Billingham M. - Perswazja

Tytuł oryginału: The Dying Hours

Copyright © Mark Billingham Ltd 2013

All rights reserved.

First published in Great Britain in 2013 by Little, Brown

Copyright for the Polish Edition © 2014 Burda Publishing Polska

Sp. z o.o. Spółka Komandytowa

02-674 Warszawa, ul. Marynarska 15

Dział handlowy: tel. 22 360 38 41–42

faks 22 360 38 49

Sprzedaż wysyłkowa: tel. 22 360 37 77

Redakcja: Jadwiga Piller

Korekta: Magdalena Szroeder

Projekt okładki: Maciej Szymanowicz

Zdjęcie na okładce: Schutterstock

Redakcja techniczna: Mariusz Teler

Redaktor prowadząca: Agnieszka Koszałka

ISBN: 978-83-7778-763-2

Skład i łamanie: Katka, Warszawa

Wszelkie prawa zastrzeżone. Reprodukowanie, kopiowanie

w urządzeniach przetwarzania danych, odtwarzanie w jakiejkolwiek formie

oraz wykorzystywanie w wystąpieniach publicznych – również częściowe

– tylko za wyłącznym zezwoleniem właściciela praw autorskich.

Skład wersji elektronicznej:

Virtualo Sp. z o.o.

Spis treści

Dedykacja

Motto

Prolog

Część pierwsza. Pokonując mosty12345678910111213

Część druga. Ta cholerna robota141516171819202122232425262728293031

Część trzecia. Szczątki323334353637383940414243444546474849505152535455

Część czwarta. Niezbyt długa droga w dół565758596061626364656667686970

Podziękowania

Przypisy

Dla Katie. Nie mógłbym być bardziej dumny.

Zemsta to rodzaj łaski…

Tim Lott, Under the Same Stars

Prolog

Jak wiele krwi? Kiedy w końcu znalazł właściwą stronę w internecie, przebrnął przez ten cały durny szajs, że trzeba mieć coś, dla czego warto żyć, i próbować zasięgnąć pomocy u specjalistów; kiedy w końcu odnalazł stronę, która naprawdę powiedziała mu to, co chciał wiedzieć, na to jedno jedyne pytanie nie znalazł odpowiedzi. Były tam wszystkie inne informacje: jak i gdzie ciąć, o tym że woda w wannie pomaga podnieść temperaturę ciała i rozszerza żyły czy coś w ten deseń. I pozwala zapewnić nieprzerwany upływ… To było irytujące, bo kiedy już postanowił, co chce zrobić, musiał wiedzieć, jak tego dokonać we właściwy sposób. Miał wszystkie informacje, dzieliło go od nich tylko parę naciśnięć klawisza.

A więc… jak wiele krwi musi wypłynąć z ciała, zanim… nadejdzie koniec? Przypuszczalnie parę litrów. Z całą pewnością sporo już wypłynęło. Patrzy na wirujące w wodzie chmury szkarłatu, widzi, jak wznoszą się i opadają, aż w końcu cała woda w wannie zabarwia się na czerwono. I już nie widzi leżącego na dnie wanny noża. To szok, ile tego wypływa. Zastanawia się nad tym jeszcze przez kilka minut, ale stwierdza, że ostatecznie to nie ma znaczenia. Może nie wiedzieć, ile konkretnie krwi musi stracić ciało, ile pint czy litrów, ale odpowiedź jest oczywista, jedyna i w zupełności mu wystarczy. Dostatecznie dużo. Nie jest to też w sumie takie bolesne, a w każdym razie po tych pierwszych cięciach, które z pewnością musiały trochę zapiec. Czytał, że to jeden z łagodniejszych sposobów na pożegnanie się ze światem, w porównaniu z niektórymi, ale tamte i tak nie wchodziły w rachubę. Ten był doskonały. Owszem, bałagan przy tym był nieunikniony, ale sposób – doskonały. Odkąd podjął ostateczną decyzję, borykał się z jeszcze jednym pytaniem, ale nie udało mu się znaleźć żadnej strony internetowej, która podsunęłaby mu na nie jakąś odpowiedź. Co jest potem? Nigdy nie był specjalnie wierzący, nigdy nie zaprzątał sobie głowy kwestią Boga, lecz teraz nie mógł przestać się zastanawiać. Teraz, w tym miejscu, w którym się obecnie znajdował. Rany boskie, czy poziom wody faktycznie się PODNIÓSŁ? Czy krwi naprawdę było AŻ TYLE? A więc… co potem, co jest po tamtej stronie? Pewnie nic. Zawsze tak właśnie myślał, tylko ciemność, jak wtedy gdy zasypiasz i nic ci się nie przyśni. W sumie nieźle, konstatuje, zważywszy na szajs, z jakim ludzie w większości muszą walczyć przez całe życie, ale mimo wszystko byłoby miło, gdyby jednak miało być coś więcej. Nie chmury, harfy, chóry anielskie i cały ten cyrk, ale, no wiecie… wieczny spokój czy coś. Tak, spokój byłby mile widziany. Cisza i spokój. Unosi wzrok, kiedy mężczyzna w wannie, ten, z którego ciała wypływa właśnie cała krew, znów zaczyna pojękiwać. – Ciii. Przecież mówiłem, że masz być cicho, tak? Mężczyzna porusza się, jego blade ciało osuwa się na dno wanny. Zaczyna się miotać i krzyczy, z ust dobywa się bulgot, z nosa lecą mu smarki. Krew rozpryskuje się po kafelkach i rozlewa fale jasnoczerwonej wody na matę łazienkową. Mężczyzna, który go obserwuje, siedząc na sedesie z opuszczoną klapą, zmienia nieznacznie pozycję i unosi nogi, aby woda nie zachlapała mu stóp.

– Spokojnie – mówi. Delikatnie odkłada na bok czasopismo i nachyla się w stronę mężczyzny w wannie. – Może się uspokoisz, stary, i golniesz sobie jeszcze łyczek szkockiej? – Ruchem głowy wskazuje okrwawioną butelkę, stojącą obok wanny. – To pomaga, czytałem o tym. Napij się jeszcze, zamknij oczy i pozwól sobie odpłynąć, co nie? – Sięga po czasopismo. – Niedługo będzie po wszystkim, słowo daję…

CZĘŚĆ PIERWSZA POKONUJĄC MOSTY

1

Tom Thorne schylił się i delikatnie podniósł niedużą szklaną buteleczkę stojącą na nocnym stoliku. Była już otwarta, biały kapturek leżał obok strzykawki, kilka kropel mlecznego płynu rozlało się wokół czubka igły. Powąchał buteleczkę. Nieznany słaby zapach kojarzył mu się z zaprawą gipsową albo środkiem odkażającym. Podsunął buteleczkę w stronę kobiety, która czekała obok niego, i uniósł ją na wysokość jej twarzy. – Co o tym sądzisz? Przez ostatnie pół godziny rozglądał się po całym domu. W łazience znalazł sporo leków, ale zważywszy na wiek osób, których to dotyczyło, nie był zaskoczony. Wszystko wydawało się w należytym porządku, żadnych śladów wtargnięcia do domu z użyciem siły. Szybę w tylnych drzwiach wybiła kobieta, która teraz mocno powąchała buteleczkę, młoda policjantka nazwiskiem Nina Woodley. Ona i jej partner byli pierwszymi funkcjonariuszami, jacy dotarli na miejsce po przyjęciu zgłoszenia. – To insulina – powiedziała w końcu Woodley. – Mój brat jest diabetykiem, więc…

Thorne odstawił buteleczkę. Zdjął cienkie, plastikowe rękawiczki i wcisnął je z powrotem do kieszonki policyjnej kamizelki. – Sęk w tym – dodała Woodley – że to środek na receptę. – I co z tego? – Na buteleczce nie ma etykiety. Drzwi do pokoju otworzyły się i wyjrzał zza nich jeden z mundurowych funkcjonariuszy, których rozstawiono na dole. Zanim zdążył się odezwać, minął go wezwany do przypadku lekarz, młody, rumiany na twarzy i energiczny. Poświęcił zaledwie kilka minut oględzinom ciał, podczas gdy Thorne przyglądał mu się z rogu pokoju. Na dole Woodley przybiła gwoździami kawałek grubej plastikowej folii w miejscu wybitej szyby, a inny funkcjonariusz zaparzył dla wszystkich herbatę. – No i już – powiedział doktor. Zamknął torbę i spojrzał na zegarek, aby ustalić dokładny czas do oświadczenia. – Stwierdzono zgon. – Wydawał się dziwnie wesoły jak na kogoś, kto musiał zerwać się z łóżka za kwadrans czwarta w słotny, październikowy poranek. Thorne pokiwał głową, formalnościom stało się zadość. – Sprawa jest prosta i oczywista. Zero kłopotów jak dla was. – Jak dawno temu? – spytał Thorne. Doktor popatrzył na ciała, jakby to ostatnie spojrzenie mogło coś zmienić. – Przynajmniej dwadzieścia cztery godziny, może trochę więcej. – To by się zgadzało – rzekł Thorne. Telefon alarmowy odebrano tuż po pierwszej w nocy. Jedno z dzieci – syn, obecnie mieszkający w Edynburgu – martwił się, że nie może skontaktować się z rodzicami od ubiegłego popołudnia. Co prawda rodzice rzadko korzystali ze swoich komórek, jak wyjaśnił operatorowi mężczyzna, ale kiedy przez dłuższy czas nie odbierali również telefonu stacjonarnego, zaczął się niepokoić. Przeszukując dom godzinę wcześniej, Thorne odnalazł obie komórki leżące jedna przy drugiej w salonie. Każdy z telefonów zarejestrował od sześciu do siedmiu nieodebranych połączeń. – Zakładając, że położyli się między dziewiątą a dziesiątą – rzekł doktor – musieli umrzeć niedługo potem, a przynajmniej takie jest moje zdanie. Oczywiście to zależy od tego, co robili, jak długo czekali… no wie pan, ale insulina to dobry sposób na pożegnanie się z tym światem. Właściwa dawka i w ciągu godziny jest po wszystkim. – Jasne. – Prawdę mówiąc, ten sposób jest bardzo popularny wśród lekarzy. Sposób na odejście na tamten świat, znaczy się. Jeżeli komuś naprawdę na tym zależy.

Thorne pokiwał głową, uważając, że gliniarze mieli więcej powodów, aby „mogło im na tym zależeć”, niż ktokolwiek inny, kto przychodziłby mu na myśl. Zastanawiał się, ilu gliniarzy faktycznie wybierze takie rozwiązanie. I jakie wybrałby on sam. Drzwi znów się otworzyły i pojawiła się w nich Woodley. – Są już kryminalni. – Zaczyna się – mruknął Thorne. – Gry i zabawy towarzyskie. – To ja już pójdę – skwitował lekarz. Thorne powiedział: – Jasne, dzięki. Patrzył, jak doktor zabiera swój płaszcz leżący w rogu łóżka, a potem wychodzi, nie zamykając za sobą drzwi. Najprawdopodobniej łyknąłbym pigułki, pomyślał Thorne, choć gdybym był naprawdę mocno zdesperowany, mógłbym wziąć też pod uwagę inne opcje. Jaka szkoda, że te najszybsze rozwiązania powodowały też największy bałagan. Odwrócił się, by spojrzeć na ciała na łóżku. Wyglądają na zmęczonych, pomyślał Thorne. Jakby już mieli dość. Skóra na twarzy kobiety wydawała się cienka jak papier. Na policzkach mężczyzny odznaczały się pajączki popękanych żyłek. Już słyszał głosy z korytarza poniżej, znudzony ton i pseudocockneyowski akcent: Tam na górze, taa? Ciężkie kroki na schodach, a po chwili mężczyzna stanął w drzwiach i rozejrzał się pobieżnie po pokoju. Detektyw inspektor Paul Binns pracował na posterunku policji w Lewisham, podobnie jak Thorne, choć kryminalni mieli swoją siedzibę na innym piętrze, toteż ich ścieżki w ciągu ostatnich trzech miesięcy, odkąd Thorne został tam przeniesiony, przecięły się zaledwie kilka razy. Binns był o parę lat młodszy od Thorne’a, tuż po czterdziestce i zdecydowanie szczuplejszy. Ostrzyżony „na zapałkę”, niemal do gołej skóry, kompensował swój wygląd i zachowanie komiksowego przedsiębiorcy pogrzebowego szarym garniturem i krawatem, który mógł służyć jako test dla daltonistów. Skinął głową do Thorne’a i podszedł do łóżka, jakby zwiedzał dział meblowy w hipermarkecie. – No więc? – spytał po minucie. – Co ja tu robię? Zanim Thorne zdążył odpowiedzieć, z jednego z radiowozów z jego zespołu nadeszło zgłoszenie. Na imprezie w Kidbourne zaczęło się robić gorąco i obecność Thorne’a mogła być pożądana. Powiedział, że wciąż jest uwiązany tutaj, wezwał kolejne dwie jednostki do zgłoszenia, a potem wyciszył krótkofalówkę.

– Kazałem jednemu z moich konstablów wezwać tu pana – stwierdził. – Tak, wiem, dlatego tu jestem. – Skinienie głową od drzwi było w miarę uprzejme, na więcej Thorne nie mógł raczej liczyć. Wskazał na ciała, poprawił mankiety. – Sprawa wydaje się jasna i oczywista, czyż nie? To samo powiedział lekarz. Thorne podszedł do Binnsa i stanął przy łóżku. – Coś tu nie gra. Binns skrzyżował ramiona i z trudem stłumił znużone westchnienie. – No to śmiało, dowiedzmy się, o co niby chodzi. – Ta staruszka wyjęła sztuczną szczękę – powiedział Thorne. – Co? – Sztuczną szczękę. Górną. Jest w łazience, w plastikowym pudełku, zapewne tam, gdzie zostawiała ją co wieczór. – No i? – Wyjmuje się sztuczną szczękę, kiedy kładzie się do łóżka, kładzie się spać, tak? To właśnie robi się każdego wieczoru. Każdego normalnego wieczoru, mam rację? Ale nie robi się tego, decydując się na… coś takiego. Nie wtedy, kiedy razem z mężem zamierza się wziąć zabójczą dawkę insuliny i odpłynąć w wieczny sen w uścisku ramion ukochanej osoby. Nie robi się tego, mając świadomość, że już się więcej nie obudzi. Binns spojrzał na niego. – Ona na pewno nie chciałaby, żeby TAK ją odnaleziono – ciągnął Thorne. – Znałeś ją, prawda? – Binns pokręcił głową, pociągnął nosem, pstryknął palcami. – Dalej! Thorne wziął głęboki oddech, starając się zachować niewzruszony, spokojny ton głosu. – Skąd wzięli insulinę? Na buteleczce nie ma etykiety, więc na pewno nie przepisano jej na receptę. Nic w całym domu nie wskazuje, że którekolwiek z nich chorowało na cukrzycę. – Mogli ją zdobyć gdziekolwiek. – Podobnie jak osoba trzecia. – Jakoś mnie to nie przekonuje.

– Wobec tego skąd wzięła się tu ta insulina? – Skąd mam wiedzieć? – spytał Binns. – Załatwili przez internet? Widziałem na dole komputer. – Nie wydaje mi się. – Daj spokój, przez internet można załatwić wszystko, trzeba tylko dobrze poszukać. – Może. – Jak już postanawiasz, że ze sobą skończysz, prędzej czy później znajdziesz sposób, zgadza się? Thorne nie odpowiedział. – I to wszystko? – spytał Binns. – Sztuczna szczęka i insulina? Serio? Thorne ponownie spojrzał na ciała Johna i Margaret Cooperów, lat siedemdziesiąt pięć i siedemdziesiąt trzy. Kołdrę podciągnięto wysoko, ale widać było wyraźnie, że Margaret Cooper jedną ręką obejmowała męża przez pierś, a twarz miała wtuloną w jego ramię. Na łyżeczkę, pomyślał. Pary sypiały „na łyżeczkę” w starych piosenkach, które lubiła jego matka, w tych smętnych pościelówach miłosnych czy jak to kiedyś nazywano; być może tych samych, których w młodości słuchało z wypiekami na twarzach tych dwoje. Usta kobiety zwiotczały, lekko rozchylone. Policzki miała zapadnięte. Górna warga cofnęła się w szczelinę, gdzie powinna znajdować się sztuczna szczęka. Spoza rozchylonych warg jej męża widać było pożółkłe zęby i koniuszek poszarzałego języka. Oczy miał mocno zamknięte. Umarli przytuleni do siebie, ale Thorne nie wątpił, że ich śmierć nie była spokojna i łagodna. – Cóż jeszcze? – spytał Binns. – Mam papierkową robotę, z którą muszę się uporać. Było coś jeszcze. Thorne to wiedział. Jego oczy wypatrzyły coś w ciągu kilku pierwszych sekund, kiedy wszedł do tego pokoju: fragment informacji wizualnej, może nie do końca sensownej, której jego umysł nie był w stanie odpowiednio przetworzyć. Kształt lub cień, COŚ co było nie tak. Ale uporczywie nie potrafił tego wychwycić, jak piosenka, którą rozpoznajesz, ale jej tytuł ci umyka. Starając się, by nie wypadło to zbyt ostentacyjnie, znów rozejrzał się po pokoju. Szafa zamknięta. Zasłony zaciągnięte. Kosmetyki i inne drobiazgi na toaletce: szczotka do włosów, portfel, płatki kosmetyczne. Garść monet w małej, porcelanowej miseczce. Damski szlafrok przerzucony przez oparcie jednego krzesła, męskie ubranie starannie złożone na drugim. Buty i kapcie wsunięte równo pod krzesło. Tani długopis, książka i futerał na okulary na nocnej szafce żony, książka z krzyżówkami przy łóżku na podłodze, duża czarna torebka zawieszona u wezgłowia łóżka. Butelka i strzykawka po stronie mężczyzny. Na wpół opróżniona szklaneczka z wodą. Tubka z maścią, puszka deep heat…

Co było nie tak na tym obrazku? – Nie ma listu pożegnalnego – powiedział Thorne. Binns odwrócił się i oparł o wezgłowie. – Wiesz, że to o niczym nie świadczy – zauważył. Thorne wiedział doskonale, ale to było najlepsze, co mu przyszło do głowy, gdy gorączkowo – i jak dotąd na próżno – starał się zidentyfikować coś, co nie dawało mu spokoju i nie pasowało mu w tym wszystkim. Jego przyjaciel Phil Hendricks sporo mu opowiedział o samobójstwach podczas ostatniego dochodzenia, przy którym wspólnie pracowali… ostatniej sprawie, którą Thorne prowadził jako detektyw. Patolog uczestniczył niedawno w seminarium na ten temat i z przyjemnością dzielił się z Thorne’em nabytą wiedzą. Prawda była taka, że w większości przypadków ludzie popełniający samobójstwo nie zostawiali listów pożegnalnych. To jeden z wielu mitów. – Nawiasem mówiąc, wiem, co robisz – burknął Binns. – Och, doprawdy? – Thorne zignorował serię trzasków i wizgów ze swego radia. Zgłoszenie domniemanego włamania w Brockley. Na imprezie w Kidbourne dochodziło do eskalacji przemocy. – Zamieniam się w słuch. Binns uśmiechnął się. – Tak. Zważywszy na to, gdzie byłeś wcześniej i gdzie jesteś teraz… wydaje się całkiem zrozumiałe, że trochę ci odbija, prawda? Jest rzeczą normalną, że próbujesz doszukiwać się w czymś tak oczywistym… czegoś całkiem innego. – Mimochodem spojrzał na komórkę, którą trzymał w lewym ręku. – Rozumiem to, stary. Szczerze ci współczuję. Protekcjonalność, pomyślał Thorne. – Nie wiem, jak bym się zachował, będąc na twoim miejscu. – Wkurzałbyś się na przemądrzałych detektywów, którym się wydaje, że wszystko wiedzą najlepiej. – Naprawdę? – Binns udał zaskoczenie. – A jaki ty kiedyś byłeś, co? Thorne zacisnął palce na staroświeckim, metalowym wezgłowiu łóżka. – Chcę tu ściągnąć ekipę kryminalną – powiedział. Zadaniem ekipy było gruntowne zbadanie potencjalnego miejsca zbrodni i zebranie istotnych materiałów dowodowych jeszcze przed przekazaniem sprawy konkretnej jednostce śledczej. To oni decydowali, czy dany przypadek był klasyfikowany jako „nagła śmierć”, czy też nie. I czy w grę

wchodziła śmierć podejrzana. – No cóż, sam wiesz, jak to działa. – Binns oparł się o ścianę przy staroświeckiej toaletce. – Obecnie system działa inaczej. Mam na myśli twoją i moją formację. A w każdym razie inaczej niż za twoich czasów, jak mi się wydaje. – Dobrze ci się wydaje – odrzekł Thorne. Za twoich czasów. Minęło prawie dwadzieścia pięć lat, odkąd Tom Thorne, idąc do pracy, musiał wkładać służbowy mundur. Odkąd był funkcjonariuszem służby mundurowej. Śnieżnobiała koszula z dwiema lśniącymi gwiazdkami inspektora na epoletach. Czarny, przypinany krawat. Ta pieprzona czapka… – Wszystko zależy ode mnie – stwierdził Binns. – To ja decyduję, czy należy tu sprowadzić ekipę kryminalnych. – Znam procedury – odparł Thorne. Ale Binns wolał mu przypomnieć. – Tylko detektyw inspektor może zawezwać ekipę. – Rozumiem – powiedział Thorne. – To do dzieła. – Binns miał rację, że procedura trochę się różniła od tej sprzed dwóch dekad. Teraz była nieco bardziej elastyczna. Nie przestrzegano zbyt przesadnie ścisłego łańcucha dowodzenia. Może nie wszyscy byli w ten sposób odpowiednio kryci, ale przynajmniej zyskiwano na czasie. – Szczerze mówiąc, nie rozumiem, po co miałbym to zrobić. – Naprawdę? – spytał Thorne. – Argument ze sztuczną szczęką jest śmiechu wart i wątpię, by kogokolwiek obchodziło, skąd tych dwoje wzięło insulinę. – Binns rozejrzał się po pokoju i wzruszył ramionami. – Ściągnę tu kryminalnych, a oni powiedzą to samo, mam rację? I koniec końców wyjdziemy na idiotów. – Mimo wszystko – mruknął Thorne – byłbym rad, gdybyś ich tu ściągnął. Binns pokręcił głową. – Nic z tego. – Jasne – wycedził Thorne. Poczuł, że krew napływa mu do twarzy. – To przez to, gdzie jesteś ty, a gdzie ja. Palant…

Binns też trochę poczerwieniał, lecz poza tym wydawał się nieporuszony tą obelgą. – Myśl sobie, co chcesz, kolego, ale nie zamierzam marnować czyjegokolwiek czasu tylko dlatego, że dostrzegasz morderstwo tam, gdzie go nie ma. – Podszedł do drzwi i odwrócił się. – Może po tym, co się stało, powinieneś był wziąć dłuższy urlop albo w ogóle rzucić tę robotę. Bo ostatnią sprawę spieprzyłeś po prostu koncertowo. Thorne nie mógł zaprzeczyć, więc zmilczał. – Jeżeli chcesz, zgłoś to chłopakom z MIT – rzekł Binns, wskazując w stronę łóżka. – Mamy zespół techników kryminalnych w Lewisham, zgadza się? Całkiem spora ekipa. Taka jak ta, do której należał kiedyś Thorne. – Tak, jasne. Może to zrobię. – Co prawda decyzja należy wyłącznie do ciebie, ale jeżeli chcesz wkurzyć jeszcze więcej ludzi, to proszę bardzo. Thorne nagle, wyraźniej niż kiedykolwiek dotąd, uświadomił sobie, jaki konkretnie sprzęt służbowy miał w kieszonkach policyjnej kamizelki. Kajdanki, pałkę teleskopową, gaz łzawiący… – To ja już będę się zbierał – powiedział Binns, ostatni raz poprawiając mankiety. – Chcesz w to brnąć, to sobie brnij, ale beze mnie. – Detektyw odwrócił się i wychodząc z sypialni, znów zerknął na ekran blackberry. Thorne odczekał minutę, aby oddech wrócił mu do normy, a potem zawołał Woodley. Polecił jej, aby skontaktowała się z policją Lothian and Borders i zleciła komuś przekazanie synowi Cooperów, mieszkającemu w Edynburgu, wiadomości o śmierci rodziców. Poprosił, aby zorientowała się, czy zmarła para miała jeszcze jakieś inne dzieci, a jeżeli tak, żeby powiadomiono ich również o tym, co się stało. Na żądanie Thorne’a miała pozostać na miejscu aż do przybycia pracownika z biura koronera, który odebrał wezwanie. – Postaraj się nie naruszyć niczego w tym pokoju – powiedział. – A przynajmniej na razie. Woodley uniosła brew. – Ależ, szefie… Thorne jeszcze raz się rozejrzał, zabrał swój płaszcz i czapkę, szybko zbiegł na dół, wyszedł na zewnątrz i wsiadł do samochodu. Dotarcie do Kidbourne, z włączoną syreną i kogutem, nie powinno mu zająć więcej niż kilka minut, a jeśli sytuacja na miejscu wciąż była tak napięta, postara się uczynić wszystko, aby zażegnać konflikt. Oczywiście istniała spora szansa, że przy tej okazji sam też może oberwać, ale zważywszy na to, w jakim był obecnie nastroju, nie zamierzał zbytnio się tym przejmować.

2

Była prawie ósma rano, zanim Thorne wrócił do mieszkania w Tulse Hill i jak zwykle – o ile zupełnie się z nią nie mijał – Helen właśnie szykowała się do wyjścia. Była w kuchni, skąd przechodziło się do dalszych pomieszczeń, usytuowanych na bazie litery L; kanapa, fotel, stereo i telewizor, na podłodze jak zawsze zabawki i książeczki dla dzieci. Skończyła zapinać synkowi płaszczyk i wyjęła z ust niedojedzony kawałek tosta. – Boże, nic ci nie jest? Thorne rzucił płaszcz przeciwdeszczowy na krzesło w kuchni, zdarł odpinany krawat i rozpiął guziki koszuli. Koniuszkiem palca dotknął bulwy pod prawym okiem i skrzywił się nieznacznie. – Przeżyję. – Znowu wnerwiłeś tę dziarską lewacką sierżant? – spytała Helen. – Mówiłam, że któregoś dnia ci przyłoży. Thorne uśmiechnął się i podszedł, żeby wstawić wodę. – Jakiś debil urządził imprezkę i uznał, że to dobry pomysł, aby podać adres na Facebooku. Trzysta osób próbowało wedrzeć się do jednego mieszkania w Kidbourne. – Musiała być nielicha zabawa. – Dopiero kiedy poszczuliśmy uczestników psami. – Thorne sięgnął po kubek. – Oczyściły to miejsce szybciej niż singiel Phila Collinsa. Helen zaśmiała się i odgryzła kawałek tosta. – Zgarnąłem ze sześciu za udział w burdzie. – Znów dotknął twarzy, nalewając wrzątku do kubka. – I kolesia, który tak mnie urządził. – Miło. – Helen przeżuwała powoli. – Co poza tym? Thorne wzruszył ramionami. – Parę włamań. – Przyciskał saszetkę z herbatą do ścianki kubka, przypominając sobie raporty, które zdał na koniec swojej zmiany. – Pod White Lion doszło do bójki na noże. Dwójka dzieciaków

próbowała zdemolować KFC z użyciem kijów bejsbolowych, bo najwyraźniej poprosili o sałatkę coleslaw, a dostali z fasolą… – No w sumie to mieli rację – powiedziała Helen, wychodząc do holu. – Kierowca autobusu został zaatakowany maczetą, kiedy upomniał kobietę, żeby nie odlewała się w pojeździe… – Co takiego? Kobieta miała maczetę? – Helen pojawiła się w drzwiach, wsuwając jedną rękę do rękawa długiego płaszcza. – Najwyraźniej – odparł Thorne. – Błyszczące, nowiutkie volvo wjechało od frontu w dom przy High Road, kiedy ktoś próbował zwędzić tę brykę. A poza tym to samo co zwykle, nawaleni awanturnicy, rozróby domowe. Ach, no i kilka przypadków seksu pod chmurką na parkingu za Comet. – Cóż, nie ma to jak trochę sobie ulżyć po długim wieczorze, czyż nie? Wrzucił zużytą saszetkę herbaty do kosza. – Ja tylko patrzyłem, słowo daję! – A więc w sumie miła, spokojna zmiana? Thorne odwrócił się. Z kubkiem w ręku patrzył, jak Helen sprawdza, czy ma w torebce wszystko, co było niezbędne do pracy, a potem zawiesza torbę z rzeczami, których mógł potrzebować Alfie, na jednej z rączek wózka. – A, no i były też zwłoki – dodał. – Para staruszków, których znaleziono martwych w łóżku. Helen uniosła wzrok. – Para? Ale jak to, popełnili samobójstwo? Alfie podszedł do kredensu obok Thorne’a i zaczął otwierać i zamykać szafki, ciesząc się z powstałego hałasu. – Przypuszczalnie – odparł Thorne. – Przypuszczalnie? Thorne nie był w stanie odgadnąć jej wyrazu twarzy. Troska? Podejrzliwość? Wciąż jeszcze nie znali się na tyle dobrze, by umieć to rozszyfrować. – Nic takiego – powiedział. – Na pewno?

– Miałem w związku z tym drobną scysję z detektywem inspektorem, to wszystko. – To do ciebie niepodobne. Thorne uśmiechnął się. Wiedział, kiedy bywała naprawdę sarkastyczna. – Ten dupek nie chciał autoryzować zaleconych przeze mnie działań. – Napił się herbaty, aby przepłukać gorzki smak porażki, usunąć wspomnienie ostrej wymiany zdań z Binnsem. – Posłuchaj, muszę już iść… – Helen podeszła po synka. Podniosła go, wsadziła do wózka i zaczęła zapinać paski. – Może ja z nim pójdę? – spytał Thorne. Wziął od Helen niedużą, wełnianą czapeczkę i nałożył chłopcu na głowę. Raz czy dwa, kiedy Helen była bardzo spóźniona, Thorne odprowadził jej półtorarocznego synka do opiekunki. Cieszył się, gdy mógł pobyć z Alfiem, ale z uwagi na pracę zmianową miał na to naprawdę niewiele czasu. I równie mało czasu spędzał z matką chłopca, co przyznawał z prawdziwym żalem. Byli jak statki mijające się nocą na morzu, zwłaszcza kiedy Thorne robił na nocnej zmianie. – Nie trzeba – odparła Helen. Pocałowała go i poprawiła synkowi czapeczkę. – Połóż się. – Naprawdę mogę to zrobić. – Nana! – zawołał Alfie. – Zadzwonię do ciebie – Helen popchnęła wózek z synkiem w stronę frontowych drzwi – …jak dotrzemy do Janine. – Baw się dobrze – powiedział Thorne. Pojawiła się ponownie w kilka sekund później, zapinając płaszcz, podczas gdy w korytarzu Alfie domagał się drugiego śniadania. – Możemy pomówić o tym później, jeżeli zechcesz – dodała. – Dobra? – Nie ma o czym mówić – rzekł Thorne. Odwrócił się, wytarł ślad po kubku na blacie, po czym odstawił mleko do lodówki i za chwilę usłyszał trzask zamykanych frontowych drzwi. Zabrał herbatę i usiadł przy kuchennym stole. Przez minutę czy dwie wertował egzemplarz wczorajszego „Evening Standard”, potem włączył telewizor. Obejrzał wiadomości, ale niewiele do niego dotarło. Od trzech miesięcy on i Helen Weeks w zasadzie mieszkali razem. „W zasadzie”, bo tak naprawdę nigdy nie rozmawiali o bardziej formalnym związku. Wychodzili raczej z założenia, że dopóki pracował na posterunku w Lewisham, było mu wygodniej zostawać w Tulse Hill niż codziennie przyjeżdżać tu ze swojego mieszkania w Kentish Town. Raz czy dwa rozmawiali nawet o tym, żeby je

wynająć, ale Thorne się wahał, choć z pewnością dodatkowy zastrzyk gotówki bardzo by mu się przydał. Nie chciał, by obcy ludzie kręcili mu się po domu, i nie zamierzał zaprzątać sobie głowy regulacjami prawnymi związanymi z podnajmem lokalu oraz przyjęciem na siebie funkcji gospodarza czynszówki. Ale gdyby miał być wobec siebie całkiem uczciwy, wstrzymywała go raczej nadzieja rychłego powrotu do północnego Londynu niż cokolwiek innego. Prawda wyglądała tak, że Thorne był z krwi i kości północnym londyńczykiem i wszystko na południe od South Bank wciąż wydawało mu się obce. Rozwłóczone, bezduszne, w kolorze piasku. Powietrze też było tutaj inne, ciężej mu się oddychało. Agenci od nieruchomości i artystowskie typy z południowego wschodu używali chwytliwych określeń „prawdziwe” i „naturalny sznyt”, aby zachęcić do zakupu mieszkań właśnie w tej części Londynu. Ci bardziej zadziorni mówili o kortach tenisowych, boiskach do rugby albo o jeleniach w Richmond Park, ale wszyscy bez wyjątku popatrywali z zazdrością przez rzekę w stronę Camden, Islington i Hackney. Fatalna komunikacja i jeszcze gorsze drużyny piłkarskie… Thorne wiedział doskonale, że mnóstwo południowych londyńczyków patrzyło na północną część miasta z równie nieskrywaną zgrozą, ale nie dbał o to. Północny Londyn był miastem, które znał i kochał. Oczywiście nie powiedział o tym Helen. Przekraczał rzekę tak często, jak tylko mógł. Przyjeżdżał, aby spotkać się z Philem Hendricksem w Grafton Arms albo Bengal Lancerze i od czasu do czasu także z Dave’em Hollandem, detektywem sierżantem z wydziału zabójstw z Becke House, w Colindale. Ze starej jednostki Thorne’a… – No i jak ci się to podoba? – zapytał go ostatnim razem Holland. Wystarczył mu jeden rzut oka na twarz Thorne’a i zaraz wlepił wzrok w dno swojej szklaneczki z piwem, mając świadomość, że nie byłby w stanie wymyślić głupszego pytania, nawet gdyby usilnie próbował. Trzy miesiące minęły od sprawy, która połączyła Thorne’a i Helen, sprawy, po której został zdegradowany do służby mundurowej. – Oczywiście nie mówimy tu o utracie stopnia służbowego – zapewnił go komisarz. – Nadal pozostaniesz policjantem w stopniu inspektora. – Mężczyzna z trudem ukrywał zadowolenie, że w końcu udało mu się utrącić Thorne’a, któremu wcześniej tyle razy wszystko uchodziło na sucho. – Kto wie? Może okaże się, że to było najwłaściwsze posunięcie. Thorne czuł się zdegradowany i upokorzony, choć miał świadomość, że poniekąd sobie na to zasłużył. Ale ostatecznie potraktowano go naprawdę ulgowo. Wiedział, że to, co zrobił – co musiał zrobić – aby młoda matka wyszła z życiem z zabarykadowanego sklepiku, gdzie przetrzymywał ją uzbrojony desperat – nie zostanie przyjęte z aprobatą przez jego przełożonych. Na szczęście, jak często sobie powtarzał, wkładając nieskazitelnie białą koszulę z epoletami i czapkę, udało mu się ocalić detektyw sierżant Helen Weeks i – co było pewnym zaskoczeniem dla nich obojga – wylądował z nią w łóżku. – Jeszcze jedna? – zapytał Hendricks, kiedy Thorne mu o tym opowiedział. – Po tym, jak wyszło z tą

ostatnią? Poprzednia dziewczyna Thorne’a, również policjantka. Rozstali się kilka miesięcy wcześniej, nim zaczął spotykać się z Helen. – Powinieneś raz na zawsze wybić sobie z głowy te baby, stary. Przejdź na ciemną stronę. – Raczej nie. – Wiesz, to zawsze jest tylko kwestią czasu. – W sumie to nie tyle seks mnie odrzuca – skwitował Thorne – ile zamiłowanie do musicali i tych małych, kanapowych piesków. – To był jeden z docinków, który mógł ujść Thorne’owi płazem, bo Hendricks był najmniej stereotypowym gejem, jakiego można sobie wyobrazić. Z mnóstwem tatuaży i kolczyków, zadziorny, gotów złamać rękę każdemu, kto by choć słowem wspomniał o Judy Garland. – Daję wam trzy miesiące – stwierdził Hendricks. – Góra. Thorne zabrał herbatę i poszedł do niedużej łazienki. Postawił kubek na rezerwuarze i odlał się. Detektyw Helen Weeks. Thorne spuścił wodę, zastanawiając się, jak w ogóle mógł pomyśleć, że Helen należała do osób, które angażowały się w tego typu gierki. Nigdy w życiu! Wyjął z apteczki nad umywalką pudełko ze środkami przeciwbólowymi i mocno, zdecydowanie zamknął małe drzwiczki z lustrem po zewnętrznej stronie. – Palant – powiedział. Spojrzał na swoje odbicie. Było bardziej otępiałe, bardziej martwe niż ostatnim razem, kiedy się sobie przyglądał. Pasemka siwizny, wciąż wyraźniej widoczne po jednej stronie, teraz pojawiły się już niemal wszędzie. Mała prosta blizna widniała na tym, co jeszcze do niedawna było jego jedynym podbródkiem. Z kuchni dobiegł sygnał komórki i Thorne czym prędzej pobiegł ją odebrać. Helen wydawała się zdyszana. Właśnie odstawiła Alfiego do opiekunki i była w drodze na posterunek. – Pogadamy, jak wrócę. O ubiegłej nocy, znaczy się. – Mówiłem już, że nie ma o czym – zapewnił Thorne. – Nie wydaje mi się. – Jestem po prostu zmęczony. I użalam się nad sobą. – To nie rób tego – powiedziała Helen. – A teraz połóż się wreszcie i prześpij, na miłość boską…

Przeszedł wolno do sypialni, która wciąż pachniała snem i mleczkiem kosmetycznym o zapachu mango. Helen nie rozsunęła zasłon. Usiadł na brzegu łóżka i zaczął się rozbierać; niczego tak bardzo nie pragnął, jak wślizgnąć się pod kołdrę do łóżka; wiedział, że wciąż będzie ciepłe. Jedna z nielicznych zalet pracy na różne zmiany. Gdyby Helen wróciła, zanim będzie musiał wyjść, zamierzał pominąć w rozmowie z nią sprawę Cooperów. Uznał, że Helen miała dość własnych problemów, aby jeszcze obarczał ją swoimi kłopotami. Jej praca była dostatecznie stresująca. A poza tym i tak nic nie mógł teraz na to poradzić, i prawie na pewno by go wyśmiała, a jego podejrzenia uznała za absurdalne. Łyknął trzy tabletki przeciwbólowe i popił resztką herbaty. Zamierzał zataić przed nią sprawę Cooperów, choć nie dlatego, że obawiał się, iż Helen mogłaby zgodzić się z Paulem Binnsem.

3

Jada w kawiarenkach niemal codziennie. Zawsze śniadanie i lunch, a potem na kolację coś z kuchni indyjskiej albo od chińczyka. Już od dawna nie przejmuje się swoją wagą czy stanem arterii i zbyt długo jadał posiłki przygotowywane przez innych, aby zacząć robić to samemu. Nie żeby miał szczególny talent do gotowania. Ani do czegokolwiek innego, jeżeli chodzi o ścisłość. Odkłada nóż i widelec. Nieomal słyszy ją, mówiącą te słowa… Składa wyświechtany egzemplarz „The Sun”, który leżał na stole, kiedy tu wszedł, i ruchem ręki daje znak nastolatce za ladą – może Rosjance? – że chce jeszcze jedną herbatę. – Półtora funta – mówi dziewczyna. – Tylko tym razem mocniejszą – zaznacza. To istne zdzierstwo, trzy posiłki dziennie sporo go kosztują, na pewno jest drożej, niż było, ale o forsę nie musi się martwić, zawsze coś się trafi tu czy tam. Poza tym teraz, kiedy ma taką możliwość, dobrze jest wyjść i trochę pospacerować, a domaganie się od ludzi, którzy zdecydowali się go przenocować, aby prócz dachu nad głową zapewnili mu też codzienne posiłki, byłoby lekką

przesadą. Łóżko na kilka nocy to wszystko, o co poprosił, i to w zupełności wystarczy. Oczywiście oni chętnie spełniliby każdą jego prośbę. Cokolwiek jeszcze się by wydarzyło, zawsze mógł liczyć na przyjaciół. Albo na ludzi, którzy choć nie uważali się za jego przyjaciół, byli mu winni parę przysług. Takie rzeczy się nie przedawniają, a on nie musi im przypominać, żeby zachowali dla siebie pobyt gościa w swoim domu. – Zostań, jak długo chcesz – mówi większość z nich. Stare czasy i takie tam. Starają się, by to zabrzmiało przekonująco, ale on, nawet jeśli nie do końca im wierzy, nie przejmuje się tym. Z oczywistych powodów nie chce zatrzymywać się gdziekolwiek dłużej niż przez dzień, dwa. Codziennie ma sporo spraw do załatwienia, jeśli chce, żeby wszystko zostało przeprowadzone jak należy. Wykańcza swoją listę. To zabawne, myśli, jak ludzie się przemieszczają i rozpraszają. Rodziny i przyjaciele. Przypuszczalnie idą za pracą albo uciekają przed tymi kretyńskimi zwyżkami cen. Choć w przypadku niektórych jest to zapewne wymuszone działanie. Londyn sprawia wrażenie konglomeratu dziesięciu różnych miast. Dziewczyna przynosi mu herbatę i bez słowa stawia ją na stoliku. Stary, który przygotowuje posiłki w kuchni, woła coś do niej, po rosyjsku, a może po polsku, cholera wie, na co ona mu odkrzykuje i zaczyna zbierać puste talerze z sąsiedniego stolika. Herbata wciąż nie jest dostatecznie mocna, ale on nie zadaje sobie trudu, by o tym wspomnieć. To coś, czego się nauczył przez lata. Gdy zaczynasz robić dym, zawsze cię zapamiętają. Patrzy na to, co pozostało z obscenicznie dużego, pełnego angielskiego śniadania (12,99 £ albo za darmo, jeżeli zdołasz zjeść wszystko do końca). Przesuwa koniuszkiem palca przez rozmazaną smugę keczupu i myśli o mężczyźnie w wannie. To dziwne, myśli, jak coś takiego stale do ciebie wraca, ale zapewne tylko dlatego, że widział to na własne oczy. Widział, jak życie powoli wysącza się z ciała. Zastanawiał się nad tą kwestią, nie mogąc przestać się dziwić, że siedząc tam i patrząc na to, co się przed nim rozgrywało, w głowie miał tylko kłębiące się wizje bram raju, aniołów i tak dalej. To naprawdę jakiś absurd, bo przecież zważywszy na okoliczności… biorąc pod uwagę wszystko, co się wydarzyło… powinien raczej myśleć o tym drugim miejscu. O gorejących ogniach, kotłach ze smołą i tego typu rzeczach. To wszystko bzdury, kto jak kto, ale on wie o tym doskonale… jednak to dziwne, że kiedy myślał o tym, co może być potem, kiedy zastanawiał się, czy po drugiej stronie w ogóle coś jest, w głowie kołatało mu się nieodparcie – niebo! Nie jest idiotą. Wie, że nigdy nie był „dobry”. Ani trochę. Nawet jego najbliżsi, jego najdrożsi, wtedy kiedy jeszcze ich miał, nie określiliby go tym mianem. Wstaje i odwraca się, by dziewczyna za ladą wiedziała, że skończył. Sięga po kurtkę, a potem po portfel.

Patrzy przez zaparowaną szybę na rozmazany sznur aut przesuwający się po jezdni i myśli: No dobra, ale jeśli to, że w coś nie wierzysz, wcale cię nie wyklucza przed trafieniem tam? Jeżeli zwyczajnie okaże się, że się myliłeś i że obowiązuje tam polityka otwartych drzwi, zakrojona na szerszą skalę, niż przypuszczałeś? W rodzaju – wybacz i zapomnij. A skoro tak, to wszystko, o czym tak uporczywie myślał, nie jest wcale takie głupie. Ani dziwne. Bo może gdzieś tam, w głębi, ma nadzieję, że kiedy nadejdzie czas, to wszystko… mu się upiecze. Wyjmuje z portfela dwudziestofuntowy banknot. Przypomina sobie o liście, którą ma w tej samej kieszeni, i stwierdza, że nie będzie mu łatwo się z tego wywinąć. Uzyskanie przebaczenia po tym, co zrobił i co jeszcze miał w planach, nie będzie proste. Macha banknotem do dziewczyny, pokazuje jej, że zostawia pieniądze na stoliku, i mówi, że reszty nie trzeba. Ona w odpowiedzi mamrocze coś, co nie brzmi jak „dziękuję”. Spokojnie bierze do ręki kubek, wciąż wypełniony do połowy słabą jak szczyny herbatą, i upuszcza na podłogę. Inni klienci odwracają się, gdy kubek roztrzaskuje się z brzękiem na posadzce, a on tymczasem maszeruje już w stronę drzwi, myśląc o tym, że jeżeli istnieje niebo i piekło i jeżeli coś może zadecydować, czy ostatecznie trafisz na górę czy na dół, jedną z takich rzeczy byłaby z pewnością odrobina zwyczajnej, pieprzonej uprzejmości.

4

W sali odpraw na briefing o dziesiątej wieczorem zebrało się prawie trzydziestu funkcjonariuszy. Rozmowy ucichły szybko, kiedy pojawili się i zajęli miejsca starsi rangą oficerowie. Początek ostatniej nocnej zmiany przed czterodniową przerwą, która jak dla Thorne’a nadchodziła zdecydowanie zbyt późno. Piątkowe wieczory były zwykle najgorsze. Konstablowie siedzieli na plastikowych krzesłach z wbudowanymi niewielkimi stolikami, na których leżały przygotowane notesy do sporządzania zapisków. Sierżanci usadowili się nieco z boku, z wyjątkiem tego, który miał poprowadzić odprawę, a teraz pracował przy komputerze w rogu, szykując prezentację. Obraz miał być wyświetlony na dużym ekranie na drugim końcu sali. Ken „Dwa Koty” Pearson; łysiejący, z fatalną cerą i twardszy, niż się wydawał, zawdzięczał swój przydomek incydentowi sprzed kilku miesięcy, kiedy to prowadząc radiowóz, przypadkiem przejechał kota.

Posłusznie zawrócił, by upewnić się, czy zwierzątko nie żyje, a gdy stwierdził, że kot leżący przy drodze nadal oddycha, miłosiernie dobił go służbową pałką. Na nieszczęście okazało się, że pechowy kot przejechany przez Pearsona już nie żył, a ten drugi był całkiem innym dachowcem, który po prostu przysnął sobie, wygrzewając się niewinnie na słońcu. Wszyscy mieli ksywki, wszyscy z wyjątkiem Thorne’a, o ile mu było wiadomo, ale ten przydomek wywoływał szersze uśmiechy aniżeli większość innych. Thorne skinął do niego głową, na znak, że może zacząć odprawę i w ciągu paru sekund na ekranie pojawiły się zdjęcia sześciu osób. Jak zwykle, kiedy tylko Pearson otworzył usta, aby zacząć mówić, z sali dobiegło miauknięcie. – Zabawne – powiedział. – Jedyny przypadek, kiedy zaliczył dwa razy w ciągu jednego dnia – zawołał ktoś. Thorne odczekał, aż śmiech trochę przycichł, i uniósł rękę, prosząc o spokój. – Dobra – rzekł Pearson – skończyliście? Sierżant przedstawił rysopisy kilku osób, których miały poszukiwać uliczne patrole. Odczytano daty urodzin i numery rejestracyjne pojazdów oraz kilka adresów, gdzie dochodziło ostatnio do awantur lub, jak podejrzewano, handlowano narkotykami. Niektórzy funkcjonariusze skwapliwie zapisywali wszystkie informacje, inni po prostu bazgrali na kartkach. Paru wlepiło wzrok w fotografie. Kiedy Pearson skończył, nadeszła kolej Thorne’a, ale niewiele miał w sumie do dodania. Polecił swojemu zespołowi szczególną ostrożność w okolicy centrum miasta i głównego skupiska najpopularniejszych sklepów. Wiedział, że powinni być wyjątkowo czujni zwłaszcza w piątkowe wieczory, kiedy w pubach robiło się tłoczniej niż zwykle, a klienci bez namysłu przepijali swoje wypłaty, ale jego kolega z poprzedniej zmiany ostrzegł, że kroi się jakaś rozróba pomiędzy Tamilami działającymi na tym terenie a jednym z miejscowych gangów z okolic Kidbourne. To właśnie chłopaka z tego właśnie gangu, bandy ASDP, Thorne oskarżył ubiegłej nocy o napaść, po tym jak dostał od niego w gębę. Gdyby gang prowadził działalność w bardziej lukratywnej części miasta, gdzie bluzy z kapturem pochodziły od Johna Lewisa, a dilerzy mieli w autach radia nastawione na Czwórkę, akronim ten mógł być tłumaczony jako Ale Super Dziś Pogoda. W Lewisham jednak odczytywano go zupełnie inaczej. Ani Słowa Do Psiarni. – To tyle – rzekł Thorne. – Miejmy nadzieję, że dziś będzie s… Nie powiedział: spokojnie. Nikt tego nigdy nie mówił, żeby nie kusić losu. Ten kultywowany od dawna przesąd mógł przysporzyć kłopotów policjantowi, który zostałby uznany przez kolegów za „Jonasza”. Na koniec Thorne skinął głową do sierżant Christine Treasure, a ta poprosiła o spokój, zanim ogłosiła dobór par na tę zmianę i godziny, w których funkcjonariusze mogli zrobić sobie chwilę wolnego. Przeniosła wzrok na Thorne’a.

– Chciałbyś pojechać w miasto ze mną moim krążownikiem szos? Rozległy się jęki, kilku policjantów zagwizdało przeciągle. Na dziedzińcu był tylko jeden odszykowany samochód: bmw, używane do szybkich pościgów. Treasure i Thorne najprawdopodobniej wylądują razem w wysłużonym fordzie focusie, ale sierżant była tak dumna i pewna siebie, że niezłomnie wierzyła, iż każde prowadzone przez nią auto to krążownik szos. – Daj mi pół godziny, dobra? Mam tu jeszcze coś do załatwienia – powiedział Thorne do Treasure, gdy odprawa dobiegła końca. Thorne zamknął drzwi swego gabinetu i wyjął komórkę. O wpół do jedenastej w piątkowy wieczór nie martwił się zbytnio, że mógłby wyrwać Phila Hendricksa z łóżka. W najlepszym razie wieczór jego kumpla nawet jeszcze nie zaczął się rozkręcać. Najpierw wizyta w jednym czy dwóch pubach, potem klub; tak aby można się było napić, potańczyć i coś wyrwać. Uwolnić się od umarłych na kilka godzin, celebrując życie najlepiej jak się da. Szukając następnego seksualnego partnera, którego zdobycie upamiętni kolejnym tatuażem. Potajemnie licząc – o czym Thorne wiedział – że każdy kolejny tatuaż będzie ostatnim, jaki sobie sprawi. W tle słychać było hałas, kiedy Hendricks odebrał telefon. Podniesione głosy, piosenka, którą Thorne rozpoznał. Przekrzykując zgiełk, Hendricks poinformował Thorne’a, że był w pubie Duke of Wellington w Hackney, a później będzie się kierował na West End. – To miły pub – mówił – ale muzykę mają tu fatalną. Dlaczego wszystkim się wydaje, że każdy gej musi uwielbiać cholerną Lady Gagę? Thorne nie odpowiedział. Jeżeli chodziło o gusty muzyczne, też za nią nie przepadał, ale nie wyrzuciłby jej z łóżka, by zaprosić tam Waylona Jenningsa. – Musisz mi wyświadczyć przysługę – powiedział. Hendricks poprosił go, aby chwilę zaczekał, i poszedł poszukać jakiegoś cichszego miejsca. Muzyka na moment przybrała na sile, a Thorne usłyszał, jak Hendricks zwrócił się do kogoś, aby przyniósł mu następne piwo. Browarek na rozkręcenie imprezy, potem parę kielichów w Heaven albo G-A-Y i może jedna lub dwie inne używki, o których Thorne wolał nie wiedzieć. – Dobra – rzekł w końcu Hendricks. – Mów… – Jak już wspomniałem, musisz mi wyświadczyć przysługę. – Dalej, pospiesz się. Sutki mi odmarzają na tym chłodzie. – Chodzi o autopsję pary staruszków – powiedział Thorne. – W kostnicy szpitala Lewisham, jak sądzę. Przypuszczalnie przeprowadzono ją dzisiaj po południu albo zaplanowano na jutro, jeżeli mieli dziś zbyt wiele roboty. Byłoby świetnie, gdybyś mógł rzucić okiem na wszystkie raporty i przekazać mi ogólne wyniki.

– To było zabójstwo, tak? – Możesz to zrobić czy nie? – Nie chcę się wymądrzać stary, ale nie mógłbyś zrobić tego sam? – spytał Hendricks. – Przecież nie zabrali ci jak na razie legitymacji, chyba że o czymś nie wiem? – To tylko kwestia czasu – odparł Thorne. Z łatwością mógł poprosić o kopię raportu z wyników autopsji Johna i Margaret Cooperów, ale takie żądanie ze strony inspektora spoza biura kryminalnego – zwłaszcza że detektyw, którego ściągnięto na zgłoszenie, już zaklasyfikował ten przypadek jako samobójstwo – musiałoby wywołać spore zamieszanie. Ludzie… zaczęliby gadać. A w przypadku Thorne’a, im mniej osób o nim mówiło, tym lepiej. – Posłuchaj, proszę cię o to. Hendricks westchnął teatralnie. – No dobrze. Zobaczę, co da się zrobić. Thorne podał mu nazwisko. I życzył udanego wieczoru. – Będziesz miał u mnie dług – zauważył Hendricks. – Kolejny. Rozległo się pukanie do drzwi i weszła Christine Treasure, nie czekając na zaproszenie. Thorne patrzył, jak usiadła na krześle naprzeciw niego, rzuciła czapkę na biurko i zaczęła przeglądać leżące na blacie papiery. Uniosła wzrok i pokiwała głową, jakby dawała Thorne’owi przyzwolenie na dokończenie rozmowy. Thorne odpowiedział skinieniem i bezgłośnie wycedził sarkastycznie: – Dzięki. – Posłuchaj, dziękuję, stary. – Thorne mówił teraz trochę ciszej niż przed pojawieniem się pani sierżant. – Daj mi znać, kiedy będziesz miał okazję zapoznać się… no, sam wiesz z czym. – Zauważył, że Treasure z pozoru nie zwracała uwagi na to, co mówił. – Z papierkową robotą. Thorne zakończył rozmowę, wstał i podszedł do minilodówki stojącej w rogu pokoju. Wyjął karton mleka, powąchał i sprawdził, czy w czajniku jest woda. – Też chcesz? Treasure pokręciła głową. – Wszystko w porządku? Z czajnikiem w dłoni Thorne odwrócił się i spojrzał na nią. Treasure była dziarską lewacką sierżant, o której wspomniała tego ranka Helen. Thorne wiedział, że jej słynny paskudny charakterek objawiał się w stosunku do tych, którzy faktycznie sobie na to zasłużyli, i podejrzewał, że w rzeczywistości ta kobieta była o wiele delikatniejsza, niż się wydawało. Po prostu chciała, aby tak ją postrzegano.

Doskonale ukrywała swoją „wrażliwą naturę”, posługując się językiem, który mógłby zawstydzić nawet Malcolma Tuckera, nie miała zahamowań, jeżeli chodziło o psucie powietrza, i z entuzjazmem obnosiła się ze swoimi – jak by to nazwał Hendricks – skrajnie lesbijskimi skłonnościami: nie kryła swych upodobań i skwapliwie informowała wszystkich, włącznie z jej kolegami po fachu, z kim chętnie by się przespała i co zrobiłaby z tymi szczęściarami, gdyby tylko miała po temu okazję. Choć Thorne bał się jej bardziej niż tylko trochę, w głębi duszy podobała mu się postawa Treasure. W wieku dwudziestu siedmiu lat była lepszą policjantką niż wielu innych gliniarzy, jakich miał okazję poznać podczas swej blisko trzydziestoletniej służby, i pomijając fakt, że w radiowozie po godzinie czy dwóch powietrze mogło być ciut nieświeże, zawsze myślał przede wszystkim o niej, kiedy chodziło o przydzielanie partnerów do służby. – Jasne, że w porządku – odparł. – Bo co? Tlenione włosy Treasure były po bokach przycięte bardzo krótko. Przeciągnęła palcami po dłuższych włosach na czubku głowy i trochę je najeżyła. – Słyszałam, że miałeś wczoraj małą scysję z paroma garniturkami. – Nie ma o czym gadać – rzekł półgłosem Thorne. Woodley albo ktoś inny musiał się wygadać. W sumie nie miał im tego za złe. Domyślał się, że w szatni aż wrzało od plotek. Włączył czajnik. – Takie tam typowe przepychanki. – Dla nich to normalka – zauważyła Treasure. – Powinieneś o tym wiedzieć lepiej niż ktokolwiek inny. – Niby czemu? – Daj spokój, chcesz powiedzieć, że byłeś inny, będąc jednym z nich? – Owszem, tak – odparł Thorne. To pytanie zadawał sobie wielokrotnie od czasu swego przeniesienia. Teraz, kiedy cały jego świat stanął na głowie, chciał, aby jego odpowiedź zabrzmiała jak najbardziej przekonująco. – Byłem inny. Treasure wzruszyła ramionami. Czy mu wierzyła, czy nie, najwyraźniej to nie miało znaczenia. – Musisz odpuścić, bo to się będzie powtarzać. Takie rzeczy są na porządku dziennym. Thorne odwrócił się w stronę lodówki i sięgnął po poplamioną łyżeczkę do herbaty. – Daj spokój, czy tak nie jest lepiej? – Lepiej? – Thorne nasypał kawy rozpuszczalnej do kubka. Stał nad czajnikiem, który zaczął właśnie bulgotać. – Czy naprawdę wcześniej byłeś szczęśliwy? – spytała Treasure. – Siedząc i godzinami oglądając nagrania z kamer przemysłowych? Rozmawiając z palantami z telekomunikacji? Przecież tym właśnie zajmują się na co dzień garniturowcy, prawda? – Podniosła czapkę i zakręciła nią na palcu. – My co

dziesięć minut mamy coś innego. Tyle się dzieje. Bóg raczy wiedzieć, z czym przyjdzie się nam zetknąć tej nocy, to może być cokolwiek i właśnie dlatego jest ekscytujące. W drodze do pracy jestem piekielnie nakręcona, wiedziałeś o tym? Naprawdę, nie mogę się wprost doczekać kolejnej zmiany. Strasznie mnie to rajcuje. Thorne nalał wrzątku do kubka, a potem odwrócił się, by na nią spojrzeć. – Naprawdę tęsknisz za garniturkiem? Za niekończącą się papierkową robotą i gnojeniem przez buców z inspektoratu? – Nie zawsze tak jest – odrzekł Thorne. Przesuwająca mu się przed oczami galeria zabójców i ich ofiar. Dziewczyna w śpiączce, mężczyzna biegnący w kierunku mostu, brat i siostra ze śmiechem wyjmujący coś z torby. Twarze, które nadal widuje czasami po przebudzeniu. – Chcesz się puszyć, być taki jak te dwa fajfusy wczorajszej nocy? – Po milczeniu Thorne’a i jego wyrazie twarzy domyśliła się, że nie ma chęci o tym rozmawiać, więc wzruszyła ramionami i zmieniła temat. Wskazała na swoje, a potem na jego oko. – Nieźle to wygląda – powiedziała. Thorne mrugnął. – No, w sumie to tak. – Dotknął palcem opuchlizny pod okiem, która w nocy nabrzmiała i przybrała fioletowy odcień. Miała kształt idealnego półksiężyca. – To nawet dość seksowne. – Zmieniasz orientację, Christine? – Chciałbyś – odrzekła. Poderwała się i włożyła czapkę. – Chodź. Pora wziąć się do roboty. Thorne uniósł kubek. – Zaczekaj… – Zostaw to – ucięła. – Zajedziemy na stację benzynową i kupimy sobie porządną kawę. Stacja BP była stałą przystanią dla funkcjonariuszy nocnej zmiany, a co więcej, oferowano tam darmową kawę Wild Bean dla wszystkich policjantów. W ten sposób dzięki minimalnej redukcji zysków dla koncernu British Petroleum, stacja benzynowa mogła liczyć w zamian na obecność mundurowych funkcjonariuszy, którzy pojawiali się tu regularnie niemal co pół godziny przez całą noc. – No dobra. – Thorne odstawił kubek i sięgnął po swoją czapkę oraz płaszcz przeciwdeszczowy.

Komunikaty płynące ze służbowego radia brzmiały coraz ciekawiej. Grupa młodych Tamilów zbierała się w pobliżu kościoła St. Saviour. – Tylko powiedz, że nie jadłaś dzisiaj kiełków. – Możesz czuć się w pełni bezpieczny – odparła Treasure. Zaczekała na Thorne’a w drzwiach, a kiedy ją mijał, dotknęła dłonią jego przedramienia. – To samobójstwo z ubiegłej nocy, tych dwóch fajfusów grających w „który ma większego?”. Naprawdę powinieneś dać sobie z tym spokój.

5

Jak zwykle pod koniec zmiany trzeba było poświęcić jeszcze pół godziny na robotę papierkową. Thorne musiał przygotować protokół i dodać linijkę lub dwie przed sporządzeniem raportu na temat kilku poważniejszych incydentów. Na szczęście było ich mniej, niż można by się spodziewać. Ktoś oberwał nożem pod klubem, ktoś obrobił spożywczak, grożąc nożem właścicielowi, w Jolly Farmers doszło do bójki pomiędzy robotnikami z pobliskiej budowy, a jak się okazało, kilku z nich zabrało ze sobą do pubu, w charakterze mocniejszych argumentów, poręczne kawałki prętów zbrojeniowych. Wskutek pojawienia się w centrum miasta zmasowanych sił policji, Tamilowie i chłopaki z ASDP musieli ograniczyć swoje poczynania do robienia groźnych min i wymiany inwektyw. Szykowała się poważniejsza konfrontacja, ale na szczęście nie zdarzyła się na nocnej zmianie Thorne’a. Po skończonej służbie Thorne zdjął mundur i wrzucił to, co chciał zabrać do domu, do plastikowej reklamówki. Wyjął z szafki skórzaną kurtkę i włożył ją. Na dziedzińcu umieścił reklamówkę w bagażniku swego auta i zamienił parę słów z kilkoma chłopakami. Zgodnie stwierdzili, że nie mogą się już doczekać regulaminowych czterech dni wolnych. Thorne pożegnał się z nimi, zanim odjechali, ale jeszcze nie wybierał się do domu. Wrócił do środka, minął swój gabinet i pomaszerował dalej, aż dotarł do schodów za dyżurką. Zawiesił sobie na szyi legitymację i pokonał dwie kondygnacje schodów na drugie piętro. Minął biura wydziału kryminalnego, pokoje przesłuchań, pomieszczenie ekspertów medycyny sądowej i w końcu znalazł się u wejścia na mostek. Posterunek w Lewisham, mający opinię największego w Europie, był utworzony z dwóch stojących osobno czteropiętrowych bloków połączonych krytą kładką długości dziesięciu metrów i z przeszklonymi ścianami. Blok, w którym pracował Thorne, mieścił wydziały: kryminalny i służb mundurowych, jednostki konnej oraz ekipy z psami. W drugim miały swą siedzibę bardziej specjalistyczne zespoły: broni palnej, przestępczości zorganizowanej i przestępstw szczególnych oraz wydział zabójstw, skądinąd największy w całym południowo-wschodnim Londynie.

W ciągu trzech miesięcy, odkąd Thorne pracował jako inspektor mundurowy na posterunku Lewisham, ani razu nie przeszedł przez most. Zawahał się przez sekundę lub dwie, po czym zrobił krok naprzód. Szedł z nisko spuszczoną głową, podczas gdy ludzie mijali go, idąc w tę samą co on lub przeciwną stronę. Był zły na siebie, że tak się denerwował, niczym uczniak wezwany na dywanik do dyrektora szkoły. Poczuł się trochę lepiej, gdy dotarł na drugą stronę i kiedy przypomniał sobie, że Treasure nazywała ten pomost „kładką fajfusów”. W tym budynku pachniało inaczej. A może raczej brakowało woni, do których przywykł przez ostatnie miesiące: zapachu szatni i aresztu. Na podłogach były wykładziny, a nie malowany beton czy odłażące płytki, nie brakowało też polakierowanego jasnego drewna. Ani przestrzeni. Thorne pchnął drzwi do sali odpraw wydziału zabójstw, ale się nie otworzyły. Cofnął się i zauważył klawiaturę przy drzwiach, dziesięć lśniących klawiszy z cyframi. Zaklął pod nosem. W jego budynku nie było pomieszczeń, do których nie mógłby się dostać za pomocą karty magnetycznej, jednak wstęp na terytorium tego wydziału mieli jedynie ci nieliczni wybrańcy, którzy znali kod do klawiatury numerycznej. Ale nieliczni wybrańcy niekoniecznie musieli być tytanami intelektu. Thorne nacisnął 1-2-3-4 i ponownie pchnął drzwi. Tym razem zaklął na tyle głośno, że dwie kobiety plotkujące w najlepsze w głębi korytarza spojrzały w jego stronę. Zapukał. Przez maleńkie okienko w drzwiach zobaczył, jak mężczyzna przy biurku nieopodal uniósł głowę, popatrzył na niego tępym wzrokiem przez kilka sekund, a potem ponownie powrócił do ekranu komputera. Kobieta rozmawiająca przez telefon przy sąsiednim biurku obdarzyła go tylko zdawkowym spojrzeniem. Zapukał raz jeszcze, znacznie głośniej, i nachylił się do szyby, żeby każdy, kto pokwapi się na niego spojrzeć, mógł go dobrze zobaczyć. W końcu facet przy komputerze łaskawie zwlókł cztery litery z fotela. Podszedł do drzwi, wyraźnie wkurzony, że na wydziale nie było kamerdynera, który mógłby go wyręczyć. – Chcę rozmawiać z komisarzem – powiedział Thorne. Uniósł legitymację, żeby można było ją zobaczyć. Funkcjonariusz przyglądał się jej dłużej, niż to było konieczne. – W jakiej sprawie? – spytał. Czy w jego głosie pobrzmiewała nutka ironii? – Jak pańska godność? – rzucił Thorne. Tamten podał mu nazwisko i choć Thorne usunął je z pamięci, ledwie je usłyszał, zdobył wszystkie

potrzebne mu informacje. Znał jego stopień służbowy. Odczekał sekundę, a potem podszedł tak, że pomiędzy jego twarzą a twarzą detektywa sierżanta było zaledwie piętnaście centymetrów wolnej przestrzeni. Uśmiechnął się i wyszeptał: – W jakiej sprawie… panie inspektorze? – Słucham? – Słyszeliście – powiedział Thorne. – Mam gdzieś wasz szykowny garniturek, bo choć sam już w takim nie chodzę, nadal mam na sobie śnieżnobiałą koszulę z dwoma błyszczącymi gwiazdkami na epoletach. Jeżeli nic się nie zmieniło, inspektor jest nadal wyższym stopniem służbowym od sierżanta. Nie mówcie mi, że to też się zmieniło przez te wszystkie lata. – Nie – odparł sierżant, zmieszany. Thorne czekał. – Nie, panie inspektorze. Mężczyzna najwyraźniej nie dał się zastraszyć, wypowiedział dwa ostatnie słowa niemal beznamiętnie, z takim samym szacunkiem, jaki mógłby okazać byle alfonsowi czy pedofilowi. Thorne rozpoznał ten ton. Często sam go używał – wezwany na dywanik przez jakiegoś nadętego nadinspektora czy próbując przekonać do swoich racji wyjątkowo zachowawczego komisarza. Ale nie zamierzał pozwolić sobie na takie traktowanie ze strony byle chłystka. Nie teraz; nie dlatego, że jakiś palant dorobił się stopnia detektywa, a Thorne musiał pełnić codzienną służbę w mundurze. Mundurowiec. – Cieszę się, że to sobie wyjaśniliśmy, sierżancie – wycedził Thorne. – To znacznie ułatwi nam sytuację. A teraz pofatygujcie się po swojego przełożonego, jeśli łaska. Dochodziła ósma rano, ale na wydziale praca szła już pełną parą. Piętnastu, a może nawet dwudziestu policjantów krzątało się między biurkami, rozmawiając przez telefon, konferując z kolegami albo pracując samotnie przy komputerze. Thorne patrzył i słuchał – te dźwięki, to skupienie – wszystko wydało mu się aż nadto znajome. Odwrócił się i spojrzał na białą tablicę zajmującą całą długość jednej ze ścian: zdjęcia podejrzanych, świadków, ofiar. Najistotniejsze nazwiska i dane wypisane mazakiem; sprawy zamknięte obwiedzione czerwoną ramką, otwarte – zieloną. Thorne spędził wiele lat w sali odpraw takiej jak ta, podłączając się do tego samego rodzaju energii, karmiąc się nią. Stał, czując tę energię wypełniającą powietrze wokół niego, i nagle zrobiło mu się sucho w ustach i zakręciło mu się w głowie, jakby na chwilę stracił orientację. Poczuł się jak szalejący imprezowicz zgarnięty do suki, z piwem w dłoni. W kilka minut później na drugim końcu sali pojawił się mężczyzna i przywołał Thorne’a do siebie ruchem ręki. Powitał go, zwracając się do niego po imieniu i przedstawił się jako komisarz Neil Hackett. Thorne wszedł za nim do dużego, schludnego gabinetu, usiadł na wskazanym krześle, a jego

oczom ukazał się widok na Lewisham High Street. Widok, jaki miał ponad blatem biurka komisarza, też nie przedstawiał się atrakcyjniej. Hackett mierzył co najmniej metr dziewięćdziesiąt wzrostu, ale to nie wystarczało, by zamaskować sporą nadwagę, i kiedy rozpiął marynarkę, uwolniony spod niej kałdun omal nie porozrywał guzików jego drogiej koszuli. – Niech zgadnę, Tom. – Hackett westchnął, siadając, a jego fotel zrobił to samo. – Chodzi o to podwójne samobójstwo, w czwartkowy wieczór. Thorne odczekał kilka sekund. – Zgadł pan – powiedział. Najwyraźniej tam-tamy były tu głośniejsze, albo może bardziej zajadłe, niż przypuszczał. Teraz był już pewien, że postąpił słusznie, prosząc Phila Hendricksa, aby rzucił okiem na raporty z autopsji Cooperów. Hackett uśmiechnął się, jakby tok rozumowania Thorne’a wydał mu się przeraźliwie oczywisty, i pospieszył z wyjaśnieniem. – Paul Binns to mój kumpel. – To miło – rzekł Thorne. – Jest dobrym policjantem. – Nie twierdzę, że nie jest. – Świetnie. Poza tym Paul nie jest jednym z moich ludzi, więc przychodzenie na skargę i wypłakiwanie mi się w mankiet mija się z celem. – Nikt się na nikogo nie skarży. – Tym lepiej – powiedział Hackett. – Po prostu pomyślałem, że ktoś mógłby chcieć jeszcze raz się temu przyjrzeć – wyjaśnił Thorne. – To wszystko. – Ktoś taki jak ja? – Nie zaszkodziłoby, prawda? Hackett usiadł wygodniej i uniósł rękę by odgarnąć niesforny kosmyk włosów opadający mu na czoło. Choć miał nalaną twarz, jego głowa wciąż wydawała się maleńka w porównaniu z resztą ciała.

– Może coś mi umknęło, ale czy nie uznałeś tej sprawy za zamkniętą? – Nie miałem wyboru – odparł Thorne. – Ale to cię nie zadowala. Thorne starał się odpowiednio dobierać słowa: – Odniosłem wrażenie, że sprawy nie potraktowano poważnie. Że mnie nie potraktowano poważnie. – Buteleczka insuliny bez etykiety, tak? – rzucił Hackett. – I to, że staruszka wyjęła sztuczną szczękę? – Panie komisarzu, jest coś jeszcze. – Fragment obrazka, który wydawał się pozbawiony sensu, ale uporczywie nie dawał Thorne’owi spokoju. – Proszę posłuchać, wiem, że to nie brzmi… zbyt przekonująco. – Delikatnie powiedziane. Moim zdaniem to żenada. – Hackett pokręcił głową. – Wiesz, że ten staruszek był emerytowanym lekarzem, prawda? Oto rozwiązanie tej twojej zagadkowej insuliny. – Nie – odrzekł Thorne. – Nie wiedziałem. Hackett wychylił się do przodu. – Posłuchaj, gdybym tam był, zrobiłbym dokładnie to samo co detektyw inspektor Binns i z takim samym przekonaniem. Mamy na tapecie dostatecznie dużo prawdziwych morderstw. – Coś tu jest nie tak – powiedział Thorne. Hackett zaśmiał się. – Chryste, mówisz o „przeczuciu”? – Nie, panie komisarzu… – Różne rzeczy słyszałem na twój temat, stary, ale nikt nigdy nie mówił, że jesteś jednym z tych kretynów. – Bo nie jestem – odparł Thorne. Prosto, rzeczowo, konkretnie. Zgodnie z prawdą. – Wobec tego o co chodzi? – Hackett przestał się śmiać. Jego oblicze spochmurniało i nagle stało się groźne. – Co to znaczy, że „coś jest nie tak”, inspektorze? Macie na myśli coś takiego jak to, co odwaliliście parę miesięcy temu? Kiedy siłą wprowadziliście cywila do pomieszczenia, gdzie zabarykadował się uzbrojony desperat? Thorne poczuł, że krew gwałtownie napływa mu do twarzy. Ta sprawa z Helen. Kiedy wszystko się posypało.

– Och, wiem o wszystkim – ciągnął Hackett. – Wiem, że dałeś ciała, i to koncertowo, i że masz na koncie jeszcze parę innych wyskoków i dlatego ostatecznie wyleciałeś z wydziału zabójstw. To dlatego pracujesz na dole po drugiej stronie mostu i nienawidzisz każdej spędzonej tam minuty. – Wychylił się znów do przodu. – Powiedz, że się mylę. – Nienawidzę każdej minuty tej rozmowy – odrzekł Thorne. Hackett uśmiechnął się. – Wiem, bo czuję dokładnie to samo. Dlatego w obecnej sytuacji masz tylko dwa wyjścia. – Domyślam się, że zaraz dowiem się, jakie. Komisarz wskazał na niego tłustym, różowym paluchem. – Pamiętaj, że to ty marnujesz mój czas, więc przestań cwaniakować i słuchaj uważnie. Możesz to rzucić. Tak po prostu… odejść i otworzyć pub, znaleźć sobie jakieś hobby, cokolwiek. Albo możesz stulić uszy po sobie i robić to, co do ciebie należy. Wybór należy do ciebie. Jeżeli postanowisz zostać, na początek przypomnij sobie, że kiedy ktoś zabija sam siebie, to nie jest morderstwo, jasne? Przestań bawić się w detektywa. Thorne wstał i powiedział: – Dziękuję, że zechciał pan poświęcić mi czas. Wychodząc z sali odpraw, popatrzył na faceta, który otworzył mu drzwi, ale to on, Thorne, pierwszy odwrócił wzrok. Przystanął w połowie długości mostu. Przyłożył dłonie do szyby, a potem dotknął jej czołem. Dwa wyjścia.

6

– Zrobił ze mnie durnia – powiedział Thorne. – Poczułem się jak ostatni kretyn. – Uderzył otwartą dłonią w drzwiczki lodówki, a potem odwrócił się do Helen, która siedziała przy kuchennym stole, karmiąc Alfiego. Kiedy na niego popatrzyła, Thorne rozpoznał ten wyraz twarzy. – No dobra, gorzej niż kretyn.

– A czego się spodziewałeś? – Bóg raczy wiedzieć. – Pytam poważnie. – Wiem – mruknął Thorne. – To było głupie. – Usiadł naprzeciw niej. Przy końcu stołu Alfie więcej wypluwał, niż zjadał, i radośnie rozsmarowywał pomarańczową papkę po plastikowej tacy swego fotelika. – Naprawdę… głupie. – Cóż, z perspektywy czasu łatwo tak powiedzieć, prawda? – Helen nabrała łyżeczką pomarańczowej papki – przecieru marchewkowego? słodkich ziemniaków? – i włożyła Alfiemu do buzi. – Wobec tego nie musisz się tak tym zadręczać. – Tak, wiem – powiedział Thorne i pomyślał: Od kiedy to „muszę” cokolwiek? Oczywiście, może faktycznie powinien był się trochę przygotować, zanim przemaszerował przez most i spróbował nakłonić takiego typa jak Hackett, żeby zrobił to, co mu się każe. Bez względu na to, jak długo się nad tym zastanawiał, stale dochodził do tych samych wniosków. Bo odkąd Christine Treasure powiedziała mu, żeby sobie odpuścił, wiedział, że nie może tego zrobić. – Chodź, trzeba doprowadzić cię do porządku. Thorne zorientował się, że Helen mówiła do synka. Podał jej długi pas papierowego ręcznika z rolki na stole i patrzył, jak wycierała buzię Alfiego, a potem bałagan na tacy przy foteliku. Wstał. – Zostań – rzekła. – Ja się tym zajmę. Thorne pokiwał głową z wdzięcznością i ponownie usiadł. Położył się dopiero przed dziewiątą i zdołał przespać raptem cztery godziny, zanim się obudził i już nie mógł potem zasnąć; snuł się tylko po kuchni jak zombie, w spodniach od piżamy i podkoszulku z wizerunkiem Hanka Williamsa. – Może powinieneś zadać sobie jedno pytanie – powiedziała Helen. Wstawiła talerze do zlewu, a brudny śliniaczek rzuciła na kontuar. – Jakie? – No… wparowywać tam tak bezceremonialnie, mącić wodę… – Nie mąciłem żadnej wody. – Dobra – uśmiechnęła się – jak zwał, tak zwał. – Wróciła do stołu i wyjęła Alfiego z fotelika. – Czy to dlatego, że wciąż uporczywie wierzysz, że w tamtym samobójstwie coś było nie tak? A może zwyczajnie wkurzyłeś się, że cię zignorowano? Thorne pokręcił głową. – Tom…?

Powiedział Helen część tego, co usłyszał od Hacketta. O wykładzie na temat możliwości wyboru i radośnie sarkastycznych komentarzach na temat tego, co przed pięcioma miesięcami wydarzyło się w małym sklepiku z prasą i artykułami spożywczymi. Nie podzielił się z nią ostatnimi mądrościami Hacketta. Słowami, które zabolały go najbardziej. Przestań bawić się w detektywa. – Posłuchaj, to byłoby całkiem zrozumiałe. – Zrozumiałe czy nie – odrzekł Thorne – nie o to tu chodzi. – Jesteś pewien? – Tak. – Popatrzył na nią. – Jestem o tym przekonany. – Soku – powiedział Alfie – soku. Thorne patrzył, jak Helen sadza Alfiego w foteliku i podchodzi do lodówki. – Naprawdę tak uważasz? – spytał. – Mówię tylko, że powinieneś postawić sobie to pytanie, to wszystko. – Sięgnęła do lodówki, odwrócona do niego plecami. – I właściwie wcale nie mam ci tego za złe. Thorne głośno odsunął krzesło od stołu. – To dobrze. – Wstał. – Nadal uważam, że ta sprawa śmierdzi – dokończył. Helen odwróciła się, potrząsając trzymanym w dłoni kartonem soku. Wciąż się uśmiechała, ale nagle jej głos zabrzmiał dziwnie bezbarwnie. – Może powinieneś się położyć. Zabiorę Alfiego na plac zabaw, więc nie będziemy ci przeszkadzać. Przy odrobinie szczęścia obudzisz się w nieco lepszym nastroju. Thorne’owi nie trzeba było powtarzać tego dwa razy. Odczekał chwilę, gdy Helen wyszła, a potem usiadł na łóżku, podsuwając sobie poduszkę pod głowę. Jeszcze przed opuszczeniem posterunku spisał wszystkie numery, które mogły być mu potrzebne. Teraz rozłożył kartkę z notatkami, położył laptop na łóżku obok siebie i sięgnął po telefon. Jeżeli chodziło o ranking gabinetów, ten był najprzytulniejszy ze wszystkich, w jakich kiedykolwiek pracował. Zakładając, że zgony Johna i Margaret Cooperów nie były samobójstwami – jak mogło się wydawać i co próbowano mu wmówić – należało przypuszczać, że dwójka ich dzieci raczej nie zaliczała się

do grona głównych podejrzanych. Oboje byli po pięćdziesiątce i mieli własne dzieci. Syn Andrew przebywał w Edynburgu w chwili śmierci rodziców, a jego siostra Paula mieszkała w Leicester. Teraz oboje zatrzymali się w londyńskim hotelu, zajmując się przygotowaniami do pogrzebu, a kiedy Thorne zadzwonił na komórkę Andrew Coopera, miał okazję porozmawiać po kolei z obydwojgiem rodzeństwa. Przekazał im wyrazy współczucia i zapewnił, że jak stwierdził patolog, ich rodzice nie cierpieli przed śmiercią. To stało się szybko. W odpowiedzi usłyszał, że zarówno brat, jak i siostra byli wstrząśnięci tym, co się stało. Kompletnie ich to zaskoczyło, stwierdzili. Rodzice cieszyli się względnie dobrym zdrowiem, wydawali się szczęśliwi i nieźle im się wiodło. Nikt w rodzinie nie spodziewał się czegoś takiego. – To ostatnia rzecz, o jakiej… Im dłużej Thorne ich słuchał, tym większej nabierał pewności i tym mniej przejmował się swoimi ukrytymi motywami, czyli tym, że nie zadzwonił do nich ot tak, z dobroci serca. – Na pewno macie państwo teraz wiele na głowie – zwrócił się do Pauli. – Czy aby na pewno zadzwoniliście państwo do wszystkich osób, które należało powiadomić? Podejrzewam, że to ostatnia rzecz, o jakiej chcielibyście teraz myśleć, ale zakładając, że testament istnieje… zastanawiałem się, czy rozmawiali państwo z adwokatem waszych rodziców? To faktycznie była ostatnia rzecz, o której mogliby pomyśleć, przytaknęła Paula, a kiedy Thorne zaproponował, że zajmie się tym w ich imieniu, odparła, że nie ma takiej potrzeby. Nie wiedziała, że policja zajmuje się pomaganiem rodzinom pogrążonym w żałobie. – To nie będzie nic wielkiego – powiedziała. – Jesteśmy tylko ja i Andrew i nie odziedziczyliśmy żadnej fortuny, nic z tych rzeczy. Thorne poczuł lekkie zażenowanie, gdy podziękowała mu za telefon. – Po prostu nie rozumiemy dlaczego – dodała, zanim się rozłączyła. Paula nie pojmowała, dlaczego jej rodzice mogliby chcieć odebrać sobie życie, ale Thorne, wlepiając wzrok w siateczkę pęknięć na suficie sypialni, również był w kropce, bo nie miał pojęcia, czemu ktokolwiek mógłby chcieć ich zamordować i upozorować samobójstwo. Na pewno nie chodziło o pieniądze. To nie był nieudany napad, nie dokonano tego w pośpiechu ani w przypływie wściekłości. W sypialni panował porządek. Wszystko było na swoim miejscu. Co zatem na tym obrazku było nie tak? Ostatnią rzeczą – zawsze na samym końcu – którą należało wziąć pod uwagę, był po prostu

zwyczajny brak jakiegokolwiek wyraźnego motywu, ale jak dotąd Thorne nigdy się z czymś takim nie spotkał. Margaret i John Cooperowie mogli umrzeć z powodu znanego jedynie temu, kto ich zamordował. Jeżeli faktycznie tak było – a Thorne miał cichą nadzieję, że jednak nie – należałoby wziąć pod uwagę jeszcze bardziej niepokojącą ewentualność. Taką, że ktokolwiek ich zabił, zrobił to tylko dlatego, że miał na to ochotę. Dlatego, że go to rajcowało. Thorne znalazł i wybrał inny numer. – Mówi Tom – rzekł. Kiedy kobieta na drugim końcu łącza nie odpowiedziała od razu, dodał: – Thorne – i zapytał: – Jesteś zajęta? Elly Kennedy była cywilnym analitykiem danych w Peel Centre w Colindale i miała gabinet na drugim końcu korytarza. Kiedyś troszeczkę flirtowali, a na jakiejś imprezie doszło między nimi nawet do czułych uścisków. Thorne nie rozmawiał z nią od ponad roku. Zaśmiała się. – Domyśliłam się, że nie dzwonisz ot tak sobie. – Możemy pogadać? – Pytasz, czy ktoś może mnie usłyszeć? Nie, mów śmiało… Thorne streścił pokrótce, co miałaby dla niego sprawdzić, i udzielił jej kilku pospiesznych wskazówek. – Rany, zapowiada się grubsza robota, no nie? – Wiem i wybacz, że cię o to proszę, ale nikt lepiej od ciebie nie mógłby mi w tym pomóc. – Rzeczywiście tak było, ale tylko dlatego, że z uwagi na swoją pracę miała dostęp do szerokiego zasięgu zarówno policyjnych, jak i cywilnych baz danych. Tak czy owak, Thorne liczył, że to bezwstydne pochlebstwo okaże się skuteczne. – Szczęściarz z ciebie – powiedziała. – Akurat mam przerwę, więc może uda mi się dowiedzieć czegoś w tej sprawie względnie szybko. – Byłoby świetnie. – Oczywiście kiedy tylko spałaszuję kitkata. – Dzięki, Elly – powiedział Thorne. – A w ogóle, co u ciebie? Domyślał się, że chciała wiedzieć, czy z kimś się spotykał, ale uznał, że w tym wypadku szczera

odpowiedź raczej by mu zaszkodziła, niż pomogła. – Wszystko gra – odparł. – Radzę sobie. – Nie odwala ci, że utkwiłeś tam na dole, z mundurowcami? – Nie jest tak źle – skłamał. – Jak się czegoś dowiem, może zaprosisz mnie w ramach podziękowania na drinka. Thorne obiecał, że na pewno to zrobi, i poprosił Elly, aby zapisała jego prywatny adres mailowy. Nie omieszkała zwrócić uwagi, że Thorne wolał, by skorzystała z jego prywatnego maila niż służbowego @met.police. – Chyba będziesz musiał postawić mi za to kolację – powiedziała.

7

Thorne otworzył oczy i przez moment nie był pewien, gdzie się znajduje. Jakim konkretnie jest policjantem. Za chwilę dopadną go lekkie wyrzuty sumienia, że poczuł rozczarowanie, uświadomiwszy sobie, iż nie leży w swoim własnym łóżku. Jednak tych kilka cennych sekund przed nadejściem zimnego prysznica pamięci – co się z nim stało, jak wiele utracił – było tym, czego zamierzał się trzymać, dopóki nie będzie po wszystkim. Dochodziła piąta i za oknem sypialni powoli zaczynał gęstnieć sobotni zmierzch. Thorne usiadł i zapalił nocną lampkę. Nie słyszał nikogo w mieszkaniu, sięgnął więc po telefon i zadzwonił do Helen. – Wyszłam na kawę z paroma innymi mamami – powiedziała. – Ach tak, jasne. – Przespałeś się trochę? – Tak… dopiero się obudziłem. – Nie był pewien, czy Helen nie wracała do domu, aby mu nie przeszkadzać, czy żeby nie narazić się na kolejne wybuchy jego złego humoru. Tak czy owak powinien ją przeprosić. – Niedługo wrócę, Alfie jest zmęczony. – Thorne słyszał, jak chłopiec marudzi w tle. – Dobra, będę

już kończyć… Thorne odkładał komórkę i zauważył laptop leżący po drugiej stronie łóżka. Wstał, włożył szlafrok i poszedł z komputerem do kuchni, przypominając sobie, że obudził go dźwięk sygnalizujący przychodzącego e-maila. Zrobił sobie herbatę i zabrał się do pracy. Uznawszy, że trzy miesiące to rozsądny czas, poprosił Elly Kennedy, aby sprawdziła wszystkie sprawy w obrębie Wielkiego Londynu z ostatnich dziewięćdziesięciu dni. Polecił jej, by skupiła się na samobójcach mających siedemdziesiąt i więcej lat, a zwłaszcza na samobójczych zgonach par małżeńskich. Choć nie natknęła się na sprawę bezpośrednio przypominającą tę Cooperów, miała dostęp do wystarczającej ilości materiałów źródłowych, by zebrać informacje o ponad dziesięciu zbliżonych przypadkach, które, jak uznała, mogły zainteresować Thorne’a. Poszukiwał ważnych wskazówek w raportach policji i koronera, transkrypcjach z gruntownego dochodzenia, o ile takowe było, oraz co istotniejsze, z zeznań członków rodzin. Przesłała mu akta w miarę szybko i równie szybko stało się jasne, że nie miała czasu usunąć spraw, które nie całkiem pasowały do przedstawionego jej profilu. Odpalenie nadesłanych załączników trwało prawie pięć minut. Thorne uważnie przeczytał wszystkie materiały przesłane przez Elly, odrzucając przypadki, gdzie istniały udokumentowane dowody, że osoba, która targnęła się na życie, cierpiała na depresję lub poważną chorobę psychiczną. Odrzucił również te, w których ofiara niedawno utraciła ukochaną osobę albo żyła w odosobnieniu. Wiedział, że zawsze mogło się zdarzyć, że rodzina, przyjaciele i pomoc społeczna nie zwracali dostatecznej uwagi na symptomy mogące świadczyć o skłonnościach samobójczych danej osoby, ale nadal wierzył, że całkiem nieprzewidziane i niewyjaśnione przypadki rzucą mu się w oczy. Po ponad godzinie zostały mu dwa. Siedemdziesięciojednoletni mężczyzna z Hounslow podciął sobie żyły w wannie dwa tygodnie temu. Tydzień wcześniej siedemdziesięcioletnia kobieta z Hendon wyszła z domu w środku nocy i weszła do zbiornika wodnego w Brent. W obu przypadkach zmarli wydawali się przed śmiercią zdrowi i szczęśliwi, a ich rodziny mówiły to samo, co Thorne usłyszał od Andrew Coopera i jego siostry. Nigdy nie zrobiłby czegoś takiego, nie ma mowy. Na miłość boską, ona właśnie wybierała się na wycieczkę i miała nawet rezerwację. To nie ma sensu… Thorne raz jeszcze przeczytał wszystkie dokumenty i nic, co zobaczył, nie przekonało go, że pogrążeni w rozpaczy synowie i córki mogli się mylić.

Zanim Thorne odłożył niedawno kupione okulary do czytania, było już po szóstej. Włączył telewizor, by sprawdzić wyniki meczów, i ucieszył się, że Spurs pokonali Sunderland na Stadium of Light. Ucieszył się tym bardziej, że Arsenal z ledwością zdołał wyskrobać remis. Minęła ponad godzina, odkąd rozmawiał z Helen, ale wciąż jej nie było; widocznie Alfie przestał marudzić. Thorne umierał z głodu i zastanawiał się, czy Helen po powrocie miałaby ochotę na jakieś danie na wynos. Już miał wysłać jej SMS-a z instrukcją, co powinna kupić, kiedy zadzwonił telefon. – Odebrałeś wszystko? – spytała Elly Kennedy. Thorne powiedział, że właśnie skończył czytać nadesłane materiały i raz jeszcze podziękował. – Posłuchaj, biorąc pod uwagę to, czego szukasz, pomyślałam, że mogłaby cię zainteresować dziwna sprawa, którą zgłoszono dzisiaj, parę godzin temu. Dopiero na to wpadłam, więc… – Co konkretnie? – Poczekaj. Thorne usłyszał stukanie w klawiaturę, gdy otwierała właściwy ekran. – Siedemdziesięciotrzyletni mężczyzna. Podejrzenie samobójstwa przez przedawkowanie i reklamówkę awaryjną… skuteczne i tanie… Detektywi z wydziału zabójstw są już na miejscu. A więc jednak coś tam chyba śmierdzi, mam rację? Thorne uniósł rękę, aby podrapać się w kark, czując dziwne, lecz znajome świerzbienie. – Gdzie? – W Stanmore – odparła Elly. – Myślę, że na twoich starych śmieciach. Thorne zapisał adres i pospiesznie poszedł do sypialni, aby się ubrać. Wkładając na siebie te same ciuchy, w których tego ranka wrócił do domu, próbował wymyślić jakieś cięte zdanie, którym mógłby rozpocząć rozmowę z komisarzem Neilem Hackettem, kiedy do niego zadzwoni. „Wygląda na to, że zaczekam jeszcze z otwarciem pubu” albo „Ma pan ochotę pobawić się wraz ze mną w detektywa?”. Może niekoniecznie to, ale na pewno coś wymyśli. Hackett dotarł tam przed nim. Thorne widział, jak mężczyzna powoli wysiada z bmw, nowszego modelu niż ten, którym sam jeździł. Zatrzymał samochód. Komisarz był na posterunku w Lewisham, kiedy Thorne zadzwonił, nie mógł więc dotrzeć do Stanmore na długo przed nim. Mimo to przeprosiny wydawały się wskazane. – Były straszne korki – powiedział Thorne. Hackett burknął coś pod nosem i wsunął dłonie do kieszeni długiego czarnego płaszcza, de rigueur

dla wszystkich szanujących się komisarzy w tym mieście, choć Thorne nigdy dotąd nie widział płaszcza w takim rozmiarze. – Wciąż nie bardzo rozumiem, co tutaj robię – rzekł. Nie dał Thorne’owi szansy na udzielenie odpowiedzi i zamiast tego ruchem głowy wskazał dwa radiowozy i dwóch funkcjonariuszy mundurowych stojących przed domem. – Cokolwiek się tu dzieje, u licha, i tak znajdujemy się po niewłaściwej stronie rzeki. – Na jego ustach pojawił się cień chłodnego uśmiechu. – To twój dawny rewir. – Nie jestem przekonany, że to, co spotkało Cooperów, było jednorazowym przypadkiem. – Nie? – Wydaje mi się, że były jeszcze co najmniej dwa takie zdarzenia. – Jeszcze dwa inne samobójstwa niebędące samobójstwami? – Jeszcze dwie inne sprawy, którym przydałoby się uważniej przyjrzeć. – Na czym się opierasz, wysuwając taką teorię? – spytał Hackett. – Nie masz nic, nawet skończony kretyn nie nazwałby dowodami tego, co próbujesz forsować. – Pstryknął palcami. – Och, tak, oczywiście… wybacz, zapomniałem… powinniśmy rzucić wszystko i skierować całą naszą uwagę na tę sprawę, bo jak twierdzisz, „coś jest tu nie tak”. – Odwrócił twarz od wiatru. – Życzę powodzenia. Thorne spojrzał na dom. Funkcjonariusze na zewnątrz sprawiali wrażenie śmiertelnie znudzonych. – To nie ma nic wspólnego ze mną, tak? – Wskazał ręką w tamtą stronę. – Ze mną też nie, o ile zdążyłem się zorientować. – Proszę posłuchać, ktoś tam uznał, że jednak warto wezwać detektywów, zgadza się? A więc jednak coś jest na rzeczy. Coś musi być nie tak. – Thorne starał się być asertywny, a równocześnie trzymał nerwy na wodzy. – Jeżeli to nie było samobójstwo, może się okazać, że to ma wiele wspólnego z panem, bo istnieje szansa, że ten przypadek jest powiązany z naszą sprawą z tamtego wieczoru. – Z twoją sprawą – powiedział Hackett. – Ze sprawą mundurowych. – Jeżeli mam rację, to nie. Hackett pokiwał głową, znów ten cień uśmiechu. – Gdyby tak było, inspektorze, będę oczywiście wielce rad, że pan do mnie zadzwonił. Thorne patrzył na niego, czekając, kiedy uśmieszek stanie się ironiczny. Oczekiwał na coś, co powiedziałoby mu, że Hackett się z niego nabija. Nic takiego się nie pojawiło. Komisarz ruchem ręki wskazał w stronę domu.

– To idziemy. – Przeszedł przez niewielki ogród do otwartych frontowych drzwi, ignorując stojących przed nimi funkcjonariuszy i zatrzymując się w progu; zaprosił Thorne’a, aby wszedł do domu pierwszy. Thorne wymamrotał: – Dzięki. Wewnątrz było więcej mundurowych. Thorne wyjął legitymację i skierowano go na górę. Wchodząc po schodach, wychwycił znajomy zapach, słodki i zbliżony do tego, który napotkał u Cooperów. Nie on jeden zwrócił na to uwagę. Jeszcze na posterunku tej nocy ktoś powiedział: Założę się, że to koty. Stare pierniki zawsze mają masę kotów, co nie? Ktoś inny zaśmiał się i powiedział: A niech to, tylko ani słowa Dwóm Kotom. Zacząłby chodzić od domu do domu, odwiedzając tych staruszków ze swoją wysłużoną pałką w garści… To nie były koty. Thorne przez dobrych parę lat miał kota i aż za dobrze znał woń kociego moczu. To nie był nieprzyjemny zapach, kojarzył się ze starymi meblami i mydłem. Możliwe, że lawendowym. Czy nie takiego używała jego matka? Takiego albo Parmy Violet… Thorne dostrzegł ciało przez otwarte drzwi sypialni, a kiedy wszedł do środka, zobaczył dwóch detektywów stojących przy oknie, popijających herbatę i śmiejących się. Jeden z nich odwrócił się, ujrzał Thorne’a i mruknął: – Cholera. Thorne miał świadomość tego, że Hackett wszedł do pokoju i oparł się o ścianę z tyłu, za nim. – Cześć, Dave – rzekł Thorne. Detektyw sierżant Dave Holland był współpracownikiem Thorne’a prawie przez dziesięć lat. Thorne widział, jak dzień po dniu tamten tracił młodzieńczy zapał i blask, był świadkiem, jak zmieniał się z roztrzepanego, pełnego wigoru i aspiracji żółtodzioba w funkcjonariusza, którego podejście do realiów pracy w Resorcie było równie praktyczne jak jego fryzura. Holland z oczywistych względów był zaskoczony widokiem Thorne’a i nie omieszkał wyrazić tego głośno. – To skomplikowane – powiedział Thorne. Nieomal wyobraził sobie uśmiech na twarzy mężczyzny za swoimi plecami. – To może mieć związek z przypadkiem z mojego rewiru, ot i wszystko. Holland wydawał się usatysfakcjonowany tym wyjaśnieniem i nie poprosił o konkrety, po czym przedstawił Thorne’a policjantce, z którą pracował. Skinęła mu głową. – I co tu mamy? – spytał Thorne. Postąpił kilka kroków w stronę łóżka. Holland dołączył do niego i wskazał na ciało.

– Skończył ze sobą, szefie… – Przerwał, zmieszany niezręcznym doborem słów, a Thorne zauważył, że zerknął też ukradkiem w stronę Hacketta. – Ale tak jak pan powiedział… to skomplikowane. Staruszek znajdował się w pozycji siedzącej, oparty na jasnoniebieskiej poduszce, którą miał wciśniętą za plecami. Jego twarz częściowo była zasłonięta przez założoną na głowę plastikową reklamówkę; reklamówkę awaryjną, o której wspomniała Elly Kennedy. Reklamówka była częściowo zaparowana i przylepiona z boku jego twarzy. Wnętrze reklamówki wypełniały rozbryźnięte wymiociny, które zebrały się na dole i wyciekały cienkimi strużkami spod plastiku przewiązanego wokół szyi mężczyzny czymś, co wyglądało jak pasek od szlafroka. Na nocnym stoliku stała otwarta buteleczka z pigułkami. – Kto to zgłosił? – spytał Thorne. – Żona – odparł Holland, ruchem głowy wskazując w stronę drzwi. – Jest w drugim pokoju z detektyw inspektor Kitson. – Yvonne tu jest? – Jeszcze jedna dobra koleżanka z przeszłości. Z innego życia, od którego dzieliło go niecałe pół roku. – Problem jest właśnie z żoną. – Holland pokiwał głową. Jak na zawołanie, Thorne usłyszał trzask zamykanych drzwi w korytarzu, a w chwilę później Yvonne Kitson pojawiła się w progu. Przystanęła i rozejrzała się po pokoju. – Tom? Co ty…? Hackett odezwał się, nie patrząc na nią: – To skomplikowane. – Jaki jest problem z żoną? – zapytał Thorne. Wyraźnie zdezorientowana obecnością Thorne’a, Kitson weszła do pokoju, sięgając po kubek z kawą lub herbatą, który zostawiła na komódce. – Cóż… ona nie twierdzi, że mu w tym pomogła, lecz przyznaje, że była tu, kiedy to się stało. Dlatego nie możemy mówić o pomocnictwie w samobójstwie, ale nigdy nie wiadomo, jakie w tej kwestii będzie miała zdanie prokuratura. Nie ma dwóch takich samych spraw. Trzeba będzie aresztować tę kobietę i zobaczymy, co się wydarzy. – To zwyczajne marnowanie czasu – rzekł Holland. Thorne zrozumiał już, dlaczego na miejsce wezwano detektywów. Czuł się, jakby właśnie przejechał z fantazją po rozchwierutanym moście. – Wiem – powiedziała Kitson. – Ale jesteśmy tu, bo musimy.

Ujęła kubek obiema dłońmi i popatrzyła na staruszka. – Najwyraźniej cierpiał na raka żołądka. Jego żona powiedziała, że już od dawna rozważali takie rozwiązanie. Mówiła, że ją o to błagał… – Z miłości robimy różne rzeczy – powiedział Hackett. – Uwielbiam tę piosenkę. Thorne się odwrócił i widząc wyraz twarzy Hacketta, w jednej chwili zrozumiał, że tamten dobrze wiedział, czego ma się spodziewać, że był już wcześniej w tym domu, zanim jeszcze dotarł tu Thorne. To by tłumaczyło, dlaczego Holland i inni się z nim nie przywitali, i dlaczego Hackett zadowolił się staniem z tyłu i patrzeniem, jak Thorne robi z siebie idiotę. Hackett musiał mieć niezły ubaw. – To my już sobie pójdziemy – rzekł Hackett. Popatrzył na Thorne’a, a potem przeniósł wzrok w stronę drzwi. – Może chciałbyś odprowadzić mnie do samochodu… Thorne szedł kilka kroków za Hackettem, który nawet jak na mężczyznę o jego gabarytach zszedł po schodach przeraźliwie wolno, a przed frontowymi drzwiami przystanął na chwilę, by zamienić parę słów ze stojącymi tam funkcjonariuszami. Odezwał się do Thorne’a, dopiero gdy byli przy samochodzie. Odblokował pilotem centralny zamek i zapytał: – Zadowolony? – Proszę posłuchać, to nie ja wezwałem wydział zabójstw – oświadczył Thorne. – Dysponowałem tylko tym, co mi powiedziano, i wszystko wydawało się pasować. Przykro mi, że wyszło inaczej. Hackett zbył przeprosiny machnięciem ręki. – Nie musicie przepraszać, inspektorze. Nie pamiętam, kiedy ostatni raz tak się ubawiłem. Thorne pokiwał głową, myśląc, jak fatalnie wyglądały zęby Hacketta, kiedy się uśmiechał, i przez chwilę zastanawiał się, czy prędzej powaliłby go na ziemię ciosem pięścią, czy może raczej kopniakiem w klejnoty. – Ale ta praca to nie tylko ubaw, niestety. – Uśmiech Hacketta zniknął. – Dlatego umówmy się, niech to będzie ostatni raz, kiedy słyszę o podejrzanych samobójstwach, dobrze? Zajmijcie się włamaniami, aresztowaniem pijaczków, a gdy następnym razem przejdziecie przez ten most, niech to będzie tylko dlatego, że się zgubiliście albo pomyliliście drogę. Rozumiemy się? Thorne przełknął ślinę i odpowiedział, że tak. – Naprawdę nie chcecie nadepnąć mi na odcisk, inspektorze. – Hackett otworzył drzwiczki auta i wgramolił się do środka. – Może i jestem opasłym draniem, ale mam naprawdę paskudny charakter i potrafię być wredny jak mało kto.

8

Po późnym śniadaniu Thorne zgarnął niedzielne gazety i wybrał się z Helen i jej synkiem do Brockwell Park. Dzień nie był zbyt ciepły, ale w miarę pogodny i Alfie ekscytował się coraz bardziej, w miarę jak zbliżali się do placu zabaw. – A-aaw – powtarzał – a-aaw… Na placu zabaw było sporo innych osób i musieli zaczekać parę minut, zanim Alfie mógł usiąść na huśtawce. Thorne stał obok Helen, podczas gdy ona huśtała synka. – W porządku? – spytała. Nie mówił Helen o swojej wyprawie do Stanmore ubiegłej nocy, a kiedy w końcu wrócił do domu, powiedział jej, że wyskoczył na piwko z jednym z chłopaków z komendy. Spontanicznie, bez wcześniejszych ustaleń. W drodze do domu kupił kilka puszek piwa i wypił w samochodzie. To pomogło, bo cuchnął piwskiem, i uprawdopodobniło kłamstwo, ale browarek i tak dobrze mu zrobił. – Myślę, że wciąż jeszcze jestem zmęczony – odparł Thorne. Robił co mógł, aby udawać zadowolonego, ale kiepsko mu wychodziło. Miał taką twarz, że wszystko było na niej widać, i zdawał sobie sprawę, że z tego powodu inni często mieli się przed nim na baczności. Thorne mógł być radosny jak skowronek, a ludzie i tak pytali, co z nim nie tak. Siedzieli przez chwilę, patrząc jak Alfie wskakiwał i zeskakiwał z plastikowych stopni do wchodzenia, radośnie przy tym pokrzykując. Helen natychmiast zerwała się z ławki, kiedy wylądował niezdarnie i upadł. Thorne nie widział tego, ale też się poderwał, gdy zobaczył, że zrobiła to Helen. Alfie podniósł się z niepewnym grymasem na buzi, jakby nie wiedział, czy ma się zaśmiać, czy rozpłakać, a kiedy zdecydował się na to pierwsze i znów wgramolił się na plastikowy stopień, Thorne i Helen usiedli z powrotem na ławeczce. Wyjęli gazety z reklamówki, a Thorne zaczął szukać artykułu na temat meczu drużyny Spurs. – Czasami wydaje mi się, że za bardzo się o niego martwię – powiedziała Helen. – Że jestem nadopiekuńcza. – To zrozumiałe – odparł Thorne. Popatrzyła na niego podejrzliwym wzrokiem. – Jak to?

Odłożył gazetę. – No, biorąc pod uwagę twoją pracę. – Helen była policjantką w Wydziale do spraw Ochrony Dzieci. Dzieliła się z Thorne’em historiami, których trudno było słuchać. – Widziałaś na własne oczy, co się dzieje, kiedy rodzice mają wszystko gdzieś. Pokręciła głową. – Dzieci nie są molestowane tylko dlatego, że rodzice mają je gdzieś. – Wiesz, o co mi chodzi. Helen patrzyła na synka i pomachała, kiedy na moment spojrzał w jej stronę, a potem zaraz poczłapał dalej. – Może to dlatego, że jesteśmy tylko ja i on. To znaczy… tak było… Zawahała się, lekko się zmieszała. – Wiem. – To znaczy, byliśmy tylko we dwoje przez jakiś czas. Choć on i Helen zeszli się po dramatycznych wydarzeniach, w których brała udział nie całkiem z własnej woli, prawie pół roku temu, po raz pierwszy spotkał się z nią – przelotnie – ponad rok wcześniej. Jej partner, Paul, zginął w podejrzanych okolicznościach i Helen, podówczas w zaawansowanej ciąży, wzięła na siebie rozwiązanie zagadki, dlaczego tak się stało. Thorne wiedział, że Paul niekoniecznie był ojcem Alfiego, bo zanim zginął, Helen wplątała się w skomplikowany romans. Dzięki urządzeniom podsłuchowym założonym przez ekipę inwigilacyjną podczas akcji w sklepie opanowanym przez uzbrojonego mężczyznę, dowiedziało się o tym wielu ludzi, choć on i Helen nigdy o tym nie rozmawiali. – Louise straciła dziecko – powiedział Thorne – na krótko przed tym, jak się rozstaliśmy. Helen dotknęła lekko jego dłoni. Thorne nie opowiadał wiele o swoim poprzednim związku. O Louise mówił po prostu jako o swojej „byłej”. – W sumie właśnie to stało się głównym powodem naszego rozstania, kiedy teraz się nad tym zastanawiam. – To trudne – powiedziała Helen. – Moja reakcja nie była najwłaściwsza. – Zrozumiałe.

– Wydaje mi się, że problem polegał na tym, że nie zareagowałem dostatecznie emocjonalnie – ciągnął Thorne. – Kiedy wydarzy się coś takiego, jest raczej niewskazane, żeby para całkiem się załamała, więc zachowałem się, jakby mnie to nie ruszyło, jakbym próbował kompensować sobie to, co się stało, innymi rzeczami. Pracą i takimi tam. Ona chyba uznała, że w ogóle się nie przejąłem, że wcale mi nie zależało. Być może to tak wyglądało. – Odwrócił się i zobaczył, że Helen patrzyła na niego. – Ale to nieprawda. Zależało mi… Helen miała coś powiedzieć, lecz rozdzwoniła się komórka Thorne’a. Kiedy odebrał i rozpoznał głos na drugim końcu łącza, wstał i odszedł na kilka kroków od ławeczki. – Thorne? Musimy porozmawiać. Po obu stronach rzeki przez dwadzieścia cztery godziny na dobę czuwał gotów na przyjęcie zlecenia mundurowy funkcjonariusz w stopniu nadkomisarza. Byli tam, żeby autoryzować niezbędne działania, jeżeli sytuacja tego wymagała: mogli przedłużyć areszt z dwudziestu czterech do trzydziestu sześciu godzin albo założyć podsłuch na komórce podejrzanego. Christine Treasure nazywała to „pokrętnymi działaniami”. Potrafili też w razie konieczności spacyfikować, kogo trzeba – jeden z niewątpliwych, choć niestety nielicznych plusów ich szczególnej funkcji. Thorne zyskał na przeniesieniu do służby mundurowej pod tym względem, że nie musiał już konsultować swoich poczynań ze starszym rangą oficerem, który był jego bezpośrednim przełożonym w wydziale zabójstw. Zachowawczym lizusem i wazeliniarzem, który zmieniał zdanie w zależności od tego, skąd powiał silniejszy wiatr, i który odwzajemniał nieskrywaną antypatię Thorne’a, i to z nawiązką. Thorne z niejaką konsternacją odkrył w niespełna dzień, dwa po swoim przeniesieniu, że nadkomisarz oddelegowany do współpracy ze służbami mundurowymi na południe od rzeki był tym samym śliskim typem i szują. Cholerny Trevor Jesmond. – Rozumiem, że trochę przekroczyłeś swoje kompetencje – powiedział Jesmond. W jego tonie głosu kryła się mieszanina emocji, którą Thorne znał aż nazbyt dobrze: niesmak wywołany poczynaniami Thorne’a i niepohamowana radość, że mógł go zgnoić w najlepsze. – Pewne rzeczy nigdy się nie zmieniają, co? – Widzę, że rozmawiałeś z Neilem Hackettem – mruknął Thorne. – To nieważne. – A więc tak. – Nieważne, z kim rozmawiałem, bo teraz rozmawiam z tobą. – Myślałem, że mamy do czynienia z morderstwem. – Tak, wiem. – I że to może być element wzorca.

– Myliłeś się, prawda? Thorne przełknął ślinę. – Na to wygląda. – Poza tym to nie należy do twoich obowiązków – ciągnął Jesmond – choć zapewne chciałbyś, aby było inaczej. Facet był karny aż do przesady, wszystko robił regulaminowo i z przestrzeganiem wszelkich zasad, więc co u licha Jesmond musiał przeskrobać, że tak komuś podpadł, by trafić do Borough, pomyślał Thorne. Czy przyłapano go z żoną komendanta? Z jego matką? A może z psem? Było raczej mało prawdopodobne, aby poprosił z własnej woli o przeniesienie, aby tylko móc maksymalnie uprzykrzyć życie Thorne’owi. A był w tym naprawdę niezły. – Zrozumiałem – odparł Thorne. Odwrócił się i zobaczył, że Helen mu się przyglądała. Jeżeli jeszcze kilka minut temu na jego twarzy nie malował się obłęd, zastanawiał się, jak musiał wyglądać teraz. – To dobrze. Potraktuj to jak ostrzeżenie. – Jesmond odczekał chwilę, aby upewnić się, że jego słowa dotarły do Thorne’a, a potem zachichotał, co zabrzmiało niczym skrobanie paznokciami po tablicy. – Jak za starych czasów. Thorne stęknął. – Lepiej, żeby nie weszło ci to w nawyk, jasne? To, co robisz obecnie, może nie być spełnieniem twoich marzeń, lecz uwierz mi, bycie sierżantem nie spodobałoby ci się jeszcze bardziej. Kiedy Jesmond się rozłączył, Thorne wrócił i usiadł na ławeczce. Sięgnął po gazetę, ale nie zaczął czytać. – Wszystko w porządku? Helen najwyraźniej usłyszała dość, by mieć powód do zmartwienia. – Jesmond – odparł Thorne. – Aha… – No cóż, sprawa jest jasna. – Thorne rozłożył gazetę. – Najwyraźniej Hackett miał ze mną spory problem, po tym jak pofatygowałem się do niego na drugą stronę mostu, więc teraz nie mam czego szukać w wydziale zabójstw. – Wciąż chodzi o to podwójne samobójstwo? Thorne nadal wertował gazetę.

– Nie skończyłeś opowiadać mi, co zaszło między tobą a Louise – rzekła Helen. – Rozmawialiśmy o tym wcześniej. Thorne pokręcił głową. – Myślę, że ta chwila już minęła, nie uważasz? Siedzieli przez kilka minut w milczeniu. Helen czytała gazetę, a Thorne patrzył w stronę placu zabaw, każdy krzyk i pisk przeszywał go na wskroś. W jego kieszeni rozdzwoniła się komórka, ale nie spieszył się z wyjęciem jej; podejrzewał, że to mógł być Jesmond, który jeszcze z nim nie skończył. Otrzymał SMS-a od Hendricksa. Papierkowa gliniarska robota załatwiona. W kilka minut później Thorne powiedział: – Myślę, że wybiorę się później z Philem na piwo. – Tak, dobra. – I pewnie zostanę potem u siebie. – To ma sens – odparła Helen. – Nie musiałbyś prowadzić. Thorne pokiwał głową. – Zresztą i tak nie byłbym dobrym kompanem. Alfie podbiegł do nich, wczepił się w nogę Thorne’a i wytarł cieknący nos w jego kurtkę. – Skoro tak uważasz… – powiedziała Helen.

9

Po tego wybiera się na zachód. Nie ma nic przeciwko podróżom. Zawsze wiedział, że będzie musiał sporo się przemieszczać, a poza tym dzięki temu ma szansę obejrzeć trochę większą część miasta. Brakowało mu Londynu. Tęsknił za nim bardziej niż za niektórymi członkami swojej rodziny, nie byli żadną konkurencją dla miasta.

Uznał, że są nic niewarci, kiedy tylko odwrócili się od niego. Skoro nie chcieli mieć z nim nic do czynienia, to on tym bardziej nie zamierzał zabiegać o ich życzliwość i wsparcie. Jak Kuba Bogu, tak Bóg Kubie, taka była jego dewiza. Wyjeżdża przez Shepherd’s Bush w stronę Westway, widzi tę okolicę po raz pierwszy od trzydziestu lat z okładem. Trochę się tu szwendał w młodości, kiedy na stadionie White City wciąż jeszcze można było obejrzeć wyścigi chartów albo pojedynki żużlowców, a BBC kręciło seriale w studiach Empire i Lime Grove, gdzie Beatlesi zarejestrowali swój pierwszy koncert w historii. Przypomina sobie rozróby w Springbrok lub Crown and Sceptre, albo ustawki z kibicami przeciwnej drużyny w dniach, kiedy rozgrywano mecze piłkarskie, pamięta też znacznie poważniejsze sprawy, jakie załatwiał w późniejszym okresie tutaj i w Chiswick. No i na West Endzie, ma się rozumieć. To nie były lepsze czasy, nie wzbudzały w nim żadnych sentymentów, nie wspominał ich z rozrzewnieniem. Ale były inne, bez dwóch zdań. Gdyby był sentymentalny, nie wiózłby teraz tej torby na tylnym siedzeniu, prawda? Nie jechałby wzdłuż A-40 z zamiarem zrobienia użytku z tego, co miał w torbie. Myśląc o tym, jak to rozegra, nie pamięta nawet, dlaczego zdecydował się na takie, a nie inne rozwiązanie, czemu chciał, aby każdy z nich skończył w inny sposób. Pewnie dlatego, że miał tyle czasu, aby to wszystko gruntownie sobie przemyśleć. Przygotował plan, więc zamierzał się tego trzymać – tak po prostu. Nie chodziło o to, że jedna metoda była bardziej lub mniej wyrafinowana od innej, ponieważ w tej sprawie nie chodziło o czyjekolwiek zadowolenie. Owszem, dobór metody czynił to wszystko o wiele ciekawszym, przydawał temu smaczku i pikanterii. Zróżnicowanie dodawało smaku życiu, ale z całą pewnością potrafiło również uatrakcyjnić śmierć. Bez większego pośpiechu zjeżdża na wewnętrzny pas. Nucąc pod nosem piosenkę Beatlesów o samotnych ludziach i pogrzebach, na które nikt nie przychodzi, konstatuje, że w tamtych czasach muzyka na pewno była o całe niebo lepsza. I stwierdza, że zróżnicowanie to coś, czego on sam nie doświadczył już od bardzo dawna.

10

– I tak tylko bym ci dołożył – powiedział Hendricks. – Taa, no jasne. – A poza tym nie lubię, kiedy ryczysz jak dziewczynka.

Thorne ubolewał, że nie mogli już grać w bilard w Grafton Arms. Sala na piętrze, gdzie spędzili wiele wieczorów, grając o piwo, została obecnie przerobiona na wielofunkcyjny „salon”. Zajęcia salsy, przyjęcia urodzinowe i raz w miesiącu występy komików – na tę ostatnią atrakcję Hendricks wyciągnął Thorne’a parę tygodni temu. Thorne popełnił błąd, zajmując miejsce w pierwszym rzędzie i został bezlitośnie obśmiany przez zjadliwego komika. Wciąż nie był pewien, skąd estradowiec wiedział, że nazywano go Stary Bill – obstawiał, że to Hendricks go wydał, ma się rozumieć, ale złośliwe uwagi pod jego adresem ciągnęły się przez cały wieczór, a oklaski i śmiech wywoływały tak tanie chwyty, jak rzucone przez estradowca pytanie „Czy czuję gdzieś tu bekon?”, gdy komik wychodził na scenę. Po występie Thorne odnalazł komika w barze i pogratulował mu dobrze wykonanej roboty. Tamten wzruszył ramionami i rzekł: – Bez urazy, stary. – Wtedy Thorne powiedział to, co, jak uważał, powinien był powiedzieć, że wyjście na scenę, aby stanąć przed tymi wszystkimi ludźmi, to chyba najtrudniejsza praca, jaką można sobie wyobrazić. Komik uśmiechnął się i odparł: – Tak się zarabia na chleb, stary. Sto dwadzieścia funciaków, gotówką, do ręki. – Mam nadzieję, że pan deklaruje to w zeznaniu podatkowym – oświadczył Thorne. Kiedy komikowi opadła szczęka, Thorne nachylił się w jego stronę, powiedział „kwi-kwi” i oddalił się. – To co, curry u ciebie? – zapytał Hendricks. Podniósł do ust butelkę czeskiego piwa i wypił jedną trzecią paroma potężnymi łykami. Thorne napił się guinnessa. – Brzmi nieźle – powiedział. – Teraz przynajmniej możesz wrócić na piechotę do domu, zamiast gnić do rana na mojej kanapie. – Zobaczymy, w jakim będę stanie, no nie? Hendricks niedawno przeprowadził się do mieszkania w Camden, o niecałe dziesięć minut spacerkiem z Kentish Town, gdzie mieszkał Thorne. Pub był o rzut kamieniem od mieszkania Thorne’a, i Tom najpierw zostawił samochód, a potem poszedł na piechotę na spotkanie z Hendricksem. – Już się urządziłeś? – Wszystko jest nadal w pudłach, stary. – Cóż, jeszcze nie jest za późno, abyś się rozmyślił – rzekł Thorne. – Przyznaj, że zapłaciłeś jak za zboże, a mieszkanie wygląda jak barak dla budowlańców. Hendricks kupił jedno z tych futurystycznie wyglądających, wyłożonych aluminium mieszkań nad brzegiem Regent’s Canal. Apartamenty, dzieło tego samego projektanta architekta odpowiedzialnego za Sainsbury na przeciwległym brzegu, były piekielnie drogie, ale zdaniem Thorne’a wyglądały jak

samoobsługowe toalety ery kosmicznej i nie omieszkał powiedzieć tego na głos. – Mnie się tu podoba – stwierdził Hendricks. – Poza tym mam tuż pod nosem supermarket albo kanał, gdybym kiedyś chciał z sobą skończyć. – Uniósł piwo do ust. – A skoro o tym mowa… – Taa – mruknął Thorne – miejmy to już za sobą. – Zaczekaj, myślałem, że właśnie dlatego tak ci zależało na spotkaniu. I faktycznie tak było. Thorne przez cały dzień łudził się nadzieją, że Hendricks mógł odkryć coś, co tłumaczyłoby, dlaczego samobójstwo Cooperów wydało mu się tak podejrzane. Może ciała zdołają dać jakąś odpowiedź. Kiedy jednak jechał na północ, perspektywa, że podwójna autopsja w jakiś sposób potwierdzi jego podejrzenia albo usprawiedliwi udręki, które był zmuszony znosić w ostatnich dniach, wydała mu się mało prawdopodobna. Wręcz absurdalna. Zanim zatrzymał wóz pod domem, prawie zdołał przekonać sam siebie, że w gruncie rzeczy chciał tylko spotkać się z dawno niewidzianym przyjacielem, doznać od niego odrobiny współczucia i zwyczajnie się nawalić. Teraz, dwadzieścia minut i półtorej puszki później, powiedział: – No to mów. – To niemal podręcznikowe przedawkowanie insuliny – rzekł Hendricks. – Przypadek prosty jak drut. – Samobójstwo, tak? – Nie dostrzegłem nic innego. Thorne pokiwał głową i napił się. – Co prawda stary miał początki marskości wątroby, a jego żona parę niezbyt drożnych arterii, ale w ich wieku to nic niezwykłego. Wkrótce sam się o tym przekonasz. Thorne odstawił piwo. – A co jeżeli to osoba trzecia zaaplikowała im po zastrzyku? – Nie znalazłem śladów walki – odparł Hendricks. – Żadnych tkanek za paznokciami. Thorne stęknął. To było oczywiste jeszcze na miejscu zdarzenia. – Jest jeszcze coś. – Co? – Żebym ja wiedział – mruknął Thorne. Wlepił wzrok w stół. – Ale to nie daje mi spokoju.

– To? Czy może raczej to wszystko? Ten szajs z przeniesieniem do służby mundurowej? – Nie wiem. Pewnie jedno i drugie po trochu. Hendricks usiadł wygodnie, westchnął. – No dalej, wyduś to z siebie. Thorne opowiedział mu wszystko. O ewidentnym samobójstwie pary staruszków, którzy nie mieli powodu ze sobą skończyć, i o dwóch podobnych przypadkach. O niedających mu spokoju wątpliwościach powoli przeradzających się w fiksację. O swoich potyczkach z Neilem Hackettem i o tym, że wszystko wzięło w łeb ubiegłego wieczoru w tym domu w Stanmore, kiedy poczuł się jak nadgorliwy żółtodziób. – Jezu… – Jezu – to naprawdę interesująca teoria, czy – Jezu, jak mogłeś być taki głupi? – Sprecyzuj: „interesująca” – powiedział Hendricks. – Cooperowie nie mieli powodu, aby targnąć się na życie – odparł Thorne. – Żadnego. A w tej sypialni coś było nie tak. – Dobra, ale spójrz na to z punktu widzenia Hacketta i jego przydupasów. Nie dałeś im zbyt wielu argumentów na poparcie swoich tez, zgadza się? Thorne sięgnął i wyjął z torby plik papierów. Położył je na stole i przesunął w stronę Hendricksa. – Te przypadki są bez sensu – powiedział. – Brian Gibbs nie miał powodu, aby podciąć sobie żyły w wannie – kolejne akta – Fiona Daniels nie miała powodu, aby utopić się w zbiorniku wodnym. Spójrz na oświadczenia rodzin, na miłość boską. Hendricks przestawił piwo, gdy na blacie przed nim zaczął piętrzyć się coraz większy stos papierów. – Rzuć na to okiem, Phil. Hendricks wziął jedną z teczek i zaczął przerzucać strony. – No dobra, ale co właściwie znaczy, że „nie mieli powodu”? W większości przypadków nie wiemy, dlaczego ludzie robią to czy tamto. Kto jak kto, ale ty wiesz o tym najlepiej. Thorne pokręcił głową, lecz musiał przyznać, że jego przyjaciel miał rację. Jak często naprawdę wiedział, co działo się w umyśle zabójcy? Za każdym razem, gdy jakiś spolegliwy mierniczy zarzynał żonę i dzieci, jego przyjaciele i sąsiedzi byli w szoku: to przecież taka „idealna” rodzina! Nie spodziewali się, że coś takiego mogłoby się w ogóle wydarzyć. Czy w przypadku najbliższych też tak było? Czy Thorne wiedział, co działo się w umysłach jego własnych rodziców? Miał nie lada zgryz, usiłując rozszyfrować Louise, i zapewne ona powiedziałaby o sobie to samo.

– Wybacz, stary, ale to nie wystarczy – wtrącił Hendricks. – To, że nie spełniali kryteriów osób o skłonnościach samobójczych, jeszcze o niczym nie świadczy. – No dobra, ale nie możesz polemizować ze statystykami. – Thorne sięgnął po kolejny plik papierów. – Przyjrzałem się temu i najzwyczajniej w świecie rachunki się nie zgadzają. Każdego roku w Londynie dochodzi jedynie do około czterystu samobójstw i w większości przypadków popełniają je ludzie młodsi niż ci, o których teraz rozmawiamy. Zgadzasz się ze mną? Hendricks wzruszył ramionami, co oznaczało – może. – A teraz… wśród osób powyżej siedemdziesiątego piątego roku życia liczba samobójstw rocznie w całym kraju wynosi około dwustu. Dla kobiet ta liczba jest o połowę niższa. – Stuknął palcem w plik papierów na stole. – A tu mamy aż dwie kobiety, na miłość boską. Hendricks zamyślił się. – Wybacz, ale nie wydaje mi się, aby te liczby były aż tak miarodajne, jak przypuszczasz. – Co? – Posłuchaj, coś wiem na ten temat. – Daj spokój, Phil. Hendricks uniósł obie ręce w górę. – No dobrze, bądźmy wielkoduszni i nazwijmy to „skupiskiem”. Nie przypuszczam, aby faktycznie tak było, ale jeżeli nawet, czasami takie rzeczy nie mają racjonalnego wytłumaczenia. Pamiętasz parę lat temu? Dwadzieścia osób zabiło się w jednym roku, wszyscy poniżej dwudziestego piątego roku życia i wszyscy w tym samym, małym miasteczku na południu Walii. To faktycznie można by nazwać skupiskiem, ale i tak nikt nie ma pojęcia, dlaczego tak się stało. – Pozbierał papiery i ułożył w zgrabny stosik. – Nie ma w tym… nic złowrogiego. Ani w tym, tutaj. – Podał mu papiery. – Nie ma co doszukiwać się Czarnego Luda, stary. Thorne zabrał swoje papiery i ostentacyjnie włożył do torby. Sięgnął po szklaneczkę i rozsiadł się wygodnie. Hendricks uśmiechnął się. – Ale spójrz tylko na siebie. – No co? – spytał Thorne. – Te twoje „teorie” i „badanie”, które prowadzisz. Jesteś teraz w większej mierze detektywem, niż kiedy nosiłeś oficjalny tytuł służbowy. – Dolał sobie piwa. – Cholerny inspektor Morse1! Zacząłeś też słuchać opery i rozwiązywać krzyżówki?

Thorne popatrzył na niego, zamrugał, a potem przełknął ślinę. – Wiesz, w sumie opera byłaby o wiele lepsza niż ta twoja pochrzaniona kowbojska muzyka. Jak zawodzenie stada kojotów na prerii czy coś w ten deseń. Hendricks dostrzegł wyraz twarzy Thorne’a. – Co jest? – To, co powiedziałeś wcześniej. – Ale co, o operze? – Nie… – Thorne już sięgnął po telefon. – Nie mam pojęcia, o co ci chodzi, stary. – Hendricks pokręcił głową. – Dopijaj – rzucił Thorne. – Trochę za wcześnie na kolację, no nie? Thorne go zignorował. Przeglądał listę ostatnio wybieranych połączeń. Szukał numeru telefonu pogrążonego w żałobie syna.

11

O mniej więcej sto metrów od drzwi frontowych swego domu – szedł tak szybko jak tylko mógł, aby nie wystygła mu kolacja – Alan Herbert stwierdził, że kiedy wypad do baru, gdzie serwowano rybę z frytkami, stawał się największą atrakcją dnia, nie było się z czego cieszyć. Niedziela to zawsze… niedziela, ale mimo wszystko… Dzień nie przebiegał tak, jak tego oczekiwał. Nie spodziewał się na ten przykład, że prześpi prawie całe popołudnie. Obudził się z zesztywniałym karkiem i wilgotnym z przodu od śliny swetrem. Zdziwił się też, gdy stwierdził, że na zewnątrz zrobiło się już ciemno. Nigdy nie zamierzał spędzać większości czasu, siedząc przed telewizorem, ślęcząc nad niedzielną gazetą albo zwlekając się co godzinę z fotela, aby znów nastawić wodę na herbatę. Tonął w cholernej herbacie.

O tej porze powinien właśnie się z nimi żegnać. „Trzymajcie się” i „do zobaczenia wkrótce”, a dzieciaki powinny machać do niego przez tylną szybę hyundaia. Powinien dojadać teraz resztki z ich wspólnego lunchu, może zrobiłby sobie na kolację kanapkę z kurczakiem. Jego syn zadzwonił wcześniej, by powiedzieć, że jednak nie przyjadą. Najmłodsze dziecko się rozchorowało – musiało coś złapać, tak twierdził. Naprawdę bardzo żałuje, bo przecież tak bardzo wszyscy chcieli go odwiedzić. Jeden z dzieciaków zawsze musiał coś złapać. Niemal równie często jak jego synowa z powodu pracy zmuszona była zmieniać plany na weekend; zdarzały się też kłopoty z samochodem. Zawsze coś. W domach, które mijał, w wielu oknach od frontu paliło się światło. Zasłony były zaciągnięte albo żaluzje opuszczone. Ciekawe, ilu skrytych za nimi ludzi spędzało niedzielne popołudnia i wieczory przysypiając, śliniąc się i popijając herbatę. Zabijając czas. Oczywiście byłoby dla niego lepiej, gdyby nie obudził się tak wcześnie, miałby mniej czasu do zabicia. Zawsze uważał, że to głupie, że starzy ludzie zrywali się bladym świtem, skoro i tak nie mieli nic do roboty. A jednak on robił dokładnie to samo, zwlekając się z łóżka niemal co dzień przed siódmą rano, rozbudzony i ubierający się jeszcze po ciemku, gotowy na cały dzień błogiej bezczynności. Koszula i krawat, rany boskie! Tak to już bywało, gdy przez całe życie nosiłeś ten czy inny mundur, ale mimo wszystko… – Powinieneś się z kimś zobaczyć – powiedział mu syn przez telefon parę miesięcy temu. – Z lekarzem, znaczy się? – No cóż… albo z którymś z twoich starych kumpli. Pójść gdzieś i pobyć trochę z ludźmi. – Nie lubię takich spędów. Są takie dni, kiedy nie ma się ochoty nawet zapalać światła, a wyjście do kuchni okazuje się całą wyprawą. Mimo to wybrał się do lekarza. – Depresja to nic niezwykłego – powiedział lekarz pierwszego kontaktu. – Zważywszy na pański wiek i sytuację. – Depresja? Kolana mi siadają i prawie nic nie słyszę! Jestem wściekły!

Łatwiej było z tego zakpić, jak zawsze zresztą. Zawiasy zaskrzypiały, kiedy otworzył furtkę, i przypomniał sobie, że miał gdzieś puszkę z oliwą w garażu. Minęło sporo czasu, odkąd był tam ostatni raz. Przemaszerował przez ścieżkę, zatrzymując się tylko, by odkopnąć na bok opakowanie z fast foodu, które jakiś pijaczek wrzucił mu do ogródka. Zapach łupacza z frytkami zaostrzał mu apetyt, wciśnięta pod pachę torba grzała go w ramię. Zanim wyszedł, wyjął z kredensu ocet, posmarował masłem kilka kromek chleba. Właśnie przekręcił klucz w zamku, gdy usłyszał za sobą czyjś głos. – Witaj, nieznajomy. Odwrócił się i spostrzegł staruszka idącego ścieżką w jego stronę. Miał kaszkiet i długi, czarny płaszcz. Twarz była znajoma na tyle, na ile mógł się zorientować w słabym świetle, ale Herbert nie potrafił go zidentyfikować. – Przepraszam – powiedział – czy my się…? – Tak, znamy się, choć od naszego ostatniego spotkania minęło sporo czasu, stary. Szmat czasu, bez dwóch zdań. – Mężczyzna przyspieszył kroku, był już prawie przy nim. – Chryste… – Herbert upuścił torbę z kolacją, gdy dopasował nazwisko do twarzy, ale stało się to co najmniej o sekundę za późno.

12

Andrew Cooper stał u wejścia do domu rodziców i przez kilka sekund przyglądał się swoim gościom, zanim zaprosił ich do środka. Był niski i krępy, jak zawodnik drużyny rugby, z niemal całkiem siwymi włosami i niebieskimi, wodnistymi oczami ukrytymi za szkłami okularów. Możliwe, że przypominał ojca, ale Thorne tak niewiele zdołał zobaczyć, jeżeli chodziło o Johna Coopera, że trudno mu było to stwierdzić. Syn wyglądał na wyczerpanego. – Dzięki, że zechciał nas pan przyjąć – powiedział Thorne. – Wiem, że jest dość późno. – Z przyjemnością zrobię sobie chwilę przerwy – odparł Cooper. – Przez cały dzień pakowałem rzeczy do pudeł i worków na śmieci. – Skinął lekko głową. – Paula jest teraz w hotelu. Nie była w stanie się tym zająć, więc…

– To zrozumiałe. – Wyciągnąłem krótszą słomkę – skwitował Cooper. Thorne i Hendricks weszli za nim do salonu. Meble poprzesuwano pod ścianę, a środek pokoju zajmowały teraz pudła i worki, o których wspomniał Cooper. Thorne zauważył, że mężczyzna patrzył na Hendricksa, i przedstawił kolegę gospodarzowi. – Doktor Hendricks mi pomaga – wyjaśnił. – Jestem patologiem – rzekł Hendricks, bo co mógł powiedzieć innego. – To nie pan…? – spytał Cooper. – Nie – odparł Thorne. – Nie – powtórzył, kręcąc głową, Hendricks. – Jestem tylko konsultantem. Cała trójka czuła się dość niezręcznie, rozglądając się po pokoju. Thorne i Hendricks żuli gumę, po drodze kupili sobie w sklepie po paczce. Thorne pomyślał, że postępuje teraz dokładnie odwrotnie niż poprzedniej nocy, kiedy chciał, by leciało od niego piwem. Thorne skinął w stronę pianina stojącego pod ścianą. – Które z nich grało? – Oboje… po trochu – odrzekł Cooper. Przysiadł na podłokietniku starej skórzanej kanapy. Na jego powyciąganym, szarym podkoszulku pod szyją i pod pachami widać było plamy potu. – Wciąż grywali. Stare melodie, no wie pan… Thorne pokiwał głową, przypominając sobie to, o czym myślał w tamtym pokoju na górze, parę nocy temu. Na łyżeczkę, błogi spokój, miesiąc miodowy. – Co konkretnie, Cole’a Portera, takie rzeczy? Cooper zaśmiał się. – Raczej coś Gene’a Vincenta albo Eddiego Cochrana – powiedział. – Tatko był z tych bardziej zbuntowanych. – No jasne – mruknął Thorne. Tak łatwo było zapomnieć, że ci, co, nawet jak dla niego, wydawali się tacy starzy, mogli mieć w młodości bardzo buntowniczą naturę, podobnie jak ci, co nastali już po nich. Że skórzane spodnie, ramoneski i fryzury na irokeza to nie wymysł obecnych czasów, tylko element kultury pokoleniowej, której nieobce były również gazrurki, kastety czy powszechnie zakazane używki. Próbował wyobrazić sobie starego w takich ciuchach, ale jakoś nie potrafił.

Pożółkłe zęby, koniuszek poszarzałego języka… Cooper wstał. – Mówił pan coś o sypialni? Poszli za nim na górę i zaczekali, gdy stanął na dłuższą chwilę w progu, jakby wahał się przed wejściem do środka, ale jednak w końcu to zrobił. Było tam jeszcze więcej pudeł i worków. Toaletka i parapet gdzie, jak pamiętał Thorne, stały fotografie rodzinne, teraz świeciły pustkami. Z łóżka znikła cała pościel i narzuta. – Niczego pan nie wyniósł, prawda? – spytał Thorne. Cooper odwrócił się, by na niego spojrzeć. – Nie. – Nie, oczywiście, że nic. Chodziło mi o to… – Jeszcze nie zdążyłem niczego się pozbyć – odparł Cooper. – To wszystko. Ale jak już się z tym uporam, będę musiał parę razy wybrać się do punktu zbiórki używanej odzieży. Oczywiście jest tu sporo rzeczy, które mają dla nas duże znaczenie jako pamiątki, ale Paula i ja zgodziliśmy się, że nie ma sensu zatrzymywać ciuchów i innych drobiazgów. Bibelotów i takich tam, wie pan. Thorne pokiwał głową, myśląc o swoim ojcu. O tym, że nie musiał się zastanawiać, co starannie owinąć w brązowy papier, a co wrzucić do worka i odwieźć do Oxfam. Bo po pożarze prawie nic nie zostało. – Wszystkie rzeczy nadal są tutaj – powiedział Cooper – więc niech się pan nie krępuje. – Dzięki – rzekł Thorne. – To nie powinno zająć wiele czasu. – Ale wciąż nie do końca rozumiem, o co w tym wszystkim chodzi. Thorne i Hendricks wymienili spojrzenia. – Cóż, wciąż istnieje możliwość, że zostanie w tej sprawie wszczęte szczegółowe dochodzenie, a jeżeli tak się stanie, chcę mieć pewność, że należycie pamiętam wszystko, co znajdowało się wtedy w tym pokoju. – Cooper zastanawiał się nad tym przez chwilę, i wzruszył ramionami. – To tak na wszelki wypadek – dodał Thorne. – Dla pewności. Oczywiście teraz, kiedy sprawa została zamknięta, uznana za bezsprzeczne samobójstwo, było raczej wątpliwe, żeby wszczynano w związku z nią gruntowne dochodzenie, ale wyjaśnienie Thorne’a zabrzmiało całkiem przekonująco. Musiałby mieć zwykłego pecha, gdyby Andrew Cooper okazał się prawnikiem albo pracownikiem biura koronera. Thorne nie czuł się dobrze, będąc zmuszony kłamać, ale niewątpliwie powód wizyty, jaki podał, był

prostszy i łatwiejszy do przyjęcia niż ten prawdziwy, i nie tylko z uwagi na niepokój, jaki mógłby wzbudzić. – A jeżeli znajdziemy to coś, co wtedy? – spytał go jeszcze w samochodzie Hendricks. – Co nam to da? Co z tym zrobimy? – Nie mam pojęcia – odrzekł Thorne. Hendricks jęknął, ale Thorne nie dodał nic więcej. Pomimo uprzejmego pozwolenia, aby robili swoje, Cooper stał przy drzwiach, gdy zabrali się do przeszukiwania rzeczy w sypialni. Zajęło to im tylko parę minut. Zaczęli od worków na śmieci, których zawartość była przeznaczona do oddania do punktu pomocy charytatywnej, a nie od pudeł, bo Thorne podejrzewał, że tego, czego szukał, nie znajdzie wśród rzeczy o większej lub mniejszej wartości sentymentalnej. Oszacowanie zawartości każdego z worków przychodziło im z łatwością i to Hendricks odkrył, że to, czego szukali, znajdowało się w trzecim worku, który właśnie przetrząsał. – Masz – powiedział i podał znalezioną rzecz Thorne’owi. – Co to? – spytał Cooper od drzwi. Książka z krzyżówkami. Wyświechtany zbiór krzyżówek, który Thorne widział leżący na podłodze po stronie łóżka Margaret Cooper. Na podłodze pod nocną szafką, na której tak starannie ułożono książkę i okulary. Co było nie tak na tym obrazku? – Dlaczego leżała na podłodze? – zastanawiał się Thorne jeszcze podczas jazdy samochodem. – Nie wiem – odrzekł Hendricks. – Dlatego że ją upuściła? – Ale kiedy? To nie jest tak, że robisz zastrzyk z insuliny i pach – w mgnieniu oka gaśniesz, a książka, którą czytasz, wypada ci z ręki – nic takiego się nie dzieje. Co więcej, nie wydaje mi się, że można rozwiązywać krzyżówki tuż przed tym, jak ty i twój mąż zamierzacie odebrać sobie życie. To absurdalne, nie uważasz? Rozwiązujesz krzyżówki, bo to dla ciebie rutynowa czynność, którą powtarzasz każdego wieczoru przed snem. Dla niej to była normalka, rozumiesz? Tak jak wyjęcie sztucznej szczeki w łazience. To jest coś, co robiła każdego wieczoru. – Może to leżało tam od poprzedniego wieczoru. – Mowy nie ma! – Thorne stanowczo pokręcił głową. – Po jej stronie łóżka wszystko było starannie poukładane. Metodycznie. Tylko te krzyżówki leżały na podłodze. Może leżały tam dlatego, że upuściła je celowo…

Thorne ukląkł, otworzył książkę z krzyżówkami i zaczął wertować strony z dziesiątkami rozwiązanych krzyżówek. Zatrzymał się przy pierwszej niedokończonej, tej, którą, jak sądził, Margaret Cooper rozwiązywała tego wieczoru, kiedy ona i jej mąż pożegnali się z życiem. Pojedyncze słowo było na tyle wyraźne, że nie mógł go przeoczyć. Niebieski długopis mocno naciskał papier, litery były trochę grubsze niż w innych kratkach. Sześć liter, pionowo. POMOCY

13

To ma nawet pewien rytm, jak odgłos dzięcioła stukającego w drzewo czy coś takiego. Pach-pachpach. Odgłos, jaki wydają zęby starego mężczyzny, stukając w lufę rewolweru. Był już wcześniej mocno rozdygotany – możliwe, że trzęsły mu się ręce, jak to często bywa u staruszków, więc nic dziwnego, że dostał jeszcze większej trzęsawki, kiedy musiał włożyć lufę do ust. Herbert raz jeszcze wyciąga broń z ust. Walczy o oddech. Ślini się i sapie, i mówi: – Proszę… Siedzi w fotelu, zapewne tym samym, w którym zwykle ogląda telewizję, a na ekranie leci właśnie powtórka jednego z odcinków tasiemca z kablówki. Odcinek Sweeneya, co zważywszy na sytuację, może nawet wydawać się zabawne. Telewizor jest włączony, a głos podkręcony na maksa. – No dalej. Już to przerabialiśmy. – Nie mogę – wybucha Herbert. Oczywiście są dwa rewolwery, jeden wcisnął do rozdygotanej dłoni starucha, a z drugiego mierzy teraz w jego głowę. Wiele miesięcy temu, kiedy opracowywał cały plan, uświadomił sobie, że dla

tego tutaj musi wymyślić coś naprawdę przekonującego. Coś, co mogłoby powstrzymać Herberta przed odwróceniem spluwy i wycelowaniem w niego. Naprawdę poważna i konkretna groźba. – Chcesz, żebym pokazał ci to jeszcze raz? – Nie – odpowiada Herbert. – A może jednak chcesz jeszcze raz rzucić okiem. Może doda ci to odwagi. – Nie! – Stary kręci głową i trudno powiedzieć, co skapuje na kołnierz jego koszuli, pot czy łzy. – Dobra. To świetnie. A więc teraz zamknij się i zrób, co masz zrobić. – Wciąż trzymając tamtego na muszce, cofa się o dwa kroki, dostatecznie daleko, aby nie zostać ochlapanym, choć i tak wie dobrze, w którą stronę poleci cały rozbryzg. Wskazuje palcem: – Musisz też skierować lufę trochę bardziej w górę. Herbert ponownie wkłada lufę do ust. Przesuwa ją po wargach, które uparcie nie chcą się rozchylić, i po zębach, które szczękają jak kastaniety. Zaczyna się krztusić i wysuwa lufę na trzy do pięciu centymetrów. – Zakładam, że ma lekko… oleisty posmak, prawda? Ze strony innych napotykał jedynie strach. Dojmującą zgrozę, paraliżujący lęk, ale ten tutaj, stary pryk, zaprezentował mu całkiem co innego. W jego oczach dostrzega niepohamowaną, lodowatą nienawiść, zanim powieki mężczyzny w końcu się zamykają, a palec nerwowym ruchem pociąga za spust. Po sprawie. Pozamiatane. Huk nie był tak głośny, jak się tego spodziewał, przypominał raczej wybuch petardy, ale nie mylił się w kwestii bałaganu. Chowa broń do torby i robi krok naprzód, żeby się lepiej przyjrzeć. Do ściany poprzylepiało się coś, co przypomina strzępy siekanego mięsa i skorupek jaj, nadających jej… teksturę. Zupełnie jak te… jak one się nazywają? Ozdobne tapety z wypukłym wzorem. Jak w indyjskiej restauracji.

CZĘŚĆ DRUGA TA CHOLERNA ROBOTA

14

– W porządku? Helen uniosła wzrok ku detektyw konstabl Gill Bellinger opierającej się o biurko, z plikiem papierów w dłoni – tylko przechodziła. Helen uśmiechnęła się i kiwnęła głową, ale Bellinger najwyraźniej nie spieszyła się nigdzie i czekała na coś więcej niż uśmiech i skinienie głowy. – Tak, jasne że tak – odrzekła Helen. Helen słyszała to pytanie może nie codziennie, ale przynajmniej co kilka dni. Przy automacie z kawą, w kafeterii, podczas sztywnych, zgoła niepotrzebnych spotkań z przełożonym. Słyszała je z ust dobrych przyjaciół i zwykłych znajomych, a nawet ze strony tych, których prawie nie znała. To samo pytanie albo wariację na temat. – Jak tam, Helen? – Co słychać? – Jak leci? Wszystko jedno gdzie, jak i kiedy zadawano jej to pytanie, i tak wiedziała doskonale, o co im chodziło. Dobrze się czujesz? Wiedziała, o co tak naprawdę pytali. Czy aby na pewno nie wróciłaś do pracy zbyt wcześnie? Może powinnaś odbyć jeszcze kilka spotkań z policyjnym psychologiem? Starała się odpowiadać na pytania mimochodem, tak jak je zadawano, ale nie było to proste, bo ta troska zaczynała już ją nużyć. Nawet najłagodniejsze żarciki czy uprzejme pytania mogły teraz wywołać z jej strony gwałtowną reakcję, co tylko potwierdzało to, co niektórzy z nich zapewne i tak już wiedzieli. Była w najlepszym razie bardzo spięta, w najgorszym zaś – niezrównoważona, a takiej postawy nie tolerowano przy pracy z bitymi i molestowanymi dziećmi.

W tej sytuacji pozostało jej tylko przekonywać samą siebie, że miała paranoję, i próbować zapanować nad nerwami. – Wszystko gra – zapewniła. Bellinger odłożyła papiery na biurko Helen. Nachyliła się w jej stronę i zniżyła głos. – A jak sprawy z Tomem? Gill Bellinger była w zespole tą, której Helen ufała najbardziej, koleżanką od kieliszka, kiedy jej potrzebowała, i dobrą przyjaciółką, która robiła, co w jej mocy, aby zajmować się rodziną Helen podczas dramatycznych wydarzeń w sklepie sprzed kilku miesięcy. Była także jedyną osobą, której Helen opowiedziała o Thornie; wypsnęło jej się podczas wspólnego wypadu do pubu. Ona i Thorne uznali, że niewskazane byłoby już teraz upubliczniać ich związek. Oboje pamiętali doskonale, w jakich okolicznościach się zeszli – ich pierwszy czuły moment, gwardię honorową uzbrojonej policji i Thorne’a skąpanego we krwi innego mężczyzny. Z pewnością zaczęłyby się szerzyć zgoła niepotrzebne plotki. – Jest dobrze – odparła Helen. – A więc jakoś sobie radzi, tak? Helen popatrzyła na przyjaciółkę i pomyślała: Pytasz, czy radzi sobie lepiej niż ja? A może raczej – czy radzi sobie ze mną? Dostrzegła, że wyraz twarzy Bellinger się zmienia, i zrozumiała, że chodziło jej o przejście Thorne’a do służby mundurowej. Zmusiła się, aby się zachować spokój. – Tak, myślę, że tak. – Założę się, że lepiej, niż my byśmy sobie poradziły – powiedziała ze śmiechem Bellinger. – Boże, wyobrażasz sobie? – Wygładziła swój świetnie skrojony szary żakiet i wzdrygnęła się teatralnie. – Powrót do tych cholernych czarnych spódnic i babcinych rajstop! Albo jeszcze gorzej – do spodni! Helen ruchem głowy wskazała swój komputer. – Wybacz, Gill. Mam od groma roboty. – Jasne. – Bellinger pozbierała swoje papiery i odeszła od biurka. – Złapiemy się później… Helen uniosła rękę i ponownie się uśmiechnęła, zastanawiając się nad najlepszym sposobem na unikanie przyjaciółki przez resztę dnia. – Może w porze lunchu – dodała Bellinger. Helen wlepiła wzrok w dokument widoczny na ekranie. Oświadczenie sąsiadki dwulatka, którego odnaleziono w domu samego z licznymi obrażeniami i złamaniami. Ta kobieta twierdziła, że od miesięcy martwiła się losem chłopca, ale najwyraźniej nie do tego stopnia, by sięgnąć po telefon i zawiadomić odpowiednie służby.

Thorne radził sobie całkiem nieźle, skonstatowała Helen. Z całą pewnością lepiej, niż gdyby to ją spotkał taki los. Gill Bellinger przynajmniej w tej kwestii miała rację. Oczywiście bywały lepsze i gorsze dni. Bywały… ciche dni. Chwile, gdy lepiej było nie wchodzić sobie nawzajem w drogę, a ona nie mogła się doczekać, aż Thorne wróci do Kentish Town, aby dąsać się w samotności. Tom Thorne nie był uśmiechnięty i rozpromieniony przez dwadzieścia cztery godziny na dobę, siedem dni w tygodniu, ale to, co słyszała na jego temat, pozwoliło jej przypuszczać, że był chmurny i chimeryczny jeszcze na długo przed tym, nim wylano go z wydziału zabójstw. Niespecjalnie się tym przejmowała, bo wiedziała, że akurat to ich łączyło. Gliniarz, który nie miewał złych nastrojów, nie wykonywał należycie swojej pracy. Wszystko zależało od tego, jak sobie z tym radzi. Czy umie nad tym zapanować. Z jakimi ludźmi się zadaje i co wtedy robi. W kwestii muzyki faktycznie pojawiał się pewien problem – te piosenki o zdechłych psach i utraconych miłościach – ale biorąc pod uwagę całą resztę, to był mały pikuś. Helen spróbowała się skupić. Sąsiadka zranionego dziecka dopytywała się, dlaczego policja potrzebowała tyle czasu, aby cokolwiek zrobić. „Wszyscy słyszeliśmy, jak to biedne maleństwo przez cały czas płakało”, powiedziała. W ostatnich dniach napięcie pomiędzy nimi coraz bardziej narastało, od piątkowej nocnej zmiany. Thorne zdawał się mieć obsesję na punkcie tych samobójstw, wściekał się, że tak bezceremonialnie wskazano mu jego miejsce w szeregu i nie ulegało wątpliwości, że oczekiwał z jej strony nieco większego wsparcia. Nie rozmawiali od poprzedniego popołudnia, kiedy wybrał się na spotkanie z Philem Hendricksem. Popatrzyła na zegarek. Tom pewnie wciąż jeszcze odsypiał kaca, dziś miał ostatni dzień wolny przed powrotem do pracy. Nieco większe wsparcie… Helen odwróciła wzrok i zobaczyła, że Gill Bellinger przyglądała się jej z drugiego końca biura. Skupiła wzrok na ekranie i upomniała samą siebie, że gdyby nie słynne albo raczej niesławne przeczucia Thorne’a, nie byliby razem od trzech miesięcy. Ona mogłaby już nie żyć. A on wciąż wykonywałby pracę, którą kochał. Postanowiła, że zadzwoni do niego w porze lunchu. Zorientuje się, co zamierzał. Może poprosi siostrę, aby wzięła do siebie Alfiego na parę godzin, a potem zaproponuje mu, że przyjedzie do Kentish Town i wybiorą się wspólnie do tej hinduskiej knajpki, o której tyle jej mówił. Młody detektyw konstabl wyszedł z toalety i zatrzymał się przy jej biurku. Uniosła wzrok, popatrzyła na niego i uśmiechnęła się. – Wszystko w porządku, Helen? – zapytał.

15

– Tylko parę godzin, Dave. To wszystko. – Ale jak to? – spytał Holland. – Przecież dopiero co wychodziłem, prawda? – Dlaczego nie? – Mam zakraść się tam podczas mojej przerwy na lunch i udawać, że się zgubiłem w drodze do kantyny? – Coś wymyślisz – odrzekł Thorne. – Jasne. – Może mógłbyś powiedzieć, że miałeś się spotkać z informatorem. Thorne czekał, wsłuchując się w oddech Hollanda po drugiej stronie łącza. Wyobraził sobie miejsce, gdzie znajdował się teraz Holland, to miejsce, które znał tak dobrze. Wyobraził go sobie siedzącego przy biurku w sali odpraw, z pochyloną głową, unikającego kontaktu wzrokowego ze wszystkimi podczas rozmowy, w którą w ogóle nie powinien był się wdawać. Holland domyślił się, w czym rzecz, kiedy tylko odebrał telefon. Thorne usłyszał to w jego trwożliwym powitaniu, nerwowości w głosie zniżonym do szeptu i pauzie, zanim padło to nieuniknione pytanie. Co mogę dla pana zrobić? – A potem? – zapytał Holland. – Nie wiem – odrzekł Thorne. – Miło wiedzieć, że myśli pan perspektywicznie. – Przejdziemy przez ten most, jak już do niego dotrzemy. – Martwi mnie raczej to „my”. – Daj spokój, Dave… Thorne znów czekał. W pamięci zamajaczyły mu twarze Andrew Coopera, Neila Hacketta, Trevora Jesmonda. Czy nie napytał sobie biedy, właśnie przechodząc przez most? Zastukał palcami w brzeg stołu, sięgnął po kubek i napił się letniej herbaty. Cichy turkot pociągu sunącego z Kentish Town do

Gospel Oak przesączył się przez deski podłogi i niemal natychmiast w kredensie dało się słyszeć łagodne pobrzękiwanie szklanek i kieliszków. To jeden z powodów, dlaczego to mieszkanie było takie tanie. – Dave…? Poprzedniej nocy prawie nie zmrużył oka. Napięcie po odnalezieniu wiadomości od Margaret Cooper tylko przybrało na sile, kiedy razem z Hendricksem znów pojechali na północ, rozmawiali i kłócili się, co powinni robić dalej. Wciąż czuł w ustach metaliczny posmak adrenaliny, jak pamiątkę po całonocnej popijawie, powracającą z pierwszym porannym czknięciem. Była ósma, w ten fatalny poniedziałek, a on pomimo braku snu wydawał się bardziej rozbudzony i skory do działania. Od dawna się tak nie czuł. Chciał wziąć się do roboty. Wyjść za próg, ruszyć w teren, zanim dopadną go wątpliwości, o których mówił Hendricks. – Porozmawiajmy o samobójstwie kariery – powiedział Hendricks, kiedy Thorne podrzucił go do domu. Stał na chodniku, a od strony Camden High Street dochodziła muzyka i radosne pokrzykiwania ostatnich wracających do domu imprezowiczów. Nachylił się, by spojrzeć na Thorne’a przez otwarte drzwiczki auta. – Wiesz, że tak się to skończy, prawda? – Dorabiasz też na boku jako psychiatra? – Mówię ci to jako twój przyjaciel – odparł Hendricks. – A co z tamtym wieczorem? – zapytał teraz Holland. – Kiedy pojawił się pan na miejscu tego samobójstwa w Stanmore? – To jest… powiązane, tak. – Myślę, że chciałbym wiedzieć coś więcej. Thorne słyszał telefony dzwoniące w tle i gwar głosów w sali odpraw. Ten sam chaos, który przez lata sprawiał, że jego serce biło żywym rytmem, i od którego zakręciło mu się w głowie, gdy wszedł na teren wydziału zabójstw w Lewisham. Rozejrzał się po pokoju. Mógł to zrobić stąd, gdyby zechciał, z jednego pomieszczenia, przez telefon. Ba, gdyby zechciał, mógłby to nawet zrobić z samochodu. Dlatego podzielił się z Hollandem najważniejszymi informacjami i dopił herbatę. – No dobrze… powiedzmy, że tam pójdę – rzekł Holland. – Pogadam z kimś i okaże się, że istnieje związek… – Że mamy do czynienia z serią morderstw. – No, powiedzmy że tak. Wtedy pan wejdzie do akcji, tak? Przejmie pan sprawę? Dopilnuje, żeby wszczęto właściwe śledztwo?

– Zrobię to, co będzie trzeba. – Za długo się znamy – mruknął Holland. – Żeby co? – Żeby mógł mi pan do końca zaufać. Żeby uznał pan, że nadaję się do czegoś więcej prócz wykonywania konkretnych zadań i nic poza tym. Thorne przycisnął telefon do ucha. Potarł bok twarzy. – Posłuchaj, może powinienem poprosić kogoś innego. – Kogo? – spytał Holland szeptem, ale w jego głosie dało się wyczuć gniew. – Do kogo jeszcze mógłby się pan zwrócić? – Teraz to Holland musiał chwilę poczekać. – Proszę mi podać jeden dobry powód – rzekł wreszcie. Gniew wygasł, jego miejsce zajęła rezygnacja. – Tylko jeden. Bo jesteś moim przyjacielem? – pomyślał Thorne. Nie. Bo jesteś dobrym gliną, bo przynajmniej kiedyś niczego tak nie pragnąłeś jak tego, żeby być dobrym policjantem. Może. Thorne przypomniał sobie, co powiedziała Christine Treasure o podnieceniu, jakie czuła, idąc do pracy, i przypomniał sobie, jak lekceważąco potraktowała detektywa karierowicza. – A co innego mógłbyś robić, Dave? – zapytał. – Oglądać godzinami nagrania z kamer przemysłowych? Rozmawiać z palantami z telekomunikacji? Holland skończył rozmawiać, włożył do kieszeni świstek papieru, na którym notował najważniejsze informacje, i zobaczył, że Yvonne Kitson stoi przy jego biurku. – Tajny agent wkracza do akcji – rzekła. – Że co? – Te szepty i w ogóle. – Uśmiechnęła się i pokiwała głową, po czym upiła łyk kawy z plastikowego kubka. – Zaczerwieniłeś się. Coś, o czym nie powinnam wiedzieć? Coś, o czym nie powinna wiedzieć Sophia? Holland próbował wymyślić jakąś historyjkę i szybko uznał, że odrobina prawdy uczyni kłamstwo bardziej przekonującym niż jej zupełny brak. – Thorne – powiedział. Kitson uniosła brew. – Mówił ci, co nawywijał tamtego wieczoru? Pomijając, że nieźle mu się za to dostało, ma się rozumieć. – Ma wolny bilet na mecz Spurs, w środę wieczorem.

– Nie lubisz piłki nożnej. – Chyba nie miał nikogo innego, kogo mógłby zaprosić – odparł Holland. Rozmawiali jeszcze przez kilka minut o sprawie, którą zlecono im dzień wcześniej: fatalnym w skutkach pchnięciu nożem na chrzcinach w Tufnell Park. Kiedy Kitson sobie poszła, Holland wrócił do raportu, nad którym pracował, nim Thorne zadzwonił. Pomyślał o tych kilku sekundach, kiedy patrząc na wyświetlacz komórki, wahał się, czy nie odrzucić połączenia. Być może decyzja o odebraniu tego telefonu była najgłupszą rzeczą, jaką zrobił od dłuższego czasu. Ciekawe, do jakiego stopnia zadziałał u Yvonne Kitson wykrywacz „wciskanego kitu” i ile czasu będzie mógł spędzić poza posterunkiem pod pretekstem pójścia na lunch. Dwadzieścia minut od celu Thorne zajechał na stację paliw przy M4. Napełnił bak, kupił kawę i skosztował croissanta, który smakował, jakby upieczono go przed kilkoma dniami. Potem zadzwonił do Helen. – Ciężka noc? – spytała. – Nieszczególnie. – Wyjechał sprzed stacji benzynowej na pas pozwalający na powrót na szosę. Spojrzał na zegar na desce rozdzielczej. Było po wpół do dziesiątej. – Jeszcze nie jest tak późno. – Nie, po prostu czekałam na twój telefon wczoraj. – Przepraszam. – Thorne zaczekał, aż przejedzie ciężarówka poruszająca się po wewnętrznym pasie, a potem przyspieszył i wyminął ją. – Starałem się podzielić z Philem najświeższymi wiadomościami, wiesz, jak to jest… Zanim wróciłem do domu, było już po jedenastej i nie chciałem cię obudzić. – Nic się nie stało – powiedziała Helen. – Ale nie wiem, dlaczego nie zrobiłeś sobie dziś wolnego. Powinieneś odpoczywać, jeżeli masz wolne dni. – Wiem – odparł Thorne. Zostały jeszcze dwa dni do powrotu do pracy na pierwszą zmianę. – Ale miałem parę pilnych spraw do załatwienia, więc… – Jedziesz samochodem? – Tak, do stacji obsługi w Highgate – rzekł Thorne. Zjechał na zewnętrzny pas i przyspieszył do stu trzydziestu. – Hamulce coś wczoraj szwankowały i muszę wymienić klocki. – Nadal nie masz zestawu głośnomówiącego, prawda? – W najbliższym czasie go kupię. – Ostatnia rzecz, jakiej mógłbyś teraz chcieć, to zatrzymanie przez drogówkę. – Masz rację – przyznał Thorne.

– Może w warsztacie mieliby taki zestaw albo kupiłbyś po drodze? Mogliby ci zamontować na poczekaniu? Thorne mruknął pod nosem i pomyślał, że zatrzymanie za korzystanie z komórki podczas jazdy nie byłoby najgorszym z jego ostatnich przewinień. W porównaniu z innymi byłaby to błahostka. Choć to mogło się wkrótce zmienić. – Posłuchaj, co do dzisiejszego wieczoru… – powiedziała Helen. – Chyba znów spotkam się z Philem – odrzekł pospiesznie Thorne. – Naprawdę? – Kłopoty z chłopakiem. – Spojrzał na znak przy zjeździe, zostały jeszcze trzy… – Bóg raczy wiedzieć, dlaczego jestem jedyną osobą, z którą chce na ten temat rozmawiać, ale nic na to nie poradzę. Helen milczała, Thorne słyszał tylko trzaski na linii i cichy szmer opon na szosie, wciąż wilgotnej po porannym deszczu. – Oczywiście spróbuję przyjechać, choć nie wiem, jak długo nam się zejdzie i… – Nie przyjeżdżaj, gdybyś wypił – powiedziała Helen. – No, jak wypiję, to nie przyjadę, ale wtedy widzimy się na pewno jutro wieczorem, tak? – Dobra, niech będzie – kolejna pauza – jakby co, i tak będę w domu… – W porządku, to już nie będę cię dłużej zatrzymywał… – Nie zapomnij o zestawie głośnomówiącym. – Miłego dnia – rzekł Thorne. – Nawzajem – odparła Helen i rozłączyła się. Thorne rzucił telefon na fotel pasażera i nieznacznie zwolnił, zbliżając się do furgonetki, która najwyraźniej nie zamierzała go przepuścić. Wyciągnął rękę i ponownie włączył płytę, której słuchał, kiedy zajechał na stację benzynową. George Jones i Tammy Wynette, zakochani, śpiewali We’re Gonna Hold On, a Thorne starał się nie myśleć o niepokoju i trosce w głosie Helen ani o tym, ile razy ją okłamał w ciągu dwuminutowej rozmowy przez telefon. George i Tammy rozwiedli się dwa lata po nagraniu tej piosenki. Dziesięć minut później skręcił i zatrzymał wóz na poboczu przy zjeździe nr 10 i próbował wyobrazić sobie przebieg rozmowy, którą zamierzał przeprowadzić, i sposób, w jaki miał to rozegrać. Prócz

posmaku kawy i czerstwego rogalika wciąż czuł w ustach jakby metal. Tuzin, stwierdził w myślach. Co najmniej tuzin kłamstw. I tych dwanaście kłamstw miało zatuszować tylko jedno, ale za to największe ze wszystkich.

16

– Mam zapasowy klucz – powiedziała. – Tak dla bezpieczeństwa, no wie pan. Pewnie mogłabym zawołać sąsiada albo wezwać policję, poprosić, żeby do niego zajrzeli, ale kiedy nie odbierał telefonu, miałam jakieś złe przeczucia, i dlatego pojechałam tam i weszłam do środka. – Oblicze kobiety stężało. – Poczułam to, kiedy tylko przestąpiłam próg. – Ile czasu upłynęło? – spytał Thorne. Elly Kennedy nie przesłała mu tej informacji, więc Thorne nie wiedział, ile dni ciało Briana Gibbsa spoczywało nieodkryte w wannie, zanim znalazła je jego córka, i jak zaawansowany był poziom rozkładu. – Sądzę, że nie więcej niż kilka godzin, ale… nie w tym rzecz. – Pokręciła głową. – To krew. Wyczułam woń krwi. – Jasne – rzekł Thorne. – Jak smród gnijącego mięsa. Siedzieli we frontowym pokoju luksusowego mieszkania z trzema sypialniami, w cichej, ślepej uliczce wychodzącej na pole golfowe o niecałe dwa kilometry od centrum Wokingham. Już na pierwszy rzut oka zorientował się, że kobieta, z którą miał się spotkać, uwielbiała powieści kryminalne, obrazy impresjonistów (w reprodukcjach) i poduszki (najróżniejszych rozmiarów, rozrzucone to tu, to tam); natomiast pot, który niemal natychmiast zaczął perlić mu się na czole, uświadomił mu, że lubiła mieć w domu temperaturę jak w cieplarni. Z przyjemnością zdjął kurtkę, ale i tak nie zdołał się poczuć lepiej. Jacqui Gibbs, która przysiadła na fotelu naprzeciw niego, z dłońmi splecionymi na kolanach, wydawała się równie spięta jak on. – Woń mięsa – powtórzyła, tym razem znacznie ciszej. W ciszy, jaka potem nastała, do pokoju wczłapał mały, tłusty terier. Nie był najładniejszym z psów, miał kaprawe oczy i wysuniętą dolną szczękę, ale Jacqui najwyraźniej go uwielbiała. Przez pół minuty drapała go za uszami i przemawiała do niego półgłosem, zanim kazała psu wracać do kojca

w kuchni. Kiedy już sobie poszedł, Thorne stwierdził: – Nie przepadam za psami. – Jest stary – powiedziała Jacqui. – Zaczyna załatwiać się w mieszkaniu, wpada na różne rzeczy. Wiem, że powinnam zawieźć go do weterynarza, ale nie potrafię się na to zdobyć. – To niełatwe – przyznał Thorne. Rozejrzała się po pokoju, jakby oglądała go po raz pierwszy. – Jestem tu sama. Jak go zabraknie, będzie jeszcze gorzej, a na nowego już się raczej nie zdecyduję. Przynajmniej przez jakiś czas. Pokój wyglądał nieskazitelnie, pachniał pastą do podłóg i elektrycznym odświeżaczem powietrza. Ludzie często sprzątali przed wizytą policji, ale Thorne uznał, że ta kobieta nie musiała sobie zadać dodatkowego trudu. Popatrzył na tacę z idealnie poukładanymi herbatnikami i czekoladowymi języczkami, które podała do herbaty. – Proszę się częstować – zachęciła go. Thorne podziękował i wziął jeden herbatnik. Czekoladowe języczki już zaczęły się roztapiać. – Mój mąż i ja wzięliśmy rozwód, kiedy tylko nasze najmłodsze poszło na studia – powiedziała. Thorne, przeżuwając, popatrzył na nią, a ona się uśmiechnęła. – To głupie. Jest się razem tylko przez wzgląd na dzieci, a kiedy już pójdą w świat, człowiek uświadamia i sobie, i im, że tak naprawdę przez te wszystkie lata był nieszczęśliwy. One też czują się z tym fatalnie. Dlaczego ludzie to robią? Thorne wzruszył ramionami. – Nie mam dzieci, więc… – Dlatego nazywam się teraz Gibbs – wyjaśniła. – Wróciłam do panieńskiego nazwiska zaraz po naszej separacji. To na wypadek, gdyby się pan zastanawiał.

Thorne już sam na to wpadł, ale i tak powiedział: – W porządku. – W internecie też figuruję jako Gibbs – dodała. Thorne czekał. – Internetowe randki, no wie pan. – Ewidentnie prowokowała Thorne’a, lecz on postanowił nie podejmować tematu. – Owszem, trzeba czasami uważać na różnych świrów i zboków, ale obecnie robią to setki tysięcy ludzi, zwłaszcza w moim wieku, a w pracy nie ma co liczyć, że się kogoś spotka. Zajmuję się całą obsługą IT w agencji nieruchomości w miasteczku i wszyscy tam mają góra po dwanaście lat! Thorne zaśmiał się, podobnie jak ona, i poczuł strużkę potu ściekającą mu za ucho. Jacqui Gibbs była mocno po czterdziestce. Tego rodzaju kobiety Christine Treasure określała mianem mniamniuśnych i zwalniała swoim krążownikiem szos, aby się im przyjrzeć. Nawet jeżeli w ciemnych włosach pani Gibbs pojawiły się już nitki siwizny, to starannie zamaskowała je odpowiednią farbą, a dżinsy i świetnie skrojona biała bluzka podkreślały figurę, której mogłaby jej pozazdrościć kobieta o dwadzieścia lat młodsza. Thorne domyślał się, że zwracała uwagę większej ilości świrów i zboków, niż mogła sobie tego życzyć. – No dobra, szukam kogoś, kto ma przynajmniej osiemnaście lat! Zdenerwowanie czy samotność? Niezależnie od przyczyny, Jacqui Gibbs najwyraźniej miała ochotę pogadać. Thorne nie próbował jej przerywać, widząc z ulgą, że zaczęła się trochę rozluźniać, choć bardzo chciał wrócić do tematu jej ojca i sposobu, w jaki umarł. Okazało się, że nie kazała czekać mu zbyt długo. – Najgłupsze jest to, że naprawdę świetnie sobie radził – rzuciła z głupia frant, jakby przez cały czas rozmawiali o śmierci jej ojca, a ona nie wdała się przed chwilą w długą dygresję o poszukiwaniu miłości, rozwodzie, który namieszał w głowach ich dzieciom, czy stanie zdrowia jej teriera. – Po tym jak mama odeszła, całkiem się załamał, lecz to było pięć lat temu i już się otrząsnął. To znaczy… zaczął trochę podupadać na zdrowiu… rzecz jasna, nie był już taki jak kiedyś i pogorszył mu się słuch, ale… wydawał się całkiem szczęśliwy. – To dobrze – odparł Thorne. – Całkiem szczęśliwy to za mało powiedziane. On był szczęśliwy. – Co pani pomyślała, kiedy go tam znalazła? – Pomyślałam, że to… jakiś absurd – odrzekła. – To może zakrawać na szaleństwo, ten nóż i w ogóle, ale kiedy tak na niego patrzyłam, na całą tę krew… pomyślałam, że musiał wydarzyć się jakiś wypadek albo coś takiego. Człowiekowi przychodzą do głowy najrozmaitsze głupoty, zgadza się?

– To fakt – przyznał Thorne. Popatrzyła na niego. Nieopodal bardzo wolno przejechał samochód, warkot silnika mieszał się z szaleńczym łoskotem muzyki puszczonej na cały regulator przez wielkie głośniki. Jakiś fanatyczny miłośnik drum’n’bassu wybierał się na partyjkę golfa. – Wspominał pan, że chce „ponownie przyjrzeć się śmierci taty”? – Znów położyła dłonie na kolanach, splatając palce. – Tak pan mówił przez telefon. O co konkretnie chodziło? Pora poruszyć temat, z powodu którego tu przyjechał. – Czy orientuje się pani, dlaczego ktoś mógłby chcieć skrzywdzić pani ojca? – Skrzywdzić go? – Nie wydaje mi się, aby to było samobójstwo – powiedział. – Ale przecież ja go widziałam. – Myślę, że to zostało tak upozorowane, aby wyglądało na samobójstwo. – Co takiego? – wyszeptała Jacqui i zamyśliła się na chwilę. Wzięła głęboki oddech, odstawiła herbatę i powiedziała: – Chyba jest jeszcze za wcześnie na coś mocniejszego. Holland sprawdził na Google Maps, że Graham Daniels mieszkał zaledwie o kilka minut od zbiornika wodnego, gdzie pięć tygodni temu utopiła się jego matka. W ten sam sposób potwierdził, że Daniels pracował o niecałe dwa i pół kilometra od Peel Centre, gdzie stacjonował Holland. Wobec tego powinien dotrzeć na miejsce i wrócić w ciągu godziny. Przed południem Kitson była na zebraniu, więc Holland postanowił wykorzystać okazję i wyruszyć w teren. Mniej by ryzykował, gdyby zdecydował się na to w porze lunchu, ale chciał złapać Danielsa w pracy, zanim tamten pójdzie coś zjeść. To miało sens. O ile to wszystko w ogóle miało jakiś sens. Daniels pracował w niedużym punkcie poligraficznym przy West Hendon Broadway, w ciągu sklepików i zakładów pomiędzy kościołem katolickim pod wezwaniem św. Patryka i meczetem Hendon. Na miejscu nie było kolejki czekających klientów. Mężczyzna i kobieta pracowali za ladą, a Holland był prawie pewien, że mężczyzna w podkoszulku z napisem „Drukowanie na żądanie”, który przywitał się z nim przy wejściu do zakładu, to Graham Daniels. Był wysoki, łysiejący, a kiedy się uśmiechnął, ukazał zęby pożółkłe przy samych dziąsłach. Holland pokazał mu legitymację i zapytał, czy mogliby chwilę porozmawiać. Mężczyzna przestał się uśmiechać i popatrzył na niego, a Holland dodał: – Chodzi o pańską matkę. Daniels zamyślił się nad tym przez chwilę, a potem powiedział młodej kobiecie, pracującej przy

gilotynie w głębi zakładu, że niedługo wróci. – To moja córka – rzekł, wychodząc za Hollandem na ulicę i sięgając po papierosy. – Miała mi tylko sporadycznie pomagać, żeby zarobić parę funtów, zanim pójdzie na studia, ale tak jej się to spodobało, że w ogóle może zrezygnować z pójścia do college’u. Poszli do miłej kafejki nieopodal. Nie padało, ale wiał silny wiatr i podczas gdy Daniels męczył się, by zapalić papierosa, Holland zapiął kurtkę, żeby jego krawat nie zaczął łopotać na wietrze. – I co pan o tym myśli? – zapytał. – Szczerze mówiąc, jestem rozdarty – odparł Daniels. – Oczywiście, że chciałbym, żeby poszła na studia, ale tak samo chciałbym mieć ją tu, przy sobie, no wie pan. Jej matka chce jednak, żeby córka poszła do college’u i chyba raczej nie będę miał w tej kwestii wiele do powiedzenia. – Jasne – mruknął Holland, jakby wiedział, o co chodziło Danielsowi. Daniels wypalił papierosa i znaleźli dla siebie miejsce w zacisznym kącie sali, a Holland zamówił dla nich obu po filiżance kawy. Kiedy kawa znalazła się na stoliku przed nimi, Daniels zapytał: – To o co właściwie chodzi, co to za sprawa z moją matką? – Czy może pan powiedzieć mi, co się właściwie stało? – rzekł Holland. Daniels wyglądał na wstrząśniętego, a potem rozzłoszczonego. – Nie wie pan? – Tylko w ogólnym zarysie – odpowiedział Holland. – To… odrębne dochodzenie. Daniels zastanawiał się przez dłuższą chwilę. Westchnął ciężko. – W środku nocy, ubrana tylko w kapcie i koszulę nocną wyszła z domu. Przeszła przez drogę, a potem przez pole, by dotrzeć do Welsh Harp. Tam jest zbiornik wodny Brent… Holland pokiwał głową. – Zdjęła kapcie, koszulę nocną i… weszła do wody. – Przełknął ślinę. – Następnego ranka znaleziono jej koszulę starannie złożoną, leżącą na rozmokniętej ziemi. Kapcie stały równo, jeden przy drugim. A potem znaleźli ją. To tyle, tak? – Skąd pan to wszystko wie? – Była tam kamera przemysłowa – odrzekł Daniels. – Dziś prawie wszystko jest rejestrowane przez kamery, mam rację? Obraz sięgał aż do skraju pola, ale wasi spece zdołali to jakoś ze sobą połączyć. – Wlepił wzrok w swoją kawę. – Niełatwo było na to patrzeć.

– Nie wątpię – mruknął Holland. – No więc? – Daniels podniósł filiżankę i spojrzał ponad jej krawędzią na Hollanda. – Proszę posłuchać, naprawdę nie mogę na długo opuszczać zakładu. – Czy na nagraniu był ktoś jeszcze? Daniels zamrugał. – Czemu miałby tam być? – Po prostu chcę się upewnić. – Był środek nocy. – Nikt nie szedł w tę samą stronę co ona? Przed nią, a może trochę z tyłu? – Nie mam pojęcia – odparł Daniels. – Oglądałem tylko te fragmenty, na których była moja matka. – Uniósł rękę, lecz zaraz znów opuścił ją na blat stolika. – Niech pan posłucha, czegoś tu nie rozumiem, bo najwyraźniej sugeruje pan… to znaczy, właściwie nie bardzo rozumiem, co pan sugeruje, ale… – Powiedział pan wtedy, że był wstrząśnięty na wieść o tym, że pańska matka odebrała sobie życie. – Boże, oczywiście, że byłem wstrząśnięty. Pan by nie był? – Więcej nawet – ciągnął Holland – wspomniał pan, że planowała wyjazd na wycieczkę, że zrobiła już rezerwację. I że była ostatnią osobą na świecie, która mogłaby zrobić coś takiego. – Owszem, zarezerwowała wycieczkę. – Daniels przesunął brudnym od nikotyny palcem powoli w tę i z powrotem wzdłuż krawędzi stołu. – Należała do klubu ogrodniczego, raz w tygodniu jeździła do kina. Czytała książki, miała przyjaciół i kochała swoje wnuczęta. Miała swoje życie… bardzo dobre życie i postanowiła położyć mu kres, choć nigdy, przenigdy bym jej o to nie podejrzewał. Nie spodziewałem się, że mogłaby zrobić coś takiego. Nikomu z nas nawet nie przeszłoby przez myśl, że byłaby zdolna do czegoś takiego. Ale to nie oznacza, że brałem pod uwagę jakieś inne wytłumaczenie. Boże drogi, w życiu nie pomyślałbym nawet, że… ktoś mógłby za tym stać… że ktoś mógłby być za to odpowiedzialny. Holland wychylił się lekko do przodu i zniżył głos. – Proszę posłuchać, wiem, że to wyniknęło tak nagle i niespodziewanie, ale muszę poinformować pana, że bierzemy taką ewentualność pod uwagę. – Ewentualność? – Daniels otworzył i zamknął usta. – Na jakiej podstawie? Macie jakieś dowody? – Nie mogę jeszcze zdradzać żadnych szczegółów – odparł Holland. – Wiem, że to może być dla pana trudne.

Daniels jednak zdumiewająco szybko doszedł z tym do ładu. – Kto? – zapytał. A potem: – I na miłość boską, dlaczego? – Może powinien pan trochę dłużej się nad tym zastanowić. Porozmawiać z jej przyjaciółmi? – Ja? Holland pokiwał głową. Tak, ponieważ to dochodzenie, o którym pozwoliłem sobie wspomnieć, nie może się poszczycić nadmiernie liczną obsadą śledczych. – W rozmowie z panem mogliby być bardziej otwarci i szczerzy – wyjaśnił. – To bez sensu – powiedział Daniels. – Miała siedemdziesiąt lat, kto i po co mógłby chcieć ją skrzywdzić? Dogadywała się ze wszystkimi. – Musimy mieć pewność – odparł Holland. – Ale jak…? – Danielsowi głos zaczął się łamać. Opuścił głowę. – Myśli pan, że ktoś zaciągnął ją nad wodę? Wepchnął ją tam na siłę…? – Czy pańska mama umiała dobrze pływać? – Już mówiłem, miała siedemdziesiąt lat. Tamtej nocy było bardzo zimno. Szok termiczny musiał sprawić… Daniels mówił z trudem, obiema dłońmi wycierał wilgotne od łez oczy. Ludzie siedzący przy sąsiednich stolikach zaczęli im się przyglądać. – Przepraszam – rzekł Holland. – Czy pańscy rodzice żyją? Zniknął gdzieś czuły ojciec i Holland miał teraz przed sobą pogrążonego w rozpaczy syna, którego cierpienie i ból wciąż były zbyt świeże i dojmujące. Holland przez lata pracy w policji nieraz miał do czynienia z podobną udręką. Przekazywał wiadomości o zgonach, czuwał przy szpitalnych łóżkach, widział jak ojcowie, matki, mężowie i żony załamują się i domagają się, aby powiedział im, co mają robić, jak mogą przekonać samych siebie, że następnego dnia w ogóle powinni wstać z łóżka. Że mają po co to robić. Taka praca. Płacono mu za to i takie rozmowy należały do jego obowiązków. Ale to nie była jego robota. Nie musiał tego robić i nie powinien był dać się na to namówić, a teraz miał po prostu wielką ochotę dać Tomowi Thorne’owi po pysku. Thorne złożył kurtkę i patrzył, jak Jacqui Gibbs nalewa sobie drugą, małą porcyjkę glenlivet.

– Nikomu nie powiem – zapewnił. Wzruszyła ramionami. – Kogo to obchodzi? – Upiła łyk, a potem wstała, widząc, że Thorne podchodzi do drzwi salonu. – Proszę zostać – rzekł Thorne. – Sam wyjdę. Mimo to odprowadziła go i stali przez chwilę w dość niezręcznym milczeniu, przy otwartych drzwiach. – To zabawne – powiedziała. – Wszystko, co od pana usłyszałam… to nie były dobre wieści… Szczerze mówiąc, wciąż trudno mi się z tym wszystkim pogodzić, ale… jest mi trochę lepiej. Czy to, co mówię, ma sens? – Chyba tak – odparł Thorne. – Jeżeli ktoś to zrobił, to znaczy, że tato wcale nie czuł się źle. Nie był na tyle nieszczęśliwy, aby odebrać sobie życie. Thorne zapewnił, że to rozumie, choć w tym pokrętnym wyjaśnieniu najwyraźniej pominęła fakt, że niezależnie od wszystkiego jej ojciec musiał cierpieć, czuć przed śmiercią ból i strach. Przypuszczalnie to wszystko jak na razie jeszcze do niej nie dotarło, a może kojący wpływ glenliveta nie pozwolił jej dostrzec paru tak oczywistych skądinąd szczegółów. Thorne wyszedł na korytarz. Jacqui poszła za nim, a przy frontowych drzwiach Thorne wyjął z portfela wizytówkę i podał jej. To była jego stara wizytówka, tylko z numerem komórki i stopniem służbowym „detektyw inspektor” przed nazwiskiem. Gdyby kiedykolwiek go o to zapytano, powiedziałby, że się po prostu pomylił. Poza tym taki drobiazg jak niewłaściwy stopień służbowy na wizytówce na pewno nie był obecnie najpoważniejszym z jego problemów. Starał się za wiele o tym nie myśleć. – Proszę zadzwonić pod ten numer, gdyby chciała pani o czymś porozmawiać – powiedział – albo gdyby pani przypomniała sobie coś jeszcze. Thorne wątpił, aby tak się stało. Zarówno w przypadku morderstwa Briana Gibbsa, jak i pozostałych, nie stanie się tak, że ni stąd, ni zowąd ujawniony zostanie nieznany dotąd motyw tych zbrodni. Nie powiedział też Jacqui Gibbs, że były jeszcze inne, podobne morderstwa. – Postaram się – obiecała. Nie liczył na to, że kobieta zacznie sporządzać listę potencjalnych śmiertelnych wrogów jej ojca albo poda mu nazwisko szemranego typa, który mógł żywić do niego głęboką urazę po tym, jak przerżnął z nim w domino w lokalnym pubie.

– Mówię serio – powiedział. – Proszę dzwonić do mnie w nocy, o północy, jeżeli tylko coś się pani przypomni. – Dziękuję – odrzekła. – To naprawdę miło, że zadał pan sobie tyle trudu, aby rozwiązać zagadkę tego, co stało się z moim ojcem. W obecnych czasach rzadko mamy do czynienia z podobnym oddaniem i poświęceniem. Wszyscy stosują zasadę spychologii stosowanej, mam rację? Thorne pokiwał głową i odwrócił się, by nie zauważyła rumieńców na jego twarzy. Miał poczucie winy, bo zataił przed nią prawdę, bo dbając o własną skórę, chciał, żeby zadzwoniła do niego i do nikogo innego. A poza tym choć był zwolennikiem osobistego zaangażowania w sprawę zamiast zlecania jej innym, którzy mogliby zająć się nią jak należy, podejrzewał nie bez racji, że to właśnie przez tego rodzaju podejście zabójca jej ojca zdołał uniknąć sprawiedliwej kary. Gdy dotarł do drzwi, jego wzrok padł na oprawione w ramki fotografie stojące na kaloryferze. – Co to? – zapytał. Sięgnął po jedną z zaśniedziałych ramek i przyjrzał się jej zawartości. Widywał w swoim życiu wiele takich zdjęć, zrobionych na starannie przystrzyżonym trawniku, w promieniach słońca lub niekiedy przed budynkiem Scotland Yardu, z tym słynnym obracającym się symbolem nad nimi. Na zdjęciu byli zawsze tak samo ustawieni, nienagannie ubrani mężczyźni i kobiety, ze starszymi rangą oficerami, w mundurach, stojącymi po obu stronach. Ta sama ceremonia. Jacqui Gibbs podeszła do niego i spojrzała na zdjęcie. – Och, dostał wtedy jakiś medal czy pochwałę, coś w tym guście. To było wieki temu. – Przytknęła koniuszek palca do szkła. – Czyż nie wygląda cudownie w tym garniturze? – Pochwałę, ale za co? – Boże, próbuję to sobie przypomnieć – powiedziała. – Później już nigdy o tym nie rozmawialiśmy. Ale pamiętam, że wszyscy byliśmy tego dnia wystrojeni na tę uroczystość. Ja miałam na sobie szykowną sukienkę i w ogóle. Mogłam mieć wtedy jakieś czternaście lat, więc sam pan rozumie, że to było naprawdę dawno temu. Thorne czekał, starając się nie okazać zniecierpliwienia. – Może mogłaby pani przypomnieć sobie coś więcej na ten temat. – Był jakiś proces – odrzekła. – On był świadkiem na procesie. Na pewno zachował wycinki z gazet mówiące o tej sprawie… W kilka minut później Jacqui skończyła opowiadać mu o wszystkim, co zdołała sobie przypomnieć, i zapytała:

– Myśli pan, że to może mieć coś wspólnego z tym, co się stało? Zauważyłam wyraz pańskiej twarzy. – Nie mam pojęcia – odparł Thorne. To była prawda, ale czuł również charakterystyczne świerzbienie w karku i w tej chwili pragnął jedynie wyjść z tego domu i wykonać jeden telefon. – Chce pan je zatrzymać? – spytała. – To zdjęcie? Thorne znów na nie spojrzał. – Jeżeli tak, to bardzo proszę – powiedziała – tylko żeby później do mnie wróciło. Thorne domyślał się, że zdjęcie raczej nie na wiele mu się przyda. Wiedział, jak działał system przyznawania pochwał – każdego roku miało miejsce tylko kilka takich ceremonii i osoby publiczne, które zostały w szczególny sposób uhonorowane, mogły brać udział w rozmaitych śledztwach, ale i tak podziękował jej i obiecał, że zdjęcie wróci do niej w nienaruszonym stanie. – Muszę je trochę przetrzeć. U taty na poddaszu bardzo się zakurzyło. Gdy Thorne wyszedł z budynku, kobieta wciąż trzymała w dłoni jego wizytówkę i raz jeszcze zapewniła: – Jeżeli tylko coś sobie przypomnę, zadzwonię. Thorne szybkim krokiem ruszył w stronę auta i sięgnął po telefon. Holland odebrał i zachowywał się raczej oschle. – Posłuchaj, będę się streszczał – powiedział Thorne. – Kiedy będziesz rozmawiał z Grahamem Danielsem… – Jestem z nim właśnie teraz – odparł Holland. – To świetnie – rzucił Thorne. Nacisnął guzik pilota, by odblokować centralny zamek w swoim bmw. – Zadzwoń do mnie, jak skończysz. Ale nie zapomnij wcześniej zapytać go, co jego matka robiła trzydzieści lat temu.

17

Poniedziałkowy wieczór w Grafton Arms był wyjątkowo spokojny. Głośny śmiech ani dźwięki salsy z pięterka nie zakłócały spokoju tych, co chcieli rozluźnić się trochę przed powrotem do domu albo

zwyczajnie napić się w ciszy i spokoju, jedynie przy mechanicznych dźwiękach jednorękich bandytów. Trzej mężczyźni przy narożnym stoliku zachowywali się powściągliwie, pomimo postępu, jakiego dokonali dziś rano. Ich dobra passa najwyraźniej wciąż trwała, zwłaszcza dzięki temu, który siedział najbliżej toalety i miał taką minę, jakby wcale się nie cieszył, że może tu teraz być. Thorne podał mu piwo i usiadł. – Posłuchaj, Dave, wiem, że wciąż się martwisz, jasne? – powiedział. Holland przełknął ślinę i burknął coś pod nosem, wlepiając wzrok w swoje piwo. – Chcę, żebyś wiedział, że zamierzam nagłośnić tę sprawę. – Jak, konkretnie? Thorne napił się. – Wciąż nie rozumiem, dlaczego nie chce pan, żeby zajął się tym ktoś inny. – Holland spojrzał na trzeciego mężczyznę, siedzącego przy stole, szukając wsparcia z jego strony. – Zwłaszcza teraz. No bo przecież, Chryste… – Marnujesz czas – skwitował Hendricks. – Pracowałeś z nim wcześniej, prawda? Thorne uśmiechnął się ironicznie do przyjaciela, a potem przeniósł wzrok na Hollanda. – Próbowałem – odparł. Nigdy nie zapomni wyrazu twarzy Hacketta w czasie rozmowy w siedzibie wydziału zabójstw i później, tamtej nocy w Stanmore. – Próbowałem parę razy i uprzejmie powiedziano mi, gdzie mogę to sobie wsadzić. A właściwie wcale nie tak uprzejmie. Słowo daję, Dave, myśleli, że to jakiś żart. Uważają mnie za błazna. – Może wcale tak nie jest – rzekł Hendricks. – Może jest im wygodnie siedzieć z założonymi rękami i nic nie robić. Sięgnął po piwo, gdy Thorne i Holland popatrzyli na niego; czekał. – Spójrzmy na to z tej strony, w zestawieniach samobójstwa zawsze wyglądają lepiej niż nierozwiązane morderstwa, zgadza się? Thorne pokiwał głową, zastanawiając się nad tym. Hendricks prawie na pewno mówił pół żartem, pół serio, ale w jego słowach kryła się głęboka prawda. – Cóż, jeśli ta sprawa się posypie, to nie my będziemy śmiać się ostatni. My będziemy zajęci szukaniem nowej pracy. – Doceniam to, co robisz, Dave. Co zrobiłeś rano i dziś po południu. Wcale nie musiałeś.

Hendricks zasalutował, unosząc szklankę z piwem. Oblicze Hollanda złagodniało, ale tylko troszeczkę. – Chyba powinienem zbadać sobie głowę, naprawdę – powiedział, po czym wyjął z kieszeni kilka złożonych kartek papieru. Rozłożył je na blacie i wręczył każdemu z nich po dwa egzemplarze każdej kopii. – Ta sprawa się nie posypie, Dave – zapewnił Thorne. – Dlaczego? – Dlatego że złapiemy tego gościa. Hendricks i Thorne spojrzeli na wydruki, trzymając w ręku szklaneczki z piwem, jakby przeglądali menu w barze przekąskowym. Na każdej kartce u góry widniało nazwisko. TERENCE MERCER – Prowadził lukratywną firmę w południowym Londynie, od lat siedemdziesiątych w górę – rzekł Holland. – Banki, spółdzielnie budowlane, przewozy konwojenckie i różne takie. Thorne pokiwał głową. – To było w czasach, kiedy Lotna Brygada rządziła w Londynie, rozbijając się cortinami i obnosząc się z długimi płaszczami z baraniej skóry, jak w telewizyjnych serialach. – Moda retro wraca – zauważył Hendricks. – Wiedzieliście o tym? – Tak czy owak – ciągnął Holland – w osiemdziesiątym trzecim robota w banku Croydon mu nie wyszła i część jego „firmy” wylądowała za kratkami. Jemu jakimś cudem udało się zwiać, ale Lotna Brygada dostała cynk, że ukrywał się w pewnym domu w Crystal Palace. Potem było już tylko gorzej… skończyło się katastrofą… nie wie lewica, co czyni prawica i tak dalej… Krótko mówiąc, jakiś nieszczęsny detektyw konstabl wybrał się tam bez wsparcia i Mercer strzelił mu prosto w twarz, w ogrodzie na tyłach domu. – Założę się, że zniszczył sobie ten śliczny płaszcz – mruknął Hendricks. – W prasie zawrzało, sprawa przed sądem w Bailey stała się sensacją, a Mercera skazano na dożywocie, przy założeniu, że minimalną karą do odsiadki miało być dwadzieścia pięć lat więzienia. – Holland raz jeszcze zajrzał do swoich notatek. – Wyrok podwyższono parę lat później, kiedy w Maidstone Terence się wściekł i sprzedał kosę klawiszowi, i od tej pory był przenoszony z jednego zakładu karnego do drugiego, bo nigdzie nie chciano zatrzymać go na dłużej. Składane przez niego regularnie podania o zwolnienie warunkowe odrzucano, czego zresztą można się było spodziewać… Koniec końców odsiedział trzydzieści lat i siedem tygodni temu został zwolniony z więzienia Gartree.

– Na trzy tygodnie przed śmiercią Briana Gibbsa – zauważył Thorne. – I zaledwie dwa tygodnie przed Fioną Daniels. Odłożyli kartki na stół. – A zatem Gibbs był świadkiem tego, jak Mercer zastrzelił policjanta – powiedział Hendricks. – Widział to zdarzenie z okna na piętrze. – Thorne odstawił szklankę z piwem. – Złożył zeznania, mimo iż kumple Mercera próbowali go zastraszyć. Dlatego dostał medal. A Fiona Daniels pracowała w banku. – Spojrzał na Hollanda. – Zgadza się? Holland pokiwał głową. – Ona też złożyła zeznanie. Dziś po południu rozmawiałem z Andrew Cooperem i okazało się, że jego ojciec był lekarzem, który jako ekspert wydał opinię w sprawie tego postrzału. Wynikało z niej jednoznacznie, że funkcjonariusz policji otrzymał postrzał z bliskiej odległości, nieomal z przyłożenia, i że Mercera nie było tam, gdzie rzekomo miał się znajdować. Udowodnił w ten sposób, że to była egzekucja – oczywista i bezlitosna. Hendricks otworzył paczkę chipsów, rozdzierając ją na całej długości i położył na stole. Thorne i Holland poczęstowali się. – A zatem Terry po prostu bierze odwet na ludziach, których uważa za odpowiedzialnych za swoją odsiadkę. Oto co łączy ofiary. – Dokładnie – powiedział Thorne. Wydawał się szczerze uradowany, że udało się odnaleźć element łączący ofiary. – Zwyczajna zemsta, ot co. – Niech to szlag! – Hendricks znieruchomiał, wkładając do ust garść chipsów. – Ile lat musi mieć teraz Mercer? – Siedemdziesiąt trzy – odrzekł Holland. – Będą następni. – Thorne wychylił się do przodu, sięgając po chipsy. – Inni świadkowie i jego adwokaci. Bóg raczy wiedzieć, ilu policjantów zamierza skasować. Musimy sporządzić listę. – Spojrzał na Hollanda, bo wszyscy trzej wiedzieli doskonale, że tylko on mógł przygotować taką listę, tylko on dysponował bezpośrednim dostępem do komputerowych policyjnych baz danych. Ponieważ Holland nie zaoferował natychmiastowej współpracy, Thorne stuknął palcem w leżące przed nim papiery. – Posłuchaj, Dave, jeszcze raz bardzo ci za to dziękuję, naprawdę. – Szczerze mówiąc, nie musiałem aż tak strasznie grzebać w archiwach. – Holland wzruszył ramionami. – Większość tego ściągnąłem bezpośrednio z internetu. Thorne nie wiedział, czy przez Hollanda przemawiała skromność, czy może sierżant próbował przekonać samego siebie, że nie zrobił aż tak wiele, za co później mógłby zostać pociągnięty do

odpowiedzialności. Wystarczyło spojrzeć na kartki, by stwierdzić, że sporo materiałów ściągnięto z akt, które wymagały dostępu do kilku baz danych policji metropolitalnej. Dostępu, który był szczegółowo monitorowany, a każde wejście rejestrowane. – Boże błogosław Google’a – rzekł Hendricks. – Zakładam, że zrobisz z tego dobry użytek. – Może powinniśmy zwerbować kogoś jeszcze do pomocy – mruknął Thorne – żeby rozszerzyć zakres działań. – Popatrzył na Hollanda. – Gdyby ktoś zaczął deptać nam po piętach, trudniej by mu było połączyć kolejne kropki, żeby się do nas dobrać. – Na przykład kogo? – zapytał Holland. – Może Yvonne Kitson? Holland miał niepewną minę. – Wydaje mi się, że ona ma więcej powodów niż inni, żeby nam odmówić. – Zapytać zawsze można – stwierdził Thorne. – Jeżeli nie zechce się w to mieszać, zakładam, że odmówi i zapomni, że w ogóle ją zapytałem. Ale mimo wszystko warto spróbować. – Może – rzucił Holland, nieprzekonany. Hendricks zaczął nucić pod nosem melodyjkę i uniósł cztery palce. – Co jest? – Thorne wyglądał na zbitego z tropu. Nagle rozpoznał tę melodię, słynny motyw przewodni Elmera Bernsteina z Siedmiu wspaniałych. – Oczywiście ja jestem Steve’em McQueene’em – powiedział Hendricks. Nawet Holland się uśmiechnął. – Podejrzewam, że łatwiej byłoby nam odnaleźć meksykańskiego bandido, żeby się z nim rozprawić, niż Terry’ego Mercera. Pamiętajcie, że oni mieli do pomocy wieśniaków. – W aktach musi być jakiś adres – Thorne myślał na głos. – W podaniach o zwolnienie warunkowe czy czymś takim. Musi być jakiś sposób, aby pozyskać te informacje, nie nadeptując nikomu na odcisk. – A co z więzieniem? – zapytał Hendricks. Thorne pokiwał głową. – Mam tam swoje kontakty. Myślę, że mogą się nam przydać przy ustaleniu, kto odwiedzał Mercera bezpośrednio przed jego zwolnieniem z zakładu karnego.

Patrząc na Hollanda i Hendricksa, zorientował się, że musieli dojść do tych samych wniosków co on. To, co robił Terry Mercer, wymagało gruntownego zaplanowania. Aby mógł zacząć zabijać tak szybko po swoim wyjściu na wolność, musiał mieć kogoś, kto mu pomagał. – To co z tą listą? – zapytał Hendricks. Thorne wahał się przed poproszeniem o to Hollanda wprost, ale Hendricks najwyraźniej nie miał takich oporów. Dostrzegając wahanie Hollanda, Thorne wstał, uznając, że to chyba nie jest odpowiednia chwila, aby zacząć naciskać na sierżanta. – Kto ma ochotę na jeszcze jedno piwko? Kiedy wrócił z piwem, Holland powiedział: – To by oznaczało konieczność wydobycia jeszcze jednych akt. Thorne czekał, sącząc piwo bez pośpiechu. – Co najmniej jeszcze jednych akt. – Dość już zrobiłeś, Dave, nawet więcej, niż to było konieczne – rzekł Thorne. – My dalej robimy swoje, ale jeżeli chciałbyś się wycofać, to teraz jest właściwy moment. I niezależnie od tego, jak wszystko się skończy, możesz być pewien, że nie odbije się to na tobie. Holland spojrzał na Hendricksa, potem na Thorne’a, a później na swoje piwo. – A co mi tam – mruknął. – Skoro się powiedziało „a”… Hendricks dojadł resztkę chipsów. – To trzeba powiedzieć P45…

18

Oczywiście, niektórzy z nich już nie żyją. Ci, co byli już wtedy w podeszłym wieku, jak ten stary pryk o zaciętej twarzy, który perorował, że jego obowiązkiem było chronić niewinnych, zapobiegając jawnym zagrożeniom dla społeczeństwa – przekręcili się, kiedy on jeszcze garował za kratami. Oszczędzili mu kłopotów.

W efekcie lista nie jest aż taka długa. Trzyma ją rozłożoną, przykładając do piersi, kiedy leżąc na łóżku, wpatruje się w ekran niedużego telewizora w rogu pokoju i przerzuca kanały w poszukiwaniu czegoś porządnego. Jakaś grupka dzieciaków ze Szkocji wykrzykuje coś bez ładu i składu, upija się do nieprzytomności i próbuje bzykać się między sobą. Inna grupa z Essex robi z grubsza to samo. Cyganie, agenci od nieruchomości, tlenione na blond gospodynie domowe, które zbyt długo leżały na łóżkach do opalania w solariach. Telefony, które potrafią niemal wszystko poza zrobieniem cholernego tosta, komputery, które możesz zmieścić w dłoni – to akurat było jak najbardziej w porządku, ale, Chryste Panie, przez ostatnie trzydzieści lat telewizja naprawdę zeszła na psy. Słyszy rodzinę krzątającą się na dole. Bratanka jego starego kumpla, nerwowego, mocno wytatuowanego handlarza koką i jego cudowną żonę oraz troje ich cudownych dzieciaków. Już wcześniej słyszał ich szeptaną kłótnię, miał niezły ubaw, gdy przysłuchiwał się, jak żona zniżywszy głos, cedziła słowa, dopytując się, jak długo jeszcze ten staruch zamierza u nich waletować. Pan domu prosił, aby się uspokoiła, zapewniał, że już niedługo, i zapytał, gdzie miałby się właściwie podziać, jeśli nie u nich? Oczywiście, już nie zabawi tu długo. Może jeszcze jedną noc w sypialni ich najmłodszego dziecka i ruszy w dalszą drogę. Za fatygę zostawi im butelczynę szkockiej, a dla żony perfumy czy coś i będzie jeszcze przez dłuższą chwilę wpatrywał się we frontowe drzwi, aby upewnić się, że zapomną, iż w ogóle tu był. Bierze do ręki pomiętą, postrzępioną kartkę papieru i patrzy na listę, na skreślone nazwiska i nazwiska tych, których dopiero zamierzał odwiedzić. I nazwisko tego, którego zostawił sobie na sam koniec. To sprawa osobista, nie mógł temu zaprzeczyć, ale czyż mogło być inaczej? Nigdy nie miał cierpliwości do wścibskich ludzi, tych co wtykali nos w nie swoje sprawy. Dostawali to, na co zasłużyli, tak po prostu, to była zwyczajnie mocno spóźniona lekcja pilnowania swoich spraw. Oni i ci, co wydawali tak zwane profesjonalne opinie jako eksperci. Ludzie, którzy nic nie widzieli, których tam nawet nie było, ale ponieważ mieli przed nazwiskami tytuły naukowe, uważali się za uprawnionych do wyrażania własnych opinii przed sądem – za sowitą opłatą, o czym nie należy zapominać – mówili swoje i pomagali przysięgłym w podjęciu decyzji, jak miała wyglądać reszta jego życia. Cóż, to mogło trochę potrwać, przypuszczalnie już wiele lat temu zapomnieli, jak się nazywał, ale prędzej czy później nauczą się, że czasami lepiej jest zachować swoją opinię dla siebie. Kiedy dowiedzą się, w czym on sam był specjalistą. Słyszy, jak żona wchodzi na górę, aby zagonić dzieciaki do łóżek. Kobieta szepcze, upomina je, żeby były cicho, gdy mijają drzwi jego sypialni. Tylko nieznacznie, na chwilę podnosi głos, kiedy najmłodsze zaczyna się mazać i płaczliwym tonem zapytuje, dlaczego nie może spać w swoim pokoju. – Kim on w ogóle jest?

To dobre pytanie. Takie, nad którym sam musiałby się chwilę zastanowić, gdyby mu je zadano. To dziwne, ale nie pamięta już, jak wygląda jego eksżona – a w każdym razie pamięta ją jak przez mgłę i nawet kiedy śni o swoich dzieciach, gdziekolwiek teraz są, ma wrażenie, jakby oglądał ich twarze przez taflę kolorowego, matowionego szkła. Ale twarze mężczyzn i kobiet z jego listy nigdy się nie zacierają, co najwyżej kontury, reszta wygląda tak, jak ich zapamiętał. To zabawne, myśli, że miłość blaknie i znika o wiele szybciej niż nienawiść. Uśmiecha się, składając kartkę z listą i odkładając ją na nocny stolik. Wyłącza telewizor i zamyka oczy, wsłuchując się w odgłosy dzieciaków z łazienki za ścianą. Wszyscy, którzy twierdzą, że „czas leczy rany”, najwyraźniej nigdy nie zaznali prawdziwego bólu.

19

– Był marudny przez cały ranek – na drugim końcu łącza rozległ się głos Helen. – Wieki zajęło mi przygotowanie go i wyprowadzenie z domu. Kiedy go zostawiłam u opiekunki, ciągle płakał. – Może coś złapał. – Nie miał temperatury. – Opiekunka by zadzwoniła, gdyby martwiła się, że coś mu dolega. – Na wszelki wypadek dorzuciłam do jego torby coś na przeziębienie. – Myślę, że nic mu nie będzie – pocieszył ją Thorne. – Po prostu wstał lewą nogą i to wszystko. – Czasami dziwnie się zachowuje, sam wiesz. Zwłaszcza jeżeli rano cię nie ma. – Naprawdę? – Tak, zwróciłam na to uwagę. No bo… dzieci lubią rutynę, zgadza się? Thorne przytaknął niepewnie i patrzył, jak kobieta przypala od niedopałka kolejnego papierosa. Zamknęła oczy, pstryknięciem pozbywając się niedopałka i zrobiła głęboki wydech. Thorne już od dawna nie palił, ale w ostatnich tygodniach sporo o tym myślał. Może dlatego, że ostatni raz palił jeszcze, gdy miał na sobie mundur. Asocjacja, stres, jak zwał, tak zwał.

Zastanawiał się, czy kobieta poczęstowałaby go papierosem, gdyby ją poprosił. – Co masz na dziś w planach? – Muszę uporać się z zaległą robotą papierkową – powiedział Thorne. – I to do jutra. – Rozumiem. – Poza tym w Camden jest targ płytowy, więc może tam się wybiorę, jak znajdę chwilę czasu. – Baw się dobrze – odparła Helen. – A co tam u Phila, nawiasem mówiąc? – Słucham? – No, mam na myśli wczorajszy wieczór. – Ach, już wszystko dobrze – rzekł Thorne. – O co chodziło z tym jego chłopakiem? Thorne próbował przypomnieć sobie, co konkretnie powiedział Helen. – Dramatyzuje i to wszystko. Chciał się komuś wyżalić, nie ma o czym mówić. – Odwrócił wzrok i zauważył, że palaczka się oddaliła. – Wiesz co, pomyślałem, że mógłbym dziś coś upichcić. – Brzmi kusząco. – Chili, czy coś takiego. – Mam kupić niezbędne produkty? – Nie, ja to zrobię. Powinienem być w domu przed tobą… – Posłuchaj, powiedziałam Jenny, że może wpaść jutro na kolację, jeżeli nie masz nic przeciwko temu? Nie widziałyśmy się od jakiegoś czasu, więc… Siostra Helen. Thorne spotkał ją tylko raz i nie był do końca pewien, czy zaaprobowała to, że on i Helen zamieszkali razem. Że byli razem. – Tak, oczywiście. – To nic wielkiego i nie zostanie do późna. Pewnie po prostu kupimy coś u chińczyka albo gdzieś… – W porządku. – Świetnie – ucieszyła się Helen. – Dzięki. Czy miałbyś coś przeciw temu, żeby odebrać później Alfiego od opiekunki?

Thorne zawahał się – jego dzień w znacznej mierze zależał od innych. – Nie, chyba nie. – Na pewno? – Zadzwonię, gdyby coś mi wypadło. – Dzięki. – Ale chyba uda mi się go odebrać… Kiedy Helen się rozłączyła, Thorne odwrócił się i wszedł na St. Pancras. Dworzec został wyremontowany i prezentował się naprawdę imponująco – rzeźby, posągi kochanków i poetów, najdłuższy ruchomy chodnik w Europie, ale Thorne nie mógł się nadziwić, dlaczego łatwiej tu było zamówić kieliszek Moët & Chandon lub kupić modne ciuchy niż znaleźć aktualny rozkład jazdy czy przejście na właściwy peron. Rozdrażniony, kręcąc się przez dziesięć minut po hali głównej, zdołał w końcu namierzyć tablicę informacyjną. Pociąg do Market Harborough odchodził za dwadzieścia minut. Nie był pewien, czy starsi rangą funkcjonariusze służby więziennej byli kiedykolwiek spychani do roli zwykłych „klawiszy”, ale ewidentnie poruszali się i zachowywali jak oficerowie policji. Thorne znał Caroline Dunn od prawie dziesięciu lat, w którym to czasie pracowała w Chelmsford, Wakefield i Long Lartin. Przez ostatnie półtora roku piastowała stanowisko zastępcy naczelnika ZK JKM Gartree. Odbywało tutaj wyroki więcej morderców niż gdziekolwiek indziej w całym kraju, a dożywocie odsiadywało osiemdziesiąt pięć procent spośród siedmiuset przebywających tam osadzonych. Znalazłszy się w gabinecie Dunn, Thorne podziękował, że tak szybko zdołała znaleźć chwilę, aby go przyjąć. – To brzmiało interesująco – stwierdziła. – Zazwyczaj brzmi interesująco, kiedy chodzi o ciebie. – A więc muszę się bardziej postarać – odparł. Dunn zaśmiała się, głośno i nieskrępowanie. Była dobrze po pięćdziesiątce, miała włosy farbowane na blond i trochę zbyt silny makijaż. Siedząc naprzeciw niej, Thorne zdał sobie sprawę, że przypominała trochę Jacqui Gibbs. W ostatnich dniach Thorne niejednokrotnie skwapliwie pozwalał, aby osoby, z którymi rozmawiał, wierzyły, że jest detektywem i ze swojej strony nie próbował tego sprostowywać. To spore ryzyko, ale takie, które był gotów podjąć. Nie zamierzał jednak ryzykować z zastępcą naczelnika więzienia, która nawiasem mówiąc, mogła znać jego obecną sytuację. Nie wydawała się zbytnio zaskoczona, kiedy jej powiedział.

– No dobra – rzekła Dunn. – Co właściwie zrobiłeś? Thorne wzruszył ramionami, nie chciał drążyć tematu. – Mogę odwrócić Jej Królewską Mość do ściany, jeżeli chcesz. Thorne spojrzał na portret wiszący na ścianie po lewej. Zbudowane w połowie lat sześćdziesiątych Gantree było względnie nowoczesną instytucją i z całą pewnością kierowano nią w zgodzie z postępową polityką karną, ale jak wiele więzień, musiało również borykać się z licznymi problemami w rodzaju kwitnącego handlu narkotykami, rasizmu i portretu królowej na ścianie w gabinecie naczelnika. – Byłem głupi – odparł Thorne. – To wszystko. Dunn usiadła wygodniej w fotelu i uśmiechnęła się. – Wiesz, mam listę gliniarzy, dłuższą niż myślisz, którzy, jak zawsze sądziłam, mogą pewnego dnia narozrabiać i skończyć za tymi murami. – Jestem na liście, tak? – Na samej górze – przyznała Dunn. Teraz to Thorne się zaśmiał, a przynajmniej bardzo się postarał, aby tak to wyglądało. – To nie było nic aż tak poważnego, Caroline. Naprawdę. – Gdybyś tu wylądował, nie mogłabym ci zagwarantować szczególnego traktowania, wiesz o tym. – Wciąż się uśmiechała. – Może dostałbyś dodatkową poduszkę i to w sumie wszystko. Zakończywszy ten łagodny flirt – Dunn była szczęśliwą w małżeństwie matką czwórki dzieci – przeszli do konkretów. Otworzyła opasłą teczkę leżącą na biurku i zaczęła wertować znajdujące się wewnątrz dokumenty. Popatrzyła na Thorne’a i spytała: – To co właściwie kombinuje nasz przemiły Terence? – Nic wielkiego – odparł Thorne. I nagle poczuł natchnienie: przed swoim zwolnieniem Mercer nie podałby władzom więziennym prawdziwego adresu, pod którym zamierzał się zatrzymać, ani nie przestrzegałby regularnych kontaktów ze służbami kuratorskimi. – Najwyraźniej złamał warunki zwolnienia warunkowego. – Z bezpiecznego gruntu wszedł na wyimaginowany lód, w którym mogło pojawić się kolejne pęknięcie. Dunn westchnęła, najwyraźniej słyszała takie historie wielokrotnie, i popatrzyła na leżący przed nią dokument. – Jasne, a więc rozmawiałeś z Alison Macken?

Thorne przytaknął bez słowa. Nie musiał o to prosić, sama podała mu nazwisko kuratora Terry’ego Mercera. Jedno zadanie z głowy. – Zostaliśmy powiadomieni – rzekł Thorne – i próbujemy go namierzyć, ale na wysokim szczeblu wciąż toczą się dyskusje co do priorytetu, jaki należy nadać tej sprawie. Te same bzdety co zwykle. Czy on nadal stanowi zagrożenie dla społeczeństwa i tak dalej. Dunn zamknęła teczkę i usiadła wygodnie. – Posłuchaj, wiem, za co on tu trafił – stwierdziła – ale nie przejmowałabym się za bardzo. – Miło to słyszeć. – Wolałabym jednak, żebyś nie cytował mojej wypowiedzi. Nie chcę, żeby ktoś zapukał do moich drzwi, gdyby on za pół roku wparował do McDonaldsa z karabinem maszynowym. – Wzruszyła ramionami. – Bardzo szybko wyrobił sobie renomę i chyba w tym, co mówiono na jego temat, nie było cienia przesady. No i jeszcze ta sprawa ze strażnikiem więziennym, w parę lat po tym jak Mercer trafił za kratki, ale jeżeli o mnie chodzi, odnoszę wrażenie, że dobrze go poznałam. Ludzie się zmieniają, no wiesz… Starzeją się. Ewidentnie żartowała, ale Thorne poczuł niejaką ulgę, przypominając sobie, co Dunn powiedziała wcześniej o liście gliniarzy. Najwyraźniej nie znała się na ludziach tak dobrze, jak się jej wydawało. – Wszystkich nas to czeka – stwierdził. – Odkąd objęłam to stanowisko, podjęliśmy wiele działań skierowanych do starszych więźniów. Mieliśmy kilku dobrze po sześćdziesiątce i siedemdziesiątce i odnosiłam wrażenie… czułam, że powinniśmy się postarać i zrobić dla nich coś więcej. – Ale niby co, urządzać dla nich rozgrywki bingo? – spytał Thorne. Dunn posłała mu sarkastyczny uśmiech. – Pracujemy z nimi, by zadbać o prawa i potrzeby osób w podeszłym wieku. Większość z nich po wyjściu na wolność wymaga więcej uwagi i troski. – To brzmi rozsądnie – przyznał Thorne, i pomyślał, że Terry Mercer przyjął raczej odmienne podejście w kwestii zajmowania się osobami w podeszłym wieku. – Czy mogłabyś przekazać mi listę gości, którzy odwiedzili go przez ostatni rok, może półtora? To mogłoby pomóc nam w odnalezieniu go. – Nie sądzę – odparła Dunn. – Dlaczego?

– Bo to naprawdę krótka lista. Nie ma na niej ani jednej osoby. – Nie miewał żadnych gości? – Żadnych. – A co z rodziną? – Mercera od lat nikt nie odwiedzał. – Pokręciła głową. – O ile mi wiadomo, nie utrzymywał kontaktów z nikim ze swojej rodziny, i to od dłuższego czasu. Odnosiłam wrażenie, że niespecjalnie się tym przejmował, a w każdym razie, że się przyzwyczaił. Thorne zamyślił się przez chwilę. – Czy miał tu kogoś, z kim się szczególnie przyjaźnił? Z kim się kumplował i z kim mógłby być nadal w kontakcie? Dunn odparła, że tak. – Z więźniem nazwiskiem George Jeffers – powiedziała. – Mniej więcej w tym samym wieku. Jeśli jednak wciąż utrzymują kontakt, to zapewne spotykają się w jakimś pubie. Thorne czekał, choć domyślał się, co zaraz usłyszy. – Jeffers został zwolniony na osiem tygodni przed Mercerem. Thorne zapisał to nazwisko, a Dunn podała mu jeszcze kilka istotnych szczegółów. Jeffers odsiadywał najdłuższy z całego ciągu wyroków za najróżniejsze przestępstwa, wszystkie nie tak poważne jak zbrodnia, której dopuścił się Mercer. Jeffers był zafascynowany Mercerem, wyświadczył mu kilka przysług. Thorne’owi wydawało się logicznym rozwiązaniem, że – bez względu na to, czy wyjaśniono mu, po co miałby to zrobić – George Jeffers został poproszony, aby już po wyjściu na wolność wyświadczył jeszcze kilka drobnych przysług dla starego kumpla z celi. Żeby pokręcił się trochę po mieście. Odnalazł parę osób. – Mogłabyś podać mi nazwisko kuratora Jeffersa? Kilka minut później, kiedy Thorne podziękował jej za pomoc, Caroline Dunn płynnie powróciła do trybu flirtu. – To zawsze jest dla mnie prawdziwa przyjemność, Tom – powiedziała. Wskazała mu drzwi, a gdy je otworzył, dodała: – No dobra… dostałbyś dodatkową poduszkę i piżamę z monogramem. Na więcej naprawdę już nie licz.

Czekając na parkingu na taksówkę, która miała go odwieźć na posterunek, Thorne wyobraził sobie Terry’ego Mercera, siedzącego potulnie w ławce w jednej z więziennych sal wykładowych. Wyobraził sobie starego mężczyznę w wyblakłej, niebieskiej więziennej koszuli, słuchającego uprzejmie i sporządzającego notatki, gdy przekazywano mu szczegółowe informacje na temat emerytur i przydziałów opału na zimę. Wymieniającego żarciki z kumplami z zajęć, podczas gdy pełen troski pracownik społeczny z namaszczeniem mówił o opiece zdrowotnej, noclegowniach i trudnościach z powrotem do świata za murami. Uśmiechającego i kiwającego głową, zapisującego tytuły podawanych lektur. Ale myślącego tylko o zabójczych dawkach i jedwabiście otwieranych żyłach. Wyobraził sobie mężczyznę, który potrafił okpić tak starą wyjadaczkę jak Caroline Dunn. Thorne sięgnął do kieszeni po komórkę, otulając się ciaśniej kurtką, bo zerwał się silny wiatr. Zadzwonił do Yvonne Kitson, zastanawiając się nad doborem słów, gdy w telefonie włączyła się poczta głosowa. Zostawił wiadomość i zamachał ręką, ujrzawszy wyłaniającą się zza rogu taksówkę.

20

Chili zrobiło furorę. Helen jeszcze w ciąży nabrała awersji do wszystkiego co pikantne, więc Thorne oszczędnie sypnął miałkiego chili, a swoją porcję doprawił sosem tabasco już na talerzu. Alfie jadł z nimi, burcząc radośnie przy końcu kuchennego stołu i rozmazując macaroni z serem po wszystkim, co znalazło się w zasięgu jego rączek. – Nie wiem, czy on tak niechlujnie je, czy może jest jakimś artystą performerem – powiedział Tom. Włączył radio, odnalazł stację nadającą Bob Harris Country i pozbierał ze stołu, podczas gdy Helen kładła Alfiego do łóżeczka. – I jak było na tych targach płytowych? – zapytała po powrocie do kuchni. – Świetnie. – Thorne wyjął z lodówki San Miguel i uniósł w dłoni otwartą butelkę białego wina. – Kupiłem parę rzeczy. Helen pokiwała entuzjastycznie głową w stronę butelki z winem.

– Niech zgadnę. Coś z repertuaru artystów imieniem Hank, Lefty czy jakoś tak. – Coś w ten deseń. – Zostawiłeś je u siebie, tak? – Mówimy o paru albumach Merle Haggarda – wyjaśnił Thorne. – To nie nagrania z izby tortur. – Prawdę mówiąc, to nawet mi się podoba. – Skinęła w stronę radia. Thorne wyjaśnił jej, że „to” była akurat Rosanne Cash i że może jest jeszcze dla Helen jakaś nadzieja. Przeszli z winem do małego salonu i rozsiedli się przed telewizorem. Thorne bez większego entuzjazmu przerzucał kanały, a Helen opowiadała, jak jej minął dzień. Znalezione w domu, poranione dziecko na szczęście wracało do zdrowia, ale matka wciąż się upierała, że jej chłopak nie miał z tym nic wspólnego. – Może faktycznie tak było – powiedział Thorne. – Może ona to zrobiła. – Nie, to on – powiedziała Helen. – Obserwowałam jego oczy, kiedy odczytywaliśmy mu listę obrażeń u dziecka. Skurwiel nawet nie mrugnął. Thorne napił się piwa. – No to może ona go kocha. Helen odwróciła się i spojrzała na niego, jakby kompletnie oszalał. – Co byś pomyślała – zapytał Thorne – gdybyś któregoś dnia po powrocie do domu stwierdziła, że coś stało się Alfiemu, a prócz mnie nie było tu nikogo? – Nie wygłupiaj się. – Naprawdę, co byś zrobiła? – Nie chcę o tym rozmawiać. – Tak tylko pytam. Czy w pierwszym odruchu pomyślałabyś, że ja mogłem to zrobić? Helen pokręciła głową. – Ja nie jestem porąbaną ćpunką. Ani ty. – Przez kilka minut oglądali jakiś teleturniej w telewizji. Wreszcie Helen powiedziała: – Jej dziecko powinno być najważniejsze. Dziecko zawsze powinno być najważniejsze. Thorne zastanawiał się, czy nie wtrącić, że może to prawda powinna być najważniejsza i nie po raz

pierwszy zaczął mieć wątpliwości, czy rodzice małych brzdąców byli odpowiednimi osobami do pracy w zespołach zajmujących się dochodzeniami w sprawie molestowanych i maltretowanych dzieci. Czy pomimo że potrafili się od tego zdystansować, nie istniało ryzyko zawężenia perspektywy postrzegania? Wiedział, że Helen z chłodną logiką wytknęłaby mu, że na jeden popełniony błąd, jedną fałszywie oskarżoną matkę czy ojca przypadały setki uratowanych dzieci. Skądinąd sensownie zapytałaby, jakie było jego zdanie w kwestii usuwania zabójców z ulic. Jaka była uczciwa cena, którą można było za to zapłacić? Znała go na tyle dobrze, by móc śmiało powiedzieć, iż w kwestii zawężania perspektyw byli jak przysłowiowy kocioł, który przyganiał garnkowi. Thorne nabrał wody w usta i oglądał teleturniej. Tak, dzieci były na pierwszym miejscu… podczas gdy ludzie tak starzy, że trudno nawet wyobrazić ich sobie jako dzieci, często bywali ignorowani. Spychani na margines. Gwałtowna śmierć to gwałtowna śmierć i Thorne nigdy nie rozpatrywał tego w kategoriach wielu ofiar. A już na pewno nie w sytuacji kroków, jakie podjął w pościgu za Terrym Mercerem. Ten pękający pod stopami lód… W telewizji młoda para, która dotąd szła jak burza, postawiła całą wygraną i przy ostatnim pytaniu przegrała wszystko. Kochali się bez dłuższej gry wstępnej, przez cały czas nasłuchując, czy z sąsiedniego pokoju nie dobiega płacz dziecka. Później Thorne powiedział: – Jedyny powód, dla którego nie trwało to dłużej, jest taki, że nie zawsze mamy dużo czasu, no wiesz. Uczę się korzystać z okazji. – W porządku – odparła Helen. – Przynajmniej nadrabiasz entuzjazmem. Szturchnął ją. – Żartowałam. – Odpowiedziała szturchnięciem. – Było miło. Idealnie zgrali się w czasie. Alfie zaczął popłakiwać, zanim jeszcze oddech Thorne’a wrócił do normy, a Helen przyniosła małego do łóżka i ułożyła pomiędzy nimi. Thorne cieszył się wrażeniem obecności małego, ciepłego ciałka, które się do niego tuliło, a Helen delikatnie zaczęła uspokajać synka, układając się po jego drugiej stronie. Pomimo myśli kłębiących mu się w głowie – gdzie podniecenie toczyło nierówną walkę z niepohamowaną paniką – z ich trójki to Thorne usnął jako pierwszy.

21

– Po czterech dniach wolnych – powiedziała Treasure – pierwszy poranek po powrocie do pracy zawsze jest trudny. Przemknęła krążownikiem szos obok białej furgonetki, migając światłami, i z braku ciekawszych rzeczy do roboty skręciła z High Street w stronę Ladywell Fields. – Zmieniłaś nastawienie – zauważył Thorne. – Czyżby? – A co z tą ekscytacją, o której mówiłaś? – Taa, jasne. – Mówiłaś, że cię to kręci. Półuśmiech Treasure przeszedł w pełne ziewnięcie. – Raczej mało prawdopodobne, aby o tej porze wydarzyło się coś emocjonującego, prawda? – Jęknęła i dała ostro po hamulcach, gdy zielone światło przed nimi zmieniło się na czerwone. – Poranne zmiany to nuda. Treasure miała rację. Na odprawach o siódmej rano nic nie mogło podnieść człowiekowi ciśnienia. To co zwykle, wiadomości o włamaniach i napaściach, do jakich doszło w ciągu nocy. Pół tuzina aut, których należało wypatrywać, i twarze kilku miejscowych handlarzy narkotyków, którzy zapewne i tak nie zamierzali zwlec swoich żałosnych tyłków z łóżek przed porą picia herbaty. Oczywiście Thorne się nie skarżył. Biorąc pod uwagę wszystko inne – jego pokątne śledztwo nabierające rozpędu i szereg historii, które należało zweryfikować – miał całkiem sporo na głowie. Zmiana była miła i s…, co nawiasem mówiąc, było mu bardzo na rękę. Usłyszał odgłos przychodzącego maila, kiedy Dwa Koty użerał się ze swoim Power Pointem. Komórkę miał wyciszoną, ale pojedynczy impuls niemal przeszył go na wskroś i kiedy już rozdzielono partnerów i pierwsze pojazdy zaczęły opuszczać parking, popędził do swego gabinetu, aby zobaczyć, co właśnie otrzymał. Wiadomość nadeszła z prywatnego konta Hollanda. Proces Mercera: Lista

Widnieli na niej, tak jak Thorne się tego spodziewał – sędzia, obrońcy i oskarżyciele, świadkowie, eksperci sądowi i starsi oficerowie śledczy. Holland zaznaczył, którzy policjanci przeszli już na emeryturę, i umieścił literkę Z przy nazwiskach tych, którzy zmarli i którymi nie należało już zaprzątać sobie głowy. Tych, którzy odeszli z tego świata, kiedy Mercer był jeszcze w więzieniu – starszego oficera śledczego, sędziego i adwokata – i tych, którymi zajął się sam już po wyjściu na wolność. Doktorem Johnem Cooperem, Fioną Daniels, Brianem Gibbsem. Thorne wiedział, że ciężko byłoby porozmawiać o tym, co się działo, z jakimś podrzędnym gliniarzem, ucieszył się więc, kiedy stwierdził, że starszy rangą funkcjonariusz Lotnej Brygady pracujący przed trzydziestoma laty nad tą sprawą już nie służył w policji. Podkreślił jego nazwisko. Dobrze byłoby zasięgnąć opinii kogoś, kto dobrze znał podejrzanego, komu Thorne mógł się zwierzyć i kto mógł… kto powinien mieć gorsze zmartwienia niż przejmowanie się procedurami czy łańcuchem dowodzenia. Kogoś, kto mógł być następną osobą na liście Terry’ego Mercera. – To już bardziej mi się podoba – powiedziała Treasure. Włączyła koguta i dodała gazu. – Tom? – Jasne – mruknął Thorne. W ogóle jej nie słuchał. Przyspieszenie wcisnęło go w fotel, kiedy Treasure przyspieszyła do stu dziesięciu, i wychylił się do przodu, aby rzucić okiem na ekran z treścią zlecenia od dyspozytora. Podejrzenie napaści na tle seksualnym na cmentarzu Brockley. Byli zaledwie o parę minut od tego miejsca. ***

W swoim czasie Thorne miał okazję parę razy niebezpiecznie prowadzić samochód. Przypomniał sobie, jak zaledwie parę miesięcy temu mknął przez zalane deszczem ulice, a na fotelu obok niego siedział blady jak ściana mężczyzna obsypujący go inwektywami – tej nocy, gdy jego kariera została w tak spektakularny sposób zniweczona. Właśnie w tych momentach, kiedy syreny wyły, blask koguta odbijał się niebieską poświatą na karoseriach aut przed nimi, a wóz mknął z rykiem silnika przez ciche podmiejskie uliczki, czuł dojmujący strach, z którym nie mogło równać się prawie nic spośród wszystkich zadań wiążących się z jego pracą. Myślał o tym, co by było, gdyby na jezdnię przed jego samochodem wyskoczył pies. Albo dziecko.

W czasie, jakiego Thorne potrzebował, aby jego serce się uspokoiło, razem z Treasure zdołali ustalić, że „napaść o charakterze seksualnym” to rozhisteryzowana kobieta składająca kwiaty na grobie siostry i nastoletni chłopak, który wymknął się z Forest Hill School i którego przyuważyła między drzewami piętnaście metrów dalej. Nina Woodley dotarła na miejsce w tym samym czasie co oni, więc Thorne z przyjemnością oddał jej pieczy roztrzęsioną kobietę, a chłopakowi poradził, aby uważał, gdzie się odlewa, i kazał mu spieprzać z powrotem do szkoły. Piętnaście minut od przyjęcia zgłoszenia Thorne i Treasure byli znowu na drodze i jechali wolno na południe w stronę Catford. – Powiem ci coś – rzekła Treasure. – Jeżeli z takiej odległości zobaczyła jego wacka, to koleś powinien oganiać się od dziewcząt kijami. – Spojrzała w lusterko. – Ej, a to co znowu? Thorne obejrzał się przez ramię i zauważył, że wóz jadący za nimi zamrugał światłami. – Odbiło jej? – spytała Treasure, unosząc rękę. – W porządku. – Thorne rozpoznał samochód i kierowcę. Poprosił Treasure, aby zjechała na pobocze i powiedział, że to nie potrwa długo. Zanim pani sierżant zdążyła o cokolwiek go spytać, wysiadł i podszedł do granatowego mondeo, które zatrzymało się za nimi. – Czy ona pokazała mi palec? – spytała Yvonne Kitson, kiedy Thorne zatrzasnął drzwiczki. Skinął w stronę Christine Treasure, która odwróciła się na fotelu, by na nich spojrzeć. – Przypuszczalnie tak – odparł Thorne. – Uwierz, nie chciałabyś z nią zadrzeć. Radio w samochodzie było ustawione na LBC, ktoś mówił, że burmistrz znający łacinę nie oznacza, iż komunikacja autobusowa w mieście funkcjonuje lepiej. Kitson sięgnęła i wyłączyła radio. – No to wal – powiedziała. – Nie bardzo wiem, od czego mam zacząć – rzekł Thorne. – Nie proponowałeś Hollandowi żadnych biletów na mecz, prawda? – Słucham? – Kiedy dziś do niego dzwoniłeś. Wcisnął mi jakiś kit o biletach na mecz. Odwróciła się i spojrzała na niego. – Nie mam całego dnia, Tom. Thorne opowiedział jej wszystko. A potem o coś poprosił. Kitson zamyśliła się przez chwilę, po czym zrobiła długi wydech. – Chyba rozumiesz, że muszę mieć się na baczności. Nie mogę robić nic głupiego. Wiesz, że zależy mi na pracy.

– Oczywiście. – A to byłoby jeszcze głupsze niż poprzedni numer… Właśnie to miał na myśli Holland, kiedy mówił, że Yvonne Kitson może być bardziej niż odrobinę zachowawcza. Kilka lat temu jej kariera zderzyła się z murem, podobnie jak w przypadku Thorne’a; Kitson narobiła sobie kłopotów, nawiązując fatalny w skutkach romans z przełożonym z pracy. Jej kochanek wyszedł z tego incydentu bez szwanku, ale obiecująca do niedawna kariera Yvonne Kitson niemal z dnia na dzień legła w gruzach. Urabiała sobie ręce po łokcie, żeby odzyskać to, co straciła, i Thorne doskonale wiedział, że nie zamierzała ryzykować ponownej wpadki. – Nie pytaj, nie napytasz sobie biedy – rzekł Thorne. Kitson pokręciła głową, jakby chciała odzyskać jasność umysłu, a potem zaczęła zadawać te same pytania co Holland, pytania rozsądne, przemyślane. Udzielił jej tych samych, z pozoru irracjonalnych odpowiedzi i opowiedział, co usłyszał o Mercerze podczas wczorajszej wizyty w Gartree. – Myślę, że warto byłoby zacząć od tego, jak mu tam, Jeffersa. Kitson uniosła rękę. Thorne trochę się zagalopował. – Zakładając, że Mercer faktycznie złamał zasady zwolnienia warunkowego, policja na pewno już go szuka. – Nie sądzę, aby im się spieszyło – odparł Thorne. – Dla nich to tylko stary pryk, który gdzieś się zgubił. – Stary pryk, który zastrzelił policjanta. – Dawno temu. Daj spokój, wiesz równie dobrze jak ja, że odnalezienie kogoś, kto przez parę tygodni nie stawiał się na spotkania z kuratorem, nie ma najwyższego priorytetu w działaniach operacyjnych. – A poza tym – wtrąciła Kitson – ty chcesz go znaleźć pierwszy. – Muszę go znaleźć pierwszy… – odparł Thorne. Nie dokończył, wiedząc, że Kitson i tak zrozumie dlaczego. Powód był oczywisty. Thorne odwrócił się i spojrzał przed siebie. Treasure wciąż przyglądała im się przez szybę. Ściszył swoje radio, gdzieś w Deptford błąkał się na wolności groźny pies. – Prosisz o wiele – powiedziała Kitson. – O zbyt wiele. – Posłuchaj, Yvonne… czy gdybym wierzył, że sam sobie z tym poradzę, szukałbym pomocy? – Thorne bardzo się starał, by w jego głosie nie zabrzmiała nuta desperacji. – Nie chodzi nawet o znalezienie czasu. Zawsze mógłbym wziąć parę dni chorobowego albo robić to, co trzeba, na nocnej zmianie. Ale mimo wszystko…

– Nie masz już dostępu. – Otóż to – przyznał Thorne. – I tak wiem, że proszę o zbyt wiele. – A jeśli go nie znajdziesz? – spytała Kitson. – Nie mogę nawet tak myśleć. – No, a jeżeli ci się uda? – Jeżeli nam się uda, nikogo nie będzie obchodziło, jak tego dokonaliśmy. – Naprawdę? Tak uważasz? – Nie wiem, co ci mógłbym powiedzieć innego – odparł Thorne. – Tak czy owak, jeśli to się wyda, nieautoryzowane wykorzystywanie czasu i zasobów… te kłamstwa… jak na tym wyjdzie Holland? – Kitson przekrzywiła głowę i zapytała wprost: – Co wtedy stanie się ze mną? Thorne odwrócił się, by znów na nią spojrzeć. Wziął głęboki oddech. – Dobra, posłuchaj. Naprawdę nie chciałem ci tego mówić, ale widzę, że nie mam wyboru. – Och… – Kitson poprawiła lusterko wsteczne i przejrzała się w nim. – Zapowiada się nieźle. – Tak naprawdę nie zostałem zdegradowany do służby mundurowej – powiedział Thorne. – Wszyscy mają tak tylko myśleć. Że mi się oberwało. Kitson czekała, kręcąc lekko głową. – Prawda jest taka, że pracuję pod przykrywką dla wydziału spraw wewnętrznych. – Dla Inspektoratu? Thorne pokiwał głową. – Ty? – Uważają, że w wydziale zabójstw w Lewisham coś śmierdzi, od ponad roku mają takie przecieki. Coś jest nie tak po drugiej stronie tego mostu, ma to jakiś związek ze sprawą Mercera i właśnie dlatego trzeba było podjąć takie, a nie inne kroki. – Wzruszył ramionami. – Po cichu. Kitson spuściła głowę i milczała przez pół minuty. – Żartujesz, prawda? Thorne odczekał chwilę, a potem do niej mrugnął.

– Jasne, że tak. Cholera, Yvonne, naprawdę uważałaś, że Inspektorat mógłby mi powierzyć jakiekolwiek zadanie? – Na jego ustach pojawił się cień uśmiechu, ale szybko znikł. – Gdybyś jednak musiała się tłumaczyć, usprawiedliwiać swoje działania, powiedz im to, co przed chwilą usłyszałaś ode mnie. Powiedz, że skłamałem ci w żywe oczy, że cię oszukałem, że całkiem mi odbiło. Mam to gdzieś… Kitson powoli próbowała przetrawić to wszystko. – Z tym ostatnim to może być prawda – powiedziała. – Że ci odbiło, znaczy się. – Ja nawet jeszcze na dobre nie zacząłem. Kitson usiadła wygodniej i zaśmiała się z ulgą albo szczerym rozbawieniem, trudno mu było to stwierdzić. – Nie musisz się martwić, że zdegradują cię do konstabla – rzekła. – Prędzej w ogóle wydalą cię ze służby. I wpakują do więzienia. Thorne znowu lekko się uśmiechnął: – Dlaczego ludzie wciąż mi to mówią? – Zgadnij – podsunęła Kitson. W chwilę później Thorne wysiadł z auta. Zamknął za sobą drzwiczki i dał znak Kitson, a kiedy opuściła szybę, oparł się o dach wozu i nachylił w jej stronę. – Niezależnie od tego, jaką podejmiesz decyzję, Yvonne, będzie ona słuszna – powiedział. – Mówię serio. Dzięki, że dałaś mi szansę, abym się wytłumaczył. – A potem, nie czekając na odpowiedź, mrugnął, mówiąc: – George Jeffers – i szybkim krokiem pomaszerował do radiowozu. – Dziewczyna? – spytała Treasure, kiedy ruszyli. Thorne polecił jej, aby skierowała wóz do Deptford. – Przekonajmy się, jak groźny jest ten pies, co ty na to? Przy odrobinie szczęścia to bydlę pogryzło już tego kretyna – swojego właściciela. – Ale powiedz, to twoja dziewczyna, czy nie? – Może – odparł Thorne. Kłamstwa, jak widać, przychodziły mu z coraz większą łatwością. – Jeżeli chcesz znać moje zdanie, wydaje się trochę zbyt władcza. – Nie chcę. – Ale to nic złego – powiedziała Treasure. – Zresztą dla ciebie i tak jest za dobra. Gdyby

kiedykolwiek uznała, że ma już dość tego, jak sapiesz i dyszysz, uwalając się na niej, skieruj ją do mnie, dobra? – Postaram się o tym pamiętać. Gdy mijali Brockley, zadzwoniła komórka Thorne’a. Odebrał, gdy tylko spojrzał na wyświetlacz, a następnie mocno przyłożył telefon do ucha i odwrócił się nieznacznie w stronę bocznej szyby. Wypowiedział swoje nazwisko, mając nadzieję, że Holland zrozumie, iż nie bardzo mógł teraz rozmawiać, i odpowiednio zniży głos. – Chyba mamy kolejnego – rzekł półgłosem Holland. W żołądku Thorne’a coś nagle zadrżało. – Mów dalej. – Niejaki Alan Herbert – wyjaśnił Holland. – Sześćdziesięciopięciolatek z Uxbridge włożył sobie lufę rewolweru do ust w niedzielę wieczorem. Albo ktoś mu ją włożył. Sierżant, z którym rozmawiałem, mówi, że wciąż badają tę sprawę, ponieważ doszło do użycia broni palnej, lecz uważają, że to było samobójstwo. – Dobra, jak to się ma do naszej listy? – Thorne nie mógł sobie skojarzyć tego nazwiska. Treasure spojrzała na niego z ukosa, ale to zignorował. – Nie ma go na liście – odparł Holland. – Gość był emerytowanym strażnikiem ochrony, więc nie bardzo rozumiem, jak miałby pasować do reszty. Oczywiście mógł mieć coś wspólnego z bankiem, który Mercer próbował obrabować, ale jak dotąd wszystkie ofiary były ściśle związane z jego procesem. – Thorne nie odpowiedział, myślał intensywnie. – Może ten facet rzeczywiście nie jest z tym powiązany. Może sam palnął sobie w łeb. – Na linii przez chwilę panowała cisza. Thorne wpatrywał się w ciąg kolorowych frontonów sklepowych przy Lewisham Way, przesuwający się za oknem. Wreszcie Holland zapytał: – Jakieś sugestie? Thorne miał tylko jedną, ale nie mógł wyrazić jej na głos w obecności Treasure. Powrócił myślami do swoich pierwszych kilku spraw w Old Bailey. Niezupełnie trzydzieści lat temu, ale pamiętał je całkiem dobrze. Próbował przypomnieć sobie strażników sądowych i mundury, jakie nosili. Powiedział Hollandowi, że oddzwoni do niego później i się rozłączył. Kiedy ponownie przeniósł wzrok na Christine Treasure, nic w jej zachowaniu nie zdradziło, że zainteresowała się rozmową, której się przysłuchiwała. Skręciła ostro w Creek Road, a kilka minut później, gdy zbliżali się do wjazdu do Deptford Park, odpięła zatrzask pasów bezpieczeństwa. – Stawiam piątaka, że ten pies wabi się Tyson albo Asbo – powiedziała.

22

Mercer biega po parku – spokojnie, rekreacyjnie, bez szaleństw – i patrzy na twarze mijających go dzieciaków i nastolatków. Niektórzy się uśmiechają, inni kiwają głowami i mamroczą pod nosem słowa powitania, ale on i tak wie, co w głębi duszy naprawdę sobie myślą. Głupi staruch. Popieprzony pryk. Ten stary dziad chyba chce wykitować. Widzą go, ale nie wiedzą, na kogo tak naprawdę patrzą. Zwalnia do szybkiego marszu, opierając dłonie na biodrach, ma lekką zadyszkę i myśli sobie, jakie to dziwne, że wyrazy twarzy nigdy się nie zmieniają. Nie diametralnie. Twarze się starzały, to oczywiste. Pojawiały się zmarszczki, fałdy skórne, worki pod oczami. Skóra stawała się bardziej obrzmiała, pożółkła, obwisła, oglądał ten proces w żałosnej namiastce tego, co uchodziło za lusterko, rok po cholernym roku… Ale wyraz twarzy pozostawał niezmieniony… Zastanawia się, czy wyraz twarzy mamy taki sam do końca życia. Czy zdziwienie na buzi dziecka, kiedy po raz pierwszy widzi psa, chmurę albo ogród spowity śniegiem, jest takie samo, gdy owo dziecko się starzeje, staje się delikatne, kruche i spogląda w oblicze śmierci? Tak jak wtedy, gdy lufa rewolweru boleśnie wpija się w dziąsła? Nienawiść w oczach tego starego łajdaka, drgająca skóra wokół ust – z całą pewnością rozpoznał ten wyraz twarzy sprzed trzydziestu lat. Z takim samym wyrazem nalanej twarzy Herbert odprowadzał go z celi pod gmachem Old Bailey. Stał tam i łypał na niego spode łba, jakby wysłano go, aby przyprowadził parszywego psa albo pozbierał z ulicy odchody po jakimś kundlu. A przecież poproszono go w sumie o taką prostą, drobną rzecz. Prostą, głupią drobnostkę, która w efekcie miała go sporo kosztować. Miała sporo kosztować ich wszystkich, jeżeli chodzi o ścisłość. Siada na ławeczce i patrzy, jak paru chłopaków dyskutuje o piłce, klnąc przy tym, na czym świat stoi. Jest święcie przekonany, że kiedy był w ich wieku, aż tak nie przeklinał. Pociąga łyk z plastikowej butelki z wodą, odchyla głowę do tyłu i wsłuchuje się w głośne zawodzenie samicy kosa. Trudno to odróżnić od miłosnych treli, ale on potrafi wychwycić różnicę. Był zdumiony, kiedy po raz pierwszy zobaczył tę fotografię; zastanawiał się, ile reporter musiał zapłacić, żeby dostać się do domu i zrobić to zdjęcie. Widniało na pierwszej stronie „News of the

Screws” z poprzedniego dnia. Dali największą czcionkę, jaką mieli, a poniżej ta paskudna gęba. OGRÓD MORDU Gdy tak tam siedział w swojej celi i patrzył na zdjęcie, wszystko wydało mu się nagle jasne i oczywiste. Przeraźliwie oczywiste. Zostało zrobione z tego samego okna, przy którym, jak twierdził, stał Gibbs; ukazywało dokładnie to, co stamtąd widać, czyli ni cholery, zupełnie nic – i zdjęcie było tego dowodem. Niemal się posrał z podniecenia. Brian Gibbs nie mógł tego zobaczyć… nie mógł zobaczyć absolutnie nic, a już na pewno nie to, co rzekomo ujrzał, co według jego słów, miał wtedy ujrzeć – nie mógł tego widzieć, a przynajmniej niezbyt wyraźnie, chyba żeby miał rentgenowski wzrok i potrafił przejrzeć na wskroś cholerne, wielkie drzewo. Jedno z tych masywnych, rozłożystych, które ludzie często sadzą za domem pomiędzy ogrodami. Przez te cholerstwa nic nie można zobaczyć, bo zasłaniają dokładnie wszystko. W ten poniedziałkowy poranek prawie nie mógł się opanować, stał przy drzwiach swojej celi, kiedy punkt dziewiąta, jak w zegarku, pojawił się Herbert. Machnął do niego gazetą. Powiedział mu dokładnie, co to oznaczało, zapytał, czy mógłby mu wyświadczyć jedną drobną przysługę, czyli przekazać tę gazetę jego adwokatowi, a oni tam już w kancelarii będą wiedzieli, co mają z tym zrobić. Ten sam wyraz twarzy co zawsze. Brak zainteresowania, obojętność, niesmak… Błagał go, daj spokój, chłopie, przekaż to tylko mojemu prawnikowi, przecież nie proszę o wiele, i w końcu… w końcu ten żałosny fajfus wymamrotał coś pod nosem, a potem wziął tę gazetę od niego. Wziął i zatrzymał. Pewnie rozwiązał krzyżówkę, przeczytał artykuły o piłce nożnej i może zwalił konia, patrząc na fotkę którejś z roznegliżowanych panienek, a potem wyrzucił gazetę do kosza. Oczywiście kiedy jego adwokat w końcu się o tym dowiedział, było już za późno. Za późno na dołączenie tego do materiałów dowodowych, a kiedy sędzia to zakomunikował, Herbert, ten buc, stał obok niego, patrząc tępo przed siebie i uśmiechając się ironicznie pod nosem. W którymś momencie wzruszył nawet ramionami. Nie tak, by ktokolwiek mógł to zobaczyć, tylko trochę, aby jego muskularne barki, z których tak był dumny, drgnęły leciutko, ale na tyle wyraźnie, by dostrzegł to nieszczęsny podsądny, którego szansa na uniewinnienie została właśnie bezpowrotnie zaprzepaszczona. Jakby mówił: Wybacz, stary, zapomniałem… Mercer przegania bezceremonialnie małego psiaka, który zaczyna obwąchiwać mu stopy. Jakby mimochodem rzuca do właściciela psiaka, że chyba nadchodzi zmiana pogody, po czym wstaje i biegnie dalej.

On nie zapomniał. Jeden drobny przejaw samolubnego egoizmu, obojętnej postawy kosztował Alana Herberta życie. Herbert także to wiedział, było to widać w jego oczach, tuż przed samym końcem. Właśnie to musiało mu przelecieć przez myśl na sekundę przed tym, jak spora część jego czaszki rozbryznęła się po tapecie za jego głową. Jeszcze dziesięć minut, postanawia, i da sobie spokój. Kolana starzały się tak samo jak twarze. Jeszcze jedna rundka wokół parku i wystarczy, a potem do domu, na lunch i krótką drzemkę… Biegnąc truchtem, wciąż słyszy przeciągłe zawodzenie kosa, słyszy je, nawet gdy zakręca, docierając do drugiego końca stawu. Myśli już o następnym.

23

Jak się okazało, pies był najgroźniejszym wyzwaniem, jakiemu Thorne i jego zespół musieli stawić czoło podczas całej zmiany. Sytuacja zrobiła się niezbyt wesoła, kiedy pies – nawiasem mówiąc, wabił się Pryk, choć Thorne nie przyjął od Treasure wygranej – próbował odgryźć nogę Ninie Woodley, i wezwano uzbrojonych funkcjonariuszy. Ostatecznie zwierzę wykazało się rozsądkiem do tego stopnia, że puściło swoją ofiarę i zostało odwiezione, by zakończyć dość prozaicznie żywot z ręki miejscowego weterynarza. Dwadzieścia osiem szwów dla Woodley i zastrzyk dla Pryka. Obecność jednostki z bronią, ranna funkcjonariuszka i żądanie uśpienia psa – to wszystko spowodowało istną lawinę papierkowej roboty. Thorne spędził nad raportami niemal całe popołudnie, ale się nie skarżył. Na pewno dzień minął mu lepiej niż pokąsanej policjantce albo psu, który już wkrótce miał przestać żyć. Udało mu się w miarę szybko uporać z najważniejszymi papierami i skupić się na innych rzeczach, a powodem tego był SMS od Yvonne Kitson, który otrzymał tuż po lunchu. Nie wiem, czy skontaktować się z inspektoratem, czy domem wariatów. Ponieważ chodzi o ciebie, zaczekam z tym chwilę. Może to mnie powinni zamknąć do czubków. Y x.

Oddzwonił do Hollanda i powiedział, że jego zdaniem Alan Herbert był jednym ze strażników, który

miał służbę podczas procesu Mercera. Policja londyńska była odpowiedzialna za ochronę Old Bailey – przywożenie i odwożenie oskarżonych z i do aresztu, pilnowanie ich podczas procesu, ale Thorne był prawie pewien, że trzydzieści lat temu tę pracę wykonywała prywatna firma. Holland obiecał, że to sprawdzi. Thorne zadzwonił do Alison Macken, kuratorki, i powiedział, że kieruje jednym z zespołów, któremu zlecono odnalezienie Terence’a Mercera za złamanie warunków zwolnienia warunkowego. Nie zdziwił się, usłyszawszy, że adres podany przez Mercera przed jego wyjściem na wolność okazał się fałszywy. Podczas krótkiej rozmowy Alison Macken powiedziała mu, że Mercer nie pojawił się na ani jednym z comiesięcznych spotkań, a jego komórka najwyraźniej została wyłączona. – Niech pan go ode mnie pozdrowi, kiedy pan się z nim spotka – zakończyła. – I przy okazji go pożegna. Nie powiem, że specjalnie się przejmę, kiedy Mercer znów trafi za kratki. Thorne odfajkowywał zadania. Myślał o najbardziej ryzykownym spośród nich, od czasu swej rozmowy z Hollandem. Mówili o liście, o mężczyznach i kobietach, przy których nazwiskach nie widniała literka Z, a wtedy Holland zapytał: Nie ostrzeżemy ich? Thorne zastanawiał się nad tym, odkąd Holland sporządził listę, choć odkładał rzecz podświadomie na później, z przyczyn, nad którymi wolał się dłużej nie zastanawiać. Jednak to ostatnie zabójstwo przechyliło szalę. Pytanie brzmiało obecnie, jak ich ostrzec, nie ujawniając zbyt wielu szczegółów ani nie zdradzić niepowołanym osobom, co się dzieje. Rozmowa z Alison Macken podsunęła mu oczywiste rozwiązanie. Szukamy niedawno zwolnionego więźnia, który złamał warunki zwolnienia, i zdałem sobie sprawę, że może pan/pani nie wiedzieć nawet, że wypuszczono go z więzienia. Terence Mercer? Jak rozumiem, był pan/pani zaangażowany w tę sprawę trzydzieści lat temu i pomyślałem, że warto byłoby pana/panią o tym poinformować. Jestem pewien, że nie ma powodu niepokoju, ale nie zaszkodzi być na bieżąco z takimi rzeczami, prawda? Adwokat Mercera od dawna nie żył, a pomocnik mecenasa, teraz starszy sędzia, wyjechał na wakacje. Thorne zostawił mu wiadomość, prosząc o telefon po powrocie. Na liście Hollanda było czterech detektywów należących do ekip śledczych zajmujących się morderstwami lub napadami z bronią w ręku, i ludzie ci wciąż służyli w policji metropolitalnej lub innych formacjach. Przed wieczorem Thorne zdołał skontaktować się z dwoma z nich. Obaj funkcjonariusze podziękowali mu za powiadomienie i „trzymanie ręki na pulsie”. „Nie wszyscy są tak mili, by poinformować o takich sytuacjach”, powiedział jeden z nich. Dwóch uprzedzonych to lepiej niż żaden, i Thorne poczuł się dzięki temu znacznie lepiej, zanim zadzwonił do jedynej osoby z listy, którą zamierzał powiadomić podczas spotkania w cztery oczy.

Na kwadrans przed czwartą po południu, czyli końcem zmiany, Thorne uporał się z niezbędnymi raportami i całą tą papierkową robotą. Zapytał kuśtykającą Ninę Woodley, jak się czuje, po czym wyłączył radio i wrzucił mundur do szafki. Pięć po czwartej siedział już w swoim aucie. Właścicielem eklektycznie zaopatrzonego całodobowego spożywczaka w Finsbury Park był młody, gadatliwy Turek imieniem Yilmaz. W ciągu kilku minut, odkąd Yvonne Kitson się przedstawiła, wyjaśnił, po angielsku, z silnym tureckim akcentem, że pracował tak długo, jak Bóg na to pozwalał, wraz z dwoma niezaradnymi braćmi, którzy nie potrafili się postawić i dawali się rolować hurtownikom. Ostatnią rzeczą, jakiej teraz potrzebował, były kłopoty z małym mieszkaniem nad sklepem, które wynajmował lokatorom. – Mieszkanko jest tanie – powiedział – a to dodatkowy grosz, choć niewart aż takiego zachodu. – Nie zajmę panu wiele czasu – obiecała Kitson. – Ten człowiek, Jeffers, zapłacił mi czynsz za cały miesiąc, a potem zniknął. Bez słowa, bez jakiegokolwiek powiadomienia, zupełnie nic. W tej sytuacji musiałem znaleźć innego lokatora, dałem ogłoszenie do gazety i w ogóle. Trzy tygodnie, zanim kogoś znalazłem. Trzy tygodnie bez czynszu. Yilmaz stał przy kasie, czekając, aż ktoś przyjdzie ze spiżarni i go zmieni, aby mógł pokazać Kitson mieszkanie. Stanęła trochę z boku, podczas gdy mężczyzna, nie przestając z nią rozmawiać, w dalszym ciągu obsługiwał klientów, podawał papierosy zza lady, odhaczał kolejne produkty, odbierał pieniądze i bez słowa wydawał resztę. – Kiedy widział go pan ostatni raz? – spytała Kitson. Yilmaz pomyślał chwilę i wyciągnął rękę do kobiety, która położyła na ladzie czasopismo i butelkę mleka. – Wynajął mieszkanie pod koniec czerwca i był tu przez jakiś miesiąc. – Kobieta podała sprzedawcy banknot pięciofuntowy. Włożył go do kasy, pobrał resztę i wydał jej, wciąż patrząc na Kitson. – A więc jakieś dziewięć, może dziesięć tygodni temu. – Nie, to ja panu dziękuję – rzuciła gniewnie klientka. Yilmaz wskazał na Kitson. – Ona jest z policji – powiedział, jakby zwracał się do pięcioletniego dziecka, jakby to tłumaczyło jego, zdaniem Kitson, typowe nastawienie wobec wszystkich klientów. Kobieta właśnie wychodziła. Yilmaz wzruszył ramionami i zamknął kasę z brzękiem. – Nareszcie – powiedział, wskazując dziewczynę idącą z drugiego końca sklepiku w stronę lady. –

Teraz mogę pokazać pani mieszkanie. – Wymamrotał coś po turecku do dziewczyny, po czym wyszedł zza lady i wyprowadził Kitson ze sklepu, zmierzając w stronę niedużych drzwi oddzielających jego sklepik od pralni chemicznej. Sięgnął do kieszeni i wyjął pęk kluczy. – Mówił pan, że ma nowego lokatora – zauważyła Kitson. – To dobra dziewczyna – Yilmaz pokiwał głową. – Turczynka. Cicha… – Nie będzie miała nic przeciw temu, że tak tu wchodzimy…? Yilmaz wsunął klucz do zamka. – Jest w pracy – powiedział. Podawszy Kitson adres, kuratorka George’a Jeffersa wyjaśniła, że jej klient pojawił się na pierwszym spotkaniu, zaraz po wyjściu na wolność, ale od tamtej pory się z nią nie skontaktował, Kitson nie zdziwiło więc to, co usłyszała od Yilmaza. To miało sens. Jeffers raczej nie chciał zostawać w jednym miejscu dłużej, podobnie jak Terry Mercer, zwłaszcza jeśli wciąż dla niego pracował w ten czy inny sposób. Kitson uznała jednak, że warto byłoby rzucić okiem na miejsce, gdzie spędził pierwszy miesiąc po wyjściu z więzienia, zwłaszcza że właściciel powiedział jej przez telefon o rzeczach, które Jeffers zostawił w mieszkaniu. – To małe mieszkanie, ale miłe. – Yilmaz otworzył pchnięciem drzwi. Weszli do wąskiego korytarza, skąd odchodziły prowadzące w górę strome schody. Kitson czuła drobinki żwiru i czegoś jeszcze, kruszące się pod jej stopami, gdy przechodziła po cienkiej wykładzinie i zastanawiała się przez chwilę, co Yilmaz rozumiał pod pojęciem „miłe”. Na końcu schodów był podest z niedużą kuchnią, sypialnią i łazienką. Yilmaz pokazał Kitson każde z tych pomieszczeń, otwierając kolejno wszystkie drzwi, jakby odsłaniał przed nią ukryte skarby. Sypialnia była bardzo schludna, łóżko starannie posłane, na stoliku w rogu stały ustawione równo kosmetyki. Yilmaz pokiwał głową z zadowoleniem. Sprawiał wrażenie, jakby czuł się tutaj bardzo swobodnie i Kitson mimowolnie zaczęła się zastanawiać, czy zaglądał tu po cichu pod nieobecność lokatorki, żeby szperać w szufladach z jej bielizną. – Gdzie są te rzeczy, które zostawił Jeffers? – zapytała Kitson. Yilmaz wskazał na niewielką szafę wnękową, wbudowaną w ścianę na podeście. – I jeszcze to. Jakbym miał mało kłopotów, zostawia mnie z czymś takim. – Sięgnął do środka i wyjął zakurzoną sportową czerwoną torbę, wyjaśniając, że lokatorka nie miała nic przeciw temu, żeby wstawił tę torbę do szafy. Mieszkanko było bądź co bądź tanie, nie mogła więc skarżyć się na torbę albo pudła papieru toaletowego, żywności w puszkach oraz szamponu, które Yilmaz przechowywał w kuchni.

– Miło z jej strony – rzekła Kitson. Yilmaz upuścił torbę na podłogę. – To dobra praca, a ja jestem miłym człowiekiem – powiedział. – Większość właścicieli najmowanych mieszkań wyrzuciłaby to do śmieci. – Patrzył, jak Kitson przyklękła i rozsunęła suwak torby. – Kiedy zniknął, myślałem, że może zapomniał, gdzie mieszka czy jakoś tak. Był starym człowiekiem, a oni czasem zapominają, prawda? Kitson wyjęła parę butów, kilka par skarpet i slipów, brązowe spodnie i ciemną kurtkę. Na dnie torby było kilka kryminałów w broszurowym wydaniu, kilka pustych opakowań po chipsach i puszek po piwie, oraz małe radyjko. Wyjęła puszki z torby. – Myślę, że to może pan wyrzucić. Yilmaz wzruszył ramionami, i zrozumiała, że nie zachował rzeczy Jeffersa, licząc na jego powrót do mieszkania. Był to po prostu najszybszy i najłatwiejszy sposób na posprzątanie mieszkania i przygotowanie klitki na przyjęcie nowego lokatora. Zgarnął wszystko, co wpadło mu pod rękę, a czego nie było w mieszkaniu przed wprowadzeniem się tam Jeffersa, i wrzucił do torby, torbę zaś wstawił do wnękowej szafy. – Długo jeszcze? – zapytał Yilmaz. Gdyby czas jej nie gonił, Kitson poszukałaby czegoś, za co mogłaby aresztować tego człowieka, ot tak, zwyczajnie, dla frajdy. – Pytam tylko dlatego, że ta dziewczyna przy kasie to kompletna idiotka. Kitson wyjęła kurtkę z torby i kolejno zaczęła przeszukiwać wszystkie kieszenie.

24

Emerytowany nadinspektor Ian Tully poprosił Thorne’a o spotkanie na parkingu za muzeum Bromley, niecałe dwa kilometry od miejsca, gdzie mieszkał. Kiedy Thorne tam dotarł, dziesięć minut po umówionej godzinie, Tully stał, opierając się o samochód i trzymając rwącego się ze smyczy zadziornego labradora. – Przepraszam – powiedział Thorne. – Korki.

Tully pokiwał głową i rzekł: – Durny system ulic jednokierunkowych. – Nie wydawał się zadowolony, że musiał tak długo czekać. – Dobrze, to chodźmy. – Ruszył przez park, w stronę drzew i prześwitu pomiędzy nimi, wychodzącego na Priory Gardens. – Dzięki, że znalazł pan dla mnie czas. – Thorne nieznacznie przyspieszył kroku, aby zrównać się z Tullym. – Nie miałem nic lepszego do roboty. – Pies zaczął wyrywać się jeszcze bardziej, gdy weszli między drzewa, i Tully musiał gwałtownie przyciągnąć smycz. – Poza tym i tak trzeba go było wyprowadzić. – Schylił się, by odpiąć smycz od obroży labradora. – Możemy pogadać, kiedy ja będę zgarniał psie gówna. – Cudownie – rzekł Thorne. Tully był mocno po pięćdziesiątce, miał okrągłą twarz i gęste, siwe włosy. Wyglądał na kogoś bardzo kiedyś wysportowanego – co było przydatne dla chłopaka pracującego w Lotnej Brygadzie, ale na emeryturze mocno się zapuścił i jego mięśnie obrosły tłuszczem. Zapinany na suwak szary kożuszek był jedynym ustępstwem wobec temperatury, która w ciągu ostatniej godziny spadła o dobrych kilka stopni, podczas gdy Thorne trząsł się jak osika w swojej skórzanej kurtce. Patrzyli, jak pies biega po trawie, zwalnia, kręci się w kółko przez minutę czy dwie, aż wreszcie przykuca. Podeszli w tę stronę, a Tully wyjął z kieszeni kożuszka foliową torebkę. – Terry Mercer to nazwisko, którego nie słyszałem od dłuższego czasu. – Ja usłyszałem o nim całkiem niedawno – rzekł Thorne – ale od tej pory nie daje mi o sobie zapomnieć. – Nie wiedziałem, że wyszedł. – Tak, i zniknął. – Tully schylił się, by posprzątać po psie, a labrador pobiegł pokręcić się wśród wysokich traw na skraju zagajnika. – Najgorsze jest to, że nie wiadomo, gdzie się zaszył. Thorne powtórzył mu to samo, co powiedział Alison Macken i dwóm funkcjonariuszom, z którymi rozmawiał wcześniej. Złamanie zasad zwolnienia warunkowego, brak kontaktu, konieczność jak najszybszego zlokalizowania miejsca jego pobytu i tym podobne. Tully zaczął iść dalej. – Najdziwniejsze jest to, że bardzo dobrze pamiętam samo śledztwo – powiedział. – Było wielką sensacją, więc trudno się dziwić. W sumie sprawa należała do całkiem prostych. Najtrudniejsza była współpraca pomiędzy Lotną Brygadą a wydziałem zabójstw, no wie pan. Ci z Brygady zachowywali się, jakby stale ze wszystkimi rywalizowali i zawsze chcieli sprawdzać, kto ma większego wacka, oni czy ci drudzy.

– Chyba niewiele się zmieniło – przyznał Thorne. – Ale proces to betka, mieliśmy świadków, balistyków, ekspertów. Nie było miejsca na wątpliwości. – A więc powinno pójść gładko. – Jak można się było spodziewać, ale Mercer tak tego nie postrzegał. Uważał, że mu się upiecze. Nie wierzył, że może trafić za kratki, był bezczelny i pewny siebie. Nie ucieszył się, kiedy usłyszał werdykt, ale zwykle tak bywa, prawda? Później załatwił jeszcze strażnika więziennego, zgadza się? – Zakładam, że po tym już się trochę uspokoił – rzekł Thorne. Szli przez chwilę w milczeniu, mijając ozdobne, otoczone parkanami ogrody i jeziorko, w którym pływały kaczki i gęsi. Tully przywoływał psa za każdym razem, gdy ten próbował niepokoić jakiegoś przechodnia albo skosztować czegoś, o czym lepiej nawet nie mówić. – Czy się uspokoił, czy nie, wyraźnie zależy panu na tym, żeby go odnaleźć. Bardziej, niż mógłbym się spodziewać, jeśli chodzi o ścisłość. – No cóż, zważywszy na to, co zrobił… – rzekł Thorne. – Trzydzieści lat temu. – Wolimy się upewnić, że nie jest groźny. Tully odwrócił się i spojrzał na niego. Nie ulegało wątpliwości, że słowa Thorne’a jakoś go nie przekonały. – Ja uważam, że on jest niebezpieczny – rzekł Thorne. Kilka metrów dalej Tully powiedział: – Ja uważam. – Słucham? – Ja uważam, że on jest niebezpieczny. Tak pan powiedział. – Tully pokiwał głową i zagwizdał na psa. Uśmiechnął się do siebie, jakby nad czymś się zastanawiał i szukał dowodu na potwierdzenie swojej hipotezy. – Zwykle mówimy my. W liczbie mnogiej, zgadza się? My – zespół. My – ekipa, my – ludzie prowadzący to śledztwo. Mam rację? Dotarli do linii drzew na drugim końcu parku, ale zamiast zawrócić w stronę, skąd przyszli, Tully przystanął i czekał. Thorne nie miał wątpliwości, że tamten był wciąż całkiem niezłym detektywem i bardzo szybko zdołał przejrzeć półprawdy Thorne’a. Tom, patrząc, jak mężczyzna spokojnie karmi psa, uznał, że nie zaszkodzi powiedzieć mu prawdę. Bądź co bądź Tully nie był już policjantem, nie musiał działać zgodnie z regułami, o ile kiedykolwiek to robił. Poza tym coś w jego nastawieniu uświadomiło Thorne’owi, że Tully nie był osobą, która darzyła przełożonych czołobitnym

szacunkiem, i mógł potraktować sposób, w jaki Thorne rozwiązywał pewne sprawy, z niejakim zrozumieniem. Tully rzucił psu kolejny smakołyk, a labrador skoczył, aby złapać go w powietrzu. – Wiem, że Terry Mercer jest niebezpieczny – powiedział Thorne – ponieważ odkąd wyszedł z więzienia, zabił co najmniej pięć osób. Wszystkie były związane z tym prostym, oczywistym procesem, o którym mi pan mówił. Pies zniknął między drzewami, a Tully nie próbował go zatrzymywać. Gdy wracali do samochodu, Tully opowiedział Thorne’owi o tym, jak sześć lat temu przeszedł na emeryturę. Nawet wtedy nie stanowiło to przymusu dla funkcjonariuszy z trzydziestoletnim stażem, dla niektórych jednak była to z dawna wyczekiwana szansa na odejście ze służby. Emerytura i tak by nie wzrosła, a ci, co wstąpili do resortu w wieku osiemnastu czy dziewiętnastu lat, mogli rozpocząć nową ścieżkę kariery. Prawda była taka, że góra chciała się ich pozbyć – tych, którzy odeszli z własnej woli, i tych, co chcieli zostać. W połączeniu z polityką zmniejszonego naboru nowych rekrutów miało to pomóc w uzyskaniu celu, jakim była redukcja etatów. To, czy wciąż pracowali wspólnie dla bezpieczniejszego Londynu, było całkiem inną sprawą. – Nakłonili pana do odejścia? – zapytał Thorne. – Wywalili – odparł Tully. – Tak po prostu. Wystarczyło, że odebrali mi wszystko, co przypominało pracę, którą wykonywałem, aż do momentu, kiedy nie zostało mi nic innego, jak tylko odejść. Thorne milczał. Wszystko brzmiało dziwnie znajomo. – Pracowałem wtedy w Wydziale do spraw Przestępstw Szczególnych i Zwalczania Przestępczości Zorganizowanej i skończyłem jako ten, który organizuje pracę innym. Przygotowywałem operacje dla detektywów młodszych ode mnie o dwadzieścia lat. Równie dobrze mogłem parzyć im cholerną herbatę, więc powiedziałem, gdzie mogą to sobie wsadzić. Poczułem się jak bohater… przez jakieś pięć minut, bo przecież o to im właśnie chodziło. – Są w tym nieźli – powiedział Thorne. – Byłem idiotą. – W głosie Tully’ego pobrzmiewała gorycz i ewidentnie nie bez powodu. Musiał być dobrym gliną, ale Thorne widział wyraźnie, że należał do tych nielicznych, którzy bez służbowej legitymacji czuli się całkiem zagubieni. Ta praca była dla nich przedmiotem frustracji, podobnie jak jej brak. – To co pan teraz robi? – zapytał Thorne. Tulley przełknął ślinę. – Spaceruję, trochę czytam, oglądam za dużo telewizji. Słucham, jak obumierają komórki w moim

mózgu. To niekończąca się frajda. – Ma pan żonę? Dzieci? – Jakoś się nie złożyło. – Wlepił wzrok w swoje stopy, maszerując po wilgotnej trawie. – Daj pan spokój, wie pan, jaka bywa praca w Resorcie. Thorne odparł, że wie, ale doświadczenie mówiło mu również, że takich, którzy budowali całe swoje życie na pracy w policji, było naprawdę niewielu. Oczywiście zdarzali się policjanci, którzy za swe niepowodzenia na gruncie osobistym winili pracę i wiążące się z nią stresy. Małżeństwo Thorne’a też zakończyło się porażką, ale to było dawno temu i od tego czasu miał już wiele innych kobiet. Jedne związki bywały lepsze od innych, ale jakieś zawsze były. – Taa, to trudne – przyznał. Gdy wrócili na parking, Tully zatrzymał się. – Gdyby potrzebował pan jakiejkolwiek pomocy… – Och, jasne – powiedział Thorne. Pies skoczył na niego, rozmazując błoto z brudnych łap na jego dżinsach. – Mówię serio. – Rozumiem. – Oficjalnie mogłem wypaść z obiegu, ale wciąż mam swoje kontakty, wie pan, o czym mówię? I sporo osób nadal jest mi winnych przysługę. – Tully nacisnął przycisk pilota i bagażnik jego auta otworzył się powoli. Pies podbiegł i wskoczył tam bez wyraźnego polecenia. – Z tego, co pan mówił, wynikało, że przydałaby się panu każda możliwa pomoc. – Nie dlatego chciałem się spotkać. – Mimo wszystko propozycja jest nadal aktualna. – Tully spojrzał na swoją stopę przesuwającą się w tę i z powrotem po żwirze. – Prawdę mówiąc, wyświadczyłby mi pan przysługę. – Właściwie chciałem po prostu pana ostrzec – rzekł Thorne. – Zważywszy na to, co robi Mercer, chyba powinien pan mieć się na baczności. Tully zaśmiał się. – Terry Mercer na pewno nie przyprawi mnie o bezsenność. – Poklepał się po klatce piersiowej. – Prawdę mówiąc, w tych czasach jestem wdzięczny za wszystko, co sprawia, że ta pikawa zacznie bić trochę szybciej. – Obszedł samochód, otworzył drzwiczki od strony kierowcy i ponad dachem zawołał: – Niech pan przemyśli sobie to, co powiedziałem.

Thorne już się nad tym zastanawiał. Włączanie do zespołu byłego gliniarza z mnóstwem znajomych mogło być niegłupim posunięciem i powinno nieco odciążyć mocno przepracowanych Hollanda i Kitson. Thorne nie mógł zaprzeczyć, że potrzebował każdego możliwego wsparcia, a propozycja pomocy wydawała się całkiem szczera, choć podszyta nutą desperacji. Można było przypuszczać, że sprzątanie odchodów po psie to najbardziej użyteczna rzecz, jaką zrobił tego dnia były nadinspektor Ian Tully.

25

Po powrocie do domu Thorne usłyszał głosy dochodzące z kuchni i pierwszą osobą, jaką ujrzał, była Jenny, siostra Helen, siedząca przy kuchennym stole. Spojrzała na niego, uśmiechnęła się i przywitała bez większego entuzjazmu. – Naprawdę przepraszam – powiedział Thorne. Zupełnie zapomniał, że miała przyjechać i kolacja już trwała. Mężczyzna siedzący naprzeciw Jenny odwrócił się, aby na niego spojrzeć, w tej samej chwili, gdy pojawiła się Helen, niosąc wyjęte z lodówki wino i piwo. Przedstawiła męża Jenny, Tima, po czym znów podeszła do lodówki i wyjęła piwo dla Thorne’a. Tim wstał i uścisnął mu rękę, kiedy Thorne zarzucił kurtkę na oparcie krzesła. – W porządku, stary? – zapytał. Helen usiadła i nalała sobie wina. – Zamówiłam dla ciebie porcję smażonego singapurskiego ryżu, z ośmiornicą, tak jak lubisz. – Doskonale. – Jest w piekarniku. Thorne podziękował i poszedł po swoją kolację, schylając się, aby pocałować Helen, kiedy ją mijał; miał nadzieję, że nie poczuje od niego smaku hamburgera, którego zjadł w drodze z Bromley do domu.

– Przepraszam – powtórzył. Wyłożył danie z pudełka na talerz, który podgrzewał się wraz z jedzeniem w piekarniku. – Po prostu miałem dziś ciężki dzień i nie nadarzyła się okazja, żeby zadzwonić. – Spojrzał na Jenny i Tima. – Na służbie funkcjonariuszka odniosła ciężkie obrażenia i miałem w związku z tym masę papierkowej roboty, więc… – W porządku – powiedziała Helen. – Zaczęliśmy całkiem niedawno, prawda? Tim pokiwał głową, a Jenny wróciła do jedzenia. Thorne wrócił do stołu i usiadł. Wychwycił wzrok Helen, a ona się uśmiechnęła, najwyraźniej nie przejmując się jego spóźnieniem. Zastanawiał się, czy ona wie, że całkiem zapomniał o wizycie jej siostry. Jeżeli tak, to dobrze maskowała rozdrażnienie. – To wygląda nieźle – powiedział. Tim popił garść chipsów krewetkowych łykiem piwa i spytał: – Co się jej stało? Thorne spojrzał na niego. – Tej policjantce. – Och… pitbull wyrwał jej z nogi kawał mięsa. – Popatrzył na Helen. – Ninie Woodley. – Nic jej nie będzie? – spytała Helen. – Przez jakiś czas może zapomnieć o grze w tenisa. – Nie wiem, dlaczego ktoś mógłby chcieć trzymać takiego niebezpiecznego psa – powiedział Tim. – To oznaka statusu? – Nie ma czegoś takiego jak niebezpieczny pies – wtrąciła Jenny. – Są tylko niebezpieczni właściciele. – Racja – przyznał Tim. Helen sięgnęła po dokładkę. – Takich argumentów używa zawsze lobby producentów broni, kiedy jakiś dzieciak zostanie przypadkiem postrzelony. – Och, daj spokój! – Jakby to nie sama broń stanowiła problem. – To nie to samo – zaznaczyła Jenny.

Thorne wiedział, że stosunki pomiędzy Helen i jej siostrą bywały niekiedy dość napięte. Nie znosiła ciągłego wtrącania się Jenny w jej sprawy, rad, które od niej otrzymywała, zwłaszcza tych dotyczących opieki nad dzieckiem. Czuł, że kroi się awantura. – Tak czy owak, trzeba było wypełnić masę różnych formularzy – rzekł – i dlatego nie mogłem się wcześniej wyrwać. – Taka praca, co nie? – spytała Jenny. – No, raczej. – Głupie godziny, i w dodatku nie wiadomo, co będziesz robił z dnia na dzień. To samo Helen miała z Paulem. – Popatrzyła na siostrę. – Mam rację? Helen stęknęła, rzucając okiem na Thorne’a. – Na pewno nie jest to praca od dziewiątej do piątej – stwierdził. – Kto by chciał pracować od dziewiątej do piątej? – spytała Helen. Thorne zorientował się, że Helen była zła. Kilkakrotnie wspomniała, że dawniej jej siostra nigdy nie powiedziała dobrego słowa o jej byłym partnerze, ale jakimś cudem, po jego śmierci, zmieniła nastawienie. – Niektórzy po prostu nie są do tego stworzeni, zgadza się? – spytała Jenny. – No, nie są. – Paul na pewno nie był. Kolejne spojrzenie Helen, lekkie uniesienie wzroku. Teraz Thorne zrozumiał, o czym mówiła. Jenny nieznacznie opuściła głowę i wypowiedziała to imię z pewnym namaszczeniem, jakby śmierć Paula go oczyściła. – Wędkujesz? – zapytał ni stąd, ni zowąd Tim. Thorne przeniósł na niego wzrok. – Nie – odparł. – Nie wędkuję. – Powinieneś kiedyś spróbować. Parę godzin na świeżym powietrzu jest przyjemne i odprężające, tylko ty i woda. Najlepsza rzecz na stres. – Może kiedyś spróbuję – powiedział Thorne z nadzieją, że zdołał wykrzesać z siebie choć odrobinę udawanego zainteresowania. – Naprawdę, polecam. Niewiele jest przecież rzeczy bardziej stresujących niż twoja praca, zgadza

się? Od Helen wiemy wszystko na temat pracy detektywa. – Tom nie jest detektywem – powiedziała Jenny. Thorne spojrzał na nią. Zrobiła niewinną minkę. – Przepraszam, coś przekręciłam? – Cóż, mimo wszystko – ciągnął Tim, nadziewając na widelec klopsika – to nadal stresująca praca, czyż nie? Nawet, dajmy na to, ta dzisiejsza sprawa z niebezpiecznym psem. Kiedy zadzwoniła komórka Thorne’a, nieomal krzyknął z ulgą. Był gotów odejść od stołu, nawet gdyby dzwonił sprzedawca polisy ubezpieczeniowej, ale ujrzawszy nazwisko na wyświetlaczu komórki, musiał pohamować się, by nie wybiec pędem z pokoju. – Przepraszam, muszę odebrać – powiedział. Odebrał, idąc w stronę sypialni i gdy tylko zamknął za sobą drzwi, powiedział Yvonne Kitson, że dopiero teraz może rozmawiać. – Masz na kolacji nadinspektora? – spytała. – Gorzej – mruknął Thorne. Opowiedziała Thorne’owi o swojej wizycie w mieszkaniu, gdzie zatrzymał się George Jeffers, i co znalazła w kieszeni kurtki, którą tam zostawił. – Kilka paragonów… nie ma się czym podniecać. Karta miejska uprawniająca do darmowych przejazdów autobusami i wizytówka, która chyba może cię zainteresować. – Mów. Thorne był oczywiście bardziej niż zainteresowany, z trudem pohamowywał podekscytowanie po powrocie do kuchni. Nic nie wskazywało, aby coś go ominęło. Helen zapytała, czy wszystko w porządku, a on odparł, że tak. – To naprawdę bardzo rezolutny malec – powiedział Tim. Rozmawiali o dzieciach: o dwójce Jenny i o Alfiem. Jenny opowiadała, jak jej chłopcy radzili sobie w szkole i jacy byli bystrzy, każdy na swój sposób. Helen nie próbowała rywalizować z nią w rodzicielskich osiągnięciach. Wspomniała natomiast, że wczoraj Thorne odebrał Alfiego od opiekunki i że rankami chłopiec denerwował się, gdy Thorne’a nie było w domu. – Naprawdę? – spytała Jenny bez większego entuzjazmu.

Thorne uśmiechnął się do Helen i odparł. – Najwyraźniej tak. Kwadrans później, kiedy Helen zaczęła zbierać naczynia ze stołu, na talerzu Thorne’a wciąż jeszcze została ponad połowa dania. Helen zaproponowała, że wstawi je do lodówki. Thorne przez chwilę grzebał widelcem w ryżu. – Szczerze mówiąc, nie za dobrze się czuję. – Ta ośmiornica wyglądała mi dość podejrzanie – rzekł Tim. – Nie wygłupiaj się. – Jenny pomogła pozbierać naczynia. – To nie dzieje się tak szybko. – Słusznie – przyznał Tim. – Może to ta kanapka, którą zjadłem na lunch. – Thorne wstał i pogładził się po brzuchu. – Na pewno nie czuję się najlepiej. – Chcesz coś na żołądek? – spytała Helen. – Mogłabym wpaść do całodobowej apteki. Jenny położyła talerze na blacie. – Pewnie do rana mu przejdzie. – Chyba już się położę – powiedział Thorne. – Przepraszam. – Nie masz za co przepraszać. – Tim odwrócił się, gdy Thorne go mijał. – Może któregoś dnia wyskoczylibyśmy razem na piwko, no i nie zapomnij o rybach, dobra? Thorne obiecał pamiętać i przeprosiwszy Helen, że zostawia całe sprzątanie na jej głowie, poszedł do sypialni. Leżał w ciemnościach, wsłuchując się w stłumione rozmowy i śmiech Tima, który zapewne śmiał się sam z jakiegoś własnego dowcipu. Za jakieś pół godziny usłyszał słowa pożegnania i trzask zamykanych frontowych drzwi. W chwilę później Helen zajrzała do sypialni. – Jak się czujesz? – Nie jest aż tak źle – odparł Thorne. – To znaczy, nie zamierzam brać jutro chorobowego w robocie. – Zobaczymy, jak będziesz się czuł rano. – Nawiasem mówiąc, dziękuję za wyrozumiałość, jeżeli chodzi o moje spóźnienie. Helen weszła do sypialni i usiadła na skraju łóżka. Zapaliła nocną lampkę. – Ostatnią rzeczą, jakiej mogłabym chcieć, jest kłótnia przy Jenny – powiedziała. – Nie zamierzam

dawać jej broni do ręki. – Broni przeciwko mnie, o to ci chodzi? – Przeciwko wszystkiemu. Nie patrzy przychylnym wzrokiem na to, że po Paulu znów związałam się z gliniarzem. – Myślisz, że byśmy się pokłócili? – zapytał Thorne. – Gdyby nie było tu twojej siostry? Helen uśmiechnęła się. – Zapomniałeś, że ona miała dziś przyjść, prawda? – Na śmierć – odrzekł. Patrzyli na siebie nawzajem przez dłuższą chwilę, aż zza ściany dobiegł cichy płacz Alfiego. Zwykle tak się zaczynało, od cichego pochlipywania, jak u noworodka. Oboje wiedzieli, że bardzo szybko te dźwięki przybiorą na sile. – Świetnie – rzekła Helen, wstając. – Cóż, pewnie już będziesz chrapał, zanim go uśpię, więc postaram się rano cię nie obudzić. – Na pewno do rana mi przejdzie – powiedział Thorne. Gdy wyciągnął rękę, aby zgasić nocną lampkę, Helen przystanęła przy drzwiach. – Myślę, że naprawdę powinieneś wziąć jutro wolny dzień. Wyglądasz na mocno sponiewieranego.

26

Thorne widział kiedyś wizytówkę, którą opisała mu Kitson. Cienka, delikatna, z najprostszą czcionką i pospolitym wzorem. Jedna z tych, jakie można było drukować po pięćdziesiąt sztuk naraz w specjalnych maszynach na dworcach kolejowych. Agencja detektywistyczna F.A. Rok temu Thorne związał się zawodowo z panią detektyw Anną Carpenter. Rzuciła studia i podjęła pracę w agencji, licząc na nową ekscytującą karierę, a w efekcie skończyła jako przynęta w operacjach pod wspólną nazwą „lep na muchy”, księgowa albo goniec przynoszący szefowi

gorzałę. Thorne i sprawa, nad którą wspólnie pracowali, to była dla niej ucieczka. Początkowo nie chciał mieć z Anną nic do czynienia, został do tego zmuszony przez wzgląd na śledztwo. Pod koniec byli ze sobą naprawdę blisko, i dla Thorne’a był to początek całkiem nowego życia, podobnie jak dla niej. To nie szef Anny odpowiadał ostatecznie za dalszy rozwój wydarzeń, ale to, czego Thorne dowiedział się o nim i co zobaczył, sprawiło, że całym sercem żałował, nie mogąc obwinić Franka Andersona za to, co się stało. Żałował, że nie mógł go za to obwinić i ukarać. Bo bardzo chciał coś mu zrobić. Teraz, o dziesiątej piętnaście w słotny czwartkowy poranek – Helen i jego nadinspektor sądzili, że leżał w łóżku – Thorne stał na chodniku w Victoria, przed wąskimi, brązowymi drzwiami z pękniętą szybą, i powrócił myślami do teraźniejszości, do pięciorga zabitych i wyświechtanej wizytówki znalezionej w kieszeni George’a Jeffersa. Nacisnął dzwonek. Pół minuty później Frank Anderson otworzył drzwi. Może miał kłopot ze znalezieniem nowej „sekretarki” za stawkę, jaką oferował swoim pracownikom, a może nie zarabiał tyle, aby w ogóle było go na jakichś stać. Tak czy siak, to była dobra wiadomość. – Czego tu chcesz? – spytał Anderson. Potrzebował paru sekund, by przypomnieć sobie, skąd znał Thorne’a i kiedy to mu się wreszcie udało, minę miał nietęgą. Thorne’a ucieszyło jego zmieszanie i konsternacja, gdy mężczyzna nieznacznie cofnął się od progu. Ostatni raz widzieli się na pogrzebie Anny Carpenter. – Na pewno nie zamierzam tak sterczeć i rozmawiać w drzwiach. – Thorne nie chciał, aby zabrzmiało to aż tak agresywnie. Liczył na odrobinę współpracy, ale coś w twarzy Andersona, lisiej, nalanej, sprawiło, że zamiast wymiany uprzejmości, zapragnął bez zbędnych wstępów dać tamtemu w mordę. Pohamował się jednak i spojrzał w niebo, jakby to dżdżysta pogoda wprawiła go w kiepski nastrój. – Dobra, już dobra, tylko spokojnie – rzekł Anderson i usunął się na bok, zapraszając Thorne’a do wejścia za nim na górę. Biuro wyglądało tak, jak Thorne je zapamiętał: obskurne krzesła i szafki w odcieniach brązu i metalizowanej szarości. Większość wyposażenia pochodziła z wyprzedaży akcesoriów biurowych z lat pięćdziesiątych. – Herbaty? Thorne możliwie jak najuprzejmiej odmówił.

Anderson osunął się na obrotowy fotel za porysowanym, drewnianym biurkiem. Miał na sobie znoszony garnitur w stylu pasującym do reszty wystroju, koszulę rozpiętą pod szyją i mocno poluzowany krawat. Był po pięćdziesiątce, ale przez skłonność do alkoholu wyglądał dziesięć lat starzej. Przywodził na myśl nauczyciela, któremu z wahaniem można by zlecić poprowadzenie zajęć WF-u. – Interesuje mnie jeden z twoich klientów – rzekł Thorne. – Niejaki George Jeffers. – Czekał. – Był jednym z twoich klientów, prawda? Anderson złączył palce dłoni. Rozplótł je i ponownie zaplótł. Nic nie powiedział, nie potwierdził, nie zaprzeczył. Dla Thorne’a to było zaproszenie, aby pójść za ciosem. – Podejrzewam, że Jeffers zlecił ci odnalezienie dla niego kilku osób, zgadza się? Paru osób w podeszłym wieku? Anderson zamyślił się przez chwilę. – Posłuchaj, wiesz, że nie mogę rozmawiać o moich klientach. – Grzecznie zapytałem. – Ja odpowiadam i to niezbyt grzecznie. – Naprawdę sądzisz, że przyszedłbym tu, gdyby to nie było ważne? – zapytał Thorne. Wyraz twarzy Andersona zmienił się, złagodniał. Może jak ktoś, kto przez całe życie szpiegował niewiernych mężów albo zarabiał na zyskownych przekrętach, poczuł się nagle ważny. A może uznał, że rozmowa z Thorne’em na nowy temat była przyjemniejsza niż powrót do trudnej sprawy z przeszłości. – Dobra, powiedzmy, że George Jeffers był moim klientem. – Wiedziałeś, że właśnie wyszedł z więzienia? Anderson pokiwał głową. – Nigdy nic nie mówił, ale takie rzeczy się wyczuwa, prawda? Miał tę… szczególną bladość, czy jak to tam zwać. Jakby był przezroczysty. – A więc szukałeś dla niego różnych osób. – To nic niezwykłego, prawda? – Anderson wzruszył ramionami. – Po wyjściu z długiej odsiadki jest rzeczą oczywistą, że chce się odnaleźć paru znajomych, z którymi się straciło kontakt. Thorne pokiwał głową. Pomyślał: To nie Jeffers stracił kontakt z pewnymi ludźmi i nie było nic oczywistego w tym, co ów człowiek chciał z nimi zrobić, kiedy już ich namierzy.

– Jak ci zapłacił? – Teraz to już przeginasz. – Daj spokój, nie doniosę na ciebie fiskusowi. Gotówką? Anderson nie odpowiedział. – Szkocką? Anderson łypnął na niego spode łba. – To moja sprawa. – Chcę mieć listę osób, które polecił ci odnaleźć. Anderson rozsiadł się wygodnie na fotelu i zakręcił się to w jedną, to w drugą stronę. – Nic z tego. – Już potwierdziłeś, że Jeffers był twoim klientem, więc czemu tak się opierasz? – To wszystko, czego się ode mnie dowiedziałeś – rzekł Anderson. – Poza tym niczego oficjalnie nie potwierdziłem. Jeżeli zacznę informować o szczegółach prowadzonych spraw na lewo i prawo, łamiąc tajemnicę zawodową i zasadę poufności, wylecę z interesu. Trudno było pohamować śmiech. – Jasne. Mogliby wyrzucić cię ze stowarzyszenia brytyjskich detektywów. Widzę, że wciąż używasz ich logo. Anderson instynktownie sięgnął w stronę pliku kartek do notowania, na który patrzył Thorne. Zgarnął je i wrzucił do szuflady, po czym zaczął poprawiać inne przedmioty ułożone na blacie: kalendarz, kubek z bilonem i telefon połączony przewodem z cyfrowym urządzeniem nagrywającym. – To nieładnie – powiedział Thorne. – Ciekawe, jak twój biznes funkcjonowałby dalej, gdyby klienci dowiedzieli się, że nigdy nie należałeś do SBD? I że nielegalnie wykorzystujesz ich logo? – No dobrze, może zapomniałem uiścić opłatę członkowską – burknął Anderson. – Mogę to załatwić w pięć minut, więc nie próbuj mi grozić. – A co z twoim zwyczajem wydzwaniania do konkurencji, podawaniem się za potencjalnego klienta i umawianiem się na spotkania, do których nie dochodzi? – Po pierwsze, wszyscy tak robią, a po drugie… sprawiasz wrażenie coraz bardziej zdesperowanego. – Wstał. – To chyba już skończyliśmy, tak?

– Najpierw chcę dostać tę listę. – Wróć z nakazem, to pogadamy. – Anderson musiał wyczuć wahanie Thorne’a, dostrzegł to w jego twarzy. – Ach, już rozumiem. – Przysiadł na skraju biurka. – To nieoficjalne, zgadza się? – Nieważne. – Dla mnie cholernie ważne – odparł Anderson. – I jeszcze jeden powód, żebyś stąd spieprzał w podskokach. Jakbym w ogóle potrzebował kolejnego powodu. Thorne miał ochotę złapać Andersona za głowę i grzmotnąć tą jego parszywą gębą o blat biurka, i wiedział, że Anderson myślał w tym momencie, żeby zrobić z nim dokładnie to samo. Rok temu, w tym samym gabinecie Thorne zrobił z Franka Andersona idiotę i detektyw wciąż mu tego nie wybaczył. Thorne patrzył na niego, nie próbując ukrywać, o czym właśnie myślał, ale zmilczał, bo nie miał już nic do powiedzenia. – No co jest? – wycedził Anderson. – Spierdalaj stąd. Dziesięć minut później Frank Anderson raczył się drugą tego dnia whisky, przekonany, że niewiele rzeczy ucieszyłoby go bardziej niż spławienie tego dupka Thorne’a i zmuszenie go do wyniesienia się stąd z podkulonym ogonem. Uniósł szklaneczkę, by uczcić błyskotliwość swego umysłu, i wymamrotał: – Trafił swój na swego i teraz jesteśmy kwita. Wizyta Thorne’a rozbudziła w Andersonie zainteresowanie osobą George’a Jeffersa z uwagi na desperację, z jaką inspektor pragnął poznać szczegóły zlecenia, i przez następnych kilka minut zastanawiał się, czy mógłby jakoś na tym zarobić. Czy dałoby się wycisnąć z tego trochę grosza? Czy mógł to w jakiś sposób wykorzystać? Prócz sprzedania Thorne’owi żądanych informacji nic innego nie przychodziło mu do głowy. Siedział i usiłował rozwiązać swój dylemat, gdy nagle zadzwonił telefon. Nowy klient. Dzień zapowiadał się coraz lepiej. Rozmówca podejrzewał, że jego żona ma romans z kolegą z pracy. Stylistą z zakładu fryzjerskiego, gdzie pracowała, gościem, który zdołał wmówić wszystkim, że jest gejem, ale to była tylko wygodna przykrywka. Anderson wiele razy słyszał podobne historie i słuchał cierpliwie, zanim skrzętnie poinformował faceta o swoich stawkach, włącznie z opłatą za rozmowę, jaką obecnie odbywali. – Potrzebuję tylko dowodu – rzekł mężczyzna. – Dowodu na to, co ona robi mnie i naszym dzieciom. – Zdobędę dowód w ten czy inny sposób – odrzekł Anderson. – Gdyby doszło do rozwodu, próbowałaby zwalić winę na mnie, zwykle tak bywa, prawda? Jeżeli jednak zdołam udowodnić, że to ona mnie zdradziła, może nie będzie aż tak źle. I może nawet zdołam zatrzymać dzieci.

– Wydaje się, że to dobrze wydane pieniądze – skwitował Anderson. Zapowiedział nowemu klientowi, że będzie musiał przyjść do jego biura podpisać formalną umowę i wstępnie ustalili spotkanie na przyszły tydzień. Mężczyzna mu podziękował, dodając, że czuje się spokojniejszy po rozmowie z zawodowcem. – Cieszę się, że mogę pomóc – odparł Anderson. Po zakończeniu rozmowy rozsiadł się w fotelu i ponownie uniósł szklaneczkę. – Zawodowiec – wyszeptał, zanim ją opróżnił. Wciąż trzymał w ręku szklaneczkę z trzecią już tego dnia whisky, kiedy parę minut później musiał zejść na dół, by otworzyć drzwi. Tom Thorne wyglądał na nieco bardziej pewnego siebie, niż kiedy stąd wychodził. – To zwykle te najgłupsze prawa są najbardziej użyteczne – powiedział. – Te najnudniejsze. – Co? Ale Thorne już go minął i zaczął wchodzić po schodach, mówiąc przez cały czas, a Anderson truchtał za nim. – Bądź co bądź, Ala Capone capnęli za machlojki podatkowe, zgadza się? A Rozpruwacza z Yorkshire schwytano dlatego, że spóźniał się ze złożeniem zeznania podatkowego i rozliczeniami z fiskusem. Ale to od tej pory będzie mój ulubiony numer. – Co ty wyprawiasz, do cholery? – zawołał Anderson, gdy Thorne wparował do jego gabinetu i obszedł biurko. Mógł tylko stać i patrzeć, jak Thorne sięgnął w stronę cyfrowego rejestratora dźwięku i naciska klawisz odtwarzania. – Potrzebuję tylko dowodu – rozległ się piskliwy głos. – Dowodu na to, co ona robi mnie i naszym dzieciom… Ramiona Andersona obwisły, kiedy dostrzegł wyraz twarzy Thorne’a, i zrozumiał wszystko. – Nieźle – mruknął Thorne – nawet ja muszę to przyznać. Trochę zmieniłem głos, naśladując zblazowanego Hugh Granta. Ta wzmianka o dzieciach to był miły akcent, nie uważasz? No i ten współczujący ton z twojej strony. – Jesteś dupkiem – warknął Anderson. – Być może, ale ponieważ nie raczyłeś poinformować mnie, że rozmowa jest nagrywana, to ty wyszedłeś na durnia, który złamał ustawę o telekomunikacji z 2003 roku. – Thorne rozsiadł się na fotelu Andersona, wysunął szufladę i wyjął z niej plik kartek do notowania, które detektyw wrzucił tam wcześniej. Machnął nimi w jego stronę. – Czy zatem mam cię z miejsca aresztować, czy oszczędzisz nam obu fatygi i zapiszesz dla mnie te nazwiska?

– Dupek – powtórzył Anderson. – Cóż, może nie trafiłbyś za kratki, ale wlepiliby ci niezłą grzywnę, a to nie wyglądałoby dobrze w twoim CV, mam rację? Anderson postąpił naprzód i wziął od niego plik kartek, klnąc pod nosem, po czym sięgnął po pióro tkwiące w kubku na blacie biurka. Skinął głową w stronę komputera, mięśnie jego szczęk się napięły. – Będę musiał… – Ależ oczywiście. – Thorne zwolnił fotel i patrzył, jak Anderson podchodzi i odnajduje właściwy plik, stukając wściekle w klawiaturę zakurzonego peceta. Thorne wyjął z górnej szuflady napoczętą butelkę bellsa. – Czasy muszą być ciężkie – powiedział. – Sądziłem, że pijasz tylko dwudziestoletnią whisky na jęczmiennym słodzie. – Masz. Odbierając od niego kartkę, Thorne poczuł się mocno podekscytowany, już od dawna nie czuł tak silnych emocji. Czym prędzej spojrzał na nazwiska widniejące na liście. – To już wszystko? – spytał Anderson. Ale Thorne nie słuchał. Choć wykazał się nie lada sprytem i zdołał okpić Franka Andersona, ponownie robiąc z niego durnia, czuł, że podniecenie wygasa, a krew coraz wolniej krąży w jego żyłach. Ostatecznie to on wyszedł na idiotę. Na liście widniały cztery nazwiska. Wszystkie cztery rozpoznał. Znał je już wcześniej. Tylko zmarnował cenny czas.

27

– Chyba mógłbym do tego przywyknąć – powiedział Hendricks. Holland spojrzał na niego. – Że co?

– Mam na myśli pracę tutaj. – Hendricks rozejrzał się dokoła. – Biorąc pod uwagę moją specjalizację, owszem, wiąże się to z pewnego rodzaju ograniczeniami. Przypuszczalnie na tyłach jest chłodnia i mógłbym coś wykombinować, jeżeli chodzi o stół sekcyjny, ale poza tym reszta pozostawia wiele do życzenia. Poza, oczywiście, wykwintnym włoskim piwem z nalewaka i całą masą chipsów i orzeszków, które można zjeść. – Odwrócił się i skinął głową w stronę Thorne’a, który czekał przy barze, aby go obsłużono. – Biorąc pod uwagę, że robimy to z dobroci serca, uważam, że on powinien fundować nam piwo. – Dlatego to robisz? – zapytał Holland. – Z dobroci serca? – Coś w ten deseń. Ktoś musi go mieć na oku. – Ja nie jestem pewien, czemu to robię. – Holland poluzował krawat. – Choć trudno mi znaleźć w tym coś zabawnego. – Przez całe popołudnie kroiłem trzynastolatka – rzekł półgłosem Hendricks. – W porównaniu z tym niemal wszystko inne jest naprawdę zabawne. Kiedy Thorne wrócił do stolika i porozdawał piwo, Hendricks powiedział: – No i znów tu jesteśmy – po czym zanucił znajomy temat muzyczny. – To nie ten film – zauważył Thorne. – To Dobry, zły i brzydki. Hendricks sięgnął po swoje piwo. – Wiem. – Yvonne kazała mi was przeprosić w jej imieniu, że nie mogła przyjść – odezwał się Holland. – Nie szkodzi – odparł Thorne. – Wysłała mi SMS-a. – Wie pan, jak to bywa z dzieciakami. Ale wciąż… jest w grze. Thorne pokiwał głową i położył na blacie listę, którą wyciągnął od Franka Andersona. Wyjaśnił już innym, że zawierała jedynie nazwiska ofiar, które zostały dotąd zidentyfikowane. – Fiona Daniels, Brian Gibbs, John Cooper, Alan Herbert – odliczał na palcach. – Margaret Cooper zabił tylko dlatego, że tam była i nie mógł jej pozostawić przy życiu. Mercer żywił urazę do czterech osób i poprosił George’a Jeffersa, aby je dla niego odnalazł. Jeffers wynajął Franka Andersona, żeby zrobił to dla niego, i wszystkie informacje, jakich potrzebował, już na niego czekały, kiedy Mercer wyszedł z więzienia. – Sprytne – przyznał Hendricks. Thorne postukał palcem w świstek papieru, wilgotny od mokrych od spodu szklaneczek z piwem.

– Ale co z tego dla nas wynika? – Może już skończył – odezwał się Hendricks. Zakręcił resztką piwa na dnie szklanki. – Może to była cała lista Mercera, a kiedy skasował te cztery nazwiska, uznał swoją zemstę za zakończoną. Thorne pokręcił głową. – I nie może się już doczekać miłej, spokojnej emeryturki, żeby osiąść w Eastbourne, czy gdzieś, i oglądać Antique Roadshow. Zająć się uprawą ogródka albo czymś w tym stylu – ciągnął Hendricks. – Nie skończył – odparł Thorne. – Ty chcesz, żeby byli jeszcze inni? – Nie wygłupiaj się – uciął Thorne. Hendricks spojrzał na Hollanda. Thorne uniósł rękę. – Przepraszam. Gdyby na tej liście było jeszcze jedno nazwisko, mielibyśmy przynajmniej jakąś szansę. Moglibyśmy zorientować się, kogo spróbuje sprzątnąć, i dotrzeć do tej osoby przed Mercerem. – Nie wiadomo, w jakiej kolejności likwidował tych ludzi, zgadza się? – rzekł Holland. – Nie rozumiem, jak mogłoby to nam pomóc. – Usiadł prosto i zaplótł ramiona. – Oby Phil miał rację. Mam nadzieję, że nie będzie już więcej ofiar. – Ja też, ma się rozumieć – powiedział Thorne. – Ale spójrz na Alana Herberta. Jeżeli Mercer zadał sobie tyle trudu, żeby zamordować tego nieszczęśnika, który jedynie miał za zadanie pilnować go w sądzie, to należy wierzyć, że będą kolejne ofiary. Przysięgli, urzędnicy sądowi, ktoś, kto krzywo na niego spojrzał, i Bóg wie kto jeszcze. To rana, która jątrzyła się w nim przez trzydzieści lat. – Uniósł szklankę i znieruchomiał, wpatrując się w nią, jakby coś pływało w jego piwie. – Do kogo jeszcze żywi urazę? – Wobec tego dlaczego tych nazwisk nie ma na liście? – spytał Hendricks. Popijali przez dłuższą chwilę. W pubie było tłoczniej niż ostatnim razem i musieli przysuwać się do siebie nawzajem, aby się słyszeć, a zarazem by rozmowy nie podsłuchał nikt niepożądany. Przy sąsiednim stoliku siedziało kilku stałych klientów Grafton Arms, którzy nie mieli takich zmartwień, i kłócili się o nowego napastnika zakupionego przez drużynę West Ham. Thorne miał ochotę się do nich przyłączyć, dyskutować o pierdołach i wykłócać się o coś, co nie spędzałoby mu snu z powiek. Kiedy jednak spuścił wzrok, zobaczył wilgotny świstek papieru leżący na stole i przypomniał sobie słynną wypowiedź Billa Shankly’ego, że piłka nożna jest ważniejsza niż życie i śmierć. Shankly był świetnym menedżerem, ale gadał od rzeczy.

– Jest również inna możliwość – powiedział Holland. – Mogą być inni, których Mercer nie musiał namierzać, bo zrobił to, jeszcze będąc w pace. – Pamiętaj, że nikt go nie odwiedzał. – Pozostają rozmowy telefoniczne, listy. W sumie to wydaje się dość proste. – Sprawdzę z Caroline Dunn – rzucił Thorne. – Na pewno ma też dostęp do komputera – dodał Hendricks. Przetarł dłonią ogoloną niemal na łyso czaszkę. – A miał cholernie dużo czasu, żeby się zastanowić, jak zrobić zeń możliwie najlepszy użytek. – To by wyjaśniało, dlaczego na liście nie ma funkcjonariuszy policji. Ani prawników – rzekł Holland. Thorne pokiwał głową. Zrozumiał. – Prawie wszystkie osoby pracujące w tym lub innym zawodzie mają swoje profile w internecie. Trzeba tylko dobrze poszukać. Holland spojrzał na Hendricksa. – Zgadza się. Dziś prawie wszyscy piszą swoje blogi. – Sam też o tym myślałem – odparł Hendricks. – Z bloga patologa. Brzmi nieźle, co nie? – Może nazwiska na liście Andersona to wszystkie osoby, których nie był w stanie odszukać. – Chryste. – Thorne dopił piwo. – To co teraz robimy? Zamówili jeszcze po jednym. – Skąd Mercer ma na to pieniądze? – zapytał Hendricks. – Przecież nie z zasiłku dla emerytów. – Też się nad tym zastanawiałem – przyznał Thorne. – Czy odzyskano wszystko, co zostało zrabowane podczas napadu? Holland odrzekł, że nie wie, ale to sprawdzi. – Nawet jeśli tak, to na pewno miał gdzieś coś zamelinowane. Takie zatwardziałe bandziory jak Mercer zawsze mają gdzieś jakieś ukryte fundusze. – Wobec tego nie ma co liczyć, że znajdziemy go poprzez karty kredytowe czy coś w tym rodzaju. – Mowy nie ma. – A co z ewidencją pojazdów mechanicznych? Jak Mercer się przemieszcza?

– Warto się nad tym zastanowić – powiedział Thorne. – Można by rzucić okiem na nagrania z kamer przemysłowych w pobliżu miejsc, gdzie znaleziono ofiary. Może okaże się, że jakiś pojazd pojawia się na więcej niż jednym nagraniu. – Nie wiem, jak miałbym to autoryzować – stwierdził Holland. – To będzie wymagało wypełnienia mnóstwa formularzy. No, wie pan. – Zamyślił się, a dwaj pozostali mężczyźni tylko na niego patrzyli. – Porozmawiam z Yvonne – rzekł wreszcie. – Zobaczę, może ona wpadnie na jakiś genialny pomysł. – Każdy pomysł w obecnej sytuacji byłby mile widziany – powiedział Thorne. Po rozczarowaniu wynikami spotkania z Frankiem Andersonem miał nadzieję, że przynajmniej Holland i Hendricks zdołają popchnąć to dochodzenie we właściwym kierunku. Wciąż jednak miał wrażenie, że coraz bardziej i coraz szybciej zbliżali się do ściany, o którą w każdej chwili mogli się rozbić. – Może powinniśmy pomówić o najważniejszym pytaniu – podsunął Holland. – O jakim? – Hendricks wychylił się do przodu i spojrzał na niego z udawaną powagą. – Jaki jest sens życia? Czy Bóg istnieje? Czy lepsza jest czekolada zwykła, czy z orzechami? Wszystkie są równie podstępne. – Nie zwracaj na niego uwagi – syknął Thorne. – Na żadnym z tych miejsc nie napotkaliśmy oznak przemocy – powiedział Holland. – Ran obronnych, niczego, jak zatem on to robi? – Popatrzył na Hendricksa, który nie próbował już dowcipkować, a potem przeniósł wzrok na Thorne’a. – Jak, u licha, zmusza tych ludzi, żeby odbierali sobie życie? Holland wyszedł z pubu jako pierwszy, a po wypiciu jeszcze po małym piwie i kwadransie wykłócania się, czy Liam Brady był lepszym pomocnikiem niż Paul Gascoigne, Thorne i Hendricks wyszli wreszcie na parking. W zacinającym deszczu Thorne szukał w kieszeniach kluczyków od samochodu. – Za dużo wypiłeś – zauważył Hendricks. – Wcale nie. – Może zostawisz wóz tutaj i spędzisz noc u siebie? – Nie mogę – odparł Thorne. – Muszę wrócić do Helen. I tak będę miał kłopoty, bo ona na pewno już wie, że nie przeleżałem w łóżku całego dnia, złożony chorobą. – Sięgnął po komórkę. – Mam cztery nieodebrane połączenia. – No to powiedz jej, że spotkałeś się ze mną i z Dave’em. Przecież wie, że sprawa jest ważna, wobec tego nie powinna robić z tego wielkiego problemu. Thorne zrobił pół kroku w bok i wymamrotał coś niezrozumiale.

– Powiedziałeś jej, co robisz, prawda? – zapytał Hendricks. Wyraz twarzy Thorne’a zdradził mu wszystko. – Niech to szlag. – Co? Hendricks pokręcił głową i uniósł ręce w geście rozdrażnienia, po czym machnął energicznie ręką na taksówkę sunącą w stronę Chalk Farm Road. Taksówka zwolniła, zawróciła i zatrzymała się. Hendricks popchnął Thorne’a w jej stronę. – No dalej, rusz, się… Thorne szarpnięciem otworzył drzwiczki taryfy. – Do Tulse Hill – powiedział. – Nic z tego, stary, wybacz – rzekł taksówkarz, nie odwracając się. – Co? – O tak późnej porze nie pojadę na południe od rzeki. – Ruszył powoli, z wciąż otwartymi drzwiczkami. – Musi pan. – Thorne stał przy drzwiczkach taryfy. – Takie jest prawo. – Owszem, a to moja taksówka. – Musi pan mnie zabrać – Thorne podniósł głos. – Jestem policjantem. – Sięgnął do kieszeni, szukając portfela. Hendricks wślizgnął się przed niego, powiedział: – Daj spokój! I trzasnął drzwiczkami. Taksówka pospiesznie odjechała. – Palant! – zawołał w ślad za nią Thorne. Kopniakiem posłał plastikową butelkę do rynsztoka. – Pieprzony południowy Londyn. – Znów sięgnął do kieszeni po kluczyki i odwrócił się, by spojrzeć na przyjaciela. Hendricks już maszerował w stronę głównej ulicy, ale po kilku krokach odwrócił się i zawołał. – Musisz jej powiedzieć, ty pacanie! Może dlatego, że Thorne przez cały dzień nic nie jadł, prócz dwóch paczek chipsów i podejrzanie wyglądającego jajka po szkocku, które popił trzema dużymi i jednym małym guinnessem, ale nagle poczuł się tak chory, jak starał się to symulować.

28

Holland nie zamierzał powiedzieć swojej dziewczynie, gdzie był, ani tym bardziej z kim. Jej antypatia wobec Toma była długotrwała, wywodziła się jeszcze z czasów, kiedy on i Thorne dopiero zaczęli ze sobą pracować. To, co Thorne ściągnął na siebie trzy miesiące temu, tylko utwierdziło ją w przekonaniu, że nie był policjantem, na którym ktokolwiek – a już z pewnością nie ojciec jej dziecka – mógłby się wzorować, i choć nie piała z zachwytu nad tym, co się stało, uważała, że nikogo nie powinno to zbytnio dziwić. Na upadek Thorne’a zanosiło się już od bardzo dawna. Holland się z nią nie zgadzał, ale nic nie mówił i teraz też nie zamierzał. – Twoją kolację zjadł pies! – Sophie, wyciągnięta na kanapie, przysypiała przed telewizorem i uśmiechnęła się, wyciągając do niego ręce. Kiedy nachylił się, aby ją pocałować, poczuła woń piwa. – Nie mów mi, kolejne wyjście do pubu! – Usiadła, a jej uśmiech zmienił się w ziewnięcie. – Jeden z zespołów miał fart, ot co. Nadinspektor zaprosił wszystkich, więc… – W sumie, dlaczego nie? Holland był bardziej wściekły na siebie niż na Thorne’a, że znalazł się w tej sytuacji, narażał na szwank swoją karierę, ale naprawdę wkurzał się o to, że został zmuszony kłamać. – Jak mała tyranka? – Pytał o Chloe, ich pięcioletnią córeczkę, bezlitosną dyktatorkę o twarzy anioła. – Och, dziś był bardzo ważny dzień – odparła Sophie. – Okazało się, że nie lubi sera, uważa, że Świnka Peppa jest głupia, no i ta sama śpiewka o piesku. Chce pieska. – Nie mamy dość miejsca, żeby sprawić sobie psa – rzekł Holland. – Powiedziałam jej, że zastanowimy się nad chomikiem. Holland wślizgnął się do sypialni córeczki i przez minutę lub dwie patrzył, jak spała, po czym zakradł się do swojej sypialni i zadzwonił do Yvonne Kitson. – Właśnie miałam pójść do łóżka.

– Przepraszam. – Wybierała się do łóżka z nowym mężczyzną w swoim życiu, o którym niewiele mówiła. Holland wiedział jedynie, że facet nie był policjantem. Opowiedział jej, o czym rozmawiali w Grafton. – Nagrania z kamer przemysłowych, to brzmi zachęcająco. – Nie wiem, czy dam radę to zrobić – powiedział Holland. – Po prostu nie wiem. – Może trochę przesadzał, wyobrażając sobie, że kładzie na szali całą swoją karierę, ale wiedział, że gdyby kiedykolwiek wyszło na jaw, co robił dla Toma Thorne’a, mógłby zapomnieć w najbliższej przyszłości o awansie na detektywa inspektora. – Pomyśl o tym, co mamy do stracenia w porównaniu z nim. – No to mu powiedz – rzekła Kitson. – Nie będzie miał ci tego za złe. – Nie tylko o to chodzi, prawda? – Holland położył się na łóżku, wlepiając wzrok w pajęczyny drobnych pęknięć rozchodzących się od wiszącej na suficie lampy. – To duże śledztwo, a przynajmniej takie być powinno. Nie uważasz, że powinno zostać przeprowadzone… właściwie? – To znaczy przez innych ludzi. – A jeżeli dojdzie do kolejnych zabójstw, a my nie zrobimy nic, żeby im zapobiec? – Chcesz spróbować zrobić coś za jego plecami? Holland zamknął oczy. Usłyszał, że telewizor w drugim pokoju został wyłączony. – Tak tylko mówię. – Jestem zmęczona, Dave – powiedziała Kitson. – A ty byłeś w pubie.

29

Richard Jacobson zawsze czekał z utęsknieniem na wieczory, kiedy jego żona raz w miesiącu udawała się na spotkanie klubu czytelniczego. Nie żeby ona i jej przyjaciółki sporo rozmawiały o książkach. Z tego co słyszał, tej tematyce poświęcały zdawkowe pięć minut, sprowadzające się do „Czytałam, podobało mi się” albo „Nie, to pretensjonalna szmira”. Dalej rozmowy koncentrowały się wokół fryzjera, cen domów i codziennej udręki wychowywania nastoletnich dzieci.

Nie obchodziło go, o czym tak naprawdę rozmawiały – dziś wieczorem głównym tematem miała być ponoć książka o chińskich dziewczętach z zaborczymi matkami – grunt, że nie było jej w domu przez parę godzin. Co kilka miesięcy, niestety, wiązało się to z koszmarną koniecznością goszczenia całej watahy wyfiokowanych kobiet w ich domu, jako że jego żona była wtedy gospodynią wieczoru, a on pragnął jedynie wynieść się jak najszybciej. Kiedy jednak miał cały dom dla siebie, jak dzisiaj, mógł się odprężyć i radować błogim spokojem. Mógł włożyć powyciągany dres, otworzyć butelkę czegoś porządnego i cieszyć się swoją kolekcją. Oczywiście nie tylko wtedy spędzał czas wśród ukochanych maszyn, ale gdy w domu przebywała Susan, było zupełnie inaczej. Czuł przesączającą się przez ścianę aurę jej dezaprobaty, płynącą z nieskazitelnej kuchni lub Pokoju Tysiąca Poduszek do zimnego, zakurzonego garażu, gdzie przy kojących dźwiękach muzyki jazzowej z lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych godzinami restaurował wałki i oliwił łańcuchy. Swoje royal bladesy, swoje ambassadory, i swoją ukochaną elipse rocket. Wszedł do garażu i czekając, aż zapalą się jarzeniówki, chłonął przez moment cudowną woń. Zapach oliwy, polakierowanego drewna i uderzający do głowy aromat traw sprzed pięćdziesięciu, sześćdziesięciu, a nawet stu lat. Podszedł skwapliwie do stołu roboczego, bo już postanowił, że tego wieczoru Sonny Rollins będzie towarzyszył mu przy pracach restauracyjnych nad ransome marquis z 1965, którą kupił przed tygodniem. Włączył odtwarzacz płyt kompaktowych i przy pierwszych dźwiękach muzyki, pstrykając do rytmu palcami, szybkim krokiem podszedł do metalowego regału, gdzie stały puszki z olejem i farbami oraz starannie oznakowane słoiki wypełnione starymi śrubami, nakrętkami oraz bolcami. Aż podskoczył i krzyknął, gdy zza regału wyłonił się nagle stary mężczyzna. Krzyk pełen przerażenia. W tej samej chwili, jak na zawołanie, rozległy się dźwięki saksofonu Sonny’ego Rollinsa, ale Jacobson nie zwrócił na to uwagi i po tych kilku sekundach, jakich potrzebował, aby uspokoić oddech i odzyskać panowanie nad głosem, zawołał, by przekrzyczeć szaleńcze dudnienie dobywające się z jego piersi: – Kim pan jest, do cholery? Staruszek jakby od niechcenia rozejrzał się po całym garażu, kiwając głową łagodnie, w rytm muzyki. – Taa, no jasne. To pytanie za sześćdziesiąt cztery tysiące dolarów. Jacobson postąpił krok w jego stronę, czując przepełniającą go i dodającą otuchy mieszaninę gniewu oraz adrenaliny. To pewnie jakiś włóczęga, który postanowił odespać tu wypity ostatnio alkohol – tak, na pewno tak to właśnie było; gęsta grzywa siwych głosów i reklamówka w dłoni. Niemniej ubranie wyglądało zbyt dobrze, a coś w jego uśmiechu, w radości, jaką okazywał, wydało mu się znajome.

– Spadaj stąd albo zadzwonię na policję – powiedział. – Tak po prostu. Staruszek nie poruszył się z miejsca, zakołysał tylko trzymaną w dłoni reklamówką. – Policja mnie zna – rzekł lekko łamiącym się głosem Jacobson. Staruszek pokiwał głową. – Oczywiście, że cię znają. Taką ważną szychę. Jacobson poczuł, że zaparło mu dech. Jeżeli intruz wiedział, kim on jest, sprawa musiała być poważna. To oznaczało, że nieznajomy nie zjawił się tu przypadkiem. To celowe działanie. Odetchnął z ulgą, kiedy przypomniał sobie, że był w domu sam, że bez względu na rozwój sytuacji nic nie groziło jego żonie. – Problem w tym, że mnie również znają. Tyle że ja nie widziałem ich od jakiegoś czasu – i to tyle. – Stary uśmiechnął się, gdy po wyrazie twarzy Jacobsona zorientował się, że tamten go rozpoznał. Mleko się rozlało. – No i proszę – powiedział. – Czego chcesz? Stary zaczął powoli iść w jego stronę, kołysząc się lekko w rytm muzyki, a Jacobson nie był w stanie cofnąć się choćby o krok. Stał jak wrośnięty w ziemię, zbyt przerażony, aby się poruszyć. Boże, ile razy słyszał tę historię w pracy? – W domu są pieniądze. – Nie wątpię. – Czy nie o to ci chodzi? – Niestety nie. – Wobec tego o co…? Stary był szybki, szybszy i sprawniejszy, niż można by się spodziewać, o wiele sprawniejszy od Jacobsona, błyskawicznym ruchem uniósł reklamówkę i skoczył naprzód, podczas gdy Jacobson podążał wzrokiem za foliową torbą. Richard Jacobson nabrał ostatni haust powietrza przesyconego wonią traw i oleju silnikowego na pół sekundy przed tym, jak stary mężczyzna rąbnął go pięścią w twarz.

30

Alfie nie chciał zasnąć i płakał, co jeszcze pogarszało całą sprawę. Szlochał, przewracając się z boku na bok, jakby jego mały świat miał się zaraz zawalić. Helen nachylała się, chcąc wziąć go na ręce, ale wyrywał się, nie pozwalał się przytulić i uparcie płakał. – Czuję się jak idiotka. – Helen siedziała na łóżku, a Thorne stał w drzwiach; odwrotność tego, co miało miejsce poprzedniej nocy. Zatroskanie na twarzy Helen było czymś naprawdę niezwykłym. – Przykro mi – rzekł Thorne. – Ja mówię tak o sobie przez cały czas. – Kiedy zadzwoniłam do ciebie dziś rano, pomyślałam, że śpisz. W tej sytuacji odczekałam trochę, a gdy w dalszym ciągu nie odbierałeś, spróbowałam zadzwonić na komórkę i w końcu dałam sobie spokój. – Rzeczywiście spałem, a potem poczułem się lepiej, więc… – Pleciesz bzdury, Tom. – Wyciągnęła rękę do Alfiego, ale ją odtrącił. – Nie chcę nawet tego słuchać. Thorne zrobił przeciągły wydech, wypuścił powietrze przesycone wonią piwa i zamknąwszy drzwi, usiadł w nogach łóżka, poza zasięgiem łapek Alfiego. – Chciałem mieć wolny dzień, rozumiesz? – Wobec tego czemu nie powiedziałeś, że zamierzasz symulować chorobę, czy coś takiego? Dlaczego mnie okłamałeś? – Zanim Thorne zdążył odpowiedzieć, dodała: – Mam wrażenie, że ostatnio często nie mówisz mi prawdy, i mam już tego serdecznie dość. – Co to niby miało znaczyć? – zapytał Thorne, bo czuł, że tak powinien postąpić, choć zdawał sobie sprawę, że w ten sposób tylko przedłużał tę udrękę. – Och, daj już spokój. – Nie, powiedz, o co ci chodzi. – O cały ten szajs z koniecznością uporania się z papierkową robotą i wyjazdami na targi płytowe, których nie ma. Mówię o wieczorze, kiedy rzekomo zamierzałeś spotkać się z Philem. – Spotkałem się z Philem – rzekł Thorne. – Dziś zresztą też. – Znów „kłopoty z facetami”?

Thorne pokręcił głową i przez kilka sekund zastanawiał się, od czego powinien zacząć. Alfie podpełznął, kilka razy tryknął Thorne’a głową w ramię i popełzł dalej. – Wymyśliłem tę historyjkę, bo była łatwiejsza do przełknięcia – powiedział. – Tak jak cała reszta. – Wziął głęboki oddech. – Phil pomaga mi z tą sprawą z samobójstwami. Podobnie jak Dave Holland. – Sprawa z samobójstwami? Mówisz o tej parze staruszków, sprzed tygodnia? – Pokręciła głową. – Wydawało mi się, że kazano ci to odpuścić. To znaczy Jesmond do ciebie zadzwonił. – To nie było samobójstwo i nie chodzi tylko o nich. – Przysunął się nieznacznie do Helen. – Jak dotąd miało miejsce pięć morderstw, które upozorowano na samobójstwa. Odkryłem, co je łączyło, i wiem, kto to robi. – Dostrzegł wyraz jej twarzy. – Helen, naprawdę. Posłuchaj… – Nie. – Zadzwonię do Phila. – Sięgnął po telefon. – Możesz spytać jego! – Cholera! – Wciąż kręciła głową, bardziej z rozdrażnienia niż wskutek szoku wywołanego tym, co właśnie usłyszała. Opowiedział jej wszystko. Kiedy skończył, Helen przyciągnęła synka do siebie, przytuliła mocno i pogładziła po główce, uspokajając go delikatnie, i równocześnie zastanawiała się nad tym, co usłyszała od Thorne’a. Alfie trochę się uspokoił, ale wciąż pochlipywał; nie zamierzał odpuścić. – Mówisz, że pomaga ci Phil? I Holland? Thorne pokiwał głową, odetchnąwszy z wyraźną ulgą, że w końcu do niej dotarło i zaczęła uświadamiać sobie skalę całej sprawy. – Kitson również. Ale tylko przy najbardziej podstawowych kwestiach. Helen wciąż uspokajała synka i zastanawiała się. – Ale Phil jest przecież patologiem, a Kitson i Holland pracują w wydziale zabójstw w północnym Londynie. Thorne nie musiał pytać, co chciała przez to powiedzieć. – Wiesz, że byłem w wydziale zabójstw w Lewisham. Próbowałem powiedzieć Hackettowi, co się dzieje, ale nie chciał mnie w ogóle słuchać. – To było przedtem. – Przedtem? Przed czym?

– Posłuchaj samego siebie! To było przed tym, zanim poskładałeś to do kupy! Zanim miałeś do czynienia z pięcioma morderstwami. Idź do niego z tym wszystkim, co właśnie mi powiedziałeś, i przekaż tę sprawę, aby można było wszcząć właściwe dochodzenie. Wydaje mi się, że teraz może cię wysłuchać. – Mieli swoją szansę. – Boże, ile ty masz lat? – Próbowała tulić do siebie Alfiego, ale wyrwał się jej i znowu zaczął pełzać po łóżku. – Rób tę swoją cholerną robotę. – Cały czas ją robię – odrzekł Thorne. – Jak sądzisz, w jaki sposób poskładałem to wszystko do kupy? Ja, rozumiesz? – Doskonale, świetna robota – wycedziła sarkastycznie. – Poklep się jeszcze po plecach, inspektorze. Przestań się zachowywać jak urażony bachor i zrób to, co najlepsze dla wszystkich. Chłopiec podpełzł do Thorne’a, a gdy ten wyciągnął rękę, Alfie przytrzymał się jej, żeby wstać. Thorne podtrzymał go. – Mam przeprowadzić się z powrotem do siebie? Helen wzruszyła ramionami. – Rób, co chcesz. – Oczywiście wygodniej byłoby mi zostać tutaj, ale jeżeli wolisz, żebym stąd zniknął… – Już jest po herbacie, zgadza się? – Helen wydawała się smutna i zawiedziona, nie odrywała wzroku od Alfiego, który przytrzymując się rękawa Thorne’a, wciąż podskakiwał na łóżku, kwiląc cichutko. – W tej sytuacji to zupełnie bez różnicy. Powiedziałeś mi o wszystkim, więc nie mogę udawać, że nie wiem, co zamierzasz. – Nie chciałem dłużej kłamać. – No jasne, brawo za uczciwość. – W jej głosie znów pojawił się gniew. – Teraz musimy tylko posprzątać bałagan, jakiego narobiłeś. – Ty nie musisz się w nic mieszać – powiedział Thorne. – Naprawdę? – Odgarnęła koc, jakby nagle zaczął ją parzyć. – Zdajesz sobie sprawę, w jakiej mnie stawiasz sytuacji? Naprawdę wydaje ci się, że kiedy to wszystko wyjdzie na jaw – a wyjdzie na pewno – ktokolwiek będzie w stanie uwierzyć, że o niczym nie wiedziałam? Ilu ludziom konkretnie zamierzasz spieprzyć karierę? Thorne nie miał nic do powiedzenia, a już na pewno nic, co mogłoby pomóc w rozwiązaniu obecnego

konfliktu. Ucieszył się, kiedy Alfie przytulił się do niego, i odruchowo uniósł rękę, przykładając ją do czoła dziecka. – Wydaje się, że ma lekką gorączkę – powiedział. – Może ma zapalenie ucha albo coś takiego. – Och, naprawdę? – Mam pójść do apteki po calpol czy jakiś inny lek przeciwgorączkowy? – Nie. – Helen już podnosiła się z łóżka i bez słowa wzięła Alfiego na ręce. Nie wyglądała na zadowoloną, gdy chłopiec rozpłakał się jeszcze głośniej. – Posłuchaj, to w ogóle nie był mój pomysł, żeby opowiedzieć ci o tym wszystkim. – No, pięknie – wycedziła Helen. – Chryste, i tak źle, i tak niedobrze. Helen przystanęła w drzwiach i uniosła Alfiego na wysokość ramienia. – No cóż, Tom… Sam jesteś sobie winien.

31

Mercer jest trochę zaskoczony, kiedy Jacobson nagle się odwraca, kaszląc i parskając. Rozglądał się po garażu, czekając, zabijając czas i podziwiając cały ten szmelc, jaki nagromadził tu Jacobson. Nie do wiary… Siedzi o kilka stóp od niego na metalowym stołku, który wyciągnął spod stołu roboczego. Reklamówkę położył sobie na kolanach i założył cienkie lateksowe rękawiczki, dopiero co wyjęte z kieszeni. Wyłączył muzykę. – Kto u licha zbiera stare kosiarki do trawy? – pyta. Jacobson nie odpowiada. Pojękuje tylko, unosi dłoń do strzaskanego nosa i przesuwa się do tyłu, aż siada oparty plecami o ścianę. Przez kilka sekund zastanawia się, dlaczego jest mokry i co kapie mu

z włosów. – O Boże – mówi, gdy czuje woń benzyny. – Ale mnie w to graj – zauważa Mercer – bo przynajmniej nie musiałem przynosić wachy ze sobą. W tym starym szmelcu jest jej pod dostatkiem, czyż nie? – Wysuwa stopę i szturcha jedną z kosiarek. – To znaczy, ja wiem, że każdemu potrzebne jest jakieś hobby i w ogóle. Może zbieranie znaczków albo obserwowanie pociągów, ale coś takiego? To jest zwyczajnie głupie. Gdzie tu sens? – Nie czeka na odpowiedź. Wie, że jej nie otrzyma, bo Jacobson ma ważniejsze sprawy na głowie. – Tak się składa, że wielu facetów lubi celebrować swoje hobby w domu i poświęca im każdą wolną chwilę. Tygodniami składają rozmaite modele, budują stateczki w butelkach, kupują całe stosy pudełek zapałek, żeby zbudować model katedry czy czegoś tam jeszcze. To zajmuje im miesiące, a nawet lata. Są naprawdę piękne, miło się je ogląda, bez dwóch zdań, a przynajmniej dopóki jakiś świr nie zechce rozwalić ich w drobny mak tylko dlatego, że dostał mniejszą porcję steku albo nereczek w kantynie. Koniec końców to tylko cholerna strata czasu. – Wzrusza ramionami. Sięga do kieszeni. – A skoro o zapałkach mowa… – mówi i wyjmuje pudełko z kieszeni. Potrząsa nim. – O nie… o Jezu… – jęczy Jacobson. – Prosiłem cię o taką prostą rzecz, Richardzie, i spójrz, jak to się kończy. – Mercer uśmiecha się. – Nie masz pojęcia, o czym mówię, prawda? Nawet tego nie pamiętasz. Jacobson próbuje coś powiedzieć, ale jego słowa dusi w zarodku głośny kaszel, gdy mężczyzna unosi dłoń, żeby wytrzeć zalewane benzyną oczy. – Wiem, że byłeś wtedy tylko niższym urzędnikiem sądowym, wykonywałeś pomniejsze zadania, ale należało do nich również przekazywanie informacji, zgadza się? – Powoli otwiera pudełko i zaraz znów je zamyka. – Pamiętasz Fionę Daniels? Nie, oczywiście, że nie… otóż ta głupia krowa stała kiedyś za ladą w banku Croydon, za ladą oddzieloną taflą bardzo brudnego szkła. Coś zaczyna ci wreszcie świtać? Czeka, a Jacobson lekko kiwa głową. – W tej sytuacji mógłbym zapewne po prostu powiedzieć, że pani Daniels dostała to, na co zasłużyła, parę tygodni temu. To wszystko tak się w niej nawarstwiło i spiętrzyło, że ni stąd, ni zowąd wstała w środku nocy i poszła się utopić, biedna ptaszyna. – Siedzi, składając dłonie na reklamówce, którą wciąż trzyma na kolanach. – To chyba nie najgorszy sposób na pożegnanie się z tym światem. Przynajmniej w porównaniu z niektórymi. Jacobson krzyczy i uderza potylicą w ścianę. – A przecież miałeś jedynie dopilnować, aby zapytano Fionę Daniels o tę szybę. Tę, za którą stała

przez cały boży dzień, wydając gotówkę czy co tam jeszcze. Aby wykazać, że szyba była brudna i w dodatku popękana… żeby wszyscy zrozumieli, że nie mogła mieć absolutnej pewności i nie mogło być mowy o stuprocentowej identyfikacji. Nie mogła mieć pewności. To wszystko, o co cię poprosiłem. Żebyś przekonał się, czy twój szef ją o to spyta. Ale ty mu tego nie przekazałeś. – Nie mogłem – chrypi Jacobson. – Słucham? – To by… cię pogrążyło. – Jacobson głośno kaszle i odwraca głowę, by wypluć krew i benzynę, która wpadła mu do ust. – To byłby dowód, że jednak byłeś w tym banku. – Taa, racja, ale nie do końca. Mogłem tam przyjść w sumie kiedykolwiek, zrealizować czek czy coś w tym stylu, tak jak wszyscy inni. – Nie mógłbym… – Nie zrobiłeś tego – wycedził Mercer. – I dlatego trzydzieści lat później jesteśmy tu, gdzie jesteśmy. Znów potrząsa pudełkiem zapałek, a Jacobson usiłuje wstać. Mercer zrywa się ze stołka i podchodzi do niego, a Jacobson osuwa się na ziemię i zaczyna płakać. Mercer wraca na stołek i unosi pudełko zapałek w dłoni. – Wyjaśnijmy coś sobie. To i tak się stanie, w ten czy inny sposób. Nie ma dla ciebie wyjścia, nie ma ratunku, choćbyś nie wiem jak błagał, szarpał się czy grał na zwłokę. Rozumiemy się? Ale… daję ci wybór. Wyciągając z reklamówki podniszczoną zieloną teczkę, otwiera ją, a potem nachyla się, by rozłożyć zawartość na podłodze. Rozkłada ją starannie przed Jacobsonem. – Wiesz, o czym mówię? Do czego zmierzam? – Nie! – krzyczy Jacobson. – Wobec tego musisz się teraz dobrze zastanowić i podjąć decyzję, stary. – Patrzy, jak Jacobson posuwa się do przodu na czworakach, i z głośnym jękiem wyciąga dłoń w stronę rzeczy, które Mercer porozkładał na podłodze. – Właśnie tak, dobrze się temu przyjrzyj. Jest rzeczą oczywistą, co one oznaczają, zgadza się? A potem zastanów się, co się stanie, jeżeli nie postąpisz szlachetnie i dasz mi jasno do zrozumienia, że nie zamierzasz spełnić mojej małej prośby. – Błagam – mówi Jacobson. – Błagam, błagam… Mercer wychyla się do przodu i wyjmuje z pudełka jedną zapałkę. – Ty to zrobisz czy chcesz, żebym zrobił to ja?

CZĘŚĆ TRZECIA SZCZĄTKI

32

Mercer wychodzi z furgonetki na tylnym dziedzińcu i w drzwiach dostrzega tego palanta Herberta, gawędzącego z jednym z goryli z firmy ochroniarskiej. Palą papierosy i śmieją się z jakiegoś dowcipu, kiwają do niego i mają najwyraźniej niezły ubaw, kiedy on stoi tam, odpicowany, w wypolerowanych na glans butach i najlepszym granatowym garniturze, a kajdanki zapięte wyjątkowo ciasno wżerają mu się w przeguby. Dygocze z zimna i czeka, aż tamci skończą, chce już znaleźć się w budynku. – Trochę dziś tłoczno – mówi Herbert. – Wygląda na to, że chyba wszyscy są dziś sądzeni i cele w areszcie pękają w szwach. Nagle obok niego pojawia się drugi strażnik i wspólnie z Herbertem ujmują Mercera za ramiona, prowadząc go w stronę drzwi. – Ale to żaden problem – mówi Herbert i z uśmiechem informuje go, że zamiast tego zaprowadzą go do jednej ze starych cel. Tych w podziemiach, które pokazywane są turystom. W piwnicach aż roi się od muzealnych pamiątek: drzwi z Newgate, grube na kilkanaście centymetrów, kilka sztuk średniowiecznych dyb, para oków z łańcuchami, zbrązowiałych od rdzy lub zastarzałej krwi. Z dawnej celi mieszczącej się na końcu długiego, zawilgoconego korytarza nie korzystano już od ponad stu lat. Z tej szczególnej celi. – Nie posiedzisz tu długo – mówi Herbert, zamykając z trzaskiem drzwi.

No i krąży tak przez jakiś czas w tę i z powrotem, starając nie opierać się o ścianę, w obawie, żeby nie pobrudzić garnituru, bo wie, że musi na sali prezentować się jak najlepiej. Kiedy Herbert nie wraca, siada i oplata się ramionami, starając się zagłuszyć szepty płynące spod podłoża, głosy powtarzające słowa dawno temu wtopione w murszejące, poczerniałe cegły. Łajdaki. Nie ma sprawiedliwości dla takich jak my.

Tylko Bóg może mnie osądzić. Mija może nawet dobrych parę godzin, zanim drzwi w końcu znów się otwierają, a on zaczyna wydzierać się na Herberta. Mówi mu, że się spóźnią, że proces już się musiał rozpocząć. Herbert każe mu się uspokoić. – Proces już się zakończył – mówi. – Po sprawie. Trzask, panie, prask i po wszystkim. Próbuje protestować, przedrzeć się przez strażników, ale spychają go do tyłu, śmiejąc się, w stronę małych, czarnych drzwi na drugim końcu celi i wyprowadzają na światło dzienne. Do Korytarza Skazańców. Jest wleczony w głąb długiego przejścia. Ściany są tu zrobione z masywnych, kremowych cegieł, a po murze, z obu stron, z wysoka sączy się woda. On wie, że stąpa po trupach, po tych, którzy przed nim pokonywali tę samą drogę. Słyszy ich pod sobą. Oni także się śmieją, rytm ich rechotu przenika przez podeszwy jego eleganckich butów i choć bardzo się stara, nie potrafi zrozumieć, z czego tak się śmieją, uwięzieni na zawsze, tam na dole, bezbożni i z rozwartymi szeroko ustami, wypełnionymi czarnym błotem i gaszonym wapnem. Idzie dalej, przechodząc pod kilkoma łukowatymi sklepieniami, które, im dalej się zapuszcza, wydają się coraz węższe. To jak w świecie Alicji w Krainie Czarów albo jak w scenie z filmu Hitchcocka i zanim dociera do ostatniego przejścia, ledwie może się przez nie przecisnąć. To nie złudzenie, stwierdza, tylko rozmyślne działanie – ten korytarz celowo zaprojektowano w ten sposób, aby uniemożliwić skazańcowi ucieczkę. Musi przyznać, że ten wredny drań, który opracował plany korytarza, zrobił naprawdę świetną robotę; czuje, że zaczynają drżeć mu nogi, gdy przeciska się przez ostatnie przejście i wyłaniając się zza załomu muru, po raz pierwszy dostrzega stryczek. – W sumie czemu nie – mówi Herbert. – Skoro już tu jesteśmy… Strażnicy podchodzą z grubymi skórzanymi pasami, aby spętać mu przeguby i kostki, a usta kata poruszają się, gdy dokonuje pospiesznych obliczeń, i z jakiegoś powodu robotnicy wciąż jeszcze przybijają gwoździami poziomą belkę szubienicy, kiedy Mercer otwiera oczy… Z zewnątrz dobiega potężny hałas – to robotnicy pracujący przy budowie drogi pod jego oknem – i przez kilka sekund nie ma pewności, gdzie się właściwie znajduje. Wie, że już nie śpi, wie, że leży w łóżku, a nie na zimnej ziemi, ale mimo to potrzebuje paru chwil, aby odzyskać pełną orientację, przypomnieć sobie, że nie waletuje już u handlarza koką i jego rodziny. I zrozumieć, że obudził się w nie wiadomo którym już gościnnym pokoju, odkąd opuścił mury zakładu karnego. Przeciąga się i puszcza bąka; musi się odlać. Wie, że będzie śnił o więzieniu przez resztę swego życia, i nawet kiedy garował, też często śnił mu się proces, te ostatnie kilka tygodni, kiedy teoretycznie był niewinny i wciąż była jeszcze dla niego

jakaś nadzieja. Ale odkąd wyszedł na wolność, jego sny trochę się zmieniły. Pewnie to z powodu tego, co robi. Jego podświadomość czy cokolwiek tam innego daje mu o sobie znać, umacnia go w tym, że postępuje słusznie. Pozbawia go resztek wątpliwości i przypomina o tym, czego wówczas od nich doznał. Co utracił. Kiedy nie może już dłużej wytrzymać, wstaje. Wciąga slipki, wkłada podkoszulek i wychodzi na podest, a następnie idzie do łazienki. Słyszy głosy na dole, przytłumione, żeby go nie obudzić albo żeby nie podsłuchał, o czym rozmawiali, w razie gdyby nie spał. Ostatnio toaleta została porządnie posprzątana i kiedy się odlewa, spieniając pozostałości środka czyszczącego wewnątrz muszli, myśli o tych fragmentach swego snu, które wciąż pozostają mu w pamięci, jeszcze z niej nie uleciały. Może to było coś więcej niż kuksaniec od podświadomości, a on zawsze potrafił wychwytywać takie rzeczy. Darowanemu koniowi i tak dalej… Spuszcza wodę, rezerwuar napełnia się powoli, a on wciąż widzi wodę ściekającą po kremowych ceglanych ścianach, które zacieśniają się wokół niego. Podchodzi do umywalki i myje ręce, ciesząc się zapachem drogiego mydła, myśląc o tym jednym mężczyźnie, wobec którego żywi szczególną urazę. Którego wini najbardziej. Tego, który już maszeruje korytarzem skazańców, mimo iż jeszcze o tym nie wie. O tym, który się ukrywał.

33

Dni po spotkaniu Thorne’a z Frankiem Andersonem i konfrontacji z Helen ciągnęły się w nieskończoność. Nerwowe, pełne napięcia i stresów, ciężkiego bólu głowy i drobniejszych incydentów. Thorne wypełniał raporty i wlepiał wzrok w zegar w dusznej sali odpraw, czekając na przełom w sprawie Mercera, choć wiedział, że Holland i Kitson byli przecież pochłonięci tym, czym powinni się zajmować. Czekał, aż sam Mercer wykona kolejny ruch, ale obawiał się, że gdyby tak się stało, będzie musiał sam sobie odpowiedzieć na pytanie, czy mógł zapobiec tej śmierci, robiąc to, co radziła mu zrobić Helen. Co radzili mu oni wszyscy. Dwa dni na drugiej zmianie, od czternastej do północy, a potem najgorszy dzień rotacji. „Dzień wolny” pomiędzy drugą a nocną szychtą, kiedy szło się spać o pierwszej w nocy – jeżeli dopisało szczęście – wstawało około dziesiątej i zaczynało nocną zmianę o dwudziestej drugiej, tego samego

dnia. Dwanaście godzin odpoczynku, a potem całe dwadzieścia cztery godziny bez snu. Wszyscy szczerze nie znosili tego dnia, ale ponieważ teraz wypadał w niedzielę, kiedy Helen była w domu, zapowiadał się na jeszcze bardziej nieprzyjemny niż zazwyczaj. Od czasu kłótni prawie się nie widywali. Thorne zachowywał się uprzejmie, gdy przebywali w mieszkaniu razem, a Helen skwapliwie mu na to pozwalała. Sypiali w jednym łóżku, ale nic poza tym. Wymiany zdań pomiędzy nimi były konkretne, rzeczowe. W niedzielę jednak wzajemne unikanie się wymagało pewnego wysiłku i Thorne postawił na spanie do późna, kiedy jednak zaproponował wyjście z Alfiem na spacer, srodze się zawiódł, bo zaczęło lać jak z cebra. Helen podeszła i stanęła obok niego przy oknie, a deszcz melodyjnie bębnił o szyby. Ona również wyglądała na niezadowoloną, że dzień okazał się słotny, ale gdy lekko się uśmiechnęła, od razu poprawił mu się humor. – Obejrzymy mnóstwo przygód Świnki Peppy – powiedziała, a potem przyrządziła dla nich obojga jajecznicę na bekonie i z fasolką. Ostatecznie przez kilka godzin oglądali w telewizji programy wymyślone przez kogoś, kto był ewidentnie zdrowo naćpany. Kiedy Alfie uciął sobie popołudniową drzemkę, Thorne mógł wreszcie pooglądać mecze piłki nożnej, a Helen usiadła przy komputerze, rzucając od czasu do czasu jakiś sarkastyczny komentarz. Później ugotowała spaghetti, a kiedy Thorne zaczął myśleć o pójściu do pracy, stwierdził, że dzień okazał się znacznie przyjemniejszy, niż należało się spodziewać. Wyglądało na to, że sytuacja powoli wracała do normy. Jednak zanim wyszedł, Helen wyraziła nadzieję, że będzie miał miłą zmianę i zrobiła to w taki sposób, by zrozumiał, iż nic nie zostało mu wybaczone ani zapomniane. Cieszyła się, że szedł do pracy, która dawała mu utrzymanie, i że fatalna pogoda zatrzymała go w domu, a równocześnie nie pozwoliła, aby napytał sobie – i innym – jeszcze większej biedy. Już i tak miał dostatecznie dużo kłopotów. Teraz, trzy godziny po rozpoczęciu zmiany, gdy od godziny był już poniedziałek, okazało się, że zanosi się na kłopoty innego rodzaju. Banda ASDP gromadziła się tłumnie przed barem szybkiej obsługi w dzielnicy handlowej i znajdujące się tam jednostki wzywały wsparcie. – Raczej nie ustawiają się w kolejce po kebab – powiedziała Woodley, zgłaszając się przez radio. Thorne siedział w swoim gabinecie, wpatrując się w zdjęcie Terry’ego Mercera, wygrzebane, skopiowane i przesłane mu przez Hollanda. Zrobiono je podczas aresztowania Mercera ponad trzydzieści lat temu i choć z pewnością wyglądał teraz inaczej, było jedynym, jakim dysponowali. Thorne przez lata widział multum takich zdjęć, ale na niewielu z nich mężczyźni lub kobiety się uśmiechali. Zarozumiały i pewny siebie, tak o nim mówił Tully. Zawsze wierzył, że się z tego wywinie. Thorne był przekonany, że Terry Mercer podzielał tę wiarę trzydzieści lat później. Kolejny komunikat z radia. Członkowie ASDP otwarcie próbowali sprowokować obecnych na miejscu policjantów.

Thorne złożył zdjęcie i wsunął do kieszeni służbowej kamizelki, dołączając do Christine Treasure. Gdy szli już do radiowozu, z radia napłynął komunikat o młodym mężczyźnie zatrzymanym w związku z podejrzeniem o gwałt. Thorne i Treasure przeszli do sekcji zatrzymań i tam zaczekali, podczas gdy przekazywano im kolejne szczegóły. Zaatakowano kobietę, która wracała do domu przez Ladywell Fields. Rysopis podejrzanego szybko został przekazany do patroli w terenie. Młodego mężczyznę aresztowano w ciągu dwudziestu minut; wciąż miał przy sobie nóż kuchenny i nie próbował ukryć zadrapań na twarzy. Gdy przyprowadzono podejrzanego, Thorne rozpoznał chłopaka z cmentarza; niegroźnego wagarowicza, który został zatrzymany „z opuszczonymi spodniami” cztery dni wcześniej. Strata czasu. Chłopak zauważył, że Thorne mu się przyglądał, i skinął głową na przywitanie, gdy zdejmowano mu kajdanki. Kiedy chłopaka odprowadzano do aresztu, Treasure odciągnęła Thorne’a na stronę. – Daj spokój, skąd mogliśmy wiedzieć? Thorne wciąż patrzył na chłopaka z głębokim zadrapaniem pod okiem i śladami krwi na kołnierzyku, patrzył, jak nastolatek wywraca kieszenie i oddaje ich zawartość policjantowi zabezpieczającemu jego rzeczy osobiste. Nieopodal funkcjonariusz, który dokonał aresztowania, rozmawiał przez policyjne radio z koleżanką odwożącą ofiarę do szpitala Lewisham. – Pobierz od niej wszystkie próbki świadczące o dokonaniu gwałtu, kiedy tylko ją połatają – powiedział. – To była intuicyjna ocena. – Treasure poprawiła kamizelkę i czapkę. – Nie ma w tym niczyjej winy. Thorne, bardziej do siebie niż do kogokolwiek innego, rzekł: – Wciąż się mylę w ich ocenie, co jest ze mną nie tak? ***

Thorne starał się, by po zakończonej zmianie nie wracać prosto do mieszkania i zaczekać, aż Helen wyjdzie do pracy. Choć na froncie domowym sprawy zaczynały się normować, uznał, że będzie się trzymał pierwotnego planu i wpadnie gdzieś na śniadanie. Nie było sensu niepotrzebnie kusić losu. Tak więc w pół godziny po zdaniu raportów na temat gwałtu, drobnych burd w dzielnicy handlowej i kilkunastu innych incydentów, Thorne spojrzał na drugie w ciągu dwudziestu czterech godzin smażone danie. Pomidory z puszki wylewały się z talerza, na którym była jeszcze jajecznica i parówki, wyglądające jak tłuste, blade paluchy. Jeżeli praca w Resorcie mieszała mu w głowie, to z pewnością nie wpływała też pozytywnie na inne jego zwyczaje.

– Życzy pan sobie czegoś? Thorne uniósł wzrok i spojrzał na nastoletnią dziewczynę za ladą, być może Rosjankę, po czym skinął głową. – Nie, nic, dziękuję, wszystko gra. Wyjął zdjęcie Terry’ego Mercera i oparł o plastikowy pojemnik z keczupem w kształcie pomidora. Jeżeli samo jedzenie nie spełni jego oczekiwań, może to choć trochę pobudzi w nim apetyt. Jadł, patrząc na zdjęcie. Trzydzieści lat temu Mercer był przystojnym mężczyzną. Śródziemnomorska uroda, wyraziste rysy, gęste czarne włosy i ciemne oczy. Czaruś, pomyślał Thorne, przynajmniej kiedy nie nosił kominiarki i nie celował do ciebie z obrzyna. Co mu powiedziała Caroline Dunn w Gartree? Ludzie się zmieniają. Starzeją się… Zdał sobie sprawę, że dziewczyna podeszła i stanęła obok niego, gotowa schylić się i zabrać jego talerz. Odwrócił się i spojrzał na nią. – Pan skończył? – spytała. Thorne odparł, że tak. – Niedobre? – Nie byłem aż tak głodny, jak mi się wydawało – odparł Thorne. Dziewczyna sięgnęła po brudny talerz i Thorne zauważył, że popatrzyła na zdjęcie. Znieruchomiała na chwilę, dotykając palcami talerza, a przy jej ustach pojawiły się zmarszczki świadczące o skupieniu, jakby próbowała coś sobie przypomnieć. – W porządku? – spytał Thorne. Wzruszyła ramionami, mówiąc: – Nic takiego. Potem podeszła do lady i w tej samej chwili zadzwoniła komórka Thorne’a. – Mówi Alastair Howard… Thorne potrzebował kilku sekund na skojarzenie nazwiska. – Zostawił mi pan wiadomość, prosił pan, abym oddzwonił.

– Tak, oczywiście – powiedział Thorne. – Dzięki, że się pan odezwał. Młodszy mecenas w ekipie obrońców Terry’ego Mercera był teraz starszym sędzią. Thorne odetchnął z ulgą; nie mógł się z nim skontaktować cztery dni temu, kiedy wykonywał kolejne telefony z informacją, że Terry Mercer został wypuszczony z więzienia. – Oddzwoniłbym wcześniej – ciągnął Howard – ale byłem na wyjeździe i po powrocie okazało się, że mój stary kolega nie żyje. W tej sytuacji nie bardzo miałem kiedy to zrobić. – Przykro mi – rzekł Thorne. – Znałem go od ponad trzydziestu lat, więc to było dla mnie pewnego rodzaju szokiem. Trzydzieści lat. Thorne przełknął ślinę i spojrzał na zdjęcie Terry’ego Mercera. Te wielkie ciemne oczy i uśmiech, jakby facet był na wakacjach. – Boże – powiedział. – Wiem, to było naprawdę nieprzyjemne. – Tak? – Thorne odwrócił wzrok i zauważył, że nastolatka wciąż mu się przyglądała. – Mam nadzieję, że pan akurat nic nie je – mówił Howard. – Nie chciałbym, aby stracił pan apetyt na śniadanie. ***

Helen najwyraźniej wyszła do pracy w pośpiechu, bo nie posprzątała rzeczy po śniadaniu. Na stoliku przy drzwiach frontowych stał kubek z niedopitą herbatą, a owsianka, którą Helen próbowała nakarmić Alfiego, zdobiła niemal każdą dostępną powierzchnię w kuchni. Thorne zyskałby sporo punktów, gdyby zechciał posprzątać, ale wiedział, że ich nie zarobi. Rozpaczliwie musiał się przespać – choćby tylko parę godzin, zanim znów wyjdzie z mieszkania. Przeszedł do sypialni i rozbierając się, zadzwonił do Hollanda. Streścił mu swoją rozmowę z Alastairem Howardem na temat śmierci Richarda Jacobsona. – Słyszałem o tym – rzekł Holland. – Miałem zadzwonić do pana w tej sprawie. Thorne mruknął coś, nie mogąc uwolnić się od przeświadczenia, że Holland kłamał. Przysiadł na brzegu łóżka i stęknął pod nosem, po czym zaczął zdejmować skarpetki. – Dobra wiadomość jest taka, że tą sprawą zajmuje się wydział zabójstw. Thorne stęknął raz jeszcze. Howard o tym wspomniał.

– Ale to zrozumiałe. – Powinni przyjrzeć się sprawie Cooperów – rzekł Thorne. – Powinni przyjrzeć się im wszystkim. – Nie ma wielu takich samobójstw, prawda? – Holland mówił szybko, wydawał się zdenerwowany. – Samopodpalenie czy jak to tam się nazywa. Coś, co ludzie zwykle robią, kiedy chcą zwrócić na coś uwagę… no wie pan, publicznie. Poza tym myślę, że sędziego mógł ktoś do tego nakłonić. Że w grę wchodziły pewne naciski. – Dlaczego to ma być dobra wiadomość, Dave? – Słucham? Thorne nic nie powiedział. Położył się i wsunął stopy pod koc, a potem przykrył się nim po samą szyję. – No przecież to musi być dobra wiadomość, prawda? – Holland przerwał, czekając, by Thorne się wtrącił, a potem nieco mniej pewnie dodał: – Skoro uważają, że jest w tym coś podejrzanego… no wie pan, gdyby mieli jakiś porządny trop i mogli podążyć nim dalej, to wszystko mogłoby zostać przeprowadzone jak należy. – A ty miałbyś spokój. Zostałbyś zdjęty z haczyka. – No, prawdę mówiąc, tak – przyznał Holland. – Przy odrobinie szczęścia wszyscy wyszlibyśmy z tego bez szwanku. Thorne sięgnął, by zgasić nocną lampkę. Holland wciąż mówił, nakręcając się coraz bardziej, perorował, że trzeba trzymać rękę na pulsie. Przez szczelinę między zasłonami wsączyła się smuga szarego światła, ale Thorne był zbyt zmęczony, by wstać i porządnie je zaciągnąć.

34

Bez żartów oczywiście nie mogło się obejść. To należało do elementów pracy w Resorcie, było mechanizmem obronnym, sposobem, jak to mówią, na rozładowanie napięcia. W jednostce do spraw uprowadzeń było komików niemal tylu co wśród antyterrorystów. W wydziale zabójstw albo przestępstw szczególnych czy sekcji zwalczania zorganizowanej przestępczości ma się rozumieć też zdarzali się dowcipnisie. Nie brakowało ich nawet w sekcji zajmującej się przestępstwami wobec fauny i flory oraz psami. Jednak najwięcej ich było z oczywistych względów w Wydziale do spraw Ochrony Dzieci.

Tam dosłownie można było pęknąć ze śmiechu. – To sposób, w jaki radzimy sobie ze stresem. – Któregoś wieczoru jednej z koleżanek Helen, po jednym kieliszku za dużo, zebrało się na filozofowanie. – Gdy zaczynasz chichotać albo wybuchasz śmiechem, te najstraszniejsze rzeczy po prostu do ciebie nie docierają, zgadza się? A w każdym razie nie wszystko. Bądź co bądź jesteśmy tylko ludźmi, mam rację? Dlatego staramy się obracać wszystko w żart, patrzeć na świat przez różowe okulary, tak żeby ten ogrom bólu i cierpienia docierał do nas małymi dawkami, dzięki czemu nasza psychika mniej ucierpi. To chyba trochę jak z homeopatią… Dla Helen to wszystko brzmiało jak stek bzdur, ale powstrzymała się od komentarza. Tak, trzeba było starać się nie dopuścić do siebie pewnych mrocznych rzeczy, a ten słynny czarny humor pomagał pewnym ludziom radzić sobie z tym, co musieli oglądać i czego musieli wysłuchiwać każdego dnia. Dla innych jednak była to wymówka dla sprośnych żartów i uwag, w innym kontekście będących absolutnie nie do przyjęcia. Jej własna strategia była bardziej prosta i bezpośrednia. Bywały takie dni, kiedy po prostu wracała do domu i mocniej niż zwykle tuliła do siebie Alfiego. Mimo to przyłączała się do reszty i śmiała się, kiedy tego od niej oczekiwano. Zwłaszcza odkąd wróciła do pracy. Za nic nie chciałaby zdradzić osobom, z którymi pracowała, że wydarzenia sprzed trzech miesięcy wpłynęły na nią bardziej, niż przypuszczali. Obecnie było to dla niej trudniejsze niż zwykle. Dziś rano było tak jak zwykle, usłyszała Gill Bellinger i kilkoro innych śmiejących się z jakiegoś dowcipu przy automacie z napojami, po odprawie. Wychwyciła końcówkę żartu o pedofilu sknerusie, który chciał, żeby dzieci płaciły za słodycze. Kiedy Helen słyszała ten żart ostatnim razem, wspomniany pedofil miał być Żydem, ale najwyraźniej Bellinger nie chciała urazić detektyw konstabl Susan Cohen. Helen patrzyła, jak Cohen śmieje się najgłośniej ze wszystkich i przez chwilę rozmyślała o granicy, jaką ludzie wytyczali, uznając, że jej przekroczenie mogłoby kogoś urazić lub kiedy sami mogliby poczuć się urażeni. Najwyraźniej jej własny śmiech nie był dość przekonujący, bo gdy już wszyscy porozchodzili się do swoich biurek, Bellinger podeszła do niej i spytała, czy wszystko gra. – Po prostu słyszałam już wcześniej ten dowcip – odparła Helen. – Potrzebuję nowych kawałów – burknęła Bellinger. – A co z tym dwulatkiem, który miał połamanych połowę kości w ciele? – Helen skinęła głową w stronę ekranu komputera. – To może być dobry początek. Bellinger zamrugała. – Czy u ciebie w domu wszystko w porządku? Alfie jest zdrowy? – spytała.

– Absolutnie. – Wobec tego coś z Tomem? – Nie chcę o tym rozmawiać, Gill. Ale właśnie, że Helen chciała. Problem polegał na znalezieniu kogoś, z kim mogłaby pogadać. Umówiła się już na spotkanie z ojcem po zakończonej zmianie, lecz wiedziała, jak to się skończy. Ona będzie narzekać na Jenny, a ojciec zacznie jej współczuć i gładko przejdą potem na temat Paula. Zawsze tak było, a kiedy młodsza siostra zaczynała mieszać, ojciec zwykle opowiadał się po stronie Helen. Odkąd jednak zabrakło Paula, Jenny jakimś cudem zapomniała o dawnych zatargach i o tym, że nie darzyła go nigdy sympatią, i zaczęła rozglądać się za nowym celem, poza samą Helen, ma się rozumieć. Tom stanowił oczywisty wybór. Helen domyślała się, że ojciec, choć nie miał jeszcze okazji poznać Toma, również tym razem, tak jak zawsze, stanąłby po jej stronie. To pocieszające, ale nie była w stanie opowiedzieć mu o sytuacji, w jaką wplątał się Tom na gruncie profesjonalnym. Zupełnie NIEprofesjonalnie… Chyba tylko jedna osoba mogłaby ją zrozumieć, osoba, która znała Toma na tyle dobrze, by porozmawiać z nią szczerze o tym, co się działo. Helen zastanawiała się nad tym od czasu kłótni z Tomem, ale stwierdziła, że raczej nie będzie to rozmowa z gatunku tych najłatwiejszych. Równie dobrze mogła otworzyć w ten sposób puszkę Pandory, ponieważ jednak nie miała nikogo innego, do kogo mogłaby się zwrócić, powtarzała sobie, że Tom już wcześniej otworzył coś znacznie większego i gorszego. Nie miała tego numeru w swoim telefonie. Kiedy tylko Bellinger sobie poszła, Helen weszła do bazy danych i zaczęła przeglądać numery telefonów do kostnicy w Hornsey.

35

Dom Jacobsonów był wolno stojącą budowlą w stylu georgiańskim, wzniesioną przy jednej z najbardziej ekskluzywnych ulic w Blackheath; „Londyńskie miasteczko” stało się enklawą najpopularniejszych postaci w mediach i było najdroższą okolicą w całym południowo-wschodnim Londynie. Bez wątpienia od Catford czy Lewisham, oddalonych zaledwie o pięć kilometrów, „Londyńskie miasteczko” zdawał się dzielić cały świat. Eliot Place stał na samym obrzeżu „czarnych” wrzosowisk. Niektórzy uważali, że ta nazwa miała

przypominać o pochowanych tu ofiarach dżumy, zwanej czarną śmiercią, jednak najprawdopodobniej jej pochodzenie miało bardziej prozaiczną naturę i wywodziło się od barwy gleby. Oczywiście w tej ziemi spoczywały ciała, tak jak pod większością terenów zielonych w całym Londynie, ale Thorne wiedział, że większość z nich stanowili polegli w bitwach oraz staczanych tu pojedynkach, jak również rozbójnicy grasujący ongiś na wrzosowiskach, którzy trafili na szubienicę, wysłani tam przez poprzedników Richarda Jacobsona. Jacobsona, który był kiedyś rzutkim, gorliwym młodszym mecenasem. Trzydzieści lat temu, kiedy miał zaledwie dwadzieścia dwa lata i nie należał do głównego trzonu ekipy obrońców Terry’ego Mercera, i kiedy zrobił coś, co nigdy nie zostało mu wybaczone. Thorne zaparkował za rogiem. Poranny deszcz ustał i zrobiło się tak ciepło jak na tę porę roku, że zostawił kurtkę w aucie. Przeszedł pół długości Eliot Place i stanął, patrząc na budynek przez całą szerokość ulicy. Nie chciałbym, aby stracił pan apetyt na śniadanie… Zamknięte drzwi do podwójnego garażu nie pozwalały się domyślić, co się za nimi znajdowało. Na podjeździe stało srebrne audi, ale za kwaterowymi oknami na górze ani na dole nie widać było żadnych oznak życia. Gdy Thorne przeszedł przez ulicę, czarno-biały kocur wyskoczył z klombu na niski murek otaczający trawnik przed domem. Zwierzątko przeciągnęło się, prostując najpierw przednie, a potem tylne łapy i usiadło, przyglądając mu się z uwagą. Thorne stłumił ziewnięcie i przetarł palcami zaspane, podpuchnięte oczy. Ostatecznie zdołał przespać zaledwie trzy godziny i ekscytacja, jaką odczuwał na miejscu ostatniego morderstwa, dawała mu o sobie znać w postaci ogólnej ociężałości i oszołomienia. Wyciągnął rękę, by pogłaskać kota. Zwierzątko zamiauczało i uniosło łebek, dając się podrapać pod pyszczkiem. – Słucham pana? Thorne podniósł wzrok na kobietę stojącą przy audi. Była po pięćdziesiątce, może trochę starsza, z pełną figurą i ciemnymi włosami do ramion. Nosiła dżinsy i koszulę w prążki, w męskim stylu. Nie wyszła przez frontowe drzwi, więc uznał, że musiała wyłonić się zza domu, z przejścia biegnącego wzdłuż garażu i zapewne prowadzącego do ogrodu na tyłach. Thorne podszedł do niej, wsuwając dłoń do kieszeni, by wyjąć legitymację. – Przyjechał pan trochę za wcześnie – powiedziała. Thorne nie miał pojęcia, o co jej chodziło. – Przepraszam, ale nie wiem, kogo się pani spodziewała – odparł. – Pan nie w sprawie Richarda? – Cóż, owszem, tak, ale tylko przejeżdżałem. – Przedstawił się, wyjaśniając, że jest ze służb

mundurowych. Wytarła dłonie o siedzenie dżinsów, zanim podała mu rękę, a Thorne przez chwilę zastanawiał się, czy pracowała w ogródku. – Susan Jacobson – przedstawiła się. – Zastanawiałem się, czy chciałaby pani, żebyśmy ustalili, że co wieczór raz czy dwa będzie tędy przejeżdżał radiowóz – rzekł Thorne. – Tak dla pewności. – Naprawdę? – To nie będzie żaden problem. – Ale dla jakiej pewności? Zdawał sobie sprawę, że ta propozycja ją zaskoczyła, a może nawet zdenerwowała. Co się miało stać, już się stało, trudno płakać po rozlanym mleku i tak dalej… – Ot tak, żeby sprawdzić, czy wszystko w porządku. Rozdrażnienie widoczne na twarzy kobiety znikło nagle, zastąpione przez uprzejmy uśmiech. Pokiwała głową, mówiąc: – Tak, właściwie dlaczego nie? Dziękuję. Thorne zapewnił ją, że się tym zajmie. Patrzyli na siebie nawzajem przez kilka sekund, a kot podszedł i zaczął łasić się do nóg kobiety. – Napije się pan czegoś? – spytała. – Wody albo może czegoś innego? – Uśmiechnęła się. – Nie chcę, żeby pan pomyślał, że już przed lunchem otworzyłam butelkę wina. – Poproszę o wodę – odparł Thorne. Susan Jacobson poprowadziła Thorne’a wąskim przejściem biegnącym wzdłuż garażu. Był tam duży, plastikowy zbiornik na wodę, czarny i zielony kontener na śmieci i pojemniki na odpady przetwarzalne, a utylitarną naturę tej przestrzeni równoważyły rośliny wiszące na murze w niewielkich ozdobnych doniczkach, oddalonych mniej więcej o pół metra jedna od drugiej. W połowie długości muru były drzwi do garażu. Susan Jacobson szybko je minęła, ale Thorne się zatrzymał. – Mogę rzucić okiem? – zapytał. Zawahała się, po czym wzruszyła ramionami. – Będę w ogrodzie – powiedziała. – Są otwarte…

Tuż przy wejściu znajdował się włącznik światła. Thorne zaczekał, aż świetlówki się zapalą, a potem wszedł i zamknął za sobą drzwi. I zaczął oddychać przez usta. Garaż był olbrzymi. Pod jedną ścianą biegł ciąg szafek i prostopadle do nich ustawionych metalowych regałów, sięgających prawie pod sam sufit. Kolekcja kosiarek i starych silników została zepchnięta pod ściany i zakryta, ale spod brezentu wciąż można było dostrzec drewniane wystające rączki i fragmenty zardzewiałych ostrzy, wyzierających przez dziury w czarnych workach na śmieci. Woń była wszechobecna, smród benzyny i spalonego mięsa. Prócz warstewki luminalu na metalowych półkach i fragmentach drzwi technicy kryminalni nie zostawili po sobie innych śladów. Żadnych kredowych obrysów ciała czy trzepoczącej taśmy do zabezpieczania miejsc zbrodni, bez czego nie może obyć się żaden telewizyjny serial kryminalny. Jedynym fizycznym znakiem, który mógł stanowić obiekt zainteresowania sił policyjnych, był wielki osmolony ślad na posadzce garażu. Nie miał rozpoznawalnego kształtu, nierówny i postrzępiony, w jednym miejscu ciemniejszy, w innym bledszy. A jednak Thorne, jakby przyglądał się plamom z testu Rorschacha, nie mógł się oprzeć wrażeniu, że dostrzega na szarym betonie ślady trzepoczących desperacko ramion i nóg wierzgających w agonii. Czarny śnieżny aniołek. Thorne wziął głęboki oddech – smak tego, co wisiało w powietrzu, nie był przyjemniejszy od woni – i rozejrzał się dokoła. Duże pudła i skrzynie, brezent, ciemne przestrzenie pomiędzy rzędami półek. Miejsca, aby się tu ukryć, było pod dostatkiem. Odkąd tamtej nocy wszedł do sypialni Cooperów, zapytywał sam siebie, jak Mercerowi udało się tak bardzo zbliżyć do swoich ofiar, jak wślizgiwał się do ich domów i mieszkań. Otwarte drzwi do garażu potwierdziły jego przypuszczenie, że te zabójstwa zostały starannie zaplanowane, a Mercer miał mnóstwo czasu, który poświęcił na obserwację i zwykłe wyczekiwanie. Czekał na okazję, kiedy jego cele bywały szczególnie nieostrożne, studiował wzorce zachowań, aby określić, w jakim momencie ofiary były możliwie najbardziej bezbronne. Fiona Daniels (70), Brian Gibbs (71) i pozostali. Mercer wiedział, że starsze osoby bywały nieco bardziej roztargnione w kwestii bezpieczeństwa, i prędzej czy później okazja musiała się nadarzyć. Thorne domyślał się, że jedna czy dwie spośród tych osób same wpuściły Mercera do domu. Boczne drzwi od garażu Jacobsona były na noc niemal na pewno zamykane na klucz, jednak Thorne mógł się założyć, że Mercer wiedział, iż za dnia pozostają otwarte. Musiał wślizgnąć się tam na wiele godzin przed planowanym zabójstwem i po prostu czekał cierpliwie. Oczywiście taka możliwość nie mogła ujść uwagi ekipy dochodzeniowo-śledczej, ale eksperci potrzebowali czegoś

jeszcze. Sama świadomość, że prócz Jacobsona w garażu mógł być ktoś jeszcze, w chwili gdy mężczyzna oblał się benzyną i podpalił, to dla kryminalnych za mało. To nigdy nie wystarczało. A Thorne wątpił, aby Terry Mercer pozostawił im po sobie jakiś ślad. Susan Jacobson siedziała na podwyższonym tarasie z obiecaną szklanką wody. Kiedy Thorne usiadł przy stoliku, podała mu szklankę i powiedziała: – Oczywiście, zrobię tu remont. Przez ostatnich parę dni nie miałam czasu się nad tym dobrze zastanowić. No, wie pan… – To może zaczekać – odparł Thorne. – Bóg jeden wie, co zrobię z tymi jego cholernymi kosiarkami. Nie mam pojęcia, które z nich są coś warte. – A może by tak do muzeum? Upiła łyk wody, zamyśliła się. – Tak, pewnie chciałby, abym tak postąpiła. – Przez kilka sekund wpatrywała się w ogród. – Myślę, że te wszystkie stare płyty jazzowe powinien dostać jego brat. No bo ja na pewno ich nie chcę, a miło byłoby zyskać trochę wolnej przestrzeni. Thorne pokiwał głową, napił się. Widywał to już wcześniej wiele razy – konieczność planowania, myślenia perspektywicznego, zajęcia czymś umysłu. To było zrozumiałe, choć nie miał pewności, czy na dłuższą metę zdrowe. Odsuwało jedynie w czasie coś, z czym i tak należało się zmierzyć. Robił to samo, kiedy zmarł jego ojciec… kiedy jego ojca zamordowano… i szczerze tego żałował. Zbyt szybko rzucił się w wir pracy, przyjmując na siebie więcej, niż dał radę udźwignąć, zamiast dać sobie czas, by uporać się ze smutną prawdą. Kiedyś psycholog mówił mu o potrzebie „pogodzenia się” ze smutkiem i żalem. Thorne nigdy się ze swoim nie pogodził. Chrzanić to całe pławienie się w żałobie, mówił Hendricks i jak zwykle miał rację. – Nie mogę znieść tego pitolenia i zawodzenia – powiedziała Susan Jacobson. – Słucham? – Jazzu… – popatrzyła na Thorne’a. – Och, ja też tego nie cierpię – odparł Thorne. Chyba nie widział w Londynie większego ogrodu – opadał łagodnie w dół, długi na co najmniej trzydzieści metrów i równie szeroki, z wysokimi drzewami, dębami, jaworami, i masywnym czerwonym bukiem, osłaniającymi ogród z dwóch stron, z trzeciej zaś wznosił się stary, kamienny mur. Rabaty były szerokie, pełne kwiatów, a taras ozdobiony wawrzynami i bukszpanem.

– Pięknie tu – powiedział. Trawę w ogrodzie niedawno skoszono, widać było szerokie, równe pasy, a Thorne zastanawiał się, kiedy ostatni raz Richard Jacobson korzystał tu ze swoich ukochanych, cennych kosiarek. I jak długo potrwa, zanim te pasy przestaną być widoczne. – Tego też pewnie powinnam się pozbyć – Susan Jacobson wskazała w stronę batutu stojącego w pobliżu mocno zaniedbanej szopy w rogu ogrodu. – Kiedy będę sortować rzeczy, znaczy się. Dzieci są już za duże, żeby mogły i chciały z niego korzystać, a ja muszę tylko zbierać stamtąd liście i lisie odchody. Lisy na pewno mają niezły ubaw, gdy po nim skaczą. – Uśmiechnęła się. – W zeszłym roku po jakiejś imprezce coś mi odbiło i też spróbowałam poskakać, a potem przez miesiąc nie mogłam się pozbierać, tak mnie bolał kręgosłup. Idiotka ze mnie, stara a głupia… Wlepiła wzrok w szklaneczkę, a jej twarz spochmurniała. Thorne spojrzał w stronę batutu. Dwie wiewiórki, popiskując, śmigały wśród gałęzi powyżej, a z ogrodu opodal dobiegały dźwięki muzyki. – Wie pan już coś? – spytała. – To znaczy, zdaję sobie sprawę że nie jest pan z wydziału zabójstw, czy coś, ale… – Przykro mi – odparł Thorne. – Wiem tyle co i pani. – Sporo stąd wywieźli… – To rutynowe procedury. – Siedzieli tu bez końca, zdrapując wszystko i pakując do worków. Muszą coś wiedzieć. – Co ma pani nadzieję usłyszeć? – spytał Thorne. Popatrzyła na niego. – Co by pani chciała, żeby to było? – Przysunął się nieznacznie z krzesłem w jej stronę. – Czy świadomość, że to mogło być coś innego, uczyniłaby wszystko mniej bolesnym? Jacqui Gibbs powiedziała mu, że poczułaby się lepiej, wiedząc, że jej ojciec nie odebrał sobie życia. Różnica polegała na tym, że jej mógł powiedzieć prawdę. Kiedy jednak kryminalni badali sprawę śmierci Jacobsona, nie był w stanie podzielić się z jego żoną swoimi przypuszczeniami. Natychmiast przekazałaby je dalej, a wtedy z pewnością Inspektorat dobrałby mu się do skóry, a Caroline Dunn mogłaby przyszykować dla niego wygodną, miękką poduszkę w ZK Gartree. Z jawnie egoistycznych pobudek Thorne chciał, musiał usłyszeć, że ta kobieta nie poczułaby się ani trochę lepiej, dowiadując się, że śmierć jej męża nie była samobójstwem, lecz starannie zaaranżowanym morderstwem. Że to niczego by nie zmieniło. – Sama nie wiem – powiedziała w końcu. – Skąd ktoś mógłby to wiedzieć? – Pokręciła głową

i rozejrzała się po ogrodzie. – Gdyby Richard… sam to sobie zrobił, przynajmniej wiedziałabym, że tego chciał, że to był jego wybór. Jednak zawsze będę się zastanawiała, dlaczego… i czemu wybrał akurat taki sposób, a nie inny. – Umilkła na chwilę, przełknęła ślinę. – Jeżeli ktoś mu to zrobił… mogę jedynie myśleć, jaki musiał być wówczas przerażony, jakie to było straszne… i jak długo musiało trwać. Znów odwróciła się, by spojrzeć na Thorne’a. Jej oblicze pobladło, oczy stały się puste i szkliste. – Nie potrafię odpowiedzieć na to pytanie. Nie wiem nawet, dlaczego pan mi je zadał. – Przepraszam – rzekł Thorne. Dopił wodę. Cisza przedłużała się i Thorne miał nadzieję, że stanie się niezręczna, ale nic takiego się nie wydarzyło. Wstał. – Pozwolę sobie już panią zostawić. Zapewnił ją, że sam wyjdzie, i maszerując obok garażu w stronę frontowej części domu, pomyślał: Pozwolę sobie panią zostawić, ale dlaczego? I po co? Wychodząc na rozjaśniony słońcem podjazd, dostrzegł wóz stojący po drugiej stronie ulicy. Bmw z włączonym silnikiem. O samochód opierał się mężczyzna; Thorne bez trudu rozpoznał znajomą postać nadinspektora Neila Hacketta. Thorne popatrzył na niego przez całą szerokość ulicy. – Podejdź tu i wskakuj – zawołał radośnie Hackett, przywołując Thorne’a, mrużąc oczy od słońca i wachlując się teatralnie dłonią na wysokości twarzy. – Klima jest włączona.

36

– Odwiedziłeś wdówkę? – zapytał Hackett. – To ciekawe. Thorne rozsiadł się wygodnie na obitym miękką, kremową skórą fotelu pasażera w bmw. A więc to na Hacketta czekała Susan Jacobson. To on prowadził ekipę badającą okoliczności śmierci jej męża. Thorne nie był pewien, czy to dobra wiadomość dla niej, ale jemu na pewno nie rokowało to najlepiej. Tak jak powiedział Hackett.

To ciekawe. – Wpadłem tylko by zapytać, czy życzy sobie, aby przez następnych kilka wieczorów przejeżdżał tędy nasz wóz patrolowy – wyjaśnił Thorne. Ten sam wymyślony na poczekaniu kit, który wcisnął Susan Jacobson. – Żeby mieć ją na oku. – To wyjątkowo troskliwe z waszej strony. – Dbamy o naszych obywateli – zapewnił Thorne. Hackett przesunął nieznacznie masywne cielsko i wychylił się do przodu, by wyregulować temperaturę. W aucie było przyjemnie chłodno, ale dla niego najwyraźniej nie dość chłodno. Thorne nie miał pojęcia, jak długo Hackett stał, opierając się o samochód, ale za jego uchem ściekała strużka potu, wsączając się w kołnierz drogiej koszuli. Pokręcił gałką, obniżając temperaturę w aucie o kolejny stopień. – Może być? – Jest super – odparł Thorne. – Może włączyć jakąś muzykę? – zapytał Hackett. Nie czekając na odpowiedź, znów sięgnął ręką i włączył odtwarzacz. Thorne przygotował się psychicznie na nieuchronny atak łagodnej muzyki rockowej, milutka ballada Bryana Adamsa byłaby idealna, aby Thorne poczuł się jeszcze bardziej skrępowany niż dotychczas. Zdziwił się, słysząc pierwsze dźwięki znajomego nagrania Johnny’ego Casha. Wykonywanego przez niego covera piosenki Toma Petty’ego I Won’t Back Down, Nie wycofam się. Thorne uśmiechnął się, nie mogąc się oprzeć przekonaniu, że w wyborze piosenki zawarta była niezbyt subtelna wiadomość, jaką chciał mu przekazać Hackett. A jeżeli tak, to czy te słowa miały stanowić określenie samego Hacketta, czy tego, co robił Thorne? Czy to oskarżenie, czy ostrzeżenie? Hackett kiwał głową, w rytm muzyki. – Coś co lubisz, zgadza się? Country. – Czy jest coś jeszcze, czego pan o mnie nie wie? – zapytał Thorne. – Czy w jakichś aktach są moje bardziej poufne dane? Długość nogawki spodni od wewnętrznej strony i tak dalej? Hackett uśmiechnął się, bębniąc palcami o udo. – Celowo przywiózł pan ze sobą tę płytę, zgadza się? – Thorne wskazał odtwarzacz CD. Hackett pokręcił głową, opierając ją o zagłówek i wybijając rytm obiema dłońmi. – Nie wiedziałem, że się dziś spotkamy – odparł. – Ktoś tu chyba popada w paranoję.

– A więc to tylko zwyczajny zbieg okoliczności. – Cóż, ja wiem, dlaczego tu jestem – rzekł Hackett. – Byłem umówiony. To raczej twoja obecność tutaj jest zbiegiem okoliczności, czyż nie? Bo to jest zbieg okoliczności, prawda? – Tak jak powiedziałem. – Racja. Pełne troski oblicze policji mundurowej. – Zmylił rytm. – Och, i to będzie dziewięćdziesiąt trzy centymetry. – Co? – Długość nogawki twoich spodni, od wewnętrznej strony… Kolejny uśmiech. – Tylko zgaduję… Milczeli przez dziesięć, piętnaście sekund. – A co właściwie zamierza jej pan powiedzieć? – zapytał Thorne. – To jest podejrzana śmierć, czy raczej nie? Hackett odwrócił się, by na niego spojrzeć. Thorne nie miał pewności, czy nadinspektor nie zamierzał odpowiedzieć, czy po prostu starał się odpowiednio dobrać słowa. Albo zamierzał skłamać. Przenosząc wzrok na Hacketta, Thorne miał przez chwilę nadzieję – wbrew wszystkiemu – że tamten powie po prostu: – Tak, to było morderstwo i wiemy, kto je popełnił. Krótko i rzeczowo. Wybór dokonany za niego, ujawniona prawda i jego własna przyszłość spoczywająca w rękach bogów albo przynajmniej w rękach przełożonych. Tych z samej góry. Czy to nie byłoby lepsze dla wszystkich zainteresowanych? – To cholerna strata czasu – powiedział Hackett. Mówił, jakby naprawdę w to wierzył. – Jak to? – Czy nie odbyliśmy już tej rozmowy? – zapytał Hackett. – O czym to już nie tak dawno rozmawialiśmy? Ach, tak – o takim drobiazgu jak dowody. – Pokręcił głową. – W tym przypadku nie ma absolutnie nic. Żadnych dowodów. To było mniej więcej to, czego Thorne się spodziewał. Mercer od roku, dwóch gnił w więzieniu, kiedy zaczęto propagować badania profilów DNA, więc pod tym względem nie miał się czym przejmować. Jego odciski palców powinny znajdować się w policyjnym archiwum, ale Thorne był pewien, że człowiek, który tak starannie zaplanował swą morderczą zemstę, nie dałby się złapać przez głupi brak zwykłych lateksowych rękawiczek. Kiedy obserwował swoje ofiary, na pewno też

starannie sprawdził, gdzie znajdowały się kamery monitoringu, znał również zwyczaje potencjalnych wścibskich sąsiadów. Choć to, że zostanie zauważony raz czy dwa, zapewne nie robiło mu różnicy. Wątpliwe, żeby się tym przejął. W przypadku Terry’ego Mercera na jego korzyść działało coś innego. Ludzie zawsze zapamiętywali groźnie wyglądających nastolatków albo dzieciaka w bluzie z kapturem, ale starszy facet równie dobrze mógłby być niewidzialny. – Mam wrażenie, że już to przerabialiśmy – rzekł Hackett. – Ale w tym przypadku akurat musieliśmy zadziałać zgodnie z procedurami. Bo to faktycznie niezwykły przypadek. Poza tym mamy do czynienia z byłym mecenasem, więc istnieje szansa, że to ktoś, kto trafił przez niego za kratki, postanowił wyrównać rachunki. Nie ktoś, pomyślał Thorne. – No i miał potężnych przyjaciół, ten nasz pan Jacobson. Jakiś sędzia wydzwania do nas codziennie, nie dając nam spokoju. Thorne rzucił pospiesznie. – Alastair Howard? Hackett odwrócił się i spojrzał na niego. – Wciąż mam przyjaciół w wydziale zabójstw – rzekł Thorne. – To i owo do mnie dociera. Jeżeli Hackett przejął się tym, co mu powiedział Thorne, nie dał tego po sobie poznać. Thorne uznał, że kiedy – wiadomo co – walnie w wentylator, najlepiej będzie, jeśli wszyscy uznają, że otrzymywał informacje od osób trzecich, a nie że dokopywał się do nich osobiście. Osuszył spoconą dłoń, przykładając ją do wylotu klimy i przez chwilę zastanawiał się, czy właśnie mimowolnie nie pogrążył Hollanda i Yvonne Kitson. Teraz już za późno. – Tak czy owak, nic nie wykryliśmy. – Hackett rozsiadł się wygodnie, powtarzając za Cashem kilka słów piosenki. – W tej sytuacji Wysoki Sąd może sobie do nas wydzwaniać tak długo, jak mu się żywnie podoba. Eksperci kryminalistyki nic nie znaleźli, kamery monitoringu niczego nie zarejestrowały, sąsiedzi nic nie widzieli ani nie słyszeli. Wygląda, że ten nieszczęsny łajdak znalazł w końcu wykorzystanie dla nic niewartego szmelcu, który gromadził w swoim garażu. – To zamierza pan jej powiedzieć? Hackett pokiwał głową. – Oczywiście używając odpowiednich słów i zapewniając, że zrobiliśmy wszystko, co w naszej mocy. Teraz przynajmniej będzie mogła odebrać jego ciało i urządzić pogrzeb. – Popatrzył na

Thorne’a. – Choć tak naprawdę on już po części zapoczątkował swoją własną kremację. – Czekał, jakby liczył, że Thorne się zaśmieje, po czym wychylił się do przodu. – No dobra, to co u licha ma być z tobą i tymi samobójstwami? – Nie mam pojęcia – odparł Thorne. – Kiedy tylko jakiś świr postanowi ze sobą skończyć, pojawiasz się ty. Nie myślisz chyba, żeby pójść w ich ślady, co? – Zbieg okoliczności, tak jak pan mówił. – Może powinieneś zgłosić się jako wolontariusz do telefonu zaufania. – Hackett tym razem nie czekał, tylko od razu sam wybuchnął śmiechem. Wychylił się do przodu i przejrzał się w lustrze, koncentrując uwagę na włosach. – Posłuchaj, może wyskoczymy później na piwo, pogawędzimy. – Pan tak na serio? – Dlaczego nie? Teraz widzę, że mamy identyczny gust muzyczny. – Muszę iść do pracy. Hackett wciąż przygładzał uparcie odstający niesforny kosmyk włosów. – Racja – rzekł z namaszczeniem. – Musisz. Nie ulegało wątpliwości, że audiencja u nadinspektora dobiegła końca, więc Thorne wysiadł z samochodu i poszedł przed siebie, mając wrażenie, że popołudnie stało się jeszcze parniejsze. Z tyłu za nim drzwiczki auta od strony kierowcy uchyliły się powoli. Odwrócił się i popatrzył, jak Hackett zamyka bmw i przechodzi przez ulicę w stronę domu Susan Jacobson, podciągając spodnie i poprawiając krawat. Ze sztucznym wyrazem twarzy, jakby mu na czymkolwiek zależało. W połowie drogi do swego auta Thorne poczuł wibrację komórki. Wyjął ją z tylnej kieszeni, wyłączył tryb wyciszenia i odczytał wiadomość od Iana Tully’ego. Jak tam?

Może wybierzemy się na kolejny spacer?

Mój pies chyba cię polubił!

37

Najbardziej denerwuje się tym ostatnim. Właśnie dlatego, że on jest już ostatni. Poza tym trzeba będzie jeszcze potem to i owo posprzątać, no i nie wiadomo, jak się poczuje już po wszystkim. Wie, że utraci to, co dotąd go napędzało. Jak to jest stracić coś, co towarzyszyło ci nieprzerwanie przez trzydzieści lat? Bardziej jednak przejmuje się tym, co zrobi ze sobą, kiedy już to zakończy. Znajdzie sobie wygodne hobby? Zacznie grywać wieczorami w bingo? Wędkować albo grywać w domino z innymi prykami, którym udało się okpić śmierć? Za cholerę, mowy nie ma. Denerwuje się także dlatego, że z tym człowiekiem było mu zdecydowanie najtrudniej wszystko zaaranżować. Samo znalezienie go nie należało do łatwych. Oczywiście nigdy nie oczekiwał, że pójdzie mu jak z płatka. Tamten przez blisko trzydzieści lat starał się usilnie, aby nie można go było znaleźć. Ale aż przez trzydzieści lat? Prędzej czy później człowiek robi się nieostrożny. Mercer zmierza na spotkanie z człowiekiem, który ma mu pomóc. Liczy, że wreszcie będzie mógł przestać się martwić i zacznie opracowywać plany. Ma nadzieję na dobre wieści. Jadąc na południe wzdłuż A21, stara się zachować spokój i zimną krew, ale nie jest to łatwe. Kiedy u licha ruch na ulicach Londynu stał się tak kretyński? Od kiedy ludzie zaczęli jeździć jak idioci? Czuł się, jakby podróżował po jednym z tych wariackich miast, które pokazywano w wiadomościach, takich jak Szanghaj czy Kalkuta. Nieomal spodziewał się, że stając na światłach, zrówna się z kimś jadącym na osiołku. Zatrzymując się na światłach, patrzy, z dłońmi mocno zaciśniętymi na kierownicy, jak przez ulicę przed nim przechodzi jakaś staruszka z długimi, siwymi włosami. Przejście z jednej strony ulicy na drugą, najwyżej jakieś siedem metrów, może być dla niej odpowiednikiem maratonu. Powłócząc nogami, przygarbiona, sunie wolniej niż kondukt pogrzebowy, jakby na jej wątłych barkach spoczywało brzemię całego świata. Kusi go, żeby nacisnąć klakson, postraszyć trochę tę staruszkę. Cokolwiek, aby tylko tchnąć w nią odrobinę życia. Pewnie jest młodsza od niego, a wygląda, jakby niecierpliwie czekała na śmierć. Co się stało z ludźmi? Dlaczego osiągają pewien wiek i zwyczajnie się poddają? Trzeba znaleźć sobie coś, żeby człowiekowi chciało się wstać z łóżka. To oczywiste. Przez pół życia

załatwiał się do blaszanego kubła, a mimo to wciąż był czujny i gotów do walki. Oczywiście, znał ludzi, którzy rzuciliby ręcznik, ale byli tacy, co po prostu nie dawali sobie rady za kratami. Jakby nie byli do tego stworzeni. Nawet kiedy wyszedł, znał paru, którzy po osiągnięciu sześćdziesięciu czy sześćdziesięciu pięciu lat zmienili się w żywe trupy. Nie potrafi tego pojąć. Nigdy nie potrafił. Kobieta jest dopiero w połowie przejścia. Ma na nogach kapcie, a do tego płaszcz, choć jest tak ciepło, że można chodzić w koszuli z krótkimi rękawami. Idzie ze spuszczoną głową, jakby chciała, by przejechała ją jakaś ciężarówka. Tak, ten cholerny rząd nie ułatwia nikomu życia. To się rozumie samo przez się. Za to, co dziś uchodzi za emeryturę, trudno jest przeżyć, a wszystko wydaje się stworzone wyłącznie dla młodych. Mimo to musisz się przystosować, znaleźć sobie coś, dzięki czemu krew będzie wciąż pulsować w twoich żyłach i nie będziesz miał ochoty zwinąć się w kłębek i umrzeć. W przeciwnym razie tylko zajmujesz miejsce, zabierasz innym przestrzeń, co jest niewybaczalne. Wreszcie staruszka dociera do chodnika po drugiej stronie ulicy. Przystaje na kilka chwil, aby złapać oddech, po czym oddala się powolutku. Mercer dodaje gazu. Może to ciągły gniew sprawia, że wciąż czuje się młodo. A może to, że tak wcześnie wszystko utracił. Tak czy owak, zyskał dzięki temu kilka wyświadczonych przysług. Wie, że ma więcej szczęścia niż inni, bo udało mu się ukryć część łupu, dostatecznie dużo, by nie musiał ubierać się jak strach na wróble czy żywić się chińskimi zupkami i psim żarciem. Nic jednak nie można poradzić na chorobę i on dobrze o tym wie. Nie ma w tym niczyjej winy, jeśli ciało powoli zaczyna odmawiać posłuszeństwa. Dopóki jednak jesteś w jakiej takiej formie i wciąż masz sprawny umysł, musisz samemu zadbać, aby pozostać użytecznym. I możesz to zawdzięczać wyłącznie sobie. Komu u licha potrzebny chodzący nieboszczyk? Gdy nadejdzie taki dzień, że nie będzie miał już po co żyć, nie zamierza zastanawiać się dwa razy. Może to zakrawać na ironię – biorąc pod uwagę wszystko inne – ale wiedział, że jeśli się już zdecyduje, nie ma to jak szkocka i pigułki nasenne. A skoro już o tym mowa… Patrzy na zegarek. Spóźni się parę minut na umówione spotkanie. Jest zły na siebie, to niedopuszczalne, nie kiedy przez większą część życia funkcjonuje się według wskazań zegarka. Cóż, ma szczerą nadzieję, że ta wyprawa okaże się warta zachodu i że człowiek, z którym ma się spotkać, powie mu to, co chciał usłyszeć. A potem będzie mógł wrócić do akcji. Z dziką rozkoszą usunie z tego świata kogoś, kto zdecydowanie za długo po nim chodził, zabierając innym cenną przestrzeń.

38

Pogoda znów się zmieniała, kiedy Thorne zjechał w wąską uliczkę za muzeum w Bromley. Tully stał z psem pod jednym z drzew na obrzeżach parkingu, wpatrując się w niebo jeszcze pół godziny temu bezchmurne, a teraz z każdą minutą coraz bardziej ciemniejące. Miał pewną sugestię i dwa spostrzeżenia. – Nie ma co strugać bohatera – powiedział. – Zaraz się rozpada, a moja suczka była już dziś rano na spacerze, więc może wpadniemy do mnie? – Przyjrzał się uważniej Thorne’owi i dodał: – Kiepsko wyglądasz, kolego. Thorne dotarł za autem Tully’ego do domu stojącego w zacisznej uliczce za centrum rozrywki. Tully mieszkał na parterze, aneks kuchenny, jedna sypialnia i mała łazienka. Tully wszedł i otworzył tylne drzwi, wypuścił psa na patio o połowę mniejsze od tarasu Jacobsonów, po czym wrócił i wstawił wodę. – Kiedyś miałem większy dom – powiedział – ale wówczas moja matka zachorowała. Policyjne pobory nie są złe, dopóki nie zdarzy się coś takiego. Musiałem sprzedać dom, by móc zapewnić jej opiekę. – Zaprosił Thorne’a, żeby usiadł, i sięgnął po dwa kubki oraz słoik z kawą. – Ponad pięćdziesiąt tysięcy rocznie za dom opieki! Na pewno śmieją się tam ze mnie i Bóg raczy wiedzieć, jak ją traktują. Równie dobrze mogą karmić ją na okrągło gotowanym ryżem i trzymać w pokoju pod kluczem… a myć, przebierać i umalowywać tylko wtedy, gdy wiedzą, że wybieram się z wizytą. – Takie podejrzenia zniszczą panu psychikę – powiedział Thorne. Tully wyjął mleko z lodówki. – Nie starzej się, kolego. Tully podał Thorne’owi kawę i otworzył drzwi, bo pies zaczął w nie drapać, domagając się, by go wpuszczono. Zaczęło padać, ale nie lało jeszcze jak z cebra. Pies przydreptał i ułożył się u stóp Thorne’a. – Może kanapkę? – zapytał Tully. – Mam niezły ser. – Dziękuję. – Jest tu gdzieś też konserwa z tuńczykiem.

– Naprawdę, nie trzeba. – Nawet jeżeli miałby chęć na kanapkę, woń psa, który ułożył się u jego stóp, skutecznie mu ją odebrała. I choć ostatni raz Thorne jadł trzydzieści sześć godzin temu, był zbyt zmęczony, aby myśleć o czymś na ząb. Tak naprawdę obawiał się chwili, kiedy będzie musiał podnieść się z fotela, na który klapnął. Miał nadzieję, że kawa trochę go rozbudzi. Tully robił sobie kanapkę, opowiadając o psie – był tańszy niż żona czy dziewczyna, przypuszczalnie bardziej lojalny i tak dalej. Thorne zachichotał, zastanawiając się, kiedy Tully domyśli się, co było powodem, że do niego zadzwonił. Już miał o to zapytać, gdy Tully, zasiadając naprzeciw niego z kanapką w dłoni, wybawił go z kłopotu. – No dobra, jak sytuacja na froncie? Domyślam się, że nie udało ci się jeszcze dopaść naszego przyjaciela Terence’a. – Tully usiadł wygodnie i odgryzł kęs kanapki, a kiedy Thorne nie odpowiedział od razu, przełknął pospiesznie. – Moja propozycja jest nadal aktualna, ale kiedy nie zwróciłeś się do mnie po… praktyczną pomoc, pomyślałem, że może zechcesz się spotkać i zwyczajnie wymienić się pomysłami. Obgadać to i owo, podyskutować i w ogóle. – Zabił następnego – rzekł Thorne. – Młodszego mecenasa ze swojej ekipy obrońców. Podpalił się. – Jezu. – Właśnie stamtąd wracam. – To nie mogło być proste. – Jego żona jest załamana, choć stara się tego nie okazywać. Tully oblizał palce. – Chodziło mi o ciebie. Thorne nie odpowiedział. Pies wstał, podreptał do drugiego fotela i uwalił się u stóp swego pana. – No wiesz – ciągnął Tully – mam na myśli twoje obawy, czy w ogóle by do tego doszło, gdybyś powiedział o tym komukolwiek, podzielił się tym wszystkim z chłopakami z wydziału zabójstw. Poczucie winy jest całkiem zrozumiałe. – Czyżby? – Ja to rozumiem, jasne? – Tully rozłożył ręce. – Posłuchaj, jestem po twojej stronie. Wiem, jacy oni są. – Odgryzł kolejny kęs i żuł głośno przez kilka sekund. – No i wiem, dlaczego to robisz. – Zamieniam się w słuch – powiedział Thorne. – Uwalili cię. To boli.

– Nie o to w tym chodzi. – Uwierz mi – naciskał Tully. – Wiem, jakie to uczucie. Tyle razy zwracałem się do nich, oferowałem chęć współpracy. Mają teraz jednostkę do badania spraw zamkniętych, zgadza się? Pasowałbym tam idealnie, ale jakoś nie zdecydowali się mnie przyjąć. Brak funduszy, a może nie jestem na bieżąco z nowymi technologiami, i takie tam bzdety. Jakbym nigdy nie pracował przy komputerze! Na miłość boską, nie mam nawet sześćdziesięciu lat! – Ścisnął mocno to, co zostało z jego kanapki, i plasterek sera wyślizgnął się spomiędzy kromek białego chleba. – Wiem, jak to jest, kiedy cię ignorują. – To nie to samo – rzekł Thorne. – Oczywiście, że tak. Oferowałeś im ekspertyzę… profesjonalną opinię. A oni się od ciebie odwrócili. – Mówiłem już. Nie o to tu chodzi. Tully wzruszył ramionami i podszedł z pustym talerzem do zlewu. Oderwał kawałek papierowego ręcznika i wytarł ręce. – Co pańskim zdaniem powinienem teraz zrobić? – zapytał Thorne. – Z Terrym Mercerem? – To nie będzie łatwe. – Tully wrócił i ponownie usiadł. – Nie masz pojęcia, kogo teraz weźmie na cel, ani nie wiesz, jak możesz go znaleźć. Jedyne, co mogłeś zrobić do tej pory, to mieć nadzieję, że dopisze ci szczęście, albo czekać na jego kolejny ruch. Thorne pokiwał głową. Dobrze było to usłyszeć. – Nie daje ci wielkiego pola do popisu, zgadza się? Ale z drugiej strony zawsze był ostrożny, nawet kiedy obrabiał banki i spółdzielnie. Zawsze myślał o szczegółach. – Jak pan go złapał? – Dostaliśmy pewne informacje – odparł Tully. – Wiedzieliśmy, kiedy i gdzie zaplanował następny skok. Tyle że pokpiliśmy sprawę, próbując go pojmać, to wszystko. – Znał pan tego funkcjonariusza, który zginął? Tully prawie niedostrzegalnie skinął głową i sięgnął ręką, by przez chwilę głaskać psa po głowie. – Chodzi mi o to, że nawet gdybyś się teraz wycofał i powiedział wszystko komu trzeba, wydział zabójstw nie byłby w stanie zrobić więcej niż ty sam. Oni też musieliby tylko czekać na kolejny ruch Mercera. – Badają ten ostatni przypadek – rzekł Thorne. – Choć raczej niewiele z tego wyniknie. – Opowiedział Tully’emu o śledztwie w sprawie Jacobsona, które najwyraźniej zabrnęło w ślepą uliczkę, i o swoim spotkaniu z Neilem Hackettem. – Zna go pan?

– Wielkiego, tłustego bydlaka? – Wielkiego, tłustego, przerażającego bydlaka. – Słyszałem o nim, ale sam nigdy nie miałem przyjemności. – Tully zamyślił się przez chwilę. – Może dopisze im szczęście i będziesz mógł się wycofać. O ile tylko się nie dowiedzą, że dysponowałeś jakimiś informacjami w tej sprawie, powinno ci ujść na sucho. – Może. Tully uśmiechnął się. – No, chyba że źle to odczytuję i w głębi duszy wcale nie chcesz, żeby ci się upiekło. – To znaczy? – Nigdy nie myślałeś, żeby to rzucić i zająć się czymś innym? – Czasami – odparł Thorne. – Jak wszyscy. – Nie ja. – Tully zdecydowanie pokręcił głową. – I nikt nigdy nie zasugerował, że powinienem to zrobić. Żona, dziewczyna czy ktokolwiek. Ostatnią rzeczą, jakiej mogłem sobie życzyć, było odejście z policji, ale koniec końców to i tak nie zależało ode mnie, zgadza się? – Nadal nie rozumiem… – Może gdzieś tam w środku, miałeś już dość. – Pokiwał głową z zamyśleniem. – Tak, to byłby niezły sposób na pożegnanie się z pracą – bez rzucenia jej, a nie wyglądasz mi na kogoś, kto ma w zwyczaju rezygnować. – Teraz to już pan przesadził – powiedział Thorne. Tully uniósł brwi i znów się uśmiechnął, wracając do tematu. – Miałem kiedyś dziewczynę… dawno temu… Kiedy byłem jeszcze nastolatkiem. Chciałem z nią zerwać, wydaje mi się, że spodobała mi się inna dziewczyna… lecz nie miałem odwagi, by ją rzucić. Dlatego zacząłem zachowywać się wobec niej fatalnie. Traktowałem ją okropnie, ignorowałem, aż to ona się wkurzyła i rzuciła mnie, ale oczywiście od początku o to mi właśnie chodziło. – Uśmiechnął się na to wspomnienie. – Nawet nie jestem pewien, czy wiedziałem wówczas, co właściwie robię. Popatrzył na Thorne’a. – Ale gdy patrzę na to z perspektywy, jasno widzę, do czego zmierzałem. – Powinienem już iść. – Thorne wychylił się do przodu i dopił resztkę kawy. – Chyba na dziś już wystarczy tej wymiany pomysłów.

– Nie ma pośpiechu – rzekł Tully. – Może wyskoczylibyśmy później coś przekąsić. Na curry czy coś takiego, i znów moglibyśmy trochę pogadać. Thorne podziękował za propozycję i wyjaśnił, że ma nocną zmianę. – Może kiedy indziej – powiedział. – Dobra, nieważne… ale zadbaj o siebie. Wyglądasz, jakbyś potrzebował odrobiny odpoczynku, wiesz, trochę odespać, poleżeć brzuchem do góry. A ja też mam jeszcze coś do załatwienia. – Tully wstał, a jego pies zrobił to samo. – Wykąpię psa albo zrobię coś równie ważnego. Thorne nie miał ochoty zostawać dłużej, ale podźwignięcie się z fotela okazało się tak trudne, jak się spodziewał. Miał wrażenie, że jego kurtkę podbito ołowiem, a mgiełka zasnuwająca mu umysł stężała niczym szybko wiążący cement. Zamknął oczy. Tylko na parę sekund… Przypomniał sobie zaproszenie Hacketta, pierwsze z dwóch otrzymanych w ciągu zaledwie paru godzin. Stwierdził, że mimo iż starał się od wszystkich odciąć, już od dawna nie czuł się tak popularny.

39

– Thorne robi sobie jaja – rzekł Holland. Kitson spojrzała na niego. – To przyjaciel. – Właśnie dlatego nas wykorzystuje. Siedzieli przy narożnym stoliku w Royal Oak, pubie mieszczącym się w pół drogi pomiędzy Becke House a posterunkiem Colindale. Z tego powodu godziny zamknięcia nie były tutaj ściśle przestrzegane, a przypadkowi klienci ze skłonnością do burd mogliby nagle znaleźć się naprzeciwko kilkudziesięciu niezbyt zadowolonych gliniarzy, z których żaden nie miałby zbytniej ochoty dokonać przepisowego aresztowania. Przy tym stoliku siadywali zwykle z Tomem Thorne’em, tu opijali sukcesy i zapijali smutki, psioczyli na przełożonych i plotkowali do późna o wazeliniarzach i zachowawczych karierowiczach. O tych,

którym pisany był rychły awans albo szlifowanie bruków; o tych, co nie nadawali się do tej roboty i którzy przy odrobinie szczęścia skończą „z suszarką” w ręku przy autostradzie A1. Ironia losu, można by pomyśleć. Mieli świadomość jego złośliwej przewrotności. Umówili się na spotkanie po pracy podczas krótkiej, prowadzonej niemal szeptem rozmowy przy lunchu. Teraz jednak, kiedy się tu znaleźli, okazało się, że niełatwo im się rozmawia, wiele rzeczy pozostawało niewypowiedzianych. Napięcie przy stoliku nie uszło uwagi Samira Karima, kiedy do nich podszedł, siorbiąc piwko, i spróbował się przysiąść. Obydwoje spojrzeli na niego spode łba i odszedł jak niepyszny. – Udało ci się zdziałać coś jeszcze? – spytała Kitson. – Od ostatniego spotkania z nim? Cztery dni temu, w Grafton, Thorne, Hendricks i Holland oglądali listę, którą Thorne wyciągnął od Franka Andersona. Holland powiedział, że postara się dowiedzieć, czy udało się odzyskać wszystkie pieniądze zrabowane podczas napadów na banki przez Mercera, i spróbuje rzucić okiem na nagrania z kamer przemysłowych z okolic, gdzie zginęły poszczególne ofiary. Nie musiał się zbytnio natrudzić. – Tej samej nocy zabito Jacobsona – rzekł Holland. Sięgnął po butelkę piwa i spojrzał na Kitson. – Pamiętasz? Wydawało się, że nie będziemy musieli już nic robić. Skinęła głową. Obydwoje dowiedzieli się o „samobójstwie” w Blackheath dzień po tym zdarzeniu. Choć nie mówili o tym głośno, oboje liczyli, że wydział zabójstw zajmie się tą sprawą i oszczędzi im dalszych kłopotów. Co Thorne powiedział Hollandowi przez telefon? Że wszyscy zostaną „zdjęci z haczyka”. Dziś rano jednak doszły ich słuchy, że śmierć Richarda Jacobsona uznano za samobójstwo i dochodzenie ma zostać umorzone ze skutkiem natychmiastowym. – A więc Thorne znów musi działać na własną rękę – powiedział Holland. – Tylko on i my. Kiedy się o tym dowie, zaraz do nas zadzwoni. – Wobec tego odmów mu – wtrąciła Kitson. – Powiedz, że już z tym skończyliśmy. – A co ty byś powiedziała? Kitson pokręciła głową i sięgnęła po niewielki, nietknięty dotąd kieliszek wina, który stał przed nią na blacie. – Czemu mam wrażenie, że w tym wszystkim chodzi o mnie? – zapytał Holland. – Że to ja jestem ten nielojalny, ambitny czy Bóg wie jaki jeszcze. Jakbyś starała się udowodnić, że tylko ja mam w tej sprawie wątpliwości. – Nigdy tego nie powiedziałam.

– Widziałem twój wyraz twarzy, kiedy dowiedzieliśmy się o Jacobsonie. Kitson odstawiła pusty już kieliszek. – Wiesz, jakie powinieneś zadać sobie pytanie? Co na twoim miejscu zrobiłby Thorne, a to ty prosiłbyś o wyświadczenie przysługi? – Tu chodzi o coś więcej niż tylko o przysługę, Yvonne. – Czy zrobiłby to dla ciebie? Holland pokręcił głową, nie musiał się długo zastanawiać. – Tak, ale my nie jesteśmy tak głupi jak on, zgadza się? Milczeli przez chwilę, unikając swego wzroku. Patrzyli na drinki albo na komórki i obejrzeli się przez ramię, gdy przy sąsiednim stoliku ktoś nagle wybuchnął śmiechem. – O czym myślisz, Dave? – spytała w końcu Kitson. Holland opróżnił butelkę i sięgnął po portfel, sprawdzając, że jest na miejscu, po czym wstał, by wyjść, lub może zamówić następną kolejkę; aby kontynuować ten jakże miło rozpoczęty wieczór. – Na pewno o tym samym co ty – odparł.

40

Helen nie była głupia. Wiedziała, że w upartym powtarzaniu, iż wydarzenia sprzed trzech miesięcy nie odcisnęły na niej swego piętna, tkwił jakiś element wyparcia. O wiele prościej było przyznać, jaki wpływ wywarło to na osoby z jej najbliższego otoczenia. Przez trzy dni, jakie spędziła jako zakładniczka pogrążonego w żałobie ojca, jej własny postarzał się o dobre dziesięć lat. – Czy mogłabyś…? – Robert Weeks uniósł wzrok, wyciągając ręce w jej stronę. – Czy mogłabyś wziąć go ode mnie, kochanie? Helen wstała i zabrała wyrywającego się Alfiego i objęła go mocno. – Chodź no tu, maleńki – powiedziała.

– Jest dziś bardzo pobudzony. – Cieszy się, że cię widzi. Jej ojciec także się cieszył, Helen nie miała co do tego najmniejszych wątpliwości. Tyle tylko że nie bardzo radził sobie z zuchwałym półtorarocznym malcem buszującym mu po domu, a przynajmniej nie tak dobrze jak dawniej, kiedy hałas i bałagan wywoływały tylko szeroki uśmiech na jego twarzy, i to Helen musiała prosić, aby oddał jej Alfiego. Zawsze był bardzo schludny, również odkąd mieszkał samotnie, ale choć dawniej godził się z radosnym chaosem powodowanym przez Alfiego, teraz przychodziło mu to z większym trudem. Oczywiście nigdy nie wspomniał o tym ani słowem, nie śmiałby tego zrobić. Nawet kiedy Helen wkrótce po tamtym zdarzeniu wróciła do pracy, a Jenny, jak to ona, nie omieszkała wyrazić swojej opinii na ten temat. To idiotyczne. Nie wiem, co próbujesz udowodnić. Gdybyś miała choć odrobinę oleju w głowie, znalazłabyś sobie inną robotę… Jej ojciec nie dołożył swoich trzech groszy, ale Helen wiedziała, że tym razem zgadzał się z jej siostrą. – Zaraz sobie pójdziemy – powiedziała Helen. – Nie wygłupiaj się. Jestem dziś po prostu trochę zmęczony, to wszystko. Od dawna już mieszkał samotnie, minęło ponad dziesięć lat, odkąd zmarła matka Helen, i pięć, odkąd odeszła od niego druga żona. Ani Helen, ani Jenny nie bardzo wiedziały, o co właściwie poszło, i nigdy o tym nie rozmawiali. Później jej ojciec oddał się rozmaitym hobby i dodatkowym zajęciom, takim jak pieczenie ciast, klub czytelniczy, straż sąsiedzka. Wdał się nawet w krótki romans z kobietą mieszkającą niedaleko, ale najwyraźniej to przestało go już interesować. Teraz wszystko robił z coraz bardziej słabnącym entuzjazmem. Bardziej chwytał się życia, niż żył jego pełnią. Helen spojrzała na książki w broszurowej oprawie ustawione równo na stoliku. Była prawie pewna, że to te same, które stały tam podczas jej ostatnich odwiedzin. Miał zaledwie sześćdziesiąt cztery lata. Helen pomyślała o tej durnej piosence i poczuła, że ogarnia ją złość. Narastający gniew. Nagle poczuł się staro, był stary, niepotrzebny i to przez nią tak się zamartwiał. Nie wiem, co próbujesz udowodnić… – Powinnaś przyjść kiedyś z nim – powiedział ojciec. – Miło byłoby wreszcie go poznać. Helen potrzebowała paru sekund, nim pojęła, o co mu chodziło. O Toma. Rozmawiali o Tomie, kiedy Alfie zaczął rozrabiać. – Wiesz, jak to jest – powiedziała Helen. – Mnóstwo zajęć. Tak, wiem.

– Ale przyprowadzę go. Obiecuję. – Nie jestem Marjorie Proops2 – powiedział. – Ale to może być jednym z powodów, dlaczego nie wszystko idzie jak po maśle. Helen nie wspomniała ani słowem o problemach, lecz nie musiała. Ojciec zbyt dobrze ją znał. Widywał ją taką wielokrotnie, odkąd skończyła czternaście lat i pierwszy chłopak rzucił ją dla innej na szkolnej dyskotece. Ale to zdarzyło się jej po raz pierwszy od czasu Paula. Nie zapytała, kim była Marjorie Proops. – No i jeszcze ta kwestia różnicy wieku. – Och, dajże spokój – powiedziała Helen. – O ile on jest od ciebie starszy? O dziesięć lat? – Tak, prawie, ale to o niczym nie świadczy. – Zaśmiała się i posadziła sobie Alfiego na kolanach. – Naprawdę, tato, to głupie… – W porządku… – Wzruszył ramionami. – Jenny coś mówiła? – Ojciec zaprzeczył ruchem głowy. – Ale najwyraźniej za nim nie przepada. Przez cały czas papla o Paulu. – A jak on sobie radzi z Alfiem? – Skinął ręką w stronę wnuka, a Alfie niezdarnie powtórzył ten gest. – Jak sobie radzi z moim kochanym wnusiem? – Świetnie – odparła Helen. – Powiedziałabym, że doskonale. – To najważniejsze. Alfie zaczął wyrywać się z jej objęć, więc Helen postawiła go na podłodze. Chłopiec podreptał w stronę kolekcji miękkich zabawek, które Helen zabrała ze sobą, rozrzuconych teraz na dywanie przed kominkiem. Wybrał gumową żabkę i rzucił nią. Helen wstrzymała oddech i wyciągnęła ręce, by osłonić dwa kubki na stoliku do kawy. – Nie! – zawołała. – Nic się nie stało. – Ojciec, stękając, schylił się, by podnieść zabawkę. Machnął żabką i powiedział: – Re-re-kum-kum! – ale Alfie już o niej zapomniał. – Tom zrobił w pracy coś bardzo głupiego – rzekła Helen. – Wciąż to robi i wie, że tego nie aprobuję. Stąd to całe napięcie i w ogóle. – Dostrzegła wyraz zatroskania na twarzy ojca. – Co jest? – Skoro to coś, czego ty nie aprobujesz, to musi chodzić o coś naprawdę głupiego.

Helen uśmiechnęła się, ale nie odwzajemnił się tym samym. – Bądź co bądź w swoim życiu też narobiłaś wielu głupot. – On nie myśli racjonalnie – powiedziała. – Przeżywa ciężki okres. – Czy przez te głupoty może sobie napytać biedy? – Popatrzył na nią tak samo jak dawno temu, w szkole, kiedy coś zawaliła albo wróciła do domu później, niż obiecywała, i nie była do końca szczera, tłumacząc się. – A może oboje będziecie mieć przez to kłopoty? Helen milczała i tak przez dłuższą chwilę przyglądali się Alfiemu, aż w końcu ojciec zaproponował, że jeszcze zaparzy herbatę i rozmrozi parę muffinek. Helen próbowała protestować, ale była z góry skazana na przegraną. Ojciec zniknął w kuchni, ale zaraz znów pojawił się w drzwiach. – Posłuchaj, nigdy nie poznałem tego faceta – rzekł – więc co mógłbym o nim wiedzieć? Jestem jedynie starym człowiekiem, stojącym jedną nogą nad grobem. Powiem tylko, że zależy mi przede wszystkim na tobie i na Alfiem. Wasze dobro jest dla mnie najważniejsze. – Wskazał na Alfiego, który wciąż uparcie rozrzucał zabawki. – I właśnie o to mi chodzi. – Wsunął dłonie do kieszeni, ale zaraz je wyjął i zaplótł ramiona. – I ty też powinnaś myśleć przede wszystkim o tym.

41

O wpół do pierwszej w nocy Thorne kłócił się przez telefon z komisarzem Trevorem Jesmondem. Krążył po swoim gabinecie, tłumiąc chęć, aby mu przerwać, a kiedy już to zrobił, starał się nie podnosić głosu. W bardziej lub mniej zakamuflowany sposób ostrzegano go, by nie przekraczał swoich uprawnień – mowa o jego odwiedzinach w wydziale zabójstw – ale w kwestii działań operacyjnych po jego stronie mostu to była pierwsza szczera wymiana opinii z przełożonym, odkąd kariera Thorne’a przybrała niespodziewany, nieoczekiwany i zgoła niepożądany obrót. Brakowało mu tego. – Myślę, że oni próbują nas zbyć – powiedział Thorne. – To możliwe, ale czy naprawdę powinniśmy brać na siebie tak duże ryzyko? – Można by spróbować.

– Potrzeba byłoby więcej ludzi, żebyśmy byli kryci, gdyby coś poszło nie tak. – Z całym szacunkiem, panie komisarzu… – Nie zaczynaj, Tom. Wiem, że nie masz nikogo pod ręką. Nie było sensu udawać, że jest inaczej. – Dam ci znać, czy i kiedy uda mi się pozyskać wsparcie – rzekł Jesmond – ale na razie musisz radzić sobie z tym, co masz. Rozumiemy się? Nie ulegało wątpliwości, że Jesmonda ta kłótnia cieszyła w równym stopniu jak Thorne’a. Tym bardziej że to właśnie on miał wyjść z niej zwycięsko. Jak zawsze zresztą. Thorne wysłał trzy kolejne radiowozy do centrum handlowego w Lewisham, a potem zadzwonił do Christine Treasure. Piła akurat herbatę na posterunku w Deptford, przyjąwszy zgłoszenie w sprawie pobliskiego włamania, i ucieszyła się na wieść, że „szykuje się niezła rozróba”. Thorne kazał jej się uspokoić, a potem powiedział, żeby po niego przyjechała. Czekając na parkingu, Thorne zamienił parę słów z jedną z pracownic cywilnych, która akurat paliła tam papierosa. – Wygląda na to, że szykuje się wam ciężka nocka – powiedziała, a Thorne z wdzięcznością zaciągnął się dymem z papierosa i przytaknął. Z ulgą stwierdził, że minęła już co najmniej godzina, odkąd ostatni raz pomyślał o rozpaczliwej wiadomości wpisanej do kratek krzyżówki, albo o kapciach pozostawionych w błocie przy zbiorniku wodnym czy też o posmaku na ustach, jaki czuł po wizycie w pewnym garażu. Jeżeli chodziło o resztę zmiany, Thorne był przekonany, że te przygotowania są jedynie stratą czasu, ale cieszył się, że z uwagi na okoliczności mógł w swoim umyśle choćby na krótko zepchnąć Terry’ego Mercera na dalszy plan. Gdy Treasure zajechała na parking, zaczekał, aż funkcjonariusz, który jej towarzyszył, przesiądzie się do innego pojazdu. Kiedy Thorne wsiadł, Treasure sprawdziła, czy ma przy swojej służbowej kamizelce ochronnej niezbędny sprzęt, gaz pieprzowy, kajdanki i pałkę teleskopową. – W porządku – powiedział. – Jestem spokojna, przysięgam – rzekła z uśmiechem. – Jestem całkiem spokojna… Choć źródło informacji pozostawało niepokojąco mgliste, funkcjonariusze nowej zmiany znów dostali cynk, że sytuacja pomiędzy chłopakami z ASDP a Tamilami zaognia się coraz bardziej. Jak można się było spodziewać, znani policji członkowie gangu od północy zaczęli gromadzić się w centrum handlowym. Thorne miał wątpliwości i nie spodziewał się, żeby tej nocy doszło do poważniejszej zadymy.

– To sprytne – powiedział. – Nie możemy nie zareagować. Treasure przyspieszyła i przejechała przez skrzyżowanie na czerwonym. – Ale nic innego nie możemy zrobić, prawda? – Moglibyśmy im pozwolić rozegrać to między sobą – odparł Thorne. – Wreszcie dzieciakom się znudzi i wrócą do domów, do swoich mam. Thorne był przekonany, że rywalizujące gangi zaczęły w końcu współdziałać, we wspólnym interesie i dla wspólnego dobra. Gdy pojawiły się plotki, że szykują się kłopoty, pewna grupa zadymiarzy z obu gangów gromadziła się w jednym miejscu, starając się wyglądać groźnie i zwiastując rychłe kłopoty. Byli w tym nieźli, lecz to tylko zasłona dymna; sprawa mogła zakończyć się paroma aresztowaniami i postawieniem zatrzymanym zarzutów popełnienia drobnych przestępstw. Ale ściągnięcie znacznych sił policyjnych dla zaprowadzenia tutaj porządku pozwalało pozostałym członkom obu gangów działać w bardziej intratnym biznesie i rozprowadzać towar bez większych przeszkód, podczas gdy policjanci, którzy w innej sytuacji mogliby ich zgarnąć, byli zajęci gdzie indziej. Proste i genialne w swojej prostocie. Bo nawet gdyby plan wziął w łeb, policja i tak musiała zjawić się na miejscu pozorowanej zadymy w zmasowanej sile, aby dać lokalnej społeczności sygnał, że nie zamierza tolerować zakłócania porządku publicznego. W tej sytuacji naprawdę trudno było postąpić inaczej. – Chcesz się zatrzymać przy stacji? – spytała Treasure. Thorne spojrzał na nią. – Po puszkę red bulla? – uściśliła. – Słucham? – Wyglądasz, jakbyś miał zasnąć, zanim dojedziemy na miejsce. Przez kolejnych kilka minut Treasure opowiadała mu o swoich cudownych seksualnych doznaniach z dnia poprzedniego. Najwyraźniej sprawiło jej to olbrzymią przyjemność – włącznie z relacjonowaniem szczegółów, które uszczęśliwiłyby każdego miłośnika ginekologii – pod koniec jednak rzuciła na niego okiem i stwierdziła bez ogródek: – A mimo to i tak zdołałam się przespać więcej niż ty. Thorne uśmiechnął się. – Miałem sporo spraw do załatwienia. Wiedział, że Treasure przyglądała mu się z ukosa, czekając, aby powiedział coś więcej, ale po

chwili zrezygnowała i powróciła wzrokiem do obserwowania drogi przed nimi. – Tak, wiem dobrze, czym się zajmujesz – stwierdziła. – Oczy jak szparki i ten nawiedzony wyraz twarzy. Za dużo marszczenia freda, ot co. Niezależnie od wszystkiego, Thorne cieszył się, że trzy miesiące wcześniej zdecydował się na pracę w parze z Treasure. Pomimo zdarzających się niekiedy niedogodności natury zapachowej, pracowało mu się z nią nieźle, często oboje się śmiali, ale nie to było najważniejsze. Wybór bardziej doświadczonej policjantki, której trudniej zaimponować, został dokonany w pełni świadomie. Początkowo myślał o połączeniu sił z kimś o mniejszym stażu, ale to już przerabiał wcześniej z Dave’em Hollandem. Młodszym funkcjonariuszem, który kiedyś był w niego wpatrzony jak w obrazek, a później stracił do niego szacunek. Uznał, że lepiej będzie mu pracować z kimś, kto nie miał złudzeń, które można by zdruzgotać, czy to na temat pracy w Resorcie, czy względem samego Thorne’a. Holland… Z całą pewnością nie był sobą, kiedy Thorne zadzwonił do niego wczoraj rano. – No dobra – powiedziała Treasure – pora dać komuś po gębie. Zatrzymali się na skraju deptaka, przy czterech innych radiowozach, suce i paru furgonetkach policji metropolitalnej. Niebieskie światła wciąż migały w obłędnym rytmie. Kiedy tylko wysiedli, Treasure zgłosiła ich przybycie pozostałym jednostkom, po czym ona i Thorne wyjęli służbowe pałki i ruszyli w stronę, skąd dobiegał zgiełk. Chłopaki z ASDP znów zebrały się przed barem z kebabami i hamburgerami, kilku było w środku, ale większości nie interesowało jedzenie. Było ich ze dwudziestu, może dwudziestu pięciu; młodzi czarni nastolatkowie oraz paru białych i Azjatów. Przed wejściem do klubu o nazwie Błyskawica zebrało się mniej więcej tyle samo Tamilów. W powietrzu było aż gęsto od inwektyw i groźnych spojrzeń. Kilku funkcjonariuszy stało w odległości paru metrów od każdej z grup, a dalszych kilkunastu tworzyło prowizoryczny kordon pomiędzy nimi; ponad połowa zespołu Thorne’a w jednym miejscu. Pojazdy policyjne blokowały wjazd z obu stron, ale ludzie wciąż wychodzili z klubu i z kilku innych knajpek w okolicy, co tylko utrudniało policji utrzymanie chwiejnej równowagi. Thorne i Treasure minęli wejście do klubu i szybko odebrali raport sytuacyjny od jednego z sierżantów. Jak dotąd aresztowano trzy osoby za niebezpieczne zachowanie i groźby karalne. Żaden z aresztowanych nie miał przy sobie broni.

Zasłona dymna, czy nie, Thorne był przekonany, że kilku tych, którzy mu się przyglądali, miało przy sobie noże albo coś jeszcze gorszego. Upewnił się, że wszyscy funkcjonariusze wiedzieli, iż chodziło o rozbicie obydwu grup przy ograniczeniu ryzyka do minimum, i zdawał sobie sprawę, że domagał się niemożliwego. Powiódł wzrokiem dokoła i dostrzegł dwóch funkcjonariuszy – każdy stojący przy jednej z grup – którzy dysponowali najbardziej efektywną bronią, jakiej policji wolno użyć w takiej jak ta sytuacji. Thorne rozumiał, że zadymiarze mogli nie obawiać się policji, ale szczerzący kły owczarek niemiecki zawsze napędzi strachu nawet największemu twardzielowi. – Jeżeli zacznie się rozróba – powiedział Thorne – poszczujcie ich psami. Wtem Thorne spostrzegł charakterystyczne czapeczki i niebiesko-białe nieprzemakalne kurtki miejscowych Ulicznych Pastorów; dwóch z nich rozmawiało z członkami ASDP przed barem z kebabami. Byli wolontariuszami werbowanymi przez miejscowe kościoły do patrolowania ulic nocą i niesienia pomocy, o ile to możliwe. Pilnowali, aby ludzie wsiadali do licencjonowanych taksówek albo docierali bezpiecznie do nocnych autobusów, i zachowywali przy tym niemal anielską cierpliwość; robili, co w ich mocy, by likwidować zagrożenia, zanim w sprawę wmieszała się policja. Thorne nie miał pojęcia, dlaczego chciało im się robić to wszystko, ale był im za to wdzięczny. Podszedł i delikatnie odprowadził jednego z pastorów na stronę, mężczyznę imieniem Roger, z którym rozmawiał kilkakrotnie już wcześniej. Nie przypominał sobie, aby kiedykolwiek widział Rogera bez uśmiechu na ustach. To pozwalało rozbroić większość z tych, z którymi pastor miewał do czynienia, a fakt, że był zbudowany jak szafa trzydrzwiowa, stanowił dodatkowy argument na jego korzyść. – Cokolwiek dasz radę zdziałać, Rogerze – powiedział Thorne – będzie mile widziane. – Robimy, co w naszej mocy – odparł Roger. Jak zwykle, miał ze sobą nieduży plecak, w którym, o czym Thorne wiedział, znajdowało się kilka par tanich klapek. Rozdawał je młodym kobietom wychodzącym nad ranem z klubów takich jak Błyskawica. Tym, które pogubiły buty albo były tak pijane, że powrót do domu w szpilkach musiałyby zakończyć w najbliższym rynsztoku, ze skręconą lub złamaną kostką. – Wątpię, aby doszło tu do prawdziwego wybuchu przemocy. To tylko tak na pokaz. – Wiem, ale bez względu na to musimy coś zrobić, żeby ich rozproszyć. – Wtem ponad ramieniem Rogera Thorne dostrzegł inną znajomą twarz. Stojąca obok niego Treasure spytała: – Czy to nie ten chłopak, który dał ci w gębę parę tygodni temu, kiedy rozbijaliśmy tamtą imprezę? Thorne pokiwał głową. – Tak. Anthony Dennison. Lat dziewiętnaście, ksywka 2-Tony. – Po aresztowaniu za napaść na Thorne’a wyszedł za kaucją, ale musiał stawiać się na posterunku w związku z zeznaniami świadków i prowadzonymi przeglądami nagrań z kamer przemysłowych. – Zarozumiały szczeniak – wycedziła Treasure.

Dennison stał z boku wraz z czterema czy pięcioma chłopakami z bandy ASDP. Kiedy wychwycił spojrzenie Thorne’a, zareagował wrogo i z niezłomną pewnością siebie, wypinając pierś i odwracając otwarte dłonie do Thorne’a, jakby zapytywał go, na co tak się gapi. Thorne już miał powrócić do rozmowy z pastorem, gdy nagle zauważył, że Dennison odstąpił na parę kroków od reszty grupy i znów na niego popatrzył. Chłopak skinął głową, kierując wzrok w stronę zaułka, dwa budynki od baru z kebabem. Potem, upewniwszy się, że jego kumple tego nie widzieli, odwrócił się i pobiegł w stronę bocznej uliczki. – Co jest? – zapytała Treasure. Thorne już szedł do samochodu. – Jest tylko jeden sposób, aby się dowiedzieć. Wyjechali na główną ulicę, a potem skręcili w labirynt bocznych uliczek otaczających główną aglomerację handlową. Trzy, cztery zakręty dalej zauważyli go siedzącego na niskim murku, ze słuchawkami na uszach, jakby w ogóle się nie spodziewał, że go odnajdą. Treasure opuściła szybę, a Thorne przechylił się w jej stronę. – Masz mi coś do powiedzenia, Anthony? Dennison podszedł do szyby i zdjął słuchawki. Zajrzał do auta, jakby chciał je kupić. – Ale tylko ty, dobra? Treasure spojrzała na Thorne’a i pokręciła głową, lecz zapewnił ją, że nic mu nie grozi. Westchnęła, zaczekała, aż Dennison się cofnie, po czym wolno wysiadła z samochodu. – Obszukaj go, dobrze, Chris? – zawołał Thorne, ponownie nachylając się do szyby. – Lepiej dmuchać na zimne. – Bez obawy, zamierzałam to zrobić. Dennison, nie czekając na polecenie, przyjął dobrze mu znaną pozycję. – Jest coś, o czym powinnam wiedzieć? – spytała Treasure, gdy zaczęła przesuwać dłońmi po ciele chłopaka. Uśmiechnął się, z dłońmi splecionymi za głową. – O jednej czy dwóch rzeczach, które mogłyby ci się spodobać. – Nie jesteś w moim typie, kotku – odparowała Treasure. Dwie minuty później, nie znalazłszy niczego prócz dwóch komórek, portfela i papierosów, wróciła do auta i pokazała Thorne’owi dwa uniesione kciuki. Pokiwał głową, a kiedy Treasure wychwyciła

jego spojrzenie na odrobinę dłużej, niż to było konieczne, odwróciła się i pomaszerowała w stronę drugiego końca ulicy. Dennison zajął miejsce na fotelu pasażera. – Nie jestem pewien, czy to najlepszy pomysł, jaki ci przyszedł do głowy – stwierdził Thorne – zwłaszcza że to w końcu ja cię zgarnąłem. – Cóż, między innymi o to w tym wszystkim chodzi. Może dałoby się coś z tym zrobić. Dajmy na to, że sam się prosiłeś, żeby dostać w dziób. – Dennison odwrócił się na fotelu. – Bo prosiłeś się o to, prawda? Thorne nie odpowiedział, ale chłopak jasno dał mu do zrozumienia, że niewiele mu umknęło. – A może ja też miałbym tobie coś do powiedzenia, czym mógłbyś podzielić się z innymi. – Co konkretnie? – Takie tam informacje. – Mamy już pewne poufne informacje na temat tego, co kombinujecie – rzekł Thorne. – I tak naprawdę nie jestem pewien, czy w to wierzę. Mówię o tym, co się rzekomo dzieje pomiędzy wami a Tamilami. Dennison pokiwał głową, wyraźnie pod wrażeniem tego, co usłyszał, po czym rozsiadł się wygodnie na fotelu. – Nie mam na myśli całego tego badziewia. Mówię o broni. – Spojrzał na Thorne’a, aby sprawdzić, jakie wrażenie wywołały jego słowa. – O ludziach kupujących spluwy. – Jeszcze raz, Anthony, mówię, że to nie robi na mnie wrażenia. Nie mówisz mi nic, o czym bym dotąd nie wiedział. – No dobra, ale nie wiesz jeszcze, o co chodzi, tak? – Mów dalej. Chłopak pociągnął nosem, odczekał chwilę. Teraz miał swoją szansę, musiał ją tylko dobrze wykorzystać. – To dziwna sprawa i właśnie dlatego zapadła mi w pamięć, kumasz? Nie mówię tu o czarnym dzieciaku, młodym Azjacie czy tureckim nastolatku, nic z tych rzeczy. Chodzi o białego faceta… naprawdę starego białego faceta, kupującego broń, a konkretnie dwie spluwy. Thorne wyprostował się na fotelu. Wiedział, że prawdopodobnie powinien ukryć podniecenie, ale nie dbał o to.

– Kiedy? – zapytał. – Parę tygodni temu. Może miesiąc. – Ty sprzedałeś mu te spluwy? Temu staremu gościowi? – A skąd… – odparł pospiesznie Dennison. – Ja się nie pakuję w takie rzeczy… ale byłem przy tym. – Jak on wyglądał? Dennison uniósł obie ręce, jakby to było głupie pytanie. – Nie wiem, człowieku… mówiłem już… był stary. Siwe włosy, zmarszczki i w ogóle. – Odwrócił się i spojrzał na Thorne’a. – To jak, mogę liczyć na pomoc, czy nie? – Może – odparł Thorne. – Ale będę potrzebował czegoś więcej. Chłopak zamyślił się przez chwilę, po czym dodał: – Mogę opowiedzieć ci o jego bryce.

42

W dzielnicy handlowej Lewisham ostatecznie dokonano ponad tuzina aresztowań i paru osobom postawiono zarzuty posiadania niebezpiecznej broni, ale na szczęście nie została wobec nikogo użyta. Na zmianie Thorne’a doszło do paru poważniejszych przestępstw, i choć nie mógł powstrzymać się przed rozważaniem, czy można było temu zapobiec, gdyby jego ludzie nie zostali skierowani do tłumienia ewentualnych zamieszek, nie czuł się winny. Miał nadzieję, że to pytanie przyprawi Trevora Jesmonda o kilka bezsennych nocy. Noc wcale nie była s…, ale Thorne zdołał w miarę szybko uporać się z papierkową robotą oraz protokołem przebiegu zmiany i zdążył wrócić do Tulse Hill na śniadanie z Helen i Alfiem. – Wygląda, że nieźle się bawiłeś – rzekła Helen. – Zapominasz, jak bardzo oni nas nienawidzą. – Thorne zajadał płatki na słodko, nawet mu smakowały, Helen natomiast wcinała coś, co rzekomo dobrze robiło na poziom cholesterolu, ale wyglądało jak ptasie guano. – Kiedy jesteś gliną po cywilnemu, zapominasz o tym. Nikt nigdy nie cieszy się, że cię widzi, bo zjawiasz się tylko wtedy, gdy wydarzy się coś naprawdę złego…

Natomiast na ulicach, jak jesteś funkcjonariuszem mundurowym… – Tak, ale oni nienawidzą samego munduru – odparła Helen – a nie konkretnie ciebie. – Sięgnęła po plastikowy dzbanek z sokiem pomarańczowym, podsuwając go w stronę Alfiego, który z zadowoleniem przeżuwał kawałek tosta. – Mógłbym zrozumieć, gdyby chodziło o mnie. – Na dnie miseczki zostało jeszcze trochę mleka, więc Thorne dosypał sobie płatków. – Wielu ludzi mnie nienawidzi. – Mam wrażenie, jakbym od wielu dni cię nie widziała – powiedziała Helen. – Wiem. – Mam na myśli, że z tobą nie rozmawiałam. – Oboje mieliśmy mnóstwo spraw na głowie. W rzeczywistości minęło zaledwie trzydzieści sześć godzin, odkąd Thorne wyszedł do pracy po wspólnym spędzeniu słotnej niedzieli pod jednym dachem. Wiedział, o co jej chodziło. Tak bywa z nocnymi zmianami, człowiek traci poczucie czasu. – Możemy to nadrobić wieczorem – dodał. – Wrócę dziś chyba dość późno… – Tom! – zawołał Alfie. Choć równie dobrze mógł powiedzieć „piesek” albo „tost”, w zależności od tego, jakich dźwięków aktualnie używał, aby oznajmić, że trzeba mu zmienić pieluchę. – Tom! – Mówiłam, że po pracy wybieram się z Gill do pubu – powiedziała Helen. – Masz coś przeciwko temu? – Czemu miałbym mieć? – Odbierzesz Alfiego? Thorne odparł, że oczywiście, odbierze, a ponieważ czekały go cztery wolne dni, mógłby odbierać go także wtedy, gdyby tego zechciała. Naturalnie nie mówił szczerze, bo miał nadzieję, że będzie miał w tym czasie wiele innych zajęć, ale Helen, czy zdawała sobie z tego sprawę czy nie, podziękowała mu za propozycję. – Cóż, zawsze służę pomocą – powiedział. – Musimy zabrać kiedyś Alfiego do mego taty. Na kolację czy jakoś tak. – Brzmi nieźle. – Prawdę mówiąc, tato napomknął, że chętnie by cię poznał.

Thorne pokiwał głową, z pełnymi ustami, zastanawiając się, czy to odpowiedni moment. – Dobra, to ja już będę się zbierać. – Helen odsunęła się z krzesłem od stołu. Thorne położył dłoń na jej przedramieniu. – Posłuchaj… wiem, że się wkurzyłaś, kiedy… kiedy wcześniej cię okłamałem. Pomyślałem więc, że lepiej powiem ci od razu: było kolejne samobójstwo. Kolejne morderstwo upozorowane na samobójstwo. Helen zacisnęła usta. Thorne cofnął rękę. – I może cię ucieszy, kiedy powiem, że tej sprawie przygląda się wydział zabójstw, więc to nie ma nic wspólnego ze mną. – Wysilił się na słaby uśmiech. – Mnie też się przyglądają, jeśli chodzi o ścisłość. – Co to znaczy „przyglądają się”? Opowiedział jej o spotkaniu z Hackettem i o tym, jak podejrzanie przyjazny wydał mu się komisarz podczas ich pogawędki przed domem Jacobsonów. – Szczerze mówiąc, nie wiem, co mam o tym myśleć. – Powtórzył jej to, co usłyszał od Hacketta. – Może trzy godziny na tamtym posterunku z ponad czterdziestką dzieciaków, które chętnie urżnęłyby mi jaja, przyprawiły mnie o jeszcze większą paranoję niż zwykle. – Tom! – zawołał Alfie, wymachując tostem, dla większego efektu. – Czemu miałoby mnie to ucieszyć? – spytała Helen. – Przepraszam, źle się wyraziłem. Chodziło mi o to, że przyniesie ci to ulgę, czy coś takiego. – Dobra. – Tak czy owak, chciałem, żebyś wiedziała, że nie robię już niczego za twoimi plecami. Helen patrzyła na niego przez kilka sekund, po czym wzruszyła ramionami, jakby przestała przejmować się tym, co robił, za jej plecami i nie tylko. Wyjęła Alfiego z fotelika. – Spóźnię się – rzuciła. Kiedy Helen zajmowała się płaszczami i torbami, Thorne mówił i to więcej, niżby chciał. Poprosił, by pozdrowiła od niego Gill Bellinger, choć widział ją zaledwie przez pięć minut. Życzył jej udanego wieczoru i powiedział, żeby nie martwiła się o Alfiego czy o to, że wróci późno. Obiecał przygotować coś na kolację i zostawić trochę dla niej, na wypadek gdyby była głodna po powrocie. Helen zareagowała obiecująco, nie wydawała się już zagniewana jak parę dni temu, choć nie

okazywała szczególnego entuzjazmu, jakby ktoś wyłączył jej prąd. Było to bardziej niepokojące niż gniew. Zapytał jeszcze, czy powinien zrobić jakieś zakupy, gdy usłyszał trzaśnięcie frontowych drzwi. Wszedł niespiesznie do sypialni i stał przez chwilę w półmroku, po czym wrócił do kuchni. Czuł się rozdrażniony, wzburzony, ale nie trwało to długo. Wiedział, że nie miał prawa niczego od niej żądać, bynajmniej nie dlatego, że opowiedział Helen o śledztwie prowadzonym przez wydział zabójstw – i właśnie zakończonym. Było wiele innych powodów. Nadal miał ochotę coś zjeść, więc zrobił sobie tosta. Zjadł go szybko, oglądając wiadomości w telewizji śniadaniowej, a potem wyjął listę alarmową policji metropolitalnej i zadzwonił do trzech innych inspektorów, którzy byli jego odpowiednikami na poszczególnych zmianach, kiedy miał wolne dni. Poprosił każdego z nich, aby informowali go, niezależnie od pory dnia i nocy, gdyby doszło do zgłoszenia przypadku gwałtownego zgonu. Podzielił się z nimi tą samą historyjką, używając języka, który mogli zrozumieć. Jesmond siedział mu na karku i chciał pokazać przełożonemu, że wbrew temu, co o nim sądził, nie było mu wszystko jedno. Trzeci, do którego zadzwonił, ewidentny leser nazwiskiem Simon Carlowe, zareagował tak samo jak pozostali, ale wyraził to w nieco bardziej bezpośrednich słowach. – Nie spodziewałem się, że z ciebie taki wazeliniarz, Tom. – Trzeba umieć się przystosować, co nie? – spytał Thorne. – Nigdy nie jest za późno, mam rację? Potem zadzwonił do Yvonne Kitson. Wydawała się trochę zaskoczona, że Thorne zadzwonił do niej, a nie do Dave’a Hollanda, ale dokonał tego wyboru nieprzypadkowo. Thorne wciąż miał niepokojące odczucie, że Holland próbował się z tego wszystkiego wycofać; nie spieszył się ze zrobieniem tego, co mu zlecano, choć nie mówił głośno o swoich wątpliwościach i obawach. – Wiem, jak trudno uzyskać dostęp do nagrań z kamer monitoringu – powiedział Thorne. – Cholernie trudno, jeśli nie chcesz, żeby ludzie zaczęli zadawać pytania. – Ale teraz musimy rzucić okiem tylko na jedno. Wiem, jakim autem jeździ Mercer. – Podał Kitson markę i kolor. – Jeżeli Dave… albo ty moglibyście sprawdzić nagrania z kamer znajdujących się w pobliżu domu Jacobsona, i odnaleźć na nich ten samochód, podjeżdżający albo oddalający się stamtąd… – Jasne – rzekła Kitson. – Zajmę się tym. – Wydawało mu się, jakby nie mogła otwarcie rozmawiać. – Zobaczę, co da się zrobić. – Wiem, że proszę o wiele.

– Pomówię z Dave’em. – Wciąż ma opory? Chwila przerwy, a potem Kitson powiedziała, że musi już kończyć, ale zapewniła go, że oddzwoni później. Połączenie zostało przerwane. Thorne zasiadł przed telewizorem i zaczął przerzucać kanały. Sędzia Judy, Na ratunek zwierzętom, Domy na sprzedaż. Wytrzymał pięć minut Jeremy’ego Kyle’a, zanim gniew w jego wnętrzu zaczął narastać, a wówczas wyłączył telewizor i wyjął radio, które zwykle zostawiał w swojej szafie po zakończonej zmianie. Carlowe i inni obiecali, że zadzwonią, ale Thorne nie miał pewności, że to zrobią. Jeżeli dopisze mu szczęście, dowie się o nagłych zgonach w tym samym czasie co oni. Włączył policyjne radio, jak zawsze uważając, by nie nacisnąć pomarańczowego guzika „alarmowego” na samej górze. Guzika nazywanego powszechnie „Ale mam przesrane”. Naciśnięcie go przerywało wszystkie inne transmisje i dawało osobie, która użyła przycisku, dwadzieścia sekund nieprzerwanego czasu antenowego. Z tego guzika robiło się użytek tylko w naprawdę trudnych sytuacjach, zwykle w przypadku, gdy jakiś funkcjonariusz został ranny na służbie. Radio odbierało transmisje od wszystkich funkcjonariuszy w całym mieście, ale zważywszy na to, gdzie ostatnio działał Mercer, Thorne postanowił skoncentrować się na południowowschodnim Londynie. Przerzucał kanały co kilka minut: Lewisham, Greenwich, Bromley, Southwark… Papa Lima, Papa Delta, Papa… Głosy rozbrzmiewały niemal bez końca. Setki głosów, tysiące incydentów. Paplanina i przekomarzanki. Kilka godzin temu Thorne padał z nóg, lecz pięć minut w aucie z zadziornym nastolatkiem zmieniło wszystko. Thorne wiedział, że to nie potrwa długo. Zmęczenie w końcu go dopadnie, ale był zdeterminowany pozostać o krok przed nim, tak długo, jak tylko się da. Ostatnia rzecz, na jaką miał ochotę, to położyć się spać.

43

Nieomal wybuchnął śmiechem, kiedy w końcu podano mu adres. Teraz czekał, by móc choć przez chwilę zobaczyć człowieka, któremu już niebawem będzie miał przyjemność zadać cierpienie, a potem śmierć. Jakie to zabawne, myśli, że ludzie prędzej czy później zawsze wracają do domu. Wracają tam, by odnowić więź z przeszłością, jak przypuszcza. Wracają do domu, bo tu czują się bezpieczni, a może rozpaczliwie usiłują zatrzymać coś, co kołacze im się w pamięci i co uważają za cenne. Wracają do domu, bo to już jest koniec. Obserwuje tak już od pewnego czasu. Wóz jest zaparkowany o kilka ulic stąd, wszystko sprawdził, więc wie, że nie ma tu kamer, które mogłyby go wychwycić. Po prostu sobie stoi, czytając gazetę, niegroźny staruszek, niemający nic ciekawszego do roboty. Kobieta wyprowadzająca pieska po drugiej stronie ulicy uśmiecha się do niego. Odpowiada uśmiechem i wraca do lektury gazety. Angielska reprezentacja piłkarska w głębokim zastoju, bezrobocie sięgające zenitu i ekonomia przeżywająca ciężką zapaść. Inne twarze, ale on ma wrażenie, jakby czytał tę samą gazetę co trzydzieści lat temu, zanim poszedł do pudła. Znów spogląda na dom i dostrzega jakieś poruszenie za firanką na dole. Próbuje czytać, ale wciąż myśli o kobiecie, która weszła do wody, bo tylko jej twarzy nie widział na końcu. Ta wścibska krowa z banku. Wyszli razem z domu po tym, jak omówili pewne sprawy, ale on szedł nieco inaczej, aby uniknąć kamer, tyle że przez cały czas miał ją w zasięgu wzroku. Przystanął wśród drzew, patrzył, jak podeszła w ciemnościach do skraju zbiornika wodnego, widział, jak zdjęła kapcie i ten milutki, miękki szlafrok i ułożyła je schludnie o metr, dwa od wody. Tak żeby się nie zamoczyły, czy to nie zakrawa na szaleństwo? Nie widział jej twarzy, jedynie fragment profilu rozjaśniony blaskiem księżyca, więc Bóg tylko wie, czy wyglądała na przerażoną, ale przypomniał sobie, z jaką łatwością weszła do wody. Był taki moment, to oczywiste, kiedy zrobiła pierwszy krok i przeżyła wstrząs, gdy lodowata woda otoczyła jej kościstą, białą nogę, ale po tej krótkiej chwili zawahania po prostu weszła do wody, równie gładko jakby wchodziła na przykład do pubu. Oczywiście, musiała to zrobić, na tym to polegało, ale pod koniec wydawało się, jakby rzeczywiście sama tego chciała. No dobrze, konstatuje, może to trochę zbyt mocno powiedziane, ale… zrobiła to bez większego wahania, bo alternatywa zwyczajnie nie wchodziła w grę. Nawet nie chciała o niej myśleć. Brzmi idiotycznie, i on zdaje sobie z tego sprawę, ale prawda jest taka, że była gotowa umrzeć, ponieważ miała tak wiele… ponieważ miała po co żyć. Znów patrzy w stronę domu i myśli sobie, cóż za ironia, czyż nie? Ona i cała reszta, cała ta nieszczęsna ekipa, zapłacili najwyższą cenę, ponieważ odebrali mu wszystko. Dopilnował, by mieli tego świadomość, kiedy wyjmował te rzeczy z reklamówki. Zadbał, by zdawali sobie sprawę, co utracił. Wciąż pamięta, kiedy widział ją ostatni raz.

Co miała na sobie, jak pachniała i wszystko inne. Zaciska palce na brzegach gazety i przez kilka sekund ma po prostu ochotę podejść do frontowych drzwi, wedrzeć się do środka i zatłuc tego skurwiela na miejscu. Biała bluzka i obcisłe dżinsy. Perfumy kupione w strefie bezcłowej, kiedy wyjechali wspólnie na wakacje, i wielkie kolczyki, które kołysały się, gdy zaczynała kręcić głową. – To nie byłoby w porządku wobec dzieci – powiedziała. Nie na nią się wściekał, nigdy na nią. No, może przez pewien czas, ale koniec końców zrobiła to, co jej zdaniem było najlepsze dla niej i dla dzieci. Nigdy nie należał do tych świrów, którzy uważali, że ich druga połówka ma święty obowiązek trwać przy nich niezłomnie, niezależnie od wszystkiego i w ogóle. Wciąż była młoda, wszyscy oni byli młodzi, a ten wyrok oznaczał poniekąd dożywocie. – Jakie miałyby mieć przez to życie? – Te wielkie srebrne kolczyki, kołyszące się płynnie. – To nie oznacza, że one przestaną cię kochać. To nie oznacza, że ja przestanę. Nie widział jej ani dzieciaków od trzydziestu lat i nie zamierza tego zrobić. Zasięgnął informacji, wie, że wszyscy jakoś poukładali sobie życie, i nie chce tego zniszczyć, pojawiając się nagle jak duch. Zgorzkniały, stary mężczyzna, blady i żałosny, próbujący rozpaczliwie chwytać czas, który mu odebrano. Ale to oni sprawili, że znalazła się w tej sytuacji. Ci wścibscy dranie i niekompetentni fuszerzy… a także ten tutaj, ostatni z listy. Wobec nich wciąż czuje nieopisany gniew. Przesuwa się niespiesznie o kilka kroków, gdy otwierają się frontowe drzwi, i staje tak, by zasłoniło go strzeliste drzewo, rosnące na rogu ulicy. Patrzy na tego, którego widzi po raz pierwszy od tylu lat. Czas nie był dla niego łaskawy, ale strach tak wpływa na ludzi. Strach i poczucie winy. Ociosuje cię, tak że pozostają jedynie skóra i kości. Patrzy na mężczyznę po drugiej stronie ulicy, którego nazwisko jest dla niego tak obce, jak znajome wydają się twarz i postawa. Obserwuje go, wyglądającego przez uchylone drzwi, i myśli o zwierzętach schwytanych w pułapkę i gnijących owocach. Zastanawia się: Czy wiesz, że tu jestem? Że idę po ciebie? Przypomina sobie ten sen; płytki koloru zimnego ciała i echo swoich kroków, kiedy zmierzał w stronę szubienicy. Czytał kiedyś, że w dawnych czasach ci, co poważnie traktowali swój fach, potrafili oszacować wagę skazańca i określić niezbędną długość stryczka tylko poprzez uściśnięcie mu ręki. Dzięki temu skazaniec nie dyndał w nieskończoność, dławiąc się i wierzgając jak szalony, ale również upadek nie był tak gwałtowny, żeby aż urwać mu głowę.

Mercer z całą pewnością nie spodziewa się nikomu podawać ręki ani nie zamierza być aż tak ostrożny. A jednak, patrząc na to, co pozostało z mężczyzny, który właśnie znów zamyka frontowe drzwi – przypuszczalnie na cztery spusty – nie może oprzeć się przekonaniu, że wystarczyłoby mu zwyczajne pudełko po butach i nie za długi kawałek bawełnianej nitki.

44

Thorne odebrał właśnie Alfiego od opiekunki, kiedy zadzwonił Holland, który uporał się z tym, co było wymagane do zdobycia dostępu do nagrań z kamer monitoringu w pobliżu domu Jacobsona. Thorne uznał, że będzie lepiej nie pytać, jak tego dokonał, ale ucieszył się z telefonu Dave’a. Najwyraźniej sierżant zaczął powoli nabierać odwagi. – No dobra, mamy vauxhalla astrę uchwyconą na głównej ulicy w pobliżu dworca Blackheath – rzekł Holland – kierującą się na północ w stronę Eliot Place, tuż przed wpół do piątej, w zeszły czwartek. Mamy ten sam wóz, złapany przez te same kamery, jadący z powrotem na południe za kwadrans dziesiąta, wieczorem. Jedna osoba w aucie. Starszy, biały mężczyzna. Alfie zaczął wesoło gaworzyć, gdy Thorne przyspieszył kroku, pchając wózek z nieco większym zapałem. Ramy czasowe pasowały do teorii Thorne’a, dotyczącej tego, jak Mercer zdołał zbliżyć się do Jacobsona, i tego, że wiedział o codziennych zwyczajach małżeństwa dostatecznie dużo, by zniknąć z ich domu tuż przed powrotem Susan Jacobson ze spotkania grupy czytelniczej. Dobrze się przygotował i przedsięwziął wszelkie niezbędne środki ostrożności; nie musiał się spieszyć. Nawet biorąc pod uwagę, że nie wiadomo, ile czasu zajęło mu samo morderstwo, Mercer z pewnością ukrywał się w tym garażu minimum cztery godziny. Thorne przystanął przed przejściem dla pieszych i wdusił przycisk. – Mamy numer rejestracyjny? – zapytał. Holland przytaknął i powiedział, że wprowadził już tablice astry do systemu. – Ostatnio wóz był zarejestrowany na handlarza z Mile End – rzekł. – Facet jest szemrany jak ta lala. Ma na koncie już ze sześć odsiadek. Sprzedał brykę Mercerowi za gotówkę. Żadnych dokumentów czy zbędnych pytań, wie pan, jak to jest.

– Rozmawiałeś z nim? – Nie miałem okazji. – A Kitson? – Też nie. Thorne spojrzał na zegarek, próbując oszacować, ile czasu zająłby mu dojazd do Mile End. I wtedy Alfie zagruchał „Tom” albo coś zbliżonego, a Thorne przypomniał sobie, że jest przecież uziemiony przez resztę wieczoru. Światła się zmieniły i zaczął przechodzić przez pasy, gorączkowo rozważając możliwe opcje. Chciał dotrzeć do tego faceta możliwie jak najszybciej i trochę go przycisnąć. Jeżeli handlarz miał zainstalowane kamery, może zdołaliby uzyskać lepsze zdjęcie Terry’ego Mercera niż to, którym dysponowali obecnie. Helen mówiła, że wróci późno, a Thorne zastanawiał się, jak by zareagowała, gdyby spróbował wcisnąć Alfiego jej siostrze na kilka godzin. Wróciłby w porę, aby go odebrać, zanim Helen wróci do domu. A może powinien po prostu zabrać Alfiego ze sobą do Mile End i nie wspomnieć jej o tym ani słowem. W połowie przejścia Alfie upuścił na asfalt swoją żabkę, więc Thorne musiał przystanąć i schylić się, żeby ją podnieść. Spojrzał na kobietę za kierownicą chelsea, która ponaglała go ze zniecierpliwieniem, i powiedział: – Postaram się dotrzeć tam jutro z samego rana. – Dobra – odparł Holland. Thorne, pchając wózek, musiał wysilić się jeszcze bardziej, gdy zbliżali się do ich bloku, ostatnie sto metrów szło się praktycznie pod górkę. – Wiesz, o co chcę cię teraz poprosić, prawda? – ASRTR… Automatyczny System Rozpoznawania Tablic Rejestracyjnych może być wykorzystywany do identyfikacji i zlokalizowania każdego pojazdu znajdującego się w obszarze zainteresowania służb policyjnych. Centrum ASRTR w Hendon potrafiło zgromadzić ponad sto milionów „odczytów” dziennie, z czego dwadzieścia pięć tysięcy to takie czy inne „trafienia” i obecnie to właśnie one stanowiły najpotężniejszą broń przy zatrzymaniach najróżniejszych przestępców, od najgroźniejszych po zwykłe nieubezpieczone płotki. Thorne wiedział, że gdyby udało się im umieścić wóz Mercera w tej bazie danych i dopisałoby im szczęście, mogliby zlokalizować i namierzyć pojazd niemalże w czasie rzeczywistym. Wiedział jednak, że działania takie pozostawią elektroniczny odcisk palca osoby wprowadzającej dane. – To najlepsza szansa, jaką mamy, Dave. – Wiem.

Thorne wychwycił powątpiewanie w głosie Hollanda, ale prosił już o pomoc w każdy inny znany mu sposób i zabrakło mu pomysłów. – Posłuchaj, jeżeli ty i Yvonne ugrzęźliście w szambie, to moja wina i bardzo mi przykro… ale skoro już i tak macie kłopoty, to co wam szkodzi ubrudzić się jeszcze bardziej. Holland parsknął w odpowiedzi i mruknął: – No, w sumie racja. – A więc? – Thorne odjechał z wózkiem od krawędzi chodnika, gdy autobus z głośnym rykiem przejechał obok nich, sunąc w dół zbocza. – Mam tam kumpla – odparł Holland. – Zobaczę, co da się zrobić. – Dzięki, Dave. – Niech pan przestanie to powtarzać. Thorne zrozumiał. Holland nie chciał, by mu przypominać, że wyświadczał Thorne’owi przysługę – i to taką, którą niełatwo będzie spłacić. – To pogadamy później – powiedział. Był wdzięczny sierżantowi za jego pomoc i uświadomienie, że ugrzęźnięcie w szambie po szyję nie było jeszcze takie złe, bo przecież mogli pogrążyć się w nim zupełnie. Pół minuty później on i Alfie dotarli pod blok, gdzie mieszkali. – No to jesteśmy, kolego – rzekł Thorne. Alfie powiedział „Tom” i znów wyrzucił żabkę z wózeczka. Thorne przyrządził dla nich obu spaghetti z sosem pomidorowym, który znalazł w lodówce. Do tego sok pomarańczowy w butelce i puszka piwa z supermarketu. Kiedy już pozmywał, przez godzinę oglądali W nocnym ogrodzie na DVD, a potem Thorne wykąpał Alfiego. Trudno mu było stwierdzić, który z nich na koniec był bardziej mokry. Po ósmej, kiedy na zewnątrz zrobiło się całkiem ciemno, Thorne dał chłopcu ostatnią butelkę mleka i położył go do łóżeczka. Alfie bardzo szybko zasnął. Thorne użył kilku brudnych ręczników, aby zetrzeć wodę z posadzki w łazience, a potem, powłócząc nogami jak zombie, poszedł do pokoju obok i w ubraniu, koszuli, spodniach i skarpetkach osunął się na łóżko. Pomimo porannej determinacji, by przezwyciężyć zmęczenie, czuł się, jakby wpadł pod ciężarówkę. Miał nadzieję, że Alfie będzie spał, aż Helen wróci do domu. Z jednego z mieszkań nieopodal dochodziły dźwięki muzyki, ciche, pełne napięcia pulsowanie gitary

basowej, ale nie zdołały powstrzymać Thorne’a przed zaśnięciem, podobnie jak nie dokonał tego widok poczerniałego cementu, ciał ułożonych „na łyżeczkę” czy woń mlecznej cofki, której ślad pozostał na rękawie jego koszuli.

45

– Postaram się zajrzeć w przyszły weekend, kochanie. – Tak, bardzo bym chciała – odpowiedziała. – Dzieciaki za tobą tęsknią, wiesz? Edward Mallen oddychał w słuchawkę, próbując wymyślić coś, co mógłby powiedzieć córce, ale nic nie przychodziło mu do głowy. Ona najwyraźniej nie miała takiego problemu. – Wciąż nie rozumiem, dlaczego w ogóle się tam przeprowadziłeś – mówiła, a jej akcent brzmiał inaczej niż jego własny. – Są tu wszyscy twoi przyjaciele. Twoja rodzina… – No wiesz… – Zmienił nieco pozycję na krześle i zrobił długi wydech. – To z twoją mamą i w ogóle. – To jeszcze jeden powód, abyś został tutaj. W takich chwilach rodzina powinna trzymać się razem. A przynajmniej zawsze tak uważałam. – Oczywiście, że tego chcę – odparł. – Bardzo. – Ale co ja tam wiem? Mallen znów szukał właściwych słów, lecz nie udało mu się to, podobnie jak przed paroma minutami. Albo pół roku temu, kiedy zaprosił wszystkich do miejscowego pubu, postawił kolejkę i ze spokojem ogłosił, że przenosi się z powrotem na południe. – To… trudno wyjaśnić – powiedział. – Daj spokój, to zależy wyłącznie od ciebie. – Nie bądź zgryźliwa, kochanie. – A kto tu jest zgryźliwy? – Muszę załatwić parę spraw, jasne? To skomplikowane.

– Tak, już mówiłeś. – Jego córka nagle zaczęła sprawiać wrażenie zmęczonej. Gdzieś w tle pokrzykiwało dziecko. – Dobra, wiesz co, muszę położyć twoje wnuczęta do łóżka. – Przekaż im ode mnie wielkiego buziaka, dobrze? Powiedz, żeby były grzeczne. I powiedz, że dziadek ma ich zdjęcie stojące na telewizorze. – Obiecał, że prześle wnuczętom pocztą po piątaku, a potem zapewnił córkę, że postara się przyjechać do nich w następny weekend. – Sam możesz dać im te pieniądze, zgadza się? – spytała. – Skoro się do nas wybierasz… – No tak, racja. Dobra myśl. – To jesteśmy umówieni – stwierdziła. – Na telewizorze mam też twoje zdjęcie, kochanie – dodał. – To oczywiste. Ucieszyła się i powiedziała, że ma nadzieję, że to któreś z jej udanych zdjęć. Poprosiła, żeby na siebie uważał, zapewniła, że go kocha, a potem rozłączyła się, zanim zdążył odpowiedzieć. Mallen odłożył słuchawkę na widełki aparatu stojącego na stoliku w holu i wszedł po schodach do sypialni na piętrze. Zjedzona kolacja nie dawała mu spokoju, męczyła go zgaga. Na nocnym stoliku powinien mieć jeszcze coś na niestrawność. Usiadł na łóżku i pociągnął spory łyk mleczka magnezowego, posiedział przez chwilę, po czym poczłapał do łazienki i wziął jeszcze parę innych tabletek, tych, które miał porozkładane w oddzielnych przegródkach na każdy dzień tygodnia. Dwie niebieskie, różową i żółtą. Jakby ładne kolory mogły choć trochę poprawić komukolwiek nastrój. Zaczął schodzić na dół, mając uczucie, że te cholerne pigułki grzechoczą mu w żołądku. To skomplikowane… Prawda była taka, że nie był w stanie wytłumaczyć tego w przekonujący sposób nawet samemu sobie. Kiedy jego żona odeszła, po prostu przestał widzieć sens w przedłużaniu tego wszystkiego – i to tyle. Wszystko zgrało się w czasie nieomal idealnie, choć nie mogła o tym wiedzieć, biedactwo, kiedy tak tam leżała i gasła; o tylu rzeczach nie wiedziała. Czas wracać do domu, tak po prostu. Pora zająć się niedokończonymi sprawami, zrobić ostatnie porządki. Stawić czoło różnym wyzwaniom i kto wie, może zakopać parę toporów wojennych. Nie zaszkodziłoby spróbować i choć jego rodzina raczej by tego nie zrozumiała, szansa na przebaczenie była warta ofiary. Tak go nauczyła jego wiara. Z czasem nauczył się czegoś jeszcze. Nad Tyne, gdzie poza słodkim, brązowym piwem i kiepską drużyną piłkarską była jeszcze kobieta,

którą kochał i którą okłamał. Zastygł w bezruchu, gdy usłyszał pukanie, jedną stopę oparł na ostatnim stopniu, drugą na dywanie w holu. Powoli cofnął przednią nogę, postawił na stopniu i wyjrzał przez drzwi. Niewyraźny kształt za szybą z mlecznego szkła. Powiedział sobie, że to pewnie ta wścibska pracownica opieki społecznej postanowiła go odwiedzić. Zjawiła się nieco później niż zwykle, ale może martwiła się o niego. Zazwyczaj wchodziła, używając klucza, który jej dał, ale przecież zawsze mogła go zapomnieć. Pukanie się powtórzyło. Tym razem głośniej. Przytrzymując się barierki, zszedł z ostatniego stopnia. Czuł się głupio, bardzo głupio, że próbował okłamywać sam siebie, wymyślając scenariusze, które mogłyby wyjaśnić nagłą suchość w ustach albo drżenie palców. I szum krwi grzmiącej w jego zdrowym uchu. Bądź co bądź nie ma nic złego w tym, że się boisz. Mallen doskonale wiedział, kto pukał do drzwi.

46

Umówili się na spotkanie w sali bankietowej nad pubem Chando’s przy St. Martins Lane. We wtorek wieczorem było tam dość tłoczno, tłumy gości zbierających się na późniejsze przedstawienia do różnych teatrów mieszały się z amatorami piwka po pracy, ale Hendricks, który dotarł tam pierwszy, zdołał zająć narożny stolik w mniejszej i bardziej zacisznej z dwóch sal. Helen odstała dziesięć minut w kolejce do baru, po czym wróciła do stolika z dużym kieliszkiem wina. – Przepraszam za spóźnienie – powiedziała. – To ja przyszedłem wcześniej – odparł. Przez pierwsze pół kieliszka rozmowa nie zeszła poza najbardziej prozaiczne tematy. Oboje mieli wyczerpującą pracę, o której nie bardzo mieli ochotę mówić, a ze zrozumiałych względów zwlekali ze skupieniem się na osobie, która była powodem ich dzisiejszego spotkania. Hendricks jak na razie ograniczył się do sardonicznych, wypowiadanych szeptem komentarzy dotyczących innych bywalców pubu. „Tandeciarzy na łowach” albo „palantów w tanich garniturach”. Oszacowywał, komu najprawdopodobniej dopisze szczęście, a kto trafi jak kulą w płot, i z godnym podziwu entuzjazmem

prezentował Helen możliwości swego rzekomo nieomylnego gejoradaru. Obserwując trzech zachowujących się hałaśliwie mężczyzn przy barze i oszacowując ich po kolei, powiedział, kiwając głową: – Gej… ten próbuje tego i owego… hetero, ale dałoby się go namówić do zmiany preferencji. Jak na zawołanie, najprzystojniejszy z tych trzech odwrócił się i uśmiechnął nerwowo do niego. – Bingo – rzekł Hendricks. Helen uważała obserwacje Hendricksa za zabawne, ale była ciekawa, co otaczający ich ludzie mogli myśleć o nim. Nosił czarny, obcisły podkoszulek z logo Metalliki, a ilość zdobiących jego ogoloną na łyso głowę kolczyków pozwalałaby przypuszczać, iż miał wypadek przy otwieraniu pudełka z haczykami na ryby. Nie sądziła, aby ktokolwiek tutaj domyślał się, czym zajmował się zawodowo. Skądinąd nie wiedziała też, co przypadkowy obserwator pomyślałby o niej samej. Czy wyglądała na policjantkę? Miała tu przyjść prosto z pracy, dlatego rano włożyła elegancką spódnicę i żakiet, a do tego ulubioną białą bluzkę. Nie była pewna, po co zadała sobie tyle trudu, a teraz w dodatku nie miała wątpliwości, że Hendricks zwrócił na to uwagę. I wiedział, że była zdenerwowana. – Chyba źle zaczęliśmy – powiedziała. – Czyżby? – Za pierwszym razem, kiedy się poznaliśmy. Hendricks napił się guinnessa. – To dla mnie coś nowego. – Może to głupie z mojej strony – rzekła Helen – ale pomyślałam, że mnie nie polubisz, bo nie jestem Louise, a wiem, że wy oboje byliście ze sobą bardzo blisko. A poza tym mam dziecko. – A Louise nie? Helen przypomniała sobie, co Thorne powiedział jej o poronieniu. Zaczerwieniła się. – Nie o to mi chodziło, a może też trochę o to. Ale… posłuchaj… nie szukam nowego ojca dla Alfiego, jasne? Nie zamierzam Toma w to wkręcać, jeżeli o tym pomyślałeś. – Nie pomyślałem, ale dzięki za wyjaśnienie tej sprawy. – Nie żeby sobie z nim nie radził, bo idzie mu doskonale. Hendricks pokiwał głową, a kiedy znów się odezwał, jego ton wyraźnie złagodniał. – Tak, sporo o nim mówi.

– Naprawdę? – Chce być tatą, wiesz? Wtedy sprawiał takie wrażenie, jakby nie całkiem mu to leżało… pewnie się trochę wystraszył… ale naprawdę tego pragnął. Tak się składa, że nie on jeden. – Hendricks dopił swoje piwo i zaraz zamówił następne. – Ale to bardzo długa historia. Helen dopiła wino i skinęła głową w stronę jego szklaneczki. – Nigdzie się nie spieszymy, prawda? Helen poszła zamówić następną kolejkę, a Hendricks opowiedział jej o swoim pragnieniu zostania ojcem dziecka. O tej chwili w specjalnym „pokoju dzieci” w kostnicy w Seattle, kiedy w końcu przyznał to przed samym sobą. Nachylił się w jej stronę, opowiadając o jak dotąd nieudanych próbach znalezienia partnera, który podzielałby jego pragnienie; o swoich rozpaczliwych ofertach zostania dawcą spermy dla każdej chętnej kobiety, która choćby mimochodem wymówiła przy nim magiczne słowa „zegar biologiczny”. – Przysięgam – powiedział. – Jestem gotów naładować moją spermą strzykawki do faszerowania indyków i rozdawać je nieznajomym na przystanku autobusowym. Na twarzy Hendricksa malowały się tęsknota i smutek, której nie była w stanie zamaskować przesadna swada. A jednak koniec końców obydwoje zaczęli się śmiać, zapominając o chwili niezręcznej ciszy pomiędzy nimi. Zauważyła, że przyglądał się facetowi przy barze i szturchnęła go w ramię. Helen poszła do toalety, a Hendricks po następną kolejkę. Później, stojąc przy lustrze, odruchowo sięgnęła po kosmetyczkę, ale ostatecznie nie poprawiła makijażu. Gdy wróciła do stolika, usiadła i sięgnęła po wino. – Co on właściwie kombinuje, do cholery? – zapytała. Ramiona Hendricksa obwisły; pokręcił głową. – Taa, no cóż… – Domyślam się, że to ty podsunąłeś mu, żeby opowiedział mi o wszystkim. – Nie mogłem uwierzyć, że tego nie zrobił. – To jest nas dwoje. – Nie ty jedna uważasz, że on postępuje głupio – rzekł Hendricks. – Bądź pewna, takich osób jest więcej. – No to powiedz mu. – Dlatego chciałaś się spotkać? Mam go przekonać, żeby przestał zachowywać się jak idiota?

Helen pokiwała głową. – Myślę, że tobie może się to udać lepiej niż mnie. – Próbowałem – mruknął Hendricks. – Nie wyszło. – Jeżeli uważasz, że on robi głupstwa, to dlaczego… wciąż mu pomagasz? – Nie wiem. Chyba żeby zminimalizować rozmiar szkód. – Hendricks sięgnął po swoją szklaneczkę, lecz zaraz znów ją odstawił. – Żeby nie wpakował się w jeszcze głębsze bagno. – Jak miałbyś temu zapobiec? – Nie wiem, czy to w ogóle możliwe – odparł. – Ale ktoś musiał spróbować i to ja wyciągnąłem najkrótszą słomkę. Jeżeli w grę wchodzi Tom, zawsze wypada na mnie. – Bo ci na nim zależy – wtrąciła Helen. Teraz to Hendricks lekko się zaczerwienił. Uniósł szklaneczkę na wysokość twarzy. – Tak. Najwyraźniej obojgu nam zależy – powiedział. – I dlatego oboje mamy przerąbane. Hendricks spojrzał na nią. – Martwisz się, że to się na tobie odbije? Że ucierpi na tym twoja praca? – Może – odrzekła Helen. – Troszeczkę. Czy to czyni mnie fatalną dziewczyną? – To raczej czyni jego fatalnym facetem – zauważył Hendricks. – Ale to coś, o czym oboje dobrze wiemy. Grupa zebrana przy dużym stole w sąsiedniej sali zaczęła śpiewać gromkie Sto lat. Dołączyła do nich większość gości, a chwilę potem podpita jubilatka weszła na stół i ukłoniła się chwiejnie. – Poza tym uważam, że już i tak jest za późno – rzekł Hendricks, kiedy zgiełk ucichł. – Bądź co bądź to wszystko zaczęło się od dumy, zgadza się? Poszedł do tych buców z wydziału zabójstw, a oni potraktowali go z góry. Sprawili, że wyszedł na kretyna. Nie lubi, gdy się robi z niego idiotę. Helen wywróciła oczami. Nie trzeba jej było tego mówić. – Teraz jednak sprawy zaszły za daleko, bo włączyła mu się „gorączka zdobywania szczytu”. Helen zapytała, co miał na myśli. – To z tego powodu wielu ludzi umiera w górach – wyjaśnił Hendricks. – Wiedzą, że mają ograniczony zasób tlenu czy czegoś tam, i wiedzą, że w pewnym punkcie, kiedy zacznie im tego

brakować albo dojdzie do załamania pogody, muszą dać sobie spokój i zawrócić. Tak nakazywałaby logika, zgadza się? Jednak większość z nich nie postępuje zgodnie z logiką, bo szczyt jest już w zasięgu wzroku, a w ich mózgach coś się wyłącza i oszukują samych siebie, że dadzą radę. – Wydął policzki i sięgnął po piwo. – Tyle że wcale nie dają rady, prawda? Ci kretyni zwyczajnie zwijają się w kłębek i umierają wśród śniegów. – Jezu – wyszeptała Helen. Hendricks wzruszył ramionami. – Tom już minął ten punkt. Ma szczyt w zasięgu wzroku. Widzi go i uważa, że da radę. Zaczekali, aż na zewnątrz przejedzie radiowóz albo karetka na sygnale, syrena wyła głośno przez kilka sekund, a potem powoli zaczęła cichnąć. – To co robimy? – Zaczekamy i zobaczymy, co się wydarzy. Miejmy nadzieję, że nie zamarznie na śmierć. – Hendricks posłał jej ciepły uśmiech, będący przeciwieństwem zbrojnego asortymentu niewielkich ćwieków i okrągłych kolczyków zdobiących jego ciało. – W najgorszym razie możemy dopilnować, żeby ten głupi drań był odpowiednio otulony. Helen wolno pokiwała głową. – Dobra – powiedziała. Może w głębi duszy miała nadzieję, choć nie do końca w to wierzyła, że najlepszy przyjaciel Toma będzie wiedział, co zrobić, aby ratować Toma z tarapatów, w które sam się wpakował – w które wciągał ich wszystkich. Ale teraz przynajmniej zrozumiała, dlaczego to zrobił. Lepiej to pojmowała. – A jeżeli chodzi o dzisiejszy wieczór… – Hendricks westchnął ciężko. Helen odwróciła się i podążając za jego wzrokiem, spostrzegła trzech facetów, którzy wcześniej stali przy barze, a teraz właśnie wychodzili; najprzystojniejszy z nich, zanim opuścił salę, rzucił lekko zrezygnowane spojrzenie w stronę Hendricksa. – Najwyraźniej dzisiaj oboje możemy zapomnieć o seksie – mruknął Hendricks. Dopił piwo. – W tej sytuacji proponuję, abyśmy wykorzystali resztę tak miło rozpoczętego wieczoru i najzwyczajniej w świecie się nawalili.

47

– To nie jest w porządku wobec dzieci – mówi ona. – Co nie jest w porządku? Ona przełyka ślinę i mówi: – Przyjeżdżanie tu co tydzień. Zaciąganie ich tutaj czy Bóg wie dokąd, żeby nie zapomniały, jak wyglądasz. Mam na myśli to, że będą cię przecież przenosić. – Do tej pory wszystko było w porządku, tak? – Ale żeby co tydzień… – O czym ty mówisz? – Nie mogę tak dłużej… Patrzy na nią przez prostokąt porysowanego, brudnego pleksiglasu, który ich dzieli. Widzi te wielkie, okrągłe kolczyki, kołyszące się, gdy ona kręci głową, i wydaje mu się, jakby ktoś nadepnął mu na klatkę piersiową. Jej głos brzmi nieomal jak szept, ale on wciąż czuje na sobie wzrok innych osadzonych i ich gości, zajmujących miejsca przy sąsiednich stołach. I kpiące uśmieszki strażników obserwujących ich z rogów pomieszczenia. Nachyla się bardziej, aż jego usta prawie dotykają przegrody. – Wcześniej byłaś szczęśliwa, kiedy wciąż dostawałaś pieniądze – mówi. – Nigdy nie byłam szczęśliwa… – Szczęśliwa, mogąc nimi za tak wiele zapłacić. Te kolczyki znów się poruszają. – Zawsze wiedziałaś, że może się tak zdarzyć, ale nie przejmowałaś się tym, póki było cię stać na porządne wakacje i niezłą brykę. Dopóki inne kobiety wpatrywały się w ciebie jak w obrazek, przez to, za kogo wyszłaś. A kiedy sprawy przybierają fatalny obrót, kiedy ty musisz się trochę wykazać, chcesz uciec… jak cholerne dziecko. Ma łzy w oczach, kiedy unosi głowę, by na niego spojrzeć, lecz ich nie wyciera. – Zrobiłam, co do mnie należało – mówi. – Robiłam to przez wiele lat, ale tu chodzi o coś innego. Nie muszę się już o ciebie martwić, prawda? O gotowanie, pranie twoich ciuchów, o to, co możesz kombinować. Nie mogę martwić się o ciebie. Muszę teraz myśleć o dzieciach, nie rozumiesz? O naszych dzieciach.

– Jasne, nasze dzieciaki, chcę je zobaczyć – mówi on. – One nie chcą cię widzieć. – Nie patrzy na niego. Ten but wpijający mu się w tors staje się coraz cięższy. Przełyka ślinę raz po raz, ale nagle robi mu się sucho w ustach i na kilka sekund przykłada dłoń do przegrody z tworzywa, aż któryś klawisz każe mu opuścić rękę. – Powiedziały mi – mówi ona. – Nie mogą już dłużej tego znieść. Co dzień muszę zapierać zaszczane prześcieradła, i oboje mają kłopoty w szkole, a są na tyle bystre, że domyślają się, co się dzieje. – Przywykną. – Nie powinny. – To normalne. – To nie jest normalne. – Po raz pierwszy i jedyny podnosi głos, i wtedy on wie, że ją utracił, że stracił ich wszystkich. Nie ma sensu się korzyć jak ktoś, kto zapomniał, jak powinien zachowywać się mężczyzna. Nie ma sensu prosić kumpli za murami, żeby ją dla niego naprostowali. Wtedy on czuje, że coś się łamie. – Chcieliśmy, żeby było normalnie – mówi ona. – Nie rozumiesz tego? A jeżeli kochasz nas choć w połowie tak jak o tym piszesz w listach, dasz nam szansę, abyśmy spróbowali wreszcie żyć normalnie. Odpowiada, że kocha ją w dwójnasób bardziej, a potem znów wychyla się do przodu, by poczuć jej zapach przez otwory w przegrodzie, u góry. Klawisz w rogu woła: – Dwie minuty. Mercer mruga powiekami, powracając do teraźniejszości, gdy mężczyzna stojący na krześle mówi: – Błagam, Terry… Mercer robi krok w jego stronę. Mężczyzna na krześle odruchowo próbuje się cofnąć, ale nie ma dokąd. Z tyłu są schody, a na szyi ma założoną pętlę. – Oto co zrobiłeś – mówi Mercer. – Za to jesteś odpowiedzialny. I dlatego uczynisz mi przyjemność i zejdziesz z tego krzesła. Mallen kręci głową rozpaczliwie. Próbuje coś powiedzieć, ale z jego ust dobywa się tylko ochrypłe skrzeczenie. Próbuje raz jeszcze. – Nie musisz tego robić, Terry. – A co, wydaje ci się że utniemy sobie krótką pogawędkę i wszystko sobie wyjaśnimy?

Spodziewałeś się, że odwiedzę cię, aby zakopać topór wojenny? – Przepraszam. – O trzydzieści lat za późno, stary. – To właśnie próbuję powiedzieć. – Oczy nieomal wychodzą Mallenowi z orbit, są wilgotne. – Na miłość boską, minęło trzydzieści lat. – No tak – mówi Mercer. – Było, minęło, wybaczyć i zapomnieć, cały ten szajs. – Kiwa głową, jakby się nad tym zastanawiał. – Problem w tym, panie Mallen, że te trzydzieści lat było dla ciebie łagodniejsze niż dla mnie. Wychyla głowę do przodu. – A teraz przestań jęczeć jak stara baba i zrób to. Mallen znów kręci głową, a jego jabłko Adama z trudem przeciska się pod pętlą z grubego sznura, gdy przełyka ślinę. Zaczyna kasłać i parskać, kropelki spienionej śliny zraszają kołnierzyk. – Nie mogę… – Nogi zaczynają mu drżeć, próbuje nad tym zapanować. Krzesło chybocze się lekko, a z jego ust dobywa się ochrypły szept. – Chryste… Chryste Panie… Mercer stęka z niesmakiem. Kiedy się zjawił w wąskim korytarzu pomiędzy frontowymi drzwiami a kuchnią, w powietrzu unosił się aromatyczny zapach szykowanego jedzenia. Kiełbasek, które mężczyzna zjadł, popijając herbatą. Teraz czuć tylko kwaśną woń potu i moczu. – Wszyscy inni to był tak naprawdę przypadek – mówi. – To wszystko w ogóle by się nie wydarzyło, gdyby nie ty. Wyciąga zawartość reklamówki, rozkładając ją w równym rządku u stóp Mallena. – Szczerze mówiąc, dziwię się, że nie zrobiłeś tego sam, już dawno temu. Gdybyś miał choć odrobinę przyzwoitości, skończyłbyś ze sobą, a ja naszczałbym na twój grób i byłoby po wszystkim. Podchodzi jeszcze bliżej. Trzyma w ręku trzy przedmioty, każdy z nich to narzędzie nacisku. Unosi ten pierwszy, kiwając głową z uznaniem i powoli, rozmyślnie, pokazuje tamtemu. – Wyobraź sobie tylko – mówi. – Cóż, teraz już wiesz, jakie to uczucie. Drugi przedmiot. – Rozumiesz, że jeśli będę musiał strącić cię stamtąd, nie będziesz przez to mniej martwy, mam rację? I ostatnia rzecz, podsunięta tuż pod jego nos, tak że dotyka jego zaślinionej, mokrej od potu twarzy.

– Ale jeżeli ja będę musiał to zrobić, ostatnie o czym pomyślisz, dyndając na tej linie, będzie to, do czego się wezmę, kiedy tylko stąd wyjdę. – Unosi głowę, aby spojrzeć ofierze w oczy. – I jaką mi to sprawi frajdę. Mężczyzna na krześle wrzeszczy mu prosto w twarz, to krzyk gniewu, wściekłości i determinacji. Mercer cofa się o krok, żeby tamten go nie opluł, ale wie, że zasadniczo dopiął już swego. Patrzy rozszerzonymi oczami, jak mężczyzna bierze kilka płytkich, nerwowych oddechów, a potem zaczyna coś mamrotać pod nosem. – No co ty, nie żartuj – mówi Mercer. – Ty się modlisz? Przykłada dłoń do piersi. – Och, to naprawdę cudowne. Wciąż się śmieje, kiedy Mallen zstępuje z krzesła.

48

Na parkingu było ze dwanaście samochodów, w większości starych rzęchów ze sporym przebiegiem, ale wypicowanych tak, że wyglądały całkiem do rzeczy. Na jaskrawo pomalowanych kartonikach wstawionych za przednią szybą reklamowano je jako: Okazję! Szansę jakich mało! albo Transakcję stulecia!, ale Thorne wiedział dostatecznie dużo o człowieku, który je sprzedawał, aby podejrzewać, że którykolwiek z tych rupieci zdoła dojechać dalej niż do Mile End Road. Inspektorzy mieliby tu używanie, pomyślał, gdyby bliżej przyjrzeli się tym brykom, wstrzymując ubezpieczenia dla większości z nich i domagając się bardziej zgodnych z prawdą informacji dla klienta . „Spawany po ciężkiej kraksie”, „Cofnięty licznik”, „Przeżarty rdzą”. Właściciel pojawił się kilka minut po przybyciu Thorne’a. Zmaterializował się jak sklepikarz w Jasiu Fasoli i podszedł do auta, które oglądał Thorne. Poprawił krawat, przechodząc pod brytyjskimi flagami, zapewne kupionymi za bezcen tydzień lub dwa po Diamentowym Jubileuszu. Keith Fryer nosił jasnoniebieski garnitur, a do tego koszulę w prążki i tandetne mokasyny. I mnóstwo biżuterii. Silniejsze podmuchy wiatru mierzwiły jego włosy, podejrzanie ciemne jak na faceta po sześćdziesiątce. – To najlepszy wóz, jaki mam w ofercie – powiedział. Skinął na mini coopera, wokół którego krążył

Thorne. – Ma spory przebieg, nie będę ukrywał, ale przeszedł też generalny remont. – Miał dotąd tylko jedną właścicielkę? – zapytał Thorne i nachylił się, by zajrzeć przez przednią szybę. Fryer zaśmiał się ochryple. – Chce się pan wymienić? – Odwrócił się i skinął głową w stronę bmw Thorne’a, stojącego przy ulicy. Najwyraźniej widział, jak Thorne z niego wysiadł. – Mogę dać panu za niego przyzwoitą cenę, o ile jest w dobrym stanie. Thorne wyprostował się i spojrzał na Fryera sponad auta. Facet najwyraźniej był zwolennikiem otwartego podejścia do klientów. Sprzedawca używanych aut zapewne nie miał o tym pojęcia, ale w porównaniu z nim Frank Butcher z East Enders3 mógł wydawać się postacią wręcz kryształowo czystą i uczciwą. I nawet dałoby się go polubić. – Właściwie to szukałem astry – powiedział Thorne. Fryer uniósł wielką łapę, by przyklepać zwichrzone włosy, po czym rozejrzał się dokoła, jakby gdzieś w pobliżu mógł być jeden taki wóz, o którym akurat zapomniał. – Nie… przykro mi, stary. Mogę się rozejrzeć, jeśli naprawdę na tym panu zależy, ale moim zdaniem o wiele lepszy jest golf. Tak się składa, że od wczoraj mam jeden, naprawdę piękny model, srebrny. – Nie, to musi być astra – rzekł Thorne. – Najlepiej czerwona. Zero reakcji. – Taa, no, zdarzają się, miewamy je – odparł. – Ale to niezłe bryki i szybko schodzą. Są solidne, no wie pan. – Naprawdę? – O, tak. – Jak solidny był ten, który sprzedał pan Terry’emu Mercerowi? Fryer zamrugał, pociągnął nosem. Wiatr znów zwichrzył mu włosy, ale teraz handlarz jakoś przestał się tym przejmować. – Że niby kto? – zapytał. – Jak brzmiało to nazwisko? Thorne sięgnął do kieszeni po legitymację. Fryer już się odwracał.

– Tak, tak. Oczywiście… Thorne patrzył, jak mężczyzna, z rękoma w kieszeniach i rozwianymi na wietrze czarnymi włosami, zmierza ciężkim krokiem w stronę niszczejącego parterowego budynku, tylko o jeden stopień różniącego się standardem od przyczepy mieszkalnej. Wiedział doskonale, że Thorne podąży za nim. Zanim Thorne wszedł do niewielkiego biura, Fryer wcisnął się już za biurko w rogu, i robił, co w jego mocy, aby sprawiać wrażenie mocno zajętego papierkową robotą. Thorne rozejrzał się i przystawił sobie plastikowe krzesełko stojące pod ścianą. Na ścianie na podkładce ze sklejki wisiały kluczyki do samochodów, wyświechtany kalendarz Formuły 1 i zdjęcie z autografem przedstawiające jakiegoś tępego, sądząc po twarzy, zawodnika z Millwall, którego Thorne nie rozpoznał. Thorne usiadł, a Fryer w dalszym ciągu go ignorował. – Domyślam się, że ma pan do czynienia z mnóstwem dokumentów w biznesie takim jak pański – rzekł Thorne. Czekał i wciąż nie było odpowiedzi. – Cofanie liczników, fałszowanie historii pojazdów… Domyślam się, że sporo papierów musi trafiać do niszczarki. Powinien pan zatrudnić sekretarkę. – Gada pan po próżnicy. – Fryer nawet nie uniósł wzroku. – I marnuje czas. – Bez obawy, czasu mam pod dostatkiem – odparł Thorne. – Mam dzisiaj wolny dzień. Może później wybiorę się do zoo. – Przysunął się w stronę biurka, szurając nogami krzesełka o tanią przemysłową wykładzinę. – Tak czy owak, miło usłyszeć, że astry są solidne, bo jestem pewien, że Terry Mercer nie chciałby, żeby wóz rozkraczył mu się w drodze do kolejnej ofiary. Ma wiele miejsc do odwiedzenia, z wieloma osobami zamierza się spotkać. Fryer odsunął plik papierów i usiadł prosto. – Proszę posłuchać, spotkałem się z Terrym Mercerem tylko parę razy, rozumiemy się? Ponad trzydzieści lat temu, a może nawet więcej. Zresztą nie wiem, o czym pan mówi, bo przecież on nadal siedzi. Thorne uśmiechnął się i uprzejmie powiedział Fryerowi, że teraz to on plecie po próżnicy. – Posłuchaj pan, wiemy, że vauxhall astra, o której mówiłem, była zarejestrowana na pana. A teraz musi pan przyznać, że to naprawdę dziwny zbieg okoliczności, skoro od tak dawna nie widział pan Mercera, że rozbija się on po mieście właśnie tym samochodem. – Usiadł wygodnie i znacząco pokręcił głową. – Może więc skończy pan wciskać mi kit i opowie, jak sprzedał mu ten samochód? – Nie sprzedawałem mu żadnego samochodu. – A kto to zrobił? Wiemy, że go pan sprzedał, bo nie ma go już na stanie. Może więc przejrzy pan

łaskawie rachunki i spróbuje sobie przypomnieć? – Nie pamiętam żadnej astry, jasne? – Mam numer rejestracyjny, jeżeli to panu pomoże. Fryer wzruszył ramionami, ale po raz pierwszy wyglądał na przerażonego. Thorne wiedział, że handlarz używanymi samochodami miał prawo się bać i to nie strach przed policją, ale groźba ewentualnych represji sprawiła, że zbladł jak ściana i palcami bębnił nerwowo w blat biurka. Kiedy indziej mogłoby mu nawet zrobić się go żal. – Zapłacił ci gotówką, tak? – Kto? – Nie chciał żadnych śladów w papierach. – Nie robię takich interesów. – Wisiałeś mu przysługę? A może napędził ci stracha? Fryer pokręcił głową, a potem skwapliwie sięgnął po komórkę, gdy zaczęła dzwonić. Jako dzwonek miał ustawioną melodię Cars Gary’ego Numana. – Fajne – powiedział Thorne. Fryer słuchał, chrząknął raz czy dwa, po czym się rozłączył. – Mam biznes, którym muszę się zająć. Może więc na tym już zakończymy. – Wstał i ruszył w stronę drzwi. Thorne podniósł się z krzesła i zastąpił mu drogę, kładąc dłoń na jego piersi. – Zdajesz sobie sprawę, jak bardzo mogę zaszkodzić twojemu biznesowi jednym telefonem do inspektorów od rzetelności norm handlowych? Zamkną tę budę, nawet nie mrugną okiem. To oczywiste, boisz się, że Mercer się dowie, że powiedziałeś cokolwiek na jego temat, ale uwierz mi, dorwę go na długo przed tym, jak się skapnie. Fryer patrzył na niego, a jego twarz wydawała się jeszcze bledsza niż dotychczas. – Rób, co musisz – powiedział. Thorne zrobił krok w bok i gestem dał Fryerowi znak, że może wyjść. – Ach… zauważyłem, że masz tu zamontowane naprawdę niezłe, nowiutkie kamery monitoringu. Chciałbym obejrzeć nagrania z ostatnich kilku miesięcy, jeżeli to nie będzie zbyt wielki kłopot.

Fryer przystanął w drzwiach i nagle zrobił się nieco pogodniejszy. – Nie ma sprawy, stary. Masz rację, kamery są nowoczesne. Kłopot z tymi cyfrowymi nośnikami polega na tym, że dyski szybko się zapełniają. – Na jego ustach pojawił się cień uśmiechu. – Dlatego co tydzień kasujemy nagrania i zaczynamy wszystko od nowa. – Poprawił krawat, przygładził włosy i pomaszerował w stronę parkingu. Thorne nie ruszył się z miejsca jeszcze przez kilka minut. Odczekał, aż zyskał pewność, że nie wpadnie na wyśmienity pomysł rozbicia przedniej szyby w którymś ze stojących na placu rzęchów, kamieniem, gaśnicą lub może głową Keitha Fryera. Kiedy w końcu wyszedł, a przed jego oczami zatrzepotały setki małych, brytyjskich flag, zorientował się, że Fryer mu się przyglądał, odprowadzał go wzrokiem, ignorując klienta, któremu towarzyszył. Rób, co musisz… Ruszył od krawężnika i wyjechał bmw na ulicę z taką prędkością, że ledwie zdołał wyminąć nadjeżdżającą furgonetkę. Kierowca nacisnął klakson, a Thorne, wrzeszcząc z szoku i frustracji, odruchowo zrobił to samo. Przyspieszył, wcześniej jednak zdołał dostrzec inne bmw zaparkowane po drugiej stronie ulicy. Takie, za które Keith Fryer zapłaciłby znacznie wyższą cenę. Za kierownicą siedziała znajoma i niemile widziana postać.

49

Po powrocie do mieszkania Thorne znów włączył radio, by monitorować komunikaty. Zjadł na lunch to, co zostało ze zrobionego wczoraj wieczorem spaghetti, a potem, mając w perspektywie przez resztę popołudnia odbijanie się od ścian, otworzył laptop i zaczął szukać wszystkiego, czego mógł jeszcze nie wiedzieć o Terrym Mercerze. Serwis Google wyszukał mu ponad sześćdziesiąt pięć tysięcy „trafień”. Uznając, że strzał w ciemno nikomu nie zaszkodzi, Thorne szybko przejrzał „obrazy”. Uzyskał jedynie znajome zdjęcie, parę czarno-białych fotek Mercera jako nastolatka, fotografie prasowe ogrodu, gdzie doszło do zastrzelenia policjanta, i, co mogło wydawać się mylące, kilka zdjęć Raya Winstone’a i Vinniego Jonesa. Mercer miał nawet swój własny wpis w Wikipedii.

Terence James Mercer (ur. 1940) to zawodowy przestępca odpowiedzialny za serię zuchwałych napadów z bronią w ręku, ale najbardziej znany jest z tego, że zamordował funkcjonariusza policji, za co trafił do więzienia na co najmniej dwadzieścia pięć lat. Pozostaje za kratkami…

Thorne przerwał czytanie i zszedł kursorem niżej. Pomyślał, że ktoś powinien uaktualnić tę informację, ale zaraz sobie uzmysłowił, że jeżeli sprawy potoczą się tak, jak liczył, może się to okazać niepotrzebne. Rzucił okiem na informacje zamieszczone poniżej. 1. Młode lata

2. Strzelanina w Crystal Palace

3. Proces i uwięzienie

4. Siedem adaptacji i spuścizna Czwarty punkt wprawił go w głęboką konsternację. Był zdumiony i niemile zaskoczony, czytając, że w końcu lat dziewięćdziesiątych, gdy filmy w rodzaju Porachunków biły rekordy popularności, prowadzono próby przeniesienia historii Mercera na ekran. Fakt, że nie udało się zgromadzić niezbędnych funduszy, nie okazał się wielką stratą dla świata filmu, ale to by tłumaczyło zdjęcia, które Thorne miał okazję zobaczyć wcześniej. Przenoszenie na ekran historii największych zakapiorów naszych czasów… Thorne’owi na samą myśl zrobiło się niedobrze. Bez względu na to, jak potoczą się sprawy i jaką rolę odegra w tej historii on sam, można było się spodziewać, że świat filmu bardziej niż kiedykolwiek zacznie interesować się osobą Terry’ego Mercera. Bądź co bądź liczba ofiar była teraz znacznie wyższa. A krew to wpływy z pieniędzy za bilety. Ale… na miłość boską… spuścizna?! Thorne widział to na własne oczy, mógł to nawet poczuć. Szczątki. To, co pozostało. Słyszał to w głosach syna Johna i Margaret Cooperów i córki Briana Gibbsa, w przerażającym zachowaniu usiłującej zachować spokój i żyć dalej żony Richarda Jacobsona. Zamknął laptop i pospiesznie podszedł do lodówki, bo potrzebował czegoś, co mogłoby przepłukać

i usunąć nieprzyjemny posmak spalonego mięsa, jaki wciąż czuł w ustach. Z jednej butelki piwa zrobiły się dwie, gdy Thorne siedział i czekał na powrót Helen. Mając policyjne radio pod ręką, aby móc słyszeć treść przekazywanych komunikatów, włączył odtwarzacz kompaktowy, ten sam album Johnny’ego Casha, który parę dni temu puścił mu Hackett w swoim samochodzie, jeden z jego ulubionych. Opuścił piosenkę słuchaną wtedy wspólnie i przeszedł od razu do drugiego utworu. Także coveru. Solitary Man. Samotny mężczyzna. Thorne zastanawiał się, czy podświadomie przesyłał sam sobie wiadomość. Hackett… Thorne chciał wierzyć, że tylko zbiegiem okoliczności śledczy z wydziału zabójstw pojawił się ni stąd, ni zowąd pod domem Jacobsona zaledwie kilka minut po nim; bądź co bądź Hackett miał pełne prawo tam być. Jednak nie potrafił w żaden sposób wyjaśnić obecności Hacketta przesiadującego w aucie przy „salonie” używanych samochodów Keitha Fryera. Thorne mniej przejmował się tym, o co mogło chodzić Hackettowi, bardziej tym, skąd wiedział, gdzie może go znaleźć. Musiał wiedzieć, co i dlaczego robił tam Thorne, a skoro tak, istniało spore prawdopodobieństwo, że wiedział o wszystkim. Czemu więc nic z tym nie robił? Dlaczego agenci Inspektoratu nie dobijali się do drzwi mieszkania Thorne’a? Ale co istotniejsze, skoro Hackett wiedział o wszystkim, kto u licha mógł mu o tym powiedzieć? Cash śpiewał o samotnym życiu trzeci, a może nawet czwarty raz, a Thorne, wyciągnięty na kanapie, myślał, że jedyna odpowiedź, jaka przychodzi mu do głowy w sprawie Hacketta, wydawała się nie do uwierzenia. W pewnej chwili usłyszał zgrzyt klucza w zamku, Helen wracała do domu. Pospiesznie wyłączył radio i włożył do kieszeni. Alfie pierwszy znalazł się w salonie, gaworząc i zdejmując czapeczkę, i z wyrazem niezłomnej determinacji kołyszącym krokiem człapał w stronę telewizora. Thorne nie widział dziś rano Helen. W nocy obudził się tylko na moment, kiedy wróciła późno po wczorajszym wieczornym wyjściu. Poczuł woń alkoholu i wymamrotał coś pod nosem, że chyba dobrze się bawiła; zorientował się, że była napalona i dał jej jasno do zrozumienia, że jest zbyt zmęczony, aby nawet pomyśleć o igraszkach. Kilka chwil później Alfie się obudził i kwestia igraszek została skreślona z grafiku, a on sam ponownie zasnął. Teraz Thorne usiadł i wyłączył muzykę, i przez kilka minut nadrabiali stracony czas, podczas gdy herbata się parzyła, a Alfie oglądał bajki dla dzieci. – Jak sobie z nim wczoraj radziłeś? – zapytała Helen.

– Bez problemu – odrzekł Thorne. – Bułka z masłem. – Naprawdę? Thorne zauważył lekki uśmieszek, gdy poszła po herbatę. Miał nadzieję, że poprzedniego wieczoru była na tyle nietrzeźwa, by nie pamiętać o pobojowisku w kuchni czy przemoczonych ręcznikach na podłodze w łazience. – Tak. Świetnie się bawiliśmy. – Spojrzał na Alfiego, który jak zahipnotyzowany wlepiał wzrok w ekran telewizora. – Prawda, kolego? – Będę musiała częściej wychodzić – powiedziała Helen, odwrócona do niego plecami. – A jak tam Gill? – Och… doskonale – odparła. – Choć dziś rano miała lekkiego kaca. – Gorszego niż ty? – Po powrocie wypiłam mnóstwo wody. – Tak, wiem, że to jest wskazane – rzekł Thorne – ale w moim wieku człowiek staje przed trudnym wyborem. – Wykonał gest, jakby równoważył szale wagi. – Albo zminimalizujesz skutek kaca, albo ryzykujesz, że zmoczysz łóżko. Helen odwróciła się. – A co porabiałeś dzisiaj? Dało się wyczuć pomiędzy nimi krótką chwilę napięcia, zaledwie moment. Chwila wahania i odwrócony wzrok. Thorne schylił się i podniósł jedną z pustych butelek po piwie leżącą na podłodze, przy kanapie. – Cóż, odprężające popołudnie, nie będę udawał, że było inaczej, ale dziś rano poświęciłem dobrych parę godzin na solidną medytację. A potem wyskoczyłem sobie na siłownię. Oboje śmiali się jeszcze, robiąc wspólnie herbatę dla Alfiego. Helen ugotowała jajka i nalała soku do szklanek, podczas gdy Thorne pokroił pieczywo na tosty i upierał się, że to wszystko było dość prymitywne w porównaniu z ucztą, jaką przyrządził poprzedniego wieczoru. Alfie zjadł całkiem sporo, i nie nabałaganił przy tym tak, jak przy spaghetti z sosem pomidorowym. Pół godziny później Thorne był w łazience, policyjne radio położył na rezerwuarze i w pewnej chwili pośród szumów i trzasków wychwycił dwa słowa, których tak uporczywie nasłuchiwał. Modlił się o nie i równocześnie się tego lękał.

Nagła śmierć. Zgarnął radio i zaczął nasłuchiwać odpowiedzi. Na ekranie radia pojawił się sześciocyfrowy numer identyfikacyjny inspektora Simona Carlowe’a. Kiedy oznajmił, że wyrusza na miejsce zdarzenia, Thorne wprowadził numer i połączył się z nim bezpośrednio. – Niech to szlag – rzucił Carlowe. – Jeszcze nawet nie dotarłem do auta. – Muszę wyjść… Thorne kręcił się w tę i z powrotem pomiędzy kuchnią a pokojem coraz bardziej podenerwowany, nie mogąc przypomnieć sobie, gdzie zostawił kurtkę. Zapytał Helen, czy ją widziała, ale tylko pokręciła głową. Znalazł kurtkę leżącą na podłodze przy kanapie i włożył ją. Helen popatrzyła na niego, zadała pytanie. Thorne westchnął. – Nie chcę się kłócić – powiedział.

50

Ciało nie przestało się poruszać. Na tym zawsze polegał problem z powieszeniem. Choćby zwłoki wisiały Bóg wie jak długo, zawsze w którymś momencie musiały się zakołysać albo bujnąć stopami. Mógł to spowodować przejeżdżający nieopodal pociąg, ciężarówka sunąca ulicą, albo, jak w tym przypadku, otyły konstabl, który trochę za szybko zbiegł po schodach. Thorne stał i patrzył na buty nieboszczyka – czarne i wypolerowane na glans, unoszące się niespełna pół metra nad powierzchnią dywanu. Noski opuszczone, pięty stykające się. Konstabl zbiegł energicznie po schodach, skąd zwieszały się zwłoki, a Thorne zauważył, że te buty leciutko drgnęły. Ale było to lepsze niż patrzenie na twarz. Tarasowy dom stał w cichym zaułku przy Woolwich Road, w połowie drogi pomiędzy Dockyard a stadionem piłkarskim Charlton Athletic, w samym sercu południowo-wschodniego Londynu. Dom

był zadbany, od środka i na zewnątrz, czasopisma starannie ułożone w stosiki w pokoju dziennym, w kuchni pozmywane naczynia. Przy drzwiach frontowych stało kilka par butów, zaledwie o półtora, może dwa metry od tej lśniącej pary, która leciutko się kołysała. Konstabl odwrócił się u podnóża schodów, spojrzał na ciało, a potem zauważył wyraz twarzy Thorne’a. Thorne nosił dżinsy i skórzaną kurtkę, więc albo funkcjonariusz wiedział, kim on jest, albo wziął go za śledczego z wydziału zabójstw. – Przepraszam – powiedział. – Trochę delikatniej – odparł Thorne. Gdy konstabl przecisnął się obok ciała i na paluszkach przeszedł przez wąski korytarz w stronę kuchni, z pokoju dziennego wyłonił się Simon Carlowe. Inspektor oparł się o ścianę, marszcząc nos od nieprzyjemnego zapachu. Wyjął z kieszeni notes i otworzył, a następnie sięgnął, by powiesić czapkę na kołku. – A więc… Edward Mallen, sześćdziesiąt parę lat, ale nie wiemy jeszcze nic konkretniejszego. – Nagle z jego radia dobiegły głosy i trzaski, i odruchowo ściszył dźwięk. – Emerytowany dyrektor fabryki, produkował części do maszyn czy coś takiego. Obecnie możemy opierać się tylko na tym, co powie nam kobieta, która go znalazła. – Skinął głową w stronę pokoju. – A kim ona jest? – Opiekunką społeczną, która się nim zajmowała. Miała swój klucz i zaglądała tu co kilka dni. – Kiedy go znalazła? – Twierdzi, że dotarła tu około wpół do szóstej. – Carlowe pociągnął nosem. – Przypuszczalnie zrobił to ubiegłej nocy albo dziś wczesnym rankiem. O trzeciej, czwartej, mogę się założyć o piątaka, że mniej więcej o tej porze. – Dlaczego? – To najbardziej popularna pora, kiedy ludzie odbierają sobie życie. – Wcale nie – zaoponował Thorne. – Mówię ci, widziałem na jednej stronie internetowej. Thorne pokręcił głową. – Jesteś ekspertem od tych spraw, czy jak? – spytał Carlowe. Thorne dowiedział się tego wszystkiego od Hendricksa, o statystykach i braku listu pożegnalnego albo że wbrew powszechnym przypuszczeniom w okresie Bożego Narodzenia ilość samobójstw nie tylko nie wzrastała, a wręcz przeciwnie, była niższa niż kiedy indziej.

– Jestem pewien, że mam rację. – Carlowe stuknął palcem w notes. – Pomiędzy trzecią a czwartą nad ranem. To ich godziny szczytu. – Nie mówimy o autobusach – rzekł Thorne. – Tak tylko powiedziałem. – Jeżeli bardzo chcesz umrzeć, jedna godzina nie różni się zbytnio od drugiej, racja? Wystarczy wybrać jedną z dwudziestu czterech. – No to dalej, załóż się o piątaka – namawiał Carlowe. Thorne nie odpowiedział, tylko popatrzył na niego. Większość ludzi nie miała wyboru godziny śmierci i Thorne domyślał się, że była to w dużej mierze kwestia arbitralna, nawet dla tych, którzy postanowili sami zadecydować, kiedy odejdą z tego świata. Wiedział, że liczba samobójstw dwukrotnie przewyższała liczbę morderstw, i wiedział, że właśnie teraz patrzył na ofiarę tej drugiej, mniej popularnej z przyczyn utraty życia. Musisz bardzo chcieć umrzeć, albo kogoś zabić… Carlowe wzruszył ramionami. – Cóż, doktor powinien zjawić się tu za chwilę, więc określi przybliżony czas zgonu. – I już? Carlowe zawahał się, wyraźnie poirytowany, że ktoś zwraca się do niego jak do podkomendnego, ale ponownie zajrzał do notatek. – Ona powiedziała, że Mallen zamieszkiwał na północnym wschodzie od jakichś trzydziestu lat, ale pochodził właśnie stąd. Wciąż miał tutejszy akcent, jeżeli chodzi o ścisłość. Wrócił tu pół roku temu, po śmierci żony. Jego dzieci wciąż tam mieszkają. Thorne pokiwał głową. Od jakichś trzydziestu lat… – Oczywiście próbujemy powiadomić jego najbliższą rodzinę. Chłopaki sprawdzają, starają się namierzyć numery kontaktowe i takie tam. – Po co mu była opiekunka z pomocy społecznej? – zapytał Thorne. – Wydawałoby się, że potrafił o siebie zadbać. – Cóż… ona jest w tej kwestii dość skryta… tajemnica zawodowa, i tak dalej, ale najwyraźniej pan Mallen miewał pewne problemy natury emocjonalnej. – Carlowe spojrzał na ciało i wydął policzki. – No tak, jasne.

Wargi nieboszczyka i koniuszek języka wystający spomiędzy nich były czarne, oczy otwarte, wychodzące z orbit jak poprzecinane czerwonymi żyłkami piłeczki pingpongowe, a z jednego nozdrza na białą koszulę pociekła wąska strużka krwi. Nieduża wypukłość owłosionego brzucha zwieszała się wiotko nad paskiem spodni. – Niezbyt miły sposób na rozstanie się z tym światem – powiedział Carlowe. Thorne mruknął. – Najgorszy. Przez lata Thorne był świadkiem najróżniejszych okaleczeń, jakim można poddać ludzkie ciało. Widział, jak wyglądało po najróżniejszych napaściach, jakie tylko można sobie wyobrazić, co mogą z nim zrobić maszyny, grawitacja lub woda. Najprzeróżniejsze, okrutne i niezwykłe, obmyślane przez inne istoty ludzkie sposoby, mające sprawić, że to, co znane, stawało się niemal nie do rozpoznania. Jednak powieszenie było na swój sposób absolutnie wyjątkowe, jeżeli chodziło o szkody, jakie powodowało. Thorne w swojej karierze spotkał się może z sześcioma wisielcami i wciąż pamiętał pierwszego, gdy stojąc na chwiejącej się, rozchwierutanej drabince, w Victoria Park, wraz z kolegą próbował opuścić ciało nastolatki wiszącej na jednym z konarów starego dębu. Linka, drut, pasek od szlafroka albo sznur do rozwieszania prania, zawsze było coś nienaturalnego w sposobie, w jakim ciało unosiło się nad ziemią. Ta przerażająca bezwładność i sam kształt zwłok. Ten pierwszy przypadek to było samobójstwo, podobnie jak niemal wszystkie pozostałe, prócz tego ostatniego, ale każde z nich silniej mówiło o stracie i desperacji niż jakiekolwiek inne ciała, z którymi miał styczność Thorne. A także o brutalności. Choć nie potrafił jeszcze odpowiedzieć na pytanie – dlaczego, Thorne domyślał się, kto zaprosił to ostatnie ciało do powietrznego tańca. – Tak czy siak – rzekł Carlowe – sprawa jest raczej oczywista. Nie ma listu pożegnalnego, ale nic nie wskazuje na podejrzane okoliczności, a otrzymany przez nas raport jawnie określa, że on miał… bo ja wiem… depresję czy coś takiego. W apteczce w łazience było pełno pigułek szczęścia. – Zdjął czapkę z kołka. – W tej sytuacji raczej nie musimy zawracać głowy naszym przyjaciołom w garniturach. – Popatrzył na Thorne’a. – A ty jak sądzisz? Thorne nagle zdał sobie sprawę, że Carlowe sprowadził go tutaj nie dla wyświadczenia mu przysługi, ale dlatego, że cenił sobie wsparcie innych w podejmowaniu trudnych decyzji. Był z tych, co lubili dbać o własny tyłek. – To zależy od ciebie – rzekł Thorne. W tej samej chwili zza drzwi wyjrzała mundurowa policjantka. – Mamy tu starszego pana, który jest trochę zdenerwowany. – Weszła i poprawiła kamizelkę, patrząc

na wszystko, z wyjątkiem ciała. – Mówi, że jest przyjacielem denata. Ten nieszczęśnik czekał na niego w pubie od szóstej. – Zapisz jego nazwisko i adres – polecił Carlowe. – Zaproponuj mu herbatę czy coś. – Ale co mam mu powiedzieć? – Wyglądała na zdenerwowaną. Miała silnie zaczerwienione policzki, najwyraźniej od blisko godziny pełniła służbę na dworze, a robiło się coraz chłodniej. – Przecież on widział radiowozy i ludzi, więc wie, że coś się stało. – Wobec tego powiedz prawdę. Młoda kobieta z przerażeniem popatrzyła na ciało. – Co? Ale że…? – Nie musisz wdawać się w szczegóły – odparł Carlowe. – Powiedz tylko, że jego przyjaciel nie żyje. – Zauważył, że kobieta przestąpiła z nogi na nogę. – Nie miałaś jeszcze okazji przekazywać informacji o zgonie? Kobieta pokręciła głową. – Cóż, to nie powinno być zbyt trudne. – Carlowe spojrzał ukradkiem na Thorne’a i uśmiechnął się pod nosem, jak jeden stary wyjadacz do drugiego. – To tylko jego przyjaciel, zgadza się? Jest o wiele trudniej, gdy w grę wchodzi rodzina, możesz mi wierzyć. – Tak jest – powiedziała policjantka. Odwróciła się, poprawiając czapkę przy lustrze obok frontowych drzwi, po czym powoli wyszła na zewnątrz. – Zapamięta tego tutaj na całe życie – rzekł Carlowe. Thorne zignorował go i podszedł do drzwi. Uchylił je nieco szerzej i patrzył, jak młoda policjantka wyszła przez frontową bramę i zbliżyła się do staruszka czekającego na ulicy. Nosił staroświecki kaszkiet i gruby ciężki płaszcz. Choć miał rękawiczki, przez cały czas pocierał dłonie, raczej ze zdenerwowania niż z zimna. Może miał kłopoty ze słuchem, bo nachylił się w stronę policjantki, kiedy ta zaczęła mówić, a jego wargi poruszyły się, jakby powtarzał jej słowa. Thorne zamknął drzwi, nie chcąc zobaczyć reakcji starego, gdy dowie się, co spotkało jego przyjaciela; nie chciał ujrzeć rozpaczy malującej się na jego twarzy. Ten wieczór on także zapamięta na zawsze. Odwrócił się i zobaczył, że Carlowe mówi coś do mikrofonu radia przypiętego wysoko, przy służbowej kamizelce. Inspektor przymrużył lekko powieki i poprosił o powtórzenie, a potem słuchając dalej, wszedł do kuchni. Thorne usłyszał, jak jeden ze znajdujących się tam policjantów mówi: – Żartujesz sobie.

W kilka sekund później Carlowe wyszedł, kręcąc głową. Thorne nie potrafił rozszyfrować jego wyrazu twarzy, ale nie zanosiło się na nic dobrego. – Mamy kolejnego. – Co takiego? – spytał Thorne. Carlowe wskazał na wisielca. – Jeszcze jednego takiego. – Przesunął rękę i wymierzył palec wskazujący w stronę Thorne’a. – Czy jest coś, o czym powinienem wiedzieć?

51

Thorne jechał swoim samochodem, trzymając się tuż za Carlowe’em oraz młodą mundurową policjantką; przedzierali się przez korki na Western Way, podążając wzdłuż zakola rzeki aż do jej rozszerzenia przy Thamesmead. Ten odcinek przejechali w dziesięć minut, chociaż mogliby szybciej, ale użycie syren i kogutów mijało się z celem; nie było sensu ryzykować kolizji, skoro u celu podróży czekał na nich tylko nieboszczyk. – Przecież nigdzie sobie nie pójdzie – odparł Carlowe, gdy policjantka zaproponowała włączenie błyskających świateł i syreny. Kiedy w zasięgu ich wzroku ukazała się posępna sylwetka stacji pomp, zjechali z głównej drogi, i kilometr dalej, przeoczywszy raz nieoznakowany skręt, wjechali w końcu do wąskiego, nieoświetlonego zaułka. Alejka była zarośnięta i zryta koleinami, spod opon wypryskiwały strugi błota i drobne kamyki, gdy samochody wolno przejeżdżały wzdłuż wysokich, zarośniętych, niszczejących murów. Jakieś pięćdziesiąt metrów dalej droga zakręcała w prawo i rozszerzała się, podobnie jak rzeka, przechodząc w długi pas niemal całkowitego pustkowia z czterema ustawionymi jedna przy drugiej ruderami, najprawdopodobniej garażami, na samym końcu. Inne jednostki dotarły na miejsce przed nimi. Dwaj policjanci stali oparci o swoją fiestę, trzymając w dłoniach kubki z kawą na wynos, trzeci zaś rozmawiał nieopodal z jakimś cywilem. Pierwszy z pojazdów, jaki tu dotarł, został właśnie przeparkowany w bardziej strategiczne miejsce, a blask jego reflektorów rozświetlał wnętrze jednego z garaży i kufer stojącego tam samochodu. Thorne zajrzał do środka i zrozumiał wszystko. Kiedy Carlowe wszedł do otwartego garażu, Thorne wyjął legitymację i podszedł do policjantów

popijających kawę. Podczas gdy kilku funkcjonariuszy wciąż prowadziło czynności w domu Mallena, dwaj ewidentnie zostali tu skierowani, mimo że był to akurat czas ich przerwy. Starszy z nich, w randze sierżanta, skinął głową w stronę cywila i wyjaśnił, że to on wezwał policję. – Mówi, że nikt już w ogóle nie korzysta z tych garaży, tylko od czasu do czasu zaglądają tu dzieciaki, żeby zapalić trawkę. I że usłyszał dochodzący ze środka odgłos pracującego silnika. Thorne spojrzał na tego mężczyznę. Czarnego, po trzydziestce, kiwającego głową i wskazującego w stronę garażu, podczas gdy funkcjonariusz, z którym rozmawiał, zapisywał wszystko w notesie. Zaciągnąwszy się jeszcze raz dymem z papierosa, świadek wyrzucił niedopałek i natychmiast sięgnął po następnego. – Szlag, gdy w grę wchodzą nowoczesne auta, to nie jest wcale takie proste. – Młodszy z dwóch policjantów upił łyk kawy. – Elektryczny zapłon, katalizatory i co tam jeszcze. W tych czasach auta wytwarzają tak mało tlenku węgla, że prawie nie sposób tego zrobić. – A ile lat ma ten model? – Sierżant ruchem głowy wskazał na garaż. Konstabl odwrócił się, by spojrzeć. – Jakieś piętnaście lat, mniej więcej. – Zwykły benzyniak? – Sierżant zaczął odliczać w myślach lata. – Aż dziw bierze, że silnik w ogóle jeszcze chodził. – Widzieliście ciało? Młodszy policjant pokiwał głową. – Wszedłem tam z wilgotną chustką przyłożoną do ust i wyłączyłem silnik. – Napił się kawy. – No wie pan, na wypadek gdyby ten gość nie siedział tam zbyt długo. – Oczy widoczne ponad krawędzią kubka rozszerzyły się. – Niestety już nie żył. – Standardowe benzyniaki muszą mieć teraz co najmniej siedemnaście lat – rzekł sierżant. Thorne cofnął się, gdy zobaczył, że Carlowe wychodzi z garażu i wprawnym gestem zdejmuje z dłoni lateksowe rękawiczki, nabierając mocno powietrza i mrużąc oczy od słońca. Wyszedł mu na spotkanie. – Zrobi tu się niezły kocioł, gdy tylko opary spalin się rozwieją – rzekł Carlowe. Wziął następny głęboki oddech. – Ale jest tam wszystko, czego mógłbyś oczekiwać. Nawet list pożegnalny… a raczej jego namiastka. Świstek papieru na przednim siedzeniu. – Zanim Thorne zdążył coś powiedzieć, inspektor nachylił się i wdusił przycisk radia. – Posłuchajcie, wszyscy obecni na miejscu powieszenia w Woolwich… moglibyście prosić doktora, żeby pofatygował się stamtąd bezpośrednio do nas, gdy skończy? – Odwrócił się do Thorne’a. – Dziś zarobi na swoje utrzymanie.

– Co jest w liście? – Nie za wiele. – Co? – Najwyraźniej nie był zbyt wylewny – rzekł Carlowe. – A może długopis mu się wypisał. Thorne czekał, a Carlowe celowo zwlekał. Na jego twarzy widniał cień uśmiechu, ale przymrużone od słońca, zwężone w szparki oczy były poważne. Inspektor podejrzewał, że nie mówiono mu wszystkiego i wcale mu się to nie podobało.

– Napisał na kartce „skończone” – Carlowe zrobił krótką przerwę. – W liście pożegnalnym. – Sięgnął pod kamizelkę i podrapał się. – Całkiem nieźle sobie poradził. Kimkolwiek był, umiał posługiwać się plastikową rurką i taśmą izolacyjną. Wiedział, jak należy to zrobić. – A więc nie zidentyfikowano jeszcze ciała? – W portfelu nie miał nic, oprócz gotówki – odparł Carlowe – oraz starego zdjęcia kobiety i dwójki dzieciaków. Sprawdzają teraz wóz w systemie, więc nazwisko powinniśmy poznać w ciągu paru minut. Thorne pokiwał głową. – Mógłbym tam wejść i trochę się rozejrzeć? Carlowe zastanowił się przez chwilę, ale najwyraźniej ewentualne podejrzenie zostało przyćmione przez satysfakcję wynikającą z faktu, że zwrócono się do niego jak do starszego rangą funkcjonariusza odpowiedzialnego za koordynację działań na miejscu zdarzenia. Wyraził zgodę i odwrócił się, by powitać policjantkę, która dowiozła go na miejsce i teraz właśnie zbliżała się do nich z otwartym notesem w dłoni. – No i proszę – powiedział – chyba mamy już identyfikację denata. Wiedząc, że to raczej mało prawdopodobne, Thorne ruszył w stronę garażu, po drodze biorąc z pudełka stojącego na masce jednego z radiowozów parę lateksowych rękawiczek. Miał wilgotne dłonie, kiedy je wkładał. Wchodząc w krąg żółtego światła reflektorów z policyjnego radiowozu, minął wychodzącego z garażu policjanta, który łapczywie nabierał powietrza. Thorne pokazał mu legitymację, ale funkcjonariusz nawet na nią nie spojrzał. Skrzywił się tylko, jakby właśnie wyszedł z cuchnącej toalety, i powiedział: – Na pana miejscu odczekałbym kilka minut. Na tle ciemnego klepiska odcinało się w świetle kilka okruchów zbitego szkła. Pajęczyny wokół drzwi lśniły, poruszane podmuchami wiatru, a obecne jeszcze w powietrzu opary spalin podrażniły gardło Thorne’a, gdy zbliżał się do astry. Wóz był tak stary i zdezelowany, jak to opisywali policjanci na zewnątrz. Spłachetki rdzy rzucały się w oczy bardziej niż wyblakła czerwień lakieru na karoserii albo brudne smugi szarej szpachlówki przy obu tylnych błotnikach. Thorne przypomniał sobie dokładnie, o czym rozmawiali gliniarze, i zastanawiał się, czy właśnie to było powodem, dlaczego Mercer kupił taki stary samochód. Jeżeli Thorne nie mylił się co do gotówki, jaką tamten wciąż dysponował, z pewnością stać go było na coś lepszego. Czy od początku to sobie zaplanował? Skończone… Użył komórki, aby zrobić kilka szybkich zdjęć, po czym podszedł bliżej do samochodu. Powiódł

wzrokiem wzdłuż białej plastikowej rurki przyklejonej do wylotu rury wydechowej i wpuszczonej do auta od góry przez tylną szybę od strony kierowcy. Wszystkie drzwiczki pootwierano, by wywietrzyć spaliny, ale Thorne mógł dostrzec szare pasma taśmy izolacyjnej, którymi uszczelniono opuszczoną szybę od wewnątrz. Podszedł jeszcze bliżej – woń spalin stała się nagle silniejsza – i spojrzał przez otwarte drzwi od strony kierowcy do wnętrza pojazdu. I po raz pierwszy ujrzał Terry’ego Mercera. Ciało było przechylone w lewo, choć nie dotykało fotela pasażera. Thorne nie był pewien, czy tak je właśnie znaleziono, czy może zostawił je w tej pozycji sierżant po sprawdzeniu ewentualnych oznak życia. Mercer nosił ciemną kurtkę i jasnoniebieską koszulę oraz sportowe buty, które w półmroku wnęki pod deską rozdzielczą wyglądały prawie jak nowe. Jego siwe włosy wydawały się przetłuszczone i zaczesane do tyłu, ale kilka kosmyków zwieszało się luźno z opuszczonej głowy, jakby mężczyzna dopiero się obudził. Lewa dłoń, zaciśnięta w pięść, spoczywała na jego brzuchu, druga natomiast wyciągnięta była w stronę otwartych drzwiczek. Thorne sięgnął i dotknął palcami twarzy Mercera. Wciąż była ciepła, ale kiedy spojrzał w dół, zauważył, że ogrzewanie w aucie zostało włączone i domyślił się, że działało przez cały czas, kiedy silnik pracował. Właściwie po co marznąć przez tych ostatnich parę minut. Przeniósł wzrok w stronę świstka, o którym wspomniał Carlowe, i sięgnął po niego. Ostatnie słowa Mercera, proste, triumfalne, napisane wielkimi, pochylonymi lekko literami. Na podłodze przed fotelem pasażera leżał tani żółty długopis. Thorne potrzymał świstek jeszcze przez chwilę, kartka wyślizgiwała mu się spomiędzy palców przyobleczonych w gumową rękawiczkę. W końcu odłożył ją tam, gdzie leżała. Zakręciło mu się w głowie, poczuł się dziwnie. Było po wszystkim, jego absurdalne, widmowe śledztwo dobiegło końca, choć on i ci, których wciągnął na orbitę zagłady, być może nie unikną potencjalnie surowych konsekwencji samowolnych działań. Cieszył się, a w każdym razie odczuwał ulgę, że zabijanie się skończyło. Z drugiej jednak strony nie mógł się oprzeć przekonaniu, że czegoś go pozbawiono. Że został oszukany. Potrzebował powietrza i nie tylko dlatego, że w garażu wciąż unosiły się trujące spaliny. Wyprostował się i oddalił na krok od samochodu, i wtedy jego wzrok padł na zagracone tylne siedzenie. Na podłodze walała się stara kurtka. Thorne zastanawiał się, czy ktokolwiek pokwapił się już, by przeszukać resztę pojazdu albo otworzyć bagażnik.

Innymi słowy, zrobić niezły kocioł, jak to określił Carlowe. Przy wejściu była jeszcze tylko jedna policjantka, ale akurat patrzyła w inną stronę, więc Thorne pospiesznie podszedł i zajrzał do tylnej części samochodu. Przez chwilę gmerał wśród sterty pustych puszek i zmiętych opakowań po posiłkach z barów szybkiej obsługi. Przetrząsnął kieszenie kurtki, ale były puste. Gdy już miał się wycofać, spostrzegł białą plastikową reklamówkę wciśniętą pod fotel kierowcy i schylił się, aby ją wyjąć. Ciężar reklamówki uzmysłowił mu, że nie była pusta. Usiadł na tylnym siedzeniu i pochylając głowę, wyjął z reklamówki podniszczoną zieloną kartonową teczkę. Otworzył ją i gdy tylko wyjął zawartość i zaczął przeglądać, zrozumiał wszystko. Wiedział już, jakie to uczucie. Prawie nie poczuł dyskomfortu, gdy zaczerpnął powietrza przesyconego oparami spalin… W minutę później Thorne powoli wyszedł z garażu; stanął w świetle i wziął głęboki oddech, a potem przeszedł przed włączonymi reflektorami radiowozu i przystanął nieco dalej, w chłodnym półmroku. Carlowe przerwał rozmowę z sierżantem. – Musisz być niezły we wstrzymywaniu oddechu – powiedział. Thorne uśmiechnął się krzywo, a potem parsknął z obrzydzeniem i splunął na ziemię. – Nie będę już dłużej zawracał ci głowy – rzekł. – Dzięki, że pozwoliłeś mi tu z tobą przyjechać. – Ruszył w stronę swojego auta i po chwili zorientował się, że Carlowe poszedł za nim. Gdy tamten odezwał się do niego, Thorne się nie odwrócił. – Nie ma mowy, żeby Jesmond uznał, że sobie odpuściłeś, co, Tom? – Słucham? – Zajmujesz się tym, choć masz wolny dzień. – Racja – przyznał Thorne. Zza rogu wyłonił się jakiś samochód – przypuszczalnie należący do doktora – sunąc wolno po koleinach w ich stronę. – Czemu odnoszę wrażenie, że wiesz coś, o czym reszta z nas nie ma pojęcia? – zapytał Carlowe. Thorne nie odpowiedział i sięgnął do kieszeni po kluczyki. Było to dość trudne, bo przez cały czas trzymał prawą rękę przyciśniętą mocno do boku, tak żeby nie wypadła mu stara kartonowa teczka, którą włożył pod kurtkę i z całej siły dociskał do ciała na wysokości żeber.

Ale teraz wiedział już, w jaki sposób Terry Mercer zdołał przekonać siedem osób, żeby odebrały sobie życie.

52

Helen otworzyła butelkę wina i robiła, co w jej mocy, aby nie zasnąć przed telewizorem, kiedy zadzwonił Hendricks. – Pomyślałem, że powinnaś wiedzieć – oznajmił. – Terry Mercer nie żyje. – Jak? – Potrzebowała kilka sekund, żeby wydobyć z siebie to słowo, by odpędzić myśl, że Thorne zdołał jakoś wytropić człowieka, którego ścigał, i zrobić coś, z czego nie mógłby się już wywinąć; że przekroczył granicę, skąd już nie było odwrotu. Hendricks powiedział jej to, co sam wiedział, wyjaśnił, że Thorne zadzwonił do niego z samochodu z prośbą, by wykorzystał wszystkie swoje koneksje i osobiście przeprowadził autopsję Mercera. – Możesz to zrobić? – To nie jest coś, do czego ludzie chętnie zgłaszają się na ochotnika – powiedział. – Ale będę musiał wykonać parę telefonów. Helen odwróciła się, słysząc popłakiwanie dochodzące z pokoju Alfiego. Wyszła z pokoju i nasłuchiwała przez chwilę, ale znała wszystkie dźwięki wydawane przez synka i nic nie wskazywało, aby się obudził. – Przepraszam, Phil… – Tak czy owak – dodał patolog – już po wszystkim. – Miejmy nadzieję. – Daj spokój, myślę, że teraz nawet Tom może to spokojnie odpuścić. – Czy wydawał się zadowolony? Kiedy z nim rozmawiałeś. – Tak jakby. Wydawał się… pełen entuzjazmu. Helen mruknęła pod nosem. W ostatnich tygodniach entuzjazm ze strony Thorne’a był czymś, czego

należało się obawiać. – Jak już wspomniałem, zadzwonił z samochodu i rozmawialiśmy tylko przez parę minut. – Dokąd się wybierał? – Przypuszczam, że do domu. Żadne z nich nie odezwało się przez kilka sekund, aż wreszcie Helen powiedziała, jak bardzo spodobał się jej ich wspólny wypad do pubu. Hendricks odparł, że i on też świetnie się bawił, choć następnego dnia musiał za to odpokutować. – Ręka, w której zwykle trzymam skalpel, trochę mi się trzęsła – wyjaśnił. – A niech to. – Nic nie szkodzi. Bądź co bądź, nie jestem neurochirurgiem, prawda? Helen zaśmiała się, ale myślała teraz o Thornie, który parę godzin temu gorączkowo szukał swojej kurtki. O intensywności, z jaką krążył od pokoju do pokoju, o adrenalinie przelewającej się w jego żyłach. To było coś, z czym obiecał kiedyś zerwać, narkotyk, przez który zawsze miewał kłopoty, a Helen zastanawiała się, jak łatwo byłoby mu znów wrócić do tego nałogu. – Tamtego wieczoru próbowałem ci wytłumaczyć, dlaczego on to robi – powiedział Hendricks. – Gorączka zdobywania szczytu, o tym mówisz? – Zupełnie jakby przepełniło go kompulsywne pragnienie robienia wszystkiego jak należy, rozumiesz, o co mi chodzi? Jakby było zawsze tylko jedno właściwe podejście do wszystkiego i choć wiem, że dla reszty z nas może się to wydawać prawdziwym utrapieniem i udręką, zwykle są po temu uzasadnione powody. – Tak, on potrafi być cholernym perfekcjonistą, kiedy tylko mu to pasuje. – Prawdę mówiąc, kochana, związałaś się z prawdziwym świrem, który ma bzika na punkcie kontroli. Głos Helen złagodniał. Chciała, aby Thorne wrócił do domu, chciała, żeby był wkurzony, bo w głębi duszy tak naprawdę to lubił, i pamiętała jego twarz, kiedy Alfie podszedł do niego i dotknął paluszkiem małej, pionowej blizny na jego podbródku. – Są gorsze rzeczy – odparła. – Pewnie tak. – To przynajmniej oznacza, że jeszcze ci na czymś zależy.

– Wiedziałaś, że każdego roku odbiera sobie życie więcej świrów z obsesją na punkcie kontroli niż osób cierpiących na depresję maniakalną? Alfie znów zakwilił i tym razem sprawiał wrażenie, jakby domagał się uwagi. – Nie miałam pojęcia, ale dobrze to wiedzieć. – Wybacz – odparł Hendricks – jeżeli chodzi o samobójstwa, chłonę wszystkie informacje jak gąbka. – W ostatnich tygodniach twoja wiedza musiała być szczególnie przydatna… Kiedy skończyli rozmowę, zadzwoniła na komórkę Thorne’a, ale połączenie zostało przekierowane na pocztę głosową. Nie nagrała żadnej wiadomości, skoro Thorne faktycznie zamierzał wrócić do domu. Podgrzała butelkę dla Alfiego, a w drodze do jego pokoju zabrała też drugą, dla siebie, bo nagle, ni stąd, ni zowąd, zarówno ona, jak i jej synek najwyraźniej rozbudzili się na dobre.

53

Thorne nie spodziewał się, że Frank Anderson wciąż będzie w swoim biurze za kwadrans dziesiąta wieczorem, ale i tak postanowił go odwiedzić. Załomotał do drzwi tak mocno, że na szkle pojawiła się kolejna rysa. Satysfakcja trwała krótko, ale na szczęście przypomniał sobie o barze po drugiej stronie ulicy, stąd zadzwonił wtedy do Andersona, udając klienta, i gdzie Anderson zwykle popijał, samotnie lub w towarzystwie potencjalnych klientów, którym nie chciał zaprezentować swojego zaniedbanego, obskurnego biura. Thorne przebiegł przez ulicę, lawirując pomiędzy samochodami. Anderson siedział przy stoliku przy samym wejściu, w towarzystwie kobiety po czterdziestce. Siedział plecami do drzwi, ale ona zauważyła podchodzącego Thorne’a i natychmiast przestała się śmiać. – Nowa klientka, Frank? – Thorne zaczekał, aż Anderson się odwróci, po czym wskazał na jego towarzyszkę. – A może przyjaciółka? – Och, na miłość boską – rzekł Anderson. Thorne podszedł bliżej i przyjrzał się kobiecie.

– Słowo daję, kochana, jeśli zamierzasz się z nim przespać, będziesz musiała wziąć później naprawdę gorący prysznic. Otworzyła usta, ale nic nie powiedziała. – Czego chcesz? – zapytał Anderson. Thorne rzucił na stół kartonową teczkę, otworzył i wyjął z niej zdjęcia. Trzymał je w dłoni przez chwilę, zanim upuścił na blat; rozrzucił je po całym stoliku, strącając podkładki pod piwo, gdy Anderson i kobieta sięgnęli po swoje szklaneczki. Anderson spojrzał na nie pobieżnie. – No i? – zapytał. Zdjęć było ponad dwadzieścia i choć Thorne rozpoznał tylko dwie z uwiecznionych na nich osób – Jacqui Gibbs i Andrew Coopera – doskonale wiedział, kim byli. Na co patrzył. Wszyscy sfotografowani nie wiedzieli, że znaleźli się w czyimś obiektywie – wychodzili z domów, wsiadali do aut, kopali piłkę w parku. Rodziny tych, których wziął na cel Terry Mercer. Mężczyźni, kobiety i dzieci. Wnuki… Mercer proponował swoim ofiarom prosty wybór. Odbiorą sobie życie albo skażą na śmierć ludzi, których kochali. To żaden wybór. – Ty zakłamana gnido – powiedział Thorne. – Wolnego… Ludzie przy sąsiednich stolikach gapili się na nich, ale Thorne o to nie dbał. – Ty je zrobiłeś, zgadza się? – Dźgnął palcem w zdjęcie Jacqui Gibbs wychodzącej z supermarketu. – To wszystko było częścią zlecenia, jakie przyjąłeś od George’a Jeffersa. – Pytałeś mnie o starszych ludzi – powiedział Anderson. – Pamiętasz? Chciałeś nazwiska starszych osób, które zlecił mi odnaleźć Jeffers, i podałem ci je. Taka była między nami umowa. – Ale tych ludzi też odnalazłeś, zgadza się? Anderson spojrzał. – Nie wszystkie z tych zdjęć są zrobione przeze mnie. – To ci, których kazał ci odnaleźć. Zrobiłeś im zdjęcia i przekazałeś Jeffersowi, aby mógł je dać swojemu kumplowi.

– Nic o tym nie wiem. – Swojemu kumplowi, Terry’emu Mercerowi. – Nigdy o nim nie słyszałem… – Masz pojęcie, co zrobiłeś, do cholery? Kobieta, krągła brunetka z przesadnym makijażem podniosła się chwiejnie na nogi, ale Thorne spiorunował ją wzrokiem i błyskawicznie wróciła na miejsce. Zauważywszy, że ktoś z obsługi wyszedł zza baru, nachyliła się do Andersona i spytała: – Może wezwę policję? Anderson pokręcił głową. – Już tu jest – powiedział Thorne. Kobieta wyglądała na zbitą z tropu. Sięgnęła po dłoń Andersona. – Zadałem ci pytanie. – Thorne podsunął jedno ze zdjęć pod sam nos detektywa. – Masz pojęcie, ilu rodziców i dziadków tych osób nie żyje dlatego, że zrobiłeś te zdjęcia? – Pokazał mu zdjęcie Andrew Coopera. – Matka i ojciec tego mężczyzny. – Co się dzieje, Frank? – zapytała kobieta. Dostrzegając strach w oczach swojej towarzyszki, Anderson poczuł się nagle zobowiązany zareagować, jakby odnalazł w sobie coś na kształt klejnotów. – No dobra, wparowujesz tutaj, wykrzykując jakieś dyrdymały, i na pewno od razu robi ci się od tego lepiej. Ale obaj wiemy doskonale, że nie zrobiłem niczego nielegalnego, czemu więc nie pozbierasz swojej kolekcji fotek i nie zostawisz nas samych? – Wyciągnął ręce, jakby wokół niego w pubie byli sami przyjaciele. – Chcieliśmy po prostu napić się w spokoju, rozumiesz? Thorne spojrzał na niego. Anderson podniósł się. – No właśnie. Teraz idę się odlać. Minął Thorne’a i zniknął w męskiej toalecie. Thorne stał, ciężko oddychając, przez pół minuty i wlepiając wzrok w zdjęcia, podczas gdy kobieta zajęła się swoją szklaneczką, a osoby przy sąsiednich stolikach powróciły do przerwanych rozmów. Następnie pozbierał fotografie, odwrócił się od stolika i zaczął przeciskać się przez tłum. Wszedł do toalety w chwili, gdy Anderson odchodził właśnie od pisuaru, zapinając rozporek.

– Och, to już zakrawa na jakiś absurd – rzekł Anderson. Ruszył w stronę drzwi, ale Thorne zastąpił mu drogę. – Posłuchaj, nie wiem, na czym polega twój problem, ale o ile nie masz nic innego, chciałbym wrócić do stolika, bo ktoś tam na mnie czeka… – Powinieneś umyć ręce – powiedział Thorne. – No dobrze, zrobiłem te cholerne zdjęcia, w porządku? Wykonywałem swoją pracę. – Popatrzył na Thorne’a, czekając, aż zejdzie mu z drogi. – Dobra, daj spokój, już wystarczy, naprawdę staram się być miły. – Miły? – Thorne nie pamiętał, kiedy tak bardzo miał chęć komuś przywalić. Wiedział jednak, że cokolwiek jeszcze zrobi, czy to mu się upiecze, czy nie, bezpośrednia napaść z użyciem siły w pubie, przy wielu świadkach, oznaczałaby nieodwołalnie koniec jego kariery. Inspektorat w okamgnieniu dobrałby mu się do skóry, a pewni ludzie zaczęliby ustawiać się w kolejce, aby wywalić go z policji, a następnie wpakować za kratki. Anderson dostrzegł wahanie Thorne’a i wyczuł chwilę słabości. Uśmiechnął się i powiedział: – Tak, wiem. Bardzo byś chciał. Thorne zdzielił go z całej siły w twarz. Przemaszerował pospiesznie przez zatłoczony bar, ze schyloną głową i unikając wzroku dziewczyny Andersona, kiedy mijał ich stolik. Wyszedł z pubu, z kartonową teczką pod pachą, trzymając uszkodzoną rękę zwieszającą się luźno przy boku. Na ulicy przy wejściu nieomal zderzył się z Neilem Hackettem.

54

Thorne cofnął się i przez chwilę patrzyli na siebie, podczas gdy obok nich przejeżdżały samochody. Jakaś para przeszła pomiędzy nimi, zmierzając w stronę baru. W blasku reflektorów jakiegoś auta Thorne dostrzegł łagodne rozbawienie na twarzy Hacketta i wiedział, że sam wyglądał na tak przerażonego, jak się czuł. – Komuś się spieszy – powiedział Hackett. – Muszę wracać do domu – odparł Thorne, siląc się na uśmiech.

Rozpadało się, ale nie za bardzo, choć Thorne czuł i słyszał każdą kroplę lądującą z głośnym plaśnięciem na teczce, którą trzymał w ręku. – Wzięła cię pod but? – zapytał Hackett. – Powinieneś coś z tym zrobić. – To nie pański rewir, zgadza się? – Thorne nie wiedział, gdzie mieszkał Hackett, ale nie brał pod uwagę, że to spotkanie mogło być jedynie zbiegiem okoliczności. – Nie – odrzekł Hackett. – Co wobec tego pan tu robi? – Thorne skinął głową w stronę baru. Drzwi akurat się otwarły i dwóch facetów wyjrzało na zewnątrz, wyraźnie podekscytowanych rozróbą, jaka miała miejsce w toalecie, i chętnych przenieść ją na zewnątrz. Thorne odwrócił się i zauważył, że Hackett spokojnie wpatrywał się w dwóch spragnionych bójki imprezowiczów. Odgłosy z baru natychmiast ucichły, gdy drzwi zamknęły się ponownie. – Słyszałem dużo dobrego o tym miejscu – powiedział Hackett. – Niezłe piwo, miła klientela. Nigdy nie ma tu rozrób. Spojrzał na dłoń Thorne’a. – Skaleczyłeś się? Thorne poruszył palcami i skrzywił się. Miał nadzieję, że palce nie były złamane. – Przytrzasnąłem je drzwiami. – Auć. – Nic mi nie będzie. – Lubię odwiedzać miejsca, w których dotąd nie byłem – rzekł Hackett. Postąpił krok w stronę baru i Thorne’a. – Zwykle potrafię się w nich świetnie odnaleźć. Znajduję ciekawych ludzi, z którymi warto porozmawiać. – Wcisnął wielkie łapska do kieszeni długiego, czarnego płaszcza i spojrzał w stronę drzwi. – Są tam jacyś? – Nie mam pojęcia – odparł Thorne. – Wpadłem tylko na małego browarka. – Jasne. – Prowadzę. – Bo to nie jest też twój, zgadza się? – Co takiego? – Nie twój rewir.

– Odwiedzałem kumpla. – Coś ciekawego? – Nie bardzo. – Mam na myśli, tam, w środku – Hackett wskazał na teczkę, którą Thorne trzymał w lewym ręku. Thorne uniósł teczkę, jakby w ogóle o niej zapomniał, i spojrzał na nią. Nie ulegało wątpliwości, że Hackett coś wiedział, ale trudno było określić ile. Przez sekundę czy dwie zastanawiał się, czy powinien bezceremonialnie otworzyć teczkę i pokazać Hackettowi jej zawartość. Nie musiałby się z nich tłumaczyć, a dobrze byłoby sprawdzić, czy Hackett rozpozna którąś z osób na zdjęciach. Thorne uważał, że pomogłoby mu to określić, z czym miał do czynienia. – Nie, nic szczególnego – powiedział. Hackett pokiwał głową, ale na jego twarzy nagle odmalowało się napięcie, skóra wokół ust się naprężyła, powieki nie mrugały. – Moglibyśmy wrócić do środka – rzekł. – I strzelić sobie po piwku, tak jak wcześniej proponowałem. – Lepiej nie – odparł Thorne, zapinając kurtkę. – Prowadzę, pamięta pan? – Oczywiście, i spieszysz się do domu. – Chcę wrócić do domu. – To byłaby ironia losu, prawda? – ciągnął Hackett. – Gdyby po tym wszystkim zgarnęli cię za jazdę po pijanemu. Thorne spojrzał na komisarza, nie wiedząc do końca, o co mu chodziło. Po tym wszystkim, czyli po wywaleniu go z wydziału zabójstw? A może miał na myśli to, co działo się teraz? Nie zamierzał pytać. Zrobił kilka kroków. – Życzę przyjemnego wieczoru. – Ona pracuje w Wydziale do spraw Ochrony Dzieci, tak? Thorne przystanął i się odwrócił. Wiadomość, jaką mu przekazano, należało odczytać: wszelkie próby zachowania tajemnicy mijały się z celem, prywatności jako takiej nie było. Thorne świetnie o tym wiedział, ale Hackett najwyraźniej nieźle się bawił. – Twoja druga połówka? – Hackett ze smutkiem pokręcił głową. – Cóż, zawsze uważałem, że to niebezpieczne bzykać kogoś, kto pracuje w Resorcie. To jak czekanie, aż spełni się twój najgorszy koszmar. – Wzruszył ramionami. – Ale co ja tam wiem? – Odwrócił się i pomaszerował w stronę pubu. – Powinieneś pójść do lekarza, żeby obejrzał twoją rękę – rzekł na koniec.

55

Holland i Kitson nie mogli się wyrwać na dłużej z biura, więc Thorne wybrał się do Colindale. Wysłał im SMS-a, uprzedzając, że się zjawi, i w porze lunchu spotkali się we trójkę w aucie Thorne’a, o pięć minut piechotą i kilka przecznic od Peel Centre. Kitson spytała Thorne’a o jego rękę, ale zbył jej pytanie. Chciał porozmawiać o tym, co się stało, zanim złożył Frankowi Andersonowi wizytę poprzedniego wieczoru. O tym, co znalazł w aucie Terry’ego Mercera. – Mógł potrzebować broni, aby doprowadzić ich tam, gdzie tego chciał – rzekł Thorne. Przypomniał sobie, że Anthony Dennison mówił mu, że Mercer kupił dwie spluwy. – Aby dostać się do środka i wszystko zaaranżować… kąpiel w wannie, zażycie pigułek i co tam jeszcze. Ale ostatecznie nakłonienie ich do targnięcia się na życie było całkiem proste. – Thorne podał zdjęcia Yvonne Kitson siedzącej na fotelu pasażera. Przejrzała je, a potem oddała Hollandowi. – To była cała broń, jakiej potrzebował. – Jezu – powiedziała Kitson – to… – Oni wszyscy wiedzieli, że zrobiłby to, co zapowiedział. Zabiłby ich bez wahania, gdyby nie zrobili tego sami, a potem wziąłby się do ich rodzin. Przez chwilę wszyscy milczeli. Thorne nieznacznie opuścił szybę, aby wpuścić do środka trochę powietrza. – Koniec końców robisz to, co konieczne, aby ochronić dzieci – rzekła Kitson. Thorne pokiwał głową. – Tak po prostu. Nieważne, ile masz lat ani ile lat mają one. – Odwróciła się, by spojrzeć na Hollanda. – Prawda, Dave? Thorne poczuł lekkie rozdrażnienie wywołane tą krótką dygresją, niewypowiedzianą sugestią, że jako jedyny spośród ich trojga, niemający własnych dzieci, nie potrafiłby tego zrozumieć. – Ale ja to rozumiem, Yvonne – zapewnił. Holland sięgnął po zdjęcia kogoś, kogo rozpoznał.

– To Graham Daniels – powiedział. Pokazał im inne zdjęcie i rzekł: – A to jego córka. Dziewczyna, która pomagała w zakładzie poligraficznym, aby zarobić na studia. Było wiele innych zdjęć, innych twarzy. Nie rozmawiali z krewnymi zmarłych, więc nie mogli zidentyfikować wszystkich osób na fotografiach. Członków licznej rodziny Cooperów, Gibbsów, Jacobsonów… – Można śmiało przypuszczać, że większość z nich zrobił Anderson – powiedział Thorne. – Resztę zapewne Jeffers albo może sam Mercer. Holland oddał zdjęcie Thorne’owi. – Jeden z nich musiał wybrać się aż do Newcastle – stwierdził – żeby sfotografować dzieci Edwarda Mallena. Thorne spojrzał na niego. – Dziś rano trochę poszperaliśmy – wyjaśniła Kitson. – Okazało się, że mieszkał tam do niedawna. – Wiemy coś konkretnego o tym, co łączy Mallena z procesem Mercera? – Wiemy, i to jest akurat najciekawsze. – Holland spojrzał na Kitson. To było coś, co udało im się ustalić. – Naprawdę nie nazywał się Edward Mallen, tylko Barry Mercer. Thorne spojrzał na Kitson. – To był jego brat? Kitson pokiwała głową. – Młodszy brat – sprecyzowała. – Otrzymał nową tożsamość trzydzieści lat temu. Po tym jak pomógł policji w schwytaniu Mercera. Przenieśli go wraz z rodziną na północny wschód w ramach programu ochrony świadków. Załatwili dla nich nową tożsamość, nowe życie. Thorne pokiwał głową, składając to wszystko do kupy. A więc to od brata Mercera pochodziły „poufne informacje”, o których wspomniał Ian Tully. Informacje o napadzie z bronią w ręku. – To dlatego zostawił Mercera na sam koniec – powiedział Holland. – Ale czemu u licha jego brat wrócił do Londynu, skoro wiedział, że Mercer został wypuszczony z więzienia? – Bóg raczy wiedzieć – wtrąciła Kitson. – Poczucie winy albo coś w tym rodzaju? Może zapragnął umrzeć? – Dostał dokładnie to, czego pragnął – rzekł Holland półgłosem. – Ale dlaczego mu w ogóle na to pozwolono, skoro był objęty programem ochrony świadków. Na to pytanie odpowiedział sobie sam. Z zawodowego doświadczenia wiedział, że trudno było

utrzymać kogokolwiek objętego programem ochrony świadków, zapewniając mu najwyższy stopień bezpieczeństwa, przez trzydzieści lat. Nie chodziło o pieniądze czy chęci. Było całkiem możliwe, że nikt po prostu nie raczył powiadomić „Edwarda Mallena”, że jego brat wyszedł z pudła. Równie dobrze mogliby zaaprobować przeprowadzkę Mallena z powrotem do Londynu i tu na miejscu objąć go programem ochrony świadków, pozostawała jednak pewna istotna kwestia, a mianowicie, skąd Mercer zdobył jego adres. – To oznacza, że powinniśmy jak najszybciej zakończyć tę sprawę. – Cóż, wydaje mi się, że Terry Mercer już ją definitywnie zakończył. – Poważnie, Tom – powiedziała Kitson. – Ale co poważnie? – Wypisujemy się z tego – rzekł Holland. – Ja i Yvonne. Nie możemy dłużej tego robić, nie chcemy mieć z tym nic więcej do czynienia. – Popatrzył na Kitson, a Thorne zorientował się, że musieli już wcześniej o tym rozmawiać i ustalili, jak rzecz rozegrać. – No i dobrze – mruknął Thorne, unosząc dłonie do góry. – Posłuchajcie, wiecie doskonale, że jestem wam wdzięczny za to, co zrobiliście do tej pory, i nie rozumiem, czemu miałbym prosić was o cokolwiek więcej. Teraz, kiedy Mercer nie żyje, wątpię, aby pozostało coś jeszcze do zrobienia. – Jestem pewien, że coś byś wymyślił – stwierdził Holland. – Dlatego chciałem, żebyśmy mieli w tej kwestii całkowitą jasność. Wypisuję się z tego. – Spojrzał na Kitson. – Oboje się wypisujemy. Thorne popatrzył na Kitson, ale ona uparcie spoglądała przed siebie. – Wyraziłeś swoje zdanie, Dave, ale nie sądzę, żebyśmy mogli mieć powody do paniki. Jak na razie nikt się nie zorientował, że robiliśmy cokolwiek na własną rękę. – Możliwe, że właśnie zaczęli się orientować. – Nie ulegało wątpliwości, że Holland bardzo się martwił i bał się, że jego potajemne poczynania mogą wyjść na jaw. – A nawet jeśli do tej pory się nie połapali, musieliby być kompletnie tępi, żeby teraz na to nie wpaść, mam rację? Kiedy tylko się zorientują, kim naprawdę był Edward Mallen i kogo wsypał. Gdy tylko jakiś geniusz zwróci uwagę, że jego brata wypuszczono parę miesięcy temu z więzienia, mogą zacząć się domyślać, kto załatwił mu stryczek. – Walnął otwartą dłonią o zagłówek. – A wtedy wszystko się wyda. – Dave… – Wiem, pytałeś – jak głęboko możemy ugrzęznąć w tym szambie? Widząc wyraz twarzy Hollanda, Thorne ponownie zaczął się zastanawiać, skąd Neil Hackett mógł tyle wiedzieć – a sprawiał wrażenie, że wiedział więcej, niż powinien. Skąd miał te wszystkie „poufne informacje”. Holland był dostatecznie wściekły i oburzony tym, o co go prosił Thorne, aby móc pójść z tą sprawą do któregoś z przełożonych.

A jeżeli to nie Holland… Nawet wzięcie pod uwagę innych możliwości sprawiało, że Thorne poczuł w gardle smak żółci, ale musiał pozostać chłodnym realistą. Wiedział, że liczba podejrzanych była ograniczona. – Posłuchajcie, to koniec – oznajmił. – Tak czy inaczej, jest już po wszystkim. Przynajmniej za to powinniśmy być wdzięczni. – Przykro mi, że go nie złapaliśmy, Tom – powiedziała Kitson. – Mnie również. Ale to nie zawsze jest najważniejsze, prawda? Thorne spojrzał na Kitson i zorientował się, że nie wierzyła w to, podobnie zresztą jak on. W ciszy, jaka zapadła, zabrzmiał dzwonek komórki Thorne’a. Widząc, że dzwoni Hendricks, Thorne odebrał i powiedział: – Zaczekaj, Phil, jestem teraz z Yvonne i Dave’em, więc przełączę cię na głośnik. Wcisnął przycisk w telefonie i położył komórkę między fotelami. – Phil…? – Cała banda w komplecie, tak? – Głos Hendricksa dobywający się z niedużego głośnika komórki brzmiał cienko i metalicznie. – Wszyscy mają się dobrze? Holland i Kitson wymamrotali półgłosem słowa powitania. – A niech to, widzę, że entuzjazmu wam nie brakuje. Atmosfera w aucie była napięta, nerwowa, dalekie echo wznoszonego wspólnie toastu w Oak – co zapewne miałoby miejsce, gdyby zamykali to śledztwo w oficjalny sposób i zgodnie z obowiązującymi procedurami. – Słuchamy, Phil – rzekł Thorne. – Dobra, właśnie skończyłem autopsję ciała z astry. Nic, czego byś się nie spodziewał. Mężczyzna, w wieku około siedemdziesięciu lat, hypoksja spowodowana wdychaniem tlenku węgla i takie tam. Ale mam jedno pytanie. – Jakie? – Jesteś pewien, że to Mercer był odpowiedzialny za powieszenie tego faceta w Woolwich? – To był jego brat – wyjaśnił Thorne. – Zakapował go trzydzieści lat temu. – Hmm… wobec tego mamy dość poważny problem. Chyba że Mercer dokonał tego zza grobu.

– Słucham? – Skonsultowałem się z patologiem, który przeprowadził sekcję ciała z Woolwich, i wyniknął między nami drobny spór, jeżeli chodzi o czas zgonu denata. Różnica nie jest duża, godzina, góra dwie, ale fakt pozostaje faktem, że facet w samochodzie umarł przed tym gościem, który się powiesił. – Hendricks przerwał. Słychać było chrupanie, jakby jadł chipsy. – Rozumiecie, do czego zmierzam, chłopcy i dziewczęta? Holland i Kitson popatrzyli na Thorne’a. – Zakładam, że tak – odezwał się Hendricks. Thorne zamknął oczy i przypomniał sobie, jak przytknął koniuszki palców do twarzy nieboszczyka. Przypomniał sobie coś jeszcze to, co powiedział ten dzieciak, Dennison: „Już mówiłem, był stary. Siwe włosy, zmarszczki i w ogóle”. Mogły być tylko dwa wyjaśnienia na to, co usłyszeli od Hendricksa, a Thorne nie miał wątpliwości, w które z nich powinien uwierzyć. Holland wychylił się do przodu pomiędzy przednimi fotelami. – A więc, zakładając, że to Mercer zabił brata, w tym samochodzie nie mogło znajdować się jego ciało. Kitson opuściła głowę i zaklęła pod nosem. – To nie Mercer był w tym samochodzie – powiedział Thorne – tylko George Jeffers.

CZĘŚĆ CZWARTA NIEZBYT DŁUGA DROGA W DÓŁ

56

Mercer spaceruje nad rzeką; nie spieszy się, trzyma się możliwie jak najbliżej wody, od Rotherhithe po stronie południowej aż do Greenwich. Często o tym myślał, kiedy jeszcze siedział w pudle. Choć rzecz jasna nie chodziło mu o podziwianie widoków, nic z tych rzeczy. Krajobrazy, zachody słońca i cały ten pocztówkowy szajs, patrzysz i myślisz: tak, to miłe, i co z tego, po czym idziesz dalej. Nigdy nie widział sensu w zachwycaniu się tym wszystkim dłużej niż przez chwilę. Tak samo z obrazami. Są piękne czy może to zwykły kicz? Kto chce gapić się na cokolwiek przez dziesięć minut? Zawsze jednak lubił rzekę, uwielbiał jej ciągły ruch. Nie tyle leniwy nurt, ile raczej pływy, sposób, w jaki jej poziom unosił się i opadał, jakby rzeka oddychała. I wiążące się z nią zagrożenie – nigdy nie było wiadomo, co się może zdarzyć. Zabawne, że nazywano ją Ojcem Tamizą, bo jemu ta rzeka wydawała się zawsze tak chimeryczna, że nieodparcie kojarzyła się z kobietą. I taka właśnie była ona. Chimeryczna. Skręca z Creek Road, a potem schodzi w dół skrajem Dreadnought Wharf na nabrzeże i myśli, że to nie do końca uczciwe. Nie musiało mu się spodobać to, co zrobiła jego żona, ale gdyby przynajmniej zrozumiał, dlaczego to zrobiła, przypuszczalnie byłby w stanie jakoś dalej z tym żyć. Był też taki moment z Barrym, już pod sam koniec. Kiedy zaczęło się błaganie, a on prawie był w stanie zrozumieć dlaczego. Zawsze sądził, że musiał istnieć dobry powód, dla którego jego brat zrobił to, co zrobił, bo przecież musiał wiedzieć, co to oznaczało. Lata spędzone w ukryciu, jak jakiś robak w ciemnej dziurze, łganie dzień w dzień, bez ustanku, i udawanie kogoś, kim się nie jest, żeby nawet twoje własne dzieci niczego się nie domyśliły. Zrobiłem to dla ciebie, powiedział Barry, łkając jak dziewczynka i drapiąc paznokciami sznur zadzierzgnięty wokół szyi. A w każdym razie jakoś tak to brzmiało. Co u licha miało to znaczyć? Nie chciałem, żeby coś ci się stało? Chroniłem cię przed tobą samym? Już od dawna wiedział, że ludźmi trzeba się było zajmować, i właśnie teraz zamierza o to zadbać. To jego nowy projekt. Kiedy tylko się z tym upora i skreśli z listy ostatnie nazwisko, wie dokładnie, co będzie musiał zrobić. Musiał to zrobić z klasą. Musiał coś dla siebie znaleźć. Weźmy na ten przykład tych kretynów, którzy odeszli na wcześniejszą emeryturę i nie mieli później nic do roboty. Szwendali się tylko z kąta w kąt w swoich przestronnych domach. Mieli masę forsy, żony ze sztucznymi cyckami, ale dostawali świra, bo nie mieli po co zwlec się każdego dnia z łóżka. Nie mogli tak po prostu odejść. Sczeznąć i zniknąć… Teraz chodzi już tylko o zrobienie tego, co konieczne, aby pozostać bezpiecznym przez ten czas, jaki mu jeszcze został. To może być dwadzieścia lat, a równie dobrze jutro może wpaść pod autobus, ale za nic w świecie nie da się ponownie zamknąć w więzieniu. To wie na pewno. Dociera do przeszklonej kopuły stanowiącej wejście do tunelu dla pieszych w Greenwich i wchodzi

tam. Pięć minut spacerkiem na Isle of Dogs, Wyspę Psów. Wewnątrz jest chłodno – to ekscytujące, gdy się ma świadomość, że cała masa tej chimerycznej starej rzeki przetacza się dokładnie nad twoją głową. Patrzy na kobietę z dwójką dzieci, zmierzającą w jego stronę, dzieci dokazują i pokrzykują, ciesząc się echem własnych głosów. Pewnie niektórym ludziom to miejsce musi się wydawać przerażające, ten półmrok, słabe, bursztynowe światło i dźwięki odbijające się od kafelków. Mercer nie może tego zrozumieć. Śnił o wędrówce korytarzem skazańców i spędził zbyt wiele czasu, wsłuchując się w trzask zamykanych ciężkich drzwi i zgrzyt kluczy w zamkach. A mimo to uśmiecha się do kobiety i jej rozbrykanych dzieci, kiedy go mijają. Po drugiej stronie rzeki skręca na wschód, przechodząc obok Island Gardens, a potem zatrzymuje się, ujrzawszy wieżę Christ Church. Bolą go kolana, przysiada więc na ławeczce, aby przez chwilę odpocząć, i zastanawia się, czy nie wejść do kościoła. Pewnie zastałby tam wikarego lub może proboszcza, z którym mógłby porozmawiać. Księża przecież i tak nic nie powiedzą, zgadza się? Nie wolno im zdradzać tego, o czym usłyszą. Oczywiście wcale nie ma zamiaru pójść tam i się wyspowiadać, nic z tych rzeczy, ale miło byłoby po prostu usiąść i chwilę pogawędzić. Zawsze dobrze było pomówić z kimś, kto znał się na rzeczy. Zapytać, co ich zdaniem było później. Słyszał, że w obecnych czasach zdarzali się księża, którzy w ogóle nawet nie wierzyli w Boga, ale przecież niezależnie od wszystkiego musieli mieć jakieś pojęcie, jak to wszystko jest poukładane. W Gartree często rozmawiał z kapelanami. Zawsze mógł tam liczyć na kubek herbaty i parę ciepłych słów, no i rzecz jasna przyjemniej się z nimi rozmawiało niż z psychologami, którzy pragnęli jedynie usłyszeć, jaki jesteś żałosny i do niczego. Oczywiście mówił im to, co chcieli usłyszeć, powtarzał to dziesiątki razy, przecież nie jest głupi. Wiedział, że to ich opinia mogła zaważyć na ostatecznej decyzji komisji do spraw zwolnień warunkowych. To nie było trudne, bo naprawdę żałował, choć niekoniecznie tego, czego mogli się spodziewać. Żałuję, że dałem się złapać. Żałuję, że spędziłem trzydzieści lat za kratkami. Żałuję, że nie wiem, jak wyglądają moje dzieci. Siada i rozciera obolałe kolana. Naprzeciwko jest pub, a kościół ma z tyłu, za sobą i próbuje podjąć decyzję. Zastanawia się. Chciałby porozmawiać z kimś na temat Pisma Świętego i zapytać, dlaczego Bóg w Nowym Testamencie tak bardzo różni się od tego ze Starego Testamentu. W Nowym mowa jest tylko o przebaczeniu i nadstawieniu drugiego policzka, ale w Starym Bóg zawsze bez litości wyładowuje swój gniew na ludziach i mści się na tych, którzy nie postępowali tak, jak sobie tego życzył. Mercer wie, którego Boga woli. Tego pierwszego, gniewnego Boga, który ewidentnie nie miał oporów i bez wahania unicestwiał

wszystkich swoich wrogów.

57

– Nie jest złamana – powiedział Hendricks. – Ale coś jest nie tak, jak sądzę. – Oczywiście to musiało być naprawdę frajerskie uderzenie. – Hendricks raz jeszcze ścisnął dłoń Thorne’a, zanim puścił ją, napawając się syknięciem bólu po drugiej stronie stołu. – Jak tam sprawy z Helen? – Co to ma z czymkolwiek wspólnego? – Tak tylko pytam, bo jeśli ona nie zechce cię wspomóc, nie będziesz mógł liczyć w najbliższym czasie na tę rękę. Thorne uśmiechnął się, rozcierając kłykcie. – Najlepsza przyjaciółka mężczyzny. – Renia Grabowska, do usług, i jej pięć pięknych córek. – Córek? Ty? – No dobra, w moim przypadku synów. Prawdę mówiąc, zawsze myślałem o nich jak o pięciu członkach Take That. – A który z nich to Robbie? Hendricks wystawił środkowy palec. – Ten, tutaj… Obsługa w Bengal Lancerze przy Kentish Town Road dobrze znała Thorne’a i Hendricksa i gdy policjant z patologiem czekali na przygotowanie zamówionych potraw, jak zwykle przyniesiono im talerz darmowych przekąsek oraz po szklaneczce kingfishera. Hendricks delikatnie, otwartą dłonią, jakby zadawał cios karate, rozdzielił przekąski na dwie porcje i zabrali się do pałaszowania.

– Zakładam, że potem twój dzień stał się przyjemniejszy – rzekł Hendricks – niż moment, gdy jednym zdaniem, hurtowo popsułem wszystkim dobry nastrój. Thorne mruknął coś pod nosem. – Tak, wiadomość, że nasz zabójca nie zszedł z tego świata, jak sądziliśmy, nie spotkała się z wielkim entuzjazmem. – Umoczył kawałek marynowanej limonki w sosie. – Dave i Yvonne wysiedli z auta i wrócili do pracy, zanim zdążyłem wymyślić dla nich jakieś kolejne zadania. – Naprawdę? – Jak powiedział Dave, śledczy z wydziału zabójstw musieliby być naprawdę głupi, gdyby sami teraz na to nie wpadli. Inna sprawa, jak długo to potrwa. – Mercer chyba nie może mieć nadziei, że mu się upiecze – powiedział Hendricks. – Prawda? Nawet gdyby ustalenie czasu zgonu nie przesądzało o wszystkim, musieliby przeprowadzić testy, cokolwiek. W którymś momencie rodzina Jeffersa zgłosiłaby jego zaginięcie. Rodzina Jeffersa. Jej zdjęcia musiały znajdować się gdzieś wśród pliku zdjęć w tej starej, kartonowej zielonej teczce. Ostatnie twarze, jakie musiał ujrzeć Jeffers, twarze, na których starał się skupić, gdy uszczelnił szybę w tamtym aucie i uruchomił silnik. – Bóg jeden wie – powiedział Thorne. – Mercer chciał pozbyć się Jeffersa i może liczył, że dzięki temu zyska trochę na czasie. – Jeżeli pozbywa się niedokończonych spraw, może warto by powiadomić Franka Andersona, żeby miał się na baczności? – Tak, myślałem o tym – odparł Thorne. Popił kolejny kawałek limonki łykiem piwa. – A teraz, skoro już zapytałeś, odpowiem, że nie… reszta mojego dnia nie była szczególnie atrakcyjna. Nic ciekawego. Godzina spędzona przy telefonie na kadzeniu sierżantowi dyżurnemu z aresztu, żeby nakłonić go do zmiany decyzji. Thorne wyjaśnił, że postanowił zmienić status Anthony’ego Dennisona ze zwolnionego do ponownego zawezwania w celu przesłuchania, na uwolnionego od wszelkich zarzutów. Powiedział sierżantowi, że udało mu się uczynić z chłopaka swojego informatora, i bardzo grzecznie zapytał, czy udałoby się wprowadzić niezbędne korekty w aktach. Kilka kliknięć myszką i telefon do funkcjonariusza, który tego wieczoru przesłuchiwał Dennisona, i było po sprawie. Dennison został zdjęty z haczyka. – Nie rozumiem. – Hendricks sięgnął po kolejny kąsek. – Na miłość boską, ten dzieciak dał ci w gębę. – Wskazał palcem, opuchlizna pod okiem Thorne’a prawie całkiem już zeszła, choć siniec był jeszcze widoczny. – Na pewno rąbnął cię mocniej niż ty tego detektywa, ale co ja tam będę ci mówił. – Dobiłem z nim targu – powiedział Thorne. – On dał mi niezłą informację, a prawda jest taka, że to

ja go sprowokowałem. – Prowokujesz wielu ludzi. – Sam się o to prosiłem. – Jak sobie chcesz, stary, ale wiesz, że ten dzieciak i tak skończy za kratkami, jeśli w ogóle pożyje dostatecznie długo. W pudle będzie mu lepiej, uwierz mi. Thorne wiedział, że Hendricks najprawdopodobniej miał rację. Miał nadzieję, że Anthony Dennison jest na tyle bystry, by trzymać się z dala od kłopotów, które mogłyby kosztować go życie. Mimo to nie mógł być pewien, czy faktycznie wyświadczał chłopakowi przysługę. – I poza tym resztę dnia przesiedziałem na tyłku, czekając na opadający topór kata. Opowiedział Hendricksowi, jak wpadł na Neila Hacketta przed barem, gdzie doszło do jego konfrontacji z Frankiem Andersonem. I że teraz miał już niezbitą pewność, że Hackett go śledził, choć najwyraźniej nie zamierzał nic z tym zrobić. – Chciałbym, żeby wreszcie doniósł na mnie do wydziału wewnętrznego czy do przełożonych – powiedział Thorne. – Aby uwolnił cię od dalszych cierpień. – Coś w tym rodzaju. – Może się mylisz, a on o niczym nie wie i po prostu szuka na oślep. – Wie znacznie więcej, niż powinien – odrzekł Thorne. – To pewne. – A więc próbuje cię zastraszyć. – I całkiem nieźle mu to wychodzi. – Thorne wytarł z czoła warstewkę potu i wskazał na miseczkę marynowanych limonek. – Wyciska ze mnie siódme poty, prawie jak to. – Uniósł szklaneczkę, dając kelnerowi znak, żeby przyniósł mu następne piwo, a Hendricks zrobił to samo. – Ale nie chodzi tylko o niego – mruknął. – Bardziej o to, skąd bierze swoje informacje. – Taa… to jest powód do zmartwienia – przyznał Hendricks. – Od kogo może je zdobywać? Ktoś mówi mu, czego się dowiedzieliśmy i co łączy ze sobą te sprawy. Wygląda na to, że wie, gdzie będę w każdej minucie, każdego dnia. – Może cię śledzi. – Jeśli tak, to dlatego, że ktoś mu mówi, że to warte zachodu. Wie, z kim rozmawiam i kiedy, no

i jestem absolutnie pewny, że wie dlaczego. – Wbrew sobie, Thorne świdrował Hendricksa wzrokiem, dzieląc się z nim swoimi przypuszczeniami. Wypatrywał jakiejś reakcji. Ale żadnej nie dostrzegł. – Jednak warto mieć to na uwadze – powiedział Hendricks. Mówił wolno, starannie dobierając słowa, jak lekarz przekazujący nieprzyjemną wiadomość. – Zanim… za bardzo dasz się temu ponieść. Jeżeli ktoś donosi o tym, co się dzieje, do przełożonych, możliwe, że robi to ze słusznych pobudek, że ma uzasadniony, właściwy powód, aby to robić, no wiesz? Thorne spojrzał na niego, ale Hendricks spuścił wzrok, zanim skończył mówić. – Ale jaki, żeby chronić mnie przede mną samym, o to ci chodzi? – Tak tylko mówię. – Domyślasz się, kto to może być? – Nie mam zielonego pojęcia, stary. – Jesteś pewien? – Hendricks na chwilę uniósł wzrok i teraz Thorne dostrzegł reakcję. Potrafił rozpoznać, kiedy jego przyjaciel kłamał. Przyniesiono im piwo i pili przez parę minut w milczeniu. W lokalu było jak zwykle tłoczno i mieli na co popatrzeć i czego posłuchać. Para, która najwyraźniej nie zamierzała ze sobą rozmawiać, grupa biznesmenów „krawaciarzy” utyskujących na „inicjatywę wiążącą”, głośne trio mężczyzn, którzy przyszli już tu podpici. – A jak tam sprawy z Helen? – spytał Hendricks. – Pytam poważnie. – W sumie nieźle – odrzekł Thorne. – Chyba się ucieszyła, gdy usłyszała, co się stało, i że jest już po wszystkim. Hendricks ruchem głowy wskazał rękę Thorne’a. – A co z tym? – Aż tak bardzo się nie przejęła. – Thorne podniósł szklaneczkę zdrową ręką. – Nie lubi, gdy wciskam jej kit, ale w okamgnieniu potrafi rozpoznać, że komuś przyłożyłem. – Zakładam, że nie wie o tym, że Mercer żyje. – Nie, i nie widzę sensu w tym, żeby jej powiedzieć – odparł Thorne. – Albo żeby zrobił to ktoś inny. – Wczoraj wieczorem zorientował się, że Helen nie była szczególnie zaskoczona, gdy dowiedziała się o „samobójstwie” Mercera, i domyślił się, że ktoś już jej przekazał tę wiadomość. Także tym razem liczba kandydatów była ograniczona.

Kelner zjawił się przy stoliku z wózkiem z posiłkami i zdjął z niego pierwszy z sześciu półmisków z daniami. – Kurczak bhuna? – Proszę postawić gdziekolwiek – odrzekł Thorne. – Jemy na spółkę. Hendricks sięgnął po półmisek. – To dla mnie coś nowego – powiedział. Szli na południe, w stronę Camden Town – i nowego mieszkania Hendricksa oraz starego domu Thorne’a, gdzie inspektor zostawił swój samochód. Było po jedenastej, ale na ulicach wciąż było sporo ludzi, zarówno przechodniów, jak i zmotoryzowanych. Ludzie pili przed zamykanymi właśnie pubami, wychodzili z restauracji lub pospiesznie szli w stronę barów z kebabem, które przeżywały teraz największe oblężenie, mające potrwać jeszcze kilka godzin, kiedy po alkoholu ludziom puszczały wszelkie hamulce. – Jakie masz plany na jutro? – zapytał Hendricks. – Nie mam żadnego – odparł Thorne. – Ostatni dzień wolny, a w sobotę poranna zmiana. – Więc dobrze wykorzystaj ten czas. – Jestem otwarty na propozycje. – Nie wiem, może wybierz się do muzeum, czy coś. Thorne uśmiechnął się, jakby brał tę ewentualność pod uwagę. – Cóż, przyszło mi do głowy zrobić parę tostów z serem i posurfować po stronach porno w internecie, ale to była tylko taka pierwsza myśl. – A ja podsunąłem jedynie luźną sugestię. Nie… – Co „nie”, Phil? Szli dalej krok w krok obok siebie, a minutę, dwie później przystanęli na rogu Prince of Wales Road, gdzie ich drogi się rozchodziły. – Naprawdę uważasz, że Mercer gdzieś się przyczaił i zamelinował? – Jeżeli ma dość oleju w głowie – mruknął Thorne. – Gdyby był cwany, wyjechałby już z kraju. – Tak? – Skąd mogę wiedzieć? – Thorne wyczuł, że Hendricks czeka na jakieś zapewnienie z jego strony. –

Posłuchaj, Phil, dałem sobie z tym spokój, jasne? Sprawa skończona, pozamiatane, w ten czy inny sposób. – To dobrze. Bo już czas, żebyś i ty zmądrzał. Thorne odprowadził przyjaciela wzrokiem, a potem ruszył w stronę swego auta. Kiedy tylko stracił Hendricksa z oczu, sięgnął po telefon i wybrał numer. Przeprosił mężczyznę, który odebrał, że dzwoni o tak późnej porze. Zapewniono go, że to żaden kłopot. – Tak z ciekawości… – zapytał Thorne. – Masz jakieś plany na jutro?

58

Helen jeszcze nie spała, gdy Thorne wrócił do Tulse Hill, choć sądząc po tym, że w telewizji leciał film dokumentalny o ciężarówkach przemierzających trudne, oblodzone trasy, musiała się zdrzemnąć na kanapie, zanim dotarł do domu. Zaparzył herbatę dla nich obojga. Kiedy go zapytała o jego rękę, odparł, że już jest lepiej i że Hendricks też wydawał się w niezłej formie. – Powinniście wybrać się gdzieś razem – powiedział – żeby trochę lepiej się poznać. I żebyś zrozumiała, z kim muszę się użerać przez tyle lat. Zapytał, jak minął jej dzień. Zdał sobie sprawę, że poza sytuacjami, kiedy starał się unikać opowiadania o tym, co sam robił, ostatnio nieczęsto mu się to zdarzało. Powiedziała, że poszła na lunch z pracownicą społeczną, jedną z tych, z którą regularnie współpracowała. – Ale nie miałyśmy wielu powodów do śmiechu – ciągnęła. – Odwiedziła rodzinę w Streatham, o którą bardzo się martwiła. Trójka dzieci poniżej szóstego roku życia, w tym jedno niemowlę. Zastała pitbulla przypiętego łańcuchem do dziecięcego łóżeczka. – O cholera. Czy z dzieckiem wszystko w porządku? – Na tym właśnie polega problem – powiedziała Helen. – Zgodnie z prawem nie wolno jej dotknąć dzieci, które odwiedza, więc trudno powiedzieć. Jeżeli dziecko jest całkiem ubrane, wszelkie obrażenia od szyi w dół pozostają ukryte. – Upiła łyk herbaty. – Te pracownice społeczne są tak cholernie… przygnębione i zniechęcone, rozumiesz? Ludzie uważają je za dęte, urzędnicze lesby, które próbują odebrać im dzieci, ale to one nadstawiają karku, kiedy sprawy przybierają niewłaściwy obrót i umrze jakieś dziecko. Mają zbyt mało ludzi i środków, a to, co robią, przechodzi

zupełnie bez echa. Nikt tak naprawdę nie wie, ile robią dobrego, a przecież muszą użerać się z tyloma problemami. To one brudzą sobie ręce i naprawdę dają z siebie wszystko. – Sięgnęła po jedną z zabawek Alfiego i jakby od niechcenia wrzuciła ją do plastikowego pudła stojącego przy kanapie. – Tak samo jak my. – Wiem – powiedział Thorne. – Cały ten system jest przestarzały. Thorne usiadł obok niej. – Wiem. – Dzieci nie powinny umierać z powodu zaniedbania w mieście takim jak pieprzony Londyn. Odgłosy ciężarówek stały się nagle zbyt hałaśliwe, więc Thorne sięgnął po pilota i wyłączył telewizor. – Naprawdę tak uważam, Tom. Thorne słyszał, że inni funkcjonariusze określali członków Wydziału do spraw Ochrony Dzieci „wełnianymi kamizelkami” i powszechnie uważali tych, którzy tam trafili, za nieco sławniejszych pracowników pomocy społecznej. Z punktu widzenia ścieżki kariery była to ślepa uliczka i inni gliniarze uważali, że każdy, kto ma choć odrobinę ambicji, powinien raczej szukać zatrudnienia w innych, bardziej znanych wydziałach, takich jak ten do walki z narkotykami czy zespół szybkiego reagowania, gdzie emocji i pieniędzy z budżetu zawsze było pod dostatkiem. Obiecał sobie, że następnym razem, kiedy ktoś wyrazi się w jego obecności w ten sposób o pracownikach wydziału, w którym pracowała Helen, nie zawaha się uszkodzić sobie drugą rękę. – Wykonujesz naprawdę świetną robotę – powiedział. Popatrzył na nią z rozpaczliwą nadzieją, że jego słowa, które naraz wydały mu się błahe i patetyczne, nie zabrzmiały protekcjonalnie. Bóg świadkiem, że nie chciał, aby tak to odebrała, ale w ostatnich tygodniach dochodziło między nimi dość często do licznych nieporozumień; nawiasem mówiąc, wyłącznie z jego winy. Helen wstała. Odniosła kubek i wstawiła do zlewu, po czym wróciła i pociągnęła Thorne’a za rękę, aby podniósł się z kanapy. Wspólnie zajrzeli do Alfiego, a potem poszli do sypialni i się rozebrali. Helen zgasiła światło, pozostawiając jedynie jak zawsze zapaloną lampkę przy wejściu do pokoju jej synka. Thorne próbował powiedzieć „Przepraszam”, ale zamknęła mu usta pocałunkiem. Czułość pomiędzy nimi szybko przerodziła się w coś bardziej drapieżnego i dzikiego i było tak aż do chwili, gdy zapominając o uszkodzonej dłoni, Thorne nieroztropnie spróbował podeprzeć się rękami i osunął się ciężko na Helen. Zaraz potem stoczył się z niej, klnąc pod nosem, ale Helen przysunęła się delikatnie i usiadła na nim.

– Wygląda na to, że będę musiała sama o siebie zadbać – powiedziała.

59

Mercer siedzi w kawiarence, filii jednej ze znanych sieciówek, sączy herbatę i zastanawia się, kiedy u licha kawa stała się w tym kraju tak popularna. Patrzy na skwaszone miny przechodniów i sunące w ślimaczym tempie sznury aut uwięzionych w typowych dla godzin szczytu niebotycznych korkach, a potem dostrzega palmy i widoki zachodzącego słońca w witrynie biura podróży po drugiej stronie ulicy. Przypomina sobie wakacje… Margate. Wtedy gdy wciąż jeszcze mozolnie piął się pod górę, przed jaguarami, konserwatoriami i rodzinnymi wyprawami do Disneylandu albo na południe Francji. Tydzień w Margate na długo przed tym, jak pobudowano tam galerię sztuki współczesnej, która nie miała nic wspólnego ze sztuką, a dookoła zaroiło się od neonów i barów z kebabami. To wakacje, o których myśli najczęściej. Kiedy dzieci były małe, a ona wciąż kupowała dla nich wszystkich ciuchy na targowisku w Deptford. Kiedy nie musiał tak często oglądać się przez ramię. Przypomina sobie swego najstarszego syna, który wtedy miał nie więcej niż siedem, osiem lat, zalewającego się łzami na chodniku przed salonem gier. Wpatrywał się jak urzeczony w urządzenie z chwytakiem do wyciągania zabawek w środku, stał tam przez pół godziny, wrzucając do maszyny wszystkie dziesięciopensowe monety otrzymane od Mercera, w nadziei, że uda mu się wyciągnąć jednego z tych plastikowych trolli z długimi, zielonymi włosami. Chciał mieć takiego trolla bardziej niż cokolwiek innego na świecie, ale przepuścił wszystkie pieniądze i nie udało mu się zdobyć zabawki. – To nieuczciwe, tatusiu – szlochał chłopiec. – To nie w porządku. Mercer zgodził się z nim i wmaszerował do salonu gier, aby zamienić na osobności parę słów z właścicielem. Kiedy w kilka minut później wyszedł stamtąd, triumfalnie trzymając w uniesionej ręce plastikowego trolla, niczym puchar Ligi Angielskiej, w pierwszej chwili zwrócił uwagę na wyraz twarzy żony. I malującą się na niej podejrzliwość. – Nic się nie stało – zapewnił ją – rozmówiłem się z nim tylko. – Tak, wiem, co to oznacza – odparła.

– Nie, nic z tych rzeczy. – Oczywiście kierownik salonu gier nie ucieszył się, widząc Mercera wparowującego do jego lokalu. Mercer potrafił wzbudzać strach i nawet nie musiał w tym celu szczególnie się wysilać. Nachylił się do żony i wyszeptał: – Dałem mu piątaka i to wszystko. Bułka z masłem. Odwrócił się do syna i podał mu zabawkę, a chłopiec uśmiechnął się i było to tak rozczulające, że aż coś ścisnęło go w gardle. Nędzne pięć funciaków za tak bezcenny uśmiech. Patrzył, jak chłopiec przyciska zabawkę do piersi, i wiedział, że bez wahania oddałby wszystkie swoje pieniądze, oddałby wszystko, aby tylko znów poczuć się tak jak wtedy. – Dziękuję, tatusiu… – Zasłużyłeś na to – odparł Mercer. – Po prostu z tą maszyną coś musi być nie tak i tyle. Jego żona zmierzała w stronę najbliższej kafejki, pchając przed sobą wózek, ich najmłodsze dziecko zaczynało już marudzić i popłakiwać. Syn ujął go mocno za rękę, gdy ruszyli dalej. Mercer ścisnął dłoń syna, a ten odpowiedział tym samym i Mercer zrozumiał, że jego syn w tym momencie myślał o tym samym co on, gdy dawno temu znalazł się w podobnej sytuacji, z własnym ojcem. Mój tato może zrobić wszystko… Dłonie Mercera zaciskają się mocno wokół kubka z herbatą. I mogłem, myśli. Nie jest głupi, wie, że wszystkie dzieci z czasem z tego wyrastają i przestają wierzyć, że ich ojciec jest superbohaterem, najsilniejszym, najszybszym, który potrafi znikąd wyczarować trolla. Ale dzieci, które mają szczęście, dochodzą do takich wniosków dopiero po jakimś czasie, a ich ojcowie to prawdziwi farciarze. Jemu natomiast pozostała dwójka dzieci, która moczyła łóżka, wdawała się w bójki i zapomniała, że zrobił kiedykolwiek choć jedną rzecz, dzięki której poczuły się szczęśliwe, kochane lub bezpieczne. Unosi kubek do ust, nie spuszczając wzroku z plakatów z palmami w oknie wystawowym naprzeciwko. Szczęśliwe rodziny na plażach albo pluskające się w basenach. Herbata wystygła, więc odsuwa od siebie kubek. Podrywa się nerwowo, gdy obok niego pojawia się młoda kobieta. Jest znacznie młodsza od niego. No, powiedzmy po czterdziestce. Delikatnie kładzie dłoń na jego ramieniu. – Dobrze się czujesz, skarbie? – pyta. Mercer uświadamia sobie, że płacze. Sięga po serwetkę i ociera nią oczy i usta, a potem ściska w kulkę, w zaciśniętej pięści. Myśli o Herbercie, Jacobsonie, Mallenie; o ich twarzach w tych ostatnich chwilach. Myśli o nich wszystkich, a potem odwraca się z uśmiechem do kobiety.

– Czuję się teraz o wiele lepiej niż jeszcze parę miesięcy temu – odpowiada.

60

Keith Fryer poklepywał dłonią maskę wyraźnie wysłużonego renault clio, jakby to był łeb jego ulubionego psa, gdy nagle spostrzegł Thorne’a wchodzącego na parking przy salonie. Młoda kobieta, na użytek której wykonywał ten wyćwiczony gest, nie przeoczyła wyrazu niesmaku na jego twarzy. Fryer zesztywniał, gdy uświadomił sobie, że Thorne nie był sam. – Cholera – wysyczał. Niedługo potem jego potencjalna klientka straciła zainteresowanie samochodem, a Thorne i jego towarzysz, zadowoleni, że ich pojawienie się wywarło pożądany efekt, patrzyli na Fryera zmierzającego szybkim krokiem w stronę swego biura, jak ktoś, komu pilnie było do toalety albo łyknięcia szklaneczki czegoś mocniejszego. Dali mu parę minut, żeby doszedł do siebie. – Zajęty? – Thorne stanął w drzwiach. Fryer, pochylony nad biurkiem, nie odpowiedział, postanawiając jeszcze raz przejrzeć jakieś papiery, toteż Thorne i mężczyzna, który mu towarzyszył weszli do środka, nie czekając na zaproszenie. Thorne zajął miejsce na składanym krześle, a ten drugi stanął z tyłu. Po chwili zaczął jednak spacerować po niewielkim biurze, z rękoma w kieszeniach, powiódł wzrokiem po grzbietach teczek z aktami stojących na półkach, przejrzał wykazy przypięte do korkowej tablicy. Wreszcie Fryer uniósł wzrok. – Kim jest pański przyjaciel? – Dojdziemy i do tego – odrzekł Thorne. – Chciałem wrócić do tematu, który przerwaliśmy tamtego dnia, kiedy nie miałeś zbytniej ochoty porozmawiać ze mną o jednym z twoich klientów, bo pamięć zaczęła cię zawodzić. Pamiętasz? Fryer usiadł prosto i zaplótł ramiona. – Jak przez mgłę. Tak jak pan powiedział, mam kiepską pamięć. – Od tamtej pory wiele się zmieniło i mam nadzieję, że pamięć ci się poprawi.

– Co to znaczy, że wiele się zmieniło? – Fryer wpatrywał się w nieznajomego mężczyznę. – Terry Mercer nie żyje – oznajmił Thorne. Fryer wyprężył się jak struna. Powiedział: – Takiego wała! – Obawiam się, że niestety tak. Przykro mi, że muszę przekazać tak smutną nowinę. – To jakieś bzdury. – Popełnił samobójstwo. – No, teraz to już pan przesadził. Bzdura do kwadratu! Thorne sięgnął do kieszeni po telefon, wszedł w plik zdjęciowy z fotografiami, które zrobił dwa wieczory temu, i przesunął komórkę po blacie. – Możesz je powiększyć, jeżeli chcesz. Fryer nie musiał tego robić. Sięgnął po telefon i spojrzał na zdjęcie. Tył auta, gumowy wężyk przymocowany do rury wydechowej i wsunięty przez uchyloną, uszczelnioną po bokach szybę. – Poznajesz? – spytał Thorne. – Szczerze mówiąc, ten rzęch był tak przerdzewiały, że Terry zdołał pewnie mocno zbić cenę. – Odczekał parę chwil, rozkoszując się wyrazem przerażenia i szoku na twarzy Fryera. – Tak, wiem. To zmienia postać rzeczy, prawda? Fryer odłożył komórkę na blat i wzruszył ramionami – Proszę bardzo, oddaję pańską własność. – W tej sytuacji jedyną osobą, której powinien pan się obawiać, jestem ja. – Niby czemu miałbym się pana obawiać? – Cóż, jeśli nie mnie, to mojego kolegi. – Thorne odwrócił się z krzesełkiem, wciągając towarzyszącego mu mężczyznę do rozmowy. – To John Williams, inspektor zajmujący się kontrolą rzetelności firm. Mężczyzna postąpił krok do przodu. – Jestem z filii w Barnet, ale mam wielu przyjaciół w Tower Hamlets – powiedział. – A wydaje mi się, że to oni będą się panu przyglądać. – Spojrzał na Thorne’a. – Mogę to sprawdzić. – Rok czy dwa lata temu John wpakował się w kłopoty. – Thorne zatkał palcem jedną dziurkę od nosa i teatralnie, z przesadą wciągnął powietrze przez drugą. – To głupie, bez dwóch zdań, ale

pomogłem mu się z tego wywinąć, i w zamian za to od czasu do czasu wyświadcza mi przysługę. Rozumiesz, do czego to prowadzi, Keith? Fryer rozpiął górny guzik koszuli i poluzował krawat. – Co miałoby mnie powstrzymać przed pójściem na policję? – Wskazał na mężczyznę za Thorne’em, a potem na samego Thorne’a. – I powiedzeniem im, że to brudny glina? Że obaj jesteście brudnymi gliniarzami. – Absolutnie nic – odparł Thorne – jeżeli nie liczyć takiego drobiazgu, że ty jesteś umoczony bardziej niż którykolwiek z nas. – Wychylił się do przodu, a drwiąca życzliwość znikła z jego głosu, zastąpiona przez surowy ton. – Jeden telefon, a kumple Johna zjawią się tu w okamgnieniu, żeby zamknąć twój interes. Rozumiesz, Keith? Zamkną twój interes i ciebie na dokładkę. Może nawet na zawsze wypadniesz z interesu. – Czego chcesz? – spytał Fryer. – Gdzie się zamelinował Mercer? – Nie mam pojęcia. Thorne odwrócił się, by spojrzeć na mężczyznę stojącego za nim. – O grzywnie jakiej wysokości mówimy na początek, John? – Pięć tysięcy za przekręcenie licznika w jednym aucie – odparł tamten pospiesznie. – Tyle samo za fałszowanie historii pojazdu z możliwością zamiany kary grzywny na więzienie, w przypadku jeśli okaże się, że więcej samochodów ma spreparowane liczniki albo że oferowane pojazdy mogą być niebezpieczne dla zdrowia i życia potencjalnych nabywców. – Popatrzył na Fryera. – Co, jak przypuszczam, jest bardzo prawdopodobne. Fryer wyglądał, jakby miał ochotę walnąć czołem o blat biurka. – Słyszałem… że w Deptford, ale zmieniał miejsca pobytu, więc nie wiem, jak długo tam zostanie. – Gdzie o tym słyszałeś? – Od jednego typa w pubie. To brzmiało przekonująco pod kilkoma względami. Mercerowi mogło się wydawać, że był ostrożny i choć z pewnością ostrzegał tych, u których waletował, żeby trzymali język za zębami, prędzej czy później zawsze ktoś musiał puścić farbę. Parę lat temu groźny gang zorganizowanych przestępców wpadł na genialny pomysł pozbywania się ciał poprzez grzebanie ich w wykopanym dole, gdzie następnego dnia miano pochować nieboszczyka, dla którego ów grób był przeznaczony. Ta doskonała metoda pewnie nie wyszłaby na jaw, gdyby paru członków gangu nie postanowiło pochwalić się przy piwie swoim nowatorskim pomysłem innym bywalcom pubu.

Deptford. W rewirze Thorne’a. To miało sens. Tę okolicę Mercer znał najlepiej. Tu pracował, tu dorastał. Choć najwyraźniej musiał czasem wypuścić się nieco dalej, by odwiedzić niektóre ze swych ofiar. Thorne był w stanie zrozumieć, dlaczego człowiek wypuszczony na wolność po trzydziestu latach przesiedzianych w uwięzieniu, znalazłszy się w świecie, którego nie poznawał, mógł chcieć zamelinować się na starych śmieciach. Albo w miejscu, które było mu możliwie najbliższe. – Gdzieś jeszcze? – zapytał Thorne. – Słyszałem tylko o Deptford, przysięgam. – U kogo się zatrzymał? – Skąd miałbym wiedzieć? – Może „słyszałeś”. Fryer opuścił głowę, ale zaraz znowu ją podniósł. – No dobra, usłyszałem go, jak rozmawiał przez telefon… tam. – Skinął głową w stronę parkingu. – Wymienił to nazwisko, ale nie wiem, czy należało do faceta, z którym rozmawiał, czy chodziło o coś innego. – Jakie nazwisko? – Dean – odrzekł Fryer. – To jedyne nazwisko, jakie usłyszałem. Dean… – A więc ktoś nazwiskiem Dean, z Deptford. – Thorne pokiwał głową. – Będę potrzebował czegoś więcej, Keith. – Nic więcej nie wiem. Thorne odwrócił się, jakby zamierzał przedyskutować tę sprawę z inspektorem od kontroli rzetelności firm. – Och, na miłość boską… to może być handlarz narkotyków. – Może być? – Wspominał o tym – rzekł Fryer – kiedy kupował wóz. Mówił, że nie chce niczego rzucającego się w oczy, jak bryka handlarza narkotyków i takie tam. Stale o tym mówił. Najwyraźniej nie lubił gości, co handlują prochami. – Ale nie miał nic przeciwko temu, żeby zamelinować się u jednego z nich?

– No, raczej nie. – Fryer wydawał się coraz bardziej blady i roztrzęsiony. Jeszcze bardziej poluzował krawat. – Posłuchaj, ja tylko staram się dodać dwa do dwóch. Thorne odwrócił się do mężczyzny, który miał tyle wspólnego z kontrolą rzetelności firm, co on sam. Mężczyzna lekko skinął głową. To mogło nie być nic. A równie dobrze mogło być coś. Uspokojony, że być może dał właśnie swoim gościom to, czego chcieli, Fryer usiadł prosto i westchnął. – A teraz proszę, idźcie już sobie i dajcie mi wreszcie święty spokój. – Przyłożył obie dłonie do piersi. – Mam chore serce, biorę leki. Thorne wstał. – Tak z ciekawości, ile Mercer zapłacił ci za tę zdezelowaną astrę? – Półtora tysiąca – odparł Fryer. Thorne pokręcił głową. – Budził w tobie śmiertelny strach, ale mimo to zdołałeś go oszwabić. – Ruszył w stronę drzwi. – Wiesz co, gdyby nie to, że on już nie żyje, radziłbym ci wybrać się na długie, miłe wakacje. Przechodząc przez parking, partner Thorne’a przystanął, by wsunąć lipną legitymację, którą wydrukował tego ranka na komputerze, za wycieraczkę na przedniej szybie clio. – Wygląda na to, że masz coś, z czym można pójść dalej – powiedział. – Konkretny trop. Thorne zastanawiał się już nad tym intensywnie, próbując zadecydować, co powinien teraz zrobić. – W Deptford jest wielu handlarzy – odparł. – Ale ilu z nich może mieć na nazwisko Dean? – To się okaże. – Skoro mowa o nazwiskach… dlaczego John Williams? – Miałem do wyboru to albo „Hank Cash” – odparł Thorne. Mężczyzna uśmiechnął się i w drodze do samochodu nie przestał mówić, jak dobry zespół razem tworzyli. Thorne rozejrzał się na wszystkie strony w poszukiwaniu bmw Neila Hacketta. Teraz wypatrywał tego auta wszędzie, dokąd się tylko udawał, spodziewając się, że Hackett może pojawić się w każdym miejscu i w każdej chwili. Nieomal liczył się z taką możliwością, że komisarz będzie czekał na niego każdego wieczoru w jego własnym domu.

Thorne otworzył drzwiczki auta i podziękował swojemu towarzyszowi za okazaną pomoc. – Zawsze do usług, stary – powiedział Ian Tully. – Od wieków się tak dobrze nie bawiłem.

61

Hendricks zdjął roboczy fartuch i wrócił do biura, które dzielił z trzema innymi patologami w kostnicy Hornsey. Wykonał szybki telefon i kilka minut poświęcił odpowiadaniu na maile. Wstawił wodę na kawę. Spojrzał na wiszący nad biurkiem kalendarz z legendarnymi piłkarzami Arsenalu, a potem sprawdził, czy dostał jakieś wiadomości od faceta, z którym w ubiegły weekend wymienili się w pubie numerami. Nie żeby aż tak bardzo go lubił. Próbował zapomnieć twarz dziewczyny, której ciało skończył właśnie kroić, a teraz zaczął ponownie i skądinąd dość topornie zszywać. Sczerniałe ślady podeszew butów na rękach, nogach, brzuchu, nawet na języku. Małe, pomarszczone serce, które w końcu stało się zbyt przeżarte chorobą, aby mogło bić dalej. Pół godziny do następnego nieboszczyka i jeszcze paru innych przed fajrantem. – Masz chwilkę, Phil? Hendricksa ucieszyło pukanie do drzwi i zdziwił się na widok stojącego za nimi Dave’a Hollanda. Zaproponował mu kawę, ale tamten podziękował, bo jak stwierdził, wpadł tylko na chwilę. Podsunął Hollandowi jedno z krzeseł, z których korzystali jego koledzy po fachu. – Wszystko w porządku? – Cóż, wciąż jeszcze nie mogę się pozbierać, jeżeli chodzi o ścisłość. – Co tobą tak wstrząsnęło? – Thorne. Hendricks zaśmiał się, ale Holland najwyraźniej nie był w nastroju do żartów. – Myślałem, że już jest po wszystkim – powiedział. – Chodzi mi o sprawę Mercera.

– Tak, wiem – rzekł Hendricks. – On żyje… Już myśleliśmy, że umarł… a tu nagle okazuje się, że wciąż żyje. Holland zdjął z krawata kawałek jakiejś nitki. – Chodzi mi o to, że kiedy wydział zabójstw odkryje, kim jest Mallen, i zidentyfikuje ciało w samochodzie, miejmy nadzieję, będą w stanie raz na zawsze zamknąć tę sprawę, ale na razie… Thorne wciąż będzie szedł kolejnymi tropami jak jednoosobowy wydział śledczy. A w zasadzie wcale nie jednoosobowy, mam rację? Bo przecież choć jest jeden, to ma jeszcze swoich durnych kolegów. – Wyluzuj, Dave – powiedział Hendricks. – Już to z nim przerabiałem i on naprawdę zamierza dać sobie z tym spokój. Holland uniósł wzrok. – Tak uważasz? Wzdłuż korytarza z turkotem przetoczył się wózek, dwaj asystenci gawędzili o czymś, mijając drzwi do sali sekcyjnej. – Czemu przychodzisz z tym do mnie? Cień uśmiechu. – Gdybym wspomniał o tym Sophie, miałbym się z pyszna. – A Kitson? – No cóż… ona ma podobną sytuację do mojej. – Czyli jaką konkretnie? – Wciąż mam przed sobą jakieś dwadzieścia pięć lat pracy w tym zawodzie – odrzekł Holland. – Może nawet więcej. Mam dziecko i chciałbym mieć jeszcze jedno… a on… jemu to wszystko jedno, no nie? Co ma do stracenia? – Spojrzał na kalendarz Hendricksa. – Jest jak gwiazda piłki nożnej – wszyscy sądzą, że się skończył, ale on wciąż marzy o tym, żeby znowu wejść na boisko i w ostatniej minucie meczu strzelić decydującego gola. – W dodatku kibicuje Spurs – wtrącił Hendricks – a nie Arsenalowi. – Mówię serio, Phil. Przez tę sprawę zaniedbałem swoje obowiązki, śledztwa, za które dostaję pensję. I nie zamierzam tego dłużej ciągnąć, żeby mnie wywalili z policji za niewypełnianie obowiązków. Hendricks westchnął.

– Nie wiem, co miałbym ci powiedzieć, stary. Powinieneś być nim, żeby móc to… – Rozmawiałem z tym facetem, którego matka się utopiła, znasz tę sprawę? – Holland zaczekał, aż patolog skinął głową, po czym zaczął odliczać na palcach. – Dowiedziałem się, kim jest Terry Mercer, przeszukałem archiwa, tak jak mnie o to prosił. Przejrzałem akta z procesu, przekazałem mu listę potencjalnych ofiar. Informowałem go o nowych ofiarach, podawałem nazwiska i adresy, robiłem to wszystko! Wyśledziłem wóz Mercera i sprawdziłem nagrania z kamer monitoringu, bo o to poprosił, ale potem poprosił jeszcze, żebym wszedł jeszcze do systemu ASRTR… do kolejnego systemu, i tego jest już dla mnie za wiele. Zupełnie jakbyśmy w końcu dotarli do punktu, w którym on tak naprawdę nie przejmuje się potencjalnymi kłopotami, jakie ściągają na siebie ci, co mu pomagają. – Pokręcił głową. – Musiałem w końcu wytyczyć gdzieś granicę, rozumiesz? To znaczy… nie uważasz, że należało tak zrobić? Hendricks spojrzał na Hollanda, patrzył, jak tamten kuli się na krześle, zamyka oczy i przeklina pod nosem. Mięśnie jego szczęk napięły się pod skórą. Wyglądał na śmiertelnie udręczonego. – Co właściwie zrobiłeś, Dave?

62

Pierwszy poranek po powrocie do pracy minął Thorne’owi względnie spokojnie. Rozrabiaków i podpitych chuliganów aresztowanych wczorajszej nocy wypuszczono, a sprawom włamań i kradzieży nadano dalszy bieg. Z witryny sklepu obuwniczego usunięto wózek z supermarketu. Właściciel apteki po jej otwarciu stwierdził, że zniknął cały zapas znajdujących się tu leków na recepty, a wóz, który zdołał umykać pogoni przez pół dzielnicy, został znaleziony, spalony doszczętnie na tyłach centrum rozrywki. Odnaleziono zaginioną dziewczynkę, a oboje jej rodziców aresztowano. Stan kobiety skatowanej po odmowie przyrządzenia mężowi kolacji poprawił się na tyle, że skreślono ją z listy „krytycznych”, natomiast naćpana koką nastolatka, która zwinęła ubiegłej nocy samochód i spowodowała wypadek, stała się podejrzaną w sprawie o zabójstwo, ponieważ osoba ranna we wspomnianym wypadku zmarła nad ranem. Nie wszystkim ta noc minęła spokojnie, skonstatował w myślach Thorne. Spędził godzinę na pisaniu raportów, a potem on i Christine Treasure wyjechali samochodem na patrol.

Tak jak to przyjęte w razie rutynowych patroli, jeśli nie było przypadków wymagających ich interwencji, odwiedzili kolejno kilka posterunków w dzielnicy. Herbata na jednej komendzie albo kanapka w połowie zmiany; pięć minut na fajkę i pogawędzenie z kumplami na innym posterunku. Catford, Sydenham, Brockley, Deptford. Na każdym z posterunków Thorne postarał się wygospodarować parę minut, by porozmawiać na temat miejscowych handlarzy narkotykami. Niby mimochodem włączał ten temat do rozmowy, podpytując, z którymi z nich policjanci mogli mieć do czynienia. Wymieniał nazwisko, rzekomo zasłyszane przypadkiem, aby przekonać się, czy coś im ono mówi. Na żadnym z posterunków nikt nie słyszał o dilerze nazwiskiem Dean. Ani żaden z czterech funkcjonariuszy, z którymi rozmawiał podczas dłuższej niż zwykle wizyty w Deptford. Dwóch zaproponowało, że zasięgną w tej sprawie informacji, ale Thorne zapewnił ich, że to nic ważnego. – Może coś z tego wyniknie, ale to raczej wiele hałasu o nic – powiedział. Gdy wracali na lunch do Lewisham, Treasure spytała: – Skąd dziś w tobie ta euforia i dziarski chód? – Nic podobnego – rzekł Thorne. – Zaliczyłeś coś ostatnio, przyznaj się? – Uśmiechnęła się. – Dżentelmeni o takich sprawach nie rozmawiają. Tak się składało, że ubiegłego wieczoru najbardziej ekscytującą czynnością dla niego i Helen było odebranie dostarczonej do domu pizzy i wyszukanie odpowiedniego kanału w telewizorze, a później to już tylko Alfie pocił się i przewracał w łóżeczku. Thorne wciąż wspominał jednak poprzednią noc, całkiem udaną pomimo fatalnego numeru z uszkodzoną ręką. Treasure szturchnęła go w ramię. – No, dawaj. – Po prostu cieszę się swoją pracą – odparł Thorne. Treasure uśmiechnęła się jeszcze szerzej. Gdy w kilka minut później wychodzili z posterunku, do Thorne’a podeszła Nina Woodley. Podała mu wyświechtaną kolorową kopertę z nagryzmolonym z przodu jego nazwiskiem. – Wpadłam na tego dzieciaka, 2-Tony – wyjaśniła. – Tego, co tak ci przyfasolił parę tygodni temu. Chciał, żebym ci to przekazała. Thorne spojrzał na Treasure i zorientował się, że podobnie jak Woodley bardzo chciała zobaczyć, co

znajdowało się w kopercie. Nikomu nie wspomniał ani słowem, jak doszło do wycofania zarzutów wobec nastolatka, i o to samo poprosił sierżanta zajmującego się zatrzymanymi. Ruszył w stronę swego biura, świadom, że Treasure i Woodley coś tam mówią do siebie, po czym otworzył kopertę i wyjął kartkę papieru wyrwaną z kołonotatnika. Dennison najwyraźniej usłyszał dobrą wiadomość od swego adwokata. to nie czyni mnie twoją suką

Kantyna na posterunku dawno przestała być miejscem, gdzie policjanci ustawiali się w kolejce po odgrzewany placek pasterski i leguminę. Ostatnimi czasy okienko do wydawania potraw częściej było zamknięte niż otwarte, a funkcjonariusze mundurowi i pracownicy cywilni zaglądali tam tylko po napoje i przekąski z automatów. W porze posiłków przychodzili pooglądać telewizję lub zjeść potrawy przyniesione z domu albo kupione w którymś z pobliskich sklepików. Thorne kupił hamburgera w barze szybkiej obsługi, wrócił na posterunek i zajął miejsce przy narożnym stoliku. Minęło dwadzieścia minut, zanim zjawiła się kobieta, którą miał nadzieję tam spotkać. Usiadła i wyjęła z reklamówki puszkę dietetycznej coli oraz pojemnik do przechowywania potraw. Zaczekał, aż go otworzy i podłubie przez chwilę widelcem w jedzeniu, zanim podszedł i zapytał, czy może się dosiąść. Uniosła wzrok, zaczerwieniła się. – Tak, oczywiście – powiedziała. Jenny Quinlan była młodą stażystką z wydziału zabójstw. Thorne rozmawiał z nią raz czy dwa, zanim zetknęli się na miejscu zbrodni w Forest Hill parę miesięcy temu. To, co wydawało się zabójstwem w wyniku małżeńskiej sprzeczki, nabrało całkiem innego wymiaru i sprawa stała się głośna, gdy wyszło na jaw, że ofiara była odpowiedzialna za uprowadzenie i zamordowanie dwóch nastolatek. Wtedy też Thorne odniósł wrażenie, że coś tutaj było nie tak. Coś mu nie pasowało. Mimo to zachował wątpliwości dla siebie, bo zaledwie mniej więcej tydzień wcześniej, może dwa, przeniesiono go do służby mundurowej i nie chciał jeszcze bardziej się pogrążyć. Pomyślał o tym, co robił przez ostatnich parę tygodni. Wcześniejsza powściągliwość szybko się jednak ulotniła. Zapytał Quinlan, co miała w pudełku śniadaniowym, a ona poskarżyła się, że musi jeść sałatki, żeby nie przybrać na wadze. Odparł, że nie musiałaby jeść pożywienia dla królików, gdyby wróciła do służby mundurowej, bo dźwiganie przez dziewięć godzin ważącej przeszło sześć kilo kamizelki i wielofunkcyjnego pasa było najlepszą dietą, jaka mogłaby mu przyjść do głowy. Zaśmiała się,

mówiąc, że problem tkwi w dwudziestoprocentowym rabacie, na jaki mogli liczyć policjanci w Nando’s i Domino’s Pizza. – Nie mogę się oprzeć, gdy widzę ciastko albo kawałek pizzy – powiedziała. – Na tym polega mój problem. Gawędzili jeszcze przez kilka minut na niezobowiązujące tematy. To wystarczyło, aby Thorne ustalił, że wciąż była stażystką. – I jak ci się to podoba? – zapytał. – Jest super – odparła. Zatknęła kosmyk ciemnych włosów za ucho. W szarej spódnicy i białej bluzce, która była dla niej ciut za mała, robiła co mogła, by wyglądać na pewną siebie i zdecydowaną, ale Thorne wyczuwał, że w dużej mierze blefowała. Thorne wydął policzki. – Nie zawsze. – No, nie zawsze. – Nadziała na widelec jeszcze trochę sałatki. – Zwłaszcza niektórzy ludzie, no i ta polityka. – Poradzisz sobie z tym – rzekł Thorne. – Chodzi o coś innego. O to, co sprawia, że w ogóle chcesz wykonywać tę pracę. Kiedy musisz przestać myśleć, że możesz cokolwiek zmienić. – Tak. – Odłożyła widelec i znów się zaczerwieniła. – Głupie, co nie? – Nie głupie, ale musisz nauczyć się akceptować, że najprawdopodobniej nie zdołasz niczego zmienić. – Wzruszył ramionami. – Najlepsze, co możesz robić, to pomagać. Sprzątać. Nawiasem mówiąc, nie ma w tym nic złego. To całkiem niezły powód, aby każdego dnia chciało ci się w ogóle wstać z łóżka. – A jak pan sobie z tym radzi? – zapytała Quinlan. – Uodpornił się pan? – Przywyka się do tego… choć to nie to samo. Nie do końca, a ty nie powinnaś tego robić. – Thorne powiódł wzrokiem po twarzach mężczyzn i kobiet przy innych stolikach. Rozmawiających, śmiejących się i tych, którzy z tego czy innego powodu woleli siedzieć przy stoliku w pojedynkę. – W dniu, kiedy przestajesz odczuwać niesmak, gniew lub strach, w dniu, kiedy nie masz już ochoty zrobić komuś krzywdy albo zatrzymać tych, którzy krzywdzą innych, tego dnia powinnaś uczciwie przyznać wobec samej siebie, że najprawdopodobniej nie nadajesz się do tej roboty. – Uśmiechnął się. – Najprawdopodobniej… Quinlan pokiwała głową, zamyślona. Zjadła jeszcze trochę sałatki, skrzywiła się i napiła coli z puszki. – A jak pan się w tym odnajduje? – spytała. Popatrzyła na niego. – Był pan detektywem inspektorem w wydziale zabójstw, zgadza się?

Oczywiście wiedziała, a Thorne w skrytości ducha na to liczył, liczył na poklask, jaki mógł dzięki temu uzyskać ze strony ambitnej stażystki. – Tak, byłem… – Najwyraźniej sądziła, że wyjaśni jej, dlaczego został przeniesiony do służby mundurowej. Tymczasem on zniżył głos i nachylił się ku niej, mówiąc: – Zastanawiałem się, czy mogłabyś pomóc mi w pewnej sprawie. Chyba ją to ucieszyło, choć nie wyglądała na szczególnie zaskoczoną. Zanim do niej podszedł, zjadł swój lunch i dość wyraźnie dał do zrozumienia, że nie zamierzał z nią flirtować. A w każdym razie nie w oczywisty sposób. – Oczywiście, jeżeli tylko mogę – powiedziała. Thorne wyjaśnił jej, że powinien pomówić z pewnym handlarzem narkotyków, ale chciałby mieć więcej informacji na jego temat. Zasugerował, że mogła znać kogoś, kto podałby mu wszelkie niezbędne szczegóły. Wszystko należałoby zrobić po cichu, bo musiał jeszcze upewnić się w kilku kwestiach, zanim pójdzie z tym do przełożonych, a słyszał, że ona mogła być odpowiednią osobą, aby mu pomóc. – Wieści szybko się rozchodzą – dodał. Próbowała ukryć swoją ekscytację i zastanawiała się przez chwilę, grzebiąc widelcem w pojemniku z sałatką. Wreszcie pokiwała głową. – Znam parę osób, z którymi mogę pogadać. Znam jednego gościa z wydziału do walki z narkotykami, to mój dobry kumpel. Podziękował jej i powiedział: – Jeżeli ci się nie uda, to nic nie szkodzi. Thorne zapisał numer swojej komórki na kawałku papieru, który Quinlan wyjęła z torebki. Poczuł wyrzuty sumienia, że tak bezwzględnie zamierzał wykorzystać tę kobietę, ale stłumiła je świadomość, że robił dokładnie to samo co człowiek, którego ścigał. Mercer korzystał z przysług ludzi, którzy byli mu coś winni, lub domagał się ich wyświadczania: aby miał się gdzie zatrzymać, aby odnaleźli jego ofiary, aby załatwili mu samochód. Ale Thorne zastanawiał się, dlaczego aż tylu ludzi wyświadczało tyle przysług jemu samemu. Nie mógł uwierzyć, że ktokolwiek mógł się go obawiać, i był święcie przekonany, że nie darzono go szczególnym szacunkiem. Może… po prostu to na nich wymuszał? Ukradkiem zerknął na zegarek. Chciał już iść, lecz uznał, że lepiej będzie zaczekać, aż Quinlan skończy posiłek. Po kilku kolejnych kęsach odłożyła pudełko śniadaniowe. – Już nie mogę – powiedziała. Spojrzała na puste styropianowe pudełko leżące przed Thorne’em. – Może będę musiała wyskoczyć na hamburgera do baru za rogiem.

Thorne poklepał się po służbowej kamizelce. – Mogę pożyczyć, jeżeli chcesz. – Nie pasowałaby mi do spódnicy. – Skrzywiła się. – Mnie też jakoś nie pasuje – skwitował Thorne.

63

Mercer nie przejmuje się deszczem. Gdyby miał o tym komukolwiek powiedzieć, uznaliby, że to z powodu tych wszystkich lat, gdy nie miał okazji spacerować podczas ulewy, czuć kropli deszczu na twarzy i w ogóle. Tak samo jest ze śniegiem i ze słońcem, jeżeli chodzi o ścisłość, ale prawda jest taka, że nigdy nie przejmował się deszczem. Oczywiście, brakowało mu wielu rzeczy, gdy garował, ale nigdy nie zamierzał po wyjściu zacząć chłonąć to wszystko, niczym szaleniec: jedzenie, alkohol, kobiety. Naturalnie, niektórzy to robili, inni nawet z tym przesadzili, ale oni trafiali zwykle z powrotem za kratki, zanim jeszcze zdążyli wytrzeźwieć. Z takimi rzeczami trzeba ostrożnie. Miło być na wolności i móc się nią rozkoszować. To nie byłoby normalne, gdyby szerokie, otwarte przestrzenie miały dla niego mniej uroku niż ciasne klitki albo gdyby czas spędzony samotnie nie wydawał mu się cenniejszy niż ten, gdy przebywał z innymi ludźmi. Nie ma sensu zachowywać się jak głupiec, odsiadka zmienia człowieka. Teraz cieszy się, mogąc po prostu spacerować i moknąć. Oczywiście ma jeszcze pewne rzeczy do załatwienia. Może właśnie dlatego, że jest taki poukładany, nie odbija mu tak jak innym. Musi poczynić pewne przygotowania i zrobić to i owo, jeżeli ma pociągnąć na tyle długo, by nacieszyć się winem, kobietami i śpiewem. Może nawet spotka kogoś, któregoś dnia, kto wie. Warto spróbować, chodzi o tę sprawę z samochodem i Jeffersem. Ci, co łapią złodziei, są znacznie bystrzejsi niż za jego czasów, no i cała ta nowa technologia, rodem z serialu CSI, przez co musi zachowywać szczególną ostrożność z odciskami palców i tak dalej. Choć zapewne nie potrzebuje mieć się na baczności aż do tego stopnia; gdyby zorientowali się, kto zadyndał na tamtej barierce przy schodach, już by go szukali. Oczywiście, wie, że przynajmniej przez jakiś czas pewien facet deptał mu po piętach.

Zwykły mundurowy glina, kto by przypuszczał? Ale z tych wyjątkowo zawziętych, jak się wydaje. Facet z misją. Ostatecznie nie decyduje się wejść do tamtego kościoła. Stwierdza, że jeżeli chodzi o te „najważniejsze” pytania, zbytnie przejmowanie się nimi mąci człowiekowi w głowie, a poza tym przypuszczalnie takie same odpowiedzi mógłby zapewne usłyszeć w pierwszym lepszym pubie po paru piwach. Dowie się, co jest po tamtej stronie, kiedy nadejdzie czas. A na razie wciąż ma po co żyć. Ma swoje życie. Mercer schodzi ze wzgórza i zatrzymuje po drugiej stronie ulicy, naprzeciwko miłego, tarasowego domu w pobliżu parku. Nawet stąd słyszy dochodzące ze środka dziwne popiskiwanie, pełne podniecenia. Naciąga mocniej kaptur na głowę i czeka. Nie przejmuje się deszczem, ale osłanianie przed nim aparatu fotograficznego jest prawdziwym utrapieniem.

64

Thorne opuścił posterunek o wpół do szóstej, a gdy przedzierał się przez strugi deszczu i niekończące się korki w stronę Deptford, położył służbowe radio na fotelu pasażera, wsłuchując się w płynące z urządzenia syki i trzaski. Co kilka minut zmieniał częstotliwość, nasłuchując głosów, które nauczył się rozpoznawać. Przyzwyczajał się do komunikatów napływających nieustannie z całego miasta. To zaczęło być dla niego odpowiednikiem liny ratunkowej. Nasłuchiwał z uwagą tych samych dwóch słów co zwykle. Oczywiście nie dało się wykluczyć, że jeśli je usłyszy, nie będą miały nic wspólnego z tym, co robił Terry Mercer. W Londynie można było umrzeć na wiele sposobów i jak Thorne powiedział Hendricksowi, Mercera już dawno mogło tu nie być. Jednak istniało pewne prawdopodobieństwo, że jeżeli chodziło o zacieranie za sobą śladów i zamykanie niedokończonych spraw, pozbycie się George’a Jeffersa to był jedynie początek. Tego ranka Thorne zostawił nagraną wiadomość dla Franka Andersona. Powiedział mu, że Jeffers nie żyje i że choć parę wieczorów temu w toalecie nie był w stanie trzymać głowy dostatecznie nisko, może powinien zacząć się tego uczyć.

– Czemu nie znikniesz raz na zawsze? – zapytał Thorne. – Wyświadcz nam wszystkim tę przysługę. Jeżeli Mercer zaczął skreślanie nazwisk z nowej listy, mogły znaleźć się na niej także osoby, u których znalazł schronienie na czas, kiedy realizował wcześniejszą listę. Jeśli Andersonowi coś groziło, to człowiek, z którym zamierzał się spotkać Thorne, także był w niebezpieczeństwie. Sporo tych „jeżeli”, ale tak właśnie zamierzał mu to przedstawić Thorne. Spojrzał na kartkę przylepioną do deski rozdzielczej: kod pocztowy zapisany z SMS-a, który dostał od Quinlan tuż przed końcem swojej zmiany. Nazwisko i adres. Mam nadzieję, że tego pan szukał. Proszę dać znać, gdyby potrzebował pan czegoś jeszcze. JQX

Dom stał przy spokojnej uliczce o dwa zakręty od High Street w Deptford. Średniej wielkości bliźniak, dość bezpretensjonalny, ale idealnie usytuowany, bo było stąd względnie blisko do dworca, parku i podstawówki, jak również kilkunastu znanych policji miejsc, gdzie handlowano kokainą i herą. Thorne wątpił, aby Dean Leonard sprecyzował te akurat spośród swoich wymagań w czasie pierwszej rozmowy z agentem od nieruchomości. Zaparkował o kilka domów dalej i wrócił stamtąd na piechotę. Na dużym podjeździe nie było samochodu, w środku też żadnych oznak życia, ale i tak nacisnął dzwonek. Uniósł wzrok i zauważył kamerę nad drzwiami, czerwone światełko mrugało w regularnych odstępach czasu. Wrócił truchtem do bmw, aby zaczekać w samochodzie. Przyciszył nieznacznie radio i wysłuchał wiadomości o szóstej, a następnie programu satyrycznego, który był tylko trochę śmieszniejszy od serwisu informacyjnego. Wsłuchiwanie się w bębniący o dach deszcz i bluegrassową składankę odrobinę poprawiło mu humor. Wreszcie gdy zaczęło się ściemniać, wrócił na High Street, kupił porcję kurczaka z frytkami i zjadł ją w samochodzie. Jakiś czas później zadzwonił do Helen i powiedział, że nie wie, o której uda mu się wrócić, a przynajmniej jeszcze na razie tego nie wie. Kiedy zapytała, dlaczego, wyjaśnił, że czekał, aż handlarz narkotyków wróci do domu, a ona o nic już więcej nie spytała. Nie skłamał i uznał to za ważny fakt. Minęło prawie pięć godzin oczekiwania, kiedy minął go biały range rover evoque ze spersonalizowanymi tablicami i wolno zajechał na podjazd. Za kierownicą siedziała kobieta, a obok niej dziecko na fotelu pasażera. Tylne szyby wozu były przyciemnione. Odczekał jeszcze dziesięć minut, a potem szybko pobiegł w strugach deszczu w stronę domu. Lampa nad drzwiami zapaliła się, gdy dopadł drzwi i musiał dwa razy nacisnąć dzwonek, zanim mu

otworzono. – Zastałem Deana? – Thorne miał już przygotowaną legitymację. Kobieta była po trzydziestce i piekielnie atrakcyjna; jedna z tych, jak przypuszczał Thorne, co to musiały się odstawić, wyszykować i zrobić pełny makijaż nawet na wypad do supermarketu. Spuściła wzrok na jego legitymację. – Nie – odparła. – Nie ma go. – Pani jest jego żoną, zgadza się? Pokiwała głową. Uchyliła drzwi tylko odrobinę i popatrzyła na niego przez tę szparę z nienawiścią w oczach. – Cóż, może będzie pani mogła mi pomóc – powiedział Thorne. – To nie powinno długo potrwać. – Uśmiechnął się, uznając, że może z żoną Deana bardziej mu się poszczęści. – Zastanawiałem się, czy mieliście państwo ostatnio jakichś gości? – Że niby kogo? – Gości, ludzi, których u siebie gościliście. Którzy zatrzymali się na parę dni w państwa domu. Wzruszyła ramionami. – Parę tygodni temu mieliśmy tu rodzinę mego męża. Thorne zorientował się, że dziecko, być może to samo, które widział na przednim siedzeniu auta, próbuje przecisnąć się obok matki, aby zobaczyć, z kim rozmawiała. – Nikogo więcej? Może kogoś ze znajomych Deana? – Powiedziałam, co nie? – Może tylko na jedną czy dwie noce. – To mój dom, więc chyba wiedziałabym o tym. Nagle na wysokości talii kobiety pojawiła się głowa ciekawskiego chłopca. Kobieta próbowała odepchnąć go do tyłu. – Czy temu panu chodzi o tego starego? – zapytał chłopiec. Thorne spojrzał na kobietę. – Tak, mam na myśli tego starego.

Kobieta spojrzała ponad ramieniem Thorne’a, jakby rozpaczliwie wypatrywała męża, który nagle pojawi się na podjeździe, a może tego się właśnie obawiała. – Nie powinnam z panem rozmawiać – powiedziała i spróbowała zamknąć drzwi. Stopa Thorne’a skutecznie jej to uniemożliwiła. – W co pan pogrywa? – Przepraszam – odparł Thorne. – Mam duże stopy. – Naprawdę? – Przymrużyła oczy i uchyliła drzwi szerzej, a potem stanęła naprzeciw niego. Najwyraźniej nie miała nic przeciw małej rozróbie, przywykła do radzenia sobie z takimi jak Thorne. – Ale to nie oznacza tego, co sądzą niektórzy. Chłopiec zbliżył się do niej, wyczuwając nadciągający konflikt. – Jeżeli ten stary jest tym, kim myślę, że jest – powiedział Thorne – to od swego wyjścia z więzienia zabił już siedem osób, a teraz zaczął likwidować wszystkich, którzy mu pomogli i ukrywali go, kiedy się tym zajmował. Ludzi, którzy wyświadczali mu przysługi. Właśnie znaleźliśmy pierwszą z tych osób. Thorne stał na progu, moknąc i patrzył, jak twarz kobiety tężeje i lekko blednie pod warstwą tapety. – Dał mi słodycze – odezwał się chłopiec. – Naprawdę? – spytał Thorne. – To miłe. – Muszę zadzwonić do Deana. – Kobieta znów zlustrowała wzrokiem podjazd. Głos miała teraz znacznie cichszy. – Ostrzec go. – To brzmi sensownie – powiedział Thorne. – Domyśla się pani, dokąd mógł się udać, kiedy wyniósł się od was? – Nie. – Nic nie mówił? – Prawie go nie widywałam. – Nie słyszała pani, jak rozmawiał przez telefon, albo coś w tym rodzaju? – Prawie nie wychodził z pokoju. – Z mojego pokoju – dodał chłopiec. – W porządku, kochanie – rzuciła kobieta i spróbowała wepchnąć synka z powrotem do domu.

Cofnął się o krok, ale zaraz znów przesunął się do przodu. – Widziałem, jak korzystał z naszego telefonu. – Co? – Naprawdę widziałeś? – zapytał Thorne. – Korzystał z naszego telefonu? – Kobieta spojrzała gniewnie na synka. – Kiedy? – Tato wyszedł, a ty byłaś w ogrodzie – odparł. – Widziałem go ze szczytu schodów. Thorne nachylił się do chłopca. – Słyszałeś, co mówił? Chłopiec pokręcił głową. – Miał bardzo cichy głos – zniżył głos do szeptu. – Bardzo cichy… Thorne znów się wyprostował i spojrzał na matkę chłopca. Przeczesała włosy dłonią, a drugą rękę zacisnęła na framudze drzwi tak mocno, że aż zbielały jej paznokcie. – Wie pani, uzyskanie rejestru połączeń wykonywanych z waszego telefonu to w sumie byłaby błahostka. – Uśmiechnął się. – Tak, widzę, że zdaje sobie pani z tego sprawę. Sęk w tym, że to dość czasochłonna procedura, wypełnianie tych wszystkich formularzy, uzyskanie niezbędnych podpisów… a nawet zdobycie funduszy, bo telekomunikacja każe teraz sobie płacić za tego rodzaju usługi. To trwa całe wieki, a prawda jest taka, że im szybciej znajdziemy tego faceta, tym prędzej Dean będzie naprawdę bezpieczny. Kobieta zastanawiała się przez dziesięć, piętnaście sekund, po czym znów spojrzała w stronę ulicy. – Wydaje mi się, że powinnam gdzieś mieć rachunek za telefon – powiedziała.

65

Kiedy Thorne wsiadł ponownie do samochodu, otworzył okno, bo auto wciąż cuchnęło frytkami. Cały przemoczony, wyjął komórkę i spojrzał na aparat, czekając, aż jego serce trochę się uspokoi. Wiedział, że żona Deana Leonarda zadzwoniła do męża, zanim jeszcze zgasła lampka nad drzwiami przy jej domu, i gdy tak tam siedział, nieomal spodziewał się usłyszeć pisk opon i ujrzeć tę

szpanerską brykę, o której Mercer wspominał Keithowi Fryerowi, wyłaniającą się zza rogu. Może wielkiego lexusa albo porsche cayenne. Lub hummera, jeżeli ten facet był kompletnym pochlastem. Dean0 100 Wytarł wilgotne włosy i spojrzał na dwa numery, które spisał z rachunku, otrzymanego przez Leonardów zaledwie tydzień temu. Dwa numery komórkowe, których pani Leonard nie rozpoznała. Podniósł szybę. Czy to były numery do osób, u których Mercer miał zatrzymać się później, czy może zamierzał nakłonić ich, aby pomogli mu w jakiś inny sposób? Czy ich nazwiska właśnie zostały umieszczone na nowej liście potencjalnych ofiar? Zadzwonił pod pierwszy z nich, zastrzegając swój własny numer, i wsłuchał się w dźwięki zestawianego połączenia. – Halo… – Dostałem ten numer od Terry’ego Mercera – rzekł Thorne. – Od jakiego Terry’ego? W głosie brzmiała szczera dezorientacja. W tle odgłosy pubu. – Pomyłka – powiedział Thorne i rozłączył się. Wybrał drugi numer. – Taa? – Dostałem ten numer od Terry’ego Mercera. Pauza, ale krótka. – Nie znam nikogo takiego. – Naprawdę? Połączenie zostało przerwane. Thorne wyobrażał sobie, że mężczyzna, który właśnie się rozłączył, wpatrywał się w aparat, zaniepokojony, nie wiedząc, co ma robić. A może dobrze wiedział, jak powinien się zachować i już wybierał numer, by zadzwonić do samego Terry’ego Mercera. Thorne siedział w bmw z zaparowanymi szybami, zastanawiając się nad następnym posunięciem.

Gdyby działał zgodnie z procedurami, byłoby to dla niego oczywiste, ale w tej sytuacji… Historyjka, którą wcisnął żonie Deana Leonarda na temat billingów telefonicznych, była do pewnego stopnia zgodna z prawdą, ale gdy chodziło o obejście systemu, zawsze znajdowało się sposoby i środki. W szczególnych przypadkach namierzenie numeru mogło zyskać autoryzację albo nawet dałoby się założyć podsłuch na konkretny telefon, ale tu należało pójść znacznie wyżej. Regulaminowo powinien zgłosić się w tej sprawie do komisarza Trevora Jesmonda, co nie wchodziło z oczywistych względów w rachubę. Pomyślał o swoim starym przełożonym, nadinspektorze Russellu Brigstocke’u, ale mając świadomość, jak bardzo było to uciążliwe i męczące dla Dave’a Hollanda i jak wiele nerwów go to kosztowało, miał opory przed wciągnięciem w swój mały spisek kogoś jeszcze. Było tu dostatecznie dużo ludzi, którym i tak już nie ufał. Jak w ogóle mógł o tym pomyśleć, chyba mu odbiło. Za bardzo się podniecał i niepotrzebnie uprzedzał bieg wydarzeń. Teraz wszystko zależało wyłącznie od niego. Sprawdził ustawienia telefonu, aby mieć pewność, że jego własny numer pokaże się na wyświetlaczu komórki osoby, do której wysłał SMS-a następującej treści: Terry Mercer zamyka niedokończone sprawy. Myślę, że możesz być jedną z nich.

Wcisnął przycisk WYŚLIJ. Nie spodziewał się, że mężczyzna, z którym właśnie rozmawiał, oddzwoni, a przynajmniej nie natychmiast. Miło jednak było coś zrobić. Będzie myślał intensywnie i w końcu wykombinuje jakiś sposób, aby wytropić właściciela tej komórki. Ale bez względu na to, co się wydarzy, czuł, że był bliżej Terry’ego Mercera niż kiedykolwiek dotąd. Możliwe, że dzieliła go od niego jedna rozmowa telefoniczna. Thorne uruchomił samochód, włączył znowu radio i ruszył z powrotem w stronę Tulse Hill. Wstrzymał oddech na kilka sekund, gdy pokonawszy zakręt, zobaczył wóz Hollanda stojący pod jego domem. Czy się było gliną czy nie, ujrzenie po powrocie do domu czekającego pod drzwiami funkcjonariusza policji rzadko zwiastowało dobre nowiny. Lodowaty moment niepokoju przedłużył się jeszcze, kiedy sierżant z nieco wymuszonym uśmiechem wysiadł z samochodu i zaczął biec przez deszcz w stronę Thorne’a. Ich spojrzenia spotkały się, a gest powitania był zdecydowanie zbyt radosny. Holland silnym szarpnięciem otworzył drzwiczki od strony pasażera i wsiadł do auta, otrząsając się z deszczu i wydając z siebie dźwięk będący czymś pomiędzy jękiem a westchnieniem. – Co jest grane, Dave? – Proszę posłuchać. – Holland wziął głęboki oddech, patrząc wprost przed siebie. – Muszę coś

wyjaśnić. – Wziął jeszcze jeden oddech. – Spieprzyłem sprawę, rozumie pan? Thorne wiedział, co zaraz usłyszy. Te dokuczliwe podejrzenia okazały się uzasadnione. Pokiwał głową. Nie miał prawa się wściekać, nie miał prawa osądzać. Nie miał prawa wrzeszczeć ani walnąć twarzą Hollanda o deskę rozdzielczą. – No to posłuchajmy – powiedział. – Pamięta pan, kiedy poprosił mnie, żebym przepuścił wóz Mercera przez system ASRTR? – Holland odwrócił się, by spojrzeć na Thorne’a, i wzruszył ramionami. – Nie zrobiłem tego. – Tak przypuszczałem – odrzekł Thorne. Ulżyło mu, że wyznanie Hollanda okazało się inne, niż tego oczekiwał. Ulga jednak zaraz przerodziła się w poczucie winy, że w ogóle spodziewał się czegoś takiego. – W mieście jest tyle kamer, że któreś z nich by go złapały. – Tak, z pewnością, i do tego czasu moglibyśmy go już dorwać, a ja naprawdę fatalnie się z tym czuję. Spieprzyłem sprawę. – Holland walnął się pięścią w udo. – Stchórzyłem. – Dave… – Dlatego zająłem się tym dzisiaj. – Holland odwrócił się jeszcze bardziej na siedzeniu. – Pomyślałem, że może poszukam trafień w inny sposób. No wie pan, że może uda mi się ustalić, gdzie on był. Przepuściłem numer rejestracyjny przez wszystkie systemy, jakimi dysponujemy. Przez bazy danych poszczególnych dzielnic, wydziału zabójstw, drogówki, i całej reszty… CRIMINT, HOLMES… no, dosłownie przez wszystko. – Dave, już dobrze. – I mam coś – dokończył Holland. Thorne dostrzegł podniecenie na twarzy Hollanda i przepłynęła pomiędzy nimi iskra, jak niewielkie wyładowanie elektryczne. Uniósł dłoń do miejsca, gdzie, jak mu się wydawało, kropla deszczu spłynęła mu po karku. Czekał. – Pewien konstabl, podczas nocnej zmiany, parę tygodni temu, gdy rutynowo kontrolował miejsca, gdzie ludzie uprawiają seks… Thorne pokiwał głową. Wiedział, o co chodziło sierżantowi, sam też to robił razem z Christine Treasure, kiedy oboje się nudzili. To było przynajmniej jakieś zajęcie, kiedy akurat nie działo się nic ważnego. Pół godziny spędzone na wypatrywaniu jednego albo dwóch zboczeńców. – Za przemysłową parcelą w Addington jest parking samochodowy – ciągnął Holland – znany z tego, że zjawiają się tam osoby spragnione seksu. – Wiem. – No i ten konstabl podchodzi do dwóch mężczyzn w czerwonym vauxhallu astrze… wie pan,

w naszym vauxhallu astrze. Nie ma powodu do interwencji, więc ogranicza się tylko do pouczenia i odprawia tych dwóch z parkingu. Potem postępuje zgodnie z regulaminem i zapisuje numery rejestracyjne astry i auta tego drugiego faceta, które stało na drugim końcu parkingu. – Jaki to był wóz? Holland podał Thorne’owi kolor, markę i model. – W pierwszej chwili pomyślałem, że to musiał być Jeffers. Spotkali się, żeby Mercer mógł odebrać od niego adresy, zdjęcia czy co tam jeszcze. I wtedy przypomniałem sobie, że Yvonne znalazła kartę miejską, kiedy przeszukiwała rzeczy pozostawione przez Jeffersa w mieszkaniu, więc może on jednak wcale nie miał samochodu. – Popatrzył na Thorne’a. – Krótko mówiąc, odnalazłem ten samochód i… to naprawdę robi się ciekawe. Thorne próbował przełknąć ślinę, ale nagle zrobiło mu się sucho w ustach. „Ciekawe” nie było słowem, którego on sam użyłby w tej sytuacji. – Proszę zgadnąć, do kogo należy ten wóz – rzekł Holland. – Z kim spotkał się Terry Mercer. Thorne nie czekał na dalsze wyjaśnienia. Rozpoznał ten wóz, kiedy tylko Holland mu go opisał. Widział już ten samochód kilka razy. I teraz Thorne wiedział już na pewno, skąd Neil Hackett zdobywał najświeższe informacje.

66

Thorne naparł ramieniem na dopiero co otwarte drzwi, a mężczyzna, który stał za nimi, zatoczył się, klnąc i wrzeszcząc, w głąb przedpokoju. Thorne przestąpił próg i z hukiem zamknął drzwi za sobą. Patrzył, jak Ian Tully przykłada dłoń do boku głowy, gdzie uderzyła go krawędź drzwi, po czym opuszcza rękę i patrzy z niedowierzaniem na krew na opuszkach palców. – Skurwiel – wycedził Thorne. Za Tullym pojawił się jego pies i zaczął szczekać. Emerytowany nadinspektor zacisnął dłonie w pięści i napiął ramiona, jakby zamierzał rzucić się na Thorne’a, ale dostrzegłszy wyraz jego twarzy, skierował się do kuchni. Thorne wszedł tuż za nim, a Tully kręcił się po kuchni, pokrzykiwał na psa, każąc mu być cicho, a potem sięgnął po leżącą na blacie ścierkę i usiadł na krześle.

Thorne podszedł do niego na dwa kroki, Tully zaś maksymalnie odsunął się od niego, napierając plecami na oparcie, i pochylił głowę, przykładając ścierkę do rany. Nawet pies, który tak przymilał się do Thorne’a, kiedy ten był tu poprzednim razem, teraz nie odstępował mężczyzny siedzącego na krześle i szturchał go nosem w nogę. Thorne wziął głęboki oddech i wcisnął zaciśnięte w pięści dłonie do kieszeni kurtki. – A oto co moim zdaniem zrobiłeś – powiedział. – Od pierwszej chwili, kiedy powiedziałem ci, czym się zajmuję, postanowiłeś użyć mnie jako sposobu na powrót do roboty. Bóg wie, kiedy to się stało, ale pojechałeś do wydziału zabójstw w Lewisham, bo wiedziałeś, że tam udam się przede wszystkim. Powiedziałeś im, że jesteś na tropie grubszej sprawy, że chodzi o morderstwo, ale nie powiedziałeś wszystkiego, bo chciałeś mieć jakąś kartę przetargową. Coś, czego mogłeś użyć, by wrócić do pracy w Resorcie. Powiedziałeś im dość, powiedziałeś, że składam to wszystko do kupy i że powiązałem te morderstwa, ale nie wspomniałeś ani słowem o Mercerze. – Przerwał i postąpił krok naprzód. – Słuchasz mnie? Tully uniósł głowę. – Problem w tym, że nie okazałeś się tak niezastąpiony, jak sądziłeś, bo dałeś Hackettowi dostatecznie dużo informacji. Wiedział, że reszty zdoła dowiedzieć się sam, i jeżeli będzie trzymał się blisko mnie, sam doprowadzę go do zabójcy. Nie byłeś mu potrzebny, prawda? Niczego ci nie zaproponował. Kazał ci spadać, tak samo jak spławił mnie. Tully wymamrotał coś pod nosem. – Co? – Arogancki dupek. – Och, to oczywiste, ale ma twój numer, zgadza się? – Podobnie jak twój. – Tu nie chodzi o mnie. – Chciałem znów być przydatny – powiedział Tully. – Nie mów, że z niczym ci się to nie kojarzy. – Nie próbuj brać mnie na litość – wycedził Thorne, postępując jeszcze jeden krok w jego stronę. – Nawet o tym nie myśl. Tully wyprostował się nieznacznie. Odsunął ścierkę od głowy i cisnął na bok. – Jesteś młodszy ode mnie i zapewne nieco sprawniejszy, więc jeśli chcesz spuścić mi łomot, miejmy to już za sobą. – Wyciągnął ręce w zapraszającym geście. – Widzisz, nie dbam o to, czy się na mnie wściekasz, bo robiłem po prostu to, co musiałem. Uwierz mi, nie zależy mi na twoim współczuciu, ale spójrz na to miejsce. Umieram z nudów i owszem, wkurza mnie, że jestem ignorowany, lekceważony i traktowany z góry przez szczeniackich gliniarzy z kretyńskimi stopniami. Znalazłem dla siebie wyjście i wykorzystałem je. Albo raczej próbowałem wykorzystać. – Tully dotknął dłonią

psiego łba. Zaczął się trochę rozluźniać, a przynajmniej sprawiał takie wrażenie. – Poszedłem z tym do przełożonych i opowiedziałem im o funkcjonariuszu, który na własną rękę, bez autoryzacji, prowadzi prywatne śledztwo. Zaoferowałem pomoc. Nie wydaje mi się, abym to ja zrobił coś złego. A już na pewno nie zrobiłem niczego, za co mógłbym zostać aresztowany. Pies położył się z westchnieniem pełnym zadowolenia. Bojler w rogu pokoju zamruczał cicho. – Myślisz, że dlatego tu jestem? – spytał Thorne. – Myślisz, że dlatego jestem o włos od rozsmarowania twojej twarzy na wszystkich ścianach w tej norze? Tully spojrzał na niego. – Hackett nie był jedyną osobą, z którą rozmawiałeś, zgadza się? Thorne zaczął wolno krążyć w tę i z powrotem po kuchni. Tak zwykle zachowywał się w pokoju przesłuchań, i Tully zapewne w swoich czasach postępował podobnie, wszyscy gliniarze tak robili. Ta taktyka miała na celu zastraszenie, ale Thorne’em powodowały czysto praktyczne pobudki. Gdy stał tak blisko Tully’ego, chęć spuszczenia mu łomotu stawała się naprawdę nie do odparcia. Chciał mu dołożyć i zamierzał to zrobić, ale dopiero, gdy powie, co miał do powiedzenia. Kiedy Tully zrozumie, dlaczego. – Po tym, jak Hackett cię spławił, wymyśliłeś inny sposób na zarobienie paru groszy. Całkiem niezłej sumki, jak podejrzewam. Gra na dwa fronty, tak to chyba można najłagodniej określić. – Wolnego… – Nie wiem tylko, co sobie o tym wszystkim pomyślał Mercer – ciągnął Thorne. – Może uznał, że jesteś dla niego bardziej użyteczny żywy, choć powiem ci, że wszystko wskazuje na to, iż mógł zmienić zdanie, akurat w tej konkretnej kwestii. – Co chcesz przez to powiedzieć? – A może po prostu byłeś jedyną osobą, której nie mógł w żaden sposób zagrozić. A przynajmniej nie tak, jak potrafił zagrozić wszystkim innym, bo nie ma na tym świecie nikogo, kto mógłby przejmować się twoim losem, zgadza się? Ani ty nie masz nikogo, kto byłby ci bliski. To znaczy, tak, masz przecież swoją biedną starą mamusię, którą umieściłeś w domu opieki, ale pozbycie się jej byłoby dla ciebie prawdziwym dobrodziejstwem, istnym darem od losu, czyż nie? Dlatego Terry Mercer zwrócił się do ciebie, wiedząc, że możesz mu pomóc albo może ty sam zaproponowałeś pomoc w zamian za darowanie ci życia. Tak czy owak zapłacił ci za informacje. – Niby czym? – Tully znów uniósł ręce i rozejrzał się energicznie na wszystkie strony. – Gdzie są te pieniądze? – Dowiedziałeś się, gdzie przebywa jego brat, mam rację? Podałeś mu adres. – Co za brat?

– Ten, który pomógł ci wpakować go za kratki. Ten, którego umieściłeś w programie ochrony świadków. Co powiedziałeś, kiedy spotkaliśmy się za pierwszym razem? „Wciąż mam swoje kontakty. I sporo osób nadal jest mi winnych przysługę”. Wykorzystałeś kogoś, kto wisiał ci przysługę i przekazałeś, tę informację Mercerowi. Tully tylko pokręcił głową. – Dobra, zapomnijmy o ubieraniu tego w ładne słówka – rzekł Thorne. – W grę wchodzi oskarżenie o współudział w morderstwie. – Nie wydaje mi się, aby łatwo ci było to udowodnić – Tully rozpaczliwie próbował wykrzesać z siebie resztki pewności siebie. – Hackett wspominał, że nie pokładasz większej wiary w dowody rzeczowe. Thorne minął go, wolno przeszedł się po kuchni, przystanął przy tylnych drzwiach i wyjrzał przez nie. – W sumie ma rację. Jeżeli nie liczyć raportu gliniarza, który spisał numer rejestracyjny twojego auta, kiedy spotkałeś się z Mercerem na tamtym parkingu, faktycznie nic na ciebie nie mam. – Zawrócił. – Ale kto twierdzi, że chcę cokolwiek udowodnić? Byłoby o wiele prościej pozwolić działać naturze. Odpuścić na trochę Mercerowi i dać mu czas, żeby cię dorwał. Wiesz, że Jeffers nie żyje, prawda? – Jezu… – Nie sądzę więc, aby zostało ci wiele czasu na wydanie tej forsy. Przechodząc obok Tully’ego, Thorne zauważył, że tamten był bliski łez. Albo może bardzo chciał się rozpłakać i tylko dobrze udawał. – To się wymknęło spod kontroli – powiedział Tully. – Przysięgam. – Co? – Myślałem, że chce po prostu upuścić trochę pary, rozumiesz? – Znałeś go – odparł Thorne. – Wiedziałeś, do czego jest zdolny. – Tak, ale… nie wiedziałem, że będzie aż tylu… Thorne przystanął na chwilę, a potem odwrócił się i podciął Tully’emu nogi kopniakiem, aż czubek jego martensa wbił się głęboko w łydkę emerytowanego nadinspektora. Tully krzyknął, a pies zerwał się z podłogi i znów zaczął szczekać. Thorne usłyszał sygnał komórki, którą miał w kieszeni. Cofnął się i patrzył, jak Tully przesuwa się po podłodze, podciągając kolana do piersi i odgania psa, który wciąż szczekał, a równocześnie próbował polizać go po twarzy. Thorne wskazał na psa i zawołał, przekrzykując jazgot:

– To twój jedyny pieprzony przyjaciel, jakiego masz… Sięgnął po telefon. Otworzył wiadomość i na widok MMS-a, jakiego mu przesłano, poczuł, że nogi robią mu się miękkie jak z waty. Zdjęcie Helen i Alfiego. W tle były inne dzieci, stojące z rodzicami na ścieżce albo czekające w drzwiach domu opiekunki. Helen machała do kogoś: mocno trzymała Alfiego za rękę, odprowadzając go do domu. Zdjęcie zrobiono z chodnika po drugiej stronie ulicy. Thorne wychylił się do przodu, gotów zadać jeszcze jedno kopnięcie, tym razem w twarz Tully’ego. Tully jęknął i zasłonił głowę obiema rękami. Thorne odwrócił się i pobiegł ku drzwiom.

67

Siedzenie, na którym leży, jest wilgotne, cuchnie wymiocinami i lepi mu się do twarzy. Leży twarzą do dołu, na tylnej kanapie samochodu. Seria wybojów, skręt w prawo, a potem zdający się nie mieć końca zakręt, podczas którego jego twarz przywiera do drzwi, a klamka wpija mu się ostro w czaszkę. Próbuje się cofnąć i znów zbiera mu się na mdłości. Wtula twarz w cuchnącą, wilgotną od potu tapicerkę, walcząc o oddech. Nie może poruszyć rękami… Słyszy głosy, zniekształcone głosy… dwóch mężczyzn. Dwaj mężczyźni z przodu w aucie kłócą się. Głos, który zna. Jeden mężczyzna mówi, że nie chce tego robić, mówi, że to głupie, wciąż to powtarza, aż ten drugi każe mu się zamknąć. Ich potylice co kilka sekund zalewa pomarańczowa poświata, blask przepływa przez wnętrze pojazdu, gdy samochód przejeżdża pod kolejnymi

latarniami, a potem światło i ułożenie ciała zmieniają się, kiedy ktoś odwraca się, by na niego spojrzeć. – Dochodzi do siebie. Czuje wibrujący w gardle jęk, coś ciasno splecionego głęboko wewnątrz czaszki i palącego w miejscu, gdzie jego ręce są ściągnięte do tyłu i unieruchomione. Język ma zbyt spuchnięty, aby mógł splunąć. – Walnij go jeszcze raz. Niewyraźny kształt podnosi się z przedniego fotela. Ciężkie ramię opada i ból eksploduje żywym ogniem, pośród kaskady iskier, która rozbłyskuje przez moment pod jego powiekami, i po chwili gaśnie. Stęknięcie; ciepła strużka spływająca mu do oka, gdzieś tam zaczyna dzwonić telefon, wszystko zatapia się w czerni, natarczywy dźwięk ulega zniekształceniu, w miarę jak on szybko oddala się od jego źródła. Twarze Helen i Alfiego. Zdjęcie, chyba powinien rozpoznać, ale nie potrafi go umiejscowić i nie wie, dlaczego Helen macha ręką. Syk i bełkot jak głosy z radia. rób swoją cholerną robotę bawić się w detektywa posłuchaj, co mówisz Nawiasem mówiąc, wiem, co robisz. To wszystko się wyda… Dryfuje teraz przez sen albo może wspomnienie; wypraną z kolorów, przejaskrawioną scenę, w której jego rodzice są na plaży. Jim Thorne czyta gazetę, a Maureen przytrzymuje ręcznik pionowo, aby chłopiec mógł zrzucić kąpielówki i włożyć z powrotem majtki i spodnie. Piasek lepi mu się do ramion, nóg i brzucha. Wtem jego matka na moment odsuwa ręcznik, odsłaniając blade pośladki chłopca, na co jego ojciec wybucha śmiechem, a chłopiec krzyczy do niego, żeby był cicho, i na matkę, żeby nie robiła więcej takich głupstw. Krzyczy na nich oboje i ma piasek w ustach. Ona ma na sobie ulubioną letnią sukienkę, białą, w małe, niebieskie kwiatki. Tę, którą miała, odkąd skończyła dwadzieścia lat i którą ma na sobie, tańcząc do piosenek Hanka,

Merle’a i Williego. Wciąż na nią pasuje, ale już niedługo. Pod koniec nic z niej prawie nie zostało, więc pracownicy domu pogrzebowego musieli sztukować materiał, łącząc go na jej plecach, jakby była sklepowym manekinem czy czymś takim. Wielkie, gładkie dłonie ojca zaciskają się na brzegach stronic gazety „Daily Mirror”. Długie palce ojca delikatnie unoszą się w powietrzu, gdy przeklina w barze albo przy grze w bingo. Zaciskają się z wściekłości w szpony, kiedy gniewnie krąży po kuchni, bo przecież nie, Tom, nie mógł zostawić włączonej kuchenki, nie jest dzieckiem i umie obsługiwać cholerną kuchenkę. Twarze wyłaniają się i rozpływają wśród cieni. Jego własne imię na ustach wykrzywionych w grymasie wściekłości, zaciśniętych z rozpaczy, zwiotczałych w wyrazie zakłopotania. Hendricks, Holland, Helen, Alfie, Helen… …i twarzyczka dziecka, którego nie rozpoznaje, kiedy z ulgą pogrąża się jeszcze głębiej w mrocznych odmętach i w ciszy. Kilka chwil, minut, a może godzin później znów pojawiają się błyski światła i nagle Thorne czuje na twarzy krople deszczu, gdy wyciągają go z samochodu. Ręce wsuwają mu się pod pachy i bezceremonialnie dźwigają go na nogi. Dwaj mężczyźni wloką go w ciemność przez długą, gęstą trawę i po betonowych chodnikach. Ręce wciąż ma skrępowane za plecami. – Głupota – mówi ten, którego głos wydaje mu się znajomy. – Pięć minut i będziesz wolny – odpowiada drugi. Thorne próbuje stawiać opór, ale nie ma w sobie w ogóle siły. Gdzieś niedaleko słychać przejeżdżające auta, ponad nim widać światła i nagle robi się jaśniej, gdy prowadzą go przez jakieś przejście. Brudnobiałe pomieszczenie z metalowymi drzwiami. Zatrzymują się, czekają na coś, podnoszą go, tak że jego stopy szurają o podłogę, a potem znów zmuszają go, żeby podążył dalej i przeszedł do jeszcze węższego pomieszczenia. Woń moczu i farby w sprayu. Facet, który tym wszystkim kieruje, mówi: – Naciśnij to. Thorne’owi żołądek podchodzi do gardła, dostaje mdłości, a tamci pozwalają, by osunął się na kolana i odstępują, gdy on wypluwa i wykasłuje z siebie to, co miał jeszcze w żołądku. Klęczy tam może z pół minuty, a gdy metalowe drzwi się rozsuwają, znów zostaje podźwignięty na nogi.

– Tutaj. Jeden z mężczyzn podchodzi otworzyć drzwi znajdujące się w rogu, potem wraca i pomaga drugiemu powlec Thorne’a przez korytarz cuchnący wilgocią i środkiem odkażającym. Przechodzą przez następne drzwi, a po chwili zaczynają iść pod górę; Thorne uderza goleniami o metalowe stopnie, ciągnięty po krótkiej kondygnacji schodów na samą górę. Teraz stoją na otwartym powietrzu, wieje silny wiatr i jeśli nie liczyć szumu wiatru i odgłosów deszczu, nagle robi się bardzo cicho. – Tam. Thorne czuje przypływ sił w nogach, ale nie może unieść głowy, gdy ciągną go po śliskim betonie. Osuwa się na kolana przed niskim murkiem, bierze głęboki oddech, potem następny. Jego oczy powoli zaczynają skupiać się na szorstkich wzorach cegieł i płytkich kałużach deszczówki. – Teraz możesz spływać – mówi mężczyzna, który prowadził auto. Thorne słyszy oddalające się pospiesznie kroki, tupot stóp na metalowych stopniach. Powoli porusza zdrętwiałymi ramionami, raz po raz przenikają go skurcze. Oddycha z trudem, ręce i czaszka pulsują bólem. Zaczyna podnosić głowę, ale nieruchomieje, kiedy coś mocno wpija mu się w potylicę. Głos gdzieś blisko niego pyta: – Wiesz, gdzie jesteś?

68

Hendricks sprawiał wrażenie zaspanego, ale kiedy Helen przeprosiła, że dzwoni o tak późnej porze, zapewnił ją, że i tak nie położy się wcześniej niż za parę godzin, bo robi notatki do wykładu na jutro rano. – Komórkowa adaptacja na obrażenia, regeneracja i gojenie ran, choć nie jest to tak interesujące, jak może się wydawać. Uwierz mi, potrzeba wielu kaw, żeby utrzymać mnie na nogach. Helen wydała dźwięk, który od biedy można byłoby uznać za śmiech, i znów podeszła do okna, wypatrując reflektorów samochodu. – Zastanawiałam się, czy Tom się może odzywał – powiedziała.

– Od kiedy? – Mam na myśli dzisiejszy wieczór. – Nie rozmawiałem z nim od piątku. – Jasne. – Wszystko w porządku? – Pewnie zrobię tylko z siebie idiotkę – rzekła. Podeszła do kuchennego stołu i nalała sobie kolejne pół kieliszka wina. Wyjaśniła, że ostatni raz rozmawiała z Thorne’em około ósmej, a on powiedział, że nie wie, o której wróci do domu. – A to było… kiedy konkretnie? – Cztery godziny temu. – Teraz dochodziła północ. Helen spoglądała na zegarek co parę minut. Usłyszała, że Hendricks mruknął coś pod nosem, najwyraźniej nieprzekonany, że w grę mogły wchodzić jakieś niepokojące okoliczności. – Wiem, pewnie zrobię tylko z siebie idiotkę… no bo przecież mówił, że wróci późno, tak? Chodzi o to, że pół godziny temu próbował do mnie zadzwonić, a kiedy odebrałam, połączenie zostało przerwane. Tak po prostu. Oddzwaniałam parę razy, ale jego komórka nie odpowiada. – Pewnie nie ma sygnału. – Nie. Ma sygnał, bo połączenie jest zestawione, ale po kilku sekundach włącza się poczta głosowa. – Zostawiłaś mu wiadomość? – Tak, prosiłam, żeby oddzwonił. – Z powrotem w stronę okna. Wstrzymała oddech, gdy w oddali pojawiły się światła, ale zaraz wypuściła powietrze, bo wóz przejechał obok domu, gwałtownie przyspieszając. – Posłuchaj, Phil, przepraszam… – Wróciła do stołu. – Nie będę ci dłużej zawracać głowy, wracaj do tego twojego wykładu o… jak to się nazywało? – Czy kiedy do ciebie zadzwonił, sprawiał wrażenie, że wszystko jest w porządku? – zapytał Hendricks. – Mówił, że czeka na jakiegoś handlarza narkotyków. – No, to wszystko jasne – powiedział Hendricks. – Oni nie pracują w stałych godzinach. – Ale miał taki dziwny głos. – Dziwny…? Jakby kłamał? – Nie. – Helen wzięła do ręki kieliszek. – Nie, chyba raczej nie. – Rąbkiem podkoszulka wytarła krąg wilgoci w miejscu, gdzie stał kieliszek. – Nie wiesz czasem, o co może chodzić?

– Ale z czym? – Z tym handlarzem narkotyków. – Nie mam pojęcia – odparł Hendricks. – To musiało wyniknąć dzisiaj. – Chodzi mi o to, czy może mieć związek z tymi samobójstwami? – O ile mi wiadomo, to nie. – Milczenie Helen było pełne powątpiewania. – Posłuchaj, gdybym coś wiedział, powiedziałbym ci. – Tak, wiem. Przepraszam. – Jeżeli chcesz znać moje zdanie, pewnie wyciszył dzwonek w telefonie i poszedł do jakiegoś baru na kebab. Albo to, albo czekał na swojego własnego handlarza narkotyków. Może teraz strzela gdzieś sobie działkę. – Zadzwonię do niego jeszcze raz – postanowiła Helen. – Oddzwoń, jeżeli wciąż będziesz się martwić. Helen przełykała właśnie łyk wina, dlatego trudno jej było powiedzieć, że wcale się nie martwiła. – Albo gdybyś chciała po prostu pogadać – dodał Hendricks. – Gdybyś chciała dowiedzieć się czegoś więcej o regeneracji komórek…

69

– Jakieś sugestie? – rzucił Mercer. – No dalej, wstań i rozejrzyj się. Z rękoma wciąż skrępowanymi z tyłu, Thorne musiał zaprzeć się ramieniem o znajdujący się przed nim mur, aby się podźwignąć na nogi. Zajęło mu to pół minuty, a ból w ramionach i w całym ciele wycisnął z jego ust głośny krzyk. W końcu, spoglądając przed siebie i w dół, uświadomił sobie, że to nie był mur. Tylko krawędź dachu… Poprzez strugi deszczu był w stanie dostrzec samochody, jakieś trzydzieści metrów niżej, nierówne

wstęgi świateł poruszające się w dziesięciu różnych kierunkach. W oddali wznosił się lśniący The Shard. Nieco bliżej, na wschodzie latarnia na Canary Wharf emitowała regularnie powtarzające się błyski, a jeszcze bliżej widać było pajęcze nogi O2 przycupniętego w zakolu rzeki, na wprost niego. Tuż poniżej zobaczył ciemne skupisko mniejszych budynków i aglomeracyjnych bloków spiętych kładkami oraz łącznikami. Na prawo i lewo od niego wznosiły się dziesięciopiętrowe budowle, identyczne z tą, na której dachu się teraz znajdował. Dostrzegł postacie w jednym czy dwóch oświetlonych oknach, blask włączonych telewizorów i łańcuch barwnych lampionów zwieszający się z balkonu. Wiedział już, gdzie się znajdował. – Kidbourne – powiedział. – Strzał w dziesiątkę – odrzekł Mercer. – Choć nie podejrzewam, abyś kiedykolwiek miał okazję widzieć je z tej perspektywy. – No, nie… – Nie słyszę cię. Thorne uniósł głos ponad zawodzenie wiatru i odgłosy deszczu. Powtórzył to, co powiedział. – Odwróć się – rzekł Mercer. Thorne zrobił, co mu kazano, i cofnął się o pół kroku od krawędzi. – Dorastałem tutaj. – Mercer zatoczył szeroki gest trzymanym w ręku rewolwerem. – Prawdę mówiąc, to było trzy piętra poniżej miejsca, gdzie się obecnie znajdujemy. Nosił dżinsy, obuwie sportowe i czarną wiatrówkę zapiętą pod samą szyję. Siwe włosy miał ostrzyżone krótko, prawie do samej skóry, ale mimo to Thorne zdziwił się, bo twarz Mercera wcale nie wydawała się zacięta czy okrutna. Na ustach mężczyzny błąkał się niemal tęskny uśmiech, a jego twarz była pełniejsza, mniej przeorana zmarszczkami, niż Thorne się spodziewał, i różowawa w blasku świateł awaryjnych rozsianych po całym dachu. Stary mężczyzna, na którego nikt nawet by nie spojrzał, a co dopiero mówić o poświęceniu mu baczniejszej uwagi. W pewnej chwili Thorne uświadomił sobie, że widział już wcześniej tę twarz: to był stary mężczyzna, z którym rozmawiała mundurowa funkcjonariuszka przed domem w Woolwich. „Przyjaciel” faceta, którego znaleziono powieszonego. Mercer zorientował się, że Thorne go rozpoznał. Uśmiechnął się. – Cóż, ja i on kiedyś się kumplowaliśmy – powiedział. Thorne zmrużył oczy od zacinającego deszczu. – W połowie lat pięćdziesiątych, kiedy powstało to osiedle, był tu prawdziwy raj. – Mercer rozejrzał

się wokoło. – Wydawało się nam, że umarliśmy i trafiliśmy do nieba. Centralne ogrzewanie, zero wilgoci, place zabaw dla dzieci i co sobie tylko zamarzysz. Wtedy to miejsce było istnym dziełem sztuki. Budownictwo socjalne, tak to wtedy nazywano. – Pokręcił głową, a uśmiech na jego ustach nieznacznie przygasł. – Budownictwo socjalne. Jeden wielki przekręt, oto czym to było, i powiem ci tylko, że ani się człowiek obejrzał, jak wszędzie zaczęły pojawiać się rysy i pęknięcia i zrozumieliśmy, że nas oszukano… a wkrótce potem wszystko zaczęło butwieć, gnić albo rozpadać się, ale do tego czasu było już za późno. – Spojrzał w lewo, a potem w prawo, na stojące po obu stronach budynki. – Podniebne slumsy, oto czym to było naprawdę, ale o to właśnie chodziło, czyż nie? Te budynki powstały dla takich jak my, dla rodzin „stwarzających problemy”. Życie w mieście ulega znacznej poprawie, jeśli zgarnie się wszystkie szumowiny i umieści pod jednym dachem. W ten sposób łatwiej mieć na nich oko. Kogo obchodzi, że tu nic nie działa? Kto się przejmuje, że nie ma porządnej komunikacji, a szczury są wielkie jak psy? – Wolną ręką przejechał po głowie, ocierając włosy z deszczu. – Brutalistyczny, tak nazywano ten styl, zgadza się? Stal i beton, bez zbędnych upiększeń. Brutalne budynki dla brutalnych ludzi, no nie? Thorne milczał. Próbował poluzować to, czym skrępowano mu przeguby, ale bez powodzenia. – Teraz to jeszcze gorsze szambo, mam rację? – Mercer spojrzał na Thorne’a. – Tacy jak ty nie mają tu wstępu. Tutaj rządzą gangi. – Owszem, są tu gangi – przyznał Thorne. – A czego można się spodziewać? To błędne koło. Jeżeli traktujesz ludzi jak śmieci, oni prędzej czy później zaczną się tak zachowywać. – To żadna wymówka – mruknął Thorne. – Słucham? – To wszystko, miejsce, gdzie dorastałeś… To nie tłumaczy tego, co zrobiłeś. – Nigdy nie twierdziłem, że tak było. – Mercer zatoczył ramionami i poprawił chwyt na kolbie rewolweru. – Mówię tylko, jak było tutaj kiedyś. Rozległ się dzwonek komórki, którą Thorne miał w kieszeni. On i Mercer patrzyli jeden na drugiego, aż sygnał ucichł i nagle te minuty, które Thorne gdzieś utracił, zaczęły do niego powracać. Luki się zapełniły. Przypomniał sobie, jak wybiegł z mieszkania Tully’ego i przebiegł przez ulicę do samochodu, jedną ręką sięgając po kluczyki, a drugą próbując wybrać numer w komórce. Telefon Helen zaczął właśnie dzwonić, gdy Thorne kątem oka dostrzegł jakąś postać zbliżającą się do niego, odwrócił się i… Na dachu jego komórka przestała dzwonić i przez kilka sekund panowała kompletna cisza. Zaraz potem rozległ się sygnał przychodzącego SMS-a. – Ktoś się o ciebie martwi? – zapytał Mercer. – Ktoś, na kim ci zależy?

Krople deszczu skapywały Thorne’owi z włosów i wpadały do oczu, a on nie mogąc ich wytrzeć rękami, tylko rozpaczliwie potrząsał głową. – To także nie jest żadna wymówka – powiedział. – Nie potrzebuję wymówek – odparł Mercer. – Mam swoje powody. – Wiem, ile cię kosztowały te lata spędzone w więzieniu. Wiem, że nie miewałeś żadnych gości. Nikt cię nie odwiedzał. Żona, dzieci… – Wiesz? – Rewolwer poruszył się nieznacznie w dłoni Mercera. Zerwał się silniejszy wiatr, chłoszcząc twarz Thorne’a strugami deszczu. Thorne musiał prawie wykrzyczeć, tak aby jego głos poniósł się przez te półtora czy dwa metry, jakie dzieliły go od mężczyzny z bronią: – To nie zwróci ci żony i dzieci, prawda? Jeżeli Mercer go słyszał, w ogóle nie zareagował. – Najciekawsze jest to, że daję ci wybór, jakiego sam nigdy nie miałem, ale jak powiedziałeś, nie ma sensu zawracać sobie głowy przeszłością. Sądząc po tym, z jaką prędkością wybiegłeś od pana Tully’ego, domyślam się, że widziałeś zdjęcie, które ci wysłałem. – Widziałem. – Dobrze, a więc rozumiesz. – Jeżeli spróbujesz się do nich zbliżyć, zabiję cię – powiedział Thorne. Mercer uśmiechnął się. – Coś ci się pomyliło, kolego. Nie złożę wizyty twoim najbliższym i najukochańszym, dopóki cię sam nie zabiję. I uczynię to tylko wówczas, jeśli odmówisz odebrania sobie życia. Śmiem twierdzić, że to dość proste do ogarnięcia. – Czemu miałbym ci wierzyć? Chichot Mercera był wysoki i świszczący, jak zgrzyt paznokci po tablicy. – Tak, kilkoro innych też o to pytało. Sugerowali, że to tylko czcze pogróżki, których nie zdecyduję się spełnić. – Wzruszył ramionami. – Podałem im jeszcze parę dodatkowych szczegółów, by wiedzieli, że dobrze odrobiłem pracę domową. Chcesz wiedzieć, co mam w zanadrzu dla twojej dwójki? – Nie…

Ignorując go, Mercer spokojnie wyrecytował adres, pod którym mieszkała Helen, oraz nazwisko i adres opiekunki Alfiego. – Myślę, że najpierw zajmę się chłopcem – powiedział. – I będę patrzył na twarz jego matki, kiedy będzie słuchać jego krzyków… – Dobra! – zawołał Thorne, łamiącym się głosem. – Wierzę ci. – Taa… – Mercer wyglądał na zadowolonego. – Inni mówili z grubsza to samo. – Proszę, nie rób im krzywdy. – Ten malec jest naprawdę uroczy. – Błagam… Lekki ruch głową, jakby doszło między nimi do cichego porozumienia. – Cóż, jak powiedziałem, to zależy wyłącznie od ciebie. Możesz umrzeć, ocalając ludzi, których kochasz. Ludzi, którzy kochają ciebie. Albo możesz umrzeć ze świadomością, że jesteś odpowiedzialny za ich śmierć. – Podrapał się lekko w szyję lufą rewolweru. – Właściwie to całkiem zabawne, bo samobójstwo jest uznawane za grzech, zgadza się? Wieczne potępienie i takie tam. Ale w ten sposób, odbierając sobie życie, decydujesz się na ratowanie innych istnień, więc o ile po drugiej stronie faktycznie coś jest… możesz liczyć raczej na miłe, ciepłe przyjęcie. – Czekał, przekrzywiając głowę w bok. – No dalej, przecież to tak naprawdę żaden wybór. Ryk odrzutowca zmierzającego w stronę lotniska zagłuszył ostatnie słowa Mercera. Ale nietrudno było się zorientować, co chciał powiedzieć. – Prawda? Thorne pochylił głowę, a potem gwałtownie zgiął się wpół pod wpływem ataku torsji i dreszczy. Kasłał i pluł, ale jego żołądek był już pusty. Kiedy znów uniósł głowę, drżała wyraźnie. – Doskonale – rzekł Mercer, wymachując rewolwerem. – No to wstawaj i wskakuj na górę. Thorne odwrócił się i wolno przesunął się naprzód, aż jego stopy dotknęły szorstkich cegieł. Musiał zaczekać na przerwę pomiędzy kolejnymi haustami zimnego, wilgotnego powietrza, zanim zdołał wydobyć z siebie głos. – Nie mogę… – Taa, wybacz – rzekł Mercer. – Głupiec ze mnie. Thorne usłyszał, że Mercer podchodzi do niego. Znów poczuł lufę rewolweru wpijającego mu się w potylicę, a potem brutalne szarpnięcie za ramiona, gdy coś, co krępowało mu ręce za plecami, zostało przecięte. Usłyszał, że Mercer się cofa. Thorne zakręcił ramionami, by pozbyć się uczucia

odrętwienia, i roztarł poocierane przeguby. – No, dalej… Pierwszy krok był trudny, ale to drugi, ten, który sprawił, że znalazł się na szczycie muru, skąd już tylko centymetry dzieliły go od tego, co było dalej, okazał się bardziej przerażający niż wszystko, czego Thorne kiedykolwiek doświadczył. Bardzo chciał zamknąć oczy, ale wiedział, że wówczas nie udałoby mu się utrzymać równowagi. Walczył o zapanowanie nad jelitami i pęcherzem, choć z drugiej strony wiedział, że tego rodzaju dylematy były głupie i bezsensowne. – Już prawie – powiedział Mercer. Gzyms miał nie więcej niż trzydzieści centymetrów szerokości, był gładki i śliski. Gdy Thorne przykucnął, zaciskając palce na brzegu ceglanego murku, noski jego butów wysunęły się poza krawędź. – Jeżeli chcesz znać moje zdanie, to jest właśnie najtrudniejszy moment. Kiedy tylko zrobisz ten jeden mały krok, pójdzie jak z płatka… Thorne puścił krawędź i znów się jej schwycił, powtarzając tę czynność kilkakrotnie… po czym wolno, bardzo wolno, centymetr po centymetrze zaczął się podnosić. Podmuchy wiatru atakowały go tym silniej, im bardziej się prostował. Zamachał rękami, aby utrzymać równowagę, pomimo wichury i zacinającego deszczu, który nie odpuszczał, a jego ciałem co parę sekund wstrząsały spazmatyczne skurcze. Robił przerwy na długie, ciągnące się w nieskończoność sekundy i walczył, by odzyskać kontrolę nad kończynami, podczas gdy deszcz chłostał go od stóp do głów, a oddech dobywał się z jego ust ze świstem, jaki wydaje para z czajnika z gotującą się wodą. W końcu jednak udało mu się stanąć w wyprostowanej pozycji. Odczekał kilka chwil, a potem spojrzał w dół i nagle wszystko stało się miłe, nieruchome i proste. Jego twarz była wilgotna od deszczu, smarków i łez. Grunt, tam na dole, wydawał się odrobinę rozmazany, prawie miękki. W sumie to nie była taka duża wysokość. Niezbyt daleka droga w dół. Pestka w porównaniu z tym, jak nisko już upadł. Kłamał w żywe oczy. Uwierzył, że wszyscy, którzy go otaczali – nawet najbliższe mu osoby – byli w stanie go zdradzić. Stał się nieufny, podstępny, a co najgorsze, narażał życie niewinnych osób. Był gotów zaryzykować bezpieczeństwo innych – dla swoich własnych celów. Stał się najgorszym typem gliniarza, jaki można było sobie wyobrazić. Pieprzonym łowcą sławy. Uniósł palce stóp, a potem poruszył nimi, tak że czubki jego butów wysunęły się nieco bardziej poza

krawędź. Tak, był zagubiony i nieszczęśliwy, odarty z życia, które kochał, i pozbawiony pracy, która każdego ranka sprawiała, że krew w jego żyłach zaczynała krążyć szybciej. Ale to nie były dostateczne wymówki, brakowało mu ich, podobnie jak Terry’emu Mercerowi. Nie mogło być wymówek. Wspiął się na palce i uniósł lekko ramiona, rozsuwając je na boki. Ale co najważniejsze, komu u licha mogłoby go brakować? Teraz, kiedy zamknął oczy, ujrzał przed nimi obraz Helen i Alfiego. Równie dobrze to jemu mogła machać na pożegnanie. To byłaby ostatnia przyzwoita rzecz, jaką mógłby dla nich zrobić… – Odłóż broń, Terry. – A ty, kurwa, kto? – Odłóż broń… Thorne potrzebował kilku sekund, aby pośród szumu wiatru, odgłosów deszczu i głosów rozbrzmiewających w jego głowie uświadomić sobie, że to, co przed chwilą usłyszał, nie było wytworem jego wyobraźni. Że te głosy były prawdziwe. – Posłuchaj mnie, Tom. Po prostu odwróć się i zejdź z tego gzymsu, powoli i spokojnie. – Nie! – Zrób to, Tom… Tom przesuwał stopy centymetr po centymetrze, próbując sprawić, aby górna połowa jego ciała pozostała możliwie stabilna, a cały ciężar był równo rozłożony. Odwrócił się powoli, aż jego oczom ukazała się cała przestrzeń dachu i drzwi, przez które został tu przywleczony, kilka minut i całe życie temu. Postać stała w cieniu, ale jej gabaryty były charakterystyczne. – Zejdź stamtąd, Tom! – zawołał Hackett. Mercer wymierzył broń w stronę nowo przybyłego, teraz jednak odwrócił się i znów wycelował w Thorne’a. Pokręcił głową.

– Dla ciebie jest już tylko jedna droga w dół, synu – powiedział. Hackett podszedł bliżej, stając w świetle. – Na sąsiednich budynkach są uzbrojeni policjanci, którzy tylko czekają na sygnał do otwarcia ognia. – Krótki ruch brodą w stronę obu bloków, a w podmuchach wiatru poły jego długiego płaszcza zaczęły owijać mu się wokół nóg. – Rozumiesz? Jeśli inspektor skoczy, otworzą ogień. Jeżeli zrobisz cokolwiek, najdrobniejszy gest mogący świadczyć, że spróbujesz do nas strzelić, zdejmą cię. Tak samo gdy dam im sygnał… rozumiesz, co ci chcę powiedzieć, Terry? A teraz rzuć rewolwer, uklęknij i złącz dłonie za głową. Mercer zmienił pozycję, cofnął się o dwa kroki i w lewo, stając tak, by mieć w zasięgu wzroku zarówno Thorne’a, jak i Hacketta. – Zastanówmy się nad tym przez chwilę – rzekł. – Dobrze? – Powoli przesunął rewolwerem od Thorne’a do Hacketta i z powrotem. – No dalej, Tom. Złaź. Wpatrzony w przesuwający się rewolwer, Thorne wziął głęboki oddech i zeskoczył na dach. Mercer błyskawicznym ruchem wycelował w niego z rewolweru. – Terry! – Hackett uniósł ręce, kiedy rewolwer ponownie skierował się ku niemu. – Posłuchaj, co mówię. Ci faceci na sąsiednich budynkach nie potrzebują żadnych wymówek czy pretekstów, rozumiemy się? Thorne powoli wsunął rękę do kieszeni kurtki i wyczuł opuszkami palców klawisze urządzenia. Włączył je, a następnie przesunął palcem do górnej części radia i wcisnął przycisk „Ale mam przesrane”. – Jak sądzisz, co przeraża mnie bardziej? – zawołał Mercer. – Powrót za kratki na resztę życia czy kula w łeb? – Wiem, co przeraża mnie – odparł Hackett – więc pozbądźmy się spluwy. – Zbliżał się powoli, skupiony na rewolwerze równie mocno jak Thorne. Na moment oderwał wzrok od Mercera i odnalazł spojrzenie Thorne’a. Lekkie skinienie. – Poważnie – powiedział Mercer. Opuścił rewolwer o parę centymetrów. – To nie różni się zbytnio od wyboru, jaki dałem twojemu kumplowi. – Każdy chce żyć – rzekł Hackett. – Tak uważasz? – Każda z osób, które zabiłeś.

– Co z nimi? – Czy pod sam koniec nie błagały o życie? – To nie to samo. – Mercer zamyślił się przez kilka sekund, powoli przenosząc ciężar ciała z jednej nogi na drugą. – Poza tym to i tak bez znaczenia, bo chyba ci nie wierzę. – Wierz, w co… Mercer znów uniósł rękę, zrobił pół kroku naprzód i wyprostował ramię, jakby szykował się do oddania strzału. Zatrzymał się, opuścił broń, a potem się odwrócił i spojrzawszy w lewo i w prawo, mruknął coś z ironią i lekkim zaskoczeniem. – Wygląda na to, że twoi snajperzy pospali się na pozycjach – powiedział. Pokręcił głową i powoli znów uniósł broń. – Ale przynajmniej próbowałeś. Teraz Hackett wyglądał na mocno wystraszonego, patrzył rozszerzonymi oczami, jak Thorne centymetr po centymetrze przesuwa się po dachu, pragnąc niepostrzeżenie skrócić dystans dzielący go od Mercera. Zobaczył, jak komisarz rozdziawił usta, gdy zdał sobie sprawę, co się zaraz stanie. Mercer uśmiechnął się i na ułamek sekundy przed tym, jak znowu wyprostował rękę, Thorne dał susa, pokonując metr, może półtora, jakie pozostało mu do Mercera, i spróbował wyrwać mu broń. Impet zderzenia sprawił, że poszorowali po gładkiej powierzchni dachu, mocując się zawzięcie i walcząc o zachowanie równowagi. Okładali się wzajemnie i głośno stękali, mokre od deszczu dłonie prześlizgiwały się po ciele i metalu, twarze przywierały jedna do drugiej. Hackett rzucił się na pomoc, ale wciąż był o kilka sekund od nich, gdy podeszwy butów Thorne’a straciły przyczepność na śliskiej od deszczu powierzchni i inspektor zatoczył się do tyłu, pociągając i zwalając na siebie Mercera. Huk wystrzału został stłumiony przez ciała. Thorne leżał na wznak i walczył o oddech. Jego nogi wierzgały nerwowo, trąc o mokry asfalt; zobaczył, że Mercer wstaje, a Hackett zrywa się do biegu. Stary mężczyzna zwiesił obie ręce do boków. Spuścił wzrok i przepatrywał powierzchnię dachu w poszukiwaniu rewolweru, a kiedy znów uniósł głowę, na jego twarzy tylko przez mgnienie oka odmalowało się zdumienie, bo zaraz potem Hackett przywalił mu w nią „z byka”. Towarzyszył temu dźwięk, jakby po ciemku ktoś nadepnął na ślimaka. Jęk bólu i porażającej świadomości. Mercer zatoczył się na niski murek i przeleciał nad nim, wypadając poza krawędź dachu. Zaczęło się ściemniać, gdy z jakiegoś miejsca na boku Thorne’a popłynęła krew, a coraz silniej padający deszcz zalał mu oczy. Jak przez mgłę widział Hacketta, który pochylał się nad nim i coś mówił. Zanim stracił przytomność, wydawało mu się jeszcze, że słyszy przeraźliwy krzyk spadającego Mercera, zaraz jednak uświadomił sobie, że to nieprawda, bo przecież stary już nie żył.

To były syreny.

70

Helen oparła się o podłokietniki wózka inwalidzkiego Thorne’a i schyliła się, aby go pocałować. – Wrócę wieczorem – zapowiedziała. – Potrzeba ci czegoś jeszcze? – Nie sądzę. – Siedząc na wózku, przy nogach łóżka, Thorne odwrócił się nieznacznie i rozejrzał po pokoju. Miał swoją muzykę w komórce, pyszne herbatniki w szafce, a na wyciągnięcie ręki, na nocnym stoliku stos książek i czasopism, których zapewne nigdy nie przeczyta. – Może przyjdziesz z Alfiem? – Zobaczymy – odparła. – Przypuszczalnie wygodniej będzie zostawić go z Jenny. – Miło byłoby go zobaczyć. Helen pokiwała głową. – To zależy, w jakim będzie nastroju, rozumiesz? Kiedy jest zmęczony, bywa marudny, a jak będzie zbyt rozbrykany, mógłby wyrwać którąś z tych rurek albo wyłączyć jedną z maszyn. – To żaden kłopot – odrzekł Thorne. – Mają tu świetne środki uspokajające. Helen znów go pocałowała i podeszła do drzwi. Powiedziała, żeby zadzwonił, gdyby coś mu się przypomniało. Sięgnął po pilota i zaczął przerzucać kanały małego płaskoekranowego telewizora zamontowanego wysoko w rogu pokoju. Teledyski, kreskówki i pary oglądające domy na wakacje. Jeremy Kyle łajał jakiegoś bezzębnego kobieciarza, ale Thorne szybko zmienił kanał, bo miał większe powody niż zwykle, by przejmować się swoim ciśnieniem krwi. Krwi, która nie była już tak zupełnie jego własną. Sporo jej stracił, zanim w końcu dotarł do szpitala dwa wieczory temu, potrzebował wielu transfuzji. Kula ominęła wszystkie witalne organy, ale operacja chirurgiczna w celu jej usunięcia nie była prosta i choć jego życiu nie groziło już niebezpieczeństwo, musiał pozostać w szpitalu jeszcze przez dzień, może dwa. A potem kilkutygodniowa rekonwalescencja w domowych pieleszach. Helen już rozpoczęła starania o urlop okolicznościowy, aby móc opiekować się powracającym do zdrowia

Thorne’em. – To nie znaczy, że będziesz mógł snuć się całymi dniami po mieszkaniu, słuchając kowbojskiej muzyki – zapowiedziała dzień wcześniej. – Nie mam w sobie aż tyle współczucia. Zdecydował się na odcinek Głowy rodziny, choć bolało jak diabli, kiedy się śmiał, i z pewnym zadowoleniem wyłączył telewizor, gdy do pokoju w kilka minut później wszedł nadinspektor Russell Brigstocke. – Niektórym to się może podobać – rzekł Brigstocke, rozglądając się wokoło. Thorne ucieszył się na jego widok, a równocześnie czuł się śmiertelnie przerażony. Byli starymi przyjaciółmi, ale parę miesięcy temu to właśnie Brigstocke przekazał mu wiadomość o przeniesieniu do służby mundurowej. To nie było miłe spotkanie dla żadnego z nich, jednak Thorne w głębi duszy podejrzewał, że Brigstocke zjawił się tu, aby zadać mu jeszcze bardziej druzgocący cios. – I mam swoją łazienkę – Thorne wysilił się na uśmiech i skinął w stronę drzwi w rogu pokoju. – Gdybym wiedział, że policji przysługują osobne pokoje, już dawno temu sam bym się postrzelił. Nadinspektor przycupnął na brzegu łóżka i zagaił luźną pogawędkę. O myciu bez wstawania z łóżka, o strojach pielęgniarek, cewnikach i haju po morfinie. Pogłębiający się wyraz zniecierpliwienia na twarzy Thorne’a musiał być jednak aż nadto widoczny, bo po kilku minutach Brigstocke przeszedł do zasadniczego tematu, jakby to było coś, co zwyczajnie mu umknęło. – Aresztowano Iana Tully’ego – powiedział. – To dobrze. – Udział w zbrodniczym spisku, utrudnianie działań policji. I na dokładkę jeszcze porwanie. Thorne pokiwał głową. Z własnej woli czy pod przymusem, to właśnie Tully pomógł Mercerowi wpakować Thorne’a na tylną kanapę auta tamtego wieczoru. I pomógł zataszczyć go na dach. – Nie wiem, co im powiedział, a czego nie – ciągnął Brigstock. – Ale Inspektorat zadał co najmniej kilka pytań na twój temat oraz informacji, które mogłeś zataić – lub nie – a które dotyczyły Terry’ego Mercera. – Tylko kilka? – Ile wiedziałeś i kiedy o tym wiedziałeś. Dlaczego postanowiłeś nie dzielić się tą wiedzą z właściwymi ludźmi. – Wzruszył ramionami. – Nie sądzę, żeby to wszystko pojawiło się nagle, zupełnie znikąd, zgadza się? – A co z Hollandem i Kitson? – Nic do mnie nie doszło – odparł Brigstocke. – Prawie na pewno będą przesłuchiwani. To znaczy… ja wiem, że wykonywali dla ciebie zlecenia na boku… a kiedy mówię, że wiem, to znaczy, że nic mi

o tym nie wiadomo. Thorne pokiwał głową i podziękował za wyrozumiałość. Brigstocke zapytał, czy ma coś do jedzenia, a Thorne wskazał mu szafkę przy łóżku. Brigstocke zaczął grzebać w środku i po chwili wyjął paczkę herbatników. – Nie jadłem śniadania – poskarżył się. – I co z tym zrobią? – zapytał Thorne. – Mam na myśli Inspektorat. – Taa… no coś… – Brigstocke przełknął ślinę. – Rozmawiałem dziś z samego rana z twoim kumplem Neilem Hackettem. – To nie wróży nic dobrego. Hackett był przy nim i mówił do niego przez cały czas wtedy, na dachu, przy przybierającym na sile jęku syren, i towarzyszył ratownikom medycznym, kiedy wtaczali Thorne’a na wózku noszowym do szpitala. Czy wciąż tu był, wiele godzin później, gdy Thorne wybudził się po operacji? Czy czaił się gdzieś tam, na drugim końcu oddziału pooperacyjnego? Może Thorne’a ponosiła wyobraźnia. Na pewno pamiętał, że widział Helen i Phila… – Prawdę mówiąc, robi, co w jego mocy, żeby wyciągnąć cię z tego szamba. – Co? – Nie do końca, ale tak, żebyś za bardzo przy tym nie ucierpiał. Powiedział, że zwróciłeś się do niego, podzieliłeś się z nim swoimi podejrzeniami, ale on postanowił je zignorować. Powiedział również, że na tamtym dachu uratowałeś mu życie. – Tak powiedział? – Nie sądzę, aby zarekomendował cię do medalu za ofiarność i odwagę, jeżeli o to chodzi. – Myślę, że uczciwiej byłoby powiedzieć, że to on uratował mnie. – Sam nieźle sobie poradziłeś – odparł Brigstocke. – Nacisnąłeś przycisk alarmowy. Gdyby ta karetka przyjechała trochę później… Thorne zdziwił się, że Hackett starał się go bronić, ale to, co robił w jego sprawie, miało sens. Wtedy Thorne miał większe zmartwienia, lecz widok Hacketta na tamtym dachu potwierdził podejrzenia, jakie Thorne miał już od jakiegoś czasu, i pozwolił zrozumieć, dlaczego komisarz nie poszedł z tym wszystkim do swoich przełożonych. Komisarz był równie spragniony sławy jak Thorne. Od momentu, kiedy Ian Tully przyszedł do niego, przekazując kolejne informacje, wydzielając je

jedną po drugiej i próbując dobić targu, Hackett chciał zgarnąć sprawę, na którą natknął się Thorne, i zawłaszczyć ją dla siebie. Dlatego pozwalał, by to Thorne odwalił dla niego najgorszą robotę. Przypuszczalnie zamierzał wkroczyć już po śmierci Thorne’a, aby go zdyskredytować i zgarnąć laury za aresztowanie Mercera. Śmierć. Hackett miał pecha, że postanowił śledzić inspektora i mężczyzn, którzy go uprowadzili, wszedł za nimi na dach i omal nie przypłacił tego życiem, podobnie zresztą jak Thorne. Jego obecne poczynania były równoznaczne z niewypowiedzianą propozycją: sugestią, że obydwaj zachowają swe działania i motywy, jakie nimi kierowały, w tajemnicy i z sekretną umową, że żaden z nich nigdy nie piśnie słowem o tym, co zrobił drugi. Wówczas będą kwita. Co najważniejsze, ta umowa obejmowała również ustalenie, że żaden z nich nie powie nic więcej o szczegółach tego, co wszyscy powszechnie uważali za samobójstwo Terry’ego Mercera. – No dobra, Russellu – powiedział Thorne. – Miejmy to już za sobą. – Ale co? – Jezu, twoje maniery względem osób spoczywających na łożu boleści wołają o pomstę do nieba, zdajesz sobie z tego sprawę? – Nawet nie leżysz w łóżku – powiedział Brigstocke. Ton głosu był nonszalancki, lecz wyraz jego twarzy stał się nagle poważny i surowy. Thorne starał się zachować panowanie nad sobą. – Czy mówimy o utracie paru gwiazdek, czy może o czymś gorszym? – Czekał, ale Brigstocke nie chciał na niego spojrzeć. – Poważnie, jeśli wydaje im się, że wrócę do noszenia kasku, to niech się wypchają, a jeżeli chcą wywalić mnie z roboty, nie dam im tej satysfakcji i sam odejdę. Z radością złożę wymówienie. Brigstocke strzepnął z łóżka parę okruchów z herbatnika i odwrócił się do Thorne’a. Westchnął. – Chcesz najpierw usłyszeć dobrą wiadomość czy złą?

Podziękowania

Ta książka by nie powstała, gdyby nie entuzjazm i przyjaźń NW i KT; dwóch zdumiewających

funkcjonariuszy policji, którzy nie tylko zasugerowali, abym cofnął Thorne’a do służby mundurowej i związanych z tym „niedogodności”, ale zadali sobie wiele trudu, by uświadomić mi ich ogrom. Twardzi, czuli i zabawni; pojawiają się w tej książce tacy, jakimi są w rzeczywistości. Bins, Terror… mam nadzieję, że zyskam waszą aprobatę. Jestem ogromnie wdzięczny Caroline Haughey za porady prawne i za trafne uwagi, a przede wszystkim za wymyślenie genialnego w swej prostocie sposobu na przygwożdżenie Franka Andersona! Dziękuję Wendy Lee i Tony’emu Fullerowi, którzy okazali się równie czujni, bystroocy i pomocni jak NH. Dziękuję również wszystkim funkcjonariuszom, których zadręczałem pytaniami podczas moich nocnych zmian w południowo-wschodnim Londynie. Zakładam, że mogło być o wiele gorzej, ale uwierzcie mi, te noce były dalekie od s… Jeżeli chodzi o agenta i wydawcę, muszę przyznać, że jako pisarz mam wielkie szczęście. Gust Sarah Lutyens w kwestii mebli jest jak zawsze nienaganny, a David Shalley z Little, Brown to najlepszy specjalista w tym biznesie. Co istotniejsze, spóźnione podziękowania dla wszystkich czytelników, którzy śledzili wzloty i upadki Toma Thorne’a przez tych jedenaście powieści i, mam nadzieję ucieszą się, gdy powróci w kolejnej książce. Są pisarze, dla których nie liczą się reakcje czytelników ich książek. Ja do nich nie należę. Dopóki książka nie zostanie przeczytana, nie jest niczym więcej jak tylko zadrukowanymi stronami. To czytelnicy ożywiają książkę i jestem gorąco wdzięczny tym, którzy wciąż pragną tchnąć życie w moje powieści. Ach… powinienem jeszcze nadmienić na użytek tych czytelników, którzy kochają zwierzęta, że historia Pearsona „Dwa Koty” jest prawdziwa i opowiedział mi ją policjant, który pragnie zachować anonimowość! Na koniec wyrazy podziękowania i dużo, dużo więcej dla Claire, jak zawsze.

1 Postać

fikcyjna, znana z książek Colina Dextera i serialu TV, inspektor policji lubiący muzykę klasyczną, zwłaszcza operę, poezję i sztuki piękne (przyp. red.). 2 Dziennikarka 3 Postać

angielska (1911–1996), m.in. prowadząca dział porad (przyp. red.).

fikcyjna z serialu East Enders, przebiegły drobny oszust, uważający się za wielkiego gracza w świecie biznesu (przyp. red.).