zdejmowała pani ubranie. Pani ciało nie ma Ŝadnych tajemnic dla moich oczu, ale moje dłonie nie poznały jeszcze wszystkich jego krągłości. Od chwili pani wyjazdu Ŝyłem jedynie nadzieją porwania pani... Chcę mieć dziecko z pani pięknego ciała... Warto zaryzykować, prawda, nawet jeśli to nie spodoba się cesarzowi. Zanim panią znajdzie, jeśli w ogóle to mu się uda, będzie pani do mnie naleŜała tysiąc razy i nasze dziecko na moich oczach będzie rosło w pani ciele... Będę najszczęśliwszym z ludzi!.. Zaczął powoli zbliŜać się do niej. Jego drŜące dłonie, obwieszone biŜuterią, wyciągały się w stronę szczupłej postaci Marianny. PrzeraŜona samą tylko moŜliwością dotknięcia go, zaczęła desperacko szukać wyjścia, cofając się w stronę zaciemnionej części sali. Niestety, nie było innych drzwi poza tymi, przez które weszła... Usiłowała więc do nich dotrzeć. Istniała nikła szansa, Ŝe nie były zamknięte na klucz i Ŝe będzie mogła uciec, pod warunkiem Ŝe zrobi to szybko. Damiani jednak odgadł jej myśli. Wybuchnął gromkim śmiechem. • Drzwi? Otwierają się tylko i wyłącznie na mój rozkaz! Radzę pani zrezygnować! Mogłaby sobie pani niepotrzebnie połamać śliczne paluszki, a byłoby szkoda!.. I cóŜ, moja ty piękna Marianno, gdzie pani logika i zmysł realizmu? Czy nie rozsądniej jest zaakceptować to, czego i tak nie moŜna uniknąć, zwłaszcza jeśli wszystko jest do wygrania? Kto powiedział, Ŝe oddając się w moje ręce nie uczyni pani ze mnie najbardziej posłusznego niewolnika?.. Tak jak uczyniła to Lucinda? Znam miłość wraz z jej największymi sekretami. To właśnie Lucinda odkryła je przede mną. Nie szczęście jest

waŜne, lecz rozkosz... • Niech pan się nie zbliŜa i proszę mnie nie dotykać! Odczuwała paniczny strach przed Damianim, który całkowicie stracił panowanie nad sobą. Niczego nie słyszał i niczego nie rozumiał. Szedł przed siebie z nieprzytomnie błyszczącymi oczami, jak przeraŜający, niebezpieczny automat. Marianna, uciekając przed nim, schowała się za stołem. Jej wzrok zatrzymał się na cięŜkiej, złotej solniczce, stojącej tuŜ obok patery. Było to prawdziwe dzieło sztuki przedstawiające dwie nimfy oplatające greckiego boŜka Pana. Ta śliczna statuetka powstała w dłoniach Benvenuta Celliniego, czego Marianna nie była w stanie teraz zauwaŜyć. Doceniła tylko jedną właściwość przedmiotu - jego cięŜar. Chwyciła go energicznie i rzuciła w stronę napastnika. Damiani odskoczył w bok i solniczka przeleciała tuŜ obok jego ucha, roztrzaskując się na czarnych marmurowych płytkach. Cios był chybiony, lecz Marianna nie dała przeciwnikowi czasu do namysłu i złapała oburącz jeden z cięŜkich świeczników, nie zwaŜając na gorący wosk parzący jej ręce. - Jeśli zbliŜy się pan choćby na krok, zabiję pana! wycedziła przez zaciśnięte zęby. Zatrzymał się bez większego sprzeciwu, ale nie przez ostroŜność. Jego łakomy uśmiech i drŜące nozdrza nie wskazywały, aby się bał. Wprost przeciwnie, wydawało się, Ŝe smakował tę chwilę z wyraźną przyjemnością, jakby zwiastowała rychłe nadejście momentu intensywnej rozkoszy. Nie odezwał się jednak ani słowem. Uniósł ramiona, odsłaniając duŜe, złote bransolety, godne księcia z epoki Karola Wielkiego, i klasnął trzy razy w dłonie. Marianna stała cały czas osłupiała, ze świecznikiem wzniesionym nad głową, gotowa do ataku. Ciąg dalszy nastąpił szybko. Wyrwano jej z rąk świecznik, a potem coś czarnego i duszącego spadło jej na głowę. Jednocześnie obezwładniła ją czyjaś silna ręka. Ktoś chwycił ją za ramiona i kostki i poniósł jak pakunek. Mimo Ŝe droga w górę i w dół schodów była bardzo krótka, Mariannie wydawało się, Ŝe trwała całą wieczność. Materiał, którym była owinięta, wydzielał ostrą woń kadzidła i jaśminu, zmieszanych z jakimś nie znanym jej silnym zapachem. Starała się go nie wdychać i wyswobodzić się z krępujących więzów, ale osoby, które ją niosły, były wyjątkowo silne i udało się jej tylko nieznacznie rozluźnić pętle na kostkach. Poczuła, Ŝe wniesiono ją na ostatnie stopnie. Zaskrzypiały otwierane drzwi. W końcu została połoŜona na miękkich, puszystych poduszkach i w tym samym momencie ujrzała światło. Całe szczęście zresztą, gdyŜ tkanina zasłaniająca jej oczy była wyjątkowo gęsta i cięŜka, i ledwo przepuszczała odrobinę powietrza. Zrobiła parę głębszych oddechów i unosząc się na łokciach, rozejrzała uwaŜnie wokół. To, co zobaczyła, było tak niezwykłe, Ŝe przez dłuŜszą chwilę zastanawiała się, czy nie śni. Stały przed nią trzy kobiety, jakich nigdy dotąd nie widziała.

Bardzo wysokie, ubrane w identyczne stroje z ciemnoniebieskiej tkaniny w srebrne paski, pod którymi brzęczała cicho cięŜka biŜuteria. Wszystkie były czarne jak heban i niewiarygodnie wprost podobne jedna do drugiej. Jedna z nich odłączyła się od grupy, przemknęła niczym duch w stronę otwartych drzwi i zniknęła. Jej bose nogi stąpały bezszelestnie po podłodze wykładanej czarnym marmurem i gdyby nie cichutki brzęk srebrnych bransolet, towarzyszący kaŜdemu jej ruchowi, moŜna by pomyśleć, Ŝe była jakąś nieziemską zjawą. Tymczasem dwie pozostałe, nie zwracając uwagi na Mariannę, zaczęły zapalać ogromne Ŝółte świece. Były one osadzone na wysokich, Ŝelaznych kandelabrach, ustawionych na podłodze. Powoli w złotym drgającym świetle zaczęły pojawiać się przedmioty i zarys pokoju. Marianna znajdowała się w przestronnej komnacie, urządzonej z przytłaczającym przepychem. Atmosfera w niej panująca była nieprzyjemna i budziła lęk. Na ścianach zawieszone były gobeliny przetykane złotem, przedstawiające sceny okrutnych rzezi. Meble, składające się z potęŜnego, dębowego kufra i hebanowych krzeseł, obitych czerwonym aksamitem, miały w sobie coś ze średniowiecznej surowości. Z belki stropowej zwisała cięŜka lampa z pozłacanego brązu i czerwonego kryształu, ale nie dawała Ŝadnego światła. Ogromne łoŜe z baldachimem, na którym spoczywała Marianna, śmiało mogło pomieścić całą rodzinę. Osłonięte było cięŜkimi kotarami z czarnego aksamitu, podbitego czerwoną taftą, do których dobrana była pikowana kapa, wyszywana złotą nitką. Dół kotar ginął w futrze z brązowych niedźwiedzi, wyścielającym dwa schodki, słuŜące jako cokół dla ustawionego na nich łoŜa. Całość kojarzyła się z ołtarzem, wzniesionym na cześć strasznego, demonicznego bóstwa. Chcąc zatrzeć to niemiłe wraŜenie, Marianna odezwała się. - Kim jesteście? - spytała. - I dlaczego przyniosłyście mnie tutaj? Głos, jakby nie jej własny, wydawał się dochodzić z bardzo daleka i ledwo wydostawał się z krtani. Zupełnie jak w koszmarnym śnie. Nic nie wskazywało zresztą na to, Ŝeby któraś z dwóch Murzynek cokolwiek usłyszała. Paliły się juŜ wszystkie świece i wyglądały jak ogniste bukiety, odbijające się w czarnych płytkach marmurowej posadzki. Jej lśniąca, idealnie gładka tafla przypominała jezioro oświetlone blaskiem księŜyca. Drugi świecznik, ustawiony na kufrze, równieŜ został juŜ zapalony. Po chwili wróciła trzecia kobieta, niosąc przed sobą wypełnioną po brzegi tacę, którą połoŜyła takŜe na kufrze. Kiedy podeszła do łóŜka wraz ze swoimi towarzyszkami, Marianna zauwaŜyła, Ŝe podobieństwo trzech kobiet jest bardzo powierzchowne i ogranicza się jedynie do sylwetki, wzrostu i ubioru. Ostatnia z nich była zdecydowanie najładniejsza. Negroidalne rysy jej twarzy były znacznie subtelniej-

sze i łagodniejsze niŜ pozostałych dziewcząt. Zimne oczy o niebieskawej rogówce miały doskonały kształt zgrabnych migdałków, a wspaniały profil, mimo niemal zwierzęcej zmysłowości wydatnych ust, mógł śmiało naleŜeć do jednej z faraońskich córek. Emanował teŜ z niej prawdziwie królewski, dumny powab oraz wzgardliwe poczucie wyŜszości. W świetle ponurych świec tworzyła wespół ze swoimi towarzyszkami niezwykłe trio, któremu bez Ŝadnych wątpliwości przewodziła właśnie ona. Dwie pozostałe kobiety wykonywały tylko jej rozkazy. Na jej skinienie Marianna została ponownie chwycona za ręce i postawiona na nogi. Piękna Murzynka podeszła do niej i nie przejmując się wcale rozpaczliwym sprzeciwem, zaczęła ściągać z niej pogniecioną suknię i bieliznę. Jej dwie pomocnice, obdarzone nadludzkimi siłami, przetransportowały Mariannę na stołek, umieszczony w środku wydrąŜonego w podłodze basenu. WyposaŜona w gąbkę i pachnące mydło, Murzynka przystąpiła do ablucji, nie odzywając się przy tym ani słowem. Wszelkie próby ze strony Marianny przerwania tej upartej ciszy okazały się całkowicie bezskuteczne. Pomyślała sobie, Ŝe kobiety muszą być nieme, podobnie jak Jacopo, i postanowiła na tym poprzestać. PodróŜ bardzo ją zmęczyła. Czuła się wyczerpana i brudna. Kąpiel okazała się więc bardzo poŜyteczna. Marianna poczuła się znacznie lepiej, gdy delikatne dłonie kobiety zaczęły nacierać jej ciało wonnymi olejkami, po których znuŜenie całkowicie zniknęło. Kolejnym zabiegiem było szczotkowanie jej rozplecionych włosów. Po zakończeniu toalety Marianna została przeniesiona ponownie na powleczone czerwonym jedwabiem łóŜko. Jedna z kobiet przysunęła jej tacę. Następnie wszystkie trzy stanęły w rządku przed Marianną, skłoniły się i gęsiego poszły w kierunku wyjścia. Gdy ostatnia z nich zniknęła w drzwiach, osłupiała Marianna stwierdziła, Ŝe dziewczęta zabrały ubranie. Jedynym jej okryciem były długie włosy oraz zaścielające łóŜko tkaniny. Intencja, w jakiej Murzynki zostawiły Mariannę całkowicie nagą, nie była trudna do odgadnięcia. Gwałtowny przypływ gniewu okazał się znacznie silniejszy niŜ przyjemne poczucie rozluźnienia, które dała jej kąpiel. Przygotowano ją, aby zaspokoiła pragnienia męŜczyzny uwaŜającego się za jej pana i władcę, tak samo jak dawno temu poświęcano dziewice lub białe jałówki barbarzyńskim boŜkom. Brakowało jej tylko kwietnego wianka na głowie!.. Te trzy czarne kobiety musiały być niewolnicami Damianiego, kupionymi w którejś z afrykańskich faktorii. Łatwo teŜ było się domyślić, jaką rolę odgrywała najpiękniejsza z nich u boku Mattea. Pomimo całej słodyczy jej gestów, którymi starała się otoczyć nowo przybyłą, z jej oczu wyglądała nienawiść. Musiała widzieć w Mariannie groźną rywalkę i kandydatkę na nową faworytę.

Ta myśl wywołała na twarzy księŜnej rumieniec wstydu i oburzenia. Natychmiast teŜ owinęła się tak dokładnie czerwonym prześcieradłem, Ŝe przypominała zabalsamowaną mumię. Poczuła się dzięki temu znacznie pewniej i lepiej. Jak moŜe bowiem zachować godność nagi człowiek, którego ciało wystawione jest na widok publiczny jak niewolnik na sprzedaŜ? Obeszła dookoła cały pokój, szukając jakiegoś wyjścia lub choćby szpary, dzięki której mogłaby odzyskać wolność. Jednak oprócz niskich, prawdziwie więziennych drzwi, umieszczonych w ścianie o grubości metra, były tylko dwa wąskie okna z małymi kolumienkami, wychodzące na ślepe podwórko. Z zewnątrz zabezpieczone były kratami. Tą drogą ucieczka się nie uda, chyba Ŝe wyrwałaby jakimś sposobem kraty i zaryzykowała niebezpieczny skok na bruk. Ale z podwórza w kształcie studni prawdopodobnie nie było wyjścia. Dochodził stamtąd nieprzyjemny odór wilgoci i pleśni. Była jednak pewna, Ŝe gdzieś na dole musi być jakieś przejście, drzwi czy okno. Widziała przecieŜ w korytarzu liść, unoszony prądem powietrza. Niestety, była to tylko hipoteza, a poza tym... jak mogłaby uciekać bez ubrania, i w dodatku przeprawiać się przez kanał? Trudno byłoby jej płynąć spętanej prześcieradłem, a z drugiej strony nie mogła sobie wyobrazić, Ŝe wyłoni się z wód kanału niczym Wenus i będzie szukała schronienia w mieście w tak skąpym stroju! A zatem zabranie rzeczy osobistych miało podwójny cel. Przygotowanie jej dla Damianiego i uniemoŜliwienie jakiejkolwiek ucieczki. Zbita z tropu i zniechęcona, usiadła z cięŜkim sercem na brzegu łóŜka, usiłując pozbierać myśli i zapanować nad strachem. Nie było to łatwe!.. Jej wzrok zatrzymał się wówczas na tacy, którą dla niej przyniesiono. Odruchowo podniosła pokrywkę z pozłacanego srebra, pod którą czekały dwa dania, ułoŜone na koronkowej serwetce, a obok przyrumieniony chleb i wino w karafce. Butelka wykonana była z wielobarwnego szkła z Murano i miała smukłą, wdzięczną linię. Spod pokrywki wydostawał się wyjątkowo kuszący zapach. Był to rodzaj ragóut o tak intensywnej woni, Ŝe nozdrza Marianny aŜ zadrŜały. Poczuła nagle ssący głód i chwyciwszy złotą łyŜkę, zanurzyła ją z apetytem w smakowicie wyglądającym sosie o kolorze karmelu. W tym samym momencie jednak, przyszło jej do głowy, Ŝe to wspaniałe, wonne danie o egzotycznym wyglądzie moŜe zawierać narkotyki, dzięki którym wpadnie w ręce wroga jak mucha w pajęczą sieć. Strach był znacznie silniejszy od głodu. Marianna odłoŜyła łyŜkę i podniosła drugą pokrywkę. Drugie danie składało się z ryŜu, doprawionego tak niezwykłym sosem, Ŝe jego równieŜ postanowiła nie jeść. Bardzo obawiała się chwili, kiedy powali ją silne zmęczenie i zmusi do snu. Byłoby więc mało rozsądne z jej strony,

gdyby świadomie zwiększyła i tak juŜ istniejące powaŜne zagroŜenie. Westchnąwszy z cicha, wzięła do ust kawałek chleba, który wydał się jej całkowicie niewinny, lecz absolutnie nie wystarczał do zaspokojenia głodu. Wino, po dokładnym przeanalizowaniu, zostało przez Mariannę odrzucone. Zawinięta w czerwone prześcieradło, wstała z łóŜka i poszła napić się wody ze srebrnego dzbana, z którego przed chwilą korzystała Murzynka, w trakcie toalety. Woda była ciepła, z nieprzyjemnym posmakiem szlamu, ale ugasiła trochę pragnienie, które stawało się coraz bardziej dokuczliwe. Przytłaczający wenecki upał, którego nie złagodził zapadający zmrok ani grube ściany pałacu, przenikał coraz bardziej do wnętrza komnat. Czerwony jedwab przyklejał się do skóry Marianny, która miałaby ochotę zrzucić go z siebie i wyciągnąć się naga na kamiennej podłodze, dającej przyjemny chłód jej stopom. Pamiętała jednak, Ŝe to prześcieradło było jej ostatnią moŜliwością obrony, ostatnim szańcem, więc z ogromną niechęcią postanowiła wrócić do wspaniałego łoŜa, mimo Ŝe budziło w niej lęk na równi z przyniesionymi potrawami. Ledwo zdąŜyła się połoŜyć, gdy pojawiła się piękna Murzynka i podeszła do łóŜka kocim krokiem ledwo okiełznanego, dzikiego zwierza. Marianna w odruchu obronnym zaszyła się jeszcze bardziej w prześcieradła i zwinęła w kłębek. Murzynka, nieczuła wobec tego gestu, który mógł oznaczać zarówno strach, jak i wstręt, podniosła obydwie pokrywki i spojrzała ironicznym wzrokiem spod pomalowanych na niebiesko powiek. Następnie wzięła łyŜkę i zaczęła jeść z takim spokojem, jakby była zupełnie sama. W parę chwil obydwa półmiski wraz z karafką zostały całkowicie opróŜnione. Marianna nie mogła zaprzeczyć, Ŝe ta niema argumentacja była nieskończenie bardziej upokarzająca od litanii wymówek, gdyŜ była w niej drwina i pogarda. Dziewczyna wydawała się szczerze zadowolona, Ŝe moŜe zademonstrować, jak bardzo ostroŜność Marianny graniczyła z tchórzostwem. Dotknięta do Ŝywego i zdecydowana zakończyć temat jedzenia, Marianna odezwała się oschle: - Nie smakują mi te orientalne potrawy. Przynieście mi owoce! Ku jej wielkiemu zdziwieniu Murzynka skinęła aprobująco głową i klasnęła w dłonie. Kiedy pojawiła się jedna z jej towarzyszek, odezwała się do niej w niezrozumiałym, gardłowym narzeczu. Monotonny, pozbawiony intonacji głos miał dziwne, niskie brzmienie, harmonizujące z jej cokolwiek enigmatyczną postacią. Jedno było pewne. Jeśli nawet ta kobieta nie mówiła po włosku, to z pewnością świetnie go rozumiała, gdyŜ zamówione owoce pojawiły się po paru sekundach. Było teŜ całkowicie pewne, Ŝe nie jest niema. Ośmielona tak pozytywnym wynikiem próby, Marianna wzięła brzoskwinię i zupełnie naturalnym tonem zaŜądała

oddania jej rzeczy lub przynajmniej przyniesienia nocnej koszuli. Tym razem jednak urodziwa Murzynka pokręciła przecząco głową. • Nie - powiedziała dobitnie. - Mój pan nie pozwala! • Pan? - Ŝachnęła się Marianna. - Ten człowiek nie jest tutaj Ŝadnym panem. Jest moim sługą i nic, co znajduje się w tym pałacu, naleŜącym do mojego męŜa, nie jest jego własnością. • Ja jestem jego własnością! Zdanie zostało powiedziane z pozornym spokojem, ale czuło się w nim wibrującą namiętność. Marianna nie zdziwiła się. Od chwili gdy ujrzała murzyńską piękność, wyczuła, Ŝe łączą ją z Damianim intymne więzi. Była jego niewolnicą i panią równocześnie. Zaspokajała jego Ŝądzę i miała nad nim władzę dzięki swojej zmysłowej urodzie. Jak inaczej moŜna było wytłumaczyć obecność w weneckim pałacu tego tajemniczego trio? Marianna nie zdąŜyła zadać pytania, które cisnęło jej się na usta, gdy otworzyły się drzwi i pojawił się w nich Matteo Damiani, w tej samej co przed chwilą dalmatyńskiej pozłacanej tunice, lecz kompletnie pijany. Zaczai iść niepewnym krokiem po lśniących kafelkach, trzymając przed sobą wyciągniętą rękę, którą desperacko szukał oparcia. Chwycił się jednej z kolumienek łóŜka i przylgnął do niej ze wszystkich sił, jakie mu jeszcze zostały. Marianna zauwaŜyła ze wstrętem zbliŜającą się do niej twarz o kolorze winnych fusów. Niegdyś szlachetne rysy zniknęły wśród warstw tłuszczu. Jasne, zuchwałe, niemalŜe zawzięte dawniej oczy były teraz spłowiałe, niespokojne i przekrwione. Damiani dyszał cięŜko, jakby dopiero co zakończył maratoński bieg, a jego cierpki oddech przyprawiał Mariannę o mdłości. Z trudem wymamrotał: - No, jak tam... moje piękne? JuŜ zawarłyście... znajomość? Pełna niesmaku, przeraŜona i osłupiała Marianna na próŜno usiłowała zrozumieć, w jaki sposób ten człowiek, zawsze dziwny i niepokojący, lecz, jak się zdawało, obdarzony dumą i poczuciem własnej godności, ten wcielony diabeł, którego Eleonora ukazała w swojej opowieści jako uosobienie zła, mógł stoczyć się do tego, czym był w tej chwili: wytrawioną w alkoholu górą tłuszczu. CzyŜby duch nieszczęśliwego i zbyt łatwowiernego pana, zamordowanego jego ręką, prześladował niewdzięcznego sługę? Zakładając oczywiście, Ŝe Matteo Damiani mógł mieć wyrzuty sumienia... Tymczasem całym cięŜarem opadł na łóŜko i zaczął szarpać prześcieradło z czerwonego jedwabiu, pod którym usiłowała schronić się Marianna. • Zdejmij to z niej, Isztar!.. Jest tak gorąco! Czy nie mówiłem ci, Ŝe nie chcę, aby miała cokolwiek na sobie! Jest... jest niewolnicą, a... przecieŜ niewolnicy są... nadzy w tym twoim przeklętym kraju! Zwierzęta teŜ! Ona jest tylko piękną, rasową klaczą, z której będę miał... ksiąŜęcego źrebaka...

tak, właśnie tego mi trzeba! • Jesteś pijany! - krzyknęła ze złością Murzynka. - Jeśli będziesz w dalszym ciągu tak pił, to nigdy nie będziesz miał Ŝadnego ksiąŜęcego źrebaka. Chyba, Ŝe zrobi to za ciebie ktoś inny! Spójrz na siebie! Nie jesteś juŜ nawet zdolny do miłości! Damiani zarechotał pijackim śmiechem, który zamienił się w czkawkę. - Podaj mi więc narkotyk, moja droga Isztar! Dzięki niemu będę silny... silniejszy od byka! Idź i przynieś mi ten napój, po którym krew zawrze mi w Ŝyłach... No, no, idź, piękna czarownico! I spraw, aby ona równieŜ się napiła... niech mruczy z rozkoszy jak kotka! Ale pomóŜ mi, do diabła, ściągnąć to z niej! Sam widok jej ciała przywróci mi wszystkie siły! Śniłem o tej chwili od wielu nocy! Jego niezręczne dłonie zaczęły przesuwać się po ciele Marianny, starając się nie ominąć Ŝadnego szczegółu. Osłupiała z przeraŜenia i bliska torsji Marianna usiłowała ze wszystkich sił obronić się przed tym wstrętnym pijakiem. Paniczny strach dodał jej nadspodziewanych sił. Nagłym szarpnięciem wyrwała prześcieradło z rąk oprawcy, ześlizgnęła się z łóŜka i przebiegła pokój, starając się jak najszczelniej owinąć tkaniną. Tak jak przed momentem chwyciła oburącz Ŝelazny świecznik stojący na kufrze. Parzące krople spadły na jej nagie ramiona, ale strach i dzika wściekłość, przysparzające jej energii, sprawiły, Ŝe nie czuła bólu. W płomieniu świec jej zielone oczy błyszczały jak u czającej się pantery. - Zabiję kaŜdego, kto się do mnie zbliŜy! - zasyczała jak wąŜ przez zaciśnięte zęby. Isztar, przypatrująca się jej z zaciekawieniem, wzruszyła ramionami. • Po co na próŜno marnujesz siły? Tej nocy cię nie tknie. Nie ma pełni księŜyca i gwiazdy są nieprzychylne. Ty nie mogłabyś począć, a on, jak sama widzisz, nie jest do niczego zdolny! • Nie chcę, Ŝeby mnie dotykał, ani tej nocy, ani Ŝadnej innej! Ciemna twarz Isztar zaostrzyła się i przybrała zacięty wyraz, na podobieństwo hebanowego posągu. • Jesteś tu po to, Ŝeby urodzić dziecko - powiedziała twardo - i urodzisz je! Przypomnij sobie, co ci powiedziałam. NaleŜę do niego i pomogę mu, gdy nadejdzie czas... • Jak moŜesz naleŜeć do kogoś takiego jak on?! - krzyknęła Marianna. - Przyjrzyj mu się! Jest prostacki, odraŜający, tłusta masa utopiona w winie. Rzeczywiście, Damiani, jakby sprawa zupełnie go nie dotyczyła, leŜał na łóŜku, na zwiniętym prześcieradle, z trudem łapał oddech i majaczył do tego stopnia, pogrąŜony w swoich pijackich wizjach, Ŝe Marianna częściowo odzyskała utraconą nadzieję. Ten człowiek uwielbiał alkohol i wszelkie wysiłki Isztar zmierzające do wyleczenia go z nałogu musiały spełznąć na niczym. Upłynie, być moŜe, wiele

czasu, zanim gwiazdy staną się „przychylne". Pozwoli to Mariannie zorganizować ucieczkę z tego domu wariatów, nawet za cenę przepłynięcia wpław kanału i pojawienia się w skąpym ubraniu w samym środku Wenecji o dwunastej w południe. Z pewnością zostanie z miejsca aresztowana, ale wyrwie się z tego koszmaru. Jej ręce zaczęły drŜeć pod wpływem cięŜaru świecznika. OstroŜnie odstawiła go na miejsce. Siły zaczęły ją opuszczać, ale czy naprawdę ich potrzebowała? Isztar chwyciła Mattea wpół i bez najmniejszego wysiłku zarzuciła go sobie na ramię jak worek mąki, po czym skierowała się w stronę drzwi. • PołóŜ się! - odezwała się lekcewaŜąco do Marianny. MoŜesz spać spokojnie tej nocy. • A w pozostałe noce? • Sama zobaczysz! W kaŜdym razie nie wyobraŜaj sobie, Ŝe w przyszłości będzie pił tyle alkoholu, bo mu na to nie pozwolę. Powiedzmy, Ŝe tej nocy trochę za bardzo chciał uczcić twoje przybycie! Czekał na ciebie juŜ od dawna! Dobranoc! Dziwna czarna dziewczyna zniknęła wraz ze swym cięŜarem, a Marianna została z perspektywą spędzenia długich godzin w samotności. Nie opuszczało jej ani na moment ogólne wraŜenie koszmaru. Jej umysł był zmęczony, wydarzenia coraz trudniej układały się w logiczną całość, a wiadomość o śmierci męŜa ciągle do niej nie docierała. Pomimo nieznośnego gorąca poczuła, Ŝe drŜy z emocji. Była teŜ najzupełniej pewna, Ŝe przy całym zmęczeniu nie zmruŜy oka tej nocy ani na chwilę. Pragnęła jedynie uciec, i to jak najprędzej! Idiotyczny i odpychający incydent, który miał miejsce przed chwilą, pogrąŜył ją w pewien rodzaj odrętwienia, z którego mógł ją wyrwać tylko i wyłącznie zwierzęcy instynkt samozachowawczy, dzięki któremu chwyciła świecznik. Musiała rozproszyć tę śmiertelną mgłę, uwolnić umysł od paraliŜującego strachu, zapanować w pełni nad skołatanymi nerwami. PrzecieŜ nie po raz pierwszy była więziona i - jak do tej pory - zawsze udawało jej się uciec, nawet w bardzo trudnych sytuacjach. Dlaczego więc tym razem szczęście i odwaga miałyby ją opuścić? Człowiek, który ją więził, był półszaleńcem, a jej straŜniczki prawie dzikie. Inteligencja i cierpliwość przyjdą jej z pomocą w tej opresji. Te myśli uspokoiły ją trochę. Obmyła twarz wodą, Ŝeby w pełni odzyskać panowanie nad sobą, napiła się parę łyków i zjadła owoc, którego świeŜość orzeźwiła ją. Następnie przedarła prześcieradło na pół, Ŝeby jej było wygodniej poruszać się i owinęła się dokładnie jego połową. Świadomość, Ŝe jest prawie ubrana, dawała częściowe poczucie bezpieczeństwa. W ten sposób wyekwipowana rozpoczęła ponowną, niezwykle szczegółową lustrację pokoju. Spędziła długie minuty przed drzwiami, analizując skomplikowany system zamków, i doszła do smutnego wniosku, Ŝe drzwi nie moŜna otworzyć bez klucza, chyba Ŝe miałoby się do dyspozycji armatę. Ten posępny pokój był zabezpieczony jak kasa pancerna.

Marianna podeszła jeszcze raz do okien, aby przyjrzeć się kratom. Były mocne, ale nie gęste, a Marianna była szczupła. Gdyby udało jej się usunąć tylko jeden pręt, mogłaby z powodzeniem prześlizgnąć się przez szparę i zejść na małe podwórko, przy uŜyciu prześcieradła. Stamtąd znajdzie drogę. Jak jednak wyrwać pręt? Czym? Cement wiąŜący pręt. w murze był stary i mógłby łatwo się pokruszyć pod uderzeniami jakiegoś twardego narzędzia. Cała trudność polegała jednak na znalezieniu takiego przedmiotu... Na tacy zostały co prawda sztućce, ale wykonane z pozłacanego srebra i nie mogły spełnić Ŝadnej poŜytecznej roli. Marianna, w którą wstąpił demon wolności, nie dała się tak łatwo zniechęcić. Musiała za wszelką cenę zdobyć kawałek Ŝelaza. Przeszukiwała więc uparcie wszystkie zakątki, meble i ściany w nadziei, Ŝe coś jej wpadnie w ręce. Upór został nagrodzony. ZauwaŜyła, Ŝe zamek wielkiego kufra jest ozdobiony starymi średniowiecznymi ornamentami z kutego Ŝelaza, o zaostrzonych końcach. Dotykając ich z nadzieją, lecz ostroŜnie zarazem, krzyknęła nagle z radości. Jeden ze szpikulców, przymocowany zardzewiałymi gwoździami, trzymał się nieco słabiej. Istniała więc pewna szansa, Ŝe będzie go moŜna oderwać. DrŜąc z podniecenia, Marianna pobiegła po leŜącą na tacy serwetkę, Ŝeby nie pobrudzić sobie palców. Usiadła na podłodze obok kufra i zaczęła podwaŜać okucie, tak aby poruszyć gwoździe tkwiące w starym drewnie. Zadanie było trudniejsze, niŜby się mogło wydawać. Gwoździe siedziały głęboko, a drewno było solidne. Praca okazała się więc cięŜka i męcząca, a dający się we znaki upał równieŜ jej nie ułatwiał. Niemniej jednak zapał i mocne postanowienie doprowadzenia sprawy do zwycięskiego końca złagodziły wszelkie niedogodności i Marianna ledwo czuła ukłucia komarów, które krąŜyły nad jej głową, zwabione płomieniem świec. Kiedy w końcu upragnione okucie spadło do rąk Marianny, była juŜ ciemna noc, a księŜna zlana potem i wyczerpana. Spojrzała przez moment na cięŜki kawałek Ŝelaza i z trudem podnosząc się poszła obejrzeć umocowanie prętów. CięŜko westchnęła. Zadanie, które miała przed sobą, wymagało wielu godzin pracy i dzień z pewnością zaskoczyłby ją przed jej ukończeniem. Jakby potwierdzając jej przypuszczenia, wiszący zegar wybił czwartą. Było juŜ za późno. Tej nocy nie mogła zrobić nic więcej. Czuła się zresztą tak zmęczona i obolała przez długie siedzenie w kucki, Ŝe zejście po prześcieradle mogłoby się okazać niewykonalne. Rozsądek nakazywał poczekać do następnej nocy. Modliła się jedynie, aby dzień nie okazał się zgubny w skutkach. Na razie potrzebowała duŜej ilości snu, Ŝeby odzyskać utracone siły! Po powzięciu takiej decyzji Marianna odłoŜyła szpikulec na miejsce, wraz z przytrzymującymi gwoździami. Następnie, szepcząc gorącą modlitwę, połoŜyła się do łóŜka, przykryła kocami, gdyŜ z powodu porannej mgły zrobiło się

chłodno, i zasnęła jak kamień. Spała długo i obudziła się dopiero czując dotknięcie czyjejś ręki. Gdy otworzyła oczy, zobaczyła Isztar siedzącą na brzegu łóŜka, ubraną w szeroką, białą tunikę w czarne paski, z duŜymi złotymi kołami w uszach. - Słońce juŜ zachodzi - powiedziała - ale pozwoliłam ci spać, bo byłaś zmęczona. Nie miałaś zresztą nic innego do roboty. Teraz czas na kąpiel. Pozostałe dwie kobiety czekały juŜ na środku pokoju z tym samym arsenałem, który został uŜyty wczoraj. Zamiast jednak podnieść się, Marianna jeszcze głębiej schowała się pod kocami i zmierzyła Isztar wściekłym spojrzeniem. • Nie mam ochoty teraz wstawać. Jestem głodna! Kąpiel z powodzeniem moŜe poczekać. • Nie byłabym tego zdania! Za chwilę przyniesiemy ci posiłek. Jeśli w dalszym ciągu jesteś tak słaba, Ŝe nie moŜesz wstać, moje siostry mogą ci pomóc. Pod jej matowym głosem kryła się trochę drwiąca, lecz bezsporna groźba. Pamiętając, z jaką łatwością ta wysoka czarna kobieta zarzuciła sobie na ramię otyłego Mattea, Marianna doszła do wniosku, Ŝe opór jest z góry skazany na niepowodzenie. A zatem, nie chcąc bezproduktywnie pozbywać się sił, z których zamierzała później skorzystać, wstała z łóŜka i nie mówiąc ani słowa poddała się zabiegom tajemniczych słuŜących. Powtórzyły się te same czynności co poprzedniego dnia, ale ze zwiększoną dokładnością. Zamiast namaścić ją olejkiem, całe jej ciało skropiono cięŜkimi perfumami, które wywołały zamęt w jej głowie i spowodowały nudności. • Nie uŜywajcie tych perfum - zaprotestowała, widząc, Ŝe jedna z kobiet nalała sobie na rękę dodatkową porcję. Nie podobają mi się! • Nie ma to najmniejszego znaczenia - odpowiedziała spokojnie Isztar. - To zapach miłości. śaden męŜczyzna, nawet znajdujący się w stanie agonalnym, nie oprze się tej, która go uŜywa! Serce Marianny zamarło na moment. Zrozumiała, Ŝe właśnie tej nocy zostanie wydana na łaskę Damianiego. Wyglądało na to, Ŝe na jej nieszczęście gwiazdy były przychylne... W nagłym porywie złości i desperacji porwała się do ucieczki. Od razu jednak schwyciło ją sześć mocnych rąk i unieruchomiło. - Tylko spokojnie! - przykazała jej surowym tonem Isztar. - Zachowujesz się jak dziecko albo jak wariatka. Trzeba być jednym albo drugim, Ŝeby walczyć z tym, co nieuniknione! Niewykluczone, Ŝe była to prawda, ale Marianna nie mogła się pogodzić z myślą, Ŝe zostanie wydana temu odraŜającemu typowi, który jej poŜądał, i Ŝe przygotowują ją na to spotkanie zupełnie jak odaliskę na pierwszą noc z sułtanem. Do oczu napłynęły jej łzy bezsilnej wściekłości, gdy tymczasem juŜ po skończonej toalecie zaczęto ją ubierać w szeroką tunikę z czarnego muślinu, całkowicie przezroczystą, przety-

kaną tylko w niektórych miejscach srebrną nitką, tworzącą geometryczne kształty. W jej włosy, zaplecione w mnóstwo cienkich warkoczy przypominających czarne węŜe, Isztar wpięła srebrny diadem w kształcie Ŝmii o szmaragdowych oczach. Po skończonej toalecie Murzynka cofnęła się parę kroków, aby ocenić swoje dzieło. - Jesteś piękna! - skomentowała chłodno. - Królowa Kleopatra, a moŜe nawet sama bogini Izis nie była piękniejsza od ciebie! Mój pan będzie zadowolony! A teraz coś zjesz... Kleopatra? Izis?.. Marianna potrząsnęła głową, jakby chciała się obudzić ze złego snu. Skąd się tu wziął ten staroŜytny Egipt? Był przecieŜ początek dziewiętnastego wieku i znajdowała się w pałacu zamieszkanym przez zwykłych ludzi, którego strzegli francuscy Ŝołnierze! WszakŜe Napoleon panował w większej części Europy! Jak to moŜliwe, Ŝe stare bóstwa ośmielały się tu ukazywać? Poczuła nieprzyjemny powiew szaleństwa. Aby powrócić na ziemię, skosztowała dań, które jej przyniesiono, i napiła się trochę wina. Ale jedzenie nie miało smaku, a wino zapachu. Zupełnie, jakby jadła we śnie i nie dochodziły do niej Ŝadne realne bodźce... Właśnie miała ugryźć owoc, kiedy to się stało. Nagle pokój zaczął krąŜyć powoli wokół niej, następnie przechylił się, a przedmioty zaczęły odpływać od niej w jakąś nieokreśloną dal. Została wessana w nieskończenie długi tunel. Oddaliły się od niej dźwięki i wszelkie doznania... Zanim zabrała ją wielka, niebieskawa fala, wznosząca się nad nią, zdąŜyła jeszcze pomyśleć, Ŝe do potraw dodano narkotyki... Nie odczuła jednak z tego powodu ani strachu, ani złości. Jej lekkie ciało wyzwoliło się z ziemskich ograniczeń, w tym równieŜ z cierpienia, lęku, a nawet zwykłego wstrętu. Płynęło odpręŜone, cudownie zdematerializowane, w świecie mieniącym się od ciepłych barw. Wielokolorowy, tęczowy świat, jak iskrzące się szkło weneckie, magnetyzował Mariannę. Szła ku niemu, przyciągana przez połyskującą, ruchomą falę. Miała uczucie, jakby znajdowała się na statku... być moŜe właśnie na tym, o którym tak marzyła? Unosiły ją fale, a ona płynęła w stronę nieznanych wybrzeŜy, gdzie domy o niespotykanych kształtach błyszczały, jak z metalu, gdzie rośliny były niebieskie, a morze purpurowe. Statek o śpiewających Ŝaglach płynął na kolorowym, wschodnim dywanie, a morskie powietrze miało zapach kadzidła, które przy wdychaniu dawało Mariannie dziwną, niemal zwierzęcą radość, którą czuła we wszystkich komórkach swego ciała... Był to rodzaj szczęścia, odczuwanego kaŜdym nerwem, aŜ po same koniuszki palców. Czuła się tak, jakby niedawno się kochała, a jej zaspokojone ciało doszło do szczytu fizycznych doznań, bariery graniczącej z unicestwieniem. Rzeczywiście, był to rodzaj unicestwienia. Nagle wszystko się zmieniło i stało się czarne...

Bajeczny pejzaŜ zapadł się w ciemną noc, a słodki zapach zastąpił wilgotny chłód. Jednak stan szczęśliwości trwał nadal. Ciemność, po której poruszała się teraz, była przyjazna i nęcąca. Czuła ją wokół siebie jak otaczającą pieszczotę. Albowiem była to ciemność brudnego, lecz cudownego więzienia, w którym jedyny raz w swoim Ŝyciu oddała się Jasonowi. Czas uciekał. Marianna poczuła pod nagimi plecami chropowate deski, które stały się ich małŜeńskim łoŜem. Twardą szorstkość wynagradzały gorące pieszczoty kochanka. Czuła je, otaczały ją całą ognistą siecią, od której ciało rozpalało się, rozkwitało i otwierało jak kwiat w cieple szklarni. Marianna zamykała oczy ze wszystkich sił, starając się nawet nie oddychać, tak bardzo pragnęła zatrzymać w sobie tę niebiańską słodycz, która jednak była tylko wstępem do mającej dopiero nadejść najwyŜszej rozkoszy. Z jej gardła wydobywały się jęki i pomruki dzikiej radości i pełnego zadowolenia. Sen zmienił się jednak po raz kolejny, przybierając całkowicie absurdalną postać. Słyszała z bardzo daleka zbliŜające się dudnienie bębna. Uderzenia były początkowo powolne i posępne jak Ŝałobne dzwony. Stopniowo rytm stawał się coraz szybszy. Było to jakby bicie ogromnego serca, które traciło rozsądek i pulsowało coraz gwałtowniej i mocniej. Przez chwilę Mariannie zdawało się, Ŝe to bije serce Jasona. W miarę jednak jak dźwięki stawały się coraz wyraźniejsze, miłosna mgła rozpraszała się, a na jej miejsce zaczęło pojawiać się czerwone światło. Ze szczytów miłosnych marzeń spadła w sam środek koszmaru... Dzięki niezwykłemu rozdwojeniu jaźni mogła widzieć samą siebie, spowitą w czarne przezroczyste tkaniny, rzucające cienie na jej nagie ciało. LeŜała na kamiennym niewysokim stole, wyglądającym na rodzaj ołtarza, za którym wznosił się spiŜowy wąŜ w złotej koronie. Pomieszczenie było niemiłe. Był to grobowiec bez okien, o niskim sklepieniu, z którego lepkich, pokrytych pleśnią ścian sączyła się wilgoć. Paliły się w nim wielkie czarne gromnice, roztaczające wokół zielonkawe światło i rozsiewające ostry zapach. U stóp ołtarza siedziały dwie czarne kobiety w ciemnych szatach i trzymały na kolanach małe okrągłe bębenki, w które uderzały rytmicznie. Poruszały się wyłącznie ręce. Całe ich ciała były kompletnie nieruchome. Mruczały cicho pod nosem rodzaj dziwnej melopei bez słów. W jej rytm tańczyła Isztar... Była całkowicie naga, nie licząc wąskiej przepaski w kształcie złotego węŜa, owiniętej wokół bioder. Światło świec rzucało niebieskie refleksy na jej lśniącą skórę. Z przymkniętymi oczami, głową odrzuconą do tyłu i wzniesionymi ku górze rękami, eksponując piękny kształt cięŜkich i spiczastych piersi, krąŜyła wokół ołtarza i wokół własnej osi jak nakręcana zabawka, coraz szybciej i szybciej... W pewnej chwili błądząca i unosząca się w przestworzach świadomość Marianny, oderwana i jakby nieczuła wobec roz-

grywającej się sceny, powróciła do jej ciała. Wraz z nią powrócił strach i obawa. Marianna zrobiła wysiłek, Ŝeby podnieść się i spróbować uciec, ale nie mogła wykonać najmniejszego ruchu. Nie była przywiązana do stołu Ŝadną widoczną i namacalną liną. Po prostu jej głowa i członki odmówiły posłuszeństwa, jakby znajdowała się w stanie katalepsji... WraŜenie było tak nieprzyjemne, Ŝe chciała krzyczeć, ale Ŝaden dźwięk nie wydobył się z jej gardła. TuŜ koło niej krąŜyła Isztar w swym obłąkańczym tańcu. Po czarnej skórze spływał wąskimi struŜkami pot, a z rozgrzanego ciała unosił się intensywny, nieznośny zapach. Marianna nie miała nawet siły, Ŝeby odwrócić głowę. Wówczas z zaciemnionego miejsca wyłoniła się postać Mattea Damianiego. Od tej chwili jedynym Ŝyczeniem Marianny stała się jak najszybsza śmierć. ZbliŜał się powolnym krokiem, z nieprzytomnymi, nieruchomymi, szeroko otwartymi oczami, trzymając w dłoniach srebrny kielich, wypełniony jakąś kipiącą cieczą. Ubrany był w długą czarną szatę, bardzo podobną do tej, w której Marianna widziała go owej strasznej nocy w pałacu Sant'Anna. Obroniła wówczas Agatę przed satanistycznymi praktykami. Tym razem na jego tunice wiły się węŜe ze srebrnego i zielonego jedwabiu, a głębokie wycięcie odsłaniało tłusty, owłosiony tors, z wypukłymi jak u kobiety piersiami... Gdy tylko podszedł bliŜej, Isztar momentalnie przestała tańczyć. Dysząc rzuciła się na ziemię i zaczęła całować stopy Damianiego. Matteo, jakby niczego nie czując, szedł dalej przed siebie i odtrącił kobietę końcem czarnego buta. Podszedł do Marianny, wyciągnął rękę i chwyciwszy skrawek jej sukni zerwał ją z niej gwałtownym gestem. Następnie podniósł z podłogi niewielką tacę, połoŜył ją na brzuchu Marianny, a na niej postawił srebrny kielich. Opadł na kolana i oddał się odmawianiu tajemniczych litanii w jakimś nieznanym języku. Oniemiała ze strachu Marianna zdołała pojąć w głębi paraliŜującego letargu, w którym się znajdowała, Ŝe Damiani szykuje się do przeprowadzenia swych diabelskich rytuałów. Obserwowała je kiedyś w ruinach niewielkiej świątyni, ale tym razem była w samym środku czarnej magii. Jej ciało, jej własne ciało miało się stać świętokradczym ołtarzem... Isztar podniosła się. Była wspólnikiem Mattea w tej piekielnej ceremonii i śpiewała z nim psalmy w swoim niezrozumiałym języku. Kiedy jej mistrz pochwycił czarę i opróŜnił ją aŜ do ostatniej kropli, Isztar wydała dziki okrzyk, który przerodził się w jakieś nieludzkie zawodzenie. Z pewnością zwracała się z prośbą o opiekę do jakiegoś straszliwego bóstwa, najprawdopodobniej do węŜa o szmaragdowych oczach, w których lśnił złowieszczy ognik. Matteo zaczął drŜeć, jakby owładnęło nim jakieś święte szaleństwo. Jego rozszerzone źrenice obracały się, a na usta wystąpiła piana. Z piersi wydostawało się ciche rzęŜenie, przypominające

wulkan groŜący wybuchem... Isztar podała mu czarnego koguta, któremu Matteo odciął głowę jednym cięciem noŜa. Trysnęła krew i poplamiła nagie ciało leŜącej kobiety. W tym momencie przeraŜenie Marianny sięgnęło zenitu. Strach i obrzydzenie przełamały paraliŜujące odrętwienie wywołane przez narkotyki. Z jej zesztywniałego gardła wyrwał się dziki, wręcz nieludzki wrzask. Na szczęście w tej samej chwili straciła przytomność... Nie widziała więc, jak Matteo w dzikim szale zrzucił z siebie szaty i pochylił się nad nią z wyciągniętymi rękami. Nie czuła, jak opadł na jej czerwony od krwi brzuch całym cięŜarem i posiadł ją w szaleńczej furii... Przez cały czas znajdowała się w świecie bez barw i głosów, gdzie nic nie mogło jej dosięgnąć. Jak długo była nieprzytomna? Trudno dokładnie powiedzieć. Oprzytomniała w pełni dopiero wtedy, gdy ponownie znalazła się w swoim ogromnym łoŜu z kolumnami, cięŜko chora... Być moŜe, chcąc za wszelką cenę złamać jej opór, podano za silną dawkę narkotyków. MoŜliwe jednak, Ŝe winne były komary, od których wieczorami i nocą aŜ roiło się w Wenecji i które roznosiły bagienną gorączkę. Jedno było pewne. Męczyło ją palące pragnienie, a jej skronie rozsadzał ostry ból. Czuła się tak fatalnie, Ŝe z trudem odnajdywała poczucie rzeczywistości. Resztki jej świadomości koncentrowały się na jednym - uciec! Pójść stąd jak najdalej, znaleźć się poza zasięgiem tych demonów! Miała teŜ na tyle jasny umysł, Ŝeby zdać sobie sprawę, Ŝe znalazła się w samym środku najgorszych praktyk satanistycznych i Ŝe w ich ostatniej fazie została zgwałcona przez Damianiego, któremu dzielnie pomagała cały czas murzyńska czarownica. Świadomość tego wszystkiego była obrzydliwa i destrukcyjna zarazem. Marianna czuła teraz, Ŝe nie moŜe uciec przed Damianim, chyba Ŝe wybrałaby śmierć z głodu i pragnienia. PrzecieŜ nic ani nikt nie mógł przeszkodzić tym oprawcom w uŜyciu dowolnej ilości tajemniczego narkotyku, który czynił ją kompletnie bezwolną. Nieustannie krąŜące myśli Marianny podnosiły gorączkę, a gorączka zwiększała pragnienie! Nigdy w Ŝyciu nie odczuwała tak silnego pragnienia! Miała wraŜenie, Ŝe jej powiększony dwukrotnie język wypełniał całe gardło... Z ogromnym wysiłkiem udało się jej oprzeć o poduszki, aby ocenić odległość dzielącą ją od naczynia z wodą. Zwiększyło to ból w skroniach do tego stopnia, Ŝe aŜ jęknęła. Wówczas wyciągnęła się ku niej czarna dłoń, która przybliŜyła do jej ust filiŜankę. - Pij! - powiedziała spokojnym głosem Isztar. - Masz gorączkę! Miała rację, ale obecność czarownicy nie wpłynęła uspokajająco na Mariannę. Odepchnęła filiŜankę, jednak Isztar nie dała za wygraną.

- Pij! - nalegała. - To tylko napar z ziół. ObniŜy ci gorączkę. Isztar pomogła unieść się Mariannie i zbliŜyła filiŜankę do jej ust, które odruchowo zaczęły pić chłodny napój. Nie miała juŜ siły opierać się dłuŜej. Wywar przyjemnie pachniał leśnymi ziołami, miętą i werbeną. Nie było nic podejrzanego w tym dobrze znanym zapachu, więc wypiła wszystko do ostatniej kropli. Isztar pomogła jej ponownie się połoŜyć. • PomoŜe ci to zasnąć - powiedziała - lecz będzie to zdrowy sen. Kiedy się obudzisz, poczujesz się lepiej. • Nie chcę spać! Nigdy więcej nie chcę zasnąć - wybełkotała Marianna, mając w pamięci piękny sen z fatalnym zakończeniem. • Dlaczego? Sen jest najlepszym lekarstwem. Jesteś zbyt zmęczona, Ŝeby z nim walczyć... • A... on? Ten... oprawca? • Mistrz równieŜ teraz śpi - odpowiedziała Isztar. - Jest szczęśliwy, gdyŜ posiadł cię w dobrej godzinie i ma nadzieję, Ŝe bogowie, w dowód wdzięczności za jego ofiarę, obdarzą go zdrowym dzieckiem! Na samo tylko wspomnienie przeraŜającej sceny, w której odegrała główną rolę, Marianną wstrząsnęła fala mdłości. Opadła cięŜko na poduszki. Poczuła się zbrukana i sponiewierana. Opatrzność sprawiła, Ŝe nie musiała uczestniczyć w najgorszym momencie w pełni władz umysłowych. Pozostał jednak wstyd i poniŜenie, tak samo jak wstręt do własnego ciała, które ktoś sobie przywłaszczył. Jak po tym wszystkim będzie mogła spojrzeć w oczy Jasonowi, jeŜeli Bóg pozwoli jej ujrzeć go jeszcze? Umysł amerykańskiego korsarza był jasny, czysty, pozytywnie nastawiony do świata i niechętny wszelkiego rodzaju zabobonom. Czy zechce uwierzyć w diabelski spisek, którego ofiarą padła Marianna? Zawsze był zazdrosny, a zazdrość czyniła go nieobliczalnie agresywnym. Z wielkim trudem pogodził się z myślą, Ŝe Marianna była kochanką Napoleona, a juŜ z pewnością nigdy nie przeboleje faktu, Ŝe ujarzmił ją jakiś Damiani. Zabiłby ją... albo odsunął się od niej na zawsze, zrozpaczony i przepełniony odrazą. Myśli te krąŜyły nieustająco po głowie Marianny, dręczyły ją i smuciły. Jej zszarpane i napięte do ostateczności nerwy nie wytrzymały i Marianna wybuchnęła gwałtownym, spazmatycznym płaczem, któremu przysłuchiwała się marszcząc brwi nieruchoma i niema Isztar. NiepodwaŜalna wiedza Murzynki na temat leczniczych naparów okazała się bezsilna wobec takiego aktu rozpaczy. W końcu, wzruszając ramionami, wyszła z pokoju na palcach, dając Mariannie moŜliwość wypłakania całego nieszczęścia, co prędzej czy później pozwoli jej zasnąć. I tak się teŜ stało. Kiedy Marianna poczuła się skrajnie wyczerpana, przestała się bronić przed dobroczynnymi właściwościami ziołowej herbatki i zasnęła z twarzą wtuloną w mokry od łez czerwony jedwab. TuŜ przed zaśnięciem pomyślała, Ŝe zawsze ma moŜliwość odebrania sobie Ŝycia,

gdyby Jason ją odtrącił... Dzięki trzem dodatkowym filiŜankom naparu, przyniesionego przez Isztar, gorączka spadła juŜ następnego dnia. Marianna była jeszcze osłabiona, ale miała w pełni sprawny umysł i, niestety, pełną świadomość tragizmu swojego połoŜenia. Na szczęście rozpacz, która była główną przyczyną gorączki, ustąpiła i Marianna poczuła w sobie tak charakterystyczną dla niej wolę walki. Im silniejszy i perfidniejszy był nieprzyjaciel, tym bardziej pragnęła go pokonać, i to za wszelką cenę. Analizując z całym spokojem swoją sytuację, postanowiła na razie podnieść się z łóŜka i spróbować swoich sił. Miała przed sobą olbrzymi kufer z oderwaną częścią okucia, która wydawała się jej nowsza i bardziej błyszcząca niŜ całość i która wabiła ją jak kochanek. Niestety, usiadłszy na łóŜku zauwaŜyła, Ŝe nie jest sama. Na stopniu, u stóp łóŜka, siedziała jedna z Murzynek, ubrana w niebieską tunikę. SłuŜąca nie robiła kompletnie nic. Siedziała skulona, z ramionami oplecionymi wokół kolan i miała wygląd dziwnego, zamyślonego ptaka. Słysząc, Ŝe Marianna poruszyła się, spojrzała w jej stronę. Stwierdziwszy, Ŝe juŜ się obudziła, klasnęła w dłonie. Do komnaty weszła jej bliźniaczo podobna towarzyszka z tacą, którą postawiła na łóŜku. Zaraz potem usiadła w identycznej jak jej siostra pozycji. Poprzedniczka wstała, skłoniła się i odeszła. Przez całe godziny Murzynka trwała w kompletnym bezruchu, nie wydając z siebie Ŝadnego dźwięku ani nie reagując na kierowane pod jej adresem pytania. • Nigdy juŜ nie zostawimy cię samej - poinformowała nieco później Isztar, gdy Marianna zaczęła skarŜyć się z powodu całodobowej straŜy przy jej łóŜku. - Nie chcemy, Ŝebyś nam się wymknęła. • Wymknąć się? Stąd? - krzyknęła zrozpaczona młoda kobieta. - Wolne Ŝarty! W jaki sposób miałabym tego dokonać? Ściany są grube, w oknach kraty, a ja nie mam ubrania! - Zawsze moŜna całkowicie uwolnić się z więzienia, nawet jeśli ciało zmuszone jest w nim pozostać. Marianna zrozumiała wówczas prawdziwy powód tego nadzoru. Damiani obawiał się, Ŝe rozpacz i poniŜenie popchną ją do samobójstwa. • Nie zabiję się - powiedziała. - Jestem katoliczką, a chrześcijanie są zdania, Ŝe umyślne pozbawienie się Ŝycia jest tchórzostwem i wielkim przestępstwem! • Nie przeczę! Mam jednak wraŜenie, Ŝe jesteś jedną z tych, które nie zawahają się przeciwstawić nawet bogom. A ponadto nie mamy zamiaru ryzykować. Stałaś się zbyt cenna! Marianna udała, Ŝe nie zrozumiała, co do niej powiedziano i nie podtrzymała tego wątku. Na kaŜdym kroku przeciwności! Czuła, Ŝe na razie nie ma po co prosić o rozluźnienie kontroli, musiała jednak postarać

się nie okazywać przygnębienia, jakkolwiek obecność straŜniczki wyjątkowo psuła jej plany. Jak mogła przygotować jakąkolwiek próbę ucieczki pod ponurym okiem tego cerbera? Chyba Ŝe wcześniej udałoby się w jakiś sposób ją unieszkodliwić. Marianna spokojnie snuła myśl, nie pamiętając, Ŝe przed chwilą zadeklarowała swoje chrześcijańskie credo, a teraz na chłodno brała pod uwagę moŜliwość zamordowania straŜniczki. Byłoby to realne tylko pod warunkiem, Ŝe okaŜe się dostatecznie silna fizycznie i na tyle zwinna, Ŝeby zaskoczyć tę czujną jak kot Murzynkę... W ten oto sposób upłynął cały dzień, monotonny ale nie nudny. Marianna zdąŜyła dokonać generalnego przeglądu wszystkich moŜliwych sposobów zabicia nadzorczym. Pod wieczór przygnębiona Marianna pomyślała jednak, Ŝe ma niewielkie szanse, aby zrealizować choćby jeden z nich, gdyŜ właśnie pojawił się Matteo z lichtarzem w dłoni. Był tak zmieniony i niepodobny do człowieka, którego zapamiętała z wczorajszego dnia, Ŝe zaskoczenie na moment powstrzymało jej wściekłość. Nie tylko nie miał nic wspólnego z wczorajszym oszalałym, pijanym czarownikiem, ale w szczególny sposób zadbał o siebie. Ogolony, uczesany, wypomadowany, z błyszczącymi jak agaty paznokciami, w szlafroku z grubego, ciemnoniebieskiego jedwabiu zarzuconym na śnieŜnobiałą koszulę, roztaczał wokół siebie intensywne opary wody kolońskiej. Zapach był tak mocny, Ŝe aŜ przypomniało to Mariannie Napoleona. On równieŜ uwielbiał zlewać się perfumami, gdy chciał... Nie kontynuowała tej myśli. Nie chciała w ogóle brać pod uwagę tej budzącej w niej wstręt moŜliwości. Matteo wyglądał jak najbardziej typowy małomiasteczkowy pan młody w wieczór poprzedzający noc poślubną. Tyle tylko, Ŝe nie był onieśmielony, ale wprost przeciwnie, wydawał się zachwycony sam sobą i obnosił na twarzy uśmiech zwycięzcy. Marianna zmarszczyła brwi i zwiększyła czujność. Widząc, jak Damiani stawia lichtarz u stóp jej łóŜka, zaprotestowała gwałtownie. • Proszę natychmiast zabrać tę świecę i wyjść stąd! Jak pan śmie pokazywać mi się na oczy! Po co w ogóle pan tutaj przyszedł? • Przyszedłem... spędzić z panią noc! CzyŜ od tej chwili nie jest pani w jakimś stopniu... moją Ŝoną, piękna Marianno? • Pańską... - Słowo uwięzło jej w gardle. Po chwili juŜ jednak zawładnęła nią dzika furia. Ku własnemu zaskoczeniu, wyrzuciła z siebie prawdziwą lawinę wielojęzycznych obelg, zapoŜyczonych częściowo od stajennego Dobsa, a częściowo z Ŝargonu marynarzy Surcoufa. Ów potok słów spadł na ogłupiałego Damianiego, który cofnął się w odruchu przeraŜenia. • Za drzwi! - krzyczała Marianna - niech pan zaraz stąd wyjdzie, podły zabójco, bandyto, sutenerze! Jest pan tylko zwykłym słuŜącym, nędznym bękartem! Stosuje pan metody walki słuŜącego - zasadzka i nóŜ w plecy! Bo przecieŜ właś-

nie w ten sposób, chyba się nie mylę, zabił pan księcia SanfAnna? Jak tchórz, z ukrycia! A moŜe poderŜnął mu pan gardło w trakcie golenia? Czy teŜ zastosował pan narkotyk podobny do tego, którego ośmielił się pan uŜyć przeciwko mnie, Ŝebym się stała całkowicie bezwolna? Co pan sobie wyobraŜa? śe pod wpływem pańskiej czarnej magii stałam się nagle do pana podobna? śe sprawiło mi przyjemność pańskie ohydne postępowanie, Ŝe oczarowana pańskim wdziękiem będę od tej chwili dzielić z panem noce jak przykładna małŜonka? AleŜ proszę spojrzeć do lustra... a potem spojrzeć na mnie! Nie jestem jakąś wieśniaczką, którą moŜna wyobracać w stogu siana, Matteo Damiani, jestem... • Wiem! - krzyknął Matteo Damiani, którego cierpliwość trwała krótko. - JuŜ pani mi to powiedziała, jest pani księŜną SanfAnna, a moja krew... • To naleŜałoby sprawdzić, bo nie jestem wcale taka przekonana! Łatwo jest przypisać ojcostwo bogatemu arystokracie, którego nie ma wśród nas, Ŝeby mógł temu zaprzeczyć. A pańskie metody działania kłócą się zasadniczo z pańskimi aspiracjami. Wiem, Ŝe ksiąŜęta SanfAnna walczyli stojąc twarzą w twarz z przeciwnikiem. Wymierzali sprawiedliwość bezlitośnie i okrutnie, ale nigdy, o ile mi wiadomo, nie uciekali się do pomocy murzyńskiej czarownicy w celu przeprowadzenia odraŜających machinacji względem kobiety... • Wszystkie metody są dobre wobec takiej kobiety jak pani! Pani małŜeństwo było oszustwem. Gdzie jest dziecko, które zobowiązała się pani dać męŜowi, główny powód, dla którego poślubiono panią, cesarską nałoŜnicę? - Nędzny lokaju! W dniu, w którym kaŜą pana powiesić, wychłoszczę pana tak, Ŝe zacznie pan błagać o litość, aŜ wyszlocha pan akt skruchy, Ŝe ośmielił się pan podnieść rękę na mnie i na... pańskiego mistrza! Pokój odbijał echem kłótnię tych dwojga. Atakowali się wzajemnie, niemalŜe twarz przy twarzy, w równym stopniu ogarnięci furią, lecz innego rodzaju. Trupioblada Marianna, rzucająca gromy swoimi zielonymi, roziskrzonymi oczami, usiłująca zmiaŜdŜyć Damianiego mocą swojej pogardy, i apoplektyczny Matteo, z przekrwionymi oczami i cięŜką fioletową twarzą, drŜącą z wściekłości, na której bez trudu moŜna było wyczytać Ŝądzę mordu. Marianna nie potrafiła juŜ zapanować nad kipiącą w niej złością. Wyrzucała z siebie wściekłość, nienawiść i obrzydzenie, nie starając się nawet przeanalizować swoich uczuć, jak równieŜ gwałtownej potrzeby pomszczenia męŜa, którego obawiała się jeszcze tak niedawno. Całkowicie wytrącony z równowagi Matteo rzucił się na Mariannę z wyraźnym zamiarem uduszenia jej. JuŜ wyciągał ręce w stronę jej szyi, gdy Isztar stanęła między nimi. - Zwariowałeś?! - krzyknęła. - Ty jesteś panem, bez względu na to, co ona mówi, i tak naleŜy do ciebie! Dlaczego chcesz ją zabić? CzyŜbyś zapomniał, co dla ciebie znaczy? Jej słowa podziałały na Damianiego jak zimny prysznic.

Odetchnął głęboko parę razy i kiedy się uspokoił, odsunął od siebie czarną kobietę gestem nad podziw delikatnym i łagodnym, a następnie zwrócił się w stronę Marianny. • Ona ma rację - powiedział. - Czy jestem lokajem, czy nie, jest pani prawdopodobnie w ciąŜy za moją sprawą, droga księŜno. A kiedy dziecko przyjdzie na świat... • Na razie jeszcze nie przyszło, a pan nie ma zielonego pojęcia, czy pańskie niskie uczynki dadzą oczekiwane rezultaty. Przyjmując najgorszą wersję, Ŝe będę zmuszona urodzić pańskie dziecko, nie będzie to oznaczało, Ŝe się z tym pogodzę. Nic ani nikt nie powstrzyma mnie przed oddaniem pana w ręce cesarskiej sprawiedliwości. • Wobec tego zabiję panią, madame! Nie będzie to juŜ miało dla mnie najmniejszego znaczenia, gdyŜ z mojego punktu widzenia wypełni pani swoje zadanie! A tymczasem... • Co tymczasem? Nie odzywając się ani słowem, zaczął zdejmować z siebie ubranie. PołoŜył je na krześle i podszedł do łóŜka z nie skrywanym zamiarem połoŜenia się w nim. Zanim jednak zdąŜył dotknąć prześcieradła, Marianna, nie zwracając uwagi na swoją nagość, szybko skoczyła na równe nogi i ukryła się wśród zasłon. - Jeśli będzie miał pan czelność wejść do tego łóŜka, Matteo Damiani, to obawiam się, Ŝe poczuje się pan w nim osamotniony, gdyŜ Ŝadna siła mnie nie zmusi, Ŝebym dzieliła łoŜe z takim jak pan nędznikiem! Jakby nigdy nic, Matteo ułoŜył się, poprawił poduszki i oparł się na nich z wyraźną przyjemnością. • Czy to się pani podoba, czy nie, będziemy tak długo dzielić łoŜe, jak długo będę miał na to ochotę. Przed chwilą zauwaŜyła pani rzecz bardzo słuszną. Mimo najdokładniejszych obliczeń i przewidywań zawsze moŜna się pomylić i niewykluczone, Ŝe nie zaszła pani jeszcze w ciąŜę. Dlatego teŜ dołoŜymy wszelkich starań, aby ta moŜliwość okazała się pewnością. Proszę tu przyjść! • Nigdy! Marianna chciała się odsunąć, Ŝeby uniknąć kontaktu z wyciągniętą w jej stronę ręką. Napotkała jednak Isztar, która zagrodziła jej drogę. Wysoka Murzynka wydawała się teraz monstrualna. Skojarzyła się Mariannie ze złym dŜinem ze wschodnich bajek, który pojawił się nagle przed nią, Ŝeby oddać ją we władanie demona! Bez większego wysiłku, jakby nie czuła stawianego oporu, Isztar chwyciła wpół krzyczącą wniebogłosy i wierzgającą Mariannę, a następnie rzuciła na łóŜko, gdzie obezwładnił ją Damiani. Isztar odezwała się do niego w swoim niezrozumiałym języku, na co Damiani odpowiedział po włosku. - Nie, nie damy jej haszyszu. Poprzednim razem źle to zniosła, więc dziecko mogłoby ucierpieć z tego powodu. Są przecieŜ inne sposoby. Zawołaj twoje siostry, Ŝeby ją przytrzymały.

Trzy pary rąk unieruchomiły Mariannę, trzymając jej ręce i nogi, nie zwaŜając ani na krzyki, ani na łzy wściekłości. Zakneblowano jej usta, Ŝeby nie krzyczała. Niestety, nie udało jej się zemdleć tym razem. Musiała znosić upokorzenie i wstręt z pełną świadomością. Przyduszona i obezwładniona, cierpiała istne męki przez długie minuty, które wydawały się całą wiecznością. Miała wraŜenie, Ŝe umarła w tym czasie sto razy ze wstydu i poniŜenia. PrzeŜywała prawdziwe piekło. Widziała nad sobą spoconą i purpurową z wysiłku twarz Mattea, a obok trzy murzyńskie twarze straŜniczek, które niewzruszone jak kamienne głazy obserwowały tę scenę gwałtu, zupełnie jakby patrzyły na parzące się zwierzęta. W istocie bowiem sprowadzało się to właśnie do tego. Marianna została potraktowana jak rasowe zwierzę, klacz lub jałówka, z której spodziewano się przychówku... Pozostawiono ją leŜącą nieruchomo na spustoszonym łóŜku, łkającą spazmatycznie i tonącą we łzach, całkowicie wyczerpaną daremnym oporem, który usiłowało stawiać jej ciało. Nie miała juŜ nawet siły krzyczeć ani zniewaŜać swojego ciemięŜyciela. Nie mogła jednak powstrzymać jęku, który wydała z siebie, gdy Matteo wstał z łóŜka i włoŜył szlafrok. - Robi to z taką niechęcią, Ŝe odbiera mi całą przyjemność! Będziemy jednak kontynuować kaŜdego wieczoru aŜ do całkowitej pewności! Zostawmy ją, Isztar. Chodź ze mną, spędzimy razem tę noc! Ta głupia gęś zniechęciłaby do miłości samego Erosa... Pokonana i złamana Marianna została sama w ponurym pokoju, pod czujnym okiem niemej Murzynki. Nikt nawet nie zatroszczył się, Ŝeby ją okryć. Straciła juŜ wiarę we wszystko, nawet w samego Boga! Nie miała najmniejszych złudzeń, Ŝe czeka ją prawdziwa kalwaria, na którą będzie się wspinać krok po kroku, aŜ Damiani otrzyma z jej ciała upragniony owoc... Ale to mu się nie uda, na pewno mu się nie uda powtarzała sobie w duchu nieszczęsna. - Nie dopuszczę do narodzin tego dziecka, a jeśli urodzi się mimo wszystko, zabiję się wraz z nim... Puste słowa, zdesperowane myśli zrodzone w gorączce i paroksyzmie poniŜenia. Marianna powtarzała je w nieskończoność kaŜdego dnia, aŜ przyzwyczaiła się częściowo do wstrętu i obrzydzenia. Sądziła, Ŝe tak mści się zza grobu czarownica Lucinda, której złą moc odziedziczył Matteo. Czasami w środku nocy Mariannie zdawało się, Ŝe widzi, jak w świątyni porusza się niewielka, marmurowa statuetka Lucindy, i słyszy jej szyderczy śmiech. Zrywała się cała zlana potem. Dni były ponure, jeden podobny do drugiego. KsięŜna spędzała je zamknięta w pustym pokoju, pilnowana przez straŜniczkę. Karmiono ją, myto i ubierano w rodzaj zwiewnej tuniki, podobnej do tych, jakie noszą murzyńskie kobiety. Gdy zapadał wieczór, trzy diablice przywiązywały ją do

łóŜka dla ułatwienia zadania Damianiemu i zostawiały ją tak, nagą i bezbronną, wydaną na łaskę i niełaskę Mattea, któremu zresztą coraz trudniej przychodziło wykonywanie „obowiązków". Coraz częściej Isztar musiała mu podawać tajemniczy napój, aby oŜywić jego bardzo słabnące siły. Wielokrotnie dodawano narkotyków do poŜywienia Marianny, co spowodowało, Ŝe straciła zupełnie poczucie czasu. Nie miało to juŜ jednak dla niej Ŝadnego znaczenia. Nadmiar bólu i upokorzenia wywołał w niej swoisty rodzaj apatii. Stała się przedmiotem, rzeczą, niezdolną do Ŝadnej reakcji i nieczułą na cierpienia. Jej skóra, coraz słabiej przekazująca doznania fizyczne, wydawała się zamierać, a umysł był coraz bardziej ospały i odrętwiały, skupiony tylko na jednej myśli - zabić Damianiego, a potem umrzeć samej. Ta myśl, to nieustanne pragnienie było jej jedyną Ŝywą cząstką. Cała reszta była kamieniem, drętwotą i popiołem. Nie wiedziała juŜ, czy kogokolwiek kocha, a jeśli tak, to kogo. Jej bliscy wydawali się równie obcy i obojętni jak postaci z wiszących w pokoju gobelinów. Nie usiłowała juŜ uciekać. Nie było zresztą co marzyć o ucieczce przy całodobowej straŜy. Pilnujące ją kobiety-demony były niezniszczalne i najwyraźniej nie wiedziały, co to sen czy nawet zwykła nieuwaga. Jedyną rzeczą, której szczerze pragnęła, było zabić jego, a potem siebie. Nic więcej nie było waŜne. Przyniesiono jej parę ksiąŜek, ale nawet ich nie przejrzała. Całymi dniami przyglądała się tapetom lub resztkom sadzy na suficie. Siedziała w jednym z duŜych, surowych foteli, tak samo nieruchoma i milcząca jak czarne straŜniczki. Słowa nie miały racji bytu w tym cichym jak grób pokoju. Marianna nie odzywała się do nikogo i nie odpowiadała, kiedy zwracano się do niej z pytaniem. Pozwalała sobą kierować, poić się, Ŝywić, cały czas nieruchoma jak posąg. Na dnie jej duszy, pod maską obojętności i milczenia, czaiła się z dnia na dzień większa nienawiść. Ten wewnętrzny opór i milczenie zaimponowały Damianiemu. KaŜdego wieczoru, kiedy przychodził do niej, Marianna widziała w jego oczach coraz większy niepokój. W miarę upływu czasu jego wizyty stawały się coraz krótsze, aŜ którejś nocy w ogóle nie przyszedł. Nie pociągała go ta marmurowa postać, której nieruchome spojrzenie budziło w nim niepokój. Najwyraźniej zaczął się jej obawiać i wkrótce Marianna widywała go tylko przez parę chwil, kiedy przychodził do Isztar zapytać o zdrowie uwięzionej. Sądząc, Ŝe zrobił wszystko, co było w jego mocy, w sprawie tak upragnionego dziecka, postanowił nie katować się dłuŜej. Jego strach cieszył Mariannę i dostarczał pewnego rodzaju satysfakcji, ale nie mógł w Ŝaden sposób zaspokoić Ŝądnej krwi nienawiści. Aby osiągnąć swój cel, była skłonna wykazać daleko idącą cierpliwość. Jak długo potrwa to dziwne uwięzienie, poza czasem i poza Ŝyciem? Marianna straciła zupełnie poczucie czasu.

Nie wiedziała równieŜ, gdzie się znajduje ani kim jest. Pałac, w którym mieszkała, był tajemniczy i przejmujący ciszą jak grób. Od chwili przybycia nie widziała nikogo poza czterema osobami, a przecieŜ w normalnych warunkach pałac powinien mieć ogromną słuŜbę i tętnić Ŝyciem. Tymczasem wszelkie przejawy Ŝycia w tym domu powoli zamierały. Marianna zaczęła myśleć, Ŝe śmierć przyjdzie do niej po cichu i Ŝe nie będzie musiała sama jej szukać. Tak niewiele dzieliło ją od śmierci, Ŝe wydawała jej się teraz czymś niezmiernie łatwym i zupełnie naturalnym. Pewnej nocy wydarzyło się jednak coś nieoczekiwanego... Najpierw zniknęła straŜniczka. W głębi pałacu rozległ się jakiś chrapliwy krzyk, jakby wołanie o pomoc. Słysząc go czarna straŜniczka zadrŜała, podniosła się i wybiegła z pokoju, zamykając za sobą drzwi. Po raz pierwszy od wielu dni Marianna została sama. Nie poruszyło jej to jednak, gdyŜ była przekonana, Ŝe straŜniczka wróci za chwilę wraz z towarzyszkami. ZbliŜał się przecieŜ czas jej wieczornej toalety. Zobojętniała i znudzona niszczącą bezczynnością, Marianna połoŜyła się na łóŜku i zamknęła oczy. Często w ciągu dnia ogarniała ją senność i przyzwyczaiła się ulegać zarówno własnym zachciankom, jak i woli innych osób. Równie dobrze więc mogła przespać i tę noc, ale jej intuicja okazała się bardzo czujna. Obudziła się i natychmiast doznała wraŜenia, Ŝe stało się coś niezwykłego. Otworzyła oczy i rozejrzała się wokół. Była ciemna noc i świece paliły się jak zazwyczaj. Pokój jednak był całkowicie pusty i cichy jak przed zaśnięciem. Nikt nie wrócił, mimo Ŝe dawno juŜ minęła pora kąpieli. Marianna powoli wstała z łóŜka i obeszła dookoła cały pokój. Nagle zwrócił jej uwagę podmuch powietrza, od którego zadrŜał płomień świec. Odwróciła się więc natychmiast... Drzwi były otwarte!.. Ich cięŜkie dębowe skrzydło, uzbrojone Ŝelazem wmurowanym w ścianę, przegradzało czarną przestrzeń pomiędzy gobelinami a Marianną. Nie wierząc własnym oczom, podeszła bliŜej, Ŝeby ich dotknąć i upewnić się, Ŝe to nie jeden z licznych snów, w których nieskończoną ilość razy widziała, jak otwierały się, ukazując olbrzymie błękitne przestrzenie. Rzeczywiście, były otwarte i od strony korytarza napływało lekkie, chłodne, przynoszące ulgę jej skórze powietrze. Dla stuprocentowej pewności, Ŝe nie śni, podeszła do świecznika, przytknęła palec do płomienia i krzyknęła z bólu. Płomień sparzył ją. Trzymając obolały palec w ustach, spojrzała na kufer i ponownie krzyknęła, lecz tym razem z zaskoczenia. Na wieku skrzyni leŜało starannie ułoŜone jej ubranie, w którym tu przyjechała. Suknia z oliwkowego sukna, przybrana czarnym atłasem, bielizna, pończochy i buty. Brakowało tylko kapotki z koronką Chantilly... Wspomnienia z innego świata!.. Pełna trwogi Marianna wyciągnęła rękę i dotknęła mate-

riału. Pogładziła go z czułością i przylgnęła do niego jak do ostatniej deski ratunku. Coś przełamało się w niej. Poczuła nagle, Ŝe Ŝyje, myśli i Ŝe ma sprawnie funkcjonujący umysł. Jakby do tej pory była uwięziona w bryle lodowej, która zaczęła się kruszyć i wraz z kaŜdym odpadającym kawałkiem wracało do niej ciepło i Ŝycie. Ogarnięta niemal dziecinną radością, zerwała z siebie znienawidzoną tunikę, rzuciła się na ubranie, chwyciła je jak najdroŜszy skarb i włoŜyła je na siebie z największą rozkoszą. Miała wraŜenie, jakby znowu znalazła się we własnej skórze, z której ją poprzednio odarto. Przyprawiło ją to o tak silny zawrót głowy, Ŝe nie potrafiła nawet zastanowić się, co to wszystko znaczy. Było po prostu cudownie, mimo Ŝe ubranie wydawało się trochę za ciepłe i za cięŜkie jak na panujący wewnątrz domu upał. Nareszcie była sobą, od stóp do głów, i tylko to naprawdę się liczyło. Ubrana podeszła zdecydowanym krokiem w stronę drzwi. NiewaŜne, kim był męŜczyzna czy kobieta, która przyniosła ubranie i otworzyła drzwi. Z pewnością był to ktoś Ŝyczliwy i dawał jej szansę. NaleŜało więc z tej szansy skorzystać. Za drzwiami panowała absolutna ciemność, więc Marianna wróciła po jedną ze świec. Miała przed sobą długi korytarz, zakończony drzwiami, które, o zgrozo, sprawiały wraŜenie zamkniętych! Dłoń młodej kobiety zacisnęła się wokół świecy i serce jej zamarło. Czy nie usiłowano jej poddać tej szczególnie okrutnej torturze, polegającej na przywróceniu nadziei tylko po to, by ją natychmiast zabrać i pogrąŜyć ofiarę jeszcze bardziej? Czy wyreŜyserowano całą tę scenę tylko po to, aby doprowadzić ją do kolejnych zamkniętych drzwi? ZbliŜając się jednak do nich zauwaŜyła, Ŝe wystarczy jedynie popchnąć je lekko, aby się otworzyły. Poddały się bez trudu jej niepewnej dłoni i znalazła się w galerii z szeregiem okien, będącej długim balkonem, wiszącym nad wąskim dziedzińcem. Ostrołuki, podtrzymywane przez smukłe kolumienki, łączyły balustradę z potęŜnymi belkami stropowymi z malowanego cedru. Mimo Ŝe śpieszno jej było opuścić ten dom, młoda kobieta zatrzymała się na chwilę przy balustradzie, wdychając ciepłe nocne powietrze, które niosło jednak nieprzyjemny zapach błota i zgnilizny. Po raz pierwszy od długiego czasu znajdowała się na wolnym powietrzu i mogła obserwować spory kawałek nieba. NiewaŜne, Ŝe zaciągnięte było cięŜkimi burzowymi chmurami i Ŝe nie świeciła ani jedna gwiazda. Marianna widziała nad sobą niebo, najdoskonalszy obraz wolności! Z wielką ostroŜnością ponownie ruszyła przed siebie i przy końcu galerii natrafiła na nowe drzwi. Gdy je uchyliła, doznała wraŜenia, jakby znalazła się w Chinach. Na ścianach niewielkiego, intymnego, pełnego wdzięku saloniku pląsały małe księŜniczki o skośnych oczach, a wesołe porcelanowe figurki tańczyły szaloną farandolę wokół parawanów z czarnej laki. Pozłacane konsole podtrzymywały ogromną ilość róŜowej i Ŝółtej porcelany, na którą padało

tęczowe światło Ŝyrandola z Murano. Była to naprawdę bardzo ładna komnata, ale świąteczne oświetlenie kontrastowało nieprzyjemnie z panującą w niej ciszą, która była niepokojąca. Marianna przeszła przez pokój nie zatrzymując się i ponownie znalazła się w ciemnościach. W tym miejscu zaczynały się schody prowadzące z galerii i prawdopodobnie wiodące na parter. Stopy Marianny, obute w pantofelki z delikatnej skórki, stąpały bezszelestnie po błyszczącej marmurowej mozaice. Wślizgnęła się niczym zjawa pomiędzy wystające ze ścian ozdoby a kamiennych wojowników o nieobecnym spojrzeniu. Wszędzie widać było miniaturowe karawele, ustawione na duŜych posrebrzanych kufrach. Ich Ŝagle nadymały się od niewyczuwalnego wiatru, a pozłacane galery unosiły długie wiosła, Ŝeby zanurzyć je w niewidocznym morzu. W wielu miejscach wisiały sztandary o nietypowych formach, a na nich dumnie świecił półksięŜyc islamu. Na obydwu krańcach korytarza znajdowały się ogromne kule ziemskie, nieruchome, jakby marzące o dłoniach ogorzałych od słońca, które kiedyś pomagały się im obracać po wykonanych z brązu okręgach. Marianna szła bardzo powoli, podziwiając ten szczególny rodzaj cmentarza, na którym spoczywała dawna, wojownicza Wenecja, ongiś prawdziwa morska potęga. Właśnie zbliŜała się do schodów, kiedy nagle, cała napięta jak struna, zauwaŜyła, Ŝe w dole ktoś idzie, trzymając w dłoniach świecę. Jej blask przesuwał się powoli po ścianach galerii... Znieruchomiała, nie miała odwagi nawet odetchnąć. Kto to mógł być? Matteo czy któraś z ponurych straŜniczek? Bojąc się, Ŝe moŜe zostać zauwaŜona, jeśli tajemnicza postać będzie chciała wejść na górę, zaczęła szukać na oślep kryjówki. Znalazła ją za kamiennym posągiem admirała... Światło zatrzymało się. Zapewne postawiono je na jakimś meblu, gdyŜ równocześnie słychać było oddalające się kroki. Marianna ledwie zdąŜyła odetchnąć, gdy nagle krew zastygła w jej Ŝyłach. Gdzieś na dole rozległ się wyraźny jęk. Zaraz potem usłyszała krótki krzyk pełen śmiertelnego przeraŜenia i echo podwójnych, przyśpieszonych kroków. Było jasne, Ŝe ktoś przed kimś uciekał. Jakiś mebel, z pewnością bogato ozdobiony złotem, przewrócił się z wielkim hukiem. Trzasnęły drzwi. Ścigający i ścigany szybko oddalali się. Wkrótce z oddali dobiegł kolejny krzyk, nieco słabszy, a później przeraŜające, agonalne rzęŜenie. W domu lub gdzieś w ogrodzie ktoś umierał... Po chwili zapadła przytłaczająca cisza. Marianna usiłowała zapanować nad oszalałym biciem serca, które waliło jak dzwon. Wyszła ze swojej kryjówki i odwaŜyła się podejść parę kroków w stronę schodów, gdyŜ innej drogi nie było. Widok, który ujrzała, był przeraŜający. Wspaniała, okazała sala, do której prowadziły schody, tak szlachetnie wyglądająca z obrazami w stylu Tiepolo, gobelinami i surowymi meblami, jawiła się teraz jak krajobraz po bitwie. TuŜ obok

wysokiego świecznika, ustawionego na długim kamiennym stole, leŜały bez Ŝycia dwie czarne słuŜące. Jedna z nich znajdowała się na podłodze, koło wywróconego fotela, a druga leŜała w poprzek stołu. Obydwie zostały zamordowane w ten sam sposób, niewiarygodnie celnym pchnięciem w serce. Schodząc na dół natknęła się na jeszcze jedne zwłoki, tarasujące najniŜsze stopnie. Był to Matteo Damiani z poderŜniętym gardłem, oczami nieruchomo wpatrzonymi w przeraźliwą wieczność, cały skąpany we krwi, która skapywała powoli ze stopni... - Więc on nie Ŝyje!.. - wyszeptała Marianna, a dźwięk jej własnego głosu wydawał się dochodzić z bardzo daleka. - Ktoś go zabił, ale kto to mógł być? Uczucie przeraŜenia mieszało się z dzikim, niemal bolesnym szczęściem. Była to naturalna reakcja torturowanego więźnia, który napotyka zwłoki swojego oprawcy. Czyjaś tajemnicza dłoń pomściła jednocześnie zamordowanego księcia Sant'Anna, a takŜe wszystkie jej cierpienia i upokorzenia. Instynkt samozachowawczy otrzeźwił ją nieco. Będzie miała czas na radość, kiedy raz na zawsze wyrwie się z tego koszmaru. Pod warunkiem Ŝe uda jej się stąd wymknąć. Znalazła przecieŜ tylko trzy ciała. Gdzie zatem była Isztar? CzyŜby to właśnie ona zabiła swojego pana? Z pewnością byłaby do tego zdolna, ale dlaczego miałaby równieŜ zabijać dwie kobiety, tej samej co ona rasy, które w dodatku nazywała swoimi siostrami? Ten krzyk, który rozległ się przed chwilą, odgłosy pogoni i w końcu to nieludzkie zawodzenie... Czy to głos Isztar? A jeśli tak, to kto był sprawcą tej masakry? Nie wiedziała nawet, kto mieszkał w tym przeklętym pałacu oprócz Mattea, trzech Murzynek i tłustego Giuseppe. Według jej oceny Giuseppe nie dysponował dostateczną tęŜyzną fizyczną, Ŝeby zabić Damianiego, nie mówiąc juŜ o Isztar. MoŜliwe jednak, Ŝe byli inni słuŜący i jeden z nich postanowił zaspokoić swoją Ŝądzę zemsty... Nagle przyszło jej do głowy, Ŝe zabójca moŜe tu wrócić i Ŝe z całą pewnością potraktuje ją tak samo jak swoje poprzednie ofiary. Na samą tylko myśl sparaliŜował ją dziki strach. Nie mogła tu zostać ani chwili dłuŜej. śeby jednak wydostać się z tego piekła, musiała zejść po schodach na sam dół. A to niechybnie oznaczało przejście obok trupa, leŜącego w złotej, poplamionej krwią tunice, z paskudnie wyglądającą otwartą raną i szeroko otwartymi oczami. DrŜąc jak osika, zaczęła powoli schodzić, starając się iść jak najbliŜej marmurowej poręczy. Była coraz bliŜej czerwonej kałuŜy, która zastygając nabierała z kaŜdą chwilą potworniej szych odcieni. Nie chcąc pobrudzić sukni, uniosła ją do góry, drŜącą ręką, ale nie mogła uniknąć pobrudzenia butów. Trudno jej było oderwać wzrok od ciała Mattea. Zawładnęła nią hipnoza strachu, której ulegają najwraŜliwsi, o ile wcześniej nie zemdleją. Dopiero wtedy zauwaŜyła, co leŜało na piersi zmarłego. Były to stare, zardzewiałe łańcuchy i wię-

zienne kajdany. Zostały otwarte i najwidoczniej specjalnie tu zostawione. Nie zamierzała teraz tracić czasu na rozwiązywanie nowej zagadki. W szalonym popłochu zaczęła biec przez komnatę, nie przejmując się wcale, Ŝe echo jej kroków słychać było w całym pałacu. Wpadła prosto na uchylone drzwi, nie zastanawiając się ani przez moment, Ŝe być moŜe za nimi czekał na nią ukrywający się w przedsionku morderca. Na szczęście korytarz był pusty. Świeciły się w nim tylko dwie duŜe latarnie, które zapamiętała z dnia przybycia. Drzwi prowadzące do ogrodu były równieŜ otwarte. Nie zwalniając kroku, Marianna wypadła z domu i ryzykując złamanie karku, zbiegła w dzikim pędzie ze schodów. Tak bardzo chciała dopaść furtki wychodzącej na kanał. Ona równieŜ była otwarta i widać było za nią migocącą czarną wodę. Wolność! Wytęskniona wolność była tuŜ, tuŜ, na wyciągnięcie ręki... Musiała ominąć słabo widoczną w mroku studnię. Jej oczy zaczęły powoli przyzwyczajać się do ciemności, kiedy nagle potknęła się i przewróciła jak długa na coś miękkiego i ciepłego. O mały włos byłaby krzyknęła na całe gardło. Upadła na ludzkie ciało... Wyczuła dłońmi wilgotne jedwabne szaty i zapach egzotycznych perfum, pomieszany z odorem krwi. Rozpoznała Isztar. A więc to ona wydała ten agonalny krzyk przed momentem. Nieznany zabójca dopełnił swojego dzieła. Tłumiąc histeryczny płacz Marianna zamierzała podnieść się, ale nagle poczuła, Ŝe Isztar poruszyła się i jęknęła cicho. Konająca zaczęła coś niewyraźnie bełkotać, czego Marianna nie mogła zrozumieć. Pochyliła się więc nad Murzynką i przytrzymała jej głowę. Isztar wyciągnęła ręce i zaczęła po omacku, jak ślepiec, dotykać palcami twarzy Marianny. Jej ramiona straciły swoją dawną, niezwykłą siłę, więc księŜna nie bała się. Usłyszała cichy szept. - Mi... Mistrzu!.. Prze... praszam... Aj!.. Przepraszam!.. Jej głowa opadła do tyłu. Isztar umarła. Marianna ułoŜyła ją na ziemi i podniosła się, Ŝeby czym prędzej opuścić ogród. W tej samej chwili stanęła jak wryta. W wejściowej bramie na wprost kanału pojawiły się sylwetki dwóch wojskowych, a koło nich parę innych, trudnych do zidentyfikowania cieni. • Zapewniam, panie oficerze, Ŝe słyszałam krzyki, przeraźliwe krzyki! - mówił w podnieceniu kobiecy głos. - A te otwarte drzwi, czy to normalne? A tam, niech pan tylko popatrzy, drzwi prowadzące na schody teŜ są otwarte! Ja zawsze mówiłam, Ŝe tu się dzieją dziwne rzeczy. Gdyby mnie posłuchano... • Proszę o ciszę! - przerwał energiczny głos. - Zaraz przeszukamy cały dom, z góry na dół. Ostrzegam panią jednak, moja droga, Ŝe upieczemy panią Ŝywcem, jeśli to pomyłka i tylko wystrychnęła nas pani na dudków! • AleŜ co pan mówi, panie oficerze! PrzecieŜ ja jestem

pewna i jeszcze mi pan podziękuje! W tym domu siedzi diabeł, zawsze to mówiłam!.. • Zaraz się przekonamy! Hej tam, dajcie światło! Krok po kroku, wstrzymując oddech, skulona Marianna cofnęła się w głąb ogrodu otoczonego kamiennym murem, który biegł wzdłuŜ kanału. Intuicja kazała jej uciec przed tymi Ŝołnierzami i grupą ludzi, którzy mieli, być moŜe, dobre intencje, ale mogliby jej bardzo zaszkodzić. Zbyt jasno zdawała sobie sprawę, w jak trudnej sytuacji byłaby postawiona, gdyby znaleziono ją tutaj samą, jedyną Ŝyjącą wśród czterech trupów. Kto uwierzyłby w jej straszne, ale kompletnie irracjonalne przeŜycia? W najlepszym razie potraktowaliby ją jak wariatkę i natychmiast zamknęli w więzieniu. A tam nie byłoby końca męczącym i uciąŜliwym przesłuchaniom. Doświadczenie z Selton Hall i pojedynek z Francisem Cranmere'em nauczyły ją, jak ogromne jest znaczenie szczegółów i jak łatwo mogą wpłynąć na dochodzenie. Jej sukienka, ręce i buty poplamione były krwią. Najprościej byłoby oskarŜyć właśnie ją o poczwórne morderstwo. Co stałoby się wówczas z nią i z Jasonem? Imię kochanka wróciło do niej w sposób tak naturalny, Ŝe aŜ ją to zaskoczyło. Po raz pierwszy od chwili przebudzenia z długiego, koszmarnego snu pomyślała o Wenecji. Stan upodlenia, w którym przyszło jej Ŝyć, sprawił, Ŝe pragnęła juŜ tylko i wyłącznie śmierci. Była przekonana, Ŝe stało się z nią coś nieodwracalnego i Ŝe wstręt do własnego ciała nigdy nie zniknie. Na szczęście niespodziewanie odzyskana wolność rozbudziła w niej na nowo pasjonujący smak Ŝycia i walki. Znowu zaczęła śnić o statku, który płynął gdzieś daleko, na samym końcu świata, a na nim marynarz, ucieleśnienie wszystkich jej marzeń. Musiała go zobaczyć bez względu na koszty i następstwa. Niestety, w tym przeklętym domu narkotyki i rozpacz odebrały jej poczucie czasu. Termin umówionego spotkania mógł właśnie nadejść lub dawno minąć, lecz równie dobrze mogło brakować do niego paru dni. Nie była pewna absolutnie niczego. Aby rozwiać wątpliwości, musiała najpierw stąd się wydostać, co nie było wcale takie proste! Niezdecydowana, co dalej zrobić, ukryła się w krzakach jaśminu, szukając sposobu ucieczki z tego ogrodu, pachnącego kwiatami pomarańczy i wiciokrzewu. Otaczający go mur nie miał najprawdopodobniej Ŝadnych szczelin, które mogłyby stanowić zagroŜenie z zewnątrz. W przeciwnym wypadku skrzętnie skorzystano by z tego przed chwilą. Zobaczyła, Ŝe w oddali, koło pałacu, niesiono kołyszące się latarnie. Grupa ludzi, sprawiająca wraŜenie tłumu, z dwójką Ŝołnierzy na czele, wtargnęła do ogrodu. Marianna widziała ze swojej kryjówki, jak pochylają się nad ciałem Isztar, wydając okrzyki przeraŜenia. Jeden z Ŝołnierzy wszedł po schodach i zniknął w pałacu, a za nim pośpieszyła eskorta ciekawskich. Musieli być aŜ nadto szczęśliwi z nadarzającej się okazji zwiedzenia ksiąŜęcej posiadałości, a być moŜe

i częściowego splądrowania... Było oczywiste, Ŝe Marianna nie mogła tu zostać ani chwili dłuŜej, jeśli nie chciała być zauwaŜona. Opuściła więc swoją prowizoryczną kryjówkę i ruszyła w stronę muru, w którym spodziewała się znaleźć jakieś wyjście na wolność. Było bardzo ciemno. Gałęzie drzew tworzyły rodzaj cienistego parasola, pod którym jeszcze trudniej było cokolwiek zobaczyć. Szła na oślep, wyciągając przed sobą ręce. W końcu jej dłonie natrafiły na ciepłe cegły muru. Była gotowa obejść cały ogród, byleby tylko znaleźć wyjście. Pomyślała, Ŝe w najgorszym razie, jeśli okaŜe się, Ŝe nie znajdzie Ŝadnej furtki, wejdzie na drzewo i poczeka, aŜ główna droga będzie wolna. ZdąŜyła przejść około trzydziestu kroków, gdy nagle znalazła się na zakręcie. Jeszcze parę kroków naprzód i cegły skończyły się, a na ich miejsce pojawiły się Ŝelazne pręty. Jej oczy zdąŜyły się juŜ przyzwyczaić do mroku, więc zobaczyła, Ŝe ma przed sobą niewielką bramę, odcinającą się wyraźnie jaśniejszą plamą od panujących wokół ciemności. Za nią, wbrew jej obawom, nie było kanału, lecz płynęła niewielka rzeczka, częściowo tylko oświetlona przez odległą latarnię. Oto więc miała upragnione wyjście... Niestety, nie na wiele się to zdało. Brama była solidna, zamknięta na łańcuch i kłódkę. NiemoŜliwością byłoby jej otworzenie. Zapach świeŜego powietrza, dolatującego znad rzeki, przyprawiał Mariannę o zawrót głowy, więc postanowiła nie poddawać się. Coraz bliŜej teŜ słychać było odgłosy poszukiwań. Cofnęła się o krok, Ŝeby ocenić wysokość bramy, i odetchnęła z ulgą. O ile bowiem sforsowanie zanika byłoby trudne, o tyle przeskoczenie nie stanowiło zasadniczej przeszkody dla Marianny. Gęste oczka Ŝelaznej kraty były doskonałymi zaczepami, a obmurowanie miało wysokość półtorej stopy, a zatem było do pokonania. Nadkruszony zębem czasu mur miał liczne uskoki, po których moŜna było się wspiąć z powodzeniem. Coraz wyraźniej słychać było zbliŜające się kroki i odgłosy rozmów. Marianna widziała migocące światła między drzewami, ale nie mogła w Ŝaden sposób przeskoczyć przez ogrodzenie, spętana długą suknią z grubego materiału. Pomimo paraliŜującego ją strachu zdołała zdjąć suknię i przerzucić ją przez siatkę na drugą stronę. Zaczęła wspinać się, mając na sobie jedynie koszulę i batystowe majtki. Tak jak przewidywała, przeprawa przez bramę nie była trudna. Całe szczęście zresztą, poniewaŜ miała słabe i zesztywniałe mięśnie po tak długim okresie bezruchu. Kiedy juŜ wdrapała się na szczyt ogrodzenia, cała była zlana potem i z trudnością łapała oddech. Kręciło się jej w głowie z powodu wysokości, więc musiała na chwilę usiąść, Ŝeby uspokoić choć trochę szalony rytm serca. Nie sądziła, Ŝe jest osłabiona aŜ do tego stopnia. DrŜała na całym ciele i doznawała nieprzyjemnego wraŜenia, Ŝe nerwy mogą ją zawieść w kaŜdej chwili. Teraz juŜ jednak nie było odwro-

tu i chcąc nie chcąc musiała przeprawić się na drugą stronę... Zamknęła oczy, uchwyciła się mocno ogrodzenia i opuściła nogi w dół. Po omacku zaczęła szukać stopami zaczepienia. Gdy je znalazła, przesunęła jedną nogę, potem drugą, a następnie obydwie ręce. Chciała w ten sposób zejść jeszcze niŜej, kiedy nagle zabrakło jej sił. Jej osłabione ręce nie wytrzymały cięŜaru ciała i kalecząc je ześlizgnęła się z muru... Na szczęście wysokość nie była zbyt duŜa, ona zaś, drobna i szczupła, spadła prosto na ubranie, które przed chwilą przerzuciła. Grube sukno i aksamit zamortyzowały upadek. Szybko podniosła się, roztarta obolałe plecy i uwaŜnie rozejrzała się dookoła. Tak jak przypuszczała, znajdowała się w wąskiej uliczce, z obydwu stron przedłuŜonej niewielkim garbatym mostkiem. Po lewej stronie uliczki, w oddali, migotało słabe światełko. Jak okiem sięgnąć, nie było jednak nikogo. Marianna zaczęła się szybko ubierać, starając się nie wychodzić spod osłony muru. Z bardzo daleka zaczęły dochodzić ciche pomruki burzy i zerwał się wiatr, rozwiewając jej rozpuszczone włosy. Ogarnął ją szalony entuzjazm. Rozpostarła szeroko ramiona, jakby chciała nimi objąć wiatr, niosący tumany kurzu i piasku, który wydał się jej upajający. Była wolna, wreszcie była wolna! Co prawda za cenę dokonanego przez nieznaną osobę poczwórnego mordu, ale pomimo wszystko była wolna! A ci, którzy teraz leŜeli wśród zrabowanych skarbów, nie byli warci ani jednej łzy. W odczuciu oswobodzonej więźniarki wymierzona została boska sprawiedliwość. Zawahała się przez chwilę, w którą stronę pójść, a potem, lekka jak piórko, zdecydowała się skręcić w lewo, w kierunku Ŝółtego światełka. W tym samym momencie spadły pierwsze krople deszczu, wielkie jak groch i Ŝłobiące w piasku maleńkie kratery. Nad Wenecję nadciągała burza...

Statek w Giudecca Na Mariannę spadła sąŜnista ulewa, gdy tylko znalazła się na mostku. Z jego szczytu obserwowała ludzi pośpiesznie chowających się w przedsionku pałacu Sorenzo i liczne gondole, skupione razem przy niewielkim nabrzeŜu. JuŜ po paru sekundach wszystko było zalane. Wenecja zamieniła się w krainę deszczu, oświetlaną co jakiś czas białymi błyskawicami, dzięki którym moŜna było dojrzeć zarysy ulic. Deszcz zgasił światełko, w stronę którego zmierzała Marianna. Na pewno była to niewielka lampka oliwna, tląca się

przed jakąś świętą figurką. Marianna była przemarznięta do szpiku kości, ale nie zamierzała chować się przed deszczem. Cudownie było biec przed siebie i nie zastanawiać się dokąd. Schyliła jedynie głowę i skuliła plecy. Szalejąca nad miastem burza i ulewny deszcz poprawiły samopoczucie Marianny. Ta wspaniała kąpiel oczyściła ją znacznie lepiej niŜ skomplikowane ablucje niewolnic Damianiego. Zapewne niebo chciało zmyć z niej krew, nienawiść, wstyd i zatrzeć raz na zawsze wszystkie ślady. Pozwalała smagać się deszczowi z cudownym uczuciem wyzwolenia i ulgi. Chciała, Ŝeby woda obmyła kaŜde włókno jej ciała i Ŝeby nie pozostało na nim nawet wspomnienie... Nie mogła jednak biegać po mieście w nieskończoność, aŜ do zupełnego wyczerpania. Musiała jak najprędzej znaleźć jakieś schronienie. Cały czas obawiała się, Ŝe wpadnie na jakiś wojskowy patrol, nie mówiąc juŜ o tym, Ŝe nazajutrz przechodnie nie mogliby się nadziwić jej niecodziennemu wyglądowi i włosom ociekającym wodą. Pomyślała więc, Ŝe najlepiej zrobi, jeśli uda się do jakiegoś kościoła, w którym poprosi o pomoc i opiekę, a co najwaŜniejsze o podanie dzisiejszej daty. Tylko tam będzie mogła schronić się przed natrętnym światem, ludźmi i węszącą policją. Sięgające staroŜytności prawo azylu wielokrotnie stosowane było wobec kryminalistów, dlaczego więc nie mogłoby stanąć teraz w obronie kobiety? Nie miała na sumieniu Ŝadnych przewinień. Rozpaczliwie pragnęła szczęścia i chciała schronić się przed pedantyczną i dokuczliwą administracją. W razie jakichś kłopotów wspomni o swoich powiązaniach z kardynałem San Lorenzo, jeśli tylko zechcą w to uwierzyć! Pomiędzy dwoma rzędami warzywnych kramików, zamkniętych juŜ o tak późnej porze, Marianna przemykała kolejnymi uliczkami i mostami, potykając się nieustannie o resztki porów i kapusty, wrzuconych do rynsztoka. Niewiele widziała z powodu deszczu, zacinającego prosto w oczy, i była stale o włos od przewrócenia się w sam środek błotnistej wody. Burza rozszalała się jeszcze bardziej. Marianna, po przebiegnięciu kolejnego mostu i kanału, znalazła się na jakimś placu. W świetle błyskawicy zobaczyła, Ŝe po prawej stronie wznosi się fasada wysokiego gotyckiego kościoła. Po chwili ponownie zapadła kompletna ciemność, a nad jej głową rozległ się grzmot. Usiłowała na chybił trafił wejść do kościoła, ale wpadła na kamienny róg i aŜ zawyła z bólu, starając się równocześnie ominąć nieprzewidzianą przeszkodę. Nowa błyskawica ułatwiła jej zadanie i zarazem śmiertelnie przeraziła. W jej świetle ujrzała bowiem posąg Ŝołnierza, który patrzył na nią z wysoka, zupełnie jakby zstępował z nieba. Jego postać była tak realistyczna, wyraz twarzy pod wojskową przyłbicą tak okrutny, a emanująca z niego moc tak przytłaczająca, Ŝe Marianna cofnęła się odruchowo. Gigantyczny, rwący przed siebie rumak mógł zdeptać ją w kaŜdej chwili. Tej niezwykłej

i nietypowej nocy wszystko było moŜliwe. Ów spiŜowy kondotier, który pojawił się raptem w samym środku burzy, aŜ nadto uosabiał prześladującego ją złego ducha. Stał tuŜ przed nią, pełen przytłaczającej arogancji i zdawał się pytać wyzywającym spojrzeniem, czy ośmieli się pójść tą samą drogą co on. Skręciła szybko w stronę kościoła, Ŝeby umknąć hipnozie posągu, i schowała się w kruchcie. Usiłowała otworzyć drzwi, w poszukiwaniu nieco bardziej suchego miejsca, ale niestety były zamknięte. Przedsionek natomiast okazał się bardzo płytki i deszcz smagał ją bezustannie. Burza ochłodziła znacznie powietrze, więc upodobniona częściowo do morskiej rusałki Marianna drŜała z zimna w ubraniu ociekającym wodą Ponownie spróbowała otworzyć główne, a potem boczne drzwi kościoła, ale bez Ŝadnego rezultatu. • Kościoły zawsze zamyka się na noc - powiedział ktoś cichym, niepewnym głosikiem. - Jeśli chcesz, to moŜesz przyjść tu, gdzie ja jestem, nie będziesz tak moknąć i razem doczekamy do końca burzy... • Kim jesteś? Nic nie widzę. - To ja, tutaj jestem! Zaczekaj, pójdę po ciebie. Najpierw dał się słyszeć plusk szparko przebierających stóp, przeskakujących przez kałuŜe, a zaraz potem czyjaś rączka wsunęła się w dłoń Marianny. Stał koło niej mały chłopczyk, który, sądząc po wyglądzie, mógł mieć dziewięć lat. - Chodź - powiedział stanowczym głosem i pociągnął ją za sobą. Nie zdąŜył jej bowiem wytłumaczyć, dokąd idą. Pod zadaszeniem La Scuda jest duŜo miejsca i deszcz nie zacina z boku. A przecieŜ twoja sukienka i włosy spływają wodą. • Jak to moŜliwe, Ŝe widzisz moje włosy w tych ciemnościach? Ja nawet ciebie dobrze nie widzę... • Po prostu widzę nocą. Annarella mówi, Ŝe naleŜę do kociej rodziny. • Kto to jest Annarella? • Moja starsza siostra. Ona z pewnością naleŜy do pajęczej rodziny, bo robi koronki! Najpiękniejsze i najdelikatniejsze w całej Wenecji! Marianna wybuchnęła śmiechem. - Jeśli masz nadzieję, Ŝe znalazłeś klientkę, to muszę cię zmartwić, mój mały! Nie mam przy duszy nawet złamanego grosza! Ale wyglądacie mi na sympatyczną rodzinę! Kot z pająkiem! Zupełnie jak z bajki! Prowadzona przez dziecko znalazła się po paru chwilach przy wejściu do budynku, schowanego za prawym skrzydłem kościoła. Burza oświetliła na moment wdzięczną renesansową fasadę zwieńczoną lwem świętego Marka. Zgodnie z tym, co powiedział malec, podwójny, a nawet potrójny portal, osadzony na kolumnach i strzeŜony z dwóch stron przez dwa leŜące lwy, był bez porównania wygodniejszy od kościelnej kruchty. Marianna mogła wreszcie otrzepać suknię i wycisnąć wodę z długich włosów. Deszcz zresztą zaczął powoli ustawać.

Dziecko chwilowo zamilkło, ale Marianna chciała usłyszeć jego świeŜy i czysty jak kryształ głos, więc zagadnęła: • Z całą pewnością jest późno, co robisz więc o tej porze na ulicy? Dawno powinieneś juŜ spać. • Musiałem coś załatwić dla mojego przyjaciela - odpowiedział chłopiec z wyczuwalną ostroŜnością w głosie i zaskoczyła mnie burza, pewnie tak jak i ciebie. A ty skąd idziesz? - Nie wiem - odrzekła zdenerwowanym i spiętym głosem. - Zamknięto mnie w ogromnym pałacu i musiałam uciec. Chciałam wejść do kościoła, Ŝeby znaleźć tam schronienie. Zapadła cisza. Czuła, Ŝe chłopiec patrzy na nią uwaŜnie. Wziął ją prawdopodobnie za jakąś wariatkę zbiegłą z przytułku. CóŜ innego mógł sobie pomyśleć, biorąc pod uwagę jej wygląd... Jednak odezwał się ponownie swoim spokojnym głosem. - Kościelny zawsze zamyka San Zanipolo! Z powodu złodziei i z powodu skarbów! Wielu naszych doŜów jest tam pochowanych, a on jest po to, Ŝeby ich pilnować - dorzucił i wskazał na spiŜowego jeźdźca. Oglądany z profilu wyglądał, jakby jechał na czele kościoła. Ściszając nagle głos, chłopiec wyszeptał pośpiesznie: - Czy to ukochany cię uwięził, czy... la polizia? Coś jej podszepnęło, Ŝe mały towarzysz okaŜe jej więcej sympatii w tym drugim przypadku. I tak przecieŜ nie mogła mu wyznać całej prawdy. • Policja!.. Będę zgubiona, jeśli mnie znajdą! Ale powiedz mi... jak masz na imię? • Mówią na mnie Zani*, jak kościół... • A więc, Zani, muszę koniecznie wiedzieć, jaki jest dzisiaj dzień? • Naprawdę nie wiesz? • Nie. Byłam trzymana w pomieszczeniu bez światła i okien. Straciłam poczucie czasu. • Peccato! Masz szczęście, Ŝe uciekłaś! La polizia, w zasadzie wszyscy policjanci zachowują się jak dzicy, a stali się jeszcze gorsi i głupsi, odkąd przyszli im z pomocą Ŝołnierze Bonapartego. Prześcigają się teraz wzajemnie!.. * Typowe dla Wenecji zdrobnienie od Giovanni.

• Masz rację, ale błagam cię, powiedz mi, którego dzisiaj mamy - domagała się dziewczyna, chwyciwszy dziecko za ręce. • Racja, zupełnie zapomniałem! Kiedy wychodziłem z domu, był dwudziesty dziewiąty czerwca, więc dzisiaj jest juŜ trzydziesty. Niedługo zacznie się dzień! Zrozpaczona oparła się o ścianę. Pięć dni! Jason czekał na nią w zatoce juŜ od pięciu dni! Był tak blisko niej, być moŜe wypatrywał jej w ciemnościach, pełen nadziei, Ŝe ją zobaczy, podczas gdy ona, bierna i zrozpaczona, znosiła potworne karesy Damianiego... Opuszczając ten straszny dom, myślała zupełnie powaŜnie, Ŝe będzie potrzebowała duŜo czasu, aby całkowicie przyjść do siebie, zastanowić się nad swoją sytuacją, a przede wszystkim oczyścić swoją pamięć z tych potwornych czar-

nych godzin. Krótka rozłąka wydawała się jej konieczna, zanim ponownie zmierzy się z badawczym wzrokiem Jasona. Znała doskonale jego niespotykaną przenikliwość i wprost zwierzęcą intuicję, dzięki której bezbłędnie odszukiwał najczulsze i najboleśniejsze miejsca. Wystarczy mu jedno spojrzenie i juŜ będzie wiedział, Ŝe kobieta, która przybyła na umówione spotkanie, róŜni się od tej, którą zostawił sześć miesięcy temu na statku „Saint-Guenole". Przelana krew tylko częściowo zmywała jej hańbę. Mimo Ŝe nie chciała w to uwierzyć ani o tym myśleć, w jej ciele mógł pozostać Ŝywy ślad tamtych dni i nic nie mogło tego zmienić. Tymczasem Jason cały czas czekał na nią! Za godzinę lub moŜe nawet za parę chwil będzie mogła stanąć przed nim. Cierpiała juŜ na samą myśl, Ŝe chwila, oczekiwana od dawna z takim utęsknieniem, była przyczyną strachu i obaw. Nie miała pojęcia, co ją czeka u kresu zalanych deszczem ulic i kościołów, całego tego miasta, którym zawładnęła burza i które przesłaniało jej morze. Kim okaŜe się Jason przy powitaniu, radosnym kochankiem, uszczęśliwionym z powodu ponownego spotkania, czy teŜ zamieni się w ponurego, pełnego podejrzeń inkwizytora? Oczekiwał szczęśliwej młodej kobiety, śpieszącej ujrzeć go w pełnym rozkwicie triumfującej urody, a ujrzy zaszczutą, niespokojną postać, czującą się równie źle we własnej skórze, jak w swoim wypłowiałym ubraniu. Co sobie pomyśli? - Przestało padać, wiesz? Zani ciągnął Mariannę za rękaw. Podskoczyła, otworzyła oczy i rozejrzała się wokół. Rzeczywiście! Burza skończyła się równie niespodziewanie, jak się zaczęła. Jej wściekłe grzmoty oddalały się w stronę horyzontu. Dudniące jeszcze przed chwilą wodospady deszczu ustąpiły miejsca absolutnej ciszy, zakłócanej jedynie cichutkim pluskiem spadających z dachów kropel. Wyczerpana natura powoli odzyskiwała swoje siły. • Jeśli nie masz dokąd iść - zagaił chłopiec, którego duŜe oczy błyszczały w ciemności jak gwiazdy - to chodź do nas. Znajdziesz tam schronienie zarówno przed deszczem, jak i przed carabinieri... • A co na to powie twoja siostra? • Annarella? Nic nie powie. Jest przyzwyczajona. • Przyzwyczajona? Do czego? Zani jednak nic nie odpowiedział, a Marianna wyczuła, Ŝe było to milczenie zamierzone. Chłopiec szykował się do wymarszu. Ze swoją wysoko uniesioną główką miał naiwny wygląd osób, które sądzą, Ŝe są obarczone niezwykłej wagi misją. Jego nowa przyjaciółka poszła za nim bez ociągania. Pomysł znalezienia dachu nad głową najwyraźniej trafił jej do przekonania. Parę godzin spokoju na pewno dobrze jej zrobi i być moŜe pozwoli odnaleźć na samym dnie duszy cząstkę dawnej Marianny, tej, na którą czekał Jason, lub chociaŜby kobietę trochę bardziej ją przypominającą! Początkowo szli tą samą drogą, którą Marianna tu dotarła, lecz przy ulicy Zielnej skręcili na lewo i zniknęli w gąszczu małych uliczek poprzecinanych kanałami, które wydały się

Mariannie istnym labiryntem. Droga była niezwykle kapryśna. Dziewczynie wydawało się, Ŝe wracali sto tysięcy razy do tego samego miejsca, ale Zani nie zawahał się ani przez sekundę. Niebo stopniowo jaśniało i gdzieś w oddali zapiał kogut na dzień dobry. Jednak prawdziwe Ŝycie miasta kryło się jeszcze za drewnianymi Ŝaluzjami. A koty, jego prawdziwi i faktyczni władcy, pochowane na czas ulewy, zaczęły wychodzić z kryjówek i wracać do swoich domów, przeskakując przez kałuŜe i obchodząc z daleka rynny. Powoli z ciemności zaczęły wyłaniać się domy. W świetle jutrzenki pojawiały się kształty ich dziwacznych dachów, ozdobnych dzwonniczek, tarasów oraz charakterystycznych kominów w kształcie lejka. Wokół wszystko jeszcze było uśpione i para zapamiętałych spacerowiczów mogła sądzić, Ŝe ulica naleŜy wyłącznie do nich, gdy nagle opuściło ich szczęście. Właśnie wychodzili na ulicę Merceria, szerszą od pozostałych, lecz niesłychanie krętą i usianą małymi kramikami, gdy niespodziewanie natknęli się na patrol gwardii narodowej. Nie było juŜ Ŝadnej moŜliwości ominięcia go. Znajdowali się na samym środku zakrętu. Marianna i Zani zostali nagle otoczeni z dwóch stron przez niosących latarnie Ŝołnierzy. - Stój, kto idzie? - zapytał dowódca pododdziału, raczej z poczucia obowiązku niŜ z rzeczywistej potrzeby, poniewaŜ zatrzymani nie mogli ruszyć się ani na krok. - Dokąd idziecie? Zaskoczona Marianna, całkowicie sparaliŜowana widokiem wojskowych mundurów, spojrzała na niego bez słowa. Był to młody podoficer o aroganckim wyglądzie, niesłychanie dumny ze swojego munduru z białymi wyłogami, jak równieŜ podkręconego filuternie wąsika. Odruchowo pomyślała o Beniellim. Na szczęście Zani, prawdziwy mieszkaniec Wenecji, dał wspaniały popis swojej wymowności, sypiąc jak z rękawa zmyślonymi na poczekaniu historyjkami, a wszystko w tak zawrotnym tempie, Ŝe wypełnił całą ulicę swoim jasnym dziecięcym głosem. Doskonale zdawał sobie sprawę, Ŝe nie jest to odpowiednia pora na spacery po Wenecji, zwłaszcza dla chłopca w jego wieku, ale nie było w tym Ŝadnej jego winy i pan oficer powinien im zaufać w tym względzie. Oto bowiem, co się przydarzyło. Kuzynka i on zostali wezwani wieczorem do ciotki Ludwiki cierpiącej na malarię. Poprosił ich o pomoc kuzyn Paolo, zanim wyruszył na połów. Oni więc natychmiast udali się do niej, bo ciotka Ludwika jest bardzo stara i chora, i majaczyła, Ŝe aŜ litość brała! Taka inteligentna kobieta, mleczna siostra i słuŜąca jaśnie wielmoŜnego pana Ludwika Manin, ostatniego doŜy. Więc kiedy jego kuzynka i on zobaczyli ją w takim stanie, nie mieli serca od niej odejść. Czuwali, opiekowali się nią, pokrzepiali na duchu, a czas upływał... Kiedy w końcu ciotka zasnęła i kryzys minął, zrobiło się juŜ bardzo późno! Nie mogli nic więcej pomóc, a kuzyn Paolo miał wrócić nad ranem. Poszli zatem do domu, jego

kuzynka i on, Ŝeby uspokoić siostrę Annarellę, która pewnie martwiła się o nich. W drodze zaskoczyła ich burza, którą zmuszeni byli przeczekać. Więc jeśli wspaniałomyślni panowie wojskowi zechcieliby pozwolić im na kontynuowanie drogi... Marianna śledziła oratorski popis chłopca z prawdziwym podziwem. śołnierze wysłuchali go bez szemrania, zaskoczeni zapewne tą lawiną słów. Nie odstąpili jednak ani na krok i dowódca odezwał się ponownie. • Jak się nazywasz? • Zani, panie oficerze, Zani Mocchi, a ona jest moją kuzynką i nazywa się Apolonia. - Mocchi? Jesteś z rodziny gońca z Dalmacji, który zaginął koło Zara parę tygodni temu? Zani spuścił głowę, jakby przygniótł go jakiś cięŜar. - To mój brat, panie oficerze. To dla nas wielki smutek, bo wciąŜ nie wiemy, co się z nim stało... Prawdopodobnie rozwinąłby ten temat, lecz jeden z Ŝołnierzy nachylił się i szepnął coś do ucha dowódcy, który natychmiast zmarszczył brwi. - Podobno twój ojciec został rozstrzelany w 1806 roku za dywersję przeciwko cesarzowi, a twoja siostra, ta Annarella, która tak bardzo się martwi, jest słynną koronczarką z San Trovaso i nie kryje się z nienawiścią wobec nas! Twoja rodzina bardzo nas nie lubi i mamy powaŜne przypuszczenia w sztabie głównym, Ŝe twój brat przeszedł na stronę przeciwnika... Sprawy przyjęły zły obrót i zaniepokojona Marianna zaczęła gorączkowo poszukiwać sposobu, w jaki mogłaby poratować swojego małego towarzysza, nie naraŜając na szwank samej siebie. OdwaŜne dziecko postanowiło jednak samo stawić czoło. • A niby za co mielibyśmy was kochać? - powiedział zaczepnie mały. - Kiedy wasz generał Bonaparte przybył tutaj, Ŝeby spalić naszą Złotą Księgę i ustanowić republikę, myśleliśmy, Ŝe przyniósł nam prawdziwą wolność! Tymczasem on oddał nas Austrii! A potem znowu nas odebrał, tyle tylko Ŝe nie był juŜ republikańskim generałem, lecz cesarzem! Po prostu zamieniono jednego cesarza na drugiego! Mogliśmy was kochać, ale wy nie pozwoliliście na to... • Taaak... Jesteś niezwykle wygadany jak na smarkacza, który ledwo od ziemi odrósł! Zastanawiam się, czy... ale do rzeczy. Czy ta, która się nie odzywa, to twoja kuzynka? Jedna z lamp oświetliła nagle twarz Marianny. Oficer aŜ gwizdnął z podziwu. - Do licha! Co za oczy! I co za prezencja, jak na kuzynkę takiego obszarpańca! MoŜna by rzec, prawdziwa dama... W tym momencie Marianna poczuła, Ŝe powinna włączyć się do rozmowy i przyjść z pomocą małemu Zani. Oficer przyglądał się im z jawnym niedowierzaniem. Postanowiła więc uŜyć swojego czaru i odegrać rolę słodkiej kuzynki. Posłała mu zatem na początek prowokujący uśmiech. - Bo ja jestem damą albo prawie damą!.. To dla mnie

zaszczyt spotkać męŜczyznę o takiej inteligencji, panie oficerze! Od razu pan zauwaŜył, Ŝe chociaŜ jestem kuzynką Zaniego, to nie pochodzę stąd! Przyjechałam tu jedynie po to, aby spędzić parę dni z moją kuzynką Annarellą! Widzi pan - dorzuciła mimochodem - mieszkam we Florencji, gdzie pracuję jako pokojówka baronowej Cenami, lektorki Jej Królewskiej Wysokości księŜnej Elizy, wielkiej księŜnej Toskanii, którą niech Bóg ma w swojej opiece... - PrzeŜegnała się trzy razy, Ŝeby zaznaczyć, jak bardzo jest oddana swojej pani. Na efekt nie trzeba było długo czekać. Słysząc imię siostry Napoleona oficer rozjaśnił twarz. Wyprostował się, poprawił kołnierzyk i podkręcił wąsa, chcąc nadać mu korzystniejszy kształt. • A więc tak się sprawy mają! Zatem, moja piękna panienko, moŜe się pani poszczycić, Ŝe miała szczęście poznać sierŜanta Rapina, to jest człowieka, który zna się na rzeczy! Inny zaprowadziłby panią prosto do samego pałacu królewskiego*, Ŝeby wyjaśnić sytuację... • Więc moŜemy juŜ iść? • Oczywiście! Musimy jednak was odprowadzić, na wszelki wypadek. Kolejny spotkany patrol niekoniecznie musiałby wiedzieć, jak naleŜy się obchodzić z osobą taką jak pani... * Prokuratura została podniesiona do rangi Pałacu Królewskiego.

• AleŜ... nie chcielibyśmy sprawiać kłopotu...

• Jaki kłopot! To prawdziwa przyjemność! Będziemy wracać tak jak wy, do San Trovaso. Z nami łatwiej znajdziecie przewoźnika przez Canale Grande... a poza tym - dodał konfidencjonalnym tonem - tej nocy jest niebezpiecznie w Wenecji. Poinformowano nas o zebraniu spiskowców, od których roi się w południowych Włoszech. Wysyłają swoich agentów aŜ tutaj! Mówi się, Ŝe to karbonariusze... Chyba trudno ich będzie zauwaŜyć nocą... Zachwycony własnym dowcipem sierŜant Rapin wybuchnął gromkim śmiechem. Pozostali męŜczyźni natychmiast mu zawtórowali. Następnie kurtuazyjnym gestem zaofiarował ramię Mariannie, nieco zaskoczonej sytuacją powstałą na skutek jej dyplomatycznego kłamstwa. Patrol wyruszył ponownie w drogę, w składzie powiększonym o Mariannę, idącą na czele z sierŜantem Rapinem, i o małego Zani, który pełen szacunku dla swojej nowej przyjaciółki uczepił się jej spódnicy i nie odstępował na krok. Zaczęło świtać. Latem dzień budził się bardzo szybko. Od wschodniej strony pojawił się róŜowawy blask jutrzenki. Chwilę potem zgaszono bezuŜyteczne latarnie, gdyŜ w świetle dnia doskonale było widać zarówno ludzi, jak i przedmioty. Mimo zmęczenia i zdenerwowania Marianna miała pełną świadomość, Ŝe ich orszak przedstawia dosyć komiczny widok. Pewnie wyglądamy jak goście wracający z małomiasteczkowego i niezupełnie udanego wesela - pomyślała, gdy tym-

czasem jej nieoczekiwany adorator plótł, co mu ślina na język przyniosła, starając się za wszelkę cenę wyprosić choć jedną randkę. KsięŜna nie całkiem była pewna, co wydało się bardziej pociągające sierŜantowi: jej osobisty wdzięk czy „wysokie koneksje na dworze"! Ulica Merceria zniknęła nagle pod sklepieniem wysokiej niebieskiej wieŜy, ozdobionej ogromnym zegarem i zwieńczonej dzwonnicą. Kiedy ponownie wynurzyli się spod sklepienia, ukazał się im bajecznej urody widok. W górze stadko białych gołębi krąŜyło wokół smukłej róŜowej dzwonnicy. W oddali łączyły się z sobą dwie zielonkawe kopuły o alabastrowych szczytach, inkrustowane kamieniami o delikatnych, cielistych barwach. Ich marmurowe gipiury, pozłacane mozaiki i posrebrzane emalie w stylu niello sprawiały, Ŝe długo moŜna by się zastanawiać, czy to kościoły, czy pałace, czy prześliczne klejnoty. Przestrzenny plac, otoczony jak szlachetny kamień koronką arkad, poprzecinany był białym marmurem, przez co wyglądał jak gigantyczna plansza do gry w klasy. Pomiędzy zachwycającym pałacem a budynkiem przypominającym inkrustowane cacuszko Marianna wreszcie dostrzegła upragnione morze. Wielka połać niebieskawego jedwabiu, która zakłóciła rytm jej serca. śółte jak zawilce Ŝaglówki pływały po migocącej srebrzyście powierzchni wody, a z zamglonego horyzontu wyłaniały się kształty kościelnych kopuł i dzwonnic. NajwaŜniejsze, Ŝe była tutaj, nad wyśnionym morzem, w basenie Świętego Marka, gdzie miał na nią czekać Jason. Uwagę sierŜanta Rapina przykuło zgoła coś innego. Gdy tylko minęli wieŜę z zegarem, gwałtownie wypuścił ramię swojej towarzyszki. Znaleźli się bowiem przed samym nosem gwardii strzegącej pałac królewski i kurtuazja musiała ustąpić miejsca dyscyplinie. Wyprostował się i zasalutował. - Moi ludzie i ja jesteśmy na miejscu. A pani, signorina, ma juŜ chyba niedaleko do domu? Zanim jednak rozstaniemy się, chciałbym prosić o moŜliwość ponownego spotkania. Bardzo Ŝałowałbym, gdybym nie mógł juŜ pani zobaczyć. Jesteśmy przecieŜ prawie sąsiadami. Czy zgodzi się pani? wyszeptał kokieteryjnie. • Sprawiłoby mi to wielką przyjemność, panie oficerze mizdrzyła się Marianna - ale nie wiem, czy moja kuzynka... • Chyba nie musi pani jej pytać o zgodę? Pani, osoba związana z Jej Cesarską Mością! Najwyraźniej wyobraźnia Rapina i małego Zani miały wiele cech wspólnych. W ciągu paru minut sierŜant po prostu zapomniał o istnieniu mitycznej protektorki Marianny, baronowej Cenami, której nazwisko niewiele mu mówiło, i skupił się wyłącznie na księŜnej Elizie. • Nie, oczywiście Ŝe nie - powiedziała bez przekonania księŜna - ale i tak nie pozostanę tu długo. Na dobrą sprawę juŜ wyjeŜdŜam. • Proszę mi tylko nie mówić, Ŝe wyjeŜdŜa pani dzisiaj

wieczorem! - przerwał sierŜant, nerwowo podkręcając wąsa. - Zmusiłaby mnie pani do zatrzymania wszystkich statków wypływających z Wenecji. Proszę zaczekać chociaŜ do jutra... Spotkalibyśmy się dzisiaj wieczorem... Poszlibyśmy na przedstawienie. Mogę zdobyć bilety nawet do opery! Na pewno spodobałoby się pani... Marianna pomyślała w duchu, Ŝe ów sierŜant Rapin jest znacznie kłopotliwszy, niŜ to sobie początkowo wyobraŜała. Gdyby go odprawiła, mógłby się okazać nieprzyjemny. Istniało niebezpieczeństwo, Ŝe Zani i jego siostra będą musieli zapłacić wysoką cenę za zły humor dowódcy patrolu. Starając się więc zapanować nad odruchem zniecierpliwienia, spojrzała ukradkiem na malca, który obserwował całą scenę z surowo zmarszczonymi brwiami. Następnie zdecydowanym ruchem odciągnęła sierŜanta na bok, z dala od jego towarzyszy, którzy z wolna zaczęli się niecierpliwić. - Niech pan posłucha - szepnęła, mając w pamięci przesłuchanie, jakiemu został poddany Zani - nie mogę z panem pójść do teatru ani prosić, Ŝeby przyszedł pan pod dom mojej kuzynki. Odkąd zaginął mój kuzyn... posłaniec z Zara, nosimy wszyscy Ŝałobę. Na dodatek sam pan wie, Ŝe Annarella nie ma takich jak ja powodów, Ŝeby sympatyzować z Francuzami... • Rozumiem doskonale - wyszeptał Rapin - ale co w takim razie moŜna zrobić? Czuję do pani ogromną sympatię! • Zupełnie tak jak ja do pana, sierŜancie, ale obawiam się, Ŝe rodzina nie wybaczyłaby mi tej... słabości! Lepiej... ukryjmy się i spotkajmy potajemnie. Wie pan, co mam na myśli? PrzecieŜ nie my pierwsi!.. Dobroduszna twarz Rapina rozpromieniła się. Był juŜ dostatecznie długo we Włoszech, Ŝeby słyszeć o Romeo i Julii, i z pewnością marzył o miłości pełnej romantycznych przygód. • Proszę na mnie liczyć! - zawołał. - Będę uosobieniem dyskrecji. - Następnie wyszeptał konspiracyjnym tonem: Dziś wieczorem, o zachodzie słońca, będę czekał na panią pod akacją Świętego Zachariasza! Będziemy tam mogli spokojnie porozmawiać. Przyjdzie pani? • Przyjdę! Ale proszę pana o rozwagę i dyskrecję!.. Nikt nie moŜe nawet się domyślać! Rozstali się z tą obietnicą i Marianna z trudem powstrzymała się, Ŝeby nie westchnąć z ulgą. Od dłuŜszego momentu czuła się tak, jakby odgrywała jedną z ulicznych fars, które rozśmieszały tłumy paryskich gapiów na bulwarze du Tempie! Rapin zasalutował i przez chwilę trzymał dłoń Marianny z cichym uwielbieniem. Z całą pewnością uwaŜał juŜ Mariannę za swój najnowszy podbój. Zmęczony patrol, ciągnąc za sobą broń, wszedł do pałacu, gdy tymczasem Zani poprowadził swoją pseudokuzynkę nie w stronę morza, jak by sobie tego Ŝyczyła, lecz w głąb placu. Właśnie zaczęli się tam schodzić robotnicy, poniewaŜ trwały prace nad budową nowej serii arkad, zamykających czworobok ze wszystkich stron.

- Chodź tędy - powiedział Zani - będzie bliŜej.

• Ale... ja tak bardzo chciałabym zobaczyć morze.

• Będziesz miała mnóstwo czasu. Tą drogą szybciej dojdziemy do celu, a Ŝołnierze nie zrozumieliby, dlaczego zmieniliśmy plany... Miasto oŜywiało się. Dzwony od Świętego Marka rozdzwoniły się donośnie. Kobiety z zarzuconymi na ramiona czarnymi chustami szły w asyście słuŜących lub same na poranną mszę do kościoła. Kiedy znaleźli się na nabrzeŜu, serce księŜnej zamarło i chciała zamknąć oczy. Z całego serca pragnęła ujrzeć zakotwiczoną „Morską Czarodziejkę" i jednocześnie bała się tego panicznie. Nie potrafiła pozbyć się uczucia wracającej do domu niewiernej Ŝony... Ale poza małymi barkami rybackimi, płynącymi w stronę Lido, niewielkimi łodziami, na których piętrzyły się warzywa, zmierzającymi w górę Canale Grande, oraz niewielkim parowcem, nie było w porcie niczego, co moŜna by nazwać statkiem... Na szczęście Mariannie nie starczyło czasu, Ŝeby popaść w rozpacz, bo w tej samej chwili zauwaŜyła wysokie maszty, pojawiające się z drugiej strony La Salute, za Morskim Urzędem Celnym. Jej policzki zarumieniły się i chwyciła za rękę Zaniego. - Chciałabym pójść w tamtą stronę - powiedziała wskazując ręką kierunek. Chłopiec wzruszył ramionami i spojrzał na nią z ciekawością. - Musimy tam iść, jeśli chcemy znaleźć się w San Trovaso. Gdy zbliŜali się do wielkiej gondoli, którą mieli przepłynąć na drugą stronę, Zani zadał Mariannie pytanie, dręczące go z całą pewnością od dłuŜszego czasu. Od chwili odłączenia się od patrolu nie odezwał się ani razu. Szedł parę kroków przed Marianną, trzymając ręce w kieszeniach nieco postrzępionych spodni z niebieskiego płótna, z podciągniętymi rękawami Ŝółtej, wełnianej bluzy, która sięgała mu niemal do kolan. W jego zachowaniu wyczuwało się tę charakterystyczną sztywność, cechującą ludzi niezadowolonych. • Czy to prawda - zapytał oschle - Ŝe jesteś pokojówką baronowej... jak jej tam, to znaczy, czy słuŜysz u siostry Bonapartego? • Oczywiście. Czy to coś złego? • W pewnym sensie tak. Bo to oznacza, Ŝe popierasz Bonapartego! śołnierz miał rację... Nieufność i smutek rysowały się wyraźnie na okrągłej i opalonej twarzyczce dziecka. Marianna nie miała sumienia zasmucać go jeszcze bardziej. • Moja pani jest oczywiście za Napoleonem - powiedziała łagodnie - ale mnie polityka nie interesuje. SłuŜę mojej pani i to wszystko. • Więc skąd jesteś? Na pewno nie stąd, nie znasz miasta i masz obcy akcent.

Zastanowiła się przez moment. Było jasne, Ŝe nie miała weneckiego akcentu. Toskański włoski, którym mówiła, narzucał jej naturalną odpowiedź. - Jestem z Lukki - powiedziała, co tylko częściowo mijało się z prawdą. Rezultat był pozytywny. Na zatroskanej buzi Zaniego pojawił się uśmiech i chłopiec ponownie wziął ją za rękę. • Jeśli tak, to zgoda! MoŜesz być naszym gościem. Ale to jeszcze kawał drogi. Nie jesteś bardzo zmęczona? - zatroszczył się nagle. • Trochę jestem - westchnęła Marianna, która nie czuła juŜ nóg. - Jak długo musimy iść? • Jeszcze trochę... Rozespany przewoźnik przeprawił ich przez kanał, prawie zupełnie pusty o tak wczesnej porze. Dzień zapowiadał się wyjątkowo piękny. Na tle jasnobłękitnego nieba, oczyszczonego przez burzę, latały białe gołębie. Od morza wiała świeŜa bryza, przesiąknięta zapachem soli i alg, który Marianna wdychała z prawdziwą rozkoszą. La Salute, do której coraz bardziej się zbliŜali, podobna była do muszli w tym czystym porannym powietrzu. Dzień wydawał się wymarzony do przeŜycia szczęśliwych chwil i Marianna nie śmiała domyślać się, co teŜ trzymał dla niej w zanadrzu... Po drugiej stronie kanału przemierzyła kolejne wąskie uliczki, obejrzała nowe mosty, zobaczyła całe mnóstwo owych słynnych weneckich cacuszek, no i oczywiście spotkała chmarę podwórzowych kotów. Słońce wznosiło się juŜ wysoko na niebie, a całkowicie wyczerpanej Mariannie kręciło się w głowie ze zmęczenia, gdy dotarli wreszcie do rozwidlenia dwóch kanałów. Jeden z nich, przy którym wznosiły się wysokie, róŜowe domy z suszącą się bielizną, prowadził prosto do portu. Nad nim przerzucona była kładka, łącząca obydwa nabrzeŜa. - Dotarliśmy wreszcie - powiedział z dumą Zani - tu właśnie mieszkam, w San Trovaso! To jest stocznia San Trovaso... miejsce, w którym naprawia się popsute gondole. W rzeczywistości Zani wskazywał ręką przeciwległy brzeg. Pływały tam skórki pomarańczy i liście sałaty. Przed hangarami z brązowego drewna czekało na naprawę kilkanaście gondoli, a wszystkie leŜały na boku jak ranne rekiny. • Mieszkasz w tej stoczni? • Nie, mieszkam tam! Ostatni dom na rogu, na samej górze! Zza rogu tego właśnie domu wystawała wysoka reja zacumowanego statku. Ujrzawszy ją Marianna nie mogła oprzeć się nagłemu impulsowi, mimo Ŝe była nieludzko zmęczona. Chwyciła brzeg sukni i pędem pobiegła w stronę statku. Za nią biegł mały Zani, nie rozumiejąc przyczyny tej nagłej ucieczki. Marianna nie potrafiła juŜ dłuŜej znieść niepewności, musiała dowiedzieć się, czy on tam jest i czy na nią czeka... Pomyślała, Ŝe moŜe on teŜ spóźnił się na spotkanie, i głównie z tego powodu towarzyszyła Zaniemu aŜ tutaj. Dokąd pójdzie bez złamanego grosza i bez przyjaciół, jeśli

okaŜe się, Ŝe Jason jeszcze nie przypłynął? W tym momencie wydawało jej się to zupełnie nieprawdopodobne, była prawie stuprocentowo pewna, Ŝe go tam zastanie! Zdyszana wpadła na zalane słońcem nabrzeŜe. W jednej sekundzie ujrzała dookoła siebie istny las masztów. Jak okiem sięgnąć - były statki. Po jednej stronie stał cały ich zastęp ze ściśniętymi dziobami. Po drugiej stronie cała masa statków odwrócona była rufami. Tę wielką flotę łączyły z nabrzeŜem długie deski, po których obarczeni cięŜarami tragarze poruszali się z niewiarygodną zwinnością. Mariannie zakręciło się w głowie od tej zachwycającej róŜnorodności. Rozbrzmiewające zewsząd rozkazy mieszały się z gwizdami okrętowych syren i biciem co kwadrans zegarów na nabrzeŜu. Ktoś w tłumie zanucił piosenkę, której akompaniowała niewidzialna mandolina. Czasami melodię podchwytywała jakaś młoda dziewczyna w spódniczce w paski i o bosych stopach, niosąca na głowie koszyk ze świeŜo złowionymi rybami. Po tym lekko róŜowym nabrzeŜu, hałaśliwym i kolorowym, krzątała się olbrzymia armia pracowników, jakby Ŝywcem przeniesionych z komedii Goldoniego. Do połowy rozebrani męŜczyźni myli pokłady przycumowanych statków, polewając je czystą wodą z wielkich kubłów. - Co ty tu robisz? - zapytał z wyrzutem Zani. - PrzecieŜ juŜ minęłaś mój dom! Chodź odpocząć... Ale miłość i zniecierpliwienie były znacznie silniejsze od zmęczenia. Widok tak wielkiej liczby statków jeszcze bardziej rozpłomienił gorączkę oczekiwania. Jason był tuŜ obok, parę kroków od niej. Czuła to i była o tym święcie przekonana! Jak mogła w takiej chwili pójść spać? W mgnieniu oka zapomniała o wszystkich obawach i środkach ostroŜności, jakie miała zamiar podjąć. Liczyło się tylko to, Ŝe go zobaczy, dotknie, poczuje jego cudowny zapach! Pomimo nalegań Zaniego Marianna weszła w sam środek tłumu kłębiącego się na nabrzeŜu, przyglądając się uwaŜnie tym statkom, których liny cumownicze były napięte. Obserwowała teŜ ludzkie twarze i sylwetki kapitanów, przechadzających się po rufach. Niestety, Ŝaden statek nie był podobny do tego, na który czekała. Ujrzała go niespodziewanie, parę chwil później. „Morska Czarodziejka" znajdowała się na samym środku Giudecca, oddalona o kilkaset metrów od nabrzeŜa. Holowana przez dwie duŜe łodzie, w których z zapałem pracowały ekipy wioślarskie, „Morska Czarodziejka" płynęła z gracją po spokojnej toni, gdy tymczasem bosonodzy marynarze krzątali się wokół Ŝagli, zwijając jedne, a stawiając drugie. Przez krótką chwilę Marianna dostrzegła profil pięknej syreny, ustawionej na dziobie, która aŜ do złudzenia ją przypominała... Zafascynowana urodą błyszczącego w słońcu statku, księŜna obserwowała manewry, szukając jednocześnie znajomej, niepowtarzalnej sylwetki Jasona pośród całej masy innych, biegających po pokładzie. Po chwili jednak masztowiec roz-

winął Ŝagle, równie lekko jak ptak rozkładający skrzydła do lotu, odwrócił się rufą i wyraźnie zaczął szukać wiatru... Dopiero teraz Marianna zrozumiała, Ŝe statek odpływa... Z jej gardła wydobył się przeraźliwy krzyk. - Nie!.. Nie!.. Nie chcę!.. Jason!.. Jak oszalała rzuciła się biegiem wzdłuŜ nabrzeŜa, krzycząc, wołając, roztrącając przechodniów, nie zwracając najmniejszej uwagi na liczne potrącenia ani na powszechne zdumienie, jakie wzbudzała. Tragarze, kupcy, rybacy i marynarze oglądali się za tą rozczochraną kobietą o twarzy tonącej we łzach, która krzycząc wniebogłosy biegła przed siebie z wyciągniętymi rękami i wyglądała, jakby chciała rzucić się prosto do morza. Marianna niczego nie czuła, niczego nie słyszała, a takŜe niczego nie widziała poza odpływającym statkiem. Znalazła się raptem w samym sercu piekła. Czuła niemal fizycznie, jak niewidzialna nić, utkana z jej własnego ciała, łącząca ją ze statkiem Jasona, stawała się z kaŜdą chwilą coraz bardziej napięta, aŜ w pewnym momencie wydało się jej, Ŝe pociągnie ją za sobą do morza. W swojej nieszczęsnej skołatanej głowie obracała w kółko jedno i to samo okrutne i obsesyjne zdanie. - Nie zaczekał na mnie... - mówiła do siebie - nie zaczekał!.. Czy to moŜliwe, Ŝeby cierpliwość i miłość Jasona, który bądź co bądź przepłynął ocean i dwa morza, Ŝeby ją zobaczyć, nie wytrzymała próby pięciu dni? Więc naprawdę nie czuł, Ŝe ta, którą podobno tak kochał, była tuŜ obok niego, i nie usłyszał jej rozpaczliwego wołania? A teraz tak po prostu odpływał, odchodził, Ŝeby połączyć się z morzem, jego drugą wielką miłością. Być moŜe nigdy juŜ go nie zobaczy!.. Jak miała dotrzeć do niego, jak go zatrzymać? Zadyszana, z sercem rozpaczliwie trzepoczącym się w piersi, biegła cały czas przed siebie. Jej nieprzytomne, załzawione spojrzenie utkwione było w odbijającym się w wodzie złocistym promieniu słońca, który powiększał się z sekundy na sekundę, będąc ostatnim połączeniem między statkiem a brzegiem. Opalizująca woda była jak ostatnia nadzieja, przywołująca ją jak kochanek. Chciała się w nią rzucić... Jeszcze tylko parę kroków... Czyjeś silne ręce chwyciły Mariannę dokładnie w chwili, w której dobiegała do końca nabrzeŜa. Właśnie kiedy, kierowana trudnym do opanowania porywem serca, miała wskoczyć do wody, poczuła, Ŝe ktoś ją obezwładnił i... znalazła się raptem nos w nos z porucznikiem Beniellim, który patrzył na nią jak na zjawę. • Pani? - wybełkotał osłupiały, gdy wreszcie zdał sobie sprawę, kim była ta wariatka, którą uratował przed próbą samobójstwa. - To naprawdę pani?.. Wprost niewiarygodne! Marianna była juŜ w takim stanie, Ŝe nie zdziwiłby ją widok samego Napoleona. Nie potrafiła jednak zupełnie rozpoznać człowieka, który ją trzymał i stanowił jedynie przeszkodę do jak najszybszego usunięcia. Pełna wściekłości próbowała

wyrwać się za wszelką cenę z jego rąk. • Proszę mnie zostawić - krzyczała - no, niechŜe mnie pan puści! Na szczęście korsykański porucznik nie poddawał się, ale jego cierpliwość się wyczerpała. Miał dość tej histerii i zaczął energicznie potrząsać Marianną, tłumacząc jednocześnie, Ŝe powinna przestać krzyczeć i straszyć całe nabrzeŜe. Coraz liczniejsza grupka gapiów stała z groźnymi minami, obserwując z cichą nienawiścią, jak Ŝołnierz z armii „ciemięŜycieli" napastuje młodą kobietę. Czując, Ŝe sam sobie nie poradzi, Benielli krzyknął do swoich pomocników. - Dragoni, do mnie! Marianna nawet nie miała czasu, Ŝeby się rozejrzeć, gdyŜ ostatecznie wyprowadzony z równowagi jej krzykami Benielli wymierzył jej precyzyjny cios. KsięŜna natychmiast zapadła w błogi stan nieświadomości. Budząc się z nieoczekiwanego omdlenia, ocucona dobroczynnym działaniem kompresu z octu, Marianna ujrzała przed sobą dół szlafroka w Ŝółto-czarne paski i haftowane pantofle, które coś jej przypominały. Tak, to przecieŜ ona haftowała te herbaciane róŜe na czarnym tle! Uniosła lekko głowę i natychmiast poczuła silny ból w szczęce, tak Ŝe o mały włos byłaby ugryzła kompres, który klęcząca pokojówka trzymała jej pod nosem. Marianna odsunęła okład i krzyknęła z radości. - Arkadiuszu! To był naprawdę on! Ubrany w pasiasty szlafrok i pantofle, z potarganymi włosami, które układały się w dwie kępki, co go częściowo upodabniało do myszy, wicehrabia de Jolival nadzorował akcję ratowniczą. - Przychodzi do siebie, wicehrabio - krzyknęła uradowana pokojówka, widząc, Ŝe księŜna podnosi się. Doskonale! Proszę nas teraz zostawić samych... Ledwo dziewczyna zdąŜyła wstać, Ŝeby zrobić Arkadiuszowi miejsce, gdy Marianna padła mu w ramiona. Odzyskawszy świadomość, przypomniała sobie równocześnie o swoim nieszczęściu i z płaczem zawisła wicehrabiemu na szyi, niezdolna sklecić ani jednego sensownego zdania. Pełen współczucia, lecz zarazem przyzwyczajony do tego rodzaju scen Jolival pozwolił burzy przetoczyć się i gładził tylko z lekka wilgotne jeszcze włosy Marianny, którą uwaŜał za swoją przybraną córkę. Stopniowo jej łkania ucichły i słabym głosem małej dziewczynki wyszeptała do ucha starego przyjaciela. - Jason!.. On odpłynął!.. Arkadiusz wybuchnął śmiechem, odsuwając od siebie załzawioną twarz Marianny, a następnie wyciągnął z kieszeni szlafroka wielką chustkę do nosa i otarł nią zapuchnięte od płaczu oczy Marianny. - I to z tego powodu zamierzała pani rzucić się do morza? Jason popłynął... do Chioggii, uzupełnić zapas słodkiej wody

i wędzonego jesiotra. Jutro juŜ będzie tu z powrotem. Dlatego Benielli trzymał tego dnia straŜ w porcie. Poleciłem mu, Ŝeby udał się tam, zanim „Morska Czarodziejka" postawi Ŝagle. Miałem go później zmienić, na wszelki wypadek gdyby pojawiła się pani po odpłynięciu statku... czego teŜ nie omieszkała pani zrobić! Przepełniona cudownym uczuciem ulgi, nie wiedząc, czy śmiać się, czy płakać, Marianna spojrzała z podziwem na Arkadiusza. - Wiedział pan, Ŝe przyjadę? Uśmiech wicehrabiego zgasł i dopiero wówczas spostrzegła, jak bardzo się postarzał podczas jej nieobecności. Jego skronie posiwiały i pogłębiły się bruzdy między brwiami i wokół ust. Pocałowała go w policzek z wielką czułością. • To była jedyna szansa odnalezienia pani. Wiedziałem, Ŝe jeśli pani Ŝyje, to zrobi pani absolutnie wszystko, Ŝeby zdąŜyć na spotkanie. Był to nasz jedyny ślad, mimo ogromnych wysiłków księŜnej Elizy, która postawiła całą policję na nogi. Agata wspominała o liście od baronowej Cenami, prawdopodobnie wyznaczającym pani spotkanie, poniewaŜ wyszła pani w ogromnym pośpiechu, ubrana skromnie i tak, aby nikt jej nie zauwaŜył. Rzecz jasna, Zoe Cenami nie była autorką tego listu... a pani nie pofatygowała się nawet, Ŝeby zostawić choćby najkrótszą wiadomość - powiedział z łagodnym wyrzutem. • List Zoe prosił o całkowitą dyskrecję. Sądziłam, Ŝe grozi jej niebezpieczeństwo. Po prostu nie pomyślałam. Gdyby pan jednak wiedział, jak bardzo Ŝałowałam mojej lekkomyślności... • Moje biedne dziecko. Miłość, przyjaźń i rozsądek nie zawsze idą w parze, szczególnie w pani przypadku! Oczywiście generał Arrighi i ja od razu pomyśleliśmy o pani męŜu, który mógł stracić cierpliwość. • KsiąŜę nie Ŝyje! - ucięła posępnie Marianna. - Został zamordowany! • Ach tak!.. Teraz Jolival przyjrzał się uwaŜnie swojej młodej przyjaciółce. Miała niepokojąco bladą cerę, niespokojne spojrzenie i naznaczoną cierpieniem twarz. Domyślił się, Ŝe przeŜyła straszne chwile i Ŝe, być moŜe, nie był to jeszcze odpowiedni moment na rozmowę. Odkładając na później pytania, które same cisnęły mu się na usta, powiedział: - Potem mi pani wszystko opowie. Ten fakt z pewnością wiele wyjaśnia. Po pani zniknięciu zupełnie straciliśmy głowy. Gracchus twierdził, Ŝe trzeba podpalić posiadłość księcia w Lukce, a Agata płakała cały dzień, upierając się, Ŝe na pewno porwały panią demony Sant'Anna. Najbardziej opanowany okazał się oczywiście ksiąŜę Padwy. Przybył osobiście z solidną eskortą i stawił się przed villa dei Cavalli. Niestety, nie zastał tam nikogo oprócz nielicznych słuŜących, opiekujących się posiadłością. Nikt teŜ nie wiedział, gdzie moŜna znaleźć księcia. Sprawiali wraŜenie przyzwyczajonych do jego często długich nieobecności. Nigdy bowiem nie

uprzedzał, ani o swoim wyjeździe, ani o powrocie. Wróciliśmy zatem do Florencji, zawiedzeni i zrozpaczeni, bo straciliśmy juŜ wszelkie ślady. Oczywiście, wcale nie byliśmy przekonani, czy ksiąŜę Sant'Anna nie maczał palców w tym porwaniu, ale nie znaliśmy adresów jego pozostałych posiadłości. Gdzie mieliśmy szukać? KsiąŜęca policja była całkowicie bezradna. Dlatego teŜ pomyślałem, Ŝeby przyjechać tutaj, z powodu, o którym wspominałem wcześniej. Ale... muszę się pani przyznać, Ŝe od pięciu dni, od chwili kiedy przypłynął Beaufort, z kaŜdą upływającą godziną traciłem resztki nadziei. Myślałem... - Jolival odwrócił twarz, Ŝeby ukryć wzruszenie. - Myślał pan, Ŝe nie Ŝyję, prawda? Mój biedny, kochany przyjacielu, proszę pana o wybaczenie za wszystkie troski, jakich panu przysporzyłam. Ale czy... Jason, czy on teŜ sądził, Ŝe... • On? SkądŜe! Nawet przez chwilę nie miał najmniejszej wątpliwości, Ŝe pani Ŝyje. W ogóle nie dopuszczał do siebie myśli o śmierci. „Jeśli nie byłoby juŜ jej na tym świecie powtarzał - poczułbym to w całym swoim ciele. Byłbym niepełny, krwawiłbym lub teŜ moje serce przestałoby bić, ale wiedziałbym o tym z całą pewnością!" Dlatego wypłynął dzisiaj rano z całym spokojem. Chciał być gotowy do drogi, kiedy pani się pojawi! A poza tym... sądzę, Ŝe męczyło go to oczekiwanie, chociaŜ wolałby obciąć sobie język, niŜ przyznać się do tego. Czuł, Ŝe wariuje. Potrzebował ruchu, działania, aktywności. Gdzie pani się podziewała, Marianno? Czy moŜe mi pani juŜ opowiedzieć, co się stało, pod warunkiem oczywiście, Ŝe nie będzie to dla pani zbyt bolesne? • Kochany Jolival! Przeszedł pan prawdziwe piekło z mojego powodu i płonie pan z ciekawości, Ŝeby dowiedzieć się... Mimo to poczekał pan ze wszystkimi pytaniami, Ŝeby nie sprawić mi przykrości! Byłam tutaj, mój przyjacielu. • Tutaj? • Tak. W Wenecji. W pałacu Sorenzo, który dawniej naleŜał do Lucindy, słynnej babki księcia. • A więc nie pomyliliśmy się! To pani mąŜ... • Nie. Matteo Damiani... administrator. On właśnie zabił mojego męŜa. I Marianna opowiedziała Arkadiuszowi, co wydarzyło się od chwili domniemanego spotkania z Zoe Cenami w kościele Or San Michele. Mówiła o porwaniu, podróŜy i upodlającym uwięzieniu. Opowieść była długa, męcząca i trudna. Mimo zaufania i wielkiej przyjaźni, jaka łączyła ją z Jolivalem, musiała opisać wiele drastycznych szczegółów, uwłaczających jej godności i raniących jej dumę. Niełatwo jest wyznać jednej z najpiękniejszych i najbardziej uwielbianych kobiet, Ŝe całymi tygodniami traktowana była jak niewolnica kupiona na targu. Arkadiusz musiał jednak poznać cały bezmiar jej moralnego upadku, poniewaŜ był jedyną osobą zdolną jej pomóc i jedynym człowiekiem, który naprawdę ją rozumiał! Słuchał chwilami w całkowitym skupieniu, chwilami bar-

dzo poruszony. W najtrudniejszych momentach wstawał i krąŜył po pokoju, trzymając ręce załoŜone do tyłu, z głową schowaną w ramionach, starając się dokładnie wsłuchać w to szalone opowiadanie, w które z trudem uwierzyłby, gdyby je usłyszał od kogoś innego. Kiedy Marianna skończyła i zamknąwszy oczy opadła wyczerpana na poduszki, Jolival podszedł do butelki z winem, stojącej na drewnianej tacy, nalał sobie pełny kieliszek i wypił go jednym haustem. - Nalać pani trochę? - zaproponował. - To najlepszy środek wzmacniający, jaki znam, a pani z pewnością potrzebuje go bardziej niŜ ja! Zaprzeczyła ruchem głowy. • Proszę mi wybaczyć, Ŝe zasmuciłam pana tym opowiadaniem, Arkadiuszu, ale musiałam panu wszystko wyznać! Nie wyobraŜa pan sobie, jak bardzo tego potrzebowałam! • Myślę, Ŝe wiem, jak bardzo. KaŜdy człowiek po tak potwornych przeŜyciach chciałby choć trochę ulŜyć sobie. A pani wie przecieŜ, Ŝe moim głównym zadaniem na tym świecie jest pomagać pani na miarę moich sił i moŜliwości. Co się tyczy przebaczenia... moje biedne dziecko, co ja miałbym pani przebaczyć? Ta lawina okropności, którą mi pani opowiedziała, jest dowodem ogromnego zaufania z pani strony. Pozostaje teraz pytanie, co zrobimy? Twierdzi pani, Ŝe ten niegodziwiec i jego wspólniczki nie Ŝyją? • Tak. Zostali zamordowani, ale nie wiem przez kogo. • Powiedziałbym raczej: skazani! Nie wiadomo tylko, kto był wykonawcą wyroku... • MoŜe jakiś włóczęga? W pałacu jest mnóstwo cennych rzeczy. Jolival pokręcił głową z powątpiewaniem. - Nie. Wspomniała pani o zardzewiałych łańcuchach, które leŜały na zwłokach administratora. To wskazywałoby na zemstę... lub bezlitosny wyrok sprawiedliwości! Damiani musiał mieć wrogów. Któryś z nich, być moŜe, dowiedział się o pani losie i postanowił panią uwolnić... Znalazła pani przecieŜ swoje ubranie! Naprawdę, to bardzo dziwna historia, nie sądzi pani? Ale Marianna nie chciała juŜ zajmować się byłym oprawcą. Teraz, gdy odzyskała przyjaciela, niepokoiła się tylko o swojego kochanka. Jej myśli krąŜyły nieustannie wokół męŜczyzny, dla którego tu przybyła i z którym zamierzała budować swoje nowe Ŝycie. • A Jason? - zapytała zaniepokojona. - Czy muszę to wszystko mu opowiedzieć? Pan, który darzy mnie prawdziwie ojcowską miłością, miał duŜe trudności z wysłuchaniem mojego opowiadania. Obawiam się więc... • śe Beaufort nie będzie pani współczuł jeszcze bardziej, on, który po prostu kocha panią? AleŜ, Marianno... musi pani to zrobić! Jak inaczej wytłumaczy pani to zniknięcie na całe tygodnie? Tylko prawdą najboleśniejszą, ale prawdą! Marianna z krzykiem zerwała się z łóŜka, podbiegła do Jolivala i chwyciła go za ręce. • Nie, błagam pana, Arkadiuszu, niech pan nie wymaga

tego ode mnie. Niech mi pan nie kaŜe wyznawać mu całej mojej hańby. Przeraziłby się... poczułby do mnie wstręt... • Dlaczego? Czy to pani wina? Czy z własnej i nieprzymuszonej woli udała się pani na spotkanie z tym nędznikiem? Wykorzystano panią, Marianno, pani ufność i przyjazny stosunek do świata, a takŜe słabość wynikającą z tego, Ŝe jest pani kobietą. Na domiar złego uŜyto jeszcze przemocy i narkotyków! • To prawda! To wszystko prawda, ale znam Jasona i... jego zazdrość, jego popędliwość. Musiał mi juŜ tyle wybaczyć! Proszę nie zapominać, Ŝe dokonał prawdziwego wyłomu w swojej surowej moralności zakochując się w byłej kochance Napoleona. Proszę sobie równieŜ przypomnieć, Ŝe byłam zmuszona zwyczajnie sprzedać się obcemu człowiekowi, aby ratować mój honor. A teraz chce pan, Ŝebym mu opowiedziała... Ŝebym mu wytłumaczyła? Nie, nie, mój przyjacielu. To zupełnie niemoŜliwe i nigdy tego nie zrobię! Proszę tego nie Ŝądać, wszystko, tylko nie to! • Niech pani będzie rozsądna, Marianno. Sama pani powiedziała, Ŝe Jason kocha panią dostatecznie, aby zrozumieć wiele spraw. • Ale nie takich! Oczywiście, nie będzie mi czynił Ŝadnych wyrzutów, zrozumie... albo uda, Ŝe zrozumiał, aby nie dręczyć mnie jeszcze bardziej! Ale odsunie się ode mnie! Na zawsze juŜ pozostaną między nami te straszne sceny, które panu opisałam, a jeśli czegoś nie powiem mu do końca, to i tak się tego domyśli! Umarłabym z Ŝalu. Nie chce pan przecieŜ, Ŝebym umarła, Arkadiuszu. Nie chce pan, prawda? DrŜała jak liść na wietrze. Koszmar minionych chwil mieszał się z rozpaczą i dręczącą obawą przed utratą jedynej miłości. Arkadiusz objął ją czule i pomógł usiąść. Potem ujął jej zziębnięte ręce i uklęknął koło niej. • Nie tylko nie chcę pani śmierci, moje maleństwo, ale niczego tak nie pragnę jak pani szczęścia! To zrozumiałe, Ŝe nie wyobraŜa sobie pani, by moŜna opowiedzieć podobne rzeczy ukochanemu męŜczyźnie... ale co mu pani powie? • Nie wiem... śe ksiąŜę kazał mnie porwać i uwięzić i Ŝe... udało mi się uciec! Coś wymyślę, a pan mi pomoŜe, prawda, Arkadiuszu? • A jeśli... pozostał w pani Ŝywy ślad? Co wtedy? • Nie wierzę w to... Nie chcę, aby to była prawda! Po pierwsze nic nie wskazuje na to, Ŝeby wysiłki tego potwora miały przynieść jakikolwiek efekt. A jeśli nawet... • To co wtedy? • Będę wiedziała, jak się tego pozbyć, nawet za cenę własnego Ŝycia.Ten zgniły owoc musi oderwać się ode mnie! Zrobię wszystko, co w mojej mocy, jeśli te przypuszczenia okaŜą się słuszne! Powiedziałam panu, wolę umrzeć! Musi mi pan przyrzec, Ŝe mu pan nic nie powie, nawet w tajemnicy! Musi mi pan to przyrzec, w przeciwnym razie oszaleję!.. Jolival zrozumiał, Ŝe obecny stan jej nerwów całkowicie wyklucza zdolność rozumowania. Błyszczące ze zmęczenia oczy i załamujący się głos były wynikiem ogromnego ner-

wowego napięcia. Niewiele brakowało do przekroczenia granic wytrzymałości! - Przysięgam, moja maleńka. Niech się pani uspokoi, na miłość boską, proszę się uspokoić!.. Musi pani teraz odpocząć, zasnąć... i przyjść do siebie! Tu, blisko mnie, jest pani bezpieczna, nikt pani nie zrobi krzywdy, a ja uczynię wszystko, Ŝeby jak najszybciej mogła pani zapomnieć o tych strasznych chwilach! Gracchus i Agata są razem ze mną oczywiście. Zawołam pani pokojówkę. PomoŜe pani połoŜyć się, zajmie się wszystkim i przyrzekam, Ŝe nikt nie będzie o nic pytał. Głos Jolivala był łagodny i miękki jak jedwab. Uspokajający, rozluźniający, miał cudowne właściwości oliwy wylanej na niespokojną wodę. Marianna stopniowo uspokajała się. Gdy w chwilę później Agata z Gracchusem weszli do pokoju z okrzykami radości, ujrzeli ją płaczącą w ramionach Jolivala. Były to gorące, oczyszczające łzy.

Od marzeń do rzeczywistości Nazajutrz pod wieczór Marianna leŜała przy otwartym oknie, wyciągnięta na długim szezlongu, i obserwowała dwa statki płynące od strony Lido. Pierwszy z nich i zarazem okazalszy miał zatkniętą na maszcie gwiaździstą flagę, ale i bez tych oznakowań wiedziała, Ŝe to statek Jasona. Wiedziała o tym juŜ w momencie, gdy ujrzała na horyzoncie małą, białą plamkę. Słońce, które przez cały dzień paliło Wenecję Ŝywym ogniem, chyliło się powoli ku zachodowi, roztaczając wokół blask czystego złota. ŚwieŜe powietrze wpadało przez okno, niosąc ze sobą krzyk mew. Marianna wdychała je z przyjemnością, smakując ten delikatny spokój ostatniej chwili samotności i dziwiąc się, Ŝe tak bardzo był jej drogi, biorąc pod uwagę fakt, Ŝe oczekiwała ukochanego męŜczyzny. Za parę chwil będzie juŜ tutaj. Na samo wyobraŜenie jego wejścia, pierwszego spojrzenia, pierwszego słowa, zaczęła drŜeć z radości i podniecenia. Strasznie się bała, Ŝe źle odegra rolę, którą sobie narzuciła, i Ŝe nie wypadnie dostatecznie naturalnie. Rano, kiedy obudziła się z prawie dwudziestoczterogodzinnego snu, czuła się juŜ prawie dobrze. Miała świeŜy umysł i odpręŜone ciało. Dzięki Jolivalowi mogła korzystać z wyjątkowo komfortowych warunków. Arkadiusz bowiem po przyjeździe do Wenecji wynajął prywatny apartament, zamiast ulokować się w hotelu. Jeszcze we Florencji polecono mu pensjonat pana Giuseppe Dal Niela,

sympatycznego człowieka o dobrych manierach, potrafiącego cieszyć się drobnymi radościami Ŝycia. Po upadku republiki Dal Niel wynajął dwa piętra w starym i okazałym pałacu, zbudowanym przez doŜę Giovanniego Dandolo, twórcę systemu monetarnego Wenecji, która wybiła własne dukaty. Dal Niel uwielbiał podróŜować i w związku z tym nieobce mu były blaski i cienie wędrownego Ŝycia. Znając z własnego doświadczenia wszystkie mankamenty i niedogodności ówczesnych hoteli i oberŜ, wpadł na pomysł odpłatnego przyjmowania gości i otoczenia ich prawdziwym luksusem oraz pełnym komfortem. Marzył o przejęciu całego pałacu i przekształceniu go we wspaniały pensjonat. Jednak do pełnej realizacji projektu brakowało mu jeszcze parteru, którego nie mógł wynająć z uwagi na starą księŜnę Mocenigo, jego właścicielkę. Broniła się zaciekle przed podobnymi projektami merkantylnymi*. Pocieszał się tym, Ŝe mógł przyjmować starannie dobranych gości, których obecność sprawiała mu prawdziwą radość. Dwa razy dziennie odwiedzał swoich domowników, osobiście lub za pośrednictwem swojej córki Alfonsiny, i starał się spełnić ich wszystkie Ŝyczenia Oczywiście stawał na głowie dla księŜnej Sant'Anna, nie zraŜony jej trochę nietypowym przybyciem, nieprzytomnej, ociekającej wodą, w ramionach porucznika Beniellego. Całej słuŜbie wydał surowy nakaz zachowania zupełnej ciszy podczas jej odpoczynku. Dzięki niemu Marianna * Musiał czekać aŜ do 1822 roku, kiedy to załoŜył hotel Royal Danieli, jeden z najznakomitszych weneckich hoteli aŜ do dzisiejszego dnia.

mogła w ciągu jednego dnia podreperować siły i obudzić się rano świeŜa jak kwiat. Gdyby nie powracające złe wspomnienia, czułaby się wprost cudownie! Kiedy sylwetka „Morskiej Czarodziejki" stała się juŜ rozpoznawalna, Jolival poszedł do portu, Ŝeby zawiadomić Jasona o przybyciu Marianny i opowiedzieć mu o jej przygodzie w wersji, którą wspólnie ustalili. PoniewaŜ z reguły najlepsze jest to, co najprostsze, uzgodnili, co następuje. Marianna została porwana na rozkaz swojego męŜa i uwięziona w jakimś nieznanym pałacu. Trzymano ją tam w całkowitej nieświadomości co do dalszego losu, jaki przygotował dla niej ksiąŜę Sant'Anna, z pewnością uraŜony, lecz równieŜ pragnący ostatecznie wyjaśnić ich sytuację. Wiedziała jedynie, Ŝe ma być wysłana w nieznanym kierunku. Którejś nocy jednak, korzystając z nieuwagi straŜników, zdołała uciec i dotrzeć do Wenecji, gdzie ją odnalazł Jolival. Arkadiusz, rzecz jasna, dołoŜył wszelkich starań, Ŝeby opowiadanie o ucieczce było dostatecznie przekonywające. Marianna ze swojej strony powtarzała od rana tę lekcję i nauczyła się jej prawie na pamięć. Z trudem mogła pogodzić się z kłamstwem, przeciwko któremu buntowała się jej uczciwość i prawdomówność. Ta bajka była niezbędna, zgodnie z zasadą Jolivala, który zwykł mawiać, Ŝe nie kaŜdą prawdę moŜna wyznać, zwłaszcza ukochanemu. Nie zmieniło to jednak faktu, Ŝe owo

kłamstwo wydało się Mariannie wyjątkowo szkaradne, poniewaŜ oskarŜała człowieka nie tylko całkowicie niewinnego, ale co więcej, główną ofiarę tego dramatu. Było rzeczą odraŜającą przedstawiać jako bezwzględnego straŜnika nieszczęsnego człowieka, którego nazwisko nosiła i którego nieumyślnie doprowadziła do zguby. Wiedziała, Ŝe na tym niedoskonałym świecie za wszystko trzeba płacić, a zwłaszcza za szczęście. Nie miała jednak przekonania do szczęścia opartego na kłamstwie i na samą myśl o tym ogarniał ją strach i przeraŜenie. Czy los nie zaŜąda od niej wyjaśnień? Wiedziała teŜ, Ŝe dla Jasona jest gotowa ścierpieć wszystko, nawet piekło minionych dni... nawet Ŝycie w kłamstwie. Wielkie lustro ozdobione szklanymi kwiatami, wiszące obok szezlonga, odbijało jej wdzięczną postać, obleczoną w suknię z białego muślinu i uczesaną starannie przez Agatę. Niestety, ani wypoczynek, ani troskliwa opieka nie umiały zgasić niepokoju, tlącego się na dnie jej oczu. Zmusiła się do uśmiechu, ale oczy pozostały nadal smutne. • Czy księŜna nie czuje się dobrze? - zapytała Agata, która haftowała coś w kącie pokoju i od czasu do czasu przypatrywała się swojej pani. • Nie, Agato, bardzo dobrze. Dlaczego pytasz? • Bo nie ma pani radosnego wyglądu! Powinna pani wyjść na balkon. O tej porze wszyscy są na nabrzeŜu. A moŜe zobaczyłaby pani nadchodzącego pana Beauforta? Marianna pomyślała, Ŝe zachowuje się jak skończona idiotka. Co ona tu robi, skulona na krześle, podczas gdy powinna płonąć z niecierpliwości, by ujrzeć swojego kochanka? Zrozumiałe, Ŝe wczoraj nie mogła towarzyszyć Jolivalowi z powodu ogromnego zmęczenia, ale dzisiaj, zamiast siedzieć pogrąŜona w smutku, powinna oczekiwać Jasona z radosnym podnieceniem, jak kaŜda zakochana kobieta. Nie miało sensu tłumaczenie Agacie, Ŝe nie chce być rozpoznana przez pewnego sierŜanta gwardii narodowej ani teŜ przez miłe dziecko, które przyszło jej z pomocą. Myśl o Zanim wzbudziła w niej wyrzuty sumienia. Chłopiec był świadkiem zarówno jej skrajnej rozpaczy, jak i zdecydowanej akcji ratowniczej porucznika Beniellego i z pewnością niewiele z tego rozumiał. Pewnie myślał teraz, Ŝe spotkał jakąś niebezpieczną wariatkę. Zrobiło się jej Ŝal tej ładnej przyjaźni, na zawsze utraconej. Wyrwała się jednak z odrętwienia i przeszła po loggii, cały czas pilnując się jednak, Ŝeby pozostać w cieniu gotyckich kolumienek. Agata miała rację. Na widocznym u jej stóp nabrzeŜu Esclavons było gwarno od ludzi. Wyglądali, jakby cały czas tańczyli jakieś hałaśliwe i kolorowe tańce, od Pałacu DoŜów aŜ po Arsenał, dając wspaniały spektakl pełen Ŝycia i radości. Jakby chcieli udowodnić, Ŝe nawet Wenecja pokonana, pozbawiona królewskiej korony, okupowana, zredukowana do roli prowincjonalnego miasta, pozostaje nadal pogodną i wesołą Wenecją. Na pewno znacznie bardziej niŜ ja! - pomyślała Marianna. - Nieporównanie bardziej niŜ ja.

Gwałtowne poruszenie wśród tłumu wyrwało ją z melancholijnych rozmyślań. W odległości paru metrów zobaczyła męŜczyznę ze spuszczoną głową, który przed sekundą wyskoczył z szalupy i zmierzał prosto w kierunku pałacu Dandolo. Był bardzo wysoki, znacznie wyŜszy od tych, których brutalnie roztrącał. Przeciskał się przez tłum z niebywałą energią, jak jego statek przez wysokie fale, tak Ŝe idący za nim Jolival ledwo mógł za nim nadąŜyć. MęŜczyzna miał szerokie ramiona, niebieskie oczy, dumną twarz i czarne, zmierzwione włosy. - Jason! - wyszeptała Marianna, pijana ze szczęścia. Jesteś nareszcie!.. Pomiędzy obawą a szczęściem jej serce dokonało wyboru w czasie jednej sekundy. Zniknęło wszystko, co nie było radością, i cały świat pojaśniał... PoniewaŜ widziała, Ŝe Jason wpadł juŜ do pałacu, uniosła kraj sukni i pobiegła do drzwi. Przeleciała niczym strzała przez cały apartament i rzuciła się na schody, na które wbiegał juŜ Jason, przeskakując po cztery stopnie. W końcu z dzikim okrzykiem radości, który trochę przypominał szloch, padła mu w ramiona, płacząc się i śmiejąc na przemian. Jason, gdy tylko ją spostrzegł, krzyknął tak głośno, Ŝe stary szlachetny pałac aŜ zatrząsł się w posadach. Był taki szczęśliwy, Ŝe skończyła się wreszcie ta wielomiesięczna cisza, kiedy mógł szeptać jej imię tylko w snach. Chwycił ją w ramiona, podniósł do góry i nie oglądając się na słuŜących, którzy zbiegli się tłumnie słysząc wrzawę, zaczął obsypywać łapczywymi pocałunkami jej twarz i szyję. Stojący obok siebie Jolival i Giuseppe Dal Niel obserwowali scenę z dołu schodów. Wenecjanin złoŜył dłonie. • E maraviglioso!.. Que bello amore!* • Tak - potwierdził skromnie Francuz - to dosyć udana miłość. Marianna miała zamknięte oczy. Ona i Jason znajdowali się w samym sercu miłosnego cyklonu i oczarowania, które skutecznie oddzielało ich od reszty świata. Ledwo usłyszeli gromkie brawa, które dostali od stojących wokół osób. Prawdziwa włoska publiczność, dla której miłość zawsze była bardzo waŜną sprawą, wyraŜała w ten sposób swoje zadowolenie i uznanie! W zupełnym upojeniu korsarz wziął Mariannę na ręce i nie przerywając pocałunków ani na chwilę zaniósł ją na górę. Otworzył butem drzwi, które natychmiast zatrzasnęły się za nimi, przy akompaniamencie wiwatującego tłumu. • Czy uczyni mi pan ten zaszczyt i wychyli ze mną kieliszek grappy za zdrowie zakochanych? - zaproponował Dal Niel z uśmiechem. - Coś mi mówi, Ŝe nie jest im pan teraz potrzebny... A takie szczęście trzeba uczcić! • Chętnie posiedziałbym w pańskim miłym towarzystwie, proszę mi wierzyć. Muszę jednak pana zmartwić. Moim obowiązkiem jest przeszkodzić im w tym czułym tete a tete. Musimy wspólnie podjąć waŜne decyzje... • Decyzje? JakieŜ to decyzje moŜe podejmować taka śliczna kobieta poza wyborem odpowiednich toalet?

* wł. To cudowne!.. Jaka piękna miłość!

Jolival zaczął się śmiać. - Zapewne zdziwi to pana, drogi przyjacielu, ale stroje zajmują w Ŝyciu księŜnej bardzo poślednie miejsce. No proszę, zdąŜyłem wspomnieć o waŜnych decyzjach i oto same do nas przychodzą. Rzeczywiście, porucznik Benielli, wciśnięty w swój mundur, trzymając dłoń na rękojeści szabli, zrobił wojskowe entree, nieco mniej głośne niŜ Jason, i natychmiast rozproszył tłum ciekawskich słuŜących. Pomaszerował zdecydowanym krokiem w stronę stojących męŜczyzn i zasalutował. • Amerykański statek juŜ wrócił - powiedział. - Muszę więc niezwłocznie zobaczyć się z księŜną. Zaznaczam, Ŝe to pilne, bo i tak straciliśmy juŜ mnóstwo czasu! • Rozumiem! Grappa będzie musiała poczekać - westchnął Jolival. - Zechce mi pan wybaczyć, signor Dal Niel, ale muszę wprowadzić tego porywczego Ŝołnierza. • Peccato! Jaka szkoda! - odpowiedział Dal Niel ze zrozumieniem. - Niech się pan nie śpieszy zanadto! Proszę zostawić ich samych chociaŜ przez chwilę! Dotrzymam towarzystwa porucznikowi. • Chwilę? Na Boga! W ich przypadku chwila moŜe oznaczać całe godziny! Nie widzieli się przez sześć miesięcy! Arkadiusz jednak nie miał racji. Ledwo Marianna pozwoliła miłości uciszyć obawy i niepewności, a juŜ gorzko tego poŜałowała. Gdy zobaczyła ukochanego męŜczyznę, nie potrafiła opanować porywu, pod którego wpływem z całą naturalnością rzuciła mu się w ramiona. Jason oczywiście odpowiedział z namiętnością... zbyt wielką namiętnością! Kiedy niósł ją w ramionach przeskakując po dwa stopnie i gdy śpiesząc się, Ŝeby zostać z nią wreszcie sam na sam, gwałtownie zamknął za nimi drzwi, Marianna ocknęła się z cudownego omdlenia. Wiedziała, co się za chwilę wydarzy. Jason w miłosnym uniesieniu rzuci ją na łóŜko, w ciągu paru minut, a moŜe szybciej, zostanie rozebrana i zaraz potem będzie naleŜała do niego, nie mogąc zatrzymać czułego huraganu, który na nią spadnie... A przecieŜ coś się w niej buntowało, coś, o czym do tej pory nie wiedziała, a co było głębią miłości do Jasona. Kochała go do tego stopnia, Ŝe była gotowa nie poddać się gwałtownej namiętności, jaką w niej wzbudzał. W mgnieniu oka zrozumiała, Ŝe nie moŜe i nie powinna do niego naleŜeć tak długo, jak długo nie wyjaśni się ostatecznie dręcząca ją niepewność, ów potrzask, w którym cały czas trzymał ją Darni ani! Z pewnością, jeśli prawdą było, Ŝe w zaciszu jej ciała zaczynało rosnąć nowe Ŝycie, byłoby wygodne, a nawet całkiem proste, stworzyć sytuację, w której ojcostwo zostałoby przypisane Jasonowi. Nawet jakaś głupia dziewczyna poradziłaby sobie świetnie w takiej sytuacji, mając do czynienia z męŜczyzną tak ognistym i tak zakochanym. Skoro jednak Marianna nie chciała wyznać, co się z nią działo podczas tych sześciu tygodni, tym zacieklej broniła się przed oszuka-

niem Jasona, i to w najnikczemniejszy sposób. Nie! Dopóki w tej sprawie nie będzie miała całkowitej pewności, nie pozwoli mu się dotknąć! Za Ŝadne skarby! W przeciwnym razie pogrąŜą się na całe Ŝycie w kłamstwie, którego ona stanie się niewolnicą! Byłoby to nie do zniesienia! Gdy na chwilę przestał ją całować, aby znaleźć drzwi do jej pokoju, wyślizgnęła się z jego ramion i szybko stanęła na równe nogi. - O BoŜe, Jason! Zwariowałeś... i myślę, Ŝe ja na równi z tobą. Podeszła do lustra, Ŝeby przyczesać włosy, które opadły jej na plecy. W tej samej chwili Jason znalazł się obok niej, otoczył ją znowu gorącym uściskiem i całując jej włosy zaczął się cicho śmiać. - Mam nadzieję, Marianno! Mam nadzieję! Przez całe miesiące marzyłem o tej chwili... kiedy w końcu po raz pierwszy będziemy sami!.. My dwoje... Ty i ja!.. I nic pomiędzy nami oprócz naszej miłości! Nie sądzisz, Ŝe zasłuŜyliśmy na to? Jego ciepły głos, tak łatwo przybierający ironiczny ton, był teraz lekko zachrypnięty. Zaczął delikatnie odgarniać jej włosy, Ŝeby pocałować ją w kark. Marianna przymknęła oczy, szczęśliwa i nieludzko rozdarta jednocześnie. • Nie jesteśmy sami - wyszeptała, oswobadzając się ponownie z jego uścisku. Jest Jolival... Agata i Gracchus, którzy w kaŜdej chwili mogą tu wejść! Ten hotel to niemalŜe publiczne miejsce! Nie słyszałeś ich oklasków na schodach? • I co z tego? Jolival, Agata i Gracchus od dawna wiedzą o nas wszystko! Zrozumieją, Ŝe chcemy być razem juŜ teraz, nie czekając ani chwili dłuŜej! • Oni tak!.. Ale jesteśmy w obcym kraju i muszę uszanować... Nagle zbuntował się i zdenerwowany odpowiedział sarkastycznym tonem. - Co? MoŜe nazwisko, które nosisz? Dawno juŜ o nim nie słyszałem! Ale, jeśli wierzyć Arkadiuszowi, nie musisz juŜ liczyć się z męŜem, który cię uwięził! Marianno!.. Zrobiłaś się nagle szalenie cnotliwa! Co się stało? Wejście Jolivala zwolniło księŜną od odpowiedzi. Jason zmarszczył brwi, uznając tę wizytę za niewłaściwą. Jednym szybkim spojrzeniem Arkadiusz ocenił sytuację. Marianna czesała się przed lustrem, a Jason, nie kryjąc niezadowolenia, stał ze skrzyŜowanymi ramionami i spoglądał to na Jolivala, to na Mariannę, przygryzając wargi. Jolival posłał im uśmiech, będący niebywałym połączeniem łagodności i ojcowskiego zatroskania. - To tylko ja, moje dzieci. Wierzcie mi, proszę, Ŝe jest mi bardzo niezręcznie przerywać wasze pierwsze tete a tete. Czeka juŜ jednak porucznik Benielli i nalega, Ŝeby natychmiast go przyjąć. - Znowu ten nieznośny Korsykanin? Czego chce? - krzyknął Jason. - Nie miałem czasu zapytać go, ale to chyba coś waŜnego.

Marianna podbiegła do ukochanego i kładąc mu dłonie na policzkach pocałowała go w usta, starając się w ten sposób powstrzymać jego protest. - Arkadiusz ma rację, mój kochany. Lepiej, Ŝebyśmy go przyjęli. DuŜo mu zawdzięczam. Gdyby nie on, leŜałabym teraz martwa gdzieś w porcie. Wysłuchajmy przynajmniej tego, co ma nam do powiedzenia. Efekt był piorunujący. Marynarz natychmiast się uspokoił. - Do diabła z tym natrętem! Ale skoro tego tak bardzo chcesz... Niech pan więc przyprowadzi tę zarazę, Jolival! Jason odwrócił się, poprawił granatowy mundur ze srebrnymi guzikami, obciskający szczupłe umięśnione ciało, i podszedł do okna, gdzie przystanął z załoŜonymi do tyłu rękami, wyraŜając całą swoją osobą nieprzychylny stosunek do przybysza. Marianna patrzyła na niego z czułością. Nie znała powodu antypatii Jasona do jej straŜnika. Domyślała się jednak, Ŝe Benielli nie potrzebował wiele czasu, Ŝeby doprowadzić Amerykanina do skrajnej rozpaczy. Starając się uszanować wolę Jasona, który najwidoczniej nie chciał uczestniczyć w rozmowie, przygotowała się sama na przyjęcia porucznika. Jego niezwykle ceremonialne wejście i powitanie uzyskałyby aprobatę najbardziej drobiazgowego szefa protokołu. - Za pozwoleniem Waszej Jaśnie Oświeconej KsiąŜęcej Mości, przyszedłem prosić o urlop. Jeszcze dzisiaj wieczorem udam się do księcia Padwy. Czy mogę mu zaanonsować, Ŝe od tej chwili wszystko wróciło do normy i Ŝe pani podróŜ do Konstantynopola szczęśliwie juŜ się zaczęła? Marianna nie zdąŜyła odpowiedzieć, poniewaŜ ubiegł ją lodowaty głos Jasona. - Z przykrością muszę panu donieść, Ŝe nie ma mowy o Ŝadnej podróŜy księŜnej do Konstantynopola. Jutro wyrusza ze mną do Charlestonu, gdzie nie będzie juŜ pionkiem w niczyich podejrzanych machinacjach politycznych! MoŜe pan odejść, poruczniku! Oszołomiona brutalnością tego, co usłyszała, Marianna spoglądała to na bladego z wściekłości Jasona, to na Jolivala przygryzającego wąsa, z mocno zakłopotaną miną. • Czy pan o tym nie wspominał, Arkadiuszu? Myślałam, Ŝe powiedział pan panu Beaufortowi o rozkazach cesarza odezwała się Marianna. • Uczyniłem to, moja droga, ale bez większego rezultatu! Nasz przyjaciel nie chciał o niczym słyszeć, więc postanowiłem nie nalegać, w nadziei, Ŝe moŜe pani uda się go przekonać. • Dlaczego nie uprzedził mnie pan o tym? • Kiedy zobaczyłem panią wczoraj, wydało mi się, Ŝe miała pani wystarczająco wiele powodów do zmartwienia powiedział łagodnie Jolival. - Byłem zdania, Ŝe ów... spór dyplomatyczny moŜe poczekać przynajmniej do... • Nie widzę Ŝadnych powodów do sporu - przerwał gwałtownie Benielli. - Kiedy cesarz wydaje rozkazy, trzeba się

im podporządkować, jak sądzę! • Zapomina pan o jednym - krzyknął Jason. - Rozkazy Napoleona zupełnie mnie nie dotyczą. Jestem obywatelem amerykańskim i w związku z tym podlegam wyłącznie rządowi mojego kraju! • Bo teŜ nikt pana o nic nie prosi! KsięŜna wcale pana nie potrzebuje. Wolą cesarza jest, Ŝeby popłynęła neutralnym statkiem, których w porcie jest bez liku! Jakoś sobie bez pana poradzimy! Proszę spokojnie wracać do Ameryki! • Bez niej nie odpłynę! Chyba nie zrozumiał mnie pan dobrze! Postaram się więc wyrazić jaśniej. Zabieram księŜnę ze sobą i nie obchodzi mnie pańskie zdanie w tym względzie. Czy wyraziłem się dostatecznie jasno? • Tak, najzupełniej! - odpowiedział wzburzony Benielli, którego cierpliwość juŜ się wyczerpała. - Zrozumiałem, Ŝe poza moŜliwością zatrzymania pana pod zarzutem porwania i skłaniania do dywersji, pozostaje mi jeszcze jedno rozwiązanie... - Co powiedziawszy, wyciągnął szablę z pochwy. W tym momencie do rozmowy włączyła się Marianna, zaniepokojona niebezpiecznie malejącą odległością pomiędzy obydwoma męŜczyznami. • Panowie, bardzo was proszę! Nie zapomnijcie uwzględnić mojego skromnego zdania w tej sprawie! Poruczniku Benielli, będzie pan łaskaw odejść na parę sekund. Chcę na moment zostać sama z panem Beaufortem, gdyŜ obawiam się, Ŝe pańska obecność nie pomogłaby mi w rozmowie. Wbrew jej obawom oficer zgodził się bez słowa, strzelił obcasami i zasalutował. - Proszę ze mną - powiedział Jolival, kierując się w stronę drzwi. - Skosztujemy grappy pana Dal Niela, Ŝeby nam się nie dłuŜyło! Nic nie jest w stanie zastąpić kieliszka dobrego trunku przed drogą! Strzemiennego, cokolwiek się później wydarzy! Znowu sami, Marianna i Jason spoglądali na siebie ze zdumieniem. Ona z powodu upartej i niepokojącej zmarszczki, tkwiącej pomiędzy czarnymi brwiami jej przyjaciela. On, poniewaŜ juŜ drugi raz napotkał opór pod tym czułym wdziękiem i zwodniczą delikatnością. Wyczuwał, Ŝe z Marianną stało się coś niezwykłego, i chcąc to nazwać i określić, postanowił opanować zły humor. - Dlaczego chcesz, Ŝebyśmy porozmawiali w cztery oczy, Marianno? - zapytał łagodnie. - CzyŜbyś naprawdę próbowała przekonać mnie do tej absurdalnej podróŜy do Turków? W takim razie nie licz na mnie, proszę. Nie przypłynąłem tu z powodu kaprysów Napoleona!.. • Przypłynąłeś tu dla mnie, prawda? A takŜe po to, Ŝebyśmy zaczęli wspólne szczęśliwe Ŝycie. Jakie ma znaczenie, gdzie chwilowo będziemy się znajdować? I dlaczego nie chcesz zabrać mnie do Konstantynopola, po prostu dlatego, Ŝe bardzo tego pragnę i Ŝe jest to waŜne dla Francji? Nie zostaniemy tam długo. Potem będę całkowicie wolna i popłynę z tobą, dokąd tylko zechcesz...

• Wolna? Jak to rozumiesz? Czy juŜ definitywnie zerwałaś z męŜem i przekonałaś go do rozwodu? • Niestety, nie. Jestem jednak wolna, poniewaŜ takie jest stanowisko cesarza w tej sprawie. Powierzył mi tę misję i jest ona warunkiem sine qua non jego pomocy w mojej skomplikowanej sytuacji. Wiem, Ŝe jeśli ją wypełnię, nikt ani nic nie stanie na przeszkodzie do naszego szczęścia. Tego właśnie pragnie cesarz. • Cesarz, cesarz! Ciągle cesarz! W dalszym ciągu mówisz o nim z takim zachwytem jak w czasach, kiedy byłaś jego kochanką! Nie zapominaj, proszę, Ŝe ja nie miałem wówczas specjalnych powodów do zadowolenia! Rozumiem, Ŝe wspominasz z nutką nostalgii cesarski pokój, pałace i całe to wystawne Ŝycie. Niestety, wspomnienia, które zachowałem z La Force, Bicetre i cięŜkiego więzienia w Breście, są znacznie mniej pociągające, moŜesz mi wierzyć! • Jesteś niesprawiedliwy! Dobrze wiesz, Ŝe od dawna między mną i cesarzem wszystko jest skończone i Ŝe w gruncie rzeczy zrobił wszystko, Ŝeby cię uratować, nie naraŜając na szwank własnych interesów politycznych. • Pamiętam o tym wszystkim, ale nie wydaje mi się, Ŝebym cokolwiek był jeszcze winien Napoleonowi. Jestem z neutralnego kraju i nie mam ochoty mieszać się do polityki. Wystarczy, Ŝe mój kraj wystawia na próbę dobre stosunki z innymi państwami, nie udzielając swojego poparcia Anglii... W nagłym porywie uczucia chwycił ją w ramiona, przycisnął do siebie i z ogromną czułością przytulił policzek do jej skroni. - Marianno, Marianno! Zapomnij o wszystkim... o wszystkim, co nas nie dotyczy! Zapomnij o Napoleonie, zapomnij, Ŝe jest gdzieś na świecie męŜczyzna, którego nazwisko nosisz, nie myśl o tym tak, jak ja nie myślę o Pilar, Ŝyjącej w jakimś cichym zakątku Hiszpanii. Sądzi zapewne, Ŝe jestem na galerach i ma nadzieję, Ŝe tam umrę! Jesteśmy tylko my dwoje... ty i ja... i jest morze... tuŜ obok, u naszych stóp! Jeśli zechcesz, popłyniemy jutro w moje strony! Zabiorę cię do Karoliny, odbuduję dla ciebie spalony dom rodziców, w Old Creek Town. Na zawsze będziesz juŜ moją Ŝoną... Oszołomiony gibkością jej ciała, zapachem jej perfum, zaczął ponownie obsypywać ją pieszczotami. Mariannę przeszył nagły dreszcz i coraz mniej miała sił, Ŝeby mu się opierać. Przypomniała sobie cudowne chwile spędzone z nim w więzieniu. Wszystko to mogło przecieŜ wrócić i odŜyć na nowo. Jason był tu koło niej, z krwi i kości, męŜczyzna, którego wybrała spośród wielu innych i którego nikt nie mógł zastąpić... Dlaczego miała odtrącać to, co ofiarowywał? Dlaczego tak wzbraniała się przed odpłynięciem z nim jutro rano, do jego wolnego kraju? Poza wszystkim innym, nawet jeśli Jason nie wiedział tego, jej mąŜ nie Ŝył, a zatem była wolna. Za godzinę byłaby juŜ na pokładzie „Morskiej Czarodziejki". Czy to takie trudne powiedzieć Beniellemu, Ŝe płyną do

Turcji, gdy w rzeczywistości obraliby kurs na Amerykę? Spędziłaby wreszcie z Jasonem pierwszą miłosną noc, usypiana szumem fal, nie pamiętając o przeszłości. JuŜ dawno mogła rozpocząć nowe Ŝycie w Selton Hall, gdyby popłynęła z Jasonem wtedy, gdy zaproponował jej to po raz pierwszy. Wkrótce zapomniałaby o wszystkim. O strachu, ucieczkach, Fouchem, Talleyrandzie, Napoleonie, Francji i o pałacu wśród strumieni i spacerujących białych pawi, w którym juŜ nigdy nie pojawi się jeździec w białej masce, aby przywołać echa dawnych dni... Niestety, tak jak przed chwilą obudziło się w niej sumienie, po stokroć kłopotliwsze, niŜ to sobie kiedykolwiek wyobraŜała. A jeśli podczas podróŜy do Ameryki okazałoby się, Ŝe jest w ciąŜy, ale nie z Jasonem? Jak miała pozbyć się tego nie chcianego dziecka w obcym kraju, w którym nie będzie mogła odstąpić Jasona ani na krok? Zakładając oczywiście, Ŝe nie zauwaŜyłby jej stanu wcześniej, w trakcie podróŜy morskiej, trwającej dwukrotnie dłuŜej niŜ do Konstantynopola!.. Ni stąd, ni zowąd, wydało jej się raptem, Ŝe słyszy surowy głos Arrighiego: „Tylko pani moŜe przekonać matkę sułtana, Ŝeby nie przerywać wojny z Rosją, tylko pani moŜe zmienić jej nieprzychylny stosunek do cesarza, gdyŜ tak jak i ona jest pani kuzynką Józefiny i dlatego z pewnością zechce pani wysłuchać..." Jak zatem mogła zawieść zaufanie człowieka, którego kiedyś kochała i który szczerze starał się uczynić ją szczęśliwą? Napoleon liczył na nią. Czy mogła odmówić mu tej przysługi, tak waŜnej dla niego i dla Francji? Najwidoczniej nie nadszedł jeszcze czas miłości, a pojawił się czas odwagi. Łagodnie, lecz stanowczo odsunęła od siebie Jasona. - Nie - powiedziała łagodnie - to niemoŜliwe! Muszę tam popłynąć! Dałam słowo! Popatrzył na nią z niedowierzaniem, jakby zobaczył ją po raz pierwszy. Jego niebieskie oczy pociemniały i zdruzgotana Marianna wyczytała w nich ogromne rozczarowanie. • Chcesz przez to powiedzieć, Ŝe... nie popłyniesz ze mną? • AleŜ skąd, mój kochany, nie odmawiam popłynięcia z tobą! Przeciwnie, proszę cię, Ŝebyś na razie ty ze mną popłynął, tylko na parę tygodni! PrzecieŜ to takie drobne przesunięcie w czasie, prawda? A potem będę myślała juŜ tylko o tobie i pójdę za tobą, dokąd zechcesz, na sam koniec świata, jeśli będzie trzeba, i będę Ŝyła tak, jak tego zapragniesz! Muszę jednak wypełnić moją misję, to niesłychanie waŜna sprawa dla Francji! • Francja! - powiedział z goryczą. - Niezły pretekst!.. Jakbym nie wiedział, Ŝe pod słowem „Francja" kryje się Napoleon! Zraniona jego zazdrością, której ukryte istnienie zawsze podejrzewała, uśmiechnęła się ze smutkiem. Jej zielone oczy zaszły mgłą.

• Dlaczego nie chcesz mnie zrozumieć, Jasonie? To naturalne, Ŝe kocham mój kraj. Ledwo go znam i odkryłam go z prawdziwym zachwytem. Jest piękny, Jasonie, wielki i wspaniały! A mimo to opuszczę go bez Ŝalu i smutku w dniu, w którym będę mogła pójść za tobą. • Mam więc rozumieć, Ŝe ów dzień jeszcze nie nadszedł? • MoŜliwe, Ŝe tak, jeśli zgodzisz się zabrać mnie na twój statek i popłynąć ze mną do Turcji, gdzie mam spotkać się z tajemniczą matką sułtana, która urodziła się niedaleko twoich stron! • I ty mówisz, Ŝe mnie kochasz? - powiedział. • Kocham cię bardziej niŜ cały świat, gdyŜ jesteś dla mnie nie tylko światem, ale Ŝyciem, radością i szczęściem. Właśnie dlatego, Ŝe cię tak kocham, nie chcę uciec jak złodziej i chcę być ciebie godna! - Wszystko to tylko słowa! - odpowiedział Jason, wzruszając ramionami ze złością. - Prawda jest taka, Ŝe nie potrafisz pogodzić się z nagłym i bezpowrotnym pozostawieniem beztroskiego Ŝycia w świecie Napoleona! Jesteś piękna, młoda, bogata, jesteś jaśnie oświeconą wysokością, idiotyczny tytuł, ale doskonale brzmiący! - a teraz masz do wypełnienia cesarską misję! Co mógłbym zaproponować ci w zamian? Stosunkowo skromne Ŝycie, na dodatek nie uregulowane aŜ do momentu, kiedy obydwoje oswobodzimy się z małŜeńskich więzów! Świetnie rozumiem, Ŝe wahasz się i Ŝe chcesz odroczyć tę decyzję! Spojrzała na niego smutnym wzrokiem. • Jesteś szalenie niesprawiedliwy! Zapomniałeś, Ŝe gdyby nie Vidocq, byłabym juŜ wszystko zostawiła, i to bez najmniejszego Ŝalu! A ta podróŜ, wierz mi, proszę, nie jest Ŝadnym pretekstem ani wykrętem, jest koniecznością! Dlaczego nie chcesz przyjąć tego do wiadomości? • Dlatego, Ŝe wysyła cię tam Napoleon, rozumiesz? Dlatego, Ŝe zawdzięczam mu jedynie wstyd, więzienie i tortury! Tak, wiem, dał mi anioła stróŜa. Ale gdybym umarł od razów wymierzanych przez straŜników czy z ran, sądzisz, Ŝe płakałby nade mną? Wyraziłby głębokie ubolewanie... w bardzo oględny sposób i zająłby się swoimi sprawami! Nie, Marianno, nie mam Ŝadnych powodów, Ŝeby pomagać twojemu cesarzowi. Co więcej, jeśli zgodziłbym się, we własnych oczach byłbym groteskowy i śmieszny! Jest dla mnie rzeczą oczywistą, Ŝe jeśli w takim momencie nie starcza ci odwagi, Ŝeby zerwać z dotychczasowym Ŝyciem, to nigdy juŜ nie będziesz jej miała. Po zakończeniu tej misji znajdziesz sobie następną lub... znajdą ci następną! Przyznaję, Ŝe kobieta taka jak ty, naleŜy do rzadkości. • Przysięgam ci, Ŝe nie! Zaraz po wypełnieniu misji popłynę z tobą! - Jak moŜna ci wierzyć? Tam, w Bretanii, marzyłaś jedynie o tym, Ŝeby jak najdalej uciec od tego człowieka, któremu teraz za wszelką cenę chcesz się przysłuŜyć! Czy jesteś tą samą Marianną co tamtej nocy? Kobieta, z którą się rozstałem, była gotowa popełnić dla mnie kaŜde szaleństwo, a ta, którą przy-

witałem, jest pełna obaw i trosk, i boi się wejścia pokojówki, kiedy ją całuję! Takie zachowanie mówi samo za siebie! Marianna straciła głowę. • O co ci chodzi? Przysięgam, Ŝe cię kocham i Ŝe kocham tylko ciebie, ale musisz zawieźć mnie do Turcji! • Nie! Powiedziane z całym spokojem nie okazało się przez to mniej bolesne. Z cięŜkim sercem Marianna wyszeptała: • Odmawiasz? • Owszem! A właściwie nie! Zostawiam ci wolny wybór. Zawiozę cię, dokąd tylko zechcesz, ale potem odpłynę sam do Ameryki! Cofnęła się, jakby wypowiedziane słowa fizycznie ją ugodziły. Zawadziła o stolik, z którego strąciła kruche szkło z Murano, i chciała opaść na fotel, ale przypomniała sobie, Ŝe właśnie przed chwilą go stamtąd zabrała! Patrzyła na Jasona szeroko otwartymi oczami, jakby go nigdy przedtem nie widziała! Wydał się jej wyjątkowo postawny, czarujący... i nieludzko okrutny! Myślała, Ŝe jego miłość przypomina jej uczucie. Sądziła, Ŝe on równieŜ jest gotów na kaŜde szaleństwo i na kaŜde cierpienie dla paru godzin szczęścia... a tym bardziej dla całego Ŝycia wspólnej miłości. A on miał czelność proponować jej ten bezlitosny przetarg? Zapytała niedowierzająco: - Byłbyś zdolny opuścić mnie... dobrowolnie? Zostawić mnie samą w Turcji i odpłynąć? ZałoŜył ręce i spojrzał na nią bez gniewu, lecz z przeraŜającą stanowczością. - To nie ja muszę wybierać, Marianno, lecz ty. Chciałbym wiedzieć, kto jutro rano wsiądzie na pokład „Czarodziejki", księŜna Sant'Anna, oficjalny ambasador Jego Cesarskiej Mości... czy teŜ Marianna Beaufort?.. Nieoczekiwane zdanie, nazwisko, o którym tak marzyła, poruszyło w niej najczulszą strunę. Zamknęła oczy i stała się równie biała jak jej sukienka. Szarpała nerwowo obicie fotela, starając się zapanować nad ogarniającą ją rozpaczą. • Jesteś bezlitosny... - powiedziała. • Nie! Chcę tylko za wszelką cenę uczynić cię szczęśliwą, wbrew tobie, jeśli trzeba! Uśmiechnęła się z goryczą. Męski egoizm! Był nim dotknięty nawet męŜczyzna, którego uwielbiała do szaleństwa! Pozostali, Francis, Fouche, Talleyrand, Napoleon czy obrzydliwy Damiani - wszyscy oni mieli tę przedziwną potrzebę decydowania o szczęściu kobiety i wyobraŜali sobie, Ŝe zarówno w tej dziedzinie, jak i w pozostałych posiedli wiedzę całkowitą i zupełną! Jason i ona tyle wycierpieli podczas tej rozłąki! Brakowało tylko, Ŝeby sam Jason zaczął piętrzyć przeszkody i trudności! Czy nie mógłby w imię miłości poskromić swojej królewskiej dumy? Pokusa zostawienia wszystkiego i rzucenia się bez namysłu w jego ramiona stała się znowu tak silna i gwałtowna, Ŝe Marianna o mały włos nie skapitulowała. Tak bardzo potrzebowała jego siły i męskiej czułości! Mimo Ŝe zbliŜająca się

noc była bardzo ciepła, Marianna zziębła aŜ do szpiku kości! Wycierpiała tak wiele dla tej miłości, Ŝe poczucie godności powstrzymało ją przed ostateczną kapitulacją! Najgorsze, Ŝe nie potrafiła nawet mieć mu tego za złe, bo z punktu widzenia męŜczyzny miał rację. Nie mogła jednak wycofać się... chyba Ŝe wyznałaby całą prawdę, co i tak najprawdopodobniej niewiele zmieniłoby, biorąc pod uwagę jego Ŝywą nienawiść do Napoleona! Zrozpaczona i nieszczęśliwa wybrała rozwiązanie najbardziej odpowiadające jej naturze - walkę. Podnosząc głowę spojrzała prosto w oczy kochanka. - Dałam słowo - powiedziała. - Ta misja jest moim obowiązkiem. Bardzo moŜliwe, Ŝe nie przestaniesz mnie kochać, jeśli jej nie wypełnię, ale z pewnością stracisz dla mnie szacunek! W moim kraju, tak jak i w twoim zresztą, obowiązek był zawsze stawiany na pierwszym miejscu. Dlatego między innymi zginęli moi rodzice! Ja równieŜ nie mogę zawieść! Powiedziała to zupełnie naturalnie, bez cienia pozy, jak najzwyklejsze stwierdzenie. Tym razem Jason pobladł. W pierwszym odruchu chciał podejść do niej, ale powstrzymał się i jedynie skłonił bez słowa. Przemierzył wzdłuŜ cały pokój, otworzył drzwi i zawołał: - Poruczniku Benielli! Pojawił się natychmiast w asyście Jolivala, który od razu zaczął niespokojnym wzrokiem rozglądać się za Marianną. Grappa pana Dal Niela musiała znaleźć uznanie porucznika, bo był znacznie bardziej czerwony niŜ poprzednio, co jednak nie zmieniło jego sztywnych manier. Jason zmierzył go wzrokiem od stóp do głów i z zimną wściekłością, ledwo panując nad sobą wycedził przez zęby: - MoŜe pan bez przeszkód udać się do księcia Padwy, poruczniku! Jutro o świcie postawię Ŝagle i wyruszymy w stronę Bosforu, gdzie będę miał przyjemność dopłynąć z księŜną Sant'Anna! - Daje pan słowo? - zapytał niewzruszony porucznik. Jason zacisnął pięści, mając wyraźną ochotę rozkwasić nos temu małemu aroganckiemu Korsykaninowi, który w denerwujący sposób kojarzył mu się z pewnym jego współplemieńcem. • Tak, poruczniku - krzyknął - ma pan moje słowo! Dam panu równieŜ dobrą radę. Niech pan stąd znika jak najprędzej, zanim całkowicie stracę panowanie nad sobą! • A wówczas? • Wówczas wyrzucę pana przez okno! Miałoby to poŜałowania godny skutek dla pańskiego munduru, pańskich towarzyszy i komfortu jazdy. Wygrał pan, proszę więc nie naduŜywać dłuŜej mojej cierpliwości! • Proszę, niech pan juŜ lepiej odejdzie - powiedziała cicho Marianna, bojąc się, Ŝe dwaj męŜczyźni przejdą zaraz do rękoczynów. Jolival pociągnął delikatnie Beniellego za ramię, gdyŜ ten

zdradzał wielką chęć rzucenia się na Amerykanina. Całe szczęście, Ŝe miał na tyle zdrowego rozsądku, aby się pohamować, głównie przez wzgląd na obecne osoby. Widząc bladą, zapłakaną Mariannę, zesztywniałego Jasona i zdenerwowanego Jolivala, nawet porucznik mógł się domyślić, Ŝe jest świadkiem rozgrywającego się dramatu. PoŜegnał się więc z Marianną nieco mniej oficjalnie niŜ zazwyczaj. • Będę miał zaszczyt donieść księciu Padwy, Ŝe cesarz nie pomylił się obdarzając panią zaufaniem, madame. śyczę Jaśnie Oświeconej Wysokości dobrej podróŜy. • Ja panu równieŜ. Do widzenia! Benielli nie zdąŜył jeszcze wyjść, kiedy Marianna utkwiła w Jasonie błagalny wzrok. On jednak skłonił się i powiedział: • Składam uniŜone wyrazy szacunku, madame! Jeśli to pani odpowiada, mój statek wyruszy w morze jutro o dziesiątej rano. Wystarczy, jeśli znajdzie się pani na pokładzie pół godziny przed czasem. śyczę dobrej nocy! • JasonL Litości!.. Wyciągnęła do niego rękę błagalnym gestem, lecz on, nieczuły na nic, zamknął się w złości i gniewie. Nie patrząc w jej stronę podszedł do drzwi, a znalazłszy się po drugiej stronie trzasnął nimi z hukiem, który przeszył jej serce. Zdesperowana Marianna opuściła z płaczem wyciągniętą rękę. Chwilę później, przeczuwając nieszczęście, przybiegł Jolival i znalazł ją zalaną łzami. - O mój BoŜe! - zmartwił się. - AŜ tak źle? Co się znowu stało? Z trudem łapiąc oddech, wśród potoków łez i urywanymi zdaniami Marianna opowiadała mu, co zaszło. On tymczasem starał się przywrócić jej twarzy ludzki wygląd, za pomocą zmoczonej w zimnej wodzie chusteczki. - Ultimatum! - z trudem wydusiła z siebie Marianna. Sza... a... ntaŜ! Kazał... mi ...wybierać! I... powiedział, Ŝe... to... dla mojego... dobra! Przylgnęła raptem do Arkadiusza i powiedziała błagalnie: • Nie mogę... nie mogę tego ścierpieć! Błagam pana na wszystko, niech pan znajdzie mojego przyjaciela! Proszę... mu powiedzieć... • Co? śe kapituluje pani? • Tak... Kocham go!.. Za bardzo go kocham!.. Nigdy nie będę mogła... - mówiła urywanymi zdaniami rozgorączkowana Marianna. Jolival objął jej drŜące ramiona i spojrzał głęboko w oczy. • AleŜ tak! Będzie pani mogła! Zapewniam panią, Ŝe będzie pani mogła, bo ma pani całkowitą rację! Jason, zmuszając panią do dokonania takiego wyboru, zdecydowanie naduŜył swojej siły, poniewaŜ wie, jak bardzo pani go kocha. Nie oznacza to jednak, Ŝe nie miał racji z jego punktu widzenia. Z pewnością teŜ nie ma specjalnych powodów, Ŝeby czuć sympatię do Napoleona!.. • On mnie... nie kocha!

• AleŜ oczywiście, Ŝe panią kocha! Nie potrafi tylko zrozumieć, Ŝe pokochał właśnie panią, ze wszystkimi pani sprzecznościami, szaleństwami i buntami! Jeśli raptem stanie się pani posłuszna i zrównowaŜona, tak jak wydaje mu się, Ŝe sobie tego Ŝyczy, przestanie panią kochać przed upływem sześciu miesięcy! - Sądzi pan? Powoli siła przekonywania Jolivala zaczęła docierać do Marianny. • Tak, Marianno, tak właśnie uwaŜam! - powiedział powaŜnie. • Niech pan jednak pomyśli, Arkadiuszu, o tym, co się wydarzy w Konstantynopolu! Zostawi mnie, porzuci i nigdy więcej juŜ go nie zobaczę! • Być moŜe, ale zanim miałoby się tak stać, będzie pani Ŝyła blisko niego, niemalŜe u jego boku przez wiele dni, na małej, ograniczonej przestrzeni, jaką jest statek. Jeśli przez ten czas nie owinie go sobie pani wokół małego paluszka, to nie jest pani Marianną! Niech go pani zostawi z jego złym humorem, uraŜoną męską dumą i niech pani kontynuuje grę, którą sam pani narzucił! Pragnę panią zapewnić, Ŝe to on cierpi teraz jak potępieniec! W miarę jak mówił, oczy Marianny stawały się jaśniejsze i wracała nadzieja. Wypiła bez sprzeciwu szklankę wody, którą dobry, stary przyjaciel przysunął jej do ust. Wsparta na jego ramieniu podeszła do okna. Zapadł juŜ wieczór i wszędzie widać było zapalone latarnie, których złotawe światło odbijało się w ciemnej wodzie. Przez otwarte okno wpadało do pokoju wonne powietrze pachnące jaśminem, niosące delikatne dźwięki gitary. NabrzeŜem spacerowały powoli zakochane pary, twarz przy twarzy, ciemne, podwójne sylwetki. Kanałem płynęła ozdobiona flagami gondola, kierowana przez smukłego jak tancerz przewoźnika. Ze środka rozbrzmiewał wesoły kobiecy śmiech. Nieco dalej, przy budynku urzędu celnego, chwiały się łagodnie podświetlone maszty statków. Marianna westchnęła, a jej dłoń zacisnęła się na ramieniu Jolivala. - O czym pani myśli? - wyszeptał. - Czy juŜ lepiej? Zawahała się, zawstydzona tym, co chciała wyznać. Była jednak daleka od jakiejkolwiek hipokryzji wobec tego sprawdzonego od dawna przyjaciela. • Myślę - powiedziała z Ŝalem w głosie - Ŝe jest to wymarzona noc do miłości! • To prawda! Proszę pomyśleć jednak, Ŝe ta stracona noc doda tylko pikanterii i smaku wszystkim nocom, które dopiero nadejdą! Orientalne noce nie mają sobie równych, moje drogie dziecko, a Jason nie zdaje sobie sprawy, na jakie tortury się skazał! Zdecydowanym gestem Jolival zamknął okno, otwierające się na piękną, czarowną noc. Następnie zaprowadził Mariannę do małego rokokowego saloniku, w którym właśnie podano do stołu.

Niebezpieczny archipelag

Fala W pewnym momencie łóŜko zachwiało się. Półprzytomna Marianna przewróciła się na drugi bok i wtuliła twarz w poduszkę, jakby chciała w ten sposób ochronić się przed nieprzyjemnym snem. ŁóŜko nie przestawało się chwiać i Marianna zaczęła budzić się powoli. W tym momencie skrzypnęła jakaś drewniana część statku, co uzmysłowiło jej, Ŝe znajduje się na morzu. Smętnym spojrzeniem obrzuciła umieszczone na przeciwległej ścianie małe okrągłe okienko, przymocowane miedzianymi śrubami. Widać było przez nie rozpryskującą się białą pianę wzburzonego morza, na tle szarego, smutnego dnia. Nie było słońca i wiał wiatr. Adriatyk ukazał się w zupełnie jesiennych kolorach tego całkowicie nietypowego lipca. Wymarzony dzień na rozpoczęcie takiej podróŜy! - pomyślała zasępiona. Inaczej niŜ mówił Jason, udało im się opuścić Wenecję dopiero wczoraj wieczorem. W korsarzu nagle dała o sobie znać kupiecka Ŝyłka i duch niezupełnie legalnego handlu, spędził więc cały dzień na ładowaniu weneckiego wina na swój statek. Parę beczek Soave, Valpolicelli i Bardolino, które zamierzał korzystnie sprzedać na bogatym tureckim targu. Zakaz Koranu nie był tam zawsze surowo przestrzegany, a tamtejsza liczna emigracja tworzyła doborową klientelę. Nawet sam sułtan nie gardził dobrym, mocnym szampanem. - Dzięki temu - oświadczył korsarz rozbawionemu Jolivalowi, którego nie zaszokował ten ewidentny brak delikatności - nie będzie to podróŜ zmarnowana!

Wyruszyli więc w morze, gdy zapadał juŜ zmrok i w Wenecji zapaliły się wszystkie światła. Miasto budziło się do radosnego nocnego Ŝycia. Jason oczekiwał pasaŜerów przy swoim dwumasztowcu. Jego szalenie oficjalne powitanie zmroziło serce Marianny i jednocześnie na tyle ją wzburzyło, Ŝe odnowiło w niej chęć do walki. Przyjmując jego reguły gry, zadarła, jak mogła najwyŜej, zgrabny nosek i zmierzyła korsarza ironicznym spojrzeniem. • CzyŜbyśmy byli opóźnieni w stosunku do pierwotnego planu, kapitanie? Czy teŜ źle zrozumiałam pana intencje? • Świetnie pani zrozumiała, madame - odburknął Jason. - Musiałem opóźnić wypłynięcie z powodów handlowych. Oczywiście, proszę panią o wybaczenie... Zechce mieć pani jednak na względzie, Ŝe ten dwumasztowiec nie jest okrętem wojennym, a jeśli zaleŜało pani na wojskowej punktualności, trzeba było poprosić o eskortę admirała Ganteaume! • Ten statek nie jest okrętem wojennym? Skąd zatem wzięły się działa, które tam widać? Ma ich pan ze dwadzieścia, o ile mnie wzrok nie myli. Ciekawe, do czego słuŜą? Chyba nie do polowań na wieloryby? - odezwała się słodkim głosem Marianna. Ta drobna sprzeczka wyraźnie zdenerwowała marynarza, który zacisnął zęby i pięści ze złości, ale zdołał zapanować nad sobą, mimo wielkiej chęci rozprawienia się ze swoją pasaŜerką. - Na wszelki wypadek, gdyby pani tego nie wiedziała, pragnę poinformować, Ŝe w dzisiejszych czasach nawet najmniejszy statek handlowy musi być zdolny do obrony! Młoda dama postanowiła nie dać za wygraną. • Z pewnością o wielu sprawach nie mam najmniejszego pojęcia, ale jeśli to ma być statek handlowy, to niech mnie kule biją! Nawet ślepy zauwaŜyłby, Ŝe kadłub jest znacznie bardziej przystosowany do wypraw korsarskich niŜ do powolnego transportowania cięŜkich ładunków. • Tak, ma pani rację, to jest statek korsarski - krzyknął wściekły Jason - ale za to neutralny! I jeśli neutralny korsarski statek chce zarobić na swoje utrzymanie, to z powodu wprowadzenia tej przeklętej blokady przez pani przeklętego cesarza musi handlować! A teraz, jeśli nie ma pani więcej pytań, chciałbym zaprowadzić panią do kabiny. Nie czekając na odpowiedź poszedł w kierunku mostka, który błyszczał w świetle latarń. Wzburzony, o mały włos nie przewrócił niewielkiego, szczupłego męŜczyzny, ubranego na czarno, który właśnie wychynął zza rogu. • Ach, John, to pan! Zupełnie pana nie zauwaŜyłem! przeprosił z wymuszonym uśmiechem. - Przedstawię pana! KsięŜno, oto doktor John Leighton, nasz okrętowy lekarz. KsięŜna Corrado Sant'Anna - dodał, szczególnie silnie akcentując nazwisko. • Ma pan lekarza? - szczerze zdziwiła się Marianna. Widzę, Ŝe naprawdę troszczy się pan o swoich ludzi, co mnie zresztą bardzo cieszy. Jak to jednak moŜliwe, Ŝe do tej pory

nie zająknął się pan nawet na jego temat? • Proszę sobie wyobrazić, Ŝe aŜ do tego momentu go nie miałem! JuŜ od wielu miesięcy brakowało mi kogoś takiego na statku, więc podpisałem kontrakt z moim przyjacielem Leightonem. Przyjacielem? Marianna spojrzała na bladą twarz lekarza, która w świetle latarń nabrała Ŝółtawego odcienia. Miał wyblakłe, głęboko osadzone oczy, o kolorze trudnym do określenia, i nieprzyjemne, na wskroś przeszywające spojrzenie. Marianna aŜ wstrząsnęła się z odrazą i pomyślała, Ŝe wskrzeszony Łazarz musiał wyglądać bardzo podobnie. Lekarz skłonił się bez słowa i bez cienia uśmiechu. Wyczuła, Ŝe nie tylko nie jest jej przychylny, ale równieŜ absolutnie nie aprobuje jej obecności na statku. Powiedziała sobie w duchu, Ŝe w przyszłości będzie omijać doktora Leightona, na ile będzie to moŜliwe. Nie chciała bowiem oglądać tej twarzy nieboszczyka. Pozostawało oczywiście pytanie, jak zaŜyła była przyjaźń między Jasonem a tym ponurym człowiekiem... Podczas gdy Jolival udał się w stronę rufy, a Gracchus zajął się rozlokowaniem bagaŜu, Marianna i Agata postanowiły rozgościć się w kabinach. Na widok kabiny księŜnej aŜ serce zabiło z radości, gdyŜ została ona urządzona wyraźnie z myślą o kobiecie. Na mahoniowej błyszczącej podłodze leŜał piękny perski dywan, a toaletka zastawiona była najprzeróŜniejszymi fajansowymi cacuszkami. W oknach wisiały zasłony z niebieskozielonego adamaszku, a na łóŜku piętrzyły się mięciutkie pierzyny. Wszędzie moŜna było dostrzec troskliwą rękę zakochanego męŜczyzny i Marianna poczuła przypływ wzruszenia. Ten pokój został przygotowany specjalnie dla niej, aby dobrze się w nim czuła i była szczęśliwa! Zwalczyła skutecznie tę odrobinę rozrzewnienia, przyrzekając sobie jednak solennie, Ŝe z samego rana wyrazi wdzięczność właścicielowi statku za jego względy. Tego wieczora nie zamierzały juŜ bowiem opuszczać kajuty, ani ona, ani Agata. Musiały przecieŜ rozpakować rzeczy, co zazwyczaj zajmowało im mnóstwo czasu. Agacie przypadła w udziale niewielka kajuta z małym okrągłym okienkiem, sąsiadująca z kabiną jej pani. W środku ustawiona była koja i stoliczek toaletowy. Dziewczyna rozlokowała się tam bez większego entuzjazmu, gdyŜ morze budziło w niej paniczny strach. Marianna przeciągnęła się, ziewnęła i w końcu usiadła na łóŜku, marszcząc nos. Statek wydzielał jakiś dziwny zapach, co prawda lekki, ale dość nieprzyjemny, którego nie była w stanie zidentyfikować. Poczuła go od pierwszej chwili. Zdziwił ją ten lekko mdły odór, kojarzący się ze starym brudem, panujący na tak dokładnie wyczyszczonym statku. Spojrzała na obudowany boazerią zegar i zobaczyła, Ŝe jest juŜ dziesiąta. Pomyślała, Ŝe naleŜałoby wstać, mimo Ŝe nie miała na to najmniejszej ochoty. Przede wszystkim była

strasznie głodna, bo nie miała nic w ustach, odkąd wypłynęli poprzedniego dnia. Gdy tak rozmyślała, otworzyły się drzwi i pojawiła się Agata, niosąc wypełnioną po brzegi tacę. Dziewczyna miała wygląd równie świeŜy i szykowny jak w paryskim pałacu. Niestety, nie moŜna tego było powiedzieć o Jolivalu, który za to tryskał wyśmienitym humorem. • Przyszedłem zapytać, jak minęła noc - powiedział wesoło - a takŜe zobaczyć, jak pani mieszka! Widzę, Ŝe niczego pani nie brakuje! No proszę! Adamaszek, dywany! Nasz kapitan dba o panią! • Czy ma pan niewygodną kabinę, Arkadiuszu? • Nic podobnego! Mam kabinę prawie taką samą jak pan Beaufort, to znaczy poniekąd... spartańską, ale bez zarzutu! Czystość statku nie pozostawia nic do Ŝyczenia. • Zgadzam się co do czystości, ale ten zapach... zapach, którego nie mogę określić. Nie czuje pan? A moŜe nie ma go w tej części statku, w której pan mieszka? • Jest! ZauwaŜyłem go - powiedział Jolival, siadając na rogu koi, Ŝeby zjeść kanapkę i parę ciasteczek. - ZauwaŜylem, chociaŜ jest ledwo wyczuwalny... Nie chciałem jednak w to uwierzyć! • Uwierzyć? O czym pan mówi? • Bo... Jolival przerwał na moment, ugryzł kanapkę i odezwał się powaŜnym tonem. - PoniewaŜ juŜ raz w Ŝyciu czułem ten zapach, tyle tylko Ŝe był wówczas znacznie bardziej intensywny. To był nieprawdopodobnie silny odór. Z jakichś powodów znajdowałem się w Nantes, przy nabrzeŜu... niedaleko statku przewoŜącego czarnych niewolników. Zawiał wiatr od tamtej strony! Marianna, która właśnie nalewała sobie kawy do filiŜanki, zamarła jak poraŜona. Spojrzała na przyjaciela niedowierzającym wzrokiem. • To był taki sam zapach? Jest pan całkowicie pewny? • Tego rodzaju odoru nie zapomina się nigdy! Muszę pani wyznać, Ŝe dręczyło mnie to całą noc. KsięŜna odstawiła drŜącą ręką dzbanek z kawą, plamiąc po drodze serwetkę. • Chyba pan jednak nie uwaŜa, Ŝe Jason zajmuje się tym wstrętnym handlem! • Nie, poniewaŜ zapach byłby znacznie silniejszy mimo wielokrotnego czyszczenia i okadzania. Zastanawiam się jednak, czy nie dokonał przynajmniej raz tego typu... transportu? • To niemoŜliwe! - wybuchnęła Marianna. - Niech pan sobie przypomni, Arkadiuszu, Ŝe sześć miesięcy temu, w Morlaix, „Czarodziejka" została odbita przez Surcoufa i doprowadzona przez niego na nasze spotkanie! Jeśli Jason rzeczywiście uprawiałby ten niegodny proceder, Surcouf równieŜ poczułby ten zapach i... nie sądzę, aby w tych okolicznościach zdecydował się na podjęcie ogromnego przecieŜ ryzyka dla kapitana tego typu statku. Krótko mówiąc, chcia-

łam powiedzieć, Ŝe moim zdaniem Jason moŜe przemycać wino, ale nie ludzi! DrŜała z oburzenia i odstawiając filiŜankę zawadziła o spodeczek. Jolival uśmiechnął się uspokajająco. • Proszę się uspokoić! Jeszcze chwila, a zarzuci mi pani, Ŝe oskarŜam naszego przyjaciela o handel czarnymi niewolnikami! Niczego takiego nie powiedziałem. Nawiasem mówiąc, i tu muszę panią zmartwić, Surcouf nie zaprotestowałby, nawet gdyby cokolwiek zauwaŜył. On równieŜ nieraz dokonywał tego typu transakcji. Niemniej jednak przyznaję, Ŝe tak jak i panią zastanowił mnie ten dziwny zapach. • Który, być moŜe, nie ma nic wspólnego z tym, o czym myślimy. Poza wszystkim innym spotkał się pan z nim tylko raz w Ŝyciu! • Takich rzeczy się nie zapomina - uciął Arkadiusz. Tego zapachu nie sposób zmyć, mimo bardzo dokładnego czyszczenia. Chyba Ŝe na statku panowała epidemia Ŝółtej febry... • Dosyć tego, Arkadiuszu! Sprawia mi pan ból. Padł pan ofiarą jakiegoś złudzenia. MoŜliwe, Ŝe na statku są po prostu zdechłe szczury. Gdzie jest teraz Jason? • W salonie gier, w przedniej części statku. Zamierza mu pani złoŜyć wizytę? W jego ironicznym tonie słychać było lekką, z trudem wyczuwalną obawę, ale Marianna najspokojniej w świecie nalała sobie kolejną filiŜankę kawy. Zapach gorącego napoju wypełnił wąski pokój, tłumiąc panującą w nim przykrą woń. • A powinnam? • Nie jestem pewien... chyba Ŝe zamierza pani zaprezentować załodze kolejny pojedynek słowny w rodzaju tego wczorajszego! Mam wraŜenie, Ŝe nasz kapitan jest w dość podłym nastroju. Zanim zamknął się u siebie, rozpętał istną burzę w szklance wody z powodu niewłaściwego ułoŜenia jakiejś tam beczki. Marianna starannie otarła usta, co pozwoliło jej spuścić na moment oczy, ozdobione długimi zakręconymi rzęsami, które tego poranka wydały się Jolivalowi jeszcze dłuŜsze. Jej głos był przepełniony słodyczą i spokojem. • Nie mam najmniejszego zamiaru wchodzić mu w drogę. Chcę tylko odetchnąć świeŜym powietrzem i rozprostować nogi. • Jest szaro, morze wzburzone, a na dodatek pada. • ZauwaŜyłam, ale muszę się przewietrzyć. Przespacerujemy się razem, Jolival, jeśli zechce pan przyjść tu po mnie za pół godziny. Sądząc po pańskiej minie, domyślam się, Ŝe znajdzie pan inne powody, dla których nie powinnam wychodzić. Na przykład, Ŝe jestem, nie licząc Agaty, jedyną kobietą na statku, w tłumie setek męŜczyzn załogi. Nie chcę siedzieć zamknięta w tej dziurze. Jestem równieŜ najzupełniej pewna, Ŝe Jason nie przekroczy tego progu! Czy nie mam racji?

Jolival powstrzymał się od odpowiedzi. Wzruszył bezsilnie ramionami i skierował się w stronę drzwi, o mało nie wpadając na pootwierane kufry, z których wydostawały się wstąŜki i falbanki. Gdy zniknął za drzwiami, Marianna chciała skorzystać z pomocy pokojówki, ale nie znalazła jej w pobliŜu. W odpowiedzi na wołanie usłyszała słaby głos, dobiegający z pokoju obok. Pobiegła w stronę kabiny Agaty i zobaczyła biedną dziewczynę leŜącą bezwładnie na łóŜku i wymiotującą spazmatycznie na biały, wykrochmalony fartuszek. Po kokieteryjnym wdzięku nie zostało ani śladu. Zamieniła się w małą istotę o zzieleniałej twarzy, z trudem patrzącą na oczy. - O BoŜe! Agato! Jesteś bardzo chora! Dlaczego nic mi nie powiedziałaś? - To... chwyciło mnie nagle. Kiedy niosłam tacę dla pani, czułam się jeszcze dobrze... Ale kiedy wróciłam tutaj... chyba z powodu zapachu smaŜonych jajek i tłuszczu! Aaaa... Na samą myśl o tych wiktuałach chwycił ją nowy spazm wymiotów i pokojówka zakryła twarz fartuszkiem. - Nie mogę cię zostawić w takim stanie! - powiedziała zdecydowanym tonem Marianna, podtykając Agacie miednicę. - Jest przecieŜ lekarz na tym przeklętym statku! Znajdę go! Wygląda gorzej niŜ okropnie, ale istnieje pewna szansa, Ŝe ci pomoŜe. Obmyła twarz Agaty zimną wodą, natarła jej skronie wodą kolońską i podała flakon z solami trzeźwiącymi. Sama czym prędzej narzuciła długi beŜowy płaszcz, który szczelnie zapięła aŜ pod samą szyję, przykryła głowę lekkim szalem i pobiegła w stronę schodów łączących środek statku z mostkiem. Sporo wysiłku kosztowało ją wydostanie się na górę. Wiał silny szkwał. Morze kołysało się i Marianna musiała z całych sił uchwycić się poręczy, Ŝeby nie zjechać ze schodów na kolanach. Kiedy dotarła na mostek, zaskoczyła ją siła wiejącego od tyłu wiatru. Zarzucony niedbale szal pofrunął gdzieś w przestrzeń, a jej długie czarne sploty owinęły ją jak liany. Pusty mostek chwiał się pod wpływem silnych uderzeń wiatru. Statek starał się odwrócić i uciec przed szkwałem. Wokół piętrzyły się białe fale, jęczały liny i zewsząd słychać było łomotanie Ŝagli. Na rufie, połączonej z najwyŜszym pokładem paroma stromymi stopniami, które przypominały drabinę, Marianna zobaczyła człowieka przy sterze. Ubrany w skafander z grubego płótna, wydawał się zrośnięty ze statkiem. Stał na szeroko rozstawionych nogach i mocno dzierŜył w dłoniach koło sterownicze. Podnosząc głowę, zauwaŜyła, Ŝe prawie cała załoga usadowiona jest na rejach i zwija w pośpiechu Ŝagle. Starano się ściągnąć na dół wielki fok, Ŝeby skierować wiejący od tyłu wiatr pod przedni Ŝagiel i mały fok, zgodnie z podanym przez tubę rozkazem. Nagle, nie wiadomo skąd, kilkunastu bosonogich marynarzy zeskoczyło na pokład i rozbiegło się po całym mostku. Jeden z nich popchnął Mariannę tak moc-

no, Ŝe ledwo zdąŜyła uchwycić się drabiny, Ŝeby nie upaść. Marynarz, który nawet jej nie zauwaŜył, pobiegł w swoją stronę. - Proszę mu wybaczyć, madame! Sądzę, Ŝe nie widział pani - usłyszała czyjś niski głos, mówiący po włosku. Uderzyła się pani? Marianna wstała, odrzuciła do tyłu włosy zasłaniające jej oczy i spojrzała z mieszaniną zdziwienia i strachu na stojącego przed nią męŜczyznę. - Nie, skąd... - odparła odruchowo - dziękuję panu. Odszedł spręŜystym krokiem, w rytm kołysania się statku. KsięŜna przystanęła na chwilę, starając się uzmysłowić sobie, co ją tak bardzo uderzyło w tej postaci. Spoglądała za oddalającym się męŜczyzną, częściowo ze strachem, a częściowo z podziwem. Jej niedawny pobyt w piekle był ciągle Ŝywym wspomnieniem, dlatego teŜ czuła lęk przed ludźmi o czarnym kolorze skóry. A marynarz, z którym rozmawiała przed sekundą, był czarny jak Isztar i jej siostry! Odcień jego skóry był, co prawda, zdecydowanie jaśniejszy. Trzy niewolnice Damianiego były w kolorze hebanowego drzewa, a ciało marynarza miało odcień złotego brązu. Mimo odruchu niechęci, pochodzącego głównie z urazy i strachu, Marianna musiała przyznać sama przed sobą, Ŝe nigdy nie widziała równie pięknego męŜczyzny. Bosy, jak pozostali członkowie załogi, ubrany w wąskie płócienne spodnie, które obciskały go od bioder aŜ po łydki, z mocnym torsem o gładko rzeźbionych mięśniach, miał w sobie coś z niepokojącej doskonałości fizycznej dzikich zwierząt. Nie lada spektakl stanowił jego widok, gdy wspinał się na wanty ze zwinnością geparda. A ujrzana na moment twarz nie oszpecała całości, wprost przeciwnie! Była zatopiona w swoich rozmyślaniach, kiedy czyjaś dłoń chwyciła jej ramię i odciągnęła w stronę rufy. - Co pani tu robi? - krzyknął Jason. - Dlaczego w taką pogodę wyszła pani z kabiny? Koniecznie chce pani wypaść za burtę? Wyglądał na szczerze niezadowolonego, ale Marianna dostrzegła z satysfakcją, Ŝe pod wyrzutami kryła się zwykła troska. • Szukałam lekarza. Agata jest bardzo chora. Potrzebuje pomocy. Dostała mdłości, gdy przynosiła mi śniadanie! • Nie rozumiem, dlaczego poszła po śniadanie! Pani pokojówka nie ma absolutnie nic do roboty w magazynie Ŝywnościowym, księŜno. Są jeszcze, dzięki Bogu, słuŜący na tym statku i właśnie oni zajmują się takimi rzeczami. O, właśnie idzie Tobie. Z kuchni wyłonił się kolejny Murzyn, trzymając w ręce kubeł z obierkami. Miał dobrą, okrągłą twarz, otoczoną koroną siwiejących i niesfornych włosów, dzięki którym częściowo łysa czaszka przypominała wysepkę nawiedzoną przez huragan. Jego twarz, rozpogodzona w błogim uśmiechu, wyglądała jak pogodny półksięŜyc.

• Idź i powiedz doktorowi Leightonowi, Ŝe mamy chorą na pokładzie - rozkazał korsarz. • Ma pan duŜo Murzynów wśród załogi? - nie mogła powstrzymać nurtującego ją pytania Marianna, z lekko ściągniętymi brwiami. • Dlaczego pani o to pyta? Nie lubi ich pani? - odpowiedział Jason, którego uwagi nie uszedł wyraz twarzy Marianny. - Pochodzę z kraju, w którym jest ich bardzo wielu. Chyba kiedyś pani opowiadałem o mojej czarnej niani. Wiem, Ŝe taka sytuacja nie mogłaby się zdarzyć w Anglii czy we Francji, ale w Charlestonie i na całym Południu jest całkowicie normalna. Wracając jednak do pani pytania, otóŜ mam dwóch Murzynów na statku, Tobiego i jego brata Nathana. Ach nie, zapomniałbym, trzeci przyłączył się do nas w Chioggi. • W Chioggi? • Tak, to Etiopczyk! Biedak, któremu udało się uciec z niewoli pani dobrych przyjaciół, Turków. Znalazłem go wałęsającego się w porcie, gdy miałem tam postój. Proszę, moŜe go pani stąd zobaczyć, jest tam, na rei. Mariannę owiał nagły chłód, nie mający jednak nic wspólnego z temperaturą powietrza. A więc ten męŜczyzna o jasnych oczach - w rzeczywistości lub tylko w jej wyobraźni którego wygląd tak bardzo ją poruszył, okazał się zbiegłym niewolnikiem. A pozostali słuŜący Jasona, którzy nie byli zbiegami? PoniewaŜ nie mogła ścierpieć najmniejszych niedomówień w tej sprawie, postanowiła zadać waŜne dla niej pytanie, uŜywając jednak drobnego wybiegu. • Widziałam go juŜ wcześniej. Pański „biedak" jest zdecydowanie przystojny i... przez to bardzo róŜni się od swojego kolegi - dodała wskazując na Tobiego, który właśnie wyrzucał zawartość kubła za burtę. - On teŜ jest zbiegłym niewolnikiem? • Istnieją róŜne odmiany murzyńskiej rasy, tak jak i białej. Etiopczycy uwaŜają, Ŝe są potomkami synów królowej Saby i Salomona. Mają rysy twarzy subtelniejsze i szlachetniejsze od reszty Afrykańczyków... a takŜe wrodzoną dziką dumę, która źle znosi niewolę. Co się tyczy Tobiego i Nathana, dlaczego sądzi pani, Ŝe są zbiegami? Urodzili się w naszym domu. Ich rodzice byli bardzo młodzi, kiedy kupił ich mój dziadek. Mariannę zmroziło to kompletnie. Miała wraŜenie, jakby znalazła się w jakimś nowym, nienormalnym świecie. Nigdy nie przyszło jej do głowy, by Jason, obywatel wolnej Ameryki, mógł uwaŜać niewolnictwo za sprawę tak naturalną. Wiedziała oczywiście, Ŝe handel niewolnikami, zabroniony w Anglii od 1807 roku i źle widziany we Francji, ale ciągle dozwolony, kwitł w najlepsze na południu Stanów Zjednoczonych, gdzie czarna siła robocza była gwarancją bogactwa kraju. Wiedziała teŜ, Ŝe pochodzący z Południa Jason, urodzony w Charlestonie, został wychowany wśród Murzynów, pracujących na rodzinnej plantacji. (Rzeczywiście, opowiadał jej kiedyś, z pewnym rozrzewnieniem, o swojej czarnej nia-

ni, Deborah.) Problem, który do tej pory był czystą abstrakcją, pojawił się teraz przed nią z całą brutalną realnością. Stała twarzą w twarz z Jasonem Beaufortem, właścicielem niewolników, mówiącym o kupnie i sprzedaŜy ludzi nie z większą emocją, niŜ gdyby chodziło o bydło. Najwidoczniej ten stan rzeczy był dla niego całkowicie naturalny. Mając na względzie ich obecne stosunki, byłoby rozsądniej ze strony Marianny, gdyby nie okazywała swoich uczuć. Ona jednak nie potrafiła zapanować nad porywami serca, zwłaszcza jeśli w grę wchodził ukochany męŜczyzna. - Niewolnicy! Jak dziwnie brzmi to słowo w twoich ustach! - wyszeptała, przełamując instynktownie sztuczną ceremonialność i okrucieństwo, które wkradły się pomiędzy nich. - Ty, który zawsze byłeś dla mnie symbolem i uosobieniem wolności! Jak w ogóle moŜesz wymawiać to słowo? Po raz pierwszy od początku ich rozmowy spojrzał na nią błękitnym, szczerze zdziwionym wzrokiem, tak naturalnym, Ŝe prawie dobrodusznym, ale szyderczy uśmiech, jakim ją obdarzył, nie był ani niewinny, ani przyjazny. - Sądzę, Ŝe pani cesarz wypowiada je bez specjalnych oporów. On, pierwszy konsul, który przywrócił niewolnictwo i handel Ŝywym towarem, zniesione przez rewolucję! Przyznaję, Ŝe wraz z Luizjaną pozbył się sporej części swoich problemów, ale nigdy nie słyszałem, Ŝeby mieszkańcy San Domingo chwalili jego liberalizm. • Zostawmy w spokoju cesarza! Interesuje mnie w tym momencie tylko i wyłącznie pańska osoba! • CzyŜby zamierzała pani krytykować nasz sposób Ŝycia? Byłby to zaiste szczyt wszystkiego! Niech pani posłucha. Znam lepiej Murzynów, niŜ moŜe to sobie pani wyobrazić. Są dzielnymi ludźmi w większości przypadków i szczerze ich lubię, ale nic na to nie poradzę, Ŝe umysłowo znajdują się na poziomie dzieci! Sąjak dzieci weseli, to znów smutni, kapryśni i szczodrzy, ze łzami na zawołanie. Potrzebują czyjejś silnej ręki, która pokierowałaby nimi! • Za pomocą bata? Z kajdanami na nogach, traktowani gorzej niŜ zwierzęta? śaden człowiek, wszystko jedno jakiej rasy, nie przyszedł na świat, Ŝeby słuŜyć. Chciałabym wiedzieć, co pomyślałby o panu ów Beaufort, który za czasów Króla-Słońce opuścił Francję z powodu narzuconych mu rygorów. Musiał być całkowicie przekonany, Ŝe warto cierpieć w imię wolności! Nerwowe drgania twarzy Jasona uprzytomniły jej, Ŝe był u kresu wytrzymałości. Ona jednak chciała wpaść w zdrową wściekłość! Sto razy wolała porządną awanturę od sztucznego ceremoniału! Patrząc na nią złym wzrokiem, Jason wzruszył ramionami z pogardliwym wyrazem twarzy. • Właśnie ów Beaufort, biedna ignorantko, załoŜył naszą plantację w La Faye-Blanche i on teŜ kupił pierwszych niewolników. Nigdy jednak nie uciekaliśmy się do bata, a Murzyni nie skarŜyli się na swój los! Proszę zapytać Tobiego i Nathana! Gdybym ich wyzwolił, kiedy spaliła się nasza

posiadłość, umarliby pod moimi drzwiami! • Nie powiedziałam, Ŝe byliście złymi panami, Jason... - A co innego powiedziałaś? Czy mi się śniło, czy rzeczywiście wspomniała pani o kajdanach i o traktowaniu gorzej od zwierząt? Jestem szczerze zdziwiony, madame, Ŝe jest pani aŜ tak gorącą orędowniczką wolności! Nie jest to słowo często uŜywane przez kobiety z pani otoczenia. Większość z nich woli... a nawet zabiega o słodkie i czułe zniewolenie! Tym gorzej dla pani, jeśli to słowo budzi w pani sprzeciw! Poza wszystkim innym nie jest pani przecieŜ kobietą w stu procentach! Za to jest pani wolna, madame! Całkowicie wolna i moŜe pani popsuć, zniszczyć wszystko wokół siebie, poczynając od własnego Ŝycia, a kończąc na Ŝyciu innych! Tak, wolność dla kobiet jest sprawą wprost fantastyczną! Daje im wszelkie prawa! Przekształca je w śliczne, małe automaty, bez pamięci przywiązane do swoich pawich piórek!.. Przybycie Jolivala przerwało nagle przemowę Jasona, który w porywie szału krzyczał tak głośno, Ŝe słychać go było na całym statku. Powstrzymywał się juŜ zbyt długo i w końcu musiał dać upust wściekłości. Widząc wyłaniającą się miłą twarz wicehrabiego, wrzasnął, tracąc doszczętnie panowanie nad sobą. - Niech pan zaprowadzi tę oto damę do kabiny! Wraz ze wszystkimi naleŜnymi honorami, jako wolnemu ambasadorowi liberalnego kraju! I Ŝebym jej tu więcej na oczy nie widział! Mostek kapitański nie jest miejscem dla kobiety, nawet wyzwolonej! Nikt nie moŜe mnie zmusić, Ŝebym ją tu tolerował! Ja równieŜ jestem wolny! Co powiedziawszy, Jason odwrócił się na pięcie i zbiegł ze schodów, po czym zamknął się ponownie w salonie gier. • Co mu pani zrobiła? - zapytał Jolival, podchodząc do Marianny, która oparta oburącz o barierkę walczyła zarówno z wiatrem, jak i z ochotą do płaczu. • Nic! Chciałam mu tylko wytłumaczyć, Ŝe niewolnictwo to szkaradna rzecz i uwaŜam, Ŝe jest nie do pomyślenia, aby na statku znajdowali się nieszczęśliwcy, którzy nawet nie mają prawa do w pełni ludzkiego traktowania! I sam pan widzi, jak się zachował! • Ach tak... Czy nie macie teraz innych tematów do rozmów, jak tylko spór o kondycję człowieka? - powiedział zaskoczony Arkadiusz. - Marianno! Zmiłuj się! CzyŜby zabrakło wam rzeczywistych powodów do kłótni? Musi pani dorzucać jeszcze problemy nie mające nic wspólnego ze sprawami, które bezpośrednio dotyczą was dwojga? MoŜna by przysiąc, Ŝe wzajemne zadawanie bólu sprawia wam przyjemność! On umiera z pragnienia, Ŝeby chwycić panią w ramiona, pani byłaby gotowa czołgać się u jego stóp, ale gdy jesteście razem, czubicie się jak dwa koguty! I na domiar złego kłócicie się na oczach całej załogi! • Ale niech pan sobie przypomni ten zapach, Arkadiuszu! • Mówiła mu pani coś na ten temat? • Nie! Nie starczyło mi czasu, bo zaraz się obraził!

• No i całe szczęście! Po co się pani do tego miesza, moje drogie dziecko? Kiedy wreszcie nauczy się pani, Ŝe męŜczyźni mają swoje Ŝycie, z którym robią, co im tylko przyjdzie do głowy? Chodźmy - dodał nieco łagodniej odprowadzę panią! I niech mnie Pan Bóg skarze, jeśli kiedykolwiek jeszcze zostawię panią samą w nieodpowiednim momencie! Marianna poszła zgodnie za przyjacielem, wsparta o jego ramię. Zewsząd otoczeni byli marynarzami, którzy zeszli z omasztowania. Byli świadkami sceny, której przyglądali się z zainteresowaniem. Przechodząc obok nich księŜna widziała uśmiechy, które zawstydzały ją, mimo Ŝe za wszelką cenę starała się ich nie zauwaŜać, udając Ŝywe zainteresowanie wywodami Jolivala na temat zmienności pogody. Gdy dochodzili do schodów prowadzących w głąb statku, ujrzała postać ciemnego uciekiniera, opartego plecami o wielki maszt. W jego jasnym, szarobłękitnym spojrzeniu moŜna było dostrzec smutek. Pod wpływem nagłego impulsu Marianna podeszła do niego. - Jak pan się nazywa? - zapytała nieśmiało. Wyprostował się, Ŝeby jej odpowiedzieć. Znowu uderzyła ją niespotykana harmonia jego rysów i jasność tęczówek. Z wyjątkiem ciemnej skóry nie miał ani jednej murzyńskiej cechy; szczupły nos i wąskie, mocno zarysowane usta. Wyszeptał skłaniając się lekko: - Kaleb... do usług Waszej Wysokości! Patrząc na niego, Marianna odczuła głębokie współczucie, echo dopiero co zakończonej rozmowy z Jasonem. Ten nieszczęsny człowiek musiał czuć się jak zaszczute zwierzę. Chciała koniecznie coś mu powiedzieć, mając w pamięci zdarzenia, o których dowiedziała się od Jasona. • Czy wie pan, Ŝe płyniemy do Konstantynopola? Podobno uciekł pan z tureckiej niewoli. Czy nie boi się pan... • Ponownego uwięzienia? Nie, madame. Jeśli nie będę opuszczał statku, nie mam powodu do obaw. Jestem teraz członkiem załogi i kapitan nie dopuści, aby w jakikolwiek sposób molestowano jego ludzi! Dziękuję pani jednak za troskę! • Nie ma za co... Czy to właśnie w Turcji nauczył się pan włoskiego? • Tak! Bardzo często niewolnicy otrzymują tam przyzwoite wykształcenie. Mówię teŜ po francusku - zademonstrował to po chwili krótkiego wahania. • Widzę... Schyliwszy lekko głowę Marianna weszła na małe ciemne schodki, idąc krok w krok za Jolivalem. - Na pani miejscu - zauwaŜył kpiarskim tonem Arkadiusz - unikałbym rozmów z marynarzami. Nasz kapitan gotów sobie wyobrazić, Ŝe podŜega pani załogę do buntu. A jest w takim nastroju, Ŝe byłby zdolny zakuć panią w kajdany! • Tak, sądzę, Ŝe w istocie mógłby to zrobić, Arkadiuszu, ale jak mogłabym nie współczuć temu człowiekowi. Niewol-

nik... zbiegły niewolnik, to takie smutne! Jak moŜna nie czuć przeraŜenia na samą myśl, co musiałby wycierpieć, gdyby został złapany! • To dziwne - powiedział Jolival - ale pani ciemnoskóry marynarz wcale nie wzbudził we mnie litości. Być moŜe z powodu jego wyglądu. Nawet najsurowszy właściciel, choć trochę dbający o stan swojego portfela, długo zastanawiałby się, zanim zabiłby takiego niewolnika. Jest piękny! Poza tym sam pani powiedział, Ŝe statek zapewnia mu bezpieczeństwo. Chroni go amerykańska bandera. Zapach w kabinie przyprawił Mariannę o mdłości. Agata musiała być bardzo chora. Gdy księŜna weszła, doktor Leighton zamykał właśnie drzwi do kajuty pokojówki. Poinformował Mariannę, Ŝe naszpikowana belladoną dziewczyna śpi teraz głębokim snem i nie naleŜy jej przeszkadzać. Powiedział to jednak w sposób, który nie przypadł Mariannie do gustu, tak jak nie spodobał się jej wygląd kabiny. Wszędzie porozrzucana była zabrudzona bielizna, a na samym środku toaletki stała miednica z Ŝółtawą cieczą, której ostry zapach nie pozostawiał najmniejszych wątpliwości co do jej pochodzenia. Całość tej scenografii była w widoczny sposób celowo zaplanowana, co tylko utwierdziło Mariannę w niechęci do doktora Leightona. • Jak tu śmierdzi! - krzyknął Jolival, biegnąc w stronę okna. - Najlepsze lekarstwo na morską chorobę! • Pachnące choroby naleŜą do rzadkości - powiedział oschle Leighton, kierując się w stronę drzwi. Marianna jednak zatrzymała go w pół drogi i wskazując zasłony z adamaszku zapytała pół Ŝartem, pół serio: - Mam nadzieję, Ŝe wystarczyło panu ręczników, doktorze, i Ŝe nie musiał pan uŜyć zasłon ani mojej garderoby? Woskowa twarz Leightona zastygła jeszcze bardziej, w oczach pojawił się zimny błysk, a usta zacięły. W ciemnym ubraniu i z prostymi długimi włosami był prawdziwym wcieleniem uporu i surowości kwakra. Niewykluczone zresztą, Ŝe nim był, gdyŜ sposób, w jaki przyglądał się Mariannie, graniczył z obrzydzeniem. Ponownie zastanowiło ją, w jaki sposób taki człowiek mógł zdobyć sympatię Jasona. Musiał chyba znacznie lepiej rozumieć się z Pilar! Z odrazą odsunęła od siebie myśl o antypatycznej Ŝonie Jasona. Sama świadomość, Ŝe Ŝyła gdzieś, w jakimś hiszpańskim klasztorze, była wystarczająco nieprzyjemna, a co dopiero wyobraŜenie jej postaci! Leighton zdołał jednak zapanować nad wybuchem gniewu. Wychodząc poŜegnał się tylko jeszcze chłodniej i zmierzył obecne w pokoju osoby pogardliwym spojrzeniem. Jolival nie wiedział, czy wybuchnąć śmiechem, czy się rozgniewać i w końcu wybrał obojętność. • Nie podoba mi się twarz tego jegomościa! Obym tylko nie musiał korzystać z jego usług! To istna tortura być jego pacjentem! - zauwaŜył wzruszając ramionami. - I pomyśleć tylko, Ŝe będziemy musieli znosić jego widok w czasie kaŜ-

dego posiłku! • Ja nie! - sprzeciwiła się Marianna. - Skoro nie mogę chodzić po pokładzie, moja noga nigdy więcej tam nie postanie! Będę jadła tutaj... i nie będę miała nic przeciwko temu, jeśli pan zrobi to samo! • Zobaczę. Na razie proszę się przejść. Zawołam Tobiego, Ŝeby posprzątał to wszystko, w przeciwnym razie pani apetyt mógłby nieco ucierpieć... I jeszcze jedno... Na pani miejscu nie zaszywałbym się w ciemnej norze! Kiedy chce się dać prztyczka w nos ukochanemu, nie naleŜy się chować! Niech się pani pokaŜe, i to w całej swojej krasie! Syreny wracają do swoich podwodnych kryjówek dopiero, gdy Ŝeglarz połknie haczyk! - Być moŜe ma pan rację! Jak mam jednak dokonać toalety, kiedy statek kiwa się i podskakuje jak korek we wrzącej wodzie! - To tylko lekki szkwał! Nie potrwa długo! Rzeczywiście, morze i wiatr uspokoiły się pod wieczór. Porywisty wicher zamienił się w przyjemną bryzę, lekko dmącą w Ŝagle. Morze, tak szare i wzburzone w ciągu dnia, stało się łagodne i gładkie jak atłas, przystrojone tu i ówdzie małymi, białymi falami. Na horyzoncie rozciągało się wysokie, postrzępione wybrzeŜe dalmatyńskie, otoczone wianuszkiem zielonoametystowych wysepek, które błyszczały w promieniach zachodzącego słońca. Było ciepło i Mariannie przypomniał się przyjemny nastrój samotnych melancholijnych marzeń, kiedy obserwowała z brzegu wracające statki rybackie o czerwonych Ŝaglach. Mimo Ŝe wieczór był tak przyjemny, czuła się smutna, przygnębiona i samotna. Jolival znajdował się gdzieś na statku, z pewnością w towarzystwie drugiego oficera, z którym od razu przypadli sobie do gustu. Był to wesoły chłopak, z pochodzenia Irlandczyk, którego czerwony nos zdradzał skłonności do butelki i który w dziwny sposób kontrastował z lodowatym Leightonem. PoniewaŜ znał trochę Francję, a zwłaszcza jej winiarskie produkty, Craig 0'Flaherty szybko zdobył sobie sympatię wicehrabiego. Marianna musiała jednak przyznać sama przed sobą, Ŝe nie Arkadiusza brakowało jej w tej chwili! Buntowniczy nastrój zniknął wraz z letnią burzą i pragnęła teraz tylko słodyczy, czułości i spokoju. Z miejsca, w którym się znajdowała, dostrzegła Jasona. Stał niedaleko sternika na rufie i palił długą porcelanową fajkę z takim spokojem, jakby na statku nie było wcale ślicznej, zakochanej kobiety. Tak bardzo miała ochotę do niego podejść! JuŜ w południe, kiedy rozległ się gong na obiad, musiała stoczyć ze sobą prawdziwą walkę, Ŝeby nie sprzeniewierzyć się decyzji pozostania w kabinie. Dzieliłaby ich zaledwie szerokość stołu. Miała gardło ściśnięte do tego stopnia, Ŝe ledwie skubnęła posiłek, który przyniósł jej Tobie. Wieczorem będzie jeszcze gorzej! Jolival miał rację. Znacznie przyjemniej byłoby zamienić się w piękność i usiąść naprzeciwko niego, Ŝeby móc zaobserwować, czy jej wdzięk

ma jeszcze jakikolwiek wpływ na ten bezlitosny i twardy charakter. Płonęła z pragnienia spotkania się z Jasonem, lecz duma nie pozwalała jej podejść do niego bez wyraźnego zaproszenia. PrzecieŜ przegnał ją ze swojego prywatnego terenu w tak grubiański sposób, Ŝe nie mogła pojawić się teraz przed nim, nie tracąc jednocześnie szacunku dla siebie! Ktoś stanął obok niej i zasłonił widok na upragniony mostek. Nie musiała odwracać głowy, Ŝeby zobaczyć, Ŝe to Arkadiusz. Pachniał hiszpańskim tytoniem i rumem z Jamajki. Widząc młodą damę w dalszym ciągu w tym samym niedbałym stroju, pokręcił głową z dezaprobatą. • Na co pani czeka, Ŝeby się przebrać? - zapytał łagodnie. - Zaraz zadzwonią na kolację. • Mnie to nie dotyczy. Zostaję tutaj. Proszę powiedzieć Tobiemu, Ŝeby przyniósł mi posiłek. • To są najzwyklejsze w świecie dąsy! Pokazuje pani swoje złe humory, Marianno! • MoŜliwe, trzymam się jednak tego, co panu powiedziałam. Nie pokaŜę się tam więcej... Chyba Ŝe otrzymam oficjalne zaproszenie. Jolival zaczął się śmiać. • Zastanawiałem się często, co teŜ popędliwy Achilles porabiał w swoim namiocie, podczas gdy pozostali Achajowie walczyli z Trojanami! A przede wszystkim co sobie wtedy myślał... Coś mi mówi, Ŝe wreszcie znajdę odpowiedź na to pytanie! Zatem dobranoc, Marianno! Nie zobaczymy się juŜ dzisiaj, bo obiecałem temu młodemu i zarozumiałemu Irlandczykowi lekcję gry w szachy! Czy mam przekazać pani ultimatum naszemu kapitanowi, czy teŜ zrobi to pani osobiście? • Zabraniam panu udzielania jakichkolwiek informacji na mój temat. Jeśli ma ochotę zobaczyć się ze mną, wie, gdzie mnie znaleźć! Zna mnie... a sam nie naleŜy do nieśmiałych! Dobranoc, Arkadiuszu! I niech pan nie oskubie tego młodego Irlandczyka! Wygląda na strasznego opoja, ale wydaje mi się prostoduszny i szczery! Stwierdzenie, Ŝe Marianna spędziła dobrą noc, byłoby mocno przesadzone. Przewracała się na łóŜku z boku na bok przez długie godziny, które mogła świetnie policzyć dzięki okrętowemu zegarowi. Wybijał bowiem kaŜdy kwadrans. Dusiła się w tej niewielkiej przestrzeni, którą wypełniało chrapanie Agaty. Ścianki dzielące ich kajuty okazały się niezwykle cienkie. Zasnęła dopiero nad ranem. Zmorzył ją cięŜki sen, po którym obudziła się z migreną około dziesiątej, słysząc delikatne pukanie Tobiego do drzwi. Skłócona z całym światem, a najbardziej z samą sobą Marianna miała ochotę odprawić Tobiego razem z tacą którą przyniósł. On jednak wziął list leŜący na tacy i wręczył go księŜnej. Spojrzała na niego zaniepokojona spod swoich gęstych, rozczochranych włosów. - Przysyła to pan Jason! - powiedział z uśmiechem. - To bardzo waŜne! List? List od Jasona! Marianna chwyciła go z niecierpli-

wością i złamała pieczęć z odciśniętym dziobem statku. Tobie tymczasem z uśmiechem na dobrodusznej twarzy i z tacą w rękach przyglądał się belkom stropowym. Nie była to długa epistoła. W paru krótkich zdaniach kapitan „Morskiej Czarodziejki" przepraszał księŜnę Sant'Anna, Ŝe uchybił zasadom elementarnego dobrego wychowania, i prosił ją, aby zechciała odstąpić od klasztornego postanowienia i zaszczycić towarzystwo przy stole swoją miłą kobiecą obecnością I to było wszystko... ani jednego czułego słowa. Przeprosiny, które równie dobrze moŜna by wysłać jakiemuś dyplomacie! Częściowo zawiedziona, częściowo zadowolona, gdyŜ mimo wszystko pierwszy wyciągał do niej rękę, odezwała się do Tobiego. • Proszę to postawić tutaj! - powiedziała wskazując na swoje kolana. - Proszę teŜ powiedzieć panu Jasonowi, Ŝe zjem z nim kolację. • A obiadu nie? • Nie. Jestem zmęczona! Muszę się wyspać! Dotrzymam mu towarzystwa dzisiaj wieczorem... • Bardzo dobrze! Pan się ucieszy... Naprawdę się ucieszy? Oby to było prawdą! NiewaŜne, słowa wypowiedziane przez Tobiego sprawiły radość dobrowolnej pustelnicy i podziękowała za nie słuŜącemu wspaniałym uśmiechem. Lubiła zresztą tego starego Murzyna. Przypominał jej Jonasa, ochmistrza jej przyjaciółki, Fortunaty Hamelin, zarówno ze sposobu mówienia, jak i nieustająco dobrego humoru. Odprawiła go mówiąc, Ŝe nie chce, aby jej przeszkadzano w ciągu dnia. Kiedy parę minut później w progu pojawiła się ziewająca, mrugająca oczami i niezbyt przytomna Agata, Marianna wydała jej to samo polecenie. - PołóŜ się jeszcze, jeśli nie czujesz się zupełnie dobrze, albo rób, co chcesz, ale nie budź mnie przed piątą po południu! Nie dodała: „bo chcę być piękna", jednak ta nagła potrzeba snu nie mogła mieć innego wytłumaczenia. Jedno szybkie spojrzenie do lustra uświadomiło jej, Ŝe nie moŜe pokazać się Jasonowi z tak podkrąŜonymi oczami, zmęczoną twarzą i ogólnie nieświeŜym wyglądem. Tak więc po wypiciu dwóch filiŜanek gorącej herbaty Marianna zaszyła się w prześcieradłach jak w kokonie i zapadła w błogi, mocny sen. Wraz z nastaniem wieczoru rozpoczęła przygotowania godne odaliski, której los leŜy całkowicie w rękach sułtana, jej pana i władcy. Suknia była uderzająco prosta, gdyŜ dobry smak podpowiedział jej, Ŝe przepych nie byłby dobrze widziany na korsarskim statku. Była jednak istnym arcydziełem prostoty, elegancji i wdzięku, wymagającym sporego nakładu czasu i pracy. Potrzebowała więcej niŜ godziny na uczesanie się i włoŜenie białej muślinowej toalety. Przybranie ograniczało się do bukiecika bladych róŜ z lekkiego jedwabiu, który przyczepiła w zagłębieniu dekoltu. Takie same kwiaty wpięła we włosy, po obydwu stronach koka, upiętego na sposób hiszpański. To Agata, którą choroba morska natchnęła pomy-

słami, była autorką tego nowego stylu. Szczotkowała bez końca włosy swojej pani, aŜ stały się gładkie i miękkie jak atłas. Następnie, zamiast upiąć je wysoko, jak dyktowała moda paryska, przedzieliła je przedziałkiem i związała nisko na karku w cięŜki węzeł. W tej fryzurze, która szczególnie uwydatniała szczupłą szyję i delikatne rysy twarzy Marianny, jej lekko skośne, zielone oczy nabrały egzotycznego wdzięku i tajemniczości. - Madame jest piękna jak marzenie i wygląda na piętnaście lat! - oświadczyła Agata, szczerze zadowolona ze swojego dzieła. Tego samego zdania był Arkadiusz, który zapukał do drzwi parę chwil później. Zasugerował jednak narzucenie płaszcza na moment przejścia z kabiny do jadalni. - Naszym celem jest przecieŜ oczarowanie kapitana powiedział - a nie załogi! Niepotrzebne są nam rozruchy na statku. Była to dobra i mądra rada. Gdy Marianna, owinięta płaszczem z zielonego jedwabiu, przechodziła przez mostek, Ŝeby dojść na rufę, męŜczyźni pełniący wachtę, zajęci właśnie ściąganiem Ŝagli przed nocą, przystawali co do jednego, aby się jej przyjrzeć. Ta stanowczo zbyt piękna kobieta wzbudzała powszechne zainteresowanie i z pewnością podsycała wyobraźnię niejednego. Zewsząd patrzyły w jej stronę płonące, rozgorączkowane oczy. Jedynie chłopiec okrętowy, siedzący na zwojach lin i zszywający podarty Ŝagiel, uśmiechnął się do niej wesoło i serdecznie. - Dobry wieczór pani! Ładna pogoda, prawda? - powiedział w sposób tak naturalny, Ŝe Marianna odpowiedziała mu uśmiechem. Nieco dalej zobaczyła Gracchusa, który przystosował się zupełnie do Ŝycia na statku i przeszedł na ty z całą załogą. Pozdrowił ją równieŜ entuzjastycznie i szczerze. Zobaczyła teŜ Kaleba. Czyścił w skupieniu lufę armatnią, w towarzystwie głównego kanoniera. Spojrzał na księŜnę swoim spokojnym wzrokiem, ale jego oczy były puste i bez wyrazu. Zaraz zresztą wrócił do przerwanej pracy. Kiedy Marianna i jej towarzysz weszli do oficerskiej mesy, zastali tam Jasona wraz z drugim oficerem i lekarzem, czekających przy zastawionym stole i popijających rum. Momentalnie odstawili kieliszki, Ŝeby ukłonić się Mariannie. Pokój, wyłoŜony drewnem mahoniowym, oświetlony był złotymi promieniami zachodzącego słońca, które wpadały przez umieszczone na rufie okna. KaŜdy, nawet najmniejszy zakątek pomieszczenia zalany był ciepłą, złotą poświatą, przy której zapalone na stole świece stawały się bezuŜyteczne. - Mam nadzieję, Ŝe nie kazałam panom zbyt długo czekać - powiedziała z lekkim uśmiechem, zwracając się do grupy stojących męŜczyzn. - Byłoby mi przykro zachować się niegrzecznie w odpowiedzi na tak kurtuazyjne zaproszenie. - Wojskowa punktualność nie obowiązuje kobiet - odpowiedział Jason i dodał: - Oczekiwanie na śliczną kobietę jest zawsze przyjemnością! Pani zdrowie, madame!

Marianna obserwowała go spod lekko spuszczonych powiek. Gdy Jolival zdejmował z niej płaszcz z zielonego jedwabiu, ona z cichą radością, skrywaną w głębi serca, patrzyła na pozytywne efekty swoich starań. Ogorzała twarz Jasona stała się nagle popielata, a zaciśnięte wokół kieliszka palce przybrały woskowy kolor. W pewnym momencie rozległ się cichy dźwięk pękniętego szkła i kawałki grubego kryształu posypały się na dywan. • Alkohol niezbyt panu słuŜy! - zakpił cierpko Leighton. • Jeśli będę potrzebował porady lekarskiej, doktorze, z pewnością się do pana zwrócę. Zechcą państwo podejść do stołu, zapraszam. Podczas kolacji panowała zupełna cisza. Współbiesiadnicy jedli niewiele i jeszcze mniej mówili, onieśmieleni przytłaczającą atmosferą, która natychmiast wytworzyła się przy stole. Zachód słońca opromieniał zarówno morze jak i pasaŜerów statku. Na próŜno jednak światło słoneczne mieniło się cudownymi kolorami tęczy, poczynając od fiołkoworóŜowych odcieni aŜ po kolor ciemnoniebieski. Nikt na to nie zwracał najmniejszej uwagi. Mimo wysiłków Jolivala i O'Flaherty'ego, którzy z nieco naciąganą wesołością zaczęli wspominać dawne podróŜe, rozmowa szybko utknęła w martwym punkcie. Marianna, siedząca po prawej stronie Jasona, który zajmował honorowe miejsce przy stole, była za bardzo zajęta szukaniem jego wzroku, aby móc uczestniczyć w konwersacji. Lecz korsarz, podobnie jak kiedyś Benielli, starał się za wszelką cenę uniknąć spojrzenia swojej sąsiadki, jak równieŜ nie patrzeć na jej prowokujący dekolt. TuŜ obok swojej dłoni Marianna widziała jego długie ciemne palce, nerwowo bawiące się noŜem. Miała ochotę połoŜyć rękę na jego niespokojnej dłoni, Ŝeby ogrzać ją swoim ciepłem. Bóg jednak raczy wiedzieć, jaką reakcję wywołałby taki gest! Jason siedział napięty jak struna. Sprzeczka z Leightonem jeszcze bardziej go rozstroiła. Był ponury, zdenerwowany i ze spuszczoną głową obserwował talerz. Na tyle, na ile go znała, Marianna domyślała się, Ŝe musi gorzko Ŝałować chwili, w której zdecydował się zaprosić ją na kolację. Stopniowo zresztą zdenerwowanie korsarza zaczęło się jej udzielać. Naprzeciwko niej siedział John Leighton, a ich wzajemna antypatia była tak intensywna, Ŝe niemalŜe namacalna. Człowiek ten miał szczególny dar irytowania jej kaŜdym wypowiedzianym słowem, nawet jeśli nie było dla niej przeznaczone. Jolival niepokoił się o sposób, w jaki statek przekroczy kanał Otrante. W tym miejscu bowiem flota angielska, mająca swe bazy w Sainte-Maure, Cefalonie czy Lissie, nękała nieustannie siły francuskie z Korfu. Leighton posłał mu lisi uśmiech. - O ile mi wiadomo, Ameryka nie prowadzi wojny z Anglią... ani z Napoleonem! Jesteśmy neutralni. Dlaczego więc mielibyśmy się niepokoić? Marianna aŜ zadrŜała, słysząc, jak lekcewaŜącym tonem

zostało wypowiedziane imię cesarza. Jej łyŜeczka uderzyła o porcelanowy talerzyk. Czując, Ŝe moŜe to być swego rodzaju sygnał do ataku, Jason wtrącił się niechętnie. - Niech pan przestanie mówić głupstwa, Leighton! - odezwał się opryskliwie. - Wie pan dobrze, Ŝe od drugiego lutego przerwany został handel z Anglią! Jesteśmy neutralni tylko z nazwy! A co pan powie na tę angielską fregatę, która ścigała nas wzdłuŜ całego przylądka Santa Maria di Leuca? Gdyby wówczas jakimś cudem nie pojawił się francuski statek, musielibyśmy się bić! I nie wiadomo, czy nie będziemy do tego zmuszeni, kiedy przekroczymy ten przeklęty kanał! - Gdyby Anglicy wiedzieli, kogo mamy na pokładzie, z pewnością nie przepuściliby takiej okazji! Przyjaciółka... Korsykanina! Co za szansa! Jason uderzył pięścią w stół, aŜ podskoczyły talerze. - Jestem przekonany, Ŝe nic o tym nie wiedzą, a jeśli nawet, to będziemy się bić! Mamy, dzięki Bogu, działa i wiemy, jak się nimi posługiwać! Czy ma pan jeszcze jakieś obiekcje, doktorze? Leighton oparł się wygodnie o poręcz krzesła i rozłoŜył ręce w uspokajającym geście. Jego uśmiech źle kontrastował z trupiobladym kolorem twarzy. - AleŜ skąd... Ŝadnych! Oczywiście, nie mogę się wypowiadać w imieniu załogi. Słychać juŜ pogłoski, Ŝe obecność dwóch kobiet na statku przynosi nieszczęście. Jason gwałtownie podniósł głowę. Spojrzał na lekarza wzrokiem płonącym nienawiścią i Marianna dostrzegła nabrzmiałe Ŝyły na jego skroniach. Tym razem zdołał nad sobą zapanować. Odezwał się do Leightona lodowatym głosem: - Załoga będzie musiała nauczyć się, kto jest kapitanem tego statku! I pan równieŜ, Leighton! Tobie! MoŜesz podać kawę! Aromatyczny napój został podany i wypity w kompletnej ciszy. Tobie, mimo swojej tuszy, fruwał naokoło stołu z lekkością i zwinnością domowego elfa. Nikt juŜ nie ośmielał się odezwać ani słowem, a Marianna była bliska łez. Dręczyło ją przygnębiające uczucie, Ŝe wszystko, o czym tak marzyła, obracało się w rezultacie przeciwko niej. Jason zabrał ją na statek wbrew własnej woli, Leighton nienawidził jej z niewiadomych przyczyn, a załoga była przekonana, Ŝe przyniesie im wszystkim pecha! Zacisnęła palce wokół filiŜanki z cienkiej porcelany, Ŝeby rozgrzać trochę dłonie, i wypiła duszkiem gorący napój. Zaraz potem podniosła się. • Zechcą mi panowie wybaczyć! - powiedziała drŜącym głosem. - Chciałabym wrócić do mojej kabiny! • Proszę jeszcze nie odchodzić! - powiedział Jason, wstając od stołu, co uczynili za nim pozostali współbiesiadnicy. - Zostańcie, panowie! Tobie zaraz przyniesie rum i cygara. Odprowadzę księŜnę! Zanim uszczęśliwiona Marianna zdąŜyła cokolwiek powiedzieć, Jason okrył jej nagie ramiona jedwabnym płaszczem i otworzywszy przed nią drzwi, przepuścił ją pierwszą.

Zniknęli w pięknej letniej nocy. Niebo miało kolor ciemnego, głębokiego błękitu i usiane było wesołymi, migocącymi gwiazdami. Na grzebieniastym morzu wznosiły się niewielkie, fosforyzujące fale i miało się wraŜenie, Ŝe statek płynie po firmamencie, a nie po morskiej toni. Mostek był zaciemniony, lecz na rufie widać było siedzących marynarzy, opartych plecami o maszt i wsłuchanych w śpiew kolegi. Idąc schodami Marianna i Jason słyszeli nieco nosowy, ale przyjemnie brzmiący głos męŜczyzny. Marianna wstrzymywała oddech i starała się uspokoić mocno bijące serce. Nie bardzo rozumiała, skąd się wzięła u Jasona ta nagła potrzeba tete a tete, która obudziła w niej cichą nadzieję. Bojąc się jednak zniszczyć urok tej ulotnej chwili, nie ośmielała się odezwać. Szła przed nim bardzo powoli, z lekko pochyloną głową, Ŝałując, Ŝe najwyŜszy pokład nie był dłuŜszy o jedną lub dwie mile. W końcu usłyszała głos Jasona. - Marianno! - powiedział. Zatrzymała się, ale nie odwróciła. Czekała, oniemiała z wraŜenia, gdyŜ znowu zwrócił się do niej po imieniu. • Chciałem panią zapewnić, Ŝe... jest pani całkowicie bezpieczna na moim statku! Dopóki ja będę jego kapitanem, nie musi się pani obawiać ani marynarzy, ani Ŝadnych Anglików! Proszę zapomnieć o słowach Leightona! Są bez znaczenia! • Nienawidzi mnie! Czy to teŜ jest bez znaczenia? • Nie sądzę, aby miał pani nienawidzić. To znaczy, pani w jakiś szczególny sposób. śywi niechęć do wszystkich kobiet. Ma po temu powody. Nie kochała go matka, a później uwielbiana przez niego narzeczona porzuciła go dla innego. Od tamtej pory nie zmienił swojego wrogiego nastawienia. Marianna pokiwała głową i powoli obróciła się w stronę Jasona. Patrzył na morze, z rękami załoŜonymi do tyłu, jakby nie wiedział, co z nimi zrobić. • Dlaczego zabrał go pan na statek, tego wroga wszystkich kobiet - zapytała - planując jednocześnie, Ŝe popłynie pan ze mną? • Po prostu... Jason zawahał się przez chwilę, a potem bardzo szybko wyrzucił z siebie. - On nie miał spędzić całej podróŜy z nami! Sądził, Ŝe w drodze powrotnej zostawimy go w dogodnym dla nas miejscu! Proszę sobie przypomnieć, Ŝe Konstantynopol nie był przewidziany w programie - dodał z rozgoryczeniem, w którym czuło się ogromny zawód. Marianna miała tego pełną świadomość. Ona równieŜ spojrzała smutnym wzrokiem w stronę niebieskosrebrzystego morza. - Proszę mi wybaczyć! - wyszeptała. - Bywa, Ŝe wdzięczność i poczucie obowiązku stają się cięŜarem... ale to nie powód, aby je odtrącać! Tak bardzo chciałabym, Ŝeby inaczej wyglądała ta podróŜ! Marzyłam o niej dniami i nocami! Nie jej

cel był dla mnie waŜny, lecz świadomość, Ŝe będziemy razem! Nagle poczuła, Ŝe jest blisko niej, tuŜ obok. Czuła ciepło jego oddechu na karku, a on mówił do niej głosem pełnym namiętności i obawy: - Jeszcze nie jest za późno! Ta podróŜ moŜe stać się... naszą podróŜą! Decyzję będzie pani musiała podjąć dopiero po przepłynięciu kanału w Otrante... Marianno! Marianno, jak moŜesz być taka okrutna dla nas obojga! Jeśli tylko zechcesz... Poczuła dotyk jego dłoni. Na wpół omdlała, z zamkniętymi oczami, przytuliła się do niego, delektując się aŜ do bólu tą chwilą, która nagle zbliŜyła ich do siebie. • Czy to ja jestem okrutna? Czy to ja kazałam dokonać strasznego wyboru? Sądziłeś, Ŝe to kaprys, nie wiadomo jaka zachcianka, aby przedłuŜyć sytuację z przeszłości? Ale ja nie chcę juŜ przeszłości... • A zatem daj mi tego dowód, moja najdroŜsza! Pozwól mi się zabrać daleko stąd! Kocham cię nad Ŝycie, wiesz przecieŜ o tym lepiej niŜ ktokolwiek inny! Skazałaś mnie na straszne katusze podczas kolacji! Nigdy nie byłaś taka piękna... a ja jestem tylko męŜczyzną! Zapomnijmy o wszystkim, co złe... Zapomnieć? Piękne słowo! Jak bardzo chciałaby móc je wypowiedzieć z tym samym przekonaniem. Jakiś zdradziecki perfidny głos podpowiedział, Ŝe to ona miała o wszystkim zapomnieć, nie on. Czy on równieŜ zamierzał puścić w niepamięć całe swoje dotychczasowe Ŝycie? Chwila obecna była jednak zbyt cenna i Marianna chciała przedłuŜyć ją za wszelką cenę. A moŜe Jason był gotów ustąpić? Spojrzała na niego i delikatnie pocałowała go w usta. - Czy to nie wszystko jedno, zapomnieć w drodze do Konstantynopola czy do Ameryki? - wyszeptała nie przerywając pieszczoty. - Nie dręcz mnie! Wiesz dobrze, Ŝe muszę tam popłynąć... i jednocześnie tak bardzo cię potrzebuję! "Proszę, pomóŜ mi... Na chwilę zapadła głęboka cisza. I nagle ramiona jej kochanka uwolniły ją. - Nie! - powiedział. Odsunął się od niej. Chłód niezrozumienia rozdzielił dwa ciała, które jeszcze przed sekundą gotowe były spłonąć ze szczęścia we wspólnym uścisku. Jason skłonił się. - Proszę mi wybaczyć, Ŝe niepokoiłem panią! - powiedział lodowatym głosem. - Oto pani kabina! śyczę dobrej nocy. Odwrócił się i odszedł. Na chwilę uległ miłosnej słabości i wyznał swoje uczucia. ZwycięŜyła duma, straszna, nieuleczalna, męska duma. Marianna krzyknęła więc do niego na odchodnym: - Twoja miłość składa się z poŜądania i uporu, ale czy tego chcesz, czy nie, zawsze będę cię kochała... oczywiście na mój sposób, bo nie znam innego! Do tej pory odpowiadało ci to... To ty mnie odtrącasz!

Słowa wywołały zamierzony efekt. Jason zatrzymał się na moment, jakby przez chwilę zastanawiał się, czy nie zawrócić z obranej drogi. Zaraz jednak wyprostował się i poszedł w kierunku mesy, gdzie chroniony był przed kobiecą przewrotnością i gdzie czekali na niego inni męŜczyźni, jego współbracia. Opuszczona Marianna skierowała się w stronę swojej kabiny. Kiedy doszła do drzwi, spostrzegła, Ŝe jest śledzona. Odwróciła się gwałtownie. Zobaczyła jakiś cień, który przemknął obok przedniego Ŝagla. W świetle Ŝółtej latarni, wiszącej na bukszprycie, zarysowała się przez moment czyjaś sylwetka. Po zwinnych i miękkich ruchach Marianna domyśliła się, Ŝe był to Kaleb, co przygnębiło ją jeszcze bardziej. Nie tylko bowiem nie czuła się na siłach, Ŝeby rozpatrywać w tym momencie problemy czarnej ludności w Ameryce, ale co więcej, niewolnictwo wydało jej się raptem tylko i wyłącznie kością niezgody pomiędzy nią a Jasonem. Pobiegła do swojej kabiny, Ŝeby zamknąć się w samotności i znaleźć w końcu sposób na złamanie uporu Jasona. Jakkolwiek by na to patrzeć, tego wieczoru wygrana była po jej stronie. Wątpiła jednak, czy Jason da jej okazję do odniesienia kolejnych zwycięstw. Intuicja podpowiadała jej, Ŝe prawdopodobnie będzie jej unikał jak ognia. MoŜliwe, Ŝe rozsądniej byłoby odebrać mu tę szansę i nie pokazywać się przez jakiś czas, aby mógł spokojnie zastanowić się nad sytuacją. Nieczuła na troski swoich pasaŜerów, „Morska Czarodziejka" płynęła przed siebie. Z przedniego mostku ciągle dobiegał śpiew marynarzy...

Fregata z Korfu Siódmego dnia rano, kiedy zbliŜali się do wybrzeŜy Kortu, na horyzoncie pojawił się statek. Postawił wszystkie Ŝagle i skierował się w stronę dwumasztowca. Wyglądał jak wysoka biała piramida, obrócona frontem na wschód. ZauwaŜył go siedzący na samym szczycie masztu marynarz i krzyknął na całe gardło. - Statek na bakburcie! W odpowiedzi rozległ się głos Jasona. • Niech podpłynie! Obrać kurs na statek! • Angielska fregata - sprecyzował Jolival, który obserwował morze z lunetą przy oku. - Niech pani popatrzy na czerwoną flagę, która powiewa na gaflu! Zupełnie, jakby chciał nas zaatakować! Stojąca obok Marianna otuliła się czerwonym, kaszmiro-

wym szalem. DrŜała. W powietrzu wisiało coś niezwykłego. Rozlegające się gwizdki świdrowały powietrze, wzywając na mostek obydwie baterie artylerzystów. Jason obserwował angielski statek, stojąc obok sternika. KaŜda cząsteczka jego ciała wyraŜała napięte oczekiwanie. W podobnym stanie znajdowała się cała załoga. - Czy juŜ dopłynęliśmy do kanału Otrante? - zapytała Marianna. • Właśnie tam się znajdujemy! Ten angielski statek musi płynąć z Lissy. Pojawił się jednak tak nagle i niespodziewanie... jakby nas śledził. • Śledził? Czy to moŜliwe? Jolival wzruszył bezradnie ramionami. WyŜej słychać było głos Jasona wydającego rozkazy 0'Flaherty'emu, który wypowiedziawszy przepisowe „tak jest, kapitanie", zbiegł z mostka i zawołał do siebie paru męŜczyzn. Natychmiast wyciągnięto broń ze skrzyń i rozdano marynarzom. Podczas gdy defilowali szybkim krokiem przed drugim oficerem, wręczano im siekiery, szable, pistolety, sztylety lub krótkie strzelby, w zaleŜności od gustów i umiejętności. W ciągu paru sekund dwumasztowiec przybrał groźny wygląd fortu szykującego się do bitwy. • Czy naprawdę będziemy się bić? - wyszeptała przestraszona Marianna. • Na to wygląda! O, proszę popatrzeć! Statek angielski właśnie odpalił sygnał ostrzegawczy. Rzeczywiście, przy lewej burcie długiego czarno-Ŝółtego kadłuba pojawił się obłoczek białego dymu,'a zaraz potem rozległa się detonacja. • Podnieść banderę! - wrzasnął Jason. - Zasygnalizować naszą neutralność! Ten dureń płynie prosto na nas! • Bitwa! - powiedziała raczej do siebie niŜ do Jolivala Marianna. - Jeszcze tylko tego brakowało! Z pewnością marynarze będą mówić, Ŝe sprowadziłam na nich nieszczęście! • Niech pani przestanie opowiadać niedorzeczności! mruknął wicehrabia. - Wszyscy wiemy, Ŝe to się mogło przydarzyć, a marynarze wcale nie uwaŜają bitwy za koniec świata. Niech pani nie zapomina, Ŝe to statek korsarski! Jednak ponure myśli nie opuszczały jej. Jak na złość juŜ od tygodnia nie było dnia bez jakiegoś incydentu czy wypadku. Zaczęło się od zatrucia podejrzaną Ŝywnością połowy załogi. Ludzie skręcali się w piekielnych boleściach na swoich hamakach przez całe dwadzieścia cztery godziny. Potem jeden z marynarzy poślizgnął się na najwyŜszym pokładzie i spadając roztrzaskał głowę. Nazajutrz dwóch innych pobiło się na śmierć i Ŝycie, z bliŜej nie wyjaśnionych przyczyn, i trzeba ich było zakuć w kajdany. Wczoraj natomiast wybuchł poŜar w magazynie Ŝywnościowym. Ugaszono go szybko, ale o mały włos nie spłonął Nathan. Wszystko to bardzo przygnębiało Mariannę. W rzadkich chwilach, kiedy opuszczała kabinę, Ŝeby zaczerpnąć świeŜego powietrza, sta-

rała się nie zauwaŜać bladej twarzy Leightona i jego nieprzyjemnego, szyderczego spojrzenia. Raz przyłapała bosmana, Hiszpana o oliwkowej skórze, szlacheckiej bucie i grubiaństwie pijanego mnicha, jak skierował w jej stronę przedmiot słuŜący do wypędzania złych duchów. Angielski statek zbliŜał się z kaŜdą chwilą. Na wysłane z dwumasztowca sygnały odpowiedział podniesieniem parlamentarnej bandery, która oznaczała, Ŝe chce pertraktować. - Niech podpłynie do burty! - krzyknął Jason. - Zobaczymy, czego chce! I przygotujcie się na wszelki wypadek, bo to mi się nie podoba! Od samego początku miałem wraŜenie, Ŝe nie ma przyjaznych zamiarów! Sam z całym spokojem zdjął niebieski mundur, rozpiął koszulę i podwinął rękawy. Stojący z tyłu Nathan, będący wierną kopią swojego brata Tobiego, podał mu szablę. Jason sprawdził kciukiem jej ostrze i przypiął do pasa. Marynarze natomiast zaczęli zajmować strategiczne pozycje, popędzani gwizdkami bosmana. - Otworzyć luki! - zawołał Jason. - Kanonierzy do dział! Kapitan najwyraźniej nie chciał dać się zaskoczyć. Fregata znajdowała się juŜ bardzo blisko. Był to ,Alcest", olbrzymia, czterdziestodziałowa jednostka, z dodatkowymi działami na moście, dowodzona przez słynącego z dzielności komandora Maxwella. Widać było męŜczyzn wchodzących na mostek w idealnym szyku. Nie spuszczono jednak Ŝadnej szalupy. Rozmowa zatem miała być prowadzona przez tubę, co nie wróŜyło nic dobrego. Pierwszy odezwał się Jason. - Czego chcecie? - zapytał. Od strony angielskiego statku doszedł nieco nosowy i wyraźnie napastliwy głos. • Obejrzeć pański statek! Mamy ku temu powody! • Chciałbym wiedzieć jakie! Jesteśmy Amerykanami, a zatem nasz statek jest neutralny. • Gdybyście byli neutralni, nie byłoby na waszym statku wysłanniczki Napoleona! Dajemy wam wolny wybór: albo nam wydacie księŜną Sant'Anna, albo was zatopimy! Nagły dreszcz przeszedł Mariannie po plecach i z trudem przełknęła ślinę. Kto i w jaki sposób doniósł Anglikom, Ŝe znajduje się na statku? Miała całkowitą świadomość przytłaczającej siły przeciwnika. Wystające z burty lufy armatnie wydawały się ogromne. Nie widziała niczego poza nimi i końcami lontów, które trzymali juŜ w pogotowiu kanonierzy. Zanim jednak dotarło do niej, co moŜe się wydarzyć, usłyszała kpiący głos Jasona. • Zawsze moŜecie spróbować! • Odmawia pan? • A czy pan, komandorze Maxwell, zgodziłby się oddać własny honor? KaŜdy pasaŜer chroniony jest specjalnymi prawami, a co dopiero pasaŜerka?.. Szczupła sylwetka komandora skłoniła się nieznacznie. - Właśnie takiej odpowiedzi oczekiwałem, ale czułem się w obowiązku zapytać. A zatem spór rozstrzygną nasze działa!

Momentalnie przeciwnicy wymienili salwy, mijając się w odległości strzału z pistoletu. Manewr dokonany został jednak zbyt szybko i kule zadrasnęły jedynie drewno. Oddalali się teraz od siebie ponownie, Ŝeby nabić armaty i powrócić w pełnym rynsztunku, jak ongiś rycerze podczas turniejów. • Jesteśmy zgubieni - jęknęła Marianna. - Niech pan powie Jasonowi, Ŝeby mnie wydał! Ten statek nas zatopi. Są uzbrojeni po zęby! • Pani przyjaciel Surcouf ubawiłby się szczerze. Jak go pani zobaczy, proszę go zapytać o historię statku „Kent"! Powodzenie bitwy morskiej zaleŜy w duŜej mierze od wiatru i umiejętności manewrowania, ale takŜe od serca i chęci do walki! A tego naszym marynarzom nie brakuje! Istotnie, twarze marynarzy z najwyŜszego pokładu wyraŜały najwyŜszy stopień podekscytowania przed zbliŜającą się bitwą. Widać było ich błyszczące oczy i drgające nozdrza, wyczuwające unoszący się w powietrzu znajomy zapach prochu. Wśród wielu twarzy Marianna rozpoznała twarz Gracchusa. Pełen zapału, uzbrojony w pistolet, szykował się do walki wraz ze swoimi towarzyszami. Krzątano się przy Ŝaglach i padały komendy. Dwumasztowiec obrócił się z wdziękiem, Ŝeby ponownie złapać wiatr. Mniej zwrotny „Alcest" zdąŜył jedynie rozpocząć ten manewr, co nie przeszkodziło mu jednak w wystrzeleniu kolejnej salwy. Angielski statek zaatakował ze swoich tylnych dział i schował się wśród kłębów dymu. Craig O'Flaherty podbiegł do Marianny. - Kapitan prosi, Ŝeby zeszła pani do kajuty, Marianno. Nie ma potrzeby się naraŜać! Jakoś sobie z nimi poradzimy! Był jeszcze bardziej czerwony niŜ zazwyczaj, lecz tym razem nie z powodu alkoholu. Co prawda Jason kazał wydać załodze dodatkowe porcje rumu, Ŝeby zagrzać Ŝołnierzy do walki, starannie jednak ominął drugiego oficera. O'Flaherty chciał podać Mariannie ramię, ta jednak uczepiła się poręczy jak małe dziecko, które nie chce być zaprowadzone do kąta. • Nie chcę zejść! Chcę zostać tutaj i widzieć, co się dzieje! Proszę powiedzieć Jolivalowi, Ŝe chcę to zobaczyć! • Zobaczy pani przez okienko kabiny, moŜe nie aŜ tak dobrze jak stąd, ale za to bez naraŜania Ŝycia - powiedział. - Poza tym - dodał drugi oficer - proszę potraktować to jako rozkaz. Musi pani zejść, księŜno! • Rozkaz? Dla mnie? • Raczej dla mnie. Moim zadaniem jest osłaniać panią, za pani przyzwoleniem lub siłą. Kapitan dodał, Ŝe jeśli tak bardzo chce pani ryzykować Ŝycie, nie widzi najmniejszej potrzeby naraŜania swoich ludzi! Oczy Marianny napełniły się łzami. Nawet w chwili śmiertelnego zagroŜenia Jason odsuwał ją od siebie. Skapitulowała jednak, nie widząc sensu dalszej walki. - Dobrze. W takim razie pójdę sama! Jest im pan potrzebny, O'Flaherty - dodała spoglądając w kierunku rufy, skąd Jason, całkowicie zaabsorbowany bitwą, obserwował ruchy

nieprzyjaciela i wydawał krótkie rozkazy. „Alcest" zwrócony był dziobem w stronę nieprzyjaciela, tak Ŝe widać było eleganckie okna jego rufy, gdy tymczasem idąca z wiatrem „Morska Czarodziejka" ustawiła się w skos i odcięła nieprzyjaciela od wiatru. W tej samej chwili jej działa wystrzeliły, mostek zniknął w obłokach dymu i rozległy się okrzyki triumfu. - Trafiony! W bezanŜagiel! Radość jednak trwała krótko. Pełniący wachtę marynarz krzyknął ze szczytu masztu przeraŜonym głosem i prawie równocześnie rozległa się detonacja. - Statek za rufą! Strzela do nas, kapitanie! Rzeczywiście, zza niewielkiej zielonej wysepki Phanos, mającej kształt Ŝaby, wyłonił się nagle statek. Z łopoczącą brytyjską flagą i postawionymi wszystkimi Ŝaglami, płynął na odsiecz w kierunku „Alcesta". Pobladły Jolival chwycił Mariannę i pociągnął na rufę. - To pułapka! - krzyknął. - Wezmą nas w dwa ognie! Rozumiem teraz, dlaczego „Alcest" pozwolił sobie odciąć wiatr. - A więc naprawdę jesteśmy zgubieni!.. Oswobodziwszy się z objęć przyjaciela, Marianna rzuciła się w stronę rufy. Chciała wejść na mostek, Ŝeby przedostać się do Jasona i umrzeć u jego boku. Nagle jednak pojawił się przed nią Kaleb i zastąpił jej drogę. - Nie tędy, madame! To niebezpieczne! • Wiem! Proszę pozwolić mi przejść! Chcę pójść do niego!.. • Nie pozwól jej! - wrzasnął Jason. - Jeśli pozwolisz tu wejść tej szalonej kobiecie, zakuję cię w kajdany! Ostatnie słowa zagłuszył hałas i dym. Kula armatnia zmiotła część parapetu chroniącego od strzałów, rozbiła dach rufy i pocięła wanty. Nie namyślając się dłuŜej, Kaleb rzucił Mariannę na ziemię i przygniótł ją do pokładu całym swoim cięŜarem. Wokół panował ogłuszający zgiełk, a widoczność była ograniczona do trzech metrów. Kanonierzy z trudem nadąŜali ładować działa na czas. Dwumasztowiec pluł ogniem ze wszystkich swoich otworów, ale z mostka dochodziły okrzyki bólu, jęki i lamenty. Marianna wydostała się spod przygniatającego ją Kaleba i podparła na łokciach i kolanach. Nie patrząc nawet na męŜczyznę, który bądź co bądź uratował jej Ŝycie i który wracał teraz obojętnie na swój posterunek, zaczęła szukać wzrokiem Jasona wśród kłębów dymu, ale go nie znalazła. Rufa była szczelnie osłonięta czarnymi oparami. Usłyszała jednak jego głos, w którym brzmiała ledwo dostrzegalna nutka triumfu. - Nadchodzi pomoc! Wyjdziemy z tego! Marianna podniosła się z kolan i pobiegła tam, skąd dochodził głos, wpadając prosto w ramiona Gracchusa, który usmolony od prochu pojawił się nagle niczym zjawa. Z miejsca go zagadnęła. • Gracchusie, co on powiedział? Pomoc? Gdzie?

• Chodźmy, pokaŜę pani! Od strony wielkiej wyspy płyną do nas francuskie statki. BoŜe, co za szczęście! Nie mieliśmy Ŝadnych szans pomiędzy tymi dwoma psami angielskimi! • Jesteś ranny? • Ja? Ani jednego zadraśnięcia! śałuję nawet, Ŝe wszystko zakończy się tak prędko! Taka bitwa jest diabelnie zabawna! Holowana przez swojego stangreta pozwoliła się doprowadzić aŜ do samej barierki. Dym powoli przerzedzał się. Gracchus pokazał jej trzy statki, które istotnie znajdowały się w okolicy Samotraki*. Były to trzy fregaty o lśniących od słońca i wypełnionych wiatrem Ŝaglach, wyglądające równie nierealnie jak sunące góry lodowe. Trójkolorowe flagi powiewały radośnie na gaflach. „Pauliną" dowodził kapitan Montfort, „Pomoną" kapitan Rosamel, a „Persefoną" kapitan Le Forestier. Płynąc pełną parą, trzy statki śpieszyły na pomoc „Morskiej Czarodziejce", a ich smukłe dzioby rozpruwały niebieskie fale. Marynarze „Morskiej Czarodziejki" wznieśli gromkie „hurraaa!!", a ich bawełniane czapki fruwały w powietrzu. Tymczasem angielskie statki przerwały ogień i podpłynęły do raf Phanos, gdzie mogły czuć się bezpiecznie z powodu wyjątkowo nieprzystępnego wybrzeŜa. Powoli rozpływały się w porannej mgle, Ŝegnane ostatnimi salwami dwumasztowca. Marianna obserwowała z niedowierzaniem, jak znikają. Wszystko wydarzyło się tak szybko... za szybko! Ta dziwna bitwa zakończona zaledwie po paru salwach, te pojawiające * Nie ma ona nic wspólnego ze słynną Nike.

się kolejno statki, tak jakby kaŜdej wysepce przypisany był jeden. Wszystko razem nie do pojęcia! W dalszym ciągu pozostawało pytanie: w jaki sposób Anglicy dowiedzieli się o jej obecności na statku i jakimi kanałami przechwycili informację o szczególnej misji, jaką powierzył jej Napoleon? Wiedziało o niej bardzo wąskie grono osób, którym moŜna było bezgranicznie ufać. Poza cesarzem i Marianną wtajemniczony był Arrighi, Benielli, Jason i Jolival. KaŜda z tych osób była poza wszelkim podejrzeniem, gdzie zatem nastąpił przeciek? Jason tymczasem przeprowadzał szczegółową lustrację swojego statku. Szkody okazały się stosunkowo niewielkie, łatwe do naprawienia w najbliŜszym porcie. Na najwyŜszym pokładzie leŜało jedynie paru rannych, którymi opiekował się John Leighton. Przechodząc obok Marianny, klęczącej przy młodym marynarzu, którego zranił odłamek salwy, korsarz pochylił się na moment i przyjrzał jego ranie. • Nic ci nie będzie, mój chłopcze! Na morzu rany goją się szybko! Doktor Leighton zajmie się tobą! • Czy są zabici? - zapytała Marianna nie podnosząc oczu, gdyŜ zajęta była tamowaniem krwi. Miała przy tym całkowitą świadomość spoczywających na niej oczu Jasona. • Nie. śadnego! Mieliśmy duŜo szczęścia! Chciałbym jednak dopaść tego nędznika, który panią wydał... A moŜe

pani sama zdradziła tajemnicę, prowadząc na lewo i prawo nie przemyślane rozmowy, moja droga księŜno? • Ja? Zdradziłam tajemnicę?.. Pan zwariował! Przypominam panu, Ŝe cesarz nie ma zwyczaju rozmawiania z ludźmi, którzy nie potrafią trzymać języka za zębami! • A zatem nie widzę innej moŜliwości. • Jakiej? • Pani mąŜ! Uciekła mu pani, a on zadenuncjował panią Anglikom, chcąc panią odzyskać. Rozumiem go w pewien sposób. Sądzę, Ŝe mógłbym coś podobnego zrobić, byle tylko powstrzymać panią przed popłynięciem do tego przeklętego kraju! • To fałszywy trop! • Dlaczego? • Bo ksiąŜę... Nagle uprzytomniła sobie, co zamierzała powiedzieć, urwała i zaczerwieniona odwróciła głowę. Nachylając się znowu nad rannym, dodała: • ...jest niezdolny do tak niegodziwego czynu! Jest dŜentelmenem! • Ja natomiast jestem nic niewart, prawda? - z trudem wykrztusił Jason. - Świetnie, zostańmy więc lepiej przy domysłach! A teraz, jeśli pani pozwoli, pójdę powiadomić naszych oswobodzicieli, Ŝe zrobimy przystanek na Korfu, musimy bowiem naprawić wszystkie szkody. • Czy te szkody są bardzo powaŜne? • Nie, ale trzeba je usunąć. Nigdy nie wiadomo, co się jeszcze moŜe przytrafić. W drodze między Korfu a Konstantynopolem z pewnością napotkamy jeszcze jakieś statki mojego przyjaciela Georgie! Parę chwil później kapitan Montfort, dowódca eskadry, stanął na najwyŜszym pokładzie „Morskiej Czarodziejki", serdecznie witany przez bosmana, a takŜe Jasona, który włoŜył swój niebieski mundur, aby go uhonorować. W paru krótkich i uprzejmych słowach kapitan Montfort upewnił się, Ŝe statek amerykański nie został w zasadniczy sposób uszkodzony, jak równieŜ nie poniósł strat w ludziach. Zasugerował, Ŝeby dwumasztowiec popłynął w eskorcie statków francuskich na Korfu, gdzie bez trudności będzie moŜna naprawić tych parę powierzchownych zadraśnięć. W odpowiedzi otrzymał gorące podziękowania ze strony Jasona za sprawną i niesłychanie fortunną pomoc. • Naprawdę niebo nam pana zesłało, kapitanie! Bez pańskiej pomocy mielibyśmy ogromne trudności z wydostaniem się z tej opresji. • Niebo nie miało z tym nic wspólnego! Wiedzieliśmy, Ŝe pański statek będzie przekraczał kanał Otrante i mieliśmy za zadanie czuwać, aby nie przydarzył mu się w tym czasie Ŝaden nieprzyjemny incydent. Angielskie krąŜowniki tu zawsze czyhają w zasadzce. • Skąd pan o tym wiedział? Kto panów poinformował? • Specjalny wysłannik księcia Marescalchi, minister spraw zagranicznych królestwa Włoch, aktualnie przebywa-

jący w Wenecji, powiadomił nas, Ŝe na pokładzie amerykańskiego statku znajduje się włoska dama, księŜna Sant'Anna, osobista przyjaciółka Jego Cesarskiej i Królewskiej Mości. Mieliśmy was strzec i eskortować aŜ poza kanał Cytery, do momentu wpłynięcia na wody tureckie. Nie wiem, czy ma pan świadomość, Ŝe wystawiacie się na podwójne ryzyko. • Podwójne? Poza angielską bazą Santa Maura, którą będziemy musieli jak najprędzej ominąć... Montfort spowaŜniał. Zmuszony był powiedzieć rzeczy godzące w jego narodową dumę. - Chyba nie jest pan zorientowany, Ŝe Anglicy mają swoje bazy takŜe na Cefalonie, Itace, jak równieŜ na samej Cyterze. Nie mamy wystarczająco duŜej floty, Ŝeby osłonić wszystkie jońskie wysepki, które zostały nam przekazane przez Rosję na mocy traktatu w TylŜy. Poza tym obawiamy się nie tylko Anglików. Wielkim zagroŜeniem jest równieŜ flotylla paszy z Peloponezu. Jason roześmiał się. • Myślę, Ŝe mam wystarczającą liczbę dział, Ŝeby stawić czoło rybackim kutrom! • Proszę się nie śmiać. Pasza jest synem straszliwego władcy Epiru, Alego de Tebelena, paszy z Janiny, człowieka potęŜnego, przebiegłego i podstępnego, co do którego nigdy nie mamy pewności, czy jest z nami, czy przeciwko nam. Jest w trakcie tworzenia prawdziwego imperium, pod samym nosem Turków. KsięŜna byłaby dla niego cenną zdobyczą, a jeśli na dodatek jest ładna... Jason poprosił Mariannę, Ŝeby podeszła bliŜej. Do tej pory bowiem obserwowała pojawienie się Montforta, schowana za plecami Jolivala i Gracchusa. • Oto i księŜna! Pozwoli pani przedstawić sobie kapitana Montforta, któremu zawdzięczamy Ŝycie i wolność. • Niebezpieczeństwo jest zatem jeszcze większe, niŜ to sobie mogłem wyobrazić - powiedział kapitan Montfort, witając młodą damę. - śadna siła nie zdołałaby pani wydrzeć z rąk Alego! • Dziękuję za miłe słowa, kapitanie, ale ów pasza, jak sądzę, jest Turkiem... a ja jestem kuzynką matki sułtana. Nie ośmieliłby się chyba... • On nie jest Turkiem, lecz Epirejczykiem, księŜno, i zapewniam panią, Ŝe ośmieliłby się, poniewaŜ ma opinię niezaleŜnego władcy, który nie podporządkowuje się Ŝadnemu prawu! Co do flotylli jego syna, niech jej pan nie lekcewaŜy! Tworzą ją ludzie bezwzględni, którzy jeśli doszłoby do walki wręcz, przypuściliby taki atak, Ŝe pańska załoga nie zdołałaby się obronić. A do walki na pokładzie doprowadzają bez trudu, gdyŜ ich małe zwinne stateczki nie są łatwym celem dla armatnich dział. Proszę więc zgodzić się na nasz plan, chyba Ŝe pociąga pana niewola... Dwie godziny później eskortowana przez „Paulinę" i pozostałe dwie fregaty „Morska Czarodziejka" wpływała do północnego kanału Korfu, wąskiego przesmyku między dzikim wybrzeŜem Epiru a duŜą, zieloną wyspą, zwieńczo-

ną wznoszącym się w jej północno-wschodniej części błyszczącym szczytem, Pantokratorem. Pod koniec dnia cztery statki znalazły się w porcie i zarzuciły kotwice w cieniu Fortezza Vecchia, starej cytadeli z weneckich czasów, zamienionej następnie przez Francuzów w oszańcowany, potęŜny obóz. Na rufie, pomiędzy Jasonem i Jolivalem, stała Marianna i patrzyła na przybliŜającą się ku nim wyspę Nauzykai. Jason, z załoŜonymi do tyłu rękami, z odkrytą głową, w najlepszym błękitnym mundurze i śnieŜnobiałej koszuli, kontrastującej z miodowym kolorem jego skóry, przeŜywał w widoczny sposób nagły przypływ irytacji. Doszedł bowiem do wniosku, Ŝe Napoleon nie pozostawił mu Ŝadnego wyboru i Ŝe - czy chce, czy nie - musi dopłynąć z Marianną do Konstantynopola. Więc gdy ona, z wzrokiem przepełnionym czułością i nadzieją, wyszeptała cicho: • Sam widzisz, Ŝe nie mogłam na to nic poradzić! Cesarz potrafi zadbać o swoje sprawy i nie sposób mu się wymknąć!.. - on odburknął przez zęby niechętnie: • Tak! Pytanie tylko, czy ty naprawdę chcesz mu się wymknąć? • Z całego serca!., jak tylko zakończę moją misję! • Jesteś bardziej uparta niŜ korsykański osioł! Mimo Ŝe ton jego głosu był agresywny, Marianna poczuła nagły przypływ nadziei. Wiedziała, Ŝe Jason jest zbyt szczery wobec siebie i innych, aby nie liczyć się z tym, co nieuchronne. Widząc, Ŝe wola Marianny ograniczona jest okolicznościami zewnętrznymi, mógł uciszyć trochę swoją męską dumę i pogodzić się z sytuacją, nie tracąc przy tym twarzy we własnym mniemaniu. Nie cofnął ręki, kiedy nieśmiało musnęła go swoją dłonią. Pełen Ŝycia port w Korfu harmonizował doskonale z radosnym nastrojem Marianny. Okręty francuskiej floty wojennej sąsiadowały z czarnymi kadłubami statków, łodziami błyszczącymi najprzeróŜniejszymi odcieniami miedzi, pomalowanymi na wzór antycznych waz, przystrojonymi Ŝaglami o dziwacznych kształtach. Nieco wyŜej rozpościerało się miasto. Płaskie białe domy, ocienione przez rosnące nie opodal figowce, ustawione były na pnących się ku górze tarasach. Całość otaczały szare, chropowate wały obronne, o mało optymistycznej nazwie Fort Neuf, czyli Nowy Fort. Stara forteca, Fortezza Vecchia, znajdowała się na skraju portu. Wyglądała jak wysepka najeŜona fortyfikacjami obronnymi, do tej pory nie zburzona dzięki wysokiej skarpie, z której szczytu forteca jak gdyby obserwowała morze. Jedynym radośniejszym akcentem była łopocząca trójkolorowa flaga, zatknięta na głównej wieŜy. NabrzeŜe, przybrane jak na majowe naboŜeństwo, wypełnione było po brzegi wesołym wielobarwnym tłumem. Jaskrawa czerwień tradycyjnych greckich strojów przetykana była jasnymi, pastelowymi kolorami sukien i parasolek Ŝon oficerów garnizonu. Wiwaty, śmiechy, piosenki, oklaski, krzyki mew, wszystko to tworzyło razem przyjemny harmider, unoszący się nad całym tym pogodnym światem.

• Jaki piękny kraj! - wyszeptała Marianna. - Wszyscy wydają się tacy szczęśliwi! • Trochę to jednak przypomina taniec nad przepaścią! zauwaŜył Jolival. - Wyspa jest zbyt smakowitym kąskiem, aby mogła być aŜ tak szczęśliwa, na jaką z pozoru wygląda. Przyznaję jednak, Ŝe to kraj stworzony do miłości! Co powiedziawszy zaŜył tabaki, a następnie dodał tonem, mającym uchodzić za obojętny: - Czy to nie tu właśnie, dawno temu, Jazon... ma się rozumieć argonauta, poślubił Medeę, którą uprowadził z domu jej ojca, Ajetesa, króla Kolchidy, w czasach słynnego Złotego Runa? Owa wyszukana aluzja, nawiązująca do greckiej mitologii, wywołała jedynie ponure spojrzenie Jasona Amerykanina i jego wyprane z poczucia humoru ostrzeŜenie: - Proszę zatrzymać dla siebie swoje mitologiczne asocjacje, Jolival! Podobają mi się jedynie legendy ze szczęśliwym zakończeniem! Medea jest okrutną postacią! Kobieta, która zabija własne dzieci w paroksyzmie zazdrości!.. Nie zniechęcony szorstkim tonem korsarza, wicehrabia strzepnął z wdziękiem resztki tabaki z klap swojego cynamonowego surduta i wybuchnął śmiechem: - Ba! A któŜ to moŜe wiedzieć, dokąd potrafi człowieka doprowadzić szaleństwo miłości? Czy święty Augustyn nie powiedział: „Miarą miłości jest miłość bez granic"? Wielkie słowa! I jakŜe prawdziwe! Co się tyczy legend, zawsze jest na nie jakiś sposób! Trzeba po prostu chcieć, Ŝeby się dobrze skończyły... i zmienić niektóre wersy! Gdy statek przybił do nabrzeŜa, od razu otoczył go hałaśliwy, kolorowy tłum, niecierpliwy, Ŝeby ujrzeć z bliska tych przybyłych z końca świata Ŝeglarzy. Amerykańska bandera naleŜała do rzadkości we wschodniej części wybrzeŜa śródziemnomorskiego. Wszyscy równieŜ wiedzieli, Ŝe na pokładzie znajduje się wielka dama i kaŜdy chciał ją zobaczyć. Jason zmuszony był wysłać Kaleba i dwóch innych krzepkich marynarzy na sam dół zrzuconego trapu, Ŝeby chronili Mariannę przed uduszeniem przez napierający zewsząd tłum. Najpierw pozwolił jednak wejść osobie ubranej w elegancki szary surdut i brązowe spodnie, którą kapitan Montfort holował z pełną atencją i której wspaniały krawat z kremowego jedwabiu o mały włos nie został na dole. Za nimi szedł jak cień pułkownik szóstego regimentu frontowego. Starając się przekrzyczeć zgiełk, kapitan Montfort dokonał prezentacji pułkownika Ponsa, przynoszącego słowa serdecznego powitania od gubernatora, generała Donzelota, a takŜe senatora Alamano, jednej z najwaŜniejszych osobistości wyspy, pragnącego przedstawić księŜnej zaproszenie. W kwiecistych słowach, których wytworność ginęła w hałasie, senator zapraszał Mariannę wraz z całą jej świtą do przyjęcia gościny w jego domu, na czas trwania naprawy „Morskiej Czarodziejki". • Śmiem twierdzić - mówił senator - Ŝe Wasza Wysokość będzie tam się czuła znacznie lepiej niŜ na statku... nawet

najwygodniejszym, a poza tym będzie pani chroniona przed ciekawskimi i natrętami. Zostając tutaj nie zazna pani ani spokoju, ani wypoczynku, a hrabina Alemano, moja małŜonka, będzie niepocieszona, poniewaŜ marzy o goszczeniu Waszej Wysokości! • Jeśli wolno mi będzie - odezwał się pułkownik Pons chciałbym dodać od siebie, Ŝe gubernator szczerze pragnął przyjąć Jej KsiąŜęcą Mość w fortecy, ale doszedł do wniosku, Ŝe dom senatora będzie siedzibą po stokroć przyjemniejszą dla młodej i pięknej damy... Marianna zastanawiała się, co robić. Nie miała najmniejszej ochoty opuszczać statku, gdyŜ oznaczałoby to rozstanie z Jasonem... i to właśnie w momencie, kiedy zdawało się, Ŝe gotów jest pójść na ustępstwa. Z drugiej jednak strony nie chciała sprawić przykrości ludziom, którzy witali ją tak gościnnie i serdecznie. Senator był uśmiechniętym, okrągłym człowieczkiem, którego czarne, dumnie podkręcone wąsy starały się ze wszystkich sił nadać powaŜny wygląd jego tryskającej dobrocią i humorem twarzy. Spojrzała pytającym wzrokiem na Jasona i z ulgą zobaczyła, Ŝe się uśmiechnął, po raz pierwszy od bardzo długiego czasu. • Będzie mi przykro rozstać się z panią, księŜno... ale panowie mają rację. W ciągu tych paru dni... trzech lub czterech, jak sądzę... potrzebnych na usunięcie awarii, pani Ŝycie na statku byłoby naprawdę nieprzyjemne... nie mówiąc juŜ o naprzykrzających się ciekawskich, których nigdy nie brak. Odpocznie pani i odpręŜy się przez parę dni. • Czy odwiedzi mnie pan? Jego uśmiech stał się wyraźniejszy, choć lekko ironiczny, ale oczy patrzyły niemal z taką czułością jak dawniej. Chwycił dłoń Marianny i z szacunkiem ucałował. • Oczywiście! Chyba Ŝe senator nie wpuści mnie za swój próg! • Ja? O mój BoŜe!.. AleŜ kapitanie, mój dom, moja rodzina, moje dobra, wszystko to naleŜy do pana! MoŜe pan u mnie zamieszkać wraz z całą załogą, i to na jak długo pan zechce. Sprawi mi pan wielką przyjemność... • Wygląda na to, Ŝe ma pan ogromny dom, senatorze odpowiedział ze śmiechem Jason. - Nie chciałbym jednak zbyt pana obciąŜać. Proszę schodzić, księŜno, poinformuję o wszystkim pani pokojówkę i kaŜę przygotować bagaŜe! Do zobaczenia wkrótce!.. Jeszcze jeden rozkaz, parę gwizdków i załoga zdjęła mostek, aby Marianna wraz z całą eskortą mogła zejść na dół. Młoda dama przyjęła ramię senatora i mając z jednej strony Arkadiusza, a z drugiej Agatę, wyraźnie uszczęśliwioną, Ŝe znowu będzie mogła stanąć na ziemi, weszła na pomost łączący statek z nabrzeŜem. Przed nią szedł teraz senator, dumny niczym król Marek dokonujący prezentacji Izoldy Jasnowłosej. Marianna zeszła z wdziękiem na nabrzeŜe, oklaskiwana przez zgromadzony tłum, który zdąŜyła juŜ podbić swoim uśmiechem i urodą. Była bardzo szczęśliwa. Czuła się piękna, podziwiana, cudownie młoda, a co najwaŜniejsze nie

musiała wcale odwracać głowy, Ŝeby wiedzieć, Ŝe odprowadza ją upragnione spojrzenie. Nie tak dawno przecieŜ sądziła, Ŝe utraciła je na zawsze. I właśnie wtedy, kiedy postawiła swoją małą stopę w Ŝółtym, jedwabnym pantofelku na rozgrzanym słońcem kamieniu, stało się to... Dokładnie to samo co pewnego wieczoru w ogrodzie Tuileries, trochę więcej niŜ rok temu! Wówczas zdarzyło się to w gabinecie cesarza, po koncercie. Opuściła scenę w trakcie występu i wyszła bez słowa wyjaśnienia, co bardzo rozgniewało władcę Europy! Nagle białe domy, niebieskie morze, zielone drzewa i pstrokaty tłum zawirowały jak na szalonej karuzeli. W oczach jej pociemniało, a Ŝołądek skręciły fale mdłości. Zanim całkiem straciła przytomność, osuwając się na pierś senatora, który zdąŜył na czas otworzyć ramiona, zrozumiała, Ŝe nie nadszedł jeszcze czas szczęścia i Ŝe koszmar wenecki ma swój ciąg dalszy... Dom senatora Alemano, połoŜony koło miasteczka Potamos, oddalony od niego niecałą milę, był przestronny, jasny i prosty, a otaczający go ogród wyglądał jak miniaturka raju na ziemi. W tym niewielkim parku rola ogrodnika przypadła prawie wyłącznie naturze. Kwitły w nim i owocowały jednocześnie drzewka pomarańczowe, cytrynowe, a takŜe granatowce, wśród których pięło się dzikie wino. Ogród schodził aŜ do samego morza. Powietrze przesycone było zapachem kwiatów. Niewielka fontanna dawała początek figlarnemu strumyczkowi. Jego przezroczyste wody wiły się wśród mirtów i olbrzymich figowców, których gałęzie powykręcała starość. Ogród wraz z domem schowane były w zagłębieniu doliny, na której stokach rosły drzewka oliwne. Prawdziwą duszą tego niewielkiego edenu była drobna, zwinna kobietka, błyskotliwa i wesoła. Znacznie młodsza od męŜa, który zbliŜał się do pięćdziesiątki, hrabina Magdalena Alamano uosabiała typ młodej wenecjanki. Miała wspaniałe, złocistorude włosy i mówiła szybko, miękko, lekko sepleniąc, przez co trudno ją było zrozumieć, jeśli ktoś był nie przyzwyczajony. Raczej ładna niŜ piękna, miała delikatne i subtelne rysy, mały zadarty nosek, iskrzące się spojrzenie i najcudowniejsze dłonie pod słońcem. A przy tym wszystkim była dobra, szczodra i gościnna. I w ciągu paru minut zdolna opowiedzieć nieprawdopodobne mnóstwo plotek. Przyjęła Mariannę na werandzie swojego ukwieconego domu w sposób szalenie uroczysty i namaszczony, a zaraz potem rzuciła się jej na szyję i ucałowała z iście włoską spontanicznością. • Jestem taka szczęśliwa, Ŝe mogę panią gościć! - oświadczyła - i tak strasznie się bałam, Ŝe ominie pani naszą wyspę! Ale jednak zawitała pani do nas. To cudownie! To wielkie szczęście... naprawdę wielkie szczęście! A jaka pani ładna! I blada... O BoŜe, jaka blada! Czy... • Magdaleno! - przerwał senator - męczysz księŜną! W tej chwili potrzebuje bardziej wypoczynku niŜ rozmowy. Zemdlała opuszczając statek. Sądzę, Ŝe to z powodu upału...

Hrabina wzruszyła ramionami. • O tej porze? PrzecieŜ jest prawie noc! To na pewno z powodu tego potwornego zapachu zjełczałego oleju, który czuć w kaŜdym porcie! Kiedy wreszcie zrozumiesz, Hektorze, Ŝe zbiornik oleju jest źle usytuowany i Ŝe z tego powodu wszystko naokoło potwornie śmierdzi? Proszę, oto skutki! Niech pani pozwoli, kochana księŜno! Pani apartament juŜ czeka na panią. Wszystko gotowe! • Tyle kłopotu przeze mnie! - westchnęła Marianna i uśmiechnęła się przyjaźnie do tej niewielkiej kobiety, której Ŝywotność bardzo jej się spodobała. - Wstyd mi, Ŝe w momencie powitania idę spać... ale to prawda, Ŝe czuję się trochę zmęczona. Jutro będzie lepiej, jestem tego pewna, i będziemy mogły poznać się bliŜej. Apartament przeznaczony dla Marianny był uroczy, malowniczy i przytulny. Ściany, pomalowane na tradycyjny biały kolor, kontrastowały przyjemnie z krwistoczerwonymi tapetami, wyszywanymi przez miejscowe kobiety w białe, czarne i zielone wzory. Ten nieco rustykalny styl dodatkowo podkreślał piękno i elegancję weneckich mebli. Na białych kafelkach leŜały grube, puszyste dywany tureckie w kolorze czerwonego wina. Na toaletce natomiast stały porcelanowe przedmioty z Rodos i alabastrowa lampa. Otoczone jaśminem okna otwierały się szeroko na ogród, a delikatna siatka oddzielała domowników od grasujących na zewnątrz komarów. Agata miała łóŜko w pokoju toaletowym, a Jolival zajął sąsiedni pokój. Nie omieszkał przy tym stoczyć wesołej bitwy słownej ze swoją gospodynią. Nie nawiązał ani razu do wypadku Marianny, ale od tamtej chwili cały czas bacznie ją obserwował. A Marianna, znająca na wylot swojego starego przyjaciela, w lot dostrzegła jego niepokój, ukryty skrzętnie pod niefrasobliwą radością, którą okazywał swoim gospodarzom. Po kolacji, spoŜytej w towarzystwie senatora i jego Ŝony, Jolival wszedł do pokoju księŜnej, Ŝeby Ŝyczyć jej dobrej nocy. Widząc go gaszącego pośpiesznie papierosa Marianna zrozumiała, Ŝe domyślił się przyczyny jej niedomagań. • Jak się pani czuje? - zapytał łagodnie. • DuŜo lepiej, dziękuję. Złe samopoczucie nie powtórzyło się juŜ... • Ale z pewnością się powtórzy... Co zamierza pani zrobić, Marianno? • Nie wiem... Zapadła cisza. Marianna ze spuszczonymi oczami bawiła się nerwowo koronką, którą wykończone było prześcieradło. Nie płakała, ale gdy nagle podniosła oczy, widać w nich było ból, a głos załamywał się. • To niesprawiedliwe, Arkadiuszu! Wszystko juŜ szło ku lepszemu! Jason zrozumiał wreszcie, Ŝe nie mogłam uciec od moich obowiązków. Gotów był zmienić zdanie, wiem o tym, czuję to! Widziałam to w jego oczach. Ciągle jeszcze mnie kocha! • Miała pani co do tego jakiekolwiek wątpliwości? powiedział pod nosem Jolival. - Ja Ŝadnych! Wystarczyło go

widzieć, jak wyglądał, gdy pani zemdlała. O mały włos nie skoczył do wody za panią. Dosłownie wyrwał panią z ramion senatora i zaniósł na rękach aŜ do powozu, Ŝeby ustrzec panią przed ciekawością sympatycznej, lecz wścibskiej publiczności. Pod Ŝadnym pozorem nie chciał się zgodzić, Ŝeby powóz odjechał, aŜ w końcu udało mi się przemówić mu do rozsądku i przekonać go, Ŝe to nic powaŜnego. Rozdźwięk między wami wyniknął z powodu jego dumy i uporu. Kocha panią bardziej niŜ kiedykolwiek! • Rozdźwięk moŜe stać się jeszcze większy, jeśli dowie się o... moim stanie! Arkadiuszu, trzeba koniecznie coś zrobić! Istnieją przecieŜ jakieś narkotyki, środki, dzięki którym moŜna pozbyć się... tego! • To moŜe być niebezpieczne. Tego typu praktyki mają czasami dramatyczne zakończenie. • Trudno! Wszystko mi jedno! Nie rozumie pan, Ŝe sto razy bardziej wolę umrzeć niŜ urodzić... Och, Arkadiuszu!.. to nie moja wina, ale przeraŜa mnie to! Sądziłam, Ŝe oczyściłam się juŜ z tego upodlenia, a tymczasem ono okazało się silniejsze ode mnie. Dopadło mnie znowu i zawładnęło mną zupełnie! Niech mi pan pomoŜe, przyjacielu... Proszę spróbować znaleźć dla mnie jakiś specyfik, jakiś środek... Skulona, z głową wtuloną w kolana, zaczęła płakać, ale zupełnie bezgłośnie, w kompletnej ciszy, która wydała się Jolivalowi jeszcze bardziej przygnębiająca. Po stokroć wolałby usłyszeć jej szloch. Nigdy nie wydała mu się taka bezbronna i nieszczęśliwa jak teraz, kiedy zamknięta w pułapce własnego ciała stała się ofiarą złego losu, który chciał jej zabrać to, co najbardziej ukochała. • Proszę, niech pani nie płacze - westchnął po chwili wyrządza sobie pani krzywdę. Musi pani, na przekór wszystkiemu, być silna, Ŝeby sprostać nowej próbie... • Mam juŜ dość tych prób! - krzyknęła Marianna. Miałam ich więcej, niŜ da się policzyć! - Nie przeczę, ale najwyraźniej musi pani przejść i przez tę! Postaram się dowiedzieć, czy moŜna coś znaleźć na tej wyspie, co mogłoby się pani przydać, ale niestety nie mamy duŜo czasu. A przecieŜ nigdy nie było to łatwe. Poza tym uŜywany tutaj język nowogrecki ma niewiele wspólnego z greką Arystofanesa, której nauczyłem się kiedyś... Ale przyrzekam pani, Ŝe spróbuję! Trochę uspokojona faktem, Ŝe powierzyła chociaŜ część swojego zmartwienia dobremu przyjacielowi, zdołała zasnąć głębokim, mocnym snem. Nazajutrz obudziła się świeŜa jak jutrzenka i tak rześka, Ŝe jej wątpliwości powróciły. PrzecieŜ to zasłabnięcie... mogło być spowodowane czymś zupełnie innym. Zapach oleju w porcie naprawdę był nie do zniesienia! W głębi serca jednak wiedziała, Ŝe tylko się łudzi i szuka fałszywych nadziei. Miała przecieŜ wyraźne fizjologiczne dowody... a raczej nie miała ich zbyt długo, aby wątpić w prawdziwą przyczynę. Po kąpieli przyjrzała się sobie w lustrze z niedowierzaniem i odrazą. Było jeszcze stanowczo za wcześnie na naj-

mniejsze choćby zmiany w wyglądzie. Jej ciało wyglądało ciągle tak samo, jednakowo szczupłe i doskonałe, ale patrząc na nie doznawała nieprzyjemnego uczucia wstrętu i obcości, tak jakby obserwowała piękny owoc, mając jednocześnie świadomość, Ŝe w środku siedzi robak. Nie mogła zrozumieć, jak to moŜliwe, Ŝe jej własne ciało zdradziło ją, pozwalając zagnieździć się w niej temu obcemu istnieniu. - Muszę koniecznie poradzić sobie z tym! - powiedziała do siebie groźnym tonem. - Nawet jeśli będę zmuszona skoczyć lub rzucić się do morza z wierzchołka masztu! Istnieje sto róŜnych sposobów na pozbycie się zgniłego owocu i Damiani musiał o tym dobrze wiedzieć, skoro tak dokładnie mnie pilnował. Z tym mocnym postanowieniem poszła zapytać swoją gospodynię, czy moŜe przejechać się konno. Jedna lub dwie godziny galopu mogły dać zaskakujące rezultaty w jej stanie. Kiedy jednak postawiła to pytanie, Magdalena spojrzała na nią oczami okrągłymi ze zdumienia. • Konna przejaŜdŜka? W taki upał? Tutaj jest jeszcze trochę cienia, ale wystarczy wyjść spod drzew... • Nie boję się upału, a od tak dawna nie jeździłam, Ŝe po prostu umieram z ochoty!.. • Ma pani temperament prawdziwej amazonki - powiedziała hrabina ze śmiechem. - Niestety, oprócz paru koni naleŜących do oficerów garnizonowych mamy tu tylko osły i muły. Świetnie się nadają na spokojną wycieczkę, ale jeśli szuka pani emocji w szybkiej jeździe, to muszę panią zmartwić. Nie wydusi z nich pani niczego więcej ponad ocięŜały kłus! Płaski teren naleŜy tutaj do rzadkości! MoŜemy natomiast udać się powozem, dokąd tylko pani zechce. Okolica jest piękna i z przyjemnością pokaŜę ją pani! Nieco zawiedziona Marianna zaakceptowała wszystko, co zaproponowała hrabina. Obie wybrały się na długi spacer wśród wąskich dolin porośniętych paprotkami i mirtem, gdzie panował cudownie świeŜy chłód. Były teŜ nad brzegiem morza, do którego dochodził wąwóz Potamos i ogród Alamano. Marianna mogła podziwiać wysepkę Pondikonisi oraz maleńki klasztor Blachernes, leŜące w samym środku pięknej zatoczki. Zwiedziła starą fortecę, gdzie gubernator Donzelot czynił honory domu i zaprosił obie panie na herbatę. Marianna mogła obejrzeć stare działa weneckie i wykonaną z brązu statuę Schulenburga, który sto lat wcześniej obronił wyspę przed Turkami. Zabawiali ją młodzi oficerowie, całkowicie olśnieni jej urodą, a ona była czarująca dla nich i obiecała wziąć udział w przedstawieniu teatralnym, mającym być wielkim wydarzeniem na terenie garnizonu. Zanim wróciła do Potamos, gdzie państwo Alamano zamierzali wydać na jej cześć wystawną kolację, poszła uklęknąć przed bardzo czczonym relikwiarzem świętego Spirydiona. Był on cypryjskim pasterzem, który dzięki nauce i studiom doszedł do godności biskupa aleksandryjskiego i którego mumia została wykupiona od Turków przez greckiego kupca, a następnie podarowana jego starszej córce w dniu jej ślubu

z korfijskim moŜnowładcą nazwiskiem Bulgari. • Od tamtej pory zawsze był jakiś pop w rodzinie Bulgari - wyjaśniła Magdalena Ŝywo gestykulując. - Ten, który pokazał pani relikwiarz i który poŜyczył od pani parę monet, jest właśnie ostatnim. • Dlaczego? CzyŜby otaczali świętego aŜ tak wielką czcią? • Tak... oczywiście! Ale przede wszystkim święty Spirydion stanowi najpewniejsze źródło ich dochodów. Nie przekazali go kościołowi, lecz w pewien sposób wypoŜyczyli! Nie sądzi pani, Ŝe straszny jest los wybrańca? Nie przeszkadza mu to jednak w wysłuchiwaniu próśb, tak jak zwykli to czynić jego współbracia. To wyjątkowo dzielny święty, który nie Ŝywi do nikogo Ŝadnej urazy! Jednak Marianna nie ośmieliła się prosić pasterza o pomoc. PrzecieŜ niebo nie mogło przykładać ręki do czynu, nad którym właśnie rozmyślała. W tej sprawie naleŜałoby raczej porozmawiać z diabłem! Uroczysta kolacja, w trakcie której musiała zajmować honorowe miejsce przy stole, ubrana w suknię z białego atłasu przybraną diamentami, okazała się szczytem nudy i wydała jej się nieporównanie dłuŜsza od innych, w których była zmuszona uczestniczyć. Nie wziął w niej udziału Jolival, który wyruszył z samego rana podziwiać wykopaliska archeologiczne, nadzorowane przez generała Donzelota, prowadzone na przeciwległym krańcu wyspy. Nie było takŜe Jasona, zaproszonego wraz z oficerami, który zdołał się wykręcić, tłumacząc się naprawą statku. Na placu boju pozostała więc zawiedziona i zdenerwowana Marianna, która z niecierpliwością wyczekiwała tego wieczoru, aby wreszcie spotkać się z ukochanym. Musiała starać się z całych sił zachować uśmiechniętą twarz i stwarzać wraŜenie zainteresowanej tym, co mówili do niej sąsiedzi. Szczególnie ten z lewej strony, poniewaŜ ten z prawej, naczelny gubernator, nie był zanadto rozmowny. Jak większość ludzi czynu Donzelot nie lubił tracić czasu. Był uprzejmy i grzeczny, ale Marianna mogłaby przysiąc, Ŝe podzielał jej zdanie na temat tej kolacji: potworna pańszczyzna! Drugi natomiast, jakaś miejscowa osobistość, której nazwiska nie zapamiętała, okazał się niezmordowany. Ze wszystkimi najstraszniejszymi szczegółami opisywał jej stoczone bitwy z okrutnymi oddziałami paszy z Janiny podczas powstania Suliotów. Niestety, opowiadania w rodzaju „wspomnienia wojenne" budziły w Mariannie największą niechęć. Miała ich powyŜej uszu jeszcze z czasów pobytu na cesarskim dworze, gdzie wszyscy męŜczyźni czuli się w obowiązku sypać nimi jak z rękawa! Kiedy więc wieczór dobiegł końca, poszła do swojego pokoju z prawdziwym uczuciem ulgi. Czekała tam na nią Agata, która wyswobodziła ją z uroczystego stroju i ubrawszy w batystowy peniuar przybrany koronkami posadziła na niskim krześle, aby uczesać ją na noc. • Pan de Jolival jeszcze nie wrócił? - zapytała, podczas

gdy dziewczyna rozczesywała za pomocą dwóch szczotek jej upięte przez cały dzień włosy. • Nie, księŜno... a raczej tak. Pan wicehrabia wrócił podczas kolacji, Ŝeby się przebrać. Trzeba przyznać, Ŝe bardzo tego potrzebował. Cały był pokryty białym kurzem. Powiedział, Ŝeby nikomu nie przeszkadzać, i ponownie wyszedł, mówiąc, Ŝe zje kolację w porcie. Marianna przymknęła oczy uspokojona i poddała się zwinnym dłoniom swojej pokojówki, w poczuciu głębokiego zadowolenia. Była całkowicie ufna i pewna, Ŝe Jolival zajmie się nią. Wiedziała, Ŝe nie z powodu dziewcząt poszedł zjeść kolację w porcie... Po paru chwilach przerwała Agacie i posłała ją spać mówiąc, Ŝe to wystarczy. • Nie chce pani, Ŝebym zaplotła jej włosy na noc? • Nie, Agato, niech będą rozpuszczone. Trochę boli mnie głowa, bo dzisiaj wieczorem... Chcę być sama. PołoŜę się trochę później. Kiedy dziewczyna zniknęła w swoim pokoju, nauczona juŜ nie zadawać zbędnych pytań, Marianna podeszła do drzwi wychodzących na niewielką werandę, zdjęła z nich moskitierę i wyszła na zewnątrz. Czuła się trochę przytłoczona cięŜką atmosferą dzisiejszej kolacji i pragnęła odetchnąć świeŜym powietrzem. Niewątpliwie tiule doskonale chroniły pokój przed komarami, ale równocześnie nie przepuszczały powietrza. Chowając ręce w obszernych rękawach peniuaru, Marianna przeszła się po werandzie. Wieczór był znacznie cieplejszy od poprzedniego. Nie ochładzał go najmniejszy nawet powiew wiatru. Przed chwilą, podczas kolacji, miała wraŜenie, jakby atłas jej sukni przyklejał się do skóry. Nawet balustrada werandy, o którą się oparła, była rozgrzana. Za to rozgwieŜdŜona noc była prześliczna. Prawdziwa, orientalna, pachnąca i rozbrzmiewająca graniem cykad. Wśród ciemnej masy zieleni błyszczały tysiącami seledynowych światełek małe świetliki. Na samym dole parowu widać było morze, srebrzysty trójkąt otoczony wysokimi cyprysami. Poza smutnym śpiewem cykad i lekkim szumem fal nie było słychać najmniejszego hałasu. Ten niewielki skrawek wody, lśniący w oddali, podziałał na Mariannę jak magnez. Było tak gorąco, Ŝe poczuła nagłą i nieodpartą chęć wykąpania się. Woda musiała być fantastycznie orzeźwiająca. Z pewnością uspokoiłaby trochę nadszarpnięte nerwy... Zawahała się przez moment. SłuŜba z pewnością jeszcze nie spała i zajmowała się sprzątaniem salonu. Gdyby zeszła teraz na dół, deklarując, Ŝe chce się wykąpać, pomyśleliby, Ŝe jest niespełna rozumu, a gdyby po prostu powiedziała, Ŝe ma ochotę na spacer, byłaby z całą pewnością śledzona z odpowiedniej odległości, w obawie, Ŝe mogłoby się jej przydarzyć coś złego. Nagle przyszedł jej do głowy dziwaczny pomysł. Kiedyś w Selton Hall wymknęła się ze swojego pokoju nic nikomu nie mówiąc, korzystając wyłącznie z oplatającego mur bluszczu. Tutaj pnąca roślin-

ność dosłownie osaczała niewielką werandę, niewysoką zresztą, gdyŜ umieszczoną na pierwszym piętrze. Pozostaje oczywiście pytanie, czy jesteś równie zwinna jak dawniej, moja mała - powiedziała do siebie - ale tak czy owak, zawsze warto spróbować! Myśl o wyprawie i kąpieli morskiej dodała jej wigoru. Z dziecięcą radością pobiegła do szafy z ubraniami i wybrała najprostszą rzecz, jaką miała - obcisłą płócienną sukienkę w kolorze lawendy, przepasaną wstąŜką. Ubrała się równieŜ w spodnie, a na nogi włoŜyła czółenka na płaskim obcasie. W ten sposób wyposaŜona wróciła na werandę, zamykając dokładnie za sobą drzwi. Zaraz potem przystąpiła do schodzenia. Poszło jej jak z płatka. Nie straciła nic z dawnej gibkości i w trzy sekundy miała juŜ pod stopami piasek ogrodu, w którego bujnej roślinności natychmiast utonęła. ŚcieŜka prowadząca do wąskiej plaŜy biegła tuŜ obok werandy, więc nie miała Ŝadnych trudności z jej znalezieniem. Nie śpiesząc się, gdyŜ schodzenie z werandy rozgrzało ją, szła piaszczystym stokiem, który, schowany pod baldachimem z liści, dochodził aŜ do samego morza. Zupełnie jakby szła egzotycznie pachnącym tunelem, na którego końcu widoczna była jaśniejsza plama. Pod drzewami jednak panowały niemalŜe egipskie ciemności. W pewnej chwili znieruchomiała i cała zamieniła się w słuch. Serce w jej piersi biło jak dzwon. Przez sekundę wydało się jej, Ŝe słyszy za sobą czyjeś lekkie, skradające się kroki. Pomyślała, Ŝe ktoś, być moŜe, zauwaŜył ją przy schodzeniu i przyszedł aŜ tutaj, Ŝeby zawrócić ją z drogi... Poczekała chwilę, nie wiedząc, co zrobić, ale nie usłyszała juŜ Ŝadnego szelestu. Z dołu wołało ją świeŜe, zachęcające morze. Powoli, wsłuchując się w kaŜdy najmniejszy szmer, zaczęła ponownie iść naprzód, starając się stąpać tak cicho, jak tylko to było moŜliwe. Wydawało mi się! - pomyślała. - Stan moich nerwów pozostawia zapewne wiele do Ŝyczenia. Płatają mi niezłe figle. Kiedy dotarła na plaŜę, jej oczy były juŜ całkowicie przyzwyczajone do ciemności. Nie było widać księŜyca, ale niebo rozświetlała niewiarygodna ilość mlecznych światełek, odbijających się w morzu. Pośpiesznie zdjęła ubranie i częściowo tylko osłonięta długimi włosami pobiegła do morza. Gdy z rozbiegu wskoczyła do wody, z miejsca otoczył ją orzeźwiający chłód. Miała ochotę krzyczeć z radości, tak wspaniale się czuła. Jej ciało, jeszcze przed chwilą rozpalone i rozgrzane, po prostu rozpłynęło się w wodzie. Nigdy jeszcze kąpiel nie wydała się jej rzeczą tak cudowną. Kąpiele, do których była przyzwyczajona w dzieciństwie i które zachowała w pamięci z bezludnych plaŜ Devonu lub brzegów rzeki przepływającej przez park w Selton, były nieludzko zimne. Nierzadko płakała z powodu tej bezlitosnej obsesji starego Dobsa. Woda, która ją teraz otaczała, była chłodna, doskonale koiła rozgrzaną skórę Marianny i przywracała jej chęć do Ŝycia. Tak przezroczysta i klarowna, Ŝe chlapiąc się w niej jak małe dziecko widziała jasne plamy swoich nóg. Przewróciwszy się na brzuch, popłynęła w stronę niewiel-

kiej zatoczki. Jej ramiona i nogi instynktownie przypominały sobie dawno zapomniane ruchy. Odgarniała wodę bez Ŝadnego wysiłku, zatrzymując się co jakiś czas, aby przewrócić się na plecy. Mając zamknięte oczy rozkoszowała się tymi chwilami, gotowa przedłuŜyć je aŜ do zmęczenia... prawdziwego, fizycznego zmęczenia, po którym zaśnie jak małe dziecko. Właśnie w czasie jednej z takich chwil kompletnego błogostanu usłyszała delikatny, ale miarowy plusk wody. Momentalnie zorientowała się, Ŝe nie jest sama w zatoce. Przewróciła się na brzuch i uwaŜnie rozejrzała wokół. Zobaczyła ciemną sylwetkę, płynącą w jej stronę. A więc był tu ktoś jeszcze, ktoś, kto ją śledził, być moŜe... Te kroki, które słyszała przed chwilą na ścieŜce!.. Oprzytomniała nagle i zrozumiała, jak nierozsądnie postąpiła wybierając się samotnie, w samym środku nocy, a na dodatek w obcym kraju. Chciała teraz czym prędzej wrócić na plaŜę, ale tajemniczy pływak kierował się prosto ku niej. Płynął pewnie i szybko. Za parę chwil nieuchronnie spotka się z nim... Wyraźnie chciał odciąć jej drogę! Oszalała ze strachu, zareagowała wbrew zdrowemu rozsądkowi. Chcąc za wszelką cenę pozbyć się nieprzyjaciela, krzyknęła po włosku: - Kim pan jest?.. Niech pan stąd odejdzie! W tym samym momencie jednak zachłysnęła się wodą i głos uwiązł jej w gardle. Nieznajomy nie zatrzymał się nawet na sekundę. W ciszy, w potwornie przeraŜającej ciszy, uparcie płynął w jej stronę. Wówczas, całkowicie straciwszy głowę, rzuciła się do ucieczki na oślep przed siebie, chcąc dotrzeć do krańca zatoki w nadziei, Ŝe tam znajdzie schronienie przed ścigającym. Bała się tak bardzo, Ŝe nie zastanawiała się nawet, kim jest. Starała uspokoić się myślą, Ŝe moŜe to jakiś grecki rybak, który nie mógł przecieŜ zrozumieć, co mówiła, i płynął w przekonaniu, Ŝe potrzebuje pomocy! Nie... przed chwilą, kiedy zauwaŜyła jego obecność, płynął lekko, powoli, bezszelestnie... niemal podstępnie. Brzeg zbliŜał się coraz bardziej, gdy tymczasem odległość między Marianną a tajemniczym pływakiem zmniejszała się zatrwaŜająco. KsięŜna czuła, Ŝe jej ruchy stają się ocięŜałe z powodu narastającego zmęczenia, a serce z trudem kołacze się w piersi. Była u kresu wytrzymałości i zrozumiała, Ŝe albo da się schwytać, albo utonie. Nagle zauwaŜyła przed sobą małą jasną zatoczkę w kształcie rogalika, otoczoną skałami. Zebrawszy resztki sił, zmusiła swoje mięśnie do kontynuowania wysiłku, ale męŜczyzna okazał się szybszy. Znajdował się tuŜ obok niej i wyraźnie widziała jego ciemną postać. Ze strachu zabrakło jej tchu i zaczęła tonąć w momencie, w którym dwoje rąk wyciągało się juŜ w jej stronę... Częściowo odzyskawszy przytomność, doznała jednocześnie dziwnych wraŜeń. LeŜała na piasku w zupełnej ciemności, a męŜczyzna trzymał ją w ramionach. Musiał być zupełnie nagi, tak samo jak i ona, poniewaŜ całą powierzchnią

skóry czuła jego gładkie, ciepłe i mocne ciało. Widziała nad sobą cień, który był jego twarzą, a kiedy odruchowo wyciągnęła za siebie rękę, dotknęła nią skały. Z pewnością to on przyniósł ją do tej wąskiej i niskiej groty... Chciała krzyknąć ze strachu, widząc, Ŝe jest uwięziona w tej skalistej kiszce. Zaczęła się wyrywać, ale uścisk zacieśnił się jeszcze bardziej, unieruchamiając ją zupełnie. Nieznajomy zaczął powoli pieścić całe jej ciało. Nie śpieszył się, świadomy swej siły i umiejętności... Jego pieszczoty były delikatne, lecz wyjątkowo zręczne, jakby starał się obudzić w niej nieokiełznaną miłosną gorączkę. Chciała zacisnąć zęby, oprzeć się mu, ale męŜczyzna okazał się niezwykłym znawcą tajników kobiecego ciała. Strach juŜ od dawna opuścił Mariannę i poczuła, jak z okolic bioder zaczęły rozchodzić się długie, rozgrzewające fale dreszczy, przenikające powoli całe jej ciało. Pocałunek przedłuŜał się i pod wpływem tej pieszczoty, która zatykała jej dech w piersi, Marianna poczuła, Ŝe omdlewa... To dziwne doznanie - całować się z cieniem! Stopniowo zaczęła czuć na sobie cięŜar duŜego ciała, pełnego siły i Ŝycia, a jednocześnie miała wraŜenie, Ŝe kocha się z istotą niematerialną! Czarownice z dawnych czasów, które posądzano o to, Ŝe naleŜały do diabła, musiały doświadczać podobnych przeŜyć! Marianna z pewnością sądziłaby, Ŝe śni, gdyby ciało to nie było tak twarde i ciepłe, a skóra niewidzialnego kochanka nie wydzielała delikatnego zapachu świeŜej mięty. Powoli dochodził do szczytu. Z zamkniętymi oczami, owładnięta najbardziej prymitywnym głodem miłości, Marianna jęczała pod wpływem jego pieszczot. Nadchodząca fala rozkoszy wznosiła się w niej coraz bardziej i bardziej, ogarniając ją całą... Rozkwitła jak ognistoczerwona róŜa, kiedy męŜczyzna pozwolił w końcu spełnić się niecierpliwie oczekiwanej chwili najwyŜszej rozkoszy, której nadejście celowo opóźniał. Rozległ się podwójny krzyk... To wszystko, co poza oszalałym rytmem jego serca usłyszała od swojego tajemniczego kochanka. Chwilę później podniósł się, cięŜko dysząc, i opuścił ją... Słyszała, jak biegł. Roztrącał stopami kamyki. Uniosła się szybko na łokciu, w sam czas, Ŝeby zobaczyć jego wysoką sylwetkę zanurzającą się w morzu. Usłyszała plusk wody, a potem wszystko zamilkło. MęŜczyzna nie odezwał się do niej ani jednym słowem... Kiedy Marianna wyszła ze skalistej groty, gdzie zaniósł ją nieznajomy, miała zupełną pustkę w głowie, lecz jednocześnie cudownie zaspokojone ciało. Czuła w sobie niezwykłą, zdumiewającą radość. To, co wydarzyło się przed chwilą, nie zawstydzało jej ani nie budziło wyrzutów sumienia. MoŜe dlatego, Ŝe kochanek tak pośpiesznie ją opuścił i Ŝe jego zniknięcie było zupełne. Nigdzie nie pozostawił po sobie najmniejszego śladu. Roztopił się w nocy i w morzu, jak poranna mgła w pierwszych promieniach słońca. Prawdopodobnie Marianna nigdy juŜ nie dowie się, kim był ani skąd pochodził. Pewnie to jakiś grecki rybak, tak jak to sobie wcześniej wyobraziła.

Widziała ich wielu, odkąd przypłynęła na wyspę. Byli piękni i nieposkromieni jak wiatr, naznaczeni w trudny do określenia sposób duchem bogów z dawnego Olimpu, zdolnych zadziwić zwykłych śmiertelników. Na pewno jeden z nich zauwaŜył ją, gdy schodziła na plaŜę i wchodziła do wody. Popłynął więc za nią, wiedziony instynktem, a cała reszta była najzupełniej naturalna... MoŜe to był Jowisz... albo Neptun? - pomyślała z rozbawieniem, które ją zaskoczyło. Powinna przecieŜ czuć się oburzona, zdenerwowana, zniewaŜona, zgwałcona i Bóg wie co jeszcze! A tu nic z tych rzeczy. Niczego takiego nie czuła! Była teŜ na tyle szczera wobec samej siebie, aby przyznać się, Ŝe ta ulotna, lecz wyjątkowo płomienna chwila sprawiła jej ogromną przyjemność i Ŝe na zawsze pozostanie w jej pamięci. Gdy będzie ją wspominać za jakiś czas, to z pewnością bez cienia odrazy. Przygoda... po prostu przygoda, ale jakŜe urzekająca! Mała zatoczka nie była oddalona od plaŜy, jak sądziła. Przed chwilą, kiedy była ścigana, obawiała się, Ŝe źle oceniła dystans. Na niebie pojawił się księŜyc, odbijając się w wodzie słabym srebrnym światłem. Zrobiło się od razu duŜo jaśniej i nie przestawało być ciepło. Bojąc się, Ŝeby nikt więcej jej nie zauwaŜył, Marianna weszła znowu do morza i popłynęła w kierunku plaŜy. Gdy jej stopy dotknęły piasku, przyjrzała się uwaŜnie brzegowi. Upewniwszy się, Ŝe nikogo tam nie ma, wyszła z wody i nie wycierając się nawet ubrała się, jak mogła najszybciej. Potem, trzymając w ręce czółenka, Ŝeby nie zabrudziły się od piasku, pobiegła plaŜą w stronę gęstego cienia drzew. Właśnie miała ukryć się w nim, gdy czyjś wybuch śmiechu zatrzymał ją w miejscu. Był to męski śmiech, tym razem jednak Marianna nie poczuła strachu. Raczej wściekłość i zdenerwowanie. Była juŜ zmęczona niespodziankami tej nocy. MęŜczyzna, któremu było teraz tak wesoło, musiał być tym samym, który przed chwilą... Ogarnęła ją wściekłość. Jak moŜna było śmiać się z przygody, która wydała się jej tak czarująca? • Niech się pan pokaŜe! - krzyknęła - i niech się pan przestanie śmiać... • Przyjemna była... kąpiel? - powiedział z nutką ironii w głosie, kalecząc włoski niemiłosiernie. - W kaŜdym razie... był spektakl! Bardzo ładna kobieta!.. WciąŜ mówiąc męŜczyzna wyłonił się zza drzew i podszedł do Marianny. Wyglądał jak zjawa w obszernym białym ubraniu, a jego głowa, owinięta turbanem, wydała się Mariannie monstrualnie wielka. Nie zdąŜyła nawet pomyśleć, Ŝe ten człowiek w turbanie mógł być jednym z ludzi strasznego Alego, którego miała się wystrzegać. Wiedziała tylko jedno. Jego słowa i śmiech obraŜały ją. Nabrawszy rozmachu wymierzyła mu zdrowy policzek, którego echo rozniosło się po całej plaŜy. - Co za bezczelność! - krzyknęła. - Śledził mnie pan! Ma pan niewiarygodny wprost tupet!

To, co zrobiła, upewniło ją co do jednego. Ów Turek czy teŜ Epirejczyk, czy Bóg raczy wiedzieć kto jeszcze, nie był jej ognistym kochankiem sprzed chwili. Wyczuła dłonią brodatą twarz, a policzki tamtego były zupełnie gładkie. Tymczasem nieznajomy, absolutnie nie zraŜony, ponownie wybuchnął śmiechem. - Och, pani rozgniewana? Dlaczego?.. Źle zrobiłem?.. Nigdy nikogo. Morze, plaŜa, niebo... i nic więcej! Tej nocy... sukienka na plaŜy... i ktoś pływa. Poczekałem... Marianna poŜałowała tego, co zrobiła. To był po prostu spóźniony spacerowicz. Na pewno ktoś z sąsiedztwa. Przestępstwo nie było aŜ tak wielkie. • Przepraszam pana - powiedziała - obawiałam się czegoś gorszego! Nie powinnam była pana spoliczkować! Ale dorzuciła - skoro był pan na plaŜy, czy nie widział pan kogoś wychodzącego z wody... przede mną? • Tutaj? Nie, nikogo... Przed chwilą... ktoś płynąć... w stronę przylądka... Nic więcej. • Aha!.. Dziękuję panu! Jej kochanek musiał być więc Neptunem, a skoro ten nieznajomy nie mógł nic więcej powiedzieć, postanowiła pójść w swoją stronę. Oparta jedną ręką o pień cyprysu, zaczęła wkładać pantofle, nieznajomy jednak nie zamierzał na tym poprzestać. Podszedł do niej i zagadnął. • A więc... pani juŜ nie zagniewana? - powiedział śmiejąc się owym charakterystycznym rodzajem śmiechu, który zawsze wydawał się Mariannie nieco głupawy. - My... przyjaciele? - Jednocześnie połoŜył obydwie dłonie na ramionach Marianny, starając się przyciągnąć ją do siebie. Źle to sobie wykalkulował. Rozwścieczona Marianna odepchnęła go tak mocno, Ŝe stracił równowagę i upadł na piasek. • Ty... Nie mogła znaleźć odpowiedniego określenia. W tym samym momencie ktoś wystrzelił. Kula przeleciała między nimi. Poczuła pęd powietrza i odruchowo rzuciła się na ziemię. Wkrótce wystrzelono po raz drugi. Strzelał do nich ktoś schowany za drzewami. Człowiek w turbanie przyczołgał się do niej. • Pani nie ruszać się... nie bać się... to ja jestem cel! wyszeptał. • Czy to znaczy, Ŝe chcą pana zabić? Ale dlaczego? • Ćśśś!.. Szybko zrzucił obszerne ubranie, zdjął turban i połoŜył go na niewielkim krzaku. Natychmiast przeszyła go kula... potem druga. • Dwa pistolety! Nie mieć więcej amunicji, myślę... powiedział cicho nieznajomy, z ledwo zauwaŜalną radością w głosie. • Nie ruszać się... Morderca sprawdzić, czyja nieŜywy... Rozumiejąc, co chciał przez to powiedzieć, Marianna rozpłaszczyła się w zaroślach, jak tylko mogła najbardziej, gdy tymczasem jej towarzysz wydobył zza pasa długi, zakrzywio-

ny puginał i przygotował się do skoku. Nie musiał długo czekać. Wkrótce rozległo się ciche skrzypienie piasku, a pomiędzy drzewami ukazała się stąpająca ostroŜnie ciemna postać, która zatrzymywała się co chwila. Marianna ledwo zdołała zauwaŜyć krępą, Ŝwawą sylwetkę z noŜem w dłoni, gdy jej towarzysz dopadł przeciwnika jednym śmiałym susem. Ciasno splecione dwa ciała runęły na piasek w dzikim zapamiętaniu. Okazało się, Ŝe strzały z pistoletu wzbudziły niepokój, poniewaŜ Marianna spostrzegła światła wśród drzew. Od strony posiadłości Alamana biegli ludzie z latarniami i z bronią w ręku. Na czele biegł sam senator w nocnej koszuli i bawełnianym czepku zakończonym pomponem. DzierŜył w dłoniach dwa pistolety. Towarzyszyło mu około dziesięciu męŜczyzn, uzbrojonych w najprzeróŜniejsze przedmioty. Marianna była pierwszą osobą na jaką się natknęli. - Pani, księŜno? - krzyknął senator. - Tutaj i o tej porze? Co się stało? Za całą odpowiedź Marianna odsunęła się na bok i pokazała dwóch bijących się z zapamiętaniem męŜczyzn, wydających z siebie co jakiś czas dzikie okrzyki. PrzeraŜony senator wcisnął czym prędzej oba pistolety w dłonie Marianny, a sam pobiegł rozdzielać przeciwników. Za nim pośpieszyła słuŜba i juŜ po paru chwilach walczący zostali rozłączeni. O ile jednak człowiek w turbanie został otoczony troską senatora, jego napastnika rzucono natychmiast brutalnie na ziemię. • Nie jest pan ranny, nic panu nie dolega? Jest pan pewny? - dopytywał się senator, pomagając męŜczyźnie ubrać się i włoŜyć turban. • Nic mi nie jest! Dziękuję... ale Ŝycie zawdzięczam panience. Ona rzucić mnie na ziemię we właściwym czasie! • Panience? Chciał pan raczej powiedzieć, księŜnej! O BoŜe! -jęknął strapiony Alamano - co za historia! No, co za historia! • A moŜe przedstawiłby nas pan sobie? - zapytała Marianna. - Łatwiej połapalibyśmy się w tej historii! Przynajmniej ja! Niezupełnie przytomny po silnej dawce emocji senator rozpoczął nad wyraz skomplikowaną prezentację i jeszcze bardziej zagmatwane wyjaśnienia. Marianna zdołała jedynie zrozumieć, Ŝe właśnie uniknęła poŜałowania godnego incydentu dyplomatycznego i Ŝe uratowała Ŝycie szlachetnemu uchodźcy. MęŜczyzna w turbanie, a właściwie dwudziestoletni chłopiec, który bez brody i długich czarnych wąsów wyglądałby na jeszcze młodszego, nazywał się Szahin bej i był synem jednej z ostatnich ofiar paszy z Janiny, Mustafy, paszy Delvino. Od chwili zajęcia miasteczka i zamordowania jego ojca przez ludzi z Janiny Szahin wraz ze swoim młodszym bratem znaleźli schronienie na Kortu, gdzie gubernator Donzelot przyjął ich gościnnie. Mieszkali w dole wąwozu, w miłym domku, nie opodal morza, pilnowani dzień i noc przez straŜników fortecy. Cały czas zresztą dwóch wartow-

ników pełniło straŜ przy drzwiach ich domu... ale, rzecz jasna, nie sposób było zabronić młodym ksiąŜętom spacerów. Morderca z całą pewnością był nasłany przez paszę Alego. Czerwona szarfa, owinięta wokół głowy, wskazywała, Ŝe był jednym z owych dzikich Albańczyków, Ŝyjących w górach Chimery, których nagie szczyty wznosiły się z drugiej strony Kanału Północnego. Pozostała część jego ubioru składała się z szerokich spodni, koszuli z mocnego płótna, kamizelki ze srebrnymi guzikami i espadryli. W szerokim czerwonym pasie, który ściskał mu talię mocniej niŜ niejeden gorset, słuŜba senatora znalazła cały przenośny arsenał! Gdy tylko męŜczyzna został związany, odgrodził się od reszty dumnym milczeniem i nie moŜna było z niego wydobyć ani słowa. Przywiązano go do pnia drzewa, gdzie stał pod czujnym okiem uzbrojonej słuŜby, a tymczasem Alemano posłał do fortecy gońca. Szahin bej zmieszał się szalenie, gdy dowiedział się, kim jest kobieta, którą potraktował jak pierwszą lepszą dziewczynę szukającą przygód. Widok jej twarzy w świetle latarni sprawił mu tak wyraźną przyjemność, Ŝe zapomniał o wszelkich konwenansach. Jego błyszczący wzrok, wbity w nią nieruchomo, uprzytomnił jej, Ŝe budzi w nim równie pierwotne uczucia, jak w przypadku nieznajomego z zatoki. Świadomość ta nie sprawiła jej przyjemności. Jak na jedną noc miała juŜ wystarczającą porcję pierwotnych uczuć! • Wolałabym, Ŝeby ta historia nie rozniosła się po okolicy! - wyznała później Magdalenie, która w powłóczystej nocnej koszuli rozdawała bohaterom wyprawy napoje pokrzepiające. • Cała ta sprawa z udaremnieniem zamachu wydarzyła się najzupełniej przypadkowo. Zeszłam na plaŜę, Ŝeby się wykąpać. Upał był nie do wytrzymania! Kiedy wracałam, natknęłam się na beja i traf chciał, Ŝe przewróciłam go na ziemię w momencie strzału. Naprawdę nie ma w tym nic nadzwyczajnego! • A wie pani, co robi w tej chwili Szahin bej? Porównuje panią do hurys z raju Mahometa i przypisuje jej iście lwią odwagę. Jest pani na najlepszej drodze, Ŝeby zostać dla niego bohaterką! • Nie przeszkadza mi to, jeśli tylko zechce zachować dla siebie swoje wraŜenia... a senator przemilczy mój udział w tym wydarzeniu! • A to dlaczego? Pani postawa przyniosła Francji wielki zaszczyt. Generał Donzelot... • Nie musi o tym wiedzieć! -jęknęła Marianna. - Ja... ja jestem bardzo nieśmiała! Nie lubię, gdy mówi się za duŜo na mój temat! Krępuje mnie to! Niepokoiła ją myśl, Ŝe Jason, dowiedziawszy się o zdarzeniu na plaŜy, gotów wyciągnąć zupełnie pochopne i nieprawdziwe wnioski. Był przecieŜ nieludzko zazdrosny. W jaki sposób mogła jednak wytłumaczyć swojej miłej gospodyni, Ŝe jest do szaleństwa zakochana w kapitanie statku i Ŝe jego opinia to dla niej sprawa niezmiernej wagi? W brązowych oczach Magdaleny, przypatrującej się od

jakiegoś czasu pąsowej twarzy Marianny, pojawiły się wesołe ogniki. • Wszystko zaleŜy od sposobu przedstawienia sprawy. Postaramy się ostudzić nieco entuzjazm Szahin beja. Równie dobrze naczelny gubernator mógłby zaświadczyć, Ŝe po prostu wpadła pani na naszego młodego uciekiniera, aby nie pomyślał, Ŝe jest Ulissesem spotykającym Nauzykaę. I nie chciałaby pani, Ŝeby gubernator wyobraził sobie... • Ani on, ani nikt inny! Mam wraŜenie, Ŝe będzie to wyglądało śmiesznie, nawet w oczach przyjaciół. • Nie ma nic śmiesznego w tym, Ŝe chciała się pani wykąpać w czasie upału. Natomiast rzeczywiście obiło mi się o uszy, Ŝe Amerykanie są szalenie pruderyjni i surowo przestrzegają zasad. • Amerykanie? Dlaczego Amerykanie? To prawda, Ŝe statek, którym płynę, jest amerykański, ale nie wiem... co to ma... Magdalena wzięła delikatnie Mariannę pod rękę i poprowadziła ją w stronę pokoju. - Moja droga księŜno - wyszeptała, biorąc jeden z zapalonych lichtarzy, ustawionych na konsoli. - Chcę pani powiedzieć dwie rzeczy. Jestem kobietą i mimo Ŝe nie znam pani długo, czuję do pani ogromną sympatię. Zrobię teŜ wszystko, Ŝeby oszczędzić pani niepotrzebnych przykrości. Wspomniałam o Amerykanach, poniewaŜ mój mąŜ opowiedział mi, jak zareagował kapitan, gdy zemdlała pani w porcie... To wyjątkowo atrakcyjny męŜczyzna! Proszę się nie denerwować, postaramy się, Ŝeby o niczym nie wiedział! Porozmawiam w tej sprawie z moim męŜem. Niestety, nic nie było w stanie powstrzymać Szahin beja. Podczas gdy Alamano, przekazawszy niedoszłego zabójcę policji, starał się zatuszować rolę Marianny w tym zdarzeniu, w ogrodzie senatora juŜ z samego rana pojawiło się uroczyste poselstwo beja, przynoszące podarunki dla „drogocennego kwiatu z kraju niewiernego kalifa". Posłańcy beja usadowili się przy wejściowych schodach, czekając ze wschodnią cierpliwością na moŜliwość wręczenie listu i darów. List, napisany w języku nowogreckim, był obficie ozdobiony określeniami w rodzaju: „blask księŜniczki o oczach koloru morskiej toni przegnał czarnego anioła Azraela". Szahin bej deklarował, Ŝe będzie jej wiernym rycerzem do końca swoich dni, które Allach zechce mu podarować na tym smutnym łez padole. Jego Ŝycie, które bez niej byłoby juŜ tylko nędznym wspomnieniem, poświęcał Allachowi i swojemu ludowi Delvino, uciemięŜonemu przez niegodziwego Alego... - Co on chce przez to powiedzieć? - zaniepokoiła się Marianna, gdy senator zakończył nieco uciąŜliwe, lecz dostatecznie zrozumiałe tłumaczenie. Alamano rozłoŜył bezsilnie ręce. - Słowo daję, księŜno, Ŝe nie wiem! Trudno orzec coś konkretnego. Wszystko to są formuły tej niedorzecznej orientalnej kurtuazji. Szahin bej chce powiedzieć, jak sądzę, Ŝe nigdy o pani nie zapomni, jak równieŜ nie zapomni o swoim umęczonym narodzie!

Magdalena, słuchająca z zainteresowaniem, przestała na chwilę poruszać swoim wielkim, trzcinowym wachlarzem, jedyną bronią w walce z upałem, i uśmiechnęła się do swojej nowej przyjaciółki. - Poza tym deklaruje gotowość poślubienia pani, gdy tylko zdoła przywrócić wolność swojemu ludowi! Pasowałoby to bardzo do rycersko-romantycznego stylu Szahin beja. Ten chłopiec, moja droga, zakochał się w pani od pierwszego wejrzenia! Prawdziwe wyjaśnienie miało jednak nadejść pod koniec dnia, przyniesione przez Jasona we własnej osobie. Zielony ze złości ukazał się na werandzie, na której dwie młode damy wyciągnięte wygodnie na leŜakach piły napoje chłodzące i obserwowały piękny zachód słońca. Miał powaŜne problemy z zachowaniem podstawowych reguł dobrego wychowania, które wymagają odpowiedniego przywitania się z osobami odwiedzanymi po raz pierwszy. Gdy pochylał się przed Magdaleną, Marianna wyczytała w jego zagniewanym spojrzeniu, Ŝe ma jej coś do przekazania. Wymiana formuł grzecznościowych odbyła się w tak napiętej atmosferze, Ŝe hrabina Alamano natychmiast zorientowała się, o co chodzi. Zrozumiała, Ŝe tych dwoje ma swoje rachunki do uregulowania, i pod pierwszym lepszym pretekstem przeprosiła, zostawiając ich samych. Ledwo jej liliowa, przezroczysta suknia zniknęła w drzwiach prowadzących na werandę, Jason z miejsca przystąpił do ataku. • Co robiłaś w nocy na plaŜy z tym zwariowanym Turkiem? • BoŜe! - krzyknęła Marianna, opadając cięŜko na poduszki leŜaka. - Widzę, Ŝe plotki rozchodzą się tu jeszcze szybciej niŜ w ParyŜu! • To nie plotka! Twój ukochany... bo nie wiem, jak inaczej miałbym go nazwać, pojawił się przed chwilą na moim statku i opowiedział mi, jak to wczoraj w nocy uratowałaś mu Ŝycie w okolicznościach równie niejasnych, jak jego sposób mówienia! • Ale dlaczego przyszedł powiedzieć ci o tym? - zdziwiła się Marianna. • Ach tak! Więc sama przyznajesz! • Co mianowicie? Nie ma nic, do czego musiałabym się przyznać! Nic! Rzeczywiście, tej nocy zupełnie przypadkowo uratowałam Ŝycie tureckiemu uchodźcy. Było tak nieznośnie gorąco, Ŝe aŜ dusiłam się w pokoju! Zeszłam więc na plaŜę, Ŝeby odetchnąć świeŜym powietrzem. Myślałam, Ŝe o tak późnej porze będę zupełnie sama... • I Ŝe będziesz mogła wykąpać się! Zdjęłaś ubranie... całe ubranie! • Ach, więc o tym teŜ ci wiadomo? • Jasne! Ten idiota nie spał całą noc z tego powodu. Widział cię wychodzącą z wody, w świetle księŜyca, nagą niczym Afrodyta, ale, jak widać, sto razy piękniejszą! I co ty na to? • Nic! - krzyknęła Marianna, którą zaczął irytować oskar-

Ŝycielski ton Jasona, zwłaszcza Ŝe gorące wspomnienie minionej nocy budziło w niej raczej wyrzuty sumienia niŜ niechęć. - To prawda, Ŝe rozebrałam się! Ale cóŜ w tym złego, do licha? Jesteś marynarzem, prawda? Nie próbuj więc tylko mi wmówić, Ŝe nigdy nie kąpałeś się w morzu! WyobraŜam sobie równieŜ, Ŝe nie wkładałeś na tę okazję koszuli nocnej, kapci i nocnego czepka? • Jestem męŜczyzną! - wrzasnął Jason. - To nie to samo! • Wiem! - odpowiedziała Marianna z rozgoryczeniem. Jesteście istotami wyjątkowymi, półbogami, którym wszystko wolno, a my, nędzne kobiety, mamy prawo do korzystania z chłodnej kąpieli tylko szczelnie opakowane, w płaszczu z potrójnym kołnierzem i jeszcze owinięte szalem! Co za hipokryzja! I pomyśleć, Ŝe za czasów Henryka IV kobiety kąpały się całkiem nago w samym środku ParyŜa, w biały dzień, tuŜ przy filarach Pont-Neuf i wszystkim się to podobało! A ja popełniłam przestępstwo, bo chciałam na chwilę zapomnieć o panującym upale i wykąpać się ciemną nocą na bezludnej, prawie dzikiej plaŜy! W porządku, postąpiłam niesłusznie i proszę o wybaczenie! Zadowolony? Jason musiał spostrzec nienaturalny ton Marianny, gdyŜ przestał nerwowo biegać po werandzie, z rękami załoŜonymi do tyłu, dokładnie tak, jak zwykł to czynić na statku. Stanął przed Marianną, przyjrzał się jej uwaŜnie i nieco zaskoczony zapytał: - Gniewasz się? Spojrzała na niego wzrokiem ciskającym gromy. - A czy nie mam powodu? Przychodzisz tutaj kipiąc wściekłością, napadasz na mnie, całkowicie przekonany, Ŝe jestem winna, a kiedy bronię się, ty jesteś zdziwiony! Przy tobie mam nieustające wraŜenie, Ŝe jestem małomiasteczkową idiotką albo jakąś rozhisteryzowaną bachantką! Krótki uśmiech złagodził na chwilę ściągniętą twarz korsarza. Wyciągnął ręce w stronę Marianny, wydobył ją spod licznych poduszek i przyciągnął do siebie. - Przebacz mi! Wiem, Ŝe często zachowuję się brutalnie, ale to silniejsze ode mnie. Gdy o ciebie chodzi, po prostu robi mi się czerwono przed oczami! Kiedy przed chwilą przyszedł ten imbecyl z wniebowziętą twarzą Ŝeby mi powiedzieć o twoim bohaterskim wyczynie, a takŜe jak wychodziłaś z morza ociekając wodą, opromieniona księŜycem, myślałem, Ŝe go uduszę! - Tylko myślałeś? - spytała strapiona Marianna. Tym razem Jason wybuchnął śmiechem i przycisnął ją mocniej do siebie. • MoŜna by pomyśleć, Ŝe Ŝałujesz tego! Gdyby nie Kaleb... Wiesz, ten zbiegły niewolnik, którego przygarnąłem i który wyrwał mi go z rąk, pewnie dokończyłbym dzieła Alego paszy. • Ach, ten Etiopczyk? - zamyśliła się Marianna. - Ośmielił się wtrącić pomiędzy ciebie i... twojego gościa? • Pracował tuŜ obok nas. A zresztą dobrze się stało wtrącił Jason, wzruszając ramionami. - Twój Szahin bej

kwiczał jak zarzynane prosię i zewsząd zaczęli zbiegać się ludzie... • To nie jest Ŝaden „mój" Szahin bej - złościła się Marianna. - Wszystko to jednak wcale nie tłumaczy, dlaczego przyszedł to opowiedzieć właśnie tobie! • Nie mówiłem ci jeszcze? A więc po prostu dlatego, mój aniele, Ŝe zdecydował się płynąć z nami do Konstantynopola i przyszedł zapytać, czy wezmę go na statek wraz z jego ludźmi! • Co takiego? On chce... • Płynąć z tobą. Tak, moje szczęście! Ten młodzieniec sprawia wraŜenie, Ŝe wie, czego chce, a jego plany na przyszłość są wyjątkowo sprecyzowane. Chce popłynąć do Konstantynopola, poskarŜyć się sułtanowi, jak Ali pasza potraktował jego lud, wrócić do swojego kraju z armią i... z tobą, odbić swoją prowincję i ofiarować ci godną pozycję pierwszej Ŝony nowego paszy Delvino. • A... ty się zgodziłeś? - krzyknęła Marianna, przeraŜona perspektywą podróŜowania z młodym Turkiem. • Czy się zgodziłem? Powiedziałem juŜ, Ŝe o mały włos go nie udusiłem. Kiedy Kaleb wyrwał mi go z rąk, rozkazałem przewrócić go na ziemię i obwieściłem twojemu ukochanemu, Ŝe ma oficjalny zakaz postawienia choćby stopy na moim statku. Tego jeszcze brakowało, Ŝebym miał się stać kandydatem na paszę! Pominąwszy fakt, Ŝe on mi się nie podoba, doszedłem do wniosku, Ŝe na „Morskiej Czarodziejce" jest stanowczo za duŜo ludzi! Nie masz pojęcia, jak bardzo pragnę być z tobą sam na sam, moje kochanie... Ty i ja, nikogo więcej, cały dzień i... całą noc! Byłem szalony, sądząc, Ŝe mógłbym oderwać się od ciebie! Odkąd opuściliśmy Wenecję, przeŜywałem istne piekło, tak bardzo cię pragnąłem! Ale to juŜ skończone. Jutro wyruszamy... • Jutro? • Tak. Skończyliśmy juŜ prawie wszystkie naprawy. Pracując przez całą noc będziemy mogli wypłynąć z porannym wiatrem. Nie chcę cię dłuŜej przetrzymywać z tym zakochanym pajacem u drzwi. Jutro zabiorę cię stąd. Jutro zacznie się nasze prawdziwe Ŝycie! Zrobię wszystko, co zechcesz... ale, na litość, nie opóźniajmy podróŜy do Turcji! Tak śpieszno mi cię zabrać do mnie... do nas! Tylko tam będę mógł kochać cię, jak tego pragnę... tak bardzo pragnę! W miarę jak mówił, jego głos stawał się coraz niŜszy, aŜ zamienił się w namiętny szept, przerywany pocałunkami. Powoli zapadał wieczór i zapalały się światełka ogrodowych świetlików. Jednak, dziwna rzecz, Marianna w ramionach ukochanego męŜczyzny nie była wcale tak szczęśliwa, jak to sobie wyobraŜała jeszcze parę minut temu, przed chwilą tego wielkiego zwycięstwa. Jason uznał się za pokonanego, poddawał się! Powinna nie posiadać się z radości. O ile jednak jej serce topniało z miłości i szczęścia, o tyle ciało było zupełnie bierne. Marianna nie czuła się dobrze. Miała wraŜenie, Ŝe zaraz zemdleje, jak tamtego dnia, kiedy schodziła ze statku... Czy to ten zapach tytoniu, którym przesiąknięte

było ubranie Jasona?.. miała straszne nudności! Poczuł, jak nagle stała się cięŜka, wysunęła mu się z rąk i zdołał w ostatniej chwili ją przytrzymać, kiedy juŜ miała upaść. Przyjrzał się jej nagle pobladłej twarzy, oświetlonej ostatnimi promieniami dnia. - Marianno! Co ci jest?.. Jesteś chora? Podniósł ją ostroŜnie i ułoŜył na leŜaku. Jej niedyspozycja nie skończyła się tym razem utratą przytomności. Stopniowo fala mdłości ustąpiła... Zdobyła się na uśmiech. • To nic wielkiego... Sądzę, Ŝe to ten upał! • Nie, jesteś chora! JuŜ drugi raz mdlejesz w podobny sposób! Potrzebujesz lekarza... - Chciał pójść czym prędzej poszukać Magdaleny, ale Marianna powstrzymała go i przyciągnęła do siebie. • Zapewniam cię... nic mi nie jest... nie potrzebuję lekarza! Wiem, co to jest. • Naprawdę? Co to jest?.. Szukała jak w gorączce jakiegoś prawdopodobnego kłamstwa i orzekła w końcu tonem sztucznie niewymuszonym: - Nic!.. Lub prawie nic! To Ŝołądek buntuje się od czasu mojego uwięzienia! Jason przyglądał się przez chwilę jej pobladłej twarzy, usiłując machinalnie rozgrzać zziębnięte palce. Był tylko częściowo przekonany. Marianna nie naleŜała do kobiet, które mdleją od byle zapachu kwiatów czy silniejszej emocji. Coś go w tym wszystkim niepokoiło... Nie miał jednak czasu na zastanawianie się. Słychać juŜ było kroki nadchodzącej Magdaleny, Marianna więc szybko podniosła się z leŜaka, wyślizgując jednocześnie z rak Jasona, zanim zdąŜyłby ją powstrzymać. • Co chcesz zrobić? • Proszę cię, nic nie mów, Ŝe zemdlałam. Skaczą koło mnie. Magdalena zmartwiłaby się! Zamęczą mnie z nadmiaru troski... Stuk wysokich obcasów zagłuszył protest Jasona. Na werandzie pojawiła się hrabina z lampką oliwną przykrytą grubym szkłem. Taras zajaśniał ciepłym Ŝółtym światłem, w którym rozbłysły jej rude włosy, a na twarzy pojawił się miły, lekko drwiący uśmiech. - MoŜe wolicie ciemność? - powiedziała - ale właśnie wrócił mój mąŜ z panem de Jolivalem i zaraz zasiądziemy do kolacji. Oczywiście pan równieŜ jest zaproszony, kapitanie! Amerykanin ukłonił się w odmownym geście. • Jest mi ogromnie przykro, hrabino, ale muszę wracać na statek. Jutro wypływamy. • Jak to? JuŜ? • Kończymy naprawę statku i chcemy jak najprędzej płynąć do Konstantynopola. Naprawdę Ŝałuję, Ŝe będę zmuszony odebrać pani księŜną... ale im szybciej dopłyniemy do celu, tym lepiej! Fregaty, które nas eskortują, równieŜ mają ograniczony czas! Nie chcę ich przetrzymywać bez potrzeby. Proszę mi wybaczyć!

Zaczął Ŝegnać się pośpiesznie, jakby wzywały go pilne obowiązki. Ucałował dłonie obydwu kobiet, patrząc jednocześnie zaniepokojonym i niepewnym wzrokiem na Mariannę. W miarę jak oddalał się w głąb ogrodu, słychać było coraz wyraźniejsze głosy Jolivala i Alamana. • Dziwny męŜczyzna! - zauwaŜyła Magdalena, odprowadzając zamyślonym wzrokiem sylwetkę Jasona, ginącą w zmroku. - Ale jakŜe przystojny! Lepiej, Ŝeby nie zostawał tu za długo. Wszystkie kobiety na wyspie zakochałyby się w nim do szaleństwa. W jego wzroku jest coś władczego, co chyba świadczy o tym, Ŝe niechętnie zadowala się odmową. • To prawda - zgodziła się Marianna, myśląc o czymś zupełnie innym. - Bardzo nie lubi, gdy ktoś mu się sprzeciwia. • Niezupełnie to miałam na myśli - uśmiechnęła się hrabina. - Nie zostawiajmy jednak naszych panów samych w salonie. Marianna niczego tak bardzo nie pragnęła, jak zobaczyć się z Jolivalem. Przeraziła ją kolejna fala mdłości. Jeśli miałyby się częściej powtarzać, jej Ŝycie na statku będzie bardzo uciąŜliwe. A Arkadiusz zniknął i nigdzie go nie moŜna było znaleźć. Od chwili przyjazdu nie widziała go ani przez moment. Niepokoiło ją to, bo nie wróŜyło nic dobrego. Podczas kolacji jej niepokój wzrósł jeszcze bardziej. Jolival miał zmęczony i znuŜony wyraz twarzy. Nadrabiał miną, jak mógł, i konwersował z oŜywioną gospodynią, jednak zatroskane spojrzenie kontrastowało z pozoru niefrasobliwą rozmową. Nie udało mu się! - pomyślała Marianna. - Nie znalazł tego, czego szukałam. W przeciwnym razie nie miałby takiej miny. Nawet barwne opowieści Magdaleny o nocnych wyczynach Marianny nie zdołały rozpogodzić Arkadiusza. Rzeczywiście, kiedy ponownie znaleźli się sami, Mananna dowiedziała się, Ŝe nic nie wskórał. • Polecono mi jakąś starą Greczynkę... niemalŜe czarownicę, mieszkającą w szałasie na zboczu góry Pantokrator. Kiedy jednak po długich poszukiwaniach udało mi się znaleźć to miejsce, zastałem tam tylko płaczki i starego popa, którzy właśnie ją pochowali! Proszę się jednak nie martwić - dodał tonem pełnym otuchy, widząc posmutniałą twarz Marianny. - Jutro porozmawiam z właścicielką tawerny, która mnie poinformowała... • To bezcelowe, Arkadiuszu, jutro rano wypływamy! Nie wiedział pan o tym? Przed chwilą był tu Jason z tą wiadomością. Chce jak najprędzej opuścić Korfu... mam wraŜenie, Ŝe głównie z powodu tej idiotycznej przygody z Szahin bejem... • Dowiedział się o tym? - Ten kretyn miał zamiar popłynąć z nami. Sam wszystko opowiedział Jasonowi. Zapadła cisza. Jolival skubał nerwowo bukiet róŜ, stojący w kryształowym wazonie. - Jak układają się wasze sprawy?

Marianna streściła mu w paru zdaniach treść ich ostatniej rozmowy na werandzie, a takŜe jej zakończenie. • ZłoŜył broń wcześniej, niŜ mógłbym się tego spodziewać! - podsumował Arkadiusz. - Kocha panią naprawdę, Marianno, mimo wszystkich napadów złości, zazdrości i szorstkości... Zastanawiam się, czy nie zrobiłaby pani lepiej wyznając mu całą prawdę. • Prawdę o... moim obecnym stanie? • Tak. Nie czuje się pani dobrze. Obserwowałem panią podczas kolacji, jest pani blada, zdenerwowana i nic pani nie je. Na statku będzie pani cierpiała prawdziwe katusze. Będzie tam teŜ ten straszny lekarz, Leighton, który śledzi panią na kaŜdym kroku. Nie bardzo rozumiem dlaczego, ale ma pani w nim zaciekłego wroga, który nie cofnie się przed niczym, Ŝeby pozbyć się pani! • Skąd pan o tym wie? • Gracchus mnie ostrzegł! Pani stangret, nie wiem, czy jest pani tego świadoma, odkrywa w sobie duszę wilka morskiego. Mieszka z załogą i zaprzyjaźnił się z kaŜdym, kto choć trochę zna francuski. Leighton ma paru popleczników, którzy sprzeciwiają się obecności kobiet na statku. Z pewnością odkryje prawdziwą przyczynę pani niedyspozycji. • Sądziłam - powiedziała oschle Marianna - Ŝe lekarz zobowiązany jest do zachowania tajemnicy zawodowej! • To prawda, ale powtarzam, Ŝe on pani nienawidzi, i sądzę, Ŝe jest zdolny do wszystkiego. Marianno, niech mnie pani posłucha, proszę powiedzieć całą prawdę Beaufortowi! Sądzę, Ŝe zrozumie panią, jestem o tym głęboko przekonany... - Jaka według pana będzie jego reakcja? Sama mogę panu powiedzieć: nie uwierzy mi! Nigdy nie ośmielę się wyznać mu prosto w oczy czegoś takiego. Tak jak przed chwilą Jason, tak teraz Marianna chodziła nerwowo po pokoju, gniotąc w dłoniach małą koronkową chusteczkę. Usiłowała wyobrazić sobie ową scenę. Stoi naprzeciwko Jasona i wyznaje mu, Ŝe jest w ciąŜy ze swoim rządcą! Czy moŜe być coś ohydniejszego? • Jak to moŜliwe, Ŝe pani, zawsze taka odwaŜna, cofa się przed wyjaśnieniami? - zganił ją łagodnie Jolival. • Cofam się przed definitywną utratą człowieka, którego kocham, Arkadiuszu. KaŜda zakochana kobieta zareagowałaby podobnie. • Kto mówi, Ŝe straciłaby go pani? Powtarzam jeszcze raz: kocha panią i być moŜe... • Sam pan widzi! - przerwała mu Marianna, śmiejąc się nerwowo. - Powiedział pan, Ŝe „być moŜe". Właśnie ze względu na to „być moŜe" nie chcę ryzykować. • A jeśli dowie się? Jeśli spostrzeŜe się w inny sposób? • Trudno! Powiedzmy więc, jeśli pan woli, Ŝe stawiam wszystko na jedną kartę. Za tydzień z kawałkiem będziemy w Konstantynopolu. Tam zrobię, co będzie trzeba. Na razie postaram się wytrzymać... Jolival westchnął zrezygnowany, wstał z krzesła i podszedł do Marianny. Wziął jej twarz w swoje dłonie i złoŜył

ojcowski pocałunek na zatroskanym czole. • MoŜe ma pani rację! - powiedział. - Nie mam przecieŜ prawa sprzeciwiać się pani. Ale... czy nie zgodziłaby się pani, gdybym to ja podjął się tego nieprzyjemnego wyjaśnienia, którego boi się pani tak bardzo? Jason mnie lubi i szanuje, jak sądzę. Zdziwiłbym się, gdyby mi nie uwierzył... • Uwierzy z pewnością w to, Ŝe bardzo mnie pan lubi i Ŝe chce mnie pan ochronić przed okrutnym światem... i Ŝe sprawiam panu mnóstwo kłopotów i przykrości! Nie, Arkadiuszu! Nie zgadzam się... ale dziękuję panu z całego serca. Skłonił się i odszedł ze smutnym uśmiechem do swojego pokoju. Marianna natomiast rozpoczęła bezsenną noc, pełną strachu przed nadchodzącymi dniami, a jednocześnie dziwnej słodyczy, która pozostała w niej z poprzedniego dnia. Tych parę niezapomnianych, nierealnych chwil dało jej całkowitą pełnię doznań, której cicha radość trwała w niej ciągle, bez fałszywego wstydu ani pruderii. W ramionach tego męŜczyzny bez twarzy zaznała wyjątkowo pięknych chwil, tym piękniejszych, Ŝe nie wiedziała, kim był jej kochanek... A nazajutrz, gdy oparta o balustradę „Morskiej Czarodziejki" obserwowała rozpływające się w porannej mgle białe domy Korfu i starą wenecką fortecę, nie mogła odmówić mu chwili wspomnienia. Jej rybak, ukrywający się w skałach i w zieleni, powróci, być moŜe, zarzucić sieci lub przycumować łódź w zatoczce, w której dla nieznajomej Ledy stał się przez moment ucieleśnieniem boskości.

U wybrzeŜy Cytery Od dwóch dni „Morska Czarodziejka", eskortowana przez „Paulinę", i „Pomonę", płynęła na południe. Trzy statki bez trudu minęły angielskie bazy na Cefalonie i Zante, a teraz wpływały na otwarte morze od strony wybrzeŜy Peloponezu, w bezpiecznej odległości od brzegu, ze względu na flotyllę paszy. Pogoda była wspaniała. Błękitne fale Morza Śródziemnego migotały w słońcu jak lusterka. Upał nie dawał się tak we znaki, dzięki lekkiej bryzie, która nadymała ogromne czworokątne Ŝagle. Trzy statki, w pełnym rynsztunku i z dumnie łopoczącymi kolorowymi flagami, płynęły przed siebie z dobrą prędkością. Nieprzyjaciel trzymał się z daleka, a wiatry i morze były przychylne. Miejscowi rybacy, ściągający sieci, obserwowali z przyjemnością te trzy ogromne, białe piramidy, z których emanował wdzięk i siła jednocześnie. Na amerykańskim statku jednak sprawy przybrały zły obrót. Po pierwsze, tak jak przewidywał Jolival, Marianna roz-

chorowała się na dobre. Od chwili kiedy przekroczyli południowy kanał Kortu i wypłynęli na szerokie wody, musiała zejść do kabiny, skąd nie ruszała się ani na krok. Mimo Ŝe morze było spokojne, leŜała jak długa na łóŜku, cierpiąc istne tortury przy najmniejszym przechyle statku i marząc juŜ tylko o jak najszybszej śmierci. Nie polepszał sytuacji lekki zapach, unoszący się dzień i noc w jej kabinie, którego nie mogła znieść. Marianna została zredukowana do małego cierpiącego ciała, zamkniętego w strasznym świecie choroby morskiej, niezdolnego do najprostszego logicznego myślenia. PrzeraŜało ją tylko jedno, w sposób jasny i oczywisty. DrŜała na samą myśl, Ŝe Jason mógłby przekroczyć próg jej kabiny. Zdecydowała się wyznać całą prawdę Agacie. Pokojówka zamartwiała się patrząc na swoją panią w takim stanie, zwłaszcza Ŝe Marianna zwykle była okazem zdrowia i tryskającej energii. KsięŜna, rozpaczliwie potrzebująca kobiecej pomocy, miała pełne zaufanie do Agaty, która niejednokrotnie dała dowody całkowitego oddania. Z miejsca teŜ okazała się go w pełni godna. Z trzpiotowatej, bojaźliwej kokietki przemieniła się w złego smoka, warującego cerbera, na którego jako pierwszy natknął się Jason. W dniu wypłynięcia z Kortu przyszedł pod wieczór, pełen nadziei, aby zapukać do gościnnych drzwi Marianny. Zamiast uśmiechniętej zachęcająco Agaty, uległej i przychylnej jak zawsze, zastał nieskazitelnie ubraną pokojówkę, która oficjalnym tonem poinformowała go, Ŝe: „księŜna dostała ponownie ataku boleści i nie jest dysponowana do przyjmowania gości!" Następnie przeprosiła kapitana tak, jakby zwracała się co najmniej do ministra pełnomocnego... i zamknęła mu drzwi przed nosem. Doktora Johna Leightona spotkał podobny los, gdy parę minut później przyszedł zbadać chorą i zaofiarować swe usługi. Jeszcze bardziej sztywna Agata poinformowała go, Ŝe: „Jej Jaśnie WielmoŜna Wysokość właśnie zasnęła i nie moŜna przerywać tak dobroczynnego snu". Zgodnie z przyjętymi regułami gry Arkadiusz de Jolival nie przyszedł. Musiał się zdrowo natrudzić, Ŝeby chociaŜ częściowo uspokoić wzburzonego Jasona. Beaufort był juŜ gotów obrazić się, twierdząc, Ŝe nie powienien być traktowany jak pierwszy lepszy odwiedzający i Ŝe zachowanie Marianny jest dla niego całkowicie niezrozumiałe. • Czy ona sądzi, Ŝe nie kocham jej wystarczająco, bym miał prawo zobaczyć ją równieŜ, gdy jest chora? Jak to sobie więc wyobraŜa, gdy zostanie moją Ŝoną? Będę musiał wyprowadzić się z domu i zadowalać informacjami, które przekaŜe mi jej pokojówka? • Niech pan nie zapomina o jednym, mój przyjacielu, właśnie o tym, Ŝe jeszcze nie jesteście małŜeństwem... A nawet gdyby tak było, nie zdziwiłbym się wcale, jeśli sytuacja miałaby wyglądać tak, jak ją pan opisał. Widzi pan, Marianna jest za bardzo kobieca, dumna, a moŜe i uwodzicielska, aby nie wiedzieć, Ŝe intymność, nawet w przypadku wielkiej miłości, ma swoje granice... śadna zakochana kobieta nie

chce być oglądana, gdy jest osłabiona i brzydka. Zawsze zachowywała się w ten sposób, nawet w stosunku do swoich najlepszych przyjaciół. Kiedy leŜała chora w ParyŜu, drzwi jej pokoju były hermetycznie zamknięte, równieŜ przede mną - skłamał z zimną krwią - jej drugim ojcem! Wówczas wtrącił się Leighton. Nabijając tytoniem długą porcelanową fajkę, co pozwalało mu nie patrzeć na rozmówcę, uśmiechnął się złośliwie, co nie zmieniło grobowego wyrazu jego twarzy i powiedział: • Takie zachowanie moŜna usprawiedliwić w przypadku ładnej kobiety, która chce się podobać, ale lekarz nie powinien być traktowany ani jak męŜczyzna, ani jako osoba przychodząca z wizytą. Nie rozumiem, dlaczego księŜna... nie chce, Ŝebym ją zbadał. Kiedy zachorowała jej pokojówka, natychmiast po mnie posłała i mogę się poszczycić, Ŝe moje leczenie okazało się skuteczne! • Dlaczego sądzi pan, Ŝe księŜna nie chce pana przyjąć? - odpowiedział lodowato Jolival. - Czy nie powiedziano panu, Ŝe właśnie zasnęła? PrzecieŜ sen to najlepsze lekarstwo! - Zapewne! Oby tylko przyniosło oczekiwane rezultaty. Jutro rano pójdę ją obejrzeć. Ton lekarza był aŜ nadto grzeczny i zgodny, co nie spodobało się Jolivalowi. W pozornie łagodnych słowach Leightona kryła się groźba, która zaniepokoiła Arkadiusza. Ten człowiek był absolutnie zdecydowany zbadać Mariannę właśnie dlatego, Ŝe sobie tego nie Ŝyczyła. Nie wiadomo równieŜ, do jakich wniosków doszedłby, gdyby Marianna ponownie nie wpuściła go do siebie. Jolival spędził całą noc szukając sposobu na odsunięcie tego zagroŜenia, gdyŜ zainteresowanie Leightona było niebezpieczne. Ten człowiek z całą pewnością domyślał się tego wszystkiego, co tak skrzętnie starano się przed nim ukryć. Na szczęście lekarz nie spełnił swoich obietnic i Agata nie musiała wymyślać kolejnych kłamstw, Ŝeby nie wpuścić go do kabiny. Ku wielkiemu zdziwieniu Jolivala Leighton spędził jakiś czas u siebie, a drugie pół dnia z załogą, lecząc liczne przypadki dyzenterii, i mogło się zdawać, Ŝe zapomniał o swojej pasaŜerce. Po południu Jason zapukał ponownie do drzwi Marianny, ale usłyszał od Agaty, Ŝe jej pani jest ciągle bardzo zmęczona i jeszcze nikogo nie przyjmuje, ma jednak szczerą nadzieję, Ŝe niedługo wyzdrowieje. Tym razem Jolival nie usłyszał Ŝadnej skargi, ale za to cała załoga słono zapłaciła za zły humor Jasona. Pablo Arroyo, bosman, został surowo zbesztany za brudny mostek, Craig O'Flaherty oberwał za kolor swojego nosa i nieświeŜy oddech. Tymczasem Marianna przeŜywała w swoim łóŜku prawdziwą kalwarię i piła ogromne ilości gorącej herbaty, przynoszonej przez Tobiego, poniewaŜ jej Ŝołądek nie przyjmował niczego innego. Czuła się słaba, chora i niezdolna do najmniejszego wysiłku. Nigdy jeszcze nie doświadczyła czegoś równie strasznego. Kiedy zapadł zmrok, Agata wyszła na mostek zaczerpnąć świeŜego powietrza, zgodnie z polece-

niem Marianny, i wróciła niosąc w obydwu rękach pękatą karafkę. Niewielką ilość znajdującego się w niej płynu wlała do szklanki. • Ten lekarz nie jest taki zły, jak pani sobie wyobraŜa, księŜno - powiedziała wesoło. - Spotkałam go przed chwilą. Wręczył mi to mówiąc, Ŝe od razu powinna się pani lepiej poczuć. • PrzecieŜ on nie wie, co mi jest! - powiedziała zmęczonym głosem Marianna. - Skąd wie, Ŝe mi to pomoŜe? • Nie wiem, ale zapewnił mnie, Ŝe to doskonałe lekarstwo na chorobę morską i bóle Ŝołądka. Nigdy nie wiadomo, a nuŜ pomoŜe pani? Proszę spróbować! A moŜe poczuje się pani lepiej? Marianna zawahała się przez chwilę, po czym uniosła się z trudem na poduszkach i wyciągnęła rękę. - Podaj mi to, proszę! - jęknęła. - MoŜe masz rację! A poza tym czuję się tak okropnie, Ŝe z przyjemnością wypiłabym truciznę Lukrecji Borgii! Wszystko, byle nie cierpieć juŜ dłuŜej! Agata pomogła Mariannie usiąść w wygodnej pozycji i otarła jej wilgotne czoło gąbką nasączoną wodą kolońską, a następnie przysunęła do jej ust szklankę z napojem. Marianna zaczęła pić nieufnie, prawie stuprocentowo pewna, Ŝe specyfik nie pozostanie w jej Ŝołądku dłuŜej niŜ pięć minut. Wypiła jednak wszystko aŜ do ostatniej kropli i zdziwiła się, Ŝe nie poczuła obrzydzenia. Trochę gorzki, a trochę słodkawy napój, miał niesprecyzowany smak. Niewielki procent alkoholu zapiekł ją w przełyku, ale jednocześnie orzeźwił przyjemnie. Powoli szarpiące ją od dwóch dni spazmatyczne mdłości ustąpiły, pozostawiając jedynie ogromne poczucie zmęczenia i potrzebę snu. Powieki Marianny stawały się coraz cięŜsze, ale zanim zaniknęła oczy, uśmiechnęła się z wdzięcznością do Agaty, która siedząc w nogach jej łóŜka, obserwowała ją z pełną napięcia uwagą. • Miałaś rację, Agato! Czuję się lepiej i chyba będę mogła zasnąć. Ty teŜ moŜesz odpocząć, ale najpierw idź podziękować doktorowi Leightonowi. Widzisz, źle go osądziłam i teraz mi wstyd! • Och, nie ma powodu do wstydu - powiedziała Agata. - MoŜe jest dobrym lekarzem, ale nigdy nie wyda mi się sympatyczny! A poza wszystkim innym to jego obowiązek dbać o chorych! JednakŜe pójdę do niego. MoŜe pani spać spokojnie! Agata znalazła Johna Leightona na rufie, rozmawiającego po cichu z Arroyem. Nie lubiła bosmana na równi z doktorem, który miał według niej „złe oczy". Dlatego teŜ zaczekała, aŜ się oddali, aby przekazać Leightonowi podziękowania od Marianny. Leighton, nie wiadomo dlaczego, wybuchnął śmiechem. • Co pana tak śmieszy w tym, co powiedziałam? - zdenerwowała się Agata. - To bardzo miło ze strony księŜnej, Ŝe chce panu podziękować. Spełnił pan w końcu jedynie swój obowiązek!

• Ma pani rację, spełniłem tylko swój obowiązek! - odpowiedział Leighton. - Powinienem więc teraz ja podziękować. Następnie odwrócił się i odszedł, cały czas śmiejąc się szyderczo. Oburzona Agata wróciła do kabiny, chcąc jak najszybciej opowiedzieć, co się wydarzyło, ale Marianna spała juŜ kamiennym snem, a dziewczyna nie miała odwagi jej budzić. Posprzątała pokój, przewietrzyła i zadowolona z dobrze wykonanego obowiązku, poszła spać... Ledwo zaczęło świtać, gdy raptem kabiną wstrząsnęły gwałtowne uderzenia. Marianna i Agata aŜ podskoczyły. Sen młodej pokojówki, zawsze mocny i głęboki, stał się wyjątkowo lekki, odkąd znalazła się na statku. W jednej chwili zerwała się na równe nogi i obudzona z jakiegoś sennego koszmaru zaczęła krzyczeć. • Co się dzieje? Nieszczęście!.. O, BoŜe, toniemy!.. • Nie sądzę, Agato - powiedziała spokojnie Marianna, która uniosła się na łokciu. - Po prostu ktoś wyjątkowo silnie puka do drzwi! Nie otwieraj! To z pewnością jakiś pijany marynarz... Uderzenia stawały się coraz gwałtowniejsze i wkrótce moŜna było usłyszeć wściekły głos Jasona. • Otworzycie w końcu, czy mam wywaŜyć te przeklęte drzwi? • O, BoŜe, proszę pani! - krzyknęła Agata. - To pan Beaufort! Strasznie zdenerwowany... Co mu się stało? Istotnie, był to Jason. Wyglądało na to, Ŝe całkowicie stracił panowanie nad sobą, a jego ochrypły, pogrubiały głos przyprawił Mariannę o dreszcze. - Chyba musimy otworzyć, Agato! - powiedziała. W przeciwnym razie gotów rzeczywiście wywaŜyć drzwi, a to nie miałoby najmniejszego sensu. DrŜąc ze strachu Agata narzuciła szal na nocną koszulę i poszła otworzyć. ZdąŜyła w sam czas uskoczyć na bok, Ŝeby nie dostać drzwiami w nos. Jason wpadł do kabiny jak burza i Marianna aŜ krzyknęła z przeraŜenia na jego widok. Jego twarz, oświetlona czerwonymi promieniami wschodzącego słońca, była w kolorze cegły, a nieprzytomne z powodu nadmiaru alkoholu oczy miały prawdziwie demoniczny wygląd. Rozczochrane włosy, rozwiązany krawat i koszula rozpięta do pasa potęgowały tylko wraŜenie całości. Pijany Jason wypełnił pokój cięŜkim zapachem rumu, który lekko zemdlił Mariannę. Bala się jednak tak bardzo, Ŝe zapomniała o swoich dolegliwościach. Nigdy jeszcze nie widziała Jasona w takim stanie. ZbliŜał się do niej powoli z oczami szaleńca i mocno zaciśniętymi zębami. PrzeraŜona Agata, gotowa jednak za wszelką cenę bronić swojej pani, usiłowała osłonić ją swoim ciałem. Miała wraŜenie, Ŝe Jason chce udusić księŜną, która zresztą obawiała się właśnie tego samego. Jason chwycił Agatę za ramiona i nie zwracając uwagi na jej protesty wyrzucił ją z kabiny, po czym zamknął drzwi na klucz.

Podszedł do Marianny, która instynktownie cofnęła się aŜ do samej ściany, Ŝałując, Ŝe nie moŜe wtopić się w jej mahoniowe i jedwabne obicie. W oczach Jasona wyczytała wyrok śmierci. - No i co, Marianno? - wycedził przez zęby - jesteś w ciąŜy, tak? Krzyknęła przeraŜona i odruchowo zaprzeczyła. • Nie!.. To nieprawda... • Trudno uwierzyć, co? Więc to tak, to są te twoje mdłości, omdlenia... bóle Ŝołądka! Ktoś zrobił ci dziecko! A ja się dowiem kto... dowiem się zaraz, w czyim łóŜku się przewracałaś! Kto to był tym razem, no? Twój pułkownik z Korsyki, Jego Wysokość ksiąŜę Padwy, duch twojego męŜa czy twój cesarz? Powiesz mi to natychmiast, no, mówŜe!.. Musisz mi to wyznać! Oparty jednym kolanem o łóŜko, chwycił Mariannę za gardło i przewrócił ją na wznak. Jego ręce zaciskały się coraz mocniej. • Oszalałeś!.. -jęknęła struchlała Marianna. - Kto ci coś podobnego naopowiadał? • Kto? Leighton, a któŜby inny! Czy nie poczułaś się lepiej po wypiciu mikstury? Ale zdaje się, Ŝe nie wiedziałaś, co to była za mikstura! Na statkach przewoŜących niewolników podaje się ją Murzynkom w ciąŜy, Ŝeby nie zdechły z mdłości przed dotarciem do celu, co byłoby czystą stratą. Murzynka z brzuchem warta jest dwa razy tyle co kaŜda inna! Ohyda tych słów zagłuszyła cały strach. Jason mówił potworne rzeczy, a na dodatek w przeraŜająco prostacki sposób! Wyswobodziła się jednym szybkim ruchem i schowała w rogu alkowy, zasłaniając rękami szyję. • Statki przewoŜące niewolników!.. Nie chcesz chyba powiedzieć, Ŝe uprawiasz ten niegodny handel? • A dlaczegóŜ by nie? Zarabia się na tym sporo złota. • Ach, tak!.. Więc stąd ten zapach!.. • ZauwaŜyłaś? To prawda, jest wyjątkowo trwały! śadne mycie nie jest w stanie go usunąć. A przecieŜ tylko raz przewoziłem niewolników... Na dodatek po to, Ŝeby oddać przysługę przyjacielowi! Ale nie o tym teraz mówimy, chodzi o ciebie! Przysięgam ci, Ŝe wszystko wyśpiewasz jak z nut. Rzucił się na nią ponownie i wyciągnął z kryjówki. W przypływie szału zaczął ją dusić, ale tym razem gniew i rozpacz przyszły jej z pomocą. Z powodu wypitego alkoholu miał zachwiane poczucie równowagi i runął całym cięŜarem na krzesło, które natychmiast załamało się pod nim. Znowu rozległo się pukanie do drzwi, zza których odezwał się głos Jolivala. Marianna zrozumiała więc, Ŝe Agata pobiegła do niego z prośbą o ratunek. - Niech pan otworzy, Beaufort! - krzyknął Jolival. Muszę z panem porozmawiać. Jason z trudem podniósł się i podszedł do drzwi, ale ich nie otworzył.

• Ja natomiast nie mam panu absolutnie nic do powiedzenia - odpowiedział drwiącym tonem. - Proszę zająć się swoimi sprawami. Mam do załatwienia pewne sprawy z... księŜną. • Niech pan nie udaje idioty, Beaufort, a przede wszystkim niech pan nie robi niczego, czego będzie pan Ŝałował do końca Ŝycia. Proszę mnie wpuścić... W jego napiętym głosie drŜała nutka strachu, bliźniaczo podobnego do tego, który obezwładnił Mariannę. Jason zaczął się śmiać szyderczym, przeraŜającym śmiechem. • MoŜna wiedzieć po co? Zapewne chce mi pan wyjaśnić, w jaki sposób ta oto kobieta zaszła w ciąŜę!.. Czy teŜ chce mi pan opisać swój współudział jako stręczyciela? • Jest pan szalony, a na dodatek pijany! Dlaczego pan nie otwiera? • AleŜ otworzę, drogi przyjacielu... otworzę... Najpierw jednak muszę się rozprawić z pańską piękną przyjaciółką, tak jak na to zasługuje! • Jest chora i jest kobietą! Nigdy dotąd nie był pan człowiekiem podłym, co się z panem stało? • Nic się nie stało! Odwrócił się i niespodziewanie rzucił się na Mariannę. Zaskoczona, upadła na podłogę. Krzyknęła na całe gardło, bardziej ze strachu niŜ z bólu. W chwilę później otworzyły się drzwi pod siłą podwójnego natarcia. Do pokoju wpadli Jolival z Gracchusem, a tuŜ za nimi Agata. Natychmiast wyrwali Mariannę z rąk zacietrzewionego Jasona, który gotów był naprawdę ją udusić. Agata chwyciła dzbanek z wodą i wylała całą jego zawartość na twarz korsarza, który kompletnie zaskoczony, zaczął otrząsać się jak mokry pies. Jego szkliste oczy zaczęły odzyskiwać stopniowo normalny wygląd. Częściowo oprzytomniały, odgarnął z twarzy czarne kosmyki ociekające wodą i rozejrzał się wokół wzrokiem pełnym urazy. Agata z pomocą Gracchusa ułoŜyła Mariannę na łóŜku. Arkadiusz spojrzał na nią ze współczuciem, a potem podszedł do Jasona i widząc jego ściągniętą cierpieniem twarz, pokiwał głową ze smutkiem. - Powinienem był ją zmusić, Ŝeby wyznała panu całą prawdę - odezwał się łagodnie. - Nie starczyło jej odwagi. Bała się... potwornie bała się tego, jak pan zareaguje! • CzyŜby? • Biorąc pod uwagę to, co się właśnie wydarzyło, moŜna powiedzieć, Ŝe częściowo miała rację! Niemniej jednak, Beaufort, daję panu szlacheckie słowo honoru, Ŝe ona niczemu nie jest winna! Została podle zgwałcona... JeŜeli pan pozwoli, opowiem panu tę historię! • Nie! Łatwo sobie wyobrazić, Ŝe w pańskiej płodnej wyobraźni powstała juŜ wspaniała legenda, zdolna złagodzić mój gniew i zrobić ze mnie ofiarę tej intrygantki! Niestety, nie mam najmniejszej ochoty jej wysłuchać... I zanim Jolival zdąŜył zaprotestować, Jason przyłoŜył do ust gwizdek i trzy razy zagwizdał. Natychmiast, w drzwiach pojawił się bosman wraz z częścią ludzi, którzy musieli

czatować gdzieś w pobliŜu. Ze stoickim spokojem Jason wskazał na Jolivala i Gracchusa. • Zakuć w kajdany tych dwóch! AŜ do odwołania rozkazu! • Nie ma pan prawa! - zbuntowała się nagle oŜywiona Marianna, która mimo rozpaczliwych wysiłków Agaty, usiłującej ją powstrzymać, podbiegła do Jasona. Szybko jednak została obezwładniona. • Mam absolutnie wszelkie prawa! - odpowiedział Amerykanin. - Na tym statku mam największą po Bogu władzę! • Na pańskim miejscu - przerwał Jolival, który spokojnie szedł w stronę drzwi, prowadzony przez dwóch marynarzy nie mieszałbym Boga do tej historii. Raczej maczał w niej palce sam diabeł... i pański uczciwy przyjaciel Leighton! „Uczciwy, uczciwy Jago", powiedziałby Szekspir. • Niech pan zostawi w spokoju doktora Leightona! • Doprawdy? A kto, jeśli nie on, zdradził przysięgę Hipokratesa i ujawnił stan Marianny? • Nie wezwano go do pomocy, a zatem nie była jego pacjentką! • Bardzo wygodne rozumowanie... które jednak nie jest pańskie! Powiedzmy, Ŝe zastawił na nią pułapkę, najobrzydliwszą ze wszystkich, jakie znam, gdyŜ kryjącą się pod płaszczykiem Ŝyczliwości! A pan temu przyklaskuje! Nie poznaję pana, Jasonie! • Powiedziałem chyba wyraźnie, Ŝeby ich zabrać! wrzasnął Jason. - Na co jeszcze czekacie? Marynarze pociągnęli Jolivala i Gracchusa. Młody człowiek wyrywał się, jak mógł, ale przytrzymujący go marynarze byli silniejsi. Gdy przechodzili koło Jasona, udało mu się jednak zatrzymać na moment i wbić w niego spojrzenie pełne palącej pogardy. - Pomyśleć, Ŝe kochałem pana, podziwiałem! - powiedział z goryczą i rozpaczą w głosie. - Panienka Marianna zrobiłaby lepiej, gdyby pozwoliła panu umrzeć na katordze w Breście. O ile wówczas nie zasłuŜył pan na to, o tyle teraz całkowicie! Co powiedziawszy, splunął pogardliwie na ziemię i pozwolił się wyprowadzić. W parę sekund kabina wyludniła się całkowicie. Mimo woli korsarz odprowadził wzrokiem Gracchusa. Usłyszane obelgi sprawiły, Ŝe pobladł, zacisnął pięści, ale nie odezwał się ani słowem. Mariannie wydało się przez sekundę, Ŝe jego wzrok sposępniał i Ŝe pojawił się w nim pewien rodzaj Ŝalu. Chwile przemocy, których była świadkiem, dodały jej nagle odwagi. Była przyzwyczajona do walki i czuła się z tym dobrze. W głębi duszy poczuła nawet pewną ulgę, pomimo niewątpliwie rozpaczliwego połoŜenia, w którym się znalazła. Wolała juŜ skończyć z tą duszącą atmosferą kłamstw i udawania. Zaślepiona furia Jasona na pewno w jakimś stopniu wynikała z miłości, chociaŜ on sam nigdy nie przyznałby się do tego. Ten niszczący ogień pochłaniał wszystko. Więc za parę chwil nie zostanie juŜ nic oprócz popiołów miłości, którą tak długo Ŝyło jej serce?

Agata siedziała skulona przy łóŜku. Jason podszedł do niej, chwycił za rękę i bez szczególnych oporów z jej strony zaprowadził ją do jej pokoju, a następnie zamknął na klucz. Marianna obserwowała go bez słowa, opatulona szalem, który narzuciła na cienką koszulę nocną. Kiedy wrócił do niej, zastał ją stojącą z wysoko podniesioną głową. Patrzyła na niego wzrokiem pełnym bólu, ale on był twardy niczym głaz. • Nie pozostaje nam nic innego, jak dokończyć dzieła powiedziała spokojnie, odsłaniając posiniaczoną szczupłą szyję. - Proszę tylko, aby nie zwlekał pan dłuŜej... chyba Ŝe chce mnie pan powiesić na rei, ku powszechnej uciesze gawiedzi! • Nic podobnego! Przyznaję, Ŝe przed chwilą chciałem panią zabić! śałowałbym tego do końca Ŝycia, nie zabija się kogoś takiego jak pani! A co do wieszania na rei, trzeba pani wiedzieć, Ŝe nie posiadam, tak jak pani, zmysłu dramatycznego, wyniesionego z teatru! Proszę teŜ nie zapominać, Ŝe podobny spektakl, o ile w ogóle rozbawiłby moją załogę, z całą pewnością jeszcze bardziej rozwścieczyłby pani psy policyjne! Nie mam najmniejszej ochoty, Ŝeby fregaty Napoleona zaczęły do nas strzelać i wysłały nas na dno! • Co zatem zamierza pan uczynić ze mną i z moimi przyjaciółmi? Mógłby mnie pan zakuć w kajdany, tak jak ich! • To zbyteczne! Zostanie pani tutaj, aŜ dotrzemy do Pireusu. Tam wysiądzie pani wraz ze swoimi ludźmi... i będzie pani miała duŜo czasu na znalezienie innego statku, którym dotrze pani do Konstantynopola! Serce Marianny ścisnęło się. Z tego, co mówił, wynikało, Ŝe juŜ jej nie kocha! - To tak dotrzymuje pan swoich obietnic? - powiedziała. - Czy nie zobowiązał się pan dopłynąć ze mną do właściwego portu? - Wszystkie porty są sobie równe. Pireus teŜ jest doskonałym portem. Z Aten bez trudu dotrze pani do tureckiej stolicy... a ja na zawsze pozbędę się pani! Mówił powoli, bez widocznego uniesienia, ale w jego cięŜkim, zmęczonym głosie ślady pijaństwa mieszały się z odrazą. Mimo złości i smutku poczuła coś w rodzaju rozpaczliwego Ŝalu. Jason miał wygląd człowieka, który został ugodzony do Ŝywego... Bardzo cicho odezwała się do niego. - Czy naprawdę właśnie tego pan pragnie?.. Nie zobaczyć mnie juŜ nigdy więcej? Chce pan, aby nasze drogi rozeszły się... raz na zawsze? Odwrócił się od niej i popatrzył przez okno na słońce, odbijające się w błękitnym morzu tysiącami złotych refleksów. Mariannie wydało się, Ŝe jej słowa czynią go jeszcze bardziej nieprzejednanym. • Pragnę juŜ tylko tego! - potwierdził w końcu. • A zatem niech pan się odwaŜy chociaŜ spojrzeć na mnie... i powiedzieć mi to prosto w oczy! Przekręcił głowę i spojrzał na nią. Wpadający do kabiny promyk słońca oświetlał całą jej postać. Czerwony szal, owi-

nięty wokół ramion, rzucał ogniste refleksy na jej skórę, a bujne czarne włosy kontrastowały z bladoprzezroczystą, ściągniętą twarzą. Z sińcami na szyi była tragiczna i piękna jak grzech. Pod purpurowym kaszmirem widać było falujące z emocji piersi. Jason milczał, ale w miarę jak przyglądał się drobnej postaci stojącej naprzeciwko niego, jego wzrok stawał się coraz bardziej niespokojny i pełen bezsilnej wściekłości. - Tak - wyznał w końcu niechętnym głosem - ciągle jeszcze pani pragnę! Mimo tego, kim pani jest, mimo nienawiści, jaką budzi pani we mnie, muszę przyznać, Ŝe pociąga mnie pani ciało, gdyŜ pani uroda przewyŜsza wszystko, co moŜe wytrzymać męŜczyzna! Ale będę umiał zdusić w sobie tę Ŝądzę... Niewielki promyk radości i nadziei zagościł w sercu Marianny. Czy moŜliwe byłoby... zwycięstwo, po tym wszystkim, co zaszło między nimi? - Nie byłoby prościej i... rozsądniej, pozwolić mi opowiedzieć wszystko? - wyszeptała. - Przysięgam na zbawienie własnej duszy wyznać wszystko, co mi się przytrafiło... nawet to, co było najokropniejsze! Niech mi pan da szansę... Niech mi pan da tę jedną szansę! Czuła potrzebę obrony, chciała wyrzucić z siebie wszystkie przytłaczające ją okropieństwa, które dusiła w sobie całymi tygodniami. Czuła, Ŝe jeszcze moŜe wygrać, Ŝe moŜe przyciągnąć go do siebie i odzyskać. Widziała to w pełnym cierpienia wyrazie jego twarzy. Miała wciąŜ niezwykły wpływ na Jasona... Gdyby tylko zechciał jej wysłuchać. Ale on jej nie słuchał! Nawet w tym momencie wypowiadane przez nią słowa nie były w stanie przeniknąć przez mur, którym szczelnie się otoczył. Niewątpliwie patrzył na nią, ale wzrokiem całkowicie pozbawionym wyrazu. Jej głos nie docierał do niego i kiedy w końcu odezwał się, mówił do siebie, jakby Marianna była jedynie wizerunkiem, posągiem, a nie Ŝywą osobą. - Tak, to prawda, Ŝe jest piękna! - westchnął - piękna jak trujące kwiaty brazylijskich lasów, Ŝywiące się owadami i wydzielające zapach zgnilizny! Nie znam nic jaśniejszego od jej oczu, nic delikatniejszego od jej skóry... jej ust... nic doskonalszego od jej twarzy i bardziej zniewalającego od jej ciała! A jednak wszystko to jest fałszywe... Wszystko bezwartościowe! Wiem o tym... ale nie mogę uwierzyć, bo nie ujrzałem tego na własne oczy... - Mówiąc to dotykał drŜącymi palcami policzków, włosów, szyi Marianny, ale jego oczy znowu straciły blask i stały się jakby martwe... - Jason! - błagała Marianna. - Wysłuchaj mnie, na litość boską! - Tylko ciebie kocham i nigdy nikogo innego nie kochałam! Nawet gdybyś mnie zabił, moja dusza wspominałaby naszą miłość! Jestem ciebie ciągle godna, jestem ciągle twoja... nawet jeśli przez moment w to wątpiłeś... Daremny trud. Nie słyszał jej, zatopiony całkowicie w swoich wizjach, w których agonia miłości zmagała się z unicestwieniem. • Uwierzyłbym, gdybym ją zobaczył w ramionach inne-

go, oddaną innemu... zbrukaną... godną pogardy! • Jason - prosiła Marianna ze łzami w oczach - Jason, miej litość... przestań! Chciała chwycić jego dłonie, przytulić się do niego, złamać ten lodowaty mur, który ich rozdzielał. On jednak odepchnął ją gwałtownie, a jego twarz ponownie spurpurowiała w przypływie kolejnej fali złości. - Ja teŜ - krzyknął - potrafię walczyć z pieśnią syreny! I wiem, jak cię pokonać, diablico! - Podbiegł do drzwi i wrzasnął na całe gardło. - Kaleb! Chodź tu... Ogarnął ją nagły, niewytłumaczalny strach. Podbiegła do drzwi, starając się zagrodzić Jasonowi drogę. Odepchnął ją na sam środek pokoju. • Co chcesz zrobić? - zapytała. - Dlaczego go wołasz? • Zobaczysz! Chwilę później Etiopczyk pojawił się w kabinie. Mimo strachu skręcającego Ŝołądek Marianna była pełna podziwu dla jego wspaniałej urody, gładkich i regularnych rysów, jego ciała, jakby odlanego z brązu. Zdawało się jej, Ŝe napełnił tę wąską przestrzeń swoim królewskim majestatem. W przeciwieństwie do pozostałych Murzynów nie miał zwyczaju kłaniania się białym. Przyszedł, tak jak mu polecono, i stanął przed Jasonem, czekając spokojnie ze spuszczonymi rękami. Jego jasny wzrok przeniósł się natychmiast z twarzy korsarza na pobladłą kobietę, którą Jason wskazał brutalnym gestem. • Popatrz na tę kobietę, Kaleb, i powiedz mi, co o niej sądzisz? UwaŜasz, Ŝe jest piękna? • Bardzo piękna!.. I bardzo przestraszona! • To czysta komedia! Jej twarz jest zdolna do przybierania róŜnych masek. To zwykła awanturnica przebrana za księŜną, śpiewaczka przyzwyczajona do zadowalania tych, którzy ją oklaskują! Sypia ze wszystkimi, którzy się jej podobają, a ty, jak sądzę, jesteś na tyle piękny, aby się jej podobać! Weź ją, daję ci ją! • Jasonie! - krzyknęła osłupiała Marianna. - Oszalałeś! Kaleb zadrŜał i zmarszczył brwi. Jego twarz nabrała surowego wyrazu i zastygła w grymasie podobnym do bazaltowych wizerunków faraonów. Potrząsnął głową, odwrócił się i chciał odejść jak najprędzej, ale zatrzymał go krzyk Jasona. - Zostań! To rozkaz! Powiedziałem, Ŝe ci ją daję, moŜesz ją wziąć natychmiast... na miejscu! Zobacz! Szybkim i brutalnym ruchem ściągnął z niej kaszmirowy szal. Lekka, przezroczysta koszula nocna ukazywała w pełnej krasie całe jej ciało, które czerwona ze wstydu i oburzenia Marianna usiłowała zakryć rękami. Twarz Etiopczyka nawet nie drgnęła, gdy podchodził do niej. Sądząc, Ŝe zbliŜa się zagroŜenie, Marianna cofnęła się pełna obaw. Obawiała się, Ŝe Kaleb posłucha rozkazu Jasona. On jednak pochylił się jedynie, Ŝeby podnieść z ziemi szal. Na moment jego błękitny wzrok skrzyŜował się ze spojrzeniem Marianny. Nie było w nim złości z powodu obronnego gestu Marianny, ale raczej rozbawiona melancholia. Okrył miękką materią drŜące ra-

miona księŜnej, która wtuliła się w nią, jakby chciała się schować. Następnie, odwróciwszy się w stronę korsarza, który obserwował całą scenę ze ściągniętymi brwiami, Kaleb odezwał się z prostotą: - Przygarnąłeś mnie, panie, i jestem tu po to, Ŝeby ci słuŜyć... ale nie jako kat! Oczy Jasona zapłonęły złością. Etiopczyk stał nadal nieporuszony, nie okazując ani uniŜenia, ani zuchwalstwa, z godnością, która zaskoczyła Mariannę. Jason ryknął wskazując drzwi: - Wynoś się! Jesteś po prostu imbecylem! Kaleb uśmiechnął się. - Naprawdę? Jeśli posłuchałbym twojego rozkazu, nie wyszedłbym stąd Ŝywy! Zabiłbyś mnie! Nie było to pytanie. Po prostu stwierdzenie, przeciw któremu Jason nie zaoponował. Pozwolił odejść marynarzowi bez słowa, ale jego twarz stęŜała jeszcze bardziej. Zawahał się na moment, patrząc na kobietę, która odwróciła się do niego plecami, aby nie zauwaŜył jej łez. Czuł się zraniony tym, co się wydarzyło. Cierpiała zarówno jego duma, jak i miłość. Męskie poczucie godności nie cofało się przed niczym. Zniewagi tego typu zostawiały trwałe ślady w głębi serca. Nie sposób było przewidzieć, w jakiego typu blizny się przekształcą. Wychodząc Jason trzasnął drzwiami z całej siły. Nikt nie przyszedł naprawić wyłamanego zamka. Korsarz sądził najwidoczniej, Ŝe nie potrzebuje jej zamykać, skoro i tak wydał na nią wyrok. Nie mówiąc juŜ o tym, Ŝe statek na środku morza był sam w sobie dostatecznym więzieniem. Jason zdawał sobie teŜ doskonale sprawę, Ŝe Marianna nie ma ochoty opuszczać go i Ŝe z góry obawia się chwili, kiedy na horyzoncie pojawi się ateńskie wybrzeŜe. Będzie to bowiem chwila ich ostatecznego rozstania. Mimo ogromnego smutku, a moŜe właśnie z jego powodu, zdecydowała się nie wypowiedzieć ani jednego słowa więcej na swoją obronę. Nie pozwalało jej na to podłe potraktowanie Jolivala i Gracchusa! Dzień, który spędziła wyłącznie w towarzystwie Agaty, dłuŜył się w nieskończoność. Jedynie Tobie przekroczył próg jej kabiny, lecz stary Murzyn wydawał się równie przygnębiony jak obie kobiety. Jego zaczerwienione oczy mówiły same za siebie, a kiedy Agata zapytała grzecznie, co mu się stało, pokiwał tylko głową i powiedział cicho: - Pan juŜ nie jest ten sam... Nie ten sam! Chodzi przez całą noc po mostku jak lew po klatce, a w dzień nikogo nie poznaje... Nie moŜna było z niego wyciągnąć nic więcej, ale jeśli człowiek tak oddany jak on doszedł do podobnych wniosków, oznaczało to, Ŝe sytuacja jest powaŜna. Marianna pomyślała ze strachem, Ŝe odkrycie prawdy o jej stanie wyzwoliło w korsarzu jakieś złe siły, o które nie podejrzewały go nawet osoby znające go od dziecka. Na szczęście narkotyk doktora Leightona, który Marianna zaŜywała w niewielkich dawkach, miał w dalszym ciągu

dobroczynne działanie. Uwolniona od straszliwych mdłości, Marianna cieszyła się, Ŝe ma sprawnie funkcjonujący, przytomny umysł. Miało to jednak ten skutek uboczny, Ŝe w nocy nie zmruŜyła oka ani na sekundę. Wyciągnięta na łóŜku, z szeroko otwartymi oczami, liczyła kolejne kwadranse, które wybijał okrętowy zegar, w rytm jej ponurych myśli. Agata równieŜ nie mogła spać. Marianna słyszała, jak na przemian płakała i modliła się. Poranna zorza zastała je obydwie blade i wycieńczone. Mimo Ŝe drzwi nie były zamknięte od zewnątrz, Marianna nie ośmieliła się przekroczyć progu kabiny. Bała się, Ŝe jej widok wywoła kolejny atak szału Jasona, którego nieprzewidywalne następstwa mogły okazać się zgubne. Bóg jeden wiedział, w jakim stanie znajdowali się teraz Jolival i Gracchus i czy nie ucierpieliby z powodu pojawienia się Marianny. OstroŜność nakazywała zostać na miejscu. Gdy jednak w drzwiach ukazał się przeraŜony i drŜący na całym ciele Tobie, który przyniósł na tacy śniadanie, Marianna zapomniała o ostroŜności. Okazało się, Ŝe poprzedniej nocy Kaleb usiłował zabić doktora Leightona. Został skazany na karę stu batów chłosty w obecności całej załogi. • Sto batów? AleŜ on umrze! - krzyknęła przeraŜona Marianna. • Jest silny - bąknął Tobie, przewracając oczami - ale sto batów to bardzo duŜo! Oczywiście, to prawda, Ŝe chciał zabić doktora, ale pan Jason nigdy przedtem nie karał chłostą biednych Murzynów! • Więc naprawdę Kaleb chciał zabić doktora? Nie miał przecieŜ Ŝadnych powodów! Tobie pokiwał głową z powątpiewaniem. Jego twarz poszarzała ze strachu. • MoŜliwe, Ŝe miał! Doktor to zły człowiek. Odkąd jest na statku, wszystko układa się coraz gorzej! Nathan mówi, Ŝe doktor chce sprzedać Kaleba za duŜe pieniądze na kanadyjskim targu. • Powiedziałeś, Ŝe doktor chce sprzedać Kaleba? Ale przecieŜ pan Beaufort przygarnął go i uratował właśnie jako zbiegłego niewolnika! Nigdy nie zgodzi się sprzedać człowieka, który mu zaufał!.. • Niby tak! Ale pan Jason juŜ nie jest taki jak dawniej!.. Zupełnie się zmienił! Niedobry czas nastał dla nas wszystkich, madame! Skończyły się dobre dni z powodu tego okropnego doktora Leightona! Powłócząc nogami Tobie skierował się w stronę drzwi. Szedł z opuszczoną głową i ukradkiem otarł z twarzy łzę wierzchem białego rękawa. Smutek starego Murzyna był głęboki i wzruszający. Musiało być dla niego cięŜkim ciosem, widzieć człowieka, którego kochał i któremu słuŜył całe Ŝycie, jak zamienia się w dziką bestię. Być moŜe, obawiał się teŜ o siebie... Marianna zatrzymała go w chwili, gdy wychodził. • Kiedy ma się odbyć... egzekucja? - zapytała.

• Zaraz! Słyszy pani? JuŜ zbiera się załoga! Rzeczywiście, na mostku słychać było tupot dziesiątków bosych stóp, podczas gdy bosman wydawał rozkazy. Ledwo Tobie opuścił kabinę, gdy Marianna wyskoczyła z łóŜka jak oparzona. - Szybko, Agato! Podaj mi sukienkę, buty i szal. • Co pani chce zrobić? - zapytała dziewczyna, nie ruszając się z miejsca. - Jeśli chce się pani mieszać do tej historii, proszę pozwolić sobie powiedzieć, Ŝe lepiej nie robić tego! Pan Beaufort z pewnością oszalał, a szaleńcom nie trzeba się sprzeciwiać! • Szalony czy nie, nie pozwolę, Ŝeby zabił człowieka, który z pewnością chciał bronić jedynie swej wolności lub Ŝycia... Ten barbarzyński Leighton nie zasługuje na takie widowisko! Dalej, pośpiesz się! • A jeśli kapitan podniesie na panią rękę? • W mojej sytuacji, Agato, nie mam juŜ nic do stracenia! Poza tym wydaje mi się, Ŝe dwie fregaty ciągle jeszcze są w pobliŜu, więc nie mam się czego obawiać. Kiedy Marianna weszła na mostek, cała załoga była zebrana i wszyscy patrzyli w tym samym kierunku. Panowała kompletna cisza, w której rozbrzmiewały jedynie uderzenia bata o nagą skórę. Egzekucja juŜ się zaczęła. Marianna utorowała sobie szybko drogę wśród ciasno stojących męŜczyzn i chociaŜ nie mogła całkowicie przedrzeć się przez tę zaporę, znalazła sobie miejsce z dobrą widocznością. To, co ujrzała, zmroziło jej krew w Ŝyłach. Kaleb, z rękami nad głową, przywiązany był za nadgarstki do masztu. Przed nim, mając z obydwu stron dwie grupy marynarzy, stał Pablo Arroyo, uzbrojony w skórzany, pleciony bicz, i pełnił funkcję kata. Podczas gdy zebrani wokół męŜczyźni obserwowali scenę z nie ukrywanym lękiem, podskakując odruchowo przy kaŜdym uderzeniu bata, o tyle bosman, w całkiem jawny sposób czerpał przyjemność ze swojego zajęcia. Z podwiniętymi wysoko rękawami uderzał z całych sił, robiąc przerwy między kolejnymi razami i starannie wybierając najbardziej wraŜliwe miejsca. Z jego postaci biło sadystyczne okrucieństwo. Nie śpieszył się. Rozkoszował się tą chwilą i co jakiś czas oblizywał z zadowoleniem wargi. Na drewniany maszt zaczęła juŜ spływać krew z pociętej skóry Kaleba. Miał zamknięte oczy, a jego twarz wyraŜała bezgraniczne cierpienie. Nie krzyczał jednak. Zza mocno zaciśniętych zębów wyrywał się jedynie ledwo słyszalny, cichy jęk, przy kaŜdym uderzeniu bata. Błyszczące w słońcu czerwone kropelki potu upstrzyły twarz Arroya, ale Jason, obserwujący egzekucję z rufy, był nieprzejednany. W dalszym ciągu miał to dziwne, ponure spojrzenie i wydawał się jeszcze bardziej posępny niŜ zwykle. Lewą ręką szarpał nerwowo krawat, a prawą schował za plecy. Koło niego stał Leighton z obojętną miną, którą starał się nieudolnie pokryć wyraz triumfu, bijący z jego bladej, ziemistej twarzy. Nagle stało się oczywiste, Ŝe skazany zemdlał. Jego ciało zawisło bezwładnie na sznurach i widocznie wzrosło napię-

cie mięśni ramion, a umęczona twarz uderzyła o drewniany maszt. - Stracił przytomność! - krzyknął O'Flaherty. W jego głosie słychać było wzburzenie. Powodowana tym samym uczuciem oburzenia i sprzeciwu, Marianna zaczęła przesuwać się do przodu, roztrącając łokciami marynarzy, którzy pozwolili w końcu jej przejść. Jej impet był tak wielki, Ŝe wpadła prosto na samego Arroya. Porucznik musiał gwałtownie odepchnąć ją do tyłu, Ŝeby nie dosięgło jej uderzenie bata. • Co tu robi ta kobieta? - ryknął na całe gardło Jason, którego nagłe pojawienie się Marianny ocuciło z odrętwienia. - Zabrać ją stąd! • Ale najpierw muszę ci powiedzieć, co o tym wszystkim myślę! - krzyczała szamocząc się w ramionach O'Flaherty'ego. - Jak moŜesz stać niewzruszony, gdy na twoich oczach masakrowany jest człowiek? • On nie jest masakrowany! Otrzymuje zasłuŜoną karę! • Hipokryta! Jak sądzisz, ile razów jeszcze wytrzyma? • Usiłował zabić lekarza! Zasługuje na stryczek! Nie powiesiłem go tylko dlatego, Ŝe wstawił się za nim doktor Leighton! Marianna wybuchnęła śmiechem. - Wstawił się za nim, doprawdy? Wcale mnie to nie dziwi! Zapewne uwaŜa, Ŝe szkoda byłoby zabić człowieka, za którego mógłby dostać sporą sumę pieniędzy, na którymkolwiek z waszych nędznych targów ludźmi! Ale jaką szansę przeŜycia daje mu rózga? Czerwony z wściekłości Jason juŜ szykował się do gwałtownej odpowiedzi, gdy rozległ się zimny i ostry jak nóŜ głos Leightona. • To prawda! Niewolnik taki jak ten wart jest prawdziwą fortunę i jako pierwszy byłem przeciwny tej karze... • Nie po to przygarnąłem go w Wenecji, Ŝeby go teraz sprzedawać - uciął oschle Jason. - Wypełniam jedynie morskie prawo. Jeśli umrze, to trudno. Dalej, Arroyo! • Nie... nie chcę! Nikczemnik! Jesteś podłym tchórzem i katem!.. Nie chcę! Bosman juŜ podnosił pejcz niepewnym gestem. Tymczasem siły Marianny, pomnoŜone przez furię, były nie do okiełznania i porucznik 0'Flaherty nie potrafił sobie z nią poradzić. MęŜczyźni stojący wokół nich, zafascynowani tą niezwykłą kobietą, której oczy ciskały gromy, nie myśleli nawet o jakiejkolwiek interwencji. Całkowicie wyprowadzony z równowagi Jason juŜ miał zejść z rufy, aby pomóc porucznikowi, gdy rozległ się głos marynarza wachtowego: • Kapitanie! „Pomona" pyta, co się u nas dzieje! Co mam odpowiedzieć? • śe wymierzamy winnemu karę! • Krzyki księŜnej musiały ich zaalarmować, a poza tym mają doskonały widok na wszystko, co się tu dzieje - krzyknął O'Flaherty bez tchu. - Lepiej wstrzymać egzekucję,

kapitanie! Łatwiej byłoby zabić tę kobietę, niŜ ją uciszyć! A cała historia nie jest warta bitwy morskiej, dwóch przeciw jednemu! • Muszę przyznać, Ŝe nie zabrakłoby mi do niej ochoty! - wrzasnął Jason z zaciśniętymi pięściami. - Ile razów dostał Kaleb? • Trzydzieści! Czując bliskie zwycięstwo, Marianna przestała się szamotać, starając się złapać oddech, na wypadek gdyby Jason nie zamierzał kapitulować. Ich spojrzenia, w jednakowym stopniu wypełnione furią, skrzyŜowały się na moment. Jason jednak prawie natychmiast uciekł spojrzeniem. • Odwiązać skazanego! - rozkazał i wykonał półobrót na obcasach. - Ale zakuć go w kajdany! Jeśli doktor Leighton zgodzi się go doglądać, chętnie mu go przekaŜę. • Jesteś nędznym pyszałkiem, Jasonie Beaufort! - rzuciła Marianna z odrazą. - Nie wiem, co zasługuje na większy podziw, twoja gościnność czy elastyczność twojego honoru! Jason, który właśnie zamierzał odejść, zatrzymał się na moment przy maszcie, od którego dwóch męŜczyzn odczepiało nieruchome ciało Etiopczyka. - Honor? - zapytał wzruszając niechętnie ramionami. Radziłbym nie uŜywać słów, których sensu pani nie rozumie, księŜno! Co do mojej gościnności, powinna pani wiedzieć, Ŝe na moim statku najwaŜniejsza jest dyscyplina. Ktokolwiek nie zechce podporządkować się panującym tu prawom, będzie musiał... ponieść wszelkie konsekwencje! Proszę teraz wracać do siebie! Nie ma tu pani nic więcej do roboty, a ja mógłbym zapomnieć, Ŝe jest pani kobietą! Nie odpowiadając mu, Marianna odwróciła się z dumą i oparła się na ramieniu, które podał jej ciągle niespokojny O'Flaherty. Gdy szli w stronę kabiny, Marianna zauwaŜyła, Ŝe statek zmierza teraz w kierunku ciemnego, ponurego wybrzeŜa, nieprzyjemnie kontrastującego z błękitem morza i migocącym blaskiem słońca. Były to surowe skały, nagie grzbiety górskie i ostre, groźnie wyglądające rafy. PejzaŜ ten był wymarzonym tłem dla burzy, nocy, katastrofy morskiej czy teŜ egzekucji. Pełna złych przeczuć Marianna odwróciła się do swojego towarzysza. • Zna pan to wybrzeŜe? • Tak, to wyspa Cytera, księŜno. Marianna aŜ krzyknęła zaskoczona. • Cytera? To po prostu niemoŜliwe! Pan chyba kpi sobie ze mnie! Chce pan powiedzieć, Ŝe te nagie i posępne skały to Cytera? • AleŜ tak, to właśnie Cytera! Wyspa miłości! Przyznaję, Ŝe raczej rozczarowuje! KtóŜ chciałby zamieszkać na tej opuszczonej ziemi? • Nikt... a jednak kaŜdy z nas próbuje tego przynajmniej raz w Ŝyciu! Wszyscy wyruszamy pełni radości i entuzjazmu, aby dopłynąć do Cytery naszych marzeń, i oto dopływamy tutaj, do bezlitosnej wyspy, o której brzegi wszystko się rozbija! Taka właśnie jest miłość, poruczniku, światełko za-

palone przez morskich grabieŜców. Zwabione nim zabłąkane statki wciągane są do wodnej kipieli i rozpruwają sobie brzuchy o skały. Prawdziwa katastrofa! Tym okrutniejsza, Ŝe ma miejsce właśnie w chwili, kiedy rzekomo szczęśliwie dopływa się do portu... Craig O'Flaherty wstrzymał oddech. Jego zazwyczaj jowialna twarz wyraŜała przygnębienie, zupełnie nie pasujące do jej naturalnych rysów. Po krótkim wahaniu odezwał się: • Proszę się nie poddawać, księŜno. To nie jest jeszcze katastrofa... • A cóŜ innego, poruczniku! Za dwa lub trzy dni znajdziemy się w Atenach. Będę musiała poszukać sobie miejsca na którymś z greckich statków płynących do Konstantynopola, a pan w tym czasie będzie w drodze do Ameryki. Ponownie zapanowała cisza. Tym razem porucznik dostał wyraźnej zadyszki. PoniewaŜ Marianna spojrzała z niejakim zaskoczeniem na jego purpurową twarz, zrobił wielki wysiłek, jak ktoś, kto długo waha się przed podjęciem decyzji, i wyrzucił z siebie. • Nie! Nie do Ameryki! Przynajmniej nie od razu. Popłyniemy w stronę Afryki. • Afryki? • Tak... W stronę Zatoki Gwinejskiej. Jesteśmy oczekiwani w zatoce Biafty, na wyspie Fernando Po... i w rezerwatach niewolników Starych Kalabarów. Z tego właśnie powodu podróŜ do Konstantynopola... i pani obecność na statku tak bardzo przeszkadzały doktorowi. • Co pan mówi?.. Marianna nieomal krzyknęła. O'Flaherty chwycił ją szybko za rękę i biegiem pociągnął w stronę kabiny, rzucając wokół niespokojne spojrzenia. • Nie tutaj, księŜno! Proszę zostać u siebie. Muszę wracać do moich obowiązków... • Ale proszę powiedzieć mi, dlaczego... • Później, błagam panią! Wieczorem, kiedy będę swobodniejszy, zapukam do pani drzwi i wszystko powiem. Na razie... proszę nie mieć zbyt wielkich pretensji do kapitana, jest pod wpływem demona, który wie, jak go omotać! Gdy doszli do drzwi kabiny, O'Flaherty ukłonił się księŜnej i poŜegnał w pośpiechu. Umierała z ciekawości i chciała natychmiast poznać całą prawdę, ale zrozumiała, Ŝe nie ma sensu nalegać. Lepiej poczekać i pozwolić porucznikowi, Ŝeby sam przyszedł. Zanim jednak odszedł, zapytała: • Panie 0'Flaherty, jedno słówko... Chciałabym wiedzieć, w jakim stanie jest człowiek, którego przed chwilą biczowano. • Kaleb? • Tak. Przyznaję, Ŝe popełnił ogromne przestępstwo... lecz ta okrutna kara... • Dzięki pani, księŜno, otrzymał tylko jedną trzecią przewidzianej kary - powiedział łagodnie porucznik. - MęŜczyzna tak silny i Ŝywotny jak on nie umiera z powodu trzydziestu uderzeń bata. Co do cięŜkiego przewinienia... znam

co najmniej dwóch lub trzech, którzy marzyli o tym, Ŝeby je popełnić! Do zobaczenia wieczorem, księŜno... Marianna pozwoliła mu odejść. Zamyślona poszła porozmawiać z Agatą, która ucieszyła się jak dziecko na jej widok. Dzielna dziewczyna wyobraŜała juŜ sobie, Ŝe Jason kazał powiesić jej panią na pierwszej lepszej rei, Ŝeby ukarać ją za wtargnięcie na pokład. W paru słowach Marianna opowiedziała jej, co zaszło, a potem zamyśliła się i nie odzywając się ani słowem doczekała do wieczora. Po jej głowie krąŜyły skłębione myśli, których nie potrafiła uporządkować. Tyle znaków zapytania na kaŜdym kroku! Nie dała jednak za wygraną, aŜ do momentu kiedy silna migrena ścisnęła jej skronie. Pokonana przez ból i zmęczenie postanowiła zasnąć i odzyskać w ten sposób choć trochę sił. Wiedziała równieŜ, Ŝe gdy ciekawość nie daje spokoju, sen jest najlepszą metodą na skrócenie oczekiwania. Zbudziły ją wystrzały armatnie. PrzeraŜona przywarła do okna, sądząc, Ŝe to kolejny atak. Było to jednak tylko poŜegnanie eskortujących „Morską Czarodziejkę" fregat. Zniknęła juŜ Cytera. Słońce chyliło się ku zachodowi, a dwa okręty wojenne dokonywały zwrotu w kierunku Korfu, po szczęśliwie wykonanej misji. Nie mogły płynąć dalej bez naraŜenia się na gniew sułtana, wyraźnie źle usposobionego wobec Francji. Zresztą angielskie masztowce wykazywały podobną ostroŜność, bojąc się zepsuć świeŜo naprawione stosunki pomiędzy ich rządem a sułtanem. „Morska Czarodziejka" mogłaby dotrzeć do Konstantynopola bez przeszkód... Gdyby jej kapitan nie zadecydował, Ŝe podróŜ zakończy się w Pireusie, skąd popłynie w kierunku Afryki. Cała ta historia z Afryką męczyła Mariannę bardziej jeszcze niŜ jej własna sytuacja. Z tego, co mówił O'Flaherty, jeśli dobrze zrozumiała, wynikało, Ŝe Jason chce płynąć do zatoki w Biafrze, aby wziąć na statek ładunek niewolników. Nie mogła w to uwierzyć. PrzecieŜ płynąc do Wenecji, Jason miał tylko jeden cel: ukochaną kobietę, którą zamierzał poślubić i zabrać do Charlestonu. Miała to być podróŜ zakochanych, prawie podróŜ poślubna. Jak mógł sobie wyobraŜać, Ŝe podróŜowanie statkiem, na którym przewozi się niewolników, spodobałoby się młodej kobiecie? śaden normalny męŜczyzna nie naraziłby swojej wybranej na podobny afront. A więc? Przypomniała sobie nagle, co powiedział jej sam Jason, pierwszego dnia podróŜy. Leighton nie miał płynąć z nimi do Ameryki, lecz zamierzał odłączyć się w jakimś bliŜej nieokreślonym miejscu. Czy na wyspie Fernando Po oczekiwano jedynie posępnego doktora... czy teŜ Jason nie odwaŜył się wyznać jej całej prawdy? Jego związek z Leightonem nie ograniczał się do przyjaźni. Było w tym coś więcej! Bóg jeden wie, czy nie zmowa... W miarę jak zapadał zmrok, Marianna oczekiwała O'Flaherty'ego z coraz większym niepokojem. KrąŜyła w kółko po kabinie, nie mogąc usiedzieć na miejscu, i zamęczała Agatę nieustannymi pytaniami o godzinę. Porucznik nie po-

jawiał się, a kiedy księŜna zdecydowała się wysłać pokojówkę na zwiady, zorientowała się, Ŝe jest uwięziona. Drzwi do kabiny zostały zamknięte od zewnątrz. Zaczęło się więc ponowne oczekiwanie, pełne napięcia i strachu, coraz bardziej uciąŜliwe, z kaŜdą upływającą minutą. Porucznik nie nadchodził. Nerwy Marianny napięte były jak struny. Miała ochotę krzyczeć, kopać i drapać, Ŝeby uwolnić się od dławiącego ją strachu i gniewu. Potrafiła wyczuć zbliŜające się niebezpieczeństwo jak dzikie zwierzęta. O świcie Marianna usłyszała zgrzyt klucza w zreperowanym zamku. W drzwiach ukazał się John Leighton w asyście marynarzy, wśród których Marianna rozpoznała Arroya. Lekarz, inaczej niŜ dotychczas, był uzbrojony po zęby, a jego niezmienna twarz Łazarza wyraŜała teraz uczucie najwyŜszego triumfu. Najwidoczniej przeŜywał właśnie długo oczekiwaną chwilę. Marianna postanowiła działać. Natychmiast zeskoczyła z łóŜka: - Kto panu pozwolił wchodzić w ten sposób do mojej kabiny, i to w towarzystwie marynarzy? - zapytała dumnym głosem. - Będzie pan łaskaw wyjść stąd... natychmiast! LekcewaŜąc całkowicie jej słowa, Leighton przeszedł swobodnym krokiem po kabinie, gdy tymczasem marynarze zostali na progu, skąd depcząc się nawzajem i popychając usiłowali dojrzeć eleganckie wnętrze kobiecego pokoju. - Jestem szczerze zmartwiony, Ŝe musiałem pani przeszkodzić - powiedział Leighton sarkastycznym tonem - ale to właśnie ja przyszedłem prosić, Ŝeby pani stąd wyszła! Musi pani natychmiast opuścić statek. Czeka juŜ na panią szalupa... • Opuścić statek? W środku nocy? Pan postradał zmysły! I dokąd to mam się udać, jeśli moŜna wiedzieć? • Dokąd tylko pani ma ochotę! Jesteśmy na Morzu Śródziemnym, nie na oceanie. Wszędzie ma pani blisko, a noc wkrótce się skończy. Proszę się przygotować! Marianna skrzyŜowała ręce na piersi, poprawiła batystowy szlafroczek i zmierzyła Leightona wzrokiem. • Niech pan przyprowadzi kapitana - powiedziała. - Dopóki nie usłyszę tego z jego ust, nie ruszę się stąd ani na krok! • CzyŜby? • Właśnie tak. Nie ma pan Ŝadnego prawa... doktorze, do wydawania rozkazów na tym statku... a zwłaszcza rozkazów tego typu! Leighton roześmiał się. - śałuję - odezwał się z niepokojącą słodyczą w głosie ale właśnie takie są rozkazy kapitana. Jeśli nie chce pani zostać siłą zaciągnięta do szalupy, musi pani natychmiast posłuchać rozkazu. Powtarzam jeszcze raz, niech się pani przygotuje. Inaczej mówiąc, proszę włoŜyć sukienkę, płaszcz, co tylko pani zechce, byle szybko! Oczywiście - dodał rozglądając się po kabinie - nie ma mowy o zabraniu ani kufrów... ani biŜuterii! Nie przydadzą się pani na środku morza, a tylko niepotrzebnie obciąŜyłyby łódź...

Zapadła cisza. Marianna starała się dotrzeć do sedna tych niedorzecznych słów. Zamierzano wyrzucić ją na morze, obrabowaną doszczętnie ze wszystkiego! Co to wszystko miało znaczyć? Było wprost nie do pomyślenia i w najwyŜszym stopniu oburzające, Ŝeby Jason nagle postanowił pozbyć się jej w środku nocy, zagarnąwszy uprzednio jej mienie, i Ŝe wysłał Leightona jako swojego emisariusza. To było zupełnie niepodobne... To przecieŜ nie mogło być do niego podobne! Ale w tym rozpaczliwym pytaniu, które zadała sama sobie, kryła się nutka wątpliwości. PrzecieŜ nie kto inny, jak Jason Beaufort, owej pamiętnej nocy jej ślubu z Francisem Cranmere'em, uciekł z Selton Hall wraz z całą jej fortuną! PoniewaŜ Leighton niecierpliwił się, wylała na niego cały gniew i oburzenie. • Myślałam, Ŝe to uczciwy korsarski statek - powiedziała z najwyŜszą pogardą. - Widzę jednak, Ŝe to statek piracki! Jest pan zwykłym złodziejem, doktorze Leighton, i to najpodlejszego gatunku. Niewiele pan ryzykuje, atakując z bronią w ręku... kobiety!.. Przygotujmy się więc, Agato, jeśli tylko ów pan zechce nas poinformować, co moŜemy ze sobą zabrać. • Za pozwoleniem! - przerwał Leighton z dziką satysfakcją w głosie - nie moŜe pani zabierać pokojówki! Co zrobi pani z pokojówką w szalupie? Będzie pani z nią miała więcej kłopotu niŜ poŜytku, prawda? A nam przyda się tu bardzo! Pani jest... zaskoczona? CzyŜbym zapomniał powiedzieć, Ŝe będzie pani podróŜować sama... zupełnie sama? Proszę zatem Waszą KsiąŜęcą Mość o wybaczenie! - Następnie, gwałtownie zmieniając ton, krzyknął: • Dalej, jazda! Straciliśmy juŜ za wiele czasu! Zabierzcie ją! • Nędzniku! - wyła Marianna, kompletnie wyprowadzona z równowagi. - Zabraniam panu mnie dotykać!.-. Na pomoc!.. Ratunku!.. Marynarze wpadli juŜ do kabiny. W jednej sekundzie zamienili ją w istne piekło. Otoczona zewsząd błyszczącymi jak węgle oczami, oddechami, w których czuć było alkohol, i chciwymi dłońmi, dotykającymi poŜądliwie jej ciała, Marianna chciała dzielnie stawić im czoło, ale jej wysiłki nie przyniosły Ŝadnego rezultatu. Obok słyszała krzyki i błagania Agaty, którą dwóch męŜczyzn rzuciło na łóŜko, a trzeci ściągał z niej nocną koszulę. Pulchne ciało młodej pokojówki zabłysło na chwilę, zanim zasłonił je męŜczyzna, który ją rozebrał i gwałcił teraz pełen entuzjazmu, zachęcany przez kolegów. Obezwładnioną i zakneblowaną Mariannę, rozdającą na prawo i lewo kopniaki i kuksańce, ściągano z pokładu. - Widzi pani, nie opłaca się być nierozsądną! - ubolewał Leighton z nieszczerym współczuciem. - Zmusiła nas pani do uŜycia siły. Sądzę jednak, Ŝe oceni mnie pani sprawiedliwie, gdyŜ ochroniłem panią przed zakusami moich ludzi. Równie dobrze mogłem im pozwolić, Ŝeby potraktowali pa-

nią tak jak jej subretkę. Widzi pani, księŜno, ci dzielni ludzie nie darzą pani sympatią. Mają pani za złe, Ŝe zamieniła pani ich kapitana w pozbawioną energii i woli kukłę. To jednak nie znaczy, Ŝe nie mieliby ochoty popróbować, jak smakuje delikatne ciało wielkiej damy. A więc proszę mi raczej podziękować, zamiast zachowywać się jak oszalała kotka! Idźcie sobie, no, jazda! Gdyby wściekłość mogła zabić, Leighton leŜałby juŜ martwy albo teŜ sama Marianna wyzionęłaby ducha. Sina z wściekłości i wyprowadzona z równowagi przez słabnące jęki Agaty, niezdolna do logicznego myślenia, szarpała się z taką siłą, Ŝe musiano związać jej nogi i ręce, aby móc dociągnąć ją do otworu, przez który spuszczano trap. Stamtąd, za pomocą sznura, którym była przewiązana pod pachami, przetransportowano ją na dół. Czekała tam juŜ niewielka łódka, przyczepiona linami do statku i łagodnie obijająca się o jego bok. Wpadła do szalupy z takim impetem, Ŝe aŜ krzyknęła z bólu. Sznur został odcięty jednym ruchem maczety. Wkrótce nadpływająca fala oddaliła łódź od statku. Wysoko w górze Marianna zobaczyła pochylające się nad nią głowy i usłyszała szyderczy śmiech Leightona. - Szerokiej drogi, Wasza Wysokość! Nie będzie pani miała najmniejszego kłopotu, Ŝeby się uwolnić. Sznury nie są mocno związane. A jeśli umie pani wiosłować, znajdzie pani wiosła na dnie łodzi. Proszę się nie martwić o pokojówkę i o pani przyjaciół, zajmę się nimi!.. Rozgorączkowana, chora z oburzenia Marianna zobaczyła, jak masztowiec obraca się i oddala. Nie do końca pojmowała, co się wydarzyło. Zaraz potem jej szeroko otwartym zrozpaczonym i załzawionym oczom ukazał się widok eleganckich, oświetlonych okien rufy, ozdobionej trzema latarniami. Następnie statek zmienił hals i popłynął w przeciwnym kierunku. Majestatyczna piramida Ŝagli zaczęła zmniejszać się powoli, zacierać pośród nocy, aŜ stała się ledwo dostrzegalną maleńką sylwetką... Dopiero wówczas Marianna zrozumiała, Ŝe znalazła się zupełnie sama na otwartym morzu, opuszczona, bez Ŝadnych środków do przeŜycia, prawie bez ubrania, z całą premedytacją skazana na śmierć, chyba Ŝe uratowałoby ją jakieś cudowne zrządzenie losu. W oddali na horyzoncie widoczny był niewielki punkcik - statek, którym odpłynęli jej jedyni i ostatni przyjaciele. Jego kapitanem był człowiek, którego kochała i któremu powierzyła całe swoje Ŝycie. Jeszcze nie tak dawno przysięgał, Ŝe kocha ją ponad wszystko, ale nie potrafił przebaczyć jej, Ŝe ukryła przed nim swój wstyd i swoje największe nieszczęście.

Safona Zgodnie z ironicznymi uwagami Leightona Marianna nie musiała włoŜyć wiele wysiłku w uwolnienie rąk, nóg i ust. Poza jednak niewielką radością, którą sprawił jej ów fakt, zrozumiała, Ŝe jej sytuacja niewiele się poprawiła. Wokół niej rozciągało się bezkresne morze i panowały prawie całkowite ciemności. U progu dnia woda wydawała się jeszcze głębsza i bardziej niepokojąca. Poruszała się, kołysała i bawiła nią jak dziecko zabawką. Było jej zimno. Cieniutka nocna koszula z batystu i poranny szafroczek nie osłaniały prawie wcale przed chłodem. Powoli zaczęła podnosić się gęsta, matowa mgła, przenikliwa i przeraŜająco wilgotna. Szukając po omacku, wyczuła dłońmi drewniane wiosła, leŜące na samym dnie łodzi. Dokąd jednak płynąć w tę ciemną i mglistą noc? Umiała wiosłować niemalŜe od dzieciństwa, ale wiedziała teŜ, Ŝe skoro nie ma Ŝadnego punktu odniesienia, wysiłek będzie daremny. Jedyne, co mogła zrobić, to poczekać, aŜ nadejdzie dzień. Otuliła się więc tym, co miała, jak mogła najszczelniej, zwinęła się w kłębek na dnie łodzi i pozwoliła jej się nieść. Połykała łzy i odpędzała natrętne myśli o najbliŜszych, których zostawiła na tym przeklętym statku. Jolival i Gracchus w kajdanach, Agata w rękach marynarzy... i Bóg raczy wiedzieć, co działo się w tej chwili z Jasonem. PrzecieŜ sam O'Flaherty powiedział, Ŝe kapitan jest we władzy szatana. Musiał być albo uwięziony, albo działo się z nim coś jeszcze gorszego, skoro ten nędzny Leighton wraz z grupą swoich popleczników miał tak ogromną władzę na statku. Podobny los spotkał zapewne wesołego irlandzkiego porucznika... By przestać o nich myśleć chociaŜ na moment, a takŜe pomóc im, jeśli była jeszcze na to szansa, Marianna zaczęła się modlić jak nigdy do tej pory, z pełną Ŝarliwością i oddaniem. Błagała Boga, aby miał w opiece jej przyjaciół, a takŜe ją samą, pozostawioną losowi na środku morza, jedynie z łódką, kawałkiem batystu, odwagą i niewyczerpaną chęcią do Ŝycia. Po pewnym czasie udało jej się zasnąć. Kiedy obudziła się, cała skostniała z zimna, w wilgotnym od mgły ubraniu i z obolałymi plecami, był juŜ dzień, ale słońce jeszcze nie wzeszło. Mgła stopniowo przerzedzała się. Powietrze stało się błękitne, a niebo od wschodniej strony nabrało barwy róŜowopomarańczowej. Bezkresne morze było teraz gładkie jak jezioro, gdzie okiem sięgnąć. Ani śladu statku, ani wyspy. Nie było równieŜ wiatru. Przeciągając się Marianna usiłowała zebrać myśli i ocenić na chłodno sytuację. Doszła do wniosku, Ŝe jest ona dramatyczna, ale nie beznadziejna. W dzieciństwie, oprócz wielu innych rzeczy, nauczono ją geografii, poniewaŜ ciotka Ellis pilnowała, aby dziewczynka otrzymała naleŜyte wykształcenie. A geografia w Anglii, morskim królestwie, stanowiła jego nieodłączną część. Całymi godzinami męczyła się, usi-

łując narysować rzeki, wyspy i góry na nudnych mapach, złorzecząc w duchu na cały świat, gdyŜ po stokroć wolałaby w czasie pięknej pogody galopować po lasach na Harrym, ukochanym kucu. Trzeba teŜ dodać, Ŝe, niestety, rysunek nie był jej najmocniejszą stroną. Teraz jednakŜe pomyślała ciepło o ciotce, gdyŜ dzięki jej przezorności mogła w przybliŜeniu określić swoje połoŜenie geograficzne. Znajdowała się gdzieś w pobliŜu Cyklad, owej konstelacji wysepek, układającej się na Morzu Egejskim w rodzaj wodnej Mlecznej Drogi. A zatem kierując się na wschód napotka w krótkim czasie jedną z nich. A moŜe wcześniej uda jej się spotkać rybaków? To nie Pacyfik, jak słusznie zauwaŜył Leighton, na którego wodach nie byłoby juŜ Ŝadnego ratunku. Aby rozgrzać się i jednocześnie zwalczyć niepokój, Marianna wyciągnęła wiosła z dna szalupy, przymocowała je do łodzi i zaczęła z zapałem wiosłować. Łódź okazała się cięŜka, a wiosła znacznie bardziej nadawały się dla twardych marynarskich ramion niŜ delikatnych kobiecych dłoni. Niemniej jednak, wysiłek fizyczny poprawił jej samopoczucie. Cały czas wiosłując, usiłowała wyobrazić sobie, co mogło się wydarzyć na pokładzie „Morskiej Czarodziejki". Kiedy została pojmana, zaślepiła ją wściekłość, nie na tyle jednak, Ŝeby nie zauwaŜyć, iŜ garstka ludzi otaczających Leightona mogła liczyć nie więcej niŜ trzydzieści osób, gdy tymczasem na statku znajdowało się przynajmniej stu marynarzy. Gdzie zatem byli pozostali? Co zrobił z nimi dziwny lekarz, który jednakowo dobrze potrafił leczyć ludzi, jak i wpędzać ich w chorobę? Zakuł ich w kajdany? Uwięził? Podał im narkotyki... czy teŜ?.. Ten nędznik musiał dysponować całym arsenałem diabelskich środków, za pomocą których potrafił zamienić silnych i inteligentnych ludzi w posłuszne baranki. Wiedziała doskonale z własnego doświadczenia w Wenecji, Ŝe narkotyk moŜe zniszczyć wolę, wyzwolić tkwiące w podświadomości instynkty i doprowadzić do czystego szaleństwa. Przypomniał jej się dziwny wzrok Jasona, kiedy widziała go podczas ostatnich paru godzin spędzonych na statku!.. KsięŜna była święcie przekonana, Ŝe na statku dokonał się bunt. Na czele stanął Leighton wraz z grupą swoich sprzymierzeńców. W ogóle nie dopuszczała myśli, Ŝe Jason, jakkolwiek czułby się dotknięty czy oszukany, mógłby w ciągu paru godzin przekształcić się w chciwego pirata, który nie tylko chciał ją zabić, lecz równieŜ bardzo liczył na jej klejnoty. Nie, z pewnością był uwięziony i ubezwłasnowolniony. Marianna ze wszystkich sił odrzucała myśl, Ŝe Leighton mógł pozbawić Ŝycia człowieka, który był jego przyjacielem i który przyjął go na swój statek. Zresztą marynarskie kwalifikacje Jasona czyniły go niezastąpionym i sprawiały, Ŝe był niezbędny na statku. NiemoŜliwe więc, aby go zamordowano. Lecz... porucznik? A więźniowie?

Na myśl o Jolivalu, Agacie i Gracchusie serce Marianny ścisnęło się. Właśnie ich, a w szczególności wicehrabiego czy młodego stangreta, zbrodniczy lekarz nie musiał zatrzymywać na statku, chyba Ŝe nie chciał dodatkowo obciąŜać i tak juŜ czarnego sumienia. Rola Agaty nie pozostawiała, niestety, Ŝadnych wątpliwości. Kaleb, biorąc pod uwagę jego wartość handlową, mógł obawiać się jedynie, Ŝe zostanie zaciągnięty na pierwszy lepszy targ niewolników, co było wystarczająco straszne samo w sobie. Marianna szczerze współczuła temu wspaniałemu, ciemnoskóremu męŜczyźnie, którego szlachetność i wspaniałomyślność uderzyły ją i który będzie musiał powrócić do kajdan, pęt, słuŜby, rózgi i okrucieństwa ludzi, róŜniących się od niego jedynie odcieniem skóry... Zadyszana przestała na chwilę wiosłować, starając się złapać oddech. Słońce było juŜ wysoko. Odbijające się w morzu promienie raziły ją boleśnie w oczy. Zapowiadał się upalny dzień, a ona nie miała niczego, co mogłoby ochronić ją przed palącym Ŝarem. Aby uniknąć poraŜenia słonecznego, oderwała kawałek koszuli i zawiązała na głowie. Ta ochrona jednak nie osłaniała jej płonącej juŜ skóry twarzy. Powróciła jednak dzielnie do wiosłowania. Okazało się, Ŝe najgorsze jeszcze miała przed sobą. Około południa dało o sobie znać ciche, lecz nieubłagane pragnienie. Początkowo Marianna czuła jedynie suchość w ustach i na wargach. Stopniowo zaczęła odczuwać brak wody całym swoim ciałem i rozgrzaną skórą. Zaczęła więc gorączkowo przetrząsać kaŜdy zakamarek łodzi, w nadziei Ŝe znajdzie jakiś dzbanek i choćby niewielki zapas Ŝywności na wypadek zatonięcia statku, ale nie było niczego poza wiosłami, niczego, co mogłoby ugasić dręczące ją pragnienie, niczego... poza ogromną przestrzenią niebieskiej wody, która kpiła z niej sobie w Ŝywe oczy... Starając się ochłodzić choć trochę, zdjęła delikatne ubranie i przechylając się przez burtę nabrała dłonią trochę wody, którą skropiła całe ciało. Poczuła się trochę raźniej, zwilŜyła lekko usta i wypiła parę kropelek tej chłodnej wody. Było to jednak zgubne w skutkach. Sól paliła ją i pogłębiała pragnienie. Głód przyszedł później, ale nie był tak dokuczliwy. Za szklankę słodkiej wody Marianna chętnie zgodziłaby się nie jeść przez dwa dni. Wkrótce jednak nie mogła zapanować nad skurczami Ŝołądka. CiąŜa potęgowała wymagania organizmu, w którym rozwijało się nowe Ŝycie. Zaczęło jej doskwierać zmęczenie. Z trudem wyciągnęła wiosła z wody, ułoŜyła je na dnie łodzi, skuliła się obok nich, osłaniając się, jak mogła, przed zabójczymi promieniami. Nie było widać Ŝadnego lądu ani Ŝadnego statku. Czuła, Ŝe jeśli pomoc nie nadejdzie szybko, czeka ją niechybna śmierć... Na taką powolną, straszną śmierć skazał ją ten, który kiedyś przysięgał nieść pomoc kaŜdemu człowiekowi zagroŜonemu chorobą lub śmiercią. Fakt, Ŝe nie napotkała jeszcze Ŝadnego statku, oznaczał, Ŝe „Morska Czarodziejka" musiała zboczyć z trasy i Ŝe Ma-

rianna znajdowała się teraz w samym środku wielkiej przestrzeni wodnej, rozciągającej się między Kretą a Cykladami. Leighton nie tylko chciał usunąć ją ze statku. Z całym spokojem wydał na nią wyrok śmierci... W obliczu tej brutalnej prawdy miała ochotę rozpłakać się, ale powstrzymywała się ze wszystkich sił. Nie mogła sobie pozwolić na utratę tego niewielkiego zapasu wody, jakim dysponowało jeszcze jej wycieńczone ciało. Wraz z nadejściem wieczoru zniknął straszliwy upał, ale pragnienie wysysające całe jej ciało stało się jeszcze silniejsze. Wkrótce przeniknęło aŜ do kości, które równieŜ zaczęły domagać się wody. Tak jak poprzednio, odświeŜyła się paroma kropelkami wody, co przyniosło jej chwilową ulgę. Równocześnie doznała pokusy zanurzenia się w tej niebieskiej chłodnej toni i znalezienia w niej całkowitego i wiecznego ukojenia. Ale instynkt przetrwania okazał się silniejszy. WciąŜ jeszcze tliło się w niej to niewielkie światełko, podobne do lampki nocnej zapalonej w pokoju cięŜko chorego, bliskiego śmierci człowieka i nakazywało jej Ŝyć. Musiała Ŝyć, Ŝeby pomścić swoją krzywdę. Noc przyniosła niespodziewanie duŜy spadek temperatury i Marianna, po mękach związanych z upalnym dniem, trzęsła się z zimna w swojej batystowej koszulce, nie zmruŜywszy oka ani na moment. Dopiero gdy wzeszło słońce, udało jej się zasnąć i zapomnieć o cierpieniu. Tym trudniejsze okazało się przebudzenie. Jej zesztywniałe i obolałe ciało było zupełnie bezsilne. Kosztem ogromnego wysiłku podniosła się, ale natychmiast opadła na dno łodzi, gdzie leŜała całkowicie wystawiona na operację słoneczną, która potęgowała ból. Zaczęła majaczyć. Nieszczęsnej wydawało się, Ŝe widzi na rozŜarzonym horyzoncie nieznane ziemie, statki o niesamowitych kształtach i ogromnych Ŝaglach, które przybliŜały się do niej, pochylały nad nią, lecz kiedy wyciągała ku nim ręce, Ŝeby ich dotknąć, znikały nagle. Uderzała dłońmi o dno szalupy, jeszcze słabsza i bardziej bezsilna niŜ przed chwilą. Dzień wlókł się w nieskończoność. PoniewaŜ nie miała moŜliwości osłonięcia się przed słońcem, promienie paliły ją Ŝywym ogniem. Dusiła się od własnego, napuchniętego i powiększonego języka. Szalupa płynęła spokojnie, w sobie tylko wiadomym kierunku. Marianna całkowicie straciła orientację. Być moŜe od wielu godzin krąŜyła w kółko, ale nie przejmowała się tym juŜ wcale. Wiedziała, Ŝe jest zgubiona. Straciła teŜ nadzieję na jakąkolwiek pomoc. Czekała juŜ tylko na śmierć. Otwierając z trudem spieczone powieki, usiłowała wychylić się przez burtę, zdecydowana skończyć raz na zawsze z tą nieludzką torturą. Nie była juŜ jednak w stanie unieść tego strzępu, w jaki zamieniło się jej ciało. Nagle ujrzała przed sobą coś czerwonego. Jej dłonie dotknęły wody. Powtórzyła wysiłek. Krawędź burty wbijała się w jej piersi, ale potworny ból oparzonego ciała sprawiał, Ŝe nie czuła juŜ niczego. Jeszcze niewielki wysiłek i jej włosy zanurzyły się w morzu.

Łódź przechyliła się lekko. Marianna znalazła się w błękitnej wodzie, która zamknęła się nad nią, cudownie chłodna i rześka... Nie mając sił ani ochoty, Ŝeby płynąć, zaczęła powoli tonąć... Marzyła jedynie, aby wszystko skończyło się jak najprędzej. Wkrótce straciła przytomność. Jednak nie ugaszone pragnienie nie przestało jej torturować nawet po śmierci. Woda prześladowała ją, zalewafa, cała rozpływała się w wodzie. W jej wnętrzu płynęła Ŝyciodajna i słodka struŜka, która tryskała z nieznanego źródła i toczyła się po wyschniętych i rozgrzanych kamieniach. Nie była to juŜ gorzka i słona woda morska, lecz świeŜy i lekki strumień, spadający jak deszcz na spragnioną wody roślinność ogrodu. Szczęśliwej Mariannie wydawało się, Ŝe Wszechmogący w swoim miłosierdziu zadecydował, Ŝe przez całe Ŝycie pozagrobowe będzie piła w raju dla nieszczęśników, którzy umarli z pragnienia. Raj ów jednak był wyjątkowo twardy i niewygodny. Jej bezcielesna dusza zaczęła ją nagle uwierać. Z wielkim trudem uniosła napuchnięte powieki i zobaczyła tuŜ nad sobą brodatą twarz z parą czarnych, uwaŜnie przyglądających się jej oczu. W tle powiewał czerwony Ŝagiel. Widząc, Ŝe odzyskuje przytomność, męŜczyzna, który trzymał ją w ramionach, przysunął do jej spękanych ust coś szorstkiego i chłodnego. Był to brzeg glinianego naczynia, z którego popłynęła prosto do jej gardła orzeźwiająca woda. Równocześnie męŜczyzna mówił coś w niezrozumiałym dla niej języku do kogoś, kogo nie była w stanie dojrzeć. Pomimo osłabienia uniosła się lekko i zobaczyła czarną postać na tle czerwonego Ŝagla. Był to grecki pop. Brudny i brodaty, przyglądał się jej z wyraźnym niesmakiem i mówił coś, pełen złości. Wskazał na Mariannę palcem, gestem pełnym potępienia. Natychmiast podtrzymujący ją męŜczyzna zakrył ją kawałkiem Ŝaglowego płótna, gdy tymczasem pop odwrócił się i zaczął kontemplować horyzont. Jego zmarszczone brwi i poirytowana twarz kazały domyślić się Mariannie, Ŝe niewiele zostało z jej nocnej koszuli i szlafroka i Ŝe jej nagie ciało musiało szokować sługę boŜego! Usiłowała uśmiechnąć się, Ŝeby podziękować swojemu wybawcy, ale jej wysuszone wargi odmówiły posłuszeństwa i wykrzywiły się w bolesnym grymasie. Odruchowo zasłoniła usta dłonią. MęŜczyzna, który wyglądał na rybaka, wziął stojącą za nim butelkę z oliwą i szczodrze skropił nią jej twarz. Następnie wyciągnął koszyk, z którego wyjął kiść winogron, i ostroŜnie włoŜył jej do ust parę zielonych owoców, które zjadła chciwie. Nigdy nie miała w ustach czegoś tak pysznego. Rybak dokończył zawijania Marianny w płótno Ŝaglowe, wsunął jej pod głowę zwiniętą sieć rybacką i wytłumaczył na migi, Ŝeby postarała się zasnąć. Po drugiej stronie łodzi siedział niewzruszony i uroczysty pop, gryząc czarny chleb i cebulę, co raz nalewając szklaneczkę wina ze stojącego obok niego okrągłego dzbanka. Po skończonym posiłku wzniósł długą modlitwę, bijąc liczne

pokłony, które miały coś z prawdziwej akrobatyki, zwaŜywszy na niestabilność statku. PoniewaŜ zapadła juŜ noc, ksiądz zwinął się w kłębek, zasłonił oczy czarną mitrą i zaczął głośno chrapać, nie spojrzawszy więcej na nieczystą istotę, którą jego towarzysz wyłowił z wody. Mimo ogromnego zmęczenia Mariannie nie chciało się spać. Była wycieńczona, ale nie dręczyło jej juŜ to potworne pragnienie, natłuszczona oliwą twarz bolała ją znacznie mniej i czuła się juŜ całkiem dobrze. Grube płótno chroniło ją przed zbliŜającym się chłodem, a wysoko nad nią na niebie zapalały się gwiazdy jedna po drugiej. Te same gwiazdy widziała poprzedniej nocy, gdy dogorywała na dnie szalupy. Wydawały jej się wówczas zimne i wrogie. Tego wieczora miały w sobie coś przyjacielskiego i Marianna podziękowała Bogu z głębi serca za uratowanie jej w chwili zupełnej rozpaczy, w której postanowiła zakończyć swą egzystencję. Nie mogła zrozumieć języka męŜczyzny, który podśpiewywał teraz przy sterze, nie wiedziała, w jakim kierunku zmierza ani gdzie się teraz znajdują. NajwaŜniejsze jednak, Ŝe Ŝyła i znajdowała się na tym samym morzu co amerykański statek, jak równieŜ pirat, który nim zawładnął. Dokądkolwiek popłynęłaby teraz, wiedziała, Ŝe będzie to pierwszy krok przybliŜający ją do zemsty. Nie zazna przecieŜ spokoju, dopóki nie odnajdzie Johna Leightona i nie kaŜe mu zapłacić krwią za wyrządzone krzywdy. Chciała, Ŝeby wszystkie jednostki przyjacielskie i nieprzyjacielskie, pływające po Morzu Śródziemnym, miały rozkaz ścigania masztowca do przewoŜenia niewolników i Ŝeby Leighton zawisł na wielkiej rei ukradzionego statku! W środku nocy pojawił się księŜyc na niebie. Wąski rogalik, którego światło było niewiele silniejsze od światła gwiazd. Lekki wietrzyk poruszał Ŝaglem, a po obydwu stronach statku rozciągało się morze, spokojne i gładkie jak jedwab. Głos rybaka stał się cichy i zabarwił nutką melancholii. Zaczął nucić jakąś monotonną melodię, tak wolną i usypiającą, Ŝe Marianna, pokonana, zapadła w głęboki sen. Spała tak głęboko, Ŝe nie wiedziała, kiedy podpłynęli do wyspy o wielkich, czarnych klifach, nie usłyszała nerwowej, lecz krótkiej rozmowy pomiędzy popem i rybakiem i nie poczuła, kiedy wyniesiono ją z łodzi, owiniętą w Ŝaglowe płótno... Kiedy ocknęła się, nie było wokół niej niczego, co mogłoby dowieść, Ŝe jej cudowne uratowanie nie było tylko snem. Poza jednym niezaprzeczalnym faktem, Ŝe nie czuła juŜ pragnienia. Znajdowała się na plaŜy i leŜała na czarnym piasku, ukryta w cieniu skał i paru skarłowaciałych krzewów. Przed nią falowało delikatnie bezkresne morze koloru indygo, opłukujące ułoŜone w biało-czarne wzory otoczaki. Kawałek płótna, którym była przykryta, zniknął wraz z niewielkim stateczkiem, popem i rybakiem. Ale strzępy batystu, z trudem osłaniające jej ciało, były zupełnie suche, a gdy odwróciła się, jej wzrok padł na ułoŜone na płaskim kamieniu dwie kiście

złotych winogron, po które natychmiast wyciągnęła rękę. Czuła się nieludzko słaba i wycieńczona. Zjadła parę winogron, których cudownie słodki sok ostatecznie przekonał ją, Ŝe wszystko to dzieje się na jawie. Miała kompletną pustkę w głowie i wymęczone ciało. Nie zdąŜyła jednak zastanowić się, dlaczego ów przyjacielski rybak porzucił ją na jakiejś bezludnej plaŜy, gdyŜ właśnie miało się okazać, Ŝe wcale nie była taka bezludna... Po przeciwnej stronie zobaczyła białą procesję, która szła wijącą się dróŜką pośród skał. Sprawiała wraŜenie tak niesłychanie anachroniczne i ukazała się w sposób tak nieoczekiwany, Ŝe Marianna przetarła oczy ze zdziwienia. Na czele procesji szła postawna brunetka, majestatyczna i piękna jak bogini Atena we własnej osobie. Obok niej pląsały dwie młode flecistki. Za nimi posuwał się orszak ślicznych młodych dziewcząt, ubranych w antyczne plisowane chitony, a białe plecione opaski przytrzymywały ich czarne włosy. Jedne trzymały w dłoniach gałązki, inne niosły na ramionach amfory. Szły parami, powoli i z wdziękiem, jak kapłanki jakiegoś antycznego bóstwa, śpiewając pieśni, którym towarzyszył dźwięk fletów. Ta przedziwna procesja zmierzała w jej kierunku. Marianna podczołgała się na brzuchu do najbliŜszej skały, za którą mogła się schować i której przytrzymała się, Ŝeby wstać na nogi. Była jeszcze bardzo słaba, kręciło jej się w głowie i nie miała sił, Ŝeby uciec przed tym zjawiskiem sprzed dwudziestu czterech wieków. Kobiety jednak nie zauwaŜyły jej wcale.Orszak skręcił w stronę figowca, w którego cieniu wznosił się antyczny, okaleczony posąg Afrodyty, wyjątkowo urodziwy, pozbawiony jedynie lewego ramienia. Prawa ręka układała się w przyjaznym, pełnym wdzięku geście, a profil lekko pochylonej głowy był cudownie czysty i doskonały. Przy akompaniamencie fletów dziewczęta składały ofiary przed boginią, a w tym czasie wysoka ciemnowłosa kobieta, ku wielkiemu zdziwieniu Marianny, zwróciła się do Afrodyty w szlachetnym języku Demostenesa i Arystofanesa. Greka wchodziła równieŜ w zakres programu nauczania, przygotowanego przez Ellis Selton dla siostrzenicy. Zachwycona, zapominając całkowicie o swoich kłopotach, Marianna wsłuchała się w uroczysty i ciepły głos kobiety. Afrodyto, córko boga Ty, nieśmiertelną nić snująca na jego złotym tronie, Nie opuszczaj mego serca, wsłuchaj się w rozterki moje 0 królowo, Ŝalą sią w smutku i trwodze. Ach! wróć do mnie, skoro tak niedawno jeszcze Z oddali mój głos potrafiłaś usłyszeć, I aby przybiec do mnie, Złocony dom ojca twego opuszczałaś I do rydwanu zaprzęgniętego w rącze ptaki zasiadałaś, Które wiozły cię wokół naszej smutnej ziemi, Poruszając na wietrze gęstymi skrzydłami swemi

Patrzyły na nas z najwyŜszych przestworzy I wkrótce tu były, a wraz nimi ty, moje marzenie, Z jaśniejącą boskim uśmiechem twarzą Pytałaś mnie, jakie jest moje nowe cierpienie, I o to, jaką moŜesz mi słuŜyć radą JakiŜ to płomień pali moje biedne serce chore? Kogo ma przyprowadzić Ta, która spełnia prośby, aby ukoił płomienne katusze? Kto, Safono, męczy i niszczy twą duszę... Melodia słów, niepowtarzalne piękno języka greckiego przeniknęły Mariannę aŜ do głębi duszy. Miała wraŜenie, Ŝe gorąca prośba płynie z jej własnego wnętrza. Ją takŜe bolało serce, ona równieŜ cierpiała z powodu miłości, oszpeconej, upodlonej, wręcz groteskowej. Namiętność, którą Ŝyła, obróciła się przeciwko niej i niszczyła ją. Skarga tej kobiety przypomniała jej o własnym cierpieniu duchowym, zapomnianym na chwilę na skutek cierpień fizycznych i zŜerającej nienawiści do Johna Leightona. Nagle uzmysłowiła sobie całą swoją sytuację. Była porzuconą młodziutką kobietą, umęczoną i zbolałą, dręczoną dziecięcą potrzebą odwzajemnionej miłości, źle potraktowaną przez Ŝycie i ludzi, których egoizmowi i niegodziwości nie potrafiła sprostać. Wszyscy, którzy ją kochali, usiłowali w ten lub inny sposób wykorzystać ją, uczynić z niej swoją poddaną... moŜe z wyjątkiem namiętnego cienia, który kochał się z nią podczas jednej nocy na Korfu! Ten przynajmniej niczego nie oczekiwał poza rozkoszą, którą oddał z nawiązką. Był delikatny... tak bardzo delikatny i czuły zarazem! Jej ciało wspominało go ze szczęściem, jakby dręczone pragnieniem, poczuło naraz rześki chłód wypitej kiedyś świeŜej wody. Wówczas przemknęła przez jej głowę dziwna myśl, Ŝe szczęście jest proste i nieskomplikowane, i Ŝe zaznała go przez krótką chwilę z tym tajemniczym nieznajomym... Po twarzy spływały jej łzy. Chcąc otrzeć je strzępkiem rękawa, oderwała na moment dłoń od ściany i upadła na kolana. ZauwaŜyła, Ŝe dziewczęta przestały juŜ się modlić i patrzą na nią z ciekawością. Przestraszona, gdyŜ kaŜdy człowiek wydawał jej się teraz niebezpieczny, chciała uciec, schować się w zaroślach, ale nie miała siły, Ŝeby się podnieść, i ponownie upadła na piasek... Dziewczęta otoczyły ją kręgiem i przyglądając się jej wnikliwie, wymieniały szybkie uwagi w języku, który niewiele miał wspólnego ze staroŜytną greką. Wysoka kobieta zbliŜyła się powoli i kółko z respektem otworzyło się przed nią. Nachylając się nad Marianną odgarnęła z twarzy czarne włosy, pachnące morską wodą i piaskiem, i połoŜyła dłoń na bladej jak wosk twarzy Marianny, po której ciągle jeszcze spływały łzy. KsięŜna nie zrozumiała pytania, jakie jej zadano. Bez większej nadziei wyszeptała: - Jestem Francuzką... zabłąkaną... miejcie litość nade mną!.. W ciemnych oczach pochylonej kobiety zapaliło się niewielkie światełko i ku zdziwieniu Marianny odpowiedziała

jej szeptem w tym samym języku: • Dobrze. Ale nie mów juŜ nic więcej, nie wykonuj Ŝadnych ruchów. Zabierzemy cię stąd. • Pani mówi... • Powiedziałam, ani słowa! Niewykluczone, Ŝe jesteśmy obserwowane. Zdjęła z siebie szybko antyczne peplos z białego lnu, spięte w pasie złotą klamrą, i narzuciła je na ramiona Marianny. Następnie, wciąŜ mówiąc szeptem, wydała kilka poleceń współtowarzyszkom, które w zupełnej ciszy podniosły Mariannę, pomagając jej stanąć na nogi, a dwie najsilniejsze przytrzymały ją z dwóch stron, Ŝeby nie upadła. - MoŜesz iść? - zapytała kobieta. Zaraz jednak sama odpowiedziała na to pytanie. - Jasne Ŝe nie; masz bose stopy. Nie zrobisz nawet trzech kroków. Poniesiemy cię. Z niewiarygodną zręcznością dziewczęta w mgnieniu oka uplotły rodzaj noszy z gałęzi i opasek, którymi przytrzymywały włosy. Sześć nowych przyjaciółek Marianny niosło ją na ramionach, a pozostałe zakryły ją pędami rosnącego w pobliŜu dzikiego wina, kwiatami nieśmiertelnika i srebrzystymi algami, których na plaŜy było całe zatrzęsienie. Całość sprawiała wraŜenie orszaku pogrzebowego. Zbita z tropu Marianna szukała wzrokiem tajemniczej kapłanki, która uśmiechnęła się tylko przelotnie. - Lepiej, Ŝebyś udawała martwą. To nam zaoszczędzi wielu niepotrzebnych pytań. Turcy, co prawda, sądzą, Ŝe mamy źle w głowach... ale nie trzeba przesadzać! I dla pewności zasłoniła twarz Marianny rąbkiem peplos, nie pytając jej o zdanie. Ona jednak, zŜerana przez ciekawość, wyszeptała: - Czy w pobliŜu są Turcy? - Nigdy nie są zbyt daleko, kiedy schodzimy na plaŜę. Czekają, aŜ odejdziemy, Ŝeby ukraść dzbany z winem, które stawiamy przed posągiem bogini. A teraz przestań juŜ gadać, bo cię tu zostawimy! Marianna potraktowała groźbę powaŜnie i starała się od tej chwili leŜeć zupełnie nieruchomo. Tymczasem kobieca procesja zawróciła z drogi, intonując uroczystą pieśń pogrzebową. PodróŜ była długa, a droga okazała się wyjątkowo męcząca i stroma. Marianna dusiła się pod przykrywającym ją materiałem i było jej niewygodnie na prowizorycznym posłaniu z gałęzi. PoniewaŜ przez znaczną część czasu jej nogi znajdowały się wyŜej niŜ głowa, czuła, jak powoli nadchodzi kolejna fala mdłości. Dziewczęta, które ją niosły, musiały być wyjątkowo krzepkie, gdyŜ w czasie tej wieczność trwającej wspinaczki nie zwolniły tempa ani na sekundę, a co więcej nie przestały śpiewać. Kiedy Marianna poczuła wreszcie, Ŝe stawiają ją na ziemi, westchnęła z ulgą. Chwilę później leŜała juŜ z odsłoniętą twarzą na materacu wysłanym szorstkim futrem, który wydał się jej szczytem luksusu. W pomieszczeniu panował przyjemny chłód, przy-

noszący prawdziwą ulgę po męczącym upale. Pokój, w którym znajdowała się, był długi i niski. Jego podwójne okno wychodziło na szeroką błękitną przestrzeń, będącą niebem lub morzem, lub teŜ jednym i drugim. Widać było, Ŝe w zaleŜności od epoki musiał przechodzić róŜne koleje losu. Popękany sufit, ze śladami błyszczących złoceń, podparty był dwiema doryckimi kolumnami. W jego centrum wyłaniała się szczupła, otoczona aureolą, brodata twarz świętego o olbrzymich, nieruchomych oczach. Na ścianach z cegły pojawiały się tu i ówdzie fragmenty fresków, równie niekompletnych i róŜnorodnych jak malowidła na suficie. Po jednej stronie przetrwały niewielkie fragmenty efebów o zwinnych nogach, ubranych w pstrokate suknie i przeraźliwie zezujących, biegnących w stronę dwóch odrapanych aniołów bizantyjskich, surowych i nieprzejednanych jak sama sprawiedliwość. Przeciwległa ściana była pomalowana wapnem i tworzyła niewielką wnękę, w środku której stała wspaniała biało-czarna amfora pogrzebowa. Przedstawiała zasmuconego boga, siedzącego w zamyśleniu na niebieskawym tronie w długim zielonym płaszczu i trzymającego w dłoni lancę. W miejscu, w którym wymalowany na suficie święty miał brodę, wisiała lampa, przeniesiona z meczetu, wykonana z pozłacanego brązu i kolorowego szkła. Poza łóŜkiem przykrytym skórami z kozy, na którym leŜała teraz Marianna, w pokoju znajdowało się parę stołków oraz niski stół, na którym stała pękata gliniana waza, wypełniona po brzegi kiśćmi winogron. Pośrodku tego całego dobytku kapłanka Afrodyty, ubrana w białą, sięgającą ziemi tunikę, nie wydawała się juŜ tak anachroniczna. Stała ze skrzyŜowanymi na piersi rękami i patrzyła na swoje znalezisko z wyraźnie mieszanymi uczuciami. Marianna usiadła na łóŜku i zobaczyła, Ŝe są w pokoju tylko we dwie. Wszystkie dziewczęta zniknęły, ale poniewaŜ księŜna zdawała się ich szukać oczami, Greczynka udzieliła jej wyjaśnień. - Odesłałam je. Musimy porozmawiać. Kim jesteś? Surowy ton był bardziej niŜ niesympatyczny. Kobieta nie ufała Mariannie. • JuŜ pani mówiłam, jestem Francuzką. Mój statek się rozbił i... • To nieprawda. Kłamiesz! Rybak o imieniu Jorgos zostawił cię o świcie na plaŜy. Powiedział mi, Ŝe wyłowił cię wczoraj wieczorem, właśnie kiedy zamierzałaś wyskoczyć z łodzi. Byłaś na wpół martwa z pragnienia i wyczerpania. Co robiłaś na tej łodzi? • To długa historia... • Mam duŜo czasu! - powiedziała nieznajoma, siadając na stołku. Mariannie wydała się dziwna ta rozmowa ze staroŜytnym posągiem, oŜywionym siłą jakiejś tajemniczej mocy. Kobieta w pewien trudny do wyjaśnienia sposób harmonizowała z wnętrzem pokoju. Była w wieku nieokreślonym. Miała gładką skórę, całkowicie pozbawioną zmarszczek i jedno-

cześnie spojrzenie dojrzałej kobiety. Wyglądała jak Ŝywy posąg Ateny, lecz jej oczy w kształcie migdałów były tak samo nieproporcjonalnie wielkie jak u postaci z bizantyjskich fresków. Przed chwilą powiedziała, Ŝe uchodzi za - wariatkę... a przecieŜ emanowała z niej spokojna siła, poczucie pewności, które Marianna z miejsca wyczuła i które było przyjemne. • Na tamtej łodzi - powiedziała spokojnie - umierałam z pragnienia, jak sama pani przed chwilą zauwaŜyła, i wypadłam za burtę, Ŝeby szybciej z tym... skończyć... • Nie widziałaś statku Jorgosa? • Niczego juŜ nie widziałam. Przeniknęło mi przed oczami coś czerwonego, ale sądziłam, Ŝe zdawało mi się tylko! Czy wie pani, co to znaczy umierać z pragnienia? Kobieta zaprzeczyła ruchem głowy. Gdy Marianna wypowiadała ostatnie słowa, jej głos załamał się, a twarz zbladła. Marianna opadła na łóŜko. Nieznajoma zmarszczyła brwi i natychmiast podniosła się. • W dalszym ciągu chce ci się pić? • I jeść... • Dobrze, poczekaj więc. Potem dokończysz! Parę chwil później, pokrzepiona kawałkiem ryby, koziego sera, chleba i kubkiem wyjątkowo mocnego wina, a takŜe kiścią winogron, Marianna wracała do Ŝycia i czuła się przygotowana do zaspokojenia ciekawości swojej gospodyni, w stopniu nie stwarzającym dodatkowych komplikacji, oczywiście. Kobieta była Greczynką i mieszkała na terenie okupowanym przez Turków. Była takŜe specjalną wysłanniczką, mającą nawiązać przyjacielskie stosunki między Grecją i Turcją. Marianna zawahała się przez moment, nie wiedząc, od czego zacząć swoje opowiadanie. Zdecydowała się zadać kolejne pytanie, aby dać sobie jeszcze trochę czasu do namysłu, a częściowo, Ŝeby zbadać nieznany teren. - Proszę mi powiedzieć - odezwała się łagodnie - gdzie my się znajdujemy? Nie mam zielonego pojęcia... Kobieta jednak zignorowała pytanie. • Skąd wypłynęłaś na tej łódce? • Ze statku płynącego do Konstantynopola, który wyrzucił mnie na pełnym morzu, tuŜ przed świtem, jakieś trzy dni temu - szepnęła Marianna. - Poprzedniego ranka minęliśmy Cyterę. • Pod jaką banderą płynął ten statek? I co takiego zrobiłaś, Ŝe wyrzucono cię ze statku w taki sposób... w samej tylko nocnej koszuli? Głos kobiety w wyraźny sposób zdradzał nieufność. Marianna pomyślała z rozpaczą, Ŝe jej historia jest tak nieprawdopodobna, Ŝe trudno będzie w nią uwierzyć. Niemniej jednak prawda zawsze miała większe szanse niŜ jakakolwiek bajka, nawet opowiedziana w dobrej intencji. - Statek był amerykański. Masztowiec z Charlestonu, z Południowej Karoliny. A kapitanem był... Jason Beaufort! Imię to z trudem przeszło Mariannie przez gardło. Natychmiast teŜ wybuchnęła płaczem, co nieoczekiwanie złago-

dziło surowe rysy twarzy kobiety. Jej gęste czarne brwi uniosły się w zdziwieniu. - Jason? To wyjątkowo greckie imię, jak na Amerykanina. Coś mi się wydaje, Ŝe cierpisz z jego powodu. CzyŜbyś była jego Medeą? To właśnie on cię wyrzucił? - Nie... nie on! Okrzyk sprzeciwu wyrwał się z samego serca Marianny. Zmieszana, odezwała się zgaszonym głosem. - Na statku wybuchł bunt... Jason jest z całą pewnością uwięziony... moŜe nie Ŝyje, a wraz z nim moi przyjaciele! Omijając jedynie szczegóły osobistego dramatu, który miał miejsce w Wenecji i mógł tylko podwaŜyć wiarygodność całej relacji, starała się, jak mogła najlepiej, opowiedzieć dramatyczny przebieg podróŜy na „Morskiej Czarodziejce". Opowiedziała, Ŝe Leighton, chcąc zawładnąć statkiem, który zamierzał przeznaczyć do handlu czarnymi niewolnikami, uŜył wszelkich dostępnych mu sposobów, Ŝeby skłócić Jasona z jego przyjaciółką. Na tyle, na ile znała fakty, opowiedziała, jak Leighton dopiął celu i przejął dowodzenie na statku, i w końcu jak zostawił ją na pełnym morzu, bez Ŝadnych środków do Ŝycia. Później mówiła o przyjaciołach, których musiała tam zostawić, o Jolivalu, Gracchusie, Agacie, a takŜe o Kalebie ukaranym za to, Ŝe usiłował pozbyć się demona, prześladującego statek. WłoŜyła w swoje opowiadanie tyle pasji i mówiła tak obrazowo, Ŝe powoli znikała nieufność z twarzy kobiety, a na jej miejsce pojawiło się zaciekawienie. Siedząc ze skrzyŜowanymi nogami i brodą opartą na dłoniach, słuchała z wyraźnym zainteresowaniem, ale w całkowitym milczeniu. Zaniepokojona Marianna zapytała nieśmiało: - Czy... wydaje się to pani trochę nieprawdopodobne? Zdaję sobie sprawę, Ŝe moje Ŝycie przypomina niezwykłą powieść... a jednak mogę pani przysiąc, Ŝe to szczera prawda! Kobieta wzruszyła ramionami. - Turcy mawiają Ŝe prawda zawsze wypływa na wierzch. Przyznaję, Ŝe twój los jest dosyć niezwykły... ale nie bardziej niŜ los innych osób. MoŜesz być pewna, Ŝe słyszałam historie znacznie dziwniejsze od twojej! Musisz jeszcze powiedzieć mi, jak się nazywasz... I co zamierzałaś robić w Konstantynopolu... Nadszedł trudny moment, którego tak się obawiała. Dokonany wybór mógł mieć nieprzewidziane konsekwencje. Od samego początku tej rozmowy Marianna wahała się, czy powinna wyznać całą prawdę, czy tylko częściową. Zastanawiała się, czy nie podać fałszywego nazwiska i nie wytłumaczyć swojej podróŜy na amerykańskim statku ucieczką zakochanej kobiety przed gniewem zazdrosnego męŜa. W miarę jednak jak mówiła, przyglądała się powaŜnej twarzy swojej gospodyni i czuła coraz większe zawstydzenie przed tą zmyśloną historią, co prawda miłosną, ale raczej odraŜającą. Marianna wiedziała teŜ, Ŝe jako kobieta prawdomówna nie potrafi kłamać. Nawet najgłupsze udawanie wychodziło jej niezręcznie. Najlepszym dowodem na to był tragiczny koniec

jej miłości. Nagle przypomniało jej się zdanie wypowiedziane kiedyś przez Francois Vidocqa, gdy wracali wspólnie z wybrzeŜa Bretanii: „Nasze Ŝycie, droga przyjaciółko, jest jak szeroki ocean, w którym znajdują się ukryte podwodne rafy. W kaŜdej chwili musimy być przygotowani na zatonięcie. Lepiej jest pomyśleć o tym zawczasu, bo tylko wówczas będziemy mieli szansę wyjść z tego cało..." Miała przed sobą właśnie taką podwodną skałę, schowaną za duŜym, nieprzeniknionym czołem i zagadkową twarzą jej rozmówczyni... Marianna pomyślała, Ŝe nie ma juŜ absolutnie nic do stracenia, poza domniemaną zemstą, więc postanowiła zaryzykować. Konsekwencje nie mogły mieć większego znaczenia i nie stałoby się nic wielkiego, jeśli ta kobieta uznałaby ją za swojego wroga i zabiła. Powiedziała jasno i dobitnie: - Nazywam się Marianna d'Asselnat de Villeneuve, księŜna Sant'Anna, i płynę do Konstantynopola z rozkazu cesarza Napoleona, mojego władcy, aby przekonać matkę sułtana, która jest ze mną spokrewniona, do zerwania przymierza z Anglią i nawiązania przyjaznych stosunków z Francją... a takŜe kontynuowania wojny z Rosją! Sądzę, Ŝe teraz wie juŜ pani o mnie wszystko! Rezultat tego szczerego wyznania był zaskakujący. Kobieta zerwała się na równe nogi, poczerwieniała, po czym natychmiast zbladła. Osłupiała, przyglądała się Mariannie z otwartymi ustami i nie wypowiedziawszy ani jednego słowa, odwróciła się gwałtownie na pięcie i pobiegła do drzwi, jakby nie mogła sama unieść cięŜaru powierzonej jej tajemnicy. Zatrzymał ją głos Marianny: - Chciałabym zwrócić pani uwagę, Ŝe ja powiedziałam wszystko, czego pani ode mnie zaŜądała, ale nadal nie wiem niczego na pani temat. Przed chwilą zadałam pani bardzo podstawowe pytania: Gdzie jestem? Kim pani jest? Kobieta odwróciła się i spojrzała na Mariannę wielkimi czarnymi oczami. - Jesteśmy na wyspie Santorin, staroŜytnej Thirze, najbiedniejszej z greckich wysepek, na której nigdy nie ma się pewności doczekania kolejnego dnia, a nawet wieczora, gdyŜ spoczywa na czynnym wulkanie. Co do mnie... moŜesz na mnie mówić Safona! Wszyscy tak się do mnie zwracają. Nie mówiąc ani słowa więcej, dziwna postać wybiegła. z pokoju, zamykając za sobą drzwi na klucz. Z góry pogodzona z tym nowym rodzajem więzienia, Marianna wzruszyła ramionami, zarzuciła na siebie peplos zostawione przez Safonę i wtuliwszy się w kozie skóry postanowiła odzyskać utracone siły. Kości zostały rzucone. Reszta juŜ od niej nie zaleŜała! Marianna spędziła cały dzień zamknięta w swojej kapliczce, nie widząc Ŝywej duszy i wypatrując przez małe, podwójne okienko. Z drugiej strony okna rozciągał się widok trochę niecodzienny. Prawdziwe pobojowisko ruin i popiołów, gdzie kaŜda rzecz wydawała się wykonana z dziwnego stopu srebra. Z delikatnego pyłu wystawały trzony kolumn

i kawałki ścian, a wszystko połączone róŜnymi odcieniami szarości. Całość znajdowała się na rozległym płaskowyŜu, którego jedną część zajmowały uprawy rolne. Na stopniach stromych tarasów leŜały winnice, chronione przed wiatrem przez figowce, pokręcone i posrebrzane wszechobecnym pyłem. Pozostała część terenu dochodziła do starego kamiennego wiatraka o poszarpanych skrzydłach i wydawało się, Ŝe ginie w morzu. Gdzieś w oddali moŜna było dojrzeć jakiś biały przedmiot, będący domem lub sylwetką człowieka czy osła, pokryty szarym pyłem, jak wszystko inne w tej okolicy. W sumie pejzaŜ był przygnębiający i z pewnością pozostawiał wiele do Ŝyczenia z punktu widzenia kobiety, która miała prawo uwaŜać się za uwięzioną. KsięŜna usłyszała za sobą spokojny głos Safony. - Jeśli chcesz przyłączyć się do nas - mówiła - to właśnie nadchodzi pora pozdrowienia słońca... Ubierz się! Safona przyniosła jej tunikę podobną do tych, jakie miały na sobie dziewczęta, identyczne sandały i przepaskę do włosów. • Chciałabym się umyć - powiedziała Marianna - Nigdy jeszcze nie czułam się taka brudna!.. • Racja! Poczekaj, przyniosę ci wody... Wróciła za moment niosąc przed sobą pełne wiadro wody, które postawiła na podłodze. W drugiej ręce trzymała kawałek mydła i ręcznik. • To wszystko, co mogę ci zaofiarować - powiedziała z Ŝalem w głosie Safona. - Woda jest tu cenna. Napełniamy nasze cysterny tylko w okresie pory deszczowej, a kiedy przychodzi lato, poziom wody natychmiast spada. • Ludzie, którzy tu Ŝyją, muszą więc cierpieć z tego powodu?.. Na surowej twarzy Safony pojawił się przelotny uśmiech, dodający jej wiele wdzięku. • Znacznie mniej, niŜ moŜesz to sobie wyobrazić. Bardzo nie lubią się myć, a co się tyczy napojów, mają wina pod dostatkiem. Nikomu nie przyszłoby tu do głowy pić wodę. Pośpiesz się. Czekam na ciebie na zewnątrz. I jeszcze jedno, mówisz tylko po francusku? • Nie. Mówię równieŜ po niemiecku, angielsku, włosku, hiszpańsku i kiedyś, dawno temu, nauczyłam się staroŜytnej greki... Safona zaniemówiła. Wolałaby po stokroć któryś z najpospolitszych dialektów greckich. Po chwili odezwała się: - Najlepiej będzie, jeśli w ogóle nie będziesz się odzywać, a w razie potrzeby mów po włosku. Te wysepki przez długi czas naleŜały do Wenecji i tutejsi ludzie znają trochę ten język. I nie zapomnij zwracać się do wszystkich po imieniu. Język dyplomatyczny nie jest tu w modzie... Natychmiast Marianna przystąpiła do toalety i dokonała istnych cudów, wykorzystując kaŜdą kropelkę przydzielonej jej wody. Zdołała nawet umyć włosy, które następnie zaplotła i owinęła wokół głowy. Ogarnęło ją cudowne uczucie ulgi. Oliwa od rybaka zła-

godziła w znacznym stopniu oparzenia twarzy, ramion i szyi. Gdy narzuciła na siebie plisowaną tunikę, poczuła się niemal tak rześka i świeŜa jak po wyjściu z eleganckiej paryskiej łazienki. Popchnęła grube drewniane drzwi, zamykające jej prowizoryczny pokój i zobaczyła za nimi stojącą przy studni Safonę. W dłoniach trzymała linę, a wokół niej skupił się juŜ wianuszek młodych dziewcząt, które Marianna widziała o poranku. Widząc zbliŜającą się księŜną Safona podniosła się i ręką wskazała jej miejsce pomiędzy dwiema dziewczętami, które nawet na nią nie spojrzały. Biały pochód wyruszył w kierunku przeciwległego krańca płaskowyŜu, który Marianna ujrzła w całej okazałości. Pochylony lekko ku wschodowi, usiany poletkami winnic i pomidorów, schodził łagodnie w stronę morza. Po przeciwnej stronie wznosiła się masywna biała konstrukcja, która mogłaby śmiało uchodzić za fortecę, gdyby nie umieszczona na jej czubku niewielka dzwonnica, za którą chowało się słońce. Miejsce, w którym Marianna spędziła cały dzień, okazało się małą, w połowie zburzoną kapliczką. Z jej kopuły w kolorze Ŝółtej ochry sterczał dziwny piorunochron, który kiedyś zapewne był krzyŜem. Wokół wznosiły się bramy ruin bizantyjskiego pałacyku. Śpiewając cały czas jedną z owych archaicznych pieśni orszak doszedł do pagórka, z którego widać było szerokie błękitne morze. Nie było tu wszechobecnego szarego pyłu, którego miejsce zajął zastygły blok czarnej lawy w kształcie tronu. Zasiadła na nim majestatyczna Safona, przytrzymując obydwiema rękami lirę. U jej stóp uklękły dziewczęta, wszystkie zwrócone twarzami ku słońcu, mające na równi z ich mistrzynią natchniony i ekstatyczny wygląd. Marianna zapewne uznałaby tę wyreŜyserowaną scenę za nieco śmieszną, gdyby nie świadomość, Ŝe kryje się za nią coś znacznie silniejszego i godnego szacunku, coś, co przybierało jedynie formę maskarady, do której zmuszały się te kobiety. „UwaŜają mnie za wariatkę" - powiedziała Safona... i rzeczywiście, moŜna powiedzieć, Ŝe robiła wszystko, aby przekonać o tym cały świat. Skupiła się na moment, chowając twarz w dłoniach, po czym zaintonowała pieśń na swojej lirze i zaczęła śpiewać mocnym głosem rodzaj nie kończącej się litanii ku czci słońca, która wkrótce znudziła Mariannę, zmęczoną doszukiwaniem się w niej jakiegoś sensu. Parę chwil później niektóre z jej towarzyszek wstały i zaczęły tańczyć. Był to taniec powolny i pełen namaszczenia, lecz szalenie sugestywny. Wydawało się, Ŝe dziewczęta ofiarowują zachodzącemu słońcu swoje młode, pełne wigoru ciała, których obiecujące kształty miękko zaznaczały się pod plisami ich sukien... Wkrótce to niecodzienne widowisko przekształciło się w coś jeszcze dziwniejszego. Na ścieŜce prowadzącej do białej fortecy pojawiły się trzy czarne sylwetki z mitrami na głowach, które wykrzykiwały i wymachiwały pięściami pod adresem tańczących. Marianna zrozumiała, Ŝe forteca musi być klasztorem i Ŝe dziewczęce pląsy nie przypadły do gustu

świątobliwym ojcom. Przypomniała sobie, z jakim niesmakiem odniósł się do niej mnich na łodzi Jorgosa, więc owa scena nie zdziwiła jej zanadto. Zaniepokoiła się natomiast, kiedy trzej furiaci zaczęli rzucać kamieniami. Na szczęście byli za daleko i nie celowali zbyt dobrze. Zresztą ani Safona, ani cała reszta nie wydawała się z tego powodu zaniepokojona. Nie poruszył ich równieŜ fakt, Ŝe dwóch mnichów udało się na skargę do patrolujących teren tureckich Ŝołnierzy. Byli to dwaj janczarzy w filcowych czapkach i czerwonych butach, którzy właśnie przechodzili drogą. Wzburzeni mnisi wytykali palcami kobiety, ale Turcy ledwo odwrócili głowy w ich stronę i spojrzawszy na nie znudzonym wzrokiem wzruszyli ramionami i odeszli. Gdy słońce zaszło zupełnie za wzgórzem, śpiew Safony umilkł. Za chwilę miała zapaść noc. Dziewczęta zebrały się w ciszy i ruszyły gęsiego za swoją przewodniczką w stronę starego pałacyku. Na samym przedzie szły flecistki, a reszta dziewcząt kroczyła uroczyście, z powaŜnymi minami. Idąc w środku grupy, Marianna na próŜno usiłowała znaleźć odpowiedź na dręczące ją pytania. Była tak zatopiona w myślach, Ŝe nie zauwaŜyła kępki pistacji, rosnącej na samym środku drogi, potknęła się o nią i z pewnością byłaby upadła, gdyby nie idąca obok niej dziewczyna, która przytrzymała ją mocno za rękę. Uścisk jej dłoni okazał się tak silny, Ŝe Marianna przyjrzała się uwaŜnie swojej towarzyszce. Była szczupłą i smukłą osóbką, o dumnie osadzonej głowie i delikatnych, lecz zarazem wyrazistych rysach twarzy. Gęste czarne loki spięte były w kok. Tak jak i pozostałe jej koleŜanki była wysoka i dobrze zbudowana, nie wymuskana, ale teŜ i nie pozbawiona wdzięku. Uśmiechnęła się przelotnie, gdy jej ciemne oczy napotkały wzrok Marianny, po czym jej dłoń cofnęła się i dziewczyna wróciła do marszu, jakby nic się nie wydarzyło. Do licznych pytań nie dających Mariannie spokoju doszło jeszcze jedno. Safona musiała ćwiczyć swoje podopieczne równie intensywnie, jak działo się to ongiś w staroŜytnej Sparcie. Ciało dziewczyny, która ją podtrzymała, było twarde jak marmur. Po dotarciu do pałacu orszak rozproszył się. Jedna po drugiej dziewczęta podchodziły do Safony, pozdrawiały ją i znikały w bramie. Gdy przyszła kolej Marianny, poetka wzięła ją za rękę i pociągnęła w stronę kapliczki. - Lepiej, Ŝebyś dzisiejszego wieczoru nie pokazywała się za duŜo. Wróć do siebie. Za chwilę przyniosę ci kolację. Marianna zgodziła się i posłusznie zamknęła za sobą drewniane drzwi. W środku było prawie zupełnie ciemno i unosił się silny zapach ryb, którego wcześniej tu nie było. Usiłowała znaleźć jego źródło, gdy nagle ujrzała obok łóŜka małą błyszczącą rybkę, którą podniosła odruchowo. Kiedy przyglądała się jej, nie rozumiejąc, w jaki sposób mogła się tu znaleźć, weszła Safona, niosąc wiktuały w koszu opartym na głowie i lampkę oliwną, którą postawiła na stole. Zobaczywszy rybę w dłoniach Marianny, zmarszczyła brwi i rozgniewana zabrała ją.

- Muszę zwymyślać Jorgosa - powiedziała siląc się na Ŝartobliwy ton, który zabrzmiał nieco fałszywie. - Kiedy przynosi złowione ryby, zawsze stawia tu swoje kosze, bo mu za daleko do kuchni! • PrzecieŜ nic się takiego nie stało - powiedziała z uśmiechem Marianna. - Zastanawiałam się tylko, skąd się tu wzięła ta ryba... • Jak sama widzisz, w bardzo prosty sposób!.. A teraz zjedz kolację. Szybko ustawiła na stole pieczone kozie mięso, parę pomidorów, chleb, ser i nieodłączne winogrona. Zwalniając trochę tempo, jakby chciała dać sobie jeszcze trochę czasu do namysłu, postawiła talerz i połoŜyła sztućce. W pewnym momencie zdecydowała się. • Kiedy zjesz - powiedziała - nie kładź się spać. Przyjdę po ciebie, gdy zapadnie noc... • Dokąd pójdziemy? • Nie zadawaj pytań, jeszcze nie czas! Wkrótce juŜ zrozumiesz wiele rzeczy, które teraz z pewnością wydają ci się dziwne czy teŜ bezsensowne. Pamiętaj tylko o jednym, nie robię niczego, co nie miałoby głębszego sensu, i musiałam długo zastanawiać się, zanim podjęłam ostateczną decyzję, co z tobą zrobić. Mariannie zaschło w gardle. W głosie kobiety słychać było groźbę, co prawda zawoalowaną, lecz mimo to wyraźną. Pomyślała, Ŝe kto wie, czy rzeczywiście nie ma do czynienia z obłąkaną, która jak wszyscy szaleńcy nie potrafiła przyznać się do swojego stanu. Postanowiła jednak nie okazywać strachu i wyszeptała tylko: • Ach... więc juŜ zadecydowałaś? • Tak, zdecydowałam... zaufać ci! Ale biada ci, jeśli mnie zdradzisz! W Ŝadnym punkcie wybrzeŜa śródziemnomorskiego nie znajdziesz schronienia przed naszą zemstą! A teraz jedz i czekaj na mnie! Aha, byłabym zapomniała... Wyjęła z koszyka pakiet czarnego materiału i rzuciła go na łóŜko. - WłoŜysz to na siebie! Noc jest doskonałym schronieniem, jeśli przyjmiesz jej barwy! Wyjątkowo dziwna osoba! Mimo Ŝe w dalszym ciągu obleczona w te idiotyczne szaty, Safona wyglądała teraz zupełnie inaczej. Jakby przed chwilą zdecydowała się zrzucić maskę i odsłonić swoją prawdziwą twarz, która miała w sobie niepokojącą zawziętość. Twierdziła, Ŝe zdecydowała się zaufać Mariannie, lecz powiedziała to głosem tak złowrogim, jakby juŜ tego Ŝałowała i jakby nazbyt pochopnie dokonała wyboru lub teŜ zmusiły ją do tego okoliczności. Tak czy owak Marianna uznała, Ŝe najrozsądniej będzie, jeśli posłucha jej rozkazów, gdyŜ od tego zaleŜał jej dalszy los. Musiała jednak mieć się na baczności. , W miarę jak odzyskiwała siły, czuła powracający smak

Ŝycia... Spokojnie usiadła do stołu, zjadła z apetytem, a nawet wypiła z przyjemnością kieliszek dobrego wina, mocnego i rozgrzewającego, które rozchodziło się powoli po całym jej ciele, dając przyjemne uczucie zadowolenia. A poza tym spała tak długo, Ŝe czuła się w pełni wypoczęta i gotowa stawić czoło nowym przeciwnościom, których złośliwy los jej nie szczędził. Kiedy Safona wróciła do kapliczki, była juŜ ciemna noc. Marianna od dawna czekała gotowa, siedząc na stołku z rękami oplecionymi wokół kolan. Miała na sobie obowiązujący ją strój. Był on typowy dla wiejskich kobiet z wysp greckich: szeroka spódnica z czarnej bawełny, obrębiona wąskim czerwonym paskiem, mocno wcięta w talii kamizelka oraz duŜa czarna chustka z drobnym czerwonym haftem, upięta na głowie i całkowicie zasłaniająca włosy. Ubrana w podobny sposób Safona spojrzała na Mariannę aprobująco. - Naprawdę szkoda, Ŝe nie mówisz naszym językiem! Bez trudu uchodziłabyś za miejscową dziewczynę. Nawet oczy! Masz oczy tak dzikie, jakbyś się urodziła właśnie tutaj. Zgaś lampę i chodź za mną, ale po cichu. Ogarnęły je ciemności. Safona chwyciła Mariannę za rękę i pociągnęła za sobą. Noc była czarna jak węgiel, rozsiewała wokół zapach mirtu i tymianku, zmieszany z odorem owczarni. Gdyby nie pomocna dłoń Safony, Marianna z pewnością upadłaby juŜ po paru pierwszych krokach, szła bowiem po omacku, badając teren końcem buta, zanim ośmieliła się postawić stopę. • Pośpiesz się! - szepnęła zniecierpliwiona Safona. W tym tempie nigdy nie dojdziemy! • Ale ja nic nie widzę! - poskarŜyła się Marianna, która powstrzymywała się od pytania, dokąd teŜ było im tak śpieszno. - To nie potrwa długo! Oczy przyzwyczają się... Rzeczywiście, przyzwyczaiły się szybciej, niŜ to sobie wyobraŜała, i zrozumiała wówczas zapobiegliwość Safony, która kazała jej się ubrać na czarno i być cicho. Zaledwie kilka sąŜni od pałacu widać było wielkie ognisko, schowane za rozsypującym się murem. Paliło się przed bezkształtną białą konstrukcją, podobną częściowo do meczetu, a częściowo przypominającą szopę, i oświetlało dzikie i wąsate twarze skupionych wokół niego tureckich Ŝołnierzy. Ogień podgrzewał zawartość wielkiego miedzianego rondla, wiszącego nad płomieniem. W jego świetle Marianna zauwaŜyła, Ŝe ścieŜka, na którą weszły, znajduje się w niebezpiecznie bliskiej odległości od biwakujących Ŝołnierzy. Safona połoŜyła palec na ustach i popchnęła lekko Mariannę za biegnące wokół ruiny muru starej fortecy. Weszły w zarośla tamaryndowca i janowca. Pod tą podwójną osłoną zaczęły powoli iść naprzód, starając się nie nadepnąć na Ŝadną gałązkę. Przeszły tak blisko Turków, Ŝe czuły wyraźnie zapach gotowanej strawy. Wreszcie niebezpieczny odcinek skończył się i znalazły się

na drodze wijącej się wśród starego cmentarza, pełnego steli i pustych otworów, pozostałości po dawnych kamiennych sarkofagach. Gdy tylko tam dotarły, Safona skręciła zdecydowanie na lewo i weszła na stromą, kamienistą ścieŜkę, pnącą się na szczyt wzgórza. Oczy Marianny były juŜ na tyle przyzwyczajone do ciemności, Ŝe mogła bez trudu dostrzec kaŜdy szczegół aŜ po białawe plamki kwiatków rosnących bezładnie na ścieŜce. Mimo licznych meandrów dróŜka wydawała się zmierzać prosto do nieprzyjaznego klasztoru. Marianna pociągnęła delikatnie za spódnicę swoją towarzyszkę, idącą tuŜ przed nią. • Chyba nie tam idziemy, prawda? - powiedziała wskazując na szczyt. • AleŜ tak, właśnie tam. Jest to klasztor Świętego Eligiusza. • Sądząc po tym, jak was potraktowali wczoraj, wasze stosunki z ojcami nie naleŜą chyba do najlepszych. Safona zatrzymała się na chwilę, Ŝeby złapać oddech. Podejście było strome i męczące, nawet dla stałej bywalczyni. • Istnieją pozory - powiedziała - i rzeczywistość. Dlatego o jedenastej oczekuje nas ojciec Daniel. To, co widziałaś o zachodzie słońca, było jedynie rozmową według dawno ustalonych zasad. Mój śpiew był jak pytanie... na które nadeszła odpowiedź! • Pod postacią kamieni? - zapytała zbita z tropu Marianna. • Właśnie. Rzucono jedenaście kamieni. Oznaczały godzinę jedenastą. NajwyŜszy czas, Ŝebyś dowiedziała się, ty, która jesteś z zupełnie innego świata, Ŝe na tej wyspie, jak i na wszystkich wyspach archipelagu, jak równieŜ na terenie całej Grecji, zdecydowaliśmy się poświęcić Ŝycie, aby zrzucić znienawidzone od wieków jarzmo tureckie. Wszyscy walczymy o wolność: chłopi, bogaci, biedni, bandyci, mnisi... i szaleńcy! Chodź juŜ i nie mów tyle, bo góra jest stroma i czeka nas jeszcze dobry kwadrans, zanim dotrzemy do klasztoru... Dwadzieścia minut później Marianna i jej towarzyszka znalazły się u stóp wysokich białych murów klasztoru. KsięŜna była całkowicie wyczerpana i zadyszana, ale błogosławiła noc. W dzień, przy pełnym słońcu, wspinaczka byłaby prawdziwą drogą krzyŜową. W pobliŜu bowiem nie rosło ani jedno drzewo czy teŜ choćby kępka trawy. Pod czarnym bawełnianym ubraniem pot z niej spływał strumieniami. Przyjęła więc wdzięcznym sercem delikatny prąd powietrza, który przedostawał się spod bramy wejściowej z potęŜnym sklepieniem łukowym. Nad bramą wznosił się fronton, do którego przymocowane były dzwony. Skrzypiąc cicho, uchyliła się Ŝelazna krata, opatrzona dwugłowym orłem góry Athos - godłem klasztoru Świętego Eligiusza. Przy bramie pojawił się jeden z owych czarnych i nieco otyłych cieni, ale ten nie miał w sobie nic niepokojącego. Był to bardzo gruby, brodaty i rozczochrany mnich, z pewnością nie naleŜący do

tych, którzy niepotrzebnie naduŜywają cennej wody, o czym mógł świadczyć emanujący z niego zapach świętości. Wyszeptał coś do Safony, a potem, wyprzedzając obie kobiety, potoczył się na krótkich nóŜkach przez długi taras otoczony białym murem, minął kamienną studnię i elegancką, bizantyjską czaszę. Następnie przepadł w labiryncie korytarzy, załomów prowadzących do pustych przedsionków, schodów, które w świetle tu i ówdzie pozawieszanych lamp oliwnych wyglądały jak ulepione ze śniegu. W końcu otworzył pomalowane drzwi klasztornej kapliczki. Wewnątrz, w świetle duŜej prezbiterialnej lampy z brązu stało dwóch męŜczyzn przed ogromnym ikonostasem z osiemnastego wieku. Wykonany w konwencji sztuki prymitywnej, rzeźbiony i malowany jednocześnie, sprawiał wraŜenie ksiąŜki dla dzieci. O ile jednak kapliczka, ze srebrnymi ikonami i białymi ścianami ozdobionymi dwugłowym orłem Świętej Góry, miała w sobie coś naiwnego, o tyle postaci dwóch męŜczyzn wydawały się dalekie od niewinności wieku dziecięcego. Ojciec Daniel ubrany był w długi czarny habit, a na jego szyi wisiał błyszczący krzyŜ. Miał wąską, wychudzoną twarz ascety, zakończoną siwą brodą. Z oczu biło spojrzenie fanatyka-wizjonera. Wchodząc do kapliczki Marianna doznała nieprzyjemnego wraŜenia, Ŝe mnich prześwietla ją wzrokiem na wskroś i Ŝe jej ciało i dusza nie mają przed nim Ŝadnych tajemnic. Drugi był prawie olbrzymem. Zbudowany jak niedźwiedź, o ciele atlety i twarzy, której rysy zdradzały wybujałą energię, graniczącą z dzikością. Miał władcze spojrzenie, długie włosy, opadające na kark spod okrągłego fezu, zakończonego jedwabnymi frędzlami, a do tego arogancko zakręcone wąsy. Pod kurtką z koziej skóry widać było szeroki czerwony pas, spod którego wystawała srebrna kolba pistoletu i trzon długiego sztyletu. Safona, nie pamiętając juŜ z pewnością o swoich modlitwach do Afrodyty, ucałowała z pokorą pierścień świętego ojca. - Oto kobieta, o której mówiłam, święty ojcze - odezwała się, uŜywając weneckiego dialektu. - Sądzę, Ŝe moŜe nam pomóc. Wzrok mnicha przeszył Mariannę na wylot, ale jego dłoń nie wyciągnęła się ku niej. - Pod jednym wszakŜe warunkiem, Ŝe sama będzie tego chciała! - odpowiedział spokojnym głosem, który wśród klasztornej ciszy miał dziwnie przytłumione brzmienie. A czy ona chce tego? Zanim Marianna zdąŜyła cokolwiek powiedzieć, olbrzym nie proszony wtrącił się do rozmowy. • Zapytaj jej raczej, czy chce Ŝyć, czy umrzeć... czy teŜ gnić tutaj, aŜ skóra jej przyschnie do kości. Albo nam pomoŜe, albo nigdy więcej nie ujrzy swojego kraju! • Uspokój się, Theodorosie - ucięła Safona. - Dlaczego traktujesz ją jak wroga? Jest Francuzką, a Francuzi nie są do nas wrogo nastawieni, raczej wprost przeciwnie! Pomyśl

o Korais! Wiem równieŜ, Ŝe na Korfu uchodźcy znajdują azyl. Ona teŜ jest azylantką. Jestem święcie przekonana, Ŝe morze ją nam podarowało dla naszego dobra. • To się dopiero okaŜe - burknął pod nosem olbrzym. Sama mówiłaś, Ŝe jest kuzynką matki sułtana! To powinno ostudzić nieco twoje zapały, księŜniczko! Zaskoczona tym tytułem, skierowanym do jej towarzyszki, Marianna spojrzała ze zdziwieniem na wyznawczynię kultu Afrodyty i uśmiechnęła się. - NaleŜę do jednego z najstarszych greckich rodów i nazywam się Melina Koriatis - powiedziała z prostotą i dumą zarazem. - Mówiłam juŜ, Ŝe postanowiłam ci zaufać. Co do ciebie, Theodorosie, zabierasz nam jedynie cenny czas. Zupełnie jakbyś nie wiedział, Ŝe Nakhsidil jest Francuzką, którą porwali piraci i ofiarowali staremu Abdulowi Hamidowi jako niewolnicę!.. PoniewaŜ olbrzym w dalszym ciągu miał nieprzejednaną minę, Marianna pomyślała, Ŝe trzymała język za zębami juŜ wystarczająco długo i Ŝe nadszedł czas, kiedy naleŜało się włączyć. - Nie wiem - powiedziała - czego oczekujecie ode mnie, ale zamiast spierać się nieustannie, moŜe rozsądniej byłoby wyjaśnić, na czym miałby polegać mój udział? Czy teŜ z góry muszę zgodzić się na wszystko? No cóŜ, nie moŜna zaprzeczyć, Ŝe zawdzięczam wam Ŝycie!.. Ale moglibyście równieŜ pomyśleć, Ŝe moŜe chciałabym z nim zrobić coś więcej, niŜ poświęcić je wam całkowicie! • Powiedziałem juŜ, Ŝe wybór naleŜy do ciebie! - krzyknął Theodoros. • Ona ma rację - przerwał ojciec Daniel - i prawdą jest równieŜ, Ŝe tracimy czas. PoniewaŜ zgodziłeś się, Ŝeby tu przyszła, Theodorosie, musisz postarać się ją zrozumieć. A ty, młoda kobieto, posłuchaj teraz, jaka jest nasza prośba. Potem powiesz nam, co o tym sądzisz, ale zanim to uczynisz, zastanów się dobrze. Jesteśmy wszyscy w kościele, pod boskim spojrzeniem! Jeśli twój język ma okazać się fałszywy, lepiej odejdź stąd natychmiast! Nie wyglądasz na osobę, która chciałaby nam pomóc... • Nie lubię kłamstwa ani udawania - odpowiedziała Marianna. - I wiem, Ŝe skoro mnie potrzebujecie, to i ja potrzebuję was. Proszę mówić! Wówczas ojciec Daniel zamyślił się na moment. Opuścił głowę na piersi, zamknął na chwilę oczy, po czym zwrócił się w stronę srebrzystej ikony świętego Eligiusza, jakby szukał u niego natchnienia. Zaczął mówić dopiero po chwili. - W waszych zachodnich krajach nie macie zielonego pojęcia czy teŜ zapomnieliście juŜ całkowicie, czym była dawna Grecja. Od wieków bowiem nie mamy prawa do wolności i Ŝycia na nasz sposób... Swoim dziwnym, przytłumionym głosem, w którym wyczuwało się gorycz, gniew i ból, czcigodny mnich opowiedział w skrócie tragiczną historię swojego kraju. Mówił, jak ta ziemia, kolebka wspaniałej cywilizacji, była kolejno na-

jeŜdŜana przez Wizygotów, Wandalów, Ostrogotów, Bułgarów, Słowian, Arabów, Normanów z Sycylii, a w końcu przez krzyŜowców z Zachodu, przyprowadzonych przez doŜę Henryka Dandola, który po zdobyciu Bizancjum podzielił kraj na wiele części i oddał je w lenna. Owymi lennami zawładnęli Turcy i Grecja przestała istnieć na prawie dwieście lat. Zawładnął nią despotyzm osmańskich funkcjonariuszy, została sprowadzona do roli niewolnika, zaleŜnego od batów tureckich paszów i katów, których nigdy nie brakowało. Jedynym pozostawionym skrawkiem wolności był prawosławny Kościół. Koran dał tym samym dowód wielkiej tolerancji. Dlatego teŜ jedyną osobą reprezentującą zniewoloną Grecję wobec sułtana był patriarcha Konstantynopola, Gregorios. - Nigdy jednak nie straciliśmy nadziei - kontynuował ojciec - i cały czas nią Ŝyjemy. Od blisko pięćdziesięciu lat upadła Grecja nie przestaje się buntować i organizować powstań. W 1766 roku miało miejsce powstanie Czarnogórców, w 1769 Maniotów, później Suliotów. W 1804 roku Ali de Tebelen, ten parszywy pies działający na własną rękę, utopił ich wszystkich we krwi, jak wcześniej ich poprzedników, ale krew męczeńska nigdy nie jest przelana na próŜno. Bardziej jeszcze niŜ kiedykolwiek chcemy zrzucić tureckie jarzmo. Popatrz tylko na tę kobietę... - Jego szczupła dłoń, na której błyszczał pierścień, oparła się z czułością na ramieniu Greczynki. - NaleŜy do jednej z najbogatszych rodzin Fanaru, greckiej dzielnicy Konstantynopola. Od stu lat jej krewni piastują wysokie stanowiska, poniewaŜ zdecydowali się płacić Turkom sute podatki. Wielu z nich doszło do urzędów hospodarów w Mołdawii, najmłodsi jednak wybrali wolność i uciekli do Rosji, naszej siostry w wierze. Tam walczą przeciw Turkom u boku Rosjan. Melina jest bogata i wpływowa. To kuzynka patriarchy i mogłaby prowadzić spokojne Ŝycie w jednym ze swoich pałaców połoŜonych nad Bosforem lub u wybrzeŜy Morza Czarnego. Ona jednak woli być właśnie tutaj, przez wszystkich uwaŜana za niespełna rozumu, w tym lichym, na pół zburzonym domu i na tej zapomnianej przez samego Boga wyspie, systematycznie nawiedzanej przez wulkaniczne erupcje. Właśnie Santorin, pod którą nigdy nie wygasa bulgoczący wulkan, jest najsłabiej pilnowaną przez Turków wyspą. Nie interesuje ich wcale, a co więcej, ci z nich, którzy są tu wysłani, uwaŜają to za akt największej niełaski. - W jakim celu robisz to wszystko? - zapytała Marianna, zwracając się do swojej towarzyszki. - Co chcesz osiągnąć przez to dziwne Ŝycie, które prowadzisz? Melina Koriatis wzruszyła ramionami i uśmiechnęła się, przez co od razu wydała się młodsza. • Jestem skrzynką kontaktową i tajnym agentem łączącym archipelag z Kretą, Rodos oraz niektórymi miastami w Azji Mniejszej. Tutaj przychodzą wszystkie wiadomości. Tutaj teŜ mogą przybyć bez większych obaw ci wszyscy, którzy potrzebują pomocy. Czy przyjrzałaś się dokładnie

dziewczętom, które mi towarzyszą? Nie, byłaś, rzecz jasna, za bardzo wyczerpana i przejęta swoim losem. Zatem przyjrzyj się im uwaŜniej, a zauwaŜysz, Ŝe z wyjątkiem czterech lub pięciu, które są tu ze mną z czystego przywiązania, cała reszta to chłopcy! • Chłopcy? - szepnęła Marianna, która przypomniała sobie teraz wyjątkową siłę niosących ją dziewcząt, a takŜe twardą dłoń towarzyszki, która przyszła jej z pomocą podczas marszu. - I co z nimi robisz? • Kształcę ich na greckich Ŝołnierzy! - powiedziała dumnie Melina. - Kilku z nich to synowie zamordowanych ojców. Przygarnęłam ich, Ŝeby nie zostali zwerbowani siłą w szeregi janczarów. Inni, porwani przez piratów grasujących wokół archipelagu, a niestety pełno tu wiarołomców i zdrajców, takich jak Ali de Tebelen, zostali odkupieni przeze mnie lub za moim pośrednictwem na targach Smyrny lub Karpatosu. U mnie zapominają o upokorzeniu, ale nie o odwecie. W jaskiniach wyspy przygotowuję ich do walki, jak kiedyś wojowników w Sparcie lub olimpijskich atletów. Kiedy są gotowi, Jorgos lub jego brat Stawros zabierają ich tam, gdzie waleczni Ŝołnierze są najbardziej potrzebni... po czym przywoŜą mi nowych. Nigdy ich nie brakuje. Turcy nie ustają w ścinaniu głów, a handlarze w zarabianiu złota! Pełna współczucia i odrazy wobec nikczemności handlu Ŝywym towarem, Marianna otworzyła szeroko oczy. Odwaga tej kobiety zaimponowała jej. CzyŜ posterunek turecki nie był oddalony zaledwie o parę sąŜni od miejsca, które obrała sobie za schronienie? Po raz pierwszy poczuła do niej autentyczną sympatię i uśmiechnęła się ciepło, nie zdając sobie nawet z tego sprawy. • Mogę cię tylko podziwiać - powiedziała szczerze i chcę ci pomóc, zrobię to naprawdę z przyjemnością ale nie wiem jeszcze jak... Tak jak powiedział przed chwilą ten człowiek, mój cesarz wysyła mnie do matki sułtana, Ŝebym spróbowała oŜywić nieco przywiędłe stosunki francusko-tureckie... • Ów cesarz udziela równieŜ azylu naszym intelektualistom. Jeden z naszych największych pisarzy, Korais, który poświęcił wszystkie siły naszej walce, mieszka we Francji, w Montpellier, a poeta Rhigas został zamordowany przez Turków, poniewaŜ chciał przekonać Bonapartego, aby udzielił nam swojego poparcia!.. Wówczas wtrącił się męŜczyzna o imieniu Theodoros. Miał najwyraźniej dosyć tego wykładu z historii i chciał przejść do konkretów. • Napoleon chce, Ŝeby wojna między Turcją a Rosją nie wygasła - powiedział ostrym tonem - wyjaśnij nam dlaczego? My równieŜ sobie tego Ŝyczymy, i to aŜ do całkowitego rozbicia imperium, ale chcemy poznać motywy twojego cesarza... • Prawdę mówiąc, nie są mi znane - powiedziała Marianna po lekkim namyśle. (W głębi duszy sądziła, Ŝe nie ma najmniejszego prawa ujawniania planów ani sekretów Napo-

leona.) - Przypuszczam, Ŝe chce odwieść sułtana od zacieśniania związków z Anglią. Theodoros potwierdził skinieniem głowy. Spojrzał na Mariannę, jakby chciał ujrzeć samo dno jej duszy, i zadowolony zwrócił się do ojca Daniela. • Powiedz jej, ojcze. Sprawia wraŜenie szczerej i jestem osobiście gotów zaryzykować. Gdyby z jakichś powodów usiłowała mnie zdradzić, to nie zdąŜy nawet się tym pochwalić! JuŜ nasi postarają się o to! • Przestańcie mnie ciągle podejrzewać! Nie mam zamiaru nikogo zdradzać - zbuntowała się Marianna. - Powiedzcie mi wreszcie, o co chodzi, i skończmy z tym juŜ! Ojciec Daniel wykonał uspokajający gest dłońmi. - Jutro wieczorem wypłyniesz łodzią Jorgosa. On ci będzie towarzyszył - powiedział wskazując olbrzyma. - Jest jednym z naszych przywódców. Potrafi dowodzić ludźmi i dlatego pięć lat temu Turcy wypędzili go z rodzinnego Peloponezu. Od tamtej pory musi się ukrywać. Nie moŜe zbyt długo przebywać w jednym miejscu. PodróŜuje bez wytchnienia po całym archipelagu, wiecznie ścigany, ale zawsze wolny, wzniecając ogień w uśpionych duszach i zagrzewając do buntu, niosąc słowa otuchy tym wszystkim, którym brakuje odwagi i wiary. Teraz jest potrzebny Krecie, ale jego obecność naprawdę będzie coś znaczyła u wybrzeŜy Bosforu, gdzie będzie mógł działać w pełni efektywnie. Poprzedniej nocy, kiedy Jorgos przypłynął z tobą, przyprowadził równieŜ mnicha z klasztoru Arkadios na Krecie. Krew płynie tam strumieniami, a krzyk uciemięŜonych wznosi się aŜ do nieba. Janczarzy paszy łupią, grabią, palą, torturują i wbijają na pal pod najmniejszym pretekstem, przy najmniejszym nawet podejrzeniu. To się musi skończyć. Właśnie Theodoros twierdzi, Ŝe wpadł na pomysł, jak przerwać tę gehennę. W tym celu jednak musi dotrzeć do Konstantynopola, co dla niego oznacza wejść do jaskini smoka. Z tobą nie tylko ma szansę tam dotrzeć, lecz równieŜ wyjść z tego Ŝywy. Nikt nie ośmieli się przeszkadzać francuskiej wielkiej damie, podróŜującej ze swoim sługą. Theodoros będzie twoim sługą. - On? Moim sługą? Z niedowierzaniem spojrzała na dziko wyglądającego olbrzyma, jego zawadiackie wąsy i dość malowniczy strój. Całość pod Ŝadnym pozorem nie odpowiadała utartym wyobraŜeniom na temat słuŜącego czy marszałka dworu arystokratycznej dzielnicy Saint-Germain. - Zmienimy trochę jego wygląd - powiedziała rozbawiona Melina - i będzie wyglądał jak prawdziwy włoski słuŜący, bo nie mówi ani słowa po francusku. Wszystko, o co cię prosimy, to Ŝebyś dotarła z nim do Konstantynopola. Czy zatrzymasz się w ambasadzie francuskiej? Przypominając sobie, co generał Arrighi powiedział jej o nieustającym wołaniu o pomoc ze strony francuskiego ambasadora, księcia de Latour-Maubourg, Marianna nie wątpiła ani przez chwilę, Ŝe będzie szczerze i ciepło przyjęta. • Nie bardzo wiem - powiedziała - gdzie indziej mogła-

bym się zatrzymać... • Doskonale. Nikomu do głowy nie przyjdzie szukać tam Theodorosa. Zostanie jakiś czas w ambasadzie, a potem zniknie któregoś pięknego dnia i nigdy więcej o nim nie usłyszysz. Marianna zmarszczyła brwi. Jej własna misja naleŜała do trudnych i delikatnych, i nie bardzo miała ochotę dodatkowo sobie ją utrudniać. Musiałaby przecieŜ podróŜować u boku przywódcy licznych powstań, z pewnością powszechnie znanego, gdyŜ nie ośmielał się przedostać do Konstantynopola bez osłony. Jego obecność oznacza prawie na pewno skazanie na niepowodzenie własnej misji, a jej samej na długie, cięŜkie lata, spędzone na wilgotnej słomie tureckiego więzienia, jeśli będą chcieli darować jej Ŝycie. - Czy to niezbędne - spytała po chwili namysłu - Ŝeby Theodoros popłynął tam osobiście? Nie mogłabym go zastąpić w taki lub inny sposób? Olbrzym uśmiechnął się dziko, odsłaniając białe, ostre zęby i oparł dłoń na srebrnej rękojeści sztyletu. Odezwał się z ironią w głosie: - Nie, nie moŜesz mnie zastąpić, bo jesteś tylko cudzoziemką i nikim więcej, przez co nie mam do ciebie wystarczającego zaufania! MoŜesz oczywiście odmówić. PrzecieŜ nikt nie wie, Ŝe jesteś tutaj... Wszystko było jasne. Jeśli odmówi, ten dzikus z miejsca poderŜnie jej gardło, nie przejmując się, czy znajdują się w kościele, czy nie. Poza tym chciała jak najprędzej dokończyć swojej misji, wydostać się z tej mysiej nory i spróbować odnaleźć masztowiec, a na nim lekarza-bandytę, lecz przede wszystkim Jasona i przyjaciół. Jeśli po oddaniu przysługi Napoleonowi jedyną radością w jej Ŝyciu miałoby być ujrzenie pokonanego Johna Leightona, nie zamierzała pozbawić się tej przyjemności. W tym celu jednak musiała wydostać się z Santorin. - Dobrze - powiedziała w końcu - zgadzam się! KsięŜniczka Koriatis aŜ krzyknęła z radości, ale Theodoros nie wyglądał na zadowolonego. Chwycił przegub Marianny swoją potęŜną, kosmatą dłonią i pociągnął przed ikonę. • Jesteś chrześcijanką, tak? • Oczywiście, ale... • Ale twój Kościół róŜni się od naszego, wiem o tym! Niemniej jednak Bóg jest ten sam dla wszystkich swoich dzieci, niezaleŜnie od sposobu, w jaki się modlą. Dlatego teŜ przysięgniesz tutaj, przed tym świętym obrazem, Ŝe zrobisz lojalnie wszystko, aby umoŜliwić mi dotarcie do Konstantynopola i zapewnisz mi tam bezpieczeństwo. Przysięgnij! • Przysięgam! - zadeklarowała mocnym głosem. - Zrobię wszystko, co w mojej mocy! Ale... - cofając dłoń, zwróciła się do Meliny - musisz wiedzieć, Ŝe nie robię tego dla ciebie ani teŜ dlatego, Ŝe się ciebie boję. Uczynię to dla niej, bo mi pomogła i byłoby mi wstyd zawieść jej zaufanie. • Ach, motywy nie są waŜne! Będziesz jednak przeklęta na wieki, jeśli złamiesz tę przysięgę! A teraz, ojcze, sądzę,

Ŝe moŜemy się juŜ rozejść!.. • Nie. Mamy coś jeszcze do zrobienia! Chodźcie za mną!.. Idąc za czarną suknią mnicha, wyszli z kapliczki i ponownie znaleźli się wśród wąskich korytarzy i białych schodów, aŜ doszli do najwyŜszego tarasu klasztoru, który w świetle wschodzącego księŜyca wyglądał jak pokryte świeŜym śniegiem pole. Na górze wiał potęŜny wiatr i Marianna w swoim cienkim stroju drŜała z zimna. To jednak, co ujrzała, było fascynujące. Z góry rozpościerał się widok na całą wyspę Santorin, która wyglądała jak podłuŜny rogalik, uformowany z zastygłej lawy i ŜuŜlu. Gdzieniegdzie bieliły się pasma miasteczek. Głęboką zatokę zamykał łańcuch dzikich wysepek, które były pozostałością po starym, zatopionym kraterze. Nad jedną z większych wysepek, Palea Kaimeni, Marianna zauwaŜyła unoszący się delikatny obłoczek dymu. Wiatr przynosił zapach siarki. Wzgórze, na którym wzniesiony był klasztor, schodziło stromym urwiskiem do morza i tworzyło około sześćdziesięciometrowy klif. Nie moŜna było dostrzec ani jednego drzewa w tym zimnym, księŜycowym krajobrazie. Był to pejzaŜ martwej, całkowicie skalistej ziemi, na której człowiek utrzymywał się stale jakimś cudem, ryzykując cały czas Ŝycie. Te dymne obłoczki nie wróŜyły nic dobrego i Marianna przyglądała im się nie bez strachu. Prawie całe Ŝycie spędziła wśród soczystej zieleni angielskiej wsi, gdzie nigdy nie przyszło jej do głowy, Ŝe ziemia moŜe być spalona aŜ do tego stopnia! - Wulkan oddycha - powiedziała Melina, kuląc się z zimna. - Wczorajszej nocy słyszałam jego pomruki! Oby tylko nie obudził się za wcześnie. Ojciec Daniel nie słuchał jej wcale. Poszedł na drugi koniec tarasu, gdzie znajdował się mały gołębnik. Przy pomocy Theodorosa wyjął jednego gołębia, przytroczył mu coś do nóŜki i wypuścił. Ptak krąŜył jakiś czas nad tarasem, po czym poszybował w kierunku północno-zachodnim. - Dokąd on leci? - zapytała Marianna, śledząc wzrokiem mały biały meteoryt. Melina otoczyła ramieniem swoją nową przyjaciółkę i pociągnęła ją w stronę schodów. - Leci szukać statku godnego wysłanniczki cesarza Francuzów. Na skromnej łodzi Jorgosa dopłyniecie jedynie do Naksos! Tam będzie na was czekał nowy statek - powiedziała. - A teraz chodź juŜ, czas wracać. Minęła północ i niedługo rozlegną się dzwony na pierwsze poranne naboŜeństwo. Nikt nie powinien cię tu widzieć. Kobiety poŜegnały się z ojcem Danielem i skierowały się do wyjścia, prowadzone przez korpulentnego mnicha. Theodoros natomiast skrył się w swojej klasztornej kryjówce, gdzie mieszkał od paru dni. Noc była tak jasna, Ŝe na oświetlonym tarasie widoczny był kaŜdy najdrobniejszy szczegół. Gdy Marianna z Meliną mijały główną bramę klasztoru, rozległ się donośny śpiew dzwonów, wzywający mni-

chów na pierwszą poranną modlitwę. Gruby mnich wymamrotał pośpieszne błogosławieństwo i zamknął czym prędzej furtkę. Dwie przyjaciółki zdąŜyły juŜ tymczasem wejść na ścieŜkę prowadzącą do pałacu. Droga powrotna okazała się duŜo łatwiejsza do przebycia, w tym równieŜ przejście obok tureckiego posterunku. Nad dogasającym ogniem drzemało dwóch Ŝołnierzy, wspartych o długie strzelby. Lekkie kroki kobiecych stóp były jak muśnięcie gałązki drzewa, którą poruszył wiatr. Parę minut później Melina zamknęła drzwi starej kapliczki i zapaliła lampę naftową. Przez chwilę stały naprzeciwko siebie w milczeniu, jakby wreszcie odkryły przed sobą swoje prawdziwe oblicza i poznawały jedna drugą. Potem grecka księŜniczka podeszła powoli do swojej nowej przyjaciółki i pocałowała ją w czoło. • Dziękuję ci - powiedziała z prostotą. - Zdaję sobie sprawę, jak wielkim obciąŜeniem będzie dla ciebie Theodoros. Chcę tylko, Ŝebyś wiedziała, Ŝe nie pozwoliłabym cię zabić, gdybyś odmówiła... • Być moŜe on i tak to uczyni, gdy będziemy daleko stąd - wyszeptała Marianna, która nie mogła wyzbyć się urazy do olbrzyma. • Z całą pewnością nie zrobi tego. Po pierwsze potrzebuje cię... a poza tym jest wyjątkowo honorowy. MoŜe być gwałtowny, porywczy i brutalny, ale gdy staniesz się jego towarzyszką podróŜy, gotów będzie oddać Ŝycie w twojej obronie. Takie jest prawo kleftów z gór! • Kleftów? • Są to górale z Olimpu, Pindusu i Tajgetosu. Prawdą jest, Ŝe Ŝyją głównie z grabieŜy, ale przypominają znacznie bardziej waszych korsarzy niŜ zwykłych bandytów. Theodoros, podobnie jak jego ojciec Konstantyn, był ich przywódcą. Nikt nie bije się z takim poświęceniem dla oswobodzenia Grecji, jak właśnie ci górale!.. Co do ciebie, jesteś teraz jedną z nas. Przysługa, którą nam wyświadczasz, daje ci pełne prawo Ŝądania pomocy i opieki od kaŜdego z naszych ludzi! Idź juŜ spać i bądź dobrej myśli! Dobrej myśli? Mimo heroicznych wysiłków tej nocy Mariannie nie udało się zasnąć. To, co ją czekało, w Ŝaden sposób nie przynosiło jej spokoju. Nigdy jeszcze nie znajdowała się w sytuacji bardziej zagmatwanej niŜ ta. Po raz pierwszy od czasu, gdy opuściła ParyŜ, zatęskniła za przytulnym spokojem domu na ulicy de Lille, za róŜami w ogródku, a nawet za irytującą, lecz stwarzającą poczucie bezpieczeństwa obecnością kuzynki Adelajdy. Adelajda zajmowała się sąsiedzkimi plotkami, modlitwami do świętego Tomasza i nie kończącymi się przekąskami, których olbrzymią ilość pochłaniała w ciągu dnia. A teraz z całą pewnością czekała na list od Marianny, zapraszający ją do Ameryki... list, który nigdy nie nadejdzie. Zapłacisz mi za to, Jasonie Beaufort! - zbuntowała się nagle Marianna, w której odŜyły wspomnienia i gniew. Jeśli jesteś Ŝywy, gdziekolwiek jesteś, znajdę cię i zapłacisz

mi za wszystko, co przez ciebie wycierpiałam, i za ten twój głupi upór! Za całą tę niedorzeczną historię, przez którą muszę płynąć teraz z niebezpiecznym rebeliantem i którą wpisuję na twoje konto. Przypomniała sobie skargę zbuntowanej Antygony: „Jestem stworzona do miłości, a nie do nienawiści". Poczuła się znacznie lepiej, poniewaŜ odnalazła samą siebie: Mariannę rozszalałych namiętności, Mariannę bólu, awantur i szaleństw. Sprawiło jej teŜ przyjemność wspomnienie domu i kuzynki, nawet jeśli było to wspomnienie bolesne. PrzeŜyła juŜ tyle przygód, doświadczyła tylu gwałtownych zmian w Ŝyciu, Ŝe obecna sytuacja, obiektywnie patrząc, nie była wcale gorsza od wielu innych, w których się znalazła w przeszłości. Nawet fakt, Ŝe była w ciąŜy za przyczyną znienawidzonego męŜczyzny, przestał mieć jakiekolwiek znaczenie. Był to juŜ problem mniejszego kalibru. Popatrzyła na to z filozoficznego punktu widzenia i powiedziała do siebie: „Powinnam jeszcze tylko zostać zbójeckim hersztem, ale w towarzystwie Theodorosa nie jest to wcale takie niemoŜliwe!" Poza wszystkim innym, najwaŜniejsza rzecz to dotrzeć do tego przeklętego Konstantynopola! Nie miała juŜ oczywiście ani dokumentów, ani paszportu, ani listów polecających, dosłownie niczego, co mogłoby potwierdzić jej toŜsamość. Była jednak całkowicie spokojna, Ŝe zostanie rozpoznana, przynajmniej przez ambasadora. Jej głos wewnętrzny, silniejszy od wszelkich racji i logicznych wywodów, szeptał jej, Ŝe powinna dotrzeć do stolicy imperium osmańskiego za wszelką cenę, nawet na rybackiej łodzi lub wpław! A Marianna naleŜała do kobiet, które mają wielkie zaufanie do tego, co im podszeptuje intuicja...

Wyspa zatrzymanego czasu Łódź Jorgosa odbiła od brzegu i wpłynęła na czarną wodę, otoczoną zewsząd skałami. Przy wejściu do niewielkiej groty, która była dyskretną przystanią stała biała sylwetka Meliny Koriatis. Jej wyciągnięta na poŜegnanie ręka znikała powoli wśród ciemności, a wkrótce zniknęła sama jaskinia. Westchnąwszy lekko, Marianna zwinęła się w kłębek pod czarnym płaszczem, którym obdarowała ją przyjaciółka. Wsunęła się pod grube płótno, przykrywające ładunek - jak sądziła: parę dzbanów wina - poniewaŜ zaczął padać drobny kapuśniaczek. Łódź, którą płynęli, była w istocie jednym z owych dziwnych greckich statków rybackich, nie najlepiej skonstruowanych. Poza pstrokatymi Ŝaglami miała niewiele cech wspól-

nych z łodziami pływającymi po basenie śródziemnomorskim. Mały fok i ogromne kwadratowe latarnie, zawieszone na długim omasztowaniu. Głęboko zanurzony kadłub tłumaczył w pełni zasłonę z płótna przykrywającą pokład, zwłaszcza Ŝe morze owej nocy było wyjątkowo niespokojne. Gdzieś w pobliŜu musiał wiać szkwał, bo noc była zimna i Marianna błogosławiła w duchu ciepłą bieliznę, która szczelnie chroniła ją pod mocno juŜ sfatygowaną sukienką. Smutno jej było Ŝegnać się z Meliną. Spodobała jej się ta dzielna księŜniczka, ze wszystkimi dziwactwami i odwagą. Widziała w niej częściowo swój własny obraz, ale równieŜ odbicie innych kobiet, umiejących czerpać z Ŝycia pełnymi garściami, takich jak kuzynka Adelajda czy Fortunata Hamelin. Ich poŜegnanie odbyło się bardzo skromnie. - MoŜliwe, Ŝe zobaczymy się jeszcze! - powiedziała Melina, ściskając jej dłoń po męsku - lecz jeśli nasze drogi miałyby się juŜ nigdy nie spotkać, to niech Bóg cię ma w swojej opiece! Nie powiedziała ani słowa więcej, ale pomogła im zejść po wąskich, kamiennych i ciemnych schodkach. Ukryte wejście znajdowało się pod jedną z podłogowych płytek kapliczki, w której mieszkała Marianna. Widząc Jorgosa podnoszącego cięŜki kamień i wślizgującego się w ciemny otwór, z łatwością zdradzającą długą praktykę, zrozumiała, skąd wzięła się w tym pokoju ryba w pierwszym dniu jej pobytu. Wyjaśnienie zresztą przyszło znacznie wcześniej z ust samej Meliny. Kiedy Jorgos i jego brat przywozili przemycaną broń, proch, kule i tym podobne przedmioty, przykrywali ładunek świeŜymi rybami i korzystali z tajnych schodów kapliczki. Łączyły się one później z wydrąŜonym w skale długim korytarzem o stosunkowo łagodnym nachyleniu. Jego wylot znajdował się w grocie do połowy wypełnionej wodą. Pod jej osłoną rybacka barka mogła spokojnie odpływać i przybijać do brzegu. Łódź, popychana południowym wiatrem, który wybrzuszał jej Ŝagle i burzył morze, posuwała się szybko do przodu, płynąc wzdłuŜ wschodniego wybrzeŜa Santorin, zanim ostatecznie znalazła się na otwartych wodach. Odkąd opuścili grotę, nikt nie odezwał się ani słowem. Oddaleni jedni od drugich, jakby sobie nie ufali i śledzili się nawzajem, przygodni pasaŜerowie poddali się biernie ruchowi fal. Jedynie Theodoros pomagał przy manewrach. Kiedy przybył jakiś czas temu w towarzystwie Jorgosa, Marianna ledwo go rozpoznała. Miał na sobie wyblakłe łachmany, bardzo podobne do tych, w które została przystrojona Marianna, z tą jednak róŜnicą, Ŝe przykrywała je narzucona pelerynka z szorstkiej wełny. Gęsta broda, zakrywająca całą jego twarz, dopełniała wyglądu zwariowanego proroka. Jego powierzchowność, jak na eleganckiego słuŜącego z dobrego francuskiego domu, wydawała się poniekąd zastanawiająca. Był natomiast w pełni przekonywający w roli świeŜo wyłowionego rozbitka. Historia wymyślona przez Melinę, aby ponownie wprowa-

dzić Mariannę w krąg normalnego Ŝycia, była bardzo prosta. Jorgos, płynąc do Naksos z ładunkiem wina, miał znaleźć księŜnę Sant'Anna i jej słuŜącego, dryfujących na deskach, gdzieś pomiędzy wyspami Santorin i Ios. Jak się bowiem miało okazać, statek, którym płynęli, został zatopiony przez piratów. (Ponoć było ich zatrzęsienie i bardzo lubili zatapiać statki.) Gdy dopłyną do Naksos, gdzie mieszka stosunkowo wielu Włochów z Wenecji i gdzie Turcy przymykają oko na obecność katolickich wspólnot, rybak zaprowadzi rozbitków do swojego kuzyna Atanazego, pełniącego bliŜej nie sprecyzowaną funkcję administratora, ogrodnika, człowieka do wszystkiego - u księcia Sommaripa. Ten oczywiście nie będzie miał innego wyjścia, jak przyjąć damę, znajdującą się w tarapatach, na czas oczekiwania statku, który zawinie do Naksos. Stamtąd popłynie do Konstantynopola. O ile tylko gołąb z Ayios Ilias wypełnił naleŜycie swoje zadanie, statek powinien przypłynąć w miarę szybko. Ta historia ze statkiem mocno zaniepokoiła Mariannę. UwaŜała, Ŝe kaŜdy statek jest równie dobry, łącznie ze statkiem tureckim, gdyŜ pragnęła jedynie dotrzeć do Konstantynopola. Stamtąd bowiem mogła rozpocząć regularne poszukiwania „Morskiej Czarodziejki". Nie rozumiała, dlaczego za wszelką cenę musi płynąć na greckim statku... Chyba Ŝe jej nowi i tajemniczy przyjaciele ukrywają coś przed nią. Co to jednak mogło być? - Na wyspie Hydra - powiedziała Melina - mamy flotę handlową, którą nawet Turcy obawiają się zaatakować. Jej marynarze są całkowicie sprawdzeni, a na dodatek nie wiedzą, co to strach. Pływają po wodach całego archipelagu i zawijają bez przeszkód do portów wybrzeŜa Fanaru. PrzewoŜą ziarno, oliwę, wino... i duŜe ilości naszej wspólnej nadziei! Właśnie tam, na Hydrę, pofrunął nasz gołąb. Ładna historia - pomyślała Marianna - to są z całą pewnością korsarze przebrani za handlarzy! Przyszła jej do głowy myśl, Ŝe jej nazwisko osłoni nie tylko jednego buntownika, za którego głowę wyznaczono cenną nagrodę, ale całą załogę! Inna rzecz, Ŝe teraz juŜ wszędzie widziała buntowników. Rzeczywiście, oprócz niej i Theodorosa na łodzi płynął jeszcze jeden pasaŜer, którego z trudem udało się jej rozpoznać. Była to ta sama wysoka, silna dziewczyna, która podtrzymała ją podczas drogi powrotnej ze skalistego miejsca, gdzie Safona pozdrawiała słońce. Oswobodzona z antycznych sukni młoda wychowanica zakonspirowanej księŜniczki okazała się szczupłym, pełnym wigoru młodzieńcem o dumnym profilu, który pomagając Mariannie wejść na łódź uśmiechnął się do niej porozumiewawczo. Wiedziała juŜ teraz, Ŝe to młody Kreteńczyk, o imieniu Demetrios. Rok wcześniej jego ojciec został ścięty za to, Ŝe odmówił zapłacenia podatku. Demetrios śpieszył więc teraz objąć przeznaczone dla niego stanowisko w jednym z owych tajemniczych miejsc, w których dojrzewał powszechny bunt. W jego rychłe nadejście wierzyli wszyscy Grecy! PodróŜ minęła bez większych niespodzianek. Nad ranem

kołysanie ucichło i uspokoił się wiatr. Był jednak wystarczająco silny, Ŝeby koło południa udało im się wpłynąć do zatoki Naksos. Ujrzeli przed sobą wybrzeŜe porośnięte wysokimi trawami i zielonawymi liliami. W tle drzemało małe miasteczko, oślepiające bielą swoich domków, przyczepione do wzgórza, na którego szczycie wznosiła się wielka wenecka forteca. Nad całością dumnie łopotała zielona flaga z trzema sułtańskimi półksięŜycami. Na niewielkim pagórku blisko portu stała maleńka, zapomniana przez Boga i ludzi świątynia, której białe kolumny rozsypywały się powoli, jakby straciły nadzieję, Ŝe kiedykolwiek jeszcze będą komuś potrzebne... Po raz pierwszy od chwili wypłynięcia Marianna zwróciła się do Theodorosa: • Będziemy juŜ przycumowywać? Myślałam, Ŝe zaczekamy, aŜ zapadnie noc! • Po co? Właśnie teraz wszyscy smacznie chrapią znacznie mocniej niŜ w nocy! Jest taki potworny upał, Ŝe nikomu do głowy nie przyszłoby wystawić na zewnątrz nawet kawałka nosa. Turcy teŜ śpią o tej porze. Istotnie, upał był nie do zniesienia. Biel ścian potęgowała go do tego stopnia, Ŝe wszystkie inne kolory rozpływały się z gorąca i płowiały aŜ do zupełnego odbarwienia. Powietrze drgało, jakby poruszane skrzydełkami niewidzialnych pszczół, i na rozpalonym nabrzeŜu nie dawało się dostrzec ani śladu ludzkiego Ŝycia. Okiennice wszystkich domów były szczelnie pozamykane, a nieliczni męŜczyźni siedzieli na ziemi, oparci o rozgrzane ściany. Drzemali, lekko pochrapując, z naciągniętymi na oczy czapkami lub turbanami, schowani pod daszkiem z trzciny lub w sieni z otwartymi drzwiami. Wszystko zdawało się przemawiać za tym, Ŝe to wyspa legendarnej śpiącej królewny i Ŝe kaŜda Ŝywa istota w tym porcie, na który rzuciła czar jakaś nieznana wróŜka, trwa w zamiarze wiecznego leniuchowania. Łódź przybiła do brzegu i wtopiła się w wielobarwną masę kadłubów i masztów. Długie, wąskie łódki tureckie kołysały się obok greckich sakolewów. Port wydzielał silny odór rozkładających się w słońcu odpadków. ZbliŜając się do białego miasteczka, tak ładnie wyglądającego z oddali, Marianna zauwaŜyła powszechnie panujący brud i zaniedbanie. Piękne białe mury były w większości popękane, a wspaniałe posiadłości otaczające cytadelę popadły juŜ w kompletną ruinę, na równi ze starą fortecą i rozsypującą się w pył świątynią. - AŜ trudno uwierzyć, Ŝe to najbogatsza wyspa na całych Cykladach, prawda? - powiedział od niechcenia Theodoros. - Jest tu prawdziwe zatrzęsienie pomarańczy i oliwek, ale nikt ich nie zbiera i wszyscy zgodnie pozwalają im gnić! Nie będziemy pracować dla Turków... Wyjście na brzeg i rozładunek odbyły się bardzo dyskretnie, bez zwrócenia niczyjej uwagi. Jedynie obudzony z popołudniowej sjesty kot zamiauczał niezadowolony i prychając pobiegł szukać spokojniejszego miejsca. Marianna

i Theodoros spływali potem, oboje ubrani w czarne wełniane rzeczy, i umierali z gorąca. Ich męka nie trwała jednak długo. Dom Atanazego, kuzyna Jorgosa, znajdował się na szczęście w bliskiej odległości od portu. Był biały, nie najgorzej utrzymany, z przedsionkiem otwierającym się na zakurzoną winnicę. Najwyraźniej jednak kuzyna nie było w domu. Goście natknęli się jedynie na starą kobietę, pozawijaną szczelnie w czarne tkaniny, o twarzy pociętej licznymi bruzdami. Wystawiła czubek nosa zza półotwartych, skrzypiących drzwi i natychmiast chciała je zatrzasnąć. Wówczas Jorgos postanowił podjąć się roli mediatora i zaczął mówić coś przekonywająco, trochę zasapanym głosem. Stara kobieta jednak kręciła głową i nie zamierzała ustąpić. Nie chciała o niczym wiedzieć. Do akcji wkroczył wówczas Theodoros, odsunąwszy na bok Jorgosa. Pod silnym pchnięciem jego ręki drzwi z miejsca ustąpiły, a stara uciekła w głąb korytarza, piszcząc jak zarzynane prosię. - Nie wiem, czy nas tu oczekiwano - wyszeptała Marianna - ale z całą pewnością nie jesteśmy mile widzianymi gośćmi! - Ale nimi będziemy! - zapewnił ją olbrzym. Wchodząc do środka Theodoros powiedział parę słów ostrym i nie znoszącym sprzeciwu tonem. Ich skutek był natychmiastowy. Stara kobieta wróciła, tym razem z szalenie uroczystą miną i ku zupełnemu zaskoczeniu Marianny padła przed Theodorosem na kolana, po czym z zapamiętaniem obsypała pocałunkami jego szeroką dłoń. Następnie wdała się w niesłychanie zawiłe wyjaśnienia i otworzyła drzwi prowadzące do niskiej, chłodnej izby, w której pachniało zsiadłym mlekiem i anyŜkiem. Postawiła butelkę, kubki i pachnący piwnicznym chłodem dzban z wodą na stole z solidnego drewna. Zaraz potem zniknęła. - To matka Atanazego - powiedział Theodoros. - Poszła poszukać syna. Wprawnym gestem nalał wody do jednego z kubków i podał go Mariannie. Sam, przechylając głowę do tyłu, wlał sobie wodę z dzbanka prosto do gardła. Jorgos tymczasem wymknął się ostroŜnie i pobiegł na swój statek. Pora sjesty nie musiała odstraszyć złodziei, a on pilnował swoich dzbanów z winem niczym oka w głowie. Młody Demetrios poszedł razem z nim. Marianna i jej rzekomy sługa zostali na jakiś czas sami. Theodoros stał wsparty na łokciu o framugę małego okienka z prętami w kształcie krzyŜa. Marianna natomiast, siedząc na niewielkiej kamiennej ławeczce, przykrytej cienką, płócienną poduszką, wypchaną suchymi ziołami, starała się zwalczyć ogarniającą ją senność. Tej nocy nie zdołała zmruŜyć oka ani na chwilę, a morskie kołysanie dało jej się trochę we znaki. Na dodatek nie była w najlepszym nastroju. Być moŜe dlatego, Ŝe czuła się zmęczona i samotna. WyobraŜała sobie, Ŝe tak jak kiedyś Ulisses powracający z wojny trojańskiej będzie wędrować od jednej wyspy do drugiej, wśród dziwnych,

obcych jej ludzi, a takŜe całkowicie nietypowych sytuacji. Ów wyśniony Wschód, który w jej wyobraźni mienił się wszystkimi barwami tęczy, wydawał jej się teraz wysuszony i niegościnny. Z Ŝalem pomyślała o swoim ogrodzie i róŜach, które musiały teraz przepięknie kwitnąć! Tęskniła do ich upajającego zapachu, zmieszanego z wonią wiciokrzewu!.. Powrót starej kobiety przerwał potok smętnych myśli w momencie, w którym uświadomiła sobie, Ŝe nie ma nawet prawa zaŜądać eskorty do Aten, Ŝeby popłynąć stamtąd do Francji. Nie licząc nieprzyjemności, które spotkałyby ją ze strony Napoleona, jeśli zaniechałaby wypełnienia misji, cały czas miała przecieŜ na karku tego wielkiego jak gdańska szafa potępieńca, który pilnował jej bardziej niŜ matka własne dziecko! Towarzyszący starowince człowiek rozweselił nieco zasępioną Mariannę. Atanazy był małym, gładkim i okrągłym człowieczkiem, o pucołowatej twarzy cherubinka, otoczonej aureolą siwych loków. Tuszą przypominał typowego kościelnego z normandzkiej katedry. Przyjął tego obdartusa, Theodorosa, jak zaginionego przed dwudziestu laty brata, a Mariannę, przypominającą brudną i rozczochraną Cygankę, potraktował jak królową Saby we własnej osobie. - Mój pan - powiedział skłaniając się tak nisko, jak tylko pozwalał mu na to wystający brzuch - oczekuje Jej Najjaśniejszej Wysokości w swoim pałacu. Prosi jedynie o wybaczenie, Ŝe z powodu wieku i posuniętego reumatyzmu nie mógł osobiście przywitać księŜnej. Najjaśniejsza księŜna podziękowała wysłannikowi księcia Sommaripa i pomyślała jednocześnie, Ŝe ten dzielny człowiek musiał sobie wyrobić nieco dziwną opinię na temat szlachetnie urodzonych francuskich i włoskich dam. Jej zaniedbany wygląd na pewno zrobi nie najlepsze wraŜenie w pałacu! Lecz jednocześnie myśl o spędzeniu choć paru chwil w luksusie i komforcie wielkiego arystokratycznego domu sprawiła jej ogromną przyjemność. Ze szczerą ochotą więc udała się wraz z Atanazym na poszukiwanie utraconego raju. Przedzierając się przez labirynt krętych uliczek i stromych ścieŜek, wyłoŜonych duŜymi owalnymi otoczakami, mijając stare, wydzielające zapach stęchlizny średniowieczne zaułki, zadaszone schody i przejścia, w których panował przyjemny chłód, dotarli wreszcie na szczyt wzgórza. Tam właśnie zbudowano ongiś wenecką dzielnicę, ściśniętą wokół cytadeli i otoczoną starymi murami obronnymi. Rzymskokatolickie krzyŜe zatknięte były na dwóch sąsiadujących ze sobą klasztorach - Braci Łaski Pańskiej i Sióstr Urszulanek, a takŜe na surowej, całkowicie odmiennej w stylu katedrze. Tu i ówdzie moŜna było jeszcze zobaczyć imponujące fasady z nie do końca wypłowiałymi śladami minionej świetności ksiąŜąt z Naksos i ich weneckiego dworu. Domy z zardzewiałymi herbami, niegdyś szlacheckie siedziby, wspierały się na wałach obronnych, jakby prosiły je o dodanie sił. Przechodząc przez rozsypujący się próg pałacu Sommari-

pa, opatrzony łacińskim napisem, Marianna zrozumiała, Ŝe dzielny Atanazy nie do końca miał wyrobione zdanie na temat, jak powinien wyglądać prawdziwy pałac. To, co zobaczyła, było jedynie cieniem, pustą muszlą, którą zamieszkiwało echo, potęgujące najmniejszy szelest, jakby łudząc się, Ŝe w ten sposób obudzi resztki tlącego się Ŝycia. Było jasne, Ŝe nie znajdzie się tu cieplarnianych warunków wielkopańskiego dworu, i Marianna westchnęła z Ŝalem. W progu wielkiej, pustej sali, w której jedynymi meblami były kamienne ławy, wielki cedrowy stół i czerwona pelargonia, kwitnąca we wdzięcznym oknie z kolumienkami, pojawił się starzec. Niezwykle pasował do tego pozbawionego czasu miejsca. Długa wyblakła postać o beznamiętnym spojrzeniu, którego szare, zbyt obszerne ubranie wydawało się uszyte z pajęczyn, obficie zwisających z sufitu. Był tak blady, jakby przeŜył wiele lat w grocie bez powietrza i światła. Z pewnością nigdy nie oglądał słońca ani nie poczuł wiatru wyspy. JuŜ od dłuŜszego czasu musiał przebywać wyłącznie w cieniu swoich starych kamieni, odwrócony plecami do rzeczywistości. Zupełnie nie poruszony widokiem Marianny, pozdrowił ją z szacunkiem godnym hiszpańskiego szlachcica wobec infantki, zapewnił ją o wielkim zaszczycie, jaki go spotkał z powodu jej przybycia pod jego dach, a następnie ofiarował ramię, suche jak gałązka drzewa oliwkowego, i poprowadził ją do pokoju. Pomimo popołudniowej sjesty przejście obszarpanych cudzoziemców uliczkami Naksos nie uszło uwagi patrolujących okolicę Turków. Właśnie w chwili gdy ksiąŜę zamierzał wejść z Marianną na kamienne schody, około dziesięciu Ŝołnierzy, w butach z czerwonego safianu i turbanach w niebiesko-czerwone pasy, wtargnęło do przedsionka pałacu. Ich dowódca nosił na głowie rodzaj mitry z białego filcu o zielonym spodzie. Miał stopień kapitana artylerii, a na wyspie dodatkowo kontrolował karczmy. Nowo przybyli wzbudzili jego zainteresowanie... Poruszał od niechcenia packą na muchy, czym manifestował swój zły humor, wynikający z konieczności opuszczenia przyjemnie zacienionej fortecy w najbardziej skwarnej godzinie. Ton, jakim zwrócił się do księcia Sommaripa, mówił sam za siebie. Tak mógł przemawiać wyłącznie pan do niesubordynowanego sługi. Niewykluczone, Ŝe stary człowiek zareagował ze względu na obecność kobiety, a na dodatek cudzoziemki. Na nieprzyjemne słowa dowódcy odpowiedział w nadspodziewanie gwałtowny sposób i chociaŜ Marianna nie rozumiała ani słowa po turecku, zdołała uchwycić sens wypowiedzi, słysząc wielokrotnie wypowiadane swoje imię w połączeniu z „Nakhishidil". KsiąŜę zdawał się informować z dumą tureckiego oficera o szczególnej randze kobiety z rozbitego statku i doradzał mu, Ŝeby czym prędzej zostawił ją w spokoju. Oficer zresztą nie nalegał. Jego gniew przemienił się w uśmiech i pozdrowiwszy kuzynkę matki sułtana w spo-

sób tak miły, jak tylko potrafił, zniknął wraz z całą druŜyną. Wbity w ziemię w odległości paru kroków od swojej pani, powszechnie znany rebeliant Theodoros, sztywny jak kołek, nie puścił pary z ust, podczas gdy ksiąŜę udzielał ryzykownych wyjaśnień. Sądząc po głośnym westchnieniu, które wyrwało się z jego piersi, gdy w końcu weszli na schody, Marianna zrozumiała, Ŝe Theodoros przeŜył moment emocji, i uśmiechnęła się do siebie. A więc nawet ten niezwycięŜony bohater o posturze wielkoluda był człowiekiem jak wszyscy inni i miał swoje chwile słabości. Pokój, do którego Marianna została uroczyście odprowadzona, z pewnością nie był uŜywany od czasów panowania ostatnich ksiąŜąt z Naksos. Ogromne łoŜe, zdolne pomieścić całą rodzinę pod baldachimem z wyblakłego brokatu, królowało na środku pokoju. Ściany ozdobione były przypalonymi i podartymi chorągwiami, a w rogach smętnie stały cztery stołki. Za to z wielkiego okna otwierał się cudowny widok na morze. - Nie spodziewaliśmy się takiego zaszczytu - tłumaczył się ksiąŜę. - Ale pani słuŜący przyniesie zaraz parę niezbędnych rzeczy i poprosimy przeoryszę o suknię dla pani... bo sami nie mamy niczego, co pasowałoby rozmiarem... Liczba mnoga, której uŜywał ksiąŜę, brzmiała nieco dziwacznie, ale sam ksiąŜę był postacią niecodzienną, więc Marianna postanowiła nie przywiązywać do tego wagi... - Chętnie przyjmę suknię, ksiąŜę, ale co do reszty, proszę się nie trudzić. Sądzę, Ŝe znalezienie statku nie będzie czasochłonne... Puste spojrzenie starca oŜywiło się nagle. - Wielkie statki rzadko do nas zawijają. śyjemy tu jak na zapomnianej ziemi, ziemi wzgardzonej przez moŜnych tego świata. Na szczęście potrafi nas wyŜywić, ale proszę się przygotować na to, Ŝe pani pobyt potrwa dłuŜej, niŜ pani początkowo sądziła... Proszę za mną, przyjacielu. Ostatnie słowa skierowane były oczywiście do Theodorosa, który stał juŜ przy oknie i poŜerał morze wygłodniałym wzrokiem. Przerwał kontemplację z wielką niechęcią i poszedł za księciem jak przykładny słuŜący. Wrócił niedługo, niosąc z Atanazym cięŜki stół, który ustawili przy oknie. Doszło do tego trochę przyborów toaletowych i postrzępionej bielizny. Krzątając się po pokoju, Atanazy nie przestawał opowiadać róŜności, szczęśliwy, Ŝe ma wokół siebie nowe twarze. Im bardziej jednak stawał się wylewny, tym bardziej posępniał Theodoros. • Jak pragnę zdrowia! - krzyknął widząc, Ŝe Atanazy zabiera się do słania łóŜek. - PrzecieŜ my tu będziemy tylko przez parę godzin! A ty organizujesz nam pobyt na całe miesiące! Nasz brat Tombazis z Hydry z pewnością otrzymał juŜ wiadomość przyniesioną przez gołębia i statek moŜe pojawić się w kaŜdej chwili! • Nawet jeśli wasz statek przypłynąłby za sekundę odpowiedział spokojnie Atanazy - nie moŜecie przestać od-

grywać swoich ról. Jesteście wyczerpanymi rozbitkami, u kresu wytrzymałości... Potrzebujecie co najmniej jednej nocy odpoczynku! Turcy nie zrozumieliby, dlaczego śpieszycie się tak bardzo i chcecie odpłynąć pierwszym lepszym statkiem, bez chwili oddechu! Dowódca Mahmud moŜe być głupi... ale nie do tego stopnia! A poza tym ksiąŜę jest uszczęśliwiony! Przyjazd księŜnej przywraca mu młodość. Trzeba ci wiedzieć, Ŝe dawno temu, kiedy podróŜował po Europie, odwiedził dwór weneckiego doŜy, a nawet samego króla Francji! Theodoros wzruszył ramionami z niesmakiem. • Musiał więc być bardzo bogaty, czego nie sposób powiedzieć o nim teraz! • Mylisz się - powiedział Atanazy z uśmiechem. - Mój pan wie od bardzo dawna, Ŝe nie jest rzeczą rozsądną wzbudzać zazdrość w sercu nieprzyjaciela. To jedna z niewielu zasad, o której wciąŜ jeszcze pamięta! Muszę juŜ iść do urszulanek po suknię - uśmiechnął się do Marianny. - Lepiej zrobisz, jak pójdziesz ze mną. śaden przyzwoity słuŜący nie zakłóca odpoczynku swojej pani. Najwyraźniej jednak cierpliwość olbrzyma wyczerpała się doszczętnie. Zerwał z łóŜka narzutę z wyblakłego jedwabiu i cisnął ze złością w drugi koniec pokoju. • Nie przywykłem do tego rodzaju Ŝycia! - krzyknął. Jestem kleftem, a nie słuŜącym!.. • Jeśli będzie pan krzyczał głośniej - zauwaŜyła chłodno Marianna - z pewnością juŜ za chwilę dla nikogo nie będzie to Ŝadną tajemnicą. Nie tylko zaakceptował pan tę rolę, ale sam ją pan wybrał! Osobiście nie mam najmniejszej ochoty kontynuować z panem tej podróŜy! Jest pan uciąŜliwy!.. Theodoros spojrzał na nią spod krzaczastych brwi wzrokiem pełnym nienawiści. Miała przez chwilę wraŜenie, Ŝe pokaŜe jej zęby z wściekłości, ale on warknął tylko: • Muszę wypełnić obowiązek wobec mojego kraju! • A zatem proszę go wypełniać w ciszy! Nie zauwaŜył pan maksymy wyrytej nad wejściem do pałacu? Głosi ona: „Sustine vel abstine!" • Nie znam łaciny. • Znaczy to w przybliŜeniu: „Przetrzymaj lub wycofaj się!" Od dłuŜszego czasu stosuję się do tej zasady i panu równieŜ gorąco ją polecam. A pan wciąŜ zrzędzi! Losu się nie wybiera, los się przyjmuje! I tak ma pan szczęście, Ŝe otrzymał pan cel godny najwyŜszego poświęcenia. Twarz Theodorosa była czerwona ze wzburzenia, a oczy ciskały gromy. - Wiem o tym od dawna i Ŝadna kobieta nie będzie mi mówiła, co mam robić! - krzyknął. Następnie przebiegł przez pokój jak burza i z hukiem trzasnął drzwiami. Atanazy obserwował całą scenę z nie skrywanym oburzeniem, nie pojmując, jak moŜna zachowywać się tak opryskliwie wobec damy. Pokiwał tylko głową i poszedł w kierunku drzwi. Zanim jednak wyszedł, uśmiechnął się porozumiewawczo do Marianny i powiedział:

- Wasza KsiąŜęca Mość zapewne zgodzi się ze mną, Ŝe słuŜący z prawdziwego zdarzenia naleŜy w dzisiejszych czasach do rzadkości... Wbrew obawom Marianny, która spodziewała się ujrzeć klasztorną suknię z grubej wełny, Atanazy przyniósł jej ładną grecką sukienkę z surowego płótna, haftowaną ręcznie kolorową, jedwabną nicią. Wraz z nią matka przełoŜona przysłała szal do nakrycia głowy i kilka par sandałów róŜnych rozmiarów. Rzecz jasna, w niczym nie przypominało to eleganckich kreacji od Leroya, które wypełniały po brzegi jej kufry i płynęły teraz, ukryte na samym dnie amerykańskiego statku. Z pewnością zostaną sprzedane wraz z rodową biŜuterią Sant'Anna, a zysk zagarnie John Leighton. Niemniej jednak umyta, uczesana i ubrana Marianna poczuła się znowu podobna do ludzi, co znacznie poprawiło jej nastrój. Ponadto czuła się juŜ prawie dobrze, a nudności, które zatruwały jej Ŝycie na „Morskiej Czarodziejce", zniknęły bez śladu. Gdyby nie dzień i noc ściskające jej Ŝołądek uczucie głodu, zapomniałaby, Ŝe oczekuje dziecka i Ŝe upływający czas działa na jej niekorzyść. Jeśli nie uda jej się szybko pozbyć ciąŜy, wkrótce będzie zmuszona ryzykować Ŝycie. Zachodzące słońce oświetlało pokój. W dole port przebudził się juŜ z popołudniowego snu. Część statków wyruszała na nocny połów, a część powracała. Były to jednak wyłącznie kutry rybackie, Ŝaden z nich nie wyglądał na „wielki statek", godny „przewiezienia ambasadora" i Marianna, siedząc podparta przy oknie, poczuła udzielającą się jej niecierpliwość Theodorosa. Nie widziała go od czasu gwałtownego wyjścia z pokoju. Musiał być na nabrzeŜu, pośród mieszkańców wyspy, na której została porzucona Ariadna, i obserwował horyzont, wypatrując marsli, kwadratowych latarń statku o wysokiej burcie... Czy przypłynie kiedykolwiek ów statek, po który pofrunął biały gołąb, i czy uda się jej dopłynąć do tego legendarnego miasta, w którym czekała na nią biała matka sułtana, z którą podświadomie związała juŜ wszystkie swoje nadzieje? Od chwili kiedy dzięki Melinie odzyskała przytomność i chęć do Ŝycia, zdąŜyła sobie powtórzyć chyba ze sto razy, co zrobi, gdy dopłynie na miejsce. Po pierwsze pobiegnie do ambasady, zobaczyć się z księciem Latour-Maubourg i uzyskać dzięki niemu audiencję u sułtana. Następnie złoŜy skargę u uczciwej i wpływowej osoby, władnej zarządzić za pirackim masztowcem pościg, który objąłby całe wybrzeŜe śródziemnomorskie. Wiedziała, Ŝe Turcy są wspaniałymi marynarzami, mają szybkie i zwinne statki. Działając szybko, będzie moŜna zaskoczyć Leightona w którymś ze śródziemnomorskich portów Afryki. Otoczony przez dziką hałastrę poŜałuje dnia swoich narodzin... a jego pasaŜerowie zostaną uratowani, jeśli nie jest juŜ za późno na pomoc. Na wspomnienie Arkadiusza, Agaty i Gracchusa łzy napłynęły jej do oczu. Nie mogła myśleć o nich bez głębokiego smutku. Nigdy nie sądziła, kiedy miała ich na co dzień przy

sobie, Ŝe są jej tak drodzy i bliscy. O Jasonie starała się ze wszystkich sił nie myśleć... co nie było takie łatwe! Myśl o nim pogrąŜała ją w rozpaczy, rozdzierała jej serce i wywoływała dręczące wyrzuty sumienia. Wybaczyła mu juŜ jego okrucieństwo i ból, który jej zadał. Świadomie czy podświadomie, wyznawała sama przed sobą, Ŝe wina leŜała po jej stronie. Jeśli miałaby do niego więcej zaufania, nie bałaby się tak przeraźliwie, Ŝe utraci jego miłość, gdy pozna całą prawdę o jej porwaniu we Florencji. Gdyby miała choć odrobinę więcej odwagi! Ale samo „gdyby" nie mogło juŜ niczego zmienić... Dotykała wąskimi palcami ciepłego kamienia, jakby chciała w tym geście znaleźć ukojenie. IluŜ przeróŜnych zdarzeń musiał być świadkiem ten stary pałac, którego surowa fasada jakby doradzała zaakceptowanie cierpienia! IleŜ razy promienie słoneczne, odbijające się od morskich fal, wpadały do pokoju przez okno? Ale czyje twarze oświetlały, czyje radości lub łzy? Samotność Marianny wypełniły nagle bezimienne cienie, lekkie kształty unoszące się w złotawym pyle zachodzącego słońca. Przytłumione głosy wszystkich kobiet, które Ŝyły, kochały, cierpiały pośród tych dostojnych murów, szeptały jej, Ŝe Ŝycie nie kończy się na tym starym pałacu u brzegu wyspy, który obudził się teraz na moment, Ŝeby zapaść natychmiast w głęboki sen... Czekało na nią jeszcze tyle dni, wypełnionych miłością. „Miłość? Kto pierwszy nazwał tym słowem miłość? Powinien raczej obdarzyć ją imieniem agonii..." Kiedyś, słysząc te dwa wersy, Marianna uśmiechnęła się. To było dawno temu, kiedy miała siedemnaście lat i w uniesieniu tamtych dni wydawało się jej, Ŝe kocha Francisa Cranmere'a. Od kogo je usłyszała? Jej pamięć, zwykle tak wierna, odmawiała teraz posłuszeństwa. Z pewnością jednak owa osoba wiedziała... - Czy księŜna zechciałaby zejść na dół, aby zaszczycić swoją obecnością księcia, który czeka z kolacją? Łagodny głos Atanazego wydał się naraz niczym wezwanie na Sąd Ostateczny. Sprowadzona na ziemię Marianna uśmiechnęła się niepewnie. - Idę... zaraz przyjdę... Gdy wyszła z pokoju, Atanazy zamknął okno i spuścił drewniane Ŝaluzje, co definitywnie zakończyło jej deprymujące rojenia. Zanim zdąŜyła jednak dojść do schodów i oprzeć dłoń na białym marmurze, dobiegł do niej zadyszany słuŜący. • Chciałbym prosić Jej KsiąŜęcą Mość, Ŝeby nie zaskoczyło jej nic, co zobaczy lub usłyszy podczas kolacji powiedział. - KsiąŜę jest juŜ bardzo stary i od dawna nikt tu nie gościł. Jest wzruszony zaszczytem, jaki go spotyka dzisiejszego wieczoru... ale od zbyt dawna Ŝyje wyłącznie wspomnieniami. W pewien sposób stały się jego częścią, towarzyszą mu w kaŜdej minucie jego Ŝycia. Musiała pani zauwaŜyć, Ŝe zawsze uŜywa liczby mnogiej. Nie wiem, czy wyraziłem się dostatecznie jasno...

• Niech pan będzie spokojny, Atanazy - powiedziała łagodnie Marianna. - Od dawna juŜ nic nie jest w stanie mnie zdziwić! • PrzecieŜ księŜna jest taka młoda!.. • Młoda? Tak... moŜe! Ale nie tak młoda, jak na to wyglądam... MoŜe być pan pewien, Ŝe nie sprawię przykrości księciu i... nie spłoszę Ŝadnego z bliskich mu cieni! A jednak ta kolacja pozostawiła w niej przedziwne uczucie nierealności. Nie tyle z powodu starodawnego stroju z zielonego atłasu, który przywdział ksiąŜę i który z pewnością słuŜył mu niegdyś w jego europejskich podróŜach. Niezwykłość owej kolacji wynikała z faktu, Ŝe ksiąŜę prawie nie odzywał się do niej podczas wspólnej biesiady. Przywitał ją bardzo uroczyście, stojąc u progu sali, w której zardzewiała zbroja pełniła wartę przed odpadającymi freskami. Trzymając jej dłoń, poprowadził ją wzdłuŜ nieskończenie długiego stołu, zastawionego starymi srebrami, aŜ do przygotowanego dla niej krzesła, ustawionego z prawej strony ksiąŜęcego miejsca. Po przeciwnej stronie stołu leŜało nakrycie bliźniaczo podobne do ksiąŜęcego, tyle tylko, Ŝe niebieski talerz ze starego fajansu z Rodos przykryty był delikatnie rozłoŜonym wachlarzem z masy perłowej i z malowanego jedwabiu, a obok w kryształowym flakoniku stała śliczna róŜa. Przez cały czas posiłku stary ksiąŜę zwracał się znacznie częściej do niewidzialnej pani domu niŜ do swojej młodej sąsiadki. Z rzadka odwracał się w stronę Marianny, starając się prowadzić rozmowę tak, jakby cień księŜnej małŜonki był godny całej naleŜnej mu uwagi. Było w księciu tyle czułej i dawno juŜ przebrzmiałej galanterii, Ŝe do oczu Marianny napłynęły łzy wzruszenia. Poruszona do głębi, obserwowała tę scenę wiernej miłości małŜeńskiej, silniejszej niŜ śmierć. Miała na imię Fiorenza. KsiąŜę tak bardzo chciał wskrzesić jej obraz, Ŝe jego pragnienie przywoływało iluzję. Mariannie wydało się, Ŝe wachlarz lekko się poruszył... Od czasu do czasu rzucała ukradkowe spojrzenia przez poręcz krzesła, starając się odszukać wzrokiem Atanazego, który stał w pobliŜu, w swym czarnym stroju, ozdobionym białymi rękawiczkami. Mimo róŜnorodności i smakowitości przyniesionych potraw, mimo ciągłego apetytu, porównywalnego z łakomstwem Adelajdy, Marianna nie była w stanie niczego przełknąć. Jadła półgębkiem, starając się uczestniczyć, na tyle, na ile mogła, w spotkaniu z duchami, i modliła się, Ŝeby nie trwało to zbyt długo. Kiedy ksiąŜę podniósł się w końcu i z ukłonem wyciągnął do niej rękę, z trudem powstrzymała westchnienie ulgi. Pozwoliła odprowadzić się do drzwi, usiłując zapanować nad przemoŜną chęcią ucieczki. Zmusiła się nawet do ukłonu przed pustym krzesłem. W ślad za nimi podąŜał Atanazy, niosąc pochodnię. Na progu swego pokoju Marianna poprosiła księcia, Ŝeby nie zakłócał sobie wieczoru i nie szedł z nią dalej. Jej serce ścisnęło się, gdy ujrzała, jak wracał do jadalni, pełen radosnego pośpiechu. Gdy tylko zamknęły się za nim drzwi, spojrzała na Atanazego błędnym wzrokiem.

• Całe szczęście, Ŝe mnie pan uprzedził, Atanazy! To okropne! Biedny człowiek... • Jest z tym szczęśliwy. Wasza KsiąŜęca Mość nie powinna mu współczuć. Pani wizyta stanie się tematem wielu rozmów z księŜną Fiorenzą. Ciągle z nią rozmawia. Widzi ją, jak się przechadza lub siada naprzeciwko niego. Czasami w zimowe wieczory gra dla niej na klawesynie, który sprowadził dawno temu, za astronomiczną sumę pieniędzy, z Ratyzbony, bo uwielbiała muzykę... • A... kiedy księŜna umarła? • AleŜ ona nie umarła! Dokładniej mówiąc, nie wiemy, co się z nią teraz dzieje. Wyjechała stąd jakieś dwadzieścia lat temu, z osmańskim namiestnikiem wyspy, który ją uwiódł. Jeśli w ogóle jeszcze Ŝyje, to z pewnością jest zamknięta w którymś z licznych haremów... • Uciekła z Turkiem? - powiedziała zdumiona Marianna. - Musiała oszaleć! KsiąŜę sprawia wraŜenie bardzo dobrego człowieka, łagodnego... nie mówiąc juŜ o tym, Ŝe dwadzieścia lat temu był z pewnością znacznie przystojniejszy... Atanazy wzruszył ramionami, wyraŜając w ten sposób swój pogląd na temat kobiecej logiki. • Ona nie oszalała! - powiedział. - Była jedynie piękną, lekkomyślną kobietą i umierała z nudów! • Z całą pewnością Ŝycie w haremie dostarczyło jej mnóstwo emocji! - zauwaŜyła Marianna z sarkazmem. • Turcy nie są głupcami! Istnieją kobiety stworzone do tego rodzaju Ŝycia. Inne nie lubią, kiedy wznosi się je na piedestał. Czują się osamotnione i boją się. Nasza księŜna naleŜała obu kategorii jednocześnie. Uwielbiała przepych, lenistwo, słodycze i uwaŜała swojego męŜa za nieszczęśliwca, bo za bardzo ją kochał! W dniu jej wyjazdu w księciu coś pękło. Nigdy nie pogodził się z myślą, Ŝe juŜ jej nie zobaczy, i zachowywał się tak, jakby nic się zmieniło. Sądzę, Ŝe pragnienie ujrzenia jej było tak wielkie, Ŝe teraz widzi ją naprawdę i jest szczęśliwy, bo czas nie zdołał zmienić obiektu jego miłości... Ale nie chcę juŜ dłuŜej zanudzać Waszej KsiąŜęcej Mości, najwyŜszy czas odpocząć. • Wcale mnie pan nie nudzi ani nie jestem zmęczona. Jedynie trochę wzruszona... Proszę mi powiedzieć, gdzie jest Theodoros? Nie widziałam go od dłuŜszego czasu. • U mnie. Port jest dla niego tak wielką atrakcją, Ŝe postanowiłem go tam wysłać. Zajmie się nim moja matka. Jeśli jednak jego usługi... • Nie, dziękuję - przerwała Marianna z uśmiechem..Usługi Theodorosa nie są mi w Ŝaden sposób potrzebne. Chodźmy na górę. Otwierając drzwi do swojego pokoju Marianna zauwaŜyła, Ŝe obok łóŜka stoi niewielka taca, wypełniona owocami, chlebem i serem. - Przyszło mi do głowy - powiedział Atanazy - Ŝe skoro przy stole nie miała pani apetytu, to oznacza, Ŝe w nocy będzie pani bardzo głodna. Marianna podeszła do niego i uścisnęła jego pulchną dłoń.

- Atanazy - powiedziała - gdyby nie to, Ŝe jest pan jedynym realnym skarbem księcia, poprosiłabym pana, aby mi pan towarzyszył. Sługa taki jak pan jest prawdziwym darem niebios! - Ja po prostu kocham księcia... Wasza KsiąŜęca Mość jest zdolna wzbudzić oddanie jeszcze większe niŜ moje. śyczę księŜnej dobrej nocy... I proszę niczego nie Ŝałować!.. Noc zapewne byłaby tak spokojna i dobra, jak tego Ŝyczył Atanazy, gdyby Marianna mogła przespać ją do końca. Gdy była pogrąŜona w głębokim śnie, czyjaś ręka potrząsnęła nią gwałtownie. - Szybko, proszę wstawać! - wyszeptał pośpiesznie Theodoros. - Statek juŜ czeka! Otworzyła z trudem jedno oko i spojrzała na zniecierpliwioną twarz olbrzyma, którego oświetlał płomień świecy. • Co takiego? - zapytała zaspanym głosem. • Powiedziałem, Ŝe przypłynął juŜ statek, Ŝe na nas czeka i Ŝe musi pani natychmiast wstać. Szybko, jazda! Aby ostatecznie rozbudzić ją i zmusić do pośpiechu, ściągnął z niej koce i rzucił na ziemię, odsłaniając widok, na który nie był przygotowany. Marianna leŜała nagusieńka, okryta jedynie swoimi długimi, czarnymi włosami, które pięknie ozłacał płomień świecy. Theodoros stanął jak wryty, podczas gdy Marianna, teraz juŜ zupełnie obudzona, rzuciła się na prześcieradła wykrzykując z wściekłością: - CóŜ to za zwyczaje?! Zwariował pan?.. Theodoros z trudem przełknął ślinę i pogładził brodę drŜącą ręką. Patrzył cały czas wielkimi oczami na łóŜko, w tej chwili puste, na którym przed chwilą leŜała młoda kobieta. • Proszę mi wybaczyć!.. - wybełkotał z trudem. - Nie wiedziałem. Nie pomyślałem, Ŝe... • Zostawmy w spokoju pana przypuszczenia! Jeśli dobrze zrozumiałam, to przyszedł mnie pan obudzić! O co chodzi? Czy juŜ wyruszamy? • Tak... zaraz. Statek czeka juŜ na nas! Powiedział mi o tym Atanazy. • Coś takiego! PrzecieŜ to zupełnie nie ma sensu! Ciemno choć oko wykol! Która godzina? • Chyba juŜ północ... albo trochę później! Stojąc cały czas przykuty do jednego miejsca, mówił jak w malignie. Schowana za zasłonami łóŜka Marianna obserwowała go z niepokojem. Nagle przestał się śpieszyć. Jeszcze trochę i zapomni, po co w ogóle przyszedł. Na jego surowej twarzy pojawiła się słodycz, jakiej nigdy przedtem nie widziała. Theodoros poddawał się oczarowaniu i trzeba było za wszelką cenę wyrwać go z tego stanu. Nie wychodząc z ukrycia Marianna wyciągnęła rękę w stronę małego dzwoneczka z brązu, który zostawił jej Atanazy, na wypadek gdyby czegoś potrzebowała. Zawahała się jednak przez chwilę. - Niech pan idzie spać - poradziła. - To niezwykłe, Ŝe statek juŜ przypłynął. Nie moŜemy jednak odjechać w ten sposób, nic nikomu nie mówiąc...

Theodoros nie zdąŜył odpowiedzieć, poniewaŜ w drzwiach pojawił się Atanazy. Jego oczom ukazała się taka oto scena: księŜna schowana była za zasłoną, spoza której wystawała tylko głowa i gołe ręce. Theodoros patrzył błędnym wzrokiem na jej łóŜko, jakby za chwilę miał na nie upaść. • No więc? - wyszeptał słuŜący tonem wymówki. - Co się dzieje? Nie ma czasu do stracenia! • A więc to prawda? - zapytała Marianna, nie ruszając się z miejsca. - Odpływamy? Sądziłam, Ŝe ze względu na Turków mamy zostać tu jeszcze parę dni! • Istotnie. JednakŜe musicie się pośpieszyć, jeśli chcecie uniknąć kłopotów. To, co zagraŜa nam ze strony Turków, nie ma większego znaczenia! Kapitan statku przysłanego z Hydry powiedział, Ŝe w stronę Naksos płyną trzy pirackie statki braci Kuloughis. Jeśli zastaną was na wyspie, moŜecie nigdy juŜ nie ujrzeć Konstantynopola, za to znaleźć się w Tunisie na jakimś targu niewolników... - Niewol... juŜ idę! Proszę tylko wyprowadzić Theodorosa, Ŝebym mogła się ubrać. Zamienił się chyba w słup soli! Istniały słowa zdolne wyprowadzić ją z równowagi i jednym z nich było niewolnictwo. Podczas gdy Atanazy zajęty był Theodorosem, Marianna ubrała się szybko i dołączyła do męŜczyzn czekających na nią w ciemnym korytarzu. Kiedy pojawiła się ze świecą w dłoni, Theodoros zdąŜył juŜ przyjść do siebie. Spojrzał na nią wzrokiem pełnym urazy, dając jej do zrozumienia, Ŝe nieprędko wybaczy jej chwilę słabości, której była przyczyną. Atanazy jednak uśmiechnął się krzepiąco i podał rękę, Ŝeby ułatwić jej zejście ze schodów. - Wstyd mi wyjeŜdŜać w ten sposób, ukradkiem - powiedziała Marianna. - Zupełnie, jakbym była złodziejką! Co na to powie ksiąŜę Sommaripa? Atanazy spojrzał uwaŜnie na Mariannę i powiedział: - AleŜ absolutnie nic nie powie! CóŜ innego mógłby powiedzieć oprócz: „Bardzo się cieszę..." lub: „To wspaniały pomysł..." Powiem mu, Ŝe wyjechała pani na spacer z księŜną Fiorenzą. Nie będzie to nic trudnego... Prowadzeni przez Atanazego, który wydawał się widzieć w ciemności, Marianna i Theodoros zeszli labiryntem uliczek do portu. Gdy jednak dotarli do nabrzeŜa, skierowali się w stronę wysepki, na której wznosiły się ruiny małej świątyni. Wielki trójmasztowiec, którego dziób zwęŜał się jak koniec miecza, stał zakotwiczony przy niewielkiej mierzei. Jego imponujące omasztowanie łączyło w niezwykły sposób Ŝagle w kształcie trapezu z trójkątnymi masztami. Nie było ani jednego światła na pokładzie i kołyszący się lekko statek w cichym porcie wyglądał jak zjawa. - Szalupa czeka przy kapliczce rycerzy z Rodos! - wyszeptał Atanazy. - Jest tuŜ obok... W miarę jednak jak zbliŜali się do statku, Theodoros coraz bardziej pochmurniał. • To nie jest statek Miaulisa ani Tombazisa - wymamrotał pod nosem. - Do kogo on naleŜy?

• NaleŜy do Tsamadosa! - powiedział zirytowany Atanazy. - To jego ostatnia zdobycz, wspaniały okaz, jak się wydaje! Tak czy owak, jakie to ma znaczenie, przecieŜ to statek, który przysłano ci z Hydry! Oczywiście, jeśli nie chcesz płynąć... CięŜka dłoń olbrzyma oparła się na ramieniu słuŜącego. - Masz rację, bracie, wybacz mi, proszę. Sądzę, Ŝe nigdy jeszcze nie byłem tak zdenerwowany jak w tej chwili. Proszę - dodał przez zęby - oto skutki podróŜowania z kobietami! Szalupa rzeczywiście czekała przy kamiennych schodkach, skąd wyłoniły się dwie ciemne postacie marynarzy, których zadaniem było przewiezienie pasaŜerów na pokład statku. Marianna ścisnęła odruchowo dłoń Atanazego. Niepokoiła się bez wyraźnych powodów. MoŜe dlatego, Ŝe noc była taka ciemna i czekał na nią nieznany statek. Miała wraŜenie, Ŝe opuszcza ostatniego przyjaciela i wyrusza w nieznane. Była półŜywa ze strachu. Atanazy czując jej niepokój wyszeptał: - Wasza KsiąŜęca Mość nie boi się, mam nadzieję? Mieszkańcy Hydry to dobrzy, dzielni ludzie. Nie musi się pani niczego obawiać w ich towarzystwie! Proszę mi pozwolić, bym podziękował za wizytę i Ŝyczył udanej podróŜy! Tych parę słów wystarczyło, Ŝeby się rozpogodziła. - Dziękuję panu, Atanazy! Dziękuję za wszystko... PoŜegnanie trwało krótko. Przy pomocy marynarzy Marianna zeszła prawie po omacku z chropowatych, oślizgłych schodów, modląc się cały czas, Ŝeby nie spaść na głowę. Dotarła jednak bez trudu do kołyszącej się łodzi, na którą jednym susem przedostał się Theodoros. Łódź odbiła od brzegu, popchnięta bosakiem, i jednocześnie dwaj marynarze zaczęli wiosłować. Otyła sylwetka Atanazego stawała się coraz mniejsza, a domy na nabrzeŜu przestały być widoczne. Podczas przeprawy nie padło ani jedno słowo. Theodoros stał na przodzie szalupy, płonąc z niecierpliwości dotarcia na statek. Ledwo dotknęli sznurowej drabinki, zwisającej z burty, a juŜ wdrapał się na górę z nieprawdopodobną jak na takiego kolosa zwinnością i zniknął za barierką. Marianna wspięła się nieco wolniej, lecz dostatecznie zwinnie i sprawnie, Ŝeby nie korzystać z pomocy marynarzy. Gdy jednak dotarła na pokład, z miejsca pochwyciły ją silne ręce i przeniosły na mostek. Natychmiast poczuła, Ŝe coś jest nie w porządku... Theodoros stał przed ciemną i nieruchomą grupą, która miała w odczuciu Marianny złowieszczy wygląd. Przypominała aŜ nadto owe cienie, które obserwowały ją z pokładu „Morskiej Czarodziejki", gdy Leighton opuszczał ją na linie do łodzi, wydając na pewną śmierć! Theodoros mówił coś do nich w języku nowogreckim, którego nie rozumiała. Lecz jego przyzwyczajony do wydawania rozkazów głos załamywał się dziwnie, co jego towarzyszka odczytała jako przejaw źle ukrytej trwogi. PrzeraŜające było to, Ŝe mówił sam i Ŝe

nikt mu nie odpowiadał. Dwaj marynarze z łodzi zdąŜyli juŜ wejść na górę i stali tak blisko Marianny, Ŝe czuła na plecach ich oddechy. Nagle ktoś odsłonił zakrytą latarnię i oświetlił nią twarz, która wyłoniła się z ciemności na tle wielkiego masztu. Była to twarz męŜczyzny o Ŝółtej skórze, ostrych rysach, czarnych wąsach i twardym spojrzeniu, patrzącym spod szerokiego, pooranego bruzdami czoła. Owa twarz śmiała się, ale śmiała się w zupełnej ciszy, z okrucieństwem, od którego ciarki przeszły Mariannie po plecach. Ten demoniczny widok podziałał na Theodorosa tak, jakby zobaczył głowę Meduzy. Wrzasnął z wściekłości, a potem odwracając do Marianny swoją bladą jak kreda twarz, wyszeptał: - Zostaliśmy zdradzeni! To jest właśnie piracki statek Nicolasa Kuloughisa!.. - Nie zdąŜył powiedzieć niczego więcej. Rzuciła się na nich zgraja piratów i pociągnęła w głąb statku. Zanim Marianna zniknęła w czarnym włazie, zdąŜyła zobaczyć błyszczącą nad nią wysoko wielką gwiazdę, którą przesłonił podnoszony powoli Ŝagiel, jakby czyjaś dłoń zasłaniała oczy, z których płynęły łzy...

Między Scyllą a Charybdą Podpokładzie było ciemne, duszne, śmierdzące starym brudem i zjełczałym olejem. Marianna została bezceremonialnie rzucona w kąt z ostatniego stopnia drabinki, gdy tymczasem Theodorosa zaciągnięto w jakąś inną część statku. Upadła na coś szorstkiego, co zapewne było starym workiem, w który natychmiast zaszyła się, ogłuszona dochodzącymi zewsząd wrzaskami. Przytłaczająca cisza sprzed chwili jakby rozprysła się na kawałki. Krzyki piratów, jak równieŜ podnoszona przez nich wrzawa, która zagłuszała wściekłe wrzaski więźnia, wynikała w duŜej mierze z ogromnego zdumienia. Tak jakby piraci nie spodziewali się równie wspaniałego łupu. Nie było najmniejszej wątpliwości, Ŝe najwyŜszą wartość przedstawiał dla nich Theodoros, a Marianna była jedynie dodatkiem. Stało się to dla niej oczywiste, gdy potraktowano ją jak zawalidrogę... z której jedyna korzyść moŜe być taka, Ŝe się ją sprzeda po korzystnej cenie na tuniskim targu, czego tak obawiał się Atanazy... Wspominając zarządcę księcia Sommaripa ani przez moment nie pomyślała, Ŝe to on mógłby dopuścić się zdrady. Było jednak faktem niezaprzeczalnym, Ŝe właśnie on pierwszy zobaczył ów statek z kwadratowym Ŝaglem, on rzekomo nawiązał kontakt z załogą (czy to nie on powiedział, Ŝe właścicielem statku jest niejaki Tsamados?), on równieŜ pośpieszał dwójkę uciekinierów i ponaglał ich do odpłynięcia,

nie zwaŜając na kłopotliwe pytania, które dowódca tureckiego garnizonu mógłby zadać jego panu... Marianna nie mogła uwierzyć, aby tyle podłości kryło się w duszy człowieka, który po dwudziestu latach słuŜby potrafił mieć łzy w oczach na widok swojego pana, prowadzącego salonową rozmowę z cieniem. Niewykluczone, Ŝe ludzie z Hydry nie byli aŜ tak godni zaufania, jak sądzono... albo wszystko to było jakąś fatalną pomyłką! Widząc przypływający statek Atanazy naprawdę mógł pomyśleć, Ŝe to ten właściwy (przecieŜ nawet sam ksiąŜę powiedział Mariannie, Ŝe duŜe statki bardzo rzadko zawijają do Naksos). Nawiązał z piratami rozmowę, nie mając zielonego pojęcia, kim naprawdę są, a oni, wietrząc niezły interes, szybko podjęli grę, uwaŜając, Ŝeby się nie zdradzić... Niestety, była to tylko jedna z wielu hipotez, krąŜących nieustannie po głowie Marianny. Starała się wyrzucić je z myśli za wszelką cenę, gdyŜ nie był to najlepszy moment na roztrząsanie tego typu wątpliwości! Wobec nagłego i przeraŜającego zagroŜenia, jakie pojawiło się przed nią, zmusiła się do skoncentrowania wszystkich wysiłków na jednym: jak wyjść z tego cało? W jej ciemnej kryjówce pojawił się promyk światła, biegnący aŜ do schodów. Nadchodzili męŜczyźni, którzy przed chwilą uwięzili Theodorosa. Przekrzykiwali się jeden przez drugiego, oceniając zyski, jakie przyniesie im więzień. Marianna nie znała nawet jego nazwiska, domyślała się jedynie, Ŝe musi to być ktoś znacznie waŜniejszy, niŜ początkowo przypuszczała. Dowódca szedł w środku, oświetlony lampą niesioną przez jednego z marynarzy. Zdecydowana kuć Ŝelazo póki gorące podniosła się i stanęła przed drabiną. Zagrodziła im przejście, modląc się w duchu, aby róŜnica językowa nie okazała się barierą nie do pokonania. Uznała, Ŝe najwyŜszy czas, nawet jeśli miałoby to zdać się na nic, Ŝeby posłuŜyć się imieniem cesarza Francuzów, cieszącym się pewnym szacunkiem nawet w tym dzikim otoczeniu. Szansa była nikła, ale zawsze warto spróbować. Tak więc, aby zaprezentować się naleŜycie, odezwała się po francusku do herszta piratów: - Nie sądzi pan, Ŝe winien mi pan jest pewne wyjaśnienia? Jej czysty głos zabrzmiał jak pobudka. MęŜczyźni natychmiast umilkli. Ich spojrzenia skupiły się na szczupłej sylwetce w jasnej sukience, stojącej przed nimi z godnością, która zwróciła ich uwagę, mimo Ŝe prawdopodobnie nie zrozumieli sensu wypowiedzianych przez nią słów. Źrenice Nicolasa Kuloughisa zwęziły się i aŜ cicho gwizdnął, co mogło oznaczać równie dobrze podziw, jak i pogardę. Ku wielkiemu zdumieniu Marianny odpowiedział w języku Woltera, choć z silnym obcym akcentem. • Ach, tak! Jesteś francuską damą? Sądziłem, Ŝe to wierutne kłamstwo! • Co pana zdaniem jest kłamstwem? • Właśnie ta cała historia z francuską damą. Kiedy prze-

chwyciliśmy gołębia pocztowego, myślałem, Ŝe to jakiś pretekst, pod którym kryje się coś znacznie bardziej interesującego. W przeciwnym razie po co zadawać sobie tyle trudu dla czegoś tak niewiele znaczącego jak kobieta, nawet jeśli jest Francuzką? I nie pomyliliśmy się, bo udało nam się wziąć do niewoli jednego z najbardziej osławionych buntowników, człowieka nieuchwytnego, za którego wielki władca oddałby cały swój skarb, Theodorosa Lagosa we własnej osobie! To najlepszy interes w moim Ŝyciu, drogo sobie policzę za jego głowę! - Jestem, być moŜe, tylko kobietą - odpowiedziała Marianna, której to nazwisko niewiele mówiło - ale moja głowa równieŜ jest wiele warta. Jestem księŜną SanfAnna, osobistą przyjaciółką cesarza Napoleona I, który wysłał mnie z misją dyplomatyczną do mojej kuzynki Nakhshidil, matki sułtana, panującego w cesarstwie osmańskim! Ten korowód wielkich nazwisk wywarł chwilowo pewne wraŜenie na piracie, ale kiedy Marianna juŜ sądziła, Ŝe wygrała partię, wybuchnął nieprzyjemnym śmiechem, który natychmiast podchwycili słuŜalczo otaczający go męŜczyźni. Miało to ten skutek, Ŝe zostali czym prędzej odesłani do swoich zajęć, poganiani krzykliwymi rozkazami dowódcy. Po czym Kuloughis ponownie zaczął się śmiać. • Czy powiedziałam coś zabawnego? - odezwała się oschle Marianna. - Sądzę, Ŝe cesarz nie doceniłby pańskiego poczucia humoru. Nie jestem równieŜ przyzwyczajona do tego, Ŝeby Ŝartowano ze mnie! • AleŜ... ja się z ciebie nie śmieję! Przeciwnie, podziwiam cię. Dano ci do odegrania rolę, którą grasz po mistrzowsku. O mały włos dałbym się nabrać! • A więc, pana zdaniem, nie jestem osobą, za którą się podaję? • Jasne Ŝe nie! Jeśli byłabyś wysłanniczką wielkiego Napoleona, a na dodatek jego przyjaciółką, nie błąkałabyś się po morzu w stroju greckiej wieśniaczki i w towarzystwie notorycznego buntownika, szukając dogodnego statku, aby dopłynąć do Konstantynopola! Płynęłabyś na pięknej fregacie, z łopoczącą francuską flagą i... • Mój statek zatonął - odparła Marianna wzruszając ramionami. - Mam wraŜenie, Ŝe to się często zdarza w tych szerokościach geograficznych! • Tak, to prawda, zwłaszcza gdy wieje meltem, niebezpieczny letni wiatr. Wówczas jednak wszyscy idą na dno... albo zostaje zaledwie paru cudem ocalałych. Twoja opowieść jest mało prawdopodobna... • Tak jednak było. MoŜe pan wierzyć lub nie... • No właśnie... nie wierzę!.. Po czym bez uprzedzenia wygłosił pod adresem Marianny krótką, lecz porywczą tyradę w języku greckim, z której oczywiście nie zrozumiała ani słówka i której wysłuchała bez mrugnięcia okiem, pozwalając sobie nawet na luksus pogardliwego uśmieszku. - Proszę się nie trudzić - powiedziała. - Nie dotarło do

mnie nic z tego, co pan przed chwilą powiedział. Zapadła cisza. Twarz Nicolasa Kuloughisa wykrzywił nieprzyjemny grymas. Przyjrzał się uwaŜnie tej nieugiętej kobiecie, która ośmieliła się stawić mu czoło. Najwyraźniej był zbity z tropu. Jaka kobieta potrafi wysłuchać bez drgnienia, a nawet z uśmiechem, najbardziej ordynarnych przekleństw, zmieszanych z opisem wymyślnych tortur, które zapowiada się jej, Ŝeby zaczęła mówić? Chyba Ŝe w istocie ona nie zrozumiała nic z tego, co do niej mówiono... Kuloughis nie naleŜał jednak do ludzi, którzy zastanawiają się długo. Wzruszył ramionami ze złością i pozbył się wątpliwości jak niepotrzebnego cięŜaru. - MoŜe to prawda, Ŝe jesteś cudzoziemką... albo masz wyjątkowo silne nerwy! Tak czy owak, niczego to nie zmienia w sprawie, która mnie interesuje. Twój przyjaciel Theodoros zostanie przekazany kandyjskiemu paszy, który wypłaci mi za niego sutą nagrodę. Ty natomiast wydajesz się dostatecznie ładna, Ŝeby zatrzymać cię aŜ do powrotu do Tunisu, gdzie pokaŜemy cię bejowi. Jeśli spodobasz mu się, moŜe okazać się szczodry. Chodź ze mną, zaprowadzę cię tam, gdzie będzie ci wygodniej. Uszkodzony towar nie sprzedaje się dobrze! Wziął ją za rękę i pociągnął na strome schody, mimo wyraźnego oporu z jej strony. Nawet za cenę poprawy warunków podróŜy, nie chciała odchodzić od swojego towarzysza, który nagle wydał się jej bliski. Theodoros był dzielnym człowiekiem, ofiarą tej samej mimowolnej zdrady małego fruwającego gońca, i przez to czuła się z nim solidarna. Niestety, sękate dłonie Kuloughisa, mocno zaciśnięte wokół jej szczupłej ręki, sprawiały jej tyle bólu, jakby były z Ŝelaza. Tak jak się tego obawiała, dowódca piratów pociągnął ją w stronę rufy. Domyślając się, Ŝe zabiera ją w swoje prywatne rewiry, przygotowała się na zaciekłą obronę. Kto mógł wiedzieć, czy nie postanowi wypróbować jej osobiście, zanim wystawi ją na sprzedaŜ? Takie rzeczy musiały być na porządku dziennym. Istotnie, drzwi, które otworzył przed nią, a następnie pieczołowicie zamknął, prowadziły do jego prywatnego salonu. Pomieszczenie to w Ŝaden sposób nie odpowiadało wyobraŜeniom na temat wyglądu pirackiej kabiny, o której moŜna by sądzić, Ŝe będzie w niej panował bałagan i orientalny przepych. Pokój ów był surowy. Ciemne, mahoniowe meble i przedmioty z miedzi tworzyły nastrój skromnej elegancji, której nie powstydziłby się angielski admirał. Panował w nim idealny porządek i czystość, nie był jednak nie zamieszkany. Kiedy Marianna znalazła się w środku, popchnięta przez Kuloughisa, zauwaŜyła młodego chłopca, półleŜącego na łóŜku wśród czerwonych aksamitnych poduszek, które były jedynym kolorowym akcentem w tym pokoju. Chłopiec przykuwał uwagę swoim wyglądem. W pewien trudny do określenia sposób przypominał ekstrawaganckie dzieło sztuki.

Był ubrany w wyszukany sposób. Miał na sobie szerokie bufiaste spodnie z jasnobłękitnego jedwabiu oraz jedwabną szamerowaną kurtkę, bezlitośnie ściśniętą w dziewczęcej talii. Na głowie miał fez z długim, złotym frędzlem, spod którego wymykały się grube, gęste loki. Młody efeb rozglądał się po pokoju rzewnym wzrokiem łani. Jego oczy były mocno podkreślone cieniem i ołówkiem, a nadąsane karminowe usta w głównej mierze zawdzięczały swój intensywny kolor czerwonej szmince. Niewątpliwie piękne, lecz urodą zdecydowanie kobiecą, to stworzenie-hybryda zajmowało się drobiazgowym czyszczeniem wyjątkowo obscenicznej statuetki fauna. Chłopiec polerował ją, z iście macierzyńską troskliwością, swoimi długimi, gibkimi palcami. To z pewnością on był tajemniczym gospodarzem tego wyśmienicie utrzymanego miejsca. Głośne wtargnięcie Kuloughisa wraz z Marianną nie poruszyło go ani trochę. Zmarszczył jedynie wyskubane brwi i spojrzał na młodą kobietę wzrokiem, w którym oburzenie walczyło ze wstrętem. Z pewnością miałby równie poirytowany wygląd, gdyby nagle Kuloughis wrzucił w sam środek jego wyrafinowanego świata kubeł pełen śmieci. Było to nowe i nieoczekiwane doświadczenie dla jednej z najładniejszych kobiet Europy! Ogromny pokój był oświetlony bukietami perfumowanych świec. Kuloughis zaciągnął Mariannę przed jedną z nich i zwinnym ruchem ręki ściągnął z niej wyszywany szal, który zasłaniał głowę i oczy. Spod niego ukazała się czarna, błyszcząca masa upiętych włosów, a wściekłość zapaliła ogniki w zielonych oczach. Kiedy dotknął jej ręką, odsunęła się odruchowo. • Co pan robi? • Nie widzisz? Oceniam towar, który zamierzam zaproponować znawcy. Niewątpliwie, masz piękną twarz i wspaniałe oczy, ale nigdy nie wiadomo, co kobiety z mojego kraju chowają pod zasłonami! Otwórz usta! • Mam otworzyć... - Powiedziałem, otwórz usta! Chcę zobaczyć twoje zęby. I zanim Marianna zdąŜyła zaprotestować, chwycił jej głowę obiema rękami i wprawnym, zdradzającym długą praktykę gestem otworzył jej szczęki. Pomimo oburzenia, Ŝe potraktowano ją jak pierwszego lepszego konia, musiała poddać się poniŜającemu procederowi, który zresztą ogromnie usatysfakcjonował pirata. Gdy jednak Kuloughis chciał rozpiąć jej suknię, odskoczyła do tyłu i schowała się za stół, zajmujący centralne miejsce w pokoju. - O nie! Tylko nie to!.. Pirat wyglądał na zaskoczonego. Wzruszył jedynie ze złością ramionami i zawołał: - Stefanos! Z pewnością było to imię owego czarującego chłopca, spoczywającego na łóŜku. Niewątpliwie Kuloughis wzywał go na pomoc. Młodzieńcowi jednak nie spodobało się to, zaczął prze-

raźliwie krzyczeć, zaszył się jeszcze głębiej w poduszkach, jakby obawiał się, Ŝe jego pan kaŜe mu z nich wyjść. Cienkim, piskliwym głosem, który zabrzmiał w uszach Marianny jak kocia muzyka, wyrzucił z siebie potok słów. Ich ogólny sens był jasny. Delikatna istota nie chciała pobrudzić sobie ślicznych rączek kontaktem z tak odpychającym stworzeniem, jakim jest kobieta! Marianna, która poczuła do niego równie silną niechęć, sądziła, Ŝe za taki brak subordynacji pupilek zostanie ukarany solidnym laniem, ale Kuloughis zadowolił się wzruszeniem ramion z pobłaŜliwym uśmiechem, który źle harmonizował z jego dziką twarzą, i... rzucił się na Mariannę. Zafascynowana sceną, która rozgrywała się na jej oczach, pozwoliła się zaskoczyć. Zamiast próbować ponownie rozpiąć jej suknię, pirat obmacał pośpiesznie ciało młodej kobiety, zwracając szczególną uwagę na piersi, których jędrność wywołała pomruk zadowolenia. Takie traktowanie sprawiło, Ŝe Marianna, sina z wściekłości, wymierzyła handlarzowi niewolników dwa zamaszyste policzki. Przez krótką chwilę napawała się odniesionym zwycięstwem. Kuloughis, zamieniony w słup soli, pocierał odruchowo policzek, gdy tymczasem jego czarujący przyjaciel, zesztywniały z oburzenia, wyglądał, jakby miał za chwilę zemdleć. Trwało to jednak tylko chwilę. Parę sekund później zrozumiała, Ŝe drogo zapłaci za swój czyn. W mgnieniu oka złość zalała Ŝółtą twarz handlarza i stał się zielony. Ogarnęła go wściekłość z powodu poniŜenia, jakie musiał znieść na oczach swojego pięknego przyjaciela. PodraŜniony krzykami chłopca, który zanosił się gardłowym wrzaskiem jak oszalały muezin, chwycił młodą kobietę i wyciągnął ją z kabiny. - Zapłacisz mi za to, suko! - wycedził przez zęby. PokaŜę ci, kto tu rządzi! KaŜe mnie wychłostać - pomyślała przeraŜona Marianna widząc, Ŝe ciągnie ją w kierunku jednej z olbrzymich armat, broniących statku - albo jeszcze gorzej! W jednej chwili została przywiązana do działa, które dwaj męŜczyźni przykryli grubym płótnem nasączonym smołą. Nie zrobili tego jednak po to, Ŝeby oszczędzić Mariannie nieprzyjemnego kontaktu z metalem. - Podnosi się meltem - powiedział Kuloughis. - Nadciąga burza, a ty zostaniesz tutaj, na pokładzie, aŜ do samego końca. To cię moŜe trochę uspokoi, a kiedy zostaniesz uwolniona, odechce ci się zniewaŜania Nicolasa Kuloughisa. Klękniesz przed nim i będziesz lizać jego buty, Ŝeby oszczędził ci dalszych tortur... jeśli oczywiście nie zabiją cię uderzenia fal. Istotnie, morze wzdymało się niepokojąco, a statek zaczął się kołysać. Marianna poczuła w Ŝołądku pierwsze symptomy zbliŜającej się choroby morskiej, ale starała się zapanować nad nimi za wszelką cenę, gdyŜ za Ŝadne skarby świata nie chciała pokazać temu nędznikowi, Ŝe źle się czuje. Uznałby to za przejaw strachu. Wprost przeciwnie, dumnie stawiła mu czoło i powiedziała: • Jest pan po prostu idiotą, panie Kuloughis, i nie umie

pan nawet zadbać o własne interesy! • NajwaŜniejszą dla mnie sprawą jest pomścić zniewagę, jaka mnie spotkała na oczach jednego z moich ludzi! • To ma być pański człowiek? Wolne Ŝarty! PrzecieŜ nie o niego tu chodzi. Straci pan ogromne pieniądze. Było to słowo, które wywoływało natychmiastowe zainteresowanie Kuloughisa, bez względu na okoliczności, w jakich zostało wypowiedziane. Momentalnie zapomniał, Ŝe jeszcze przed sekundą miał ochotę udusić tę kobietę i Ŝe rozmowa z przywiązanym do armaty więźniem ma w sobie coś śmiesznego. Zapytał, niemalŜe odruchowo: • Co chcesz przez to powiedzieć? • To proste. Powiedział pan przed chwilą, Ŝe odda pan Theodorosa w ręce kandyjskiego paszy, a mnie sprzeda pan na targu w Tunisie. Czy dobrze zrozumiałam? • Doskonale. • Dlatego teŜ uwaŜam, Ŝe straci pan duŜe pieniądze. Naprawdę wierzy pan w to, Ŝe kandyjski pasza wypłaci panu całą nagrodę, jaką wyznaczył oficjalnie za pojmanie Theodorosa? Będzie się targował, zapłaci zaliczkę, powie, Ŝe musi mieć czas na zebranie całej kwoty... Tymczasem sułtan zapłaciłby lepiej i bez Ŝadnej zwłoki, a co najwaŜniejsze, sypnąłby prawdziwym, Ŝywym złotem! To samo tyczy się mojej osoby. Mimo Ŝe nie chce pan uznać mojej prawdziwej wartości ani toŜsamości, powinien pan jednak przyznać, Ŝe zasłuŜyłam na coś lepszego niŜ brudny harem tumskiego moŜnowładcy. Nie znajdzie się ani jedna, która mogłaby dorównać mi urodą w całym haremie wielkiego sułtana - powiedziała zuchwale... Plan, który obmyśliła, był jasny jak słońce. Jeśli udałoby się jej nakłonić pirata do zmiany kursu i popłynięcia w stronę Bosforu, a nie do Afryki, która ją przeraŜała i gdzie przepadłaby bez wieści, byłaby to juŜ forma zwycięstwa. NajwaŜniejsze, zgodnie z tym, co sobie pomyślała jeszcze na łodzi Jorgosa, Ŝeby dotrzeć do Konstantynopola, niewaŜne, w jakich okolicznościach i warunkach... Z niepokojem obserwowała efekt swoich słów na chytrej twarzy pirata. Wiedziała, Ŝe poruszyła najczulszą strunę, i o mały włos nie krzyknęła z radości, kiedy ten odezwał się w końcu: - MoŜe masz rację. - Zaraz jednak refleksyjny ton ustąpił zaślepionej wściekłości i urazie. - JednakŜe - krzyknął - nie oznacza to, Ŝe złagodzę twoją karę, poniewaŜ w pełni na nią zasłuŜyłaś. Jak burza minie, zapoznam cię z moją decyzją... Być moŜe! Co powiedziawszy, odszedł w kierunku dzioba, zostawiając Mariannę na wyludnionym pokładzie. Czy zdecyduje się zmienić kurs statku? Dręczyło ją niejasne przeczucie, Ŝe coś jest nie w porządku. Pamiętała doskonale zachowanie marynarzy Jasona, kiedy „Morska Czarodziejka" opuszczając Wenecję natknęła się na rozszalałą burzę. Nie tak zachowywali się teraz marynarze Kuloughisa.

Załoga masztowca opuściła prawie wszystkie Ŝagle, zostawiając wyłącznie foki i Ŝagle sztagowe. Ludzie Kuloughisa, skupieni na dziobie, prowadzili jakąś bardzo oŜywioną dyskusję, w której górowały wrzaski kapitana. Niektórzy z nich, bez wątpienia najbardziej odwaŜni, zwijali ospale niskie Ŝagle, rzucając raz po raz niespokojne spojrzenia w stronę wysokich Ŝagli, obserwując bacznie ich zachowanie. Nikt nie zamierzał wspiąć się na wanty, które stały się niebezpieczne z powodu mocnego kołysania. Większość z nich, przesuwając wielkie, bursztynowe paciorki róŜańców, biegła, Ŝeby uklęknąć wspólnie na dziobie statku i odmawiać litanię tak długo, dopóki nie skończy się sztorm. Nikt równieŜ, co było dziwne, nie zamierzał schronić się wewnątrz statku. Marianna czuła się coraz gorzej. Statek tańczył teraz jak korek we wzburzonej wodzie, a liny, którymi była przywiązana, wpijały jej się w ciało. Wysoka fala zakryła ją całą, ogłuszyła, a następnie odpłynęła okrętowym ściekiem. Gdy przeszedł koło niej Kuloughis, usiłujący dotrzeć na rufę, rzucany z jednego końca statku na drugi, młoda kobieta nie mogła powstrzymać się od uwagi: • Ma pan dziwnych marynarzy! JeŜeli w ten sposób zamierzają walczyć z burzą... • Oddają się w opiekę Bogu i wszystkim świętym - odpowiedział pirat ze złością. - Burza przychodzi od Boga i to on decyduje, czym się zakończy. Wiedzą o tym wszyscy Grecy! Ostatnią rzeczą, jakiej mogłaby się spodziewać, było usłyszeć tego właśnie człowieka, pirata i zdrajcę, wzywającego imienia boŜego. Marianna jednak miała juŜ wyrobione zdanie na temat Greków. Byli to dziwni ludzie, jednocześnie dzielni i przesądni, bezlitośni i wspaniałomyślni, w sumie całkowicie nielogiczni. Wzruszając ramionami powiedziała: • Niewątpliwie właśnie dlatego Turcy świetnie sobie z wami radzą. Oni stosują zupełnie odmienne metody... Pan jednak powinien o tym wiedzieć. PrzecieŜ słuŜy im pan i pracuje dla nich. • Owszem! Dlatego teŜ osobiście będę stał przy sterze, nawet jeśli ma się to na nic nie zdać! Marianna nie zdąŜyła odpowiedzieć, gdyŜ spadł na nią kolejny słup słonej wody, zalewając cały mostek. Usiłowała złapać oddech, kaszląc i plując, aby uwolnić płuca od wody. Kiedy przyszła do siebie, ujrzała Kuloughisa trzymającego kurczowo ster w dłoniach, patrzącego ponurym wzrokiem na wzburzone morze. Sternik, schowany gdzieś w kącie, zajęty był odmawianiem róŜańca. Powoli zaczął wstawać dzień. Szary, unoszący się nad złowieszczym morzem, które jak gdyby weszło na drogę pokuty, zamieniając błękitne atłasy na szare łachmany. Fale były teraz wysokie jak góry, a w powietrzu unosiło się mnóstwo piany morskiej. Statek, mimo obecności samego Kuloughisa przy sterze, zmierzał w kierunku sobie tylko

znanym, a moŜe równieŜ i diabłu, pomimo niezrozumiałego uporu piratów, z jakim postanowili oddać się w boskie ręce. Dowódca przyjmował całkiem naturalnie modlitwy swoich ludzi. Niewykluczone równieŜ, Ŝe ostateczne roztrzygnięcie kwestii dotyczącej dalszej drogi pozostawił burzy i ona zadecyduje, czy kontynuować kurs na Kretę, czy teŜ popłynąć w stronę Konstantynopola. Wiatr porwał jeden z foków, poniewaŜ zniszczyło się olinowanie. Pofrunął gdzieś daleko, w sam środek zasnutego nieba, jak pijany ptak. Nikt nawet nie pomyślał o zastąpieniu go nowym Ŝaglem, za to zdecydowanie przybrały na sile litanie do nieba, które trwały dopóty, dopóki nie zalała ich woda lub nie zagłuszył ryk burzy. W górze łomotały i niemiłosiernie tłukły się maszty. Wkrótce Marianna przestała zauwaŜać cokolwiek. Przemoczona do szpiku kości, oślepiona zalewającą jej oczy wodą, ogłuszona hukiem wzburzonego morza, obolała od mokrych lin, bezlitośnie wrzynających się w jej ciało, przekonała się, Ŝe kara jest jeszcze cięŜsza, niŜ sobie wyobraŜała, i marzyła tylko o tym, Ŝeby zemdleć. Jednak ten, kto akurat chce zemdleć, nie mdleje, a to brutalne traktowanie miało tę dobrą stronę, Ŝe wyleczyło ją całkowicie z choroby morskiej. Natomiast ryzyko zatonięcia było coraz większe i zaczęły nachodzić ją myśli, Ŝe z pewnością zginie przywiązana do tej armaty, zatopiona jak szczur w norze... Zapewne podobna myśl przyszła do głowy Nicolasowi, który przestraszył się, Ŝe przedłuŜenie tortury moŜe oznaczać utratę sporego zysku. Korzystając bowiem z chwilowego spokoju, umocował ster i zszedł ze schodów na rufę, aby' odciąć liny przytrzymujące Mariannę. Jego interwencja przyszła w samą porę. Marianna była u kresu wytrzymałości i musiał chwycić ją w ramiona, Ŝeby nie zsunęła się z mostka, który podniósł się na skutek gwałtownego przechyłu statku. Częściowo niosąc ją, a częściowo ciągnąc, doprowadził ją do luku, otworzył go i zniósł swoją ofiarę pod pokład, gdzie zostawił ją wraz ze sporą ilością wody, która wtargnęła wraz z nimi. To, czego porywy wiatru nie zdołały spowodować, wywołało duszne powietrze podpokładzia i zatęchły odór, od których Marianna dostała spazmów i wyrzuciła z siebie całą zawartość Ŝołądka. Było to brutalne i bolesne, ale wkrótce poczuła się lepiej i odnalazła w ciemnościach płócienne worki, na których juŜ poprzednio leŜała. Jednak woda, która wdarła się do pomieszczenia, jak równieŜ jej przemoczona sukienka sprawiły, Ŝe worki zamokły na równi z najwyŜszym pokładem. Pomyślała, Ŝe jedyne, co moŜe zrobić, to po prostu przeczekać. Przynajmniej nie było jej zimno, poniewaŜ na dole panował upał jak w łaźni. Stopniowo zaczęła odzyskiwać jasność umysłu, wspomagana w tym względzie przez migrenę, która ściskała jej skronie. W tym zamkniętym pomieszczeniu uderzenia wody rezonowały jak bęben i potrzebowała dobrej chwili, by zorientować

się, Ŝe ów hałas nie jest spowodowany burzą. Z samego dna podpokładzia ktoś dobijał się, uderzając z całych sił w drewnianą ściankę. Przyszło jej do głowy, Ŝe moŜe to być Theodoros, i z trudem podczołgała się na kolanach do miejsca, z którego dochodziły te odgłosy. Znajdowały się tam ogromne drzwi ze słabo oheblowanych desek, zamknięte cięŜkim zamkiem. Zaniepokojona przyłoŜyła ucho do jednego ze skrzydeł, starając się nie stracić równowagi. Po krótkiej chwili chrobot powtórzył się i poczuła, jak drzwi lekko zadrŜały. - Theodoros! - zawołała. - Jest pan tam? Z oddali usłyszała pełen wściekłości głos, gdy tymczasem rozkołysany statek rzucił ją na przeciwległą ścianę. • Oczywiście, Ŝe tu jestem! Te bydlaki przywiązały mnie tak dokładnie, Ŝe nie mogę utrzymać się na nogach, i przy kaŜdym podskoku tej przeklętej łajby walę głową o ścianę! Oby tylko burza się uspokoiła, ledwo Ŝyję! • Gdybym tylko mogła otworzyć te drzwi... ale nie mam niczego, dosłownie niczego, w zasięgu ręki. • Jak to? Nie jest pani przywiązana? • Nie... W paru słowach Marianna opowiedziała swojemu towarzyszowi, co zaszło pomiędzy nią i dowódcą piratów. Usłyszała wybuch śmiechu, ale natychmiast przeszedł on w okrzyk bólu, któremu towarzyszyło kolejne uderzenie o ścianę. Nie było juŜ jednak tak silne. • Wygląda na to, Ŝe trochę się uspokaja - powiedział Theodoros po chwili. - Powinna pani rozejrzeć się dokładnie dookoła. MoŜe znajdzie się coś, co pozwoliłoby mi się uwolnić. Pod drzwiami jest szpara, przez którą moŜna by podać kawałek Ŝelaza, płytki... czy czegoś takiego. • Mój biedny przyjacielu, nie chciałabym pana rozczarować, ale mimo wszystko poszukam. Cały czas na kolanach, miała rozpocząć przeszukiwanie ciemnego pomieszczenia, gdy ponownie usłyszała głos Theodorosa. - KsięŜno! • Słucham, Theodorosie! - powiedziała zaskoczona, gdyŜ po raz pierwszy zwrócił się do niej w ten sposób. Do tej pory w ogóle nie uwaŜał za stosowne uŜywać jej tytułu. Po raz pierwszy równieŜ nie zwrócił się do niej per ty. • Chciałbym powiedzieć... Ŝe wstydzę się za moje dotychczasowe zachowanie wobec pani. Jest pani dzielną kobietą... i dobrym towarzyszem! Jeśli wyjdziemy z tego cało... pragnąłbym, Ŝebyśmy zostali przyjaciółmi! Zgodzi się pani? Mimo cięŜkiego połoŜenia, w jakim się znaleźli, uśmiechnęła się i poczuła, jak nadchodząca fala ciepła przyśpieszyła rytm jej serca i dodała odwagi. Ta prawdziwa męska przyjaźń była dokładnie tym, czego w tym momencie potrzebowała! Od tej chwili miała pewność, Ŝe nie będzie sama, i niespodziewanie łzy napłynęły jej do oczu. • Tak, Theodorosie, z prawdziwą przyjemnością! - powiedziała lekko drŜącym głosem. - Myślę, Ŝe nic nie spra-

wiłoby mi większej radości! • A zatem odwagi! Mówi to pani tak, jakby za chwilę miała pani wybuchnąć płaczem!.. Uda nam się... Przegląd podpokładzia, utrudniony, lecz skrupulatny, nie przyniósł Ŝadnych rezultatów. Zmartwiona Marianna zakomunikowała Theodorosowi, Ŝe nie udało się. - Trudno! - westchnął. - Musimy więc poczekać. MoŜe nadarzy się jakaś okazja. Gdy ucichnie burza, sądzę, Ŝe te psy przyniosą nam coś do zjedzenia. Wówczas zastanowimy się, co dalej. Na razie proszę starać się odzyskać siły. Niech pani zaszyje się w jakimś kącie i spróbuje zasnąć... Marianna starała się, jak mogła, ale nie było to łatwe. Udało jej się jednak odpocząć, a tymczasem sztorm uspokoił się trochę. Kiedy nadszedł wieczór, wiatr ustał i morze ucichło. Podłoga, na której leŜała Marianna, znowu stała się płaska i młoda kobieta zaznała z dawna upragnionej chwili spokoju. Po drugiej stronie drzwi panowała kompletna cisza, więc Marianna pomyślała, Ŝe Theodoros zasnął. Na podpokładziu zapanowały kompletne ciemności i nawet najmniejsze światło nie wpadało przez szpary w luku wentylacyjnym. Powietrze natomiast stało się wilgotniejsze i chłodniejsze. Uwięziona zastanawiała się, czy przypadkiem nie zostawią ich tutaj aŜ do czasu dopłynięcia do Kandii... lub gdzie indziej, nie wiedziała przecieŜ, dokąd zmierzają... W trakcie tych rozmyślań ktoś gwałtownie otworzył właz luku. W świetle lampy zobaczyła dwie nogi w płóciennych spodniach i marynarskich butach, które pojawiły się wśród mgły. Po burzy podniosła się gęsta mgła, której długie zwoje wślizgiwały się na schody jak macki wielkiej ośmiornicy. Marianna, leŜąc tuŜ obok schodów, nawet się nie poruszyła. Przybrała pozę kobiety znajdującej się w najwyŜszym stadium wyczerpania, Ŝeby nie wzbudzić Ŝadnych podejrzeń w nowo przybyłym i móc zaobserwować, co zamierza zrobić... a przede wszystkim, czy pójdzie odwiedzić Theodorosa. Istotnie, męŜczyzna przyniósł dwa gliniane dzbanki i dwie czarne kule, które pewnie były chlebem. Było to jedzenie dla więźniów, których Kuloughis nie zamierzał rozpieszczać wspaniałościami okrętowej kuchni. Jednak spod wpółprzymkniętych oczu Marianna zauwaŜyła drugą parę nóg schodzącą ze schodów, ubraną w znane jej szerokie jedwabne spodnie. Co robił na podpokładziu piękny Stefanos? Nie dane jej było zastanawiać się zbyt długo. Podczas gdy kroki marynarza oddalały się w stronę drzwi, za którymi siedział Theodoros, Stefanos zbliŜył się po cichu do Marianny... i kopnął ją w bok, brutalnie i podstępnie. Z krzykiem otworzyła oczy i zobaczyła go, stojącego koło niej, z zamiarem zrobienia jeszcze raz tego samego. Gładząc ostrze zakrzywionego noŜa, uśmiechał się głupio i okrutnie zarazem, czym zmroził krew Marianny. Jego zwęŜone źrenice stały się maleńkie jak główki od szpilek. Bez Ŝadnych wątpliwości przyszedł tu, Ŝeby potraktować tę nędzną i niebezpieczną

istotę zgodnie z uczuciami, jakie w nim wzbudzała. Marianna nie zastanawiała się ani przez moment. Skuliła się, jakby chciała osłonić się przed kolejnym uderzeniem, ale wiedziona niezawodnym instynktem i silną nienawiścią, przygotowała się do ataku, który był nie do odparcia. Skoczyła efebowi do gardła jak pantera. Zaskoczony nagłym atakiem, chciał się cofnąć i wpadł na schody. Natychmiast znalazła się przy nim. Chwyciła jego głowę i uderzyła nią o stopień z taką siłą i precyzją, Ŝe delikatna istota zemdlała, a sztylet wysunął się z dłoni. Czym prędzej go podniosła i przycisnęła do siebie, przepełniona uczuciem triumfu i mocy. To na jego widok, a nie z powodu kopniaków, obudził się w niej instynkt walki. Odwróciwszy się w drugą stronę spostrzegła marynarza, który po otwarciu nieznośnie skrzypiących drzwi zamierzał wejść do schowka, w którym znajdował się Theodoros. Wszystko stało się tak szybko, Ŝe nawet niczego nie usłyszał. Odgłos cicho upadającego ciała nie wzbudził jego podejrzeń. Marianna w mgnieniu oka zrozumiała, Ŝe nie moŜe pozwolić, aby cięŜkie drzwi się zamknęły. Ściskając w dłoni sztylet, podbiegła do oświetlonego lampą otworu. MęŜczyzna, który był wysoki i silny, właśnie pochylił się, Ŝeby przekroczyć próg celi. Wówczas z prędkością błyskawicy skoczyła mu na plecy i zaatakowała... Marynarz zawył ochryple i runął całym ciałem tuŜ obok stojącej lampy, pociągając za sobą Mariannę. Zaskoczona tym, co się stało, podniosła się i z osłupieniem obejrzała sztylet, cały skąpany we krwi. Zabiła człowieka nie zastanawiając się bardziej niŜ wtedy, gdy śmiertelnie ugodziła świecznikiem Ivy Saint-Albans, po tym jak w pojedynku raniła Francisa Cranmere'a. Wówczas zresztą była święcie przekonana, Ŝe go zabiła. To juŜ trzeci raz!.. - wyszeptała. - Trzeci!.. Radosny i pełen uznania głos Theodorosa wyrwał ją z tego przygnębienia. - Doskonale, księŜno! Jest pani prawdziwą amazonką! A teraz proszę mnie jak najszybciej uwolnić! Czas nagli i zaraz ktoś tu moŜe przyjść. Machinalnie podniosła z ziemi lampę i w jej Ŝółtawym świetle zobaczyła leŜącego olbrzyma, zasznurowanego jak kiełbasa. Z jego naznaczonej cięŜkimi doświadczeniami twarzy, pokrytej odrastającą brodą, wyglądała para śmiejących się oczu. Uklękła przy nim i zaczęła przecinać krępujące go liny... Były grube i mocne. Robiła to z takim zapamiętaniem, Ŝe pierwsza z nich ustąpiła prawie natychmiast. Ciąg dalszy był juŜ więc bardzo prosty i w parę sekund oswobodziła Theodorosa z więzów. • BoŜe, jakie to cudowne uczucie! - westchnął, przeciągając swoje długie zdrętwiałe ciało. - Zobaczymy teraz, czy moŜemy się stąd wydostać... Umie pani pływać? • Tak, umiem... • Jasne, przecieŜ jest pani osobą nadzwyczajną. Proszę iść za mną!

Wetknąwszy za pas zakrwawiony sztylet, Theodoros chwycił Mariannę za rękę i wyprowadził z kryjówki, którą dokładnie zamknął na klucz, zostawiając w niej oczywiście zwłoki marynarza. Odwracając się jednak zauwaŜył ciało Stefanosa, które odcinało się jasną plamą na schodach. Spojrzał z osłupieniem na swoją towarzyszkę. • Tego teŜ pani zabiła? • Nie... nie przypuszczam! Ogłuszyłam go tylko... Jemu właśnie zabrałam sztylet... Kopał mnie... i chyba chciał mnie zabić! • No, coś podobnego, moŜna by powiedzieć, Ŝe się pani tłumaczy, gdy tymczasem zasługuje pani wyłącznie na gratulacje! Sądzę równieŜ, Ŝe niesłusznie pani postąpiła, zostawiając go przy Ŝyciu... Ale to nic straconego. • Nie, Theodorosie! Proszę go nie zabijać! To jest... wydaje mi się, Ŝe kapitanowi bardzo na nim zaleŜy! Jeśli nie uda nam się uciec, Kuloughis zabije nas w okrutny sposób... Grek zaśmiał się cicho. • Ach! To jest piękny Stefanos? • Zna go pan? Theodoros wzruszył pogardliwie ramionami. - Skłonności Kuloughisa zna cały archipelag. Ale ma pani rację, Ŝe jest wyjątkowo przywiązany do tego małego śmiecia! Dobrze więc, zrobimy inaczej... JuŜ się schylał, Ŝeby podnieść nieruchome ciało, kiedy statkiem wstrząsnęło silne uderzenie. Wszystkie wręgi statku zatrzęsły się niemiłosiernie i z potwornym skrzypieniem runęła jedna ze ścian. - Toniemy! - krzyknął Theodoros. - Musieliśmy wpaść na jakąś podwodną skałę. Skorzystajmy z tego! Nad ich głowami słychać było wrzaski i wycie wśród ogólnego poruszenia. Statek zatrzeszczał po raz drugi. Wtargnęła woda... Nagłym i zdecydowanym ruchem Theodoros zarzucił sobie ciało Stefanosa na ramię jak worek z mąką. Głowa chłopca opadała mu na pierś, a szyja znajdowała się na wysokości zagiętego sztyletu. Zamierzał w ten sposób utorować sobie drogę wśród piratów, groŜąc, Ŝe zabije umiłowanego przez kapitana Stefanosa. Marianna podczołgała się po schodach i wyjrzała na zewnątrz. Nad mostkiem unosiła się mgła, w której biegali marynarze, krzycząc i wymachując rękami, i nikomu nawet do głowy nie przyszło zająć się uwięzionymi. Panował ogłuszający wrzask. Ręką, w której trzymał sztylet, Theodoros przeŜegnał się trzy razy, jak przystało na prawdziwego wyznawcę Kościoła prawosławnego. - Varenta la madona! - krzyknął z ulgą. - To nie skała... To okręt wojenny! Rzeczywiście, przy prawej burcie statku wznosiła się ogromna ściana, najeŜona licznymi działami i oświetlona kilkoma pokrytymi sadzą lampami greckiego masztowca. Wydając radosny okrzyk, Theodoros rzucił na ziemię ciało Stefanosa.

- Jesteśmy uratowani! - powiedział cicho do swojej towarzyszki. - Wskoczymy na pokład... JuŜ zamierzał przygotować się do skoku, gdy powstrzymała go zdenerwowana Marianna. • Czy pan oszalał, Theodorosie? PrzecieŜ nawet pan nie wie, do kogo naleŜy ten statek! A jeśli do jakiegoś Turka? • Turka? Z trzema rzędami strzelnic? NiemoŜliwe, to na pewno jest statek zachodni, księŜno! Tylko ludzie z waszych stron budują takie pływające fortece! ZałoŜę się, Ŝe to statek liniowy lub wielka fregata! W tej mgle nie moŜna zobaczyć nawet jego rei. Ale wyczuwa się je. Istotnie, omasztowania obydwu statków splątały się ze sobą mimo znacznej róŜnicy wielkości obydwu jednostek i z zasłoniętego nieba sypały się duŜe drewniane drzazgi. - Chodźmy juŜ stąd! Tutaj czeka nas niechybna śmierć! W atmosferze przypominającej koniec świata Theodoros pociągnął Mariannę na rufę. Piraci skupili się bowiem w miejscu, gdzie masztowiec został zaatakowany, czyli na dziobie. Grek jednak był zmuszony zabić po drodze dwóch lub trzech marynarzy, którzy wyłonili się niespodziewanie z mgły i chcieli zastąpić mu drogę. Jego potęŜne pięści rozdawały wokół razy jak ogromne maczugi. Oświetlenie z tej strony statku było znacznie lepsze. Widać było wyraźnie latarnie zaatakowanego statku i okna rufy, roztaczające blask w mlecznej nocy. - Oto, czego nam potrzeba! - powiedział Grek, który czegoś szukał. - Proszę wejść mi na plecy i mocno opleść nogi wokół mojego tułowia, a rękami trzymać mnie za szyję. Nie przypuszczam, Ŝeby umiała pani wejść po linie jak po schodach. Pochylił się, Ŝeby pomóc usadowić się młodej kobiecie. TuŜ przed nimi, w zasięgu ręki, wisiała konopna lina. Jej koniec wydawał się ginąć wysoko, w niebie. • Kiedyś potrafiłam to robić - powiedziała Marianna ale teraz... • No właśnie. Nie mamy czasu na eksperymenty. Proszę wskakiwać i trzymać się mnie mocno! Zrobiła posłusznie, o co prosił, gdy tymczasem on chwycił linę. Bez Ŝadnego wysiłku, jakby cięŜar nic nie waŜył, wspiął się po linie z niewiarygodną łatwością. Na statku Kuloughisa panika sięgnęła zenitu. Statek został powaŜnie uszkodzony i w widoczny sposób coraz bardziej się zanurzał. Na tle wrzasków marynarzy, którzy zajęci byli opuszczaniem łodzi ratunkowych, słychać było dzikie krzyki Kuloughisa, wołającego z niepokojem. • Stefanos! Stefanos! • Musi po prostu spojrzeć na dół - zdenerwował się Theodoros - i zaraz znajdzie swojego Stefanosa! Na wielkim statku równieŜ panowało zamieszanie, ale nie robiono tyle hałasu. Na pokładzie słychać było biegających bosonogich marynarzy, jednak z wyjątkiem jednego głosu, który w języku greckim, zabarwionym dziwnym akcentem, pertraktował z załogą masztowca, nie słychać było Ŝadnych

krzyków. Niespodziewanie z rufy doszedł rozkaz wypowiedziany przez tubę. W Ŝaden sposób nie dotyczył on Marianny. Jednak wywołał w niej tak ogromny szok, Ŝe o mały włos nie puściła swojego towarzysza. - Theodorosie! - powiedziała oszołomiona. - To jest angielski statek!.. On równieŜ zareagował gwałtownie. Nie była to dobra wiadomość. ZaŜyłe stosunki Anglii z imperium osmańskim w naturalny sposób przesądzały o złym nastawieniu Anglików do zbuntowanych Greków. Jeśli zostanie zdekonspirowany, Anglicy wydadzą go sułtanowi równie skwapliwie, jak zrobiłby to Kuloughis. Z tą moŜe róŜnicą, Ŝe nie domagaliby się w zamian złamanego dinara, i sułtan mógłby dzięki temu zaoszczędzić sporą sumę pieniędzy. Właz, przez który chcieli przedostać się na angielski statek, był juŜ bardzo blisko. Theodoros zatrzymał się na moment. • Jest pani Francuzką - powiedział cicho. - Jeśli oni dowiedzą się, kim pani jest, co się wówczas z panią stanie? • Zatrzymają mnie i zaaresztują... JuŜ parę tygodni temu angielska eskadra zaatakowała statek, na którym płynęłam, wyłącznie po to, Ŝeby mnie porwać! • A więc nie mogą niczego się dowiedzieć. Na pewno będzie tam ktoś mówiący po grecku. Powiem im, Ŝe zostaliśmy porwani przez Kuloughisa, Ŝe prosimy o azyl, Ŝe jest pani moją siostrą... i Ŝe jest pani głuchoniema! Niestety, nie mamy innego wyjścia. Kiedy ucieka się z piekła, księŜno, nie ma znaczenia, Ŝe jedzie się na grzbiecie rozpędzonego konia!.. Co powiedziawszy, powrócił do wspinaczki. Parę chwil później znaleźli się na pokładzie angielskiego statku i wpadli prosto pod nogi oficera, który spacerował w towarzystwie męŜczyzny ubranego w nienaganny garnitur z białego płótna. Przechadzali się z takim spokojem, jakby okręt był w trakcie cichej i przyjemnej podróŜy morskiej. Wtargnięcie dwojga obcych ludzi, brudnych i obszarpanych, nie zdziwiło ich, lecz raczej zostało odczytane jako swoistego rodzaju nietakt. - Who are you - zapytał surowym głosem oficer. - What are you doing here?* Theodoros wdał się w długie i barwne wyjaśnienia, podczas gdy Marianna, nie pamiętając o groŜącym im niebezpieczeństwie, rozglądała się dookoła ze zdziwieniem. Nieoczekiwanie doznała dziwnego uczucia. Miała wraŜenie, jakby pojawiła się przed nią Anglia z jej lat dziecięcych, i z prawdziwą radością wdychała atmosferę tamtych dni. Zapewne miało to związek z dwoma dŜentelmenami, ubranymi jak spod igły, spacerującymi po nienagannie wyszorowanym pokładzie, i tym błyszczącym czystością okrętem. Wszystko to było bardzo bliskie jej sercu. Nawet twarz oficera, ozdobiona siwawymi bokobrodami, częściowo zakrytymi czarnym dwuroŜnym kapeluszem, wydała jej się dziwnie znana. Sądząc z dystynkcji, musiał mieć stopień kapitana.

MęŜczyzna w białym garniturze prowadził zaŜartą dyskusję z Theodorosem, a kapitan nie odzywał się ani słowem. Zapewne przyglądał się z uwagą Mariannie, stojącej w świetle latarni, poniewaŜ czuła na sobie jego skupione spojrzenie, tak samo wyraźnie, jakby połoŜył jej dłoń na ramieniu. Rozmówca Greka zwrócił się nagle do oficera. - Statek, który na nas wpadł, naleŜy do jednego z braci Kuloughisów, znanych z rozboju piratów. Ten człowiek twierdzi, Ŝe wraz z siostrą zostali porwani na Amorgos i Ŝe zamierzano zawieźć ich do Tunisu, a tam sprzedać na targu niewolników. Wymknęli się, korzystając ze zderzenia dwóch statków, i proszą o azyl. Nie moŜemy im odmówić, prawda?.. Kapitan milczał jak zaklęty. Nic nie mówiąc, wziął Mariannę za rękę i zaprowadził w stronę rufy, gdzie duŜa latar* Kim jesteście? Skąd wzięliście się tutaj?

nia oświetlała koło sterowe. Przez chwilę przyglądał się jej twarzy w świetle lampy. Wierna swojej roli Marianna milczała. Kapitan odezwał się niespodziewanie. - Nie jest pani Greczynką i nie jest pani głuchoniema, prawda, moje drogie dziecko? Równocześnie ściągnął z głowy kapelusz i odsłonił twarz pełną i świeŜą, w której błyszczała para wesołych, błękitnych jak niebo oczu. Owa twarz tak bardzo przypomniała jej przeszłość, Ŝe nie mogła powstrzymać się przed nadaniem jej imienia. • James King! - krzyknęła. - Komandor James King! To niewiarygodne! • Nie do tego stopnia jednak, jak spotkanie pani tutaj, uwięzionej na pirackim statku, w towarzystwie greckiego olbrzyma! Ale nie znaczy to, Ŝe jestem przez to mniej szczęśliwy, moja kochana Marianno! Witaj na pokładzie fregaty „Jason", płynącej do Konstantynopola! I chwytając ją w ramiona komandor King serdecznie ucałował Mariannę w obydwa policzki.

Porywczy archeolog Było rzeczą niesłychaną znaleźć się ni stąd, ni zowąd na środku morza w towarzystwie starego przyjaciela rodziny, który najpierw mimo woli stał się przeciwnikiem, a potem, równieŜ zupełnie przypadkowo, ratownikiem i wybawicielem. Odkąd Marianna sięgała pamięcią, zawsze towarzyszył jej wspomnieniom sir James King. W rzadko zdarzających się przerwach pomiędzy długimi miesiącami jego nieobecności,

i on, i jego rodzina, mieszkająca bardzo niedaleko Selton Hall, naleŜeli do nielicznych wybrańców mających przywilej przekraczania progu ciotki Ellis. MoŜe dlatego, Ŝe byli taktowni i godni szacunku. Energiczna stara panna, trzymająca twardą ręką całe gospodarstwo, rozsiewająca dookoła lekki zapach stajni, obserwowała z nieustającym zdziwieniem małŜonkę sir Jamesa, przystrojoną w mieniące się tafty i wykwintne kapelusze, wyglądającą jakby dopiero co zeszła z któregoś z obrazów Gainsborougha. Nawet najcięŜsze doświadczenia Ŝyciowe nie były w stanie nią zachwiać, przetaczały się, nie naruszając subtelnego wdzięku i nienagannej uprzejmości, które nieodłącznie jej towarzyszyły. Marianna otaczała ją szczególnym rodzajem podziwu, jakim dzieci instynktownie obdarzają zjawiska doskonałe. Widziała ją, gdy chorowała na ospę, na którą zresztą zapadła później dwójka jej dzieci, a takŜe gdy cierpliwie wyczekiwała powrotu męŜa, o którym słuchy chodziły, Ŝe dawno juŜ zaginął gdzieś na morzu. Nic nie było w stanie zmącić powierzchownej pogody jej słodkiej twarzy. Jedynie błękitne oczy straciły delikatny, pastelowy odcień, a uśmiech, zabarwiony jakimś nieokreślonym smutkiem, świadczył o cierpieniu i niepokoju. Była odwaŜną kobietą i nosiła głowę wysoko. Patrząc na nią Marianna myślała często, Ŝe tak musiała wyglądać jej matka, której miniaturę skrzętnie przechowywała, i dlatego z radością witała kaŜdą wizytę lady Mary. Niestety, nie było jej w Anglii w momencie ślubu Marianny. CięŜka choroba siostry wezwała ją aŜ na Jamajkę, gdzie musiała wziąć w swoje ręce zarządzanie ogromną plantacją. Jej mąŜ znajdował się wówczas na Malcie, a starszy syn wypłynął na morze. Marianna więc nie mogła cieszyć się obecnością swoich nielicznych szczerych przyjaciół podczas owej pamiętnej uroczystości, którą tak szybko uznała za największą pomyłkę Ŝyciową. Gdyby wówczas byli przy niej, wydarzenia z całą pewnością potoczyłyby się zupełnie inaczej i Marianna, po przeŜyciach dramatycznej nocy poślubnej, nie musiałaby szukać schronienia na drugim końcu świata, gdyŜ państwo King udzieliliby go jej bez chwili wahania. Czasami, gdy przeŜywała trudne chwile w swoim Ŝyciu, aŜ do momentu kiedy w końcu udało jej się odnaleźć przystań i schronienie w rodzinnym domu, przy ulicy de Lille w ParyŜu, myślała o swoich angielskich przyjaciołach, których z całą pewnością juŜ nigdy więcej nie zobaczy, poniewaŜ między Wielką Brytanią a nią pojawiła się nieprzenikalna kurtyna. Myślała o tym z pewną dozą smutku, który w miarę upływu czasu i przybywających Ŝyciowych doświadczeń, odsuwał się w przeszłość wraz ze wspomnieniami, aŜ któregoś dnia zniknął zupełnie. I oto niespodziewanie minione dni odŜyły i pojawiły się przed nią w postaci oficera marynarki wojennej, którego słowa natychmiast odbudowały zerwany pomost. Owo spotkanie po latach nie naleŜało do najłatwiejszych.

Sir James musiał, rzecz jasna, juŜ wiedzieć o jej małŜeństwie z Francisem Cranmere'em, ale czy znał dalszy ciąg historii? Nie wiedziała, w jaki sposób mogłaby przedstawić mu swoją aktualną sytuację, jak powiedzieć człowiekowi, który słynął z prostolinijności, bezkompromisowego poczucia honoru, a takŜe miłości do ojczystego kraju, Ŝe jest księŜną Sant'Anna. Jak mogła, nie stawiając go w trudnej sytuacji, wyznać mu, Ŝe niedaleko Kortu usiłowała ją porwać angielska eskadra? Komandor King z pewnością nie zastanawiałby się długo. Mała dziewczynka z Selton Hall zniknęłaby raz na zawsze z jego pamięci, nawet za cenę ogromnego i bolesnego wysiłku. Jaśnie oświecona wysłanniczka Napoleona zostanie umieszczona w szczelnie zamkniętej kabinie, z której nie będzie mogła się wydostać, dopóki na horyzoncie nie pojawi się solidne angielskie więzienie... Dlatego teŜ odetchnęła z ulgą, gdy sir James, po pierwszych chwilach emocji, zapytał: - Co się z panią działo przez cały ten czas? Dowiedziałem się po moim powrocie z Malty, jaką katastrofą okazało się to małŜeństwo, które moja Ŝona z całą pewnością odradziłaby pani ciotce. Powiedziano mi, Ŝe uciekła pani, uprzednio powaŜnie zraniwszy Francisa Cranmere'a i po zabiciu jego kuzynki... Nigdy jednak nie uwaŜałem pani za kryminalistkę, poniewaŜ moim zdaniem, a takŜe zdaniem innych, zdrowo myślących osób, ci ludzie nie zasługiwali na nic lepszego. Mieli fatalną opinię wśród znajomych i trzeba było być równie zaślepionym, jak pani biedna ciotka Ellis, Ŝeby oddać pani rękę podobnemu nicponiowi!.. Marianna uśmiechnęła się, rozbawiona. Zapomniała juŜ o gadatliwości sir Jamesa. Była to cecha raczej rzadko spotykana u Anglików. Z pewnością rekompensował sobie w ten sposób wielogodzinne milczenie narzucane przez pracę na morzu. Widocznie jednak potrafił równieŜ słuchać, gdyŜ wydawał się wprowadzony w szczegóły jej Ŝałosnego małŜeństwa. • Od kogo dowiedział się pan tego wszystkiego? Od lady Mary? • AleŜ skąd! Moja Ŝona wróciła niecałe sześć miesięcy temu z Kingston, chora zresztą! Zaraziła się febrą i musi teraz dbać o siebie. Nie opuszcza juŜ naszej wiejskiej rezydencji. Nie, osoba, która opowiedziała mi szczegóły pani nieszczęśliwej historii, to siostrzenica świętej pamięci lorda Chathama, lady Hester Stanhope. Na początku zeszłego roku wsiadła na ten statek, Ŝeby dopłynąć nim do Gibraltaru. Śmierć ministra, jej wuja, załamała ją kompletnie i napełniła goryczą. Postanowiła, Ŝe będzie podróŜować. Chciała zwiedzić wybrzeŜe śródziemnomorskie i popłynąć na Wschód, który wyraźnie ją fascynował. Nie mam pojęcia, gdzie się aktualnie znajduje, ale gdy odpływała, historia pani małŜeństwa liczyła zaledwie trzy lub cztery miesiące i była przedmiotem wielu rozmów. Jedni ubolewali nad Francisem Cranmere'em, którego rany goiły się bardzo powoli, drudzy przyznawali pani rację.

Spędziłem stanowczo za mało czasu w Portsmouth, Ŝeby móc wysłuchać wszystkich plotek. Na szczęście jednak lady Hester powiedziała mi o wszystkim. Czy powinienem dodać, Ŝe była całym sercem po pani stronie? Przysięgała, Ŝe Cranmere dostał to, na co zasłuŜył, i Ŝe trzeba było postradać zmysły, Ŝeby oddać panią takiemu łotrowi. Sądzę jednak, Ŝe pani biedna ciotka kierowała się wyłącznie uczuciami... i wspomnieniami! • Nie sprzeciwiałam się - wyznała Marianna. - Kochałam Francisa Cranmere'a albo teŜ wydawało mi się, Ŝe go kocham. • To zrozumiałe. Podobno jest szalenie przystojny. Nie wie pani, co się z nim stało? Chodzą słuchy, Ŝe został zatrzymany jako szpieg francuski i Ŝe został uwięziony, ale nie wiem dokładnie gdzie... Marianna poczuła, Ŝe blednie. Znowu stanęła jej przed oczami czerwona machina, wzniesiona w wilgotnym podziemiu Vincennes, a takŜe spętany człowiek, który czekał na śmierć... Chłód owej przeraźliwej zimowej nocy przeszył ją na nowo. - Nie wiem... co się z nim stało - wybełkotała nieswoim głosem. - Przepraszam pana, sir Jamesie, ale chciałabym odpocząć! PrzeŜyliśmy z moim towarzyszem naprawdę cięŜkie chwile... • AleŜ oczywiście! Proszę mi wybaczyć, moja droga! Tak się ucieszyłem, Ŝe mogłem panią zobaczyć i Ŝe mam tu panią obok siebie, w samym środku tej kipieli. Proszę odpocząć. Porozmawiamy później, mamy przecieŜ mnóstwo czasu... A teraz do rzeczy, kim jest ten Grek? • Moim słuŜącym! - odpowiedziała bez wahania. - Jest wierny i oddany jak pies. Mógłby pan umieścić go blisko mnie? W przeciwnym razie będzie się czuł zagubiony... W gruncie rzeczy niepokoiła się, jakie będą reakcje Theodorosa wobec tej niespodziewanej i radykalnej zmiany jego planów i chciała jak najprędzej z nim porozmawiać. Istotnie, jego zmarszczone brwi nie wróŜyły nic dobrego. Z nieufną miną asystował przy rozmowie, z której z oczywistych względów nie rozumiał ani słowa. Zdołał jedynie zauwaŜyć, Ŝe francuska wielka dama prowadziła bardzo przyjacielską konwersację z oficerem nieprzyjacielskiego kraju. Przewidując kłopoty, postanowiła wyjaśnić sprawę, najszybciej, jak się da. Istotnie, ledwo przydzielono im pomieszczenia na rufie statku (była to kabina i coś w rodzaju komórki z podwieszonym hamakiem), gdy Theodoros podszedł do Marianny i zaczął mówić, starając się zapanować nad gniewem, ale nie mogąc ukryć wzburzenia. • Okłamałaś mnie! - powiedział z wściekłością. - Twój język jest jednakowo fałszywy, jak większości kobiet! Ci Anglicy są twoimi przyjaciółmi i... • Nie okłamałam cię - ucięła krótko Marianna, która nie zamierzała wysłuchiwać jego skarg pod swoim adresem. Ten angielski oficer jest moim starym przyjacielem, ale natych- miast przemieni się w

zaŜartego wroga, kiedy tylko dowie się, kim jestem! • Coś podobnego! Jest twoim przyjacielem, jak sama przed chwilą powiedziałaś, ale nie wie, kim jesteś? śartujesz sobie ze mnie? Zastawiłaś na mnie pułapkę! • Doskonale pan wie, Ŝe to nieprawda - powiedziała młoda kobieta zmęczonym głosem. - Jak mogłabym zrobić coś podobnego? Nie umawiałam się z braćmi Kuloughis, Ŝeby nas porwali, ani nie ściągnęłam tu tej fregaty... Skoro mówię, Ŝe nie skłamałam, to dlatego, Ŝe to prawda! Jestem Francuzką, ale urodziłam się w czasach Wielkiej Rewolucji. Moi rodzice zginęli na szafocie, a ja wychowałam się w Anglii. Tam właśnie poznałam komandora Kinga i jego rodzinę. Później wpadłam w ogromne tarapaty i musiałam uciekać do Francji, Ŝeby odnaleźć pozostałych przy Ŝyciu członków mojej rodziny. Wówczas to poznałam cesarza, z którym... zaprzyjaźniłam się. Jakiś czas potem poślubiłam księcia Sant'Anna. Komandor jednak nie widział mnie od bardzo dawna i nie wie tego wszystkiego. To zupełnie proste, jak pan widzi. • A twój mąŜ? Gdzie jest teraz? • KsiąŜę? Nie Ŝyje. Jestem wdową, to znaczy, Ŝe jestem wolna, i dlatego właśnie cesarz postanowił skorzystać z moich usług. W miarę jej opowiadania wściekłość znikała powoli ze ściągniętej twarzy olbrzyma, jednak nieufność nie opuszczała go. • Co powiedziałaś na mój temat temu Anglikowi? - zapytał. • Powiedziałam dokładnie to samo, co ustaliliśmy na Santorin, to znaczy, Ŝe jest pan moim słuŜącym. Dodałam, Ŝe jestem zmęczona i chciałabym odłoŜyć na później bardziej szczegółowe wyjaśnienia. Dzięki temu będziemy mieć trochę czasu do zastanowienia się, gdyŜ to nieoczekiwane spotkanie całkowicie mnie zaskoczyło. Zresztą - dorzuciła przypominając sobie pierwsze słowa, które skierował do niej sir James - ten okręt płynie do Konstantynopola. Czy to nie najwaŜniejsze? Niedługo dopłyniemy na miejsce. W tym świetle sposób przeprawy przestaje być waŜny! Więcej! Czy nie jesteśmy bezpieczniejsi na angielskiej fregacie niŜ na którymkolwiek z greckich statków? Theodoros zamyślił się, trwało to jednak tak długo, Ŝe wyczerpana Marianna usiadła na przeznaczonym dla niej łóŜku i tam oczekiwała ostatecznego wyniku jego rozmyślań. Olbrzym, ze skrzyŜowanymi rękami, opuszczoną głową i nieruchomym spojrzeniem, waŜył kaŜde wypowiedziane przez nią słowo. W końcu podniósł głowę i spojrzał na młodą kobietę cięŜkim, pełnym ukrytej groźby wzrokiem. • Przysięgałaś przed najświętszymi ikonami - przypomniał jej. - Jeśli mnie zdradzisz, nie tylko będziesz przeklęta na wieki, ale osobiście skręcę ci kark, moimi własnymi rękami! • A więc znowu jesteśmy w punkcie wyjścia? - powiedziała ze smutkiem. - ZdąŜył juŜ pan zapomnieć, Ŝe aby pana uwolnić, zabiłam człowieka? CzyŜby zostało tylko tyle

z przyjaźni, którą deklarował mi pan tak niedawno? Gdybyśmy się zderzyli ze statkiem greckim czy teŜ tureckim, w dalszym ciągu bylibyśmy przyjaciółmi. PoniewaŜ jednak statek jest angielski, nie pozostaje absolutnie nic z naszej przyjaźni?.. A przecieŜ tak bardzo potrzebuję pańskiej pomocy, Theodorosie! Jest pan moim jedynym oparciem w świecie pełnym niebezpieczeństw! MoŜe mnie pan zgubić. Wystarczy, Ŝe powie pan prawdę o mnie temu człowiekowi w białym garniturze, który świetnie włada pańskim językiem. Być moŜe, gdy zobaczy mnie pan rzuconą na sam dół ładowni, przestanie pan mieć wątpliwości... Wówczas jednak ani pańska misja, ani moja nie będą miały Ŝadnych szans powodzenia. Mówiła powoli, z pewną dozą rezygnacji, która stopniowo przenikała do wzburzonego umysłu Greka. Patrzył na nią, delikatną i Ŝałosną jednocześnie, w brudnej, podartej i mokrej sukience, która przyklejała się do jej ciała. Nawet w najgorszych chwilach walki z burzą nie mógł zapomnieć jej jasnego obrazu. Ona równieŜ patrzyła na niego swoimi wielkimi zielonymi oczami, które zmęczenie i niepokój obrysowały wzruszającymi błękitnymi podkówkami. Nigdy jeszcze w swoim Ŝyciu nie spotkał równie pięknej kobiety, wobec której odczuwałby potrójne i sprzeczne pragnienia. W tej samej chwili bowiem chciałby ją ochraniać i jednocześnie zgwałcić, Ŝeby ugasić wreszcie pragnienie, które w nim wznieciła, a przy tym wszystkim pragnął ją zabić, aby raz na zawsze przestała go prześladować... Wybrał w końcu czwarte rozwiązanie - ucieczkę. Nie siląc się nawet na odpowiedź wyszedł, trzaskając drzwiami, z niewielkiego pomieszczenia, które raptem nabrało nowych wymiarów. Nagłe wyjście Theodorosa wprawiło Mariannę w osłupienie. Co miała oznaczać ta cisza? CzyŜby Theodoros chciał ją wziąć za słowo? Czy naprawdę poszedł szukać męŜczyzny w białym mundurze, Ŝeby opowiedzieć mu całą prawdę o swojej fałszywej pani?.. Musiała się upewnić... Mimo ogromnego zmęczenia zmusiła się, Ŝeby wstać. ŁóŜko było spartańskie, ale białe prześcieradła wydały jej się bardziej miękkie niŜ puch po twardych deskach podpokładzia. Jednak oparła się pokusie i podeszła do drzwi, które otworzyła... i prawie natychmiast zamknęła uspokojona. Theodoros nie odszedł daleko. Jako dobry sługa, typu „wierny jak pies", połoŜył się u progu jej drzwi i powalony zmęczeniem natychmiast zasnął. Marianna z ulgą wróciła na łóŜko i połoŜyła się tak jak stała, nie myśląc ani o zaścieleniu go, ani o zdmuchnięciu lampy. ZasłuŜyła przecieŜ na trochę odpoczynku, bez Ŝadnych zmartwień i trosk. Na zewnątrz zgiełk powoli przycichał. Marynarzom z fregaty udało się za pomocą bosaków odepchnąć tonący statek, gdy tymczasem ludzie Kuloughisa stłoczyli się na trzech szalupach ratowniczych, zamierzając przedostać się w ten sposób na przyjacielskie terytoria wodne.

Przetłumaczony rozkaz komandora Kinga nakazywał im jak najszybsze oddalenie się, jeśli nie chcą znaleźć się na dnie. śaden z piratów nie myślał juŜ jednak ani o Theodorosie, ani o próbie przedostania się na pływającą fortecę. Wszystkie te odgłosy docierały do Marianny jakby z bardzo daleka, a ona sama zapadała szczęśliwie w coraz głębszy sen... Kiedy fregata o nazwie „Jason" wyruszyła ponownie w stronę Konstantynopola, Marianna płynęła juŜ od dawna na bajkowym okręcie, białym i szybkim jak mewa. Unosił ją ku nieznanemu przeznaczeniu, pełnemu słodyczy i radości, które miało jednak twarz jej kochanka, o tragicznym wyrazie, takim jak w dniu, kiedy widziała go po raz ostatni. W miarę jak przybliŜał się jej biały statek, twarz oddalała się i rozmywała pośród fal. Potem pojawiała się znowu i ponownie znikała, gdy Marianna wyciągała do niej stęsknione ręce... Jak długo trwał ten sen, będący wiernym odbiciem stanu jej podświadomości, w którym juŜ od wielu dni nadzieja przeplatała się z rozpaczą i Ŝalem, a miłość z poczuciem urazy? Gdy jednak młoda dama otworzyła oczy i ujrzała rzeczywisty świat, uwolniony od sennych mgieł, piratów, wypełniony słonecznym światłem, poczuła się głęboko rozŜalona. Marianna potrafiła w obliczu niebezpieczeństwa myśleć wyłącznie o zachowaniu wolności i Ŝycia. Teraz, gdy znalazła się w końcu w sytuacji znacznie korzystniejszej, naszły ją smutki i gorzkie wyrzuty sumienia. Kabina, w której się obudziła, aŜ nadto przypominała jej inną, gdzie niedawno jeszcze przeszła istną gehennę, lecz do której chętnie wróciłaby, nawet za cenę nowych tortur. Budząc się w tej zamkniętej przestrzeni w pełni uświadomiła sobie, Ŝe jest zupełnie sama ze swoimi okaleczonymi marzeniami w bezlitosnym świecie męŜczyzn. Chciała niczym zraniona mewa dotrzeć wreszcie do portu, aby ukryć się tam w jakimś zacisznym miejscu, opatrzyć rany i złapać oddech. Pomyśleć tylko, Ŝe w kaŜdym zakątku tej zwariowanej planety, która bawiła się nią jak fale rzuconą w morze butelką, Ŝyły sobie kobiety oddane wyłącznie swoim domom, dzieciom i męŜczyznom, którzy ofiarowali im to wszystko! Budziły się rano, a wieczorem szły spać, ogrzane uspokajającym ciepłem swych towarzyszy Ŝyciowej drogi. Ich dzieci przychodziły na świat w radości i spokoju! I co najwaŜniejsze, były to upragnione i oczekiwane dzieci, a nie dopust boŜy. Po prostu były kobietami, a nie pionkami w grze w szachy czy teŜ stawką w zakładzie! Ich losy były zwyczajne w odróŜnieniu od jej dziwnego Ŝycia, którym zawładnął chyba jakiś szalony demiurg i ze złośliwą przyjemnością psuł je i oszpecał, jak tylko potrafił! Teraz, kiedy wreszcie płynęła do Konstantynopola, o którym marzyła od dawna, czuła, Ŝe wcale nie ma juŜ na to ochoty! Nie chciała juŜ zapuszczać się w obcy świat, pełen obcych twarzy i obcych głosów. Nie chciała być sama,

przeraźliwie i dojmująco sama! A na domiar złego okręt, który wiózł ją na miejsce przeznaczenia, jakimś złośliwym zrządzeniem losu nosił imię ukochanego, na zawsze utraconego męŜczyzny! To moja wina - myślała pełna goryczy - mam dokładnie to, na co zasłuŜyłam! Chciałam zmienić przeznaczenie, chciałam zmusić Jasona do kompromisu i nie zaufałam dostatecznie jego miłości! Gdybym mogła to odrobić, natychmiast wyznałabym mu wszystko i to bez najmniejszego wahania, a potem, jeśli chciałby mnie jeszcze, popłynęłabym z nim wszędzie, dokąd tylko powiedziałby, im dalej, tym lepiej!.. Niestety, było juŜ stanowczo za późno. Ogarnęło ją tak silne poczucie beznadziejności, Ŝe wybuchnęła głośnym płaczem, zakryła dłońmi oczy i wtuliła głowę w kolana. W takim stanie zastał ją Theodoros, kiedy zwabiony jej szlochem zajrzał do pokoju, wsuwając głowę w uchylone drzwi. Była tak pogrąŜona w swoim nieszczęściu, Ŝe nie usłyszała, jak wchodził. Przyglądał się jej przez dłuŜszą chwilę, zakłopotany jak kaŜdy męŜczyzna w obliczu kobiecego smutku, którego nie rozumie. Sądząc jednak, Ŝe ów atak płaczu był wywołany ogólnym załamaniem nerwowym, widząc, Ŝe młoda kobieta drŜy jak osika, wydaje z siebie nieartykułowane dźwięki i wygląda, jakby miała za chwilę się udławić, podniósł jej głowę i spokojnie, metodycznie spoliczkował ją. Szlochy natychmiast ustały. Marianna przestała oddychać i Theodoros pomyślał przez chwilę, Ŝe być moŜe uderzył za mocno. Patrzyła na niego rozszerzonymi, ale nie widzącymi oczami. Wyglądała, jakby zamieniła się w posąg, i właśnie zamierzał nią potrząsnąć, Ŝeby wyrwać ją z tego niepokojącego odrętwienia, kiedy nagle odezwała się całkowicie spokojnym głosem: • Dziękuję! JuŜ mi lepiej!.. • Przestraszyła mnie pani - powiedział z ulgą w głosie. - Nie wiedziałem, co się stało. A przecieŜ tak smacznie pani spała. Wiem, bo parokrotnie zaglądałem do pani! • Nie wiem, co mnie napadło. Śniło mi się coś dziwnego, a potem, kiedy się obudziłam, pomyślałam o rzeczach... rzeczach, które straciłam! • Śniła pani o statku. Słyszałem, jak pani... wymawiała jego imię! • Nie, nie o statku... o męŜczyźnie, który nosi to samo imię! • O męŜczyźnie... którego pani kocha? • Tak... i którego nigdy więcej nie zobaczę!.. • Dlaczego? Umarł? • MoŜliwe... Nic nie wiem na ten temat! • A więc - powiedział, przechodząc odruchowo na ty dlaczego mówisz, Ŝe go juŜ więcej nie zobaczysz? Przyszłość jest w rękach Boga i dopóki nie widziałaś zwłok swojego kochanka lub jego grobu, nie moŜesz powiedzieć, Ŝe umarł!

Bardzo po kobiecemu tracisz siły na łzy i lamenty, podczas gdy cały czas jesteśmy w niebezpieczeństwie. Co powiesz kapitanowi statku? Pomyślałaś o tym? • Tak. Powiem, Ŝe płynęłam do Konstantynopola odwiedzić daleką krewną. Wie, Ŝe nie mam juŜ bliskiej rodziny, uwierzy mi... • A więc pośpiesz się i przygotuj czym prędzej swoją historyjkę, bo przyjdzie cię odwiedzić najdalej za godzinę. Powiedział mi to męŜczyzna w białym garniturze. Dał mi równieŜ dla ciebie te tkaniny, Ŝebyś spróbowała się w nie ubrać. Nie mają na pokładzie Ŝadnej sukni damskiej. Pójdę teraz poszukać czegoś do zjedzenia... • Nie chcę, Ŝeby sprawiał pan sobie tyle kłopotu z mojego powodu! MęŜczyzna taki jak pan! Przelotny uśmiech rozjaśnił na chwilę jego srogą twarz. - Jestem twoim oddanym sługą, księŜno. Muszę przekonywająco grać swoją rolę. Poza tym ludzie na statku uwaŜają to za całkowicie naturalne! A co najwaŜniejsze, na pewno jesteś bardzo głodna... Theodoros nie mylił się. Na samą myśl o jedzeniu poczuła, Ŝe umiera z głodu. Szybko zjadła to, co jej przyniesiono, a następnie umyła się i upięła na sposób antyczny kawałek jedwabiu, który sir James kupił z pewnością dla swojej Ŝony w charakterze upominku... Od razu poczuła się lepiej! Udało jej się przyjąć swojego gościa ze spokojem i pogodą ducha. Kiedy zasiadł w jednym z dwóch foteli znajdujących się w kabinie, podziękowała mu z całego serca za gościnność i wyjątkową troskliwość. • Teraz, gdy juŜ pani trochę odpoczęła - odezwał się nie zechciałaby mi pani chociaŜ powiedzieć, dokąd mam panią zawieźć? Tak jak poinformowałem juŜ panią, obraliśmy kurs na Konstantynopol, ale... • Konstantynopol bardzo mi odpowiada, sir Jamesie. Tam właśnie płynęłam, kiedy... zatonęliśmy. Wyruszyłam... juŜ dosyć dawno temu, Ŝeby odwiedzić daleką krewną ojca. Wie pan, Ŝe mój ojciec był Francuzem, więc kiedy uciekłam z Anglii, udałam się do Francji z zamiarem odnalezienia resztek jego rodziny. Nie znalazłam nikogo... lub psawie nikogo! Jedynie starszą kuzynkę, na którą krzywym okiem patrzyła cesarska policja. Kuzynka właśnie powiedziała mi, Ŝe w Konstantynopolu mieszka jedna z naszych dalekich krewnych i Ŝe moja wizyta sprawiłaby jej ogromną radość, no a poza tym, podróŜe kształcą... Wypłynęłam więc, jednak statek zatonął, a ja byłam zmuszona mieszkać przez parę miesięcy na wyspie Naksos. Tam teŜ poznałam Theodorosa, mojego obecnego sługę. Ugościł mnie, uratował przed utonięciem i zaopiekował się mną jak matka. Niestety, pojawili się piraci... Sir James uśmiechnął się szczerze, aŜ jego bokobrody podniosły się do samych uszu. - To prawda, Ŝe jest pani wyjątkowo oddany. Całe szczęście, Ŝe miała go pani u swego boku. Zawiozę więc panią do

Konstantynopola. Jeśli wiatry będą sprzyjające, dopłyniemy tam za pięć lub sześć dni. Zrobimy jednak niewielki przystanek na Lesbos, gdyŜ chciałbym znaleźć dla pani jakieś ubranie. Nie sądzę, Ŝeby mogła pani wysiąść na ląd w tym stroju! Jest niewątpliwie bardzo ładny, ale nikt się tak teraz nie ubiera. Nie moŜemy wszak zapominać, Ŝe płyniemy do Turcji! Mówił teraz bardzo wylewnie, rozczulony zwierzeniami Marianny, szczęśliwy z powodu tego spotkania z przeszłością i perspektywy krótkiej podróŜy, którą mieli razem odbyć. Wspomnienia minionych chwil dawały im obojgu złudzenie powrotu na zielone łąki Devonshire. Marianna wolała poprzestać na słuchaniu. Z przeraŜeniem stwierdziła, Ŝe potrafi kłamać z ogromną łatwością... a na dodatek bez mrugnięcia okiem! Mieszała prawdę z fikcją bez najmniejszych oporów, co ją zdumiewało i niepokoiło zarazem. Słowa pojawiały się jak na zawołanie. ZauwaŜyła nawet, Ŝe odgrywanie podobnych komedii sprawia jej przyjemność, mimo Ŝe jedyną publicznością była ona sama. Musiała być całkowicie naturalna, a poraŜki nie oznaczałyby gwizdów rozczarowanych widzów, lecz więzienie lub śmierć. Świadomość ryzyka dodawała wszystkiemu pikanterii i smaku. Mogła teraz zrozumieć, skąd Theodoros brał swoją niewyczerpaną siłę. To prawda, Ŝe walczył o wolność swojego kraju, ale jednocześnie uwielbiał niebezpieczeństwo i szukał go, Ŝeby zmierzyć się z nim, a następnie pokonać. CzyŜ nie zaangaŜował się z własnej i nieprzymuszonej woli w bardzo trudne sprawy, całkowicie bezinteresownie i dla czystej przyjemności... Marianna natomiast odkryła nagle, Ŝe w niej samej było wiele goryczy, poczucia obowiązku i przymusu. Takie odczucia były jej całkowicie obce jeszcze godzinę temu. Pojawiły się jednak, moŜe dlatego, Ŝe ta misja kosztowała ją zbyt drogo, choć wiedziała, Ŝe musi wypełnić ją do zwycięskiego końca. Z długiego monologu sir Jamesa wydedukowała, Ŝe męŜczyzna w białym garniturze nazywa się Charles Cockerell i jest młodym londyńskim architektem, którego pasjonuje archeologia. Zaokrętował się na „Jasona" w Atenach, wraz ze swoim wspólnikiem, architektem z Liverpoolu o nazwisku John Foster. Płynęli do Konstantynopola, aby uzyskać zgodę rządu tureckiego na prowadzenie wykopalisk archeologicznych. Chodziło o świątynię, którą odkryto, a pasza ateński odmawiał udzielenia zgody, z bliŜej nie znanych powodów. Obydwaj podróŜowali pod auspicjami angielskiego klubu Dilettanti i płynęli z Eginy, gdzie próbowali juŜ swoich sił. - Osobiście wolałbym, Ŝeby znaleźli się na innym statku niŜ mój - wyznał sir James. - Są nad wyraz trudni we współŜyciu i mam powaŜne obawy, Ŝe ich zarozumiałość utrudni nam kontakty z rządem tureckim. CóŜ jednak mogę na to poradzić, sukces lorda Elgina, który niedawno przywiózł do Londynu wspaniałą kolekcję kamiennych rzeźb,

pochodzących z wielkiej świątyni ateńskiej, zupełnie przewrócił im w głowach! Postanowili mu dorównać albo nawet prześcignąć! Z tego teŜ powodu zadręczają naszego ambasadora w Konstantynopolu tonami listów i skarg, w których oskarŜają Turków o złą wolę, a Greków o apatię. Odnoszę wraŜenie, Ŝe gdybym odmówił przyjęcia ich na statek, zdecydowaliby się na abordaŜ!.. Przypadkowi pasaŜerowie fregaty nie wzbudzali jednak wielkiego zainteresowania Marianny. Nie miała ochoty wchodzić z nimi w bliŜsze kontakty, co zresztą zadeklarowała komandorowi bez ogródek. • Myślę, Ŝe najlepiej zrobię, jeśli w ogóle nie będę opuszczała kabiny - powiedziała. - Po pierwsze nie wiedziałby pan nawet, jakiego nazwiska uŜyć przy mojej prezentacji. Nie jestem juŜ panną d'Asselnat, nie chcę jednak uŜywać nazwiska Francisa Cranmere'a... • Dlaczego nie lady Selton? Jest pani ostatnia z rodu i przysługuje pani prawo do noszenia nazwiska pani przodków. Ale przecieŜ musiała pani mieć jakiś paszport opuszczając Francję?.. Marianna ugryzła się w język. To rzeczowe pytanie udowodniło, Ŝe bardzo szybko jej kłamstwa wróciły do niej jak bumerang. - Wszystko straciłam podczas zatonięcia statku - powiedziała w końcu z trudem - paszport równieŜ... Oczywiście był wydany na moje panieńskie nazwisko. Ale francuskie nazwisko na angielskim statku... Sir James podniósł się i ojcowskim gestem poklepał ją po ramieniu. - Jasne, jasne... Jednak nasze kłopoty z Napoleonem nie mają nic wspólnego ze starymi dobrymi przyjaciółmi! A zatern będzie pani Marianną Selton... i obawiam się, Ŝe nie ominie pani konieczność pokazania się. Ci ludzie nie tylko są potwornie wścibscy, ale równieŜ cechuje ich niewiarygodna wręcz fantazja. Pani romantyczne przybycie zrobiło na nich ogromne wraŜenie i byliby zdolni wymyślić Bóg wie jaką awanturniczą historię, która mogłaby mi przysporzyć powaŜnych kłopotów z admiralicją. W trosce więc o nasze wspólne interesy byłoby lepiej, gdyby przedstawiała się pani jako rodowita Angielka! • Angielka, która błąka się po greckich wyspach, z greckim słuŜącym takim jak Theodoros? Sądzi pan, Ŝe wyda im się to wiarygodne? • Oczywiście - uspokoił ją z uśmiechem sir James. - Nie uwaŜamy ekscentryczności za coś nagannego, a raczej uznajemy za swoistą elegancję. Ci dwaj jegomoście to typowi mieszczanie. Pani jest arystokratką, co stanowi ogromną róŜnicę! Będą na kaŜde pani zawołanie, zresztą juŜ stracili dla pani głowy... • Dobrze, zatem zaspokoję ciekawość pańskich architektów, sir Jamesie - zgodziła się Marianna, uśmiechając się z wyrozumiałością. - Jestem to panu winna i byłabym głęboko niepocieszona, gdyby moja obecność na statku stała się

przyczyną jakichkolwiek nieprzyjemności.

Noc na Złotym Rogu Piętnaście minut później angielska fregata zawinęła do portu Gavrion na wyspie Andros. Z szalupy wysiadł Charles Cockerell, wyznaczony do tej delikatnej misji dzięki swojej znajomości greckiego, a takŜe dlatego, Ŝe niemalŜe błagał komandora, aby zechciał mu ją powierzyć. Niewykluczone, Ŝe miał trudny charakter, ale z całą pewnością był równieŜ człowiekiem zaradnym, poniewaŜ wrócił godzinę później z całą kolekcją damskich strojów, które moŜe były trochę prowincjonalne, lecz jednocześnie bardzo twarzowe i barwne. Marianna przyzwyczaiła się juŜ do mody panującej na wyspach greckich i była szczerze zachwycona swoją nową garderobą. Co więcej, elegancki architekt dorzucił parę ozdób ze srebra i koralu, będących chlubą miejscowego rzemiosła, a takŜe dobrze świadczących o guście pana Cockerella. Marianna ubrana była zatem w obszerną białą suknię z potrójnymi bufiastymi rękawami, na którą narzucony był płaszcz bez rękawów i kołnierza, haftowany czerwoną wełnianą nitką. Na nogach miała czerwone pończochy i buty ze srebrnymi sprzączkami, a na głowie duŜy beret z czerwonego aksamitu. Tego samego wieczoru zajęła honorowe miejsce przy kolacji wydanej przez sir Jamesa. Surowe mundury oficerów i fraki dwóch archeologów kontrastowały zabawnie z jej nieco barokowym strojem. Obecność księŜnej wywołała lekki dysonans przy tym typowo angielskim stole. Sir James, mocno związany z brytyjską tradycją, czuwał, aby w jego mesie wszystko było całkowicie angielskie, poczynając od kurtuazji, porcelany z Wedgwood i cięŜkich mebli z epoki królowej Anny, aŜ po ciepłe piwo, whisky... i, niestety, bardzo wyspiarską kuchnię. Mimo Ŝe Marianna musiała przyzwyczaić się do spartańskiego jedzenia podczas swojej niezwykłej odysei, zauwaŜyła, Ŝe pobyt we Francji zmienił jej gusty kulinarne i nie lubiła juŜ dań, którymi zajadała się, gdy była małym dzieckiem. Jak mogła jej smakować gotowana baranina polana sosem miętowym po cudownej kuchni Talleyranda? Wzniesiono toast za króla, za admirała, za naukę, za „lady Selton", która w paru ciepłych zdaniach podziękowała swojemu wybawcy oraz wszystkim, którzy zaopiekowali się nią tak troskliwie. Obydwaj archeolodzy wpatrzeni byli w nią jak w obraz, zauroczeni jej wdziękiem i naturalną elegancją. Jednego

i drugiego, zresztą jak większość męŜczyzn siedzących przy stole, poraził urok Marianny. Reagowali jednak w krańcowo róŜny sposób. Charles Cockerell, sangwiniczny, trochę zbyt dobrze odŜywiony Anglik, patrzący na Ŝycie jak na ogromny boŜonarodzeniowy pudding, poŜerał młodą kobietę wzrokiem i zasypywał ją komplementami trochę w stylu wersalskim, a trochę jak z czasów Peryklesa. Jego przyjaciel Foster, szczupły i nieśmiały, którego długie rude włosy upodabniały do irlandzkiego setera, skierował do Marianny kilka krótkich zdań i obrzucił ją paroma spojrzeniami. Zwracał się wyłącznie do niej, jakby pozostałe osoby przy stole nagle przestały istnieć. Rozmowa początl owo dotyczyła licznych buntów, które mnoŜyły się potajemnie na wyspach archipelagu. Szybko jednak porzucono ten temat i zajęto się wyczynami obu archeologów na Eginie i Figali. Następnie dwaj koledzy rozpoczęli jawną bezwstydną rywalizację, przy czym kaŜdy z nich usiłował przypisać sobie całą chwałę, na niekorzyść tego drugiego. W końcu skrytykowali jednogłośnie lorda Elgina, któremu po prostu „szczęście samo wpadło w ręce", a wraz z nim wspaniałe metopy z Partenonu. - Jeśli tak dalej pójdzie - westchnął sir James, gdy po zakończonym posiłku odprowadzał pasaŜerkę do jej kabiny - niewykluczone, Ŝe podróŜ morska... jak i przyjaźń tych dwóch dŜentelmenów zakończy się wielką kłótnią... Co prawda, zawsze będę mógł oddać ich pod opiekę mojego bosmana, dla którego zasady markiza Queensbury nie mają Ŝadnych tajemnic! Ale, na miłość boską, drogie dziecko, proszę juŜ więcej nie posyłać uśmiechów ani jednemu, ani drugiemu!.. W przeciwnym razie za nic nie odpowiadam! Nie ma nic bardziej przeraŜającego jak uczony, który chce zabłysnąć za wszelką cenę! Marianna oczywiście przyrzekła ze śmiechem. Musiała jednak później przyznać, Ŝe było jej trudniej dotrzymać tej niefrasobliwej obietnicy, niŜ to sobie wyobraŜała. Bowiem w ciągu dni, które nadeszły, współzawodnictwo obu panów wyraźnie się nasiliło. Za kaŜdym razem kiedy Marianna wychodziła na pokład, Ŝeby zaczerpnąć świeŜego powietrza, natychmiast pojawiał się jeden bądź drugi, albo teŜ obaj naraz, aby dotrzymać jej towarzystwa. MoŜna by sądzić, Ŝe trzymali wartę pod drzwiami... Wkrótce ich obecność stała się męcząca, poniewaŜ rozmowa z jednym stanowiła zwierciadlane odbicie konwersacji z drugim. Głównym i jedynym tematem były wielkie odkrycia, które miały stać się ich udziałem. Był jednak podróŜny, którego dwaj architekci-archeolodzy draŜnili jeszcze bardziej. Theodoros uwaŜał, Ŝe są Ŝałośnie śmieszni od stóp do głów. Paradowali w dopasowanych ubraniach z białego płótna, z szerokimi, powiewnymi fularami, w słomkowych kapeluszach i z nieodstępnymi zielonymi parasolami, które uparcie osłaniały ich bladą, angielską cerę, a takŜe ogromną kolekcję piegów pana Fostera. • Kiedy dotrzemy do Konstantynopola, nie będziesz mog-

ła się od nich uwolnić - oznajmił któregoś wieczoru Mariannie. - Chodzą za tobą jak cień i na lądzie z całą pewnością będzie to samo. Co zamierzasz z nimi zrobić? Czy zaprowadzisz ich jako swoją świtę do ambasadora Francji? • To nie będzie konieczne. Zajmują się moją osobą, poniewaŜ nie mają nic lepszego do roboty na tym statku, a takŜe dlatego, Ŝe mówi się o mnie „milady". Kiedy jednak zawiniemy do portu, znajdzie się cała masa spraw znacznie ciekawszych niŜ ja. Pragną jedynie uzyskać owo upowaŜnienie i natychmiast z powrotem popłyną do Grecji. • Jakie upowaŜnienie? • Och, sama juŜ nie wiem! Odkryli ruiny świątyni i chcą przeszukać podziemia, Ŝeby odnaleźć stare, od dawna zakopane tam rzeźby. Chcą mieć równieŜ zezwolenie na szkicowanie, prowadzenie badań nad antyczną architekturą... cóŜ więcej mogę powiedzieć? Twarz Greka stęŜała. - Do Grecji juŜ przecieŜ przyjechał jakiś Anglik. Był poprzednim ambasadorem Anglii w Konstantynopolu i miał zezwolenie na wszystko. On jednak nie był zainteresowany wyłącznie prowadzeniem badań czy teŜ rekonstrukcją staroŜytnej świątyni. Chciał po prostu wywieźć część staroŜytnych rzeźb do swojego kraju, to znaczy ukraść posągi greckich bogów. I rzeczywiście, zrobił to. Z Pireusu odpłynęły statki wypełnione po brzegi łupami ze świątyni Ateny. Jednak pierwszy z nich nigdy nie dopłynął do miejsca przeznaczenia. Spadło na niego przekleństwo i zatonął! Czuję, Ŝe ci ludzie chcą zrobić dokładnie to samo... Jestem o tym święcie przekonany! • Nic na to nie poradzimy, Theodorosie - powiedziała łagodnie Marianna, kładąc dłoń na jego ramieniu, twardym jak kamień. - Zarówno pańska misja, jak i moja są znacznie waŜniejsze od jakichś tam kamieni. Nie moŜemy wystawiać ich na niebezpieczeństwo, zwłaszcza Ŝe niczego nie moŜemy być pewni. A poza tym... niewykluczone, Ŝe ich statek równieŜ pójdzie na dno! • Masz rację, ale muszę nienawidzić sępów, które chcą odebrać mojemu biednemu narodowi tę niewielką resztkę dawnej chwały, jaka mu jeszcze została!.. Gorycz tego człowieka, którego uwaŜała teraz za swojego przyjaciela, uderzyła Mariannę, uznała jednak sprawę za zamkniętą, kiedy nagle wydarzenia brutalnie uświadomiły jej, Ŝe się pomyliła. „Jason" znalazł się w cieśninie Dardanele i płynął pomiędzy dwoma opustoszałymi połaciami czarnej ziemi i płowych piasków, łysych szczytów, pokrytych białymi ruinami i małymi meczetami, nad którymi nieustannie krąŜyły morskie ptaki. Upał panujący w tym intensywnie błękitnym korytarzu przypominającym leniwą rzekę był nie do wytrzymania, jakby odbijany z jednego brzegu na drugi przez skalistą ziemię pozbawioną drzew. Najmniejszy ruch w tym rozŜarzonym do białości świecie wymagał ogromnego wysiłku

i zraszał potem całe ciało. Dlatego teŜ Marianna, wyciągnięta na łóŜku, jedynie w koszuli, która przyklejała jej się do ciała, usiłowała oddychać, co było trudne mimo otwartego okna. Starała się w ogóle nie poruszać, o ile było to moŜliwe. Jedynie dłoń, w której trzymała leciutki wachlarz, upleciony z włókien aloesu, poruszała się łagodnie, Ŝeby odświeŜyć choć trochę powietrze, tak gorące, jakby wydostawało się z pieca. Nawet myśli krąŜyły ospale i w stanie ogólnego otępienia powtarzała sobie w kółko jedno tylko zdanie - nazajutrz będzie wreszcie w Konstantynopolu! Nie chciała myśleć o niczym więcej. Te ostatnie godziny przeznaczone były na odpoczynek, a statek płynął w cudownej ciszy... Wkrótce jednak w tej wspaniałej ciszy dobiegł od rufy czyjś wściekły głos. Marianna bez trudu rozpoznała Theodorosa. PoniewaŜ wykrzykiwał coś po grecku, nie mogła zrozumieć sensu jego słów, ale ton nie pozostawiał najmniejszych wątpliwości. Kiedy usłyszała równieŜ dziwnie przyduszony głos Charlesa Cockerella, poczuła nagle, jak prąd zimnego powietrza przeszedł jej po plecach. Wstała czym prędzej z łóŜka, narzuciła pośpiesznie sukienkę i nawet nie wkładając sandałów, wybiegła z kabiny. Dotarła na rufę w samą porę, Ŝeby zobaczyć dwóch marynarzy, którzy dopadli Theodorosa i usiłowali wyrwać z jego rąk architekta. Grek trzymał swojego nieprzyjaciela za gardło, ten zaś klęczał przed nim i rzęził. PrzeraŜona młoda kobieta chciała podbiec do Greka, ale nie zdąŜyła. Biegli juŜ bowiem na odsiecz pozostali marynarze, z oficerem na czele. Przygnieciony ich liczebnością olbrzym zmuszony był puścić swoją ofiarę. Architekt, straciwszy równowagę, opadł na poręcz burty i czynił gwałtowne wysiłki, Ŝeby rozluźnić mocno zaciśnięty fular, który uniemoŜliwiał mu oddychanie. Mimo natychmiastowej pomocy Marianny musiała upłynąć dłuŜsza chwila, zanim odzyskał mowę. Przez ten czas marynarzom udało się opanować Theodorosa i sir James, który dopiero co opuścił swoją mesę, pojawił się na miejscu wypadku. - Mój BoŜe, Theodorosie, co pan zrobił najlepszego? krzyknęła Marianna, poklepując policzki Cockerella, Ŝeby go prędzej ocucić. • Sprawiedliwość!.. Chciałem tylko wymierzyć sprawiedliwość! Ten człowiek jest bandytą... złodziejem!.. - krzyknął Grek, zupełnie wyprowadzony z równowagi. • Niech mi pan tylko nie mówi, Ŝe chciał go pan zamordować! • AleŜ tak! Jasne, Ŝe tak!.. Nie zasługuje na nic więcej! W przyszłości będzie musiał się strzec, poniewaŜ moja zemsta będzie go ścigać! • Jeśli zdoła! - uciął lodowatym tonem sir James, który pojawił się, niczym uosobienie prawdziwego ładu i porządku, pomiędzy przeraŜoną młodą kobietą a Ŝywo gestykulującą grupą, z trudem utrzymującą w ryzach rozszalałego Gre-

ka. - Zakuć w kajdany tego człowieka! Będzie musiał odpowiedzieć przed władzami statku za usiłowanie zamordowania Anglika! PrzeraŜenie Marianny sięgnęło zenitu. Gdyby sir James zastosował wobec Theodorosa bezlitosne prawo angielskiej floty, kariera rebelianta mogłaby się zakończyć na rei lub pod batem bosmana. Postanowiła przyjść mu z pomocą. • Na litość, sir Jamesie, proszę mu chociaŜ pozwolić się wytłumaczyć. Znam tego człowieka. Jest dobry, lojalny i sprawiedliwy! Nigdy nie zrobiłby czegoś podobnego bez przyczyny! Proszę pamiętać, Ŝe nie jest Anglikiem, ale Grekiem, i Ŝe jest moim słuŜącym. Tylko ja mogę odpowiadać za niego i za jego zachowanie. Czy muszę dodawać, Ŝe biorę na siebie odpowiedzialność za jego postępowanie? • Lady Marianna ma rację - powiedział nieśmiało młody lekarz okrętowy, który właśnie przybiegł i zajęty udzielaniem pierwszej pomocy Cockerellowi spoglądał ukradkiem na tę wyjątkowo piękną kobietę. - Musi pan chociaŜ wysłuchać tego człowieka. Proszę mieć na względzie, Ŝe jest on przede wszystkim wiernym sługą tej szlachetnie urodzonej damy i posuwa swój obowiązek aŜ do fanatyzmu... Najwidoczniej nowy rycerz Marianny podejrzewał, Ŝe Cockerell usiłował wedrzeć się siłą do kabiny młodej kobiety, za co zgodnie z jego osobistą hierarchią wartości zasługiwał na stryczek. Uwaga ta wywołała ledwo dostrzegalny uśmiech na twarzy komandora, tym gwałtowniej jednak ofuknął podwładnego. - MoŜe zająłby się pan tym, co do pana naleŜy, Kingsley? Jeśli będę potrzebował pańskiej rady, z całą pewnością się do pana zwrócę! Proszę wypełniać swoje obowiązki i zejść mi z oczu! JednakŜe... chętnie wysłucham tego, co ten szaleniec ma do powiedzenia na swoją obronę. Wystarczyło parę zdań. Cockerell podczas jednej ze swoich rozmów z Theodorosem, na których zaleŜało mu ze względu na ćwiczenie języka greckiego, poruszył swój ulubiony temat odkryć archeologicznych. Olbrzym natomiast zorientował się, Ŝe owo zezwolenie, o które ów Anglik tak zabiegał, dotyczyło właśnie ruin świątyni, którą Theodoros traktował częściowo jak swoją osobistą własność, poniewaŜ urodził się w pobliŜu jej szlachetnych kolumn. Znajdowały się w samym środku masywu Arkadii i zarastały je krzaki i chwasty, ale nie były przez to mniej drogie dzikiemu sercu olbrzyma. - Mój ojciec powiedział mi, Ŝe jakieś pięćdziesiąt lat temu pojawił się w Bassae pewien przeklęty Francuz, obejrzał świątynię, wyraził swój podziw, wykonał mnóstwo rysunków, ale na tym wszystko się skończyło, poniewaŜ był stary i zmęczony! Odjechał umrzeć w swoje strony i słuch po nim zaginął. Ten jednak jest młody i ma ostre zęby! Jeśli pozwolimy mu działać, poŜre starą świątynię Apollina, tak jak inny Anglik uczynił to juŜ ze świątynią Ateny! A ja postanowiłem mu w tym przeszkodzić!.. Nigdy jeszcze sir James King nie słyszał o podobnej przy-

czynie napaści, nigdy równieŜ nie znalazł się w równie kłopotliwej sytuacji. W głębi duszy przeklinał architekta za jego długi język i niszczycielskie zapędy. Na domiar złego Marianna zaciekle broniła swojego sługi i nie przebaczyłaby komandorowi, gdyby ten chciał go poświęcić ze względu na jakiegoś natrętnego cywila. Z drugiej jednak strony napaść wydarzyła się w miejscu publicznym, a na dodatek na statku Jego Królewskiej Mości. Pomyślał, Ŝe najlepszym rozwiązaniem byłoby ogłoszenie, Ŝe zgodnie z tym, co powiedział wcześniej, Theodoros zostanie zakuty w kajdany, ale ostateczny wyrok nie będzie ogłoszony przed dopłynięciem do Konstantynopola. Tam sprawa zostanie rozpatrzona. Weźmie się pod uwagę okoliczność łagodzącą, Ŝe wyjątkowy upał mógł mieć wpływ na porywczość winnego. Jednocześnie komandor pokładał pełne zaufanie w lady Selton, która najlepiej będzie wiedziała, jak ukarać podobne naruszenie reguł panujących na statku. Oznaczało to, Ŝe po trzydziestu sześciu godzinach kary Theodoros będzie uwolniony i, być moŜe, potem powieszony w innym miejscu, z całą pewnością jednak architekt będzie chroniony przed jego zakusami. Marianna odetchnęła z ulgą. Niestety, ów złagodzony wymiar kary nie zadowolił Cockerella. Najadł się tak wielkiego strachu, Ŝe musiał dać wyraz wściekłości. Jego świeŜo odzyskany głos wznosił się krzykliwie, wspierany przez głos kolegi, w którym za sprawą jakiegoś cudu obudziło się poczucie solidarności i obydwaj domagali się natychmiastowego i bezlitosnego ukarania winnego. - Jestem Brytyjczykiem! - krzyczał. - A pan, komandorze King, jako oficer podlegający rozkazom Jego Królewskiej Mości, winien mi jest obronę. Domagam się, aby ten człowiek został natychmiast powieszony za to, Ŝe śmiał targnąć się na moje Ŝycie! • Zdaje się jednak, Ŝe jeszcze pan nie umarł, mój drogi Cockerell - bronił się sir James, ugodowym tonem - nie ma więc powodu, aby poświęcać ludzkie Ŝycie tylko z powodu pańskiej urazy! Napastnik znajduje się juŜ na samym dnie ładowni i pozostanie tam aŜ do chwili, kiedy zarzucimy kotwicę... • To jest niewystarczające! Chcę i rozkazuję... Tego juŜ było za wiele. Cierpliwość starego marynarza wyczerpała się. • Tu, na tym statku - uciął brutalnie - tylko i wyłącznie ja mam prawo wydawania rozkazów! PrzecieŜ słyszał juŜ pan, Ŝe lady Selton bierze na siebie całą odpowiedzialność za postępek słuŜącego. Mam wraŜenie, Ŝe zapomniał juŜ pan o swoich pełnych galanterii deklaracjach. Czy naprawdę chce ją pan zawieść i zasmucić? • Jestem pełen szczerego oddania, podziwu i szacunku dla lady Marianny, ale szanuję jednocześnie własne Ŝycie. JeŜeli dla pana nie stanowi ono Ŝadnej wartości, sir Jamesie, będę zmuszony sam się bronić. A więc daję panu wybór. Albo ten człowiek zostanie naleŜycie ukarany, albo zarzuci pan kotwicę w pierwszym napotkanym porcie anatolijskim i wy-

sadzi mnie pan tam. Dotrę konno do Konstantynopola! Jesteśmy juŜ całkiem blisko... • To czyste szaleństwo, panie Cockerell - przerwała Marianna. - Jestem gotowa przeprosić pana z całego serca za zachowanie mojego sługi. Proszę mi wierzyć, Ŝe szczerze Ŝałuję tego przykrego zajścia i przyrzekam ukarać winowajcę, gdy tylko dobijemy do brzegu! • Łatwo pani mówić, milady, z całym dla pani uszanowaniem. Nie patrzę na rzeczy tak jak pani, przez pryzmat miłej wyrozumiałości. Proszę zatem pozwolić mi robić to, co uwaŜam za słuszne. Albo on zostanie ukarany, albo ja wysiadam. • Niech pan idzie do diabła! - krzyknął zdesperowany sir James. - Wysadzimy pana, skoro pan tak nalega! Panie Spencer! - dodał zwracając się do drugiego oficera - dobijemy do brzegu w Erakli. Proszę dopilnować, Ŝeby zniesiono bagaŜe panów, sądzę bowiem, Ŝe pan Foster będzie panu towarzyszył? • Oczywiście - orzekł dumnie Foster. - My, z Liverpoolu, nie opuszczamy przyjaciół ani w nieszczęściu, ani w trudnej sytuacji! Jestem z panem, Cockerell! • Nigdy o tym nie wątpiłem, Foster! Chodźmy się przygotować! Odejdziemy stąd bez Ŝalu!.. I uścisnąwszy sobie prawice ze smutną godnością obaj towarzysze, zapominając chwilowo o rywalizacji, udali się do kabin, Ŝeby przygotować bagaŜe. Komandor King, u którego ta wzruszająca manifestacja wywołała pogardliwe wzruszenie ramion, obrzucił ich na wpół wściekłym, na wpół sarkastycznym spojrzeniem. • Popatrzcie tylko na nich! - burknął pod adresem osłupiałej Marianny. - MoŜna by powiedzieć, Ŝe to sam Pylades pocieszający Orestesa, którego spotkała odmowa ze strony Hermiony. Ci dwaj idioci nie mogą przeboleć, Ŝe uwielbiana lady Selton nie opowiedziała się po ich stronie i nadstawiła karku za swojego słuŜącego! Do mnie mogą mieć pretensję, ale pani nigdy tego nie przebaczą! • Tak pan uwaŜa? • Oczywiście. Zadali sobie tyle trudu, Ŝeby się pani przypodobać, a pani jest niewzruszona jak skała! Nie doceniła pani ich wysiłków. Właśnie tacy ludzie napędzają rewolucje. Nienawidzą wszystkiego, czego nie mogą zdobyć lub czemu nie potrafią dorównać. • Ale po co mają opuszczać statek? Theodoros jest zakuty w kajdany. Pan Cockerell nie ma się juŜ czego obawiać... • AleŜ po to, Ŝeby dotrzeć do Konstantynopola przed nami i wymóc na ambasadorze nakaz aresztowania! Serce Marianny zamarło na chwilę. Ledwo udało się Theodorosowi uniknąć surowej kary sir Jamesa, kiedy pojawiło się nowe, jeszcze większe zagroŜenie. Jeśli aresztują Greka zaraz po zawinięciu do portu, nic juŜ go nie uratuje. Doskonale pamiętała, co jej powiedział kiedyś Kuloughis. Głowa przywódcy rebeliantów miała zbyt wysoką cenę, aby dyplomata, któremu zaleŜy na dobrych stosunkach z szefem państwa, nie ofiarował mu jej z przyjemnością. Gdy Theodorosa raz dopadnie

wymiar sprawiedliwości, wówczas jego wątłe incognito zostanie z całą pewnością rozszyfrowane. A ona przecieŜ przysięgała przed ikoną w klasztorze Świętego Eligiusza, Ŝe zrobi wszystko, aby jej towarzysz dotarł bez przeszkód do stolicy osmańskiej... Spojrzała na swojego starego przyjaciela smętnym wzrokiem. • A więc - wyszeptała smutno - pana wielkoduszność w stosunku do tego człowieka okazała się bezuŜyteczna. Jego impulsywne zachowanie, zrozumiałe zresztą u kogoś, kto kocha rodzinną ziemię, będzie go kosztowało głowę! JednakŜe... jestem panu wdzięczna z całego serca, sir Jamesie. Uczynił pan wszystko, co było w pana mocy... i z pewnością sprawiłam panu wiele kłopotów... • No coś podobnego! Bez pani ta podróŜ byłaby śmiertelnie nudna! Uświetniła ją pani swoją obecnością! I nie jestem odosobniony w tej opinii! Co się natomiast tyczy pani kłopotliwego anioła stróŜa... najlepiej zrobi uciekając, gdy tylko dotrzemy do Bosforu. Będzie miał na to wystarczająco duŜo czasu, poniewaŜ nie przypuszczam, Ŝeby sir Stratford Canning, nasz ambasador, oczekiwał nas w porcie wraz z grupą Ŝołnierzy! Sama sprawa ma niewielki wymiar, a oskarŜyciele są mało znaczący! Proszę więc, Ŝeby przestała się pani martwić i zechciała towarzyszyć mi przy herbacie. Jest diabelnie gorąco, a nie znam nic lepszego w takiej sytuacji niŜ szklanka gorąeej herbaty!.. Mimo pocieszających słów sir Jamesa Marianna nie mogła się uspokoić. Niechęć i uraza tych męŜczyzn były niebezpieczne, mimo Ŝe niewiele znaczyli dla władz angielskich. Marianna natychmiast wyczytała w obraŜonych spojrzeniach swoich byłych adoratorów, Ŝe jedynie straci czas usiłując zmienić ich podłe postanowienie. Byli uparci jak ludzie, których cechuje ciasnota myślenia, i potraktowaliby zachowanie młodej kobiety jako przejaw niezrozumiałej i poŜałowania godnej słabości wobec męŜczyzny, którego z całą pewnością uwaŜali za wyrzutka społeczeństwa. Najlepsze, co mogła zrobić w tej sytuacji, to zdać się ocenę sir Jamesa i na jego przyjaźń. CzyŜ nie dał jej do zrozumienia, Ŝe pozwoli więźniowi na ucieczkę? Nabrała co do tego pewności, kiedy dostała upowaŜnienie do przekazania Theodorosowi wiadomości na temat jego ucieczki, gdy tylko dotrą do portu. • Zdejmiemy mu kajdany zaraz po wypłynięciu z tego portu - powiedział - to znaczy o zachodzie słońca, kiedy okręt znajdzie się na wysokości Heraklei na morzu Marmara. Nie będzie więc miał Ŝadnych trudności z wymknięciem się spod naszej kontroli. Nie jest jednak wykluczone, Ŝe wymyślamy przeróŜne historie i Ŝe przypisujemy pani adoratorom czarniejsze intencje, niŜ mają je w rzeczywistości! • W kaŜdym razie lepiej na wszelki wypadek zachować ostroŜność - powiedziała Marianna. -I dziękuję panu jeszcze raz z całego serca! Dzięki temu znacznie spokojniej przyglądała się zejściu na ląd obu Anglików. Towarzyszyła im niewiarygodna liczba pakunków, które podawano sobie z rąk do rąk, a takŜe krzyki

przewoźników i bagaŜowych, którzy przenosili je z pokładu fregaty do szalupy, a z szalupy na brzeg. NabrzeŜe wypełnione było hałaśliwym tłumem, cieszącym się nadchodzącym wieczornym chłodem. Cockerell i Foster opuścili statek bez poŜegnania i długo jeszcze widać było ich zielone parasole w morzu turbanów i filcowych beretów. W końcu zniknęły zupełnie w zbitej masie kolorowych domów i meczetów, uniesione na osiołkach, prowadzonych przez krzykliwe dzieci i przewodników uzbrojonych w baty. - Co za niewdzięczność! - westchnęła cięŜko młoda kobieta. - Nawet nie powiedzieli panu do widzenia! Pańska gościnność zasługiwała na coś znacznie lepszego! Sir James zaśmiał się tylko w odpowiedzi i wydał rozkaz podniesienia kotwicy. A wówczas fregata, jakby pozbyła się nagle jakiegoś nieprzyjemnego cięŜaru, obrała ponownie kurs na zachód i popłynęła po ametystowym morzu, nakrapianym złotymi wysepkami, wokół których pląsały srebrne delfiny. Rozpoczął się ostatni etap. Kończyła się długa, wyczerpująca podróŜ, której wiele razy omal nie przypłaciła Ŝyciem. Konstantynopol był w odległości około trzydziestu mil morskich, w co Marianna po prostu nie mogła uwierzyć. W miarę upływu dni, a takŜe pod wpływem cięŜkich przeŜyć, jakich przyszło jej doświadczyć, miasto, o którym tyle słyszała, przekształciło się powoli w jakiś rodzaj fatamorgany, snu o legendarnym mieście, wiecznie oddalającym się w czasie i przestrzeni. I oto port był niemalŜe w zasięgu ręki... Zwiastowały go liczne Ŝagle, wyłaniające się z posiniałego morza, a takŜe głębokie niebo, którego wieczorny aksamit rozjaśniały mleczne smugi. Późnym wieczorem, gdy okręt z lekkim szumem płynął łagodnie z poluzowanym oŜaglowaniem z powodu słabnącego wiatru, Marianna stała na pokładzie i obserwowała gwiazdy sławnej orientalnej nocy. Jej słodycz przywodziła na myśl marzenia z czasów, kiedy przyszłość miała na imię Jason Beaufort. Gdzie on był teraz? Po jakich morzach miotała nim duma czy nieszczęście? Dokąd gnały go wydęte Ŝagle „Morskiej Czarodziejki"? Czyim rozkazom był posłuszny? Czy Ŝył jeszcze na świecie ów władczy i dumny męŜczyzna, który tak niedawno deklarował, Ŝe ma w Ŝyciu tylko dwie miłości: kobietę, którą zdobył, Ŝeby ją natychmiast utracić, i statek... Podczas tej ostatniej nocy tułaczki atak wyrzutów sumienia stał się wyjątkowo silny. Aby dotrzeć do miasta, którego bliskość czuła juŜ niemal fizycznie, aby skłonić je do zachowania blisko trzystuletniego aliansu, Marianna straciła po drodze wszystko, co było dla niej najwaŜniejsze: miłość, przyjaźń, szacunek dla samej siebie, majątek, łącznie ze swoją garderobą, nie mówiąc juŜ o nieznanym małŜonku, którego zamordował nikczemny szaleniec. Czy będzie jej dane zebrać kiedyś plony tego przedsięwzięcia? Czy będzie mogła chociaŜ wrócić do Francji, spełniwszy swoją misję? Czy teŜ spotka ją niepowodzenie, które zwielokrotni osobisty

dramat, jaki stanowiło to uparte Ŝycie, schowane w głębi jej ciała, trzymające się jej tak mocno, Ŝe nawet najcięŜsze warunki egzystencji nie były w stanie go zniszczyć? Młoda kobieta długo przyglądała się ogromnym gwiazdom, szukając w nich jakiegoś znaku otuchy i nadziei. Jedna z nich wyglądała, jakby oderwała się od błękitnego firmamentu, pomknęła w stronę horyzontu jak maleńki meteor i ponownie tam zniknęła. Marianna przeŜegnała się szybko i z zamkniętymi oczami zwróciła się w stronę punktu, w którym zniknęła gwiazda, po czym wyszeptała po cichutku Ŝyczenie. - Pozwól mi zobaczyć go jeszcze, BoŜe! Zobaczyć, wszystko jedno za jaką cenę! Jeśli Ŝyje jeszcze, spraw, Ŝebym go mogła zobaczyć, wszystko jedno, za jaką cenę... W głębi duszy nie wątpiła, Ŝe Jason Ŝyje. Mimo jego okrucieństwa, mimo szaleńczej zazdrości i nieludzkiego zachowania, które podsunęło jej myśl, Ŝe Leighton, być moŜe, podał mu jakiś narkotyk, wyzwalający szaleństwo i mordercze instynkty, wiedziała równocześnie, Ŝe jest niemalŜe częścią jej duszy. Wyrwanie go z niej równałoby się rozerwaniu serca na kawałki. Nawet na końcu świata nie mogła zapomnieć tych tajemniczych dreszczy, które płynęły z samego środka jej wnętrza... Cesarskie miasto pojawiło się w świetle wschodzącego słońca. Początkowo widać je było tylko w oddali, na horyzoncie opalizującego morza. Jego posrebrzony od mgły profil zaokrąglony był matowymi kopułami i naszpikowany jasnymi wieŜyczkami minaretów. Morze, ku któremu łagodnie chyliła się wybujała roślinność zielonych wzgórz Azji, nakrapianych tu i ówdzie białymi plamami miasteczek, usiane było statkami, jakby wprost przeniesionymi z orientalnych baśni. Były tam brązowe galery, poruszane siłą ramion solidnie zbudowanych wioślarzy w pstrokatych strojach, niewielkie złocone łódeczki, pomalowane jak odaliski, czerwone i czarne trójmasztowce, archaiczne galery, poruszające się po powierzchni morza jak gigantyczne owady o długich, zsynchronizowanych odnóŜach, a takŜe masztowce o ostrych Ŝaglach, nieprzyjaźnie wymierzonych w niebo... Cała ta kolorowa grupa zmierzała w kierunku owego miraŜu, błyszczącego w słońcu. W miarę jak zbliŜali się do brzegu, miasto rozprzestrzeniało się coraz bardziej, ciągnąc się wzdłuŜ wielkich murów w kolorze ochry, które biegły od pałacu Siedmiu WieŜ, poprzez Siedem Wzgórz aŜ do Siedmiu Meczetów, podobnych do arkad ogromnego mostu. Następnie pojawiły się czarne cyprysy wzgórza Seraj, zadziwiające rumowisko czerwonych dachów, lśniących kopuł, ogrodów i antycznych szczątków, które wydawały się powstrzymywać przed upadkiem w morze błękitne kopuły, rozciągnięte pomiędzy sześcioma minaretami meczetu Ahmeda, i mocne podpory Świętej Zofii. Kiedy minęli wyspę KsiąŜąt, pojawiła się długa linia poprzecinana groblami, a wraz z nią ogromna, opalizująca

perła. Nachylając lekko w porannym wietrze swoje wielkie białe Ŝagle, jakby chciała się ukłonić, fregata minęła wzgórze Seraju i popłynęła w stronę Złotego Rogu. Na tym niecodziennym skrzyŜowaniu morskich dróg, gdzie spotykała się wrzawa starej Europy z ciszą Azji, majestat potrójnego miasta stał się przytłaczający. Przekraczało się jego bramy, jakby wchodziło się do jaskini Ali Baby, nie wiedząc, gdzie patrzeć, co podziwiać, mając oczy zmęczone od blasku i świateł. Natychmiast jednak gorączkowe Ŝycie, które skupiało się w tym cywilizacyjnym tyglu, otaczało zewsząd nowego przybysza i porywało ze sobą. Uczepiona barierki na rufie statku, stojąc koło sir Jamesa, który rozglądał się wokół zblazowanym, wszystkowiedzącym wzrokiem, Marianna poŜerała spojrzeniem ogromny, kłębiący się port, który otwierał się przed nią i jak biała przegroda oddzielał dwa odrębne światy. Po lewej stronie, na nabrzeŜach Stambułu, splątane były ze sobą osmańskie okręty, malownicze i pstrokate; na wprost, przy stopniach Galaty, stały zachodnie statki: czarne statki genueńskie, angielskie, holenderskie, których kolorowe flagi na ogołoconych masztach przypominały owoce, zapomniane przez niedbałego ogrodnika. Na brzegu było gwarno i tłoczno. Znajdował się tam cały świat bezpośrednio lub pośrednio związany z morzem: marynarze, komisjonerzy, urzędnicy, skrybowie, agenci handlowi lub pracownicy ambasad, bagaŜowi, dokerzy, kupcy i szynkarze, wśród których widać było sylwetki Ŝołnierzy, a takŜe janczarów w wysokich filcowych czapkach. Ich zadaniem było kontrolowanie nabrzeŜa i statków. Holowana przez dwie łodzie, poruszane siłą mięśni energicznych wioślarzy, fregata dopływała majestatycznie do swojego kotwicowiska. W tym samym czasie odbiła od brzegu, płynąc im na spotkanie, szalupa z angielskimi marynarzami w skórzanych czapkach. Na jej rufie stał wyprostowany wysoki męŜczyzna, bardzo szczupły, jasny, niesłychanie elegancki, i trzymał skrzyŜowane ręce pod luźno narzuconym, jasnym płaszczem. Sir James osłupiał na jego widok. - PrzecieŜ... ten człowiek to ambasador!.. Wyrwana nagle ze swoich rozmyślań, Marianna aŜ podskoczyła. • Co pan powiedział? • śe naszych dwóch narwańców ma dłuŜsze języki, niŜ sobie wyobraŜałem, moje drogie dziecko. Oto bowiem sam lord Stratford Canning we własnej osobie płynie nam na spotkanie! • To znaczy... Ŝe przybywa osobiście, aby zaaresztować tego biedaka Greka, który nieopatrznie pozwolił sobie trochę za mocno potrząsnąć tym nieszczęsnym architektem? • To nie do wiary... a jednak wszystko na to wskazuje! Panie Spencer - powiedział zwracając się do drugiego oficera - proszę sprawdzić, czy więzień jest jeszcze na statku.

Jeśli tak, proszę go wrzucić do wody, ale koniecznie rozkuć! Natomiast jeśli juŜ go nie ma, to za niego nie odpowiadam. Mam nadzieję, Ŝe kajdany zostały naleŜycie uszkodzone? • MoŜe być pan spokojny, milordzie - uśmiechnął się młody człowiek. - Dopilnowałem tego osobiście... • A zatem - podsumował komandor, ocierając dyskretnie wilgotne czoło - nie pozostaje nam nic innego, jak tylko przyjąć godnie jego ekscelencję. Proszę nie odchodzić, moje dziecko - dorzucił, zatrzymując Mariannę, która właśnie chciała się wycofać - lepiej, Ŝeby została pani ze mną. Niewykluczone, Ŝe będę pani potrzebował... a poza tym on juŜ zdąŜył panią zauwaŜyć! Istotnie, wyprostowany ambasador wyraźnie spoglądał w stronę grupki osób stojących na rufie i z całą pewnością zauwaŜył Mariannę, ubraną w Ŝywe kolory, przez co było ją widać bardziej niŜ kogokolwiek innego. Zrezygnowana przyjrzała się płynącemu w ich stronę dyplomacie i zdziwiła się, Ŝe wygląda tak młodo. Jego smukła, wysoka sylwetka i sztywna postura nie dodawały lat niezaprzeczalnie młodzieńczej twarzy. Ile lat mógł mieć lord Canning? Dwadzieścia cztery, dwadzieścia pięć? W kaŜdym razie niewiele więcej! A jakiŜ był przystojny!.. Rysy jego twarzy mogłyby posłuŜyć za wzór dla greckiego posągu. Jedynie dość wąskie, powaŜne usta, a takŜe wydłuŜony podbródek zdradzały typowo zachodnie cechy. Pod protokolarnym chłodem głęboko osadzonych oczu kryło się rozmarzone spojrzenie poety. Gdy szalupa dotarła do okrętowej burty, wspiął się po drabince z łatwością człowieka przyzwyczajonego do najprzeróŜniejszych ćwiczeń gimnastycznych. Kiedy w końcu stanął na pokładzie, Marianna przekonała się, Ŝe jest jeszcze przystojniejszy niŜ z daleka. Z całej jego postaci, sposobu bycia, niskiego głosu emanował swoisty wdzięk i urok. Gdy jednak jej spojrzenie po raz pierwszy skrzyŜowało się ze wzrokiem dyplomaty, doznała wraŜenia, jakby znalazła się w niebezpieczeństwie. Ten człowiek był jasny, czysty i twardy jak stal. Jego doskonałe maniery miały w sobie coś sztywnego. Ledwo zdąŜył wymienić z komandorem zwyczajowe uprzejmości, kiedy odwrócił się w stronę młodej damy i nie czekając, aŜ sir James dokona prezentacji, skłonił się z nienaganną grzecznością, a następnie odezwał: - Jestem szczerze zachwycony, madame, Ŝe mogę powitać Jej Jaśnie Oświeconą Wysokość. Przybyła pani z takim opóźnieniem, Ŝe juŜ straciliśmy nadzieję na jej przyjazd. Chciałbym powiedzieć, Ŝe jestem osobiście szczęśliwy i... uspokojony. Nie było w tych słowach nawet śladu ironii, a Marianna, słysząc je bez większego zaskoczenia, zrozumiała, Ŝe była na nie przygotowana od chwili, kiedy ujrzała ambasadora. Ani przez moment nie przeszło jej przez myśl, Ŝe tak wysoko postawiony funkcjonariusz chciałby zawracać sobie głowę jakimś greckim słuŜącym...

Tymczasem sir James sądząc, Ŝe zaszła jakaś pomyłka, wybuchnął śmiechem. • Jaśnie Oświeconą Wysokość? - krzyknął. - AleŜ, mój drogi Canning, obawiam się, Ŝe pan się myli... Madame... • ...jest księŜną Sant'Anna, specjalną tajną wysłanniczką Napoleona! - obwieścił z całym spokojem Canning. - Zdziwiłbym się, gdyby usiłowała temu zaprzeczyć. Tak szlachetnie urodzona dama nie moŜe przecieŜ kłamać! Osaczona przenikliwym spojrzeniem ambasadora, Marianna poczuła, jak płoną jej policzki, ale nie odwróciła wzroku. Przeciwnie, z całym spokojem utkwiła spojrzenie w oczach nieprzyjaciela. • To prawda - przyznała - jestem tą, której pan szuka, milordzie! Czy mogłabym przynajmniej się dowiedzieć, w jaki sposób mnie pan odnalazł? • Och, mój BoŜe, to zupełnie proste... Zostałem obudzony o świcie przez dwie dziwne postacie, które domagały się sprawiedliwości za akt agresji, którego dopuścił się wobec jednego z nich słuŜący młodej damy, równie szlachetnej, jak niezwykłej, która wyłoniła się niespodziewanie z wód Morza Egejskiego pewnej mglistej nocy. Sprawa tych dŜentelmenów mało mnie obchodziła... natomiast entuzjastyczny opis damy szalenie mnie zainteresował. Odpowiadał w kaŜdym calu rysopisowi, który mi przysłano jakiś czas temu. A kiedy panią ujrzałem, madame, moje ostatnie wątpliwości rozwiały się całkowicie. Uprzedzono mnie, Ŝe spotkam jedną z najpiękniejszych kobiet Europy! Nie były to czcze komplementy, jedynie spokojne stwierdzenie, które wywołało smutny uśmiech na twarzy Marianny. • No cóŜ! - powiedziała wzdychając cięŜko - od tej chwili moŜe być pan pewny, lordzie Canning! Proszę mi wybaczyć, sir Jamesie - dodała zwracając się do swojego starego przyjaciela, który przysłuchiwał się tej wymianie uwag z prawdziwym osłupieniem powoli przemieniającym się w smutek - Ŝe nie mogłam panu wyznać prawdy. Musiałam przemierzyć cały świat, Ŝeby dotrzeć tutaj, i jeśli naduŜyłam pańskiej gościnności, proszę wierzyć, Ŝe zrobiłam to w imię obowiązku znacznie waŜniejszego niŜ moja osoba. • Pani? Wysłanniczką Napoleona?.. Co powiedziałaby na to pani biedna ciotka? • Doprawdy, trudno mi powiedzieć, ale wierzę, Ŝe nie potępiłaby mnie. Widzi pan, ciotka Ellis od dawna wiedziała, Ŝe moja francuska krew da o sobie znać. Zrobiła wszystko, co było w jej mocy, Ŝeby tego uniknąć, ale była na to przygotowana! A teraz, ekscelencjo - zwróciła się ponownie do lorda Canninga - czy powie mi pan, co zamierza zrobić? Nie przypuszczam, Ŝeby miał pan prawo aresztować mnie. Znajdujemy się w stolicy imperium osmańskiego, w której Francja, tak jak i Anglia, ma swoją ambasadę. Nic więcej, ale i nic mniej! Mógł pan zatrzymać mnie podczas podróŜy, tak jak usiłowała to uczynić angielska admiralicja na wodach Kortu. Obawiam się, Ŝe teraz to juŜ niemoŜliwe... • Bo teŜ nie zamierzam tego uczynić. Istotnie, znajdujemy

się na wodach tureckich... Jednak pokład, na którym stoimy, jest częścią terytorium angielskiego. Wystarczy, Ŝe nie wypuszczę pani stąd! • Jak mam to rozumieć?.. • śe nie zejdzie pani na ląd. Jest pani więźniem Zjednoczonego Królestwa. Nie dozna pani Ŝadnej krzywdy, rzecz jasna. Po prostu komandor King zechce zamknąć panią w kabinie i postawić straŜników u drzwi na czas kilkugodzinnego postoju w porcie. Jutro rano postawi Ŝagle i pod ścisłą kontrolą popłynie z panią do Anglii... gdzie będzie pani jednym z najcenniejszych... i najbardziej czarujących zakładników! Zrozumiał pan, sir Jamesie? • Zrozumiałem, ekscelencjo! Pańskie rozkazy zostaną wykonane! Marianna przymknęła oczy pod wpływem nagłego zawrotu głowy. Wszystko było skończone! Poniosła Ŝałosną klęskę w chwili, kiedy tak niewiele jej brakowało do osiągnięcia celu. Wpadła na najbardziej idiotyczną przeszkodę z moŜliwych - zatarg z dwoma Ŝądnymi zemsty mieszczanami! Duma obudziła w niej chęć do walki i zawstydziła się z powodu własnej słabości. Otworzyła szeroko oczy i spojrzała wzrokiem ciskającym gromy, z trudem powstrzymując się od łez, na doskonale piękną twarz ambasadora. • Czy pan przypadkiem nie naduŜywa swoich praw, milordzie? • Nigdy nie odwaŜyłbym się, księŜno! Byłoby to wbrew zasadom uczciwej gry... PrzecieŜ jesteśmy w stanie wojny! śyczę pani miłego powrotu do kraju, który być moŜe jest pani nadal bliski, w pewnym sensie! • W pewnym sensie, milordzie i to bardzo ograniczonym! śegnam pana! A teraz, sir Jamesie, proszę czynić swoją powinność, moŜe mnie pan aresztować! Odwróciła się od ambasadora i spojrzawszy przelotnie na zaciętą twarz komandora straciła ostatnią nadzieję. Tak jak słusznie domyślała się od pierwszej chwili wejścia na pokład „Jasona", James King nie przedłoŜyłby nigdy uczuć nad obowiązek. Być moŜe zresztą podda się zrozumiałemu uczuciu niechęci, po tym jak został oszukany i wpadł w sidła dawnej, sprawdzonej przyjaźni!.. Marianna westchnęła cięŜko, odwróciła głowę i spojrzała ostami raz na niedostępne dla niej miasto. Wówczas spostrzegła „Morską Czarodziejkę"... Sądząc, Ŝe to tylko złudzenie, zrodzone z rozpaczliwej chęci ujrzenia tego statku, zawahała się i przetarła niepewnie oczy, bojąc się podświadomie zniszczyć tak cudowny obraz. Ale to nie był sen, to był naprawdę masztowiec Jasona. Kołysał się łagodnie, zakotwiczony w bliskiej odległości od nabrzeŜa, napręŜając liny jak pies wyrywający się ze smyczy. Z nagłą niepohamowaną radością, która ogarnęła ją całą i pod wpływem której serce mało nie wyskoczyło jej z piersi, a ręce zaczęły drŜeć, Marianna rozpoznała swoją własną postać wyrzeźbioną na dziobie statku. Nie mogła mieć Ŝad-

nych wątpliwości, Jason był w porcie, w mieście, do którego tak wzbraniał się płynąć, a które dla niej stało się ziemią obiecaną. W jaki sposób tu dotarł? - Pozwoli pani, księŜno? Lodowaty głos sir Jamesa przywołał ją do porządku. Nie mogła pobiec na oślep na spotkanie ukochanego męŜczyzny. Aby nie miała niepotrzebnych złudzeń, pojawili się dwaj marynarze, którzy przyszli ją aresztować. Od tej chwili była juŜ tylko więźniem politycznym... i niczym więcej! Zbita z tropu, spojrzała na nieugiętego starego oficera zmieszanym wzrokiem. • Dokąd mnie pan prowadzi? • AleŜ... do pani kabiny! Jaśnie Oświecona Wysokość będzie tam naleŜycie strzeŜona, tak jak sobie Ŝyczył lord Canning. Nie sądziła pani chyba, Ŝe zakujemy ją w kajdany? Damy zasługują na względy... nawet jeśli są w słuŜbie Bonapartego! Odwróciła głowę, Ŝeby nie zauwaŜył, jak zbladła. Straciła na zawsze wyrozumiałego przyjaciela z dawnych lat. Zamienił się nagle w obcego angielskiego oficera, który wykona kaŜdy rozkaz, nawet jeśli musiałby się przeistoczyć w dozorcę więziennego. Marianna nie do końca była przekonana, czy pod wpływem goryczy i rozczarowania nie będzie Ŝałował, Ŝe nie moŜe potraktować jej surowiej. - Nie, sir Jamesie - powiedziała po dłuŜszej chwili milczenia - nie przyszło mi to do głowy. Wolałabym jednak, Ŝeby nie Ŝywił pan do mnie urazy! Spojrzała ostatni raz na cichy masztowiec, który wydawał się kompletnie opuszczony. Następnie pozwoliła zaprowadzić się do kabiny. Szczęk przekręcanego w drzwiach klucza podziałał na jej nerwy jak pisk noŜa rysującego szkło. Usłyszała równieŜ charakterystyczny odgłos odstawianych na bok strzelb. Od tego momentu marynarze będą dokładnie pilnowali jej drzwi, przynajmniej w czasie samej podróŜy morskiej. Anglia nie wypuści łatwo przyjaciółki Napoleona!.. Podeszła powoli do okna, otworzyła je, a następnie wychyliła się na zewnątrz i zobaczyła to, o czym od dawna juŜ wiedziała. Jej kabina umieszczona była tuŜ obok mesy kapitańskiej, a jednocześnie znajdowała się dosyć wysoko nad lustrem wody. Być moŜe w ogólnym zamieszaniu i chaosie zdecydowałaby się mimo wszystko na ryzykowny skok, Ŝeby uniknąć za wszelką cenę uwięzienia i pozbyć się straŜników. Niestety, to desperackie rozwiązanie okazało się równieŜ niemoŜliwe. Wokół okrętu uformowała się grupa niewielkich stateczków i łodzi oraz statków wojennych, które nieustannie kursowały między jednym a drugim brzegiem ogromnego portu, pomagając przy przeładunku towarów i tłocząc się przy większych statkach jak kurczęta przy kwoce. Skok w takich warunkach oznaczałby złamanie karku. Cofnęła się do kabiny, kompletnie zdesperowana, i opadła bezsilnie na łóŜko, stwierdzając ze zdumieniem, Ŝe zostały z niego zdjęte prześcieradła. Najwidoczniej sir James posta-

nowił dopilnować kaŜdego szczegółu i nie zostawić Mariannie najmniejszej szansy!.. Z goryczą pomyślała o Theodorosie, który musiał juŜ być daleko. W samą porę umiał skorzystać z wyrozumiałości komandora wobec Marianny, wyrozumiałości, którą zawdzięczała wspólnym wspomnieniom. Nikt ani nic nie przeszkodzi mu teraz w kontynuowaniu misji. Grek dotarł do celu swojej podróŜy. Pozostała jej jedynie osobista, lecz słaba satysfakcja, Ŝe dotrzymała przysięgi z Santorin. Przynajmniej ta sprawa nie ciąŜyła juŜ nad nią... niestety jednak nie udało jej się osiągnąć niczego więcej! Upalne godziny dnia mijały jedna za drugą, kaŜda następna wydawała się gorętsza od poprzedniej i jednocześnie coraz krótsza. Tak niewiele czasu zostało jej jeszcze w Konstantynopolu! Bliskość „Morskiej Czarodziejki" sprawiała, Ŝe uwięzienie było jeszcze bardziej przygnębiające. Wkrótce, gdy zacznie się nowy dzień, angielska fregata podniesie Ŝagle i popłynie wraz z księŜną Sant'Anna ku spowitej angielską mgłą niejasnej i ponurej przyszłości, wyzbytej nawet czaru tak pociągającego ją ryzyka. Zostanie zamknięta w jakichś ciemnych lochach i ślad po niej przepadnie! Być moŜe świat o niej zapomni, jeśli Napoleon nie martwi się juŜ o nią... O zachodzie słońca przenikliwy głos muezinów wezwał wszystkich wiernych do modlitwy. Zaraz potem zapadła noc. Hałaśliwe Ŝycie portu powoli ucichło, a jednocześnie zapaliły się okrętowe latarnie. Wraz z nadejściem nocy zaczął wiać zimny północny wiatr, od którego Marianna dostała dreszczy. Nie zdecydowała się jednak na zamknięcie okna, poniewaŜ wychylając się ciągle jeszcze mogła zobaczyć bukszpryt statku Jasona. Do kabiny wszedł marynarz z zapaloną świecą. Zaraz za nim pojawił się następny, niosąc tacę. Obydwaj nie odezwali się ani słowem. Z pewnością musieli otrzymać dokładne instrukcje w tej sprawie. Ich twarze były do tego stopnia pozbawione wyrazu, Ŝe stały się do siebie w przedziwny sposób podobne. Wyszli tak szybko, Ŝe Marianna nie zdąŜyła nawet się odezwać ani wykonać Ŝadnego gestu. Spojrzała obojętnym wzrokiem na tacę. Tak niewiele ją obchodziło, czy będzie miała światło i czy dostanie coś do zjedzenia! Komfort nie jest w stanie złagodzić poczucia ograniczenia, jakie narzuca więzienie. PoniewaŜ jednak paliło ją pragnienie, nalała filiŜankę herbaty, wypiła ją i właśnie nalewała drugą, gdy niespodziewanie coś wpadło do kabiny. Marianna odwróciła się gwałtownie. Po dywanie toczył się niewielki przedmiot... Schyliła się i zobaczyła, Ŝe to chropowaty kamień, obwiązany wąskim sznurkiem. Koniec sznurka znajdował się za oknem. Z bijącym sercem pociągnęła lekko, potem nieco mocniej. Sznurek wydłuŜał się i wydłuŜał, aŜ w końcu pojawił się niewielki supełek, a dalej solidna lina. Zrozumiała nagle, co oznacza to wszystko, i ogarnięta dziką radością ucałowała konopną linę, jakby ucałowała samego anioła zbawienia. CzyŜby mia-

ła jeszcze przyjaciela? Zdmuchnęła świecę, podeszła do okna i wychyliła się. Na samym dole, w gęstych ciemnościach, wydało jej się, Ŝe dostrzega czyjąś sylwetkę w szalupie. Nie zastanawiała się jednak długo. Czasu nie miała zbyt wiele i pilno jej było uciec! Wróciła do drzwi i przytknęła do nich ucho. Na statku panowała całkowita cisza. Słychać było jedynie ciche poskrzypywanie drewnianej konstrukcji, kiedy kołysał się lekko na wodzie. Wartownicy prawdopodobnie juŜ spali, poniewaŜ ich równieŜ nie było słychać! Starając się zachowywać najciszej, jak tylko mogła, Marianna przywiązała mocno linę do nogi łóŜka, a następnie weszła na okno, co się okazało dosyć trudne z powodu jego niewielkich rozmiarów. Momentalnie poczuła, Ŝe lina, trzymana czyjąś niewidzialną ręką, napręŜyła się. Powoli, krok po kroku, zaczęła schodzić, starając się nie patrzeć w czarną, głęboką dziurę, którą miała u swoich stóp i szukając punktów podparcia na ścianie statku. Na szczęście nie było otwarte Ŝadne z okien na niŜszych poziomach. Oficerowie z pewnością zeszli na ląd, Ŝeby skorzystać z tego jedynego wieczoru wolności. Schodzenie wydało jej się męczące i nieznośnie długie. Otarte ręce paliły ją Ŝywym ogniem, wkrótce jednak poczuła, Ŝe otaczają ją czyjeś ramiona i mocno podtrzymują. - Puść linę! - usłyszała szept Theodorosa. - Jesteś juŜ na dole. Posłuchała i znalazła się w małej łódce, w której czekał na nią Theodoros. Odszukała po ciemku rękę Greka, którego wysoka postać stała obok niej. Nie potrafiła wyrazić wdzięczności za to cudowne uwolnienie z pływającego więzienia. Brakowało jej tchu i słów. • Sądziłam, Ŝe jest juŜ pan daleko... - szepnęła - a pan jest tutaj! Pośpieszył mi pan na ratunek! Och, jakŜe panu dziękuję!., dziękuję! Ale jak pan się domyślił?.. Skąd pan wiedział? • Wcale się nie domyśliłem, lecz zobaczyłem. Kiedy przypłynął ten wysoki, jasny Anglik, właśnie opuściłem statek i schowałem się na łódce, przycumowanej tu niedaleko, przy stercie drewna, z zamiarem rozejrzenia się, dokąd iść. Dzięki temu widziałem, co się działo na statku. Kiedy ujrzałem, jak marynarze prowadzą cię na muszce jak kryminalistkę, domyśliłem się, Ŝe coś jest nie w porządku. CzyŜby odkryli, kim jesteś? • Tak. Cockerell i Foster poszli ze skargą i podali mój rysopis. • Powinienem był go zabić! - krzyknął Theodoros. - Ale nie moŜemy tu dłuŜej zostać. Musimy odpłynąć jak najszybciej. Chwycił wiosła i skierował łódź na otwarte wody. - Ominiemy Galatę i przycumujemy przy meczecie KilidŜ Ali. Jest to zaciszne miejsce, a co najwaŜniejsze, niedaleko stamtąd znajduje się ambasada francuska... JuŜ zamierzał odepchnąć mocno łódź, kiedy Marianna

zatrzymała go, kładąc dłoń na jego ramieniu. Niedaleko, tuŜ obok nich, kołysała się na ciemnej wodzie sylwetka masztowca. Paliła się tylko jedna latarnia, a na przednim pokładzie tliło się niewielkie jasne światełko i nic poza tym. • Tam właśnie chciałabym dotrzeć! - powiedziała Marianna. • Tam? Na ten statek? Chyba oszalałaś! Co chcesz zrobić? • Statek naleŜy do mojego przyjaciela... bardzo drogiego mojemu sercu, o którym sądziłam, Ŝe juŜ nie Ŝyje. O mały włos nie przypłaciłam Ŝyciem buntu, który wybuchł na statku... Muszę jednak tam iść! • A skąd wiesz, czy w dalszym ciągu nie jest w rękach buntowników? Naprawdę chcesz przedostać się do miasta, czy szukasz kolejnych guzów? Nie obrzydło ci jeszcze niebezpieczeństwo? • Jeśli rzeczywiście znajdowałby się w rękach rebeliantów, nie byłoby go tutaj! Człowiek, który nim zawładnął, nie chciał płynąć do Konstantynopola! Bardzo cię proszę, Theodorosie, dowieź mnie na ten statek! To dla mnie szalenie waŜne! MoŜna powiedzieć, Ŝe ta sprawa jest dla mnie najwaŜniejsza. Sądziłam, Ŝe juŜ go więcej nie zobaczę! Napięta jak struna, starała się ze wszystkich sił go przekonać i cichutko, jakby wstydziła się prosić go o coś więcej po tym, co dla niej zrobił, dodała: - Jeśli nie zechcesz, to popłynę sama... wpław! To niedaleko! Zapadła cisza. Grek przytrzymał wiosła i- zastanawiał się przez moment ze spuszczoną głową, a tymczasem łódź płynęła powoli. Po chwili zapytał: • To on jest tym człowiekiem o imieniu Jason? • Tak... to on! • W porządku, umowa stoi! W takim razie popłynę z tobą i oby Bóg miał nas w swej opiece! Nacisnął na wiosła i łódź wpłynęła miękko na fale. Wkrótce ogarnął ich cień rzucany przez „Morską Czarodziejkę" i ukazały się przed nimi jej strome burty. Nawet z tak bliskiej odległości nie było słychać Ŝadnego dźwięku. Theodoros podniósł wiosła i zmarszczył brwi. • Zupełnie jakby nie było tam nikogo! • To niemoŜliwe! Jason nigdy nocą nie schodził na ląd, kiedy stacjonował w jakimś porcie. Na dodatek statek nie jest nawet zakotwiczony przy nabrzeŜu... Zresztą dobrze posłuchaj! Wydaje mi się, Ŝe słyszę jakieś głosy! Istotnie, ze statku dochodziło słabe brzęczenie. Zniecierpliwiona Marianna wstała i zaczęła badać dłońmi po omacku burtę okrętu, starając się znaleźć coś, po czym mogłaby się wspiąć. - Nie kręć się! - zdenerwował się Grek, którego kocie oczy wydawały się dostrzegać wszystko z taką dokładnością jak w biały dzień - w otworze do spuszczania trapu jest drabinka sznurowa... Ale uwaŜaj, bo nas przewrócisz! Kiedy Marianna usiłowała chwycić drabinkę, powstrzymał ją gwałtownie.

- Zostaw! Nie podoba mi się to wszystko. Coś tu nie gra, a nie po to wyciągnąłem cię z rąk Anglików, Ŝebyś miała teraz wpaść w jeszcze gorszą zasadzkę. Ja wejdę. Ty tu poczekasz... - Nie! To niemoŜliwe - zbuntowała się młoda dama, która nie mogła juŜ pohamować swojej niecierpliwości. - Od tygodni Ŝyję jedynie nadzieją, Ŝe przyjdzie kiedyś dzień, kiedy będę mogła znowu wejść na pokład tego statku, a ty kaŜesz mi zostać tutaj, w tej łodzi, i czekać? Wszystko, na co czekałam przez tyle dni, znajduje się właśnie tutaj... dwa kroki ode mnie! Sam widzisz, Ŝe nie mogę juŜ dłuŜej wytrzymać! Rozumiejąc, Ŝe nikt ani nic nie było w stanie jej powstrzymać, Theodoros skapitulował niechętnie. - Dobrze, idź więc! Postaraj się jednak nie hałasować w miarę moŜliwości. MoŜe się mylę, ale mam wraŜenie, Ŝe mówią tam po turecku! Powoli i po cichutku weszli po drabinie, jedno po drugim, i prześlizgnęli się na pusty pokład. Serce Marianny biło tak mocno, Ŝe o mały włos nie wyskoczyło jej z piersi. Wszystko było takie samo, a jednocześnie zupełnie inne. Pokład stracił swój dawny połysk. Wszędzie porozrzucane były jakieś dziwne przedmioty, liny wisiały bezładnie, poruszane wieczornym wiatrem. A poza tym ta cisza... Nie potrafiła sobie wytłumaczyć tego pozornego opuszczenia statku. Ktoś musiał przecieŜ tu być... jakiś marynarz... Craig O'Flaherty albo jej stary przyjaciel Arkadiusz, którego nieobecność była prawie tak samo bolesna jak nieobecność Jasona! Niestety, nie było nikogo! Nic, poza tym niewielkim światełkiem na dziobie, w stronę którego Theodoros zaczął skradać się ostroŜnie. Nagle stanął jak wryty i schował się pod wielki maszt. Z luku wyszli dwaj męŜczyźni, niosący długie strzelby. Widząc ich czerwono-błękitne mundury, wysokie czapki z białego filcu, błyszczącą broń i wściekłe miny, Marianna i jej towarzysz poznali ich natychmiast. Byli to janczarzy! - Pilnują statku! - szepnął Theodoros. - To oznacza, Ŝe nie ma załogi. - To całkiem prawdopodobne, ale nie oznacza, Ŝe nieobecny jest równieŜ kapitan. Proszę, pozwól mi sprawdzić... Nie mogąc znieść ani chwili dłuŜej tej męczącej niepewności, ogarnięta niewytłumaczalnym lękiem, a takŜe, podobnie jak Theodoros, podskórnie przeświadczona, Ŝe dzieje się coś nienormalnego, przemknęła jak cień wzdłuŜ całego pokładu, którego na wpół wyrwane drzwi trzaskały na wietrze. Dotarła na rufę, wdrapała się tam, starając się ominąć snop światła rzucany przez jedyną zapaloną latarnię. Coś popchnęło ją w stronę drzwi prowadzących do kapitańskiej mesy. Natychmiast jednak stanęła, usiłując zrozumieć, dlaczego zabarykadowano drzwi i zabito je deskami, na których umieszczono dodatkowo wielkie czerwone pieczęcie woskowe, przypominające plamy krwi... Rozejrzała się wówczas dookoła, przyglądając się szczegółom, które początkowo uszły ich uwagi, lecz teraz mogła

zobaczyć je lepiej w świetle latarni. Wszędzie widać było wyraźne ślady stoczonej walki. Wokół leŜały szczapy drewna wyrwane z wrębów, powyginane kawałki metalu, dziury po kulach... i ciemne smugi, które powiększały się złowieszczo wokół koła sterowego! Wówczas straciła resztki nadziei... Nie miała juŜ na co czekać ani czego szukać! Piękny statek Jasona zamienił się w statek-widmo, zniekształcony cień tego, czym był dawniej. Ktoś oczywiście musiał odebrać go buntownikom, ale tym kimś nie był Jason, nie mógł nim być, w przeciwnym razie skąd wzięłyby się te ślady, skąd te pieczęcie? MoŜe to sprawka jakiegoś barbarzyńskiego pirata... a moŜe jakiś osmański władca natknął się na środku morza na w połowie opuszczoną „Czarodziejkę", znajdującą się w niekompetentnych rękach bandytów Leightona, w związku z czym łup nie był trudny do zdobycia... Przygnębiona Marianna z łatwością odnajdywała ponure ślady dramatu, który musiał rozegrać się na statku. Wszystko świadczyło o przegranej bitwie, nieszczęściu i śmierci, wszystko, łącznie z obojętnymi Ŝołnierzami, którzy pilnowali tego pływającego widma, gdyŜ mimo wszystko statek musiał być własnością jakiejś miejscowej osobistości. A tych, których kochała i musiała tu zostawić, z całą pewnością nigdy juŜ więcej nie zobaczy. Teraz nie wątpiła juŜ, Ŝe wszyscy umarli... Wyczerpana tym ostatnim ciosem, zapominając o całym świecie, Marianna osunęła się na ziemię i z głową opartą o zamknięte drzwi, których Jason nigdy juŜ nie otworzy, zaczęła cichutko płakać. W takim stanie odnalazł ją Theodoros, skuloną, przycupniętą przy drzwiach, jakby chciała się w nie wtopić całą swoją duszą. Starał się ją podnieść, ale mimo jego ogromnej siły nie udawało mu się. Jej ciało stało się nieludzko cięŜkie pod wpływem przygniatającego ją cierpienia i rozpaczy. LeŜała tam, całkowicie poraŜona bólem, który przytłaczał ją jak skała, i poczuł, Ŝe nie uda mu się juŜ nic zdziałać, poniewaŜ ona nie chce się juŜ podnieść. Cały świat przestał nagle dla niej istnieć. Theodoros uklęknął przed nią i wziął jej małą, zimną rękę w swoją dłoń. Marianna jednak odepchnęła go natychmiast. • Zostaw mnie... - szepnęła. - Idź sobie! • Nie. Nie zostawię cię! Jesteś moją siostrą, poniewaŜ cierpisz. Chodź ze mną. Nie słuchała go. Zrozumiał, Ŝe wymyka mu się i poddaje gorzkiemu potokowi łez, który nie miał nic wspólnego z rozumowaniem i logiką. OstroŜnie podniósł głowę i rozejrzał się wokół. Na przodzie statku janczarzy niczego nie usłyszeli ani nie zobaczyli. Siedzieli teraz na zwojach lin, trzymając strzelby między nogami, i palili spokojnie długie fajki, przyglądając się nocy. Wiatr, wiejący z nad Morza Czarnego, mieszał korzenny zapach tytoniu z wonią alg. Najwyraźniej straŜnicy

nie mogli sobie nawet wyobrazić, Ŝe znajdują się tam oprócz nich jeszcze inni ludzie... Uspokojony Theodoros pochylił się ponownie nad Marianną. - Błagam cię, zrób chociaŜ niewielki wysiłek! Nie moŜesz tutaj tak siedzieć...To szaleństwo! Trzeba Ŝyć, walczyć! Starał się przekonać ją słowami, w których zawarł to, co cenił i kochał. Marianna nie odezwała się, pokręciła tylko głową. Theodoros poczuł nagle, jak na jego dłoń spadają kropelki łez. Wzbudziły w nim nie znane mu do tej pory uczucie głębokiej litości. Znał tę kobietę jako dzielną, pełną Ŝycia istotę, a teraz odrzucała kaŜde słowo otuchy i zachęty. Jedyne, czego chciała, to zaczekać tu, pod zamkniętymi drzwiami, aŜ przyjdzie po nią śmierć. A przecieŜ była taka młoda... i taka piękna! Poczuł, jak narasta w nim wściekłość przeciwko tym wszystkim, którzy chcieli wykorzystać jej młodość, urodę, niedostatecznie chronioną przez górnolotne tytuły, niewiele znaczące wobec obowiązków i odpowiedzialności, jakimi została obarczona! Przypominając sobie przysięgę, którą musiała złoŜyć przed świętymi ikonami, poczuł palące uczucie wstydu. Szalone umiłowanie wolności nie usprawiedliwiało go w pełni. A teraz widząc ją u kresu sił, wyglądającą jak biedne, wymęczone dziecko, które starało się mu pomóc na miarę swoich moŜliwości, a nawet zdecydowało się zabić człowieka, aby go uwolnić, nie potrafiłby jej opuścić. Nie poruszała się, lecz gdy kolejny raz spróbował ją podnieść, poczuł tę samą odmowę i opór. Ze wszystkich sił uczepiła się kurczowo tych paru desek, które były dla niej całą jej przeszłością i nadzieją jednocześnie. Zrozumiał, Ŝe jeśli będzie nalegał, niewykluczone, Ŝe zacznie krzyczeć. Z drugiej jednak strony nie mogli tu dłuŜej zostać, poniewaŜ mogło się to okazać zbyt niebezpieczne! - Przywrócę cię do Ŝycia wbrew tobie - wycedził przez zęby - i przepraszam cię z góry za to, co teraz zrobię! Podniósł swoją szeroką dłoń. Znał doskonale najprzeróŜniejsze formy walki i wiedział, jak uderzyć w tył głowy, Ŝeby przeciwnik stracił przytomność. Kontrolując uwaŜnie siłę uderzenia, wymierzył jej cios. Opór natychmiast ustał i ciało Marianny stało się bezwładne. Zarzuciwszy ją sobie na ramię, pochylony Theodoros przedostał się do otworu trapowego i zszedł po linie do łodzi. Był tak szczęśliwy, Ŝe zabrał ją ze statku, Ŝe wysiłek wydał mu się niewielki, a cięŜar lekki. Chwilę później zasiadł ponownie do wioseł i skierował łódkę w stronę wyjścia portu. Zamierzał przycumować w z góry obranym przez siebie miejscu i zanieść swoją towarzyszkę do ambasady francuskiej, której budynek dobrze juŜ znał. Dopiero uczyniwszy to, będzie mógł spokojnie wrócić do walki i problemów swojej ojczyzny. Najpierw jednak musiał zwrócić to biedne dziecko jej ojczyźnie, jej środowisku. Była jednym z owych delikatnych kwiatów, któ-

re giną na obcej ziemi, i tylko własny kraj mógł przywrócić krąŜenie Ŝyciodajnych soków. Łódka minęła przylądek Galata, na którym wznosiły się wysokie mury zamku. Minarety meczetu KilidŜ Ali odcinały się jasną bielą na tle granatowego, usianego gwiazdami nieba, a łódź tymczasem zaczęła tańczyć, poruszana większymi falami, płynącymi od strony Bosforu. Ni stąd, ni zowąd Theodoros uśmiechnął się do siebie. Mimo chłodnego wiatru noc była piękna, czysta i spokojna. Nie wyglądała złowieszczo ani wrogo. Jego instynkt człowieka gór, przyzwyczajonego od dzieciństwa obserwować niebo i liczyć gwiazdy, podpowiadał mu, Ŝe dla spoczywającej obok niego kobiety, leŜącej w błogiej nieświadomości na dnie łodzi, zaświeci jeszcze słońce i powrócą szczęśliwe dni, a intuicja Theodorosa jeszcze nigdy go nie zawiodła... Nawet najdłuŜsza droga ma gdzieś swój kres, a po najciemniejszej nocy nastaje świt... Wysłanniczka Napoleona dotarła właśnie do kresu swej podróŜy i był najwyŜszy czas, Ŝeby stanęła na ziemi wielkiego sułtana i jego jasnowłosej matki. Zdecydowanym gestem Theodoros wpłynął do niewielkiej zatoczki i wciągnął łódź na piasek... KsiąŜę Latour-Maubourg, ambasador Francji, przyglądał się z osłupieniem olbrzymowi, wyglądającemu jak strach na wróble, który wtargnął do jego ambasady i wyciągnął go z łóŜka, hałasując przy tym nieludzko, waląc w drzwi i poganiając dozorcę. Następnie spojrzał niepewnym, niedowidzącym wzrokiem na zemdloną młodą kobietę, którą nieznany intruz ułoŜył w fotelu z iście macierzyńską czułością. • Twierdzi pan, Ŝe ta młoda dama jest księŜną Sant'Anna? • To ona we własnej osobie, ekscelencjo! Udało jej się zbiec z angielskiej fregaty „Jason", która przygarnęła nas, rozbitych na pełnym morzu, lecz później chciała ją zatrzymać jako zakładniczkę. O świcie fregata miała podnieść kotwicę, Ŝeby odpłynąć do Anglii. • Wyjątkowo dziwna historia! Kim był człowiek, który zamierzał uwięzić księŜną? • Pański angielski kolega, który wszedł na pokład fregaty dzisiaj rano i rozpoznał ją! Ambasador uśmiechnął się nieznacznie. - Lord Canning jest człowiekiem czynu! A pan, mój przyjacielu, kim pan jest? • Jedynie oddanym sługą Jej Wysokości, ekscelencjo. Nazywają mnie Theodoros. • Do diabła! PodróŜowała więc ze swoją świtą, i to nie byle jaką, skoro mówi pan po turecku! Mam jednak wraŜenie, Ŝe to omdlenie trwa juŜ zbyt długo! Chyba tylko zemdlała, prawda? Nic powaŜnego jej nie dolega? Czy to wypadek? • Po prostu doznała silnego szoku, ekscelencjo - odparł niewzruszony Theodoros - i byłem zmuszony... obezwładnić ją dla jej własnego dobra.

Natychmiast szare spojrzenie ambasadora zaszło mgłą, nie sprawiał jednak wraŜenia zaskoczonego. śycie dyplomaty w królestwie osmańskim nauczyło go nie dziwić się niczemu. Ponadto psychika kobieca wydawała mu się bardziej skomplikowana niŜ najbardziej zawiłe i trudne sytuacje. - Tak, rozumiem! - powiedział jedynie. - Na tej konsoli znajduje się woda i koniak. Proszę spróbować ocucić księŜną. Poszukam soli trzeźwiących. Po paru chwilach Latour-Maubourg wrócił w towarzystwie człowieka, który, gdy tylko przekroczył próg salonu, krzyknął z radości. • BoŜe drogi! Odnalazł ją pan? • Więc to naprawdę ona? Canning nie pomylił się? • Z całą pewnością nie, drogi ksiąŜę! BoŜe miłosierny, jak bardzo Ŝałuję, Ŝe nie umiem juŜ się modlić! I Arkadiusz de Jolival, ze łzami szczęścia w oczach, podszedł czym prędzej do Marianny, która cały czas leŜała zemdlona, gdy tymczasem ambasador przytknął jej do nosa sole trzeźwiące. Przeniknął ją nagły dreszcz, po czym jęknęła, starając się podświadomie odsunąć od siebie źródło nieprzyjemnego zapachu. Otworzyła oczy. Jej spojrzenie było początkowo trochę mgliste, zaraz jednak zatrzymało się na znajomej twarzy Jolivala, który zamienił się w fontannę łez ze szczęścia i ulgi. - To pan, mój przyjacielu?.. Ale jak to moŜliwe?.. Gdzie jesteśmy? Odpowiedział Theodoros. Mówił z godnością, lecz równocześnie patrzył na nią wzrokiem pełnym uniŜenia, jak przystało na sługę z przyzwoitego domu. • W ambasadzie francuskiej, Wasza KsiąŜęca Wysokość, gdzie miałem zaszczyt ją przynieść po wypadku... • Miałam wypadek? Myśli Marianny błąkały się jeszcze w poszukiwaniu utraconych wspomnień. Ten elegancki i przytulny salon dawał poczucie bezpieczeństwa, tak jak zalana łzami twarz jej starego przyjaciela, która była największą pociechą. Nie mogła sobie jedynie przypomnieć, co to był za wypadek... I nagle doznała olśnienia. W jednej sekundzie stanął jej przed oczami zdewastowany statek, drzwi opieczętowane czerwonym woskiem, ślady krwi, dzikie twarze janczarów i słabe światło latarni. Pod wpływem tego obrazu padła w ramiona Jolivala i uczepiła się jego marynarki. - Jason?.. Gdzie on jest? Co się z nim stało? Widziałam krew na mostku... Jolival, niech pan mi powie, na litość boską, czy on... Delikatnie wziął jej zimne i skostniałe ręce w swoje dłonie, przytulił do siebie, Ŝeby je ogrzać, ale odwrócił nieznacznie głowę. Nie potrafił znieść tego błagalnego spojrzenia. • Szczerze mówiąc, niczego nie jestem w stanie o nim powiedzieć! - powiedział zachrypniętym głosem... • Nic pan... nie wie? • Niestety, nie. Ale nie mniej szczerze jestem całkowicie

przekonany, Ŝe on Ŝyje! Leighton nie mógł sobie pozwolić na zamordowanie go. • Nic nie rozumiem... dlaczego? Liczne pytania cisnęły się Mariannie na usta, było ich jednak tak wiele i były tak róŜne, Ŝe nie potrafiła nawet ich wyartykułować. Ambasador przyszedł jej więc z pomocą. - KsięŜno - powiedział tonem pełnym kurtuazji - jest pani w stanie, w którym trudno będzie pani zrozumieć cokolwiek! PrzeŜyła pani cięŜkie chwile, jest pani wyczerpana, umęczona, z całą pewnością wygłodzona... Proszę mi pozwolić chociaŜ odprowadzić się do pokoju, gdzie zaraz kaŜę przynieść kolację. MoŜe potem... W tym momencie Marianna wstała energicznie, odpychając od siebie Jolivala i fotel. Jeszcze parę chwil wcześniej, gdy siedziała na pustym mostku, sądziła, Ŝe nie zostało juŜ nic na tym świecie z rzeczy, które kochała i które były jej bliskie. Czuła, jak Ŝycie powoli uciekało z jej ciała, jak wino z dziurawej beczki. Wiedziała teraz, Ŝe myliła się. TuŜ koło niej stał Arkadiusz, Ŝywy, a na dodatek twierdził, Ŝe Jason Ŝyje równieŜ... W jednej chwili odzyskała całą swoją witalność i wolę walki. Był to rodzaj zmartwychwstania! Po prostu cud! - Panie ambasadorze - powiedziała znacznie juŜ spokojniejszym głosem - jestem szczerze zobowiązana za pańskie przyjęcie, jak i za pańską gościnność, z której z całą pewnością skorzystam. Zanim jednak udam się na spoczynek, błagam pana o zezwolenie na wysłuchanie tego, co ma mi do powiedzenia mój stary przyjaciel. Widzi pan, jest to dla mnie... sprawa Ŝycia i śmierci, a co więcej, doskonale wiem, Ŝe nie będę mogła zasnąć, dopóki nie powie mi pan, co się wydarzyło. Latour-Maubourg skłonił się. - Mój dom i ja sam jesteśmy do pani usług, księŜno. Pozwolę sobie jedynie wydać polecenie, aby niezwłocznie przyniesiono nam kolację, której z pewnością pilnie pani potrzebuje... jak zresztą i my! Co się tyczy pani wybawiciela... Jego bystre spojrzenie przeniosło się z zastygłej i niewzruszonej twarzy Theodorosa na zaniepokojoną twarz Marianny, która wstydząc się, Ŝe myślała wyłącznie o sobie, poprosiła go, aby zaopiekował się jej „słuŜącym" i aby potraktował go „stosownie". Ambasador uśmiechnął się delikatnie. • Sądziłem, Ŝe zasłuŜyłem na pani zaufanie, księŜno... a ten człowiek jest nie bardziej pani słuŜącym niŜ ja sam! Ambasada francuska jest miejscem azylu... Panie Lagos! Witamy pana serdecznie i zapraszamy do wspólnego stołu! • Pan go zna? - zapytała oszołomiona Marianna. • AleŜ oczywiście! Cesarz, który podziwia odwagę Greków, zawsze zachęcał mnie do drobiazgowego śledzenia wszystkiego, co ich dotyczy. Niewielu ludzi cieszy się taką popularnością w domach Fanaru, jak właśnie ów kleft, powstaniec z gór Peloponezu. RównieŜ niewielu męŜczyzn od-

powiada jego rysopisowi, biorąc pod uwagę jego wymiary... Serdecznie pana witamy, przyjacielu! Bez słowa Theodoros skłonił się uprzejmie. Po czym, pozostawiając swoich gości w stanie lekkiego oszołomienia, ksiąŜę Latour-Maubourg opuścił salon z godnością, której w niczym nie umniejszała długa koszula nocna i czepek z zielonego jedwabiu. Marianna natychmiast zwróciła się do Jolivala. • A teraz, Arkadiuszu - błagała - proszę mi opowiedzieć o wszystkim, co się wydarzyło od momentu... naszego rozstania! • Chciała pani powiedzieć: od chwili, kiedy ten bandyta wrzucił panią do morza, a nas obezwładnił i przejął dowodzenie na statku? Szczerze mówiąc, Marianno, nie wierzę własnym oczom. Stoi pani koło mnie, cała i zdrowa, gdy tymczasem my juŜ od wielu dni sądziliśmy, Ŝe pani nie Ŝyje. Nie rozumie pani, Ŝe płonę z ciekawości, Ŝeby się dowiedzieć... - A pan z kolei chyba chce, Ŝebym umarła, Jolival! I to umarła z niepokoju, bo znam pana aŜ nazbyt dobrze. Gdyby nie trzymał pan w zanadrzu długiej listy nieszczęść, juŜ opowiadałby mi pan wszystko, i to ze szczegółami! To, co się wydarzyło, było więc aŜ tak... potworne? Wzruszył ramionami i trzymając ręce na baskince swojego Ŝakietu, zaczął przechadzać się wzdłuŜ i wszerz salonu. - Trudno mi powiedzieć! Wszystko to jest takie dziwne! Nic z tego, co działo się od czasu naszego rozstania, nie było podporządkowane zasadom zdrowego rozsądku. Niech pani sama oceni... Marianna siedziała skulona w zagłębieniu duŜego wygodnego fotela i słuchała pilnie, a w miarę jak z ust Arkadiusza płynęły słowa, jej uwaga rosła z kaŜdą minutą, odgradzając ją szczelnie od otaczającego świata. Rzeczywiście, opowieść Jolivala brzmiała zupełnie nieprawdopodobnie... Następnego wieczoru po bestialskim porzuceniu Marianny na środku morza, gdy zapadł juŜ zmierzch, a „Morska Czarodziejka" zmieniła kurs, zwracając się w stronę Afryki, i płynęła w jednakowej odległości między Kretą i Peloponezem, została napadnięta przez piratów Valego paszy, niebezpiecznego syna Alego de Tebelena. Dzika zgraja paszy z Epiru zdobyła statek bez Ŝadnych kłopotów, zwłaszcza Ŝe znajdował się w niedoświadczonych rękach megalomańskiego lekarza i garstki buntowników. Przynajmniej tak sądzili zakuci w kajdany więźniowie, siedzący na dnie ładowni, którym ta walka wydała się wyjątkowo krótka. Co do jednego mieli absolutną pewność. Od poprzedniego dnia Jason Beaufort przestał być kapitanem statku. • Na jakiej podstawie sądzi więc pan, Ŝe Jason jeszcze Ŝyje? - krzyknęła Marianna. - Z całą pewnością Leighton go zamordował, Ŝeby przejąć dowodzenie „Czarodziejką"! • Zabił? Skąd! Natomiast niewątpliwie upił go i naszpi-

kował narkotykami! Sądzę teŜ, Ŝe nie trzeba szukać dalej wytłumaczenia zachowania Jasona, które nam wszystkim, znającym go od dawna, wydało się całkowicie obłąkane. Wściekłość i zazdrość nie tłumaczą dostatecznie wszystkiego i jestem przekonany, Ŝe od postoju na Kortu nasz kapitan znalazł się pod silnym wpływem Leightona, który przechytrzył nas wszystkich!.. O'Flaherty wyznał mi w końcu, Ŝe lekarz, który przez wiele lat praktykował na WybrzeŜu Niewolniczym, nauczył się tam niektórych sekretów czarowników z Beninu i Urdah. Po tym jak oskarŜył panią, zaczął poić Beauforta, ale podawał mu nie tylko rum i whisky! • Jeśli to prawda, Ŝe nie umarł, co Leighton mógł z nim zrobić? • Uciekł z nim na niewielkiej szalupie, podczas krótkiej walki z piratami. Noc była wyjątkowo ciemna, a zamieszanie sięgało szczytu. Chłopiec okrętowy, schowany za działem, widział, jak wsiadali do łodzi. Rozpoznał kapitana, który według jego zeznań zachowywał się jak automat, tak Ŝe Leighton musiał zająć się wiosłami. Dodam, Ŝe zabrał pani biŜuterię w charakterze łupu, gdyŜ mimo usilnych poszukiwań nie udało nam się jej znaleźć. • Jason, który opuszcza własny statek w niebezpieczeństwie! Ucieka przed bitwą! - jęknęła Marianna z niedowierzaniem. - Odpływa spokojnie, podczas gdy ginąjego ludzie! Nie, Arkadiuszu, to niemoŜliwe! • Istotnie, ale wspominałem juŜ chyba, Ŝe nie był w pełni sobą. Moje drogie dziecko, jeśli będzie się pani zastanawiać nad wszystkim, co jest nieprawdopodobne w naszej odysei, to jedynie przysporzy sobie pani dodatkowych cierpień. PrzecieŜ my wszyscy, uwięzieni na dnie ładowni, byliśmy święcie przekonani, Ŝe czeka nas niechybna śmierć z rąk dzikiej hordy paszy... lub co najmniej niewola. A w rzeczywistości... nie spotkało nas ani jedno, ani drugie. Przeciwnie, Achmet Reis, kapitan statku pirackiego, potraktował nas z wyjątkową uprzejmością. - Czy w gruncie rzeczy nie jest to w pełni uzasadnione? Pan i Gracchus jesteście Francuzami, a pasza z Janiny nie ośmiela się wchodzić w zatarg z cesarzem. Jego syn prowadzi zapewne bardzo zbliŜoną politykę... Arkadiusz uśmiechnął się szyderczo. - Gdyby jedyną tarczą obronną miała być francuska narodowość, to z całą pewnością nie byłoby mnie tutaj, Ŝeby opowiadać pani tę historię. Z pewnością nasze głowy pospadałyby z karków, poniewaŜ widzieliśmy, jak do ładowni wpadła grupa wściekłych zawadiaków i agresywnie wymachiwała bułatami. Na szczęście jednak - i w tym miejscu właśnie historia staje się niezwykła! - wystarczyło parę słów Kaleba, wypowiedzianych w języku tych szaleńców, Ŝeby natychmiast się uspokoili. Pozdrowili go nawet z pełnym szacunkiem. Zdumiona Marianna spojrzała na niego, jakby majaczył w gorączce. • Kaleb?

• Nie zapomniała pani, mam nadzieję, tego ciemnoskórego męŜczyzny o boskich kształtach, którego tak dzielnie pani obroniła, kiedy Leighton postanowił posiekać go na kawałki za pomocą rózgi? A więc chcę pani powiedzieć, Ŝe to właśnie on nas uratował! - podsumował spokojnie Jolival, ujmując kieliszek szampana, który przyniósł mu słuŜący, w przedziwnej białej flaneli, włoŜonej pod strój francuski. Ambasador, który wrócił juŜ jakiś czas temu i zasiadł w fotelu, nie tracił ani słóweczka z opowieści Jolivala. Starał się jednocześnie, aby nie umknął mu częściowo zaimprowizowany, lecz bardzo smakowity zimny posiłek, który jego słuŜba, wyciągnięta pośpiesznie z łóŜek, podała z nieco śmiesznym namaszczeniem. Marianna jednym haustem wychyliła zawartość swojego kieliszka, aby lepiej przyswoić sobie to, co do niej mówił Jolival. • Uratował was? Niewolnik, który uciekł od Turków? AleŜ, Arkadiuszu, to wszystko nie ma najmniejszego sensu! • Na pierwszy rzut oka tak się moŜe wydawać! Mówiąc między nami, ten dziwny zbieg dał mi sporo do myślenia. Według Beauforta, który prawdę mówiąc, wydał mi się wyjątkowo naiwny, Kaleb miał rzekomo uciekać z niewoli na wybrzeŜa Chioggi, czyli znalazł się na terytorium naleŜącym do imperium osmańskiego. I aby skuteczniej uciec z owej niewoli, zamustrował na statek pod banderą narodu, który notorycznie trudni się handlem niewolnikami, po czym bez mrugnięcia okiem pozwolił zawieźć się do... Konstantynopola! Na dodatek wyszło na jaw, Ŝe potrafi doskonale dogadywać się z Turkami czy teŜ ich siepaczami! Zupełnie jak w jakimś śnie!.. • Ma pan rację, to bardzo dziwne! I do jakiego wniosku pan doszedł, przyjacielu? • śe w pewnym sensie ten człowiek współpracuje z imperium osmańskim. Proszę nie zapominać, Ŝe Murzyni czy teŜ ludy z nimi spokrewnione często zajmują waŜne stanowiska w hierarchii władzy tureckiej. ChociaŜby w haremie! Marianna wzruszyła ramionami. Przywołała z pamięci obraz atletycznej sylwetki Etiopczyka, jego niski i głęboki głos. • Ten męŜczyzna miałby być eunuchem? To niemoŜliwe! • Wcale nie powiedziałem, Ŝe jest eunuchem. To tylko jedna z hipotez. W kaŜdym razie wyciągnął nas ze szponów Valego paszy. Z trudem dotarliśmy do wybrzeŜy Peloponezu, gdzie pozwolono nam przenieść się do naszych kabin, a następnie statek piracki eskortował nas aŜ do Bosforu. Potem Achmet Reis wprowadził na statek załogę z prawdziwego zdarzenia. • A co się stało z naszą załogą? • Buntownicy nie Ŝyją, a los, jaki im zgotował pasza, był tak okrutny, Ŝe pewnie Ŝałowali, Ŝe nie zostali powieszeni! Reszta prawdopodobnie została sprzedana na targu niewolników. Jedynie O'Flaherty skorzystał z tego samego co my prawa łaski. • A... Kaleb?

Jolival bezradnie rozłoŜył ręce. - Od momentu kiedy dotarliśmy do Monemvasia, na Peloponezie, Kaleb ulotnił się jak kamfora i nikt nie wie, co się z nim stało. śegnając się, pozdrowił nas bardzo grzecznie i serdecznie, po czym zniknął jak dŜin. Dodam tylko, Ŝe nie chciał odpowiedzieć na Ŝadne z naszych pytań... - Coraz dziwniejsze! Przez chwilę wspomnienia Marianny krąŜyły wokół etiopskiego niewolnika. Czy na pewno urodził się w kraju Lwa Judy? Czy rzeczywiście był niewolnikiem?.. Tak bardzo go nie przypominał wyglądem! Nie, Arkadiusz z całą pewnością miał rację. Musiał być emisariuszem sułtana, jakimś tajnym agentem lub Bóg wie kim jeszcze! Ale był sympatyczny i cieszyła się, nawet jeśli okazał się od nich sprytniejszy, Ŝe jest na wolności i Ŝe nie grozi mu niebezpieczeństwo ze strony Leightona. Wkrótce zresztą przestała myśleć o tym doskonale zbudowanym ciemnoskórym męŜczyźnie o jasnych oczach i powróciła do swojej najdroŜszej obsesji, Jasona. Jej uczucia były dziwne i skomplikowane. Świadomość, Ŝe Jason upadł tak nisko, niepokoiła ją, ale, paradoksalnie, stała się teŜ źródłem radości. Dzięki temu, Ŝe wiedziała, do jakiego stopnia diaboliczny lekarz zawładnął jego umysłem, łatwiej było przebaczyć mu napady wściekłości, krzywdę i zło, które jej wyrządził. Od tej chwili była pewna, Ŝe nie mógł za nie odpowiadać. Przekreślała przeszłość i zwracała się ku przyszłości. Musi odnaleźć Jasona, odebrać go Leightonowi i ponownie zdobyć... Ale gdzie go szukać? Jak? Kogo zapytać o dwóch męŜczyzn, którzy zniknęli w środku nocy na niewielkiej szalupie, gdzieś między Kretą i Peloponezem? Głos pana Latour-Maubourg, cięŜki od źle ukrywanej senności, przyniósł jej nieoczekiwaną odpowiedź. - Poza biŜuterią znajdzie tu księŜna wszystko, co do niej naleŜy, od ubrań aŜ po cesarskie i generalskie listy uwierzytelniające. Czy mogę juŜ jutro rozpocząć pertraktacje w sprawie audiencji u matki sułtana Nakhshidil? Proszę mi wybaczyć, Ŝe tak panią ponaglam, gdyŜ z pewnością potrzebuje pani wypoczynku. Czas jednak pili, a z pewnością minie ładne parę dni, zanim uda nam się uzyskać widzenie... Rozpoczynało się normalne Ŝycie, a wraz z nim powracała ta przedziwna misja, którą obarczył ją Napoleon. Marianna patrzyła przez dłuŜszą chwilę na swój kieliszek, jakby w przezroczystym złotawym szkle chciała odnaleźć sekret przyszłości. Potem uniosła głowę i spojrzała na dyplomatę wzrokiem pełnym nadziei. • Bardzo proszę, panie ambasadorze! Im prędzej, tym lepiej! Pański pośpiech nigdy nie dorówna mojemu. Sądzi pan jednak, Ŝe... zostanę przyjęta? • Myślę, Ŝe tak - uśmiechnął się pan Latour-Maubourg. Matka sułtana, według nieoficjalnych danych, słyszała juŜ o pewnej francuskiej podróŜniczce, jej kuzynce zresztą, która

naraŜając się na wielkie niebezpieczeństwa, Ŝeby do niej dotrzeć, zniknęła nagle w niewyjaśnionych okolicznościach. Wyraziła chęć ujrzenia jej, jeśli odnalazłaby się. Nawet przez samą ciekawość, jeśli nie z innego względu, uzyska pani audiencję! Reszta jest w pani rękach. Oczy Marianny znowu spoczęły na szkle kieliszka. Teraz wydawało się jej, Ŝe maleńkie banieczki musującego szampana układają się w niewyraźny owal twarzy, otoczony błyszczącymi jak jasne wino włosami. Była to jeszcze nie znana twarz kobiety, którą dawno temu, na wyspach, nazywano słodkim imieniem Aimee, a która teraz królowała niewidzialna, lecz wszechmocna w państwie osmańskim Bajazyta i Sulejmana, Nakhshidil! Francuska matka sułtana, jasna władczyni, tylko ona mogła zwrócić jej ukochanego męŜczyznę... Uśmiechając się do tej myśli, pełna nadziei i ufności Marianna przymknęła oczy...