Brent Weeks 01 Czarny Pryzmat

BRENT WEEKS

CZARNY PRYZMAT POWIERNIK ŚWIATŁA – KSIĘGA 1

PRZEŁOŻYŁA MAŁGORZATA STRZELEC Wydawnictwo MAG Warszawa 2011

PERN 2011

Mojej żonie, Kristi, która poświęciła większą część dekady na udowodnienie mi, że mam rację.

ROZDZIAŁ 1 Kip czołgał się w ciemnościach w stronę pola bitwy. Mgła przygniatała, zamazywała dźwięki, rozpraszała światło gwiazd. Chociaż dorośli stronili od tego miejsca, a dzieciom zabroniono tu przychodzić, bawił się tu setki razy. Za dnia. Tej nocy przyświecał mu bardziej ponury cel. Kiedy dotarł na wierzchołek wzgórza, wstał i podciągnął spodnie. Rzeka w tyle szumiała – a może to wojownicy szemrali w jej toni, martwi od szesnastu lat. Wyprostował się, ignorując własną wyobraźnię. Mgła sprawiała, że czuł się zawieszony, wyjęty poza bieg czasu. Jednakże, nawet jeśli nic na to nie wskazywało, słońce już nadchodziło. A zanim wstanie, Kip chciał już być na drugim krańcu pola bitwy – jeszcze nigdy nie zapędził się w swoich poszukiwaniach tak daleko. Nawet Ramir nie przyszedłby tutaj nocą. Wszyscy wiedzieli, że Strzaskana Skała jest nawiedzona. Ram jednak nie musiał nakarmić rodziny. Jego matka nie przepuszczała na mgiełkę wszystkich zarobków. Zaciskając rękę na małym nożyku za paskiem, Kip ruszył. Nie tylko niespokojni umarli mogli go wciągnąć w wieczną noc. Widziano tu buszujące nocą stado ogromnych pekari o okrutnych kłach i ostrych racicach. Byłaby porządna kolacja, gdyby mieć muszkiet z zamkiem lontowym, stalowe nerwy i bystre oko, ale odkąd w Wojnie Pryzmatów zginęli wszyscy mężczyźni z miasteczka, niewielu zaryzykowałoby życie dla kawałka bekonu. Z dawnego Rektonu został tylko cień. Alkadesa wolała, żeby nikt z mieszczan nie ryzykował życia. Poza tym, Kip nie miał muszkietu. Poza tym, pekari nie były jedynymi stworzeniami włóczącymi się tu po nocy. Puma albo złoty niedźwiedź też pewnie nie wzgardziłyby tłuściutkim Kipem. Niskie wycie rozdarło mgłę i ciemność, sięgając kilkaset kroków w głąb bitewnego pola. Kip zamarł. Och, zatem wilki też tu były. Jak mógł zapomnieć o wilkach? Na zew odpowiedział drugi wilk, a potem kolejne. Upiorny dźwięk, prawdziwy głos dziczy. Człowiek nic na to nie mógł poradzić, że słysząc go, zamierał. To był ten rodzaj piękna, przez które robi się w gacie. Oblizując usta Kip znowu ruszył. Miał niejasne wrażenie, że ktoś go śledzi. Podkrada się. Zerknął przez ramię. Niczego nie zobaczył. No jasne. Matka zawsze powtarzała, że Kip ma zbyt

bujną wyobraźnię. Po prostu idź, Kip. Masz dokąd dojść. Zwierzęta bardziej boją się ciebie i tak dalej. Poza tym, wiadomo, że zawsze wydaje się, że wycie rozlega się o wiele bliżej, niż to jest w rzeczywistości, stara sztuczka. Wilki pewnie zwoływały się wiele mil stąd. Przed Wojną Pryzmatów rozciągały się tutaj wspaniałe ziemie uprawne. Tuż nad Umbrą, ziemia dobra pod figi, winogrona, gruszki, jeżyny i szparagi – rosło na niej dosłownie wszystko. A chociaż minęło szesnaście lat od rozstrzygającej bitwy – nastąpiła rok przed urodzeniem Kipa – to równina wciąż była rozdarta i pokaleczona. Spalone belki ze starych domostw i stodół nadal wystawały z ziemi. Ostały się głębokie bruzdy i kratery po pociskach armatnich. Wypełnione teraz kłębiącą się mgłą przypominały jeziora, tunele, pułapki. Bezdenne. Niezgłębione. Większość magii, którą posłużono się w bitwie, prędzej czy później rozpadła się pod wpływem wielu lat nasłonecznienia, ale tu i ówdzie nadal lśniły połamane włócznie z zielonego luksynu. Twarde żółte odłamki potrafiły przebić nawet najsolidniejszą skórę buta. Rabusie już dawno temu zebrali wszystko co wartościowe – broń, zbroje i luksyn – ale z każdym rokiem, w miarę upływu pór roku i po kolejnych deszczach coraz więcej tajemnic wychodziło na światło dzienne. To, co Kip miał nadzieję znaleźć, było najlepiej widoczne właśnie w pierwszych promieniach świtu. Wilki przestały wyć. Nie było nic gorszego od tego mrożącego krew w żyłach dźwięku, ale dzięki niemu Kip przynajmniej wiedział, gdzie wilki się czają. A teraz... Kip przełknął gulę narastającą w gardle. Kiedy wszedł w dolinę cienia między dwoma wysokimi sztucznymi wzgórzami – pozostałościami po dwóch ogromnych stosach pogrzebowych, na których spalono dziesiątki tysięcy – dostrzegł coś we mgle. Serce podeszło mu do gardła. Zarys kolczego kaptura. Błysk oczu rozglądających się w ciemności. I zaraz potem wszystko zniknęło w kłębiących się oparach. Duch. Dobry Orholamie. Jakiś duch czuwał przy swoim grobie. Kip, to może mieć swoje dobre strony. Może wilki boją się duchów? Zdał sobie sprawę, że zatrzymał się i wpatruje się w ciemność. Ruchy, tłumoku. Ruszył, trzymając się nisko. Może i był duży, ale szczycił się tym, że lekko stąpał. Oderwał wzrok od wzgórza – nadal nie było widać ducha, człowieka, czy co to było. Znowu miał wrażenie, że ktoś go śledzi. Zerknął za siebie. Nic. Stukot – jakby ktoś upuścił kamyk. I ruch dostrzeżony kątem oka. Kip zerknął w górę

wzgórza. Zgrzyt, iskra, uderzenie krzemienia o stal. Mgła rozświetliła się na krótką chwilę i Kip dostrzegł kilka szczegółów. To nie duch, ale żołnierz, który krzesał iskrę, próbując zapalić lont. Lont się zajął, zalewając twarz żołnierza czerwoną poświatą i zapalając mu światełka w oczach. Mężczyzna przymocował lont do kurka zamka lontowego i obrócił się, rozglądając się w ciemnościach. Przed chwilą patrzył na płomyk na loncie – który teraz jarzył się jak węgielek – i pewnie nic nie widział w mroku, bo omiótł wzrokiem Kipa, niczego nie dostrzegając. Obrócił się znowu, gwałtownie, ogarnięty paranoją. – Jak u diabła mam cokolwiek zobaczyć? Zasrane wilki. Bardzo, bardzo ostrożnie Kip zaczął się przesuwać. Musiał zanurzyć się głębiej w mgłę i ciemność, zanim oczy żołnierza przywykną do ciemności, jeśli jednak narobi hałasu, mężczyzna może strzelić na oślep. Kip szedł cichutko na palcach, mimo obolałych pleców, przekonany, że w każdej chwili może przeszyć go ołowiana kulka. A jednak mu się udało. Sto kroków, więcej. I nikt nie wrzasnął. Nie rozległ się strzał wśród nocy. Dalej. Kolejne dwieście kroków i Kip zobaczył światło po lewej. Ognisko. Płonęło tak słabo, że wyglądało teraz jak garstka węgielków. Kip starał się nie patrzeć wprost na nie, żeby nie przyzwyczajać oczu do światła. W pobliżu nie było namiotu ani posłań, tylko ogień. Kip wypróbował sztuczkę mistrza Danavisa ułatwiającą widzenie w ciemności. Przestał wytężać wzrok i spróbował patrzeć bardziej kątem oka. To pewnie tylko nierówność gruntu. Podszedł bliżej. Dwóch mężczyzn leżało na zimnej ziemi. Jeden był żołnierzem. Kip wiele razy widział matkę nieprzytomną. Natychmiast się zorientował, że ten człowiek nie stracił przytomności. Leżał w nienaturalnej pozie, nigdzie nie było koców, usta miał rozdziawione i gapił się nieruchomo w noc. Obok martwego żołnierza Kip zauważył drugiego mężczyznę – zakutego w łańcuchy, ale żywego. Leżał na boku, z rękami skutymi z tyłu, z czarnym workiem na głowie, ciasno zaciśniętym na szyi. Więzień żył i dygotał. Nie, płakał. Kip się rozejrzał. Nikogo nie było widać. – Niech cię diabli, dlaczego tego nie skończysz? – spytał więzień. Kip zamarł. Myślał, że podkradł się cicho. – Tchórz – powiedział więzień. – Pewnie tylko wypełniasz rozkazy, co? Orholam cię ukarze za to, co zamierzasz uczynić z tym małym miasteczkiem.

Kip nie miał pojęcia, o czym mężczyzna mówi. I najwyraźniej jego milczenie było bardzo wymowne. – Nie jesteś jednym z nich. – W głosie więźnia pojawiła się nutka nadziei. – Pomóż mi, proszę! Kip zrobił krok do przodu. Ten człowiek cierpiał. Zaraz jednak się zatrzymał. Spojrzał na martwego żołnierza. Przód jego koszuli przesiąkł krwią. Czy to więzień go zabił? Jak? – Proszę, zostaw mnie w łańcuchach, jeśli musisz, ale błagam, nie chcę umierać w ciemnościach. Kip nie podszedł, chociaż czuł, że postępuje okrutnie. – To ty go zabiłeś? – Mają mnie stracić o świcie. Uciekłem. Ścigał mnie i zanim umarł, założył mi worek na głowę. Jeśli świt już się zbliża, to zaraz zjawi się jego zastępca. Kipowi ta historyjka nadal nie składała się w całość. Nikt w Rektonie nie ufał przemaszerowującym przez te ziemie żołnierzom, a alkadesa powiedziała młodym ludziom z miasteczka, żeby przez jakiś czas omijali szerokim łukiem wszystkich zbrojnych. Podobno nowy satrapa Garadul ogłosił swoją niezależność od Chromerii. Teraz był królem Garadulem, jak oznajmił, ale oczekiwał, że miasteczko dostarczy mu tylu samo co zwykle młodych poborowych. Alkadesa powiedziała jego przedstawicielowi, że skoro już nie jest satrapą, nie ma prawa zabierać młodzieży do swojego wojska. Król czy satrapa, Garadul z pewnością nie ucieszył się z tej odpowiedzi, ale Rekton był za mały, żeby zawracać sobie nim głowę. Mimo to, rozsądek kazał unikać jego żołnierzy, dopóki sprawa nie ucichnie. Z drugiej strony fakt, że w tej chwili Rekton nie dogadywał się najlepiej z satrapą, nie oznaczał, że więzień od razu stawał się przyjacielem Kipa. – Więc jesteś przestępcą? – Na sześć cieni do Dnia Słońca. – Mężczyzna westchnął. Nadzieja znikała z jego głosu. – Posłuchaj, chłopcze... Jesteś dzieckiem, prawda? Mówisz jak dzieciak. Dzisiaj umrę. Nie mogę uciec. Prawdę mówiąc, nie chcę. Już dość się nauciekałem. Tym razem będę walczył. – Nie rozumiem. – Zrozumiesz. Zdejmij mi kaptur. Chociaż Kipa dręczyły jakieś niejasne wątpliwości, rozwiązał supeł na szyi mężczyzny i ściągnął mu kaptur.

W pierwszej chwili nie miał pojęcia, o czym więzień mówił. Mężczyzna usiadł z rękami nadal spętanymi z tyłu. Miał może ze trzydzieści lat, był Tyrejczykiem jak Kip, ale miał jaśniejszą cerę, włosy raczej kędzierzawe niż skręcone, a członki szczupłe i muskularne. I wtedy Kip zobaczył jego oczy. Mężczyźni i kobiety potrafiący okiełznać światło i stworzyć luksyn – krzesiciele – zawsze mieli niezwykłe oczy. Odrobina osadu z koloru, który krzesali, odkładała się w ich oczach. W miarę upływu czasu zabarwiała całą tęczówkę na czerwono, niebiesko, czy jaki był kolor danej osoby. Więzień był zielonym krzesicielem. Zieleń jednak, zamiast układać się w postaci halo wewnątrz tęczówki, roztrzaskała się jak misa, która spadła na ziemię. Drobne zielone odłamki błyszczały nawet w białkach oczu. Kip zdusił okrzyk i odsunął się, wzdragając. – Błagam! – powiedział mężczyzna. – Błagam, szaleństwo mnie nie dopadło. Nie skrzywdzę cię. – Jesteś kolorakiem. – Więc teraz wiesz, dlaczego uciekłem z Chromerii. Ponieważ w Chromerii zabijano koloraki, jak farmer zabija ukochanego psa, który złapie wściekliznę. Niewiele brakowało, żeby Kip uciekł, ale więzień nie wykonał żadnego zagrażającego mu ruchu. Poza tym, nadal było ciemno. Nawet koloraki potrzebowały światła do krzesania. Mgła jednak wydawała się jaśniejsza, a szarość zaczynała muskać horyzont. To szaleństwo rozmawiać z wariatem, ale może nie aż tak wielkie. A przynajmniej do świtu. Kolorak przyglądał się dziwnie Kipowi. – Niebieskie oczy. Roześmiał się. Kip się skrzywił. Nienawidził swoich niebieskich oczu. Co innego, kiedy jest się cudzoziemcem, jak mistrz Danavis, który też miał niebieskie oczy. U niego prezentowały się dobrze. Za to Kip wyglądał jak dziwadło. – Jak się nazywasz? – spytał kolorak. Kip przełknął ślinę, myśląc, że pewnie powinien uciec. – Och, na miłość Orholama, myślisz, że rzucę na ciebie urok, korzystając z twojego imienia? Co za ignorancja panuje w tym zaścianku? Nie tak działa chromaturgia... – Kip.

Kolorak wyszczerzył zęby. – Kip. No dobrze, Kip, zastanawiałeś się kiedyś, dlaczego ugrzęzłeś w tej dziurze? Miałeś uczucie, że jesteś kimś specjalnym? Kip nie odpowiedział. Dwa razy „tak”. – A wiesz, dlaczego czujesz, że jest ci pisane coś wspanialszego? – Dlaczego? – spytał Kip głosem cichym i pełnym nadziei. – Bo jesteś aroganckim małym wypierdkiem. – Kolorak parsknął śmiechem. Kip nie powinien dać się tak podejść. Matka mówiła mu gorsze rzeczy. A jednak potrzebował chwili, żeby przełknąć obrazę. Drobna porażka. – Spal się w piekle, tchórzu – odparł. – Nawet nie potrafisz uciekać. Dałeś się złapać żołnierzom w podkutych butach. Kolorak roześmiał się jeszcze głośniej. – Och, oni mnie wcale nie złapali. Oni mnie zwerbowali. Kto by zwerbował szaleńca? – Nie wiedzieli, że jesteś... – Pewnie, że wiedzieli. Kip poczuł nieprzyjemny ciężar w żołądku, gdy ogarnął go strach. – Powiedziałeś coś o moim mieście. Wcześniej. Co oni planują? – Wiesz, Orholam ma poczucie humoru. Dopiero teraz zdałem sobie z tego sprawę. Jesteś sierotą? – Nie, mam matkę. – Kip natychmiast pożałował, że powiedział więźniowi nawet tyle. – Uwierzyłbyś, gdybym ci powiedział, że istnieje proroctwo na twój temat? – To nie było zabawne i za pierwszym razem – żachnął się Kip. – Co się stanie z moim miastem? Zbliżał się świt i Kip nie zamierzał tu zostawać. Nie dość, że zjawi się wtedy zmiennik żołnierza, to w dodatku Kip nie miał pojęcia, co kolorak zrobi, kiedy już będzie miał światło. – Wiesz, nie bez powodu jestem tutaj. Nie tutaj-tutaj. Nie w sensie „dlaczego w ogóle istnieję?”. I nie w Tyrei. Tylko w łańcuchach. – Co? – W szaleństwie jest moc. Oczywiście... – Urwał i zaśmiał się do własnych myśli. Otrząsnął się. – Posłuchaj, ten żołnierz ma klucz w kieszeni na piersi. Nie mogłem go wyjąć, nie

z... – Potrząsnął rękami skutymi z tyłu. – A dlaczego miałbym ci pomóc? – Dla kilku prostych odpowiedzi przed świtem. Szalony i sprytny. Po prostu cudownie. – Najpierw chcę usłyszeć jedną. – Strzelaj. – Jakie mają plany w związku z Rektonem? – Ogień. – Co? – spytał Kip. – Przepraszam, chciałeś jedną odpowiedź. – To nie odpowiedź! – Zamierzają zrównać z ziemią twoją wioskę. Uczynić z niej przykład, żeby nikt więcej nie przeciwstawił się królowi Garadulowi. Oczywiście, inne wioski też postawiły się królowi. Jego bunt przeciwko Chromerii nie wszystkim przypadł do gustu. Na każde miasto marzące o zemście na Pryzmacie przypada jedno takie, które nie chce mieć nic wspólnego z wojną. Twoją wioskę wybrano z rozmysłem. A mnie ruszyło sumienie i sprzeciwiłem się. Padło kilka słów. Uderzyłem zwierzchnika. Nie do końca z własnej winy. Przecież wiedzą, że my, zieloni, nie przestrzegamy zasad i nie szanujemy hierarchii. Zwłaszcza kiedy pęknie nam halo. – Kolorak wzruszył ramionami. – Masz, prostą odpowiedź. Myślę, że zasłużyłem na klucz, co? To było zbyt wiele informacji, żeby przetrawić je od razu – pęknięte halo? – ale odpowiedź rzeczywiście okazała się prosta. Kip podszedł do martwego mężczyzny. Skóra trupa była blada w narastającym świetle. Weź się w garść, Kip. Zapytaj o to, o co trzeba. Widział, że świt już nadchodzi. Upiorne kształty wynurzały się z nocy. Wielkie bliźniacze kopce Strzaskanej Skały rysowały się jako fragment pozbawionego gwiazd nieba. O co powinienem zapytać? Wahał się, nie chcąc dotknąć martwego człowieka. Przykląkł. – Dlaczego moje miasto? Grzebał w kieszeni trupa, starając się nie dotknąć jego skóry. Znalazł dwa klucze. – Chcą odzyskać coś, co należy do króla. Nie wiem co. Tylko tyle podsłuchałem. – A co takiego ma Rekton, czego mógłby chcieć król? – Nie Rekton. Ty. Kip potrzebował chwili. Dotknął piersi.

– Ja? Ja osobiście? Ja niczego nie mam! Kolorak wyszczerzył zęby w uśmiechu szaleńca, ale Kip uznał, że tylko udaje. – Więc to tragiczny błąd. Ich błąd, a twoja tragedia. – Co? Myślisz, że kłamię?! – spytał Kip. – Myślisz, że kręciłbym się po nocy, szukając luksynu, gdybym miał wybór? – Naprawdę nic mnie to nie obchodzi. Dasz mi tu ten klucz czy mam bardzo grzecznie poprosić? Podanie mu kluczy to błąd. Kip to wiedział. Kolorak był niezrównoważony psychicznie. Był niebezpieczny. Sam się do tego przyznał. Dotrzymał jednak słowa. Czy Kip mógł złamać swoje? Otworzył kajdany, a potem kłódkę na łańcuchach. Odsunął się ostrożnie jak od dzikiego zwierzęcia. Kolorak udał, że tego nie zauważył, roztarł tylko ręce i się przeciągnął. Podszedł do strażnika i przetrząsnął mu kieszenie. Wyjął zielone okulary z pękniętym jednym szkłem. – Mógłbyś pójść ze mną – powiedział Kip. – Jeśli powiedziałeś prawdę... – Jak myślisz, jak blisko podszedłbym do twojego miasteczka, zanim ktoś wybiegłby z muszkietem? Poza tym, kiedy wzejdzie słońce... jestem gotów to zakończyć. – Kolorak odetchnął głęboko, patrząc na horyzont. – Powiedz mi, Kip, jeżeli przez całe życie robiło się złe rzeczy, ale umrze się, robiąc coś dobrego, to myślisz, że zadośćuczyni się całemu złu? – Nie – odparł szczerze Kip, zanim zdążył się ugryźć w język. – Ja też tak myślę. – Ale to lepsze niż nic. Orholam jest miłosierny. – Ciekawe, czy też tak powiesz po tym, co zrobią z twoim miasteczkiem. Kip chciał zadać jeszcze kilka pytań, ale wszystko działo się tak szybko, że nie potrafił poskładać tego w całość. W świetle jutrzenki zobaczył, co kryło się we mgle i ciemności. Setki namiotów rozstawionych z wojskową precyzją. Żołnierze. Mnóstwo żołnierzy. Kiedy Kip tak stał, niecałe dwieście kroków od najbliższego namiotu, równina zaczęła migotać. Iskierki zapłonęły, gdy potłuczony luksyn rozbłysnął jak gwiazdy rozrzucone na ziemi, odpowiadające siostrom na niebie. Po to właśnie tu przyszedł. Zwykle, kiedy krzesiciel wypuszczał luksyn, ten po prostu rozpadał się niezależnie od tego, jakiego był koloru. Jednakże podczas bitwy panował chaos i

brało w niej udział wielu krzesicieli, a część zapieczętowanej magii została zasypana i ukryta przed słońcem, które by ją zniszczyło. Niedawny deszcz odsłonił nowe pokłady. Kip przeniósł wzrok z mrugającego luksynu na czterech żołnierzy i mężczyznę w jaskrawoczerwonej pelerynie i czerwonych okularach, którzy wyszli z obozu i zmierzali w ich kierunku. – A tak przy okazji, nazywam się Gaspar. Gaspar Elos. – Kolorak nie patrzył na Kipa. – Co? – Nie jestem jakimś tam krzesicielem. Mój ojciec mnie kochał. Miałem plany. Dziewczynę. Życie. – Nie ro... – Zrozumiesz. Kolorak założył zielone okulary. Pasowały idealnie, przylegały ściśle do twarzy, a soczewki zachodziły na skronie tak, że jakkolwiek spojrzał, zawsze patrzył przez zielony filtr. – A teraz zmiataj stąd – dodał. Kiedy słońce musnęło horyzont, Gaspar westchnął. Zupełnie jakby Kip przestał istnieć. Kolorak przypominał chłopcu matkę przy pierwszych wdechach mgiełki. Między skrzącymi się iskierkami ciemniejszej zieleni w białkach oczu Gaspara wirowały kropelki jak zielona krew, która uderza w wodę, najpierw się rozpraszając, a potem barwiąc wszystko. Szmaragdowa zieleń luksynu rozdymała się w jego oczach, gęstniała, aż stała się lita i wtedy się rozprzestrzeniła. Poprzez policzki aż po linię włosów, a potem w dół do szyi, kontrastując mocno z resztą ciała, kiedy wreszcie wypełnił paznokcie rąk, które wyglądały zupełnie jakby pomalowano je krzykliwym jadeitem. Gaspar zaczął się śmiać. To był niski, irracjonalny rechot. Bezlitosny. Szalony. Tym razem nie udawał. Kip rzucił się do ucieczki. Dobiegł na kopiec pogrzebowy, gdzie wcześniej widział wartownika, pilnując, żeby trzymać się z dala od wojska. Musiał dotrzeć do mistrza Danavisa. On będzie wiedział, co robić. Teraz na wzgórzu nie było wartownika. Kip odwrócił się w chwili odpowiedniej, by zobaczyć przemianę Gaspara. Zielony luksyn rozlał się z jego rąk na ciało, pokrywając każdy skrawek czymś, co przypominało skorupę, olbrzymią zbroję. Kip nie widział żołnierzy ani czerwonego krzesiciela zbliżających się do Gaspara, ale dostrzegł ognisty pocisk wielkości

głowy mknący w kierunku koloraka. Pocisk trafił go w pierś i wybuchł, spowijając wszystko w płomieniach. Gaspar przebił się przez ogień, a płonący czerwony luksyn przywarł do jego zielonej zbroi. Wyglądał wspaniale, przerażająco i potężnie. Pobiegł żołnierzom na spotkanie z wyzywającym okrzykiem i zniknął Kipowi z oczu. Kip uciekł, a cynobrowe słońce podpaliło mgłę.

ROZDZIAŁ 2 Gavin Guile obrzucił zaspanym wzrokiem dokumenty, które wsunięto pod jego drzwi, i zastanawiał się, za co tym razem karze go Karris. Jego komnaty zajmowały połowę ostatniego piętra Chromerii, ale wypełniające całe ściany okna przyciemniono, żeby mógł spać, o ile w ogóle kładł się spać. Pieczęć na liście pulsowała tak delikatnie, że Gavin nie potrafił powiedzieć, jaki kolor w nią wkrzesano. Usiadł na łóżku, żeby lepiej się przyjrzeć, i rozszerzył źrenice, by zebrać tyle światła, ile tylko się da. Nadfiolet. Ożeż ty... Ze wszystkich stron wypełniające ściany poczernione okna opadły i pokój zalało obejmujące całe spektrum barw światło, kiedy poranne słońce ukazało się nad horyzontem i dwiema wyspami. Ponieważ miał tak bardzo rozszerzone źrenice, magia zalała Gavina. Było tego za wiele, żeby nad tym zapanować. Światło buchnęło z niego we wszystkie strony, przechodząc przez niego w kolejnych falach zaczynając, począwszy od nadfioletu. Ostatnia była podczerwień, która obmyła jego skórę jak płomień. Wyskoczył z łóżka w jednej chwili zlany potem. Ponieważ okna były otwarte i zimny wiatr letniego poranka szalał w komnacie, natychmiast zmarzł. Gavin krzyknął i wskoczył z powrotem do łóżka. Jego zbolały okrzyk musiał być wystarczająco głośny, żeby Karris go usłyszała i zorientowała się, że brutalna pobudka się udała, ponieważ Gavin wychwycił jej charakterystyczny śmiech. Nie była nadfioletowa, więc musiała poprosić przyjaciela o pomoc w jej małym figlu. Szybki strzał nadfioletowym luksynem w przełączniki wystarczył, żeby okna się zamknęły, a filtry stłumiły światło o połowę. Gavin wyciągnął rękę, żeby strzałem otworzyć drzwi, ale się powstrzymał. Nie zamierzał dać Karris tej satysfakcji. Przydzielono ją Bieli jako dziewczynę na posyłki, co miało rzekomo nauczyć ją pokory i powagi. Jak na razie poniesiono na tym polu spektakularną klęskę, chociaż Biel zawsze prowadziła pokrętną grę. Mimo wszystko Gavin nie potrafił powstrzymać szerokiego uśmiechu, kiedy wstał i zebrał poskładane papiery, które Karris wcisnęła mu do ręki pod drzwiami. Podszedł do drzwi. Na małym stoliku na zewnątrz znalazł śniadanie na tacy. Każdego ranka wyglądało tak samo: dwie przysadziste cegiełki chleba i blade wino w pucharku z

przezroczystego szkła. Chleb był przaśny i robiono go z pszenicy, jęczmienia, fasoli, soczewicy, prosa i orkiszu. Człowiek mógł żyć na samym takim chlebie. A właściwe żył. Tyle że nie Gavin. Na sam widok bochenków wszystko przewróciło mu się w żołądku. Oczywiście mógłby zamówić inne śniadanie, ale nigdy tego nie robił. Zabrał tacę do pokoju i położył papiery na stoliku obok chleba. Jeden list był dziwny – zwykła koperta, która nie przypominała prywatnej papeterii Bieli ani oficjalnej białej i sztywnej papeterii używanej w Chromerii. Obrócił list. Biuro pocztowe Chromerii oznakowało list jako otrzymany z „ST, Rekton” – Satrapia Tyrea, miasto Rekton. Nazwa brzmiała znajomo. Może to jedno z miasteczek w pobliżu Strzaskanej Skały? Chociaż w tamtej okolicy było kiedyś wiele miast. Pewnie to błaganie o audiencję, chociaż takie listy powinny zostać odfiltrowane i zajmowano się nimi oddzielnie. Ale wszystko po kolei. Przełamał bochenek, sprawdzając, czy niczego w środku nie ukryto. Zadowolony wyjął buteleczkę z błękitnym barwnikiem, którą trzymał w szufladzie, i wlał go odrobinę do wina. Zakręcił pucharkiem, żeby wymieszać płyny, i podniósł na wysokość granitowo błękitnego nieba na obrazie, który trzymał na ścianie dla porównania. Oczywiście udało mu się znakomicie. Robił to już od prawie sześciu tysięcy poranków. Prawie szesnastu lat. Kawał czasu jak na trzydziestotrzyletniego mężczyznę. Rozlał wino na połówki przełamanego chleba, sprawiając, że stał się błękitny... i nieszkodliwy. Raz w tygodniu Gavin przygotowywał błękitny ser albo owoc, ale to wymagało więcej czasu. Otworzył list z Tyrei. Umieram, Gavinie. Najwyższy czas, żebyś poznał swojego syna, Kipa. Lina. Syna? Nie mam... Nagle ścisnęło go w gardle, a pierś przeszył mu ból, jakby serce odmówiło posłuszeństwa, niezależnie od tego, co mówili konsyliarze. Po prostu proszę się rozluźnić, powtarzali. Jesteś młody i silny jak tur. Nie mówili „weź się w garść”. Masz mnóstwo przyjaciół, wrogowie boją się ciebie i nie masz żadnych rywali. Jesteś Pryzmatem. Czego się boisz? Od lat nikt tak do niego nie mówił. Czasem żałował, że już tak nie mówią. Na Orholama, list nie był zapieczętowany.

Gavin podszedł do przeszklonego balkonu, nieświadomie sprawdzając swoje krzesanie, jak to robił każdego ranka. Spojrzał na rękę, rozszczepiając światło słoneczne na składowe kolory, co tylko on potrafił, napełniając każdy palec kolejnymi kolorami, zaczynając od tego poniżej widzialnego widma i kończąc na tym, który poza nie wykraczał: podczerwień, czerwień, oranż, żółć, zieleń, błękit i nadfiolet. Poczuł szarpnięcie, gdy krzesał niebieski? Sprawdził drugi raz, zerkając na słońce. Nie, nadal rozszczepienie światła przychodziło mu z łatwością i przebiegało bezbłędnie. Wypuścił luksyn, pozwalając, by każdy kolor ześlizgnął się spod paznokci i rozwiał jak dym, uwalniając znajomy bukiet żywicznych woni. Odwrócił się ku słońcu – jego ciepło na twarzy było jak pieszczota matki. Gavin otworzył oczy i wciągnął ciepłą, kojącą czerwień. Wciągał i wypuszczał w rytm ciężkich oddechów, które próbował uspokoić. Potem wypuścił czerwień i sięgnął w głęboki, lodowaty błękit. Miał wrażenie, że kolor zamraża mu oczy. Jak zawsze, błękit przynosił klarowność, spokój, porządek. Szkoda, że nie plan działania – do tego jednak Gavin miał za mało informacji. Wypuścił kolory. Nadal świetnie sobie radził. Nadal zostało mu co najmniej pięć z jego siedmiu lat. Mnóstwo czasu. Pięć lat, pięć wielkich celów. No dobrze, może nie tak wielkich. Jego poprzednicy w ciągu ostatnich czterystu lat – poza tymi, których zamordowano lub którzy zmarli z innych przyczyn – służyli dokładnie siedem, czternaście albo dwadzieścia jeden lat od chwili zostania Pryzmatami. Gavin przekroczył już czternaście lat. Więc zostało mu mnóstwo czasu. Nie istniał żaden powód, żeby okazał się wyjątkiem. A przynamniej nie było ich za wiele. Wziął drugi list. Złamał pieczęć Bieli – stara wiedźma wszystko pieczętowała, chociaż zajmowała drugą połowę piętra i Karris osobiście doręczała wszystkie wiadomości od niej. Jednakże upierała się, że wszystko musi być na swoim miejscu i wszystko należy stosownie wykonać. Od razu widać, że wychował ją Błękit. List od Bieli brzmiał: Mój drogi Lordzie Pryzmacie, o ile nie wolisz powitać uczniów, którzy przybędą później tego ranka, dotrzymaj mi, proszę, towarzystwa na dachu. Patrząc poza budynki Chromerii i miasto, Gavin przyjrzał się kupieckim statkom w zatoce

po zawietrznej stronie wyspy Wielkiego Jaspisu. Podniszczony ataski slup wchodził właśnie do portu i płynął prosto do pirsu. Powitać nowych uczniów. Niewiarygodne. Nie chodziło o to, że jest za dobry, żeby witać nowych uczniów... Nie, właśnie o to chodziło. On, Biel i Spektrum powinni się wzajemnie równoważyć. Jednakże, chociaż Spektrum bało się najbardziej jego, prawda była taka, że stara wiedźma częściej stawiała na swoim niż Gavin i wszystkie siedem Kolorów razem wzięte. Tego ranka na pewno chciała znowu poeksperymentować na nim i jeśli wolał uniknąć czegoś równie uciążliwego jak nauczanie, to lepiej, żeby udał się na szczyt wieży. Gavin związał rude włosy w kucyk i włożył szaty, które naszykowała mu osobista niewolnica: koszulę w kolorze kości słoniowej, dobrze skrojone spodnie z czarnej wełny z przydużym wysadzanym klejnotami pasem, wysokie buty zdobione srebrem i czarną pelerynę z surowym wzorem ze staroilytańskich run wyhaftowanych srebrną nicią. Pryzmat należał do wszystkich satrapii, więc Gavin starał się uhonorować tradycje wszystkich ziem, nawet tych, które zrodziły głównie piratów i heretyków. Wahał się chwilę, a potem otworzył szufladę i wyciągnął parę ilytańskich pistoletów. To była najnowocześniejsza broń palna, jaką Gavin widział – jak to zwykle bywa w przypadku wyrobów z Ilyty. Mechanizm zapalający był o wiele solidniejszy od zamka kołowego i nazywano go zamkiem skałkowym. Każdy pistolet miał długie ostrze pod lufą i specjalne mocowanie z osłoną, więc kiedy wsuwał je za pas na plecach, trzymały się pewnie i pod kątem, żeby się na nie nie nadział siadając. Ilytanie pomyśleli o wszystkim. No i oczywiście pistolety niepokoiły Czarną Gwardię Bieli. Gavin wyszczerzył zęby w uśmiechu. Kiedy odwrócił się do drzwi i znowu zobaczył obraz, uśmiech mu zrzedł. Podszedł z powrotem do stołu z niebieskim chlebem. Złapał za wygładzony od ciągłego dotykania brzeg obrazu i pociągnął. Obraz bezszelestnie odchylił się, odsłaniając otwór wąskiej rynny. Nie było w niej nic groźnego. Była za mała, żeby wspiął się nią człowiek, nawet gdyby przezwyciężył wszelkie inne trudności. To mógł być zsyp do pralni. Gavinowi jednak przypominał czeluść piekielną, jakby sama wieczna noc otwierała się przed nim na oścież. Wrzucił do rynny jeden kawałek chleba i poczekał. Rozległo się głuche uderzenie, kiedy chleb zatrzymał się na pierwszej śluzie, ciche syknięcie, kiedy się otworzyła, a potem zamknęła,

cichszy stukot o następną śluzę i wreszcie kilka chwil później ostatnie uderzenie. Każda ze śluz nadal działała. Wszystko wyglądało normalnie. Bezpiecznie. Zdarzały się błędy w ciągu lat, ale tym razem nikt nie musiał umierać. Nie było powodu do paranoi. Prawie warknął, gdy pchnął obraz, z hukiem zasłaniając otwór.

ROZDZIAŁ 3 Trzy uderzenia. Trzy syknięcia. Trzy bramy oddzielające go od wolności. Zsyp splunął rozerwanym bochenkiem chleba prosto w twarz więźnia. Mężczyzna złapał go, prawie nie patrząc. Wiedział, że chleb jest niebieski – niebieski jak nieruchomy błękit głębokiego jeziora wczesnym rankiem, kiedy noc nadal zagarnia dla siebie niebo, a bryza nie śmie musnąć tafli wody. Wykrzesanie takiego błękitu nieskażonego żadnym innym kolorem było trudne. Gorzej, krzesanie go sprawiało, że więzień czuł się znużony, beznamiętny, spokojny, w harmonii nawet z tym miejscem. A dziś potrzebował żaru nienawiści. Dzisiaj ucieknie. Po tylu latach tutaj czasem nawet nie dostrzegał koloru, jakby się obudził w świecie namalowanym w odcieniach szarości. Pierwszy rok był najgorszy. Jego oczy tak przyzwyczajone do niuansów, tak znakomite w analizie każdego spektrum, zaczęły go zwodzić. Kolory mu się przywidywały. Próbował krzesać z tych kolorów narzędzia, które pozwoliłby mu uciec z więzienia. Jednakże wyobraźnia nie wystarczała do magii, potrzebne było światło. Prawdziwe światło. Był Pryzmatem, zatem każdy kolor byłby dobry, począwszy od tych powyżej fioletu, a skończywszy na tych poniżej czerwieni. Gromadził nawet ciepło własnego ciała, nasączał tą podczerwienią oczy i ciskał nią w nużące, niebieskie ściany. Oczywiście, ściany utwardzono, zabezpieczając przeciwko takim żałośnie małym ilościom ciepła. Wykrzesał kiedyś błękitny sztylet i podciął sobie żyły w nadgarstku. Kiedy tylko krew spadała na podłogę, natychmiast traciła kolor. Następnym razem zebrał własną krew w dłoniach i spróbował wykrzesać czerwień, ale nie mógł zebrać wystarczająco dużo koloru, skoro jedyne światło w celi było niebieskie. Krwawienie na chleb też nie podziałało. Naturalny brąz wypieku zawsze był zafarbowany na niebiesko, więc dodanie czerwieni dawało w efekcie ciemny, fioletowawy brąz. Kolor, z którego nie da się krzesać. Rzecz jasna. Brat pomyślał o wszystkim. Jak zawsze. Więzień usiadł obok zsypu i zaczął jeść. Cela miała kształt spłaszczonej piłki: ściany i sufit tworzyły idealną sferę, a podłoga również się zakrzywiała, chociaż nieco słabiej. Ściany jarzyły się wewnętrznym światłem, a każda powierzchnia emitowała ten sam kolor. Jedynym cieniem w celi był sam więzień. Były tu tylko dwa otwory: powyżej, od zsypu, z którego wypadało jedzenie i stale płynął strumyczek wody, który musiał lizać, jeśli chciał się napić, oraz odpływ poniżej na jego nieczystości.

Nie miał żadnych przyrządów, żadnych narzędzi poza dłońmi i wolą, zawsze jego wolą. Dzięki tej woli mógł wykrzesać z błękitu co tylko zechciał, chociaż wszystko rozpadało się, kiedy tylko to wypuścił, zostawiając jedynie pył i słabą – na poły żywiczną, na poły mineralną – woń. Jednak dzisiejszy dzień to pierwszy dzień jego zemsty, pierwszy dzień wolności. Ta próba się powiedzie – właściwie to nawet nie pozwalał sobie myśleć o tym jak o „próbie” – więc miał sporo do zrobienia. Wszystko trzeba było wykonać we właściwym porządku. Nie pamiętał już, czy zawsze był taki, czy nasiąkał błękitem tak długo, że kolor zmienił go do szpiku kości. Ukląkł obok jedynej charakterystyczne cechy celi, której nie stworzył jego brat. Pojedyncze, płytkie zagłębienie w podłodze. Misa. Najpierw wydrapywał misę rękami, wcierając zjadliwe oleje z opuszków palców w skalę tak długo, jak tylko się ważył. Tkanka tworząca blizny nie wytwarzała olejów, więc musiał przestać, zanim starłby palce do żywego. Skrobał dwoma paznokciami bruzdę między nosem i policzkiem, a dwoma innymi za uchem, zbierając więcej olejów. Z każdego skrawka ciała, skąd mógł zebrać oleje, zeskrobywał je i wcierał w nieckę. Zmiana nie była znacząca, ale z biegiem lat niecka stała się głęboka na palec do drugiego stawu. Jego strażnik więzienny wprawił wysysające kolory piekliszcza w podłogę tak, że tworzyły siatkę. Cokolwiek rozlało się wystarczająco daleko, żeby przeciąć jedną z linii, niemal natychmiast traciło kolor. Jednakże piekliszcze było niewiarygodnie drogie. Jak głęboko sięgało? Jeśli siatka zagłębiała się w posadzkę na grubość tylko paru kciuków, to pewnego dnia jego odarte palce mogą tam sięgnąć. A wtedy wolność będzie już na wyciągnięcie ręki. Jeśli jednak jego brat wykorzystał dość piekliszcza, żeby krzyżujące się linie sięgały na stopę w głąb skały, to ścierał palce przez niemal sześć tysięcy dni na darmo. Umrze tutaj. Pewnego dnia jego brat zejdzie na dół, zobaczy małą nieckę – jedyny ślad, jaki więzień zostawi po sobie na tym świecie – i się roześmieje. Na myśl o tym śmiechu rozlegającym się echem w jego uszach, poczuł w piersi małą iskierkę gniewu. Rozdmuchał ją, pławiąc się w jej cieple. To był ogień wystarczający, żeby pomóc mu się ruszyć, wystarczający, żeby odeprzeć kojący, osłabiający błękit. Skończył i oddał mocz do niecki. I patrzył. Przez chwilę przefiltrowane przez żółć uryny przeklęte niebieskie światło zamieniło się w zieleń. Zaparło mu dech. Chwila przeciągała się, podczas gdy zieleń pozostawała zielona... i została zielona! Na Orholama, udało mu się. Zszedł wystarczająco głęboko. Przebił się przez piekliszcze!

A potem zieleń zniknęła. Jak co dzień, po dokładnie tych samych dwóch sekundach. Krzyknął sfrustrowany, ale nawet jego frustracja była słaba, a krzyk bardziej pozwolił mu upewnić się, że nie stracił słuchu, niż wyrażał wściekłość. Następne zadanie doprowadzało go do szaleństwa. Uklęknął obok wgłębienia. Przez brata zamieniał się w zwierzę. W psa bawiącego się własnym gównem. Jednakże to uczycie było zbyt stare, przeżywane zbyt wiele razy, żeby dać mu prawdziwe ciepło. Po sześciu tysiącach dni był zbyt upodlony, żeby oburzać się własnym upodleniem. Zanurzył obie dłonie w moczu i zaczął go wcierać w skałę, jak wcierał oleje. Nawet pozbawiona koloru uryna nadal była uryną. Nadal miała kwaśny odczyn. Powinna szybciej przegryźć się przez piekliszcze niż oleje ze skóry. Albo mogła zneutralizować oleje. Być może w ten sposób coraz bardziej oddalał od siebie dzień ucieczki. Nie wiedział. To właśnie doprowadzało go do szaleństwa, a nie zanurzanie palców w ciepłym moczu. Wybrał mocz z niecki i osuszył ją zwitkiem niebieskich szmat – ubraniami i poduszką teraz cuchnącymi moczem. Śmierdziały od tak dawna, że już mu to nie przeszkadzało. To już nie miało znaczenia. Ważne było, żeby misa wyschła do jutra, by mógł znowu spróbować. Kolejny dzień, kolejna porażka. Jutro znowu spróbuje z podczerwienią. Minęło już trochę czasu. Doszedł do siebie po ostatniej próbie. Powinien być wystarczająco silny. Chociaż tego jednego nauczył go brat – pokazał mu, jaki on, więzień, jest silny. Może właśnie z tego powodu najbardziej nienawidził Gavina. Jednak jego nienawiść była równie zimna jak jego cela.

ROZDZIAŁ 4 W chłodzie wczesnego poranka Kip biegł przez rynek tak szybko, jak pozwalała mu na to niezgrabna sylwetka piętnastolatka. Zaczepił butem o bruk i wleciał głową naprzód przez tylną bramę prowadzącą do domu mistrza Danavisa. – Nic ci nie jest, chłopcze? – spytał siedzący przy stole warsztatowym mistrz Danavis. Uniósł ciemne brwi wysoko nad chabrowymi oczami z tęczówkami do połowy wypełnionymi wyraźną rubinową czerwienią, która zdradzała fakt, że jest krzesicielem. Mistrz Danavis był żylasty, tuż po czterdziestce i nie nosił brody. Miał na sobie grube, wełniane spodnie i cienką koszulę, odsłaniającą smukłe, muskularne ręce mimo chłodu poranka. Czerwone okulary zjechały mu nisko na nosie. – Auć, auć. – Kip spojrzał na zdarte dłonie. Kolana też go piekły. – Nie, wręcz przeciwnie. Podciągnął spodnie krzywiąc się, bo potarł zdartymi rękami o grube, niegdyś czarne lniane płótno. – Świetnie, świetnie, bo... popatrz. Powiedz mi, są takie same? Mistrz Danavis wyciągnął ręce. Obie były jasnoczerwone, wypełnione luksynem od łokci po palce. Uniósł je tak, żeby jego jasna jak kofi z mlekiem skóra nie rozpraszała Kipa przy ocenie. Tak samo jak Kip, mistrz Danavis był mieszańcem, chociaż Kip nigdy nie słyszał, żeby ktoś z tego powodu robił krzesicielowi złośliwe uwagi – nie to co jemu. W przypadku mistrza farbiarza jedno z rodziców pochodziło z Krwawej Puszczy. Jego twarz była poznaczona dziwnymi kropkami, które tamci nazywali piegami, a jego włosy – całkiem zwyczajnie ciemne – miały jednak lekko rudawy odcień. Przynajmniej jego jaśniejsza skóra sprawiała, że Kip nie miał trudności z odpowiedzią. Wskazał na przedramię farbiarza tuż przy łokciu. – Czerwień zmienia tu odcień, a tutaj jest odrobinę jaśniejsza. Ehm, możemy porozmawiać, proszę pana? Mistrz Danavis strzepnął rękami z niesmakiem i rubinowy luksyn chlupnął na ziemię, i bez tego poplamioną setkami odcieni czerwieni. Maziowaty luksyn zważył się i rozpuścił. Zwykle popołudniami Kip przychodził zamieść resztki – czerwony luksyn był łatwopalny nawet w formie pyłu.

– Superchromaci! Rozumiem, że moja córka, ale żeby też mąż alkadesy? I ty? Dwóch mężczyzn w jednym miasteczku? Czekaj no, Kip, co się stało? – Proszę pana, na drugim... – Kip się zawahał. Nie dość, że chodzenie po pobojowisku było zabronione, to mistrz Danavis powiedział raz, że jego zdaniem zabieranie stamtąd przedmiotów niczym nie różni się od okradania grobów. – Miał pan jakieś wiadomości od Liv? Tchórz. Trzy lata temu Liv Danavis wyjechała szkolić się w Chromerii, jak kiedyś jej ojciec. Mistrza było stać na opłacenie tylko jednego przyjazdu córki, w czasie przerwy żniwnej, podczas pierwszego roku nauki. – Chodź tu, chłopcze. Pokaż mi ręce. Mistrz Danavis wziął czystą szmatkę i otarł krew i brud zdecydowanymi ruchami. Odkorkował dzbanek i przycisnął do szyjki szmatkę. Potarł dłonie Kipa szmatką nasączoną brandy. Kip zdusił okrzyk. – Nie bądź dzieckiem – zbeształ go mistrz Danavis. Chociaż Kip pracował dorywczo u farbiarza odkąd pamiętał, bywało, że nadal trochę się go bał. – Kolana. Krzywiąc się, Kip podciągnął jedną nogawkę i oparł stopę o stół. Liv była od niego dwa lata starsza – miała teraz prawie siedemnaście lat. Oczywiście, nawet brak mężczyzn w miasteczku nie sprawił, że Liv zobaczyła w nim kogoś więcej niż dzieciaka, ale zawsze była dla niego miła. Ładna dziewczyna, miła i tylko z rzadka traktująca go protekcjonalnie, to właściwie wszystko, na co Kip mógł liczyć. – Powiedzmy tylko, że nie wszystkie rekiny i morskie demony żyją w morzu. Od czasów wojny Chromeria to nieprzyjemne miejsce dla Tyrejczyków. – Więc myśli pan, że może wróci do domu? – Kip – przerwał mu mistrz Danavis – czy twoja matka znowu ma kłopoty? Mistrz Danavis nie zgodził się przyjąć Kipa na ucznia farbiarskiego, twierdząc, że w małym Rektonie nie będzie w przyszłości wystarczająco dużo pracy dla Kipa i upierał się, że sam nie jest porządnym farbiarzem, a pomaga mu tylko fakt, że jest krzesicielem. Oczywiście, przed Wojną Pryzmatów musiał być kimś innym, ponieważ szkolił się w Chromerii. Nauka sporo kosztowała, więc większość krzesicieli zgadzała się odpracować później dług u kogoś, kto opłacił szkolenie. Mistrz pana Danavisa musiał więc pewnie zginąć w czasie wojny, zostawiając go

samemu sobie. Jednakże niewielu dorosłych wspominało tamte czasy. Tyrea przegrała i nastały ciężkie czasy, tylko tyle wiedzieli Kip i inne dzieci. Jednakże mistrz Danavis płacił Kipowi za dorywczą pracę i karmił go, jak połowa matek w mieście, za każdym razem kiedy się przyplątał. A nawet lepiej, pozwalał Kipowi zjadać ciasta, które przysyłały kobiety z miasta, próbując zwrócić na siebie uwagę przystojnego kawalera. – Proszę pana, na drugim brzegu rzeki są żołnierze, przyszli zrównać miasteczko z ziemią, ukarać nas przykładnie za przeciwstawienie się królowi Garadulowi. Mistrz Danavis już chciał coś powiedzieć, kiedy zobaczył, że Kip mówi poważnie. Przez chwilę milczał i nagle jego postawa całkiem się zmieniła. Zasypał Kipa gradem pytań: gdzie dokładnie stacjonuje wojsko, kiedy tam był, skąd wie, że zamierzają zniszczyć miasteczko, jak wyglądają ich namioty, ile ich zliczył, czy widział krzesicieli? Odpowiedzi Kipa brzmiały niewiarygodnie nawet dla niego samego, ale mistrz Danavis we wszystkie uwierzył. – Powiedział, że król Garadul werbuje koloraki? Jesteś pewien? – Tak, pszepana. Mistrz Danavis potarł górną wargę kciukiem i palcem wskazującym, jak mężczyzna wygładzający wąsy, chociaż był gładko ogolony. Podszedł do skrzyni, otworzył ją i wyciągnął sakiewkę. – Kip, twoi przyjaciele wędkują dziś rano przy Zielonym Moście. Musisz ich ostrzec. Królewscy ludzie zajmą ten most. Jeśli ich nie ostrzeżesz, zginą albo pójdą do niewoli. Ja ostrzegę wszystkich w mieście. Gdyby stało się najgorsze, wykorzystaj te pieniądze, żeby dostać się do Chromerii. Liv ci pomoże. – Ale... ale moja matka! Gdzie... – Kip, zrobię co w mojej mocy, żeby uratować ją i wszystkich w mieście. Nikt inny nie uratuje twoich przyjaciół. Chcesz, żeby wzięto Isabel do niewoli? Wiesz, co się wtedy stanie, prawda? Kip pobladł. Isa ciągle jeszcze była urwisem, ale jego uwagi nie uszedł fakt, że powoli stawała się piękną kobietą. Nie zawsze była dla niego miła, ale na myśl, że ktoś mógłby ją skrzywdzić, ogarnęła go wściekłość. – Tak, proszę pana. – Kip odwrócił się, żeby odejść, ale się zawahał. – Proszę pana, co to jest superchromata?

– To wrzód na moim tyłku. A teraz biegnij!

ROZDZIAŁ 5 Sytuacja przedstawiała się paskudnie. List – wiadomość, że ma syna – nie był zapieczętowany. Gavin dałby sobie rękę uciąć, że ludzie Bieli czytali całą jego korespondencję. Jednakże Karris śmiała się, po tym jak dała mu list, więc ona go nie czytała. Wobec tego nie wiedziała. Na razie. Poszła jednak złożyć raport Bieli. Która już oczekiwała Gavina. Poruszył ramionami i rozciągnął szyję, przechylając głowę, tak że strzeliły mu wszystkie kręgi, po czym ruszył przed siebie. Czarnogwardziści szli za nim, dostosowując krok. Każdy niósł muszkiet z zamkiem kołowym i miał jatagan albo inną broń białą. Gavin wspiął się po schodach na otwarty taras na dachu Chromerii. Jak zawsze, najpierw zauważył Karris. Była niska i miała z natury krągłą figurę, teraz wyrzeźbioną w zbyt twarde płaszczyzny i żylastą po latach mozolnego treningu. Włosy miała długie, proste i dzisiaj w kolorze platynowy blond. Wczoraj były różowe. Gavinowi podobał się ten blond. Zwykle oznaczał, że Karris jest w dobrym nastroju. Zmiany koloru jej włosów nie były magiczne. Po prostu lubiła często go zmieniać. Albo uznała, że tak bardzo się wyróżnia, że równie dobrze może przestać próbować wtopić się w tłum. Jak inni Czarnogwardziści chroniący Biel, Karris miała na sobie piękne czarne spodnie i bluzkę, skrojone z myślą o walce i bez ozdób, nie licząc złotego haftu na ramieniu i przy szyi, który oznaczał jej rangę. Nosiła wąski, czarny jatagan – broń o lekko wykrzywionym do przodu, jednosiecznym na prawie całej długości ostrzu – a zamiast tarczy obity metalem kij do parowania ciosów ze sztyletem umieszczonym prostopadle w połowie długości. I jak wszyscy w Czarnej Gwardii, przeszła wyczerpujący trening w posługiwaniu się obiema tymi rzeczami oraz wieloma innymi rodzajami broni. Za to, w przeciwieństwie do reszty, nie miała skóry tak czarnej jak Paryjczycy albo Ilytanie. Najwyraźniej jej myśli też nie były czarne. Usta leciutko krzywiła w szelmowskim uśmieszku. Gavin uniósł brew, udając, że jest nieco poirytowany jej wcześniejszym figlem z zaciemnieniem w pokoju, i stanął przed Bielą. Orea Pullawr była pomarszczoną, starą kobietą, która ładowała coraz więcej i więcej rzeczy do fotela na kółkach, w którym siedziała. Czarna Gwardia dbała, żeby na każdej zmianie był obecny przynajmniej jeden krzepki mężczyzna, na wypadek gdyby trzeba było ją znieść po schodach albo wnieść. Jednakże pomimo fizycznego zniedołężnienia od ponad dziesięciu lat

Orea Pullawr nie musiała opędzać się od rywali ubiegających się o jej białą szatę. Większość ludzi nie pamiętała nawet jej prawdziwego imienia. Ona po prostu była Bielą. – Gotowy? – spytała. Nawet po tylu latach nadal nie potrafiła pogodzić się z faktem, że to nie było dla niego trudne. – Poradzę sobie. – Zawsze sobie radzisz – odparła. Oczy miała czyste i szare, nie licząc dwóch szerokich barwnych łuków otaczających tęczówki, niebieskiego na górze i zielonego na dole. Biel była niebiesko-zieloną dichromatką, ale barwne łuki wypłukały się, poszarzały już, ponieważ od dawna nie krzesała. Każdy z nich był tak gruby, jak to tylko możliwe, sięgając od źrenicy aż do samego brzegu tęczówki. Jeśli kiedykolwiek jeszcze spróbowałaby krzesać, jej halo pękłoby – kolor wylałby się na białka oczu, i to byłby jej koniec. Dlatego nie nosiła barwnych okularów. W przeciwieństwie do innych emerytowanych krzesicieli, nie siliła się na zachowanie pozorów i nie zakładała niepotrzebnych okularów, żeby przypominać wszystkim wokół, kim kiedyś była. Orea Pullawr była Bielą, i to wystarczało. Gavin wszedł na podwyższenie. Ponad nim na łukowatych trajektoriach, żeby jego położenie można było regulować stosownie do pory dnia, miesiąca czy roku, wisiał wielki, szlifowany kryształ. Gavin go nie potrzebował. Nigdy go nie potrzebował, ale najwyraźniej wszyscy lepiej się czuli, myśląc, że potrzebuje oparcia, żeby poradzić sobie z taką ilością światła. Nigdy też nie miał choroby świetlnej. Życie nie było sprawiedliwe. – Jakieś specjalne życzenia? – spytał. Sposób, w jakim Pryzmat wyczuwał zaburzenia równowagi w magii świata, nadal stanowił tajemnicę. Spowity w religijne banialuki – jakoby Pryzmat był połączony bezpośrednio z Orholamem i w związku z tym ze wszystkimi satrapiami – ten temat w ogóle nie był badany, zanim Gavin został Pryzmatem. Nawet Biel była niemal przerażona, kiedy o to zapytała, a Gavin w życiu nie spotkał bardziej zuchwałej kobiety. Co prawda, nie poczynili większych postępów w badaniach, ale dawno temu zawarł z Bielą umowę: ona będzie go uważnie studiowała, on będzie współpracował, a w zamian za to pozwoli mu podróżować bez Czarnej Gwardii depczącej mu po piętach na każdym kroku. Zwykle ten układ się sprawdzał. Czasem jednak Gavin nie był w stanie się powstrzymać i drażnił się z Bielą,

ponieważ najwyraźniej niczego się nie dowiedzieli w ciągu szesnastu lat, odkąd został Pryzmatem. Oczywiście, ilekroć posunął się za daleko, ściągała go na dach i mówiła, że naprawdę musi zbadać sposób, w jaki światło wędruje przez jego skórę. I wtedy musiał szukać zaburzeń równowagi. Na świeżym powietrzu. Zimą. Nago. Żadna frajda. Gavin jak to Gavin, szybko nauczył się, gdzie leży granica, której lepiej nie przekraczać. Cesarz Siedmiu Satrapii, dobre sobie. – Chciałabym, żebyś wreszcie pozwolił Czarnej Gwardii wypełniać jej obowiązki, Lordzie Pryzmacie. – Pytałem o badanie równowagi. – Czarnogwardziści trenują całe życie, żeby nam służyć. Ryzykują własne życie. A ty znikasz, co tydzień. Zgodziliśmy się, że możesz bez nich podróżować, ale tylko w nagłych wypadkach. Służyć nam? Rzeczywistość była trochę bardziej złożona. – Lubię niebezpieczne życie – odparł Gavin. Ciągle spierali się z tego powodu. Bez wątpienia Biel uznała, że jeśli nie urządzi przedstawienia na dachu, to Gavin wywalczy sobie jeszcze więcej wolności. I bez wątpienia miała

rację.

Gavin

spojrzał

na

Biel

beznamiętnie.

Biel

odwzajemniła

spojrzenie.

Czarnogwardziści stali bardzo, bardzo cichutko. Czy tak byś sobie z nimi poradził, bracie? Czy po prostu zmusiłbyś ich do uległości urokiem osobistym? W moim życiu wszystko sprowadza się do walki o władzę. – Dzisiaj nie mam specjalnych życzeń – odpowiedziała Biel. Gavin rozpoczął. Pryzmat zasadniczo potrafił dokonać dwóch rzeczy, których nie umiał nikt inny. Po pierwsze mógł rozszczepić światło na składowe kolory bez żadnej pomocy. Zwykły czerwony krzesiciel potrafił krzesać tylko w obrębie czerwonego widma, jedni szerszego, inni węższego. Żeby krzesać, musieli widzieć czerwień – czerwoną skałę, krew, zachód słońca, pustynię, cokolwiek. Albo też – jak odkryli krzesiciele dawno temu – mogli założyć czerwone okulary, które filtrowały białe słoneczne światło, przepuszczając samą czerwień. To dawało mniejszą moc, ale było lepsze niż nieustanne uzależnienie od otoczenia. Te same ograniczenia dotyczyły każdego krzesiciela – monochromaci mogli krzesać tylko jeden kolor, dichromaci dwa. Zwykle były to kolory graniczące ze sobą, jak czerwień i oranż albo

żółć i zieleń. Polichromaci – którzy panowali nad trzema lub więcej kolorami – zdarzali się najrzadziej, ale nawet oni musieli krzesać z barw, które widzieli. Tylko Pryzmat nie potrzebował okularów. Tylko Gavin potrafił rozszczepiać światło w sobie. To było wygodne dla Gavina, ale w niczym nie pomagało innym. W przeciwieństwie do właśnie tego, co robił teraz – gdy stał na szczycie Chromerii w świetle, które wlewało mu się przez oczy i wypełniało skórę każdym kolorem widma, wsączając się wszystkimi porami, bo wtedy wyczuwał zaburzenia równowagi na całym świecie. – Na południowym wschodzie, jak poprzednio – powiedział Gavin. – Głęboko w Tyrei, prawdopodobnie w Kelfingu, ktoś posługuje się podczerwienią. Mnóstwem podczerwieni. Żar i ogień zwykle oznaczyły magię bojową. Od tego zaczynali niepotrafiący krzesać watażkowie i satrapowie, kiedy chcieli zabijać. Żadnej subtelności. Zużycie takiej ilości podczerwieni w Tyrei oznaczało dwie rzeczy: albo trwała tam cicha wojna, albo nowy satrapa Rask Garadul założył własną szkołę przygotowującą bojowych krzesicieli. Nie uraduje to jego sąsiadów. Ruthgarski gubernator, który okupował dawną stolicę Tyrei, Garriston, z pewnością nie ucieszy się z tej nowiny. Poza nadużyciem podczerwieni, wykorzystano więcej czerwonej magii niż błękitnej, od ostatniego razu, kiedy Gavin badał równowagę, i więcej zielonej niż pomarańczowej. Pierwotnie system sam się regulował. Jeśli czerwoni krzesiciele na świecie zużyli zbyt wiele czerwieni, krzesanie stawało się dla nich coraz trudniejsze, a jednocześnie łatwiejsze dla niebieskich. Zapieczętowany czerwony luksyn szybciej się rozpadał, a niebieski stawał się trwalszy. Na tym poziomie to była tylko niedogodność, drobne utrapienie. Legendy opowiadały o erze przed Lucidoniusem, który przyniósł ze sobą prawdziwą wiarę w Orholama, kiedy centra magiczne były rozrzucone po całym świecie: zielone w obecnym Ruthgarze, czerwone w Atashu i tak dalej, a wszyscy czcili pogańskich bogów i tkwili w przesądach i ignorancji. Pewien watażka wybił niemal wszystkich niebieskich krzesicieli. W ciągu kilku miesięcy – jak powiadano – Morze Lazurowe zamieniło się w krew, a w wodach umarło całe życie. Rybacy nad wszystkim brzegami morza przymierali głodem. Nieliczni niebiescy krzesiciele, którzy przetrwali, heroicznie próbowali samodzielnie przywrócić równowagę, wykorzystując tyle niebieskiej magii, że przypłacili to życiem. Morza się oczyściły, a czerwoni krzesiciele powrócili do krzesania. Tym razem jednak zabrakło niebieskich krzesicieli. Cały czerwony luksyn rozpadł się, wody mórz znowu zamieniły się w krew,

zapanowały głód i zaraza. I tak to szło. Niemal w każdym pokoleniu ogromne klęski żywiołowe wybijały tysiące ludzi, którzy wierzyli, że w jakiś sposób obrazili swych kapryśnych bogów. Pryzmaci temu zapobiegali. Gavin wyczuwał, że równowaga została zakłócona na długo przed pierwszymi namacalnymi skutkami, i naprawiał szkody, krzesząc dopełniający kolor. Kiedy Pryzmaci zawodzili, a dochodziło do tego nieuchronnie po siedmiu, czternastu albo dwudziestu jeden latach, Chromeria musiała zapobiegać katastrofom w bardziej brutalny sposób – oprócz tego, że na całym świecie gaszono pożogi (wojenne i te zwykłe), rozsyłano pisma, na przykład nalegające, by niebiescy nie krzesali bez wyraźnej potrzeby, a czerwoni krzesali jak najwięcej. Ponieważ każdy mógł wykrzesać tylko skończoną ilość koloru w ciągu życia, oznaczało to przyśpieszanie śmierci czerwonych i powstrzymywanie niebieskich od wszelkiej pożytecznej działalności we wszystkich satrapiach. W takich czasach Chromeria szukała następcy Pryzmata z wielkim zapałem. A Orholam nieodłącznie przysyłał nowego Pryzmata w każdym pokoleniu, a przynajmniej tak głosiły nauki. Z wyjątkiem pokolenia Gavina, kiedy w swej niezgłębionej mądrości Orholam zesłał dwóch – i rozdarł świat na dwoje. Gavin zakręcił się powoli, rozkładając ręce szerzej i wypuszczając strumienie nadfioletu – równoważąc podczerwień, czerwień, żeby zrównoważyć błękit i wreszcie oranż dla zrównoważenia zieleni. Kiedy świat znowu wyglądał jak należy, Gavin się zatrzymał. Odwrócił się i uśmiechnął do Bieli. Jak zwykle, nie sposób było cokolwiek wyczytać z jej twarzy. Jej Czarnogwardziści – każdy z nich był krzesicielem i wobec tego rozumiał, jaką mocą żonglował przed chwilą Gavin – robili wrażenie równie zblazowanych. A może już przywykli? W końcu był Pryzmatem. To do niego należało dokonywanie niemożliwego. Ich zadaniem było chronienie Bieli, nawet przed nim, gdyby do tego doszło. Gavin był Pryzmatem i wobec tego rzekomo cesarzem Siedmiu Satrapii. W rzeczywistości jego obowiązki miały głównie naturę religijną. Pryzmaci, którzy okazywali się czymś więcej niż tylko figurantami, szybko zostawali zmuszeni do przejścia na emeryturę. Często w sposób nieodwołalny. Czarnogwardziści zginęliby, broniąc Pryzmata przed każdą inną osobą, Biel jednak była głową Chromerii. W razie potrzeby stanęliby po jej stronie, a nie jego. Wiedzieli, że wtedy zapewne by zginęli, ale do tego właśnie ich szkolono. Nawet Karris. Gavin zastanawiał się czasem, czy gdyby do tego doszło, Karris spróbowałaby go zabić

jako ostatnia, czy jako pierwsza? – Karris? – odezwała się Biel. – Czeka na ciebie statek płynący do Tyrei. Weź to. Przeczytaj po postawieniu żagli. Przez resztę drogi wiosłuj, kiedy będziesz mogła. Zależy nam na czasie. Wręczyła Karris złożony list. Nawet nie wyglądał na zapieczętowany. Albo Biel ufała Karris, że nie otworzy go przed wypłynięciem na morze, albo wiedziała, że przeczyta go natychmiast niezależnie od zabezpieczeń. Gavin myślał, że dobrze zna Karris, ale nie wiedział, jak się zachowa. Karris wzięła list i ukłoniła się nisko przed Bielą, nie zerkając nawet na Gavina. Potem odwróciła się i odeszła. Gavin wbrew sobie zerknął za nią – smukła, pełna wdzięku, silna – ale nie przyglądał się zbyt długo. Biel i tak to zauważy, ale gdyby zaczął się gapić, pewnie by to skomentowała. Machnęła ręką, kiedy Karris zniknęła na schodach, a reszta Czarnej Gwardii odsunęła się poza zasięg słuchu. – Zatem, Gavinie – powiedziała, krzyżując ręce. – Syn. Wyjaśnij to.

ROZDZIAŁ 6 Zielony Most znajdował się około pięciu mil w górę rzeki. Ciało Kipa domagało się, żeby przestał biec, ale za każdym razem gdy zwalniał, wyobrażał sobie żołnierzy nachodzących z drugiego brzegu rzeki. Musiał dotrzeć na miejsce przed nimi. Jakieś dwanaście koszmarów o zniewoleniu i śmierci później dotarł do mostu. Isabel, Ramir i Sanson opierali się wygodnie o przęsło i wędkowali. Isabel opatuliła się z powodu chłodu, patrząc, jak Sanson próbuje wyciągnąć pstrąga tęczowego, a Ram mówi mu, co robi źle. Wszyscy spojrzeli na Kipa, który zgiął się wpół zadyszany. Nigdzie nie było śladu żołnierzy. – Musicie się zbierać – wysapał. – Żołnierze nadchodzą. – Och, nie, nie! Tylko nie żołnierze! – Ram odegrał panikę. Sanson zerwał się na równe nogi, myśląc, że Ram mówi serio. Miał wystające zęby i był łatwowiernym, dobrodusznym chłopakiem, który zawsze jako ostatni chwytał żart, chociaż najczęściej to on był jego tematem. – Spokojnie, Sanson. Tylko żartowałem – powiedział mu Ramir, trochę za mocno szturchając go w ramię. Kiedy za pierwszym razem usłyszeli o przymusowym werbunku do wojska, potrzebowali jakiejś sekundy, żeby uznać, że jeśli ktoś z nich zostanie siłą wcielony do służby u króla Garadula, to właśnie Ram. Miał szesnaście lat, ale wyglądał doroślej od reszty i jako jedyny chociaż trochę przypominał żołnierza. – Ale nie ja – powiedział Kip, nadal pochylony z rękami na kolanach i zadyszany. Sanson, nadal niepewny, powiedział: – Mama powiedziała, że alkadesa strasznie się pokłóciła z człowiekiem od króla. Powiedziała, że alkadesa kazała mu wsadzić sobie rozkaz w ucho. – Jak znam alkadesę, to nie powiedziała, że w ucho – wtrąciła Isa. Wyszczerzyła szelmowsko zęby, a Sanson i Ram wybuchnęli śmiechem. Oni po prostu nie rozumieli. Kip zauważył, że Isa spojrzała na Rama – zerknęła tylko, mając nadzieję, że dostrzeże aprobatę. Kiedy ją zobaczyła, Kip zauważył, że pokraśniała z zadowolenia, i aż go zemdliło. Znowu.

– Co jest grane, Kip? – spytała. Miała wielkie piwne oczy, pełne usta, krągłe kształty i nieskazitelną skórę. Nie sposób było rozmawiać z nią i nie być świadomym jej urody. Była ładniejsza nawet od Liv i bardziej od niej była... w Rektonie. Kip szukał właściwych słów. Ludzie idą nas zabić, a ja się martwię dziewczyną, która nawet mnie nie lubi. Od Zielonego Mostu do najbliższego gaju pomarańczowego było jakieś trzysta, czterysta kroków. I teren był niemal całkowicie odsłonięty. – Żołnierze... – zaczął Kip, ale Ram wszedł mu w słowo. – Jeśli mnie zwerbują, to zgłoszę się na ochotnika na krzesiciela bojowego – powiedział. – To niebezpieczne, wiem, ale jeśli mam tu zostawić wszystko, co kocham, to zamierzam przynamniej zrobić użytek ze swojego życia. – Spojrzał w dal, w swoją wspaniałą przyszłość. Kip miał ochotę go strzelić w ten przystojny, heroiczny dziób. – Może uciekniecie sobie z Sansonem? – zaproponował. – No wiecie, schowacie się przed wielkim, złym wojskiem. Chcemy się z Isą pożegnać. – A dlaczego nie możecie pożegnać się przy nas? – zdziwił się Sanson. Isa się zaczerwieniła. Oczy Rama rozbłysły. – Mówię serio, nie bądźcie palantami, co? – powiedział, udając, że żartuje. – Ram, posłuchaj – spróbował jeszcze raz Kip. – Wojsko idzie zrobić z nas przykład. Musimy uciekać. Teraz. Natychmiast. Mistrz Danavis powiedział, że zajmą most. Zielony Most tak naprawdę był pamiątką po ostatniej armii, która tędy przeszła. Był cały z zielonego luksynu – najtrwalszego rodzaju luksynu, który zapieczętowany rozpadał się najwolniej. Mówiono, że kiedy Gavin Guile poprowadził tędy wojsko, żeby zmiażdżyć siły swego złego brata, Dazena Guile, to on właśnie, Pryzmat osobiście, wykrzesał ten most. Sam jeden. W kilka sekund. Armia przeszła, nawet nie zwalniając, chociaż żołnierze zdążyli okraść miasto z wszystkich zapasów i całego żywego inwentarza. Wszyscy mężczyźni z miasteczka zostali przymusowo wcieleni do służby po jednej albo drugiej stronie. To dlatego dorastali bez ojców. Nikt w Rektonie nie powinien lekceważyć żadnego przechodzącego w pobliżu wojska. Nawet dzieci. – Wyświadcz mi pewną przysługę, Pulpecie. Odwdzięczę się – powiedział Ram. – Jeśli odejdziesz z wojskiem, to nie będzie cię tutaj, żeby mi się odwdzięczyć– odgryzł się

Kip. Miał ochotę zabić Rama, kiedy nazywał go Pulpetem. Ram wykrzywił się paskudnie. Już parę razy się bili i Ram zawsze wygrywał. Ale nigdy nie było łatwo. Kip potrafił dużo znieść i czasem wariował. Obaj to wiedzieli. – Więc po prostu zrób coś dla mnie, dobra? – Musimy uciekać! – Kip prawie krzyknął. Nie wiedział, dlaczego się dziwił. Nie bez powodu przezywano Ramira baranem. Gdy raz obrał sobie cel, to parł prosto do niego, taranując wszystko po drodze i nigdy nie zbaczając nawet na cal w lewo czy prawo. Dzisiaj jego celem było odebranie Isabel dziewictwa. Tak po prostu. Żadne wojsko najeźdźców nie mogło powstrzymać tego durnego barana. – W porządku. Chodź, Isa, pójdziemy do pomarańczowego zagajnika – powiedział Ram. – I nie sądzę, żebym ci to zapomniał, Kip. Ram wziął ją za rękę i pociągnął na ścieżkę. Poszła za nim, ale się odwróciła, patrząc przez ramię na Kipa, jakby się spodziewała, że coś zrobi. Co on mógł zrobić? Przynajmniej poszli we właściwym kierunku. Gdyby podszedł do Rama i uderzył go pięścią w twarz, tamten zlałby go na kwaśne jabłko, a co gorsza, obaj zostaliby na odsłoniętym terenie. Gdyby Kip poszedł za nimi, Ram mógłby uznać to za prowokację do bójki, nawet jeśli Kip nie miał takiego zamiaru, i efekt końcowy byłby taki sam. Isabel nadal na niego patrzyła. Była tak piękna, że to aż bolało. Kip mógł zostać. Nic nie zrobić. Schować się pod mostem. Nie! Zaklął. Isa zerknęła za siebie, kiedy wyszedł z cienia Zielonego Mostu. Jej oczy się rozszerzyły i wydawało mu się, że cień uśmiechu musnął jej usta. Szczerze się cieszyła, widząc, że Kip ściga ją i zachowa się jak mężczyzna, czy też była to podła radość, że będą o nią walczyć? Wtedy jej wzrok powędrował w górę i na lewo, na przeciwległy brzeg rzeki. Zdziwiła się. Powyżej rozległ się okrzyk mężczyzny, ale z powodu syku rzeki Kip nie zrozumiał ani słowa. Ram potknął się, dochodząc na szczyt nadrzecznej skarpy. Nie podparł się, ale padł na kolana, zachwiał się i poleciał do tyłu. Dopiero kiedy bezwładne ciało Rama przetoczyło się, Kip zobaczył strzałę wystającą z jego pleców. Isa też ją zauważyła. Spojrzała na kogoś, kto stał na drugim brzegu, zerknęła na Kipa, a

potem czmychnęła w przeciwną stronę. – Zabić ją – rozkazał mężczyzna głośnym, czystym głosem, stojąc na moście dokładnie nad Kipem. Powiedział to beznamiętnie. Bezradnemu Kipowi zbierało się na wymioty. Zmarnował za dużo czasu. Umysł nie chciał przyjąć tego, co widziały oczy. Isa biegła brzegiem rzeki. Szybko. Zawsze była szybka, ale nie miała się gdzie schować przed strzałą, która już nadlatywała – Kip to wiedział. Serce waliło mu młotem w piersi, krew ryczała w uszach i nagle puls przyśpieszył dwukrotnie, trzykrotnie. Dostrzegł kątem oka ledwie cień – strzała. Rękę Kipa przeszył ból, jakby sam został postrzelony. Rozbłysk błękitu, prawie niewidoczny, cieniutki jak trzcinka, śmignął od niego w powietrze. Strzała wpadła w wodę, dobre piętnaście kroków od Isy. Łucznik zaklął. Kip spojrzał na swoje ręce. Trzęsły się... i były niebieskie. Tak boleśnie modre jak niebo. Tak się zdziwił, że na chwilę zamarł. Spojrzał znowu na Isę, która teraz znajdowała się ponad sto kroków dalej. Ponownie zamigotał cień, kiedy kolejna strzała przesunęła się ze skraju jego pola widzenia w samo centrum i trafiła w plecy Isy. Dziewczyna poleciała twarzą na ostre kamienie na brzegu, ale kiedy Kip patrzył, podniosła się na czworaka i powoli, ze strzałą wystającą z krzyża, z rękami i twarzą we krwi. Prawie udało jej się wstać, kiedy w plecy wbiła jej się następna strzała. Isa padła twarzą w płytką wodę przy brzegu i już się nie poruszyła. Kip stał ogłupiały, nie dowierzając własnym oczom. Widział tylko miejsce, gdzie szkarłat życia, kłębiąc się, wypływał z pleców Isy do czystych wód rzeki. Tętent kopyt zadudnił na moście nad nimi. Kip zastanawiał się gorączkowo. – Panie, ludzie są gotowi – odezwał się mężczyzna powyżej. – Ale... panie, to nasze własne miasto. Kip zerknął w górę. Zielony luksyn mostu nad nim był półprzezroczysty i widział poprzez niego cienie mężczyzn – co oznaczało, że jeśli on albo Sanson się poruszą, żołnierze prawdopodobnie ich dostrzegą. Cisza, a potem ten sam oficer, który rozkazał zabić Isę, odezwał się chłodno: – Więc mamy pozwolić poddanym, by sami wybierali, kiedy słuchać króla? A może wypełnianie moich rozkazów też nie powinno być obowiązkowe? – Nie, panie. Po prostu...

– To wszystko? – Tak, panie. – Więc spalić miasto. Zabić wszystkich.

ROZDZIAŁ 7 – Nie zamierzasz nawet udawać, że nie czytasz mojej poczty? – spytał Gavin. Biel parsknęła śmiechem. – Dlaczego mam obrażać twoją inteligencję? – Sam mógłbym podać kilka powodów, więc ty wymyśliłabyś ich ze sto. – Unikasz odpowiedzi. Masz syna? Mimo jej ogromnej determinacji, by uzyskać odpowiedź – Gavin wiedział, że nie uda mu się od niej wykręcić, niezależnie od jego pomysłowości – mówiła ściszonym głosem. Jak nikt inny rozumiała powagę sytuacji. Nawet Czarna Gwardia o tym nie usłyszy. Jeśli jednak czytała jego niezapieczętowaną pocztę, to ktoś inny też mógł. – Z tego co mi wiadomo, to nie jest prawda. Nie rozumiem, jakim cudem mogłoby do tego dojść. – Ponieważ uważałeś czy ponieważ to naprawdę jest niemożliwe? – Chyba nie spodziewasz się, że odpowiem na to pytanie. – Rozumiem, że Pryzmat jest narażony na wielkie pokusy, i doceniam twoją wstrzemięźliwość tudzież dyskrecję, czy cokolwiek to było... w ciągu tych wszystkich lat. Nie musiałam sobie radzić z ciężarnymi młodymi krzesicielkami albo poirytowanymi ojcami domagającymi się, żeby zmusić cię do poślubienia ich córek. Dziękuję ci za to. W zamian za to nie poparłam nacisków ze strony twojego ojca, żebyś się ożenił, chociaż to niewątpliwie uprościłoby życie i tobie, i mnie. Jesteś bystrym człowiekiem. Wystarczająco bystrym, mam nadzieję, żeby wiedzieć, że możesz poprosić mnie o nową niewolnicę-pokojówkę, o więcej niewolnic, czy czego potrzebujesz. W przeciwnym wypadku, mam nadzieję, że jesteś... bardzo ostrożny. Gavin odkaszlnął. – Jak nikt inny. – Nie udaję, że jestem w stanie wyśledzić wszystkie twoje wyjścia i powroty, ale o ile wiem, nie byłeś w Tyrei od czasu wojny. – Od szesnastu lat – przytaknął cicho Gavin. Szesnaście lat? Naprawdę on siedzi na dole już od szesnastu lat? Co zrobiłaby Biel, gdyby

odkryła, że mój brat nadal żyje? Że trzymałem go cały czas w specjalnym piekle pod tą właśnie wieżą? Biel uniosła brwi, wyczytując coś innego z jego zachmurzonego oblicza. – Ach. Wiele rzeczy robią mężczyźni i kobiety w czasie wojny, kiedy myślą, że mogą zginąć. To były szalone dni dla ciebie. Więc może ta wiadomość stanowi... szczególny problem. Gavinowi zamarło serce. Ze wszystkich tysięcy rzeczy, które wydarzyły się szesnaście lat temu, jeden fakt był teraz najważniejszy – w czasie, kiedy dziecko musiało zostać poczęte, Gavin był zaręczony z Karris. – Jeśli jesteś absolutnie pewien, że to nie jest prawda – mówiła Biel – poślę człowieka, żeby odebrał list Karris. Próbowałam wyświadczyć ci przysługę. Znasz jej temperament. Uznałam, że najlepiej będzie dla was obojga, jeżeli dowie się o tym, kiedy będzie daleko stąd. Kiedy ochłonie, myślę, że ci wybaczy. Jeśli jednak przysięgasz, że to nieprawda, to nie musi o niczym wiedzieć, prawda? Przez chwilę Gavin zastanawiał się nad postawą starej wiedźmy. Zachowała się życzliwie, bez wątpienia, ale też zaaranżowała sytuację tak, żeby wszystko rozegrało się na jej oczach. Miała po temu tylko jeden powód – chciała zobaczyć pierwszą, najszczerszą reakcję Gavina. To było życzliwe, okrutne i sprytne zarazem, i w żadnym razie nie było przypadkowe. Gavin po raz setny upomniał się, żeby nigdy nie uczynić sobie wroga z Orei Pullawr. – Nie pamiętam tej kobiety. W ogóle. Jednakże to był straszny czas i nie... Nie mogę przysiąc. Wiedział, jak Biel to przyjmie. Pomyślała, że przyznaje się do zdrady w czasie narzeczeństwa z Karris, ale też, że jego zdaniem zawsze uważał. Tyle że młodzi ludzie popełniają błędy. – Powinienem tam pojechać – powiedział. – Zbadać to dokładnie. To ja narobiłem bałaganu. – Nie – odparła oschle. – Teraz to bałagan Karris. Nie wyślę cię do Tyrei, Gavinie. Jesteś Pryzmatem. Wystarczy, że muszę wysyłać cię przeciwko kolorakom... – Nie wysyłasz mnie. Po prostu mnie nie zatrzymujesz. To był ich pierwszy tytaniczny pojedynek woli. Nie zgodziła się, żeby Pryzmat się narażał; powiedziała, że to szaleństwo. Gavin nie wytoczył żadnych argumentów, po prostu nie dał się zatrzymać. Zamknęła go w jego komnatach. A on wysadził drzwi.

W końcu ustąpiła, a on zapłacił za to w inny sposób. Minęła chwila. Biel odezwała się bardzo cicho i łagodnie: – Po tych wszystkich latach, Gavinie, po tych wszystkich kolorakach, które zabiłeś, i ludziach, których ocaliłeś, czy to boli chociaż trochę mniej? – Słyszałem, że mówi się o herezji – rzucił szorstko. – Ktoś znowu naucza o starych bogach. Mógłbym się czegoś dowiedzieć. – Nie jesteś już promachosem, Gavinie. – W końcu nawet i pięćdziesięciu ich na wpół wyszkolonych krzesicieli nie zdoła powstrzymać... – Za to jesteś najlepszym Pryzmatem, jakiego mieliśmy od pięćdziesięciu, a może nawet stu lat. A oni mogą mieć pięćdziesięciu jeden krzesicieli albo i pięciuset w ich małej, heretyckiej Chromerii, więc nie chcę o tym słyszeć. Karris sprawdzi tę kobietę i jej syna, sprawdzi, czego zdoła się dowiedzieć od tego „króla” Garadula. Możesz spodziewać się jej powrotu w ciągu dwóch miesięcy. A skoro mowa o kolorakach, widziano niezwykle potężnego niebieskiego koloraka na obrzeżach Krwawej Puszczy. Kierował się w stronę Ru. Niebieski kolorak idący w kierunku najczerwieńszych ziem świata. Dziwne. Niebiescy zwykle są tacy logiczni. Biel próbowała odwrócić jego uwagę, i to był bardzo dobry sposób, bo nie zostawi mu czasu na dogonienie Karris. – Wobec tego, za pani pozwolenie, Najszlachetniejsza Pani – powiedział, a w jego dobrych manierach jak zawsze kryła się odrobina ironii. Nie czekał na jej odpowiedź, tylko zgromadził magię i podbiegł do krawędzi dachu. – O nie, nie waż się! – zaprotestowała. Zatrzymał się. Westchnął. – Co znowu? – Gavinie! – zbeształa go. – Z pewnością nie zapomniałeś, że obiecałeś dziś poprowadzić zajęcia. To największy zaszczyt dla każdej klasy, poznać ciebie. Uczniowie czekali na to wiele miesięcy. – Która to klasa? – spytał podejrzliwie. – Nadfiolety. Jest ich tylko szóstka. – Czy to nie ta klasa z dziewczyną, której biust zawsze wylewa się dekoltem? Lana? Ana? Jedna rzecz, kiedy kobiety uganiały się za Gavinem, ale ta dziewczyna rzucała się na

niego, odkąd skończyła czternaście lat. Biel miała zbolałą minę. – Rozmawialiśmy z nią kilkakrotnie. – Posłuchaj, zaczyna się odpływ, a ja muszę złapać Karris. Poprowadzę zajęcia następnym razem, kiedy się spotkamy. Nie będę się wykręcał ani kłócił. – Dajesz słowo? – Masz moje słowo. Biel uśmiechnęła się jak objedzony kocur. – Lubisz uczyć bardziej, niż jesteś gotów przyznać, co? – Bzdura! – żachnął się Gavin. – Do widzenia! Zanim Biel zdążyła cokolwiek powiedzieć, podbiegł do krawędzi dachu wieży i skoczył.

ROZDZIAŁ 8 Kip gapił się na ciało Isy. Kiedy zobaczyła żołnierzy zabijających Rama, obejrzała się na niego. Szukała bezpiecznego miejsca, ochrony. Spojrzała na niego i wiedziała, że on nie zdoła jej ocalić. Jakiś dźwięk i nagła pustka obok niego sprawiły, że Kip oderwał wzrok od Isy. Sanson biegł w stronę wioski. Sanson nie był bystry, ale zawsze był praktyczny. Nigdy w życiu nie zrobił niczego równie durnego. Kip jednak nie potrafił go winić. Nigdy nie widzieli też, jak ktoś umiera. Niestety, nie było szansy, żeby żołnierze nie dostrzegli Sansona i teraz on też musiał umrzeć. Chyba że Kip coś zrobi. Stał tu wystarczająco długo, nic nie robiąc, podczas gdy jego przyjaciele ginęli. Teraz coś zrobił. Pobiegł. W przeciwną stronę. Kip nie cierpiał biegać. Kiedy biegł Ram, to jakby patrzeć na ogara, który goni łanię – same smukłe, twarde mięśnie i płynna siła. Kiedy biegła Isa, to jakby widzieć uciekającą łanię – sama gracja i zaskakująca prędkość. Kip biegł jak dojna krowa człapiąca do obory z pastwiska. Za to nikt się go nie spodziewał. Dotarł do ciała Rama i rozpędził się na dobre, kiedy usłyszał pierwszy krzyk. Wpadł na skarpę nad rzeką, prawie nie zwalniając. Kiedy już udało mu się rozruszać swoją masę, sporo trzeba było, żeby go zatrzymać. Uschnięte drzewo z pniem wznoszącym się na wysokość łydki, schowanym niemal całkiem w wysokiej trawie, to było właśnie takie ,sporo”. Kip uderzył golenią w drzewo i poleciał do przodu. Przeszorował twarzą po ziemi i przekoziołkował z rozpędu. Z bólu miał przed oczami tylko czerń i czerwień. Przez sekundę myślał, że zwymiotuje, a potem dostał zawrotów głowy. Spojrzał w dół, spodziewając się zobaczyć kość wystającą mu z nogi. Nic takiego. Mięczak. Łzy popłynęły mu po twarzy. Ręce znowu krwawiły, paznokcie miał zdarte. Słyszał krzyk mężczyzn na moście. Stracili go na chwilę z oczu, ale teraz zbliżali się jeźdźcy. Nie ubiegł więcej niż pięćdziesiąt kroków. Trawa sięgała mu ledwie do kolan. Jeźdźcy mogą go zobaczyć w każdej chwili, a wtedy umrze. Jak Isa. Słaniając się, wstał mimo płonącej z bólu łydki i łez zamazujących mu widok. Nienawidził

siebie. Płakał, bo się przewrócił. Bo był niezdarny. Bo był słaby. Jeźdźcy wrzasnęli, kiedy tylko wstał. Kip widział już wcześniej konnych króla Garadula przejeżdżających przez miasto, ale nigdy w pełnym uzbrojeniu. Kiedy jechali przez Rekton, zbroje mieli zawsze schowane. Rekton nie był wystarczająco duży, żeby warto było się popisywać. Dwaj jeźdźcy galopujący w stronę Kipa należeli do podrzędnego oddziału kawalerii. Ledwie było ich stać na własne kuce, broń i zbroję; służyli tylko w porze suchej. Amatorzy, mający nadzieję wrócić do domu przed żniwami, z łupami wojennymi i stekiem kłamstw. Obaj mieli na sobie zbroje z paru płyt i kolczugi, lżejsze i tańsze od pełnej zbroi płytowej, jakie nosili lordowie i Lustrzana Gwardia króla Garadula. Były zrobione z sześciu wąskich pasm cienkich, nachodzących na siebie płyt z przodu i nitowanej, najzwyklejsze kolczugi tworzącej plecy i rękawy. Każdy nosił toep, okrągły hełm ze szpikulcem i sępimi piórami, a także czepiec kolczy, chroniący szyję i podwajający grubość zbroi na górnej części piersi. Nie mieli lanc, tylko vechevorale – sierpowato zakrzywione miecze o rękojeści długiej jak przy toporze i jednosiecznej półksiężycowatej klindze z ostrzem po wewnętrznej stronie łuku. Jeźdźcy przepychali się, żeby lepiej się ustawić, śmiali się i zakładali, który skosi dzieciaka. Śmiech przeważył. Poddać się i zginąć to jedno, ale dać się zamordować jakimś rozchichotanym kretynom to coś całkiem innego. Jednak nie było już czasu. Jeźdźcy przeszli w pełen galop, tratując delikatną, promiennie zieloną trawę, żeby zaraz tak samo stratować Kipa. W końcu rozdzielili się, jeden przełożył vechevoral do lewej ręki, żeby mogli jednocześnie zaatakować chłopca. Kip rzucił się i skoczył, postanowiwszy sobie, że zmaże pięścią chociaż jeden z tych durnych uśmieszków. Skok kiepsko mu wyszedł i w dodatku Kip za bardzo się z nim pośpieszył, jednak kiedy jego ciało wzniosło się na spotkanie broni, wypełniła go promienna zieleń. Poczuł zalewającą go energię. Kilkanaście źdźbeł trawy wykiełkowało z jego pięści, przebijając skórę, gdy wziął zamach. W miarę jak wylewało się z niego zielone światło, źdźbła pogrubiały na szerokość oszczepów na odyńca i stały się prawdziwymi ostrzami. Cisnął nimi w powietrze, a sam poleciał do tyłu, z powrotem na ziemię. Kilkanaście jaskrawo jadeitowych włóczni uderzyło tępymi końcami w ziemię wokół niego. Jeźdźcy nie mieli dość czasu, żeby ściągnąć wodze, zanim wpadli na ścianę włóczni. Vechevorale wyleciały im z rąk, gdy konie wpadły na ostrza i oderwały się od ziemi uniesione przez wbite pod kątem włócznie. Siłą rozpędu połamały pierwszy rząd włóczni, ale zaraz

odkryły, że dalej jest ich więcej. Jeźdźcy wylecieli z siodeł na czekające już zielone włócznie. Lżejszy nadział się i zatrzymał pięć stóp nad ziemią. Cięższy połamał drzewca i padł płasko na plecy obok Kipa. Przez długą, idiotyczną chwilę Kip nie miał pojęcia, co się stało. Usłyszał krzyk z mostu: – Krzesiciel! Zielony krzesiciel! Spojrzał na ręce. Promienna zieleń powoli ściekała z jego zakrwawionych palców – i miała dokładnie taki sam odcień jak trawa i włócznie. Miał pocięte kostki dłoni, nadgarstki i opuszki, jakby coś wyrwało mu się spod skóry. Powietrze wypełnił zapach żywicy i cedru. Trochę go zamroczyło. Ktoś klął cicho, zrozpaczonym głosem. Kip się odwrócił. To żołnierz, który leżał na ziemi obok niego i się wykrwawiał. Kip nie miał pojęcia, że tamten jeszcze żyje. Przeszyły go cztery włócznie, ale teraz znikały, uginając się pod własnym ciężarem, migocząc, jakby na jakimś niepostrzegalnym poziomie gotowały się i rozpadały w nicość. Żołnierz zassał powietrze. To sprawiło, że dwie włócznie w jego piersi się przesunęły. Mężczyzna jęknął i zaklął. Włócznie powoli znikały, zostawiając tylko kredowy, zielony pył, mieszający się z krwią. Mimo kolczego kaptura, który przekrzywił się i zasłonił część twarzy mężczyzny, Kip widział blask jego ciemnych oczu, błyszczących od łez. Przez kilka chwil Kip czuł, że coś go łączy z żołnierzem. Zieleń była jednością, wzrostem, dzikością i pełnią. Kiedy jednak spłynęła mu z palców, a wielkie włócznie pochyliły się jak więdnące kwiaty, znowu poczuł, że jest sam. Przerażony. Drobniejszy jeździec, który zawisł nad ziemią, upadł teraz z głuchym łoskotem i brzękiem kolczugi. Włócznie zamigotały, rozproszyły się i rozwiały jak ciężki pył. Kip usłyszał płacz – to był większy jeździec, który nadal przeklinał. Wziął głębszy wdech i gwałtownie zakaszlał, pryskając krwią poprzez kolczugę na twarzy. Obrócił się na brzuch i więcej krwi wypłynęło spod pękniętego toepa. Kip się odwrócił. Spojrzał w stronę mostu. Królewscy żołnierze zniknęli. Kip zgadywał tylko, że uznali, że jakiś wyszkolony krzesiciel zjawił się chłopcu na pomoc. Może poczekają do zmroku, żeby go ściągać, a może mieli własnego krzesiciela w obozie. Tak czy inaczej, Kip wolał uciec, i to szybko. Odwrócił się na nogach jak z waty, z piekącymi palcami, i ogłupiały z rozpaczy i wyczerpania ruszył chwiejnym krokiem do gaju pomarańczowego.

ROZDZIAŁ 9 Gavin Guile śmignął obok klas i koszar, spadając. Wiedział, że wiele osób podbiegnie do okna, żeby zobaczyć, co będzie potem. A zważywszy, że był to pierwszy dzień nauki krzesania dla szaraków, Gavin miał szansę stać się idealną ilustracją jednej z podstawowych lekcji, jakich uczył każdy preceptor. Preceptor zapalał świecę i kazał uczniom opisać, co się dzieje. To zawsze dawało preceptorom okazję, żeby się poznęcać nad zdumionymi dziećmi, które nieodmiennie mówiły „Pali się”. „Ale co macie na myśli, mówiąc pali się?”. „No, że się pali...”. Wszystko zmierzało do stwierdzenia, że każdy ogień zaczyna się od czegoś namacalnego, a kończy się, gdy nie pozostaje prawie nic namacalnego. Kiedy pali się świeca, gdzie podziewa się łój? Zamienia się w moc, którą odbieramy jako światło i ciepło, a zostawia po sobie pewien osad – ile, to zależy od tego, jak dobrze spala się świeca. Magia była czymś odwrotnym. Zaczynała się od mocy – światła lub ciepła – a jej wyraz zawsze przybierał materialną formę. Tworzysz luksyn. Możesz go dotknąć, chwycić – albo dać się pochwycić jemu. W połowie drogi w dół Gavin wykrzesał niebieski czepiec i uprząż z zimnego błękitu nieba z odrobiną zieleni dla większej elastyczności. Czepiec rozwinął się gwałtownie i spowolnił upadek. Kiedy Gavin znajdował się kilka kroków nad ziemią, wypuścił w dół gwałtowny podmuch podczerwieni, który spowolnił go tak, że wylądował na ulicy lekko jak piórko. Czepiec rozpadł się w niebieski pył, zielony żwirek i zapach żywicy, kredy i cedru. Gavin ruszył zamaszystym krokiem do portu. Znalazł ją w ciągu kwadransa – sama dopiero co zjawiła się w porcie, z torbą przewieszoną przez ramię. Zdjęła mundur Czarnogwardzisty, ale nadal miała na sobie spodnie. Karris wkładała sukienkę tylko raz w roku, na Bal Światłowładców, kiedy tego wymagano. Udało jej się też jakimś cudem ufarbować włosy niemal na czarno, nie będzie więc za bardzo wyróżniać się w Tyrei. Oczywiście, nie sposób się nie wyróżniać, kiedy ma się takie oczy – jak szmaragdowe niebo usiane rubinowymi gwiazdami. Karris była zielono-czerwoną dichromatką, bez mała polichromatką. Tego „bez mała” nienawidziła przez całe życie. Jej czerwony łuk sięgał tak

daleko w podczerwień, że potrafiła krzesać ogień, ale nie potrafiła krzesać trwałego podczerwonego luksynu. Oblała egzamin. Dwa razy. Nie miało znaczenia, że potrafiła wykrzesać więcej podczerwieni niż większość podczerwonych krzesicieli ani że była najszybszym krzesicielem, jakiego Gavin kiedykolwiek widział. Nie była polichromatką. Z drugiej strony, polichromaci byli zbyt cenni, żeby przyjmować ich do Czarnej Gwardii. – Karris! – zawołał, biegnąc, żeby ją dogonić. Zatrzymała się i poczekała na niego nieco zdziwiona. – Lordzie Pryzmacie – powitała go, jak zawsze poprawna w miejscach publicznych. Bez wątpienia nie przeczytała jeszcze listu. Zrównał się z nią. – Zatem – zaczął. – Tyrea. – Sama paszcza Siedmiu Satrapii. Pięć lat, pięć wielkich celów, Gavinie. Wyznaczył sobie cele, kiedy tylko został Pryzmatem, żeby skupić na czymś innym myśli. Siedem celów na każde siedem lat. A pierwszy brzmiał – nieodmiennie od lat – powiedzieć Karris całą prawdę. Prawdę, która mogła wszystko zniszczyć. Co zrobiłem? Dlaczego? I czemu zerwałem nasze zaręczyny piętnaście lat temu. I za to możesz gnić w niebieskim piekle wieczność, bracie. – Ważna misja – powiedział. Wzruszyła ramionami. – Jak to jest, że ważne misje nigdy nie prowadzą mnie do Ruthgaru albo Krwawej Puszczy? Zaśmiał się. Ruthgar to najbardziej cywilizowany i najzamożniejszy kraj w Siedmiu Satrapiach i oczywiście jako zielona krzesicielka Karris doskonale czułaby się na Zielonych Równinach. Z kolei sama wywodziła się z Krwawej Puszczy, a nie miała okazji wędrować wśród tamtejszych drzew od lat młodzieńczych. – Więc może skrócimy tę podróż? Mogę cię tam zabrać łodzią. – Do Tyrei?! To po drugiej stronie morza! – To po drodze do koloraka, z którym mam coś do załatwienia. Poza tym mogę już nie mieć zbyt wielu okazji, żeby znaleźć się blisko ciebie. Skrzywiła się. – Mam wrażenie, że ostatnio pojawiło się sporo koloraków. – Zawsze ma się takie wrażenie. Pamiętasz zeszłe lato, kiedy pojawiło się sześciu w sześć

dni, a potem nic przez trzy miesiące? – Chyba tak. Jakiego rodzaju? – spytała. Jak większość krzesicieli, szczególnie oburzały ją koloraki jej własnego koloru. – Niebieski. – Ach. Więc domyślam się, że zaraz ruszasz. – Karris wiedziała, że Gavin serdecznie nienawidzi niebieskich koloraków. – Czekaj, polujesz na niebieskiego koloraka... w Tyrei? – zdziwiła się, odwracając się i patrząc na niego swoimi niesamowitymi zielonymi oczami z czerwonymi plamkami. – A dokładnie w okolicy Ru. Odchrząknął. Roześmiała się. Miała trzydzieści dwa lata i zmarszczki ledwie rysowały się na jej twarzy – niestety, większość z powodu trosk, nie od uśmiechów – ale nadal miała te same dołeczki. To było niesprawiedliwe. Po wielu latach znajomości uroda kobiety nie powinna już przeszywać mężczyzny na wskroś tak, że nie mógł złapać powietrza. Zwłaszcza kiedy nigdy nie mógł tej kobiety mieć. – Tyrea leży tysiące mil od Ru! – Najwyżej kilkaset. I jeśli przestaniesz marnować światło dzienne na spory ze mną, to może zdołam nas przetransportować na miejsce przed zmrokiem. – Gavin, to niemożliwe. Nawet dla ciebie. A gdyby nawet to było możliwe, nie mogłabym cię prosić... – Nie prosiłaś. Sam się zgłosiłem. A teraz powiedz mi, naprawdę wolisz spędzić dwa tygodnie na korwecie? Niebo jest czyste, ale wiesz, jak niespodziewanie nadciągają sztormy. Słyszałem, że ostatnio, kiedy żeglowałaś, zrobiłaś się tak zielona, że mogłaś krzesać z własnej skóry. – Gavinie... – Ważna misja, co? – Biel cię za to zabije. Wiesz, ma już wrzód, który nazwała twoim imieniem. Naprawdę. – Jestem Pryzmatem. Muszą płynąć z tego jakieś korzyści. I lubię wiosłować. – Jesteś niemożliwy – poddała się. – Wszyscy mamy jakieś talenty.

ROZDZIAŁ 10 Kip obudził się, czując zapach pomarańczy i dymu. Nadal było gorąco; wieczorne słońce sączyło się między liśćmi, żeby połaskotać go w twarz. Jakimś cudem dotarł do jednego z pomarańczowych gajów, zanim padł. Popatrzył w dół na długie, idealne rzędy żołnierzy, zanim wstał. Nadal kręciło mu się w głowie, ale zapach dymu oderwał jego myśli od własnej osoby. Kiedy doszedł do skraju gaju, smród przybrał na sile i powietrze zgęstniało. Kip dostrzegł w oddali rozbłyski światła. Wyszedł z zagajnika i zobaczył słońce zachodzące za rezydencją alkadesy, najwyższym budynkiem w Rektonie. Kiedy patrzył, piękna, głęboka czerwień słońca zamieniła się w coś mroczniejszego, bardziej gniewnego. I wtedy znowu zobaczył światło – ogień. Gęsty dym buchnął nagle w niebo i jak na sygnał zakłębił się nad kilkunastoma innymi miejscami w mieście. W kilka chwil dym rozkwitł szalejącymi płomieniami wznoszącymi się wysoko ponad dachami. Kip usłyszał krzyki. W pomarańczowym gaju leżał zniszczony, stary posąg. Ludzie z miasteczka nazywali go Połamanym Człowiekiem. Większość posągu rozpadła się w ciągu wieków, które upłynęły, odkąd się przewrócił, ale głowa w znacznej mierze się zachowała. Ktoś dawno temu wyciął schodki w odłamanej szyi. Głowa była wystarczająco wysoka, żeby dało się z niej oglądać wschód słońca ponad drzewkami pomarańczowymi. To było ulubione miejsce schadzek. Kip wspiął się po schodkach. Miasteczko płonęło. Setki żołnierzy piechoty otoczyły je rozległym, luźnym kręgiem. Kiedy ogień wypłoszył kilku mieszkańców z kryjówek, Kip zobaczył, że jeźdźcy króla Garadula szykują lance. To była stara panna Delclara i jej sześciu synów, pracujących w kamieniołomach. Najstarszy – Micael – niósł matkę przerzuconą przez ramię. Krzyczał coś na braci, ale Kip nie słyszał, co takiego. Bracia biegli w stronę rzeki, najwyraźniej mając nadzieję, że tam będą bezpieczni. Nie mieli szans. Jeźdźcy opuścili lance, osiągając pełen galop w odległości może trzydziestu kroków od uciekającej rodziny. – Teraz! – krzyknął Micael. Kip usłyszał to z miejsca, w którym stał.

Pięciu braci padło na ziemię. Zalo zareagował za wolno. Lanca przebiła mu się przez plecy i chłopak wyciągnął się na ziemi jak długi. Dwaj inni nadziali się na lance, kiedy żołnierze szybko zmienili kąt ustawienia broni i trafili, chociaż Delclarowie padli płasko na ziemię. Jeździec ścigający Micaela też obniżył lancę, ale nie trafił. Uderzył w ziemię i lanca w niej ugrzęzła. Jeździec nie wypuścił jej na czas i wysadził się z siodła siłą własnego rozpędu. Micael podbiegł do żołnierza i zabrał mu vechevoral. Okrutnym ciosem niemal odciął mężczyźnie głowę mimo kilku warstw kolczugi. Jednakże inni jeźdźcy już ściągnęli wodze i po kilku sekundach las błyszczącej stali zasłonił Kipowi Micaela, jego brata i matkę. Kipowi zrobiło się niedobrze. Na jakiś sygnał, którego ani nie usłyszał, ani nie zauważył, jeźdźcy uformowali szyk i odjechali galopem w stronę następnych ofiar w oddali. Kip cieszył się tylko, że tamte znajdowały się na tyle daleko, że ich nie rozpoznał. Wokół reszty miasta piechota powoli zacieśniała krąg. Matka! Kip patrzył przez kilka minut na płonące miasto i o niczym nie pomyślał. A przecież jego matka tam była. Musiał do niej dotrzeć. Jak miał się dostać do miasta? Nawet gdyby ominął żołnierzy i ogień, czy matka jeszcze żyła? Poza tym ludzie króla widzieli, w jakim kierunku uciekł. Pomyślą, że „krzesiciel”, którego widzieli wcześniej, to jedyne zagrożenie w okolicy. Z pewnością będą go wyglądać. Może już nawet ktoś na niego polował. A wobec tego siedzenie w najwyżej położnym punkcie gaju pomarańczowego nie było najmądrzejszym pomysłem. Jak na sygnał Kip usłyszał trzask łamanej gałązki. To mogła być łania. W końcu zbliżał się już wieczór. W zagajniku kręciło się mnóstwo łani po... Niecałe trzydzieści kroków od niego ktoś zaklął. Gadająca łania? Kip padł na brzuch. Nie mógł oddychać. Nie mógł się ruszyć. Zabiją go. Jak zabili Delclarów. Micael Delclara był duży. Rosły jak dąb. A zabili go. Rusz się, Kip, po prostu się rusz. Serce waliło mu w piersi jak oszalałe. Cały się trząsł. Oddychał płyciutko i zdecydowanie zbyt szybko. Spokojnie, Kip. Oddychaj. Odetchnął głęboko i oderwał wzrok od drżących rąk.

Niedaleko stąd znajdowała się jaskinia. Kip znalazł tam raz matkę, kiedy zniknęła na trzy dni. Od dawna krążyły pogłoski o jaskiniach przemytników w okolicy i za każdym razem, kiedy matce kończyły się pieniądze i mgiełka, szła szukać tych pieczar. W końcu jej się poszczęściło i jakieś dwa lata temu znalazła tyle narkotyku, że nie wróciła do domu. Kiedy Kip ją znalazł, nie jadła od wielu dni. Prawie umarła. Podsłuchał wtedy, jak ktoś powiedział, że przez wzgląd na syna lepiej byłoby, gdyby umarła. Kip zszedł na ziemię i zaczął biec, starając się, żeby ruiny oddzielały go od człowieka, którego usłyszał. Poruszał się mniej więcej tak szybko jak Sanson, gdyby Sanson biegł, niosąc na plecach drugiego Sansona. Kip biegł więc, starając się być cicho, zygzakiem między prostymi rzędami drzew. I wtedy usłyszał dźwięk, który go zmroził aż do szpiku kości: szczekanie psów. Napędzany strachem Kip puścił się cwałem. Ignorował ogień w nogach, kłucie w płucach. Już skręcał w stronę rzeki; jaskinia znajdowała się na jej brzegu. Usłyszał żołnierza wykrzykującego przekleństwa, jakieś dwieście kroków za sobą, może mniej. – Trzymaj psy na smyczy! Chcesz znaleźć krzesiciela, kiedy jeszcze jest światło? Z każdą minutą robiło się coraz ciemniej. Zatem to dlatego nadal żył. Ponieważ ciemność tłumiła wszystkie kolory i krzesiciele nie byli nawet w części tak potężni nocą jak za dnia. A z powodu dymu i nadciągającego wału czarnych chmur niebo ciemniało szybciej niż zwykle. Gdyby żołnierze spuścili psy, już by go wytropili. Ponieważ nadciągał mrok, w każdej chwili mogą uznać, że czas spuścić psy ze smyczy. Nagle Kip znalazł się na brzegu. Przydepnął sobie nogawkę spodni i omal się nie przewrócił – w ostatniej chwili podparł się jedną ręką. Zatrzymał się. Jaskinia znajdowała się w górze rzeki, kawałek od miasta, nie więcej jak dwieście kroków. Wziął dwa kamienie, które dobrze leżały mu w dłoniach. Mając jaskinię, która będzie go osłaniała z boków i od tyłu, mógłby... Co mógłby? Umrzeć powoli? Spojrzał na kamienie w dłoniach. Kamienie. Przeciwko żołnierzom i bojowym psom. Ależ z niego głupiec. Wariat. Spojrzał znowu na kamienie, a potem rzucił jeden na drugi brzeg, w dół rzeki. Drugi rzucił jeszcze dalej. Potem złapał dwa następne, potarł je o ciało i rzucił tak daleko, jak zdołał. Ostatni wpadł z trzaskiem w gałęzie wierzby. Kiepski rzut. Nie czas zadręczać się własną nieudolnością. Trop Kipa już prowadził w górę rzeki – w kierunku, w którym Kip musiał się udać. Pozostawała mu tylko nadzieja. To była żałosna próba, ale nie miał innego wyjścia. Szedł dalej w górę rzeki, starając się udawać, że nie słyszy coraz

bliższego ujadania psów. Potem wszedł do rzeki, uważając, żeby ubraniem nie otrzeć się o suche skały. Wszedł do rzeki przy zakolu, więc za chwilę zniknie za zakrętem. – Puścić psy! – wykrzyknął znajomy już głos. Kip znalazł się naprzeciwko wejścia do jaskini. Było niewidoczne z rzeki, zasłonięte przez głazy, które spadły przed pieczarą, ale kiedy tylko wyjdzie z rzeki, zostawi trop wyczuwalny dla psów i mokre ślady doskonale widoczne dla żołnierzy. Nie mógł wyjść z wody. Jeszcze nie. Spojrzał w górę na czarne chmury. Nie siedźcie tak! Dajcie trochę deszczu! – W czym kłopot? Co z nimi? – zapytał ostro żołnierz. – To psy bojowe, panie, nie tropiciele. Nie wiem nawet, czy tropią krzesiciela. Kip brnął w górę rzeki kolejne kilkaset kroków, gdzie zakole przechodziło w kolejny prosty odcinek, a do wody obsunęło się drzewo rosnące na brzegu. Nic to nie pomoże na trop, jaki zostawiał, ale przynajmniej ukryje wodę, która z niego kapała. Wspiął się na brzeg i zamarł. Jeśli ruszy w dół rzeki, zbliży się do ścigających go ludzi. Jednakże fakt, że żołnierz wspomniał o innych tropach, obudził krztynę desperackiej nadziei w sercu Kipa. Inne tropy mogły oznaczać inne świeże ślady. I gdyby nie psy, jaskinia mogła być najbezpieczniejszym miejscem do przenocowania. Przełykając ślinę, bo serce już podeszło mu do gardła, skręcił w dół rzeki w stronę jaskini. Miał wrażenie, że poczuł coś zimnego na skórze. Deszcz? Spojrzał na czarne chmury i stwierdził, że musiało mu się wydawać. Doszedł do miejsca przed wejściem do groty. Dwóch żołnierzy stało niemal dokładnie nad nim. Dwaj inni znajdowali się na drugim brzegu. Po każdej stronie rzeki kręcił się jeden pies bojowy, każdy spokojnie sięgający Kipowi łbem do ramienia. Oba nosiły skórzane, nabijane ćwiekami uprzęże jak ladry dla koni, tyle że bez siodła. Kip padł na ziemię. – Panie, czy mogę? – odezwał się jeden z mężczyzn. Najwyraźniej otrzymał pozwolenie, bo powiedział: – Krzesiciel pobiegł prosto do rzeki, a potem zawrócił w górę rzeki, zanim wszedł do wody? Wie, że go ścigamy. Myślę, że zawrócił jeszcze raz i poszedł w dół rzeki. – Kiedy my byliśmy tuż za nim? – powątpiewał dowódca. – Musiał usłyszeć psy. I wtedy Kip uprzytomnił sobie coś jeszcze: psy czują też zapach w powietrzu, nie tylko na ziemi. Gardło mu się ścisnęło. Nawet o tym nie pomyślał. Wiało z południowego zachodu.

Ścieżka poprowadziła go na wschód, a kiedy rzeka zakręciła – na północ, w idealnym kierunku. Gdyby poszedł w dół rzeki, w stronę miasta, psy natychmiast by go zwęszyły. Skoro dowódca o tym pomyślał, to z pewnością zdawał sobie sprawę i z tego. – Nadciąga deszcz. To może być nasza jedyna szansa... Załatwmy to szybko. Gwizdnął i gestem kazał ludziom na drugim brzegu ruszyć w dół rzeki. Natychmiast pobiegli. Serce Kipa znowu zabiło mocniej. Ześlizgnął się w dół brzegu między dwa głazy, gdzie kryło się wąskie przejście. Wydawało się, że ciągnie się na cztery kroki i zaraz się urywa, ale Kip wiedział, że tylko ostro zakręca. Nigdy w życiu nie odkryłby tego przejścia za pierwszym razem, gdyby nie gryzący, mdląco słodki odór mgiełki wylatujący tamtędy. Orholam jeden wie, jakim cudem odkryła to miejsce jego matka. Nawet teraz, gdy wiedział, że jaskinia się tam znajduje, Kip z trudem znalazł odwagę, żeby tamtędy przejść. Poza tym, coś mu tu nie pasowało. Nie było tak ciemno, jak powinno. Na dworze zapadła już noc, a Kip zasłaniał przejście, więc w pieczarze musiał siedzieć ktoś z latarnią. Kip stał nieruchomo, dopóki nie usłyszał, że psy bojowe zaszczekały innym tonem. Znalazły kamienie, które przerzucił przez rzekę. To oznaczało, że niedługo żołnierze odkryją jego podstęp. Ciemność i ciasnota były wręcz duszące. Musiał w końcu coś zrobić. Przecisnął się przez zakręt i wszedł do otwartej przestrzeni jaskini przemytników. W słabym świetle latarni siedziały dwie osoby: Sanson i matka Kipa. Cali byli we krwi.

ROZDZIAŁ 11 Kip nie potrafił powstrzymać krzyku. Matka siedziała pod ścianą jaskini, a jej kiedyś niebieska sukienka zafarbowała na czarno i czerwono od zaschłej i świeżej krwi. Jej ciemne włosy były splątane i ciemniejsze niż zwykle, zlepione krwią w strąki. Prawa część twarzy wyglądała nieskazitelnie, idealnie. Cała krew płynęła z lewej strony głowy, spływała po włosach jak po knocie i rozkwitała plamą na sukience. Sanson siedział obok niej z zamkniętymi oczami, odchyloną głową, w ubraniu niemal tak samo zakrwawionym. Na dźwięk okrzyku Kipa, matka zamrugała i otworzyła oczy. Miała straszliwe wgniecenie w głowie. Niech Orholam okaże miłosierdzie. Miała roztrzaskaną czaszkę. Lina patrzyła w jego stronę przez kilka chwil, zanim go dostrzegła. Jej oczy stanowiły straszliwy widok – lewa źrenica była rozszerzona, a prawa maleńka jak punkcik. Białka w obu były przekrwione. – Kip – powiedziała. – Nigdy nie myślałam, że tak się ucieszę na twój widok. – Ja ciebie też kocham, matko – powiedział, siląc się na dowcip. – Moja wina. Zamrugała i zamknęła oczy. Kipowi ścisnęło się serce. Umarła? Przed dzisiejszym dniem nigdy nie widział niczyjej śmierci. Na Orholama, to jego matka! Spojrzał na Sansona, który mimo krwi na ubraniu wyglądał na całego i zdrowego. – Próbowałem, Kip. Alkadesa nie chciała słuchać. Powiedziałem jej… – Nawet własna rodzina mu nie uwierzyła – powiedziała matka Kipa, nadal nie otwierając oczu. – Nawet kiedy żołnierze stratowali jego matkę i przecięli na pół brata, Adan Marta stała i upierała się, że nasz satrapa nie zrobiłby czegoś takiego własnym ludziom. Tylko Sanson uciekł. Kto by pomyślał, że to on okaże się najmądrzejszy z rodziny? – Matko! Dość! – Głos Kipa zabrzmiał niemal dziecinnie. – Ale wróciłeś, prawda, Sansonie? Próbowałeś mnie uratować, nie to co mój własny syn. Szkoda, że nie spróbował mi pomóc, bo wtedy może miałabym szansę. Jej słowa poruszył w nim jakąś głęboką studnię wściekłości. Silnej i nieokiełznanej. Odepchnął furię i powstrzymał łzy. – Matko. Przestań. Umierasz.

– Sanson mówi, że teraz jesteś krzesicielem. Zabawne – rzuciła z goryczą. – Przez całe życie byłeś rozczarowaniem i uczysz się krzesać dopiero dzisiaj. Za późno dla nas wszystkich. – Odetchnęła z trudem, otworzyła oczy i spojrzała na Kipa, chociaż potrzebowała chwili, żeby skupić wzrok. – Zabij go, Kip. Zabij tego łajdaka. Podniosła z ziemi wąską, filigranowo zdobioną szkatułkę z drzewa różanego, długą jak przedramię Kipa. Widział ją pierwszy raz. Wziął szkatułkę i otworzył. W środku leżał dwusieczny sztylet z dziwnego tworzywa, bielutkiego jak kość słoniowa i z czarną smużką opadającą spiralnie od rękojeści do czubka. Nie miał żadnych ozdób poza siedmioma brylantami osadzonymi w samym ostrzu. Kip nigdy nie widział czegoś piękniejszego, ale miał w nosie ten sztylet. Choć nie miał pojęcia, ile jest warte ostrze, to już sama skrzyneczka wystarczyłaby, żeby zapłacić za miesięczny zapas mgiełki dla matki. – Matko, co to jest? – A ja myślałam, że to Sanson jest tępy – odparła, kpiąca, surowa, umierająca i zlękniona. – Wbij mu to w jego gnijące serce Niech łajdak cierpi. Niech za to zapłaci. – Matko, co ty mówisz? – zapytał zrozpaczony Kip. Ja mam zabić króla Garadula? Roześmiała się, a ruch sprawił, że świeża struga krwi polała jej się z głowy. – Jesteś głupim, naprawdę głupim chłopakiem. Może jednak tępe ostrze trafi tam, gdzie ostrego by nie dopuszczono. Lina oddychała z coraz większym trudem. Kiedy głowa opadła jej na pierś, Kip pomyślał, że umarła, ale znowu otworzyła oczy, rzucając mu tylko jedno trzeźwe, wściekłe spojrzenie. Wbiła Kipowi boleśnie paznokcie w rękę. – Jedź! Pojedź uczyć się na krzesiciela, jedź do... – Szukała słowa „Chromerii”, ale nie mogła go odnaleźć. Zorientowała się. Wyglądała na wściekłą z tego powodu i przestraszoną. To był dowód na to, że naprawdę umiera. – Naucz się, czego trzeba, ale nie zapomnij mnie. Nie zapomnij o tym. Nie słuchaj go, rozumiesz? To kłamca. Nie zawiedziesz mnie tym razem. Nauczysz się, a potem go zabijesz, słyszysz? – Tak, matko. Mówiła tak, jakby znała króla Garadula. Skąd mogła go znać? – Kip, jeśli kiedykolwiek mnie kochałeś, pomścij mnie. Przysięgnij na swoją

bezwartościową duszę. Obiecaj mi to albo przysięgam na Orholama, że będę cię nawiedzać. Nie pozwolę... Kip spojrzał na Sansona, który w milczeniu odpowiedział mu przerażonym spojrzeniem. Lina wbiła paznokcie głębiej, a jej widzące oko wręcz płonęło, domagając się uwagi, obietnicy. – Przysięgam cię pomścić, matko, przysięgam na własną duszę. Coś jakby spokój wypłynęło powoli na jej twarz, łagodząc twarde rysy. Potem zaśmiała się cicho, z zadowoleniem i pewnym okrucieństwem – aż nagle śmiech się urwał. Jej ręka zsunęła się z przedramienia Kipa, zostawiając krwawe ślady. – Nie zawiodę cię, matko, pojadę prosto do... Umarła. Kip gapił się na nią beznamiętnie, w niewytłumaczalny sposób odrętwiały. Zamknął jej okropne przekrwione oczy. – Nic ci nie jest? – spytał. – Hę? – zdziwił się Sanson. – Mnie? Kip popatrzył na niego. – Nie, geniuszu, rozmawiam z martwą. To było okrutne i bezmyślne. Sansonowi napłynęły do oczu łzy. – Przepraszam, Kip. Próbowałem ją wyprowadzić. Było już za późno. Był o krok od załamania nerwowego. Kip zachował się jak głupek. – Nie, Sanson, nie, to ja przepraszam. Nie mów tak. To nie twoja wina. Posłuchaj mnie. Musimy teraz działać, a nie rozmyślać. Grozi nam niebezpieczeństwo. Nic ci nie jest? Sanson powstrzymał łzy i uniósł podbródek. Spojrzał Kipowi w oczy. – Nic. Cała ta krew... Nie, nic mi nie jest. – Zatem musimy natychmiast ruszać, dopóki jest ciemno i pada. Mają psy. Mogą nas wytropić. To nasza jedyna szansa. – Ale, Kip, dokąd pójdziemy? Dziwne. Tak po prostu Kip został przywódcą. To dlatego, że odnalazł w sobie nowe pokłady siły, czy też Sanson był tak słaby? Nie, nawet tak nie myśl, Kip. On ci ufa. Czy to nie wystarczy? A jeśli nie jestem wart zaufania? – Zostanę krzesicielem – powiedział. – Chyba. Więc musimy dotrzeć do morza. W Garristonie znajdziemy pewnie statek płynący do Chromerii.

Sanson wytrzeszczył oczy, z pewnością myśląc o przysiędze, którą wymusiła na Kipie matka, ale tylko zapytał: – A jak dostaniemy się do Garristonu? – Najpierw spłyniemy rzeką. Kip zdał sobie sprawę, że zgubił sakiewkę od mistrza Danavisa. Nie wiedział kiedy. Zatem, nawet jeśli spłyną rzeką, nie będą w stanie opłacić rejsu do Chromerii. – Kip, żołnierze otoczyli miasto wielkim kołem. Jeśli nadal tam są, będziemy musieli dwa razy przeciąć ich linie. A miasto nadal płonie. Dostęp do rzeki może być zablokowany. Sanson miał rację i z jakiegoś powodu to sprawiło, że Kip nagle się wściekł. Zapanował nad sobą. To nie była wina Sansona. Nagle oczy go zapiekły. Sytuacja była beznadziejna. Zamrugał gwałtownie. – Wiem, że to głupie – nie potrafił spojrzeć przyjacielowi w oczy – ale nie mam innego pomysłu. A ty? Sanson milczał przez dłuższą chwilę. – Widziałem trochę suchych gałęzi na brzegu, które mogłyby się przydać – powiedział w końcu i Kip wiedział, że w ten sposób daje mu do zrozumienia, że mu ufa. – No to chodźmy – odparł Kip. – A chcesz... no, nie wiem, pożegnać się? – Sanson skinął głową w stronę Liny. Kip przełknął ślinę, ściskając szkatułkę ze sztyletem tak mocno, że pobielały mu kostki. I co miał powiedzieć? „Przepraszam, że cię zawiodłem, rozczarowałem”? „Że cię kochałem, nawet jeśli ty mnie nie kochałaś”? – Nie – odparł. – Chodźmy.

ROZDZIAŁ 12 Chłopcy wypełzli z jaskini. Kip pierwszy. Najwyraźniej taka była cena bycia przywódcą. Kip bawił się pod tymi samymi gwiazdami nad rzeką dziesiątki razy, ale tej nocy wyczuwało się chłód w zimnym powietrzu. Wiatr zmienił kierunek i teraz zapach delikatnej mżawki zwilżającej ziemię mieszał się z dymem palonego drewna i słabą, świeżą wonią pomarańczy dojrzewających na drzewach. Do tej pory zawsze cieszył go ten aromat. Tej nocy był słaby, ulotny i równie kruchy jak szanse Kipa. Dotarli do rzeki, nie natykając się na żołnierzy. Spływali już wcześniej rzeką; czasem całą czwórką łapali kilka pniaków, żeby lepiej trzymać się na wodzie, ale zwykle po prostu kładli się na plecach i pozwalali, żeby prąd ich zniósł. Zawsze jednak czekali aż do późnej jesieni, kiedy stan rzeki był najniższy. A nawet wtedy wszyscy byli posiniaczeni i podrapani od skał, których nie byli w stanie ominąć. Teraz był środek lata i chociaż rzeka była płytsza niż wiosną, nadal poziom wody był wysoki, a prąd rwący. To oznaczało, że zdołają przepłynąć nad skałami, które jesienią by ich podrapały, ale za to na skały, których nie zdołają ominąć, wpadną o wiele szybciej. Sanson poszedł po kije, które wcześniej zauważył, podczas gdy Kip czekał niespokojnie, wpatrując się w dół rzeki i starając się wypatrzyć ewentualnych żołnierzy. Chmury nad miasteczkiem żarzyły się pomarańczowo, oświetlone płomieniami poniżej. Sanson wrócił z paroma gałęziami, ale nie było ich dość, żeby wystarczyło dla obu. Chłopcy popatrzyli po sobie. – Ty je weź – szepnął Kip. – Pływam lepiej od ciebie. – Co robimy, jeśli nas zobaczą? – spytał Sanson. Na myśl o tym Kip prawie stracił odwagę. Co mogli zrobić? Uciec? Odpłynąć? Nawet gdyby dotarli do brzegu, dokąd by poszli? Miasteczko płonęło, a wokół ciągnęły się tylko pola. Mężczyźni konno, z psami na dokładkę, błyskawicznie znaleźliby Kipa i Sansona. – Udajemy martwych – odpowiedział. W końcu sporo ciał powinno wylądować w wodzie. Właściwie to nie była prawda – tak daleko w górze rzeki byliby jedynymi ciałami w rzece. Jeśli któryś z żołnierzy zda sobie z tego sprawę, to chłopcy szybko staną się prawdziwymi trupami. Woda była zimna nawet tak daleko od gór, ale nie lodowata. Kip usiadł w niej i prąd zaczął go popychać w stronę miasteczka. Sanson poszedł za jego przykładem. Wypływali zza

pierwszego zakrętu i zbliżali się do miejsca, w którym Kip pierwszy raz zszedł do rzeki, kiedy Kip uprzytomnił sobie niedoskonałość planu. Udawanie martwych oznaczało, że na najbardziej niebezpiecznym odcinku rzeki, w miejscu gdzie obaj z Sansonem najchętniej wypatrywaliby żołnierzy i nasłuchiwali, czy nie zostali zauważeni, musieli mieć uszy zanurzone w wodzie i wzrok wbity w chmury na niebie. Jeśli zostaną zauważeni, plan Kipa gwarantował, że nie zorientują się, dopóki nie będzie za późno. Powinni wyjść z wody. Nie mógł tego zrobić. Zerknął do tyłu. Sanson już leżał płasko na plecach, płynął z uszami pod wodą i rozluźnionymi kończynami. Woda poniosła go bliżej drugiego brzegu rzeki, a prąd sprawił, że jego lżejsze ciało zrównało się z Kipem. Kipowi serce waliło młotem. Gdyby teraz wyszedł z wody, Sanson się by nie zorientował. Kip nie mógł złapać przyjaciela, nie robiąc przy tym tyle hałasu, że usłyszałby ich każdy w promieniu kilkuset kroków. Ktoś odezwał się w mroku na brzegu: – Tak, Wasza Wysokość. Myślimy, że krzesiciel wspiął się na drzewo. Psy tropiły go aż do tamtego miejsca i straciły ślad. Kip najpierw zobaczył pochodnię. Ktoś podchodził do brzegu rzeki, raptem pięć kroków poniżej jego. Pierwsza myśl – żeby uciekać co sił w nogach – doprowadziłaby do jego śmierci. Machnął ręką raz, drugi, wiosłując w dół rzeki, a potem wyciągnął się na plecach. Zimna woda zatkała mu uszy, tłumiąc wszystkie dźwięki z wyjątkiem rozpaczliwego dudnienia pulsu. Brzeg w tym miejscu wznosił się na półtora kroku, wystarczająco wysoko, żeby, nawet leżąc na plecach, Kip widział mężczyznę. Chłopak znajdował się ze dwa kroki od niego, a pochodnia, którą trzymał mężczyzna, oświetlała władczą twarz migoczącym pomarańczowym światłem. Mimo ciepłego światła było w tej twarzy coś przenikliwie zimnego, lodowaty uśmieszek czający się w kącikach ust. Król – bo zobaczywszy go, Kip nie wątpił nawet przez pół sekundy, że to sam król Garadul – nie skończył jeszcze trzydziestu lat, ale już w połowie wyłysiał, a resztę włosów sczesał na ramiona. Miał wyrazisty nos nad wąską, nieskazitelnie utrzymaną bródką i krzaczaste, czarne brwi. Patrzył w górę rzeki; w świetle pochodni była widoczna żyłka na jego czole. Spoglądał na przeciwny brzeg, na który wyszedł wcześniej Kip. Jego wściekłe pytanie zabrzmiało ledwie jak pomruk, przebijając się przez wodę otulającą uszy Kipa.

A potem król się odwrócił – akurat kiedy Kip go mijał. A potem obrócił się w lewo, w stronę chłopca. Kip nie poruszył nawet jednym mięśniem, ale nie dlatego, że był taki sprytny. Poczuł ciepło rozpływające się w zimnej wodzie między jego nogami. Tylko pochodnia znajdująca się dokładnie między królem i Kipem uratowała chłopców. Władca spojrzał dokładnie w ich kierunku, ale oczy oślepione przez światło niczego nie dostrzegły w ciemnościach. Odwrócił się, zaklął i zniknął. Kip spływał w dół rzeki głową naprzód, prawie nie wierząc, że żyje. Woda wokół niego była zimna, gwiazdy wyglądały jak punkciki, dziurki w opończy Orholama. Kip nigdy wcześniej nie zdawał sobie sprawy, jakie są piękne. Każda miała swój kolor, własny odcień; olśniewające rubiny, zadziwiające szafiry, a gdzieniegdzie nawet ulotne szmaragdy. Przez odcinek wynoszący jakieś dwadzieścia kroków Kip spływał w całkowitym spokoju, urzeczony pięknem. A potem uderzył o skałę. Najpierw stopą, przez co obrócił się i zaczął płynąć bokiem. O kolejny głaz, prawie cały pod wodą, zaczepił koszulą i obrócił się twarzą do dołu. Gwałtownie złapał powietrze, zaczął młócić rękami i zamarł ze strachu, kiedy wysunął głowę nad wodę i zdał sobie sprawę, ile narobił hałasu. Kawałek dalej Sanson podniósł głowę z wody i patrzył na Kipa z przerażeniem. Jak mógł tak hałasować? Zawstydzony Kip odwrócił wzrok. Spływali w ciszy przez długą minutę, gapiąc się w ciemność, czekając, czy pojawi się jakiś żołnierz. Robili co w ich mocy, żeby omijać skały, płynąc nogami do przodu, rękami zataczając malutkie kółeczka, żeby utrzymać się na wodzie. Na szczęście, nikt się nie zjawił. Płynęli tak blisko siebie, jak zdołali, chociaż Kip wiedział, że to niemądre. Dwa ciała spływające osobno mogły ujść uwagi, ale dwa płynące obok siebie? Mimo to, nie odsunął się. Cisza zapadła nad chłopcami, kiedy zbliżali się coraz bardziej i bardziej do mostu, gdzie tego ranka zginęli ich przyjaciele. Wydawało się, że upłynęły wieki. I wtedy Kip zobaczył ją na brzegu. Żołnierze, którzy zamordowali Isę, wyciągnęli strzały z jej ciała. Obrócili ją, ale jej nie przenieśli. Leżała na plecach z otwartymi oczami, z głową obróconą w stronę Kipa i ciemnymi włosami falującymi w wodzie. Jedna ręka leżała nad głową, sztywno jak ścięte drzewo. Wewnętrzna strona ramienia i twarz Isy były straszliwie fioletowe od krwi. Kip oparł stopy na śliskich kamieniach dna rzecznego, gotów do niej podejść. Już miał wstać, kiedy powstrzymał go szósty zmysł. Zawahał się i, nadal leżąc w wodzie, rozejrzał się w

miarę możliwości. Tam! Było widać tylko głowę stojącego na moście żołnierza, który pełnił tam wartę. A jednak nie byli tacy głupi. Uznali, że kimkolwiek był krzesiciel, na którego wcześniej wpadli, miał dość przyzwoitości, żeby wrócić i pochować przyjaciół. Prąd niósł Kipa w dół rzeki. Brak decyzji był decyzją. Bo co mógł zrobić? Stawić czoło żołnierzom? Skoro stał tam jeden, to mogło być ich i dziesięciu, a nawet stu. Kip nie był wojownikiem, tylko dzieckiem. Grubym i słabym. Możliwe, że nawet jeden żołnierz to dla niego o jednego za dużo. Kip odwrócił się od trupa Isy i znowu wyciągnął się na wodzie. Nie chciał jej zapamiętać w ten sposób. Gardło mu się zacisnęło tak mocno, że prawie zaczął się dusić. Tylko strach przed żołnierzem na moście powstrzymał go od płaczu, kiedy przepływał pod Zielonym Mostem. Nawet nie pomyślał o sztylecie w ozdobnej szkatułce przywiązanej do jego pleców, dopóki nie spłynęli daleko w dół rzeki. Mógł spróbować. Mógł chociaż wyjść z wody i spojrzeć. Isa zasługiwała na więcej. Wkrótce zdryfowali do miasta, gdzie rzeka wpływała w węższy, głębszy kanał, ograniczony z dwóch stron wielkimi głazami i przecinany co rusz mocnymi drewnianymi mostami. Część miasta nadal płonęła, chociaż Kip nie wiedział, czy dlatego, że była zbudowana z mniej łatwopalnych materiałów, czy dlatego, że ogień rozprzestrzeniał się w pewnych kwartałach wolniej i dopiero teraz docierał do niektórych budynków. Wkrótce napotkali pierwszego trupa. Konia. Nadal zaprzęgnięty do wozu pełnego późnych pomarańczy, wylądował jak w potrzasku w dzielnicy, która teraz tylko się tliła. Przerażona ogniem klacz skoczyła do rzeki. Za nią poleciał wóz i albo przygniótł, albo pociągnął zwierzę na dno. Pomarańcze rozsypały się na wszystkie strony. Kip pomyślał, że to pewnie koń i wóz rodziny Sendina. Sanson, który nigdy nie był specjalnie sentymentalny, złapał kilka pomarańczy z połamanego wozu i wsadził je do kieszeni. Pewnie miał rację. Kip nie jadł cały dzień i dopiero teraz zauważył, że umiera z głodu. Chociaż miał wrażenie, że zbiera mu się na wymioty, sięgnął w stronę na wpół zatopionego konia i też złapał kilka pomarańczy. Zbliżali się do targu na wodzie i zaczynało się robić coraz goręcej. Kip słyszał dziwne wrzaski. Nad nimi nadał płonął ogień. Targ na wodzie był małym, okrągłym jeziorkiem, które regularnie dragowano, żeby utrzymać stałą głębokość. Mówiono, że kiedyś i rzeka, i miasto były

znacznie większe. Rzeka podobno była żeglowna od okolic pod wodospadami aż do Morza Lazurowego, a potem od Rektonu aż do gór, i niosła ze sobą kupców ze wszystkich Siedmiu Satrapii, spragnionych słynnych tyrejskich pomarańczy i innych cytrusów. Teraz tylko najmniejsze płaskodenne łódki mogły spłynąć Umbrą, a liczni rabusie, z radością pozbawiający kupców ciężaru wszystkiego, co miało jakąś wartość, przekonali farmerów, że lepiej wysyłać pomarańcze wolniejszymi, ciężkozbrojnymi i przynoszącymi o wiele mniejsze zyski karawanami. Nawet najmniejsze i najtwardsze pomarańcze o najgrubszej skórce wysyłane lądową karawaną gniły na długo przed dotarciem na odległe dwory, gdzie arystokraci i satrapowie zapłaciliby fortunę za takie przysmaki. I dlatego niemal co roku jakiś młody farmer próbował spławić owoce rzeką. Paru docierało aż do Garristonu i wracało do domu z fortuną – o ile udało im się uniknąć grabieży w drodze powrotnej. Jednakże handel, z myślą o którym stworzono targ na wodzie, zamarł w znacznej mierze dawno temu. Ludzie z miasteczka dbali o niego z dumy i dla własnego użytku. Wszystkie drogi łączyły się z wodnym targiem, wszystkie magazyny stały wokół niego, więc utrzymywano barki i pływano w kółko po jeziorze w każdy dzień targowy zgodnie z zasadami i etykietą, której nikt z zewnątrz nie miał najmniejszej nadziei pojąć. Pośrodku wodnego targu znajdowała się wyspa połączona z północnym brzegiem zwodzonym mostem. Kiedy wyspa pojawiła się w ich polu widzenia. Kip zorientował się, skąd dobiegały wrzaski. Most spuszczono i wyspę wypełniały setki zwierząt uwięzionych przez ogień zamykający się wokół. Nawet most uginający się pod ciężarem dziesiątek koni, owiec, świni i groteskowego kobierca szczurów, dymił już na jednym końcu. Przewracając oczami ze strachu, koń pociągowy ceglarza był gotów w każdej chwili skoczyć, chociaż nie sposób powiedzieć, w którym kierunku. Zwierzęta wypełniły wyspę po brzegi. Upchnięte ciasno zajmowały całą wysepkę i most. Kip tak się skupił na tym widoku, że zaczął wypływać na sam środek rzeki między pomostami i wyspą. – Mistrzu, strasznie gorąco – rozległ się młody głos nad i za Kipem. Kip szarpnął się w wodzie i obrócił. Na wysokim brzegu przy targu stał młody człowiek, nieco starszy od Kipa. Miał na sobie tylko czerwoną przepaskę biodrową. Jego kręcone czarne włosy i naga pierś błyszczały od potu. Oglądał się przez ramię na mężczyznę, który za nim stał. Kip nie widział mężczyzny, ale nie czekał, aż go zobaczy. Pomyślał, że musieli usłyszeć, jak

rzucał się w wodzie, ale najwyraźniej ryk płomieni zagłuszył plusk. Machając na Sansona, Kip podpłynął do muru. Sanson poszedł za jego przykładem. Mistrz młodego człowieka powiedział coś, ale hałas zagłuszył słowa. Kip i Sanson przywarli ciałami mocno do muru i spojrzeli w górę. – Popatrz na to – powiedział mężczyzna. Wirujące lasso ognia pojawiło się nad ich głowami i strzeliło w przód. Owinęło się wokół jednego ze słupów zwodzonego mostu i tak zostało. Reszta liny zniknęła w rozbłysku, ale fragment na filarze pozostał, tląc się, wypuszczając smużki ognia, sprawiając, że drzazgi czerniały i zwijały się, dymiąc. Kip był zarazem przerażony i zauroczony. Spędził wiele lat, pomagając mistrzowi Danavisowi, ale krzesiciel nigdy nie zrobił czegoś podobnego. – Teraz ty spróbuj. Przez chwilę nic się nie działo. Kip zerknął na Sansona. Obaj przywarli do muru z rękami szeroko rozłożonymi, żeby dobrze przytrzymać się kamienia i nie młócić wody nogami. Kipa ogarnęło nagle uczucie, że to pułapka. Krzesiciel wiedział, że tu są. Odezwał się tak do ucznia tylko po to, żeby Kip i Sanson nie ruszyli się z miejsca. Teraz zachodzili ich od tyłu. Kip powinien odpłynąć, natychmiast, najszybciej jak zdoła. Próbował odetchnąć głęboko, przełknąć strach. Sanson odpowiedział na jego spojrzenie; niepokoił się, ale nie rozumiał, o czym Kip myśli. I wtedy zawirowało nad nimi ogniste koło. Zwierzęta na moście i wyspie wrzasnęły ze strachu na setki różnych sposobów. Koło cofnęło się i rozplatało, stając się batem, podobnym do tego, którym chwilę temu strzelił mistrz, ale o wiele, wiele większym. Czy to była robota młodzika? Bat strzelił, ale nie w słupek mostu. Zamiast tego z wyraźnym trzaskiem uderzył w bok konia pociągowego ceglarza. Oszalałe z bólu i strachu stare zwierzę rzuciło się naprzód. Kip słyszał, jak chłopiec się śmieje, kiedy koń uderzył prosto w poręcz zwodzonego mostu. Barierka pękła. Kilka świń i owiec z rzadkim runem wpadło do wody. Koń próbował się zatrzymać, ale tylko zazgrzytał kopytami o drewno, zanim wpadł głową naprzód do wody. Fala zalała Kipa i Sansona. – Co to było?! To ci kazałem zrobić? – huknął mistrz krzesiciel. Kip szybko przeniósł wzrok ze zwierząt w wodzie na most. Słupek mostu zajął się

prawdziwym ogniem. Kiedy płomień dotrze do mostu, zwierzęta oszaleją z paniki, tak jak koń. Kip nie sądził, żeby most szybko się zajął, ale nie miał pewności. Jeśli chcieli się z Sansonem wydostać z targu na wodzie i z płonącego miasta, najszybsza droga prowadziła pod uginającym się mostem przed nimi i przez wodospad. Inny sposób, to opłynąć staw, pozostając cały czas na widoku. Tak czy inaczej, w którymś momencie będą odsłonięci. Ze zwierząt, które wpadły do wody, tylko koń dobrze pływał. Kierował się na drugi kraniec targu na wodzie, z dala od chłopca i ognia. Owce meczały, szaleńczo młócąc cienkimi nóżętami. Świnie kwiczały, rzucając się na siebie nawzajem i gryząc. Nad chłopcami rozległ się odgłos siarczystego uderzenia i okrzyk bólu. – Nigdy nie wychodź poza moje rozkazy, Zymun! Rozumiesz?! Krzesiciel krzyczał dalej, ale Kip już nie słuchał. Mistrz i uczeń nie zwracali uwagi na wodę. Teraz albo nigdy. Kip wziął kilka szybkich oddechów, skinął na Sansona – który patrzył zdumiony – odbił się od muru i popłynął w stronę zwodzonego mostu.

ROZDZIAŁ 13 Gavin wykrzesał niebieską platformę, cienką i ledwie widoczną na tle wody, na której się unosiła. – Zrobiłeś to, żebym się denerwowała, prawda? – spytała Karris. Gavin wyszczerzył zęby, wchodząc na łódkę. Wyciągnął rękę do Karris, skłaniając się lekko. Zignorowała podaną dłoń i wskoczyła na pokład. Szarpnął za ster, kiedy lądowała, więc łódka uciekła jej spod nóg. Krzyknęła, a on złapał ją na poduszkę miększego, zielonego luksynu, który szybko przybrał kształt siedzenia. Uniósł je i umieścił na przodzie łódki, a potem umocował ich plecaki koło swoich stóp. – Gavin, nie będę siedziała, podczas gdy ty... – Spróbowała wstać, a on pchnął łódkę do przodu. Nie mając czego się chwycić, Karris przewróciła się z powrotem na siedzenie z kolejnym okrzykiem. Gavin się zaśmiał. Karris była jednym z najlepszych wojowników w Chromerii, ale zaskoczona nadal piszczała. Rzuciła mu spojrzenie, zarazem poirytowane i rozbawione. – Myślałem, że lubisz, kiedy zwalam cię z nóg – powiedział. – Przegapiłeś swoją szansę – odgryzła się. Radosny uśmiech zniknął z jego twarzy i utonął w falach jak wiele innych skarbów. Karris się zaniepokoiła. – Gavin, ja... – Nie, zasłużyłem sobie na to. Proszę, wstań śmiało. Szesnaście lat. Można by się spodziewać, że obojgu już nam przeszło. W końcu oboje się o to staraliśmy. – Dziękuję – powiedziała skruszonym głosem. Stanęła na szeroko rozstawionych nogach i lekko ugiętych kolanach. Łódkę napędzały dwa ciągi wiosełek wystających po obu stronach. Dzięki pokoleniom studiów zieloni i niebiescy krzesiciele rozpracowali, jak wykorzystać przekładnie, koła i łańcuchy do poruszania wiosłami; każdy krzesiciel dopasowywał łódź do swojego ciała, żeby napędzać ją taką kombinacją ruchów rąk i nóg, jaka mu odpowiada, i ulepszał ją w każdy możliwy sposób, aby zwiększyć efektywność. Ponieważ łódka poruszała się po wodzie z

minimalnym oporem, dobrze zbudowany krzesiciel mógł przez godzinę płynąć w tempie sprintu. To było szybko. Bardzo szybko. Ale nawet w połowie nie tak szybko, jak obiecał Gavin. Mimo to pochylił się mocno, podwieszony w sieci z luksynu, pracując nogami i rękami. Wydłużył i zwęził łódkę, zamieniając ją w sztylet tnący powierzchnię wody. Osiągnęli pełną prędkość, już wychodząc z zatoki. Gavin pocił się, ale to było dobre, czyste uczucie. Wiatr wiał mu w twarz, porywając słowa, które mogliby wypowiedzieć, a przy braku słów pozostawała po prostu obecność Karris, widok jej ciemnych włosów smaganych morskim wiatrem, zdecydowanych linii twarzy, skóry jaśniejącej w świetle poranka, uniesionego podbródka, wyciągniętej szyi, kiedy rozkoszowała się wolnością w równej mierze jak on. Patrzyła przed siebie, więc nie widziała, jak Gavin krzesze luksynowe łopatki w wodzie. Gavin zawsze uważał, że musi istnieć lepszy sposób napędzania łodzi. W końcu krzesiciel mógł cisnąć ogniowym pociskiem z dowolną prędkością – to zależało tylko od jego woli. Oczywiście, gdyby rzucił pocisk za duży albo za szybki, mógł zrobić sobie krzywdę, absorbując odrzut. Jednakże łódek nie dało się przyśpieszyć siłą woli. Stanowiły za to idealne wiosłowe stateczki, które wykorzystywały siłę mięśni efektywniej niż wszystkie inne machiny. Gavin chciał czegoś lepszego. Chciał wykorzystać magię tak, jak żagiel korzystał z wiatru. To skończyło się wyrwaniem jednego masztu albo dwóch. Mimo to, Gavin się nie poddawał. To był jeden z jego siedmiu celów, kiedy miał jeszcze siedem lat życia: nauczyć się podróżować szybciej, niż inni myśleli, że to możliwe. Rozwiązanie przyszło do niego z czasów, kiedy był dzieckiem i bawił się w strzelanie nasionkami przez słomkę w braci. Powietrze uwięzione w słomce mogło wystrzelić nasionko z o wiele większą siłą, niż gdyby po prostu nim rzucić. Po wielu próbach i błędach włożył całą słomkę do wody, otwierając ją z obu końców, żeby płynęła całkiem zanurzona. Doczepił do niej pod kątem drugą słomkę i strzelał przez nią luksynowymi pociskami, które wyskakiwały końcami zanurzonej słomki. Puścił wiosła i cały mechanizm opadł z cichym pluskiem, bo luksyn zaczął się rozpadać, już dotykając fal. Gavin położył ręce na słomkach. Przy pierwszym łupnięciu szarpniecie wstrząsnęło Karris. Przykucnęła bardziej, żeby obniżyć środek ciężkości, i odruchowo sięgnęła po jatagan... Tyle że on leżał w jej plecaku. A potem łódka skoczyła przed siebie. Pierwsze potężne łupnięcia zatrzęsły całą łódką, podczas gdy

Gavin mozolił się, żeby nabrać prędkości, napinając z wysiłku węzły mięśni. W ciągu kilku chwil łódka wyrównała tor i napięcie w ramionach i rękach Gavina nieco zelżało. Luksynowe pociski uderzały w wodę w równym dudniącym rytmie. Zmodyfikowana łódka – nazwał ją ślizgaczem – ledwie muskała fale. To nadal wymagało sporej fizycznej pracy. Gavin kierował ogromną siłę w wodę, a wysiłkiem rąk i ramion unosił praktycznie cały ich wspólny ciężar. Jednakże magię można krzesać całym ciałem, więc to przypominało niesienie ciężkiego plecaka z pasami, które doskonale rozkładały ciężar – ogromny wysiłek, ale nie monstrualny. Mimo to, po codziennych takich ćwiczeniach przez ostatni rok jego ramiona i ręce rozrosły się bardziej niż przez całe dotychczasowe życie. Karris się odwróciła. Dosłownie rozdziawiła usta. Gapiła się na maszynerię, łopatki z niebieskiego luksynu, dla giętkości przetykanego na całej długości zielonym, z dodatkiem wyjątkowo elastycznej, klejącej czerwieni w miejscu, gdzie pociski były wstrzeliwane w słomki, żeby nie popękały. Wyprostowała się powoli, kładąc się nieco na wiatr i opierając plecami o Gavina, by nie stawiać dodatkowego oporu. Czuł, że drży, i zdał sobie sprawę, że się śmieje z zachwytu, chociaż ledwie to słyszał. Wiatr porywał też zapach jej włosów, ale przez chwilę Gavin wyobrażał sobie, że znowu go czuje. Zatęsknił boleśnie. – Popatrz na to! – krzyknął. W oddali pojawiła się wyspa. Pochylił się i ślizgacz skręcił gwałtownie w jej stronę. W rzeczy samej prędko się nauczył, że ślizgacz potrafi szybciej reagować na manewry niż on sam. Ograniczenia wynikały tylko z tego, jak szybko potrafił zmienić kierunek, nie dając się przy tym rozerwać na dwoje. Przechylił się w prawo, potem w lewo, wycinając piękne zwroty na spokojnym morzu. Zanurzył słomki pod większym kątem, ślizgacz przeskoczył nad falą i nagle znaleźli się w powietrzu. Przez ponad sto kroków lecieli w całkowitej ciszy, nie licząc szumu wiatru, szybując dokładnie nad wysepką. Potem wylądowali jak puszczona po wodzie kaczka i znowu się odbili od fal. Prędkość, wiatr i bliskość Karris sprawiły, że Gavin poczuł się wolny. Mimo że dzień był ciepły, wiatr mocno chłodził skórę i chociaż Karris nie wtuliła się tak naprawdę w Gavina, to oparła się o niego i rozluźniła, wdzięczna za jego ciepło. Gdyby za bardzo zmarzła, wiedział, że

wykrzesałaby podczerwień, ale oszczędzała siły. Nie wiedziała, co ją czeka w Tyrei. Fakt, że on wiedział – przynajmniej częściowo – dodawał tej chwili słodyczy. Karris przeczyta list Bieli i dowie się, że spłodził dziecko, kiedy byli zaręczeni. Chociaż teraz deklarowała brak zainteresowania jego życiem miłosnym, kiedy zerwał zaręczyny, to było jedno z pytań, jakie zadała: czy jest jakaś inna kobieta? Nie. Czy kiedykolwiek były jakieś inne kobiety, kiedy byli zaręczeni? Nie, przysięgam. Tym razem Karris mu nie wybaczy. Potrzebowała lat, żeby wybaczyć mu zerwanie zaręczyn i odmowę podania przyczyn. To jednak... to była zdrada. Orholamie, jak bardzo będzie mu jej brakować. Unikał szlaków żeglugowych i trzymał się z dala od brzegu. Około południa dojrzał przed nimi chmury. Nie wyglądały na sztormowe, więc zgadł, że zbliżają się do wyspiarskiej satrapii – Ilyty. To był kraj rozlicznych portów i jeszcze liczniejszych piratów. Centralny rząd upadł dziesiątki lat temu i teraz fragmentami kraju rządził ten piracki lord, który miał akurat wystarczająco dużo wpływów. Większość Siedmiu Satrapii płaciła daninę temu czy innemu pirackiemu lordowi, wzbogacając Ilytan i umożliwiając kontynuowanie pirackiej działalności. Gavin nie bał się ich, ale nie chciał też, żeby ktoś go zobaczył. I chociaż może dobrze by się stało, gdyby piraci zyskali jeszcze jeden powód do obawiania się Chromerii, wolał utrzymać swój mały wynalazek w sekrecie tak długo, jak się da. Poza tym, Ilyta była dla niego tylko punktem orientacyjnym. Posługiwanie się astrolabium było bardzo kłopotliwe, a w czasie, jakiego potrzebował do wyliczenia pozycji, równie dobrze mógł po prostu śmigać tak długo, aż się zorientuje w położeniu. Garriston leżał u ujścia wielkiej rzeki. To był najruchliwszy port Tyrei, ale to niewiele pomagało. Skręcił na południe. Karris powiedziała coś do niego. Nie słyszał jej, więc zwolnił. – Ja też mogę spróbować? – spytała. – Myślałem, że oszczędzasz siły. – I tylko ty będziesz się bawił? Ponieważ stał za nią, nie widział jej całego uśmiechu, dostrzegł tylko jeden dołeczek i uniesioną brew. Poszerzył kadłub, żeby mogli stanąć obok siebie, i podał jej słomkę od sterburty. Karris zawsze wolała krzesać prawą ręką. Początkowo nie potrafili się zgrać, więc łódka dygotała i szarpała, podczas gdy oni strzelali

magią w różnych momentach i z różną prędkością. Spojrzał na Karris, ale zanim zdążył coś powiedzieć, złapała go lewą ręką za prawą. Ściskała ją rytmicznie, podając mu tempo, jak to robiła kiedyś, gdy tańczyli. Wspomnienie uderzyło w niego z taką siłą, jakby ślizgacz wpadł na rafę i cisnął nim w morze: piętnastoletnia Karris, sprzed wojny, na corocznym Balu Światłowładców na szczycie Chromerii. Jej włosy w kolorze jasny blond, długie i proste, równie lśniące i piękne, jak jej suknia z zielonego jedwabiu. Ich ojcowie dyskutowali, którego z braci Guile powinna poślubić. Gavin, starszy i prawdopodobnie przyszły Pryzmat, stanowił oczywiście lepszą partię. Jego ojciec, Andross Guile, nie dbał o urodę Karris. – Chcesz piękną kobietę? Od tego są kochanki. Chociaż nie interesowały go preferencje synów – alianse trzeba było zdobywać za najniższą możliwą cenę, a małżeństwo pierworodnego to najpoważniejszy atut, jaki mógł wykorzystać w rozgrywkach – Andross Guile dobrze wiedział, że inne rodziny nie zawsze były równie wyrachowane. Niektórzy ojcowie nie zechcieliby wydać córki za mężczyznę, którego ona by nie chciała. Andross Guile rozkazał młodszemu synowi, Dazenowi, uwieść Karris. – Piętro niżej znajduje się pokój dla służby. Tu masz klucz. Dwadzieścia minut po tym, jak z nią wyjdziesz, pod jakimś pretekstem poproszę jej ojca o rozmowę na osobności i wtedy zejdziemy. Oczekuję, że przyłapiemy was w trakcie. Będę zaskoczony, skonsternowany i wściekły. Najprawdopodobniej cię spoliczkuję. Ale co można zrobić? Krew młodych nie woda i tak dalej. Rozumiesz? Obaj bracia rozumieli. Światłowładca Rissum Białodąb słynął z porywczości. Andross pierwszy uderzy Dazena i, stając między nimi, nie dopuści, żeby Białodąb zabił Dazena. Kiedy jednak przyłapią Karris na igraszkach miłosnych z Dazenem, jej ojciec nie będzie miał wyjścia – żeby nie okryć hańbą Białodębów, Karris będzie musiała szybko wyjść za mąż za Dazena. Rodziny połączy alians, a Andross Guile zachowa do dalszych rozgrywek cenniejszego starszego syna. – Gavinie, oczekuję, że zachowasz się uprzejmie wobec dziewczyny, ale nie będziesz jej zachęcał. Jeśli twój brat zawiedzie rodzinę, ty będziesz musiał ją poślubić. – Tak, panie. Potem jednak zaczął się bal. Gavin zatańczył pierwszy raz z Karris i wydarzyła się

najgorsza możliwa rzecz. Kiedy trzymał ją w ramionach, czuł jej dłoń ściskającą jego rękę i podającą rytm, patrzył w jej zielone jak jadeit oczy – wtedy w jej tęczówkach pojawiły się dopiero najdrobniejsze czerwone punkciki – dał się oczarować. Zanim zjawił się Dazen, żeby z nią zatańczyć, Gavin był zakochany. A w każdym razie jej pragnął. Zdradzałem Karris, zanim nawet się poznaliśmy. Karris ścisnęła jego rękę mocniej niż wcześniej. Spojrzał na nią. W jej oczach pojawiło się pytanie. Musiał napiąć mięśnie i Karris to wychwyciła. Zawsze polegała na cielesnych sygnałach. Nieustannie obejmowała, muskała i dotykała tych, których kochała. Taniec był dla niej równie naturalny jak chód. Teraz już nie dotykała Gavina tak często. Posłał jej uspokajający uśmiech i pokręcił głową. To nic takiego. Karris otworzyła usta, żeby coś powiedzieć, ale się powstrzymała. – Powiększ tuby! – krzyknęła i zaśmiała się, ale odrobinę za głośno; to był wymuszony śmiech. Zatem pamiętała taniec i ściskanie jego dłoni do rytmu. Oczywiście, że pamiętała. Na szczęście, nie trzymała się tego wspomnienia kurczowo i był jej za to wdzięczny. Poszerzył słomki w stopniu, w jakim mogli sobie na to pozwolić, i wkrótce płynęli z szybkością, jakiej nigdy wcześniej sam nie osiągnął. Nie zamierzał pokazywać jej następnej sztuczki, ale nie potrafił się powstrzymać. Wiedział, że sprawi jej prawdziwą radość. A co to za radość z bycia geniuszem, jeśli nikt cię nie docenia? Wypuścił rękę Karris. To był najniebezpieczniejszy moment. Przy tej prędkości wpadnięcie na coś byłoby głupim pomysłem. A jednak... – Trzymaj się! – krzyknął. Wymachując prawą pięścią, Gavin rzucił zielony luksyn tak daleko przed siebie, jak zdołał. Wylądował na falach z pluskiem. Chwilę potem ślizgacz uderzył o pochylnię z zielonego luksynu. Wylecieli w powietrze. Szybowali dwadzieścia kroków ponad falami. Gavin wypuścił luksyn tworzący maszynerię ze słomkami i zaczął krzesać. Luksyn przepłynął przez niego i wystrzelił z jego rąk na boki. Teraz już spadali, znajdowali się piętnaście kroków nad falami i nawet jeśli uderzenie w nie z tą prędkością oznaczało, że raczej się odbiją niż zwodują, to, jakkolwiek by na to patrzeć, spadali z wysokości dwudziestu kroków. Luksyn wirował we wszystkich kolorach, desperacko próbując uformować się mimo huraganowego

wiatru. Dziesięć kroków do fal. Pięć. Przy tej prędkości uderzenie o wodę przypomina uderzenie o granit. I wtedy luksyn stwardniał, przybierając kształt podobny do skrzydeł kondora – na ile Gavinowi udało się je skopiować. Skrzydła złapały wiatr i pomknęli w niebo. Za pierwszym razem, gdy Gavin spróbował lecieć, starał się trzymać każde skrzydło jedną ręką. Dowiedział się wtedy, dlaczego ptaki mają puste kości i ważą prawie tyle co nic. Ciężar prawie urwał mu ręce. Wrócił do domu mokry, posiniaczony i wściekły, a większość mięśni w rękach i piersi miał ponadrywaną. Za to gdy stworzył kondora od razu w jednym kawałku, w ogóle nie musiał wykorzystywać siły mięśni. Całość leciała dzięki wytrzymałości i sprężystości samego luksynu, dzięki rozpędowi i wiatrom. Oczywiście, tak naprawdę wcale nie leciał. Szybował. Gavin próbował wykorzystać do lotu pomysł ze słomkami, ale na razie nic mu z tego nie wyszło. I na razie zasięg kondora był dość ograniczony. Karris nie narzekała. Patrzyła szeroko otwartymi oczami. – Gavin! Na Orholama, Gavin, my lecimy! Roześmiała się beztrosko. Zawsze ją za to uwielbiał. Jej śmiech przynosił wolność im obojgu. Zapomniała o tańcu. Warto było się wysilić. – Stań pośrodku – powiedział. Nie musiał krzyczeć. Byli całkowicie zamknięci w ciele kondora. Wewnątrz nie wiało. – Skręcanie nie wychodzi mi najlepiej. Zwykle po prostu pochylam się to w tę, to we w tę. Ponieważ był cięższy, już skręcali w jego stronę. Razem wychylili się na jej stronę, aż wyrównali lot. – Biel nic o tym nie wie, prawda? – spytała Karris. – Tylko ty. Poza tym... – Nikt inny nie poradzi sobie z potrzebnym do tego krzesaniem – dokończyła za niego. – Galib i Tarkian to pewnie jedyni polichromaci, którzy poradziliby sobie z niezbędnymi kolorami, ale żaden z nich nie jest dostatecznie szybki. Jeśli ułatwię projekt wystarczająco dla innych krzesicieli, może jej powiem. – Może? – Myślałem o tym, jak można się tym posłużyć. Przede wszystkim na wojnie. Siedem

Satrapii już knuje i walczy o kilku żyjących polichromatów. Ten wynalazek zaostrzyłby rywalizację sto razy bardziej. – Czy to Garriston? – spytała nagle, patrząc na północny zachód. – Już? – Prawdziwe pytanie brzmi: czy wolisz rozbić się na lądzie, czy na wodzie? – Rozbić? – Nie jestem jeszcze najlepszy w lądowaniu, a przy dodatkowej wadze... – Słucham?! – No co? Z manatem też jeszcze nie próbowałem latać, po prostu mówię... – Chyba nie porównałeś mnie przed chwilą do krowy morskiej? – Miała taki wyraz twarzy, że lód wydałby się przy niej ciepły. – Nie! Po prostu cała ta dodatkowa waga... – Co trzeba zrobić, kiedy się wpadnie jak śliwka w kompot? Och. – Ehm – odchrząknął. Wyszczerzyła nagle zęby w uśmiechu, błyskając dołeczkami. – Tyle lat, a tu proszę! Mam cię! – Roześmiała się. Zaśmiał się z żalem, ale ból przeszył go do głębi. A ja nadal cię nie mam. Może z Dazenem byłaby szczęśliwa.

ROZDZIAŁ 14 Kip miał wrażenie, że minęły lata, zanim dotarł do filaru mostu. Zatrzymał się i zerknął za siebie na krzesicieli, kiedy Sanson do niego dołączył. Mistrz nadal bił ucznia, który zwinął się w kłębek i krzyczał. Z pewnością nie zauważyli Kipa i Sansona, ale stali odwróceni w ich stronę, więc jeśli któryś podniesie wzrok... Filar mostu nie był dostatecznie szeroki, żeby ukryć chłopców. Most jęknął. Kip spojrzał w górę. Drugi filar, ten stojący na wyspie, płonął i zwierzęta przepychały się, odsuwając się od niego, za bardzo jednak się bały, żeby pójść w stronę miasta, które również płonęło. Dlatego tłoczyły się przy poręczy, dokładnie nad chłopcami i koło dziury wyrwanej przez konia, raptem kilka kroków na lewo od nich. Kilka szczurów wpadło do wody, zepchniętych przez inne zwierzęta. Każdy zaczął płynąć w innym kierunku, w tym parę prosto do chłopców. Kipowi żołądek się zacisnął z panicznego strachu. To idiotyczne, że zamarł na widok szczura, a nie na widok dwóch krzesicieli, ale nie cierpiał szczurów. Nienawidził ich, nienawidził, nienawidził! Sanson szarpnął go za rękaw, odciągając. Kip odbił się od słupa, chlapiąc niezgrabnie wodą. Odwrócił się, żeby się upewnić, że żaden szczur nie uczepił się jego ubrania. Zerknął na ucznia krzesiciela, Zymuna – chłopak stał z głową schowaną między ramionami, a mistrz nadal go bił. Wtedy jednak Zymun zesztywniał. Krzyknął coś i wyprostował się, a mistrz przestał go okładać. Kip po raz pierwszy dobrze przyjrzał się chłopcu. Nie mógł być starszy od Kipa o więcej niż rok. Miał niesforną czarną czuprynę, ciemne oczy i szerokie mięsiste wargi wykrzywione w triumfalnym uśmiechu. Na oczach Kipa skóra Zymuna i jego mistrza zaczęła napełniać się czerwienią; wdychali kłębiące się smugi podobne do dymu, które ubijali w sobie, aż wypełniły całkowicie ich ciała. Kip odwrócił się i zaczął płynąć najszybciej jak mógł. Przed wodospadem znajdowała się metalowa krata, uniemożliwiająca przepłynięcie łodziom i pływakom, a obok pomost i schody. Sanson już był przy kracie, ponad dziesięć kroków przed Kipem. Po paru kolejnych mocnych zamachach, Kip zerknął za siebie. Most i przepychające się zwierzęta przesłaniały mu większość widoku, ale dostrzegł mistrza, który przebiegł kilka szybkich kroków. Skoczył, rozkładając szeroko ręce, a potem klasnął w dłonie. Migocząca kula czerwonego luksynu ukształtowała się między jego dłońmi, a kiedy je gwałtownie złożył, kula

strzeliła do przodu. Krzesiciel poleciał do tyłu pod wpływem siły odrzutu, ale się nie przewrócił. Kula zapaliła się w powietrzu na chwilę przed tym, jak wpadła między zwierzęta na moście. Owce, konie i świnie poleciały we wszystkie strony w chwili wybuchu, w niebo śmignęły kawałki ciał. Powietrze wypełniły dzikie wrzaski. Płonący pocisk oderwał kawał poręczy i samego mostu, a potem śmignął Kipowi nad głową i roztrzaskał na kawałki drewniane schody nad pirsem. Kip wątpił, żeby krzesiciel źle wycelował, i przez chwilę myślał, że mężczyzna próbuje uwięzić ich w pułapce. Most zwodzony zatrzeszczał, a wszystkie zwierzęta, potykając się, zsuwały się ku zapadającemu się środkowi. Teraz Zymun wybiegł naprzód. Klasnął czerwonymi rękami, ale tym razem Kip nie zobaczył kuli luksynu – ponieważ nie była wymierzona w niego. W jednej chwili Zymun przewrócił się do tyłu, odepchnięty siłą własnego rzutu, a w następnej eksplodował cały drewniany most. Płomienie, krew i wirujące, oderwane kawałki ciał wzleciały pod niebo. Jeden ogromny, płonący kawał mostu pomknął w stronę Kipa, koziołkując i wypełniając mu pole widzenia. Uderzył w wodę obok chłopca z głośnym pluskiem i sykiem. Kiedy Kip znowu był w stanie coś zobaczyć, przyciskał się do metalowej kraty przed wodospadem, otoczony odłamkami drewna. Niektóre z nich nadal płonęły; jeden wielki kawał mostu powoli tonął. I zobaczył setki szczurów; niektóre były spalone na węgiel, inne ranne, jeszcze inne tylko mokre, a wszystkie żywe desperacko chciały wydostać się z wody. Większe zwierzęta nie przeleciały tak daleko pod wpływem wybuchu, więc dopiero zbliżały się, kopiąc, młócąc wodę, chlapiąc i gryząc się między sobą ze strachu i bólu. – Kip! Wspinaj się! Prawie nam się udało! – krzyknął Sanson. Był już po drugiej stronie kraty. – Nie ruszaj się! – krzyknął starszy krzesiciel. Jego skóra już wypełniła się skłębioną czerwienią. – Nie ruszaj się albo następny pocisk poleci prosto w twoją głowę. Kip złapał się kraty, ale kiedy tylko jej dotknął, poczuł drobne pazurki na nogach, a potem więcej na plecach. Zamarł. Szczury. Najpierw jeden albo dwa, a teraz z pół tuzina. Zacisnął powieki, kiedy poczuł pazury na szyi, a potem na głowie. Trzymał się kraty, a jego ciało stało się mostem – jedyną drogą ucieczki z wody – i całe roiło się od szczurów. Po kilku chwilach to już nie było kilka szczurów. Były ich setki.

Mięśnie Kipa zacisnęły się spazmatycznie. Nie mógł się ruszyć. Nie potrafił myśleć. Nie mógł oddychać. Nie śmiał otworzyć oczu. Miał szczury we włosach. Jeden wpadł mu z przodu za koszulę i teraz wspinał się po jego piersi. Szczury biegały mu po rękach. – Rusz się, Kip! Rusz się, bo zginiesz! – krzyczał Sanson. Nagle Kip oderwał się od własnego ciała. Był bliski utonięcia, miasto płonęło, prawie wszyscy, których znał, nie żyli, dwaj krzesiciele próbowali go zabić, a on się przejmował szczurami. Kiedy tak czepiał się kraty, dwaj krzesiciele szykowali się do śmiertelnego uderzenia, a on za bardzo się bał, żeby się ruszyć. Niedorzeczne. Żałosne. Poczuł, że ktoś go łapie, i natychmiast otworzył oczy. To Sanson. Wspiął się na kratę i walczył ze szczurami, próbując pomóc przyjacielowi. Kip otrząsnął się jak pies, zrzucając kilkanaście szczurów, ale większość nadal na nim została. Mimo strachu zaczął się wspinać po kracie. Przerzucił jedną nogę, ale nie mógł się podciągnąć. Był za ciężki. Szczur wpadł mu do nogawki i zaczął wspinać się po nagiej skórze. Sanson złapał Kipa za ubranie obiema rękami i krzyknął z wysiłku. Kip szarpnął się po raz ostatni, czując, że się unosi, unosi... i wreszcie przeturlał się ponad kratą. Wpadł do wody po drugiej stronie. Prąd natychmiast go porwał. Kiedy wypłynął na powierzchnię, Sanson coś wrzeszczał, ale Kip nie rozumiał słów. Sięgnął pod spodnie, złapał gramolącego się szczura i go odrzucił. A potem znalazł się w wodospadzie. Prostopadle do wodospadu biegły występy skalne, po których miejscowi śmiałkowie biegali, przeskakując nad kaskadami. Kip już nie miał szansy tego spróbować. W pewnych miejscach wodospad był płytszy niż w pozostałych. Kip obrócił się rozpaczliwie i zaczepił stopami o podwodny kamień. Siła prądu pchała go w przód, ale on przykucnął na kamieniu, podciągając stopy pod siebie, wymachując rękami, żeby utrzymać równowagę. Sadzawka u podnóża wodospadu była wystarczająco głęboka, jeśli jednak Kip nie skoczy dostatecznie daleko, uderzy po drodze o skały. Skoczył tak daleko, jak tylko zdołał. Ku jego zaskoczeniu, rzeczywiście poleciał w tym kierunku, w którym chciał. Przez chwilę czuł idealną wolność. Spokój. Ryk wodospadu zagłuszył wszelkie inne dźwięki, wszystkie inne myśli. To było piękne. Jakimś cudem on i Sanson spływali rzeką przez całą noc, a teraz słońce wychylało się zza horyzontu, pokonując nieprzeniknioną czerń po jednej stronie nieba i zamieniając ją w głęboki granat, lodowaty błękit, róże i oranże,

które rozpalały chmury jak barwne halo. I wtedy Kip zdał sobie sprawę, jak szybko spada. Ciało miał ustawione pod kątem do błyskawicznie zbliżającej się powierzchni wody. Widział dość śmiałków, żeby wiedzieć, że musi uderzyć w wodę stopami albo głową z wyciągniętymi do przodu rękami, bo inaczej straszliwie się poobija. Nie miał szansy wpaść głową naprzód, więc wygiął plecy i zamachał rękami. Cokolwiek zrobił, najwyraźniej uzyskał dokładnie odwrotny efekt do zamierzonego, a może już wcześniej obracał się w przód, bo teraz leciał dokładnie równolegle do wody. Za chwilę uderzy brzuchem w wodę w najbardziej spektakularny sposób. Przy tej wysokości to może go zabić. To jeszcze nie wszystko – zdał sobie sprawę, że spada razem z wodą, a wszyscy skoczkowie, jakich widział, wyskakiwali poza nią. Woda po drodze zawsze odbijała się od skały. Nie miał nawet czasu, by wymyślić przekleństwo, kiedy uderzył stopą w skałę. Mocno. Wyrzucił ręce przed siebie... ...i wpadł do wody głową naprzód, czując się tak, jakby ktoś właśnie przywalił mu w ciemię deską. Miał wrażenie, że wyrywano mu ręce. I zapomniał zaczerpnąć tchu, nim oberwał. Kip otworzył oczy pod wodą i zobaczył, że coś wielkiego wpadło do wody obok niego w strumieniu bąbelków. Sanson! Sanson zanurkował stopami naprzód, ale przekoziołkował w wodzie i teraz był do góry nogami. Przez chwilę wyglądał jak ogłuszony, potem otworzył oczy, ale nie patrzył na Kipa. Najwyraźniej zdezorientowany po upadku, zaczął płynąć... w dół. Kip złapał go za nogę, żeby przyciągnąć jego uwagę. Sanson wpadł w panikę – zaczął się rzucać i kopnął Kipa prosto w nos. Kip wrzasnął i zobaczył, jak resztki powietrza z jego płuc pędzą ku powierzchni. Sanson odwrócił się, zobaczył Kipa, popatrzył, gdzie płyną bąbelki powietrza, i zauważył krew rozkwitającą obłokiem w ciemnej wodzie. Złapał Kipa i razem wypłynęli na powierzchnię. Kipowi ledwie się udało. Złapał gwałtownie powietrze, wciągając ustami krew i wodę, po czym zaraz je wykaszlał. Zakaszlał raz jeszcze i odruch wymiotny szarpnął mu żołądkiem. Sanson pociągnął go za rękę. – Kip, pomóż mi! Musimy wyjść na brzeg przed bystrzami. To go otrzeźwiło. Pięćdziesiąt kroków za głęboką, nieruchomą sadzawką, do której spadał

wodospad, zaczynały się bystrza tak strome, że właściwie same były serią wodospadów. Prąd już zaczynał przyśpieszać. Z bolącą stopą, pękającą głową i krwawiącym nosem popłynął z Sansonem. Udało im się dotrzeć do brzegu dziesięć kroków przed bystrzami. Wygramolili się na trawiasty brzeg i wyczerpani obejrzeli swoje obrażenia. Sanson był cały. A także zawstydzony. – Przepraszam, Kip. Chodzi mi o nos i w ogóle. Nigdy nie lubiłem pływać. Zawsze myślałem, że w głębinach siedzi coś, co mnie złapie. Ściskając krwawiący nos, Kip spojrzał na przyjaciela. – Uratowałeś bi życie – odpowiedział. – I bie złabałeś bi bosa. Bardziej martwił się stopą, którą uderzył w skałę. Rozsznurował but jedną ręką, ściągnął go i zdjął pończochę. Stopa była obolała i na wierzchu pojawiły się imponujące zadrapania, ale kiedy ją rozcierał, nie czuł, żeby połamał kości. Zaczął wciągać z powrotem mokrą pończochę, co było dosyć trudne, bo drugą ręką nadal ściskał nos. – Nie mogę uwierzyć, że się nam... – zaczął Sanson. – Udało? – spytał Kip. Zaprzestał prób sznurowania buta jedną ręką i teraz mocno pociągał nosem, żeby powstrzymać upływ krwi i się nią nie upaćkać. Kiedy jednak skończył wiązać supełek, zrozumiał, dlaczego Sanson nie dokończył zdania. Siedzieli skąpani w ostrej, czerwonej poświacie. Kip spojrzał w górę i zobaczył wiszącą nad nimi na niebie czerwoną flarę, wskazującą pozycję uciekinierów reszcie królewskich wojsk – które musiały znajdować się w pobliżu. Dym z flary ciągnął się na szczyt wodospadu, gdzie stali dwaj krzesiciele i patrzyli na nich. Kipowi i Sansonowi udało się uciec przed krzesicielami, ale teraz musieli uciec reszcie armii. Kip wstał, utykając i pociągając nosem. Miał wrażenie, że zaraz zacznie mu się kręcić w głowie ze zdenerwowania. Zobaczył jeźdźca na grani, która ciągnęła się od wodospadu do farmy Sendinów. Natychmiast zapomniał o krwawiącym nosie. Jeździec będzie musiał skorzystać z okrężnej drogi, ale miał konia. Kip i Sanson musieli zbiec ścieżką wzdłuż bystrzy i dotrzeć na farmę przed żołnierzem. I wtedy Kip zobaczył, że do pierwszego dołączyło trzech następnych. A potem jeszcze jeden, i jeszcze.

Kip i Sanson ruszyli biegiem. Wodospad wzbijał ogromne chmury pyłu wodnego, dzień i noc, a w dolinie panował mrok o kilka godzin dłużej niż w okolicy. Kiedy flara zgasła, Kip stracił z oczu konnych i ścieżkę. Zatrzymał się przerażony. Szerokolistne rośliny, śliskie od wilgoci, przesłaniały wąziuteńką ścieżkę. Wystarczy, że stanie na jednej z nich, a zjedzie kamienistą pochyłością prosto do rzeki. A w bystrzach czekała go śmierć. Musiał coś widzieć. Spróbował patrzeć kątem oka, jak uczył go mistrz Danavis. Ta część oka, która skupia się, gdy patrzy się normalnie, najlepiej postrzegała kolory, ale ta bardziej z boku lepiej radziła sobie z odróżnianiem światła i ciemności. – Biegiem! – krzyknął Sanson. Kip obejrzał się przez ramię. Twarz Sansona wyglądała tak, jakby płonęła. Kip zrobił krok do tyłu i zachwiał się na ostrej krawędzi ścieżynki. Każdy skrawek odsłoniętej skóry Sansona jarzył się jak rozpalony. Kip widział nawet parę buchającą mu z rąk w postaci drobnych, pomarańczowych smużek. – Co się stało z twoimi oczami? – zdziwił się Sanson. – Nieważne. Ruszaj się, Kip! Sanson znowu miał rację. Nieważne, co Kip widział ani w jaki sposób. Odwrócił się i ruszył przed siebie. Jakimś cudem niezwykłość tego doświadczenia zepchnęła na bok strach. Rośliny były jak pochodnie wskazujące mu drogę, delikatnie oświetlały kryjący się między nimi szlak. Jedną ręką trzymając mokre, ciężkie spodnie, Kip zaczął biec tak szybko, jak zdołał, nie bojąc się niczego mimo wilgotnych kamieni, wąskiej ścieżki i śmierci czyhającej ze wszystkich stron. Na rzece unosiły się ciała, które ugrzęzły w bystrzach. Dobry Orholamie, były też ciała na farmie Sendinów, niewielkie grudy niemal tak zimne jak otaczająca je ziemia. Tlące się, zniszczone budynki płonęły jasno w oczach Kipa. A co ważniejsze dla niego i Sansona, zobaczył płaskodenną łódkę zacumowaną przy pomoście Sendinów. Dotarli z Sansonem do końca ścieżki. Wybiegli zza rogu i w porannym słońcu zobaczyli trzydziestu jeźdźców z Lustrzanej Gwardii ustawionych w szyku bojowym. – Chcieliśmy pojmać cię żywcem – powiedział czerwony krzesiciel. Jego skóra była szkarłatna, a w głosie pobrzmiewała złość. – Nie co dzień spotyka się krzesiciela z twoim potencjałem. Zabiłeś jednak dwóch ludzi króla Garadula i za to czeka cię śmierć.

ROZDZIAŁ 15 – Chyba nie zamierzasz naprawdę nas rozbić? – spytała Karris, kiedy Gavin skierował ich nad porośniętą krzewinkami pustynię. – Och, rozumiem. Kiedy lecę, my lecimy, a kiedy się rozbijamy, to ja nas rozbijam. Gavin przechylił kondora na prawo do skrętu, żeby nie zobaczono ich z Garristonu. Nadal istniała spora szansa, że dojrzy ich jakiś farmer albo rybak, ale kto uwierzy samotnemu rybakowi, który powie, że widział ogromnego latającego człowieka-ptaka? Co innego, gdyby zobaczyło ich całe miasto. Garriston, chociaż to najważniejszy port Tyrei, nie był dużym miastem. Zatokę zubożono zbyt intensywnymi połowami, ziemia była gorąca, sucha, a gleby słabe, ruthgarski gubernator skorumpowany, a jego ludzie jeszcze gorsi. Nie zawsze tak to wyglądało. Przed Wojną Fałszywego Pryzmata istniał tu rozległy system kanałów nawadniających, dzięki którym krzewiasta pustynia rozkwitała, a plony zbierano dwa, a nawet trzy razy do roku. System śluz pozwalał docierać kupcom do dziesiątków małych miasteczek w górę i dół Umbry. Jednakże kanały i śluzy wymagały krzesicieli i konserwacji. Bez obu tych rzeczy ziemia uschła, karana za grzechy martwych ludzi. – Gavin, mówię poważnie. Naprawdę się rozbijemy? – Zaufaj mi. Otworzyła usta, ale zaraz je zamknęła. Zgadywał, czego nie powiedziała: „Bo już raz dobrze wyszłam na tym, że ci zaufałam?”. – Masz coś kruchego w plecaku? – Jak niebezpieczny będzie upadek? – spytała szczerze zaniepokojona. – Przepraszam. Powinienem poczekać, aż bardziej zbliżymy się do ziemi. – Czekaj, co to jest? – spytała nagle Karris. Gavin spojrzał na zachód, w tym samym kierunku co Karris, ale nie zobaczył niczego ciekawego. Obszar wokół Garristonu to były równinne i suche ziemie uprawne, ale na zachód szybko ustępowały stromym, wysokim górom nie do przebycia, które niemal graniczyły z morzem. Umbra płynęła zaraz po drugiej stronie tych gór. Gdyby płynęła prosto do morza – przez góry – miałaby raptem trzydzieści mil długości. A tak skręcała na wschód do Garristonu, oddzielona od morza górami jak murem i mierzyła prawie czterysta pięćdziesiąt mil od źródła do

ujścia. – Tam – wskazała Karris. – Dym. Gavin nie był pewien, czy czarna smużka to coś więcej niż wytwór wyobraźni Karris – a teraz też i jego. Tak czy inaczej, smuga unosiła się po drugiej stronie gór, więc to nie miało znaczenia. Już otwierał usta, żeby powiedzieć to Karris, kiedy kondor przeleciał nad jednym ze wzniesień pogórza. Potężny prąd nośny wyrzucił ich wysoko w powietrze. Gavinowi zaparło dech w piersi. Eksperymentował z kondorem tylko nad wodą. Nawet nie pomyślał o tym, jak ziemia, nad którą szybował, wpłynie na powietrze powyżej. Teraz, kiedy tego doświadczył, wszystko nabrało sensu. Inaczej, dlaczego ptaki drapieżne tak często krążyłyby w tych samych miejscach? Gavin zakładał, że trzymały się dobrych terenów łowieckich. Teraz wiedział. Prądy wstępujące. – Damy radę przelecieć nad górami? – spytała Karris. Z tej wysokości – Gavin spojrzał w dół, przełknął ślinę i natychmiast skupił wzrok na horyzoncie – miał pewność, że widzieli dym. A skoro był widoczny z tak daleka, mógł oznaczać tylko dwie rzeczy. Niech to będzie pożar lasu. Błagam, Orholamie. – Damy. Ale jeśli polecimy tam, to nie spotkasz się z człowiekiem, który miał cię wprowadzić do wojska Garadula. Bez morza nie dam rady znowu wznieść kondora w powietrze. Będziemy musieli spłynąć rzeką aż do ujścia. – Gavin, jak widzę tyle dymu, to od razu myślę: czerwony kolorak. Pochodnia może właśnie palić całe miasto. Wyruszyłeś powstrzymać koloraka w pobliżu Ru? Ci ludzie nie są gorsi od mieszkańców Ru. A skoro już o tym mowa, to w Ru jest mnóstwo krzesicieli, którzy wspólnie poradziliby sobie z niebieskim kolorakiem. Ci ludzie nie mają nikogo. W myślach Gavin porównywał ziemię poniżej ze znanymi mu mapami Tyrei. Okazało się to zaskakująco łatwe, zważywszy że znalazł się tak blisko perspektywy, z jakiej rysuje się mapy, jak żaden z ludzi. Spojrzał na góry, nie do końca przejezdną przełęcz i miejsce, z którego unosił się dym. Nagła myśl uderzyła go z siłą większą niż zwykłe przeczucie. Nie znalazł się tu przypadkiem. To nie był zbieg okoliczności, że szybował w jedynym miejscu, z którego mógł dostrzec ogień, i że towarzyszyła mu Karris. To nie był pożar lasu. Ani czerwony kolorak. Ogień bił z Rektonu. Przed wojną to było śliczne miasteczko. To tam przebywał jego „syn”. Gavin to wiedział, chociaż znajdowali się tak daleko, że nie miał prawa tego wiedzieć.

Gdyby Orholam rzeczywiście istniał, właśnie taką karę wymyśliłby dla Gavina. Albo próbę. Cokolwiek to było, miał przed sobą wybór. Zostało mu pięć lat i pięć wielkich celów do zrealizowania. A jeden z nich był w głównej mierze bezinteresowny: uwolnić Garriston, który upadł przede wszystkim z jego winy. I który do tej pory cierpiał z jego powodu. Jeśli uda się do Rektonu, będzie musiał stawić czoło tej wariatce, Linie. Będzie musiał stawić czoło jej synowi, Kipowi, i powiedzieć mu, że nie jest jego ojcem: „Przykro mi, nadal nie masz ojca. Nie mam pojęcia, co wygaduje ta kłamliwa zdzira, twoja matka”. Na pewno wszystko pięknie się ułoży. Znajdą się też tak blisko wojsk Raska Garadula, że Karris otworzy list z rozkazami, i wtedy natychmiast zrobi się nieprzyjemnie. Wystarczyłoby, żeby Gavin powiedział „Mam swoje rozkazy”. Karris by zrozumiała. Zawsze była obowiązkowa. Aż do przesady. Ale ty nie jesteś Karris. To nie jej próba. Otworzył usta, żeby to powiedzieć, ale to pachniało tchórzostwem. Nie mógł wycedzić tych słów przez zaciśnięte zęby. – Lecimy to sprawdzić – powiedział w końcu. Przechylił kondora i zorientował się, że podjął decyzję w ostatnim momencie. Teraz będzie musiał się postarać, żeby zmieścić się w przesmyku między górami. Karris ucisnęła jego rękę, a jej oczy rozbłysły – jadeitowe, zielone oczy z czerwonymi gwiazdami. Z jakiegoś powodu jej radość zraniła go głębiej, niż zdołałoby jakiekolwiek rozczarowanie. Ta radość przypominała o szesnastu latach radości, które powinien jej dać, radości skradzionej. Odwrócił się z zaciśniętym gardłem. Góry zamajaczyły, a Gavin po raz pierwszy zdał sobie sprawę, jak szybko lecą. Nie mieli żadnej nadziei na lądowanie tu, na podmokłym terenie. Jeśli prądy wznoszące, których się spodziewał, nie porwą ich wkrótce, wymalują z Karris wielką, szkarłatną plamę na tych skałach. Orholamie, jeśli w ogóle nie wieje, to nie ma też podmuchu, który by ich uniósł, prawda? Już zaczął krzesać czerwoną poduszkę – nie łudząc się, bo wiedział, że niezależnie od tego, jak wielką stworzy, będzie za mała przy tej prędkości – kiedy porwał ich prąd wznoszący. Cisnął nimi w niebo, aż skrzydła kondora zadygotały. Karris krzyknęła z radości. Siła prądu była niewiarygodna. Trudno było ocenić, jak szybko się wznosili, ale Gavin

skrócił skrzydła, żeby zmniejszyć nacisk na nie i ponieważ Rekton nie znajdował się na tyle daleko, żeby potrzebowali aż takiej wysokości. Im wyżej lecieli, tym bardziej byli widoczni. To jednak dało mu do myślenia. Przy wysokości, jakiej mogli nabrać nad górami, zasięg kondora okazał się o wiele większy, niż początkowo zakładał. Odłożył tę myśl na później. Teraz kłopot polegał na tym, żeby pozostać nisko, żeby nie byli widoczni dla całej Tyrei, i wytracić część tej niesamowitej prędkości, której nabrali. Wykrzesał czepiec z takiego samego niebieskiego luksynu, którego użył, zeskakując z Chromerii. Natychmiast się otworzył – oboje z Karris polecieli do przodu – i równie szybko się oderwał. Kiedy odzyskali równowagę, Gavin spróbował raz jeszcze. Tym razem zielony i o wiele mniejszy. Połączył czepiec z luksynem kondora, żeby go nie rozerwał. Tym razem się udało. W pewnym sensie. Trochę zwolnili. Teraz spadali z tylko niedorzeczną prędkością. Gavin trudził się, próbując znowu zwiększyć rozpiętość skrzydeł. – Jak mogę pomóc?! – krzyknęła Karris. Gavin zaklął. Ledwie co zaczął eksperymentować ze zmianą skrzydeł kondora. We wszystkich swoich próbach tylko pochylał się to w jedną, to w drugą stronę i wyrównywał lot, zanim uderzył o ziemię albo wodę. Stękając z wysiłku, uniósł przedni skraj skrzydła do góry. Skieruj w górę, żeby lecieć w górę, racja? Zrobił dokładnie to, czego nie powinien. Zanurkowali ostro w dół. Zanim wypoziomował skrzydła, lecieli już prosto ku ziemi. Gorzej, gwałtowny spadek oznaczał, że nie dotykał już nogami podłogi. Nie miał o co się zaprzeć, żeby dalej manipulować skrzydłami. Rzucił luksyn na sufit, żeby pchnąć swoje ciało w dół, i już zaczynał dotykać stopami podłogi, kiedy zobaczył majaczące przed nimi ogromne drzewa eukaliptusowe. Działał za wolno. I nagle uderzył o podłogę. Kondor zanurkował poniżej koron drzew nad łąką i zaczął się wznosić. Nie mieli szansy. Gavin sięgnął w luksyn, kiedy kondor uderzył w gałęzie. Niebieski luksyn popękałby i roztrzaskał się, gdyby go nie chwycił. Przez następną chwilę nic nie widział, bo lecieli prosto przez drzewa i nagle znowu znaleźli się w powietrzu. Wnosząc się, coraz bardziej i bardziej stromo. Wreszcie spojrzał na Karris. Na jej skórze toczyła się walka czerwieni z zielenią. Zaparła się rękami o sufit, a luksynowe linie biegły od jej rąk na tył kondora. Przejęła kontrolę nad ogonem. Był rozłożony jak wachlarz, zielony i wyginał się ku górze. Ocaliła im życie, ale oczy

miała zamknięte z wysiłku, a mięśnie napięte, bo starała się utrzymać ogon w górze mimo naporu wiatru. – Karris, wyrównaj! – krzyknął Gavin. – Staram się! – Już za bardzo... I wtedy obrócili się do góry nogami, lecąc w przeciwną stronę. Gavinowi koszula opadła na twarz, a kiedy ją odciągnął, wreszcie wyrównali lot – tyle że lecieli do góry nogami. – Ale nie teraz! – Zdecyduj się wreszcie! – odkrzyknęła. Stała na rękach na suficie. Gavin złapał ją i wspólnie raz jeszcze obrócili ogon i skrzydła. Zwalili się na podłogę, kiedy ogromny, luksynowy ptak znowu się poderwał, raptem dwadzieścia kroków nad drzewami. Gavin odetchnął spokojnie pierwszy raz od – jak miał wrażenie – wielu godzin. Sprawdził kondora. Wyglądało na to, że miewa się dobrze. – Widzieli nas? – spytała Karris. – Co? Kto? Jakim cudem była w stanie widzieć tyle rzeczy naraz? – Oni – odparła, pokazując głową. Gavin spojrzał w stronę Rektonu. Znajdowali się teraz kilkanaście mil na wschód od miasta, które rzeczywiście płonęło. Całe. To oznaczało albo niewiarygodnie silnego czerwonego koloraka, albo coś zupełnie innego. I właśnie patrzyli na owo „coś zupełnie innego”. Niewielka armia stacjonująca wokół miasta. To mogli być tylko ludzie Garadula. Niech Orholam ma ich w opiece. – Nie – powiedział Gavin. – Musieliby patrzeć niemal prosto w słońce, żeby nas dostrzec. – Hmm. No to mamy fart. – Ty to nazywasz fartem? – A to co? – przerwała mu. Poniżej miasta, gdzie wodospady przechodziły w bystrza i w końcu wściekła Umbra się uspokajała, stała gromadka domów. Niemalże wioska, ale wszystkie budynki się tliły. Stał tam przed kilkoma Lustrzanymi Gwardzistami króla Garadula zielony krzesiciel, a jego skóra

napełniała się mocą. – To dziecko! – wykrzyknęła Karris. – Dwoje dzieci! Gavin, musimy je ratować! – Sprowadzę nas na dół tak blisko, jak się da. Przekoziołkuj po uderzeniu. Wyrównali lot jakieś dziesięć kroków nad kamienistą i porosłą krzewinkami równiną. Gavin znowu wyrzucił niewielki czepiec, żeby ponownie wyhamować. Czepiec otworzył się gwałtownie, ale tym razem oboje byli gotowi na szarpnięcie i w porę się zaparli. Gavin wyrzucił następny, a potem jeszcze jeden. Zwolnili szybciej, niż się spodziewał. Kondor zapikował w dół. Gavin rozłożył gwałtownie ręce, rozsadzając kondora na kawałki. Kiedy spadali, owinął Karris, a potem siebie w ogromną poduchę z pomarańczowego luksynu, oprawioną w skorupę segmentów z zielonego giętkiego luksynu i z rdzeniem z wyjątkowo twardego żółtego magicznego tworzywa. Uderzyli o ziemię, a pomarańczowy i zielony luksyn spowolnił ich upadek, zanim wybuchł pod wpływem uderzenia. Żółty luksyn uformował się wokół każdego z nich w sztywniejszą kulę. Gavin poleciał w krzaki, turlając się i podskakując kilka razy, zanim żółty luksyn roztrzaskał się i wypluł go bezceremonialnie na ziemię. Poruszył palcami rąk i stóp. Wszystko działało. Poderwał się. – Karris? Usłyszał wrzask. Mrożący krew w żyłach. Pobiegł. Karris zerwała się na równe nogi dwadzieścia kroków dalej. Włosy miała potargane, ale Gavin nie zauważył żadnych ewidentnych obrażeń. Stanął obok niej. – Co się stało? – spytał. Zerknęła w dół. U jej stóp leżał grzechotnik, długi jak rozpiętość ramion Gavina. Sztylet wbity tuż za głową przyszpilał go do ziemi. Sztylet Karris. Kiedy Gavin stał z rozdziawionymi ustami, Karris oparła stopę za głową węża i wyciągnęła sztylet – ręką, na miłość Orholama, nie magią. Czasem Gavin zapominał, jaka jest twarda. Otarła krew czarną chustką, które Czarnogwardziści nosili specjalnie do takiego celu – na czerni nie było widać trudnych do wyjaśnienia plam z krwi. Drżała nieco, kiedy chowała chusteczkę, ale Gavin wiedział, że nie ze strachu czy nerwów. Ciało potrzebowało chwili, żeby rozluźnić się po takiej ilości adrenaliny, jaką wyzwalała wizja bliskiej śmierci. Karris nie obwiniała go o to, że prawie przez niego zginęła. Złapała plecak i pokrowiec z łukiem, przypasała jatagan do smukłej talii, sprawdziła, czy ostrze albo pochwa nie ucierpiały w

czasie upadku, i zarzuciła plecak. Zupełnie jakby nagła przemoc przypomniała jej, kim jest... I czym oni nie byli. Wróciła na ziemię, do rzeczywistości. – Przepraszam za to wszystko – powiedział Gavin. – Powinienem był trzymać się morza. – Wtedy moglibyśmy napatoczyć się na rekiny. – Wzruszyła ramionami. – I teraz byłabym mokra. – Uśmiechnęła znacząco, ale jej oczy pozostały poważne. Teraz już nie śmiał jej dotknąć, wyciągnąć do niej ręki. Czekała ich praca – a zadanie Karris było niebezpieczne, mogło doprowadzić do wojny i mogło wiązać się ze śmiercią: jej własną lub przez nią zadaną. Musiała bezlitośnie odciąć się od wszelkich związków, które mogłyby ją rozpraszać. – Karris – powiedział. – To, co znajdziesz w liście... to nie jest prawda. Nie spodziewam się, żebyś zrozumiała albo nawet mi uwierzyła, ale przysięgam, że to nie jest prawda. Spojrzała na niego z twarzą surową i nieprzeniknioną. Tęczówki miała jadeitowe, ale plamki czerwieni były jak gwiazdki, rozszerzały się, przybierały kształt rombów. Z takiej czy innej przyczyny, przyziemnej czy magicznej, za sprawą luksynu czy łez, Gavin wiedział, że wkrótce te oczy będą czerwone. – Uratujmy te dzieci – powiedziała. Pobiegła, a on za nią. Zbiegali zygzakiem po zboczu porośniętym głównie przez eukaliptusy; obłażąca kora sypała się na ziemię, gałęzie ich chłostały. Karris brnęła w stronę chudego dzieciaka, zostawiając Gavinowi uratowanie tego, który stał przed czerwonym krzesicielem. Jednakże to wszystko nie miało znaczenia. Żadne z nich nie miało szansy dotrzeć na czas.

ROZDZIAŁ 16 Stali za daleko, żeby pobiec do łódki; nawet Sanson by nie zdążył. W głowie Kipa pojawiła się lodowata myśl: zaraz umrze. Zaskoczyła go własna reakcja. Żadnej paniki. Żadnego strachu. Tylko cicha furia. Trzydziestu elitarnych Lustrzanych Gwardzistów w pełnym uzbrojeniu przeciwko dziecku. Wyszkolony czerwony krzesiciel przeciwko dziecku, które wczoraj po raz pierwszy krzesało. – Uciekaj, kiedy dam ci znak – powiedział Sansonowi. Kątem oka zobaczył jakiś rozbłysk nad drzewami trzysta kroków na lewo od niego, ale kiedy tam spojrzał, niczego nie zobaczył. Widział, że Lustrzani Gwardziści też patrzą po sobie, jakby dostrzegli ten sam błysk, co on. – Teraz, Sanson. Biegiem. – Kip nie oderwał wzroku od krzesiciela. Sanson pobiegł. Lustrzani Gwardziści wahali się, dopóki czerwony krzesiciel nie skinął ręką, dając im znak – krótko, po żołniersku. Dwóch gwardzistów – po jednym z każdej flanki – oderwało się od szyku i okrążyło Kipa, wbijając mocno pięty w końskie boki. Czerwony krzesiciel sam wyjechał naprzód. Do tej pory wszystkie magiczne dokonania Kipa były czysto instynktowne. Teraz musiał zrobić coś świadomie. Zalewało go światło. Okrążający go gwardziści mieli na niego oko, ale chodziło im o Sansona. Dzikość ponownie wezbrała w Kipie i poczuł, że skóra pod paznokciami mu pęka i luksyn wylewa się z rąk. W dłoni uformował mu się oszczep. Cisnął nim w Lustrzanego Gwardzistę, który znajdował się najbliżej Sansona, ale rzut był żałosny. Oszczep poleciał z piętnaście kroków – nie przebył nawet połowy potrzebnego dystansu. Czerwony krzesiciel się roześmiał. Kip nie zwracał na niego uwagi. Widział, jak drugi czerwony krzesiciel i jego uczeń Zymun rzucali ogniowymi pociskami, po prostu stojąc. Lecieli do tyłu, kiedy ciskali czymś z wielką siłą, ale ta siła nie była do końca fizyczna. Kip wyobraził sobie magię wylatującą z niego, jak wcześniej z tamtych czerwonych. Drobinki powietrza przed nim połączyły się, iskrzące, migoczące zielenie w odcieniach od bladego przez seledyn po soczysty szmaragd ułożyły się w zarys grotu włóczni. Grot skoczył w wybuchu energii. Kip padł, jakby strzelił z muszkietu z podwójnym

ładunkiem prochu. Przekoziołkował po ziemi. Gorzej, że nie trafił. Zielona włócznia przecięła powietrze za galopującym Lustrzanym Gwardzistą. Uderzyła w jedną z nielicznych stojących jeszcze ścian spalonego domu. Ściana przewróciła się wzbijając tumany popiołu. Kip wstał z trudem i spróbował znowu, ale kiedy powietrze zaczęło przed nim iskrzyć się zielenią, dostrzegł kątem oka coś czerwonego. Odwrócił się do czerwonego krzesiciela, ale za wolno. Coś gorącego strzeliło mu przez ręce, rozpraszając zielony luksyn, który Kip gromadził, i parząc go. Czerwony krzesiciel zsiadł już z konia i podchodził do Kipa. Szedł spokojnie, a czerwień, kłębiąc się, znowu spływała mu do dłoni. Kip uniósł ręce, jak robił to setki razy, kiedy Ram groził, że go uderzy. Tym razem uformowała się zielona tarcza, półprzezroczysta, zakrywająca go od stóp do głów, całym ciężarem opierająca się o ziemię. Czerwony krzesiciel machnął jednym palcem. Strzeliła iskra, ciągnąc za sobą długi czerwony ogon. Przywarła do tarczy Kipa, płonąc słabo, a czerwony ogon sięgał aż do krzesiciela. Kip spanikował i uskoczył w bok. Pociągnął za sobą tarczę tylko dlatego, że przyczepiła się do jego rąk. O wiele większy pocisk poleciał z rykiem od czerwonego krzesiciela. Leciał po ogonie iskry, tnąc powietrze wzdłuż wyznaczonej linii. Uderzenie zwaliło Kipa z nóg i cisnęło nim kilka stóp dalej. Poczuł, jak zielona tarcza pęka z hukiem, jakby łamano jego własne kości. Gdy podniósł się z ziemi, ujrzał jak jeden z Lustrzanych Gwardzistów ścigających Sansona unosi długą kawaleryjską szablę i tnie, nie przerywając szarży. Kip nie widział Sansona, ale gwardziści się zatrzymali, a drugi jeździec zmienił chwyt na lancy i dźgnął nią w dół, mocno. Raz, potem drugi. Jak zawodowiec, chłodno. Obaj gwardziści rozluźnili się, jak ludzie, którzy skończyli swoją robotę, i Kip zrozumiał, że Sanson nie żyje. Przeturlał się. Czerwony krzesiciel stał nad nim. Kip odrobinę się zdziwił, jak zwyczajnie mężczyzna wygląda. Miał pociągłą twarz, ciemne oczy, niedbale przycięte włosy i krzywe zęby. Zamierzał zabić Kipa, ale był w tym beznamiętny. Po prostu wypełniał rozkazy. Zanim Kip zdołał ponownie zgromadzić magię, krzesiciel unieruchomił mu ręce czerwonym szlamem, klejącym i gęstym. Kip nie mógł się ruszyć. Krzesiciel raz jeszcze spojrzał zza okularów ku słońcu i magia spłynęła kłębami jak dym po jego rękach, wypełniając go mocą do śmiercionośnego ciosu. Plamka w kolorze indygo

pojawiła się na jego uchu, a potem na skroni, kiedy poruszył głową – jakby ktoś z latarnią wypuszczał sygnalizacyjny promień światła z lasu i w jakiś sposób zdołał skupić promień dokładnie na... Rozległ się huk, raptem na ułamek sekundy, jakby Kip znowu stanął u podnóża wodospadu. Coś ogromnego i żółtego uderzyło w czerwonego krzesiciela tak szybko i mocno, że wydawało się, że mężczyzna zniknął. Jego ciało poleciało w powietrze, rozerwane siłą uderzenia. Czerwony luksynowy szlam pętający Kipa rozpadł się w pył. Kip wstał i spojrzał z przerażeniem na to, co kiedyś było człowiekiem. Czerwień szat krzesiciela zmieszała się teraz z krwią, magia splątała się z przemocą. Cała górna połowa ciała zamieniła się w galaretę. Kip spojrzał w stronę lasu. *** Ocaliwszy na razie chłopca, Gavin pobiegł w stronę Lustrzanych Gwardzistów. Karris zbiegła zboczem, żeby uratować drugiego chłopca biegnącego w stronę rzeki, ale było za późno. Gwardziści uformowali szyk z zadziwiającą szybkością i dyscypliną. Żaden z nich nie zawracał sobie głowy wkładaniem zbroi. Była ciężka, niezgrabna i szybko męczyła wierzchowca, a Lustrzani Gwardziści najwyraźniej nie spodziewali się napotkać jakiegokolwiek oporu, już nie mówiąc o krzesicielach. To oznaczało, że konie stanowiły najłatwiejszy cel. Tyle że Gavin nie lubił zabijać niewinnych zwierząt. A ich panów? To co innego. Zakreślił ręką ostry łuk, a powietrze zaskwierczało jak seria wybuchających w ogniu kamieni. Wystrzelił tuzin niebieskich kul, każda wielkości połowy jego pięści. Lustrzana zbroja, działając jak zwierciadło odbijające światło, odbijała część skierowanego na nią luksynu i go rozpraszała. To stanowiło poważny problem dla krzesiciela próbującego zrzucić jeźdźca za pomocą luksynowego miecza, ale to była tylko zbroja – zapewniała ochronę, a nie niezniszczalność. Luksynowe kule o cieniutkich ściankach roztrzaskały się na lustrzanej zbroi, uwalniając z wnętrza płonącą, czerwoną maź, która rozlała się po gwardzistach, rozbryzgując się na torsach, wciekając pod przyłbice i przesączając w miejscach łączeń w kroku. Pośród ognia, wrzasków i skwierczenia płonącej skóry szarża się załamała. Gavin machnął drugą ręką i wystrzelił kolejny tuzin kul. Mężczyźni zwalali się z siodeł na ziemię, próbowali się turlać, żeby zgasić płomienie. Inni usiłowali zedrzeć płonące hełmy gotując się w nich. Pozostali

kontynuowali szarżę, kilku gwardzistów opuściło nawet lance – dopóki nie uderzyła w nich druga salwa kul. Nadal jednak ponad tuzin koni kontynuował szarżę, nawet bez jeźdźców – w końcu wyhodowano je specjalnie do walki. Galopowały prosto na Gavina. Postawił wokół siebie zielone kliny, zamykając się wśród nich jak małż w muszli i przygotował się na uderzenie. Konie trącały go rozpędzone, przebiegając obok, ale utrzymał się na nogach. Zostało tylko trzech Lustrzanych Gwardzistów bez obrażeń, wszyscy w ostatniej linii, bo już wcześniej wyłamali się z szarży. Ściągali wodze, odwracali się gotowi do ucieczki. Może to tchórze. Ale mądrzy tchórze. Gavin strzelił palcami do każdego z nich. Nadfioletowy luksyn był szybki, lekki i prawie dla wszystkich niewidzialny. Jak pajączek, każda plamka przywarła do jednego gwardzisty i wspięła się do spoiny w zbroi na karku. Chwilę później trzy kolczaste pociski z żółtego luksynu śmignęły po nadfioletowej pajęczynie łączącej pajączki z Gavinem. Z mięsistym chrzęstem pociski przebiły się przez zbroje i wbiły w kręgosłupy. Trzej jeźdźcy spadli z galopujących koni. Skoro wszyscy jeźdźcy wokół niego zginęli albo umierali, Gavin spojrzał w dół wzgórza, żeby sprawdzić, jak radzi sobie Karris z dwoma Lustrzanymi Gwardzistami. Jeden już padł i Gavin tylko się zdziwił, że drugi jeszcze żyje – co niewątpliwe szybko ulegnie zmianie. Czterysta lat temu, kiedy założono Czarną Gwardię, była to ilytańska kompania, której członków dobierano, kierując się zarówno podkreślanymi z dumą związkami z Lucidoniusem, jak i umiejętnościami w walce. Kiedy jednak Ilyta straciła swoje wpływy w Spektrum, Czarną Gwardię zmuszono do zmian – nie mogła już dobierać członków ze względu na prowincję, z której pochodzili, więc zaczęła uzasadniać dobór pełnioną przez siebie funkcją. Kiedy krzesiciel krzesze, jego skóra napełnia się kolorem, którego zamierza użyć. To oznaczało, że w walce łatwiej jest przewidzieć ruchy jasnoskórego Atashanina albo mieszkańca Krwawej Puszczy. Takie uzasadnienie jak najbardziej satysfakcjonowało Paryjczyków, którzy jak Ilytanie mieli ciemną skórę. Od tego czasu Czarna Gwardia składała się głównie z Paryjczyków i Ilytan, a z czasem, w miarę jak rosły ich wpływy polityczne, Paryjczycy zaczęli stanowić większość. Ponieważ jednak swój wyjątkowy status Czarna Gwardia opierała na umiejętnościach w walce, była zmuszona przyjąć ponad tuzin elitarnych wojowników-krzesicieli z innych krajów niż Paria czy Ilyta.

Karris dołączyła do Czarnogwardzistów, bo nie sposób było jej tego zabronić. Walczyła z każdym członkiem Czarnej Gwardii i pokonała wszystkich prócz czterech. Była najszybszym krzesicielem, jakiego Gavin widział w swoim życiu, a po czarnogwardyjskim szkoleniu także jednym z najbardziej niebezpiecznych. A ona nie przywiązywała do tego faktu żadnego znaczenia. Przy tempie, jakie sobie narzuciła, Gavin uznał, że będzie miała szczęście, jeśli przetrwa następne dziesięć lat. A najpewniej tylko pięć. Zupełnie jakby ścigała się z nim do bram Śmierci. Śmierć jednak nie była jej pisana tego dnia. Drugi jeździec zaszarżował na nią z wyciągniętym mieczem. Karris została na swoim miejscu i przesunęła się w ostatniej sekundzie, stając koniowi na drodze. Jeździec spodziewał się, że przesunie się w przeciwnym kierunku, więc był zbyt zaskoczony, żeby skręcić. Karris padła na ziemię, gdy niewiele brakowało, żeby koń ją stratował. Giętkimi palcami zielonego i czerwonego luksynu chwyciła popręg, kiedy rumak nad nią przeskakiwał. Wierzchowiec przebiegł dalej i przez chwilę Gavin myślał, że jednak ją stratował. I wtedy zobaczył, jak Karris wyskakuje w powietrze. Sprężysty luksyn szarpnął ją gwałtownie do galopującego konia. Wpadła na plecy jeźdźca i prawie zleciała z siodła, ale zaraz się poprawiła i zdołała utrzymać na grzbiecie zwierzęcia. Jeździec wymachiwał rękami, nie mając pojęcia, co właśnie się stało i co go uderzyło od tyłu. Karris wyciągnęła nóż i złapała go za głowę drugą ręką. Zerwała mu przyłbicę i wbiła nóż głęboko w twarz. Mężczyzną wstrząsnął potężny spazm i oboje spadli. Karris próbowała zepchnąć go, tak żeby wylądować na nim, ale mężczyzna nie zdążył wyplątać stopy ze strzemienia. Zamiast więc miękko wylądować, przekoziołkowała ostro do tyłu, a kiedy ciało gwardzisty zostało spod niej wyszarpnięte, uderzyła o ziemię i gwałtownie przeturlała się do przodu. Miała jednak szczęście, że upadła na trawę. Gavin spojrzał na chłopca – ratując go, zabili trzydziestu elitarnych gwardzistów satrapy Garadula. Miał może z piętnaście lat, był pulchny, niezgrabny i patrzył wytrzeszczonymi oczami na to, co się właśnie wydarzyło. Potem odwrócił się i popędził w stronę rzeki. W pierwszej chwili Gavin myślał, że ucieka przerażony, ale zaraz zdał sobie sprawę, że chce sprawdzić, co z przyjacielem, którego Gavin i Karris nie zdążyli uratować. – Co to wszystko ma znaczyć?! – krzyknął jakiś mężczyzna. Gavin odwrócił się i zaraz się za to sklął. Tak się martwił chłopcem, Karris i tym, co się działo nad rzeką, że nie zwracał uwagi na to, co dzieje się na drodze. Ryk bystrzy i wodospadu

zagłuszył tętent kopyt, ale to żadne usprawiedliwienie. Mężczyzna, który krzyczał, miał ten sam słabo zarysowany podbródek – który aż się prosił, żeby przywalić w niego pięścią – co szesnaście lat temu, kiedy Gavin ostatni raz go widział. Cały się trząsł, patrząc na jatkę – bo tylko tyle zostało z trzydziestu jego rzekomo niezwyciężonych Lustrzanych Gwardzistów. Jednakże twarz satrapy Garadula zmieniła się, gdy tylko ujrzał Gavina. Kiedy ściągnął wodze, otoczyło go kilkunastu krzesicieli i dwudziestka Lustrzanych Gwardzistów. – Gavin Guile?

ROZDZIAŁ 17 Biel go zabije. Gavin zasłużył sobie na śmierć. Obecność satrapy Garadula wszystko zmieniała. Gdyby to byli sami żołnierze satrapy, jak spodziewali się z Karris, Gavin mógłby ich zabić i odejść. Satrapa Garadul wściekłby się i ścigał krzesiciela, który się tego dopuścił, ale nie miałby pojęcia, kogo szuka. Mogło się tak zdarzyć, że jakiś potężny krzesiciel mieszkał w... jak się nazywała ta nędzna mieścina? Rekton, tak właśnie. O, ironio losu. Było za późno, żeby wyciągnąć z kieszeni okulary, które Gavin nosił z myślą o właśnie takich ewentualnościach. Okulary, i to, czego dokonał, sugerowałyby, że jest tajemniczym polichromatą. Bez nich mógł być tylko Pryzmatem. Zatem sam Pryzmat stanął przeciwko satrapie Garadulowi i nie można było temu zaprzeczyć. Rask Garadul go znał. – Gavin? – spytał raz jeszcze satrapa. W jego tonie pojawiło się coś dziwnego, jakieś napięcie, może sygnał pułapki. Miał na sobie kolczugę z wbudowanymi fragmentami zbroi płytowej. Niewielkimi, niewymagającymi przegubowych łączeń. Jego kraj był biedny. Zmienił pieczęć. Kiedyś to był rodowy księżyc i dwie gwiazdy na czarnym polu, a w przypadku jego osobistego herbu jeszcze warczący lis. Teraz pozbył się lisa i reszty. Nowa królewska pieczęć przedstawiała biały przerwany łańcuch na czarnym polu. Gavin natychmiast zorientował się, że ten symbol jest istotny. Rask nie odrzucał tak po prostu nazwiska i ojca, którym zawsze gardził jako słabym. To było coś nowego. Czyżby uległ herezji, wierze w starych bogów, o której plotki dotarły do Gavina? Co on wyprawiał? Dlaczego pytał go o imię, skoro już wiedział, że to on? Dawał Gavinowi szansę skłamania, powiedzenia, że nie jest Pryzmatem? Gdyby Gavin skłamał, co zrobiłby Rask Garadul? Zabiłby go i wyjaśnił później Chromerii, że to była pomyłka, to nie jego wina, że zabił napastnika, który wyparł się, jakoby był Gavinem Guile. Jeśli Rask myślał, że zabije Gavina, dysponując garstką krzesicieli i dwudziestką Lustrzanych Gwardzistów, mylił się, ale o co innego mogło mu chodzić? Może Garadul zdziwił się jego pojawieniem tak, jak Gavin widokiem satrapy, i nie wiedział, jak rozegrać to spotkanie. Jeśli Gavin skłamie, a Rask zaatakuje, Gavin nie będzie miał wyboru i będzie musiał go

zabić. Jeżeli zabije Garadula, będzie musiał zabić też wszystkich jego ludzi. Co sobie pomyślą o tym inne satrapie? Coraz więcej ludzi nadchodziło ścieżką za Garadulem. Gavin nie mógł ich wszystkich zabić. Niezależnie od tego, jaki był silny, jeśli stu ludzi rozbiegnie się w sto różnych kierunków, część z nich zdoła się wymknąć. Rozejdzie się wieść, że sam Pryzmat zjawił się w Tyrei i niczym niesprowokowany zabił satrapę. To nie miało znaczenia, że satrapa Garadul wybił wszystkich mieszkańców miasteczka. To było jego miasto, mógł z nim zrobić, co zechciał. Był taki czas, kiedy Pryzmat mógł zniszczyć albo zabić jednego satrapę wedle własnego widzimisię, ale to już stare dzieje. Kiedy jeszcze Siedem Satrapii rzeczywiście było satrapiami. To już minęło. Władza Pryzmata była symboliczna, jedynie religijna. Pryzmat nie powinien mieszać się do wewnętrznych spraw kraju – a Gavin dokonał już czegoś więcej niż tylko się wmieszał. Gdyby zabił tu wszystkich, a potem śmignął z powrotem do Chromerii, wracając do domu już po kilku dniach, Chromeria spokojnie mogłaby zaprzeczyć, jakoby Pryzmat ponosił jakąkolwiek odpowiedzialność za tutejsze wydarzenia. Tyrea znajdowała się za daleko, żeby mógł tu dotrzeć i wrócić. Zabiłby człowieka, którego nigdy nie lubił. Uniknąłby kłopotów, a jedyni ludzie, którzy by za to zapłacili, to garść żołnierzy z najbardziej zaściankowej satrapii. Cóż, chłopiec też musiałby zginąć. W przeciwnym wypadku mógłby szantażować Gavina. Co pomyślałaby Karris? A jakie miało znaczenie, co ona myśli? Już była dla niego nieosiągalna. I wiedział, że dzisiaj straci nawet tę odrobinę, która nadal między nimi istniała. Człowiek, którym był kiedyś, nie zawahałby się ani chwili. Co ty byś zrobił, bracie? Minęło tyle czasu, że Gavin nie miał już pewności. – Jestem Najwyższym Lordem Pryzmatem Gavinem Guile – oznajmił; skłonił się lekko, chowając jedną rękę za plecami i próbując dać znać Karris, aby się nie zbliżała. – Zatem, lordzie Pryzmacie – odezwał się głośno satrapa Garadul – w taki sposób Chromeria wypowiada wojnę? – To dziwne, że tak szybko pomyślałeś o wojnie, satrapo. – Dziwne? Nie, dziwne jest to, że nazywasz mnie satrapą. Usunąłeś z Garristonu prawowitego satrapę, mego ojca, ukradłeś to miasto, naszą stolicę i jedyny port, odmawiając mieszkańcom Tyrei dostępu do Chromerii. Tyrea nie jest już satrapią i nie była nią od czasu twojej wojny. Jam jest król Rask Garadul z Tyrei. Zamordowałeś moją osobistą straż. I ty

mówisz, że to dziwne, że przychodzi nam na myśl wojna? – Rask podniósł głos. – Może myślisz sobie, że Tyrejczycy rodzą się po to, żeby mordowali ich pachołkowie Chromerii? Wśród Lustrzanych Gwardzistów rozległ się pomruk, co upewniało Gavina, że tego typu słowa to dla nich nie pierwszyzna. – Ale z pewnością Chromeria nie przysłałaby samego Pryzmata tylko po to, żeby zabił paru ludzi. – Rask udawał, że się zastanawia, ale nie czekał dostateczne długo, żeby Gavin zdążył wejść mu w słowo. – Nie. Pryzmat zjawiłby się tu tylko wtedy, gdyby miał do załatwienia coś ważniejszego. Coś, dzięki czemu Chromeria nadal będzie mogła trzymać w swoim morderczym uścisku Siedem Satrapii. Powiedz mi, lordzie Pryzmacie, przybyłeś, żeby mnie zabić? Nie wysyła się lwa, żeby zabić szczura. Dobre nieba, niewiele brakowało, a Gavin powiedziałby to na głos. Rozległ się szczęk zbroi i tętent kopyt, kiedy Lustrzana Gwardia i krzesiciele otoczyli Raska Garadula ciaśniejszym kręgiem. Gavin usłyszał tylko to, bo patrzył w dół stoku. Wcześniej starał się nie patrzeć w tamtym kierunku, żeby nie przyciągnąć ich uwagi do Karris, ale do tej pory musiała już zdecydować, czy woli zostać, czy zniknąć. Prawie zniknęła – spływała wartką rzeką na małej płaskodennej łódce. Jeżeli dobrze ją znał, zatrzyma się i spróbuje się zorientować, co mu grozi. W końcu była Czarnogwardzistką i chociaż jej pierwszym obowiązkiem było chronić Biel, obrona Pryzmata stała już na drugim miejscu. Zastanawiał się, czy opuściła go, bo mu ufała, uznała, że sam sobie poradzi, czy też miała własną misję do wykonania i nie pozwoliłaby, żeby cokolwiek jej w tym przeszkodziło. Z kolei korpulentny chłopak stał teraz niemal dokładnie za Gavinem. Po tym, jak Gavin uratował go przed Lustrzanymi Gwardzistami, najwyraźniej uznał, że Pryzmat daje mu największą szansę na przetrwanie. – Źle mnie zrozumiałeś, królu Garadulu – powiedział Gavin, odwracając się z powrotem i akceptując nowy tytuł. – Zobaczyłem tych ludzi mordujących niewinnych obywateli twojej satrapii. Interweniowałem, żeby ratować twój lud. Wierzyłem, że wyświadczam ci przysługę. – Wyświadczasz przysługę, mordując żołnierzy w moich barwach? – Z pewnością renegatów. Bandytów. Jaki szaleniec spaliłby własne miasto na popiół? Wielu Lustrzanych Gwardzistów odwróciło twarze albo spuściło wzrok, tylko ukradkiem zerkając na króla Garadula. Widać, że nie wszyscy z nich z radością mordowali krajan. Król się zaczerwienił.

– Jestem królem – oznajmił. – Nie pozwolę, by ktokolwiek kwestionował moje decyzje. A zwłaszcza Chromeria. Tyrea to niezawisły kraj. Nasze wewnętrzne konflikty nie są waszą sprawą. Żołnierze znowu popatrzyli z kamiennymi twarzami. – Oczywiście, że nie. To po prostu... niezwykłe, żeby król palił własne miasta i ludzi. Mordował dzieci. Z pewnością rozumiesz moje pomieszanie. Proszę o wybaczenie z powodu tego nieporozumienia. Chromeria służy Siedmiu Satrapiom. W tym Tyrei. Odegrał to chyba najlepiej jak potrafił. Gdyby stali przed pięćdziesięcioma arystokratami zorientowanymi w rozgrywkach między krajami i szanującymi dyplomację, to by pewnie wystarczyło. Rask Garadul zażądałby rekompensaty pieniężnej, uznając sytuację za autentyczne i zrozumiałe nieporozumienie, zachowując jednak prawo do oburzenia, a jednocześnie wiadomo by było, że Gavin wygrał. Wszystko załatwione elegancko i czysto. Jednakże Ras Garadul był młodym człowiekiem i nowym królem. Nie stał przed arystokratami, ale przed własnymi ludźmi. Dostrzegł, że przegrywa, ale mając wokół siebie stosy zakrwawionych trupów i zerkających na niego nieufnie własnych żołnierzy, uznał, że nie może pozwolić sobie na porażkę. – Z pewnością nie przebyłeś tylu mil, żeby patrolować nasz kraj w obronie przed bandytami? I to bez zapowiedzi. Można by pomyśleć, że zakradłeś się do naszego kraju pod osłoną ciemności jak jakiś szpieg. Ach, to też niegłupie zagranie. Kiedy gubisz ścieżkę, znajdź szybko nową. Gavin zerknął raz jeszcze na chłopca, żeby zobaczyć, jak się trzyma. Nie najlepiej. Właściwie trząsł się z przerażenia. Nie spuszczał oczu z Raska Garadula. A może dygotał z wściekłości? – Szpieg? – rzucił lekko Gavin. – Zabawne. Nie, nie, nie. Od tego ma się swoich ludzi. Tego nie robi się samemu. Chyba jesteś królem dostatecznie długo, żeby to wiedzieć? – Co tu robisz? – spytał ostro król Garadul. I znowu, gdyby byli się na dworze w stolicy dowolnej z siedmiu satrapii, uznano by takie zachowanie za wyjątkowo niegrzeczne. Rask zerknął na chłopca i Gavin już wiedział, że przegrał. Mógłby odejść, w końcu był Pryzmatem i nawet zabicie trzydziestu Lustrzanych Gwardzistów Garadula nie wystarczyłoby, żeby uzasadnić jego uwięzienie albo zamordowanie. A już na pewno nie w tak niejasnych okolicznościach. Rask ryzykowałby, że wszystkie satrapie zjednoczą się przeciwko Tyrei. Zabicie satrapy byłoby skandalicznym naruszeniem norm, zabicie

Pryzmata byłoby niewybaczalne. Rask czuł jednak, że przegrywa, i zamierzał zmusić Gavina, żeby mu za to zapłacił. Zamierzał go zranić tak mocno, jak tylko się dało. Pryzmata wypuści, ale chłopca zabije. – Zobaczyłem dym – powiedział Gavin. – Jednym ze sposobów, w jaki służę Siedmiu Satrapiom, jest zajmowanie się kolorakami. Przybyłem z pomocą. – Co robisz w naszym królestwie? – Nie wiedziałem, że zamknęliście granice. Właściwie to nie wiedziałem nawet o tym nowym „królestwie”. To się wydaje niepotrzebnie... wrogie. Zwłaszcza takie odcinanie dostępu słudze królestw, którym wszak jestem. Mit o politycznym dialogu między bezstronnymi, rozsądnymi sąsiadami, ten mit, na którym w tak ogromnej mierze opierała się dyplomacja, najwyraźniej umarł, więc żeby skupić uwagę na innej kwestii, Gavin podszedł do trupa. – Coś ukrywasz, królu Garadulu? – Jesteś z Rektonu, prawda, chłopcze? – spytał król Garadul. Nie zamierzał grać w gierki Gavina. – Jak się nazywasz? Kim jest twój ojciec? – Nazywam się Kip i nie mam ojca. Większość z nas ich nie ma. Od czasów wojny. Te słowa przeszyły trzewia Gavina niczym lanca. Prawie pozwolił sobie zapomnieć. Wojna Fałszywego Pryzmata zmiotła z powierzchni ziemi dziesiątki miasteczek. Wszystkich mężczyzn – od chłopców, którym jeszcze nie sypnął się wąs, do starców, którzy opierali się na włóczniach jak na laskach – siłą wcielono do wojska po jednej albo po drugiej stronie. I obaj z Dazenem wysłali ich przeciwko jednym z najbardziej utalentowanych krzesicieli, jakich znał świat. Jak drewno do tartaku. – A co z twoją matką? – zapytał poirytowany król Garadul. – Nazywała się Lina. Pomagała w kilku zajazdach. Gavinowi zamarło serce. Lina, wariatka, która przysłała mu list, nie żyła. Ten chłopiec, ten przerażony chłopiec, miał być jego synem? Jedyny ocalały ze spalonego na popiół miasta stał tutaj i był jedyną osobą, która mogła przysporzyć Gavinowi zmartwień. Gdyby wierzył w Orholama, uznałby to za okrutny żart boga. – Lina, tak. Myślę, że tak właśnie nazywała się ta dziwka – powiedział król Garadul. – Gdzie ona jest? – Moja matka nie była dziwką! I zabiłeś ją! Morderco! – Chłopiec był bliski łez, ale Gavin

nie wiedział, czy z gniewu, czy z żalu. – Nie żyje? Coś mi ukradła. Zabierzesz nas do swojego domu i jeśli tego nie znajdziemy, będziesz pracował dla mnie, dopóki nie spłacisz długu. Rask Garadul nie zamierzał pozwolić chłopcu odpracować długu matki. Gavin był przekonany, że to wszystko kłamstwo. To był tylko pretekst, żeby zabrać chłopca, który – jeśli uznać Raska królem – był jednym z królewskich poddanych. Najpewniej Rask zabije go na oczach Gavina, żeby ocalić dumę. Chłopak nic dla niego nie znaczył. Równie dobrze mógłby być psem albo ładnym kocem. Stał się kartą przetargową. Gavina z jednej strony to zniesmaczyło, a z drugiej rozbawiło. Chcesz mnie postawić w sytuacji, w której nie mogę wygrać? Naprawdę? Myślisz, że to dla mnie sytuacja bez wyjścia? Zagrajmy więc. – Chłopak idzie ze mną – odparł Gavin. Rask Garadul uśmiechnął się nieprzyjemnie. Miał przerwę między jedynkami. Przypominał bardziej buldoga szczerzącego zęby, niż uśmiechającego się człowieka. – Zamierzasz ryzykować życie dla tego złodzieja? Oddaj mi go, Pryzmacie. – Bo inaczej co? – Gavin z rozmysłem zapytał uprzejmie i z zainteresowaniem w głosie, jakby naprawdę się zastanawiał. Groźby często traciły na sile, kiedy wyciągało się je nagie na światło dzienne. – Albo moi ludzie opowiedzą, jak doszło do ogromnego nieporozumienia. Nie mieliśmy pojęcia, że Pryzmat się tu zjawił. Gdyby tylko uprzedził o swoim przybyciu. Gdyby tylko coś mu się nie pomieszało i nie zaatakował moich żołnierzy. Po prostu się broniliśmy. Dopiero po jego nieszczęsnej śmierci odkryliśmy nasz błąd. Gavin uśmiechnął się krzywo. Przycisnął do ust pięść, żeby powstrzymać śmiech. – Nie, Rask. Nie bez powodu podróżuję bez Czarnej Gwardii: nie potrzebuję jej. W czasie Wojny Fałszywego Pryzmata byłeś smarkaczem, więc może nie pamiętasz, co potrafię, ale widzę, że niektórzy twoi ludzie wręcz przeciwnie. To ci, co się denerwują. Jeśli mnie zaatakują, zabiję cię. Biel będzie na mnie wściekła przez miesiąc albo dwa. Z pewnością będzie to problem natury dyplomatycznej, ale czy naprawdę myślisz, że ktokolwiek przejmuje się losami „króla” Tyrei? „Króla”, a nie satrapy, tym samym buntownika. Będą tylko chcieli mieć pewność, że nic podobnego im nie grozi. Złożymy wiele obietnic, wygłosimy parę przeprosin, opłacimy naukę tyrejskim uczniom na następne kilka lat i będzie po wszystkim. Twój następca z pewnością okaże

się mniej wojowniczy. Rask już chciał się odezwać, ale Gavin nie zamierzał mu na to pozwolić. – Wyobraźmy sobie jednak, że jakimś cudem rzeczywiście uda ci się mnie zabić, nie ginąc przy tym samemu. Widzę, co tu robisz: zrównałeś z ziemią miasteczko, żeby zebrać armię. Tworzysz sobie nową Chromerię. Pytanie brzmi: czy naprawdę uważasz, że jesteś gotów, teraz, w tej chwili, do wojny? Bo jeśli teraz wrócę uzbrojony tylko w słowa, Spektrum może mi nie uwierzyć. Jeżeli jednak mnie zabijesz, będzie to elegantsze świadectwo od wszystkiego, co sam mógłbym przedstawić. I czy naprawdę myślisz, że twoja wersja wydarzeń to jedyna wersja, która się stąd wydostanie? Jesteś naprawdę młodym królem, co? A dopiero co sam mówiłeś o szpiegach. Zapadła między nimi lodowata cisza. Gavin wygrał z taką przewagą, z jaką jeszcze nigdy chyba nie zwyciężył w żadnej dyskusji. – Chłopiec jest moim poddanym i złodziejem. Zostaje tutaj. – Garadul cały się trząsł ze złości. Nie powiedział, że Gavin blefuje. Po prostu nie przyjmował przegranej do wiadomości. Gavin nie blefował. W dziewięciu przypadkach na dziesięć prawdopodobnie zabiłby wszystkich żołnierzy i krzesicieli – zależnie od tego, jak dobrzy byli ci krzesiciele. I najpewniej wyszedłby z tego z co najwyżej przypaloną brwią. Obrona dziecka w czasie takiej walki to inna sprawa. Co było ważniejsze: żeby zginęli winni czy żeby ocalał niewinny? Poza tym nie wszystkie satrapie przebaczyłyby mu równie szybko, jak zasugerował. – On nie jest złodziejem – odparł, starając się zmienić swój spór z rozgrywki o jednoznaczne zwycięstwo w coś bardziej rozmydlonego. – Nie ma nic poza tymi łachami na sobie. Cokolwiek jego matka zrobiła, czy też czego nie zrobiła, to nie ma z nim nic wspólnego. – To dość łatwo sprawdzić, prawda? – odparł Rask. – Przeszukać go. Sądząc po wyrazie twarzy chłopaka, jednak był złodziejem. Niewiarygodne. Gdzie ukrywał to, co ukradł? Między fałdami tłuszczu? – Nie! To ostatnia rzecz, jaką mi dała! Weź wszystko inne! Tego ci nie oddam! Prędzej cię zabiję! W jego głosie pojawiła dzikość, którą Gavin natychmiast rozpoznał, i to zanim jego tęczówki napełniły się jadeitową zielenią. Chłopak zamierzał zaatakować króla Garadula, jego Lustrzaną Gwardię i krzesicieli. Bardzo odważne, ale przede wszystkim bardzo głupie.

Krzesiciele króla Garadula też się zorientowali. Gavin zakreślił lewą ręką szybki łuk, tworząc mur z czerwonego, zielonego, żółtego i niebieskiego luksynu, oddzielający Kipa od ludzi króla Garadula. Prawą ręką wykrzesał niebieską pałkę i zdzielił Kipa w potylicę. Chłopak padł. Tylko Karris zrobiłaby to szybciej, pomyślał Gavin. Pojedynczy ogniowy pocisk z czerwonego luksynu rzucony przez jednego z krzesicieli Garadula uderzył w mur i zaskwierczał, zanurzając się w tarczę Gavina i natychmiast gasnąc. Wszyscy pozostali patrzyli oszołomieni. Gavin wypuścił tarczę. Kilku Lustrzanych Gwardzistów spojrzało znowu na trupy swoich towarzyszy, może zastanawiając się, czy nie mieli szczęścia, ginąc szybko. Tylko Rask robił wrażenie niewzruszonego. Zsiadł z konia, podszedł do nieprzytomnego chłopaka i przeszukał go brutalnie. Wyjął smukłą szkatułkę z różanego drzewa, którą Kip miał zatkniętą za pasek. Uchylił wieko, rzucił Gavinowi zadowolony uśmieszek i schował ją za pas. Wrócił do konia i ponownie go dosiadł. – Złodziej i niedoszły zamachowiec. Dziękuję za pomoc w udaremnieniu ataku, lordzie Pryzmacie. – Król Garadul machnął ręką na jednego ze swoich ludzi, wskazując Kipa. – Myślę, że to drzewo wytrzyma ciężar stryczka. Zostaniesz na egzekucji, Gavinie? Zatem tak to się skończy. Oto cena moich grzechów. – Nie było żadnego zamachu na twoje życie, królu Garadulu. Obaj to wiemy. Chłopiec nawet nie krzesał. Tylko pouczyłem go jako ucznia Chromerii, ponieważ rozważał krzesanie bez pozwolenia. Masz szkatułkę i już zamordowałeś rzekomego złodzieja, jego matkę. Niewątpliwie to surowa kara, ale cóż, to twoja satrapia... ehm, twoje „królestwo”. To jasne, że o niczym nie wiedział, poza tym, że szkatułkę dała mu matka. Wszelkie prawa, jakie rościsz sobie wobec tego chłopca, bledną wobec moich pretensji. – Jest moim poddanym i wobec tego mam prawo zrobić z nim, co zechcę. Została mu już tylko ostatnia karta. – Zapytałeś wcześniej, dlaczego zjawiłem się w tym zatęchłym szambie, które nazywasz krajem. Właśnie z powodu Kipa. Moje prawa do niego są większe niż twoje. Jest moim bękartem. Oczy Raska Garadula stały się zimne jak kamień i Gavin wiedział, że wygrał. Żaden mężczyzna nie przyznałby się publicznie do takiej hańby, gdyby to nie była prawda. Po jego

minie Gavin wiedział też – zanim Rask odezwał się choćby słowem – że będzie go musiał zabić. Tyle że nie dzisiaj. – Twój czas się skończył – powiedział Rask Garadul. – Twój i Chromerii. Już po tobie. Światła nie da się zakuć w łańcuchy. Wiedz to jedno, Pryzmacie: odbierzemy to, co nam ukradłeś. Okropieństwa twoich rządów niemalże dobiegły końca. A kiedy nadejdzie kres, będę przy tym. Przysięgam.

ROZDZIAŁ 18 Karris spłynęła łódką w dół rzeki, aż zniknęła za zakrętem. Nie sądziła, żeby żołnierze widzieli, jak odpływa, więc wyciągnęła łódkę na przeciwległy brzeg i znalazła pagórek, z którego widziała Gavina. Wspięła się na szczyt na czworakach. Rosło tam kilka drzew i krzaków oraz trochę wysokiej trawy. Idealne miejsce. Mniej idealna była odległość. Sto dwadzieścia kroków. Karris była świetnym strzelcem, ale zabrała ze sobą zwykły, a nie długi łuk. Dobry, wygodny w podróży i bardzo celny na odległość nie większą niż siedemdziesiąt kroków. Sto dwadzieścia to inna historia. W myślach przerzuciła kilka gałek na liczydle. Nie powinna chybić o więcej niż o cztery stopy i mogła szybko strzelać. Jeśli satrapa Garadul będzie stał nieruchomo, zdoła wystrzelić cztery strzały w kilka sekund, za każdym razem korygując błędy. Wystarczy. Lepsze to niż pozostałe możliwości. Zsunęła się szybko ze szczytu pagórka, napięła łuk, sprawdziła lotki i wyważenie strzał i popełzła z powrotem na swoją pozycję – była dobrze ukryta i śmiertelnie niebezpieczna. Gavin i satrapa rozmawiali przez kilka minut, więc Karris się rozluźniła. Gavin potrafił każdego uwikłać w swoją sieć w czasie rozmowy, może z wyjątkiem Bieli. Chociaż stał pośród stosu martwych ludzi Raska Garadula, teraz pewnie wszystko sprowadzało się do tego, ile to właśnie satrapa zapłaci Gavinowi za zawracanie mu głowy. Upewniając się, że nie straci Gavina z oczu i że ma broń pod ręką, Karris otworzyła plecak. Biel powiedziała jej, że ma nie czytać rozkazów, dopóki nie wypłynie do Tyrei, więc Karris schowała list na dnie plecaka, pod zmianą ubrań, zapasowymi okularami, menażkami, kilkoma flarami i granatami – dzięki niech będą Orholamowi, że nie wybuchły, kiedy spadła z konia w czasie walki, ale warte były tego ryzyka. Wyciągnęła złożony list. Jak zawsze w przypadku poufnych rozkazów, i ten zapisano na najcieńszym możliwym papierze, od zewnątrz pokrytym bazgrołami, żeby nie dało się go odczytać, po prostu patrząc pod światło. Ukryta pieczęć zawierała prostą magię: każdy, kto ją złamie, połączy ze sobą dwa luksynowe punkty zetknięcia i wywoła natychmiastowy, chociaż niewielki ogień. Rzecz jasna nie było to niezawodne rozwiązanie – ostrożny krzesiciel zdołałby rozbroić pieczęć, a każdy niekrzesiciel po prostu wyciąłby ją, jednak czasem proste środki ostrożności sprawdzały się tam, gdzie na nic nie przydawały się bardziej wyrafinowane pomysły.

Karris zerknęła, co z Gavinem. Nadal rozmawiali. Dobrze. Krzesząc odrobinę zieleni z trawy, na której siedziała, rozbroiła pułapkę na pieczęci. Gavin powiedział jej, żeby nie wierzyła w to, co znajduje się w liście, który osobiście napisała Biel. A kto prędzej mógł ją okłamać? Gavin w dziesięciu przypadkach na dziesięć. Na tę myśl wszystko wywróciło jej się w żołądku. Nie, za daleko wybiegała myślami. Niewiele brakowało, a odłożyłaby list na bok – mogła zająć się nim później. Jednakże jej rozkazy miały związek z Tyreą, może nawet satrapą Garadulem, a on stał w zasięgu jej wzroku. Może według rozkazów miała go zabić... albo zadbać, żeby nie zrobił tego nikt inny. Musiała to wiedzieć teraz. Otworzyła list. Charakter pisma Bieli zdradzał drżenie ręki, ale nadal był wyrazisty i elegancki. Karris automatycznie odszyfrowała prosty kod. „Jako że fiolet może okazać się nowym kolorem z radością zaznajomimy się z nową modą”. Przeniknąć do satrapy i upewnić się, jakie ma intencje. Siedem Satrapii i Chromeria denerwowały się z powodu nowego satrapy i jego pragnień. Przy ostatnim „ą” pojawił się zakrętas sygnalizujący, że oficjalny kod już dalej nie obowiązuje, ale list jeszcze się nie kończył. „Mam także wieści na temat piętnastoletniego chłopca w mieście Rekton. Jego matka twierdzi, że jest synem G. Jeśli będziesz miała okazję, sprawdź to. Chętnie ich poznam”. Gavin ma bękarta w Rektonie. Przywieź matkę i syna do Chromerii. Karris spojrzała w stronę Gavina akurat, żeby zobaczyć, jak krzesze pałkę i uderza nią chłopca w potylicę. Byłoby to zabawne albo niepokojące, gdyby nie fakt, że sama czuła się tak, jakby oberwała w taki sam sposób. Patrzyła oniemiała, jak Gavin stawia luksynową ścianę, powstrzymuje atak i dalej mówi – do końca opanowany. Była tak oszołomiona, że nawet nie podniosła łuku, nie naciągnęła cięciwy. To był Rekton. Chłopiec potrafił krzesać. To za dużo jak na zbieg okoliczności. To ona nalegała, żeby Gavin skierował tu latającą machinę. Przeszedł ją dreszcz. Fakt, że się tu znaleźli, był niczym innym jak dziełem Orholama. Karris wiedziała, że Orholam o nią nie dba. Nie była wystarczająco ważna. Więc co to było? Próba dla Gavina? Piętnastoletni. A to sukinsyn. To dziecko zostało poczęte, kiedy byli zaręczeni. Gavin podniósł chłopaka ze sporym wysiłkiem – chłopiec był wysoki i pulchny – i przerzucił go sobie przez ramię. A potem ruszył w stronę rzeki, jakby miał w nosie cały świat. Po

prostu odchodził, zostawiając za sobą satrapę i trupy trzydziestu gwardzistów. Jak zawsze był zuchwały, niepowstrzymany, niewzruszony. Zwykłe zasady go nie obowiązywały. Nigdy go nie obowiązywały. Przez jedną, niebezpieczną chwilę Karris znowu miała szesnaście lat i wszystko, co znała i kochała, zostało jej wydarte. Płakała tamtego dnia, płakała tak długo, aż zdała sobie sprawę, że nikt jej nie pocieszy. Krzesała czerwień, żeby znaleźć ukojenie w jej żarze i wściekłości. Wykrzesała tyle czerwieni, że to ją prawie zabiło. Dzisiaj nie potrzebowała nawet krzesać. Wściekłość pojawiła się w okamgnieniu. „Nie wierz w to, co jest w twoich rozkazach”, powiedział Gavin. Oczywiście, że tak powiedział. Kłamca. Sukinsyn. To dlatego Biel powiedziała jej, żeby nie otwierała rozkazów od razu. Chciała, żeby Karris ochłonęła, zanim stanie przed Gavinem. Żeby nie narozrabiała. Miło wiedzieć, że dwoje najważniejszych ludzi w jej życiu manipulowało nią na każdym kroku. Gavin wykrzesał łódkę na rzece i posadził w niej chłopca. Nie śpieszył się, pozwolił po prostu, żeby uniósł go prąd, i nawet się nie odwrócił. Zatem musiało pójść na noże. Traktował satrapę Garadula jak psa, którego kontakt wzrokowy może tylko sprowokować. Karris, którą przecież też traktowano jak psa, sporo na ten temat wiedziała, prawda? Sama nie wiedząc kiedy, zerwała się i zeszła nad rzekę. Okulary w cudowny i tajemniczy sposób wylądowały na jej nosie. Gdyby satrapa Garadul nie znajdował się raptem dwieście kroków dalej, Karris chyba cisnęłaby ogniowym pociskiem w głowę Gavina. Wypłynął zza zakrętu na łódce i zobaczył jej minę. Pobladł. I ten jeden jedyny raz nic nie powiedział. Karris stała na brzegu rzeki, drżąc, podczas gdy on podpływał coraz bliżej. Nie spytał, czy przeczytała rozkazy, bo już sam wiedział. – Wsiadaj – powiedział. – Jeśli masz tę czarną pelerynę, okryj się. Lepiej, żeby nie mogli ci się przyjrzeć. – Idź do diabła. Sama sobie poradzę. Wyciągnął rękę i za pomocą pocisku z zielonego luksynu wypalił dziurę wielkości pięści w jej łódce. – Wsiadaj! – rozkazał. – Król Garadul może się tu zjawić w każdej chwili. – Król?

Wykrzesała zielony luksyn, żeby załatać dziurę. Wyglądało to ładnie i durnie; sklęła w duch Gavina za to, że przez niego wyszła na nierozsądną. Nienawidziła go. Nienawidziła go z pasją, przy której bladł cały świat. Niech tylko jeźdźcy zbliżą się teraz do niej. – Odrzucił Chromerię, Pryzmata, Siedem Satrapii i samego Orholama. Ogłosił się królem. – Gavin machnął ręką w stronę łódki. Setki maleńkich pocisków wyleciały z jego ręki i wbiły się z drżeniem w drewno wzdłuż całej długości i szerokości łódki, a potem wszystkie naraz wybuchły. Obsypały ich odłamki drewna, drzazgi i wióry. – Spoliczkuj mnie i miejmy już to za sobą, ale najpierw pakuj tyłek do łódki. Miał rację. Karris wsiadła. Nie mieli czasu. Pogrzebała w plecaku w poszukiwaniu peleryny i zarzuciła ją, naciągając mimo gorąca kaptur. Chłopak nadal był nieprzytomny. Gavin nie czekał i kiedy tylko wsiadła, wykrzesał wiosła i pasy. Uderzyły w wodę i łódź niemal natychmiast śmignęła do przodu. Karris obejrzała się i niespecjalnie zdziwiła, widząc na grani kilkunastu ścigających ich konnych. Na szczęście, pościg nie miał szans. Droga wzdłuż rzeki nie była prosta, a łódź Gavina płynęła szybko. Gavin i Karris nie odezwali się do siebie słowem, nawet kiedy łódka wypłynęła na długi odcinek bystrzy. Karris pomogła poszerzyć łódź giętkim czerwonym luksynem i sztywniejszą zielenią, dodając wysoką burtę. Gavin wykrzesał śliski oranż na dnie, żeby natrafiając na skały, ześlizgiwali się z nich. Po półgodzinie byli już bezpieczni. Jednakże Karris nadal się nie odzywała. Ile razy jeden mężczyzna może tak bardzo zranić? Nie potrafiła nawet na niego spojrzeć. Była wściekła na siebie. Wydawał się taki odmieniony po wojnie. Zerwanie ich zaręczyn pozostawiło ją z niczym. Wyjechała na rok, a kiedy wróciła, robił wrażenie uradowanego. Szanował to, że zachowywała dystans, nigdy nic nie powiedział, kiedy zafundowała sobie kilka romansów, by pozbyć się go z myśli. Z jakiegoś powodu to sprawiło, że jeszcze bardziej się na niego wściekła. W końcu jednak znowu przyciągnęła ją do niego jego tajemnica i przekonała się do tego człowieka, który wydawał się całkowicie odmieniony przez wojnę. Ilu ludzi wróciło z wojny lepszymi? Najwyraźniej żaden. A ile kobiet wróciło z niej mądrzejszymi? Na pewno nie ta. Dołączył kolejny dopływ, rzeka stała się znacznie szersza i Karris nie musiała już siedzieć

na dziobie i wypatrywać skał. Dzień był piękny. Zdjęła pelerynę i poczuła promienie słońca – pieszczota Orholama, jak powiedziała jej matka, kiedy była małą dziewczynką. Jasne. – Mówią, że na tej rzece grasują bandyci, którzy obrabują każdego, kto tędy płynie – rzucił beztrosko Gavin. – Może więc znajdziemy ci kogoś, kogo mogłabyś zabić. – Nie chcę zabić kogoś – odparła cicho Karris, nie odpowiadając na jego spojrzenie. – Och, ale miałaś ten wyraz oczu... Spojrzała na niego i uśmiechnęła się słodko. – Nie kogoś. Chcę zabić ciebie.

ROZDZIAŁ 19 – Ach. – Gavin odchrząknął. Chłopiec poruszył się i zerwał się, siadając prosto. Może słowa „Chcę zabić ciebie” nie były najlepszą pobudką po tym, jak wymordowano twoje miasteczko. Gavin uniósł brew, patrząc na Karris. Naprawdę musisz to robić teraz? Naburmuszyła się i odwróciła, podczas gdy chłopak roztarł z jękiem głowę. Zajęła się zdejmowaniem cięciwy i chowaniem łuku. Chłopak spojrzał ciemnoniebieskimi oczami na Gavina. Ciekawa barwa przy jego jasnobrązowej skórze i skręconych włosach. Niebieskie oczy były niebieskie, ponieważ były najgłębsze. Dzięki temu były najbardziej czułe na światło i najlepiej je zbierały. Nie było to z pewnością jedyne kryterium, ale ludzie o niebieskich oczach zdecydowanie przeważali pośród najpotężniejszych krzesicieli. Im więcej światła możesz wykorzystać, tym więcej masz mocy do spalenia. Teraz te przepastne niebieskie oczy zmrużyły się z bólu. Najwyraźniej szybka ręka Gavina zafundowała chłopcu solidny ból głowy. – Uratowałeś mnie – powiedział Kip. Gavin pokiwał głową. – Kim jesteś? – spytał chłopiec. Od razu przechodzimy do rzeczy, co? Karris odwróciła się, żeby zobaczyć, co Gavin odpowie. Skrzyżowała ręce. Gavin przestał wiosłować. – To jest lady Karris Białodąb, która, mimo tego czasem zabawnego zestawienia nazwy z kolorem skóry i nazwiskiem rodowym, należy do Czarnej Gwardii. Furia malująca się na twarzy Karris nie złagodniała nawet odrobinę. Najwyraźniej stare dowcipy nadal nie były zabawne. – A ja... Przedstawił najpierw Karris, żeby dać sobie czas na zastanowienie. Nic mu to nie dało. Zostało ci pięć lat i pięć celów, Gavinie. To może być twoja ostatnia szansa. Chłopiec był nieprzytomny, kiedy Gavin przyznał się do ojcostwa. Nic nie wiedział. Nie musiał wiedzieć. Z różnych powodów lepiej byłoby dla niego, gdyby tak zostało. Jednakże

jeszcze lepiej, żeby nie poznał prawdy od Karris, w wybuchu złości. Chłopiec nie był jego synem, ale bez wojny Gavina i Dazena – bez Wojny Pryzmatów albo Fałszywego Pryzmata, zależnie od tego, po której stronie się walczyło – żadne z dzieci w Rektonie i setkach innych wiosek nie wychowywałoby się bez ojca. Gavin znowu przez chwilę fantazjował, że powie Karris o wszystkim, o czym nie wiedziała, i niech się dzieje, co chce. Karris jednak nie uwierzyłaby w półprawdę, a z całą by sobie nie poradziła. To kłamstwo zapewni przynajmniej sierocie ojca. Da coś dziecku, które straciło wszystko. Choć Gavina nic nie powinno to obchodzić, było przeciwnie. – Jestem Pryzmatem, Gavinem Guile. I jestem... jesteś moim synem. Chłopiec spojrzał na niego, jakby nie rozumiał, co Gavin powiedział. – Cudownie – powiedziała Karris. – Dlaczego nie zwalisz mu na głowę od razu wszystkiego? Coś ty sobie myślał? Przysięgam, że jesteś równie porywczy jak Dazen. Porywczy? Przyganiał kocioł garnkowi. Gavin udał, że jej nie słyszy, i tylko przyglądał się chłopcu. Właśnie przyznał się do tego, że zdradził ją wiele lat temu, że potem ją okłamał i raptem godzinę temu znowu skłamał. Promieniowała lodowatą złością, a to do niej nie pasowało. Bardziej w jej stylu było płonąć wściekłością. Chłopiec zerknął na nią, nie rozumiejąc jej złości, a potem znowu spojrzał na Gavina. Nadal mrużył oczy, ale Gavin nie wiedział, na ile z bólu głowy po ciosie w potylicę, na ile z powodu choroby świetlnej od krzesania, a na ile z pomieszania gwałtownie zmieniającą się sytuacją. – Jesteś kim? – spytał znowu. – Jesteś moim synem. Z jakiegoś powodu powiedzenie „jestem twoim ojcem” było zbyt trudne. – I zjawiłeś się teraz?! – spytał Kip, a na jego twarzy malowała się straszliwa rozpacz. – Dlaczego nie wczoraj? Mógłbyś wszystkich uratować! – Dopiero dziś rano dowiedziałem się o twoim istnieniu. Zjawiliśmy się tak szybko jak to tylko możliwe. – A właściwie to nawet szybciej. – Gdyby twoje miasto nie płonęło, nie wiedzielibyśmy nawet, że powinniśmy przybyć. – Nie wiedziałeś o mnie? Jak mogłeś nie wiedzieć? – zapytał płaczliwie chłopak. – Dość tego! – ryknął Gavin. – Jestem teraz! Ocaliłem ci życie, pewnie kosztem wojny, która osieroci dziesięć tysięcy następnych dzieci. Czego jeszcze chcesz?

Kip oklapł i skulił się. – Niewiarygodne. Ty tyranie – odezwała się Karris. – Dano ci syna, a pierwsze co robisz, to wrzeszczysz na niego. Ale z ciebie odważny człowiek, Gavinie Guile. Bezpodstawność jej słów sprawiła, że Gavin aż zacisnął pięści. Sprawiedliwość, niesprawiedliwość i szaleństwo tego życia, które sobie wybrał, zagotowały się w nim. – Chcesz mnie pouczać na temat odwagi? To mówi kobieta, która uciekła z arystokratycznego domu, żeby zostać gwardzistką?! Kiedy prosisz się o śmierć w walce albo nadużywając magii, to żadna odwaga. To zwykłe tchórzostwo. Czego chcesz ode mnie? Chcesz, żebym przywrócił życie twoim zmarłym braciom? Karris spoliczkowała go. – Nigdy – powiedziała – nigdy więcej... – Mam nie mówić o twoich braciach? Twoi bracia to były żmije. Wszyscy odetchnęli z ulgą, kiedy Dazen ich zabił. Zabicie ich to najlepsze, co zrobił w swoim życiu, a oni, umierając, dokonali jedynego dobre uczynku w swoim życiu. Oczy Karris poczerwieniały i w jednej chwili luksyn zakłębił się w jej skórze. Gavin przeraził się nagle – ale nie bał się o siebie. Mógł powstrzymać wszystko, co rzuci w jego kierunku. Jednakże za każdym razem, gdy człowiek krzesał ogromne ilości, przyśpieszał własną śmierć. I kolor zdobywał nad nim coraz większą kontrolę. Kiedy pierwszy raz zobaczył Karris, w jej jadeitowych oczach pojawiły się ledwie widoczne rubinowe gwiazdki. Teraz, nawet kiedy odpoczywała i nie krzesała, rubinowe gwiazdy dominowały nad zielenią. Karris nie zaatakowała. – Uczę się powoli, ale wreszcie to do mnie dotarło. Po raz ostatni mnie zdradziłeś, Gavinie. – Niemal splunęła, wypowiadając jego imię. – Ja... – Ty przeklęty uparciuchu! Kocham cię, Karris. Zawsze się kochałem. Na kilka uderzeń serca zupełnie jakby wiatr zamarł w jej żaglach. Czerwony luksyn wyciekł z jej palców. A potem, kiedy Gavin już zaczynał mieć nadzieję, krzyknęła: – Jak śmiesz?! Ty niewiarygodny... ty, ty... Gavinie Guile, nie dałeś mi nic poza bólem i śmiercią. Między nami koniec! Złapała plecak i wyskoczyła z łodzi. Gavin był zbyt zaskoczony, żeby cokolwiek powiedzieć. Patrzył, jak Karris płynie do brzegu i gramoli się z plecakiem z wody. Rzecz jasna, mogła udać się do Garristonu bez niego, a

i tak zjawi się wcześniej, niż spodziewał się jej umówiony kontakt. Oczywiście, po drodze mogła napotkać bandytów, a samotnie podróżująca kobieta będzie dla nich łakomym kąskiem. Jeśli na widok kobiety bandyci pozwolą sobie na nieostrożność, to będą mieli szczęście, uchodząc z życiem. Niestety, każdy musi czasem spać. Karris postąpiła lekkomyślnie, ale żadne słowa Gavina już niczego nie zmienią. I tak pozostanie na dłuższy czas. To dlatego Biel chciała tak to zaaranżować, żeby nie był obecny przy tym, jak Karris dowie się o bękarcie. Mógł za nią pobiec, ale to nie miało sensu. Przy jej temperamencie tylko pogorszyłby sytuację. Pięć celów, a ja nawet nie powiedziałem całej prawdy. Kip skulił się na drugim końcu łódki. Zerknął i napotkał wzrok Gavina. – Na co się gapisz? – warknął Gavin.

ROZDZIAŁ 20 Chociaż Karris nigdy nie wykrzesała nawet kropli błękitu, zawsze miała słabość do cech, które nazywano niebieskimi cnotami. Lubiła mieć plan. Lubiła porządek, strukturę, hierarchię. Nawet jako dziecko lubiła uczyć się etykiety. Siedzenie przy paryjskiej oficjalnej kolacji i wiedza, do czego dokładnie służy każda maleńka łyżeczka i przyrząd do kruszenia muszli, ile razy należy strzepnąć nadmiar wody z palców po spłukaniu ich w misie z wodą między pierwszym i drugim daniem oraz gdzie dokładnie odstawić urum z trzema ząbkami, aby dać do zrozumienia niewolnikowi podającemu do stołu, że już skończyło się jeść – to wszystko dawało jej coś w rodzaju spokoju. Umieszczenie kielicha w połowie odległości między talerzem a ostatnim ze sztućców oznaczało, że chce dokładnie pół kieliszka wina. Z kolei przesunięcie go ponad linię wyznaczoną przez talerz oznaczało, że życzy sobie czerwonego zamiast białego. Hasło i odzew. Wezwanie luksjata i reakcja wiernych. Uwielbiała tańczyć i znała niemal każdy taniec Siedmiu Satrapii. Uwielbiała muzykę, potrafiła grać na okarynie i akompaniować sobie przy śpiewie na psalterium. Jednakże nic, czego się nauczyła, nie pomagało jej teraz. Nie istniała żadna struktura, żadna hierarchia, żaden porządek, który by nią pokierował. Powinna nadal być na statku. Miała spotkać się ze szpiegiem Chromerii, nim zagłębi się w Tyreę. Miał ją poprowadzić w górę rzeki do wojsk króla Garadula i zapewnić jej przykrywkę, dzięki której dostałaby się do obozu, nie ryzykując życia. A zamiast tego siedziała przemoczona do suchej nitki, samotnie, niecały dzień od poszukiwanej armii, bez wprowadzenia, mapy, wytycznych, planu. Gavin i jego bękart zniknęli w dole rzeki pięć minut temu. Staję się lekkomyślna. Czerwień mnie niszczy. Karris wyżęła ciężką pelerynę z czarnej wełny i zaczęła rozglądać się za miejscem na obóz. Na stoku rosły drzewa eukaliptusowe, wypełniając powietrze aromatem, przemieszane z wyższymi sosnami, które przesłaniały ostre promienie jasnego oka Orholama. Potrzebowała tylko kilku minut, żeby znaleźć przyzwoite miejsce osłonięte w znacznej mierze krzewami. Zebrała drewno i ułożyła je w małą piramidkę. Nie zawracała sobie głowy rozpalaniem ognia – takie są zalety bycia czerwonym krzesicielem. Jednakże rozglądała się uważnie przez kilka minut, zanim wyciągnęła okulary z małej kieszonki w rękawie. Była sama. Wykrzesała cieniutką nić czerwonego luksynu u podstawy piramidki.

Nawet wykrzesanie takiej drobiny rozżarzyło tlące się węgielki jej złości. Schowała czerwono-zielone okulary i pomyślała o roztrzaskaniu szeroko uśmiechniętej twarzy Gavina. „Kocham cię”?! Jak śmiał? Pokręciła głową i strzepnęła palcem, zrzucając rozmyślnie niedbale wykrzesany czerwony luksyn, pozbywając się nadmiaru. Jak każdy niedoskonały luksyn, szybko się rozpadł, uwalniając mieszany zapach: żywicy, którą pachniał każdy luksyn, i charakterystyczny dla czerwonego dziwny aromat wysuszonych listków herbaty wymieszanych z tytoniem. Wyjęła krzemień i nóż, zamiast wykrzesać podczerwień dla iskry. Już zmarzła, więc wykrzesała iskrę jak zwykły śmiertelnik. Kocham cię. Co za łajdak. Na czas suszenia rzeczy przebrała się w zapasowe ubrania, które nosiła w wodoodpornej torbie. Na szczęście, tyrejska moda stała się bardzo praktyczna w ciągu ostatnich piętnastu lat. Chociaż z okazji uroczystości i w większych miastach kobiety nosiły przepasane w talii suknie do połowy łydki lub do kostek, często z szalem albo żakietem na wieczór, to w podróży albo na wsiach wybierały zwykle męskie lniane spodnie. Do nich wkładały koszule, chociaż w ramach ukłonu w stronę skromności dłuższe niż mężczyźni, i nie wpuszczały ich, tylko nosiły z paskiem jak tunikę. Dowódca Żelazna Pięść wyjaśnił jej to, mówiąc, że po Wojnie Fałszywego Pryzmata zabrakło mężczyzn i chłopców do zbierania pomarańczy i innych owoców. Młode kobiety, które dołączyły do zbieraczy, skróciły spódnice, żeby łatwiej było im wspinać się po drabinach. Najwyraźniej komuś się to nie spodobało. Na pewno nie młodzieńcom, którzy przytrzymywali drabiny. I stąd wzięły się spodnie. Karris się to podobało. Przywykła do noszenia męskich ubrań w czasie szkolenia w Czarnej Gwardii i nawet jeśli luźne płócienne rzeczy nie układały się równie przyjemnie ani nie były równie miękkie i rozciągliwe jak przepleciony z luksynem strój Czarnogwardzisty, to nadal były dobre. Poza tym, lepiej ukrywały jej figurę niż obcisły strój Czarnej Gwardii. Żaden mężczyzna na Jaspisach nie śmiał gwizdnąć na kobietę w czarnogwardyjskim stroju, nawet jeśli trochę popisywała się swoją ciężko zapracowaną figurą. Kobieta samotnie podróżująca w odległym kraju nie powinna bardziej kusić losu niż to niezbędne. Kiedy jej maleńki ogień już radośnie płonął, Karris skupiła się na uzbrojeniu. Jatagan wyląduje w plecaku – ukryty, ale względnie pod ręką – kiedy już czarna peleryna wyschnie i

będzie można ją zwinąć. Bich’hwę – dosłownie skorpion – przywiązała po wewnętrznej stronie uda pod spodniami. Ta broń składała się z żelaznych pierścieni na palce, czterech pazurów do cięć i sztyletu – ogona skorpiona – do dźgnięć. Karris nie będzie mogła po nią szybko sięgnąć, ale zawsze uważała, że lepiej mieć więcej broni niż to widać. Kolejny długi nóż zatknęła za pasek. Dwubarwne okulary schowała do torby. Gdyby ukryła je w tych długich, zwiewnych rękawach, za bardzo rzucałyby się w oczy ze względu na swoją wagę. Wobec tego zostawały jej nakładki na oczy. Nakładki z pionowymi czerwonymi i zielonymi pasami na soczewkach były dopasowane do oczodołu i przylegały do oka tak blisko jak to możliwe. Cieniutki rant z klejącego się czerwonego luksynu zapewniał pozostanie soczewki na miejscu, a jeśli Karris nie będzie uważała, wyrwie jej połowę brwi przy zdejmowaniu. Klejący się czerwony luksyn zabezpieczono paskiem z mocnego, złotego luksynu, który trzeba było zerwać przed przyklejeniem nakładek na oczach. Chociaż nakładki uratowały jej życie kilka razy, Karris ich nie lubiła. Długie rzęsy były miłym dodatkiem na Balu Światłowładców, ale niekiedy nosiło się soczewkę w odległości szerokości palca od oka. Karris ukryła nakładki, zostawiając je pozornie na widoku – w naszyjniku z grubych wielobarwnych kamieni, z których żaden nie był na tyle czysty czy interesujący, by naszyjnik wyglądał na cenny. Nakładki zamknęły się na jednym ogniwie łańcuszka i wtopiły się między pozostałe kamienie. Drugą parę nakładek schowała pod klamrą paska. Gram na zwłokę, pomyślała. W tej chwili miała tylko dwie możliwości. Mogła ruszyć w dół rzeki i spotkać się z łącznikiem w Garristonie, a potem wrócić w górę rzeki, albo mogła spróbować samodzielnie przeniknąć do armii króla Garadula. Powrót w dół rzeki byłyby stratą czasu, a i tak zjawiłaby się za wcześnie. Poza tym istniało jeszcze zagrożenie ze strony bandytów. Zakładała, że jej łącznik znał jakiś dobry sposób, żeby ich ominąć, ale to jej w niczym nie pomoże, kiedy będzie sama schodzić do Garristonu. Działanie na własną rękę oznaczało, że spróbuje dołączyć do wrogiej armii bez odpowiedniego wprowadzenia. Teraz, kiedy Gavin ściął się z Garadulem, król wiedział, że Chromeria przysłała tu już jednego krzesiciela, więc z pewnością będzie podwójnie podejrzliwy wobec każdego, kto się pojawi. Pewnie mały popis Gavina w Rektonie sprawił, że wykonanie jej zadania okaże się niemożliwe. Z pewnością zdarzali się Tyrejczycy równie bladzi jak ona, ale miała fatalny akcent i

była krzesicielką. Dla podejrzliwego żołnierza wszystko w niej aż krzyczało „szpieg”. Rozkazy Bieli nie brały pod uwagę okoliczności, w jakich znalazła się teraz Karris. Zupełnie jakby miała usiąść do czegoś, co zapowiadało się jako dostojna paryjska kolacja z całą jej etykietą, a wylądowała z wrzaskliwymi ilytańskimi piratami, którzy próbują ją nakarmić rozdymką. Tutaj też obowiązywały pewne zasady i jeśli się je złamało, zjadało się delikatny, smakowity kąsek z trucizną, po której człowieka czekała dziesięciominutowa agonia i śmierć. A Karris nie znała tych zasad. Oczywiście, Gavin zjadłby zasmarkaną rozdymkę i jakimś cudem nic by mu nie było. jemu wszystko przychodziło bez wysiłku. Nigdy nie musiał ciężko pracować. Urodził się z monstrualnie wielkim talentem bogatemu ojcu intrygantowi i po prostu brał, co chciał. Nawet zasady dotyczące Pryzmata go nie ograniczały. Podróżował w tę i z powrotem po Siedmiu Satrapiach i kiedy sobie tego nie życzył, nie towarzyszyła mu nawet Czarna Gwardia. A teraz potrafił przepłynąć Morze Lazurowe w kilka godzin. Na miłość Orholama, nawet latał! Wynoś się z mojej głowy, łgarzu. Skończyłam z tobą. Te słowa nie pasowały. Maleńkie łyżeczki zniknęły, a urumy miały tysiące ząbków zamiast trzech. W porządku. Karris nie wracała do domu. Nie będzie czekała, aż jakiś mężczyzna weźmie ją za rączkę i zaprowadzi do obozu Garadula. Nie zawiedzie. Można było na więcej niż jeden sposób poznać plany króla Garadula. Oczywiście, jeszcze nie wiedziała, co to za sposoby, ale coś wymyśli. A na razie przypomniała sobie coś, co jej brat Koios powtarzał, zanim zginął w pożarze: „Kiedy nie wiesz, co robić, rób, co należy, ale niekoniecznie to, co ci najbardziej leży”. Miasteczko Rekton spalono na popiół. Ocalała tylko jedna osoba. Możliwe, że ocałałych było więcej, a wtedy rozpaczliwie potrzebowali pomocy i prawdopodobnie obrony. Karris mogła im to zapewnić. A jeśli przy okazji będzie musiała przysmażyć jakiegoś dupka pociskiem ogniowym wielkości małego domu, to tym lepiej.

ROZDZIAŁ 21 Bez mała lecieli w dół rzeki. Kip nigdy w życiu nie podróżował tak szybko. Pryzmat nie odzywał się ani słowem, zatopiony we własnych, mrocznych myślach. Przez większość popołudnia Gavin Guile pracował przy tym, co łódka miała zamiast wioseł – przez chwilę wyglądało to prawie jak drabina, potem jak miech w kuźni, później znowu jak wiosła, a potem jak taśma na obracających się rolkach. Gavin pracował, aż padał z wyczerpania, mięśnie mu dygotały i pot zalewał cienką koszulę. Wtedy chwilę krzesał, wiosła przybierały nowy kształt, przy którym większość jego zmęczonych mięśni mogła odpocząć, i dalej wiosłował. Kiedy Kip odzyskał w końcu głos, powiedział: – Proszę pana... ehm... on zabrał moją szkatułkę? Nie zamierzał pytać o Karris Białodąb ani o to, co Gavin powiedział. Nie teraz. Nigdy. Gavin spojrzał z zaciśniętymi ustami. Kip natychmiast pożałował, że się odezwał. – W przeciwnym wypadku straciłbyś życie. Kip chwilę milczał, zanim powiedział: – Dziękuję, proszę pana. Za uratowanie mnie. To wydawało się rozsądniejszym wyborem niż powiedzenie: „Ale to było moje! To była ostatnia rzecz, jedyna rzecz, jaką matka kiedykolwiek mi dała!”. – Proszę bardzo – odpowiedział Gavin. Zerknął na rzekę, myślami będąc wyraźnie gdzie indziej. – Ten człowiek... To on jest odpowiedzialny za śmierć mojej matki, prawda? – spytał Kip. – Tak. – Myślałem, że pan zabije go tam na miejscu. Ale pan tego nie zrobił. Gavin zerknął na niego badawczo. Odpowiedział chłodno: – Nie chciałem, żeby ceną za zabicie winnego była śmierć niewinnego. – Ci ludzie nie byli niewinni! Zamordowali wszystkich, których znałem! Łzy popłynęły po twarzy Kipa. Był umęczony, wyżęty, wyczerpany. – Mówiłem o tobie. To zamknęło Kipowi usta, ale emocje nadal się w nim kotłowały. Jego obecność powstrzymała Gavina przed zabiciem króla Garadula. Nie znał słów, które wyraziłyby związane

z tym uczucia. Znowu zawiódł matkę. Własną niekompetencją udaremnił upragnioną przez nią zemstę. Postaram się, matko. Klnę się na duszę. Zabiję go, przysięgam. Minęli kilka wiosek i kilkadziesiąt łodzi. Karmiona dopływami rzeka stała się szersza. Gavin jednak zatrzymał się tylko raz, żeby kupić pieczonego kurczaka, chleb i wino. Rzucił jedzenie Kipowi. – Jedz. I znowu popłynęli. Gavin nie jadł. Nie odzywał się ani nie zwalniał, kiedy mijali rybaków zaskoczonych ich widokiem. Dopiero kiedy słońca zaszło, a Gavin po raz ostatni przekształcił wiosła, Kip zaryzykował i odezwał się znowu: – Czy mogę... jakoś pomóc, proszę pana? Pryzmat oszacował go spojrzeniem, jakby nawet nie pomyślał o tym, że chłopak mógłby się przydać. Kiedy jednak odezwał się, powiedział: – Naprawdę doceniam propozycję. Masz, stań tutaj i po prostu chodź. – Gavin nie szedł, ale biegł. – Możesz też pomóc sobie tymi ręcznymi wiosłami, jeśli chcesz. Steruj, opuszczając rękę z wiosłem po stronie, w którą chcesz skręcić. Wiosło na bakburcie przy skręcie na bakburtę, ze sterburty na sterburtę, jasne? – Bakburta jest po lewej? – Teraz masz ją po prawej. Kip wytrzeszczył oczy. – Bakburta jest po prawej? – Gdy siedzisz dziobem do rufy. Panika musiała wyraźnie malować się na twarzy Kipa, bo Gavin się zaśmiał. – Nieważne. Po prostu idź, aż za bardzo się zmęczysz albo trafimy na bystrza lub bandytów. Odpocznę chwilę. Gavin usiadł na miejscu Kipa i urwał sobie kawałek z resztek kurczaka i chleba. Patrzył, jak Kip się trudzi, żeby rozpędzić łódź do względnie przyzwoitej szybkości. Zakręcił raz, może dwa razy – w gruncie rzeczy było to całkiem proste – i spojrzał na Gavina, czy go pochwali, ale Pryzmat już spał. Księżyc w kwadrze wisiał dokładnie nad nimi, kiedy noc zapadła, a Kip zaczął chodzić.

Łódka, nawet napędzana tylko przez Kipa, nadal płynęła szybko. Gavin zwęził kadłub jeszcze bardziej, kiedy Karris wyskoczyła, więc łódź bardziej unosiła się nad wodą niż przez nią brnęła. Przez pierwsze kilka minut Kipa zżerał niepokój. Przy każdym zakolu był pewien, że trafią na bandytów, a Pryzmat się nie obudzi. Wkrótce jednak wpadł w rytm wiosłowania, fal i nocy. Sowa pohukiwała w oddali, małe nietoperze krążyły i nurkowały w powietrzu, zjadając insekty, które latały wysoko nad wodą, a z kolei pstrągi wyskakiwały, żeby pożreć te latające nisko. Łódź przestraszyła czaplę, która odleciała w noc na wielkich, niebieskich skrzydłach. Stopniowo spokój nocy przeniknął Kipa. Powierzchnia rzeki stała się gładka jak zwierciadło i błyszczały w niej gwiazdy. Zobaczył kaczki zbite w gromadkę na brzegu, z głowami pochowanymi pod skrzydła. A potem przyjrzał się znowu mężczyźnie, który rzekomo miał być jego ojcem. Gavin Guile był muskularnym mężczyzną, równie szerokim w ramionach i smukłym, jak Kip był gruby. Chłopak szukał jakiegokolwiek podobieństwa, jakiejś wskazówki, że to może być prawda. Gavin miał jasną skórę. Wyglądał na potomka Ruthgarczyków, którzy mieli zielone albo piwne oczy, ciemne włosy i oliwkową cerę, oraz mieszkańców Krwawej Puszczy z ich chabrowymi oczami, płomiennorudymi włosami i śmiertelnie bladą skórą. Gavin miał włosy w kolorze wypolerowanej miedzi, a oczy, rzecz jasna, takie jak każdy Pryzmat. Kiedy krzesał, przybierały kolor, jakiego akurat używał, i mógł to zmienić w jednej chwili. Kiedy nie krzesał, jego oczy migotały, jakby same były pryzmatami, przy każdym drgnieniu tęczówki rozbłyskiwały kaskadą nowych kolorów. Kip nigdy w życiu nie widział równie niepokojących oczu. To były oczy, przez które satrapowie wiercili się niespokojnie, a królowe mdlały. Oczy Wybrańca Orholama. Kip miał zwyczajne, niebieskie oczy, z których nie miał żadnego pożytku. Tylko zdradzały, że jest mieszańcem. Może w rodzinie był ktoś z Krwawej Puszczy. Jak większość ludzi, Tyrejczycy mieli ciemne oczy. Kip miał ciemne tyrejskie włosy, ale mocno skręcone jak u Paryjczyków albo Ilytan, a nie proste lub kędzierzawe. Dość, żeby zrobić z niego dziwadło, ale nie dość, żeby uczynić go synem tego mężczyzny. Oczywiście, jego matka też nie wyglądała jak Tyrejka, co dodatkowo komplikowało sytuację. Skórę miała ciemniejszą od nich obu, skręcone włosy i piwne oczy. Kip próbował sobie wyobrazić, jak mogłoby wyglądać dziecko jego matki i tego mężczyzny, ale nic mu z tego nie wyszło. Zmieszaj ileś kundli i kto wie, co ci z tego wyjdzie? Może dostrzegłby jakieś podobieństwo, gdyby nie był taki gruby. Może to był po prostu

okrutny żart. Kłamstwo. Pryzmat. Sam Pryzmat? Jak taki człowiek mógł być ojcem Kipa? Powiedział, że nie wiedział wcześniej o jego istnieniu. Jak to możliwe? Odpowiedź wydawała się dość oczywista. To się wydarzyło w czasie wojny. Wojska Gavina napotkały siły Dazena niedaleko Rektonu. Kiedy przechodził przez miasto, Gavin spotkał Linę. On był Pryzmatem zmierzającym być może ku własnej śmierci. Ona była młodą, śliczną dziewczyną, której miasto zniszczono. Weszła do jego łoża. Potem on ruszył, by zabić brata – być może już następnego dnia – a po wojnie, zajęty odbudową, uśmierzaniem resztek buntu, odbudowywaniem sojuszów i zaprowadzaniem pokoju pewnie nigdy więcej o niej nie pomyślał. A nawet jeśli pamiętał, Tyrea nie była wtedy najbardziej przyjaznym miejscem dla Pryzmata. Sprzymierzyła się z Dazenem, złym bratem, i w efekcie potraktowano ją bardzo okrutnie. A może Gavin zgwałcił Linę? To jednak nie miało sensu. Dlaczego gwałciciel miałby przyznać się do Kipa? Zwłaszcza że wyraźnie sporo go to kosztowało. Kip wyobrażał sobie swoją matkę, ciężarną, niezamężną, porzuconą wśród ruin Rektonu. Oczywiście, że chciała uciec. Kip był jej jedyną nadzieją. Co mogła zrobić? Udać się samotnie do Garristonu, skąd zwycięzcy zarządzali Tyreą? Aż za dobrze potrafił to sobie wyobrazić. Jego matka przedstawia się jakiemuś gubernatorowi i żąda spotkania z Gavinem Guile, ponieważ nosi jego bękarta. Miałaby szczęście, gdyby dotarła z tą historyjką aż do gubernatora. Zatem odprawiono ją, a jej marzenia o czymkolwiek dobrym czy łatwym w życiu legły w gruzach. Za każdym razem, gdy spoglądała na Kipa, nie widziała swoich błędów, ale „zdradę” Gavina i własne rozczarowanie. Kip był jej zniszczonym marzeniem. Po półgodzinie Kip się zmęczył. Ręce go paliły. Pomyślał o tym, że Gavin biegł tak godzinami. Zawstydził się na myśl, że miałby tak szybko obudzić Pryzmata. Zawsze szybko się męczył, ale gdy udawało mu się jakoś przetrwać początkowe zmęczenie, okazywało się, że ma sporą wytrzymałość. Nie zamierzał budzić Pryzmata. W ogóle. Niech odpocznie. Zasłużył chociaż na tyle wdzięczności. Kip będzie wiosłował, aż Gavin sam się obudzi. Nawet jeśli miałoby go to zabić. Przysiągł to sobie. Ta przysięga poprawiła mu samopoczucie. Niewiele znaczył. Był niczym. Mógł jednak dać Pryzmatowi dobrze przespaną noc. Mógł coś zrobić. Na coś się przydać – odrobinę, ale i tak bardziej niż w całym dotychczasowym życiu.

Wiosłował dalej. Pryzmat go dzisiaj uratował. Sam Pryzmat! Gavin pognębił dziś króla Garadula. Zabił ze dwudziestu, jak nie więcej, jego Lustrzanych Gwardzistów... i odszedł jakby nigdy nic. Kip pewnie pogorszył sytuację, próbując zaatakować króla. Jak mógł być takim głupkiem? Myślał, że dopadnie króla w obecności tych wszystkich krzesicieli? Głupiec! Mimo chłodu nocy szybko zlał go pot. Pośpieszny chód stał się mozolnym marszem, ale nawet gdy maszerował, łódka przemieszczała się z prędkością cwałującego konia. Kip był tak skupiony na tym, żeby się nie zatrzymać, że znalazł się na wysokości obozu, zanim to zauważył. Kilkunastu mężczyzn hulało wokół ogniska, pijąc i śmiejąc się, podczas gdy jeden z nich brzdąkał na straszliwie rozstrojonej lutni. Kip dalej maszerował, a jego mózg powoli ogarniał, co ten widok może oznaczać. Wszyscy mężczyźni byli uzbrojeni, łącznie z tym, który wyglądał, jakby stał na warcie – ten trzymał napiętą kuszę opartą w gotowości o ramię. Kip pomyślał, żeby szeptem obudzić Gavina. Znajdowali się jednak tak blisko, że każdy dźwięk wystarczająco głośny, żeby obudzić Pryzmata, byłby dostatecznie głośny, by ponieść się po rzece do kusznika, który stał na obrzeżach światła z ogniska, przodem do rzeki, ale z głową obróconą do towarzyszy. Łódka płynęła po wodzie z ledwie cichutkim szmerem. Z pewnością nie dało się tego usłyszeć przy wesołym strzelaniu płomieni w ognisku. Bandyci częściowo zagrodzili rzekę skałami zwalonymi po obu stronach. Na szczycie stosów położyli deskę, tworzącą pomost nad wąskim gardłem. Każda łódź, która spróbowałyby przepłynąć, znalazłaby się w zasięgu włóczni. Kip mógłby wyplątać się z wioseł i dotknąć Gavina – ale co poradziłby Pryzmat? Trwała noc. Nie miał za wiele światła do wykorzystania. Może gdyby Kip obudził go wcześniej. Teraz już było za późno. Kip tylko naraziłby ich obu na śmierć. Musiał zmieścić się w szczelinie i nie tracić nadziei. Wycelował łodzią w wąskie gardło i powstrzymał krzyk, kiedy w ostatniej chwili światło księżyca na wodzie ujawniło ostatnią pułapkę bandytów: grubą, zaostrzoną tyczkę wbitą w dno rzeki i wystającą na długość kilku kciuków nad wodę. Każdy, kto spróbowałby zmieścić się w gardle, nadziałby się i skończył z dziurą w kadłubie. Luksynowy kadłub łodzi ledwie otarł się o tyczkę i prześlizgnął się dalej. Kip zerknął na kusznika, kiedy łódź przemykała się między zębami pułapki. Mężczyzna był ledwie kilka lat starszy od Kipa. Śmiał się, szczęśliwy, z ręką wyciągniętą do jednego z towarzyszy, prosząc o bukłak wina.

A potem Kip go minął. Kusznik odwrócił się, kręcąc głową, i nagle zamarł na widok chłopaka. W ciemnościach półprzezroczysty luksyn musiał być niemal niewidzialny dla wartownika, który w dodatku przed chwilą patrzył w stronę ognia. Widział przebiegającego obok niego grubego chłopaka – przebiegającego po powierzchni rzeki. Niemożliwe. Kip uśmiechnął się i pomachał do niego. Wartownik podniósł rękę i odmachał. Zamarł. Spojrzał na towarzyszy przy ogniu. Już otworzył usta, żeby krzyknąć na alarm, ale nie wydobył z siebie głosu. Odwrócił się do rzeki i rozejrzał za Kipem. Kip nadal znajdował się w zasięgu strzału z kuszy. Wiedział o tym, ale nie przyśpieszył, chociaż – w tej chwili – znalazłby do tego dość energii. Wszystko mogło spłoszyć wartownika. Mężczyzna gapił się w ciemność, na znikającego ducha. I nie odezwał się nawet słowem. Skonsternowany potarł czoło i odwrócił się do przyjaciół. Wtedy Kip zaczął biec, niezbyt długo, ale po minucie łódka znajdował się już setki kroków w dole rzeki. Kip powrócił do spokojnego kroku. Uśmiechnął się. Chociaż był głupi, udało mu się bez budzenia Pryzmata. Nie wiedział, jak długo szedł. Starał się mieć brzeg na oku, ale zmęczenie przeniknęło go aż do szpiku kości. Mijał mniejsze obozowiska – nie wiedział, bandytów czy podróżnych. Jednakże za każdym razem zwalniał do ślimaczego tempa, dopóki nie zobaczył, że wszyscy ludzie w obozie śpią. Wykorzystał nawet raz trik z patrzeniem bez skupiania wzroku i dostrzegał ciała kilku więcej śpiących mężczyzn, niż kiedy patrzył normalnie, ale ani razu nie wypatrzył następnego strażnika. Miał wrażenie, że minęło tysiąc lat, zanim niebo się rozjaśniło. Paliły go mięśnie nóg. Bolały płuca i ręce, ale nie chciał przestać. Nawet gdy ledwie maszerował, łódka poruszała się dwa razy szybciej od zwykłej. Wreszcie słońce dotknęło gór. Jak zawsze, światło dzienne nadeszło o wiele wcześniej, zanim jeszcze słońce wspięło się nad grzbietami gór Karsos, aby obwieścić swoje pojawienie. A Pryzmat nadal się nie budził. Kip nie przestanie iść. Nie teraz. Szedł całą noc. Z pewnością Pryzmat obudzi się za chwilę i zobaczy, czego Kip dokonał. Będzie pod wrażeniem. Inaczej spojrzy na Kipa, który przestanie być ciężarem, wstydem, bękartem, do którego można się po cichu przyznać, a potem go unikać. Kiedy Pryzmat się poruszył, Kipowi zabiło mocniej serce. Gavin jednak tylko ułożył się na nowo, a jego oddech znowu się uspokoił. Kipa ogarnęła rozpacz. Spojrzał na wschodzące słońce.

Będzie musiał czekać, aż słońce zaświeci Pryzmatowi prosto w twarz? To potrwa jeszcze najmarniej godzinę. Kip przełknął ślinę. Język miał gruby i suchy, ostry jak pilnik. Ile czasu upłynęło od chwili, gdy coś pił? Miał rzekę pod nogami, a umierał z pragnienia. Musiał się napić. Nie, to coś więcej niż tylko pragnienie – jeśli się nie napije, zaraz zemdleje. Bukłak Pryzmata leżał niecały krok od niego. Kip się zatrzymał. Nogi mu dygotały. Stopy mu zdrętwiały, a teraz zaczęły boleć, bo krew napłynęła do nich z powrotem. Wyplątał się z mechanizmu wioseł i zrobił krok po bukłak. A przynajmniej spróbował. Odrętwiałe stopy zaplątały mu się i poleciał do przodu. W ostatniej chwili zdążył się obrócić, żeby nie wylądować prosto na Pryzmacie. Ramieniem walnął w burtę i nagle wszystko, co było w łódce dobre, obróciło się przeciwko niemu. Niewielkie zanurzenie, dzięki któremu prześlizgnęli się nad pułapką bandytów, oznaczało małą stabilność. Fakt, że gładki kadłub rozszerzał się jak misa, pozwalał im prześlizgnąć się ponad skałami, oznaczał też, że nagłe przemieszczenie ciężaru miało katastrofalne skutki. W jednej chwili Kip gapił się na rzekę z odległości kilku kciuków. W następnej cała łódka się obróciła. Kip poleciał głową naprzód. I mimo wody zamykającej mu się wokół uszu, miotania się jego własnych, głupich, niezgrabnych kończyn i huku, z jakim łódka uderzyła o wodę, jakimś cudem miał pewność, że usłyszał okrzyk zaskoczenia. Rzeka była ciepła. Kip był tak przerażony, że postanowił po prostu umrzeć i mieć to już za sobą. Właśnie wrzucił Pryzmata do rzeki. Orholamie! Och, teraz będzie naprawdę pod wrażeniem, Kip. W płucach zaczęło go palić i pomysł, żeby cichą śmiercią usunąć jedną żałosną plamę z dzieła stworzenia, stracił na atrakcyjności. Kip zamachał słabo rękami. Nogi uznały, że nadszedł najlepszy moment na skurcz i obie czym prędzej zrealizowały swój zamiar. A potem lewa ręka. Rzucał się w wodzie jak połamany ptak, złapał jeden łyk powietrza i znowu wpadł pod wodę. Jakaś jego część wiedziała, że mógłby po prostu unosić się na wodzie – raptem wczoraj spłynął rzeką wiele mil – ale ogarnęła go panika. Szarpał się, złapał powietrze w niewłaściwym momencie i zachłysnął się wodą. Głowa go bolała. Na Orholama, zupełnie jakby ktoś wyrywał mu wszystkie włosy. Splunął i zacharczał. Był w powietrzu! Słodkim, cudnym powietrzu! Ktoś złapał go za włosy i wyciągnął z wody. Zakaszlał jeszcze dwa razy i wreszcie otworzył oczy. Pryzmat mrugał do niego. Nie, nie mrugał. Próbował się pozbyć wody, którą Kip wypluł

mu prosto w twarz. Dajcie mi umrzeć. Gavin wciągnął Kipa do łódki, teraz już szerszej, ze stępką, i o wiele stabilniejszej niż wcześniej. Kip zwiesił głowę i rozcierał ręce i nogi aż wreszcie mógł nimi ruszyć. Pryzmat stał nad nim. Kip przełknął ślinę, krzywiąc się, a potem przygotował się na gniew Gavina. Spojrzał na niego zakłopotany. – Uwielbiam kąpiel o poranku – powiedział Gavin. – To naprawdę orzeźwiające. I mrugnął porozumiewawczo.

ROZDZIAŁ 22 Dazen Guile obudził się powoli, a jego zmysły zaatakowała ogłupiająca niebieska nijakość jego więzienia. Trzy uderzenia, trzy syknięcia i jego śniadanie wylądowało na podłodze lochu. Ignorując chłód w członkach, sztywność i ból ciała po spaniu na niebieskim luksynie pod jedynie cienkim kocem, usiadł i skrzyżował ręce. Martwy człowiek gwizdał fałszywie, siedząc pod przeciwległą ścianą i kołysząc głową do nieistniejącego rytmu. Szaleństwo błękitu było szaleństwem uporządkowanym. Giist zrozumiałby każdy niuans więzienia Gavina. Jednakże za każdym razem, kiedy Dazen pogrążał się w szaleństwie, bał się, że już nigdy z niego nie wyjdzie. Ostatnio próbował tego wiele lat temu. Od tamtego czasu wykrzesał mnóstwo niebieskiego. Zagłębienie się ponownie w błękit mogło oznaczać samozniszczenie. – Dazenie – powiedział martwy człowiek. – Dziś rano jesteś Dazenem, prawda? – To była ulubiona sztuczka martwego mężczyzny: udawanie, że to Dazen jest tym szalonym. – Chyba nie myślisz o tym, żeby stać się giistem, prawda? Nienawidził brata za to, że mu to robi, zmusza go do takiego wyboru. Jednakże w jego nienawiści nie było pasji. To był zwykły fakt, nagi jak jego członki, obrane z tajemnicy. Dość tego. Lepsza jest niepamięć wybrana z własnej woli niż wieczna tortura narzucona przez brata. Dazen wykrzesał niebieski, jakby brał głęboki wdech. Jego palce przybrały tę znienawidzoną barwę, jego ręce, ramiona. Niebieski kolor rozlał mu się na pierś jak lodowaty rak i go schłodził. Nienawiść sama w sobie stała się osobliwością, tajemnicą, czymś tak irracjonalnym i potężnym, że nie dało się tego zliczyć ani zrozumieć, można było co najwyżej określić w pewnym przybliżeniu. Błękit zalał jego całe ciało. – Kiepski pomysł – powiedział martwy człowiek. – Nie sądzę, żebyś tym razem z tego wyszedł. Nieżywy zaczął żonglować małymi niebieskimi kulkami z luksynu. Teraz radził sobie już z pięcioma. Kiedy Dazen zobaczył go po raz pierwszy, nie umiał żonglować nawet trzema. Gdy pasja nie mąciła jego osądu, potrafił docenić celę. Jego brat był znakomity. Co

powiedział po uwięzieniu? „Stworzyłem ten loch w miesiąc, ty będziesz miał tyle czasu na ucieczkę z niego, ile będziesz potrzebował. Uznaj to za próbę”. Za każdym razem, kiedy się poddawał, powracał do tych słów. Brat przyznał się w nich do niedoskonałości. Z celi można było uciec. Istniał słaby punkt, trzeba było tylko go znaleźć. – Piekliszcze nie jest słabym punktem – powiedział martwy człowiek. – Nie mówiłem ci już tego? Brat za bardzo cię szanuje. Piekliszcze nie sięga w głąb tylko na kilka kciuków, ale na dwa kroki. Dazen przelotnie uświadomił sobie obecność ludzkiej emocji, wychwyconej ledwie na progu percepcji. Poczucie straty, wściekłość na myśl o tym, jak wcierał szczyny i olej całymi latami, latami upadku, i wszystko na nic. Jego brat nie zamierzał go upokarzać. Nie w taki sposób. Tyle wysiłku i wszystko na nic. Obracał te uczucia w dłoniach jak dziwny kamień, a potem odrzucił je na bok. Tylko zamazywały obraz. Coś znajdowało się tuż pod jego nosem, a on tego nie dostrzegał. To musiało być coś oczywistego, co po prostu wymagało, żeby spojrzał na problem pod nowym kątem. Jego brat był świetny w tego typu myśleniu. – Może jedyne pytanie polega na tym, czy zamierzasz to zrobić na sposób Gavina, czy na sposób Dazena? – spytał martwy człowiek i posłał mu pełen wyższości, kpiący uśmieszek. Dazen chciał roztrzaskać mu twarz, kiedy uśmiechał się w ten sposób. Może jednak martwy człowiek miał rację. To była pułapka: próbować uciec na sposób Gavina. Jeśli będzie naśladował brata, tylko bardziej się pogrąży. Położył napełnione luksynem dłonie na podłodze, czując zarys całej struktury. Cela była oczywiście zapieczętowana, utwardzona i strzeżona przed zwykłym magicznym majstrowaniem, ale jak już wcześniej zauważył, wydawała się inna w południowej części. Oczywiście nie miał pewności, że to jest południowa strona, po prostu uznał, że obszar, który wydawał mu się inny, będzie dla niego południem, jego magnetytem. Tam właśnie stawał brat, kiedy przychodził go odwiedzić. Dawno już tego nie robił, ale tam, za tymi ścianami z niebieskiego luksynu, znajdowało się miejsce, do którego Gavin mógł przyjść, kiedy chciał sprawdzić, co z bratem, upewnić się, że nadal jest więźniem, nadal jest bezpiecznie odcięty od świata, nadal cierpi tak bardzo, jak Gavin miał na to nadzieję. To będzie słaby punkt. Luksyn w tamtym miejscu musiał być cieńszy, prostszy, żeby Gavin mógł go tak przekształcić, aby przez niego widzieć. Oczywiście będzie zabezpieczony, ale brat

nie mógł pomyśleć o wszystkim. Miał na to tylko miesiąc. Niestety, każda próba Dazena z ogniem kończyła się porażką. Czerwony luksyn był łatwopalny. Pomyślał, że jeśli się porani, uda mu się wykrzesać czerwony luksyn. Udało mu się. Odrobinę. To jednak na nic się nie zdawało, dopóki nie mógł go rozpalić. Ogień dałby mu światło o pełnym spektrum, z którym mógłby pracować i byłby w stanie się wydostać. Ale nie miał z czego zrobić iskry. Próba z wydobyciem ciepła z własnego ciała prawie się powiodła, a przynajmniej tak myślał. I ostatnim razem niemal się zabił, bo za bardzo wychłodził ciało. To było po prostu niemożliwe. Umrze tutaj. Nie mógł nic zrobić. Wykrzesał dwuręczny młot i z wrzaskiem uderzył nim w ścianę. Oczywiście, młot się roztrzaskał. Nie zostawił przy tym nawet zadrapania. Dazen potarł twarz. Nie, rozpacz była wrogiem. Musiał oszczędzać siły. Jutro znowu pogłębi nieckę. Może jutro to będzie ten dzień. Wiedział, że nie, ale i tak trzymał się tego kłamstwa. A w ścianie chichotał martwy człowiek.

ROZDZIAŁ 23 – Musimy porozmawiać o twojej przyszłości – powiedział Gavin. – Masz pewien wybór. Kip spojrzał na Pryzmata ponad ogniem. Noc zapadła szybko na ich małej wysepce. Przespał wiele godzin, przegapił Garriston i obudziło go dopiero szarpnięcie łódką, kiedy uderzyła o zmroku o łachę piachu. – Ile czasu będę żył? – spytał Kip. Był marudny, głodny i zaczynał właśnie pojmować niektóre z konsekwencji wydarzeń ostatnich dwóch dni. – To pytanie do samego Orholama. Ja jestem tylko jego uniżonym Pryzmatem – odpowiedział Gavin, krzywiąc usta w cierpkim uśmiechu. Patrzył w ciemność. – Wie pan, o co mi chodzi. To zabrzmiało ostrzej, niż zamierzał. Wszyscy, których znał, nie żyli, a on miał zostać zielonym krzesicielem. Widział swoją przyszłość w roli koloraka – śmierć albo szaleństwo i potem śmierć. Gavin spojrzał na Kipa. Chciał coś powiedzieć, powstrzymał się i w końcu się odezwał: – Kiedy krzeszesz, to zmienia twoje ciało, które odbiera te zmiany jako uszkodzenia. Leczy tyle, ile zdoła, ale ostatecznie przegrywa walkę. Tak samo jak ze starością. Większość krzesiciełi dożywa czterdziestki, kobiety średnio pięćdziesiątki. – A potem Chromeria zabija nas albo pogrążamy się w szaleństwie? Twarz Gavina stężała. – Dajesz się ponieść emocjom. Nie sądzę, żebyś był na to gotowy. – Nie jestem gotowy? Gavin miał rację i Kip to wiedział. Był poirytowany. Powinien po prostu się zamknąć, ale nie potrafił się powstrzymać: – Nie byłem gotowy, żeby wszystkich zamordowano. Nie byłem przygotowany, żeby przebić włóczniami paru jeźdźców i skoczyć z wodospadu. Słowa nic nie znaczą. Co to jest? Kiedy już nie jesteśmy użyteczni, mamy się zabić?! Dlaczego wrzeszczał? Dlaczego się trząsł? Orholamie, przysiągł na własną duszę, że zabije

króla – może już oszalał? – Coś w tym guście. – To albo stać się kolorakiem? – Zgadza się. – Więc myślę, że już porozmawialiśmy o mojej przyszłości – odparł gorzko Kip. Wiedział, że zachowuje się jak smarkacz, ale nie potrafił się powstrzymać. – Nie to miałem na myśli i dobrze to wiesz – odparł Gavin. – A skąd ty wiesz, co ja wiem, ojcze?! Jakby patrzył na wypuszczaną sprężynę. W jednej sekundzie Pryzmat siedział naprzeciwko niego za ogniskiem, a w drugiej stał tuż przed nim z ręką odgiętą do tyłu. W kolejnej Kip uderzał o piasek i w głowie mu dzwoniło od policzka wymierzonego otwartą dłonią, a tyłek szczypał po tym, jak ześlizgnął się z pniaka. Całe powietrze uszło z niego przy upadku. – Przeszedłeś piekło, więc dałem ci taryfę ulgową, jakiej nie dałbym żadnemu człowiekowi. Chciałeś się dowiedzieć, gdzie leży granica? Właśnie ją odkryłeś. Kip przeturlał się na plecy, łapiąc powietrze. Piasek przylepił mu się do czegoś mokrego w kąciku ust. Wytarł się. Tylko ślina, nie krew. – Na jaja Orholama! Zgadnij, co znalazłem? Granicę! Jestem największym odkrywcą od czasów Arissa Nawigatora! Gavin zadrżał, a jego twarz zamieniła się w maskę. Poruszył ramionami, przechylił z trzaskiem szyję w prawo, a potem w lewo. Chociaż stał plecami do ognia, Kip widział kłębiący się jak dym czerwony luksyn w jego oczach. – Co zrobisz? Zbijesz mnie? – spytał ostro Kip. To tylko ból. Czasem Kip nienawidził się za to, co uważał u siebie za słabość. Pryzmat zagroził mu i po raz pierwszy Kip zobaczył, że ta groźba jest pusta. Gavin nie mógł go zbić, bo był dobrym człowiekiem, a Kip był bezbronny. Spojrzenie Gavina pociemniało i stało się mordercze, ale zaraz rozjaśniło się i było tylko wściekłe. W jego oczach zapaliła się na sekundę iskierka rozbawienia. – Weź głęboki wdech – powiedział cicho. – Co? Pryzmat machnął delikatnie ręką, jakby odpędzał muchę. Grudka czerwonego Iuksynu

spadła mu z ręki i rozbryzgała się na ustach Kipa. Chłopak wziął głęboki wdech przez nos, zanim luksyn rozlał się i zatkał mu także nozdrza. Potem owinął mu się wokół głowy, przelał na czubek i stwardniał. Tylko oczy Kipa pozostały odsłonięte, a usta i nos miał całkowicie zablokowane. Nie mógł oddychać. – Przypominasz mi mojego brata – powiedział Gavin. – Dorastając, nigdy nie potrafiłem z nim wygrać. A kiedy już mi się zdarzyło, chwalił mnie protekcjonalnie, przez co zastanawiałem się, czy dał mi wygrać. Widzisz niedoskonałości? W porządku. To wystarczający dowód, że jesteś jednym z Guile’ów. Cała nasza rodzina to ma. Łącznie ze mną. Pomyśl o tym, Kip, pozbędę się mnóstwa kłopotów, jeśli zostawię tę maskę na twojej twarzy, dopóki nie umrzesz. Lepiej dwa razy się zastanów, zanim posłużysz się przeciwko komuś jego sumieniem. Bo może się okazać, że go wcale nie ma. Kip słuchał, oszczędzając siły wobec narastającej paniki, przekonany, że kiedy Gavin przestanie mówić, zdejmie mu z twarzy luksyn. Gavin jednak przestał mówić i nie zdjął maski. Kipowi żołądek się zaciskał, kiedy przepona pracowała, żeby wciągnąć świeże powietrze, pompowała, żeby pozbyć się martwego powietrza, które zatrzymał w płucach. I nic. Sięgnął do szyi, próbując znaleźć szew w miejscu, gdzie luksyn przylegał do skóry. Nie był w stanie wcisnąć pod spód paznokci. Sięgnął na kark, do oczu. Gdyby wbił paznokcie w miękką skórę wokół oczu, zdołałby podważyć brzeg luksynu i wsunąć jeden palec. Zrobiło mu się ciemno przed oczami. Spojrzał na Gavina błagalnie, wierząc, że coś zrobi. Gavin patrzył na niego bezlitośnie. – Jeśli jedyna rzecz, jaką zamierzasz szanować, to siła, to, po pierwsze, jesteś głupcem, a po drugie, trafiłeś do właściwej osoby. Nadeszła panika. Powinien był się domyślić. Kip rzucał się, próbował krzyczeć, sięgnął do cieniutkiej luksynowej krawędzi koło oczu, ale ledwie jej dotknął i opadły mu ręce. Powinien był wiedzieć, nie powinien był zaufać...

ROZDZIAŁ 24 Karris wędrowała przez cały dzień i część nocy, zanim po raz pierwszy dostrzegła w oddali Rekton jako wielką, jednolitą łunę, kiedy szła lasem. Zmierzch zapadł już dawno temu, a powietrze było zimne wśród poszycia. Sięgała dostatecznie daleko w podczerwień, żeby widzieć nocą, ale daleko jej było do doskonałości i w taką księżycową noc jak ta co rusz przeskakiwała z widzenia w ciemności na normalne widzenie. Światło poniżej widzialnego spektrum było mniej precyzyjne, nie pozwalało różnicować między detalami. Twarze wyglądały po prostu jak ciepłe plamy, jaśniejsze tu i tam, nie sposób było zorientować się w wyrazie twarzy albo w drobniejszych ruchach, a nawet rozpoznać twarzy z większej odległości. Łuna oznaczała, że Rekton nadal płonął. Karris okrążyła miasto powoli, wspinając się na ostatnie wzgórze. Trzymała się z dala od dróg, podziwiając wodospad poniżej miasta w srebrzystym świetle księżyca. Przez cały dzień nie widziała nikogo na drodze, co uznała za dość dziwne. Jeżeli nikt nie uciekał w dół rzeki z Rektonu, to pewnie znaczyło, że nikt nie wydostał się z miasta. I dziwne też było to, że szła wzdłuż rzeki przez ziemie uprawne i nie natrafiła na żadne inne osady. Widziała gaje pomarańczowe, którymi wyraźnie nikt nie zajmował się od wojny, ale które nadal owocowały. Owoców było niewiele, a drzewa rosły chaotycznie w porównaniu z obrazami przedstawiającymi zbiór pomarańczy, jakie kiedyś widziała, niemniej nadal tu były. Przy cenie, jaką osiągały tyrejskie pomarańcze, Karris nie mogła w to uwierzyć. Tutejsze owoce były mniejsze, ale słodsze i bardziej soczyste od ataskich, a paryjskie w ogóle się do nich nie umywały. Nikt tu nie zamieszkał ponownie po wojnie? Czy w bitwie pod Strzaskaną Skałą naprawdę zginęło tylu ludzi, że nawet teraz, szesnaście lat później, ziemia leży odłogiem i rodzi owoce tylko dla łani i niedźwiedzi? Karris nie widziała żadnych ciał, dopóki nie zakradła się do płonącego miasta, owinięta w czarną pelerynę z kapturem. Trzymała się głównej drogi o równym i zadbanym bruku – dla Karris był to symbol dobrze zarządzanego miasta. Spalone ciało leżało pośrodku ulicy, na brzuchu, z jedną ręką wyciągniętą i palcem wskazującym skierowanym w głąb miasta. Tylko dłoń i wskazujący palec nie spłonęły. Głowy brakowało. Od czasów wojny nie widziała takich oparzeń. W czasie wojny wojska ścierały się kilka razy w miejscach, gdzie ciał nie dało się pochować i gdzie brakowało naturalnego paliwa do

rozpalenia stosów pogrzebowych. Ciał trzeba było się pozbyć, żeby nie stracić kolejnych żołnierzy, tym razem z powodu choroby, więc czerwoni krzesiciele spryskiwali trupy strumieniami czerwonego żelu. Szybko pokrywał ciała, nawet niedbale wykrzesany, i łatwo dawał się podpalić. I po problemie. To jednak nie była prawdziwa kremacja. Jeśli ciała palono osobno, zamiast na stosach, pozostawały kości. Jeśli krzesiciel nie był skrupulatny, z niektórych kawałków ciał zostało coś więcej niż kości. Klatki piersiowe i czaszki leżały pełne dymiącego mięsa – to wystarczało w trudnych warunkach wojny, kiedy pozbywałeś się ciał wrogów, żeby nie dopuścić do zarazy, ale nie było dostatecznie dobre dla krajan. Król Garadul nigdy nie walczył w tej wojnie, ale małpował najgorsze praktyki z tego czasu, i to na własnych ludziach. Tak jak podejrzewała, wskazująca dłoń doprowadziła Karris do kolejnych ciał. Początkowo leżały szeroko rozrzucone, po jednym co trzydzieści kroków, co dwadzieścia, co dziesięć. Wszystkie pozbawiono głów. Potem ciała leżały wzdłuż głównej drogi w równym rzędzie obok dymiących, walących się domów i warsztatów. Ładnie utrzymany bruk tu i ówdzie popękał z gorąca. Na bruku rysowały się ślady. W pierwszej chwili nie widziała, co to takiego, ale kiedy się zbliżyła, stało się to oczywiste: to były ślady ciągnięcia, strugi zakrzepłej krwi mającej nie więcej niż dzień – posoka z pozbawionych głów ciał przyciągniętych z placu. Zatrzymała się pośród dymu i posoki, zanim wyszła zza rogu prowadzącego na miejski rynek. Wyciągnęła jatagan, ale nie założyła okularów. Jeżeli zastawiono gdzieś pułapkę, to najpewniej tutaj, ale było tu dość czerwieni i żaru, żeby Karris mogła walczyć za pomocą magii, gdyby zaszła taka potrzeba. Nawet jeśli nie zrezygnowała z infiltracji szeregów wroga, nie było powodu od razu ogłaszać, że jest krzesicielem. Kiedy nadejdzie taka potrzeba, ogłosi to ogniem. Wyszła na plac. Dobry Orholamie. Nie stopili głów. Zakonserwowali je szkliwem z niebiesko-żółtego luksynu i ustawili w stos na środku miejskiego rynku. Z wytrzeszczonymi oczami, pogruchotanymi twarzami, krwią lejącą się ze szczytu na dół jak szampan po piramidzie kieliszków na Balu Światłowładców. Karris po części spodziewała się czegoś podobnego, widząc pozbawione głów ciała, ale jedna rzecz spodziewać się, a inna zobaczyć. Wszystko przewróciło jej się w żołądku. Odwróciła się i zacisnęła zęby, mrugając gwałtownie, jakby powiekami mogła zetrzeć straszliwe obrazy z oczu. Przyjrzała się reszcie rynku, dając żołądkowi czas na uspokojenie.

Gdyby Gavin to zobaczył, zabiłby króla Garadula. Bezlitosny jak morze i sprawiedliwy jak Orholam wytropiłby każdego z tych potworów. Niezależnie od tego, co zrobił w czasie wojny i wcześniej – niezależnie od tego, co zrobił jej – od czasu Wojny Fałszywego Pryzmata podróżował po Siedmiu Satrapiach, wymierzając sprawiedliwość. Dwukrotnie zatopił piracką flotę Ilyty, zabił bandyckiego króla Błękitnookich Demonów, doprowadził do pokoju, kiedy znowu wybuchła wojna między Ruthgarem i Krwawą Puszczą, zadbał, żeby wymierzono sprawiedliwość Rzeźnikowi z Ru. Kochali go wszyscy ludzie poza Tyrejczykami. Zemściłby się okrutnie za to miasto, nawet jeżeli broniłby Tyrejczyków. Nie zdzierżyłby czegoś podobnego. Większość budynków zamieniła się w gruzowiska dymiące w szarówce przed świtem. Tu i ówdzie stała pojedyncza ściana, wypalona, poczerniała i oddzielona od poległych towarzyszek. Z rezydencji alkadesy, o ile Karris dobrze ją rozpoznała – był to największy budynek, jaki zauważyła w mieście, którego stopnie prowadziły bezpośrednio na rynek – nie zostało nic. Żołnierze zrównali ją z ziemią; nie ostał się kamień na kamieniu. Za to plac wyglądał nieskazitelnie. Wszelkie spalone szczątki albo zepchnięto na ulice prowadzące na rynek, albo zrzucono bezpośrednio do rzeki, której kanał graniczył z placem od zachodu. Król Garadul chciał, żeby nic nie odwracało uwagi przybysza od makabrycznego trofeum. Przygotowując się na straszny widok, Karris odwróciła się z powrotem do piramidy z ludzkich głów. Wszystkie ślady ciągnięcia, wszystkie krwawe smugi prowadziły do tego miejsca. Ciała – Karris miała nadzieję, że kiedy je wleczono, naprawdę były już ciałami – pozbawiono głów na placu, żeby piramida ociekała krwią tak bardzo, jak to możliwe. To było przedstawienie. Król Garadul chciał, żeby wszystko prowadziło do tej makabry. Piramida była wyższa od Karris. Głowy na szczycie, ukoronowanie piramidy, należały do dzieci: pucułowaci chłopcy i dziewczynki ze wstążkami i kokardami we włosach. Karris nie zwymiotowała. Było w tym widoku coś, co po prostu ją zmroziło. Sądząc po wieku ich i jej, te maluchy mogłyby być jej dziećmi. Złapała się na tym, że liczy głowy. U podstawy znajdowało się czterdzieści pięć, a piramida była równie szeroka jak wysoka; zbudowano ją z matematyczną precyzją. Głowy dzieci były mniejsze i nie sposób było powiedzieć, czy piramida była lita, czy też głowami obłożono mniejszą piramidę skonstruowaną z czegoś innego. Karris poruszała palcami, przesuwając w myślach w prawo i lewo gałki liczydła. Jeśli piramida składała się z samych głów, to było ich blisko tysiąc.

Przeszedł ją zimny dreszcz, zwiastun wymiotów. Odwróciła wzrok. Jesteś szpiegiem, Karris. Musisz poznać wszystkie istotne szczegóły. Biorąc głęboki wdech przyjrzała się narożnikowi podstawy piramidy, a potem krawędzi jednej ze ścian. Piramidę zrobiono z wielu warstw luksynu różnego koloru. Król Garadul chciał, żeby przetrwała lata. Gdyby ktoś uderzył w nią dwuręcznym młotem, może zrobiłby rysę, ale nie roztrzaskałby ściany. Nie da się pochować tych głów ani usunąć ohydnego pomnika. Widoczne tu umiejętności oznaczały to, że król Garadul miał dostęp do wielu – być może bardzo wielu – względnie utalentowanych albo wykwalifikowanych krzesicieli. Zła wiadomość. Karris słyszała, jak Gavin zasugerował, że król Garadul zakłada niby-Chromerię, żeby szkolić własnych krzesicieli z dala od nadzoru Chromerii. To był dość mocny dowód potwierdzający podejrzenia Gavina. – Łajdak – powiedziała. Nie była pewna, czy miała na myśli Garadula, czy Gavina. Jak głupie to było? Gapiła się na stos głów i była tak samo zła na Gavina, jak na potwora, który zrobił coś takiego? Bo przespał się z jakąś ladacznicą w czasie wojny? To szaleństwo, ale nawet po straszliwym pożarze, który zniszczył jej życie i zabił jej braci, Karris więcej niż trochę kusiło, żeby przejść w tamtym czasie na stronę Dazena. Choćby po to, żeby usłyszeć jego wersję wydarzeń. Może Gavin to wiedział. A może to poczucie winy z powodu potajemnego romansu sprawiło, że Gavin zerwał zaręczyny zaraz po wojnie. Był więc niewierny. Witaj w gronie kobiet, które kochają wielkich mężczyzn – taki już ich los. Z tego co wiesz, to była tylko jedna noc słabości w przeddzień bitwy, jakaś piękność rzuciła mu się w ramiona, a on nie odmówił, ten jeden raz. Jasne. Ale z tego co ja wiem, to każda noc mogła być nocą słabości. To było lata temu, Karris. Lata! Jak Gavin zachowywał się od zakończenia wojny? Poza tym, że zerwał nasze zaręczyny i zostawił mnie z niczym? Jak zachowywał się wobec ciebie przez ostatnie piętnaście lat? Przyzwoicie. Niech go szlag. Nie licząc kłamstw i sekretów. Co powiedział? „Nie spodziewam się, żebyś zrozumiała albo nawet mi uwierzyła, ale przysięgam, że to, co znajduje się w tym liście, to nie jest prawda”. Coś ją w tym dręczyło. Dlaczego wikłał się w kłamstwa? Wiatr zmienił kierunek i dmuchnął dymem przez otwarty rynek. Karris zakaszlała i

zapiekły ją oczy. Gdy tylko przestała kaszleć, miała wrażenie, że usłyszała trzask. Kolejny trzask, a potem raptem przecznicę dalej komin zawalił się z hukiem pośród spalonych ruin domu. Świt był czerwony – efekt dymu i załamanego światła, a nie niebiańskie zwierciadło krwi przelanej w tym miejscu. Karris zaczęła przeszukiwać miasto, szukając ocalałych i oceniając zniszczenia. Zajmij się tym, czym należy, tym, co jest na wyciągnięcie ręki. Miasto nie spłonęło szybko. Budynki były kamienne, chociaż z drewnianymi wspornikami, drzewa zielone, albo dzięki podlewaniu – rzeka płynęła środkiem miasta – albo dzięki sięgającym głęboko korzeniom. Jednakże każdy budynek w centrum miasta spłonął niemal doszczętnie. A to oznaczało czerwonych krzesicieli. Musieli obejść wszystkie domy, spryskując czerwonym luksynem każdy drewniany dźwigar. Karris przeszukiwała miasto dwie godziny, wspinając się po kupach gruzu na ulicach, czasem musząc obchodzić całe przecznice. Owinęła twarz wilgotną szmatką, ale nadal kręciło jej się w głowie i często kaszlała. Nie znalazła niczego nowego poza kolejnymi ciałami i kilkoma żałosnymi psami. Cały żywy inwentarz zabrano. Przy miejskim kościele rozegrała się mała bitwa. Ciało luksjata leżało pozbawione głowy jak pozostałe przed drzwiami kościoła. Karris wyobrażała sobie, jak potępia żołnierzy na zewnątrz, próbując chronić swoją trzódkę, która szukała schronienia w murach świątyni. W środku znalazła sekatory, topór, noże, dwa tasaki rzeźnickie, jeden złamany miecz i pozbawione głów ciała. Wszędzie była zaschnięta, przypalona krew. Dźwigary przypalono, ale się nie zajęły. Może z powodu nieudolnego krzesania, lęku religijnego albo dlatego, że drzewo żelazne sprowadzone z pustyni południowego Atashu na belki, było tak stare i zwarte. Jednakże ławy kościelne i ciała spłonęły. Karris chodziła jak otumaniona – może od wdychanego dymu, a może po prostu przyzwyczajała się do widoku śmierci i cierpienia. W głębi kościoła, w kącie za schodami znalazła młodą rodzinę – ojciec obejmował matkę, która osłaniała dziecko. Żołnierze ich nie znaleźli. Umarli w swoich objęciach od dymu. Karris sprawdziła ostrożnie, szukając na szyi każdego najdelikatniejszego drżenia życia. Ojciec nie żył. Matka, dziewczyna jeszcze przed dwudziestką, też nie żyła. Karris na końcu wzięła na ręce zawinięte w powijaki dziecko – chłopca. Modliła się cicho. Niestety, Orholam jej nie wysłuchał. Nie było życia w maleńkiej piersi. Karris się zatoczyła. Musiała stąd wyjść. Odłożyła dziecko na najbliższy stół i dopiero

wtedy zobaczyła, że to ołtarz. Skręciła w główną nawę kościoła, mijając tlące się ławki po obu stronach, obrazy z innego czasu, inne dziecko złożone w ofierze, dołączające do horrorów rozgrywających się na jej oczach. Prawie wyszła z kościoła, kiedy zapadła się pod nią podłoga.

ROZDZIAŁ 25 – Musisz dokonać pewnych wyborów – powiedział Gavin. Z tego, co się Kip zorientował, był nieprzytomny kilka sekund albo minut. Nadal było ciemno, gwiazdy płonęły zimnym ogniem nad jego głową, ognisko nie przypaliło mu ubrania, chociaż upadł tuż koło niego. Dusząca maska z czerwonego luksynu zniknęła, a na skórze została mu cieniutka warstwa pyłu, piaszczystego i ostrego. – Zabiję cię! – powiedział Kip. Nie mógł nikomu zaufać. Wszyscy kłamali. Każdy był zdany tylko na siebie. Strach narastał, a to sprawiło, że złość zapłonęła, jak to się czasem zdarzało, gorąca, zaciekła i nieopanowana. Usiadł prosto, nie spuszczając z oczu twarzy Pryzmata. Mężczyzna patrzył na niego chłodno, bez cienia skruchy, zaledwie zaciekawiony, co Kip zrobi, ignorując przy tym jego słowa. Kip zastanawiał się, czy potrafiłby wywołać z ognia ogromne, zielone kolce, żeby nadziać na nie Gavina. Sprytnie, Kip. W środku dziczy, jeden Orholam wie gdzie, zabiłbyś przewodnika? I za co? Za to, że nie tolerował twojej drażliwości? To nie zdrada, Kip, to lekcja. Zadygotał. Naprawdę myślał, że Gavin go zabije. I o to właśnie chodziło. Nie zostawił Gavinowi wyjścia – Pryzmat musiał mu pokazać, że nie da sobą manipulować, a już na pewno nie pozwoli na to dzieciakowi. Był nie tylko starszy od Kipa, ale też mądrzejszy, twardszy i bardziej doświadczony. I wymagał szacunku. A to było... właściwe. Mimo to, Kip zadrżał. Nawet jeśli tylko przez kilka sekund, to naprawdę myślał, że umiera, i w żaden sposób nie mógł temu zaradzić. Jednakże, właśnie ten człowiek mógł mu pokazać, jak już nigdy nie być bezsilnym. Nauczyć go, jak pomścić matkę i Rekton. A Kip zamierzał trwać w milczeniu i uporze? Z taką godnością, na jaką było go stać, usiadł z powrotem na kłodzie. Kolana mu drżały, ale był w stanie siedzieć, nie ośmieszając się bardziej. – Przepraszam – mruknął, odwracając wzrok. Odchrząknął, żeby nie skrzeczeć. – Jakich wyborów? Gavin był trochę zaskoczony i zadowolony, że Kip nie walczy dalej, ale nie skomentował

tego. Kip to jednak zauważył. – Jesteś moim naturalnym synem. To się wiąże z pewnymi konsekwencjami. Dla ciebie. Kip przyglądał się uważnie twarzy Gavina. Wypowiedział słowa „naturalny syn” bez grymasu, nawet źrenice mu się nie zwęziły. Kip zastanawiał się, czy ćwiczył tę kwestię, by wypowiedzieć ją tak niefrasobliwie. Widział, ile kosztowało Gavina przyznanie się do ojcostwa, a mimo to, czynił to bez najmniejszego grymasu. To musiała być gra – kto cieszyłby się, słysząc, że spłodził bękarta? – ale grał przez wzgląd na Kipa. Gavin był lepszym człowiekiem, niż Kip by pomyślał. – Ogłoszenie, że jesteś moim bękartem, ma swoją cenę – ciągnął Gavin. – Nie wychowywałeś się wśród zaszczytów, ale ludzie, którzy gardzą uprzywilejowanymi, wzgardzą i tobą. Nie otrzymałeś edukacji, ale ci, którzy się kształcili, będą patrzeć na ciebie z góry, jeśli będziesz wiedzieć mniej niż oni. Jeśli cię uznam, będziesz przyciągać niewłaściwych przyjaciół. Ci, którzy mnie nienawidzą i gardzą mną, nie mogą wyładować się na mnie, bo jestem zbyt potężny, zbyt niebezpieczny. Ale odbiją sobie to na tobie. To niesprawiedliwe, ale tak to jest. Będziesz nieustannie obserwowany. Zarówno twoje sukcesy, jak i porażki będą miały skutki, jakich teraz nie potrafisz nawet odgadnąć. Mój ojciec może zdecydować, że cię nie uzna. Inni będą szukali dowodów na to, że jesteś oszustem. Niektórych będzie kusiło, żeby posłużyć się tobą przeciwko mnie. A jeszcze inni będą chcieli zaprzyjaźnić się z tobą tylko w nadziei, że to im pomoże zbliżyć się do mnie. Fałszywa przyjaźń to trucizna, przed którą chciałbym cię ustrzec. Na to już za późno. Kip pomyślał o Ramie – Ramie, który zawsze im przewodził, który lubił brutalnie przypominać Kipowi o jego niższości i twierdził, że tylko droczy się z nim po przyjacielsku. Ram, którego kochała Isa. Ram, który nie żył, leżał ze strzałą w plecach. – Jaki mam więc wybór? – spytał Kip. – Jestem kim jestem. Gavin potarł nos. – Możesz przez jakiś czas udawać zwykłego ucznia. A potem, kiedy zechcesz, uznam cię publicznie. Będziesz miał czas, żeby nabrać ogłady, dowiedzieć się, kto jest twoim prawdziwym przyjacielem. – Okłamując swoich przyjaciół? – Czasem kłamstwa są najbardziej potrzebne właśnie wobec przyjaciół – warknął Gavin. – Posłuchaj, chciałem ci tylko przedstawić możliwości... – Nie, to ja przepraszam. Nie jestem... nie jestem na ciebie zły. Moja matka... Pamiętasz,

jaka była? To znaczy przed moim urodzeniem? Gavin poruszył ustami. Oblizał je. Pokręcił głową. – Nie pamiętam jej. W ogóle. Zatem to nie był romans stulecia. Pustka w Kipie się powiększyła. Nie istniała rodzina, do której by należał. – Jesteś Pryzmatem. Pewnie mnóstwo kobiet chciało być z tobą – powiedział. – Trwała wojna. Kiedy spodziewasz się śmierci, nie myślisz o skutkach, jakie twoje działania mogą wywrzeć na innych za dziesięć lat. Kiedy widziałeś, jak twoi przyjaciele umierają wokół ciebie, w kochaniu się odnajdujesz coś, co sprawia, że czujesz się żywy. Było za dużo wina i gorzałki, i nikt nie potrafił okiełznać młodego narwańca, który na swoje nieszczęście był Pryzmatem. Ale to żadne usprawiedliwienie. Przykro mi, Kip. Przepraszam za to, ile kosztowała cię moja bezmyślność. Zatem moja matka spędziła z tobą jedną noc i powiązała z nią wszystkie swoje nadzieje. Kip nie wątpił, że knuła i przepychała się łokciami, żeby uprzedzić wiele innych kobiet chętnych, by dzielić łoże z Pryzmatem. I z tego powodu wypełniła wszystkie następne lata goryczą? Kip zmusił się do śmiechu, ale serce mu pękało. Tyle razy wyobrażał sobie, kim może być jego ojciec i nigdy nie śmiał marzyć, że mógłby to być sam Pryzmat. Jednakże w jego marzeniach ojca wezwano z jakiegoś ważnego powodu. Zostawił ich, bo musiał. Mimo to, kochał matkę i Kipa. Tęsknił za nimi. Chciał wrócić i pewnego dnia zrobiłby to. Gavin był dobrym człowiekiem, ale Lina go nie obchodziła. Ani Kip. Zaopiekuje się Kipem, bo jest obowiązkowy. Bo jest dobrym człowiekiem. Nie z miłości. Nie istniała rodzina, do której Kip by należał. Był sam, wyrzutek gapiący się przez zakratowane okna na to, czego nigdy nie będzie miał. Zupełnie jakby dostał niesamowicie egzotyczny prezent, kiedy pragnął czegoś najzwyczajniejszego pod słońcem. Z drugiej strony, czy nie był niewdzięcznikiem? Żeby tak narzekać? Rozczulać się, bo Pryzmat jest jego ojcem? – Przepraszam – powiedział Kip. Zagapił się na paznokcie, nadal rozdarte od luksynu. – To nie w porządku. Moja matka miała... pewne problemy. Myślę, że chciała cię wciągnąć w pułapkę, pojawiając się ze mną. – Kip nie potrafił spojrzeć Gavinowi w oczy. Tak bardzo się wstydził. Jak mogłaś być tak głupia, matko? Tak podła? – Nie zasługujesz na to. Ocaliłeś mi życie, a ja... zachowywałem się okropnie. – Kip zamrugał, ale nie potrafił do końca powstrzymać łez. – Możesz mnie zostawić, gdzie chcesz... No, może nie na jakiejś opustoszałej wyspie.

Gavin uśmiechnął się krzywo, ale zaraz spoważniał. – Kip, twoja matka i ja zrobiliśmy to, co zrobiliśmy. Doceniam, że próbujesz uchronić mnie przed konsekwencjami moich czynów, ale ty nie zastawiłeś na mnie żadnych sideł. Ludzie mogą gadać. Nie obchodzi mnie to. Rozumiesz? – Odetchnął. – Poza tym jedyna szkoda, która mnie martwi, już się stała. Przez chwilę Kip nie rozumiał. Już się stała? Przecież nikt nie wiedział o istnieniu Kipa. Poza Karris. To ją miał na myśli Gavin. Kip był przyczyną rozdźwięku z jedyną osobą, na której Gavinowi zależało. Słowa, które miały go pocieszyć, trafiły w najsłabszy punkt Kipa. Odkąd sięgał pamięcią, matka sprawiała, że czuł się winny tylko dlatego, że istniał. Zniszczył jej życie, przychodząc na świat. Zniszczył jej życie, mając zbyt wiele wymagań. Przez niego ludzie patrzyli na nią z góry. Uniemożliwił jej dokonanie tych wszystkich rzeczy, których mogła dokonać. W duchu mógł spróbować zbagatelizować jej słowa. Nie myślała tak naprawdę. Kochała go, nawet jeśli nigdy tego nie powiedziała. Nie wiedziała, jak bardzo go raniła. Gavin był dobrym człowiekiem. Nie zasługiwał na to. – Kip. Kip! – Gavin poczekał, aż chłopak spojrzy na niego. – Nie porzucę cię. Wizja zamkniętego kredensu, krzyk, krzyk, ale nikt nie odpowiada. – Mamy coś do jedzenia? – spytał Kip, mrugając. – Czuję się tak, jakbym nie jadł od tygodnia. Poklepał się po piersi. Czuł wystające żebra. Gavin wyciągnął pęto kiełbasy z plecaka, odciął kawałek – tylko jeden? – i rzucił Kipowi. – Jutrzejszy dzień zaczniesz w Chromerii. – Jufszejszy? – zapytał Kip z pełnymi ustami. – Podzielę się z tobą pewnym sekretem. Potrafię podróżować szybciej niż ktokolwiek podejrzewa. – Potrafisz zniknąć w jednym miejscu i pojawić się w drugim? Wiedziałem! – Ehm, no nie. Ale potrafię stworzyć łódź, która porusza się naprawdę szybko. – Och, to... niesamowite. Łódź. Gavin był skonsternowany. – Chodzi o to, że nie chcę, by ktokolwiek wiedział, jaki jestem szybki. Nadchodzi wojna i jeśli będę musiał to ujawnić, to chcę, żeby to było zaskoczenie. Rozumiesz? – Pewnie.

– Zatem musisz mi powiedzieć, czego chcesz. Zajmę się pewnymi sprawami, kiedy ty będziesz przechodził inicjację. – Inicjację? – Kilka prób, które określą resztę twojego życia. Spóźniłeś się i wszyscy pozostali uczniowie już zaczęli, więc musimy przyśpieszyć procedury. Po inicjacji możesz zostać i się szkolić. Kipa ścisnęło w gardle. Ma wylądować samotnie na dziwnej wyspie, nikogo tam nie znając i nie mając czasu, żeby przygotować się do próby, która ma rzekomo określić resztę jego życia? Z drugiej strony, Chromeria to miejsce, gdzie nauczy się magii potrzebnej do zabicia króla Garadula. – Jaki mam wybór? – Możesz jechać ze mną. To było światełko na końcu tunelu. Kipowi zabiło mocniej serce. – A co zamierzasz? – To, w czym jestem dobry. – Gavin podniósł wzrok. W jego tęczówkach zawirowały barwy. Uśmiechnął się, ale jego oczy pozostały poważne. Kiedy się odezwał, głos miał zimny i odległy jak księżyc. – Rozpętam wojnę. Kip przełknął ślinę. Czasem, gdy patrzył na Gavina, miał wrażenie, że patrzy poprzez drzewa i tylko miga mu czasem olbrzym idący przez las i niszczący wszystko na swojej ścieżce. Gavin spojrzał na niego. Jego twarz złagodniała. – Co głównie wiąże się z nudnymi spotkaniami, w czasie których trzeba przekonać tchórzy, żeby wydali pieniądze na coś innego niż uczty i ładne szaty. – Wyszczerzył zęby. – Obawiam się, że już widziałeś więcej magii w moim wykonaniu, niż większość moich żołnierzy przez całe życie. – Jego wzrok się zachmurzył. – No, może nie całkiem. Wyglądasz na zdezorientowanego. – Nie chodzi do końca o to, co powiedziałeś, ale... – Kip urwał. Pytanie wydawało mu się dość obraźliwe, teraz, kiedy prawie je wypowiedział. – Czym się właściwie zajmujesz? – Jako Pryzmat? – Tak. Ehm. Proszę pana. To znaczy, wiem, że jesteś cesarzem, ale nie wygląda na to, żeby... – Żeby ktokolwiek mnie słuchał? – Gavin się roześmiał. – Też mam takie wrażenie. Okrutna prawda jest taka, że Pryzmaci przychodzą i odchodzą. Zwykle co siedem lat. Mają

wszystkie słabości zwykłych ludzi, a ogromne zmiany we władzy co siedem lat potrafią być niszczące. Jeśli jeden Pryzmat odda władzę nad wszystkimi satrapiami członkom swojej rodziny, to następny spróbuje usadzić na ich miejscu swoich bliskich, a wtedy sprawy szybko przybierają krwawy obrót. Z kolei. Kolory, siedmiu członków Spektrum, często urzędują dziesięciolecia. I zwykle są dość mądre, więc w miarę upływu czasu w coraz większym stopniu kontrolowały Pryzmatów, obarczając ich obowiązkami religijnymi dla wypełnienia dni. Spektrum i satrapowie władają razem. Każda satrapia ma jeden Kolor w Spektrum i każdy Kolor powinien wypełniać rozkazy swojego satrapy. W praktyce Kolory często stają się współsatrapami, władcami pod każdym względem z wyjątkiem tytułu. Rozgrywki między poszczególnymi Kolorami i satrapami, między całym Spektrum a Bielą oraz wszystkimi Kolorami i Bielą w opozycji do Pryzmata pozwalają utrzymać względny porządek. Każdy satrapa może robić u siebie, co zechce, dopóki nie wkurzy to innego satrapy, i handel kwitnie, więc każdy ma interes w tym, żeby trzymać pozostałych w szachu. Oczywiście, to nie jest aż tak proste, ale do tego się sprowadza. To już brzmiało wystarczająco zawile. – Ale w czasie wojny...? – Zostałem wyznaczony na promachosa. To oznacza władzę absolutną na czas wojny. Wszyscy się wtedy denerwują, a nuż promachos uzna, że „wojna” potrwa wiecznie. – Ale ty oddałeś władzę? – Kip zdał sobie sprawę, że to głupie pytanie. Gavin się uśmiechnął. – I cud nad cudem, nie zamordowano mnie. Czarna Gwardia nie tylko chroni Pryzmatów. Chroni też przed nami świat. Orholamie. Świat Gavina robił wrażenie o wiele bardziej niebezpiecznego niż ten, który Kip właśnie opuścił. – Więc nauczysz mnie krzesać? – spytał. To było najlepsze w tych wszystkich światach. Mógłby się nauczyć tego, czego musiał, nie zostając samemu na dziwnej wyspie. A kto lepiej nauczy go krzesać jak nie sam Pryzmat? – Oczywiście. Ale najpierw musimy coś zrobić. Kip spojrzał tęsknie na pęto kiełbasy, którą Gavin nadał trzymał. – Na przykład, zjeść coś jeszcze?

ROZDZIAŁ 26 Zanim minęło południe następnego dnia, Kip gorzko pożałował swoich żartów z łodzi. Lecieli ponad falami z zawrotną prędkością. Gavin zabudował łódź, mrucząc coś na temat kobiety i jej pomysłów, więc teraz mimo pędu mogli rozmawiać. – Zatem posłużyłeś się zielenią – powiedział Gavin, jakby to było dla niego całkiem normalne, że pochyla się mocno, z całkiem czerwoną skórą, unieruchomionymi nogami i napiętymi mięśniami, trzyma w rękach dwa półprzezroczyste, niebieskie słupki i poci się obficie. – To dobry kolor. Wszyscy potrzebują zielonych krzesicieli. – Myślę, że potrafię też widzieć ciepło. A mistrz Danavis powiedział, że jestem superchromatą. – Co? – Mistrz Danavis był farbiarzem w naszym miasteczku. Czasem mu pomagałem. Miał kłopot z dopasowaniem czerwieni tak dobrze, żeby to odpowiadało mężowi alkadesy. – Corvan Danavis? Corvan Danavis mieszkał w Rektonie? – T–tak. – Smukły, około czterdziestki, z wąsami ozdobionymi paciorkami, paroma piegami i rudawymi włosami? – Bez wąsów, ale poza tym tak. Gavin zaklął cicho. – Znałeś naszego farbiarza? – zapytał z niedowierzaniem Kip. – Można tak powiedzieć. Walczył przeciwko mnie w czasie wojny. Bardziej ciekawi mnie to widzenie ciepła. Opowiedz mi, co robisz. – Mistrz Danavis nauczył mnie patrzeć kątem oka. Czasem, kiedy tak robię, ludzie jaśnieją, zwłaszcza ich odsłonięta skóra, pachy i... no wiadomo. – Krocze? – Właśnie. – Kip odchrząknął. – A niech mnie. – Gavin się zaśmiał. – Co? Co to znaczy? – Przekonamy się później.

– Później? To znaczy, za rok albo dwa? Dlaczego wszyscy dorośli rozmawiają ze mną jak z głupim? – W porządku. O ile nie okażesz się prawdziwym dziwadłem, to najpewniej jesteś nieciągłym dichromatą. Kip zamrugał zaskoczony. Nie jakim czym? – Powiedziałem, że nie jestem głupi; bycie ignorantem to co innego. – A ja miałem na myśli później tego samego dnia. – Och. – Istnieją dwa specjalne przypadki odnośnie do krzesania... No dobrze, jest mnóstwo specjalnych przypadków. Niech to Orholam trzaśnie, nigdy nie próbowałem uczyć podstaw. Zastanawiałeś się czasem, czy nie jesteś jedyną prawdziwą osobą na świecie, a wszystko i wszyscy poza tobą to tylko wytwory twojej wyobraźni? Kip się zarumienił. W domu próbował nawet przestać sobie wyobrażać Rama, mając nadzieję, że wtedy chłopak po prostu przestanie istnieć. – Chyba tak. – No jasne, to jeden z pierwszych flirtów infantylnego umysłu z egoizmem. Bez obrazy. – Nie ma sprawy. I tak nie mam pojęcia, co właśnie powiedziałeś. – To pociągająca idea, ponieważ uzasadnia twoją ważność, pozwala ci robić, co tylko zechcesz, i nie można udowodnić jej fałszywości. Nauka krzesania napotyka podobne kłopoty. Założę więc, że akceptujesz fakt istnienia innych ludzi. – Pewnie. Nie ciągnie mnie uczenie samego siebie – odparł Kip i wyszczerzył zęby. Gavin zerknął na horyzont, mrużąc oczy. Sklecił dwie soczewki rozsunięte na długość ręki i zamocował je na luksynowym baldachimie, żeby móc rozglądać się po morzu. Musiał coś zauważyć, bo skręcił ślizgaczem w lewo... znaczy na bakburtę! Ostro na bakburtę. Kiedy się odwrócił, najwyraźniej przegapił dowcipną uwagę Kipa. – Przy czym to byliśmy? A, tak. Kłopot z nauką krzesania polega na tym, że kolor istnieje niezależnie od nas, ale poznajemy go tylko poprzez nasze doświadczenie. Nie wiemy dlaczego, ale niektórzy mężczyźni, subchromaci, nie potrafią odróżniać czerwieni od zieleni. Inni nie odróżniają niebieskiego i żółtego. Oczywiście, kiedy mówisz człowiekowi, że nie widzi koloru, którego nigdy nie widział, może ci nie uwierzyć. Każdy, kto mu mówi, że czerwony i zielony

różnią się od siebie, może po prostu stroić sobie z niego okrutne żarty. Może nie uwierzyć albo może zaakceptować istnienie czegoś, czego nigdy nie widział. To ma swoje teologiczne konsekwencje, ale to ci daruję. Upraszczając sprawę, skoro istnieją niepełnosprawni chromatycznie ludzie – nawiasem mówiąc, są to prawie zawsze mężczyźni – to dlaczego mieliby nie istnieć ludzie wybitnie wrażliwi na kolory, superchromaci? Okazuje się, że istnieją. Ale to są prawie zawsze kobiety. Więcej, niemal połowa kobiet potrafi różnicować kolory na najwyższym poziomie. W przypadku mężczyzn zdarza się to tylko jednemu na dziesięć tysięcy. – Chwileczkę, więc mężczyźni są poszkodowani pod każdym względem? Częściej zdarzają się ślepi na kolory i rzadziej naprawdę dobrzy w ich widzeniu? To niesprawiedliwe. – Ale za to możemy podnosić ciężkie przedmioty. – I sikać na stojąco, tak – burknął Kip. – To bardzo przydatna umiejętność w pobliżu jadowitego sumaka. Byłem raz na pewnej misji z Karris... – Gavin gwizdnął. – Nie może być – przeraził się Kip. – Myślałeś, że wściekła się na mnie wtedy na rzece? Nie wiadomo dlaczego za sumaka też miała pretensje do mnie. – Gavin wyszczerzył zęby. – No dobrze, a wracając do tematu: większość z nas widzi normalny zakres kolorów. Hm, palnąłem tautologię. – Co? – Za daleko odszedłbym od tematu. To, że widzisz dany kolor, nie znaczy, że możesz go krzesać. Jeśli jednak go nie widzisz, będziesz go kiepsko krzesał. Dlatego mężczyźni nie są tak precyzyjni w krzesaniu określonych kolorów jak kobiety superchromatki, które stanowią połowę kobiet. Siła woli pozwala poprawić większość tych błędów, ale lepiej, jeśli w ogóle ich nie ma. Jest to szczególnie istotne, kiedy próbujesz zbudować budowlę z luksynu, która się nie zawali. – To z luksynu wznosi się całe budynki?! Gavin udał, że go nie słyszy. – Mówię ci o tym wszystkim, żeby wyjaśnić specjalne przypadki, od których zacząłem, a mianowicie podczerwień i nadfiolet. Jeśli widzisz ciepło, istnieje spore prawdopodobieństwo, że możesz je krzesać. – To znaczy, że mogę rozpalić ogień, o tak? Ziuu? – Kip zakreślił szeroki łuk ręką. – Tylko jeśli powiesz przy tym „ziuu”. – Gavin się zaśmiał. Kip znowu się zaczerwienił. Nie czuł się przy Pryzmacie głupi, tylko niemądry. Ten

mężczyzna potrafił być naprawdę przerażający, tak jak czasem mistrz Danavis, ale żaden z nich nie robił wrażenia podłego. Ani złego. – A to byłoby bardzo dziwne – ciągnął Gavin – ponieważ krzesałeś zieleń. – Zastanowił się, jakby próbował wymyślić, jak mu coś wyjaśnić. – Widziałeś kiedyś tęczę? – Tę co? – Kip wytrzeszczył oczy. – To było pytanie retoryczne, mądralo. Porządek kolorów jest taki: nadfioletowy, niebieski, zielony, żółty, pomarańczowy, czerwony i podczerwony. Zwykle dichromaci obejmują szerszą część łuku. Krzeszą nadfioletowy i niebieski, niebieski i zielony albo zielony i żółty. A polichromaci, o wiele rzadsi, mogą krzesać zielony, żółty i pomarańczowy. Krzesiciele krzeszący kolory, które ze sobą nie graniczą, zdarzają się bardzo rzadko. Karris należy do takich. Krzesze zieleń, nie potrafi krzesać żółci i oranżu, ale potem krzesze większość czerwieni aż do podczerwieni. – Czyli jest polichromatką. – Prawie. Nie potrafi krzesać trwałej podczerwieni, którą nazywa się ogniowym kryształem. Ogniowe kryształy i tak nie są zbyt trwałe, ponieważ wchodzą w reakcję z powietrzem, ale mniejsza z tym. Rzecz w tym, że ta odrobina dzieli ją od bycia polichromatką i tylko to się liczy. – Założę się, że jest z tego powodu bardzo szczęśliwa. – Korzyść z tego taka, że nie pozwolono by jej wstąpić do Czarnej Gwardii, gdyby była polichromatką. Polichromaci są zbyt cenni. A presja, by urodziła dziecko, tylko by się zwiększyła. Niemniej takie przypadki zdarzają się rzadko i nazywa się je nieciągłymi dichromatami. Nieciągłymi, ponieważ kolory nie sąsiadują ze sobą w widmie. Dichromaci, ponieważ chodzi o dwie barwy. Rozumiesz? Wszystko w krzesaniu jest logiczne. Tyle że nie całkiem. Na przykład, widzenie podczerwieni to widzenie ciepła, więc widzenie nadfioletu powinno być widzeniem zimna, racja? – Racja. – A tak nie jest. – Och. To chyba ma sens. Tyle że nie miało. – Mam okropną chęć zmierzwić ci włosy – powiedział Gavin. – Więc jak to będzie? – burknął Kip.

– Jest pewna mała wyspa, którą wykorzystujemy jako stanowisko artyleryjskie. Łączy się z Chromerią tunelem. To tak wielki sekret, że jeśli zdradzisz go komukolwiek, Chromerią będzie cię ścigać, aż cię zabije. – Gavin powiedział to wesoło, ale Kip nie wątpił w jego szczerość. – To dlaczego mi to mówisz? Mogę się niechcący wygadać. – Bo już podzieliłem się sekretem, który uważam za ważniejszy: wiesz o istnieniu ślizgacza. Jeśli zdradzisz ten sekret naszym wrogom, Chromerią może niczego nie zrobić. Gdybyś jednak zdradził nas celowo, powiedziałbyś im także o tunelu ewakuacyjnym. Zatem teraz, jeśli zdradzisz mnie, zdradzisz też całą Chromerię. A wtedy będą cię ścigać i zabiją cię. Kipa przeszedł dreszcz. Ten człowiek był ciepły, ujmujący. Kip nie wątpił, że Gavin go lubi, ale w kręgach Pryzmata można kogoś lubić i nadal musieć go zabić. Naturalność, z jaką Gavin przygotował się na możliwość zdrady ze strony Kipa, mówiła, że zdradzono go już wcześniej i wtedy dał się zaskoczyć. Gavin nie należał do ludzi, którzy musieli dwa razy uczyć się trudnej lekcji. – Zacumuję przy tej wysepce i wsadzę cię na łódź płynącą na główną wyspę. Poślę z tobą Czarnogwardzistę, żeby zabrał cię do Młocarni. Za kilka dni, kiedy uznam, że już czas, wyjedziesz ze mną i wtedy zacznę cię uczyć krzesania. Kip jednak ledwie zwrócił uwagę na ostatnie słowa. – Do Młocarni?!

ROZDZIAŁ 27 Karris spadła tylko kilka stóp i uderzyła w coś miękkiego. Jej lewa noga zapadła się aż po kolano, podczas gdy reszta ciała spadała głębiej do piwnicy. Coś klejącego nadal trzymało ją za nogę, więc zawisła do góry nogami i całym ciałem uderzyła w bok czegoś, co wyglądało jak wielkie czerwone jajo – cieniutka skorupka na maziowatym wnętrzu. Uderzyła w jajo, strzaskała je i wymazała się czerwonym luksynem. A potem impet upadku wyrwał ją z kleistej mazi i Karris uderzyła o kamienną posadzkę. Zgodnie z tym, czego ją nauczono, obróciła się tak, żeby upaść na prawą rękę – uderzenie ręką o podłogę bolało, jak zawsze, ale dzięki temu uchroniła wrażliwsze części ciała i była w stanie do pewnego stopnia pokierować upadkiem. Przeturlała się, zamiast walnąć w podłogę głową. W jednej chwili zerwała się na równe nogi i wyciągnęła z plecaka jatagan o wąskiej rękojeści. W pomieszczeniu nie było światła, poza tym, które wlewało się przez dziurę wybitą przez Karris w suficie. Odłamki drewna nadal spadały do środka. Wielkie czerwone jajo rozbłysło w nagłym świetle. Dym, wzburzony upadkiem Karris, uniósł się w snopie światła otaczającym jajo. Całe pomieszczenie mające może dwadzieścia kroków na trzydzieści, cuchnęło dymem i przypalonym czerwonym luksynem, co było dziwne, ponieważ czerwony luksyn spalał się zwykle idealnie. A skoro już o tym mowa, każda powierzchnia oświetlona słabym światłem wyglądała jak poczerniały luksyn. Jednakże najbardziej uwagę Karris przyciągało wielkie jajo. Miało co najmniej cztery stopy wysokości i było przypieczone na czarno z wyjątkiem miejsca, w którym je stłukła. Czerwony luksyn wyciekł z czegoś, co przypominało smołę. Kilka rur odchodziło od jaja we wszystkie strony i znikało w suficie, który również poczerniał. Przypalone ciała kilkunastu żołnierzy króla Garadula leżały w pomieszczeniu. – Co jest, u diabła? – mruknęła Karris. Uniosła miecz, żeby roztrzaskać jajo. Eksplodowało, zanim zdążyła je tknąć. Wielki fragment przedniej części poleciał prosto na nią. Poczerniała skorupa roztrzaskała się na jej lewej ręce, którą w ostatniej chwili zdążyła podnieść, na piersi, brzuchu i nogach. Była właśnie w pół kroku, więc straciła równowagę.

Zatoczyła się i bardziej wyczuła niż zobaczyła postać wyskakującą z jaja do tyłu, podczas gdy na niej roztrzaskiwała się skorupa. Zamiast próbować złapać równowagę, wykorzystała energię upadku i rzuciła się naprzód. Przekoziołkowała, chowając jatagan tak, żeby się na niego nie nadziać, i zaatakowała. Nie wahała się. Dowódca Żelazna Pięść wbił jej tę lekcję do głowy raz na całe lata: kiedy ktoś atakuje, natychmiast kontratakuj. Szybkość kontruderzenia to często jedyna przewagą, jaką masz. Zwłaszcza gdy jesteś drobną osobą. Zwłaszcza gdy jesteś kobietą. Zwłaszcza gdy nie założyłaś okularów, a drugi krzesiciel wprost przeciwnie. Napastnik cofnął się aż pod ścianę. Stał z żywymi kłębami czerwonego luksynu podobnymi do wielkich węzłów wokół rąk. Karris znała tę sztuczkę. Jeżeli wiesz, co robisz, możesz utrzymać nadmiar otwartego luksynu na zewnątrz ciała. Węzły otwartego luksynu można uformować, w co się zechce, a łapiąc go w ręce, można nim cisnąć w dowolny sposób. Postawa mężczyzny zdradzała, że też jest wyszkolonym wojownikiem. Stał lewym bokiem do Karris, z uniesioną, lekko ugiętą lewą ręką – w gotowości do ataku, z prawą podniesioną wyżej i odchyloną do tyłu, i z prawym kolanem mocno ugiętym, utrzymującym większość ciężaru. Nawet przy szybkości Karris w krzesaniu i ilości czerwonego luksynu, który odbijał czerwone światło do jej oczu, nadal potrzebowała czasu, by przygotować atak, więc miał nad nią przewagę. Mogła mieć tylko nadzieję, że uda jej się skrócić dystans, zanim mężczyzna ją zabije. Strzepnął gwałtownie lewą ręką, przesuwając ją nisko od prawej strony do lewej. Czerwony luksyn chwycił się podłogi, żeby spowolnić Karris. Spodziewała się tego i rwanym krokiem przeskoczyła nad lepkimi łatami. Jego prawa ręką wystrzeliła do przodu w trzech szarpnięciach. Trzy kule – każda wielkości pięści – śmignęły salwą od prawej do lewej. Karris zrobiła unik przed pierwszą i drugą, ale trzecia ją trafiła, kiedy przeskakiwała nad kolejną lepką kałużą. Kula uderzyła ją mocno w żebra po lewej stronie i się rozbryznęła. Karris przeturlała się, piruetem skróciła dystans i cięła jataganem. Czerwony krzesiciel powstrzymał jej opadający miecz kolejnymi warstwami czerwonego luksynu. Podtrzymywany luksyn, nawet czerwony, mógł zyskać pewną sztywność dzięki sile woli krzesiciela, a jeszcze więcej dzięki przeplataniu, jednak czerwony luksyn nie był w stanie zatrzymać stali. To jakby chcieć powstrzymać miecz za pomocą wody. To jednak nie był jedynie kawałek podtrzymywanego czerwonego luksynu. Nie przypominało to uderzenia mieczem w nieruchomą wodę. To było jak stanie pod tamą po

otwarciu śluz. To tylko woda, ale jej prędkość i objętość mogła zwalić człowieka z nóg. Podobnie uderzający w nią czerwony luksyn najpierw trochę ją spowolnił, potem jeszcze bardziej i w końcu całkiem ją zatrzymał. Twarz czerwonego krzesiciela pobladła, kiedy wypłynął z niej luksyn. Potem jego szyja i pierś powróciły do naturalnego odcienia, podczas gdy luksyn wylewał się dalej. Później umięśnione ramiona. Luksyn znikał z całego jego ciała. Oboje w tej samej chwili zdali sobie sprawę, że kończy mu się luksyn. Karris podjęła atak w tej samej chwili, co on. Zamarkowała cios w jego prawy bok, spodziewając się, że znowu napotka czerwony luksyn, i wymierzyła śmiercionośny cios. Jej miecz uderzył z brzękiem w coś twardego, chociaż nie dostrzegła żadnego ostrza. Nie mógł go wyciągnąć, tak żeby Karris tego nie zauważyła, nawet w takich ciemnościach. Bez wahania uniosła jatagan i wymierzyła potężny cios w głowę krzesiciela. Ostrze uderzyło z brzękiem i zatrzymało się, kiedy mężczyzna uniósł ręce złożone w kształt litery „V”. Odepchnął ją mocno i od razu natarł, nie pozwalając na zwiększenie dystansu. Snop światła przecinający mrok oświetlił jego ręce i to, co w nich trzymał, i w tej samej chwili mężczyzna krzyknął: – Dość! Niech cię diabli, zatrzymaj się na sekundę. Krzesiciel trzymał w obu rękach skrzyżowane pistolety; między ich lufami ugrzęzła klinga jataganu. Prawy pistolet celował w prawe oko Karris, a lewy w lewe. Oczywiście Karris miała jeszcze inne noże i bich’hwę, ale zanim cokolwiek by wyjęła, krzesiciel pociągnąłby za spust. Pistolety, które gapiły się na nią, były projektu ilytańskiego. Ilytanie wyrzekli się magii, co zwykle oznaczało, że wytwarzane przez nich przedmioty codziennego użytku były najwyższej jakości. Jednakże używanie pistoletów nadal stanowiło spore ryzyko. Ten krzesiciel miał pistolety z zamkiem kołowym. Nie wymagały utrzymania płomienia na loncie, ale iskra z krzemienia nie zapalała prochu w jednym przypadku na cztery. Niestety, oba pistolety miały podwójne lufy i wszystkie cztery kurki były odwiedzione. Karris próbowała oszacować swoje szanse – to było jeden do szesnastu czy jeden do dwustu pięćdziesięciu sześciu, że wszystkie cztery strzały okażą się nieudane? Ogarnęła ją rozpacz. Nie zamierzała ryzykować, nawet jeśli prawdopodobieństwo wynosiło jeden do szesnastu. Zatem... negocjacje. – Co krzeszesz? – dopytywał się nerwowo mężczyzna.

– Nie mam pojęcia, o czym mówisz... – Pytam, co krzeszesz?! – krzyknął. Odepchnął na bok jatagan i przyłożył jeden pistolet bezpośrednio do jej czoła. Było za ciemno, żeby widział tęczówki Karris, ale wkrótce i tak by się zorientował, więc odpowiedziała: – Zieleń. Zieleń i czerwień. – No to krzesz drabinę i wynoś się stąd. Natychmiast! W innej sytuacji Karris pewnie zirytowałby fakt, że tak szybko go posłuchała, ale miała okulary na nosie w tej samej chwili, w której odwróciła się od światła. Wszystko w komnacie było pokryte czerwonym luksynem – otwartym albo poczerniałym, przypalonym i zamkniętym. Wreszcie wypatrzyła wysoko w świątyni dźwigar z drzewa żelaznego, który odbijał wystarczająco czyste białe światło, by udało jej się wykrzesać dobrą, solidną zieleń. Jej ciało napełniało się już zielenią, kiedy pojęła, dlaczego krzesiciel tak ją popędzał. Komnata była wypełniona czerwonym luksynem. Zbyt długo kojarzyła te fakty. Do pomieszczenia prowadziły dwa wejścia, a martwi żołnierze byli przypaleni, a nie upieczeni – czerwony luksyn zachował się, pokrywając wszystko, zamiast spłonąć jak należy. Pokój był pełen czerwonego luksynu, nowego i starego. Znajdowali się w beczce z prochem. Płonąca ławka przewróciła się, strzelając tlącymi się i płonącymi odłamkami w kierunku dziury. Jedna drzazga zakołysała się na brzegu, obiecując śmierć. Karris pobiegła przed siebie, rzucając pod nogi wystarczająco grubą warstwę zielonego luksynu, żeby na niej stanąć. Wykrzesała coś, co okazało się niewiarygodnie wąskimi schodami, o stopniach szerokich na jej dwie stopy i mocnych na tyle, żeby utrzymać jej ciężar, o ile skupi na tym siłę woli. Musiały jednak wytrzymać tylko dwie sekundy – dopóki po nich wbiegała. I tyle wytrzymały. Jeden sus, drugi, trzeci – wbiegała rącza jak łania – skok i wylądowała na podłodze kościoła. Poczuła, że deski się ugięły, gotowe zapaść się do pomieszczenia pod spodem, więc przeturlała się znowu i biegła dalej ku otwartym drzwiom. Taka ilość czerwonego luksynu w piwnicy oznaczała, że cały kościół może... Bum! Wybuch sprawił, że podłoga podskoczyła pod stopami Karris. Właśnie odbijała się stopą, robiąc krok, więc podłoga wyrzuciła ją w powietrze jak sprężyna. Szeroko otwarte drzwi kościoła otworzyły się jeszcze szerzej, kiedy Karris wyleciała w powietrze i śmignęła do przodu. Przez

chwilę myślała, że uda jej się wylecieć przez drzwi i bezpiecznie wyląduje na zewnątrz, ale wybuch uniósł ją wysoko –– za wysoko. Zamajaczyła jej framuga z żelaznego drzewa nad drzwiami. Karris uderzyła w drewno górną połową ciała i przeleciała przez nie – spalona, osłabiona belka pękła niemal natychmiast, ale wystarczył ułamek sekundy, żeby Karris obróciła się w locie niebezpiecznie do góry nogami i przekoziołkowała tak szybko, że nie wiedziała nawet ile razy. A zaraz potem sunęła poślizgiem po bruku i żwirze, nie bardzo wiedząc, czy na chwilę straciła przytomność ani jak to się właściwie stało, że znalazła się na ziemi. Odwróciła się, ignorując protest podnoszący się w zdecydowanie zbyt wielu częściach ciała i spojrzała w stronę zgruchotanych drzwi kościoła. Ogromny szkarłatny wąż, cały w płomieniach, wysunął łeb na zewnątrz. Nie, nie wąż – płonąca tuba z czystego czerwonego luksynu, szerokości męskich ramion. A potem wąż zwymiotował i zanim płomienie zdążyły pożreć łatwopalny luksyn, krzesiciel wystrzelił z kościoła, z dala od ognia i luksynu. Wylądował niedaleko Karris i o niebo zgrabniej. Przeturlał się, żeby wytracić prędkość i wstał. Rozejrzał się na wszystkie strony po ulicach i dopiero gdy nikogo nie zobaczył, trochę się rozluźnił. Wtedy Karris dostrzegła przenikające go do szpiku kości znużenie. Po wykrzesaniu takiej ilości magii, jaką właśnie widziała, wyglądał równie źle, jak ona się czuła – był śmiertelnie blady i chwiał się na nogach. – Chodź – powiedział. – Myślę, że żołnierze Garadula już odeszli, a jeśli nie, to po twoim wyczynie zaraz się tu zjawią. Musimy iść. Karris wstała, zachwiała się i upadłaby, gdyby jej nie złapał. – Kim jesteś? – Jestem Corvan Danavis – odpowiedział krzesiciel. – A jeśli mnie pamięć nie myli, ty jesteś Karris Białodąb, zgadza się? – Danavis? – zapytała. Orholamie, ależ była obolała. – Należałeś do obozu Dazena. Buntownik. Sama dam sobie radę, dziękuję. Odtrąciła jego dłoń, przechyliła się niebezpiecznie na jedną stronę, potem na drugą i w końcu padła. Patrzył ze skrzyżowanymi rękami, ale jej nie złapał. Uderzyła ramieniem w ziemię i świat zawirował jej przed oczami. Zobaczyła zbliżające się buty Corvana. Pewnie zostawi ją tutaj na pastwę żołnierzy.

Zasłużyła sobie na to. Głupia, uparta dziewucha.

ROZDZIAŁ 28 Łódź, którą Gavin wykrzesał, kiedy dzieliło ich jeszcze piętnaście mil od Małego Jaspisu, była wzorowana na łodzi, którą podpatrzył u dzikiego abornejskiego krzesiciela. Miała wysokie burty i płaskie dno, spiczasty dziób i płaską płytę dziobową. Była bezpieczniejsza i o niebo mnie wydajna od łódek wiosłowych, które preferował Gavin, ale o to właśnie chodziło. Niewielu krzesicieli ośmielało się korzystać z łódek wiosłowych na morzu, bo jeśli zamierzasz płynąć czymś takim, to musisz być gotowy na to, że wylądujesz w wodzie. To znaczy, że wierzysz, że zdołasz wydostać się z fal, korzystając tylko z krzesania, a niewielu krzesicieli potrafiło lub było gotowych jednocześnie płynąć we wzburzonym morzu i krzesać. Umiejętności Gavina – tudzież jego lekkomyślność – sprawiały, że natychmiast można było rozpoznać jego sylwetkę na otwartym morzu. Nie chciał tego. Stąd płaskodenna łódź. Kip dąsał się, bo denerwował się Młocarnią i odmową Gavina, który nie chciał zdradzić mu, co to jest. Na odcinku kilku mil minęli dwie galery kupieckie i jednego galeasa. Za każdym razem oficer przyglądał im się przez lunetę, widział sfatygowane szaty Gavina, zauważał brak chorągiewek alarmowych i mijał ich bez słowa. Dzisiaj wiało słabo, więc żeglarze odpoczywali, podczas gdy niewolnicy na galerach siedli w rzędach przy wiosłach. Przy każdym spotkaniu ze statkiem Gavin dzielnie machał, kiedy pojawiała się luneta, a potem wracał do wioseł. To, co ludzie nazywali Chromerią, było w rzeczywistością dwiema wyspami: Małym Jaspisem, pokrytym całkowicie przez Chromerię, i Wielkim Jaspisem, gdzie znajdowały się ambasady, posiadłości kupieckie, sklepy, stragany, tawerny, burdele, więzienia, noclegownie, czynszówki, magazyny, powroźnicy, żaglomistrze, tokarze wioseł, rybacy, skazani na niewolę i o wiele więcej, niż można by się spodziewać na takim skrawku ziemi chciwców, intrygantów i marzycieli. Wielki Jaspis miał dwa wielkie, naturalne porty jeden na wschodzie, zapewniający naturalną ochronę w porze ciemnej, i drugi na zachodzie, używany w jasnej porze, kiedy sztormy nadciągały ze wschodu. W miarę jak wzrastały populacja i ważność wyspy, po obu stronach wzniesiono falochrony, więc teraz można było z obu portów korzystać przez cały rok. Po kilku okupacjach, które nigdy nie tknęły Chromerii, ale skąpały Wielki Jaspis w ogniu i krwi,

wzniesiono wokół całej wyspy mur. Z grubego na trzydzieści kroków i wysokiego na dwadzieścia muru korzystali teraz miejscy gońcy, którzy wypatrywali przestępstwa na ulicach poniżej i im zapobiegali. Interesy Gavina prowadziły go na Mały Jaspis, ale nie mógł zacumować łodzi w jednym, niewielkim porcie na tej wyspie, żeby nie dostrzegli go natychmiast szpiedzy ze wszystkich Siedmiu Satrapii. Nawet Tyrea mogła mieć swojego szpiega obserwującego osoby, które były dostatecznie ważne, by cumować bezpośrednio przy Małym Jaspisie. Dlatego Gavin wpłynął między wyspy. Miedzy szczękami mającej kształt litery „U” przystani Małego Jaspisu znajdowała się Armatnia Wyspa. Stacjonowało tam na stałe tylko dwudziestu mężczyzn i zawsze dyżurowało dwóch krzesicieli, rzekomo z powodu trudności w cumowaniu przy wyspie przy najdrobniejszym nawet pływie albo najsłabszym nawet wietrze. Był to znienawidzony posterunek, z którego nawet Czarnogwardzistom zdarzało się uciekać. Uważano, że Biel wysyła tam wyższych stopniem gwardzistów, tylko po to, żeby nauczyć pokory tych, którzy dla własnego dobra powinni utemperować swoją arogancję, I rzeczywiście Biel i Czarnogwardziści posługiwali się posterunkiem na Armatniej Wyspie jak karą, ale tylko dla zaufanych żołnierzy. Ta fikcja lepiej się sprawdzała, kiedy chociaż w połowie była prawdziwa. Kiedy jakiś żołnierz wymieniał się służbą – „ja wezmę twoje godziny na Armatniej Wyspie w przyszłym tygodniu, jeśli ty weźmiesz moje” – dowódca warty skrupulatnie zapisywał nazwiska tych, którzy dokonywali wymiany. Obserwowano ich bacznie w czasie służby, a jeszcze baczniej po służbie. Szpiedzy z pewnością przeniknęli na wyspę, która była ważna strategicznie nawet z najbardziej przyziemnych powodów, ale jak na razie żaden – a przynajmniej tak uważała Biel – nie poznał prawdziwej przyczyny jej ważności. Pośród wzburzonych fal wysokiego przypływu Gavin skierował łódź na tyły wyspy. Wykrzesane wiosła pozwalały mu o wiele lepiej panować nad łodzią, niż gdyby była to zwyczajna łódeczka, ale nadal miał przed sobą trudne zadanie – podpłynąć nią do rolek ułożonych dawno temu, żeby dało się wyciągnąć łodzie na brzeg nawet przy sztormowych falach. Oczywiście zauważono ich. Powitali ich dwaj Czarnogwardziści – tylko Czarna Gwardia pełniła służbę przy łodziach. Mężczyźni – imponujący bracia o czarnej jak węgiel skórze – natychmiast rozpoznali Gavina. Każdy wyciągnął rękę – nie w powitaniu, ale żeby zapewnić Gavinowi stabilny cel. Pryzmat wycelował w ich dłonie nadfioletem, przyczepił do nich niewidzialny luksyn, a potem

cisnął zwojem zielonego luksynu wzdłuż nadfioletowej nici. Niczym lina, luksyn przywarł do dłoni obu potężnych mężczyzn. Drugi koniec Gavin przymocował bezpośrednio do łodzi za pomocą dwóch kulek czerwonego luksynu. Mężczyźni wyciągnęli go fachowo. Łódź zaklekotała, wyjeżdżając niezgrabnie z fal na rolki, a potem już sunęła gładko w górę rampy. Dowódca Żelazna Pięść, starszy z braci, odezwał się jak zawsze pierwszy: – Panie. Obrzucił spojrzeniem złachmanione ubranie Gavina. Owo „panie” to był lakoniczny odpowiednik zdania „Oczywiście, że cię poznaję, ale jeśli to ma być przebranie, to jestem wystarczająco bystry, żeby cię nie zdradzić. Jak mamy zwracać się do ciebie dzisiaj?”. – Dowódco, potrzebuję Czarnogwardzisty, który zabierze Kipa do Chromerii. A przy okazji, powiedziałem mu o tunelu ewakuacyjnym, więc miejcie go na oku. Obaj mężczyźni przyjęli to do wiadomości w pełnej niezadowolenia ciszy. – Będziemy musieli poczekać na odpływ, aż... – zaczął Wibrująca Pięść. – Natychmiast – przerwał mu Gavin, nawet nie podnosząc głosu. – Trzeba go przepuścić przez Młocarnię. Nie ma pośpiechu, wystarczy jutro. Wyniki proszę przekazać Bieli. Powiedzcie jej, że Kip jest moim... bratankiem. Żelazna Pięść poruszył brwią, a Wibrująca Pięść wytrzeszczył oczy. Kip z kolei robił wrażenie zbolałego. Gavin spojrzał na niego, ale chłopakowi nagle zabrakło śmiałości. – Zobaczymy się jutro – powiedział Gavin. – Poradzisz sobie. W końcu jesteś z mojej krwi. Uśmiechnął się znacząco. Kip był skonsternowany. – To znaczy, że nie... mówisz, że nie jestem twoim... ehm, bękartem? – Kip sam się pogubił w liczbie przeczeń w zdaniu. – Nie, nie, nie. Nie wypieram się ciebie! Kiedy mówię „bratanek”, każdy wie, co mam na myśli. To po prostu uprzejmiejsza forma. A warto być uprzejmym, kiedy w grę wchodzi Biel. Żelazna Pięść zakaszlał. Potrafił kaszleć niezwykle wymownie. Gavin odpowiedział mu znaczącym spojrzeniem. Żelazna Pięść poprawił ghotrę – kraciastą paryjską chustkę na głowę – jakby niczego nie zauważył. – Ale skąd ludzie będą wiedzieć, że nie jestem naprawdę twoim bratankiem? – spytał Kip. Nadal ściskał luksynowe wiosło, które Gavin dla niego wykrzesał.

– Bo zrobią przy tym krótką pauzę i nie podadzą twojego nazwiska. „To jest Kip. Jest... bratankiem Lorda Pryzmata”. A nie: „To jest Kip Guile, bratanek Lorda Pryzmata”. Rozumiesz? Kip przełknął ślinę. – Tak, proszę pana. Gavin spojrzał ponad falami na wieżę Pryzmata. Nie cierpiał nocować poza domem. Jego osobista niewolnica Marissia zabarwi chleb i wrzuci do zsypu dla więźnia. Wiedział, że może jej zaufać, ale co innego zrobić to osobiście. Spojrzał z powrotem na przestraszonego Kipa. – Daj mi powód do dumy, chłopcze.

ROZDZIAŁ 29 Kip patrzył na Pryzmata oddalającego się ponad falami z lękiem graniczącym z paniką. Gavin był taki nieulękły, nad wszystkim panował, a teraz go zostawił. Z dwoma nieprzyjaznymi olbrzymami. Kiedy w końcu Gavin zniknął mu z oczu, Kip odwrócił się, żeby spojrzeć na mężczyzn. Straszniejszy – Żelazna Pięść – zakładał właśnie niebieskie okulary o wielkich owalnych szkłach, przylegających ciasno do oczu. Kip patrzył, jak mężczyznę napełnił niebieski luksyn, chociaż był on prawie niewidoczny na tle czarnej jak węgiel skóry. Białka mężczyzny już wydawały się niebieskie z powodu zabarwionych soczewek, więc dopiero kiedy skóra pod paznokciami rąk stała się lodowato niebieska, Kip miał pewności, że Czarnogwardzista naprawdę krzesze. – Przynieś linę – powiedział do brata dowódca Żelazna Pięść. – Z pływakiem. Wibrująca Pięść zniknął, zostawiając chłopca z bratem. – Nie wiem, czemu powierzono ci sekret tej wyspy – powiedział Żelazna Pięść – nawet jeśli jesteś jego... bratankiem. Ale skoro już wiesz, strzeżesz tej tajemnicy tak samo jak my wszyscy, rozumiesz? – Zrobił to, bo jeśli go zdradzę, tacy jak ty zjawią się, by mnie zabić – odpowiedział Kip. Czy on nigdy nie potrafił trzymać gęby na kłódkę? Na twarzy dowódcy rozbłysło przelotnie zdziwienie, które szybko zostało zastąpione przez rozbawienie. – Głęboki myśliciel, z tego naszego... przyjaciela. I młody człowiek, w którego żyłach płynie lodowata woda. Bardzo to stosowne. Słysząc słowa „nasz przyjaciel”, Kip zrozumiał, że nie padnie tu imię Pryzmata, nawet teraz, kiedy wiatr ich smagał i nie dałoby się podsłuchać jednego słowa. To był aż taki sekret. – Oficjalna wersja jest taka, że ty i twój mistrz, skryba, przypłynęliście łodzią przyjaciela, żeby... hmm... – Badać lokalne ryby? – podsunął Kip. – Może być – zgodził się Żelazna Pięść. – Nie wziął pod uwagę wielkości fal i nie radził sobie najlepiej z łodzią. Próbował dopłynąć tutaj, żebyś był bezpieczny. Łódka wywróciła się i twój mistrz utonął. Wyciągnęliśmy cię z morza.

– Och, to tłumaczy, dlaczego jego tu nie ma, gdyby ktoś jeszcze zobaczył nasze przybycie. – Zgadza się. Trzymaj się mocno. Kip trzymał luksynowe wiosło między sobą a Żelazną Pięścią, ale zrozumiał, co olbrzym zamierza, kiedy właściwie było już za późno. Dowódca błyskawicznym ciosem przebił luksyn i zatrzymał dłoń tuż przed Kipem, który aż się wzdrygnął. Ledwie zauważył, że luksyn rozpadł się w pył w jego palcach. Nagle zachciało mu się sikać. – Nie wiem, czy dałeś naszemu panu jakieś powody, żeby cię podejrzewał – powiedział Żelazna Pięść – ale jeżeli go zdradzisz, wyrwę ci ręce i spuszczę ci nimi manto. – No to całe szczęście, że jestem gruby – odgryzł się Kip. – Co? – Mężczyzna nie dowierzał własnym uszom. – Miękkie ramiona. – Kip wyszczerzył zęby, myśląc, że Żelazna Pięść żartował. Kamienna, beznamiętna twarz i mordercze spojrzenie sprawiły, że uśmiech Kipa rozpadł się jak połamany luksyn. – I dzięki temu będziesz też lepiej unosił się na falach. Wskakuj do wody – rzucił lodowatym tonem ktoś za ich plecami. Kip się wzdrygnął. Nawet nie słyszał, kiedy Wibrująca Pięść wrócił. Przyniósł ze sobą pustą kłodę z doczepionymi licznymi pętlami i linami z węzłami. W drewnie wycięto też kilka uchwytów, więc łatwo je było wrzucić do morza. Pływak mógł chwycić się dowolnej liny, zależnie od potrzeby. Wibrująca Pięść podał kłodę Kipowi, a Żelazna Pięść uderzył w dzwon. – Człowiek za burtą! – krzyknął. – Mamy dwóch w wodzie! – Rusz się – powiedział Wibrująca Pięść. – I lepiej zamocz się porządnie. Szybko. Pomoc zjawi się za kilka sekund. Kip przycisnął wydrążoną kłodę do piersi i zbiegł pochylnią między rolkami. Pierwsza wielka fala ścięła go z nóg. Huknął głową o wielki, drewniany walec i zobaczył gwiazdy. A potem zalała go woda. W pierwszej chwili była szokująco zimna. Do takiego zimna człowiek się szybko przyzwyczaja – Morze Lazurowe było względnie ciepłe – tyle że Kip nie miał za wiele czasu. Złapał gwałtownie powietrze i nałykał się słonej wody, kiedy zalała go kolejna fala. Gdy wykaszlał wodę, wymachując przy tym rękami jak ranny ptak, poczuł, że chwyta go prąd odpływowy. Gdzie była kłoda? Zgubił ją. Przepadła.

Ktoś krzyczał, ale Kip nie słyszał słów ogłuszony hukiem fal. Były nie więcej jak na krok wysokie, ale to wystarczyło, żeby zalać mu oczy. Kręcił się w kółko. Dzwon rozbrzmiewał i rozbrzmiewał. Kip odwrócił się w jego stronę i mimo fal, dojrzał majaczącą Armatnią Wyspę. Nadal malała. Zaczął płynąć. Fala uderzyła w niego, wpychając go pod wodę i obracając nim. Uderzał nogami, starając się nie panikować. Nic z tego. Brakowało mu powietrza. Orholamie, zaraz umrze. Dalej wymachiwał desperacko nogami. Wyskoczył na powierzchnię jak korek, ale zaraz znowu zniknął. Panika osłabła. Jakimś cudem wyrwał się z prądu odpływowego i teraz fale niosły go w stronę Armatniej Wyspy, ale nie w stronę rampy. Płynął na skały. Płynął bokiem do kierunku, z którego dobiegał dzwon. Uniósł się na jednej z fal i zobaczył coś niemożliwego. Żelazna Pięść przewiązany przez pierś liną biegł w powietrzu. Miał na nosie niebieskie okulary, a obie jego ręce wskazywały w dół. Ciskał niebieski luksyn pod nogi i pędził, w biegu budując sobie platformę. Na oczach Kipa niebieska luksynowa platforma, przyczepiona tylko na jednym końcu do Armatniej Wyspy, z hukiem pękła i zaczęła spadać w fale. Żelazna Pięść skoczył, kiedy platforma poleciała, wypuścił luksyn i idealnie zanurkował. Wypłynął obok Kipa. Fale zerwały mu okulary i ghotrę. Złapał Kipa jedną ręką. Wtedy mężczyźni na brzegu zaczęli wybierać linę tak szybko, jak się dało. W niecałą minutę Kip i wielki gwardzista gramolili się już na rampę. To znaczy, Żelazna Pięść szedł, trzymając w garści koszulę Kipa, na wypadek gdyby chłopak miał polecieć na ziemię, a Kip słaniał się, drepcząc na nogach jak z waty. – Nie udało nam się uratować twojego mistrza, synu. Przykro mi – poinformował go Żelazna Pięść. Na wąskim ganku przy tylnych drzwiach prowadzących na posterunek na Armatniej Wyspie tłoczyło się kilkunastu żołnierzy. Jeden narzucił Kipowi koc na ramiona. – Weźcie tego młodego człowieka do środka i zajmijcie się nim – polecił dowódca. – Mam sprawę do załatwienia na Wielkim Jaspisie, zabiorę go i powiadomię rodzinę. Za dziesięć minut. Kiedy żołnierze pośpiesznie zapędzili Kipa do środka, usłyszał, jak Żelazna Pięść klnie pod nosem: – Niech to szlag, moje najlepsze niebieskie okulary.

ROZDZIAŁ 30 Liv Danavis szła szybkim krokiem po luksynowym moście zwanym Łodygą Lilii, który łączył Chromerię na Małym Jaspisie z targowiskami i domami na Wielkim Jaspisie. Starała się ignorować napięcie w ramionach. Miała na sobie proste, lniane spodnie, pelerynę chroniącą od chłodnego wiatru jasnego poranka i te same praktyczne skórzane krótkie buty, które nosiła, kiedy zjawiła się tutaj pierwszy raz jako przestraszona czternastolatka. Ciemne włosy związała z tyłu w kucyk. Zawsze korciło ją, żeby włożyć najładniejsze rzeczy, kiedy ją wzywano, ale opierała się pokusie. Przy swojej bogatej, władczej patronce czuła się jak obdartus niezależnie od tego, co włożyła, więc równie dobrze mogła pozwolić sobie na taką bezczelność. Gdyby Dazen Guile wygrał Wojnę Pryzmatów, Liv byłaby lady Alivianą Danavis, córką wybitnego generała Corvana Danavisa. Fakt, że była Tyrejką, budziłby tylko szacunek. Nie byłaby nikomu niczego winna. Jednakże Dazena zabito, a ci, którzy stanęli po jego stronie, okryli się hańbą. Jej ojciec cudem uniknął egzekucji, chociaż poważano go jak żadnego innego generała po obu stronach. Teraz była więc po prostu Liv Danavis z Rektonu, córką farbiarza. A właścicielem jej kontraktu był Ruthgar. I co z tego? Nie przerażał ją fakt, że ją wezwano. Nie aż tak bardzo. Chociaż mieszkała na Jaspisach od trzech lat, nie pojawiała się zbyt często na Wielkim Jaspisie. Inne dziewczęta przychodziły tu co tydzień posłuchać minstreli, zjeść coś, czego nie przygotowywano w kuchniach Chromerii, spotkać się z chłopcami, którzy nie byli krzesicielami, zrobić zakupy, wypić za dużo po egzaminach. Liv nie było stać na żadne z tych przyjemności, a nie chciała prosić nikogo o wsparcie, więc się wymawiała, zawsze powtarzając, że musi poćwiczyć albo się pouczyć. Korzyść z tego była taka, że nie znużyła się jeszcze cudami Wielkiego Jaspisu. Całą wyspę zapełniono budynkami, ale w przeciwieństwie do jej rodzinnego miasteczka albo Garristonu tu żaden nie był przypadkowy. Budynki były otynkowane na biało – aż oślepiały w jasnym słońcu – i wznosiły się tarasami dopasowanymi do ukształtowania terenu. Dominowały geometryczne kształty: sześciokątne i ośmiokątne budynki przykryte kopułami. Każdy budynek wystarczająco duży, żeby zasługiwał na takie zadaszenie – i wiele na to zbyt małych – przykryto kopułą, a każdą pomalowano na któryś z kolorów tęczy. Niebieskie kopuły barwy Morza Lazurowego,

kopuły w kolorze kutego złota na domach bogaczy, miedziane, powoli pokrywające się zielonym nalotem i szorowane co roku, żeby zalśniły w Dzień Słońca, kopuły pomalowane na kolor krwi i kopuły lustrzane. Nie tylko kopuły były piękne, ale także drzwi. Zupełnie jakby wszyscy mieszkańcy Wielkiego Jaspisu zbuntowali się przeciwko konformizmowi białych ścian i domów o podobnych kształtach, bunt ten przejawiał się jedynie w zdobieniu i projektowaniu drzwi. Egzotyczne gatunki drzew, rzeźbione we wzory z każdego krańca Siedmiu Satrapii i z jeszcze dalszych zakątków – drzwi wycięte w żywym drzewie, z którego nadal wyrastały liście, sprowadzonym od Drzewnych Ludzi, tyrejskie podkowiaste łuki, paryjskie szachownice, ogromne drzwi do maleńkich budynków, drzwiczki jak dziurki od klucza w gmaszyskach. Jednakże równie charakterystyczne dla Wielkiego Jaspisu jak kolorowe kopuły i lśniące białe ściany było Tysiąc Gwiazd. Każda ulica biegła idealnie prosto, a na każdym skrzyżowaniu stały pary wąskich łuków, cieniutkich, niemożliwie patykowatych na swych białych nóżkach i wysokich na co najmniej dziesięć pięter, łączących się wysoko ponad skrzyżowaniem jak w sklepieniu krzyżowym. Na szczycie każdego sklepienia na mechanizmach obrotowych umieszczono okrągłe, nieskazitelne, wypolerowane na najwyższy połysk lustro wzrostu człowieka. Dzięki specjalnemu planowi ulic, kiedy tylko słońce zdobywało horyzont, można było skierować jego światło w dowolnym kierunku. Dawno temu budowniczy powiedzieli: „W tym mieście nie będzie cienia, którego nie tknęłoby oko Orholama”. Na Wielkim Jaspisie dzień trwał dłużej niż gdziekolwiek indziej na świecie. O ile Liv dobrze zgadywała, początkowo chodziło o zwiększenie mocy krzesicieli na wyspie. W innych gęsto zaludnionych miastach budynki w końcu przesłaniały słońce. Przez to nie tylko w mieście robiło się ciemniej, ale też przemierzający jego ulice krzesiciele byli bardziej bezbronni. Tutaj budynki precyzyjnie rozdzielono stosownie do ich wysokości i szerokości, zostawiając studnie światła, a dzięki Tysiącu Gwiazd krzesiciel dysponował taką mocą, jaką tylko zdołał wykorzystać, i miał na to więcej czasu niż gdziekolwiek indziej. W Dniu Słońca każda z Tysiąca Gwiazd służyła Pryzmatowi. Lustra obracały się wszędzie tam, dokąd się udał, oświetlając go. Oczywiście, budynki przesłaniały niektóre snopy światła, ale niezależnie od tego, dokąd się udał – nawet w najbiedniejszych okolicach –promienie z przynajmniej kilku zwierciadeł docierały do niego bez przeszkód. Co więcej, zanim ktokolwiek mógł wznieść tu budynek, plany musiały przejść kontrolę, która potwierdzała, że nowa budowla

nie zakłóciła działania Tysiąca Gwiazd. Niewielu zdołało obejść te zasady, jak to było w przypadku pałacu Guile’ów. Oczywiście, ludzi nieprzyzwoicie bogatych nie obowiązują te same prawa co reszty, pomyślała Liv. Nigdy. Nie tutaj. Każdy dystrykt w mieście mógł określić, jak życzy sobie wykorzystać gwiazdy, kiedy nie były potrzebne do obrony, wymierzania sprawiedliwości albo ceremonii religijnych. Niektóre poruszały gwiazdami zgodnie ze sztywnym harmonogramem, zamieniając się w świetlny zegar, doskonale widoczny dla wszystkich mieszkańców danej okolicy. Dzisiaj, w pierwszym dystrykcie, który przemierzała Liv, w Ambasadach, trwał dzień targowy. Umocowano rozpraszające żółte soczewki przed połową gwiazd, oświetlając cały ogromny rynek wesołym światłem. Pół tuzina żółtych krzesicieli, wynajętych specjalnie na tę okazję, żonglowało – bez okularów – słoneczną wodą, płynnym żółtym luksynem. W powietrzu wybuchały smoki, wielkie fontanny skrzącego się, rozpływającego się w powietrzu żółtego luksynu strzelały w niebo, przyciągając na targ tłumy. Druga połowa gwiazd z soczewkami we wszystkich kolorach wirowała w wielkich kołach wokół targu w przyprawiającej o zawrót głowy powodzi barw. Liv współczuła wieżowym małpkom – drobniutkim niewolnikom, często dzieciom, którzy musieli dzisiaj pracować przy sznurach. Jak na niewolników dobrze ich traktowano, nawet im płacono, a ich pracę przy gwiazdach uważano za ważną, trudną technicznie, nawet świętą, tyle że spędzali całe dnie w dwuosobowych zespołach na wąskich trzpieniach. Jedna osoba obserwowała, druga zwinnie obsługiwała liny; niewolnicy często pracowali od pierwszych promieni jutrzenki do późnej nocy bez chwili wytchnienia, mogąc jedynie zamienić się obowiązkami z obserwatorem. Kiedy Pryzmat albo nadfiolet przebywał w mieście i chciał skorzystać z gwiazd, mógł kierować nimi bezpośrednio, za pomocą magii, jednak w każdym innym przypadku potrzebna była pomoc małpek. Liv zastanawiała się od niechcenia, czy nie sięgnąć do nadfioletowej linki kontrolnej osadzonej w ulicy i nie przejąć panowania nad gwiazdą tylko po to, żeby popsuć trochę zabawę bogaczom. Na tym polegało piękno bycia nadfioletem. Nikt, kto także nie był nadfioletem, nie wiedział, że krzeszesz. Z drugiej strony, nie byłaby pierwszą uczennicą, która zrobiłaby coś takiego. Kary za takie psikusy były szybkie i surowe.

Przez cały czas Liv wszystko przewracało się w żołądku. Mimo gwaru porannego tłumu, okrzyków kupców, śpiewu minstreli i huku fajerwerków ze słonecznej wody, nie potrafiła oderwać myśli od czekającego ją spotkania. Rozdroże było pijalnią kofi, restauracją, tawerną i najdroższym zajazdem na Jaspisach, a na parterze podobno mieścił się równie drogi burdel. Znajdowało się w samym centrum dystryktu Ambasad, w idealnym miejscu dla wszystkich ambasadorów, szpiegów, kupców, próbujących prowadzić interesy z różnymi rządami, i krzesicieli, którzy właśnie przeszli po Łodydze Lilii, ponieważ Rozdroże mieściło się w budynku dawnej ambasady. Ściśle mówiąc, była to dawna tyrejska ambasada. Liv zastanawiała się, czy jej patronka dlatego właśnie wybrała to miejsce, czy chodziło jej tylko o to, że jest za drogie na kieszeń Liv. Weszła po wspaniałych schodach na piętro, gdzie znajdowała się pijalnia kofi. Powitała ją piękna dziewczyna o oszałamiająco promiennym uśmiechu. Rozdroże zatrudniało najlepszy personel w mieście: każdy pracownik – mężczyzna, kobieta, niewolnik podający do stołu – był atrakcyjny, nienagannie ubrany i zapewniał w pełni profesjonalną obsługę. Liv zawsze podejrzewała, że tutejsi niewolnicy zarabiają więcej niż ona. Chociaż to żadna sztuka. Liv weszła tu pierwszy raz. – Czym możemy pani dziś służyć? – zapytała witająca ją dziewczyna. – Mamy kilka wspaniałych stolików przy południowym oknie. – Uprzejmie nie przyglądała się zgrzebnemu ubraniu Liv. – Poproszę o coś dyskretnego, jeśli to możliwe. Spotykam się z... przyjaciółką z ambasady ruthgarskiej, Aglaią Crassos. – Oczywiście, na pewno ją do pani skieruję. – Personel znał wszystkich z imienia i nazwiska. – Potrzebuje pani wytłumienia? Wytłumienia? Och. Liv zmrużyła źrenice, żeby spojrzeć w nadfiolecie. Oczywiście. Całkiem zapomniała – o tym też słyszała. Jedna trzecia stolików była otoczona przez bańki nadfioletu. Bąble oczywiście miały dziury, bo inaczej klienci w nich zamknięci udusiliby się, więc nie dało się całkowicie odciąć dźwięku, ale z pewnością znacząco utrudniały podsłuchiwanie. Niektóre bańki nadfioletu miały nawet malutkie nadfioletowe wiatraczki, które nadmuchiwały do środka świeże powietrze. To było wysoce praktyczne rozwiązanie, jak zdała sobie sprawę Liv. Ci klienci, którzy wybrali sobie bańki bez wiatraczka, sprawiali wrażenie nieco zgrzanych.

Liv gotowa była zaryzykować stwierdzenie, że wiatraczek był dostępny za dodatkową opłatą. Teraz kiedy się przyjrzała, zdała sobie sprawę, że witająca ją dziewczyna sama była nadfioletową krzesicielką, a jej źrenice otaczało halo zajmujące niemal jedną trzecią tęczówki. Nic dziwnego, że Liv nie zauważyła tego od razu. Kiedy nadfioletowy krzesiciel zajdzie o wiele dalej, kolor w jego oczach zaczyna przechodzić do widzialnego spektrum, nadając tęczówce lekko fioletowe zabarwienie, co trudno zauważyć w przypadku czarnych oczu, a w wypadku niebieskich sprawia, że stają się olśniewająco piękne. Liv nigdy nie uzyska tego efektu, mając zupełnie nijakie piwne oczy. – Właściwie to... – zaczęła Liv. Obróciła pelerynę tak, żeby kobieta zauważyła plecy. To była powszechna praktyka wśród nadfioletowych, że wplatali dodatkowy wzór w ubranie, żeby inni nadfioletowi mogli ich rozpoznać. Źrenice dziewczyny zwęziły się na ułamek sekundy w punkciki, kiedy zerknęła na pelerynę Liv. – Piękna robota. Oczywiście, nadfioletowi mogą krzesać własne tłumienie, prosimy tylko dać nam znać, że będzie pani z tego korzystać, żeby nasz personel nie popełnił żadnego błędu. Zaprowadziła Liv do stolika przy oknach na południowej stronie, gdzie mogła korzystać ze światła słonecznego wpadającego przez otwarte okna. Clerestorium było zalane światłem – luki i przypory z łatwością dźwigały ciężar dachu, więc okna na piętrze zajmowały całą przestrzeń od podłogi do sufitu. Jednak jedną z wad krzesania nadfioletu było to, że tak grube szyby jak tutejsze przeszkadzały wzbieraniu światła. Każdy umiejętny krzesiciel nadal mógł używać magii, ale zajmowało to więcej czasu i przyprawiało niektórych krzesicieli o ból głowy. Liv usiadła i patrzyła na personel zręcznie kluczący między stolikami, omijający szerszym łukiem tych, których otaczała skorupa nadfioletu. Smukły młody kelner o krótkich, kręconych włosach i przepięknym uśmiechu podszedł do jej stolika i zatrzymał się w miejscu, do którego sięgałaby jej bańka, gdyby już ją wykrzesała. Był pewnie raptem kilka lat od niej straszy i zniewalająco przystojny; nosił marynarkę perfekcyjnie dopasowaną do jego smukłej, muskularnej sylwetki. Jakimś cudem zdołała złożyć zamówienie. Tylko kofi. Która bez wątpienia będzie kosztować całego danara. Kiedy przyniósł napój – tak gorący, że jeszcze parował i ciemny jak

piekliszcze – i posłał jej przeciągły uśmiech, Liv uznała, że kofi zdecydowanie była warta danara. Może nawet więcej. Zaraz jednak jej dobry humor wyzionął ducha na widok Aglaii Crassos wchodzącej po schodach tym swoim nadętym kroczkiem. Była Ruthgarką dobrze po dwudziestce i, na ile Liv się orientowała, najmłodszą córką z jakiegoś ważnego rodu. Miała ceniony, niezwykle rzadko spotykany kolor włosów – ruthgarski blond – ale poza tym nie była żadną pięknością. Miała niebieskie oczy, które tylko marnowały się u nie-krzesiciela, pociągłą, końską twarz i wielki nos. Pracowała w ruthgarskiej ambasadzie, żeby zdobyć doświadczenia w polityce, zanim wyjdzie za jakiegoś narzeczonego z miasta Rath, którego nie widziała ani razu na oczy. I zawsze zachowywała się tak, jakby zajmowanie się Liv było poniżej jej godności. Powiedziała nawet, że przydzielono jej sprawę Liv za karę z powodu przygody z synem ataskiego ambasadora. Zwykle zajmowała się dichromatami, polichromatami i prawdziwymi szpiegami. Aglaia dostrzegła Liv, podeszła do niej, machając do kilku klientów i mrugając do jednego. – Aliviano – powiedziała Aglaia, stając przed stolikiem – Wyglądasz... na taką ożywioną dziś rano. Pauza mówiła wszystko. I to zamyślenie, jakby Aglaia szukała słowa, jakby naprawdę starała się znaleźć coś dobrego, co mogłaby powiedzieć. W przypadku niektórych kobiet to mógłby być przypadek. Chcesz się bawić w ten sposób? W porządku. – Jaka to przyjemność widzieć cię, Aglaio. Tak ci do twarzy z małostkową złośliwością – odparła Liv. O rety. Aglaia wytrzeszczyła oczy, ale zaraz pokryła zdumienie wymuszonym śmiechem. – Zawsze byłaś ostra, co, Liv? Uwielbiam to w tobie. – Usiadła naprzeciwko. – A może po prostu jesteś za głupia, żeby zrozumieć swoje położenie? Ojciec mówił mi, żebym tu nie przyjeżdżała. „Rekiny i morskie demony”, tak powiedział. Powinnam była go posłuchać. A teraz zrażam do siebie kobietę, w której rękach leży moja przyszłość. – Ja... – Liv oblizała usta, jakby odrobina śliny mogła jej pomóc wykrztusić pełne uległości słowa. – Przepraszam. Czym mogę pani służyć? Oczy Aglaii zabłysły. – Powiedz to raz jeszcze.

Liv zawahała się i zacisnęła zęby. Zmusiła się, żeby się rozluźnić. – Czym mogę pani służyć? – Wykrzesz nam bańkę. Liv wykrzesała tłumiącą dźwięki bańkę z wiatraczkiem. – Taka z ciebie dumna dziewczyna, Liv Danavis. Kiedy następnym razem będę urządzała przyjęcie, muszę pamiętać, żeby wezwać cię do podawania jedzenia. A może do czyszczenia nocników. – Och, uwielbiam czyścić nocniki. I uwielbiam opowiadać przyjaciołom, którzy jeszcze nie podpisali kontraktu, jak dobrze Ruthgarczycy traktują swoich krzesicieli. Aglaia się roześmiała. Miała naprawdę nieprzyjemny śmiech. – Dobrze rozegrane. To była groźba bez pokrycia, zasłużyłam sobie na taką odpowiedź. Jesteś z Rektonu, prawda? Liv od razu wzmogła czujność. Aglaia puściła obrazę mimo uszu? Liv spodziewała się, że patronka przyłapana na czczych pogróżkach, rzuci prawdziwą, a miała w zanadrzu trochę możliwości. Fakt, że tego nie zrobiła, powinien poprawić Liv samopoczucie. A nie poprawił. – Owszem – przyznała. Nie miała powodu kłamać. Rekton nic nie znaczył. Poza tym, Aglaia musiała wiedzieć, skąd Liv pochodzi. Napisano to na kontrakcie. – To małe miasteczko. Nieistotne. – Kim jest Lina? Co? – To posługaczka. Katalina Delauria. Pracuje dorywczo. Narkomanka, która przynosiła wstyd swojemu nazwisku i była koszmarną matką. Aglaia jednak nie musiała tego wiedzieć, a Liv nie zamierzała mówić źle o ludziach ze swojego miasta. – Ma rodzinę? – Nie – skłamała Liv. – Osiedliła się w Rektonie po wojnie, jak mój ojciec. – Więc nie jest Tyrejką? – Pytasz, skąd pochodzi? Nie wiem. Może płynie w jej żyłach trochę krwi paryjskiej albo ilytańskiej. A czemu pytasz? – Jak wygląda? Za chuda, ma przekrwione oczy i zęby popsute od częstego palenia mgiełki. – Wysoka, krótkie, kręcone włosy, mahoniowa skóra, olśniewające orzechowe oczy.

Teraz, jak się nad tym zastanowiła, to Lina musiała być kiedyś prawdziwą pięknością. – A Kip? Kim on jest? A niech to, dała się złapać. – Ehm, to jej syn. – Czyli ma rodzinę. – Myślałam, że pytasz czy ma kogoś w okolicy Rektonu. – Jasne. Ile lat ma Kip? – Teraz chyba z piętnaście. Kip był miły, chociaż nie dało się ukryć, że ostatnim razem, kiedy Liv była w domu, zadurzył się w niej po uszy. – Jak wygląda? – Dlaczego to cię interesuje? – Odpowiedz na pytanie. – Nie widziałam go od trzech lat. Pewnie się zmienił. – Liv uniosła ręce, ale Aglaia nie ustąpiła. –Trochę przy kości. Był nieco niższy ode mnie, kiedy ostatni raz go widziałam... – Na miłość Orholama, dziewczyno! Jakie ma oczy, skórę, włosy! – No dobrze, skąd mam wiedzieć, czego potrzebujesz! – Teraz już wiesz. – Niebieskie oczy, średnia karnacja, nie tak ciemna jak u matki. Kręcone włosy. – Mieszaniec? – Chyba tak. Liv nie umiałaby powiedzieć, jaka krew mieszała się w żyłach Kipa. Paryjska i ataska? Ilytańska i mieszkańców Krwawej Puszczy? Coś jeszcze innego? Cokolwiek to było, z pewnością nie była to prosta mieszanka pół na pół. Określenie „mieszaniec” było jednak złośliwe i całkowicie niesprawiedliwe. Najszlachetniejsze rody i wszyscy arystokraci z Siedmiu Satrapii mieszali się między sobą o wiele częściej niż pospólstwo, a ich nigdy nie nazywano „mieszańcami”. – Ale te niebieskie oczy. To ciekawe. Niewielu ludzi w twoim miasteczku ma niebieskie oczy, co? – Mój ojciec ma niebieskie oczy. Jest parę takich osób, pośród tych, które osiedliły się tam po wojnie, ale zgadza się, większość w Rektonie wygląda jak typowi Tyrejczycy.

– Jest krzesicielem? – Oczywiście, że tak. Mój ojciec jest jednym z najsłynniejszych czerwonych... – Nie pytam o twojego ojca, idiotko, tylko o Kipa. – Kip? Nie! A przynajmniej nie był krzesicielem, kiedy ostatni raz go widziałam. Miał wtedy dwanaście albo trzynaście lat. Aglaia opadła na oparcie. – Powinnam pozwolić ci szukać po omacku, po tym jak się dzisiaj zachowywałaś, ale wtedy narobisz jeszcze gorszego bałaganu niż do tej pory. Mam dla ciebie zadanie, Liv Danavis. Okazuje się, że moja kara, przez którą muszę mieć z tobą do czynienia, to dar od Orholama, chociaż w przebraniu. Przechwyciliśmy list, która owa Lina napisała do Pryzmata. – Co zrobiła?! – Twierdzi, że Kip to jego bękart. Liv roześmiała się – to było niedorzeczne. Jednakże mina Aglaii jasno mówiła, że to nie żarty. – Co?! – Liv nie dowierzała. – Napisała, że umiera i że chce, by Gavin poznał swojego syna Kipa. Nie wiemy, czy to ich pierwszy list, czy nie. Jednak nie prosiła o nic ani nie groziła. Kip jest w odpowiednim wieku, a Gavin miał niebieskie oczy, zanim stał się Pryzmatem. Poza tym, trudno mieć jakąkolwiek pewność, ale list napisano tak, jakby to była prawda. Jakby Gavin znał Linę. – Aglaia się uśmiechnęła. – Liv, zamierzam dać ci szansę na lepsze życie i mam nadzieję, że nie muszę ci mówić, że mogę uczynić je o wiele gorszym, jeśli tak zdecyduję. Próba wykazała, że jesteś nadfioletowa i w minimalnym stopniu żółta. Z oczywistych powodów twój sponsor zdecydował się nie szkolić cię na dichromatkę. Tak, Liv dobrze o tym wiedziała. W przypadku dichromaty oczekiwano, że zapewni mu się stosowne warunki, inaczej źle by to świadczyło o sponsorze i sponsorującym kraju. Żółty był tak trudny w krzesaniu, że niewielu szkolonych w tym kolorze uczniów zdawało końcowe egzaminy. Dlatego wspieranie żółtego dichromaty było ogromną inwestycją, która miała małe szanse się zwrócić. Sponsor udawał, że Liv nie jest dichromatką, żeby zaoszczędzić. To nie było w porządku, ale nikt nie wstawi się za Tyrejką. – Oto twoje zadanie. Tak pomanewrowałam, żeby twoja klasa jako następna miała zajęcia prowadzone osobiście przez Pryzmata. Zbliż się do niego...

– Chcecie, żebym szpiegowała Pryzmata? – zapytała Liv. Już sam taki pomysł był niemalże... bluźnierczy. – Oczywiście, że chcemy. Może podpytywać cię o informacje na temat syna albo tej kobiety, Liny. Wykorzystaj tę okazję. Stań się dla niego niezbędna. Zostań jego kochanką. Cokolwiek będziesz musiała, żeby... – Co takiego? On jest dwa razy starszy ode mnie! – I to byłoby straszne... gdybyś miała czterdzieści lat. A nie masz. Nie mówimy o kimś starym i niedołężnym. Przyznaj szczerze, że już wcześniej marzyłaś o tym, żeby zerwał z ciebie ubranie, prawda? – Nie, w żadnym razie! Tak naprawdę tylko go podziwiała. Jak każda dziewczyna. Dla Liv to było całkowicie niezobowiązujące. Platoniczne. – Och, ale z ciebie świętoszka. Albo kłamczucha. Gwarantuję ci, że każda inna gorącokrwista kobieta w Chromerii marzyłaby o tym. Nieważne. Teraz się nad tym zastanowisz. – Chcesz, żebym go uwiodła?! – To najprostsza droga do sypialni mężczyzny. A jeżeli obudzi się, kiedy będziesz grzebać w jego listach, możesz udawać zazdrosną i powiedzieć, że szukałaś listów od innej kochanki. Prawda jest taka, że nie obchodzi nas, w jaki sposób zbliżysz się do niego, ale bądźmy ze sobą szczere:

co możesz

zaoferować

Pryzmatowi?

Błyskotliwą

rozmowę?

Przenikliwość?

Niekoniecznie. A jesteś ładna jak na Tyrejkę. Jesteś młoda, niezbyt bystra, nieobyta, nie za potężna jako krzesicielka. Ani z ciebie badacz, ani poetka, ani pieśniarka. Dasz radę zbliżyć się do niego w inny sposób? Świetnie. Ja tylko obstawiam to, co jest najbardziej prawdopodobne. To był najbardziej bestialski sposób powiedzenia komuś, że jest ładny, z jakim Liv się zetknęła. – Zapomnij. Nie będę twoją dziwką. – Twoja pobożność jest wzruszająca, ale to żadne kurwienie się, kiedy sama tego chcesz, prawda? Widziałaś go. To przystojniak. Przy okazji sporo na tym zyskasz. Możesz się nim nacieszyć, pławić się w zazdrości innych kobiet i jeszcze dostaniesz wszystko, co proponujemy... – Nie chcę już od was niczego więcej. – Powinnaś była o tym pomyśleć, kiedy podpisywałaś kontrakt. Ale to już przeszłość. Liv, jeśli uda ci się doprowadzić do chociaż jednego spotkania na osobności z Gavinem Guile,

ustawimy cię jak dichromatkę. Zbliż się do niego, a twoja nagroda będzie jeszcze większa. Pluń mi w twarz, a twoje życie zamieni się w piekliszcze. Mam całkowitą władzę nad twoim kontraktem i z pewnością ją wykorzystam. Propozycja zrobienia z Liv dichromatki wydawała się niesamowicie szczodra, skoro chodziło o tylko jedno spotkanie z Pryzmatem, ale rozumiała, co za tym stoi. Pryzmat mógł robić, co zechce, ale sypianie z tyrejską monochromatką budziłoby wątpliwości, świadczyłoby o złym guście. Jak chodzenie do slumsów. Z kolei dichromatka miała już jakąś pozycję. Prawda była taka, że propozycja nadal była bardzo hojna i mogła zwiększyć podejrzliwość Gavina, ale nagroda – dysponować szpiegiem koło samego Pryzmata – była warta tyle, że Ruthgarczycy byli gotowi zaryzykować. Potrzebowali tylko zgody Liv. – Poza tym – powiedziała Aglaia – jeśli jesteś bystrzejsza niż myślę, to może zdołasz się dowiedzieć, kto wydał rozkaz spalenia Garristonu. Możesz dowiedzieć się, kto jest odpowiedzialny za śmierć twojej matki.

ROZDZIAŁ 31 Gavin wytropił setki koloraków, z tym jednak było coś nie tak. Szaleństwo dotyka każdego koloraka inaczej, ale niebieskie koloraki zawsze lgnęły do porządku. Kochały twardość niebieskiego luksynu. Większość w końcu próbowała stworzyć siebie na nowo pod luksynową postacią. Każdy z nich wierzył, że uniknie szaleństwa, jeśli tylko zachowa ostrożność, jeśli będzie dostatecznie sprytny i przemyśli każdy krok. Ale co robił niebieski kolorak na najczerwieńszej pustyni Siedmiu Satrapii? Rondar Wit stacjonował w jednym z pomniejszych nadmorskich miasteczek Ruthgaru. Żonaty, z czwórką dzieci, w dobrych relacjach ze swoim lordem, który czekał aż dwa tygodnie, zanim zgłosił zniknięcie Rondara – nikt nie potrafił uwierzyć, że to właśnie jego przyjaciela dotknęło szaleństwo. Gavin brnął przez pustynię. Zatrzymał się na chwilę u jednego ze swoich łączników na wybrzeżu, ubrał się na czerwono, uzbroił i nadal uważał, że powinien dotrzeć do koloraka przed zmrokiem. Był jednak wyczerpany. Ślizgacz mknął szybko, ale teraz Gavina bolały ręce, nogi, mięśnie brzucha i ramion. Jego siła woli osłabła. Nie cierpiał na chorobę świetlną, kiedy za dużo krzesał, ale mimo wszystko czuł się zmęczony i roztrzęsiony. Zbliżając się do szczytu wydmy, zatrzymał się, żeby nie stanąć na tle nieba, i wykrzesał lornetkę. Tropienie niebieskich było zwykle łatwe, bo, niezależnie od tego, jacy byli sprytni, większość nie potrafiła znieść braku logiki. Wystarczyło domyślić się, dokąd zmierzają, a potem można było założyć, że wybiorą najrozsądniejszą drogę. Gavin nie miał pojęcia, dokąd wybierał się ten kolorak, ale szedł wzdłuż wybrzeża. O ile cel podróży nie znajdował się w pobliżu, Gavin zakładał, że giist będzie szedł dalej w dół wybrzeża, trzymając się wystarczająco daleko od morza, żeby ominąć gospodarstwa i miasteczka. Oczywiście, ten kolorak popełnił już błąd, zbliżając się za bardzo do wybrzeża – ze względu na dostęp do wody i szybkość podróżowania – i zobaczył go chłopiec pasący smukłe pustynne bydło, hodowane przez tutejszych koczowników. Chłopiec powiedział o tym ojcu, a ojciec powiedział o tym wszystkim, w tym łącznikowi Gavina. Przez kilka dni kolorak będzie się starał trzymać jak najdalej od innych pastuchów. Dlatego Gavin zgadywał, krzesząc niebieski, żeby pomóc sobie myśleć jak niebieski kolorak. Zakładając, że kolorak nie ma konia, którego pastuszek po prostu nie zauważył – konie

zwykle nie cierpiały koloraków – nie mógł za szybko podróżować przez pustynię. Gavin był tu już kiedyś i chociaż nie poznał gruntownie tej okolicy, wiedział, że istnieje kilka punktów, w których człowiek musi zdecydować, czy chce dalej trzymać się drogi wzdłuż wybrzeża, czy wybrać szlak handlowy prowadzący przez Spękane Ziemie. Istniały miejsca, w których Spękane Ziemie były tak potrzaskane i zdradzieckie, że nie prowadził tamtędy żaden widoczny szlak handlowy. Gavin nie zamierzał wybierać żadnej z dróg. Czekał w jednym z tych miejsc, gdzie drogi się łączą i rozwidlają. I czekał. Wypuścił koszulę, przekrzywił ją, zapiął krzywo, omijając jeden guzik i wsunął z powrotem w spodnie. I czekał. Wykrzesał podczerwień w ogniowe kryształy, żeby zmniejszyć ciepłotę ciała, i patrzył jak maleńkie kryształki nabierają kształtu, marszczą się i spalają. Co dziesięć minut wlekł się znowu wysoko na wydmę, wystawiał głowę i przyglądał się pustyni. Kiedy słońce się obniżyło, zobaczył znamienny blask. Zapomniał o obolałych mięśniach – znowu był krążącym jastrzębiem, czekającym, aż świstak odejdzie dostatecznie daleko od swojej norki. Poczuł tę samą czarną furię, która pojawiała się za każdym razem. Powinien go zabić, zabić natychmiast, nic słuchać jego kłamstw, usprawiedliwień, jego pełnej pychy szaleństwa. Nie, tym razem musiał go posłuchać. Najpierw musiał posłuchać. Skóra tego giista była pokryta warstwami niebieskiego luksynu. To nie była po prostu zbroja, tylko skorupa, owadzi pancerz. Chromaturgia zmieniała wszystkich ludzi, ale niebieskich koloraków kusiła doskonałość magii. Pragnęli zamienić ciało na luksyn. Ten posunął się dalej niż większość. Był więc utalentowany, już nie wspominając o tym, że drobiazgowy i najprawdopodobniej błyskotliwy. Nadal nosił niebieskie spodnie i koszulę, chociaż były brudne i – co było nietypowe dla osobowości niebieskiego – podarte. Uznał więc, że ubranie jest mu już właściwie niepotrzebne, jednak albo niebezpieczeństwo odkrycia skóry na pustyni, albo możliwość, że będzie potrzebował skrawka niebieskiego, żeby mieć z czego krzesać, przekonało stwora do chwilowego zachowania ubrania. Za to twarz koloraka była prawdziwym dziwem – albo upiornością, zależy jak na to spojrzeć. Stwór wszczepił sobie niebieski luksyn tuż pod skórę. Gavin już to widział. Proces ten trzeba przeprowadzać powoli i na tyle ostrożnie, żeby nie spowodować infekcji albo odrzucenia, ale raz zaczęty trzeba szybko zakończyć. Skóra traciła czucie i obumierała po odcięciu od ciała, więc kolorak zaczynał zrzucać gnijącą skórę. Jego czoło pękło, odsłaniając modry błękit pod obłażącą, martwą skórą. Wykrzesał sobie niebieskie osłony na oczy łączące łukiem brwi i kości

policzkowe, więc w pewnym sensie miał na stałe założone niebieskie okulary, ale wyglądał w nich jak robak z wyłupiastymi niebieskimi oczami. Gavin zawsze uważał, że to jedna z najgorszych rzeczy związana z próbą stworzenia siebie na nowo przez giista. Kiedy umierała cała skóra, obumierały też powieki. Nawet jeśli można wykrzesać cienką niebieską membranę za każdym razem, gdy trzeba oczyścić oczy – a musi to być podtrzymywany niebieski luksyn, ponieważ pocieranie gałek ocznych niebieskim szkłem nigdy nie było dobrym pomysłem – to nigdy nie da się zamknąć oczu na czas snu. A nawet koloraki potrzebują snu. Godzinę później słońce prawie dotykało horyzontu i pustynia pięknie zapłonęła. Gavin założył pożyczone czerwone okulary, owinął się czerwoną opończą, przełamał białą magiczną pochodnię i stanął przed giistem. Kolorakiem wstrząsnęły konwulsje. Niebiescy nienawidzili niespodzianek, nie cierpieli tego, że czegoś nie przewidzieli, nie znosili, gdy burzono ich plany. Trudno też było ich rozszyfrować – niebieska perfekcja luksynowej twarzy uniemożliwiała ekspresję emocji, a jednocześnie magia w ich żyłach powoli niszczyła ich zdolność do odczuwania czegokolwiek. Jednakże zaskoczenie trwało tylko chwilę. Giist rzucił się biegiem na Gavina ze skórą płonącą błękitem, oczami dosłownie święcącymi, owadzimi, rozświetlonymi od środka załamującym się niebieskim światłem. Gavin rzucił pochodnię na piasek przed sobą i rozchylił czerwoną pelerynę, stając w szerokim rozkroku na stoku wydmy, podczas gdy giist szarżował. Gavin przesunął dłonią po pasach z bronią, małe paluszki z czerwonego luksynu wyciągnęły wszystkie maleńkie sztyleciki z pochew. Sadząc długi krok lewą nogą, wykrzesał tuzin wąskich luf wzdłuż ręki. A potem gwałtownie machnął prawą ręką, z całą energią zgromadzoną w ciele powiększoną o siłę jego woli. Tuzin sztylecików zamienił się w stalowe pociski, kiedy nim cisnął. Poleciały z niewiarygodną prędkością, jeden po drugim. Niebieska tarcza wyskoczyła z lewej ręki koloraka i rozkwitła szeroko, żeby zatrzymać rozlewający się ogień, którego spodziewał się po czerwonym krzesicielu z magiczną pochodnią. A uderzyły w nią stalowe sztylety, dzwoniąc jak grad na cynowym dachu. Podziurawiona tarcza zaczęła pękać, szpary się rozszerzały i otwierały na przestrzał. Ostatnie trzy sztylety przeszły czysto przez tarczę. Pierwszy trafił koloraka w policzek i odbił się od pancerza, następny przeciął tylko powietrze obok szyi, a ostatni wbił się w ramię. Giist przeszedł już do kontrataku. Zamachnął się prawą pięścią i pięć ogromnych szpikulców uformowało się w powietrzu wokół jego dłoni, ustawionych w jednej linii obok

siebie, żeby wbiły się Gavinowi w brzuch, nawet gdyby uskoczył w prawo lub lewo. Gavin oczywiście oszukiwał. Wykrzesał solidną platformę pod piaskiem, żeby mieć od czego się odbić do skoku, i zanurkował w dół wydmy, koziołkując. Wylądował, ześlizgując się spory kawał po piasku. Giist odwrócił się gwałtownie, wypuszczając luksynowe oszczepy i krzesząc zamiast nich niebieski miecz. Zauważył, że Gavin zgubił okulary, nurkując, i usta drgnęły mu w uśmieszku. Miał policzek rozcięty sztyletem Gavina i płat skóry odszedł od ciała, opadając i odsłaniając plątaninę naczyń krwionośnych i niebieskiego luksynu, tyle że luksyn popękał w miejscu uderzenia, a z naczynek sączyła się krew. Sztylet wbity w lewe ramię ograniczał stworowi możliwość ruchu, ale rana bynajmniej nie była śmiertelna. – Wy, czerwoni – powiedział giist głosem tak zachrypniętym, jakby nie odzywał się od dłuższego czasu. – Tacy impulsywni. Myślałeś, że możesz mnie załatwić, w pojedynkę, tylko dlatego że słońce zachodzi nad pustynią? Gavin zerknął na okulary leżące poniżej niego na piasku. Giist zauważył to i zamachnął się mieczem. Ostrze wydłużyło się, kreśląc łuk, osiągnęło długość pięciu kroków i roztrzaskało w mak czerwone okulary, a potem znowu się skróciło. – Powinieneś zostawić mordowanie Wyzwolonych swojemu Pryzmatowi – powiedział giist. Wyzwolonych? – Powiedziano nam, że Pryzmat to zbyt ważna figura jak na ciebie. Powiedziano nam, że powinniśmy sami dać sobie radę z jednym niebieskim kolorakiem na środku pustyni. Powiedzieli, że Rondar Wit nie jest aż tak utalentowany. Giist się roześmiał. – To miało mnie zdenerwować? Już nie jestem Rondarem. Imperium Pryzmata wali ci się na głowę, niewolniku. Dołącz do nas. Zobacz, co to znaczy być wolnym. Zostało ci... ile? Może z pięć lat? Nie za wiele, nawet dla krzesiciela w ich świecie. Po co umierać dla ich fałszywego boga? Po co umierać dla ich kłamstw? Po co w ogóle umierać? Giist próbował go... zwerbować? To było coś nowego. Gavin mrużył oczy. Im gorzej giist widział jego oczy, tym mniejsza szansa, że dostrzeże, jakie są dziwne. – Fałszywego boga? – zapytał. Nieśmiertelność?

Oślizgły podtrzymywany niebieski luksyn przesunął się w owadzich oczach od zewnętrznego kącika do wewnętrznego. Kolorak zamrugał. – Chyba nie wierzysz w Orholama, co? Jesteś aż tak zepsuty czy po prostu głupi? Jeśli Orholam sam wybiera Pryzmata, jak naucza Chromeria do czasów Lucidoniusa, to jak to możliwe, że pojawiło się dwóch w jednym pokoleniu? Czy może jesteś jednym z tych intelektualnych tchórzy, którzy tylko wzruszają ramionami i mówią, że to tajemnica, że nieprzeniknione są wyroki Orholama? Jedna rzecz, kiedy kolorak ucieka – nawet niebiescy nie są odporni na tchórzostwo. Jednakże atak na samego Orholama to herezja, która podcina korzenie świata. Gdyby nazwać Orholama oszustwem i stwierdzić, że wszyscy u władzy muszą o tym wiedzieć, Chromeria stałaby się źródłem kłamstw, ciemięzcą, który cię okrada, a nie przyjacielem, potrzebującym twojej pomocy w podtrzymaniu jej szlachetnych wysiłków. – Od lat nie wierzę w Orholama – przyznał szczerze Gavin. – Ale dlaczego zamieniać jeden przesąd w inny? Giist zerknął na koszulę Gavina i zauważył, że ma źle zapięte guziki. Dobrze. Każda chwila, gdy będzie patrzył na guziki, to chwila, gdy nie będzie patrzył mu w oczy. – Przestajesz wierzyć w kłamstwa, by uwierzyć w prawdę, a nie żeby nie wierzyć w nic. Król Garadul... – Urwał, zerkając podejrzliwie na Gavina. Zaczął składać sobie coś w całość. – Król Garadul to ten, który przewodzi Wyzwolonym? – spytał Gavin. – Kim jesteś? – zapytał ostro stwór. – Nie denerwujesz się. A powinieneś. Wyrwał sztylet z ramienia, zamknął ranę i odrzucił broń na bok. Wyciągnął ze zniszczonej sakwy długi pistolet z zamkiem lontowym i kulistą głowicą i zaczął go precyzyjnie ładować w ten dziwaczny, szybki, a jednocześnie roztargniony sposób, jakże częsty u niebieskich koloraków. Wykorzystywał niebieski luksyn jak przedłużenie rąk. Zrobił sobie pobojczyk z niebieskiego luksynu, palce z niebieskiego luksynu przytrzymały lont, wyciągnęły róg z prochem i ołowianą kulę. Stwór złapał nadal płonącą pochodnię z piasku i przytrzymał ją sobie, żeby zapalić lont. – Niemądry, pochopny czerwony krzesiciel – powiedział, zerkając na źle zapiętą koszulę Gavina. – Zawsze należy wydać trochę więcej i kupić pochodnię w swoim kolorze. – I tak właśnie zrobiłem. Giist przeniósł szybko wzrok z białej pochodni na oczy Gavina. Mimo owadzich pokryw na oczach i zamrożonej luksynem twarzy, Gavin wyczytał w każdej linii ciała stwora

zrozumienie. Zanim giist zdążył się ruszyć, Gavin skoczył na niego z szaleńczym wrzaskiem. Zaskoczenie sprawiło, że giist przestał się koncentrować na luksynowej ręce, w której trzymał magiczną pochodnię, więc natychmiast rozpadła się i wypuściła płonącą żagiew. Nie zapomniał jednak o mieczu i pistolecie. Uniósł ostrze gotowy do ciosu i wymierzył z pistoletu. Krzesząc z niebieskiego luksynu po jednym kiju do każdej ręki, Gavin odbił ostrze w bok. Drugi cios i nagle giist stanął z szeroko rozłożonymi rękami. Gavin pozwolił, żeby kije się rozpadły, i znowu zaczął krzesać. Wąska niebieska klinga wyskoczyła z jego dłoni. Podszedł bliżej, między rozłożone ręce koloraka, chociaż kurek właśnie zazgrzytał i lont opadł na panewkę. Gavin uderzył ostrzem i dłonią w pierś giista, a pancerz ustąpił z trzaskiem. Zrzucił resztki niebieskiego luksynu jednym ruchem rąk i wziął w obie dłonie najgorętszą podczerwień, jaką był w stanie utrzymać. Płomienie buchnęły wokół jego pięści, kiedy zacisnął ręce. Pistolet huknął i nikomu nie robiąc krzywdy, wyleciał, wirując, z ręki giista. Stwór zatoczył się do tyłu, ale Gavin znowu do niego podszedł. Dwoma szybkimi pchnięciami uderzył lewą ręką w prawe oko i prawą w lewe. Niebieskie owadzie oczy pękły, stopiły się, buchając zapachem żywicy i kredy. Wszystko to wydarzyło się tak szybko, że niebieski kolorak nie był w stanie stawić oporu. Niebiescy wolno reagowali, kiedy odkrywali, że ich założenia są mylne. Pokonany giist osunął się, usiadł, spróbował złapać równowagę i padł na piach. Mimo twardych niebieskich oczu bez powiek, mimo poparzonej skóry i siatki niebieskiego luksynu widocznego w rozcięciu policzka, Gavinowi nagle wydał się całkiem ludzki. Zaskoczenie malujące się w tych oczach z pękniętym halo. Czerwona krew rozlewająca się na piersi. Nagle ta postać o wiele bardziej przypominała człowieka niż potwora, którego Gavin zastał stojącego nad łóżkiem Sevastiana wiele lat temu, z wyłamanym oknem za plecami i światłem lśniącym na niebieskiej skórze i w czerwonej krwi. Gavin wziął głęboki, rozdygotany oddech. Tym razem powstrzymał potwora. Nie zginął nikt niewinny. Przyzwoitość kazała mu zrobić jeszcze jedną rzecz – nie dlatego, że Rondar Wit na to zasługiwał, ale właśnie dlatego, że na to nie zasłużył. – Dopełniłeś miary, Rondarze Wit. Nie zapomnimy o twych zasługach, ale porażki zostaną wymazane, zapomniane, wykreślone. Udzielam ci rozgrzeszenia. Daję ci wolność...

– Dazen! – krzyknął giist, zaciskając ręce na ranie i wijąc się. Gavin był tak zaskoczony, że zgubił wątek w pogrzebowej formule. – Dazen nas prowadzi, a Książę Barw to jego prawa ręka. – Giist się roześmiał, a krew zbryzgała mu zbudowane z niebieskich segmentów usta. – Dazen nie żyje – powiedział Gavin, czując, że zaciskają mu się trzewia. – Nie można zakuć światła w łańcuchy, Pryzmacie. Nawet ty tego nie zdołasz uczynić. Jesteś heretykiem, a nie... I wtedy wreszcie ciemność śmierci spowiła giista.

ROZDZIAŁ 32 Kip ledwie miał czas, żeby wytrzeć się ręcznikami, przebrać się w spodnie jakiegoś żołnierza, suchą koszulę i ciężkie buty – co dziwne, wszystko pasowało; najwyraźniej przywykli tu do dużych żołnierzy – i klapnąć przed ogniem, kiedy zjawił się Żelazna Pięść. Jego mocno skręcone włosy były mokre, ale poza tym nic nie zdradzało, że przed chwilą też wylądował w morzu. Nosił przepisowy szary mundur – taki sam jak Kip, ale ze złotą siedmioramienną gwiazdką i dwiema belkami w klapie, która u Kipa była pusta. – Wstawaj – powiedział Żelazna Pięść. Kip wstał, rozcierając ramiona w daremnej próbie rozgrzania się. – Myślałem, że jest pan dowódcą Czarnej Gwardii. Dlaczego nosi pan mundur kapitana? Żelazna Pięść uniósł ledwie widocznie brwi. – Zatem znasz chromeryjskie stopnie? – Mistrz Danavis nauczył mnie stopni wojskowych we wszystkich Siedmiu Satrapiach. Myślał... – To miło. Masz wszystkie swoje rzeczy? Kip skrzywił się, bo mu przerwano, zlekceważono go i ponieważ pomyślał o swoich rzeczach. – Nie mam niczego. Od początku niewiele miałem, a... – Zatem odpowiedź brzmi: tak. Czyli tak to teraz będzie. – Tak – odpowiedział Kip. – Proszę pana. „Proszę pana” powiedział tylko odrobinę zgryźliwie, ale Żelazna Pięść spojrzał na niego ostro, a uniesiona jedna brew nie zdradzała żadnego poczucia humoru. Naprawdę był bardzo wielki. Nie był po prostu wysoki, a nawet bardzo wysoki. Był jak góra falujących mięśni. Przerażał. Kip odwrócił wzrok. Odchrząknął zakłopotany. – Przykro mi, że musiał pan po mnie zanurkować. Przepraszam, że przeze mnie zgubił pan okulary. Zwrócę panu pieniądze, obiecuję. Nagle, ku swojemu absolutnemu przerażeniu, Kip poczuł, że napływają mu do oczu łzy. Orholamie, tylko nie to! Niestety, i tej fali nie potrafił się oprzeć, jak wcześniej prądowi

odpływowemu. Żołądek mu się zacisnął, kiedy próbował zdusić szloch, ale i tak się wyrwał. Miał już dość własnej słabości. Był dzieciakiem, który nie potrafił nawet trzymać się liny, którą ktoś wsadził mu w ręce. Nie potrafił niczego zrobić jak trzeba. Nie uratował Isy, kiedy go potrzebowała. Nie uratował matki. Nie uratował Sansona. Był słaby i głupi. Spanikował. Matka miała co do niego rację. Na twarzy dowódcy w jednej chwili odmalował się ciąg różnych emocji. Niezręcznie uniósł rękę, opuścił ją, znowu podniósł i poklepał Kipa po ramieniu. Odchrząknął. – Mogę złożyć zamówienie na drugą parę. Kip zaczął się śmiać przez łzy, ale nie dlatego, że Żelazna Pięść był zabawny, ale dlatego, że wielkolud pomyślał, że chłopak płacze z powodu okularów. – No już dobrze – powiedział Żelazna Pięść. Walnął go pięścią w ramię, co, jak domyślał się Kip, miało być przyjacielskim szturchnięciem, tyle że zabolało jak diabli. Kip roztarł bark i jeszcze głośniej zaśmiał się przez łzy. – Chodźmy – powiedział, kuląc się, na wypadek gdyby Żelazna Pięść znowu chciał go poklepać jedną ze swoich imienniczek – żelaznych pięści – i zostawił mu krwawą miazgę zamiast ramienia. Tylko szybkie poruszenie brwiami zdradziło ulgę, którą poczuł Żelazna Pięść. – Prawie tak ciężko, jakbym był kobietą, co? – zagadnął go Kip. Dowódca zamarł w pół kroku. – Skąd... – Urwał. – Rzeczywiście jesteś Guile, co? – Co pan ma na myśli? – Chodźmy – uciął ostrym tonem Żelazna Pięść. Kip się nie zawahał. Nie wiedział, co dokładnie mężczyzna zrobiłby, gdyby Kip go nie posłuchał, ale wiedza opiera się na logicznym rozumowaniu – a strach działa szybciej. Na zewnątrz zobaczył, że na rampie przygotowano nową łódź. Roztarł lepkie ręce i zagapił się na morze. Przypływ już trwał i z każdą chwilą warunki były coraz grosze, a fale rozbijały się z hukiem o skały Armatniej Wyspy. Łódka była niewielką żaglówką i nie wyglądała nawet w połowie tak stabilnie jak płaskodenna łódź Gavina. I była mniejsza. Kipowi zacisnął się żołądek. – Dowódco? – zapytał jeden z żołnierzy. – Jest pan pewien? Wolałbym nie wypływać tą łódką nawet z doświadczonymi żeglarzami. Zwłaszcza jeśli popłyniecie okrężną drogą.

Kip nie widział wymiany spojrzeń między mężczyznami, ale usłyszał, jak żołnierz powiedział tylko pośpiesznie: – Tak jest! Armatnia Wyspa wyrastała pośrodku prądu, który płynął między Małym i Wielkim Jaspisem. Zatoka Małego Jaspisu była spokojna, osłonięta przez ławicę przybrzeżną, ale Kip i Żelazna Pięść zmierzali w przeciwną stronę – mieli opłynąć trzy czwarte Wielkiego Jaspisu, żeby dostać się do tamtejszej zatoki. – Nie płyniemy do Chromerii? – spytał Kip. Dostrzegł wierzchołki kolorowych wież, tylko częściowo widocznych ponad skalistym cielskiem Armatniej Wyspy. – Nie możemy popłynąć od ich zatoki? Byłoby bliżej. – Nie płyniemy prosto do Chromerii –– odparł Żelazna Pięść. Gestem wskazał Kipowi, żeby wsiadał do łódki. Wręczył mu wiosło. Żołnierze zepchnęli ich na wodę i Żelazna Pięść zaczął ostro wiosłować. Kip robił co w jego mocy, żeby dotrzymać tempa potężnemu mężczyźnie, ale niemal od razu zaczęli skręcać w stronę, po której siedział Kip. Dowódca nie skomentował tego słowem. Po prostu zmienił burtę i wiosłował chwilę po stronie Kipa, aż zaczęli płynąć prosto, a potem wrócił na swoje miejsce. Dowódca tak ich wykierował, że ćwiartowali fale. Kipowi serce podeszło do gardła i już tam zostało. Wysokie na trzy i cztery stopy fale ustąpiły wysokim na pięć i sześć. A potem Żelazna Pięść wciągnął żagiel na jedną trzecią wysokości masztu. – Trzymaj nas prosto – warknął, pracując przy olinowaniu. Kip czuł się jak kurczak, któremu obcięto łeb, gdy rzucał się niezgrabnie z jednej strony łódki na drugą i wiosłował, dzięki czemu powoli płynęli naprzód, wspinając się na każdą falę z nagłym szarpnięciem i zaraz potem pikując. – Padnij! – krzyknął Żelazna Pięść. Kip padł na dno łódki akurat w chwili, gdy zmienił się wiatr i żagiel przeleciał z jednej strony łódki na drugą. Bom tylko świsnął mu nad głową. Tak mocno szarpnął linami, że Kip myślał, że zerwie je albo sam pęknie. Orholamie, to mogła być moja głowa. Żaglówka ostro się przechyliła, chociaż żagiel podniesiono tylko do jednej trzeciej wysokości, i skoczyła do przodu. Kip ledwie zdążył podnieść się na kolana, kiedy to nagłe szarpnięcie sprawiło, że poleciał do tyłu i wylądował w zimnej, brudnej wodzie, która zebrała się

na dnie łodzi. – Ster! Łap się za ster! – rozkazał Żelazna Pięść. Kip złapał rumpel i przez dłuższą chwilę trzymał go prosto, chociaż łódka już za bardzo odpadła od wiatru i teraz przyjmowała fale niemalże bokiem. Zamrugał, żeby pozbyć się z oczu słonej wody. Przesuń rumpel w tę stronę, wtedy płetwa sterowa przesunie się w przeciwną i łódź skręci w... Jasne! Część następnej fali przelała się nad burtami, kiedy Kip pchnął ster ostro na bakburtę. Mocny podmuch wiatru sprawił, że żaglówka jeszcze bardziej zanurzyła się w wodę, a potem wyskoczyli do góry, uciekając z morderczego uścisku fali. Kip zapiał z radości, kiedy śmignęli do przodu, sunąc po falach, siekąc je, zamiast być na ich łasce. Jednakże Żelazna Pięść nie podzielał jego radości. Zerkał na niebo. Podniósł żagiel trochę bardziej i łódka znowu przyśpieszyła, przechylając się tak mocno na bakburtę, że Kip bał się, że wywrócą się do góry dnem. Kiedy dotarli do zachodniego brzegu Wielkiego Jaspisu, mieli wiatr w plecy. Zupełnie jakby lecieli. Dowódca cały czas zerkał na południe, ale wydawało się, że ciemne chmury raczej się rozpraszają niż zbierają i zanim skręcili tak, że Wielki Jaspis osłonił ich przed wiatrem, Kip zorientował się po zachowaniu Żelaznej Pięści, że już nie grozi im niebezpieczeństwo. – Chcemy dopłynąć do niewielkiego portu, kieruj się przed siebie – powiedział Czarnogwardzista wciągając do końca żagiel. I wobec tego Kip sterował łódką między galerami i galeasami, korwetami wyposażonymi w pojedyncze działka na obrotowej podstawie i galeonami z piętnastoma armatami na każdej burcie. Trzymali względny dystans, więc nie przeszkadzali w ciągłym ruchu, kiedy kolejne statki wpływały albo wypływały z zatoki, a bączki zabierały załogi na ląd. – Zawsze tutaj tak jest? – spytał Kip. – Zawsze. Zatoka jest za mała, żeby poradzić sobie z liczbą statków niezbędną, by handel przebiegał sprawnie, więc istnieje skomplikowany system określający, kto ma pierwszeństwo. To działa... – Zerknął na kapitana klnącego w żywy kamień na urzędnika portowego stojącego na jego pokładzie z liczydłem. Urzędnik robił wrażenie absolutnie niewzruszonego. – Przeważnie. Ponieważ Kip co chwila musiał ostro skręcać, żeby nie wpaść na inne łodzie poruszające się zgodnie z jakąś morską etykietą, której nie pojmował, nie miał czasu na nic więcej jak tylko

na kilka spojrzeń na miasto pokrywające Wielki Jaspis. I z tego, co zobaczył, rzeczywiście pokrywało calutką wyspę. Tuż nad brzegiem wznosił się mur opasujący wyspę – mur ciągnący się całymi milami – ale nawet on nie był w stanie ukryć miasta, które wznosiło się na dwóch wzgórzach. Z wyjątkiem kilku zielonych łat – ogrody? parki? tereny wokół rezydencji? – wszędzie wznosiły się budynki. Na każdym kroku błyskały bulwiaste kopuły we wszystkich kolorach. I wszędzie byli ludzie; Kip w życiu nie widział tylu ludzi na raz. – Kip. Kip! Na bakburtę! Później się pogapisz. Kip oderwał wzrok od wyspy i skręcił w lewo, o mały włos nie wpadając na galeasa. Przepłynęli pod wściekłym spojrzeniem pierwszego oficera, który wyglądał, jakby chciał na nich splunąć. Gdy zobaczył ich mundury, zamiast tego splunął na pokład. Płynęli dalej po otwartych wodach, aż okrążyli wschodni brzeg wyspy. – Skręć tutaj – polecił Żelazna Pięść. Kip skręcił w stronę niewielkiego pirsu, przy którym cumowało kilka małych łodzi rybackich. Zacumowali i ruszyli w stronę muru. Kip starał się nie gapić, ale już sam mur był największym wytworem ludzkich rąk, jaki widział w swoim życiu. Żelazna Pięść skierował się pewnym krokiem do bramy. Strażnicy na zewnątrz wyglądali na zdezorientowanych. – Kapitanie? – Wytrzeszczając oczy, zasalutowali. – Dowódco! Małe drzwi wstawione w bramę otworzyły się i Żelazna Pięść wszedł, kiwając głową do strażników. Miasto wewnątrz murów za bardzo przytłoczyło Kipa, żeby spróbował pojąć choćby jego cząstkę. Jednakże pierwszym, co zwróciło jego uwagę, były zapachy. Żelazna Pięść musiał dostrzec wyraz jego twarzy. – Myślisz, że tu jest źle? To wybierz się do miasta bez ścieków. – Nie – odparł Kip, patrząc na setki ludzi na ulicach, wszechobecne dwu– trzypiętrowe budynki, wybrukowane ulice z koleinami głębokimi na szerokość dłoni. – Po prostu tyle tu wszystkiego. I rzeczywiście. Aromat gotowanej wieprzowiny, przypraw, których Kip nie znał, ryb świeżych i gnijących, słabawy zapaszek ludzkich nieczystości i silniejszy odór końskiego i bydlęcego nawozu, a ponad tym wszystkim przytłaczający zapach niemytych łudzi. Tłum w naturalny sposób rozstępował się przed Żelazną Pięścią, a Kip szedł tuż za nim, starając się nie wpaść na nikogo, kiedy rozglądał się po ludziach. Byli tu mężczyźni noszący

ghotry takie jak Żelazna Pięść, ale dodatkowo przystrojeni w szaty w jaskrawą kratę. Widział Atashan z ich imponującymi brodami: paciorki, warkoczyki, przedziałki i jeszcze więcej paciorków i warkoczyków. Były też ilytańskie kobiety w wielowarstwowych sukienkach i w butach jak szczudła, które dodawały im całą dłoń wzrostu. Wszędzie zatrzęsienie kolorów. Wszystkie barwy tęczy połączone w każdy możliwy sposób. Żelazna Pięść obejrzał się z rozbawieniem na Kipa. – Ci żołnierze przy bramie – odezwał się Kip, próbując oderwać uwagę dowódcy od faktu, że zachowuje się jak kmiotek – to nie byli pańscy ludzie? – Nie. – Ale pana rozpoznali, a pan ich nie. I naprawdę podekscytowali się na pański widok. Żelazna Pięść znowu spojrzał na Kipa. Skrzywił się gniewnie. – Ile ty masz właściwe lat? – Piętn... – Dowódca – powiedział z naciskiem Żelazna Pięść, jakby to wszystko wyjaśniało. Uśmiechnął się znacząco do drepczącego obok niego Kipa. – Jesteś geniuszem. No to posłuchajmy. Geniuszem? Nigdy nie zachowywałem się, jakbym uważał się za geniusza. Ach, to miało go tylko zdekoncentrować. To była próba. Teraz Kip już widział, że Żelazna Pięść cały czas go sprawdzał. Posadzenie go przy sterze było próbą – sprawdzał, co chłopak zrobi, jak szybko rozgryzie mechanizm i czy nie zmrozi go strach. Kip nie był nawet pewien, jak wypadł. Żelazna Pięść był dowódcą. Dowódcą, jak sam podkreślił. Podkreślił. O rety. – Jest tylko jedna kompania w Czarnej Gwardii, tak? – spytał Kip. Jak zawsze w przypadku Żelaznej Pięści wyraz jego twarzy zmienił się ledwie na chwilę – białka oczu rozbłysły nagle w pełni widoczne wokół ciemnych tęczówek, a zaraz potem uśmieszek pokrył zdumienie. – Nieźle, zważywszy na dość oczywistą podpowiedz. – Zatem jest pan jedynym dowódcą najbardziej elitarnej kompanii w Chromerii. To znaczy jest pan jak generał albo ktoś taki? – Albo ktoś taki. – Och. Więc to chyba znaczy, że powinienem się pana jeszcze bardziej bać, niż już się boję, co?

Żelazna Pięść się roześmiał. – Nie, myślę, że boisz się dokładnie tyle, ile trzeba. Wyszczerzył zęby. – To co pan robił, odwalając służbę na tamtej skale? – To coś więcej niż skała. Jeśli tak to ująć, sytuacja nabierała sensu. Czarna Gwardia musiała chronić najważniejszych ludzi Chromerii, a sekretny tunel umożliwiający ucieczkę to jedna z tych rzeczy, które trzeba sprawdzać osobiście. – Mimo wszystko – powiedział Kip. Wyszli na znacznie szerszą drogę i Żelazna Pięść – dowódca Żelazna Pięść – skręcił w nią na zachód, w przeciwnym kierunku niż większość ruchu. Westchnął. – Nikt nie chce mieć tam służby, więc czasem przydziela się ją jako karę. Powiedzmy tylko, że dałem ostatnio Bieli powód do niezadowolenia. – Albo to tylko przykrywka, żeby mógł pan osobiście sprawdzić, w jakim stanie jest tunel – dodał cicho Kip. – Tyle że tunel to... tunel. Nie komplikuj spraw bardziej niż trzeba, mały Guile’u. Hę? – Och. Żelazna Pięść mógł przyjść od strony Chromerii i upewnić się, że tunel działa. Nie musiał po to żeglować na wyspę. Ale ze mnie geniusz. Zakłopotany Kip chciał od razu zadać następne pytanie i zadał to, którego wiedział, że nie powinien: – To co pan zrobił, że tak się na pana wkurzyła? No wie pan, Biel. Żelazna Pięść skręcił przy domku z utlenioną miedzianą kopułą, otworzył zamek w drzwiach i machnął na Kipa, żeby wchodził. – W kuchni są suchary, ser i oliwki. Latryna po lewej. Łóżko prosto na końcu korytarza. Masz nie wychodzić, dopóki nic przyjdę po ciebie jutro o świcie. – Ale przypłynęliśmy mimo tych ogromnych fal, zamiast poczekać i... i m–myślałem, że pojedziemy prosto do Chromerii. – Ja idę prosto do Chromerii. – A ja mam tu siedzieć cały dzień? – Kiedy zobaczysz, co jutro będziesz miał zrobić, ucieszysz się, że sobie odpocząłeś.

Żelazna Pięść ruszył do wyjścia. – Ale, co... co pan zrobi? – Zamierzam wkraść się z powrotem w łaski Bieli. Kip skrzywił się, gdy drzwi się zamknęły. Usłyszał szczęk zamka. Dowódca zamknął go. – Cudownie – powiedział do zamkniętych drzwi. – A ja tu poczekam. Planowałem nadrobić zaległości w zbijaniu bąków. Burcząc, ruszył w stronę sera i oliwek. Dziesięć minut później spał.

ROZDZIAŁ 33 Karris obudziła się pod szałasem z gałęzi drzewa i męskiej peleryny. Był albo zmierzch, albo świt. Zgadywała, że świt z powodu rosy na ziemi. Oceniła swój stan sprawnie jak żołnierz, poruszając każdą kończyną i każdym palcem na próbę, starając się ocenić, na ile może się ruszać – w walce czy w ogóle. Wszystkie palce działały prawidłowo, ale całą lewą stronę ciała miała posiniaczoną. Musiała, nie dość, że przebić się tym bokiem przez framugę drzwi, to jeszcze na nim wylądować, bo skóra ją piekła, bolało kolano, miała zadrapania od żwiru na biodrze, pierś miała obolałą, jakby ktoś omyłkowo wziął ją za wypełniony wiórami worek treningowy i walił w nią przez godzinę, a ramię... Orholamie, jej ramię... Była jednak w stanie oddychać bez większego bólu, co – jak miała nadzieję – znaczyło, że nie połamała żeber i nadal była w stanie poruszać ręką, chociaż prawie zemdlała, próbując. Prawa strona też nie była w nienaruszonym stanie. Karris miała długie zadrapania od żwiru na prawej ręce i brzuchu, i pewnie podobne na plecach, a kark zesztywniał jej Orholam jeden wie po czym. Uderzyła też w coś wszystkimi palcami prawej stropy, a nie pamiętała tego, lewe oko zaś miała opuchnięte, nie na tyle, żeby utrudniało to widzenie, ale wystarczająco, żeby wyglądało naprawdę ślicznie. Miała też zadrapanie na czole, kilka atrakcyjnych guzów na głowie i... – co u diabła? – rozcięcie na samym czubku nosa... Nie, nie rozcięcie. Pryszcz. Nie do wiary... Pryszcz?! Teraz? Orholam mnie nienawidzi. Każde zadrapanie i rozcięcie posmarowano jakąś maścią, która pachniała jagodami i igłami sosny. Kros odchrząknął. – Z prawej strony znajdziesz resztę maści. Zająłem się... najbardziej oczywistymi ranami. Karris uznała, że to oznacza, że Corvan nie rozebrał jej do naga. – Dzięki – burknęła. – Co tu się stało? – Poza tym co oczywiste? – spytał beznamiętnie Corvan. – W kościele, na dole. Nigdy nie widziałam czerwonego luksynu, który nie wypaliłby się czysto. Gdybyś go źle wykrzesał, to wyparowałby, a nie zostawił skorupę. I co to była za rzecz, w której siedziałeś? Karris usiadła, krzywiąc się. Kostka też ją bolała. Auć, kiedy zdążyła skręcić kostkę? Zignorowała ból, próbując przypomnieć sobie wszystko, co wiedziała na temat Corvana

Danavisa. Był oczywiście buntownikiem, ale zanim sprzymierzył się z Dazenem, był potomkiem jednego z największych rodów ruthgarskich. Przez niemal sto lat Ruthgar i Krwawa Puszcza żyły ze sobą w pokoju i były najbliższymi sojusznikami. Szlachetne rody z Ruthgaru zawierały małżeństwa z najwybitniejszymi rodzinami z Krwawej Puszczy, władając ziemiami po obu stronach Wielkiej Rzeki. Inni ludzie zaczynali mówić o tych krajach jak o jednym, łącząc Zielone Równiny z Krwawą Puszczą i nazywając je połączonym krajem Zielonej Puszczy. Grzech Viciana położył temu kres i w czasach pokolenia przed Wojną Fałszywego Pryzmata kraje te nazywano Krwawymi Równinami. Jeśli cokolwiek dobrego wyniknęło z Wojny Fałszywego Pryzmata, to fakt, że dała Gavinowi wystarczające wpływy, żeby wreszcie położył kres niekończącej się wojnie na małą skalę między Ruthgarem i Krwawą Puszczą. Corvan był owocem tego konfliktu. Urodził się w rodzinie wojowników, miał nieludzką liczbę braci (ośmiu? dziesięciu?) i z tego co Karris mgliście sobie przypominała, przeżył jako jedyny. Karris ledwie go pamiętała sprzed Wojny Fałszywego Pryzmata. Był kolejnym Ruthgarczykiem ze starego rodu, który nagle został bez grosza przy duszy. Zostało mu niewiele więcej niż wspaniała broń przy pasie i wspaniałe szaty na grzbiecie. Był też monochromatą, więc jego szanse na zdobycie bogactw w innym kraju prezentowały się dość ponuro. Kiedy zaczęła się wojna, natychmiast dołączył do Dazena, jak wielu innych wywłaszczonych młodych lordów, którzy nie mieli nic do stracenia, a mogli zyskać wszystko. Karris miała wtedy piętnaście lat i w ogóle nie pamiętała Corvana z osobistych kontaktów. Co, jak przypuszczała, nie było specjalnie zaskakujące, zważywszy, ile uwagi poświęcali jej bracia Guile. Przez większość wojny był tylko doradcą, dopiero pod koniec Dazen uczynił go generałem. Karris słyszała, jak dowódca Żelazna Pięść tłumaczył tym faktem zwycięstwo Gavina w wojnie – nie nazwał jednak Corvana niekompetentnym, wręcz przeciwnie. Dowódca powiedział, że gdyby Corvan Danavis był generałem przez całą wojnę, wojska Gavina nie dotrwałyby nawet do bitwy pod Strzaskaną Skałą. Żelazna Pięść powiedział też, że gdyby generał Danavis nie poddał się bezwarunkowo po Strzaskanej Skale, w połowie Siedmiu Satrapii nadal trwałaby wojna partyzancka. Styl, z jakim Corvan przyjął przegraną, przekonał jego ludzi, że czas wracać do domu. Zanurzając palce w misce z maścią, Karris rzuciła Corvanowi znaczące spojrzenie. Robił wrażenie zdezorientowanego. Zaczęła unosić długą koszulę z maścią na palcach i wtedy zrozumiał. Odchrząknął i się odwrócił. Karris ostrożnie nałożyła maść na zadrapania na piersi,

dając sobie czas do namysłu. Znając całą tę historię, Karris spodziewała się, że Corvan Danavis będzie starcem z siwą brodą. A on był dopiero po czterdziestce i chodził ogolony, jeśli nie liczyć jedno– może dwudniowego zarostu. Skórę miał jaśniejszą niż większość Tyrejczyków, ale o wiele ciemniejszą niż bladzi mieszkańcy Krwawej Puszczy, chociaż chyba rzeczywiście było widać kilka piegów na policzkach. Oczy miał niebieskie – to żadne zaskoczenie zważywszy na absurdalne ilości czerwieni, jakie był w stanie wykrzesać. Luksynowe halo wypełniało raptem połowę jego tęczówek – mniej nawet niż u Karris, chociaż był pewnie dwadzieścia albo piętnaście lat od niej starszy. W jego ciemnych włosach można też było dopatrzyć się rudawych pasemek, a poza tym były raczej kędzierzawe niż skręcone. Generał słynął z rudych wąsów, które przycinał, z wyjątkiem końców, zwieszających mu się poniżej podbródka i ozdobionych czerwonymi i złotymi koralikami. Może to był jakiś inny Corvan Danavis, a może mężczyzna, który przyjął jego imię, mając nadzieję czerpać zyski ze sławy generała. – Dopadli nas, zanim się zorientowaliśmy, co się dzieje – powiedział Corvan. – Doradzałem wiosce, żeby wysłali jednego albo dwóch chłopców do wojska, ale nawet ja nie spodziewałem się takiej kary. Król Garadul przybył tu, nie żeby udzielić lekcji nam, lecz reszcie Tyrei. Z kimś takim jak on miałem do czynienia tylko raz. Karris domyślała się, że chodzi o generała Delmarte, Rzeźnika z Ru. – Widziałeś piramidę? – spytała, odwracając się do niego. Corvan Danavis znieruchomiał. Kącik ust wykrzywił mu się na ledwie okamgnienie. Kiedy jednak spojrzał na Karris, był spokojny i panował nad sobą. Nie było nawet krztyny świeżego czerwonego luksynu w jego oczach, co świadczyło o zadziwiającym opanowaniu jak na krzesiciela w jego wieku. – Zebrałem kogo zdołałem i zaciągnąłem do kościoła. Spodziewał się, że ludzie Garadula uszanują świętą ziemię? – To najbardziej ognioodporny budynek w mieście – odpowiedział na niewypowiedziane pytanie Corvan. – Walczyliśmy i przegraliśmy. Delariowie i Sworrinowie nie mogli otworzyć drzwi do piwnicy, a ja byłem za bardzo zajęty walką. Może w ogóle nie powinienem był walczyć. Myślę, że chromaturgia tylko przyciągnęła więcej żołnierzy. Zmiażdżyli nas. Wycofałem się na dół. – Sam? Spojrzał zaskoczony jej pytaniem.

– Wszyscy inni już nie żyli. Poza młodą rodziną, raptem dziesięć kroków od schodów. Czy Corvan w ogóle walczył, czy od razu wycofał się na dół i zamknął za sobą drzwi, skazując mieszkańców miasteczka na śmierć w płomieniach? Żołnierze wynieśli martwych, a ogień zniszczył większość śladów po bitwie w świątyni, więc Karris nie mogła mieć pewności. – To teraz powiesz mi, jak wykorzystałeś najbardziej łatwopalny luksyn, żeby uciec przed ogniem – powiedziała Karris. – Wiesz, dlaczego dmuchasz na płomyk, kiedy rozpalasz ognisko? – spytał Corvan. Nie czekał na odpowiedź. – Bo ogień musi oddychać, jestem monochromatą, lady Białodąb. My monochromaci musimy być bardziej twórczy niż tacy jak ty, prawie polichromaci. – Po prostu powiedz mi, co zrobiłeś – odparła Karris. Skąd wiedział, że jest prawie polichromatką? Nadal nie zdecydowała, czy to w ogóle możliwe, że to naprawdę jest generał Danavis. W takiej dziurze? Członek rodu z Krwawej Puszczy? Oczy i piegi zdradzały tamtejszą krew, ale skóra? Oczywiście wychowywał się w arystokratycznej rodzinie, i to takiej, w której synowie rodzili się do wojny, idealnym połączeniem dla bojowego krzesiciela była czarna skóra i niebieskie oczy. Nawet karmelowa skóra była o niebo lepsza od bladej cery mieszkańca Krwawej Puszczy, bo dawała wojownikowi ułamek sekundy więcej, zanim przeciwnik zorientował się, jaki kolor krzesze. Zatem to połączenie cech było prawdopodobne. Arystokratyczne rody wydawały za mąż córki i żeniły synów z mniej istotnych powodów. Obawa, że dzieci mogą nie wyglądać jak mieszkańcy ich własnej ziemi, plasowała się pewnie o wiele niżej na liście zmartwień, kiedy stawką było przetrwanie. – Kiedy zszedłem na dół – ciągnął Corvan – wiedziałem, że przyjdą po mnie, więc pokryłem każdą powierzchnię w pokoju czerwonym luksynem. Uszczelniłem pomieszczenie i siebie też pokryłem czerwonym luksynem. Kiedy żołnierze weszli, zamknąłem za nimi drzwi i wszystko podpaliłem. Pożoga pożarła całe powietrze w pomieszczeniu, więc: wkrótce zgaśli wszyscy: i żołnierze, i ogień. To dlatego czerwony luksyn wypalił się na skorupę, zamiast spłonąć całkowicie. Zabrakło powietrza. – A rury? Karris strzaskała jedną z nich, kiedy spadała.

– Wychodziły na zewnątrz. Żebym mógł oddychać. – Więc dlaczego nie wyszedłeś, kiedy już ich zabiłeś? Spojrzał na nią ostro. – Bo gdybym nie poczekał, aż wygaśnie każdy węgielek, to prosiłbym się, żeby wybuchła cała piwnica. Jak sama mogłaś zauważyć, kiedy razem z tobą wpadły węgielki i całe pomieszczenie wybuchło. Och. – Dlaczego król Garadul gromadzi wojsko? – spytała. – Dlaczego teraz? – Żeby zamanifestować swoje wpływy, jak sądzę. Nowy król chce pokazać, że jest twardy. Czy to musi być bardziej skomplikowane? Rask Garadul zawsze był drobnym, stukniętym sukinsynem. – Jeśli naprawdę jesteś Corvanem Danavisem, to właśnie mnie okłamałeś. Generał o takiej renomie, jaką cieszył się Corvan, rozważałby wszelkie możliwe strategie, jakie stały za decyzjami Raska. Generał o takich sukcesach, jakie miał na swoim koncie Corvan, miałby już co najmniej kilkanaście teorii. Danavis zamilkł i Karris pomyślała, że gdyby miała strzelać, to powiedziałaby, że wyglądał na zadowolonego. – Zatem mała Karris Białodąb dorosła. Wstąpiła do Czarnej Gwardii i teraz, została szpiegiem Chromerii. – O czym ty mówisz? Poczuła się tak, jakby oberwała w żołądek. – Pytanie tylko: kto pragnie twojej śmierci? Nie tylko zwracasz na siebie uwagę w Tyrei bardziej nawet niż ja, z tymi pięknymi włosami i jasną skórą, to jeszcze ty, ze wszystkich ludzi właśnie ty?! Przysłali właśnie ciebie? Tutaj?! – A dlaczego miałoby mnie tu nie być? Zjawiłam się badać południową pustynię... – Daj spokój, Karris. Nie poniżaj nas obojga. Jestem przynajmniej wrogiem twojego wroga. Zjawiłaś się tu po informacje. Udzielę ci ich pod warunkiem, że nie będziesz mnie okłamywać. A jeżeli ruszysz przeciwko tym ludziom nieprzygotowana, zginiesz. Karris zdała sobie sprawę, że mógł ją zabić w kościele. Albo zostawić i pozwolić, żeby ogień zrobił swoje. Corvan cieszył się nieposzlakowaną reputacją nawet wśród wrogów, a ona musiał się dowiedzieć, co on wiedział. Poddała się, unosząc ręce. Skrzywiła się. Auć, lewa ręka

ją dobijała. – Dlaczego właśnie ja nie mogę tu być? – Masz pojęcie, co się stało ze wszystkimi ludźmi, którzy walczyli dla Dazena? – Wrócili do domów. – Przegranym zawsze trudniej wrócić do domu. Wojsko Dazena to była barwna zbieranina. Mnóstwo złych ludzi i paru dobrych, których spotkało zło. – Jak ty – przerwała mu sarkastycznie Karris. – Nie mówię o sobie. Chodzi o to, że mnóstwo nas nie mogło wrócić do domu. Niektórzy poszli do Zielonej Przystani. Abornejczycy zaakceptowali kilka małych społeczności, a Ilytanie twierdzili, że przyjmą każdego, ale jedyne, co można było u nich zyskać, to przycięte ucho. Karris zadrżała. W ten sposób znakowali niewolników. Rozgrzewali nożyce do czerwoności i przecinali niewolnikowi lewe ucho niemal na pół. Blizna uniemożliwiała zrośniecie się ucha i łatwo było odróżnić, kto jest niewolnikiem. – Niektórzy z nas mieli więcej szczęścia – powiedział Corvan. – Nasze armie szalały na tych ziemiach przez kilka miesięcy i tutejsi ludzie nie mieli powodu, żeby kochać którąkolwiek ze stron. Zmietliśmy z powierzchni ziemi całe wioski. W tych, które przetrwały, zostały tylko małe dzieci, starcy i kilka kobiet. Większość miasteczek potępiła żołnierzy, a tam, gdzie byli żołnierze próbowali osiąść siłą, wybił ich ojciec Raska, satrapa Perses Garadul. Jednakże kilka miasteczek zdało sobie sprawę, że jeśli kiedykolwiek chcą się odbudować, to potrzebują mężczyzn. Alkadesa Rektonu należała do takich ludzi. Wybrała dwustu żołnierzy i pozwoliła nam zostać. I dobrze wybrała. Kilka pobliskich miasteczek postąpiło podobnie. Inni mężczyźni zostali rzecz jasna bandytami i nawet Perses Garadul nie był w stanie wszystkich wytropić. – Jakim cudem udało ci się zostać? – spytała Karris. – Jako generał ponosiłeś większą odpowiedzialność niż inni za to, co się stało z tym krajem. – Moja żona była Tyrejką. Pobraliśmy się kilka lat przed wojną. Przebywała w Garristonie, kiedy... kiedy miasto spłonęło. Jedna ze służących przeżyła, ocaliła naszą córkę i przywiozła ją do mnie. Miałem więc roczną córeczkę i alkadesa ulitowała się nade mną. Chodzi mi jednak o to, że tutejsi ludzie zapamiętali wojnę trochę inaczej niż ludzie Gavina. Nie było to bardzo zaskakujące, zważywszy że oberwali najgorzej po tyłku. – Pamiętają, że to była walka o kobietę – oznajmił beznamiętnie Corvan. – To... to niedorzeczne! – wyjąkała Karris.

Na miłość Orholama! – Jesteś ulubienicą tutejszych artystów. Co prawda, nie mamy tu wielu utalentowanych, ale jasnolica, egzotyczna piękność o płomiennych włosach nadal inspiruje artystów, dobrych i złych. Nawet jeśli większość mężczyzn nie śmiałaby uwierzyć, że jesteś tą samą kobietą... nawiasem mówiąc, zwykle jesteś portretowana w sukni ślubnej, czasem rozdartej... to Rask bez wątpienia ma obrazy namalowane przez utalentowanych artystów, którzy rzeczywiście cię widzieli. – To nie było tak. – Ale to dobra historia. – Dobra?! – Dobra w sensie tragiczna. Dobra w sensie interesująca. A nie dobra, czyli wesoła, szczęśliwa. – Corvan odchrząknął. – Nie mogę uwierzyć, że o tym nie wiesz. – Na Jaspisach prawie nie ma Tyrejczyków. I nikt ze mną nie rozmawia o tamtych czasach. Corvan miał taką minę, jakby chciał coś powiedzieć, ale ugryzł się w język. W końcu odezwał się: – Zatem pytanie brzmi, kto przysłał cię do naszego nowego króla Garadula, wiedząc, że z pewnością zostaniesz rozpoznana, i co zamierzał uzyskać, dostarczając cię do jego rąk? Biel. Biel mnie zdradziła? Dlaczego?

ROZDZIAŁ 34 To był długi ranek. Gavin obudził się boleśnie wcześnie, żeby dotrzeć na wybrzeże przed świtem, a potem popłynął ślizgaczem, kiedy tylko był w stanie krzesać w pierwszych promieniach słońca. Później łodzią wiosłową dopłynął na Armatnią Wyspę. Ostatni odcinek podróży tunelem był niemiły i klaustrofobiczny, więc dotarłszy, prawie na miejsce, Gavin był brudny, spocony, obolały i niewyspany. Nie miał jednak innej możliwości niż brnąć wytrwale – nie po tym, co powiedział mu kolorak. Tunel prowadził do nieużywanego składziku w Chromerii, znajdującego się w piwnicy trzy poziomy pod ziemią. Na tyłach jednego z pomieszczeń zbudowano prostą szafę, w plecach której znajdowały się ukryte drzwi. Gavin zdjął latarnię z haka, pokręcił krzemieniem i ucieszył się, gdy od razu zapłonęła. Wypuścił trzymany luksyn, który ściekł w dwie kałuże na podłodze i szybko się rozpadł – nie było powodu, żeby przerazić kogoś, na kogo wpadłby przypadkiem – i wślizgnął się do szafy. Ukryte drzwi zamknęły się za nim gładko. Pchnął drzwi szafy. Otworzyły się na szerokość dłoni i potem zatrzymały zablokowane. Światło latarni sączyło się tylko przez małą szparę, więc nie zdołał zobaczyć w czym problem. Wysunął rękę przez szparę i pomacał w ciemności. Pod palcami poczuł wypolerowane drewno, gładkie i proste, a potem kolejny kawałek, dokładnie nad poprzednim. Krzesła. Cóż, taki już kłopot z supertajnym przejściem ukrytym w nieużywanym składziku, prawda? Czasem ludzie widzą pusty schowek i myślą sobie, że można by tam coś... schować. Wzdychając, Gavin odłożył lampę i zaparł się ramieniem o drzwi. Pchnął. Mocniej. I jeszcze mocniej. Drzwi uchyliły się na kolejną szerokość dłoni, może nawet dwie, kiedy przesunęły się krzesła, ale potem zablokowały się całkiem. Zerknął na lampę, wykrzesał zieloną różdżkę, do której przyczepił kroplę czerwonego luksynu. Zapalił czerwień podczerwienią i wysunął smukłą pochodnię przez szparę, trzymając ją wysoko. W ślad za nią wystawił głowę. Cały pokój był zawalony meblami, jakby uprzątnięto z pół tuzina sal wykładowych i jadalni, a całe wyposażenie upchnięto tutaj. Dobry Orholamie. Gavin zaklął cicho. Jedyna wolna przestrzeń znajdowała się na poziomie podłogi. Mógł tylko przeczołgać się między nogami krzeseł i stołów.

Nie miał wyjścia. O ile nie zamierzał rozpalać ognia, krzesać ogromnej ilości luksynu i zniszczyć wszystkiego, co znajdowało się w pomieszczeniu, żeby po prostu wyjść – niezbyt dyskretne rozwiązanie – musiał wytrzeć podłogę własnym ciałem. Cudownie. Pozwolił rozpaść się luksynowej pochodni i zaczął pełznąć. Dziesięć minut później wstał. Nie próbował strzepnąć kurzu z ubrania. Nie miało to specjalnego sensu. Był czarny od kurzu, bo tyle tam go było, a poza tym podłogi były wilgotne, on sam spocony i na dodatek strącił kłęby kurzu z krzeseł i stołów. Przez całą minutę nasłuchiwał pod drzwiami i nic nie usłyszał. Wyszedł cichutko na korytarz i zamknął za sobą drzwi. Dmuchnięciem zgasił lampę – korytarze były jasno oświetlone. Nawet trzy piętra poniżej poziomu morza wiśniowe skierki (uczniowie od drugiego do czwartego roku z klas czerwonego krzesania) miały pilnować, żeby w lampach nie zabrakło czerwonego luksynu. Magazyn – rozsądnie – umieszczono na niemal samym końcu jednego z długich korytarzy. Gavin zanurkował do windy znajdującej się kilka kroków dalej. Windy miały służyć całej Chromerii, co oznaczało, że nawet niewolnicy i szaracy – nowo przyjęci uczniowie – musieli być w stanie je obsługiwać. Były więc całkowicie mechaniczne. Kiedy ktoś wchodził do windy, waga wskazywała, jaka przeciwwaga jest potrzebna. Gdyby krzesiciel postanowił wybrać mniejszą przeciwwagę, musiałby podciągnąć się na sznurze, chociaż dźwigając tylko ułamek własnego ciężaru. Gdyby wybrał większą, niż wymaga jego ciężar, trudno byłoby mu zatrzymać się na właściwym piętrze. Środkowa winda przenosiła wszystkie większe ciężary i całe klasy uczniów, podczas gdy boczne stanowiska zabierały mniejszy ładunek. W każdym stanowisku było po kilka wind, żeby ambasadorzy nie musieli czekać, podczas gdy kilkunastu szaraków jedzie do klasy na zajęcia. Gavin chwycił przedostatnią linę. Dyskrecja wymagała, żeby nie brał ostatniej, chociaż gdyby ktoś go zobaczył i rozpoznał, zastanawiałby się, dlaczego nie wziął windy zarezerwowanej dla osoby jego rangi, więc to pewnie było obojętne, którą wybierze. Wykrzesał hamulec, przesunął dźwignię, żeby podwoić przeciwwagę, i kopnięciem zwolnił blokadę. Śmignął w górę z ogromną prędkością. Chociaż zaczął głęboko pod ziemią, windy były rzęsiście oświetlone. Na szczycie każdej rynny znajdowały się otwory wychodzące na zewnątrz, przy których umocowano doskonale wypolerowane lustra z Atashu, żeby kierowały naturalne światło w głąb szybów tak długo, jak pozwalała na to pozycja słońca względem szybu.

Przesuwanie luster co kilka minut było kolejnym radosnym zajęciem dla szaraków, którzy oprócz tego co wieczór musieli umieścić wszystkie przeciwwagi na swoim miejscu. Gavin pamiętał, jak sam się tym zajmował. A kiedy powróciły wspomnienia, uznał, że nie były one aż tak strasznie przyjemne. Oczywiście, winda nie prowadziła na samą górę aż do jego komnaty niemal na szczycie Chromerii. To by było zdecydowanie zbyt wygodne – albo jak to woleli ujmować Czarnogwardziści: zbyt groźne dla jego bezpieczeństwa. Nie było powodu, żeby zapewniać zabójcy prostą drogę do Pryzmata lub innej ważnej osobistości. Dlatego, kiedy już z zawrotną prędkością śmignął w górę do połowy wysokości Chromerii, mijając uczniów, preceptorów, służących i niewolników tak szybko, że nie mieli nawet szansy zobaczyć, kto się tak śpieszył, Gavin zarzucił hamulec. Zatrzymał się u szczytu szybu i stanął przed posterunkiem straży chroniącej to piętro. Było tam czterech mężczyzn, strażników, nie Czarnogwardzistów, i wszyscy podnieśli wzrok znad gry w kości z poczuciem winy. Najwyraźniej nie zauważyli śmigającej liny, dopóki nie było za późno. Rozdziawili usta na jego widok, samego Gavina Guile, spoconego, brudnego i znajdującego się... właśnie tutaj. – Coś wam powiem – odezwał się Gavin, wsuwając hamulec za pasek. – Nie wspominajcie o tym spotkaniu, to i ja nie pisnę słowa. Spojrzał znacząco na kości i monety na stoliku. Strzeżenie wind na tak wysokim piętrze musiało być nudne, ale Światłowładca Czerń nie byłby zadowolony, słysząc, że jego żołnierze zabawiali się hazardem na służbie. Wszyscy czterej pokiwali głowami jak jeden mąż. Gavin podszedł do drugiej windy, która znajdowała się tuż obok tej, z której wysiadł, i zajął swoje zwykłe miejsce. Tym razem wybrał nieco bardziej ludzką szybkość. Na jego poziomie windy strzegło dwóch Czarnogwardzistów i oni nie grali w kości. Nawet nie mrugnęli okiem. Obaj trzymali włócznie, stali na lekko ugiętych nogach. Mieli okulary na nosach. Kiedy Czarnogwardziści byli na służbie, to pełnili służbę. Zasalutowali, oparli szybkim ruchem włócznie o ramię i zgrabnym obrotem wrócili na swoje stanowiska. Gavin minął ich i wślizgnął się do swojego pokoju. Odrobina nadfioletu wystarczyła, żeby zdjąć wszystkie zasłony i wpuścić światło. Pociągnął za łańcuszek obok

biurka, wzywając niewolnicę, i podszedł do wanny. Dzisiejszy dzień będzie wymagał ogromnej ilości dyplomacji, ale co najważniejsze, będzie wymagał spotkania z bratem, a w żadnym razie nie pojawiłby się przed Dazenem w nieładzie. Mógłby to zinterpretować jako przejaw słabości. Odkręcił kurek, sprawdził wodę i podgrzał ją podczerwienią. Zaczął zdejmować ubranie, kiedy drzwi się otworzyły i weszła jego niewolnica pokojowa, Marissia. Wzięto ją do niewoli w czasie wojny między Ruthgarem i Krwawą Puszczą. Jak większość jej ludu miała rude włosy, piegi i oczy jak jadeity. W żyłach Karris też płynęła krew mieszkańców Krwawej Puszczy. Bez wątpienia Biel miała nadzieję osłabić nieco apetyt Gavina, skoro przysporzył tyle kłopotów przed wojną. Dziewczyna była dziewicą, kiedy zjawiła się służyć mu dziesięć lat temu, co oznaczało, że Ruthgarczycy, którzy ją złapali, bardziej lubowali się w złocie niż cielesnej urodzie. Marissia pomogła mu zdjąć brudne ubranie i złożyła je, żeby zabrać do pralni. Potem Gavin wszedł do wanny. – Mam wiadomości – powiedziała. – Jest pan gotowy ich wysłuchać? Gavin uniósł dłoń, dając znać, żeby zaczekała, a potem westchnął, zanurzając się w gorącej wodzie. Wiadomości, żądania, miał ledwie minutę na zebranie myśli. – Zwołaj spotkanie całego Spektrum. Jak myślisz, kiedy najszybciej będzie to możliwe? Marissia już rozwiązała sznurówki sukienki i teraz ściągała ją razem z koszulą przez głowę, obracając je na prawą stronę i składając koło wanny. Jeśli Marissia nie opanowała jakiejś umiejętności w czasie dziesięciu lat służby u Gavina, to udawania, że reszta świata przestaje istnieć, kiedy pojawiała się możliwość kochania się z nim. Wykąpie Gavina, będzie się z nim kochać, jeśli on zechce, ale nie zmoczy włosów, a potem weźmie idealnie złożoną sukienkę, ubierze się błyskawicznie i zajmie się kolejnymi obowiązkami. O Marissii można było powiedzieć wiele wspaniałych rzeczy, ale nie żeby „poddawała się bez reszty chwili”. – Światłowładcy Błękit i Żółć są dzisiaj na Wielkim Jaspisie – powiedziała, biorąc mydło i myjkę. – Światłowładczynię Żółć odwiedza rodzina, więc chowa się teraz w jednej z tawern. Czerń pracuje nad księgami i klnie każdego w promieniu kilku mil, a Czerwień najprawdopodobniej przebywa w kuchniach. Z tego, co wiem, pozostali są u siebie na Małym Jaspisie. Zważywszy, że była taka ładna – i że Biel ewidentnie wybrała ją ze względu na zewnętrzne podobieństwo do Karris – to aż dziwne, że okazała się przy tym tak kompetentna. Wiedziała o

wszystkim i błyskawicznie to przekazywała. Gavin włożył dużo pracy w to, żeby zdobyć jej pełną lojalność, bo wiedział, że nie ma szansy zachować w sekrecie istnienia więźnia przed osobistą niewolnicą – a przynajmniej nie na zbyt długo – i doskonale zdawał sobie sprawę, że została przysłana przez Biel, żeby go dla niej szpiegowała. Gavin miał prosty wybór: pozwolić kolejnym niewolnicom przemaszerować przez jego komnaty, pozbywać się każdej szybko, mając nadzieję, że żadna nie będzie miała dostatecznie dużo czasu, by odkryć jego sekret, albo zdobyć całkowitą lojalność jednej. Karris nie lubiła Marissii, ale ją ignorowała. Byłoby o wiele gorzej, gdyby Gavin co miesiąc miał nową niewolnicę – a taka strategia niewątpliwie doprowadziłaby do tego, że po pewnym czasie każdej arystokratycznej rodzinie udałoby się podesłać doń swojego szpiega, który przetrząsnąłby jego pokój, i każda satrapia znałaby nawet najbardziej intymne szczegóły z jego życia. Poza tym potrzebował kogoś, kto wrzucałby chleb przez zsyp, kiedy go nie było. Mimo wszystko, Biel wykazała się nieskazitelnym gustem, wybierając Marissię. Chociaż po dziesięciu latach jej ciało było mu niemal tak dobrze znane jak jego własne, nadal sprawiał mu radość widok jej smukłych krągłości. Wsunęła się do wanny za nim, trzymając mydło i myjkę, i zaczęła myć mu plecy i ramiona. – Zatem dziś wieczór, po kolacji. Daj znać Bieli, że chciałbym się z nią zobaczyć w ciągu godziny. – Tak, lordzie Pryzmacie. Coś jeszcze, zanim przekażę wiadomości? – Możesz już mówić. – Pański ojciec pragnie z lordem rozmawiać. Gavin zazgrzytał zębami. – Będzie musiał poczekać. Uniósł rękę, kiedy Marissia zaczęła mu myć pachę. – A Biel pragnie ci przypomnieć, że obiecałeś po powrocie poprowadzić wykład dla tej bandy nadfioletów. – Do diabła. Skąd w ogóle wiedziała, że już wrócił? – Życzysz sobie, lordzie Pryzmacie, żebym umyła ci włosy? Gavin nie miał na nic większej ochoty jak na to, żeby nacieszyć się towarzystwem Marissii, a potem odpoczywać w gorącej kąpieli aż do wieczora, ale musiał coś załatwić, zanim

porozmawia z Bielą, zanim spotka się z całym Spektrum i z pewnością zanim porozmawia z ojcem. – Nie ma czasu – powiedział, próbując zdławić narastającą panikę, zignorować ciężar na piersi na myśl o tym, co musi zrobić. Namydliła mu pierś; jej ciało było ciepłe i śliskie, kiedy ocierała się o jego plecy. Miękkie, dające ukojenie. Prawie wystarczało, żeby się odprężył. Pocałowała go w kark, co zawsze przyprawiało go o dreszczyk, i przesunęła paznokciami po namydlonej piersi, brzuchu i niżej. Pocałowała go znowu w szyję, zawahała się. W tym wahaniu zawierało się pytanie. Jęknął żałośnie. – Nie, na to też nie ma czasu. Jak dobrze znała go Marissia? Często, kiedy brakowało czasu na spotkania albo inne obowiązki, na to nadal się znajdował. Często? Niemal zawsze. Ścisnęła go pod wodą, zawahała się jeszcze raz, jakby chciała powiedzieć: „Twoje usta mówią nie, ale coś innego woła tak, poproszę!”. Potem jednak pocałowała go znowu w kark, ledwie musnęła i zaczęła zmywać mydło z jego ciała. – Bardzo tęskniłam, Lordzie Pryzmacie – powiedziała cicho. Skończyła i wyszła z wanny. – Wyłożę ubrania – powiedziała, wycierając się szybko. Potem owinęła się ręcznikiem w pasie i podeszła do szafy, by wybrać dla niego rzeczy. Patrzył na nią z podziwem, ale zaraz się otrząsnął. Nie będę w stanie zasznurować spodni, jeśli będę się tak gapił. Wyłożyła ubrania i podeszła z powrotem do wanny, kiedy Gavin wstał, ale machnął ręką – dzisiaj może się sam wytrzeć. Marissia ubrała się w czasie, w którym Gavin zdążył wytrzeć pierś. A potem wyszła. Ubrawszy się, Gavin otworzył małą szafkę, ostrożnie zdjął z półek złożoną bieliznę pościelową, odniósł je do drugiej szafy, gdzie wszystko starannie ułożył. Potem zdjął półki i wsunął je do wnęki na drugim końcu pokoju. W efekcie otrzymał otwartą przestrzeń w szafie sięgającej mu ledwie do piersi. Zabiegi te trochę trwały, ale chodziło o to, żeby nikt nie odkrył jego sekretu. Gdyby ktoś tu wszedł podczas jego nieobecności, pokój musiałby wyglądać na całkiem pusty. Gdyby pomieszczenie przeszukano, nikt nie mógł znaleźć niczego, co wyglądałoby niecodziennie. To było warte dodatkowego czasu i odrobiny wysiłku.

Gavin wykrzesał niebiesko-zieloną płytę dopasowaną do stóp, szerokości ramion i z dziurą pośrodku. A potem, wsuwając magiczną pochodnię za pasek i biorąc płytę do ręki, zgarbił się i wszedł do szafy. Zamknął za sobą drzwi. Podłoga pod jego stopami pstryknęła. Dla zachowania tajemnicy zaprojektował ją tak, by nie otworzyła się, dopóki drzwi nie zostaną zamknięte. Zgarbiony znalazł hak, wyciągnął go, po czym przeciągnął przez dziurę w płycie i zaczepił o pas. Upuścił płytę, ustawił stopy we wgłębieniach. Jego projekt bazował na pomyśle wind w wieży, ale uprościł go, bo nie miał nikogo, kto zajmowałby się jej mechanizmem, ani miejsca na przeciwwagę. Zasadniczo składał się z lin schodzących w ciemność i bloczka na górze. Teraz najbardziej przerażająca część. Gavin pchnął podłogę, żeby otworzyła się szerzej... i poleciał jak kamień w ciemność. Bloczek zawirował ze świstem, ale wysoki pisk szybko ucichł, gdy Gavin opadł niżej. Nie było żadnego oporu. Spadał coraz szybciej i szybciej. Wyjął niebieską magiczną pochodnię i złamał ją, uderzając o nogę. Szyb windy, który sam wyciął w sercu Chromerii, miał ledwie półtora kroku szerokości. Nie było tu na co patrzeć – tylko gładko wycięty kamień i lina: jedna jej część śmigała ze świstem w górę, a druga pędziła w dół razem z Gavinem. Sięgnął po hamulec przy pasku, ale ten ruch sprawił, że przechyliła się płyta umocowana do jego stóp i jednym końcem dotknęła ściany. Tarcie sprawiło, że ta część płyty skoczyła do góry, a Gavin walnął o skałę po drugiej stronie. Hamulec wytoczył mu się z palców... i wylądował na płycie. Gavin natychmiast po niego sięgnął. Nie udało mu się. Podciągnął kolana, plecami szorując po gładkiej ścianie, i złapał hamulec. Powoli wyprostował się, złapał hak, przyczepił płytę do hamulca i zarzucił go na śmigające liny. Zacisnął hamulec, doskonale zdając sobie sprawę, że jeśli nie zahamuje szybko, to uderzy o dno szybu z nieprawdopodobną prędkością, ale jeżeli zahamuje za wcześnie, to połamie albo płytę, albo nogi. Z nogami trzęsącymi się z wysiłku, kiedy próbował ustać w czasie gwałtownego hamowania, minął pięć szerokich białych linii namalowanych na ścianach szybu. To było ostrzeżenie, że prawie dotarł do dna. Chwilę potem minął cztery szerokie linie. Nadal zjeżdżał za szybko. Trzy. Dwie. No dobrze, już było nieźle. Jedna. Uderzył o posadzkę z zaskakująco bolesnym łoskotem. W naturalnym odruchu chciał się przeturlać, co niespecjalnie mu wyszło, bo nie miał odrobiny luzu na linie. Poleciał na plecy i

wylądował na magicznej pochodni. Natychmiast przepaliła mu koszulę. Gavin skoczył z krzykiem na równe nogi. Na szczęście, materiał nie zajął się ogniem. Obejrzał czerwone oparzenie na żebrach. Bardzo bolesne, ale nic naprawdę poważnego. Wypiął się z windy. Pomieszczenia na dnie szybu windowego miało tylko cztery kroki kwadratowe. Gavin go nie dostrzegał. W niebieskim świetle magicznej pochodni podszedł do niebieskiej ściany. Pod jego dotykiem stała się przezroczysta, ale za nią nic nie było. Na razie. Powoli, zawsze tak powoli, komnata naprzeciwko podniosła się z miejsca spoczynku i obróciła, przyjmując właściwą pozycję. To było największe dzieło Gavina. Stworzył je w ciągu miesiąca szaleńczej pracy, wkładając w to całą wiedzę. Jednakże za każdym razem, kiedy przyzywał niebieską komnatę, zaciskało mu się serce. I dziś także. Ruch, z jakim niebieska komnata unosiła się i obracała, musiał być powolny, żeby mężczyzna wewnątrz nie wiedział nawet, że się porusza. Z drugiej strony, Gavin miał wtedy pięć minut, w czasie których nie pozostawało mu nic innego jak czekać. Dzisiaj będzie pusta. Dobry Orholamie. Gavinowi pierś się zacisnęła. Nie mógł oddychać. Pomieszczenie było za małe. Brakowało powierza. Oddychaj, Gavinie, Oddychaj. Odmaluj na twarzy nonszalancję, i to grubą warstwą. Wreszcie za przezroczystą ścianą pojawiała się gładka kula wnętrza więzienia. Naprzeciwko Gavina stał mężczyzna, który wyglądał prawie jak on, był tylko chudszy, mniej muskularny, brudniejszy i miał dłuższe włosy. – Witaj, bracie – powiedział Gavin.

ROZDZIAŁ 35 – Tak właśnie – powiedział Żelazna Pięść – powinieneś zapoznać się z Chromerią. W czasie przypływu i o świcie. Zjawił się przed świtem i obudził Kipa, który oszołomiony nie miał pojęcia, czy to już ranek, czy jeszcze noc. Kip powoli odzyskiwał orientację, podczas gdy dowódca popędzał go nieco mniej tłocznymi ulicami. Wreszcie wspięli się na wzgórze. – Nazywają to Szklaną Lilią – powiedział Żelazna Pięść. – Zasługuje na nieco mniej delikatne imię, ale z drugiej strony, stal nie jest przezroczysta, co? Gdy patrzyło się ze wzgórza, na pierwszy rzut oka Chromeria rzeczywiście przypominała kwiat. Sześć wież ustawionych w sześcioboku otaczało centralną wieżę. Ponieważ Mały Jaspis wznosił się od południa na północ, wieże znajdujące się dalej od Kipa wyrastały wyżej, chociaż wszystkie od podstawy do szczytu miały taką samą wysokość. I każda wieża była całkowicie przezroczysta po południowej stronie. Dziwne, przywodzące na myśl kwiat wrażenie pogłębiał most, o ile w ogóle można było go nazwać mostem. Most nad morzem pomiędzy Wielkim i Małym Jaspisem był zielony jak łodyga kwiatu i prowadził prosto do rozchylających wież i pękatych murów, które praktycznie były przewieszone nad wodą. Most nie tylko był zielony, ale nie miał też żadnych podpór. Leżał po prostu na powierzchni wody. Nie pływał, bo nie poruszał się wraz z falami, a morze po jednej stronie było o wiele bardziej wzburzone niż po drugiej. – Dlaczego zielony? – spytał Kip, próbując rozruszać umysł, żeby zaczął pracować. Czy zieleń nie była elastyczna? – To błękit wzmocniony żółcią. Tylko wygląda jak zielony – odpowiedział Żelazna Pięść, znowu ruszając i kierując się w stronę mostu. Kip przyśpieszył, żeby nie zostać w tyle, bo gapienie się i równoczesne chodzenie sprawiało mu pewną trudność. Całe jego zmęczenie uleciało. – Żółć? – zdziwił się. – A jak to działa? Pry... ehm, mój... stryj nie powiedział mi nic o żółtym luksynie. Żelazna Pięść spojrzał na Kipa wzrokiem ciężkim jak młot. Nie odpowiedział, nawet gdy Kip zamknął buzię i w milczeniu szedł obok niego, patrząc wyczekująco, ale nie narzucając się

bardziej. Wreszcie Żelazna Pięść zerknął na niego. – Czy ja ci przypominam preceptora? – Pomyślałem tylko, że żaden z pana wojownik bez niebieskich okularów... – zaczął Kip. Zamknij się, kretynie! Nie... – Więc może w czymś innym byłby z pana jakiś pożytek. Czarnogwardzista obrócił gwałtownie głowę w stronę Kipa. Chłopak przełknął ślinę. Zasłużyłeś sobie na to, żeby zmiażdżył ci łeb, Kip. Sam się o to prosiłeś. I wtedy na twarz dowódcy wypłynął delikatny, niechętny uśmieszek. Mężczyzna zarechotał. – Kiedy Orholam rozdawał mądrość, ci, co stali na przodzie tej kolejki, wylądowali na końcu tej po zdrowy rozsadek, hę? – Co? A, no tak. Czekał cierpliwie, mając nadzieję, że żartem zarobi na odpowiedź na temat żółtego luksynu, ale Żelazna Pięść go ignorował. Jego przewrotny uśmieszek mówił Kipowi, że dowódca dobrze wie, że chłopak czeka na odpowiedź, i trzymał język za zębami tylko dlatego, żeby nie zacząć nowego tematu. Jednakże Żelazna Pięść nie zamierzał dać mu tej przyjemności i pozwolić mu wygrać odpowiedź. Siła Pulpeta kontra niewzruszona masa. Po kilku minutach weszli na Łodygę Lilii – a właściwie do jej wnętrza – i Kip zapomniał, że w ogóle o coś pytał. Most był zamknięty ze wszystkich stron, ale niebieski luksyn był tak cieniutki, że wydawał się niemal bezbarwny, jak szkło. A pod ich stopami most dosłownie jaśniał. Kip zerknął na Żelazną Pięść. – Niezależnie od tego, jak często będziesz na mnie zerkał, nadal nie będę preceptorem – odparł wielkolud. – A przewodnikiem? – Nie. – Uprzejmym gospodarzem? – Zapomnij. Co za dupek. Kip już otworzył usta, żeby to powiedzieć, kiedy znowu zauważył, jak potężnie umięśnione są ramiona dowódcy. Zamknął usta i się skrzywił. – Chciałeś coś powiedzieć? – Pańskie imię – odpowiedział Kip. – To powszechne wśród Paryjczyków?

– Żelazna Pięść? O ile wiem, tylko ja się tak nazywam. – Nie to miałem na... – Och, dowódca tylko się z nim droczył. Żelazna Pięść uśmiechnął się krzywo. – Pytasz o wybieranie imion, które nas opisują? Bardzo powszechne. Niektórzy używają naszego starego języka, ale ludzie z wybrzeża, mój lud, wykorzystują słowa, które są zrozumiałe dla obcokrajowców. Ilytanie też tak robią. W mniejszym stopniu praktykuje to cała Chromeria. Gavina Guile prawie nigdy nie nazywa się cesarzem Guile albo Pryzmatem Guile. Jest po prostu Pryzmatem. Orea Pullawr jest po prostu Bielą. Wielu ludzi myśli, że pozbawione znaczenia imiona są tak naprawdę zagadką. – Pozbawione znaczenia imiona. Jak na przykład Kip? Żelazna Pięść uniósł brew. Wzruszył ramionami. Wielkie dzięki. Tłumy kierujące się tego dnia na Mały Jaspis nawet nie zauważały cudu pod stopami. Most miał może ze dwadzieścia kroków szerokości i trzysta kroków długości od brzegu do brzegu. Powierzchni nadano delikatną fakturę, ale to prawie wcale nie zmniejszało jej przezroczystości, jeśli nie liczyć odrobiny brudu, która się tam zbierała. Kip widział wodę tuż pod nogami, niecałą stopę niżej, z każdą falą podnoszącą się i rozstępującą. W dodatku szli tą stroną mostu bliżej wzburzonego morza – najwyraźniej obowiązywał tu ruch prawostronny, inaczej niż w jego rodzinnych stronach – więc fale uderzały w luksyn tuż obok Kipa. Po tym, jak te same fale wciągnęły go w toń i wychłostały, Kip na ich widok robił się trochę nerwowy. Nikt poza nim w ogóle nie zwracał na nie uwagi. I wtedy, kiedy dotarli do połowy mostu, Kip zobaczył nadchodzącą monstrualną falę. Akurat we właściwym momencie, żeby uderzyć w most, dolina napotkała dolinę, wierzchołek napotkał wierzchołek i fala zamajaczyła wysoko, spokojnie przewyższając most o połowę jego wysokości. Kip przygotował się na uderzenie i wziął głęboki wdech. Nawet nie zauważył, że zacisnął powieki, dopóki nie usłyszał cichego rechotu Żelaznej Pięści. Otworzył oczy, kiedy resztki wody spływały po rurze, nie robiąc nikomu krzywdy. Most nie jęknął, nie zadygotał, nawet nie odczuł potęgi fali, która właśnie ponad nim przeszła. Kilku przechodniów uśmiechnęło się porozumiewawczo. Najwyraźniej ten żart nigdy się nie starzał. – To dlatego... – Kip zająknął się, przypominając sobie, żeby użyć właściwego określenia.

– To dlatego mój stryj chciał, żebym tędy przyszedł? – Na pewno po części dlatego. Za każdym razem, kiedy mamy do czynienia z krnąbrnym królem, satrapą, królową albo pirackim lordem, upewniamy się, żeby przeszedł tędy w czasie przypływu. To drobne, ale skuteczne przypomnienie, z kim mają do czynienia. Drobne przypomnienie? Drobne?! Następna fala też przelała się ponad mostem i wkrótce nawet doliny fal sięgały wyżej niż dno mostu. Zanim Kip i Żelazna Pięść zeszli z mostu, był już do połowy zanurzony w morzu. Niewiarygodne. Kip nie wychował się nad morzem, ale nawet on wiedział, że przypływ tak gwałtowny, tak wysoki i tak szybki był czymś niezwykłym. Zaczął się zastanawiać, czy w tym też kryje się magia. I przez cały czas most nawet nie zadrżał. Niezłe przypomnienie. Oczywiście, most wygiął się w górę, zanim wypluł ich na drugi brzeg, ale wtedy Kip wreszcie był w stanie skupić uwagę na Chromerii. Pierwsze dwie wieże po prawej i po lewej stronie, kiedy wchodziło się na Mały Jaspis, stały bliżej siebie niż dwie w głębi – albo żeby wzmocnić mury w pobliżu ogromnej bramy, gdzie atak był najbardziej prawdopodobny, albo... No tak. Chodziło o światło. Kiedy tylko Kip zdał sobie z tego sprawę, wszystko nabrało sensu. Całą Chromerię pomyślano tak, żeby zmaksymalizować dostęp do światła. Dzięki rozmieszczeniu budynków na stoku słońce mogło dotrzeć do niższych poziomów północnych wież i dziedzińca. Dzięki temu, że pierwsze dwie wieże z sześciu ustawiono bliżej siebie, nie rzucały cienia na te w głębi. „Szklane” północne mury i północne ściany wież sprawiały, że każdy wychodzący na północ pokój dostawał tyle światła, ile tylko się dało, podczas gdy południowe pokoje miały nieprzejrzyste ściany, oferując więcej prywatności i wygody. Kip wyobrażał sobie, że ci, którzy cierpią na paraliżujący lęk wysokości, pewnie nie najlepiej radzą sobie w pokojach Chromerii. Wszystkie wieże poza centralną odchylały się na zewnątrz, zajmując dzięki temu minimum miejsca i pogłębiając wrażenie, że to rozkładające się płatki lilii. To też nie był przypadek. Mimo odchylania, podłogi były poziome. Może to dlatego, że Chromeria potrzebowała więcej miejsca niż było na wyspie, więc jedynym sposobem było zbudowanie wież, które wychodziłyby poza wyspę. A może stały tak dlatego, że po prostu mogły tak stać. Dla podpory albo wygody między sąsiadującymi wieżami rozciągała się siatka przezroczystych chodników. Okrążając centralną wieżę, w połowie wysokości przezroczysty

chodnik łączył się z nią w dwóch miejscach i wypuszczał promienie do wszystkich wież na obwodzie. Kip widział, że chodniki były wypełnione ludźmi przechodzącymi między wieżami. Niewątpliwie o wiele szybciej było – jeśli miało się sprawę do załatwienia na wysokim piętrze – podróżować bezpośrednio między wieżami niż musieć zejść schodami na sam dół, przejść centralny podwórzec, a potem ponownie wspiąć się na górę. Niemniej widok był imponujący. Przestrzeń wokół samej centralnej wieży, która sterczała jak słupek w kwiecie, pozostawiono niezabudowaną. – Każdy kolor ma swoją wieżę – powiedział Żelazna Pięść. – Myślałem, że nie robi pan za przewodnika – odparł Kip, zanim zdążył się powstrzymać. Zamrugał. Ugryzłby się w język, żeby dać sobie nauczkę, ale strasznie nie lubił bólu. Żelazna Pięść tylko na niego spojrzał. – Przepraszam – pisnął Kip. Odchrząknął i powtórzył mniej piskliwym głosem: – Chciałem powiedzieć, przepraszam. Dowódca popatrzył na niego beznamiętnie. – Niech zgadnę – powiedział zakłopotany Kip, pragnąc wyrwać się spod bacznego spojrzenia Żelaznej Pięści. Wskazał na wieżę na lewo od bramy, do której się zbliżali, a potem przesuwał palec zgodnie z ruchem słońca. – Podczerwień, czerwień, oranż, żółć, zieleń i błękit. – Niebieska wieża znajdowała się po prawej stronie bramy. – Dobrze zgadłeś – przyznał niechętnie Żelazna Pięść. – To dlaczego nadfioletowi muszą świecić tyłkami? – spytał Kip. – Słucham? – zapytał Żelazna Pięść. – No wie pan – powiedział Kip. No co? Żelazna Pięść uniósł prawą brew. – No, jak przy chłoście. – To wyrażenie znaczy coś innego, niż myślisz – odparł dowódca. Kip otworzył usta, żeby zapytać, co właściwie znaczy, ale zorientował się, że dowódca mu nie powie. – Nigdy nie ma tylu nadfioletów, żeby wypełnić całą wieżę, a poza tym, nadfioletowi krzeszą najlepiej, kiedy znajdują się wyżej. Jakość światła, którego potrzebują, jest lepsza, a większość ich prac podlega bezpośrednio Bieli. Dlatego mieszkają w wieży Pryzmata, blisko szczytu.

Podeszli do wielkiej bramy razem z setkami innych ludzi, którzy zjawili się tu do pracy albo w interesach. Wrota wyłożono kutym złotem, ale były otwarte, więc Kip tylko w przelocie zobaczył sceny i postaci na nich przedstawione. Jednakże nawet mury były cudem samym w sobie. Stało się już jasne, że głównym jego budulcem był niebieski luksyn, ale sam luksyn może być jaśniejszy lub ciemniejszy, a ten najwyraźniej wymieszano z żółtym. Dla wzmocnienia? Pewnie tak, zważywszy że cały most zrobiono z takiej mieszanki. Każdy bok sześciokątnego muru był inny. Przez cały ciągnęły się niebieskie, żółte i zielone wzory, a to jeszcze nic nie mówiło o wieżach. O ile północna strona każdej wieży była tak idealnie przezroczysta, jak to tylko możliwe, maksymalnie wystawiając wnętrza na słońce, resztę wież zbudowano tak, żeby zaznaczyć, do kogo należą. Dzięki temu nawet niewyszkolona osoba mogła powiedzieć, kto tam mieszka. Już nie mówiąc o tym, że budowniczowie nieźle się przy tym popisali. Każda powierzchnia niebieskiej wieży była oszlifowana jak gigantyczny szafir, więc cała wieża rozbłyskiwała tysiącem faset niezależnie od tego, z której strony się nie spojrzało. Wieża podczerwonych ponad podstawą z błękitu, żółci i zieleni jakby płonęła. Iluzoryczne płomienie lizały luksyn na wysokość od dziesięciu do dwudziestu stóp i czasem strzelały iskrami i jęzorami ognia jeszcze wyżej. Reszta wieży wyglądała, jakby falowała jak powietrze nad ogniskiem. Kip potknął się, wchodząc na centralny dziedziniec. Spojrzał pod stopy. Wielkie wyżłobienia wycięte szerokim łukiem łączyły skrzydła bramy. Tyle że wrota, które Kip właśnie minął, nie zamykały się, przesuwając, bo były osadzone na zawiasach jak normalne drzwi. Spojrzał zdezorientowany na Żelazną Pięść. – Szklany kwiat – podpowiedział dowódca. – Hę? – Co robią kwiaty? Ładnie wyglądają? – Eee... Żelazna Pięść był zadowolony, że udało mu się zabić chłopakowi klina. – W związku ze słońcem. – Otwierają się? – A jak to by działało w przypadku grupy budynków? Kip zastanowił się i w końcu się poddał. – Nie działałoby – podpowiedział znowu Żelazna Pięść.

– Och. Czyli... – Spróbuj jeszcze raz. – Czy pan kiedykolwiek odpowiada wprost? – Tylko przełożonym. Co było akurat odpowiedzią wprost, zdał sobie sprawę Kip. Zmarszczył nos, za bardzo bojąc się dowódcy, żeby mu to wytknąć, ale drżenie kącika ust wielkoluda świadczyło o tym, że sam to wiedział. – Kwiaty obracają się za słońcem od rana do wieczora – powiedział Czarnogwardzista, być może w ramach przeprosin. Kip spojrzał raz jeszcze na koleiny, gdy zbliżali się z dowódcą do centralnego budynku. Zanim droga dotarła do bramy, bardzo się rozszerzała – tak bardzo, że większość zwyczajnie przylegała szerokim półksiężycem do murów. – Chce pan powiedzieć, że to wszystko się obraca?! Tylko to miało sens, zdał sobie sprawę Kip. Jeśli wszystkie budynki były przezroczyste od północy, wykorzystywałyby w pełni słońce tylko w środku dnia, jeżeli jednak całość obracała się, to mieszkańcy mieli maksymalną ilość światła od świtu do zmierzchu. Ale całość? Niemożliwe! – Jesteśmy na miejscu – oznajmił Żelazna Pięść. Kip odwrócił głowę i spojrzał przed siebie, kiedy stanęli przed ogromną, srebrną bramą. Była równie prosta, jak cała reszta tutaj ozdobna. Przy bramie stało dwóch strażników, ubranych w pełne lustrzane zbroje; każdy miał miecz i muszkiet z zamkiem lontowym, niemal równie wysoki jak Kip. – Dowódco Żelazna Pięść – powitali wielkoluda. – Wreszcie – powiedział wielkolud, popychając do środka Kipa – zobaczysz Młocarnię.

ROZDZIAŁ 36 Spotkania z Dazenem zawsze były ciągiem kłamstw i oszustw. Ściskanie w piersi nie minęło na widok brata. Powinien był go zabić wiele lat temu. Jakie to byłoby proste. To nadal mogło być takie proste. Wystarczyłoby, żeby przestał wrzucać chleb do zsypu. Tak zwyczajnie – i zniknie jego kłopot. Myślał o tym każdego ranka, każdej bezsennej nocy. To jednak był jego brat. Nie zabił go nawet w gorączce bitwy, więc jak mógł go zabić z zimną krwią? Siedem lat, siedem celów. Już trzy razy umieścił „powiedzieć Karris o wszystkim” na swojej liście. Nie tylko o tym, że ją kochał. Miał jej powiedzieć o tym. O tym, że Dazen żyje, że się tu znajduje. Że tyle zbudowano na kłamstwach. Zasługiwała na to, żeby wiedzieć, ale nie mogła się dowiedzieć. Bo gdyby się dowiedziała, to mogłoby zaowocować dla nich pojednaniem i wspólnym szczęściem... albo mogłoby to rozpętać nową wojnę, która pochłonęłaby całe Siedem Satrapii. – Witaj, bracie – powtórzył Gavin. Powietrze chłodziło mu skórę; zapachu żywicy i kamienia nie dało się zignorować. Przygotował się na odpowiedź. W końcu jego brat też należał do Guile’ów. W przeciwieństwie do Gavina nie miał nic innego do roboty, niż zastanawiać się, co powie bratu w czasie następnych odwiedzin. Poza rozmyślaniem o ucieczce, rzecz jasna. Po szesnastu latach większość ludzi poddałaby się, ale nie Guile. To była ich scheda: niezachwiana i irracjonalna wiara w ich wyższość nad pozostałymi ludźmi. Wielkie dzięki, ojcze. – Czego chcesz? – spytał Dazen głosem ochrypłym od nieużywania. – Wiedziałeś, że w czasie wojny spłodziłem bękarta? Dowiedziałem się o tym miesiąc temu. To tak samo wielka niespodzianka dla mnie, jak i dla innych, ale w sumie takie rzeczy zdarzając się w czasie wojny, co? Oczywiście, Karris się wściekła. Nie dzieliła ze mną łoża przez trzy tygodnie, ale, cóż... godzenie się z nią zawsze jest tak wspaniałe, że prawie chcę się z nią kłócić. Zapatrzył się na wysoki punkt po lewej, jakby powracał do jakiegoś osobistego wspomnienia. Gdy miało się do czynienia z Guilem, należało pamiętać o tym, by tworzyć kolejne

warstwy kłamstwa. W opowieści przekazywanej bratu od lat, stworzył alternatywne życie. Pobrali się z Karris, ale nie mieli dzieci – to było nieustannie źródłem smutku i przyczyną konfliktów z Androssem Guile, który chciał, żeby Gavin odstawił Karris i znalazł kobietę, która urodzi mu dziedzica. Ujawniał te szczegóły powoli, niechętnie, pozwalając, żeby brat sam pracował nad ich odkrywaniem. A potem, za każdym razem, gdy Gavin pozwalał przeciec kolejnej informacji, obserwował, czy brat będzie robił wrażenie zdezorientowanego kłamstwami, czy odniesie się do nich z pogardą. Dazen miał ohydny uśmieszek na twarzy. – Zatem kto to był? Znasz chociaż jej imię? Miała jakiś dowód? Zarzucał sieci, mając nadzieję, że brat da mu coś w zamian za nic. I zacząłby go podejrzewać, gdyby dał mu coś tak po prostu. Jednakże Gavin poszedł za ciosem. – Jego twarz jest wystarczającym dowodem. Skóra zdarta z Sevastiana. Dazen pobladł. – Nie waż się plątać w swoje kłamstwa Sevastiana, ty potworze. Nie waż się. – Adoptowaliśmy chłopca. Nazywa się Kip. Dobry dzieciak. Bystry. Utalentowany. Trochę niezgrabny, ale wyrośnie z tego. – Nie wierzę ci. – Dazen miał taką minę jakby miał zwymiotować. Może mu nie wierzył, niewiele brakowało, żeby uwierzył. – Kim jest matka? Gavin wzruszył ramionami, jakby to nie miało znaczenia. – Lina. – Kłamiesz! – Dazen warknął i uderzył ręką w niebieski luksyn, który ich oddzielał. – Karris nigdy nie przyjęłaby bękarta tej ladacznicy! To była prawdziwa furia – po szesnastu latach nurzania się w łagodnym niebieskim świetle coś zbyt głębokiego, gorącego i gwałtownego, żeby uznać to za kłamstwo. Co powiedziało Gavinowi o trzech rzeczach. Jednakże pewne cele najłatwiej osiągnąć okrężną drogą. – Miała szkatułkę z drzewa różanego. Mniej więcej tej długości. Wiesz, co się w niej znajdowało? Wyraz twarzy Dazena powiedział Gavinowi, że popełnił błąd. Brat odchylił głowę; na twarzy malowało się oszołomienie, potem dezorientacja, nadzieja i wreszcie Dazen wybuchł śmiechem. To była szczera radość. Śmiał się, kręcąc głową, przedłużając śmiech, ciesząc się nim.

Oparł się o niebieski luksyn między nimi, ale w sposób naturalny, pewny siebie. – Oto co gryzie mnie bardziej niż wszystko inne – powiedział. – Bardziej niż twoja zdrada. Bardziej niż twoje morderstwa. Bardziej niż okrucieństwo więzienia zamiast szybkiej śmierci. Bardziej niż to, że ukradłeś mi Karris. Bardziej niż cała reszta razem wzięta. Jak to jest, że nikt nie zauważył? – Nie zaczynajmy tego od nowa, martwy człowieku – odparł Gavin. – Nie chcesz współpracować, w porządku. Odchodzę. – Oto moja propozycja. Pozwól mi to usłyszeć, a ja ci powiem wszystko na temat sztyletu. Sztyletu? Dazen celowo rzucił ten kąsek. Niech to szlag. Gavin coś przegapił. Poczuł ciężar na piersi i ucisk w gardle. Nie mógł odetchnąć, a jeszcze trudniej było zachować spokój na twarzy. Nikogo tu nie było. Nikt nie podsłucha, jeżeli powie to na głos. Nie była to nowa informacja. Gdyby zdobył nową informację za starą, nic by nie stracił. A mimo wszystko, czuł coś zupełnie przeciwnego. Oblizał usta. – Nazywam się Dazen Guile i ukradłem ci życie. – Jak to zrobiłeś, Dazenie? Jakim cudem nikt tego dotąd nie zauważył? Wziąłem twoje ubrania i wyszedłem z płomieni pod Strzaskaną Skałą. Moja twarz była opuchnięta po walce. Już wcześniej zrobiłem sobie taką samą bliznę jak twoja i ściąłem tak samo włosy. Zacząłem wydawać rozkazy i twoi ludzie stali się moimi. – Po prostu zachowywałem się jak samolubny dupek i wszyscy uznali, że jestem tobą – powiedział z udawaną nonszalancją. Więzień roześmiał się, ignorując ostatnie słowa. – Cóż, zawsze to jakiś początek. To dobre uczucie, co? Mówią, że spowiedź dobrze robi duszy. Dazen – Gavin! – warknął: – A teraz... mów o sztylecie! – To moja zemsta, młodszy braciszku – odpowiedział więzień. – To słodka pieśń zwycięstwa. To żądło pośród nocy. Suchość w kościach. Bezsenność i strach. To twoja śmierć i moja wolność, Dazenie. To koniec wszystkich twoich kłamstw. – A ja najwyraźniej właśnie usłyszałem wstęp do twoich – zakpił Gavin. Brat kłamał.

Musiał kłamać. Chciał go zaniepokoić. Był spętany, ale nie głupi. Zamknięty, ale nie bezsilny. Prawdziwy Gavin się zaśmiał. – Nie, widzisz, piękno tej sytuacji polega na tym, że ja nie muszę kłamać. Co zrobisz, młodszy braciszku? Nie masz odwagi, żeby mnie zagłodzić. Nie, ty tylko będziesz czekał, aż to stanie się samo. Śmierć wyciągnie swój miecz, a ty będziesz stał i nic nie zrobisz. Zawsze tak robiłeś. – Roześmiał się znowu. – Nie mam ci nic więcej do powiedzenia. Odejdź. Dazen zadrżał. Każde słowo, które wypowiedział brat, dotykało czegoś głęboko ukrytego. Ten raz, kiedy starszy brat Karris, Rodin, przysiągł, że pobije Dazena, a Dazen stał nieruchomo, czekał i nie wierzył, że Rodin zrobi to, dopóki nie było za późno. Straszne sny, które miał jako dziecko, z powodu których starszy Gavin z niego kpił. Nawet sposób, w jaki go odprawił – sposób, którego Dazen zawsze nienawidził. Niech go Orholam pokarze, Gavin zawsze wynajdywał pęknięcia w zbroi brata. Dazen pokręcił głową. Nie, teraz to on był Gavinem. Maska musiała być kompletna, musiała obejmować nawet własne myśli. Przez cały czas. Dazen to był inny żywot. Teraz „Dazen” to nieszczęśnik po drugiej stronie luksynu. Dazen był słabym łajdakiem, który próbował go rozgniewać, żeby Gavin go zabił. Tylko o to w tym szło. Więzień był przerażony, słaby. Był wrakiem. Próbował sprowokować Gavina, żeby go zabił, bo nie miał dość odwagi, by popełnić samobójstwo. To wszystko. Człowiek, którym kiedyś był Gavin, zabiłby więźnia i miał to z głowy. W czasie wojny Dazen stał się bezwzględny. Uwielbiał szczęk broni, rozbryzgi krwi. Uwielbiał to, że panował nad ludźmi. Zmiażdżyłby tych, którzy podnieśli się przeciwko niemu. Teraz, jako Gavin, nie pozwoliłby, żeby go znowu sprowadzić do tamtego poziomu. Nie dałby bratu tej satysfakcji. – Cóż – powiedział. – Jak zawsze rozmowa z tobą to czysta przyjemność, ale robi się późno. – Oczywiście było dopiero południe, ale lubił sprawiać, że prawdziwy Gavin zaczynał się zastanawiać, jak bardzo stracił tu na dole orientację. – A Karris jest chętna dziś wieczorem. Kazała mi obiecać, że nie każę jej czekać. –To za to, że ją zdradziłeś i zostawiłeś mnie z tym szambem, łajdaku. – Zatem życzę miłego wieczoru. Dazenie. – Twoje kłamstwa już słabną, Dazenie – odparł więzień. – Zastanawiasz się tylko, kto już wie i jak knują przeciwko tobie. Miłych snów. – Są gorsze rzeczy niż śnienie koszmaru i obudzenie się z niego w ramionach kobiety, którą kochasz. Na przykład, przebudzenie się w celi. Ja tobie też życzę miłych snów, bracie.

Gavin dotknął szyby, która pociemniała, i cela znowu zaczęła powolny, bardzo powolny obrót w kierunku ziemi. Oparł się o zimną ścianę, próbując uspokoić bijące serce. Nie przegrał – dowiedział się czegoś od brata. Po pierwsze, rzeczywiście zdradził Karris. Kip był bękartem Gavina. Po drugie, Gavin znał jego matkę... i nie była prostytutką. Gdyby była, powiedziałby „Karris nigdy nie przyjęłaby bękarta ladacznicy”. A zamiast tego powiedział „bękarta tej ladacznicy”, co oznaczało, że słowa miały być obelżywym oszczerstwem, a nie po prostu określeniem profesji kobiety. Po trzecie – o ile brat nie był o wiele, wiele sprytniejszy, niż Gavin sądził, co było możliwe – prawdziwy Gavin nadal nie otrzymywał żadnych informacji z zewnątrz. To dlatego Gavin relacjonował kłamstwa w czasie przeszłym: odkrycie Kipa. Miesiąc odstawienia od łoża. Podjęta już decyzja o wychowaniu Kipa. Jeśli ktoś przekazywał mu wiadomości, więzień pogubiłby się w chronologicznej rozbieżności, której nie uznałby za kłamstwo, skoro niczemu nie mogła służyć. Oczywiście, Gavin nie oczekiwał, że brat zdradzi się ze swoją dezorientacją, ale miał nadzieję dostrzec ją w jego oczach. Niczego takiego nie zauważył. Zatem Dazen nie otrzymywał informacji z zewnątrz, co oznaczało, że nie spiskował z tym „Księciem Barw”, kimkolwiek u diabła był. Wobec tego Książę Barw tylko wykorzystywał nową wersję Wojny Pryzmatów do budzenia niepokojów. Cały świat wierzył, że Gavin wygrał, a Księciu Barw nie podobał się ten obrót spraw, więc udawał, że sprzymierzył się z bratem, który przegrał, nie mając tak naprawdę pojęcia, że on rzeczywiście żyje. Książę Barw był więc kłamcą i oportunistą, a nie fanatykiem, który znał prawdę. Co oznaczało, że Książę Barw mógł się znajdować tylko w jednym miejscu: w Tyrei. Albo król Garadul sam był Księciem Barw, albo ci dwaj byli ze sobą powiązani. Dziękuję ci, bracie, bardzo mi pomogłeś. A kiedyś byłeś lepszy w kłamaniu niż ja. Kiedy wreszcie więzienie znalazło się na swoim miejscu, Gavin sprawdził raz i potem drugi całą chromaturgię. Wszystko wyglądało jak należy. A jednak, kiedy wznosił się szybem, wynurzając się z wiecznej nocy, którą stworzył dla brata, drżał. Był w pułapce, tak samo jak Gavin. Mógłbym zwyczajnie przestać go karmić. Nie musiałbym nic robić. Mógłbym po prostu zrobić sobie wakacje, powiedzieć Marissii, żeby nie wrzucała farbowanego chleba podczas mojej nieobecności. I brat po prostu... by umarł.

Przypomniał sobie, jak w dzieciństwie Dazen wspiął się na drzewko cytrynowe, żeby udowodnić, że potrafi to samo, co brat... i spadł. Myśleli, że złamał kostkę. Gavin zaniósł go aż do domu. Drobna rzecz dla dorosłego, ale Gavin prawie płakał z wysiłku. Mimo to, nie poddał się. Młodszy brat nigdy o tym nie zapomniał. A teraz młodszy brat zabije tego człowieka z zimną krwią, nie mając nawet dość odwagi, żeby spojrzeć mu w twarz? Dość tego. Cały świat wie, że jego brat nie żyje. Ty jesteś wszystkim, co znają. Poza tym potrzebujesz swojego rozumu – nie trać głowy. Musisz powiedzieć Spektrum, że rozpętałeś wojnę. A potem musisz ich przekonać, żeby poprowadzili walkę na twój sposób. Mam szansę. Dopóki Biel jest w dobrym humorze. Chyba że... Och, Gavinie Guile, czasem prowadzisz zawikłaną grę, co? Wyszczerzył zęby. Siedem lat, siedem celów. Jedna niemożliwa do osiągnięcia nagroda. Drobna porażka może posłużyć większemu sukcesowi. Wrócił do pokoju i zaczął odkładać wszystko na swoje miejsce, żeby ukryć drzwi w szafie, kiedy ktoś głośno zapukał do drzwi. Zamknął gwałtownie szafę w tej samej chwili, w której Biel otworzyła drzwi. – Dobrze cię widzieć, lordzie Pryzmacie! Gavin aż za dobrze był świadom bałaganu przed nim i przypalonej na plecach koszuli – śladu, którego nie umiałby wytłumaczyć, gdyby Biel zapytała. – Wzajemnie, najszlachetniejsza pani – odpowiedział z uśmiechem. – Właśnie chciałem z tobą porozmawiać. Może spotkalibyśmy się za kilka minut, na przykład w twoich komnatach? Orea Pullawr spojrzała na niego ostro. – Obawiam się, że to będzie musiało poczekać. Czeka na ciebie klasa. Klasa, której obiecałeś poprowadzić zajęcia. – Poruszyła nosem. – Coś tu przypaliłeś? – Ehm, tak? Zabrzmiało to jak pytanie. Niech to szlag. – „Ehm, tak?”. Gavin odchrząknął. – Tak. Czekała.

Nie powiedział nic więcej. – Dobrze więc. Jak uważasz. Myślałam, że wyjechałeś zająć się tym kolorakiem. Ach, była zła, bo myślała, że zaniedbał misję i przez to zaniedbanie mogą zginąć ludzie. A była przekonana, że na wieść o niebieskim koloraku Gavin natychmiast ruszy. I nie wiedziała, że wezwał Spektrum. Biel nie lubiła wypadać z kursu. – Możesz uznać sprawę za załatwioną – odpowiedział Gavin. Biel pomyśli, że tylko ją zbywa, ale nie wiedział, jak nie wspomnieć jej o ślizgaczu, gdyby odpowiedział całkiem szczerze. Po tym, jak pokazał go Karris i chłopcu, nie mógł spodziewać się, że zachowa go na dłużej w sekrecie, ale to będzie poważna rozmowa, a jeszcze nie był na nią gotowy. Uniosła brwi, jakby mówiła: „Zamierzasz okazywać lekceważenie? I to mnie?”. Uderzyła go nagła myśl. – Zajęcia z nadfioletami? Biel pokiwała głową, nagle nabierając podejrzeń. – W tej grupie jest dziewczyna z Tyrei, prawda? Alivia? – Aliviana Danavis z Rektonu. Czyli dobrze zapamiętał. Dziewczyna z miasta Kipa. Cudownie. Zawahał się. Kip powiedział, że mieszkał tam Corvan, ale... – To z pewnością żadna krewna...? – To córka generała Danavisa. Gavin pozwolił, żeby zaskoczenie przybrało formę znudzonego zdziwienia, jakby właśnie usłyszał o jakiejś pomniejszej tragedii na drugim końcu świata. Słyszał już wcześniej, że nazwisko dziewczyny brzmi Danavis, ale zakładał, że to co najwyżej daleka krewna. Córka samego Corvana? I dlaczego Corvan mieszkał w tym samym mieście co bękart Gavina? Zbieg okoliczności? Jeśli tak, to niezwykle brzemienny zbieg okoliczności. W każdym razie wymagało to jego natychmiastowej uwagi. – Hmm. Masz rację, muszę zająć się tą klasą. To mój święty obowiązek. Żonglerka, nieustanna żonglerka. – Zawsze nabieram do ciebie nieufności, kiedy robisz się obowiązkowy – odparła Biel. Uśmiechnął się beznamiętnie i niewinnie.

ROZDZIAŁ 37 Kip miał wrażenie, że cały parter wieży Pryzmata to dżungla ławek, biurek, tabliczek, kolejek i urzędników. Najwyraźniej wszystkie interesy w Chromerii prowadzono tutaj. Były tu osobne kolejki dla handlarzy, którzy zawarli umowy na dostawę jedzenia i wszelkich innych dóbr, jakie tylko Kip potrafił sobie wyobrazić. Kolejki w sprawie odszkodowań za szkody wyrządzone przez mieszkańców Chromerii. Kolejki dla robotników szukających pracy. Kolejki w sprawie rozstrzygnięcia sporów dotyczących opłat na Wielkim Jaspisie. Były tu nawet kolejki dla arystokratów – chociaż je obsługiwała znacznie większa liczba urzędników niż pozostałe. W pomieszczeniu panował gwar, ale mimo tłumów, było jasne, że Chromeria działa jak dobrze naoliwiony mechanizm. Ludzie się niecierpliwili, ale nie wściekali, nudzili się, ale nie byli gburowaci. Dowódca Żelazna Pięść poprowadził Kipa do biurka, gdzie siedział jeden urzędnik i nie było żadnej kolejki. – Wszyscy tegoroczni ciemniacy zostali przyjęci wiele tygodni temu. – Ciemniacy? – Tak się nazywa takich jak ty. Nieoficjalnie. Oficjalnie to suplikanci, osoby, które chcą się stać częścią Chromerii, ale jeszcze nią nie są. Zatem jesteś ciemniakiem. Ciemniacy, szaracy, skierki, płomyki i promienie. Ale nie musisz od razu wszystkiego zapamiętać. Kip otworzył usta i zaraz je zamknął. Żelazna Pięść nie powiedział nic, dopóki nie doszli do biurka. Urzędnik, który ewidentnie się rozmarzył, wyprostował się gwałtownie na widok dowódcy. – Tak, dowódco? W czym mogę pomóc? – Mam tu suplikanta, który wymaga natychmiastowej próby. – Natychmiastowej, to znaczy... – Teraz. Urzędnik przełknął ślinę. – Tak jest, dowódco. Jak się nazywa suplikant? – Kip. Kip Guile – odpowiedział Żelazna Pięść. Urzędnik złapał pióro, zaczął pisać, a potem w połowie ruchu zamarł.

– Guile jak... – Właśnie tak. I nie musisz o tym nikomu wspominać. To jakiś problem? – Nie, proszę pana. Pójdę tylko porozmawiać z przełożonym. Możecie od razu iść do pokoju prób. Na pewno za chwilę zjawi się egzaminator. Skinąwszy szybko głową, urzędnik wstał i pobiegł do biura na tyłach. – Rozumiem resztę, ale co to jest skierka? – spytał Kip, kiedy wchodzili po schodach. Przydepnął sobie opadające spodnie, które zsunęły mu się podczas wchodzenia, i prawie poleciał na twarz. Odchrząknął i podciągnął spodnie. Życie byłoby o wiele prostsze, gdyby miał talię. – Iskierka – odpowiedział Żelazna Pięść. Ach, ciemni, szarzy, iskierki, płomyki i promienie – w kierunku coraz większego światła. – A teraz bądź cicho. Próba powinna odbyć się w nastroju powagi. Wejdź do pokoju i nic nie mów, dopóki próba się nie skończy. Jasne? Niewiele brakowało, żeby powiedział „tak”, ale w ostatniej chwili pokiwał głową. To mogło być trudniejsze niż myślał. Żelazna Pięść wskazał drzwi, a Kip wszedł do środka. Dowódca zamknął za nim drzwi. Wnętrze pomieszczenia było surowe. Jedna ściana zakrzywiała się lekko, więc Kip zgadywał, że to musi być zewnętrzna ściana wieży. Poza tym szczegółem pokój był kwadratowy, szeroki na dziesięć kroków i cały z białego kamienia z jednym drewnianym stołem i jednym drewnianym krzesłem. Był oświetlony dziwnym białym kryształem osadzonym w ścianie; tego samego rodzaju kryształy Kip widział we wszystkich korytarzach i nawet – jak się nad tym teraz zastanowił – w wielkim pomieszczeniu z kolejkami. Usiadł na krześle. To był męczący tydzień. Czy to raptem wczoraj śmigał po falach, próbował się utopić i uczył się żeglować? Minęło raptem kilka dni od... Nie, Kip nie zamierzał o tym myśleć. To było za trudne. Za ciężkie. Zaraz znowu się poryczy, jeśli nie będzie uważał. Czekał kilka godzin, zanim usłyszał stłumione, wściekłe słowa na korytarzu. To był z pewnością dowódca, który właśnie zmył komuś głowę. Kip przełknął ślinę. Chciał wstać i podsłuchać co nieco, ale wiedział, że przy jego szczęściu, kiedy tylko podejdzie do drzwi, te się otworzą. Czegokolwiek dotyczyła kłótnia, skończyła się równie szybko, jak zaczęła. Drzwi się nie otworzyły. Kip czekał. I czekał. Kiedy już poczuł zmęczenie i powieki zaczęły mu się kleić,

drzwi otworzyły się gwałtownie. Wszedł mężczyzna około trzydziestki, z czerwonymi okularami wiszącymi na szyi na czerwonym sznurku. Był wściekły. Zatem najwyraźniej nie on wygrał w sporze. – Ciemniaki, wstać! – warknął. Kip zerwał się na równe nogi. Krzesło przesunęło się do tyłu, zahaczyło o jego nogi i przewróciło się z hukiem na podłogę. Kip wzdrygnął się, uśmiechnął się słabo w ramach przeprosin i podniósł krzesło. Mężczyzna dalej patrzył na niego z ustami zaciśniętymi w cienką linię. Miał wielki garbaty nos i ciemną oliwkową cerę Atashanina, ale nie nosił brody. To jednak jego oczy przyciągnęły uwagę Kipa. Brązowe tęczówki były w połowie przecięte wyraźnym kręgiem królewskiego szkarłatu. Resztę tęczówki przecinały szkarłatne pasemka niczym promienie słońca. Kip odstawił krzesło na miejsce, spojrzał znowu na mężczyznę i nie zobaczył niczego, żadnej podpowiedzi odnośnie do tego, czego może się spodziewać. – Przepraszam – mruknął obronnie. – Ciemniaki milczeć! Ignorancki tyrejski śmieć. – A pocałuj mnie w gruby tyłek – wyrwał się Kip. O rety. Zacisnął powieki, przeklinając się w duchu, więc nie zobaczył nadchodzącego ciosu. Pięść trafiła go w szczękę i zanim się obejrzał, leżał na podłodze i z ust płynęła mu krew. Kip nie wpadał łatwo w gniew. Zwykle. Jednakże teraz zerwał się na równe nogi niemal tak szybko jak padł i czuł tylko wściekłość, wszechogarniającą. Wszyscy, których znał, nie żyli. Wszystko, na czym mu zależało, odeszło. Miał w nosie to, czy krzesiciel rozedrze go na strzępy. Kiedy się zerwał, zobaczył światełko w oczach krzesiciela. Jego oczy mówiły: „Zrób to! Daj mi pretekst. Wykopię cię z Chromerii, zanim się zorientujesz, co cię trafiło”. W jednej chwili gniew Kipa wpadł w znajomy kanał i chłopak znowu nad sobą panował. Na korytarzu rozległy się kroki. – Dobrze – powiedział Kip. – przynajmniej mamy tu nad czym popracować. Jak na pocałunek, wyszło to trochę niezdarnie, ale rozumiem twój zapał. I rozumiem, że jak ma się taki pysk jak twój, to nie często nadarza się okazja do ćwiczeń. Ale powiedziałem, żebyś mnie pocałował w tyłek. W tyłek. Nie w twarz. Tyłek. Twarz. – Kip wskazał odpowiednie części ciała. – Jest różnica. Spróbuj raz jeszcze, ale tym razem z uczuciem.

Niedowierzanie na twarzy krzesiciela przerodziło się we wściekłość. Zrobił krok do przodu – akurat kiedy otworzyły się drzwi – i wbił pięść w żołądek Kipa. Uwagę krzesiciela rozproszyły otwierające się drzwi, więc nie włożył całej siły w cios, mimo to, Kip złożył się wpół, jakby w życiu nie oberwał mocniej. Zwinął się i zakaszlał krwią, walcząc z wymiotami. – Preceptorze Galden, co tu się dzieje, na Orholama?! Krzesiciel, który uderzył Kipa, wyjąkał: – Ja, ja... On mi się sprzeciwił! – Więc go pan uderzył?! Jak nieoświecony? Proszę wyjść! Natychmiast! Później się panem zajmę. Preceptor Galden odwrócił się i stanął nad Kipem. – Zapamiętam to sobie, znajdę cię pewnego dnia, kiedy... – Niech mnie Orholam broni, ale jeśli będzie pan groził uczniowi w mojej obecności, i to z powodu własnego nagannego zachowania, panie Jens Galden, to odbiorę panu kolory i w ciągu godziny wyrzucę pana z Małego Jaspisu. Niech pan podda mnie próbie i sprawdzi, czy żartuję. Bardzo proszę. Preceptor Galden przeżył prawdziwy wstrząs. Jakby jego życie rozpadło się w proch bez słowa ostrzeżenia. Taki wstyd i ból można było zamienić we wściekłość, i to jakże łatwo. Kip czasem bał się samego siebie. Preceptor Jens Galden stał między nim i mężczyzną, który stanął w progu. Kip nie widział nowo przybyłego, ani tamten nie widział Kipa. Wystarczyło tylko, żeby Kip uśmiechnął się szeroko i triumfalnie, odsłaniając brzuch. Preceptor straciłby panowanie – Kip wiedział wszystko na ten temat – i kopnąłby go. Kip specjalnie odsłoniłby brzuch, prowokując go do kopniaka. Jens kopnąłby i stracił wszystko. Ale za co to wszystko, Kip? Za to, że ma temperament i jest dupkiem? Kip się zawahał. Mężczyzna go rozgniewał, ale to nie powód, żeby przesadzać. Jeżeli jednak Kip się nie uśmiechnie, będzie miał wroga. Wroga, którego mógłby od ręki zniszczyć. Dokądkolwiek ta myśl zmierzała, nie miał czasu, żeby za nią podążyć. Chwila minęła. Jens Galden skrzywił się i wybiegł z pokoju. Kip został na podłodze, a wnętrze ust nadal miał poranione, krwawiące i obolałe. Zachował się słusznie. A być może powinien był zachować się mądrze.

Wstał. Człowiek, który go ocalił, wychylił się właśnie za drzwi w ślad za preceptorem Galdenem. – Arien, potrzebuję, żebyś przeprowadziła próbę – powiedział. – Światłowładco, nie jestem egzaminatorem. – A ja nie zamierzam czekać, aż zostanie wezwany nowy! – odparł ostro. – Mam się spotkać z Pryzmatem za pół godziny. Musimy zaczynać od razu. Światłowładca wszedł do pokoju. Był wysokim mężczyzną w ilytańskich pończochach i kaftanie, chociaż skórę miał oliwkową jak Jens Galden, a nie czarną. Zaczynał już łysieć, a w przerzedzonych, falujących włosach, sięgających mu do połowy pleców, pojawiły się siwe pasma. Musiał być już po pięćdziesiątce, ale zachował kondycję. Nosił ciężki czarny płaszcz z wełny, haftowany złotą nicią układającą się w skomplikowaną siatkę. Na palcach miał grube złote pierścienie i kamienie wszystkich kolorów tęczy, ale nosił je dziwnie – między knykciami, pośrodku palców zamiast najbliżej dłoni. Kip jednak uczył się patrzeć ludziom w oczy – a w oczach Światłowładcy najdziwniejsze było to, że wydawały się zwyczajne. Miał zielone oczy i żaden inny kolor nie przecinał tęczówki. Światłowładca się uśmiechnął. – Nie, nie jestem krzesicielem. Czerń zwykle nie jest. Nazywam się Carver Czarny. Najczęściej zwą mnie Światłowładca Czerń. Imię nie brzmiało jak ataskie, więc może był Ilytaninem, ale Kip domyślał się, że równie dobrze mógł się wychować tutaj, jak i wszędzie indziej. Najwyraźniej pomiędzy różnymi narodami trwała ożywiona wymiana – wszędzie poza Tyreą. Kip chciał się odezwać, zawahał się i wskazał na usta. – Tak – powiedział Światłowładca. – Możesz mówić. Zaraz zaczniemy, jak tylko Arien będzie gotowa. – Ehm, miło mi pana poznać, Światłowładco Czerń. Nazywam się Kip. – Arien?! – zawołał Światłowładca Czerń. – Jesteś gotowa? – Tak, Światłowładco – odpowiedziała kobieta. Usiadła na krześle, a Czerń stanął obok stołu. Kip stanął przed stołem. Preceptorka Arien była niska i chuda, nerwowa w obecności Czerni, ale poza tym wesoła i urocza. Spojrzała na Kipa, jakby chciała, żeby mu się udało. Starał się, żeby pomarańczowy kolor jej oczu go nie rozpraszał.

– Suplikancie – powiedziała. – Pokażę ci serię kolorowych płytek, różniących się odcieniami. Uporządkujesz je we właściwej kolejności. – Uśmiechnęła się. – Zaczniemy od czegoś łatwego. To powiedziawszy, otworzyła torbę, którą miała na kolanach, pogrzebała chwilę w płytkach i wyjęła czarną i białą. Położyła je na brzegach stołu. A potem wyłożyła tuzin płytek w różnych odcieniach szarości. Kip szybko ułożył je w kolejności od najjaśniejszego do najciemniejszego. Arien nic nie powiedziała, sprawdziła tylko odwrote strony płytek, zapisała coś na pergaminie, zebrała płytki ze stołu i schowała je z powrotem do torby. Potem wyłożyła brązowe, od beżów do sepii. Tym razem było trudniej, ale Kip znowu szybko poukładał odcienie. Próba

powtórzyła

się

z

odcieniami

koloru

niebieskiego,

zielonego,

żółtego,

pomarańczowego i czerwonego. Kiedy Kip idealnie poradził sobie z czerwieniami, Arien wyjęła czarną sakiewkę, sprawdziła uważnie odwrotne strony płytek – zasłaniając je przed oczami Kipa ręką – i wyłożyła kolejną serię czerwieni, tylko że tym razem płytek było dwa razy więcej, zatem zróżnicowanie odcieni było o wiele subtelniejsze. Szkarłaty, cynobry, odcienie truskawki, maliny i pąsu. Kip ułożył je i miał kłopot tylko z jedną płytką. Kolor na brzegu płytki był odrobinę ciemniejszy niż na środku. Wreszcie położył go na właściwym miejscu, kierując się kolorem na środku płytki. Preceptorka obróciła płytki i Kip zobaczył, że położył czternastkę między dziewiątką i dziesiątką. Arien skrzywiła się do niego przepraszająco, jakby poradził sobie lepiej, niż się spodziewała, ale i tak oblał. – To pomyłka – powiedział Kip. – Cisza! – odezwał się Światłowładca Czerń. – Wiem, że nie znasz naszych zwyczajów, suplikancie, ale nie wolno ci odzywać się w czasie próby. – Ale to błąd – powiedział Kip. – Ostrzegam cię. Kip uniósł ręce w niemym proteście. Światłowładca Czerń westchnął. – Pani preceptor? – spytał. – Zwykle skargi są wnoszone po ogłoszeniu wyników próby, ale najwyraźniej dzisiaj nic przebiega zgodnie ze zwyczajami. Jaka jest pani ocena? Arien obróciła płytki z powrotem, tak jak ułożył je Kip. Odchrząknęła z zakłopotaniem.

– Światłowładco, przepraszam, ale nie jestem superchromatką. Próbowałam panu wytłumaczyć. Sama nie widzę różnicy. Według klucza... – Klucz został podważony – powiedział Światłowładca Czerń, trąc oko palcem. – Połowa kobiet to superchromatki, a ja wybieram... Ach, mniejsza z tym. Proszę pójść po superchromatę, preceptorko Arien. – Tak, Światłowładco – odparła potulnie. Wyszła, a Światłowładca spojrzał na Kipa zielonymi oczami. – Kim jesteś tak naprawdę? Dlaczego poddajemy cię próbie właśnie dzisiaj? Skąd to specjalne traktowanie? Skąd jesteś? – Jestem z Tyrei, panie. Król Garadul starł w proch całe moje... – Król? O czym ty mówisz? Drzwi otworzyły się i weszła preceptorka Arien, a za nią kobieta, która wyglądała jak strach na wróble. Wzrostem prawie dorównywała Światłowładcy Czerni i była chuda jak patyk. Kości rysowały jej się ostro, skórę miała w kolorze wyblakłego brązu i pomarszczoną, a jej skręcone włosy były siwe i krótkie, z paroma tylko smużkami ciemniejszej barwy przy koniuszkach. Pomarańczowe obwódki i rozrzucone czerwone gwiazdy sięgające prawie zewnętrznego brzegu tęczówki przesłaniały naruralny mahoniowy odcień oczu. – Mistrzyni Kerawon Varidos, przepraszam, że zawracamy głowę – powiedział Światłowładca Czerń. Rzucił Arien ostre spojrzenie. – Mistrzyni była właśnie na korytarzu. Spytała, co robię – tłumaczyła się preceptorka. – Prawie mnie przewróciła. Cóż to za wyzwanie? – spytała stara kobieta. Płytki leżały kolorami do wierzchu, tak jak ułożył je Kip. – W jakiej kolejności suplikant je ułożył? Cisza. Mistrzyni Varidos spojrzała na Światłowładcę Czerń, a potem na preceptorkę Arien. – Właśnie tak je ułożył – powiedziała w końcu Arien. – Czyli jest dziwolągiem wśród swojej płci. To wszystko? – Według klucza, układ powinien wyglądać tak – powiedziała preceptorka Arien. Odwróciła płytki i wskazała na cyfry. – Przychodzisz do mnie, żebym różnicowała najsubtelniejsze odcienie czerwieni, i myślisz, że nie potrafię czytać? – spytała ostro mistrzyni Varidos. Preceptorka Arien się przeraziła. Otworzyła usta i zaraz je zamknęła.

Starucha wzięła w kościste szpony płytkę numer czternaście. Obróciła ją i spojrzała na brzegi. – Odbierz egzaminatorce jej pozycję – powiedziała. – Ten kafelek leżał na słońcu. Wyblakł. To niewłaściwy odcień. Chłopak jest superchromatą. – Odwróciła się do Kipa. – Moje gratulacje, dziwolągu. – Dziwolągu? – powtórzył Kip. – Prostak, co? Szkoda. – Co? – spytał Kip. Nadal nie rozgryzł znaczenia wszystkich tytułów, już nie mówiąc o tym, co miał z nimi wszystkimi począć. – Kip, nie wolno ci się odzywać! – powiedziała preceptorka Arien. – To zakaz chroniący przed oszustwami – powiedział Światłowładca Czerń. – Kiedy setki suplikantów podchodzą do próby w tym samym pokoju. – Zjawił się dzisiaj – tłumaczyła mistrzyni Varidos preceptorka Arien. – Sam Pryzmat rozkazał natychmiast poddać go próbie. Nie zna zasad. – Kontynuujcie próbę – powiedziała mistrzyni. Kip i preceptorka Arien zerknęli na Światłowładcę. Kip domyślał się, że teoretycznie to on był tu najwyższy rangą, ale mężczyzna leciuteńko wzruszył ramionami, jakby nie było o co się spierać. Preceptorka Arien znowu usiadła, wyciągnęła zestaw szczypców i za ich pomocą wyłożyła kolejną serię płytek. Tylko że te wszystkie miały odcień najgłębszej czerwieni. Kip zamrugał. Preceptorka Arien podała mu szczypce. Ehm... Dzięki? Kip wyciągnął rękę do płytki i zrozumiał. Poczuł promieniujące z nich ciepło. Jak miał dostrzec różnice w cieple? Gapił się, jakby siłą woli mógł wydrzeć z płytek prawdę. Czas się wlekł. Kip zaczął marzyć. Zastanawiał się, czy Liv Danavis tu była. Och, nie, wtedy musiałby jej powiedzieć. Cześć, Liv, cudownie cię widzieć. Twój ojciec nie żyje. Fantastycznie. Kip pomyślał o płomieniach ryczących w jego miasteczku, o krzesicielu i jego uczniu, rzucających ogniowymi pociskami. O skoku z wodospadu, o biegu ścieżką wzdłuż bystrzy w kompletnej ciemności, o rozluźnieniu oczu, dzięki któremu lepiej widział, niż gdy wytężał wzrok. Na Orholama, rzeczywiście prostak ze mnie! – No dobrze, upłynęło dość czasu – powiedział Światłowładca Czerń.

– Nie, chwileczkę, chwileczkę! Ja tylko... tylko... – Kip znowu spojrzał na płytki. Oczy, rozluźnijcie się, no już! Pozwolił, żeby wzrok mu się zamglił, i nagle wszystko stało się jasne. W kilka chwil za pomocą szczypców przesunął płytki na właściwe miejsca, układając je od najgorętszej do ledwie ciepłej. Tego właśnie uczył go mistrz Danavis? Stary farbiarz nigdy nie wygadał się, że to, co pokazywał Kipowi, nie było zwyczajne. Niewiarygodne. Myśl o farbiarzu sprawiła, że Kip poczuł ucisk w żołądku. Mistrz Danavis był dla niego dobry. Wymyślał prace, które pewnie sam by szybciej wykonał tylko po to, żeby móc mu trochę zapłacić. Jak wszyscy w Rektonie został zamordowany. Kip miał nadzieję, że mistrz Danavis zabrał ze sobą paru tych łajdaków. – Już kończymy? – spytał. Chciał zostać sam. Był za bardzo zmęczony, emocje kłębiły się w nim jak szalone, świadomość tego, co wydarzyło się w Rektonie, próbowała wedrzeć się do jego myśli i przytłoczyć go teraz, kiedy przez chwilę nie musiał uciekać przed żołnierzami, bandytami czy magicznym atakiem. – Nie – odpowiedziała starucha. – Nie zawracaj sobie głowy, dziewczyno – powiedziała do Arien, która obróciła dopiero połowę płytek. – Dobrze je ułożył. Pokaż mu nadfiolety. Preceptorka Arien schowała gorące płytki, zerkając na Światłowładcę Czerń, który patrzył niewzruszony. Wyjęła ostatnie płytki, wszystkie w kolorze ciemnego fioletu. Rozluźnić oczy, żeby widzieć jeden kraniec widma, więc... Kip zmrużył oczy najmocniej jak potrafił i natychmiast pojawiły się kolory. Ktoś napisał po jednej literze na każdej płytce. Układały się w hasło „Dobra robota!”. Kip się roześmiał. Ułożył je w kolejności. Preceptorka Arien zerknęła na mistrzynię Varidos. – Dlaczego patrzysz na mnie, głupia dziewczyno? – spytała starucha. – Nie widzę nadfioletów. Jestem z drugiego końca spektrum. Młodsza kobieta zarumieniła się i obróciła płytki. Leżały we właściwej kolejności. – Moje gratulacje, chłopcze – powiedziała mistrzyni Varidos. – Możesz zostać ogrodnikiem u jakiegoś satrapy. – Co? – To jeden ze sposób na wykorzystanie doskonałego rozróżniania kolorów i szansa na awans dla ciebie, Tyrejczyku.

Drzwi się otworzyły i wszedł dowódca Żelazna Pięść. – Co tu się dzieje? – spytał. – Właśnie zakończyliśmy próbę tego suplikanta – powiedziała preceptorka Arien. – Jest superchromatą w całym spektrum! – Marnujecie jego czas na płytki? Nie obchodzi mnie, jakie kolory widzi, chcę wiedzieć, co potrafi krzesać. Gdzie ten idiota egzaminatot, od którego zacząłem? Kazałem mu przepuścić Kipa przez Młocarnię. – Chcesz przepuścić nieprzygotowanego suplikanta przez Młocarnię? – zapytała mistrzyni Varidos. – Chwileczkę, więc to nie była Młocarnia? – zdziwił się Kip. – A czujesz się wymłócony? – spytał Żelazna Pięść. – Chłopak opuszcza Chromerię dziś rano. Pryzmat chce znać jego możliwości przed ich wyjazdem. – To jest wysoce niestosowne – powiedziała mistrzyni. – Kim jest ten chłopak? – Ja tu siedzę! – zirytował się Kip. – Stosowne czy nie, to nieistotne – powiedział Żelazna Pięść. – Czy pani i preceptorka możecie asystować przy próbie, czy nie? – Ja? – spytała zaniepokojona Arien. – Nie sądzę, żebym... – Możemy... – zaczęła mistrzyni. – Dobrze, wobec tego... – powiedział Żelazna Pięść. – ...ale najpierw żądam poinformowania mnie, kim on jest. – Ja tu siedzę! – wściekał się Kip. – Nie podnoś na mnie głosu, chłopcze – ostrzegła go mistrzyni, dźgając kościstym szponem powietrze przed jego nosem. – Kim jesteś, chłopcze? – zapytał cicho Światłowładca Czerń, podczas gdy wszyscy w pokoju mówili coraz głośniej. – Myślę, że naprawdę wolałabym nie pomagać przy Młoc... – mówiła Arien. – Nie ma pani prawa stawiać jakichkolwiek żądań – mówił do staruszki dowódca. – Jestem Kip Guile! – wykrzyknął Kip. – Jestem bękartem Gavina Guile. Cisza. Kip popatrzył po twarzach. Światłowładca Czerń wyglądał na tylko trochę zaskoczonego.

Preceptorka Arien była tak wstrząśnięta, że bliska łez. Dowódca Żelazna Pięść się zirytował. Mistrzyni Varidos robiła wrażenie dziwnie zadowolonej. – Ach. Wobec tego zaczniemy z Młocarnią natychmiast. Dziewczyno – powiedziała do Arien – przygotuj pomieszczenie. Wezwij egzaminatorów. – Spojrzała na Kipa. – Więc może jednak nie będziesz ogrodnikiem. A pocałuj mnie w nos, powiedział Kip... ale tylko w duchu.

ROZDZIAŁ 38 Liv Danavis wspięła się po ostatnich stopniach prowadzących na szczyt Chromerii, rozglądając się wokół nerwowo. Szła jako pierwsza w krótkim szeregu koleżanek z klasy i niosła krzesło niezgrabnie wysoko, żeby nie zaczepiać nim o stopnie. W pierwszej chwili myślała, że taras jest pusty, ale wtedy go dostrzegła. Jej cel. Jej ostatnia szansa. Pryzmat stał na samej krawędzi budynku, wychylając się na zewnątrz, patrząc na wschód, za czerwoną wieżę, i przyglądał się statkom w Szafirowej Zatoce. Chociaż Gavin Guile rzeczywiście był dwa razy starszy od siedemnastoletniej Liv, jego sylwetka pięknie rysowała się na tle popołudniowego słońca. Mocno zaznaczony trójkąt szerokich ramion i wąskiej talii, ramiona grube od mięśni, odsłaniane, gdy bryza podwiewała mu do góry rękawy. Miedziane włosy powiewały mu na wietrze. Stanowił dziwną kombinację, niespotykaną nawet wśród wysokich rodów Siedmiu Satrapii: rude włosy i – zamiast piegowatej cery, która zdradzałaby związki z Krwawą Puszczą – mocno opalona skóra. Czy to prawda? Czy to mógł być ojciec Kipa? – Liv! Ruchy! – syknęła Vena. Liv się przeraziła. Zatrzymała się na samym szczycie schodów, blokując przejście reszcie klasy. Ruszyła pośpiesznie naprzód, rumieniąc się. Wiedziała, że jest źle, skoro nawet niczego nieświadoma Vena coś zauważyła. Cudownie. Liv nasłucha się teraz na ten temat. Jeśli nie od samej preceptorki Złotogłóg, to z pewnością od mniej przyjaznych dziewczyn z grupy. Kiedy sześć dziewcząt zajęło swoje miejsca – nie było chłopców w ich klasie – Pryzmat je zauważył. Odsunął się od krawędzi wieży i podszedł do klasy. Jak w czasie normalnych lekcji – chociaż, na szczęście, dni zakuwania z książek miały już raczej za sobą – Liv usiadła w drugim rzędzie; jako Biedaczka siedziała obok swojej przyjaciółki Veny, Półprzytomnej Artystki i Arany, Córki Prostego Kupca. Dziewczyny, którym jakimś cudem udało się zawrzeć urodę, bogactwo, koneksje, arystokratyczne pochodzenie, wymuskanie i talent w raptem trzech ciałach, zajęły pierwszy rząd, bo zawsze się tego domagały. Preceptorka Złotogłóg, ledwie trzy lata starsza od uczennic, robiła wszystko, czego te dziewczyny chciały. Gavin Guile stanął przed klasą. – Witajcie, uczniowie – pozdrowił je tradycyjnym powitaniem nauczyciela.

– Witaj, preceptorze – odpowiedziały zgodnym chórem, nie zastanawiając się, czy nie powinny zwrócić się do niego, używając innego tytułu. W końcu był Pryzmatem. – Dobrze – powiedział, rzucając im szeroki, krzywy uśmiech. Orholamie, był naprawdę słodki. – Dzisiaj jestem tylko preceptorem. A wy jesteście tylko skierkami. – Płomykami – poprawiła go bez zastanowienia Liv. Skuliła się w krześle, kiedy preceptorka Złotogłóg syknęła i wszystkie dziewczyny spojrzały na nią z niedowierzaniem. Poprawiać Pryzmata! Mógłby powiedzieć, że góra to dół, i nadal wszyscy by się uśmiechali i kiwali głowami. On jednak nie wyglądał na zdenerwowanego. Popatrzył tylko na Liv przez dłuższą chwilę swymi niepokojącymi, pryzmatycznymi oczami. – No tak – powiedział. – Skoro jesteście zaawansowaną klasą, podejrzewam, że macie do mnie pytania. Jak się nazywasz? – Ja? – spytała Liv. Oczywiście, że pyta mnie, przecież na mnie patrzy. – Ehm, Liv. – Ehmliv? Zarumieniła się jeszcze mocniej. – Aliviana. Liv. Liv Danavis. Dodała nazwisko, mając nadzieję, że Pryzmat je rozpozna? Czy w przeciwnym wypadku nie powiedziałaby po prostu Liv? Próbowała mu się przypochlebić, jak chcieli jej ruthgarscy panowie? – Świetna robota – szepnęła Ślicznotka z pierwszego rzędu. – Do trzech razy sztuka. – Krewna generała Danavisa? Liv przełknęła ślinę. – Tak, panie. To mój ojciec. Teraz już się nie wycofasz. Dobra robota, Liv. – To był dobry człowiek. – Powiedział to, jakby szczerze szanował mężczyznę, który był odpowiedzialny za śmierć tylu jego własnych ludzi. – Był buntownikiem. – Nie potrafiła ukryć goryczy w głosie. Goryczy związanej z tym, że ojciec stracił na wojnie wszystko, łącznie z matką Liv. Goryczy, bo teraz już na zawsze będzie odstawać od reszty. Goryczy, bo jej ojciec nigdy nie mówił o Wojnie Fałszywego Pryzmata, nigdy nawet nie próbował uzasadnić, dlaczego walczył po złej stronie. – A niewielu z buntowników było dobrymi ludźmi, przez co twój ojciec jeszcze bardziej się wyróżnia. Masz jakieś pytanie, Aliviano?

Wszystkie

uczennice

miały przygotować

pytania,

ale

Ślicznotka,

Bogaczka

i

Ustosunkowana z pierwszego rzędu zwykle dominowały na zajęciach z ważnymi krzesicielami, więc Liv nie spodziewała się, że będzie miała szansę o coś zapytać. Zawahała się. – Ja mam pytanie – powiedziała Ślicznotka. Tak naprawdę nazywała się Ana. Pochyliła się z zapałem, krzyżując ręce pod piersiami. Na szczycie Chromerii było w miarę ciepło, ale Ana musiała marznąć, zważywszy, jak niewiele ciała zasłaniała jej sukienka. Połączenie jej denerwująco naturalnej urody, krótkich spódniczek i obszernych dekoltów rzadko kiedy umykało uwagi nauczycieli płci męskiej. – Chwileczkę, ja też mam pytanie – zaprotestowała Liv. Już zwróciła uwagę na fakt, że jest córką Corvana Danavisa. Jedyny sposób, żeby mogła wydać się Pryzmatowi bardziej interesująca – i żeby nabrał pewności, że jest szpiegiem – to powiedzieć mu, że jest z Rektonu i zna Kipa. Mogła z tego wybrnąć, posuwając się tylko dalej, o wiele dalej. Dobry Orholamie, proszę... – Tak, Liv? – powiedział Gavin, ale nie patrzył na nią. Z kamienną twarzą przyglądał się surowo Anie. Zerknął w dół na jej wyeksponowane piersi, a potem spojrzał jej w oczy i ledwie dostrzegalnie pokręcił głową. Tak, zauważyłem. Nie, nie jestem ubawiony. Ana pobladła. Spuściła wzrok, usiadła prosto i poprawiła się na krześle, obciągając spódnicę. Orholamowi niech będą dzięki, że Liv siedziała w tylnym rzędzie, bo nie potrafiła powstrzymać uśmieszku. – Liv? – powtórzył Gavin, patrząc teraz na nią; jego pryzmatyczne oczy hipnotyzowały. Odchrząknęła. – Zastanawiałam się, czy mógłby pan powiedzieć nam coś o wykorzystaniu żółtonadfioletowej dichromacji. – Dlaczego? Liv zamarła. Jej modlitwy zostały wysłuchane. Miała szansę. Preceptorka Złotogłóg weszła jej w słowo. – A może zamiast tego porozmawiamy o dichromacji nadfioletowo-niebieskiej? Jest o wiele częstsza. Trzy z moich uczennic są dichromatkami. Ana jest prawie polichromatką. Gavin udał, że jej nie słyszy. Liv nie sądziła, że kiedyś nadejdzie ta chwila. Od tak dawna była uwięziona w tej klasie, z tymi dziewczynami. Jeszcze jeden rok i skończyłaby naukę. Właściwie to opanowała krzesanie

na tyle, żeby przystąpić do egzaminów końcowych i spokojnie je zdać. Nie zrobiła tego, ponieważ po ukończeniu nauki nie czekało jej nic dobrego. Okropne stanowisko urzędnika dekodującego półoficjalne listy dla ruthgarskiego arystokraty, który wykupił jej kontrakt. Nie powierzą jej nawet tajnych informacji. Nieważne, że była maleńkim dzieckiem w czasie wojny i nie czuła się związana z buntownikami – była Tyrejką. To wystarczyło, żeby w oczach Chromerii została przeklęta. Każda z Siedmiu Satrapii była odpowiedzialna za opłaty za naukę swoich uczniów. Każda satrapia z radością godziła się na taką inwestycję, ponieważ krzesiciele odgrywali kluczową rolę w ekonomii krajów, w ich wojskach, przy budowach, w łączności i rolnictwie. Jednakże Tyrea nie miała nic. Skorumpowani obcy gubernatorzy Garristonu co roku przysyłali marne gorsze. Uczniowie, którzy pochodzili z Tyrei, musieli właściwie sami za siebie zapłacić. Bogactwa Danavisów rozkradziono w czasie wojny, więc Liv musiała zgłosić się na służbę u ruthgarskiego patrona, żeby utrzymać się w Chromerii. Gdyby Liv pochodziła z innej satrapii, jej ambasador zmusiłby patrona, żeby zapłacił za jej naukę na dichromatkę albo zmusił go do oddania kontraktu. Tylko że już nie było tyrejskiego ambasadora. Istniał specjalny fundusz u kwestora dla takich przypadków w „trudnym położeniu” jak ona, ale już dawno zamienił się w fundusz dla biurokratów, którzy wynagradzali swoich ulubieńców. Tyrea nie miała głosu ani swojego miejsca. – Liv zapytała o to, bo jest żółto-nadfioletową dichromatką – powiedziała Vena. Gavin odwrócił się i spojrzał na Venę. Była artystką i tak się ubierała. Miała krótko ścięte włosy na chłopięcą modłę, artystycznie zmierzwione, nosiła mnóstwo biżuterii i własnoręcznie uszyte ubrania. W połowie przypadków nie można było powiedzieć, którego kraju styl był jej natchnieniem – o ile w ogóle któryś był. Chociaż nie była ładna, zawsze robiła duże wrażenie i – przynajmniej zdaniem Liv – wyglądała rewelacyjnie. Dzisiaj miała na sobie zwiewną sukienkę własnego pomysłu ze srebrnym haftem przy rąbku przypominającym zoomorficzne wzory Drzewnych Ludzi. Wzory w widocznych barwach były sprytnie odtworzone w nadfiolecie. – Jesteś zadziwiającą młodą kobietą – powiedział do Veny Gavin. – I dobrą przyjaciółką. Przepiękna suknia. – Vena się zaczerwieniła, a Gavin zwrócił się do Liv: – To prawda? – Nie, to nie jest prawda – odezwała się preceptorka Złotogłóg. – Młocarnia w jej wypadku nie dała jednoznacznej odpowiedzi, a od tamtego czasu Liv nie wykazała się nowymi umiejętnościami.

Liv wyjęła stłuczone żółte okulary – właściwie tylko monokl – które kupiła po kryjomu dwa lata wcześniej. Uniosła je i spojrzała, mrużąc jedno oko, na biały kamień wieży Pryzmata. W jednej chwili żółty luksyn wypełnił jej złożone dłonie. Rozlał się jak woda. W naturalnym stanie żółty luksyn był płynny. To był najbardziej niestabilny rodzaj luksynu, nie tylko wrażliwy na światło, ale także na ruch. W najlepszym wypadku można było go wykorzystać do dwóch rzeczy: podtrzymywany wolą w formie płynnej tworzył doskonałe pochodnie. A zapieczętowany i w cienkich arkuszach powoli karmił światłem inne rodzaje luksynu, odświeżając je tak samo, jak lanolina i wosk pszczeli ożywiał skórę. Liv chlusnęła płynem na bok. Nie spadł nawet na ziemię, tylko błyskawicznie zagotował się w powietrzu, zamieniając się w czyste żółte światło. – To oburzające! – bełkotała preceptorka Złotogłóg. – Nie wolno ci krzesać... – Nie wolno ci – przerwał jej Gavin – trwonić darów, które dał ci Orholam. Jesteś Tyrejką, Aliviano? Preceptorka Złotogłóg zamarła. Nie można było przerywać Pryzmatowi. Nie dwa razy. – Tak – odpowiedziała Liv. – Z małego miasteczka niedaleko Strzaskanej Skały. Z Rektonu. Jego oczy rozbłysły na chwilę, ale może Liv tylko się wydawało, bo powiedział: – Po jakim czasie złapałaś linę w Młocarni? – Dwie minuty i pięć sekund – odpowiedziała. Uważano to za bardzo długi czas. Spojrzał na nią ostro. A potem jego twarz złagodniała. – Rozumiem, równie uparta jak ojciec. Ja wytrzymałem nieco ponad minutę. Dobra robota. Więc... nadfiolet i żółć. Popatrz. Wyciągnął obie dłonie. Źrenice wszystkich dziewcząt zwęziły się do wąziutkich szczelinek. Nadfioletowy luksyn był niewidzialny dla zwykłego wzroku. Nawet kobieta, która krzesała nadfiolet, nie zobaczyłaby go, dopóki nie poszukałaby go świadomie. – W czasie zwykłych lekcji niewątpliwie przerobiłyście, i to pewnie tyle razy, że już wam robiło się od tego niedobrze, krzesanie pisma z nadfioletowego luksynu. Mało powiedziane. Właśnie ze względu na niewidzialność nadfioletu jego krzesicieli wykorzystywano w łączności. Dodatkowo jednak każdy satrapa szukał także szyfrów i metod

tasowania, przekręcania i zaciemniania wiadomości w nadfiolecie, zamykania ich w kruchych pętlach, które mógł przełamać tylko ktoś, kto dokładnie znał metodę ich otwierania i odczytywania. Było to zabawne – przez pewien czas. Ale ten etap skończył się dla nich dawno, bardzo dawno temu. – Wiecie, do czego doskonale nadaje się nadfiolet? – spytał Gavin. – Do podcinania ludzi. – Wszystkie dziewczyny w klasie uśmiechnęły się zawstydzone. Każda spróbowała tego w jakimś momencie. – Nie, mówię poważnie. Takie psikusy to okazja, przy której uczycie się wykorzystywać kolor w sposób, w jaki jeszcze nikt go nie wykorzystał. Trzeba być trochę niesfornym, żeby tworzyć historię. Zapieczętowany nadfiolet nie jest tak mocny jak niebieski albo zielony, ale prawie nic nie waży i na miłość Orholama, jest niewidzialny! – Gavin wykrzesał puste nadfioletowe jajko wielkości dłoni. Skrzywił się, jakby coś sprawiło mu ból. – Jeśli idzie o żółć, Liv, to dowcip polega na tym, żeby zrozumieć, w jaki sposób uwalnia swoją moc. Zatem we wnętrzu tego jajka krzeszemy żółty luksyn. – Zrobił to. – Ważne, żeby nie zostawić ani odrobiny powietrza. Środek musi być lity. – Zakończył krzesanie, patrząc na dziewczyny i nie zwracając uwagi na to, co robi. Zostawił bąbelek powietrza w jajku. Nie zauważył tego. – Jeśli wnętrze jest lite, nie ma tam ani odrobinki powietrza, to wtedy, nawet jeśli potrząśniemy jajkiem... Liv uniosła rękę, otworzyła usta, ale nie zdążyła. Gavin potrząsnął jajkiem. Eksplodowało w oślepiającym błysku. Wszyscy padli na ziemię. Zanim Liv otworzyła oczy, usłyszała, że Gavin się śmieje. Oszalał? Podniosła wzrok, ale Pryzmat nie miał nawet zmierzwionych włosów. – No dobrze – powiedział. – Gdyby to jajko było z niebieskiego luksynu, wszystkich nas pocięłoby na kawałki, wybuchając. Ale, jak doskonale zakonotowałyście to sobie w głowach, chociaż jak widać nie w sercach i w ciałach, zapieczętowany nadfiolet łatwo się strzępi. Co nie znaczy, że nie może być użyteczny. Z prędkością i łatwością, która oszołomiła Liv, wykrzesał kolejne jajko i wypełnił je żółtym płynnym luksynem. – Wstańcie – powiedział do uczennic. Ana cicho płakała. Upadając, otarła sobie kolano do krwi. Dobrze jej tak za noszenie krótkiej spódnicy. Reszta dziewczyn wstała, postawiła krzesła i usiadła. Ana została na ziemi.

– Wstań – powiedział Gavin. – Będziesz krzesicielką za kilka miesięcy. Chcesz się zachowywać jak kobieta? A nawet nie potrafisz zachowywać się jak dorosła. Jego słowa ostro raniły Anę, ale zapiekły też każdą dziewczynę w klasie. To zdanie dotyczyło w równym stopniu jej, co Liv. Liv odwróciła wzrok od Any, zdając sobie sprawę, że równie dobrze ona mogłaby znaleźć się na jej miejscu. Przez chwilę współczuła dziewczynie, ale zaraz zirytowała się z tego powodu. Ana uprzykrzała jej życie. Gavin zignorował Anę i rzucił pasmo nadfioletu w niebo. Było tak lekkie, że uniosło się na wietrze i poszybowało do zachodniej wieży, ale dopóki trzymał luksyn otwarty, podpierał go i krzesał więcej i więcej, mógł kierować pasmo coraz wyżej, i to właśnie szybko zrobił. Potem przysunął żółte jajko do pasma luksynu, zrobił pętle, żeby je umocować, i wystrzelił je w powietrze. Prawa ręka opadła mu gwałtownie pod wpływem odrzutu. Jajko świsnęło po niewidzialnej linie, przelatując po łuku nad wieżą. W najwyższym punkcie dwieście stóp dalej eksplodowało z hukiem. Liv słyszała, jak ludzie na dole krzyczą zaskoczeni i zdziwieni. – A teraz wyobraźcie sobie, że wycelowałem w szereg szarżujących koni. Nikogo to nie zabije, ale konie nie lubią, gdy coś wybucha im przed pyskami, podobnie jak napuszone dziewczęta. Bladość i rumieńce wypełniły nagłą, zbolałą ciszę. – Jest jeszcze kilka innych specyficznych sposobów wykorzystania nadfioletu w dwubarwnym krzesaniu. Jakieś pomysły? Ana podniosła niepewnie rękę. Skinął głową. – Do kontroli na odległość? – Zgadza się. Musisz zostawić nadfiolet otwarty i im dłuższa linia, tym trudniej nad nią panować. To jak żonglowanie, kiedy nie widzisz piłek. Ale... Wyciągnął ręce, wir kolorów zamigotał w jego oczach i już trzymał czerwoną, żółtą, zieloną, niebieską i pomarańczową kulę. (Liv zauważyła, że znowu się skrzywił, jakby naciągnął mięsień w plecach). A potem zaczął żonglować. Wszystkie dziewczęta, a nawet preceptorka Złotogłóg, wstrzymały oddech. Po pierwsze, dlatego że własności kul były dziwne. Pomarańczowa była błyszcząca, oleista. Czerwona klejąca. Żółta płynna. No i oczywiście robił wrażenie sam fakt, że ktoś żonglował pięcioma kulami. Och. Liv zrozumiała. Każda kula była z cieniutkiej skorupki z niebieskiego luksynu

wypełnionej luksynem innego koloru. Gavin zamknął oczy i dalej żonglował. Niemożliwe. Po prostu się popisywał. Nie popisywał się, nadal je uczył. – Ach – powiedziała Liv. – Ktoś zrozumiał – powiedział Gavin otwierając oczy. – Jak żongluję, mając zamknięte oczy? – Jest pan Pryzmatem, pan wszystko potrafi – wymamrotał ktoś. – Pięknie dziękuję, przez cały dzień nikt mi nie całował tyłka, ale nie, nie o to chodzi. Naprawdę to powiedział?! – Pan wcale nie żongluje – powiedziała Liv, pierwsza dochodząc do siebie. Gavin odsunął ręce od wirujących piłek. Dalej latały, kreśląc zawiły wzór w powietrzu. Wszystkie dziewczęta zmrużyły oczy i zobaczyły nadfioletowy luksyn łączący kule. One po prostu śmigały po niewidzialnym torze. – Zgadza się. Jeśli stworzysz widoczny powód, nawet zadziwiający, możesz ukryć niewidzialne zjawisko tuż pod nosem ludzi. Oto moc nadfioletowego luksynu. Aliviano, wyświadczysz mi przysługę? – Oczywiście. Uśmiechnął się. – Świetnie. Zapamiętam to sobie. – Odwrócił się. Miał ciemną plamę na plecach koszuli. To krew? Czy Liv powinna coś powiedzieć? – Preceptorko Złotogłóg, przykro mi, że muszę się pożegnać. Nadal jestem wam winny połowę zajęć i wynagrodzę to wam. A na razie proszę zawiadomić stosownych urzędników, że Aliviana Danavis została oficjalnie uznana za nadfioletowo-żółtą dichromatkę. Ma natychmiast rozpocząć zajęcia. Będę... rozczarowany, jeśli nie zostanie wyekwipowana równie przyzwoicie jak przeciętny ruthgarski dichromata. Koszty pokryje Chromeria. Jeśli ktokolwiek będzie miał jakieś zastrzeżenia, proszę go skierować do mnie. Liv natychmiast zapomniała o koszuli Gavina. Nie mogła uwierzyć w to, co właśnie usłyszała. Paroma zdaniami Pryzmat wszystko zmienił. Uwolnił ją. Dichromatka! Jednym słowem, zamiast spędzić życie na pisaniu listów dla jakiegoś zaściankowego arystokraty, czekała ją Orholam tylko wie jaka przyszłość. Pomyślała, że to sobie wyobraziła, dopóki nie zobaczyła równie oszołomionej miny u preceptorki Złotogłóg. To działo się naprawdę. Liv potrzebowała

tylko chwili, żeby dotarła do niej reszta słów Gavina. Miała żyć na takim poziomie jak ruthgarski dichromata, i to na koszt Chromerii! A Ruthgarczycy zapewniali swoim krzesicielom najlepsze warunki. To była część ich strategii, dzięki której przyciągali największe talenty. Jeśli Liv dobrze to rozegra, może uda jej się wyrwać z pazurów tej harpii Aglaii Crassos. Gavin uśmiechnął się do niej, a szelmowska, chłopięca radość mieszała się w nim z czymś głębszym, czego Liv nie potrafiła odczytać. A potem odszedł. Jednakże, kiedy patrzyła, jak Pryzmat zbiega po schodach i znika im z oczu, ogarnął ją nieokreślony niepokój. Zdobyła dzisiaj wszystko, na co miała nadzieję, i wszystko, o czym nawet nie śmiała marzyć. I wydarzyło się coś więcej... Pryzmat właśnie ją kupił. Nie wiedziała, dlaczego była tyle warta, ale nie miała wrażenia, żeby to był przypadek. Spojrzała na Venę, która tylko wzruszyła ramionami, wytrzeszczając oczy. Gavin Guile miał jakieś plany co do Liv, a ona z radością wypełni powierzone jej zadanie. Tylko co to mogło być?

ROZDZIAŁ 39 Błękit celi próbował przesiąknąć mu do mózgu, pozbawić go namiętności i uczynić logicznym. Nie było miejsca na nienawiść, zazdrość, wściekłość. Martwy mężczyzna mruczał w ścianie. Dazen wstał i podszedł do niego. Martwy człowiek mieszkał w pewnym szczególnie błyszczącym fragmencie luksynowej ściany. Był oczywiście bratem bliźniakiem Dazena. – Nadszedł czas – powiedział martwy człowiek. – Musisz się zabić. Martwy człowiek lubił tak czasem zdzielić Dazena obuchem i patrzeć, jak zareaguje. Dazen rozciągnął szyję, przechylając głowę w lewo i w prawo. Martwy człowiek rozciągnął szyję, przechylając głowę w prawo i w lewo. – Co masz na myśli? – spytał Dazen. – Nie chciałeś zrobić tego, co należało. Jeżeli nie jesteś w stanie ciąć głębiej niż Dazen... – Teraz ja jestem Dazenem! – warknął Dazen. Mężczyzna w ścianie uśmiechnął się z pobłażaniem. – Nie, jeszcze nie. Nadal jesteś mną, Gavinem, bratem, który przegrał. Dazen ukradł ci życie, ale ty nie wziąłeś jego życia. Jeszcze nie. Nie jesteś gotowy. Porozmawiaj ze mną za rok albo dwa. – Ty nie żyjesz! – warknął Dazen. – Jesteś martwym człowiekiem, a nie mną. Ja jestem Dazenem! Ale odbicie nic nie powiedziało. Tam był jego syn. Jego, a nie Dazena. Prawdziwy Dazen ukradł mu syna. Tak jak ukradł mu całe życie. Gavin postanowił dawno temu, że skoro brat ukradł mu jego życie, to on ukradnie życie Dazena. Młodszy brat zawsze był tym sprytniejszym, więc jedyną drogą ucieczki było stać się Dazenem – przechytrzyć brata jego własnym sposobem myślenia, wkopać się o krok głębiej pod najgłębszą pułapkę Dazena i zaskoczyć go, wyskakując stamtąd. Jak na razie nic z tego nie wyszło. – Nie zadziałało, bo nie jesteś gotowy, by zaryzykować wszystko, żeby wygrać. Na tym polegał geniusz Dazena – odparł martwy człowiek. – Pamiętasz ostatni raz, kiedy walczyliście ze sobą?

– Kiedy mnie uwięził i ukradł moje życie? – Nie, ostatni raz, kiedy walczył z tobą na pięści. Gavin nigdy by o tym nie zapomniał. Był starszym bratem. Musiał wygrać. Nie pamiętał nawet, o co walczyli. To nie było ważne. Pewnie sam sprowokował bójkę. Dazen za bardzo zważniał i nie okazywał Gavinowi należnego szacunku. Wobec tego Gavin uderzył go w ramię i przezwał jakoś paskudnie. Chociaż Gavin był starszy, Dazen wyrósł tak, że dorównał mu wzrostem, o ile już nie przerósł. Zwykle Dazen zareagowałby na takie traktowanie skargą albo przekleństwem. Nie tamtego dnia. Dazen zaatakował go i nagle Gavina ogarnął strach, który narastał w nim już od pewnego czasu. Co będzie, jeśli przegra? Walczyli, próbując wzajem się przewrócić, zasypując ciosami ręce, brzuch, ramiona przeciwnika. Wiele ciosów udało się zablokować, ale nawet te, które sięgały celu, były bardziej bolesne niż niebezpieczne. W walce z bratem obowiązywały pewne zasady. Nie próbowałeś połamać mu kości, nie biłeś w twarz. Chodziło o uległość, dominację i o karę. Jeżeli jednak Dazen wygrałby jedną walkę, sprawy między nimi na zawsze by się zmieniły. Do tego nie mogło dojść. Przestraszony i zdesperowany Gavin uderzył Dazena w twarz. Chłopak zakołysał się na piętach, ale bardziej z zaskoczenia niż od siły ciosu. Dazen był zwykle opanowany, ale gdy tylko Gavin zobaczył jego twarz, zrozumiał, że popełnił błąd. Poważny błąd. Ból się nie liczył. Dominacja już się nie liczyła. Nie dla Dazena. Po prostu całkiem zwariował. Nie musiał nawet krzesać czerwieni, żeby stracić panowanie. A właśnie je stracił. Rzucił się na Gavina i go przewrócił. Gavin próbował się odepchnąć, odskoczyć, wyrwać, ale Dazen nie walczył o pozycję, po prostu chciał powalić brata. Polecieli na ziemię. Gavin wylądował na Dazenie i solidnie przywalił mu kolanem. To nie miało znaczenia. Zupełnie jakby Dazen nawet tego nie poczuł. Po prostu przyjął uderzenie i pociągnął Gavina, wykorzystując rozpęd własnego upadku. Nagle Dazen znalazł się na górze. Złapał starszego brata za gardło obiema rękami i ścisnął. Panika Gavina osłabła. Obu ich uczono siłowania się. Rąbnął brata w szczękę. Nic. Dazen przyjął cios. Następny odbił łokciem. I ściskał. Panika powróciła z nową siłą. Dazen zamierzał go zabić! Gavin uderzał i uderzał, a Dazen po prostu przyjmował ciosy.

Śmiało, zrań mnie, ale ja cię zabiję. Świat zaczął ciemnieć, kiedy Dazen nagle wypuścił Gavina. Wstał na chwiejnych nogach, podczas gdy Gavin, kaszląc, dochodził do siebie. Zanim Gavin wstał, młodszy brat zniknął. Potem już nigdy nie walczyli. To im wystarczyło. Bez słów zrozumieli, że jeśli jeszcze kiedykolwiek zaczęliby walczyć, któryś z nich najpewniej by zginął. Gdybym ja wygrał pod Strzaskaną Skałą, to rzeczywiście ktoś by zginął. Jednakże Dazen pozwolił mu żyć. To było jak wtedy, kiedy trzymał ręce na jego gardle. Mógł mnie zniszczyć. Mógł mnie zabić, ale pozwolił mi żyć. Bo był słaby. – Jeśli Dazen jest słaby – powiedział martwy człowiek – co to mówi o tobie? Przegrałeś z nim. – Zaśmiał się. – Nigdy więcej. Potrzebowałem dużo czasu, ale wreszcie zrozumiałem. Nauczę się tej lekcji od mego brata: wygraj za wszelką cenę. Bądź gotów za to zapłacić, a nie będziesz musiał. I to wszystko. To było takie proste. Teraz – teraz wreszcie! – Gavin był gotowy stać się Dazenem. Przejmie siłę Dazena, a zostawi jego słabość. Wyciągnął rękę i dotknął odbicia. – Teraz naprawdę jesteś martwym człowiekiem – powiedział. Poprzednie próby krzesania podczerwieni zawiodły, ponieważ nie potrafił zebrać dość ciepła. Jedyna rzecz, która generowała ciepło tu na dole, to było jego własne ciało, a omal się nie zabił ostatnim razem, kiedy wziął za dużo żaru. Zaczął już halucynować, a to i tak nie wystarczyło. Nie był gotów zaryzykować wszystkiego. Nie był gotów umrzeć, gdyby tak trzeba było. Teraz już był gotowy. – Dziękuję ci, bracie. Dziękuję ci, synu – powiedział. Wykrzesał nóż z niebieskiego luksynu. Był ostry tylko wtedy, kiedy koncentrował się ze wszystkich sił, ale w miarę upływu dni on i martwy człowiek zgolili jego długie włosy. Ścinał motek, rozdzielał pasma na wąskie snopki, wiązał ich końce, żeby się nie rozpadły. Kiedy zebrał już spory stos, wcierając tyle oleju z ciała w tę zaimprowizowaną przędzę, ile zdołał, zaczął tkać. Od tego trzeba było zacząć. Później nie będzie miał sił się tym zająć. Ten jeden raz niebieski kolor mu pomógł. Dawny on – kiedy był jeszcze wolny, kiedy był Gavinem – nigdy w życiu by tego nie dokonał. Przeplatał włosy ponad, pod, ponad, pod, popełniał błędy zaczynał od początku, gubił się i wypuszczał nieskończoną pracę, próbował ją złapać i tracił tydzień pracy w jednej sekundzie, gdy niezgrabnymi palcami wyciągał pasma.

Kiedyś to doprowadziłoby go do szaleństwa. Jednakże błękit lubował się w szczegółach, w umieszczaniu każdego włosa we właściwym miejscu. Początkowo Dazen tego nie zauważał, ale pewnego dnia zdał sobie sprawę, że odzyskał coś, co utracił dawno temu. Nadzieję. Naprawdę mógł się stąd wydostać. Teraz już wiedział. To była tylko kwestia czasu. Zemsta nadchodziła; nawet jeśli tak długo zwlekała, to teraz będzie słodka za wszystkie czasy. Dazen westchnął zadowolony i kontynuował pracę.

ROZDZIAŁ 40 Gavin zdarł z siebie poplamioną koszulę i stęknął, gdy materiał zadrapał oparzenie. Koszula za pięćdziesiąt danarów, a ja ją zniszczyłem w godzinę. Gorzej, zauważył, że niektóre dziewczęta gapiły się na rosnącą plamę. To żadna katastrofa. Nie zapytały, co się stało. Jednakże ktoś ze Spektrum mógłby. Gavin wolał zachować kłamstwa na tę ewentualność. Zaklął pod nosem. Wiedział, że Marissia musiała uporządkować jego ubrania według jakiegoś schematu, ale niezależnie od tego, na czym polegał, nigdy go nie rozgryzł. Przejrzał wieszaki z koszulami, spodniami, bryczesami, pelerynami, habiami, togami, koszulami thobe, półki z petasosami i ghotrami – większości tych rzeczy nigdy nie nosił. Orholamie, miał mnóstwo ubrań. Podejrzewał, że to dlatego, że jako Pryzmat powinien spełniać oczekiwania wszystkich ludzi, więc gdy spotykał się z ambasadorem albo musiał nagle odwiedzić Aborneę, miał od razu odpowiednie ubranie uszyte na miarę. Nadal stał rozebrany do pasa, z maścią na oparzeniu – przynajmniej miał dość rozsądku, żeby trzymać podstawowe medykamenty w pokoju – kiedy otworzyły się drzwi. Marissia wślizgnęła się cicho. Zerknęła na oparzenie na jego plecach na wysokości żeber. Jej jadeitowe oczy rozbłysły gniewem, chociaż nie wiedział, czy gniewała się na niego, czy z jego powodu. Może po trosze z obu przyczyn. Złapała maść ze stolika i nałożyła jeszcze trochę na jego plecy. Auć. Najwyraźniej ominął parę miejsc. A potem obandażowała go wprawnie. Nie była delikatna. – Czy mój pan potrzebuje pomocy w znalezieniu następnej koszuli? – Aaauć! – wrzasnął. Odchrząknął i zniżył głos o oktawę. – Poproszę. Podeszła do sterty, którą, mógłby przysiąc, przed chwilą przeszukał, i natychmiast wyłowiła koszulę. Wątpił, żeby już kiedyś ją nosił, ale była w stylu, który lubił i wystarczająco ciemna, żeby nikt nie zauważył, gdyby maść przesączyła się przez materiał. Marissia niewątpliwie posługiwała się tylko sobie znaną magią. Przysiągłby, że tej koszuli nie było tam wcześniej. Zaczęła cichutko pogwizdywać, gdy ubierała go i poprawiała mu włosy. To była stara melodia, ładna. Marissia ładnie gwizdała. Och, to była piosenka „Zagubiona owieczka”. Komentarz pod adresem mężczyzny, który

nie potrafi znaleźć sobie ubrania? Pewnie tak. Miał poważniejsze zmartwienia na głowie. Skoro poradził sobie z bratem, to jak trudne może być spotkanie ze Spektrum? – Wyjeżdżam dziś rano albo jutro – powiedział. – Na dole pewien młody człowiek właśnie przechodzi próbę. Kip. To mój, ehm, naturalny syn. Nie było potrzeby używać eufemizmu „bratanek” w rozmowie z Marissią. Wiedziała, że uwięził brata, ale nawet ona nie wiedziała, że Gavin nie jest Gavinem. Nie znała żadnego z nich przed wojną, więc nie musiała o niczym wiedzieć. Ufał jej całkowicie, ale im mniej ludzi znało sekret, tym więcej miał czasu do chwili, kiedy całe kłamstwo zwali mu się na głowę. – Ma szesnaście... to znaczy piętnaście lat. Znajdziesz odpowiednie dla niego ubrania i spakujesz nas na dwa tygodnie? – Bardziej do walki czy żeby zrobić wrażenie? – Jedno i drugie. – Oczywiście – odpowiedziała beznamiętnie. W drodze do wyjścia porwał miecz w zdobionej klejnotami pochwie. Nie radził sobie z bronią nawet w połowie tak dobrze jak najsłabszy z Czarnogwardzistów. Kiedyś był całkiem dobry, ale gdy zdał sobie sprawę, że potrafi wykrzesać dowolną kombinację kolorów i w jednej chwili dysponować wszelką potrzebną bronią, przestał ćwiczyć ze zwykłą stalą tyle, ile powinien, żeby móc konkurować z zawodowcami takimi jak Czarna Gwardia. Oczywiście, zakładając, że walka byłaby uczciwa, a z krzesicielem walka nigdy nie jest czysta. Sami Czarnogwardziści walczyli wszyskim, co im wpadło w ręce: ostrzami, magią, pucharem wina albo garścią piachu. Wsadził też za pas ilytańskie pistolety. Tylko po to, żeby być dupkiem. Kiedy wyszedł z pokoju, czekało na niego dwóch Czarnogwardzistów. Jego eskorta. To był kompromis wobec Bieli. Mógł podróżować bez Czarnej Gwardii, kiedy uważał, że to jest absolutnie niezbędne – więc przez większość czasu – pod warunkiem, że zgadzał się na ich obecność w miejscach, gdzie istniało największe prawdopodobieństwo zamachu. Bieli nie podobał się sposób, w jaki interpretował ich umowę, ale on z całą zaciekłością trzymał się tej odrobiny wolności, jaka mu została. Przeszedł szybko przez korytarz, który dzielił ten poziom na pół. Każde z nich – on i Biel – zajmowało jedną połowę. Z racji obrotu Chromerii połowa Gavina zawsze była zwrócona do słońca. Cóż to za ironia, że Biel miała na zawsze pozostać w cieniu, chociaż z racji wieku

doceniała ten fakt. Minimalizowało to pokusę krzesania i przyśpieszenia własnej śmierci. Gavin zastanawiał się, jak to robiła. Bez krzesania czułby się pusty, słaby. Życie nie byłoby warte życia bez chromaturgii. Definiowała to, kim jest. Z pewnością tak samo było z Bielą, a jednak nadal żyła, zachowała niezłomną wolę i proste plecy. Minął Czarnogwardzistów strzegących jej pokoju i zapukał do drzwi. – Nie ma jej – powiedział mężczyzna po lewej. – Biel wyszła spotkać się z Chromerią. Uznała, że byłoby to niegrzeczne kazać czekać całemu Spektrum z powodu opieszałości jednego człowieka. W taki sposób Czarna Gwardia wyrażała niezadowolenie. Jego właśni Czarnogwardziści wiedzieli, dokąd idzie, kiedy tylko skręcił do pokoju Bieli zamiast do windy, ale nic mu nie powiedzieli. Czarnogwardziści Bieli wiedzieli, dokąd Pryzmat zmierza, gdy tylko go zobaczyli, ale nie powiedzieli, że Biel wyszła, dopóki nie zapukał, przez co zmarnował jeszcze więcej czasu i tym bardziej się spóźni. Opieszałość jednego człowieka? A o czym Spektrum będzie rozmawiać beze mnie? To ja zwołałem to spotkanie. Jak zawsze Czarna Gwardia zachowała ostrożność, okazując irytację. Przez jakiś czas nie będą sprawiać żadnych kłopotów, już Żelazna Pięść o to zadba. Gdyby bardziej zdenerwowali Gavina, jeszcze częściej by ich unikał, a wtedy jeszcze trudniej byłoby im wypełnić swoje zadanie – zapewnić mu ochronę. Mimo wszystko, oczekiwali szacunku. Który im okazywał. Na swój sposób. Trzeba być dziwnym człowiekiem, żeby zgłosić się na ochotnika do wzięcia na siebie strzały, kiedy się nawet nie wie, czy lubi się Pryzmata albo Biel, których ochronę mu powierzono. On jednak nie da się zakuć. Władza to wolność. Władzę trzeba utrzymać. – Jeśli nie możecie mi dobrze służyć – powiedział Gavin do swoich dwóch Czarnogwardzistów – to nie służcie mi w ogóle. Odwrócił się na pięcie i ruszył w stronę windy. Oczywiście, nic nie powiedzieli. Po prostu nadal mu towarzyszyli, idąc po jego prawej i lewej stronie. Dowódca Żelazna Pięść wyszkolił ich, żeby ignorowali rozkazy, które narażają podopiecznych na niebezpieczeństwo. Gavin machnął rękami, krzesząc pręty z niebieskiego luksynu wzmocnionego żółtym po prawej i lewej stronie. Czarnogwardziści zawahali się na chwilę, a on, nadal idąc szybkim krokiem, zamknął luksynem przerwę za sobą. Szedł, nawet nie oglądając się za siebie, gdy

stawiał lite ściany z błękitu, czerwieni, zieleni, żółci i nadfioletu. To mu sprawiło pewną satysfakcję. Brat naprawdę mu dopiekł. Łajdak. Z drugiej strony, to było niezbędne. Czarna Gwardia musiała wiedzieć, że nie może go kontrolować. Tak właśnie działali sprytni ochroniarze: ograniczali trochę twoją swobodę, potem jeszcze trochę, a wkrótce kontrolowali wszystko. Gavin nie zamierzał na to pozwolić. Gdyby pozwolił, żeby Czarnogwardziści kręcili się nieustannie obok niego – a tego właśnie chcieli – wkrótce poznaliby nie tylko takie sekrety jak ślizgacz czy kondor, ale też jego najważniejszą tajemnicę. Co zrobiłaby Czarna Gwardia, gdyby odkryła, że Gavin nie jest Gavinem? Mogłaby uznać, że de facto jest Pryzmatem i to wystarczy. Albo mogłaby uznać, że stanowi zagrożenie dla prawdziwego Pryzmata. Albo mogłaby rozpaść się na dwa walczące ze sobą obozy. Przyjemna myśl: grupa elitarnych wojowników-krzesicieli próbujących się nawzajem zniszczyć. To dlatego musiał się tak zachować. Czarna Gwardia uczy się tej lekcji raz za razem – że ma przyjmować okruchy, które rzuca jej Gavin. Możecie mnie chronić, jeśli służycie mi całym sercem, a ja mogę odebrać wam ten przywilej, kiedy tylko zechcę, niezależnie od tego, czy będę miał powód, czy nie. Początkowo, wiele lat temu, dowódca Oszczep karał tych Czarnogwardzistów, którym Gavin

uciekł.

Kiedy

to

nie

podziałało,

zastosował

publiczne

kary,

upokarzając

Czarnogwardzistów, chociaż nie oni zawinili. Gavin czuł się okropnie, ale nie zmienił się ani na jotę. Dowódca Oszczep nasilił kary, kazał publicznie wychłostać kilku mężczyzn, w tym młodego Żelazną Pięść. Gavin odpowiedział, ziewając i nie dopuszczając do siebie Czarnej Gwardii przez miesiąc. Włóczył się wtedy po zatłoczonych targowiskach, zostawiając przysłanych przez dowódcę Czarnogwardzistów związanych i zakneblowanych. A robił to wkrótce po wojnie, kiedy nie brakowało ludzi gotowych z radością go zabić. Kiedy wreszcie doszło do próby zamachu, a w pobliżu nie było żadnego Czarnogwardzisty, dowódca Oszczep zwolnił sześciu ludzi, którzy mieli wtedy chronić Gavina. W końcu interweniowała Biel i zamiast tego zwolniła dowódcę. Gavin mu nie współczuł. Kiedy tylko dowódca zorientował się, że nie uda mu się wykorzystać sumienia Gavina przeciwko niemu samemu, powinien był spróbować czegoś innego. Człowiek, który nie potrafi zmienić taktyki, w ogóle nie powinien dowodzić Czarną Gwardią. Ten ruch nie przysporzył Gavinowi przyjaciół, ale dzięki temu nadal pozostał u steru. Poza tym nie potrzebował przyjaciół. Dwaj Czarnogwardziści przy windzie popatrzyli po sobie,

widząc, że nadchodzi. Kobieta po lewej był niska, ale zbudowana mocno jak byk. – Najwyższy Lordzie Pryzmacie – powiedziała – zauważyłam, że nie masz eskorty. Czy mogę dołączyć? Gavin wyszczerzył zęby w uśmiechu. – Skoro tak ładnie prosisz. Otworzyli mu windę i chwilę później znajdował się poziom poniżej piętra, które zajmował z Bielą. Czarnogwardziści na służbie zdziwili się na widok jego jednoosobowej eskorty. Bez wątpienia wiedzieli, kto kiedy ma służbę i że ta kobieta nie powinna chronić Pryzmata, tak samo jak Pryzmat nie powinien mieć w ochronie tylko jednej gwardzistki. – Najwyższy Lordzie Pryzmacie – odezwał się jeden z nich, wysoki czerwonopomarańczowy dichromata. Był młody, miał może ze dwadzieścia lat, co znaczyło, że musi być bardzo utalentowany – czy mogę panu towarzyszyć? – Dziękuję, ale nie – odparł Gavin. – Nie możesz mnie obronić przed tym, co mnie tu czeka. Gavin powiedział Kipowi, że Biel próbuje zrównoważyć władzę Pryzmata, ale niespecjalnie lubił, gdy to robiła. Wszedł do sali posiedzeń. Kolory siedziały wokół stołu. W czasie oficjalnych spotkań siadali według kolejności: Podczerwień, Czerwień, Oranż, Żółć, Zieleń, Błękit, Nadfiolet, Czerń, Pryzmat i Biel. Jednakże w czasie takich spotkań jak to, chętka, by usiąść obok przyjaciół albo żeby zająć jeden z wygodniejszych foteli, przezwyciężała naturalną tendencję, żeby siadać za każdym razem na tym samym miejscu. Gavin zajął ostatnie miejsce między Nadfioletem – wysoką, czarną jak węgiel i chudą jak patyk Paryjką imieniem Sadah – a pulchnym Ruthgarczykiem o jaśniejszej skórze i ozdobionej paciorkami brodzie, Klytosem Niebieskim. Gavin powiedział Kipowi, że każdy Kolor reprezentował jeden kraj, i to właściwie była prawda. Każdy satrapa wyznaczał jeden Kolor. To była najważniejsza decyzja, jaką podejmowała większość władców. Jednakże system ten zaczął się rozpadać jeszcze przed Wojną Fałszywego Pryzmata, kiedy Andross Guile dzięki łapówkom i szantażom zdobył fotel Czerwieni, chociaż Krwawa Puszcza miała już jeden Kolor. Był tak bezczelny, że ukradł to stanowisko Ruthgarowi, twierdząc, że obrzynek bagien na terenie Ruthgaru należący do Guile’ów daje mu prawo ubiegać się o ruthgarski mandat. Oczywiście, po wojnie posłużono się takim samym sposobem, żeby pozbawić mandatu

Tyreę. Kwestie lojalności były tak zawikłane, zachodząc na siebie i zazębiając się, że przyprawiało to o zawrót głowy. Błękit i Zieleń byli z Ruthgaru, więc zwykli jednoczyć się we wszelkich kwestiach dotyczących Ruthgaru. Z kolei Zieleń i Jia Tolver, Abornejka, która zajmowała pozycję Żółci, były kuzynkami. Abornejczycy dławili handel Paryjczyków i Ruthgarczyków, wykorzystując do tego Cieśninę, więc wszelkie kwestie dotyczące handlu sprawiały, że rzucali się sobie do gardeł, ale w każdej innej sprawie potrafili stworzyć jednolity front. Podczerwień była z Krwawej Puszczy, która sprzymierzyła się teraz z silniejszym sąsiadem, Ruthgarem, ale jej rodziców zamordowali w czasie wojny bracia Zieleni. I długo by tak opowiadać. Każdy arystokratyczny ród w Siedmiu Satrapiach robił, co mógł, żeby wypchnąć do Chromerii przynajmniej jednego syna albo córkę, którzy dbaliby o rodzinne interesy. Z kolei każdy członek Spektrum robił co w jego mocy, żeby chronić siebie. Więzy rodzinne, klanowe, narodowe, barwne i ideologiczne wiązały i dzieliły na wszelkie możliwe sposoby. Kolory żyły w równym stopniu polityką, co magią. Żeby zostać Kolorem, trzeba było wykazać się pewnymi uzdolnieniami w chromaturgii – Biel dbała to o – ale kiedy już ten warunek został spełniony, niejeden z foteli znajdował nowego właściciela w tym samym czasie, kiedy karawany osiołków obładowanych złotem wędrowały do królewskich siedzib. Gavin wiedział, że tak to wyglądało, kiedy do Spektrum dołączył jego ojciec. Siedząca na fotelu z kółkami Biel powiedziała: – Rozpoczynamy porządek obrad. Proszę o odnotowanie, że obecne są wszystkie Kolory poza Czerwienią. Nienawidzili tego. Nienawidzili tego, że nie mogą się pozbyć Androssa Guile. Nienawidzili, że lekceważąc wszelkie konwencje, nie uczestniczył w żadnych obradach od pięciu lat, ale nadal się upierał, by uwzględniać jego głosy. Nienawidzili tego, że przekazywał swój głos przez posłańca, dając im do zrozumienia, jak nisko ceni ich opinie. Żadna elokwencja już nigdy nie wzruszy Androssa Guile. Rozpatrzy i rozważy każdą kwestię samotnie i zadecyduje niezależnie od całego teatrzyku obrad Spektrum. A poza tym bali się go. – Lordzie Pryzmacie, zwołałeś to spotkanie, więc przekazuję ci dalsze kierownictwo – powiedziała Biel. Myślała, że popsuła mu szyki. Że stał się zbyt niezależny. Że może stać się zbyt niebezpieczny, jeśli ona nie szarpnie smyczą.

Uważaj, Oreo. Przyduszony pies potulnieje, ale wilka ogarnia szaleństwo. Relacje Gavina ze Spektrum zawsze były cierniste. Oczywiście, kiedy wracał do siebie po Strzaskanej Skale, odebrali mu tytuł promachosa i kontrolę nad wojskami, jak kazał zwyczaj. Nie wiedzieli jednak, czy im na to pozwoli. Nadal ucząc się nowego przebrania, zgodził się, ale niespecjalnie się przejmował którymkolwiek Kolorem. Ani oni nie troszczyli się o niego. Żył za długo, stał się zbyt potężny. Nie potrzebował ich, i to ich przerażało. Nienawidzili jego ojca. Nienawidzili Guile’ów i krzyżowali szyki Gavinowi przy każdej okazji. Cierpliwości, Gavinie. Masz mnóstwo czasu na realizację szóstego celu. Mnóstwo pola manewru. Jesteś synem Androssa Guile. – Musimy natychmiast oswobodzić miasto Garriston, wycofać naszych ludzi i oddać stolicę królowi Garadulowi. Najlepiej z przeprosinami, że nie zrobiliśmy tego wcześniej. Cisza. Po której zapadła niezręczna cisza. Klytos Niebieski zarechotał niepewnie. Kiedy nikt mu nie zawtórował, zamilkł. – Królowi? – spytała Biel. – Tak siebie teraz nazywa. – Gavin nie wchodził w szczegóły. – Z pewnością nie mówisz poważnie, lordzie Pryzmacie – powiedziała Sadah Nadfioletowa. – Za kilka tygodni urząd gubernatora przechodzi w ręce Parii. Mamy do tego prawo. Ludzie poczynili plany. Statki już tam płyną. Jeśli musimy o tym rozmawiać, to porozmawiajmy za dwa lata od dzisiaj. – W żadnym razie – zaprotestowała Delara Pomarańczowa. Była czterdziestoletnią dichromatką o wielkim, obwisłym biuście i czerwieni z oranżem dotykającymi już niemal samej krawędzi tęczówki. Była Atashanką. Atash przejmował urząd gubernatora po Parii. – Paria była pierwsza w kolejce, kiedy jeszcze w mieście zostały jakieś bogactwa. I wszystkie je zagarnęliście – dokończyła. – A także odbudowaliśmy miasto, które całkowicie spalono, zajęliśmy się rannymi i chorymi. Wzięliśmy tylko tyle, ile nam się należało w ramach rekompensaty. – Przestańcie – przerwał im Gavin. – Kłócicie się nie o to, o co trzeba. Nie chodzi o to, kto dostanie urząd gubernatora i w jakiej kolejności, ani na jak długo. Minęło szesnaście lat, odkąd zmiażdżyliśmy Tyreę. Nadal nie ma tu swojego przedstawiciela. Coraz mniej Tyrejczyków zjawia

się z każdym rokiem w Chromerii. Dlaczego tak się dzieje? Nagle przestali się tam rodzić krzesiciele? Czy może żądamy od nich danin tak wysokich, że nie są w stanie opłacić nauki, co z kolei jeszcze bardziej zuboża ich ziemie? A na dodatek zajęliśmy Garriston, ich główny port i największe miasto, wasi gubernatorzy opodatkowali każdą pomarańczę, granat i melon. Byłem w Garristonie i teraz to cień dawnego miasta. Wspaniałe kanały irygacyjne zasypał piach. Na polach pracują albo kobiety i dzieci, albo nikt. I nigdzie nie ma krzesicieli. – Współczujesz im? – spytała Delara Pomarańczowa. – Kiedy moi bracia zmartwychwstaną i zostanie odbudowany Zamek Ru, zacznę współczuć Garristonowi. Dołączyli do Dazena. To ich wojna zabiła dziesiątki tysięcy. Widziałam, jak zrzucili z Wielkich Schodów dwuletniego synka satrapki Naheed. Widziałam, jak rozcięli jej brzuch, bo była ciężarna, wyjęli dziecko i zakładali się, jak daleko ze schodów zrzuci jeden z ich ludzi wrzeszczące dziecko. Obcięli jej nos, uszy, piersi, ręce i nogi, a potem zrzucili. A my patrzyliśmy. Dziecko doleciało aż do ostatniego stopnia, na wypadek gdybyś był ciekawy. Jego mózg zachlapał mi suknię. Chciałam je złapać, ale się nie ruszyłam. Nikt się nie ruszył. Nad tymi ludźmi, chcesz, żebyśmy się ulitowali? A może nad ludźmi, którzy zatopili całą flotyllę uchodźców, którzy nie mieli ani jednego krzesiciela albo uzbrojonego człowieka na pokładzie? To była wina Gavina. Kiedy był Dazenem. Wysłał młodego, nowego generała – Gada Delmartę – który zawsze działał skutecznie i bezpośrednio. Gavin powiedział mu, żeby zabezpieczył Ru. Generał Delmarta uznał, że zabezpieczyć to znaczy zadbać, żeby nigdy już nie mogli stawić oporu. Wybił całą rodzinę królewską – wszystkich pięćdziesięciu sześciu członków wraz z dziesiątkami dworzan płci męskiej – publicznie, pojedynczo, w kolejności sukcesji, a potem spalił ich wspaniały zamek, dumę Atashu. A kiedy ludzie uciekli, generał Delmarta wysłał za flotyllą ogniowych krzesicieli. Gavin dowiedział się o tym po fakcie i co wtedy mógł zrobić? Trwała wojna, generał wypełniał jego rozkazy, a kiedy później Delmarta wmaszerował do wspaniałego miasta Idoss, poddało się bez walki, tak bardzo bano się go z powodu jego okrucieństwa. – Może moglibyśmy policzyć, ile dzieci zginęło, kiedy spaliliście w odwecie Garriston i zaryglowaliście bramy, żeby nikt nie mógł uciec? Z tego, co pamiętam, wszyscy tyrejscy krzesiciele i wszyscy żołnierze poza dwustoma znajdowali się wtedy setki mil od miasta. Ile czasu potrzebowała rzeka, żeby oczyścić się z ciał? Tyle maleńkich trupów pływało po wodzie. Nawet z setkami rekinów, które, rzucając się, ubiły krwawą pianę w zatoce, minęło wiele

tygodni, prawda? Gavin nigdy się nie dowiedział, czyj to był pomysł, ale kiedy Garriston płonął, ktoś rozmieścił czerwonych krzesicieli wzdłuż murów. Żołnierze ich osłaniali, kiedy krzesiciele ciskali czerwonym luksynem w miasto. Czerwony luksyn był używany jako paliwo do lamp. Rozlał się po całym mieście, zamieniając je w piekło dla mieszkańców. Dziesiątki tysięcy skoczyły do rzeki, a kolejne tysiące skoczyły im na głowy. Same ciała w wielu miejscach wystarczyłyby, żeby zatamować rzekę. A niektórzy sprytni krzesiciele jego starszego brata wypuścili na rzekę w łódeczkach z zielonego albo niebieskiego luksynu czerwony luksyn, niekiedy zmieszany z pomarańczowym, dzięki czemu mikstura stawała się tak łatwopalna, że płonęła nawet pod wodą, albo z nadfioletowym luksynem, bo wtedy cały czas unosiła się na wodzie. Z powodu płomieni, dymu, wody, nacisku tłumu, walących się do zapchanej rzeki budynków i ognia pływającego po powierzchni liczba ofiar przekroczyła wszelkie dotychczasowe wyobrażenia. Przed wojną w Garristonie mieszkało ponad sto tysięcy ludzi. Po werbunku Dazena populacja zmniejszyła się do około osiemdziesięciu tysięcy. Po pożarze ocalało tylko dziesięć tysięcy, a po pierwszej zimie jedynie pięć. – Dość tego – odezwał się Czerń. Carver nie był krzesicielem, więc pod pewnymi względami był najsłabszym członkiem Spektrum. Jako Czerń odpowiadał za najbardziej przyziemne aspekty zarządzania Małym Jaspisem: import żywności, zarządzanie handlem, przyznawanie kontraktów, rekrutowanie i opłacenie żołnierzy, utrzymanie budynków i portów, budowę statków, i za wszystko inne, co Biel scedowała na jego barki, żeby samej móc skupić się przede wszystkim na Chromerii. Robił jednak wielkie wrażenie i Gavin go szanował. – Moglibyśmy wymieniać okropności przez cały dzień, lordzie Pryzmacie. W czym rzecz? Rzecz w tym, że z pięciu celów, jakie mi pozostały do wypełniania, jedyny prawdziwie altruistyczny to wyzwolenie Garristonu. Ci ludzie cierpią przeze mnie, a wy, szubrawcy, blokowaliście każdą moją próbę przyjścia im z pomocą. – Rzecz w tym – powiedział Gavin – że Tyrejczycy mają tyle samo powodów, żeby nas nienawidzić, co my ich. Karaliśmy ich za wojnę od szesnastu lat. Większość ludzi, którzy płacą teraz cenę, była dziećmi, kiedy wybuchła wojna. Nie widzą powodu, żeby dalej płacić za uczynki swoich ojców. Nienawidzą nas i prawda jest taka, że nikt z nas, żadna z Siedmiu Satrapii, nie

chce tam wrócić z wojskiem. – O czym mówisz, lordzie? – spytał Światłowładca Czerń. – Masz konkretne doniesienie o groźbie? – Mówię, że jeśli nie wycofamy się z Garristonu i nie skończymy z daninami na naszych warunkach, król Garadul odbierze miasto siłą i zakończy sprawę na własnych warunkach. To miał na myśli król Garadul, kiedy powiedział Gavinowi: „Odbierzemy to, co nam ukradłeś”. Nie mógł jednak powiedzieć im nic więcej, nie zdradzając pozostałych sekretów, a i tak by mu nie uwierzyli. – Naprawdę nie widzę w tym niczego śmiesznego – denerwował się Klytos Niebieski. Pod wieloma względami był tchórzem, ale Gavin wiedział, Ruthgar nie odpuści sobie łatwo Garristonu. – Mamy tam tysiąc żołnierzy i pięćdziesięciu krzesicieli. Sami krzesiciele mogą powstrzymać wszelką armię, jaką zdoła uzbierać ten „król” Garadul. – Ustępować buntownikowi, człowiekowi, który mieni się królem... to niedopuszczalne – powiedziała Światłowładczyni Oranż. –Zasługuje na śmierć. Och, ojcze, wielka szkoda, że już tu nie przychodzisz. Świetnie byś się bawił. Potrafię zrobić coś, czego ty nigdy nie umiałeś. – Po pierwsze – powiedział Gavin – nasze wycofanie się to rzecz słuszna. Karzemy ludzi, którzy już dość się nacierpieli i nienawidzą nas za to. Sialiśmy ziarno nowej wojny przez ostatnie szesnaście lat. Oni zaczęli tamtą wojnę, zgadza się. Generał Delmarta urodził się w Garristonie, zgadza się. Ale to nie usprawiedliwia naszych uczynków, nie tylko złych, ale i głupich. – Słucham? – oburzyła się Delara Pomarańczowa. Jej poprzedniczka na pozycji Oranżu – jej matka – była architektem rotacyjnego systemu zarządzania. – Słyszałaś – odparł Gavin. – Prawie nie mamy tyrejskich krzesicieli. Dlatego że przestali się tam rodzić? Ha! A co, jeśli, zamiast szkolić się tutaj, gdzie są biedni, napiętnowani i nieustannie podejrzewani o zdradę, postanowią uczyć się gdzieś bliżej domu? Nowa szkoła, Chromeria oddana idei zemsty, założona z powodu naszej małostkowości i głupoty. – Bzdura – odparła Delara. – Usłyszelibyśmy o czymś takim. – A jeśli nie? Jakość nauczania może nie być tak wysoka jak u nas. Mam nadzieję, że nie jest. Ale nawet z paroma podstawowymi czarami ogniowymi, jak długo twoich pięćdziesięciu krzesicieli stacjonujących w Garristonie oprze się siedmiuset? Jak długo twoi żołnierze

wytrzymają, kiedy zjawią się tysiące buntowników, którzy mogą się ukrywać pod ich nosem pośród zwykłych mieszkańców? Prawda jest taka, że król Garadul odbierze nam Garriston. Zażąda tego na warunkach, o których będzie wiedział, że są nie do przyjęcia, a potem zajmie miasto. Pytanie tylko, czy przegramy, tracąc twarz i sprawiając, że król Garadul wyjdzie na zwycięzcę, damy się wciągnąć w wojnę, do której wasze satrapie nie mają odwagi stanąć, czy też zrezygnujemy z daniny, która zresztą po podziale na sześć staje się nic nieznacząca, i oddamy to, czego nie możemy utrzymać? Jeśli oddamy Garriston, zanim król Garadul w ogóle wysunie żądania, wyjdziemy na wielkodusznych. Jeżeli dołączymy do tego przeprosiny, zachowamy się jak ludzie moralni, a jeśli zrobimy obie te rzeczy, zanim Garadul tego zażąda, pozbawimy go zwycięstwa i sprawy. – Lordzie, masz dowody na to wszystko? – spytała Delara. Była śliska, jak to zwykle bywa z pomarańczowymi, ale krzesanie czerwonego luksynu sprawiało też, że w miarę upływu czasu krzesiciel stawał się bardziej agresywny i lekkomyślny. – Bo w przeciwnym wypadku odnoszę wrażenie, że chciałbyś, abyśmy oddali całe miasto bez poważnego powodu. Nie znamy tego nowego „króla” Garadula. Dopiero co przejął władzę. Nie przysłał nam ani jednego emisariusza, już nie mówiąc o stawianiu żądań. – Chcesz mi powiedzieć, że żadne z was nie ma szpiega po stronie Garadula? – odgryzł się Gavin. Pojawiło się kilka sardonicznych uśmieszków i zapadła cisza. Oczywiście, nikt nie zamierzał się do tego przyznać. Nie ufali sobie na tyle. Nie było żadnych wojen w ciągu ostatnich szesnastu lat, ale to nie znaczyło, że interesy wszystkich są aż tak zbieżne. W Chromerii i we wszystkich stolicach jak zawsze roiło się od szpiegów. – Jeśli nie macie – rzucił Gavin władczym tonem, żeby im dokuczyć – to wyślijcie paru. – Najwyższy Światłowładco, oczywiście potraktujemy twoją radę skierowaną do satrapii z całą powagą... – zaczął Klytos Niebieski. Ruthgarczycy nienawidzili Gavina, odkąd zakończył ich wojnę z Krwawą Puszczą. Gavin przerwał mu. Czas zagrać kąpanego w gorącej wodzie. – Posłuchajcie, kretyni. Nie wiem, jakim cudem tego nie dostrzegliście. A może niektórzy z was jednak dostrzegli? Doceniam waszą... lojalność, powiedzmy. Fakty pozostają faktami, chodzi o rebelię i chodzi o herezję. Król Garadul mówi o obaleniu satrapii i kultu samego Orholama. Spodziewałem się, że Orholam może oczekiwać lepszej służby ze strony Kolorów.

– Dosyć! Dość tego, lordzie Pryzmacie! – warknęła Biel. Patrzyła na Gavina takim wzrokiem, jakby nie mogła uwierzyć w to, co właśnie powiedział. Nie ma to jak powiedzieć potężnym ludziom za jednym zamachem, że są nielojalnymi idiotami, niewdzięcznikami i bezbożnikami. Rozglądając się po sali, widział szok na jednych twarzach, a nienawiść na innych. Zapadła cisza; przerwał ją Światłowładca Błękit. Klytos był niebieskim krzesicielem. To naturalne, że on pierwszy przemyślał całą kwestię. – Myślę, że powinniśmy potraktować lorda Pryzmata poważnie. Rozwaga każe, abyśmy służyli satrapiom i Orholamowi równie gorliwie jak on sam każdego dnia. – Wypowiedział te słowa zwyczajnie, ale złośliwość pozostała czytelna. – Stawiam wniosek, żeby wysłać do Garristonu delegację, która oszacuje zagrożenie ze strony tego domniemanego buntownika Garadula i natychmiast przedłoży nam raport. – Delegację?! Jesteś ślepy, głupi czy aż tak zdeprawowany? – zapytał ostro Gavin. – Zanim... – Gavinie! – przerwała mu Biel. – Dość tego. Zarządziła głosowanie w kwestii delegacji i raportu, który miał powstać w ciągu dwóch miesięcy. Wniosek przeszedł pięcioma głosami do zera. Dwie osoby się wstrzymały. Gavin usiadł prosto, jak oszołomiony, pokonany. Zanim ktokolwiek wstał do wyjścia, pokręcił głową. – Oddałem władzę po wojnie, zrezygnowałem z pozycji promachosa – powiedział ponuro. – Stałem się doradcą, podczas gdy tylu innych chciało widzieć we mnie prawdziwego cesarza. Teraz mnie ignorujecie. Bardzo dobrze. Powiedzcie jednak swoim satrapom jedno: gotujcie się na wojnę. Król Garadul nie zatrzyma się na zajęciu Garristonu. Gwarantuję to wam. Widzisz, ojcze, oto ta jedyna rzecz, którą ja potrafię, a ty nigdy nie umiałeś: godzę się z pozorną porażką.

ROZDZIAŁ 41 Liv obejrzała pobieżnie nowy apartament w żółtej wieży, zanim wyszła. Nie wybiegła świętować tylko dlatego, że z każdą minutą traciła odwagę. Odwiedziła połowę lichwiarzy, zanim znalazła takiego, który był gotów ubić z nią interes. Wchodząc do nowego pokoju, zobaczyła, że niewolnicy z wieży przenieśli cały jej mizerny dobytek z klitki, którą przez trzy lata nazywała domem. I kobietę siedzącą na jej łóżku. – Witaj, Liv, poszłaś świętować? – spytała Aglaia Crassos. – Co robisz w moich apartamentach? – zapytała Liv. – Jak się tu dostałaś? – Dobrze jest nie zapominać o swoich przyjaciołach, Aliviano. – Aglaia wstała i stanęła tuż przed Liv. – Co? Przyszłaś mi grozić? Cała się trzęsę. Coś brzydkiego pojawiło się na twarzy Aglaii, ale zaraz zniknęło pod gładką maską i nieszczerym śmiechem. – Uważaj z tym ostrym językiem, dziewczyno, bo kiedyś poderżniesz nim własne gardło. – To koniec. Gavin Guile... – Kupił sobie ciebie jako niewolnicę do łóżka. Słyszałam. – Idź do diabła! – To ty tam wylądujesz, skoro rzucasz się w ramiona człowiekowi, który zamordował twoją matkę i zniszczył twój kraj. To był potężny policzek. Liv odsunęła się o krok. Aglaia już wcześniej nawiązywała do spalenia Garristonu, ale Liv nigdy nie usłyszała czegoś podobnego. W gruncie rzeczy Liv nie miała pojęcia, jaka jest prawda, ale zważywszy na źródło, była skłonna uznać, że to kłamstwo. – Pryzmat nie miał z tym nic wspólnego. – A ty to wiesz, bo tak powiedział? Twoja matka zginęła w tym pożarze. Twój ojciec walczył przeciwko Gavinowi Guile. – A co cię obchodzi Garriston? Ruthgat walczył po stronie Pryzmata. Twój ojciec walczył w jego szeregach. – A mój brat jest gubernatorem Garristonu, więc mogę się dowiedzieć różnych rzeczy. –

Aglaia zniżyła głos i się pochyliła. – I możliwe, że ty teraz także. Zatem o to chodziło. – Nie. Skończyłam z tobą, z Ruthgarem, z twoimi kłamstwami. „Służ jednemu panu”. To było motto Danavisów, z mocnym naciskiem na to, że tylko jednemu. A Liv nie zamierzała służyć tej pani. – Witaj w nowym życiu, Liv. Teraz jesteś ważna. Teraz jesteś graczem w wielkiej rozgrywce i masz nie najgorsze karty w ręce. Widzisz, Liv, możesz być Tyrejką, ale już nikt nie będzie miał ci tego za złe. To tylko jeszcze bardziej cię wyróżnia, bo pokonałaś taką trudność. Możesz wieść dobre życie. – Nie możesz mnie kupić. – Już cię kupiłam. – Teraz sprawy mają się inaczej. Dzięki samemu Pryzmatowi. Aglaia powoli uniosła brwi, przez co jej końska twarz wydała się jeszcze dłuższa. To była wyćwiczona mina, ale z drugiej strony w tej kobiecie nie było krztyny szczerości. – Pracowałam z tobą... ile to już? Trzy lata? Przejrzałam notatki. Nigdy nie sądziłam, że jesteś złodziejką, Aliviano Danavis. A teraz porzucasz obowiązki po trzech latach nauki. Przez trzy lata zaspokajaliśmy każdą twoja potrzebę... – Och, i to z jakim gestem! – Gdybyśmy byli bardziej szczodrzy, twój dług byłby teraz jeszcze większy. Oto moje pytanie, Liv: jaką kobietą jesteś? To samo pytanie sprawiło, że Liv wzięła do ręki pióro i podpisała papier, pozbawiając się fortuny. Dzięki nowej przyjaźni z Gavinem pewnie mogła powiedzieć Ruthgarczykom, żeby się wypchali. Jak mogli się sprzeciwić decyzji Pryzmata? A chociaż Liv z niczego – była monochromatką w minimalnie użytecznym kolorze – stała się dichromatką, nadal nie warto było o nią walczyć. Mnóstwo podobnych inwestycji przynosiło straty. Krzesiciele umierali, wypalali się, zmieniali panów w czasie ostatniego roku nauki. Każdy kraj próbował podkraść krzesicieli, a Ruthgarowi udawało się to lepiej niż innym, więc na pewno nie będą za bardzo walczyć, aby zatrzymać Liv. Jednakże być Danavisem to znaczy zachowywać się honorowo. Zawsze. – Czego chcesz? – spytała Liv. – Przynosiłaś mi wstyd, Liv. Niezbyt utalentowana córka generała rebeliantów. Za to teraz

będziesz perłą w mojej koronie. Będziesz moją zemstą na tych, którzy mnie znieważyli. I w tym celu musisz odnieść sukces. Będziesz otrzymywała hojne stypendium od kwestora z funduszu Chromerii. Zatrzymaj to sobie, a my zapłacimy ci jeszcze drugie tyle. Zapomnimy o twoim długu i latach służby, które jesteś nam dłużna. Do diabła, jeśli dobrze to rozegrasz, będziesz dostawała pieniądze od trzech albo czterech krajów przed opuszczeniem Jaspisów. A jeżeli będziesz nam dobrze służyć, w ogóle nie będziesz musiała opuszczać Chromerii. Pomyśl o tym: możesz tu żyć, w centrum świata, gdzie dzieją się wszystkie ważne rzeczy. Sypiaj z kim chcesz, wyjdź za mąż za kogo chcesz, zapewnij swoim dzieciom wszystko, czego tobie zabrakło. Albo możesz służyć gdzieś jakiemuś pomniejszemu lordowi, pisać listy i sprawdzać łóżko jego żony, informując go, czy go nie zdradza, i mieć nadzieję, że pozwoli ci poślubić kogoś znośnego. Ze wszystkich satrapii najlepiej służyć Ruthgarowi. I najgorzej mieć w nim wroga. – Ale dlaczego chcecie, żebym szpiegowała Pryzmata? Nigdy w żaden sposób nie uraził Ruthgaru. – Wolimy mieć na oku naszych przyjaciół. To pomaga nam zachować przyjaźń... – A przed chwilą mi mówiłaś, że mogę to robić, aby zranić człowieka, który zabił moją matkę. Zatem o co chodzi, Aglaio? Chcesz, żeby go zdradziła i zraniła, czy też tak naprawdę nie będzie żadnej zdrady, bo w ogóle nie zamierzacie go zranić? – Dobrze powiedziane – odparła Aglaia. Zaraz jednak ciągnęła niewzruszona: – Chodzi o to, że będziesz miała szansę zranić człowieka osobiście odpowiedzialnego za tyle zła wyrządzonego twojemu krajowi, twoja ingerencja, twoja zdrada... Co za przekorna dziewczyna, żeby służbę dla własnego kraju nazywać zdradą!... Zatem twoja „zdrada” nie zakończy się wojną. Te ziemie widziały już dość wojen. Liv potrzebowała chwili, żeby to wszystko przetrawić. To miało sens. Tak jakby. – Ale to niemożliwe. Nie znam Pryzmata. Rozmawiał ze mną raz. Jeden raz. – Polubił cię. – Nie wiem, czy posunęłabym się aż tak daleko. – Masz pojęcie, jak trudno jest podsunąć kogoś mężczyźnie? Oferujemy ci to wszystko w zamian za to, że tylko spróbujesz! Poza tym wiemy, że ma słabość do Tyrejek. – Delikatny, szybki ruch brwiami mówił, że szczerze dziwi się, że Pryzmat ma taki fatalny gust. – A może zdołasz wykorzystać jego syna, żeby zbliżyć się do niego. Nam to obojętne. Wystarczająco okropne było to, że prosili ją, by zdradziła Pryzmata, ale żeby posłużyć się

Kipem? Nie. Kip był dobrym chłopcem. Liv tego nie zrobi. Istniał tylko jeden sposób ucieczki i Liv od początku to wiedziała. Wyjęła trzy rulony monet. – Tyle ruthgarski rząd wydał na moje utrzymanie w ciągu trzech lat. Z odsetkami. Masz, weź to. Skończyłam z tobą. Jestem wolna. Nie jestem ci nic winna. Aglaia Crassos nawet nie spojrzała na monety. Nie zapytała, skąd Liv zdobyła tyle pieniędzy. Prawdę mówiąc, musiała podpisać umowę z abornejskim lichwiarzem, według której jej stypendium będzie spływało bezpośrednio do niego, i zgodzić się jeszcze na straszliwe procenty. Liv znowu była nędzarką. Musiała sprzedać kiłka cudownych sukienek, które właśnie dostała, żeby jakoś przeżyć. – Liv, Liv, Liv. Nie chcę być twoim wrogiem. Teraz jednak wreszcie jesteś coś warta. Prędzej wyryćkam osła niż cię puszczę. Masz kuzynkę, która tu była, kiedy przyjechałaś. Wprowadziła cię tu we wszystko, prawda? – Erethanna. – Jako zielona służy hrabiemu Nassos w zachodnim Ruthgarze. Właśnie poprosiła o zezwolenie na ślub z jakimś kowalem. Hrabia wstrzymał się ze zgodą... na moją prośbę. – Ty... – zaczęła Liv, drżąc. – Podobno cudowna para. Tacy są razem szczęśliwi. To będzie tragedia, jeśli hrabia zdecyduje, że ziemia potrzebuje, by Erethanna poślubiła innego krzesiciela, co zwiększy prawdopodobieństwo utalentowanych dzieci. – Idź do diabła. – A i ty możesz jeszcze napotkać trudności w czasie studiów. Plotki mogą rozejść się z dziesiątków miejsc na temat najróżniejszych nikczemności, których się dopuściłaś. Możemy zatruć każdą studnię, kiedy skończysz naukę i zaczniesz szukać pracy. Nie możesz wiecznie żyć pod opieką Pryzmata. A kiedy tylko spojrzy w inną stronę... – Nie jestem aż tyle warta dla Ruthgaru – powiedziała Liv, czując, że strach zaciska jej gardło. – Nie, nie dla Ruthgaru. Ale dla mnie tak. Twoja postawa sprawiła, że stałaś się warta całej mojej uwagi. A jeżeli przez ciebie źle wypadnę, sprawię, że pożałujesz dnia, w którym mnie spotkałaś. – Już żałuję. – Liv oklapła. – Wyjdź. Wyjdź, zanim cię zabiję gołymi rękami.

Aglaia chwilę stała, potem porwała rulony monet i powiedziała: – Wezmę to w zamian za moje wysiłki. Jak się namyślisz, wiesz, gdzie mnie szukać. – Wynoś się! Aglaia wyszła. Liv cała się trzęsła. Niespełna trzydzieści sekund później rozległo się pukanie do drzwi. To koniec. Liv ją zabije. Podeszła zdecydowanym krokiem do drzwi i otworzyła je z rozmachem. To nie była Aglaia. Stała tam piękna kobieta wywodząca się z Krwawej Puszczy, o upiornie bladej, piegowatej skórze, która nadal wydawała się dziwna Liv mimo lat spędzonych w Chromerii, i o włosach płomiennych jak ogień. Miała na sobie suknię niewolnicy, ale skrojoną do jej szczupłej sylwetki i z najdelikatniejszej bawełny, jakiej Liv nigdy nie widziała na żadnej niewolnicy. Niewolnica arystokraty? I wtedy kobieta wręczyła jej list. – Pani, to od Najwyższego Lorda Pryzmata. Liv Danavis spojrzała na list ogłupiała i wytrącona z równowagi. Napisano „Przyjdź do mnie, proszę, przy pierwszej sposobności”. Serce podeszło jej do gardła. Wezwanie od Pryzmata. Oto początek jej spłacania długu wobec Gavina Guile. Nie łudziła się, że to będzie także koniec. Kiedy zaciągasz dług u Światłowładcy, masz go na zawsze. Po prostu nie pomyślała, że wezwie ją tak szybko. Dziwne, ale pierwsze co pomyślała, to: „Co wkłada się na audiencję u Pryzmata?”. Liv zwykle nie zwracała specjalnej uwagi na dobór garderoby. Może dlatego, że kiedy masz tylko kilka rzeczy, wkładasz to, co jest czyste, i tracisz nadzieję na to, że kiedykolwiek włożysz cokolwiek modnego. Teraz oczywiście to się zmieniło. Gavin rozkazał, żeby zapewniono jej takie same warunki jak ruthgarskiemu dichromacie, a to oznaczało mnóstwo ubrań, nieco biżuterii i ogromny apartament – dosłownie pięć razy większy od tego, w którym mieszkała przez ostatnie trzy lata. I nawet jeśli nie będzie miała pieniędzy, będzie mogła się malować. Teraz miała wybór i nie była pewna, czy jej się to podoba. Na myśl, że miałaby zamienić się w wymuskaną panienkę jak Ana, wszystko wywróciło jej się w żołądku. Niewolnica nadal stała w drzwiach i czekała, aż zostanie odesłana. Przybrała przyjemny, neutralny wyraz twarzy kobiety, która ignoruje ignorancję osoby o wyższej od niej pozycji. – Wybacz mi, caleen – powiedziała Liv – ale czy mogłabyś mi pomóc? Zawsze czuła się niezręcznie w kontaktach z niewolnikami. Nikt w Rektonie nie był tak

bogaty, żeby go było stać na niewolnika, a nielicznych, którzy zjawiali się z karawanami, traktowano jak pozostałych służących. W Chromerii obowiązywały bardziej oficjalne formy, a większość uczniów dorastała, mając niewolników albo przynajmniej widząc ich wokół siebie, więc Liv zawsze miała wrażenie, że wszyscy inni wiedzieli, jak się zachować, podczas gdy ona czuła się jak słoń w składzie porcelany. Nadal czuła się niezręcznie, nazywając kobietę dziesięć lat od siebie starszą zdrobnieniem „caleen”. Oczywiście, skoro Liv była teraz dichromatką, przyjdzie jej szybko się do tego przyzwyczaić, bo inaczej jeszcze częściej niż zwykle będzie wychodziła na idiotkę. Niewolnica uniosła brew, jak to dwudziestoośmiolatka na siedemnastolatkę, która zachowuje się niemądrze. – Nie wiem, co włożyć – przyznała pośpiesznie Liv. – Nie wiem nawet, co to znaczy „przy pierwszej sposobności”. Czy to znaczy, że rzeczywiście mam się zjawić, kiedy będę mogła, czy raczej, że mam się zjawić natychmiast, nawet gdybym była w samym ręczniku? – Może pani poświęcić kilka minut na stosowne ubranie się – odpowiedziała niewolnica. Liv stała jak sparaliżowana. Czy to, co miała teraz na sobie, było stosowne? – Większość kobiet wzywanych do komnat Pryzmata wkłada coś bardziej... eleganckiego – powiedziała niewolnica, obrzucając spojrzeniem prostą spódnicę i bluzkę Liv. No to może dopasowana niebieska sukienka. A może ta dziwna ilytańska obcisła suknia z czarnego jedwabiu. Ale to była raczej wieczorowa suknia, prawda? A może powinna włożyć tę szokująco kusą... Liv zmarszczyła nos. W stwierdzeniu niewolnicy było coś, co ją podenerwowało. Już wyobrażała sobie procesję pięknych kobiet stojących w kolejce przed drzwiami Pryzmata. Liv nigdy nie słyszała żadnych plotek na temat tego, z kim Pryzmat sypiał, ale też nie należała do kręgów znających najbardziej soczyste ploteczki, a bez trudu wyobrażała sobie, że więcej niż kilka dziewcząt było gotowych ubrać się, albo rozebrać, jak tylko Pryzmat sobie zażyczy. Poza tym, że znajdował się na dobrą sprawę w centrum wszechświata, był przystojny, władczy, dowcipny, mądry, młody, bogaty i nieżonaty. Ktokolwiek wypełnił szuflady kosmetykami, kupił przede wszystkim środki rozjaśniające lub przyciemniające skórę. Jednakże przy swojej cerze w odcieniu kofi z mlekiem Liv nie miała żadnej nadziei, że nada skórze jasny odcień, jaki miały dziewczyny z zachodniego Atashu. Zresztą, i tak miała za ciemne oczy. A przy swoich kędzierzawych włosach, nawet przyciemniając skórę, nie wyglądałaby jak Paryjka. Nie da się ukryć, że jest Tyrejką.

Wszystkie inne dziewczyny i kobiety wyglądałyby fantastycznie w pięknych sukniach i z makijażem. Czułyby się naturalne i piękne. Liv czułaby się jak idiotka i wyglądałaby jak ulicznica. Ile kobiet wzywanych do komnat Pryzmata szło tam, mając ukryte motywy? Ile z nich działało dla takiego czy innego kraju? Ile z tych, które nie zostały zwerbowane, szło, kierując się własnymi ukrytymi celami? Wszystkie? Nie szła na górę, żeby uwieść Gavina Guile – do diabła z Aglaią i jej podobnymi – więc po co ma wyglądać, jakby właśnie taki miała zamiar? – Do diabła z tym – powiedziała. Nie klęła często, ale teraz poprawiło jej to samopoczucie. Rzuciła sukienkę, która pewnie kosztowała tyle, ile Liv wydała przez cały zeszły rok. – Uznajmy, że teraz mam sposobność. Niewolnica miała taką minę, jakby chciała coś powiedzieć, ale się powstrzymała. – Tędy, proszę pani. Kiedy wjechały na górę windą Światłowładców, niewolnica zaprowadziła Liv do stacjonujących tam Czarnogwardzistów. Gwardzistka przeszukała Liv, sprawdzając, czy nie ukryła broni. Bardzo dokładnie. Liv uważała, że Czarnogwardzistka trochę przesadziła. – Bardzo poważnie traktują swoją pracę, co? – powiedziała, kiedy wreszcie zaprowadzono ją do drzwi, które jak sądziła, prowadziły do komnat Pryzmata. – Ma pani pojęcie, co by to znaczyło dla świata, gdyby Pryzmat zginął? Nie zawsze jest najłagodniejszym człowiekiem, ale jest o wiele lepszy od większości Pryzmatów. Wielu z nas zrobiłoby dla niego wszystko. Wszystko. Proszę o tym pamiętać... proszę pani. Na kłującą brodę Orholama, ależ ta niewolnica dbała o Pryzmata. Niewolnica zatrzymała się przy drzwiach, zapukała trzy razy i otworzyła je. Liv weszła do pokoju i zobaczyła, że Pryzmat siedzi za biurkiem i przygląda się jej. Jego oczy urzekały. W tej chwili wyglądały jak diamenty rozpraszające światło we wszystkie strony. Wskazał krzesło naprzeciwko i Liv usiadła. – Dziękuję, Marissio, możesz odejść – powiedział do niewolnicy. A potem spojrzał diamentowymi oczami na Liv. – Czas na obiecaną przysługę.

ROZDZIAŁ 42 – Zwiadowczyni! – krzyknął Corvan. – Widziała nas. Niech to szlag! Od spotkania w Rektonie Corvan i Karris postanowili podróżować razem. Oboje zamierzali ruszyć za armią króla Garadula, nawet jeśli z różnych powodów: Karris chciała jakoś do niej dołączyć, a Corvan przekonać się, czy znajdzie jakiś sposób, żeby się zemścić. Karris sporo ryzykowała, ufając właśnie Corvanovi Danavisowi, ale uratował ją, a za czasów wojny słynął z nieskazitelnej reputacji. Poza tym, prawdę mówiąc, samotna podróż była dużo bardziej niebezpieczna. Przez cztery dni podążali za wojskiem króla Garadula na południe i ani razu nie natknęli się na zwiadowców. Król robił wrażenie tak niefrasobliwego, że teraz Karris i Corvan przeszli tuż obok zwiadowcy ukrytego w kępie drzew. Gdy stanęli na krawędzi lasu półtora mili za tylną strażą, zwiadowczyni popędziła na wschód z niewielkiego pagórka, zamiast prosto do ariergardy. – Będzie miała konia w tamtym żlebie. Może uda ci się przeciąć jej drogę – powiedział Corvan. Zdejmował wielki cisowy łuk. – Za daleko na strzał, ale może mi się poszczęści. Karris już biegła. Z dala od Umbry Tyrea gwałtownie zamieniła się w porośniętą buszem pustynię. W kilku miejscach zasilanych przez podziemne źródła rosły kępy sosen, takie jak ta, którą właśnie opuścili z Corvanem, jednak w większości teren pokrywały pofalowane, często poszarpane wzgórza – coś pomiędzy pustynią a morzem skalnych ostańców. To coraz bardziej utrudniało im śledzenie wojska, bo chociaż podróżowali pieszo i nie wzbijali wielkich fontann pyłu jak ludzie Garadula i wozy, nadal pozostawali widoczni. Przy każdym wzgórzu musieli zdecydować, czy iść prosto i zaryzykować, że zostaną zauważeni, czy obejść wzgórze i zostać jeszcze bardziej w tyle. Wojsko nie poruszało się szybko, ale szło prostą drogą. Zwiadowczyni znajdowała się dobre dwieście kroków przed Karris. Oceniając łagodny stok pagórka i trochę zgadując, Karris skręciła w prawo. Zwiadowczyni najpewniej dotrze do konia, jeśli jednak Karris będzie wtedy jakieś sto kroków od niej, to kobieta nie posiedzi zbyt długo w siodle. Coś zanurkowało z nieba i przeszyło ziemię raptem pięć kroków za uciekającą zwiadowczynią. Nawet tego nie zauważyła. Niech to diabli. Corvan niemal trafił ruchomy cel z

odległości dwustu pięćdziesięciu kroków. Tak blisko – nie mógł strzelić jeszcze trochę bliżej? Kobieta skręciła bardziej w prawo. Druga strzała Corvana chybiła celu o dobre piętnaście kroków, trafiając w miejsce, w którym kobieta byłaby, gdyby dalej biegła prosto. Karris pędziła przed siebie, nie patrząc pod nogi, przeskakując nad krzewami i modląc się, żeby nie nadepnąć na rosnące tu czasem kaktusy, tak niskie, że zauważało się je dopiero, kiedy kolce przebijały się już przez podeszwę. A i tak lepsze to niż grzechotniki. Przy prędkości, z jaką Karris biegła, nie byłoby oczywiście ostrzegawczego grzechotania, tylko od razu atak. Przyśpieszyła jeszcze bardziej. Może jeśli będzie biegła wystarczająco szybko, to nawet wąż jej nie trafi. Kątem oka dostrzegła nadlatującą następną strzałę Corvana. Strzelał teraz z odległości trzystu kroków, ale nie było wiatru, więc musiał strzelać pod kątem czterdziestu pięciu stopni, żeby strzała mogła dolecieć tak daleko. Jednakże strzał wyglądał na idealny. Strzała spadła i zwiadowczyni uderzyła o ziemię w całym pędzie. Karris nie mogła uwierzyć własnym oczom. To był niemożliwy strzał. Z trzystu kroków w ruchomy cel? Skręciła w lewo, kierując się prosto ku leżącej kobiecie. Kiedy tylko skręciła, zobaczyła strzałę Corvana. Wystawała z ziemi. W miejscu, w którym upadła zwiadowczyni. Kobieta nie padła trafiona, tylko się potknęła. W tej samej chwili, kiedy Karris to dostrzegła, kobieta wstała i odwróciła głowę w jej stronę. Była wstrząśnięta, miała zakrwawione ręce i rozciętą twarz, ale mimo to znowu ruszyła biegiem. Karris pokonała z łatwością sto z dwustu kroków, które je dzieliły, a zanim zwiadowczyni z całkowitego bezruchu przeszła w sprint, nadrobiła jeszcze ponad połowę dystansu. Znajdowała się niecałe trzydzieści kroków od kobiety. Nie nadleciała już żadna strzała. Znajdowały się teraz prawie czterysta kroków od Corvana. Nawet dla cisowego łuku była to maksymalna odległość. Corvan nie mógł ryzykować, kiedy Karris znajdowała się tak blisko zwierzyny. Karris macała naszyjnik, próbując złapać nakładki na oczy. Nawet to ją spowolniło i przeciwniczka zaczynała odzyskiwać przewagę. Niech to szlag, biegła jak antylopa. Jednakże z cierpliwością płynącą z doświadczenia Karris pozwoliła jej zdobyć te kilka kroków przewagi. Kiedy już założy zielono-czerwone nakładki, będzie po walce. Otworzyła stosowne ogniwo naszyjnika, patrząc na ziemię przed sobą, zerwała luksyn,

zwolniła na kilka kroków, żeby umieścić nakładki idealnie w oczodołach. Zwiadowczyni skręciła ostro w lewo, gdzie wzgórze gwałtownie opadało. Coś krzyczała. Karris pędziła za nią, w biegu napełniając prawą rękę czerwonym luksynem, a lewą zielonym. Tamta krzyczała? Do kogo? Może na konia? Pewnie, Karris. W tej samej chwili wzgórze urwało się i Karris spadła stromą ścieżką prosto do obozu. Kilkunastu mężczyzn już na nią czekało. Co najmniej dwóch z sieciami. Dwaj z żerdziami do łapania z pętlami na końcu. Pałki, kostury. Miecze w pochwach. Nie czekali, żeby zabić, ale żeby złapać. Pułapka. Karris przeraziła się i zrobiło jej się niedobrze, jakby oberwała pięścią w brzuch. Jakby znowu miała szesnaście lat, a ojciec ciągnął ją do łodzi, żeby zabrać z Wielkiego Jaspisu. Łódź ojca minęła rodzinny dwór, gdzie zgodziła się w tajemnicy – jak myślała – spotkać z Dazenem. Byli tam jej bracia, czekali w zasadzce. Powiedzieli, że dadzą Dazenowi nauczkę za próbę zniszczenia ich rodziny. Jednakże w ich oczach dostrzegła żądzę mordu. Stała na pokładzie, kiedy wybuch wybił wszystkie okna w jej pokoju na pierwszym piętrze rezydencji. Zobaczyła obramowane ogniem walczące postaci. Coś zerwało połowę dachu i teraz następował jeden wybuch po drugim. Siła eksplozji wyrzuciła ciała do wody sto kroków dalej. Stojący obok niej na pokładzie ojciec pobladł. – Powiedziałaś, że przyjdzie sam, ty głupia zdziro. Patrz, co narobiłaś! Musiał przyjść z całą armią! Ojciec nie uderzył jej, złapał tylko za głowę i kazał jej patrzeć na to, od czego i tak nie mogłaby oderwać oczu, nawet gdyby spróbowała. W kilka minut jedyny dom, jaki znała, pochłonęły płomienie. Wtedy była dzieckiem. Nie potrafiła myśleć, nie potrafiła działać. Teraz jednak już nie była dzieckiem i miała w sobie zasoby gniewu, z których mogła czerpać, a o których tamta niewinna dziewczyna nie miała pojęcia. Wykorzystała różnicę w wysokości, kiedy zbiegała po stromej ścieżce i skoczyła na pierwszego z dwóch jeźdźców stojących obok siebie. Trzymał w obu dłoniach żerdź do łapania i uniósł ją w bok i do góry, próbując zablokować Karris. Trafił ją w wyciągniętą nogę, ale Karris po prostu runęła na niego i uderzyła w niego oboma kolanami.

Żebra tylko chrupnęły, kiedy zrzuciła go z siodła. Przeturlała się, spadając na ziemię, ale musiała się podeprzeć prawą ręką, w której trzymała jatagan, więc przelatując pod drugim koniem, wykrzesała wąskie ostrze z zielonego luksynu lewą dłonią. Ostrze z łatwością rozcięło brzuch zwierzęcia. Karris stanęła, zanim koń wspiął się na tyle nogi. Pozwoliła zielonemu luksynowi rozpaść się, gdy zaszarżowała na jednego z mężczyzn z sieciami, przerzucając jatagan do lewej ręki. Był zbyt zaskoczony. Nie poruszył się, nawet kiedy rzuciła się całym ciałem, mierząc w jego w twarz, a prawą ręką cisnęła za siebie niewielki łuk ognia dla odwrócenia uwagi. Mężczyzna z siecią nadal się nie poruszył i Karris wpadła na niego. Ostrze trafiło go między oczy, ześlizgnęło się po kości i zagłębiło się w oko. Odwracając się w ślad za łukiem ognia, zobaczyła, że leci na nią sieć z obciążnikami – właśnie kiedy łuk zaczął wygasać w powietrzu. Idealny rzut. Ona jednak czekała. Czekała, znowu przerzucając miecz do drugiej ręki, aż sieć znalazła się między nią i mężczyzną, który wymachiwał kosturem nad głową, mierząc w Karris. Z trzaskiem wystrzeliła dwa wygięte w podkówkę kawałki zielonego luksynu. Jeden śmignął nieszkodliwie przez wirującą, rozkładającą się sieć. Chociaż nie trafił w siatkę, uderzył w policzek mężczyznę z kosturem, a ten stracił równowagę. Druga podkowa zaczepiła o sieć i cisnęła ją z powrotem na grupę mężczyzn, a ołowiane obciążniki nagle zamieniły się w cepy. Koń wierzgał teraz, kwicząc z bólu – potworny dźwięk. Z wnętrzności trysnęła krwawa ciągnąca się masa. Karris jednak ledwie słyszała konia, ledwie go zauważała. Dostrzegała tylko chaos, a chaos był jej przyjacielem, chaos dawał jej przewagę wobec takiej liczby przeciwników. Mężczyźni odskakiwali od niej we wszystkie strony. Karris cisnęła małymi kulkami ognia w najbliższe namioty, które przesłaniały jej widok – niech to szlag, że jest taka niska! Gdzie był człowiek wykrzykujący rozkazy? Namioty się zapaliły, ale nikt się tym nie przejął poza Karris. Wszyscy uciekali. Zaczynało do niej docierać, ilu ludzi jest w tym obozie – widziała dziesiątki namiotów, możliwe, że i stu ludzi? Orholamie, musiała się stąd wynosić! Wtedy usłyszała potężny ryk. Ziemia pod jej stopami zafurkotała w powietrzu, kiedy kule z muszkietów zaryły się w grunt, a Karris aż poczuła podmuch gorącego powietrza. Podniosła wzrok i zobaczyła szerokie półkole muszkieterów; było ich co najmniej czterdziestu. Połowa przeładowywała broń zręcznymi, wprawnymi ruchami. Bez pośpiechu. Byli

dobrze wyszkoleni. Druga połowa trzymała nadal naładowane muszkiety i celowała w Karris. – Następna salwa odbierze ci życie, Karris Białodąb! – krzyknął mężczyzna. Był szczupły, jechał wierzchem i nosił bogate szaty, świadczące o tym, że to sam król Garadul, gdyby ktoś nie wyczytał tego z pełnego zadowolenia uśmieszku na jego twarzy. – Miecz i luksyn. Natychmiast. Karris spojrzała na półkole zrytej ziemi przed sobą, próbując ocenić celność królewskich muszkieterów. Byli naprawdę nieźli. Stali raptem dwadzieścia kroków od niej. Musiałby się wydarzyć cud. Zbroja króla Garadula była rzecz jasna lustrzana, a po obu jego stronach stała Lustrzana Gwardia i krzesiciele. A co z Corvanem? Jeżeli Corvan biegał równie szybko jak ona, to mógł się tu zjawić w każdej chwili... Karris zawsze traciła poczucie czasu w trakcie walki. Może już widział, w co się władowała. Tak czy inaczej, nawet on nic by nie zdziałał wobec takiej przewagi. Z pewnością nie mógł ocalić Karris przed dwudziestoma muszkieterami, którzy mieli ją na muszce. Zdjęła nakładki z oczu i rzuciła je na ziemię, odrzuciła na bok jatagan i pozwoliła czerwonemu i zielonemu luksynowi wyciec przez opuszki palców. Zwykle, kiedy pozwalała luksynowi wyciekać, czuła się mniej dzika, mniej rozgniewana. Nie tym razem. – Galanie? – powiedział król Garadul, machając na kogoś za jej plecami. Karris już chciała się odwrócić, kiedy oberwała czymś ciężkim w głowę.

ROZDZIAŁ 43 Idąc za dowódcą Żelazną Pięścią, Kip pokonał kolejny ciąg schodów, które wypluły ich przed największe podwójne drzwi, jakie kiedykolwiek Kip widział. Wykonano je z lekko przydymionego szkła wypełnionego falami w każdym odcieniu – wielkie jezioro barw. Dowódca uniósł wielką, srebrną kołatkę i zapukał do drzwi trzy razy. Zupełnie jakby wrzucił trzy kamienie do sadzawki ze światła. Chociaż same drzwi nie drgnęły, światło w nich zapadło się i rozpłynęło kolistymi falami. Kipowi zaparło dech. Położył dłoń na drzwiach i wszędzie tam, gdzie dotknął ich palcami, pojawiały się maleńkie fale. – Nie dotykaj – warknął Żelazna Pięść. Kip oderwał rękę jak oparzony. – Musisz wiedzieć kilka rzeczy, zanim wejdziesz – powiedział dowódca. – Po pierwsze, to dzieje się naprawdę. Tracimy jednego na dziesięciu suplikantów. – Tracimy, to znaczy... – Umierają. Po drugie, możesz przerwać próbę w dowolnej chwili. Będziesz miał sznur w ręce. Pociągnij za niego, a rozlegnie się dzwon. Wtedy natychmiast przerwą próbę. Po trzecie, jeśli przerwiesz, to koniec, nie możesz zostać. Dla satrapy utrzymanie krzesiciela to ogromny koszt, a żaden z nich nie będzie płacił za tchórza. Gavin poinstruował mnie, że jeśli zawiedziesz, mam dać ci tyle srebra, żebyś kupił sobie małą farmę, i wsadzić cię na statek płynący w wybranym przez ciebie kierunku. To więcej niż to, na co może liczyć większość, nieudaczników, ale więcej nie wolno ci będzie tu wrócić. I bez tego przynosisz tylko wstyd. Najwyraźniej takt nie stanowił części tej próby. – Przynoszę wstyd? – spytał Kip, czując gulę w gardle. Gavin nie traktował go w taki sposób. Żelazna Pięść zamrugał zdziwiony. – Życie krzesiciela jest trudne i krótkie. Nie mam czasu na kłamstwa, choćby były nie wiadomo jak pocieszające. Jesteś bękartem. To dosyć często przydarza się wielkim mężczyznom, ale mimo wszystko to wstyd. Każdy, kto potrafi dodawać i odejmować, będzie wiedział, że zostałeś poczęty, kiedy Pryzmat był zaręczony z Karris Białodąb, kobietą, którą większość z nas bardzo szanuje. Od Pryzmatów więcej się wymaga, więc i wstyd związany z tobą jest większy.

Jeśli zawiedziesz, wstyd będzie jeszcze większy. Taka jest prawda. Przybranie jej w jedwabie i koronki niczego nie zmieni. A teraz, po czwarte. Mówi się, że sam Orholam ogląda każdą inicjację. Zawieść, to znaczy zawieść Orholama, kmiotku. Gotowy? Jeśli Kip zawiedzie, odeślą go z wyspy. Nie tylko przyniesie wstyd człowiekowi, który uratował mu życie, ale straci też jedyną szansę na wymierzenie kary temu, kto odebrał życie jego matce. Nie zawiedzie. Prędzej umrze. Żelazna Pięść zauważył wyraz jego twarzy. – Dobrze. Ogromne drzwi przed Kipem zafalowały raz jeszcze, stopione opalizujące odcienie zadrżały delikatnie, a potem rozeszły się na boki. Zupełnie jakby coś ogromnego wynurzało się z niewyobrażalnych głębin. Kipowi serce zabiło mocniej, kiedy pojawiła się wielka twarz, tak szybko, że nie był nawet w stanie ogarnąć wszystkich szczegółów – widział tylko siwe włosy, oczy jak gwiazdy i wodę we wszelkich odcieniach buchającą ze wszystkich rysów. Twarz otworzyła usta – ziejąca jaskinia czerni, która zdominowała drzwi. Kip wzdrygnął się, gdy odniósł wrażenie, że usta go połkną. Drzwi otworzyły się gwałtownie od środka, jakby wyważył je jakiś olbrzym. Kipa owiał porywisty podmuch powietrza. – Wejdź – rozkazał Żelazna Pięść. Kip wszedł sam do okrągłej sali. Ściany i podłoga były z takiego samego, na poły przydymionego, na poły przezroczystego kryształu, co drzwi. Siedem postaci stało w półkolu wokół czarnego dysku wstawionego w podłogę. Kip zawahał się, a żadna z postaci się nie poruszyła. Nikt nie powiedział mu, dokąd iść. Postacie nosiły szaty, każda w innym kolorze. Nadfioletowy mężczyzna nosił fioletowe szaty, a podczerwony ciemnoczerwone, na użytek tych, którzy nie widzą tych krańców spektrum, ale kiedy Kip rozszerzył, a potem zwęził źrenice, dostrzegł, że podczerwony promieniował ciepłem, a nadfioletowy nosił na sobie swoje barwy – twarde kawałki nadfioletowego luksynu połączone jak oczka w kolczudze. Nadal niepewny Kip podszedł do nich. Kiedy się zbliżał, zobaczył ich twarze pod kapturami. Zacisnął pięści. Podczerwony miał poczerniałą twarz. Nie miał brwi. Ani włosów. Drobne płomyki wypływały mu z głowy. Twarz zielonej postaci była sękata jak stary dąb, brwi

niczym mech, a włosy wisiały jak porosty. Niebieska wyglądała jak wycięta ze szkła, rysy zaś miała albo wygładzone do równych płaszczyzn, albo ostre jak kanty szlifowanego klejnotu. Dobry Orholamie, czy to były koloraki? A wtedy, pod lśniącą mazią, pomarańczowy zamrugał. Kip dostrzegł oczy. Oczy ich wszystkich. To byli krzesiciele w maskach i charakteryzacji. Symbolizowali koloraków każdej barwy. Siedem różnych rodzajów śmierci i hańby. Kip znowu mógł oddychać, chociaż nie był w stanie zapanować nad delikatnym drżeniem. Wszedł na czarny dysk, zwrócony twarzą do postaci. – Jam jest Anat, jam jest gniew – powiedział podczerwony. – Strawił mnie gniew. – Jam jest Dagnu, jam jest obżarstwo – powiedział czerwony. – Jestem wiecznie nienasycony. – Jam jest Molokh, jam jest chciwość – oznajmił pomarańczowy. – Nigdy nie mam dość. – Jam jest Belphegor, jam jest gnuśność – powiedział żółty. – Nie ujawniam swych talentów. – Jam jest Atirat, jam jest żądza – powiedział zielony. – Pragnę zawsze więcej. – Jam jest Mot, jam jest zazdrość – powiedział niebieski. – Nie mogę znieść szczęścia innych. – Jam jest Ferrilux, jam jest pycha – powiedział nadfioletowy. – Odebrałbym tron samemu Orholamowi. To były imiona dawnych bogów. Kip ledwie je kojarzył. – Oto wypaczenia naszej natury. – Oto pokusy płynące z mocy. Głosy odzywały się na zmianę, gładko wchodząc sobie w kwestie, jakby stała za nimi jedna świadomość. – Albowiem, bez panowania nad sobą, staliśmy się potworami. – Przynoszącymi wstyd i zawstydzonymi, kryjącymi się w ciemności. – A jednak jesteśmy synami i córkami Orholama. – Jesteśmy darem Orholama, wyrazem jego miłości. – Jego prawem. – Jego łaską. – Jego prawdą. – I dlatego stajemy dumni, odziani w jego prawość.

Podczerwony wystąpił naprzód, zdjął maskę i zrzucił szaty. Był młodym człowiekiem, muskularnym, przystojnym i nagim. – Odrzucając gniew, jestem cierpliwością – powiedział. Uniósł ręce i nie trzeba było patrzeć w podczerwieni, żeby widzieć, że krzesze. Powietrze zadrżało od gorąca wokół jego ciała. – Wypełni się wola Orholama. Teraz wystąpił czerwony, zdjął maskę i zrzucił szatę. Była to młoda, atletycznie zbudowana, piękna i także naga kobieta. Kip wytrzeszczył oczy. Próbował patrzeć tylko na jej twarz. – Odrzucając obżarstwo, staję się umiarem – powiedziała. Uniosła ręce i czerwony luksyn rozkwitł w całym jej ciele, oczach, twarzy, spłynął szyją ku piersiom, sutkom, umięśnionemu, płaskiemu brzuchowi... Kip! W jednej chwili stała się posągiem, a każda drobina jej ciała zrobiła się idealnie czerwona. – Wypełni się wola Orholama. Do przodu wysunęła się pomarańczowa postać. Na szczęście był to mężczyzna. – Odrzucając chciwość, staję się miłosierdziem. – Uniósł ręce i zamienił się w lśniący, pomarańczowy posąg. – Wypełni się wola Orholama. Żółta krzesicielka powiedziała: – Odrzucając gnuśność, staję się pracowitością. Wypełni się wola Orholama. Jej ciało napełniło się skrzącym żółtym światłem. Zielona krzesicielka była zaskakująco, chociaż stosownie krągłą kobietą, której Kip twardo patrzył w oczy. To pomogło, kiedy zrzuciła szaty. Pomyślał, że pewnie urwałaby mu łeb, gdyby popatrzył na jej bujne... o rety! – Odrzucając żądzę, staję się samokontrolą – wypowiedziała ostatnie słowo z naciskiem. – Wypełni się wola Orholama. Rozebrała się niebieska. – Odrzucając zazdrość, staję się życzliwością – powiedziała cicho. – Wypełni się wola Orholama. Nadfiolet był ostatnim mężczyzną i to niesamowicie umięśnionym. – Odrzucając pychę, staję się pokorą – oznajmił dudniącym głosem. – Wypełni się wola Orholama. Wszyscy jak jeden mąż opuścili ręce i wycelowali dłońmi w stopy Kipa. Fontanny

czystego koloru strzeliły w czarny krąg, na którym stał. Dysk zadudnił i zadygotał. A potem nagle zaczął się zapadać – a Kip razem z nim. Po kilku chwilach Kip pogrążył się po tyłek. Tylko że dziura była za wąska. Wałki tłuszczu zaczepiły o brzegi podłogi. Musiał zacząć się wiercić, żeby się zmieścić, a w miarę jak dziura się pogłębiała, dociskał się do ściany albo tyłkiem, albo brzuchem. – Unieś prawą rękę – powiedział nadfioletowy. Kiedy Kip to zrobił, przełykając nerwowo ślinę, zobaczył linę spadającą spod samego sklepienia, które znajdowało się za wysoko i promieniowało zbyt silnym blaskiem, żeby był w stanie je dojrzeć. Nadfiolet złapał linę i włożył jej koniec z węzłem do uniesionej ręki Kipa. – Pociągnij za linę, a wszystko się skończy – powiedział. W jego głosie pobrzmiało coś na kształt życzliwości. A potem Kip zapadł się całkiem w dziurze i nadal się pogrążał. Zatrzymał się poniżej posadzki. Światło w sali prób powyżej zgasło. Kip nic nie widział. Próbował głęboko odetchnąć, ale pomieszczenie było tak maleńkie, że nie mógł nawet porządnie nabrać tchu. Ponad nim rozległy się szepty. – Dees, poprowadzisz tę próbę za mnie? Mężczyzna odpowiedział speszony: – Nigdy wcześniej żadnej nie prowadziłem, mój panie. Myślę, że zrobiliśmy za wąski otwór. Chłopak jest gruby. Może się udusić. – To bękart Pryzmata. – I co z tego? Jego tu nie ma. – To z tego, że wypadki się zdarzają. Ale ja nie mogę być przy tym. Pryzmat wie, że go nienawidzę. Ciebie nie zna. Zatem jeśli wypadek przydarzy się na twojej służbie... Kip nie słyszał reszty, bo na głowę zaczęła mu się lać woda. Zimna. Najpierw ciurkała, a potem lunęła równym strumieniem. Spływała mu po karku do miejsca, gdzie plecami przywarł do ściany. Ściany wokół zapulsowały intensywnym błękitem. Dobry Orholamie, zabiją go, żeby odegrać się na jego ojcu. Tak jak ostrzegał go Gavin. Woda zebrała mu się wokół pasa. Był za gruby, żeby ściekła na dół, bo zablokował rurę. Serce waliło mu młotem. Intensywne światło, emanujące przez ściany, przeszło z błękitu w zieleń, potem przez całe widmo w normalnej kolejności, nawet zapłonęło ciepłem, a potem

zgasło, kiedy woda sięgnęła szyi Kipa. Aż do ucha. Z całej siły zaparł się o ścianę dziury, i z drugiej strony pojawiła się szczelina między ciałem a kamieniem. Zebrana woda spłynęła mu do stóp, ale nowa nadal lała się z góry. Przez kilka chwil udawało mu się sporadycznie przyciskać do ściany, dzięki czemu woda znowu spływała, ale wkrótce zalało go niemal całkiem, praktycznie unosił się w wodzie. Znowu przycisnął się do ściany, ale woda nie spłynęła. Nie miała już dokąd. Poziom znowu się podniósł, aż do lewego ramienia, bo lewą rękę miał opuszczoną i zablokowaną w tej pozycji, tak jak prawą uniesioną i również zablokowaną. Potem woda sięgnęła szyi. Lewego ucha. Nie zauważył, kiedy ściana zapulsowała nadfioletem, ale potem zapłonęła na niebiesko; na zielono, gdy woda dosięgła mu brody, na żółto, gdy dotknęła jego ust, pomarańczowo, gdy je zalała... Czy woda nie lała się teraz wolniej? Oddychał głęboko przez nos i zaczął się wiercić, żeby wykorzystać fakt, że się zaklinował i wspiąć nieco wewnątrz rury, wtedy jednak odkrył pasy na ramionach, które trzymały go w dole. To szaleństwo. Ktoś próbował go zabić. Musiał pociągnąć za sznur! Palce zacisnęły mu się na linie jak szpony. Może spróbować po raz drugi, kiedy w pobliżu nie będzie mordercy. Nie. Jeśli zrezygnuje, to będzie koniec. To znaczy, że zawiedzie. Ledwie miał czas na ostatni wdech, zanim woda zalała mu nozdrza. Strugi natychmiast przestały bębnić mu w głowę. Kip już to sobie wyobrażał: „Był taki gruby, że ugrzązł w wodzie. Poziom nie powinien być aż tak wysoki. Wcale nie wlaliśmy jej za dużo... Po prostu spanikował. Wiadomo, dziecko w pułapce, przestraszone. Pewnie nawet nie pomyślał, żeby pociągnąć za sznur”. Zatem to koniec. Albo wycofa się i przyniesie ojcu wstyd jeszcze większy, niż wynikał z samego jego istnienia, albo wrogowie ojca zrobią co w ich mocy, żeby go zabić. Kiedy wstrzymywał oddech, a płuca zaczynały mu już płonąć, nagle wszystko stało się porażająco klarowne: pociągnij za sznur i wracaj do domu. Tylko że on nie miał domu. No to pociągnij za sznur i jedź prowadzić farmę... gdzieś w świecie. Albo zostań i być może umrzyj. Zawiedź tutaj, a zawiedziesz ojca i matkę. Zawiedź tutaj, a na zawsze zostaniesz nieudacznikiem. Nie pociągnę za sznur. Pomieszczenie poczerniało. Woda zrobiła się gorąca od podczerwieni, ale nawet ona

przygasła. Nie lubię pracować na farmie. Kip parsknął śmiechem, wypuszczając trochę powietrza – tak zwariowana była ta myśl. Jednak ból natychmiast zgasił kpiarskie poczucie humoru. Kip nie potrafił uspokoić tłukącego się serca. Nie potrafił sprawić, żeby gardło przestało mu się konwulsyjnie zaciskać, a pierś przestała pompować pustkę. Nie pociągnę za sznur, niech was szlag. Coś się zmieniło. W pierwszej chwili Kip myślał, że woda się wylewa, ale się mylił. Grunt pod nim się unosił, ale blokady na ramionach zostały na miejscu, miażdżąc go. Woda, której daleko było do odpływania, po prostu uniosła się wyżej wzdłuż jego wyciągniętej ręki. Po kilku chwilach już kucał, dopychany do własnych kolan. Ściśnięto go tak, że zakaszlał i wypuścił ostatni bąbel powietrza. Próbował się trzymać tej pustki w płucach – oddychanie wodą byłoby gorsze niż nie oddychanie niczym, wiedział o tym. Wiedział, a jednak ciało go pokonało i Kip wziął wdech. Woda była gorąca, ostra, gryząca w płucach. Zakrztusił się, jeszcze mocniej się zwinął, czując się, jakby jego ciało było rozrywane na strzępy. Zakaszlał, i jakimś cudem woda wystrzeliła z jego ust w powietrze, w błogosławione, cudowne, wolne, piękne powietrze! Łapiąc gwałtownie powietrze, plując, walcząc z odruchem wymiotnym, nadal zwinięty w kulkę Kip oddychał. Mógł oddychać! Przeważnie. Kolana bolały go od wygięcia mocniejszego, niż pozwalały na to nie aż tak bardzo giętkie stawy. Bolały go plecy. Bolały go żebra. Ale Orholamie, powietrze było cudowne! Gdyby tylko mógł odetchnąć pełną piersią. Nic się nie stało. Nadal panowała całkowita ciemność. Kip zaczął się pocić. Był upchnięty w tej dziurze. Z każdą sekundą robiło się goręcej, i teraz już ociekał potem. Kolory rozbłyskały obok niego, znowu przeskakując całe spektrum. Więc to tak. Zobaczyli, że nie zamierza rezygnować, więc nie dadzą mu następnej szansy z kolorami. To nieważne. Nie pociągnę za sznur. – Nie pociągnę za sznur! – krzyknął Kip. Albo spróbował krzyknąć; nie był specjalnie głośny, mając zaledwie pół oddechu. W odpowiedzi podłoga uniosła się jeszcze trochę, miażdżąc go bardziej przez blokady na ramionach. Kip krzyknął. Jak tchórz. Nie potrafił się nawet odepchnąć, zapierając się o blokady. Kolana za bardzo mu się wygięły, żeby mieć w nich jakieś oparcie. Gdyby pociągnął za sznur odrobinę, mógłby złapać

trochę powietrza i dalej walczyć. Nie! Kip świadomie rozluźnił palce i rękę. Skupił się na oddychaniu. Króciutkie, szybkie, płytkie oddechy. To wystarczało. To mu wystarczy. Już on zadba, żeby wystarczyło. Feeria barw przelała się obok niego. Kip miał to gdzieś. Powinien coś zrobić? Co? Krzesać? Jasne. Niech się wypchają. Nagle nacisk zelżał i podłoga opadła. Ściany się rozsunęły. Kip omal nie spadł, ale po chwili nogi jak z gumy były już w stanie go utrzymać. Ściany rozsuwały się coraz dalej i dalej. Próbował stanąć w szerszym rozkroku, ale poza dyskiem nie było niczego – tylko powietrze. Wyciągnął rękę i nie wymacał żadnych ścian. Bryza owiała mu skórę, przez co miał wrażenie, że stoi gdzieś na wysokości. Ale to musiała być iluzja, bo znajdował się w środku szkoły. Nie jest możliwe, żeby znajdowała się tutaj tak głęboka dziura. Kolory rozbłysły na odległych ścianach, oświetlając komnatę na krótką, przerażającą chwilę. Kip stał nad otchłanią. Jego dysk był maleńkim, okrągłym wierzchołkiem kolumny – kolumny wznoszącej się samotnie pośród pustki. Ściany znajdowały się trzydzieści kroków dalej. Sufit nad nim sprowadzał się do pojedynczej dziury, przez którą wystawała jego ręka. Wiatr uderzył w niego, Kip więc ścisnął linę tak mocno, że kostki mu pobielały. Zacisnął powieki, ale nie potrafił powiedzieć, czy kołysał się z wiatrem, czy przeciwnie, stał nieruchomo. Serce biło mu tak mocno, że słyszał własny puls między nerwowo chwytanymi oddechami. Wykrzykiwał słowa, ale nie wiedział nawet jakie. Minęła wieczność i ściany powróciły. Zamknęły się pewnie wokół niego, ale teraz już go nie ściskały i Kipowi ulżyło. Udało mu się. Zdał. Nie poddał się. Nie pociągnął za... Coś dotknęło jego nogi. Co to było? Zwinęło się wokół jego kostki, zacisnęło na łydce. Wąż. Kip spojrzał w górę i coś o wielu nogach spadło mu na twarz. Niezgrabnym ruchem sięgnął, żeby zrzucić pająka, ale poczuł, że kajdany zamykają się wokół nadgarstka i odciągają jego lewą rękę, blokując ją całkowicie. Próbował kopnąć węża stopą. Trzask, trzask. Kajdany zamknęły się wokół jego kostek i szarpnięciem zmusiły go do stanięcia w szerokim rozkroku. Kip krzyknął. Pająk wpadł mu do ust.

Zanim pomyślał, co robi, Kip przegryzł go, zmiażdżył w zębach. Kwaśna maź strzyknęła mu do ust. Znowu krzyknął, z czystego nieposłuszeństwa. Coś wylądowało mu we włosach, dziesiątki śliskich stworzeń zacisnęły się jak sznury wokół jego stóp, wspinały mu się po nogach. Kip był bliski szaleństwa. – Nie pociągnę za sznur! – wrzasnął. – Nie pociągnę za sznur, wy szubrawcy! Wstrząsały nim konwulsje. Niech Orholam ulituje się nad nim! Całe jego ciało pokrywały obmierzłe stworzenia. Płakał, krzyczał, a ratunek trzymał w dłoni. Nie było nic złego w uprawianiu farmy. Nikt nie będzie miał mu za złe, jeśli zawiedzie. Nigdy więcej nie będzie musiał oglądać tych ludzi. Co go obchodzi, co sobie o nim pomyślą? Cała ta gra była nastawiona przeciw niemu. Miał dość. To koniec. Z nieludzkim krzykiem Kip chwycił linę, i kiedy cała nienawiść, furia i rozpacz zalały go, kompletnie przytłaczając, a porażka wołała jego imię, wyrzucił ją z dziury. Oparł się o ścianę, tuląc twarz do skały, płacząc. Kolory znowu rozbłysły, ale węże i pająki nie zniknęły. Pokryły całe jego ciało. Nadal trwał w przytłaczającej ciemności. Coś ciężkiego i włochatego wylądowało mu na plecach. Drobne pazurki ukłuły go przez koszulę. Szczur. I potem następny, na udzie. Kolejny wylądował mu na głowie i drapał go, gdy zaczął się zsuwać po mokrych włosach. Kip zamarł. Strach niczym błyskawica przeszył mu całe ciało. Siedział, bezradny, zagłodzony, spragniony. Trząsł się jak osika. Ruch wzburzył ohydztwa, i coś go ugryzło. Kip wrzasnął upokorzony i wściekły. Wykręcił się. Kolejne kłujące ugryzienia, piekące ugryzienia, wściekłe ugryzienia w rękę, nogi, pachwiny, plecy. Kip rzucał się, uderzając to w jedną ścianę, to w drugą, próbując zmiażdżyć stworzenia. Szczury łaziły po całym jego ciele, nie chcąc się odczepić od niego. Płakał. Tak mu było wstyd! Coś było nie tak z tym pająkiem. Pająkiem, którego rozgryzł. Tego już było za dużo. Nie mógł więcej tego znieść. Miał dość. Nie potrafił się powstrzymać. Sięgnął po sznur. Zawiódł. Przynosił tylko wstyd – gruby mazgaj, tchórz. Zero. Poczuł linę przyciskającą się do grzbietu dłoni. – Trzymaj, Pulpeciku – szepnął ktoś z zadowoleniem. Smak, Kip. Ten smak był zły, podpowiedział życzliwy głos. Nie do końca zarejestrował, co powiedziała kobieta. Szczury opadły go ze wszystkich stron.

Kip pociągnął za sznur. Zawiódł. W oddali rozległ się dzwon, wysoko nad głową. Natychmiast wszystkie ugryzienia ustały. Każda pełzająca, czołgająca się, przywierająca i gryząca ohyda wyparowała, zniknęła. Stwory nie były prawdziwe. Nie było prawdziwych szczurów. Kip powinien był się zorientować, kiedy przegryzł pająka. Wiedziałby, gdyby nie był takim tchórzem. Maź w pająku to nie były wnętrzności tylko luksyn. To były iluzje, strachy na niby. Oszukali go. Zawiódł. Kiedy platforma wzniosła się, mózg Kipa – już nieotumaniony przez strach – zrozumiał, co mówiła do niego kobieta. „Pulpet”. Tak wolał na niego Ram. Kip po trosze umarł. Udowodnił, że Ram miał rację. Znowu. Kiedy się wynurzył, mężczyźni i kobiety mieli teraz na sobie odświętne szaty w swoich kolorach – olśniewające szafirowe błękity, szmaragdowe zielenie, diamentowe żółcie, rubinowe czerwienie. Robili wrażenie rozradowanych. – Gratulacje, suplikancie! – powiedziała mistrzyni Varidos, dołączając do kręgu. Kip spojrzał na nią oniemiały. – Cztery minuty i dwanaście sekund. Powinieneś być z siebie bardzo dumny. Jestem pewna, że twój ojciec będzie. Mówiła w języku, którego Kip nie rozumiał. Dumny? Zawiódł. Ośmieszył siebie, ośmieszył ojca. Poddał się. Wściekłość i frustracja zaczęły w nim nagle narastać i nie mając ujścia, ogłupiły go całkowicie. – Zawiodłem – powiedział Kip. – Każdy zawodzi! – powiedział niewiarygodnie muskularny nadfiolet. – Poradziłeś sobie znakomicie! Cztery minuty i dwanaście sekund! Ja wytrzymałem tylko minutę i sześć. – Nie rozumiem. Żółta nimfa się roześmiała. – Tak właśnie pomyślana jest próba. Wszyscy zawodzimy. Otoczyli go. Mężczyźni klepali go poplecach, kobiety dotykał ramion i rąk, wszyscy mu gratulowali. To go trochę odurzyło – gorące powitanie ze strony tak pięknych ludzi. Teraz, kiedy mózg znowu zaczął mu pracować, zauważył, że niekoniecznie dobrano mężczyzn tak, by reprezentowali dawnych bogów, a kobiety boginie. To dlatego, że zaszli tak daleko, że to już nie miało znaczenia, czy też był to świadomy brak szacunku? – Czy to prawda? – Kip spytał mistrzynię Varidos, która stanęła trochę na uboczu, żeby

przepychający się tłum jej nie przewrócił. – Każdy zawodzi? Uśmiechnęła się. – Prawie. Nie chodzi o to, czy możesz przetrwać próbę do końca, ale jaką jesteś osobą. Strach rozszerza oczy. Kolory, które widziałeś rozbłyskujące obok, stanowiły prawdziwą próbę. To nam mówi, co możesz krzesać. Gotowy jesteś zobaczyć wyniki? – Chwileczkę. „Prawie wszyscy?”. A kto nie zawiódł? – zapytał Kip. Radośni ludzie zamilkli. – Jedyna osoba za mego życia, która nie chwyciła liny, to był... – zaczęła stara kobieta. Gavin. Kip to wiedział. Jego ojciec był jedynym człowiekiem, który dokonał tego, czego nie potrafił nikt inny, czego nikt wcześniej nie zrobił. Zatem jednak Kip go zawiódł. – Twój stryj – powiedziała mistrzyni. Mój „stryj” Gavin, czy stryj Dazen? Najwyraźniej dostrzegła jego pomieszanie, bo dodała: – Twój stryj Dazen Guile, który prawie zniszczył nasz świat. Lepiej nie iść w jego ślady, co? Znowu mówiła do niego w obcym języku. Widział, ile Gavin potrafi, i po tym wszystkim dowiaduje się, że to właśnie jego brat przeszedł próbę? – Cztery minuty to cudowny wynik, Kip, ale to pozwala ci tylko na przechwałki. Gotowy jesteś zobaczyć swoje kolory?

ROZDZIAŁ 44 Liv pochyliła się w głębokim ukłonie, ciesząc się, że może przerwać kontakt wzrokowy z Pryzmatem. Kiedy się wyprostowała, Gavin Guile przyglądał jej się krytycznie. Najwyraźniej miała rację – niewiele kobiet przybywało na jego wezwanie w roboczym ubraniu i bez makijażu. – Minęło dużo czasu, odkąd widziałem prawdziwy tyrejski ukłon – powiedział. Po tym, jak twoje wojska wycofały się, niewiele zostało kobiet, które mogłyby dygać. – Czym mogę służyć, Najwyższy Lordzie Pryzmacie? – spytała zamiast tego Liv. – Wystarczy lordzie Pryzmacie. – Dziękuję, lordzie Pryzmacie. Najwyraźniej oceniał ją, zastanawiając się. Ale nad czym? Niezależnie od innych czynów, których dokonała ta przeklęta kobieta, Aglaia Crassos, sprawiła, że Liv myślała o Pryzmacie jako o Gavinie Guile, mężczyźnie, i to przystojnym. Jego oczy były – najdosłowniej – najbardziej urzekającymi oczami na całym świecie. Preceptor, Liv. Nauczyciel. Lord. Światłowładca. Arystokrata. Generał. Dwa razy starszy od ciebie. Zdecydowanie za stary dla ciebie. A nie muskularny mężczyzna o szerokich ramionach – po prostu jeszcze jeden preceptor. Idź do diabła, Aglaio Crassos. – Wybrałaś, kto będzie twoim preceptorem w żółtym? Dziękuję! Widzisz, jestem uczennicą. To czysto akademicki układ. W porównaniu z nim jestem dzieckiem. Beznadziejnie młodym i głupim. Zacisnęła usta. – Szczerze mówiąc, chciałabym uczyć się u mistrzyni Tawenzy Złotookiej. Ledwie uwierzyła, że ośmieliła się powiedzieć to na głos. Mistrzyni przyjmowała tylko trójkę uczniów rocznie i już miała troje. Troje najlepszych żółtych uczniów w Chromerii. Gavin się roześmiał. – U tej drażliwej niedźwiedzicy? Śmiały wybór. Jest najlepsza i pewnie wcale nie będzie cię nie cierpieć aż tak bardzo, jak będziesz myślała przez pierwszy rok. Przekażesz jej moje pozdrowienia, kiedy wyznaczę cię na jej czwartego ucznia, ale wątpię, żeby odreagowała to na tobie. Możesz uznać sprawę za załatwioną. Jak wyglądają twoje apartamenty? Zawahała się. To pytanie było niemal osobiste. Nie, po prostu martwił się... Nie, nie

martwił się, tylko sprawdzał, czy wypełniono jego rozkazy. Generałowie robią takie rzeczy. – Są wspanialsze niż wszystko, czego mogłam się kiedykolwiek spodziewać, lordzie Pryzmacie. A ubrania? Kiedyś miałam trzy sukienki. Teraz mam ponad pięćdziesiąt i nawet najgorsza jest ładniejsza od mojej najbardziej odświętnej starej. Chwileczkę, ubrania to może nie był najlepszy temat. – A mimo to zdecydowałaś się przyjść w tym – powiedział Gavin, zwracając uwagę na jej strój. O rety! W jego głosie nie było słychać dezaprobaty. Co najwyżej dało się wychwycić odrobinę rozbawienia. Jednakże na jego twarzy nie malowało się nic, co by jej powiedziało, czy nie jest poirytowany. Powinna była posłuchać się niewolnicy. Nie zabiłoby jej, gdyby się trochę odświeżyła. Spojrzał gdzieś nad jej ramieniem, a Liv zerknęła w tym samym kierunku, ale w pokoju nie było nikogo poza nimi, a na ścianach nie widziała żadnej niezwykłej dekoracji poza typowymi kryształami próby. – Lordzie Pryzmacie, napisałeś, żebym zjawiła się przy pierwszej sposobności. – Wbrew jej woli zabrzmiało to dość defensywnie. – Pomyślałam, że nie chcesz czekać. – Tak lepiej. Grzecznie, ale asertywnie, Liv. – Myślę, że nadasz się doskonale. – Tak, lordzie Pryzmacie? – Nadasz się doskonale, bo nie chcesz być pod wrażeniem, Aliviano. To mi się podoba. To... – Nie powiedziałabym, że nie jestem pod wrażeniem! Wyszczerzył zęby. – Sama to mówisz, przerywając mi. I udowadniając, że Pryzmat ma rację. Liv postanowiła się zamknąć. Może pomysł, żeby się odróżnić od kobiet, które się tu zjawiły i nie udało im się uwieść Gavina, nie był taki dobry. – Mam wrażenie, że za każdym razem, kiedy wzywam tu kobietę między trzynastym a sześćdziesiątym rokiem życia, zjawia się ubrana jak ruthgarska kurtyzana i albo nadmiernie chętna, albo kompletnie przerażona. Jakbym tu na górze prowadził burdel. A niech mnie Orholam strzeli, a co jeśli zrobiłam jedyną rzecz, dzięki której wydałam mu się bardziej atrakcyjna?

– Jesteś Gavinem Guile – powiedziała, jakby to wszystko wyjaśniało. Bo wyjaśniało. Uwiedzenie Pryzmata nie tylko zmieniłoby całkowicie życie danej kobiety, ale też jej rodziny. W obecnej chwili i w przyszłości. Na lepsze. Dodaj „przystojny i męski” do „Pryzmata”, który już oznaczał osobę potężną, szanowaną i bogatą, a Liv nie miała wątpliwości, że rąbki sukni podjeżdżały do góry, a dekolty się obsuwały. To dziwne, że kobiety nie przychodziły do Pryzmata nago. Ile miałaby na sobie Ana, gdyby Pryzmat wezwał ją do siebie? Chociaż, z drugiej strony, Liv wolała o tym nie myśleć. – Owszem – powiedział Gavin, uśmiechając się do siebie, jakby przypomniał sobie jakiś żart. – I potrzebuję twojej pomocy, Aliviano. Przełknęła ślinę. Prawda była taka, że mógłby poprosić o cokolwiek, a ona nie mogłaby odmówić. – Proszę mi mówić Liv. – Dobrze. Gavin odchrząknął. Dlaczego odchrząkiwał? Czuł się niezręcznie? Czy czuł się niezręcznie, bo zaczynał romans z dziewczyną o połowę od niego młodszą? Znowu zerknął ponad ramieniem Liv. – Wicie lat temu... Mam wrażenie, że naprawdę upłynęło wiele lat... Mam... bratanka. Jego matka była Tyrejką. Chcę, żebyś go uczyła. Może mu być łatwiej, jeśli będzie go uczyć Tyrejka. Wiem, że Tyrejczycy nie mają tu łatwego życia. Co na to powiesz? „Bratanek”? Uczyć go? Kip! No jasne! Orholamie! Podeszła do sprawy z zupełnie niewłaściwej strony! Idiotka! Pryzmat w ogóle nie myślał o niczym choćby w przybliżeniu... – O–oczywiście – wybełkotała – lordzie Pryzmacie. Czy... Dlaczego... – Co ona wygaduje? Już wystarczająco impertynencko się zachowała. Zadanie niewłaściwego pytania na temat bękarta mogło wszystko zniszczyć. – W jakich kolorach wykazuje uzdolnienia? –W ostatniej chwili przypomniała sobie, żeby nie powiedzieć „Kip”. Nie powinna w ogóle wiedzieć, że Kip to bękart Pryzmata. Byłby ze mnie beznadziejny szpieg. – W zielonym. Prawdopodobnie niebieskim. Właśnie przechodzi inicjację. – Teraz właśnie? – zdziwiła się Liv. Inicjacje dla tego rocznika zakończyły się dawno temu. Liv nigdy nie słyszała, żeby przeprowadzano je o innej porze roku.

– Jak długo pański... od jak dawna tu jest? – Przyjechał wczoraj. – I już przechodzi inicjację? Biedny Kip. Gavin znowu zerknął nad jej ramieniem. Tym razem wiedziała, na co patrzy. W ścianach wieży, z powodu, którego Liv nigdy nie pojęła, osadzono proste kryształy. Przez cały rok po prostu błyszczały, słabo odbijając światło, które wychwyciły w otoczeniu, ale w czasie inicjacji, na początku każdego roku, zaczynały jasno świecić. W miarę jak suplikanci przechodzili przez Młocarnię, niezmiennie rozbłyskiwały różnymi barwami w miarę trwania próby – te same rozbłyski widział każdy suplikant. Kiedy tylko zaczynali krzesać, kryształ rozbłyskiwał barwą, którą krzesali. W przypadku Liv to był najpierw nadfiolet, a potem żółty, ale słabo. Podczas gdy Liv tam siedziała, Pryzmat obserwował, jak radzi sobie jego syn z nieprawego łoża. Jak się nad tym zastanowić, to jeśli próba trwała, odkąd Gavin pierwszy raz zerknął nad ramieniem Liv, to naprawdę się przeciągała. Zwykle trwała niecałą minutę. Oboje odwrócili się, żeby popatrzeć na kryształ. – Co powiedział egzaminator, kiedy cię spuszczał do Młocarni? – spytał Gavin. – Coś o tym, że jedyny dobry buntownik to martwy buntownik i że nadal ma dług krwi u mojego ojca – powiedziała Liv. Zawsze chodziło o to, żeby nastraszyć osobę poddawaną próbie. Strach sprawiał, że źrenice otwierały się szeroko. Strach sprawiał, że suplikant krzesał do granic możliwości. Poza tym dzięki takiej próbie nawet najbardziej arogancka młoda dama lub książątko zaczynali naukę z odrobiną pokory. – A tobie, lordzie Pryzmacie? – spytała Liv. Żadne z nich nie oderwało oczu od kryształu. – Coś na temat mojego brata – powiedział Gavin. – Okazuje się, że mogli mieć więcej racji niż myśleli. – Przykro mi – powiedziała Liv. Nie wiedziała, czy przeprasza za pytanie, za egzaminatora, czy z powodu prawdziwego koszmaru, jaki później przeżył Gavin, zabijając własnego brata. – Nigdy nie lubiłem tej części, tego straszenia. Komnata jest wystarczająco przerażająca, i wystarczająco okropna jest myśl o nie przejściu próby. Nie muszą sprawiać, że suplikant myśli,

że naprawdę umrze. To łamie ludzi. To łamie dzieci. Liv nigdy w ten sposób nie myślała. Taka była Młocarnia. Każdy przez to przeszedł. To było nierozerwalnie związane z krzesaniem, z Chromerią. Przynajmniej doświadczenia z Młocarni łączyły wszystkich krzesicieli – jeśli nic więcej. – Wszystkie arystokratki wiedziały, co je czeka – odparła Liv. – W przeciwieństwie do naszej reszty. Wiedziały, że w czasie próby nic im się nie stanie, więc te kilka słów przed próbą to jedyna rzecz, która sprawiała, że naprawdę się bały. Bo nawet jeśli je ostrzeżono, to było przerażające, usłyszeć, jak egzaminator, który twierdzi, że należy do wrogów rodziny, mówi o tym, że wypadki się zdarzają. – Nie pomyślałem o tym – przyznał Gavin. – Wszyscy moi przyjaciele byli szlachetnie urodzeni. Myślałem, że wszyscy wiedzą, co ich czeka. No pewnie. Oto kolejny sposób, w jaki Chromeria faworyzuje takich jak ty. Gavin odchrząknął. – Liv, mój syn może okazać się specjalny, naprawdę utalentowany. Zaraz się dowiemy, ale nie zdziwiłbym się, gdyby okazał się polichromatą. Jest Tyrejczykiem, jego matka właśnie zmarła, będzie musiał stawić czoło fałszywym przyjaciołom i niezasłużonej wrogości tylko dlatego, że jest moim synem. Zawsze będzie odstawał, a mimo to ludzie cały czas go będą obserwować. Jeśli na dodatek okaże się naprawdę potężny... może się zmienić w potwora. Nie byłby pierwszym w mojej rodzinie, kto źle radzi sobie z mocą. Dar nie jest tylko darem. – Czego ode mnie oczekujesz, lordzie Pryzmacie? – spytała Liv. Naprawdę miała nauczać syna Pryzmata? Z nieprawego łoża, ale zawsze. Miała wrażenie, że spadł jej ogromny ciężar z ramion. Pryzmat był tylko Pryzmatem – no dobrze, może nie można być „tylko najpotężniejszym człowiekiem na świecie”, ale był panem, któremu winna służyć. Po prostu służyć. Nic straszliwie trudnego, zważywszy, jak bardzo odmienił jej życie. – A może jednak będzie monochromatą. Pewnie tak. Za bardzo się rozpędzam – powiedział Gavin. – A jeśli nie? Musisz mi powiedzieć, jakie są twoje oczekiwania, bo inaczej zawiodę, a ty będziesz miał do mnie pretensje. Typowy arystokrata. Liv cieszyła się, że może się zirytować. Zaczynała dochodzić do siebie. – Udawaj, że jest zwyczajny. Pod każdym względem. Wiem, że szybko by to rozgryzł,

gdybyśmy tu zostali, ale zamierzam zabrać go stąd jak najszybciej. Do tego czasu zapewnij mu trochę normalności. Jeśli cię zdenerwuje, wrzaśnij na niego. Zdziel go po łapach, jeżeli źle się zachowa, rozumiesz? Ale jeśli opanuje coś trudnego, udawaj, że to dobre, ale nie nadzwyczajne. Chcę, żeby wiedział, że ci, którzy się liczą, nie będą pod wrażeniem tego, kim jest jego ojciec, ani ile potrafi wykrzesać. – A kim są ci ludzie? – zapytała sarkastycznie Liv. Nie chciała powiedzieć tego na głos, ale Gavin był niedorzecznym idealistą. Oczywiście, że to, kim jest i ile potrafi wykrzesać, miało znaczenie. Może kiedy rodzisz się na szczycie góry, możesz udawać, że góra się nie liczy, ale ci, którzy się na nią wspinają i ci, którzy rodzą się u jej podnóża i nigdy się na nią nie wespną, wiedzą swoje. – Ja i Orholam – odparł Gavin, ignorując jej ton. – Jeśli tylko o naszą aprobatę będzie zabiegał, ma szansę. Liv nie wiedziała, czy były to najbardziej aroganckie, czy najbardziej przenikliwe słowa, jakie usłyszała w swoim życiu. Może jedno i drugie. A poza tym przypomniały jej, kim i czym jest Gavin. Na zagniewanego Orholama, pozwoliła sobie na sarkazm wobec Pryzmata, ze wszystkich ludzi na świecie tego najbliższego samemu Orholamowi. Dzięki Orholamowi, że Liv odmówiła tamtej strasznej kobiecie. Nawet jeśli słono za to zapłaci. Szpiegować samego Pryzmata? To było praktycznie świętokradztwo. Niezależnie od tego, jak straszna była głupota Liv, jej niezręczność i okropna iskierka zadurzenia, o ile gorzej byłoby, gdyby na dodatek została zdrajczynią? Przełknęła ślinę. – Przepraszam, lordzie Pryzmacie, całkiem się... Gavin uniósł rękę i zerwał się. Liv zerknęła na kryształ, ale nic nie zobaczyła. Nie zmienił się. Spojrzała na Gavina i zdążyła zobaczyć, że pobladł. A potem rozpromienił się, jakby słońce wyszło zza najczarniejszych chmur. Fala barw rozbłysła na jego skórze. Wyciągnął rękę w stronę kryształu. Skwiercząca, migocząca tuba luksynu wystrzeliła z jego ręki i przywarła do kryształu na przeciwległej ścianie jak opalizująca, płonąca pajęczyna. Wylatywało z niego coraz więcej i więcej, wbijając się coraz głębiej w kryształ. A potem równie nagle jak zaczął, Gavin przestał. Chwilę potem kryształ zapłonął jasną, jadeitową zielenią, a potem mniej intensywnym błękitem.

Gavin westchnął z ulgą. – Co to było? – zapytała Liv. – Tajemnica! – warknął Gavin. Machnął ręką, Liv poczuła podmuch zimnego powietrza i usłyszała, jak okna zsuwają się ciężko do szpar w podłodze. – Chodź tu – rozkazał Pryzmat. Jego ciało napełniło się wszystkim kolorami tęczy i dalszymi. Sznur zielonego luksynu owinięty wokół łańcucha z niebieskiego i wzmocnionego żółtym wybiegał z jego ręki. – Ale już, dziewczyno! Muszę jako pierwszy to powstrzymać, a on będzie cię potrzebował. Jak otępiała, Liv podbiegła do Pryzmata. Nie wiedziała nawet, o czym on mówi. – Wskakuj mi na plecy – powiedział. – Co? – Na plecy, już! Trzymaj się mocno. Wskoczyła mu na plecy. Jego ciało było nienaturalnie ciepłe od podczerwieni, którą trzymał wraz z innymi kolorami. Co on robi? Spojrzała znowu na trzymany przez Gavina łańcuch. Pryzmat odwrócił się i spojrzał w pustkę za oknem. Pisnęła i chwyciła się go mocno. – E ak osno! – zaprotestował Pryzmat. – Co? – spytała Liv poluźniając chwyt, jakim złapała go za szyję. – Nie tak mocno – warknął. Kiedy zaczęła przepraszać, więzy z luksynu owinęły jej ciało, przytrzymując ją mocno. Gavin podbiegł do okna i skoczył. Najpierw Liv widziała tylko luksyn rozwijający się z jego dłoni jak jedwabna nić pająka, w tempie idealnie dopasowanym do ich spadania. Zdała sobie sprawę, że nie ma pojęcia, jak daleko muszą spaść, żeby znaleźć się na poziomie komnaty Młocarni, ani skąd Gavin będzie wiedział, kiedy ich zatrzymać. A skoro o tym mowa – w jaki sposób zamierzał z powrotem dostać się do wieży? Miał nadzieję, że ktoś zostawił otwarte okno? Och, dobry Orholamie! Spadali okropnie długo. Oczy jej nie posłuchały i Liv oderwała wzrok od luksynu w górze, żeby spojrzeć na ziemię poniżej. Pędziła im na spotkanie z niewiarygodną prędkością. Nagle Liv rozpłaszczyła się na plecach Gavina, kiedy zestalił linę. Nacisk był tak wielki, że

o mało nie spadła prosto na dziedziniec. Okręcili się i Liv zobaczyła, że lina sięga odległego szczytu Wieży Pryzmata. Sama wieża majaczyła coraz większa i większa, kiedy lecieli w kierunku jej pionowej, gładkiej ściany. Trzy ostre szarpnięcia odepchnęły ich do tyłu, ale to nie mogło wystarczyć, by ich spowolnić. Liv tylko mignęły trzy pociski wylatujące z wyprostowanej lewej ręki Gavina w stronę wieży. Nie widziała, czego dokonały pociski, ale cokolwiek to było, Gavin, który wystrzelił je lewą ręką, bo prawą trzymał linę, przyjął odrzut na lewy bok. Kiedy tylko pociski wyleciały, Gavin i Liv zawirowali ostro w kierunku przeciwnym do ruchu słońca. Szkło i kamień eksplodowały wszędzie wokół Liv. Leciała z poślizgiem przez podłogę, przez ułamek sekundy śmigając prościutko przed siebie, odcięta nagle od Pryzmata. Potem zaczepiła coś rąbkiem spódnicy. Pęd i tarcie posadzki szarpnęły nią gwałtownie, a potem jej naga skóra z piskiem przejechała po kamieniu. Liv poleciała na bok i przeturlała się parę razy. Kiedy zatrzymała się pod ścianą, myślała tylko o tym, że nie może uwierzyć, że żyje. W nagłym przeciągu w korytarzu stało kilkunastu krzesicieli, patrzących na nią i Pryzmata z niedowierzaniem. Pryzmat już wstał i wykrzykiwał rozkazy. Ale dlaczego zimno mi w tyłek? Liv spojrzała w dół, w tym samym kierunku, co krzesiciele. Spódnica zwinęła jej się wokół pasa podczas ślizgania, odsłaniając ją dla całego świata. Pisnęła, szarpnęła spódnicę w dół i zerwała się na równe nogi. – Ty, przyprowadź Światłowładcę Czerń. Powiedz, że to ma zostać naprawione. Dzisiaj. Idź natychmiast. Ty, zbierz imiona wszystkich obecnych tutaj i w sali prób – mówił Pryzmat. Liv widząc, że cała uwaga skupia się na Pryzmacie, poruszyła biodrami. Dopiero kiedy się zerwała, zorientowała się, że było jej zimno w pośladki, bo bielizna też jej podjechała do góry. Teraz straszliwie jej się wpijała. Potrząsnęła biodrami, próbując poprawić bieliznę, nie sięgając po nią ręką. – Aliviano, co robisz? – spytał Pryzmat. Liv zamarła jak zaczarowana. – Nieważne. Zostań tutaj. Zaraz cię wezwę. – Gavin otworzył drzwi do sali prób i wszedł do środka. Wszyscy krzesiciele w korytarzu, łącznie z jednym z najprzystojniejszych młodych preceptorów Chromerii, Payamem Navidem, spojrzeli na Liv, najwyraźniej zastanawiając się,

dlaczego jest taka ważna, i odebrali jej szansę na szybką poprawę bielizny. Nie mając pojęcia, co ją czeka i czego Pryzmat będzie od niej oczekiwał, uśmiechnęła się nerwowo do młodego preceptora.

ROZDZIAŁ 45 Gavin podszedł szybko, słysząc, jak stara dichromatka mówi do Kipa: – Gotowy jesteś zobaczyć swoje kolory? – Wiem, że ja jestem – odezwał się Gavin. – Mistrzyni Varidos, pozwoli pani? Członkom rodzin suplikantów nie wolno było wchodzić do komnaty prób, bo obawiano się, że to mogłoby prowadzić do oszustw. Ta zasada, teoretycznie, dotyczyła nawet Pryzmata. Jednak nie bez powodu teoria i praktyka to dwa różne słowa. – Nie wiedziałem nawet, że już zacząłeś swoją próbę. Jak długo wytrzymałeś? – Chyba cztery minuty – odpowiedział Kip. – Cztery i dwanaście sekund – odpowiedziała stara mistrzyni. Gavin dosłownie zamarł. Już w komnacie na górze miał wrażenie, że upłynęło dużo czasu, ale nie podejrzewał, że aż tyle. Cztery minuty to oszałamiający wynik. On sam wytrwał tam pięć minut. Mistrzyni Varidos podeszła do Gavina i szepnęła: – Doszło do pewnych nieprawidłowości, o których myślę, że powinieneś wiedzieć, lordzie. Gavin uśmiechnął się do Kipa. – Dobra robota, zaraz wrócimy. Odszedł na bok, zostawiając Kipa z mężczyznami i kobietami, którzy wypytywali go, która część jego zdaniem była najtrudniejsza i jak zdołał wytrzymać tak długo – czyli zasadniczo traktowali go jak pępek świata. To zawracało w głowie każdemu nowemu krzesicielowi, i tak właśnie miało działać. Uśmiechając się szeroko, Gavin podszedł z mistrzynią Vandos do kamiennego stołu egzaminatora. Stanęli tuż obok niego. Czarna, brokatowa tkanina zasłaniała dziurę w samym środku blatu. Tam się znajdował kamień próby. Gavin próbował sobie przypomnieć, gdzie dokładnie się znajdował. Będzie miał tylko jeden strzał. – Co to były za nieprawidłowości? – spytał. Brokat odcinał wszelkie zewnętrzne światło, które mogłoby wpłynąć na kamień próby. Stara kobieta powoli wypuściła powietrze z płuc. – Odrzucił linę i nie miał jej w ręku przez jakieś trzy minuty i trzydzieści sekund. Zanim

zdążyłam ją powstrzymać, jedna z kobiet włożyła mu ją z powrotem do ręki. – To jakiś żart? – Wysłali same piękności na tę próbę. Połowa z nich ma ledwie dość rozumu, żeby zapamiętać swoje kwestie, już nie wspominając o zrozumieniu nieco bardziej niejasnych zasad dotyczących sytuacji, do których nigdy nie doszło za naszych czasów. Nawet Dazen nie odrzucił liny. – Która to zrobiła? – Zielona. Oczywiście, że zielona. Dzika, nieprzewidywalna, nie tolerująca najdrobniejszych nawet ograniczeń. – Przyprowadź ją tutaj! Zielona egzaminatorka zobaczyła, że mistrzyni ją wzywa, więc natychmiast podeszła. Wszyscy egzaminatorzy byli piękni, i o ile jasna skóra stanowiła wadę na polu bitwy, o tyle preferowano ją w tej ceremonii i w kilku innych. Wrażenie wizualne, kiedy skóra kobiety lub mężczyzny stawała się zielona, niebieska albo czerwona, było tym bardziej stłumione, im ciemniejszy był naturalny odcień skóry Nawet Paryjczycy wybierali ludzi z wybrzeża, nizin albo mieszkańców o mieszanym pochodzeniu, żeby reprezentowali ich w tej ceremonii. Ta kobieta była Ruthgarką i miała skórę jasną nawet jak na tę nację. Poruszała się z naturalną gracją tancerki. Jej cienka, zielona szata, narzucona szybko w czasie ceremonii, żeby wszyscy egzaminatorzy byli odziani w swoje barwy, kiedy suplikant się wynurzy – co mogło wydarzyć się już w dziesięć-piętnaście sekund po rozpoczęciu próby – w jej wypadku rozchylała się mocno na wielkich piersiach. Podeszła z zapałem, odrzucając do tyłu czarne, proste włosy, i stanęła po drugiej stronie stołu. Nagość lub prawie nagość w czasie niektórych ceremonii była spowita w taką masę religijnych i kulturowych symboli, że czyniła ją niemalże wyzutą z erotyzmu. Niemalże, bo niezależnie od tego, jak bardzo szlachetny jest człowiek, nie może całkowicie zignorować faktu, że patrzy na kogoś, kto jest nagi i wstrząsająco piękny. Jednakże późniejsze przyjęcia, zwłaszcza po inicjacji, zawsze plasowały się w szarej strefie. Wszyscy byli piękni, wszyscy na wpół ubrani, wszyscy mieli jeszcze świeżo w pamięci widok swojej całkowitej nagości, panowała radosna atmosfera, wino płynęło strumieniami, a pełen powagi ceremonializm nagle znikał. Zielona egzaminatorka doskonale wiedziała, co robi. Gavin był od niej wyższy, więc

ledwie powstrzymywał się od patrzenia na jej ledwie zasłonięte piersi. Zamiast tego starał się patrzeć na jej twarz w kształcie serca, piwne oczy, źrenice z ledwie widocznym zielonym halo. Wyglądała znajomo. – Tutaj – wskazał miejsce między sobą a mistrzynią Varidos. Obeszła kamienny stół i stanęła we wskazanym miejscu, chociaż bliżej, niż to było konieczne. – Kim jesteś? – spytał zimno. – Nazywam się Tisis – odpowiedziała, odsłaniając w uśmiechu śliczne dołeczki. – Tisis i co dalej? – Och – powiedziała, jakby miała całkiem pusto w głowie. –Tisis Malargos. – Co się wydarzyło, Tisis? – spytał, udając, że nie rozpoznaje nazwiska. Jej ojciec i wuj byli jego przyjaciółmi – to znaczy, kiedy jeszcze był Dazenem. Zniknęli po wojnie. Najpewniej zginęli z rąk bandytów albo zostali złapani do niewoli przez piratów. Dostrzegał rodzinne podobieństwo. Bez wątpienia go nienawidziła. Widziała, że Kip ma szansę przejść do końca próbę, więc mu to utrudniła. Odważne. Głupie i denerwujące, ale odważne. – Suplikant oszukiwał – powiedziała. – Wyrzucił linę. Włożyłam mu ją z powrotem do ręki. – Nikomu nie wolno dotykać suplikanta w czasie próby. Czy czegoś w tej regule nie rozumiesz? – Nie dotykałam go... Wybacz mi, Najwyższy Lordzie Pryzmacie, włożyłam mu linę do ręki, nie dotykając jego skóry. Starałam się, żeby próba przebiegła prawidłowo. – Malargos – powiedział Gavin. – Jesteś Ruthgarką, prawda? – Tak, lordzie Pryzmacie. Gavin spojrzał na nią chłodno. – Kiedy twój własny Błogosławiony Satrapa Rados przekraczał Wielka Rzekę, żeby walczyć z Krwawą Puszczą, której siły miały dwukrotną przewagę nad jego armią, pamiętasz, co zrobił? – Spalił most Rozanos za swoimi wojskami. – Czy to znaczy, że oszukiwał? – Nie... nie rozumiem. – Spalił most, żeby jego ludzie nie mogli uciec. Nie zostawił im drogi odwrotu. Każdy

jeden jego żołnierz wiedział, że albo wygrają, albo zginą. To stąd mamy powiedzenie „spalić za sobą mosty”. – Ale ja widziałam, że sięgał po linę – tłumaczyła się słabo. Przełknęła ślinę, nagle nie mając odwagi przeciwstawić się Pryzmatowi, dopóki stała z nimi twarzą w twarz. – A ty mu ją oddałaś? – Oczywiście. – Czyli zbudowałabyś nowy most za Błogosławionym Satrapą Radosem? – Oczywiście, że nie, to by była... – I to by go skazało na klęskę. Jak długo wytrzymałaś, zanim pociągnęłaś za linę? – spytał Gavin. Zarumieniła się i odwróciła wzrok. – Siedemnaście sekund. Owinęła się ciasno szlafrokiem, wreszcie zakrywając swą nagość. – I zniszczyłaś szansę tego młodego człowieka na przejście próby? – Moglibyśmy ją powtórzyć... – Wiesz, że nie możemy. Kiedy suplikant wie, że to nie dzieje się naprawdę, Młocarnia przestaje działać. Wszyscy powiedzieliby, że otrzymał ten szczególny przywilej jako mój bratanek... – Nie chciałam... – I dobrze to wiesz – przerwał jej, tylko dzięki sile woli nie podnosząc głosu. – To nie ma znaczenia, co chciałaś – syknęła mistrzyni Varidos. Kiedy mistrzyni mówiła, Gavin oddzielił odrobinę nadfioletu, korzystając ze światła pochodni. Tylko odrobinę. Piękno nadfioletu to jego niewidzialność. I chociaż przynajmniej pół tuzina osób w tej komnacie potrafiłoby dostrzec nadfioletowy luksyn, zwężając źrenice, Gavin założyłby się, że żadna z nich nie robiła tego w tej chwili. A nawet jeśli ktoś tak patrzył, Gavin zamierzał zrobić coś tak małego i tak szybko, że nawet przyglądając się, można było tego nie zauważyć. Magiczna sztuczka zręcznych dłoni. Nadfiolet ułożył się na jego opuszkach. – Złamałaś zasady, Tisis – powiedziała mistrzyni. – Spartaczyłaś powierzone ci zadanie i być może zniszczyłaś przyszłość tego młodego człowieka. – Ale nikt nie przechodzi próby! – zaprotestowała młoda kobieta. Powodem do dumy był już fakt, że wytrzymało się długo. Spiski, ciemność, ciasnota,

wysokość, pająki, węże, szczury – Młocarnia uderzała w najbardziej powszechne lęki. Zwykle wierząc, że porażka oznacza utratę wszystkiego, suplikant z oczami rozszerzonymi przez strach, krzesał wszelkie kolory, zanim pociągnął za linę. Oczywiście nie była to idealna próba, ale najlepsza, jaką dysponowali. – Zejdź mi z oczu – warknął Gavin. Odeszła naburmuszona i wściekła, przechodząc między nim i mistrzynią, tak jak Gavin to zaplanował. Wyciągnął kamień z kieszeni i chowając go za nadgarstkiem, zsunął brokat z dziury, strzepnął niewidzialny nadfiolet z palców i za jego pomocą wyrwał kamień próby z wyżłobień. Przyciągnął luksyn z powrotem do nadgarstka, wiążąc kamień próby do przedramienia pasmami nadfioletu, a za pomocą ostatniej odrobiny luksynu na palcu upuścił fałszywy kamień próby na miejsce oryginału. To wszystko zajęło mniej niż sekundę, a Gavin nawet się nie pochylił. – Zobaczmy więc, co my tu mamy, dobrze? – powiedział, zdejmując pyszny brokat z dziury. Na oczach mistrzyni Varidos Gavin odłożył brokat na bok i sięgnął do pojemnika, pochylił się, chwycił kamień próby i wyjął. Kamień próby to była kościana sztabka – albo z kości demona morskiego, wyrzuconego na brzeg, albo z kłów słoni żyjących w głębi Ruthgaru – z obu końców osadzony w obsydianie. Kość była cenna, ale obsydian stanowił prawdziwy cud. Nikt nie wiedział, gdzie ocalały na świecie obsydian wydobywano, zbierano czy tworzono. Był rzadszy od diamentów czy rubinów, więc po każdej próbie obsydianowe końcówki zdejmowano i używano ich ponownie. Przesądni nazywali go piekliszczem. Większość krzesicieli po prostu cieszyła się, że jest rzadki, bo to był jedyny kamień, który potrafił wyciągnąć luksyn bezpośrednio z krzesiciela. Gavin słyszał, że w starożytnym świecie królowie i satrapowie – a w bardziej mitycznych opowieściach zabójcy ze Złamanego Oka – tworzyli całe sztylety albo miecze z obsydianu. Jednakże obsydian ujawniał swoje magiczne właściwości tylko wtedy, gdy były spełnione dwa bardzo specjalne warunki. Po pierwsze, wymagał niemal całkowitej ciemności – to znaczy absolutnego braku widzialnego światła; z jakiegoś powodu nadfiolet i podczerwień na niego nie wpływały. Po drugie, potrzebował krwi krzesiciela, otwartej rany. Musiało istnieć bezpośrednie fizyczne połączenie między obsydianem i luksynem, żeby dało się wyciągnąć luksyn z krzesiciela. Jednakże, kiedy takie połączenie już istniało, siła, z jaką działał obsydian, była dość

znaczna. Przetnij ramię krzesiciela obsydianem, kiedy trzyma luksyn w ręce i przytrzymaj kamień przy ranie, a w ciągu dziesięciu sekund luksyn zniknie. Uczeni spekulowali, że ponieważ krzesiciele mają luksyn w ciele przez cały czas, to połączenie jest bezpośrednie, nawet jeśli chodzi o inną część ciała. Ponieważ szybkość, z jaką obsydian wyciągał kolory z człowieka, różniła się zależnie od rodzaju Iuksynu, powstawały ładne linie, kiedy luksyn wyciągano z ciała do kościanej sztabki. Jeśli uformowana kolorowa linia była trwała i wystarczająco gruba, uznawano, że suplikant wart jest szkolenia w danym kolorze. Oczywiście, jeśli pojawiały się dwa kolory, uznawano suplikanta za dichromatę, a więcej niż dwa czyniły go polichromatą. Gavin wziął kamień próby. Wychwycił słabiutki zapaszek goździków – aromat nadfioletowego Iuksynu. Potrzymał sztabkę chwilę, siłą woli próbując rozproszyć zapach, po czym podał ją mistrzyni Varidos. Ponieważ była główną egzaminatorką, do niej należało ogłaszanie wyników. Kiedy podał jej kamień, wszyscy zgromadzili się wokół nich. Ostrożnie zdjęła obsydianowe końcówki i schowała je w specjalnym pudełku, a potem uniosła nad głowę kamień próby. Rysowała się czysta, gruba zielona linia sięgająca ku niebieskiemu, obok mniej wyraźna linia niebieska. Żółty rysował się słabo. I była ledwie widoczna niteczka nadfioletu. To był typowy dzwonowaty rozkład, najczęstszy wzór wśród krzesicieli. – Niniejszym ogłaszam, że Orholam obdarzył Kipa z Rektonu kolorami zielonym i niebieskim, ze słabo określonym nadfioletem, który trzeba będzie zbadać dokładniej w późniejszym terminie. Moje gratulacje, Kip, jesteś dichromatą. Rozległy się wiwaty. Tylko Kip stał zdezorientowany. Gavin obszedł stół, objął chłopca i uściskał. – Dobra robota, Kip. Chłopak był jak bezwładny w objęciach Gavina. – Czyli przeszedłem próbę? – spytał cicho. – Przeszedłeś. Jestem z ciebie dumny. Znowu rozległy się wiwaty i w kilka chwil pojawiły się specjalne ciastka, wino, brandy, owoce, mięsiwa i słodycze, podawane przez niewolników, którzy zalali komnatę. Gavin wypuścił chłopca, który patrzył na niego jak całkowicie zamroczony i jakby nie mógł uwierzyć w słowa, które przed chwilą usłyszał. Po części był to też efekt magii.

Emocjonalne skutki każdego fragmentu spektrum właśnie po raz pierwszy przepłynęły przez Kipa. Na razie nie wiedział jeszcze, co z tym zrobić. Na to trzeba było czasu. Gavin machnął w stronę drzwi, wzywając Alivianę. – Kip, przyprowadziłem ci kogoś specjalnego. Niespodziankę dla ciebie. Zostanie twoją mentorką. Wyjaśni ci, jak tu wszystko działa i nauczy cię paru podstaw przed naszym wyjazdem. Kip, czy mogę ci przedstawić... – Liv?! – zdumiał się Kip, kiedy dziewczyna wyszła zza pleców Gavina. – Kip! – Może od razu zabierzesz go do jego pokoju, Liv – zaproponował Gavin. – I pamiętaj, co ci powiedziałem. Kip nadal był oszołomiony, więc Liv wzięła go za rękę i poprowadziła do głównych drzwi. Bez wątpienia będzie tam spory tłum. Nie było powodu, żeby Kip pomyślał, że wydarzyło się coś niezwykłego. – Może wyjdziecie tylnym wyjściem? – zasugerował Gavin. Odwrócił się i cisnął nadfioletem w przeciwległą ścianę. Fragment uchylił się na wcześniej ukrytych zawiasach. Liv zaprowadziła Kipa do tylnych drzwi. Dowódca Żelazna Pięść i Światłowładca Czerń weszli frontowymi drzwiami. – Światłowładco, mistrzyni, dowódco, preceptorzy – powiedział Gavin, machając przyjaźnie ręką, żeby pokazać, że po prostu jest zbyt zajęty, by rozmawiać teraz z Żelazną Pięścią albo Światłowładca Czernią. Sam podszedł do tylnych drzwi. Musiał zaraz znaleźć Kipa. Powinien był kazać mu poczekać przed komnatą, zamiast odsyłać go na górę. Wyszedł tylnymi drzwiami, już układając w myślach list, który zostawi dla Bieli, i prawie przewrócił ciemnego, skromnego, drobnego mężczyznę w szatach niewolnika. Rozpoznał go i serce mu się zacisnęło. – Witaj, lordzie Pryzmacie – powiedział człowieczek; chustkę na głowie miał tak wykrochmaloną, że ledwie się ruszała, kiedy pokiwał głową. Był paryjskim legalistą, zanim złapali go ilytańscy piraci, uczynili niewolnikiem i ostatecznie sprzedali Androssowi Guile. Błyskotliwy i dyskretny był prawą ręką Androssa Guile od dwudziestu lat. – Ojciec lorda ma już dość czekania. Żąda, abyś natychmiast stawił się w jego komnatach. W przypadku Androssa Guile „natychmiast” oznaczało wczoraj. Gavin skrzywił się w

duchu, przechylił głowę w prawo i w lewo, po czym odpowiedział: – Zaprowadź mnie do niego.

ROZDZIAŁ 46 Kip poszedł za Liv Danavis wąskim korytarzem, a potem do windy. W głowie nadal miał mętlik i szalała w nim burza uczuć, która nie wydawała się całkowicie wewnętrzna – jakby upchnięto w nim dodatkowe emocje. Czuł się obco dla samego siebie. Może to przez pojawienie się Liv? Wiedział, że dziewczyna przebywa w Chromerii, i miał nadzieję ją spotkać, odkąd dowiedział się, że tu się udaje, ale prawdziwe spotkanie okazało się czymś zupełnie innym. Mistrz Danavis czytał Kipowi wiele listów od Liv, więc pod pewnymi względami nie miał wrażenia, że upłynęły dwa lata. Jednakże wtedy Liv miała piętnaście lat. A on trzynaście. Najwyraźniej dorósł od tamtego czasu, bo wreszcie był od niej wyższy. I oczywiście, nadal był ze trzy razy szerszy. A ona – o ile to możliwe – jeszcze bardziej wyładniała. Kiedy prowadziła go korytarzem i do windy, nic nie mówiła. Kip cieszył się z tego milczenia. Miał wrażenie, że nie odzyskał jeszcze mowy. Dziwna, cicha radość i spokój ogarnęły jego serce na widok Liv. Przypomniał sobie, jak miała czternaście lat i rozeszła się plotka po miasteczku, że zaręczy się z Gedem, synem alkadesy. Wkrótce po tym wyjechała do Chromerii. Kipowi ulżyło. Była za dobra na mały Rekton. I chociaż był pewien, że ona wcale o nim nie myślała, tęsknił za nią. Była jak słońce przesuwające się nad głową – obracał twarz ku niej, a jej obecność go rozgrzewała, nigdy jednak nie śmiał mieć nadziei na coś więcej. Kiedy mistrz Danavis przyznał, że Liv nie układa się dobrze z pewną dziewczyną z Chromerii, Kip chciał natychmiast tu przyjechać, zabić podłą i wrócić do domu. Patrzenie na to, jak jej falujące włosy kołyszą się i podskakują wokół ramion, kiedy go prowadziła, było jak stanie z twarzą w słońcu po długiej zimie. Kip nie chciał żadnych słów. Był pewien, że jeśli tylko otworzy niewyparzoną gębę, to wszystko popsuje. Patrzył więc tylko, jak Liv idzie, i dreptał za nią, bez wdzięku podciągając spodnie, podczas gdy ona kroczyła przed siebie pewnie, spokojnie, swobodnie, czując się tu u siebie. – Chyba się zgubiłam – powiedziała Liv. Rozejrzała się na boki, spoglądając w korytarze, które wyglądały identycznie. Przygryzła wargę. Nie spuszczając oczu z jej pełnych, delikatnie zwilżonych ust, Kip przełknął ślinę. – Kip? – zapytała. – Nie, nieważne, no pewnie, że nie mógłbyś.

Znowu ruszyła, a Kip za nią. Podczas nieobecności zmieniła się w kobietę. Była równie smukła, jak on gruby. Oczy miała wielkie, świetliste i piwne, cerę gładką i czystą, podczas gdy on zmagał się z przekleństwem pryszczy na szyi i żuchwie, gdzie zaczynał mu się sypać pierwszy zarost. Orholamowi dzięki, że przynajmniej piersi miała większe od niego. Kip jednak ledwie zerknął w te okolice, a teraz, kiedy szedł za Liv, prawie nie patrzył na jej ciało. Jej spódnica przesuwała się z szelestem w przód i w tył w nadzwyczaj miły dla oka sposób, odsłaniając szczupłe, zgrabne łydki. Ale nie licząc tego jednego, dwóch, może trzech zerknięć... Kip znowu zerknął. Ach, cztery! Nie licząc tego, nie patrzył na Liv tak, jak patrzyłby na inną piękną kobietę. Okazałby jej wtedy brak szacunku. Ojej, piąty raz. Zatrzymała się, gdy doszli do windy. – Właśnie zdałam sobie sprawę – powiedziała, śmiejąc się – że nie mam pojęcia, dokąd powinnam cię zabrać. Powiem ci coś. Możesz zaczekać w moim pokoju, dopóki się nie zorientuję. Jeśli czujesz się tak, jak ja po Młocarni, to masz ochotę pójść prosto do łóżka. Racja? Kip nie miał pojęcia, jakim cudem nie zauważył tego wcześniej, ale naprawdę był zmęczony. Miał wrażenie, że ktoś wziął butelkę z jego energią i całą wytrząsnął. Pokiwał głową. – Nie masz ochoty rozmawiać? – spytała, uśmiechając się leciutko. To był taki uśmiech, jaki posyła się małemu dziecku, które przegapiło popołudniową drzemkę i teraz walczy, żeby wytrzymać aż do deseru. Kip nie był w stanie nawet przywołać prawdziwej rozpaczy na widok tego pobłażliwego uśmieszku. Jestem dla niej słodki. Słodki! Fuj. Ustawiła przeciwwagi, zatrzymała się na chwilę – na pewno się dziwiła, o ile więcej musiała dodać ze względu na Kipa – i dorzuciła jeszcze trochę. Po chwili pędzili w górę, mijając innych uczniów udających się na dół lub na górę. Zatrzymali się i wyszli do szerokiego holu wychodzącego na jedną z przezroczystych rur, które łączyły centralną wieżę z pozostałymi. Kip spojrzał na Liv, unosząc brwi. – Moje apartamenty są w żółtej wieży. Żółty znajduje się w środku spektrum, więc dichromaci i polichromaci z żółcią zdarzają się częściej niż z innymi kolorami, przez co w żółtej wieży jest więcej pokojów dla dichromatów. Nie ma dla nich miejsca w wieży Pryzmata. Boisz się wysokości? – Zwykle nie – odpowiedział niespokojnie Kip.

– Więc jednak umiesz mówić! – Spadać też – wymamrotał. – Nic ci nie będzie, obiecuję. Weszła do rury, mającej cztery kroki średnicy i zrobionej z niebieskiego luksynu tak cienkiego, że prawie przezroczystego. Dno przejścia wykonano z grubszego niebieskiego luksynu wzmocnionego cienkimi prętami z żółtego. Ściany wydawały się nieprawdopodobnie cienkie. Jak Kip widział wcześniej z bardzo, bardzo odległego dołu, przejścia łączyły się z Wieżą Pryzmata tylko w dwóch miejscach: od wschodu i tu, od zachodu. Przez połowę długości przejście prowadziło prosto do zielonej wieży znajdującej się dokładnie na zachód od Wieży Pryzmata, a potem dochodziło do ogromnego kolistego obejścia z niemal przezroczystego luksynu. Od tego obejścia odchodziły szprychy w stronę wszystkich sześciu wież. Liv zaprowadziła Kipa do jednego z tych skrzyżowań – połączenia koła ze szprychami, miejsca najdalej odsuniętego od wszelkich mocowań. Podskoczyła parę razy. – Widzisz? To jest zupełnie bezpieczne. – Roześmiała się. – A teraz ty spróbuj. – Sam nie wiem. – Kip się zawahał. Gdyby kiedykolwiek pokonał strach, doceniłby, że widok stamtąd był przepiękny. Oczywiście, trudno było patrzeć na zwyczajne magiczne wieże, kiedy miał obok siebie Liv. – W porządku – zgodził się słabo. Nie chciał jej rozczarować. Oczywiście, jeśli to delikatne przejście załamie się pode mną, to oboje wylądujemy na dole. I to bardzo szybko. Nie chcąc psuć zabawy, Kip podskoczył odrobinę, lądując tak delikatnie, jak się da, na samych paluszkach, i absorbując wstrząsy kolanami. – Oj, daj spokój – żachnęła się Liv. Kip westchnął i podskoczył tak wysoko, że myślał, że uderzy głową o sklepienie. Kiedy wylądował, usłyszał głośny trzask. Wyrzucił ręce na boki, próbując się czegoś chwycić. Serce mu się zacisnęło. Już miał skoczyć ku poręczy, kiedy zobaczył minę Liv. Śmiała się i tylko zakryła usta dłonią. – Strasznie cię przepraszam – powiedziała. – Nie powinnam była. To pewnego rodzaju tradycja wśród nowych uczniów, a Pryzmat chciał, żebyś doświadczył tu wszystkiego. Kip spojrzał na jej ręce – wyglądały jak zaciśnięte na czymś niewidzialnym. Zwęził źrenice i oczywiście zobaczył sztabkę nadfioletowego luksynu złamaną w jej dłoniach.

Zachichotał. Zabrzmiało to tylko trochę nienaturalnie. – Daj mi więc tradycyjną szmatę, bo mam wrażenie, że zostawiłem tradycyjną kałużę. Roześmiała się. – Dzięki, że potrafisz śmiać się z siebie. Jeśli to poprawi ci samopoczucie, to sama mało nie zemdlałam, kiedy moja preceptorka zrobiła to z całą naszą klasą. Chodź, to już tylko kawałek. Przeszli razem delikatnym obejściem, a potem skręcili do żółtej wieży. Znajdowała się na tyłach, kiedy Kip wszedł przez Wielki Dziedziniec, więc tak naprawdę jej nie widział. Teraz wznosiła się nad nim i ciągnęła daleko w dół. – Mam wrażenie, że mam oczy pełne po brzegi – powiedział Kip. – Co? – Widziałem dzisiaj tyle niesamowitych rzeczy. Albo to już nie robi specjalnego wrażenia, albo po prostu straciłem umiejętność bycia pod wrażeniem, bo dla mnie to wygląda jak zwykła, żółta wieża. Żadnych płomieni, klejnotów ani wicia się. Wieża jaśniała, ale poza tym wyglądała jak matowe żółte szkło, tyle że półprzezroczyste. Może trudno było coś zauważyć, bo słońce właśnie zachodziło obok wieży. Liv się uśmiechnęła. Nie zdawał sobie dotąd sprawy, że zapomniał o jej dołeczkach. – Żółta jest niezwykła, bo zrobiona całkowicie z żółtego luksynu. – A inne nie są – powiedział Kip, nic nie rozumiejąc. Zamrugał zaskoczony. – To znaczy, że nie są zrobione z luksynu swojego koloru? – Nie, nie, skąd. Inne mają magiczne fasady oparte na tradycyjnych materiałach budowlanych. Żółta jest zbudowana całkowicie z żółtego luksynu. Po – trzeba przyznać – krótkim instruktażu ze strony Pryzmata Kip myślał, że żółtego luksynu używa się jak magicznej lanoliny albo czegoś podobnego – do odżywiania innych luksynów, bo sam szybko rozpada się pod wpływem światła. – Ehm, myślałem, że to nie najlepszy materiał do budowania, bo jest nietrwały i w ogóle. Kip właśnie przypomniał sobie, dlaczego trzymał gębę na kłódkę. Im więcej będzie rozmawiał z Liv, tym naturalniejsze wyda się mówienie o domu. I tym bardziej nienaturalne będzie przemilczanie tematu domu. A wtedy będzie musiał powiedzieć Liv, że jej ojciec nie żyje i cała beztroska przyjemność przebywania w jej towarzystwie rozpadnie się w drobny mak. Z promiennej młodej kobiety z dołeczkami zamieni się w pogrążoną w żałobie sierotę. – Bo to jest nie najlepszy materiał do budowy – przyznała Liv. – I dlatego wieża jest taka

niesamowita. Pociągnęła go w stronę wejścia do wieży. Kip nie wiedział, czy chce opuścić solidne niebiesko-żółte chodniki. Jasne, jeszcze minutę temu bał się na nich postawić stopę, a teraz nie chciał z nich zejść. – Żółty jest zwykle najmniej stabilnym luksynem. Przy najmniejszym poruszeniu rozpada się i zamienia z powrotem w światło, jak woda, która się w jednej chwili wygotowuje. Dlatego nazywa się go słoneczną wodą. Ale pamiętasz harfistę, który grał kilka lat temu w Rektonie, i jak między każdą piosenką robił przerwę, żeby nastroić harfę? Kip skinął głową. – Ja nie słyszałem żadnej różnicy. Stąpali po śliskim gruncie, rozmawiając o domu, ale jeśli pozwoli Liv mówić, dopóki sam nie padnie z wyczerpania, to może odwlecze przekazanie jej nowin o jeden dzień. – Chodzi o to, że on słyszał, kiedy harfa była rozstrojona nawet odrobinę. Nikt inny poza nim tego nie słyszał. Istnieją ludzie, którzy mają tak samo ze światłem. Żeby stworzyć luksyn dowolnego koloru, musisz trafić we właściwą nutę w kolorze, bo inaczej luksyn się nie uformuje. Jeśli trafisz w tonację tylko w przybliżeniu, to ze sporym prawdopodobieństwem luksyn się rozpadnie. Niektóre błędy można pokryć siłą woli, ale żeby dokonać czegoś takiego, trzeba kogoś nadzwyczajnego. – Czy to ma coś wspólnego z superchromatami? – spytał Kip. Czuł, że wreszcie zaczyna składać w całość różne fragmenty. –Tak. – Robiła wrażenie zaskoczonej, że słyszał o tym. – Nie zamierzasz chyba stać tam całą noc, co? – Och. – Kip wszedł za Liv do wieży. – Superchromaci dostrzegają subtelniejsze różnice w odcieniach barw niż większość ludzi. – Ty jesteś superchromatką? – spytał Kip. – Yhm, jak jakaś połowa kobiet. – Ale mężczyzn zdecydowanie mniej. – W Chromerii jest tylko dziesięciu mężczyzn superchromatów. Ach, to dlatego mistrzyni Wiedźma nazwała go dziwolągiem. – To niesprawiedliwe. – A co tu ma do rzeczy sprawiedliwość? Ponieważ masz niebieskie oczy, będziesz mógł

krzesać więcej niż ja. Sprawiedliwość nie ma tu nic do rzeczy. Kip zmarszczył brwi. – Czyli trzeba być superchromatą, żeby stworzyć trwały żółty luksyn? – Mam odpowiedzieć krótko? Tak. A prawdę mówiąc, nawet superchromaci różnią się między sobą. Przeszedłeś próbę na superchromatę i mieli tam ze sto płytek z różnymi odcieniami? Wyobraź sobie, że jest tysiąc płytek, a różnice między odcieniami są o wiele subtelniejsze. Żeby stworzyć trwały żółty luksyn musisz przejść taką próbę, a potem umieć panować nad krzesaniem w takim stopniu, by krzesać żółć w bardzo, bardzo wąskim spektrum. Jednakże w efekcie uzyskujesz najmocniejszy luksyn. – Potrafisz coś takiego? – zapytał Kip. – Nie. – To pewnie było niegrzeczne pytanie, co? – spytał Kip, marszcząc nos. – Jestem ostatnią osobą, która będzie się czepiać drobiazgów dotyczących etykiety obowiązującej w wieży i wyciągać je przeciwko tobie. – Więc odpowiedź brzmi: tak. – Tak – zgodziła się z uśmiechem. Dlaczego właściwie jej dołeczki były takie piękne? – Nadal nie mogę uwierzyć, że jesteś... bratankiem Pryzmata. – Nie tylko ty – odparł Kip. Zatem Gavin miał rację. Wszyscy robili pauzę, zanim powiedzieli „bratanek”. Podejrzewał, że powinien czuć się lepiej, niż gdyby za każdym razem słyszał „bękart”. Ale wcale się nie czuł. Wsiedli do następnej windy i zjechali. Najwyraźniej istniał jakiś porządek w przydzielaniu apartamentów. Kiedy dotarli do pokoju Liv, Kip się zdziwił. Jej kwatera była nie tylko duża, ale też składała się z kilku pomieszczeń... i to wychodzących na zachód słońca. Większość krzesicieli zabiłaby za taki pokój. – Dopiero się tu wprowadziłam – powiedziała przepraszająco Liv. – Jestem dichromatką. Prawie. Na pewno jesteś wykończony. Możesz spać w moim łóżku. Kip spojrzał na nią osłupiały, przekonany, że na pewno nie powiedziała tego, co wydawało mu się, że powiedziała, i starał się, żeby jego mina niczego nie zdradziła. – Ja będę spała w drugim pokoju, głuptasie. Te nowe dywany są tak grube, że mogę spać na nich jak Paryjka. Kip przełknął ślinę.

– Nie, ja wcale nie pomyślałem, że ty... To znaczy, ja tylko... Ehm, pomyślałem, że nie powinienem zajmować twojego łóżka. To ja powinienem spać w drugim pokoju. – Jesteś moim gościem i jesteś wyczerpany. Nalegam. – Ja, ehm, nie chcę ci pobrudzić łóżka. Jestem spocony i obrzydliwy. Po próbie. Kip patrzył na łóżko. Było piękne. Wszystko tutaj było piękne. Przynajmniej dobrze ją traktowali. – Tak to jest po Młocarni. Znajdę ci misę i będziesz mógł zmyć trochę tego z siebie, zanim padniesz. Ale naprawdę, nalegam. Liv wyszła do drugiego pokoju. Kip poczuł gulę rosnącą w gardle. Na razie nic nie powiedział jej o ojcu, ale czuł, jak ten temat narasta między nimi. Liv wróciła do pokoju z parującą, gorącą wodą, gąbką i grubym ręcznikiem. Odstawiła wszystko i siadła w fotelu tyłem do Kipa. – Nie masz nic przeciwko, że posiedzę tutaj i pogawędzimy, kiedy będziesz się mył? – spytała. – Nie odwrócę się, przysięgam. – Ehm. Oczywiście, że miał coś przeciwko. Na Orholama, odwróci się, kiedy on będzie na wpół nagi i z krzykiem wybiegnie z pokoju. Jedna rzecz wiedzieć, że ktoś jest gruby, a zupełnie inna zobaczyć czyjeś wałki tłuszczu. Z drugiej strony, był jej gościem, a ona o nic innego go nie poprosiła. I zachował się wobec niej niegrzecznie. – A więc, Kip... Jak się miewa mój ojciec? Nic nie powiedziałeś na temat domu. Przez dłuższą chwilę nie potrafił wykrztusić słowa. Po prostu zacznij mówić, Kip. Jak już zaczniesz, będziesz w stanie powiedzieć wszystko. – Wzdychasz – powiedziała Liv. – Coś nie tak? – Pamiętasz, jak satrapa przysyłał co roku do Rektonu posłańców z żądaniem chłopców do wojska? – Tak? – powiedziała wznoszącym tonem bardziej z powodu niepokoju, niż dlatego, że to było pytanie. – Możesz się odwrócić, nie rozebrałem się. Odwróciła się. – Kiedy władzę przejął syn satrapy Garadula, Rask, ogłosił się królem. Przysłał następnego posłańca. Miasteczko odesłało go z pustymi rękami, więc postanowił zrobić z nas przykład. – Kip

wziął głęboki wdech. – Zabili wszystkich, Liv. Tylko ja się uratowałem. – A mój ojciec? Co z moim ojcem? – Próbował ratować ludzi. Ale, Liv, oni otoczyli całe miasto. Nikt się nie wydostał. – Ty się wydostałeś. Nie wierzyła mu; widział to po jej twarzy. – Miałem szczęście. – Mój ojciec był jednym z najbardziej utalentowanych krzesicieli swojego pokolenia. Nie mów mi, że ty się uratowałeś, a on nie. – Mieli krzesicieli i Lustrzaną Gwardię. Widziałem, jak rodzina Delclarów została zabita. Wszyscy co do jednego. Całe miasto płonęło. Widziałem, jak umierali Ram, Isa i Sanson. Patrzyłem, jak umierała moja matka. – Nie obchodzi mnie twoja zaćpana matka. Mówię o moim ojcu! Nie mów mi, że jest martwy. Nie jest, do diabła. Nie jest! Liv wypadła z pokoju jak burza, zatrzaskując za sobą drzwi. Kip gapił się na drzwi przygarbiony, ze łzami w oczach. Cóż, poszło mu znakomicie.

ROZDZIAŁ 47 Siedem lat, siedem wielkich celów, Gavinie. Gavin wyciągnął prawą rękę i policzył, krzesząc po kolei, każdy kolor: kciuk do małego palca, do serdecznego, do środkowego, do wskazującego, znowu środkowego, serdecznego i małego. Siedem, wszystkie kolory po kolei, od podczerwieni do nadfioletu, a przy każdym delikatne emocje płynące z danej barwy. Na miłość Orholama, jestem Pryzmatem. Jestem pełnym człowiekiem. Mistrzem kolorów. W kwiecie wieku. Silniejszym od wszystkich Pryzmatów żyjących w naszej pamięci. Może najsilniejszym od setek lat. Większość Pryzmatów żyła tylko siedem lat po przejęciu urzędu. Tylko czterech przeżyło dwadzieścia jeden. Zawsze wielokrotność siedmiu – oczywiście zdarzało się, że któryś ginął zabity albo umierał z przyczyn naturalnych, ale żaden nie wypalił się wcześniej, niż minęła wielokrotność siedmiu lat. Gavin przeżył szesnaście, więc zostało mu co najmniej pięć. Co więcej, jeśli jakikolwiek Pryzmat miał przeżyć więcej niż dwadzieścia jeden lat, to właśnie Gavin. Czuł się silny. Czuł, że jest silniejszy i lepiej panuje nad kolorami niż kiedykolwiek wcześniej w swoim życiu. Oczywiście to mogła być iluzja. Był wyjątkiem pod innymi względami; może jutro przewróci się i umrze. Na tę myśl poczuł znajomy ucisk w piersi. Nie bał się śmierci, ale bał się, że umrze, zanim wypełni swoje cele. Stał przed apartamentami ojca w Wieży Pryzmata. Niewolnik ojca – Gavin wiedział, że nazywał się Grinwoody, ale to było niegrzeczne używać imienia niewolnika, jeśli sam go danej osobie nie ujawnił – czekał, trzymając otwarte drzwi. To były drzwi prowadzące w ciemność więcej niż jednego rodzaju. Gavin poczuł przejmujący ból w piersi. Z trudem oddychał. Andross Guile nie wiedział, że Gavin nie jest Gavinem. Nie wiedział, że jego starszy syn gnije pod Chromerią. Myślał, że Dazen nie żyje, i nigdy nie sprawiał wrażenia, że się tym przejmuje, już nie mówiąc o tym, by tego żałował. Zdrajców należało usuwać i więcej o nich nie mówić. – Lordzie Pryzmacie? – zapytał niewolnik. Gavin strząsnął ostatnie kosmyki luksynu z palców, a powiew żywicznych zapachów

przyniósł mu niewielką pociechę. W pokoju Androssa Guile panowała całkowita ciemność. Grube aksamitne kotary zasłaniały okna, a całą ścianę zasłaniało jeszcze więcej warstw takich samych kotar. Przy wejściu urządzono przedpokój, żeby światło z korytarza nie wpadało do apartamentów razem z nielicznymi gośćmi. Gavin wykrzesał nadfioletowe światło i wszedł. Grinwoody zamknął za nim drzwi. Gavin zebrał niewielką kulę nadfioletu w dłoni, wykrzesanego niedoskonale, dzięki czemu pozostał niestabilny. Niestabilność sprawiała, że luksyn powoli rozpadał się, z powrotem zamieniając się w światło ze swojego miejsca w spektrum. Dla nadfioletowego krzesiciela to było jak niesienie pochodni, której światło pozostawało niewidzialne dla innych. Ani Grinwoody, ani Andross nie widzieli nadfioletu, więc Gavin mógł mieć tyle upiornego fioletowego światła, ile zechciał. Gavin patrzył, jak Grinwoody upycha ciężką poduszkę przed wąziutką szczeliną pod drzwiami, które właśnie za nimi zamknął. Sługa zatrzymał się, pozwalając oczom przywyknąć do ciemności Nie był krzesicielem, więc nie potrafił świadomie kontrolować oczu. W ciemności niekrzesiciel potrzebował pół godziny albo więcej, żeby osiągnąć pełną wrażliwość na światło. Większości krzesicieli wystarczało dziesięć minut, bo tyle czasu spędzali, dostrajając się do światła. Nieliczni potrafili w kilka sekund osiągnąć pełną wrażliwość na światło. Grinwoody jednak nie próbował niczego widzieć. Wiele lat temu wyuczył się na pamięć rozkładu pomieszczenia; po prostu upewniał się, że nie wpuści żadnego światła do komnaty najszlachetniejszego pana Guile. Wreszcie zadowolony otworzył następne drzwi. Gavin cieszył się, że trzyma nadfiolet. Jak wszystkich krzesicieli i jego nauczono, żeby nie polegał na kolorach, gdy chciał zmienić swój nastrój. I jak większość on też często ulegał pokusie. Była szczególnie silna w przypadku polichromatów. Każdemu uczuciu odpowiadał jakiś kolor i dla każdego istniała barwa, która mu przeciwdziałała. Jak na przykład teraz. Posługiwaniu się nadfioletem towarzyszyło uczucie oderwania, alienacji albo odmienności. Czasem było to bliskie ironii albo cynizmu. Zawsze przypominało patrzenie na siebie z wysoka. Jesteś Pryzmatem i boisz się starca. W nadfioletowym świetle swojej pochodni Gavin zobaczył, że ojciec siedzi w fotelu o wysokim oparciu odwróconym w stronę zabitego deskami okna. Andross Guile był kiedyś wysokim, potężnie zbudowanym mężczyzną. Teraz jego waga opadła z szerokich ramion na niewielkie zaokrąglenie brzucha. Nie był korpulentny, po prostu cała jego dawna masa

przemieściła się w jedno miejsce. Ramiona i nogi wyszczuplały po wielu latach spędzonych w tym fotelu, a skóra stała się luźna i już w wieku sześćdziesięciu pięciu lat pokrywały ją starcze plamy. – Synu, jak dobrze, że przyszedłeś mnie odwiedzić. Stary człowiek czuje się samotnie. – Przykro mi, ojcze. Biel dba, żeby nie brakowało mi zajęć. – Nie powinieneś być tak bezwolny wobec tej dziwki na kółkach. Powinieneś tak to załatwić, żeby w tym roku wzięła udział w Uwolnieniu. Gavin pozostawił te słowa bez komentarza. To był stary spór. Biel mówiła to samo na temat Androssa, pomijała tylko obraźliwe słowa. Gavin usiadł obok ojca i przyjrzał mu się w upiornym nadfioletowym świetle pochodni. Mimo całkowitej ciemności w pokoju, Andross Guile założył poczernione okulary, uformowane tak, żeby ciasno przylegały do oczodołów. Gavin nie mógł sobie wyobrazić życia w całkowitej ciemności. Nie zrobił tego nawet własnemu bratu. Andross Guile był żółtym aż po podczerwień polichromatą. Jak wielu innych krzesicieli w czasie Wojny Fałszywego Pryzmata, zmusił się do ogromnego wysiłku, docierając do kresu swych możliwości. I dalej. Walczył oczywiście po stronie starszego syna. Użył zbyt wiele magii, niszcząc w końcu naturalne obrony ciała. Jednakże po wojnie, kiedy tak wielu krzesicieli skorzystało z Uwolnienia, Andross wycofał się do tych komnat. Kiedy Gavin po raz pierwszy przyszedł go odwiedzić, na oknach wisiały niebieskie filtry. Ponieważ jego własne moce znajdowały się na drugim końcu spektrum, Andross czuł się bezpiecznie przy niebieskim świetle. Od tamtego czasu konsyliarze powiedzieli mu, że potrzebuje całkowitej ciemności, jeśli nadal chce walczyć z kolorami. Skoro przedsięwziął tak daleko posunięte środki ostrożności, musiał rzeczywiście znajdować się już na samej krawędzi. – Słyszę, że próbujesz rozpętać wojnę – powiedział Andross. – Obawiam się, że rzadko kiedy próbuję i nic mi z tego nie wychodzi – odparł Gavin. Nie zawracał sobie głowy zastanawianiem, skąd ojciec wie. Oczywiście, że Andross Guile wiedział. Połowa najpotężniejszych ludzi w tej wieży była wobec niego lojalna albo się go bała. – W jaki sposób? – Otrzymałem list, że mam syna w Tyrei. Kiedy się zjawiłem, miasto płonęło. Natknąłem się na Lustrzanych Gwardzistów, którzy zamierzali zamordować dziecko, więc ich powstrzymałem. – Zabiłeś ich.

– Tak. Dziecko okazało się moim synem, a gwardziści ludźmi Raska Garadula. Zrobił przykład z miasteczka, które odmówiło oddania młodzieży do wojska. Twierdził, że jest w szczególny sposób zainteresowany chłopcem, ale nie wiem, czy tylko dlatego, żeby mi dopiec. – Szczególnie zainteresowany? Myślałem, że karał miasteczko. – Powiedział, że Kip mu coś ukradł. – A ukradł? – Chłopiec twierdzi, że matka dała mu szkatułkę przed śmiercią spowodowaną obrażeniami odniesionymi w czasie ataku. Nie ukradł jej. – Ale masz ten sztylet? Jest z białego luksynu? Po plecach Gavina przebiegł dreszcz. Obawiał się, że najgorsza część rozmowy nastąpi, gdy ojciec zacznie wypytywać go o szczegóły romansu, którego Gavin tak naprawdę nic miał, i w związku z tym nie mógł go pamiętać. Sztylet z białego luksynu? Biały luksyn nie mógł istnieć, ale skoro Andross Guile mówił o nim w ten sposób, musiał uważać, że jednak może. Albo wręcz wiedział, że istnieje. Wiedział to i uważał, że Gavin powinien wiedzieć, o czym ojciec mówi. Brat też wspomniał o sztylecie. Gavinowi zacisnęło się serce. Jeśli nie zachowa szczególnej ostrożności, zniszczy swoją mistyfikację. To dlatego starał się unikać ojca. Andross Guile był jednym z nielicznych ludzi, którzy dobrze wiedzieli, co powinien wiedzieć Gavin, a co Dazen. Inni, którzy mieli podobną wiedzę, żyli wyobcowani albo zginęli w czasie wojny. Nieudolna wymówka, że straszliwość braterskiej walki na śmierć i życie sprawiła, że Gavin zapomniał o różnych rzeczach, już nie mogła dłużej mu pomagać. Andross mógł mu wybaczyć, że plątał fakty dotyczące spraw rozgrywających się tuż przed ostateczną bitwą, ale przecież musiał pamiętać rzeczy, które wydarzyły się wiele lat wcześniej, prawda? – Nie widziałem sztyletu – powiedział Gavin. – Był w pudełku. Nie przyszło mi nawet do głowy, że to może być biały luksyn. Biały luksyn to rzecz niemożliwa. Akurat Gavin powinien to wiedzieć. Sam próbował stworzyć to mityczne tworzywo: a jako Pryzmat to on właśnie powinien być w stanie tego dokonać, o ile w ogóle to było możliwe. – Głupcze, nie wiem, dlaczego cię faworyzowałem. Dazen był o połowę sprytniejszy, ale zawsze brałem twoją stronę, prawda? Gavin wbił wzrok w podłogę i pokiwał głową. Pierwsze życzliwe słowo, jakie usłyszał od swojego ojca po latach, zostało wypowiedziane jako nagana.

– Kiwasz głową czy kręcisz nią? Może zapomniałeś, ale jestem ślepy – rzucił gorzko Andross. – Mniejsza z tym. Rozumiem, że w tajemnicy polujesz na sztylet, nawet moi szpiedzy nie słyszeli, żebyś coś na ten temat paplał, i za to brawa dla ciebie, ale kiedy natknąłeś się na podejrzany sztylet, którego jakiś niewydarzony król tak desperacko pragnie, nie poczułeś dreszczu na karku? – Byłem otoczony przez trzydziestu wrogich krzesicieli, Lustrzaną Gwardię i wyjątkowo obrażonego króla. Przeszedł mnie nie jeden dreszcz. Andross Guile zbył to machnięciem ręki, jakby nie było o czym mówić. – Byłeś bez Czarnej Gwardii, która by cię strzegła, jak przypuszczam. Uparty, głupi chłopak. Z czego zrobiono szkatułkę? – Chyba z drzewa różanego – odparł szczerze Gavin. – Drzewo różane. – Andross Guile westchnął ciężko. – Oczywiście, już samo to stanowi dowód. Ale teraz wiesz, co musisz zrobić. – Planowałem zmobilizować Siedem Satrapii, porozmawiać z każdym bezpośrednio, zobaczyć, czy ich przekonam. Rzecz jasna, Spektrum nic nie zrobi. Wiedział, jak to pójdzie. Ojciec powie mu, co powinien zrobić, i zbije wszystkie kontrargumenty Gavina. Na miłość Orholama, przecież jestem Pryzmatem. – A zanim tego dokonasz, król Garadul zajmie Garriston. Miałeś rację we wszystkim, co powiedziałeś Spektrum, ale wyciągnąłeś niewłaściwe wnioski i podjąłeś niewłaściwe działania. I dlatego masz mnie. Gdybyś porozmawiał ze mną zaraz po powrocie, od razu bym ci to powiedział. Jednostronne wycofanie i oddanie klejnotu w ręce Tyrejczyków... – Co to za klejnot, ojcze... – Śmiesz mi przerywać?! Chodź tu. Gavin stanął na drewnianych nogach, po czym usiadł naprzeciwko ojca. Andross Guile wyciągnął dłoń i znalazł twarz syna. Przesunął palcami po policzku niemalże czule. A potem wziął zamach otwartą dłonią i spoliczkował Gavina. – Jestem twoim ojcem i okażesz należny mi szacunek, rozumiesz? Gavin zadygotał i przełknął ślinę. – Rozumiem, ojcze. Andross Guile uniósł głowę, jakby szukał w tonie Gavina niemiłej nuty. A potem znowu zaczął mówić, jakby nigdy nic.

– Garadul pragnie Garristonu, więc nawet jeśli to wieża kału zbudowana na zwykłym łajnie, oddać mu miasto to okazać słabość. Właściwym podejściem byłoby zetrzeć je z powierzchni ziemi, wziąć mieszkańców do niewoli, a ziemię posypać solą i zostawić to tak, aż się zjawi Garadul. Jednak odebrałeś nam tę możliwość przez swoją niekompetencję. Kiedy król Garadul zajmie Garriston z dwudziestoma tysiącami ludzi, będzie ci o wiele trudniej odebrać mu miasto niż kiedy się dowie, że chroni je teraz tylko tysiąc żołnierzy. – Ruthgarczycy mają tylko tysiąc ludzi w Garristonie? – zdziwił się Gavin. To mniej niż minimalna załoga. Gdyby tak się nie spieszył, kiedy płynął przez Garriston, z pewnością by to zauważył. – Znowu mają kłopoty z Abornejczykami, którzy zawyżają opłaty za przepłynięcie przez Cieśninę. Ruthgarczycy wydali oświadczenie, popisując się swoją siłą. Wycofali większość statków i żołnierzy z Garristonu. – To kretyństwo. Muszą wiedzieć, że Garadul gromadzi siły. – Zgadzam się. Myślę, że ruthgarska minister spraw zagranicznych została przekupiona. Jest bystra, musi wiedzieć, co robi. Niemniej musisz udać się do Garristonu. Ocal miasto, zabij Raska Garadula, ale nawet gdyby to ci się nie udało, zdobądź sztylet. Wszystko od tego zależy. Jakie „wszystko”? Na tym polegał problem z udawaniem, że zna się sekrety, których się nie zna. O sekretach, zwłaszcza tych wielkich, niebezpiecznych, zwykle mówi się nie wprost. Zwłaszcza gdy konspiratorzy wiedzą, że szpiedzy podsłuchują na każdym kroku. Może powinienem zaryzykować i powiedzieć, że zapomniałem, czym jest sztylet. Był taki czas, kiedy Dazen znał wszystkie sekrety Gavina, nawet te, które miały pozostać tylko między Gavinem i ojcem. Dazen i Gavin nie byli po prostu braćmi. Byli najlepszymi przyjaciółmi. Chociaż Dazen był dwa lata młodszy, Gavin traktował go jak równego. Sevastian był najmłodszy; zmuszali go, żeby zostawał w domu. Gavin i Dazen mieli tych samych przyjaciół. Razem wygrywali i przegrywali w walkach na pięści z braćmi Białodąb. Gavin tęsknił za prostotą tamtych bójek. Dwie strony, mnóstwo pięści, a gdy jedna strona zaczynał krwawić i płakać, walka się kończyła. Jednakże Gavin zmienił się w dniu, w którym skończył trzynaście lat. Dazen nie miał wtedy jeszcze jedenastu. Andross Guile zjawił się w swoich szatach, ogromny, robiący wrażenie w czerwonozłotym brokacie i z łańcuchami z czerwonego złota na szyi. Nawet wtedy, chociaż był członkiem Spektrum od dziesięciu lat, o Androssie Guile zawsze mówiono Andross Guile, a

nie Andross Czerwony. Każdy zawsze wiedział, które określenie jest ważniejsze. Andross zabrał wtedy Gavina. Kiedy Gavin wrócił następnego ranka, oczy miał spuchnięte jak od płaczu, chociaż ze złością temu zaprzeczył, gdy Dazen zapytał. Cokolwiek się wydarzyło, Gavin już nigdy nie był taki sam. „Teraz jestem mężczyzną”, powiedział Dazenowi i nie chciał już bawić się z bratem. Kiedy bracia Białodąb chcieli sprowokować bójkę, Gavin napełnił się tak głęboką podczerwienią, że żar emanował od niego falami, i cicho powiedział braciom, że jeśli go zaatakują, sami sobie będą winni. W tamtej chwili Dazen wiedział, że Gavin był gotów ich zabić. Od tamtego czasu Gavin traktował ojca jak powiernika. Dazen poszedł w odstawkę. Przez jakiś czas bawił się z Sevastianem. Potem zabrano i Sevastiana, więc został sam. Dazen miał nadzieję, że kiedy skończy trzynaście lat, odzyska ich łaski, ale jego ojciec ledwie raczył zauważyć ten moment. Kiedy nadszedł czas przepowiedzenia, kogo Orholam wybrał na następnego Pryzmata, cały Wielki i Mały Jaspis wrzał od spekulacji, ale Dazen wiedział, że chodzi o starszego brata. Nieważne, jak do tego doszło. Andross przygotowywał Gavina do roli Pryzmata przez całe życie. A mnie przygotowywał do roli zera. Odpadek, który miał się ożenić z Karris Białodąb albo inną dziewczyną, żeby ukrócić ambicje jakiegoś ojca. Dopóki Gavin nie spróbował odebrać mi nawet tego. To właśnie było najtrudniejszą częścią przebrania – nie tyle udawanie, że jest się Gavinem, ile pamiętanie o wszystkim, co Gavin pamiętał, a Dazen nie. – Zatem udaj się do Garristonu, ocal miasto albo je spal, zabij Garadula i zdobądź sztylet. To proste. Jeśli Gavin dobrze wykona zadanie, wypełni jeden ze swoich celów i przygotuje grunt pod następny. – Dam ci listy do Ruthgarczyków, żeby na pewno cię posłuchali – powiedział Andross. – Chcesz mnie uczynić gubernatorem Garristonu? – Za każdym razem, gdy Gavin zapominał, jak potężny jest jego ojciec, nawet siedząc w tym maleńkim pokoiku, Andross robił coś, co mu o tym natychmiast przypominało. – Nieoficjalnie. Jeśli zawiedziesz, to rzuci cień na nasze nazwisko. Zadbam jednak, żeby gubernator zrobił wszystko, co mu każesz.

– Ale Spektrum... – Można czasem zignorować. A pozbyć się Pryzmata jest naprawdę znacznie trudniej, wiesz? Kiedy wrócisz, omówimy kwestię twojego małżeństwa. Nadszedł czas, żebyś spłodził dziedzica. Fakt, że pojawiłeś się z bękartem, tylko powiększa wagę tej kwestii. – Ojcze, ja nie... – Jeśli zniszczysz jednego satrapę, nawet buntownika, będziesz musiał kupić innego. Nadszedł czas. Tym razem mnie posłuchasz. Później omówimy sprawę bękarta.

ROZDZIAŁ 48 Liv poszła do świetlnego ogrodu wysoko na żółtej wieży, żeby zebrać myśli, ale nie dała rady przejść nawet dziesięciu kroków, by nie wpaść na jakąś całującą się młodą parę. Podczas zachodu słońca świetlny ogród wyglądał zjawiskowo... i był ulubionym miejscem schadzek. Liv powinna o tym pamiętać. Widok młodych kochanków był szczególnie irytujący, gdy sama czuła się tak wyizolowana. Wyszła z ogrodu pełna sprzecznych uczuć, żałując, że zachowała się tak niegrzecznie wobec Kipa, lecz była przekonana, że miała rację co do ojca – że na pewno żyje – i zarazem śmiertelnie przerażona, że może się mylić. Była samotna, przestraszona tym, co kryje przyszłość, i teraz – kiedy w brutalny sposób przekonała się, z jaką łatwością wszyscy inni znajdują sobie drugą połowę – brakowało jej chłopca. Jakiegokolwiek. Bez mała. Liv mieszkała w Chromerii trzy lata i w dziedzinie spraw sercowych zaliczyła jedynie kilka chybionych wyborów, nic ponadto. Fakt, że była Tyrejką, córką generała walczącego po przegranej stronie i w dodatku nędzarką, sprawiał, że zainteresowanie jej osobą umierało, zanim się urodziło. Jedyny chłopiec, o którym myślała, że naprawdę mu na niej zależy, zaprosił ją na Bal Światłowładców, a potem ją wystawił i poszedł z inną dziewczyną. Najwyraźniej to był zwykły żart. Następnego roku przez krótki czas rywalizowało o nią kilku najbardziej popularnych chłopców. Cudownie było znaleźć się na dwa tygodnie w centrum uwagi. Jeden z nich zaprosił ją na Bal Światłowładców. A potem podsłuchała, jak jeden z pozostałych mówił o zakładzie – który pierwszy ją zaliczy. Jej zemsta była natychmiastowa i straszliwa. Obiecała chłopcu, z którym wybrała się na bal – przywódcy grupy, młodemu arystokracie, który nazywał się Parshan Payam – swoje dziewictwo, pod warunkiem, że pomoże jej spełnić pewną grzeszną fantazję. Słysząc to, niemal się zaślinił. Na Balu Światłowładców spotkali się w ciemnym zakątku tuż obok głównej sali. Przekonała Parshana, żeby pierwszy się rozebrał, chociaż raptem parę kroków dalej tańczyła, rozmawiała i piła niemalże cała Chromeria. A potem przerwała pocałunki, podczas których jego wstrętne łapska wędrowały po jej ciele, i zapytała, ile wygra w tym zakładzie. – Więc wiesz? I nie jesteś wściekła? – zdziwił się. – A dlaczego miałabym być wściekła? – spytała. – Zamknij oczy. Mam dla ciebie

niespodziankę. – Miłą? Przesunęła paznokciami po jego brzuchu. Spojrzała w dół. Oblizała usta. – Zaprze ci dech w piersi. Obiecuję. Zamknął oczy, a ona zebrała całe jego ubranie i wybiegła do sali balowej. Z wrzaskiem ruszył za nią i wparował nagi na salę. – Tyle wygrasz w swoim zakładzie, Parshanie Payam! – krzyknęła Liv, żeby na pewno wszyscy, którzy nie zauważyli od razu nagiego młodzieńca, zobaczyli go i wiedzieli, kim jest. Tancerze się zatrzymali. Muzycy przestali grać. Urwały się setki rozmów. – Zakładasz się z przyjaciółmi, który odbierze mi cnotę?! Jesteś nikczemny. Łajdak i kłamca. Brzydzę się tobą. Nie jesteś wystarczająco sprytny, żeby mnie oszukać, nie dość błyskotliwy, żeby mnie zwieść, i nie wystarcza ci męskości, żeby mnie wziąć. I wrzuciła jego cenne fatałaszki do wazy z ponczem. Wszędzie wokół rozległy się nerwowe chichoty. Parshan zamarł. Kiedy jego rzeczy moczyły się w ponczu, nie było sensu sięgać po nie, żeby się zakryć. Zrobił co w jego mocy, żeby się zakryć rękami. Pośród ciszy przerywanej rwanymi oklaskami Liv wypadła z sali, zapisując się w chromeryjskich legendach. Oczywiście, zapisanie się w pamięci straszliwą zemstą na chłopcu, który się nią zainteresował – niezależnie od tego, jak haniebnego rodzaju było to zainteresowanie – nie zachęciło innych. Wszyscy chłopcy jej się bali. Dlaczego myślę o chłopcach? Mój ojciec nie żyje! Nie, nieprawda. Ojciec wychodził z gorszych opresji. Nie dałby się zapędzić w pułapkę. Jest na to za sprytny. Mimo wszystko, byłoby miło mieć z kim porozmawiać. A szczerze mówiąc, o wiele bardziej miała ochotę się wypłakać. Powlekła się do pokoju Veny, ale kiedy tam dotarła, to jej przyjaciółka płakała. Liv natychmiast zapomniała o użalaniu się nad sobą. Vena nie płakała tak po prostu – ryczała. Zwykle artystycznie zmierzwione, chłopięco ścięte włosy Veny przyklapały, jakby dziewczyna długo trzymała głowę w dłoniach. Oczy miała zapuchnięte. – Nie mogę w to uwierzyć, Liv! Wszędzie cię szukałam. Liv! – mówiła Vena. – To katastrofa. Na Orholama, Liv, wysyłają mnie do domu!

Liv rozejrzała się po pokoju i zobaczyła bagaż Veny już spakowany do wielkich kufrów. Wiedząc, ile rzeczy miała przyjaciółka i iloma ozdobiła każdą dostępną powierzchnię w maleńkim pokoiku, Liv zorientowała się, że Vena nie mogła sama wszystkiego spakować. – Coś się dzieje? Potrzebowała kilku minut, zanim wydusiła wszystko w jakimś względnie rozsądnym porządku, chociaż historia była właściwie prosta: Vena straciła sponsora. Abornejski lord, który miał jej kontrakt, stracił fortunę w jakimś przedsięwzięciu i musiał ograniczyć wydatki. Najwyraźniej próbował sprzedać kontrakt Veny, ale nie znalazł kupca. Za to jakiś inny lord od młodszego krzesiciela odkupił pokój Veny. Musiała natychmiast go opuścić. Wykupiono jej powrotny rejs na dziś wieczór. Spotka się ze swoim sponsorem, żeby określić, w jaki sposób najłatwiej będzie mógł odzyskać poczynioną inwestycję. Vena mogła skończyć jako służąca, ale bała się, że lord sprzeda ją do niewoli. To było nielegalne – umowie krzesiciela daleko było do niewolnictwa – ale ciągle słyszało się tego typu historie. – Liv, możesz mi pożyczyć trochę pieniędzy? Mogłabym uciec. – Nie mogę... – Błagam, Liv. Wiem, że to nie pożyczka. Nigdy nie będę w stanie ci zwrócić tych pieniędzy, ale nie odważę się wrócić do domu. Proszę. Liv ścisnęło się serce. Gdyby poczekała tydzień ze spotkaniem z lichwiarzami, odebrałaby cząstkę stypendium i miałaby mnóstwo pieniędzy, żeby pomóc przyjaciółce. – Właśnie spłaciłam dług. Nic mi nie zostało. Dług kosztował mnie wszystko. Vena oklapła. – Czekaj, możemy sprzedać kilka moich sukienek. Gdybyś zaczekała do rana... – Nie, zapomnij. Będę już wtedy mnie szukali. I wiedzą, że jesteś moją jedyną przyjaciółką. Będą cię obserwować. To był głupi pomysł. Muszę stawić temu czoło. Ktoś zapukał do drzwi. – Panienko?! – rozległ się męski głos. Vena otworzyła i weszło czterech niewolników po jej kufry. Wzięła torbę. – Odprowadzisz mnie do portu? – zapytała, siląc się na dzielność. Nadal przerażona i pełna niedowierzania Liv skinęła głową. Ruszyły powoli, jakby mogły odwlec nieuniknione.

– To naprawdę wspaniałe miejsce – powiedziała Vena, kiedy po raz ostatni przeszły mostem. –To cud. A ja tu byłam. Przez chwilę. Mój ojciec był służącym, moja matka była służącą. Nie ma nic złego w powrocie do domu i w służbie. Nie jestem od nich lepsza. I wiesz co? Spotkałam Pryzmata! – Jej oczy rozbłysły. – Powiedział, że jestem zadziwiająca. Pochwalił moją sukienkę. Mnie samą. Zauważył mnie, Liv, chociaż tyle tu pięknych dziewczyn. Nikt mi tego nie odbierze. Ilu ludzi, ilu krzesicieli nie doświadcza czegoś takiego przez całe życie? Sam Pryzmat! Jej odwaga rozrywała Liv serce. Celowo starała się nie patrzeć na przyjaciółkę, przekonana, że straci nad sobą panowanie. Jednakże znalazły się w porcie zdecydowanie za szybko. Pożegnały się we łzach, obiecały do siebie pisać, Liv przyrzekła, że wykorzysta wszelkie swoje znajomości, żeby sprowadzić z powrotem przyjaciółkę. Vena uśmiechnęła się smutno, zrezygnowana. – No, drogie panie – powiedział kapitan. – Przypływ nie czeka na nikogo, na płaksy tym bardziej. Liv uścisnęła Venę raz jeszcze i odeszła. Ledwie stanęła na drewnianym pomoście, gdy zobaczyła znajomą postać czającą się w cieniu jak pająk. Aglaia Crassos. – Ty! – krzyknęła Liv. – To twoja robota! Aglaia się uśmiechnęła. – Tak się zastanawiam, Liv, myślisz, że jesteśmy coś dłużni naszym przyjaciołom? Że mamy u nich dług miłości albo obowiązku? – Oczywiście, że tak. – Ale najwyraźniej twoje zobowiązania wobec przyjaciółki nie są tak ważne, jak twoja potrzeba przeciwstawienia mi się. – Ty suko! – Liv aż się trzęsła. – To nie ja każę przyjaciółce płacić za moją dumę. Mogę to powstrzymać, Liv, albo jeszcze pogorszyć sprawę. – Nadal chcesz, żebym szpiegowała Pryzmata. – Vena nie jedzie do domu, to tak dla twojej informacji. Już mam jej kontrakt. Dobiłam targu z dość... podejrzanym Ilytaninem. Gotów jest mi dobrze zapłacić za Venę. Większość ludzi ma skrupuły, sprzedając krzesicieli. Oczywiście, ona jeszcze nie jest prawdziwą krzesicielką, więc nie ma żadnych przywilejów. Z drugiej strony, uwielbia żeglować, prawda? Nie ma wielu

kobiet na galerach. Zwykle nie wytrzymują tam zbyt długo, a poza tym, inni niewolnicy nie traktują ich dobrze, więc właściciele zwykle wynajdują im inną robotę. Ale ja wszystko mogę załatwić. Vena nie zostałaby po prostu niewolnicą, ale galernikiem. Najgorszy los ze wszystkich. Liv zrobiło się niedobrze. Chciała zabić Aglaię. Niech Orholam ma ją w opiece. – Albo... – zaczęła Aglaia. – Dasz mi słowo. – Skinęła głową w stronę posłańca stojącego po drugiej stronie ulicy. – A on popędzi do kapitana z wiadomością, że to wszystko pomyłka. Vena odzyska miejsce w Chromerii i tak dalej. Same cuda. Jesteś moim specjalnym zadaniem, Liv. Skupiłam na tobie całą uwagę. Zdesperowana Liv spojrzała na statek. Prawda była taka, że nie miała przyjaciół, możliwości ani żadnego wyboru. Jak mogła walczyć z Aglaią Crassos z całym jej bogactwem i władzą? Gdyby poprosiła Pryzmata o pomoc, zacząłby zadawać pytania. Pomyślałby, że od początku go szpiegowała. Każda cząstka Chromerii i każdy zakątek satrapii był skorumpowany. Wszyscy zwrócili się przeciwko niej. – Pośpiesz się, Liv, nadchodzi przypływ. Nie miała wyjścia i nie miała czasu, żeby wymyślić inne rozwiązanie. Może jej ojciec odpowiedziałby „nie” i splunął w brzydką twarz Aglaii, ratując honor. Liv nie była tak silna. Pokonały ją rekiny i morskie demony. – Dobrze – powiedziała z martwiejącym sercem. – Wygrałaś. Co mam zrobić?

ROZDZIAŁ 49 Gavin nie wyszedł jeszcze z apartamentów ojca, kiedy zobaczył nadciągające kłopoty. Komnaty matki znajdowały się tuż obok i nie dało się wyjść od ojca, nie mijając jej drzwi – które się właśnie otworzyły. Za każdym razem. Za każdym przeklętym razem. Gdyby okna ojca nie były zamknięte na zasuwy i zakryte warstwami zasłon, Gavin wyskoczyłby tamtędy. Prawdę mówiąc, właśnie w jednej z takich sytuacji po raz pierwszy wykrzesał czepiec. Za każdym razem gdy wracał z nawet najkrótszej wyprawy, miał wrażenie, że potem cały dzień tracił na spotkaniach z różnymi ważnymi osobistościami. Ciągle się z kimś spotykał, a każda osoba miała wobec niego jakieś oczekiwania. Niemniej Gavin skręcił, przechodząc obok otwartych drzwi matki. Jej niewolnica była młodą Tyrejką, sądząc po ciemnych oczach i skórze w kolorze kofi. Gavin skinął na nią, przechodząc, żeby zamknęła za nim drzwi. Matka miała talent do szkolenia niewolnic: nawet taka dziewczyna jak ta, ledwie nastolatka, czekała czujnie i reagowała na najdrobniejszy gest. Oczywiście, Gavin nie różnił się wiele od niej, prawda? – Matko – powiedział. Wstała, kiedy podszedł. Ucałował ją w upierścienioną dłoń, a ona roześmiała się i objęła go, jak zawsze. – Synu – powiedziała. Felia Guile była przystojną kobietą tuż po pięćdziesiątce. Była kuzynką ataskiej rodziny królewskiej, a w jej młodości członkowie ataskich rodów arystokratycznych rzadko zawierali małżeństwa z obcymi. Andross Guile oczywiście stanowił wyjątek. Jak zawsze. Stanowiła klasyczny, olśniewający przykład ataskiej urody, łączącej oliwkową skórę z modrymi oczami, chociaż jej tęczówki miały szerokie, przyćmione halo w kolorze pomarańczowym. Była kiedyś pomarańczową krzesicielką, chociaż niezbyt utalentowaną. Andross nigdy nie ożeniłby się z kobietą, która nie potrafiła krzesać. Mimo wieku zachowała szczupła sylwetkę, nosiła się z królewska, modnie, była pewna siebie i władcza, chociaż nie dominująca, lecz piękna i ciepła. Nie miał pojęcia, jak mogła znieść małżeństwo z jego ojcem. Pstryknęła dwoma palcami lewej dłoni, odprawiając niewolnicę. Nie odrywała oczu od

Gavina. – A więc, słyszałam, że masz... bratanka. Gavin odchrząknął. Jak szybko rozchodzą się wieści w tym miejscu? Rozejrzał się po pokoju. Niewolnica zniknęła. – To prawda. – Nieślubny syn – powiedziała Felia Guile, ściągając usta. Nigdy nie powiedziałaby „bękart”. Przy jej szerokiej palecie wyrazów twarzy nie musiała. W ciągu lat oranż sprawił, że stała się jednocześnie bardziej stanowcza i bardziej podejrzliwa. Przy jej wrodzonej intuicji i inteligencji, czyniło to z niej imponującą osobę. – Zgadza się. To dobry młodzieniec. Nazywa się Kip. – Ma piętnaście lat? Nie powiedziała: „Więc zdradziłeś swoją narzeczoną, której nie poślubiłeś, chociaż namawiałam cię na do tego od szesnastu lat”. Felia uwielbiała Karris. Andross Guile był zdecydowanie przeciwny pomysłowi, żeby Gavin ożenił się z kobietą, której rodzina straciła wszystko, jak rodzina Karris po wojnie. To była jedna z nielicznych kwestii, w których matka Gavina sprzeciwiała się jego ojcu. Zwykle, kiedy się nie zgadzała, z całą swoją siłą i elokwencją przedstawiała argumenty, a potem przyznawała rację Androssowi. Nieraz Gavin widział, że Andross zmieniał zdanie po tym, jak jego matka tak umiejętnie się poddawała. Jednakże spór dotyczący Karris Białodąb nieodmiennie wiązał się z wrzaskami, potłuczoną porcelaną i łzami. Gavin myślał czasem, że gdyby nie był świadkiem tych kłótni, Andross poddałby się, ale ten człowiek nie pozwoliłby sobie na utratę twarzy przy nikim, a już na pewno nie przy synu, który i bez tego pozwalał sobie na zbyt wiele. – Tak. Felia skrzyżowała ręce i przyjrzała się Gavinowi. – Zatem jego istnienie jest taką samą niespodzianką dla ciebie jak dla wszystkich innych, czy nawet większą? Gavina przeszedł dreszcz. Jego matka nie była głupia. Jak inni skrupulatnie wystrzegała się podsłuchiwaczy, ale potrafiła dać jasno do zrozumienia, co ma na myśli. Po Strzaskanej Skale, kiedy wyszedł samotnie na chwiejnych nogach z magicznej pożogi w ubraniach brata, w koronie brata i z jego blizną pod warstwami sadzy i krwi, wszyscy wzięli go za Gavina bez chwili wahania. Mimo różnicy wieku, braci często brano za bliźnięta, a ich nawyki były zadziwiająco

podobne. Gavin uważnie naśladował dziwactwa brata, jeśli idzie o dobór słownictwa i mimikę. Każda zmiana, która pojawiła się po końcu wojny, była przypisywana wstrząsowi po zabiciu własnego brata. Jednakże rankiem po pierwszej nocy spędzonej w Chromerii Gavin obudził się i zobaczył matkę siedzącą w nogach jego łóżka. Oczy miała czerwone i zapuchnięte od łez, ale policzki suche. Zadbała o to, żeby wypłakać się, zanim się obudził. – Myślałeś, że nie poznam mojego synka? – spytała. – Jesteś krwią z mojej krwi. Myślisz, że nawet mnie oszukasz? – Nie sądziłem, że będę musiał udawać tak długo, matko. Spodziewałem się, że ktoś z setki ludzi przejrzy na wylot tę farsę, ale co jeszcze mogę zrobić? – Rozumiem, dlaczego uczyniłeś to, co uczyniłeś – odparła. – Po prostu przygotowałam się na wieść o twojej śmierci, a nie twego brata, i teraz, widząc cię... Jakbym musiała wybrać, którego z moich żyjących synów wolę widzieć martwego. – Nikt cię o to nie prosi. – Powiedz mi tylko, czy Gavin nie żyje? – Tak – odpowiedział. – Nie chciałem... Nie dał mi... Przepraszam. Z jej oczu popłynęły łzy, ale je zignorowała. – Czego potrzebujesz, Dazenie? Straciłam obu twych braci. Przysięgam na Orholama, że nie utracę i ciebie. – Powiedz im, że dochodzę do siebie. Powiedz im, że bitwa omal mnie nie zabiła. Kiedy nadejdzie czas, powiedz im, że mnie odmieniła. Ale nie pozwól, żebym wyszedł na słabego. I tak została jego jedynym prawdziwym sprzymierzeńcem w Chromerii. Po jej wyjściu zaryglował drzwi i otworzył skrzynię, w której leżał odurzony brat, niecały krok od miejsca, gdzie chwilę temu stała matka. Przyjrzał się nieprzytomnej postaci, a potem sobie w lustrze. Odnotował każdą różnicę i wziął się do pracy. Brat miał koguta we włosach, który zawsze był widoczny, gdy brat ściął krótko włosy. Nowy Gavin będzie musiał nosić dłuższe włosy, żeby nikt nie zauważył różnicy. Gavin był odrobinę niższy od Dazena i lubił nosić buty na nieco wyższym obcasie. Nowy Gavin będzie nosił buty na niższym. Zaczął robić listę nawyków i odruchów brata, opisywać sposób, w jaki strzelał kręgami szyi, przechylając głowę na lewo i na prawo. A może na prawo i na lewo? Niech to szlag, Dazen nie wiedział nawet, w jaki sposób strzelić tak kręgami. Gavin lubił golić się codziennie, a nawet dwa razy dziennie, żeby mieć gładką skórę.

Dazen golił się parę razy w tygodniu, uważając, że to zawracanie głowy. Gavin zawsze używał określonego zapachu, Dazen nie przykładał do tego wagi. Musiał wysłać po to pachnidło służącego. Gavin dbał o ubrania i zawsze szybko podchwytywał nowe trendy. Dazen nie miał nawet pojęcia, jak brat to robił. Będzie musiał nad tym popracować. Czy Gavin regulował brwi? Dobry Orholamie. Inne zmiany były o wiele trudniejsze. Dazen miał pieprzyk pod jedną z brwi. Krzywiąc się, ściął go. Będzie z tego maleńka blizna. Nikt nie zauważy. Matka bardzo mu pomogła, przychodząc codziennie, z chusteczką w ręku do otarcia łez, ale z plecami prostymi, jakby połknęła kij. Wskazała dziwactwa, o których Dazen nie pamiętał, na przykład, w jaki sposób brat stawał, kiedy się namyślał, jakie potrawy uwielbiał, a jakich nie cierpiał. Najbardziej jednak do jego sukcesu przyczynił się sam Gavin. To on wskazał Dazena jako Fałszywego Pryzmata. Przysiągł, że Dazen zwiódł swoich ludzi salonowymi sztuczkami, które nigdy nie przekonałyby nikogo, kto nie był przestępcą, szaleńcem albo nie czerpał korzyści, stając po stronie Fałszywego Pryzmata. Wszyscy wiedzieli, że w każdym pokoleniu pojawia się tylko jeden Pryzmat, więc całkowicie uwierzyli Gavinowi. I teraz wystarczyło, że spojrzeli w pryzmatyczne oczy Dazena i już wiedzieli, że to jest Gavin. Tych, którzy wiedzieli lepiej, i orientowali się, że Dazen nie potrzebował żadnych sztuczek, że był Pryzmatem w takim samym stopniu, jak Gavin – innymi słowy najbliższych sprzymierzeńców i przyjaciół Dazena – los po Bitwie pod Sttzaskaną Skałą rozrzucił po całym świecie. Dazen zdradził ich i nawet jeśli zrobił to, kierując się większym dobrem, nadal nie spał po nocach, wiedząc, że ilytańscy piraci sprzedają jego ludzi w niewolę w setce portów. Stworzył wtedy listę siedmiu celów i zrobił co w jego mocy, by je wypełnić. I przez cały ten czas matka wielokrotnie go ratowała. Zasługiwała, żeby znać prawdę. – Większą – odpowiedział jej teraz. Fakt, że ma syna, był dla niego większym zaskoczeniem niż dla innych. On i jego ludzie żyli w jaskiniach i byli w ciągłym biegu, a nawet gdyby miał energię, żeby się zabawić z jakąś markietanką, to nie pozwalało mu złamane serce z powodu zaręczyn Karris z Gavinem. Dazen nie spał z nikim w czasie wojny. Wstała i podeszła do drzwi, otworzyła je, żeby sprawdzić, czy nikt nie podsłuchuje, po czym wróciła.

– Zatem adoptowałeś nieślubnego syna swojego brata – powiedziała cicho. – Dlaczego? Bo wiecznie mnie męczysz o wnuka. Nie powiedział tego na głos, wiedział bowiem, że zraniłby ją. Bo tak należało postąpić? Bo tak zrobiłby Gavin? Nie, nie był pewien, czy Gavin tak by postąpił. Bo chłopak nie miał nic i zasługiwał na szansę? Bo Karris tam była i patrzyła, a zranienie jej słusznym postępowaniem sprawiło mu jakąś perwersyjną przyjemność? – Ponieważ wiem, co to znaczy być samemu – powiedział. Zdziwił się, że taka właśnie była prawda. – Nie doceniasz Karris – odparła matka. – A co ona ma tu do rzeczy? Matka pokręciła głową. – Nie przyjęła tego dobrze? – Można tak powiedzieć. – Co zamierzasz zrobić, jeśli twój ojciec nie zgodzi się uznać chłopaka? – Nie zmieni mojego zdania w tej sprawie, matko. Rzadko mam okazję właściwie postąpić. Nie odbierze mi tej szansy. Uśmiechnęła się. – Czy to w końcu pojawiło się na twojej liście siedmiu celów? Sprzeciwienie się ojcu? – Moja lista składa się tylko z rzeczy możliwych do osiągnięcia. – Zatem to trudniejsze niż zakończenie Krwawej Wojny? Trudniejsze od zniszczenia pirackich lordów? – Dwukrotnego – dodał Gavin. – Owszem. – Masz to po nim, wiesz? – Co takiego? – Twój ojciec zawsze robił listy, odkreślał zrealizowane cele. Ożenić się z dziewczyną z odpowiedniej rodziny przed dwudziestką piątką, dołączyć do Spektrum przed czterdziestką... To mu się udało przed trzydziestką piątką... I tak dalej. Oczywiście, on nigdy nie musiał organizować życia w blokach po siedem. – Nigdy nie chciał zostać Pryzmatem? – spytał Gavin. Nie odpowiedziała od razu. – Pryzmaci zwykle przeżywają tylko siedem lat. Nie dość długo dla mojego ojca. Rozumiem.

– Chciał mieć więcej synów i córek, prawda? Nawet po Sevastianie. Więcej narzędzi. Więcej broni, na wypadek gdyby coś zaczęło się walić. Nie odpowiedziała. – Chcę wrócić do domu, Gavinie. Od lat chciałam dołączyć do Uwolnienia. Jestem taka zmęczona. Przez chwilę Gavin miał wrażenie, że się dusi. Jego matka była uosobieniem życia. Piękna, energii, inteligencji, pogody ducha. Usłyszeć, że mówi, jakby się załamała, jakby chciała odejść, było niczym cios w żołądek. – Oczywiście, twój ojciec nigdy na to nie pozwoli – powiedziała ze smutnym uśmiechem. – Ale niezależnie od tego, czy na to pozwoli, czy nie, pewnego dnia w ciągu najbliższych pięciu lat zrobię to. Pochowałam dwóch synów. Nie pochowam ciebie. Zatem tylko go ostrzegała, dawała mu czas na przygotowanie. Dobry Orholamie, nawet nie chciał o tym myśleć. Matka była jego jedyną towarzyszką, najlepszym doradcą, jedyną osobą, która potrafiła wyczuć zagrożenie z odległości wielu mil i kochała go niezależnie od wszystkiego. – Więc jak brzmią twoje cele? Osiągnąłeś już któryś? – spytała, powracając znowu na bezpieczny teren, chociaż wiedziała, że Gavin nie odpowie jej wprost. – Nauczyłem się latać. Zajęło mi to większość zeszłego roku. Spojrzała na niego, jakby ten jeden raz nie potrafiła powiedzieć, czy sobie żartował. – To się może okazać przydatne – odparła ostrożnie. Gavin się roześmiał. – Mówisz poważnie – zdumiała się. – Będę musiał któregoś razu zabrać cię na przejażdżkę... na lot? – powiedział Gavin. – To ci się spodoba. – I myślisz, że ten pomysł wystarczy, żebym nie zapytała cię o pozostałe cele? – Zdecydowanie – odparł Gavin, udając powagę. – Uczyłem się tego od najlepszych. – Dobrze więc. A teraz zmykaj. Był w połowie drogi do drzwi, kiedy zawołała: – Gavinie! Teraz wołała na niego Gavin, zawsze, chociaż jej oczy mówiły do niego Dazen. – Uważaj na siebie. Wiesz, jaki jest twój ojciec, kiedy ktoś nie robi tego, czego on sobie

życzy.

ROZDZIAŁ 50 Kip obudził się ze zdrętwiałą ręką, ze snu, w którym matka trzymała jego głowę na kolanach. To nie był tylko sen, to było po części wspomnienie. Był mały. Matka przeczesywała palcami jego włosy, oczy miała czerwone, spuchnięte. Zaczerwienienie znaczyło zwykle, że paliła mgiełkę, ale tego ranka nie pachniała ani narkotykiem, ani alkoholem. „Tak mi przykro”, powiedziała, „tak bardzo mi przykro. Rzuciłam. Od dziś będzie inaczej. Obiecuję”. Uchylił zaropiałą od snu powiekę i jęknął. „To miło, mamo, ale czy możesz zejść mi z ręki?”. Przeturlał się. Spał na ziemi? Na dywanie? Rety! Krążenie powoli wracało i ręka zaczęła go boleć. Rozcierał ją, aż powróciło czucie. Gdzie był? Ach, w pokoju Liv. Dopiero świtało. Siadając, zobaczył wchodzącą do pokoju kobietę. Może obudziły go otwierające się drzwi. Liv musiała spać gdzie indziej. Narzuty na łóżku nie były nawet poruszone. – Dzień dobry, Kip – powiedziała kobieta. Była ciemnoskóra, miała grube brwi, mocno skręcone włosy i krzykliwy złoty szalik wokół szyi. Była mocno zbudowana, bardzo wysoka, miała potężne, szerokie ramiona, a zielona sukienka o jaskrawym wzorze spowijała ją jak żagle galeas. – Już świta i czas na twoją pierwszą lekcję. Jestem mistrzyni Helel. – Jesteś moją preceptorką? – spytał Kip, nadal rozcierając obolałą rękę. – O, tak. – Uśmiechnęła się, ale ten uśmiech nie sięgnął oczu. – A dzisiejszą lekcję zapamiętasz na resztę życia. Wstawaj, Kip. Wstał. Helel minęła go i otworzyła drzwi prowadzące na mały balkon przy pokoju Liv. – Chodź szybko – powiedziała. – Musisz to zobaczyć, zanim słońce wyjdzie całkiem nad horyzont. Z przyklepanymi włosami, ustami pełnymi waty, nieświeżym oddechem i mrowiącą ręką Kip oblizał zaschnięte usta i przeszedł obok mistrzyni Helel. Jej oczy były ciemne i uważne – tak ciemne, że nie potrafił nawet powiedzieć, jakiego koloru była krzesicielką. Dziwne. Niby mam wyłuskiwać najdrobniejsze różnice w kolorach, niewidoczne dla większości ludzi, a nie potrafię nawet dostrzec koloru w jej tęczówkach. Stanął na balkonie z czystego żółtego luksynu. Nie licząc zacieków od wody i kurzu, całość była upiornie przezroczysta.

Mimo wczorajszego doświadczenia, kiedy się dowiedział, że żółty luksyn to jeden z najtwardszych znanych materiałów, Kip ostrożnie sprawdził, jak balkon zareaguje na jego wagę. Oczywiście, nawet nie drgnął. Z racji tego, jak wieże się odchylały – jakby kwiat Chromerii „rozkwitał” – gdyby Kip spadł z balkonu, roztrzaskałby się na skałach kilkaset stóp poniżej, tuż obok wody. Gorzej mieli ci z wyższych pięter, które wychylały się jeszcze bardziej. Przełknął ślinę i spróbował skupić się na wschodzącym słońcu. – Nie mamy całego dnia, Kip – odezwała się mistrzyni Helel. W jej głosie coś się kryło, jakieś napięcie. Kip odwrócił się, kiedy wyszła za nim na balkon. W pierwszej chwili myślał, że się potknęła, bo poleciała nagle do przodu. Rzucił się ku niej, żeby ją złapać. Jeśli istniała jakaś dobra strona bycia grubasem, to możliwość zatrzymania nawet sporej masy. Jednakże mistrzyni Helel wyciągnęła obie ręce jak tarany. Kip wylądował więc między nimi. Kciukami przejechała mu po piersi i bokach. Zaklęła, gdy wpadli na siebie w niezgrabnym uścisku. – Mam panią – powiedział Kip. – Proszę się nie martwić, nic się pani... Rosła kobieta wyprostowała się na całą wysokość, odzyskując równowagę. Była o wiele wyższa od Kipa, a gdy się wyprostowała, jej wielkie, płaskie piersi przycisnęły się do twarzy Kipa z obu stron. Jakoś tak się stało, że zaczepił brodą o głęboki dekolt jej sukienki i na krótką chwilę – ale nie dość krótką – cała twarz Kipa utonęła w zwiotczałym dekolcie. – Pfe! – wyrwało mu się. Mistrzyni Helel już się pochylała, litościwie oswabadzając podbródek Kipa, ale potem pochyliła się jeszcze bardziej, przyciskając go całym ciałem. Po tym przeżyciu, które Kip niewątpliwie odtworzy nieraz w snach – a ściślej w koszmarach – wreszcie udało mu się wyślizgnąć bokiem. Wielkie mięsiste łapska kobiety złapały go za nogi. Kiedy jednak prześlizgnął się na bok, jej lewa ręka zsunęła się z jego prawej nogi. Helel zaraz poprawiła chwyt. – Co pani... – Kip urwał, kiedy zobaczył jej oczy. Śmiercionośna koncentracja, całkowity brak emocji. Naparła ostro na Kipa, odrywając jego nogi od ziemi. Za wolno to wszystko sobie poskładał. Intensywność spojrzenia, pretekst, brak koloru w oczach, potknięcie, które nie było potknięciem. Chciała go pchnąć. Brak zakłopotania, kiedy Kip przycisnął się do jej piersi – bo

nie pozwoliłaby, żeby taki drobiazg ją powstrzymał. Nie, kiedy przyszła go zabić. Kip zacisnął dłonie na poręczy balkonu za sobą. Trzymając go tylko za jedną nogę, mistrzyni Helel szarpnęła ostro do góry. Była tak silna, że ciężar Kipa nie stanowił dla niej kłopotu. Gdyby był dzielnym mężczyzną, Kip walczyłby z nią. Gdyby był giętki, pozwoliłby, żeby uniosła jego jedną nogę a stałby na drugiej i zlałby przeciwniczkę na krwawą miazgę. Zamiast tego Kip przyjął strategię grubasa. Stał się bezwładny, obwisły, przez co cała jego masa zamieniła się w ciężar ponad siły Helel, jak wtedy, kiedy Ram chciał się popisać, podnieść go i cisnąć nim o ziemię. Gdy Kip opadał bezwładnie, Ram za nic nie był w stanie go podnieść, a gdy trzymał się sztywno, Ram bez problemu go unosił. Mistrzyni Helel zabrała jedną rękę z lewej nogi Kipa, szukając jakiegoś miejsca za jego pulchnym ciałem, żeby się czegoś chwycić. Kip miotał się jak ryba, odpychając się od balkonu, próbując wcisnąć się z powrotem do wieży. Przyparła go do ściany swoim równie niebagatelnym ciężarem i wzięła zamach lewą ręką, żeby go uderzyć. Ale Kipa już wzywała podłoga, a skoro nie trzymała go już mocna ręka, odpowiedział na to wezwanie. Pięść opadła, ale nie najlepiej trafiła, mimo to, Kip upadł. Kobieta straciła oparcie, a Kip padł na plecy. Z trudem utrzymała nogawkę jego spodni. Spróbowała go podnieść, klnąc i szarpiąc za sam materiał. Spodnie pękły i zsunęły mu się z pasa. Zamotały się Kipowi wokół kolan, ale chociaż utrudniały mu ruchy, nie pomagały też zabójczym go podnieść. Zaklęła i uderzyła go w nogę. Stanęła w rozkroku, gotowa go pobić. Wrzasnął. Potem zdzieliła go w żołądek, aż mu zaparło dech. – Przyjmij śmierć jak mężczyzna – warknęła. Kip ugryzł ją w kostkę. Zabójczyni krzyknęła i przewróciła się na niego. Otrząsnęła się jednak na tyle, żeby wylądować na jego piersi kolanem. A jednocześnie tak się przechyliła, że padając, przygwoździła Kipa. Najwyraźniej nie tylko on wiedział, jak wykorzystać własną wagę. Wylądowała głową w kierunku jego stóp. Chwyciła nogę Kipa w żelazny uścisk. A potem uderzyła go w udo. Trafiła w sam środek. Jakby go kopnął koń. Wrzasnął. Potem złapała go za drugą nogę. Żadne miotanie się nie pozwoliło mu wyrwać się z uścisku. Nawet oddychać mu było ciężko, kiedy siedziała na nim,

miażdżąc mu nogami twarz. Uderzyła go w drugą nogę i ta też mu zdrętwiała. Przesunęła się w górę i zdzieliła go w krocze. Gwiazdy rozbłysły Kipowi przed oczami. Wszelkie myśli o kontrataku się rozpierzchły. Chciał tylko zwinąć się w kłębek. Mistrzyni Helel przesunęła swój ciężar, znowu go miażdżąc, a potem wstała. Trzymała go obiema rękami za kostki i z łatwością podniosła. Dobry Orholamie, zamierzała go zrzucić z balkonu. Nie mógł jej w żaden sposób powstrzymać. Mrużąc oczy z bólu, słabo się szamocząc, Kip zobaczył promień nadfioletowego luksynu, który przylgnął do głowy zabójczyni. – Przestań! Puść go natychmiast! – krzyknęła młoda kobieta. Liv? Zabójczyni zmełła przekleństwo i odwróciła się akurat w chwili, kiedy kulka z żółtego luksynu wystrzeliła z rąk Liv, śmigając po nadfioletowej strunie. Kulka eksplodowała oślepiającym wybuchem tuż przed twarzą zabójczyni. Mistrzyni Helel wypuściła Kipa, za późno unosząc rękę, żeby się zasłonić, i zatoczyła się do tyłu. Była tak wysoka, że poręcz balkonu sięgała jej poniżej pasa. Zabójczyni uderzyła w nią z całej siły i się zachwiała. Mięsistymi łapskami chwyciła się poręczy, stając na palcach i próbując znaleźć oparcie pod stopami. Kip, który leżał na podłodze, wsunął rękę pod jej stopę i uniósł. Nie bardzo – był tak obolały, że ledwie się ruszał – ale tyle wystarczyło. Zabójczyni poczuła, że przelatuje przez barierkę, i gwałtownie zamachała rękami. Poleciała, ale złapała się poręczy. Zwisała z przezroczystego, żółtego balkonu twarzą w twarz z Kipem. Na każdym balkonie była mała szczelina odprowadzająca deszczówkę, a twarz kobiety znajdowała się raptem o stopę od twarzy Kipa. Spojrzał na nią. Wiedział, jak to się skończy. Jakaś chuda kobieta może zdołałaby się podciągnąć, ale nie kobieta takich rozmiarów. Kip był silny – potrafił udźwignąć większe ciężary niż Sanson, a nawet Ram – ale kiedy jest się naprawdę dużym, przerzucenie własnego ciężaru przez krawędź stawało się niemożliwością. A ta kobieta była dużo większa od niego. Mistrzyni Helel dźwignęła się i przez jedną, straszliwą chwilę Kip pomyślał, że się mylił. Ugięła łokcie i podciągnęła się nieco. Zamachnęła się w bok nogą, próbując sięgnąć na tyle wysoko, żeby zaczepić stopą o szczelinę na deszczówkę. Zaraz jednak straciła siły i znowu zawisła pionowo. To był koniec. Kip widział to w jej oczach.

– Światła nie da się zakuć w kajdany, mały Guile’u – powiedziała. – Anat cię oślepi. Mot zniszczy cię aż po dziesiąte pokolenie. Belphegor wyniszczy twoich synów. Atirat splunie na grób twej matki. Ferrilux zniszczy twego ojca... Kip kopnął ją przez szczelinę na deszczówkę. Jej nos pękł z chrzęstem i bryznął krwią. Musiała się spodziewać ciosu, bo spróbowała złapać jego pięść... ale nie trafiła. Spadała, przez całą drogę młócąc rękami i nogami, krzycząc coś, ale Kip nie rozumiał słów. Uderzyła o ostry głaz raptem pięć kroków od rozbijających się o brzeg fal Morza Lazurowego. Jej ciało dosłownie roztrzaskało się i jakiś kawałek – noga? – odleciał i wpadł z pluskiem do wody, podczas gdy z reszty została tylko jedna długa krwawa smuga. To nie stało się naprawdę. Jakaś część Kipa wiedziała, że to mógł być on, może to powinien być on, ale nagle zdał sobie sprawę, że tuż obok, w pokoju stoi Liv. – Kip, Kip, zabiliśmy ją – powtarzała Liv. Zdał sobie wyraźniej sprawę, że bolą go jądra i że leży niemal nagi przed jedyną dziewczyną, jaką zna, że jest gruby i wstrętny, i że powinien natychmiast się zakryć. Ledwie zdążył podciągnąć spodnie, zanim Liv podbiegła chwiejnie do barierki i zwymiotowała. Kip nie cierpiał wymiotów. Nie cierpiał, kiedy sam wymiotował i kiedy robili to inni. A jeszcze bardziej, co po chwili odkrył, ponieważ wiatr wiał w stronę żółtej wieży i prysnął kropelkami przez szczelinę, nie cierpiał, kiedy ktoś wymiotował na niego. Drobinki wilgoci przylgnęły do jego twarzy i otwartych ust. Przeturlał się, plując i kaszląc, bijąc się po twarzy, żeby zetrzeć bryzgi wymiocin. Wstał, nadal obolały i skrzywiony. – O, nie – powiedziała Liv z twarzą szarą i przerażoną, gdy zdała sobie sprawę, że zwymiotowała na niego. Spojrzała na Kipa, na jego krocze, gdzie rozdarły się spodnie, a potem na skały poniżej. Szukała słów, ale żadnych nie znalazła. – Wiesz, cieszę się, że czujemy się w swoim towarzystwie tak swobodnie – powiedział Kip. Naprawdę to powiedział? Jakby jakaś jego część nie potrafiła powstrzymać się przed absolutnie niestosownym zachowaniem. Właśnie kogoś zabił, był przerażony, obolały, zawstydzony i zażenowany, wdzięczny, że nadal żyje, i sam nie wiedział, co czuł jeszcze, a mimo to nie potrafił się powstrzymać. Usta Liv poruszyły się, a zaraz potem dziewczyna znowu przechyliła się przez barierkę i

zwymiotowała raz jeszcze. Zawsze musisz coś powiedzieć, ale nigdy nic stosownego. Świetna robota, Kip.

ROZDZIAŁ 51 – Zbliża się przesilenie letnie – powiedziała Biel. – Dzień Słońca. Gavin stał przed nią na szczycie Chromerii. Wspólnie czekali na wschód słońca. Przesilenie letnie, jeśli chodzi o Gavina, zawsze się zbliżało. – Zaczęłam przygotowania do Uwolnienia – dodała. – Myślisz, że twój ojciec dołączy w tym roku? Gavin prychnął. – Ani w tym roku, ani nigdy. – Potarł skronie. W ogóle nie spał. – To nie jest naturalne – odezwała się cicho Biel. – Wiesz, kiedyś zadziwiała mnie jego samokontrola. Mieszkać w tym okropnym pokoju, zachowywać umysł w pełnej sprawności, trzymać koszmary na dystans. – To koszmary muszą trzymać jego na dystans. – Żyje po części w ciemności, Gavinie – mówiła Biel, jakby wcale jej nie przerwał. – Właśnie tak odbieram życie bez krzesania. Ale żyć w całkowitej ciemności? Czy to nie zaparcie się samego Orholama? „Kochają ciemność, ich uczynki bowiem są mroczne, a światło ich niszczy”. – Zostawiam stan duszy mojego ojca jemu samemu. Czy nie powinniśmy uszanować naszych ojców, okazać posłuszeństwo, uznać ich autorytet, którym obdarzył ich Ojciec Nas Wszystkich? – Nie jesteś tylko synem. Jesteś Pryzmatem. Powinieneś uszanować Orholama, korzystając z własnego autorytetu, a nie tylko z mocy. – Może to już czas, żebyś sama skorzystała z Uwolnienia – odparł gorzko Gavin. Odbywał tę rozmowę przynajmniej raz w roku. Miał już tego wyżej uszu. Biel pytała o jego ojca, ojciec sugerował, żeby pierwsza zdecydowała się Biel. Oboje naciskali jego, żeby przycisnął to drugie. Biel uniosła ręce wnętrzem dłoni na zewnątrz. – Jeśli rozkażesz, Pryzmacie, dołączę do Uwolnienia. Z przyjemnością. Zamarł, słysząc jej słowa. Mówiła poważnie. – Ja także potrafię się podporządkować – powiedziała. – Może to cię zaskoczy, ale

wyciągnęłam słomkę, dzięki której zostałam Bielą, nim zaczęłam pojmować, co to znaczy być krzesicielem, już nie mówiąc o byciu Kolorem czy Bielą. Być może nie jest to lekcja, której ktoś może nam udzielić. Może trzeba do niej dojść samemu. – O czym ty mówisz? – spytał Gavin. – Wiesz, dlaczego wiara przychodzi nam z większym trudem, lordzie Pryzmacie? – Biel wyszczerzyła zęby. Czasem mimo wieku wydawała się szelmowską dziewczyną. – Bo wiemy, że Orholam odsypia sto lat za każdy dzień, kiedy nie śpi? – spytał Gavin. Był zmęczony, nie tylko z powodu bezsenności. Nie złapała tej przynęty. – Bo znamy samych siebie. Ponieważ inni słuchają się nas jak bogów, a my wiemy, że nimi nie jesteśmy. Dostrzegamy kruchość naszej własnej władzy, a poprzez to dostrzegamy kruchość każdego następnego ogniwa. A co, gdyby Spektrum nagle odmówiło słuchania moich rozkazów? Nie tak trudno to sobie wyobrazić, kiedy weźmie się pod uwagę, ile trzeba knuć i jak bardzo trzeba pożądać władzy, by stać się Kolorem. A jeżeli generał nagle odmówi wykonania rozkazu satrapy? Syn nie posłucha ojca? A jeśli pierwsze ogniwo w Wielkim Łańcuchu istot, sam Orholam, jest równie słaby, jak wszystkie pozostałe ogniwa? Widząc kruchość każdego ogniwa, myślimy, że sam Wielki Łańcuch jest kruchy i w każdej chwili może pęknąć, jeśli nie zrobimy wszystkiego, co w naszej mocy, by utrzymać go w całości. Gavin wbrew sobie przełknął ślinę. Nigdy nie zdawał sobie sprawy z tej myśli tak jasno jak Biel, ale zawsze uważał, że tak właśnie wygląda jego życie. Jego podstępy, jego władza, uwięziony brat, jego związki. Łańcuch z mokrego papieru, rozpadający się pod własnym ciężarem. Łańcuch, do którego dodawał ciężaru z każdym dniem. – Oto czego się nauczyłam – powiedziała Biel. – Orholam mnie nie potrzebuje. Och, pewnie, że mogę dla niego dobrze pracować, zadowalać go, a jeśli zrobię coś źle, ucierpią inni. Widzisz, to, co robię nadal się liczy, ale ostatecznie górę bierze wola Orholama. Myślę więc, że nadal mam co robić. Gdziekolwiek spojrzę, widzę niedokończone sprawy. Jeżeli jednak powiesz mi, że powinnam w to przesilenie letnie zostać Uwolniona, uczynię to chętnie, nie dlatego że wierzę w ciebie, Gavinie, chociaż wierzę, bardziej niż myślisz, ale dlatego że wierzę w Orholama. Spojrzał na nią, jakby spadła z księżyca.

– To było bardzo... metafizyczne. Możemy teraz porozmawiać o Uwolnieniu? Roześmiała się. – Posłuchaj, Gavinie. Wszystko zapamiętujesz, wiem, że tak. Teraz myślisz, że oszalałam, ale zapamiętasz te słowa i pewnego dnia mogą one nabrać znaczenia. To mnie zadowala. Wariatka albo święta – chociaż dla Gavina to żadna różnica. – Wyruszam do Garristonu – oznajmił. Skrzyżowała ręce i odwróciła się w stronę wschodzącego słońca. – Pozwól, że wyjaśnię – pośpieszył Gavin. I opowiedział jej o wszystkim, ignorując piękno wschodu słońca. Dziesięć minut później niemal skończył, kiedy Biel uniosła palec. Wstrzymała oddech, a potem westchnęła, gdy słońce oderwało się od horyzontu. – Wyglądasz czasem, czy nie pojawią się zielone błyski? – Czasem – odparł Gavin. Znał ludzi, którzy przysięgali, że je widzieli, chociaż nikt nie potrafił wyjaśnić, co to takiego albo dlaczego tak się dzieje; znał też takich, którzy przysięgali, że to tylko mit. – Myślę, że to Orholam do nas mruga – powiedziała Biel. Czy u niej wszystko kręciło się wokół Orholama? Może to już starcze zdziecinnienie? – Widziałaś je kiedyś? – Dwa razy. Za pierwszym razem... pięćdziesiąt dziewięć lat temu? Nie, sześćdziesiąt. To był wieczór, kiedy poznałam Ulbeara. Gavin musiał się zastanowić, nim skojarzył to imię. Ach, Ulbear Rathcore, mąż Bieli i całkiem sławny człowiek za swoich czasów. Nie żył od dwudziestu lat. – Byłam na przyjęciu, dość zniesmaczona pijanym, młodym dżentelmenem, który mi towarzyszył i którego towarzystwa zdecydowanie nie zamierzałam tolerować w drodze powrotnej. Wyszłam na zewnątrz, żeby zaczerpnąć świeżego powietrza. Patrzyłam na zachód słońca, zobaczyłam zielony rozbłysk i tak się ucieszyłam, że aż podskoczyłam. Niestety, pewien bardzo wysoki pan właśnie pochylał się nade mną po kieliszek z winem, który zostawił na balkonie, i złamałam mu nos głową. – Poznałaś Ulbeara Rathcore’a, łamiąc mu nos? – Kobieta, której towarzyszył tej nocy, nie była szczególnie zadowolona. Była piękna, pełna wdzięku i ładniejsza ode mnie o połowę, a jednak nie mogła konkurować ze mną, małą i

niezdarną. Chociaż nie potrafię sobie wyobrazić, żeby była szczęśliwa, gdyby wyszła za Ulbeara, twoja babka przez dwa lata nie potrafiła mi tego wybaczyć. – Moja babka? – Gdybym nie zobaczyła zielonego rozbłysku w tamtej chwili, twoja babka poślubiłaby Ulbeara i w ogóle by cię tu nie było, Gavinie. – Biel się roześmiała. – Widzisz, nigdy nie wiadomo, czego się dowiesz, kiedy dasz rozgadać się staruszce. Gavinowi odebrało mowę. – Możesz jechać do Garristonu, oczywiście, że możesz, ale nikt inny nie może dokonać Uwolnienia i nie można go dokonać w innym czasie. Zatem pozostaje tylko jedno wyjście: wyślę tych, którzy mają zostać Uwolnieni do Garristonu. Będę musiała wysłać nasze najszybsze statki, żeby ich przechwyciły po drodze, by wszyscy dotarli na czas. – Mówimy o wojnie. – No i? – Co znaczy to „no i”? – zirytował się. – Nie będę miał czasu na przyjęcia, fajerwerki i przemowy. – Lista, którą mam, na razie zawiera najwyżej stu pięćdziesięciu krzesicieli. Nie ma tłumów w tym roku. Spora ich część pewnie nie dotrwa do przyszłego. Chcesz kolejnych osiemdziesięciu albo dziewięćdziesięciu koloraków? – Oczywiście, że nie. – Przyjęcia są miłe, ale zrozum, Gavinie, czym jesteś. To drugi aspekt twojego pierwszego celu. Uznała, że poprzysiągł sobie zniszczyć wszystkich koloraków z powodu Sevastiana. I jak wszystko, czego się dowiedziała, wykorzystała to, żeby go kontrolować. – Nawet jeśli nie wierzysz, że Pryzmat to dar Orholama, oni wierzą. Minuty, które spędza z tobą każdy krzesiciel w trakcie Uwolnienia, to najświętsze chwile w jego życiu. Możesz im to odebrać, ale to najgorsze, co możesz zrobić. Mogę ci wiele wybaczyć, tego jednak bym ci nie wybaczyła. To zabolało. – A teraz powiedz mi, jak zawiozłeś Karris do Tyrei, zabiłeś giista i przywiozłeś syna w ciągu raptem kilku dni. Sama podróż powinna zająć ci dwa tygodnie. To było szybkie zagranie. Wiedział, że Biel dowie się o ślizgaczu i kondorze, skoro

pokazał je Karris, ale nie potrafił się powstrzymać. Może postąpił impulsywnie. Wobec tego opowiedział Bieli o ślizgaczu i kondorze. Jej oczy rozbłysły. – To by dopiero był widok, Gavinie! Latanie! I prędkość! Domyślam się, że zamierzasz wrócić do Garristonu tą samą drogą? – Tak i zabieram ze sobą Kipa. Znowu go zaskoczyła, nie protestując. – Dobrze – powiedziała. – Dobrze ci zrobi, jeżeli nauczysz się czegoś o ojcowskiej miłości. Bo to pewne jak wieczna noc po życiu, że nie dowiem się niczego o niej od mojego ojca. I wtedy Gavin zdał sobie sprawę, że właśnie to miała na myśli Biel, i cały się najeżył. Jednakże kolejna kłótnia nie miała sensu. – Zatem, kiedy był ten drugi raz? – spytał nagle. – Drugi raz? – Drugi raz, kiedy zobaczyłaś zielony rozbłysk. Drugi raz, kiedy Orholam mrugnął. – Udało mu się powiedzieć to bez żadnego sarkazmu. Prawie. Uśmiechnęła się. – Czekam na dzień, w którym ci o tym opowiem, lordzie Pryzmacie, ale ten dzień jeszcze nie nadszedł. – Jej uśmiech zgasi. – Kiedy wrócisz, będziemy musieli porozmawiać o próbie Kipa. – Zauważyłaś kryształy w ścianach. Myślałem, że zatrzymałem je na czas. – Stara? Owszem. Zdziecinniała? Jeszcze nie. – Chcesz, żebym się przyznał? Kip prawie unieważnił próbę – powiedział Gavin. – Jak Dazen. – Albo gorzej, przeszedł – odparła Biel.

ROZDZIAŁ 52 Karris wiedziała, że wpadła w gorsze kłopoty, niż się obawiała jakieś pięć minut po złapaniu. Lustrzana Gwardia króla Garadula odprowadziła ją do wozu, trzymając na muszce. Nie związali jej rąk, co uznała za rzecz ciekawą, i na chwilę nawet odzyskała nadzieję. A potem Lustrzani Gwardziści przekazali ją sześciu krzesicielkom – samym kobietom. Dwóch gwardzistów zostało, stale mierząc w jej głowę. Kobiety – dwie czerwone krzesicielki, zielona, niebieska i nadfioletowa – rozebrały ją do naga, przeszukały ją i jej ubrania, szybko odnajdując nakładki na oczy. Dwaj gwardziści ledwie zerknęli na jej ciało, a chociaż mężczyźni z obozu odwracali się, żeby zerknąć na to, co dało się dojrzeć między otaczającymi Karris krzesicielkami, nie padł ani jeden sprośny komentarz. Zdyscyplinowani. Niech to szlag. Krzyżując ręce na piersiach, Karris spojrzała w ziemię, udając zawstydzenie. Może nie tak do końca udawała. – Patrz na nas! – rozkazała jedna z czerwonych. Karris podniosła wzrok. Chciały widzieć jej oczy, żeby natychmiast się zorientować, gdyby chciała krzesać. Na dodatek sprytne. Szlag do potęgi! Kobiety błyskawicznie przejrzały jej rzeczy, badając każdy szew w poszukiwaniu ukrytych kieszeni. Przejrzały jej torbę, precyzyjnie katalogując wszystkie przedmioty. Kiedy już wszystko znalazły, Karris miała nadzieję, że dostanie ubranie z powrotem. Nic z tego. Otworzyły drzwi wozu i wrzuciły do środka fioletową sukienkę i halkę. – Do środka – odezwała się ta sama czerwona co wcześniej. Karris weszła i drzwi zatrzasnęły się za nią. Usłyszała, że spuszczono sztabę i wsunięto na miejsce łańcuchy. Wóz był względnie przestronny. Znajdował się tu siennik do spania, nocnik, kubek wody, było kilka koców i poduszki – wszystko fioletowe, w najbardziej niebieskim, najgłębszym odcieniu, jaki zdołali znaleźć. I sądząc po obrzydliwym zapachu, wszystko świeżo pomalowane. W okna wstawiono kraty i fioletowe szkło, od zewnątrz zasłonięte fioletową tkaniną. Najwyraźniej całkiem poważnie traktowali jej krzesanie, a przyjrzawszy się jej oczom i magicznym pochodniom, wiedzieli, że krzesze zieleń i czerwień. Zamiast ryzykować z kolorami, które znajdują się pomiędzy nimi, wybrali barwę z drugiego końca spektrum, z którego nie

umiała krzesać. To była dziwna uprzejmość. Mogli, rzecz jasna, zwyczajnie zawiązać jej oczy, ale opaska zawsze może się ześlizgnąć. Jednakże większość ludzi po prostu pomalowałaby wóz na czarno i zmusiła Karris do siedzenia w ciemności. Zastosowane tutaj rozwiązanie było równie skuteczne, ale o wiele bardziej pracochłonne. Jeżeli krzesiciel nie widział swojego koloru albo nie miał okularów lub białego światła, nie mógł krzesać. Karris była tak bezradna, jak to tylko możliwe. Nienawidziła tego uczucia z całej duszy. Włożyła halkę i bezkształtną fioletową sukienkę i natychmiast zaczęła zeskrobywać farbę. Wysuszył ją żarem podczerwony krzesiciel. W końcu uda jej się ukruszyć kawałek, ale dopóki światło dochodziło tylko przez fioletowe zasłony, to i tak nie będzie miało znaczenia. Mimo to, spróbowała. Nie mogła się powstrzymać. Pod warstwą fioletowej farby była czarna. A dalej drewno – ciemny mahoń. Nie miała szczęścia. Po kilku minutach wóz ruszył. Tej nocy, po tym jak nakarmiono ją kawałkiem czarnego chleba i wodą podaną w poczernionym, żelaznym kubku, przyszło dwóch krzesicieli; skórę już mieli pełną koloru, odpowiednio czerwonego i niebieskiego. A za nimi weszła ni mniej, ni więcej, tylko krawcowa. Była to drobniutka kobieta, która ledwie sięgała Karris do ramienia. Błyskawicznie wzięła miarę, ani razu niczego nie zapisując, wszystko zapamiętując. A potem przyglądała się sylwetce Karris przez dłuższy czas, oceniając ją jak farmer patrzący na kamienisty stok, który trzeba zaorać. Sprawdziła po raz drugi miarę w biodrach i wyszła bez słowa. W ciągu następnych kilku dni Karris dowiedziała się kilku rzeczy. Najwyraźniej jej wóz znajdował się blisko wozów kuchennych, bo przez cały dzień słyszała tylko brzęk garnków na każdym wyboju. Cienie jeźdźców, możliwe że Lustrzanej Gwardii, przejeżdżały wystarczająco blisko jej zasłoniętych okien, żeby dostrzegała ich sylwetki. Jeśli rozmawiali, nigdy nie była w stanie wychwycić słów. Wieczorem dawano jej jedzenie w poczerniałej, żelaznej misce z poczerniałą łyżką, wodą i czarnym chlebem. Nigdy nie dawali jej wina – niech ich diabli, pomyśleli nawet o czerwonym winie. Gwardzista w towarzystwie krzesiciela zabierał jej nocnik, miskę, łyżkę i kubek każdego dnia po zachodzie słońca. Kiedy pewnego wieczoru zostawiła sobie łyżkę i schowała ją pod poduszką, nie powiedzieli słowa. A następnego dnia nie dali jej wody. Kiedy oddała łyżkę, znowu dostała wodę. Najgorsza była nuda. Ile pompek można zrobić w ciągu dnia? A nic bardziej forsownego

nie wchodziło w grę. Nie miała instrumentów muzycznych, książek, a już z pewnością nie mogła poćwiczyć walki z bronią albo krzesania. Szóstego wieczoru zjawiło się dwóch niebieskich. – Wybierz wygodną pozycję – powiedział jeden z nich. Karris usiadła na małym sienniku z rękami złożonymi na kolanach i nogami skrzyżowanymi w kostkach, a oni związali jej ręce i nogi pięciokrotnie większą ilością luksynu niż było trzeba. Nałożyli jej fioletowe okulary i wyszli. Król Garadul wszedł do wozu ze składanym krzesełkiem. Zarzucił czarną koszulę na inną, którą Karris ledwie widziała pod spodem, i luźne czarne spodnie na swoje normalne. Rozumiała, że zachowywali ostrożność, ale to już było niedorzeczne. Król usiadł na krzesełku. Popatrzył na nią bez słowa. – Pewnie mnie nie pamiętasz – powiedział w końcu. – Spotkaliśmy się raz, przed wojną. Oczywiście byłem wtedy chłopcem, trzy lata od ciebie młodszym, a ty już wtedy zadurzyłaś się po uszy w... cóż, w jednym z braci Guile, nie pamiętam w którym. Możliwe, że ty też nie pamiętasz. Było z tym wtedy pewne zamieszanie, prawda? – Prawdziwy z ciebie czaruś, co? – Możesz się zdziwić – odparł i pokręcił głową. – Zawsze uważałem cię za piękną dziewczynę, ale historie o tobie zaczęły żyć własnym życiem. Tragiczny trójkąt miłosny między dwoma najpotężniejszymi mężczyznami świata wręcz wymaga pięknej dziewczyny, prawda? No bo inaczej, dlaczego ci dwaj rozrywaliby świat na strzępy? Dla jej przenikliwych uwag na temat historii? Dla jej ciętych ripost? Nie. Byłaś ładną dziewczyną, z której bardowie zrobili piękność, żeby nadać jakiś sens temu, do czego doprowadziłaś. Nie zrozum mnie źle, byłem w tobie tak zakochany, że nie sypiałem po nocach. Byłaś moją pierwszą nieodwzajemnioną miłością. – Na pewno miałeś ich wiele. A może kobiety udają, że im się podobasz, teraz, kiedy jesteś królem? Spokojnie, Karris, spokojnie. Prawda jednak była taka, że to nie czerwień sprawiła, że to powiedziała. Nigdy nie cierpiała grać wyznaczonej roli, robić tego, czego od niej oczekiwano. Garadul się skrzywił. – Jędzowaty charakterek jakoś pominięto w panegirykach. Czy też to nowy dodatek? – Ostatnimi czasy czuję, że mam więcej swobody w mówieniu, co myślę. Już zniszczyłam świat, cóż zatem znaczy ego jednego mężczyzny?

– Karris, zamierzałem powiedzieć ci komplement, a przez ciebie zaczęliśmy od tych przykrych uwag. – O, rety. Kontynuuj więc, proszę. Nic nie znaczy dla mnie tyle, co pochwała z ust Rzeźnika z Rektonu. Zatarł ręce w zamyśleniu. – Przykro mi, że musiałaś to zobaczyć, Karris. – Cały czas powtarzał jej imię. To jej się nie podobało. – Mam nadzieję, że wiesz, że nie sprawiło mi przyjemności to, co rozkazałem tam zrobić. Mam też nadzieję, że rozumiesz, że ta drobna potworność uprzedziła większe, do których mogłoby dojść w przyszłości. Znasz rękopis zwany „Królewski doradca”? – Tak. Obmierzłe rady i okrucieństwa, których nawet autor nie miał odwagi popełnić, kiedy sam rządził. Doradca zadawał pytanie, czy lepiej, by władcę kochano, czy żeby się go bano. Najlepiej, żeby jedno i drugie, uznał, ale jeśli trzeba wybierać, to zawsze lepiej, by się go bano. – Jego rada była dobra. Po prostu sam był słaby. Nie mam mu tego za złe. Prawda jest taka, Karris, że jeśli lud nie boi się królów, to ostatecznie trzeba mu ten strach wpoić, nawet płacąc za to straszliwą cenę. To się właśnie wydarzyło w Ru. To się stało w Garristonie. Ci mężczyźni, których kochałaś, a przynajmniej z nimi sypiałaś, pojęli w końcu tę lekcję, ale ponieważ zrozumieli ją późno, musieli zrobić coś dużo gorszego niż zniszczyć jedną małą wioskę. Powiedz mi więc, jak możesz wypominać mi śmierć tysiąca, a nie wypominać im śmierci dziesiątek tysięcy, setek tysięcy? Karris nie pozwolono zobaczyć królewskich schodów w Ru, zachlapanych krwią i kałem setek zamordowanych z zimną krwią ludzi, pojedynczo, po kolei i zrzuconych w dół do gapiącego się poniżej, przerażonego tłumu. Nie pozwolono jej pojechać do Garristonu nawet po wojnie, gdzie dziesiątki tysięcy – nawet nie wiadomo ile dokładnie – zginęły w pożodze czerwonego luksynu, która rozszalała się w obleganym mieście. To była robota Gavina i Dazena. Jakimś cudem nigdy nie wydało jej się to możliwe, żeby mężczyźni, których tak dobrze znała, byli zdolni do czegoś takiego. Mężczyźni, o których myślała, że zna ich tak dobrze. – Ludzie na tej ziemi to moi ludzie. Nie jestem tylko satrapą, stróżem ziemi, która należy do innego człowieka. Jestem królem. Ci ludzie należą do mnie. Zabić tysiąc własnych ludzi to jak odciąć kawałek własnego ciała. Ale raka trzeba wyciąć. Ja jestem tą ziemią. Moi ludzie pracują na niej i zbierają żniwo ku memu zadowoleniu. Chronię ich i zaspokajam ich potrzeby, a w

zamian muszą oddać mi część swoich zbiorów i swoich synów. Ci, którzy tego nie uczynią, są buntownikami, zdrajcami, złodziejami, heretykami i odszczepieńcami. Przeciwstawiają się świętemu porozumieniu. Przeciwstawić się mnie, to przeciwstawiać się woli bogów. Musiałem to zrobić, bo mój ojciec by tego nie zrobił. Gdyby powiesił kilku burmistrzów, kiedy pierwszy raz mu się sprzeciwili i nie zgodzili się na pobór, tamten tysiąc żyłby teraz. Był słaby i chciał, żeby go kochano. Możliwe, że nikt nie powie tego za mego życia, ale zabijając ten tysiąc w Rektonie, ocaliłem wielu więcej. To właśnie znaczy być królem. – Ze strasznym zapałem tłumaczysz się z obcinania głów dzieciom i układania ich w stos. Woli bogów, a nie Orholama? – Karris, przy tobie zaczynam rozumieć, dlaczego mężowie biją żony. – Król Garadul potarł czarną brodę. – Ta makabryczna pamiątka zapewni mi, że zapamięta ją na zawsze każdy, kto ją ujrzy. Myślisz, że martwi przejmują się tym, co stanie się z ich ciałami? Lepiej, żeby ich przykład ocalił żywych, niż żebym ich wszystkich pochował w dziurze, a moi następcy musieli zabić ich następców. Ten pomnik przetrwa wiele pokoleń. To spuścizna, którą zostawiam dzieciom moich dzieci: stabilne rządy. Moi następcy już nie będą musieli urządzać rzezi. A mówię ci o tym, Karris, bo miałem nadzieję, że ze wszystkich ludzi ty możesz zrozumieć. Teraz jesteś kobietą, a nie jakąś przestraszoną dziewczynką otoczoną przez wielkich mężczyzn. Jesteś kobietą, która widziała wielkich mężczyzn i ich straszne uczynki. I miałem nadzieję, że zrozumiesz brzemię wielkości. Przynamniej trochę. Być może miałem zbyt dobre mniemanie o tobie. Karris przełknęła ślinę, trzęsąc się z wściekłości i może trochę ze strachu. We wszystkim, co mówił, kryła się chora logika, ale ona widziała ciała. Krew. Stos głów. – Jak chciałem powiedzieć wcześniej... – odezwał się Garadul. Odetchnął głęboko, najwyraźniej walcząc z frustracją, i kontynuował: – Byłaś bardzo ładną dziewczyną, ale tylko ładną, wbrew opowieściom. Jednak ty, ku mojemu wielkiemu zachwytowi i zaskoczeniu, jesteś jedną z tych nielicznych kobiet, jakie poznałem, które z wiekiem wypiękniały. Wyglądasz lepiej, mając trzydzieści lat, niż kiedy miałaś dwadzieścia, i nie zdziwiłbym się, gdybyś wyglądała jeszcze lepiej, mając czterdzieści. Oczywiście, na pewno pomaga ci fakt, że nie wycisnęłaś z siebie szóstki czy dziesiątki bachorów. Większość ładnych dziewczyn znajduje sobie męża, zanim się zestarzeją, ale nie patrzmy darowanemu koniowi w zęby. Prawdziwy czaruś. Co było z tym królem Garadulem? Po prostu mówił wszystko, co mu

wpadło do tego pustego łba? – Rzeczywiście masz twarz, która może zainspirować poetów. Ale to – machnął ręką w jej kierunku na tyle nieprecyzyjnie, że nie była pewna, co miał na myśli – to musi się zmienić. Masz bary jak mężczyzna. A to łajdak! Skąd wiedział, jak bardzo nie cierpiała swoich ramion? Za każdym razem, kiedy moda pozwalała jej ukryć same barki, odsłaniała resztę ramion i na odwrót. Powiedział dokładnie to, co powtarzała sobie przynajmniej raz w tygodniu: mam ramiona jak mężczyzna. – Pupę masz jak dziesięcioletni chłopak. Może to ta sukienka. Mamy nadzieję. I twoje piersi. Twoje biedne, cudowne piersi. Co się z nimi stało? Były większe, kiedy miałaś piętnaście lat! Koniec z twoim treningiem. Pozwolę ci powrócić do tańca i jazdy konnej, kiedy nie będziesz już przypominała zagłodzonego pigmeja z Mrocznej Puszczy. – Nie zabawię tu tak długo – odparła Karris. Zmarszczyła brwi. Czy on właśnie powiedział, że wygląda jak zagłodzony pigmej? – Karris, moja droga. Czekałem na ciebie piętnaście lat. I czy o tym wiesz, czy nie, ty też na mnie czekałaś. Żadne z nas nie zgodziłoby się na kompromis. Dlaczego inaczej jeszcze nie wyszłaś za mąż? Możemy więc poczekać kilka miesięcy. Odwiedzę cię, kiedy już twoja sukienka będzie gotowa. – Rozejrzał się. – Och, zauważyłem, że nie masz tu żadnych rozrywek. Musisz się nudzić. Kobiecie dobrze robi doskonalenie się w sztukach pięknych. Każę ci przynieść psalterium mojej matki. Na tym grywałaś, prawda? Uśmiechnął się i wyszedł. Najgorsze z tego wszystkiego było to, że Karris rzeczywiście była mu wdzięczna. Trochę. Łajdak.

ROZDZIAŁ 53 Kip i Liv poszli prosto do Czarnogwardzistów pilnujących windy. – Musimy zobaczyć się z Pryzmatem – powiedziała Liv. – Kim jesteście? – spytał mężczyzna. Był niskim i – rzecz jasna – potężnie zbudowanym Paryjczykiem. Spojrzał na Kipa. – Ach, ty jesteś bę... – Odchrząknął. – Bratankiem Pryzmata. – Tak, jestem jego bękartem – rzucił ze złością Kip. – Musimy się z nim zobaczyć. Czarnogwardzista zerknął na rodaka, równie muskularnego, ale dla odmiany potwornie wysokiego. – Nie otrzymaliśmy żadnych rozkazów, jak Pryzmat zamierza traktować swojego... bratanka. – Dopiero co położył się spać, ze dwadzieścia minut temu – dodał drugi. – Nie spał całą noc. – To pilne – upierała się Liv. Robili wrażenie niewzruszonych, a ich miny mówiły: „A kim, u diabła, jest ta dziewczyna?”. – Przed chwilą ktoś próbował mnie zabić – oznajmił Kip. – Konus, leć po dowódcę – powiedział wysoki. Konus? Niski gwardzista naprawdę nazywał się Konus? Ponieważ obaj byli Paryjczykami, którzy zgodnie z tradycją nosili znaczące imiona typu Żelazna Pięść, nie miał pojęcia, czy to było przezwisko, czy prawdziwe imię. – Wziął trzecią wartę zeszłej nocy – skrzywił się Konus. – Konus! – Towarzysz wykorzystał swoją wyższą rangę. – Dobra, dobra. Już idę. Konus odszedł, a wyższy Czarnogwardzista odwrócił się i zapukał do drzwi – trzy razy, pauza i dwa razy. Po pięciu sekundach powtórzył. Niewolnica otworzyła, zanim Czarnogwardzista skończył pukać. Była to ładna kobieta o niepokojąco bladej cerze i rudych włosach mieszkanki Krwawej Puszczy, ubrana i całkiem przytomna mimo wczesnych godzin i mroku panującego w sypialni za jej plecami. – Marissia – powiedziała Liv. – Jak dobrze znowu cię widzieć.

Jej słowa nie zabrzmiały do końca szczerze. Niewolnica nie robiła wrażenia zachwyconej jej widokiem. Kip zastanawiał się, dlaczego wobec tego Liv posłużyła się imieniem niewolnicy. Myślał, że tak należy robić tylko wtedy, kiedy przyjaźnisz się z niewolnikiem. Z głębi komnaty usłyszeli głos Gavina, niski i zachrypły, bo dopiero co się obudził. – Mmhmm, daj mi... – Cokolwiek potem powiedział, zginęło w basowym pomruku i poduszkach. Chwilę potem wszystkie okna otworzyły się z brzękiem i światło napłynęło ze wszystkich stron, niemal oślepiając zebranych i wywołując głośny jęk Pryzmata na łóżku. – Jaka wspaniała magia! – podekscytowała się Liv. – Popatrz na to, Kip! – Wskazała na ciemny, fioletowo-czarny pas szkła wokół przeszklonych ścian otaczających całą komnatę. – Co ty... Zapomniałaś, po co tu jesteśmy? – spytał Kip. – Ojej, przepraszam. Gavin patrzył na nich spod zmrużonych powiek. – Marissia, poproszę kofi. Kobieta kiwnęła głową. – Pierwsza szafa, trzecia od lewej. – I wyszła. – Kofi jest w szafie? – spytał Gavin. – Co, u diabła? Kto stawia kofi... Dlaczego mi jej nie podasz? Drzwi zamknęły się za niewolnicą. – I gdzie jest moja ulubiona koszula... Och, szafa. Przeklęta kobieta. – Widać, że to ranny ptaszek – mruknęła Liv. Kip prychnął. Gavin wyglądał, jak złapany w pułapkę, ale teraz rzucił chłopcu ostre spojrzenie. – Niech to lepiej będzie ważna sprawa. Odrzucił przykrycie i podszedł do szafy. Nie miał nic na sobie. Kip widział już przedramiona Gavina z węzłami mięśni i wiedział, że ojciec jest smukły, ale widok całego jego ciała po części budził podziw, a po części był jak policzek w twarz. Kip miał równie szerokie ramiona jak Gavin, a jego ręce miały pewnie podobny obwód, ale nawet teraz, zaraz po śnie – a nie po wysiłku, gdy jest rozgrzane ciężką pracą – ciało Gavina było gładką układanką mięśni przechodzących jeden w drugi, raz za razem, bez grama miękkiego ciała. Najwyraźniej pływanie łodziami wiosłowymi i ślizgaczem po całych Siedmiu Satrapiach

robiło swoje. Jakim cudem ja mogę mieć coś wspólnego z... czymś takim?! Kip coraz bardziej zdawał sobie sprawę, że stojąca obok niego Liv gapi się z rozdziawionymi ustami. Nie odwróciła wzroku, nawet kiedy Gavin grzebał w szafie. – Liv! – mruknął Kip. – Co? – spytała, zerkając na niego z czerwonymi policzkami. – On jest Pryzmatem. To praktycznie mój religijny obowiązek skupić na nim całą moją uwagę. Gavin, który wydawał się nieświadomy ich obecności, złapał jakieś ubranie i nie odwracając się do nich, powiedział: – Ana, to niegrzeczne tak się gapić. Liv zarumieniła się jeszcze mocniej i schyliła się przerażona. – Ona się nazywa Liv – wtrącił się Kip. – Wiem, jak ma na imię. Więc o co chodzi? – spytał Gavin, wkładając oślepiająco białą koszulę ze złotą lamówką. Za plecami Kipa otworzyły się drzwi i do pokoju weszła Marissia z dowódcą Żelazną Pięścią. Czarnogwardzista zatrzymał się przy drzwiach, podczas gdy Marissia wniosła tacę ze srebrnym serwisem i trzema filiżankami. Nalała do jednej ciemnego, kremowego i parującego napoju i podała ją Gavinowi, który nadal miał niezasznurowane spodnie i rękawy. – Dowódco? Kip? – powiedział Gavin, wskazując na pozostałe filiżanki. – Myślę, że Liv jest już wystarczająco rozbudzona. Liv miała taką minę, jakby chciała zapaść się pod podłogę. Kip wyszczerzył zęby. Żelazna Pięść poczęstował się kofi, podczas gdy Marissia pomogła Gavinowi się ubrać. Kip też wziął filiżankę. Kiedy jednak wziął dzbanek, ręce zaczęły mu się tak trząść, że nie był w stanie napełnić filiżanki. – Ktoś próbował zrzucić mnie z balkonu – powiedział. Zupełnie, jakby wypowiedzenie tych słów sprawiło, że jego przeżycie stało się prawdziwe. Chwilę temu żartował z Liv, myślał o tym, jak niepodobny jest do ojca, i szczerzył zęby, kiedy Liv się zakłopotała. Teraz z całą siłą uderzyła w niego świadomość, jak niewiele dzieliło go od śmierci. Widział siebie, jak spada, miotając się, bezradny niczym w koszmarnym śnie, a potem jego ciało roztrzaskuje się na podobieństwo soczystego winogrona. I kto by cokolwiek podejrzewał? Ta kobieta mogła zakraść się do pokoju, zrzucić go z

balkonu, a potem po prostu wyjść. Nawet gdyby doszli do tego, kto przebywał wtedy na tym piętrze, kto by się spodziewał, że ta wielka kobieta była zabójczynią? Ludzie pomyśleliby, że Kip załamał się po próbie i skoczył. Nikt nigdy niczego by się nie dowiedział. I kto by się przejął? Kip poczuł ogromną, gryzącą pustkę w piersi. Nigdy nie był częścią niczego większego. Nawet w Rektonie nie miał swojego miejsca. Za gruby i zbyt niezgrabny dla Isy, za bystry, żeby zbliżyć się naprawdę do Sansona, który był raptem o włos mądrzejszy od przygłupa, nieustannie wyśmiewany przez Rama, za młody dla Liv. Myślał, że stając się częścią Chromerii, po raz pierwszy w życiu odnajdzie gdzieś swoje miejsce. Tu jednak też będzie odstawał. Pozostanie inny i samotny, niezależnie od tego, dokąd się uda. Orholamie, dlaczego właściwie powstrzymał tę kobietę przed zrzuceniem go z balkonu? Jasne, przeżyłby ze dwie chwile przerażenia, a potem zostałyby tylko krwawe resztki Kipa na skałach. Przerażenie wreszcie by się skończyło, wszystko by się skończyło, a morze zmyłoby szczątki. Ktoś go spoliczkował. Kip się zatoczył. Potarł szczękę. – Mówże, Kip – rzucił Gavin. Zatem opowiedział im o wszystkim. Liv gapiła się w podłogę, kiedy opowiadał, jak go zostawiła, po tym jak powiedział jej, że myśli, że jej ojciec nie żyje. – Generał Danavis przez cały ten czas żył w jakiejś wiosce zabitej dechami? – zdziwił się dowódca. Zerknął na Liv. – Przepraszam, wiedziałem, że mamy Danavisa w Chromerii, ale nie sądziłem, że jesteście spokrewnieni. – Odchrząknął i zamilkł. – Nie zdziwiłbym się, gdyby udało mu się uciec – powiedział Gavin. – Generał zawsze był przebiegłym sukinkotem i mówię to jako komplement. Liv uśmiechnęła się, ale słabo i na krótko. Kip dokończył opowieść. Kiedy zamilkł, Gavin i Żelazna Pięść spojrzeli po sobie. – Złamane Oko? – spytał dowódca. Gavin wzruszył ramionami. – Nie sposób orzec. I oczywiście o to chodziło. – Złamane co? – spytał Kip. – Preceptorzy mówili nam, że to mit – zaprotestowała Liv. Pryzmat i dowódca Czarnej Gwardii odwrócili się do niej. Przełknęła z trudem ślinę i wbiła wzrok w podłogę.

– Twoi preceptorzy mają po części rację – powiedział Żelazna Pięść. – Zakon Złamanego Oka to znana gildia zabójców. Specjalizuje się w zabijaniu krzesicieli. Zostali wybici w pień przynajmniej trzy razy przy różnych okazjach, jeśli nie więcej. Żaden satrapa nie cieszy się z przedwczesnej utraty krzesiciela, który tyle go kosztował. Wierzymy, że za każdym razem, kiedy zakon się odnawiał, nie miał żadnego związku z poprzednimi. – Ujmując to w skrócie – powiedział Gavin – kilku zbirów zbiera paru innych zbirów, mając nadzieję, że zarobią fortunę, zabijając paru krzesicieli, i nazywają się Zakonem Złamanego Oka, żeby żądać ogromnych sum. Wszystko to pozór. – Skąd wiesz? – spytał Kip. – Bo gdyby byli prawdziwym Zakonem, lepiej wykonywaliby swoją robotę. Kip się skrzywił. Ta zabójczyni była całkiem niezła. – To nie znaczy, że wszyscy są równie niekompetentni, Kip – odpowiedział Gavin. – W tym rzecz. Nie powinniśmy w ogóle o tym mówić. To nas nie zbliża do prawdziwego problemu. Niezależnie od tego, czy Zakon jest prawdziwy, czy też nie, ktoś nasłał na ciebie zabójcę. Nie jesteś tu wystarczająco długo, żeby narobić sobie wrogów, więc to ewidentnie mój wróg. Możemy zrobić tylko jedno. Kip zagryzł usta. – Co? – spytał. Nie chciał się przyznać, że już zyskał wroga. Jednakże tamten egzaminator, preceptor Galden z pewnością nie nasłałby na niego zabójcy, prawda? – Uciekniemy. – Gavin wyszczerzył zęby w zuchwałym, chłopięcym uśmiechu i rozbłysły mu oczy. – Co?! – zdziwili się jednocześnie Kip i Liv. – Spotkamy się w porcie za godzinę. Liv, ciebie też mam na myśli. Będziesz nauczycielką Kipa. Wybieramy się do Garristonu. – Garristonu? – spytała Liv. – Spakujcie się szybko – odparł Gavin. – Nigdy nie wiadomo, gdzie czai się Zakon. – Znowu uśmiechnął się przekornie. – Wielkie dzięki – żachnęła się Liv. – Spakować? – spytał Kip, kiedy Gavin wypadł z pokoju. – Ja przecież nic nie mam!

ROZDZIAŁ 54 Więzień przyjrzał się martwemu człowiekowi. – Zamierzam cię zabić – powiedział cicho. – Nie umieram łatwo – odparł martwy mężczyzna i tylko zadrżały mu usta. Siedział naprzeciwko, w swojej ścianie, na piętach, z rękami na kolanach, przedrzeźniając pozycję Dazena. Zerknął na precyzyjnie tkaną szmatkę na kolanach Dazena. – Kto by pomyślał? – rozważał na głos martwy człowiek. – Gavin Guile taki cierpliwy, taki cichy, taki zadowolony, że wykonuje kobiecą pracę. Dazen przyjrzał się rękodziełu. Utkał własne włosy tak ciasno, jak zdołał, podczas gdy przez jego ciało przepływał spokojny, chłodny błękit – nawet nie wiedział, ile poświęcił na to czasu. Pewnie tygodnie. Już prawie skończył, już prawie utkał malutką miseczkę. Przyjrzał się jej lśniącemu wnętrzu. Dostrzegł – być może – jakąś niedoskonałość, więc długim, ale idealnie zaokrąglonym paznokciem metodycznie zaczął drapać się wokół nosa i po czole. Zebrał łuszczącą się skórę, a co ważniejsze, cenny olej drugim paznokciem, i rozsmarował maź na niedoskonałości. Będzie miał tylko jedną szansę. Po tylu latach nie zamierzał tego popsuć. Pewną ręką i ze skórą napełnioną błękitem, zebrał więcej olejku i rozsmarował go na ścianie dokładnie na twarzy martwego mężczyzny. – To niczego nie zmienia, Gavinie – powiedział martwy człowiek. – Nie, na razie nie. Wstał, wykrzesał ostrze i odciął pasmo przetłuszczonych włosów. Splunął na pasmo i potarł nim o brudną skórę, starając się, żeby jak najbardziej je wybrudzić. – Nie musisz tego robić – powiedział martwy mężczyzna. – To szaleństwo. – To zwycięstwo – odparł Dazen. Gładko przeciągnął ostrzem po piersi. – Jeżeli zamierzasz się zabić, to poderżnięcie nadgarstka albo gardła ma więcej sensu. Dazen udał, że go nie słyszy. Brudnymi palcami rozszerzył ranę i wsunął obrzydliwy kłąb włosów i brudu pod skórę. Krew spływała mu po piersi, jej czerwień kusiła, żeby spróbować krzesania, ale było jej za mało, wiedział to z doświadczenia. Położył dłoń na piersi i przycisnął do rany, zamykając ją, spowalniając krwawienie.

Jeszcze kilka razy zaśnie, a potem cela zostanie uprzątnięta wraz z cotygodniową kąpielą Dazena. Wkrótce potem, zależnie od tego, jak dobry był jego plan i podejrzenia, albo ucieknie, albo umrze. A dopóki trzymał się niebieskiego koloru, odkrył, że niespecjalnie się przejmuje, która z tych rzeczy się wydarzy.

ROZDZIAŁ 55 Liv odchrząknęła skrępowana, upychając ubranie do torby. – Dziś rano wróciłam, żeby, ehm, przeprosić – powiedziała. – Hę? – zdziwił się Kip. Liv trzymała w ręku koronkową bieliznę. Bardzo rozpraszająca rzecz. – No wiesz, kiedy byłeś zajęty, bo próbowałeś dać się zabić. – A, jasne. Przeprosiny... przyjęte? Przesunął ciężar plecaka, który dostał od Żelaznej Pięści, zanim dowódca zniknął. Najwyraźniej Czarnogwardzista nie potrzebował dużo czasu, żeby spakować zmianę ubrania, bukłak, parę narzędzi i nawet krótki miecz dla Kipa. Kip nadal jednak nie zorientował się, jak wyregulować plecak, żeby dobrze trzymał mu się na plecach. Przyszedł do Liv, żeby pomóc jej się spakować, ale ona niczego mu nie ułatwiała. Zerknął znowu na majtki, które trzymała. – Kip, to tylko bielizna! Aj, przyłapała go. – Są przezroczyste! – odparł Kip. Jak taki strzęp materiału mógł kogokolwiek zmieścić w środku? Liv spuściła wzrok i zarumieniła się lekko, ale zaraz się odegrała. Rzuciła majtki Kipowi, który odruchowo je złapał i natychmiast się zawstydził. – Sprawdzisz, czy są czyste? – spytała. Kip uniósł brwi tak wysoko, że znalazły się jakieś trzy piętra wyżej. – Żartuję! Dopiero co się tu wprowadziłam i dali mi mnóstwo nowych ubrań. Wszystko jest nowe. – Z wyjątkiem mojej łatwowierności – odparł Kip. Już drugi raz w ciągu dwóch dni go nabrała. Liv się roześmiała. – Jesteś świetny, Kip. To jak zamęczanie młodszego brata, którego nigdy nie miałam. Och, porównanie do młodszego brata. Każdy facet chce usłyszeć coś takiego od pięknej dziewczyny. Właśnie mnie wykastrowała. – A trzymając bieliznę siostry, powinienem czuć się bardziej czy mniej zażenowany? Liv znowu się zaśmiała.

– A to byłoby lepsze czy gorsze? Pokazała mu coś z czarnej koronki, co wyglądało jak dwa artystycznie splecione sznurki. Kip wytrzeszczył oczy. Liv przyłożyła fatałaszek do bioder i uniosła zalotnie brew. Kip zakaszlał. – Chyba muszę usiąść – powiedział. Liv się roześmiała, na co Kip miał nadzieję, chociaż nie do końca żartował. Cofnął się do fotela... i natychmiast na kogoś wpadł. – Uważaj – powiedział dowódca Żelazna Pięść. – Lepiej, żebyś na nikogo nie wpadł, kiedy ten mały mieczyk tak ci sterczy. Kip był tak zażenowany, że zapomniał języka w gębie. Mały?! Liv zobaczyła wyraz jego twarzy i wybuchła śmiechem, i to takim, że aż padła na łóżko. Śmiała się tak bardzo, że chrząknęła jak prosiak – żadna dama nie wydałaby z siebie takiego odgłosu – i przez to jeszcze bardziej zaczęła chichotać. Odwracając się, Kip poczuł, jak Żelazna Pięść pewną ręką przesuwa jego plecak, żeby nie dźgnął go mieczem w pochwie, który przymocował pod klapą. Ach, o ten mieczyk mu chodziło. Kipowi ulżyło, dopóki nie zobaczył, że Żelazna Pięść zerka na przezroczyste figi, które chłopak nadal trzymał w garści. – Mam poszukać czegoś w twoim rozmiarze? – zapytał oschle dowódca. Liv znowu parsknęła, śmiejąc się tak, że nie mogła złapać tchu. – Aliviano – powiedział dowódca – skończyłaś się pakować? Bo za pięć minut ruszamy. Liv natychmiast się uspokoiła. Zeskoczyła z łóżka i zaczęła pośpiesznie przetrząsać rzeczy. Żelazna Pięść pozwolił sobie na drobny, zadowolony uśmieszek, a zaraz potem rzucił drugi plecak obok plecaka Kipa i wyszedł. Zanim Kip zdążył go zapytać, Żelazna Pięść powiedział: – Ruchy, geniuszu. Jeśli nie zorientujesz się w paskach plecaka, zanim wrócę... Nie dokończył groźby. Nie musiał. Wkrótce szli razem do portu. Mimo swoich gróźb, dowódca pomógł im przy plecakach. W głównej mierze sprowadzało się to do przeniesienia części rzeczy z plecaka Liv do plecaka Kipa. Kiedy chłopak rzucił pytające spojrzenie – dlaczego każesz mi nosisz jej rzeczy? – Żelazna Pięść powiedział: – Bycie dziewczyną jest bardziej skomplikowane. Masz z tym jakiś problem? Kip szybko pokręcił głową.

Kiedy szli przez port, mijając rybaków wyładowujących połowy, najróżniejszych czeladników, biegających w tę i z powrotem, handlarki wykłócające się z kapitanami na temat cen za różne towary albo transport – właściwie normalne, codzienne życie – wielu ludzi przerywało na chwilę swoje zajęcia. Oczywiście, nie po to, żeby popatrzeć na Kipa. Przyglądali się dowódcy. Był wielkim, imponującym i przystojnym mężczyzną, który szedł pewnym krokiem, ale to nie jego prezencja przyciągała taką uwagę. Kip zdał sobie sprawę, że Żelazna Pięść był sławny. Kiedy Kip odwrócił się, żeby popatrzeć na twarze ludzi przyglądających się dowódcy, zobaczył wchodzącego do portu Gavina. I jeśli ze względu na dowódcę, ludzie zatrzymywali się na chwilę, to na widok Pryzmata wszelki ruch zamarł. Gavin szedł, uśmiechając się i odruchowo kiwając do ludzi głową, ale tamci patrzyli na niego jak na boga. Nikt nie próbował go dotknąć, ale niejedna osoba musnęła jego płaszcz w przelocie. Co ja robię tutaj z tymi ludźmi? Tydzień temu Kip zmywałby wymiociny z twarzy i włosów matki, leżącej nieprzytomnie po tym, jak znowu zabalowała. W ich ruderze. Z klepiskiem. Nikt w ich zabitym dechami miasteczku nie zawracał sobie głowy Kipem. Syn narkomanki, tym właśnie był. Może jeszcze grubasem. To nie jest miejsce dla mnie. Nigdy nie miałem swojego miejsca. Matka powiedziała mi, że zniszczyłem jej życie, a teraz niszczę życie Gavina. Kip wbrew sobie pomyślał o ostatnich słowach matki, o obietnicy, którą złożył, kiedy umierała. Przysiągł ją pomścić i niewiele zrobił, żeby dotrzymać słowa. Mówi się, że sam Orholam czuwa nad przysięgami. Kip niczego się nie nauczył, a już wracali. – Ej, coś taki markotny? – zagadnęła go Liv. Położyła mu rękę na ramieniu i aż przeszły go ciarki. Zatrzymali się w pustym miejscu na nabrzeżu, przy rampie schodzącej do wody, a dowódca Żelazna Pięść zaczął krzesać luksynową platformę na wodzie – pierwszy krok do zbudowania łodzi. – Ja, ehm, sam nie wiem. Jak myślę o Tyrei, to myślę o... Kip nie wiedział, skąd pojawiły się łzy, które próbowały popłynąć na myśl o jego

umierającej matce. Zapanował nad nimi i zamienił powód na coś bardziej wartego opłakiwania. – No wiesz, mam nadzieję, że twojemu ojcu nic nie jest, Liv. Był... zawsze był dla mnie dobry. I tylko on. Jednakże nawet mistrz Danavis postawił pewien mur, poza który nie dopuszczał Kipa. Czy to przez własną historię, którą musiał zachować w tajemnicy? Czy chodziło o coś głębszego, coś było nie tak z samym Kipem? – Kip, wszystko będzie dobrze. Spojrzał na Liv i wbrew sobie uśmiechnął się. Orholam nigdy nie stworzył piękniejszej kobiety. Liv swoją promiennością zawstydziłaby nawet zachód słońca. Wpadł po uszy w jej dołeczki. Odwrócił wzrok. – Dzięki – zdołał wykrztusić mimo guli w gardle. – Mogę coś zjeść? – spytał dowódcę. – Oczywiście. – Super! – Jak wrócimy. – Ej! – A teraz zamknij się, przyszedł lord Pryzmat. Nadal wszyscy patrzyli na Gavina, kiedy zatrzymał się przed dowódcą. Spojrzał na plecak Żelaznej Pięści. Przez dłuższą chwilę żaden z nich się nie odzywał. – Nie możesz płynąć, nie zabieram ochroniarza – oznajmił w końcu Pryzmat. – Nie płynę z panem. – Więc wyskakuj z mojej łódki. – Płynę z Kipem. Jest członkiem rodziny Pryzmata i należy mu się ochrona. – Jesteś dowódcą Czarnej Gwardii, nie możesz... – Mogę to, co uznam za stosowne w ramach wypełniania obowiązków Czarnogwardzisty. Nic nie może na to wpłynąć. Nic. – Rzeczywiście przebiegły z ciebie łajdak, co? – Dlatego nadal tu jestem. I możliwe, że dlatego ty nadal tu jesteś, lordzie. Gavin chrząknął. – Wygrałeś, ale pozwól, że przypomnę ci twoją przysięgę. Żelazna Pięść wyglądał na urażonego.

– Wkrótce zrozumiesz – dodał Gavin. – A teraz wskakujcie wszyscy. Szybko i wprawnie Gavin wykrzesał parę specjalnych wioseł, których używał do napędzania łodzi, ale było widać, że zostawił miejsce Czarnogwardziście, żeby wykrzesał parę dla siebie, co Żelazna Pięść zaraz zrobił, chociaż o wiele wolniej. W tym czasie Gavin wykrzesał ławkę dla Kipa i Liv i pasy do przymocowania plecaków. Widząc to, dowódca zmarszczył nos, jakby się zastanawiał, po co mocować plecaki, ale nie zapytał. Po kilku chwilach już odpływali. Gavin złapał za swoje wiosła, Żelazna Pięść za swoje i pomknęli przez zatokę. Niemal od razu łódź zaczęła skręcać na bakburtę – stronę, po której siedział Gavin. Kip zdał sobie sprawę, że Żelazna Pięść wiosłował szybciej niż Pryzmat i dlatego skręcali w lewo. Gavin zerknął na dowódcę, który odpowiedział mu szerokim uśmiechem i nadal napędzał wiosła potężnymi, długimi ruchami ramion i nóg. Gavin przyśpieszył. Dowódca też. Gavin jeszcze bardziej przyśpieszył. Wkrótce sunęli po wodzie w całkiem przyzwoitym tempie. Liv spojrzała na Kipa. – Uwierzysz w to? Nigdy w życiu nie płynęłam tak szybko. Kip się zaśmiał. – Co? – zdziwiła się. – Zobaczysz. Mężczyźni wpadli w rytm. Wiosłowali szybko, rywalizując ze sobą, ale nie próbując zamęczyć partnera. – Kiedy dopłyniemy do pańskiego statku? – spytał dowódca, podnosząc głos, żeby przekrzyczeć wiatr. – Przepłyniemy morze tą łódką – odparł Gavin. Żelazna Pięść się roześmiał. – Jasne. To jest pan wytrzymalszy niż myślałem! Kip wyszczerzył zęby. Wielki Paryjczyk nie uwierzył Gavinowi, ale postanowił nie psuć zabawy. Po dwudziestu minutach zniknęły im z oczu wszelkie statki. Odrobinę zwalniając, Gavin uniósł rękę i wykrzesał jedną z wielkich rur, które Kip wcześniej widział, służących do napędzania ślizgacza. Żelazna Pięść spojrzał pytająco. – To miałem na myśli, mówiąc o twojej przysiędze – powiedział Gavin. – To tajemnica.

– Rura połączona z drugą rurą. Twój sekret pozostanie u mnie bezpieczny, o, Pryzmacie – odparł dowódca, szczerząc zęby. – Ale mam nadzieję, że dzięki temu przestaniemy skręcać na bakburtę. Gavin zanurzył rurę w wodzie. Pokład zadygotał, kiedy pierwsza luksynowa kula uderzyła w wodę płynącą przez rurę, a potem, kiedy szybko przeszli w znany już Kipowi dudniący rytm, ślizgacz wystrzelił naprzód. Cała łódź poderwała się do góry i Żelazna Pięść prawie się przewrócił, kiedy jego wiosła wynurzyły się z wody. Ślizgacz powoli przyśpieszał i zaczął przeskakiwać z jednego grzbietu fali na drugi. Skoki stawały się coraz dłuższe i wkrótce platforma w ogóle przestała uderzać o fale. Po jakimś czasie oszołomiony dowódca dołączył do Gavina i śmigali jeszcze szybciej. Woda była tak czysta, że Kip widział rurę przecinającą fale pod nimi. Gavin do każdej przymocował małe skrzydełka. To dzięki nim ślizgacz leciał nad powierzchnią wody. Wiało niesamowicie, ale Kip mimo to słyszał pokrzykującego dowódcę. Kilka godzin później, kiedy słońce było w połowie drogi nad horyzont, Gavin uznał, że powinni przejść z powrotem na wiosłowanie, zanim ujrzą Garriston. Kiedy łódź opadła z powrotem na fale, Żelazna Pięść odsunął się od rury. Na jego twarzy malowały się podziw i zdumienie. Dosłownie drżał. A potem pochylił się przed Gavinem w skomplikowanym ukłonie. – Lordzie Pryzmacie – powiedział – uczyniłeś świat małym. Gavin skinął mu głową, przyjmując ukłon. – Małym, możliwe, ale nie bezpiecznym. Widziałeś po drodze korwetę? Dowódca pokręcił głową. Ich łódź, nienapędzana już rurami, zanurzyła się głęboko w wodzie. Zanim Żelazna Pięść wykrzesał nowe wiosła, pojawiła się korweta. Znajdowała się jakieś trzy mile od nich i płynęła prosto ku nim. Dowódca zaklął. Gavin uśmiechnął się zuchwale. – No więc, Kip, Liv, walczyliście już kiedyś z piratami?

ROZDZIAŁ 56 – Chyba sobie żartujesz – powiedział Żelazna Pięść. – Lordzie Pryzmacie – dodał poniewczasie i bez entuzjazmu. – Zapolujmy – oznajmił Gavin. – Panie mój! Nie mogę ci pozwolić narażać się w ten sposób. Możemy wyprzedzić te ilytańskie męty. Nie zagrażają ani nam, ani naszej misji. – Wiesz, co wypada tego lata? – spytał Gavin. – Nie bardzo wiem, o co pan pyta. – Nadchodzi czas, żeby Ruthgarczycy oddali Garriston – powiedziała Liv takim tonem, jakby te słowa zostawiły niesmak w jej ustach. – A wiesz, dlaczego Liv mówi o tym z taką radością? – spytał dowódcę Pryzmat. – Nigdy nie służyłem po tej stronie Morza Lazurowego. – Z pewnością wiesz, że każdy kraj, który poparł mnie w czasie Wojny Fałszywego Pryzmata, na jakiś czas przejmuje stanowisko gubernatora Garristonu. – Dwa lata albo coś koło tego dla każdego kraju, żeby nikt nie zajmował się długoterminowymi przedsięwzięciami w Tyrei. Możemy wrócić do tej rozmowy, kiedy znajdziemy się w bezpieczniejszej odległości? – Dowódca zerknął na piratów. Szybko płynęli dzięki popołudniowym wiatrom. – Tak właśnie powinno to działać – powiedział Gavin. – A zamiast tego każdy gubernator korzysta z okazji, żeby osobiście się wzbogacić. Paryjczycy mieli pierwszą turę, więc ograbili Garriston ze wszystkiego, co przetrwało pożogę. Od tego czasu każdy gubernator idzie za ich przykładem. – W czasie pierwszego roku – odezwała się Liv – większość gubernatorów stara się oczyszczać Umbrę z bandytów, żeby ziarno docierało do miasta. Jednak drugiego lata większość zbiorów przypływa już za późno. Gubernatorzy nie chcą tracić własnych ludzi w walkach z bandytami, żeby potem wzbogacił się gubernator z innej satrapii, więc wycofują się do Garristonu. Tylko najwięksi optymiści pośród farmerów zawracają sobie głowę sianiem czegokolwiek w drugim roku. – Chociaż regularne plądrowanie Garristonu i otaczających go ziem to tragedia, nie ma to

wiele wspólnego z piratami – powiedział Gavin. – Przekazanie władzy następuje po przesileniu letnim, za dwa tygodnie od dzisiaj. Ruthgarscy kupcy, rzemieślnicy, żony i dziwki pracowicie ładują towar na statki, żeby zabrać do domu wszystko, co udało im się ukraść. Albo po prostu to, co ze sobą przywieźli. Podejrzewam, że skoro każdy dotychczasowy gubernator był skorumpowany, to nie znaczy, że kowale, którzy podkuwali im konie, też tacy są. – To fascynujące – powiedział Żelazna Pięść – ale czy niektóre działa o dalekim zasięgu nie strzelają na odległość tysiąca ośmiuset, a nawet tysiąca dziewięciuset kroków? – Jesteśmy dalej – odparł Gavin. – Rzecz w tym... – Nareszcie, Orholamowi niech będą dzięki – mruknął dowódca. – Ehm. Rzecz w tym, że za dwa tygodnie do Ruthgaru wyruszy cała armada. Piraci opadną ją jak wilki i dorwą każdy statek, który się oddzieli od głównej floty. – I dobrze im tak – rzuciła Liv. Gavin spojrzał na nią, a ona wykrzywiła się wyzywająco, ale nie mogąc znieść jego wzroku, skrzywiła się i zapatrzyła na fale. – Niektórzy kupcy spróbują uprzedzić ten gorączkowy okres i wypłynąć przed resztą floty, mając nadzieję, że unikną piratów. – Ale oni już tu są – zauważyła Liv. – Właśnie. A jeśli tego lata wybuchnie wojna, zwłaszcza, niech Orholam broni, jeżeli przegramy, zapanuje chaos. Dziesiątki statków, może setki, płynące we wszystkich kierunkach, uciekające. Mnóstwo ludzi na tych statkach będzie Tyrejczykami, Aliviano. Dziewczyna spuściła wzrok skarcona. – Dym – zauważył Kip. Rozmowy na łódce się urwały. Wszyscy odwrócili się, żeby spojrzeć. – To wymagałoby wyjątkowo utalentowanego artylerzysty, żeby z tej odległości trafić choćby o sto kroków od nas – powiedział Gavin, ale Kip zauważył, że też nie oderwał wzroku od korwety. – Może to był tylko strzał na ostrzeżenie, żebyśmy wiedzieli... Woda wybuchła dwadzieścia kroków od łódki. Zaraz potem dotarł do nich dźwięk wystrzału. – To był naprawdę imponujący strzał – przyznał Gavin. – Dobra wiadomość jest taka, że bardzo niewiele korwet ma więcej niż jedno działo na dziobie, więc powinniśmy mieć co

najmniej trzydzieści sekund, zanim... – Dym! – zawołał Kip. – Nie cierpię tej części – stwierdził Gavin. Razem z Żelazną Pięścią złapali za wiosła. Tym razem woda rozbryznęła się pięćdziesiąt kroków od nich. – Dobrze wiedzieć, że za pierwszym razem mieli tylko szczęście – powiedziała Liv. – Chyba że to drugi był pechowy – wtrącił Kip. Gavin spojrzał na Żelazną Pięść i na chwilę zmarszczka zdradzająca troskę zarysowała mu się między oczami. – Ruszajmy. – Jasne! Zaczęli wiosłować i szybko nabrali prędkości. – Jak mogę pomóc? – spytał Kip. Nie cierpiał, kiedy czuł się bezużyteczny. – Myśl! – rzucił Gavin. Myśl? Kip spojrzał na Liv, żeby sprawdzić, czy ma pojęcie, o co chodziło Gavinowi. Wzruszyła ramionami. – Dym! – zawołała. Sekundy ciągnęły się nieznośnie i dopiero potem Kip usłyszał dziwny gwizd i pomruk. Woda wybuchła pięćdziesiąt kroków za nimi. – Nie spodziewali się, że ruszymy prosto na nich! – krzyknął Gavin. – Następny będzie bliżej! I zaśmiał się. Kompletnie oszalał. Dym. Tym razem Kip liczył. Jeden. Dwa. Trzy. Wytężył wzrok. Z pewnością powinien zauważyć coś tak dużego jak kula armatnia. Pięć. Sze... Bum! Woda wybuchła niecałe piętnaście kroków na lewo... za bakburtą? Kip poczuł na twarzy mgiełkę wodną. – Widzisz? – powiedział Gavin. – Utalentowany artylerzysta! Szaleniec. Skończony wariat. – Między dymem i wybuchem można odliczyć do sześciu – oznajmił Kip. – Dobrze! – krzyknął Gavin. – Dowódco, ostro na sterburtę, kiedy tylko... – Dym! – zawołała Liv.

Mężczyźni skręcili ostro na sterburtę i następny rozbryzg nastąpił w bezpiecznej odległości, co najmniej trzydzieści kroków od celu, chociaż wypadł niebezpiecznie blisko miejsca, w którym chwilę temu byli. Kolejny strzał, a oni jeszcze mocniej skręcili na sterburtę. Znowu kula trafiła co najmniej trzydzieści kroków od celu. Kip spojrzał na wiatr i żagle na ilytańskim statku. Płynęli szybko z wiatrem, na pełnych żaglach. Statek wyglądał na dobre miejsce do strzałów z działa, ale Kip nie miał pojęcia, jak to, co widzi, może pomóc im przetrwać. W ogóle nie znał się na żeglowaniu. A tamci się zbliżali. Teraz odstęp między dymem i strzałem był krótszy niż pięć sekund. Łódka śmigała w tę i z powrotem, a czasem wręcz się zatrzymywała i chociaż Kip nie przestawał się bać, to widział, że Gavin ma rację. Ich łódka była zwyczajnie za szybka, za mała i zbyt ruchliwa, żeby w nią trafić – chyba że artylerzyście uda się zarówno umiejętny, jak i szczęśliwy strzał. I chociaż, im bliżej podpływali do ilytańskiego statku, tym mniej mieli czasu na ruch między wystrzałem i uderzeniem kuli, to artylerzyści też musieli coraz bardziej zmieniać kąt nachylenia działa. Między strzałami pojawiła się długa pauza. – Co się dzieje? – spytał Kip. – Może mają dość marnowania prochu? – spytała z nadzieją Liv. Dziesięć sekund później otrzymali odpowiedź, kiedy bliźniacze słupy ognia uniosły się z dział. – Bakburta! – krzyknął Gavin. Dobrze zgadł. Woda wybuchła w dwóch miejscach – tam by się znaleźli, gdyby popłynęli prosto i gdyby skręcili na sterburtę. Chociaż upływało więcej czasu między salwami, teraz piraci mogli dwa razy zgadywać, gdzie znajdzie się łódka, a nie raz. – Sprytne łajdusy! – powiedział Gavin. – Czas na małe oszustwo! Kip, zamień się ze mną. Wyplątał się z machiny wioseł, a Kip wskoczył na jego miejsce. – Prosto – polecił Gavin. Niebieski kolor zalał jego skórę i Pryzmat wykrzesał rurę napędową w wodzie. Jak wcześniej, skoczyli naprzód. Kip i Żelazna Pięść omal się nie przewrócili, kiedy Gavin odciął im wiosła. Gdyby jednak tego nie zrobił, zdał sobie sprawę Kip, rozerwałby ich nieubłaganie obracający się mechanizm. Gavin zazgrzytał zębami z wysiłku, kiedy musiał sam pchnąć całą łódź, mięśnie mu się

napięły, na szyi wystąpiły żyły, ale po kilku minutach przyśpieszyli i zrobiło mu się trochę łatwiej. – Dowódco, strzelaj ogniowymi granatami we wszystkie lurty działowe i żagle. Liv, przetnij olinowanie, Kip, ty... – Urwał, jakby nie przychodziło mu na mysi nic, co mógłby zrobi Kip Nieudolny. – Wołaj mi o wszystkim, czego mógłbym twoim zdaniem nie zauważyć. Weź moje pistolety. Gavin oderwał rękę od jednej rury i wykrzesał misę, którą w kilka chwil napełnił czerwonym luksynem. Żelazna Pięść natychmiast zaczął krzesać niebieskie pociski i napełniać je łatwopalną mazią. Przepłynęli ostatnie pięćset kroków, zanim ludzie na pokładzie zdołali ponownie naładować działa. Tylko jeden człowiek robił wrażenie nieporuszonego ich niemożliwą prędkością. – Muszkieter! – krzyknął Kip. Jeden z artylerzystów – Kip nie wiedział, czy to ten nienaturalnie celny strzelec – stanął na dziobie i spokojnie ubijał proch w muszkiecie pobojczykiem. Zręcznymi, szybkimi ruchami wyciągnął kawałek szmatki, sięgnął do drugiej kieszeni po kulę i załadował obie rzeczy. W zębach trzymał tlący się lont. Kiedy się zbliżyli, Kip zorientował się, że artylerzysta jest Ilytaninem o skórze czarnej jak proch, o ilytańskich, tubylczych rysach i rzadkiej, czarnej brodzie, ubranym w krótkie, luźne spodnie przycięte poniżej kolan i osobliwie elegancką, granatową kurtkę, narzuconą bezpośrednio na szczupłą sylwetkę bez koszuli pod spodem. Szorstkie czarne włosy miał związane w gruby kucyk. Stojąc na ugiętych nogach, równoważył kołysanie się pokładu, a robił to z taką naturalnością, z jaką oddychał. Umocował płonący lont na miejscu. – Powiedziałem: muszkieter! – krzyknął Kip. Przecinali wodę tuż obok korwety, kiedy okienka działowe otworzyły się i statek odwrócił się ostro od nich. Gavin po prostu zakręcił razem z większym statkiem. Nikt nie zamierzał niczego robić. Kip odciągnął kurki pistoletów-sztyletów, starając się nie nadziać na ich długie ostrza. Muszkieter obrócił się zgrabnie, mierząc w Gavina. Kip uniósł pistolety. Pirat strzelił pierwszy. Broń wybuchła mu w dłoniach, zwalając go z nóg. Kip pociągnął za oba spusty. W pistolecie w prawej ręce kurek opadł na krzesiwo, ale iskra nie strzeliła. Nic się nie

stało. Pistolet w lewej ręce ryknął. Kipem rzuciło do tyłu ze zdecydowanie większą siłą, niż się spodziewał. Kip obrócił się, potknął i poślizgnął, lecąc na tył ślizgacza, turlając się i miotając. Zobaczył, że Liv prostuje przed sobą ręce i obraca się ze źrenicami maleńkimi jak punkciki, krzesząc nadfiolet. Zaraz potem rzuciła się po niego. Koziołkując twarzą naprzód, Kip stracił z oczu Liv, statek, krzesicieli, bitwę. Widział tylko gładki błękit podkładu ślizgacza, przesuwający się pod nim. Przeleciał twarzą za burtę. Czołem odbił się od wody, po której pędzili tak szybko, że rozmazywała mu się przed oczami, i głowa mu podskoczyła, prawie odrywając się od szyi. Przy drugim odbiciu nie miał tyle szczęścia. Nos zanurzył mu się pod wodę, a ponieważ Kip zwisał z rufy ślizgacza, jego nozdrza niczym dwie łopaty zgarnęły wodę i strzyknęły mu ją z ogromną prędkością aż do zatok. Liv musiała go chwycić, bo nie odbił się po raz trzeci od fal, ale Kip już nic nie widział i nie potrafił zebrać myśli. Kaszlał, zwijał się szarpany odruchem wymiotnym, krzyczał oślepiony i pluł słoną wodą. Zanim usiadł prosto, ilytańska korweta znajdowała się już dwieście kroków za nimi. Jej żagle oklapły, podcięte i płonące. Dym bił z furt działowych na sterburcie i było widać ogień na pokładzie. Cały statek siedział nisko na wodzie. Ludzie zeskakiwali z pokładu we wszystkie strony. Dowódca Żelazna Pięść, który przez cały czas ledwie wypowiedział dwa słowa, powiedział teraz: – Skoro wyskakują w takim pośpiechu ze statku, to znaczy że ogień musiał dotrzeć do... – Środek korwety eksplodował i we wszystkie strony strzeliły kawałki drewna, liny, beczki i ludzie. –...prochowni – dokończył. – Biedne sukinkoty. – Tacy ludzie jak oni zabijają, gwałcą, kradną i sprzedają do niewoli. Nie zasługują na naszą litość – odparł Gavin, zwalniając. Mówił do Liv i Kipa, którzy siedzieli z oczami okrągłymi jak filiżanki. – Ale Żelazna Pięść ma rację. Wymierzanie sprawiedliwości to nie taka łatwa rzecz. – Upuścił rurę do wody. – Przez resztę drogi będziemy wiosłować. A tak nawiasem mówiąc, niezły strzał, Kip. – Trafiłem go? – Odstrzeliłeś kapitana od steru. – Ster jest na... ehm, końcu statku, tak?

Muszkieter stał z przodu. – Na rufie? – podsunęła mu Liv. Niepewne spojrzenie. – Nie celowałeś w kapitana, co? – spytał Gavin. – Celowałem? – odparł Kip, szczerząc zęby. – Orholam niech ma nas w opiece, niedaleko spada jabłko od jabłoni – rzucił Żelazna Pięść. – Jednak to szczęście... – Szczęściarz to ten, kto nie upuści jedynych w swoim rodzaju, bezcennych pistoletów ojca do morza – wszedł mu w słowo Gavin. – Upuściłem twoje pistolety? – spytał Kip i oklapł. – A prawdziwym mistrzem jest ten, który złapie je w ostatniej chwili – powiedział Gavin, wyciągając broń zza pleców. Wyszczerzył zęby. – Och, Orholamowi niech będą dzięki. – Kip westchnął. – Ale i tak omal ich nie zgubiłeś. I za to siadasz do wioseł. Liv, ty też. – Co?! – Jesteś jego nauczycielką. Ponosisz za niego odpowiedzialność. Wszystkie jego wpadki idą na twoje konto. – Och, cudownie – mruknęła.

ROZDZIAŁ 57 – Wygląda na takie... brudne – powiedział Kip. Po tym, jak zobaczył bogactwo Wielkiego Jaspisu i magiczne gmachy Chromerii, Garriston nie robił wielkiego wrażenia. – Brud to jego najmniejszy problem – odpowiedział Gavin. Kip nie był pewien, co to miało znaczyć, ale żałował, że był nieprzytomny, kiedy pierwszy raz przepływał z Gavinem przez miasto. Gdyby wtedy zobaczył tyrejską stolicę, bez wątpienia zrobiłaby na nim wrażenie. Byłoby to przynajmniej największe zbiorowisko ludzi, jakie zobaczył w swoim życiu, nawet jeśli nie najczystsze. Alkadesa Rektonu nigdy nie pozwoliłaby na takie stosy śmieci, jakie Kip widział upchnięte w zaułkach za portem, i to często piętrzące się tuż obok skrzyń z jedzeniem. Obrzydliwość. W porcie stało ze czterdzieści statków, po części osłanianych przez wał nadmorski z ogromnymi przerwami. Liv zauważyła, że Kip przygląda się tym wyrwom, zastanawiając się, czy pełnią jakąś funkcję. – Okupanci nigdy nie chcieli się przepracowywać, pomagając nam, zaściankowym Tyrejczykom – powiedziała. – Cumowiska naprzeciwko dziur w wale daje się miejscowym. Musiałbyś zobaczyć, jak kapitanowie czmychają, kiedy nadchodzi zimowy sztorm, kołnierze zbierają się na wieżach i obstawiają, który statek się rozpadnie. Łódka napędzana przez Liv i dyszącego Kipa mijała galery, galeasy, korwety i kutry rybackie pełne miejscowych naprawiających sieci. Ludzie przerywali pracę na widok łodzi wiosłowej, już nie wspominając o jej egzotycznej załodze. Kipowi zrobiło się milej już na sam widok tyrejskich twarzy. Poczuł się jak w domu. Dopiero po chwili dostrzegł wrogość na tych twarzach. Ach, nie przepadają za cudzoziemskimi krzesicielami. Mają powody. – Dokąd teraz? – spytał Kip. Dowódca Żelazna Pięść wskazał na najwspanialszy, najwyższy budynek w mieście. Z łódki Kip widział tylko wieżę o idealnie jajowatym kształcie ze szpicem mierzącym w niebo. Szeroki pas wokół najszerszej części wieży wyłożono maleńkimi lusterkami, a żadne nie było większe od kciuka Kipa. W popołudniowym słońcu wieża wyglądała, jakby płonęła. Powyżej i poniżej tego

lustrzanego pasa ułożono podobne wstęgi ze szkła w innych kolorach. – Tyle się domyśliłem – odpowiedział Kip. – Pytałem, gdzie zacumujemy łódź. – Tutaj – powiedział Gavin, wskazując na pustą ścianę przy najbliższej bramie. Nie było to miejsce do cumowania, a poziom ulicy wypadał dobre cztery kroki powyżej powierzchni wody. Mimo to Kip i Liv skręcili – Liv steruje łodzią całkiem sprawnie, pomyślał Kip – w kierunku ściany. Dziób łodzi zanurzył się głębiej w wodzie, kiedy niebieski luksyn rozkwitł i wystrzelił. Stwardniał, gdy tylko dotknął muru i zamienił się w stopnie, mocując łódź na miejscu i oferując im łatwe zejście na ląd. – Nie przywykłem do tej całej magii – powiedział Kip. – Ja mam trzydzieści osiem lat – przyznał dowódca Żelazna Pięść – i nadal do niej nie przywykłem. Po prostu trochę szybciej reaguję. Łapcie się za plecaki. Wzięli plecaki i wyszli po schodach na poziom ulicy, z której miejscowi przyglądali im się zaciekawieni. Kiedy stanęli na lądzie, Gavin dotknął brzegu schodów. Cały luksyn łodzi stracił spójność i się rozpuścił, wpadł w wodę w postaci pyłu, żwiru i mazi, zależnie od koloru. Żółty rozbłysnął nawet odrobinę, gdy większość jego masy zamieniła się z powrotem w światło, woda podskoczyła lekko, nagle pozbawiona ciężaru łodzi. Gavin oczywiście nawet nie zwrócił na to uwagi. Dla niego to było normalne. Do jakiego świata ja wszedłem? Gdyby Gavin jadł kolację i zapodział gdzieś nóż, prędzej wykrzesałby nowy niż wstał i poszukał. Gdyby kubek był brudny, wykrzesałby nowy, zamiast umyć stary. To podsunęło Kipowi myśl. – Gavin... ehm, lordzie Pryzmacie, dlaczego krzesiciele nie ubierają się w luksyn? – spytał. Gavin wyszczerzył zęby w uśmiechu. – Czasem noszą. Oczywiście żółte napierśniki i tego typu rzeczy są wysoce cenione w walce, ale domyślam się, że pytasz o ubrania. – Ty używasz magii do wszystkiego – zauważył Kip. – Ja to ja. Zwykły krzesiciel nie skróciłby sobie życia, bo nie chce mu się zacumować łodzi pięćdziesiąt kroków dalej. No dobrze, niektórzy by tak zrobili. Prawdę mówiąc, gdy byłem chłopcem, noszenie luksynu było w modzie. Jeśli włoży się w to wystarczająco dużo woli, nawet zapieczętowany luksyn w niektórych kolorach może stać się względnie elastyczny. Wkrótce pojawili się krzesiciele-krawcy, którzy specjalizowali się w ubraniach. Jednak większości ludzi

nie było stać na ich usługi, ale tworząc ubranie samemu, można było popełnić wiele błędów. Niektóre były stosunkowo niegroźne. Na przykład, za sztywne nogawki spodni. Jeśli jednak popełniło się błąd przy krzesaniu, twoja koszula mogła się rozpaść w pył w połowie dnia. Albo – Gavin odchrząknął – pewni psotni chłopcy mogli nauczyć się, jak odpieczętować luksyn utkany przez krawców-krzesicieli. Tacy chłopcy mogli spowodować chaos na pamiętnym przyjęciu, na którym nieszczędzące pieniędzy damy nawet bieliznę miały z luksynu, przez co znalazły się w wyjątkowo niezręcznej sytuacji. – Zacisnął usta, powstrzymując uśmiech na to wspomnienie. – Niestety, wkrótce potem moda na luksyn przeminęła. – To był pan? Słyszałam o tym przyjęciu – powiedziała Liv. – Jestem pewien, że cokolwiek słyszałaś, było to mocno przesadzone – odpowiedział Gavin. – Nie – wtrącił się dowódca. – Nie było. Gavin wzruszył ramionami. – Byłem niegrzecznym dzieckiem. Na szczęście, przebyłem od tamtego czasu długą drogę. Teraz jestem niegrzecznym mężczyzną. – Uśmiechnął się, ale oczy miał poważne. – O, proszę – powiedział, kiedy podeszło do nich trzech Ruthgarczyków. Wszyscy trzej mieli na sobie coś, co dla Kipa wyglądało jak wełniane prześcieradła z wyciętym otworem na głowę, które precyzyjnie splisowano, więc od szerokich skórzanych pasów układały się w równe fałdy. Stroje te – tuniki? – sięgały im do kolan. Chociaż mieli gołe nogi, wełna zupełnie nie pasowała do tyrejskiego klimatu i wszyscy trzej spływali potem. Nosili też skórzane sandały, ale z zasznurowanymi osłonami, tworzącymi nagolenniki. Każdy miał pilum, gladius i prymitywny pistolet za pasem. Pierwszy z trójki, najwyraźniej dowodzący, nosił tunikę hartowaną wzdłuż rąbka i na piersi. Trzymał zwój, przez ramię miał przewieszoną wielką torbę, a u pasa ciężką sakiewkę. Nisko na nosie zsunęły mu się okulary o przezroczystych szkłach. Bezbarwne szkła? Jaki krzesiciel nosiłby takie okulary? Kiedy jednak Ruthgarczycy się zbliżyli, Kip zdał sobie sprawę, że mężczyzna wcale nie jest krzesicielem. Miał zwyczajne piwne oczy. Cała trójka była też blada – typowa ruthgarska cecha, jak domyślał się Kip. Odrobinę opaleni nie byli tak bladzi ani piegowaci jak mieszkańcy Krwawej Puszczy, ale nadal wyglądali dość upiornie. Ich włosy miały typowy ciemny kolor – od kasztanowego po czerń, ale były proste i piękne. Kroczyli pewni siebie albo wyniośli. Kip zerknął na Liv. Ona zdecydowanie widziała w ich postawie to drugie. Niemal uśmiechnęła się

szyderczo na ich widok. Kip bał się, że Liv splunie im pod nogi. – Jestem asystentem kapitana portu – powiedział mężczyzna. – Gdzie wasza łódź? Podatek zależy od wielkości jednostki i długości pobytu. – Obawiam się, że wielkość naszej łodzi jest obecnie nieistotna – odpowiedział Gavin. – Ja to ocenię, dziękuję. Gdzie zacumowaliście? – O, tu właśnie – powiedział Gavin, wskazując miejsce. Urzędnik portowy spojrzał, a potem rozejrzał się wzdłuż muru, mrużąc oczy. Nie było żadnego statku w odległości pięćdziesięciu kroków. Skrzyżował ręce i zacisnął zęby, jakby Gavin żartował sobie z niego. – Podatek nie jest wysoki, ale zapewniam, że kara za próbę uchylenia się od podatku przeciwnie. Jeden ze strażników poklepał zastępcę kapitana portu po ramieniu, ale tamten go zignorował. – I tak być powinno – odpowiedział uprzejmie Gavin. Podał mu list. Mężczyzna trzymał list nisko, żeby odczytać go przez okulary, jakby zamierzał wykrzesać litery w słowa. – Och – mruknął cicho. – O rety, rety! Poderwał głowę i przez okulary spojrzał Gavinowi w oczy. – Och, lordzie Pryzmacie! Po tysiąckroć przepraszam! Proszę, panie mój, pozwól, że odprowadzimy cię do fortecy. To będzie dla nas zaszczyt. Gavin skinął głową. – Chyba myślałem, że wszystkich ich podniesiesz za pomocą magii i potrząśniesz nimi albo coś podobnego – powiedział Kip, kiedy ruszyli za strażnikami i urzędnikiem portowym. – Czasem trzeba potrząsnąć idiotami – przyznał Gavin – ale ten człowiek tylko wykonywał swoją pracę. Weszli w cień fortecy, której północny mur niemal zwieszał się nad zatoką. Obaj spojrzeli w górę. Po murze spacerowali łucznicy, patrzący na nich z góry. – Poza tym – dodał Gavin – jak zaczynasz rzucać na prawo i lewo luksynem, to nigdy nie wiesz, kiedy ktoś odpowie ostrzałem. Urzędnik portowy rozmawiał z mężczyznami strzegącymi bramy. Potem przyszła kolej na grad ukradkowych spojrzeń w stronę Gavina. Kip był zajęty oglądaniem fortecy. Bramę i całą fortecę zbudowano z rzeźbionego trawertynu. Łagodna zieleń z wyciętym kreskowanym wzorem

wyglądała bardziej jak tkanina niż rzeźbiona skała. Nad bramą zwieszały się machikuły. Kiedy żołnierze ją otworzyli, Kip zobaczył, że prowadziła na niewielką przestrzeń, całkowicie zamkniętą i z mnóstwem otworów do wylewania smoły; dalej znajdowała się kolejna brama, otwarta. Strażnicy przy niej trzymali muszkiety o niemal dzwonowatych wylotach luf. Były też krótsze od muszkietów strażników z Chromerii. Kip szedł obok dowódcy, więc zapytał: – Dlaczego ich muszkiety są takie krótkie? – To garłacze – odparł Żelazna Pięść. – Zamiast kulami, ładują je szewskimi gwoździami albo łańcuchem. Na krótki zasięg możesz trafić czterech albo pięciu mężczyzn na raz. Albo wywalić sporą dziurę w jednym. Dobre w czasie zamieszek. Człowiek przecięty na pół jest tak samo martwy jak ten z małą dziurką w sercu, ale robi o wiele większe wrażenie na reszcie tłumu. – Pięknie – powiedział Kip, przełykając ślinę. Minęli jeszcze kilka posterunków, przy których dołączyło do nich paru starszych rangą wartowników, i razem wspięli się po schodach. Kiedy znaleźli się na drugim piętrze, minęli otwarte drzwi do komnaty z widokiem na morze. Gavin zatrzymał się gwałtownie. Ich eskorta nie od razu się zorientowała. Nie zwracając uwagi na strażników, Gavin wszedł do komnaty. Żelazna Pięść, Kip i Liv poszli za nim. Były to apartamenty wypełnione obrazami, poduszkami, parawanami z barwnymi scenami myśliwskimi, kominkami, paroma żyrandolami i wielkimi wachlarzami na długich rączkach, którymi niewolnicy wachlowali swoich panów. Gdziekolwiek Kip spojrzał, wszystko błyszczało, skrzyło się i świeciło. – To – oznajmił Gavin, kiedy eskorta weszła za nim pośpiesznie – będzie stosowne miejsce... – Tak, lordzie Pryzmacie, oczywiście, to apartamenty dla honorowego gościa. Zaraz wezwiemy... – Moją służbę – dokończył Gavin. – Kip, Liv, ufam, że nie wpakujecie się w żadne kłopoty, kiedy ja zajmę się organizacją kwatery? – Oczywiście, lordzie Pryzmacie – powiedziała Liv tonem oficjalnym i dojrzałym, jakiego Kip nigdy u niej nie słyszał. – Zacznij udzielać Kipowi lekcji krzesania. Zajrzę później do was, gdy załatwię tu kilka sptaw. – Oczywiście. – Liv dygnęła.

Kip skłonił się z grubsza i natychmiast poczuł się jak skończony głupiec. Nie wiedział, jak się kłaniać. Nikt nie składał ukłonów tam, gdzie dorastał. – Dowódco? – odezwał Gavin. Żelazna Pięść uniósł brew, jakby mówił: „O, a teraz chcesz, żebym z tobą poszedł?”. – Najpewniej zobaczysz, jak napuszony ruthgarski gubernator jest wykopywany ze swoich pokojów. A przy odrobinie szczęścia coś więcej. Może nawet kogoś, kogo znasz. Kącik ust dowódcy drgnął. – Właśnie takie proste przyjemności sprawiają, że życie jest piękne, prawda?

ROZDZIAŁ 58 Drzwi zamknęły się za nimi i nagle Kip i Liv zostali sami, z dala od ważnych ludzi i spraw rangi państwowej. Znowu byli dziećmi. Liv przyglądała się Kipowi przez dłuższą chwilę. – Co? – zaniepokoił się. – Czasem to wydaje mi się naprawdę bardzo dziwne, że jesteś tym, kim jesteś. Tydzień temu zarumieniłabym się na sam widok dowódcy Żelaznej Pięści. A teraz siedzę w najwspanialszych pokojach Trawertynowego Pałacu... i są moje? – Ja już darowałem sobie próby zrozumienia tego wszystkiego – odparł Kip. – Myślę, że jak się zatrzymam i zacznę za dużo myśleć... – Zamienię się w mazgaja. – To wszystko się posypie. W jednej chwili twarz Liv się zmieniła. Jej oczy złagodniały, na twarzy malowało się współczucie. – Byłeś tam. W miasteczku. Kiedy to się stało. – Przy Zielonym Moście z Isą i Sansonem. I Ramem, rzecz jasna. – Chciał uśmiechnąć się szyderczo na samo wspomnienie o Ramie, ale nagle wydało się to okrutne i małostkowe. – Ram i Isa zostali zabici. My z Sansonem uciekliśmy. Ale ostatecznie jego też zabili. Kip mówił drewnianym głosem. Nie potrafił spojrzeć na Liv. Gdyby zobaczył jej współczucie, załamałby się. Już uważała go za słabego, niemądrego, grubego dzieciaka, chłopca, nad którym można się użalić. Nie potrzebował pogarszać swojej sytuacji łzami. – Moja matka uciekła, ale miała zmiażdżoną czaszkę. Byłem przy niej, kiedy... – Och, Kip, tak mi przykro. Odepchnął to wspomnienie, schował je głębiej. – W każdym razie naprawdę mam nadzieję, że twój ojciec uciekł. Zawsze był dla mnie dobry. Właściwie, gdyby nie kazał mi uciekać z miasta, już bym nie żył. Liv przez dłuższą chwilę nic nie mówiła. Kip nie wiedział, czy była to niezręczna cisza, czy przeciwnie. – Kip – odezwała się w końcu – próbowałam się zebrać na odwagę i... Sprawy teraz mogą się naprawdę skomplikować. Zważywszy na to, kim jest twój ojciec i jak się mają sprawy w

Chromerii... Czasem nie wszystko układa się tak, jakbyśmy chcieli, i wtedy... – Czy ja powinienem mieć pojęcie, o czym mówisz? – spytał Kip. – Bo... Otworzyła usta i znowu na niego spojrzała. I wtedy zrozumiał, że brama się zatrzasnęła. – Naprawdę się cieszę, że przeżyłeś. – Dzięki – odparł. Dzięki, że nie ufasz mi na tyle, by powiedzieć to, co chciałaś. – Zaczniemy? Uśmiechnęła się blado, jakby chciała powiedzieć coś więcej, ale nie widziała jak. – Pewnie. Chodź na balkon. Wyszli na balkon, który dosłownie wisiał nad morzem. Z góry dobiegały stłumione głosy mężczyzn rozmawiających na dachu Trawertynowego Pałacu. Kip stał, patrząc na morze i próbując przygotować umysł do koncentracji. – Co mam robić? – Do krzesania potrzebujesz czterech rzeczy – powiedziała Liv. – Umiejętności, Woli... – Źródła i Skupienia – dokończył Kip. – Przepraszam, już co nieco podłapałem. – Jasne. Istnieją różne modyfikacje i niuanse tej bazowej czwórki, ale ona stanowi podstawę. Zacznijmy od źródła. Kip pomyślał, że wie już większość tego, co zamierzała mu powiedzieć, ale nie przerywa się pięknej dziewczynie, o ile nie ma się czegoś zabawnego w zanadrzu. Liv pogrzebała w plecaku i wyciągnęła zwinięty zielony materiał, a potem biały. – Wstrzymamy się z teorią kolorów, na ile to możliwe – powiedziała. – Wiemy, że już krzesałeś zieleń. Czyli twoim źródłem może być coś, co odbija zielone światło w naturze albo możesz wziąć coś, co zawiera zieleń jako składowy kolor, i spojrzeć na to przez okulary. – Hę? – spytał Kip. Tyle, jeśli idzie o przekonanie, że to wszystko to będzie powtórka. – Co masz na myśli, mówiąc, że coś odbija zielone światło? To znaczy, że to jest zielone? – Kiedy dłużej uczysz się w Chromerii, dowiadujesz się, że twoje doświadczanie rzeczy i sama natura rzeczy to dwie różne sprawy. – Trąci to... metafizyką – powiedział Kip. Czy Gavin nie mówił czegoś podobnego? – Niektórzy owszem, podchodzą do tego w ten sposób, ale ja mówię o faktach czysto fizycznych. Popatrz na to. – Liv wyciągnęła następny materiał. Odcienie przedstawiały czerwone widmo, ale zamiast przechodzić gładko od najciemniejszej czerwieni do najjaśniejszej, w

niektórych miejscach kolory układały się w przeciwnym kierunku. – Kiedy na to patrzysz, widzisz, że coś jest nie tak. Ogólnie rzecz biorąc, wszystko jest w porządku, ale niektóre odcienie umieszczono w niewłaściwym porządku. Większość mężczyzn tego nie dostrzega. Myślą, że wszystko jest dobrze. Potrafią odróżnić cztery zasadnicze bloki, ale nie widzą różnic wewnątrz nich. Nieważne, jak bardzo się starają ani jak długo się przyglądają. Ich doświadczenie zawiera mniej niuansów niż twoje czy moje. A tak szczerze mówiąc, to nie wiemy, czy ty albo ja widzimy wszystko, co tu zachodzi, ani czy jacyś ludzie spoza Wielkiej Pustyni nie uznaliby, że jesteśmy równie ślepi, jak myślimy, że są mężczyźni, którzy nie potrafią odróżnić tego od tego. – To dziwne. – Wiem. Na lekcji preceptor każe zwykle każdemu chłopcu wyjść przed klasę i spróbować, bo wiele dziewczyn, które widzą różnice, nie potrafi uwierzyć, że jednak nie wszyscy je zauważają. To dość upokarzające. Właściwie to myślę, że to jest jeszcze gorsze dla dziewczyn, które też nie widzą różnic. Po chłopcach nikt się nie spodziewa, że je zobaczą. Dziewczyny, które też nie widzą, czują się okropnie. – Otrząsnęła się. – Zeszłam z tematu. Masz zapamiętać to, że nawet jeśli na razie mi nie wierzysz, kolor nie tkwi w samej naturze przedmiotu. Rzeczy odbijają albo pochłaniają kolory ze światła. Myślisz, że ten materiał jest zielony. A nie jest. Tak naprawdę to absorbuje wszystkie kolory z wyjątkiem zieleni. – To właśnie miałaś na myśli, mówiąc, że zostawimy sobie teorię kolorów na później? – zapytał Kip. Zorientowała się, że Kip się z nią droczy i odpowiedziała uśmiechem. – Nie, nic z tego, nie dam się wciągnąć w kolejną dygresję. Chodzi o to, że światło to podstawa. Materiał w ciemnym pokoju na nic ci się nie zda. Oczywiście, w tym miejscu można bardzo się zagłębić w kwestie religijne, ale my będziemy rozmawiać tylko o aspekcie fizycznym, nie metafizycznym. Potrafisz krzesać zielone światło. Możesz to zrobić tylko na kilka sposobów. Najlepiej jest mieć wokół siebie zielone rzeczy. Zwłaszcza, gdy jest ich mnóstwo. Zwłaszcza, gdy jest ich mnóstwo i są w różnych odcieniach i we wszelkich możliwych odmianach. – Jak na przykład w lesie. – Właśnie. To dlatego przed Zjednoczeniem zieloną boginię Atirat najbardziej czczono w Ruthgarze i Krwawej Puszczy. Zieloni krzesiciele gromadzili się w lasach i na Zielonych Równinach, ponieważ tam byli tak potężni jak nigdzie indziej. W efekcie ziemie te były

zdominowane przez cnoty i przywary zieleni, albo z powodu samej ilości krzesanej tam zieleni, albo dlatego, że Atirat istniała naprawdę. Możesz sobie sam wybrać wyjaśnienie. – Tego nie rozumiem. – Później będziemy się tym martwić. Drugi najlepszy sposób to nosić okulary. Na przykład takie. Sięgnęła do plecaka i wyjęła małą, bawełnianą sakiewkę. Poluzowała troczki i wyjęła parę zielonych okularów. – Ty nie krzeszesz zieleni – powiedział Kip. – Nie, nie krzeszę – zgodziła się z uśmiechem. – Są dla mnie? – spytał Kip. Po plecach przeszedł mu dreszcz. Liv uśmiechnęła się szeroko. – Zwykle towarzyszy temu mała ceremonia, ale w gruncie rzeczy sprowadza się do gratulacji. Kip ostrożnie wziął okulary. Miały idealnie okrągłe szkła osadzone w cieniutkiej, żelaznej oprawce. Założył je. Liv podeszła i zmierzyła, w którym miejscu zauszniki przechodzą mu za uszy. Kip poczuł jej zapach. Jakimś cudem po całym dniu wiosłowania na morzu, walce z piratami i prażeniu się na słońcu, pachniała cudownie. Oczywiście Kip rzadko kiedy znajdował się tak blisko kobiety – z wyjątkiem matki, zwykle zlanej potem albo brudnej od wymiocin, w noce, kiedy miał pecha i musiał zanieść ją do domu. Isa też ładnie pachniała, ale inaczej od Liv. W ostatnich dniach rzadko wspominał Isę. Kiedyś często o niej myślał, ale teraz w tym miejscu została tylko pustka. Pozwalał sobie marzyć, że pewnego dnia ją pocałuje, pewnie bardziej dlatego, że była w pobliżu, niż dlatego, że była dla niego idealną dziewczyną. A może dlatego, że ona tam była, Liv nie, a Kip potrzebował czegoś, co oderwałoby jego myśli od Liv. A teraz była obok niego. Zmierzyła zauszniki z obu stron głowy, zdjęła mu okulary i ostrożnie wygięła drut, żeby zagięcie wypadło za uchem. – Hmm – mruknęła. – Masz prawe ucho wyżej niż lewe. – Mam krzywe uszy? – spytał Kip. Jakby nie miał już dość powodów do wstydu. – Nie martw się, ja też tak mam! Serio, większość ludzi jest trochę niesymetryczna. – Urwała. – Ale nie aż tak bardzo. – Pokręciła głową z niedowierzaniem. – Mam dziwaczne uszy?!

Uśmiechnęła się szelmowsko. – Nabrałam cię! – Niech to Orholam p... ściśnie. – Kip się skrzywił. Za każdym razem. Za każdym przeklętym razem. Liv uśmiechnęła się zadowolona z siebie i zajęła się ostatnim zagięciem w oprawce – w nanosku – po czym założyła Kipowi okulary. – Proszę. Możesz pobawić się nimi trochę, żeby lepiej je dopasować, ale one nie są po to, żebyś nosił je przez cały dzień. Rozejrzał się i nieszczególnie się zdziwił, że prawie wszystko miało zielonkawy odcień, gdy patrzył przez zielone szkła. – To, co widzisz, to białe światło słońca odbite od różnych powierzchni, a potem przefiltrowane przez szkła. Jeśli więc znajdziesz się w otoczeniu ścian z białego marmuru albo czegoś podobnego, będziesz w stanie krzesać niemal tyle samo, co w lesie. Okulary nie działają tak dobrze jak krzesanie z naturalnych zieleni, ale lepsze to niż nic. Rozejrzyj się. Widzisz, jak pewne rzeczy wyglądają na naprawdę zielone, a inne nie bardzo? Jeśli spojrzysz na ten materiał, to wydaje się, że jaki ma kolor? – Wyjęła kolejną szmatkę z plecaka. – Ehm, czerwony. Kip miał wrażenie, że słyszy głos Gavina piętro wyżej, coraz głośniejszy i coraz bardziej rozeźlony. – Bo jest czerwony. Skupił się znowu na Liv i spojrzał ponad okularami. Chociaż odcień się odrobinę zmienił, materiał rzeczywiście był czerwony. – Więc jak to działa? – Okulary będę pomocne tylko wtedy, kiedy znajdą się powierzchnie, które odbijają do ciebie zieleń. Białe powierzchnie działają najlepiej, bo białe światło to wszystkie kolory razem. O wiele gorsze, ale nadal możliwe, będzie krzesanie w okularach przy powierzchniach żółtych albo niebieskich, ponieważ zieleń to kolor pochodny. – Zgubiłem się. – Czyli teraz chcesz poznać teorię kolorów? – Uśmiechnęła się. – W twoim wypadku, jeśli chcesz krzesać, okulary najbardziej ci pomogą, jeśli znajdziesz coś, co jest białe albo w jasnym kolorze. Dojrzała pszenica zadziała, ale świerk nie.

– Myślę, że to zapamiętam – odparł Kip. Całe to „rzeczy nie są w kolorze, w którym są” nie miało żadnego sensu, ale uznał, że może zmierzyć się z tym problemem później. – Dobrze, więc mamy załatwioną kwestę źródła. Na razie. To znaczy, że nadal musimy omówić umiejętność, wolę i skupienie? – Nie chcę cię zanudzić na śmierć i przykro mi, że nie miałeś żadnej ceremonii, bo może wtedy bardziej by to do ciebie dotarło, ale te okulary to teraz najważniejsza rzecz, jaką masz. Nie dość, że większość krzesicieli musi oszczędzać miesiącami albo nawet przez rok, żeby kupić sobie takie okulary, to jeszcze od razu odkładają na zapasową parę. Gdybyś się wzbogacił albo Pryzmat tak zechciał, mógłbyś zamówić okulary robione na miarę u szlifierzy szkieł. Oni mogą przygotować dla ciebie szkła z ciemniejszym albo jaśniejszym odcieniem zieleni, dopasować oprawki, żeby lepiej leżały albo były bardziej twarzowe. Jednak bez okularów jesteś prawie że bezsilny. Wiem, że przebywałeś z Pryzmatem, ale on to wyjątek. Nie potrzebuje okularów. Jego oczy nie mają halo. Może wykorzystywać tyle magii, ile zechce. Zasady go nie dotyczą. Nawet zasady dotyczące Pryzmatów. Wyobrażasz sobie, żeby ktokolwiek inny zjawił się tu sam i zwyczajnie przejął władzę? Od Ruthgarczyków? A najzabawniejsze jest to, że oni się zgodzą, nie spodoba im się to, ale... Męski głos z dachu przerwał jej: – Mam w nosie, co napisano w tym liście, w żadnym razie nie... – Mężczyzna urwał z okrzykiem. Kip spojrzał w górę w chwili, gdy mężczyzna przeleciał obok ich balkonu. Wylądował w zatoce, daleko w dole i z wielkim pluskiem. Kip zobaczył, że walczy, żeby wypłynąć na powierzchnię, prycha, a bogate szaty wydymają się na wodzie. Zaczął wołać na pomoc. – To jest oburz...! – zaczął ktoś krzyczeć i zaraz Kip zobaczył drugiego mężczyznę przelatującego obok balkonu. Wyładował w zatoce prawie na gubernatorze. Nagle błysnęło potężne światło. – Niech mnie Orholam broni, ale następny z was nie trafi do wody – rzucił Gavin. Kip spodziewał się usłyszeć wystrzały z broni – gubernator z pewnością miał straż – ale nic się nie wydarzyło. Ustąpili. To mój ojciec. To jest mój ojciec? Gavin narzucał swoją wolę, a świat się na to godził.

– Więc – powiedział Kip, czując się podobnie jak mężczyźni rzucający się w zatoce poniżej, którzy ledwie płynęli i desperacko pragnęli, żeby ktoś ich wyciągnął. – A więc... wola. To następna rzecz, tak?

ROZDZIAŁ 59 Corvan Danavis podszedł do Garristonu o zachodzie słońca. Zewnętrzne mury miasta, rzecz jasna, zniszczono już dawno temu. W czasie Wojny Pryzmatów – Corvan nigdy nie myślał o niej jak o Wojnie Fałszywego Pryzmata – odesłał ludzi do odbudowy murów, ale nie wystarczyło czasu. Zewnętrzne mury zbudowano, by osłoniły miasto o setkach tysięcy mieszkańców. W czasie wojny żyło tu może z dziewięćdziesiąt tysięcy. Nie dało się ich wszystkich ochronić. Kanały nawadniające, które mogły nawadniać całą ziemię między zewnętrznymi murami i wewnętrznymi, były zniszczone, z wyjątkiem może jednego, dwóch. Jednakże wewnętrzne mury nadal stały, tak samo jak Damy. Damy, teraz właściwie pozbawione wszelkich powiązań z boginią Anat, strzegły każdej bramy. Były to ogromne białe posągi wpasowane w same mury. Każdy reprezentował jeden aspekt Anat: Strażniczka była kolosem stojącym okrakiem nad wejściem do zatoki; Matka strzegła południowej bramy, była w zaawansowanej ciąży, zuchwała i stała z obnażonym sztyletem; Wiedźma strzegła zachodniej bramy, opierając się ciężko na kosturze; Kochanka leżała w poprzek rzecznej bramy na wschodzie. Z powodów, których Corvan nigdy nie pojął, Kochankę przedstawiono jako kobietę około trzydziestki, podczas gdy Matkę ukazano bardzo młodą, może nawet jeszcze jako nastolatkę. Każdy posąg wyrzeźbiono z najdroższego, leciutko przejrzystego białego marmuru, który można było znaleźć tylko w Parii – Orholam jeden wie, w jaki sposób przywieźli go z tak daleka. Posągi na szczęście pokryto najwyższej jakości zapieczętowanym żółtym luksynem, tworzącym całość. Zdumiewająca robota. Miasto najechano przynajmniej trzy razy, a Damy nadal stały nietknięte; przetrwały nawet ogromną pożogę. Anat, Pani Pustyni, Ognista Dama, podczerwień, była boginią wszelkich gorących namiętności: gniewu, obrony, zemsty, zaborczej miłości, namiętnego seksu. Kiedy Lucidonius zajął miasto dla Orholama i zniszczył stary kult, jego zwolennicy chcieli obalić posągi, co rzecz jasna musiało wymagać potężnych krzesicieli. Lucidonius wtedy powstrzymał ich słynnymi słowami: „Obalcie tylko to, co jest fałszywe”. Kilkakrotnie w późniejszych latach nadgorliwi Pryzmaci i tak próbowali obalić pogańskie pamiątki, ale za każdym razem miasto groziło wtedy wojną. Aż do Wojny Pryzmatów Garriston dysponował wystarczającą siłą militarną, żeby groźba wojny każdego zniechęcała.

Corvan nigdy nie podchodził do Kochanki o zachodzie słońca. Jak w przypadku pozostałych Dam, jej ciało tworzyło bramę. Leżała na plecach wygiętych w łuk nad rzeką, opierając stopy na ziemi. Jej kolana tworzyły wieżę na jednym brzegu, a dłonie zanurzone we włosy i łokcie wieżę na drugim brzegu. Miała na sobie tylko welony; przed wojną można było opuścić z jej wygiętego ciała kraty sięgające rzeki, a żelazu i stali nadano taki kształt, żeby wydawały się przedłużeniem owych welonów. Jednakże w czasie wojny kraty zniszczono i nigdy nie zrobiono nowych. Na widok posągu Corvanowi zaparło dech. W świetle zachodzącego słońca cieniutki żółty luksyn spowijający posąg, zwykle niemal niewidzialny, zapłonął. Żółć przypominała złocistą, opaloną skórę, blednącą pomału, w miarę jak Corvan szedł, a słońce opadało coraz niżej. W końcu został tylko zarys zachęcającej sylwetki – żony czekającej w łóżku na długo nieobecnego męża. To sprawiło, że serce mu się zacisnęło. Zawsze gdy tu się zjawiał, myślał o Qorze, pierwszej żonie. Matce Liv. Qora powitała go raz w taki sposób, leżąc na łóżku w samych welonach, świadomie naśladując Kochankę, kiedy Corvan wreszcie wrócił po długiej nieobecności. Nawet teraz, osiemnaście lat później, smutek, ciągle pamiętana żądza, radość i miłość mieszały się w jego piersi. Corvan ożenił się po raz drugi w Rektonie, dwa lata po śmierci Qory, ale ożenił się z Eli bardziej po to, żeby dać Liv matkę, niż z miłości. Trzy lata później Eli została zamordowana przez zabójcę, który w końcu wyśledził Corvana. Rozpatrywał wtedy przeprowadzkę, ale alkadesa błagała, żeby został, a poza tym był tam Kip, więc ostatecznie Corvan nie odszedł. Jednakże nie ożenił się już więcej, chociaż w Rektonie brakowało mężczyzn dla kobiet, a niedoszłe swatki nieustannie zrzędziły mu za uchem. Nie potrafił kochać tak, jak wcześniej. Utrata kolejnej kobiety, którą pokochałby tak bardzo, jak kochał Qorę, zabiłaby go, a nie w porządku byłoby prosić inną kobietę, żeby została matką dla jego córki, jeśli on nie zamierzał kochać jej całym sercem. Corvan nie miał już całego serca do oddania. Wlekł się przed siebie, mijając farmy z wątłymi, ale dojrzewającymi łanami orkiszu i jęczmienia. Starał się nie patrzeć na Kochankę wyciągniętą przed nim rozkosznie. Dotarł do bramy, która otwierała się wśród pukli jej włosów, i dołączył do kolejki ludzi wracających do miasta, mijając się z tymi, którzy na noc udawali się poza mury miasta. Spuścił wzrok mijając dwóch ruthgarskich wartowników, którzy pewnie siedzieli jeszcze u matek na kolanach w czasie wojny. Jednakże oni prawie nie zwracali uwagi na strumień przechodzących obok ludzi. Jeden

opierał się o kaskadę włosów Kochanki, zapierając stopę o migoczący kamień. Słomkowy petasos, charakterystyczny, ruthgarski kapelusz o szerokim rondzie, odrzucił na plecy, bo słońce już nie prażyło. – ...myślisz, po co się tu zjawił? – pytał. – Niech mnie diabli, jeśli wiem cokolwiek, ale mówią, że wrzucił gubernatora Crassosa do zatoki. Podejrzewam, że... Corvan nie mógł więcej usłyszeć, nie zatrzymując się, a czyniąc to, ściągnąłby na siebie uwagę. Ściągnięcie uwagi mogło oznaczać kontakt wzrokowy, a przy jego tęczówkach z czerwonym halo nie był to dobry pomysł. To znaczyło, że w Garristonie zjawił się ktoś potężny, ale kto ma tyle władzy, żeby wrzucić gubernatora do zatoki? Corvan nic nie wiedział na temat tego gubernatora Crassosa, ale ruthgarska rodzina królewska miała wielu młodych książąt. Najprawdopodobniej jeden z nich został przysłany, żeby nadzorować wycofanie z Garristonu. Nikt inny nie śmiałby wrzucić ruthgarskiego gubernatora do morza. Impulsywny książę mógł nawet bardziej przydać się Corvanowi niż wygodnicki gubernator. Z tym pierwszym trudniej się dogadać, ale taki prędzej przygotuje się do wojny, a właśnie wojnę przynosił ze sobą Corvan, ni mniej, ni więcej. Kiedy szedł przez miasto, złapał się na tym, że analizuje je tak, jak zrobiłby to generał, którym kiedyś był. Król Garadul może i był potworem, ale Ruthgarczycy byli okupantami. Kogo poparliby mieszkańcy Garristonu i czy poparliby go z radością, czy raczej bez większego entuzjazmu? Idąc, szczególną uwagę poświęcał ruthgarskim żołnierzom. Czasem szli pojedynczo, załatwiać jakieś sprawy dla dowódców, po prostu wracali do koszar lub wybierali się do tawerny. Zobaczył, jak jeden przypadkiem został potrącony przez handlarza, który zamykał kram z dywanami i za szybko się cofnął. Żołnierz przepchnął się obok niego rozdrażniony, ale nie pilnował swoich tyłów. Kupiec, rodowity Tyrejczyk, przeprosił z szacunkiem, ale bez strachu. To nie było miasto na skraju buntu. Tyrejczycy przywykli do okupacji. Ruthgar był czwartą okupującą satrapią i zjawił się tu już po raz drugi. Nie każdy naród miał swoją kolej w Garristonie i udział w łupach. Paria dostała pierwsze dwa lata i nawet jeśli przypadło jej najwięcej łupów do zgarnięcia, to też miała najwięcej rebeliantów na głowie, z którymi przyszło jej walczyć. Ilytanie ostentacyjnie walczyli po stronie Dazena i nie mieli centralnej władzy, więc ominął ich ten przywilej. Abornejczycy woleli handlować z obiema stronami i włączyli się do

walk dopiero po bitwie pod Strzaskaną Skałą. Oni też nie mieli swojej tury. Zostawali więc Paryjczycy, Atashanie, mieszkańcy Krwawej Puszczy i Ruthgarczycy W tej właśnie kolejności, o ile Corvan dobrze pamiętał. To całkiem prawdopodobne, że mieszkańcy Garristonu mieli swoich ulubieńców, a przynajmniej mieli najmniej znienawidzonych okupantów. Corvan potrzebował chwili na zastanowienie, żeby się zorientować, że Paryjczycy zastąpią Ruthgarczyków i po raz trzeci będą rządzić w Garristonie. Najchętniej tolerowani okupanci zostaną zastąpieni przez najbardziej znienawidzonych. Mimo to, jego obserwacje nie dawały mu odpowiedzi na pytanie, ile strachu mieszało się z nienawiścią do Paryjczyków. Paria zdławiła rebelie za oboma razami, kiedy tu rządziła. Może ich okrucieństwo sprawiło, że Tyrejczycy dwa razy się zastanowią, zanim złapią za broń. A możliwe, że tym szybciej za nią chwycą. Corvan nie wiedział – nie miał skąd wiedzieć, dopóki nie spędzi w mieście więcej czasu. A właśnie czasu mu brakowało. Miasto stało się bardziej kosmopolityczne od ostatniego razu, kiedy je odwiedził, jakieś dziesięć lat temu. Przed wojną Garriston był równie ludny i różnorodny jak każdy inny bogaty port na świecie. Po wojnie każdy, kto mógł wyjechać, wyjechał, zwłaszcza ci, którzy wyglądali na cudzoziemców. Napięcie ogromnie wzrosło. W tym czasie jedynymi mieszkańcami Garristonu byli rodowici Tyrejczycy i ich aktualni okupanci. Najwyraźniej z każdą turą paru kupców i żołnierzy zostawało i wiązało się z miejscowymi. Corvan zobaczył dwie handlarki, gawędzące podczas zamiatania straganów miotłami ze słomy. Jedna z nich miała typową dla Tyrejczyków karmelową skórę, grube brwi i kędzierzawe włosy, a druga skórę w kolorze miodu i popielate włosy, rzadkie nawet u Ruthgarczyków. Były ubrane niemal identycznie – bransolety na nadgarstkach, długie, lniane spódnice, włosy związane chustkami. Corvan minął zaułek, w którym dzieci razem bawiły się w gada, kopiąc i podając sobie piłkę z kawałka zwiniętej skóry. Przeważały dzieci pochodzenia tyrejskiego, ale zespoły były mieszane. Kilka matek zebrało się, by popatrzeć, i stały blisko siebie niezależnie od pochodzenia, jak zgadywał na podstawie ich wyglądu Corvan, i plotkowały albo głośno kibicowały. Zatem nie była to beczka prochu. To dobrze. Radykalna zmiana władzy i bezprawie w mieście, gdzie sąsiad nienawidzi sąsiada, prosiłyby się o niepotrzebny rozlew krwi. Garriston doświadczył już dość i bez tego. Targ wodny, zasadniczo przerośnięta wersja tego, co miał Rekton, był niemalże pusty, nie licząc kilku handlarzy jedzenia, oferujących szybki posiłek przechodzącym żołnierzom i tym,

którzy z innych powodów przegapili obiad. Corvan kupił kilka szaszłyków z królika i ryby zamarynowanych w ostrym pieprzowym sosie ilytańskim i poszedł dalej. Zanim skierował się do Trawertynowego Pałacu, podszedł do Bramy Wiedźmy. I tu, jak w przypadku bramy Strażniczki i Kochanki, posąg wbudowano w mury. Tym razem jednak Corvan nie interesował się posągiem. Przyszedł popatrzeć na żołnierzy. Bramy zamykano na noc, chociaż bez wątpienia minęło wiele czasu, odkąd ktokolwiek ośmielił się zaatakować miasto. Żołnierze, którzy stali na szczycie murów, żartowali, śmiali się, rozmawiali głośno, nawet pili, kiedy ich przełożeni odeszli. Corvan widział łuczniczki na Ciemieniu Wiedźmy i na szczycie Kostura – dwóch wieżach po obu stronach bramy – ale kiedy zajęły posterunki, odłożyły kołczany i nie założyły cięciw; nawet nie zrobiły obchodu wokół swoich posterunków. Czyli żołnierze nie przejmowali się dyscypliną. Żołnierze, którzy stali się miejską strażą, chociaż bez własnej winy. W czasie pierwszego roku okupacji pewnie wysyłano ich przeciwko napastnikom i zbójcom albo na patrole wzdłuż rzeki. Potem wycofano ich do miasta i żołnierze zostali strażnikami. Żołnierskie obowiązki zaczęły wydawać się nieistotne, a dyscyplina podupadła. Wieże, z których nie było czego obserwować, szybko stały się posterunkami, na których żołnierze grali i pili. Corvan ruszył w stronę Trawertynowego Pałacu. Oczywiście nie było szansy, żeby pozwolono jakiemuś wieśniakowi wejść z ulicy i spotkać się z księciem, więc najpierw uskoczył do zaułka w pobliżu frontowej bramy. Po schwytaniu Karris Corvan zbadał obóz króla Garadula dostatecznie dokładnie, żeby uznać, że wszelkie próby ratowania jej, byłyby samobójcze. Potem, kiedy armia spotkała się z innymi generałami i powiększyła swoją liczbę – najprawdopodobniej dzięki wymuszonym poborom – skręciła na południe. Corvan wrócił wtedy z powrotem do jaskini w okolicy Rektonu. Był niemal rozczarowany, że złodzieje nigdy nie znaleźli jego kryjówki. Kiedy alkadesa Rektonu powiedziała mu, że może zostać z córką, ukrył wszystko, co mogło go łączyć z wojną, zarówno przez wzgląd na swój nowy dom, jak i dla własnego bezpieczeństwa. Zgolił charakterystyczne zdobione paciorkami wąsy i zamienił bogate szaty i broń na lniane spodnie i warsztat farbiarza. To, co było kiedyś nędznymi resztkami złota w kieszeniach, teraz wydawało mu się fortuną. W minionych latach nic z tego złota nie dało się wydać – nikt w Rektonie nie miał złotych monet, zwłaszcza takich z twarzą satrapy Krwawej Puszczy. Teraz więc wyciągnął długą brokatową tunikę, omiótł kawałek ziemi dłonią i położył

ubranie. Potem wyjął szeroki, skórzany pas z wytłaczanym wzorem w krokodyle z maleńkimi rubinowymi oczami pośród upstrzonych szmaragdami bagien z czaplami o oczach z brylantów. Na koniec wyciągnął Zwiastuna, miecz, który przeszedł na niego, kiedy zginął ostatni z jego starszych braci. Młody chłopak usiadł na krawężniku naprzeciwko i zdumiony obserwował go bez słowa. Corvan starał się go ignorować. Zdjął długą koszulę i wyciągnął lusterko. Za pomocą zwierciadełka i bukłaka wody zrobił co w jego mocy, żeby doprowadzić się do porządku. Potem wytarł się brudną koszulą i włożył cenne szaty. Nic nie mógł zrobić z butami i spodniami, ale już brokatowa tunika i nerwy wystarczyły, żeby zlał się potem. Spakował rzeczy, przypasał Zwiastuna, ugładził z grubsza włosy, odetchnął głęboko i wyszedł zza rogu. Podszedł do bramy. – Muszę zobaczyć się z tym, kto tu dowodzi – powiedział do strażników, podchodząc zdecydowanym krokiem. – Ehm... – wybąkał jeden strażnik i zdezorientowany zerknął na druha. Najwyraźniej nie wiedzieli, czy ma na myśli gubernatora, czy księcia. – Z tym, kto wrzucił gubernatora do zatoki – powiedział Corvan. – To pilna sprawa. Strażnicy spojrzeli po sobie. – Nie widzę powodu, żeby dbać, by nikt nie marnował jego czasu – powiedział jeden strażnik do drugiego. – Nie dał nam właściwie powodu, żebyśmy dokładnie sprawdzali gości. Drugi Ruthgarczyk wyszczerzył zęby. – Zaprowadzimy pana prosto do niego. Nawet nie zapytali o jego imię. Corvan ruszył za nimi, zdumiony swoim szczęściem. Najwyraźniej książę – pewnie jakiś młodszy książę, bo ruthgarscy strażnicy nie ośmieliliby się na takie zachowanie – nie zjednał sobie szeregowych żołnierzy. A co bardziej nieprawdopodobne, żołnierze zaprowadzili go prosto do sali narad. Corvan nie był tu od szesnastu lat. Strażnik zapukał do drzwi w umówiony sposób i zaraz otworzyła je straż w środku. Szepnął coś o pilnej sprawie, że wygląda to na coś ważnego, a potem szybko się wycofał. Strażnik z sali narad – wysoki, poważny Ruthgarczyk – wskazał Corvanowi gestem, żeby wchodził. – Imię? – spytał cicho. Corvan wszedł do środka. Ruthgarski książę opierał się o stół, siedząc tyłem do drzwi. – Corvan Danavis – przedstawił się cicho. Naprzeciwko księcia stał ogromny – nie dość, że wysoki, to jeszcze potężnie umięśniony –

hebanowy strażnik. Przyglądając się Corvanowi i mieczowi u jego pasa. Był ubrany na czarno. Książę miał tupet – udawać, że ma własnego Czarnogwardzistę. Kiedy Chromeria dowie się o tym, nie będzie zachwycona. – Corvan Danavis – oznajmił głośno strażnik. – Mówi, że ma pilną wiadomość, lordzie Pryzmacie. Zupełnie

jakby

błyskawica

trafiła

we

wszystkich

trzech

mężczyzn

na

raz.

Czarnogwardzista – najprawdziwszy, autentyczny Czarnogwardzista, na miłość Orholama! – wyciągnął oba pistolety i niebieskie okulary, zanim imię Corvana zdążyło wybrzmieć. Pryzmat – nie jakieś książątko, tylko sam Gavin Guile – wstał i obejrzał się. Wykrzywił usta w uśmiechu. – Generale Danavis, kopę lat.

ROZDZIAŁ 60 Gavin starał się zachować neutralny wyraz twarzy. Po szesnastu latach Corvan Danavis nadal wyglądał na zdrowego mężczyznę w doskonałej formie, nieodmiennie ostrego jak brzytwa. Skórę miał mocno opaloną – niewątpliwie chciał ukryć piegi i jak najbardziej przypominać Tyrejczyka; nie zachował się nawet ślad po jego słynnych wąsach. Niebieskie oczy ledwie do połowy wypełniły się czerwonym halo – niewielka zmiana od ostatniego razu, kiedy Gavin widział generała. Za to zmarszczki – zarówno te od uśmiechów, jak i zmartwień – były zupełnie nowe. Generał zerknął na Żelazną Pięść. Robił wrażenie przerażonego. Wytrawny aktor z tego Corvana Danavisa. – Dowódco Żelazna Pięść, proszę zająć się bronią tego człowieka i udzielić straży reprymendy. Z wyczuciem, dobrze? Żelazna Pięść natychmiast zrozumiał. Nie można było zbyt ostro potraktować Ruthgarczyków, bo mogłoby to wywołać powszechny gniew na nowego szefa. Jeśli jednak Gavin nie zareagowałby na tak niedbałe – może wręcz bezczelne – wykonywanie obowiązków, ruthgarscy żołnierze w ogóle by go nie szanowali. Żelazna Pięść napełni lękiem serca strażników, nie budząc w nich gniewu na Gavina. – Mam cię zostawić z tym zdrajcą, lordzie Pryzmacie? Żelazna Pięść wiedział równie dobrze jak Gavin, że strażnicy, którzy wpuścili Corvana do pałacu, natychmiast czmychnęli, więc będzie musiał pobiec za nimi i nie będzie go w pobliżu, gdyby sprawy wymknęły się spod kontroli. Gavin skinął głową. Żelazna Pięść opuścił kurek jednego z pistoletów i schował go za pas, nie odrywając oczu od Corvana i nie spuszczając z niego muszki drugiej broni. Podszedł do generała i zabrał mu miecz, a jego oczy na ułamek chwili rozbłysły z uznaniem. Odłożył miecz i torbę do małej garderoby obok głównej sali, schował drugi pistolet i obszukał szybko Corvana. Zanim odwrócił się, żeby wyjść, zerknął raz jeszcze na Gavina. „Na pewno? Wiesz, że to kiepski pomysł, prawda?”. Gavin skinął ledwie zauważalnie. „Idź”. Drzwi zamknęły się za dowódcą. Gavin rozejrzał się po sali. Nie spędził tu dość czasu,

żeby wiedzieć, czy są tu dziurki do podglądania albo tunele ze ścianami do podsłuchiwania. Corvan stał ze skrzyżowanymi rękami i cierpliwie czekał. – Wyjdźmy na balkon, generale. – Od wielu lat nie jestem generałem – odpowiedział Corvan, ale wyszedł za Pryzmatem. Gavin zamknął za nimi podwójne drzwi. Balkon był przestronny i stało tam wiele krzeseł i stołów tak rozstawionych, żeby gubernator i jego goście mogli się rozkoszować widokiem na zatokę. Gavin ucieszył się, że zrzucił gubernatora po dłuższej trajektorii – gdyby Ruthgarczyk wylądował tutaj, nie byłoby to równie zabawne, a Gavin nie pamiętał, że balkon wychodzi aż tak daleko. Miałeś fart, Gavinie. Zabawne, że zawsze w takich sytuacjach dopatruję się szczęścia, a nie zrządzenia opatrzności. Corvan zerknął za krawędź. – Zatoka wygląda tu na dość głęboką – powiedział, uśmiechając się cierpko samym kącikiem ust. Gavin wychylił się przez poręcz balkonową. Słońce dotykało już horyzontu, rozpalając morze, a róż i oranż przetykały cienkie chmury. Nagle utracone lata spłynęły po jego policzkach i chwycił się poręczy jak pijany, żeby utrzymać się na nogach. – Cena jest zbyt wysoka, Corvanie. Generał rozejrzał się, czy w pobliżu nie ma szpiegów, zerknął na port, z powrotem do sali narad, na dach. – Ja też się cieszę, że cię widzę – powiedział. – A teraz skończ z tym albo ja zacznę. Gavin zerknął na niego. Corvan uśmiechnął się dziwacznie, ale zdradziły go oczy. Ten uśmiech miał tylko zająć twarz, żeby nie przytłoczyła go głębia uczuć. Nagle pozory przestały mieć znaczenie. Gavin objął starego przyjaciela. – Dobrze cię widzieć... Dazenie – szepnął Corvan. Te słowa przerwały wewnętrzne tamy i obaj zapłakali. Wielkie oszustwo od samego początku – szesnaście lat temu – było pomysłem Corvana. Rzucił pomysł mimochodem. W gruncie rzeczy żaden z nich nie wierzył, że Dazen zdoła pokonać Gavina. Pewnej nocy, kiedy mieli rzadką chwilę wytchnienia od walk i wypili za dużo bukłaków wina, Corvan powiedział: – Mógłbyś wygrać, po prostu zajmując miejsce Gavina.

– Oto właśnie chodzi w Wojnie Pryzmatów, prawda? Żeby został tylko jeden? – odpowiedział wtedy Dazen. – Żeby świecił tylko jeden? Corvan zignorował żart. Dazen wypił trochę więcej niż on. – Nie, miałem na myśli to, że mógłbyś zostać Gavinem. Wyglądacie prawie tak samo. Przez lata, za każdym razem, kiedy się siłowaliście, można was było odróżnić tylko dzięki pryzmatycznym oczom Gavina. Teraz i ty masz takie. – Gavin to strojniś. No i jestem wyższy. – Ubrania można zmienić. A on nosi wkładki w butach, żeby wyglądać na równie wysokiego jak ty. Co tylko ułatwia zadanie. – Ma bliznę. Którą zawdzięcza tobie, mógłbym dodać. – Tobie też mogę taką zafundować. Będzie w tym miła symetria, co? Teraz Dazen potraktował go poważnie. – Od jakiegoś czasu nie obcinałem włosów. Blizna jest dokładnie wzdłuż linii włosów. Mógłbym ją ukryć, dopóki by się goiła. – O ile przypomnę sobie, z której strony go ciąłem – powiedział Corvan. – Podaj mi bukłak, bo mi w ustach zaschło. Minęło kilka dni. Dazen poprosił Corvana, żeby został po naradzie wojennej. Odprawiwszy wszystkich z namiotu, podał Corvanowi kawałek papieru. Widniał na nim precyzyjny opis blizny Gavina. – Żartowałem – powiedział Corvan, patrząc w poważne oczy Dazena. – A ja nie żartuję. Przy namiocie czeka konsyliarz, który zaraz założy mi szwy. Jeśli ktoś coś zauważy, powiemy, że ćwiczyliśmy i zdarzył się wypadek. Zawstydziła mnie moja niezdarność, więc poprosiłem cię, żebyś nikomu o niczym nie mówił. Corvan nie odzywał się przez dłuższy czas. – Dazen... Pomyślałeś, co to wszystko będzie znaczyć? Będziesz musiał ciągnąć tę farsę latami, może przez resztę życia. Wszyscy, którzy teraz cię kochają, pomyślą, że nie żyjesz. Karris... – Straciłem ją, kiedy zabiłem jej podstępnych braci. – Jesteś gotowy stać się Gavinem w jej oczach? – spytał Corvan. – Spójrz na naszych sprzymierzeńców – odpowiedział podenerwowany Dazen, zniżając głos. – Właściwie obiecałem Ilytanom port w każdej satrapii. Obiecałem Atashanom tron dla

Farida Farjada. Fanatycy dołączyli do nas w nadziei, że ich siła pomoże nam zniszczyć Chromerię. Kiedy zwyciężymy, odwrócą się przeciwko nam. A Niebieskookie Demony okazały się dla nas zbyt cenne, żeby zadowolić się opłatą dla najemników. Spodziewam się, że Horas Dalekowzroczny przyjdzie do mnie w przededniu bitwy z jakimś skandalicznym żądaniem: ziem, tytułów, stałych baz. I będę musiał się zgodzić. Po wygranej mogę nie dotrzymać słowa w przypadku jednej grupy, ale nie wszystkich. Nie wiem, jak do tego doszło, ale niezależnie od tego, jak to wyglądało na początku, teraz staliśmy się tymi złymi. – My jesteśmy tymi złymi? Po tym, co oni zrobili w Garristonie? – odparł z goryczą Corvan. – A w sensie tego, co się stanie z Siedmioma Satrapiami po naszym zwycięstwie? Jak najbardziej. Zapadło dłuższe milczenie. – W końcu cię rozszyfrują – powiedział Corvan. – Musisz to wiedzieć. To nie może trwać wiecznie. – Nie potrzebuję długo ich zwodzić. Wystarczy kilka miesięcy. Dość, żeby skonsolidować zwycięstwo. Nawet jeśli Spektrum się zorientuje, nie wyda mnie, dopóki nasi wrogowie nie zostaną zmiażdżeni. A potem pewnego ranka nie wstanę z łoża. Mogę się na to zgodzić. – Mamy inne możliwości. To znaczy, jeżeli wygramy. Tymi problemami możemy się zająć. Nie wiemy, co się wydarzy po naszej wygranej. Jeśli przejmiemy wojska Gavina względnie nietknięte, a Chromeria szybko skapituluje, to moglibyśmy odeprzeć... – Wyobrażasz sobie, żeby Biel szybko się podda? Corvan otworzył usta i zaraz je zamknął. – Nie. – To nie jest dobry plan – powiedział Dazen. – Wiem. Ale może jest... najmniej zły. – Jeszcze możemy przegrać – rzucił Corvan. – Ty to zawsze potrafisz spojrzeć na sprawy optymistycznie – powiedział wtedy Dazen. Teraz Corvan odsunął Gavina, ocierając łzy grzbietem dłoni. – Brakowało mi ciebie, przyjacielu. – A mi ciebie. No dobrze, a teraz mów, co, u diabła, tu robisz – powiedział Gavin. Radość z ponownego spotkania zniknęła z twarzy Corvana. – Przyszedłem ostrzec gubernatora, że król Garadul maszeruje na miasto. Jego wojsko

zjawi się w ciągu pięciu dni, najdalej za tydzień. I pojmali Karris Białodąb. Gavin gwałtownie wciągnął powietrze. Karris pojmana? Teraz nic nie mógł na to poradzić, nawet jeśli na samą wieść o tym, poczuł się tak, jakby ktoś wyciął mu dziurę w żołądku i wydrążył go do czysta. – Wiedziałem o królu Garadulu – powiedział. – Ale nie... o tej drugiej sprawie. – Tak się domyśliłem. Dlaczego inaczej zjawiłbyś się tutaj? – Myślisz, że zaatakują tuż po przesileniu letnim? – Dzień po. Ruthgarczycy będą się wycofywali, a oddziały Paryjczyków jeszcze nie wylądują. Tak samo zgadywał Gavin. To znaczyło, że prawie skończył mu się czas. – Nie mogę uwierzyć, że gubernator Crassos nie usłyszał nawet słowa o wojsku Garadula. – Nie wierz w to. Wiedział – odpowiedział Corvan. – Ruthgarczycy wcześniej zaczęli się wycofywać. Została minimalna obsada, więc zadbali, żeby wszyscy zdołali opuścić miasto przed atakiem Garadula. Dlaczego mają walczyć, żeby ocalić miasto dla Paryjczyków? – Sukinsyny – warknął Gavin. – I tchórze, i oportuniści. – Corvan wzruszył ramionami. – Co zamierzasz w związku z tym zrobić? – Zamierzam utrzymać miasto. – Jak masz nadzieję tego dokonać? – Postawić na czele obrony kogoś, kto ma wprawę w beznadziejnych przypadkach. Na chwilę zapadło milczenie i zaraz Corvan uniósł ręce. – O, nie. Nie możesz. To niemożliwe. Lordzie Pryzmacie, jestem generałem wroga! – A od kiedy to podbici nie dołączają czasem do zwycięskiej armii? – Nie jako generałowie. Nie od razu. – Minęło szesnaście lat. Jesteś specjalnym przypadkiem. Corvana Danavisa wysoko ceniły obie strony w Wojnie Fałszywego Pryzmata. Człowiek, który honorowo zakończył wojnę. Człowiek o nieposzlakowanym charakterze i wybitnej inteligencji. Minęło dużo czasu, dlaczego ludzie nie mieliby uwierzyć, że zapomnieliśmy o tym, co nas dzieli? – Bo to ja zostawiłem ci bliznę na skroni i nie byłeś z tego powodu specjalnie szczęśliwy. A ludzie Gavina zabili moją żonę. Gavin zmarszczył czoło.

– No tak. – Nie potrzebujesz mnie. Nieźle sobie radzisz jako dowódca, lordzie Pryzmacie. To była prawda. Gavin był dobrym dowódcą i ćwiczył się w tym wystarczająco długo, żeby znać swoje możliwości. Znał też swoje słabości. – Gdybyśmy dysponowali takimi samymi wojskami i terenem, a ja nie miałbym magii, który z nas by wygrał? Corvan wzruszył ramionami. – Gdybyś dysponował dobrym sztabem, a twoi dowódcy polowi nie okłamywaliby cię, to myślę... – Corvanie, jestem Pryzmatem. Ludzie nie mówią mi prawdy. Pytam ich: „Dacie radę?”. A oni nieodmiennie odpowiadają: „Tak”. Chcą myśleć, że słuszność płynąca z posłuszeństwa wobec Pryzmata pomoże im w magiczny sposób przezwyciężyć wszelkie trudności. Kiedy pytam o zastrzeżenia wobec najbardziej niedoskonałych planów, słyszę ciszę. Potrzebowaliśmy wielu miesięcy i kilku katastrof, nim nasze armie częściowo poradziły sobie z tym problemem w czasie wojny. Teraz nie mamy tyle czasu. To wymagało specyficznego umysłu, żeby zrozumieć, jak dokładnie zareaguje każda formacja, z jakimi sytuacjami militarnymi sobie poradzi, a pod jakimi się ugnie. Gavin był w tym dobry. Był dobry w ocenie wrogich dowódców, zwłaszcza, jeśli ich poznał osobiście. Potrafił się domyślić, co mogą zrobić. Jednakże wiedzieć, jak dokonać pośpiesznej oceny zamiarów sił wroga na podstawie fragmentarycznych raportów od zwiadowców, a rozmieścić na odpowiednich pozycjach tysiące ludzi z różnych formacji, to zupełnie inna historia. Podzielić siły i zorganizować je tak, żeby każda grupa z własnym dowódcą dotarła do celu inną drogą, ale w tym samym czasie, to była umiejętność, którą posiadło niewielu ludzi. Zaprowadzenie takiej dyscypliny, żeby ludzie kontynuowali manewr w czasie bitwy, żeby zaprzestali walki natychmiast, kiedy padnie rozkaz, chociaż wystarczyłby jeszcze jeden cios, by zabić przeciwnika, żeby utrzymywali kontakt z innymi formacjami, dzięki czemu szeregi piechoty mogą się rozewrzeć dosłownie na sekundę przed tym, jak kawaleria rozpocznie szarżę – to już graniczyło z niemożliwością. Gavin dobrze radził sobie z ludźmi i magią. Corvan rozumiał liczby i taktykę. A szesnaście lat temu był także jego mistrzem w sztuce kłamstwa i podstępów. Razem byli niepokonani. – Oczywiście, trzeba pamiętać, że Rask zmasakrował moją wioskę – oznajmił

beznamiętnie Corvan. Nie nurzał się w gniewie z powodu utraty wszystkich, których znał; po prostu pracował nad historią, którą będą powtarzać ludzie: „Myślałem, że Pryzmat i generał Danavis się nienawidzą! Owszem, ale Pryzmat potrzebował generała, a król Garadul właśnie wyrżnął w pień wioskę Danavisa i generał chce się zemścić”. To miało sens. Będzie się wydawało dziwne, ale nie nieprawdopodobne. Minęło szesnaście lat. – Zatem wzajemnie się wykorzystujemy– powiedział Gavin. – Ja potrzebuję twojego taktycznego geniuszu, a ty potrzebujesz mojej armii, żeby się zemścić. Mogę otwarcie cię sprawdzać, jasno dając do zrozumienia, że nie do końca ci ufam. – A ja mogę gderać z powodu zniewag przy ludziach. Nic, co osłabiłoby morale, ale dość, żeby było jasne, że nie czuję się przy tobie dobrze. – To może się udać. – Może – zgodził się Corvan. Odwrócił się od zatoki. – Teraz już kłamstwa i podstępy przychodzą ci z łatwością. – Mam w tym aż za wiele wprawy. – Gavin otrzeźwiał po początkowej radości, jaką dała mu szansa ponownej współpracy z przyjacielem. – Jeśli to się uda, to za rok albo dwa znowu możemy być przyjaciółmi. Nawet oficjalnie. – Chyba że lepiej będę ci mógł służyć jako twój wróg, lordzie Pryzmacie. – Tych mam już wystarczająco wielu. Ale dobrze. A teraz mam dla ciebie niespodziankę. – Niespodziankę? – Nikt nie może mnie zobaczyć, jak daję ci coś, co sprawi ci radość, więc będziesz musiał sam zejść. Pokój znajduje się dokładnie po nami. Ruszyli z powrotem do sali narad, ale Gavin się zatrzymał. – Jak ona się miewa? Corvan wiedział, o kogo pyta i co ma na myśli. – Kiedyś Karris wydawała się więdnącym kwiatem, uginającym się pod każdym rozkazem ojca. Została Czarnogwardzistką i lewą ręką Bieli. Jeśli ktoś może wyjść z tego cało, to właśnie ona. Gavin odetchnął głęboko, a na jego twarzy pojawiła się maska powagi i nieufności. Weszli do sali narad. Dowódca Żelazna Pięść już wrócił. Stał obok głównych drzwi w swobodnej,

zwyczajnej gotowości człowieka, który sporą część życia spędził na warcie, czekając i obserwując. Przywykł do bezczynności i zawsze był gotowy do walki. – Dowódco – powiedział Gavin. – Znaleźliśmy z Corvanem Danavisem wspólnego wroga. Zgodził się pomóc nam skoordynować obronę Garristonu. Proszę zawiadomić ludzi, że od tej chwili podlegają generałowi Danavisowi. Generał będzie odpowiadać tylko przede mną. Generale, jest pan gotów objąć swoje obowiązki? Corvan miał minę jak ktoś, kto przełknął skwaśniałe wino, i nie najlepiej mu szło ukrywanie tego faktu. – Tak, lordzie Pryzmacie. Gavin odprawił go skinieniem ręki – szorstkim, nieco władczym gestem. Niech dowódca Żelazna Pięść uzna, że Gavin zaznacza swoją dominację. Corvan zacisnął zęby, ale skłonił się i wyszedł. Idź, przyjacielu, i niech znalezienie córki osłodzi ci nieco ból, którego przeze mnie doświadczyłeś.

ROZDZIAŁ 61 – Wola to właśnie to, co sprawia, że Chromeria jest przerażająca, nawet dla nas – powiedziała Liv. Słońce dotknęło właśnie horyzontu i jak na sygnał weszła niewolnica. Zaczęła zapalać lampy i rozpalać ogień. – Kim jest ta Wiola i jak ją powstrzymamy? – spytał Kip. – Kip. – Liv spuściła głowę. – Skup się. – Przepraszam, mów dalej. Liv udawała, że nie zauważa niewolnicy, więc Kip też próbował. – Wola jest właśnie tym, czym myślisz, że jest. Narzucasz swoją wolę światu. Sprawiasz, że działa magia. Wola pozwala pokryć błędy niedoskonałego krzesania. To szczególnie ważne dla cepów. – Cepów? – Dla wszystkich krzesicieli i połowy krzesicielek, którzy nie są superchromatami. – Zamilkła na chwilę. – No dobrze, dla prawie wszystkich krzesicieli płci męskiej. To określenie było dość nieprzyjemne, naprawdę. Trochę jakby mówić: „Jesteśmy od was lepsi, wy beznadziejne płotki. Wy próbujecie, a nam się udaje”. Ale właśnie tak działała Chromeria, prawda? Na każdym kroku szło tam o dominację i władzę. – Jasne – powiedział Kip – cepy. Te patałachy. Aż żal bierze. Nawet jeśli Kip znalazł się w tej elitarnej grupie, nie znaczyło, że musi mu się podobać poniżanie innych. Liv zarumieniła się i odgryzła: – Słuchaj, Kip, to ci się może nie podobać, ale musisz to przełknąć. I lepiej sobie poradzisz, jak nie będziesz przewrażliwiony na każdym punkcie. Tu nie jest jak w domu. A wiesz dlaczego? Bo już nie mamy domu. Mamy tylko Chromerię i mamy tam nie najgorszą pozycję. Więc dorośnij. Jakby dostał w twarz. Miała rację, ale nie spodziewał się tak gwałtownej reakcji. Odwrócił wzrok. – Jasne. Przepraszam.

Westchnęła. – Nie, to ja przepraszam. Że... Sama nie wiem... Myślę, że nadal przyzwyczajam się do tego życia. W Chromerii wszędzie obowiązują hierarchie i niełatwo się do tego dostosować. Nawet nie wiem, czy należy się do tego dostosowywać. Ale jak już znasz swoje miejsce, możesz się zorientować, jak powinieneś się odnosić do innych, nawet do tych, których nie znasz. To ułatwia wiele sytuacji. Ja po prostu... Przez ostatnie trzy lata, kiedy byłam monochromatą w niezbyt konkretnym kolorze i w dodatku Tyrejką, nie cierpiałam tej całej hierarchizacji. W końcu jednak pogodziłam się ze swoim miejscem i prawie skończyłam naukę, gotowa zacząć swoje gówniane samodzielne życie. Teraz jestem dichromatką i w ciągu jednej nocy wszystko się zmieniło. Będę musiała zostać w Chromerii na kilka kolejnych lat, a moje życie będzie zupełnie inne. Ludzie mnie teraz zauważają. – Uśmiechnęła się smutno, z żalem. – Pewnie wiesz wszystko na temat całkowitej zmiany losu w jednej chwili. Rzecz w tym, że podoba mi się moje nowe życie. Mam nowe ubrania, biżuterię, kieszonkowe. Niewolnicę-pokojówkę. Teraz widzę, że może nie tyle nie lubiłam hierarchii, ile raczej nie cierpiałam być na samym jej dole, więc za każdym razem, kiedy cieszę się z czegoś, to jakbym potwierdzała, że jestem hipokrytką. – Obiecuję, że ze wszystkich sił utrudnię ci życie, jeśli to cię ma uszczęśliwić. Dała mu żartobliwego kuksańca w ramię, ale trafiła we wrażliwe miejsce. – Jesteś prawdziwym wybawieniem, Kip. – Wyszczerzyła zęby, chociaż on masował ramię. A potem znowu jej uśmiech pobladł. – Myślę, że powinnam posłuchać własnej rady i zacząć przyjmować rzeczy takimi, jakimi są. Jesteś synem Pryzmata, ja jestem nauczycielką. Nie powinnam cię bić. Orholamie, jesteś synem Pryzmata, jak śmiałam?! Kipowi zacisnęło się serce. – Nie! – nieomal krzyknął, aż zerknęła na niego niewolnica. Zawstydzony, zniżył głos. – Liv, proszę, przysięgnij mi, że nie będziesz taka. Ja... Co jej powiesz, Kip? Durzę się w tobie, odkąd sięgam pamięcią? Jasne. – Nie zniósłbym utraty ostatniej osoby, która łączy mnie z Rektonem – powiedział zamiast tego, chociaż każde słowo w tym zdaniu potykało się o następne. – Tylko ty znałaś mnie przed tym wszystkim. Cudownie, odwaliłeś kawał świetnej roboty, odbierając temu wszelki osobisty rys. Wcale mi na tobie nie zależy, myślę tylko o Rektonie. – To znaczy... Liv, znasz mnie, jesteś...

Moją przyjaciółką? To brzmi dość bezczelnie, prawda? A jeśli ona nigdy nie myślała o tobie jak o przyjacielu? – Ty też jesteś z Rektonu – powiedział zamiast tego i zabrzmiało to żałośnie. Znowu w jego słowach nie było niczego osobistego. Niech to szlag! – Potrzebuję kogoś, z kim mógłbym porozmawiać, a ciebie zawsze... podziwiałem. Podziwiałem? Jak obraz? – To znaczy, doceniałem... Doceniałem. To właściwie znaczy to samo co podziwiać, prawda? Jakby była dobrą kucharką? Na jaja Orholama, co za tortura! Ach, ratunku! Nie tyle doceniałem ją samą, ile raczej sposób, w jaki coś robi. – Doceniałem sposób, w jaki... W jaki co? Wyglądała w tej przyciasnej zielonej koszulce, którą kiedyś... Niech to szlag! – ...zawsze byłaś dla mnie miła. Teraz znowu jesteś proszącym, niezręcznym dzieciuchem. Świetna robota. Kip Złotousty, tak cię powinni nazywać. Nigdy więcej nie odezwę się do żadnej kobiety. Kip ledwie miał odwagę spojrzeć na Liv po tym przedstawieniu, ale ona czekała nieufnie, aż spojrzy jej w oczy. – Kip, ejże, czy ty ze mną flirtujesz?! Zupełnie, jakby Kip znalazł się w tym koszmarze, w którym przychodzi na tańce na skwerze z okazji przesilenia letniego. Ledwie zauważał zaciekawione spojrzenia, dopóki nie wejdzie na scenę, muzyka nie ucichnie i tancerze nie przerwą tańca w pół kroku i nie odwrócą, żeby na niego spojrzeć. I wtedy dostrzegał, że jest nago. I wszyscy zaczynali się śmiać. I wytykać palcami. I żartować. Nie, to było gorsze. Z tego koszmaru się nie obudzi. Cała krew odpłynęła mu z twarzy. Na wieczną noc, cała krew odpłynęła mu z ciała. Nie miał pojęcia, gdzie się ukryła, ale razem ze sobą zabrała jego zdolność mówienia. – Kip, tylko żartowałam. Poruszył ustami. Krew wracała. Myśli jeszcze nie.

– Nie często odbiera ci mowę – powiedziała Liv, szturchając go. Jego myśli musiały być doskonale widoczne, bo uśmiechnęła się kpiąco. – Jak nie będziesz uważał, to ci jeszcze zmierzwię włosy. – Koniec tego, golę głowę! – oznajmił Kip. Liv się roześmiała. – Dość już, dosyć! Żadnych więcej dygresji! Nigdy niczego cię nie nauczę, jeśli dalej tak będziemy gadać. – Więc wola – powiedział Kip. – Nie jestem złym facetem. Widzisz? Przynajmniej pamiętam, na czym stanęliśmy. Liv z rozbawieniem pokręciła głową. – Nie tak szybko. Po pierwsze, umowa stoi. Z radością będę twoją przyjaciółką. Może będziemy mogli od czasu do czasu przypominać sobie nawzajem, skąd pochodzimy. Kip poczuł, że płoną mu uszy. Jakby kiedykolwiek przestały. – Bardzo bym tego chciał. – No dobrze, więc teraz wreszcie wola. Wola ukrywa niezliczoność niedoskonałości, tak samo jak... – Miłość ukrywa niezliczoność grzechów – dobiegł od progu znajomy głos. Kip i Liv gwałtownie się odwrócili. To był mistrz Danavis, ojciec Liv, żywy. – Ojcze? Ojcze! – Liv dosłownie wrzasnęła. Zerwała się, podbiegła do ojca i rzuciła mu się w ramiona. Corvan roześmiał się i mocno ją wyściskał. – Słyszałam, że nie żyjesz! – powiedziała Liv. A tak, to moja robota. Kip, fałszywy zwiastun złych wieści. – Nie wierzyłam w to, ale tak bardzo... – Liv się rozpłakała. Corvan zamknął oczy, tuląc córkę. Kip zastanawiał się, czy może w jakiś sposób uciec. I dokąd pójść? To mój pokój. Po paru chwilach Corvan delikatnie odsunął córkę. – Jestem zaskakująco wytrzymały. Wyglądasz tak pięknie jak nigdy wcześniej, Aliviano. – Cała rozbeczana – zaprotestowała Liv, ocierając oczy. – Może nawet jesteś odrobinę piękniejsza od matki. A nie ścierpiałbym takich słów aż do dnia dzisiejszego, kiedy widzę prawdę na własne oczy. Byłaby z ciebie taka dumna.

– Ojcze – powiedziała Liv z rumieńcami na twarzy, ale i z zadowoleniem. – Nie uważasz, że jest piękna, Kip? Kip zacharczał i wydał z siebie odgłos, jakby się topił. Poważnie: gdyby wstyd przekładał się na mięśnie, Kip byłby ogromny. – Tato! – krzyknęła przerażona Liv. Corvan się zaśmiał. – Mój dzień byłby dniem straconym, gdyby córka nie uznała, że przynoszę jej wstyd. Wybacz mi, Kip. – Ehm – odpowiedział elokwentnie Kip. To nie on był celem żartów, tylko Liv. Kip już widział, po kim miała cięte poczucie humoru. – Wspaniale widzieć, że nic ci nie jest, Kip... Kip Guile. – Corvan ze zdumieniem pokręcił głową. – Liv, Kip, z radością porozmawiałbym z wami, ale Pryzmat właśnie dał mi pracę. – Pracę? – zdziwiła się Liv. – Wyznaczył mnie na dowódcę obrony Garristonu; podlegam bezpośrednio Pryzmatowi. – Co?! – wykrzyknęła Liv. – Znowu jesteś generałem? – Nie jest to aż tak godna pozazdroszczenia pozycja, jak sobie wyobrażasz. W miększym łóżku nie śpi się lepiej, kiedy tysiące żywotów spoczywają w twoich drżących rękach. Wojsko króla Garadula zjawi się tutaj za jakieś pięć dni. Zaatakują dzień po przesileniu letnim. Jeśli mamy utrzymać miasto, będę musiał wymyślić bardziej genialną obronę niż wszystko, co do tej pory widziałem. Muszę teraz iść i puścić pewne koła w ruch, ale zajrzę do ciebie Liv zaraz po północy. Kip, może zobaczymy się jutro? – Z przyjemnością, mistrzu Danavis. Generale Danavis? Mistrz Danavis się uśmiechnął. – Tak. Nie zauważyłem nawet, jak bardzo mi tego brakowało. Wbrew wszystkiemu. Liv, powiedz no, wiesz coś na temat Karris Białodąb? Liv wzruszyła ramionami. – Jedyna osoba z Krwawej Puszczy w Czarnej Gwardii, zdumiewająca wojowniczka, dichromatka, prawie polichromatka i pewnie najszybszy krzesiciel na obu Jaspisach. A co? – Pojmał ją król Garadul. Pryzmat nie przyzna się do tego, ale wiem, że ten fakt będzie go rozpraszał. Bardzo mu na niej zależy. Wątpię, żeby udało nam się ją uratować, nie przy

ograniczonych możliwościach, jakimi dysponuję, ale spróbuję dowiedzieć się jak najwięcej, żeby się zorientować, czy istnieje jakaś nadzieja. I wtedy, ni stąd, ni zowąd, zakiełkował głupi, szalony, niewykonalny pomysł.

ROZDZIAŁ 62 – Obudź się, Kip! – zawołał ktoś. Kip zwykle spał mocno, ale tym razem natychmiast zerwał się z łóżka. – Lordzie Pryzmacie? – powiedział, mrugając. Miał wrażenie, że położył się raptem dziesięć minut temu. – Ubieraj się – powiedział Gavin. – Idziemy na spacer. – Odwrócił się do dowódcy Żelaznej Pięści, który stał przy drzwiach. – Możesz nam towarzyszyć. Szeroki uśmiech rozbłysnął na ułamek sekundy na twarzy dowódcy, widoczny tylko dzięki temu, że jego zęby wyraźnie odcinały się od hebanowego tła skóry. I tak poszedłby z nimi. Kip włożył ubranie. Po kilku minutach szli już ulicami Garristonu. Kip znowu grał swoją rolę gapia. Nadal odrobinę przytłaczało go miasto tej wielkości, nawet jeśli nie było tak imponujące jak Jaspisy. Oczywiście, tutejsze budynki to nie były same strzeliste minarety. Jak w Rektonie, tutejsze domy były przysadziste i miały płaskie dachy, na których ludzie mogli odpoczywać wieczorami albo spać w nieznośnie gorące noce. Nawet przy morskiej bryzie było tu duszno i gorąco. Jednakże tutejsze budynki nie były zbudowane tylko z kamienia jak w Rektonie. Z kamieniem mieszały się – często w tym samym budynku – gliniane cegły i drewno daktylowców, a wszystko połączono gipsową zaprawą. Nawet pobielenie, które pomagało zachować chłód w domach i chroniło zaprawę i gliniane cegły przed słońcem, nałożono na chybił trafił. Budynki jednakże miały dwa albo trzy piętra. Tylko kilka domów w Rektonie sięgało dwóch pięter. Ludzie na ulicach byli brudni i wszędzie leżały śmieci. Kip zauważył, że Gavin ma na sobie znoszoną, wypłowiałą pelerynę zapiętą na jeden guzik. Ukrywał swój status? Rzeczywiście, dowódca Żelazna Pięść ściągał więcej spojrzeń niż Gavin czy Kip. – Ej, Żelazna Pięści, nie mógłbyś wzbudzać mniejszego zaintereso... – zaczął Gavin, a potem powiódł wzrokiem od jego stóp w górę, aż musiał odchylić głowę, żeby objąć spojrzeniem zwalistego, potężnie umięśnionego mężczyznę. – Mniejsza z tym. Kip się uśmiechnął. – Dokąd idziemy? – Zobaczysz – zbył go Gavin. – Jak idzie nauka?

– Nie wiem, czy cokolwiek z tego, co do tej pory zrobiłem, liczy się już jako nauka – odparł Kip. Skrzywił się. – Liv dopiero zaczęła mi tłumaczyć, jak zależność krzesicieli od woli czyni ich bardziej niebezpiecznymi ludźmi, kiedy zjawił się jej ojciec. – Co powiedziała? – Właściwie nic. Nie bardzo to zrozumiałem, a nie zdążyła mi wytłumaczyć. Gavin skręcił w zaułek, żeby ominęli tłoczne ulice otaczające targ na wodzie. – Bardzo niewielu mężczyzn jest superchromatami, Kip. Nawet ja nim nie jestem, chociaż Dazen był, więc najwyraźniej to zostało w rodzinie. Jeśli chcesz wykrzesać coś, co przetrwa, musisz krzesać dokładnie ze środka spektrum, na którym pracujesz. Chcesz stworzyć niebieski miecz, który przetrwa lata po wykrzesaniu? Luksyn musi być idealny i rzecz jasna trzeba go trzymać z dala od światła, ale to inna sprawa. Ponieważ mężczyźni, z nielicznymi wyjątkami, nie potrafią tego dokonać... to znaczy, nie potrafią krzesać dokładnie ze środka koloru, a nie uchronić swego dzieła przed światłem... Ehm, rzecz w tym, że jeżeli mężczyźni chcą stworzyć cokolwiek trwałego, muszą dodać do tego wolę. To brzmi jakby to było mięso, które dodajesz do gulaszu, prawda? Hmm. Widać, że nie uczę za często. Spróbujmy tak. Gavin robił wrażenie, jakby zupełnie nie zważał na ciemne kąty, które mijali, i pazerne oczy, które ich śledziły. Kiedy jednak te chciwe spojrzenia padały na Żelazną Pięść, natychmiast znajdowały sobie inne rzeczy, na które mogły się skierować. – Za każdym razem, kiedy krzeszesz, używasz swojej woli. Musisz zdecydować, że wydarzy się coś cudacznego, dziwacznego, nienaturalnego, i właśnie ty to sprawisz. Innymi słowy postanawiasz czynić magię. I teraz, im bardziej niesamowite to jest, tym trudniej uwierzyć, że naprawdę zdołasz to zrobić. Albo, ujmując to w inne słowa, tym więcej woli to wymaga. Nadążasz? – Na razie wszystko ma sens. – Dobrze. A teraz niebieski miecz. Gavin wyjął rękę spod peleryny. Dłoń miał całkiem niebieską i na oczach Kipa wykwitł z niej niebieski luksyn. Galaretowaty, zaraz stężał i stwardniał, przybierając kształt miecza. Gavin podał broń Kipowi. Chłopak wziął ją speszony, kiedy mijali kolejne skrzyżowanie z następnym zaułkiem, i trzymał ostrze, jakby prowadziło go ku przeznaczeniu.

– Uhm – mruknął, ale wtedy poczuł, że rękojeść robi się śliska. Chwilę potem ostrze odpadło, odłamało się od rękojeści pod własnym ciężarem i roztrzaskało się na brudnym bruku zaułka. Błękit zamigotał słabo, a potem został niebieski pył. Zaraz ten sam los spotkał rękojeść w dłoni Kipa – został mu tylko twardy, niebieski pył. – Co to za pył? – spytał Kip. – Późniejsza lekcja. Nie najlepiej mi idzie nauczanie podstaw. Chodzi o to, żebyś sobie wyobraził, że wykrzesałem ci pług zamiast miecza. Świetnie działa, dopóki krzesiciel jest na farmie, ale dziesięć minut po jego odejściu, zostajesz z niczym w rękach. Dosłownie. Niezbyt to pomocne. To dlatego superchromaci są pilnie poszukiwani przez wszystkie satrapie. – Żeby mogli robić pługi? – Magia służy nie tylko zabawie i ćwiartowaniu. Większość krzesicieli poświęca całe życie kwestiom praktycznym, na przykład robiąc pługi. Na każdego artystę przypada dziesięciu ludzi, którzy naprawiają dachy zielonym luksynem. W każdym razie mężczyźni, oraz kobiety, które mają tego pecha, że nie są superchromatkami, mogą pokryć swoje błędy siłą woli. – To znaczy, że bardziej się starają? – Właściwie tak. – To nie brzmi tak źle. Zatem bardziej się starają. Liv mówiła o mężczyznach krzesicielach jak o niewolnikach wśród ludzi wolnych. – Ja bym powiedział, że są bardziej jak psy. – Hę? – Cóż, to krzesiciele gorszego sortu, bo nieustanne posługiwanie się wolą męczy. Jest wyczerpujące. A wola to nie tylko wysiłek, to wiara i wysiłek razem wzięte. Jeśli więc krzesiciel potrzebuje wiary do magii, co się stanie, kiedy straci całą wiarę w siebie? – Straci magiczne zdolności? – Otóż to. I to stąd po części bierze się hierarchizacja wśród krzesicieli. Satrapowie traktują krzesicieli jak dar od Orholama nie tylko dlatego, że są darem Orholama, ale też dlatego, że jeżeli krzesiciel nie wierzy, że jest specjalny, to nie będzie w stanie nic zrobić, podczas gdy satrapa oczekuje od niego magii. Krzesiciel, który nie potrafi krzesać? Bezużyteczny. – Nigdy o tym nie pomyślałem. Zatem sztywna hierarchia nie wynikała tylko z tego, że mogli sobie na nią pozwolić? Kip domyślał się, że nauczyciele Liv tłumaczyli jej to inaczej.

– Oczywiście, to spirala, która sama się nakręca. Jesteś satrapą, zapłaciłeś fortunę za dichromatę. Cóż, skoro już zainwestowałeś w niego tyle, nie możesz pozwolić, żeby cię zawiódł, wzmacniasz więc jego poczucie wyższości i rozpieszczasz go, dajesz mu niewolników i tak dalej. Przez to coraz trudniej i trudniej zapanować nad potężnymi krzesicielami. Rozległo się za nimi kaszlnięcie. To był Żelazna Pięść. – Dowódco, chce pan coś dorzucić do tej dyskusji? – spytał Gavin. – To tylko kurz w gardle. Przepraszam – odpowiedział Żelazna Pięść bez śladu skruchy w głosie. – Uważamy, że kłopot z wolą polega na tym, że im więcej woli mężczyzna lub kobieta wydatkuje w ciągu życia, tym szybciej umrze. Możliwe też, że ludzie obdarzeni większą wolą mają tendencje do dużo częstszego krzesania. Tak czy inaczej, ich kariery są spektakularne. I krótkie. I pewnie dlatego krzesiciele żyją krócej niż krzesicielki, bo wykorzystują wolę za każdym razem, żeby ich krzesanie było użyteczne. Efekt uboczny tego jest taki, że wśród najpotężniejszych krzesicieli mamy mnóstwo ludzi o tytanicznej woli. Albo, ujmując to wprost, mnóstwo aroganckich dupków. Zwłaszcza wśród mężczyzn. I szaleńców. Wariaci zwykle wierzą w to, co robią. To ich czyni potężnymi. – Więc będę spędzał czas wśród szalonych, aroganckich łajdaków. – Cóż, wielu z nich to ludzie najszlachetniejszej krwi. Och, racja. Tylko ja tu jestem bękartem. – Myślałem, że bycie krzesicielem jest zabawne. – Trepy nie muszą wiosłować – odparł Gavin. – Trepy? – Trepy, przeciętniacy, miernota, pędraki, ciołki, groszoroby, człeczyny, chmyzy, obrzępały, lebiegi, nieoświeceni... nazw jest mnóstwo. Większość nie brzmi tak sympatycznie jak te. Wszystkie oznaczają to samo: nie-krzesicieli. – A co z tobą? – spytał Kip, kiedy wreszcie wyszli z zaułków. Przeszli szerokim, wygiętym w łuk kamiennym mostem nad Umbrą. Gavin spojrzał na chłopca. – Pytasz, jakimi przezwiskami mnie obrzucają? – Nie! – Och, Gavin tylko się droczył. Kip się skrzywił. – Twoje oczy nie mają... – Szukał właściwego słowa – Halo. Czy to znaczy, że możesz krzesać, ile zechcesz?

– Męczę się jak wszyscy, ale owszem. Przez pewien czas mogę krzesać każdego dnia, ile zdołam, i mimo to się nie wypalę. Pewnego dnia, najpewniej za pięć lat, zacznę tracić kolory. To potrwa jakiś rok, a potem umrę. – Dlaczego za pięć lat? Kipa nadal dziwiło, że krzesiciele tak rzeczowo mówią o czekającej ich śmierci. Pewnie mają czas, żeby przywyknąć do tej myśli. – Rządy Pryzmata zawsze trwają wielokrotność siedmiu lat. Dotrwałem do szesnastu, więc mam czas do dwudziestego pierwszego roku. Długo jak na Pryzmata. – Och. A dlaczego wielokrotność siedmiu? – Bo jest siedem kolorów, siedem cnót, siedem satrapii? Bo Orholam lubi siódemkę? Prawdę mówiąc, nikt nie wie. Szli ulicami pełnymi ludzi zajmującymi się porannymi sprawami i tymi, którzy chcieli odwalić jak najwięcej roboty, zanim zrobi się gorąco. Podeszli do długiej kolejki robotników tłoczących się przy wąskim gardle Bramy Kochanki, wychodzących do pracy za miastem. Chociaż Kip nie zauważył krzesania, Gavin odwrócił się i podał mu zielony kamień. Nie kamień. Zielony luksyn o wielkości idealnie dopasowanej do dłoni chłopca. Zdumiony Kip wziął grudkę. – Wziąłeś okulary? – spytał Gavin. Podał Kipowi kwadratową tabliczkę o boku długości stopy, idealnie białą. Kip wyjął okulary. Uśmiechnął się słabo. Mam złe przeczucia odnośnie do tego, co mi zaraz powie. – Twoja kolej. Dostaniesz lunch... albo obiad, albo nawet śniadanie, kiedy sam zrobisz kulkę luksynu. Masz okulary, białą powierzchnię odbijającą, mnóstwo słońca i przykład. Nie mógłbym ci tego bardziej ułatwić, nawet gdybym chciał. – Ale potrzebuję Umiejętności, Woli, Źródła i Skupienia. Nie zdobyłem umiejętności. Żadnych. Wcale. Gavin spojrzał na niego szyderczo. – A jak myślisz, jak masz zdobyć umiejętności? Spośród wszystkich wymaganych rzeczy umiejętność jest najbardziej przeceniana. Wola ukrywa niezliczoność niedoskonałości. Cały czas to słyszę. Kip nie zjadł śniadania i nie dostanie niczego do jedzenia, dopóki nie zrobi magicznej kulki? Fantastycznie.

Podeszli do końca kolejki. Gavin zerknął na Żelazną Pięść. Zanim padło pytanie, dowódca powiedział: – Wygląda na to, że wóz się popsuł. Blokuje połowę bramy. Gavin machnął ręką, jakby mówił „idź pierwszy”. Dowódca ruszył przodem, a zniecierpliwieni farmerzy i rzemieślnicy rozstępowali się przed nim bez szemrania. Ci którzy się wściekli, że ktoś ich odpycha na bok, szybko ukrywali złość na widok rozmiarów górującego nad nimi mężczyzny. – Pomożemy wam – powiedział Gavin. – Pewnie, ty paryjska szumowino – rzucił ktoś, plując. Gavin zatrzymał się i przyjrzał tłumowi, szukając tego, kto to powiedział. Kiedy ludzie dostrzegli jego pryzmatyczne oczy, umilkli oszołomieni i zdezorientowani. – Możecie znaleźć we mnie pomocnego przyjaciela albo możecie znaleźć we mnie wroga – oznajmił głośno Gavin. Rozpiął pelerynę i odrzucił ją na plecy, odsłaniając niemal oślepiająco biały płaszcz i koszulę ozdobioną złotą lamówką i klejnotami. Ruszył naprzód, a Kip popędził tuż za nim. Tłum rozstępował się przed nimi, mrucząc pytania i przekleństwa. Po chwili stali z przodu. Co najmniej tuzin mężczyzn silił się, żeby przesunąć wóz. Najwyraźniej konie spłoszyły się i skręciły w bok, wjeżdżając przez bramę. Koło wozu roztrzaskało się o podporę bramy – włosy Kochanki. Całkiem się rozleciało, podobnie jak oś wozu, i całość ugrzęzła pod murem, uniemożliwiając wszelkie naprawy. Mężczyźni trudzili się, żeby po prostu podnieść wóz i kilkoma długimi tyczkami odepchnąć go od muru. – Trzeba będzie wezwać pusty wóz i wyładować wszystko, zanim cokolwiek zdziałamy – powiedział jeden ze strażników. Oceniając sytuację swym – trzeba przyznać – mało doświadczonym okiem, Kip przyznał mu rację. Mężczyźni mimo wspólnego wysiłku ledwie poruszyli wóz. Mimo to, zgromadzony tłum jęknął, a kilka osób głośno narzekało. – Przyprowadzić pusty wóz? Skąd? Przez tę masę ludzi za nami? To potrwa wiele godzin! – Będziecie musieli dzisiaj skorzystać z innej bramy – odparł strażnik. Na to również zareagowano protestami. Przy panującym na ulicy ścisku żaden z mężczyzn w pierwszej linii nie zdoła odejść, dopóki nie rozejdzie się cały tłum na tyłach, a to potrwa godzinami.

– No co?! – krzyknął strażnik. – To nie moja sprawka. Ja tylko próbuję to naprawić. Macie lepszy pomysł? – Ja mam – odezwał się Gavin. – Jasne, spryciarzu... Lordzie Pryzmacie! – przeraził się strażnik. To sprawiło, że w tłumie rozległy się pomruki. Gavin udał, że niczego nie słyszy. Machnął ręką, żeby mężczyźni się odsunęli. Cofnęli się z trwogą, niektórzy poirytowani, inni wręcz wrodzy. Gavin podszedł do miejsca, w którym wóz roztrzaskał się o mur. – Widzę, skąd ten problem. Na szczęście, mam przy sobie parę dodatkowych narzędzi. Kip, nadal trzymając kulkę z zielonego luksynu i białą tabliczkę, zdał sobie sprawę, że dowódca Żelazna Pięść zniknął. Był olbrzymi. Jak mógł zniknąć? Kip rozejrzał się i wreszcie go dostrzegł. Stał za mężczyzną w tłumie, którego ręka opadła na wielki roboczy nóż przy pasie. Wielka dłoń dowódcy zamknęła się na ręce człowieka i jego nożu. A sam Czarnogwardzista, górując nad mężczyzną, pochylał się i mówił mu coś do ucha. W miarę jak mówił, mężczyzna bladł i nagle oklapł. Dowódca Żelazna Pięść poklepał go przyjaźnie po ramieniu – prawie go miażdżąc – i podszedł do Pryzmata. – Zawsze znikasz, kiedy cię potrzebuję – powiedział Gavin. Dowódca coś odburknął. Kip nie potrafił się powstrzymać. – Myślę, że właśnie uratował ci... Poniewczasie dostrzegł minę Gavina. Wiedział. – Ehm. Hmm. Nieważne. Kip Spryciarz. Gavin jednak wrócił już do pracy. – Potrzebuję liny. Uniósł rękę nad głowę i sztabka żółtego luksynu uformowała mu się w dłoni, a potem strzeliła w obie strony, aż trzykrotnie przewyższyła wzrost człowieka. Podał ją oszołomionym mężczyznom. – Ty i ty, stańcie tutaj. Musicie podważyć wóz, odsuwając go od muru. Jeden mężczyzna pokiwał głową. Razem z drugim wcisnęli tyczki między wóz i mur,

najgłębiej jak zdołali. Gavin obszedł w miarę możliwości wóz, strzelając strumieniami luksynu w kilka miejsc pod osiami kół. – Teraz – polecił mężczyznom, którzy szarpnęli za tyczki. Wysili się i zdołali przesunąć wóz o mniej niż szerokość dłoni. Odliczyli do trzech, odpoczęli i znowu szarpnęli. – Nie trzeba – powiedział Gavin. – Daliście mi już dość miejsca. Dobra robota. I rzeczywiście, luksyn był już nawet za wozem, zamykając go w migoczącej siatce różnych kolorów, głównie zieleni i żółci. Gavin rozluźnił ramiona, zaparł się i wycelował w luksynowo-kamienny łuk bramy, strzelając strumieniami błękitu i żółci. Po kilku chwilach zastygły w postaci bloczka. Gavin wziął zwój liny od stojącego obok farmera i znowu strzelił luksynem, przyczepiając jeden koniec liny do sufitu. Drugi koniec przewlókł przez umocowany bloczek. Zostawił trochę luzu między bloczkiem a umocowanym końcem i wykrzesał tam ruchomy bloczek, który przymocował do sieci luksynu wokół wozu. Przywołał farmera, najwyraźniej właściciela wozu i rzucił mu resztę liny. – Nadal potrzebuję waszej pomocy – powiedział. Kip przełknął ślinę. – Proszę, powiedz mi, że nie wymyślił tego na poczekaniu – powiedział do dowódcy, który w milczeniu obserwował tłum. – Nie, nie wymyślił. Zdziwiłbyś się, jak często psują się wozy, kiedy jedna armia ściga drugą przez Siedem Satrapii. Widziałem, jak sam podnosił większe ciężary, chociaż potrzebował wtedy o wiele więcej bloczków. Pytanie więc brzmiało: dlaczego i teraz Gavin nie załatwił tego sam? Potrafił krzesać luksyn lepszy od każdej konopnej liny. Mógł wykrzesać kolejne cztery bloczki, przez co ciężar tak by się rozłożył, że mógłby sam podnieść wóz. Kip zrozumiał jednak, kiedy tylko zadał sobie to pytanie. Gavin nawiązywał kontakt z ludźmi z miasta. Gdyby wmaszerował tutaj i sam wszystko załatwił, byliby pod wrażeniem, ale nie staliby się częścią tego wydarzenia. W ten sposób pozwalał, by pomogli Pryzmatowi. Jego moc nadal robiła wrażenie, ale teraz służyła mieszkańcom, niosła im pomoc. Mężczyźni chwycili za liny, a Gavin wezwał do siebie jeszcze kilku. Kiedy wóz oderwał

się od ziemi i odsunął od ściany, Gavin z paroma ludźmi chwycili go, żeby nie poleciał za daleko i nikomu nie zrobił krzywdy. Wreszcie zapanowali nad kołysaniem i Gavin krzyknął: „Dobra, tak trzymajcie!”, a potem wsunął się pod wóz, przesuwając się na plecach pod złamaną oś. Wóz nie był lekki, a mężczyźni z trudem go trzymali – mieszkańcy miasta, które wojsko Gavina niemal zmiotło z powierzchni ziemi szesnaście lat temu. A jednak dowódca Żelazna Pięść nie robił wrażenia zaniepokojonego. – Nie boi się pan, że specjalnie upuszczą wóz? – szepnął Kip. – Nie. A Kip wręcz przeciwnie. Gavin jednak nie zdradzał żadnych obaw. Złapał końce złamanej osi, zsunął je tak blisko, jak zdołał. To nic nie dało, bo wygięły się i wykręciły, ale Gavin zbliżył je i połączył po trochu żółtym luksynem. Zaraz potem zrobił koło wozu. Reperował to, co mógł, i zastępował nowymi częściami to, czego nie mógł naprawić. Wysunął się spod wozu i machnął ręką. Mężczyźni opuścili wóz na drogę – spokojnie zniósł obciążenie. Pomocnicy krzyknęli triumfalnie. Gavin poklepał farmera w ramię. – To powinno wytrzymać jakieś trzy dni, ale potem będziesz musiał zająć się prawdziwymi naprawami. Do tego czasu jednak wóz powinien wytrzymać. – Dziękuję, panie, bardzo dziękuję. Już myślałem, że mnie tu zlinczują. Wszyscy stracili zarobek z tego dnia. Uratowałeś mnie, panie. Gavin uśmiechnął się i powiedział: – Nie ma za co. A teraz zaprzęgaj konie. Dopiero kiedy zobaczył uśmiechy, Kip zrozumiał w pełni, czego dokonał Gavin. Dziesięć minut wysiłku i odrobina subtelności wystarczyły, żeby zamienił niedogodność w okazję do podbicia serc nie tylko ludzi, którym pomógł, ale też tych, którzy usłyszą tę historię. Niedorzeczna sytuacja, w której sam Pryzmat, nie zważając na nic, dołącza do czysto fizycznej pracy, jaką jest podniesienie i ustabilizowanie wozu, brudzi sobie drogie białe ubranie, dokłada wysiłek własnych mięśni do wysiłków mieszkańców, mówiła coś ważnego tym ludziom. Władca, który przelewał pot razem z nimi, był władcą mogącym zrozumieć ludzi, którzy zdobywali chleb w pocie czoła. Łatwiej zaufać jemu niż jakiemuś dandysowi w jedwabiach, który mógł posiąść wszelką wyrafinowaną wiedzę, ale nie znał prawdziwego życia. – To dlatego rzadko kiedy się słyszy, żeby nazywano go cesarzem Guile – powiedział cicho

Żelazna Pięść, czytając w myślach Kipa. – W głębi serca nie jest cesarzem, jest promachosem. To nie zawsze najlepsza metoda walki, ale jego jedyna. Dlatego ci ludzie zginą za niego. – Dlaczego więc nie pozostał promachosem? – spytał Kip, zastanawiając się, czy to bezpieczne pytanie. – Mógłbym wymienić wiele powodów. Prawda jest taka, że nie wiem. Jednym gestem – oczywiście na pokaz – Gavin uwolnił cały luksyn, który rozpadł się migotliwie i w końcu został po nim tylko pył. Skinął głową do tych, którzy z nim pracowali, i machnął na Kipa, żeby ruszył za nim. Kiedy Kip dołączył do niego i wyszli przez bramę, Gavin spytał: – Masz już dla mnie tę kulkę z zielonego luksynu? – Co takiego? – zaprotestował Kip. – Nie mogę uwierzyć... Nie miałem nawet szansy... Och. Znowu mnie nabrał. Gavin szczerzył zęby w uśmiechu. – Patrz, Kip, na niebie napisano „łatwowierny” – powiedział Kip. Spojrzał w górę zdumiony. – Co? Gdzie? Gavin roześmiał się i o ile Kip się nie mylił, nawet Żelazna Pięść się uśmiechnął. – Na początku trochę wolno chwyta, ale uważajcie, jak się już rozkręci. Kogoś mi przypomina. Krzywy uśmieszek powiedział Kipowi, że Pryzmat porównywał go do siebie. Gavin położył mu rękę na ramieniu. Pod wpływem tego dotyku Kip poczuł tysiące rzeczy, których nie potrafił zidentyfikować. Ten dotyk mówił: „Cały mój syn”. Jego matka powiedziała tak kilka razy – zawsze kiedy Kip narozrabiał. Nigdy nie wypowiedziała tych słów z dumą. Gavin Guile nie był po prostu wielkim człowiekiem. Był dobrym człowiekiem. Kip zrobiłby dla niego wszystko.

ROZDZIAŁ 63 – Generale, muszę z panem porozmawiać. – Liv Danavis znalazła ojca na dachu Trawertynowego Pałacu; na stole przed nim leżały listy i raporty. Jeszcze nawet nie świtało, więc opatulił się, chroniąc ciało przed chłodem. Stał, przez chwilę ignorując pracę, opierając się pośladkami o krawędź stołu i patrząc na wschód. – Dziś rano „generale”, a nie „ojcze”. Musiałem wpakować się w kłopoty – powiedział. Kąciki ust mu drgnęły. – Chodź tu. Stanęła obok, a on przyciągnął ją do siebie, żeby razem popatrzyli na wschodzące słońce. – Chwile piękna pozwalają nam przetrwać godziny brzydoty – powiedział. Liv przyglądała się ojcu, jak patrzy się na wschód słońca. Jego niebieskie oczy – nie licząc czerwonego halo, rzecz jasna – wyglądały na zmęczone. Corvan Danavis zawsze potrafił wytrzymać bez snu dłużej niż ktokolwiek inny znany Liv, wiedziała więc, że to nie wczesna pobudka była przyczyną zmęczenia. Nie pierwszy raz widziała u ojca ten wyraz twarzy, ale pomyślała, że może po raz pierwszy go rozumiała. Zawsze, kiedy widziała tę minę, zmrużone oczy i wyżętą z radości twarz jowialnego zwykle ojca, wiedziała, że powraca myślami do bitew. Dzisiaj przygotowywał się na widok kolejnych umierających ludzi, i to walczących za człowieka, który zabijał kiedyś jego własnych ludzi – Gavina Guile. To musiało go rozdzierać. Słońce wstało pośród pysznych różów i oranżów odbijających się w falach i powoli napięcie zniknęło z oczu ojca. Dostrzegła piegi pod karmelową skórą wokół jego oczu, a wyblakłe rudawe pasemka we włosach zapłonęły nagle w świetle słońca. Nie odziedziczyła żadnej z tych cech. Ani też niebieskich oczu, które pomogłyby jej być potężniejszą krzesicielką. Usta Corvana poruszyły się lekko. Och, modlił się, zdała sobie sprawę. Skończył, robiąc znak trójkąta – rozkładając trzy palce i kciukiem dotykając prawego oka, środkowym palcem lewego, a wskazującym czoła, duchowego trzeciego oka. Dokończył gest, dotykając ust, serca i dłoni. Trzy i cztery, idealna siódemka zapieczętowana w Orholamie. To, co widzisz, w co wierzysz, jak postępujesz. Nie odwrócił się od wstającego słońca. – Przyszłaś zapytać, jak mogę walczyć dla wroga – powiedział.

– Zabił matkę. – Głos Liv był lodowaty. – Nie, Aliviano, nie zabił jej. – Jego ludzie to zrobili. Na jedno wychodzi. – Sytuacja jest bardziej skomplikowana niż myślisz. – A co to ma niby znaczyć? Nie traktuj mnie jak dziecko! – Przepraszam, Aliviano, muszę chronić... – Mam siedemnaście lat, przetrwałam bez twojej ochrony trzy lata! Nie musisz mnie już chronić. – Nie chronię ciebie. Chronię innych przed tobą. Co? To wstrząsnęło Liv jak cios w brzuch. Ojciec jej nie ufa? – Wiesz, kto miał siedemnaście lat, kiedy wywrócił świat do góry nogami? – spytał Corvan. – Dazen Guile. – Ale... ale... to nawet nie jest podobna sytuacja. – Aliviano, proszę, żebyś mi zaufała. Widziałem ojców, którzy nadużywali swojej pozycji i wymagali od dzieci niewolniczego posłuszeństwa. Nigdy nie postąpiłem tak z tobą, prawda? Kiedy chciałaś pojechać do Chromerii, a ja wolałem, żebyś nie jechała i powiedziałem ci, że mogę cię nauczyć o krzesaniu wszystkiego, czego potrzebujesz, co się stało? – Pozwoliłeś mi jechać. W końcu. – I było ci tam okropnie, ale pokazałaś mi, jaka jesteś silna, i teraz stoisz tu przede mną. Jestem z ciebie dumny, Aliviano. Pływałaś z morskimi demonami i przetrwałaś. Proszę cię jednak, żebyś mi zaufała. Robię właściwą rzecz, przysięgam. Nie zapomniałem o twojej matce. Nie zapomniałem o tobie. Nie potrafiła nadal patrzeć mu w oczy ani wytrwać w świętym oburzeniu w obliczu otwartej i szczerej ojcowskiej odmowy dalszego otwarcia się i większej szczerości. Trzymał się swoich zasad, a wiedziała jak nikt inny, że jego zasady są bez zarzutu. Wiedziała też, że nie da się na niego wpłynąć, kiedy raz już podjął decyzję. Jeżeli była uparta, miała to po ojcu. Poddała się. – O wiele łatwiej było go podziwiać, kiedy nie prowadził wojny w naszym kraju. Nawet nie myślałam o wojnie w jego towarzystwie. – Niewinne zauroczenie? – zasugerował ojciec.

Rumieniec wypłynął na jej policzki. – Może troszeczkę – mruknęła. – Zdziwiłbym się, gdyby było inaczej. Jest jaki jest – odparł Corvan, wzruszając ramionami. – Naprawdę nie jest odpowiedzialny za śmierć matki? – spytała Liv, czując, że słabnie. – Odpowiedzialny? Trudno orzec. Gdyby bracia Guile nie ruszyli na wojnę, to czy twoja matka nadal by żyła? Pewnie tak. Mogę ci jednak powiedzieć dwie rzeczy: Gavin nie wydał rozkazu ani nie pragnął śmierci twojej matki. A poza tym jest całkowicie i na zawsze zakochany w innej kobiecie, i nie ty nią jesteś. – To trzy rzeczy, prawda? – spytała Liv, rzucając ojcu szeroki uśmiech. Odpowiedział tym samym. – Jedną informację dostałaś dodatkowo, jako moja córka. – Co on tu robi? Ludzie Pryzmata spalili miasto, zabili dziesiątki tysięcy. Od tego czasu nie interesował się Garristonem, więc czego chce teraz? Jakby miasto nie miało znaczenia, dopóki nikt go nie chciał, a teraz, gdy komuś na nim zależy, Pryzmat nie może go utracić? – Nie było dwóch braci Guile, ale trzech. Najmłodszy, Sevastian, został zamordowany przez niebieskiego koloraka, kiedy Gavin miał jakieś trzynaście lat. Pierwszym celem Gavina jest chronić niewinnych przed kolorakami. Albo, jeśli wolisz spojrzeć na to nieżyczliwie, zabijać koloraków przy każdej okazji. Król Garadul posługuje się kolorakami, a przynajmniej tak uważa Pryzmat. Więc trzeba go powstrzymać. – Niebieski kolorak? To nie ma sensu. Niebiescy są racjonalni, prawda? – Liv, ludzie mówią o pękniętym halo, jakby to oznaczało natychmiastowy wybuch szaleństwa, jakby granica była tu równie wyraźna jak między życiem i śmiercią. A tak nie jest. Niektóre koloraki potrafią zachowywać zdrowe zmysły tygodniami, a nawet miesiącami. Niektórzy dobrze się czują podczas nocy, ale w ciągu dnia w pełni poddają się władzy koloru. Szaleństwo za każdym razem objawia się inaczej. Niebieski może wpaść w morderczy szał, a czerwony może być spokojny i filozoficzny. To dlatego są tacy niebezpieczni. A teraz pytam, czy mi pomożesz? – Dobrze, co mogę zrobić? – Wiesz, jak robić luksynowe granaty? – Co? Nie.

– Czego was, szaraków, uczą teraz w tej Chromerii? – Ej! Corvan się uśmiechnął. – Masz okulary? – Oczywiście. – Dobrze, bo przydałoby mi się trochę żółtego. – Nie jestem za dobra w żółtym. Nie umiem zrobić zestalonej słonecznej wody. – Nie tego potrzebuję. Wiesz, co się stanie, kiedy wymieszasz czerwony i płynny żółty, zamkniesz to bez dopływu powietrza w niebieskiej skorupie i potem o coś roztrzaskasz? – Ehm... coś dobrego? – Bum! – odpowiedział Corvan. – Możesz wykorzystać nadfiolet do skorupy, ale wtedy rzucający bardziej się denerwują. Podnieść materiał wybuchowy, kiedy się nie widzi, czy skorupa nie jest nietknięta? Liv rozumiała, dlaczego niektórzy mogą się denerwować. Corvan rzucił jej niebieską luksynową kulkę. Złapała ją i zdziwiła się, słysząc, jak grzechocze. Przyjrzała się uważniej. Kula miała w środku okrągłe pociski, małe jak do muszkietu. Z jakiegoś powodu to ją zadziwiło. – To, to... – To właśnie dzięki nim granaty zabijają. To właśnie robimy, Aliviano. Zabijamy ludzi. Tutaj, teraz. Wykorzystujemy dar Orholama do zabijania dzieci Orholama. A większość z nich to głupcy, którzy w innych okolicznościach mogliby być naszymi przyjaciółmi. To okrutny świat. Chcesz, żebym cię okłamał? Chcesz, żebym jednak cię chronił? Liv poczuła, jak krew z niej odpływa. Słowa ojca były jak gąbka, w którą wsiąkły wszystkie jej złudzenia, która wysysała całą kruchą radość, jaką dawała Liv obecność ojca, fakt, że ktoś podejmie za nią decyzje. Coś w niej pękło. – Ojcze, nie mogę tego zrobić – powiedziała. – Nie mogę zabijać Tyrejczyków, nie dla Chromerii, nie dlatego, że tak mówisz. Przez chwilę widziała smutek w oczach ojca. Wyglądał – po raz pierwszy w życiu zobaczyła go takim – staro, mizernie. – Liv. – Urwał. – W pewnym momencie musisz zdecydować nie tylko, w co będziesz wierzyć, ale jak będziesz wierzyć. Będziesz wierzyć w ludzi, w idee czy w Orholama? Sercem

czy głową? Będziesz wierzyć w to, co widzisz, czy w to, co myślisz, że wiesz? Są pewne rzeczy, o których myślisz, że wiesz, a które są kłamstwami. Nie mogę ci o nich powiedzieć i przykro mi z tego powodu. Liv miała wrażenie, że w ten sposób wyjaśniał jej zasadę wierności jednemu panu. – A co ty wybrałeś, ojcze? Idee czy ludzi? Chociaż widziała, jak się modlił, wiedziała, że ojciec nie jest szczególnie religijny. Ta część umarła w nim wraz z matką Liv. Jego modlitwa sprowadzała się pewnie do czegoś w stylu „Dobra robota, panie. To bardzo piękny zachód słońca”. Ojciec odrzucał ideę, że Orholam przejmuje się pojedynczymi ludźmi czy też krajami. Zobaczyła, że zamrugał zaskoczony. Otworzył usta i natychmiast je zamknął. Zacisnął je, a jego oczy wyrażały ból. – Nie mogę powiedzieć – odpowiedział w końcu. Nie możesz powiedzieć, bo nie dokonałeś wyboru? Jak więc śmiesz mnie pouczać? To nie miało sensu. Ojciec był najlepszym człowiekiem, jakiego znała. Nie, to nie było to. Ojciec żył jak żył, ponieważ wierzył w pewne idee. To sprawiło, że stanął do walki przeciwko Gavinowi Guile i stracił w tej walce wszystko. Był człowiekiem ideałów. Te ideały sprawiły, że trzymał się z dala od Chromerii i sprzeciwił się, kiedy jego córka zapragnęła tam jechać. Bał się, że brak ideałów w Chromerii ją zepsuje. Jak się okazało, słusznie się tego obawiał, pomyślała Liv, czując, że dręczy ją sumienie. Była zepsuta. Zgodziła się szpiegować Gavina. Była równie zła jak wszyscy inni w Chromerii. To jednak nie tłumaczyło, dlaczego nagle ojciec walczył dla człowieka, którego powinien nienawidzić. Ideały się nie zmieniły. Jeżeli już, to obecność Gavina walczącego z Tyrejczykami powinna sprawić, że ojciec stanie do walki z nim z tym większym zapałem. Orholamie, może jej ojciec też uległ zepsuciu? Może dał się kupić? Może sprzedał ideały jak wszyscy inni? Serce zabolało ją na samą myśl, ale inaczej, dlaczego nie chciał odpowiedzieć jej na tak oczywiste pytanie? Ponieważ wtedy nie mógłby już ukryć własnej hipokryzji. Cała przeklęta Chromeria była zepsuta. Profanowała wszystko, czego się tknęła. Liv była na samym dole. Widziała, jak traktuje się monochromatów. Widziała, jak się traktuje Tyrejczyków. A teraz znalazła się bliżej władzy. Prawie zaprzyjaźniła się z samym Pryzmatem – i uwielbiała to, uwielbiała rozmawiać z potężnym człowiekiem, pławić się w jego uwadze. Uwielbiała piękne suknie i to, że traktowano ją jak kogoś specjalnego i wartego uwagi. I żeby

utrzymać swoje wpływy, sprzedała się – jakże łatwo. Jednakże właśnie tak działa Chromeria. Zniszczyła nawet jej ojca. – Liv – powiedział ojciec. – Liv, zaufaj mi. Wiem, że to trudne, ale proszę. – Zaufać ci? Skoro ty nie ufasz mi? – spytała zbolała. – Livy, proszę. Kocham cię. Wiesz, że nie zrobiłbym niczego, żeby cię zranić. I wtedy prawda dotarła do niej z całą jasnością i Liv aż zaparło dech. Jak Pryzmat mógł sprawić, że ojciec zdradził wszystko, co było mu drogie? Dlaczego nie odpowiadał na najprostsze pytania? Bo ją kochał. Corvan uległ, ale nie dla pieniędzy, władzy albo seksu. Wiedziała, że nie sprzedałby duszy tak tanio. Zatem, co takiego miał Pryzmat, co mogło przekonać Corvana? Miał Liv. Gavin Guile posłużył się Liv, żeby przekupić jej ojca. Nie wiedziała, na czym dokładnie polegała groźba albo łapówka, ale to nie miało znaczenia. Liv przekupiono i nastraszono w taki sam sposób, tyle że zrobili to Ruthgarczycy. Teraz już wiedziała, jak się gra w tę grę. Zdradziła swoje zasady, ponieważ kochała Venę. Jej ojciec zdradzał własne zasady, bo kochał Liv. Corvan zdecydował, że będzie wierny tylko swojej rodzinie. To oznaczało Liv. I dlatego nie mógł jej nic powiedzieć. Bo gdyby jej powiedział, wszystko by zniszczyła i jego poświęcenie poszłoby na marne. Pękło jej serce. Musiała zdławić z całej siły emocje, żeby nie wybuchnąć płaczem. Okrutne, jakie to okrutne. Jak Gavin mógł zrobić jej coś takiego? Zrobił to, bo właśnie taka jest Chromeria. Żmije i złoczyńcy, wszyscy oni. A Corvan zrobił wszystko, co w jego mocy, żeby utrzymać Liv z dala od Chromerii – wszystko poza rozkazaniem jej, żeby nie jechała, ponieważ nie był człowiekiem władczym. To jej wina. Liv przełknęła gulę, która nagle wyrosła jej w gardle. Przez nią poniżono jej ojca. Zasługiwał na coś więcej niż żeby odsłaniała jego wstyd. Uśmiechnęła się tak dzielnie, jak potrafiła, udając, że ustępuje. – Rozumiem, ojcze. I ufam ci. Powiedz mi po prostu wszystko, co możesz. Dobrze? – Dobrze – odpowiedział Corvan z wyraźną ulgą. – Kocham cię, Livy. – Wiem, ojcze. A Gavin Guile zapłaci za to, że wykorzystał tę miłość przeciwko jej ojcu.

ROZDZIAŁ 64 To proste, Kip. Nie kazano ci wykrzesać bloczka albo łodzi wiosłowej. Jedna mała zielona kulka. To nic takiego. Siedział ze skrzyżowanymi nogami, z zielonymi okularami na nosie, białą tabliczką na kolanach i wytężał wolę, żeby coś się wydarzyło. Robił to już od dwóch godzin. A co właściwie robił? Nic. Jak w ogóle można skupić umysł na krzesaniu, kiedy godzinami nic się nie dzieje? Jego żołądek znowu się poskarżył. Słońce zbliżało się do południa i teraz brzuch skarżył się cały czas. Żadnego jedzenia dopóki nie zacznę krzesać? To okrutne. To tortura. To niemożliwe. Kip podniósł wzrok. Gavin wyprowadził ich raptem kilkaset kroków za Bramę Kochanki do ruin starych murów zewnętrznych. Kiedy się zjawili, pracowały tu już setki ludzi, a od tego czasu dołączyło wielu z tych, którzy utknęli w kolejce, którą minęli. Odkopywali korzenie murów aż do skalnego podłoża, czyli zagłębiali się na co najmniej cztery kroki w ziemię w tych kilku miejscach, które Kip widział. Kopanie szło jednak szybciej, niż myślał, że to możliwe, dzięki samej liczbie pracujących ludzi i piaszczystej ziemi, porośniętej płytko nędzną roślinnością. Gavin ślęczał nad rysunkami razem z mistrzem Danavisem. Generałem Danavisem, poprawił się Kip. Naturalność, z jaką generał rozkazywał ludziom zrobić to czy tamto – tak samo jak kiedyś mówił Kipowi, żeby zrobił to czy tamto – sprawiła, że Kip zaczął się dziwić, dlaczego nigdy wcześniej mistrz Danavis go nie zastanowił. Ten człowiek zdecydowanie przerastał małe miasteczko, jakim był Rekton, a mimo to, Kip nigdy o tym nie pomyślał. Dzieci myślą tylko o sobie, Kip. – To nie wystarczy – mówił Gavin. – Nie, szczegóły są dobre. Idealne. Jednak stary mur nie powstrzymał nas, więc po co odbudowywać coś wadliwego? Odbudować mur? Czy Gavin nie wspominał, że armia króla Garadula zjawi się za cztery albo pięć dni? – Będziemy mieli szczęście, jeśli otrzymamy coś zaledwie wadliwego – odparł generał Danavis. – Będziemy mieli szczęście, jeśli w ogóle to skończymy. – Przynieś mi rysunki Rathcaesonu – rozkazał Pryzmat.

– Naprawdę zamierza pan budować mury w oparciu o wyobrażania artystów na temat jakiegoś mitycznego miasta? Szczęki Gavina zadrżały nerwowo. – Rozumiem, lordzie Pryzmacie – powiedział generał Danavis. Skłonił się. – Przyprowadź córkę – dodał Gavin. – Przyda mi się nadfiolet. Chwila wahania. – Oczywiście. Generał odszedł, dosiadł konia i pogalopował do miasta, a w ślad za nim popędziła jego osobista ruthgarska ochrona. I wtedy nagle, chociaż przez cały ranek rozmawiał z majstrami, ruthgarskimi strażami i generałem Danavisem, Gavin został sam. Spojrzał na Kipa. Ojej, chyba miałem krzesać. Gavin uniósł pytająco brew. – Jeszcze nie zgłodniałeś? Kip się skrzywił. – Dzięki za przypomnienie. – Kip, zieleń, bardziej niż jakikolwiek inny kolor, da się podsumować jednym słowem. Wszystkie inne wymagają przynajmniej kilku, odrobiny kluczenia, paru epitetów. Zieleń jest dzika. Wszystko co dobre i złe, a co łączy się z dzikością, to właśnie zieleń. Dlatego mogę ci powiedzieć, że potrzebujesz tylko woli, ponieważ wola i samowola w sposób naturalny wiążą się ze sobą. Gdybyś początkował w kolorze niebieskim, musiałbym ci wyjaśnić sens krzesania, harmonię, porządek, jak to się plasuje w świecie. Ale to nie ty. Jakieś pytania? Ale nie na temat krzesania. – Co się stało z tamtym artylerzystą? – Co? – Tym z ilytańskiego statku, który omal nas nie zabił. Zanim do niego strzeliłem, wybuchła mu broń. – To się czasem zdarza – powiedział Gavin. – Naładujesz za dużo prochu i muszkiet nie daje sobie rady z ładunkiem. – Ten artylerzysta, który trafił w nas z odległości prawie pięciuset kroków? Źle naładował muszkiet? Gavin się uśmiechnął. Odwrócił dłoń. Niczego tam nie miał. Och. Kip zmrużył źrenice.

Nadfioletowa kulka spoczywała na dłoni Pryzmata. – Widzisz? – spytał Gavin. – Widzę. Gavin wyciągnął rękę. Cichy trzask i jego ręka odskoczyła do tyłu. Nadfioletowa kulka pomknęła, jakby sama była kulą z muszkietu. – Zablokowałem mu lufę muszkietu – przyznał ze wzruszeniem ramion. – Można wykorzystać do tego dowolny kolor. Żółty oczywiście tylko wtedy, jeśli potrafisz stworzyć zestaloną żółć, ale poza tym właściwie każdy. – Dlaczego go nie zabiłeś? – Możliwe, że zabiłem – odparł Gavin. – Muszkiet eksplodujący ci w rękach to nie żart. Wzruszył ramionami. – Rozpoznałem go. Był wolnym strzelcem w czasie wojny. Czasem walczył dla mnie, czasem dla mojego brata, czasem dla dowolnego kapitana, który zapłacił mu wystarczająco dużo. To pijak, drań i największy artysta w dziedzinie sztuki artyleryjskiej w Siedmiu Satrapiach. Niezależnie od tego, pod jakim imieniem się urodził, jest znany po prostu jako Artylerzysta. Pierwszy raz jako kanonier służył na statku zwanym Aved Barayah, Ognisty Oddech. – Ognisty Oddech? Ten Ognisty Oddech? – Jedyny znany w historii statek, który zabił dorosłego demona morskiego. Artylerzystą miał wtedy jakieś szesnaście lat. – Gavin pokręcił głową, odpędzając wspomnienia. – Zabiłem mnóstwo ludzi, Kip. Czasem się zawaham i chociaż to złe i niebezpieczne, lubię myśleć, że to dowodzi, że zostało we mnie coś z człowieka. Poza tym wiedziałem, że broń wybuchająca mu w rękach doprowadzi go do szewskiej pasji. Jak znam Artylerzystę, sam zrobił ten muszkiet i pewnie zastanawia się, kto, u diabła, źle załadował jego cenną broń. Zerknął na bogato odzianego Ruthgarczyka, który nadchodził w otoczeniu straży i niewolników niosących palankin, żeby zapewnić cień jasnoskóremu człowiekowi. – Zostawię cię z twoim zadaniem – powiedział Gavin. – Lepiej się pośpiesz, bo lada chwila zjawi się służba z lunchem. Właśnie kiedy prawie zapomniałem o brzuchu. Dzięki. Kip poprawił okulary na nosie – cały czas się zsuwały i nie były wcale a wcale wygodne – i zagapił się na białą tablicę. Dziki. Dziki, nieposkromiony, rosnący. Ruthgarski arystokrata – Kip domyślał się, że to był gubernator – na coś tam uskarżał się straszliwie Gavinowi i stał, jakby nie

zamierzał szybko skończyć. Kip starał się odciąć. Zieleń. No już, zassijmy trochę dzikości. Dziki. O, to dopiero słowo dla mnie. Dziki Kip. Potrafiłem się rozszaleć, kiedy Ram przezywał mnie Pulpetem, prawda? I kiedy zmusił mnie, żebym ustąpił w sprawie Isy. Żyłaby, gdyby poniosło mnie wtedy trochę bardziej. Dzikość oznaczała przeciwieństwo bycia pod czyjąś kontrolą, a mnie kontrolowano przez całe życie. Kontrolował mnie Ram. Ram! Wioskowy twardziel. Chłopak! Nawet nie osiłek. Gdyby Kip powiedział Ramowi, żeby się wynosił, niech go wieczna noc ogarnie, gdyby rozniósł go na strzępy swoim ostrym językiem, co by mógł mu zrobić Ram poza tym, że by go zlał? Nawet ze swoimi mięśniami Ram nie był prawdziwym przeciwnikiem dla umysłu Kipa. Cóż, teraz w ogóle nie stanowił zagrożenia, skoro gdzieś tam sobie gnił. Ta myśl sprawiła, że Kipowi zebrało się na mdłości. Nie życzył Ramowi śmierci. Miał wiele dobrych cech. A przynajmniej kilka. I nawet jeśli Kip nie cierpiał jakoś straszliwie z powodu śmierci Rama, to wolałby, żeby chłopak żył, bo wtedy mógłby mu stawić czoło. Rozmawiałem z Gavinem Guile. Zatapiałem z nim piratów! No cóż, właściwie to starałem sam się nie utopić, kiedy on zatapiał piratów, ale mimo wszystko... Kip spojrzał na ręce. Nadal żadnego luksynu. Gubernator ciągle głośno narzekał. Na Orholama, jak Gavin to znosił? Kip nigdy nie słyszał, żeby ktoś mówił równie nosowo. Miał ochotę zdzielić go przez łeb wielką starą kulą zielonego luksynu. Zerknął znowu na ręce. Nic. Zawiodę Gavina. Kolejny raz. Jak zawiodłem Isę. Jak zawiodłem Sansona. Jak zawiodłem matkę po tysiąckroć. Głód ściskał mu żołądek. Oto czym jestem – grubym nieudacznikiem. Podano mi nowe życie jak na talerzu. Jestem synem Gavina Guile, pewnie, że bękartem, ale ani razu nie traktował mnie jak coś wstydliwego. A ja nie potrafię zebrać w sobie woli, żeby sięgnąć po to nowe życie. W zamian za wszystko, co dla mnie zrobił, upokorzę człowieka, który ocalił mi życie, który dał mi drugą szansę. Poczuł się, jakby położono mu przez pierś pasy żelaza, które teraz zaciskały się coraz bardziej i bardziej. Ledwie mógł oddychać. Łzy napłynęły mu do oczu. Dzieciuch. Nieudacznik. Rozczarowanie. Twarz jego matki wykrzywiona, niebezpiecznie odurzona palonym szczurzym zielem przeżartym sporyszem – „Zniszczyłeś mi życie! Jesteś moją najgorszą pomyłką. Dałam ci wszystko, a ty to wziąłeś i nie dałeś nic w zamian! Przyprawiasz mnie o mdłości”.

Kip, możesz zrzucić te łańcuchy. Przestań wierzyć w te... – Kłamstwa! – krzyczał gubernator. Kip zadygotał i zamrowiła go skóra. Słońce było niemal w zenicie. Oko Orholama przygniatało ziemię jak namacalny ciężar, ale dla Kipa to była pieszczota. Światło, energia, ciepło, miłość, światło w mrocznych zakamarkach. Spojrzał na białą tablicę i w zieleni przefiltrowanej przez jego okulary zobaczył twarz Orholama. Kip nie nazwałby tego dzikością. To była wolność. Chciał krzyczeć, tańczyć z radości i do diabła z tym, co myślą inni. Było w tym uwolnienie od tego wszystkiego, od więzienia w jego własnej głowie, od zrzędzących głosów zwątpienia, od nieustannego komentarza na temat wszystkiego, co widział i robił. To było działanie, i to potężne jak sekwoja kiełkująca w szczelinie głazu. Życie wygra. Korzenie sięgną, dźwigną i naprą. Poczuł, jak żelazne pasy wokół piersi rozpadają się na kawałeczki. Nigdy w życiu nie czuł się równie żywy. Zwierzęca siła i radość. Zatem to mają na myśli, mówiąc „dziki”. Ujadający głos gubernatora rozległ się przenikliwą nutą. Kip wykrzesał kulę zielonego luksynu w dłoni. Tak po prostu? Po prostu zdecydował, że to zrobi? To się wydawało za łatwe. Kula była gęsta, zwarta, ale elastyczna pod palcami. Kip zrobił większą, pustą w środku – była mniej więcej dwa razy większa od jego głowy. Teraz stała się zbyt elastyczna. Tak miękka, że nikogo by nie zabiła. Szczerząc zęby od ucha do ucha, Kip przytrzymał ją w dłoniach. Jak Gavin wystrzelił luksyn? Kip widział też, jak robił to Żelazna Pięść. Zmarszczył nos. Może wystarczy, że tego zechcę. Jakaś maleńka część jego umysłu protestowała: nie możesz zaatakować gubernatora! Na miłość Orholama, to przecież gubernator. Myślisz, że jego ochroniarze docenią fakt, że tak naprawdę nie chciałeś zrobić mu krzywdy? Jednakże w uścisku zieleni słowo „gubernator” traciło znaczenie. Co to takiego? Co to za różnica? Otoczka w postaci ludzkich rytuałów i ludzkich tytułów wydawała się sztuczna, miałka. Kip siłą woli kazał kuli wystrzelić mu z rąk. Nadal siedział, szczerząc zęby jak głupek i czując, jak energia gromadzi się za kulą. Jak długo pozwoli jej gromadzić się, zanim wypuści luksyn? Och, tyle chyba wystarczy. Rozległ się stłumiony trzask i kula wystrzeliła z rąk Kipa. Nadal siedział na ziemi, kiedy tyłek poderwało mu wyżej niż łokcie.

Przeturlał się na kolana ze śmiechem i spojrzał, co się dzieje z biadolącym człowiekiem. Gubernator wyciągnął się jak długi, a kula najwyraźniej parę razy się odbiła, bo palankin przechylał się i przewracało się właśnie dwóch niewolników. Palankin wywrócił się prosto na gubernatora i Kip usłyszał wrzask, ale nic nie zobaczył, bo widok zasłonił mu jeden z ochroniarzy pędzący na niego z wyciągniętym mieczem. Z przekrzywionymi okularami Kip nie mógł wykrzesać więcej zieleni, ale nadal miał jej sporo w ciele. Zaczął krzesać kolejną, mniejszą kulkę. Za wolno, za wolno! Powietrze zamigotało między nim i wojownikiem, kiedy uniósł ręce. Rozległ się trzask i maleńka zielona kulka strzeliła, a bolesny odrzut szarpnął mu rękami. W okamgnieniu ściana niebieskiego luksynu rozwinęła się między Kipem i wojownikiem. Miecz strażnika utknął w niebieskim murze w połowie zamachu do ciosu wymierzonego w klęczącego chłopca. Ostrze zazgrzytało pchane w dół, odcinając warstwy luksynu. Sam wojownik sekundę później uderzył całym ciałem o błękit. Rozległ się odgłos tłuczonego szkła i przenikliwy zgrzyt. Strażnik otrząsnął się i zatrzymał. Niebieski luksyn tuż przed jego twarzą popękał, a sieć pęknięć skupiała się w miejscu, w którym byłaby jego głowa; po strzale Kipa zostało zagłębienie wielkości kuli muszkietu. – Dość – powiedział Gavin. Nie podniósł głosu, po prostu odezwał się w ciszy, jaka nagle zapanowała. Jego niebieska ściana ocaliła i Kipa, i strażnika. Kip był wstrząśnięty, słaby. O, w mordę. Co ja zrobiłem? Gubernator nadal protestował, kiedy dwóch ochroniarzy wyciągało go spod palankinu. Wstał. Z nosa leciała mu krew, twarz miał zaczerwienioną ze wstydu, który gwałtownie ustępował miejsca furii. Wściekł się na Gavina. – Twój niewolnik mnie zaatakował, żądam satysfakcji! Gubernator wyciągnął ozdobne ostrze, które nosił u biodra, i wskazał Kipa. Mięśnie napięły się Gavinowi na żuchwie. – To nie jest niewolnik. To mój naturalny syn. – Więc to... t o jest twój bękart? Gavin odpowiedział milczeniem. – Kip, przeproś – powiedział w końcu.

Kip przełknął ślinę i wstał, nie potrafiąc ukryć drżenia. – Strasznie przepraszam, panie. Pierwszy raz ćwiczyłem krzesanie. Naprawdę nie wiem, co takiego... – Przeprosiny? Nie, lordzie Pryzmacie. Najpierw ty mnie atakujesz, a potem taka zniewaga? Żądam satysfakcji. – Niczego nie będziesz żądał – odparł Gavin. Ani na chwilę nie przestał patrzeć gubernatorowi w oczy. – Pozwoliłeś sobie na korupcję, o ile nie wręcz na zdradę, gubernatorze Crassos. Byłeś w zmowie z królem Garadulem i jeśli znajdę na to choćby jeszcze jeden dowód więcej, przysięgam, że kiedy wrócisz do Ruthgaru, na twoją głowę będzie już czekała włócznia. No, chyba że satrapa Ptolos zdecyduje, że lepiej cię oddać w ręce Paryjczyków. Jesteś niekompetentnym, godnym pogardy kłamcą, złodziejem i tchórzem. Jeśli żądasz satysfakcji, możesz się pojedynkować ze mną. Na miecze. Daję słowo honoru, że nie będę krzesać, ale załatwimy to od ręki. Gubernator zamrugał zaskoczony i miecz zadrżał mu w dłoni. Zamrugał znowu. Schował ostrze do pochwy. – Zostawię burdy na miecze nieoświeconym. Warknął, odwrócił się na pięcie i odszedł wściekły. Kip zdał sobie sprawę, że ktoś za nim stoi. Odwrócił się i zobaczył dowódcę Żelazną Pięść. – Jak długo pan tu stoi? – spytał. – Wystarczająco długo, żeby cię obronić przed twoją głupotą, chociaż nie dość długo, żeby jej zapobiec. Nie wiedziałem, że odziedziczyłeś skłonność do błyskawicznego pakowania się w kłopoty. Och, więc niebieska ściana to robota Żelaznej Pięści. To już drugi raz Kip zawdzięcza życie Czarnogwardziście? – Dowódco – powiedział Gavin – musisz porozmawiać z naszymi szpiegami. Crassos się przeraził. Może uciec. Upewnij się, że ludzie obsługujący działa u wejścia do zatoki nie zawahają się przed wykonaniem rozkazu ostrzału, gdyby do tego doszło. I niech gubernator nie obrabuje skarbca. Muszę mieć z czego opłacić nasze wojsko. Żelazna Pięść zmarszczył czoło. – Wolałbym nie opuszczać Kipa. Jestem Czarnogwardzistą, lordzie Pryzmacie, a nie posłańcem. Obowiązki zatrzymują mnie tutaj.

– Ja nie mogę tego zrobić. Kip też nie. A trzeba to zrobić. To moja wina, że zabroniłem zabrać więcej Czarnej Gwardii, ale fakt pozostaje faktem. Dowódca Żelazna Pięść wahał się jeszcze tylko sekundę. – Dobrze więc, lordzie Pryzmacie. Skłonił się i ruszył do koni, które ktoś dla nich przyprowadził. Kiedy odszedł, zrobiło się niezwykle cicho. Dziesiątki robotników widziały, co się przed chwilą stało, i upokorzenie gubernatora z pewnością przysporzyło Gavinowi nieco popularności, ale też nikt nie miał ochoty się zbliżać na wypadek, gdyby Pryzmat był wściekły. Gavin potarł czoło. – Pewnie się zastanawiasz, dlaczego zamierzamy walczyć w imieniu takich dupków jak gubernator. Właściwie to Kip ani razu o tym nie pomyślał, ale kiedy już Gavin o tym wspomniał, rzeczywiście wydawało się to dziwne. – Ponieważ Rask Garadul śmierdzi fanatykiem. To wszystko. Setki, a jeśli będziemy mieli pecha, tysiące zginą, ponieważ spotkałem Raska i uznałem, że oszalał. – Gavin odetchnął ciężko. – Chce tego miasta i, szczerze mówiąc, ma do niego prawo. Gdybym po prostu mógł oddać Garriston Tyrejczykom, zrobiłbym to. Zasługują na to. Oni... ty też... zapłaciliście zbyt wysoką cenę za wojnę, w której stanęliście po jedynej stronie, po jakiej mogliście. Gdyby ktokolwiek inny mógł zająć to miasto po naszym odejściu, oddałbym je i niech diabli wezmą Spektrum. Jednak z Raskiem u władzy... Oczywiście, sprawa jest nieco bardziej skomplikowana, ale dlatego tu jestem i dzięki mojej obecności to dałoby się zrobić. Jeśli się wycofamy, Rask wkroczy do miasta i nikt nie stawi mu oporu. Zamknie zatokę, nim zjawią się Paryjczycy, i to będzie koniec. Paryjczycy wściekną się, ale zyski z Garristonu nie są aż tak duże, żeby chcieli tu wkroczyć z wojskami. W końcu Garadul zaproponuje im na kilka lat wyłączność na przewóz cytrusów z Garristonu, a oni się zgodzą. Co myślisz? Warto? Pyta mnie, jakby moje zdanie miało jakąś wartość. Niewielu dorosłych przejmowało się zdaniem Kipa. – Myślę, że król Garadul powinien umrzeć i oszczędzić nam tych wszystkich kłopotów. Gavin zaśmiał się smutno. – Gdyby tylko. Może Karris dokona cudu i załatwi to nam. – Naprawdę ci jej brakuje, prawda? – zapytał Kip, zanim zdążył ugryźć się w język.

Gavin spojrzał na niego ostro. A potem odwrócił wzrok. Pokonany. Po chwili odetchnął głęboko i Kip miał wrażenie, że widzi, jak ucieka z niego cała nadzieja. – To aż tak oczywiste? – spytał Gavin. – Myślisz, że ją zabiją? Fala różnych emocji przepłynęła po twarzy Gavina, zatrzymując się na rezygnacji i smutku zbyt głębokim, by wyraziły go łzy. – Będzie żyła, dopóki Rask nie sprawdzi, czy nie oddam mu za nią miasta. Potem ją zabije. Tak czy inaczej. Nie, nie zabije, pomyślał Kip. Przysięgam.

ROZDZIAŁ 65 Uczucie pustki w żołądku nie zniknęło u Kipa, kiedy podano lunch. Gavin, generał Danavis – nawet jeśli dziwnie było myśleć o nim jak o generale, a nie o mistrzu Danavisie, jeszcze dziwniej było myśleć o nim po prostu jak o Corvanie – i nawet Liv ślęczeli nad rysunkami i planami razem z architektami i artystami w trakcie posiłku. Kip siedział z boku, nie wadząc nikomu. Nie miał pojęcia, co robią, a miejsca przy stole nie było za dużo. Z zapałem zjadł pomarańczę i wgryzł się w intrygująco doprawione świeże mięso pekari. Smakowało niesamowicie, ale nawet on nie potrafił skupić się dłużej na jedzeniu. – Zapytałbym, czy mówi pan poważnie – gardłował generał Danavis – ale widzę pańską minę. – Krzesanie to żaden kłopot – odparł Gavin. – Z łatwością poradzę sobie z taką ilością luksynu... – Z łatwością? – przerwał mu z niedowierzaniem generał Danavis. – Dobrze, może nie z łatwością, ale dam radę. To ciężar stanowi problem. Nie dam rady tyle udźwignąć, już nie mówiąc o wrzuceniu tego na miejsce. Liv odchrząknęła, jakby nie była pewna, czy może się wtrącić. – Aliviano? – spytał Gavin. Zarumieniła się. – Proszę, po prostu Liv. Odgarnęła nerwowo włosy. – A co powiecie na to? Wykrzesała coś na stole. To był oczywiście nadfiolet, niewidzialny dla większości ludzi. Generał Danavis się skrzywił. – Przepraszam, ojcze. Nie panuję jeszcze dostatecznie nad żółcią, żeby robić z niej modele. Kip próbował dojrzeć, co wykrzesała, ale ludzie zasłaniali mu stół. Gavin się zaśmiał. – Wygląda niedorzecznie – powiedział, a Liv pobladła. – Ale zadziała. Idealnie. Doskonale. Co nasi architekci myślą o projekcie? Przez chwilę Kip myślał, że Gavin zachowuje się raczej niegrzecznie. Ewidentnie generał

Danavis i wszyscy inni przy stole byli ciekawi pomysłu Liv, ale to Gavin był przywódcą. Reszta nie musiała znać szczegółów, a czekało jeszcze mnóstwo pracy. Zrozumiał rozwiązanie i tylko to było niezbędne. I przechodzimy do następnej kwestii. I tym właśnie ja powinienem się zająć. Kip skończył lunch. Mógł teraz trochę pokrzesać, świadomie. Wiedział, co musi zrobić. – Lordzie Pryzmacie, żaden z nas nie budował muru takich rozmiarów ani... ani właściwie murów w ogóle, jeśli mam być szczery – powiedział nerwowy architekt – ale te stare rysunki Rathcaesonu, które nam pokazałeś, są zdecydowanie niedoskonałe. Za dużo fantazji, za mało funkcjonalności. – To pustkowie też nie jest funkcjonalne – odparł ostro Gavin. – Powiedz mi, co musimy naprawić. Muszę zacząć budować zaraz, jeszcze dzisiaj. Architekt zamrugał zaskoczony. Przełknął ślinę. Narysował linię palcem. – To wewnętrzne przejście nie jest dostatecznie szerokie. Będą tamtędy biegali w tę i z powrotem ludzie w zbrojach, z bronią, będą tamtędy przetaczane działa, kierowane na swoje miejsce albo do naprawy. Przejście musi być dostatecznie szerokie, żeby ludzie mogli się tam mijać ze sobą, wozami albo działami. – Jak szerokie? – Powiedziałbym, ehm... – Architekt rozłożył palce na rysunku. – Na miłość Orholama, napisz tu! – żachnął się Gavin. – Panie, te rysunki mają kilkaset lat, to bezcenne relikty... – zaprotestował inny człowiek, pewnie artysta. – Bezcenne jest życie, i dobrze, żebyśmy żyli jeszcze w przyszłym tygodniu – warknął Gavin. – Mów dalej. Kip nie wiedział, dlaczego tak wolno to do niego docierało, ale dopiero teraz olśniło go, że Gavin naprawdę zamierzał zbudować tu mur. Przed przybyciem wojska króla Garadula. W cztery dni. Och, może dlatego, że to niemożliwe? Oczywiście, przepłynięcie Morza Lazurowego w ciągu poranka też było niemożliwe. A tak serio: czy Gavin zamierzał wykrzesać wszystko samemu? Kip nie wiedział za dużo na temat krzesania i tego, ile luksynu krzesiciel może bezpiecznie wykrzesać w ciągu dnia, ale już sam fakt, że świat nie pękał w szwach od luksynowych budynków, mostów i murów,

podpowiadał mu, że stworzenie ich musi być niewiarygodnie trudne. Właściwie jedyne luksynowe budynki, jakie widział, znajdowały się w Chromerii i zgadywał, że siedem wież było efektem ogromnego, wspólnego wysiłku. Architekt – zezujący, drobny człowieczek – kilkukrotnie wydął policzki w głębokim zamyśleniu, a potem zaczął szybko rysować. – Otwory w tych machikułach nie dają odpowiedniego kąta rażenia. Jeśli przekształcimy zwieńczenie muru w ten sposób, nie dadzą rady zaczepić drabin o mury, a przynajmniej nie będzie to łatwe. Poręcze na tyłach, o tu, oszczędzą więcej twoich ludzi, panie, przed upadkiem niż ich. Te obszary na zwieńczeniu murów muszą być większe, żeby dało się tam przechować więcej prochu do dział. Na tych rysunkach nie ma miejsca, do którego można by zabrać rannych. Myślę, że można by je zmieścić tutaj. Jeśli zdołasz, panie, wpasować szyny w przejście wewnętrzne, łatwiej będzie transportować zaopatrzenie. Poza tym, plan nie uwzględnia haków na latarnie. Mur będzie zupełnie ciemny, jeśli tego nie poprawimy. Będą potrzebne żurawie tu, tu i tu, żeby wciągać zaopatrzenie. – Nigdy wcześniej nie budowałeś murów, co? – spytał Gavin. – Ale parę przestudiowałem. – Ile ci płacę? – Na razie nic, lordzie Pryzmacie. – No to podwójcie mu stawkę! – rozkazał Gavin. Architekt wyglądał na oszołomionego; ewidentnie liczył i nie podobał mu się wynik rachunków, ale nie zamierzał wytykać tego Pryzmatowi. – Lord tylko żartuje – wyjaśnił mu generał Danavis. Gavinowi zabłysły oczy. – Och. Architektowi ulżyło. A potem Kip zauważył, że na jego twarzy odmalowało się pytanie: żartował, mówiąc, że nic mi nie zapłaci, czy, mówiąc, że zapłaci więcej za dobrą robotę? – Pracujcie dalej – powiedział Gavin. – Ten człowiek zrobi notatki. Ja idę położyć fundamenty. – Mówił to metaforycznie, prawda? – spytał architekt, zezując na odchodzącego Pryzmata. – Nasz Pryzmat to tytan metafory – odparł generał Danavis. – Hę? – zapytał architekt.

Kip wstał przybity. Teraz miał największą szansę na ucieczkę, lepsza się już nie trafi. – Kip! – rozbrzmiał głos Gavina i wszyscy spojrzeli na chłopaka. Zalała go fala paniki i wstydu, że dał się złapać tak łatwo. – To był kawał dobrej roboty. Niewielu chłopców potrafi krzesać nieprzerwanie pierwszego dnia prób. Kipowi zrobiło się przyjemnie, a zaraz radość się podwoiła, kiedy zobaczył, że Liv spojrzała nań i była wyraźnie pod wrażeniem. – Liv! – zawołał Gavin i dziewczyna gwałtownie się odwróciła. – Chcę, żebyś wykonała modele. Układ krzywizn korytarzy, szerokość zwieńczenia murów, wszystko, co ci powie architekt. – Tak jest, lordzie Pryzmacie! – odpowiedziała, patrząc już na rysunki na stole i na swoją pracę. Teraz albo nigdy. Jeśli Kip poczeka, wróci Żelazna Pięść i nie odstąpi go na krok. Kip spojrzał na generała Danavisa, pochylonego, coś sugerującego. Liv słuchała go uważnie. Na koniec spojrzał na Gavina. To byli jedyni ludzie na świecie, którzy coś dla niego znaczyli i którzy – co było niewiarygodne – akceptowali go. A w każdym razie tolerowali. Przy nich po raz pierwszy w życiu czuł, że jest częścią czegoś większego. Kip odwrócił się i poszedł w stronę miasta.

ROZDZIAŁ 66 Dopiero kiedy Kip zbliżył się do Bramy Kochanki, zrozumiał, dlaczego Gavin próbuje wybudować nowy mur. Stary obrósł domami, sklepikami i zajazdami, jak statek pąklami, tyle że mur był porośnięty z obu stron – i od zewnątrz, i od wewnątrz. W niektórych miejscach dachy sięgały prawie do blanków. Gdyby Gavin chciał, żeby ten mur rzeczywiście pełnił funkcje obronne, musiałby wyburzyć setki domów. Sama rozbiórka potrwałaby cztery dni. Oczywiście, wyburzenie domów jakiejś jednej piątej populacji miasta wpłynęłoby w straszliwy sposób na morale mieszkańców. Gavin miał tylko kilka dni, by sprawić, żeby ludzie, którzy pozostali w mieście, zechcieli walczyć dla niego, a nie jego wroga. Znalazł się w sytuacji niemożliwego wyboru: zostawić domy zbudowane przy wewnętrznym murze i mieć bezużyteczny z wojskowego punktu widzenia mur albo zburzyć domy i zaryzykować, że już podzielona ludność odwróci się przeciwko niemu. Dlatego Gavin zdecydował zbudować własne mury. Niewiarygodne. Jak to musiało być w czasie Wojny Pryzmatów, kiedy ludzie byli zmuszeni wybierać, po stronie którego brata mają walczyć? To musiało być jak walka u boku olbrzymów – ze świadomością, że każdy ich najdrobniejszy ruch może człowieka zmiażdżyć, ale pozostanie na ziemi niczyjej pomiędzy braćmi skończy się dla niego jeszcze gorzej. Kip trafił do swoich pokojów i spakował to, co jak zgadywał może mu się przydać. Opończę i jedzenie, jeszcze trochę jedzenia, miecz, cynowe danary schowane w pasie. To było więcej pieniędzy niż podejrzewał, że będzie potrzebował – miał nadzieję, że wybaczą mu to, ale mogły mu się przydać na łapówki. Potem uznał, że powinien zostawić list, żeby nie tracili cennego czasu na szukanie go. Na biurku w jego pokoju leżał pergamin i pióro, więc z wysiłkiem skreślił kilka liter. „Jestem Tyrejczykiem i jestem młody. Bardziej się przydam jako szpieg, niż siedząc tutaj. Nikt nie będzie mnie podejrzewał. Spróbuję znaleźć Karris”. Podpisał list, złożył kartkę, kiedy atrament wysechł i wsunął ją pod narzutę na łóżku Liv. Potem naskrobał drugi list. „Poszedłem kupić trochę jedzenia i posłuchać minstreli. Otrząsnąć się po krzesaniu. Wrócę przed północą”. Ten list zostawił na biurku. Znajdą go najpierw i to mu da pewną przewagę. Przed północą

nie dowiedzą się, że naprawdę odszedł. Do tego czasu będzie już za daleko, żeby go dogonili. Z sakwami, które nawet jemu wydawały się podejrzanie wyładowane, Kip minął strażników przy bramie i poszedł do stajni. – Potrzebuję konia – oznajmił władczo stajennemu. Mężczyzna odpowiedział na jego spojrzenie i nie ruszył się spod ściany, o którą się opierał. – To właściwe miejsce. Kip miał złe przeczucia. Mężczyzna nie uwierzył, że Kip jest kimś, kto może wydawać rozkazy. Jeśli nie dostanie konia, nic nie zdziała. To będzie najkrótsza próba ucieczki w historii. Nie wydostał się nawet z domu. – Potrzebuję zwierzęcia niezbyt ostentacyjnego i niezbyt... ognistego. – Taki sobie z nas jeździec, hę? – Mężczyzna powiedział to takim tonem, jakby mówił: „Żaden z ciebie mężczyzna”. Przyznaj się do swojej nieudolności i zdaj się na jego łaskę, Kip. – Jak się nazywasz, gnojarzu? – zapytał zamiast tego. O rety. Stajenny zamrugał i odruchowo się wyprostował. – Galos... panie – dodał niepewnie. – Nie jeździłem za wiele na tych cuchnących beczkach mięcha, ale potrzebuję niezawodnego konia, który utrzyma mój gruby zadek i nie spanikuje, kiedy posłużę się magią, rozumiesz? I nie mam czasu na twoje fochy. Dobrze użył tego słowa? Kip brnął dalej. Stajenny też pewnie nie wiedział. – Szykuje się wojna. Daj mi przeklętego konia, a swoje dyrdymały zachowaj dla chłopaków stajennych. Stajenny ruszył skwapliwie, siodłając starego konia pociągowego. – Najlepszy, jakiego mam do pańskich potrzeb, panie – wyjaśnił. Koń pociągowy? Nie jestem aż tak gruby. – Przykro mi, panie, jedyny, jakiego mam. – Wystarczy – odparł Kip. – Dziękuję. Nie ma co kusić szczęścia. Strzemię jednak wisiało niemożliwie wysoko. Zamiast narażać się na upokorzenie, spróbować dosiąść konia i najpewniej spaść, wziął wodze i wyprowadził zwierzę do miasta, uprzednio zostawiwszy napiwek stajennemu.

Orholamie, zachowałem się jak prawdziwy dupek. Nie wiedział, co było bardziej niepokojące: fakt, że gdy tylko zachował się jak dupek, natychmiast postawił na swoim, czy że sprawiło mu przyjemność pomiatanie drugą osobą. W domu dostałby za to baty, i to zasłużenie. Na ulicach rozglądał się uważnie, aż znalazł mężczyznę o podobnej tuszy, który mimo gorąca nosił płaszcz. Ubranie wyglądało na stare i znoszone, kosztowało pewnie tyle co jedna kieszeń płaszcza Kipa. Kip zamienił się z mężczyzną. Potem kupił wino i wodę na jednej z ulic prowadzących na targ wodny i właśnie przekonywał sprzedawcę, że naprawdę oddał swój wspaniały płaszcz w zamian za zwykły, wełniany, kiedy usłyszał głośne krzyki. Odwrócił się. Jakiś starzec stał na wozie, przemawiając do tłumu idącego na targ na wodzie, ale większość ludzi go ignorowała. – ...odzyskać nasz kraj. Z własnym królem! Wszyscy chcecie znowu wić się pod butem Paryjczyków? Pamiętacie, jak było ostatnim razem? Straciliście pamięć? – Zabili setki za słuchanie takich bzdur jak te twoje! – odkrzyknął ktoś. – A ja mówię, że tym razem nie musimy im na to pozwalać – odgryzł się starzec. Rozległy się pomruki aprobaty. – Wszyscy, którzy chcieli słuchać twoich peanów dla króla Garadula, już odeszli! – wrzasnął sprzedawca. – Król nie chce, żeby ktokolwiek z was zginął. Chodźcie, dołączcie do niego i walczcie! – Nie chcemy walczyć. Nie chcemy zabijać. Nie chcemy ginąć. Chcemy żyć. – Tchórze! – odparł stary człowiek. A potem odszedł poszukać życzliwszej publiczności. Kip już zamierzał opuścić miasto, kiedy coś przyciągnęło jego wzrok. W zatoce stał nowy statek, galeon z białą flagą z siedmioma wieżami. Flaga Chromerii. Niemal w tej samej chwili, w której rozpoznał flagę, zobaczył sznur mężczyzn i kobiet idących ulicami, prowadzony przez przynajmniej tuzin Czarnogwardzistów. Zamarł. Miał wyrzuty sumienia. Nie znali go, a on nie zauważył jedynych dwóch Czarnogwardzistów, którzy widzieli go wcześniej, Konusa i tego drugiego, jak mu tam było. Jednakże ludzie idący za Czarną Gwardią byli jeszcze ciekawsi. Kip przyglądał im się, kiedy przechodzili pół przecznicy dalej i skręcili w ulicę prowadzącą do Trawertynowego Pałacu. Zebrało się ich około dwustu i Kip był pewien, że każdy jest krzesicielem. Parę osób miało wystarczająco jasne oczy, żeby Kip zauważył, że ich tęczówki są całkiem niebieskie, zielone lub

czerwone, a u niektórych – tych o jaśniejszej karnacji – skóra nabrała wyraźnego zabarwienia. Niektórzy ukrywali to pod długimi rękawami. Inni w ogóle się tym nie przejmowali. – ...prawda, ale wygląda lepiej, niż kiedy ostatnio tu byliśmy, Samilo – powiedział mężczyzna o niebieskawym odcieniu skóry. Mimo skóry dostatecznie jasnej, żeby dało się dostrzec kolor, mężczyzna nosił dredy aż do pasa. Kobieta była olśniewająca, miała ze czterdzieści lat i zupełnie niebieskie tęczówki, wysokie kości policzkowe i oliwkową cerę zachodnich Atashan z wyższych sfer. Oboje nosili bogate szaty. Samila Sayeh i Izem Niebieski? Nie, na pewno nie. To imiona z opowieści. Na pewno było wielu krzesicieli w ich wieku, którzy krzesali akurat takie kolory i których łączył specjalny związek. Potem zjawiło się jeszcze więcej Czarnogwardzistów, pomagających zniedołężniałym krzesicielom lub pchających ich w fotelach na kółkach. Kip postanowił nie czekać, aż okaże się, że przypłynął z nimi Konus. Odwrócił się, żeby wmieszać się w tłum – i stanął twarzą w twarz z Liv. Stała z rękami na biodrach i zaciśniętymi zębami. Zerknęła na konia i popatrzyła z powrotem na Kipa. Ojej. – Ja to wszystko wyjaśnię – zaczął Kip. – Już wyjaśniłeś. Dwa razy. Nie była rozbawiona. Znalazła oba listy. Niech to diabli. – Nie zatrzymuj mnie, Liv, proszę. – Co ty sobie wyobrażasz? – Zniżyła głos. – Myślisz, że zostaniesz szpiegiem? Ze znajdziesz Karris? I co wtedy? Zacisnął zęby. – Uratuję ją. Nawet nie próbowała ukryć niedowierzania. – To najbardziej niedorzeczna rzecz, jaką w życiu słyszałam. Jeżeli chcesz uciec, bo tu jest zbyt niebezpiecznie, to nie musisz udawać... – Idź do diabła! – krzyknął, zaskakując samego siebie. Liv wytrzeszczyła oczy. Nie mógł uwierzyć, że tak się odezwał do niej, do Liv, na miłość Orholama!

– Przepraszam! Powiedział to za głośno i parę osób spojrzało na nich. Zniżył głos zakłopotany. – Naprawdę przepraszam. To głupie, że tak powiedziałem, i podłe. Nie chciałem. Ja... Liv. – Urwał, a potem postanowił iść na całość. – Jestem nikim. Byłem nikim przez całe życie. I, ni stąd, ni zowąd, ludzie traktują mnie inaczej z powodu czegoś, na co nie miałem wpływu? Z powodu mojego ojca? – Widział po jej minie, że rozumiała. Doskonale wiedziała, co miał na myśli. – Liv, zawdzięczam Gavinowi wszystko, a on o nic mnie nawet nie poprosił. – Poprosi – odparła ponuro. – Czy kiedykolwiek poprosił, żebyś zrobiła coś złego? – Jeszcze nie – przyznała. – Mówię tylko, że musisz uważać na siebie, kiedy idzie o ludzi z Chromerii. – I co? Ty nie jesteś jedną z nich? Jeśli zmusisz mnie do powrotu, zmusisz mnie do złamania słowa. – Co? – Liv miała taką minę, jakby ją spoliczkował. – Przysiągłem, że uratuję Karris. Nie rozumiesz, Liv? Nadaję się do tego doskonale właśnie dlatego, że jestem nikim. Spójrz mi w oczy! Nadal skonsternowana spojrzała mu w oczy. – Żadnego koloru, żadnego halo – tłumaczył. – Ale mogę krzesać. Liv, po raz pierwszy w moim życiu wiem dokładnie, co muszę zrobić. Nikt mnie do tego nie zmusza. Robię to, bo to właściwe. Jest w tym coś niewiarygodnie... – Zacisnął dłonie, próbując znaleźć słowa. – Uwalniającego. Potężnego. Sam nie wiem co, ale to cudowne uczucie. – Nawet jeśli idziesz na własną śmierć? Zaśmiał się ponuro. – Nie jestem bohaterem. Po prostu nie lubię siebie aż tak bardzo. I co z tego, jeśli umrę? – To najokropniejsze, co kiedykolwiek słyszałam. – Przykro mi. Nie staram się być godnym pożałowania. Mówię tylko, że... nie mam nic. Jestem sierotą, w najlepszym wypadku bękartem. Wstydem. Nie mam za wiele do stracenia. Jeśli mogę zrobić dobry użytek ze swojego życia, a nawet z własnej śmierci, to jak mogę nie spróbować? Widział, że Liv się waha. Po raz pierwszy nabrał nadziei, że może jednak mu się upiecze. – Liv, proszę. Jeśli zawiodę, jeżeli nie wydostanę się nawet z miasta, to naprawdę będę

niczym. Proszę. To najważniejsza rzecz w życiu, jakiej spróbowałem dokonać, i nie mogę zawieść. Zamrugała, a potem wyszczerzyła zęby. – Nigdy nie myślałam, co się może wydarzyć, jeśli wykorzystasz ten swój ostry, szczwany język przeciwko mnie. Pomarańcz... to byłbyś cały ty. – Rzeczywiście z ogólnego kształtu przypominam trochę pomarańczę, ale na pewno... – Pomarańczowy krzesiciel, a nie owoc! – zaśmiała się. Ach, był jak szczwany krzesiciel. – Czy to znaczy, że mnie nie zatrzymasz? – Gorzej. – Hę? – Musisz zrobić to, co słuszne. Ja też muszę zrobić to, co słuszne. Jestem za ciebie odpowiedzialna. – O, nie. – Tak. Jadę z tobą. Albo nigdzie nie jedziesz. – Liv, nie rozumiesz... Czego właściwie nie rozumiała? Że zadurzyłeś się w niej po uszy? Że jest piękna i bystra, i cudowna, i niesamowita, i z całej duszy tęsknisz, żeby być z nią, ale nie wyobrażasz sobie, że mógłbyś ją narazić na niebezpieczeństwo? – Czego nie rozumiem? – spytała. Niech to szlag. – Jesteś dla mnie światłem. To mu się wyrwało. Nie mógł uwierzyć, że to powiedział. Wytrzeszczył oczy, jeszcze zanim ona to zrobiła. Był niemalże nagi, kiedy tamta zabójczyni próbowała go zabić, ale to było gorsze. Stał sparaliżowany. Język go zawiódł. – Bardzo śmieszne, Kip, ale nie oszukasz mnie i nie wymkniesz się, kiedy nie będę patrzeć albo coś w tym stylu. Może i jesteś chytry, ale ja nie jestem pierwszą naiwną. Och, dzięki Orholamie! Myślała, że żartował! Zalała go fala ulgi, aż ugięły się pod nim nogi. – Jadę z tobą – powiedziała Liv. – To moja ostateczna decyzja. Masz rację, próbujesz

zrobić coś dobrego. Wiem, że Karris zasługuje na ratunek, a to, czego się dowiedziała, może zmienić przebieg całej wojny. Jeśli chcesz, żeby ci się udało, przyda ci się moja pomoc, a jeżeli nie pozwolisz mi jechać z tobą, to zmusisz mnie do złamania mojej obietnicy. Pomysł z „nie zmuszaj mnie, żebym złamał dane słowo” wykorzystał jako fundament swojej argumentacji. Nie bardzo mu się podobało, że obróciła to przeciwko niemu, ale miał watę zamiast mózgu i serce nadal biło mu młotem, więc nie bardzo potrafił się przeciwstawić. – Poza tym – dodała ciszej Liv – nawet jeśli ty przed niczym nie uciekasz, to możliwe, że jedno z nas wręcz przeciwnie. – Hę? Tylko na „hę” cię stać? Wspaniale. – Jadę. Ruszajmy – powiedziała Liv. Razem odszukali starca, który krzyczał wcześniej do tłumu, i otrzymali wskazówki, jak znaleźć wojsko króla Garadula – „Ruszajcie na południe i trzymajcie się śladów. Poszły tą drogą już tysiące. Jeśli wolicie dołączyć do armii, zamiast siedzieć bezużytecznie jak reszta z ludzi obozu, to powiedzcie, że przysłał was sierżant Gerain”. Straże przy Bramie Wiedźmy tylko na nich zerknęły. Za miastem Kip znalazł skałę, stanął na niej i wgramolił się na siodło. Liv złapała jego rękę i usiadła za nim. Wielki koń pociągowy nie miał kłopotu z ich wagą. Kip zmusił się do rozluźnienia mięśni, kiedy Liv objęła go w pasie. Mimo to, zawahał się, zerkając na północ w stronę Garristonu. No, śmiało, Kip, robiłeś już durniejsze rzeczy i przeżyłeś, żeby o nich opowiedzieć. No, co do tego to nie miał pewności. Mimo to, szturchnął konia i tak rozpoczęli długą podróż.

ROZDZIAŁ 67 Zaczęło się od tępego bólu. Zawsze się tak zaczynało. Przez chwilę Karris miała nadzieję, że to żołądek reaguje na jedzenie, które król Garadul praktycznie siłą wpychał jej do gardła. Karris nie miała krwi miesięcznej od pół roku. Jak większość kobiet w Czarnej Gwardii menstruacje miała w najlepszym wypadku nieregularne. Liczba treningów zwyczajnie im zapobiegała. Kiedy jednak w końcu nadchodziła ta pora, ciało Karris nadrabiało wszystkie zaległości w bólu. Przeklęty król Garadul. To jego wina. Narzucona nuda doprowadzała ją do szału – siedziała w wozie, nie miała nic do roboty i cały czas była kontrolowana. Kiedy odkryli, że wykonuje ćwiczenia siłowe, przysłali trójkę krzesicieli i dwóch gwardzistów. W szóstkę ledwie zmieścili się w małym wozie. Gwardziści złapali Karris i przełożyli ją przez kolano krzesicielce. Dosłownie! Kobieta wyjęła męski skórzany pas i zlała ją tak, że zdarła jej pupę do żywego. Jakby była krnąbrnym dzieckiem. Przyłapano ją trzy razy, kara nie zmieniła się, za to osłabła jej chęć stawiania oporu. Miała wrażenie, że jej sprzeciw był za słaby i zbyt błahy, żeby przy nim obstawać. Teraz tego żałowała. Ból promieniował już na plecy. Niedługo zacznie się biegunka. Cudownie być kobietą. Inne kobiety w Czarnej Gwardii korzystały ze względnej wolności od krwi miesięcznej, ponieważ oznaczała też względną wolność od martwienia się ciążą. Karris po prostu cieszyła się z wolności od bólu. Minęły lata, odkąd uprawiała seks z kimś innym niż własna poduszka. Chociaż w tej chwili nie miała ochoty nawet o tym myśleć. Właściwie to uznała, że gdyby teraz choć zobaczyła mężczyznę, to wydrapałaby mu oczy. To przez mężczyzn kobiety musiały tak cierpieć. Jak mówiło stare porzekadło, kobieta musi krwawić, żeby zapłodnić nasienie mężczyzny. Mimo chronologicznej niespójności było w tym dostatecznie dużo prawdy. Przynieśli jej suknię tego ranka. Nie był to strój, jaki spodziewasz się, że każą ci włożyć na własną egzekucję. Chociaż nie była to dokładna kopia sukni, jaką włożyła, kiedy w końcu ustąpiła wobec żądań ojca i dołączyła do Gavina, który na czele swoich wojsk odbijał Ru, to niewiele jej brakowało. Przede wszystkim

uszyto ją z czarnego jedwabiu, a nie zielonego. Krawcowa króla Garadula pracowała albo z pamięci, albo dysponując tylko obrazem uwieczniającym tamten dzień – a może zwyczajnie postanowiła uwzględnić w kroju zmiany, jakie zaszły w modzie w ciągu szesnastu lat. Oczywiście, suknia leżała jak ulał. Przez cały dzień Karris patrzyła na suknię z nienawiścią, podczas gdy skurcze szarpały jej wnętrznościami, nadeszła nieodłączna biegunka i Karris parę razy niemal zemdlała z bólu. Ta suknia symbolizowała coś więcej niż poddanie się dziecięcej fantazji Raska. Ta suknia to młodość Karris. Dziewczyna, którą była. Kobiecość, miękkość i uległość. Desperackie starania, żeby ściągnąć ludzkie spojrzenia, wzbudzić zazdrość u innych dziewczyn, zawiść u starszych kobiet, zdobyć uwagę mężczyzn. Karris była słaba, małostkowa, głupia i beznadziejnie zależna. Oczywiście zmuszą ją do noszenia tej sukni. Mogła włożyć ją od razu albo pozwolić, żeby ją bili tak długo, aż ustąpi i to zrobi. Oczywiście mogła ją podrzeć na strzępy. Choć sprawiłoby to jej przyjemność, tylko odwlekłoby to co nieuniknione. Poza tym nie wypuszczą jej stąd bez tej sukni. Tego była pewna. Nie wiedziała, czy wypuszczą ją w sukni. Jednakże zawsze to jakaś szansa. A jak miała zabić Raska Garadula, siedząc w wozie? Włożyła suknię. Chciała jej nie cierpieć. Chciała jej serdecznie nienawidzić. Od lat jednak nie nosiła niczego, co tak doskonale na niej leżało. Oczywiście, strój Czarnogwardzistki też pasował jak ulał, ale to były robocze ubrania. Ta suknia – szept delikatnego jedwabiu na skórze – to było coś całkiem innego. Pasowała jak pochwa na miecz. Gdyby nie była tak doskonale uszyta, Karris nie mogłaby w niej oddychać, już nie mówiąc o poruszaniu się. Suknia opinała się na krągłości jej bioder i brzucha, hojnie wycięty dekolt przyciągał uwagę do płynnych błysków marszczeń na wspaniałym jedwabiu i jej piersi. Oczywiście, stara suknia nie miała tak głębokiego wycięcia na plecach, a kilka przeplatających się sznurówek tylko podkreślało zasadniczą nagość pleców. Patrząc w dół na piersi – nie miała tu lustra – Karris miała tylko nadzieję, że nie zmarznie. Bo jeśli zmarznie, wszyscy to zauważą. Czy suknia, którą nosiła jako głupia szesnastolatka, nie miała podszewki? Czy Karris w ogóle zwróciła na to uwagę? Naprawdę nie pamiętała. Wiedziała tylko, że była wtedy zachwycona suknią. Czuła się jak bogini Atirat, kiedy stała w niej obok Gavina, z długimi włosami upiętymi w brylantowo-szmaragdowej tiarze, a ludzie ich ubóstwiali. Wmówiła sobie, że mogła pokochać Gavina. Początkowo, przed Balem Światłowładców, pociągał ją bardziej niż

Dazen. Mogła znowu rozdmuchać ten żarzący się węgielek. Dazen wiecznie pozostawał w cieniu starszego brata i najwyraźniej to mu odpowiadało. Gavin był taki pewny siebie, taki władczy. Pociągał ją jak wszystkich, nie mogła mu się oprzeć. Jednakże po tamtej nocy na Balu Światłowładców wszystko się zmieniło. Kiedy poznała Dazena, nagle przestała dostrzegać taką głębię w Gavinie. Dazen nigdy nie pojął własnej siły. Uwielbiał Gavina, przenosił na niego wszystkie swoje cnoty, nie dostrzegał jego słabości i wyolbrzymiał zalety. Gavin karmił się tym uwielbieniem i utuczył na nim. Niemniej nadal był wspaniały, wykwintny, władczy i podziwiany. Dla szesnastoletniej Karris zdanie innych ludzi było bardzo ważne. Zawsze pragnęła zadowolić ojca, matkę, Koiosa i pozostałych braci, preceptorów, wszystkich. Gavin był wszystkim co dobre. Był Pryzmatem, a jego brat w tamtej chwili skompromitowanym zbiegiem i mordercą. Karris pamiętała, jak przekonywała samą siebie, że może się zadowolić Pryzmatem. Zadowolić się najbardziej podziwianym, upragnionym i budzącym największy lęk człowiekiem w Siedmiu Satrapiach. Poza tym, po tym, co zrobił Dazen, musiała poślubić Gavina albo resztkę jej rodziny czekał ostateczny upadek. Na podwyższeniu, gdzie ogłaszali swoje zaręczyny, Karris myślała, że naprawdę będzie szczęśliwa. Szczerze podziwiała swojego narzeczonego. Gavin zawsze był wspaniałą postacią. Rozkoszowała się każdą chwilą, będąc w centrum uwagi. W czasie kolacji tego wieczoru Gavin zażartował, rozmawiając z jej ojcem, że zabierze Karris do swoich apartamentów i nie zmrużą nawet oka. Ojciec Karris – normalnie tradycjonalista, który zawsze przysięgał, że jego córka „nie da mleka, dopóki jakiś młody satrapa nie kupi całej krowy”, który zbił ją za to, że oddała dziewictwo Dazenowi – ten sam człowiek, ten hipokryta, tchórz zachichotał tylko nerwowo. Aż do tamtej chwili Karris powstrzymywała narastającą panikę. Przynajmniej nie będę musiała z nim spać do ślubu, myślała sobie. Zdołam się w nim zakochać w nadchodzących miesiącach. Zapomnę o Dazenie. Zapomnę o dreszczu, jaki mnie przeszywał, gdy całował mnie w kark. Zapomnę, jak mi serce rosło w piersi za każdym razem, gdy uśmiechał się szelmowsko. Wszyscy mają rację – Dazen nawet w połowie nie dorównuje Gavinowi. Nie mogę kochać Dazena po tym, co zrobił. Jednakże nie było ucieczki. Karris wybrała własny rodzaj tchórzostwa i się upiła. Ojciec zauważył to za późno – albo w ostatniej chwili, zależy jak na to patrzeć – i zabronił służbie podawać jej wino. Nie zdążyła upić się tak, żeby stracić przytomność. Nie pamiętała, co wtedy

mówiła, ale pamiętała, że Gavin zaniósł ją do swojego pokoju. Ojciec patrzył na to pustym wzrokiem. Nic nie powiedział. Myślała, że jak się upije, to łatwiej jej będzie być potulną, cichą i uległą. Plan się udał i nie wiedziała, dlaczego myślała o tym z tak gorzkim rozczarowaniem. Kiedy odwracała twarz od pocałunków, Gavin wziął to omyłkowo za nieśmiałość i całował gdzie indziej. Kiedy zsunął jej suknię, zasłoniła się rękami, a on wziął to za skromność. Skromność? Kiedy była z Dazenem, upajała się jego spojrzeniem. Była śmiała, bezwstydna. Czuła się jak kobieta, chociaż wiedziała, że pod wieloma względami tylko bawiła się w kobietę. Przy Dazenie czuła się piękna. Przy Gavinie wypełniła ją niewysłowiona rozpacz, która zdławiła płacz wyrywający się z jej gardła. Karris nie pamiętała nawet, czy protestowała, czy prosiła, żeby przestał. Chciała, ale niewiele pamiętała. Chyba nic nie powiedziała. Cały czas myślała, co powiedział ojciec: „Nasza rodzina tego potrzebuje. Bez tego ślubu jesteśmy skończeni”. Dlatego nie walczyła. Pamiętała jednak, że w trakcie płakała. Dżentelmen by przestał, ale Gavin był pijany, młody i napalony. Nie było w nim delikatności. Nie była gotowa i sprawiał jej ból, ale ignorował jej protesty i poruszał się napędzany młodzieńczą żądzą. Szybko skończył – daleko mu było do przechwałek o całej nocy. A potem kazał jej wyjść. Zwyczajne okrucieństwo tych słów zaparło jej dech w piersi. Przełknęła to. A powinna była wydrapać mu oczy. Wcale jej nie chciał. Chciał tylko pokazać, że Dazen nie może mieć tego, co zgodnie z prawem należało się Gavinowi. Karris równie dobrze mogłaby być drzewem, które obsikał po ostatnim psie, znacząc tym samym swoje terytorium. Chwiejnym krokiem przeszła korytarzami w pięknej sukni z rozpiętą połową guzików – do zapięcia tego przeklętego łacha potrzebna była pomoc służących. Oczywiście widziano ją. Jakoś dotarła do domu, nie do ich domu na Wielkim Jaspisie, który spalił się do fundamentów, ale do ich apartamentów w pobliżu. Ojciec czekał na nią, ale nie powiedział ani słowa, tylko na nią patrzył. Jej niewolnica rozebrała ją drżącymi palcami, a kiedy w końcu Karris padła do łóżka, w progu sypialni zobaczyła ciemny zarys sylwetki ojca. Zachwiał się i oparł o framugę. – Mógłbym wyzwać go na pojedynek – powiedział. – Ale by mnie zabił, Karris, a ty byłabyś skończona. Bez żadnej nadziei. Stracilibyśmy wszystko, o co walczyli nasi ojcowie przez pięćdziesiąt pokoleń. Może jutrzejszy dzień będzie lepszy. Przez dwa dni chorowała z powodu wina, a kiedy wreszcie wyszła z sypialni, Gavin

pocałował ją publicznie, sadzał po swojej prawej stronie, traktował jak królową. Zupełnie jakby tamta noc nigdy się nie wydarzyła. Albo była piękna. Później uznała, że to dlatego, że wszyscy zachwycali się, jaka to z nich piękna para i jaka śliczna jest Karris, więc Gavin uznał, że Karris pasuje do jego wizerunku. Zamiast ją odstawić na bok, zdecydował się na małżeństwo. Wkrótce jednak wyjechał i stoczył ostateczną bitwę pod Strzaskaną Skałą. Od powrotu wydawał się innym człowiekiem. Traktował ją z prawdziwym ciepłem i szacunkiem; zupełnie nie przypominał człowieka, który wyrzucił ją z sypialni po tym, jak się z nią zabawił. Karris zaczęła wątpić, czy tamta noc w ogóle nastąpiła – dopóki nie odkryła, że jest w ciąży. Tego samego dnia, kiedy zdała sobie z tego sprawę, ale zanim zdążyła mu o tym powiedzieć, Gavin zerwał zaręczyny. Miała szesnaście lat, była w ciąży i nie miała żadnych szans na małżeństwo. Innymi słowy, była ucieleśnieniem ojcowskiego koszmaru. Kiedy tylko zyskała pewność, że nie poroni, powiedziała ojcu. Zażądał, żeby poszła do konsyliarza i zajęła się sprawą. Po raz pierwszy w życiu odmówiła. Do diabła z ojcem. Chciał ją uderzyć. Wyciągnęła pistolet. Powiedziała, że roztrzaska mu łeb, jeśli ośmieli się ją uderzyć. Powiedziała mu, że jest tchórzem, że ona urodzi bękarta Gavina i niech cały świat się o tym dowie. Do diabła z nim, do diabła z jej ojcem, do diabła ze wszystkimi. Urodzenie tego dziecka będzie jej pierwszym samowolnym czynem, jej zemstą. Ojciec padł na kolana i błagał. Dosłownie błagał. „Proszę, ocal naszą rodzinę. Nie możemy zawieść tylu pokoleń Białodębów, które poświęciły wszystko, żebyśmy zyskali taką pozycję”. Mówił „my”. A miał na myśli siebie i siebie. To on zniszczył rodzinę i wiedział o tym. Wyglądał słabo i żałośnie, zimny pot lśnił mu na łysiejącej głowie. Nagle wzbudził w niej pogardę. Kiedyś rządził nią niepodzielnie. Był odrażający. Odmówiła jego prośbom, a widok chorej, martwej rozpaczy w jego oczach sprawił jej przyjemność. Dwa dni później pocałował podwójną lufę pistoletu i strzelił sobie w łeb. Wszystkie księgi rachunkowe były uporządkowane. Tym się zajmował przez dwa dni. Wyprzedał całe mienie rodziny, żeby spłacić ich długi, i zostawił Karris dość, by przeżyła spokojnie resztę życia i utrzymała nieślubne dziecko. Ojciec wszystkim się zajął. Jego list samobójczy wyjaśniał, gdzie znajdują się pozostałe fundusze i dokąd Karris może się udać, jeśli chce urodzić dziecko w tajemnicy. Nie błagał, żeby tak uczyniła. Właściwie w liście nie było żadnych emocji. Żadnych

przekleństw, wybaczenia, żalu. Był równie pusty jak czaszka ojca po tym, jak przeszły przez nią kule pistoletu. Tylko krew i osad z czarnego prochu. Łajno i śmierć. Pustka i ohyda. Nie mogła zostać na Jaspisach, by znosić litość i zakłopotane spojrzenia. Wyjechała więc do domu dalekiej kuzynki głęboko w Krwawej Puszczy. Urodziła dziecko i natychmiast je oddała, nawet nie przytuliwszy, nie zapytawszy o płeć. Tylko przez niedyskrecję gospodyni przypadkiem dowiedziała się, że to był chłopiec. Rodzina, która adoptowała syna Gavina, mieszkała w pobliżu. Karris nie mogła tam wytrzymać, więc wróciła do Chromerii. Szybko straciła wagę po ciąży, a na jej młodej skórze ślady po rozstępach były ledwie widoczne. Zupełnie jakby nic się nie wydarzyło, poza tym, że wspomnienia uczepiły się jej jak piekliszcze zżerające jej duszę. Zatem czarny kolor nowej sukni jest jak najbardziej na miejscu, co? Kawałek mroku – jak ten, który jest we mnie. Myślałam, że masz już za sobą te melodramaty, Karris. Możesz sobie wsadzić te komentarze. Chyba właśnie na wsadzanie ma nadzieję król. To dopiero będzie uciecha dla nas obojga. Mam nadzieję, że lubi krew. Więc co? Mam podziękować, że dostałam właśnie teraz? Niewielka szansa, że... Skurcz przerwał jej w pół myśli. Karris się skuliła. Nie miała ochoty dziękować. Kiedy tak się kuliła, ktoś wsunął pod drzwiami kawałek papieru. Karris go podniosła. Był niewiększy od jej palca. „Rozkaz: zab. k.G. Cicho. Nie mogę pomóc”. Pod spodem widniała stara runa. To był ustalony symbol, oznaczający, że wiadomość jest od łącznika, z którym Karris miała się spotkać. Kiepsko narysowana, ale poprawna. Wiadomość nie zasługiwała nawet na miano zaszyfrowanej, ale nigdy nie pomyśleli, że Karris będzie potrzebowała szyfru. Miała spotkać się z łącznikiem osobiście. Miał się przedstawić, rysując od niechcenia część runy na jakiejś powierzchni: stole, ziemi, czymkolwiek. Karris miała więc zabić króla Garadula. W tajemnicy. A jej kontakt nie mógł jej pomóc. Cudownie. Karris nie mogła nawet spalić liściku, a chociaż karteczka była mała, była też brudna. Karris włożyła ją do ust, krzywiąc się, i przełknęła. Kontakt nie będzie w stanie jej pomóc. Niech to szlag, Karris, tyle myślałaś o przeszłości, że zapomniałaś o teraźniejszości. W jednej chwili Corvan zrozumiał, że ktoś chciał jej śmierci.

Ze wszystkich agentów Karris była ostatnią osobą, którą Biel powinna tu wysłać. Albo Biel chciała, żeby Karris umarła, albo... Nie istniała inna możliwość. A może Biel miała nadzieję, że zostanę porwana i zgwałcona? To niedorzeczne. Wiedziała, że czasem frustrowała Biel, ale myślała, że ta uparta kobieta ją lubi. Z drugiej strony Biel zawsze prowadziła wielopoziomową grę. Może uznała, że wykorzysta śmierć Karris, by osiągnąć inny cel. Zrobiło jej się niedobrze. To możliwe. Nie pomyślałaby o tym wcześniej, ale przecież przysięgła oddać życie za Biel w razie potrzeby. Może Biel uznała, że nadeszła taka potrzeba. Ktoś zapukał do drzwi. Tak samo jak wcześniej zjawiło się mnóstwo krzesicieli i mnóstwo gwardzistów. Jednakże tym razem weszło też kilka kobiet z puszkami pudrów i błyszczyków. Z wprawą profesjonalistek umalowały Karris, uczesały, skropiły perfumami, ale nie nałożyły żadnego proszku na oczy ani rzęsy. I wkrótce Karris dowiedziała się dlaczego, kiedy jedna z niewolnic wyjęła fioletowe nakładki. Niech ich szlag, pomyśleli o wszystkim. – Jeśli je zerwiesz, rozerwiesz sobie skórę – powiedziała jedna z niewolnic. – I prawdopodobnie zerwiesz sobie całą powiekę. Jeśli je zostawisz, król może pozwoli ci na większą swobodę, a nie uszkodzisz sobie oczu. Za kilka dni nakładki same się poluzują i w końcu odpadną. – A wtedy ponownie je przykleicie – powiedziała Karris. – Owszem. – A jeśli coś wpadnie mi do oka? Nie da się wtedy tego wyjąć. – Postaraj się, żeby nic nie wpadło. Przymierzyły nakładki do jej oczodołów. Nie były najlepiej dopasowane. Niewolnica, Atashanka ze wschodu, sądząc po rysach, skrzywiła się. – Żeby pasowały, muszę nałożyć więcej kleju. Więcej kleju oznacza, że jeśli zamrugasz, rzęsy się zlepią. Król Garadul chce cię dla twej urody, więc wolę nie przycinać ci rzęs, jeśli mogę tego uniknąć. Jednak, jak już nałożę nakładki, zostaną tak na wiele dni. Naprawdę wolałabyś, żeby rzęsy nie umazały ci się w kleju i skleiły albo... ugrzęzły w nim. Więc wolisz być ślepa, mieć podrażnione oczy czy stracić rzęsy? – Wolę stracić rzęsy i niech diabli wezmą Raska – powiedziała Karris.

Niewolnica zacisnęła usta. – Masz rację. Król może się rozzłościć. Musimy zaryzykować. Pomrugaj teraz jak najwięcej, bo potem nie wolno ci będzie mrugnąć tak długo, jak tylko wytrzymasz. Niezwykle ostrożnie nałożyły nakładki z kroplami kleju. Krople kleju wypełniły wolną przestrzeń, gdzie nakładki nie przylegały dobrze. Karris ledwie śmiała oddychać, siedziała tak nieruchomo, jak tylko zdołała, zmuszając się, żeby nie mrugać. Kiedy wreszcie nie wytrzymała i musiała mrugnąć, rzęsy ugrzęzły w schnącym kleju, ale zaraz się z niego wyrwały. – Och, i postaraj się nie płakać – powiedziała niewolnica. – Bo będziesz miała oczy pełne łez. Dosłownie. Uśmiechnęła się nieprzyjemnie. Przezabawne. Nałożyły więcej makijażu wokół oczu, kiedy klej już wysechł. A potem, w otoczeniu krzesicieli i gwardzistów, szybko przeprowadzono Karris przez obóz. Słońce zaszło godzinę wcześniej. Ucieszyła się ze świeżego, suchego powietrza. Ponad zapachem własnych perfum wreszcie czuła woń koni, ludzi, ogniska, mięsa świeżo ubitych zwierząt, gotującego się mięsa, bylicy i oleju. Oleju? Rozejrzała się i zobaczyła niedaleko wóz z zapasami. Och, oliwili miecze i broń palną. Ponieważ tyle wozów otaczało jej własny, Karris nie była w stanie zobaczyć dość wojska, by ocenić, ilu ludzi maszeruje na Garriston. Nie pomogła jej nawet liczba wozów. Nie miała pojęcia, jak bardzo są wyładowane, a nawet gdyby wiedziała, to kiedy ostatni raz podróżowała z armią, nie zwracała uwagi na takie rzeczy Była młoda, rozpieszczona, przerażona i głupia; nie przyszło jej do głowy, że kiedyś taka wiedza może się okazać użyteczna. Wśród żołnierzy kręciło się wiele kobiet. Nosiły świeżo ścięte drzewo na ogniska, stały na wozie rzeźniczym, pokrzykiwały na mężczyzn, żeby na pewno sprawiedliwie podzielili świeżo oskórowane dzikie pekari, opatrywały pomniejsze obrażenia, nieuniknione podczas marszu tysięcy, zabierały broń i zbroje, które wymagały naprawy u kowali, nie zabierając tego, co żołnierze sami mogli naprawić, ale woleli zrzucić to na kogoś innego. Większość kobiet pełniła role służebne, co oznaczało, że albo król Garadul nie miał wysokiego mniemania na temat kobiet, albo były to głównie świeże rekrutki. Sądząc po różnorodności strojów, wywodziły się z najróżniejszych warstw społecznych. To oznaczało, że zgłosiły się niedawno i z własnej woli. To

nie byli tylko służący, których Garadul kupił w Kelfingu; to byli miejscowi. Król Garadul otrzymał znaczne wsparcie od Tyrejczyków. Sądząc po tym, co zdołała dostrzec, zerkając w narastającą ciemność rozpraszaną punktami ognisk, rozrzuconych przypadkowo jak gwiazdy, wojsko obozowało, gdzie chciało. Wkrótce jednak Karris trafiła na obszar, na którym pięćdziesiąt wozów ustawiono w kręgu, zostawiając między nimi tylko kilka alejek, wskazujących różne strony świata i przejezdnych dla koni. Każdej strzegła Lustrzana Gwardia z muszkietami z zamkami lontowymi. Pośrodku znajdowała się otwarta przestrzeń dobra do obrony, małe falkonety wycelowane we wszystkie strony niczym jeżozwierz gotowy strzelić kolcami i wreszcie kilka wielkich, pasiastych pawilonów we wszelkich kolorach. Karris złapał skurcz, kiedy wprowadzano ją co centralnego pawilonu. Zgięła się wpół i aż zaparło jej dech. Zacisnęła mocno powieki, a luksynowe nakładki wgryzły się boleśnie w brwi i policzki. Zapanowała nad twarzą i poczekała, aż wściekły skurcz minie. Oddychała powoli, starając się zapanować nad bólem. A potem machnęła na jednego ze strażników, jakby była królową gotową już wejść, dziękuję bardzo. Mężczyzna odciągnął połę namiotu i Karris weszła. Suknia musiała być piękna, ponieważ gdy tylko Karris weszła, ustały wszystkie rozmowy. W pawilonie znajdowało się około siedemdziesiesięciu osób: niewolnicy, akrobaci, żonglerzy i muzycy, otaczający może ze trzydzieścioro arystokratów usadzonych na poduszkach wokół niskiego stołu zastawionego przysmakami i winem. Wszyscy byli barwnie odziani. Tak barwnie, że Karris dostrzegała to nawet mimo tłumiących kolory, ciemnych nakładek. Król Rask Garadul siedział u szczytu stołu – rzecz jasna. Pierścienie połyskiwały na jego dłoni zaciśniętej na kielichu z winem. Zamarł w połowie zdania i gapił się na Karris z rozdziawionymi ustami. Karris jednak ledwie zauważyła króla, ponieważ po jego prawej stronie siedział człowiek, jakiego nie widziała jeszcze nigdy w życiu. Zmusiła się, żeby iść dalej w stronę Garadula, kołysząc biodrami, szeleszcząc suknią, z głową wysoko podniesioną, rozluźnionymi ramionami, jakby wcale nie była zdenerwowana. Ten człowiek był Splamiony, był kolorakiem. Karris widziała koloraka tylko raz w życiu, ale był on dopiero w początkowym stadium szaleństwa. Ten mężczyzna nie był w początkowym stadium, ale też nie robił wrażenia szalonego. Nosił prostą szatę luksjata, tyle że oślepiająco białą, a nie czarną, jak te, które zwykle nosili luksjaci Orholama – w barwie mówiącej, że

najbardziej ze wszystkiego potrzebują światła Orholama. Na jego twarzy nie było też nawet śladu pokory luksjata. Za to była prawie ludzka – skóra, kość i krew. Włókna zielonego luksynu leżały zatopione pod pokrytą bliznami po oparzeniach skórą niczym wyblakły tatuaż, wypływając tuż pod powierzchnię na kościach policzkowych i czole. Przy szyi jego ciało się zmieniało. Skóra była czystym luksynem we wszystkich kolorach tęczy Po wewnętrznej stronie łokcia, co zauważyła, gdy uniósł kielich wina w parodii toastu dla Karris, znajdował się elastyczny, zielony luksyn, podobnie jak w innych stawach i przy szyi. Płaty niebieskiego luksynu wyrastały wszędzie tam, gdzie ciało nie musiało się zginać. Tworzyły zbroję płytową na przedramionach, pancerne rękawice na dłoniach, na których na każdym knykciu wyrastał kolec. Jego ramiona były nienaturalnie szerokie pod bluźnierczą szatą luksjata; odwrócony trójkąt piersi rysował się pod szatą lśniącą od odbitego światła niczym morze o wschodzie słońca. Tam nie dostrzegła płatów, ale tkany niebieski luksyn o trzykroć większej wytrzymałości i o wiele trudniejszy do strzaskania, którego stworzenie wymagało sporych umiejętności i cierpliwości. Wszędzie pomiędzy i pod każdym kolorem płynął żółty luksyn, ciągle odnawiając to, co niszczyło się pod wpływem światła albo po prostu zużycia. Tam, gdzie płaty spotykały się, nawilżający pomarańczowy luksyn sprawiał, że nie ocierały się o siebie. Czerwony luksyn tworzył archaiczny wzór run i ośmiokątnych gwiazd wytrawionych płytko w wierzchniej warstwie niebieskich płatów. Karris nie mogła zobaczyć, czy wplótł też do skóry nadfiolet, ale była pewna, że tak. W końcu w środek wnętrza każdej dłoni wprawił ogniowy kryształ. Ogniowe kryształy – namacalna, zapieczętowana forma podczerwieni – zwykle rozpadały się po kilku sekundach. Wystawienie ich na działanie powietrza sprawiało, że wybuchały ogniem. Ten potwór jakimś cudem zatopił w każdej dłoni i zabezpieczył przed powietrzem w niebieskim luksynie jeden kryształ, więc każda z dłoni była dosłownie przezroczysta, chociaż świat przez nie wyglądał jak miraż – obraz falował od gorąca, co było charakterystyczne dla ogniowego kryształu. A mimo to kolorak zachował zdolność poruszania palcami, co oznaczało, że albo był uzdrawiaczem o magicznych zdolnościach, albo to była swoista iluzja. Musiała być. To było po prostu niemożliwe. Kiedy wreszcie stanęła przed królem Garadulem, zobaczyła oczy Splamionego. Były strzaskane. Halo popękało we wszystkich miejscach. Kolory wyciekły z tęczówki, barwiąc białko na wszystkie barwy. Wirowały nieustannie; niebieski wypłynął na wierzch, kiedy Splamiony

przyglądał się Karris, zieleń wiła się jak wąż w labiryncie czerwieni i oranżu. – Wyglądasz zjawiskowo, Karris – oznajmił król Garadul. – Cóż za widok dla zbolałych oczu! – A ty stanowisz bolesny widok dla każdych oczu – odparła, uśmiechając się słodko. Roześmiał się. – Nie tylko wypiękniałaś z wiekiem, ale też stałaś się ostrzejsza. Usiądź z nami, Karris. Mam dla ciebie prezent, ale najpierw chciałbym, żebyś poznała moją prawą rękę. – Wskazał na Splamionego. – Karris Białodąb, poznaj Kryształowego Proroka, Mistrza Polichromatę, Lorda Omnichroma, Księcia Barw, Upiornego Oświeconego. – Długie imię – odparła Karris. – Matka musiała tracić kupę czasu, kiedy wołała cię na obiad. – Możesz wybrać sobie ulubione imię – odparł Książę Barw. Głos miał niepokojąco... ludzki. Mocny, pewny, rozbawiony, może trochę chrapliwy, niczym u kogoś, kto od dawna pali mgiełkę. – A zatem Pstry Błazen. Czerwień wyskoczyła na powierzchnię jego oczu, a zaraz potem zastąpił ją chłodny, rozbawiony błękit. – Karris, tak cię ojciec nauczył odzywać się do starszych? Kiedyś tak się starałaś go zadowolić. Byłaś taka słodka. Prawdziwa dama. Taka uległa, jak na zieloną krzesicielkę. – To się skończyło dawno temu. Kim u diabła jesteś? Nie znasz mnie. – Ależ oczywiście, że znam – odparł Książę Barw. Zerknął na króla. – Oczywiście, mów śmiało, niech wcześniej otworzy swój prezent – powiedział Rask Garadul, udając irytację. – Spójrz na mnie, Karris – powiedział Kryształowy Prorok. – Daj sobie chwilę. Wyjrzyj poza strach, poza małostkową odrazę, własną ignorancję. Karris ugryzła się w język. Było coś szczerego w tym zgrzytliwym głosie, autentyczne pragnienie, żeby go rozpoznała. Przyjrzała się więc w milczeniu. Ciało oczywiście w niczym jej nie pomogło, przyjrzała się więc twarzy. Splamiona luksynem skóra zaciemniała rysy, podobnie jak blizny po oparzeniach. Jedna brew odrosła siwa, w reakcji na ogień albo luksyn – Karris nie wiedziała. Jednakże dostrzegła coś znajomego.

Orholamie! Ogień. Blizny po oparzeniach. Pięść zamknęła się na jej sercu i zacisnęła. Karris nie mogła złapać tchu. To nie mógł być on, nie żył od szesnastu lat! Kiedy jednak to dostrzegła, wiedziała, że to nie może być nikt inny. – Koios – powiedziała. Zatem to dlatego Biel ją wysłała. Wrogiem był jej brat. Kolana się pod nią ugięły i padła ciężko na poduszkę obok króla, na wypadek, gdyby miała zemdleć jak przystało na prawdziwą damę.

ROZDZIAŁ 68 Gavin przestał krzesać, kiedy słońce schowało się za horyzontem. Gdyby chciał, mógłby wykorzystać nastrojowe, odbite światło, ale był już wyczerpany. Spojrzał na porośniętą krzewinkami równinę ciągnącą się na południe. Gdzieś tam była Karris. Najprawdopodobniej nigdy więcej jej nie zobaczy, nie będzie miał szansy wyznać jej prawdy. To zasmuciło go bardziej niż myślał. Odwrócił się i rozczarowany spojrzał na dzisiejsze dzieło swych rąk. Miał nadzieję wznieść z półtora mili murów. Co najmniej. A zamiast tego położył tylko fundamenty, chociaż całe trzy mile. Najdziwniejsze, że to właśnie Aliviana Danavis rozwiązała najtrudniejszy dotychczasowy problem. A może to wcale nie było dziwne, zważywszy jak błyskotliwy był jej ojciec. Gavin chodził wzdłuż rowu, który kopali robotnicy, tryskając do środka żółtym luksynem. Tam, gdzie zachował się stary mur, sprawiał, że żółty luksyn oblewał go jak woda, wsiąkając w każdą szczelinę, wzmacniając kamień i zaprawę magią. Tam, gdzie zniknęły nawet fundamenty starego muru, krzesał żółcień od razu w stały luksyn, budując pod nowy mur fundamenty szerokie na siedem kroków. Wszędzie kotwiczył żółty luksyn do podłoża skalnego za pomocą na wpół odparowanego, gęstego jak smoła czerwonego. Nie dość jednak, że szedł powoli, to kiedy jeszcze luksyn osiągał poziom gruntu, Gavin musiał go rzucić. Jak każdy inny kolor, żółty miał swój ciężar. Ważył niemal tyle co woda, a przy ilościach, jakie Gavin przesuwał, ciężar prawie go miażdżył. Mięśnie osłabłyby mu na długo przed zdolnością do krzesania. Oczywiście w miarę, jak mur będzie zyskiwał na wysokości, będzie coraz gorzej. Początkowo korzystał z rusztowania, ale po pół godzinie stało się jasne, że nie skończy murów w miesiąc, nie mówiąc o pięciu dniach, którymi dysponował. Wtedy właśnie Liv naszkicowała swój pomysł. Jak większość wspaniałych pomysłów i ten wydał się prosty, wręcz oczywisty – kiedy już się nim podzieliła. Gavin położył dwie szyny po obu stronach muru, a potem wykrzesał ramiona, które je połączyły. Po dodaniu kół i uprzęży, która by go utrzymała, mógł zawisnąć w powietrzu nad murem. Koła ślizgały się po szynach, więc zamiast przesuwać rusztowania po każdych dwudziestu krokach, rusztowanie przesuwało się samo razem z nim. Zamiast rzucać luksyn, mógł

go upuszczać. To sprawiało, że niemal cały wysiłek fizyczny zmalał do zera. Zanim dobrze wykrzesał uprząż, żeby nie kołysać się jak wariat za każdym razem, gdy rzucił więcej luksynu, było już późne popołudnie. Gavin turlał się powoli po szynach, pieczętując luksyn co dwadzieścia kroków, i nakładając jeszcze trochę żółtego luksynu na same pieczęcie. Wiedząc, ile czasu zostało mu do zachodu słońca, skupił się na prostym krzesaniu i zamiast brać się za intelektualne wyzwania w postaci krzesania wnętrza murów, postanowił wykrzesać tyle fundamentów, ile zdoła. Zrobił ogromne postępy, ale nadal trudno było orzec, czy zdoła zakończyć swoje przedsięwzięcie na czas. Gdyby skończył cały wysoki mur nie do zdobycia, zanim zjawi się Rask Garadul, z wyjątkiem przerwy szerokiej na dwieście kroków pośrodku, jego wysiłek poszedłby na marne. Gavin zszedł na ziemię. Chwiał się lekko, idąc do Corvana Danavisa, który trzymał ich konie. Generał wyglądał na zaniepokojonego. – Po prostu długo nie stałem o własnych siłach – uspokoił go Gavin. Corvan przyjął to w milczeniu. Kilka przecznic dalej, kiedy słońce gasło na niebie, powiedział: – Więc... Schwytano Karris. – Yhm – mruknął Gavin, nie patrząc mu w oczy. – A ty zostawiłeś to wszystko za sobą? Gavin nie odpowiedział. – Dobrze. Zawsze uważałem, że stanowi największe zagrożenie dla twojego planu. Miała dość powodów, żeby nienawidzić was obu i była wystarczająco pochopna, żeby zniszczyć wszystko bez zastanowienia. Zamierzasz więc rozdrażnić Raska i masz nadzieję, że zabije ją, żeby udowodnić, że mówi serio? – Niech cię szlag. – Więc jednak nie wszystko to przeszłość? – powiedział Corvan. Nie mówił poważnie o sprowokowaniu śmierci Karris. Gavin to wiedział. Corvan rozumiał, na czym polega ostra walka o swoje, ale to nie znaczy, że zawsze tak postępował. – Więc ona nadal nie wie? – Nie. Dlatego zerwałem zaręczyny. – Dlatego, że mogła cię przejrzeć, czy z innego powodu? – spytał Corvan.

– Zniszczyliśmy ją. Dazen spalił jej dom, wojna odebrała jej resztę. Nie zdawałem sobie sprawy, że wszystko straciła, a powinienem był. Kiedy w końcu zaproponowałem, że odbuduję fortunę jej rodziny, zabrzmiało to jak zniewaga. Splunęła mi w twarz i zniknęła na rok. Kiedy wróciła, była odmieniona. – Zauważyłem. Czarnogwardzistka. Zdumiewające osiągnięcie. Ale nie odpowiedziałeś na moje pytanie. Chociaż zapadał zmierzch, na ulicach było przyjemnie ciepło, a tłumy stawały się coraz gęstsze. Ludzie zapalali lampy przed domami i sklepami. Inni odpoczywali, popijać na płaskich dachach domów. Zupełnie jakby wcale nie nadciągała katastrofa. Gavin rozejrzał się i upewnił, że mówi wystarczająco cicho, żeby jego głos się nie poniósł. – Okłamałem wszystkich. Kłamałem tak dużo, że czasem zapominam, kim jestem. Po tym wszystkim, co ja i mój brat zrobiliśmy Karris... Nie mogłem... Do diabła, obu nas widziała nago, prawda? Jeśli ktoś mógłby się zorientować, to ona. To był najszybszy sposób, żeby wszystko zniszczyć. – Racja, ale chciałeś powiedzieć coś innego – stwierdził Corvan spuszczając wzrok, żeby zostawić Gavinowi namiastkę prywatności. – Myślałem o tym, wiesz? Jak poślubić ją i nadal zwodzić. Albo gdyby się nie udało, jak pokazać jej, że nie ma wyboru i musi dochować sekretu. Ostatecznie była jedyną istotą, której nie chciałem zbezcześcić. Kiedy uciekłem, zakochała się w moim bracie. Gdyby poznała prawdę i postanowiła mnie zniszczyć... – Wzruszył ramionami. Corvan spojrzał mu w oczy. – Nie wiem, czy podziwiać cię jeszcze bardziej, czy przerazić się twoją głupotą. – Zwykle optuję za większym podziwem – odpowiedział Gavin, szczerząc zęby. Corvan uśmiechnął się niechętnie, ale się nie zaśmiał. Jechali ulicami tak szybko, jak się dało bez tratowania nikogo i dotarli do Trawertynowego Pałacu, kiedy zapadła już ciemność. Przy bramie stał Żelazna Pięść. Co dziwne, uśmiechał się od ucha do ucha. – Najwyższy Lordzie Pryzmacie – powiedział. – Kolacja już czeka. Gavin się skrzywił. Skoro Żelazna Pięść się uśmiechał, znaczyło to, że czeka go coś niezręcznego, nieprzyjemnego albo dokuczliwego. Nie zamierzał jednak pytać. Dowódca uśmiechnąłby się wtedy jeszcze szerzej i cieszyłby się ze swojego sekretu. Dobrze. Gavin ruszył

w stronę prywatnej jadalni. – Lordzie Pryzmacie – wtrącił się Żelazna Pięść. – W sali głównej. Znajdowała się raptem kilka kroków dalej. Gavin ledwie zdążył się zastanowić, dlaczego mogliby potrzebować głównej jadalni do kolacji, kiedy już wszedł do antykamery prowadzącej do wielkiej, przykrytej kopułą sali. Główna sala Trawertynowego Pałacu, chociaż miała pewnie z jedną trzecią rozmiarów głównej sali Chromerii, była jednym z cudów starego świata. Wejście tworzyły ogromne, podkowiaste łuki w zielono-białe pasy, mówiące o czasach, kiedy połowa Tyrei była paryjską prowincją. Trawertyn i biały marmur przeplatały się co krok: w szachownicy posadzki, zawiłych geometrycznych wzorach na ścianach, i w starych paryjskich runach, które zdobiły bazy ośmiu ogromnych drewnianych kolumn, podpierających sklepienie. Każda kolumna miała dobre pięć kroków średnicy – atasifusty to najgrubsze drzewa na świecie – i nie było widać, żeby któraś zwężała się ku górze. Drewno było podobno darem od ataskiego króla sprzed pięciuset lat. Nawet wtedy było bezcenne. Teraz drzewa wymarły; ostatni zagajnik wycięto w czasie Wojny Pryzmatów. Gavin nigdy nie dowiedział się, kto to zrobił. Kiedy przybył do Ru, zagajnik po prostu zniknął. Jego dowódcy – dowódcy Dazena – przysięgali, że ostatnie drzewa stały, gdy opuszczali miasto. Dowódcy Gavina przysięgali po wojnie, że drzewa zniknęły, zanim przybyli. To, co czyniło atasifusty jedynymi w swoim rodzaju, to ich soki, które miały takie same własności jak skoncentrowany czerwony luksyn. Drzewa potrzebowały stu lat, żeby osiągnąć pełen rozmiar – te giganty musiały mieć kilkaset lat, kiedy je ścięto. Gdy osiągały dojrzałość, można było wywiercić dziurę w pniu, a jeżeli drzewo było wystarczająco duże, żywica wypływałaby dostatecznie wolno, by karmić płomienie. W tej ósemce olbrzymów wywiercono sto dwadzieścia siedem dziur – liczba ta pewnie była kiedyś znacząca, ale znaczenie zagubiło się z czasem. Na pierwszy rzut oka wydawało się, że drzewa płoną, ale płomień był stały i nigdy nie pożerał drewna, które miało widmowy odcień kości słoniowej, z wyjątkiem czarnych smug sadzy nad płonącym otworem. Gavin wiedział, że płomienie nie mogą wiecznie płonąć, ale chociaż podobno płonęły dzień i noc przez pięćset lat, nic nie wskazywało, żeby zamierzały w najbliższym czasie zgasnąć. Być może, w miarę jak soki spływały, płomienie bliżej sklepienia odrobinę przygasły w porównaniu z tymi poniżej, ale Gavin nie założyłby się o to. Z kolei niedojrzałe drzewo stanowiło doskonałe drewno opałowe. Jedna wiązka, która zmieściłaby się człowiekowi w ramionach, grzałaby małą chatę przez całą zimę. Nic dziwnego,

że te drzewa wymarły. Oczywiście, niepotrzebne były żadne światła w głównej sali, ale na zewnątrz, za witrażowymi oknami – także ujętymi w podkowiaste łuki – płonęły pochodnie, dzięki czemu witraże jaśniały za dnia i w nocy bielą, zielenią lub czerwienią. I znowu – kolory i kształty miały znaczenie dla ludzi, którzy zbudowali ten cud, ale Gavin nie miał pojęcia, co znaczyły. To sprawiało, że rozumiał jak sam niewiele znaczy. Nie sądził, żeby cokolwiek, co stworzył, przetrwało pięćset lat po jego śmierci. To wielkie szczęście, że jego brat nie starł z powierzchni ziemi tego cudu, kiedy zniszczył miasto. Kiedy Gavin wszedł, jego wzrok oderwał się od majestatu drewnianych kolumn i skupił na ludziach siedzących przy wielkim stole; wszystkie twarze odwróciły się w jego stronę. Na sekundę jego uwagę przyciągnęły bliźniacze cienie obstawiające korytarz. Zerknął w bok, spodziewając się zabójcy. Nie, to Czarna Gwardia. Przy wejściu stało dwóch Czarnogwardzistów, kilkunastu następnych stało w sali. Wszystkich poznawał. Czarna Gwardia? Tutaj? Ach, przybył statek z tymi, którzy mieli zostać Uwolnieni. Żelazna Pięść musiał przy okazji wezwać Czarnogwardzistów. Gavin spojrzał z powrotem na biesiadników. Czekało na niego co najmniej dwustu krzesicieli. Mała grupa, jak powiedziała mu Biel. Nie wspomniała tylko, kto znajdzie się w tej grupie. Gavin znał ich wszystkich z widzenia, a większość też z imienia – Izem Czerwony i Izem Niebieski, Samila Sayeh, Maros Orlos, nieciągły dichromata Usef Tep, którego nazywano Fioletowym Niedźwiedziem, Deedee Spadający Liść, paryjskie siostry Tala i Tayri, Javid Arash, Gim Szpon, Eleleph Corzin, Bas Prostaczek, Dalos Temnos Młodszy, Usem Dziki, Evi Rajgras, Płomiennoręki i Odess Carvingen. Gdzie spojrzał, siedzieli bohaterowie Wojny Pryzmatów, którzy walczyli po obu stronach. To byli najbardziej utalentowani krzesiciele Siedmiu Satrapii i reprezentowali wszystkie siedem krain; nawet Ilytanie mieli tu swego reprezentanta, chociaż jedynie w osobie Płomiennorękiego. Z kolei Eleleph Corzin była Abornejką. Gavin zatrzymał się w pół kroku, nie dowierzając. Co roku kilku krzesicieli z wojny było Uwalnianych, ale nie zjawiło się ich tylu na raz od czasów tuż po wojnie, kiedy wielu doszło do granic swoich możliwości z powodu ilości magii, jakiej użyli w czasie walki. Wszyscy ci krzesiciele byli młodzi w czasie wojny i Gavin wiedział – obawiał się – że wkrótce zaczną odchodzić, ale żeby tylu, i to w jednym roku? – Zawarliśmy pakt – odezwał się Usem Dziki, reagując na nieskrywaną dezorientację

Pryzmata. – Niektórzy z nas, walczących razem. Powiedzieliśmy sobie, że kiedy pierwszy z nas będzie musiał odejść, odejdziemy wszyscy razem. Chciałem mieć jeszcze rok, może dwa dla siebie, ale lepiej odejść wcześniej niż później, prawda? – Lepiej odejść przy zdrowych zmysłach – warknął Fioletowy Niedźwiedź. – Lepiej odejść razem – dodała Samila Sayeh. – Żeby Deedee przestała się męczyć. Rzeczywiście Deedee Spadający Liść wyglądała gorzej od większości. Jej skóra na stałe przybrała zielonkawy odcień, a halo w oczach buchało zielenią, która przytłoczyła niegdyś niebieskie tęczówki. Uśmiechnęła się słabo. – Lordzie Pryzmacie, to zaszczyt. Od dawna czekałam na Uwolnienie. – Skłoniła się, jak większość starych wojowników postanawiając zignorować fakt, że walczyła po innej stronie niż Gavin. Reszta poszła za jej przykładem, kłaniając się i dygając zgodnie z oficjalną etykietą swoich krajów. Gavin skłonił się oficjalnie, patrząc każdemu w oczy, uważając, żeby krzesicielom z obu stron okazać taki sam szacunek. W środku zaś – jak zawsze – czuł, że pęka mu serce. Chciał powiedzieć tym, którzy walczyli po jego stronie, że to on, a nie Gavin, że to było najlepsze wyjście. Zamiast tego usiadł z nimi, lądując koło wybuchowego Usema Dzikiego, kiedy niewolnicy wnieśli parujące talerze z jedzeniem i chłodne dzbany z cytrusowymi sokami i winem. – Kiedy powiedziałem niektórym pozostałym – skinął niechętnie na Izemów i Samilę, którzy walczyli dla Gavina – pomyśleli, że dla nich to też dobry rok. – Pragnęliśmy, lordzie Pryzmacie, pomóc Siedmiu Satrapiom zostawić wojnę... za sobą – powiedziała Samila Sayeh, dyplomatycznie powstrzymując się przed powiedzeniem „Wojnę Fałszywego Pryzmata”. – W gruncie rzeczy staliśmy się dobrymi przyjaciółmi. – Osobiście – odezwał się Maros Orlos, najniższy Ruthgarczyk, jakiego Gavin widział w życiu – cieszę się z Uwolnienia bez zwyczajowej otoczki. Bez fajerwerków, przemów i całego tego pozerstwa w wykonaniu satrapów i nowobogackich lordów, którzy sami nigdy nie będą musieli dopełnić Paktu. Uwolnienie jest święte. Powinno przebiegać pomiędzy człowiekiem, Pryzmatem i Orholamem. Reszta to tylko bzdury rozpraszające uwagę. – Bzdury? Jak na przykład kolacja z Pryzmatem i twoją grupą do Uwolnienia? – spytał Izem Czerwony. Był Paryjczykiem, szczupłym jak bat i o języku ciętym jak bicz. Nadal nosił ghotrę tak

złożoną, że przypominała kaptur kobry. Nauczył się wiązać ją w ten sposób, kiedy był siedemnastoletnim krzesicielem i znosił nieustanne docinki z tego powodu. Nazywano go pozerem tylko do pierwszej bitwy, kiedy jego uderzenia podobne do błyskawic, ogniowe pociski szybkie jak strzały i zdziesiątkowane szeregi wroga uciszyły raz na zawsze wszelkie docinki. Maros otworzył usta, żeby zaprotestować, ale zdał sobie sprawę, że zacząłby sprzeczkę z Izemem Czerwonym, ponownie więc skupił się na jedzeniu. Tala, starsza Paryjka o krótkich, siwych włosach i czerwonym halo, które sprasowało jej piwne tęczówki powiedziała: – Najwyższy Lordzie Pryzmacie, dowódca Żelazna Pięść powiedział nam o małym projekcie, nad którym pracujesz. To mi przypomina ten stary wiersz o Wędrowcy. Jak to szło? Pewne dzieło...? To był sławny wiersz. Wszyscy go znali. Nie musiała nawet kończyć. Proponowała Gavinowi pomoc w ukończeniu muru. – To byłoby wspaniałe... – zaczął Gavin. Przerwał mu Bas Prostaczek, dziwaczny tyrejski polichromata. Przechylając głowę na bok, powiedział: – „Pewne dzieło szlachetne dokończyć jeszcze trzeba, godne ludzi, co z bogami brali się za bary”. Gevison, „Ostatnia podróż wędrowcy”, wers sześćdziesiąty trzeci i sześćdziesiąty czwarty. – Podniósł wzrok, zobaczył, że wszyscy patrzą na niego, więc zawstydzony spuścił oczy. – To byłoby cudowne – powiedział Gavin. – Zrozumiem, jeżeli ktokolwiek będzie miał obiekcje i nie zdecyduje się do mnie dołączyć, ale jeśli zechcecie... Naprawdę to doceniam. To był niesamowity dar i w dodatku nic ich nie kosztował. Nie wszystkich tych krzesicieli dzielił krok od śmierci, niektórzy z nich byli wręcz niedorzecznie potężni, a wielu z nich posługiwało się chromaturgią z cudowną subtelnością. Ich pomoc wszystko zmieni. Oczywiście byli to też ludzie, którzy najlepiej znali Gavina i Dazena. Jeśli ktokolwiek miał szansę odkryć, że Gavin to oszust, to ta osoba znajdowała się właśnie w tej sali. A mając w perspektywie Uwolnienie, nie miałaby nic – albo niewiele – do stracenia, demaskując go. Gavinowi pierś się zacisnęła. Uśmiechnął się mimo strachu, jakby uśmiechał z tego, jak olśniewająco i przedziwnie prosty jest Bas. Odpowiedziano mu uśmiechami ze wszystkich krańców stołu. Gavin wiedział, że niektóre z tych uśmiechów musiały być jadowite, ale nie miał szansy dowiedzieć się, które. Kto prędzej chciałby go zniszczyć? Ci, którzy uważali go za

przyjaciela i dowiedzieli się, że przywłaszczył sobie miejsce Gavina, czy też ci, którzy walczyli dla niego i uwierzyli w jego śmierć, a teraz odkryli, że ich zdradził? Bas Prostaczek gapił się na Gavina bez uśmiechu, z przekrzywioną głową, a jego dziwnie spostrzegawcze oczy badały każdy szczegół.

ROZDZIAŁ 69 – Chłopak zniknął – powiedział Żelazna Pięść. Dochodziła północ. Stali na dachu Trawertynowego Pałacu i patrzyli na zatokę. – Kip – dodał, jakby był jakiś inny chłopak. Nie powiedział jednak „twój syn”. Pięknie, jak wszyscy muszą tańczyć wokół moich wpadek. Moich! Jasne. Dzięki, braciszku. – Dlaczego nic mi nie powiedziano? – spytał Gavin. Cały wieczór spędził na udawaniu swojego brata przed krzesicielami, którzy znali ich obu, zmuszony udawać, że dobrze się bawi. To było niepokojące. Towarzystwo dawnych wrogów sprawiło mu przyjemność i nieustannie czuł się, jakby oczy zachodziły mu mgiełką. Ludzie, których nienawidził, kiedy był Dazenem, okazali się całkiem mili. Kilkoro z dawnych przyjaciół Dazena, chociaż nie wszyscy, na każdym kroku byli nieco cięci, co sprawiało, że stracili na uroku. Gavin patrzył na mężczyzn i kobiety, którym zapewnił zajęcia daleko od Jaspisów, żeby mu nie zagrażali i pomyślał: „Zniszczyłem wam życie, a wy nigdy się o tym nie dowiecie. I brakowało mi was”. – Zorientowaliśmy się raptem kilka minut temu. Ten list leżał na wierzchu. Drugi był schowany pod pościelą. Sprytnie. Kip osiągnął dokładnie to, co chciał – zyskał na czasie. Sprawił, że nie szukaliśmy go przez cały dzień. Gavin wyciągnął rękę, wiedząc, że Żelazna Pięść będzie miał listy. Dowódca mu je podał. W ważniejszym Kip napisał: „Jestem Tyrejczykiem i jestem młody. Bardziej się przydam jako szpieg, niż siedząc tutaj. Nikt nie będzie mnie podejrzewał. Spróbuję znaleźć Karris”. Szpieg? Niech mnie Orholam strzeli! – Jeszcze jakieś nowiny? – Zabrał konia i rulon monet. – Więc może się wpakować w jeszcze gorsze tarapaty, niż po prostu idąc do obozu wrogiej armii uzbrojony w same złudzenia. Żelazna Pięść nie odpowiedział. Z zasady ignorował oczywiste stwierdzenia. – Mała Danavis też zniknęła. Stajenny powiedział, że poprosiła o konia, ale jej odmówił.

Wygląda na to, że znalazła listy i ruszyła za chłopakiem. Gavin gapił się na zatokę. Strażniczka, statua strzegąca wejścia do zatoki, między nogami której wpływali żeglarze, trzymała w jednej ręce włócznię, a w drugiej pochodnię. Pochodnią zajmował się żółty krzesiciel, którego cała praca sprowadzała się do nieustannego napełniania jej płynnym żółtym luksynem. Specjalnie wyżłobienia w szkle sprawiały, że luksyn był powoli wystawiany na działanie powietrza, przez co, migocząc, zamieniał się z powrotem w światło. Lustra zbierały to światło i wysyłały dalej w noc, obracając się powoli na dźwigniach poruszanych przez wiatrak, kiedy wiał wiatr, lub zwierzęta pociągowe, gdy nie wiało. Dzisiaj blask oświetlał mgliste nocne powietrze, wycinając w ciemności ogromne pasy. Tym właśnie powinien się zajmować każdy krzesiciel – nieść światło Orholama w najciemniejsze zakamarki świata. I to właśnie próbował zrobić Kip. – Gdyby zjawił się w moim obozie i nie rzucał się za bardzo w oczy, nie wziąłbym go za szpiega – powiedział Żelazna Pięść. Może dlatego, że byłby z niego porażająco kiepski szpieg? – A skoro mowa o naszych szpiegach, czego się dowiedziałeś? – Gubernator Crassos całkiem zwyczajnie zjawił się na inspekcji w porcie, niosąc niewinnie wyglądającą i dziwnie ciężką torbę. Przeokropnie ucieszył się na mój widok. – Robisz się sarkastyczny tylko wtedy, kiedy się wściekasz – zauważył Gavin. – Mów śmiało. Niech mi się oberwie. – Przysiągłem chronić Kipa, lordzie Pryzmacie, ale najpierw szpiedzy... – Możesz mi mówić po imieniu, kiedy wychodzę na głupca – odparł beznamiętnie Gavin. – Szpiedzy donoszą... – Wyrzuć to z siebie, na miłość Orholama! Żelazna Pięść zacisnął zęby, a potem zmusił się do ich rozluźnienia. – Gavinie, muszę za nim jechać. A to znaczy, że nie mogę zostać tutaj, pomóc w obronie i pokierować moimi ludźmi. – I jesteś Paryjczykiem, ogromnym mężczyzną i przeciwieństwem osoby nierzucającej się w oczy, jeśli więc pojedziesz za nim, jak wymaga twój honor, najpewniej zginiesz, co nie tylko znaczy, że będziesz martwy, za czym zresztą jakoś specjalnie nie tęsknisz, ale też, że nie zdołasz ochronić Kipa, a przecież po to właśnie pojedziesz. A nie możesz zlecić tego zadania komuś

innemu, ponieważ osobiście obiecałeś go chronić, a poza tym każdy inny Czarnogwardzista będzie się wyróżniał tak samo jak ty. Nie chodziło tylko o to, że Czarnogwardziści mieli ciemniejszą skórę niż Tyrejczycy i raczej skręcone niż kędzierzawe albo proste włosy. W ciągu wieków ludzie dostatecznie wiele razy się przemieszali, żeby całkiem sporo Tyrejczyków miało podobną skórę i włosy. Nawet Kip mógłby być dobrym szpiegiem mimo niebieskich oczu. Tyrejczycy przywykli do mniejszości etnicznych, gdy po wojnie zostało tu tylu różnych ludzi. Kłopot polegał na tym, że krzesiciele o hebanowej skórze i nadzwyczajnej krzepie, którzy dosłownie emanują niebezpieczeństwem, wszędzie będą się wyróżniali. Czarnogwardziści odstawaliby nawet w armii paryjskich krzesicieli. – Do tego to się właściwie sprowadza – przyznał Żelazna Pięść, a ostrze jego gniewu stępiało, gdy Gavin pokazał, że rozumie powody, dla których dowódca się pieklił. – Czego jeszcze dowiedziałeś się od naszych szpiegów? – spytał Gavin, odsuwając chwilowo na bok zmartwienia Żelaznej Pięści. Dowódca równie chętnie zmienił temat. – Niektórzy wrócili z obozu króla Garadula i sądzę, że mamy większy problem niż myśleliśmy. – Zsunął ghotrę i podrapał się po głowie. – Jest natury religijnej. – Nie sądziłem, że przejmujesz się jakoś specjalnie religią – odpowiedział Gavin, próbując wnieść trochę humoru do rozmowy. – Skąd to przypuszczenie? Cały czas rozmawiam z Orholamem. – „Orholamie, co ja takiego zrobiłem, żeby sobie na to zasłużyć?” – zasugerował Gavin, myśląc, że dowódca żartuje. – Nie, mówię poważnie. – Och. Żelazna Pięść żarliwym wyznawcą? – Ale wiesz, jak to jest, lordzie. Sam rozmawiasz z nim cały czas. Jesteś jego wybrańcem. – W moim wypadku to wygląda inaczej. – Najwyraźniej bardzo, bardzo inaczej. – Ale przepraszam za żarty. Mówiłeś religijny? – Tu nie chodzi tylko o politykę, bo nazwał się królem. Rask Garadul chce zniweczyć wszystko, czego dokonaliśmy od nadejścia Lucidoniusa. Wszystko. Nieokreślony lęk ścisnął Gavinowi żoiądek.

– Starzy bogowie. – Starzy bogowie – przytaknął Żelazna Pięść. – Zmuś Kipa do powrotu, dowódco. Zrób wszystko, co będziesz musiał. Jeśli ktokolwiek poskarży się na twoje metody, będzie miał najpierw ze mną do czynienia. Jeżeli zdołasz, uratuj też dziewczynę. Mam u jej ojca dług, którego nigdy nie zdołam wyjaśnić. Gavin spał niewiele i niespokojnie. Nigdy nie sypiał za dobrze, ale zawsze było jeszcze gorzej, gdy zbliżało się Uwolnienie. Nienawidził tej pory roku. Nienawidził tej farsy. Pierś mu się zaciskała, kiedy leżał w łóżku. Może powinien był pozwolić bratu wygrać? Może Ga–vin lepiej by się spisał? A przynajmniej on sam nie musiałby tu być. Bzdura. A jednak nie potrafił przestać się zastanawiać, czy Gavin byłby lepszym Pryzmatem od niego. Zawsze lepiej niż Dazen radził sobie z brzemieniem odpowiedzialności. Wręcz nie zauważał tego ciężaru. Jakby nigdy w siebie nie wątpił. Dazen zawsze mu tego zazdrościł. Ranek nie nadszedł za wcześnie. Dazen usiadł i znowu założył maskę Gavina. Promieniujący ból przeszył mu pierś i ścisnął za gardło. Nie mógł tego zrobić. Bzdura. Po prostu brakowało mu Kipa i Karris, martwił się o córkę Corvana i bał się wyczerpującego krzesania, które czekało go przez cały długi dzień. Nie miał innego wyjścia, niż wziąć się do pracy. Poświęcił trochę czasu na ablucje – dlaczego Gavin musiał być takim dandysem? – zjadł coś, i pojechali do muru. Powitał go młody pomarańczowy krzesiciel. Należał do tych tragicznie młodych krzesicieli, którzy nie poradzili sobie z własną mocą. Uzależnił się. Nie miał więcej niż dwadzieścia lat, był paryjskim góralem, ale nie nosił ghotry, tylko włosy zaplecione w dredy, związane z tyłu rzemykiem. Reszta jego ubrania też wskazywała na to, że odrzucił tradycyjny strój – a właściwie wszelką tradycję. Pomarańczowi zwykle doskonale wiedzieli, co dokładnie podoba się innym. W większości wypadków wygrywali to na swoją korzyść, stając się tak śliskimi w kontakcie jak ich luksyn w dotyku. Jednakże w pewnych wypadkach odrzucali wszelkie konwencje, stając się artystami i buntownikami. Zważywszy, że części garderoby młodzieńca jakimś cudem ze sobą współgrały, chociaż wywodziły się z różnych kultur, a ich kolory i faktura dopełniały się, Gavin zgadywał, że ten krzesiciel jest właśnie takim artystą. Jednakże halo tego młodego człowieka niemal pękało. Zdecydowanie nie dotrwałby następnego Uwolnienia.

– Lordzie Pryzmacie – powitał Gavina. – W czym mogę pomóc? Słońce dopiero co wzniosło się nad horyzont i wszyscy krzesiciele, którzy byli w stanie krzesać, nie robiąc sobie krzywdy, ani nie tracąc nad sobą panowania, zebrali się przy murze. Miejscowi robotnicy patrzyli w oszołomieniu na taką liczbę krzesicieli. – Jak się nazywasz? – spytał Gavin. Wątpił, żeby kiedykolwiek spotkał tego młodzieńca. – Aheyyad. – Więc rzeczywiście jesteś artystą. Aheyyad się uśmiechnął. – Nie miałem specjalnego wyboru, mając taką babkę, jaką mam. Gavin przechylił głowę. – Przepraszam, myślałem, że wiesz, lordzie. Moją babką jest Tala. Wiedziała, że będę pomarańczowym krzesicielem i artystą, zanim skończyłem cztery lata. Zmusiła matkę, żeby zmieniła mi imię. – Tala potrafi być niezwykle, ehm, przekonująca. Chłopak wyszczerzył zęby w uśmiechu. Aheyyad zostanie Uwolniony w tym samym czasie co jego babka. Tuż pod powierzchnią kryła się tu opowieść o niedoli, o żałobie w rodzinie, która traciła naraz dwa pokolenia, ale nie było sensu poruszać tej kwestii. Wszystko w swoim czasie wyjdzie na światło dzienne. – Potrzebuję artysty – przyznał Gavin. – Potrafisz szybko pracować? – Postaram się. – A będzie z ciebie jakiś pożytek? – Gavin już wiedział, że Aheyyad musi być dobry, bo inaczej Corvan by go nie przysłał. Chciał jednak wiedzieć, czy młodzieniec okaże się śmiały, czy onieśmielony w obliczu tak ogromnego przedsięwzięcia. – Jestem najlepszy – odparł Aheyyad. – Na czym polega zadanie? Gavin się uśmiechnął. Uwielbiał artystów. W małych dawkach. – Buduję mur. Współpracuj z architektami, żebyś nie spartaczył czegoś funkcjonalnego, ale twoim zadaniem jest uczynić ten mur przerażającym. Możesz wziąć sobie do pomocy kogo chcesz ze starszych krzesicieli. Dam ci kilka rysunków z Rathcaesonu, którymi dysponujemy. Jeśli mur może je przypominać, zrób tak. Powiesz niebieskim, jak wykonać formy, a ja wypełnię je żółtym luksynem. Najpierw zajmę się tym, co ważne ze względów praktycznych. Możemy

przymocować i włączyć do całości to, co zaprojektujesz, w dwa do trzech dni. – Jak wielkie mogę zrobić... to co zrobię? – Mamy tu kilkanaście mil muru. – Więc mówi pan... duże. – Ogromne. Zatrudnienie go do stworzenia projektów sprawi też, że młody artysta nie będzie w ogóle krzesał, a widząc, jak bliskie pęknięcia jest jego halo, to mu pewnie uratuje życie. Dochodziło południe, kiedy w końcu byli gotowi krzesać. Gavin poprosił, żeby starzy wojownicy spojrzeli na plany muru, i więcej niż kilku dorzuciło garść sugestii. Te sugestie obejmowały wszystko: od rozbudowy latryn (i zadbania, żeby nieczystości dało się skierować na wroga przez opróżnianie nocników do rynien, mających ujście we frontowej ścianie muru) do przebudowy łoży pod działa i dodania pieców do rozgrzewania kul przy kilku stanowiskach. Rozgrzane do czerwoności kule cudownie nadawały się do podpalania machin oblężniczych. Ktoś inny zasugerował, żeby nadać podłogom fakturę, żeby nie były gładkie i śliskie oraz dołożyć rynnę, nie tylko do odprowadzania deszczówki, o czym już pomyślano, ale także krwi z wnętrza murów. Wiele sugestii było dobrych, całkiem sporo złych. Mur powinien być większy, mniejszy, szerszy, wyższy. Powinno być miejsce dla większej liczby dział, łóżek w lazarecie, większej liczby łuczników, koszary powinny znajdować się w murze i tak dalej. W południe Gavin założył uprząż i uniósł nad ziemią. Inni krążyli wokół niego, krzesząc formy, stabilizując uprząż. A potem rozpoczął pracę.

ROZDZIAŁ 70 Dopiero dwa dni później, kiedy dojrzeli wojsko króla Garadula, które zasłało równinę i zasmrodziło rzekę, Kip zrozumiał, jak wstrząsająco, niewiarygodnie i porażająco głupi był jego plan. Mam tam wmaszerować i uratować Karris? Raczej podrepczę chwiejnym kroczkiem. Siedząc na koniu, który ucieszył się z odpoczynku, ze szczytu małego pagórka przyjrzeli się ludzkiej masie pod nimi. Była ogromna. Kip nigdy nie próbował oszacować tłumu, a pierwszy raz widział tylu ludzi naraz. – Jak myślisz, sześćdziesiąt, siedemdziesiąt tysięcy? – spytał Liv. – Myślę, że ponad sto – odparła. – Jak znajdziemy Karris w tym tłumie? – zapytał. Czego ja się spodziewałem? Może tabliczki? „Uwięziona krzesicielka jest tutaj”? Większość obozu tonęła w chaosie; ludzie budowali szałasy przy wozach, a ci, którzy mieli namioty, pokrzykiwali na siebie wzajemnie, spierając się, kto dostał które miejsce, dzieci biegały, blokując przestrzeń między namiotami, wozami i bydłem. Niebo nadal było jasne, chociaż słońce już zaszło i na całej równinie zapalały się ogniska. Kip słyszał, jak ludzie nieopodal śpiewają. Mężczyźni pływali i kąpali się w rzece, w dół od miejsca, gdzie żołnierze pośpiesznie wznieśli zagrodę. Zwierzęta brudziły wodę, ale nikt się tym nie przejmował. Inni mężczyźni stali na brzegu, załatwiając się bezpośrednio do rzeki. Kolor wody powyżej obozu i poniżej znacząco się różnił. Ludzie nosili wiadra wody, czerpiąc ją bezpośrednio z rzeki. Może będę pił tylko wino? A co ważniejsze, powietrze przenikał zapach gotowanego mięsa. Żołądek Kipa się poskarżył. Wyjedli zapasy jedzenia szybciej niż myślał – a właściwie to głównie on wyjadł – i teraz nic mu nie zostało. Oprócz rulonu ukradzionych danarów, wartych tyle co półroczne zarobki. Och. No tak. – Rozdzielimy się – powiedziała Liv. – Ty skieruj się prosto do centrum obozu. Podejrzewam, że tam król będzie miał swoje namioty. Karris jest ważna, więc możliwe, że

trzyma ją w pobliżu. A ja zorientuję się, gdzie obozują krzesiciele. Uwięzionego krzesiciela pewnie pilnują inni krzesiciele. Musi być w jednym z tych dwóch miejsc. Spotkamy się tu z powrotem, za powiedzmy, trzy godziny? Kip zgodnie pokiwał głową. Był pod wrażeniem. Sam w życiu by sobie nie poradził. I niemal natychmiast Liv zsunęła się z konia i ruszyła. Bez wahania, bez zastanowienia. Kip patrzył, jak odchodzi. Zgłodniał. Prowadząc wielkiego, potulnego konia, ciągnąc i szarpiąc, kiedy zwierzę próbowało skubać trawę na prawo i lewo, Kip podszedł do jednego z największych ognisk. Nie jedno, ale dwa wielkie pekari piekły się na rożnach nad ogniem, a kiedy Kip patrzył, przełykając ślinę, jedna z najgrubszych kobiet, jakie kiedykolwiek widział, kilkoma wprawnymi ruchami odcięła w stawie upieczoną nogę. Zapach był mocny, soczysty, aromatyczny, apetyczny, cudowny, zdumiewający, hipnotyzujący i osłabiający. Kip nie zdołał się ruszyć, dopóki nie zobaczył, jak kobieta podnosi mięso do ust. – Przepraszam! – powiedział głośniej, niż zamierzał. Pozostali przy ognisku spojrzeli na niego. – Nic nie poczułam – odparła gruba dama i zatopiła zęby w tłustej szynce. Kip nieco oklapł. A potem jeszcze bardziej, gdy usłyszał, jak ludzie wokół ogniska śmieją się z niego. Gruba kobieta z udźcem w jednej ręce i długim nożem w drugiej wyszczerzyła zęby między kęsami. Miała przynajmniej trzy podbródki, a rysy twarzy zniknęły wśród tłuszczu jak niezręczny dzieciak, którego opadł tłum łobuzów. Jej lniana spódnica mogłaby służyć za namiot. Odwróciła się od Kipa, chowając nóż z powrotem do pochwy, kładąc rękę z powrotem na rożnie, i biorąc się za jego obracanie. Jej tyłek to nie był po prostu podrygujący zadek – to była cała architektura. – Przepraszam – powtórzył Kip, otrząsając się. – Zastanawiałem się, czy mógłbym kupić sobie kolację. Mam pieniądze. Wszyscy wokół ogniska zastrzygli uszami. Kip nagle zaczął się zastanawiać, czy wybrał właściwe ognisko. Czy wszyscy mężczyźni w obozie wyglądali równie niechlujnie jak ci? Rozejrzał się. Tak, właściwie to wszyscy. O, w mordę. Zaczął grzebać przy skórzanym pasie, w którym schowano rulon cynowych danarów. Zabrał pas, bo były już w nim monety, a to wygodniejsze niż wozić je luzem. Rulon monet na

patyku był doskonałym sposobem na przewożenie pieniędzy. Patyki ociosano kwadratowo, żeby pasowały do kwadratowego wycięcia w środku danarów i wszystkie miały stałą długość, co pozwalało ludziom szybko oszacować liczbę własnych monet – do oceny cudzych nadal używano wag, rzecz jasna. Jednym słowem taki patyk był wygodny i dzięki niemu monety nie brzęczały przy każdym kroku jak w sakiewce. Poza tym można było go owinąć w skórę i przymocować do pasa albo schować w ubraniu, jak to zrobił Kip. Dostrzegł błysk monet i chwycił patyk. Kiedy jednak wyciągnął wolny koniec patyka, żeby zdjąć jednego, cynowego danara, zorientował się, że coś jest nie tak. Zamarł. Waga rulonu była właściwa, a przynajmniej na tyle, żeby go nie zastanowiła, ale moneta nie była cynowa. Danar to było mniej więcej tyle, ile mógł zarobić robotnik w ciągu dnia pracy. Niewykwalifikowana pomoc, taka jak jego matka, otrzymywała pół danara dziennie. Kip zakładał, że porwał rulon pełen cynowych monet, z których każda jest warta osiem danarów. Zamiast tego zabrał rulon srebrnych kwintarów. Były trochu szersze w obwodzie, ale o połowę cieńsze, ważyły odrobinę mniej niż cynowe, za to jedna taka moneta była warta tyle co dwadzieścia danarów. Rulon srebrnych kwintarów zawierał pięćdziesiąt monet, dwa razy więcej niż zmieściłoby się na takim samym patyku cynowych monet. Zamiast więc ukraść dwieście danarów z Trawertynowego Pałacu – a to już całkiem spora sumka – Kip ukradł tysiąc. I właśnie wyciągnął jedną srebrną monetę na oczach wszystkich, dając do zrozumienia, że ma ich więcej. Rozmowy ucichły. W tańczącym świetle ogniska, niejedno oko zabłysło wilczym blaskiem. Kip schował resztę monet, modląc się, żeby nikt nie zauważył, jak dużo ich ma. Ale jakie to miało znaczenie? Jego życie mogło być mniej warte niż nawet jeden srebrny kwintar. – Wezmę drugą nogę – powiedział. Gruba kobieta wypuściła rożen i wyciągnęła rękę. – I proszę dziewiętnaście danarów reszty – powiedział Kip. Jedna dniówka powinna wystarczyć na najmarniej trzy takie udźce, jeśli nie więcej. Kobieta się zaśmiała. – Owszem, prowadzimy tu przytułek dla biednych, zgadza się. Przecież wyglądamy na luksjatów, nie? Dziesięć. – Dziesięć danarów za posiłek? – Kip nie wierzył, że kobieta mówi poważnie. – Możesz odejść głodny, jeśli wolisz. Z głodu nie padniesz.

Jawna niesprawiedliwość faktu, że ten wieloryb nazywał go grubasem oraz fakt, że niewiele mógł na to poradzić, sparaliżowały Kipa. Zazgrzytał zębami, rozglądając się wściekle po twarzach wokół ogniska, a potem oddał kwintara. Lewiatan wziął od niego monetę, ugryzł, wyginając lekko. Gdyby to była fałszywka – posrebrzona cyna – wydałaby z siebie charakterystyczny trzask typowy dla wyginanej cyny. Kobieta zadowolona z wagi i faktury uznała monetę za prawdziwą i zaraz ją schowała. Pociągnęła łyk ze szklanego dzbana, odstawiła go i odpiłowała udziec pekari. Podczas gdy ona kroiła, Kip zauważył, że niektórzy mężczyźni znad ogniska zniknęli. Bez wątpienia znajdzie ich w narastającej ciemności, gdzie już będą na niego czekali. Orholamie, widzieli resztę rulonu! A i ci, co zostali, nie patrzyli na niego szczególnie przyjaźnie. Siedzieli na sakwach, pniakach albo na ziemi i obserwowali go w milczeniu. Niektórzy popijali z bukłaków wino albo piwo, mrucząc coś między sobą. Kobieta o szklistym wzroku leżała z głową na kolanach długowłosego, łysiejącego i nieogolonego mężczyzny, głaszcząc go po udzie. Oboje gapili się na Kipa. Wieloryb podał mu udziec. Kip spojrzał na kobietę wyczekująco. Ona odpowiedziała pustym spojrzeniem spod warstw tłuszczu. Kilka tygodni temu Kip wycofałby się. Przywykł do tego, że ludzie traktują go jak śmiecia. Ignorują albo zastraszają. Nie wyobrażał sobie jednak, żeby ktoś zastraszył Gavina Guile, nawet gdyby przeciwnik miał przewagę. Kip może i był bękartem, ale jeśli miał w swoich żyłach choćby jedną kroplę krwi Pryzmata, za żadne skarby nie mógł ustąpić. – Czekam na moje dziesięć danarów. Pijana kobieta po drugiej stronie ogniska roześmiała się nagle, nie panując nad sobą, jej śmiech przeszedł w chrząkanie, co rozbawiło ją jeszcze bardziej. Była więc nie tylko pijana. – Wyglądam na taką bogaczkę, co ma dziesięć danarów? – spytał wieloryb. – Możesz przeciąć monetę na pół. Wyciągnęła nóż, wzruszyła ramionami i podeszła bliżej do Kipa. Śmierdziała gorzałką. – Przykro mi, nie mam noża. Kip natychmiast zrozumiał. Kilku mężczyzn usiadło prosto. Nie tylko uważnie im się przyglądali, ale też byli gotowi w każdej chwili się poderwać. Czekali nie tylko na to, żeby go

wyśmiać, wiedząc, że ten wieloryb go oszuka. Czekali, wiedząc, że go oszuka, by przekonać się, czy Kip jest ofiarą. Czy potulnie zaakceptuje fakt, że został oszukany? Jeśli okaże się ofiarą, stanie się celem. Jeżeli miał jednego kwintara, to może mieć i więcej. Co jednak mógł zrobić? Oddać jedzenie? Nie, i tak nie oddałaby mu danara. Jeśli Kip odejdzie, potwierdzi swoją słabość. Ktoś już będzie czekał na niego w ciemnościach. Co by zrobili, gdyby ją zaatakował? Gdyby bez ostrzeżenia i z całej siły zdzielił ją w ten nalany tłuszczem pysk? Oczywiście rzuciliby się na niego. Najpierw by go pobili, a potem okradli. Jeżeli ucieknie, to nawet gdyby mu się udało, stracił konia, a miał za dużo kłopotu z wsiadaniem na niego, żeby po prostu wskoczyć na siodło i odjechać. Poza tym to było najłagodniejsze stworzenie na ziemi, które i tak nie pogalopowałoby, nawet gdyby ścigali ich wszyscy diabli. – Dobrze – odparł Kip. Odwrócił się, jakby zamierzał odejść, ale zamiast tego porwał szklany dzban. – Chętnie napiję się do kolacji. Zatrzymaj resztę. Za wspaniałą obsługę. Powąchał dzban. Tak jak myślał, była to gorzałka. Pociągnął łyk, żeby wyjść na twardziela i zmusił twarz do zachowania bezruchu, kiedy poczuł ogień w ustach. A potem w gardle. I w brzuchu. Mężczyźni, którzy już zbierali się do wstania, usadowili się z powrotem. – Masz coś przeciwko, jeśli prześpię się tu dzisiaj? – spytał Kip. – To cię będzie kosztować – odparł mężczyzna, który z przodu łysiał, ale z tyłu włosy sięgały mu połowy pleców. – Jasne – zgodził się Kip. Nie był nawet w połowie tak głodny, jak jeszcze chwilę temu, ale zmusił się do tego, żeby zjeść tłusty udziec pekari. Kiedy reszta mięsa była gotowa, inni mężczyźni i kobiety przyszli i wzięli sobie po kawałku. Kiedy Kip skończył, oblizał palce i podszedł do konia. Odsunął się na tyle daleko, że już myślał, że uda mu się po prostu odejść. – Co robisz? – spytał ostro łysiejący mężczyzna. – Muszę wytrzeć konia, to był długi dzień. – Nigdzie się nie wybierasz i nie życzę sobie, żebyś się kręcił koło mojego konia. – Twojego konia – powiedział Kip.

– Zgadza się. – Mężczyzna odsłonił poczerniałe zęby, patrząc na Kipa, nie do końca w uśmiechu, ale też nie jakby zamierzał go ugryźć. I wyciągnął nóż. – I będziemy też potrzebować tego pasa z pieniędzmi – odezwał się inny. Kobiety wokół ogniska po prostu biernie się przyglądały. Nikt nie ruszył mu na pomoc. Kilku innych mężczyzn dołączyło do tych dwóch, którzy już stanęli przed Kipem. Kip spojrzał w ciemność i chociaż niewiele widział oślepiony ogniem, to jednak dostrzegł kilka ciemnych postaci czekających już na niego. Oddaj im, co masz, to może tylko oberwiesz, Kip. Wiesz, że nie wydostaniesz się stąd ze wszystkim. Zagraj na zwłokę, to może zjawi się ktoś w rodzaju straży obozu i cię uratuje. – Niech was wieczna noc pochłonie – warknął Kip. Odłamał górną część szklanego dzbana uderzając nim o kołowozu. – Głupku – powiedział łysiejący. – Większość zostawia sobie ucho, jeśli już to robi, a nie utrąca je. Kip rzucił się, oblewając mężczyznę alkoholem. Tamten skrzywił się, potarł piekące oczy i przerzucił nóż do lewej ręki. – Wiesz co? A za to cię zabiję. Kip z wrzaskiem zaszarżował. To była ostatnia rzecz, jakiej tamten się spodziewał. Nadal tarł oczy. Uniósł rękę, żeby osłonić się przed ciosem, ale Kip zanurkował do jego brzucha, omijając nóż i waląc czubkiem głowy w jego żołądek. Z głuchym stęknięciem mężczyzna zatoczył się do tyłu i potknął się o krawędź ogniska. Przez chwilę nic się nie działo. A potem gorzałka na jego rękach zapaliła się. Mężczyzna poderwał rękę z wrzaskiem, i zapłonęły mu włosy. Zajęła się broda. Twarz. Krzyk przeszedł w udręczony wrzask. Kip czmychnął, przebiegając tuż obok płonącego mężczyzny. Przez cudowną chwilę nikt nawet nie drgnął. A potem ktoś rzucił się ku niemu, nie trafił, ale złapał go za piętę. Kip padł jak długi. Nie uszedł nawet trzech kroków od ogniska. Niezła ucieczka, Prosiaczku. Przeturlał się na tyle, żeby zobaczyć płonącego mężczyznę, który nadal krzycząc, biegł prosto na grubą kobietę. Wrzasnęła – dziwnie przenikliwym głosikiem jak na tak wielką babę – i

zaczęła wymachiwać nożem, mierząc w mężczyznę. Potem Kipa dopadło trzech innych, a ognisko za ich plecami sprawiło, że mieli groteskowo wielkie cienie. Ktoś kopniakiem trafił go w ramię, a z drugiej strony ktoś zdzielił go w nerki. Kipa przeszył ból i aż zaparło mu dech. Zwinął się w kłębek. Kopniaki spadły gradem na jego plecy i nogi. Jeden z mężczyzn pochylił się nad nim, uderzając go w biodro, w nogę, próbując trafić go w krocze. Ktoś chciał nadepnąć mu na głowę, ale nie trafił i tylko uderzył w nos. Gorąca krew buchnęła Kipowi na twarz i aż mu poderwało głowę z ziemi. Tylko jedna myśl przebiła się przez mgłę, która nagle spowiła mu mózg. Zabiją mnie. To nie będzie kara. To będzie morderstwo. Więc niech i tak będzie. Będę musieli mnie zabić, kiedy będę stał o własnych siłach. Z trudem podniósł się na czworaki. Odsłonił wtedy żebra i natychmiast zarobił kopniaka w bok. Przyjął cios z jękiem. Trzech dorosłych mężczyzn atakowało chłopca, który nic im nie zrobił. Coś w niesprawiedliwości tego faktu uruchomiło w nim rezerwy stalowej woli. Nie, teraz już nie tylko trzej. Kolejni dołączali. To tylko zwiększyło wściekłość Kipa. Zgarbił się i schował głowę w ramionach, zbierając siły. Idźcie do diabła, ja to przetrzymam. Z nieludzkim rykiem – dźwiękiem, jakiego Kip nigdy nie słyszał i nie miał pojęcia, że jest zdolny go z siebie wydać – zerwał się na równe nogi i stanął w szerokim rozkroku. Nagłość jego ruchu wydała się jeszcze większa z racji jego wcześniejszej powolności. Wrzasnął, plując krwią w twarz mężczyzny, który wybiegł do niego, żeby go kopnąć. Kip był jak niedźwiedź jaskiniowy, który nagle stanął na tylnych łapach. Mężczyzna wytrzeszczył oczy. Kip złapał go za koszulę i pociągnął, obracając się z krzykiem, po czym cisnął nim w jedynym kierunku, z którego nie tłoczyli się ludzie. W ogień. Mężczyzna zobaczył, dokąd leci. Chciał złapać się rożna, przelatując nad ogniem, ale nie udało mu się i zahaczył o niego łokciem, przez co poleciał w bok, głową prosto w płomienie, a rożen się zwalił. Kip nie patrzył, nie słuchał nowych wrzasków. Ktoś uderzył go w żołądek. Zwykle po takim ciosie zwinąłby się wpół, ale teraz ból nie miał znaczenia. Odnalazł napastnika –

wielkiego, brodatego mężczyznę, co najmniej o stopę wyższego od niego, który patrzył zadziwiony, że chłopak nie padł. Kip złapał go za brodę i z całej siły szarpnął w dół. Jednocześnie pochylił głowę jak tryk. Twarz wielkiego mężczyzny tylko zachrzęściła, kiedy się zderzyli. Brodacz poleciał na ziemię w fontannie krwi i zębów. Coś na kształt nadziei rozbłysło pośród furii Kipa. Odwrócił się znowu, szukając kolejnej ofiary, kiedy coś roztrzaskało się na jego głowie. Zwalił się na ziemię. Nawet nie wiedział, że upada. Po prostu nagle znalazł się na ziemi, gapiąc się w górę na szczerzącego zęby upiora, który trzymał w ręku kawał płonącego polana. Za nim stało czterech innych. Czterech? Nadal? Wśród łez i zawrotów głowy Kip nie był już pewien, czy dobrze liczy. Znowu podniósł się na czworaki i szybko padł, kiedy plamy wybuchły mu przed oczami. Nie mógł złapać równowagi. – Wrzućcie go do ognia! – wrzasnął ktoś. Padły jeszcze inne słowa, ale Kip nie zdołał ich pojąć. Zanim się obejrzał, podniosło go czterech mężczyzn, każdy za jedną kończynę. Trzymali go twarzą do dołu. Żar ognia palił go w ciemię, czoło i policzki. Mężczyźni się zatrzymali. – Ej, ale nie pchajcie nas w ogień, dupki! – wrzasnął jeden z tych z przodu. – Na trzy! – Orholamie, ależ on wielki! – Nie musisz rzucać go daleko. – Będzie skwierczał jak bekon na patelni, co? – I raz! Kip zawisł nad ogniem, na tyle blisko płomieni, że mógłby przysiąc, że brwi mu się zwinęły z gorąca. Strach go dławił. Zawroty głowy zniknęły. Zaraz odleciał od ognia. – I dwa! Dosyć już. Szanse mam naprawdę zbyt marne. Próbowałem. Czego mam się bać, skoro nie mam nic do stracenia prócz siebie? Gardzę sobą. Więc co z tego, jeśli umrę? Trochę poboli i tyle. Potem ból zniknie już na zawsze. Potem już tylko zapomnienie. Znowu był nad ogniem. Zamknął oczy, witając żar. Brwi i rzęsy mu się stopiły. Płomień

oblizał mu twarz jak kocur. Guile się nie poddaje. Oni zaakceptowali cię, Kip. Spodziewali się, że się przyłożysz. Gavin, Żelazna Pięść, Liv – sprawili, że po raz pierwszy w życiu znalazłeś swoje miejsce. Zawiedziesz ich? I wtedy strach po prostu zniknął. Ot, tak. Odleciał od ognia – po raz ostatni. Czterech mężczyzn. Czterech Ramirów. Cztery matki, traktujące go jak śmiecia i oczekujące, że im na to pozwoli. Do diabła z wami! Nagły, nieprzejednany żar nienawiści Kipa dorównał żarowi żywego ognia. – I trzy! Mężczyźni bujnęli nim do przodu. Kip otworzył oczy i poczuł, że źrenice otwierają mu się szeroko – nie ze strachu, bo strach zniknął. Oczy otworzyły mu się na widok ognia niczym oczy kochanki na widok ukochanego. O tak, piękny. O tak, mój. Rozległ się potężny szum, jakby nie wiadomo skąd ryknął wiatr. Płomienie zdeformowały się i skoczyły w przód, do Kipa – nie, w Kipa. I zniknęły. Cały ogień zgasł w jednej chwili, pogrążając obozowisko w ciemnościach. Mężczyźni z krzykiem wypuścili chłopca. A Kip ledwie to zauważył. Spadł pomiędzy rozżarzone węgielki. Podparł się lewą ręką i usłyszał skwierczenie, kiedy zacisnął dłoń na płonącej wiązce. Chociaż wyssał cały ogień, węgielki nadal były gorące. Ale Kip ledwie to zauważał. Gniew był jak morze, a on z trudem unosił się na powierzchni. Nie był sobą, nie był świadomy siebie. Istnieli tylko ci, których nienawidził, których trzeba było zgładzić. Wrzasnął, podrywając rękę w górę. Żar wystrzelił, zamieniając się w ogień tuż przy jego dłoni, malując niebiosa błękitem, żółcienia, oranżem i czerwienią. Wstał, a żar ryczał mu w żyłach. Nieznośny żar. Mimo ciemności doskonale widział mężczyzn, którzy go wcześniej trzymali. Widział ich ciepło. Jeden potknął się i gapił się na niego z rozdziawionymi ustami. Kip zamachnął się na niego. Ogień spowił mężczyznę od stóp do głów. Pozostali się rozbiegli. Kip machnął lewą ręką w stronę następnego. Poczuł, jak skóra mu pęka na dłoni, ale ból

był tylko odległym echem. Wycelował też prawą ręką. Bach, bach, bach. Trzy ogniowe pociski, każdy wielkości dłoni, wyleciały w noc, prawie wpychając go z powrotem w ognisko siłą odrzutu. Każdy jednak trafił w cel, zagłębiając się w plecy, patrosząc mężczyznę ogniem i gotując go od środka, chociaż już dawno padł. Kip opadł na kolana nadal rozpalony, tak bardzo rozpalony, tak przytłoczony. I jeszcze raz uniósł ręce. Ogień trysnął pod niebo z obu jego rąk, nawet z okaleczonej lewej. A potem Kip znowu odzyskał normalny wzrok. Wziął kilka głębokich wdechów, jakby właśnie uleciał z niego jakiś demon, pozostawiając go pustym, gdy część jego człowieczeństwa się wypaliła. Ogień znowu zapłonął, o wiele mniejszy, żar węgielków powoli zamienił drewno w płomień, oświetlając wozy i twarze przerażonego tłumu, który zebrał się, żeby zobaczyć, co się stało. W świetle latarni, pochodni i ogniska, które znowu zapłonęło, Kip ogarnął sytuację przytomnym wzrokiem. Dziesiątki ludzi gapiły się na niego, stojąc szerokim kręgiem wokół ognia, w każdej chwili gotowe uciec. Wokół leżały rozrzucone ciała – czterech mężczyzn, którzy próbowali wrzucić go do ognia, było martwych, z jednego został tylko zwęglony szkielet, pozostali leżeli z dziurami wielkości pięści Kipa w plecach. Jednak pozostali wyglądali jeszcze gorzej. Mężczyźnie, którego Kip oblał gorzałką, skóra złaziła z twarzy i piersi, a na całych rękach i ciele miał rany od noża. Leżał, cicho jęcząc; kilka kępek włosów nadal sterczało mu na spalonej czaszce. Gruba kobieta leżała obok niego, otwarcie łkając. Płonący mężczyzna musiał uderzyć w nią głową, bo miała poparzoną twarz, pokrytą pęcherzami po prawej stronie; straciła brwi, na połowie głowy stopiły jej się włosy i jakimś cudem własny nóż miała wbity po rękojeść w prawy bok. Krew spływała jej po policzku. Jednak w najgorszym stanie był mężczyzna, którego Kip wrzucił do ognia. Złapał się rożna, próbując się zatrzymać i tylko głową wpadł do ognia, ale lądując dokładnie na najgorętszych węglach. Odczołgał się od ogniska i za sprawą jakiegoś mrocznego cudu nadal żył i zachował przytomność. Szlochał cicho, jakby nawet płacz sprawiał mu ból, ale nie potrafił się powstrzymać. Przeturlał się, odsłaniając poparzoną część głowy. Skóra nie zeszła mu tak po prostu – przywarła do węgielków, jak przypalony kurczak przywiera do patelni. Kość policzkową miał odsłoniętą, przez przepalony na wylot policzek wyzierały zęby, teraz zalewane krwią, gdy łkał; poparzone oko miał kredowobiałe. Jedyny mężczyzna, który miał szansę przeżyć, to brodacz, któremu Kip wybił zęby. Leżał

nieprzytomny, ale z tego, co Kip widział, nadal żył. Kip podszedł chwiejnym krokiem do konia, nieczuły na straszne widoki. Nie miał żadnego planu. Musiał po prostu uciec. Tak bardzo się wstydził. Dopiero gdy stanął obok konia, zauważył żołnierzy. Otoczyli obozowisko, ale trzymali się z tyłu, poza tłumem. Spojrzał na jednego z wojskowych, który siedział na wierzchowcu – oficer, jak domyślał się Kip. – Przykro mi, panie, ale nie możemy pozwolić panu odejść – oznajmił oficer. – Jeden z Wolnych wkrótce przyjdzie do pana. – Oni mnie zaatakowali – powiedział wyczerpany Kip. – Próbowali mnie obrabować. Ja... ja nie chciałem. Oparł się o konia. Głupie zwierzę nawet nie uciekło. Och, nie widziało wszystkiego i w dodatku je uwiązano, więc nie mogło uciec, nawet gdyby chciało. Mimo wszystko Kip spodziewałby się raczej, że koń oszaleje, a jednak stał spokojnie jak zawsze. Chwycił konia. Lewą ręką. Orholamie! Skóra pękła, rozdarła się i zaczęła krwawić na każdym stawie. Kip krzyknął cicho. Jednakże nawet myśl o własnym cierpieniu sprawiła, że znowu spojrzał na ogień, na ludzi, których zabił i na tych, którzy jeszcze żyli, ale wkrótce umrą. Serce miał odrętwiałe, jakby powinien czuć coś więcej, a nie mógł. Kiedy się odwrócił, zobaczył, że młody człowiek krąży wśród ciał i po kolei je sprawdza. Młody mężczyzna – nie, chłopak, bo mimo bogatych szat nie mógł mieć więcej niż szesnaście lat – zdejmował białe rękawiczki ze skórki. Wielki, garbaty nos, jasnobrązowa skóra, ciemne oczy, ciemne, niesforne włosy. Nosił białą koszulę, a na przedramionach miał wielobarwne zarękawia z pięciu, grubych obręczy w różnych kolorach na białym tle. Na jego pelerynie powtarzał się ten wzór, od pasa obrębionego czernią, który wydawał się zamazany– podczerwień? – poprzez czerwień, oranż do żółcieni i zieleni. Brakowało niebieskiego i nadfioletu. Nie trzeba było geniusza, żeby wiedzieć, to polichromata. Nie to jednak przyciągnęło uwagę Kipa. W obozie były tysiące ludzi, zapewnie setki krzesicieli, a mimo to Kip rozpoznał właśnie tego jednego. Brał udział w masakrze w Rektonie. Osobiście próbował zabić Kipa na wodnym targu. Zymun – tak wołał na niego jego mistrz. Serce Kipa runęło w dół jak dzieciak skaczący z wodospadu. Zymun założył zielone okulary. – Witaj, przyjacielu – powiedział. – Witaj na naszej wojnie. Zakładam, że zjawiłeś się, by dołączyć do Wolnych?

– Zgadza się – odpowiedział Kip odzyskując głos. Wolnych? Szmaragdowy dym zakłębił się w dłoniach Zymuna. – Tak gwoli informacji – powiedział – możesz zabić, kogo musisz, chociaż Lord Omnichrom woli, żebyśmy nie zabijali kogo popadnie. Ale jak już kogoś zabijesz, posprzątaj po sobie. Powoli zatoczył rękami krąg, stojąc na ugiętych kolanach i wyglądał, jakby gromadził energię. A potem klasnął w dłonie, które aż rozbłysły. Ba–bach, ba–bach! Cztery szpikulce zielonego luksynu, każdy długości palca, wystrzeliły w dwóch salwach. Wokół ogniska niemal jednocześnie cztery głowy wybuchły z wilgotnym plaśnięciem. Czterech rannych. Ich jęki natychmiast ucichły. Kip wybałuszył oczy. Zymun wyglądał na zadowolonego z siebie. Złożył zielone okulary i schował jej do kieszeni. Popisywał się. Popisywał się, zabijając ludzi! Zymun nagle zmarszczył brwi, kiedy Kip podszedł do niego. – Jak się nazywasz? – Kip – odpowiedział Kip, zanim pomyślał, że ujawnianie prawdziwego imienia może być kiepskim pomysłem. – Kip, masz ząb w głowie. Co? Kip wyszczerzył zęby i pokazał je. – Właściwie to mam wszystkie zęby. Rozegraj to tak, jakby wcale nie chciało ci się wymiotować, Kip. Przetrzymaj to. – Nie, nie mówię o twoich zębach. Zymun pokazał na swoją czaszkę, jakby był lustrem. Kip pomacał się po głowie i rzeczywiście, znalazł wbity ząb. Co jest, u diabła? Wyciągnął go, krzywiąc się. Świeża krew spłynęła mu po twarzy. – Hmm – mruknął Zymun. – Może najpierw zabierzemy cię do konsyliarzy, żeby cię obejrzeli. – Najpierw? – No oczywiście. Lord Omnichrom nalega, żeby spotkać się osobiście z każdym z naszych

krzesicieli. Nawet z tymi niechlujnymi.

ROZDZIAŁ 71 Kiedy ciemność zapadła nad nieprzeliczonymi zastępami, Liv szła przez obóz, z coraz większą wyrazistością zdając sobie sprawę, że jest samotną kobietą otoczoną przez nieokrzesanych mężczyzn. Przez mnóstwo nieokrzesanych mężczyzn. Mężczyzn, którzy za głośno się śmiali, za dużo pili i bali się nadchodzącej bitwy. I o ile w Chromerii bycie Tyrejką czyniło z niej wyrzutka, którego z rozmysłem ignorowano, tutaj ten fakt jej nie chronił. Większość mężczyzn zerkała na nią wystarczająco taktownie, że gdyby nie była aż tak bardzo świadoma tego, że jest sama i nie chce, aby jej się przyglądano, niczego by nie zauważyła. Inni gapili się na nią tak bezczelnie, że sprawdziła swój dekolt. Nie, ubrała się naprawdę przyzwoicie. To tylko paru dupków, którzy za długo przebywali z dala od żon. Praktycznie umierała z głodu i chociaż nie chciała się zatrzymywać przy żadnym ognisku, to był jedyny sposób, by zdobyć nie tylko jedzenie, ale i informacje. Wybrała ognisko, przy którym wokół kociołka z gulaszem zgromadzili się przyjaźnie wyglądający farmerzy. Oczywiście nie była w stanie przyjrzeć się wszystkim, dopóki nie podeszła do kręgu, ale paru wyglądało sympatycznie, a na więcej nie mogła liczyć. – Dobry wieczór – powiedziała z większą wesołością niż czuła. – Zapłacę pół danara za trochę gulaszu. Macie nieco na zbyciu? Osiem głów odwróciło się do niej. Odezwał się najstarszy mężczyzna: – Ta cienizna to żaden gulasz. Jeden królik, parę bulw i resztki udźca pekari na dziewięć gąb. – Uśmiechnął się skromnie. – Ale Mori znalazła drzewko grejpfrutowe, które żołnierze jakimś cudem przegapili. Trochę podbudowana podeszła. Mężczyzna spojrzał jej w oczy, po czym zamrugał i dodał: – Jak panience kto dokucza, to powinna panienka założyć swoje okulary. – Dokucza? Dlaczego tak pan myśli? – spytała. – I proszę mi mówić po prostu Liv. – Bo czaisz się jak płochliwa łania u wodopoju, ot co. – Podał jej maleńki kubeczek rosołu z paroma kęsami mięsa. Machnął ręką, kiedy chciała zapłacić. Zjadła cieniutki wywar i maleńkiego, niedojrzałego grejpfruta, którego jej dali, ale przede wszystkim siedziała i patrzyła. Po jakimś czasie mężczyźni wrócili do rozmowy o wojnie, pogodzie, polach, których

nawet nie obsiali w tym roku, cytrusowych drzewach, których przycinaniem nawet nie zawracali sobie głowy, bo gdyby urodziły więcej owoców, bandyci dłużej kręciliby się wokół ich wioski. To nie byli źli ludzie. Właściwie robili wrażenie całkiem przyzwoitych. Narzekali trochę na króla Garadula, jeden mruknął coś ponuro na temat „Lorda Omnichroma”, zanim przypomniał sobie, że siedzi z nimi krzesicielka, ale nienawiść zachowali przede wszystkim dla okupantów. Niuanse rotacyjnego zarządzania Garristonem całkiem im umknęły. Nie odróżniali lepszych okupantów od gorszych. Nienawidzili ich wszystkich. Jeden stracił córkę wiele lat temu, kiedy patrol przechodził przez ich wioskę i oficer po prostu ją zabrał. Ojciec pojechał potem do Garristonu odszukać ją, ale nigdy nie trafił na jej ślad. Inni przyszli po części ze względu na przyjaciela, po części dlatego, że nie mieli nic innego do roboty, a przy zajęciu miasta mogło wpaść im trochę grosza, i po części z nienawiści do cudzoziemców. I tak ludzie będą umierać i zabijać z powodu krzywdy sprzed dziesięciu lat, popełnionej przez jakiś inny kraj. Nie było sensu tłumaczyć im tego, nawet gdyby Liv chciała. Głupcy, którzy w innych okolicznościach mogliby być naszymi przyjaciółmi, jak powiedział jej ojciec. Kiedy skończyła jeść, założyła żółte okulary i w ramach podziękowania za zupę i owoc wykrzesała parę luksynowych pochodni, które powinny wytrzymać kilka dni. Potem zapytała, gdzie obozują krzesiciele i ruszyła we wskazanym kierunku. Nikt nie zaczepiał jej po drodze. Raz jakiś mężczyzna zawołał coś do niej, kiedy go mijała, ale komentarz zamarł mu na ustach, gdy zobaczył jej zabarwione okulary – nawet teraz, w ciemnościach, szanowali krzesicieli. Namioty krzesicieli stały oddzielone od reszty – nie dlatego, że były strzeżone albo oddzielone ogrodzeniem, po prostu nikt nie chciał obozować obok nich. Liv zsunęła okulary, ale nadal trzymała je w ręku, na wypadek, gdyby ktoś ją zaczepił. Minęła wóz otoczony przez Gwardię Lustrzaną i pomalowany na fioletowo – dziwne, ale Liv nie zwolniła; szła, jakby miała coś do załatwienia, jakby miała wykonać jakiś rozkaz. Tej sztuczki nauczyła się w Chromerii. Gdy człowiek kręcił się bez celu, to zaraz jakiś prawdziwy krzesiciel znajdował mu coś do roboty. A gdy robiłeś wrażenie zajętego, to prawie wszystko uchodziło ci płazem. Minęła wiele ognisk z krzesicielami, którym kucharze serwowali obfitą kolację, a wino lub piwo podawały rzesze niewolników. Wszyscy krzesiciele nosili swoje barwy na nadgarstkach pod

postacią materiałowych lub metalowych zarękawi albo szerokich bransolet w przypadku niektórych kobiet. Na rąbkach peleryn i sukni te same kolory powtarzały się echem. Poza tym każdy ubierał się po swojemu. Jednakże, ogólnie rzecz biorąc, ci krzesiciele byli o wiele bardziej zainteresowani krzykliwym ogłaszaniem swoich kolorów szerokimi pasami na ubraniach niż było to przyjęte w Chromerii, gdzie kobieta wkładała na przykład pojedynczą zielona szpilkę we włosy, sygnalizując innym, że jest zieloną krzesicielką. To była hałaśliwa, uprzywilejowana grupa, ale kiedy Liv obserwowała ją z cienia, zobaczyła, że krzesiciele często zerkali na południe – nie ku wielkiemu pawilonowi strzeżonemu przez Gwardię Lustrzaną i krzesicieli, który, jak zakładała Liv, był siedzibą króla Garadula, ale ku kolejnemu zgromadzeniu ognisk. Złapała dzban z winem z jednego ze stołów niewolników i ruszyła w tamtym kierunku. W ciemnościach jej strój nie różnił się specjalnie od stroju niewolnic. To, co zobaczyła pomiędzy sylwetkami niewolników zaparło jej dech. Ludzie – albo raczej potwory o ludzkich kształtach – rozmawiali, pili, hasali, krzesali. Najbliżej Liv siedzieli w kręgu niebiescy krzesiciele, połowa z nich w niebieskich okularach, wszyscy napełnieni niebieskim luksynem, barwiącym ich skórę oświetloną ogniem. Rozmawiali z kobietą, która wyglądała jak zrobiona z kryształu. Przez dłuższą chwilę Liv nie miała pojęcia, co widzi. Jednakże niewątpliwie byli to krzesiciele i wszędzie widać było luksyn. Przeniewiercy. Szaleńcy. Zepsuci. Koloraki. Liv ledwie wierzyła własnym oczom! Ci ludzie złamali wszelkie prawa, których ją nauczono. Dostrzegała tylko pojedyncze szczegóły. Oczy z pękniętymi halo. Krystaliczna kobieta krzesząca sieć kryształu w powietrzu, podczas gdy inni niebiescy słuchali. Zieloni się śmiali, tańcząc wokół ogniska, podskakując na nienaturalnie sprężystych nogach, wyżej niż zwykli ludzie, jakich znała Liv, robiących salta do przodu i do tyłu. Mężczyzna i kobieta o skórze na stałe zielonej, ale jeszcze nieprzekształconej, stali, obejmując się, ocierając o siebie biodrami i tańcząc w sposób tak lubieżny, że... Nie, chwileczkę, kobieta miała podciągniętą spódnicę aż do pasa. Na oczach wszystkich, w tym paru kibicujących im krzesicieli, ci dwoje właśnie... Liv oderwała wzrok i policzki nagle jej zapłonęły. Żółty krzesiciel rzucał małe luksynowe piłeczki w powietrze, podczas gdy niebieski strzelał do nich niebieskimi pociskami, a każdy mały cel po trafieniu wybuchał w rozbłysku światła.

Jednakże spojrzenie Liv przyciągały prawdziwe koloraki. Nawet tu nie było ich wiele. W Chromerii słyszała tylko plotki o takich rzeczach. Mówiono, że prawie każdy, kto doprowadza do pęknięcia halo, po prostu wariuje i umiera – albo o wiele częściej wariuje i zabija innych. Z powodu tego niebezpieczeństwa niezbędny był Pakt. Orholam sprawił, że magia służyła ludziom, a krzesiciele składali przysięgę, że będą służyć społeczności. Przeniewiercy służyli tylko sobie i stanowili zagrożenie dla wszystkich pozostałych. Zawsze jednak istniały legendy o tych, którzy tworzyli na nowo swe ciała. Teraz Liv widziała, że nie były to bajki. Tutaj, teraz właśnie, krzesiciele uczyli innych, jak tego dokonać. Liv patrzyła na krystaliczną, niebieską kobietę. Była na swój sposób piękna. Krystaliczne włosy i nakładki w kształcie rombów na oczach, skóra z kryształu ze skazami, pocięta tysiącami faset na każdej naturalnej krągłości jej ciała. Pokonała problem, jak wkrzesać twardy, sztywny niebieski luksyn w ciało i jednocześnie zachować zdolność do ruchu i zginania, tworząc tysiące, dziesiątki tysięcy maleńkich kryształów. Jej ciało migotało, lśniło, skrzyło się w świetle ogniska, kiedy poruszyła górną połową ciała, by pokazać uczniom, czego dokonała. Roześmiała się, odsłaniając dziwnie białe zęby na tle błyszczących, niebieskich ust. A potem nagle stanęła w gotowości do walki i kolczasta osłona wyskoczyła z krawędzi przedramion, a płyty niebieskiego luksynu pokryły jej ciało niczym zbroja. Niech to szlag! – Ej, caleen, powiedziałem wino! – krzyknął ktoś. Liv odwróciła się i stanęła twarzą w twarz z mężczyzną o ohydnych bliznach po oparzeniach na całym ciele. Był podczerwony i w jego pękniętym halo można było dostrzec dziwne migotanie ogniowych kryształów. Podsunął Liv kielich, a ona, trzęsąc się, nalała mu, odwracając oczy, dopóki on sam nie spojrzał gdzie indziej. Trzymał w jednej ręce fajkę do mgiełki, a na całej skórze miał świeże oparzenia. Kiedy Liv to zobaczyła, zdała sobie sprawę, że celowo się poparzył. Chciał dorobić się tak głębokich blizn, żeby stracić w skórze czucie. Do tego czasu starał się uśmierzyć ból w każdy inny sposób. To musiało być niewiarygodnie niebezpieczne, znajdować się chociażby w pobliżu szalonego ogniowego krzesiciela. Nie był w stanie nad sobą panować, a teraz w dodatku spił się i odurzył mgiełką. Ledwie co odszedł, kiedy Liv dostrzegła strumień płomieni buchających w nocne niebo kilka jardów dalej. Zamarła, tak samo jak paru koloraków, którzy zaczęli się trącać łokciami i

pokazywać sobie ogień. Cokolwiek to było, krzesiciel, który tego dokonał, był potężny. Wykrzesał mnóstwo ognia, i to w nocy. Skąd wziął potrzebne do tego światło? Z ogniska? Zaraz rozbłysk się powtórzył, na kilka sekund malując niebo ogniem. Liv zacisnęło się gardło ze strachu. Kip! Nie, to niedorzeczne. Kip był zielononiebieski. Ogień, czyli podczerwień, znajdował się na drugim końcu spektrum. To nie mógł być Kip. Koloraki wybuchły śmiechem, jakby to któryś z nich był tam i świetnie się bawił. Orholamie, może właśnie gdzieś wśród nocy mordowano Kipa. Liv musiała tam pobiec. Odwróciła się, żeby opuścić obozowisko i prawie wpadła na tuzin Lustrzanych Gwardzistów, którzy eskortowali kobietę wychodzącą z królewskiego pawilonu. Nosiła przepiękną, czarną suknię i fioletowe nakładki na oczach. Liv się zatrzymała. Karris. Minęli ją w pośpiechu, ale Liv nie miała wątpliwości, dokąd idą. Karris trzymano w tym dziwnym, fioletowym wozie, uwięzioną. Liv powinna była od razu się domyślić. Jednak wszelka radość z odnalezienia Karris – odnalezienia jej już pierwszego dnia pośród pewnie setek tysięcy dusz, jeśli nie więcej – zniknęła zdławiona lękiem o Kipa. Opuszczając obozowisko krzesicieli, Liv założyła żółte okulary. Nikt jej nie zaczepiał. Dotarła na umówione miejsce spotkania, ale Kipa nie było. I już nie wrócił. Następnego dnia dowiedziała się, że chłopak przy kości, o tyrejskiej skórze i niebieskich oczach został zaatakowany i zabił pięciu mężczyzn – albo dziesięciu, albo dwudziestu, albo też pięć kobiet, zależnie od wersji plotki – a potem strzelił ogniem w niebo. Zabrali go krzesiciele i Lustrzana Gwardia. Mimo wszelkich nieprawdopodobieństw – Kip nie potrafił krzesać ognia – intuicja mówiła jej, że chodzi o niego. To musiał być Kip. Była tego pewna. Ktoś inny wykrzesał ogień, ktoś inny zabił tych ludzi, ale to Kipa zabrano. Szukała go dwa dni. Nie znalazła.

ROZDZIAŁ 72 Kiedy słońce powlekło się w stronę horyzontu, Gavin dał sygnał i strzeliły baty woźniców. Konie pociągowe szarpnęły do przodu. Lejce napięły się, liny przymocowane do wielkich podpór z żółtego luksynu naprężyły się na chwilę, potem podpory padły, a potężna masa koni odciągnęła je od opadającego muru. Ostatnia warstwa żółtego luksynu uderzyła z hukiem o ziemię, która aż się zatrzęsła. Gavin szybko ruszył sprawdzić, czy wszystko poszło zgodnie z planem. – Trzy mile od nas! – krzyknął Corvan. Stał na szczycie murów, wypatrując ogromnej armii króla Garadula. – Niech to szlag! – Lordzie Pryzmacie, tutaj! – krzyknął jeden z inżynierów. Gavin pośpieszył ku niemu. Ostatni z wielkich problemów, jakie napotkał krzesząc mur niemal w całości z żółtego luksynu, polegał na tym, że cały luksyn należało zapieczętować. Pieczęć utrwalająca stanowiła zawsze najsłabszy punkt. Gdyby komuś udało się przetopić przez ten jeden fragment – byłby to nie lada wyczyn, niemniej możliwy – cała konstrukcja rozpadłaby się. To, że mur Gavina zbudowano z segmentów, oznaczało tylko, że każda część miała rozliczne pieczęci. Gdyby którykolwiek segment zawiódł, byłaby to katastrofa – cały fragment murów szeroki na pięćdziesiąt kroków w kilka chwil zamieniłby się w płynne światło. Pewnie z tego powodu nikt przed Gavinem nie był na tyle głupi, żeby zbudować cały mur z żółtego luksynu. Rozwiązanie było bajecznie proste: dwie warstwy luksynu chroniące się nawzajem, z pieczęciami od środka. Pomysł ten był dość powszechnie znany wśród krzesicieli, ale pieczęć to zawsze ostatnia rzecz, której krzesiciel dotyka, więc tak naprawdę nie dało się jej wcisnąć do środka między warstwy – nie w przypadku czegoś tak wielkiego jak mur. Można było chronić jedną pieczęć przykrywając ją kolejną warstwą luksynu i pieczętując go, ale ostatecznie jedna pieczęć

zawsze

zostawała

na

zewnątrz.

Większość

krzesicieli

pokryłaby

pieczęć

zapieczętowanym luksynem, którego pieczęć też pokryłaby luksynem, nałożyłaby jeszcze jedną warstwę luksynu i na tym poprzestało. Gavinowi to nie wystarczało. Wybudował całą drugą warstwę muru na podporach,

pieczętując ją od wewnątrz, tak jak pierwszą. Kiedy konie wyciągnęły podpory i druga warstwa muru opadła na swoje miejsce, powstała budowla, w której pieczęcie – Gavin pierwszy raz słyszał o takim rozwiązaniu – były naprawdę chronione, nie tylko przez żółty luksyn, ale też ogromny ciężar samego muru. A w miarę, jak kolejny segment pojawiał się obok poprzedniego, coraz trudniej byłoby unieść mur, żeby uzyskać dostęp do pieczęci. Gavin budował coś monumentalnego, coś czystego, i było to wspaniałe uczucie. Mur będzie stał jeszcze długo po jego śmierci. Niewielu ludzi mogło to samo powiedzieć o sobie. Miejscowi już nazywali jego dzieło Murem ze Słonecznej Wody. Spiesząc do inżyniera, który go wołał, Gavin zorientował się, że jedna z podpór nie odpadła całkowicie. Mur opadł na nią, wbijając szeroki na dwa kroki wspornik prawie do połowy w ziemię, przez co cały fragment murów nie dopasował się jak należy do następnego segmentu. – Za trzy minuty nasza artyleria będzie na miejscu! – krzyknął Corvan. Niech to szlag! Gavin padł na kolana obok szerokiej, żółtej podpory i pośpiesznie odgarnął ziemię. Podpora, w przeciwieństwie do segmentu murów, miała pieczęć na samym wierzchu, specjalnie z myślą o takiej ewentualności. O właśnie... tutaj! Gavin posłał trochę podczerwieni w pieczęć i cała podpora rozpadła się, żółty luksyn gwałtownie się rozpłynął. Mur opadł z głuchym dudnieniem. Gavin zostawił sobie za mały zapas. Powinien zadbać, by złącza pasowały, nawet gdy nie leżały idealnie obok siebie. Dzięki precyzyjnym łączeniom mur będzie bardziej wytrzymały i żołnierze nie zmokną w środku podczas burz, ale mimo wszystko... Po raz pierwszy od wielu godzin oderwał uwagę od muru – miał wrażenie, że wręcz od wielu dni, chociaż dopiero co nadchodził zmierzch – i spojrzał na zgromadzonych ludzi, szukając potrzebnej mu osoby. Zebrały się tysiące. Większość ludzi z Garristonu chciała zobaczyć, jak wznosi się mury. Sprzedawcy rozstawili tu swoje wozy i kramy. Minstrele przechadzali się, grając i dopraszając się drobniaków. Żołnierze pilnowali, żeby podjazdy zostały przejezdne i zaczynali przerzucać na miejsce sprzęt, proch, liny, kule armatnie, drewno opałowe do pieców, dodatkowe zbroje, strzały i muszkiety. Inni zajęli się obsługą żurawi, kiedy tylko druga warstwa znalazła się na miejscu. Krzesiciele przelewali się środkiem muru, plombując wszelkie szczeliny, szukając drobnych niedoskonałości, które mogliby sami naprawić i poważniejszych, które wymagały interwencji Gavina. Czarnogwardziści – była ich niemal setka – także stali w pobliżu.

Powiedzieli gapiom, żeby już odeszli, ale nie mieli dość ludzi, żeby zmusić gawiedź do wykonania rozkazu. Ludzi za bardzo zżerała ciekawość; wiedzieli, że nigdy w życiu nie zobaczą nic podobnego. Gavin już czuł, jak nieprawdopodobieństwo powodzenia ściska mu pierś. – Kapitanie! – krzyknął. – Widział pan, jak to robimy. Proszę pokierować woźnicami, żeby pracowali najszybciej, jak zdołają. Zostało jeszcze szesnaście sekcji. Proszę posłać połowę zaprzęgów na wschodnią stronę, a połowę zostawić tutaj. Proszę zabrać sześciu krzesicieli. Wasza czwórka, ty i ty. Widzieliście, co robiłem. Bierzcie się do roboty. – Generale Danavis, proszę na słówko! – ryknął. Teraz zostały już niecałe trzy mile. Powinno im wystarczyć czasu. Gavin wszedł pod wielki łuk, w którym znajdzie się brama. Niezamknięte otwory i rury biegły w dół rozległej, zakrzywionej płaszczyzny. Gavin napełnił się światłem i cisnął zielony luksyn w każdą rurę. To doda murom pewnej elastyczności, ale także wzmocni je na wypadek ataku taranem. Zapieczętował na końcu każdą rurę z zielonego luksynu. – Lordzie Pryzmacie! – zawołał Corvan, podnosząc do oka świeżo wykrzesaną lunetę. – Wygląda na to, że mają drużyny, które pchają artylerię przed armią. Wiedzą, że nie mamy harcowników, których moglibyśmy posłać im na spotkanie. Przeklęci szpiedzy! Nie widzę kolubryn, ale wiemy, że mają ich pół tuzina. Jeśli zaczną strzelać na oślep... – urwał, kalkulując w myślach. Strzelanie na oślep oznaczało ostrzał z maksymalnej odległości, a przy niemal dwóch tysiącach kroków zasięgu, jaki miały największe kolubryny, nie sposób mówić o celowaniu. – Mogą zacząć ostrzał w każdej chwili, jeśli mają wyszkolonych ludzi. W ciągu najbliższych minut, jeżeli ludzie są niedoświadczeni. To nie kolubrynami martwił się Gavin. Przy trajektorii pocisków z tych największych dział, kule będą trafiały we front muru. Mur ze Słonecznej Wody wytrzyma tyle trafień, na ile zdecyduje się przeciwnik. Będą musieli podejść znacznie bliżej, żeby zacząć ostrzał z haubic, z których pociski wylatywały po bardziej stromej trajektorii, i jeszcze bliżej, by wykorzystać moździerze, które zaczną siać spustoszenie wśród upartych tłumów tuż za murem. Działa Garristonu będą musiały zniszczyć te działa, zanim zostaną ustawione i załadowane. – Niech to szlag, znajdź kogoś, kto nie zajmuje się niczym ważniejszym i niech pogoni tych ludzi! – rozkazał Gavin. – To nie jest świąteczny piknik! Za dziesięć minut w miejscu, w którym siedzą, zaczną lądować pociski! – Gavin odwrócił się do generała Danavisa. – Zaczynajcie ostrzał, kiedy tylko będziecie mogli. Niech pan zdobędzie dla mnie trochę czasu,

generale! Gavin bardziej poczuł, niż usłyszał, że następny segment znalazł się na miejscu. Ludzie pędzili we wszystkie strony, ale on odepchnął ten fakt na bok i skupił się na nowym największym problemie, teraz, kiedy mury zaczęły nabierać kształtu. Nie zbudował bramy. Podbiegł do jednego z żurawi przenoszących zapasy na szczyt muru. Ładunek już odrywał się od ziemi i unosił szybko, kiedy Gavin dobiegł. Podskoczył, strzelając hakami z niebieskiego i zielonego luksynu, wbijając je w ładunek. Zaczął się szybko unosić. Zaraz się podciągnął. Zeskoczył, gdy tylko ładunek wylądował na szczycie muru, zaskakując żołnierzy, którzy obsługiwali żuraw. Zamarli. – Do roboty! – ryknął Gavin. Aż podskoczyli i natychmiast rzucili się do pracy. Przebiegł szczytem muru, uskakując ludziom z drogi, i dobiegł z powrotem na łuk ponad dziurą, gdzie musiał wykrzesać bramę. Wibrująca Pięść wykrzykiwał rozkazy, odsyłając małą grupę Czarnogwardzistów, żeby stanęli z Gavinem – jakby mogli w jakikolwiek sposób uchronić go przed nadlatującymi pociskami – ale wystarczająco małą, żeby nie przeszkadzała obrońcom, którzy próbowali przygotować mur do któregoś z setek stojących przed nim zadań. Reszta Czarnogwardzistów zajęła pozycje przed pustym otworem bramy. Jak we wszystkich bitwach zwyczajnie za dużo było do zobaczenia, za dużo się działo na raz, żeby poskładać to w całość. Gavin spojrzał w stronę słońca unoszącego się nad horyzontem. Dwie godziny. Potrzebował tylko dwóch godzin. Obrona tych ludzi to jeden z moich wielkich celów, który ty musisz zaaprobować. Jeśli więc tam jesteś, to czy nie mógłbyś ruszyć swego świętego tyłka i pomóc mi? Danavis przez ostatni tydzień zajmował się organizacją, trenowaniem, awansowaniem, zwalnianiem i ponownym trenowaniem obrońców Garristonu. Przez dwadzieścia godzin dziennie, czasem dwadzieścia dwie. To było nieludzkie, a mimo to nie wystarczało. Gavin przyzwyczaił się do dyscypliny i łatwości pracy z weteranami. Pod koniec Wojny Pryzmatów współpraca między jego ludźmi przebiegała płynnie. Zaopatrzenie murów zajęłoby weteranom dosłownie jedną trzecią czasu, którego potrzebowali ci ludzie. Jego doświadczeni artylerzyści już by namierzali cele. Ci ludzie ledwie się znali, już nie mówiąc o tym, żeby sobie ufali. I dlatego

wszystko szło boleśnie powoli, a Gavin powoli przyzwyczajał się do tego, jacy są powolni. Nie mamy szans. Zaraz jednak wykrzesał prowizoryczną platformę, żeby stanąć przed otwartym łukiem – niezbędną, żeby mógł zebrać kilka pasm otwartego luksynu – i po raz pierwszy zobaczył mur tak, jak zobaczą go wrogowie. Ten skubany młody artysta stworzył arcydzieło. To Gavin wypełnił formy, ale zawsze wisiał nad nimi, a kiedy przygotowywał segmenty, żeby pasowały do siebie, zawsze znajdował się po drugiej stronie murów. Teraz zobaczył całość. Mur – na całej długości trzymilowego, zakrzywionego odcinka – lśnił barwą słońca, które dopiero co ukazuje swoją twarz. Ten blask brał się z płynnego żółtego luksynu – będącego raptem o włos od stania się idealnym, twardym luksynem – który pływał za pierwszą warstwą perfekcyjnej żółcieni. Żółty luksyn naprawi każde uszkodzenie w zewnętrznej części muru. Jednakże w tej cieniutkiej warstwie Gavin zobaczył, że starsi krzesiciele – niewątpliwie pod instruktażem Aheyyada – dodali coś od siebie. Kiedy wróg się zbliży, zobaczy, że cały mur roi się od ohydztwa. Wydawało się, że pająki wielkości ludzkiej głowy łażą po murze, zatrzymują się i kłapią małymi paszczami. Małe smoki wyglądały, jakby pikowały i wirowały. Niechętne twarze wyłaniały się z mroku. Kobieta uciekała przed stworem o wielu kłach, który potem rozrywał ją na strzępy i pożerał żywcem; na jej twarzy malowała się bezbrzeżna rozpacz. Mężczyznę, który jakby spacerował u podstaw muru, chwytały ręce, wyłaniające się z mgły, i wciągały go w opary. Piękne kobiety zamieniały się w potwory o rozdwojonych jęzorach i ogromnych pazurach. Krew sączyła się i zbierała w kałuże na ziemi. A to były jedynie obrazy, które Gavin zauważył, rzucając pobieżne spojrzenie. Wyglądało to, jakby krzesiciele zebrali się i umieścili na murze wszelkie koszmary, jakie kiedykolwiek im się przyśniły. To były iluzje, jedynie obrazy na murze, ale wróg nie od razu będzie o tym wiedzieć, a nawet wtedy mur i tak pozostanie przerażający jak sama wieczna noc. A co ważniejsze, iluzje będą rozpraszały łuczników i muszkieterów przy celowaniu do machikułów i otworów strzelniczych ukrytych między koszmarami. A to była tylko szeroka, ślepa część murów. Z każdego kroksztynu patrzyła na napastników wykrzywiona, złowroga postać Pryzmata. Gavin zobaczył, że wszyscy Pryzmaci z ostatnich czterystu lat zostali umieszczeni na murze, z Lucidoniusem po prawicy głównej, dominującej nad wszystkimi postaci, i Gavinem po lewicy. Ponad nimi, nad ogromną, pustą bramą majaczyła groźna postać samego Orholama, promiennego i rozgniewanego, a jego ręce tworzyły sam łuk

bramy. Każdy, kto ją zaatakuje, zaatakuje samego Orholama i wszystkich jego Pryzmatów. Genialna sztuczka, która odbierze pewność siebie atakującym. Każda postać, łącznie z Orholamem, miała ukryte w sobie machikuły do zrzucania kamieni, rażenia ogniem albo magią. Gavin zmełł w ustach kolejne przekleństwo. Zatrzymał się na bite pięć sekund, podziwiając własny, przeklęty mur. Nie miał na to czasu. Przez chwilę zastanawiał się, czy po prostu nie zabudować otworu na bramę, nie stworzyć jednego, ciągłego muru. Jednakże w tej chwili wcale nie wyszłoby to szybciej. Przygotowano już formy na wrota. Musiał je jedynie wypełnić i zapieczętować – tylko z jednej strony. Sprytne rozwiązanie, które wykorzystał przy reszcie muru, będzie musiało poczekać. Do jutra, jeśli pożyją tak długo. Gavin zebrał szpule nadfioletu, które łączyły całą konstrukcję muru, i zaczął wlewać żółty luksyn. Na Orholama, ależ był wycieńczony! Codziennie przez ostatnie pięć dni krzesał do granic swoich możliwości, a zwłaszcza dzisiaj, zaczynając od pierwszych promieni jutrzenki. Gdyby był zwykłym krzesicielem, już dawno by oszalał. Ilość magii, jakiej użył Gavin, zabiłaby większość Pryzmatów. Inni też to wiedzieli. Najwyraźniej Gavin stał się potężniejszy od czasów wojny i o niebo bardziej wydajny. Widział, że takie kobiety jak Tala – której, z tego co wiedział, nigdy w życiu nic nie zaimponowało – w chwilach nieostrożności rzucały spojrzenia w jego stronę, jakby był po prostu przerażający. Jednakże i on miał swoje ograniczenia. Mimo to wlał idealny żółty luksyn do form. Prawdziwy Gavin nie byłby w stanie tego dokonać – nie był superchromatą i nie potrafił krzesać idealnej żółcieni. Ale Gavin nie mógł sobie pozwolić na fuszerkę. Jeśli chodzi o żółty luksyn, nie istniało coś takiego jak „względnie dobry”. Jeśli nie był idealny, rozpadał się. Po prostu. Coś zatrzęsło murem i Gavin omal nie spadł. Ktoś go złapał. Gavin zobaczył, że obok niego stoi Wibrująca Pięść i przytrzymuje go. Chwilę potem usłyszał opóźniony huk odległej artylerii. – Mam cię – mruknął Wibrująca Pięść. Nie był tak wielki jak starszy brat, ale równie długo współpracował z Gavinem. Musiał zauważyć szklisty, ogłupiały wzrok Gavina, bo dodał: – Nasze działa zaraz odpowiedzą. Nie ma się co bać. Nie spartacz bramy, panie, bo wtedy nas zabijesz.

Kolejne pociski króla Garadula zaczęły lądować na polu, zdecydowanie za daleko od Muru ze Słonecznej Wody. Huk kolubryn wroga niósł się jak grzmoty w oddali. Gavin zebrał całą swoją wolę i dalej krzesał. Nie zdawał sobie sprawy, że chwieje się na nogach, dopóki wielkie dłonie Wibrującej Pięści nie zacisnęły mu się na ramionach. Kilku Czarnogwardzistów się przysunęło. – Unieść osłonę! – wrzasnął generał Danavis. Kiedy żółty luksyn trysnął w formy znajdujące się poniżej, Gavin poczuł, jak mur zadygotał – osłony przy każdym segmencie uniosły się na swoje miejsce, poruszone przeciwwagami. To był jego własny pomysł architektoniczny. Właściwie był to podnoszony dach mający chronić przed wrogim ostrzałem. W rozlicznych sytuacjach lepiej było, gdy mur pozostawał niezadaszony – kiedy trzeba było zebrać deszczówkę, gdy panowała nieznośna duchota, kiedy trzeba było przetransportować wielkie ładunki albo przeprowadzić wozy. Jednak podczas bombardowania dach będzie chronił obrońców przed ogniem z haubic i moździerzy. Artylerzyści na murze mogli strzelać, korzystając z tych samych rozwiązań co łucznicy przy otworach strzelniczych – łatwo mogli zmieniać kąt ostrzału, a z kolei wróg musiał precyzyjnie wycelować, żeby unieszkodliwić działo. – Co to do diabła było? – szepnął Wibrująca Pięść. Gavin nie usłyszałby go, gdyby nie to, że mężczyzna praktycznie go trzymał. A Wibrująca Pięść zwykle nie gadał do siebie. Gavin podniósł wzrok, robiąc sobie chwilę przerwy, i zerknął na równinę. Wojsko zbliżało się coraz bardziej, doganiając swoje kolubryny. Z przodu załogi artyleryjskie rozstawiały haubice – a obrońcy nadal nie oddali nawet jednego strzału, co właśnie wywrzaskiwał generał Danavis do najbliższych załóg. Jednakże nie z tego powodu klął Wibrująca Pięść. Wyprzedzając główny człon i zrównując się z wysuniętym stanowiskami ogniowymi, nadciągała setka mężczyzn i kobiet; niektórzy byli konno, inni pieszo. Wszyscy ubrali się kolorowo. Gavin zorientował się, widząc, jak się poruszają, jak sadzą ogromne susy, że nie są to zwykli krzesiciele. To były koloraki, które kierowały się prosto na bramę. Znajdą się przy murze najdalej za cztery minuty. Cztery minuty. Gavin spojrzał na w połowie uformowaną bramę. Gdyby nie zawracał sobie głowy zawiasami, mógłby po prostu umocować cholerstwo bezpośrednio w murze, to dałoby się

zrobić. Chyba. Spojrzał na słońce, zbierając moc. Została niecała godzina do zachodu słońca. Obchody wigilii Dnia Słońca powinny się zacząć, kiedy tylko ostatni promień zniknie pod horyzontem. Niezależnie od tego, czy napastnicy byli heretykami, poganami czy wiernymi, nie będą walczyć w Dzień Słońca. To był święty dzień nawet dla bogów, których wypędził Lucidonius. Gdyby zdołali powstrzymać natarcie przez tę jedną godzinę, mieliby szansę. A Dzień Słońca dałby im czas, którego potrzebowali, by wzmocnić bramy i umieścić we właściwych miejscach zapasy i broń. Jeden dzień. Jedna godzina. Cztery minuty, które zdeterminują przebieg tej wojny. Do tego to się sprowadzało. Gavin się nie podda. Zostały mu jeszcze cztery minuty. Kolubryny na murach wreszcie odpowiedziały działom w polu, ale strzały były niecelne, kule nie wylądowały nawet w pobliżu stanowisk działowych albo szarżujących koloraków. A coraz więcej kul króla Garadula trafiało w mur, odbijając się od żółtego luksynu z trzaskiem, jękiem i rozbryzgiem żółtego światła, kiedy mur absorbował uderzenie i sam się naprawiał. Formy, które Gavin napełniał, były już w trzech czwartych gotowe; obmywały go ożywcze luksynowe aromaty mięty i eukaliptusa, ałe mimo to padał ze zmęczenia. Zerknął na koloraki. Nie zostały mu nawet dwie minuty. Orholamie, próbuję tu dokonać czegoś dobrego! To wielki cel, Orholamie. Bezinteresowny, i w ogóle. Chcesz, żeby ludzie byli bezinteresowni, nie? Wibrująca Pięść wypuścił Gavina i wykrzykiwał rozkazy do Czarnogwardzistów na dole. Generał Danavis rozkazał żołnierzom biec do bramy i ustawić się w szyku za murem. Tłum zaczął się rozbiegać. Wszyscy krzyczeli, ale Gavin nie był już nawet w stanie wychwycić pojedynczych słów. Rozkwitły przed nim rozbłyski magii. Koloraki go dostrzegły. Waliły pociskami, ogniem i wszystkim, co im przyszło do głowy, ale Czarnogwardziści wszystko odbijali. Gavin dalej krzesał. Koloraki znajdowały się teraz raptem dwieście kroków dalej i biegły rozpędzone. Zostało mu jeszcze tylko kilka sekund. Działo ryknęło na prawo od Gavina, pocisk trafił w kilkunastu koloraków i rozerwał je na strzępy. Jednakże koloraki z następnych szeregów, z wykrzywionymi twarzami, nieludzkimi i promiennymi, tylko przeskoczyły przez krew, dym i latające członki. Krzesząc ostatnie krople żółtego luksynu, żeby dopełnić ostatnią formę, Gavin zebrał w

ręce wszystkie pasma. Uda mu się! Już pieczętował luksyn, kiedy kula armatnia uderzyła w formy. Cała siła niewiarygodnie szczęśliwego trafienia uderzyła prosto w dłonie Gavina. Zupełnie jakby trzymał linę, a ktoś inny zrzucił kowadło uwiązane na jej drugim końcu. Luksyn natychmiast wyrwał mu się z rąk. Wrota i kula uderzyły o ziemię za łukiem bramy; kula wybuchła wśród Czarnogwardzistów i kilkunastu gapiów. Wrota – z nagle wypuszczonego, niezapieczętowanego żółtego luksynu – zasyczały i zakipiały, zamieniając się w światło, zanim Gavin zdołał temu zapobiec. W dwie sekundy wrota zagotowały się i rozpłynęły w nicość – tak samo jak wszystkie nadzieje Gavina.

ROZDZIAŁ 73 Gavin padł. A właściwie padłby, gdyby dwóch Czarnogwardzistów nie złapało go i nie odciągnęło od krawędzi platformy. Chciał się z nimi szarpać, wstać, ale tak mu się w głowie kręciło, że nie był w stanie nawet się wysłowić. Przegapił pierwsze starcie, ale słyszał je, czuł. Wrzaski mężczyzn i kobiet zbierających się w sobie, dających upust strachowi i wściekłości, ostrzących siłę woli do krzesania. A potem fale żaru i wstrząsy uderzeń, trzaski zbroi, stęknięcia ludzi i koloraków. A potem krzyki, zawsze krzyki. – Gdzie są moje muszkiety?! Rozkazałem je przynieść dwie godziny temu! – Generał Danavis wrzeszczał. Przeklinał. Stał dziesięć kroków od Gavina, spoglądając przez otwory strzelnicze i machikuły na bitwę toczącą się pod łukiem bramy. Żołnierze mrugali bezmyślnie, patrząc na niego. Z całej dwudziestki tylko dwóch miało muszkiety. – Strzelać, niech was szlag! – wrzasnął na nich generał. – A ty i ty lećcie po muszkiety. Już! A potem odbiegł, krzycząc na załogi artyleryjskie. Czarnogwardziści odciągnęli Gavina na brzeg muru. Osłona sprawiała, że tylko nieliczne przestrzenie od frontu albo na tyłach pozostały niezadaszone. Znaleźli jedno takie miejsce, gdzie żuraw wciągał ładunki. Dichromata z Czarnej Gwardii wykrzesał pochylnię prowadzącą na sam dół. – Co ty wyprawiasz? – wykrztusił z siebie Gavin. – Zabieramy pana w bezpieczne miejsce – odpowiedział Czarnogwardzista i skoczył na pochylnię. Gavin patrzył przez jasny korytarz utworzony przez osłonę na załogę obsługującą kolubrynę. Artylerzyści wystrzelili kulę i wyglądali w pole – oznaka braku doświadczenia. Wystarczyło, żeby jeden patrzył, by wprowadzić korektę. Reszta już powinna się zająć przeładowaniem. Po chwili jednak wykrzyknęli: „Jest!”. Nie widział, w co trafili, ale kiedy odwrócili się, żeby wrócić do ładowania, Gavin kątem oka dostrzegł ruch. – Droga wolna! – zawołał Czarnogwardzista z dołu, stojąc u podnóża Muru ze Słonecznej

Wody. Zielone pazury uczepiły się muru tuż przed załogą artyleryjską. Co znowu? Gavin wiedział, że zielone koloraki wpuszczają sobie w nogi zielony luksyn, by zwiększyć ich sprężystość, ale nigdy nie widział, żeby jakiś skoczył na odległość wynoszącą choćby połowę wysokości muru. Krzyknął, pokazując, ale bestia już się rzuciła na artylerzystę. Łapskami, które zamieniły się w ogromne pazury, rozerwał czterech mężczyzn, zanim się nawet zorientowali, co ich zaatakowało. Krew trysnęła szerokimi łukami, rozbryzgując się na ścianach. Ostatnia trójka dostrzegła potwora, ale wszyscy zamarli. Tylko jeden spróbował złapać muszkiet oparty o ścianę. Zielony kolorak rozłupał mu głowę, orząc głęboko dwoma pazurami. Czarnogwardziści wahali się tylko pół sekundy. Oni też nigdy wcześniej nie widzieli koloraka. Czwórka wyszła naprzód, niemal jednocześnie. Dwóch z przodu przyklękło na jednym kolanie, żeby nie wchodzić w linię strzału tym z tyłu. Jednocześnie opuścili ręce, po czym jedną unieśli krzesząc, a drugą wyciągając pistolet. Spusty szczęknęły, krzemienie zazgrzytały, ale nim upłynęły dwie sekundy potrzebne do odpalenia pistoletu, luksyn już wylewał się z każdego krzesiciela. Wielka jak pięść kula niebieskiego luksynu uderzeniem pchnęła zielonego koloraka na ścianę. Kula czerwonego rozbryznęła się na jego plecach i bokach, przyklejając go do muru. Śliski oranż rozlał się po podłodze, na wypadek, gdyby potwór oderwał się od ściany. Nie było to jednak potrzebne. Pazury zielonego koloraka ugrzęzły w głowie nieszczęsnego artylerzysty i zanim potwór zdążył zareagować, płomienie ostatniego z Czarnogwardzistów uderzyły w czerwony luksyn i go podpaliły. W następnej chwili ryknęły trzy pistolety. Wszystkie kule trafiły w pierś koloraka. Zielony luksyn i aż nazbyt ludzka, czerwona krew, trysnęły z ran. Kolorak padłby, ale płonący, czerwony luksyn nadal trzymał go przy ścianie. – Niewypał! – krzyknęła Czarnogwardzistka. Wyszła naprzód, już dosypując proch na panewkę. Najwyraźniej to jej pistolet zawiódł. Przechyliła broń, wycelowała, pociągnęła za spust. Sekundę później głowa nadal płonącego zielonego koloraka eksplodowała. Czarnogwardziści już przeładowywali broń. Gavin miał świadomość, że dla większości z nich to była pierwsza bitwa. Pierwsza krew. A jednak wszyscy przeładowywali pistolety bez patrzenia. Nauczono ich tak robić w chwilach szczególnego niebezpieczeństwa – spojrzenie na

pistolet i sprawdzenie go, to zwykle dobry pomysł, jeśli chce się zapobiec niewypałom albo podsypaniu za dużej ilości prochu – ale czasem warto nie odrywać oczu od pola bitwy. Wszyscy Czarnogwardziści zachowali dość przytomności umysłu, żeby postąpić prawidłowo. – Powiedzcie generałowi Danavisowi, że trzeba odsunąć osłonę – powiedział Gavin. Osłona uniemożliwiała zielonym kolorakom dostanie się gdziekolwiek poza stanowiska działowe, ale przez to artylerzyści byli praktycznie bezbronni. I o ile wszyscy Czarnogwardziści trafili w cel – który teraz już zwalił się na podłogę, krwawiąc i tląc się jeszcze – inni obrońcy nie będą strzelać tak celnie. Osłona przekształciła zwieńczenie murów w żółty, luksynowy tunel. To oznaczało rykoszety. Rykoszety oznaczały, że każdy strzał, który nie trafi w napastnika, zabije najpewniej obrońcę. Nie warto było płacić takiej ceny, zwłaszcza że kolubryny i haubice króla Garadula przerwały ostrzał, żeby nie zabijać koloraków. Generał Danavis musiał jednak pomyśleć tak samo, bo zanim Czarnogwardziści zaczęli się wykłócać, że nie mogą odesłać nawet jednej osoby z ochrony Gavina, osłona się odsunęła. Ten nagły manewr strącił kilku obrońców z murów, a upadek z tej wysokości oznaczał śmierć lub kalectwo. Cóż, to było jednak konieczne. Opadająca osłona zniszczyła także pochylnię, którą Czarnogwardziści przygotowali dla Gavina. Po chwili jednak zrobili nową i bezceremonialnie zepchnęli go na dół. Nawet nie zdążył się niczego złapać. Już sama ilość luksynu, jaką dziś wykrzesał, pozbawiła go wszelkich sił. Czarnogwardziści na dole pochylni złapali go i postawili. Jakoś trzymał się na nogach. – Zabierzcie mnie do wrót – rozkazał. Gwardziści spojrzeli po sobie. – Niech was diabli! Jeśli stracimy bramę, stracimy cały mur. Jeśli stracimy mur, stracimy miasto. – Nie zajmujemy się miastem. Naszym zadaniem jest chronić ciebie, lordzie Pryzmacie – krzyknął ktoś. Wibrująca Pięść. Pojawił się znikąd. – Może pan stać. A da pan radę biec? – spytał Gavina. – Nigdzie nie biegnę! – Nie utrzymamy bramy! – krzyknął Wibrująca Pięść. – Moi ludzie są wycinani w pień, i to w imię czego? Nie jesteśmy pańską prywatną armią. Mamy chronić pańskie życie, a nie spełniać kaprysy. Lordzie, uniemożliwiasz nam wypełnianie naszego zadania!

Gavin ujrzał przed sobą swą klęskę w pełnym jej wymiarze. To była jego wina. Zawiódł nie jako krzesiciel, ale jako przywódca. Nigdy nie powiedział tym ludziom, o co walczą. Żądał posłuszeństwa, nie mówiąc im, dlaczego to takie ważne. Żył z rozdwojeniem we własnym umyśle i teraz dziwił się, że inni nie chcieli za to ginąć? Już lepsze byłoby kłamstwo. Przez tłum żołnierzy oddzielający go od bramy dostrzegał tylko ogień, dym, rozbryzgi krwi sięgające wysoko pod łuk. Czarnogwardziści niewątpliwie nadal stali w pierwszej linii – tylko oni mogli tak długo powstrzymywać mrowie nadciągających koloraków, które Gavin wcześniej widział. Huk muszkietów rozbrzmiewał stale, ale nieśpiesznie. Żołnierze pomiędzy Gavinem i polem walki, nie mieli pojęcia, jak się ustawić do ostrzału, więc ci, którzy stali bardziej z tyłu nie strzelali w ogóle, bojąc się, że trafią kogoś przed sobą. Jednakże jak dotąd nikt się nie wycofywał. Oczywiście to się zmieni, kiedy wycofają się najlepsi wojownicy, porzucając obrońców na pastwę losu. Czarna Gwardia była dla nich opoką. Z rykiem frustracji Gavin wyrwał najbliższemu żołnierzowi muszkiet i popędził do bramy. Słyszał, jak Wibrująca Pięść klnie. Bez wątpienia rzucił się w ślad za Pryzmatem. Gavin przepychał się przez tum i lawirował, ale słuszna postura przeszkadzała mu, chociaż pewnie nie tak bardzo, jak Wibrującej Pięści. Gavin przeklinał, krzyczał na ludzi, żeby zeszli mu z drogi, kiedy usłyszał szczęk uderzenia. Chwilę potem masa ludzka niczym fala odsunęła się spod bramy o bite pięć kroków. Gavin przeciął szereg żołnierzy pod murem. Przepchnął się obok segmentu, na którym widniał wizerunek ogromnego stojącego wojownika, stoickiego i nieruchomego, jeśli nie liczyć oddechu i drobnych chmurek pary uciekających mu z ust. Gavin dotknął kilku miejsc – niech to szlag, powinien jakoś zaznaczyć ten punkt – aż wreszcie znalazł to, czego szukał. Dotknął muru – każdy mógł to zrobić, mechanizm reagował na ciepło ludzkiej ręki – i małe okienko w murze stało się przezroczyste. Miał rację. Wstrząs wywołało przybycie regularnych wojsk. Dziesiątki tysięcy napierały teraz na mury, już podnosząc drabiny i szykując liny. Nie mógł się doczekać, kiedy natrafią na małą niespodziankę od niego. Jednakże nic się nie liczyło, jeśli obrońcy nie utrzymają bramy. Zerknął na słońce i zobaczył, że dotyka już horyzontu. Już niedługo. Jeśli wytrzymają aż do zachodu słońca, krzesiciele stracą ponad połowę mocy. Nadal będą mogli krzesać, korzystając z dyfrakcji, ale takie światło już nie będzie miało dużej mocy. Znowu zaczął biec, przepychając

się między ludźmi tuż pod murem. Usłyszał gwizd nadlatującego pocisku z moździerza. Ten dźwięk był znajomy, przerażająco znajomy. Powracał do niego w koszmarach. Słyszysz nadciągającą śmierć, ale poza tym, że skulisz się na ziemi, nie możesz nic zrobić, by jej uniknąć. Dudnienie i huk pocisku lądującego i wybuchającego, rozrywającego ludziom błony bębenkowe w uszach i ścinającego ich z nóg. Ten stawał się naprawdę głośny... Gavin padł i zakrył głowę rękami. Coś ciężkiego przygniotło go do ziemi i cały świat na zewnątrz stał się niebieski. Bum! Wibrująca Pięść sturlał się z Gavina i rozpuścił niebieską tarczę, którą wykrzesał dla nich obu. Gavin gapił się na pocisk armatni, który wrył się w ziemię raptem dziesięć kroków dalej. Nie wybuchł. Nawet nikogo nie zmiażdżył. Wylądował dokładnie między dwoma szeregami żołnierzy. Jeden muszkieter tańczył w kółko, potrząsając ręką. Jego zmiażdżony muszkiet leżał pod pociskiem, który wytrącił mu go z ręki. Kula wylądowała dokładnie tam, gdzie stał Gavin, zanim ruszył w stronę muru. – Orholam rzeczywiście czuwa nad tobą, Pryzmacie, ty przeklęty głupcze – powiedział Wibrująca Pięść. Gavin już wstał i przepychał się w stronę falujących, wyginających się szeregów przed sobą. Żołnierze już wystrzelili z muszkietów i teraz nie mieli jak przeładować. Niektórzy założyli bagnety, rękojeści noży umieszczając w otwartych lufach, inni wyciągnęli miecze. Jeszcze inni posługiwali się muszkietami jak pałkami. Ponad ich głowami ogień muszkietów raził z otworów strzelniczych, a z machikułów sypały się kamienie wielkości ludzkiej głowy, ale nie lał się żaden luksyn. Albo krzesiciele na murach dawno temu padli wyczerpani, albo zostali zabici, albo nigdy nie dotarli na swoje pozycje. Jeden dzień więcej, Orholamie. Jeden dzień więcej, a ten mur stanie się nie do pokonania. Jedna godzina więcej. Gavin wreszcie dopchał się do miejsca walki. Obszar przy bramie zamienił się w kostnicę. Zapach magii mieszał się z odorem posoki. Krew pokrywała ziemię tak grubą warstwą, że walczący rozchlapywali ją pod nogami. Ciała ludzi i potworów mieszały się, a obrońcy i napastnicy ciągle się o nie potykali. Stos poległych wypełnił obszar dokładnie pod bramą, a kiedy ludzie króla Garadula wspinali się na niego, stanowili doskonały cel dla żołnierzy stojących

bardziej z tyłu, którzy w przeciwnym wypadku nie strzelaliby, obawiając się, że trafią w swoich. Gavin zobaczył, jak pada Czarnogwardzistka z nogą rozciętą przez postrzępioną, podobną do szkła ostrogę przy nodze wycieńczonego niebieskiego koloraka. Gavin strzelił z muszkietu i głowa koloraka wybuchła czerwoną mgiełką. Cisnął muszkietem w płonącego, czerwonego koloraka, który ruszył na rannego żołnierza, wycofującego się pod mur, bezbronnego. Nie patrzył, co się stało. Złapał ranną Czarnogwardzistkę i spróbował postawić ją na nogi. Ważyła o wiele więcej, niż powinna. Gavin zamrugał zaskoczony i nagle powróciło do niego całe zmęczenie. Nie, po prostu osłabł. Ktoś zabrał od niego ranną kobietę i odciągnął ją, a odgłosy bitwy stały się bardziej brzękliwe i upiorne. Gavin słyszał nadlatujące pociski z moździerzy – leciały zbyt daleko, żeby to miało znaczenie, ale za to było ich kilka. Słyszał krzyk mężczyzn, ryk bez słów tych, którzy biegli na spotkanie tego, co najpewniej okaże się śmiercią. Słyszał jęki rannych, widział kobietę w wielkim stosie ciał przez bramie, która próbowała odpełznąć, ranna, ale jeszcze nie martwa. Obok niej mężczyzna chwytał się powietrza oślepiony, bo stracił połowę twarzy. Luksynowe ognie płonęły na kilkunastu trupach, wszędzie walał się luksynowy pył. Gavin dostrzegł twarze swoich Czarnogwardzistów. Widział ich zachwyt, nagłe zrozumienie sensu – ale gdzie była reszta? Biegli ku niemu. Wyciągnął pistolety zza szarfy. Czerwony kolorak, z ciałem pokrytym płonącym ogniożelem, biegł ku niemu. Gdyby Gavin nie pojawił się tak późno na polu walki, kolorak krzesałby, zamiast spróbować go spalić. Gavin pociągnął za spust. Jego ilytańskiej roboty pistolet połączony ze sztyletem natychmiast wypalił. Kula trafiła koloraka w pierś, ale to nie wystarczyło, żeby go wyhamować. Gavin odsunął się na bok i poderżnął sztyletem gardło koloraka, kiedy ten padał. Sam się potknął i omal nie upadł. Bardziej wyczuł niż rzeczywiście zobaczył dwóch Czarnogwardzistów przebiegających obok niego. Zanim doszedł do siebie i znowu stanął, jeden Czarnogwardzista nadział się już na niebieski luksynowy miecz, który niebieski kolorak wykrzesał sobie zamiast prawej ręki. Chociaż już umierał, gwardzista chwycił się obiema rękami koloraka, żeby tamten nie zdołał go zrzucić. Drugi gwardzista – Gavinowi wydawało się, że nazywa się Amestan – okrążył potwora i wbił mu miecz w szyję. Raz, drugi – niebieski luksyn eksplodował przy każdym potężnym ciosie. Potwór szarpał się, żeby się uwolnić, ale nie był w stanie. Przy trzecim ciosie ostrze Amestana przebiło się przez niebieski luksyn i weszło w szyję. To złamało wolę koloraka, i przy czwartym ciosie

Amestan obciął mu głowę. Jeden z Lustrzanych Gwardzistów króla Garadula – co oni, u diabła, tu robią? – wspiął się na szczyt stosu ciał, który sięgał już piersi. Próbował znaleźć chwyt, gramoląc się z wyciągniętym mieczem. Zobaczył odwróconego tyłem Amestana i zaraz rzucił się na niego. Odruchowo Gavin spróbował wystrzelić luksyn, ale nawet muśnięcie magii przyprawiło go o mdłości. To było jak podsuwanie alkoholu skacowanemu człowiekowi. Zachwiał się, prawie stracił przytomność, wycelował z pistoletu i strzelił. W ostatniej chwili Amestan odwrócił się do napastnika... i wszedł dokładnie na linię strzału. Gavin odstrzelił mu tył głowy. Sekundę później Lustrzany Gwardzista przeszył Amestana, który już nie żył. – Nie! – wrzasnął Gavin. Nad stosem ciał pojawił się cały szereg Lustrzanych Gwardzistów. Król Garadul zdał sobie sprawę z tego samego, co Gavin. Bramę trzeba było zdobyć dzisiaj albo nigdy nie pokonają muru. Król wysłał więc swoją osobistą gwardię, żeby wykonała zadanie. Zostało może ze trzydziestu Czarnogwardzistów, a pojawienie się oślepiających Lustrzanych Gwardzistów mogło spokojnie wystarczyć, żeby obrońcy się załamali. Zwłaszcza, jeśli zabraknie Czarnej Gwardii. To było niesprawiedliwe, żeby tyle męstwa zaowocowało porażką. Tyle śmierci. Gavin nie myślał już jasno. Wiedział to. I miał to w nosie. Kiedy ostatnie promienie słońca ucałowały ziemię, Gavin zaczął krzesać. Zupełnie jakby pił własne wymiociny. Jakby zanurkował głową naprzód w szambo. Tego już było za wiele dla jego ciała. Ale nic go to nie obchodziło. Włożył w krzesanie wszystkie siły. Nie chodziło o Gavina Guile. Do diabła z Gavinem Guile. Chodziło o wszystkich, którzy walczyli i ginęli dla niego. Poparli go. Nie mógł ich zawieść, nawet jeśli miał zapłacić za to życiem. Jego magia przypominała narodziny drugiego słońca pod łukiem bramy. W kilka chwil narodziło się, stanęło i skoczyło do przodu. Lustrzana Gwardia rozbłysła, a ich lustrzane zbroje odbijały światło w tysiące kierunków. Jednak lustrzana zbroja była dla magii tym, czym normalna zbroja dla broni – radziła sobie z powstrzymywaniem źle wymierzonych ciosów, ale nie sprawiała, że noszący ją był niezwyciężony. Świst gwałtownego podmuchu wypełnił uszy Gavina na chwilę przed tym, jak stożek czystej magii przeleciał przez niego i strzelił naprzód, wybuchając i zajmując całą szerokość bramy. Łuk zamienił się w lufę ogromnego działa. Lustrzani Gwardziści jaśnieli, stojąc chwilę dłużej, niż to wydawało się możliwe, w gorejących

zbrojach, żarzących się na czerwono, a potem rozżarzonych do białości, nim wreszcie rozpadły się jak wszystko inne. Wstrząs potężnego wybuchu zakołysał ziemią i tylko Gavin się nie przewrócił. Ujeżdżał rozkołysaną ziemię, a magia buchała z niego jakby był czubkiem wulkanu, lufą muszkietu. A pięć sekund po tym, jak się wszystko zaczęło, magia zgasła. Brama była wypłukana do czysta. Ciała zniknęły, a rozległa połać ziemi po stronie króla Garadula była wypalona i poczerniała. Zapadła pełna zaskoczenia cisza – albo może Gavin ogłuchł. Stał, rozglądając się, i wtedy ktoś wszedł chwiejnym krokiem w jego pole widzenia. Wielki mężczyzna, odziany w bogate szaty, teraz poczerniałe. Król Garadul. Najwyraźniej nie tylko posłał osobistą straż, by zdobyła bramę, ale też ruszył razem z nią. Gavin i Garadul stali, patrząc na siebie, w odległości czterdziestu kroków. Gavin wyczytał w jego postawie nabożny lęk i niepewność. I wtedy ciało Gavina się poddało. Padł. Zobaczył coś białego w ziemi obok jego twarzy – albo zaczął ślepnąć. Kolorowe plamki pływały mu przed oczami. Ludzie go przenieśli, a on tylko słyszał w oddali dźwięki ponownie podjętej walki. Kiedy Czarnogwardziści go podnieśli, osłaniając własnymi ciałami, i wycofali się z pola walki, zobaczył przez otwartą bramę króla Garadula, który rzucił się do ataku. W pojedynkę. Cokolwiek Gavin zrobił, zniszczył wszelkie barykady i inne przeszkody na tym obszarze. Kilku ludzi dołączyło do króla. Ziemia wokół Raska wybuchała drobnymi obłoczkami, kiedy snajperzy próbowali go zabić, ale żaden nie trafił. Jakby ten człowiek był zaczarowany, błogosławiony, chroniony przez jakiegoś starego boga potężniejszego od Orholama. I wtedy Gavin zobaczył zakrwawioną, czarną od prochu twarz Wibrującej Pięści. – Wybacz mi, lordzie Pryzmacie – mówił. – Zrobiłeś wszystko co w twojej mocy. Więcej nawet. A teraz... Gavin stracił przytomność.

ROZDZIAŁ 74 Kiedy zapadła noc, równiny nie zasnuła ciemność. Liv nie miała pojęcia dlaczego. Szła cały dzień za wozem, mając stary petasos głęboko nasunięty, żeby jej oczy krzesicielki nie wzbudziły żadnych podejrzeń. Już wcześniej słyszała huk dział, ale zakładała, że strzelano tylko na postrach. Nie było mowy, żeby wojsko dotarło już do Garristonu. Razem z gromadą, która wyglądała na połowę całego obozowiska, szła do przodu, żeby zobaczyć, co tak jaśnieje. Przez równinę szło tylu ludzi, że Liv prawie przegapiła oznaki bitwy, która zakończyła się raptem kilka godzin temu, chociaż były tak oczywiste. Leje po kulach armatnich stały się po prostu dziurami, które wozy musiały omijać. Śliskie, błotniste, krwiste obszary z walającymi się kawałkami zbroi obok tych blizn po pociskach to były po prostu miejsca, w których trzeba było uważać, gdzie stawia się stopę w niemal całkowitej ciemności. Gryzący odór prochu już się rozwiewał. Ostatnie z potężnych szeregów wojsk nadal wmaszerowywały przez bramę, więc cywile czekali, aż żołnierze wejdą i rozbiją obóz. Liv słyszała plotki o potężnej magicznej pożodze, epickiej bitwie, ale zachowała sceptycyzm. Wojska króla Garadula zajęły mur po południu. Walki nie mogły być zaciekłe. Jej ojciec był wielkim generałem. Przegrał tylko jedną bitwę w swoim życiu, i to o mały włos. Musiał uznać, że nie skończą muru na czas, i wycofał się za stare mury miejskie. Pewnie kazał zostać paru artylerzystom, żeby zadali jakieś niewielkie straty ludziom króla Garadula, a potem się wycofali. Ta myśl pocieszała Liv. Jeśli jej ojciec zdecydował się zostać gdzie indziej, to z pewnością nie groziło mu żadne niebezpieczeństwo. Myśl, że mógłby walczyć i zginąć w odległości kilku mil od niej, a ona nie miałaby niczego poza niejasnymi przeczuciami, była potworna. Tak bardzo była zajęta rozglądaniem się za Kipem, że nie zdawała siebie nawet sprawy, że znaleźli się tak blisko miasta. Jednakże wszystkie myśli, zmartwienia i troski rozwiały się, kiedy przepchnęła się przez tłumy gapiące się na mur. Nikt nie podszedł bliżej niż na pięćdziesiąt kroków. Kiedy Liv wreszcie znalazła się na przodzie, zrozumiała dlaczego. Ogromny pająk, większy od człowieka, rozwiesił kilkanaście trupów – nie, nie trupów, przynajmniej jeden z kokonów się szamotał. Kiedy Liv patrzyła, mężczyzna zdołał wyrwać głowę z sieci, ale ręce nadal miał ściśle

skrępowane przy piersi. Wisząc do góry nogami, wił się, próbując uwolnić ręce. Rozkołysał się nieco. Pająk nic nie zauważył, zajęty zawijaniem następnej ofiary dziesięć kroków dalej. Liv zobaczyła miecz wbity w ziemię niedaleko od mężczyzny. Wyrwał prawą rękę i zaczął szarpać resztę trzymającej go pajęczyny, ale nie mógł jej rozerwać. Wtedy dostrzegł miecz. Rozkołysał się mocniej, wyciągając rękę po broń. Nie dosięgnął. – Orholamie, ratuj go! – wyrwało się komuś z tłumu. – Patrzcie na pająka! Pająk zamarł, jakby coś usłyszał. Potem odwrócił się, akurat w chwili, gdy mężczyzna rozhuśtał się mocniej. Oczy monstrum jarzyły się ohydną zielenią. Dłoń mężczyzny zacisnęła się na rękojeści miecza w tym samym momencie, w którym pająk skoczył. Mężczyzna wziął zamach, chybił, a szczęki pająka zacisnęły się na jego szyi. Na jedną straszliwą chwilę całe ciało mężczyzny stężało, a twarz wykrzywiła się w bólu. Potem szczęki przecięły szyję, głowa odpadła i potoczyła się po ziemi. Wolna ręka, nadal ściskająca miecz, drgała spazmatycznie przez kilka długich chwil, podczas gdy krew tryskała na ziemię z kikuta szyi. A potem miecz wypadł. Wbił się w ziemię w tym samym miejscu, co wcześniej. Pająk przyssał się do krwawiącej szyi i zaczął się pożywiać. Liv usłyszała, że ktoś wymiotuje. Inni modlili się pod nosem albo przeklinali. Stała jak zahipnotyzowana razem z resztą. W końcu pająk docisnął rękę z powrotem do piersi mężczyzny i znowu go zawinął w pajęczynę. A potem uniósł głowę i przytknął ją do ciała. Podczas gdy pająk naprawiał pajęczynę i owijał głowę mężczyzny, mocując ją na miejscu, inne zawiniątko zaczęło się ruszać. – Patrzę tak już od dwóch godzin – odezwał się mężczyzna obok Liv. – Nie pozwalają żadnemu się wymknąć. Temu gościowi udaje się uciec całe trzydzieści kroków, zanim ona wypruje mu flaki. Tamci dwaj próbują razem z nią walczyć. Za każdym razem jest tak samo. Wiem to, ale nie mogę przestać patrzeć. Tak samo za każdym razem? Liv znowu spojrzała na pierwszego mężczyznę i ułożenie miecza pod nim. Broń znajdowała się tam gdzie przedtem – dokładnie w tym samym miejscu. Krew, która zebrała się w kałużę pod uciętą szyją, powoli rozpływała się w nicość. To nie było morderstwo tylko pantomima. Co bynajmniej nie sprawiało, że całość robiła mniejsze wrażenie. – Co tu robisz?! – krzyknął ktoś za jej plecami. Nawet nie zdawała sobie sprawy, że idzie do przodu, ale teraz się nie zatrzymała. W miarę

jak się zbliżała, stawało się coraz bardziej oczywiste, że miała rację. Podeszła bliżej akurat kiedy – żadna niespodzianka – wyrwał się drugi mężczyzna i rzucił do ucieczki. Wtedy pająk przerwał pogoń, zamarł i się odwrócił. Tłum za Liv wstrzymał oddech. Pająk skoczył z powrotem z ogromną szybkością, kierując się ku Liv. Liv zamarła i serce skoczyło jej do gardła. Pająk zatrzymał się tuż przed nią, ogromne szczęki jak kleszcze zamknęły się z trzaskiem, a przednie odnóża uniosły się, gotowe ją schwytać. Zbyt przerażona, żeby się ruszyć, Liv patrzyła, jak szczęki kłapią raptem dziesięć kroków od niej. Klik–klak... Bezgłośnie? Liv wypuściła powietrze – nawet nie zdawała sobie sprawy, że wstrzymywała oddech. Zmrużyła oczy i zobaczyła, że ziemia wokół niej jest poszatkowana nadfioletowymi włącznikami. Genialne. Przesunęła się w lewo, a pająk się nie poruszył, dopóki nie weszła do następnej strefy – wtedy potwór rzucił się natychmiast w tym samym kierunku. A kiedy już znalazła się tak blisko, widziała, że jaskinia za pająkiem nie wygląda tak, jak powinna. Nie była nawet w połowie tak głęboka, jak się wydawało z odległości pięćdziesięciu kroków. To przypominało obraz, na którym światłocień sugerował istnienie jaskini, chociaż żadnej tam nie było. A samego pająka stworzono w całości z trwałych, luksynowych kolorów, nałożonych warstwami tak, żeby nie od razu było widać, że to luksynowe stworzenie. Kiedy Liv wyszła poza strefę włączników, pająk wrócił do osnuwania mężczyzny, który „uciekł”, ale jakimś cudem nie wykorzystał przewagi w postaci ostatnich trzydziestu sekund. Pająk wyrwał mu trzewia, tak jak zapowiedział mężczyzna z tłumu. Liv dotknęła luksynowego muru i natychmiast zapomniała o geniuszu pantomimy z pająkiem. Żółty luksyn był nieskazitelny. To była wcielona perfekcja. Zapominiała o tym, gdzie się znajduje, i zaczęła krzesać, korzystając bezpośrednio z poświaty muru. Krzesanie z żółtego luksynu uważno kiedyś za idealne źródło światła – przynajmniej dla żółtych – ale efekty zwykle były mierne. Zawsze coś gubiono, zawsze okazywało się to nie dość efektywne. Kiedy jednak dysponowało się całym murem, długim na wiele mil, nieefektywność nie miała znaczenia. Liv wyciągnęła rękę z małą pochodnią z trwałego żółtego luksynu, żeby lepiej się przyjrzeć murom, kiedy oświetliło ją inne źródło światła. Czasem krzesiciele ukrywali pewne rzeczy w swoich konstrukcjach, żeby... – Ej! Panienko! Co panienka tu robi? Wszyscy krzesiciele powinni już być za murami.

Zaskoczona Liv zobaczyła siwego żołnierza, który szedł w jej stronę. Miał na sobie tyrejski mundur sierżanta, parę porządnych pistoletów z zamkami kołowymi za paskiem i pustą pochwę. Jego twarz była umazana prochem lub sadzą, a ręce obwiązane bandażami. Podchodząc, zerknął na przedramiona Liv. – Ja, ehm... – Próbowała sobie desperacko przypomnieć kłamstwo, które przygotowała na wypadek, gdyby ktoś ją zapytał, dlaczego nie ma kolorowych zarękawi. – Oślepił cię Mur ze Słonecznej Wody. Wiem, wszyscy krzesiciele tak mają. Gdzie twoje rękawy? Rękawy? Liv zgadywała, że miał na myśli barwne zarękawia, które nosili pozostali krzesiciele. – Zaproszono mnie, ehm, na przyjęcie lordów barw zeszłego wieczoru i chyba trochę za dużo wypiłam. Zasnęłam za krzakiem, a oddział albo mnie nie znalazł, albo uznał, że to dobry dowcip zostawić mnie właściwie całkiem, ehm... – Nagą? Liv zaczerwieniła się zawstydzona, przede wszystkim swoim bezczelnym kłamstwem. – Mam szczęście, że nie straciłam okularów – powiedziała, pokazując żółte okulary schowane w kieszeni. – Pewnie sam bym się spił, gdyby zaproszono mnie na taką ucztę. Załóż okulary i idź do bramy. Przepuszczą cię. A potem idź do kwatermistrza Zida. To prawdziwy łajdak i będzie ci robił mnóstwo trudności, ale... A, do diabła, chodź ze mną, zaprowadzę cię. Oto cały ja, starszy sierżant Galan Delelo, wielbiciel nadąsanych minek i bezmyślnych ocząt. – Ej! – oburzyła się Liv. – Tylko żartuję – odpowiedział Galan. – Przypominasz mi córkę. A jeśli bywa bezmyślna, to ma to po ojcu. Chodź. – Odwrócił się. – Ej, wy, przeklęci głupcy, to nie jest naprawdę. To tylko przedstawienie. Przestańcie sikać po nogach. – Uderzył w mur dla podkreślenia słów i połowa tłumu się skuliła, słysząc głośny dźwięk. Mrucząc coś pod nosem, sierżant zaprowadził Liv do bramy. Żołnierze nadal wchodzili. Zostawili dwie wąskie ścieżki po jednej stronie, dla posłańców, arystokratów i krzesicieli, a straże znały starszego sierżanta, więc od razu go przepuściły. Za murami przeszedł szybkim krokiem między namiotami i wepchnął się na przód kolejki niższych rangą żołnierzy, żeby porozmawiać z kwatermistrzem.

– Potrzebuję żółtych szmat dla tej tu dziewczyny – oznajmił Galan do pleców kwatermistrza. Zwalisty, garbaty mężczyzna zbierał pół tuzina mieczy, żeby dać je jakiemuś młodszemu żołnierzowi. Odwrócił się. – Nie poznaję jej. Nie jest z oddziałów, które zaopatruję. Możesz zapomnieć. – Zamierzasz urządzić mi tu piekło? Dziś wieczór? Ty stary, zwariowany głupku, naprawdę muszę przykopać ci w tyłek? – Głupku? Marudzisz mi tu jak stara megiera, a spodziewasz się róż i wina? Powinienem rozpłaszczyć ci ten brzydki nochal – odparł garbus. Galan roześmiał się, pocierając nos, który ewidentnie był złamany już wiele razy. – O ile dobrze pamiętam, próbowałeś tego już ze dwa razy. Kwatermistrz wyszczerzył zęby i przerażenie Liv zmalało, gdy zdała sobie sprawę, że ci dwaj to dobrzy przyjaciele. – Wiem, że cieszysz się, widząc mnie żywego – powiedział Galan. – Wyświadcz mi tę przysługę i daj dziewczynie szmaty. – Żółte? – spytał Zid. Rzucił miecze na kontuar, ignorując młodego żołnierza, który próbował je wszystkie złapać, żeby nie spadły na ziemię, i prawie się przy tym nadział na ostrze. – Tak – odpowiedziała Liv. – Imię? – Kwatermistrz złapał listę. – Liv. Przejrzał szybko listę. – Żadnej Liv, przykro mi. W całej armii nie ma żółtej krzesicielki imieniem Liv. Zaschło jej w ustach. – Ty i ty – powiedział Zid, wskazując dwóch czekających w kolejce żołnierzy. – Aresztujcie tę kobietę. Musimy zgłosić oszustkę... – Na miłość Orholama, Zid, co ty sobie myślisz? Że ta mała to szpieg? Pewnie nie ma nawet szesnastu lat! Co za skończony dureń wysłałby dzieciaka jako szpiega? Na dźwięk słowa „szpieg” pod Liv ugięły się kolana. – Może bardzo sprytny dureń, który uznał, że nie weźmiemy jej pod uwagę właśnie z tego powodu – odpowiedział Zid, dosłownie promieniując podejrzliwością. – Mówią, że Gavin Guile

tak zrobił. Mówią, że jakiś chłopak z namiotów konsyliarzy to jego bękart. Kto by przysłał dziecko? Te przebiegłe sukinkoty, oto kto. – Skinął głową w stronę Garristonu. – Mam siedemnaście lat – odpowiedziała na to Liv. Kip był w namiotach konsyliarzy? Zachorował? Był ranny? Za bardzo się denerwowała i bała, żeby się ucieszyć, że właśnie dowiedziała się czegoś, co ułatwi jej odszukanie Kipa. – Daj spokój, Zid, tymi listami możesz sobie co najwyżej podetrzeć tyłek, kiedy zaczynają się walki, dobrze to wiesz. Jakbyś nigdy wcześniej nie był... – Zrobiłem cię! – zawołał Zid. Odchylił głowę i się roześmiał. Rzucił żółte zarękawia na stół. – To za tego „głupka”. Teraz jesteśmy kwita. – O, jeszcze nam dużo do tego brakuje – odpowiedział Galan, ale się uśmiechał. – Ech, obowiązki wzywają, miło było poznać, Liv, a jak będziesz miała okazję, to przytrzyj temu gościowi nosa, dobra? – Chętnie – odpowiedziała Liv. Uśmiechnęła się, chociaż żołądek jej się ściskał i udawała, że rozbawił ją ten żart. Po kilku minutach była sama i zakładając po raz pierwszy zarękawia weszła do obozu. Teraz musiała tylko uratować Kipa i Karris. Przecież to nie może być aż takie trudne, prawda? Nie po raz pierwszy w ciągu ostatnich dni Liv miała ochotę kląć, rzucać rzeczami, jęczeć, narzekać i – ale tylko troszkę – się rozpłakać. Zamiast tego odetchnęła głęboko i ruszyła w głąb obozowiska.

ROZDZIAŁ 75 Kiedy Gavin otworzył oczy, było już jasno. Obok jego łóżka siedziała jakaś postać. Spojrzał. Jego matka. – Och, Orholamowi niech będą dzięki, myślałem, że się obudziłem – powiedział. Felia Guile roześmiała się i wtedy zrozumiał, że nie śni. Śmiech matki zabrzmiał radośniej niż to bywało w ostatnich latach. – Już prawie południe, synku. Wiem, że nie powinnam cię pouczać w kwestiach twoich obowiązków, ale musisz wstać. – Południe? – Gavin natychmiast usiadł. To był błąd. Był obolały na całym ciele. Łupało go w głowie. Piekły go oczy. Zamarł, czekając, aż potężne ciosy rozłupujących mu potylicę dziesięciokilowych młotów zelżą o połowę i znowu będzie w stanie skupić wzrok. Zwykle nie cierpiał na chorobę świetlną, ale też trzeba przyznać, że nigdy nie zużył tyle magii co poprzedniego dnia. Nie od czasów Strzaskanej Skały, a wtedy był dużo młodszy. – Już prawie południe Dnia Słońca? – spytał. – Pomyśleliśmy, że najlepiej będzie oszczędzić ci powitania słońca i procesji o świcie. I tak to miały być bardziej nieformalne obchody Dnia Słońca niż zwykle. Orholam nam wybaczy. – Matko, co tu robisz? –Już czas... Gavinie. – Czas? – Na moje Uwolnienie. Zimna fala strachu oblała go od czubka głowy do stóp. Nie. Nie jego matka. Powiedziała, że kiedyś w ciągu tych pięciu lat. Dała mu czas na przygotowanie, ale to nie mogło wydarzyć się aż tak szybko. – A ojciec? – zapytał tylko. Złożyła ręce na kolanach, a jej głos wyrażał spokojne poczucie godności. – Twój ojciec podjął zdecydowanie zbyt wiele decyzji w moim imieniu. Uwolnienie to sprawa pomiędzy krzesicielem i Orholamem. – Więc nic nie wie.

– Na pewno teraz już wie – odpowiedziała z błyskiem w oku. – Uciekłaś?! To musiało być właśnie to. Wyślizgnęła się nocą, przekupiła kapitana statku płacąc mu nieprzyzwoitą sumę i odpłynęła, zanim szpiedzy Androssa Guile zdążyli choćby złożyć raport. Pewnie wybrała najszybszy statek w porcie, więc nawet jeśli Andross wysłałby statek z następnym odpływem, jego ludzie i tak dotarliby już za późno. Gavin musiał przyznać, że plan był genialny. Jednakże Androssowi Guile z pewnością się nie spodoba. Nic a nic. Przez chwilę milczała. – Synu, od pięciu lat, rok w rok mówiłam twojemu ojcu, że chcę dołączyć do Uwolnienia. Zabronił mi. Czuję, jak gasnę. Nie krzesałam od trzech lat i życie wydaje mi się szare. Całym sercem kocham twojego ojca, ale zawsze był bardzo egoistycznym człowiekiem. Andross kurczowo trzyma się życia i władzy, pragnie je zachować na zawsze i nie chce zostać sam. Współczuję mu, synu, i ofiarowałam mu te lata za miłość, która kiedyś nas łączyła. Wiesz, że jestem lojalna, ale oboje wiemy, że on odbierze to jako zdradę. Wiem, że prędzej obwini ciebie niż siebie, ale jeśli mam wybierać między obowiązkami wobec twego ojca i obowiązkami wobec Orholama... – Orholam zwycięża. Poklepała go po kolanie. – Posłałam kuriera po Corvana Danavisa... – Corvan żyje? Na murze obawiałem się, że... Uśmiechnęła się smutno. – Nic mu nie jest. Ale obrońcy stracili mur mimo twojego heroizmu. Mój heroizm. Tylko matka mogła mówić o jego heroizmie bez odrobiny ironii w głosie. Co byś o tym pomyślał, mój uwięziony braciszku? – W każdym razie posłałam do niego, żeby mu dać znać, że się obudziłeś. Cieszę się, że znowu go widzę. To dobry człowiek. Oczywiście wiedziała, że Corvan wybrał życie na wygnaniu, żeby maskarada Gavina miała szansę powodzenia, ale jak zawsze zachowała ostrożność na wypadek, gdyby podsłuchiwali jacyś szpiedzy. Matka Gavina zawsze wiedziała, jak żyć własnym życiem i jednocześnie zadbać, by każdy znał jej zdanie, mimo nacisków dworskiego życia, wymogów protokołu, tajemnic i

potrzeby dyskrecji. – Spotkamy się wieczorem, synku. Po jej wyjściu Gavin zaczął się powoli ubierać, sprawdzając ciało, żeby się przekonać, czy wczorajszy wysiłek nie doprowadził do trwałych uszkodzeń. Był obolały, ale z pewnością zasłużył sobie na coś gorszego. W miarę upływu dnia mięśnie zaczną się rozluźniać i Gavin uznał, że wieczorem będzie gotowy do niezbędnego krzesania. Minęło południe Dnia Słońca. Rozległo się pukanie do drzwi – ciche, pośpiesznie stukanie, rytm starej piosenki, którą lubili z Corvanem. Drzwi się otworzyły. Wszedł generał Danavis. – Wstałeś. – Był wyraźnie zaskoczony. – Nie jest najgorzej. Dziękuję, że dałeś mi pospać, ale wiem, że potrzebujesz dziś mojej pomocy. Jak wygląda sytuacja? – Gavin sznurował koszulę. Corvan złapał jego twarz w obie dłonie i spojrzał mu w oczy. Gavin uderzył go w ręce, żeby je strącić, ale generał trzymał go mocno. – Co ty, u diabła, wyprawiasz? – oburzył się Gavin. – Powinieneś nie żyć – powiedział Corvan. – Pamiętasz, ile wykrzesałeś wczoraj? – Pamiętam doskonale. Pięknie dziękuję. Pęka mi głowa, a ty nie pomagasz. Corvan przyglądał mu się jeszcze kilka chwil i w końcu go puścił. – Przepraszam, lordzie Pryzmacie. Mówi się, że pojawiają się pewne oznaki, kiedy Pryzmat zaczyna umierać. Nie mam pojęcia, jak wyglądają, ale uznałem, że jeśli coś cię mogło złamać, to właśnie to, czego wczoraj dokonałeś. Nawet Pryzmat nie powinien być w stanie tyle krzesać. Na szczęście, twoje oczy wyglądają normalnie. Gavin zbył to wzruszeniem ramion. – Jak straciliśmy mur? Corvan westchnął. – Rask Garadul jest albo genialny i szalony, albo tylko szalony. – Więc nikt nie zastrzelił tego kretyna, kiedy zaszarżował na bramę? – Mieli szczęście. Myślę, że obie strony niemal śmiertelnie wystraszyłeś tym... co zrobiłeś. Snajperzy tak się trzęśli, że nie mogli trafić w łatwy cel. A potem, kiedy ludzie zobaczyli, że Rask szarżuje, a ty padłeś, pomyśleli, że nie żyjesz, że król jakimś cudem cię pokonał. Czarna Gwardia wycofała się, żeby zabrać cię w bezpieczne miejsce, a większość najlepszych Tyrejczyków już

zginęła w walce. Uszczypnął nasadę nosa między oczami. Migrena z napięcia. Gavin zapomniał, że zawsze dręczyła Corvana, gdy przychodził czas walki. Gavin teraz to sobie wyobrażał – Pryzmat padł, elitarny oddział Czarnej Gwardii nagle się wycofał, wróg szarżował jakby niewzruszony wyczynem Gavina. Nic dziwnego, że Tyrejczycy stracili odwagę. – Zatem ludzie króla Garadula dołączyli do szarży, i co? Nasi ustąpili? Dali się zmasakrować? Co się stało? – Utrzymywali bramę przez kilka minut, ale sknocili manewr z wprowadzeniem świeżych sił, którego próbowałem ich nauczyć. – Dzięki temu manewrowi muszkieterowie z naładowaną bronią zamieniali się miejscami z żołnierzami z pierwszej linii. – Przynajmniej podawali sobie naładowane muszkiety do przodu, a do tyłu oddawali te do naładowania. Traciliśmy pozycję, ale powoli, a obrońcy na murze się trzymali. Robiło się ciemno. Myślałem, że nam się uda. – I co wtedy? – Skończył się proch. – Westchnął. Gavin widział, że dla generała to była jego osobista porażka. – Oczywiście, gdzie indziej było go mnóstwo. Wysłałem ludzi, żeby się tym zajęli, ale... tak to bywa na wojnie. Przez zamieszanie albo szpiegów, a może kurierzy zostali zabici, albo ludzie, którzy mieli przyprowadzić wóz z prochem zdezerterowali, a na dodatek najwyżsi rangą oficerowie nie sprawdzili i nie upewnili się, że rozkazy zostały wykonane, albo z braku doświadczenia, albo z tchórzostwa, albo dlatego, że już nie żyli. Każde ogniwo mogło pęknąć w armii, gdzie tylko paru ludzi przeszło jakieś szkolenie, a niewiele oddziałów razem ćwiczyło. Akurat tak się zdarzyło, że tym ogniwem była dostawa prochu. Oczywiście, to nie miałoby znaczenia, gdyby Gavin wybudował wpierw te przeklęte wrota. Albo gdyby był silniejszy. Albo gdyby pocisk nie strzaskał form. Jednakże teraz nie było już czego roztrząsać. – Nasza obrona załamała się i rozproszyła – opowiadał Corvan. – Król Garadul nie posłał nikogo w ślad za nami. Zdołałem zaprowadzić względny porządek w czasie odwrotu z murów. Myślę, że Garadul uważa, że się poddamy Może myślał, że dzięki litości szybciej zrealizuje swoje cele, niż mordując tylu naszych, ile zdoła. A może nie chciał, żeby jego ludzie pozabijali się wzajemnie w ciemnościach. Albo jest pobożny i ta jego nowa religia zabrania walki w nocy. – Stara religia, jak przypuszczam.

– Nic nie wskazuje, że zaatakują dzisiaj. – Dzień Słońca jest święty nawet dla pogan. – Więc mamy czas do jutra. Co zamierzasz, lordzie Pryzmacie? – Kiedy myślałeś, że straciłem moc, co postanowiłeś robić? – Cokolwiek król Garadul zyskał w mieście, okazując dobrą wolę i oszczędzając wczoraj uciekających ludzi, więcej stracił, posługując się w bitwie kolorakami. W mieście huczy od opowieści o potworach. Ludzie są przerażeni. Dwa dni temu martwiłem się, że w okamgnieniu zwrócą się przeciwko nam. Patrzyli, jak budujesz mur, żeby ich chronić, a potem zobaczyli, przed czym ich chronisz. Teraz ci ufają i napiętnowali człowieka, który zabił ich przyjaciół z pomocą plugastwa. Całe miasto jest twoje. Jeśli się pokażesz, ludzie pójdą za tobą do bram wiecznej nocy. – Corvanie, zadałem ci pytanie. Corvan potarł kark. Zawahał się. – Nie możemy wygrać. Stary kamienny mur wokół miasta nie zatrzymałby nawet zdeterminowanego muła. Rask zgarnął większość naszego prochu, zajmując mur i wszystkie działa. Połowa naszych muszkietów została na polu, kiedy ludzie je pogubili, uciekając. Mielibyśmy szczęście, zabijając kilka tysięcy, zanim zdobyliby wewnętrzny mur, a kiedy zaczęłyby się walki na ulicach, zabilibyśmy ich trochę w wąskich gardłach, ale w końcu ich przewaga liczebna zaowocowałaby rzezią na obrońcach. Przy ich przewadze liczebnej i naszych brakach w uzbrojeniu miasta nie da się obronić. Nie wymyślę żadnej strategii, która dałaby nam zwycięstwo. Możemy mocno ich zranić, przegrywając, ale to nie to samo. – Skrzywił się. – Zacząłem przygotowywać odwrót. – Odwrót. Corvan Danavis nigdy nie przegrał bitwy – o ile nie zaliczało się do przegranych bitwy pod Strzaskaną Skałą, a Gavin jej nie zaliczał. Jeśli zamierzasz przegrać i przegrywasz zgodnie z własnymi założeniami, to nie jest to prawdziwa przegrana, prawda? – Nawet odwrót jeży się od nieprzewidywalnych trudności, lordzie Pryzmacie. Obecność „potworów”, która sprawiła, że wszyscy w mieście stanęli po naszej stronie, oznacza też, że wszyscy mieszkańcy chcą uciec. Myślą, że zostaną wybici i pożarci, jeśli zostaną, a nie ma szansy, żebyśmy ewakuowali tylu ludzi przy tej liczbie statków i ilości czasu. Gavin potarł czoło. Zarzucił ceremonialną białą pelerynę. Zasadniczo grał na zwłokę.

– Czy nasi szpiedzy donieśli cokolwiek na temat Karris? – zapytał, siląc się na obojętny ton. Corvan nie dał się tak łatwo oszukać. – Nadal żyje, tak samo jak wczoraj. Wyobrażam sobie, że zamierzał wykorzystać ją do wymiany, gdyby musiał. Czego teraz, rzecz jasna, nie zrobi. To znaczy, że Karris stała się zbędna. Corvan nie musiał tego mówić na głos. – A o Kipie albo Liv? Gdyby Gavin pomyślał albo był trochę mniej egoistyczny, najpierw zapytałby o córkę Corvana. – Ani słowa – odpowiedział generał i zacisnął zęby. – To chyba dobrze. Gdyby zrobili coś strasznego, nasi szpiedzy z pewnością już by o tym usłyszeli, prawda? Corvan przez chwilę nic nie mówił, nie przyjmując tak nędznej pociechy. Nie był człowiekiem, który chwytałby się próżnych nadziei albo wierzył, że żadna tragedia go nie dotknie. Śmierć dwóch żon wyleczyła go z idealizmu. – Nasi szpiedzy donoszą, że jest jakiś król koloraków, polichromata-kolorak. Nazywają go lordem Omnichromem. Nie ma słowa na temat tego, kim był przed złamaniem Paktu, chyba że to prawdziwy dziki polichromata. Gavin wzruszył ramionami. Kolejny problem spośród setek, ale wiedział, że Corvan przedstawia wszystkie potencjalne problemy, żeby Gavin mógł sam zdecydować, co jest ważne, a co nie. – Co chcesz zrobić, lordzie Pryzmacie? Pytał oczywiście, czy myśli o bitwie, czy o ewakuacji. – Chcę zabić Raska Garadula. Corvan nic nie powiedział, nie ruszył, żeby wydać rozkaz dokonania zamachu czy czegoś równie głupiego. Niech go szlag, ale ojciec Gavina przewidział nawet to. „Jeśli stracisz miasto, zabij Raska Garadula”, powiedział Andross Guile. Gavin był pewien, że uchroni miasto, więc nie przygotował zamachu na Raska. Powinien był zająć się jednym i drugim. Teraz już było na to za późno, chyba że Rask zaszarżuje na niego jutro, postępując równie głupio jak wczoraj.

Gavin chciał coś powiedzieć, ale słowa nie padły z jego ust. Odchrząknął, próbując pozbyć się posmaku porażki. – Pomogę w miarę możliwości, niezależnie od religijnych posług, którymi muszę się zająć, ale... – Znowu odchrząknął. Siedem lat, siedem wielkich celów. Chociaż raz spróbował dokonać czegoś dobrego. – Zawiodłem, Corvanie. Wydaj rozkaz ewakuacji.

ROZDZIAŁ 76 Sądząc po chłodnym powietrzu liżącym skórę Kipa, było dobrze po północy, kiedy przeprowadzono go pod eskortą przez jakąś bramę. Musiał kierować się temperaturą, ponieważ miał opaskę na oczach i czarny worek na głowie, a poza tym pętlę na szyi i ręce związane z tyłu. Jeden z odprowadzających go strażników przeklinał – pod nosem, ale nieustannie – będąc najwyraźniej pod wielkim wrażeniem czegoś, co nazywano Murem ze Słonecznej Wody. Przeszli przez bramę powoli, zatrzymując się i znowu ruszając, aż ktoś warknął po wojskowemu: – Nie stójcie tu i nie grzebcie w tyłkach! Wchodźcie głębiej do obozu. Blokujecie pozostałych. Kip usłyszał strzał, jakby z pistoletu, i kolejka znowu ruszyła. Tak wyglądały jego ostatnie dwa dni. Kip obudził się w ciemności – w ciemności, która okazała się przepaską na oczach – z rękami przywiązanymi do boków. Kiedy zaczął się szarpać z więzami, zjawili się mężczyźni. Zdjęli mu przepaskę, jeden spojrzał mu w oczy, rozwierając brutalnie powieki palcami, a potem znowu założyli mu przepaskę. Lewa ręka potwornie go bolała. Pierwszego dnia – o ile to był tylko dzień – napoili go winem z czymś ohydnym, co przytłumiło ból i zmysły. Zabrali go na spotkanie z lordem Omnichromem, wstrzymując się od podawania Kipowi zaprawionego wina, żeby zachował jasność umysłu, nie zdjęli mu jednak przepaski z oczu. Siedzieli godzinami w namiocie, gdzie było słychać wiele głosów, podczas gdy Kip cierpiał straszliwie, a potem wyszli. Najwyraźniej lord był zbyt zajęty, żeby się z nim zobaczyć. Po jakimś czasie Kip usłyszał, że strażnicy się kłócą. Sprytny człowiek wymyśliłby jakiś sposób, żeby wykorzystać tę sytuację. Kip stał tylko cicho, zastanawiając się, kiedy dostanie następną dawkę. Ręka go bolała. Oddali go w czyjeś ręce – jak najdosłowniej oddali, ciągnąc za pętlę na szyi. – Nie zamierzasz mu dać makowego wina? – spytał jeden ze strażników. – A po co marnować dobre makowe wino na złego tłuściocha? – spytał drugi. – Sam lubię makowe wino. – Ale ono potwornie smakuje – powiedział pierwszy. Kip w pełni się z nim zgadzał. – Nie piję go dla smaku – odpowiedział ze śmiechem drugi. Z tym też Kip się zgadzał. –

Chodźmy. Widziałem na tyłach jakieś kobiety. Z twoim czarem i moim makowym winem... – Znowu się zaśmiał. Kipa wciągnięto do wozu. Potykał się na stopniach i prawie się udusił przez pętlę na szyi, ale wkrótce znalazł sobie miejsce do siedzenia. Zamknięto za nim drzwi. Ktoś poluzował mu pętlę, ściągnął ją, ściągnął mu kaptur i przepaskę. – Kip? – zapytała jakaś kobieta. Zamrugał. Chociaż światło w fioletowym pokoju było przyćmione, po dwóch dniach w całkowitej ciemności, oczy i tak zaczęły mu łzawić. Mimo zamazanego przez łzy obrazu, rozpoznał Karris Białodąb. – Karris? – zapytał. Głupie pytanie. Oczywiście, że to ona, przecież na nią patrzysz, idioto. – Kip, co ty tu robisz? – Zjawiłem się, żeby cię uratować – odpowiedział. A potem się roześmiał. – Kip, ile wina makowego ci dali? Minęło wiele godzin, odkąd podali mu wino, ale mimo to zaśmiał się jeszcze głośniej. Karris zaprowadziła Kipa na swoją pryczę. Natychmiast zasnął. Popatrzyła na niego. Coś nieprzejednanego i podłego w jej duszy chciało go nienawidzić. Mój syn byłby w wieku Kipa. Do diabła, Kip mógłby być moim synem. Ma niebieskie oczy, a moja babka była Paryjką. Co, myślisz, że brązowa skóra i skręcone włosy przeskoczyły jedno pokolenie? Jak bliźnięta? Karris potarła twarz. Wiedziała, że to była głupia fantazja. Syn, którego porzuciła, był przyrodnim bratem Kipa, ale wszelkie podobieństwa, jakie by ich łączyły, wynikałyby z faktu, że mieli wspólnego ojca – Gavina. A jakim ojcem byłby dla obu tych chłopców... Musiała się stąd wydostać. Za dużo myślała. Patrzyła, jak Kip śpi, dostrzegając krew Guile’ów w kształcie jego czoła i nosa i nie potrafiła nazwać uczuć w swoim sercu. W końcu przykryła chłopca kocem.

ROZDZIAŁ 77 Gavin zniósł jakoś południowe rytuały. Luksjat, młody zielony krzesiciel o jak najlepszych intencjach, przez cały czas drżał niczym osika. Garriston nie był najwspanialszą placówką, więc bez wątpienia młody człowiek nie spodziewał się, że kiedykolwiek zobaczy na własne oczy Pryzmata, już nie mówiąc o tym, że będzie odpowiedzialny za odprawienie razem z nim rytuału w Dniu Słońca. Jakoś przez to przebrnęli; Gavin podpowiedział młodzieńcowi linijkę ze dwa, trzy razy. Trwało to półtorej godziny, i to po tym, jak Gavin skrócił listę proszących o błogosławieństwo Orholama o wszystkich arystokratów z Siedmiu Satrapii i wszystkich urzędników z Chromerii. – Skoro nawet Orholam nie pamięta ich imion, to może wcale nie są tacy ważni, co? – powiedział do luksjata i odszedł, zostawiając młodzieńca z rozdziawionymi ustami. Dopiero wczesnym popołudniem zdołał się wyrwać. Owa ucieczka była, rzecz jasna, rzeczą względną. Towarzyszyło mu tuzin Czarnogwardzistów, sekretarz, czterech posłańców i tuzin strażników miejskich. Poszedł do portu. Znalazł tam Corvana zręcznie kierującego chaosem. Tłum nie był tak straszny, jak się spodziewał. Może ludzie chwytali się nadziei, że Gavin ich ocali. Może po tym, jak zobaczyli, że buduje nieprawdopodobny mur, uznali, że jego moce są nieograniczone. Może po prostu przestrzegali nakazów religijnych – tylko absolutnie niezbędne prace wolno wykonywać w najświętsze dni. Dobrze, że pozostanie przy życiu nie kwalifikuje się jako rzecz absolutnie niezbędna. Wielu arystokratów targowało się z kapitanami statków. Skrzynie z dobrami stały w stosach na nabrzeżu – i mnóstwo dóbr, których nie popakowano. Zwinięte gobeliny, które pewnie wisiały w rodowych posiadłościach, meble zdobione płatkami złota, dzieła sztuki, labirynt kufrów wypakowanych Orholam jeden wie czym. – Lordzie Pryzmacie – powiedział generał Danavis, podchodząc szybko do Gavina. – Co za wyczucie czasu. To znaczyło, że za chwilę zostanie przydzielony wyjątkowo nieprzyjemny obowiązek. – Wydałem wczoraj rozkaz, że żadnemu statkowi nie wolno opuścić zatoki, na wypadek

gdyby ewakuacja okazała się niezbędna. Dałem jasno do zrozumienia, że nieposłuszeństwo będzie oznaczało przejęcie statku dla kapitana i śmierć dla tego, kto go wynajął. To był surowy wyrok, ale wojna wymagała surowych kar. Każdy, kto zabrałby wcześniej statek z miasta, skazałby dziesiątki na śmierć, gdyby Garriston padł i zaczęła się rzeź. Kłopot z surowymi karami polegał na tym, że zawsze znajdował się ktoś, kto był gotów sprawdzić, czy to nie blef. Przynajmniej raz. – Kto to był? – spytał Gavin. Pomyślał, że już zna odpowiedź. – Gubernator Crassos. Jego ludzie strzelali do Czarnej Gwardii, która próbowała ich zatrzymać. Czarna Gwardia? Jakim cudem Corvan sprawił, że Czarna Gwardia wypełniła rozkaz schwytania więźnia? – Są ranni? – Nie, lordzie Pryzmacie. – Gubernator tu jest? Gavin musiał się stąd wynieść. Jego świta przeszkadzała ludziom Corvana w swobodnym poruszaniu się z miasta i do miasta, poza tym blokowali dostęp do samego portu. Jednakże od załatwienia tej sprawy nie mógł się wymigać. Należało zająć się tym w sposób. który podkreśli powagę prawa, a przede wszystkim trzeba było zająć się tym szybko, zanim inni złamią to samo prawo i trzeba będzie zabić więcej ludzi. Kiedy piasek przesypuje się w klepsydrze, zwłoka w wymierzaniu sprawiedliwości jest równie zła jak niesprawiedliwość. – Przyprowadź też żeglarzy i cały ładunek, który próbował wywieść – powiedział cicho do Corvana. Gubernator Crassos rzeczywiście znajdował się raptem dziesięć kroków dalej. Po prostu otaczali go o wiele wyżsi od niego strażnicy, całkiem go zasłaniając. Ręce miał związane z tyłu i jedno oko podpuchnięte. Razem z nim przyprowadzono barwne zbiorowisko przemytników – niechlujnych, twardych mężczyzn, którzy podjęli się zadania, znając ryzyko. Gavin uniósł ręce nad głowę, rozsypując mały wachlarz iskier. Każdy, kto do tej pory nie patrzył na nich, teraz już się gapił. – Niniejszym ogłaszam wyrok w świetle oka Orholama. Niech sprawiedliwości stanie się zadość.

Ludzie pokiwali głowami, słysząc tę niespodziewaną modlitwę. Skazańców pchnięto brutalnie na kolana. Pokora wobec sprawiedliwości. Jeśli mam zablokować port, to równie dobrze mogę przy okazji uzyskać coś więcej. – Gubernatorze, zostałeś oskarżony o wynajęcie statku i próbę ucieczki z miasta, a tym samym złamanie rozkazu wydanego przez dowodzącego tu generała. Czy to prawda? – Generała? Jestem gubernatorem tej zawszonej dziury! Nikt mi nie będzie mówił, co mam robić! – Nawet ja? – spytał Gavin. – Generał działa w moim imieniu i ma do tego pełne prawo. Czy wynająłeś tę załogę, żeby uciec z miasta? – Masz pięćdziesięciu świadków, którzy ci powiedzą, że tak. I co z tego? Pomogliśmy ci. Moja rodzina stała u twego boku w czasie wojny. Nie byłoby cię tutaj, gdyby nie my! – zaczął lamentować Crassos. – Zamierzasz postawić tych... wieśniaków przede mną? – Kapitanie – powiedział Gavin, odwracając się od gubernatora – potwierdza pan próbę ucieczki? Kapitan rozejrzał się wyzywająco, ale nie śmiał spojrzeć Pryzmatowi w oczy. Najwyraźniej wszyscy w porcie widzieli tę próbę ucieczki. Wyczuwało się, że wie, że czeka go śmierć, ale zamierza umrzeć godnie. – Tak, panie. Gubernator wynajął nas zeszłej nocy. I tak chciałem już odpłynąć. Pewnie, że chciał. Każdy człowiek ze statkiem chciał odpłynąć, najlepiej już wczoraj. – Jest taka stara tradycja – powiedział głośno Gavin do zebranego tłumu – pozwalająca ułaskawić jednego człowieka w Dniu Słońca. Jak miłosierny jest Orholam, tak i my winniśmy okazać miłosierdzie. – Och, dzięki niech będą Orholamowi i jego Pryzmatowi pośród nas – powiedział gubernator Crassos, wstając z klęczek. – Nie pożałujesz tego, lordzie Pryzmacie. Gavin wykrzesał nadfiolet ze względu na jego niewidzialność i zdzielił nim Crassosa w tył kolan, nawet nie zerkając w stronę gubernatora. Crassos padł z powrotem na kolana. Gavin zwrócił się do kapitana. – Kapitanie, zgodnie z prawem powinienem zamknąć cię w celi i pozostawić swojemu losowi. Zamiast tego jednak uwolnię cię i oddam ci mój statek, statek, który uległ konfiskacie wraz z twoją załogą. Będę cię obserwował, kapitanie. Służ dobrze. Kapitan patrzył jak ogłuszony. A potem – co było żenujące – jego oczy wypełniły się nagle

łzami. – Co?! – wykrzyknął Crassos. – Gubernatorze Crassos, złamałeś mój rozkaz i poniżyłeś swój urząd. Gubernator ma podtrzymywać na duchu swoich ludzi, a nie zabijać go w nich. Okradłeś ludzi, którym z woli Orholama miałeś przewodzić. Jesteś złodziejem i tchórzem. Niniejszym odbieram ci urząd gubernatora. Chciałeś zabrać swoje kosztowności i odejść? Niech tak będzie. Gavin wybrał jedną ze skrzyń, które Crassos zabrał ze sobą. Była pełna strojnych szat, a przy tym wielka i ciężka, tak że jedna osoba z trudem by ją podniosła. Przestrzelił wieko, dno i boki. Potem wydał rozkaz, żeby straże umocowały skrzynię na ramionach Crassosa i przywiązały ją linami. – Nie możesz tego zrobić – powiedział Crassos. – Już to zrobiłem – odparł Gavin. – Teraz do ciebie należy wybór, jak stawisz temu czoło. – Moja rodzina dowie się o tym! – Niech więc usłyszą, że zginąłeś jak mężczyzna. Zupełnie jakby Gavin go spoliczkował. Najwyraźniej rodzina znaczyła dla Crassosa wszystko. Gavin wykrzesał niebieską platformę wychodzącą nad wodę. – Chciałeś uciec, lordzie Crassos? Droga wolna. Bez wahania lord Crassos zszedł po stopniach z niebieskiego luksynu nad wodę, niosąc kufer. Przeszedł piętnaście kroków, zanim luksyn złamał się i lord wpadł do wody. Przez kilka chwil miotał się, żeby unosząca się na wodzie skrzynia nie uderzyła go w głowę. Dopiero zmieniał się pływ, więc lord tylko unosił się na fali, ani nie zbliżając się do brzegu, ani nie oddalając w stronę innych pomostów lub Strażniczki i otwartego morza. Tysiąc par oczu obserwowało go w milczeniu. Po minucie nie musiał młócić wody nogami tak mocno, żeby skrzynia nie wepchnęła go pod wodę, ponieważ już nie unosiła się na falach tak wysoko. Próbował patrzeć wyzywająco w stronę portu, na Gavina, ale mokre włosy opadły mu na oczy, a nie mógł potrząsnąć głową na tyle, żeby je odrzucić. Krzyknął coś tuż przed tym, jak poszedł na dno. Gavin nie był w stanie go zrozumieć. Kolejna śmierć. Nie lubił Crassosa, nienawidził jego postawy, nienawidził tego rodzaju arystokratów, których on reprezentował – takich, którzy tylko brali i brali, i nigdy nie pomyśleli, żeby dać w zamian choćby okruszek. Mimo to, właśnie zabił człowieka i zrobił sobie wrogów z

jego rodziny – i to w trakcie wojny, która mogłaby go wyręczyć w usunięciu gubernatora. Gavin rozglądał się za bąbelkami powietrza, ale żadnych nie zobaczył. Crassos za daleko odpłynął. Gavin uniósł ręce i przyciągnął z powrotem do piersi. – Orholamie, zmiłuj się – powiedział, zamykając sprawę. I tak stracił tu za dużo czasu. Odwrócił się. Za jego plecami w zatoce płetwa rekina przecięła wodę niczym strzała lecąca prosto do celu.

ROZDZIAŁ 78 O zachodzie słońca Gavin zakończył najbardziej publiczne rytuały tego dnia. To było wielkie przedstawienie, a on zrobił co w jego mocy, by wypadło nadzwyczajnie. To jedyna część tego dnia, która nie budziła w nim przykrych uczuć. Zawsze odprawiał rytuał niemalże nagi. Kolory rozkwitały i pędziły przez jego ciało, wypływały poza nie i robiły wrażenie, jakby wracały z powrotem. Trochę to bolało – używanie takiej ilości magii po wczorajszej walce, ale w tej kwestii nie zgodziłby się na żaden kompromis. Jednakże rytuały skończyły się aż za szybko i ludzie wracali do swoich zabaw. Będą trwały przez całą noc. Dzień Słońca potrwa aż do następnego świtu. Uczty tych, którzy mają zostać Uwolnieni, rozpoczną się, gdy zapadnie całkowita ciemność. Gavin siedział w małej kaplicy w fortecy. Miał kilka minut dla siebie, rzekomo na modlitwę. Był taki czas, kiedy zwykł się modlić, ale minął dawno temu. Jeśli Orholam naprawdę istniał, był zajęty, spał, nie obchodziło go to. Czas inaczej płynie dla Orholama, mówili ludzie. To by tłumaczyło, dlaczego zajmował się tym przez całe życie Gavina. Gavinowi zacisnęła się pierś. Z trudem oddychał. Kaplica wydała mu się za mała, za ciemna. Zlał go zimny, lepki pot. Gavin zamknął oczy. Weź się w garść, Gavinie. Dasz radę. Już to robiłeś. To jest dla nich. To kłamstwo. To wszystko jest kłamstwem. To lepsze niż druga możliwość. Oddychaj. Tu nie chodzi o ciebie. Chcesz wyjść i powiedzieć tym wszystkim krzesicielom, że całe ich życie to oszustwo? Że ich służba poszła na marne? Że Orholam nie widzi ich ofiary? Że to, czego dokonali, co dali z siebie, nie ma znaczenia? Każdy umiera, Gavinie, nie odbieraj tym ludziom znaczenia ich śmierci. Nie spraw, że poczują się nic niewarci. Że ich ofiara jest pusta. A całe życie pozbawione sensu. Co roku toczył ze sobą ten sam spór. Zabrał nawet do kaplicy wiaderko i dodatkowe kadzidła. Zdarzało się, że wymiotował. Ktoś zapukał do drzwi. – Lordzie Pryzmacie, już czas. ***

Kip nie miał przepaski na oczach następnej nocy. Zamiast tego dali mu ciemne okulary – umocowali sznurek do zauszników i związali go z tyłu głowy, dociskając szkła ciasno do oczu – i oberwali mu rękawy od koszuli. Trudno będzie krzesać, kiedy każdy w pobliżu może zauważyć grubachne znaki ostrzegawcze. – Najwyraźniej chcą, żebyśmy coś zobaczyli – powiedziała Karris, kiedy strażnicy, Lustrzani Gwardziści i krzesiciele wyprowadzili ich pośpiesznie z wozu. Zabrano ich na ogrodzony teren z dala od namiotów. Miejsce było dziwnie oddzielone od reszty obozu i zajmowało zdecydowanie za dużo przestrzeni. Samo ogrodzenie sprowadzało się do sznura rozwieszonego między palikami wbitymi pośpiesznie w ziemię, ale otaczało kawał terenu. I nikt z obozu nie śmiał choćby zbliżyć się do niego, nie mówiąc o przejściu. W środku zebrał się tłum –wydawał się maleńki przez kontrast z rozległym kręgiem – i stłoczył przed podwyższeniem. Słońce już zaszło, ale nie zrobiło się jeszcze całkiem ciemno. – Nie chcą, żeby ich usłyszano – powiedziała Karris. – Od razu widać, że to szaleńcy. Będą werbować żołnierzy jakimiś idiotyzmami, które każdy przeciętniak natychmiast by wyśmiał. Przeciętniak? Ach, miała na myśli tych, którzy nie krzeszą. Czekaj, to znaczy... Kiedy podeszli bliżej, Kip się zorientował, że dobrze rozumował: wszyscy co do jednego byli tu krzesicielami. Musiało ich być z ośmiuset, jak nie tysiąc! – Orholamie – jęknęła Karris. – Musi tu być z pięciuset krzesicieli. No dobra, nie umiem liczyć, i co z tego? Jednakże nawet jego opuściła odwaga, kiedy się zbliżyli. Strażnicy Karris i Kipa wepchnęli ich głębiej w tłum i pierwsza osoba, na którą wpadli, spojrzała na nich dzikimi zielonymi oczami. Miała strzaskane halo i węże zieleni wiły się przez białka jej oczu. Kip miał wrażenie, że idzie przez menażerię. Wydawało się, że niemal każdy o skórze wystarczająco jasnej, żeby było coś na niej widać, miał ją poplamioną luksynem. Zielonym, niebieskim, czerwonym, żółtym, pomarańczowym, a nawet fioletowym. Kiedy spojrzał w nadfiolecie, nadfioletowi krzesiciele wyróżniali się jak latarnie morskie. Wrysowali wzory w peleryny, zbroje, nawet w skórę – niewidzialne dla wszystkich prócz nadfioletów. Dostrajając inaczej wzrok, Kip zobaczył, że podczerwoni zrobili to samo, wytrawiając na ubraniach smoki, feniksy, woluty i płomienie. Niebiescy nosili kolce wyginające się jak baranie rogi albo mieli ostre jak nóż krawędzie wzdłuż przedramion. Minęli pomarańczowego. Wyglądał całkiem normalnie, poza tym, że ulizał włosy pomarańczowym luksynem, jakby to był olejek do włosów,

a białka oczu miał całkowicie pomarańczowe, tak że nie dało się odróżnić ich od tęczówki i tylko źrenice psuły efekt. Zielona ubrana w same liście syknęła na nich, a potem wybuchnęła śmiechem. Rzeczywiście, to była menażeria, tyle że Kip wylądował w jednej klace ze zwierzętami. Zaprowadzono ich na sam przód. Tłum zgromadził się przed kamiennym wzniesieniem o powierzchni wygładzonej przez wiatr i deszcz, ale wystarczająco wysokim, żeby nadało się na podwyższenie. Kiedy Kip i Karris się zjawili, na skałę wspiął się mężczyzna w pelerynie z kapturem. Stanął na wierzchołku, odrzucił kaptur i zerwał pelerynę, odrzucając ją na bok, jakby go mierziła. Całe jego ciało jaśniało w gęstniejącej ciemności. Stał pewnie, w szerokim rozkroku, wyzywający i milczący. Wyciągnął rękę do tłumu i rozstawione co pięć kroków pochodnie zapłonęły nagle, jakby przewaiiła się przez nie fala żaru, zalewając tłum światłem. Ostatnie zapłonęły pochodnie otaczające samą platformę i wtedy Kip zobaczył, że mężczyzna jest cały z luksynu. Jaśniał wewnętrznym światłem. Wszędzie wokół krzesiciele padali na kolana przed lordem Omnichromem. Ale nie wszyscy. Ci, którzy nadal stali, robili wrażenie zakłopotanych, rozdartych. Ci, którzy się skłonili, nie kłaniali się tak po prostu, ale przyciskali twarze do ziemi. To było czysto religijne uwielbienie. – Nie kłaniaj się – powiedziała Karris. – On nie jest bogiem. – A czym jest? – szepnął Kip. – Moim bratem. Lord Omnichrom wyciągnął ręce przed siebie. – Proszę, nie. Bracia, siostry, wstańcie. Stańcie razem ze mną. Zdecydowanie zbyt długo padaliśmy na twarz przed ludźmi. *** Pomarańczowy krzesiciel, artysta Aheyyad, padł na twarz przed Gavinem. Miał być pierwszy tej nocy. To był zaszczyt, a Aheyyad zasługiwał, by go uhonorować. Zasługiwał na prawdziwe uhonorowanie, a nie na tę farsę. Niestety, nie było innego wyjścia. Nigdy nie było. Gavin zrobił krok do przodu. – Wstań, moje dziecko – powiedział. Zwykle, kiedy mówił do krzesicieli „moje dziecko”, zżymał się w duchu. Aheyyad jednak był dzieckiem, a przynajmniej ledwie co mężczyzną.

Aheyyad wstał. Spojrzał Gavinowi w oczy, a potem szybko odwrócił wzrok. – Jeżeli masz coś do powiedzenia – powiedział Gavin – to jest właściwa chwila. Niektórzy krzesiciele potrzebowali wyznać grzechy lub sekrety. Niektórzy mieli prośbę. Inni chcieli tylko dać wyraz swojej frustracji, strachowi albo wątpliwościom. Zależnie od liczby krzesicieli, jaką trzeba było Uwolnić przed świtem, każdego roku Gavin poświęcał każdemu tyle czasu, ile tylko zdołał. – Zawiodłem cię, lordzie Pryzmacie – powiedział Aheyyad. – Zawiodłem moją rodzinę. Zawsze mówili, że jestem synem, który może być wielki. A ja wszystko zmarnowałem. Uzależniłem się. Jestem obdarowanym, który nie poradził sobie z darem Orholama. Po policzkach popłynęły mu łzy. Nadal nie potrafił spojrzeć Gavinowi w oczy. – Spójrz na mnie – powiedział Gavin. Ujął twarz młodzieńca w dłonie. – Wspomagałeś mnie w największym dziele, jakiego kiedykolwiek dokonałem. Zrobiłeś to, czego ja, Pryzmat, nie potrafiłem. Każdy, kto widział zachód słońca, wie, że Orholam ceni piękno. Sprawiłeś, że mur jest równie piękny i straszny jak sam Orholam. To, co stworzyłeś, przetrwa tysiąc lat. – Ale przegraliśmy! – Przegraliśmy – przyznał Gavin. – Ale to moja klęska, nie twoja. Królestwa przychodzą i odchodzą, ale mur będzie chronił jeszcze tysiące nienarodzonych. Zainspiruje kolejne setki tysięcy. Nie dokonałbym tego. Tylko ty to potrafiłeś. Ty, Aheyyadzie, stworzyłeś piękno. Orholam ofiarował ci dar, a ty podzieliłeś się nim ze światem. Dla mnie to nie wygląda na porażkę. Twoja rodzina będzie dumna. Ja jestem z ciebie dumny, Aheyyadzie. Nigdy cię nie zapomnę. Byłeś dla mnie inspiracją. Przelotny uśmiech zagościł na twarzy młodzieńca. – Wyszła całkiem niezła rzecz, co? – Niezła jak na pierwszą próbę – zgodził się Gavin. Aheyyad roześmiał się kompletnie odmieniony. Naprawdę był jak światło. Dar dla świata – piękny i płonący życiem. – Jesteś gotowy, synu? – spytał Gavin. – Gavinie Guile – powiedział młodzieniec. – Mój lodzie Pryzmacie. Jesteś wielkim człowiekiem, wielkim Pryzmatem. Dziękuję. Jestem gotowy. – Aheyyadzie Słoneczna Wodo, Orholam ofiarował ci dar – zaczął Gavin. Pomysł przydomku pojawił się pod wpływem chwili. W Parii przydomki nadawano tylko

wielkim ludziom i czasem ich dzieciom. Widząc łzy wzbierające nagle w oczach Aheyyada i głęboki wdech, który wziął, gdy dumnie wypiął pierś, Gavin wiedział, że powiedział dokładnie to, co należało. – I dobrze zarządzałeś darem, który ci przypadł. Nadszedł czas, abyś zrzucił brzemię, Aheyyadzie Słoneczna Wodo. Dopełniłeś miary. Nie zapomnimy o twych zasługach, ale twe potknięcia zostaną niniejszym wymazane, zapomniane, wykreślone. Dobrze się sprawiłeś, prawdziwy i szczery sługo. Wypełniłeś Pakt co do litery. *** – Mówią, że zawieramy Pakt! Że składamy przysięgę! I tą przysięgą wiążą nas, grzebią nas za życia – powiedział lord Omnichrom. Liv przepychała się ostrożnie przez tłum ku przodowi. Mogłaby przysiąc, że widziała, jak prowadzono tam Kipa w czarnych okularach związanych z tyłu głowy. Niestety, wszyscy słuchali w nabożnym skupieniu dziwadła na podwyższeniu, więc nie mogła iść szybciej. Zamiast tego udawała, że też słucha, i przesuwała się powoli. – W taki właśnie sposób – kontynuował lord Omnichrom. Wskazał na zaokrąglony kamień, na którym stał. – To wszystko, co zostało z tego, co niegdyś było wielką cywilizacją. Widzieliście relikty rozrzucone na tej ziemi. Posągi wielkich mężów, strzaskane przez karły, które nastały po nich. Liv nadstawiła uszu. W Rektonie zachował się taki posąg, leżał w gaju pomarańczowym. Nikt nigdy nie wspomniał nawet słowem, skąd się wziął. Myślała, że dlatego, że nikt nie wiedział. – Myślicie, że te posągi to tajemnica? – spytał lord Omnichrom. – Nie ma żadnej tajemnicy. Myślicie, że to zbieg okoliczności, że Wojna Pryzmatów zakończyła się tutaj, w Tyrei? Myślicie, że Guile’owie po prostu wędrowali przez Siedem Satrapii, aż ich armie się spotkały? I tak się złożyło, że nastąpiło to tutaj? Pozwólcie, że powiem wam coś, co już wiecie, coś, w co wszyscy wierzycie, ale nikt nie śmie powiedzieć: Wojnę Pryzmatów wygrał niewłaściwy Guile. Dazen Guile próbował coś zmienić i za to go zabito. Chromeria zabiła Dazena Guile. Zabiła go, bo się bała, że on wszystko zmieni. Bała się go, bo Dazen Guile chciał nas Uwolnić. Ostatnia fraza wywołała konsternację w tłumie. Wszyscy wiedzieli, jaki dzień dziś mieli i że Pryzmat przebywał w Garristonie, raptem kilka mil dalej, odprawiając właśnie tej nocy rytuał Uwolnienia.

– Widzicie? – powiedział lord Omnichrom. – Czujecie ten niepokój? Ponieważ Chromeria obróciła przeciwko nam nawet nasz własny język. Dazen chciał nas Uwolnić. Dazen wiedział, że światła nie da się zakuć w łańcuchy. – Światła nie można zakuć w łańcuchy – powtórzyło jak echo kilku krzesicieli. To brzmiało niemal jak wyznanie wiary. – Uwolnienie. Tak to nazywają. Złóżcie swoje brzemię, tak mówią Pryzmaci. „Daję ci rozgrzeszenie i wolność”, mówi. Wiecie, co nam daje? Wiecie?! *** – Daję ci rozgrzeszenie – powiedział z sercem w gardle Gavin, kiedy Aheyyad klęczał u jego stóp z uniesionym wzrokiem i prawą ręką opartą na udzie Gavina. – Daję ci wolność. Niech Orholam ci pobłogosławi i weźmie cię w ramiona. Wyciągnął nóż i zatopił go w piersi Aheyyada. Wbił ostrze prosto w serce. Wyciągnął je. Idealny cios, ale przecież miał za sobą lata praktyki. Nie spojrzał na ranę, nie patrzył na krew rozkwitającą na koszuli Aheyyada. Patrzył w oczy chłopca, kiedy opuszczało je życie. A kiedy odeszło, Gavin powiedział: – Wybacz mi, proszę. Wybacz, proszę. Włożył sztylet do pochwy i zaczął czyścić dłonie z krwi o szmatkę, którą miał ze sobą – chociaż były całkiem czyste. Przestał. *** – Mordują was! – krzyknął lord Omnichrom. – Wbijają w was nóż i patrzą, jak umieracie. Patrzą, jak błagacie, i mówią, że ich bóg uśmiecha się, widząc to! Powiedzcie mi, czy tak należy traktować naszą starszyznę? Pod rządami Chromerii nie ostała się nam praktycznie żadna starszyzna! Zabili ich wszystkich. Och, z wyjątkiem Bieli. Z wyjątkiem Androssa Guile i jego żony. Zasady ich nie dotyczą, tylko was i mnie, nasze matki i naszych ojców; nas należy zabić. Mówią, że taka jest wola Orholama. Mówią, że tak każe Pakt. Jakby coś, co przysięgliśmy jako nic niewiedzące dzieci, czyniło z morderstwa na naszych rodzicach rzecz dobrą i słuszną. Cóż to za szaleństwo? Kobieta służy Siedmiu Satrapiom całe życie i potem w nagrodę zostaje zamordowana? To jest wolność? To właśnie nazywają „Uwolnieniem” jej? Liv dostrzegła Kipa, ale już się do niego nie przepychała. – Wy wiecie, że to jest złe. Ja wiem, że to jest złe. Oni wiedzą, że to złe. To dlatego mówią

o tym półgębkiem i używając eufemizmów. To nie jest Uwolnienie, tylko morderstwo, powiedzmy to sobie szczerze. A potem nie mają nawet tyle przyzwoitości, żeby oddać ciało rodzinie. Zamiast tego posługują się nim w jakimś mrocznym rytuale. Po to właśnie tak długo służyli wasi ojcowie? Czy to sprawiedliwe? Chromeria psuje wszystko, czego się tknie. I czy myślicie, że wszyscy, którzy zostali „Uwolnieni”, zgłosili się z własnej woli? Lord Omnichrom zaśmiał się szyderczo. *** Kiedy Czarna Gwardia zabrała ciało Aheyyada z pokoju, ostrożnie, żeby nie rozlać krwi, ktoś zapukał do drzwi. Pojedyncze uderzenie, po którym zapadła cisza. Gavin potrzebował chwili, żeby sobie przypomnieć – Bas Prostaczek nigdy nie zrozumiał idei pukania. – Wejdź, Bas – powiedział. Dzieci i idioci. Oto kogo zabijam? Kąpię się we krwi niewiniątek. Mężczyzna wszedł. Wyglądał naprawdę elegancko w swoim najlepszym stroju. W przeciwieństwie do innych nierozgarniętych ludzi, których Gavin znał, nic w twarzy Basa nie zdradzało jego odmienności. – Przepraszam, że przychodzę poza swoją koleją, lordzie Pryzmacie. Mam pytanie, a nie chcę zakłócać swojego Uwolnienia, zadając je. Rzecz jasna, myśl, że zadając to pytanie, zakłócał czyjeś inne Uwolnienie, nie przyszła mu do głowy. – Pytaj więc, proszę. – Słyszałem, jak Evi Rajgras mówi o Murze ze Słonecznej Wody. Evi jest zielono-żółtą dichromatką. I jest z Krwawej Puszczy, ale nie uważam, żeby była straszna. Moja matka mówiła, że każdy rudzielec może podpalić człowieka samym spojrzeniem, ale Evi wcale taka nie jest. Gavin dobrze znał Evi. Nie była zbyt bystra w klasycznym tego słowa rozumieniu, ale miała niewiarygodną intuicję, chociaż rzadko sobie ufała. A przynajmniej taka była wiele lat temu. – Evi uratowała mnie kiedyś przed szarżującym... – Co takie powiedziała, Bas? – spytał Gavin. – Nic nie powiedziała, po prostu mnie uratowała. Może krzyknęła. Nie potrafię powiedzieć na pewno... – Co Evi powiedziała na temat Muru ze Słonecznej Wody?

– Nie podoba mi się, kiedy mi przerywasz, lordzie Pryzmacie. Przez to się denerwuję. Gavin zdusił zniecierpliwienie. Gdyby zaczął bardziej naciskać, Bas już w ogóle nie byłby w stanie mówić. Bas zorientował się, że Gavin nie będzie już naciskał, więc zaczął się zastanawiać. Gavin praktycznie widział, jak ponownie odnajduje swoją ścieżkę rozumowania. – Evi powiedziała, że słoneczna woda została bezbłędnie wykrzesana. Powiedziała, że nie pamięta, żebyś był superchromatą. Oczywiście, ja sam nie widzę różnic między wszystkimi kolorami, ale nie wierzę, żeby Evi kłamała, a Gavin Guile nie był superchromatą. Jego brat Dazen był. I jesteś wyższy od Gavina. Nosił buty, żeby wyglądać na wyższego, ale Dazen był wyższy od niego od trzynastych urodzin. Pamiętam ten dzień. Było słonecznie. Moja babcia powiedziała, że Orholam zawsze się uśmiecha do Guile’ów. Miałem na sobie mój niebieski płaszcz... Gavin nie słuchał. Miał wrażenie, że podłoga uciekła mu spod nóg. Wiedział, że ta chwila nadejdzie. Oczekiwał jej od szesnastu lat. Kiedy zjawił się na pierwszym zebraniu jako Gavin, oczekiwał, że ktoś – albo wszyscy – wskaże go i krzyknie: „Oszust! Kłamca!”. Byli tacy, którzy go rozszyfrowali, ale zawsze miał sposób, żeby się tym zająć. Nie mógł zdyskredytować Basa. Ten człowiek był odporny na polityczne zagrywki i wszyscy o tym wiedzieli. A zapytany wskazałby setkę różnic między Gavinem i Dazenem. Zanim skończyłby mówić, maska Gavina by się rozpadła. A jednak przyszedł sam. Ze wszystkich nocy właśnie tej. – Więc moje pytanie to... Więc chciałem zapytać, dlaczego kłamiesz, Dazenie? Dlaczego udajesz, że jesteś Gavinem? Dazen jest zły. Zabija ludzi. Zabił Białodębów. Wszystkich. Mówią, że szedł od jednego pokoju do drugiego w ich dworze i zabijał nawet służących, a potem spalił dom, żeby ukryć swoją zbrodnię. Dzieci były uwięzione w piwnicy. Znaleziono ich drobne ciała na stosie. Obejmowały się. Poszedłem tam. Widziałem je. – Bas zamilkł, poruszony obrazem z przeszłości. Przy jego doskonałej pamięci wspomnienie musiało być niezwykle żywe. – Powiedziałem tym małym spalonym ciałkom, że zabiję Dazena Guile. Gavin poczuł stary lęk, jak pieczenie po chłoście od starego mistrza. Bas był zielononiebiesko-nadfioletowym polichromatą. Każdy krzesiciel z czasem zmieniał się pod wpływem kolorów. Tylko dzikość zieleni mogła sprawić, że niegdyś kochający porządek Bas przeskoczył swoje miejsce w kolejce.

Jednakże umiłowanie porządku typowe dla błękitu sprawiało, że wariował, bo musiał wiedzieć dlaczego, zrozumieć, jak to wszystko układa się w całość. – Bas, powiem ci coś, co wyjawiłem tylko jednej osobie na świecie. Odpowiem na twoje pytanie. Zasługujesz na to. – Zniżył głos. – Kiedy miałem szesnaście lat, otrzymałem... wizję. Sen na jawie. Znalazłem się w obecności... i padłem na twarz. Wiedziałem, że jest święty, i bałem się... – Sam Orholam? – spytał Bas. Powątpiewał. – Moja matka mawiała, że ludzie, którzy mówią, że rozmawiali z Orholamem, zwykle kłamią. A Dazen to kłamca! – Przy ostatnim słowie podniósł głos. Ostatnie, czego Gavin potrzebował, to żeby Bas wykrzykiwał coś na temat Dazena. – Chcesz usłyszeć moją odpowiedź czy nie? – zapytał ostro. Bas się zawahał. – Tak, ale ty nie... Gavin dźgnął go w serce. Oczy Basa zrobiły się okrągłe jak spodki. Złapał Gavina za ręce. Gavin wyciągnął sztylet. Lodowatym, o jakże lodowatym tonem powiedział: – Dopełniłeś miary. Basie. Nie zapomnimy o twych zasługach, ale twe potknięcia zostaną zapomniane, wykreślone. Udzielam ci rozgrzeszenia. Daję ci wolność. Zanim wypowiedział słowo „rozgrzeszenie”, Bas już nie żył. Gavin ostrożnie położył ciało na podłodze. Podszedł do bocznych drzwi i zapukał. Czarnogwardziści weszli, zabrali ciało i tak po prostu Gavinowi uszło płazem morderstwo.

ROZDZIAŁ 79 Ten człowiek był kłamcą. Kip nie wiedział dokładnie, gdzie się zaczynało kłamstwo, a co jeszcze było prawdą, ale lord Omnichrom był prawą ręką króla Garadula. Zmasakrowali jego wioskę. Za nic. Jeśli morderstwo nic dla nich nie znaczyło, to czym było kłamstwo? Jednakże w tym wszystkim kryła się prawda – jak zawsze w najlepszych kłamstwach. To właśnie tak naprawdę oznaczał Pakt. Nic dziwnego, że mówiono o nim ukradkowo, ściszonym głosem. Starzejesz się, twoje halo pęka i zamieniasz się we wściekłego psa. Trzeba cię zabić. Kip przypomniał sobie, jak szop ugryzł psa Corvana i potem psiak zaczął toczyć pianę z pyska. Corvan, alkadesa i paru mężczyzn naładowali muszkiety i poszli za psem. Corvan odstrzelił mu łeb. Schował potem twarz i wszyscy udawali, że nie widzą jego łez. Minął rok, zanim pierwszy raz wspomniał psa, a kiedy już coś o nim mówił, to nigdy o jego szaleństwie, nigdy o jego śmierci. Tu było tak samo. Nikt nie mówił o Uwolnieniu, bo nikt nie chciał znieważać zmarłych: „Kip był wspaniałym człowiekiem, dopóki nie oszalał i nie zaczął mordować przyjaciół. Dopóki nie musieliśmy go odstrzelić”. Zatem prawda była gorzka. Nie ubrali jej w kłamstwa. Co więcej, dzięki temu pewnie brzmiała jeszcze bardziej prawdopodobnie. Nikt w tłumie nie chciał się z tym pogodzić. Szukali kogoś, kogo mogliby obwinić za śmierć rodziców. Sami też nie chcieli umierać. Mogli to sobie ubrać w jakieś brzmiące święcie dyrdymały, ale Kip potrafił to przejrzeć. Ci ludzie byli mordercami. Gavin był dobrym człowiekiem. Był wielkim człowiekiem, olbrzymem pośród karłów. Cóż, że musiał robić trudne rzeczy. Wielcy ludzie dokonują trudnych wyborów, żeby inni mogli przetrwać. Musiał więc pilnować, żeby ludzie dopełniali Paktu – i co z tego? Każdy składał przysięgę. Każdy wiedział, co przysięga. Nie było tu żadnej tajemnicy, żadnego oszustwa. Zawarli umowę i podobała im się, dopóki nie trzeba było płacić. Ci ludzie byli tchórzami, przeniewiercami, szumowinami. Muszę się stąd wydostać. A potem odwrócił się i zobaczył ostatnią kobietę, jakiej się tu spodziewał. *** – Ilytańskie zegary wodne twierdzą, że to najkrótsza noc w roku – powiedziała Felia Guile,

stając w progu. – Ale dla ciebie zawsze była najdłuższa. Gavin spojrzał na nią szary na twarzy. – Nie spodziewałem się ciebie przed świtem. Uśmiechnęła się. – Doszło do pewnego zakłócenia porządku. Bas Prostaczek wszedł wcześniej niż powinien. Niektórzy więc zdecydowali się przyjść później. – Wzruszyła ramionami. Wycofali się? Może więc już wiedzą. Wszystko się sypie. Może tak będzie najlepiej. Teraz zabiję własną matkę, więc nie będzie musiała patrzeć, jak wszystko się wali. – Synu – powiedziała. – Dazenie. Ostatnie słowo zabrzmiało niemal jak westchnienie, wreszcie uwolniła się od skrywanego napięcia. Wypowiedziała prawdę po latach kłamstwa. – Matko. – Dobrze było widzieć ją szczęśliwą, ale strasznie było widzieć ją tutaj. – Nie mogę... Nie zabrałem cię nawet na lot, który ci obiecałem. – Naprawdę potrafisz latać? Skinął głową z zaciskającym się gardłem. – Mój syn potrafi latać. – Uśmiech rozpromienił jej twarz. – Dazenie, jestem z ciebie taka dumna. Gavin próbował coś powiedzieć, ale mu się nie udało. Spojrzała na niego łagodnie. – Pomogę ci – powiedziała. Przyklękła przy poręczy, wybierając bardziej formalne rozwiązanie. Powinien był wiedzieć, to przecież jego własna matka. – Lordzie Pryzmacie, mam grzechy do wyznania. Przyjmiesz moją spowiedź? Gavin zamrugał, powstrzymując łzy, i zapanował nad sobą. – Z radością... córko. Jej postawa pełna prostej pobożności pomogła mu odegrać własną rolę. Nie był już jej synem – nie tu i teraz. Był jej duchowym ojcem, ogniwem łączącym ją z Orholamem w najświętszym dniu jej życia. – Lordzie Pryzmacie, niemądrze wybrałam sobie męża i żyłam w strachu. Pozwalałam, żeby rządziła mną obawa, że mój mąż odstawi mnie na bok, i nie odzywałam się, kiedy

powinnam. Pozwoliłam, żeby moich synów judzono przeciwko sobie i teraz jeden z nich z tego powodu nie żyje. Ich ojciec tego nie przewidział, bo był głupcem, ale ja wiedziałam. – Matko – przerwał jej Gavin. – Córko – poprawiła go zdecydowanie. Gavin zawahał się i ustąpił. – Mów dalej, córko. – Wypowiadałam okrutne słowa. Kłamałam tysiąc razy. W sprawach dotyczących niewolników nie kierowałam się ich dobrem... Mówiła przez pięć minut, nie oszczędzając siebie, szczerze i otwarcie, skracając odpowiedzi nie ze względu na siebie, ale przez wzgląd na Gavina – musiał wyspowiadać jeszcze innych tej nocy. Ta sytuacja była nierzeczywista. Gavin przez szesnaście lat usłyszał wiele szokujących wyznań i zobaczył mroczniejszą stronę ludzi o reputacji świętych, ale słuchanie wyznania matki, że zbiła niewinną niewolnicę w ataku wściekłości w kilka minut po tym, jak zastała Androssa w łóżku z inną kobietą, rozdzierało mu serce. Burzyło jego rzeczywistość. Słuchać spowiedzi matki to jak zobaczyć ją nagą. – I zabiłam. Trzy razy. Dla mojego syna. Straciłam dwóch chłopców, nie mogłam znieść utraty ostatniego – powiedziała. Gavin nie mógł jej uwierzyć. – Raz wysłałam Czarnogwardzistę, który go podejrzewał, na niebezpieczny posterunek w czasie powstania na Czerwonych Klifach, wiedziałam bowiem, że zginie. Raz nasłałam piratów na statek, którym Dervani Malargos wracał do domu po tym, jak na długie lata przepadł w dzikich ostępach Tyrei. Twierdził, że był najbliżej pożogi pod Strzaskaną Skałą i widział rzeczy, których nikt poza nim nie widział. Próbowałam go przekupić, ale mi się wymknął. I raz wynajęłam zabójcę w czasie Cierniowych Spisków. Wykorzystując cudzą walkę jako przykrywkę, zabiłam kogoś, kto zamierzał szantażować mego syna. Gavinowi odebrało mowę. W pierwszym roku maskarady zabił trójkę ludzi, żeby chronić swą nową tożsamość, i wygnał kolejny tuzin. Potem dwóch w ciągu następnych siedmiu lat. Od tamtego czasu nie zabił nikogo z zimną krwią... aż do Basa. Wiedział, że matka go chroniła, ale zawsze myślał, że robiła to, dzieląc się zdobytymi informacjami. Zawsze zdecydowanie stawała w obronie bliskich, ale nigdy nie wyobrażał sobie, że mogłaby posunąć się tak daleko. Oto do czego ją pchnął, zajmując miejsce brata.

Dobry Orholamie, jak żałuję, że w ciebie nie wierzę, bo wtedy mógłbyś wybaczyć mi to, co uczyniłem. – Za każdym razem – mówiła – powtarzałam sobie, że służę Orholamowi i Siedmiu Satrapiom, nie tylko własnej rodzinie, jednak nigdy nie miałam czystego sumienia. Wstrząśnięty, zaintonował tradycyjną formułę, ofiarując jej wybaczenie. Wstała, przyglądając mu się uważnie. – A teraz, synu, musisz wiedzieć kilka rzeczy, zanim złożę moje brzemię. – Nie czekała, aż coś odpowie, i dobrze, bo chyba nie był w stanie wykrztusić słowa. – Nie jesteś złym synem, Dazenie. Zbłądziłeś, ale nigdy nie byłeś niegodziwy. Jesteś prawdziwym Pryzmatem... – Zbłądziłem? Zamordowałem Białodębów! Ja... – Czyżby? – przerwała mu ostro. A potem łagodniej dodała: – Widziałam, jak ta trucizna zżerała cię przez szesnaście lat. I nigdy nie chciałeś o tym rozmawiać. Powiedz mi, co się stało. – Jego matka była prawdziwym Guile’em, jeśli nie z krwi, to z temperamentu. Od początku chciała o tym porozmawiać. – Nie mogę. – Jeśli nie ze mną, to z kim? Jeśli nie teraz, to kiedy? Dazenie, jestem twoją matką, pozwól, że dam ci chociaż tyle. Język miał jak z ołowiu, ale obrazy natychmiast stanęły mu przed oczami. Chytre twarze braci Białodąb, przypływ paraliżującego strachu. Gavin oblizał usta, ale nie potrafił wykrztusić pierwszych słów. Znowu poczuł nienawiść, wściekłość z powodu niesprawiedliwości. Siedmiu na jednego, jak nie więcej. Kłamstwa. – Sprawy z Gavinem już wtedy źle się układały. Błękit i zieleń obudziły się we mnie wcześnie, ale zaczynałem podejrzewać, że mogę więcej. Powiedziałem mu. Wiesz, że nie byliśmy ze sobą blisko, odkąd został ogłoszony Pryzmatem elektem, a śmierć Sevastiana z jakiegoś powodu wszystko jeszcze pogorszyła. Chyba myślałem, że powiedzenie mu, że moje talenty rosną, znowu zbliży nas do siebie. Jakbyśmy ponownie mogli być najlepszymi przyjaciółmi. Ale jemu to się nie spodobało. Wcale. – Nagle znikąd napłynęły mu łzy do oczu. Brakowało mu brata tak bardzo, że rozrywało mu to duszę. –Teraz już rozumiem, jakie to musiało być trudne dla młodego człowieka, tracić jedyną rzecz, która czyniła go wyjątkowym. Wtedy nie rozumiałem. Dzień po tym, jak powiedziałem mu, że jestem polichromatą, usłyszałem, jak naciska ojca, żeby zgodził się na jego zaręczyny z Karris. To była największa

zdrada, jaką potrafiłem sobie wyobrazić. Jej miłość była jedyną rzeczą, która czyniła mnie specjalnym. Minęło trochę czasu, zanim dostrzegłem tę symetrię. W każdym razie myślałem, że Karris kocha mnie tak, jak ja ją. Kiedy ojciec ogłosił jej zaręczyny z Gavinem, postanowiliśmy uciec. Musiała komuś powiedzieć. A może to był wypadek. Albo Gavin wydawał się lepszym kandydatem. Mieliśmy z Karris spotkać się przed rezydencją jej rodziny po północy. Nie było jej. Pokojówka powiedziała mi, że czeka na mnie w środku. Oczywiście, to była pułapka. Bracia Białodąb wiedzieli, że spotykałem się z Karris i chcieli dać mi lekcję. Powiedzieli, że ich znieważyłem, że zrobiłem z ich siostry dziwkę. Złapali go, gdy tylko wszedł do środka. Całą siódemką. Zerwali mu opończę, zabrali okulary i miecz. Pamiętał ogromny, zamknięty dziedziniec, służących zerkających przez drzwi i okna. Na podwórcu płonęło wielkie ognisko – mnóstwo światła, ale nie dla niebiesko-zielonego dichromaty bez okularów. – Zaczęli mnie bić. Pili. Kilku krzesało czerwień. Sprawy wymknęły się spod kontroli. Pomyślałem... nadal tak myślę... że mnie zabiją. Raz udało mi się uciec, ale brama, do której dobiegłem, była zamknięta na łańcuchy. – To oni założyli łańcuchy? – spytała Felia Guile. Historia mówiła, że to Dazen założył łańcuchy. Z okrucieństwa. Ojciec Karris wiedział lepiej, ale nie powiedział nic, żeby zwalczyć to kłamstwo. – Nie chcieli, żebym uciekł ani żeby strażnicy lub żołnierze z zewnątrz interweniowali, zanim ze mną nie skończą. Gavin ucichł. Zerknął na matkę. Jej twarz wyrażała tylko czułość. Odwrócił wzrok. – Po raz pierwszy tamtej nocy rozszczepiłem światło. To było... cudowne uczucie. Myślałem, że jestem polichromatą od nadfioletu po żółć, ale tamtej nocy posłużyłem się czerwienią. Mnóstwem czerwieni. Może nie byłem gotów na to, co czerwień robi z człowiekiem, kiedy już się jest wściekłym. Pamiętał wstrząs na ich twarzach, kiedy zaczął krzesać. Wiedzieli, że jest niebieskozielony. Wiedzieli, że to, co robi, jest niemożliwe. W każdym pokoleniu pojawiał się tylko jeden Pryzmat. Powróciły obrazy pocisków ogniowych strzelających z jego krwawiących dłoni, dymiącej czaszki Koiosa Białodęba, który nadal stał, gwardii Białodębów zabijanych tuzinami, odrywanych kończyn, potoków krwi. – Zabiłem braci i wszystkich strażników Białodębów. Ogień się rozprzestrzeniał. Frontowa

brama się zawaliła, kiedy tylko się wydostałem. Słyszałem krzyki ludzi. Odszedł, zataczając się, czując pustkę i odrętwienie, żeby odszukać konia. – Przy bocznych drzwiach stała pokojówka. Ta sama kobieta, która wciągnęła mnie w pułapkę. Patrzyła przez pręty i błagała, żebym jej otworzył. To była ta sama brama, przez którą wcześniej próbowałem uciec. Była zamknięta od środka, ale kobieta nie miała klucza. Powiedziałem, żeby spłonęła, i odszedłem. Nie zdawałam sobie sprawy... Nawet nie pomyślałem, że wszystkie pozostałe wyjścia też zamknięto na łańcuchy. Po prostu chciałem uciec. Chyba nie zdołali na czas znaleźć kluczy. Zwyczajnym okrucieństwem skazałem setki niewinnych na śmierć. Jakby lepiej było, żeby winni zginęli niż uratowali się niewinni. To zabawne, że potrafił płakać, bo stracił przyjaciela w bracie, ale nie czuł nic, kiedy myślał o tych, którzy zginęli tam niewinnie. Niewolnicy i służba związana z Białodębami nie z własnego wyboru. Dzieci. To było zbyt potworne. A większość ludzi, którzy dołączyli do Dazena w późniejszej wojnie, nie zapytała nawet, co się wydarzyło tamtej nocy. Z radością walczyli dla człowieka, o którym myśleli, że wybił całą rezydencję pełną ludzi, bo to znaczyło, że jest niezwyciężony. Jakże nimi gardził. Matka podeszła i go objęła. Teraz bezgłośnie zapłakał. Może za tamtych zmarłych. Może po prostu z egoizmu, bo ją tracił. – Dazenie, nie moim zadaniem jest rozgrzeszyć cię z tego, co wydarzyło się tamtej nocy ani z tego wszystkiego, co wydarzyło się w czasie wojny, co nadal w sobie nosisz. Jednakże wybaczam ci wszystko, co mogę. Nie jesteś potworem. Jesteś prawdziwym Pryzmatem i kocham cię. Drżała, łzy płynęły jej po policzkach, ale promieniała. Pocałowała Gavina w usta, czego nie robiła, odkąd przestał być chłopcem. – Jestem z ciebie dumna, Dazenie. Jestem dumna jako twoja matka. Sevastian też byłby z ciebie dumny. Obejmował ją, płacząc. Nie było dla niego rozgrzeszenia. Sevastian nadal nie żył, a jej drugi syn gnił w piekle, które Gavin dla niego stworzył. Nie wybaczyłaby mu tego. Jednakże płakał, a ona tuliła go, pocieszając, jakby znowu był dzieckiem. A potem odsunęła go – za szybko. – Już czas – powiedziała. Wzięła głęboki wdech. – Czy to... czy to dopuszczalne, żebym po

raz ostatni krzesała? Minęły lata. – Oczywiście – powiedział Gavin, próbując wziąć się w garść. Wskazał na pomarańczowy panel na ścianie. Wykrzesała pomarańczowy luksyn. Zadrżała. Westchnęła. – To jest prawdziwe życie, prawda? – Uklękła z gracją. – Pamiętaj, co powiedziałam – dodała. – Zapamiętam wszystko – przysiągł. Nawet jeśli w to nie wierzę. – Nie szkodzi. Pewnego dnia uwierzysz. Zamrugał zaskoczony. Felia Guile się zaśmiała. – Wiesz, mądrość masz nie tylko po ojcu. – Nigdy w to nie wątpiłem. Odrzuciła włosy na plecy, żeby odsłonić serce. Położyła mu rękę na udzie i spojrzała na niego. Pozwoliła, by pomarańczowy luksyn się rozpłynął. – Jestem gotowa – oznajmiła. – Kocham cię – powiedział Gavin. Odetchnął głęboko. – Felio Guile, dopełniłaś miary. Nie zapomnimy o twych zasługach, ale twe potknięcia zostaną niniejszym wymazane, zapomniane, wykreślone. Udzielam ci rozgrzeszenia. Daję ci wolność. Dobrze się sprawiłaś, prawdziwy i szczery sługo. Dźgnął ją w serce. Potem złapał ją i klęczał z nią, całując jej twarz, kiedy umierała. Minęło kilka długich minut, zanim znalazł siłę, by wstać i wezwać Czarną Gwardię. Kiedy otworzyli drzwi, zobaczył, że setka krzesicieli czeka na niego w korytarzu. Nie uśmiechali się. Ogromny Usef Tep zwany Fioletowym Niedźwiedziem wystąpił naprzód. – Nie chcieliśmy robić zamieszania, kiedy byłeś z matką, ale musimy porozmawiać, panie. Panie. Nie lordzie Pryzmacie. Nie Gavinie. Zatem tak się zaczyna koniec.

ROZDZIAŁ 80 – Kip, cokolwiek się stanie, trzymaj się blisko mnie – szepnęła Karris, pochylając się. Powiedziała to z napięciem i przekonaniem, które mówiły Kipowi, że coś na pewno się stanie. Wkrótce. Chociaż chciał zapytać, nie zrobił tego. Strażnicy stali zbyt blisko i nieważne, że uwaga wszystkich skupiła się na lordzie Tęczy i jego słownym szambie na temat obowiązków i sprawiedliwości. Kip już dawno przestał uważać. Gapił się na dziewczynę stojącą niecałe dziesięć kroków dalej. Liv. Przysiągłby, że przez chwilę przepychała się w ich stronę, ale przez ostatnie dziesięć minut stała jak urzeczona, słuchając lorda Tęczy. Tłum między nimi przesunął się i wtedy Kip zauważył, że Liv nosi żółte zarękawia z materiału. Liv była żółta. To musiała być ona. Wykręcił głowę w stronę Muru ze Słonecznej Wody. – Przestań zachowywać się podejrzanie – rzuciła przez zaciśnięte zęby Karris. Teraz Kip już kompletnie nic miał na co patrzeć. Gdyby gapił się na Liv, przyciągnąłby uwagę do niej, przemowa budziła w nim wstręt, nie mógł patrzeć na mur, a kiedy patrzył na Karris, nie potrafił oderwać oczu od sukni. Karris wyglądała wręcz ogłupiająco pięknie, kiedy Kip zobaczył ją owiniętą w ciężką czarną pelerynę narzuconą na strój Czarnogwardzistki. W cieniutkiej, czarnej sukni jej uroda zapierała Kipowi dech w piersi, powalała go i rozpalała do białości. Karris stała prosto, władcza i królewska jak uosobienie elegancji. Nikt nie dał jej szala mimo chłodu nocy. W nadchodzącym świetle Kip dostrzegł gęsią skórkę na jej ramionach. – Zimno, co? – powiedział. Jeden ze strażników parsknął śmiechem. – Zatłukę cię na śmierć, jeśli będziesz się o to prosić – odpowiedziała Karris, nadal patrząc prosto przed siebie. Kip nie miał pojęcia, o co jej chodziło ani dlaczego strażnik się śmiał. – Co ja takiego... I wtedy spojrzał na jej piersi. Sutki wyraźnie rysowały się pod cienkim jedwabiem. Kip zagapił się akurat, kiedy Karris zerknęła i przyłapała go na tym. – Kip! Ciemne okulary nie dają ci licencji na gapienie się. Ziemio, proszę, nie mogłabyś się otworzyć i pochłonąć mnie od razu? Karris pomyślała, że

się wyzłośliwiam z powodu... Och, Orholamie. Był najgłupszym chłopakiem pod słońcem. Mowa zakończyła się i nic specjalnego się nie wydarzyło. Kip zerknął ostrożnie na Karris. Patrzyła na wschód, gdzie niebo już jas;niało. – Czeka do świtu – szepnęła, kiedy straże pchnęły ich, żeby ruszali. – Bądź gotów. – On? – Zamknij się! – warknął Lustrzany Gwardzista idący na lewo od Kipa. Zdzielił go kolbą muszkietu. Och, więc mogę przypadkiem rzucać niestosowne żarty, ałe jak próbuję uciec, to już masz coś przeciwko? Początkowo Kip nie widział, dokąd zmierzają przez rozległy tłum. Powoli jednak zorientował się, że krzesiciele dołączają do o wiele większej grupy, do której przemawiał król Garadul. Kip szybko stracił z oczu Liv. W ciemnych okularach był niemal ślepy. Jeśli się wysilił, widział nieco kątem oka, ale nie mógł w ten sposób rozglądać się w tłumie. Z rękami związanymi u boków nie mógł też nic na to poradzić. Dziesiątki tysięcy żołnierzy otaczały króla Garadula. Władca wymachiwał rękami, krzyczał, ale Kip usłyszał tylko urywki, kiedy krzesiciele stanęli na obrzeżach zgromadzenia: „oczyścić miasto... odebrać, co nam kradziono... ukarać...”. Brzmiało to dość ponuro. Znowu miał wrażenie, że jest jedyną osobą, która nie chwyta się kurczowo każdego słowa, więc kiedy słońce wstało i dotknęło najpierw wnoszącego się za nimi Muru ze Słonecznej Wody, ponieważ górował nad równiną poniżej, dostrzegł ruch na blankach. Nie widział za dobrze ponad oprawkami okularów, ale kształty pięciu mężczyzn – załogi artyleryjskiej – stały się trzema, a potem w gwałtownym ruchu dwójką i w końcu została tylko jedna osoba. Działo na murze wycelowano, by pocisk, lecąc po stromej trajektorii, uderzył w Garriston, ale mężczyzna celował coraz bardziej w dół i w dół. Szybki rozbłysk. Bum! Działo plunęło ogniem. Kip nie widział uderzenia, ale je poczuł. Ziemia jakby podskoczyła. Przez chwilę nikt nic nie robił. Widocznie wszyscy pomyśleli, że to musiała być pomyłka. Rozległy się okrzyki strachu i bólu. Karris wpadła na Kipa, zwalając go z nóg.

Kip uderzył się w głowę, upadając, więc w pierwszej chwili nie był pewien, czy drugi wybuch nie był wytworem jego wyobraźni. – Kartacz! – krzyknęła Karris. – Niech to szlag! Musimy ruszać! Żelazna Pięść celuje w ten wóz. W wóz? Żelazna Pięść? Dlaczego Żelazna Pięść do nich strzela? Kip zamrugał. Coś dziwnego stało się z jego wzrokiem... Och! Uderzając głową o ziemię, wybił jedno ciemne szkło z oprawki okularów. – Łap to szkło i przetnij mi więzy na rękach! – warknęła Karris. Oboje leżeli na ziemi ze związanymi rękami. Huk muszkietów wypełnił powietrze. Jeden z Lustrzanych Gwardzistów złapał Kipa, próbując postawić go na nogi. Mimo że leżała na plecach, Karris kopnęła mężczyznę pod kolano lewą stopą. Złożył się na dwoje i zanim upadł, jej prawa stopa poderwała się, a potem opadła jak topór, uderzając go w gardło. Rozległ się trzask i krew trysnęła spod kolczugi na usta mężczyzny. Kip nie wierzył własnym oczom, ale Karris już działała. Przesunęła się na plecach do umierającego gwardzisty i wpełzła na niego. Mając ręce nadal związane za plecami, wysunęła na szerokość dłoni nóż schowany za pasem mężczyzny i przecięła sznur. Uwolniła nadgarstki. – Stój! – wrzasnął Lustrzany Gwardzista, celując z muszkietu w głowę Karris. Zewsząd dobiegały krzyki. Rozpętał się chaos. Wrzaski, strzały i krzyki umierających. Kip zaatakował, kopiąc gwardzistę w kolano, jak to zrobiła sekundę wcześniej Karris. Gwardzista uprzedził cios i zamachnął się kolbą w nogę Kipa... ...i poleciał, jakby sam Orholam strzelił go dłonią. Wstrząs, ryk, ciśnienie tak wielkie, że na chwilę Kipowi pociemniało przed oczami. Wszystkich, którzy stali, ścięło z nóg. Coś – Kip nawet nie potrafił powiedzieć, co to takiego było – przeleciało nad jego głową. Musiał stracić kilka sekund. Przeturlał się, spróbował wstać i padł. Nadgarstki miał zakrwawione, ale już nie związane. Kwaśny zapach prochu wypełnił powietrze. Deszcz drzazg spadał na ziemię. Kiedy Kip znowu spróbował wstać, ktoś mu pomógł. Niecałe sto kroków dalej, tam gdzie wcześniej stał wóz z prochem, zobaczył krater w ziemi mający bite dziesięć kroków średnicy i głęboki na co najmniej dwa kroki. Wszyscy wewnątrz tego wielkiego kręgu nie żyli. Karris odwróciła go do siebie. Poruszała ustami. Skórę miała umazaną prochem. Nie słyszał jej.

Widział, jak Karris przeklina, kiedy zdała sobie sprawę z tego samego. Był prawie pewien, że z ruchu ust wyczytał słowa „Żelazna Pięść” i serię przekleństw. Włożyła mu muszkiet do rąk i zapytała wolno, żeby odczytał z ruchu jej ust: „Czy możesz iść?”. Pokiwał głową, nie bardzo wiedząc, ile usłyszał, a ile wyczytał z ruchu ust. Karris pociągnęła go i ruszyli truchtem. Nadal był zdezorientowany, ale widział, że nie on jeden. Dziesiątki kobiet i mężczyzn o ciemnej od prochu skórze i ubraniach, poruszały się chwiejnym krokiem, niektórzy krwawiąc z uszu. Jakiś człowiek niósł w prawej ręce swoją lewą dłoń, rozglądając się za resztą ręki, podczas gdy krew sikała z okaleczonego ramienia. Grupy żołnierzy zbierały się w odziały i biegły w stronę muru. Inni stali z tyłu i strzelali z muszkietów w stanowisko działowe, ale Kip nie widział na murze nikogo, kto by odpowiedział na ogień. Ktoś krzyczał na Kipa. Dobrze, więc słyszał. Odwrócił się. Nie rozpoznał żołnierza, który stał przed nim. – Do szeregu, żołnierzu! – krzyczał mężczyzna. – Ruszaj się! Wziął go za żołnierza, bo Kip trzymał muszkiet. Trudno się dziwić, zważywszy jak wyglądał w brudnym od prochu ubraniu. – No już, żołnierzu, mamy miasto do zajęcia! Mężczyźnie towarzyszyło co najmniej dwudziestu żołnierzy, a tylko oficer nosił prawdziwy mundur. Kip zerknął na Karris. Kołysała się w przód i w tył, trzymając ręce na oczach, jakby oślepła – jeszcze jedna ranna osoba. Kip zdał sobie sprawę, że jeśli zobaczą fioletowe nakładki na jej oczach, natychmiast ją pochwycą. Albo wręcz zabiją na miejscu. Przy jej sukience lepiej nie ściągać na nią uwagi bardziej niż trzeba. Jeśli Kip odmówi, oficer po prostu go zabije. Mężczyzna wyglądał na ponuraka gotowego dokonać egzekucji. – Tak jest! – odpowiedział Kip. Dołączył do szeregu, zerknął na Karris, rozejrzał się raz jeszcze za Liv, ale jej nie zobaczył i pobiegł z żołnierzami w stronę miasta, pośród huku strzałów i rozbłysków magii.

ROZDZIAŁ 81 Gavin wyprostował się i stawił czoło oskarżycielom. Korytarz w Trawertynowym Pałacu. Nie do końca takie miejsce wybrałby na swoją śmierć, ale uznał, że to chyba lepsze niż lochy. To lepsze niż los, który zafundowałem tobie, Gavinie. On przynamniej mógł zachować godność. – Czego chcecie? – spytał ostro. – Wiemy, co robisz – odpowiedział Usef Tep. – Panie. „Panie” dodał poniewczasie. Fioletowy Niedźwiedź zawsze był taki. Samila Sayeh wyszła naprzód, kładąc dłoń na umięśnionej ręce Usefa. – Przyszliśmy wszyscy, żeby cię powstrzymać, Gavinie Guile. – A jak zamierzacie to zrobić? – Zgłaszając się na ochotnika. Hę? Gavin był już o włos od krzesania wszystkiego, co zdoła. Powstrzymał się. Próbował zmyć z twarzy idiotyczną konsternację. – To szlachetne, lordzie Pryzmacie, ale niemądre. Co? Cóż, czasem, kiedy nie masz pojęcia, o czym ktoś, u diabła, mówi, najlepiej mu wtórować. – Nie mam pojęcia, o czym, u diabła, mówicie – powiedział Gavin. Oj. – Uwolnienie to najświętsza chwila w życiu krzesiciela – powiedziała Samila. – Próbujesz uchronić ją dla nas. I dziękujemy ci za to. Jesteśmy jednak wojownikami. Wszyscy walczyliśmy na wojnie. Jesteśmy gotowi znowu stanąć do walki. – Umrę dzisiaj – powiedział Usef. – Moim obowiązkiem jest zakończyć życie i akceptuję to. Ale nie mam cierpliwości do tego całego „Orholam to, Orholam tamto”. Wolę umrzeć, walcząc. – Lordzie Pryzmacie – powiedziała Samila Sayeh – musimy utrzymać miasto wystarczająco długo, żeby wszyscy uciekli. Walka na murach to wyrok śmierci. Czemu nie zlecić tego nam? I tak jesteśmy martwi. Ich słowa dały Gavinowi kilka chwil na zastanowienie się, odzyskanie równowagi. – Jeśli was tam poślę, pękną wam halo. Dlatego tu jesteście. Następnego roku będę musiał

stawić wam czoło, kiedy będzie walczyć po stronie wroga. Oni nie zabijają koloraków. Nie mówimy tu tylko o waszych duszach, ale też o zdrowych zmysłach. Macie rację, jesteście wojownikami. To sprawia, że będziecie dziesięciokrotnie groźniejsi, jeśli pęknie wam halo. – Będziemy walczyć w drużynach. Każdy z pistoletem i nożem. Kiedy pęknie któremuś halo, zrobimy to, co robią Czarnogwardziści. Kiedy towarzyszowi broni pękało halo na polu bitwy, Czarnogwardziści uważali go za martwego – a w rzeczy samej, zwykle delikwent na jakiś czas tracił przytomność. Czarnogwardziści sprawdzali mu oczy i jeśli halo pękło, podrzynali mu gardło. – Tyle że jeśli z drużyny zostanie jedna osoba, kończymy też ze sobą – powiedziała Samila. Dla niektórych był to śliski moment pod względem teologicznym, chociaż nie był pozbawiony precedensów. Czy samobójstwo to grzech, skoro wiesz, że zwariujesz i najprawdopodobniej będziesz ranić albo zabijać niewinnych? – Jesteś Pryzmatem, możesz udzielić specjalnej dyspensy. – Przyszłe pokolenia powinny wiedzieć, że taka specjalna dyspensa jest potrzebna – powiedział Gim Szpon, krzywiąc się. Zawsze miał bardzo stanowcze poglądy teologiczne. Maros Orlos wystąpił przed resztę. – Lordzie Pryzmacie, wysłaliśmy już na Uwolnienie wszystkich krzesicieli, którzy zaszli za daleko, żeby przydali się na polu bitwy. Co tu będzie lepsze? Żebyśmy postąpili tak, jak zawsze postępowano, czy żebyśmy ocalili całe miasto? Wybór był oczywisty. Gavin zadrżał. – Myślę, że taka ofiara uhonoruje Orholama. Udzielę każdemu z was... specjalnego błogosławieństwa, kiedy podejmiecie to brzemię. Jestem... do głębi poruszony waszym poświęceniem. Głęboko wdzięczny. Przynajmniej w tej kwestii nie kłamał. Po tym, jak podjął decyzję, że pozwoli grupie walczyć do śmierci, zamiast znaleźć Uwolnienie poprzez jego sztylet, Gavin mimo to spotkał się z każdym z osobna. Wyspowiadał każdego, wysłuchał ich lęków przed śmiercią, pobłogosławił. Zrobiłby to i tak – tyle że tym razem nie musiał zabijać. Jednakże dla niego to było zupełnie odmienne przeżycie. Zwykle tak go brzydziło to, co musiał zrobić, że nie potrafił poświęcić całej uwagi krzesicielom. Próbował. Udawał. Wiedział, że zasługiwali na najlepsze.

Dziś jednak mu się udało. Nie mówili tak naprawdę do niego, kiedy się zwierzali. Rozmawiali z Orholamem. Gavin był po prostu instrumentem, dzięki któremu ich spowiedź była łatwiejsza niż zwracanie się do pustego pokoju. To, co robili, było aktem pobożności. To był akt ofiary. Dla krzesicieli nie różniło się to specjalnie od tego, co robili inni im podobni każdego roku w czasie Uwolnienia. Zakończy się to śmiercią krzesiciela, który dzielnie poszedł na spotkanie z przeznaczeniem. Nie czując brzemienia przelanej krwi, Gavin po raz pierwszy ujrzał to z całą jasnością. Ci ludzie byli bohaterami. Gdyby Gavin nie oszukał całego świata i samego Orholama, udając własnego brata, może co roku Uwolnienie wydawałoby się równie święte. To powinno być coś, co się świętuje, ale Gavina przerażało. Zawsze. Teraz, kiedy modlił się z każdym krzesicielem, prawie uwierzył, że Orholam słucha. Samila Sayeh była ostatnia. Jak sobie Gavin przypomniał, była kobietą, której uroda przetrwała każdą analizę. Chociaż skończyła czterdzieści lat, jej skóra pozostała niemal nieskazitelna. Pojawiło się kilka zmarszczek od śmiechu, ale poza tym cera była czysta i promienna. Samila była szczupła. Miała olśniewające, niebieskie oczy na tle ataskiej, oliwkowej cery. Ubrała się nienagannie. – Wiesz, miałam romans z twoim bratem – powiedziała. Gavin zamarł. Wiedział, że on, Dazen, nie miał romansu z Samila Sayeh, co mogło oznaczać tylko jedno: wiedziała. – Czasem mężczyzna woli udawać, że do niczego nie doszło między nim a starszą kochanką – powiedział szybko Gavin. – Zwłaszcza, kiedy to był wielki błąd. Roześmiała się. – Zastanawiałam się wiele razy w ciągu lat, czy jesteś po prostu taki dobry, że nigdy nie dałeś się zdemaskować, czy też wszyscy, którzy mogliby cię zdemaskować, mają własne powody, żeby tego nie robić. – Spojrzała na niego, ale on nic nie powiedział. – Wiesz, Evi oglądała twój mur. Powiedziała: „Nie pamiętam, żeby Gavin był superchromatą. Nie powinien być w stanie wykrzesać tak idealnego żółtego luksynu”. A wiesz, co powiedziała potem? Ze sam Orholam musiał pobłogosławić twoje wysiłki. Że to dowód, że wypełniasz jego wolę. I wszyscy jej przytaknęli. Możesz w to uwierzyć? Gavina przeszedł dreszcz.

– Gavin stworzyłby mur, który wytrzymałby miesiąc, a przechwalałby się, że przetrwa wieczność. Ty zbudowałeś mur, który przetrwa wieczność i powiedziałeś, że może postoi parę lat. Po prostu nie mogłeś znieść myśli, że mógłbyś stworzyć coś niedoskonałego, co, Dazenie? Ktoś, kto krzesał niebieski przez dwadzieścia pięć lat, byłby zadowolony, widząc w tym porządek: Dazen był perfekcjonistą, więc chociaż niedoskonałość przysłużyłaby się jego masce, nie odpowiadała jego charakterowi. – Nie mogłem – przyznał cicho. – Walczyłam dla twojego brata. Zabijałam dla niego – powiedziała Samila. – Wszyscy strasznie dużo zabijaliśmy. – Czułam się zdradzona przez ciebie, bo nawet nie zauważałeś mnie po tym, co nas łączyło. Poczułam iskierkę nadziei, kiedy zerwałeś zaręczyny z Karris. Gdy w końcu to rozgryzłam, nadal nie byłam pewna. Gavin mówił nam o tobie, co zrobisz, jeśli wygrasz. A ty niczego takiego nie zrobiłeś. Czy twój brat od początku kłamał, czy ty się zmieniłeś? Miałeś być potworem, Dazenie. – Jestem potworem. – Nadal wygadany. Smarkaty młodszy brat z ciętym językiem. Mówię serio. – Przyglądała mu się długo i chłodno. Spojrzała na nóż do Uwalniania, którego nie wyciągnął. – Jak dobrze znasz samego siebie? Pomyślał o latach, o celach, które osiągnął, o ostatecznym celu, któremu służył. – Filozof powiedział, że człowiek sam w sobie jest albo bogiem, albo potworem. Nie jestem bogiem. Przyglądała mu się jeszcze chwilę, ale nic nie dało się wyczytać z jej intensywnie niebieskich oczu. Uśmiechnęła się. – Dobrze więc. Może te czasy wymagają potwora. Uklękła u jego stóp, a on ją pobłogosławił.

ROZDZIAŁ 82 Kip zawsze wyobrażał sobie, że szarża to coś chwalebnego. Jakkolwiek ją sobie wyobrażał, rzeczywistość okazała się całkiem inna. Trzymał w lewej, rannej ręce portki, w prawej zaś muszkiet. A muszkiet był ciężki! Serce mu biło młotem i wszyscy biegli szybciej od niego. Nie bardzo się orientował, co dzieje się wokół. Mężczyzna, który ryknął, że żołnierze mogą go nazywać albo bogiem, albo starszym sierżantem Galanem Delelo, biegł przodem, ponaglając swoich ludzi. Plecy innych żołnierzy wypełniły Kipowi pole widzenia, a ból związany z biegiem odciągnął jego uwagę od wszystkiego innego z wyjątkiem sporadycznego świstu, którego początkowo nie mógł z niczym powiązać – dopóki nie zdał sobie sprawy, że to odgłos muszkietowych kul przelatujących obok i wtedy nie był już w stanie myśleć o niczym innym. Przez chwilę widział mury miejskie, kiedy mężczyźni przed nim zniknęli w rowie i zanim wygramolili się z niego po drugiej stronie. Pamiętał, jak zlekceważył te mury raptem tydzień temu. Teraz wyglądały całkiem imponująco. Obrosły z obu stron slumsami jak pąklami. Ludzie króla Garadula już wyroili się pod murem, próbując wykorzystać niskie budynki i prowizoryczne szałasy jako drabiny. I chociaż Kip zdążył tylko zerknąć w przelocie, zobaczył, jak jeden z budynków, na który wspięli się żołnierze, zachwiał się i zawalił, przygniatając ludzi i wzbijając chmurę pyłu. Coś mokrego i mięsistego schlapało twarz Kipa, gdy biegł. Odwrócił się i jak przez mgłę dostrzegł mężczyznę padającego obok... I nagle już ziemia nie znajdowała się tam, gdzie powinna. Kip wylądował z całym impetem w suchym kanale nawadniającym. Przejechał twarzą po ziemi, przekoziołkował, przeturlał się i aż zaparło mu dech w piersi. Kiedy jęknął, próbując złapać odrobinę powietrza, zdał sobie sprawę, że nie jest sam. Kanał nawadniający był wypełniony ludźmi, którzy chowali się w środku, korzystając z minimalnej ochrony, jaką zapewniał. Starszy sierżant Galan Delelo stanął nad kanałem. – Wstawać, wy nędzne szczury! Z muru mają idealny kąt rażenia prosto w rów, skończeni głupcy! Wstawać! Jeśli nie jesteście całkiem martwi, to wstawajcie, bo sam was zastrzelę! Przez sekundę nikt się nie ruszał.

– Nie zrobiłbyś tego – odezwał się jakiś mężczyzna. Starszy sierżant wyciągnął pistolet i strzelił mu w brzuch. – Który następny? – wrzasnął. Wycelował z drugiego pistoletu w mężczyznę, który dźwigał wielki plecak, niebieski jak jajo drozda. – Jestem kurierem! – krzyknął tamten rozpaczliwie. – Teraz jesteś żołnierzem – ryknął w odpowiedzi starszy sierżant. Albo nie zdawał sobie sprawy, albo nie przejmował się kulami z muszkietów, które wzbijały małe obłoczki na ziemi wokół niego. – A teraz ruchy! Mężczyzna wypuścił worek, porwał muszkiet Kipa i pobiegł naprzód razem z resztą. Leżącego na ziemi Kipa zostawiono razem z resztą trupów. Kiedy odzyskał oddech, dotknął twarzy. Krew, szaro-czerwone kawałki... Nie chciał o tym myśleć. Liczyło się tylko to, że był teraz wolny. A przynajmniej dopóki następny oficer nie pogoni tchórzy, którzy znowu schowają się w rowie. Nie miał dużo czasu. Jeśli będzie za dużo myślał albo za długo czekał, nie ruszy się, a musiał ruszać natychmiast. Starszy sierżant miał rację – rów znajdował się na linii ognia. Jeżeli Kip poczeka, w końcu go zabiją. Chciał lepiej przyjrzeć się bitwie, obmyślić rozsądny plan działania. Nie wiedział, jakim sędzią się okaże i jak oceni to, co zobaczy, ale teraz nie wiedział nawet, w którą stronę biec. Złapał worek posłańca i przerzucił go sobie przez ramię. Zobaczył wrak wozu dalej od muru. Przebiegaliśmy tamtędy? Kip nawet tego nie zauważył. Woły, które ciągnęły wóz, nie żyły albo zakrwawione ryczały z bólu. Kip pobiegł w ich stronę. Zanurkował w cień za wozem i odkrył, że siedzi tam już dwóch innych mężczyzn. Spojrzał w ich szeroko otwarte, przerażone oczy. – Przesuńcie się! – krzyknął. Kip wspiął się na szczątki wozu i spojrzał na równinę. W pierwszej chwili widział tylko martwe ciała. Może kilkaset ciał. Przeważnie nie widział krwi, więc ludzie wyglądali tak, jakby powyciągali się we śnie. Straty nie były wielkie, zważywszy, ile liczyła armia, pomyślał Kip, ale widok tylu zmarłych nie był czymś, co mógł spokojnie rozważać. Ci ludzie nie żyli. Mógł być jednym z nich. I nadal istniało takie ryzyko.

Oderwał wzrok i spróbował wypatrzyć coś użytecznego. W kilku miejscach ludzie króla Garadula dotarli na szczyt muru. W trzech, czterech punktach toczyły się walki. Obrońcy i szturmujący padali, siłowali się, wszędzie wybuchały kłęby czarnego dymu z muszkietów i pistoletów. Po lewej stronie Kipa wznosiło się niewielkie wzgórze znajdujące się poza zasięgiem ognia z muru. Wokół niego znajdowało się kilkuset jeźdźców i krzesicieli. Przed wzgórzem krzesiciele tworzyli most ponad kanałem irygacyjnym. Kip zobaczył, że oryginalny most zniszczyli wycofujący się mieszkańcy Garristonu. To spowolniło marsz króla Garadula – pewnie bardziej dlatego, że jego ludzie stanęli, by o tym porozmawiać, zamiast po prostu przeskoczyć konno przez rów. Na szczycie wzgórza Kip zobaczył chorążych i postać, która mogła być samym królem Garadulem. Mężczyzna krzyczał, gestykulując z ożywieniem do lorda Omnichroma, którego nie dało się z nikim pomylić, ponieważ dosłownie jaśniał w świetle wczesnego poranka. Kip nie zdawał sobie sprawy, że podjął decyzję, dopóki się nic zorientował, że biegnie. Porwał muszkiet z ziemi, leżący obok kobiety, która zwinęła się w pozycji płodowej i jęczała, i pobiegł dalej. Zemsta była w zasięgu ręki. Kiedy Kip zbliżył się do wzgórza, zapanowało na nim poruszenie i gwałtownie się rozprzestrzeniło; rogi wygrywały rozkazy. Kilka sekund później Kip zobaczył, że konie ruszają. Król Garadul jechał na mur – osobiście. Kierował się prosto do bramy Matki. Wierzył, że jego ludzie zdołają ją otworzyć, zanim on sam tam dojedzie, czy był idiotą? Kip był w połowie drogi na wzgórze, kiedy zobaczył kobietę, której sylwetka wydała mu się znajoma. Zatrzymał się. Karris Białodąb zatrzymywała jednego z jeźdźców jadących za królem Garadulem. Mężczyzna zwolnił dla niej, a ona wskoczyła za niego na siodło z zaskakującą gracją. Mężczyzna odwrócił się, żeby zadać jej pytanie, i... spadł. Kip zobaczył szybki błysk sztyletu, który zaraz wrócił do pochwy, a Karris tylko kopnęła konia w boki i popędziła za królem Garadulem. Jechała sama, nadal mając na oczach nakładki. Nie będzie w stanie krzesać, ale mimo to spróbuje go zabić. Nawet jeśli jej się uda, to będzie samobójstwo. Przysiągłem ją ocalić. I przysiągłem go zabić. Kip fatalnie jeździł konno, ale nie miał szansy dogonić Karris bez wierzchowca. Widząc konie uwiązane u wierzchołka wzgórza, ruszył ku nim.

– ...przez Bramę Kochanki. Będziesz musiał przepłynąć. Dołącz do uciekinierów. On... Kip obszedł namiot i zobaczył Zymuna, który wskakiwał w siodło. Przyjmował rozkazy od samego lorda Omnichroma. Kipowi zabiło serce. Znajdowali się dwadzieścia kroków od niego. – Potrzebujesz konia – odezwał się ktoś tuż obok prawego łokcia Kipa. Chłopak omal nie wyskoczył ze skóry. Zamrugał idiotycznie, patrząc na stajennego. – Ciężką masz tam robotę, co? – dodał stajenny. – Wiadomość! –wykrzyknął Kip, przypominając sobie, że ma kurierski worek. – Wiadomość dla króla! Tak, konia! Potrzebuję konia. – Zorientowałem się – odpowiedział mężczyzna. Odszedł poszukać odpowiednio dużego wierzchowca. Kip spojrzał znowu w stronę lorda Omnichroma i Zymuna. Przegapił co jeszcze powiedzieli, ale zobaczył, jak lord Omnichrom wręcza młodemu krzesicielowi w siodle pudełko. To pudełko. Kip nie mógł uwierzyć własnym oczom. To była jego szkatułka. Miała odpowiedni rozmiar, odpowiedni kształt. To było jego dziedzictwo. Jedyna rzecz, jaką matka kiedykolwiek mu dała. I teraz miał ją Zymun. Zymun skłonił się przed lordem Omnichromem. Kip skulił się, kiedy młody krzesiciel zawrócił konia i pogalopował na wschód. Lord Omnichrom pomaszerował z powrotem na szczyt wzgórza. Stajenny przyprowadził Kipowi konia, pomógł mu go dosiąść i wsadził muszkiet do sakwy przy siodle. Kip był rozdarty. Lord Omnichrom znikał na wzgórzu, dołączając do swojej świty. To on stał w centrum tego wszystkiego; Kip to wiedział. Powinien go zabić. Orholamie, szansa przelatywała mu przez palce. Z kolei na południu Karris szarżowała ku własnej śmierci, a na wschodzie Zymun, ta żmija, odjeżdżał, kradnąc Kipowi jedyną rzecz, jaka pozostała mu po matce. Zabić lorda Omnichroma i powstrzymać wojnę. Zabić Zymuna i odzyskać nóż. Albo uratować Karris i zyskać szansę zabicia króla Garadula. Kip nie mógł dokonać tego wszystkiego naraz. Złożył przysięgi żywym i umarłym. Zazgrzytał zębami, pewien, że podejmuje niewłaściwą decyzję, ale mimo to podjął ją. Lepiej, żeby niewinny żył, niż zginął winny. Gavin kochał Karris i zasługiwał na jeszcze jedną szansę na szczęście. Kip pojechał za nią.

ROZDZIAŁ 83 Karris nigdy wcześniej nie brała udziału w bitwie na pełną skalę, ale obserwowała kilka z generałem Gavina, Biegnącym Wilkiem. W innych czasach zyskałby sławę jako wielki dowódca, ale musiał stawić czoło Corvanowi Danavisowi i trzykrotnie uległ mniejszym siłom, którymi dowodził ten wąsaty geniusz. Niemniej był uprzejmym, starszym dżentelmenem, który miał słabość do Karris i wyjaśniał jej, co widzi, kiedy odległe szeregi ścierały się ze sobą. Oczywiście, często był zbyt zajęty, żeby jej wiele objaśnić, ale bywały chwile, kiedy najwyraźniej pomagało mu to myśleć na głos. Teraz więc, kiedy Karris galopowała ze wzgórza i kierowała się w stronę wiru walki, była w stanie zrozumieć z chaosu więcej, niż zdołałaby bez rozmów z generałem. Budynki, którymi mur obrósł z obu stron – fakt ten ostatecznie przyczyni się do upadku muru, Karris była tego pewna – na razie pomagały obrońcom. Były jak osypisko – wystarczająco szerokie, żeby przeszkadzać w postawieniu drabin oblężniczych, i zbyt niestabilne, żeby szybko wspiąć się po nim na mur. W końcu ludzie króla Garadula zorientowali się, które miejsca są wystarczająco stabilne i jaki ciężar mogą wytrzymać, ale do tego czasu walące się budynki zabiły wielu ludzi i spowolniły atak. Kiedy Karris jechała, na murze po raz pierwszy pojawili się krzesiciele w znacznej liczbie. Mur nie był wysoki, ale dostatecznie szeroki, by obrońcy mogli poruszać się po nim z wielką szybkością, a widzieli, że nadciąga kawaleria króla Garadula. Czerwoni i podczerwoni pracowali w drużynach na szczycie – jeden strzelał klejącym ogniożelem w atakujących, a drugi podpalał maź. Król Garadul miał krzesicieli w pierwszym szeregu – niebiescy i zieloni próbowali zmienić kierunek lotu łatwopalnego luksynu i cisnąć go z powrotem w stronę muru. Czerwoni sami strzelali luksynem w mur, ale drużyny Garadula nie były tak skuteczne w późniejszym podpalaniu mazi. Po obu stronach muszkieterzy robili co w ich mocy, żeby odstrzelić krzesicieli. Obrońcy lepiej sobie radzili z tym zadaniem, ale atakujących było tylu, że Karris nie widziała, jakim cudem mieliby się dłużej utrzymać. I dlaczego król Garadul ściągnął właśnie teraz kawalerię? Prosto pod mur, gdzie traciła możliwość szybkiego wykonywania manewrów i stanowiła łatwy cel dla niebieskich krzesicieli na szczycie murów, którzy wychylali się zza krenelaży, wystrzeliwali kilka sztyletów z niebieskiego luksynu i zaraz się chowali.

Karris musiała tylko przepchnąć się przez tłum – to nie takie trudne, kiedy siedzisz na koniu – ukraść muszkiet, przeżyć wystarczająco długo, żeby zbliżyć się do króla Garadula, i odstrzelić mu łeb. W gorączce i furii walki, pośród krwi, zamieszania i kakofonii bitwy było całkiem możliwe, że nikt nawet nie zda sobie sprawy, że śmiertelny strzał padł z tyłu. Karris usłyszała krzyk za sobą, jakoś odróżniający się od pozostałych wrzasków. Odwróciła głowę, nadal pochylając się nisko w galopie. Kilkunastu Lustrzanych Gwardzistów jechało za nią na ogromnych rumakach. Serce jej się zacisnęło. Zatem nici z subtelnego podejścia. Złapała znowu za nakładki. Skóra w kącikach oczu już pękała, ale Karris nadal nie była w stanie zerwać przeklętego ustrojstwa. Gdyby mogła krzesać, miałaby szansę. Z trudem zdusiła nagłą falę czerwonej furii. Osiemdziesiąt kroków dalej zobaczyła linie przeładowujących broń muszkieterów. Rozejrzała się po tłumie za kimś, kto miał broń z zamkiem skałkowym – lontowy na nic jej się tu nie zda. A potem, zwalniając, żeby wstrzelić się w odpowiedni moment, wpadła na jednego z oficerów, który skończył ładować broń i właśnie opierał ją na ramieniu. Wyrwała mu muszkiet z rąk. Dowódca Żelazna Pięść często beształ ją za jej woltyżerskie sztuczki, za ćwiczenie umiejętności, o których oboje wiedzieli, że nie mają żadnego zastosowania, poza tym, że robią wrażenie na nowych rekrutach w Czarnej Gwardii. Wrzucając muszkiet do rękawa sakwy, przypomniała sobie, jak potężny mężczyzna kręcił głową z pełną rozbawienia rezygnacją. Miała na sobie tę przeklętą sukienkę, w której była półnaga i miała znacznie ograniczoną swobodę ruchu. Nie mogła przecież... Karris wyrwała stopy ze strzemion, obróciła nadgarstek za plecami, żeby złapać się mocno tylnego łęku, wsunęła wodze między konia i przedni łęk i zeskoczyła, podczas gdy koń nadal cwałował. Uderzyła o ziemię i natychmiast się odbiła, przekręcając się i czując, jak pękają rękawy sukni. Zawsze ćwiczyła to z lepszym obłękiem, ale też na wyższych koniach, więc po odbiciu omal nie przeleciała na drugą stronę siodła. Potrzebowała ułamka chwili, żeby usadowić się w siodle tyłem do kierunku jazdy. Wyciągnęła muszkiet, wycelowała, starając się absorbować tyle galopu konia w kolana, ile zdoła, i próbując wyczuć, ile czasu upłynie między pociągnięciem za spust i wystrzałem. Wycelowała w dowódcę Lustrzanych Gwardzistów znajdującego się czterdzieści kroków za nią i pociągnęła za spust. Wycelowała idealnie, bezbłędnie wybrała moment, ale muszkiet nie wypalił. Pociągnęła

znowu za spust zamka skałkowego, sprawdziła mechanizm. Nie było krzemienia. Wypadł, pewnie w czasie jej imponujących wyczynów woltyżerskich. Niech to szlag! Karris odrzuciła muszkiet, obróciła ręce, zerknęła za siebie, żeby mieć pewność, że trafi na płaski grunt i zeskoczyła. Zeskoczenie z siodła, na którym jechało się tyłem do przodu i ponowne wskoczenie było w gruncie rzeczy o wiele trudniejsze od poprzedniej sztuczki, ale udało jej się znakomicie – uderzyła obiema stopami o ziemię i odbiła się w chwili, gdy pęd konia katapultował ją w powietrze. Tyle że pęd pociągnął ją nie tylko do przodu, ale i do góry, kiedy głowę zwierzęcia odstrzeliła kula muszkietu, a sam wierzchowiec padł na ziemię. Gdyby nadal trzymała wodze, też poleciałaby na ziemię. Zamiast tego zamieniła się w ludzką kulę armatnią. Siła jej skoku i nagłego upadku konia sprawiła, że obróciła się w powietrzu jak kot. Leciała do góry nogami i tyłem naprzód. Miała czas tylko na jedną myśl: przekoziołkuj, kiedy uderzysz o ziemię. Kiedy jednak uderzyła, nie miała na nic czasu. Na czymkolwiek wylądowała, miało to wiele poziomów i na szczęście było miękkie – co nie powstrzymało jej przed waleniem głową i kończynami we wszystkie strony. Gdy wreszcie wylądowała na ziemi, nie mogła się ruszyć przez kilka długich sekund. Ktoś przeklinał. Zobaczyła czyjeś stopy. Leżała na mężczyźnie, który próbował wygrzebać się spod niej. Musiała wylądować na plecach kilku żołnierzy – pociągnąć ich wszystkich ze sobą. Jeden z nich miał nogę wykręconą pod paskudnym kątem. Inny patrzył na nią i klął, a jego nos zamienił się w fontannę krwi. Ogromna eksplozja porwała wypowiadane przez niego słowa. Nastąpiła jakieś sześćdziesiąt kroków od nich. Wydawało się, że na chwilę zamarło całe pole bitwy, a potem wydarzenia tak przyśpieszyły, że nie dało się ich wszystkich naraz ogarnąć. Karris zerwała się na równe nogi – i prawie padła. W głowie tak się jej kręciło, że potrzebowała całego skupienia, żeby nie upaść. Sprawdziła szybko swój stan. Miała piekące otarcia na rękach i nogach, suknię w żałosnym stanie, ale żadnych poważnych obrażeń. Dotknęła oczu. Oczywiście, nakładki wyszły bez szwanku. I jeszcze były umazane krwią, więc trudniej było przez nie patrzeć. Po prostu cudownie. Teraz kiedy znalazła się pośród walki, świat się skurczył. Widziała obrazy jak małe malowidła, ale wszystkie fragmentaryczne. Dostrzegła krzesiciela na bramie Matki – Izem

Niebieski? Co on tam robił? Stał z niebieską skórą, wyciągniętymi rękami i wystrzeliwał niebieskie sztylety jeden po drugim – absolutnie oszałamiający pokaz błyskawicznego krzesania i skupienia woli, jakiego wymagało strzelanie z obu rąk. Był jak tuzin muszkieterów... jak trzy tuziny, mimo przymglonego światła porannego słońca. Gdziekolwiek się obrócił, padali ludzie. Odwrócił się w stronę Lustrzanych Gwardzistów i Karris zobaczyła niebieskie ostrza odbijające się we wszystkie strony od lustrzanych zbroi, wgryzające się we wszystkich ludzi wokół gwardzistów; czasem jednak trafiały w szczelinę albo uderzały w zbroję wystarczająco płasko, żeby ostrze się przebiło. Ciało stanęło przed Karris – pozbawione głowy, z krwią sikającą z szyi w rytm pulsu. Huk strzelających muszkietów i ryk krwi w uszach zmieszały się, puls, życie i śmierć splotły się ze sobą. Lustrzani Gwardziści rzucili się w stronę dziury w murze mającej może siedem kroków szerokości. Zatem to stąd ten wybuch. Czerwony krzesiciel – jeden z Wolnych króla Garadula – oszalał. Rechotał i ciskał ogniożelem we wszystkich wokół. Ludzie zbryzgani luksynem krzyczeli ze strachu. Ktoś błagał, żeby przestał. Jakiś człowiek spadał z krzykiem ze strzaskanego brzegu muru. Poślizgnął się. Gdzieś na szczycie muru światło zalśniło na miedzianych włosach mężczyzny. Karris przyjrzała się. Gavin! Pochylił się do drugiego mężczyzny, wydając rozkaz. Corvan Danavis. Zatem naprawdę był generałem. I znalazł się tutaj? Gavin klepnął go w ramię i rozdzielili się. Karris odwróciła się, przypominając sobie o ścigających ją Lustrzanych Gwardzistach – być może poniewczasie. Dowódca znajdował się dwadzieścia kroków od niej; jego koń szarżował przez szeregi, dowódca krzyczał na ludzi, żeby schodzili z drogi; trzymał wyciągnięty miecz. Był sam – jego ludzie zostali odcięci przez nagły ruch wśród piechoty – ale znajdował się zbyt blisko. Karris stała bezbronna i nadal chwiała się na nogach. Dziesięć kroków; jej przeciwnik jakby podskoczył w siodle. Karris dobrze go widziała, wiedziała więc, że nie został trafiony z muru, a mimo to wypadł z siodła. Ktoś go zabił od tyłu. Co to znaczy, u diabła? Karris spojrzała dalej. Kip... Kip?! Młodzieniec jechał pełnym galopem za Lustrzanymi Gwardzistami ścieżką, którą torowali sobie między szeregami żołnierzy. Nie miał jednak muszkietu.

Zamiast tego trzymał wielką zieloną kulę, większą niż jego głowa. Skórę miał zieloną, a wyraz oczu dziki. No i wyglądał, jakby w każdej chwili mógł wypaść z siodła. Najwyraźniej nie przejmując się, że kieruje konia prosto na inne wierzchowce, wziął zamach, jakby chciał rzucić piłką – typowy błąd nowicjuszy, którzy zawsze myśleli, że ponieważ luksyn ma masę, trzeba nim cisnąć, wykorzystując siłę mięśni. Ręka Kipa strzeliła do przodu i z głośnym trzaskiem uderzył zieloną kulą w Lustrzanych Gwardzistów. Trafił w bok lustrzanego hełmu. Lustrzana zbroja z łatwością odbijała luksyn, ale nadal musiała poradzić sobie z pędem, z jakim uderzał pocisk. Napierśnik mógł zatrzymać kulę, ale człowiek w niej i tak miał połamane żebra. W tym wypadku głowa odskoczyła na bok, jeździec wypadł z siodła, a zielona kula trafiła rykoszetem w ramię następnego Lustrzanego Gwardzisty, prawie zrzucając go z wierzchowca. Potem uderzyła w konia trzeciego gwardzisty, trafiając zwierzę w skroń i ścinając je z nóg. Odrzut sprawił, że Kip wyleciał z siodła, prawie wytrącając cały pęd do przodu. Jego koń się cofnął, w ostatniej sekundzie starając się nie wpaść na inne wierzchowce, ale one spłoszyły się z powodu spadających jeźdźców i ogromnej, zielonej kuli przelatującej im obok łbów, jeden uskoczył mu prosto pod nogi. Zwierzęta zderzyły się z ogromnym impetem, miażdżąc Lustrzanemu Gwardziście nogę, bo akurat znalazła się między ich bokami. Oba konie padły, ale Karris bardziej martwiła się o Kipa. Kiedy spadł, straciła go z oczu. Żołnierze nadal napływali rzeką, naciskając na Lustrzanych Gwardzistów, nie wiedząc, albo nie przejmując się tym, o co toczy się walka. Chcieli tylko wydostać się z cienia tych śmiercionośnych murów i wkroczyć do miasta. Karris podniosła z ziemi miecz i zanurkowała w tłum. Trzech jeźdźców zawróciło i przepychało się do tyłu. Nie miała szansy dotrzeć do Kipa na czas. Jeden z gwardzistów wyciągał muszkiet z sakwy przy siodle, gotów ją zabić, i nagle jego głowa wybuchła żółtym światłem i różową mgiełką. Karris była pewna, że i tym razem strzał nie padł z murów. Musiał paść z przeciwnej strony – ze wzgórza? I co, u diabła, mogło dać taki efekt? Wybuchająca kula z muszkietu? Nadal znajdowała się za daleko. Zobaczyła dwóch Lustrzanych Gwardzistów wyciągających muszkiety i celujących w dół. Bliźniacze zielone włócznie – niemal kolumny, takie były grube – wybuchły z ziemi, w którą celowali jeźdźcy, i przeszyły obu. Pierwszy dostał prosto w pierś. Zielone światło

rozszczepiło się na lustrzanym napierśniku na chwilę, i zaraz wybuchło, a zielona włócznia nadal rosła, unosząc ze sobą w powietrze gwardzistę. Drugi też nie miał szczęścia. Włócznia trafiła go w górną część napierśnika, znowu tracąc część luksynu w rozbłyskach zielonego światła. Potem uniosła się, trafiając mężczyznę w podbródek i przebijając głowę. Zdarła mu hełm z popękanej czaszki, tak jakby dziecko zdmuchnęło dmuchawiec. Obaj gwardziści wznieśli się w powietrze na kilka kroków, zanim włócznie z zielonego luksynu pękły, posypały się na ziemię i rozpadły w nicość. Kip zerwał się na równe nogi, wyglądając na o wiele bardziej martwego, niż na to zasługiwał. Karris zjawiła się chwilę potem. Spojrzał na nią zaciekawiony, a ona powiedziała: – Kip, to ja. Poznajesz mnie? Karris. Mimo imponującego pokazu mocy, Kip nadal był świeżo upieczonym krzesicielem, a umysłowy i emocjonalny wpływ kolorów zawsze jest większy, kiedy dopiero zaczynasz. Dzikość zieleni sprawiała, że krzesiciele stawali się niebezpieczni. Uniósł rękę, a Karris się wzdrygnęła. – Kip, to ja, Karris – powtórzyła, aż za dobrze zdając sobie sprawę, że bitwa nadal trwa, chociaż liczba kul lecących z murów zmalała prawie do zera. – Nie ruszaj się – powiedział, przyglądając się uważnie jej twarzy. Uniósł palec i wycelował go tak, jakby zamierzał wybić jej oko. Poczuła promieniujące ciepło. Co? Kip też był podczerwony? Rozległ się syk, kiedy dotknął nakładki i musiał trafić w pieczęć utrwalającą, bo nakładka się rozpadła. Potem dotknął drugiej. I, ot tak, po prostu Karris znowu mogła krzesać. O, tak! – To co powiesz? – zapytał Kip. O czym on, u diabła, mówił? – Dziękuję? – zaryzykowała. – A ja powiem: zabijmy sobie króla – odpowiedział Kip, uśmiechając się szelmowsko. Będąc we władzy koloru, zieloni krzesiciele nie mieli za grosz zdrowego rozsądku. Karris obejrzała się i zobaczyła Raska Garadula, który właśnie docierał do wyrwy w murze. Połowa jego ludzi już weszła do miasta. To był idealny moment na atak – cóż,

pominąwszy fakt, że Karris i Kip znajdowali się pod drugiej stronie muru razem z całą armią króla Garadula. Krzesząc trochę czerwieni z kałuży krwi wokół nich, Karris poczuła przyjemny przypływ czerwonej wściekłości. Poczuła się silna. – No to chodźmy zabić króla – powiedziała.

ROZDZIAŁ 84 Nie jestem wystarczająco ważna, pomyślała Liv, kiedy lord Omnichrom wrócił na szczyt wzgórza, gdzie siedziała związana. Z wysokości widziała znajomą postać, która brała od stajennego wielkiego kasztanowatego rumaka, a potem go dosiadała. Kip. Gdyby się odwrócił, musiałby ją dostrzec. Przez chwilę Liv nie była pewna, czy chciała, żeby ją zauważył. Nie miała wątpliwości, co by zrobił, gdyby ją zobaczył. Przygalopowałby na wzgórze, nie dbając o to, jakie ma szanse. Cały Kip. Oto kim był. Nie zawsze najbystrzejszy, ale zawsze do bólu lojalny. Pochyliła głowę. Tu na niego czekała tylko śmierć. I oczywiście, odwrócił się na chwilę, siedząc chwiejnie w siodle na wielkim rumaku. A potem kopnął piętami i omal nie wypadł z siodła, kiedy zwierzę skoczyło do przodu. Liv prawie wyszczerzyła zęby na ten widok, ale postać nadchodzącego lorda Omnichroma zabiła w niej wszelką wesołość. Kiedy się zbliżył, zdała sobie sprawę, że nie jest taki wielki, jak wydawał się z oddali. Jego białe szaty i biała peleryna zwieszająca się z wielkich niebieskich rogów wyrastających mu z ramion sprawiały, że wydawał się większy niż śmiertelnik, ale wzrostem nawet nie dorównywał Gavinowi Guile. Za to promieniał. Jakby zamiast krwi żyły wypełniał mu żółty luksyn. Jego włosy wyrzeźbiono w kolczastą koronę z żółtego luksynu, więc lśniła, jakby ukoronowano go samym słońcem, a oczy poniżej były nieustanną burzą kolorów. Przyglądał się Liv. Nie jestem aż tak ważna, pomyślała znowu. Policzek boleśnie jej pulsował, krew nadal płynęła. Wybuch wozu z prochem sprawił, że straciła przytomność, a szrapnele poraniły jej całe ciało. Nie wiedziała, jak ją znaleźli wśród ciał. Nie wiedziała, dlaczego jej chcieli. – Jak się tu znalazłaś, Aliviano Danavis? – Piechotą, przeważnie – odpowiedziała. Danavis – więc o to chodziło. Wiedzieli, że jej ojciec dowodzi armią wroga. A ona jak ostatnia kretynka sama weszła im w ręce. Świetna robota, Liv. Otaczała ich świta lorda Omnichroma – krzesiciele wszelkiej maści z pękniętym halo, żołnierze, posłańcy, kilku wysokich rangą oficerów z obozu króla Garadula, którzy nie kryli zdenerwowania w towarzystwie krzesicieli, już nie wspominając lorda Omnichroma. Lord

podniósł dziwny muszkiet, długości równej jego wzrostowi. Wsunął w szczelinę lufy nóżkę, oparł broń przed sobą i wycelował w dół wzgórza, w wir walki. – Sam środek tych zielonych drzwi – powiedział. – Trzeci dom na lewo? – spytał celowniczy. Liv nie znała się za bardzo na muszkietach, ale wiedziała, że nie da się celnie strzelić z odległości trzystu kroków. Oczywiście, nikt nie chciałby, żeby strzelano w jego kierunku, ale powyżej stu kroków celowanie sprowadzało się do zgrubnych nadziei. Niemniej lord Omnichrom wziął głęboki wdech, spojrzał wzdłuż lufy w dół, poprzez mgły i strzelił. Muszkiet ryknął. – Trzy dłonie w górę i jedna w lewo – powiedział celowniczy. Lord Omnichrom wręczył muszkiet asystentowi, który zaczął go ładować, i odwrócił się do Liv. – Chcę, żebyś do mnie dołączyła, Liv. Widziałem zeszłej nocy, jak słuchałaś. Rozumiałaś. Wiem, że rozumiałaś. Orholamie, rzeczywiście pomyślała, że patrzy na nią, ale potem zbyła tę myśl, uznając, że poniosła ją wyobraźnia. Tamtej nocy słuchały go tysiące. Jak ją rozpoznał? – Kochasz ojca, prawda, Liv? – Najbardziej na świecie. Skąd znał jej imię, już nie wspominając o zdrobnieniu? – A ile ma lat? – Ze czterdzieści? – Więc jest stary. Jak na krzesiciela. Gdyby nie był krzesicielem, mógłby żyć kolejne czterdzieści lat. Jednak jako lojalny wobec Chromerii krzesiciel jest już staruszkiem, prawda? Większość mężczyzn nie dożywa czterdziestki. Twój ojciec musi być bardzo zdyscyplinowany, bardzo silny. – Silniejszy niż myślisz – odparła Liv. Poczuła przypływ emocji. Kim był ten sukinsyn, żeby mówić o jej ojcu? Liv nikomu nie pozwoli źle o nim mówić. Był wielkim człowiekiem. Nawet jeśli popełniał błędy. Sługa podał długi muszkiet lordowi Omnichromowi. Ten uniósł broń, oparł jej znaczny ciężar na nóżce i powiedział: – Niebieski krzesiciel tuż obok wartowni przy bramie. Liv patrzyła przerażona, jak lord Omnichrom czeka. Niebieski krzesiciel chował się za

blankami, wyskakując czasem, żeby cisnąć śmiercią w dół, i znowu nurkował. Kiedy wyskoczył, lord Omnichrom powiedział „serce”. Muszkiet ryknął. Rozbłysk światła i krwi – krzesiciel zniknął im z oczu. – Ramię po pańskiej lewej – poinformował sługa. – Jedna dłoń na lewo i trzy kciuki w górę. Lord Omnichrom wręczył mu z powrotem muszkiet z uprzejmym podziękowaniem. – Kiedy nadejdzie czas, powiesz im? – zapytał Liv. – Czy powiem? O moim ojcu? – Zawahała się. – Zrobię, co będę musiała. – Co będziesz musiała. To ciekawe, jak sprawiają, że tak właśnie trzeba, prawda? A jeśli nie zdążyłabyś wrócić do Chromerii na czas? Zabiłabyś ojca sama, własnymi rękami? A gdyby poprosił, żebyś tego nie robiła? Gdyby cię błagał? – Mój ojciec nie jest tchórzem. – Unikasz odpowiedzi. – Oczy lorda Omnichroma zamieniły się w wir oranżu. Liv nigdy nie przepadała za pomarańczowymi. Zawsze działali jej na nerwy. Kiedy nie odzywała się przez dłuższą chwilę, dodał: – Rozumiem cię doskonale. Kiedy założyłem własną Chromerię, też początkowo ślepo podążałem za jej naukami. Mimo tego, czym jestem. Kiedy jednej z moich uczennic pękło halo, zamordowałem ją własnymi rękami. Nie ona pierwsza zginęła z powodu ignorancji krzesicieli, ani nie ostatnia, ale stanowiła początek końca. Kiedy ją zabiłem, wiedziałem, że zrobiłem coś złego. Nie mogłem się z tego otrząsnąć. – Krzesicieli ogarnia szaleństwo. Jak ciebie. Odwracają się przeciwko przyjaciołom. Zabijają tych, których kochają. – Och, pewnie. Czasem. Niektórzy ludzie nie radzą sobie z mocą, z władzą. Niektórzy ludzie wydają się przyzwoici, dopóki nie dasz im niewolnika, bo wtedy okazują się tyranami, biją go i gwałcą. Władza to próba. Wszelka władza i moc to próba. Nie nazywamy tego pęknięciem halo. Mówimy, że to pęka skorupka jajka. Nigdy nie wiesz, jaki ptak się wykluje. Niektóre rodzą się zdeformowane i trzeba je zabić. To tragedia, ale nie morderstwo. Myślisz, że twój ojciec poradziłby sobie z odrobinę większą mocą? Wielki Corvan Danavis? Niesłychanie utalentowany krzesiciel, który jednak miał dość dyscypliny, żeby dożyć czterdziestki? – To nie jest takie proste – odparła Liv. – A jeśli jest? Może Chromeria kultywuje tę potworność, bo dzięki niej może utrzymać się u władzy? Strasząc satrapie, mówiąc, że tylko ona może wyszkolić krzesicieli urodzonych na ich

ziemiach? I to za pewną cenę; zawsze jest cena. I tylko ona potrafi zapanować nad krzesicielem, który oszaleje, a to obejmuje wszystkich krzesicieli. Postępując tak, sprawia, że jest wiecznie niezbędna, wiecznie potężna, a rozdzielając krzesicieli między satrapie, stawia siebie w samym centrum. Powiedz mi, Liv, kiedy oceniasz Chromerię po jej owocach? Uważasz ją za miejsce pełne miłości, pokoju i światła, jak można by się spodziewać po świętym mieście Orholama? – Nie – przyznała. Nie wiedziała nawet, dlaczego miałaby bronić Chromerii, jeśli nie tylko z czystego uporu. Chromeria była wszystkim, czego Liv nienawidziła, plugawiła wszystko, czego się dotknęła. Łącznie z Liv. Liv zaciągnęła tam długi. Nie potrafiła się okłamywać – dobrze wiedziała, że jej wyjazd do Tyrei i potem ucieczka z Kipem były po części ucieczką przed długiem u Aglaii Crassos i Ruthgarczyków. – Prawda jest taka, Liv, że wiesz, że mam rację. Po prostu boisz się przyznać, że stałaś po niewłaściwej stronie. Rozumiem. Wszyscy tak mamy. Istnieją dobrzy ludzie, którzy walczą przeciwko nam, dobrzy ludzie! Dali się jednak zwieść, oszukać. To boli, porzucić kłamstwo, ale jeszcze bardziej rani żyć w nim. Popatrz, co robię. Uwalniam miasto, które jest nasze, mamy do niego prawo. Garriston przechodził z rąk do rąk jak dziwka, którą wykorzystywał każdy kraj po kolei. To niesprawiedliwe. To musi się skończyć, a ponieważ nikt inny nie chce tego zakończyć, my musimy się tym zająć. Czy ta ziemia nie zasługuje na wolność? Czy ci ludzie powinni płacić za to, że dwóch braci, z których żaden się tu nie urodził i ani nawet krztynę nie dbał o tę ziemię, walczyło tutaj? Jak długo powinni płacić? – W ogóle nie powinni. – Bo to nie jest sprawiedliwe. Znowu wziął długi muszkiet od sługi. – Czerwony krzesiciel na wartowni. Głowa. Liv patrzyła. Trudno było obserwować bitwę przed Bramą Matki z powodu dymu i rozbłysków magii. Dostrzegła jednak, że kawaleria króla Garadula dotarła do bramy, ładowała muszkiety i strzelała do ludzi na murach, ale też najwyraźniej na coś czekała, sfrustrowana, że to jeszcze się nie wydarzyło. Muszkiet lorda Omnichroma ryknął i chwilę potem na szczycie wieży bramnej ukazał się mały rozbłysk. Liv cieszyła się, że nie widziała wszystkiego. – W sam środek, lordzie Omnichromie – ogłosił sługa. – Doskonały strzał! – Odejdźcie! Zostawcie nas.

Ze szczytu szybko zniknęli wszyscy prócz sługi z muszkietem, któremu lord gestem kazał zostać. Lord Omnichrom odwrócił się do Liv. Nie uśmiechał się. – Nie lubię zabijać krzesicieli. Nie cierpię tego – powiedział. – Robię teraz to, co trzeba zrobić. Chcę, żebyś do mnie dołączyła, Aliviano. – Dlaczego? Dlaczego ja? Ledwie jestem dichromatką, ani potężną, ani wpływową. Lord się żachnął. – Jesteś gotowa usłyszeć odpowiedź na to pytanie? Chcesz być dorosła, Aliviano? Chcesz poznać brutalną prawdę? Bo to jedyna prawda, jaką znałem przez ostatnie szesnaście lat. – Jestem gotowa. – Chcę ciebie, bo jesteś krzesicielką, a każdy krzesiciel jest dla mnie cenny. Bo jesteś Tyrejką, a ten kraj będzie potrzebował wiele otuchy, kiedy wygramy, a ja nie jestem Tyrejczykiem. I ponieważ jesteś córką Corvana Danavisa. – Wiedziałam! – warknęła. – Posłuchaj, kapuściana głowo! Posłuchaj, bo inaczej nie będziesz warta roli, którą i tak ci wyznaczyłem. To zamknęło jej usta. – Mam nadzieję, że jako córka Corvana masz chociaż połowę jego inteligencji. Jeśli tak, to będziesz wspaniałym sprzymierzeńcem. Potrzebuję bystrych przywódców. Nie będę cię jednak okłamywać. Mam nadzieję, że twoje przejście na naszą stronę może wyzwolić twojego ojca ze szponów Chromerii. Podejrzewam, że służy Pryzmatowi tylko dlatego, że byłaś ich zakładniczką. Jeśli to prawda, możliwe, że Corvan do nas przyjdzie, a taki generał po naszej stronie może sprawić, że dalsza wojna w ogóle nie będzie potrzebna. Tak wielki strach budzi twój ojciec. Ludzie nie ruszą do walki przeciwko niemu. W czasie Wojny Pryzmatów jego wrogowie sprawdzali przez lunety, który generał dowodzi bitwą. Gdy był to twój ojciec, wycofywali się i walczyli innego dnia. Tak dobry jest twój ojciec i byłbym głupcem, gdybym go ignorował, skoro mógłby walczyć dla mnie. Jeśli myślisz, że manipuluję tobą, to masz rację. Wykorzystam cię. Jesteś ważna. Chromeria też cię wykorzysta. Już wykorzystuje. Dorośnij i przejrzyj na oczy. Ja będę z tobą szczery w tej kwestii. Moja uczciwość zostawia ci wybór. To lepsze niż to, co daje ci Chromeria. W jego oczach przeplatały się oranż i czerwień, niczym płomienie. Miał rację. Mówił prawdę. A jeśli to była prawda, to może reszta jego słów też była

prawdą? – Król Garadul wybił całe moje miasto. – Tak. Wziął nawet paru moich krzesicieli i zmusił ich, żeby mu pomogli. Liv spodziewała się, że zaprzeczy, że będzie się usprawiedliwiał. – I mimo to, chcesz, żebym mu służyła? Lord Omnichrom zniżył głos: – Królowie nie żyją wiecznie. Zwłaszcza lekkomyślni. Potężna eksplozja zakołysała murem na lewo od wartowni. Była wystarczająco silna, żeby ściąć z nóg wielu żołnierzy i zrzucić sporo ludzi z murów. Kiedy jednak dym opadł, Liv odniosła wrażenie, że ładunek podłożył ktoś od strony miasta – bo tam właśnie widziała rozległe zniszczenia, całe rzędy domów zwyczajnie starte z powierzchni ziemi. Pośród kawalerii rozległy się wiwaty, gdy rozwiewający się dym odsłonił dziurę wyrwaną w murze. – Widzisz, ludzie Garristonu współpracują z nami. Chcą być wolni. Liv jednak ledwie go słyszała. Przez mgłę na polu bitwy dostrzegła coś, co zaparło jej dech w piersi. Kip. I nie tylko on. Kip i Karris kierowali się w sam wir walki. Przez chwilę Liv nie rozumiała. Walczyli, żeby wyzwolić Garriston? A potem jej wzrok prześledził ścieżkę, którą obrali. Jechali prosto do króla Garadula. Króla Garadula, którego Kip nienawidził za zmasakrowanie ich miasteczka i zabicie matki. A ścigało ich pół tuzina Lustrzanych Gwardzistów konno. – Ile jestem dla ciebie warta? – spytała. – Już ci powiedziałem. – Więc jestem twoja, ale pod jednym warunkiem. Czerwień zawirowała w jego oczach, a potem zastąpiły ją oranż i błękit. – Ocal moich przyjaciół. Jego i ją. Tych, których ściga Lustrzana Gwardia. – Wskazała. Lord Omnichrom przywołał gwałtownie sługę i mężczyzna przybiegł z muszkietem. – Chcesz, żebym zabił kilku sprzymierzeńców dla zdobycia jednego nowego – powiedział lord Omnichrom. – Handlujesz życiem jak... – Jak dorosła – przerwała mu ostro Liv. – Jak dorosła i więcej, jak przerażająca osoba. Ale ja nie zajmuję się kupowaniem lojalności. Zrobię co w mojej mocy, by uratować twoich przyjaciół. To będzie prezent, niezależnie od tego, co zdecydujesz.

Wycelował z muszkietu w dół i strzelił. Lustrzany Gwardzista jadący w stronę Karris zginął w rozbłysku światła i krwi. Lord Omnichrom oddał muszkiet do przeładowania. – Zatem skreśl to ze swoich rachunków, Liv, ale powiedz mi teraz, komu będziesz służyć? Mnie czy Chromerii? Służ jednemu panu. I tylko jednemu. Nie było dobrego wyboru. Nie było tu „tych dobrych”. Próba zrobienia czegoś dobrego doprowadziła Liv do szpiegowania swojego największego dobroczyńcy. Chromeria plugawiła nawet miłość. Każdy, kogo znała, powiedziałby, że lord Omnichrom to potwór, ale wszyscy, których znała, byli zepsuci przez Chromerię. Dobrze, może więc lord Omnichrom nie był ideałem. Gavinowi też daleko do ideału. Jedynymi niewinnymi ludźmi byli tu Tyrejczycy. Zasługiwali na wolność. Jeśli Liv miała walczyć, to nie będzie walczyła dla ciemiężców. Służ jednemu panu? Miała jako Danavis wybrać, komu będzie służyć? Niech i tak będzie. Biorąc głęboki wdech, Liv złożyła oficjalny, głęboki tyrejski ukłon. – Lordzie Omnichromie – oznajmiła spokojnym głosem i spojrzała mu w oczy – jestem twoja. Czym mogę służyć?

ROZDZIAŁ 85 – Zdrajcy! – usłyszał Kip. Odwrócił się gwałtownie do Karris, która to powiedziała. Splunęła na martwego Lustrzanego Gwardzistę. Władcza, pewna siebie. Co ona robiła? Złapała muszkiet i róg z prochem, i zaczęła przeładowywać broń, jakby była zwykłym żołnierzem. Kiedy Kip zobaczył wyraz twarzy żołnierzy stojących obok, wreszcie zrozumiał. Przed chwilą widzieli, jak on i Karris walczyli z Lustrzaną Gwardią, ale otaczający ich ludzie nie wiedzieli, kto po której stronie walczy i czy powinni interweniować. Wyglądało na to, że żołnierze stracili wszystkich oficerów – nic dziwnego, zważywszy, że obrońcy na murach najpierw próbowali zabić właśnie oficerów. Pewnie tylko dzięki temu Kip i Karris jeszcze żyli. – No to co, krzesicielu? – powiedziała, kończąc ładowanie. Robiła to równie szybko, jak wszystko inne. Jej skóra miała kolor krwi. Oczy już nie kryły się pod fioletowymi nakładkami uniemożliwiającymi krzesanie. Chwileczkę, to on to zrobił? Był roztrzęsiony, wycieńczony. Jednak: jej blef poskutkował. Żołnierze odwracali się do walki, woląc nie wchodzić w drogę tej megierze. Mówiła do niego. No jasne, geniuszu, przecież to ty przed chwilą wykrzesałeś dwie ogromne włócznie i nadziałeś na nie gwardzistów. I ta myśl sprawiła, że Kip spojrzał na mężczyzn, których zabił. To był błąd. Jeden miał spienioną, krwistą dziurę w piersi wielkości pięści Kipa. Głowa drugiego została rozdarta na strzępy; odłamki białej kości zmieszane ze szkarłatem tworzyły obraz, który za nic nie chciał złożyć się w twarz. – Kip, zwykle to kiepski pomysł w przypadku takich nowicjuszy jak ty, ale chcę, żebyś wykrzesał więcej zieleni. Potrzebuję twojej pomocy – syknęła Karris. Kip gapił się na smugę na ziemi, która kiedyś była głową. Żołnierze prący w stronę bramy, stratowali kawałki mózgu i kości, omijając dwójkę krzesicieli szerszym łukiem niż dwóch gwardzistów, których zabił Kip. – Kip! – Spoliczkowała go i to mocno. – Później popłaczesz. Teraz bądź mężczyzną.

Czerwone gwiazdy w jej szmaragdowych oczach rozbłysły. Zaklęła, przez chwilę gwałtownie czegoś szukając, a potem kilka pasemek zieleni rozsnuło się od jej oczu do opuszków poprzez ocean czerwieni, który barwił jej bladą skórę, i wykrzesała coś małego w dłoniach. Okulary. Okulary zrobione w całości z zielonego luksynu. Założyła mu je na twarz, poprawiła, zapieczętowała w jakiś sposób i odsunęła się. – A teraz krzesz! – rozkazała. Kip był jak gąbka. Jakby wyszedł na dwór w upalny dzień, zamknął oczy i grzał się w cieple. Gdziekolwiek nie spojrzał, widział jasne powierzchnie, zalane słońcem pobielone domy i sklepy, a wszystko to dawało mu magię. Nasiąkał nią, czując się silny. Wolny. Ból w poparzonej ręce osłabł i wreszcie całkiem zniknął. Kip dołączył do strumienia żołnierzy idących w stronę dziury w murze. Muszkiety na blankach umilkły. Zaczynał się cudowny poranek, jasny i rześki; powoli wypalał mgłę. Niedługo zrobi się gorąco. O ile wcześniej, kiedy Kip stał nieruchomo, strumień mężczyzn opływał go niczym głaz, bo wszyscy widzieli, że jest krzesicielem, o tyle teraz, gdy dołączył do strumienia, musiał się przepychać jak inni. Im bliżej murów, tym bardziej skupiały się szeregi, ale żołnierze próbowali trzymać się swoich oddziałów mimo przepychanki. W miarę jak robiło się coraz ciaśniej i ciaśniej, im bardziej ograniczano mu swobodę ruchów, Kip coraz bardziej buntował się przeciwko temu. Nie był pewien, ile z tego wzburzenia pochodziło od niego, a ile to był wpływ zielonego luksynu, ale wiedział, że za jego reakcją stało coś więcej niż tylko jego psychika. Kiedy dołączyły konie i ludzie w zbrojach – chociaż tylko maleńki ułamek wojsk króla Garadula miał zbroje albo mundury, to właśnie ci żołnierze zamierzali wejść pierwsi – Kip stracił z oczu króla Garadula. Karris wślizgnęła się do szeregu przed nim i wykorzystywała swoją smukłą sylwetkę i mocne mięśnie, żeby wepchnąć się między ludzi i przecisnąć się do przodu. Kip wkrótce ją też stracił z oczu. Jedyne, co mógł, to iść dalej, razem z tłumem zacieśniającym się tuż przy murze. – Ty! – krzyknął ktoś. Kip spojrzał w tę stronę. Jeździec stojący dziesięć kroków dalej gapił się na niego. Kip nie miał pojęcia, kim jest ten człowiek. – Ty! – powtórzył oficer. – Nie jesteś jednym z nas! W pierwszej chwili Kip pomyślał, że może to jeden z żołnierzy, którzy odprowadzili go

razem z Zymunem po incydencie z ogniem. Ale nawet tego nie był pewien. Niestety, to nie miało znaczenia. Oficer go rozpoznał. Mężczyzna szarpnął za muszkiet, próbując wyciągnąć go z sakwy przy siodle, ale broń ugrzęzła z powodu ścisku, w jakim stały konie. – Szpieg! Zdrajca! – krzyczał oficer, wskazując palcem Kipa. – Nie ma zarękawi! Nie jest jednym z nas! Morderca! Szpieg! Ten zielony krzesiciel to szpieg! Tłum popychał Kipa po stosie gruzu do dziury w murze i teraz chłopak znalazł się wyżej. Wszyscy doskonale go widzieli. Oficer wreszcie wyciągnął muszkiet i kopnął ze złością konia, gotów jechać za Kipem. Kip odwrócił się do niego, nie bardzo wierząc, że wypali w tłum pełen rodaków, i uniósł ręce, żeby coś wykrzesać, cokolwiek. Noga mu się poślizgnęła na gruzie, a spiętrzona fala tłumu, gdzie część ludzi odsuwała się, a część pchała się naprzód, wytrąciła go z równowagi. Osunął się na ziemię – ludzie byli tak upakowani, że nie gruchnął od razu, ale też nie był w stanie się zatrzymać, gdy już zaczął się przewracać. Dziura w murze wypluła ich do Garristonu. Kip padł i się przeturlał. Ktoś nadepnął mu na oparzoną rękę. Kip krzyknął. Czyjeś stopy uderzały go w boki, ktoś potknął się o niego, ktoś inny nadepnął mu na brzuch, ktoś kopnął w skroń. Kip przeturlał się, staczając się ze stosu gruzu, spróbował wstać i oberwał kolbą muszkietu. Wylądował na plecach, w głowie mu dzwoniło, lewa ręka płonęła z bólu i nie mógł skupić wzroku. Chociaż nie chciał tego, znowu wylądował jak żółw na grzbiecie – jak wtedy, gdy próbowała go zabić mistrzyni Helel. I znowu był równie groźnym przeciwnikiem jak żółw na grzebiecie. Zupełnie jakby świat wiedział, że Kip musi wybrać drogę tchórza, i tak spiskował, żeby go nieustannie na tę drogę popychać. Zanim Kip się obejrzał, ze wszystkich stron otoczyli go ludzie i zaczęli kopać. Ktoś próbował zmasakrować go kolbą muszkietu, ale było tu tyle ciasno upakowanych ludzi, że Kip poczuł tylko parę chybionych ciosów w nogi. Za dawnych czasów przeturlałby się na brzuch, schował głowę w rękach i zwinął się w kulkę, czekając, aż Ram znowu udowodni swoją wyższość, zmęczy się zabawą i da mu spokój. Takie zachowanie skazałoby go na śmierć. Spodziewacie się, że przyjmę lanie, leżąc na ziemi? Tak, Kip. Tak właśnie postępujesz. Spodziewacie się, że umrę, leżąc na ziemi?

Spójrz prawdzie w oczy, Kip, żaden z ciebie wojownik, choćby nie wiadomo co. Dlaczego nie zwiniesz się w kłębek i się nie poddasz? Po części spodziewał się, że Karris go uratuje. Ona była wojowniczką. Gwardzistką. Krzesicielką. Była szybka i stanowcza, zwinna i śmiertelnie niebezpieczna, gdy posługiwała się magią lub ostrzem. Tłum był jak bestia, kotłująca się, kłębiąca, rycząca masa, w której zatracono wszelką indywidualność. Kip nienawidził tego. Schował głowę, gdy ktoś spróbował zmiażdżyć ją stopą. Widział złe twarze. Migały mu wykrzywione usta. Oblicza wykrzywione nienawiścią. Po części spodziewał się, że uratuje go Żelazna Pięść. Już dwa razy zjawił się znikąd i go uratował. Żelazna Pięść był ogromny, silny, przerażający. Był równie cichy i niewzruszony jak stal. Strażnik. Po części spodziewał się, że uratuje go Liv. Dlaczego nie? Zjawiła się w ostatniej chwili, żeby ocalić go przed zabójczynią, mistrzynią Helel. Po części spodziewał się, że uratuje go Gavin. Co z niego za Pryzmat, jeśli nie zdołałby uratować własnego bękarta? Gavin tu był. Gdzieś tutaj. Musiał być niedaleko. Wiedział, że zrobiono wyłom w murze. Na pewno właśnie tu pędził. Kopniak trafił Kipa w nerkę, sprawiając, że ostrza bólu przeszyły całe jego ciało. Kiedy się szarpnął, oberwał pięścią w twarz, aż głowa odbiła się od kamieni. Krew trysnęła nosem, zalewając usta i brodę. Nikt nie nadchodził. Jak wtedy, gdy matka zamknęła go w kredensie, kiedy miał osiem lat, bo za bardzo marudził, za dużo mówił albo... nawet nie pamiętał, co przeskrobał. Pamiętał tylko wstręt na jej twarzy. Pogardzała nim. Cisnęła w niego jego zupą, zamknęła drzwi i wyszła zapalić mgiełkę. Zapomniała o nim. Bo był nic niewart. Po upływie dnia nadeszły szczury. Obudził się, kiedy jeden zaczął zlizywać zaschniętą zupę z jego karku. Czuł jego drobne pazurki na piersi, jego ciężar, przerażająco duży. Kip wrzasnął, zerwał się, zaczął się miotać. Krzyczał i krzyczał, ale nikt nie słyszał. Szczur uciekł, ale wkrótce w ciemności zjawiły się następne. Spadły mu we włosy, gryzły w palce u stóp, właziły po nogawkach spodni. Były wszędzie. Dziesiątki szczurów. Może nawet setki. Krzyczał, aż zdarł gardło, rzucał się i bił rękami, aż zaczęły krwawić, skręcił sobie kostkę na jakichś starych pudełkach upchniętych w kredensie. Nikt się nie zjawił. Matka znalazła go rankiem trzeciego dnia, zwiniętego w kłębek, łkającego, odwodnionego,

z długimi, krwawymi ranami na całej głowie, ramionach, plecach i nogach; nawet nie próbował zrzucać szczurów, które pokryły go jak płaszcz. Obok niego leżał tuzin martwych szczurów i jeszcze więcej żywych. Dała mu wodę, patrząc szklistym, nieprzytomnym wzrokiem, niechętnie oczyściła mu rany resztkami mocnej cytrynówki, a potem wyszła po więcej mgiełki. Bez słowa. Kiedy ponownie ją zobaczył, najwyraźniej o niczym nie pamiętała. Nadal miał blizny na ramionach, plecach i pośladkach, gdzie pogryzły go szczury. Nikt nie przyjdzie, Kip. Kolejny kopniak. Zawsze przynosiłeś rozczarowanie. Kolejny kopniak. Sprawiałeś zawód. Kopniak. Do niczego się nie nadajesz. Kopniak. – Dość! Dosyć! – wołał ktoś. Oficer przepchnął się przez tłum, niosąc muszkiet. – Odsunąć się! – krzyknął. Uniósł muszkiet, celując w głowę Kipa. Co mogę zrobić? Wykrzesać małe zielone kulki? Dobrze. Kip wykrzesał zieloną kulę, cisnął nią w zionącą pustką lufę i siłą woli kazał jej tam zostać. Oficer pociągnął za spust. Chwilę potem muszkiet eksplodował mu w rękach. Zamek muszkietu wybuchł, ciskając płonącym prochem w twarz mężczyzny i podpalając mu brodę. Oficer wrzasnął i poleciał do tyłu. – Zabić go! Kip zobaczył wyciąganą ze wszystkich stron stal, rozbłyski słońca na ostrzach. I zaczął się śmiać. Bo był w czymś dobry. Był dobry w przyjmowaniu kary. Był żółwiem. Albo niedźwiedziem. Żółwioniedźwiedziem. Dobry Orholamie, był idiotą. Roześmiał się znowu, uderzając dłońmi w ramiona, kiedy tak leżał na ziemi. Zielony luksyn wystrzelił, pokrywając go tak, jak tamtego zielonego koloraka w Rektonie. Kip patrzył, jak miecz opadł i wbił się w zielony luksyn na jego ręce. Ostrze wgryzło się na głębokość dwóch palców, ale luksyn był gęstszy. Zatrzymało się, dygocąc jak topór wbity w drewno. Kip obrócił się, wciągając więcej zieleni z każdej jasnej powierzchni. Nawet nie wiedział, jak to robił, wciągał i wciągał, krzesząc światło z nieskończonego źródła Orholama. Wypełniło go to tą samą dzikością. Dzikością zakutą w łańcuchy, osaczoną, uwięzioną. Luksyn pokrył go jeszcze grubszą warstwą. Kip podciągnął nogi i wstał, rycząc. Oszalał. Oszalał i czuł się wspaniale. Uderzył zieloną ręką w wybałuszającego oczy

mężczyznę z mieczem. Żołnierz poleciał do tyłu. Kip zatrzymał się na chwilę i na jego zbroi wyrosły kolce. Całym ciężarem uderzał w tył i w przód, wpadając na tłum, jakby to były szczury, które miażdżył na ścianach kredensu. Krew tryskała szkarłatnymi sznurami. Kip już nie był człowiekiem. Był zwierzęciem, które nie chciało siedzieć w klatce. Był wściekłym psem. Jakaś jego słaba, rozsądna część pomyślała, że nie powinien poruszać się tak swobodnie, mając na sobie ciężką zbroję. Był silny, ale nie aż tak. Nie był świadom walk toczących się poza małym kręgiem wokół niego. A nawet to docierało do niego jak przez mgłę – gwałtowny ruch po prawej i lewej stronie, rozbłyski światła na ostrzach, unoszone muszkiety, które trzeba było zmiażdżyć, zanim wystrzelą. Ciął, rąbał i tłukł w bezrozumnej furii. Trzymał się tylko jednej myśli: nie dam się powstrzymać. Po kilku chwilach, a może po kilku godzinach – Kip stracił poczucie czasu – zobaczył strach we wszystkich oczach. Nieprzerwany potok ludzi wlewał się przez wyrwę, popychany ostro przez masę ciał z tyłu, wszyscy napierali do przodu i na Kipa, ale już sama jego obecność spowalniała zalew, ludzie się cofali, gdy tylko go zobaczyli, odskakiwali na boki, mając nadzieję uniknąć jego furii. Ich słabość rozogniła go jeszcze bardziej. Byli jak szczury gotowe gryźć w ciemnościach, ale rozbiegające się przy świetle – byli tchórzami. Uderzał w nich, rozbijał głowy, rozcinał brzuchy. Zaszarżował na wyrwę, skąd nie mogli uciec, nabijając ich na kolce i rozbryzgując krew na prawo i lewo. Jakaś myśl przebiła się w jego umyśle. Pośród wszystkich krzyków i wrzasków, strachu, mgły, strzałów z muszkietów i brzęku broni, ktoś wołał: „Kip! Kip! Król Garadul! Tędy!”. Kip nie widział, kto woła. Wyciągnął szyję, odkrył, że stał się wyższy, gdy luksyn zawirował pod jego nogami, unosząc go na kilka szerokości dłoni. Patrząc w miasto zobaczył Karris o czerwono-zielonej skórze; trzymała miecz, wskazując kierunek w głąb miasta. Król Garadul zwoływał wokół siebie Lustrzaną Gwardię, zbierał ją, po tym jak rozproszyła się pokonując mur. Wykrzykiwał rozkazy. Z jakiegoś powodu był wściekły. Nie widział Kipa. Niewiele myśląc, Kip popędził, a cała jego wola była skupiona i nieprzejednana. Istniała tylko jedna sprawa: król Garadul musiał zapłacić za to, co zrobił. Musiał umrzeć.

ROZDZIAŁ 86 Kiedy Gavin usłyszał wybuch, natychmiast wiedział, co się stało. Prawie już dotarł z powrotem na mury z portu, gdzie, korzystając z pierwszego światła, pomagał krzesać łodzie dla uchodźców. Ewakuacja miałaby pełne szanse powodzenia, gdyby ludzie zachowywali się rozsądnie. Gavin powiedział starszyźnie miasta, że arystokraci mogą zabrać trzy skrzynie, zbrojmistrze i aptekarze również trzy, bogaci kupcy dwie, a reszta może wziąć tylko to, co zdoła przynieść w rękach. Tak nakazywał rozsądek, nawet jeśli polecenie wydawało się surowe. Uciekający Tyrejczycy mogą potrzebować lekarstw i lepiej, żeby nie zostawiali broni, którą król Garadul mógłby wykorzystać do uzbrojenia żołnierzy i dalszego szerzenia przemocy. I chociaż stanęło to Gavinowi kością w gardle – wspierać bogatych bardziej niż biednych – lepiej było zabrać bogactwa z miasta. Wszelkie zasoby pozostawione w mieście wykorzysta król Garadul i z ich pomocą będzie zabijał dalej. Gdyby ludzie wypełnili rozkazy, nadal zostałoby miejsce dla wszystkich, którzy chcieli uciec. Tyle że oczywiście wszyscy oszukiwali. Wszyscy. Arystokraci przynosili po sześć skrzyń. Bogaci kupcy pięć. Inni kłamali i twierdzili, że są zbrojmistrzami albo aptekarzami. Gavin przekazał dowodzenie miejscowemu strażnikowi, a sam poszedł krzesać barki. Kiedy wrócił, odkrył, że strażnik pozwolił członkom własnego cechu wnieść dodatkowy bagaż. Gavin w pięć sekund wykrzesał szafot obok nabrzeża i po dziesięciu strażnik już wisiał. Przekazał dowodzenie następnej osobie, zanim jeszcze poprzednik zdążył umrzeć. – Podejmuj decyzje szybko i bądź tak sprawiedliwy, jak potrafisz – powiedział Gavin do mocno marszczącego czoło, poznaczonego bliznami po ospie bednarza, któremu przekazał pieczę nad wnoszonym bagażem. – Stoi za tobą cały mój autorytet, nawet jeśli popełnisz błąd. Weź jedną łapówkę, a znajdę czas, żeby zafundować ci śmierć o wiele gorszą od tego, co potrafisz sobie wyobrazić. A potem odszedł. Nie miał na to czasu. W chwili, gdy usłyszał wybuch, był u podnóża muru. Właśnie tego się obawiał. Dlatego postanowił wykrzesać Mur ze Słonecznej Wody. Z domami i sklepikami zbudowanymi tuż przy murze miejskim, trudno było się bronić przed wrogiem z zewnątrz, ale już zupełnie niemożliwa była obrona przed wrogiem od wewnątrz. Każdy, kto miał sklepik, mógł dostać parę beczek

czarnego prochu, podkopać się trochę pod mur i podpalić lont. Zdrajca mógł pracować w odosobnieniu, bez przeszkód – mógł i właśnie tak zrobił. Wiedząc, że Czarnogwardziści jadą tuż za nim, Gavin wbił pięty w boki konia. Nie pojechał jednak do wyrwy. Dziura w murze to, rzecz jasna, wielka zdobycz, ale natychmiast ściągnie do siebie obrońców i może nie być wystarczająco duża, żeby przeszła przez nią cała armia. Może się okazać wąskim gardłem, doskonałym miejscem do zabijania atakujących. Lepiej wykorzystać zamieszanie związane z wyrwą i otworzyć bramę gdzie indziej. Gavin wysłał posłańców do Bramy Wiedźmy i Bramy Kochanki, a sam ruszył w stronę Bramy Matki. Na szczycie muru wpadł na generała Corvana Danavisa wraz z jego świtą. Bez wątpienia Corvan zamierzał osobiście dowodzić obroną wyłomu w murze. Generał zatrzymał się tylko, żeby powiedzieć: – Wstrzymują krzesicieli i koloraków. Nie wiem dlaczego. Jeśli jednak stracimy bramę w ciągu następnych dwudziestu minut, nie przetrwamy do południa. Cały Corvan – skrócił informacje do absolutnie niezbędnego minimum. – Jeśli miasto padnie – powiedział Gavin – bądź przy statkach godzinę przed południem. Corvan skinął głową. Nie będą walczyć do śmierci. Gavin klepnął go w ramię. A potem generał odszedł. Ze szczytu bramy Gavin spojrzał na kłębiącą się masę po drugiej stronie. Mało kto strzelał jeszcze do atakujących z murów, a wojsko pchało się naprzód jak ślepa bestia, jej czarne paluchy sięgały w górę, żeby pochwycić mur. Wiele domów poza murami zniszczono w kilka godzin, ale pośród ocalałych wojsko znalazło już te, na które najłatwiej się wspiąć. W paru miejscach powolny strumyk ludzi wspinał się na mur i walczył z nielicznymi obrońcami. Dalej od muru ludzie króla Garadula ustawiali moździerze. Tak naprawdę to już poniewczasie. Nie miało sensu bombardowanie teraz miasta, a czyniąc to, zabiją pewnie tyle samo swoich, co obrońców. Mimo to, już ładowali moździerze. Gavin odkrył, że ludzie lubią wynajdować sobie bezpieczne miejsce z dala od walki, ale chcą móc się pochwalić, że wzięli w niej udział. Ci idioci odpalą kilka pocisków, a potem będą się przechwalać, że odmienili losy bitwy. Dobrze wiedzieć, że król Garadul też ma kłopoty z dyscypliną. A właśnie – gdzie się podziewał król?

Patrząc w stronę miasta z najwyższego punktu na bramie Gavin wyśledził go mimo mgły. Król Garadul sam pchał się do miasta. Idiota! Oczywiście, że Gavin nie raz postępował podobnie, ale był uzbrojony jak mało kto. Jego obecność na polu bitwy nie służyła tylko wzmocnieniu morale żołnierzy. Król Garadul prowadził atak otoczony setką Lustrzanych Gwardzistów. Kiedy Gavin go dostrzegł, zobaczył, że Rask wrzeszczy na jakiegoś posłańca, gestykulując wściekle. Chciał swoich krzesicieli. I dlaczego ich nie dostawał? Gavin przeszedł przed włócznię Matki i spojrzał na wzgórze znajdujące się jakieś pięćset kroków dalej. Na szczycie było widać chorągwie i tłum. Wykrzesał soczewki, ustawił je w odpowiedniej odległości, żeby uzyskać ostry obraz i przyjrzał się tłumowi ponad nisko wiszącą mgłą. Wielobarwny mężczyzna unosił muszkiet i celował prosto w niego. To jakieś szaleństwo. Żaden muszkiet nie mógł strzelić z tak... Muszkiet strzelił – potężny wystrzał i chmura czarnego dymu. Oczywiście Gavin nie mógł go usłyszeć ponad innymi dźwiękami bitwy. Jeden z moździerzy wystrzelił. Gavin dalej przyglądał się mężczyźnie. Wykrzesał połączone soczewki, żeby nie tracić ostrości obrazu. Polichromatyczny kolorak. Pewnie pełen polichromata, albo przynajmniej takiego udawał, sądząc po kolorach, jakie wykrzesał we własnym ciele. Ciekawe. Ten mężczyzna też mu się przyglądał. Wokół lorda Omnichroma stała nie tylko typowa świta generałów i pachołków, ale też było dziesiątki krzesicieli. Najwyraźniej nigdzie się nie wybierali. Ktoś wręczył lordowi Omnichromowi muszkiet. Lord wziął broń, wycelował szybko i strzelił. Sekundę późnij coś trafiło we włócznię Matki dwa kroki nad głową Gavina i wybuchło, odrywając kawałek skały. Pociski z luksynu? Z odległości pięciuset kroków? Gavin nadal zastanawiał się nad tym, kiedy jeden z Czarnogwardzistów pociągnął go za włócznię. Lord Omnichrom chciał śmierci króla Garadula. To takie proste, takie śmiałe. Pewnie podpuścił króla przy Murze ze Słonecznej Wody, rzucając mu wyzwanie, by zachował się jak promachos. Namówił młodego władcę, by poprowadził szturm, mając nadzieję, że zginie. Jeśli twój wróg czegoś chce, nie daj mu tego. Gavin wykrzesał małą żółtą tabliczkę, pisząc na niej: „Pochwycić Garadula, nie zabijać. Za wszelką cenę”. Pokrył ją błękitem i płynnym żółtym luksynem i cisnął w kierunku, w którym jak miał nadzieję, zmierzał Corvan.

Jednakże intuicja Gavina podpowiadała mu, że główne uderzenie pójdzie w innym kierunku, podczas gdy wysiłki obrońców skupią się tutaj. – Do Bramy Wiedźmy – powiedział do Czarnogwardzistów. – Biegniemy!

ROZDZIAŁ 87 Karris zabrała drugi miecz mężczyźnie, który leżał na ziemi i krwawił z rany w brzuchu. Nie wiedziała, po której stronie walczył. Nie obchodziło jej to. Miasto śmierdziało prochem, ściekami, ludzkim potem – to ten rodzaj smrodu, który przenika skórzaną zbroję i już nigdy nie udaje się go pozbyć. Biegnąc, wykrzesała cieniutką powłokę z zielonego luksynu na obu mieczach, zapieczętowała go, a potem nałożyła warstwę czerwonego luksynu i też zapieczętowała. Cała okolica była plątaniną zaułków. Budynki stały przypadkowo rozrzucone, jakby ktoś celowo chciał zirytować sąsiadów i całkowicie uniemożliwić zobaczenie czegokolwiek w prostej linii. Pożytek był z tego taki, że król Garadul nie mógł tu zgromadzić dowolnej liczby swoich ludzi. Minus z kolei był taki, że... O, w mordę! Karris wyskoczyła zza rogu i prawie wpadła na trzech Lustrzanych Gwardzistów, którzy zaglądali do różnych zaułków, jakby zamierzali zacząć się kłócić, którędy powinni iść. Karris skręciła ku nim, zanim którykolwiek zdążył zareagować. Rzuciła się całym ciężarem na najdrobniejszego, wykorzystując zaskoczenie, dzięki czemu sama zdołała się zatrzymać, a jego przewróciła. Odwróciła się, zakreślając lewym mieczem czerwony łuk. Drugi Lustrzany Gwardzista ustawiał miecz w pozycji obronnej, ale za wolno i nie wkładając w to zbyt wiele siły. Jej ostrze przecięło jego klingę i wbiło się w obojczyk zbroi. Nie weszło zbyt głęboko, ale tyle wystarczyło. Czerwony luksyn rozlał się po zewnętrznej stronie zbroi, a kiedy wyszarpnęła ostrze, czerwona krew zbryzgała stronę wewnętrzną – do koloru. Gwardzista stał chwilę, ale dla Karris już był martwy. Wpadając na pierwszego i tnąc drugiego, Karris straciła trzeciego z oczu. Obróciła się, zrobiła unik i parowała atak oboma mieczami, lewy kierując w dół, a prawy w górę, zmieniając chwyt na rękojeści. Cios przeszedłby prosto przez jej słabą praworęczną gardę, gdyby jednocześnie się nie uchyliła. A tak uderzyło ją w ramię własne ostrze. Nie wiedziała, czy oberwała – jaki kretyn rusza do walki bez zbroi? Poderwała się, tnąc, ale Lustrzany Gwardzista zablokował jej cios. I wtedy wytrzeszczył oczy. Zalało ich oboje przyćmione czerwone światło. Jego miecz wykrzesał iskry, uderzając o jej

klingę, i zapalił luksyn – nie tylko na jej mieczu. Kiedy ich klingi się spotkały, jego ostrze zdrapało trochę luksynu z jej miecza, więc iskry zapłonęły i na jego broni. Karris zamierzała wykorzystać płomienie później, ale teraz też się przydały. Zamachnęła się płonącym mieczem, który trzymała w prawej ręce, kreśląc błyskawiczny łuk, a lewym dźgnęła gwardzistę w twarz. Jeśli już nosisz ciężką zbroję, to nigdy nie podnoś przyłbicy w czasie bitwy. Kopnęła go, spychając z miecza pośród fontanny połamanych zębów i wydychanej krwi, obróciła się znowu i zobaczyła, że gwardzista, którego przewróciła, czołga się do broni. Nadepnęła na jego rękę, kiedy już sięgał po miecz, i wbiła ostrze w lustrzaną zbroję. Musiała uderzyć mocno i prosto, żeby przebić się przez płytę, ale ćwiczyła to setki razy jako Czarnogwardzistka, której szkolenie zakładało, że zabójca może dysponować wszystkim, co da mu przewagę, łącznie z lustrzaną zbroją. Wyciągnęła ostrze, szybko otarła resztki płonącego luksynu o pelerynę jednego z mężczyzn i nałożyła nową warstwę. Sama się podpali, jeśli nie będzie uważać. Zabrała jednemu z zabitych mocny łuk i do połowy opróżniony kołczan. No dobrze, gdzie, u diabła, wylądowała? I gdzie się podziewał Kip? Myślała, że wybrała skrót. Wiedziała, że na południu miasta znajduje się targ i wydawało jej się, że pamięta z grubsza gdzie. Wskazała Kipowi króla Garadula, mając nadzieję, że chłopak narobi zamieszania, ruszając w tamtą stronę, dzięki czemu jej uda się zajść króla od tyłu i go zabić. Może źle wybrała. Orholamie, zostawiła Kipa samego. Małoletniego krzesiciela. Z drugiej strony, niewiele mogła zrobić, żeby mu pomóc. W Chromerii to, co zrobił Kip, nazywało się przemianą w zielonego golema. Kiedyś nauczano tego jako magii wojennej, jakiś czas temu zaprzestano. Z zielonym golemem wiązały się trzy problemy. Po pierwsze, nie można było zapieczętować zielonego luksynu, bo wtedy traciło się możliwość poruszania. Niektórzy krzesiciele omijali ten problem, tworząc wielkie, zapieczętowane płyty i łącząc je spoinami z otwartego luksynu. To, co robił Kip, było o wiele trudniejsze. Trzymał całą magię naraz. To wymagało ogromnej koncentracji, a zbroja była jedynie tak twarda jak siła jego woli. Jeśli ktoś rozproszy jego uwagę, Kip natychmiast straci zbroję. Po drugie, użycie takiej ilości zielonego luksynu szybko wypalało krzesicieli. W czasie Wojny Fałszywego Pryzmata Karris słyszała o

zielonych krzesicielach, którym pękało halo po tym, jak stawali się zielonymi golemami raptem trzy, cztery razy. Po trzecie, trzeba było mieć siłę tura. Krzesicielowi było o tyle łatwiej, że siła woli dźwigała część ciężaru, ale nadal trzeba było się poruszać z obciążeniem w postaci ogromnego kawału luksynu. Co nie zmieniało faktu, że rzucenie otwartego zielonego luksynu na nogi pozwalało doświadczonemu krzesicielowi sadzić ogromne susy i kiedy już ruszał, w zasadzie nie dało się go powstrzymać. To wszystko oznaczało, że Kip najpewniej da się zabić. A Karris go zostawiła. Niech to szlag. Jaka kobieta porzuca dziecko? Karris sprawdziła raz jeszcze pozycję słońca, kryjąc się w cieniu. Nadal wisiało nisko na niebie, a zaułki ginęły w cieniach i mgle. Kiedy spojrzała w górę, widok nią wstrząsnął. Dachy wynurzały się z mgły jak odległe sześcienne góry ponad chmurami. I wtedy zobaczyła flary sygnalizujące odwrót. To był kolor, którego mógł użyć Gavin albo Czarna Gwardia i była pewna, że dobrze odczytała sygnał z barw. Ale odwrót dokąd? Port. Wiedzieli, że stracą miasto. Chcieli tylko, żeby król Garadul zapłacił jak najwyższą cenę. Karris nie miała wiele czasu, by zadbać o to, żeby ta cena okazała się najwyższą z możliwych. Pobiegła do pustego domu – była niemal przekonana, że wszystkie tutejsze domy stały puste. Przepychając się między resztkami kurczaków, obok paru psów i jednej żywej wychudzonej krowy – mnóstwo ludzi wprowadziło nocą zwierzęta do miasta, dla ich bezpieczeństwa i żeby ogrzać domy – znalazła schody, wbiegła do pokojów mieszkalnych, które pośpiesznie opróżniono, i znalazła drabinę na dach. Kanciaste, przysadziste domy Garristonu miały płaskie dachy. Dach pełnił funkcję trzeciego pokoju dla większości rodzin. Był idealnym miejscem, żeby się ochłodzić w gorące, długie letnie wieczory i jedyną szansą dla pospólstwa, żeby wychwycić trochę bryzy znad Morza Lazurowego. Budynki stały ciasno upakowane, ale w żadnej mierze nie były jednakowe. Nie każdy budynek miał dwa piętra, a nawet w przypadku tych dwupiętrowych kondygnacje były różnej wysokości. Mimo to, kiedy Karris weszła na dach, w pierwszej chwili wstrząsnęło nią piękno widoku. Pobielone dachy, drobne kwadraty i prostokąty lśniące w słońcu, mgła kłębiąca się przy każdej krawędzi, kościoły i nieliczne rezydencje wznoszące się nad oparami, jak góry wynurzające się z chmur, oraz dominujący nad wszystkim Trawertynowy Pałac. Dalej na południu widziała Mur ze

Słonecznej Wody, niczym złoty pas wokół miasta. Bliżej, z murów miejskich bił czarny dym i było widać rozbłyski magii w okolicy bram. Odcięła się od tego. Chyba znalazła targ, którego szukała, chociaż z powodu mgły nie widziała wystarczająco dużo, żeby mieć pewność. Już zaryzykowałaś życie Kipa, obierając ten kierunek, równie dobrze możesz sprawdzić, czy to się opłaci. Przeklinając własną głupotę, wykrzesała zielone pendenty, schowała oba miecze, pogrzebała chwilę przy pasach, żeby wpasować też łuk i kołczan, sklęła podarte, obcisłe rękawy sukni, sklęła muskularne ramiona i oderwała rękawy. Odetchnęła. Potem podbiegła do krawędzi dachu i skoczyła. Domy stały tak blisko, że skok był prosty. Między niektórymi domami leżały nawet deski, żeby sąsiedzi mogli się odwiedzać. Dopóki nie zechce przejść przez ulicę, to będzie łatwizna. Biegła najszybciej, jak mogła. Jedna ulica, potem kolejny kwartał domów i targ. Zerkała w tył i w przód zbliżając się do większej przerwy nad ulicą. Tam! Jeden z domów po drugiej stronie był zdecydowanie niższy. Karris skręciła w lewo i skoczyła, przelatując nad głowami trzydziestu albo czterdziestu Lustrzanych Gwardzistów. Wylądowała na niskim dachu, przeturlała się i skoczyła na równe nogi, żeby znowu skoczyć – na wyższy dach. Na następnym dachu wylądowała z jedną nogą wyciągniętą. Odepchnęła się, żeby wyskoczyć trochę wyżej, ale nie wytracać pędu. Wybiła się, ale nie dość mocno. Wylądowała, uderzając torsem o pobielony tynk, ześlizgnęła się, chwytając się rozpaczliwie, szukając oparcia. Zahaczyła opuszkami palców o spękany, odpadający tynk. Rozhuśtała się w bok, tracąc na chwilę oparcie, kiedy tynk odpadł. Uczepiła się jedną ręką dachu – wreszcie trzymała się czegoś mocno i rozhuśtała się w drugą stronę. Oparła stopę o krawędź dachu, jeszcze bardziej wydłużając rozcięcie w sukni. Szybko się podciągnęła, obawiając się, że zaraz odpadnie reszta tynku. Nie było czasu cieszyć się z faktu, że żyje. Karris sprawdziła miecze i łuk, zerknęła w dół – dwudziestostopowy spadek na nierówną powierzchnię: w najlepszym wypadku złamałaby nogę. I znowu pobiegła. Dotarła na dach wychodzący na targ i się zatrzymała. Nadjeżdżał król Garadul z setkami Lustrzanych Gwardzistów i paroma krzesicielami. A tuż za nimi sunął Kip, który aż się palił,

żeby dorwać Raska. Dosłownie. To nie będzie miły widok. Karris się uśmiechnęła.

ROZDZIAŁ 88 Kip płonął. Ktoś spryskał go czerwonym luksynem i podpalił. To go nie powstrzymało. Po prostu pogrubił spowijającą go warstwę zieleni, żeby czerwień nie przepaliła się przez nią. Ogniożel przywarł do zielonego luksynu. Kip nie mógł zetrzeć mazi z twarzy, która przywarła i nawet nie drgnęła. Mógł jednak przesuwać zielony luksyn, więc zrobił to, aż znowu miał czyste oczy i widział. Tym samym sposobem przesunął cały ogniożel na ręce i ramiona, a potem wzdłuż boków, więc płomienie tworzyły obrys jego sylwetki. Potrzebował na to kilku chwil. Pomyślał tylko, a luksyn to zrobił. A ściśle mówiąc, sprawił to siłą woli. Dzikość w nim była tak silna, że chciał wyrwać się z miasta i uciec. Jednakże nie pozwoliłby na to. Ujarzmił dzikość. Dzikość będzie mu służyć. Pomoże mu zniszczyć człowieka, który trzymał bicz i smycz, człowieka, który chciał go kontrolować – króla Garadula. Nie był pewien, czy zmierza we właściwym kierunku, ale szedł za żołnierzami Garadula. Sam był jak latarnia morska, kiedy płonął w mglisty poranek. Niestety, przez to światło sam źle widział. Zupełnie jak przy trzymaniu pochodni – jeśli trzymasz ją nad głową, możesz spojrzeć w ciemność, ale jeśli trzymasz ją między sobą i ciemnością, nie zobaczysz niczego. Kip sam był pochodnią. Nie widział za dużo, ale nie przejmował się tym. Widział ludzi oddalających się od niego; niektórzy po prostu uciekali na jego widok gdzie pieprz rośnie, ale inni biegli w jakimś konkretnym kierunku. Do miejsca spotkania, punktu zbiórki. Gdzie będzie król Garadul. Kip wypadł zza rogu prosto na plecy pół tuzina żołnierzy. Nie widzieli go wcześniej, a on nie mógł się zatrzymać. Przebiegł przez nich, pośród chaosu wrzasków, płonącego ciała, przekleństw i krwi, pilnując się, żeby się nie przewrócić, kiedy stawał na różnych częściach ciała. Wymachiwał rękami, zataczając szerokie łuki; ogień, krew i ostrza zaatakowały tłum. A tłum był prawdziwy. Kip dotarł na miejsce. Stały tu setki żołnierzy. Widział słabe rozbłyski migoczących zbroi Lustrzanej Gwardii po drugiej stronie placu. A potem dał się wciągnąć, zagarnąć w kochające objęcia bitwy. Nie było już porannej mgły. Ani liczenia przeciwników. Nie było odszyfrowywania okrzyków wroga i przekładania na prosty język rozkazów, które mogłyby mu podpowiedzieć, co się będzie działo. Był tylko ryk dobywający się z gardła Kipa, dudnienie jego serca, pulsujące życie – jego własna magia. Było tylko palenie w mięśniach, opór, który poczuł, gdy jego pokryta ostrzami ręka cięła pierś mężczyzny, wolność,

kiedy przeciął go na pół i wyrwał przedramię. Świat zamknął się wokół Kipa. Ledwie cokolwiek widział, ledwie był w stanie obrócić głowę w zielonej zbroi. To go doprowadzało do szaleństwa. Potrzebował wolności. Nie mógł być uwięziony. Był zwierzęciem. Przebił się przez szeregi żołnierzy, które się przed nim uformowały. Wymachując rękami, łamał włócznie jak zapałki. Tłukł po głowach zaciśniętymi pięściami jak maczugami. Zdzierał ludzi ze swoich pleców i łamał im kręgosłupy gołymi rękami. I nagle szeregi rozstąpiły się przed nim. Odsunęli się wszyscy, oprócz jednego żołnierza, który nie odskoczył na czas i Kip zobaczył dwa rzędy muszkieterów, w każdym po dziesięciu strzelców. Pierwszy szereg przyklęknął, drugi stał, a wszystkie muszkiety wycelowano w Kipa. Ktoś krzyknął, wydał rozkaz. Kip widział jedynego żołnierza między sobą i muszkieterami. Tamten też usłyszał i zrozumiał. Kip zobaczył panikę na jego twarzy. Muszkieterzy strzelili salwą. Ogień i dym wyskoczyły z muszkietów jak ryczący lew na ofiarę. Kip właśnie przygotowywał się na pierwsze uderzenie, kiedy zobaczył, że żołnierz padł. Kule z muszkietów uderzyły w niego niczym pięść; wiele trafiło w tej samej chwili, kilka w chwilę po pierwszych jak wykończenie ciosu. To go ścięło z nóg. Rozległy się wiwaty. Kipowi zawirowało w głowie i poczuł, że zielony luksyn mięknie wokół niego. Nie! Potrafię przyjąć karę. To mój dar. To mój talent. Muszkieter podbiegł do Kipa i wycelował z garłacza w jego głowę. Coś przeleciało obok głowy mężczyzny – strzała? – chybiając celu. Kip złapał ziejącą lufę garłacza i pociągnął ją do siebie, przytknął do czoła i wcisnął do lufy zielony luksyn. Muszkieter pociągnął za spust i zamek eksplodował. Kip zerwał się z nieludzką siłą. Stratował wrzeszczącego muszkietera i spojrzał po sobie. Widział ołowiane kule z muszkietów, spłaszczone, zatopione w zielonej zbroi. Jakby strzelali do drzewa. Kule wbiły się i zatrzymały. Kip roześmiał się, niebezpiecznie bliski szaleństwa. Był kuloodporny! Ignorując muszkieterów – kilku uciekało, podczas gdy pozostali gorączkowo przeładowywali broń do następnego strzału, grzebiąc przy rogach z prochem i manipulując pobojczykami – rozejrzał się za królem Garadulem. Ci ludzie nie stanowili zagrożenia. Nie mogli go spętać. Kłopot w tym, że nic nie widział. Owinął się więc mocniej zielonym luksynem i uczynił się wyższym. Tak po prostu.

O, tu jest. Otoczony przez Lustrzaną Gwardię, król Garadul siedział w siodle, krzyczał na krzesicielkę u jego boku, wskazywał Kipa. Skóra krzesicielki była jasnoniebieska, ale kiedy gromadziła magię, coś strzeliło z nieba. Ręce kobiety otworzyły się bezwładnie i błękit wylał się z niej, gromadząc się w kałuży na ziemi. Kobieta spadła z konia. Król Garadul urwał w pół zdania i rozejrzał się. Krzesicielka po jego drugiej stronie, czerwona, też wypadła z siodła. Tym razem Kip – i wszyscy Lustrzani Gwardziści – wyśledził, skąd nadleciała strzała. Z góry, z dachu. Karris, chuda, muskularna, zakrwawiona, w podartej sukience już przygotowywała następną strzałę. Jeden z gwardzistów ściągnął króla Garadula z siodła. Trzecia strzała Karris strzaskała nagolenicę Lustrzanego Gwardzisty i przyszpiliła jego nogę do konia. Rumak oszalał, skoczył, przewracając pół tuzina ludzi i tratując ich, zanim potknął się i przewrócił, przygniatając jeźdźca. Kip nie zwracał uwagi na zamieszanie. Namierzył już cel. Czuł, że jego siły topnieją. Musiał zrobić to teraz. Nie będzie drugiej szansy. Rzucił się do przodu, ludzie uskakiwali mu z drogi, a on rozpędzał się powoli. Oszalałem. Kip wybuchł śmiechem. Jeśli to szaleństwo, to niech i tak będzie. Wpadł na pierwszy szereg Lustrzanych Gwardzistów, zanim tamci otrząsnęli się po niespodziewanym ataku z dachu. Niektórzy stali odwróceni, niektórzy byli konno, inni nie, niektórzy wyciągali albo przeładowywali muszkiety, żeby zastrzelić zabójczynię na dachu. Kip przeleciał nad koniem, miażdżył ludzi, odbijał słabe ciosy. Wymachując wielką luksynową pięścią zmiażdżył hełm Lustrzanego Gwardzisty, ale cios sprawił też, że oderwała się połowa jego zielonej dłoni. Zauważał, że kolce i ostrza, które wykrzesał w innych miejscach na ciele, są odcinane albo się odłamują, kiedy wpada na lustrzaną zbroję. Walił na prawo i lewo, a nawet kiedy miażdżył wroga, jego zbroja się rozpadała. Z każdym zadanym ciosem tracił część siebie. Lustrzani Gwardziści otrząsali się i ustawiali w szyku. Kip przedarł się przez szereg i nagle spojrzał w tuziny luf pistoletów, a wszystkie właśnie wypaliły. Strzał znowu go powalił, chociaż przygotował się na uderzenie. Poczuł gorące smugi przy skórze – luksyn był teraz cieńszy. Niektóre kule musiały się przebić. Nie zawiodę. Nie teraz. Nie tak blisko. Niech to szlag, gdzie jest król? Kip zaatakował najbliższego gwardzistę, strzelając w niego kulą zielonego luksynu. Trafiła

go w pierś i pękła na pół, a grudki zielonego luksynu odbiły się i poleciały w różne strony, nie czyniąc więcej szkody, niż gdyby Kip lekko stuknął mężczyznę w pierś pięścią. A jednak udało mu się – tylko dzięki temu, że wewnątrz zielonego luksynu przypadkiem znalazła się kula z muszkietu. Reszta Lustrzanych Gwardzistów rzuciła muszkiety i jak jeden mąż wyciągnęła ostre, błyszczące jak zwierciadła miecze. Kip patrzył na swoją pierś, nabijaną spłaszczonymi kulami zawieszonymi w zielonym luksynie, niektóre z nich otoczone krwią, w miejscach, gdzie go zraniły. Wykrzesał więcej luksynu, żeby uzupełnić zbroję, i zobaczył, jak małe pociski wirują w zieleni niczym łódki pod wodospadem. Luksyn was nie rani? A ołów? Kip wyciągnął jedną z ołowianych kul z piersi. Wyprostował rękę i siłą woli wystrzelił maleńką kulkę z zielonego luksynu razem z muszkietowym pociskiem. Mała dziurka obrysowana zieloną mazią pojawiła się na napierśniku jednego z Lustrzanych Gwardzistów. Zbroja popękała, pajęcze niteczki rozbiegły się od dziury, a potem do szmaragdowego luksynu dołączyła szkarłatna krew i mężczyzna się przewrócił. To było zupełnie tak, jakby Orholam tchnął nowe życie w Kipa. Był wyczerpany, umęczony, uszczęśliwiony i wolny. Znowu się roześmiał. Całkiem szalony. Absolutnie niepowstrzymany. Ołowiane pociski wirowały w jego zbroi i przesuwały się do dłoni, a on wystrzeliwał je, jakby sam był muszkietem. Ciężar zielonej zbroi, który wcześniej go pętał, teraz pozwalał mu wystrzeliwać małe pociski z taką siłą, że gdyby spróbował tego bez niej, przewróciłby się. Wyciągnął prawą rękę, lewą, prawą, lewą. Strzelał wszędzie. Wszędzie umierali ludzie. Kip w ogóle nie celował, ale z tak bliska nie musiał celować. Mierzył w pierś i mógł trafić w szyję, w brzuch albo w kogoś w drugim szeregu. Tak czy inaczej zabijał i szeregi przed nim topniały. Wystrzelił wszystkie kule ze swojej piersi i odkrył, że jeszcze więcej ma ich na plecach i rękach, a w każdej chwili pojawiały się nowe. Wycinał krwawą ścieżkę w Lustrzanej Gwardii. Nie widział króla Garadula, ałe uznał, że tam, gdzie opór jest największy, wiedzie właściwa droga. Nic dobrego nie przychodzi łatwo. Pośród szeregów i chaosu Kip dostrzegł jakiś rozbłysk. Królewskie szaty Garadula. Przebił się w chwili, gdy króla wciągnięto na platformę na tyłach placu targowego. Ludzie Garadula ponaglali go, żeby pobiegł jakimś wąskim zaułkiem. Kip skoczył do przodu i odkrył, że

nogi z zielonego luksynu niosą go dalej niż zamierzał. Wylądował między Garadulem i zaułkiem, miażdżąc dwóch królewskich ludzi, w tym ostatniego krzesiciela. Ziemia była zasłana martwymi krzesicielami, ale Kipa nie obchodziło, w jaki sposób zginęli. Nie spuszczał króla z oczu. Wyciągnął rękę za siebie i wystrzelił tuzin kul muszkietowych w pozostałych Lustrzanych Gwardzistów. Król Garadul potknął się o ciało leżące na podwyższeniu. Kip dopadł go w jednej chwili. Garadul go kopnął. Kip uderzył ogromną pięścią i złamał nogę króla jak zapałkę. Tamten wrzasnął. Kip złapał go za głowę, zatrzaskując dwie wielkie, luksynowe pięści po obu stronach i zaczął go podnosić. Szczęk muszkietowego ostrzału ucichł. Kip był zbyt blisko króla, nikt nie śmiał strzelać. – Zabiłeś moją matkę! – wrzasnął Kip królowi w twarz. Wzrok Garadula skupił się na twarzy Kipa za zieloną zbroją. – To ty? – spytał. – Bękart Liny? Nie jest warta zemsty i sam to wiesz. – Kip! – krzyczał ktoś, lecz Kip ledwie to słyszał. Król próbował wyciągnąć bich’hwę zza pasa, ale za bardzo cierpiał. – Idź do diabła! – ryknął Kip. – Idź do diabła! Uniósł króla wysoko i ścisnął z całej siły i całą wolą. – Kip! Przestań! Tego właśnie chce lord Omnichrom... Nic nie mogło przeniknąć jego szaleństwa, jego czystej furii. Kip nie był pewien, czy czuł ją bardziej z powodu rzezi dokonanej na miasteczku, czy z powodu matki. Kochał ją. I nienawidził. Król Garadul krzyczał, Kip krzyczał, i obaj zagłuszyli krzyk Corvana Danavisa. Dłonie Kipa uderzyły o siebie, a głowa króla pękła jak winogrono, jak arbuz upuszczony z wielkiej wysokości, pryskając sokiem na wszystkie strony. – Kip! Nie! Właśnie tego od ciebie chcieli! – głos Corvana przebił się przez żelazną czaszkę Kipa, który upuścił bezwładne ciało króla na platformę. Oszołomiony chłopak podniósł wzrok i zobaczył Corvana Danavisa konno, na czele może setki ludzi wjeżdżających na plac. Najeźdźcy już się załamali, gdy zabrakło przywódcy w osobie króla Garadula, i teraz rozproszyli się na widok tylu nowych żołnierzy. Kip usłyszał, że pada za nim ciało. Odwrócił się i zobaczył Lustrzanego Gwardzistę ze strzałą w piersi. Ktoś go uratował. Znowu. Nie widział tego gwardzisty. W głowie mu się

pomieszało. Miał wrażenie, że się kurczy. Znowu stał na własnych nogach, a zielony luksyn zniknął. Zatoczył się i poczuł, że ktoś go przytrzymuje. Odwrócił się. Karris zeskoczyła z dachu i zabrała martwemu królowi bich’hwę. Karris? Zamierzał ją uratować, prawda? Nieźle mu to wyszło. Spojrzał na ciało króla Garadula i poczuł tylko pustkę. Kiedy podniósł wzrok, stał tam Corvan Danavis i przeklinał. Kip nigdy nie słyszał, żeby mistrz Danavis klął. – Masz pojęcie, co właśnie zrobiłeś? – spytał Corvan. – Idź do diabła! – odpowiedział Kip, pusty, odrętwiały, bez życia. – Wybił całe nasze miasto. Zasłużył na coś gorszego. Corvan zatrzymał się i spojrzał na Kipa z nowym respektem. Przez chwilę nic nie mówił, a potem odezwał się: – Wskakuj na konia. Musimy wynieść się z miasta. Natychmiast. – Przecież go zabiłem. Nie wygraliśmy? – spytał Kip. Czuł się otępiały. Światło raniło mu oczy. Niczego tak nie pragnął jak koca i ciemnego pokoju. Przecież wygrali, prawda? – Dlaczego musimy odejść? – Popatrz na to – powiedziała Karris, podjeżdżając. Już siedziała w siodle. Wskazywała na mur. Lord Omnichrom stał na szczycie Bramy Matki, w odległości może czterystu kroków. A kiedy przemówił, dzięki jakiejś magicznej sztuczce, doskonale go było słychać: – Zabili króla Garadula! Pomścijcie króla! Wypędźcie obcych! Brama otworzyła się, odsłaniając setki krzesicieli – setki! – i dziesiątki koloraków. Za nimi stały kolejne tysiące żołnierzy. – Oto dlaczego – powiedziała Karris.

ROZDZIAŁ 89 Intuicja zwiodła Gavina. Przybywając do Bramy Wiedźmy, poczuł się jak człowiek, który próbuje zatkać przeciekający kadłub, dysponując tylko palcami u rąk i nóg. Choćby nie wiadomo jak się wyciągał, dalej nie sięgnie. Utrzymywał bramę sam z pomocą Czarnej Gwardii już od dziesięciu minut, mimo tysięcy żołnierzy wroga. W tym momencie mógł ją utrzymać, po prostu stojąc tam za tarczą chroniącą go przed kulami, którą Czarnogwardziści wykrzesali przed nim. Żołnierze wroga nie walczyli z nim. Gdziekolwiek poszedł, wojsko się wycofywało. Gdyby to była jedyna brama, to mogłoby być pomocne. Jednakże z trzema bramami i trzema czwartymi kręgu sypiącego się muru sprawa była beznadziejna. Nikt nie chciał stawić mu czoła. Oficerowie po prostu posyłali ludzi na inne odcinki muru i czekali. Jeśli będzie zatrzymywał ich tu dłużej, to reszta wojska po prostu wejdzie dwiema pozostałymi bramami. Do tego czasu z pewnością padły już wszystkie pozostałe bramy. Zatem jego wróg był chytry. Nie marnował ludzi, rzucając ich przeciwko Gavinowi. Zwycięstwo było tylko kwestią czasu, więc wróg oszczędzał siły. Nie ma co się śpieszyć. Posłał ludzi, żeby obeszli Gavina i parli wszędzie, gdzie go zabrakło. Wtedy Gavin albo całkiem przestanie być skuteczny, pędząc z jednego miejsca na drugie i walcząc z ludźmi, którzy będą się wycofywać, albo da się odseparować od głównej części swoich wojsk – a wtedy lord Omnichrom poświęciłby tylu ludzi, ile trzeba, żeby tylko go zabić. Albo ująć. Stary wiarus w Gavinie rozeźlił się. W czasie wojny rzuciłby się im do gardła. Chcieli się przed nim wycofywać? Przyparłby atak na króla, zabiłby go i niech się dzieje co chce. Naraziłby się przy tym na największe niebezpieczeństwo, ale nie dbałby o to. To dlatego szczęście sprzyja młodym. Żachnął się. Gdyby dał się zabić, uchodźcy odpłynęliby najdalej pięć mil od portu. Klnąc, wykrzesał flary sygnalizujące odwrót i wystrzelił je wysoko w niebo. – Jakieś wieści z portu? – spytał. – Nie, panie. Gavin nie spodziewał się, że jakiś posłaniec zdoła go znaleźć, ale mimo to byłoby miło. – Chodźmy. Czerwony Czarnogwardzista wykrzesał gruby dywan z czerwonego luksynu wzdłuż

wyłamanych wrót w bramie i podpalił go, kiedy Gavin się odwrócił i zaczął biec. Już wcześniej stracili konie i nie wzięli sobie żadnych nowych. Nieprzyzwyczajone do ostrzału z muszkietów i magii konie były dla jeźdźców równie niebezpieczne, jak użyteczne. Poza tym, człowiek w siodle stanowił łatwy cel dla muszkieterów i krzesicieli. Miasto nie było aż tak duże, więc pobiegli. Dziwne wrażenie – tak biec przez puste miasto. Niemal wszyscy mieszkańcy odeszli, ale jeszcze nie zapanowała tu atmosfera porzucenia ani nie zaległy warstwy kurzu, którymi porastały miasta po tym, jak je opuszczono. Garriston należał do tych miejsc, gdzie ludzie zostawiali jedzenie przypalające się na ogniu i zwyczajnie uciekali. Jeszcze nawet nie rozwiał się zapach spalenizny; właściwie to mieli szczęście, że nikt nie spalił w ten sposób miasta. Puste zaułki. Puste domy. Drobne kwiatuszki porzucone na parapetach okiennych; jeszcze nie zwiędły. Po ciebie też przyjdzie śmierć, mały kwiatuszku. Dotarli do jednego z mostów, gdy wpadli w zasadzkę. Dwa tuziny krzesicieli i kilku koloraków zeskoczyło z dachów i zaczęło ciskać magią. Bez wahania, bez ostrzeżenia. No pewnie. Otoczyli Gavina, żeby odciąć najbardziej oczywistą drogę odwrotu. Płaskie dachy dały im doskonałą platformę do ataku, a otwarty teren przy moście był doskonałym polem śmierci. Jednakże Czarnogwardziści to Czarnogwardziści. Każdy znał swoje obowiązki i wiedział, jak się one zmieniają zależnie od tego, który z nich zginie. Przygotowywali się do takich sytuacji. Dlatego tu byli. Tarcze z zielonego luksynu, niebieskiego i z jeszcze większej ilości zielonego – grube, trzywarstwowe – spowiły Gavina. Doskonale wiedział, gdzie się znajdą i że każda z nich ma dziury, żeby on też mógł walczyć. Wysunął rękę przez tarczę i wskazał każdego przeciwnika, którego widział. Wystrzelił cieniutkie kosmyki nadfioletowego luksynu, przylepiając koniuszek do krzesicieli i zostawiając wiszące

sznury

nadfioletu.

Dwóch

Czarnogwardzistów

było

nadfioletowo-niebieskimi

dichromatami. Ich pierwszym zadaniem było osłonięcie Gavina, drugim siebie, a trzecim – o ile to będzie możliwe – właśnie to. Widzieli nadfioletowe nici Gavina, wykrzesali niebieski luksyn wzdłuż tych lśniących ścieżek, jednocześnie wyciągając granaty z bandolierów. Cisnęli granatami, które pomknęły łukiem wzdłuż nadfioletowych ścieżek. Jeden, dwa, trzy, cztery, pięć, sześć. Zwiększyli nawet łukowate wygięcie luksynu, żeby naśladowało naturalną trajektorię lotu. Napastnicy jednak też działali. Trzech Czarnogwardzistów padło po pierwszej fali ogniowych pocisków. Broniąc najpierw Gavina, nie zdążyli przygotować sobie tarczy. Strumienie czerwonego luksynu trysnęły z czterech stron; próbowali zalać cały most, żeby potem go

podpalić. Dwaj Czarnogwardziści – niebieski i zielony – postawili tarcze, by odbić strumienie, podczas gdy żółta Czarnogwardzistka ciskała wybuchającymi świetlnymi granatami w każdego w zasięgu wzroku. Gavin spojrzał do przodu i zobaczył, że napastnicy nie blokowali im drogi prosto przez most. Mógł istnieć tylko jeden powód – chcieli, żeby Gavin i Czarna Gwardia uciekli prosto w szpony czegoś jeszcze gorszego. Pociski skrzyły się i odbijały z wyciem od tarcz, wybuchy granatów wstrząsały dachami, a dwa niebieskie koloraki za ich plecami strzelały ogromnymi, niebieskimi nożami podobnymi do sopli. Czarnogwardziści ścieśnili się wokół Gavina, posługując się własnymi tarczami, a jeśli będzie trzeba własnymi ciałami, żeby go osłaniać. – Ruszajmy! Przez most! – zawołał dowódca. To była młoda kobieta. Orholamie, stracili aż tylu ludzi, że ta młódka została dowódcą? To wszystko było zgodne ze szkoleniem Czarnej Gwardii. Chronić, zabezpieczać, decydować, działać. Bez wahania. – Nie! – krzyknął Gavin. Wskazał w bok od mostu i wykrzesał nowy zielony chodnik od środkowego przęsła do miejsca na lądzie trzydzieści kroków w dół rzeki. – Rozbłysk! – krzyknęła inna Czarnogwardzistka. Była żółtą krzesicielką. Wystrzeliła żółtą bombę rozbłyskową w powietrze, raptem na wysokość dziesięciu kroków. Gavin i Czarnogwardziści zasłonili twarze, kiedy bomba wybuchła z taką siłą, że Gavin poczuł, jak zadygotały tarcze. Potem przebiegli nowym, zielonym mostem, podczas gdy stary most za nimi, już nie chroniony przed strumieniami czerwonego luksynu stanął w płomieniach. Jeden z niebieskich koloraków zeskoczył na ulicę przed nimi, gdy tylko stanęli na drugim brzegu, zdeterminowany, żeby skierować ich z powrotem do drugiej zasadzki. Kilkanaście rąk wzniosło się i Czarnogwardziści podziurawili potwora luksynowymi pociskami, więc natychmiast ustąpił. Jeden Czarnogwardzista jednak padł, chociaż Gavin nie widział, co go trafiło. – Nie! Nie! Nie! – krzyczał. Jego partnerka oderwała się od grupy. Gwardzista, który padł, przeturlał się na plecy, a Czarnogwardzistka, kobieta około czterdziestki, Laya – Gavinowi wydawało się, że tak się

nazywa – stanęła nad nim. – Przykro mi – powiedział Czarnogwardzista, który padł. – Za dużo. Za dużo. Laya odsunęła mu powiekę, żeby obejrzeć halo towarzysza. Szepnęła coś, pocałował swoje palce, dotknęła nimi powiek towarzysza, ust i serca. A potem poderżnęła mu gardło. Reszta Czarnogwardzistów nie czekała. Przebiegli obok zaułka i zobaczyli plecy kilkudziesięciu muszkieterów, wszystkich w szyku, z wymierzonymi muszkietami w kierunku, z którego nadbiegłby Gavin, gdyby pierwsza zasadzka wykierowała go zgodnie z planem. Żołnierze byli tak skupieni, czekając na zdobycz, która miała pojawić się przed nimi, że nawet nie zauważyli Gavina za sobą. Laya oblała ich w biegu czerwonym luksynem. Mnóstwem luksynu. Ogień tak buchnął, gdy podpaliła luksyn, że Gavin widział cienie pół przecznicy dalej – co oznaczało, że płomienie wyskoczyły na chwilę ponad dachy. Potem rozległy się wrzaski ludzi ginących w ogniu. Kolejne przejście przez rzekę. Tym razem Gavin poprowadził Czarnogwardzistów nad pusty brzeg i wykrzesał własny zielony most. Nie było potrzeby znowu ryzykować, że wpadną w zasadzkę. Dotarli do portu i zastali tam setki żołnierzy z naładowanymi muszkietami, gotowych do obrony. Ludzie nadal wchodzili na łodzie; góry porzuconego bagażu, które zepchnięto na bok, teraz zbierano i budowano z nich barykady. Strumień statków odpływał, linia ginęła w dali, przechodząc między nogami Strażniczki, która nieodmiennie czuwała. Wykorzystano wszystkie statki stojące w porcie. Większość już odpłynęła. Zbudowano dwie wielkie barki z drewna i niebieskiego oraz zielonego luksynu; one też odpływały. Została tylko jedna luksynowa barka, która cały czas gwałtownie się wypełniała zdecydowanie zbyt dużą liczbą pasażerów. Żołnierze, którzy zostali, byli głównie Tyrejczykami – gdzie u licha podziali się Ruthgarczycy? Bez wątpienia wcześniej się zaokrętowali. Ktoś za to zapłaci, ale nie teraz. Żołnierze, którzy zostali, robili wrażenie zdecydowanych, a ich twarze pojaśniały na widok Gavina. Ci ludzie myśleli, że umrą, by umożliwić swoim rodzinom ucieczkę. Byli gotowi zapłacić tę cenę. – Kto tu dowodzi? – spytał Gavin. – Ja, panie. Lordzie Pryzmacie. Panie. Myszowaty Ruthgarczyk z dziwnie kręconymi włosami jak na swoją bladą skórę i o spłoszonym spojrzeniu, jakby był śmiertelnie przerażony, wystąpił naprzód. W innej sytuacji

Gavin roześmiałby się na widok tak pociesznego człowieczka. – Załadowaliśmy prawie wszystkie statki, którymi dysponujemy. Zebrali się mężczyźni, którzy będą walczyć. Potrzebujemy miejsca dla jeszcze trzystu, jeśli nikt więcej nie przyjdzie już z miasta. – Jakieś wieści od generała Danavisa albo dowódcy Żelaznej Pięści? – Nie, panie. Lordzie Pryzmacie. Panie. – Wystarczy „panie”. Czarnogwardziści, jeżeli ktoś z was może krzesać, nie ryzykując pęknięcia halo, pomóżcie mi. Czekając, zrobimy jeszcze jedną barkę. – Czekając, panie? – spytał jeden z gwardzistów. – Generał Danavis przyjedzie. Zrobimy jeszcze jedną barkę. A potem odpłyniemy. Do tego czasu generał się zjawi. Rozległy się dźwięki trąbki. Blady Ruthgarczyk krzyknął: – Wróg nadchodzi! Do gotowości! – Utrzymacie port, kiedy my będziemy robić barkę? – spytał Gavin. Ruthgarczyk nadal był drobny, nadal myszowaty, ale twarz miał stanowczą i nie było już w niej niczego komicznego. – Utrzymamy, panie. Będziemy walczyć do ostatniego człowieka.

ROZDZIAŁ 90 Karris wybrała jednego z wierzchowców Lustrzanych Gwardzistów, który wyglądał, jakby zostało mu trochę tchu i werwy. Całe ladrowanie miał lustrzane, więc błyszczało w porannym słońcu. Równie dobrze mogła od razu namalować sobie tarczę na plecach. Cóż, sama też rzucała się w oczy. Nie mieli wiele czasu. Czterysta kroków, które dzieliły ich od koloraków lorda Omnichroma, można było przebyć tylko idąc przez labirynt zaułków i zawałone gruzem ulice. To spowolni przeciwnika, ale tylko trochę. Pewne rzeczy trzeba było jednak zrobić. Karris podeszła sprawdzić ciało króla Garadula, zaciskając zęby na widok krwi. Niewątpliwie nie żył. Poczuła dziwną pustkę. Pragnęła jego śmierci. Zasługiwał na to. A teraz po prostu go nie było. I bardzo możliwe, że nic dzięki temu nie zyskali. Zobaczyła swoją bich’hwę na ziemi obok ciała. Sukinkot. Podniosła sztylet, rozejrzała się, ale nigdzie nie było widać jej jatagana. Nie było już czasu. Ludzie Corvana Danavisa skończyli zbierać proch, amunicję i broń od poległych i z powrotem formowali szyki. Kip wyglądał równie fatalnie, jak Karris się spodziewała. – To się nazywa choroba świetlna, Kip – tłumaczył Corvan – i może zrobić z tobą wszystko. Możesz się czuć słaby jak szczenię albo silny jak morski demon. Widziałem skromnych mężczyzn, którzy zdzierali z siebie ubranie, bo nie mogli znieść tego, że cokolwiek dotyka ich skóry. Skromne kobiety również, ehm, zresztą mniejsza z tym. – Ej, to się zdarzyło tylko raz – zaprotestowała Karris, dosiadając konia. Jeśli to możliwe, lepiej nie pozwalać krzesicielowi, by zapadł się zbyt głęboko w siebie po zbyt dużej ilości krzesania. Corvan się roześmiał. – Nie wiem, czy kiedykolwiek nazwałbym cię skromną, Karris Białodąb. – Zerknął na jej nogę. – A już na pewno nie dzisiaj. Karris spojrzała tam, gdzie Corvan. Ożeż... Udało jej się rozedrzeć suknię niemal do biodra, a pozycja w siodle nie pomagała tego ukryć. No dobrze, ale co miała zrobić? Pójść się przebrać?

– Czas na nas! – krzyknął do żołnierzy Corvan. – Jedziemy do portu! Albo nas dogonicie, albo zginiecie. Jeden z oficerów podszedł do niego z pytaniem i generała pochłonęły obowiązki. Karris została więc z Kipem. Wolałaby jechać do walki bez obciążenia, ale nie zamierzała go porzucić. Znowu. Istniały ważniejsze sprawy niż jej swoboda. Podjechała do platformy. – Wskakuj, Kip – powiedziała nieco ostrzej, niż zamierzała. Wyraźnie oszołomiony Kip wdrapał się i ruszyli. Początkowo Karris myślała, że uda im się przejechać. I wtedy dotarli do mostu. Drugi koniec zablokowano wozami, które podpalono tuż przed przybyciem łudzi Corvana, bo inaczej zauważyliby dym wcześniej. Ludzie na czele kolumny zatrzymali się gwałtownie, a biegnący za nimi wpadli na nich, rozbijając szyki i wywołując chaos. Corvan jadący konno blisko przodu próbował wyplątać z zamieszania jakichś krzesicieli, żeby zajęli się oczyszczeniem mostu płonących barykad. W normalnej sytuacji zajęłoby to najwyżej minutę albo dwie. Karris jadąca przy końcu kolumny zatrzymała się gwałtownie i zaczęła krzyczeć na żołnierzy w pobliżu, żeby uformowali ariergardę. – Ładować muszkiety, mocować lonty! Obróciła się i zobaczyła pierwszych ścigających ich koloraków. Nigdy w życiu nie widziała czegoś podobnego. Wiedziała, że zielone koloraki potrafią zmienić stawy tak, że ich nogi stawały się niesłychanie sprężyste, ale nie tylko zielone koloraki skakały z dachu na dach. Żółta kolorzyca o promieniejących członkach podbiegła prosto do krawędzi płaskiego dachu, zbierając luksyn w obie dłonie. Zeskoczyła, opuszczając gwałtownie ręce i wypuszczając w kierunku ziemi strumień żółtego luksynu; wykorzystała odrzut, który podrzucił ją na tyle wysoko, że doskoczyła na następny dach. Jakby skakała przez kozła, tyle że... bez kozła. Rozbłysk zieleni, o wiele bliżej. Karris wystrzeliła w górę zieloną kulę, przechwytując zielonego koloraka w locie. Strzałem zmieniła trajektorię jego skoku – podleciał w górę i zamiast wylądować pośród przerażonych żołnierzy, wpadł na ścianę budynku. Żołnierze otrząsnęli się szybciej od niego. Karris usłyszała huk wystrzałów. Niech to szlag! Doświadczeni żołnierze załatwiliby koloraka bronią białą, oszczędzając

cenne strzały na bardziej aktywnych wrogów. Kolejny zielony kolorak skoczył w powietrze i tym razem Karris nie trafiła. Potwór wpadł na tylne szeregi, rozrzucając ludzi. Pozostali żołnierze, przerażeni, opuścili muszkiety i strzelili; większość nie trafiła w koloraka i raniła własnych towarzyszy. Zanim poradzili sobie z tym stworem, zbiegły się do nich koloraki wszelkiej maści. Wojsko Lorda Omnichroma wypadało właśnie zza rogu. Znajdowało się niecałe trzysta kroków od nich, biegło, nabierając rozpędu do szarży. Kilku czerwonych i podczerwonych krzesicieli lorda jechało konno. Zbliżyli się na dwieście kroków i po wysokim łuku cisnęli płonącymi pociskami w kierunku stojących w ścisku, uwięzionych ludzi Corvana. Niebieski kolorak – cały ze lśniących kątów i ostrzy – biegł po dachach po lewej. Podczerwona kolorzyca skakała z dachu na dach po prawej – była łysa, a jej ciało dosłownie płonęło. Nagle, znikąd na ulicę zeskoczył wielki krzesiciel, dokładnie przed Karris, plecami do ludzi Corvana. Stanął, rozkładając ręce, jakby trzymał liny i spodziewał się na ich końcach wielkiego ciężaru. Gwałtownie rozłożył ręce, kiedy koloraki – niebieski i podczerwony – zeskoczyły do ataku. Oba potwory szarpnęły się gwałtownie, kiedy niewidzialne liny z nadfioletowego luksynu napięły się wokół ich szyj. Ciało niebieskiego koloraka zawisło nagle poziomo, a cały luksyn, który stwór trzymał, zamienił się w jednej chwili w galaretę, gdy prysła koncentracja. Kolorak roztrzaskał się o ziemię przed strażą tylną. Podczerwona kolorzyca, nie mając ochrony, jaką dawałaby niebieska zbroja wokół szyi, poleciała niemalże w tym samym kierunku, w którym zamierzała. Jej ciało wylądowało na następnym dachu i padło, a płonąca głowa sturlała się prosto do rzeki. Krzesiciel, który ich ocalił, zerknął za siebie, upewniając się, że koloraki nie żyją. Karris aż zaparło dech. To był Usef Tep, Fioletowy Niedźwiedź we własnej osobie, bohater Wojny Fałszywego Pryzmata. W tej samej chwili, w której do Karris dotarł ten fakt, zobaczyła, że płonące pociski, które leciały po łuku ku ariergardzie, skręciły gwałtownie na lewo i prawo, wybuchając w bezpiecznej odległości. Kolejny zielony kolorak, którego wcześniej nie zauważyła, spadł na ziemię podziurawiony niebieskimi luksynowymi nożami. Karris zobaczyła Eleleph Corzin o skórze rozświetlonej błękitem, wychodzącą z zaułka.

– Osłonimy was. Uciekajcie! – wrzasnęła jakaś kobieta. Karris odwróciła się i zobaczyła co najmniej tuzin krzesicieli stojących na ostatnim dachu. Zupełnie jakby weszła do galerii bohaterów. Kobieta, która krzyczała, to była Samila Sayeh. Deeedee Spadający Liść stała obok niej, a jej skórę spowijały winorośle czystego zielonego luksynu. Płomiennoręki stał przy narożniku budynku i równy strumień pocisków ogniowych wylatywał z obu jego rąk. Siostry Tala i Tayri stały po prawej. Gim Szpon krwawił obficie, jego lewa ręka do niczego się już nie nadawała, ale, mimo to, zamierzał stanąć obok Usefa Tepa na ulicy. I wielu innych, których Karris znała w młodości albo którzy walczyli dla Dazena i których znała z drobiazgowych, żywych opisów. – Do kroćset! Tylko ty i ten chłopak możecie ocalić Gavina. Zabierz go i uciekajcie stąd w diabły! – wrzasnęła Samila Sayeh i oczy jej rozbłysły. Kiedy barykady się rozpadły, ludzie Corvana ruszyli. Karris poczuła, że Kip wierci się za nią. Armia lorda Omnichroma napierała jak przypływ. Karris dźgnęła konia piętami i ruszyła, zerkając przez ramię na magiczny pojedynek za jej plecami. Wystarczyło. Wszyscy ludzie Corvana przeszli przez most. Potem został już tylko prosty odcinek do portu, który przelecieli nabuzowani adrenaliną. Karris dojechała z ostatnią grupą. Corvan był daleko z przodu, szedł w stronę Gavina w głębi portu. Gavin pracował – wyglądało na to, że krzesze barki. Ktoś go powiadomił i Karris zobaczyła, jak rzuca swój krzywy uśmieszek Corvanowi. I wtedy zrozumiała. Jakby dostała pałką po głowie. Gardło jej się zacisnęło. Wszystkie kawałki układanki zawirowały i wpadły na swoje miejsce. Tysiąc fragmentów z minionych szesnastu lat i parę z ostatnich kilku dni. Ten uśmiech. Poklepanie Corvana po ramieniu tego ranka na murze. Gdyby Karris nie spędziła tyle czasu w Czarnej Gwardii, nie wychwyciłaby tego. Gavin i Corvan powinni się nienawidzić. Oczywiście, wszystko dało się wyjaśnić. Byli zawodowcami, to jasne. Mieli powody, żeby współpracować, niewątpliwie. Jednakże pewne dowodzenie i natychmiastowe posłuszeństwo – to przychodziło z czasem i z zaufaniem. A jak ci dwaj mogli sobie ufać? Kto, wracając z wojny, jest lepszym człowiekiem? Gavin powiedział: „To, co znajdziesz w liście to nie jest prawda. Przysięgam, że to nie jest prawda”. Po co Gavin nadstawiałby tyłka i kłamał, wiedząc, że za kilka minut wszystko się wyda?

Bo to nie było kłamstwo. Ożeż w mordę.

ROZDZIAŁ 91 Karris zsiadła z konia, wytrącając Kipa z odrętwienia. Chłopak rozejrzał się wokół siebie, mrużąc oczy. Serce waliło mu młotem. Jeszcze przed chwilą trzymał się tej kobiety, bardziej przejmując się, gdy przywarł do niej, że rękami dotyka jej piersi i Karris pomyśli, że ją obmacuje, niż wybuchającą bronią i skrzącą magią. Był – zgodnie z wszelkimi racjonalnymi standardami – skończonym kretynem. A teraz nagle znaleźli się w porcie. Kip nie bardzo nadążał za wydarzeniami. Najpierw żołnierze chcieli walczyć z Corvanem, potem go powitali. Generał zaczął wydawać rozkazy i zniknął wśród ludzi, rozmawiając to z tą osobą, to z tamtą. Kip jednocześnie miał zawroty głowy i czuł w sobie niedźwiedzią siłę. Karris zaklęła w głos, ale nie rozumiał dlaczego. Pociągnęła go za ręce, nadal zaciśnięte na jej talii. Wypuścił ją i prawie spadł, kiedy ześlizgnęła się z siodła. – Za chwilę wrócę po ciebie. – Poklepała go po ręce. Nagle zobaczył wyraźniej jej twarz. Jakby widział ją na wylot, naprawdę rozumiał. Wyglądała... bezbronnie. Bezbronna? Karris Białodąb? W innej chwili Kip zaśmiałby się z tego. Teraz widział rzeczy zbyt wyraźnie. Mrużyła oczy. Po części z troski o Kipa, ale poklepała go po ramieniu, jakby mówiła: „Niedługo poczujesz się lepiej”, więc nie martwiła się tak naprawdę o niego. Denerwowała się z innego powodu. Odwróciła się i Kip zobaczył, jak się prostuje. Jej ramiona uniosły się – brała głęboki wdech. A potem pomaszerowała nabrzeżem, jakby była równie pewna siebie jak zawsze wśród żołnierzy, krzesicieli, żeglarzy i przerażonych cywili. Mimo rozgardiaszu, niepokoju i toczących się nieopodal walk, tłum rozstępował się przed tym ucieleśnieniem wojny i piękna – węzły mięśni i kobieca sylwetka, luksynowy miecz nadal dymiący na jej plecach, sadza na nagich ramionach i dekolcie, szponiasta bich’hwa w pięści, bose stopy, czarne włosy rozwiane na wietrze, pewny krok. Zatrzymała się przed miedzianowłosym krzesicielem, który pracował przy wielkiej barce. Odezwała się. Mężczyzna odwrócił się gwałtownie. Nie był to pierwszy lepszy mężczyzna. To był Pryzmat. Gavin natychmiast objął Karris. Z ulgą. Karris stała sztywno, z rękami wzdłuż boków, albo zaszokowana, albo urażona – Kip nie

wiedział. A potem powoli, stopniowo, sztywność w jej rękach i ramionach stopniała. Jej ręce się poruszyły, przeniosły na plecy Gavina i w końcu Karris odwzajemniły uścisk. I wtedy Gavin zobaczył Kipa. Zaskoczenie. Wypuścił Karris, coś powiedział. Otwarta dłoń Karris z trzaskiem uderzyła go w policzek. Gavin uniósł ręce. Co ja takiego powiedziałem? Karris już odchodziła szybkim krokiem, nie odpowiedziawszy. Gavin spojrzał na nią, na Kipa i na niedokończoną barkę za sobą. Opuścił ręce. Kip mógłby przysiąc, że słyszał jego przekleństwo aż stamtąd. Chciał się zapaść w sobie. Jakby widział kłótnię rodziców. Jedyne, czego pragnął, to zniknąć. Odwrócił się w stronę miasta. Jego wzrok nadal skupiał się z całą intensywnością na pojedynczych rzeczach, gubiąc ogląd całości na rzecz części. Choroba świetlna. Wiedział, że ma przed sobą wojsko, ale widział tylko tego mężczyznę, który sprawdzał lont w zamku. I tego z połową wąsów spalonych, który bawił się pobojczykiem, obracając go na swoim miejscu pod lufą. Tego z wyjętym bagnetem, który drapał się nim po plecach i żartował z towarzyszami, jakby wcale się nie bał, podczas gdy jego wąskie źrenice i pusty wzrok mówiły coś całkiem innego. Tego mężczyznę, który cały czas mówił, chociaż nikt nie zwracał na niego uwagi. Kip spojrzał na puste pochylnie w porcie. Nie został ani jeden statek. Nawet najmniejsze łódki zniknęły. Na nabrzeżu niemalże równoległym do ich pirsu zobaczył ogromnego śniadego mężczyznę. W jego postawie było coś wyzywającego, ale gwardziści celowali do niego z muszkietów ze wszystkich stron. Żelazna Pięść. – Całkiem mi odbiło, czy to dowódca Żelazna Pięść? – zapytał. – Tak, panie? – spytał mężczyzna stojący obok konia Kipa. – Odsunąć się! – krzyknął Kip. – Odsunąć! Klnąc, mężczyźni rozstąpili się przed nim. – Kip! Co robisz?! – krzyknął Corvan Danavis. Z miejsca, w którym stał, nie mógł widzieć Żelaznej Pięści. Kip prawie go nie słyszał. Wbił pięty w boki konia i chwycił się go kurczowo. Wyrywając się spomiędzy setek nerwowych ludzi, koń pogalopował. Kipem rzucało jak workiem granatów, który tak ściskał, że został sam sok i nasiona. Koń galopował wzdłuż nabrzeża, ogólnie rzecz biorąc we właściwym kierunku. Tyle że nie zwalniał. Kip pociągnął mocno za wodze, ale koń

tylko zacisnął zęby na wędzidle. Nie puszczał. Lustrzani Gwardziści zobaczyli zbliżającego się Kipa i krzyknęli. Kilku zdążyło strzelić. Kip przysiągłby, że kula z muszkietu liznęła go w ucho gorącym jęzorem. Jestem najgłupszym człowiekiem, jakiego w życiu spotkałem. Kiedy koń pędził do Żelaznej Pięści i jego przeciwników, nadal nic zwalniając, Kip wyrwał stopy ze strzemion i wyskoczył z siodła, rzucając się na Lustrzanych Gwardzistów. Niezależnie od tego wszystkiego, czego dokonał wcześniej, kiedy zielony luksyn chronił go przed urazami, tym razem to mu się nie udało. Nie trafił w gwardzistę i rąbnął o ziemię, koziołkując parę razy i zahaczając mocno o coś spękaną, poparzoną ręką. Miał wrażenie, że ogień przepłynął mu przez wszystkie stawy ręki. Uderzył głową, przeleciał na plecach, zaplątał się we własne ubranie i spróbował wstać. Stanął twarzą do miasta. Nikogo nie było od tej strony. Odwrócił się do dowódcy Żelaznej Pięści, stopy mu się zaplątały i upadł. Podparł się lewą ręką. Nieproszone łzy napłynęły mu do oczu. Co za ból. – Nie! – krzyknął Żelazna Pięść. Kip z trudem podniósł się na jedno kolano, oszołomiony, opierając się na dygocącej lewej ręce. Chciał przewrócić się na plecy, pokazać, że nie stanowi zagrożenia, błagać, żeby nie robili mu krzywdy. Spędziłem na plecach więcej czasu niż płatna dziewka. Dość tego. Jeden z gwardzistów zamocował bagnet. Podszedł do Kipa. Chłopak podniósł się, odpychając się lewą dłonią. Ból zapłonął mu w ręce aż do ramienia. Kip tylko wyciągnął rękę w stronę Lustrzanego Gwardzisty i sprawił, że ogień śmignął teraz w przeciwną stronę, a podparł się zdrową dłonią. Płomienie ryknęły i pochłonęły mężczyznę. Upiekł się żywcem, a lustrzana zbroja zdała mu się na nic. Zataczając się, Kip wstał i rzucał coraz więcej i więcej ognia na gwardzistów. A Corvan powiedział, że nie będzie chciał krzesać przez miesiąc po chorobie świetlnej. Żołądek Kipa się wzburzył i chłopak zwymiotował. Nie był w stanie utrzymać się na nogach. Zawroty głowy i mdłości ścięły go, jakby oberwał po kolanach. Żołądek zacisnął mu się tak mocno, że Kip zgiął się wpół, zwinął się w pozycję płodową, nadal wymiotując i ochlapując spodnie wymiocinami. Po raz kolejny Kip, Szarżujący Rycerz na Białym Koniu, zdołał niczego nie dokonać.

Już był martwy. Wiedział, że musi być martwy. Gwardziści szarżowali na niego, a on zabił co najmniej jednego z nich. Powinni już go zabić. – Wypuść resztę luksynu. Znowu się pochorujesz, ale potem poczujesz się lepiej, obiecuję. No już, chłopcze! Nie mogę cię nieść i krzesać jednocześnie! – Żelazna Pięść? Kip rozchylił powieki i zobaczył martwych ludzi rozrzuconych wokół i stojącego nad sobą dowódcę, który na pięściach miał zakrwawione szpikulce z niebieskiego luksynu. Cały był poraniony, poparzony prochem i pokryty zaschłą krwią. Nosił mocno dopasowane niebieskie okulary z zausznikami związanymi z tyłu głowy sznurkiem. Ghotra spadła mu z głowy i włosy miał z jednej strony przypalone. W jaki sposób udało mu się uciec po tym, jak zarekwirował działo? Z pewnością dopadła go cała armia króla Garadula. Mimo to, był tutaj. Posiniaczony, wyczerpany, ranny, ale nie na tyle, żeby nie uratować Kipa po raz kolejny. – No już! – ponaglał go dowódca. – Sam mam chorobę świetlną. Wiem o co proszę! Kip wypuścił resztę luksynu i znowu zwymiotował; wnętrzności mu się zaciskały, jakby wszystkie próbowały wyrwać się ustami. Jakimś cudem po chwili poczuł się lepiej. Niemal był w stanie się podnieść. Żelazna Pięść złapał go za koszulę i pociągnął, pomagając wstać. – Bałwanie, zrobiłem to wszystko, żeby cię ratować, a ty omal tego nie zniszczyłeś. Coś ty sobie, u diabła, wyobrażał? Kip nie był w stanie odpowiedzieć. Gapił się na wojsko w sąsiednim porcie. Na jaja Orholama! Prawdziwa bitwa rozgrywała się raptem dwieście kroków dalej. Jakaś setka żołnierzy i krzesicieli broniła portu, walcząc z tysiącami żołnierzy i dziesiątkami krzesicieli. Ograniczona przestrzeń to była jedyna rzecz, która sprawiała, że ludzie Gavina nie zostali jeszcze pokonani. Pierwsze szeregi stanowiły plątaninę bagnetów i mieczy, nielicznych włóczni i magii, którą ciskano w obie strony i po obu stronach blokowano. Na tyłach Gavin i paru innych krzesicieli kończyli ostatnią barkę; nie mogli dołączyć do walk, bo ich umiejętności były potrzebne do budowy statku. Chmara najeźdźców stale spychała ludzi Gavina; sama ich masa uniemożliwiała ich zatrzymanie. Kip miał wrażenie, że już jest za późno. Nadal było mu niedobrze, nadal kręciło mu

się w głowie i nadal czuł się silny jak nigdy w życiu – był rozrywany między chęcią położenia się i uczuciem, że powinien zacząć biec, bo inaczej się spali. – Za mną – powiedział Żelazna Pięść. – Bądź tak blisko, jak zdołasz. Nie utrzyma się długo na wodzie. Bez żadnego więcej słowa wyjaśnienia – utrzymać na wodzie? co miało się utrzymać? – Żelazna Pięść zbiegł z nabrzeża, jedną ręką rozlewając szerokim strumieniem niebieski luksyn. Kip ruszył za nim. Biegł po śliskiej powierzchni, trzymając mocno spodnie i modląc się, żeby nie spaść. Niebieska ścieżka opadała stromo z nabrzeża i wypłaszczała się nad wodą, unosząc się na powierzchni jak niestabilna łódka. – Cały czas biegnij! – krzyknął dowódca. Przed nimi obrona słabła, a wielką luksynową barkę właśnie wodowano. Ostatnie resztki obrońców próbowały walczyć i jednocześnie się wycofywać. Niektórzy odwrócili się i padali, kiedy chcieli pobiec i skoczyć na barkę. Inni porzucili myśl o dostaniu się na statek i starali się utrzymać pozycję. Armia lorda Omnichroma była jednak tak ogromna i tak napierała, że kiedy zabrakło setki żołnierzy odpierających jej atak, wlała się gwałtownie do portu. Szeregi z tyłu napierały tak mocno i tak niepowstrzymanie, że zarówno obrońcy, jak i pierwsze szeregi lorda Omnichroma zostały zepchnięte z nabrzeża. Dziesiątki, a może nawet setka ludzi wpadła do zatoki. Nie damy rady. Nie mamy dokąd biec! Jednakże Żelazna Pięść tylko wygiął niebieską ścieżkę, oddalając się od lądu. Na Orholama, chyba nie będą biec aż do barki? Kip nie da rady. Za bardzo kręciło mu się w głowie. Barka była za daleko. – Szybciej, Kip! Niech to diabli! Szybciej! – krzyczał dowódca. Woda na prawo od nich skoczyła w powietrze. Kip zerknął i niczego nie zobaczył. Złapał się na tym, że biegnie tuż przy krawędzi luksynowej ścieżki; kiedy omal nie wpadł do wody, skręcił ku środkowi. Znowu woda podskoczyła – tym razem po obu ich stronach. Strzelają do nas! Mimo płonących płuc i zawrotów głowy, Kip zobaczył magię rozpalającą powietrze między barką i portem. Gavin stał u steru, wyrzucając z siebie ogromne strumienie ognia, strzałek, świetlnych granatów – istny chromaturgiczny ogień zaporowy. Przestrzeń wokół niego na barce opustoszała, kiedy wszyscy cofnęli się oszołomieni, w nabożnej trwodze, bojąc się

kogoś, kto był w stanie władać taką magią. Gavin walczył ze wszystkimi krzesicielami w porcie. Sam. I wygrywał. Oto mój ojciec. Nie mogę go zawieść. Wszystko inne schrzaniłem. Dotrę do tej przeklętej barki. – Nie utrzymam tyle! – zawołał pełnym napięcia głosem Żelazna Pięść. – Muszę zwęzić ścieżkę albo nie dotrzemy! – Dobrze! – wrzasnął Kip. Platforma gwałtownie skurczyła się do szerokości ledwie trzech dłoni. Zanurzała się w wodzie, kiedy Kip po niej przebiegał, rozchlapując stopami wodę. Zostało im jednak już tylko trzydzieści kroków. Ścieżka zaczęła się wyginać w górę, żeby dotknąć burty barki, z dala od magii ciskanej z pokładu i z portu. Kip spojrzał na Gavina i zobaczył, że ktoś wszedł do otaczającego go kręgu pustki. Chłopak miał ubranie wieśniaka, ale Kip natychmiast go rozpoznał. Zymun! Zymun zakradł się na barkę razem z resztą uchodźców i trzymał pudełko. Pudełko Kipa. Ostatnią rzecz, jaką dała Kipowi jego matka. Jedyną rzecz, jaką mu dała. Gavin nadal ciskał magią i odpierał magię. Wszyscy albo patrzyli na niego, albo tłoczyli się przy burcie i patrzyli na zbliżających się Kipa i dowódcę. Żelazna Pięść patrzył w dół na krzesany chodnik, skupiony na magii. Tylko Kip widział lśniący nóż, wyjmowany z pudełka. Przy następnym kroku Kip nie trafił w ścieżkę i poleciał ciężko w wodę. Fajtłapa. Głupek. Wielki plusk, jakiego narobił, jeszcze bardziej odciągnął uwagę od Zymuna. Lord Omnichrom wysłał Zymuna, żeby zabił Gavina. Kip wiedział to – i zdecydował się pojechać gdzie indziej. Miał kilkanaście okazji, żeby wybrać właściwie, i wszystkie przegapił. Nawet pięć minut temu, gdyby nie pojechał po Żelazną Pięść, byłby na barce. Mógłby powstrzymać Zymuna. Kip nie mógł ponownie zawieść. Nie zgadzał się na to. Opuścił ręce, otworzył oczy mimo wody i zaczął zasysać światło. Bolało jak diabli, ale się nie przejmował. Zasysał je, jakby był dyszą silnika w ślizgaczu Gavina. I cisnął nim w dół. Wystrzelił z wody. Za sprawą samego Orholama, albo dzięki szczęściu, które przez całe jego życie odwracało się od niego i teraz wreszcie zmieniło kierunek, wystrzelił we właściwą stronę. Wleciał na pokład barki, wpadając na kilku ludzi zebranych przy relingu i patrzących na niego. Utrzymał się na nogach, chociaż wylądował pod przedziwnym kątem i musiał pobiec

najszybciej jak zdołał, żeby się nie przewrócić. Wpadł w wolną przestrzeń wokół Gavina, kiedy Zymun już był o krok od celu. Zatopił ogromny, biały sztylet w plecach Gavina na chwilę przed tym, jak Kip wpadł na niego, czubkiem głowy rozkwaszając mu nos. Pęd Kipa przerzucił ich obu nad przeciwległą burtą barki. Wylądowali z pluskiem w wodzie. Kip złapał powietrze, zanim się zanurzyli, i natychmiast rzucił się na Zymuna, bijąc go, wyrywając mu sztylet z jednej ręki i pochwę z drugiej. Zymun nie złapał powietrza. Puścił sztylet i pochwę, młócąc rękami i w panice próbując uciec od napastnika. Kip próbował go dźgnąć, nadal pod wodą, ale nie trafił. Gwałtownie łapiąc powietrze, wynurzył się. Zymun wypłynął pięć kroków dalej. Krew lała się z jego złamanego nosa, plamiąc wodę. Kip usłyszał krzyki. Rekiny już nadpłynęły; ich gorączkowe ruchy spieniły wodę między Zymunem i portem. – Kip! Łap linę! Łap linę! – krzyczał ktoś. Zwój liny uderzył o wodę obok. Zymun rzucił Kipowi jedno nienawistne spojrzenie i zaczął płynąć w stronę brzegu. Był niezłym pływakiem. Szybszym od Kipa. Płynąć za nim to byłoby szaleństwo. I krwawił. – Kip! Kip poczuł pierwszy rzut choroby świetlnej. O, w mordę. Raz już stracił swój sztylet. To wszystko, co miał. Teraz na to nie pozwoli. Unosząc się na falach i próbując ignorować kolejną dwudziestkę trójkątnych płetw przecinających wodę w kierunku portu, schował ostrze do pochwy, wsunął ją w spodnie i dopiero chwycił linę. Na szczęście, na końcu była pętla. Kip zdołał przeciągnąć ją przez głowę, zanim zwymiotował pierwszy raz. Nie miał już nic w żołądku, więc odruch wymiotny tylko szarpał jego wnętrznościami, podczas gdy barka wlekła go za sobą, dopóki ludzie z pokładu nie zdołali go wyciągnąć z wody. – Kip, wypuść resztę luksynu – mówił ktoś do niego. – Nie mogę, nie mogę. Wiedział, że będzie źle. Nie zniósłby już więcej bólu. Nie potrafił nawet otworzyć oczu. – No już, Kip, zrób to dla mnie – poprosił łagodnie Gavin. Kip wypuścił resztki luksynu. Ostatnim, czego był świadomy, był ból przeszywający mu głowę, oślepiające lance światła i ciemność.

ROZDZIAŁ 92 Więźnia ogarnęła gorączka. Rana na piersi, którą sam sobie zadał, i upchnięte do niej brudne włosy, zrobiły swoje. Śmierć albo wolność. Nadszedł czas. Spróbował wstać, ale nie dał rady. Za bardzo się trząsł. Może za długo czekał. Chciał – musiał – poczekać, aż gorączka osiągnie maksimum, bo tylko wtedy miał szansę. Jeżeli źle to sobie wyliczył, po prostu umrze i nie będzie się już musiał martwić problemami Dazena. To byłaby tragedia. Podparł się, znalazł koło ręki małą, brudną miseczkę z włosów i po raz tysięczny sprawdził, czy nie ma jakichś niedoskonałości. Nie potrafił powiedzieć. Chciało mu się płakać; gorączka wywołała całkowity zamęt w jego uczuciach. – Przepraszam, Dazenie. Zawiodłem cię – powiedział. Pozbawione znaczenia słowa. Znikąd. Jakaś jego część, która marynowała się w błękicie od tak dawna, uznała, że to ciekawe. Nie zaskakujące, ale mimo to, dziwne. Dlaczego czuł emocje tylko z powodu tego, że jego krew była gorętsza niż zwykle? Dziwne, ale nieistotne. Otworzył ranę na piersi, wyciągnął mięsisty, brudny, uwalany krwią kłębek i odrzucił na bok. Nie wyszedł cały – kawałki ugrzęzły w ranie. Brudnym paznokciem zdrapał resztki. Prawie zakrztusił się z bólu. Głupota. Posłużył się paznokciem? Próbując oczyścić ranę? Powinien był wykrzesać pęsetę. Nie myślał logicznie. Zamrugał, chwiejąc się. Nie, nie było miejsca na porażkę. Mniejsi ludzie mogą zawieść. Nie on. Nie, dopóki nie wypróbuje swojego planu. Gavin podszedł do płytkiej niecki, którą wydrapał własnymi rękami w ciągu szesnastu lat. Cóż, a niektórzy nie mają czym się pochwalić po szesnastu lat pracy. Zaśmiał się w głos. Martwy człowiek w ścianie wyglądał na zatroskanego. Trzymaj się, Dazenie. Gavinie. Co tam chcesz. Kimkolwiek jesteś, dzisiaj jesteś więźniem i dzisiaj możesz być wolnym człowiekiem. Albo martwym, co też jest swoistą wolnością, prawda? Dazen wziął precyzyjnie utkaną misę z włosów i położył ją wewnątrz kamiennej niecki, którą wyżłobił przez lata. Pasowała idealnie, tak jak powinna. Utkał ją tak, żeby pasowała, sprawdzał tysiące razy w trakcie pracy. Siadając tuż przed miską w niecce, Dazen rozwiązał

przepaskę biodrową i przesunął się niezgrabnie, aż zdołał odłożyć ją na bok. – Szkoda, że Karris nas teraz nie widzi, co? – powiedział martwy człowiek. – Jak mogła wybrać jego zamiast czegoś takiego? Dazen ledwie zerknął na martwego człowieka, siedzące w swojej lśniącej, niebieskiej ścianie, kpiącego z niego, z nogami groteskowo wyciągniętymi przed miską z włosów i płytką niecką. – Nie możesz mnie upokorzyć – powiedział do martwego człowieka Dazen. – Robię, co muszę. Jeśli to gorszące, niech i tak będzie. Oblizał spierzchnięte usta. Nie pił wody. Musiał być odwodniony. Miał wrażenie, że ma obłożony język. Martwy człowiek coś odpowiedział, ale Dazen go zignorował. Przez chwilę nie pamiętał, co potem. Musiał zrobić wodę. Chciał się położyć. Orholamie, jaki był zmęczony. Gdyby tylko mógł odpocząć, miałby siłę... Klepanie! To była następna rzecz. Jeszcze odrobina bólu, a potem już wolność, Dazenie. Jeszcze trochę. Jesteś Guilem. Nie dasz się tak zakuć. Jesteś Pryzmatem. Skrzywdzono cię. Świat musi poznać twoją zemstę. Nadal siedząc – nie było powodu, żeby się stamtąd ruszać, a nie dałby rady wrócić, gdyby się odsunął – przyjrzał się całej widocznej powierzchni ciała. A potem zaczął się uderzać. Wszędzie, gdzie widział. Mocno. – Uważasz, że to normalne zachowanie? – spytał martwy człowiek. – Może szesnaście lat w kolorze niebieskim ci nie wystarczyło. Gavin – Dazen, do diabła! – udał, że go nie słyszy. Uderzał się po rękach, brzuchu, po piersi, wszędzie poza raną – nie chciał zemdleć tak blisko zwycięstwa – i po nogach. Każdą powierzchnię ciała, którą widział, uderzał, aż stała się niewrażliwa na ból, odrętwiała i, co najważniejsze, zaczerwieniona. Gavin był tylko człowiekiem. Chociaż był superchromatą, nawet on popełniał drobne błędy. Tego trzymał się Dazen. To dlatego Gavin nie wpuszczał tu niczego, co miało kolor. Gdyby stworzył niebieskie światło idealnie, całość w jednym, niewiarygodnie wąskim spektrum, tylko ono mogłoby się odbijać od przedmiotów. Gavin nie musiałby się martwić, nawet gdyby więzień miał czerwone, zielone albo żółte okulary. Jednakże maleńki rozbłysk zieleni, jaki Dazen widział za każdym razem, gdy sikał do niecki, zanim kolor całkiem zniknął, mówił mu, że

spektrum nie było idealnie wąskie. Teraz wszystko zależało od tego, ile i jak szybko zdoła wykrzesać. Trzęsąc się i dygocąc od gorączki i od bicia niemal do krwi, nasikał. Nie prosto do zagłębienia. Nie prosto do miski z włosów. Gavin bał się, że gdyby strumień moczu był zbyt mocny, przebiłby się przez olej, którym tak drobiazgowo wysmarował wnętrze miski. Nasikał więc do dłoni i pozwolił, żeby ciepła ciecz spłynęła delikatnie do włosianej miski. Zrobiłeś ze mnie zwierzę, bracie. Jeżeli jednak był zwierzęciem, to lisem. Odwodnienie sprawiło, że mocz był tak mocno żółty, jak tylko było możliwe, a tkana, natłuszczona włosiana miska wytrzymała. Serce mu zabiło – aż chciał zapłakać – kiedy zobaczył żółty kolor po raz pierwszy od szesnastu lat. Żółty! Zatem spektrum nie było doskonałe. Dobry Orholamie, jakie to było piękne. Zaczął z tego krzesać. Tylko odrobinę – to przypominało próbę zassania wody przez torbę, a misa powoli wyciekała. W lewej dłoni wykrzesał żółtą kulę, nie większą od kciuka. Natychmiast zaczęła migotać światem – ale żółtym światłem. Po raz pierwszy Dazen zobaczył swoją celę w świetle innym niż niebieskie. Zobaczył własne ciało w świetle innym niż niebieskie. A żółty, będąc w środku spektrum zamiast na drugim jego końcu, sprawił, że zobaczenie czerwonego stało się o niebo łatwiejsze. I sprawiło, że dostępne spektrum poszerzyło się w obie strony. A całe ciało Dazena było czerwone od bicia. Wykrzesał czerwień tak twardą, jak tylko potrafił, podczas gdy mała żółta kulka zaskwierczała i zniknęła. To wystarczyło. Musiało. Skóra na jego prawej ręce wyglądała szaro w niebieskim świetle, które znowu dominowało w celi, ale wiedział, że jest czerwona. A teraz powód, dla którego wywołał gorączkę. Dazen krzesał ciepło z własnego ciała. To było niewiarygodnie mało wydajne. Nigdy wcześniej nic mu z lego nie wyszło, trząsł się, gorączka była tak wysoka, że nie potrafił myśleć. Na pewno... na pewno... Czerpał z ciepła własnego ciała, próbował wyobiazić sobie, że ten żar podnosi się falami z pustyni. Maleńki płomyk, iskra – to wszystko, czego potrzebował. Miał tyle, ile zdołał wykrzesać. Dazen podparł się jak staruszek. Magia miała swoją wagę, a zważywszy, ile planował rzucić, nie mógł przewrócić się, gdy tylko zacznie. Ukląkł i wyszczerzył zęby do martwego człowieka.

Martwy odpowiedział szerokim uśmiechem, zgodnie z przewidywaniem. Jakby czekał na to od lat. Dazen złożył ręce. Wypuścił maleńki, początkowy strumyk czerwieni z prawej dłoni, prosto w twarz martwego człowieka. Lewą ręką wypuścił całe zebrane ciepło i... Wykrzesał maleńką iskierkę. Luksyn zajął się od iskierki. Czerwień zapłonęła i nagle niebieską celę zalało czerwone światło i żar. Dazen krzesał więcej i więcej, aż uderzył z wielką siłą, prosto w martwego człowieka, prosto w najsłabszy punkt w ścianie w celi. Wstrząs sprawił, że zgiął się wpół, chociaż był na to przygotowany. Cisnął pociskiem ogniowym z taką siłą woli, że jego osłabione ciało nie mogło poradzić sobie z odrzutem. Wydawało mu się, że nie stracił przytomności, ale kiedy otworzył oczy, świat nadal był niebieski. Porażka. Dobry Orholamie, tylko nie to. Dazen przeturlał się, spodziewając się zobaczyć martwego człowieka łypiącego na niego chytrze. Ale on zniknął. Zamiast niego pojawiła się dziura. Wyszczerbiona, wyrwana w ścianie, o tlących się brzegach, jarzących się od mulistego, wolno palącego się czerwonego luksynu. Dziura i tunel za nią. Nie potrafił się powstrzymać. Rozpłakał się. Wolność. Nie mógł wstać. Był za słaby, ale wiedział, że musi wyjść. Musiał wydostać się tak daleko, jak tylko zdoła, zanim Gavin odkryje, że zniknął. Zaczął się więc czołgać. Kiedy wypełzł z niebieskiej celi, wstrzymał oddech, przekonany, że będzie tam jakaś pułapka, jakiś alarm. Nic. Odetchnął głęboko, świeże powietrze napełniło jego płuca siłą i zaczął czołgać się ku wolności.

ROZDZIAŁ 93 Kip obudził się w małym, niebieskim pokoju. Każda powierzchnia była tu niebieskim luksynem, nawet prycza, na której spał, chociaż rzucono na nią stos koców, żeby było mu miękko. Czując delikatne kołysanie, zdał sobie sprawę, że znajduje się na niebieskiej barce. A plecy bolały go jak diabli. Właściwie to bolała go większość ciała. Lewą rękę miał obandażowaną i czuł, że obłożono ją grubym kompresem. Ramiona i obie ręce miał posiniaczone i czuł się rak, jakby obie jego nogi obito dechą. Głowa mu pękała i miał obolałą właściwie każdą część ciała, jaka przychodziła mu do głowy. Poruszył małym palcem stopy. Aha, też był obity. A poza tym, Kip był głodny. Niewiarygodne. Jesteś na statku uchodźców. Nie będzie tu żadnego jedzenia. Spróbował zasnąć. To było najlepsze rozwiązanie. Kiedy się znowu obudzi, będzie się czuł lepiej. Może do tego czasu złowią jakąś rybę albo coś w tym guście. Przekręcił się na bok. W krzyżu nadal go łupało. Co, do...? Przesunął się i zdał sobie sprawę, że na czymś leży. Sięgnął do pasa spodni i dotknął czegoś palcami. Otworzył gwałtownie oczy. Nóż. Jego dziedzictwo. Gdyby nie był taki obolały, roześmiałby się. Najwyraźniej wniesiono go tu w kocach i tak zostawiono. Nikt nawet nie zauważył sztyletu. Z flotyllą statków z tysiącami uchodźców i żołnierzy, może setką łodzi, piratami i całą resztą zmartwień Kip najwyraźniej nie był największą troską Gavina. Cóż, a czego się spodziewałem? Nie mogli mnie przebrać w suche rzeczy... bo nie mają tu żadnych suchych rzeczy. Kip odwinął nóż i usiadł. Jęknął. Naprawdę był obolały. I głodny. To jednak nie miało teraz znaczenia. Jakaś postać minęła drzwi, więc Kip szybko wsunął nóż pod udo. Do pokoju zajrzał Gavin. – Nie śpisz?! – zdziwił się. – Jak się czujesz? – Jakby usiadł na mnie słoń. Gavin wyszczerzył zęby, podszedł i usiadł na pryczy obok Kipa. – Słyszałem, że przez chwilę próbowałeś być Żelazną Pięścią. Krew go zalała. Wiesz, to on ma ratować mi życie. – Jest wściekły? – zmartwił się Kip.

Gavin spoważniał. – Nie, Kip. Nikt nie jest na ciebie wściekły. Dowódca nie przyzna się do tego, ale jest z ciebie dumny. – Naprawdę? – Ja też jestem. – Myślałem, że się spóźniłem. Gavin był z niego dumny? Umysł Kipa nie był w stanie ogarnąć tej myśli. Matka zawsze się go wstydziła, a sam Pryzmat był dumny? Kip zamrugał szybko i odwrócił wzrok. – Naprawdę nic ci nie jest? – spytał. Gavin się uśmiechnął. – Nigdy nie czułem się lepiej. Och, czy ty... znałeś tego chłopca? Zabójcę? Kip poczuł gulę w gardle. – Był jednym z krzesicieli, którzy wymordowali Rekton. Nazywał się Zymun. Próbował mnie wtedy zabić. Rekiny go zjadły? Kip pamiętał, że chłopak mocno krwawił, płynąc w stronę rekinów. – Nie wiem – odpowiedział Gavin. – Ja mam taką zasadę: dopóki na własne oczy nie zobaczysz wroga martwego, zawsze zakładaj, że nadal żyje. – Uśmiechnął się ponuro do własnych myśli. – Ale – powiedział, otrząsając się z ponurego nastroju – to chyba sporo wyjaśnia. Wyciągnął szkatułkę z różanego drzewa, w którym znajdował się wcześniej sztylet Kipa. Wręczył chłopcu pudełko. – Jest puste, ale pomyślałem, że wygląda jak to, które matka próbowała ci dać. Albo ukradł je królowi Garadulowi, albo to popularny wzór. Wygląda, jakby trzymano w nim nóż, ale pewnie wpadł do wody. Przykro mi. Kip chciał się przyznać, ale bał się, że Gavin może chcieć go zabrać. Kip nie zdążył nawet go obejrzeć – nie tak naprawdę. – Ty w każdym razie odpoczywaj – powiedział Gavin. – Ja mam robotę do wykonania. Przyślę do ciebie kogoś z posiłkiem, a później porozmawiamy. Dobrze? – Zatrzymał się przy drzwiach. – Dziękuję Kip. Uratowałeś mi życie, synu. Dobra robota. Jestem z ciebie dumny. Synu. Synu! Było słychać dumę w głosie Gavina, kiedy to powiedział. Kip sprawił, że Pryzmat był dumny. Jakby światło wyszło zza wzgórz i oświetliło miejsca w jego duszy, które

nigdy wcześniej tego nie zaznały. Gula w gardle jeszcze bardziej mu urosła, a do oczu napłynęły łzy. Gavin odwrócił się do wyjścia. – Poczekaj! Ojcze, poczekaj! Kip zamarł tak samo jak Gavin w drzwiach. Kiedy ostatni raz posłużył się tym słowem, zachowywał się jak gówniarz i sprawy nie potoczyły się najlepiej. A potem zrobiło się jeszcze gorzej, gdy Kip nagle zdał sobie sprawę, że Gavin powiedział „synu” w sensie „młody człowieku”. Kip zapragnął skoczyć z powrotem do wody pełnej rekinów. – Przepraszam, ja nie... – Nie! – przerwał mu Gavin, machając ręką. – Niezależnie od wszystkiego innego udowodniłeś dzisiaj, że jesteś Guilem. Kip oblizał usta. – Czy Karris... Widziałem, że cię uderzyła. To przeze mnie? Gavin zaśmiał się cicho. – Kip, kobieta to tajemnica, której nigdy nie poznasz do końca. Kip się zawahał. – Czy to oznacza „tak”? – Karris uderzyła mnie, bo tego potrzebowałem. To żadna odpowiedź. – Prześpij się trochę... synu... – Gavin urwał, jakby smakował nowe słowo. – Dość już tych bzdur z „bratankiem”. Świat będzie cię znał jako mojego syna. I do diabła z konsekwencjami. Uśmiechnął się łagodnie, choć szelmowsko. I wyszedł. Kip nie zasnął. Oparł się o niebieską ścianę i wyjął sztylet. Ostrze było z dziwnego lśniącego białego metalu z czarnym spiralnym rdzeniem od czubka do rękojeści. Miało niewiele ozdób, nie licząc siedmiu czystych, nieskazitelnych brylantów na rękojeści. A właściwie sześciu brylantów i chyba jednego szafiru. Kip nie znał się na kamieniach szlachetnych, ale sześć było czystych jak szkło i olśniewająco błyszczących. Siódmy był taki sam jak reszta pod względem wielkości i czystości, ale jaśniał oszałamiającym, magicznym błękitem. Kip schował sztylet do pochwy. Jak moja matka zdobyła coś takiego? Jakim cudem nie sprzedała tego za mgiełkę?

Kip otworzył szkatułkę z różanego drzewa, żeby schować sztylet, ale wypadła mu z zabandażowanej lewej ręki i wylądowała do góry nogami na jego kolanach. Obrócił pudełko i zauważył, że jedwabne obicie wypada luźno, bo nie zostało przymocowane do samej szkatułki, ale do ramki włożonej do środka. Wyciągnął ramkę. Pod spodem znajdowała się płyciutka szufladka z dodatkowymi sznurówkami pod kolor pochwy, żeby móc ją przymocować do pasów o różnej szerokości. Nie była to tajna skrytka, ale najwyraźniej nie zauważył jej ani Zymun, ani król Garadul, bo w środku leżał liścik. Z niepokojem zerkając na drzwi i upewniając się, że nikt obok nich nie przechodzi, Kip odczytał list napisany, zdecydowanym charakterem pisma przez matkę: Kip, jedź do Chromerii i zabij człowieka, który mnie zgwałcił i odebrał mi wszystko, co miałam. Nie słuchaj jego kłamstw. Przysięgnij, że mnie nie zawiedziesz. Jeśli kiedykolwiek kochałeś mnie, jeśli kiedykolwiek chciałeś zrobić coś dobrego na tym świecie, weź ten sztylet i zabij swojego ojca. Zabij Gavina Guile. Kip poczuł się jak w pułapce, sparaliżowany. Ktoś go okłamywał, ktoś go zdradzał. Poczuł, jak głębokie jeziora furii burzą się w nim. To musiała być matka. Narkomanka. Dziwka. Kłamczucha. Matka Kipa skłamałby dla mgiełki, zamknęłaby go w szafie. Gavin traktował go surowo, ale nigdy go nie okłamał. Nigdy by tego nie zrobił. Nigdy. Był jego rodziną. Pierwszą, jaką Kip miał. Jednakże matka zachowała sztylet i nawet szkatułkę. Mogłaby sprzedać jedną z tych rzeczy i mieć górę mgiełki. Pewnie myślała o tym za każdym razem, kiedy nadchodził szaleńczy głód. Jeśli to było ważniejsze dla niej od mgiełki, to dlaczego miałaby kłamać? Kip zadrżał, czując się tak, jakby zerwał się z cum i dryfował bezwładnie. Nie znał prawdy. Ale ją pozna. Przysięgał. Złożył list i zobaczył pośpieszny dopisek na odwrocie, którego wcześniej nie zauważył, bardziej nabazgrany od reszty, ale niewątpliwie skreślony ręką matki. Kocham cię, Kip. Zawsze cię kochałam. Nigdy mu tego nie powiedziała. Ani razu. Nigdy przez całe jego życie. Odrzucił liścik, jakby to był wąż. Ukrył twarz w kocach, żeby nikt go nie usłyszał. I rozpłakał się.

ROZDZIAŁ 94 Dazen pełzł przez ciemność. To była śmierć, ale gdzieś poza nią czekało życie. Podłoga była ostra, kaleczyła mu okrutnie ręce i kolana. Zassał tyle czerwonego luksynu, ile zdołał, zanim opuścił błękitną celę, i gdyby nie miał gorączki, podtrzymałby płomień, ale nadal myślał powoli jak otępiały. Potrafił tylko trzymać się swojej wściekłości i początkowo czerwień mu w tym pomagała. Zemszczę się, myślał, ale to były beznamiętne myśli. Czuł tylko ból w dłoniach i kolanach, czuł tylko, że się czołga. Odmawiał sobie odpoczynku. Tunel nieustannie zakręcał, ale nie mógł się ciągnąć wiecznie. Wkrótce Dazen zaśnie i albo umrze, albo obudzi się silniejszy. Wystarczająco wzmocniony, żeby zebrać wszystkie siły i obalić Gavina. Zaśmiał się słabo i popełzł dalej. Niech diabli wezmą tę ostrą skałę! Co też zrobił jego brat? Wyciął to więzienie w czystym piekliszczu? A to sukinsyn! Właśnie to zrobił Gavin. Wydał fortunę tylko po to, żeby pokaleczyć Dazena. Co za nienawistny łajdak. Jednakże Dazena nie da się tak łatwo zatrzymać. Dalej się czołgał. Nie da sobie tak łatwo odebrać wolności. Mimo wszystko, obsydian był na tyle rzadki, że wyłożenie nim całego tunelu kosztowałoby więcej niż roczne zarobki rodziny Guile. Po co Gavin zrobiłby coś takiego? Magiczne właściwości skały sprawiały, że w całkowitej ciemności i przy bezpośrednim kontakcie – takim jak krew lub otwarta rana – potrafiła wysączyć luksyn z krzesiciela. Nic dziwnego, że czerwony luksyn już nie pomagał Dazenowi czuć nienawiści. Skała cały z niego wyssała. Coś dręczyło Dazena. Zakręty w tunelu – może to o to chodziło? Tunele tak się wyginały, żeby nic z niebieskiego światła nie wylewało się poza niebieską celę. Dzięki temu panowała w nim całkowita ciemność. I obsydian mógł zadziałać. Niech wieczna noc pochłonie Gavina. Nie powstrzyma mnie. Nie obchodzi mnie, czy jestem zakrwawionym wrakiem. Wydostanę się stąd. Jakaś część Dazena mówiła mu, żeby się zatrzymał, pomyślał. Ta niebieska, racjonalna część jego osoby. Nie mógł się jednak zatrzymać. Jeśli przestanie przeć do przodu, nigdy się stąd nie wydostanie. Był tak chory, tak rozgorączkowany, że gdyby się zatrzymał, mógłby już więcej

się nie poruszyć. Gavin chciał go sparaliżować. Nie. Nie, nie, nie. Dazen parł naprzód. Podłoga tu wydawała się inna. Nie była z obsydianu. Tamto już miał za sobą. Czołgał się dalej. Przysiągłby, że widział przed sobą poświatę. Dobry Orholamie, to było... Podłoga opadła pod nim, odchylając się na ukrytych zawiasach. Dazen sturlał się w dół, koziołkował i koziołkował, nie mogąc się zatrzymać, spadał w dół zsypem, który zamknął się za nim. Przeturlał się skąpany w zielonym świetle. Zielonym? Cała okrągła cela miała ściany zielone jak drzewa. W górze była dziura na wodę, jedzenie i powietrze, a na dole dziura na nieczystości. Dazen spojrzał zdesperowany na skórę, szukając czerwonego luksynu. Zniknął. Cały zniknął, wyssany przez obsydianowy tunel. Dazen zaczął się śmiać, głupio, rozpaczliwie, szaleńczo. Zielone więzienie po niebieskim. Śmiał się, aż się rozpłakał. Nie było jednego więzienia. Nie było dwóch. Teraz to wiedział. Nie miał wątpliwości. Było siedem więzień. Po jednym w każdym kolorze. I po szesnastu latach udało mu się uciec z pierwszego. Śmiał się i płakał. W jednej ze świecących ścian martwy człowiek śmiał się razem z nim. I z niego.

ROZDZIAŁ 95 – Nieźle jak na klęskę – powiedział Corvan, wchodząc do kajuty Gavina. Gavin usiadł, mrugając, żeby otrząsnąć się ze snu. Czuł się otępiały po „krótkiej drzemce”, którą uciął sobie po rozmowie z Kipem. Jednakże tyle krzesał w ostatnim tygodniu, że nic dziwnego, że czuł się niewyraźnie. – Straciliśmy miasto – powiedział – trzy czwarte Czarnej Gwardii, setki, jeśli nie tysiące żołnierzy. Mój naturalny syn, którego właśnie uznałem, publicznie zamordował prawowitego satrapę, przez co pozostali satrapowie będą się teraz martwić, że znowu chcę rządzić światem. Mamy tysiące uchodźców, których musimy gdzieś umieścić, Orholam wie gdzie. W Garristonie rządzi jakaś pogańska armia. Zbudowałem im przeklęty mur niemalże nie do pokonania, który teraz będzie chronił moich wrogów. Och i twoja córka dołączyła do naszych wrogów. Jeśli to nie jest potworna klęska, to z pewnością nie wiem, co nią jest. – Mogło być gorzej – odparł Corvan. Gavin potarł policzek, w który uderzyła go Karris. Jest gorzej, Corvanie, chciał powiedzieć. Tak się ucieszył na widok Karris, że objął ją bez zastanowienia. Już za to zasłużył na policzek. Jednakże odwzajemniła objęcia, na jedną chwilę. Może po prostu tak jej ulżyło, bo wreszcie była bezpieczna, z dala od wojsk króla Garadula, ale miał nadzieję, że kryło się w tym coś więcej. A potem szepnęła: – Znam twój wielki sekret, dupku. Dlaczego nie byłeś mężczyzną i sam mi nie powiedziałeś? Wielki sekret? Serce zamarło mu w piersi. Który wielki sekret? Wypuściła go i spojrzała mu w oczy. Nie mogąc tego znieść, odwrócił wzrok... i zobaczył Kipa. Kipa, o którym myślał już, że najpewniej nie żyje. Jak ostatni kretyn powiedział: – Kip? Nie miał na myśli tego, że Kip jest jego wielkim sekretem. To byłoby głupie. Oczywiście, że Karris wiedziała o Kipie. Tyle że jego mózg nie działał. Jej bliskość, skutki zbyt dużej ilości krzesania, nagłe uczucie, że go zdemaskowano – to wszystko zdławiło jego zdolność myślenia. Spoliczkowała go. Zasłużył na to.

– Zawsze może być gorzej – powiedział do Corvana. – Pogoda się utrzymuje? Usiadł. Gdyby musiał przygotować te barki na sztorm, czekałoby go mnóstwo roboty. – Trzymaj się – powiedział Corvan. – Twoja postawa będzie miała znaczenie, kiedy tam wyjdziesz. Gavin zamarł. Corvan nie mówił tak do niego od czasów wojny. – O czym mówisz? – Mam na myśli to, że ten lord Omnichrom nie dba o Garriston. Zależało mu tylko na tym, żeby odebrać nam zwycięstwo i wrobić cię w zabicie satrapy, dzięki czemu będzie mógł zmobilizować następnych ludzi do walki przeciwko tobie. On chce zniszczyć Chromerię. Chce obalić wiarę w Orholama i stworzyć nowy porządek. A my nawet nie wiemy jeszcze, co to będzie za porządek. – Więc pozwól, że jeszcze raz ujmę naszą klęskę jako „druzgoczącą klęskę”, dobrze? – Gavin wiedział, że zachowuje się dziecinnie, ale Corvan był jedyną osobą, której mógł się poskarżyć. Dobrze było odzyskać przyjaciela. – Musimy przygotować się do wojny. Większej niż bitwa o jedno małe miasto. – Myślisz, że ludzie przyłączą się do niego? – Tłumnie. Moja córka dołączyła, a nie jest głupia. Musimy więc wierzyć, że jest charyzmatyczny, a już się przekonaliśmy, że jest wystarczająco sprytny, żeby nas pokonać i zdobyć wszystko, czego chce. Musimy zorientować się, czym dysponujemy, i się przygotować. – Przykro mi, że dołączyła do niego, Corvanie. Robiła wrażenie takiej rozsądnej dziewczyny. Powinienem był bardziej się o nią troszczyć, kiedy była... – Ona jest rozsądną dziewczyną. Nie martwię się o nią. Wróci – powiedział generał. Było słychać napięcie w jego głosie, i trudno się dziwić. Próbował przekonać też samego siebie. Gavin jednak wiedział, że lepiej nie drążyć tego tematu. – Więc co mamy? – spytał. – Mamy ciebie i mnie. Odzyskaliśmy Karris, Kipa i Żelazną Pięść, choć mogliśmy stracić całą trójkę. Mamy oddanie, lojalność, podziw i motywację trzydziestu tysięcy ludzi, którzy teraz wierzą w Gavina Guile całą duszą. Ja to nazywam dobrym zaczątkiem armii. Jesteś Pryzmatem. Jak jakiś pogański król może ci się przeciwstawić? Gavin roześmiał się, ponieważ obaj wiedzieli, że mógł to uczynić na jakieś tysiąc sposobów. To było też trochę przerażające, widzieć, jak rozumuje Corvan. Jak potrafi przejrzeć

wszystko na wylot. Gavin będzie musiał zachować ostrożność. Istnieją rzeczy, o których nie można powiedzieć nawet najlepszemu przyjacielowi. Największe cele najłatwiej realizować okrężną drogą. – Wiesz, przygotowałem listę rzeczy, które chcę osiągnąć przed śmiercią i najlepszą wśród nich było wyzwolenie Garristonu – powiedział z zadumą. –To, na co pozwoliłem tam po wojnie, było... Nie wiem, czy to najgorsza rzecz, jaką zrobiłem, bo to zatłoczona szufladka, ale pozwalałem, by to, co przydarzyło się Garristonowi, trwało. Przez szesnaście lat. Przy całej swojej mocy nigdy nie zdołałem nakłonić Spektrum, by to zakończyło. – Znałem kiedyś pewnego człowieka, który miał talent do zmieniania reguł, kiedy nie mógł wygrać. Nie poddawał się, nawet kiedy inni mówili, że już przegrał. Więc... Garriston to zbiorowisko rozklekotanych chałup z murami nie do obrony. – Zatem zbudowałem nowe mury i zmieniłem zasady. Próbowałem, Corvanie! I przegrałem! – Gavin się skrzywił. – Ach, a teraz ty powiesz: „Straciłeś zbiorowisko rozklekotanych chałup”. A ja powiem: „Tak! To już ustaliliśmy”. A ty zaczniesz mi wykazywać, że kiedy postanowiłem uwolnić Garriston, nie martwiłem się nędzą domów, tylko niedolą ludzi. – A potem powiem, że wszyscy ci ludzie, których chciałeś wyzwolić, są tutaj. I wtedy uznasz moją mądrość. Gavin się roześmiał. Bywały chwile, kiedy czuł się tak, jakby nie minął nawet dzień od ich rozstania. – Cóż, wiemy, że do jednej z tych rzeczy nigdy nie dojdzie. Corvan wyszczerzył zęby w uśmiechu. Miał jednak rację. – Więc wyjdź na pokład i uśmiechaj się, klep żołnierzy po plecach i zachowuj się jak cesarz, który ma przed sobą wielkie cele. Jak promachos, który zrealizuje te cele. Ty naprawdę uwolniłeś tych ludzi. Będziesz ich chronił. Dasz im nowy dom. Dasz im sprawiedliwość. A oni pomogą tobie. – Czasem myślę, że to ty powinieneś być przywódcą, a nie ja – powiedział Gavin. – Ja czasem też. – Corvan uśmiechnął się szeroko. – Nieprzeniknione są ścieżki Orholama. W pewnych wypadkach wręcz niezwykle. – Wielkie dzięki! – odgryzł się Gavin. I obaj wybuchnęli śmiechem. To było przyjemne. Pokarm dla głodnej duszy. – A tak przy okazji, jak tam twoje plecy? Przysiągłbym, że ta mała łasica cię dźgnęła. Kipa

uznano za bohatera, że go powstrzymał, sam wiesz. – Chyba zatrzymał go dosłownie w ostatnie chwili – powiedział Gavin, ale prawdopodobnie oberwał pięścią po nerkach, kiedy Kip rzucił się na chłopaka, bo poczuł piekący ból. Pociągnął za koszulę, żeby obrócić ją trochę na sobie i pokazać Corvanowi. Była rozcięta na wysokości nerki, ale skóra pozostała nietknięta. – Niewiele brakowało – powiedział. Corvan zagwizdał. – Orholam musi nad tobą czuwać, przyjacielu. Gavin mruknął coś pod nosem. Zważywszy, jak pękała mu głowa, wolałby, żeby Orholam czuwał uważniej. – No dobrze, chyba czas odegrać cesarza. Razem podeszli do drzwi kajuty. Kto wykrzesał kajuty na barce? Gavin się zatrzymał. – Corvanie, coś mnie dręczy. – Tak? – Spędziłeś tyle lat w tym małym miasteczku. To mi się wydaje przedziwnym zbiegiem okoliczności, że ty i Kip znaleźliście się w jednym miejscu. – To żaden zbieg okoliczności – odparł poważnie Corvan. – Wytropiłeś go. Szukałeś. Obserwowałeś. – Gavin nie potrzebował, żeby Corvan to potwierdzał. Wiedział. – Ale nigdy nie zbliżyłeś się do niego zbytnio. – W każdym razie starałem się. To dobry chłopak. Ale jest tym, kim jest – odpowiedział Corvan. Miał na myśli „jest synem twojego brata”. Corvan spojrzał na ręce i zniżył głos, żeby nawet ktoś, kto podsłuchiwał na zewnątrz, nie był w stanie zrozumieć słów. – Wiedziałem, że może pewnego dnia będziesz potrzebował, bym zabił go dla ciebie. Nie chciałem, żeby to się okazało podwójnie trudne. Żaden z nich nie odzywał się przez dłuższą chwilę. Motto Danavisów brzmiało: „Służ jednemu panu”. Corvan nie wierzył w Orholama, w Chromerię ani w żadne kredo. Wierzył w Gavina. Czasem to było przerażające – mieć kogoś, kto tak w ciebie wierzy. Przez chwilę Gavin zastanawiał się, czy nie zdradzić Corvanowi ostatniego, siódmego celu. Czy nie zaufać mu. Jednak nie. Tak będzie bezpieczniej. Powie mu, kiedy

nadejdzie czas. – Co za świat – powiedział w końcu Corvan. – Co za dzień – odparł Gavin, wyglądając na szare niebo. Ohyda. Corvan mruknął. – Przynajmniej pogoda jest ładna – powiedział i wyszedł. Czasem sarkastyczne żarty Corvana były śmiertelnie ponure. Gavin wzruszył ramionami i wyszedł poklepać ludzi po plecach, zająć się rannymi, popytać o zapasy i kurs, a przede wszystkim po to, żeby widziano, że się przejmuje i że wszystkim dowodzi. Karris obserwowała go cały czas. To kolejny problem, którym musiał się zająć. Zajrzał do Kipa. Leżał zwinięty w kłębek i spał. Jak powinien. Gavin nadal porządkował opowieści. Zgodnie z relacjami, Kip krzesał zielony, niebieski, czerwony i być może żółty. W wieku piętnastu lat. Gavin miał nadzieję kupić im trochę czasu, fałszując kamień próby. Droga Kipa i tak będzie wyboista. Teraz już za późno. Bystry, odważny i w dodatku już polichromata – chłopak udowodnił, że jest Guile’em. Gavin będzie musiał dwa razy bardziej się wysilić, by nie dopuścić go do poznania prawdy. Czekało go mnóstwo pracy. A nie najłatwiejszym zadaniem wśród nich będzie stawienie czoła ojcu i powiedzenie mu, że jego żona nie żyje, że wnuk z nieprawego łoża zabił satrapę, i opędzenie się od nacisków, żeby ożenił się z córką jakiegoś satrapy, by załagodzić sytuację. W tej rozmowie Gavin przegra. Podszedł do burty barki, żeby wykrzesać łódkę i podpłynąć do następnej barki. Rozejrzał się za czymś niebieskim, żeby mieć z czego krzesać. Niczego nie znalazł. Spojrzał w górę. Nie było chmur. Znajdował się na barce pod czystym niebem. Jednakże coś było nie tak. Spróbował wykrzesać niebieski. Był Pryzmatem, mógł rozszczepić białe światło na wszystkie barwy. A mimo to, nic się nie stało. Nagle przeszyła go panika. Odliczył kolory na palcach, kciukiem od palca wskazującego i z powrotem. Podczerwony, czerwony, pomarańczowy, żółty, zielony, nieb... Nic. Spojrzał na winny wszystkiemu środkowy palec. Nie było niebieskiego. Nie mógł go krzesać. Nawet go nie widział. Nigdy nie wiedział, jak Pryzmat odkrywa, że zaczyna się koniec. Teraz już wiedział. Zaczęło się. Tracił kolory. Nie miał jeszcze pięciu lat. To zaczęło się już teraz. Gavin umierał.

PODZIĘKOWANIA Dwa lata temu wysłałem moją trylogię Nocny Anioł w świat z typowym uczuciem triumfu i przerażenia. Paliłem się, żeby zostać pisarzem, od trzynastego roku życia. To była moja szansa, ale też ryzykowałem, wystawiając się na krytykę mas. Setki rzeczy mogą zniszczyć debiut i choćby po to, żeby nie być zmuszonym do szukania prawdziwej pracy, potrzebowałem, by mój debiut wypadł lepiej niż większość debiutów. Jednakże codziennie marzenia spalają się na popiół. Wydarzają się tragedie. Ale też i cuda. Dlatego moje pierwsze podziękowania są dla Was, Czytelnicy, którzy daliście szansę nieznanemu gościowi z powieścią w stylu ninja. A już w szczególności dziękuję tym czytelnikom, którzy wręczyli moją książkę kumplowi mówiąc: „Spróbuj. Nie, serio mówię, spróbuj”. A już podwójnie szczególnie, z dodatkiem bitej śmietany i wisienką na czubku, dziękuję tym z Was, którzy pracujecie w księgarniach i robiliście to samo od Albuquerque po Perth. Wszyscy zmieniliście moje życie. To ogromny przywilej utrzymywać się z pisania, więc dziękuję Wam. Kristi, jesteś uosobieniem wdzięku i nieustępliwości. Bez Ciebie nie spełniłbym marzenia i nawet nie chciałbym tego. Dzięki, że masz do mnie tę szaloną, niepraktyczną słabość, szeroką na cal i głęboką na milę. Don, dziękuję, że walczyłeś o umowy, ale też wiedziałeś, kiedy odmówić. Dziękuję, że wykierowałeś mnie tak, bym pracował z ludźmi, którzy z pasją podejdą do moich książek. Cameron, dziękuję, że wcisnęłaś moją książkę wszystkim nieświadomym jej istnienia na świecie. Devi, dziękuję, że wykorzystałaś swoje płonące Oko Saurona – nie, nie przeciwko mnie! – ale po kryjomu w moim imieniu. I dziękuję też Wam – Tim, Alex, Jack i Jennifer – obiecałem, że to będzie moja najkrótsza książka, a okazała się najdłuższa, przysparzając wszystkim bólu głowy. Zamiast mnie zlać i wydusić ze mnie następny produkt na taśmę produkcyjną, daliście mi ogromną swobodę. Doceniam Waszą wiarę we mnie i wszystko, co robicie, bym odniósł sukces. Jesteście naprawdę nieulękli i znakomici; cudownie się z wami pracuje. Dziękuję wszystkim innym osobom z Hachette, od bezimiennych, nieopłacanych stażystów (trzymajcie się!), przez gościa, dzięki któremu komputery działają, Ginę (naprawdę jestem Ci

winny kilka porządnych kolacji, prawda?), po cierpliwych ludzi z produkcji, którzy mają dobre powody, żeby mnie nie cierpieć. Jednakże całą tę nienawiść przekazuję mojej redaktorce, Devi. (Ona uwielbia też dostawać niezamawiane rękopisy! Oto jej numer domowy: ██████████ i prywatny e-mail: ██████@██████████) Heather i Andrew, dziękuję Wam za całą Waszą pracę przy forum. Pozwoliliście mi kontaktować się z fanami i nadal mieć czas na pisanie. Dziękuję, dziękuję, dziękuję. Obawiam się, że nagrodziłem moich przyjaciół i rodzinę, którzy znosili moje rozliczne e– mailowe wiadomości w ciągu ostatnich lat (na ile różnych sposób można napisać „nadal nie sprzedałem książki”?), bycie tak zajętym w ciągu ostatnich dwóch lat, że dla odmiany prawie wcale się nie odzywałem. Jeżeli dziękowałem Wam już w poprzednich „Podziękowaniach”, to dziękuję znowu. Cody L., Twój entuzjazm jest lepszy od kawy. Shaun i Dianę M., dziękuję za Wasze mądre rady i przyjaźń. Scot i Kariann B. – dziękuję za wypady do Red Robina za każdym razem, gdy sprzedaliśmy prawa zagranicą. (Włochy, hura!). Doktorze Jacobie K. dziękuję za niesamowite improwizowane wykłady, delikatne poprawki w tłumaczeniach i „promachosa”. Dziękuję też doktorowi Jonowi L. za słowa „Czy to nie byłoby świetne, gdyby zamiast [tu wstaw oklepany chwyt gatunkowy] bohater zrobił [tu wstaw przeciwieństwo oklepanego chwytu]?”. To nasionko dręczyło mnie latami, Jon. Od tego czasu odkryłem bardzo dobre powody, dla których inni pisarze tak nie robili – i świetnie się bawiłem, robiąc to mimo wszystko. Dziękuję Seiei – kilka tweetów kompletnie odmieniło tę książkę. Dziękuję Nate’owi D., za genialne burze mózgów, i Laurze J.D., za przenikliwe spostrzeżenia w dwóch kwestiach, których nigdy naprawdę nie pojąłem: kobiet i bycia w niewiarygodnie dobrej formie fizycznej. Wszelkie błędy w tej książce to ich sprawka. Dziękuję napojowi „Rockstar Energy”. Te lata, o które skróciłeś moje życie, pewnie i tak byłyby kiepskie. A na koniec dziękuję Wam, niewzruszeni w swej ciekawości Czytelnicy, którzy nadal czytacie podziękowania, chociaż nie szukacie tu swojego nazwiska. Książka nie była dla Was wystarczająco długa? Śmiało, wyskoczcie z domu i powiedzcie komuś: „Musisz to przeczytać! Nie, serio mówię. Daj spokój, jest nawet maa-paa!”.