Krwawe zwierciadlo - Brent Weeks

Tytuł oryginału: The Blood Mirror Copyright © 2016 by Brent Weeks Copyright for the Polish translation © 2017 by Wydawnictwo MAG Redakcja: Urszula Okrzeja Korekta: Magdalena Górnicka Okładka: Dark Crayon Projekt typograficzny, skład i łamanie: Tomek Laisar Fruń ISBN 978-83-7480-815-6 Wydanie II Wydawca: Wydawnictwo MAG ul. Krypska 21 m. 63, 04-082 Warszawa tel. 22 813 47 43, fax 22 813 47 60 e-mail [email protected] www.mag.com.pl Wyłączny dystrybutor: Firma Księgarska Jacek Olesiejuk Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością S.K.A ul. Poznańska 91, 05-850 Ożarów Maz. tel. 22 721 30 00 www.olesiejuk.pl Skład wersji elektronicznej [email protected]

Kristi, której „Nie. Nie... nie”, „Tak!” nauczyło mnie wszystkiego, czego musiałem się dowiedzieć na temat miłości i wydawania książek. Oraz moim siostrom, Chriście i Elisie, moim pierwszym (i szalenie entuzjastycznym) czytelniczkom.

1

Streszczenie cyklu „Powiernik światła” W cesarstwie Siedmiu Satrapii niewielka liczba ludzi rodzi się ze zdolnością, która pozwala im nauczyć się przekształcać światło w namacalną, konkretną substancję zwaną luksynem. Każdy kolor luksynu ma niepowtarzalne fizyczne i metafizyczne właściwości oraz zastosowania w rozlicznych dziedzinach życia, począwszy od budownictwa, skończywszy na działaniach wojennych. Owi krzesiciele, kształceni w stolicy cesarstwa, w Chromerii, wiodą życie ludzi uprzywilejowanych, a satrapie i potężne rody rywalizują ze sobą, zabiegając o ich usługi. W zamian za to krzesiciele zgadzają się, że kiedy nie będą już dłużej mogli bezpiecznie korzystać z magii (co sygnalizuje fakt, że krzesane przez nich kolory przeleją się poza obręb ich tęczówek czyli „pęknie im halo”), zostaną zabici przez cesarza, Pryzmata, podczas ceremonii urządzanej w najświętszym dniu roku – w Dniu Słońca. Krzesicieli, którzy przełamią halo (zwanych kolorakami), ogarnia szaleństwo z powodu krążycego w ich ciele luksynu. Jeśli uciekną, zamiast się poddać, trzeba ich ścigać i zabić. Tylko Pryzmat może krzesać bez ograniczeń i tylko on (lub ona) może przywrócić równowagę wszystkich kolorów w satrapiach, dzięki czemu luksynowy chaos nie zawładnie ziemiami. Co siedem lat (lub wielokrotność tego okresu) Pryzmat także poświęca swoje życie i rządząca rada wyznacza nowego Pryzmata. Jeśli Pryzmat nie zgodzi się umrzeć, on także będzie ścigany i ostatecznie zabity. Obecnie Pryzmatem jest Gavin Guile.

KSIĘGA PIERWSZA: CZARNY PRYZMAT Pryzmat Gavin Guile dowiaduje się, że ma syna z nieprawego łoża. Chłopiec mieszka w satrapii, która po raz drugi w ciągu piętnastu lat grozi rozpętaniem wojny domowej. Tyle że Gavin to tak naprawdę Dazen Guile; podczas bitwy, która zakończyła ostatnią wojnę i odebrała życie Gavinowi, skradł tożsamość swojego brata. Teraz musi wziąć na siebie odpowiedzialność za bękarta brata. Gavin udaje się do Tyrei razem z Karris, byłą narzeczoną, a obecnie członkinią elitarnego korpusu straży, Czarnej Gwardii. Odnajdują Kipa, jego syna, w ostatniej chwili ratując go przed zbuntowanym satrapą, który ogłasza się królem Garadulem. Król pozwala im odejść, ale zabiera Kipowi nóż, jedyną rzecz, jaką zostawiła mu

jego matka. Gavin zabiera Kipa do Chromerii, żeby rozpoczął magiczną edukację, Karris zaś zostaje w Tyrei, gdzie ma się spotkać ze szpiegiem w armii króla. Karris zostaje pojmana przez ludzi króla i odkrywa, że to prawa ręka króla Garadula, kolorak, który mieni się Księciem Barw, wzniecił rewoltę. To jej brat, o którym myślała, że od dawna nie żyje. Kip przechodzi próby przed przyjęciem do szkoły krzesicieli i spotyka przyjaciółkę z rodzinnego miasta, Liv Danavis, córkę jednego z największych generałów Dazena. Gavin koncentruje się na zabijaniu koloraków i znalezieniu politycznego rozwiązania, które zapobiegnie wojnie, ale musi także zająć się mężczyzną, którego więzi w tajemnicy głęboko pod Chromerią – swoim bratem. Andross, jego ojciec, wysyła go z powrotem do Tyrei, żeby powstrzymał rebelię, nim zamieni się w wojnę, która pochłonie całe cesarstwo. Ma także odzyskać nóż – ten sam, który zabrał król Garadul, kiedy Gavin ratował Kipa. Gdy Gavin, Kip i Liv przybywają do stolicy Tyrei, Garristonu, spotykają ojca Liv, byłego generała Corvana Danavisa. Dociera do nich, że miasta nie da się obronić, więc Gavin zaczyna krzesać cały system murów obronnych. Prawie mu się udaje skończyć obwarowanie, kiedy kula armatnia niszczy bramę, którą właśnie krzesał. Siły Gavina osłaniają ucieczkę obywateli Garristonu na barkach. Kip dowiaduje się, gdzie znajduje się Karris, i postanawia ją uratować. Liv rusza za nim, ale rozdzielają się, kiedy Kip wpada w ręce sił Księcia Barw. Kip zostaje uwięziony razem z Karris. Podczas chaosu walki udaje im się dołączyć do wojska, które maszeruje na miasto. Kip zabija króla Garadula, a Liv ratuje Kipa i Karris, zgadzając się przystąpić do Księcia Barw, jeśli ten wykorzysta swoje umiejętności strzeleckie i zapobiegnie ich śmierci podczas bitwy. Kip pędzi na spotkanie nowemu zagrożeniu – wie, że młodemu polichromacie Zymunowi polecono zabić Gavina. Nie udaje mu się zapobiec atakowi, ale Gavin przeżywa dzięki interwencji Kipa. Chłopiec przejmuje sztylet, którym posłużył się Zymun, i odkrywa, że to ta sama broń, którą dała mu matka. Gavin, Kip i Karris uciekają na barkach wraz z większością mieszkańców miasta. Gavin nie zdaje sobie sprawy, że jego brat uciekł z pierwszej z rozlicznych cel więziennych w Chromerii.

KSIĘGA DRUGA: OŚLEPIAJĄCY NÓŻ Gavin negocjuje z Trzecim Okiem, potężną prorokinią o pozwolenie na osiedlenie się uchodźców na jej wyspie. Karris i Gavin budują port dla floty uchodźców. Gavin poluje także na niebieską marę, potworność formującą się na Morzu Lazurowym. Jeśli jej nie zniszczy, odrodzi się starożytny bóg. Kip wraca do Chromerii i ubiega się o przyjęcie do Czarnej Gwardii. Zaprzyjaźnia się z kilkoma innymi kandydatami, między innymi Teią, daltonistką, parylową krzesicielką i niewolnicą. Jej właścicielka zmusza ją do wykradania cennych rzeczy i szpiegowania Kipa.

Chociaż szkolenie jest bardzo trudne, zainteresowanie jego osobą ze strony dziadka okazuje się znacznie gorsze. Andross żąda od Kipa, by ten grał z nim w karty, w Dziewięć Króli, a stawki zawsze są wysokie. Bibliotekarka Rea Siluz zapoznaje Kipa z Janus Borig, artystką, która tworzy „prawdziwe” karty do Dziewięciu Króli, pozwalające krzesicielowi doświadczyć historii w taki sposób, w jaki rzeczywiście się rozegrała. Jednakże już wkrótce Kip odnajduje Janus śmiertelnie ranioną przez dwójkę zabójców. Udaje mu się ich zabić, zdobywa ich magiczne peleryny i ratuje talię prawdziwych kart stworzoną przez Janus. Kip posługuje się nową talią, żeby pokonać Androssa w grze w Dziewięć Króli i wygrywa akt własności Teii. Oddaje peleryny, karty oraz nóż od matki ojcu, który właśnie wrócił z Karris. Gavin zniszczył niebieską marę i osiedlił uchodźców, a teraz jest gotowy pomanipulować Spektrum (radą rządzącą Chromerią) tak, by uznała Wyspę Jasnowidzów za nową satrapię i uczyniła Corvana Danavisa nowym satrapą. Karris otrzymuje list od zmarłej matki Gavina i dowiaduje się, że Gavin zawsze ją kochał. Zerwał zaręczyny, żeby Karris nie musiała poślubić mężczyzny, którego być może nie kocha. Karris przychodzi tej nocy do Gavina, ale on jest już w łóżku z inną – z kobietą, której wcale tam nie zapraszał. Rozwścieczony faktem, że znowu stracił Karris, Gavin wyrzuca kobietę na balkon. Ta traci równowagę, wypada za balustradę i ginie. Przekonany, że zostanie aresztowany za morderstwo, Gavin postanawia uwolnić brata, żeby zajął jego miejsce w roli Pryzmata. Wtedy jednak odkrywa, że jego od dawna uwięziony brat oszalał, więc go zabija. Po powrocie z więzienia dowiaduje się, że Spektrum wypowiedziało wojnę, a jego dwaj Czarnogwardziści, jedyni świadkowie śmierci dziewczyny, przysięgli, że Gavin działał w samoobronie, dzięki czemu nadal może być Pryzmatem. Tymczasem trwają potyczki eliminujące kolejnych kandydatów do Czarnej Gwardii. Kipowi prawie udaje się zakwalifikować, ale przegrywa w ostatniej rundzie, ponieważ jeden z innych kandydatów oszukuje. Jednakże jego przyjaciel Cruxer wykorzystuję lukę w przepisach, dzięki której Kip mimo to zostaje przyjęty. Gavin i Karris godzą się i zawierają małżeństwo tuż przed wyruszeniem na wojnę z Księciem Barw. Wraz z nowymi kadetami Czarnej Gwardii i siłami Chromerii muszą zniszczyć zieloną marę, zanim narodzi się z niej nowe bóstwo, Atirat. Liv nadal przebywa w armii Księcia Barw i wykorzystuje swoje umiejętności krzesicielki nadfioletu, by pomóc w narodzinach bóstwa. Kip, Gavin i Karris zabijają Atirat, ale tracą miasto i satrapię na rzecz sił Księcia Barw. Po bitwie Kip zdaje sobie sprawę, że Andross jest tak naprawdę czerwonym kolorakiem. Podczas konfrontacji dźga Androssa w ramię nożem, który dała mu matka. Gavin próbuje ich powstrzymać, ale doprowadza tylko do tego, że cios nożem trafia w niego. Wypada za burtę, a Kip skacze za nim. Statek odpływa i tylko Andross wie, co naprawdę się wydarzyło. Gavina wyciąga z wody Artylerzysta, główny kanonier na statku, który bohaterowie wcześniej zniszczyli. Kipa ratuje zaś Zymun, który oznajmia, że jest tak naprawdę od dawna zaginionym nieślubnym synem Gavina i Karris. Gavin budzi się i odkrywa, że jest daltonistą

i... galernikiem.

KSIĘGA TRZECIA: OKALECZONE OKO Kip dryfuje na łódce z Zymunem, ale udaje mu się uciec i nie zostać wcielonym siłą do załogi statku pirackiego. Kilka tygodni później trafia z powrotem do Chromerii, po tym, jak przetrwał wędrówkę przez dżunglę, głód i znacznie gorsze rzeczy. Ponieważ Karris poślubiła Pryzmata, zaraz po powrocie zostaje zwolniona z Czarnej Gwardii i otrzymuje rozkaz przejęcia siatki szpiegowskiej Bieli (przywódczyni Chromerii). W tym samym czasie Andross ujawnia, że w cudowny sposób został uleczony i nie jest czerwonym kolorakiem. Pod nieobecność Gavina Guile, ponieważ nadciąga wojna, Spektrum pośpiesznie wybiera Androssa na promachosa, głównego dowódcę sił wojskowych Chromerii. Teia zostaje wkrótce zwerbowana przez Mordercę Sharpa, zręcznego parylowego krzesiciela pracującego dla Zakonu Złamanego Oka. Kiedy Zakon wykrada jej akt własności, a potem wrabia ją w morderstwo, Teia pojmuje, że nie może się opierać. Z trudem stara się pogodzić szkolenie w Czarnej Gwardii z zadaniami wyznaczanymi przez Zakon, ale w końcu wyznaje wszystko Żelaznej Pięści i Bieli. Oni zaś zatrudniają ją jako szpiega Chromerii w Zakonie. Karris zostaje jej bezpośrednią przełożoną. Podczas gdy Teia kontynuuje swoją inicjację w Zakonie, odkrywa, że jest rozszczepiaczem światła, rzadkim rodzajem krzesiciela, który może korzystać z migotliwych płaszczy (takich jak te, które zdobył Kip), pozwalających jej osiągnąć niemal całkowitą niewidzialność. Po powrocie do domu Kip informuje Spektrum i Karris, że Gavin żyje, ale nie zdradza roli Androssa w wypadku, dzięki czemu zyskuje w nim potężnego, chociaż niegodnego zaufania sojusznika. Jego nauczycielką krzesania zostaje Karris. Kip wraca do swojej starej czarnogwardyjskiej drużyny – Mocarzy: Ben-hadada, Dużego Leo, Teii, Ferkudiego, Winsena, Gossa i Daelosa. Andross przyznaje grupie dostęp do bibliotek, do których normalnie wstęp jest ograniczony, dzięki czemu mogą badać temat heretyckich kart do Dziewięciu Króli oraz Powiernika Światła, dawno temu przepowiedzianego zbawcy satrapii. Mają nadzieję dowiedzieć się czegoś, co umożliwi im zwycięstwo w wojnie. Podczas tych poszukiwań Kip zaprzyjaźnia się z bojaźliwym Quentinem Naheedem, luksjatem i nadzwyczajnym młodym uczonym. Gavin, który teraz nie może krzesać żadnego koloru, spędza miesiące jako galernik na pirackim statku, wiosłując obok szalonego proroka, kpiąco przezwanego Orholamem, imieniem boga, któremu służy. Podczas chaosu potyczki morskiej ze statkiem, który piraci próbowali przechwycić, młody ruthgarski arystokrata, Antonius Malargos, wskakuje na ich pokład i proponuje, że uwolni galerników, jeśli pomogą mu uratować jego statek. Udaje im się. Przy okazji biorą także do niewoli Artylerzystę i przechwytują Oślepiający Nóż. Niestety Antonius zabiera Gavina do Ruthgaru, gdzie Guile zostaje uwięziony przez kuzynkę

Malargosa, Eirene. Tam jej sojuszniczka – paryjska Nuqaba – organizuje publiczne oślepienie Gavina. Mocarze odkrywają, że wszystko na temat heretyckich kart, a także większość informacji na temat Powiernika Światła usunięto z archiwów. Kip zdaje sobie także sprawę, że broń, dzięki której tworzy się i zabija kolejnych Pryzmatów, to ten sam nóż, którym został dźgnięty Gavin. Kiedy Kip zgłasza się na ćwiczenia do Karris, kłócą się z powodu żartu wypowiedzianego w złej chwili. Wkrótce potem zagaduje go Tisis Malargos, siostra Eirene. Proponuje małżeństwo, żeby związać ich rodziny. Kip znajduje później ukryte przez ojca prawdziwe karty do Dziewięciu Króli. Omyłkowo krzesze w ich pobliżu, traci przytomność i wkracza do Wielkiej Biblioteki, gdzie spotyka nieśmiertelnego Abaddona. Kip absorbuje wszystkie karty z wyjątkiem jednej – karty Powiernika Światła. Udaje mu się zabrać migotliwy płaszcz Abaddona, ale umiera z powodu przyswojenia tak wielu kart. Na szczęście Teii udaje się go reanimować. Kip oddaje Teii pelerynę, którą ukradł Abaddonowi. Ona zdaje sobie sprawę, że to prawzór migotliwych płaszczy, znacznie potężniejszy od pozostałych peleryn. Andross tak manipuluje Kipem, aż ten wyznaje, że odnalazł zarówno zaginioną talię Androssa, jak i prawdziwe karty Janus Borig, ale chłopiec kłamie, mówiąc, że wszystkie były puste. Andross każe mu poślubić Tisis i wyruszyć do Ruthgaru, gdzie ma zostać jego szpiegiem, podczas gdy Zymun (który właśnie przybył do Chromerii i ogłosił, że jest zaginionym synem Karris i Gavina) odsłuży siedem lat jako Pryzmat. Karris w ostatniej chwili dowiaduje się o miejscu pobytu Gavina i zbiera małą ekipę ratunkową. Niestety Gavin traci jedno oko, zanim zostanie uratowany. Wracają razem na Jaspisy, gdzie znajduje się Chromeria. Karris zostawia Gavina pod opieką medyczną, a sama niespodziewanie bierze udział w ceremonii, która ma wyłonić nową Biel, ponieważ poprzednia zmarła, a ona sama otrzymała nominację. Kip i Tisis zgadzają się zawrzeć małżeństwo i uciec z Chromerii, a Mocarze nalegają, że odpłyną razem z nimi. Zymun rozkazuje świeżo utworzonej Świetlanej Gwardii zabić ich, jednak udaje im się uciec. Goss ginie, a Daelos zostaje raniony, lecz pozostali Mocarze spotykają się z Tisis w porcie. Brat Żelaznej Pięści, Wibrująca Pięść, osłania ich ucieczkę, a sam ginie w wybuchu, do którego doprowadza, żeby powstrzymać pościg Świetlanych Gwardzistów. Kip i Tisis pobierają się przed wejściem na pokład, a Teia postanawia zostać w Chromerii. Bardziej przyda się w wojnie, walcząc z Zakonem, niż wspierając Kipa. Chociaż wybór Bieli powinien być kwestią przypadku, Karris zauważa, że ktoś nim manipuluje, udaje jej się jednak przechytrzyć oszusta. Zabija dwóch innych kandydatów, którzy próbują ją zabić, i zostaje ogłoszona nową Bielą. Zanim Żelazna Pięść odnajdzie umierającego brata, spotyka się potajemnie z wujem, podstępnym Grinwoodym, który ukrywa się na widoku jako niewolnik Androssa Guile. Tak naprawdę jest Starcem z Pustyni, przywódcą Złamanego Oka. Żelazna Pięść od lat należał do Zakonu. Oddaje Grinwoody’emu czarny krystaliczny zalążek, do którego dostęp mieli tylko Biel i dowódca Czarnej Gwardii.

Tymczasem na rozkaz Księcia Barw Liv Danavis polowała na nadfioletowy krystaliczny zalążek. Chociaż Książę Barw próbuje zmusić ją do noszenia naszyjnika z czarnym luksynem, żeby mieć nad nią kontrolę, udaje się jej pokrzyżować jego plany i samodzielnie zdobywa krystaliczny zalążek. Gavin zostaje wykradziony spod opieki medyków na Wielkim Jaspisie i budzi się w celi więziennej.

„In regione caecorum rex est luscus. W królestwie ślepych jednooki jest królem”.

Erazm z Rotterdamu

Rozdział 1 Jak domowy niewolnik, który zmiata śmieci na kupkę, Orholam zebrał w stosie wszystkie grzechy i okropieństwa tego świata. Pogwizdując dziecinną piosenkę, zgromadził barbarzyńskie czyny, okrucieństwa i akty przemocy, podczas gdy Gavin leżał na plecach z rozłożonymi rękami w samym środku tego wszystkiego i szamotał się w więzach. Z szufelką napełnioną po brzegi żrącymi grzechami Orholam po raz pierwszy odwrócił się do Gavina. Kiedy to uczynił, jego twarz była oślepiająco jasna, niepoznawalna, kłąb ostrego jak brzytwa światła, ale kącik ust i broda drgnęły w radości typowej dla oprawcy. – Servient omnes – powiedział Orholam. Wszyscy będziemy służyć. Opróżnił szufelkę na twarz Gavina. Gavin wrzasnął, ale odebrano mu słowa, jak wydziera się jedwab ze szpuli we wnętrznościach pająka, rozwijając go tak długo, aż nić się urwie i pozostawi wnętrze pająka spustoszone i zniszczone. Próbował się obrócić, wykręcić, odwrócić wzrok, ale powieki rozwarto mu przemocą. Nie było ucieczki od zakrzepłej grudy łajna ześlizgującej się ku jego oku. Cała masa spadła. A spadając, zajęła się ogniem i płonęła w powietrzu, skwierczała, pryskała i trzaskała. I płonąc, wszystkie grzechy światła wpadły do oka Gavina i je podpaliły. Płomienie skwierczały w jego oczodole, gazy uciekały z sykiem, który brzmiał jak westchnienie ojca rozczarowanego synem-nieudacznikiem. I z ogniem pałającym w oku Gavin wrzeszczał przez niezliczone wieki, aż zdarł gardło, aż zaschło mu w ustach, aż pustynie zasypały jałowym piaskiem śnieg, a jego próby krzyku osłabły, skóra stwardniała i popękała, a płonący odłamek, na który go nadziano, przyszpilający go do świata, ochłodniał (lecz tylko w kategoriach temperatury, nie bólu) i się skrystalizował. Kiedy dym się rozwiał, ślepe oko Gavina przeszywał czarny pryzmat. Łapiąc gwałtownie powietrze, Gavin obudził się i odkrył, że otacza go ciemność, ale jego ręce skuto żelaznymi okowami. Przykuto go do stołu z rozłożonymi na boki rękami. Koszmar nie minął. Koszmar dopiero się zaczął.

Rozdział 2 Teia spuściła jedwabną pętlę ku swojemu potępieniu. Lina wysuwała się z jej ostrożnych palców ku niespokojnej kobiecie, która w ciszy pracowała przy biurku poniżej. Ofiara miała około trzydziestu lat, sukienkę niewolnicy i miedziane włosy związane w prosty kucyk. Teia obserwowała, jak kobieta złożyła nasączony luksynem arkusik papieru ogniowego, jakim posługują się wszyscy szpiedzy. Przerwała pracę i wypiła łyczek drogiej whisky. Nie patrz w górę! Proszę, tylko nie spójrz w górę. Owa kobieta była osobistą niewolnicą Pryzmata Gavina Guile. W tajemnicy kierowała całą siatką szpiegów Bieli. Była niegdyś przełożoną i mentorką Teii. Marissia odstawiła whisky, zapieczętowała list i powiedziała: – Wybacz mi, Orholamie. Teia korzystała z migotliwego płaszcza, który dostała od Mordercy Sharpa, ale ponieważ trzymała się żelaznych belek sufitowych, magiczna peleryna zwieszała się z jej ciała, a w dodatku w ogóle nie ukrywała spuszczonego stryczka. Kiedy mentorka znowu się pochyliła, Teia zręcznie zarzuciła pętlę na jej głowę i trzymając linę, zeskoczyła z sufitu. Lina została przewleczona przez dźwigar stropowy, więc pętla zacisnęła się mocno na gardle Marissii i poderwała ją od biurka. Gwałtowny ruch sprawił, że krzesło przewróciło się do tyłu, a Teia, która trzymała za drugi koniec liny, poleciała w dół i do przodu. Przewracające się krzesło uderzyło Teię w golenie tuż przed tym, jak wpadła z impetem na Marissię. Jakimś cudem nie wypuściła liny i nie krzyknęła. Marissia dusiła się, łapała za szyję i próbowała stanąć prosto. To niesamowite, jak ból uniemożliwia myślenie. Gdyby Teia nie oberwała właśnie po goleniach, zrobiłaby tuzin różnych rzeczy. A tak ściskała kurczowo linę jak głupek, łapiąc gwałtownie powietrze i stojąc twarzą w twarz z dawną przełożoną. Łzy płynęły jej z oczu. Kiedy Marissia wreszcie stanęła, Teia spostrzegła problem – nie ważyła tyle co niewolnica Pryzmata. Marissia też to zauważyła. Chociaż się dławiła, złapała za linę nad głową i pociągnęła w dół ze wszystkich sił. Teia dostrzegła kątem oka migotanie i Morderca Sharp stał się widzialny. Zrobił kilka szybkich kroków po dywanie i wbił pięść w brzuch Marissii. Przyduszona Marissia kaszlnęła, opluwając twarz Teii, i uszło z niej całe powietrze. Szybkim ruchem Sharp wziął linę od Teii, zarzucił Marissii worek na głowę i związał jej ręce za plecami w taki sposób, żeby każdy ruch przy próbie ucieczki zacisnął mocniej stryczek na jej szyi.

Pan Sharp miał talent do węzłów. Pchnął Marissię na kolana i sprawdził raz jeszcze, czy może oddychać. Z kobiety uszła cała wola walki. – Niedobrze – powiedział pan Sharp, odwracając się do Teii. Był to szczupły mężczyzna o marchewkowo-rudych włosach i z krótką bródką w ognistym kolorze. Jednakże w jego przypadku najbardziej rzucały się w oczy zęby i zbyt szeroki, zbyt częsty uśmiech. Posłał teraz jeden Teii, bez śladu wesołości, po prostu z nawyku. Zwykle zęby, które odsłaniał w uśmiechu, były zbyt białe, zbyt doskonałe. Podczas większości zleceń nosił protezy z zębów drapieżników, ale dzisiaj – może dlatego, że nie mieli nikogo zabijać – założył protezę z zębów bobra. Jego szeroki, niepokojący uśmiech ukazywał same wielkie, szerokie, płaskie siekacze. Ledwie mieściły mu się w ustach. – Bardzo niedobrze. Ale uniemożliwiłaś jej zniszczenie jakichkolwiek dokumentów – mówił dalej – więc przymknę na to oko. – Był pan tutaj przez cały czas? – zapytała Teia. Postawiła z powrotem krzesło, żeby przez chwilę nie patrzeć na potwora, który był teraz jej przełożonym. Pomasowała obolałe golenie. Niech Orholam się nad nią zlituje, na widok tych bobrzych zębów ciarki chodziły jej po krzyżu. – To zbyt ważne zadanie, żebym pozwolił ci je spartaczyć. Ona była swego rodzaju sekretarką Pryzmata. Kto wie, do czego ma dostęp? Sekretarką? Czyli Zakon nie wiedział, kim naprawdę była Marissia. To po co ją porywali? I dlaczego właśnie porywali? Teia myślała, że Zakon tylko zabija ludzi. Oczywiście zdążą jeszcze zabić Marissię. Morderca Sharp podał Teii stryczek i podszedł do okna, żeby wyjrzeć na wyspy. Nawet z miejsca, w którym stała, Teia widziała gęsty kłąb dymu wzbijający się na powitanie porannego słońca. Wcześniej tego ranka ich trener Wibrująca Pięść wysadził magazyny z prochem pod wieżą artyleryjską, żeby Kip i pozostali Mocarze mogli uciec na morze. Pewnie poświęcił życie. Drużyna uciekła, a Teia postanowiła zostać. I teraz robiła coś takiego. Była kretynką. – Mamy szczęście – powiedział Sharp. – Nieliczni Czarnogwardziści, którzy nie obstawiali trasy parady, porzucili posterunki i zbiegli do tamtej wieży. Nie ma jednak czasu do stracenia. Pilnuj jej. Skręć jej kark, jeśli zacznie krzyczeć. Pokręcił głową przy ostatnim zdaniu. Powiedział to tylko ze względu na Marissię. Zacisnął pięść i zamarkował cios w brzuch. Sugerował, że Teia ma pozbawić niewolnicę tchu, gdyby zaczęła krzyczeć. Teia nie miała pojęcia, dlaczego po prostu nie zakneblował Marissii, ale nie zapytała. Nauczyła się, że lepiej nie prowokować nieprzewidywalnego zabójcy. Czasem jego plany były bardziej skomplikowane, niż się wydawało. A czasem po prostu nie wpadał na coś oczywistego. Nigdy jednak nie lubił, kiedy go pytała, a Teia niczego nie zyska, popisując się sprytem.

Sharp zgarnął dokumenty z biurka do worka. Otworzył szuflady, zebrał wszystkie zapisane papiery i przekartkował puste strony, żeby na pewno nic się przed nim nie ukryło. Potem odszedł, żeby przeszukać resztę pokoju. Marissia szarpnęła dwa razy liną, którą trzymała Teia. – Cii – ostrzegła ją Teia. Marissia odczekała chwilę i znowu pociągnęła za linę. Chciała coś powiedzieć. Co Teia miała jej powiedzieć? Znała Marissię tylko z pracy, ale czuła, że coś je łączy, i ogromnie szanowała tę kobietę. Obie były niewolnicami. Obie były szpiegami, a Marissia zaszła tak wysoko, jak to tylko możliwe dla niewolnicy albo szpiega. Marissia zapowiedziała raz Teii, że Zakon zmusi ją do zrobienia czegoś potwornego. – Zrób to i niech to spadnie na moją głowę – powiedziała jej wtedy. Nie mogła jednak przewidzieć, że tym potwornym uczynkiem będzie porwanie jej samej i najprawdopodobniej zamordowanie. Kolejne szarpnięcie. Pan Sharp zaglądał do pokoiku niewolnicy przylegającego do głównego pomieszczenia, więc znajdował się poza zasięgiem wzroku i słuchu. – Wyszedł – szepnęła Teia – ale tylko na chwilę. – Trzecia szuflada po lewej – odszepnęła Marissia. – W połowie głębokości, na górze. Pchnij mocno. Szybko! Pan Sharp zostawił szuflady otwarte, więc Teia musiała tylko zrobić jeden krok i się pochylić. Powierzchnia wydawała się gładka, ale kiedy Teia pchnęła mocno, poczuła, że coś pęka, uniósł się słaby kredowy zapaszek skruszonego niebieskiego luksynu i kawałeczek drewnianej powierzchni się zapadł. Złożony kawałek pergaminu wpadł jej do ręki. Teia wróciła na miejsce, chowając zwitek w kieszeni. – Mam – szepnęła. – Szarpnij, kiedy będziesz potrzebowała, żebym... Pan Sharp wszedł do pokoju. – Co mówiła? – Ehm? Co? – Przez chwilę Teia miała pustkę w głowie. – A, próbowała mnie przekupić – wyjaśniła znudzonym tonem. Wpatrując się w nią przenikliwie, pan Sharp przesunął nienaturalnie długim różowym językiem po okropnych szerokich zębiskach. – Przyjąłem raz łapówkę... – Cmoknął. – Jeden raz. Oczywiście nie zamierzałem wypuścić tego człowieka i zabiłem go, gdy tylko dostałem zapłatę. – Schował do worka stosik dokumentów związanych czerwoną albo zieloną wstążką. Teia była daltonistką, więc nie potrafiła odróżnić tych dwóch kolorów. – Co w tym złego? Starzec z Pustyni... Nie zgodził się ze mną. Z całą stanowczością. Uśmiechnął się. Zbyt szeroko. Coś w widoku tych zębów sprawiało, że żołądek Teii zaciskał się mocniej, niż kiedy Sharp nosił protezę z wilczych kłów. – Ile zaproponowała? – spytał. Teia zamarła. W tym pytaniu krył się haczyk. Marissia jako osobista niewolnica Pryzmata

mogła odłożyć małą fortunę. Marissia-szpieg odłożyłaby znacznie więcej, a w sytuacji zagrożenia życia, czy nie zaproponowałaby kroci? Może nie zaproponowałaby zbyt dużej łapówki, jako mistrzyni szpiegów wykazałaby się dostatecznym sprytem, żeby zacząć od skromniejszej sumy... Za długo się zastanawiasz, T, za długo! – Nie podała żadnej sumy – odpowiedziała. – A ja jej nie słuchałam. Nie robię tego dla pieniędzy. – Zmień temat, zmień temat! – To czemu to robisz? – zapytał pan Sharp. – Naprawdę będziemy rozmawiać o tym w jej obecności? – zapytała Teia. – W tej chwili? Mówił pan, że musimy... – Nią nie musimy się martwić. – Zniżył niebezpiecznie głos. – I nie kwestionuj moich decyzji. Orholamie, zlituj się nade mną. To przypieczętowało sprawę. Jeśli należysz do Zakonu Złamanego Oka, tylko z jednego powodu możesz nie martwić się ujawnieniem swoich sekretów. Marissia umrze. – Chodzi mi o zemstę – odpowiedziała Teia. – Zemstę? Na kim? Teia przechyliła głowę, jakby to było dziwne pytanie. – Na nich wszystkich. Sharp wyszczerzył zęby w tym razem szczerym uśmiechu. – Będziesz miała mnóstwo okazji. I w końcu wkroczysz na Szkarłatną Ścieżkę. – Jego naprawdę przyjazny ton powinien sprawić, że Sharp wyda się mniej przerażający, ale wszelka ulga, jaką Teia mogłaby poczuć, została zmielona na miazgę między tymi nieludzko wielgachnymi zębiskami. Podszedł do Marissii, która nadal klęczała. – Ile byś nam dała? Z drżeniem odpowiedziała: – Ile tylko pan zechce, przysięgam. Z łatwością mogę uzyskać dostęp do konta Pryzmata, jeśli się pośpieszymy. Błagam pana. – Urwała, jakby naprawdę się bała. Teii zacisnął się żołądek, bo nie wiedziała, co jest prawdą: wcześniejsza odwaga Marissii czy jej obecny strach. Może jedno i drugie. – Zmieniłem zdanie – orzekł pan Sharp. – Jeśli zacznie krzyczeć, zabij ją. Zapomniał, że już raz wypowiedział tę groźbę? Czy też tym razem mówił poważnie? Marissia padła na podłogę i cicho zaszlochała. – Hmm... – mruknął Sharp, stając tak blisko, że jego słodki oddech omiótł twarz Teii. – Nigdy do tej pory nie zauważyłem... – I jakby to była najbardziej naturalna rzecz pod słońcem, palcem odciągnął jej dolną wargę. – Masz prześliczny dolny lewy kieł. – Przesunął wargę w prawo i lewo, oglądając jej zęby, jakby była kobyłą. – Nie, tylko ten jeden. Reszta ma ładny kolor, ale jest nudna. – Wzruszył ramionami, powąchał palec i zlizał jej ślinę, jak szef

kuchni smakujący zupę. – Lepiej. Posłuchałaś się mnie w kwestii pietruszki, co? Dodaj miętę, w miarę możliwości świeżą. Wsuń je w dziąsła. Nie żuj, bo kawałeczki utkną ci w zębach. Szpetny widok. Odwrócił się, a Teia miała nadzieję, że nie zauważył jej drżenia. – Muszę sprawdzić komnatę Bieli i odwrócić uwagę straży. Bądź gotowa do szybkiego działania. Jeśli nie wrócę za pięć minut, rozwiąż ją i zepchnij z balkonu, jakby popełniła samobójstwo, a potem zejdź tą samą drogą, którą się tu dostaliśmy. Zarzucił kaptur na głowę i szybko zaciągnął sznurówki, ciasno mocując maskę na nosie i ustach. Tylko oczy pozostały widoczne, ale i te ginęły w cieniu kaptura. Odwrócił się i zaczął migotać. Na plecach jego szarej peleryny pojawił się wizerunek czubatej szarej sowy z rozłożonymi skrzydłami i wyciągniętymi w ataku szponami. Migotanie obrazu było przesunięte w fazie w stosunku do reszty peleryny, ale w końcu zgasło. Drzwi się otworzyły, ukazując zadymiony korytarz z kałużami krwi, kamiennymi ścianami pożłobionymi i podziurawionymi przez wystrzelone bełty i kule podczas wcześniejszej potyczki Mocarzy ze Świetlanymi Gwardzistami. Miała wrażenie, że to się wydarzyło wieki temu. A potem drzwi zamknęły się cicho. Teia natychmiast wystrzeliła falę parylowego gazu w miejsce, gdzie stał Morderca Sharp, upewniając się, że rzeczywiście wyszedł. – Szybko – powiedziała Teia. – Czego ode mnie chcesz? Marissia wstała z kolan. Głos miała trochę zachrypnięty ze strachu, nad którym starała się panować. – Zabrał dokumenty z mojego biurka? Paczuszkę. Związaną czerwoną wstążką. – Tak. Teia usłyszała, jak zrozpaczona Marissia westchnęła ciężko pod kapturem. – Teia, musisz zdobyć te dokumenty. Miałam je zachować dla Karris. – Co to za papiery? – To instrukcje Bieli dla jej następczyni. Zawierają wszystko, czego Karris musi się dowiedzieć, żeby wiedzieć, jak rządzić. Sekrety. Plany. Nazwiska. Pewnych rzeczy Karris nie zdoła dowiedzieć się w inny sposób. O, nie! Jak Teia miała ukraść dokumenty panu Sharpowi? – Nie wysłano nas po dokumenty – odpowiedziała – ale po ciebie. Myślę, że Sharp po prostu zgarnął wszystko, co mu się nawinęło pod rękę. Marissia oklapła. – Dowolnego innego dnia, o dowolnej innej godzinie, te dokumenty leżałyby bezpiecznie zamknięte w sejfie... Ach, mniejsza z tym. Nie ma czasu. – Pochyliła się na chwilę. – I tak zaniesie to wszystko do gabinetu Starca. Pergamin, który zabrałaś z mojego biurka, to kod. Musisz go złamać. To kombinacja albo słowo-klucz do gabinetu Starca z Pustyni. Ten gabinet znajduje się tutaj, w Chromerii. Może nawet w tej wieży. To znaczy, że on, albo ona, nie mamy nawet pewności, że Starzec z Pustyni to rzeczywiście mężczyzna, znajduje się tutaj.

Jeśli jednak otworzysz gabinet bez tego kodu, pomieszczenie spłonie. Wszystko ulegnie zniszczeniu. Nie możesz do tego dopuścić. Choćby dlatego, że wtedy przepadną zapiski Bieli. – Znajdę gabinet, przysięgam, ale co... – Teia urwała, słysząc kroki na korytarzu. Poklepała Marissię w ramię, uciszając ją, i zaczęła krzesać, żeby zniknąć w pożyczonym migotliwym płaszczu. Ktokolwiek to był, minął pokój, a potem Teia usłyszała łomot drzwi prowadzących na dach. Ona i jej drużyna stoczyli tam prawdziwą bitwę, i to raptem parę godzin temu, ale teraz stał tam na straży tylko jeden Czarnogwardzista. Pan Sharp powiedział, że dowództwo Czarnej Gwardii każe odciąć ten obszar, dopóki nie zbadają go i nie zorientują się, co się wydarzyło. – A co z tobą? – zapytała Teia. – Jak mamy cię ocalić? Cisza. Teia żałowała, że nie widzi twarzy niewolnicy, bo worek trwał w całkowitym bezruchu, nie zdradzając żadnych oznak strachu, odwagi, nienawiści albo rozpaczy. – Nie ma ratunku – odpowiedziała cicho Marissia. – Widziałaś twarz Sharpa. Zabiją cię. Marissia pochyliła głowę. – Po prostu... Pomódl się za mnie – odrzekła i w jej głosie znowu zadźwięczał strach. – Przynajmniej pozwól, że dam ci nóż. – I co stanie się z tobą, kiedy ten zabójca znajdzie przy mnie twój nóż? Teia nie zdążyła zaprotestować, gdy drzwi otworzyły się i zamknęły. Pan Sharp odezwał się, zanim stał się całkowicie widoczny. – Daj mi pelerynę. – Mój migotliwy płaszcz? – Nie należy do ciebie. Należy do Zakonu, nie zapominaj o tym. – To ja go ukradłam! Ryzykowałam życie... – Natychmiast! Teia odpięła zatrzask i oddała panu Sharpowi migotliwy płaszcz z nadpalonym rąbkiem. Morderca zsunął kaptur i zarzucił pelerynę Teii na własną, zapinając niezręcznie zatrzask pod szyją. Naciągnął z powrotem kaptur, ale nie był w stanie należycie go zasznurować. Zaklął. – Co pan robi? – spytała Teia. Znowu zaklął i powiedział do Marissii: – Pozwól sobie na choćby jeden sprzeciw, a umrzesz od razu, ale nie będzie to szybka śmierć. Jasne? Jej głowa poruszyła się. Worek drżał od jej szlochu. Sharp przeciął linę łączącą jej szyję i nadgarstki, po czym przerzucił ją sobie przez ramię. – Teia, pomóż mi z płaszczem. Dziewczyna rozłożyła drugą zmarszczoną pelerynę na ciele Marissii. Ponieważ kobieta była przewieszona przez ramię Sharpa, materiał całkowicie ją zasłonił, chociaż wyglądało to nieco niezgrabne.

– Muszę się wymknąć bez płaszcza? – zapytała Teia. – Wyjdziesz tak, jak weszliśmy. Drogą na zewnątrz. Schodząc, zbierz półksiężyce. Pośpiesz się. Niedługo ludzie zaczną tu szukać. – Szturchnął Marissię. – A ty krzykniesz, że w komnatach Bieli wybuchł pożar, kiedy dam ci znać. Bo wybuchł. Ach, to dlatego nie zakneblował Marissii. Czarnogwardziści od razu rozpoznają jej głos. Nadal trzymając niewolnicę, pan Sharp schylił się po worek ze skradzionymi dokumentami. – Mam go zabrać? – zapytała Teia. Omal go jej nie podał, ale się zawahał. Niepokój szturmował potężnymi ciosami maskę jej nonszalancji. – Lepiej nie – odrzekł w końcu Sharp. – Zacznij schodzić. – Mogłabym zanieść go... – W tej chwili! – przerwał jej, a w jego głosie zadźwięczała cicha groźba. Nie czekając, odwrócił się plecami, o wiele wolniej niż zwykle, a peleryny zaczęły migotać. Wizerunek lisa na płaszczu Teii zarysował się ciemną szarością na tle jaśniejszej szarości, a potem zgasł. Drzwi się otworzyły i Teia poczuła dym. – Pali się! Pożar w komnatach Bieli! – krzyknęła Marissia. – Pali się! A potem drzwi zamknęły się za nimi. Oczywiście powinna się pośpieszyć i zejść po murze. Kiedy dym zacznie buchać z okien Bieli, oczy wszystkich zwrócą się ku Wieży Pryzmata. A wtedy Teia nie będzie mogła zejść po murze całkowicie odsłonięta. Jednakże Teia miała asa w rękawie, o którym pan Sharp nie miał pojęcia. Miała własną pelerynę, którą dał jej Kip, prawzór migotliwych płaszczy. Wyjęła ją z plecaka. Materiał był cieniutki, nieważki i przelewał się w rękach jak płynne światło. Włożyła pelerynę. Zapięła obróżkę wokół szyi. Naciągnęła kaptur i zapięła na twarzy. Mogłaby niewidzialna pójść za Sharpem. Jednakże po ugaszeniu pożaru Czarnogwardziści dokładnie przeszukają wieżę. Jeśli Teia pójdzie za Sharpem, Czarnogwardziści znajdą półksiężyce do wspinaczki przytwierdzone do muru wieży. Zakon ma szpiegów w Czarnej Gwardii, więc dowie się o tym i będzie jasne, że Teia okazała nieposłuszeństwo. To jeszcze nie dowód, że jest szpiegiem, ale Zakon nie potrzebuje dowodu. Zabiją ją. A jeśli nie pójdzie za Sharpem, Marissia zginie. Teia miała pozwolić jej umrzeć, taki był rozkaz Marissii. Dawna Teia, Teia-niewolnica, przyjęłaby ten rozkaz i zrzuciła z siebie odpowiedzialność za późniejsze wydarzenia. Jednak Teia nie była już tamtą dziewczyną. Trwała wojna i Teia znalazła się samotnie za liniami wroga. Musiała sama podejmować decyzje i żyć z ich konsekwencjami. Jak wojowniczka, jak dorosła. Jak wolna kobieta. Potworna arytmetyka wojny sprawiała, że Teia nagle była warta więcej niż starsza od niej, mądrzejsza, sprytniejsza i lepiej ustosunkowana kobieta. Teia zaczynała podejrzewać, że

Zakon stanowi większe zagrożenie dla Chromerii niż nawet Książę Barw. Uratowanie Marissii – gdyby Teia wymyśliła, jak tego dokonać – naraziłoby największą szansę Chromerii na zniszczenie Zakonu. Ponadto w tej chwili tylko Teia wiedziała o gabinecie Starca. Tylko ona miała kod. To wojna, Teio. Przyjaciele giną. Z zaciśniętymi zębami i ciężkim sercem Teia wyszła na balkon, zamknęła za sobą drzwi i weszła na półksiężyce do wspinaczki. Schodząc, przy każdym kroku zacierała dowody zamordowania Marissii. Trwa wojna, T, niewinni ludzie giną. A ich przyjaciele mogą co najwyżej ich pomścić. Później.

Rozdział 3 – Mój panie, co oni ci zrobili? Gavin znał ten głos. Otworzył oko, spróbował się obrócić, ale był przywiązany do stołu z rozłożonymi rękami, pod którymi nic nie było, jakby znajdował się na tratwie na morzu, którego nagle zabrakło. Język mu spuchł, w ustach zaschło, na lewym oku miał opatrunek. Marissia stanęła nad nim w jego polu widzenia, a współczucie na jej twarzy zdradziło mu, jak potwornie musi wyglądać. – Wo... wody – wychrypiał. W pierwszej kolejności Marissia uwolniła jego ręce i nogi. Była jego osobistą niewolnicą przez ponad dekadę. Wiedziała, jak nienawidził pęt. Pamiętała, że nawet ciężar przykrycia owiniętego wokół nóg w łóżku sprawiał, że panikował i wściekle wymachiwał kończynami. Marissia? Tutaj? I gdzie znajdowało się owo „tutaj”? Teraz sobie przypomniał. Musiał znajdować się u konsyliarzy na Wielkim Jaspisie. Amalu i Adini. Musiał panikować, majaczyć. To wszystko były koszmary. Marissia czuwała przy nim. Nie przebywał w więzieniu. Wszystko będzie dobrze. Karris wyciągnęła go z hipodromu, gdzie wyłupiono mu oko. Musiał dostać gorączki. Tylko śnił, że znajduje się w niebieskim piekle, które stworzył dla brata. Tylko śnił, że ojciec o wszystkim wie. Majaki z gorączki. Niemożliwe sny. Och, dzięki niech będą Orholamowi. Marissia przyłożyła wilgotną szmatkę do jego ust, a on przyssał się do niej słabo. Zmoczyła materiał ponownie, aż Gavin dał znać, że ma dość. Otarła mu zaschniętą ślinę z kącików ust. Dopiero wtedy spróbował coś powiedzieć. – Marissio, gdzie jest Karris? – Twoja małżonka jest bezpieczna, mój panie. Mianowano ją Bielą. Zabrzmiało to dziwnie oficjalnie w ustach Marissii, ale Gavin nie określił jeszcze niewyraźnej granicy między domeną jego osobistej niewolnicy a domeną jego nowej żony. Marissia niewątpliwie mocno przeżyła fakt, że się ożenił, a kto wie, jak Karris ją potraktowała. Zważywszy na jego nieobecność, miał szczęście, że Marissia nadal była zatrudniona w jego domu. Bardziej zazdrosna żona sprzedałaby osobistą niewolnicę, która tak bardzo zbliżyła się do jej męża. Gavin nie miał jednak czasu, żeby martwić się uczuciami niewolnicy w obliczu ogromu innych problemów. – Bielą? – zapytał. – Nie chcesz chyba powiedzieć...

– Orea Pullawr odeszła w światło, mój panie. Moja pani Karris Guile została wywyższona do służby w roli nowej Bieli. – Myślałem, że ta starucha będzie żyć wiecznie – odrzekł Gavin. Mimo to poczuł ogromną dumę z dokonań żony. Została Bielą! Chociaż jak się nad tym zastanowić, to czy Orea nie przygotowywała Karris do tej roli od samego początku? Na jaja Orholama, inne rody oszaleją. Andross Guile jest promachosem, Karris Guile Bielą, a Gavin Guile Pryzmatem? To oznaczało mnóstwo nowych kłopotów. Jednakże Gavin wrócił i póki ma Karris u swego boku, nie ma takiej rzeczy, której nie zdołałby... – Marissio, czy mi się wydaje, czy dźwięk dziwnie się tu niesie? – Panie mój. – Jej głos był odrętwiały ze strachu. Gavin z trudem usiadł. Jego łóżko wyglądało jak lektyka, w której przenosi się rannych arystokratów, z boków wisiały zasłony zapewniające prywatność, a całość była mała i lekka, żeby niewolnicy mogli łatwo manewrować na zakrętach i w wąskich uliczkach. Tuż za Marissią wznosiła się ściana. I zakrzywiała się. – Tylko nie to. Szara ściana zakrzywiała się jak ścianki łzy albo spłaszczonej piłki. Gavin zerwał drugą zasłonę lektyki. Wszędzie ciągnęła się jedna zakrzywiona ściana skrząca się delikatnie wewnętrznym światłem. Gavin nie widział jej niebieskiego koloru, ale wyczytał dostatecznie dużo z krystalicznego skrzenia. Znajdował się w niebieskim piekle. Jego strażnik więzienny w jakiś sposób sprowadził tutaj Marissię, żeby opatrzyła Gavinowi rany. Żeby utrzymała go przy życiu. Za karę. – Jak się tu znalazłaś? – Porwano mnie. To robota zabójców Zakonu, którym zapłacił za to twój ojciec. – Co?! – Mój panie, muszę ci zdradzić swoje sekrety. Nie wiem, ile czasu mi jeszcze zostało. – Spodziewasz się, że cię zabiją. – Wyczytał to z powściągliwego opanowania na jej twarzy, napiętej jak zbyt mocno naciągnięta skóra na bębnie. – Widziałam twarze porywaczy. I Najwyższego Lorda Guile’a. Twój ojciec przyprowadził mnie tu osobiście. Sam. Ręka Gavinowi drżała z wysiłku, chociaż próbował tylko utrzymać się w pozycji siedzącej. Padł z powrotem na łóżko. – Oczywiście. Nie mógł dopuścić, żeby ktokolwiek dowiedział się o tym miejscu. Ktoś jednak musiał się mną zająć, a ojciec domyślił się, że musisz wiedzieć o tych celach po tylu latach przy mnie, więc za jednym zamachem załatwił dwie rzeczy. Cały mój ojciec. Niech go Orholam przeklnie. Ponadto było to bardzo typowe dla Androssa Guile pozbyć się niewolnicy po tym, jak wykona swoje zadanie. Nawet nie przeszłoby mu przez myśl, że rozgniewa tym Gavina. Andross nie uznałby tego

czynu za zamordowanie kochanki Gavina. Uznałby to za zniszczenie jego własności. Gavin zawsze może sobie kupić nową niewolnicę, nawet ładniejszą i młodszą. Ta w końcu musiała już być po trzydziestce. – Marissio, tak mi... Widział po jej minie, że ona też rozumie. – Nie wiem, ile czasu mi zostało, mój panie. Nie mów nic, proszę. Z każdą chwilą moja odwaga maleje. Traktuj mnie, proszę, jak zwiadowcę albo kapitana ze swojego wojska, dzięki czemu będę mogła myśleć o sobie jak o wojowniku, bo nie mogę znieść... – Gardło jej się zacisnęło, kiedy strach, ten złodziej, skradł słowa. Gavin zawahał się, a potem wziął w garść. – Wody. Tym razem w kubku. Nie próbował usiąść. Drżącą dłonią podała mu kubek. Przyjął go niezręcznie, ponieważ u lewej dłoni brakowało mu trzeciego i czwartego palca. – Raport – powiedział, gdy się napił, i chociaż nadal leżał, słowo to zabrzmiało jak rozkaz. – To co mam do powiedzenia, to sprawa niezwykle delikatna. A jeśli ktoś nas podsłuchuje? Zastanowił się nad tym. – Jeżeli ojciec przyprowadził cię osobiście, to znaczy, że nie zdradził sekretu tego miejsca nawet swoim najbardziej zaufanym szpiegom. Musiałby więc podsłuchiwać osobiście. Wie, że mogę przespać wiele dni, więc wątpię, żeby ryzykował, że zmarnuje czas, siedząc tu, czekając na moje przebudzenie i zaniedbując liczne sprawy, którymi niewątpliwie musi się zająć. Nie. Rozmowa stanowi ryzyko, ale jestem gotów zaryzykować. Marissia wzięła głęboki wdech, zbierając się na odwagę. Odwróciła wzrok, żeby nie patrzeć mu w oczy. – Jestem... To znaczy byłam mistrzynią szpiegów Orei Pullawr. Gavin poczuł się tak, jakby ktoś uderzył go pięścią w brzuch. Marissia pośpiesznie kontynuowała. – Początkowo spotykałam się tylko z kilkoma jej kontaktami, ale dobrze się spisałam. Poszerzała moją rolę, aż końcu w ostatnich latach, kiedy zaczęła tracić mobilność, przejęłam całość obowiązków. Gavin nie mógł na nią patrzeć. Spojrzał w górę nad siebie. Ze złości zerwał daszek lektyki. Marissia zamilkła. Wybuch złości pozbawił go resztek sił, co tylko przypomniało mu, jak poważnie ostatnio chorował. Mógł się jedynie wpatrywać w górę, w odbyt niebieskiego piekła, który srał chlebem na biedne, więzione tu dusze. Będzie jadł gówno podsyłane z litości przez Androssa Guile tak długo, jak zdecyduje się żyć. – A jak to właściwie pasowało do naszego układu, Marissio? – Robiłam, co w mojej mocy, żeby pogodzić obie rzeczy. Zaśmiał się słabo. – Robiłaś, co w twojej mocy? – Nigdy cię nie zdradziłam, panie.

– Jakiego haka miała na ciebie Biel? Przecież byłem tutaj! Należałaś do mnie! – warknął. – Czym mogła ci zagrozić, przed czym nie mógłbym cię ochronić? Teraz jestem niczym, ale byłem... Byłem niezłomny. Nie pamiętasz, co dla ciebie zrobiłem? Nie pamiętasz Seabornów? – Pamiętam, mój p... – Ludzie myślą, że zabiłem tego młodego dupka z wściekłości, bo uszkodził moją własność. Zrobiłem to, żeby nikt więcej ci się nie naprzykrzał. Zabiłem człowieka i ostatecznie musiałem wybić cały ród. Dla ciebie. Dla niewolnicy. I za to... za coś takiego!... nie należy mi się krztyna lojalności? Od ciebie, która dzieliła ze mną komnaty i łoże? Od ciebie, której ufałem bardziej niż własnej matce? – Mój panie... – Słabła, traciła odwagę, której potrzebowała, by wyznać mu prawdę. – Co powiedziałaś Bieli? – zapytał głosem, w którym zabrzmiała groźba. – Nie powiedziałam jej nic, czego nie uzgodniliśmy. Przysięgam. Przysięgam! Marissia była podarunkiem dla Gavina od Bieli. Młoda, ładna, bystra dziewica, która została jego osobistą niewolnicą, nieskażona polityką Wielkiego Jaspisu ani niespętana żadnymi więzami lojalności z innym rodem. Była doprawdy szczodrym podarunkiem i niezwykłym. Przypominała nieco, zwłaszcza w tamtych pierwszych latach, Karris. Biel najwyraźniej uznała, że Gavin lubi pewien typ kobiet. Jako młody i samotny mężczyzna Pryzmat mógł mieć wiele niewolnic. Bogaci poddani wiecznie dawali mu prezenty, zabiegali o jego względy i szukali okazji, żeby umieścić blisko niego swoich szpiegów. Sznur niewolnic nie stanowiłby problemu, gdyby nie jedno: rynna na chleb schodząca do więzienia brata połączona z jego własnym pokojem. Bez względu na to, czy obowiązki osobistej niewolnicy sprowadzałyby się tylko do łoża, czy też zawiadywałaby ona praktycznie wszystkim, jak to było w przypadku Marissii, nieustająco przebywałaby w jego pokoju. Zamiast więc zaufać, że setka oczu nie spostrzeże jednego ukrytego sekretu, Gavin postanowił przeciągnąć jednego szpiega na swoją stronę. Domyślał się, że Biel rozkazała młodej Marissii go szpiegować. Kim jednak była Biel, by Marissia była wobec niej bardziej lojalna niż wobec Gavina u szczytu jego chwały? Biel poprosiła go, żeby dał dziewczynie kilka tygodni na przywyknięcie do nowego życia. Powiedziała, że już samo zamieszkanie w Chromerii było oszołamiające dla młodej niewolnicy prosto z Krwawej Puszczy. „Daj jej trochę czasu”. Gavin posunął się dalej. Knuł, jak całkowicie zawładnąć swoją nową zdobyczą, tak jak generał mógłby obmyślać kampanię wojenną. Uwodził ją jak księżniczkę. Nie była to ciężka praca ani też do końca fałszywa. Niewątpliwa inteligencja Marissii, jej uroda i – rzecz ważna dla młodego aroganckiego człowieka, jakim był – jej pragnienie przypodobania się mu sprawiły, że natychmiast przypadła mu do gustu. W tym pierwszym roku, kiedy Karris wyjechała, a on miał złamane serce i wierzył, że nigdy więcej jej nie ujrzy, myślał nawet, że zakochał się w Marissii.

Jakby można było pokochać niewolnicę taką samą miłością jak kobietę. Sama myśl o tym była gorsząca. Nadawała się na temat satyrycznych historyjek i piosenek. Cały cykl komedii poświęcono cymbałowi Staremu Gilesowi, lordowi-pantoflarzowi, który opuścił żonę dla niewolnicy, odrzucił ziemie i tytuły, żeby się z nią ożenić, i przeżył wiele przygód, próbując podjąć się prostych zajęć, o których nie miał zielonego pojęcia. Próbował jako farmer, młynarz, żupnik, ceglarz, piekarz i zawsze zawodził, i zawsze musiał spróbować następnego zawodu w kolejnej opowieści. Zwykle w nowym mieście, ponieważ szlachetnie urodzona małżonka zdążyła już pojawić się w jego poprzednim miejscu pracy. Inne opowieści o miłości panów i niewolników były mroczniejsze i rzadko śpiewano je w obecności dam oraz lordów. To były historie o zbyt ładnej osobistej niewolnicy, którą zazdrosna pani sprzedała do kopalni srebra albo burdelu, lub wręcz zamordowała. Jak każdy wspaniały dar, uroda była błogosławieństwem dla bogatych, ale czasem przekleństwem dla biednych. Dreszczyk niebezpieczeństwa dla pana, któremu groziły kpiny przyjaciół i porównania do Starego Gilesa, nie równał się z tym, co musiała czuć osobista niewolnica: z jednej strony bała się, że niedostatecznie zadowoli pana, a z drugiej, że ktoś uzna, iż zadowala go aż za dobrze. Gavin wielokrotnie postanawiał, że zamiast czuć prawdziwą miłość, będzie kochał Marissię, tak jak pan kocha swojego ulubionego ogara. Możesz kochać psa. Pies może kochać ciebie. Ale żeby kochać psa tak, jak kocha się kobietę? To niezgodne z naturą. To chore. Mimo pewnych wyrzutów sumienia zawładnął sercem Marissii, a także jej ciałem, i w końcu, kiedy nabrał pewności, że jest dla niej najważniejszy na świecie, pokazał jej dowody tego, że szpieguje dla Bieli. Udawał, że czuje się zdradzony, chociaż wiedział o jej roli od samego początku. Oczywiście to było nieuczciwe zagranie. Jak Marissia mogłaby odmówić samej Bieli, swojej właścicielce, i to kiedy jeszcze nie poznała Gavina? Jednak jego podstęp poskutkował. Po zawstydzeniu jej i przestraszeniu zawarł z nią układ: Marissia nadal będzie szpiegować dla Bieli, ale zawsze najpierw będzie pytać Gavina, co może zdradzić Orei Pullawr. O pewnych sekretach Biel nigdy nie może się dowiedzieć. A potem stopniowo Gavin podsuwał jej prawdziwe i fałszywe sekrety, zawsze obserwując, ile Biel wie, nieustająco poddając próbom wierność Marissii. I zawsze okazywała się wierna, aż wreszcie Gavin powierzył jej sekret chleba. Nie powiedział, że to chleb dla brata w podziemiach, ale Marissia zrozumiała, jak potworna jest ta tajemnica, i Orea nigdy jej nie poznała. Teraz Biel, Orea Pullawr, nie żyła i nigdy nie wykorzystała przeciwko niemu tajemnic, które mogła jej zdradzić Marissia. Co więc miała znaczyć ta częściowa zdrada? – Marissio – odezwał się Gavin – dlaczego to zrobiłaś? Dlaczego byłaś jej tak oddana? Marissia wyprostowała się i spojrzała mu w oczy. – Nazywam się Marissia Pullawr. Biel była moją babką. A ty byłeś moim zadaniem. Nigdy nie byłam niewolnicą.

Rozdział 4 Karris Guile, Biel, Wybranka Orholama, Władczyni Siedmiu Wież, Pani Jutrzenki, Lewa Ręka Wszechmocnego, patrzyła na Jaspisy ze swoich komnat na szczycie Wieży Pryzmata. Jej słowo stanowiło prawo na każdym skrawku ziemi, jaki obejmowała wzrokiem. Wszyscy krzesiciele w Siedmiu Satrapiach winni jej byli posłuszeństwo. Dla większości ludzi była postacią niemal mityczną. Nigdy w życiu nie czuła się równie bezsilna. Nie zamierzała dłużej na to pozwalać. Wokół niej wznosiło się sześć pozostałych wież Chromerii, jakby zamykały ją w objęciach, ale sięgały niżej niż Wieża Pryzmata – niczym dzieci, które obejmują jej nogi, stanowiąc ciężar zamiast pociechy. Obowiązki do wypełnienia, zadania do wykonania, jednego i drugiego zbyt wiele. Karris – którą zawsze pociągały cnoty błękitu, uporządkowanie i zhierarchizowanie, chociaż częstokroć ta sympatia ginęła przesłonięta nieumiarkowanym krzesaniem zieleni i czerwieni – spisywała listę nie tylko faktów, którym musiała stawić czoło, ale i kroków, które w związku z nimi musiała poczynić, na razie odkładając emocje na bok. Zostało jej tylko kilka minut do przybycia Androssa Guile, a potrzebowała wszystkich sił do tego spotkania. Musiała ustalić własne zamiary przed jego wizytą, bo jeśli nie skrystalizuje planów, zanim on otworzy usta, Andross wykieruje ją ku własnym celom tak zręcznie, że Karris uzna to za własny pomysł. Gavin przepadł. Jej mąż, okaleczony Pryzmat, dla którego ratowania zaryzykowała wojnę z Parią i Ruthgarem, zniknął. Kiedy tylko wyszła z ceremonii namaszczenia jej na nową Biel, wysłała cały oddział Czarnogwardzistów do kliniki konsyliarzy, gdzie go zostawiono. Budynek zastali zdewastowany. Wszędzie ujrzeli rozbryzgi krwi. Drzwi wyrwane z zawiasów i połamane. Miała swojego człowieka, właściciela karczmy przy tej samej ulicy. □ Zapytać właściciela karczmy, czy nie zauważył dzisiaj nikogo niezwykłego w okolicy. Tylko kogo uznać za niezwykłego w Dniu Słońca? Z okazji świąt miasto wypełniło się przybyszami. Wszyscy, począwszy od pielgrzymów, a skończywszy na piratach, przybyli do miasta, żeby świętować. W oddali wieża artyleryjska, która strzegła Wschodniej Zatoki, nadal dymiła. Zginęło tam siedemdziesiąt osób. Sześćdziesiąt cztery zidentyfikowano jako oprychów ze Świetlanej

Gwardii Androssa. Szóstki nie zidentyfikowano. Nie, piątki. Jedną z ofiar uznano za samego dowódcę Żelazną Pięść albo jego brata Wibrującą Pięść. □ Osobiście obejrzeć ciało i potwierdzić, który z moich przyjaciół zginął. Nie, źle to ujęła. □ Osobiście obejrzeć ciało i potwierdzić tożsamość ofiary. Powoli wypuściła powietrze z płuc. Łzy nie wchodziły teraz w grę. Nie, kiedy ludzie jej potrzebowali. Jej Czarna Gwardia musiała wiedzieć, że Karris jest silna. Andross Guile musiał wiedzieć, że Karris nie jest słaba. Następna sprawa – dwa duże blanki spadły ze szczytu Wieży Pryzmata, stając się przeciwwagami dla dwóch różnych lin, które zostały wyrwane z ukrycia. Karris nigdy nie słyszała nawet jednego słówka na temat tych dróg ucieczki. Najwyraźniej nikt inny o nich nie wiedział, bo nikt nie dbał o ich stan. Jedna lina nie działała. Jednakże druga zadziała, jak trzeba, i Kip ze swoją drużyną (Mocarzami, tak ich zaczęto nazywać) uciekł. □ Przesłuchać Carvera Czarnego. Czy wiedział o tych drogach ewakuacyjnych? □ Uzgodnić działania z Carverem Czarnym, mające na celu wyznaczenie inżynierów i niewolników, którzy naprawią blanki i zepsute mechanizmy. □ Wyznaczyć krzesicieli-budowniczych oraz nurków, którzy naprawią i z powrotem ukryją liny. Dlaczego Mocarze musieli uciekać, to kolejne pytanie wymagające odpowiedzi. I o ile Karris była wściekła, bo ktoś uruchomił wielowiekową trasę ucieczki, to jeszcze bardziej gniewało ją to, że miał do tego dobry powód. Podczas gdy Karris, Kolory i satrapowie zostali zamknięci w odosobnieniu, żeby obrać nową Biel, ktoś w tej samej wieży zabijał Czarnogwardzistów. Kip uciekł. Oprócz tego, że był jej pasierbem, był jej dyscypułem przez dziewięć miesięcy i ogromnie jej na nim zależało, nawet jeśli fatalnie to okazywała. Według Czarnej Gwardii Świetlani Gwardziści próbowali zabić Kipa bez powodu i zamordowali Gossa, jednego z Mocarzy. Czarnogwardziści podobno otrzymali rozkaz nie interweniować i wykonali go, niech diabli wezmą ich zdyscyplinowanie. □ Dowiedzieć się, kto rozkazał Czarnogwardzistom nie interweniować. □ Przesłuchać wszystkich kapitanów straży.

□ Przesłuchać członka drużyny Kipa, który nie uciekł, Daelosa. Czy został raniony w trakcie ucieczki? Tisis Malargos, młodsza siostra Eirene Malargos, realnej władczyni Ruthgaru, zniknęła. Znajdowała się daleko na liście najistotniejszych kłopotów Karris, ale wojna nadal trwała i nie można było przeoczyć takiego szczegółu. Tisis była zakładniczką Chromerii gwarantującą lojalność Ruthgaru. Dlaczego uciekła właśnie w tej chwili? Wyjazd zakładnika bez zezwolenia stanowił pogwałcenie traktatu i teoretycznie oznaczał wypowiedzenie wojny. □ Zlokalizować przyjaciół Tisis i jej niewolników. Przesłuchać. Dowódca Żelazna Pięść zniknął. Promachos Andross Guile zwolnił go ze stanowiska, ale Karris walczyłaby zażarcie, by go przywrócić. Oczywiście musiała go najpierw znaleźć, a po raz ostatni był widziany, kiedy udał się do portu. Dokładnie to samo zrobiłaby, gdyby sama nagle straciła stanowisko i wiedziała, że Andross Guile jest jej przeciwnikiem. Dobry Orholamie, a jeśli to rzeczywiście Żelazna Pięść zginął pod wieżą artyleryjską? □ Zniszczyć Świetlaną Gwardię. A jeśli to się nie uda, umieścić tam szpiegów na eksponowanych stanowiskach. Niezależnie od tego, czy zginął Żelazna Pięść, czy jego brat, to jak doszło do śmierci? Co się właściwie stało? □ Przesłuchać osobiście paru Świetlanych Gwardzistów. □ Skonsultować się z Carverem Czarnym. □ Znaleźć ludzi, którzy widzieli zajście. Jak ma odnaleźć Żelazną Pięść? Jak sprowadzić go z powrotem? □ Kazać wszystkim Czarnogwardzistom szukać Żelaznej Pięści. Ogłosić nagrodę. Zrobić wszystko, co możliwe. Zaproponować mu wszystko, czego zechce, byleby wrócił. Żelazna Pięść był jedyną osobą, której Karris ufała całkowicie, ponieważ... Marissia zniknęła. Chociaż ciężko było się do tego przyznać, wobec nowych obowiązków Karris to był najgorszy z ciosów. Marissia zawiadywała szpiegami Bieli przez wiele lat, dopóki Karris nie zaczęła od niedawna przejmować tego obowiązku. Karris myślała, że zaczęły się zaprzyjaźniać, więc zdrada Marissii mocno ją zabolała. Kto wie, co ze sobą zabrała?... Albo kogo.

Dobry Orholamie. A jeśli to Marissia zabrała Gavina? Co Karris mogła teraz zrobić? Sprawa wydawała się beznadziejna. Nic nie zdradzało obecnego miejsca pobytu Marissii. I Gavina. Przecież ta kobieta nie mogła zniknąć bez niczyjej pomocy. Nie miała służących ani rodziny. A to znaczyło, że musiała mieć pieniądze. □ Sprawdzić wszystkich szpiegów. Ustalić, którzy są wierni mnie, a którzy Marissii. □ Przenieść wszystkie pieniądze na nowy rachunek. □ Ustalić, ile Marissia ukradła, o ile to możliwe. W jaki sposób? Może posłużyć się Turgalem Onesto? Ten młody potomek bankierów będzie miał okazję pokazać, co jest wart. Jedyną dobrą nowiną był fakt, że bez względu na to, jak wysoko zaszła, Marissia nadal była tylko niewolnicą. Jej przycięte ucho oznaczało, że z trudem utrzyma władzę bez pieniędzy. Pieniądze. Pieniądze to klucz do tej żmii. Tyle że to wszystko to było odrabianie strat. Utrzymywanie się na powierzchni po katastrofie morskiej. To nie wystarczy. Karris musiała dopłynąć do brzegu. Była teraz Bielą. To znaczyło, że odpowiadała za wszystkich krzesicieli w Siedmiu Satrapiach. To znaczyło, że odpowiadała za Chromerię, za Wielki i Mały Jaspis. Musiała zatroszczyć się o to wszystko, a broń i przemoc, które kochała od tak dawna, nie przydadzą jej się do wykonania tego zadania. Musiała wygrać wojnę. □ Wygrać wojnę. Wpisała to na listę, jakby tak ogromny cel stawał się łatwiejszy do ogarnięcia, gdy już ujmie się go w słowa. Wygrywanie bitew nie wystarczy. Biorąc pod uwagę tylko liczbę ofiar, Siedem Satrapii wygrywało bitwy. Jednak ich szeregi topniały każdej nocy, a szeregi Księcia Barw rosły w siłę. Karris nie rozegra swojej wojny na polach bitewnych. Musi dać mieszkańcom Siedmiu Satrapii powód, by walczyć, przelewać krew, umierać i zabijać. Inni będą jej mieczem w tej walce. Ona pozostanie batem i piórem. Musi zjednoczyć Siedem Satrapii do tej walki. Każdy, kto przeciwstawi się temu celowi, kto przeciwstawi się jej, zostanie przywołany do porządku albo zniszczony. Rozległo się pukanie do drzwi i jeden z wszechobecnych teraz Czarnogwardzistów zapowiedział Androssa Guile. To spotkanie to tylko pierwsza próba dla niej. Cudownie jest zacząć od czegoś łatwego. Andross Guile wyglądał, jakby skradł całą młodość, jaką Karris utraciła w ciągu ostatnich kilku miesięcy. Nie chodziło tylko o to, że jego okrągły brzuszek zmalał albo skóra, kiedyś blada, bo od dawna ukrywał się przed spojrzeniem słońca, z powrotem nabrała kolorów. Andross miał znowu proste plecy, trzymał głowę wysoko, popisywał się szerokimi ramionami

Guile’ów i ich mocną szczęką. Kryzys dodawał mu sił. W takim razie to dobry człowiek na obecne czasy. To pierwszy i ostatni raz, kiedy pomyśli o Androssie jako o dobrym człowieku. – Miło widzieć, że uśmiechasz się w tak trudnych chwilach, najszlachetniejsza pani – powiedział. Karris nie była szczególnie dobra w grze, którą Andross tak bardzo lubił, Dziewięć Króli, ale w tej chwili wiedziała, że została jej tylko jedna karta – własna postawa. Andross wiedział więcej niż ona, więc rozsądek kazał zdać się na niego. Gdyby był Żelazną Pięścią, zapytałaby: „Co musimy zrobić, żeby wygrać wojnę?”. Jednak Androssowi Guile w żadnym przypadku nie mogła się podporządkować. – Myślę o tych mężczyznach, których zabiłam – powiedziała. – Jak zamierzasz poradzić sobie z reakcją ich rodzin? Mina mu zrzedła, jakby skoczył z mostu, spróbował zrobić salto i klapnął na tyłek. – Ja? Patrzyła na niego spokojnie. Próbował ustawić wybory Bieli, żeby ona nie wygrała. Podczas próby dwóch kandydatów, jego kandydatów, próbowało zepchnąć ją z wielkiego dysku, żeby spadła i się zabiła. Skończyło się to dla nich nie najlepiej. – Jakkolwiek by na to patrzeć, nosimy to samo nazwisko – powiedziała. – To stanowi pewien problem... dla ciebie. Wtedy się roześmiał. – Och, to doprawdy ciekawa zagrywka. Ha! – Wpatrywał się w nią kilka chwil, a Karris przez okamgnienie wyobraziła sobie, że wyłysiał, ponieważ jego mózg generuje tyle ciepła, że spaliły mu się włosy. – Miałem raczej nadzieję, że zostaniesz oficjalnie przy panieńskim nazwisku, nawet jeśli termin „panieński” trzeba potraktować tu z przymrużeniem oka. Zauważyła, że Czarnogwardzista Gavin Greyling wytrzeszczył oczy. Nie mógł uwierzyć, że Andross odzywa się do niej w taki sposób. W tej chwili Karris podziękowała Orei Pullawr za to, że zabroniła jej posługiwać się czerwonym i zielonym luksynem. Po latach ciągłego krzesania gniewnej czerwieni i impulsywnej zieleni Karris zyskała niewyparzony język. Jednak miesiące abstynencji obdarzyły ją nową cierpliwością. Karris puściła zniewagę mimo uszu i słowa zatonęły poniżej jej stóp w błękitnej pogardzie. – Hm – mruknął Andross, jakby fakt, że się nie obraziła, był zaledwie odrobinę ciekawy. Jakby zagrał dobrą kartą, ale kontra pokrzyżowała mu plany. I to wszystko, sprawa zamknięta. Karris chciała się z tego powodu rozgniewać, ale to byłaby strata czasu, prawda? Zamiast tego zapamiętała sobie: Andross posługuje się osobistymi wycieczkami w sposób całkowicie bezosobowy, ponieważ nie próbuje nikogo obrazić, a jedynie szuka słabych punktów. – Nigdy tego nie udowodnię – powiedziała – ale wiem. Próbowałeś mnie zabić. Albo zachęciłeś tych, którzy tego próbowali. Z mojego punktu widzenia na jedno wychodzi. Ja cię tylko powstrzymałam, więc z mojego punktu widzenia to ty napaskudziłeś na łóżku. I ty

posprzątasz. Wśród Czarnogwardzistów z obstawy Karris i Androssa zapanowało poruszenie. Wszyscy wiedzieli, jak szybka jest Karris. Jak świetnie sobie radzi w walce bez broni. Stała dostatecznie blisko, żeby spokojnie zdołać go zabić. A zadaniem Czarnogwardzistów było chronienie zarówno Bieli, jak i promachosa. Co mieli zrobić, gdyby jedno zaatakowało drugie? Rozdzielanie walczących było znacznie bardziej niebezpieczne i skomplikowane niż po prostu usunięcie zagrożenia. Andross jednak tylko podrapał się po nosie. Spojrzał na Czarnogwardzistów, ich broń i czujną postawę. – Spokojnie, dzieciaki. Jesteście tu, żebyśmy dobrze wyglądali, a nie żeby coś robić. – Podczas kiedy ty będziesz zachowywał się jak dupek wobec ludzi, którzy nie mogą odpłacić ci pięknym za nadobne, ja chciałabym zwrócić na coś twoją uwagę. – Och, mów śmiało. – Orea cię pokonała. Przygotowałeś całą rozgrywkę przeciwko nam. Wiem to. Miałeś w kieszeni wszystkich sześciu kandydatów, prawda? – Całą szóstkę? To byłaby przesada, nieprawdaż? – Uważasz, że jesteś najlepszy we wszystkich swoich grach, ale Orea cię pokonała. Pokonała! Andross uśmiechnął się i wzruszył ramionami. – Fart – odrzekł, jakby wybór Karris na Biel i śmierć dwóch jego pionków były błahostkami w miłej rozgrywce między przyjaciółmi. – To nie jest zwykły „fart”. Orholam odwraca się od próżnych, Androssie Guile. – Myślisz, że sam bóg cię wybrał? – zadumał się na głos Andross. – Właśnie o to chodzi w tym rytuale, nie uważasz? Andross się roześmiał, ale jakby nie mógł uwierzyć w jej naiwność. – Wylosowałaś jeden kamień z siedmiu. Może w ogóle nie było w tym szczęścia, to zależy, jak bardzo Orea się zniżyła, żeby zapewnić ci to stanowisko. Wygrałaś. Weź sobie to zwycięstwo, ale nie myl go z boskim przyzwoleniem na... – Tym właśnie ono jest: boskim przyzwoleniem – przerwała mu. Zamilkł i dostrzegł, że Karris mówi poważnie. – Och, potrafisz zaskoczyć, co? Nie umiem rozsądzić, czy blefujesz, czy naprawdę w to wierzysz. Nie, nie mów mi. Podoba mi się ta niepewność. Nie jesteś graczem, ale fascynująca z ciebie karta, prawda? Po tych wszystkich latach zaczynam dostrzegać, co mój syn w tobie widział. – Synowie – poprawiła go Karris. W końcu obaj się w niej zakochali. Na nieszczęście całego świata. – Nie zapomniałem – odpowiedział Andross głosem zimnym jak lód. Aha, zatem to nie były tylko gierki, szukanie słabostek i punktów nacisku. Kryło się w tym coś osobistego. To ją Andross obwiniał za to wszystko? Za wojnę, za utratę synów? Toż to szczyt ślepoty, bezczelności i szaleństwa!

Jednakże Karris nie chodziło o zniszczenie Androssa. Chciała zyskać w nim partnera. A prawda była taka, że ich kłopoty były wspólne. Chociaż żadnemu z nich to nie odpowiadało, razem musieli stawić czoło nie tylko zewnętrznym, ale i wewnętrznym zagrożeniom. Trzech Guile’ów u władzy – to było niezgodne z tradycją, jeśli nie wręcz z prawem. Nikomu nie przypadnie do gustu fakt, że jeden Guile jest promachosem, drugi Pryzmatem-elektem, a trzeci Bielą. Karris machnęła uspokajająco na Czarnogwardzistów. – Zatem co powiesz? – Na co? Na to, że mam załagodzić sytuację po tym, jak zamordowałaś Jasona Jorvisa i Akensisa Azmitha? Wolne żarty. – To nie było morderstwo, ale sąd doraźny i egzekucja zdrajców. Ten kierunek obiorę, jeśli stanę przed sądem. – A nie samoobronę? – zapytał Andross. – Taka drobna kobieta jak ty przeciwko dwóm wielkim mężczyznom? Oczywiście proces byłby mordęgą. Ludzie, którzy nigdy nie walczyli na śmierć i życie, myślą, że decyzje podejmowane w ułamku sekundy można wywieść z racjonalnego rozumowania i że dobry człowiek zawsze podejmie w naturalny sposób najlepszą z możliwych decyzję, po czym bezbłędnie ją zrealizuje. Twierdzenie o samoobronie zwiększyłoby jej szansę w procesie, Andross dobrze to wiedział. Karris była celem zamachu, a każdy z dwóch zamachowców był od niej większy i silniejszy. Mogłaby przyznać, że się bała. Jeśli jej reakcja sprawiała wrażenie nadmiernej, to należy pamiętać, że jest drobną kobietą, a groziło jej dwóch wielgachnych mężczyzn. Zrobiła tylko to, czego nauczono ją na szkoleniu: usunęła zagrożenie. To wszystko była prawda, ale nie cała. Karris się nie bała. Bitwa rzeczywiście jest przerażająca – nawet jeśli wszystko robisz dobrze, nadal możesz zginąć od zabłąkanej kuli, z powodu błędu sojusznika albo przez zwykłego pecha. Walka wręcz z dwoma niewyszkolonymi idiotami? To nic strasznego. Może zdołałaby ich ocalić, ale miała czas tylko na dwie myśli, kiedy trzymali się, balansując na krawędzi platformy. Po pierwsze, byli synami arystokratycznych rodów potrzebnych podczas wojny i w związku z tym ujdzie im na sucho ich zdrada i bluźnierstwo. Po drugie, ona na to nie pozwoli. Samoobrona była doskonałą, sensowną i uprawnioną linią obrony, ale powiedzenie ludziom, że ich nowa Biel się bała, nie było najlepszym sposobem rozpoczęcia kadencji. Mogłaby też zwrócić uwagę, że zgodnie z regułami wyborów, jakie im przedstawiono, nikomu nie wolno było krzesać, a poza tym nie obowiązywały ich żadne zasady ani prawa. Ktokolwiek wróci, zostanie Bielą, a Biel nie będzie za nic ścigana. Kolejny doskonały sposób obrony. A jej linia obrony wskazująca na zdradę? Poróżniłaby rody. Gdyby w czasie śledztwa ktoś złamał się i przyznał, że próbowano wpłynąć na wybór Bieli, Karris była pewna, że palce

wskazałyby Androssa Guile. Skazano by jako zdrajcę i heretyka na śmierć w Światłości Orholama jego samego i kto wie, ilu jeszcze innych. – Jeśli wybierzesz tę linię obrony, śmiertelnie osłabisz nasze wysiłki wojenne – powiedział Andross. – Nawet jeżeli wygram – zgodziła się Karris. Zdobycie sprzymierzeńców nie byłoby łatwe po tym, jak zdziesiątkowałaby kilka potężnych rodów i wykazała, że korupcja toczy samo serce Chromerii. – Nie zostałam wybrana na Szarość. Jestem Bielą. A czym jest biel bez czystości? Wystarczy, że naszemu promachosowi nie staje wiary. Andross otaksował ją przeciągłym spojrzeniem. – Skąd nagle to sz... ta żarliwa wiara? – Hmm... Po długiej chwili Andross powiedział: – Zajmę się Jorvisami i Azmithami. Proces nie będzie konieczny. Skinął głową i wykonał ruch, jakby zamierzał odejść, ale się zawahał. Uśmiechnął się znacząco. – Pozwoli pani, że wyjdę, najszlachetniejsza pani Guile? Odpowiedziała uśmiechem – nie zaszkodzi, jeśli Andross pomyśli sobie, że jego charyzma na nią działa – i gestem go odprawiła. Dopiero kiedy drzwi zamknęły się za nim, odetchnęła. ■ Przetrwać pierwszą rozmowę z Androssem Guile.

Rozdział 5 Trwał wieczór poprzedzający Dzień Słońca, kiedy Teia zauważyła liścik na łóżku. Zwykła złożona na pół i zapieczętowana czerwonym woskiem kartka, bez odciśniętej pieczęci. Teia rozszerzyła źrenice, żeby spojrzeć w parylu, ale nie zauważyła niczego podejrzanego, więc podniosła liścik. „Zgłoś się pod numer 27 na Tchórzostwie. Natychmiast”. Tchórzostwo to była nazwa piątego piętra po ciemnej stronie czerwonej wieży, a nie po prostu widmo, które dławiło Teię. Oto kłopot w służeniu dwóm panom, którzy domagają się absolutnej dyskrecji – Teia nie miała pojęcia, kto zostawił tę wiadomość: Karris czy Morderca Sharp. Miała nadzieję, że Karris. Miała jej tyle do powiedzenia, że to było wręcz idiotyczne. Ponadto nie spała od dwóch dni i nie była w najlepszej formie. Brak snu nieodmiennie prowadzi do złych decyzji. A jeśli list był od Zakonu, nie mogła pozwolić sobie na złe decyzje. W tej chwili jednak miała bardziej naglący problem: co powinna zrobić ze swoją peleryną? Co właściwie mogła z nią zrobić? Zostawić w skrzyni w nogach łóżka? Powiesić zwyczajnie na haczyku obok swojej nocnej szafki skarb wart tyle, co całe królestwa? Oczywiście mogła zmienić jej wygląd, ale na jaki? A jeśli przyjdzie praczka i weźmie ją do prania? A gdyby pranie zniszczyło magię? Raz trener Fisk na ich zajęciach przetłumaczył – fatalnie zresztą – stare paryjskie przysłowie: „Niepotrzebny miecz można odłożyć, ale potrzebnego miecza nie da się zrobić”. Kiedy zorientowali się, o co właściwie chodziło w tym porzekadle, młodzi Czarnogwardziści wzięli je sobie do serca: nosili po dwa pistolety albo więcej, zabierali zapasowe klingi i ukryte ostrza. Podczas niebezpiecznej ucieczki z Chromerii Teia bez przerwy myślała o swojej sznurowej włóczni. Zostawiła ją w sali treningowej. Nadal tam leżała. Teia musiała sobie radzić, dysponując jedynie parylem, klingami, sztyletem i garłaczem. Orholamie, zlituj się – ten garłacz! Ilu Świetlanych Gwardzistów, do których strzeliła z tej broni, zginęło? To ona ich zabiła. A co gorsza, nie miała z tego powodu wyrzutów sumienia. Do diabła z nimi. Próbowali zabić jej przyjaciół. Spojrzała na pelerynę, nadal nie mogąc się zdecydować. Naprawdę niewiele wiedziała o zasadach jej działania. Czarna Gwardia nauczyła ją, żeby nie brać do walki broni, której się nie zna. Rozejrzała się. Była sama. Zamknęła oczy i wyobraziła sobie krzykliwą pelerynę abornejskiego muszkietera. Spojrzała po sobie.

Kilometry brokatu i gwiaździstego nieba ze złotych medalionów na granatowym welurze, poduszki na ramionach ozdobione wypolerowanym srebrem i nakrochmalony kołnierzyk. Dotknęła peleryny, spodziewając się, że jej palce przebijają się przez iluzję. Materiał był namacalny, prawdziwy. To niemożliwe. To musiał być szaleńczo potężny urok, oszukujący nie tylko oczy, ale i umysł. Teia zacisnęła powieki, odczekała kilka chwil i znowu dotknęła peleryny święcie przekonana, że iluzja przepadnie. Materiał był namacalny, prawdziwy. Prawzór migotliwych płaszczy to nie byle co. Nie mogła zabrać peleryny, dopóki nie nauczy się nad nią panować, to było zbyt niebezpieczne. Skupiła się znowu i peleryna zamieniała się w zwykłą, solidną szarość opończy kadeta Czarnej Gwardii. Kolor spłowiał od długiego używania, a sama peleryna była za krótka, by mógł ją pożyczyć inny kadet. Powiesiła ją na haczyku przy nogach łóżka, zmówiła krótką modlitwę, wzięła prawdziwy płaszcz szczawia i wyszła. Przejście do czerwonej wieży wymagało szybkiego spaceru wysokimi mostami, które wisiały w powietrzu między Wieżą Pryzmata i sześcioma pozostałymi bez żadnych zewnętrznych podpór. Lśniły jak zroszona pajęczyna. Teia przebiegła schodami dla niewolników na poziom Tchórzostwa i Odwagi, przeszła na ciemną stronę i znalazła pokój numer dwadzieścia siedem. Zapukała. Nikt nie odpowiedział. Pokój dwudziestu siódmy znajdował się na zewnętrznym obwodzie ciemnej strony wieży. Teia rozejrzała się po wygiętym łukowato korytarzu, zastanawiając się, czy nie dostrzegła przypadkiem niewolnika odchodzącego cienistym przejściem. Lepiej, żeby nikt jej nie widział. Chyba że to był jej kontakt...? Wtedy wolałby, żeby go nie zagadywała na otwartym terenie. Dlatego Teia nacisnęła klamkę. Drzwi były otwarte. Odetchnęła, nabrała parylu i wkroczyła do środka. Weszła prosto w snop światła, które oślepiło ją po względnym mroku Tchórzostwa. Promień wlewał się ze świetlnej studni, wspólnego zasobu czystego światła wpadającego środkiem każdej wieży dzięki licznym lustrom zamontowanym na dachach. – Zatrzaśnij drzwi – rozległ się głos. Brzmiał nieco dziwnie i Teia błyskawicznie zorientowała się, że został zmieniony. Karris miała do tego specjalny kanak. Tyle że ona nie ukrywałaby już swojej tożsamości przed Teią. A to znaczyło, że przyszła na spotkanie z jednym ze zbirów Zakonu. O dziwo, ta myśl ją uspokoiła. Przynajmniej teraz już wiedziała, komu stawia czoło. Zamknęła drzwi na zasuwkę. – To konieczne? – zapytała, mrużąc oczy. Poza pojedynczym snopem światła w pokoju panowała ciemność. Drzwi za plecami Teii zasłonięto czarnym materiałem absorbującym światło, żeby nie mogło rozpraszać się i oświetlać reszty pomieszczenia. – Światło oślepia – odpowiedziała postać siedząca w głębi pokoju. Teia uniosła rękę, osłaniając oczy.

– I dlatego staram się nie patrzeć prosto w nie. Kim jesteś? Mam dużo roboty. Nie jestem w nastroju do dziecinnych gierek. Okiennica zamknęła się z trzaskiem i pokój utonął w mroku. Natychmiast wykrzesała parylową pochodnię, rozszerzając źrenice. – Żadnych takich! Zamarła. – Żadnego czego? Jej rozmówca mógł po prostu zgadywać. Odpowiedziała jej złowroga cisza. Teia poczuła, jak głęboko w swojej norze wierci się Strach, obraca się w jej żołądku niczym stary smok, śniący niespokojne sny. – Diakoptês wyrabiał soczewki, wiedziałaś o tym? – rozległ się głos. Kiedy Zakon przemawiał, to jakby mówił w obcym języku. Diakoptês. Teia nadal musiała tłumaczyć sobie to imię w myślach na „Lucidonius”. Dla Chromerii był tym, który oświecił ludzi, kiedy jeszcze więziła ich ciemnota pogaństwa. Dla Zakonu był największym zdrajcą, tym który ich złamał. – Tak słyszałam – odpowiedziała Teia. Ojciec Kipa, Gavin, dał mu kilka szkieł podobno stworzonych przez samego Lucidoniusa, a najcenniejsze z nich były podczerwone i nadfioletowe, pozwalały krzesicielowi widzieć w obu tych krańcach spektrum. Niezależnie od tego, czy było to dzieło Lucidoniusa, czy też innego geniusza, nigdy więcej niczego podobnego nie stworzono. Jednakże teraz smok już miotał się w pełni rozbudzony. – Masz parylowe soczewki? – zapytała Teia. Nie mogła w to uwierzyć. – Niegłupia. Dobrze. Oczekuję pewnego minimum inteligencji nawet od moich Cieni, chociaż twój własny mistrz tańczy niebezpiecznie blisko tego płomienia. Z nielicznych osób, które go znały, żadna nie wypowiadała się z takim lekceważeniem na temat Mordercy Sharpa. Nie ośmieliłby się nikt z wyjątkiem... Teia padła na kolana. – Mistrzu. Mój panie. Hołd, płaszczenie się – to jej przyszło z taką łatwością. Po tylu latach w roli niewolnicy. Miała jednak prawo czuć strach. To był Starzec z Pustyni we własnej osobie. Nie poruszył się. Nie odzywał się przez długi czas. Oczy Teii rozszerzyły się do podczerwieni, ale zobaczyła tylko ciepłą smugę w ciemności. Pewnie owinął się w wiele warstw tkaniny. Jego twarz była tak ciemna, że prawdopodobnie zasłonił ją największą możliwą liczbą warstw, na wypadek gdyby Teia posłużyła się parylem i uszło to jego uwagi. – Mój panie? – zapytała w końcu. – Nikt nie może nosić peleryny w mojej obecności. Odwieś swoją na wieszak przy drzwiach. Zdjęła pelerynę i wstała powoli przekonana, że Starzec celuje w nią z muszkietu. Szukała

po omacku, aż znalazła haczyk i odwiesiła pelerynę. Dobrze zrobiła. Chociaż raz podjęła właściwą decyzję, zostawiając pelerynę w pokoju. – Pociągnij za wieszak – polecił cichym głosem mężczyzna. Zrobiła to i mechanizm zacisnął się wokół płaszcza. Zatem Starzec miał paranoję na punkcie Cieni i ich peleryn, nawet kiedy wiedział (albo myślał, że wie), jakie mają płaszcze. Teia domyślała się, że paranoja to pewnie jedyny sposób, żeby się zestarzeć w roli szefa siatki zabójców. Pokój wypełnił się zimnym błękitnym światłem. Nie dla niej. Zastanawiała się, czy to znaczy, że Starzec jest niebieskim krzesicielem, czy też po prostu chciał widzieć wyraz jej twarzy podczas rozmowy. Zniekształcony głos znowu dobył się ze stosu szat. – Widziano, że jeszcze nie tak dawno temu Karris Białodąb osobiście cię trenowała. Teii zacisnęło się gardło. – Tak, mój panie. Łuczniczki, ehm, starają się pomagać sobie nawzajem. – Zainteresowała się tobą w szczególności. Teia nie wiedziała, czy to pytanie. Nie wiedziała, czy w stwierdzeniu kryje się podejrzliwość. – Chyba mnie lubi. Trenowałyśmy razem parę razy. – Wszystko, co zrobiłaś, mówi mi, że powinienem ci zaufać, Adrasteio, a jednak... Nie odezwała się. – Kryzys to po prostu szansa okryta płaszczem niebezpieczeństwa. Z drugiej strony wiesz, co się mówi o starych wojownikach i śmiałych wojownikach. – Ehm. Nie wiedziała. – Ach, racja. Niewolnica. Niegłupia, ale niewykształcona. Mniejsza o to. Będę poddawał próbom twoją lojalność w miarę rozwoju sytuacji. To odwieczny problem tajnych stowarzyszeń, prawda? Ryzyko infiltracji? Szybko awansowałaś. A twoje talenty czynią cię użyteczną, trudno nie dawać ci zadań. To może być rozmyślnie podsunięta pokusa. Z walącym sercem Teia znowu czekała. Bezradna odwróciła dłonie wierzchem do góry, ale nic nie powiedziała. Istniały pewne granice, których przekroczenie mogło skończyć się jej śmiercią. Z drugiej strony nie mogła robić wrażenia zbyt opanowanej, zbyt cierpliwej, zbyt silnej. Wreszcie uniosła ręce. Odgrywała przecież rozgniewaną dziewczynę, która może rozzłościć się na każdego. Równie dobrze może pójść na całość. – Nie mogę... On jednak natychmiast jej przerwał, jakby chciał oszczędzić im obojgu konsekwencji jej słów. – Mam dla ciebie zadanie. Nowa Biel jest odizolowana, otaczają ją wrogowie, a jej najbardziej oddani przyjaciele uciekli albo zginęli. Zbliż się do niej. – Mam się zbliżyć? Jestem Czarnogwardzistką. Kiedy tylko złożę ostateczne śluby, będę

przy niej nieustannie. – Chcę czegoś więcej. Będzie potrzebowała powiernicy. Stań się nią. To była najwspanialsza nowina, jaką Teia usłyszała, ale mimo to przygasła. – Jestem... Jestem szczawiem. A ona jest Bielą! – Sama w podobny sposób trafiła pod skrzydła Orei Pullawr. Dopasuj się do szablonu. Niech poczuje, że robi coś dobrego, zajmując się tobą. To rozkaz. – Tak, mój panie – odpowiedziała, jakby czuła, że zadanie przerasta jej możliwości. – Adrasteio. Podziwiasz ją, prawda? Może nawet lubisz. Teia przełknęła ślinę. Skłamać czy nie? – Tak, mój panie. – Nigdy nie zapominaj. – O czym? Odegranie niezbyt rozgarniętej nigdy nie zaszkodzi. – Możesz otrzymać rozkaz zabicia jej i zginąć podczas próby. Teia padła na twarz. – Tak, mój panie. – Masz wątpliwości? Skinęła głową, nadal wpatrując się w podłogę. – Dobrze. Szczera. Uznałbym za dziwne, gdybyś powiedziała, że nie masz. Adrasteio, twoja praca jest tak tajna, że trudno będzie ci poznać mądrość Szkarłatnej Ścieżki, ale powiem ci jedno. Dla Chromerii jesteś wywyższoną niewolnicą. Dla nas jesteś kobietą, która zmieni świat i uczyni go lepszym dzięki swojemu poświęceniu. – Tak, mój panie. – Martwisz się o Kipa? – Powiedział raz, że Zakon chciał go zabić. Mistrzyni... Hillel? – Owszem. Była jedną z naszych najlepszych. Bo kto się spodziewa, że gruba kobieta w średnim wieku okaże się zabójczynią? Nie była jednak Cieniem. – Kip... Kip należał do mojej drużyny i był moim właścicielem, panie. Nienawidziłam bycia niewolnicą, nienawidziłam tego, że należę do niego, ale był dla mnie dobry. Nie zgwałcił mnie. – Teia musiała potwierdzić, że zbliżyła się do Kipa. Wyznanie z własnej woli części sekretu łatwo pomylić ze szczerością. – Posłuchaj własnych słów – odrzekł Starzec. – Nie zgwałcił cię. Dlatego był dobry? Nie widzisz, jakie to chore? Cały ten system rządów, religii, społeczeństwa... to wszystko prowadzi do ciebie, która mówisz, że ktoś jest dobry, bo cię nie zgwałcił. Teia się zawahała. – To... rzeczywiście źle brzmi. Ale... nie każesz mi go zabić, panie? Mogę cię o to prosić? – Nie, dziecko. Nigdy do tego nie dojdzie. Kip nie jest naszym wrogiem. Początkowo uważaliśmy go za nieważnego, a jego usunięcie uznaliśmy za doskonały sposób, żeby zbliżyć się do Androssa Guile, który chciał się pozbyć niewygodnego bękarta. To był błąd. Wkrótce to zrozumieliśmy. Przysięgam ci, nigdy nie będziesz musiała wystąpić przeciwko Kipowi.

Starzec z Pustyni był bardzo dobry. Był naprawdę, naprawdę bardzo dobry. Może więc to była wina modulatora głosu. Może Teia spędziła za dużo czasu z najlepszymi. Cokolwiek to było, Teia wiedziała, że Starzec kłamie. Może zdradziło go jakieś drżenie w głosie, pauza o ułamek sekundy za krótka, jakby przećwiczył te słowa, sztywność tonu i brak kontrakcji. Z jakiegoś powodu do tej chwili to było dla Teii tylko zlecenie. Teraz jednak zapłonęła w jej duszy iskierka gniewu. Mówisz mi, że nie jestem niewolnicą, a traktujesz mnie jak kretynkę? Za jak głupią mnie uważasz? Starzec musiał przywyknąć, że ma do czynienia z idiotami. Myślał, że powoli wciągnie Teię do swojego kręgu, a potem ona zrobi dla niego wszystko? Och, patrzcie, to dziewczynka, była niewolnica, mała i głupia. Kiedy będę musiał ją zwieść, nie muszę się nawet wysilać. Zupełnie jakby wyrwała się z kokonu poczwarki, z tego starego kłamstwa „jestem niewolnicą”, a Starzec zadeptał ją, nim zdążyła rozwinąć skrzydła. – Jesteś młoda i niewiele jeszcze wiesz o naszej wierze. To naturalne, że masz pytania – odpowiedział Starzec z absolutną pewnością siebie. Wal się. Ta mała dziewczynka rozerwie cię na strzępy, Starcze. Właśnie stałeś się moją życiową misją. Co powiedział Kip? Diakoptês to nie tyle „łamacz”, ile „ten, który rozrywa na strzępy”, ten, który niszczy całkowicie. W imieniu Diakoptêsa i własnym Teia zniszczy tego sukinsyna. – Mam chyba tylko jedno – odezwała się. – Czy warto? – Och, tak, jak najbardziej. Ujawnimy wszystkie sztuczki tego świata i zniszczymy. Pokażemy, jak pusta jest Chromeria. Zabijemy ich boga i zobaczymy, jak czmychają w ciemność niczym karaluchy wypłoszone światłem naszego gniewu. Zniszczymy gmach, na którym opiera się ich władza, i ostatecznie pojmą, że dokonaliśmy tego raz na zawsze. Teia zacisnęła usta i pokiwała głową. Odetchnęła, jakby właśnie te słowa miała nadzieję usłyszeć. To nie byli szaleńcy. Ci ludzie byli znacznie bardziej niebezpieczni. To fanatycy. Niebezpieczniejsi od zwyczajnie złych ludzi, bo nie znają wytchnienia, ale też głupsi. Fanatycy zawsze chcą wyjaśniać, nawracać. – A teraz – odezwał się Starzec – nagroda dla ciebie za dobrą służbę. I pewnie próba, która powie nam, czy jesteś tym, czym się wydajesz. Jesteś zgorzkniałym dzieckiem, nieprawdaż? Teia podniosła ze złością twarz, ale natychmiast ją ukryła. Zawahała się. – Nie lubię być krzywdzona – odpowiedziała. Rozmawiał z panem Sharpem. Morderca musiał powiedzieć Starcowi, że chciała się na wszystkich zemścić. Teraz to była jej rola, nie mogła nawet mrugnąć powieką. Ani razu, jeśli miała się dostać do Zakonu. – Będziemy tak manipulowali harmonogramami, żebyś wylądowała blisko Bieli. Natychmiast zaczniesz się do niej zbliżać. A na razie... W ciągu następnych trzech dni oznacz jedną osobę parylem. Kogoś, kto cię skrzywdził. Albo kogo po prostu wybierzesz. Ale nikogo z Czarnej Gwardii. I żadnego arystokraty. Ta osoba zginie w ciągu kilku dni. To mój

prezent dla ciebie.

Rozdział 6 ■ Wezwać Zymuna. Karris w żadnym razie nie czuła się gotowa na to spotkanie, ale nie mogła go dłużej odwlekać. Odrzuciła Zymuna po urodzeniu; gdyby znowu zachowała się podobnie w tę najstraszliwszą z nocy, nigdy w życiu nie wybaczyłby jej tego. Wystarczy, że sama nie potrafiła wybaczyć sobie. – Najszlachetniejsza pani? – odezwał się Gill Greyling. Musiał wziąć podwójny dyżur, skoro nadal był na służbie. □ Przyśpieszyć awans nowych Czarnogwardzistów, nawet jeśli ucierpi na tym jakość jednostki. Trener Fisk, teraz dowódca Fisk, będzie się wściekał, ale pomoże mu wybrać tych, którzy mają wrodzony talent. Szczawie będą musiały się uczyć w praktyce. To znaczy, że więcej ich zginie, ale nieustannie wycieńczeni weterani też oznaczają więcej ofiar, a jeśli stracą zbyt wielu weteranów, cała gwardia podupadnie na kilka dekad. Niech młodzi giną, żeby starzy mogli się wyspać. Niech to diabli. Dała znać Gillowi, żeby otworzył drzwi. To był zbyt długi dzień. Jeśli jednak był długi dla niej, to dla Zymuna musiał być prawdziwym koszmarem. Wezwano go zaraz po jego przybyciu na Wielki Jaspis, żeby dokonał Uwolnienia. Siedemdziesięciu pięciu starych krzesicieli poszło dzisiaj pod jego nóż. Karris nie mogła nawet sobie wyobrazić, co czuł. Gill nie od razu wypełnił polecenie, dając jej kilka chwil na wzięcie się w garść. Niemalże na głos skomentował jej stan. Chociaż był nowy, okazał się doskonałym Czarnogwardzistą. Najlepsi gwardziści dbali nie tylko o stan fizyczny swoich podopiecznych. Wreszcie usatysfakcjonowany otworzył drzwi. Zymun Guile miał siedemnaście lat, lecz sprawiał wrażenie starszego w strojnych szatach Pryzmata-elekta. Miał stylowo sczesane do tyłu czarne włosy, szerokie barki, niebieskie oczy już zabarwione tęczą luksynu, szeroki nos i był zabójczo przystojny, co wydawało się typowym dziedzictwem Guile’ów. – Najszlachetniejsza pani – powiedział i płynnie z ukłonu przeszedł w klęczki, dotykając jej stopy w hołdzie. Spojrzał na nią i przełknął ślinę. – Matko. Wpatrywała się w niego, z jakiegoś powodu niezdolna do ruchu, do reakcji. Tak bardzo przypominał członków rodziny jego ojca, mroczne zwierciadło ich urody. Nie mógł chociaż trochę przypominać swojej matki?

Czy gdyby był do niej bardziej podobny, ich spotkanie byłoby łatwiejsze czy trudniejsze? – Zymunie – zdołała wykrztusić. Wzięła go za rękę i pomogła mu wstać. Źle zrozumiał jej gest i natychmiast ją objął. Zamarła, ale on tego nie zauważył. – Matko. Matko, tak się bałem, że nie zechcesz się ze mną spotkać. – Głos mu drżał, jakby był bliski łez. Nie mogła się poruszyć. Odezwać. Odsunął się, biorąc się w garść. – Zapędziłem się. To było niestosowne. Wybacz mi, najszlachetniejsza pani. Ja mam jemu wybaczyć? Słowa, które Karris z trudem przywołała, wyrwano jej z gardła. – Nie... – Chciała powiedzieć, „Nie, synu”, ale nie mogła zmusić się do tych słów. – Nie, to moja wina. Wiem, że miałeś ciężki dzień, o wiele cięższy od mojego. Patrzył na nią przez chwilę skonsternowany. – Tak... Tak. Nie... Nie bardzo wiem, co powinienem czuć w związku z tym dniem. – Nie musisz czuć tego, co powinieneś. Co naprawdę czujesz? Przyjrzał się jej twarzy, a potem odwrócił wzrok. – Jak to przyjmował ojciec? – Szczerze tego nienawidził i miał potworne wyrzuty sumienia – odpowiedziała Karris. – Ale, mówiąc między nami, wiara Gavina w Orholama i samą Chromerię nie była nigdy szczególnie mocna. Z trudem potrafił uwierzyć, że Orholam domaga się zabijania niewinnych, bez względu na złożoną przez nich przysięgę, na wyrażoną przez nich zgodę. To go za każdym razem rozdzierało. Nie wiem, czy dla ciebie było to może łatwiejsze, bo jesteś młodszy, czy dlatego, że masz więcej wiary niż on. – Chciałbym mieć jej więcej, matko. Chciałem... Chciałem być dla ciebie silny. To najtrudniejsze, co w życiu zrobiłem. – Westchnął ciężko. – Starałem się o tym nie myśleć. Ale dobrze jest uświęcić w taki sposób Orholama, prawda? – Uniósł głowę, jakby chciał sprawdzić jej reakcję. – Naprawdę zdumiewa mnie wiara tych, których uwolniłem dziś w światło. To dla mnie bohaterowie. Gotowość do poświęcenia siebie, z jaką przyszli do mnie, była inspirująca. A gdybym nie został tak dobrze przygotowany, nie zdołałbym wykonać swojej drobnej części zadania. Coś zabrzmiało niewłaściwie w jego odpowiedzi, chociaż Karris nie potrafiła wychwycić, co takiego. Zabił dzisiaj siedemdziesiąt pięć osób. Czy istnieje właściwa reakcja na coś takiego? Umysł bywa kapryśny. Widywała już ludzi, którzy dowiadywali się, że wymordowano całą ich rodzinę, i reagowali śmiechem, bo zwyczajnie nie mogli w to uwierzyć. Żołnierze żartowali niewybrednie z martwych ciał swoich towarzyszy. Medycy dowcipkowali na temat sikającej krwi i biegunki. Kiedy życie jest skandaliczne, jedyną właściwą reakcją jest niewłaściwa reakcja. A właściwa i powściągliwa reakcja?

– Matko – odezwał się nagle Zymun, przełykając ślinę. Jego szept zabrzmiał chrapliwie: – Ja ich zabiłem. – Z trudem zdusił szloch. – Tych wszystkich ludzi. To ją poruszyło. Starał się odgrywać silnego przez wzgląd na nią. To oczywiste. Znalazł się nagle w świecie, którego nie rozumiał, wśród zasad, których nie pojmował, gdzie stawiano mu niewiarygodne wymagania – musiał więc udawać. – Próbowałem wmówić sobie, że tak jest najlepiej – dodał pośpiesznie. – Że wszyscy spotkają Orholama, że powinienem im zazdrościć, ale... Ale to ja trzymałem nóż. Nigdy... Nigdy o to nie prosiłem. Nie miałem pojęcia, jakie to będzie trudne. Przytuliła go mocno. Rozpłakał się w jej objęciach. Szlochał cicho przez minutę, a potem odsunął się i zrobił dzielną minę. – Czy... Możemy więcej o tym nie rozmawiać? Trzymając go za ramiona, odpowiedziała: – Powiem tylko jedno. Swoim czynem uczciłeś Orholama i tych dzielnych krzesicieli. I mnie. Słusznie postąpiłeś. Pochylił się, zacisnął usta pod wpływem emocji i pokiwał głową. – Dziękuję – odpowiedział cicho. – Przykro mi, że spotkaliśmy się w takich okolicznościach, najszlachetniejsza pani. Nie chciałem mówić o sobie. Właśnie zajęłaś ten urząd. Powinienem ci pogratulować. – Dziękuję. W końcu wypuściła go z objęć. Czuła się nieco oddzielona od własnego ciała, kiedy na niego patrzyła. Czego szukała? Siebie? Był siedemnastoletnim młodzieńcem, nie niemowlakiem, u którego wypatruje się cech matki i ojca. O, spójrzcie! Ma nos, zupełnie jak matka. I patrzcie! Ma dwoje oczu, zupełnie jak jego ojciec. Co za zbieg okoliczności! Jednakże samo słowo „ojciec” przywołało myśl o Gavinie. Dobry Orholamie, Gavin. Przez cały dzień nie nadeszły żadne wieści, ani słowa na temat jego miejsca pobytu. Jakby go ukradkiem wykradziono, jakby nigdy nie przywlekła jego na wpół oślepionego zezwłoka z hipodromu w Rath. I ani słowa na temat Marissii. Suka. Karris wkrótce spotka się z bankierem Turgalem Onesto, żeby pomógł jej namierzyć Marissię. Nie udało jej się wcisnąć tego spotkania dzisiaj z powodu natłoku innych ważnych wydarzeń. Uśmiechnęła się, żeby odepchnąć obie myśli. Zymun niczego nie zauważył. – Naprawdę jestem z ciebie dumny, matko – powiedział. – Biel! Czy nie wybierają zwykle do tej roli staruch? Tobie do tego daleko. Pewnie, masz swoje lata jak na krzesicielkę, ale nie jesteś naprawdę stara. I jesteś taka piękna. Nie miał daru wymowy jak inni Guile’owie, co? Nawet Kip lepiej sobie radził. Z drugiej strony skoro nie odziedziczył wdzięku Guile’ów, to po kim miał ten brak? Był młodym człowiekiem, który chciał zrobić wrażenie i który tak wiele przeszedł. Musiała wziąć na to poprawkę. Pod jego brawurą i niezręcznością krył się pewnie gniew na nią z powodu porzucenia i chłodu, ale też pragnienie aprobaty. Za dużo od niego żądała, już choćby prosząc

o spotkanie dzisiaj. Potrzebowała całej swojej odwagi, żeby przejść do rzeczy, jak postąpiłby Gavin. – Załatwmy tę kwestię od razu, dobrze? – zaproponowała. – Tak? – Nie chciałam cię porzucić, Zymunie, ale nie byłam w stanie cię zatrzymać. Nie miałam żadnych możliwości ani przyjaciół. A przynajmniej tak myślałam. I wstydziłam się. Nie ciebie, ale mimo wszystko wstydziłam się z różnych niewłaściwych powodów. Chcę jednak, żebyś wiedział, że to nie twoja wina. Nie porzuciłam cię, bo zrobiłeś coś źle. Usta mu zadrżały i odwrócił wzrok, mrugając. Orholamie, zlituj się. Serce jej znowu pękało. – Oczywiście... Sam to... Sam to wiem. Przecież to nie mogła być moja wina, prawda? Byłem tylko dzieckiem. Niczego jeszcze nie zrobiłem, ani złego, ani dobrego, dobrze mówię? Sam nie wiem, może ciąża była dla ciebie bardzo ciężka. A ty mnie za to winiłaś albo coś podobnego? Dużo się nad tym zastanawiałem. Chciałem wiedzieć, czy to ja coś zrobiłem. Albo czy... Czy z jakiegoś powodu uznałaś mnie za potwora. Straciła panowanie nad emocjami. Odwróciła się plecami. Jak mógł tak pomyśleć? A czy mógł tak nie pomyśleć? On jednak mówił dalej, pośpiesznie, zawsze pośpiesznie. – Oczywiście mówiono mi, że byłem słodkim dzieckiem, ale nie wiedziałem, co ty o mnie myślałaś. W gruncie rzeczy im nie podobało się to, że jestem przystojny. To był jeden z powodów, dla których mnie bili. Mówili, że jestem ciężarem. Mówili, że uważam się za lepszego od nich. To kłamstwo. Chciałem się dopasować. Chciałem tylko, żeby ktoś mnie zaakceptował, ktokolwiek. Zrobiło się jeszcze gorzej, kiedy okazało się, że potrafię krzesać. Mogę pokazać ci blizny, jeśli chcesz. Dostałaś któryś z moich listów? Powiedzieli, że wysłali je do ciebie. Obiecali mi. Kłamali na temat wielu rzeczy, ale byłem przekonany, że naprawdę wysłali ci moje listy. Wszystkie marzenia, jakie miała na temat syna... Wszystkie nadzieje, jakie żywiła – że ktoś go będzie chronił, kochał, że dorośnie, znając oboje rodziców... To wszystko spłonęło w jednej chwili. Wszystkie koszmary z jej bezsennych nocy wynurzyły się natychmiast w pełnym uzbrojeniu z fal i zaatakowały już zdobyty przez lęki przyczółek w jej umyśle, zakładały kolejne obozy wzdłuż całego wybrzeża. Przez wszystkie te lata chciała zrzucić z siebie odpowiedzialność; wmawiała sobie, że jej syn znalazł się w dobrej rodzinie. Jesionowie byli jej kuzynami i od wielu pokoleń utrzymywali bliskie stosunki z jej rodziną. Myślała, że synowi nie będzie nic grozić, że znajdzie się z dala od wojen, że ktoś go otoczy miłością i troską. Ale to wszystko były złudzenia, nieprawdaż? Oszukiwała się, myśląc, że porzuca syna dla jego własnego dobra, a nie żeby egoistycznie zepchnąć kłopot na kogoś innego. Teraz prawda ją rozdzierała. Karris osunęła się na kolana i ledwie mogła złapać oddech, gdy wstrząsnął nią szloch.

– Matko, matko, proszę... – powiedział Zymun. Karris miała wrażenie, jakby mówił z bardzo daleka. Myślała, że zna Devona i Karen Jesionów. Sprawiali wrażenie takich dobrych ludzi, ale z drugiej strony prawdziwe potwory potrafią niezwykle skutecznie ukrywać się na widoku, prawda? – Matko, proszę, nie odwracaj się znowu ode mnie. Przywołała go do siebie gestem. Natychmiast znalazł się przy niej, usiadł na podłodze, wtulił głowę w jej pierś. Był wyższy od niej, nawet kiedy siedzieli, więc było to nieco niezręczne, ale Karris wydawało się, że rozumie. Nigdy nie znalazł pociechy u matki i nic dziwnego, że zachowywał się jak mały chłopiec. Przeczesała mu włosy palcami i drobny promyczek słodyczy przeszył morze goryczy. Trącił twarzą jej pierś. – Proszę, matko, tak się boję, że mnie odepchniesz. – Nigdy – zapewniła go. – Nigdy więcej. – Przysięgasz, że zatrzymasz mnie przy sobie? Że nigdy mnie nie odeślesz? – Przysięgam. – Na Orholama? Przysięgasz na swoją nadzieję na światło? To było brzemię i zapowiadało przyszły ból, przywoływało potencjalne cierpienie, które odsunęła od siebie, kiedy Kip niewinnie zażartował, nazywając ją matką. Zawiodła wtedy Kipa, nie zawiedzie teraz Zymuna. – Przysięgam na Orholama i na wszystkie świętości, na wszelką moją moc i światło. I wreszcie, kiedy ta przysięga padła z jej ust, kiedy w końcu poczuła, że zrobiła w życiu jedną dobrą rzecz dla swojego syna, chociaż to było tylko kilka słów, coś uwolniło się w jej piersi, gardło pozwoliło jej wypowiedzieć słowo, którego tak długo jej odmawiano. – Przysięgam... synu.

Rozdział 7 – Kip, minęły cztery dni. Cztery dni od naszego ślubu, a my ciągle nie... – Wiem – odpowiedział Kip. Siedział na ich małej koi w kapitańskiej kajucie. Nadszedł kolejny przerażający wieczór i miał już za sobą poklepywanie po plecach i żartobliwe uwagi kapitana, pierwszego oficera i drużyny, jaki to z niego mały, przebiegły huncwot. Publiczne tortury skończyły się i zaczęły się prywatne. – Nie musimy od razu znowu próbować – powiedziała Tisis. – I tak się ubrałaś, bo chciałaś zaczekać do jutra? W swoim początkowym zapale podekscytowana faktem, że Wychodzi Za Mąż, i to Nie za Jakiegoś Starucha, Tisis spakowała najróżniejsze koronkowe i jedwabne fatałaszki. Teraz miała na sobie seledynową koszulkę nocną, która eksponowała rowek między jej piersiami i wszystkie krągłości. Świeżo poślubiona małżonka Kipa była jedną z najpiękniejszych kobiet, jakie kiedykolwiek widział, nawet za dnia, kiedy nosiła workowate męskie spodnie, za dużą tunikę i nie miała żadnego makijażu. Obecny widok czynił sytuację jeszcze bardziej bolesną. – Wiesz, że zgodnie z prawem... – zaczęła. – Nie wiedziałem, dopóki mi nie powiedziałaś! Zacisnęła usta. Nie lubiła, kiedy Kip podnosił na nią głos. – Dobrze więc. Poczekamy jeszcze trzy dni i koniec. Będziemy musieli wtedy... coś wymyślić. Wątpię, żeby Andross Guile zrobił coś pochopnego... – Nie, to nie będzie nic pochopnego. O jego zemście można wszystko powiedzieć, ale nie, że będzie pochopna. Tisis pochyliła głowę, a Kip zauważył, że przełknęła nerwowo ślinę. Spojrzała na swoją jedwabną koszulę. – Przepraszam. Włożyłabym co innego, ale nie chciałam mówić niewolnicy mojej siostry, żeby przyniosła mi coś prostszego. Zadawałaby jeszcze więcej pytań niż do tej pory. – Zaczęła naśladować nosowy głos niewolnicy Weredyki. – „Czy mąż mojej pani jest dostatecznie delikatny?”. „Czy ma pani jakieś... pytania delikatnej natury?”. Kip, to nie powinno tak wyglądać. Co jest ze mną nie tak? – Tisis, ciszej, proszę – odpowiedział zakłopotany Kip. – Nie zapominaj... Dźwięki niosły się przez ściany kapitańskiej kajuty tak dobrze, jakby ich wcale nie było. Może od tego zaczęły się ich kłopoty. Może gdyby Tisis trochę się rozluźniła... Możliwe, że w tej chwili to było najgłupsze zmartwienie pod słońcem. Ich świat właśnie się rozpadał, a Kip, który walczył z nieśmiertelnym i ukradł mu prawzór migotliwych

płaszczy, który (być może, tylko być może) był Powiernikiem Światła, który zabił króla i boga, który uciekł z Chromerii, chociaż ścigała go cała Świetlana Gwardia, który w dodatku zabrał ze sobą najlepszych i najbystrzejszych członków Czarnej Gwardii, Kip, syn Gavina Guile, nie był w stanie kochać się z kobietą. Z własną żoną. Która robiła wrażenie całkiem chętnej. Przynajmniej na pewnym poziomie. Zupełnie jakby jej ciało odrzucało Kipa. Sprawa byłaby jedynie żenująca, gdyby Tisis nie powiedziała mu, że ich ślubny kontrakt zostanie automatycznie unieważniony, jeśli nie skonsumują małżeństwa w ciągu siedmiu dni. – Poniosłam klęskę jako kobieta. Jej skóra pokryła się gęsią skórką, kiedy stała obok łóżka w cieniutkiej koszulce. Ona otwiera przed tobą serce, a ty gapisz się na jej sutki. Pięknie. – Może to nie twoja wina. Może to ja robię coś źle – pocieszał ją bez przekonania Kip. Teraz już żadne z nich w to nie wierzyło. To były naprawdę piękne sutki. Tisis uniosła brwi i odsunęła przykrycie, którym zakrył lędźwie. Jego tunika ukrywała wzwód równie skutecznie, jak koszulka nocna jej piersi. Poluzował ostrożnie materiał i odchrząknął. – Przepraszam – powiedziała Tisis. – Nie chciałam cię zawstydzać. Po prostu... Twoje ciało reaguje tak, jak powinno. To ja stanowię problem. Krąży tyle żartów o tym, że wystarczy, by kobieta się położyła. Każda głupia to potrafi. Ha! Kip widział, że Tisis jest o krok od załamania. Łzy im nie pomogą. – Może powinniśmy zwolnić, no wiesz, może... – Zwolnić? Kip! Zostały nam tylko trzy dni! Ustanowiono takie prawo, żeby chronić dzieci przed zbyt wczesnymi małżeństwami aranżowanymi przez rodziców i ustrzec się przed małżeństwami z rozsądku. Wymusił je pewien satrapa, który dawno temu toczył spór o jakieś podatki, granice albo zeznania, jak wyjaśniła Tisis. – Tisis, tu jest potwornie zimno. Chodź do mnie. Razem coś wymyślimy. Wydęła policzki i położyła się na wąskim łóżku obok niego. Okrył ją. Pomyślał, że obróci się do niego plecami, żeby mogli się przytulić i porozmawiać, ale położyła się twarzą do niego. Zanim zdążył się odezwać, pocałowała go w szyję i szybko prysły wszelkie nadzieje na racjonalną rozmowę. Kip nie zdążył nawet zgasić światła. Jednak jej pocałunki były zdawkowe. Przerwała niemal dokładnie wtedy, kiedy Kipowi zaczął mętnieć wzrok. Sięgnęła po flakonik na półce. Miała zdeterminowany wyraz twarzy, a nie namiętny. Wylała trochę oliwki na dłoń i podciągnęła mu tunikę. Bez względu na wszystko jej dotyk, kiedy smarowała go oliwką, był jak rozkoszny wstrząs. Gdyby robiła to dłużej, Kip przestałby nad sobą panować. Jednak zamiast mówić „chcę się z tobą kochać”, jej mina mówiła „nie zawiodę rodziny”. Wtarła resztę oliwki w siebie i usiadła

na Kipie, podciągając koszulę nocną tylko tyle, ile to było konieczne. Żadnych wstępów. Żadnych czułych słów albo pieszczot. Przytrzymała Kipa i zsunęła się na niego. Jak poprzednio niemal natychmiast napotkał opór. Tisis skrzywiła się i naparła mocniej, jeszcze mocniej, aż zaczęła sprawiać ból im obojgu. Odsunęła się, poprawiła go sobie, tak żeby znalazł się we właściwym miejscu, i znowu opadła, krzywiąc się przy tym. Andross Guile posłużył się raz eufemizmem, nazywając kobiecą waginę Jadeitową Bramą. Kip uznał wtedy, że to żenujące. Oczywiście rozmowa z dziadkiem na temat seksu musiała być żenująca, ale dlaczego wszystkie eufemizmy musiały brzmieć albo wulgarnie, albo dziecinnie? Teraz czuł się tak, jakby atakował taranem Jadeitową Bramę. I brama wygrywała. Tisis zaczęła płakać, łzy płynęły bezgłośnie po jej policzkach, rozmazując makijaż, ale nadal się nie poddawała. Sprawiała ból Kipowi i z pewnością sobie. – Tisis, przestań! Tisis! – szeptał Kip. Nie posłuchała. Złapał ją za biodra i przytrzymał. – To boli. – Dam radę – syknęła. Chociaż bardzo starał się unikać wspólnych pomieszczeń w łaźniach, widział dość, żeby wiedzieć, że jego przyrodzenie nie jest chorobliwie duże. Nie chodziło o to. Wątpił, czy zmieściłby w Tisis choćby najmniejszy paluszek. Ona zaś powiedziała, że nie chodzi też o jej hymen. Pękł, kiedy była młodsza. Chodziło o mięśnie zaciśnięte tak mocno, że gdyby zacisnęły się na nim, zostałby mu suchy patyczek. – Tisis, przestań. Przestała zaciskać na nim rękę, jakby od tego zależało jej życie, i usiadła pokonana. – Kip, co my zrobimy? – Gdy tak siedziała na nim, było to o niebo przyjemniejsze od wszystkiego, co wcześniej robiła, ale może dlatego, że nie sprawiała mu bólu. – Jesteś piękna – odpowiedział. – Mam szczęście, że cię mam. Wyraz jej twarzy nieco złagodniał, zniknęła część desperacji i gniewu. Tisis położyła się na nim i oparła głowę na jego piersi. Chciała coś powiedzieć, ale się rozpłakała. Kip uznał, że to lepsze, niż kiedy w milczeniu zasypiała odwrócona do niego plecami, jak to się działo przez pierwsze trzy noce. Może to jego wina. Po walce i związanym z nią szokiem, po ucieczce i śmierci Gossa w Chromerii, po prawdopodobnej śmierci Wibrującej Pięści przy wieży artyleryjskiej i deklaracji Kipa, że nie uda się razem z Tisis do Rath, nawet nie próbował kochać się z nią pierwszej nocy. Drugiej nocy Tisis dowiedziała się, że Kip naprawdę planuje wyruszyć z Mocarzami na wojnę, zamiast popłynąć z nią do Rath. Wściekła się na niego, a on wstydził się rozebrać do naga, odsłonić swoje ciało i blizny przed kobietą, której urody pozazdrościłaby bogini. Tisis zgasiła lampę, dała mu flakonik z oliwką, położyła się w łóżku i rozłożyła nogi w milczeniu. Całą sobą mówiła: „Załatw to wreszcie, kanalio”.

Mimo braku doświadczenia Kip miał pewne pojęcie o wyobrażeniu. Tak mu się wydawało. Tisis potwornie się wściekła, gdy zaczął gmerać po omacku, i wreszcie przejęła inicjatywę. I nic. Kiedy znalazł się na niej, odkrył, że nie ma gdzie dalej się udać, i to nie dlatego, że był idiotą, ale dlatego, że naprawdę nigdzie nie było dla niego miejsca. Położyli się zwróceni do siebie plecami i udawali, że śpią. Żarty załogi następnego ranka były nie do zniesienia. Wtedy właśnie Kip przegapił swoją szansę. Mógł się przyznać... Komu właściwie? Jednemu z Mocarzy? Żaden z nich nawet nie zająknął się słowem, że coś takiego może się przydarzyć. Lubieżnemu kapitanowi? Ech. W każdym razie mógł powiedzieć komuś, że nie układa im się z Tisis najlepiej. Że w ogóle im się nie układa. Ale na jakiego głupca wyszedłby wtedy? Jakie kpiny by to wywołało? Wziąłem do łóżka piękną kobietę i nie wiedziałem, co potem zrobić? Trzecia noc była lepsza i gorsza zarazem. Tisis też nie zwierzyła się żadnej z niewolnic, najpewniej równie zawstydzona jak Kip. Powiedziała, że zbyt wiele razy zawiodła swoją rodzinę. Nie zawiedzie jej znowu. Postanowiła jednak nie wyżywać się na Kipie i poprosiła o wybaczenie. Pozwolili sobie na kilka symbolicznych pocałunków i zdawkowych pieszczot, spróbowali i znowu nic z tego nie wyszło. Tisis była wściekła, ale nie na Kipa. Powinienem był kochać się z Teią, kiedy miałem szansę. Odmówiono mu jedynej rzeczy, na którą Kip liczył, zgadzając się na ślub z Tisis. Może powinien zgodzić się na anulowanie tego małżeństwa. Jednakże Andross wyznaczył mu zadanie. Uzna porażkę za rozmyślną zdradę. Chromeria potrzebowała Ruthgaru zobowiązanego do pomocy przez małżeństwo Guile’a z Malargos. Tu chodziło o coś ważniejszego niż Kip, niż jego frustracja. Tisis i jej rodzina też potrzebowali tego małżeństwa, chociaż Guile’owie niewątpliwie lepiej wyszli na tej transakcji. Tisis była zakładniczką Chromerii, gwarancją końca Krwawych Wojen między Ruthgarem i Krwawą Puszczą. Po ślubie miała prawo opuścić Wielki Jaspis, ale wyjazd bez pozwolenia i bez ślubu stanowił naruszenie traktatu pokojowego, był czymś niebezpiecznie bliskim wypowiedzenia wojny. Normalnie fakt, że ruthgarski zakładnik wyjechał bez zezwolenia, byłby polityczną gafą do przełknięcia przez przyjaciół. Jednak w czasie wojny, gdy lojalność Ruthgaru budziła zastrzeżenia, był czymś o wiele poważniejszym. Jeśli Eirene Malargos rzeczywiście była o krok od sprzymierzenia się z Księciem Barw, odzyskanie ukochanej siostry zapewniłoby jej swobodę ruchu. Mogłaby sprzymierzyć się z Księciem Barw, gdyby tylko zechciała. Jeśli jednak Chromeria źle poradzi sobie z tą gafą i zacznie grozić Eirene, może w ten sposób pchnąć ją do obozu Księcia Barw. Anulowanie małżeństwa mogłoby oznaczać zerwanie sojuszu. Szloch Tisis ucichł, a ona sama poruszyła się, jakby układa się wygodniej do snu na Kipie. Co w gruncie rzeczy było naprawdę przyjemne. O niebo lepsze od lodowatej ciszy. Jednak poruszając się, otarła się nogą o jego wzwód. Cudownie. A już prawie udało mu się

zapomnieć. Tisis zamarła. Usiadła. Makijaż jej się rozmazał, miała zapuchnięte oczy i trochę mokro po nosem. – Powinnam chociaż zająć się tobą – powiedziała, pociągając nosem znowu bliska łez. Nie była to myśl, która ani razu nie nasunęła się Kipowi w ciągu ostatnich czterech nocy. Kip Pyskacz już się wyrwał: – W dziejach świata padło pięć ogromnie nieromantycznych zaproszeń do romansu, jednak to... to przebiło je wszystkie. Uderzyła go pięścią w pierś. – Kip! To nie jest śmieszne! – Ale się uśmiechasz. – Nieprawda. – Oczywiście, że się uśmiechała. Na jej twarzy rozbawienie walczyło z frustracją, rozpaczą i łzami. – Albo będę się śmiać, albo płakać, a ja nie cierpię łez. – Mam pomysł. – Jaki? – Zważ, że nie mówię, że dobry pomysł. – O czym myślisz? – Mogę ci tylko obiecać, że jest odrobinę lepszy od płaczu.

Rozdział 8 Gdyby doszło do tego w innym okresie jego życia, Gavin przeżyłby wstrząs, poradziłby sobie z nim w milczeniu i zajął się następną sprawą w swoim zbyt wypełnionym dniu. Odłożyłby sprawę na bok na sześć do dziesięciu godzin i w ogóle o niej nie myślał. A potem wróciłby na chłodno do wstrząsającej nowiny i racjonalnie zdecydowałby, co z nią zrobić. I ostatecznie przegryzłby się przez problem. Jednakże w tym szarym piekle nie miał dokąd pójść. Nie miał nic do roboty. Nie było niczego, czym mógłby zająć myśli. Zostało mu niewiele do oglądania poza twarzą Marissii, która miała minę wiernego psa czekającego na lanie. Tyle że wcale nie była wierna. Ani nie była psem. – Nie jesteś niewolnicą? – zapytał Gavin. – Sama przycięłaś sobie uszy? Kto zrobiłby coś takiego? – Miałam osiemnaście lat, kiedy przyszłam ci służyć – odpowiedziała Marissia – ale kochałam się w tobie szaleńczo już od trzech lat. Chociaż nigdy nie ujrzałeś mojej twarzy. Odkąd sięgałam pamięcią, słyszałam opowieści o tobie od przyjaciół, od matki, od babki. Wszyscy słyszeli o idealnych braciach Guile. Gavin zastanawiał się czasem, czy był tak głupi w młodości, że nie dostrzegał, jak bardzo jego życie różniło się od życia wszystkich wokół. On i jego brat przyjmowali uwagę otoczenia i sympatię jak coś, co w naturalny sposób im się należało, a ich matka zręcznie tłumiła zbyt wybujałe gesty. Pod wieloma względami nie miał pojęcia, że nie wszyscy dorastali wśród takiej miłości jak on. Marissia opowiadała dalej. – Nie przejęłam się szczególnie Wojną Fałszywego Pryzmata. Rozgrywała się daleko od Krwawej Puszczy. Wiedziałam, że istniała jakaś okropna dziewczyna, którą można było za wszystko winić, i że walki były potworne. Uznałam, że musisz być bardzo dzielny. A potem wojna się skończyła, zawarto pokój gdzieś na odległych ziemiach i niemal od razu ponownie wybuchła Krwawa Wojna. – Opowiedz mi. Opowiedz mi wszystko. Niczego nie pomijaj. Może odzyska równowagę, jeśli przez chwilę nie będzie musiał nic mówić. Marissia nadal nie patrzyła mu w oczy. – Moje doświadczenia wojenne były wręcz rozczarowujące. Jeden po drugim zginęli wszyscy moi bliscy, a ja za każdym razem powinnam być w miejscu, gdzie nastąpił atak, ale zwyczajnie... nie byłam. Dla mnie to było tak, jakby moja rodzina powoli znikała za każdym

razem, gdy odwróciłam się plecami. Nigdy nie widziałam ciał. Nigdy nie poczułam żaru płonących pól ani nie dotknęłam strzaskanej bramy. Nigdy nie czułam zapachu zakazanej magii nadal dymiącej w powietrzu. Kuzyn wszystko potwierdził: osobiście widział ciała, nie będzie żądania okupu, nie było wątpliwości co do śmierci mojej siostry, potem mojego ojca, w końcu mojej matki. Nie zostały żadne fałszywe nadzieje, ale też nie było czasu na żałobę. Ziemie, które nam odebrano, pozostały w rękach wroga. Nie będzie odwiedzania grobów, wieńców dla upamiętnienia zmarłych, pieśni żałobnych ani świętych ogni w Długą Noc. Sprowadzono mnie dyskretnie na Jaspisy. A potem dowiedziałam się, że po moim wyjeździe zabito także kuzyna. Uznałam, że ocalałam nie bez powodu. Nigdy w życiu nie widziałam mojej babki Orei równie zrozpaczonej. I wtedy wróciłeś z Rath. Właśnie zakończyłeś Krwawą Wojnę, która trwała od stuleci. A ty zwyczajnie ją zakończyłeś jednym śmiercionośnym gestem dłoni. Myślę, że moja babka zamierzała wykonać jakiś ruch przeciwko tobie, ale koniec wojny to zmienił. Znowu odzyskała spokój. To był mój pomysł, wiesz? Że zostanę twoją osobistą niewolnicą. Pewnego dnia moja babka rozmawiała na osobności z twoją matką. Felia powiedziała, że nie odpowiada ci obecna niewolnica, a ona sama nie była zadowolona, ponieważ ta kobieta cię szpiegowała. Orea zapytała więc twoją matkę, czy mogłaby przygotować dla ciebie dziewczynę. Powiedziała, że podaruje ci doskonałą osobistą niewolnicę, żeby wynagrodzić ci dawne tarcia. Podsłuchiwałam i kiedy twoja matka opisała dziewczynę, jakiej szuka dla ciebie, zdałam sobie sprawę, że doskonale pasuję. – Ale żeby zostać niewolnicą... To była największa obawa każdej rodziny u władzy. Przegrana w wojnie nie oznaczała zajęcia się handlem. Arystokraci albo stali na szczycie, albo ginęli lub trafiali do najbardziej uciążliwej służby. – Straciłam wszystko, Gavinie. Rodzinę. Nasz majątek, który od samego początku nie był największy. Potęga Pullawrów zmalała od śmierci Ulbeara Rathcore’a. Moja babka nie zgadzała się na wykorzystanie swojego urzędu, żeby pomóc nam w nieuczciwy sposób. Jej uczciwość oznaczała dla nas powolny upadek. Twój ojciec miał jakiś żal do Ulbeara i myślę, że w znaczącym stopniu stał za jego upadkiem. Seabornowie przelali dużo krwi, żeby zdobyć nasze ziemie, więc nie zamierzali ich po prostu oddać, a już z pewnością nie osiemnastolatce, która nie miała majątku ani armii. – Seabornowie?! – Tak. I owszem, Brádach Seaborn mnie rozpoznał. A nie powinien. Nigdy się nie spotkaliśmy. Znał jednak moją siostrę, a podobieństwo było duże. Dostatecznie duże, jak się okazało. Nie wiem, czy osobiście ją zabił, czy tylko pozwolił ją zamordować. Jednak sprowokowałam go, żeby mnie uderzył. Wiedziałam, że twoja zemsta będzie natychmiastowa i straszliwa. Myślałam, że mnie kochasz. To był pierwszy i ostatni raz, kiedy tobą manipulowałam. Przepraszam. To był jedyny sposób, w jaki mogłam kiedykolwiek zemścić się za moją rodzinę. Nie miałam pojęcia, jak daleko ta sytuacja zajdzie. Gavin zabił Brádacha Seaborna za uderzenie Marissii i zatknął jego głowę na pice. Seabornowie sprzymierzyli się ostatecznie z piratami, żeby zemścić się za to na Guile’ach.

Niemal wszyscy skończyli na szubienicy, a ich ziemie skonfiskowano. A wszystko to z powodu kłamstwa jednej niewolnicy. Znał Marissię tylko jako swoją własność i ufał jej, że zawsze będzie działać w dobrej wierze, co dla niego znaczyło, że w jego interesie. Kiedy już przeszła jego próby wierności, stała się dla niego przedłużeniem jego własnej woli. Okazuje się, że jej własne sekrety prowadziły do kłamstw, a kłamstwa do śmierci. Oczywiście nie tylko ona ponosiła odpowiedzialność. On też dokonał pewnych wyborów, podobnie jak Seabornowie. Jakie to teraz miało znaczenie? – Ale Marissio, niewola? Nie mógł tego przełknąć. – Babka nie mogła wtrącić się do polityki satrapii, żeby mi pomóc. Albo nie chciała. Biel powinna być ponad polityką, a sytuacja była wtedy ogromnie niepewna. Nie miałam widoków na przyszłość. Przygotowano mnie do kierowania dużym domostwem, niewolnikami i służbą, pilnowania, by przestrzegano protokółów. Przygotowano mnie do kontrolowania ksiąg, ale nie do ich prowadzenia, do pilnowania, by zwierzętami należycie się zajmowano, ale nie do zajmowania się nimi osobiście. Miałam kontrolować, czy posiłki zostały odpowiednio przygotowane, ale nie nauczono mnie gotować. Znałam się po trochu na wszystkim, ale byłam mistrzynią w niczym. Nadawałam się na panią domu i na nic więcej. Oczywiście byłam głupia, myśląc w ten sposób. Ktoś, kto nauczył się tak wiele przed ukończeniem osiemnastu lat, może z łatwością nauczyć się czegoś więcej. Wiedziałam jednak, że nigdy nie spełni się moje marzenie. Nigdy nie będę damą z szóstką albo ósemką tulących się do niej dzieci, a właśnie tego chciałam. Dlatego zgłosiłam się na ochotnika. Wiedziałam, że uszłam z życiem, żeby wypełnić jakiś wielki cel, a co mogło być ważniejsze od służenia największemu Pryzmatowi wszech czasów, Gavinowi Guile? Powiedziano mi, że jeśli mnie przyjmiesz, zostanę przy tobie na lata. Może na wiele lat, jeśli dobrze się sprawię. To było prawie jak małżeństwo dla mojego zdesperowanego, głupiego serca. Rzeczywiście, każda kobieta, która poślubiłaby Pryzmata, wiedziałaby, że jej małżeństwo potrwa pewnie tylko siedem lat. Gavin był z Marissią przez ponad dziesięć. – Moja babka była zdesperowana, a ja stanowiłam dla niej rozwiązanie bardzo wielu kłopotów. Nigdy jednak nie wybaczyła sobie, że pozwoliła kowalowi przyciąć mi uszy, ponieważ w chwili, kiedy to zrobił, nie było już odwrotu. A Gavin myślał, że to on dokonał najbardziej szaleńczego gambitu, żeby się ratować po wojnie domowej. Był jak odrętwiały. Marissia. Z Pullawrów. – To nie było złe życie – powiedziała. – Co? – Służyłam Siedmiu Satrapiom. Niemal codziennie widywałam babcię, którą ogromnie kochałam. Nigdy bym jej nie widywała, gdyby spełniło się moje dawne marzenie. Ona byłaby tutaj, a ja gdzieś w dalekim świecie, żyłabym w małżeństwie z jakimś głupcem albo kimś podobnym, kto nie dorównywałby mi nawet w połowie. To właśnie powiedziała mi babcia, kiedy próbowała dostrzec dobrą stronę tego układu. I mogłam być z tobą. I kochałeś mnie na

swój sposób, prawda? Nie tak, jak myślałam początkowo, ale zależało ci na mnie. Jakaś płaczliwa nuta pobrzmiewała w jej słowach, jakby nie była w stanie zadać pytania, ale niczego na świecie nie pragnęła równie mocno jak usłyszeć odpowiedź. Nie była głupia, ta Marissia. Oczywiście, że w końcu dostrzegła prawdę za woalem kłamstwa. Ona, która była bliżej niego niż ktokolwiek inny, w końcu pojęła, co naprawdę znaczy być niewolnicą. Chciał się załamać pod wpływem grozy tego, co zrobił, czym się stał, ale wtedy – podpowiadał mu to ukryty w nim oranż – Marissia by go pocieszyła. On, który ją zranił, byłby przez nią pocieszany. Gavin uważał kiedyś ojca za głupca, bo staruch znajdował się tak blisko niego, a nigdy nie dostrzegł, kim naprawdę jest jego syn. On sam jednak był bliżej Marissii i nigdy naprawdę jej nie dostrzegł. Gorzko było spojrzeć w takie lustro. – Marissio, ja naprawdę... Pauza, którą zrobił po to, żeby odpowiedzieć uczciwie, okazała się za długa. Marissia uznała to za zaprzeczenie. Przełknęła ślinę i przerwała mu. – Mój panie, to był zaszczyt służyć tobie, ale nie powtórzyłabym tego, gdybym miała wybór. Zacisnął mocno powieki. Ból przeszył jego lewe oko. – Marissio, proszę... – Nie okłamuj mnie teraz, mój panie. – Kochałem cię tak, jak pan kocha najlepszą niewolnicę. Byłem zadowolony, ale uważałem, że to mi się należy. Nigdy cię nie dostrzegłem. A to nie mówi niczego na twój temat, natomiast wszystko na mój. Przyjęła to jak policzek, ale po chwili odetchnęła. – Prawda z ust Gavina Guile. Powinnam ci za to podziękować. Nie całkiem z ust Gavina, ale tego nie mógł jej wyznać. – Marissio... Marissio, zrobiłaś dla mnie więcej niż ktokolwiek inny. Jestem ci dłużny więcej, niż jestem w stanie spłacić. Nie mam niczego, czym mógłbym odpłacić ci za twoje poświęcenie. – Więc dostrzeż mnie teraz. Spojrzał na nią, nie do końca rozumiejąc, co ma na myśli. – Porozmawiaj ze mną. Porozmawiaj ze mną jak z wolną kobietą. Jak z przyjacielem. Jakbym naprawdę tu była. Zatem porozmawiali. Rozmawiali o ludziach, których znali. O dzieciństwie Marissii, jej rodzinie, babce. Marissia podzieliła się z nim historiami na temat Orei, których Gavin nigdy nie słyszał, i nie tylko o niej. Marissia opowiedziała mu o intrygach w Chromerii, których istnienia Gavin nigdy nawet nie zgadł. Opowiedziała mu o chwilach, kiedy omal nie przyłapał jej na szpiegowaniu dla babki. Coś rozluźniło się w piersi Gavina. Śmiali się mimo swego położenia.

Chociaż raz Gavin naśladował raczej matkę niż ojca, zadawał pytania, zamiast rozkazywać. Kiedy Marissia mówiła, a Gavin słuchał, ożywiła się jak nigdy dotąd. Promieniała i to naprawdę pięknie. A Gavin nigdy dotąd tego nie dostrzegł. Teraz ją widział. I chociaż czas nie miał tu na dole znaczenia, szare światło nigdy się nie zmieniało, musieli zagadać się do późnej nocy. W końcu Marissia wstała i zdjęła sukienkę niewolnicy, zostając w samej halce. Weszła na jego wąskie legowisko w lektyce dla rannych. Miał złe przeczucia, ale ona tylko przykryła ich sukienką jak kocem. Nie mógł jej nie objąć, a sam też potrzebował ciepła. Przytuliła się do niego i wkrótce zasnęła. Obejmował ją lewą ręką pozbawioną dwóch palców. Po jej stronie znajdowało się jego lewe oko, ślepe i ropiejące. Był kaleką w więzieniu, które sam skonstruował, i obejmował niewłaściwą kobietę. – Przepraszam – szepnął, do kobiety, która żyła dla niego i zginęłaby dla niego. – Ogromnie cię przepraszam. Jednakże w tę zimna noc przytulił się do niej i myślał o żonie. Karris, czy jeszcze kiedyś cię zobaczę?

Rozdział 9 To nie był ściek. To nie był kałuża. To był ocean gówna. Nawet nie widziała brzegu. W ciągu trzech dni od Dnia Słońca Teia nie miała czasu, by spotkać się z Karris. Każdą chwilę miała wypełnioną. Podwójne służby w Czarnej Gwardii, ochrona Carvera Czarnego i innych członków Spektrum, kiedy badali, co właściwie wydarzyło się w mieście, czasem składanie zeznań, a potem jeszcze uprzątanie gruzu i szorowanie podłogi z innymi szczawiami na ostatnim piętrze Wieży Pryzmata. Szczawie nie byli nawet zwalniani z wykładów, więc Teii zostało tylko kilka godzin snu każdej nocy i ani chwili, żeby wymknąć się na rozmowę z Karris, nawet gdyby ta zareagowała na sygnał z prośbą o spotkanie. Teia chciała złożyć raport Karris już przed rozmową ze Starcem. Teraz spotkanie było absolutne konieczne i całkowicie niemożliwe. Teię śledzono. Gdyby spotkała się z Karris i ktoś je zobaczył, oznaczałoby to śmierć dla nich obu. Teia jednak miała nadzwyczajną moc, której nikt nie brał pod uwagę: była skończoną paranoiczką. Myślała, że ktoś ją śledzi, setki razy, odkąd zaczęła pracować dla Zakonu, więc nauczyła się jednej, może dwóch rzeczy. Po pierwsze, odkryła, że jest skończoną paranoiczką. Po drugie, że jest świetną paranoiczką. Znała mnóstwo miejsc, gdzie można zgubić natręta. Czy w samej Chromerii, czy na Wielkim Jaspisie, poznała parę sztuczek i ciągle uczyła się nowych. A zatem. Nie ma czasu siedzieć i miotać się jak ryba wyrzucona na brzeg. Zidentyfikuj natręta, zgub go, a potem złóż raport. Pozostałymi rzeczami będziesz się martwić później. Zaczęła iść szybko, kierując się w stronę koszar i swojego płaszcza. Pierwsze, co musiała sprawdzić, to ile osób ją śledzi i kim są. Gdyby człowieka śledził zespół zawodowców, praktycznie nie miałby szansy się zorientować. Wystarczy, żeby zmieniali charakteryzację; żeby czasem ktoś szedł przed nim, a nie tylko za nim; żeby zręcznie przekazywali sobie delikwenta. Gdyby w ekipie pracowały trzy albo cztery osoby średniego wzrostu i średniej budowy ciała, to w miejscu, gdzie panuje względny ruch, śledzony niczego by nie zauważył. Teia jednak wątpiła, by śledził ją zespół. Ktokolwiek ją obserwował, musiał być w stanie widzieć w parylu. Oczywiście jeśli Starzec naprawdę miał okulary do widzenia w parylu, to mógł je komuś pożyczyć. Tylko czy wypuściłby z rąk tak cenny skarb? Nie. Jeśli Starzec był choćby w połowie takim paranoikiem jak Teia, to nie ośmieliłby się spuścić z oczu jedynej rzeczy, która chroniła go

przed migotliwymi płaszczami. Na całym świecie żyła garstka parylowych krzesicieli, więc szansa, że Teię śledzi zespół, była niewielka. Oczywiście Starzec był jedyną osobą na świecie, która rzeczywiście mogła dysponować całym zespołem parylowych krzesicieli... Rety! W ten sposób można oszaleć. Teia musiała przyjąć jakieś założenie i zaryzykować. Zatem najprawdopodobniej śledził ją jeden parylowy krzesiciel. Mogła się mylić, ale nie mogła też siedzieć nieruchomo podczas wojny cieni, dopóki nie zorientuje się w sytuacji. Miała dzień, żeby wybrać kogoś, kto umrze, ale wszyscy, o których myślała, że mogli zasłużyć na śmierć, należeli do zakazanej kategorii. Jeśli nikogo nie oznaczy, osłabi swój wizerunek drażliwej, mściwej kobiety, gotowej wyładować swój gniew na świecie. Utrata maski w Zakonie nie byłaby po prostu niebezpieczna, mogła skończyć się śmiercią Teii. Krótko mówiąc, jeśli nie wybierze kogoś, kto ma umrzeć, sama zginie. Nie chciała podejmować tej decyzji. Nie była zabójczynią. Nie jestem mordercą. Jestem żołnierzem. Żołnierzem działającym w ukryciu, ale żołnierzem, który ma przełożoną, prawowitą i godną zaufania przełożoną, Karris. Karris będzie wiedziała, co robić. To nie to samo co bycie niewolnicą, kiedy samej dokonujesz takiego wyboru. Czas uciekał. Jutro mijał termin oznaczenia kogoś, kto ma umrzeć, a Teia nie mogła porozmawiać z Karris, póki ktoś ją śledzi. W koszarach zdjęła zwykły płaszcz, skrobiąc wyimaginowaną plamę, zanim wrzuciła go do kosza na brudy, żeby niewolnicy go uprali. Rozejrzała się i znowu ogarnęła ją paranoja. Czy ktoś w tym pokoju był w sekrecie parylowym krzesicielem, gotowym ją śledzić, albo mógł złożyć raport tym, którzy już ją śledzili? Kto ze znajdujących się tu mężczyzn i kobiet jest zdrajcą? W swojej drużynie, wśród Mocarzy, nigdy nie musiała się tym martwić. Teraz została sama. – Teia – rzucił szorstko kapitan straży Fisk, kiedy wychodziła z płaszczem przerzuconym przez ramię. Stał w drzwiach biura dowódcy Żelaznej Pięści. – Teia, na słówko. Jego widok w tym miejscu obudził gniew w duszy Teii. To biuro nie należało do niego. Nie zasługiwał, żeby choćby postawić tam stopę. Podeszła do Fiska, ale nie weszła do biura. Stała na baczność. Nie miała nic przeciwko trenerowi Fiskowi – nadal nie umiała myśleć o nim inaczej, chociaż awansował na kapitana straży wiele miesięcy temu. Nawet go lubiła za jego szorstką kompetencję, dopóki nie zorientowała się, że tańczy, jak mu Andross Guile zagra. Pozwolił na oszustwa, przez które Kip omal nie dostał się do Czarnej Gwardii. A teraz był jej dowódcą. – Tak, sir? – zapytała sztywno Teia. Wolała nie znaleźć się z nim w zamkniętym pomieszczeniu, o ile mogła tego uniknąć.

– Co jest? – zapytał Fisk. Miał podkrążone oczy, a jego zwykle sztywna żołnierska postawa straciła nieco sprężystości pod wpływem zmęczenia. Nie był wysoki, ale składał się z samych twardych węzłów mięśni. Miał ogoloną głowę i krótką brodę. – To tylko zmęczenie, dowódco. – Z rozkazu promachosa pełnię obowiązki dowódcy Czarnej Straży. Zawahała się. – Moje gratulacje... z powodu szybkiego awansu, dowódco. – Mnie też się to nie podoba – warknął. – Sam zażądałem, żeby to było tylko tymczasowe rozwiązanie. On był również moim dowódcą, szczawiu. I przyjacielem. – Tak jest, sir. – Jej odpowiedź była neutralna, niezobowiązująca. Obojętna uległość niewolnika czasem się do czegoś przydawała. – Kogo wybrałabyś na moje miejsce? – zapytał ostro. Może miał rację. To nie była rozmowa, jaką powinni prowadzić otwarcie w koszarach. – Jestem tylko żołnierzem, który był niewolnikiem. Nie kwestionuję decyzji lepszych ode mnie. – Kapitan straży Miecznik został znaleziony martwy tego ranka we Wschodniej Zatoce. Zanim wydobyliśmy ciało, rekiny zżarły tak dużo, że nie możemy nawet ustalić przyczyny śmierci. Teia z trudem przełknęła ślinę. Czy Zakon mógł za tym stać? Ale dlaczego? Andross? Żeby umieścić Fiska w roli dowódcy? Może to Książę Barw celowo wybijał dowództwo Czarnej Gwardii? – Wybrałby jego na dowódcę zamiast siebie, nawet mimo jego problemów. To prawda. Teia tak przywykła do dostrzegania wszędzie intryg, że od razu odrzuciła najprostsze wyjaśnienie. Miecznik mógł zginąć podczas burdy w karczmie. Nieustannie rykoszetował między długimi okresami trzeźwości i krótkimi epizodami pełnego przemocy pijaństwa. Po pijanemu zapracował sobie na swoje czarnogwardyjskie imię więcej niż tuzin razy. Teia pochyliła głowę. – Przykro mi, dowódco, wiem, że był przyjacielem. – A zamiast niego jeszcze prędzej wybrałbym Karris, ale nie teraz. Nikt z nas nie może się równać z Żelazną Pięścią, a on nie powinien był zostać pozbawiony dowództwa. – Nie twierdzę, że... – Dlaczego Fisk mówił to wszystko Teii? Nigdy nie byli szczególnie zaprzyjaźnieni. – Czy możemy porozmawiać później? Właśnie szłam... – Uważasz mnie za zdrajcę. Musimy porozmawiać – odparł Fisk. Cofnął się z progu w głąb biura. – Teraz. To było jak cios w brzuch. Mina Teii i jej milczenie musiały mówić same za siebie. Równie dobrze mogła przytaknąć i zobaczyć, co będzie dalej. Weszła do biura, a Fisk zamknął za nią drzwi. Z trudem przełknęła ślinę. Kiedy jesteś niska, drobna i niezbyt silna, ostatnie, czego

chcesz podczas walki, to małej zamkniętej przestrzeni. – Nie za zdrajcę. Raczej za kogoś, kto się sprzeniewierzył. – Dlaczego? Jak już powiedziałaś A, to powiedz B. – Nazwał pan Łamacza Pyskaczem. Tylko dziadek go tak nazywa. I tylko na osobności. A potem naciągnął pan reguły. Fisk odetchnął głęboko. Pomasował nasadę nosa, jakby bolała go głowa. – Nie wymagały szczególnego naciągania. Teia nie mogła wykrztusić słowa. Spodziewała się wielu różnych rzeczy, ale nie przyznania się do winy. Fisk spuścił wzrok. – Byłem... związany z kimś z Czarnej Gwardii. Dowiedział się. – Kto? Andross Guile? – A kto inny? – Więc Andross szantażował pana. Jak długo? – Tylko w sprawie Kipa. Chociaż powiedział mi, że ponieważ zawiodłem, nadal mam u niego dług. Nie groził mi jednak niczym więcej. Musiał chyba zrozumieć, że sam Orholam życzył sobie przyjęcia Łamacza do Czarnej Gwardii. Promachos może i jest potworny, ale nie zachowuje się irracjonalnie. – Czyli nadal pana szantażuje? Tę drugą osobę też? – Nie. Nie może. Wyznałem wszystko Bieli po... – Po? – Po śmierci Lytosa. Teia drgnęła. Fisk związał się z eunuchem? Jak to w ogóle było możliwe...? Oczywiście wiedziała, że właściciele niewolników zmuszają swoich eunuchów do praktyk seksualnych, ale poza tym uważało się ich za aseksualnych. Przecież o to właśnie chodziło, prawda? Nie przyszło jej do głowy, że wolny eunuch mógłby w ogóle pragnąć związku seksualnego, a to musiał być związek seksualny, bo tylko takich zakazywano w Czarnej Gwardii i tylko taki nadawał się do szantażu. Jaką satysfakcję mógł znajdować eunuch w... Z drugiej strony nie musiała tego rozumieć. Dostrzegała uczucia, które za tym stały. – Proszę... przyjąć wyrazy współczucia z powodu pańskiej straty. Napięcie wokół oczu Fiska niecało zelżało. Bał się, że będzie z niego kpiła albo uzna za zboczeńca, bo zakochał się w eunuchu. – Tak czy inaczej, to już nie ma żadnego znaczenia. Przestałem służyć Androssowi po śmierci Lytosa... – Lytos nie zginął tak po prostu – przerwała mu Teia. Winsen, niezrównany łucznik, trafił Lytosa prosto w serce, kiedy ten pomagał Koturnowi w zamachu na życie Kipa. – Andross Guile próbował zmusić pana do uniemożliwienia Łamaczowi wstąpienia do Czarnej Gwardii. Zawiódł pan. Czy potem Andross wysłał Lytosa, żeby zabił Kipa i załatwił tę

kwestię raz na zawsze? Fisk pokręcił głową. – Nie... Nie sądzę. Kiedy zapytałem promachosa, odpowiedział, że nie tylko nie szantażował Lytosa, ale nawet z nim nie rozmawiał. Powiedział, że dla niego zniszczenie związku eunucha byłoby jak dla cesarza ukradzenie złotego pierścienia żebrakowi. Cesarz niczego by tak naprawdę nie zyskał, żebrak zaś, bez względu na to, jakim niewiarygodnym cudem zdobył pierwszy pierścień, nigdy w życiu nie zdobędzie drugiego. Andross orzekł, że niszczenie takiego szczęścia świadczyłoby o nadzwyczajnej podłości, niezależnie od tego, jak bardzo zagadkowe mu się wydało. Promachos nie jest dobrym człowiekiem, ale mu uwierzyłem. Nadal mu wierzę. Jest okrutny, ale nie czerpie radości z okrucieństwa. Mogę jednak uwierzyć, że ktoś jeszcze poznał nasz sekret i szantażem zmusił Lytosa do tego... czego omal nie zrobił. Żaden z nas nie przeżyłby wyrzucenia z Czarnej Gwardii. – Dlaczego mówi mi pan to wszystko? – Ponieważ wiesz, co to znaczy kochać kogoś, kogo nie wolno ci kochać. Teia zamarła. Fisk? Właśnie Fisk dostrzegł jej uczucia... i to zanim ona sama je zrozumiała? Chciała zaprzeczyć, ale Fisk kontynuował. – Mówię ci, bo jesteś całkowicie oddana Łamaczowi, a mimo to zostałaś tutaj. Myślę, że zostałaś tu na jego rozkaz. Myślę, że zostałaś, ponieważ dla niego szpiegujesz. – Nie... – Zostałaś, ponieważ wiesz, że Łamacz to Powiernik Światła. – Słucham? To wytrąciło Teii broń z ręki. Cruxer wierzył, że Łamacz to Powiernik Światła z żarliwością proroka. Ona też tak uważała, ale nie martwiła się tym, że sama stanowi część historii ani niczym równie wzniosłym. Podążała za Łamaczem, ponieważ był dobry i wielki. To jej wystarczało. I teraz będzie musiało jej wystarczać, bo nic więcej nie wchodziło w grę, odkąd Cycata Tisis została pochwą dla jego miecza. Mnóstwo mężczyzn pożądało Tisis; była wysoka, kształtna, pełna wdzięku, bogata i miała egzotyczne, jedwabiste blond włosy oraz nadzwyczajny gust. Teia nie wybaczyłaby Kipowi, gdyby wylądował w łóżku z takim stworzeniem, ale zrozumiałaby. Tyle że Kip się z nią ożenił. Z kompletnie obcą kobietą. I to dziesięć minut po tym, jak pocałował Teię, budząc w niej szaleństwo, jakiego nigdy dotąd nie poznała. Dupek. – Chcę, żebyś dała mu znać, że jestem po jego stronie. Jeśli będzie potrzebował dowódcy Czarnej Gwardii, to jestem do usług. Teia przez chwilę nie była w stanie nawet pojąć jego słów. Przyjaciele Kipa wierzyli, że jest Powiernikiem Światła. Jasne, w końcu byli durnymi dzieciakami. Dzieciaki często wierzą w głupie rzeczy, nie? To było coś innego. Srogi trener Fisk też w to wierzył? – Dlaczego miałby pan... – zaczęła.

– Wszyscy słyszeliśmy różne historie. Po prostu niektórzy ludzie nie chcą w nie uwierzyć. „Powstanie z zieleni” nie musi znaczyć, że przybędzie z Krwawej Puszczy albo Ruthgaru. Może znaczyć, że zacznie od krzesania zieleni. Jednym z pierwszych przebłysków magicznego geniuszu Łamacza była przemiana w zielonego golema podczas bitwy o Garriston. On nigdy nawet nie słyszał o zielonym golemie. Sam na to wpadł, dzięki intuicji. Jego wola była tak silna, że wykrzesał zieleń, która zatrzymywała kule z muszkietu. „Będzie zabijał bogów i królów”? Już dokonał obu rzeczy. „Będzie wyrzutkiem”? Kto może być bardziej wyrzutkiem niż mieszanej krwi bękart z Tyrei? Każda z tych rzeczy z osobna razi luksjatów, a razem wzięte sprawiają, że krew im się gotuje w żyłach. Gniewa ich, że Powiernik Światła będzie konieczny, by uporządkować ich wiarę, ale czy dzieła Orholama nie rażą zawsze tych u władzy? Nie stanę po niewłaściwej stronie, gdy w grę wchodzi wola Orholama. „W najciemniejszej godzinie, kiedy ohydy staną u brzegów Wielkiego Jaspisu, kiedy sama Nadzieja umrze, on przyniesie święte światło i przegna ciemność”. „Sama Nadzieja”, Teio. Chodzi o Gavina Guile. Nie żyje. Nasza najciemniejsza godzina nadchodzi. Musimy wybrać stronę. Teia słyszała, że to zdanie tłumaczono „sama nadzieja zgaśnie”, ale to nie miało znaczenia. Z jakiegoś powodu Teia nigdy nie zastanawiała się, co to będzie znaczyć, jeśli Kip rzeczywiście okaże się Powiernikiem Światła. Jeśli się nim okaże, wstrząśnie filarami ziemi. Wraz z nadejściem Powiernika Światła pobożni, zrozpaczeni, biedni, naiwni, głupcy, idealiści i młodzi będą garnąć się nie tyle do niego samego, ile do własnych nadziei na to, co dla nich zrobi. Dla tych, którzy nie mają nic, on będzie wszystkim. Co się stało z tymi pierwszymi plemiennymi wojownikami, którzy opuścili Parię z Lucidoniusem? Stali się Imionami. Władali satrapiami. Mężczyźni i kobiety, którzy byli niewolnikami, kamieniarzami, leśnikami, najemnikami i piwowarami, zostali luminarzami, generałami i Najwyższymi Luksjatami. Jednocześnie dla wszystkich, którzy są teraz u władzy, Powiernik Światła byłby przerażający. Nawet w najlepszych czasach oznaczałby rebelię. A teraz? Właśnie teraz, kiedy Chromeria musiała stworzyć jednolity front, żeby stawić czoło Księciu Barw, Kip mógł rozsadzić ją od środka, i to nawet nie mając takiego zamiaru. Z czysto praktycznych powodów sama Chromeria mogłaby chcieć zabić Kipa, chociaż nigdy nie okazał się wobec niej nielojalny. Tyle że ci, którzy zabijają swoich przyjaciół z powodu kłopotów, jakich mogą im narobić, nie zasługują na przyjaciół. „Zasługują”? Nadal myślę o władzy, jakby można było wymienić ją i moralność w jednym zdaniu? – Nie zostawił mnie tutaj jako swojego szpiega. Uznałam, że jest mi pisana praca dla Czarnej Gwardii. Nadal jesteśmy przyjaciółmi, nie zaprzeczam, ale ta przyjaźń nie oznacza, że nie dotrzymam złożonych przysiąg. – Na razie.

Teia oblizała usta. – Nigdy. Przenigdy. Niech Orholam nas broni przed takim wyborem. – A jeśli jednak...? – To jakby pytał pan matkę, które swoje dziecko by wybrała, gdyby miała poświęcić jedno z nich. To okrutne pytanie i nie dojdzie do takiej sytuacji. Miała taką nadzieję. – A jeżeli jednak? – Postąpię, jak należy, dowódco. – Ha! Lepszej odpowiedzi nie mogłem sobie wyobrazić. W każdym razie chciałem, żebyś wiedziała, gdzie w tym wszystkim jestem, zanim zostaniesz pełnoprawną Czarnogwardzistką. – Co?! – Masz czuwać całą noc w kaplicy Pryzmata. O świcie złożysz przysięgę z kilkorgiem braci i sióstr. Pierwszą służbę jako pełnoprawna Czarnogwardzistka odbędziesz jutro w południe w świcie Bieli. Skażemy jutro kilku zdrajców na Światłość Orholama. Radzę ci się wyspać. Czeka cię kilka długich dni. Teia stała jak ogłuszona. Pełnoprawna Czarnogwardzistka? Tak szybko? Dowódcy Fiskowi aż tak bardzo brakowało ludzi do służby czy też starał się wykorzystać swój czas w roli dowódcy, żeby jak najwięcej dobrych ludzi wciągnąć do gwardii? Wymamrotała słowa podziękowania i otworzyła drzwi. – Zawahał się, wiesz? Lytos – odezwał się cicho dowódca Fisk, nie patrząc na Teię. – Pod koniec. Łamacz nie powiedział tego drużynie, ale wyznał to Bieli. Lytos zmienił zdanie, nie zdradził ostatecznie. Chciał zaatakować Koturna i powstrzymać go, kiedy Winsen go zabił. To nie była wina Winsena, dlatego Kip mu nie powiedział. Lytos w ogóle nie powinien był się tam znaleźć, więc Łamacz zostawił ciężar tej wiedzy na własnych barkach. Chciał jednak, żeby Biel wiedziała. Kiedy jesteś dowódcą, w pierwszej kolejności chronisz żywych, ale w miarę możliwości starasz się też uhonorować martwych. Takiej łaski spodziewałbym się po Powierniku Światła. I... I Orholam dopilnował, żeby wieść o ostatecznej wierności Lytosa dotarła do mnie, jedynej osoby, dla której to było najważniejsze, dzięki czemu nie będę musiał go pamiętać jako zdrajcy. Oto łaska Orholama, prawda?

Rozdział 10 Czas to jedyne więzienie, od którego więzienie nas uwalnia. Gavin obudził się z nowymi siłami. Oczywiście światło nadal było takie samo, więc nie miał pojęcia, ile spał. Uznał tę niewiedzę za dar. Spał tak długo, aż wypoczął. I czuł się lepiej. Czuł się silniejszy niż minionego wieczoru, ból w oku osłabł do odległego rwania. Czuł się prawie jak dawny Gavin. A może – zdał sobie sprawę, kiedy się przeciągał – to wszystko przez erekcję. Jakimś cudem, mimo wąskiego legowiska, żadne z nich nie spadło z niego w nocy. Marissia przywarła doń całym ciałem. Krągłość jej pupy przygniatała to, co próbowało się podnieść. Jego poruszenie obudziło ją. Nie mógł się odsunąć. Wylądował w więzieniu nagi, a ponieważ Marissia miała na sobie tylko halkę, trudno, żeby nie zauważyła jego stanu, gdyby się poruszył. Znała jego ciało jak nikt inny na świecie. Wtedy jednak jego znieruchomienie straciło znaczenie, bo Marissia sama zmieniła pozycję. Zawahała się i wydęła rozkosznie wargi. Zawsze uwielbiała poranny seks. – To dla mnie? – spytała. Niezupełnie, ale powiedzenie tego wydawało się niegrzeczne. Odchrząknął, kiedy przeturlała się z imponującą zręcznością, zahaczając nogą o jego biodro i patrząc mu w twarz. Przywarła do niego. – Lepiej się czujesz, prawda? – spytała. – O wiele. Spochmurniała na chwilę. – W takim razie twój ojciec wkrótce mnie stąd zabierze. I jak każda wolność, uwolnienie od czasu w więzieniu okazało się kłamstwem. – Mogę udawać bardziej chorego, niż jestem. – Ale nie mamy pojęcia, kiedy on obserwuje, więc to nie ma sensu, prawda? Gavin się zawahał i w końcu powiedział: – Tak. Spojrzała mu w oczy z pogodą ducha, która przeczyła zdrowemu rozsądkowi. – Zabije mnie. Gavin skinął głową. Ścisnęło go w gardle. Była zbędnym balastem. – Zrobisz coś dla mnie? – zapytała. – Co zechcesz. – Kochaj się ze mną.

Przesunęła delikatnie paznokciami po jego plecach, tak jak lubił. Jednak skoro ostatniej nocy po raz pierwszy ujrzał ją naprawdę, jak mógłby teraz zignorować ukryte głęboko prądy i skupić się na powierzchni? Z łatwością, och, z jaką łatwością. Jej spojrzenie było gorące, intensywne, pełne tęsknoty, żalu i strachu. – Proszę, ten ostatni raz. Pokaż, że coś dla ciebie znaczyłam. Orholamie, zlituj się. Gavin pamiętał ostatni raz, kiedy kochał się z Marissią, tuż przed opuszczeniem Chromerii. Czuł wtedy, że w jakiś sposób zdradza Karris, chociaż nie byli jeszcze małżeństwem. Odepchnął wtedy wyrzuty sumienia – przecież każdy lord ma osobistą niewolnicę. Większość miała więcej niż jedną. Gavin był wręcz wstrzemięźliwy w porównaniu z innymi, a zwłaszcza z ludźmi z jego klasy. Tamtego dnia Marissia kochała się z nim płomiennie, z całą tęsknotą, ukrytym gniewem i rozpaczą. Nic dziwnego. I teraz znowu czuła to samo, tylko jeszcze mocniej. Powiedziała: „Pokaż, że coś dla ciebie znaczyłam”, ale miała na myśli: „Wymażmy uczucia i strach. Zróbmy to co zawsze”. Kochałaby się z nim tak, jakby dzięki temu mógł ją pokochać. Marissia zdjęła dzielącą ich halkę. Jej ciało było gorące w dotyku. Nie pierwszy raz w życiu Gavin czuł się rozdarty. Jego ciało powiedziało to, z czym się nie zgadzała wola. Uszy Marissii przycięto. Sprzedano ją, nawet jeśli sama się na to zgodziła. Była niewolnicą, prawda? Traktowano ją jak niewolnicę, więc to ją czyniło niewolnicą, prawda? A przysięgi małżeńskie nie obejmowały niewolnic, zgadza się? Był jej to winny. Kochała się z nim pewnie wiele razy, kiedy nie miała na to ochoty. Czy nie był jej winny tego jednego razu? I naprawdę chciał to dla niej zrobić. Ale Karris. Karris, jego żona. Nigdy się o tym nie dowie. A gdyby się dowiedziała, zrozumiałaby. A gdyby zrozumiała, wybaczyłaby, jak wybaczyła mu tyle innych rzeczy. Niestety to, że mu wybaczy, nie znaczyło, że z punktu widzenie etyki taka decyzja jest słuszna, prawda? Karris zrozumie, że wyszła za niewiernego dupka. Zrozumie, że nie może winić śmiecia za bycie śmieciem. To twoja własna wina, jeśli myślisz, że możesz wypolerować gówno i odkryć, że to złoto. Mam dość bycia śmieciem. Dość kłamania. Łamania przysiąg. Nie chodziło o Karris. Chodziło o Gavina i o to, jakim był człowiekiem. Gavin Kłamca. Gavin Przyjazny, który chce, żeby wszyscy go kochali... a w tle po cichu zdradza. Gavin Szary. Głos Gavina był jak trąbka rycząca mu prosto w uszy. Jego ciało chciało przyjemności. Znało przyjemność, jaką dawało mu ciało Marissii. Zasłużył na to, prawda? Powinien przyjąć każdą pociechę, jaką mu oferowano. Odrobinę słodyczy. Po tym wszystkim, co przeszedł. Gdyby Marissia wykonała najdrobniejszy ruch, poruszyła biodrami, położyła jego dłonie

na swoich piersiach, pocałowała go w zimne wargi, poddałby się, znowu by się pogrążył, i to ochoczo. Był aż tak słaby. Nie zrobiła tego. Znała go aż tak dobrze. Więcej nawet – jej samokontrola mówiła mu, jak bardzo go kocha. – Marissio – powiedział z bólem. – Karris – odpowiedziała. To była porażka. Złamane serce. Odsunęła się, zabrała nogę. Mina jej zrzedła. Zasługiwała na znacznie więcej. – Moje przysięgi, Marissio. Przez całe moje życie nie były nic warte. To moja ostatnia szansa. Zeszła z lektyki i przełknęła ślinę. – Czy zawsze mam być odrzucana, zawsze będę druga w kolejności, mój panie? Teraz, gdy nadszedł mój koniec, nic już dla mnie nie zostało? Rozpłakała się. W sferycznej celi nie było kątów, ale skuliła się jak najdalej od niego, przyciągnęła kolana do piersi, schowała twarz. Zmarnowała dla niego całe życie. Gdzie się podział jego dar wymowy? Gavin z trudem usiadł i znowu ból przeszył jego wypalone oko, zapierając mu dech na długą chwilę. Musiały istnieć jakieś uczciwe, prawdziwe i pocieszające słowa, które mógłby wypowiedzieć, ale Gavin nie był mistrzem takich słów. – Zatem żyjesz. Omal nie skręcił sobie karku, tak gwałtownie obrócił głowę w poszukiwaniu źródła dziwnie rozczarowanego głosu. W ścianie odsunął się panel i Gavin poczuł ukłucie w piersi. Natychmiast dostrzegł zdrowym okiem ojca. Chciał rzucić się na niego i zabić starego łajdaka... Spojrzał jednak w dół. Strzałka wbiła mu się w pierś i z miejsca trafienia rozlewało się ciepło. Takie przyjemne ciepło. – Marissio... – zaczął. Nie bardzo jednak wiedział, co chce jej teraz powiedzieć. Myśli mu się plątały, kleiły. To już koniec. – Załóż to, caleen – powiedział Andross Guile. Stał potężny, jakby ubyło mu dwadzieścia lat i odzyskał kilka siódemeczek mięśni. Rzucił jej kajdany, całkowicie przekonany, że mu się podporządkuje. Nawet na nią nie spojrzał. Wpatrywał się w Gavina płonącymi oczami. – Nie możesz. Potrzebuję jej – zaprotestował Gavin. – Potrzebujesz? – W głosie Androssa pobrzmiewało ponure rozbawienie. – Proszę. Nie zabijaj jej, proszę. Oszaleję bez niej. – Oszalejesz? Martwisz się, że oszalejesz? Andross się roześmiał i odwrócił z lekceważeniem. Gavin zsunął nogi z lektyki. Stanął, zachwiał się i złapał się lektyki. Po całym jego ciele rozlewało się ciepło.

Zamrugał. Nagle znajdował się na podłodze, ślina spływała mu po policzku. Strzałka z piersi zniknęła. Lektyka zniknęła. Andross z Marissią ją wynieśli? Chciał się odezwać, ale nie mógł wypowiedzieć słowa. Jednak Marissia i Andross jeszcze nie wyszli. Ostatnie, co Gavin ujrzał, to zapłakaną twarz Marissii, kiedy wyciągano ją z celi, bezradną, załamaną, oglądającą się na niego w nadziei na coś, czego nie mógł jej dać. A potem pochłonęła ją ciemność.

Rozdział 11 – Czy to, co robimy, jest złe? – zapytała Tisis. – Co najwyżej nieprzyzwoite, a to duża różnica – odpowiedział Kip. Poranne słońce wlewało się przez szpary w ścianach kapitańskiej kajuty, podkreślając, jak mało mają prywatności. – Jesteś gotowa? – Mam nadzieję, ona zaraz tu będzie. Zdejmij tunikę. Przez pół nocy rozmawiali. Jednak knuć to jedno, a działać to co innego. – Och, właśnie wpadłam na jeszcze jeden pomysł – powiedziała Tisis, zniżając głos. Siedziała na wąskim łóżku ze zwieszonymi smukłymi nogami. Włożyła z powrotem bieliznę po ich małej katastrofie poprzedniej nocy i dołożyła szlafrok do krótkiej haleczki i fig. – Tunika, Kip – powiedziała, zrzucając szlafrok i ciskając go w kąt. Już kilka razy widział ją w pięknej bieliźnie, była też całkiem naga w czasie ich pierwszego spotkania w Komnacie Młocarni, ale Kipowi dużo brakowało do przyzwyczajenia się do widoku jej ciała. Zanim ją poznał, nienawidził jej za tą nieskazitelność. Myślał wtedy, że chciała doprowadzić do jego śmierci, i bez wątpienia to przez nią zawiódł podczas próby w Młocarni. Mimo wszystko... Nienawidzić kogoś za bycie pięknym to poniekąd perwersyjne, prawda? A on naprawdę był ostatnią osobą, która powinna nienawidzić kogoś za jego dziedzictwo. Kip jakimś cudem zaczął jako syn dziwki, a został polichromatą i mężem najbogatszej dziedziczki Siedmiu Satrapii. Wszystko to z powodu swojego ojca. Oczywiście fakt, że nienawidząc Tisis, okazał się hipokrytą, niczego nie ułatwiał. Nie byłoby tak źle, gdyby była po prostu piękna. Nawet w obrębie ich małej drużyny młodzi mężczyźni mieli różne gusta. Cruxer miał słabość do ładnych twarzyczek i ciemnych kręconych włosów, jakie miała Lucia. Ferkudi rozpływał się na temat tyłków, które potrafiły zatrząść domem jak trzęsienie ziemi. Dużemu Leo marzyła się drobna dziewczyna, a kiedy Teia zaczęła się nabijać z oczywistej różnicy rozmiarów, Leo odpowiedział: „Pewnie, równie drobna jak ty, Teio, ale wiesz, z piersiami”. Później podczas treningu Teia kopnęła go niechcący w klejnoty. Dwa razy. Kłopot z Tisis polegał na tym, że była dokładnie w jego typie. Miała jasną skórę, egzotyczną dla chłopca z głębi Tyrei, coraz rzadziej spotykane prawdziwe blond włosy, szeroki uśmiech, błyszczące zielone oczy, twarz w kształcie serca i piękne ciało. A jej piersi... Kip starał się o nich nie myśleć. Co nie było łatwe, kiedy napinały jedwab haleczki na cieniutkich ramiączkach i z głębokim

dekoltem. Kip kochał Teię, ale Tisis... Niech to szlag. Kobieto, ty jesteś powodem, dla którego jakiś brzydki spryciarz wymyślił język – żeby mieć szansę przy większych przystojniakach, zalecając się do ciebie. Oczywiście Kip w typowy dla siebie sposób zrozumiał, że kocha Teię, a potem pół godziny później ożenił się z Tisis. „Swoim ciałem będę cię czcić” – tak brzmiał fragment archaicznej przysięgi małżeńskiej, którą złożyli. Ta część miała być prosta. Tisis podeszła dostatecznie blisko, żeby przycisnąć się do niego ciałem, które tak pragnął czcić. – To będzie śmietanka do kofi – powiedziała. Kip słyszał o tym gorzkim napitku i początkowo myślał, że to lubieżna aluzja. Już miał powiedzieć, że jej skóra jest jaśniejsza od jego, więc raczej spróbują dodać kofi do śmietanki... Chyba że, mówiąc „śmietanka”, miała na myśli jego... I wtedy zrozumiał, o co jej chodziło. O „wisienkę na torcie”, ostatni szlif. To nie była dwuznaczna aluzja. Jasne. Wybacz, że się tak zapędziłem. – Rozedrzyj moją halkę – powiedziała. – Hm? Złapała go za ręce. – Jakby nas tak poniosło, że rozerwałeś ją minionej nocy. Oczy jej błyszczały, kiedy położyła jego ręce na swojej piersi. Ewidentnie podobała jej się ta zabawa. Drugiej nocy, kiedy próbowali się kochać, Kip z nerwów zdał się całkowicie na Tisis. Powiedziała, że tylko teoretycznie jest dziewicą, więc uznał, że już choćby to znaczy, że jest znacznie bardziej od niego doświadczona. Przeszła szybko od zdzierania ubrań do próby penetracji, a kiedy nic z tego nie wyszło, a Tisis zagotowała się ze złości i próbowała zrzucić winę na niego, uznał, że za daleko by się zapędził, pytając: „Hej, miałabyś coś przeciwko temu, gdybym po prostu pobawił się chwilę twoim ciałem? Podoba mi się”. Czwartej nocy ich małżeństwa wobec oliwki i całkowitego skupienia się na wyłamaniu Jadeitowej Bramy, bo inaczej ich małżeństwo zostanie anulowane i zacznie się wojna, której nikt nie wygra i która może doprowadzić do śmierci dziesiątków tysięcy niewinnych ludzi, dzięki czemu oni sami zapiszą się w najbardziej upokarzający sposób w dziejach świata, Kip nie miał okazji, żeby jego swawolnie błądzące dłonie mogły sobie gdziekolwiek pobłądzić, swawolnie czy jakkolwiek inaczej. – Kip? – Hm? – Halka? – Hm? – zapytał zagubiony w cudowności pod jego rękami. – A, tak!

Odchrząknął i pociągnął delikatnie za głęboki dekolt jej haleczki, próbując nie zważać na to, że bielizna z takiego materiału, z taką ilością koronki i ufarbowana na taki kolor, mogła kosztować więcej, niż wszyscy wieśniacy w Rektonie zarabiali w ciągu roku. W głębi duszy Kip nadal był biednym chłopcem i zastanawiał się, czy już na zawsze tak zostanie. – Och, dobry Orholamie... Złapała jego ręce i pomogła mu rozedrzeć dekolt do pępka, ale potem zatrzymała tam jego ręce. Oboje się zawahali. Przysunęła się do niego w falujący, koci sposób, który zadziałał wręcz piorunująco. – Nigdy się tobą tak naprawdę nie zajęłam, co? – spytała. – To nie potrwa długo, obiecuję – odpowiedział Kip. Spojrzała na drzwi i się skrzywiła. – Weredyka przyjdzie tu lada... Kip przesunął ręce z jedwabiu na jedwabistą skórę i Tisis zamilkła. Spojrzała na niego nagle płonącymi oczami, jakby była rozgniewana. Zarzuciła nogę na jego biodro i ujęła jego twarz w dłonie. – Dlaczego, Kip? Dlaczego? Dlaczego chcę figlować z tobą, kiedy nie mogę, a kiedy to jest całkowicie na miejscu i mam na to całą noc, to nie jestem w stanie? Niech to szlag! Ze złością przycisnęła do niego biodra, pocałowała go, ugryzła w dolną wargę, a potem odepchnęła się od niego. Przez cały czas patrząc mu w oczy, zsunęła figi i zdjęła halkę, a potem każdą z tych rzeczy rzuciła w inny kąt pokoju. Potargała długie blond włosy. Popędziła na wąskie łóżko i okryła tylko nogi, jakby naga czuła się zupełnie swobodnie przy swoim mężu. Bo właśnie w to powinna uwierzyć Weredyka. – Ach! Mam pomysł! – powiedziała. – Miłosne ukąszenia. Musimy spróbować tego jutro. Tunika, Kip! Zdejmuj ją. A potem wskakuj do mnie i zostaw mi ślad na szyi od zarostu. Szybko. Matka powiedziała kiedyś Kipowi, że jeśli będzie za długo robił miny, to twarz mu zastygnie w grymasie. Czy to samo dotyczyło wzwodu? A jeśli już tak mu zostanie? Orholamie, błagam, nie. Czarne stroje Czarnogwardzistów, które pozwolono zabrać Mocarzom, zapewniały świetny kamuflaż, ale były okropnie obcisłe. Rozległo się pukanie do drzwi i Kip nagle zdał sobie sprawę, że plan zawsze przewidywał, że otworzy drzwi nagi. I będzie musiał udawać, że dobrze się z tym czuje. Jakby był mężczyzną, który otwiera drzwi nago, bo – rety! – po takiej nocy jak ostatnia, kto by pamiętał o ubraniach? Był pewien, że to nie on dorzucił ten szczegół do planu. Nawet gdyby Kip powoli gotował się w seksualnym zaspokojeniu, aż by się rozpadł na kawałeczki, wątpił, żeby kiedykolwiek nie miał ochoty się zasłonić. – Moja pani? Mój panie? Śniadanie! – zawołała zza drzwi Weredyka. – Mój mężu, otwórz drzwi, proszę, i wracaj do łóżka. Zimno mi bez ciebie – powiedziała głośno Tisis.

Wyszczerzyła do niego zęby w uśmiechu. Kip zrzucił tunikę, boleśnie świadomy spojrzenia Tisis. Po części zdawał sobie sprawę, że w tej chwili jego nieśmiałość nie ma najmniejszego sensu. Chociaż w czasie ich nieudanych prób stosunku został w tunice, Tisis wiedziała już, jak Kip wygląda. Jednak wiedzieć, że jest gruby, to jedno, a zobaczyć, to całkiem co innego. Przytrzymał tunikę jedną ręką niby od niechcenia, tak żeby zasłonić jak najwięcej brzucha i lędźwi i uchylił drzwi. Dostrzegł żeglarza za plecami Weredyki, który próbował zajrzeć do kajuty i dojrzeć śpiącą w środku nimfę. Kip posłał mu pełen zadowolenia uśmiech, a potem zamknął drzwi za niewolnicą, która weszła ze srebrną tacą w jednej ręce i parującym wiadrem wody w drugiej. Weredyka była starą kobietą jak sękaty kikut dębu, szerszą niż wyższą, o srebrnych włosach, które kiedyś miały kolor blond. Miała bardziej wyrobione poglądy na temat stosownego zachowania lordów i dam niż jakikolwiek lord czy dama znani Kipowi. – Och, to już czas na śniadanie? – zapytała Tisis. Ziewnęła i przeciągnęła się z lubością na łóżku. Kip całkiem zapomniał o planie. Wypuścił tunikę z odrętwiałych palców. Natychmiast poderwał ją z podłogi, prawie zderzając się z niewolnicą, kiedy gwałtownie pochylił się w maleńkiej kajucie. – Może milady wolałaby najpierw wykąpać się i ubrać? – zapytała Weredyka. Kip spróbował przemknąć się za jej plecami w tej samej chwili kiedy ona schyliła się, żeby odstawić wiadro. Otarł się lędźwiami o jej tyłek tak wielgachny, że Ferkudi by zemdlał. Na szczęście jego pięść i zwinięta tunika osłoniły go i zdążył się obrócić, uderzając ją biodrem, zamiast wzwodem. Minął niewolnicę, ale trącił ją tak, że wylała trochę wody na podłogę. Weredyka wyprostowała się powoli, odstawiwszy wiadro. Tonem do głębi urażonej osoby westchnęła, patrząc na bałagan. Potem spiorunowała wzrokiem nagiego Kipa. Przełknął nerwowo ślinę. – Czy mój pan potrzebuje czegoś? – zapytała. Kip już wcześniej wychwycił subtelne wskazówki, że Weredyka nie pochwala małżeństwa zawartego bez zgody Eirene. Niechęć ta obejmowała także samego Kipa. – Przepraszam – bąknął. Pociągnęła nosem i odwróciła się do Tisis, mrucząc: – Prawdziwy lord wiedziałby, że nie przeprasza się niewolników. – Głośniej dodała: – Moja pani? – Tylko wiadro wody? – zapytała rozczarowana Tisis. – Długo i zażarcie spierałam się z kapitanem, moja pani. Twierdzi, że słodka woda jest zbyt cenna podczas rejsu, żeby zużywać ją na kąpiele. Weredyka rozstawiła parawan, by zasłonić Tisis, chociaż Kip nie pojmował stojącej za tym logiki. Weredyka mówiła głośno, jakby parawan był prawdziwą ścianą. – Widzę, że pani mąż zmierzwił twoje warkocze. Pewnie będziemy potrzebować paru

godzin rano, żeby je uporządkować. Myślę, że powinna pani porozmawiać z nim także na temat osobistej niewolnicy. – Co? – przerwał jej Kip. – Po co mi osobista niewolnica? Mamy ciebie. – Nie jestem tego typu niewolnicą, mój panie. Do tego potrzebujesz własnej. Tisis natychmiast zaczęła się śmiać, ale Kip nie rozumiał. – Mój mąż nie potrzebuje takiej niewolnicy, Weredyko – odpowiedziała. – Ja mu wystarczam. – Wielu lordów mówi to żonie, a potem szuka innych przyjemności na boku. A jeśli lord ma zbłądzić, to powinien robić to bezpiecznie, żeby nie przywlec do domu choroby i wstydu. – Weredyko! – oburzyła się Tisis. – Nie życzę sobie takich uwag! Kip zaczął pojmować, chociaż powoli. Najpierw chciał roześmiać się z niedowierzaniem. Weredyka martwiła się, że zechce ją wziąć do łóżka? Jednak zaraz potem wszystko stało się jasne, wstrętne szepty wypowiadanie nie do niego, ale bez wątpienia w jego stronę. Od dawna czuł się jak zagubiony kmiotek, gdy w grę wchodziły precyzyjnie określone zwyczaje arystokracji, a obyczaje związane z niewolnikami były dla niego najbardziej mętne i podchodził do nich ze szczególną niechęcią. Zaskakiwało go, że kiedy popełniał błąd, to zwykle był zbyt uprzejmy – dawał napiwek, patrzył niewolnikowi w oczy albo przepraszał – i właśnie to niewolnicy najbardziej mieli mu za złe. Zupełnie jakby mówili: „Nie łam zasad. Tylko to nam zostało”. Wiedzieli, jak sobie radzić ze zniewagą, co to znaczy być ignorowanym lub uznawanym za oczywistość, ale nie mogli znieść, kiedy przypominano im o przywilejach związanych z wolnością. – Hm – mruknęła Weredyka – jest pani teraz zamężną kobietą i czas stawić czoło pewnym faktom. Twoim obowiązkiem w sypialni jest dać mojemu panu dzieci. Jego zadaniem jest w pełni zaspokoić twoje cielesne potrzeby, ale ty nie musisz odpłacać się tym samym. Jeśli pragnie czegoś, czego ty nie chcesz albo na co nie masz ochoty równie często jak on, to od tego jest osobista niewolnica. Oczywiście twoim obowiązkiem jako pani domu jest postarać się o osobistą niewolnicę odpowiednią dla twojego męża. – Orholamie, zmiłuj się – jęknęła Tisis. – Tak właśnie Orholam okazuje miłosierdzie – odparła Weredyka. – Od czego innego są niewolnicy, jak nie od tego, żeby zdejmować ciężar z twoich ramion, moja pani? Stary Kip wycofałby się, pogodził z chytrymi insynuacjami niewolnicy. Kip z hukiem odsunął składany parawan. Weredyka właśnie zanurzała kostkę mydła w wiadrze. Kip złapał ją i przyszpilił do ściany, zaciskając poparzoną lewą rękę na jej gardle. – Posłuchaj – warknął. – Ja dotrzymuję przysiąg. Wszystkich. Łącznie z przysięgą małżeńską. I jeśli raz jeszcze zakwestionujesz mój honor, przysięgam na Orholama, wyrzucę cię za burtę rekinom na pożarcie. – Mój panie, ja wcale... – Oboje dobrze wiemy, że wręcz przeciwnie. Zwiotczała w jego uścisku. Kolejny niewolnik zadręczany przez pana.

– Spójrz na mnie! Spójrz! – wrzasnął. Spojrzała na niego z zimnym spokojem kobiety, która nie ceni zbyt wysoko własnego życia. A może z zimną zgrozą kobiety, która wie, że umrze. – Możesz mnie nienawidzić, ale nie będziesz sączyć jadu do uszu mojej żony. Nie, kiedy tu jestem. Ani kiedy mnie nie ma. Wyraziłem się jasno? – Tak, mój panie. Wypuścił ją. – Jeśli nie możesz znieść wiernej służby dla nas, natychmiast cię sprzedamy. Pozwolę ci nawet wybrać, którą ofertę mamy przyjąć. Nie wyślę cię do okropnego miejsca w ramach kary, ale też nie zatrzymam cię tutaj. – Tak, mój panie – odpowiedziała cicho. – A teraz zabierz pranie i wyjdź. Przed wieczorem chcę usłyszeć twoją odpowiedź. Zakręciła się po kajucie zwinniej, niż Kip myślał, że to możliwe, zbierając rozrzucone rzeczy Tisis, zauważając, ale nie komentując rozdarć. Wytarła rozlaną wodę, a Kip zdał sobie sprawę, że nadal stoi nagi. Tisis wpatrywała się w niego, ale już bez śladu przekory. Zasłaniała się przykryciem i robiła wrażenie odrobinę przestraszonej. Och, do diabła. Czy właśnie zachowałem się niewłaściwie? – Mój panie? – zapytała Weredyka. – Czy życzysz sobie, żebym uprała też twoją tunikę? Nadal trzymał ją w ręku. – Ehm... tak? Tak. Rzeczywiście wymagała prania. Codziennie ćwiczył z drużyną na pokładzie i jeszcze nie miał okazji odświeżyć ubrań. W Chromerii kładło się po prostu brudne ubrania do kosza, a następnego dnia jak za sprawą magii pojawiały się czyste i złożone na łóżku. Nie oddał jednak tuniki. Weredyka podała mu ręcznik. – Do kąpieli, mój panie – powiedziała. Ręcznik był dostatecznie długi, żeby mógł się nim zasłonić, kiedy oddawał tunikę. Niewolnica podeszła do drzwi ze stosem prania. – Och, i jeszcze jedno, mój panie. Na wypadek gdyby moja pani była zbyt delikatna, by rozmawiać o takich sprawach, a pan będzie się mył sam. Proszę dobrze się umyć pod napletkiem. Wonny ogród damy powinien być wonny, ale dąb dżentelmena powinien pachnieć tylko mydłem. Kip był tak wstrząśnięty, że nie wykrztusił słowa. Tisis parsknęła. Kip pokręcił tylko głową, przyznając, że zdobyła punkt. Zaciskając usta, żeby przypadkiem się nie uśmiechnąć, Weredyka wyszła. – Wrócę we właściwym czasie, żeby ubrać panią i zabrać naczynia. Mój panie. Moja pani – dodała na odchodnym. Dopiero kiedy zamknęły się drzwi, Kip zdał sobie sprawę, że ostatnia kpina też była próbą – czy Kip jest panem, który skrzywdzi niewolnicę przy dowolnej prowokacji, czy też aluzja do zdrady małżeńskiej oznaczała przekroczenie ważnej, ale jednej ze względnie niewielkiej

liczby granic? Niewolnik woli wiedzieć takie rzeczy. Kip usiadł na łóżku, nie bardzo wiedząc, czy zdał egzamin, czy też oblał, i co obie z tych możliwości oznaczały w jego przypadku. Tisis postawiła z powrotem parawan i wróciła do kąpieli. – Przestraszyłeś mnie, ale udało ci się odwrócić jej uwagę. – Hę? Tisis wyrwała Kipa z zamyślenia. – Odwróciłeś jej uwagę i mogłam się sama umyć. Powiedziała mi wczoraj, że nie pachnę seksem. – Tak, bo oczywiście jestem aż tak sprytny. Kip zdał sobie sprawę, że powiedział to na głos, ale Tisis nie odezwała się zza parawanu. Włożył bieliznę i czysty czarny strój. Kiedy Tisis wyszła zza parawanu ubrana w tunikę w kolorze mchu i spodnie ze skórzanym pasem, który podkreślał jej smukłą talię, miała dziwny wyraz oczu. – Czyli przewróciłeś parawan, bo naprawdę byłeś zły? – Tak? – odpowiedział Kip. To było podstępne pytanie? – Wyszedłem na brutala? – Jesteś lordem – odrzekła Tisis, jakby zadał dziwne pytanie. – Arystokracja zna twoje tytuły, ale też wie, kim byłeś, zanim pojawiłeś się w Chromerii. Pożremy cię żywcem, jeśli nam pozwolisz. Nawet nasi niewolnicy. Tak właśnie postępujemy, kiedy czujemy się zagrożeni. – Wiecznie czekają mnie potyczki i starcia nawet z ludźmi stojącymi po mojej stronie? – Tylko, jeśli przegrasz te ważne – odpowiedziała. Spostrzegła, że nie zrozumiał. – Kip, za czasów Lucidoniusa Karris Wróg Cieni była aktoreczką. W dobrym towarzystwie to plasowało ją raptem szczebel nad prostytutką. Nikt teraz nie mówi o niej w taki sposób. Stała się Imieniem. Nie ma środkowej ścieżki dla takich ludzi jak ty czy ona. Nagle zostałeś ogromnie wywyższony i wszyscy chcą wiedzieć, czy na to zasłużyłeś. Ja? Mogę być damą z ważnego rodu z jednym, może dwoma talentami, ale poza tym nieszczególnie wartą komentarza. To nie jest droga dla ciebie. Znalazłeś się nagle na szczycie i wszyscy inni czują, że wylądowali odrobinę niżej. Musisz się wykazać. – Nawet przed niewolnikami? – Niewolnicy nie tylko wypełniają rozkazy swoich panów, ale i podążają za ich przykładem. Weredyka była guwernantką Eirene. I Eirene właśnie ją przysłała do mnie. Myślisz, że to jedynie drobny prztyczek? Moja siostra zasugerowała w ten sposób, że zachowuję się jak dziecko. Poza tym ufa Weredyce. – Gdybym to wiedział, może nie zagroziłbym jej śmiercią – odrzekł Kip, krzywiąc się. – A skoro o tym mowa, byłeś zły, bo to prawda, czy też chciałeś, żeby tak pomyślała? Coś w jej powadze przegnało inne myśli z głowy Kipa. – Co miała pomyśleć? – Że dotrzymujesz przysiąg. Oczywiście Kip od razu pomyślał o przysięgach, których nie dotrzymał. Jedną złożył matce

– że pomści gwałt na niej, wymysł narkomanki. A potem przysiągł Gavinowi, że zniszczy Klytosa Niebieskiego. Robił, co w jego mocy, żeby dowiedzieć się czegoś o tym Kolorze w zakazanych bibliotekach, ale nigdy nie odkrył niczego sensownego, więc i tym razem nie dotrzymał słowa. – Może rozgniewałem się, bo zdarzyło mi się wcześniej nie dotrzymać słowa. I wyjaśnił jej to, nie wchodząc w szczegóły. W końcu nadal była Malargos. – Jednak uważasz, że nasza przysięga ślubna jest wiążąca, i zamierzasz zrobić wszystko, co w twojej mocy, żeby jej dotrzymać? – Tak! Bezwzględnie. – Ale przecież kochasz tamtą. Tamtą. Teię. To było jak cios w brzuch. Czyli Tisis wiedziała. Kip nie powiedział słowa na temat Teii. Skąd Tisis się tego dowiedziała? Z kilku spojrzeń? Mam skłamać? Po tak długim milczeniu kłamstwo nie miało sensu, prawda? – Tak, chyba tak. Nie wiem. Durzyłem się w czterech dziewczynach w ciągu ostatnich dwóch lat. Zawsze w nieosiągalnych. Może dlatego jesteś przerażająca. Nie jesteś zwyczajnie nie-nieosiągalna; nie jesteś też po prostu osiągalna. Jesteś rzeczywista i odrzucenie znacznie bardziej zaboli, kiedy już nadejdzie, prawda? Zamierzał wykorzystać technikę, której nauczył go dziadek – wykorzystać swoje usta jak garłacz i zobaczyć, jak druga strona zareaguje na wstrząsającą prawdę, jaką w nią wypali. Tyle że Tisis w ogóle nie zareagowała. Jedynie na niego patrzyła. Teraz Kip poczuł się nagi na zupełnie nowym poziomie, niemal równie nieprzyjemnym jak dotychczasowy. – Kiedy nie chciałeś zdjąć tuniki, ukrywałeś blizny czy swój... brzuch? – Możesz powiedzieć „tłuszcz”. – Nie powiem. Nie dodała nic więcej, a on wbrew sobie był pod wrażeniem jej godności. – Tego uczą w szkole dla dam? Nie zamierzał tego powiedzieć, ale ona nie zareagowała. Znowu. – Przepraszam – mruknął. – Jak się tego dorobiłeś? – zapytała, jakby był upartym dzieciakiem. Na co w pewnym sensie sobie zasłużył. – Za dużo słodyczy. – Pytam o blizny – powiedziała, ignorując jego żart, chociaż nie umiał powiedzieć, czy zrobiła to celowo. – Przegrałem zakład. Obrał całkowicie niewłaściwy kurs, żeglował prosto w burzę, zamiast halsować. – Z jakimś zwierzęciem? – żachnęła się gniewnie. – Kip, w przysiędze były słowa „Niech nigdy ciemność nie zapadnie między nami”. Dlaczego okłamujesz mnie w takich drobiazgach?

To miał być żart: „Zakład? Założyłem się o kolację, że wyjdę z zamkniętej szafy. Szczury założyły się, że nie. Ja byłem kolacją”. Nikt nigdy nie uśmiał się z tego żartu, ale Kip myślał, że może źle go opowiada. Już miał wyjaśnić i przeprosić, kiedy Tisis powiedziała: – A wracając do przysiąg. Czy gdyby ona się pojawiła i stała się osiągalna, a ja bym się nie dowiedziała... – Nie dodam „zdradzającego męża” do listy. – Listy? Psiakrew. Wpadł. Teraz już nie mógł zażartować, i bez tego wyszedł na dupka. – Listy rzeczy, których w sobie, ehm, nie lubię. Nienawidzę. – Zatem postanowione. – Co takiego? – spytał Kip. – Reeny potwornie się wścieknie – powiedziała Tisis. Wyprostowała się. Reeny? Ach, jej siostra Eirene. – Ale jeśli nie można uciec z własnym mężem, to z kim? – Co? CO TAKIEGO?! – Nie popłynę do domu. Popłynę z tobą. Gdzie ty się udasz, tam i ja się udam. – Naprawdę nie... – Daruj sobie. Nie powiesz nic, co sprawi, że zmienię zdanie. Jeżeli spróbujesz mnie powstrzymać, to zrywam naszą umowę. – Czcza groźba? Po tylu przemowach o zawiedzeniu rodziny... – To co powiesz na to? – Podeszła i złapała go za krocze przez ubranie. – To zostaje ze mną. Jeśli zamierzasz mnie opuścić, to zostaje ze mną. – Ej, daj spokój, wreszcie poszedł spać. – Podnieca cię moja groźba, że ci go urwę? – No nie. Nie, kiedy tak to ujmiesz. – Zatem załatwione. Płynę z tobą – orzekła triumfalnie. Odepchnął ją. – Tisis, to nie zabawa. Płyniemy na wojnę. Nie jesteś wojowniczką. – A ty nie jesteś arystokratą. Będziemy uczyć się nawzajem. – Tisis, to co innego. Arystokraci nie zabijają człowieka, bo... – Jeśli w to wierzysz, to jesteś głupcem. Do diabła. Milczenie Kipa świadczyło o uznaniu własnej klęski. – Jeszcze tego nie wiesz, ale potrzebujesz mnie równie mocno, jak ja ciebie. Uśmiechnęła się z fałszywą skromnością, ale przynajmniej nie pyszniła się swoim zwycięstwem. – Drużynie się to nie spodoba. – Ha! Pokonała Guile’a! – Wytknęła go palcem. Miał nadzieję, że jego twarz stanowi studium Skonsternowanego Kipa, ale Tisis tylko uśmiechała się przez chwilę błogo. Oczarowała go tym bardziej, niż chciałby przyznać.

A potem zacisnęła usta z dezaprobatą. – A poza tym... Czy ty naprawdę włożyłeś czyste ubranie na brudne ciało? – Tak? Zacmokała z najwyższym niesmakiem. – Mój panie mężu, z pewnością musisz wiedzieć, że wonny ogród damy powinien być wonny, ale dąb dżentelmena... – Dobrze, już dobrze! Umyję się!

Rozdział 12 Teia zeszła z wieży schodami dla służby. Drobny pstryczek w nos dla osoby, która ją śledziła. Schody były dostatecznie zapchane służbą, niewolnikami i dyscypułami, żeby utrudniły życie natrętowi i zapewniły Teii chwilę do namysłu. Znalazła się na parterze i przeszła do drugich schodów, którymi zeszła jeszcze niżej. Dowódca Fisk podsunął jej pomysł. Po kilku minutach znalazła się w lochach. Trzymano tu niewielu ludzi z wyjątkiem pojedynczych krzesicieli tuż przed Dniem Słońca. Tych, którym pękło halo, umieszczano w pokojach w bezpiecznych dla nich kolorach lub w zaciemnionych pomieszczeniach w przypadku polichromatów. Ponieważ Dzień Słońca właśnie minął, nie powinna znaleźć tam nikogo poza tymi, którzy jutro mają zostać straceni. Dwóch żołnierzy Carvera Czarnego stało przed ciężkimi dębowymi drzwiami. Kiedy Teia podeszła, ich postawa wyrażała szacunek. Żołnierze zawsze zachowywali dobre stosunki z Czarnogwardzistami, ale wraz z pojawieniem się Świetlanej Gwardii Androssa Guile, której szczerze nienawidzili, zaczęli traktować Czarnogwardzistów jak serdecznych przyjaciół. – Trzymacie tu oskarżonych przed jutrzejszą egzekucją? – spytała Teia. – Tak jest, sir – odpowiedział starszy z żołnierzy. Miał już dawno za sobą najlepsze lata. Ciążyły my sztywne kolana i brzemię doświadczeń. Nie zachował się niegrzecznie wobec drobnej młodej dziewczyny, która dla innego żołnierza mogłaby stanowić ucieleśnienie faktu, że standardy Czarnej Gwardii podupadły. Wręcz przeciwnie. Protokół zawierał dziwaczny nakaz, zgodnie z którym żołnierze z wieży zawsze zwracają się do Czarnogwardzistów „sir” bez względu na płeć. Pewnie zaczęło się od gafy albo celowej zniewagi wobec jakiejś wyjątkowo męskiej Łuczniczki. Czarnogwardziści wykorzystali to przeciwko żołnierzom, żądając, żeby zwracać się tak do wszystkich. Kiedy Teia poskarżyła się Quentinowi, że język jest dziwny, on zaczął zastanawiać się, czy to nie przypomina sytuacji z uczniami, których wszystkich, bez względu na płeć, nazywano dyscypułami, podczas gdy odmiana słowa „preceptor” zachowała zróżnicowane formy: preceptor, preceptorzy, preceptorka i preceptorki. Quentin wyjaśnił wtedy Teii: – Język nie jest dziwny. To ludzie są dziwni. Język ma sens, dopóki ludzie nie przemielą go swoimi jadaczkami na fonemy. Teia nie miała zielonego pojęcia, co to znaczy, ale zrozumiała ogólny sens.

Młodszy żołnierz spojrzał na towarzysza; najwyraźniej nie znał protokołu. – Ehm... – Później – przerwał mu starszy. – W czym mogę pomóc? – Muszę ich przesłuchać – powiedziała Teia. Wyglądali, jakby zamierzali odmówić. – Mam jutro służbę podczas egzekucji, a nikt nic nam nie mówi – dodała. – Muszę... Muszę ustalić, w jaki sposób mogą stanowić zagrożenie dla jutrzejszego... zgromadzenia. W przypadku żołnierzy wystarczy mówić językiem biurokratów, żeby założyli, że otrzymałeś stosowne polecenie. Wszystkie durne rozkazy nadchodzą odziane w żargon. Gdyby człowiek powiedział po prostu, czego chce, uznaliby, że to jego własny pomysł. – Wiecie, co się stanie, jeśli coś pójdzie nie tak podczas egzekucji – dodała już własnymi słowami. – Wszystko spada na nas. A po tym, co ostatnio się działo, Czarna Gwardia nie może pozwolić sobie na kolejny cios. Starszy żołnierz miał minę, jakby prosiła o rzecz niemożliwą i z prawdziwą przykrością zamierzał odmówić. – Posłuchajcie – naciskała Teia – nawet nie jestem jeszcze pełnoprawną Czarnogwardzistką. Tej nocy mam czuwanie. Dopiero co zeszłam ze służby, a po całonocnym czuwaniu moim pierwszym prawdziwym zadaniem będzie patrzenie na straszliwy, jak wszyscy mi mówią, rodzaj śmierci. Światłość Orholama to śmierć, którą straszą nas, krzesicieli, od kiedy tylko dowiemy się, że potrafimy krzesać. Czarna Gwardia goni resztkami sił, a te Świetlane sukinsyny jeszcze utrudniły nam życie, wypędzając moich przyjaciół, jakby to byli zdrajcy. Wiem, że normalnie nie tak to się załatwia, ale co ostatnio odbywa się tutaj normalnie? Możecie odebrać mi całą broń, zróbcie, co musicie. Muszę tylko porozmawiać z nimi, żeby odhaczyć to z listy. Nie chcę już przy pierwszym zadaniu okłamywać dowódcy i mówić, że zrobiłam coś, czego nie zrobiłam. Ale nie chcę też zacząć od tego, że zawalę prostą rzecz. Odpuśćcie mi trochę, co? Przez chwilę Teia był pod wrażeniem własnego kłamstwa. – Niewielu Czarnogwardzistów dałoby sobie odebrać broń. Zwykle dość ostro trzymacie się swojego przywileju – odrzekł starszy żołnierz. Miał całkowitą rację: Czarnogwardziści mogli nosić broń w obecności satrapów, dyplomatów, Kolorów i samego Pryzmata. To ich odróżniało od wszystkich pozostałych, nie wspominając już o strażnikach z wieży takich jak ci żołnierze. Teia posłała mu szeroki uśmiech. – Jeżeli zapytasz mnie jutro, gdy już zostanę pełnoprawną Czarnogwardzistką, to mogę nie ustąpić tak łatwo! Zaśmiali się wszyscy, a Teia odłożyła broń na stół. Starszy żołnierz przesunął się, żeby otworzyć drzwi. – Nie zbliżałbym się na odległość wyciągniętej ręki do tego fałszywego proroka. Wiem, że przeszłaś szkolenie i w ogóle, ale szaleństwo dodaje im siły. Młody luksjat głównie siedzi i płacze. Ale szaleństwo... Nigdy nic nie wiadomo. Ostatni to krzesiciel, wystrzegaj się ich jak

żmii. Bez urazy. A, i buty. – Buty? – Musisz zdjąć buty. Włóż to. Teia dopiero teraz zauważyła, że na macie stoją kapcie różnych rozmiarów. Włożyła odpowiednie dla siebie. Drzwi się otworzyły, ukazując tak dziwne więzienie, że przerosło wszelkie jej wyobrażenia. Wszystkie powierzchnie wyłożono lustrami. Pomarańczowe luksynowe pochodnie dostarczały słabego, jednolitego pod względem spektrum światła. Starszy żołnierz odprowadził ją błyszczącym korytarzem. Nawet podłoga była lustrzana, a kapcie polerowały srebro przy każdym kroku. Podeszli do pierwszych drzwi. Żołnierz podał Teii lusterko osadzone na rączce. Pokazał, jak się nim posłużyć, żeby sprawdzić, czy za zakrętem nie czai się żadne zagrożenie. A kiedy już założyła okulary, podał jej maleńki nożyk z przydużą rączką. Ostrze było krótsze niż szerokość jej najmniejszego palca. – Piekliszcze – wyjaśnił na widok jej zdumionej miny. – Gdyby jakimś cudem któryś coś wykrzesał. Pozbawia ich luksynu, nie zabijając. Na ciebie też to zadziała, więc nie daj go sobie odebrać. Ach, i jeśli któryś cię złapie, to mamy rozkaz wkroczyć i strzelać z muszkietów. Nie próbujemy uwolnić zakładnika. Oni to wiedzą. To nie jest blef. Już to robiliśmy. – Świetnie. Dzięki. Odszedł. Teia usłyszała, jak zamyka za nią drzwi na sztabę. Otworzyła okienko w drzwiach pierwszej celi. Wsunęła lusterko i zdziwiła się, bo znała siedzącego tam mężczyznę. Zamknęła okno. To był prorok Księcia Barw, szef siatki szpiegów, którego razem z Mocarzami obserwowała wiele miesięcy temu. Próbował zabić Dużego Leo. Bez żalu patrzyłaby na jego egzekucję albo zostawiłaby na nim parylowe oznaczenie skazujące go na śmierć. Nie najgorszy wybór. Poszła dalej lustrzanym korytarzem, rysując małym kapciuszkami podłogę, która naprawdę powinna być czystsza. Mężczyźni. Jakby byli dosłownie ślepi na brud, dopóki im się go nie wskaże. „Czy ta podłoga jest czysta?”. „Tak jest, sir!”. „Widzicie ten brud?”. „Tak jest, sir”. „A widzieliście go wcześniej, kiedy mówiliście, że podłoga jest czysta?”. „Nie, sir”. Teia otworzyła okienko do następnej celi, zerknęła w lekko przechylone lusterko i zamarła. Siedzący tam młody człowiek miał spuszczoną głowę i nie zważał na to, że okienko się otworzyło. Wyglądał niechlujnie, lecz także znajomo. Orholamie, zlituj się. – Quentin? – spytała. Zamarł i było to przyznanie się do winy. Chwilę potem uniósł raptownie głowę. – Nie – powiedział. – Nie, nie. – Quentin, co tu robisz? Otworzyła drzwi i weszła do środka. Była drobna, ale teraz silniejsza, niż można by się spodziewać. Jeśli jednak jakiegoś mężczyzny w ogóle się nie bała, to właśnie Quentina. Był tak chudy, że aż przykro było patrzeć. Tak często zapominał o jedzeniu w trakcie studiów, że pewnie ważył mniej od niej. Był jednak błyskotliwym badaczem, polihistorem opanowującym

w miesiąc dziedziny, którym inni poświęcali całe życie. Potrafił przeczytać cały zwój albo księgę w kilka godzin i pamiętał niemal wszystko, co przeczytał. To był ten rodzaj umysłu, który zdarza się raz na pokolenie i pod warunkiem, że jest to nadzwyczajne pokolenie. – Co się stało? – zapytała. Jego cela była sześcianem z lustrzanych ścian i podłogi, z błyszczącym na pomarańczowo sufitem. Poświata sprawiała, że skóra chłopca przybrała chorobliwy odcień. Spojrzał na nią tak zawstydzony, że zrobiło jej się niedobrze. – Znaleźli mnie. Nigdy nie przestali szukać. – Kto? Co? – Nawet nie znałem wtedy jej imienia. – Co? – To miał być Kip – powiedział. – Nie znałem wtedy ani jego, ani nikogo z was. To było, zanim was poznałem. – Quentin, o czym ty, do diabła, mówisz? – Mimo to wiedziałem. Kiedy dali mi rozkazy, wiedziałem, że to złe. – Co zrobiłeś? Spojrzał na nią, jakby nie mógł uwierzyć, że Teia jeszcze nie wie. – Próbowałem zabić Kipa. Lucia stanęła na linii ognia. Nie chciałem jej trafić... Ale próbowałem zabić jego, więc nie można tego uznać za wypadek, prawda? – Nie – odpowiedziała ze zgrozą. Quentin stał się ich przyjacielem. Nerwowym, niespokojnym, często przerażonym, ale uznali, że to wina jego niezrównoważonego, lecz genialnego umysłu. – To dlatego przysięgłem Kipowi, że nigdy go nie okłamię. Miałem nadzieję, że pewnego dnia zapyta. On jednak nigdy tego nie zrobił, a potem wyjechał i myślałem... Myślałem, że może Orholam mi przebaczył. I wtedy zjawili się Czarnogwardziści. Nigdy nie przestali szukać jej mordercy. Miałem nadzieję, że może nie wezmą mnie żywcem. – Ty? To ty zastrzeliłeś Lucię? Teia ledwie widziała wtedy zakapturzoną postać z muszkietem. W jej snach to zawsze był potwór. Ktoś o nadzwyczajnych umiejętnościach. Płatny zabójca, którego kulę przechwyciła wola samego Orholama. Nie jakiś przestraszony dzieciak. A już na pewno nie Quentin. – To żałosne, jak łatwo mnie przekabacili. Trochę gróźb, trochę przekupstwa. Tak niewiele wystarczyło. Wiedziałem, że to złe. Stracą mnie, a ja na to zasłużyłem. – Kto cię przysłał? – Pomarańczowe światło sprawiało, że Teia czuła się równie podstępna jak sam Starzec Pustyni. – Najwyższy Luksjat Tawleb. Powiedziałem to Bieli. On przysiągł, że to kłamstwo. A co znaczy moje słowo przeciwko jego słowu? Nie miałem żadnych dowodów. Mówił prawdę. Teia to widziała. Nie było podstępu w głosie ani w spojrzeniu Quentina. Teia nie przyjaźniła się z Lucią. Już na początku zorientowała się, że Lucia nie dostanie się do Czarnej Gwardii. Po co zaprzyjaźniać się z kimś, kto niedługo odejdzie?

To było praktyczne podejście, ale też trochę bezduszne. – Przyszłam tu w nadziei, że znajdę rozwiązanie dylematu. Wygląda na to, że mi się udało. Oznaczyła Quentina parylem. – Jakiego dylematu? Co masz na myśli? Jednakże morderca nie zasługiwał na wyjaśnienia. Teia wyszła.

Rozdział 13 Kip stał w kajucie kapitana, starając się przybrać minę Łamacza, zanim wyjdzie stawić czoło drużynie. Wściekną się na niego. Po długich treningach Mocarze wreszcie osiągnęli względnie wyrównany poziom, nauczyli się wykorzystywać swoje atuty. Dodanie do nich Tisis było jak dodanie psu piątej nogi. Nic na to nie poradzą, że będą się przez nią potykać, kompensować jej braki, zwalniać i uważać, by ją chronić. A jednak. Otworzył drzwi i wyszedł w jasne południe pod prawie bezchmurnym niebem i przy dobrym wietrze. Zachowywał się nonszalancko, jak młody małżonek po dzikiej nocy pełnej małżeńskiego wysiłku. Przywołał odrobinę samozadowolenia na twarz, kiedy szedł na rufę, gdzie Mocarze pracowali nad stworzeniem ślizgacza. Kapitan, czarnowłosy i jasnoskóry mieszkaniec Krwawej Puszczy o długich wąsach i brodzie wyglądających jak minóg morski, który uczepił się jego twarzy, uśmiechnął się szeroko na widok Kipa. – Wreszcie znalazłeś perłowy guziczek, co? – zagadnął Kipa, klepiąc go po plecach ze śmiechem. Co takiego? Kip zarumienił się tylko z żalem, przełykając kpiny, jakby wcale nie uważał kapitana za dupka. – Piąty dzień! – powiedział kapitan. – Ha! Robiliśmy zakłady. Wygrałem dzięki tobie dwa danary. Wygląda na bystrego chłopaka, powiedziałem, a i dziewczyna jest ochocza, jeśli się nie mylę. Nie będzie potrzebował tygodnia, orzekłem. Byłem pijany. Jednak dzięki tobie nie jestem stratny. I ona też, co było słychać ostatniej nocy. Ile razy... – Ej, ej! – odezwał się Kip, unosząc dłoń, żeby powstrzymać mężczyznę. – Mówisz o mojej żonie, jasne? Cztery razy. Cztery razy, leżąc obok siebie, miotali się na łóżku, żeby trzeszczało, Tisis krzyczała, a Kip postękiwał i jęczał, kiedy jednocześnie tłumili śmiech. – Cztery razy? – zapytał wtedy Tisis. – To nie za dużo? – Wcale nie. Kiedy czasem sama... Mimo ciemności Kip widział w podczerwieni, że żar rozlał się po jej twarzy. – Kiedy ty...? – dopytywał się. – Ehm, kiedy słyszę, jak ludzie opowiadają o kochaniu się. Chociaż odniósł wrażenie, że miała na myśli co innego, odrzekł: – Zawsze myślałem, że to przesada, przechwałki, bo potem usłyszałem starszego

Czarnogwardzistę, jak zażartował, że nie jest już młodzieniaszkiem. – Ale my jesteśmy młodzi – odparła z naciskiem Tisis. Dostatecznie młodzi, żeby nie wiedzieć, ile razy można szczytować w ciągu jednej nocy, pomyślał Kip. Odegrali więc cztery razy dla niej i trzy dla niego, a potem śmiali się i knuli aż do rana. Bawił się w łóżku prawie tak dobrze, jak to możliwe, kiedy nie można się bawić w łóżku tak dobrze, jak tego się chce. Najwyraźniej trafili w prawdopodobną liczbę dla ich wieku, bo kapitan szybko uniósł ręce, poddając się. – Nie chciałem okazać braku szacunku. – Wyszczerzył zęby w uśmiechu. – Wręcz przeciwnie. Miłego dnia, mój panie. Perłowy guziczek? Mocarze byli głęboko pogrążeni w dyskusji nad budowanym na rufie ślizgaczem. Wszyscy ubrali się na czarno i nosili na kołnierzykach insygnia Mocarzy – potężną postać z rozłożonymi rękami i promieniejącą mocą, ale z głową opuszczoną jakby w modlitwie, skupieniu albo żalu. Niezależnie od tego, ile razy Kip widział ten symbol, coś poruszało go w tej postaci, sięgając głębiej, niż sięgała jego pamięć. Jakim cudem Andross Guile wybrał ten emblemat? Przecież ten skorpion musiał mieć duszę niewrażliwą na sztukę. – Łamacz! – zawołał Cruxer. Przywódca Mocarzy był wysoki i smukły, pewny siebie i przystojny. Poważny z natury i z błękitu, który cieniutkimi pasemkami przecinał jego ciemne oczy, ale niepozbawiony poczucia humoru. Zawsze postępował słusznie i zawsze działał szybko. Dzięki temu był doskonałym dowódcą. Wierzył w to, co w innych najlepsze, i jakimś sposobem właśnie to z nich wydobywał. – Łamacz, podejdź no tutaj i powiedz Ben-hadadowi, że nie jest taki sprytny, jak mu się wydaje, dobrze? Kip spodziewał się kpin, bo zaspał, ale to, że chwilowo mu się upiekło, nie oznaczało, że nie oberwie później. Jednak nie przeszkadzało mu, kiedy drużyna podśmiewała się z niego. Poświęcili wszystko, żeby być tu z nim, żeby zostać razem. – Co tym razem niszczysz? – zapytał Kip, stając w kręgu między górą mięśni, czyli Dużym Leo, a Ben-hadadem, który musiał skakać o kulach, z kolanem w łubkach z powodu rany odniesionej podczas ucieczki przed Świetlaną Gwardią w Chromerii. – Niszczę nagle przestarzałe metody budowy statków. I być może żeglugi. Niszczę stare strategie walki morskiej. – Z trudem trzymając się kuli, zdjął żółto-niebieskie okulary i na przemian to machał nimi, to masował ślady nad uszami w miejscach, gdzie zauszniki za bardzo wrzynały się w skórę. – Zniszczył ślizgacz – powiedział Duży Leo. – Dosłownie. – Czekaj? Co? – zapytał Kip. – Myślałem... – Zerknął za burtę, gdzie spodziewał się zobaczyć ślizgacz, który budowali od pięciu dni. Niczego tam nie było. – Posłuchaj! Słuchaj! – powiedział Ben-hadad na poły przepraszająco, na poły dopraszając się o szansę wyjaśniania wszystkiego. – Potrzebowałem kilku dni, żeby ogarnąć zasady

hydrodynamiki. – Hydro-czego? – spytał Ferkudi. Nie był idiotą, ale nie był też geniuszem. Na Ferkudiego można było liczyć, że w ramach zakładu wciągnie nosem pastę pieprzową. A potem przez tydzień będzie bez krępacji dłubał w nosie, ciesząc się, że ma dobry pretekst. Był także chłopakiem, który bez chwili zastanowienia stanie na linii ognia, by osłonić cię swoim niezbyt mądrym tyłkiem. Jego ogolona na łyso głowa podkreślała sympatyczną pulchność; był najlepszy z nich wszystkich w zapasach, krzesał niebieski i zielony i był solidnym facetem w każdym rozumieniu tego słowa. – To sposób, w jaki woda się porusza, Ferk – wyjaśnił Kip. – Spływa w dół, to jasne – żachnął się Ferkudi. – Wy, geniusze, czasem naprawdę... – Pokręcił głową. Ben-hadad udał, że go nie słyszy. – To nie jest oryginalny projekt, ale po prostu nie rozumiałem, jak... – To w ogóle nie jest projekt! – zaprotestował Duży Leo. – Zniszczyłeś nasz ślizgacz! – Mówię o następnym. A ten ślizgacz był do kitu! – Ty go zaprojektowałeś! Powiedziałeś, że to najlepszy ślizgacz w dziejach świata. I ja pomagałem go zbudować. Pewnie skróciłem życie o dwa lata, krzesząc tak dużo – skarżył się Duży Leo, wskazując czerwień podnoszącą się jak powódź do jednej czwartej wysokości jego ciemnych tęczówek. – Urobiłem sobie ręce po łokcie przy tym ślizgaczu! – Nadal masz łapy jak niedźwiedź – mruknął Winsen, obrzucając znaczącym spojrzeniem potężną sylwetkę Leo. O ile Duży Leo był największy w drużynie, o tyle Winsen był najmniejszy. Był drobny i całkiem zwyczajny, jeśli pominąć promienie żółtego luksynu plamiące jego niebieskie oczy; jedyny członek Mocarzy, którego człowiek nie przestraszyłby się, spotykając go w ciemnym zaułku. I popełniłby poważny błąd. Nie dość, że Winsen był najbardziej szczwanym zabójcą z nich wszystkich, to jeszcze niczym się nie przejmował. Trafiał z łuku w cele, w które żaden z nich by nie trafił, i strzelał nawet wtedy, kiedy żaden z nich nie odważyłby się w obawie, że trafi w cywila albo przyjaciela. Winsen sprawiał wrażenie kogoś, kto nie potrafi przejmować się konsekwencjami. – Prawda! I miałem rację – uspokajał Dużego Leo Ben-hadad – ale ślizgacze to nowy wynalazek. Dopiero Gavin Guile je obmyślił. To dlatego są takie... Słuchaj, zaufaj mi. Sam zajmę się krzesaniem. – Nie, zabraniam – odezwał się Cruxer. Zwykle czekał, aż Mocarze sami się dogadają, więc kiedy się wtrącał, natychmiast milkli. – Ufamy ci, ale nie będziesz krzesał sam. Nie możesz się wypalić. Podzielimy się ciężarem przy pracy nad nowym ślizgaczem, ale następnym razem zapytasz mnie, zanim zniszczysz coś, co należy do drużyny, jasne? – To był mój projekt... – I praca całej drużyny – przerwał mu Cruxer. – Wszyscy dorzucamy do wspólnego gara

to, co mamy. W przypadku niektórych to może być akurat tylko siła mięśni... – Mówi o mnie – wyjaśnił Ferkudi. Niepotrzebnie. – ...ale cała drużyna daje z siebie wszystko. Jasne? Minęła chwila i Kip zapragnął wtrącić się i naprawić sytuację. Cruxer i Ben-hadad ciągle się spierali. Cruxer postrzegał świat w czarno-białych barwach, a Ben-hadad widział niekończące się odcienie szarości. Dla Ben-hadada jego życie i honor należały do Mocarzy, ale jego dzieła należały tylko do niego samego. Cenił swoje błyskotliwe wynalazki i tą jedną jedyną rzeczą nie chciał się dzielić. Nie uważał, że prosi o zbyt wiele, chcąc zachować dla siebie tę odrobinę, skoro wszystko inne oddał drużynie. Dla Cruxera to było wszystko albo nic. Kip jednak postanowił nie interweniować. Może później, kiedy obaj będą bardziej otwarci na głos rozsądku, bardziej elastyczni. I nie przy wszystkich. Ben-hadad próbował zapanować nad sobą. Odparł sztywno: – Stworzę najlepszy ślizgacz, jaki zdołam, żeby drużyna była bezpieczna i... – Kapitanie! Kapitanie! – krzyknął z góry obserwator. W jego głosie brzmiał niepokój i drużyna natychmiast zareagowała. Każdy stanął w gotowości do walki, okulary pojawiły się na nosach. Rozstawieni rozglądali się, trzymając ręce blisko broni. To, że z większością niebezpieczeństw, jakie groziły im na morzu, nie mogli walczyć, nie miało znaczenia. Zareagowali odruchowo. Galera nie miała prawdziwego bocianiego gniazda, więc obserwator po prostu stał na grotrei, trzymając się jedną ręką olinowania. Wskazywał północ ponad wydętymi żaglami. – Przed dziobem! – krzyknął Kip. Wszyscy się odwrócili, ale niczego nie zobaczyli. – Biegiem! – rozkazał Cruxer. Pobiegli na dziób, ześlizgując się albo zeskakując z drabinek prowadzących na rufówkę, uskakując z drogi przeklinającym żeglarzom, pędząc na niską dziobówkę, podczas gdy kapitan wrzeszczał na załogę. Kapitan może i zachowywał się jak dupek, ale znał się na swojej robocie. Kiedy Mocarze dopadli dziobu, rozproszyli się i każdy – oprócz Kipa, który był wolniejszy – wykrzesał trochę swojego koloru. Nadal wyciągał różne okulary z futerału na biodrze, zerkając na brudno-białe żeglarze i nasiąkając kolejnymi kolorami. – A to co znowu? – zdumiał się Cruxer. – Ben? – spytał Ferkudi. – Tak? – mruknął Ben-hadad. – Patrzymy na północ, prawda? – Północny północny zachód, mówiąc ściśle, ale... – Dlaczego słońce wschodzi na północy? Po kilku chwilach wszyscy to zobaczyli. Początkowo wyglądało to jak słońce na horyzoncie, ale świeciło oślepiającą żółcią jak słońce wysoko na niebie, a nie czerwono, jak słońce tuż nad horyzontem. W miarę jak się wznosiło, krąg deformował się i wydłużał niczym najdłuższy palec ogromnej dłoni, a potem po prostu jak pierwsza kiełkująca chmura nadciągającego

ogromnego wału chmur. – Sztorm! – krzyknął obserwator. Żeglarze rzucili się do działania. Ze sztormem umieli sobie radzić. Tylko Mocarze zamarli. Wiedzieli, że to nie jest zwykły sztorm. To był luksynowy sztorm, niszczyciel miast, pogromca armii, gniew Orholama, bicz boży. I sunął prosto na nich. Kiedy błyszczący wał chmur wypełnił horyzont, niebo odbijało się w morzu z nienaturalną czystością. Maleńkie, jasne igiełki rozbłyskiwały między morzem i niebem, jakby światło zszywało je ze sobą. To był skutek braku Pryzmata, który ustalałby równowagę kolorów w Siedmiu Satrapiach. Krzesiciele nieuchronnie zaburzali ją i dlatego rozpętywały się burze. Nikt jeszcze nie zrozumiał, dlaczego tworzą się akurat w tym miejscu, a nie w innym, co je właściwie wywołuje i dlaczego się kończą. – Łamacz, Winsen – powiedział Cruxer. – Jak zwarta jest ta żółć? Winsen oblizał usta. – Trudno powiedzieć z tej odległości, ale... Myślę, że jest lepsza od tego, co ja potrafię. Kip założył żółte okulary. – Zajmuje całe żółte spektrum, ale część, tak, część jest zestalona. – Pada? Ktoś widzi? – zapytał Cruxer, chociaż miał najlepszy wzrok ze wszystkich Mocarzy. Słyszeli historie o krystalicznej burzy w małej ataskiej wiosce. Kryształy niebieskiego luksynu wielkości pięści i ostre jak brzytwa spadły z nieba i posiekały wszystko w promieniu dnia marszu, ale nigdzie dalej. Nikt nie wiedział, czy te opowieści są prawdziwe. Zestalony żółty luksyn byłby jeszcze gorszy. Dziwny wiatr zaczął im wiać w plecy, popychając w stronę sztormu. Kip nigdy nie czuł takiego wiatru. Wiał równo i stale. Żadnych podmuchów, zrywów, zmian w nasileniu, tylko stały i mocny napór. Morze przed wałem sztormowych chmur uspokajało się. Żadnych fal, białych grzyw, żadnych zmian. Zamieniało się w idealne zwierciadło dla jasnych chmur w górze. Ogromne świecące chmury pędziły pod wiatr, uderzając w niego jak w mur, a potem nagle przelały się nad nim jak ciasto naleśnikowe, rozlewające się na blasze koncentrycznymi kręgami. Wszędzie, gdzie rozlewały się chmury, znowu rozbłyskiwały jasne igły. W miarę jak się zbliżali, igły coraz bardziej przypominały pnie drzew, masywne kolumny od morza do nieba. W każdym punkcie styku płaskie morze pulsowało, migotało żółcią, wzbierało jak wir, zapadało się, a potem eksplodowało w niebo. Żółty luksyn migotał, zamieniając się w światło, a każda kolumna była spowita także płomieniami wzbijającymi się spiralnie w niebo. Kolumny pulsowały światłem przez kilka chwil, a potem rozpadały się na wodę i blask. Powierzchnię morza przecinały teraz potężne fale rozszerzających się kręgów, których środek wypadał w miejscu uderzeń luksynowych piorunów. – Orholamie, zmiłuj się nad nami – powiedział ktoś.

– To niemożliwe – powiedział Ben-hadad. – To się dzieje naprawdę – usłużnie zwrócił mu uwagę Ferkudi. – Nie, to niemożliwe – odrzekł Ben-hadad. – Wy, geniusze – mruknął Ferkudi. Wiatr ucichł, morze nagle znieruchomiało i stało się całkiem płaskie, kiedy front burzowy przesunął się nad nim. – Co robimy?! – ryknął do nich kapitan. Kip oderwał wzrok od sztormu. Wszystko, co można było unieruchomić na statku, już umocowano. Żeglarze zrefowali żagle na tyle, żeby statek mógł ciąć fale, ale jednocześnie, żeby maszty nie stawiały zbyt dużego oporu i nie połamały się na wietrze. Wtedy Kip zauważył, że wszyscy patrzą na niego. Jakby znał wszystkie odpowiedzi. – Żółw – powiedział Cruxer. W pierwszej chwili Kip myślał, że Cruxer mówi do niego; żółwio-niedźwiedź to było idiotyczne stworzenie, które wymyślił jako swoje wcielenie. Jakimś cudem ostatecznie zostało wytatuowane na jego ręce i stawało się widoczne, kiedy krzesał. Jednak reszta drużyny zrozumiała. Otoczyli Kipa i niebiescy oraz zieloni krzesiciele zaczęli wznosić wokół nich luksynowe tarcze, żeby osłonić się przed tnącym deszczem. Wejście pod pokład byłoby bezpieczniejszym rozwiązaniem, ale Cruxer spodziewał się, że Kip coś wymyśli. Musimy stawić czoło żywiołowi, a oni spodziewają się, że ja coś wymyślę. Na jaja Orholama. – Ben-hadad, dlaczego to niemożliwe? – spytał Kip. – Bo to żółty luksyn. – Na tym skończył, jakby to wystarczyło, żeby wyjaśnić zgrozę na jego twarzy. – No i?! – dopytywał się Cruxer. – Burze rodzą się z zaburzonej równowagi. Żółć to środek spektrum. Punkt podparcia. Centrum nie może znaleźć się poza równowagą. Skoro jednak się znalazło, to naprawdę mamy... Cokolwiek jeszcze powiedział, zagłuszyły to krzyki żeglarzy. – Przywiążcie się do...! – wrzasnął kapitan. Kilkaset kroków dokładnie przed nimi morze się zapadało. Błyskawice ścigały się po wodzie i były zasysane w głąb leja. Z wstrząsem, który targnął galerą i zwalił niemal wszystkich z nóg, morze wybuchło. Ogień pomknął spiralnie po kolumnie światła, wyładowanie uderzyło w jasne chmury w górze. Wyładowanie. Kip się podniósł. Woda i żółty luksyn lały się na statek wiadrami, podcinając paru żeglarzy i połowę Mocarzy. To jednak był płynny luksyn, Orholamowi niech będą dzięki. Rozbłysnął światłem, uderzając w pokład, oślepiając, ale nikogo nie zabijając. Kip nie wiedział, czy będą mieli szczęście i oberwą tylko płynnym luksynem, czy też nadejdą jeszcze zestalone brzytwy

żółci. Wyładowania. Spowodowane zaburzeniem równowagi. Kip opuścił żółwia i popędził na dziobówkę. Zdążył jeszcze poczuć, jak dziób się unosi, gdy galera wspięła się na ogromną jak góra falę. – Łamacz, wracaj...! – krzyknął Cruxer. Fala jednak była zbyt wielka, za szybka dla galery. Dziób zaorał wodę i statek zatrzymał się nagle, jakby uderzyli w mur. Winsen się przewrócił. Kip złapał go za nadgarstek, gdy chłopak się poturlał i zaczął krzesać, zanim o tym pomyślał. Jedną rękę przykuł luksynem do liny łączącej dziób i grotmaszt, a drugą do nadgarstka Wisenna. Potem woda uderzyła w nich, jakby oberwali ogonem morskiego demona. Kip i Winsen zostali odrzuceni, a potem wzlecieli w górę do połowy wysokości masztu. Oślepieni, z płucami w połowie zalanymi wodą, opadli, zsuwając się po linie na pokład, kiedy fala przewaliła się i dziób nagle zanurkował, zsuwając się w dół po drugim stoku fali. Pozostali Mocarze nadal kucali; trzymali się blisko pokładu pod luksynowym kręgiem niczym kleszcz, który przywarł do skóry statku. Kiedy tylko Kip uderzył o pokład, rzucił się biegiem. Pchnął Wisenna w stronę drużyny nieświadomy nawet tego, że wypuścił zestalony żółty luksyn, który wcześniej wykrzesał. Zestalona żółć? Tak szybko? Przeskoczył nad relingiem forkasztelu prosto na dziób, kiedy statek znalazł się w dole między falami, i przykuł się żółtym luksynem, gdy statek zaczął kolejną wspinaczkę. Głęboki wdech i dziób zanurzył się w kolejną falę, woda zalała Kipa, uderzyła w niego jak w niechcianą plamę. A potem powietrze. Druga fala była mniejsza od pierwszej. Kip zerwał się i sięgnął po soczewki w futerale na lewym biodrze. Jeśli żółty był niezrównoważony, znaczyło to, że... Skoro centrum spektrum wypadło z równowagi, można było to naprawić, tylko manipulując krańcami spektrum. W etui znajdowało się siedem par okularów, kończyły się podczerwienią i nadfioletem, które wzajemnie się równoważyły. Istniał jednak jeden kolor poza podczerwienią – kolor Teii, paryl. Legendy mówiły, że poza nadfioletem istnieje także jeszcze jeden kolor po drugiej stronie – chi. Kip nie miał pojęcia, jak krzesać chi. Niech to diabli, jedyne co wiedział o krzesaniu parylu, to że źrenice Teii otwierają się przy tym tak szeroko, aż wypełniają całe oko. Łapiąc się jedną rękę liny, która łączyła fokreję z galionem, Kip wysunął się najdalej do przodu, jak zdołał. Nie było trzeciej fali. Wreszcie odrobina szczęścia. – Łamacz! Cokolwiek zamierzasz, zrób to szybko! – wrzasnął Cruxer. Morze znowu znieruchomiało. Nienaturalnie płaska powierzchnia przeczyła zdrowemu rozsądkowi po olbrzymich falach, które przed chwilą pokonali. Błyskawica przeleciała nisko nad falami i zaskwierczała na kadłubie galery. Po raz pierwszy Kip spostrzegł strach w oczach Cruxera, kiedy obaj zdali sobie sprawę, że następna kolumna ognia i światła wyskoczy dokładnie spod statku. Nie było mowy, żeby statek i ktokolwiek na nim przetrwali.

Kip odwrócił się do morza. Spojrzał prosto w dół i rozszerzał oczy coraz mocniej mimo bólu, mimo jasności. Głęboko w podczerwień i dalej. To było jak zbyt szerokie otwarcie ust, niewygoda zamieniła się w ból, światło dźgało w jego twarz jak sztylety. Jeszcze szerzej. I jeszcze bardziej. Omal się nie zadławił. I nagle ujrzał paryl tak wyraźnie, jakby ten na niego czekał. Pędził poniżej fal jak chmury po burzowym niebie, a świadomość Kipa dała się porwać wichurze ku centrum sztormu, ku wirowi pod statkiem. Formował się tam twardy węzeł parylu i czegoś jeszcze – chi? – buzując jak piorunochrony na szczytach siedmiu wież Chromerii. Kip czuł, jak zbiera się ładunek. O, niech to wszyscy diabli. Paryl i ten drugi kolor stykały się i powoli skręcały, wirując jak partnerzy w tańcu. Kip czuł narastające ciśnienie. Kolory splatały się ciasno ze sobą, wirowały, iskry skwierczały... Kip rozdzielił się gwałtownie całą siłą woli. Morze wybuchło, a jego rozszerzone do parylu oczy zostały oślepione. Wszystko zniknęło w podwójnym ryku na lewo i na prawo do niego, naparły na niego potężne strumienie wody strzelające w niebo. Czuł, jak strumienie splatają się w niebie nad statkiem niczym drut i wystrzeliwują ładunek niezrównoważonej żółci. Paryl i chi chciały połączyć się, zmiażdżyć Kipa w swoim uścisku. Kip stał z rozłożonymi rękami, węzły mięśni wystąpiły mu z wysiłku na ramionach, jego krzyk utonął w ogólnej kakofonii. Płakał z bólu, łzy mieszały się z wodą morską i słoneczną, sól z solą, głębia z głębią, magia z magią. Nic, tylko magia. Kip ledwie odważył się mrugnąć, chociaż świat zamienił się w zalew niezróżnicowanego światła, które go dźgało. Nie mógł utracić kolorów. Głowa mu się chwiała, podbródek opadł, ręce miał rozłożone. Stał drżący, wyczerpany, wyzywający. Nie było ważne, gdzie spojrzał oślepionymi oczami – wszędzie była magia. Magia była wszystkim. I miażdżyła go. Zupełnie jakby rozdzielał dwa barany, które chciały się zderzyć łbami i udowodnić swoją dominację, obie strony napierały, pchały. Ręce Kipa były jak z kamienia. Opadł na kolana, nadal rozdzielając strumienie parylu i chi. Ręce opadły mu do boków, siła woli niemal całkiem wygasła. Chciał umrzeć, wpaść do morza, przestać istnieć. Ale zanim ręce opadły mu całkiem, wyczuł kogoś obok siebie, kto go objął, podpierając mu ręce. – Mam cię, Kip. Dalej, Kip, prawie nam się udało! Kip? Wszyscy w drużynie nazywają go Łamacz. Kto... – Pomóżcie mi! – krzyknęła Tisis. I Kip poczuł następną parę rąk. – Łamacz, dasz radę! – powiedział Cruxer, pomagając mu wstać.

Kip szlochał. Och, Orholamie, jak to bolało. Sztylety bólu dźgały go przez oczy wzdłuż kręgosłupa. Ręce miał jak z galarety. Z jego woli został pył. – Jeszcze tylko dziesięć sekund – mówił Cruxer. – Daj mi jeszcze jedną dziesiątkę. Mamrocząc przez łzy, Kip odliczał razem z Cruxerem. – Kapitanie, niech mi pan powie, kiedy przepłyniemy! – zawołał przez ramię Cruxer. – Osiem, dziewięć, i... Trzymaj, Łamacz, znam cię, jeszcze jedna piątka... Kip padł. *** – Jeszcze jedna piątka. Och, znam cię, Androssie Guile. Plany ukryte w planach – mówi młoda kobieta. Katalina to ten typ niezręcznej dziewczyny, której uroda rozwija się z trzaskiem jak żagiel napełniający się wiatrem – promienna ciemna skóra, rzadko spotykane błękitne oczy, nieśmiały uśmiech. Andross ma szczęście, że jest pierwszym zalotnikiem, który może zerwać ten kwiat. To spore szczęście, bo musiałby ją uwieść niezależnie od jej urody – Katalina ma coś, czego on potrzebuje. Andross porusza brwiami, patrząc na nią, a ona się śmieje i odkłada na biurko kolejny stos zwojów. Jednak dwa zatrzymuje. – Nie mogę ci pokazać tych dwóch. Gdyby ktokolwiek się dowiedział, straciłabym swoją pozycję, zhańbiłabym rodzinę i całe plemię Tiru. Jestem najmłodszą pomocnicą bibliotekarza w Parii. – „Gdyby ktokolwiek się dowiedział”, hę? – Andross uśmiecha się zuchwale. – Ach, co mogę zrobić, żeby cię przekonać o mojej dyskrecji? Katalina udaje, że się chmurzy, i ta rzekomo chmurna minka wstrząsa Kipem jak policzek. Nie poznał uśmiechu. Nie poznał jasnych oczu. Nie poznał urody. Ale rozpoznał tę chmurność. *** Kip zaczerpnął gwałtownie tchu. Płakał oślepiony. Czyjeś ręce dźwignęły go z pokładu i niosły. – Udało ci się! Kip, udało ci się! Na miłość Orholama, ocaliłeś nas – mówiła. Nie on, tylko Tisis. To Tisis podbiegła do niego, złapała go. Uratowała. Szlochał i wstydził się łez. – Co z jego oczami? Jedno jest... a drugie... – Zasłońcie mu oczy! Patrzy prosto w słońce, idioci! – krzyknął kapitan. Ludzie wykrzykiwali rozkazy i przerzucali się sugestiami. Kip usłyszał, że drzwi otworzyły się z hukiem i wprowadzono go do pomieszczenia. Uderzył kolanami o coś, co musiało być

jego własnym łóżkiem. Usiadł podprowadzony przez delikatne ręce. – Powinniśmy zdjąć z niego... – powiedziała z troską kobieta. – Daj mu odetchnąć, Weredyko – odpowiedziała Tisis. Kip uniósł głowę i chociaż oczy miał zamknięte i przewiązane materiałem, widział trzy postaci w kajucie. Trzy? Weredyka i Tisis krzątały się, próbując się nim zająć, a ich ciała jarzyły się w kolorze poza fioletem, ubrania były jak przezroczysta mgiełka, każdy kawałeczek metalu – sprzączki, biżuteria, szpilki we włosach – lśnił jasną bielą. Patrzył w chi. Trzecia postać była jak z półprzezroczystej bibułki, ale zachowała naturalny kolor. Uśmiechała się. Usta miała pełne, włosy tworzyły wielką skręconą aureolę wokół jej głowy. Rea Siluz, wojowniczka, bibliotekarka, nieśmiertelna, jakimś cudem bardziej rzeczywista niż rzeczywistość. Uśmiechnęła się do niego promieniejąc, dosłownie promieniejąc z dumy. Kip nie miał pojęcia, jakim cudem emocje mogą mieć kolor, ale z jakiegoś powodu wydało mu się to naturalne. – Wróg skierował ten sztorm w twoim kierunku, więc mogę cię uleczyć. Nie zostaniesz oślepiony, nie dzisiaj – powiedziała i wyciągnęła dłoń, kreśląc przed nim znak trójki, wskazując kciukiem jedno oko, środkowym palcem drugie, a palcem wskazującym dotykając jego czoła w miejscu, gdzie znajduje się oko umysłu. Przeszyło go ciepło i Kip zapadł w błogi sen.

Rozdział 14 Teia spodziewała się, że czarnogwardyjskie czuwanie będzie najbardziej religijnym przeżyciem w jej życiu. Po nocy pełnej modlitw na szczycie Wieży Pryzmata wybrany kandydat składa o świcie ostateczną czarnogwardyjską przysięgę. Teia zawsze wierzyła w Orholama, ale zwykle była zbyt zajęta, żeby się modlić albo uczestniczyć w czymś więcej niż obowiązkowe nabożeństwa. Orholam był cesarzem wszechświata, ale ona płaciła mu bardzo skromną daninę. Czekała na czuwanie, myśląc, że wreszcie będzie miała czas na modlitwę i skupienie. A ponieważ to czuwanie zadecyduje o reszcie jej życia, może Orholam szczególnie się nią zainteresuje. Może nawet do niej przemówi. Jednakże tak naprawdę przez całą noc ledwie powstrzymywała powieki przed zamknięciem. Wymamrotała parę modlitw, zaśpiewała kilka tradycyjnych pieśni, zastanawiała się, czy popełniła duży błąd, zostając na Jaspisach, zamiast odpłynąć z Kipem. A sądząc po ukłuciach w brzuchu, zbliżał się jej czas miesięcznej krwi. Właśnie teraz, pół roku od ostatniego razu? Do diabła. Naprawdę skazałam Quentina na śmierć? I tak umrze. To wojna. To konieczne. Jak śmierć Marissii. Ilu przyjaciół będę musiała zabić, nim znajdę się po niewłaściwej stronie? Jestem żołnierzem, Czarnogwardzistką, która wykonuje rozkazy. Ale Quentin? Mamroczący, słodki Quentin? Niech to diabli. Ta jego nerwowość, niepokój, dziwaczna przysięga szczerości złożona Kipowi. Jego dziwna powaga, żarliwe zapewnienie, że pomoże Mocarzom choćby nie wiadomo co. Quentin starał się odpokutować grzech dosłownie od chwili, kiedy się poznali. To jednak nie była prawdziwa pokuta. Nie mogła być, skoro nie stawił czoła sprawiedliwości. Tyle że nie do niej należała ocena prawdziwości pokuty, prawda? To zadanie Orholama. I Bieli. Jestem żołnierzem, nie katem. Nie mogę go zabić. Nie mogę być jego sędzią. To nie moja rola. Wyszłam poza swoje uprawnienia. Mogę go zabić, gdy otrzymam taki rozkaz, ale nie, kiedy sama tak zdecyduję. Nie jestem kimś takim. I wtedy po prostu zrozumiała, że musi to naprawić. Nawet jeśli ma przez to zawalić swoją misję.

Wstała i otworzyła drzwi. Czarnogwardzista imieniem Presser strzegł jej podczas czuwania, ale nie powiedział słowa. Czuwanie to wybór Czarnogwardzisty. Jeśli wyjdzie, to wyjdzie. Teia nabrała powietrza i minęła Czarnogwardzistów przy drzwiach Karris, podchodząc do tego, który strzegł schodów i windy. Był środek nocy, ale dowódca Fisk najwidoczniej sprawdzał swoich ludzi; gawędzili cicho w pomarańczowym świetle pochodni – zwykłe luksynowe oświetlenie nie zostało jeszcze naprawione. – Wychodzisz? – zapytał Fisk. – Jeśli porzucisz czuwanie, wypadasz. Wiesz przecież. Zauważyła, że dowódca odbiera jej decyzję bardzo osobiście. Pewnie skrytykowano go za to, że tak szybko awansował ją na pełnoprawną Czarnogwardzistkę. Jeśli Teia zawiedzie, on też źle wypadnie, i to na samym początku urzędowania w roli dowódcy. Zwykle Teia bez wahania wdałaby się w sprzeczkę, ale oranż podsunął jej pewną myśl. – Nie porzucam czuwania, dowódco. Wypełniam je. Orholam powiedział mi, że muszę coś zrobić. Popełniłam wykroczenie przeciwko memu bratu. Muszę to naprawić przed złożeniem ostatecznych ślubów. Tleros, Łuczniczka z Czarnej Gwardii, chuda jak włócznia, którą trzymała, powiedziała: – Powinnaś załatwić takie sprawy przed czuwaniem. – Dopiero dziś dowiedziałam się, że tej nocy czuwam. Co jest lepsze: spóźnione posłuszeństwo czy nieposłuszeństwo? Mam postępować zgodnie z tradycją i przesiedzieć tu całą noc z nieczystym sumieniem czy uczcić Orholama, wypełniając jego wolę? To było najlepsze, co zdołała wymyślić, nie obwiniając Fiska za brak stosownego uprzedzenia. On jednak zrozumiał. Skrzywił się. – Masz rację. Trzeba wziąć pod uwagę okoliczności. Wróć przed świtem, bo inaczej czuwanie nie będzie się liczyć. – Mówisz poważnie? – wyrwała się Tleros. Zawahała się. – Ehm, dowódco. – Tak. I może zastanowisz się nad tym, jakim tonem powinnaś zwracać się do swojego dowódcy, co? – Tak jest, dowódco – odpowiedziała Tleros. Znowu się zawahała. – Może służba w pomywalni pomoże mi należycie się skoncentrować? Dowódca Fisk tylko spiorunował ją wzrokiem. – Podwójna służba? – Skoro uważasz to za konieczne – odparł Fisk. Tleros się zgarbiła. – Tak jest, dowódco – wymamrotała. Teia zjechała windą, zatrzymała się na pierwszym piętrze i dalej zeszła schodami. Zastała tych samych mężczyzn na służbie przy lustrzanym więzieniu. Dzięki niech będą Orholamowi. Kilka uprzejmości później znalazła się przed celą Quentina i rozejrzała się w parylu za

zabójcą. Otworzyła okienko. Nie spodziewała się, że będzie spał, ale jego ciało było zbyt ciepłe, żeby leżał martwy. Resztki parylowego znaku nadal czepiały się jego głowy. Zastanawiała, czy w ogóle go budzić. Nie chciała z nim rozmawiać. Nie zabije go, czy to nie wystarczy? – Quentin – powiedziała, żeby nie zastanawiać się za długo. Obudził się szybko, ale nie tak znękany wyrzutami sumienia jak zwykle. – Już czas? – spytał, zanim odwrócił się do drzwi. – Nie, nadal trwa noc. Masz jeszcze sześć, siedem godzin. – Teia. – Quentin, nie mogę ścierpieć, tego co zrobiłeś, ale to nie znaczy, że cię nienawidzę. Mnie też zdarzało się niewłaściwie postępować. Patrzył na nią przez chwilę w milczeniu i z powagą. – Nie mogę w żaden sposób naprawić tego, co zrobiłem. Współpracowałem z Bielą, powiedziałem wszystko, co wiem, i nadal nie zbliżyłem się nawet do zrównoważenia tego, co zrobiłem i co próbowałem zrobić. Nie mam nic więcej do powiedzenia. – Oż, kurwa, Quentin. – Domyślam się, że chcesz mnie o coś zapytać, bo inaczej byś nie wróciła. Jestem gotowy odpowiedzieć. – Kto był w to zamieszany? – Jak już powiedziałem, Najwyższy Luksjat Tawleb wydał mi rozkaz. Myślę, że jeszcze jeden Najwyższy Luksjat może być w to zamieszany, ale nie powiedziano mi niczego, co mogłoby to potwierdzić. To tylko moje domysły. Wiem jednak, że Najwyżsi Luksjaci boją się władzy, jaką zdobyli Guile’owie. Teraz ich obawy tylko wzrosną, zdała sobie sprawę Teia. Ale żeby jeden z nich zdecydował się zabić, byle utrzymać równowagę sił? Luksjaci mordercami? Już nie wspominając Najwyższych Luksjatów... Do czego to doszło na świecie? – Potrzebujesz czegoś? – spytała. Na chwilę opanowanie go opuściło. – Moja spowiedź nie była najlepsza. Nie mogli pozwolić na odwiedziny żadnemu luksjatowi, bo mógłby okazać się szpiegiem albo zabójcą. Przyszedł za to Pryzmat-elekt, Zymun. Nie był, ehm, szczególnie zainteresowany. Czymkolwiek. – Zymun to dupek. Quentin zdusił uśmiech i zaraz spoważniał. – Chyba na nic więcej nie zasłużyłem. Właściwie nawet do tego nie miałem prawa... – Na pewno mogę coś dla ciebie zrobić. Przełknął ślinę. – Jest... jedna rzecz. – Odchrząknął. – Moja, ehm, moja matka. Odmówiono mi przyborów do pisania. Pewnie nie bez powodu. Może mogłabyś jej przekazać wiadomość. Możesz ją ująć własnymi słowami. Ponieważ jestem zdrajcą, władze obawiałyby się, że prześlę zaszyfrowaną informację. Powiedz jej prawdę. Straciła wszystko w Wojnie Fałszywego

Pryzmata i niczego tak nie pragnęła, jak tego, żebym przy niej został. Byliśmy bardzo zżyci. Ale poczułem powołanie. Matka poświęciła mnie dla... – Wypuścił powietrze, wydymając policzki, żeby powstrzymać łzy. – Dla Orholama. A ja... zrobiłem coś takiego. Stałem się mordercą. Bo Najwyższy Luksjat Tawleb obiecał mi, że sam zostanę Najwyższym Luksjatem. Powiedziałem sobie, że słucham go, bo chcę, żeby matka była ze mnie dumna, ale nie robiłem tego dla niej. Robiłem to dla siebie. Dla własnej dumy. – Oż, kurwa, Quentin – powtórzyła Teia. – Do widzenia. Dziękuję, że ofiarowałaś mi przyjaźń, chociaż na to nie zasługiwałem. Wybacz mi, ale chciałbym resztę nocy poświęcić na modlitwę. – Ja też – odpowiedziała. – To moja noc czuwania. O świcie zostanę Czarnogwardzistką. – Gratuluję! – powiedział z radością, która wydała jej się szczera. Zaraz potem spochmurniał. – Czy... Jeśli będziesz miała czas... Czy pomodlisz się za mnie, żebym okazał odwagę? Nie jestem z natury odważny, a nie chcę przynieść sobie wstydu. – Głos mu się załamał. Miał mokre policzki. – Jeszcze większego. – Obiecuję. Wiesz... – Odchrząknęła. Gardło jej się zaciskało. – Będę jutro w orszaku Bieli. Jeśli będziesz potrzebował siły, po prostu spójrz na mnie. Będę tam stała dla ciebie.

Rozdział 15 Cesarz Siedmiu Satrapii siedział niewzruszony na luksynowym tronie ze skrzyżowanymi nogami i rękami na kolanach. Siedział i w ogóle się nie ruszał. Przestał jeść i wkrótce nie będzie musiał nawet się załatwiać. Siedział w centrum wszystkiego, poruszając się tylko po to, żeby się rozciągnąć i zlizać strużkę wody spływającą po ścianie, po krzywiźnie jego celi do odpływu, nad którym siedział. Chleb wypadł rynną i spadł na niego. Podniósł go lewą ręką i zaraz wypuścił z powodu brakujących palców. Ostrożnie znowu podniósł chleb i położył w półkolu przed sobą. To była tortura zawsze widzieć chleb przed sobą, ale miał w tym cel. Chciał pokazać, że głoduje. Jestem Guile. Gdziekolwiek spojrzał, widział tylko siebie odbijającego się w ścianach celi. Zawsze tak było? Czy kiedykolwiek widział kogoś innego? Ona nie żyła. Zabił ją. Za jej dobrą służbę nagrodził Marissię śmiercią. I kochał ją, teraz to widział. Kochał ją miłością tak małą jak jego dusza. Kochał ją, jak mężczyzna kocha rękę, którą się masturbuje. I mniej więcej tyle samo o niej myślał. Nie był dobrym człowiekiem ten Gavin Guile. Dazen Guile. Jak zwał, tak zwał. Przelotny uśmiech zmarszczył arogancję, która była jego twarzą. Oszukał starego swoim przebraniem. Raz jeden oszukał Androssa Guile. I znowu go oszuka. Żadne więzienie mnie nie zatrzyma, ojcze. Kolejny dzień. Kolejny kawałek chleba. On sam słabł. Jego oddech cuchnął, skóra była tłusta, mięśnie miał słabe, wzrok czasem mętniał. Wszystkie normalne stadia postu. Nie był jednak pewien, ile jego ciało zniesie. Nie zaczął pościć zdrowy. Zasłużył na ból głodu. A tortura związana z posiadaniem środków gaszenia głodu w zasięgu ręki była czymś więcej, niż zasłużył. Jednakże ból był nie tylko zasłużony. Był konieczny. Nie da się oszukać Androssa Guile małym sumptem. A kiedy nadszedł czas, śnił o Marissii, śnił, że zrzucił ją z balkonu, kiedy Karris znalazła ją w jego łóżku. Śnił, obudził się i odkrył, że nie widzi dużej różnicy. Może we śnie odczuwał mniej skurczów w nogach. Karris. To było dla Karris. Sny przywoływały na myśl déjà vu. Śnił o tej celi, kiedy jego brat cierpiał tutaj. Przez szesnaście lat śnił o tym uspokajającym niebieskim piekle, o fasetach niebieskiego,

krystalicznego luksynu w ścianach lśniących jak słońce na morzu. Dla zabicia czasu zastanawiał się, w jaki sposób ojciec naprawił zniszczenia po ucieczce prawdziwego Gavina. Nie potrafił krzesać niebieskiego, więc ktoś musiał mu pomóc. I każdym pomocnikiem należałoby się później zająć. Jeśli Andross był na tyle ostrożny, żeby samemu sprowadzić tu na dół Marissię, to musiał wiedzę o celach zachować tylko dla siebie. Musiałby zabić sporo osób, gdyby miał naprawić każdą celę, z której uciekł prawdziwy Gavin. Tyle że Andross Guile nie był skłonny do takiego marnotrawstwa jak jego drugi syn, kiedy w grę wchodziło krzesanie. Za nic w świecie nie zawracałby sobie głowy utrzymaniem wielu działających cel. Zostawiłby tylko dwie. Jedną, w której trzymałby Gavina, i drugą jako zabezpieczenie. Gdyby Gavin wyrwał się z pierwszej, Andross zostawiłby go w drugiej do czasu naprawy pierwszej, usunąłby słabości jej konstrukcji, a potem przeniósłby Gavina z powrotem do pierwszej. Wydajne i beznamiętne rozwiązanie. Taki sam powinien być Gavin. Nadal słyszał huk z muszkietu rozlegający się echem w ciasnej przestrzeni, kiedy odstrzelił bratu głowę. Co Andross pomyślał, gdy znalazł ciało? Karris! Szukasz mnie? Na pewno mnie szuka. Uratowała go przed samą Nuqabą. Nie porzuciłaby go teraz. Tylko jak zdoła go znaleźć? Zabawne. Zabawne, że tak długo obsesyjnie starał się utrzymać sekret tego więzienia, a teraz jego jedyną nadzieją było to, że ktoś je wkrótce odnajdzie. Gavin nie pochował brata. Niczego dla niego nie zrobił. Zostawił go tylko tutaj, żeby zgnił. Dosłownie. Kto tak postępuje? Pamiętał, jak Gavin śmiał się, gdy byli dziećmi. Zrobił jakiś psikus jednemu z młodych Białodębów. Nałożyli miód na bieliznę śpiącego chłopca. Chłopak, Tavos, jakimś cudem nie zauważył tego aż do następnego dnia, kilka godzin po przebudzeniu, kiedy już znajdował się na Szafirowej Zatoce na wyprawie wędkarskiej z ojcem. Fale były wysokie tego dnia, a Tavos nie potrafił pływać, więc wypad zakończył się dość nagle, po czym w sercu Tavosa i jego ojca na trwałe rozgorzał gniew. Jak jego starszy brat Gavin się śmiał. Ten Gavin już nigdy się nie zaśmieje. Tyle że to było ledwie kolejne morderstwo na liście, prawda? Dazen musiał zabić osobiście więcej ludzi niż ktokolwiek inny w dziejach świata. Nie był człowiekiem, ale plagą. Wędrował przez kontynent, wykańczając krzesicieli młodych i starych, pęknięte halo wymieniał na krew. Przelał rzekę krwi i w tej rzece widział tylko własne odbicie. Nie był dobrym człowiekiem ten Dazen Guile. Nie zasłużył na ucieczkę. Ale mimo to ucieknie. Nie dla siebie. Ona zasługuje na męża, a na swoje przekleństwo pokochała Dazena. Mógł chociaż tyle zrobić – być przy niej. Chleb kusił, by porzucić tę farsę próby samobójczej, ale Gavin go nie tknął.

Nie oszuka się Androssa Guile niskim sumptem. Potarł twarz okaleczoną ręką. W błyszczącej szarej ścianie dostrzegł martwego człowieka. Uśmiechając się, jednooki martwy człowiek mrugnął do niego porozumiewawczo.

Rozdział 16 Kip był ślepy przez trzy dni. Nigdy w życiu nie bał się równie mocno. Czym jest krzesiciel bez oczu? Jak mógłby zawieść wszystkich, porzucając walkę, nim naprawdę się zaczęła? Nie wyraził tego słowami. Kto by zrozumiał? Mimo ciemności – a może dzięki niej – zaabsorbowane karty do Dziewięciu Króli cały czas włączały się w jego głowie. Żył jako człowiek, który utracił kończyny. Jako heretyczka, której wyłupiono oczy. Jako połamany wojownik, który wyładowywał gniew na tych, którzy go kochali. Żadna to pociecha, żadne udogodnienie. Udogodnienie. Tak się nazywał tamten pistolet, prawda? Pistolet Abaddona, króla... Szarańczy? Ta myśl, to wspomnienie – czy to w ogóle było wspomnienie? – wymknęło mu się jak wiele innych. Tisis dzieliła z nim łóżko, przytulała się do niego, ale nie wiedziała, jak usunąć dzielącą ich przepaść. Przytulał ją, ale bez oczu nie potrafił ocenić wyrazu jej twarzy, a nie ufał sobie na tyle, by uznać, że nie zrobi z siebie głupca albo nie zrani jej niewłaściwym gestem. Po prostu spali. Trzeciego dnia usiadł na łóżku i zdjął bandaże. Widział doskonale. Jego oczy robiły wrażenie zdrowych. Tyle że ci, którym pękło halo, zwykle też czuli się dobrze. Część szaleństwa wynikała z przekonania, że nie oszaleli. Weredyka omal nie wypuściła tacy, kiedy zastała go siedzącego. – Mój panie – powiedziała. – Wybacz, caleen. – Proszę, mów mi Weredyka, mój panie. – Z przyjemnością. Weredyko, spójrz mi w oczy i powiedz, co widzisz. Najlepiej od razu poznać prawdę. – Czy to bezpieczne? Kip pokiwał głową, a ona odsunęła grube zasłony, które powieszono na ścianach. Gdzie się podziewały, kiedy próbowali się tu kochać? Weredyka przez długi czas patrzyła mu w oczy, a on mrugał. Sądząc po świetle, musiał być już późny ranek. – Jest coś... wybacz mi, mój panie, coś zniewalającego w twoich oczach, jakby lśnił tam kolor poza kolorem, ale twoje halo jest nietknięte, jeśli o to się martwiłeś. Kip nabrał trochę otuchy i zjadł śniadanie, podczas gdy niewolnica zajęła się swoimi

obowiązkami, a potem wyszła, by powiedzieć pozostałym, że Kip wstał i ma się dobrze. Później dotarło do niego, że gdyby pękło mu halo w parylu albo chi, to bardzo niewielu ludzi na całym świecie byłoby w stanie to dostrzec i żadna z tych osób nie przebywała na statku. Mógł już być szaleńcem i nie wiedzieć o tym. Cruxer przyszedł sam. – Łamacz – powiedział, kiwając głową – pomyśleliśmy, że najlepiej będzie nie przytłaczać cię i przychodzić od razu całą grupą. – Dzięki. Możesz mi, ehm, powiedzieć, co tam się wydarzyło? – Ile pamiętasz? – Wszystko do chwili, kiedy wodne tornado miało wybuchnąć dokładnie pod galerą. – To rzeczywiście była ekscytująca chwila. – Cruxer odchrząknął. – Woda eksplodowała po obu stronach galery i oba strumienie próbowały znowu się spleść. Dwie ogromne wirujące strugi wody. A ty... jakimś cudem... rozdzielałeś je, aż statek przepłynął między nimi. Burza świetlna skończyła się równie szybko, jak się zaczęła. Od tego czasu było spokojnie. Ocaliłeś statek i wszystkich na pokładzie. – Znowu odchrząknął. – Ehm, paru żeglarzy próbowało cię... czcić. – Ha! Bardzo zabawne. Cruxer nie podzielał jego rozbawienia. – Mówiłem poważnie. Oni też traktowali to poważnie. – Zagryzł wargę. – Łamacz, widziałem, jak zatopiłeś Gargantuę. To było... Łamacz, zamarłem. Nigdy dotąd nie zamarłem w obliczu niebezpieczeństwa. To Tisis cię uratowała. Zawstydziła nas wszystkich. – Bo jest dziewczyną? – Może też, ale przede wszystkim dlatego, że my jesteśmy Czarnogwardzistami. Powinniśmy pierwsi znaleźć się przy tobie. Zawiedliśmy cię. – Dotarliście na czas – zaprotestował Kip. Tyle już sobie przypominał. Ręce, które go podtrzymywały, krzyki. – Byliśmy drudzy. – Ale zdążyliście. – To mogło... Omal nie wpadłeś... – Co dowódca Żelazna Pięść powiedział na temat starych błędów? – spytał Kip. Cruxer się skrzywił. – Patrz na błędy dostatecznie długo, żeby się z nich czegoś nauczyć, a potem zostaw je za sobą. Kip uniósł znacząco brwi. – Och, zamknij się – burknął Cruxer. Dłubał chwilę pod paznokciem. – Tisis mówi rzeczy, które niepokoją drużynę. – A konkretnie? – Chyba jej powiedziałeś, że odpływamy. Upiera się, że popłynie z nami. Mówi, że jej pozwoliłeś.

– Pozwoliłem. – Ale mnie powiedziałeś, że ją zostawimy. – A potem zmieniłem zdanie. Musiałem. Niezadowolenie Cruxera miało niemal namacalny ciężar. – Musimy od razu coś ustalić. Wiem, że powiedziałem, że będziesz dowódcą wtedy, kiedy to będzie miało sens, a ja będę dowodził w pozostałych chwilach i do tej pory dowodziłem drużyną, ale ten układ się nie sprawdza. Nie radzę sobie z niepewnością. – Niepewność jest częścią... – Niepewność jest częścią twojego świata, nie mojego. Kiedy ja wydaję rozkaz, muszę wiedzieć, że zostanie wypełniony. Albo kiedy ktoś mi coś mówi, muszę wiedzieć, że to prawda. To zabolało. – To nie jest kłamstwo, kiedy ktoś ci mówi coś, co uważa za prawdę, a okazuje się nieprawdą. Plany się zmieniają. Niech to, nazwij ją honorowym członkiem Mocarzy. Uratowała mnie. Sam widzisz. Teraz Mocarze nie zawiedli. Po prostu zareagowała jako pierwsza z drużyny. Cruxer się skrzywił. Zdaniem Kipa to był całkiem zgrabny wybieg dla ratowania twarzy, ale Cruxera nie interesowały takie sztuczki. Mimo to odpuścił sobie. – Nie chodzi o to. W każdym razie nie tylko. Proponuję, żebyśmy posłużyli się innym szablonem dla naszej drużyny. – To znaczy? – Proponuję, żebyśmy naśladowali relację Pryzmata i dowódcy Czarnej Gwardii. To bliskie tego, co mamy teraz. Jak na górze, tak i na dole, racja? Ty decydujesz, dokąd się udamy, a ja utrzymuję cię przy życiu, kiedy już tam dotrzemy. Ty jesteś szefem, ale nie przeszkadzamy sobie w wykonywaniu naszej roboty. Jak na górze, tak i na dole. Jednak dla Kipa wejście na to miejsce, stanie się skromnym zwierciadłem Pryzmata, sugerowało coś więcej. – Nigdy nie twierdziłem, że jestem Powiernikiem Światła. – To jest niepewność, z którą mogę żyć. – Chcę, żebyś wiedział, że moim zdaniem Tisis może nam pomóc. W innym razie nie prosiłbym, żeby z nami popłynęła. – Nie jestem przekonany. A jeśli dopuścimy do jej śmierci, jej siostra, zamiast być niepewnym sojusznikiem, stanie się naszym śmiertelnym wrogiem. Ale nie musisz mnie przekonywać. Nie musisz w ogóle prosić o zabranie Tisis. Po prostu wydaj rozkaz... mój panie.

Rozdział 17 Najważniejszy dzień w moim życiu, a ja myślę tylko o tym, że chce mi się siusiu. Kiedy przed świtem komplet pełnoprawnych Czarnogwardzistów dołączył do Teii i pozostałych szczawi podczas ich czuwania, nowa trenerka, jednoręka Samite, zapobiegliwie przyniosła Teii i paru innym przyszłym Łuczniczkom jeszcze parujące kubki z kofi prosto z kuchni. Teia do tej pory wypiła tylko parę łyczków tego pobudzającego napoju i nie zasmakował jej, więc nigdy nie opróżniła całego kubka. Tego ranka wypiła calutki z wielką chęcią. Teraz chciało jej się siusiu i czuła się roztrzęsiona. Czując na barkach brzemię życia i śmierci Quentina, resztę czuwania przeżyła tak, jak zawsze miała nadzieję: płakała, potem przeklinała Orholama za swoje kłopoty, później błagała o wybaczenie, jeszcze później prosiła o wskazówkę, aż wreszcie odzyskała spokój i znowu zaczęła płakać. Przez kilka kruchych, ulotnych chwil miała wrażenie, że nie jest sama, opuszczona, że jej życie ma cel, że on ją zna. Dostrzega. Troszczy się o nią. Że ją ocalił. To była noc wypełniona po brzegi. Jak mój pęcherz. Orholamie, nie pozwól, żebym zsikała się w nowy czarny strój. Pięćdziesięciu Czarnogwardzistów stanęło w rzędach razem z nią i piątką innych szczawi na dachu Wieży Pryzmata, salutując wschodzącemu słońcu. Dowódca Fisk odwrócił się, kiedy tylko słońce całkowicie wynurzyło się zza horyzontu. Czekał ich wszystkich pracowity dzień, więc ceremonia była w najlepszym razie skrócona. Teia nie narzekała. – Adrasteio, córko Gallaei – powiedział dowódca Fisk, przywitawszy pozostałych. Teia nie słyszała imienia matki od dnia, kiedy zgłoszono ją na szkolenie w Czarnej Gwardii. Nie chciała myśleć o sobie jako o córce tej kreatury, chociaż niewolnicy zwykle byli znani pod swoimi matronimikami. – Czarna Gwardia to starożytna organizacja, a przynależność do niej jest ogromnym zaszczytem. Narodziliśmy się z hołdu i klęski, z honoru trzydziestu potężnych mężczyzn Lucidoniusa i wstydu satrapii, które nie zdołały uchronić wdowy po nim, naszego drugiego Pryzmata, Karris Wroga Cieni. Po jej śmierci ci, którzy ostali się z trzydziestki, zorganizowali straż mającą strzec Pryzmata i w ostateczności strzec Siedem Satrapii przed Pryzmatem. Zapadła cisza. Pełnoprawni Czarnogwardziści popadli w zadumę, a nowych ogarnęła konsternacja. Chronić satrapie przed Pryzmatem? Wtedy rozbrzmiał wystrzał jak z muszkietu. Pięćdziesiąt par rąk sięgnęło do broni. Pięćdziesiąt par oczu zniknęło za barwnymi okularami. To tylko podparte prowizoryczne drzwi przewróciły się na ziemię, kiedy ktoś wyszedł na

dach. Karris Guile, Karris Białodąb, teraz Karris Biała stała przez chwilę w wejściu, żeby jej dawni towarzysze broni uspokoili się, a potem wyszła na dach. Nosiła białą suknię swojego urzędu, ale skrojoną specjalnie dla niej, z myślą o jej smukłej, muskularnej sylwetce. Koniuszki wysokiego kołnierza były zaostrzone na kształt mieczy, a wszystkie ozdoby wykonano z jasnego srebra, nie złota. Sama suknia była dopasowana i o ile Teia się nie myliła, materiał nasycono luksynem tak samo jak czarne stroje Gwardii. Suknię tak pomyślano, żeby, na ile to możliwe, eks-Czarnogwardzistka mogła swobodnie się w niej poruszać. To była kobiecość ze stali i Teia natychmiast przypomniała sobie, że raptem dwa dni wcześniej ta kobieta, kiedy próbowano ją zepchnąć z platformy podczas wyborów, kopniakiem zepchnęła dwóch potężnie zbudowanych mężczyzn, i to bez chwili wahania, żalu czy większego wysiłku. Czarnogwardzista Karris Białodąb była mała, szybka i zacięta. Jedyną małą rzeczą w tej kobiecie była jej postura. Kiedy Czarnogwardziści jej zasalutowali, a jej własna czarnogwardyjska obstawa rozproszyła się na dachu, zapytała: – Pozwoli pan, dowódco? – To zaszczyt, najszlachetniejsza pani. Bardzo proszę. Karris z powagą zwróciła się do Czarnej Gwardii. – Pryzmaci nie przełamują halo jak my, ale pogrążają się w szaleństwie, gdy minie ich czas. Niektórzy z nich. Inni nie mogą znieść tego, czego wymaga od nich Uwolnienie. Jeszcze inni, kiedy nadchodzi ich czas i wiedzą, że umrą, próbują uciec. Teia nigdy o tym nie słyszała. Zauważyła, że nie tylko ona jest tym poruszona. Kto z nich wyobraziłby sobie, że zostanie wezwany do zabicia Gavina Guile? A potem zdała sobie sprawę, że nie słyszała o tym, ponieważ Czarna Gwardia jest do tego stopnia kompetentna. Pryzmaci, którzy zhańbili się, łamiąc przysięgę i próbując uciec, zawsze byli po cichu zabijani. Nigdy nikt o tym nie słyszał. Kto wymknąłby się Czarnej Gwardii? – Ale skąd wiedzą, że umrą? Skoro Gavin Guile dożył trzeciej kadencji, skąd inny Pryzmat miałby wiedzieć, że nie czeka go druga albo trzecia kadencja? Czy też właśnie o to chodzi? Nie wiedzą, więc uciekają? – Wiedzą. Skądś wiedzą. – Karris wyglądała na zakłopotaną, jakby ona też nie wszystko rozumiała. Orholamie, zlituj się, czy to znajdowało się w dokumentach, które Teia pomogła ukraść? – Czy my też wiemy? – zapytał ktoś inny. – Zostajemy uprzedzeni? – Kolory i Magisterium uprzedzą was, kiedy taka sytuacja będzie prawdopodobna – odezwał się dowódca Fisk. – Niemniej zawsze istnieje takie ryzyko. Żaden z obecnie służących Czarnogwardzistów nigdy nie musiał polować na Pryzmata i modlimy się, żeby nigdy do tego nie doszło, ale czeka nas długa służba. Macie jeszcze jakieś pytania? Teia pokręciła głową.

– Wasza służba jest trudna, ale jedno wam obiecuję: nie zostaniecie poproszeni o coś, co skala wasz honor – powiedziała Karris. To była odpowiedź na pytanie, którego Teia nie mogła zadać w obecności innych – czy moja próba przeniknięcia do szeregów Zakonu Złamanego Oka oznacza złamanie ślubów? Tyle że była to nieco wymijająca odpowiedź, prawda? Nie będę musiała skalać honoru, ale być może będę musiała złamać złożoną przysięgę albo przynajmniej udać, że ją łamię. Czy Karris poważyłaby się balansować na tak cienkiej linie? Karris Białodąb nie. A Karris Biała? Dlaczego Karris tu przyszła? Żeby jeszcze mocniej związać ze sobą Czarną Gwardię, żeby dobrze życzyć byłej uczennicy, upewnić się, że Teia złoży śluby? Bez wątpienia ze wszystkich powyższych powodów. Jesteśmy wojownikami. Taki już nasz los. – Dowódco – powiedziała Karris – czy mogę kontynuować z panem? – Będziemy zaszczyceni, najszlachetniejsza pani. Chociaż mogą nas wezwać inne obowiązki, nigdy nie przestajemy być Czarnogwardzistami – odpowiedział, a potem zwrócił się do Teii i pozostałych. – Czarna Gwardia tworzy nieprzerwany łańcuch sięgający aż do czasów samego Lucidoniusa. Podczas wcielenia recytujemy historie o naszych poprzednikach, żeby przypomnieć, kim byliśmy, kim jesteśmy i do czego powinniśmy aspirować. Pod koniec każdy wymienia Czarnogwardzistę, który go inspiruje, patrona, którego cechy pomogą mu stać się jak najlepszym Czarnogwardzistą. Najszlachetniejsza pani, czy zechcesz zacząć? – Wspominam Karris Wroga Cieni, żonę Lucidoniusa, wdowę po nim i Pryzmatkę. Chociaż nasza organizacja zaistniała dopiero po jej śmierci, powstała na fundamencie stworzonym przez Karris. Tancerka, poetka, mim i ostatecznie, kiedy czasy tego zażądały, wojowniczka i krzesicielka o niezrównanej zaciętości. Przysięgła, że nie wyjdzie za mężczyznę, który nie pokona jej sprytem, siłą woli i w walce wręcz. Lucidonius przegrał dwanaście razy w ciągu kolejnych dwunastu miesięcy, aż przyznała, że dorównuje jej przynajmniej siłą woli. Oszukiwał w pojedynku na spryt, bo otumanił ją wcześniej, co już samo w sobie świadczyło o jego sprycie, jak sama przyznała. Ostatecznie w walce wręcz przegrała, chociaż niektórzy twierdzą, że celowo. Karris Wróg Cieni trzy razy ocaliła później życie Lucidoniusowi. Za czwartym razem zawiodła. Karris jest mi bliska, bo sercem Czarnej Gwardii jest miłość. Miłość do Siedmiu Satrapii, miłość dla braterstwa i w najlepszych czasach miłość do przywódcy, którego chronimy. Karris Wróg Cieni przypomina mi, że w tym królestwie śmiertelników, nawet jeśli kochamy idealnie, nadal możemy zawieść. Biel cofnęła się krok. Wysoki, ogolony na łysko Czarnogwardzista imieniem Asif wystąpił naprzód. – Wspominam Finera. Był Czarnogwardzistą za czasów Pryzmatów Leonidasa Atroposa i Fiony Rathcore. Pokonał króla bandytów w bitwie na Upiornych Równinach. Przystojny, zabawny, kochany przez wszystkich, spodziewano się, że pewnego dnia zostanie dowódcą

Czarnej Gwardii. Zamiast tego zamienił się w koloraka i uciekł. Zabił czterech naszych braci, zanim go unieszkodliwiono. Finer przypomina mi, jak ważny jest obowiązek i że cała sława nic nie znaczy, jeśli nie dotrzymujesz swoich ślubów. Następny wystąpił jego kuzyn, Alif. – Wspominam dowódcę Ayrada, który milczał, oceniając, aż nadchodził czas, by działać. W walkach podczas prób zawsze kończył ostatni. Był czterdziesty dziewiąty pod koniec pierwszego tygodnia, trzydziesty piąty pod koniec drugiego, potem dwudziesty ósmy, czternasty i ostatniego tygodnia wywalczył sobie przejście z czternastego miejsca na trzynaste, z trzynastego na dwunaste, z dwunastego na jedenaste, potem na dziesiąte, dziewiąte, ósme, siódme, szóste, piąte, czwarte, trzecie, drugie i pierwsze. Nigdy w naszej historii nikt nie walczył tak wiele razy i nie zwyciężył tak zdecydowanie. Dzięki inteligencji Ayrad nie wkładał za dużego wysiłku w walkę, dostrzegał słabość każdego przeciwnika i sprawnie go załatwiał. Później dzięki tej inteligencji został dowódcą naszej świętej organizacji i ocalił życie czterem Pryzmatom. A jednak – dodał Alif – a jednak dowódca Ayrad zginął otruty. Sprawcy nigdy nie odnaleziono. Nawet Ayrad mimo intelektu czasem coś przeoczał, jak my wszyscy. Uczę się od niego, że nigdy, nigdy nie możemy dać się zaskoczyć. – Cofnął się. Wystąpiła Łuczniczka Tlatig. Nie była ładną kobietą. Miała opuszczone kąciki ust, zmrużone oczy, brzydką cerę i mniej krągłości niż siedem wież. Tylko kiedy brała łuk do ręki, poruszała się z wdziękiem. Była wtedy zachwycająca jak jaskółka w locie. Nierzeczywista, niezrównana, istny cud z łukiem w ręku. Na dziedzińcu treningowym nosiła kusą, ciasno zasznurowaną koszulkę, popisując się węzłami mięśni na rękach i szerokimi ramionami. – Wspominam dowódcę Nieustraszoną. Odrzuciła swoje arystokratyczne pochodzenie i ambicje rodziny, żeby służyć Siedmiu Satrapiom. Miała dwa marzenia: zostać Czarnogwardzistką i zostać matką. To drugie poświęciła na rzecz pierwszego. Kiedy odeszła na emeryturę po długiej i legendarnej służbie, której szczegóły przytoczyłabym, gdyby dowódca Fisk nie prosił dzisiaj o zwięzłość, próbowała założyć rodzinę, ale było już dla niej za późno. Przypomina mi o wysokiej cenie obowiązku, przypomina mi, że nasi przodkowie zapłacili ją i żyli honorowo. Dowódca Nieustraszona żyła dla obowiązku i umarła honorowo, chociaż bardzo wiele ją to kosztowało. Pamiętam ją i staram się jej dorównać. Teia ujrzała Łuczniczkę w nowym świetle. Tlatig marzyła o rodzinie? To było jej największe marzenie, cena, jaką była gotowa zapłacić za tę rodzinę? Tlatig nigdy nie sprawiała wrażenia osoby, która ceniłaby sobie bycie matką. Z drugiej strony, widząc zakłopotanie Łuczniczki, Teia zorientowała się, że tamta czuje się teraz odsłonięta, bo wyznała zbyt wiele. Jednakże fakt, że podzieliła się tym, co ją tak zawstydzało, mówił Teii, że otrzymała cenny dar. Wystąpiła następna Łuczniczka, Piper. Nosiła włosy ciasno związane w węzeł na karku, miała halo wypełnione prawie po brzegi i pożłobioną twarz kobiety, której został ostatni rok przed Uwolnieniem. – Wspominam Massensena, Ikkina, Gwafę i Mennada. Massensen pokonał trzy

wielkorogie żelazne byki na Równinie Melos podczas Rebelii Jadmarskiej. Ikkin Tańcząca Włócznia zabił jadmarskiego wodza, olbrzyma Amazula. Gwafa zniszczył Nekril, sabat stosujący narzucanie woli, który oblegał Aghbalu. Mennad oddał życie, ratując Pryzmata w Pericolu, kiedy Pryzmat udał się tam, by podpisać Dokumenty Ilytańskie. Wszyscy ci bohaterowie to ten sam człowiek. Massensen przybierał nowe imię za każdym razem, kiedy dokonywał czegoś, co każdego innego mężczyznę uczyniłoby legendą. Podczas gdy inni przyjęliby imię, które nawiązywałoby do ich heroicznego czynu, żeby wiecznie przypominać o nim ludziom, Massensen postępował przeciwnie. Za każdym razem przybierał nowe, prostsze imię i nie chciał zostać nawet kapitanem straży. Wierzył, że cała chwała należy się Orholamowi, a własną sławę należy dzielić z towarzyszami broni i Pryzmatem. Był po prostu Czarnogwardzistą, a wszyscy Czarnogwardziści są równi. Massensen przypomina mi, że nosimy czerń, żeby służyć w cieniu. Nosimy czerń, żeby światło mocniej jaśniało. Massensen przypomina mi, że obowiązek należy wypełniać doskonale. Z jakiegoś powodu, kiedy tylko Piper się odezwała, Teia wreszcie przestała myśleć o pęcherzu i dała się wciągnąć w opowieści. Mówiono o największych bohaterach w dziejach świata. Ludziach, którzy odmieniali bieg historii, obalali królestwa, ratowali Pryzmatów i Kolory, walczyli z legendarnymi potworami. Do tej kompanii ją zaproszono. Na równych prawach. Tego właśnie pragnęła, odkąd sięgała pamięcią. Wszystkie obawy i wątpliwości, jakie miała co do siebie, ucichły. Będą ją nazywać niewolnicą, ale ta, która wybiera, komu służyć, nie jest niewolnicą. Kiedy to myślała z rosnącym sercem i chłodną łzą na policzku, z szeregu wystąpiła zwykle małomówna Nerra. Uśmiechnęła się nieśmiało. – Wspominam Thiyyę Tafsut. Przez całe życie służyła w ciszy i miała odejść ze służby w Dniu Słońca jako czterdziestolatka. Zwróciła się o pozwolenie na zajście w ciążę i otrzymała zgodę, bo zostało jej już niedużo światła. Ciężarna w przeddzień Dnia Słońca rzuciła się na koloraka, który próbował zamordować Pryzmata. Zginęła i nawet nie zabiła koloraka, ale spowolniła go na tyle, żeby innym się to udało. Ktoś inny zawahałby się w takich okolicznościach, ratował siebie, ratował dziecko, ale nie ona. Przypomina mi, że nawet ci, którzy nie są wielcy, mogą swoją wielką ofiarą odmienić bieg historii. Taka była cena wejścia do tej kompanii. To, co czyniło Czarną Gwardię przerażającą, to jej absolutne oddanie, gotowość zapłacenia najwyższej ceny. W zamian otrzymali życie, które się liczyło. Nawet niewolnica z odległych rubieży cesarstwa mogła się liczyć. Tak, westchnęła jej dusza, tak. Oczywiście także ci bohaterowie zawodzili, wszyscy oni, prędzej lub później, publicznie albo prywatnie. Byli bohaterami mimo porażek, ponieważ całym sercem dążyli ku światłu. Czarna Gwardia była silna, ponieważ te porażki jej nie zagrażały. To była kompania, która będzie żyła w świetle. I jakimś cudem Teia nie myślała już o tym, że będzie szpiegiem. Nasiąkała światłem

świtu, światłem jasnego celu i niezachwianego oddania. Żałowała tylko, że Kip i reszta drużyny nie mogą dzielić z nią tej chwili. Gavin Greyling wystąpił jako siódmy i ostatni mówca. – Wspominam Gavina Guile. – Gavin Guile nigdy nie był Czarnogwardzistą – warknął Fisk. – Chociaż był wielkim człowiekiem. Jest, najszlachetniejsza pani, proszę o wybaczenie. Wybierz kogoś innego, Greyling. – Pozwolę sobie mieć odmienne zdanie, dowódco – odparł Gavin Greyling. – Z całym szacunkiem. Tuż przed bitwą o Ru, kiedy zatopił potężny okręt Gargantuę, Gavin Guile otrzymał czarnogwardyjskie imię od samego dowódcy Żelaznej Pięści. Pośród nas Gavin znany jest jako Promachos. – Ani ty, ani nawet dowódca Żelazna Pięść nie macie takiej władzy, żeby obrać promachosa – odpowiedział Fisk. – I chociaż nasz szacowny cesarz pełnił ten urząd, to zrzekł się go na rzecz Spektrum wiele lat temu. Zawstydzasz... – Proszę o wybaczenie, dowódco, ale to nie był tytuł, lecz czarnogwardyjskie imię, które zgodnie z naszymi najlepszymi tradycjami odzwierciedla istotę człowieka. Imię, na które zapracowuje się w pocie czoła i które odzwierciedla prawdę. I nie jest w naszym zwyczaju odbierać Czarnogwardziście, nawet tylko honorowemu, imię, jeśli nie przekreślił swojego prawa do niego niegodnym postępkiem. Czy sugeruje pan, że Gavin Guile postąpił niehonorowo? – Gavin Greyling zapędził się, ale zrobił to z takim wdziękiem, że trudno było się na niego złościć. – Uważaj sobie, synu. – Najwyraźniej nawet dowódca Fisk nie potrafił się na niego gniewać. – Tak jest, dowódco. Dowódca zawahał się, rozejrzał i zacisnął usta. – Nikt nie powie o tym ani słowa. To nie wyjdzie poza nasz krąg – warknął. – Mów. Nie bez pewnej buty Gavin Greyling powiedział: – Wspominam Gavina pieprzonego Guile’a, który wygrał Wojnę Fałszywego Pryzmata, który przechytrzył uczestników Cierniowych Spisków i zakończył powstanie na Czerwonych Klifach. Gavina Guile, który obalał pirackich królów i bandyckich wodzów, który dzięki sprytowi zakończył Krwawe Wojny jednym śmiercionośnym ruchem ręki, który zaprowadził sprawiedliwość w Siedmiu Satrapiach. Gavina Guile, który polował na koloraki i kryminalistów, który wybudował Mur ze Słonecznej Wody w niecały tydzień, który powstrzymał narodziny bogów, zniszczył co najmniej dwie mary, zabił prawdziwego boga u Półwyspu Ruckiego. Gavina Guile, który stawił czoło morskiemu demonowi i przeżył, ratując mieszkańców Garristonu i Czarną Gwardię. Gavina Guile, który zatopił okręt flagowy Pasha Vecchio, Gargantuę, za pomocą szczura. Gavina Guile, który uzbroił nas do wojny i oddał Czarnej Gwardii morze dzięki morskim rydwanom i niszczycielom kadłubów. Gavina Guile, serce naszego serca, naszego Promachosa, tego, który kroczy przed nami na wojnie, który przybył i podbił i przybędzie ponownie.

Czarnogwardziści zakrzyknęli na wiwat. Nie mogli się powstrzymać. Teia słyszała, że wypływali już i szukali go na ślizgaczach. Niektórzy na służbie, inni poza służbą. Nigdy się nie poddadzą. – Dla takiego człowieka umarłbym dwa razy – powiedział Gavin Greyling. – Dobrze mówi, dobrze! – zawołało kilka osób. Teia jednak patrzyła na Karris. Stała z pochyloną głową. Przełknęła raz ślinę. Z wyraźnym trudem. Kiedy jednak otworzyła oczy, twarz miała pogodną i nie widać było śladu łez. Skinęła władczo głową do Czarnej Gwardii. – Dziękuję – powiedziała. – Na wszystkich nas czekają dziś obowiązki, szczawie – odezwał się szorstko dowódca Fisk. – Jesteśmy legendarną kompanią, ale też jesteśmy niewolnikami, chociaż niektórzy z nas nie mają przyciętych uszu. Terminujemy prawie jak na terminie u mistrza, ale nasza umowa może zostać przedłużona przez dowódcę. O emeryturę możemy jedynie prosić, zgodę na nią musi wyrazić dowódca. Nawet jeśli odłożycie pieniądze, żeby wykupić kontrakt, dowódca nie musi ich przyjąć. Jesteśmy w zaszczytnej niewoli, lecz w niewoli. Dla wojowników-krzesicieli, którymi wszyscy jesteśmy, nie ma bardziej chlubnego powołania, wspanialszej służby, nie można awansować wyżej, kiedy już trafisz do tej wzniosłej kompanii. Jednak nasze życie jest krótkie i trudne, podległe rozkazom innych. Teio, po czuwaniu, podczas którego miałaś rozmyślać o swoim życiu i powołaniu, czy wybrałaś patrona będącego dla ciebie przykładem, do którego pragniesz aspirować? – Tak – odpowiedziała Teia. – Wybieram dowódcę Żelazną Pięść, który sam uciszył artylerię podczas bitwy o Garriston i ocalił mnóstwo ludzi, który dowodził tą kompanią honorowo i odważnie, a ostatecznie został wydalony bez dobrego powodu. Żelazna Pięść przypomina mi, że dołączamy do Czarnej Gwardii, by służyć, a nie dla własnych korzyści. W odpowiedzi na te słowa rozległy się ciche pomruki. Teia uznała, że wyrażają aprobatę – nikomu nie podobał się sposób, w jaki pozbyto się Żelaznej Pięści, i to, jak potem zniknął, chociaż pewnie tylko tak mógł zapewnić sobie bezpieczeństwo. Szczerze mówiąc, Teia miała w nosie, co inni myślą o jej wyborze. Po chwili dowódca Fisk skinął głową, nie komentując jej słów. – W takim razie skoro chcesz związać siebie i swój honor z tą chwalebną kompanią, powtarzaj za mną. Teia powtarzała za nim kolejne frazy: – Ja, Adrasteia, córka Gallaei. – Ja, Adrasteia, córka Gallaei. – Przysięgam, że będę wiernie i posłusznie służyć najszlachetniejszej pani Karris Białej oraz jej następczyniom wyznaczonym zgodnie z prawem. – Przysięgam, że będę wiernie i posłusznie służyć najszlachetniejszej pani Karris Białej... Zgroza! Teia zapomniała słów przysięgi! Fisk podpowiedział jej: – Oraz jej następczyniom wyznaczonym zgodnie z prawem.

– Oraz jej następczyniom wyznaczonym zgodnie z prawem. – Z narażeniem własnego życia będę chronić Pryzmata i w ostateczności... – Z narażeniem własnego życia będę chronić Pryzmata i w ostateczności... – Będę chronić Siedem Satrapii przed nim lub jego następcami. – Będę chronić Siedem Satrapii przed nim lub jego następcami. – Tak mi dopomóż – zrobił pauzę dla podkreślenia wagi ostatniego słowa – Bóg. – Tak mi dopomóż Bóg. A potem, jakby życie Teii nie zmieniło się nieodwracalnie, dowódca Fisk zwrócił się do następnej osoby w szeregu.

Rozdział 18 Sztywny, wysoki, smukły jak rapier, sokolooki Cruxer stał przed drużyną, żeby wydać rozkazy. – Wyjaśnię wam to w słowach, które zdołacie zrozumieć: przymknijcie się. Mocarze zebrali się na pokładzie, witając Ben-hadada z opuszczonymi na oczy okularami i durnego Ferkudiego, który właśnie z powodzeniem przetestował najnowszy ślizgacz Bena. Nie wszyscy dobrze przyjęli wieść, że Tisis do nich dołączy. Dlatego teraz stanęli, myśląc, że Cruxer ucisza ich, żeby wyjaśnić im decyzję. On jednak nie powiedział nic więcej. – Ej, nie bądź taki – żachnął się Winsen. – Nie – odpowiedział Cruxer. – Otrzymaliście rozkazy. Nie podobają się wam. Dobrze. Wasze prawo. A teraz stulcie pyski. Od kiedy żołnierzom podobają się rozkazy, które dostają? – Nie jesteśmy tak do końca żołnierzami – wytknął mu Duży Leo. Kiedy krzyżował ręce, bicepsy mu się wybrzuszały jak dwie wielkie szynki. – Pod jednym względem jesteśmy: kiedy otrzymujemy zadanie, to je wypełniamy. Nigdzie nie jest powiedziane, że ma nam się podobać. – Nie proszę o ślepe posłuszeństwo – odezwał się Kip. – Nie powinien musieć o to prosić – powiedział Cruxer. – Przysięgliśmy mu służyć życiem i honorem. Przestańcie się zachowywać jak dzieci i zacznijcie zachowywać się jak wojownicy. W Czarnej Gwardii było mnóstwo kobiet. – Każda jedna kobieta w Czarnej Gwardii to nadzwyczajny przypadek, sam wiesz – zadudnił Duży Leo. – Każda jedna osoba w Czarnej Gwardii to nadzwyczajny przypadek – odparł Cruxer. – To nie ma żadnego znaczenia – wtrącił Winsen. – Ustanawiamy własne reguły. Nie jesteśmy w Czarnej Gwardii. Wszystkich zabolało to przypomnienie. Tylko Ferkudi wyglądał na nieporuszonego. – Nie chcemy ustalać reguł, przez które zginiemy. – Myślę, że nasza śmierć stała się pewna, kiedy tylko zdecydowaliśmy się odejść z Łamaczem – powiedział Ben-hadad. – Bez urazy, Łamacz. – Nie ma sprawy – odpowiedział Kip. Bo to cudownie, że moi najbliżsi przyjaciele uważają, że doprowadzę do ich śmierci. Żaden z nich nie zauważył nadejścia Tisis. Z blond włosami schowanymi pod petasosem o opadającym rondzie, w niechlujnych spodniach i tunice, z nisko wiszącym na biodrach pasem z bronią wyglądała niemal jak członek załogi. – Powinniście mnie przyjąć – powiedziała. – Jest was tylko sześciu. Będę szczęśliwą siódemką.

– Nie jestem przesądny – burknął Duży Leo. – A ja tak! – powiedział Ferkudi. – Odkąd rozmawiałem z tą starą panią czarownicą i ona powiedziała mi „Synu...”. – Ferkudi! – przerwał mu Cruxer. – Nie, powiedziała „synu”, nie znała mojego imienia. I bez tego to było upiorne, bo... – Ferk! – warknął Cruxer. – A! Jasne. – Są rzeczy, które ja potrafię, a których nie potrafi żaden z twoich wielkich, przerażających siłaczy – zauważyła Tisis. – Mianowicie? – zapytał Duży Leo. Ferkudi wyglądał na zadowolonego, że nazwano go wielkim, przerażającym siłaczem. Poruszył mięśniami piersiowymi. – Dziewczyna ma mój głos w kieszeni. – Zamknij się, Ferk. Co takiego na przykład? – spytał raz jeszcze Duży Leo. – Na przykład mogę zagadnąć nieznajomego i nie przerażę go śmiertelnie. – Zabawne – odparł Duży Leo – ale my tu próbujemy poważnie... – Mówię poważnie – przerwała mu Tisis. – Wiem, że wszyscy patrzycie na Ferkudiego i uważacie go za wielkiego bęcwała. Przestań, Ferkudi. Spójrzcie na niego. W tej chwili. – Odwrócili się i spojrzeli na wielkiego bęcwała. – Ferkudi – jęknęła zirytowana – wyjmij palec z nosa. Wyjął palec i popatrzył gniewnie. – Proszę! Właśnie o tym mówię. – Ożeż ty – powiedział Winsen. – Kumam. – Co kumasz? – zapytał Cruxer, wyraźnie poirytowany, że sam nie rozumie. – Popatrzcie po sobie – powiedziała Tisis. – Znacie się już od lat. Niektórzy z was znają się od dziecka. Popatrzcie, co się z wami stało, kiedy nie uważaliście. Nie jesteście szóstką chłopaków, którzy włóczą się po nieznanej satrapii w poszukiwaniu przygód. Kogo przypominacie? Kip wiedział, o czym Tisis mówi, ale naszła go inna myśl. Ci młodzi wojownicy odcinali się od niej, odmawiając jej miejsca, nie szanując jej z powodu jej urody. A teraz słuchali jej w ciszy. Już na nich wpłynęła, a nawet tego nie zauważyli. Może z wyjątkiem Winsena. Wydawał się odporny na jej czar i tylko obserwował z ponurym rozbawieniem sytuację. – Wyglądacie przerażająco jak diabli – mruknął Kip. To była prawda i Kip dostrzegł, że z jakiegoś powodu najbardziej wstrząsnęło to Cruxerem. Może dlatego, że był dowódcą. Widział siebie jako młodszego oficera, któremu z pewnością zostanie odebrane prawo dowodzenia i znowu będzie musiał podporządkować się przywództwu kogoś starszego. Dowódca chłopców. Zawsze wiedział, że będzie musiał zacząć od samego dołu, kiedy wejdzie do prawdziwego świata. A teraz znalazł się tutaj. Był dumny, że Mocarze okazali się najlepszą drużyną wśród

kandydatów do Czarnej Gwardii, ale aż do tej pory nie zdawał sobie sprawy, że znaleźli się wśród najlepszych na świecie. Ludzie będę się ich bać, bo są przerażający. Wielki, roześmiany, przyjacielski Ferkudi może zawsze już będzie miał warstewkę miękkiego tłuszczyku na zwalistej, krągłej sylwetce, ale mógłby oderwać człowiekowi rękę samą siłą swoich wielgachnych, krągłych ramion. Dodaj jeszcze wielkiego jak góra Dużego Leo, milczącego złowrogo Wisenna, zręcznego Cruxera o zwapnionych goleniach, żylastego Ben-hadada w podwójnych okularach i Kipa, a niewielu ludzi zastąpiłoby im drogę w ciemnym zaułku. – Ciebie też miałam na myśli, Kip – dodała Tisis. Parsknął, ale pozostali spojrzeli na niego jak na wariata. – No co? – spytał. – Nazywają cię Niszczycielem Sztormów – powiedziała Tisis. – Teraz Łamaczem Sztormów – sprostował Ben-hadad. – Za moją sugestią. – Ej, cwane! – zachwycił się Ferkudi. – Czasem pochwała z twoich ust nie odnosi zamierzonego skutku – odrzekł Ben-hadad. Kip nie słuchał. To tylko iluzja, prawda? Te imiona podpierały fasadę – jeśli nie jesteś prawdziwym bohaterem jak Żelazna Pięść, ale musisz dokonać tego, czego on mógłby dokonać, to musisz pożyczyć tyle oznak wielkości, ile się da. Stąd „Łamacz”. „Łamacz Sztormów” pasuje do tego wzorca, ale to zwykły... fuks. Rzecz nie do powtórzenia. Fart. Gdyby w tej chwili spróbował wykrzesać paryl albo chi, tylko zrobiłby sobie krzywdę. Jednakże Tisis patrzyła na niego, jakby był półgłówkiem, bo powątpiewa w siebie. Tisis w ten sposób na niego patrzyła? Tisis? Która widziała jego żenującą nagość? Która widziała wstydliwe blizny człowieka niebędącego w stanie obronić się przed małymi gryzoniami? „Paru żeglarzy próbowało cię czcić” – powiedział wcześniej Cruxer. Zupełnie jakby wszystkie twarze wokół niego próbowały mu powiedzieć, że jest innym człowiekiem, niż on wie, że jest. Pewnie niektórzy ludzie lubią dotyk wełny na oczach, pomyślał. Można było zbyć w ten sposób żeglarzy, ale własną żonę? Przyjaciół, którzy znali go jeszcze lepiej niż ona? Nie dostrzegali go naprawdę, zaślepiały ich miłość i wybaczenie. Życzliwy sposób, w jaki na niego patrzyli, więcej mówił o ich charakterach niż na jego temat. – Jasne – rzucił swobodnie – ale odbiegliśmy od tematu. Co będzie, jeśli wszyscy udamy się do Krwawej Puszczy uzbrojeni, z poplamionymi oczami krzesicieli i ciemną skórą cudzoziemców? Będziemy wyglądali jak najeźdźcy albo bandyci. Cruxer westchnął, a Kip wyczuwał emanującą z niego frustrację. Cruxer był z nich najlepszy, ale też najbardziej zaślepiony. Kip kochał go za to. – Będzie nas spowalniać – zaprotestował Duży Leo, ale już przegrał. – Bardziej niż ja? – zapytał Ben-hadad, wskazując na kolano. – Czy mnie też chcesz zostawić? – Nie to miałem na myśli – zaprotestował Duży Leo.

Kip skupił się już na innym problemie. Weredyka przeszła przez pokład z bagażem i stanęła na obrzeżach grupy ze spuszczoną głową – jestem tylko niewolnicą, niewidzialną kobietą, wielkie dzięki. – O, nie – powiedział Kip. Wziął od niej swoją torbę i przejrzał pobieżnie zawartość: mydło, zmiana ubrań, parę drobiazgów, garnek, talerz, talia kart w pudełku, patyki z odpowiednią liczbą monet. – Ty z nami nie idziesz. – Bardzo się przydam. Do gotowania, zmywania, naprawiania ubrań, do wszystkiego, do czego przyzwyczailiście się, że macie niewolnika. Mogę ułatwić wam życie na szlaku na sto sposobów. – Nie wątpię – odparł Kip. Spojrzał z powątpiewaniem na resztę toreb, które dźwigała. Ile należało do niej, a ile do Tisis? – Ehm, Łamacz, ktoś, kto by nam gotował? – odezwał się Ferkudi. – Próbowałeś kiedyś gulaszu z wiewiórki Cruxera? – Nigdy nie byłem dobry w praniu – dodał Winsen. – Chodzi o moją wcześniejszą... niefrasobliwość, mój panie? – zapytała Weredyka. – Bo obiecuję... Kip podniósł rękę. – Nie chodzi o to. Tisis idzie z nami. Jej siostra wścieknie się, a ja potrzebuję, żeby ktoś, komu Eirene Malargos ufa bez zastrzeżeń, powiedział jej, że to naprawdę była decyzja Tisis i że sama się przy niej uparła. Potrzebuję, żeby ktoś powiedział jej prawdę, całą prawdę. – Lady Malargos będzie na mnie zła, mój panie. – I z tego powodu mi przykro. Domyślam się, że próbowałaś nakłonić Tisis do zmiany zdania? Skrzywiła się. Zatem próbowała. – Ja też. Odetchnęła głęboko, a potem skłoniła głowę. Kiedy Kip się odwrócił, Winsen i Ferkudi patrzyli na niego. Ferkudi ponuro, jak dziecko, któremu odmówiono ciastka. Winsen zaś wyglądał na poirytowanego. Kip zrozumiał, że kiedy podniósł rękę, uciszając Weredykę, uznali, że to także rozkaz skierowany do nich. – Muszę przyznać, że wolałem, kiedy byłeś po prostu jednym z nas – powiedział Winsen. – Pozwolisz, że odejdę, mój panie? – Pochylił się w parodii ukłonu. – Nie, skoro pytasz. Zanim się rozejdziemy, musimy ustalić jeszcze jedną rzecz. Nie tylko dla nas, ale i dla Eirene Malargos. – Mianowicie? – zapytał ze skwaszoną miną Winsen. On i pozostali piorunowali wzrokiem Weredykę, która nagle starała się wyglądać zupełnie niewinnie. – Czego właściwie chcemy dokonać – odpowiedział Kip. – Proponuję dopieprzyć Księciu Barw – powiedział Duży Leo. – Wątpię, żebyśmy znaleźli się po stronie publiczności w tym widowisku – odparł Benhadad.

– Że co? – zapytał Duży Leo. – Zamknijcie się obaj – przerwał im Cruxer. Kip odetchnął głęboko. – Siłą Siedmiu Satrapii zawsze był handel. Chociaż religia i polityka mocno nas wiążą, byliśmy silni po części dzięki pasatom, dzięki obiegowi towarów i mieszaniu się krwi i kultur, jakie wymiana handlowa zapewniała. Ilyta produkuje najlepszą broń palną, chociaż znajduje się najdalej, jak to tylko możliwe od najlepszego źródła prochu w Ru. Paryjskie żelazo trafia do wszystkich zakątków satrapii. Ruthgarskie zboże karmi wszystkie satrapie. To znaczy, że nawet farmera w Abornei stać czasem na świeże tyrejskie pomarańcze. Taka sytuacja ma też swoje minusy. Nikt w pozostałych satrapiach nie próbuje wydobywać srebra na taką skalę jak w ataskim Laurionie. Wszyscy wiedzą, że większość soli, i to najlepszej, pochodzi z ruthgarskiego wybrzeża. Stocznie w Delcie Wielkiej Rzeki karmią się niemal wyłącznie drewnem z Krwawej Puszczy. Rzecz w tym... Wiem, że się pogubiliście, ale dajcie mi jeszcze chwilę... Rzecz w tym, że Chromeria od początku udawała, że wojna nie jest poważna. Na każdym etapie sytuacja była gorsza, niż zdawano sobie sprawę, i o wiele gorsza, niż przyznawano. Specjalizacja, która była taka pomocna, okaże się niszczycielska, kiedy utracimy określone miejsca, produkujące towary niezbędne dla nas do prowadzenia wojny. To był poważny cios ekonomiczny, kiedy pozostałe satrapie utraciły tyrejskie pomarańcze i tamtejsze twarde drewno. Jednak teraz utraciliśmy kopalnie guana w Ru do produkcji prochu i całe srebro z Laurionu, srebro, którym Krwawe Szaty Księcia Barw mogą opłacić najemników i piratów. Podczas bitwy u Półwyspu Ruckiego straciliśmy flotę. Teraz ją odbudowujemy, ale potrzeba na to czasu i pieniędzy, a żadnej z tych rzeczy nie mamy w nadmiarze. Jeśli poganie zajmą Krwawą Puszczę, odbiorą nam tanie, obfite zasoby drewna, które znajdują się blisko naszych stoczni. To oznacza dla nas spiralę śmierci: jeśli nie dostaniemy drewna, nie zbudujemy statków. Bez statków nie obronimy stoczni. Jeśli odbiorą nam stocznie, zajmą Morze Lazurowe. Jeżeli zajmą Morze Lazurowe, nie będą musieli wygrać z nami nawet jednej bitwy. Wielki Jaspis i Mały Jaspis to przecież wyspy i daleko im do samowystarczalności. Wystarczy blokada morska, żeby wszyscy pomarli tam z głodu. – Nasze ślizgacze mogą zatopić statki, którymi nas zaatakują – zaprotestował Cruxer. – Racja, pewnie, ale ślizgacze nie przywiozą żywności, prochu, soli, żelaza, drewna ani dziesiątek tysięcy innych rzeczy, których Wielki Jaspis potrzebuje każdego dnia. Poza tym sekret ślizgaczy nie pozostanie sekretem na zawsze. Jak długo będą zapewniały nam przewagę? Rok? Krwawym Szatom wystarczy rok albo nieco więcej, żeby stworzyć potrzebną im flotę. Co zrobi Chromeria, jeśli przybędą z ogromną flotą oraz ślizgaczami? – Wszyscy zginą – powiedział Winsen. – Ułatw to nam, Łamacz – poprosił Ben-hadad. – Co mamy zrobić? – Jestem przekonany, i lady Eirene Malargos musi to usłyszeć – odpowiedział Kip, zerkając na Weredykę – że jeśli stracimy Krwawą Puszczę, przegramy wojnę. Odbyła się już jedna bitwa pod Wolibrodem i nasza strona przegrała. Porażka była niezmiernie dotkliwa.

Ruthgar stracił tam trzydzieści pięć tysięcy ludzi. A potem jeszcze Krucza Skała i nic niewarte zwycięstwo na Skrzyżowaniu przy Dwóch Młynach? Ruthgar ma dość brania na siebie głównego impetu w każdej bitwie. Ma dość posyłania ludzi na śmierć. Myślę, że wszyscy po naszej stronie spisali Krwawą Puszczę na straty. Leży za daleko, a jej obrona byłaby zbyt kosztowna i za trudna. Myślę, że lepszą linią obrony będzie Wielka Rzeka. Podejrzewam, że satrapowie i Kolory nigdy nie powiedzą tego na głos, ale wyślą tylko symboliczne siły, żeby prowadziły wojnę partyzancką w Puszczy i dały im czas na przygotowanie obrony. Nikt nie pośle znowu na pewną śmierć dziesiątek tysięcy żołnierzy. Mówiąc krótko, Siedem Satrapii już padło. Zwyczajnie nie mają dość woli, żeby zrobić to, co konieczne, by wygrać. Zapadła cisza. – Najgorsza mowa przed walką w dziejach świata – podsumował Winsen. – Jednakże... – zaczął Kip, uśmiechając się nagle szeroko – ...mamy pewną przewagę. W Tyrei i Atashu byli ludzie, którzy pragnęli zwycięstwa Księcia Barw. Zerwał wstrętne im więzy i porwał złe traktaty. Uwolnił niewolników. Obiecał bogactwa i powrót rodowych bogów. Pewna garstka ludzi go kochała. W Krwawej Puszczy jest inaczej. Tutejsi ludzie są głęboko związani z przyrodą, odbierają koloraki jako straszliwe pogwałcenie praw natury, bo sprzeciwiają się porządkowi pór roku, zgodnie z którym życie ustępuje śmierci. Ponadto Książę Barw stracił tu nad sobą panowanie. Starł z powierzchni ziemi całe miasteczka i pozwolił swoim ludziom spustoszyć inne, szerzyć gwałt. Ta satrapia graniczy z Kruczą Skałą, miasteczkiem, gdzie dwieście młodych kobiet rzuciło się z murów i to z dziećmi na rękach! Tutejsi ludzie mieszkają w rozproszeniu, ale są twardzi i doskonale znają swoje ziemie. To myśliwi, traperzy, przewodnicy, drwale i rzeczni kapitanowie. Pod wieloma względami nigdy szczególnie nie poważali Chromerii, ale docenią kogoś, kto do nich przyjdzie, żeby walczyć razem z nimi ze znienawidzonym najeźdźcą. Zbierzemy wszystkich chętnych, którzy mają coś do zaoferowania, i pokażemy Księciu Barw, dlaczego to miejsce nazywa się Krwawą Puszczą. Tisis tutaj dorastała. Zna ludzi i ich zwyczaje. Z jej pomocą udamy się do Ostępu, zbierzemy małą armię i uratujemy satrapię. – Innymi słowy – odezwał się Duży Leo – dopieprzymy Księciu Barw. Jak już powiedziałem. Kip uderzył wielkoluda w ramię. Jakby walnął w wołowy udziec. – Właśnie. Musiałem to tylko wyjaśnić większą liczbą słów tym mniej lotnym. – Nie patrzcie na mnie! – zaprotestował Ferkudi. I tak, będąc niemal w zasięgu wzroku od stolicy Ruthgaru, weszli na dziwny nowy ślizgacz, który Ben-hadad ochrzcił imieniem Mocarny Napieracz. Kip pokręcił głową. Tisis mruknęła tylko: – Chłopcy. Ferkudi zarechotał. Winsen wyszczerzył zęby w uśmiechu. Cruxer zaczerwienił się i powiedział: – Nie możesz go tak nazwać.

– Jesteśmy Mocarzami – odpowiedział Ben-hadad. – Napęd wykorzystuje poniekąd napór na wodę, to wszystko. Łgał w żywe oczy. – Rozumiem, że ty jako pierwszy zaliczysz Napieracza? – zapytała Tisis. Ben-hadad zmarszczył czoło. – W twoich ustach to brzmi... – Tylko koniecznie stań dobrze, na szeroko rozstawionych nogach, bo inaczej Napieracz cię zrzuci. – Napieracz? Ja wcale... – Potrzebujesz dodatkowych instrukcji? Bo ja całkiem dobrze znam się na ujeżdżaniu potężnego napieracza – dodała Tisis. Ben-hadad pobladł. – Pamiętaj, żeby dobrze się chwycić i rozluźnić biodra... – No dobrze, już dobrze! Kilka godzin później pędzili do ujścia Wielkiej Rzeki na świetnym ślizgaczu nazwanym Błękitnym Sokołem.

Rozdział 19 – To twoja wina. Ta wojna. Ten obłęd. Śmierć i szaleństwo. Gavin uniósł głowę na dźwięk głosu, ale nikt mu nie towarzyszył w celi, nie otworzyła się żadna szpara w ścianie, przez którą szyderca mógłby atakować go słowami. Zamknął ponownie oczy. Cisza była jak poduszka na jego twarzy. Co było dziwne, zważywszy, że twarde powierzchnie odbijały każdy dźwięk. Jednak gdy tak siedział w bezruchu ze skrzyżowanymi nogami, prawie nie oddychając, z palcami rozłożonymi w znak trójki w pozie modlitewnej, przywykł do wydawanych przez siebie cichych odgłosów. To naturalne, że zbyt długo oderwany od bodźców zaczął halucynować. Jak zdołałeś wytrzymać tak długo, bracie? Jego brat oszalał tutaj, ale powoli. Bardzo powoli. Szesnaście lat w monochromatycznym piekle i jak długo zachował rozum? Dziesięć lat? Gavin wątpił, czy wytrzyma dwa miesiące. Dziwne. Prawie się nie poruszył, odkąd zabrano Marissię. Nie panował nad niczym poza własnym ciałem. Siedem dni. Od siedmiu dni nic nie jadł. Zgodnie z naturalnym przebiegiem postu przestał być głodny od nieszczęsnego trzeciego dnia. Siódmego dnia woda spłynęła kaskadą z pępka nad nim. Najpierw strumień mydlin. Kiedy Gavin stworzył to więzienie, uznał ten luksus za przejaw jego dobroci. Poza tym nie wiedział, jak długo człowiek może żyć w brudzie i nie zapaść na jakąś infekcję lub chorobę, a potem umrzeć. Podczas Wojny Pryzmatów widział mnóstwo brudu, a była to wojna trwająca miesiące. Mimo wszystko niemal tyle samo ludzi umarło z powodu chorób, co podczas bitew. Kiedy jednak projektował więzienie, zapomniał o podgrzewaniu wody. Strumień zimnych mydlin wylany na nagiego człowieka, który nie może się ogrzać, nie jest wyrazem dobroci. Nawet moje próby okazania dobroci okazały się okrucieństwem. Gavin zniósł zalewające go strugi. Wtarł trochę wody w rany, ale nie próbował oczyścić brody ani skóry. Siedział tylko w pobliżu kloaki na podłodze i patrzył, jak chleb namaka i odpływa. Potem spadła limeta dla zapobieżenia szkorbutowi. (Odkąd utracili Tyreę, nie było już pomarańczy). Gavin nie wiedział, rzecz jasna, czy ojciec zabarwił ją na niebiesko, jak on zawsze barwił pomarańcze, które zsyłał bratu. Nie sięgnął po limetę. Potem spłynęła czysta woda, spłukując mydliny i owoc.

Gavin siedział nieruchomo z twarzą w dłoniach. Z jakiegoś powodu w czystej celi na nowo poczuł własny smród – tym razem chciał śmierdzieć – i lekko kredowy zapach niebieskiego luksynu. Uniósł głowę, żeby spojrzeć na swoje odbicie ściągnięte do nieludzko wąskich proporcji przez wygięcie ściany, migoczące nieco w krystalicznych fasetach niebieskiego luksynu. Odbicie wyglądało na zniesmaczone jego widokiem. – Głodzisz się? – zapytała wychudła postać. – Myślisz, że to stosowna śmierć dla Guile’a? Bądź człowiekiem z charakterem. – Kontroluję to, co mogę. – Nie brałem cię za tchórza. – Co masz na myśli? – zapytał odbicie Gavin. Odbija mi, pomyślał. – Zdecyduj się. Nadal masz zęby, prawda? Chcesz żyć, ugryź chleb. Chcesz umrzeć, przegryź nadgarstek. Wykrwawisz się. Może wcale sobie tego nie wyobrażał. Gavin potrafił wyobrazić sobie, jak szydzi z siebie, ale inaczej by to zrobił. Z powodu dłoni przed twarzą nie widział, czy usta odbicia poruszają się zgodnie z ruchami jego własnych. Czy jego zdrowie psychiczne było aż tak wątłe? – Co ja robię? – zapytał na głos Gavin. Mówienie do siebie to jedno, ale rozmowa, jakby jeden człowiek był dwiema różnymi osobami, to coś całkiem innego. A potem przeszedł go dreszcz. Mógłby przysiąc, że tym razem jego odbicie nie poruszyło się tak samo jak on. Przechylił głowę. Zmrużył oczy. Pociągnął nosem. Odbicie nie poruszało się do końca równo razem z nim. – Nie pamiętasz? – zapytało odbicie. Tym razem Gavin był pewien, że usta odbicia się poruszyły, a jego własne nie. Jednak głos rozległ się w jego głowie. – Gdzie twoja bezbłędna pamięć, Gavinie Guile? – Dazenie. – To już nie ma znaczenia, prawda? Po tym, co zrobiłeś. Po bratobójstwie. Nie, to rzeczywiście nie miało już znaczenia. – Czym jesteś? – zapytał Gavin. – Nie czuję, żebym oszalał. Nie mam gorączki. Nie pościłem aż tak długo, by widzieć zjawy. – Naprawdę nie pamiętasz. Jestem zbulwersowany. Gavin Guile, człowiek tak blisko boskości, zapomniał o własnym dziele? Jednak jakaś cząstka ciebie pamięta, prawda? Bo inaczej dlaczego mówiłbyś przez sen? – O czym ty mówisz? Czym jesteś? – I wtedy to do niego dotarło. – Orholamie, zlituj się, jesteś martwym człowiekiem. – Samo imię brzmiało jak odległe echo. Czyżby jego brat rozprawiał o nim kiedyś, wiele lat temu?

– Nadal nie rozumiesz, jak bardzo jesteś okrutny tak naprawdę, co? – Nie byłem okrutny. Zrobiłem to, co musiałem. Nie mogłem go zabić i nie mogłem go wypuścić. To był jedyny sposób. Miało to potrwać tylko tyle, ile będę potrzebował do umocnienia swoich rządów. Różne rzeczy mi umknęły. Nigdy nie nadszedł czas, kiedy mógłbym go bezpiecznie wypuścić. Myślałem, że kiedyś nadejdzie. Jednak nigdy nie zrobiłem nic, żeby celowo okazać okrucieństwo. Nigdy o to nie chodziło. Widmo wyszczerzyło zęby w uśmiechu. Było żałosne tak samo jak Gavin. – Czarny nie odebrał ci aż tyle – powiedział martwy człowiek. – Wiem, że chciałeś, by tak było. Nakarmiłeś czarny każdą plugawością, jaką popełniłeś, każdą zbrodnią i zgrozą. Czarny luksyn to zapomnienie, szaleństwo i niepamięć, więc prawie się udało. Jednak jednego o nim nie można powiedzieć. Nie jest czysty. Nigdy nie działa dokładnie tak, jak masz nadzieję, prawda? Zapominasz niewłaściwe rzeczy, a on przywiera jak smoła do palców twojego umysłu. Przez lata Gavin nie pamiętał, że krzesanie czerni jest możliwe. Musiał nakarmić czarny luksyn nawet wiedzą o krzesaniu czerni. Przez lata nie był w stanie przypomnieć sobie, co zrobił. A już z pewnością nie pamiętał w jaki sposób. Do diabła, a teraz – kiedy było już za późno – powracały do niego fragmenty i urywki, czarne kamienie obracane w świetle, przecinające wspomnienia, które najlepiej zostawić na brzegach rzeki Żal. – Czym jesteś? – zapytał. – Ty stworzyłeś te cele więzienne. Pierwszą w miesiąc, następne w ciągu pierwszego roku. To było gigantyczne przedsięwzięcie. Genialny pokaz twoich talentów, twojej monomanii i twojego strachu. Jednak wiedziałeś. Wiedziałeś, że on spędzi tu długi czas, i wiedziałeś, że nie będzie miał nic innego do roboty, jak obmyślać sposób zniszczenie tego, co stworzyłeś. Niszczenie jest zawsze łatwiejsze od tworzenia, prawda? Potem zdałeś sobie sprawę, że to dotyczy nie tylko rzeczy, ale i ludzi. Niszczenie jest łatwiejsze od tworzenia. Dlatego stworzyłeś mnie. Odbicie samego siebie. Żebym rozpraszał uwagę. Odciągał od zamiaru. Wiedziałeś, że w końcu Gavin obmyśli sposób ucieczki, chyba że nieustannie będziesz utrudniał mu całkowite skupienie się na zagadce. Dlatego stworzyłeś mnie: żeby najpierw zniszczyć jego, zanim on zniszczy więzienie. – Nie – powiedział Gavin. To było zbyt prawdopodobne, za sprytne. – Badałeś zakazane sztuki narzucania woli i wtłoczyłeś cząstkę siebie w to więzienie. Naprawdę jestem odbiciem ciebie, Dazenie. Jestem całą nienawiścią, jaką czułeś do swojego starszego, silniejszego i bardziej pewnego siebie brata, obdarzonego naturalnym przekonaniem o własnej wyższości, który całkowicie zawładnął sercem ojca i był obiektem jego dumy. Brata, który z łatwością opanowywał wszystko, co było mu potrzebne. Który miał cię w pogardzie. Potrzebowałeś tylko, żebym go rozpraszał, ale posunąłeś się dalej. Uczyniłeś mnie narzędziem tortury. Twój brat żył samotnie i tylko twoja nienawiść dotrzymywała mu towarzystwa przez szesnaście lat. – Nigdy bym...

– Jesteś okrutniejszy, niż myślisz. Potem oczywiście posłużyłeś się czarnym luksynem, żeby usunąć wspomnienie tego, co uczyniłeś, ukryć to nawet przed sobą. Jakby zapomniany grzech był grzechem odpuszczonym. Gavin przełknął ślinę. – Tyle że wszelka magia słabnie ścierana powoli przez piaski upływających lat i w końcu zaczynasz sobie przypominać, prawda? To nie mogła być prawda. Niestety fragmenty pasowały do siebie. Niedawno śnił o swoim pierwszym Uwolnieniu w roli Pryzmata i sen ten kończył się tym, że posłużył się czarnym luksynem. Celowo, żeby wymazać wspomnienia. Podziałało. Stracił wspomnienia z tamtej nocy (i z ilu jeszcze?) na ponad siedemnaście lat. Zważywszy, ile pamiętał popełnionych okropieństw, o ile gorsze musiały być wspomnienia, skoro jego dawna wersja zdecydowała się nakarmić nimi czarny luksyn? – Możesz stąd wyjść, wiesz? – zapytał martwy człowiek. – Jak? – Sam wiesz jak. Wykrzesz czarny luksyn. Ten ostatni raz. – Każdy pomysł, który zaczyna się od słów „ten ostatni raz”, to zły pomysł – mruknął Gavin. – Słucham? – zapytał martwy człowiek. – Mój ojciec zwykł tak mawiać. – Teraz jesteś starszy. Lepiej kontrolujesz siebie i swoją magię. Możesz dokonać tego bezpiecznie. – Nie ma we mnie magii. – Możesz odzyskać czarny. – Nie. To szaleństwo, trucizna, morderstwo i śmierć. To mnie właśnie doprowadziło do tego miejsca. – Tak, tutaj, żywego – odparł martwy człowiek. – Ile pamiętasz ze Strzaskanej Skały? – Wszystko. – Kłamiesz. – Pamiętam dostatecznie dużo. – Naprawdę? Wątpię. Ile prawdy jesteś gotowy przyjąć, „Gavinie” Guile? – Nie mam już żadnych złudzeń. Martwy człowiek parsknął śmiechem. – To rzeczywiście dziwne, że jestem częścią ciebie, kiedy to ty jesteś taki chudy i pusty. Och, Gavinie, Gavinie. Pamiętasz spotkanie w dzieciństwie ze Zwierciadłem? Z Janus Borig? – Tak. – Pamiętasz, co powiedziała? Jak przez mgłę. – Tak. To ma znaczenie? Zwierciadła nie widzą wszystkiego. – Nie pamiętasz.

– Nie – przyznał Gavin. – I nie chcę o tym rozmawiać. – Och, to doskonale, ponieważ nie zostałem stworzony po to, żeby dręczyć twojego brata, nie. Niestety stworzyłeś mnie, żebym dręczył więźnia. Którym teraz jesteś ty! Radosny, irytujący, nędzny dupek. Czy Gavin był taki? Och, oczywiście, że tak. Doskonalił swoje umiejętności przeciwko starszemu bratu już kiedy byli dziećmi. – I – dodał martwy człowiek – mam mnóstwo czasu, a ty nigdzie się nie wybierasz. – Mów, o co ci chodzi, i skończ z tym – warknął Gavin, ale żołądek mu się zacisnął. Jak długo przetrwa w tym piekle z bliźniaczym ja, które z niego szydzi? To widmo będzie znało jego słabości, wszystko, czego w skrytości ducha nienawidzi w sobie. Martwy człowiek będzie lepszym katem dla Dazena, niż mógł być dla prawdziwego Gavina. – Janus Borig coś ci powiedziała, Dazenie. Powiedziała, że potrafisz krzesać czarny luksyn. – Tak. I co z tego? – Tyle wspomnień Gavin sam odzyskał. – Powiedziała ci, że potrafisz krzesać tylko czarny luksyn. Byłeś czarnym monochromatą. Powiedziałeś to bratu. Ty, pozbawiony mocy, jedyny syn w potężnej rodzinie, który nie potrafił krzesać. Czułeś zażenowanie ojca, jego pragnienie, by nikt inny się nie dowiedział, nadzieję, że ostatecznie uda mu się ciebie naprawić. Kiedy więc usłyszałeś, że masz czarny, pochwaliłeś się tym i Gavin się ciebie bał. Słusznie. Gdy zacząłeś przejawiać swoje moce, brat wiedział o tym, ponieważ mu powiedziałeś. I stopniowo Gavin zaczął pojmować, że musi cię powstrzymać. – Nie, to nieprawda. – Pamiętasz, dlaczego udałeś się do posiadłości Białodębów i stawiłeś czoło braciom Karris? – Poszedłem się z nią zobaczyć. Mieliśmy uciec. – Nie, wiedziałeś, że ona już wyjechała. Zależało ci na niej trochę, dość, żebyś nie chciał jej śmierci. Nigdy jednak nie planowałeś jej poślubić. Sam zdradziłeś, że zamierzasz z nią uciec. – Nie. – Skoro więc wiedziałeś, że jej nie ma, czemu poszedłeś do posiadłości Białodębów? Dlaczego świadomie chciałeś stawić czoło siedmiu braciom, siedmiu krzesicielom? – Nieprawda. To nie tak było. Tyle że to się wydarzyło tak dawno temu. Szczegóły się zacierały. – Poszedłeś tam z tego samego powodu, dla którego polowałeś na koloraki. Dlaczego Pryzmat osobiście poluje na koloraki? Kiedy Orea Pullawr próbowała cię powstrzymać, to powinna być drobna sprzeczka. „Gavinie, doprowadzisz w ten sposób do własnej śmierci”, powiedziała. Jednak ty walczyłeś o prawo zabijania koloraków, jakby twoje życie od tego zależało. Dlaczego Pryzmat postępowałby w taki sposób? – Mogłem bezpiecznie na nie polować. Nie było powodu, żeby inni ludzie ginęli. Tylu już zginęło. Dla mnie to nie było niebezpieczne. – Nie, to są kłamstwa, które mówiłeś innym, żeby samemu dobrze wypaść. Prawda była

taka, Gavinie, że dla ciebie było niebezpiecznie nie polować. – A jak to się ma do Białodębów? – dopytywał się Gavin. – Bo razem wzięci jej bracia krzesali wszystkie kolory. I ponieważ czerń jest pustką, ale pustkę można napełnić. Ciemność można wypełnić światłem. Czarny może utrzymać każdy kolor. Poszedłeś do posiadłości Białodębów, żeby zamordować tych młodych ludzi i skraść im ich moce. Bo to właśnie robią czarni krzesiciele. – Nie. – Jednak protest był tylko słabym szeptem. – I dlatego musiałeś polować na koloraki. Traciłeś moc od pierwszego dnia i musiałeś ją uzupełniać krwią krzesicieli. Z powodu swojej słabości i miłości twoja matka temu zaprzeczała. Twój ojciec i brat znali prawdę. Wstrzymywali się tak długo, jak mogli, ale kiedy zamordowałeś tych wszystkich ludzi w posiadłości Białodębów, zrozumieli, że jesteś potworem. Wiedzieli, że trzeba cię powstrzymać. Ciebie, Dazena, Czarnego Pryzmata. Dazen stworzył maskę Gavina na podobieństwo kielicha z dmuchanego szkła. Ze stopionego szkła, któremu gorące powietrze nadaje kształt i które potem twardnieje, stając się pięknym, kruchym przedmiotem. Widząc złote listki oplatające delikatną nóżkę i głęboką, cesarską purpurę wina, słysząc melodyjny brzęk wspaniałego kryształu, świat nie dostrzegał drżących rąk, które ściskają puchar. Teraz wino wypito do dna, kielich wysunął się z pijanych palców, zawirował i się roztrzaskał – eksplozja kłamstw połyskujących teraz w świetle, ostrych i niebezpiecznych. Pochylił się zawstydzony, żeby je pozbierać. Podnosił odłamki drżącymi palcami, a one go raniły. Utalentowany niewdzięcznik. Kłamca. Impostor. Morderca. Złodziej. Bratobójca. Zdrajca. Złoczyńca. Krew i woda pomieszały się ze łzami na połamanych kamiennych płytach jego umysłu. Fałszywy nauczyciel, fałszywy prorok, fałszywy król. Krwiożerczy umysł, nieoświecony, czarne serce, czarny krzesiciel, czarny Pryzmat. Czarny Pryzmat.

Rozdział 20 – Zatem, ehm, lady Guile, jak się nazywa to miasteczko? – spytał Winsen. Mocarze znowu płynęli w górę Wielkiej Rzeki, jak to robili od ponad tygodnia. Odkąd przemknęli obok kapitanów portu w Rath, Winsen zasypywał Tisis z pozoru niewinnymi pytaniami. – Nie wiem, jak się nazywa, ale niedługo powinniśmy dotrzeć do miasta zwanego Verit. Znajduje się u podnóża Grzmiącego Wodospadu – odpowiedziała. – W tym miejscu Wielka Rzeka i Akomi Nero łączą się, tudzież, z naszego punktu widzenia, rozdzielają się, bo popłyniemy w górę rzeki. Akomi Nero wypływa z Pogórza Ruthgarskiego. – Ogromny punkt orientacyjny, co? – powiedział Winsen. – Ogromny – zgodziła się. Próbowała nie okazać, że pytania Winsena ją męczą, ale Kip nie miał co do tego wątpliwości. – To chyba dobrze wiedzieć, że nasz przewodnik kojarzy chociaż te największe punkty orientacyjne – mruknął nie całkiem pod nosem. Zarumieniła się. Jasna skóra nie pomagała jej, kiedy w duchu się gotowała. Mimo to ani razu nie odezwała się niegrzecznie. Kip zapytał ją wcześniej niezręcznie, czy powinien coś zrobić, stanąć w obronie żony, ale ona odpowiedziała, że nie, że sama będzie toczyć swoje wojny. Nie był do końca przekonany, że mówiła szczerze, a Winsen zwykle bezbłędnie wyczuwał, jak podać w wątpliwość jej przydatność, nie będąc przy tym otwarcie niegrzecznym. – Na pewno płynęłaś już tą rzeką kilka razy, prawda? – spytał Winsen. – Winsen – wtrącił się Cruxer – umyślnie zachowujesz się jak dupek? – Nie, sir. Nie staram się umyślnie wyjść na dupka. – A czy umyślnie starasz się zbliżyć do tego celu najbardziej, jak się da, nie przekraczając jednak granicy? – zapytał Cruxer. Winsen się zawahał. Nie okłamuje się Cruxera. Winsen już raz okazał niesubordynację, na samym początku. Cruxer zrzucił go wtedy ze ślizgacza. Chłopak dopłynął do brzegu, pokonując wody, o których było wiadomo, że żyją tam aligatory, i szedł całe popołudnie i wieczór, żeby dogonić ślizgacz. Kiedy dotarł na miejsce, raptem godzinę po tym, jak rozbili obóz, Cruxer zbeształ go za spóźnienie na wartę. Winsen czuwał do późna, a potem odbębnił swoją wachtę przy dyszach. – Tak, sir, zgadza się. Źle to wyliczyłem? – Och, nie wiem, czy przekroczyłeś granicę, czy tylko się do niej zbliżyłeś. Orholam spogląda w serce i ja także. Trzymaj gębę na kłódkę, dopóki nie rozbijemy obozu, dobrze?

Winsen zasalutował bez słowa i na tym się skończyło. Na razie. Fakt, że Tisis nie umiała odpowiedzieć na żadne z pytań Winsena, nie pomagał. Powiedziała mu, że nie zna dolnego biegu rzeki. On odrzekł wtedy: „Ale z pewnością lepiej się orientujesz od nas, bo my tu jesteśmy po raz pierwszy, prawda?”. Widząc, że nie dotrą do Grzmiącego Wodospadu przed nocą, rozbili obóz wcześniej, żeby nie zatrzymywać się w Verit ani w innych okolicznych miasteczkach. Błękitny Sokół na razie sprawiał się cudownie. Gdyby podróżowali zwykłą łodzią, straciliby już cały dzień. Nie tylko z łatwością omijali posterunki, ale i rzecznych piratów. Z łatwością pokonywali przeszkody wodne, przy których inaczej potrzebowaliby przewodnika z najnowszymi mapami. Mogli też polować z pokładu. Zwolnili jednak, kiedy parę razy ugrzęźli na piaszczystych łachach. Dzięki krzesaniu i wysiłku mięśni udawało im się wyrwać, ale za każdym razem tracili kilka godzin. Ben-hadad już pracował nad projektem następnego Błękitnego Sokoła, tym razem o mniejszym zanurzeniu, z kamuflażem i głębokościomierzem. Tego wieczoru – jak kilka razy wcześniej – Kip poszedł z Tisis do pobliskiej wioski, żeby poznać najnowsze wieści. Nawet tak daleko od linii walk ruthgarscy i puszczańscy wieśniacy wiedzieli sporo o tym, co dzieje się na świecie. Wielka Rzeka była bez wątpienia najszerszą arterią handlową i komunikacyjną między Zieloną Przystanią i Pływającym Miastem Dúnbheo a Rath, stamtąd zaś towary i wieści docierały do pozostałych satrapii. Tisis zwykle wyciągała od wieśniaków wszystko, co sami wiedzieli. Chociaż posługiwała się fałszywymi nazwiskami, wieśniacy zawsze wierzyli, że pochodzi z Puszczy. W swojej prostocie chłopaka z tyrejskiej wioski Kip zawsze myślał, że włosy w kolorze blond i jasna skóra to czysto ruthgarskie cechy, ale Wielka Rzeka sprawiła, że mieszkańcy jej brzegów byli niemal tak samo zróżnicowani jak wszyscy ludzie z wybrzeży Morza Lazurowego. Tego wieczoru odwiedzili podupadłą farmę bez ogrodu, za to z podwórzem, na którym bawiły się dzieci. Jak zawsze przyszli z dziczyzną – to zapewniało im miłe powitanie na odwiedzanych farmach, których plony zaspokajały tylko potrzeby mieszkańców. Z daleka zawołali na powitanie, żeby nikogo nie przestraszyć. Ten dom nie miał gospodyni. Mieszkał tam tylko weteran Krwawych Wojen z dwunastoletnim synem, który robił wrażenie niezbyt zdrowego na umyśle – wpatrywał się w ogień na kuchni, śmiał się w dziwnych momentach, czasem nagle skrzeczał albo wrzeszczał, potem chichotał, gadał od rzeczy, niekiedy głośno. Tisis nie okazała lęku. Pod koniec siedziała, trzymając go za rękę, i nie miała nic przeciwko, kiedy zaczął obwąchiwać jej włosy. Widząc, że nie skomentowali żadnym okrutnym słowem zachowania chłopca, weteran stał się dla nich życzliwszy. Zwięźle przedstawił im sytuację wojskową w miastach nad górnym biegiem rzeki, powiedział, z której strony najpewniej zaatakuje Biały Król na podstawie tego, co wiedział o jego siłach.

Kip pierwszy raz usłyszał to imię. Najwyraźniej Książę Barw zwał siebie teraz „Białym Królem”. Przed końcem wieczora Kip zapytał gospodarza, Deoradhána Wooda, czy do nich dołączy, ale on tylko pokręcił głową. – Widziałeś mojego syna. Z jego matką też nie było dobrze. Inaczej ucierpiała, ale też było z nią źle. Jej głowa ucierpiała. A może serce. Weszła do rzeki dwa lata temu. Rozumiesz? Weszła do rzeki. Nie zostało mi nawet ciało do pogrzebania, nie ma grobu, który mógłbym odwiedzić. Prawie mnie tym zabiła. Teraz żyję tylko dla syna. Ten człowiek cierpiał, a Kip nie mógł pozbyć się uczucia, że niepotrzebnie. – Nadal myśli pan trzeźwo i ma mocne plecy. Znajdzie się dla pana miejsce. Zaszczytne miejsce. Nie ma nikogo, kto zająłby się na jakiś czas chłopcem? Przez sześć miesięcy? Rok może? Mamy złoto, jeśli to pomoże, gdyby opieka nad nim, wykarmienie go i tak dalej miałyby stanowić obciążenie. – Nie trzeba, chłopak potrafi zapracować na swoją strawę. Robotny jest – odpowiedział Deoradhán. – Ale nie mogę odejść. Ciężkie mam życie, lecz dobre. Będę dźwigał to brzemię, dopóki Najwyższy mnie nie uwolni w taki albo inny sposób. – Jeśli ktoś nie powstrzyma Białego Króla, nikt nie będzie mógł zostać na farmie i żyć w spokoju, żyć dobrze – powiedział Kip. – Nie jestem tchórzem, synu. Ani zmęczonym starym człowiekiem. Jednak szczytne cele i tłum nieznajomych? Jaki człowiek poświęci dla czegoś takiego własnego syna? Poza tym dałem słowo, że nigdy go nie opuszczę, za nic w świecie. Może to głupia przysięga, ale lepsi ludzie dotrzymywali głupszych obietnic. Niech Orholam oświeci wasze ścieżki i kieruje waszymi strzałami, młodzi wojownicy. Kiedy wrócili do obozu, wszystko już rozstawiono i ogień wesoło płonął. Zjedli i podzieli się wieściami. Niewiele tego było, ale dość, żeby pomóc im podjąć następną decyzję. Przy Grzmiącym Wodospadzie musieli zdecydować, czy zapłacić za skorzystanie z wielkich śluz, które uniosą ich ślizgacz na poziom rzeki za wodospadem, czy opłacą tragarzy, czy spróbują sami przenieść Błękitnego Sokoła, czy sprzedadzą go czy też zatopią i potem wybudują nowy. Mieli dość pieniędzy na opłaty dla tragarzy albo za śluzy, ale Cruxer uważał, że pieniądze mogą się przydać później, a tragarze będą mogli dokładnie i z bliska przyjrzeć się ich ślizgaczowi – to pierwszy krok do tego, by Chromeria straciła swoją tajną przewagę. Błękitny Sokół był za ciężki, żeby sami z łatwością go przenieśli, zwłaszcza że tragarze znali sposoby sabotowania wysiłków tych, którzy rezygnowali z ich usług – osłabiali stopnie i przestawiali znaki, kierując piechurów w ślepe zaułki na ścieżkach, gdzie potem nie zdołaliby nawet zawrócić z ładunkiem. To był prawie bandytyzm – coś, czego Chromeria nigdy nie zdusiła i pewnie nie zdusi. Kipa doprowadzało to do białej gorączki. Jednakże słowa weterana, który został farmerem, przekonały ich, że czeka ich długa droga w górę rzeki. Warto będzie wybudować drugi ślizgacz. Z ciężkim sercem odpieczętowali

luksyn, żeby łódź rozpadła się w pył. Niestety takiej tajemnicy wojskowej nie oddaje się po prostu komuś, kto może za nią zapłacić. Wspięli się z łatwością i szybko. Nawet tragarze robili wrażenie przyjaznych. Może permanentnie gniewne spojrzenie Dużego Leo zachęciło ich do okazania szacunku. Po dotarciu na szczyt wodospadu szli jeszcze kilka mil, aż znaleźli stosownie ustronne miejsce. Ben-hadad ekscytował się budową nowego ślizgacza, nawet jeśli użycie takiej ilości luksynu oznaczało, że szybciej wypełnią halo. – Mała strata – orzekł Duży Leo o oczach w tygrysie pasy czerwieni i podczerwieni – i tak żaden z nas nie pożyje dość długo, żeby martwić się przełamaniem halo. Praca zajęła im cały dzień. Tego wieczoru, kiedy siedzieli wokół ogniska, Winsen znowu zaczął: – No dobrze, wielka pani przewodniczko, co teraz? – Teraz sytuacja się zmieni – odparła Tisis. – Na wybrzeżach Krwawej Puszczy i w dolnym biegu rzeki mieszkają różni ludzie i kocham ich z całego serca, ale to bardziej obywatele Siedmiu Satrapii niż mieszkańcy Puszczy. Tu, na górze, gdzie trudniej dotrzeć cudzoziemcom, zaczyna się dzicz. Są tu ośrodki cywilizacji, nawet dwa wielkie miasta, ale to pojedyncze lampy pośród leśnej nocy. Możecie zauważyć ludzi o rozdwojonych koniuszkach uszu albo niebieskawej skórze. Nic nie mówcie. To ostatni przedstawiciele pigmejów, mieszańcy z mniej niż połową pigmejskiej krwi. Pigmeje w jednej czwartej, w jednej ósmej. Nie pytajcie. – Dlaczego nie pytać? – zaciekawił się Ben-hadad. – To nigdy nie są wesołe opowieści. – Jak to? – naciskał Winsen. – Mniejsze ryzyko, że strzelimy gafę, jeśli będziemy wiedzieli, co jest grane. – Pytasz mnie, jakbyś myślał, że nie wiem – odpowiedziała spokojnie. – I, kurna, masz rację. – Winsen – odezwał się Cruxer – czy ty... – Nie, sir. Nie tym razem. Chcę się zorientować, na co możemy tu liczyć. Czy nasza przewodniczka naprawdę wie coś więcej niż to, co można przeczytać w książce z chromeryjskiej biblioteki. Bo widzicie, z czegoś zdałem sobie sprawę dwa dni temu. Zamilkł. – Mówże – rzucił sarkastycznie Ben-hadad – nie trzymaj nas w napięciu. – Powiedziałaś, że dorastałaś wśród tych ludzi, ale... Jesteś Ruthgarką, nie pochodzisz z Puszczy. I byłaś zakładniczką Chromerii, odkąd cię znam, tudzież o tobie słyszałem. Nie mam nic przeciwko temu, żebyś nam towarzyszyła i zabawiała nocą lorda Guile’a, ale jeśli tylko po to tu jesteś, to wolę nie udawać, że jesteś czymś innym niż królewską pochwą na miecz. Kip w okamgnieniu przebył połowę dystansu, ale nim zdążył wymierzyć cios Winsenowi, powstrzymał go nikt inny, jak właśnie Tisis, która rzuciła się na niego całym ciałem. – Nie! Nie. Pozwól, że sama to załatwię.

Kip rozejrzał się po przyjaciołach i zorientował się, że Tisis ma rację. Widział, że patrzą z powątpiewaniem. – Ej, no co? – odezwał się Ben-hadad, wzruszając ramionami. – Dowodzenie powinno zapewniać jakieś dodatkowe korzyści, ale Winsen ma trochę racji. Mamy prawo wiedzieć, co ona wnosi. Jeśli tylko uszczęśliwia naszego przywódcę, to super! Ale jeżeli tak jest, to czy powinna nami kierować...? Ej, dlaczego patrzysz na mnie jak na dupka? – Walcie się – powiedział Kip. – Myślicie, że okłamałbym was wszystkich? – Kip... Łamacz – odezwała się Tisis – pozwól, że to wyjaśnię. Daj mi to z nimi załatwić. Kip się wycofał. Co miał zrobić? Pozwolić przyjaciołom mówić, że jego żona nadaje się tylko do tego, żeby położyć się na plecach i rozłożyć nogi? Pewnie, przed ślubem sam nie wypowiadał się o niej zbyt życzliwie. Na jaja Orholama, byłoby sto razy gorzej, gdyby dowiedzieli się, że ta jedyna rzecz, w której ich zdaniem jest dobra, w ogóle jej nie wychodzi. W ogóle. – Kiedy Gavin Guile zakończył Krwawe Wojny – powiedziała Tisis – z jego dekretu wszystkie wybitne rody z obu stron miały oddać część swoich ziem i otrzymać równe powierzchnią wycinki ziem po drugiej stronie rzeki. Wychowałam się na nowych ziemiach Malargosów w głębi Krwawej Puszczy. Od początku moim zadaniem było stać się obywatelką Puszczy, żeby moja rodzina mogła utrzymać nowe ziemie i liczyć na lojalność tubylców. Kiedy miałam dziesięć lat, wybrano mnie na zakładniczkę Chromerii... – Dziesięć lat! – wykrzyknął Winsen. – Ale na cztery miesiące w roku mogłam wrócić do naszych majątków, a moje miejsce zajmował kuzyn Antonius. Większość tego czasu spędziłam w Puszczy, część w Rath i, owszem, Win, mnóstwo czasu spędziłam w Chromerii ucząc się o moim nowym domu. Zatem zgadza się, na nic nie przydam się wam w walce. Nigdy nie udawałam, że jest inaczej. Potrafię załadować muszkiet i z niego strzelić, ale na tym kończą się moje żołnierskie umiejętności. Znam jednak wiele sekretnych faktów z historii, o których mogą nie wiedzieć nawet mieszkańcy Puszczy. Na przykład... Zapytałeś mnie, próbując udowodnić, że jestem oszustką, dlaczego nie należy pytać pigmejów o ich rodowód. Odpowiedź jest następująca: bo takie pytanie oznacza, że zakładasz, że mają ludzką krew. – A to źle? Dlaczego? – zapytał Kip. – Ponieważ pigmejki mogą przyjąć nasienie mężczyzny, ale nie mogą urodzić mu dzieci. Rozumiecie? Młodzieńcy popatrzyli po sobie. – Nie... – powiedział Kip. – Jak dla mnie to idealny układ, jeśli lubisz maluchy – wyrwał się Ferkudi. Wszyscy spojrzeli na niego. – Chciałem powiedzieć: jeśli lubi się małe, naprawdę małe kobiety! Nie miałem na myśli dzieci! W żadnym razie! I nie mówię o sobie! Ja wcale... Chodziło mi o ciążę, jasne? – Nie, nie – zaczęła tłumaczyć Tisis. – Miałam na myśli to, że mogą zajść w ciążę, ale umierają przy porodzie. Zawsze. Oczywiście z ludzkimi kobietami pigmeje rozmnażają się

bez problemu, ale w następnym pokoleniu wszystkie mieszane córki mają ten sam problem. Nawet w małżeństwach dwójki mieszańców kobiety często umierały, jeśli nie przy pierwszym dziecku, to przy drugim. Nawet małżeństwo mieszańca półkrwi z pigmejką jest ryzykowne. Wkrótce obie strony zakazały takich związków. Uznano je za przeklęte. Zatem mieszańcy, których teraz zobaczycie to albo owoce zakazanej miłości, albo czegoś, co mój drogi, kochany, przodek Broin Okrutnik, niech płonie we wszystkich dziewięciu piekłach, nazywał „karnym gwałtem”. Zarówno mężczyźni, jak i kobiety mieszanej krwi są mile widziani w społecznościach, niektórzy uważają nawet, że przynoszą szczęście, bo przecież wymknęli się śmierci, ale całkowicie się ich odrzuca, gdy w grę wchodzi małżeństwo albo miłość, bo kto z własnej woli przekaże swoim dzieciom śmiercionośną klątwę? Nawet z natury wysocy pigmeje i pigmejki z trudem znajdują partnerów, bo każdy podejrzewa, że sfałszowali swoje genealogie. – Zgubiłem się przy „karnym gwałcie”. Co to jest, u diabła? – spytał Kip. – Broin Okrutnik przegrał na końskich wyścigach i uznał, że pigmejski dżokej, dzieciak właściwie, nie ważył dość dużo, zatem było to oszustwo. Rozpętał z tego powodu wojnę. Orzekł, że jedyny sposób, by oczyścić pigmejów z ich zwodniczej natury, to gwałt. Tylko ze szlachetnej krwi, jego własnej i jego ludzi, rzecz jasna, bierze się szlachetne nasienie, z którego narodzi się szlachetny owoc nawet na zbrukanej glebie, czyli pigmejskiej kobiecie. Dlatego próbował ustanowić sakrament gwałtu. Nie chodziło o męską przyjemność, rozumiecie. Według jego perwersyjnej doktryny gwałt był zbawieniem pigmejów. Trzebił więc pigmejów i gwałcił pigmejki, skazując przy okazji pół następnego pokolenia, czyli wszystkie córki, na śmierć. Stwierdzenie, że skutki uczynku tego chorego skurwiela były dalekosiężne, to niedopowiedzenie. Po części, żeby uciec od jego schedy, moi przodkowie opuścili Krwawą Puszczę i udali się do Ruthgaru. Teraz rozumiecie, dlaczego zdwoiliśmy wysiłki, starając ponownie dopasować się do Krwawej Puszczy. Duży Leo zaklął pod nosem. – Moi rodzice podróżowali po Krwawej Puszczy przez dziesięć lat i nigdy o niczym takim nie wspominali. – To nie jest coś, o czym opowiadamy – odrzekła Tisis. – Po tych wydarzeniach wielu pigmejów wycofało się do Ostępu. Jakieś sto lat temu. Mówi się, że nadal istnieją wolne pigmejskie plemiona, i tam, dokąd się udajemy, możemy je napotkać. Zawsze się uśmiechają, to wynik budowy kości ich twarzy. Rozerwą wam jednak gardła, jeśli ich obrazicie, a ich magia woli podobno może sprawić, że sam las zaatakuje ich wroga. Jeśli więc spotkasz jakiegoś pigmeja, Winsen, to pilnuj tej swojej niezdyscyplinowanej, zafajdanej jadaczki, bo inaczej twoje zgorzkniałe króciutkie życie może zakończyć się bardzo gwałtownie, a nikt z nas nie zacznie z tego powodu wojny. Jasne? Patrzył na nią przez kilka chwil, a potem odwrócił wzrok. – Tak, lady Guile. Cud nad cudami – Kip po raz pierwszy w życiu odniósł wrażenie, że ten młody człowiek odrobinę się stropił.

Rozdział 21 Zgodnie z tradycją świeżo upieczeni Czarnogwardziści otrzymywali jakąś uciążliwą służbę dla uczczenia złożenia ślubów. Teia była tak wyczerpana, że całkiem poważnie rozważała, czy nie skorzystać z przywileju Łuczniczki. Naprawdę męczył ją ból podbrzusza, ale inne kobiety nie cierpiały, kiedy dziewczyna wykorzystywała miesięczną krew, żeby wymigać się od nielubianych zajęć. – Już czas – warknął dowódca Fisk. Pozostali Czarnogwardziści stali swobodnie, śmiejąc się i opowiadając dowcipy, ale Teia wyprężyła się na baczność tylko z ledwie zauważalnym opóźnieniem. Uchylenie się od obowiązków byłoby fatalnym początkiem. Nową osobę zawsze uważa się za bezużyteczną, dopóki nie udowodni, że jest inaczej. Bez względu na to, jak radziła sobie na szkoleniu, teraz zaczynała od nowa. Cudownie, jeśli szkolenie nie poszło ci najlepiej i chcesz udowodnić, że rzeczywiście masz prawo być w Czarnej Gwardii. Fatalnie, jeśli chciałaś wykorzystać to, na co zapracowałaś podczas szkolenia, i ten jeden jedyny raz, na Orholama, na wszystkie świętości, kiedy naprawdę tego potrzebujesz, pójść do łóżka, popłakać przez jakieś dziesięć sekund i potem zasnąć. – Mam dla ciebie specjalne zadanie, Teia – powiedział dowódca Fisk. – My dwoje razem awansowaliśmy, nie? Byłem twoim trenerem, gdy ty byłaś szczeniakiem. Widziałem cię. A potrafię rozpoznać obiboka. Do diabła. To było niesprawiedliwe. Zawsze pracowała tyle samo, co inni! Teia, pośpiesz się, to twoja ostatnia szansa, żeby się wycofać. Jeśli poczekasz, aż powie, co masz zrobić, naprawdę źle wypadniesz. Jednak nie odezwała się słowem. – I wiem, że nie jesteś obibokiem – dodał Fisk. Zerknął na przysadzistą, jednoręką Samite, nową trenerkę. Teia zastanawiała się, jakie znaczenie miało to spojrzenie. – Właściwie to nigdy nie widziałem nikogo, kto tak szybko zabierałby się do roboty, bez względu na rodzaj zadania. Co?! Pochwała? – Twoja drużyna opuściła żywa tę wyspę, bo byłaś lojalna wobec swoich towarzyszy, a potem zostawiłaś ich, ponieważ jesteś wierna nam. Teia przełknęła ślinę i skinęła głową. Rozumiała, że Fisk nadaje kształt kursującym pogłoskom. Wśród Czarnogwardzistów krążyły plotki i niektórzy kwestionowali jej lojalność, ponieważ walczyła o swoją drużynę, a potem ją porzuciła. Mocarze teoretycznie nie byli

dezerterami – opuścili wyspę za pozwoleniem promachosa i przed złożeniem ostatecznych ślubów, ale odeszli właśnie wtedy, kiedy Czarna Gwardia naprawdę potrzebowała nowych ludzi. I byli drużyną Alef, najlepszą wśród rekrutów. Ich utrata osłabiła Czarną Gwardię, a to musiało budzić niemiłe odczucia, które przelewano na Teię. Dowódca przedstawiał wewnętrzne rozdarcie Teii w najlepszym możliwym świetle. – Domyślałem się, że będziesz tu dziś rano – powiedział dowódca Fisk. – Zawsze tracimy paru gwardzistów pod sam koniec, ale znam cię. Wiedziałem, że zostaniesz. To wielka chwila dla każdego z nas, więc porozmawiałem z paroma uczonymi zeszłej nocy. Zapytałem, co znaczy imię „Adrasteia”. Wiesz, co mi powiedzieli? – Nie, dowódco. Teia myślała, że rodzice wybrali to imię, bo ładnie brzmiało. – Zabawna rzecz. Czasem człowiek się zastanawia, czy to nazwa kształtuje rzecz, ale skoro nie znałaś jego znaczenia... Adrasteia znaczy „nieskłonna do ucieczki”. I najwyraźniej taka jesteś. Tak czy inaczej, wyglądasz fatalnie. W południe masz służbę podczas egzekucji. – Skrzywił się. – Do tej pory masz zająć się inspekcją. – To znaczy? – Jest pewna prycza, piąta po stronie Łuczniczek. Dopilnuj, żeby spełniała wymogi. Zajmij się tym szybko, nie powinno to potrwać więcej niż cztery, pięć godzin. Prycza? Ma przeprowadzać inspekcję łóżka przez pięć godzin... Ach, to przecież jej łóżko! Zasalutowała i ruszyła do schodów na dół. – Do pracy biegnie, a kiedy dostaje wolne, idzie – powiedział dowódca Fisk. – Ruchy, spacerowiczu! Zanim zmienię zdanie! Chciała zaprotestować, ale to nie miało znaczenia. Gdyby odeszła szybko, zażartowałby, że nie lubi biegać, o ile na mecie nie czeka na nią łóżko. Tak to jest, gdy jest się nowym w Czarnej Gwardii. To było... cudowne. Równie cudowna była inspekcja własnego łóżka przez pięć godzin. Za to przebudzenie już mniej. Mogłaby przysiąc, że spała tylko parę minut, kiedy obudzili ją bliźniacy Greyling. – Teia, już czas. Daliśmy ci tyle spać, ile mogliśmy. Musimy już iść. Wstawaj. Usiadła. Gavin wytrzeszczył oczy. Gill zerknął na młodszego brata i odchrząknął. Teia nie zdawała sobie sprawy, że zdjęła tunikę przed położeniem się, a haleczka przekręciła jej się podczas snu. Kiedy więc Teia usiadła, miała połowę piersi na wierzchu. Połowę czegoś tak małego, że praktycznie niczego. – Gav! – Gill zbeształ brata, kiedy Teia poprawiła bieliznę. Uderzył go w łydkę włócznią. – Auć! Za co to...

– Już ty wiesz, za co, małpiszonie. Zerknij, ale się nie wpatruj. Gavin się skrzywił. – Wiem, wiem. Patrz, ale nie zatrzymuj wzroku. Przepraszam, przepraszam. – Nie mnie – odparł Gill. – Co? – spytał Gavin. – Nie mnie przepraszaj. – Przecież właśnie staram się nie gapić... – zaczął Gavin. – Trudno mi panować nad oczami, kiedy, no wiesz... – Trudno ci kontrolować oczy? I ty jesteś krzesicielem? – zakpiła Teia. – Jednym z weteranów, których mam naśladować? – Wstała i złapała rąbek krótkiej halki. – Tu nie obowiązują zasady bojowe, prawda? – Hę? – mruknął Gavin. – Ach. Odwrócili się, a ona szybko przebrała się w świeże rzeczy. – Nie chciałem... Wypolerowałem ci buty i pas, żebyś mogła trochę dłużej pospać – powiedział Gavin. O, nie. Po pierwsze, Teia nie chciała, żeby ktoś grzebał w jej rzeczach. Po drugie, chłopak trochę za bardzo się starał. – Skoro już jesteś taki pomocny, taki zainteresowany moimi osobistymi sprawami, to weź to – włożyła mu zwitek ubrań do rąk – i wyrzuć do kosza na szmatki po miesiączce. Gavin wypuścił ubrania z odrętwiałych rąk, jakby ktoś przeciął mu rdzeń kręgowy. Gill zarechotał. – Żartuję – powiedziała Teia. – Chociaż rzeczywiście to mój czas, więc potrzebuję minuty. Miał minę, jakby go mdliło, i nadal patrzył nieufnie na brudne rzeczy pod nogami. – I jeszcze jedno, Gavin. Jesteś słodki i cudowny, ale... nie, nigdy, przenigdy. Raz omal nie popełniłam tego błędu i nie zamierzam go powtarzać. To nic osobistego. Robił wrażenie, jakby nie zrozumiał. Teia przeszła obok niego i umyła się w toalecie Łuczniczek najszybciej, jak potrafiła. Przeklęte bóle. Może starszy brat wyjaśni mu wszystko podczas jej nieobecności. Kiedy wróciła, Gavin odłożył już jej rzeczy do kosza dla niewolników. Cieszyła się, że pamiętała i zmieniła maskowanie płaszcza, żeby przypominał teraz czarnogwardyjską pelerynę. Po awansie niewolnicy zabierali stroje szczawi, prali je, naprawiali i oddawali nowej gromadzie. Teia nawet nie chciała myśleć, przez co musiałby przejść, gdyby płaszcz wylądował razem ze wszystkimi pozostałymi pelerynami szczawi z Chromerii. Tym razem jednak nie nawaliła. Zarzuciła pelerynę. Czuła się olśniewająco. Rozpierała ją duma. – Dobrze wyglądasz – powiedział Gill. – Jak Czarnogwardzistka. Pozwolili jej sprawdzić broń. Czarnogwardzista zawsze sprawdza swoją broń. – Nie miałem na myśli niczego takiego – odezwał się zakłopotany Gavin. – Chciałem tylko, żebyś trochę dłużej pospała. Rozpogodził się. Odrzucenie było trudne dla każdego mężczyzny. Odrzucenie i utrata

twarzy to dla większości już za dużo do przełknięcia. – Och, musiałam źle zrozumieć. Jestem taka podekscytowana tym, że wreszcie zostałam Czarnogwardzistką, że za ostro reaguję na wszystko, przez co mogłabym dać plamę. Wybaczysz mi, bracie? Dlaczego to zawsze kobieta musi chronić uczucia mężczyzn...? – Pewnie, siostro – odpowiedział i wszystko wróciło do normy. Przynajmniej mężczyznami można łatwo manipulować, czym nadrabiają łatwość, z jaką rzutują własną głupotę na innych. Musieli biec, żeby zdążyć na czas. Obstawa już zbierała się przed apartamentami Bieli. Kapitan straży Tempus skrzywił się, że właśnie w taki dzień prawie się spóźnili. To był mężczyzna o niesfornych włosach, które już siwiały przy korzonkach. Miał czarną jak noc skórę i intensywnie błękitne oczy otoczone niebieskim halo. – Na czas to znaczy pięć minut wcześniej – powiedział. – Moja wina, kapitanie – powiedział Gill. Gavin i Teia spojrzeli na niego. Gill był naprawdę starszym bratem. Mógł nieustannie kpić z Gavina, ale kiedy pojawiał się jakiś problem, Gill zawsze osłaniał brata. Kapitan straży Tempus wręczył Teii aksamitny woreczek nie większy od sakiewki. – Ciemne nakładki na oczy – wyjaśnił. – Żebyś nie oślepła, posługując się parylem w pełnym słońcu. W korytarzu panował tłok, nie tylko z powodu Czarnogwardzistów, ale i przez niewolników szorujących podłogi i sufity brudne od dymu, ognia, kul i krwi. Kamieniarze i cieśle brali miarę ze swoimi czeladnikami, uczniami i niewolnikami, a chromeryjscy niewolnicy próbowali pracować wśród tego tłoku. Sprzątanie i naprawianie najwyższego piętra Wieży Pryzmata musiało przebiegać najsprawniej, jak to możliwe. Przez cały czas pół tuzina Czarnogwardzistów pilnowało pracowników. Pogwałcenie tego miejsca – sanktuarium samej Bieli i domu Czarnogwardzistów – traktowano jak osobistą zniewagę. Teia była przekonana, że w niedalekiej przyszłości będzie musiała odpowiedzieć na kolejne pytania. Kapitan straży Tempus wprowadził ich do komnat Bieli. Przy drzwiach pełnili wartę Czarnogwardziści. Grupka dyplomatów, osobistych niewolników i niespokojnych luksjatów stała wraz z jednoręką trenerką Samite przy biurku Bieli. Kiedy oddział Teii wszedł, Karris oświadczyła: – Wszystko inne będzie musiało poczekać. Jej słowa rozbrzmiały ponad głosami zgromadzonych ludzi, chociaż ona sama, z racji drobnej sylwetki, nie była nawet widoczna. – Powiedzcie Carverowi Czarnemu, że spotkam się z nim za dwie godziny. Niech przygotuje do tego czasu tyle raportów, ile zdoła. Powiedzcie ruthgarskiej ambasador, że nie zobaczę się z nią przed kolacją. Zapewnijcie, że nie odwlekam spotkania celowo. Usadźcie ją obok mnie, żeby ją udobruchać. Zepchnijcie wszystko z pierwszych dwóch godzin po południu, Najwyżsi Luksjaci domagają się pilnego spotkania po egzekucjach. Wszyscy

gotowi? Towarzyszący jej luksjat pobladł. – Z pewnością nie będzie pani przewodniczyła egzekucji w takim stroju? Teia nadal nie widziała Karris, więc przez chwilę nie wiedziała, o czym luksjat mówi, ale wszyscy w pokoju zamarli na dźwięk nagany skierowanej pod adresem Bieli. Kiedy dyplomaci cofnęli się nerwowo, żeby oddział Czarnogwardzistów mógł podejść, Teia zobaczyła strój Karris i omal nie roześmiała się w głos. Ktokolwiek był zaszokowany ubiorem wybranym przez Karris, nie miał pojęcia, z kim ma do czynienia. Nosiła strój bardzo podobny do tego, który miała na sobie podczas zaprzysiężenia Teii. Biała wersja czarnego munduru gwardzistów dopasowana do jej wysportowanej sylwetki, nasączona luksynem i ozdobiona srebrem. Miała nawet – dla kaprysu? – wyszytą rangę na lewym ramieniu. Paryjskie zero, stylizowany krąg przypominający nieco oko. Ponieważ strój był biały, o wiele lepiej podkreślał jej kształty niż identycznie uszyta wersja czarna, ale dla Teii i pozostałych Czarnogwardzistów pokazywał przede wszystkim to, że Karris nie roztyła się, odkąd porzuciła obowiązki w Czarnej Gwardii. Strój nie był ani skromny, ani nieskromny; był pozbawiony seksualnych podtekstów. Oto silne ciało, narzędzie walki zaostrzone od używania. Ten ubiór mówił: „Pamiętaj, kim jestem, skąd się wywodzę i jak zamierzam rządzić” Potrzebny był miękki i lubieżny mężczyzna jak ten luksjat, żeby zobaczyć takie ciało w stroju do walki i uznać je za naczynie swoich zakazanych żądz. – Poważyłam się właśnie na coś szokującego – odpowiedziała mu Karris – i zasługującego na skargę, ale nie chodzi o wybór mojego stroju. Jeśli jesteś takim głupcem, żeby posługiwać się oczami, kiedy trzeba skorzystać z uszu, to nie możesz mi doradzać. Możesz ośmielić się poprawiać Biel, ale rób to przy właściwych okazjach. Powiedz swoim zwierzchnikom, że nie życzę sobie więcej oglądać twojej twarzy, a jeśli ją zobaczę, będzie to miało przykre konsekwencje. Dla nich. I dla ciebie. Wiele dusz poza Wrotami Mroku pragnie mądrości luksjata. – Najszlachetniejsza pani, ja nie... – Pot zlał natychmiast twarz luksjata. – W innym czasie z radością dałabym ci drugą szansę – powiedziała Karris – żądza w końcu jest grzechem ciała, ale ty zapędziłeś się daleko poza pożądliwość, w głębiny pychy, ważąc się ganić drugą osobę za własny grzech. To znaczy, że słabość twojego ciała przyćmiewa oko twojego umysłu. Orholam ci wybaczy, jeśli odpokutujesz to szczerze, ale ja nie mam dla ciebie czasu, póki nie brakuje świętych mężów i kobiet w Magisterium, których wzrok pozostał niezmącony i którzy mogą mi naprawdę doradzać. Odejdź. Patrzył na nią tylko przez chwilę i spostrzegł stal. Potem popatrzył na Czarnogwardzistów. Nawet nie zbliżyli się na krok, ale ich wzrok był jak mur. Popatrzył na pozostałych zebranych i w nikim nie dostrzegł chęci pomocy. Z niektórymi bez wątpienia współpracował od lat. Odwrócił się na pięcie, wyprostował plecy i wyszedł z pokoju naburmuszony. Karris przestała o nim myśleć, zanim dotarł do drzwi. Gestem odprawiła dworzan.

Podeszła do kąta dla niewolników i usiadła tam na krześle, żeby niewolnice zajęły się jej włosami. – Bracia i siostry... Moi byli bracia i siostry – odezwała się do Czarnogwardzistów – mam nadzieję, że nie uznacie za impertynencję tego, że zapożyczyłam krój waszych strojów. Powinnam była najpierw zapytać. Ostatnio walczyłam w sukni i omal nie przypłaciłam tego życiem. Trwa wojna, a ja nie będę bezradna. Ufam, że mnie obronicie, a w zamian za to wy możecie ufać mi, że będę jak najmniejszym ciężarem. – Uśmiechnęła się szeroko. – Poza tym nie ma niczego wygodniejszego od stroju Czarnogwardzisty. Odpowiedzieli uśmiechem. – Myślę, że ostatnie, co czujemy, to uraza, najszlachetniejsza pani... – Tempus urwał. Protokół pozwalał zwracać się do Bieli „najszlachetniejsza pani”, ale on najwyraźniej chciał powiedzieć coś więcej i pogubił się. Powinien powiedzieć „najszlachetniejsza pani Karris”, przez wzgląd na wieloletnią przyjaźń, czy też było to zbyt poufałe? „Najszlachetniejsza pani Guile” z powodu małżeństwa, na które od tak dawna miano nadzieję? Ale okazało się ono tak krótkie i bolesne... I czy przywołanie ślubu nie oznaczałoby, że Tempus ignoruje wszystko, czego Karris dokonała pod własnym nazwiskiem? „Najszlachetniejsza pani Białodąb”? Czy wtedy jednak nie wydałoby się, że ignoruje jej ślub? Biel dostrzegła jego dylemat. – Wolę, żeby zwracano się do mnie „najszlachetniejsza pani Biel”. Inne określenia też są ważne, ale póki sprawuję ten urząd, nade wszystko jestem Bielą. Caleen? Niewolnice skończyły upinać jej włosy i teraz włożyły na jej głowę ogromną perukę z przybraniem. Z błyszczącej kości morskiego demona wyrzeźbiono koronę z siedmioma szpicami. Pośrodku zawieszono jeden migoczący brylant, mniejszy, niż można by się spodziewać. Platynowe włosy spadały kaskadą na ramiona Karris, ale ich koniuszki zabarwiono siedmioma kolorami i podwinięto, przeplatając z kościaną koroną. Jedyną wskazówką, kim kiedyś była – zieloną i czerwoną krzesicielką – były kolczyki w uszach – jeden z rubinem i drugi ze szmaragdem. Karris machnęła ręką, rezygnując z pudru. – Jestem dostatecznie blada – powiedziała. – I nie obchodzi mnie, że zobaczą, że się pocę. Niewolnice nadal pracowały, kiedy inna podsunęła jej do przejrzenia pergaminy. Biel kiwała co pewien czas głową i niewolnica obracała stronę. Kobieta była niepiśmienna i raz Karris musiała dać jej znać, żeby obróciła stronę, która wypadła do góry nogami. Biel ćwiczyła swoją przemowę, zdała sobie sprawę Teia. – Zmieniłam zdanie – rzuciła Karris. – Przypudrujcie mnie trochę. Kapitan Tempus odchrząknął. – W większości przypadków oczekuje się, że Biel się spóźni, najszlachetniejsza pani, ale południe na nikogo nie czeka. – Dziękuję, kapitanie – odpowiedziała poirytowana Karris i zaraz westchnęła. – Przepraszam. Wobec nieoczekiwanego braku mojej głównej osobistej niewolnicy, to miło, że mi przypominasz. Doskonale zdaję sobie sprawę, że czas dzisiaj nagli. Proszę, nie

zachowujcie się inaczej niż zwykle. Nie przywykłam do... tego wszystkiego. Do żadnej z tych rzeczy. Orea sprawiała wrażenie, jakby to wszystko było zupełnie proste. – Robiła to już od dziesięciu lat, zanim ją poznałaś – odezwała się Samite. – Przy pierwszej walce sparingowej nie próbuj wygrać, spróbuj przetrwać. – Mam wrażenie, że nie jest to najlepszy moment, żeby uczyć się na własnych błędach, co? Nawet mi nie mów, pomyślała Teia. Karris wstała, gdy skończono jej makijaż. – Idziemy? – spytała. – Chyba nie... Rozumiem, że można odprawić paru śliniących się luksjatów, ale chyba nie pójdziesz tak... Czy też mam poszukać sobie nowej pracy? Karris uśmiechnęła się szeroko. – Ha! Tylko was podpuszczałam. Ciekawa byłam, jak daleko to zajdzie. Wszystko jest dozwolone, ale nie wszystko ma sens. Machnęła ręką i dwie niewolnice wyszły z garderoby z suknią. Otwierała się na boki jak muszla małża. Karris wsunęła ręce do rękawów, jakby to była marynarka, i suknię zapięto ciasno wokół niej. – Jak krawiec przyjął moje instrukcje? – zapytała młodszą niewolnicę. – Myślę, że właściwe słowo brzmi „apopleksja” – odpowiedziała. – Ale nie zapomniał o posłuszeństwie. Karris uśmiechnęła się szeroko do Czarnogwardzistów. – Wystarczy pociągnąć. Jedwab jest napięty, a ostrze ukryte w kanaliku powinno natychmiast przeciąć materiał. Zatem gdybym musiała walczyć, albo, co bardziej prawdopodobne, zostałabym raniona i musielibyście mnie wynieść albo sprawdzić, jak poważna jest rana, możecie w jednej chwili rozciąć suknię. – Odwróciła się do niewolnicy. – Następnym razem krótsze rękawy. – Powiedział, że jeśli poprosi pani o krótsze rękawy, to ma pani poszukać innego krawca, bo on rzuci się kolejno ze wszystkich siedmiu wież, aż jedna z nich zgodzi się uwolnić go z piekła, w którym go zamknęłaś. Karris się roześmiała. – Czy reguła, że im artysta bardziej utalentowany, tym jest bardziej upierdliwy, dotyczy wszystkich? – Wszyscy jesteśmy upierdliwi, o ile może nam to ujść płazem – odpowiedziała Samite. – Wielkim artystom po prostu więcej uchodzi na sucho. Karris odprawiła niewolnice i poprawiając dół sukni, zapytała: – Jak wyglądam? Mniejsza z tym. Nie odpowiadajcie. Za późno na zmianę. Południe na nikogo nie czeka. Mimo to zatrzymała się w progu. – Niektórzy z was już to wiedzą, ale niektórzy są za młodzi, żeby mnie znać. Nie palę się do tego. Zabijałam koloraki i ludzi, a nie lubię zabijać nawet koloraków. Jest czas, żeby się

zadręczać, i czas, żeby działać. Dzisiaj zrobimy to, co trzeba, i nie będziemy uchylać się ani przed prawdą, ani przed obowiązkiem. Trenerko Samite, pamiętasz Ithiela Greylinga? – Oczywiście. Ci najemnicy, Niebieskookie Demony, trafili go w rękę strzałą wysmarowaną łajnem. Niech Orholam pośle ich do najniższego piekła. – Ithiel znał te strzały. Próbujesz opatrzyć ranę i dostajesz gangreny. Umierasz. Zawsze. Konsyliarz powiedział, że może odciąć rękę w nadgarstku, ale nadal wiązało się to z ryzykiem śmierci. Gdyby to zrobił, może Ithiel mógłby zostać trenerem jak ty. Ale on miał dwóch synów. Nie chciał porzucić walki, nie chciał porzucić Czarnej Gwardii, którą kochał. Żona już to zrobiła, żeby go poślubić. Jednak rodzinę też kochał i chciał dla niej żyć. Więc odcięliśmy mu rękę w łokciu. Natychmiast. – Najodważniejsza rzecz, jaką kiedykolwiek widziałam – powiedziała Samite. – Zdać sobie w jednej chwili sprawę, że nie będziesz mieć życia, którego pragniesz, ale nie marnować chwili na narzekanie, a zamiast tego działać i ratować, ile się da? To wymaga więcej siły, niż miałam ja – powiedziała Karris. Orholamie, zlituj się, Karris nie pomyślała o Gavinie, dopóki nie wypowiedziała tych słów. Odsunęła tę myśl i spróbowała wrócić do właściwego wątku. – Zmarł dopiero kilka lat temu, prawda? – Tak. I wychował dwóch wspaniałych synów – powiedział kapitan straży Tempus. Nikt nie spojrzał na Gavina i Gilla Greylingów, ale Teia dostrzegła łzy płynące po ich twarzach, gdy zobaczyli, jak szanowano ich ojca. – Dzisiejsza egzekucja to właśnie takie cięcie – powiedziała cicho Karris. – Być może odetniemy za dużo. Może zabijemy kogoś, kogo można by uratować. Jeden to zgnilizna, ale pozostali dwaj w spokojniejszych czasach... Może wystarczyłoby potraktować ich łagodniejszym lekarstwem. Dzisiaj będziemy cieli głęboko, żeby uratować resztę ciała. Chcę jednak, żebyście wiedzieli, że mnie także się to nie podoba. Quentin, pomyślała Teia. Zabijemy cię. Dobry Orholamie, Quentin.

Rozdział 22 Nie jestem lepszy od mojego brata, ale żyję. Gavin czekał, głodował, pościł, zastanawiając się, czy ojciec go widział, czy też o nim zapomniał. Cała sztuczka opierała się na tym, że ojciec zobaczy, że Gavin wybrał śmierć, ale woda spłukująca celę co tydzień usuwała wszelkie dowody. Gavin mógłby też nie zorientować się, gdyby ojciec zszedł na dół, popatrzył i wyszedł. Jednakże, gdy człowiek wpatruje się w Guile’a, nie może nawet mrugnąć. Płynęła tylko jednak wątła strużka wody, tak mizerna, że zwykle trzymała się sufitu i spływała po ścianie, od czasu do czasu skapując. Na przestrzeni lat wyżłobiła płytki rowek w niebieskim luksynie. Zagrodził ten rowek dwoma palcami lewej ręki z trzech, jakie mu zostały i patrzył, jak woda spiętrza się, wylewa z rowka i w końcu opływa jego palce. Śmierć przemoże wszelkie mury. Choćbyś zatkał wszystkie dziury, Choćbyś buntował się i krzyczał, Doczesne sito nie utrzyma życia. Kiedy konstruował te cele więzienne, uważał, że musi się zmierzyć z dwoma zasadniczymi problemami: z tym, co wpada, i z tym, co wypada. Przez niezliczone bezsenne noce rozmyślał, jak dostarczać jedzenie i w jaki sposób pozbywać się odpadków oraz wody. Podszedł do sprawy od niewłaściwej strony. Problemem w przypadku więzienia nie było to, co wchodzi i wychodzi, ale to, co zostaje. Kiedy się załatwiał – teraz zdarzało się to bardzo rzadko, minęło dużo czasu, odkąd jadł, ale ta kwestia stanowiła problem od samego początku – musiał podcierać się lewą ręką jak dawni barbarzyńcy ze Spękanych Ziem. Potem nie miał w czym porządnie umyć ręki. Dlatego, jedząc, musiał rozdzierać chleb prawą ręką i zębami, jak dzikus. Raz na samym początku zapomniał i zjadł trzy kęsy, trzymając chleb w obu rękach. Potężny Gavin Guile, Najwyższy Lord Pryzmat, Cesarz Siedmiu Satrapii, Promachos Orholama, Obrońca Wiary. Gównojad. Potem przez kilka dni rozmyślał, czy to będzie jego koniec. Złapie jakąś infekcję i wysra z siebie całe życie, podczas gdy ojciec będzie tylko patrzył... Albo gorzej – nie będzie patrzył? Nie miał pojęcia, jak często ojciec zagląda do niego, ale na pewno niezbyt często. Bez względu na to, jak ten stary pająk to robił, schodzenie na dół z pewnością nie było łatwe. Jeszcze trudniejsze było dopilnowanie, żeby nikt nie zauważył jego nieobecności.

Gavin jednak nie zachorował, co dowodziło pewnej głębokiej prawdy na temat jego samego, Orholama lub stanu filozofii naturalnej. Jak brzmiała owa głęboka prawda, nie wiedział, a to bez wątpienia sporo mówiło na jego temat. Przynajmniej zjedzenie gówna i późniejszy lęk przed chorobą ułatwiły mu poszczenie. Po pierwszych dniach głód minął. Gavinowi niemal go brakowało – nawet jeśli brzmiało to jak szaleństwo – bo przynajmniej nieustannie zaprzątał jego myśli. Był błogosławioną odmianą, która oderwała go od tego, co powiedział demon w szkle, jego własne dręczące go odbicie. „Dazenie, jesteś Czarnym Pryzmatem”. Wmówił sobie w jakiś sposób, że nienawidzi Dnia Słońca. Że nienawidzi rytualnego mordu na krzesicielach. Wmówił sobie, że jest szlachetny, bo osobiście poluje na koloraki. Ratował ludziom życie! Wmówił sobie, że udał się owego pamiętnego dnia do posiadłości Białodębów z powodu miłości. Jakby Guile mógł wiedzieć cokolwiek na temat miłości. Oczywiście wiedział, co to jest miłość. Wiedział, jak wygląda, jak pachnie, jak działa. Był dość sprytny, żeby rozpoznać autentyczne uczucie, nawet jeśli brakowało mu prawdziwej mądrości. Po prostu sam nigdy go nie poczuł. Był Guile’em, a to oznaczało zepsucie. Niech Orholam mu wybaczy. Każdy drobiazg, który zrobił, jak trzeba, był nędzną pokutą za morderstwo popełnione na tysiącach. Ledwie pamiętał zadane nożem ciosy podczas Dni Słońca, obłudne słowa, którymi pocieszał skazanych na śmierć. Splugawił najświętszy dzień roku, zamieniając go w kolejny długi dzień pracy. Muszę pracować tak ciężko, myślał, zabijając najlepszych, najbystrzejszych, najbardziej oddanych obywateli satrapii. I z każdą śmiercią zwiększał swoją moc. Wmówił sobie niedawno, na pewien czas, że... że to jego brat był złoczyńcą. To jego brat był mordercą, oszustem, gwałcicielem, potworem. I jego ojciec! Gorszym, jeszcze gorszym. A Gavin... Nie, Dazen. Dazen Fałszywy. Dazen Oszust. To Dazen był potworem. On sam był tyranem, samotną bestią, która stałaby się bogiem. Po prostu nie do końca mu się udało. Pozwolił ojcu utrzymać się przy władzy. Pozwolił Bieli przeciwstawić się jego ambicjom. Okazał się mniej kompetentny, niż się spodziewał. I to bolało bardziej, niż myśl, że jest zły. Był zły i nawet w tym nie był dobry. A jednak. A jednak przeżył. Był tutaj. Okaleczony i zgarbiony. Z wypalonym okiem. Pozbawiony kilku palców. Złamano w nim wszystko oprócz jego woli. Póki ją ma, może zwyciężyć. I zwycięży. Był tym złym? Niech i tak będzie. Był potworem? Będzie najlepszym. Powróci. Pocieszy Karris, zemści się na wrogach. Lepiej by jej było bez niego. Teraz to widział. Ale ona tego nie dostrzegła. Zresztą ile lat jej zostało? Może z pięć? On udawał dobrego przez siedemnaście lat. Ze względu na nią wytrzyma jeszcze pięć lat.

Będę słodyczą i światłem dla jej oczu, gorzką żółcią i ogniem piekielnym dla wrogów. Do diabła, ojcze! Zejdźże tu wreszcie! – Chcesz pogadać? – zapytał martwy człowiek. Gavin nie odpowiedział. Nie odpowiadaj oprawcy, którego narzędziem tortur są tylko słowa. Wreszcie kiedy w jego odczuciu minęła wieczność, pojawił się ojciec. Gavina obudziło delikatne drżenie, które – jak wiedział – sygnalizowało uniesienie celi. Kiedy budował celę, myślał, że to będzie niezauważalne. Jednak po czasie, jaki tu spędził, ta drobna zmiana była jak trzęsienie ziemi. Natychmiast się obudził i usiadł nad dziurą spokojny, pogrążony w medytacji. Kiedy szpara w ścianie otworzyła się w pozornie jednolitym błękicie, nie znajdowała się tam, gdzie Gavin się spodziewał. Zakamuflowanie jej to była mistrzowska robota. Jego własna robota. Gdy tylko szpara się otworzyła, coś wsunęło się przez nią. Kiedy Dazen odwiedzał tu prawdziwego Gavina, dzieliło ich tylko powietrze. Andross Guile nie był tak pewny siebie. A może nie był tak zarozumiały. Andross Guile wstawił między nich okno – błyszczące, krystaliczne, przezroczyste, ale nie do końca, zatem prawdopodobnie był to niebieski luksyn. Oświetlało go lodowate światło. Gavin stanął chwiejnie i spojrzał ojcu w twarz. Starszy Guile był widoczny w jego odbiciu. Andross stał się perwersyjnym zwierciadłem Gavina. Wyglądał świetnie. Lepiej niż kiedykolwiek w ciągu ostatnich dwudziestu lat. Za to Gavin wyglądał potwornie. Jakby ojciec skradł całą jego młodość. Skóra Androssa była ogorzała, podczas gdy Gavina blada. Tłuszcz wielu lat siedzącego trybu życia stopił się, odsłaniając żuchwę i szerokie ramiona Guile’ów. Zniknęły rękawiczki, okulary. Andross nie wyglądał jak inwalida, którym do niedawna był. A może którego tylko udawał. Tuzin niewyrażonych słowami odczuć przemknęło przez twarz Androssa Guile z prędkością myśli. Wreszcie powiedział tylko: – Synu. To był cios w nerki. To słowo nie powinno tak zadziałać, ale Gavinowi zakręciło się w głowie. Bez żadnego powodu pomyślał o własnym synu. Może i Kip nie był nim z racji urodzenia, ale stał się jego adoptowanym synem i Gavin żarliwie go kochał. To prawda, że powoli otwierał serce dla tego chłopca. Stopniowo dostrzegł w nim i pokochał Guile’a. Nie był dla niego dobrym ojcem, ale pewne rzeczy załatwił jak należy. Wprowadził go do Czarnej Gwardii. Dał Kipowi czas wśród tych dobrych ludzi, żeby pomogli mu wyrosnąć i stanąć prosto. Dzięki temu nie stał się zgarbionym, szemranym indywiduum, w jakie zamieniliby go rozpieszczeni synowie i córki arystokratów. I ocalił Kipowi życie. Raz. To niewiele, ale działał wtedy tylko z myślą o Kipie, nie dla własnej korzyści. Starał się. W tym krótkim czasie, zanim wojna go porwała, starał się. Ten jeden raz.

Co Andross Guile zrobił dla swoich synów, dysponując morzem czasu? Całym zebranym bogactwem i całą zgromadzoną władzą? Mając tyle wolnego czasu, ile zechce, i nieograniczoną liczbę lat, kiedy oderwał oczy od samego siebie i był po prostu ojcem? – Kiedy byłem chłopcem, dlaczego nigdy nie poszedłem do ciebie, chociaż rozpaczliwie potrzebowałem ojca? – zapytał Gavin. – Byłeś tam przecież. Ale gdzie byłeś? Jaki człowiek porzuca w taki sposób swojego syna? Ach, mniejsza z tym. Umieszczenie własnego potomka w tym piekle to najmniejszy z twoich grzechów. – Machnął lekceważąco ręką na odbicie ojca. – Nazywasz mnie synem? Nie. Ta groteska o ludzkim kształcie nic dla mnie nie znaczy. Nie jesteś dla mnie ojcem. Gavin zaczął płakać i wbrew sobie zamknął oko. Łzy powodowały taki ból, że niemal go oślepiły. Dostrzegł tylko jeden grymas na twarzy ojca, zanim usłyszał zgrzyt i szpara się zamknęła. Zatoczył się do ściany, oparł się o nią i szeptał: – Niech cię diabli wezmą. Niech cię diabli wezmą za to wszystko, czym byłeś i czym mogłeś być. Za wszystko, czym powinieneś być i do czego się urodziłeś, ale czym nigdy się nie stałeś. – A ponieważ ściana teraz znowu wszystko odbijała, szepnął do niebieskiego zwierciadła, gdzie mogło już nie być jego ojca, ale znajdowało się jego własne odbicie: – Niech cię pochłonie piekło, które zbudowałeś dla siebie, Guile.

Rozdział 23 – Coś tu nie gra – powiedział Duży Leo. – Co tu jest nie w porządku? Jakieś pomysły? – Nie ma wioseł – odpowiedział Cruxer. – Do diabła, jak wszyscy mogliśmy zapomnieć o wiosłach? Błękitny Sokół II nie miał wioseł. Było już prawie ciemno i brak wioseł stanowił poważny problem dla napędzanej luksynem łodzi na rzece, która niosła w ich stronę ludzi mogących okazać się wrogami. Stojąc na dziobie ślizgacza, Duży Leo powiedział: – Nie mówię o tym, ale o tamtym. Coś tu śmierdzi. – Wskazał podbródkiem nieznajomych, którzy na nich czekali. – To moja wina – powiedział Ben-hadad, nadal patrząc na Błękitnego Sokoła. – Mój projekt. Moje dzieło. – Rozpromienił się. – Ale... Ej, chyba już wiem, jak to naprawić. Na promienny uśmiech Orholama, chłopaki, to będzie piękne. – A dasz radę naprawić to teraz? – zapytał z naciskiem Cruxer, patrząc nerwowo na uzbrojonych mężczyzn czekających na nich na brzegu. – Nie, nie, nie, dopiero przy Błękitnym Sokole III – odrzekł Ben-hadad. – Jeśli nadamy wiosłom wypukły kształt i zmodyfikujemy trochę kadłub, to będziemy mogli je złożyć całkiem na płask i zablokować przy krawędzi burty. Widzicie? Złożą się razem, jedno wejdzie w drugie. A jeżeli zrobimy je ze słonecznej wody, to dodatkowo zyskamy opancerzenie! Łamacz, myślisz, że dałbyś radę wykrzesać tak dużo zestalonego żółtego? – Ben – odezwał się Duży Leo, a w jego basowym głosie pobrzmiewało ostrzeżenie. Ben-hadad uniósł soczewki na zawiasach. – Hm? – Zamknij się. Niech ktoś mi powie, co tu jest nie tak. Z nimi. Mój instynkt dzwoni na alarm. – Może to strach – podsunął Ferkudi. Duży Leo posłał mu spojrzenie miażdżące jak młot, który spada na przypadkowy kciuk. – To nie strach – poprawił się Ferkudi. – Z pewnością nie strach. Nikt inny nie odpowiedział Dużemu Leo. Ślizgacz dryfował powoli z prądem na wieczornych wodach. Brak słońca oznaczał brak luksynu, brak luksynu oznaczał bezruch. Brak wioseł oznaczał brak wyboru. Patrzyli więc na postaci na brzegu, a postaci wpatrywały się w nich. Mogliby złamać luksynową pochodnię, żeby mieć źródło światła, ale pochodnie były cenne i zostało im już tylko kilka. Nikt nie chciał ich marnować, bo przestraszyli się paru

wieśniaków. – Prąd pcha nas prosto do nich – powiedziała Tisis. – A wiatr nie pomaga. Nad rzeką stał mężczyzna o nieprawdopodobnie szerokiej piersi i z dzieckiem. Ponadto kilkanaście osób siedziało wokół wesołego ognia nieco dalej od brzegu, gotując kolację i cicho rozmawiając. – Stanowimy zbyt ciekawy widok, żeby tylko dwie osoby stanęły na brzegu – powiedział Kip. – Skoro tak mówisz – odparł Winsen. Kip puścił tę uwagę mimo uszu, chociaż niewiele brakowało, żeby przyłożył mu w nos. – Wyglądamy zbyt niebezpiecznie – dodał Kip. – To właśnie tu nie pasuje, Leo. – Starają się nas nie przestraszyć. – Tisis zaczęła rozumieć. – Kto stara się nie przestraszyć sześciu uzbrojonych mężczyzn w mundurach? – zapytał Kip. – Ludzie, którzy sami są straszni, oto odpowiedź – powiedział Ferkudi. – Cisza – rozkazał Cruxer. Trzymał skórzaną, nawoskowaną torbę, w której nosili magiczne pochodnie. – Winsen, zliczyłem czternastu na brzegu. Są jacyś jeszcze wśród drzew? – To ludzie z Ostępu – powiedziała Tisis. – Jeśli więcej ich kryje się wśród drzew, to nigdy ich nie wypatrzycie. – Nie ma nikogo – odpowiedział Winsen, ignorując jej słowa. Cruxer rozdał cenne pochodnie. – Nikt żadnej nie łamie, dopóki nie wydam rozkazu. Albo nie zginę. To naprawdę ogromny włochaty i piegowaty facet. Było coś dzikiego w mężczyźnie, który stał nad wodą. Nosił brązową, płócienną koszulę, ale rozsznurowaną, jakby popisywał się rudymi włosami na torsie i mięśniami. Końce koszuli wpuścił za pas, rękawy podwinął, ukazując wypolerowaną miedź wokół ogromnych bicepsów. Cały był pokryty gęstymi, kręconymi rudymi włosami i piegami – na piersi, rękach i brzuchu. Broda jak płonący krzew sięgała mu do połowy torsu, kontrastując z łysą kopułą głowy. I chociaż Duży Leo przerastał go o głowę, ten wojownik wyglądał jak wyrzeźbiony z kamienia. Mimo słabnącego światła, odległości i włosów Kip widział żyłki na każdym mięśniu. I blizny. Wyglądały, jakby zostały zadane przez dzikie zwierzęta. Tisis wciągnęła głośno powietrze i w pierwszej chwili Kip zirytował się, że jest pod wrażeniem niewiarygodnej męskości dzikusa, ale kiedy odwrócił się do niej, ona zawołała: – Spójrzcie na nią! Dziecko nie było dzieckiem, ale pigmejką. Jej widok coś w nim obudził. Wspomnienie albo... ***

Leżę twarzą do ziemi, nieruchomo, w poszyciu leśnym za przewróconym drzewem. Obmierzłe stworzenia poruszają się pod moim brzuchem i przemykają po moich nagich dłoniach. Większość jest niegroźna. Mam nadzieję. Ptasznik przysiadł nade mną na gałęzi w zasięgu ręki. Pająki bezgranicznie mnie przerażają, ale nie ruszam się. Nie śmiem. Szelest w poszyciu i wśród drzew niecałe dwadzieścia kroków dalej to odgłosy wyprawy wojennej. Niebiescy pigmeje-wojownicy niosą lance i cepy, ale największym zagrożeniem są ogromne tygrysie wilki, na których jadą. Są dostatecznie wysokie, by spojrzeć prosto w oczy wysokiemu mężczyźnie, trochę za duże, żeby pigmeje mogli ich swobodnie dosiadać. Mają długie pyski, bardziej podobne do paszczy aligatorów niż psów. Jeźdźcy nie kontrolują ich na tyle, żeby mieć wpływ na ich zajadłość. Tygrysie wilki nie są szkolonymi wierzchowcami jak konie, bardziej przypominają grot strzały, do którego się przywiązujesz. Ledwie nad nimi panują, a i to tylko dzięki magii; jeśli jeździec spadnie, musi się spodziewać, że zostanie pożarty jako pierwszy. Tygrysie wilki polują na to, co widzą, więc ich zmysł powonienia nie jest tak czuły jak u psów, ale i tak daleko przewyższa ludzki węch. Wykrzesane chi powinno zabić zapach mojego ciała, tyle muszę przyznać tej nikczemnej substancji, ale nic nie poradzę na oddech. Nie zdołam znowu wykrzesać chi, nie w tej chwili. Praktycznie czuję, jak guzy narastają przy każdym krzesaniu. Jeden z tygrysich wilków idzie teraz w moim kierunku. Wielkie, szerokie łapy stąpają cicho po roślinności. Warczy. Moje wnętrzności zamieniają się w wodę i za nic w świecie nie zdołam się poruszyć. Tygrysi wilk rzuca się i zaciska zęby na ogromnym ptaszniku nade mną. Ślina z jego paszczy rozbryzguje się na moim czole. Jeździec przeklina i ciągnie zwierzę za ucho, które ustępuje, przeżuwając radośnie. Zanim się odwrócą, widzę wyraźnie jeźdźca – bystrooką kobietę szczerzącą zęby. To... *** ...nie była ta sama kobieta. Chociaż była bardzo podobna. Może antenatka. Tak czy owak, tamta kobieta nie była tą na brzegu. Może nieznajomość pigmejów sprawiła, że wszyscy wydawali się Kipowi podobni: ostre elfie rysy twarzy, włosy w kolorze królewskiej purpury, usta stale wygięte jak w uśmiechu i dołeczki w policzkach, które zwykle zwodziły ludzi. Pomyłki w interpretacji wyrazów twarzy i motywów pigmejów były tak częste, że ludzie zaczęli ich nazywać uśmiechniętymi diabłami. Przez chwilę Kip trwał zawieszony pomiędzy wiedzą z karty i własną. Potem w okamgnieniu powrócił z czasu poza czasem. Ślizgacz zatrzymał się ze zgrzytem na otoczakach na brzegu rzeki. – Pozdrawiamy – powiedział Kip. – Przybyliśmy walczyć. To źle zabrzmiało.

– Nie z wami, rzecz jasna – dodał – a przynajmniej taką mamy nadzieję. Nie walczycie przypadkiem dla Białego Króla, co? Bo wtedy sytuacja byłaby cokolwiek niezręczna. – Stary dobry Kip Złotousty – szepnął Winsen. – Wiemy, po co przypłynęliście – powiedziała wysokim głosem pigmejka. – Przysłano nas, żebyśmy was powitali. Ty jesteś Kip Guile? A ty Tisis Guile z domu Malargos? A wy to Mocarze, jak się domyślamy? – Ehm... Zgadza się – odpowiedział Kip. Wiedziała o Tisis i ich ślubie? Skąd mogła to wiedzieć? – Jestem Sibéal Siofra, a to conn Ruadhán Arthur. Jesteśmy z Cienistego Zagajnika. – Z Cienistego Zagajnika? – zapytała Tisis. – To rzeczywiście znaleźliście się daleko od domu. Sibéal spochmurniała na chwilę. – Nie ma teraz domu. Nie dla nas. Biały Król przepędził wszystkich, którzy znaleźli się na jego drodze. Najpierw witaliśmy uchodźców w Cienistym Zagajniku, później ze wstydem i wbrew własnym tradycjom odprawialiśmy ich, a potem sami się nimi staliśmy. Straciliśmy domy, plemiona, małżonków, dzieci, ziemię i wiarę. Został nam tylko głód zemsty. Poprowadź nas, Luíseach, a pójdziemy za tobą wszędzie, dopóki będziesz prowadził nas przeciwko tej ohydzie. – Lee Shock? – zapytał Kip z fatalnym akcentem, chociaż pewnie w tej chwili nazewnictwo nie powinno być dla niego najistotniejszą kwestią. – Powiernik Światła – wyjaśniła Tisis. – O, super. Znowu. – Odwrócił się do Sibéal i conna Arthura. – Zbierzcie swoich ludzi. – To nie są nasi ludzie, żebyśmy mogli nimi dowodzić – odpowiedział conn Arthur. – Żadne z nas nie ma swojego klanu, swojego pana, jesteśmy wolni. Kip nigdy nie słyszał, żeby ktoś wypowiedział słowo „wolni” z taką mieszanką odrazy i rozpaczy. Chociaż już sporo rozmawiał z Tisis o mieszkańcach Puszczy, wyglądało na to, że potrzebuje kolejnych wyjaśnień. Pomachał do ludzi przy ogniskach. Teraz już prawie wszyscy spoglądali zaciekawieni na niego i Mocarzy. – Mam wam coś do powiedzenia. Jeśli chcecie mnie wysłuchać, podejdźcie! – zawołał Kip. Przyszło ponad dwanaście osób od ogniska. Ponad sto mężczyzn, kobiet i nastolatków wyszło spomiędzy drzew. Tisis uniosła brew, patrząc na Winsena. – Żadnych ludzi w lesie, co? Chłopak zaklął pod nosem. Kiedy zebrali się wokół niego, bosi, pozbawieni nadziei, opuszczeni, o oczach szklących się od szoku i straty, z zębami zaciśniętymi z powodu okrutnej wściekłości, Kip zdał sobie sprawę, że wchodzi w rolę Guile’a. Posłuży się słowami, żeby wpłynąć na tych ludzi. To był potężniejszy talent Guile’ów niż ich magia. Magia wymaga woli, a słowa kształtują wolę, kierują nią, zwracają we właściwą stronę, przenoszą z jednego celu na drugi.

Widział, jak to się robi. Podziwiał to. Zazdrościł tego. Był pod ogromnym wrażeniem przemożnego, niezachwianego przekonania ojca, że ludzie zrobią to, czego on od nich chce. Jednakże życie tych ludzi nie należało do niego, nie mógł posłużyć się nim zgodnie ze swoją wolą. Był dla tych ludzi nikim; był obcym, intruzem. Jak śmie przychodzić do nich z obietnicami? Już nie mówiąc o tym, że być może nigdy ich nie spełni. Kiedy się zebrali, powiedział: – Jestem Kip Guile. Jeśli słyszeliście o mojej rodzinie, to być może wiecie, że nagina ludzi do swojej woli. Czasem w imię dobra, czasem nie. – Pokręcił głową. – Nie przybyłem, aby być waszym panem. Nie przybyłem, żeby nagiąć was do swojej woli, manipulować wami, uczynić was wasalami moimi bądź kogoś innego. Jestem tu, by walczyć. Jestem polichromatą z pełnym spektrum i uczyli mnie walki najlepsi na świecie. Razem z innymi, nie w pojedynkę, zabiłem króla Raska Garadula z Tyrei. Razem z Czarnogwardzistami, Gavinem i Karris Guile zabiłem Atirata podczas bitwy o Ru, kiedy próbował stać się bogiem. Potrafię walczyć, a towarzyszący mi Mocarze są jeszcze lepsi ode mnie. Jednak nie znamy tego kraju tak dobrze jak wy. Zamierzam zaatakować Księcia Barw, tego fałszywego Białego Króla. Zamierzam uderzyć go mocno i tam, gdzie się tego nie spodziewa. Będę atakować go tak długo, aż jeden z nas zginie. Sam z Mocarzami mogę zadać mu poważne straty, ale wątpię, żebyśmy zdołali go zatrzymać. Zdziałamy więcej i dłużej pożyjemy, jeśli do nas dołączycie i jeżeli będziemy wzajemnie się uczyć. Jeśli dołączycie do mnie, będziemy poruszać się szybko, ciężko pracować przez długie godziny i niewiele spać. Będziemy walczyć, zabijać i umierać. Zgadza się. Oto moja oferta. Moim celem jest wypędzić Białego Króla z Krwawej Puszczy. Jeśli przy okazji wybijemy co do nogi wszystkie koloraki, to tym lepiej. Nie gwarantuję zwycięstwa, ale naprawdę myślę, że jest ono możliwe, jeśli razem będziemy walczyć. Zatem nie będzie wielkich przemów. Dołączcie do nas albo nie. Rano dajcie mi znać, co zdecydowaliście. Popatrzyli na niego, jakby nie mogli uwierzyć, że tylko tyle zamierza powiedzieć, ale kiedy zajął się z Mocarzami rozstawianiem namiotów, tłum powoli się rozproszył. – Cóż, to wypadło... – zaczął Winsen. – Ale nie próbowali nas zabić, a to już coś. – Zamknij się – powiedziała Tisis. – Kip, to była idealna mowa. – Nie starałem się, żeby była idealna, starałem się być szczery. – I tego właśnie potrzebowali. – Powiedzieliście, że was przysłano? – zapytał Sibéal i conna Arthura Cruxer, który z nimi został. – Kto was przysłał? Sibéal uśmiechnęła się i Kip był pewien, że to prawdziwy uśmiech. – Prorokini znana wam jako Trzecie Oko i jej mąż, Corvan Danavis. To sojusznicy. – Psiakrew – odezwał się Duży Leo stojący za plecami Kipa. – Mówisz mi, że mamy jasnowidza po naszej stronie? To może jednak mamy jakąś szansę w tej wojnie. – Przesyłają pozdrowienia z odległości tysięcy mil. Chcieli też, żebym wam powiedziała, że to cała pomoc, na jaką możecie od nich liczyć.

– Oż, kurna – podsumował Duży Leo.

Rozdział 24 Gavin czekał długi czas, opierając się o ścianę, aż łzy przestały płynąć, a on nabrał pewności, że ojciec nie wróci. Odmierzył trzy dłonie w bok i dwie w górę. Polizał palec i zaznaczył miejsce. O to właśnie chodziło. Po to były dni udręki i postu, precyzyjnie wymierzona kłótnia z ojcem. W tym miejscu zapieczętował luksyn. Potrzebował, żeby szczelina się otworzyła, by zlokalizować pieczęć. I musiał rozgniewać ojca na tyle, żeby nie wrócił zbyt szybko. W przeciwnym wypadku Gavin mógłby podjąć próbę, a ojciec przeszkodziłby mu w osiągnięciu celu. Teraz jednak nadszedł kolejny trudny etap. Zjadł cały chleb, jaki ostał się w celi. Później jedzenie będzie przez pewien czas trudne. Stawienie czoła ojcu było najgorsze, ale Dazen dobrze stworzył to więzienie i niebieski luksyn był twardszy od paznokci. Twardszy od pięści. – Co robisz? – zapytał martwy człowiek. Nie odzywał się od pewnego czasu. Gavin nie odpowiedział. Oddychał głęboko i gromadził siły. Przymierzył się precyzyjnie. Małym palcem odchylił wargę i zanim zdążył zebrać myśli, uderzył twarzą w ścianę. Potrzasnął głową. Wargę miał rozbitą i zapuchniętą. Martwy człowiek był zbity z tropu. – Powiedziałem ci, jeśli chcesz się zabić... Gavin znowu uderzył twarzą w ścianę. Potrzebował jeszcze pięciu prób, zanim kieł poluzował mu się w dziąśle. Gavin kołysał nim w tę i z powrotem, z oczu lały mu się łzy, aż wreszcie wyrwał go z krzykiem. Ząb wysunął się ze śliskich od krwi i śliny palców. Odbił się od niebieskiego luksynu. Po stracie jednego oka postrzeganie głębi Gavina było zaburzone. Wyciągnął szaleńczo rękę... I złapał ząb, zanim wpadłyby do dziury na nieczystości. Stał pewnie, zakrwawiony, okaleczony, ale zdeterminowany i wyzywający. Niebieski luksyn jest wytrzymalszy od paznokci i pięści, ale szkliwo jest jeszcze twardsze, a duch triumfuje nad wszystkim. Gavin wziął kieł w zakrwawione palce i jak samotne, szalone zwierzę, którym przecież był, zaczął gryźć ścianę.

Rozdział 25 Kip i Tisis dostali własny namiot. Idea odrobiny prawdziwej prywatności była ekscytująca, dopóki Cruxer nie powiedział: – Będę siedział na zewnątrz. Biorę pierwszą wartę. Napotkał poirytowane spojrzenie Kipa. – Ja jestem jak dowódca, a ty jak Pryzmat, zgadza się? – spytał Cruxer. – Ale to jest namiot – odparł z naciskiem Kip. – I wobec tego nie jest nawet w połowie tak bezpieczny jak kajuta na statku. – Ale to jest... namiot. – Wiemy, co będziesz tam robił. I co z tego? Udawaj, że nic nie słyszymy, a my będziemy udawać, że nic nie słyszymy. Jutro nie będzie żadnych komentarzy, żadnych żartów. Poradzisz sobie z brutalną męką kochania się z piękną żoną, gdy ktoś może usłyszeć szelest koców, a my zniesiemy to, że musimy zarwać noc, strzegąc cię na wietrze i deszczu. – Kiedy ujmujesz to w taki sposób, wychodzę na strasznego dupka. Pozostali z drużyny odchrząknęli i odwrócili wzrok. – Hej, to nie tak, że sam wybrałem... – Kip urwał. – Czekajcie, właściwie to wybrałem, nie? W porządku. Przepraszam. Wsunął się do namiotu. Był mały, ledwie mogli w nim usiąść. W końcu zamierzali nieść wszystko na własnych plecach. Tisis już wyglądała świeżo jak ktoś zaraz po kąpieli. Podała mu czystą ściereczkę i wskazała małą misę z wodą. – Kładź się czysty, to nie będziemy musieli za często prać koców – powiedziała. – Gdybyśmy tylko zabrali ze sobą niewolnicę, która mogłaby zająć się takimi rzeczami – gderał Kip. Tisis uśmiechnęła się szeroko. – Nie mam ci tego za złe. – A ja sobie mam. – Jesteś zabawny. Robisz coś właściwego, często genialnego, a potem udajesz, że wcale tego nie chciałeś. O co tu chodzi? – Nie wiem. Mam w sobie mnóstwo głupoty, która walczy, żeby się ujawnić. I dzięki. – Za co? – Za „genialne”. – Za to, że nazwałam cię genialnym? To nie komplement. To prawda. I moim zdaniem nie domyłeś tej pachy.

Skrzywił się. Starał się umyć na siedząco i nie rozlać wody. Okazało się to diabelnie trudne. – Ej, to ja muszę z tobą spać! – powiedziała Tisis. Droczyła się z nim, ale trochę go to ubodło. Odwrócił wzrok i znowu zanurzył ściereczkę w mydlinach, starając się skupić na myciu. – Ej, czekaj, czekaj. Co się stało? – zapytała. – Do diabła, Kip, co ja takiego powiedziałam? – Przepraszam. Wiem, że nie prosiłaś o nic takiego. – Przestań! Skończ z tym. Masz w ogóle pojęcie, jaki jesteś popaprany? Wszystkie twoje przekonania na własny temat są niewłaściwe. Na cuchnący nagniotek Orholama, Kip, to takie frustrujące! – Cuchnący nagniotek? Dobre – powiedział, szczerząc do niej zęby. – Wiecznie zwody i zmyłki. – Westchnęła i poddała się. – Oni cię kochają, wiesz? – Kto? – Mocarze. – Są niesamowici. – Szanują cię. – Oni... podążają za mną, ale wiesz, to kwestia przypadku, tego, kim się urodziłem. Jestem Guile. Jestem polichromatą. To nie zdarza się aż tak często. – Myślisz, że cię kochają, bo jesteś Guile?! Ty... ty głupi... – Położyła się i odwróciła do niego plecami. – Wiesz, a zaplanowałam dla nas cudowny wieczór. Gdyby tylko nie był taki wkurzający... – Hę? Przepraszam? – Nie masz zielonego pojęcia o kobietach. Wiem. Ale oto podpowiedź: kiedy twoja żona jest kokieteryjna, nie wkurzaj jej tuż przed pójściem do łóżka. – Kokieteryjna? Wiedział, co znaczy to słowo, ale jak mógł przegapić... – Dobranoc, Kip. – Przepraszam! Naprawdę przepraszam. Naprawdę, naprawdę. – Dobrej nocy, Kip. – Niektórzy ludzie lubią seks po kłótni. – Nie ja. Dobrej. Nocy. Psiakrew! Kip zastanawiał się, czy się nie położyć, ale nie był zmęczony. Tylko by się denerwował. Pomyślał o karcie, która nieproszona powróciła do niego przelotnie tego popołudnia. Miał jeszcze jedną talię oryginalnych kart Janus Borig w plecaku. Nie tknął ich, odkąd je tam schował. Istniały dwie talie – jedna należała do Androssa i Gavin w którymś momencie mu ją ukradł, a drugą Kip uratował z pożaru u Janus Borig, kiedy ją zamordowano. To ta talia była odpowiedzialna za wizję tego popołudnia. To ona omal go nie zabiła. Później naprawdę nie miał już ochoty dotykać żadnej karty, ale ta wizja sporo zmieniła.

Znalazł się tutaj, wśród nowych ludzi, i tracił grunt pod nogami. Powinien przynajmniej zerknąć na karty i sprawdzić, czy są tam jakieś, które mogłyby mu pomóc. Nie musiał do żadnej zaglądać, ale byłby głupcem, gdyby nie posłużył się tak potężnym narzędziem. Pogrzebał w plecaku, aż znalazł pudełko z talią. Wyjął karty. To nie były te same karty. Z niedowierzaniem rozłożył talię na kocu. To była standardowa talia, nic niezwykłego. A już w żadnym wypadku nie były to oryginały. Jakby ktoś je podmienił, żeby pudełko ważyło tyle, ile trzeba. Weredyka? Wśród kart leżała karteczka. „Proszę, daj mi znać, ile czasu minie, nim zauważysz podmianę. Ja obstawiałem trzy dni. Grinwoody założył się ze mną o pięć danarów, że miną za dwa tygodnie”. Kip nie miał wątpliwości, kto to napisał. I nie była to Weredyka. Andross wiedział, że Kip odpływa z Tisis. Wiedział, który statek Tisis zabiera. Umieścił tam swojego człowieka. A Kip potrzebował ponad dwóch tygodni. Pokonany przez ten gówniany dzień padł na posłanie. Wylądował na długich włosach Tisis, pociągając je boleśnie. – Auć! Za co to? – jęknęła. Nie było na świecie dostatecznie ciężkiego westchnienia.

Rozdział 26 ~ Artylerzysta ~ – Nie jest na sprzedaż – powiadam. – A kto tu mówi o sprzedaży? – pyta okutany człowiek. – To rzecz świętna. Mówię tak celowo, a on mnie nie poprawia, więc zna kapitana Artylerzystę. Znaczy się cwaniak. Będę musiał trzymać karty przy orderach. Już ja wiem, jak sobie radzić z kanciarzami. Okutał się jak szkrab, jakby może złapał to choróbsko, od którego skóra złazi, ale ja sobie myślę, że on już jest daleko dalej. Zagabnął mnie tutaj, pod oazą u Lee Lee, moją ulubioną tawerną na tym opuchniętym cycku zwanym Wielkim Jaspisem. Czekał na mnie, a ja jestem trochę za bardzo zawiany na takie rozmowy. – Nie wierzę w rzeczy święte i nieświęte – powiada on. – Wierzę w rzeczy najlepsze. – A co ja mam do tego? – zapytuję. – Chcę pokazać ci statek. To najlepsza łódź na Morzu Lazurowym. – Każdy kapitan i właściciel gada tak samo. – Wszyscy tak mówią, niektórzy w to wierzą, ale tylko jeden ma rację. – A szanse, że właśnie ty nim jesteś, są mizerniutkie – mówię, ale zaintrygował mnie. – Sam sprawdź – odpowiada. – Wpuszczę cię na pokład z bronią i pozwolę swobodnie obejrzeć cały statek. – Gdzie w tym haczyk? – Nie ma haczyka. To gra. Powiem ci więcej, gdy uznasz, że statek jest wart twojego czasu. Chociaż nie było jeszcze żeglarza wartego własnej soli, który wzgardziłby Złotym środkiem. To jego przynęta. Słyszałem o tej łajbie. Zapierający dech w piersi cud, taka ślicznota, że człowiekowi żołądek się wywraca. I oczy wyłażą na wierzch. – Rzucę oczkiem. Chętnie będę tym, który zada kłam banialukom i oszustwom na temat tego domniemanego cudu. Musimy przejść tylko kawałek do cumowiska tego cudu. To nowiutki ilytański galeas, ale widzę, że opowieści są prawdziwe. Jest biały jak kość, lecz jego skóra połyskuje złotem jak u bladej damy z Krwawej Puszczy, która spocona ujeżdża cię o zachodzie słońca. – Abornejski tek? – pytam. – Lżejszy i mocniejszy od każdego innego drewna znanego człowiekowi. – Za porowaty na odeskowanie. Twój statek to barachło. Przed Długą Nocą wypaczy się i zatonie.

Nie odchodzę jednak, a on nie broni statku. – Naprawdę jest napojony słoneczną wodą? – zapytuję. – Tyle, żeby wypełnić pory w drewnie i tylko na kadłubie. Nie zwiększano wagi tam, gdzie to nie jest konieczne. Żółty luksyn, którym nasączono tek, jest podzielony na segmenty, więc drewno zachowało elastyczność. Ostrzegam, to oznacza, że trzeba wynajmować krzesiciela słonecznej wody raz na dziesięć lat. I to dobrego. Powiedzieli mi, że wystarczy raz na dwadzieścia, ale cieśle okrętowi... – ...przysięgliby, że ich własna matka jest dziewicą, zanim sprzedaliby ją jako majtka zafajdanemu kapitanowi – przytakuję. – Sam nie jestem ufną osobą, więc wynająłem żółtą krzesicielkę, żeby obejrzała statek. Dała luksynowi dziesięć lat. Dodatkowa korzyść jest taka, że na pokryciu z żółtego luksynu nie wyrosną żadne pąkle, dzięki czemu statek będzie jeszcze szybszy. – Pfe, to znaczy, że nie można przeciągnąć człowieka pod kilem. Oczywiście, że można, ale bez pąkli delikwent miałby szansę przeżyć. Co też stanowi pewną korzyść. Tamten nic nie mówi. Brak pąkli oznacza, że nie trzeba czyścić kadłuba, a to jedna z pożerających najwięcej czasu i pieniędzy pozycji na liście prac remontowych przy statku. – Ile dział? Tamten śmieje się i bandaż trochę mu się osuwa. Widzę, że ma prawie tak ciemną skórę jak ja. Starszy gość, sądząc po tym, jak się rusza. Chudy. – Znasz robotę Phineasa Vecchini? I tu jego kłamstwo owiąże mu się jak lina wokół nóg. Znam Phina bardzo dobrze. – Trochę – powiadam. – Działa z jego warsztatu czy zrobione jego własną ręką? – Mistrz Vecchini przestał pracować – mówi tamten. – Jego córki przejęły warsztat. Wszyscy to wiedzą. W takim razie na tym kłamstwie się nie potknie. – Dziewczyny są dobre, ale są inni, którzy im nie ustępują – zrzędzę. – Może kiedyś najmłodsza dorówna ojcu. Może. Działa od córek to żaden powód do przechwałek. Cierpliwie poprawia bandaże. – Nie przechwalam się działami córek. Przekonałem Phina, żeby ten jeden raz wrócił do pracy. Córki nie zgadzały się, twierdzą, że zniszczył sobie zdrowie. Niewykluczone, że to prawda. Poświęcił temu rok. – Phi! Jak to załatwiłeś? Słyszałem, jak przysięgał tej harpii, z którą się ożenił, że nigdy... – Jego żona zmarła dwa lata temu. Córki były równie przekonane, że ojciec nie przyjmie zlecenia, ale zaproponowałem mu coś, czemu nie mógł się oprzeć. – A mianowicie? – pytam. – Ten stary kozojeb nie dałby się przekupić ani kobietami, ani pieniędzmi, ani winem. Co mogłeś mu zaoferować? Zakutanego otacza aura samozadowolenia, jak smród wina spowija żeglarza po zejściu na ląd. – Powiedziałem mu, że działa są dla ciebie.

Phin pracował cały rok ze swoimi wszystkimi kowalami, młotnikami, odlewnikami, giserami, grawerami, czeladnikami i uczniami w warsztacie zionącym dymem dzień i noc? Dla mnie? Szczerze mówiąc, kolana się lekko pode mną uginają. Wrzeszczeć na cały świat, że jest się najlepszym, to jedno. Robiłem to, kiedy to jeszcze nie była prawda. Ale kiedy najlepszy na świecie przyznaje, że jesteś najlepszy, to już całkiem insza rzecz. To jak znaleźć w ładowni beczkę brandy po dwóch dniach kacenjameru, kiedy już człeka zaczyna trząść. – Ile? – Czterdzieści dział. Różnego kalibru. Niektóre mają części, których nawet moi ludwisarze i artylerzyści nie potrafili rozgryźć. Phin śmiał się i powiedział, że będziesz wiedział, do czego służą, albo się zorientujesz. A jeśli po tym wszystkim, co obiecałem, działa nie trafią jednak do ciebie, to możemy iść... odbyć stosunek analny. Nie bardzo wiem, co ma na myśli, ale to właściciel statku. Oni lubią snuć takie wyrafinowane gadki, siedząc na furze pieniędzy. Ale wygląda na to, że start Phin pogonił mu kota, a to mnie tak cieszy, że jestem szczęśliwszy od pierwszego wyposzczonego żeglarza na przepustce, który dopadł do drzwi burdelu z niedoborem personelu. – Nie wierzę – powiadam. – Kto pływa na tej łajbie? – Nikt. Wszystkich zwolniłem. Dano mi do zrozumienia, że przemytnicy i piraci lubią sami zatrudniać załogę. A ponieważ możliwe, że przekażę ten statek tobie, nie zamierzałem płacić załodze do tego czasu. Przekazać? Czyli nie zamierza nająć mnie na kapitana, żeby był u niego na posyłki. – Jak już mówiłem: nie jest na sprzedaż. Ani na wymianę. Kapitan Artylerzysta to człowiek niewykupny. Niepodkupny? Tak się nie godzi. Do diabła. Miecz za statek? Pierwszy na niewiele mi się przyda, a drugi wręcz przeciwnie, nieważne, co ten czubek Orholam gadał. – Nieprzekupny. Wiem, słyniesz z tego. W jego oku pojawia się błysk, który mi się nie podoba. Jakbym go bawił, w kółko dymany majtek jeden. Powinienem mu wbić kciuki w patrzałki. – Odpowiedź brzmi „nie”. I ty to wiesz, i ja to wiem... Ale nie ruszam się z miejsca. On też nie. – Popatrz tylko, to nic złego popatrzeć. Przynajmniej będziesz wiedział, czy mówiłem prawdę na temat dział. Mija długi czas i w końcu mówię: – Chyba jestem to winien temu capowi. Tylko rzucę oczkiem. – Oczywiście. Rzecz jasna, kapitan Artylerzysta słynie ze strzelania, ale na statkach też się zna co nieco.

A ta łajba jest pierwsza klasa. Poprzednia załoga trochę się zaniedbała, po kątach widać trochę brudu, a Artylerzysta nigdy by nie pozwolił, żeby tak zaginać żagle przy refowaniu. Ładnie to wygląda, ale osłabia materiał, który w końcu pęknie. Jednakże w przeważającej części łajba jest zwyczajnie zachwycająca. Okutany upiór daje mi latarnię i zostaje na pokładzie. Nie zamierza jej znowu oglądać, mówi, i nie chce mnie denerwować, patrząc mi przez ramię. Artylerzysta ogląda ją pół godziny. Ta łajba to marzenie. A potem idzie na pokład działowy. Armaty to bez wątpienia robota Phina. Tyle że zamiast na kołach te umieszczono na szynach. Mają gałki, tarcze i przegubowe celowniki. Od razu intuicyjnie ogarniam niektóre z tych rzeczy. Pomyślano to tak, żeby jeden artylerzysta – najlepszy Artylerzysta – mógł przejść wzdłuż całego szeregu na burcie i upewnić się, że każde działo wycelowano dokładnie tak, jak on sobie życzy, i odpalić każde dokładnie wtedy, kiedy tego sobie życzy, osobno albo wszystkie za jednym zamachem. Za dawnych czasów mogłem wyszkolić do tego załogę, ale tylko jedno działo dałbym radę wycelować idealnie. Tutaj, jeśli wszystko dobrze zrozumiałem, jeden człowiek mógł kierować załogą jak dodatkową parą rąk. Oni odwalaliby prostą robotę, czyścili działa i przeładowywali, a Artylerzysta zająłby się robotą dla artysty – celowaniem i strzelaniem. Na honorowym miejscu na forkasztelu znajduje się działo z wygrawerowanym imieniem, które jest jak cios w bebechy. Osuwam się obok niego napełniony trwogą, zdumieniem i nienawiścią. Napisano na nim „Ceres” albo „Nieodparty Argument”. To absolutny szczyt sztuki ludwisarskiej, nadzwyczajna kolubryna niemal na cztery kroki długa, średnicy większej niż moja rozłożona dłoń i z kulami większymi od moich jaj. Dzięki temu dziełu sztuki mógłbym stworzyć własną legendę. Spędzam przy niej dziesięć minut, zanim wstanę. Spluwam na nią przed odejściem i rozcieram ślinę na długiej lufie jak na własnej kuśce. Miecz Guile’a za ten statek? Ten galeas jest wart setki mieczy i nieważne, jakimi klejnotami byłyby ozdobione i wysadzane. Co najmniej setki. Muszę mieć ten statek. Ale nie mogę. Kiedy ukradłem miecz, prorok powiedział mi, że morze spłynie moją krwią, gdy stracę to ostrze. Nie jestem przesądnym człowiekiem, ale i nie jestem głupcem. Co to za sztuka upilnować jeden miecz, pomyślałem. – Honor Artylerzysty – mówię człowiekowi, który owinął się szmatami jak trędowaty, żeby ukryć swoją tożsamość – nie jest na sprzedaż. – Na sprzedaż nie, skąd! Nigdy nie splugawiłbym imienia Artylerzysty, sugerując coś takiego. Ale... – Widzę, jak maska przekrzywia się na twarzy, kiedy człowiek uśmiecha się pod nią szeroko. – Nawet Bóg gra w kości.

Rozdział 27 Kip obudził się przed świtem w pustym namiocie, z obawą, że kiedy z niego wyjdzie, nikogo już tam nie zastanie. Ludzie w końcu zmądrzeli. Kip starał się być dzielny. Starał się przejąć dowodzenie, ale nie radził sobie równie dobrze jak jego ojciec. I w dodatku rozgniewał żonę. Stary dobry Kip Ołowiousty. Ubrał się ze ściśniętym sercem. Odetchnął kilka razy. Na zewnątrz panowała cisza. Żadnych zwykłych odgłosów ruchu w obozie. Nawet porannych hałasów zdradzających, że ktoś idzie się załatwić. Próbował przeczesać i uklepać włosy, żeby chociaż zgrubnie je uporządkować, a potem wyszedł stawić czoło rzeczywistości. Na zewnątrz stał tłum ludzi. W milczeniu. Uzbrojeni. I to spory tłum. Ponad setka. Wszyscy. I byli tam też Mocarze. Stanęli niezbyt pomocnie gdzieś na końcu. Wszyscy wpatrywali się w niego. – Zatem co będzie? – zapytał Kip. Jak już wyłożyłeś wszystkie pieniądze na stół, to nie możesz nawet mrugnąć. – To znaczy, że idziecie ze mną, czy muszę udowodnić wam swoją wartość? Mam się siłować z niedźwiedziem albo coś takiego? O, do diabła. Kip nie wiedział, czemu wybrał niedźwiedzia. Coś musiało mu się kołatać po głowie, bo Tisis powiedziała mu poprzedniej nocy, że w ich starym języku Arthur znaczy „niedźwiedź”. Ruadhán znaczyło „mały czerwony”. Czyli ogromny wódz nazywał się Rudy Niedźwiadek. Właśnie zgłosiłem się na ochotnika do zapasów z panem Ogromnym Ogromniastym. Jestem tak głupi, że żadne słowa tego nie wyrażą. Conn Arthur wyglądał na zakłopotanego, jakby nie był pewien, czy Kip rzucił mu wyzwanie. O, nie, proszę. Mężczyzna spojrzał jednak na Sibéal Siofrę, która pokręciła lekko głową. Na szczęście conn nic nie powiedział. Pigmejka wystąpiła przed zebranych. – Trzecie Oko wyjawiła nam rzeczy niemożliwe, ale nie powiedziała tyle, ile chcielibyśmy usłyszeć. – Prorocy – odparł Kip. – Wszyscy są tacy sami. – Kazała nam powędrować daleko na spotkanie z tobą, ale dodała też, że jeśli chcemy mieć jakąś szansę pokonać Białego Króla, musimy stoczyć walkę z jednym z jego kapitanów przy Deora Neamh... Za dwa dni. – No i? – spytał Kip.

– To wodospad – powiedziała Tisis, która zjawiła się niewiadomo skąd. – Jakieś trzysta mil stąd. – Aha. Ponieważ przez dżunglę mogli wędrować z prędkością trzydziestu mil dziennie, a wiosłując lub popychając łodzie żerdziami w górę rzeki, z prędkością może czterdziestu pięciu mil dziennie, dotarcie na czas rzeczywiście mogło wydawać się niewykonalne. – Ilu krzesicieli macie? – spytał Kip. Conn Ruadhán Arthur przechylił głowę zdumiony. – Wybacz nam, lordzie Guile – powiedziała Sibéal Siofra. – Myśleliśmy, że wiesz. My wszyscy jesteśmy krzesicielami. Kip się rozejrzał. Wszyscy bez wyjątku byli bladzi. Nawet wśród starszych ludzi tylko nieliczni mieli plamy od luksynu widoczne na rękach. To było dziwne. Niektórzy byli tak piegowaci, że mogłoby to przesłonić pomarańczowe albo czerwone plamy, ale nie wszyscy. Wielu wśród zebranych miało niebieskie tęczówki, a jasne oczy powinny tym bardziej zdradzać krzesicieli. U nikogo jednak nie zauważył halo na tęczówkach. – Aaaha – wyrwała się Tisis, gdy coś do niej dotarło. Spojrzała na Kipa, jakby chciała coś dodać, ale zamiast tego powiedziała tylko: – Nie jesteście po prostu z miasteczka Cienisty Zagajnik. – Nie – potwierdził conn Arthur. – Jesteśmy Duchami. Patrzcie na nas i drżyjcie – dodał sarkastycznie. – To jakiś problem? – Wielu z was potrafi krzesać zestalony luksyn? – zapytała Tisis. – Tak – odpowiedziała Sibéal z widoczną ulgą. – Po prostu... mamy małą wprawę. Krzesiciele, którzy celowo nie krzesali? Gdzie tu sens? – Jedną chwilkę – powiedział Kip i odciągnął Tisis na bok. – Duchy? – zapytał cicho. – To szkoła krzesicieli, która nie podlega Chromerii. Dawno temu, kiedy Chromeria umacniała swoją kontrolę nad krzesicielami, oświadczyła, że wszyscy z takich szkół to heretycy. Ci, którzy w nich zostawali, często byli uznawani za zmarłych przez rodziny, bo chciano ich wydziedziczyć albo uniknąć chromeryjskiej kary za apostazję krewniaka. Dlatego krzesicieli kształcących się w Cienistym Zagajniku zaczęto nazywać Cieniami albo Duchami. Ponieważ starali się nie rzucać w oczy, żeby Chromeria nie zaczęła znowu na nich polować, nazwa się utrzymała. – Chromeria na nich polowała? – zapytał Kip. – Ściśle mówiąc, Magisterium. Luksorzy. Kip odwrócił się do Sibéal i conna Arthura. – Lubicie mówić bez ogródek, prawda? – Tak zwykle jest szybciej – odrzekł conn Arthur. – Prawda? W porządku, Kipie Garłaczu, wyjdź się pobawić. – Uznano was za heretyków. Jesteście heretykami? Conn potrzebował nieprzyjemnie długiej chwili, żeby przetrawić pytanie, ale potem odpowiedział:

– Kochamy Orholama i przestrzegamy jego nauk. – Nie będę pomijać bolesnej historii i wielu uraz – wtrąciła Sibéal Siofra. – Dzielą nas pewne różnice doktrynalne i nie uznajemy twierdzeń Magisterium o jego wyższości. Na krzywy paluch Orholama, ten jej permanentny uśmiech był trudny do zignorowania. Kip uznał, że jej twarz wyrażała tak naprawdę niepewny uśmiech, którym próbuje go udobruchać. Westchnął. – Stara dobra Chromeria. Zawsze udaje się jej napełnić przyjaciół strachem i ośmielić wrogów – powiedział. – Dobrze więc. To jest wojna, a nie wstępny egzamin z doktryny do Magisterium. Bierzmy się do pracy. Podzielił ludzi na grupy, żeby zaczęli budować ślizgacze dla wszystkich. Dopilnował, by w każdej znalazła się odpowiednia liczba krzesicieli w potrzebnych kolorach, a Ben-hadadowi wyznaczył zadanie nadzorowania prac. Niech młody geniusz sam obmyśli, ile ślizgaczy i jakiego rodzaju należy przygotować, biorąc pod uwagę liczbę ludzi, których muszą przewieźć, oraz umiejętności lub ich brak wśród dostępnych krzesicieli. Kip zajął się poznawaniem swoich nowych sił. Większość Duchów straciła domy. Albo mieszkali w Cienistym Zagajniku, albo ich domy znajdowały się na ziemiach zajętych już przez Białego Króla. Razem z Cruxerem i connem Arthurem siadł nad mapą Deora Neamh i okolic, którą narysowała Tisis. Nigdy tam nie była, ale wnikliwie studiowała geografię Krwawej Puszczy i potrafiła rysować. Pokazali mapę wszystkim Duchom, które odwiedzały miasteczko przy wodospadzie, a potem nanieśli konieczne poprawki. Kip spojrzał na mapę. Kłopot polegał na tym, że okolica była pagórkowata – w końcu spływał stamtąd wysoki wodospad – ale mapa słabo oddawała wypiętrzenia terenu. – Czego chcą od tego miasteczka? – spytał. – Niewolników. Łupów. Podejrzewam, że tego co zwykle – odpowiedział conn Arthur. – Nie – orzekł Cruxer. – U podnóża wodospadu stoi wodny młyn. Gdzie farmerzy trzymają zboże przed i po zmieleniu? Znaleźli kogoś, kto odwiedzał miasteczko. Naszkicował magazyn w dole kamienistej rzeki, w pierwszym miejscu, gdzie wody były spławne dla większych łodzi i barek. Młyn i port łączyła porządna droga. Nie pomyślał nawet, żeby ją dorysować, kiedy za pierwszym razem pokazano mu mapę, bo leżała już właściwie poza arkuszem papieru. Kip nie miał pojęcia, jak długo wpatrywał się w mapę. Nie wiedzieli, ilu ludzi i koloraków zaatakuje miasto. Jeśli rzeczywiście chodziło im o zdobycie żywności, zjawi się mała liczba żołnierzy gotowych wydoić miejscowych, głównie robotnicy i markietanie siłą wcieleni do służby, którzy mają za zadanie zawlec zboże z powrotem do obozu. – Łamacz – odezwał się Cruxer. Było już prawie południe, a Kip nadal rozmyślał, wyobrażał sobie teren. – Ben-hadad mówi, że skończyli. Właśnie woduje ślizgacze. Kip się nie poruszył. – Wiesz, jak to jest z prototypami. – Tak?

– Zawodzą. – To nie są pierwsze ślizgacze Bena. – Ale to pierwsze ślizgacze, które budowali pod jego kierunkiem niewprawni krzesiciele. Działo się tyle rzeczy naraz, że nie mógł wszystkiego dopilnować. I w tej samej chwili wiązka przekleństw dobiegła z brzegu rzeki. Odwrócili się i zobaczyli, że cały fragment kadłuba rozpadł się i ślizgacz błyskawicznie tonie. Kip uśmiechnął się szeroko do Cruxera. – Nie ma powodów do takiego zadowolenia z siebie – żachnął się Cruxer. – Jeśli nie dotrzemy tam na czas, możemy stracić nowych sojuszników. – Proroctwo mówi, że możemy tam dotrzeć. Czyli dotrzemy, nie? Cruxer się skrzywił. – Wątpię, żeby to działało w ten sposób. A może Trzecie Oko skłamała, żeby skłonić nas do próby. Kto wie, może nawet pracuje dla Księcia Barw, a my podążamy ku własnej zgubie. – Corvan Danavis nie pozwoliłby na to. – To może Duchy kłamią. Może Corvan i prorokini niczego takiego nie mówili. – Skąd by wiedzieli, że takie kłamstwo na nas podziała? Cruxer zmarszczył czoło. – Cruxer, skąd ta ponura mina? To nie w twoim stylu. Młody dowódca potarł twarz. – Źle spałem ostatniej nocy. Cóż, ja i Tisis na pewno nie zakłócaliśmy ci snu. – To ci się zdarza, ale zwykle nie robisz się od tego zrzędliwy. Cruxer zacisnął usta. Potem jednak odpowiedział: – Śnił mi się straszliwy koszmar na temat dowódcy Żelaznej Pięści. Mam wrażenie, że to zły znak. Obaj byliśmy ranni po walce z kolorakami albo czymś takim, ale rzuciliśmy się przeciwko sobie. Pozabijaliśmy się, Łamacz. – Pokręcił głową. – Ten sen był taki realny. – O ile to jakaś pociecha, nie wierzę, żebyś mógł zabić Żelazną Pięść. – Wiem. Nie mogę sobie wyobrazić niczego, co sprawiłoby, żebyśmy zwrócili się przeciwko sobie. – Nie, miałem na myśli to, że skopałby ci tyłek, popijając kofi i czytając dzienne raporty. I nawet nie ulałby kropli z filiżanki. Niechętny uśmiech wypłynął na twarz Cruxera. – Prawdziwa z ciebie motyla noga, wiesz? – Zawsze masz we mnie wsparcie – powiedział Kip, poklepując przyjaciela po ramieniu – ale jeśli będziesz walczył z Żelazną Pięścią, to będę cię wspierał z bardzo, bardzo daleka. – Wielkie dzięki. – Cruxerowi znowu zrzedła mina. – Żałuję, że go tu nie ma. Wolałbym, żeby to on nami dowodził zamiast mnie. Nie chcę cię urazić, Łamacz, przecież wiesz, co mam na myśli, nie? Plotę trzy po trzy. Jestem zbyt zmęczony. Wybacz. – Wiem, co masz na myśli. Też chciałbym, żeby tu był... – Kip zapomniał, co miał powiedzieć, kiedy coś do niego dotarło. – Hm.

Włożył okulary i zaczął krzesać, zmieniając w miarę potrzeby soczewki. Po paru minutach miał całkiem przyzwoitą luksynową wersję mapy, nad którą pracowali. Cruxer natychmiast zwołał ludzi, którzy pomagali wcześniej przy mapie, a Kip trzymał luksyn otwarty, żeby wspólnie udoskonalić model. Dowództwo zebrało się, zanim Kip rozszerzył model tak, żeby objąć okolicę miasteczka w promieniu kilkunastu mil. – Unikać walki, szukać zwycięstwa – powiedział. Pamiętał to z jednej z książek mistrza Danavisa. – Przyjdą po zboże. Connie Arthurze, zorganizujesz atak na magazyn. Wyjdziesz prosto z tego lasu. – Mogę, ale po co nam zboże? Zamierzasz je zatrzymać? Jeśli stracimy poparcie miejscowej ludności... – Krwawe Szaty potrzebują tego zboża, żeby wygrać, jeśli więc mu zagrozimy, będą musiały go bronić. Postaraj się jednak nie podpalić magazynu. Zdecyduj, ilu ludzi potrzebujesz, żeby atak wypadł wiarygodnie, ale twój atak ma się nie powieść. Wycofasz się i przegrupujesz siły, pewnie tutaj, żeby was widzieli i mieli czas wezwać posiłki. – I... co? – spytał conn Arthur. – Nie da się ich obejść w tej dolinie, żeby tego nie zauważyli. – W ogóle ich nie zaatakujemy. To nie bitwa. To atak. – Nic nie... – zaczął Cruxer. – Na czym polega problem z transportem dużej ilości ziarna? – zapytał Kip. – Jest ciężkie, nieporęczne – odpowiedział Cruxer. – Właśnie. Ich celem jest transport zboża, więc mają nadzieję zabrać barki i spuścić zboże w dół rzeki, a potem zawrócić i wpłynąć do swojej odnogi. Nie wierzę jednak, żeby wieśniacy byli aż tak głupi. Jeśli siedzisz na fortunie w zbożu, ostatnie, co robisz, widząc nadchodzącą armię, to zostawiasz barki na wodzie, żeby ułatwić wrogowi kradzież. Zatem, jeżeli zobaczysz jakieś barki, to z miejsca je zatopisz, dlatego... Kip się rozejrzał. Wszyscy słuchali go uważnie, nikt nawet nie próbował się wtrącić. Nawet Cruxer był pod wrażeniem. Tak jak powiedziała Tisis, polegali na nim. Stał się przywódcą w ich oczach, nawet jeśli nie we własnych. Co to znaczyło? Mówił dalej. – Dlatego Krwawe Szaty albo będą miały własne wozy powyżej wodospadu, albo dodatkowe barki jeszcze dalej. Dzięki ślizgaczom Mocarze mogą dotrzeć na miejsce niezauważeni. – Dlaczego patrzymy na to samo – odezwał się conn Arthur – i ja widzę problem, a ty nie? Jak powiedziałeś, ich barki albo wozy znajdują się powyżej wodospadu przy innym dopływie. Jeśli podzielimy nasze siły, żeby zaatakować w dwóch miejscach naraz, jak skoordynujemy atak? Nie mamy pojęcia, ilu żołnierzy, krzesicieli i koloraków może mieć przeciwnik. Mogą nas zmasakrować. – Dopływy zbliżają się do siebie przy Deora Neamh. Kiedy zacznie się bitwa przy magazynie, usłyszymy wystrzały muszkietów. – Przy huku wodospadu? – zapytał Cruxer.

– Słuszna uwaga – przyznał Kip. – Nie jest aż tak duży – odezwał się ktoś, to znał miasteczko. – Da się usłyszeć strzały. Inni przytaknęli. – A jeśli coś pójdzie nie tak? – zapytał conn Arthur. – Och, na pewno coś pójdzie nie tak – powiedział Kip. – A nawet jeśli nie, i tak posłużymy się luksynowymi flarami do komunikacji. – Posługując się nimi, zdradzimy naszą pozycję – zauważył Cruxer. – A jeśli posłużą się nimi, ehm, Duchy, wróg to zauważy i będzie spodziewał się pułapki. – Nie. W ogóle ich nie zobaczą, bo posłużymy się nadfioletowymi flarami – odpowiedział Kip. – Connie Arthurze, proszę powiedzieć, że ma pan chociaż jednego nadfioletowego krzesiciela. – Mam trzech albo czterech. – A zanim wytkniecie mi, że dwie osoby będą musiały nieustannie obserwować niebo w nadfioletowym spektrum, to powiem, że określimy czas sygnałów. Każdy dostanie klepsydrę piaskową albo wodną, cokolwiek Ben-hadad wymyśli, i będziemy sprawdzać niebo w określonych momentach. Nawet jeśli tamten kapitan ma nadfioletowych krzesicieli, nie będą wiedzieć, że trzeba czegoś wypatrywać i kiedy, więc nie zauważą żadnego sygnału. Pamiętajcie, zwycięstwo w naszym wypadku nie znaczy, że musimy ich wybić. Mamy uniemożliwić im zdobycie jedzenia. Ocalenie wioski, ocalenie zboża, zabicie mnóstwa Krwawych Szat, to wszystko byłoby miłe, ale to sprawy drugorzędne. Jeśli zatopimy barki albo spalimy wozy i rozpędzimy konie, a oni i tak zdobędą zboże i postanowią zanieść je swojej armii, będziemy mieli mnóstwo czasu, żeby wybić ich po drodze w lesie. Wszyscy rozważali plan przez chwilę. To było najlepsze, co Kip zdołał wymyślić, nie mając zwiadowców i żadnych informacji na temat sił wroga. – Dla mnie to brzmi świetnie – uznał conn Arthur. – Oczywiście plany zwykle brzmią świetnie.

Rozdział 28 – Jak przyjęli to Najwyżsi Luksjaci? – zapytał Andross, starając się mówić cicho. Teia szła obok Karris Białej, kiedy pokonywali delikatny zielony most między Jaspisami, kierując się w stronę platformy egzekucyjnej, więc nie mogła go nie usłyszeć. – Tak dobrze, jak mogliśmy oczekiwać – odparła Biel. – Ale nie będą się buntować? – dopytywał się uporczywie. – Wkrótce się dowiemy, nieprawdaż? – odrzekła Karris. Teia cieszyła się, że ma ciemne nakładki na oczach. Karris współpracowała z Androssem Guile? Teia, oczywiście, że musi z nim współpracować; jest Bielą, a on jest promachosem. Mimo to odniosła wrażenie, że chodzi o coś więcej. Jakby stali po tej samej stronie. Andross Guile to otwarty rynsztok. Był ucieleśnieniem zła. Teia nie chciała, żeby Karris zbliżała się do niego bardziej niż to absolutnie konieczne. Jednakże promachos już się odsuwał. – Nie cierpię, kiedy nie wiem zawczasu, jak inni zareagują. – I wyobraź sobie – odpowiedziała oschle Karris – że niektórzy z nas zawsze tak żyją. – Zgroza – odpowiedział Andross, ale Teii wydawało się, że w głębi ducha cieszy się, że synowa pokpiwa sobie z niego. Fuj. Teia nie lubiła, kiedy staruch zachowywał się jak człowiek. Kiedy Czarnogwardziści wynurzyli się z tunelu, jaki stanowiła Łodyga Lilii, Teia po raz pierwszy zobaczyła tłum. Zalał ją stłumiony ryk pomruków, jakby nagle weszła do wanny pełnej spekulacji. Chociaż szła w drugim szeregu, miała wrażenie, że wszyscy na nią patrzą. Cała Dzielnica Ambasad była szczelnie zapchana ludźmi. Wielką platformę egzekucyjną wzniesiono przy murze, pod wielgachnymi lustrami znanymi jako Światłość Orholama. Najbliżej platformy na placu stali urzędnicy Chromerii, arystokraci, żołnierze, Świetlani Gwardziści oraz Czarnogwardziści, a kiedy Teia weszła na schody, dostrzegła morze ludzi. Spodziewała się sporego tłumu, ale nie oczekiwała nawet połowy tego. Przyszli niemal wszyscy mężczyźni, kobiety i dzieci mieszkający na Wielkim Jaspisie. Niewolnicy, ludzie wolni, Paryjczycy, Tyrejczycy, długo by wymieniać. Falująca masa ludzi wypełniła plac, szeroką aleję i wszystkie ulice, które zbiegały się w Dzielnicy Ambasad. Balkony rezydencji i ambasad oraz dachy sklepów dosłownie pękały w szwach. Wszyscy chcieli zobaczyć, co się stanie. Wszyscy chcieli usłyszeć, co Chromeria ma do powiedzenia. Wraz ze śmiercią starej Bieli, wyborem nowej Bieli, której o mało nie zamordowano, ujawnieniem się lin ewaluacyjnych prowadzących z Chromerii i wybuchem

wieży artyleryjskiej wydawało się, że woal bezpieczeństwa spowijający Wielki i Mały Jaspis został w końcu zerwany. Wszyscy słyszeli odczytywane listy ofiar. Słyszeli o bitwach. Ale jeszcze aresztowanie zdrajców? I to tutaj? Nagle do ludzi dotarła realność wojny. Chromeria nie przedstawiła wybuchu wieży artyleryjskiej jako wypadku. Na dobrą sprawę nie skłamała. Powiedziała jedynie „to nie był wypadek”. Wszyscy zakładali, że to był atak Księcia Barw. Ludzie uwierzyli, że zostali zaatakowani, więc pragnęli zapewnień. Pragnęli krwi. To, że skazańcy, którzy mieli zostać dziś straceni, nie mieli nic wspólnego z atakiem, nie miało znaczenia. Ludzie mieli okazję usłyszeć Biel i ją ocenić, uspokoić się albo zapłonąć chęcią walki. Albo się zniechęcić. Nic dziwnego, że Karris się denerwowała. Czarnogwardziści rozproszyli się na platformie. Teia i Konus jako najniżsi mieli stanąć po bokach Karris, dzięki czemu nie wyda się drobniejsza, niż to konieczne. Dowódca stanie za Karris razem z Kolorami i Najwyższymi Luksjatami. Tłum ucichł, kiedy Carver Czarny wystąpił naprzód, żeby przedstawić Karris jako nową Biel. Teia nie uważała; padały tytuły i błahostki. Zajmowała się tym, po co tu przyszła: przyglądała się tłumowi w poszukiwaniu zagrożeń na przemian w parylu i widzialnym spektrum. Już zajrzała pod ubrania wszystkim osobom stojącym na platformie. Dzięki parylowi mogła przeszyć wzrokiem materiał, lecz nie skórę, a same ciała zgromadzonych tu osób mogły skrywać broń. Możliwość zaglądania ludziom pod ubrania była krępująca. Teia uznała, że większość wygląda lepiej w odzieniu. Wiedziała pewnie teraz takie rzeczy na temat Najwyższych Luksjatów, o jakich nikt inny nie miał pojęcia. Sądząc po świeżych rozcięciach i obrzękach po uderzeniach na starych bliznach, Najwyższy Luksjat Amazzal praktykował samobiczowanie. Krzywo patrzono na takie praktyki, chociaż nie zakazywano ich wprost, chyba że utrudniały pokutnikowi wykonywanie obowiązków. Najwyższa Luksjatka Mohana miała rozstępy po co najmniej jednej ciąży. Wieść o tym mogłaby oznaczać skandal, chociaż niekoniecznie. Pewne zakony luksjatów pozwalały na małżeństwa, ale raczej nie dotyczyło to tych, którzy chcieli zajść wysoko aż do Magisterium. Może Mohana straciła dziecko i później dołączyła do luksjatów? Albo w pewnym momencie zmieniła zakon? Sekrety, wszędzie sekrety, a Teia nie chciała znać większości z nich i nie mogła wykorzystać tych, które leżały odsłonięte przed jej oczami. To było takie niesprawiedliwe. Niemalże boskie. Skąd miała tę moc? Moc, żeby widzieć i zabijać? Kto jej dał prawo? A rok temu narzekałam, że mój kolor jest taki bezużyteczny. Nagle wszyscy skłonili się i Teia się wzdrygnęła. Nie zauważyła, że Carver Czarny zakończył prezentację. Wszyscy na placu pochylali się w jak najniższych ukłonach. Stojąca przed dziesiątkami tysięcy ludzi Karris czekała, aż wszyscy się wyprostują. Potem

poczekała jeszcze chwilę. I jeszcze, aż wyczekiwanie stało się bolesne. Zamarła? Ktoś powinien coś zrobić? Kiedy Teia nabrała przekonania, że jeden z Kolorów zaraz pośpieszy Karris z pomocą, ta zaczęła przemawiać mocnym, wyraźnym głosem, który dobrze się niósł. – Nadeszła wojna. Gdybyż to było inaczej. Zbyt wielu z nas uważało tę wojnę za coś odległego. Proklamacje nic dla nas nie znaczyły, bo nasi bliscy byli przy nas. Nasi ukochani byli bezpieczni. Dlatego byliśmy głusi na lamenty wdów podczas odczytywania list. Z sercami jak z kamienia patrzyliśmy na płaczące matki chłopców i dziewcząt, którzy nigdy nie wrócą. Czym jest dla nas odległa wojna? Jednak wojna jest tutaj. Gdybyż to było inaczej. Zauważyliście niedobory na targach. Ile czasu upłynęło, odkąd jedliście tyrejskie pomarańcze? Ale pomarańcze to luksus, z pewnością możemy się bez nich obyć. Bawełna też podrożała od czasu utraty Atashu, prawda? I wełna, ponieważ ilytańscy kupcy przekalkulowali koszty transportu. Ale co z tego? Czym jest dla nas wojna? Może oznacza więcej łat na ubraniach, może nasze dzieci będą musiały nosić tuniki i sukienki, z których wyrosły. Budowniczowie, nie zauważyliście, że cena drewna się podwoiła? Dlaczego? Bo nasi bracia w Krwawej Puszczy odłożyli piły i złapali za miecze. Toporami, zamiast rąbać drzewa, rąbią koloraki. I co z tego? Czym jest dla nas ta odległa wojna? Odłożymy remonty w domach na przyszły rok. Wasi cieśle będą musieli brać od bogatych dwa razy więcej i modlić się, żeby zapłacili, byście mogli wyżywić rodziny. A wy, właściciele statków i rybacy, będziecie musieli płacić dwa razy więcej za drewno do napraw, bez których wasze statki zatoną, więc podwoicie cenę swoich towarów, czyli ryb. Ale czym jest dla nas ta odległa wojna? Zapłacimy monetą, ale przynajmniej nie musimy płacić krwią. Dla tych, którzy mają pieniądze, to całkiem rozsądna wymiana. Zauważymy jednak, że pewnego towaru przybywa na naszą wyspę coraz więcej. Niewolników. Umierające z głodu matki będą myśleć, że lepiej, by jej głodująca córka żyła jako niewolnica, niż umarła przy niej, wyjąc. Lepiej najeść się za pieniądz z jej nieszczęścia niż umrzeć i zostawić osierocone dzieci, żeby musiały same o siebie zadbać. Powiedzcie tej matce, że płaci monetą, a nie krwią. Czym jednak jest dla nas ta odległa wojna? Karris zamilkła z pochyloną głową. Nikt nie odezwał się słowem. Teia nigdy nie słyszała podobnej mobilizującej przemowy. – Moi przyjaciele, ukochani w świetle, wojna jest tutaj i chciałabym, żeby było inaczej, ale nie jesteśmy niewinni, jeśli idzie o jej przyczyny. Po Wojnie Fałszywego Pryzmata nasze siostry i nasi bracia w Tyrei błagali nas o miłosierdzie, a my daliśmy im tylko sprawiedliwość. Wzięliśmy święte przykazanie „Kochaj miłosierdzie i czyń sprawiedliwość, krocz pokornie przed Panem Światła” i zignorowaliśmy niewygodne fragmenty. Zemściliśmy się. Kiedy bierzemy przykazanie i wypełniamy tylko tę jego część, która zapewnia nam korzyści, nie jest to posłuszeństwo. Myśleliśmy, że ponieważ Orholam nam pobłogosławił, jego miłość i błogosławieństwo należy do nas bez względu na nasze postępki. Traktowaliśmy naszego pana jak niewolnika naszych pragnień. Gdzie tu jest pokora? My, wasi przywódcy, ponosimy winę.

Kolory i Najwyżsi Luksjaci poruszyli się niespokojnie. Karris, która dopiero co została mianowana, nie należała do przywódców, których teraz wyraźnie atakowała. Oni zaś wręcz przeciwnie. I sądząc po ogromnym skupieniu, jakie malowało się na ich twarzach, oni także nie wiedzieli, co zamierza teraz powiedzieć. Z wyjątkiem Androssa Guile, który jak zawsze był nieodgadniony. – Dlatego – powiedziała Karris – ci z nas, którzy stoją przed wami, Kolory i Najwyżsi Luksjaci, przywdziejemy żałobę i będziemy pościć przez następne trzy dni. Zachęcam, abyście dołączyli do nas w miarę możliwości, modlili się za nas i prosili Orholama o błogosławieństwo dla naszych dążeń i mądrość. Bo chociaż zbłądziliśmy, czeka nas jeszcze wiele pracy. Możemy żałować, ale konsekwencje naszego grzechu nadal są żywe. Chciałabym, żeby było inaczej, ale wojna jest tutaj. Nie możemy walczyć ani uznać za pewnik tego, że Orholam stoi po naszej stronie. Musimy walczyć, by się upewnić, że Orholam stoi po naszej stronie. A to oznacza, że najpierw musimy posprzątać we własnym domu. Nie zrozumcie mnie źle. Nie ma czasu do stracenia, nie będziemy ogłaszać nowych świąt i dni pokuty. Jeśli się zawahamy, stracimy całą Krwawą Puszczę i Ruthgar. Oczyszczając się, będziemy także przygotowywać wojska. Ci, którzy się modlą, będą się modlić, ci, którzy walczą, będą walczyć, ale ci, którzy przewodzą, będą robić jedno i drugie. Zatem zajmijmy się pracą, która nas dzisiaj czeka. Pierwsza rzecz to objaw naszej pustki. Pustka sięgnęła samego Magisterium. Gdy w wierze pojawia się próżnia, napełnia się ona korupcją, żądzą, chciwością i pychą. To skaza na Chromerii i samym Magisterium... I trzeba ją... wyeliminować. W taki czy inny sposób zostanie wyeliminowana. To słowo użyte dwa razy, świadomie, sprawiło, że dreszcz przeszedł przez szeregi luksjatów. Gdy werbowano luksorów, ci zawsze zaczynali od czystki wśród luksjatów. Każdy luksjat o nieortodoksyjnych przekonaniach albo ulegający jakimś osobistym słabościom miał czego się obawiać, kiedy ponownie wzywano Urząd Doktryny i dawano mu władzę. – I w rzeczy samej – powiedziała Karris – ku mojej ogromnej zgrozie pierwszy z dzisiejszych winowajców wywodzi się z samego Magisterium. W tłumie rozległy się okrzyki niezadowolenia i syki. Karris robiła wrażenie zaskoczonej. Teia poczuła to samo. Trudno się zorientować, czy krzyki i syki skierowane są do mówcy, czy dotyczą tematu przemowy. Jednakże zaraz podjęła mowę. – Quentin Naheed od początku się wyróżniał. Od pierwszych dni w Chromerii wybijał się wśród wielu błyskotliwych uczonych jako jeden z tych najbardziej błyskotliwych. Ledwie rok po złożeniu ślubów i przywdzianiu czarnej szaty został uznany za wzorcowego uczonego, utalentowanego historyka, hagiografa i tłumacza. Osiągnął doskonałość w wielu dziedzinach, jego umysł nie miał sobie równych. Jednakże brat Quentin Naheed jest także mordercą. Na jej znak żołnierze wyprowadzili Quentina. Rozebrano go do bielizny. Przypominał małego ptaka mokrego od śliny i wstrząśniętego po tym, jak wypadł kotu z pyska, pozbawionego godności, z oklapniętymi piórami.

Teii zacisnęło się serce. Za późno zdała sobie sprawę, że chociaż przyrzekła odpowiedzieć na jego spojrzenie, podzielić się z nim siłą, to dopóki nosi twarde, kwadratowe nieprzezroczyste nakładki na oczach, jej spojrzenie nie da mu żadnej pociechy. A klej nakładek nie trzymał się dobrze po oderwaniu, więc nie mogła ich zdjąć, żeby potem znowu je założyć. Ale przysięga to przysięga. Zerwała nakładki. Jeden z Najwyższych Luksjatów, brat Tawleb, poruszył się poirytowany. Mruknął coś do Najwyższej Luksjatki Selene, która stała obok niego, ale ona nie odpowiedziała ani słowem. – Bracie Quentinie Naheedzie – powiedziała Karris – czy jesteś winny morderstwa? – Tak, najszlachetniejsza pani – odpowiedział nieszczęsny. – Morderstwa i usiłowania morderstwa, a co za tym idzie złamania ślubów, jakie złożyłem przed samym Orholamem i swoją religią. – Czy zmuszono cię do tego wyznania? Bito cię albo grożono twojej rodzinie? – Nie – odpowiedział zdumiony. – Mów głośniej! – rozkazała Biel. Najwyższy Luksjat Tawleb poruszył się znowu wyraźnie podenerwowany, ale nie chciał robić sceny. – Nie, nie bito mnie. Przeciwnie, kiedy przyszli żołnierze, byłem przerażony, ale poczułem też ulgę. Karris zwróciła się do tłumu. – Swego czasu polowałam na zatwardziałe koloraki i walczyłam z buntownikami. Nie wyglądasz na typowego przestępcę. Przyznajesz się w nadziei na łaskę? Twarz Quentina znowu wyrażała szok, którego nie potrafiłby odegrać. – Łaskę? Trafiłem z muszkietu w gardło dziewczyny, kiedy próbowałem zamordować twojego pasierba, najszlachetniejsza pani. Jeśli robię wrażenie niezachwianego w obliczu śmierci, to tylko po to, żeby nie szlochać i nie ośmieszyć się jeszcze bardziej. – Najszlachetniejsza pani – wyrwał się Najwyższy Luksjat Tawleb – po stokroć przepraszam, ale czy nie zgodziliśmy się, że to fatalny pomysł pozwolić temu zdrajcy, temu tu obmierzłemu pogańskiemu heretykowi, szerzyć kłamstwa przed ludźmi, którzy mogą być bezbronni i dać się zwieść? Platforma to dokładnie to, co mają nadzieję otrzymać ci zdrajcy. Spójrz, nawet teraz na jego... jego postawę. Jakby człowiek, który zastrzelił młodą dziewczynę, żeby zdechła na ulicy jak pies, był bohaterem. Jakby było w nim cokolwiek szlachetnego. Zakończmy to wreszcie. – Rozumiem, dlaczego chcesz go uciszyć – odrzekła głośno Karris. Pobladł, ale szybko odparł: – Tak, ponieważ był mi kiedyś drogi i gniewa mnie, że mój własny dyscypuł okazał się zdrajcą. To plama na moim honorze, moim osądzie i owszem, źródło wstydu, ponieważ... – Nie, bracie Tawlebie – powiedziała Karris. Pokręciła ze smutkiem głową. Mimo to on kontynuował: – ...ktoś stojący tak blisko mnie mógł ukrywać tyle żółci w swoim sercu, a ja tego nie

spostrzegłem. Jeśli jednak próbujesz powiedzieć, że... – Dość! – Uniosła rękę i luksjat wreszcie zamilkł. Co tu się działo? Teia spojrzała na swoich dowódców, szukając wskazówki, co powinna robić, ale oni po prostu sprawiali wrażenie gotowych na każdą ewentualność. Kapitan straży Blunt spojrzał na nią i uniósł brwi. Do diabła. Za pomocą parylu, mimo bólu oczu z powodu tak mocno rozszerzonych źrenic w pełnym świetle południa, Teia sprawdziła raz jeszcze, czy Tawleb nie ukrywa broni. A niech to wszyscy diabli! Przegapiła to wcześniej. Miał sztylet umocowany kawałkiem materiału pod pachą, więc nie zauważyła wcześniej żadnych skórzanych pasów. Dlaczego Najwyższy Luksjat się uzbroił? Czy powinna coś zrobić? Należy rzucić się na Najwyższego Luksjata, który jest uzbrojony? Nie wykonał najmniejszego ruchu. Dała sygnał ręką „nóż” i poklepała się pod pachą. Kapitan straży, dowódca i Konus odebrali wiadomość. Teia przegapiła fragment przemowy, kiedy Karris tłumaczyła, że to nie jest sąd, ale Najwyższe Magisterium zebrało się i omówiło pewne dowody. Karris wyjęła jakieś dokumenty, prosząc Tawleba o ich wyjaśnienie. Podszedł, żeby je przejrzeć. To mogła być właściwa chwila do ataku, jeśli miał taki zamiar. Teia zauważyła, że tak czy inaczej, dowódca zamarł w gotowości do wydania rozkazu obezwładnienia go, żeby bardziej nie ryzykować. Wtedy jednak Karris dała dyskretnie znać, żeby się wstrzymali. Oczywiście znała czarnogwardyjskie sygnały i dostrzegła je nawet, kiedy przemawiała. Wiedziała. Dowódca dał znać, żeby się wstrzymali. – To nic niewarte! – powiedział Najwyższy Luksjat Tawleb, a Teia już wiedziała, że nie zamierza zaatakować. – Sfałszowane. Próbujesz stać się tyranem, Karris Guile. Stawiasz Spektrum ponad Magisterium. Jesteś heretyczką, apostatą, pogańską dziwką. Z tłumu wyrwały się zduszone okrzyki. Rozległy się pomruki, tłum wyczuwał zagrożenie. Co on powiedział? Czy naprawdę właśnie... Karris uniosła rękę, kiedy ze wszystkich ludzi to właśnie Carver Czarny zrobił krok, żeby ciosem uciszyć Najwyższego Luksjata Tawleba. – Nie, proszę, najszlachetniejszy panie Czerń, sama go uderzę, jeśli zajdzie taka potrzeba. I zrobię to, jeśli w tym dniu prawdy, wypowie jeszcze jedno kłamstwo... – Kłamstwo? Co było kłamstwem? Że jesteś heretyczką czy że jesteś dziwką... Teia widziała Karris podczas treningów. Walczyła razem z nią i przeciwko niej. Szybkość, z jaką Karris zaatakowała, nie powinna jej zaskoczyć. A jednak. Mimo obszernej, niesamowitej sukni Karris kopnęła – kopnęła! – Tawleba. Nie w kolano albo brzuch. Kopnęła wyższego od siebie mężczyznę w skroń. Natychmiast padł i zanim wszyscy przenieśli wzrok z rozmazanej plamy, jaką stała się Karris, do mężczyzny, który legł na drewnianej podłodze u jej stóp, ona stała już spokojnie i poprawiała suknię, jakby nic się

nie stało. Psiakrew! Strzeżenie tej kobiety będzie albo bardzo, bardzo łatwe, albo bardzo, bardzo trudne. – Bracie Tawlebie – powiedziała Karris – wstań i przyjmij osąd Orholama. Najwyższe Magisterium przegłosowało, a Spektrum orzekło karę. Jesteś winny zdrady. Czeka cię za to kara śmierci. Wstał roztrzęsiony, a Teia i pozostali byli teraz podwójnie wyczuleni. Jednak Karris znowu dała im znać, żeby nie interweniowali. – Jeśli okażesz skruchę i powiesz nam, kto jeszcze brał udział w tym i wszelkich innych morderstwach, będziesz mógł liczyć na egzekucję niepubliczną i wybrać rodzaj śmierci. W przeciwnym wypadku... Splunął na nią. W każdym razie spróbował. Karris zasłoniła się dłonią w rękawiczce z szybkością atakującej żmii. – Nie mam pana! Zrobiłem to dla nas wszystkich! Dla was wszystkich! Wy ignoranci! Zrobiłem to, żeby ratować was przed tyranią Guile’ów i apostazją! – Odwrócił się do Quentina. – Ty nieudaczniku! Zawiodłeś mnie! A chciałem ci dać wszystko! Karris dała znać, że Czarnogwardziści znowu mają jej strzec, i zaledwie chwilę później Tawleb spróbował dobyć sztyletu. Schował broń za głęboko, żeby zdołał ją dostatecznie szybko wyjąć, zwłaszcza kiedy Czarnogwardziści o niej wiedzieli. Dopadli go, zanim Teia się ruszyła. Próbowała osłabić mu stawy – Morderca Sharp często jej to robił – ale była za wolna i ostatecznie nic nie zrobiła. Stała nieruchomo, podczas gdy jej bracia pracowali! Do diabła! Odciągnęli go, związali mu ręce i nogi, założyli przepaskę na oczy. Ogromne metalowe nogi ramy wysunęły się z samego muru. Wielkie lustro było wysokości człowieka, podobnie jak zwierciadła na szczytach siedmiu wież. Zwieszało się na łańcuchach umocowanych do szkieletu, opierając się na razie o platformę. Tyle że to lustro miało także okowy, odbijające się w tafli, i klamrę na głowę. Najwyższy Luksjat Tawleb opierał się słabo, kiedy zawleczono go do lustra. Dłonie przecięto mu szybko piekliszczem, żeby na pewno nie miał luksynu. Co prawda nie był krzesicielem, ale tak nakazywał zwyczaj. Teii wyjaśniono wcześniej pokrótce, co się stanie i co ma robić. Mimo to nadal nie chciała o tym myśleć. Najwyżsi Luksjaci Selene i Amazzal podeszli do Tawleba, którego przytrzymywano na klęczkach. Selene wypowiedziała cicho kilka słów, wykluczając go z Magisterium i nakładając ekskomunikę. Po niej podszedł równie smutny Amazzal, który zaproponował Tawlebowi spowiedź i okazanie skruchy, jeśli tego pragnął. Tawleb splunął na niego. Żołnierze z wieży przykuli go do lustra, unieruchomili mu głowę, zakneblowali, ale nie zdjęli przepaski z oczu. Teia pomogła ciągnąć za łańcuchy, które uniosły lustro wraz ze skazańcem.

– Orholam jest miłosierny – ogłosiła Najwyższa Luksjatka Selene. – Jego sprawiedliwość bywa nierychliwa, ale nie ociąga się wiecznie. Obyśmy wszyscy kroczyli sprawiedliwą ścieżką i mogli stanąć przed Panem Światła bez wstydu i lęku. Na powierzchni morza głów zabłysły światła jak słońce na falach Szafirowej Zatoki, kiedy wszyscy od najpośledniejszych niewolników-pomywaczy do Najwyższych Luksjatów wyjęli lusterka. Ręczne, z puderniczek, sygnałowe – najróżniejsze. Od zdobionych rubinami drogich szklanych zwierciadeł powleczonych cyną i rtęcią po wypolerowane kawałki miedzi lub brązu. Niektórzy atascy arystokraci, którzy utracili ziemie i dzieci na wojnie, kupili setki lusterek i rozdali tym, których nie było na nie stać – to był dobrowolnie opłacony wojenny podatek, żeby sfinansować egzekucję zdrajców, heretyków, morderców i szpiegów. Ponad platformą i wokół niej lustra otworzyły się jak płatki śmiercionośnych kwiatów w odpowiedzi na zew słońca w górze. Przed lustrami rozwinęły się białe płótna, a przed skazańcem spuszczono czarną płachtę, która go całkiem zasłoniła. Teia widziała, że pozostali Czarnogwardziści zakładają ciemne okulary. Zaraz zrobi się tu naprawdę jasno. Nie chodziło tylko o południowe słońce ani światło odbite od dziesięciu tysięcy lusterek. Za chwilę zostaną tu skierowane wszystkie zwierciadła z wież Tysiąca Gwiazd na całym Wielkim Jaspisie. Zostaną także odkryte ogromne lustra na szczytach siedmiu wież. Miłosierdzie mógł zaoferować tylko Orholam. Dzień był słoneczny. Południowe słońce płonęło rozpalone do białości. Tawleb umrze o wiele szybciej niż w pochmurny dzień. Teia sama nie wybrałaby sobie takiej śmierci – spalenia słońcem. Odwróciła się i po raz ostatni rozejrzała się w parylu, zanim będzie musiała zwęzić źrenice, żeby nie oślepnąć. Dostrzegła Quentina, który nadal klęczał między strażnikami z wieży. Nigdy w życiu nie widziała kogoś równie przerażonego. Ten widok przeszył jej duszę jak zadra. Quentin zamordował członkinię Czarnej Gwardii, ale Teia nie czuła żądzy zemsty. Sadah Nadfioletowa wystąpiła przed szereg i wypowiedziała ostatnie słowa inwokacji: – Orholamie, jesteś nieomylny. Ciemność nie osłania przed twoim spojrzeniem. Żadna skaza się przed tobą nie ukryje. Podążamy za twoim spojrzeniem, Ojcze Świateł. Niech to, co ukryły człowiecze mroki, ukaże się w twoim świetle. My, twój lud, rzucamy spojrzenie i nasze światło na tę skazę. Tawleb wisiał nad nią ukryty przed tłumem i ich światełkami za ciężkim czarnym płótnem. Kiedy Sadah skończyła mówić, sama wyjęła lusterko i skierowała je w stronę luksjata. Wszyscy zrobili to samo, zwracali lusterka albo w stronę postaci okrytej za zasłoną, albo – jeśli nie znajdowało się na linii ich wzroku – w kierunku jednego z luster, które ustawiono po to, by zebrały światła tłumu. Oczywiście nie wszyscy w tłumie dobrze celowali, więc nagle na platformie zrobiło się oślepiająco jasno. Teia zauważyła jednak, że Sadah Nadfioletowa skierowała drugą rękę

w dół. Ponieważ sama nie była nadfioletowa, nie bardzo wiedziała, jak to działa, ale znajdował się tutaj nadfioletowy węzeł kontrolny, który łączył Tysiąc Gwiazd oraz lustra z wież Chromerii. Nagle setki ogromnych, idealnie wypolerowanych zwierciadeł na wyspie i w Chromerii zapłonęły, rozsyłając promienie światła w różnych kierunkach, po czym obróciły się zgodnie z odgłosem, jakby zamykały się same wrota do niebios. W tej ostatniej chwili ostrze rozcięło przepaskę na oczach Tawleba, ale czarny materiał został na swoim miejscu. Teia pomyślała chwilę wcześniej, że światło już jest oślepiające. To była świeczka w porównaniu ze słońcem. Kiedy była dzieckiem, jej rodzice zabrali ją raz nad Eshed Notzetz, najwyższy wodospad w Siedmiu Satrapiach. Stanie na platformie egzekucyjnej w pobliżu ogniska wszystkich luster przypominało stanie obok kaskady światła. Nigdy nie słyszała szmeru światła, ale teraz jego intensywność sprawiła, że serce jej zamarło, uszy przestały słyszeć, skóra cokolwiek czuć. Rozległ się cichy szum, gdy coś zajęło się ogniem, a potem krzyk i wszystkie zmysły Teii ponownie ożyły. Zrobiło się nieznośnie gorąco, pot natychmiast zlał jej skórę i wyparował, zostawiając ją jeszcze bardziej rozgrzaną. Było tak gorąco, że wydawało jej się, że gdyby zdjęła mundur, jej skóra by się roztopiła. Istniał tylko żar i krzyk, a krzyk był coraz straszniejszy, w miarę jak Tawleb piekł się żywcem. Teia zerknęła spod jednej powieki i zobaczyła zarys człowieka na białym tle, drgającego jak jajko smażące się na gorącej patelni z masłem. Skóra pękała, soki syczały na szkle, do którego go umocowano, i parowały. Wreszcie nadszedł koniec. To nie mogło trwać dłużej niż dziesięć sekund. To było dziesięć najdłuższych sekund w życiu Teii. Sadah Nadfioletowa pierwsza przerwała egzekucję – wielkie zwierciadła odwróciły się i intensywność światła gwałtownie zmalała. Potem oszołomieni ludzie, mrużąc oczy, odwrócili własne lusterka. Nad nimi przykuty do lustra Tawleb zamienił się w poczerniałą łuskę o połowę mniejszą, niż był za życia, spaloną tak, że prawie nie dało się w niej rozpoznać człowieka. Na chwilę zapadła cisza. A potem ludzie – niech Orholam im wybaczy – nagle zaczęli wiwatować. Teia spodziewała się, że ich zgroza będzie większa. Nie stali na drodze światła, więc nie mogli wszystkiego widzieć ani słyszeć. Widzieli, jak człowiek ugotował się w kilka sekund, jego skóra popękała jak na kiełbasce, która przypadkiem spadła na węgle. I wiwatowali. Karris Biała stanęła na brzegu podwyższenia. Uniosła ręce i uciszyła tłum. Południe mijało, a mieli jeszcze sporo pracy.

– Quentinie Naheed! – zawołała. – Wystąp i staw czoło sądowi Orholama. Nawet gdyby żyła sto lat, Teia nigdy nie zapomniałaby przyprawiającego o mdłości przerażenia w oczach Quentina. Spojrzał na nią, a ona nie zrobiła nic.

Rozdział 29 Kip był kiedyś bardzo młodym mężczyzną. Ten młody głupiec zmarł w ogniu gniewu jego żony, kiedy spróbował jej czegoś odmówić. A konkretnie chciał zabronić jej towarzyszenia mu podczas nadchodzącej walki. – Ty nie walczysz – zauważył całkiem rozsądnie, jak mu się wydawało. – Nie chcę walczyć. Bomba rozbłyskowa tej migotliwej, nielogicznej uwagi na chwilę go oszołomiła. Tisis wrzuciła swoje rzeczy na pokład ślizgacza razem z inną kobietą, której Kip nie rozpoznał. – Ale... my właśnie płyniemy, żeby walczyć. Płyniemy po to, żeby walczyć. Wybieramy się tam tylko i wyłącznie w celu walki. Zatem, jeśli nie zamierzasz walczyć, to tam, gdzie wybieramy się my, czyli Mocarze, ty, czyli ktoś, kto nie jest Mocarzem, nie powinien się wybierać. To najwyraźniej rozpaliło ogień pod kotłem furii. Dlatego mówił dalej. Był młodym człowiekiem. – Rozumiesz – tłumaczył – gdybym nie wybierał się gdzieś właśnie po to, żeby walczyć, to pewnie znalazłbym sobie jakieś bezpieczniejsze miejsce niż, no wiesz, środek bitwy. A ponieważ twoje miejsce jest... – Moje miejsce? Moje miejsce?! – Furia zagotowała się szybciej, niż Kip się spodziewał. A przecież nie spuścił kotła z oczu ani na chwilę. – Wyjaśnijmy coś sobie najpierw, lordzie Guile! Ja też należę do Mocarzy. Jestem teraz jedną z was i nie waż mi się tego odbierać. – Mocarze respektują moje rozkazy. Jestem ich... – Nie będziesz rozkazywał swojej żonie! – Jeśli należy do Mocarzy, to owszem! Gdyby tylko nie wypowiedział tych słów. Niestety wypowiedział. Był młodym człowiekiem. Od tego momentu było coraz gorzej. Tisis popłynęła razem z nim. I z uzdrowicielką. Jako arystokratka Tisis otrzymała podstawowe wykształcenie w medycynie wojennej – czyli wiedziała, jak opatrzyć rozbite kolano dziecku, gdyby w pobliżu nie było akurat niewolników. Zgodziła się zostać z uzdrowicielką – Evie Cairn. Kip uznał to za zwycięstwo. Nie był już młodym człowiekiem. Ślizgacz przeciął szeroką rzekę, sunąc przez wilgotne wieczorne powietrze. W miarę jak w ostatnich dniach zdobywali wysokość, dżungla ustępowała wiecznie zielonym lasom.

– Kip, ja też mogę się nauczyć, wiesz? – powiedziała Tisis. – Nauczyć czego? – Walczyć. – Oczywiście, że możesz. Podszlifujemy twoje strzelanie i podstawowe formy ataku zielonym luksynem, ale nigdy nie dorównasz żadnemu z tych chłopaków. Nawet gdybyś zdołała, nie mamy dziesięciu lat, żeby cię szkolić. Nie ma sensu nawet próbować... Ben-hadad odchrząknął i mruknął pod nosem: – Myślę, że nie zrozumiałeś, bracie. Kip brnął dalej. Do wszystkich diabłów, to było takie proste! Nie chodziło o uczucia. Fakty to fakty. – Słuchaj! Trenowałem z najlepszymi przez ponad rok. Codziennie trenowaliśmy godzinami, żeby nauczyć się tak walczyć. Codziennie. Braliśmy udział w niezliczonych walkach, a ja nadal jestem z nich najsłabszy. Tisis, nadal jestem kulą u nogi Mocarzy, więc... – To nie do końca prawda – odezwał się Ferkudi. – Ferk – powiedział Cruxer. Pracował przy jednej z dysz. – Pewnie, w walce na pięści każdy z nas by go załatwił – ciągnął Ferkudi – ale bitwa to nie walka na pięści. Łamacz, nie musisz być skromny. Wątpię, żeby któryś z nas chciał stanąć z tobą twarzą w twarz na polu bitwy. – Na spierzchnięte klejnoty Orholama, Ferkudi! – odezwał się Duży Leo obsługujący drugą słomkę. – Rację masz, ale nie wyczucie chwili. – Mam niewyczucie chwili? – zdziwił się Ferkudi. – Nie masz wyczucia chwili. – Aha, myślałem, że nie skończyłeś zdania, że chciałeś powiedzieć: „Rację masz, ale niewyczucie chwili masz jakieś tam”. – Ferk! – rzucił Cruxer rozkazującym tonem. Identycznym odzywał się dowódca Żelazna Pięść. – Ach, tak jest, dowódco. – Widzisz? Muszę zrobić swoje – powiedziała Tisis. – Myślałem, że już uzgodniliśmy, na czym polega twoje zadanie! – krzyknął Kip, czując, że znowu gotuje mu się krew. Ben-hadad jeszcze raz odchrząknął, patrząc niefrasobliwie na niebo i drzewa. – Kompletnie nie zrozumiałeś – szepnął znowu. – Dobra! – powiedział trochę za głośno Kip, odwracając się do niego. – Czego nie zrozumiałem? Ben-hadad przestał szeptać równie sfrustrowany jak Kip. – Ona chce twojego szacunku, kretynie. Traktujesz ją jak kulę u nogi, przez co czuje się zupełnie nieprzydatna. Rozumiem, jak ona się czuje. Wskazał na kolano. Codzienne rozciągał się trochę, żeby odzyskać sprawność, ale miał strzaskaną rzepkę i każdy ruch powodował potworny ból. Przez większość czasu chodził o jednej kuli, o dwóch, kiedy musieli poruszać się w przyzwoitym tempie.

– Ale, do diabła, weź kalekę i neofitę, a może uda ci się sklecić jednego wojownika. Gorycz burzyła się pod powierzchnią jego słów jak śmietanka wlana do kofi, która tylko czeka, żeby wszystko splamić po jednym ruchu łyżeczką. – Potrzebujemy dwóch krzesicieli przy słomkach, żeby napędzali ślizgacz, gdybyśmy musieli się wycofać – wtrącił Cruxer. – To konieczne. Poza tym Ben-hadad jest świetnym strzelcem, gdy przychodzi co do czego. Tisis, możesz zostać z Benem. Tisis przełknęła ślinę i skinęła głową. – W porządku. – „Tak jest, sir” chciałaś powiedzieć – poprawił ją z uśmieszkiem Cruxer. – Teraz jesteś jednym z Mocarzy. Tisis się rozpromieniła. – Tak jest, sir! – powiedziała. – I przepraszam wszystkich za swoją upierdliwość. – To powszechna przypadłość w tym towarzystwie – mruknął Duży Leo. Ferkudi spojrzał na niego. – Częsta choroba? – sprostował Duży Leo. – Hę? – mruknął Ferkudi. – Ja tylko... Masz smarka w nosie. Duży Leo zaczął cicho przeklinać Ferkudiego i starał się dyskretnie oczyścić nos, kiedy inni szczerzyli zęby w uśmiechach. – Powszechna – powiedział Kip – zdecydowanie powszechna. Odwrócił się do Cruxera z wdzięcznością. Czasem potrzebujesz gościa, który zainterweniuje, wykorzystując swój autorytet. Cruxer był w tym dobry. Wielu ludzi u władzy lubi potwierdzać swoją przewagę. Cruxer wolał, żeby ludzie sami dochodzili do rozwiązań, wtrącał się tylko wtedy, kiedy pojawiał się problem, który on potrafił rozwiązać, a pozostali nie. To była jedna z wielu cech, dzięki którym był dobrym dowódcą. – Dziękuję... dowódco Cruxer. – Dowódco? – Jeśli mamy to robić, to róbmy, jak trzeba, nie? – odpowiedział Kip. Cruxer wyprostował się, jakby włożył nowy płaszcz i poczuł jego ciężar na ramionach. – Dowódca Cruxer – powiedział. Szeroki uśmiech wypłynął mu na twarz. – Dowódca Cruxer – odezwał się Winsen, kiwając do niego głową bez śladu sarkazmu. – Dowódca Cruxer – zadudnił basowo Duży Leo, jakby ogłaszał to całemu stadionowi. I wszyscy to powtórzyli, każdy na swój sposób. – Dowódca Cruxer? – rzucił pytająco Ferkudi. – Dowódca Cruxer – powiedział Ben-hadad. Tisis zatrzepotała rzęsami i złożyła ręce jak omdlewające dziewczę. – Och, dowódca Cruxer! Zarumienił się i wszyscy się roześmiali. Kip poczuł nagle, że jest bardzo daleko stąd. Po tym wszystkim, co przeszli i na co miał ich narazić, była to słodka chwila, kiedy mogli powygłupiać się razem jak niemądre dzieciaki. Jak iskierka wzlatująca w powietrze ich młodość płonęła jasno i szybko się wypalała.

– Już czas – powiedział nagle Ben-hadad tonem zawodowca. Przygotował dla nich wodne klepsydry, strasznie narzekając. Nie zdążył dopasować rozmiarów tak, by odmierzały równe godziny lub minuty. Zamiast tego wykonał po prostu dwie takie same, więc chociaż potrzebowały około siedemdziesięciu minut, żeby się opróżnić, zamiast godziny, to były zsynchronizowane, a właśnie to się liczyło. Kip wyjął nadfioletowe okulary z etui na biodrze, wciągnął światło i wystrzelił flarę w niebo. Wcześniej musieli trochę pokombinować, jak sprawić, by flara nie rozpadła się natychmiast, bo nadfiolet jest bardzo delikatny. Nie dostrzegli żadnej flary w odpowiedzi, ale w dolinie rzeki z drzewami na obu brzegach nie spodziewali się czegokolwiek zobaczyć. – Od tej pory cisza – rozkazał Cruxer. Zamilkli. Niosło się tylko dudnienie i chlupot ze słomek napędowych, kiedy luksyn wpychał wodę i powietrze w rzekę za ślizgaczem. Kip zauważył, że Ben-hadada denerwuje ten hałas – na pewno już projektował cichszy napęd dla Błękitnego Sokoła III. Kilka minut później ukryli ślizgacz za wiatrołomem, zostawiając dysze w wodzie. Załadowali muszkiety i sprawdzili pozostałą broń. Mieszkańcy Krwawej Puszczy pokazali im, jaki kamuflaż stosować wśród drzew, jak zamazywać zarys sylwetek, przywiązując gałązki do ubrania, tłumiąc jasny połysk metalu albo luksynu, malując smugi na czarnych ubraniach, żeby wyglądać jak cienie wśród plam słońca zamiast jak ciemny kleks w kształcie człowieka. Dyskrecja była kluczowa dla ich planu. Gdyby dostrzeżono ich, zanim atak na magazyn odciągnie obrońców, cały podstęp zdałby się na nic. Z drugiej strony nadal nie wiedzieli, czy mają szukać barek, wozów, czy też jednego i drugiego. Nie wiedzieli, ilu obrońców napotkają. Działali na oślep. Element zaskoczenia nie daje przewagi, kiedy ty też jesteś zaskoczony. Jednakże im dłużej będą zwlekać z atakiem, tym więcej Duchów zginie w dolinie. Dlatego cicho sprawdzając wszystko dwa i trzy razy, Kip przepytał ich z punktów zbornych, na wypadek gdyby się rozdzielili, potwierdził najbardziej prawdopodobne kierunki odwrotu, gdyby zostali do niego zmuszeni, i tak dalej. Było ich tylko siedmioro i Kip znowu pożałował, że nie ma z nimi Gossa, Daelosa i Teii. Lepiej jednak nie myśleć o nich w tej chwili. Zwłaszcza o Teii. Do diabła, jej peleryna ułatwiłaby zwiad. I wtedy usłyszeli pojedynczy, odległy strzał z muszkietu. – To mógł być myśliwy – powiedział Cruxer. – Który poluje z muszkietem?! – zapytał Winsen, jakby każdy łucznik na świecie potrafił tak jak on powalić jelenia z dwustu kroków jedną strzałą. Rozległ się tuzin kolejnych wystrzałów. – Aha – powiedział Duży Leo, uśmiechając się szeroko po raz pierwszy od wielu tygodni. – To brzmi jak nasza piosenka. Założyli okulary i napełnili się swoimi kolorami. Luksyn kłębił się jak dym pod ich skórą.

Kip przyszykował się, żeby ich poprowadzić, i w odpowiedzi napotkał pełne wyrzutu spojrzenie Ferkudiego. – Co? – spytał. – Wiesz, nie jestem taki bystry jak ty, Łamacz, ale czasem zachowujesz się jak zwykły tępak. – Co znowu? – Do diabła, co z tobą nie tak? – zdumiał się Duży Leo. – Idziemy do walki, gdzie przeciwnik ma zdecydowaną przewagę liczebną. Wszyscy możemy zginąć... A ty nie pocałujesz nawet żony na pożegnanie? – Och! – zrozumiał Kip. – Och. Sprzeczali się, ale ogólnie rzecz biorąc, Kip i Tisis stali się przyjaciółmi. I mimo tych wszystkich frustrujących sytuacji, kiedy próbowali skonsumować małżeństwo, tak naprawdę niewiele razy się... całowali. Mocarze uważają, że jestem głupi, bo wyruszam, nie zamknąwszy sprzeczki, ale myślę, że tak naprawdę jestem jeszcze głupszy. Całował Tisis w szyję – ona bardzo to lubiła. Całował jej piersi – oboje bardzo to lubili. Ale ostatnią dziewczyną, jedyną dziewczyną, którą pocałował w usta, była Teia. Naprawdę nigdy dotąd nie pocałował Tisis w usta? Zupełnie jakby nieświadomie zostawiał to jedno dla Teii, oszczędzał ten jeden intymny gest, bo tyle innych już oddał. Jeśli pocałuje Tisis – własną żonę, na miłość Orholama! – to w końcu zamknie za sobą ostatnie drzwi, klamka zapadnie... Kobiecy głos mówi: – Wy, Guile’owie, jesteście tacy inteligentni umysłami, a tacy ciemni, tacy beznadziejnie głupi sercami. *** Policzek nadal mnie piecze od uderzenia Zee. To trzeba przyznać tej kobiecie: nawet mając pięćdziesiątkę, zachowała ręce i ramiona, których mogliby jej pozazdrości młodzi wojownicy. Cieszę się tylko, że uderzyła mnie otwartą dłonią. – Nasze rody i nasze kraje potrzebują, żeby rodzina Dębowej Tarczy połączyła się z Guile’ami, inaczej wojna nigdy się nie zakończy. Omówiliśmy to. Zgodziliśmy się co do koniecznych kroków. Mieliśmy naszą szansę, Darienie, wiele lat temu i straciliśmy ją z powodu naszej dumy. To zamknięte drzwi. Nie czyń nas obojga żałosnymi, każąc nam dobijać się do nich. Poślubiłeś moją córkę, żeby dać nam spadkobiercę. Żadnemu z nas nie podobało się to rozwiązanie, ale wszyscy się na nie zgodziliśmy. Teraz zachowujesz się jak rozkapryszone dziecko, niegotowe, by zapłacić cenę za swój wybór, i unieszczęśliwiasz też wszystkich wokół. Darienie, jeśli dasz mojej córce dziecko, ale nie dasz jej miłości, potraktujesz ją jak dziwkę, jak klacz zarodową, pojemnik na twoje nasienie. To moja córka

i nie pozwolę ci traktować jej w taki sposób. Będziesz traktował ją jak damę, jak swoją żonę, jak kobietę, która stara się poradzić sobie w trudnej sytuacji, jak kobietę, która oferuje ci nie tylko ciało, ale i serce. Jeśli wzgardzisz nim, to znaczy, że nigdy nie zasługiwałeś także i na moją miłość. – Ale ja kocham ciebie beznadziejnie i bezradnie. – Nasiona miłości kiełkują tam, gdzie zechcą, ale to my decydujemy, czy będziemy je podlewać i dawać im światło, czy też wyrwiemy je z ziemi jak chwasty. Zawsze mamy wybór. – Ten wybór wydaje się niemożliwy. – Wydaje – odpowiada, prostując plecy i patrząc bez litości. I w zwierciadle jej oczu widzę, jak niedojrzały, jak egoistyczny, jak egocentryczny byłem. Ten ślub popycha mnie w ramiona młodej kobiety, gotowej dać mi dzieci i miłość; ten sam ślub łączy Selene ze starszym mężczyzną, który jej nie kocha, każe jej zerwać relacje z matką. Z powodu tego ślubu Zee zostanie sama, bo jej córka poślubi mężczyznę, którego ona sama kocha. Jako kochanka, jak może życzyć szczęścia córce z mężczyzną, którego sama kiedyś kochała? A jako matka, jak mogłaby go nie życzyć? *** – To jeden z jego ataków? – zapytał Ferkudi. – Nie – odpowiedział Kip, wracając do chwili obecnej. – Po prostu zawstydziłem się własnej głupoty. Darien Guile miał ponad pięćdziesiąt lat i kochał Zee Dębową Tarczę od ponad trzech dekad. Kiedy wreszcie zawarli pokój, ona była za stara, żeby dać mu potomka, a on nie miał synów. Musiał poślubić jej córkę Selene. Darien rzeczywiście miał powód, by zachować się jak idiota. Kip był zakochany w Teii od kilku miesięcy. Przedtem durzył się w Liv Danavis. A jeszcze wcześniej w Isie. Zawsze pragnął tego, co było bezpiecznie nieosiągalne. Podszedł do Tisis i spojrzał w jej pytające zielone oczy, twarz bardziej otwartą, niż na to zasługiwał, piękniejszą, niż potrafił sobie wyobrazić. – Wybaczysz mi? – spytał. – Ten jeden raz – odpowiedziała z uśmiechem. Ujął jej twarz w dłonie i pocałował delikatnie w usta. Zareagowała jak czerwony luksyn, który tylko czeka na iskrę. Jej ciało przylgnęło do niego, jakby do tego było stworzone. Jej usta były... Duży Leo odchrząknął głośno. ...jej usta były, dobry Orholamie, jej usta były najlepszą... – Ej! Nowożeńcy! – To ty przypomniałeś mu o nieuchronnie zbliżającej się śmierci – powiedział Winsen. – Rwij kwiecie, póki czas i takie tam – odezwał się Ferkudi. – W końcu musimy pozwolić,

żeby pułapka chwilę się rozwijała. Może jest jeszcze czas na szybki numerek za tamtymi krzakami... – Łamacz – powiedział Cruxer. – „Rwij kwiecie”, Ferkudi?! – spytał z niedowierzaniem Ben-hadad. – Czytujesz poezję? – Mam wrażliwą duszę! – zaprotestował Ferkudi. – „I oto ujrzeli małpę, która umie mówić, i ogromnie byli zadziwieni” – mruknął pod nosem Duży Leo. – „A nadto wielce przestraszeni” – powiedziała Tisis, w końcu odpychając Kipa. Potrzebował chwili, by zdać sobie sprawę, że dokończyła cytat. Nie czytał żadnego z tych wierszy. Poza zwojami mistrza Danavisa na temat historii wojskowości, taktyki i krzesania – rety, pewne rzeczy dotyczące generała wydawały się z perspektywy czasu takie oczywiste! – w Rektonie było niewiele książek i zwojów. Jeszcze mniej ludzi było gotowych pozwolić grubemu dzieciakowi o palcach lepkich od słodyczy dotykać ich skarbów. Jego matka przez wiele lat trzymała książki mimo uzależnienia. Ostatecznie większość z nich sprzedała, żeby mieć pieniądze na mgiełkę i samoupodlenie. – Nie wyglądasz jak solidnie wycałowany mężczyzna – powiedziała Tisis. – Hm. Staram się tylko zachować pozory ze względu na chłopców. – Wróć – powiedziała – a ja postaram się o coś tylko dla ciebie. – O rety! Było coś kosmicznie niewłaściwego w byciu podnieconym, kiedy opuszcza się żonę i wyrusza do walki. Do diabła, należy przestrzegać pewnych tradycji – walkę powinna poprzedzać namiętna noc, po której mąż wyruszyłby nasycony, z miłym wspomnieniem tego, co go czeka po powrocie. To byłaby miła zachęta do życia. Oczywiście niespełniona żądza i obietnica spełnienia, jeśli przeżyje, też były miłą zachętą. Tak jest, sir! Dziękuję, sir! Wolałbym inną zachętę, sir!

Rozdział 30 ■ Stać prosto i niezachwianie. Zrobione i zrobione. □ Zachować godność urzędu Bieli. To pewnie przegrana sprawa, zważywszy, że właśnie kopnęła człowieka w głowę na oczach dziesięciu tysięcy ludzi. □ Mówić głośno i wyraźnie. Nie mów szybko, bo się denerwujesz. Karris odetchnęła głęboko. To trzeba przyznać egzekucji – przyćmiewa strach przed publicznym przemawianiem. Karris spojrzała na tysiące twarzy wpatrujących się w nią, zwęglonego trupa Najwyższego Luksjata Tawleba i skulonego młodego luksjata Quentina u jej stóp. Wyszła z cienia Tawleba. Walczyła dość długo, by wiedzieć, że nawet z upieczonego trupa kapią różne płyny. Nie chciała się tym ubrudzić. Przypadkiem znalazła się wtedy pośrodku niczym sędzia; martwy człowiek zwieszał się po jej lewej, a po prawej kulił się skruszony młody luksjat. Nie zaplanowała tego w ten sposób. Gavin z pewnością pomyślałby o tym, stanąłby tak specjalnie, tworząc znak trójki, ale on miał znacznie większą wprawę w teatralnych gestach i potrafił bez wysiłku korzystać z symboliki. Karris będzie musiała po prostu jakoś sobie radzić i cieszyć się ze szczęśliwych przypadków, kiedy jej się trafią. – Luksjacie Quentinie Naheedzie – przemówiła głośno – zasłużyłeś na wykluczenie z Magisterium za złamanie złożonych ślubów. Zasłużyłeś na odebranie ci tytułu. Nie odpowiedział. Już klęczał, więc po prostu zgarbił się bardziej. Bez słowa. – Quentinie Naheedzie, zasłużyłeś, by rodzina cię wydziedziczyła za wstyd, jaki jej przyniosłeś. Zasłużyłeś, żeby odebrano ci imię. Quentinie, zasłużyłeś na wygnanie z naszej satrapii za zhańbienie daru twojej edukacji. Zasłużyłeś, by odebrano ci dom. A nade wszystko, skazańcu, zasłużyłeś na śmierć za zamordowanie Lucii Agnelli. Zasłużyłeś, by odebrano ci życie. Dwaj Czarnogwardziści podeszli i podnieśli Quentina z klęczek. Nie płakał ani nie

wpatrywał się w niewypowiedzianą dal, jak zwykle czynią skazańcy. Patrzył na Teię, która zdjęła nakładki z oczu i odpowiadała na jego spojrzenie z niezachwianą, spokojną siłą, o którą Karris nie podejrzewała tej młodej kobiety. Niemal zbyt cicho, żeby Karris go usłyszała, Quentin powtarzał szeptem modlitwę „Orholamie, daj mi siłę przemierzyć ścieżkę, którą przede mną rozciągnąłeś”. Złapano go za ręce. Kiedy stanął na swoim miejscu, nie stawiając żadnego oporu, nastąpił Czarnogwardziście na stopę. – Proszę o wybaczenie, nie chciałem – powiedział. – Chwileczkę – rozkazała Karris. Odwróciła się do tłumu, tego niespokojnego, wygłodniałego ogara, który wpatrywał się w jej ręce, oczekując kolejnego smakołyku. Zerknęła na Quentina, ale on spuścił wzrok. Powiedziała do tłumu: – Wezwano nas, byśmy czynili sprawiedliwość, ale także, byśmy kochali miłosierdzie. Jak mamy dokonać obu tych rzeczy jednego dnia? Jak mamy czynić to podczas wojny? Nie mamy doskonałego wzroku Orholama. Zdrajca, którego dzisiaj oszczędzimy, może wrócić do walki i zabić jutro naszego sojusznika. Niemniej... Nawet zdrajca może okazać szczerą skruchę. Dzisiaj dostrzegłam ogromną przepaść między postawami obu tych mężczyzn skazanych na śmierć. Dlatego okażę najtwardsze miłosierdzie, jakie znam. Quentinie, nie umrzesz za swoje zbrodnie. Młody mężczyzna spojrzał na nią, jakby mówiła w obcym języku. – Trwa wojna – powiedziała – a ja nie odrzucę na bok broni, którą można się posłużyć. Quentinie, twoim grzechem była pycha, pycha skrupulatnie ukrywana za gorącymi węgielkami fałszywej pokory. Ciało może umrzeć tylko raz, pycha może umierać każdego dnia.Będziesz zatem żył jako niewolnik. Zostaniesz moim niewolnikiem, aż nauczysz się prawdziwej pokory. Spodziewam się, że to potrwa wszystkie lata twojego życia. A dlaczego zostaniesz moim niewolnikiem? Bo będziesz batem w moim ręku. Wzywa się nas do czynienia sprawiedliwości i kochania miłosierdzia, więc okażę miłosierdzie i nie odbiorę ci życia. Ale wzywa się nas także, byśmy kroczyli pokornie w świetle. A to jest lekcja, którą zbyt wielu z nas zapomniało. Lekcja, którą Chromeria zignorowała. Ty, Quentinie, nie zostaniesz zignorowany. Mimo tego, na co zasłużyłeś, nie zostaniesz wydalony z Magisterium. Pozostaniesz luksjatem. Będziesz symbolem hańby luksjatów, bo zawiedli Orholama, pozwolili, by ciemność wkroczyła do świątyni światła. Będziesz chodził odziany w złoto, żeby przypominać im, jak łatwo pokochać złoto i dać się zwieść ziemskim przyjemnościom. Będziesz studiował u ich boku i ich nauczał, wykorzystasz swój genialny umysł, żeby pomóc im w ich pracy, będziesz chłostą dla ich dumy. Najwyżsi Luksjaci i ja porozmawiamy jeszcze, czy taka kara wystarczy, by zmyć plamę, na którą pozwolili w Domu Światła. Zanim Karris weszła na platformę, Andross Guile przypomniał jej, że to nie jest amfiteatr. Niezależnie od sztuczek, którymi wzmocnią jej głos, ludzie na końcu placu nie usłyszą ani jednego jej słowa. Oczywiście jej mowa zostanie zapisana i opublikowana w całych Siedmiu Satrapiach, ale to, co ludzie zobaczą, należy rozpatrywać osobno od tego, co usłyszą. Jeśli nie

zachowa ostrożności, ludzie zobaczą, że Karris nie ukarała w żaden sposób zdrajcy. Odbiorą to jako oznakę słabości. Dlatego ludzie muszą zobaczyć, jak Quentin zostaje niewolnikiem. Z tego powodu Karris podeszła do siedzącego Najwyższego Luksjata Amazzala. Wyjęła ogromny ceremonialny sztylet i wręczyła go mężczyźnie. – Wyświadczysz nam ten zaszczyt i przytniesz mu ucho, Najwyższy Luksjacie? – zapytała. – Wolę, kiedy załatwiamy takie sprawy na osobności. – Och, wiem, co wolisz. Orea Pullawr zaufała ci, że należycie zajmiesz się swoimi sprawami, a ty nagrodziłeś jej zaufanie, wprowadzając do Najwyższego Magisterium co najmniej jednego zdrajcę. Kochałeś ciemność na osobności. Teraz przepędź ją z Domu Światła. Spojrzał jej w oczy, zaciskając zęby. – Nie bądź głupcem – odezwał się do niego ze swojego siedzenia Andross, zniżając głos tak, żeby nie usłyszał go nikt poza platformą. – Każda chwila wahania zostanie odebrana przez ludzi jako niechęć do wymierzenia sprawiedliwości lub okazania miłosierdzia. Albo jednego i drugiego. Pogódź się z przegraną albo zmień grę i walcz dalej. Najwyższy Luksjat Amazzal zarumienił się, ale wziął sztylet. Podszedł do klęczącego Quentina, uniósł rękę w znaku trójki i zataczając krąg, pobłogosławił cztery strony świata, ale się nie modlił. – Zapłacisz za to – powiedział. Nie mówił do Quentina. – Z radością – odrzekła Karris. I mówiła szczerze. Było coś odświeżającego w człowieku, który mówi wprost, że jest rozgniewany. O wiele łatwiej odeprzeć frontalny atak. Coś jednak zmieniło się w jego postawie i zmysły Czarnogwardzistki ostrzegły Karris. – Z mocy nadanej mi przez urząd Najwyższego Luksjata... – zaczął Amazzal, zwracając się do tłumu. – Chwileczkę – przerwał mu ktoś. Andross Guile. Zareagował szybciej, niż Karris myślała, że jest w stanie. Andross już stał obok rozgniewanego starca. – Pokażmy, że stanowimy jeden front: promachos, Biel i luksjaci przeciwko poganom i zdrajcom. Przytrzymam chłopca. Andross położył ręce na ramionach Quentina, ale do Amazzala szepnął: – Musisz szybciej się ruszać, jeśli chcesz zmienić grę. Teraz już na to za późno. Za późno na co? Przez chwilę Karris nie rozumiała. A potem pojęła. Starzec zamierzał powiedzieć, że Quentin za daleko się zapędził. Zamierzał go zabić i zaznaczyć, że Magisterium ma większą władzę nad swoimi niezależnie od życzeń Bieli. Nie zamierzał przełykać nieustannej hańby pod postacią niewolnika Karris upokarzającego pozostałych luksjatów. A Andross Guile pojął to, zanim dotarło to do Amazzala. Karris z pewnością zareagowałaby za późno.

Żyłka na czole Amazzala zapulsowała. – A jeśli... – Przysięgam na Boga, że umieszczę cię w Światłości jako następnego – odpowiedział Andross. Amazzal wyglądał jak sadysta, który właśnie sam oberwał między oczy i nie może w to uwierzyć. A potem zobaczył wyraz oczu Androssa i uwierzył. Gniew natychmiast uszedł ze starego Najwyższego Luksjata. Znowu przemówił głośno: – Z mocy nad... nadanej mi... Z mocy nadanej mi przez urząd Najwyższego Luksjata wymierzam chromeryjską sprawiedliwość i okazuję miłosierdzie luksjatowi Quentinowi Naheedowi. Odtąd jesteś niewolnikiem. Przeciął chłopakowi ucho. Krew obryzgała mu ręce i połyskujące białe szaty. Amazzal nie był złym człowiekiem i nie był złym luksjatem, ale był złym przywódcą i to go czyniło złym Najwyższym Luksjatem. Wyglądał idealnie do swojej roli z powłóczystą białą brodą, naturalną godnością, głosem mówcy i wdzięcznym obejściem. Głęboko troszczył się o innych i oferował miłosierdzie na każdym kroku. Jednakże miłosierdzie przestaje być cnotą, kiedy pozwala na niesprawiedliwość. Strażnicy odciągnęli Quentina, a Karris przemknęła przez następną mowę prawie tego nieświadoma, skazując zdradzieckiego proroka na śmierć w Światłości za podburzanie do rebelii, umieszczenie szpiegów i bluźnierstwo. Pheronike był człowiekiem, który dowodził siatką szpiegowską, co wykryli podczas misji treningowej Mocarze. Karris umieściła wtedy blisko niego swojego szpiega, dzięki czemu tuż przed śmiercią Orea Pullawr aresztowała wielu jego ludzi. Z całej siatki tylko on był krzesicielem. Podczerwonym. Nie kształcił się w Chromerii, więc pewnie stanowił niewielkie zagrożenie, ale mimo to trzymano go w specjalnym stroju przeznaczonym dla skazanych krzesicieli, w który wszyto piekliszcze, żeby uniemożliwić mu zebranie luksynu. Zawiązano mu także przepaskę na oczach, żeby odciąć go od światła, i poddano całej litanii innych wymaganych przez tradycje procedur, których Karris nawet nie znała, już nie wspominając o rozumieniu ich sensu. Jednakże mimo dziwaczności jego czarnego stroju i opaski na oczach, kiedy tylko umieszczono go na lustrze, Karris natychmiast się skupiła. Nigdy nie widziała krzesiciela skazanego na Światłość. Podobno był to najgorszy rodzaj śmierci dla krzesiciela. A w każdym razie jeden z dwóch najgorszych rodzajów, zależnie od tego, czy postanowi krzesać, czy też nie. Słyszała, że to jak wybór między śmiercią z powodu zatwardzenia albo biegunki. Z drugiej strony czy mogło to być gorsze od spłonięcia żywcem? Wszyscy stanęli na swoich miejscach, a Karris założyła ciemne okulary, kiedy uniesiono Pheronike’a. Znowu ludzie wyjęli lusterka, a Sadah Nadfioletowa wystąpiła z szeregu. Ponownie sprawiła, że lustra obróciły się we właściwych kierunkach, a ostrze rozcięło przepaskę na oczach.

Chociaż Karris była tym razem przygotowana, nadal czuła się tak, jakby stała wśród burzy światła. Zupełnie jakby w jednej chwili przeniosła się ze śnieżnych stoków Zębów Atana na najgorętszą pustynię Spękanych Ziem. Żar uderzał jak młot. Samo światło było wręcz namacalne, gęste; stało się tak ciężkie, że cała materia wszechświata wydawała się przez kontrast widmowa. Jak wstrząs pozbawiło Karris tchu. Miała ochotę osunąć się na kolana. Schować się. W tej chwili Karris uwierzyła tym, którzy przysięgali, że sam Orholam jest w tym promieniu światła, i modliła się, żeby nie skierował na nią swego oka. Czarna zasłona skrywająca oskarżonego już zapłonęła. Zasłona miała znaczenie symboliczne i praktyczne – miała reprezentować grzech i próbę ukrycia się przed okiem Orholama i ochronić skazańca przed lusterkami publiki, by nie dręczyli go, zanim wszystkie zwierciadła znajdą się na swoich miejscach. Światłość Orholama była straszliwa, ale krótka. Wszystkie światła na świecie oświetliły zdrajcę, a on wrzasnął. Wykrzyczał imię. Pośród płomieni i bólu nie dało się wychwycić odcieleśnionych sylab. Powietrze nad Pheronikiem zafalowało, kiedy wypuścił potężną falę podczerwieni, która strzeliła w niebo. Nie mogąc wytworzyć luksynu nigdzie indziej z powodu piekliszcza w dociśniętym do skóry ubraniu, próbował wypuścić nadmiar ciepła twarzą. Było tego zbyt wiele, żeby dało się znieść, za dużo, by porządnie krzesać. Po prostu siknął strumień. Dlatego właśnie twarz skazańca była uniesiona w stronę nieba – żeby nie zaatakował tłumu przed sobą. Gejzer żaru trzaskał i trzepotał jak flaga na wietrze, czasem nawet migotały płomienie. I nie ustawał. Podobnie jak wycie Pheronike’a, samotny, przeciągły wrzask bólu. Płonęła jego skóra, potem chrząstki, w końcu zapaliły się kości i poczerniały. A potem wszystko ustało, krzesanie i wrzask, przerwane imieniem „Nabiros” wypowiedzianym przez proroka w cichym, ostatnim westchnieniu. Wezwanie. Przez jedną chwilę nic się nie działo. Trwało to dostatecznie długo, by Karris zdała sobie sprawę, że ciało Pheronike’a już nie płonie. A potem jego skóra wybuchła w fontannie krwi, głowa odpadła i z szyi wyskoczyły trzy psie łby, czarne i czerwone, warczące i kłapiące zębiskami. Ramiona mężczyzny wybrzuszyły się, mięśnie napięły się w chudych nogach, rozrywając skórę jak pękający czyrak. Jednak kończyny nadal były zamknięte w okowach i w następnej chwili ciało zwiotczało pokonane i umarło. Psie głowy skwierczały w niszczycielskim świetle Orholama. Całe ciało spłonęło jak ciało każdego człowieka, a w każdym razie człowieka z trzema poczerniałymi psimi czaszkami na trzech karkach. Dla Karris ta chwila przeciągała się, pęczniała jak kropla, która ma spaść z liścia. Nikt nawet nie odetchnął. Cywile cofnęli się przestraszeni i przez kilka chwil nie mogli uwierzyć. Czarnogwardziści dobyli broń, podobnie jak sama Karris, nieświadomie. Druga ręka dała im znać, żeby nie interweniowali.

W następnej chwili tłum sapnął jak jeden mąż. Z niedowierzania. Jakby ludzie pytali: „Czy moje oczy naprawdę to widziały? Czy wy też to widzieliście?”. Nie dało się temu zaprzeczyć. Szczątki miały trzy głowy. A potem pojawiło się zbiorowe pytanie: Co to, do diabła, było? Co to, do diabła, jest? Karris dała znać i wreszcie odwrócono lustra. Kiedy światło osłabło, zapadła pełna zdumienia cisza. Tłum trzymał lusterka w odrętwiałych rękach, zapominając, że trzeba je odłożyć. Nadal nikt się nie odzywał. A potem dzieci zaczęły płakać. Nie tylko dzieci. Dorośli także. Karris zawsze szybko reagowała. Jako drobna i niezbyt silna kobieta wcześnie wzięła sobie do serca lekcję, jakiej udzielił jej trener: często wygrywa nie ten, kto uderzy najmocniej, ale kto uderzy pierwszy. Zatem zignorowała zgrozę wzbierającą w jej żołądku, od której uginały się pod nią kolana, i przyprawiający o mdłości zamęt w głowie. – Orholam niech będzie pochwalony! – krzyknęła, unosząc ręce nad głowę. Nie zdradź, że jesteś wstrząśnięta, wyglądaj na zwycięską. – Orholam invictus – odezwał się cicho za jej plecami Andross Guile. Oczywiście on najszybciej zareagował. Nawet on nie spodziewał się czegoś takiego. – Orholam invictus! – krzyknęła Karris. Orholam niezwyciężony, niepokonany. – Orholam invictus! – ryknął tłum. To, co ujrzeli, to nie był potwór, oznajmiła Karris. To, co ujrzeli, to potwór pokonany przez światło Orholama. Tłum ryczał. Karris nigdy dotąd nie słyszała czegoś podobnego. Kryzys został powstrzymany. I chociaż nie zrobiła niczego, co miałoby przydać jej blasku, to pojęła prawdę w słowach, które wypowiedziała kiedyś Orea Pullawr: „drobna kobieta stojąca przy wielkim świetle rzuca ogromny cień”. Od tego dnia ludzie nie mówili już o niej Karris Białodąb ani Karris Guile. Z rzadko nazywano ją Karris Białą. Nie była nową Bielą ani Bielą Czarnej Gwardii. Ani też wdową po Gavinie Guile czy dziewczyną, która była przyczyną Wojny Fałszywego Pryzmata. Ludzie ją kochali. I nazywali ją Żelazną Bielą.

Rozdział 31 Szóstego dnia cztery godziny po świcie, dokładnie 558 032 sekundy, odkąd pierwszy raz dotknęła nadfioletowego zalążka krystalicznego, Liv wstała z kamieni ogromnego cypla wychodzącego na Wrota Mroku. Kiedyś była Alivianą Danavis, córką generała Corvana Danavisa, dzieckiem z Rektonu w Tyrei, dyscypułem Chromerii, później rebeliantką i członkinią Krwawych Szat, gąską zaplątaną w intrygi potężnych ludzi. Kim była teraz, nie do końca wiedziała. Zdecydowała jednak, że wkrótce stanie się kimś innym. Czymś innym. Phyros leżał martwy i gnił w tym samym miejscu, w którym go zabiła. Dał jej wybór między zniewoleniem a śmiercią. „Rób, co ci każę, albo pożałujesz”, powiedział, jak wielu innych mężczyzn w jej życiu. Pociągał ją, zanim ją zdradził. Teraz nie czuła nic. Uporczywy wiatr wiejący na górze porywał cały smród, a ona nie miała ani czasu, ani siły, żeby pochować Phyrosa albo choćby odciągnąć na bok. Nie, kiedy musiała się namyślić. Nadfiolet, który inni ludzie uważali za zimny i brutalnie racjonalny, był dla niej jak ciepły koc. Nawet na poziomie dosłownym. Została tam, żeby się zastanowić, i nie zamierzała się ruszyć, dopóki nie zdecyduje, który kierunek będzie najbardziej efektywny i jakie działania pozwolą jej zaspokoić najwięcej pragnień, ale nadal miała ciało. Kobieta może zamarznąć na śmierć na tym zimnym wietrze nawet podczas letniej nocy. Seria zachodzących na siebie cieniutkich powłok, między którymi uwięziła powietrze ogrzane przez jej własne ciało, wystarczyła, żeby ją osłonić. Chociaż to irytujące, jej ciało miało także inne potrzeby, a pogrążona w głębokich rozmyślaniach cały czas zapominała o jedzeniu. Sporo schudła, a teraz skończyły jej się zapasy, które zabrali razem z Phyrosem. Mimo to nie marnowała czasu. Książę Barw chciał, żeby stała się bogiem i jego niewolnikiem. O co chodziło z niewolnikiem, to było łatwe do odgadnięcia. Naszyjnik, do którego założenia Phyros próbował ją zmusić, zawierał kawałek żywego czarnego luksynu, który w jakiś sposób można było kontrolować na odległość albo napełnić wolą. Na rozkaz Księcia Barw, albo gdyby spróbowała zdjąć naszyjnik, kamień poderżnąłby jej gardło. Prawdopodobnie działał też na bogów, no chyba że był to bardzo, ale to bardzo zuchwały blef. Za pomocą kijka umieściła naszyjnik w torbie, jakby to był wąż. Nie chciała się do niego zbliżać, dopóki go nie zrozumie. Kwestia boga była trudniejsza do ogarnięcia. Ona sama, w sposób dość oczywisty, nie była bogiem.

Trzymanie krystalicznego zalążka pomagało jej klarowniej myśleć, zauważać, kiedy kręci się myślami w kółko, i cały czas widzieć nadfioletowe światło bez potrzeby zwężania źrenic. I to byłoby tyle. To nie wystarczało. Wreszcie zrozumiała, że nie jest w stanie pojąć boskiej części w swoim obecnym stanie. Krystaliczny zalążek wymagał wcielenia – aby okiełznać w pełni jego moce, musiała włączyć go do swego ciała. Żeby to uczynić, musiała przełamać halo. Żołądek znowu jej się zacisnął na samą myśl. Dorastając, zawsze uważała przełamanie halo za równoznaczne ze śmiercią. Te dwie rzeczy zawsze były nierozerwalne. Celowe przełamanie halo było równoznaczne z samobójstwem. Mimo wszystkiego, czego dowiedziała się o kłamstwach Chromerii, to nadal były dla niej fundamentalne prawdy, koleiny w ulicach jej umysłu. Szczerze mówiąc, nawet w obozie Księcia Barw wiadomo było, że to bardzo, bardzo niebezpieczne. Sam Książę Barw musiał uśmiercić kilku krzesicieli, którzy próbowali za dużo osiągnąć w zbyt krótkim czasie. Co prawda jej samej już niewiele brakowało do przełamania halo. Wystarczy kilka bitew albo kilka lat, jeśli będzie unikała bitew. Bez skrupułów sięgała po nadfiolet w czasie spędzonym z Zymunem. Uciszał jej przerażenie, zapewniał opanowanie, całkowicie na nim polegała. Prawdę mówiąc, polegała na nadfiolecie z powodu własnych słabości. Jej własna słabość była teraz jej wrogiem i jedynym sposobem pokonania go było zostanie boginią. Motto Danavisów brzmiało: „Służ jednemu panu”. Jej ojciec żył w zgodzie z nim, przynajmniej przez pewien czas, i nic na tym nie zyskał. Przed nim jej stryjowie i dziadkowie służyli jednemu głupiemu panu i wszystko stracili. Służ jednemu panu? Raczej: „Nie służ nikomu”. Tylko jednej osobie będę służyć – sobie samej. Zatem zostanie boginią dla siebie, nie dla nich. Chromeria twierdziła, że grzech skojarzony z nadfioletem to pycha. Tyle że to nie była pycha. To była moc, a Liv pragnęła teraz mocy całym sercem, umysłem, duszą i siłą. Z nadfioletowym zalążkiem krystalicznym w ręku wciągała potężnymi haustami obce, logiczne światło, żeby nasiąknęło nim całe jej ciało. Stała się wodospadem, kataraktą niewidzialnego i ledwie postrzegalnego fioletowawego światła. Czuła, jak jej ciało dociera do granic. Nikt jej o tym nie mówił. Czy to nie dziwne? Skoro ceną za pójście zbyt daleko była śmierć, dlaczego nikt w Chromerii nie wyjaśnił, skąd człowiek wie, że dotarł na skraj przepaści? Nie, ci siewcy strachu byli ignorantami. Bardziej martwili się składaniem hołdu swojemu niebiańskiemu mistrzowi marionetek niż błahą kwestią życia i śmierci setek krzesicieli odchodzących każdego roku. Niech ich piekło pochłonie. Powiedziałaby, że to jak poród, dotarcie do punktu krytycznego i parcie dalej, ale nigdy nie

rodziła i nigdy nie będzie. Czuła narastającą energię i rosnący opór, nagle pojawiła się bolesna powolność przy każdym ruchu – biegacze nazywają to czasem natrafieniem na ścianę... Wtem. Miała wrażenie, że fragmenty jej umysłu zostały rozsadzone. Poczuła albo usłyszała coś w sobie i odniosła wrażenie, że krwawią jej oczy. Zupełnie jak wtedy, gdy pierwszy raz spróbowała szczurzego ziela i wypaliła zdecydowanie, zdecydowanie za dużo, żeby zaimponować swoim tak zwanym przyjaciołom. Najpierw poczuła, że zrobiła coś naprawdę do głębi złego ze swoim ciałem. Potem zalała ją euforia tak silna, że omal jej nie porwała. To było jak potężny haust brandy na pusty żołądek, który rozpala ciało, tyle że to uczucie zaczęło się od jej głowy i przemknęło przez kończyny; oczy miała gorące i zimne, blizny od krzesania na dłoniach zamarzały, każda ścieżka krwi w jej ciele drżała i mrowiła jak przy pierwszym pocałunku. Oddychając głęboko, nacisnęła kąciki rozpalonych oczu. Przez długi czas nie śmiała się poruszyć. Gdy w końcu oderwała ręce od oczu, nie śmiała spojrzeć, czy jej dłonie są zakrwawione albo czy stało się coś jeszcze gorszego. Kiedy zaczynała, wiedziała, że wszystko się zmieni. Non serviam, pomyślała. Nie będę służyć. I nie będzie musiała. Czuła się teraz połączona. Nie była częścią większej całości, ale jej panią. Jak pajęczyca, która wyczuwa wibracje w sieci. I jedna taka wibracja znajdowała się przed nią. Jakieś magiczne stworzenie? Związane z nią? Nie potrafiła jeszcze rozszyfrować, co nowe uczucia jej mówią. To było jak prostowanie nowej pary rąk, otwarcie nowej pary oczu. Jakby stała się nagle trzy razy wyższa i uczyła się od nowa biegać. Otworzyła powoli oczy, wyczuwając różne cechy światła, które ją zalewało. Spojrzała najpierw na rękę. Nie zobaczyła krwi. Cokolwiek ją zmieniło, nie uszkodziło ciała. A potem zobaczyła jego. Stał przed nią z rękami założonymi za plecami drobniutki mężczyzna, który ledwie sięgał jej podbródka. Miał złocistą skórę, która migotała w chłodnym słońcu. – Kim jesteś? – zapytała. – Twoim pokornym sługą, pani. Jak życzysz sobie, żebym zwracał się do ciebie w twojej glorii? Zignorowała to pytanie. – Mam dla ciebie zadania – powiedziała. – Oczywiście, pani.

Rozdział 32 Niewielu łuczników było na tyle bezczelnych, żeby poważyć się strzelić w głowę wartownikowi. Za dużo kości, za dużo kątów, od których może odbić się nawet idealnie wycelowana strzała. Człowiek mógł obrócić odrobinę głowę w czasie, w którym strzała leci. Większość łuczników uznałaby taki strzał za niemądry. Zwłaszcza gdy wartownik nosi hełm. I zaczyna się zmierzchać pod wieczór. Winsen był inny. Niebezpieczeństwo to była dla niego abstrakcja, której nie pojmował. Czasem wydawało się, że nie potrafił nawet wyobrazić sobie ewentualnej porażki, nie wspominając już o jej konsekwencjach. Zniknął w zaroślach kilka minut wcześniej, mówiąc, że zajmie się wartownikiem. Kip wiedział, gdzie Winsen musi się znajdować, ale dzięki kamuflażowi nie był w stanie go wypatrzyć w mrocznym lesie. Wartownik krążył po pokładzie lekkiej zwiadowczej łódki, którą wyciągnięto na brzeg pięćdziesiąt kroków w dół rzeki od miejsca, gdzie na wodzie unosiły się dwie wielgachne barki, przycumowane do brzegu wieloma linami i połączone z nim pomysłowymi pomostami rozpiętymi z myślą o załadunku ziarna. Zważywszy, jak mocno zanurzone były barki, nie był to pierwszy przystanek furażerów. Zebrali już spory ładunek. Gdyby udało się zatopić barki, byłby to poważniejszy cios dla Księcia Barw, niż Kip początkowo myślał. Kip chował się za omszałym kamieniem razem z Dużym Leo i Ferkudim. Było wilgotno i duszno. Cruxer poszedł wcześniej wspiąć się na grań, która oddzielała tę odnogę rzeki od wodospadu i wioski Deora Neamh. Teraz wrócił i przysiadł, opierając się plecami o szeroki pień sosny. – Atak nie przebiegł do końca zgodnie z planem – powiedział Kipowi. – Conn Arthur właściwie zajął magazyn, zamiast go po prostu zaatakować i się wycofać. Obrona musiała być słabsza, niż się spodziewaliśmy. Podpalił na przystani dwie barki identyczne jak te tutaj. Widziałem też trzy spalone barki innego typu, co znaczy, że miasteczko spaliło już swoje. Ludzie Białego Króla przyprowadzili własne barki. No to mają pecha, zwłaszcza że conn Arthur je spalił, ale to także znaczyło, że grupa furażerów była większa, niż Kip miał nadzieję. – Posiłki? – spytał. – Widziałem z grani ze dwustu żołnierzy schodzących szlakiem. Teraz powinni już znajdować się blisko wodospadu, który zagłuszy wszelki hałas, jakiego narobimy. Jeśli się jednak obejrzą, będą mogli wypatrzyć dym, dopóki nie zejdą do podnóża wodospadu. Ich

główny obóz znajduje się dalej w dolinie, nie tu na górze. Pewnie mają tam kolejnych dwustu żołnierzy i tylko Orholam wie, ile koloraków i krzesicieli. Nie wiem, czy conn Arthur ma pojęcie, ilu ludziom będzie musiał stawić wkrótce czoło. – Otrzymał rozkazy. Musimy zaufać, że w razie czego pójdzie po rozum do głowy. Poza tym Kip był jedynym nadfioletowym krzesicielem, jakim dysponowali, a nie było już czasu na to, by wspiął się na grań i dał sygnał. Cruxer wykonał znak siódemki i zmówił szybką modlitwę. Kip poszedł w jego ślady. Potrzebowali wszelkiej możliwej pomocy. Potem Kip odwrócił się i zerknął ponad skałą w samą porę, żeby zobaczyć, jak hełm wzleciał w powietrze z głowy wartownika, której nawet nie dostrzegł. Zanim hełm uderzył o ziemię, padł drugi wartownik. Strzała przebiła mu kark i wyszła czołem. Winsen poderwał się z ziemi. Położył się na plecach i podczołgał w cień łodzi zwiadowczej, żeby strzelić pod właściwym kątem. Kip i Mocarze wyskoczyli zza omszałego kamienia i popędzili w stronę łodzi. Zanim dotarli do łódki zwiadowczej, Winsen już wskoczył na pokład zwinnie jak akrobata. Trzeci wartownik, który siedział pod pokładem, wstał, żeby zobaczyć, dlaczego jego towarzysze zniknęli, i skończył z nożem Winsena wbitym w nerki i z jego ręką na ustach. Winsen wypuścił na chwilę nóż, lewą dłonią nadal zatykając usta umierającemu mężczyźnie, żeby pomachać do towarzyszy i dać znać, że nie ma tam więcej przeciwników. Dlatego pobiegli prosto do zacumowanych barek. Ognisko rozpalono niedaleko pomostów prowadzących na barki. Pół tuzina mężczyzn stało w pobliżu ognia, pomagało sprzątać obozowisko, czyściło muszkiety, naprawiało zbroje albo przygotowywało posiłek. Nie widzieli Mocarzy, którzy zbliżali się do nich zygzakiem, korzystając z osłony drzew, gdy tylko mogli, ale przede wszystkim jak najszybciej pokonując dystans. Cruxer z łatwością wyprzedził pozostałych. Potem zatrzymał się nagle i rzucił małą kulę wielkości pięści wysokim łukiem. Wylądowała tuż za ogniskiem z trzaskiem pękającego szkła, kiedy pękł wykrzesany przez Kipa niebieski luksyn. Mężczyźni przy ogniu odwrócili się odruchowo, żeby zobaczyć, co to, a wtedy bomba rozbłyskowa wybuchła jasnym, oślepiającym światłem. Kip patrzył na Mocarzy, kiedy bomba trysnęła światłem i blask wytrawił ich wszystkich w jego pamięci. Długonogi, gibki Cruxer przeskakiwał nad wiatrołomem z gracją i łatwością jelenia, z długą, smukłą włócznią w ręce. Duży Leo biegł dyskretnie jak lawina i z taką samą jak ona szybkością. Był w stanie biec z pawężą w ręce. Jego krótką czarną brodę przecinał dziki, ochoczy uśmiech. Wielki, nierozgarnięty Ferkudi pędził, trzymając w rękach dymiący luksyn, zielony w lewej, niebieski w prawej. Zwykle był to sygnał kiepskiego krzesania – tracił dużo luksynu – ale był to także potwornie przerażający widok. Na twarzy Ferkudiego malował się wyraz przywodzący na myśl żal. Ferk nie był urodzonym zabójcą. A może po prostu męczyło go to, że musi tyle myśleć. Dwadzieścia kroków przed obozowiskiem Kip wyrzucił ręce przed siebie i korzystając z całego swojego ciężaru, cisnął dwoma pociskami ze słoneczną wodą. Wziął to, co potrafił

dobrze krzesać, i połączył – a mianowicie niezniszczalne ostrza z zestalonej żółci i Wielkie Wspaniałe Zielone Sprężyste Kule Zagłady, które nadawały się do przewracania ludzi, ale do niczego więcej. Z drugiej strony ciśnięcie kulą żółtych ostrzy albo kulą żółtych kolców było praktycznie niemożliwe bez pocięcia siebie na kawałeczki. Zamknął więc żółte ostrza w zielonej kuli i wystrzelił prawą ręką, a lewą żółte kolce w zielonej kuli. Każda zadziałała trochę inaczej. Kula kolców trafiła mężczyznę w pachę, który zatoczył się, zasłaniając oślepione oczy. Zielony luksyn ugiął się i pękł, a kolce wbiły się, tnąc mu żebra i zostając w ciele. Kula ostrzy trafiła innego człowieka w twarz. Zielony luksyn ugiął się, ostrze rozcięło policzek, a potem odskoczyło, uderzając w szyję innego mężczyznę, a potem poleciało w las. Prawo zachowania pędu sprawiło, że Kip zatrzymał się, więc kiedy przygotowywał się do następnego ataku, Mocarze przebiegli z hukiem obok niego. Cruxer zaatakował na obrzeżach obozowiska dwóch mężczyzn, którzy nie zostali oślepieni. Jeden był niebieskim kolorakiem, ale dopiero na początkowym etapie przemiany. Nadal miał ludzką twarz, ale nie nosił tuniki, a jego pierś migotała krystalicznym cudem lepszym od skóry, niewrażliwym na działanie żywiołów. Niestety nie był odporny na stal. Cruxer przebił pierś koloraka włócznią i natychmiast się obrócił, celowo przełamując trzonek włóczni z dwoma grotami. Działał jak pszczoła, która zostawia żądło w ciele ofiary. Drugim liściastym grotem włóczni Cruxer przeciął rękę zielonego koloraka, wbił się w jego pierś i wycofał się tak zwinnie i szybko, że prawie nie zwolnił. Włócznia obróciła się, rozbryzgując krew, i teraz Cruxer trzymał ją jak oszczep. Cisnął nią w plecy następnego przeciwnika, który pędził do stosu muszkietów. Strzała przeszyła tego samego człowieka, zanim padł na ziemię, i Kip zobaczył, że Winsen zajął pozycję za nimi i czuwał z łukiem w gotowości. Strzał z pięćdziesięciu, sześćdziesięciu kroków to była łatwizna dla tego drobnego łucznika. Zdejmował każdego, kto sprawiał wrażenie, że zamierza uciec albo podnieść alarm. Zanim Kip ponownie uzbrojony dotarł do ogniska, żeby dołączyć do Ferkudiego i Dużego Leo, walka nagle się skończyła. Od jednej z barek dobiegł plusk, od drugiej – krzyk. Do wody wpadł mężczyzna z najbliższej barki, a na drugiej żołnierz wpatrywał się w strzałę Winsena wbitą w udo. Druga strzała przeszyła powietrze nad nim, kiedy pochylił się, żeby spojrzeć na ten dziw. Następna strzała Winsena trafiła go w brzuch. Błogosławiony Winsen. Dzięki temu, że zachował dystans, miał ogląd całej sytuacji, podczas gdy Kip patrzył, jakby miał klapki na oczach. Jednakże Ferkudi nie zatrzymał się ani na chwilę. Biegł już po pajęczynie sznurów i desek i dopadł ranionego strzałami mężczyznę, kiedy ten schował się za burtą. Rozbryzg krwi odpowiedział na opadającą maczugę Ferkudiego. Chłopak odwrócił się w stronę towarzyszy, przez chwilę patrząc niewidzącym wzrokiem. Musiał zaciskać szczęki, kiedy rozbijał głowę żołnierzowi, bo krew zbryzgała mu twarz i białe zęby. Teraz na jego twarzy nie było śladu młodości ani nierozgarnięcia. Dwa obrazy

nałożyły się na niej. Pojawiły się błyskawicznie jeden po drugim – najpierw ujrzeli przerażającego, zakrwawionego wojownika, weterana, którym Ferkudi się stanie, a potem wielkiego dzieciaka, pokrytego mokrym dowodem ludzkiej śmiertelności, przestraszonego swoim uczynkiem. Ten młody Ferkudi wyglądał jak dzieciak przyłapany na podkradaniu słodyczy. Jego mina mówiła, że popełnił coś złego, skalał dłonie, przyłapano go i teraz już w żaden sposób tego nie naprawi. Tyle że tu nie chodziło o podwędzone słodycze, ale o zmiażdżoną czaszkę człowieka i skalanie dłoni nabrało bardzo dosłownego sensu. Ferkudi zamknął usta, patrząc na nich, wysunął język, żeby oblizać wargi, i pobladł, gdy zdał sobie sprawę, że wyciera je z cudzej krwi. – Tsst! – syknął Kip, machając ręką. To ocaliło Ferkudiego. Otrząsnął się i odzyskał nad sobą panowanie. Rozejrzał się i dał znać – na żadnej z barek nie było nikogo więcej. – Sprawdź teren – polecił Winsenowi Kip, kiedy wszyscy napełniali się luksynem. – Ale najpierw dobij wszystkich rannych. Nie mogę uwierzyć, że mieliśmy tyle szczęścia. Może być ich więcej. – Skinął na Dużego Leo, który był czerwono-podczerwonym krzesicielem. – Ty zajmij się z Ferkudim dalszą barką. Ja wezmę bliższą. – Do Cruxera zaś powiedział: – Zbierz jak najdokładniej strzały Winsena i naszą broń. Chcę, żeby teren był czysty, nie zostawiamy żadnych wskazówek. Kiedy tylko Biały Król się dowie, kto z nim walczy, stracimy przewagę. Potem przyjdź mi pomóc. – To znaczy, że będziesz sam na barce – powiedział Cruxer. Już zabrał odłamany grot swojej włóczni. Wykrzesał niebieski luksyn i umocował ostrze, obracając je, żeby zablokowało się na miejscu. – Uzgodniliśmy, że... – Więc zbierz broń szybko – rzucił Kip. – Nie ma czasu. Kip pobiegł pomostami. Słyszał w oddali wystrzały z muszkietów, kiedy kolejna walka rozpętała się w dolinie. Dobrze. Dotarł na barkę bez kłopotów. Wydawało się, że wszystko układa się idealnie. Może mieli mnóstwo czasu? Może powinien poczekać na Cruxera? Mocarzy było za mało. Zwyczajnie nie mieli dość ludzi do takiego ataku. Poszczęściło im się. Większa liczba ludzi oznaczała więcej hałasu, większe trudności z porozumiewaniem się, więcej problemów, ale też miał kto cię ubezpieczać. Do diabła z tym. Trzeba sobie radzić z tym, co się ma. Kip otworzył z impetem drzwi, żeby zejść pod pokład. Stłumiony wybuch z drugiej barki był jedynym sygnałem, że ktoś jednak broni łodzi. Kip rzucił się w bok, kiedy przerażona młoda kobieta przed nim po omacku znalazła lontownicę i odpaliła małe działo, celując w stronę drzwi, które właśnie otworzył. Huk ogłuszył Kipa i przed oczami przeleciały mu czarne plamki. Z drzwi zostały drzazgi, ale jemu jakimś cudem udało się przeturlać i wstać. W ramach trochę dziwacznej doktryny wojskowej Czarnogwardzistów uczono atakować zasadzkę. Uczono ich, że jedynym sposobem, by odzyskać inicjatywę utraconą na rzecz przeciwnika, jest atak. Natychmiastowy. Zażarty. To znaczyło, że nie dajesz sobie czasu na

przegrupowanie sił i namysł, ale nie dajesz go także wrogom. Nie mieli dzięki temu szansy uruchomić drugiej fazy planu, bo nagle byli zajęci umieraniem. Trening wziął górę w Kipie. Rzucił się na młodą kobietę, kiedy odwróciła się i próbowała podpalić kolejny lont. Ciął ją przez ręce, kiedy je wyciągnęła, ale ponieważ był zamroczony, przeciął głęboko tylko jedno przedramię. To wystarczyło, żeby wypuściła lontownicę. Odwróciła się zdumiona tym, że Kip nadal żyje, i mimo krwawienia próbowała wyciągnąć pistolet zza szarfy. Wbił jej w brzuch miecz z żółtego luksynu, ale natychmiast wypuścił ostrze, żeby złapać pistolet, gdy już go wyjęła. Chwycił go lewą ręką i wykręcił w bok. Kobieta nie była dość silna, by powstrzymać Kipa. Ponieważ lewą rękę miała zranioną, nie mogła się osłonić, gdy uderzył ją prawym hakiem w żuchwę. Padła na ziemię nieprzytomna i tylko jęknęła cicho, gdy wylądowała na rękojeści miecza z żółtego luksynu, wbijając go sobie głębiej we wnętrzności. Kip przeturlał ją na plecy i wyciągnął klingę. Popłynęło wtedy niemało krwi. Kobieta nie mogła mieć więcej niż dwadzieścia lat. Ataskie ciemne włosy i oczy, biedne łachy. Zwykła dziewczyna wykonująca rozkazy. Powinien był coś poczuć. Leżała nieprzytomna, krwawiąc. Czekała ją pewna śmierć, może powolna, może szybka. On jednak słyszał tylko głos trenera Fiska: „Nigdy nie ufaj martwym. Ludzie mdleją ze strachu po pierwszym ataku i leżą u twoich stóp, ale odnajdują ponownie odwagę, kiedy odwrócisz się do nich plecami. Śmiertelnie ranni podniosą się, żeby po raz ostatni odegrać bohaterów. Nie zawsze będziesz mógł zatrzymać się i upewnić, że umierający człowiek jest niezdolny do walki, ale jeśli możesz, koniecznie to zrób!”. Kiedy Kip wyrwał miecz, wbił go z powrotem w bok jej szyi z takim samym uczuciem, z jakim wbiłby toporek w pniak po skończeniu rąbania drewna. Czując, jak miecz zasprężynował w jego dłoni, uznał, że wbił go dostatecznie głęboko, i nawet nie spojrzał w dół. Już wpatrywał się w mroczne czeluści ładowni. Poszedł za lontem, który młoda kobieta próbowała zapalić. Prowadził do ładunku przy kadłubie i dalej, do kolejnych. Co jest, u...? Huk zatrząsł barką. Doszło do wybuchu na sąsiedniej. Do diabła! Musiano tam identycznie podłączyć ładunki. Tyle że to nie była pułapka. Gdyby to była zasadzka, czekałoby więcej strażników. Kip zapuścił się w głąb ładowni. Nie było tu niczego poza niewolnikami przy wiosłach na zatłoczonych ławkach i mnóstwem niewolników w odwodach. Niewolnicy, których Biały Król podburzał przeciwko Chromerii za praktykowanie niewolnictwa. Dupek. Nie znalazł zboża. Skoro niczego tu nie było, po co podkładać ładunki do zatopienia barki? A skoro już o tym mowa, po co w ogóle ściągnięto tutaj te łodzie? Kip wysłuchał raportu Cruxera jednym uchem, ale wyprawa furażerów wysłała już dwie barki bezpośrednio do

Deora Neamh... A te zostawiła tutaj. Ładunki wybuchowe i rozdzielenie barek musiało oznaczać towar. Tylko jaki? Kip przestawiał się z widzenia w podczerwieni na normalne i z powrotem, żeby wypatrzyć w ciemności wszelki gwałtowny ruch, teraz zaś uniósł zieloną kulę, wykrzesaną tak, żeby, migocząc, powoli rozpadała się z powrotem w światło. Mimo ciemności wszyscy niewolnicy nosili przepaski na oczach. Kip podbiegł do martwej dziewczyny w rozlewającej się kałuży krwi i znalazł klucz przy jej szyi. Podbiegł do wysokiego mężczyzny na pierwszej ławce. Jego blade ręce mieszkańca Krwawej Puszczy były trwale poplamione błękitem, zielenią i żółcią od luksynu. Kip zdjął mu przepaskę z oczu. – Kim jesteś? – zapytał. Celowo nie rozpiął okowów. – Nazywam się Derwyn. Jestem Alefem Cwn y Wawr – odpowiedział cicho mężczyzna. – Płacę tu za naszą zdradę. – Jaką zdradę? Mów szybko! Cwn y Wawr, Psy Świtu to było tajne stowarzyszenie wojowników-krzesicieli z Krwawej Puszczy. Kamienny smutek, z jakim mężczyzna mówił, zdradzał, iż wie, że właśnie skazuje się na śmierć, ale już go to nie wzruszało. – Nie widzieliśmy drogi do zwycięstwa, więc żeby ocalić nasze wioski i rodziny, próbowaliśmy zawrzeć pokój z Białym Królem. A on wciągnął nas w zasadzkę. Wziął nas do niewoli. Właśnie wieziono nas do niego. Mieliśmy albo złożyć mu przysięgę wierności, albo wyłupiłby nam oczy. – To samo dotyczy drugiej barki? – spytał Kip. – Tak. Jest nas... Było nas dwustu trzydziestu. – Pieprzeni zdrajcy! – sklął ich Kip. Zatrzymał się tylko na jedną chwilę. Nie miał czasu do stracenia; jego przyjaciele mogli właśnie umierać na drugiej barce. – Spotkajmy się na wyspie Fechín, jeżeli chcecie odzyskać honor. A jeśli nie, to przynajmniej schrzaniajcie stąd i nie walczcie dla niego. – Cisnął kluczem w pierś mężczyzny. – Zatopcie barkę na odchodnym. Nic dziwnego, że Krwawe Szaty podłożyły ładunki. Taki skarb jak dwustu trzydziestu neutralnych wojowników-krzesicieli to rzecz nie do pogardzenia. A już na pewno nie chciałbyś, żeby wpadł w ręce wroga. Kip wybiegł na pokład w samą porę, żeby zobaczyć, jak druga barka przechyla się na burtę z powodu wielkich dziur ziejących w kadłubie. Ferkudi i Duży Leo stali na brzegu zakrwawieni. Kip nie potrafił orzec, jak poważne rany odnieśli. Nie mieli jednak ze sobą niewolników. Barka zatonie z ponad setką na wpół niewinnych ludzi zakutych pod pokładem. Cruxer krzyczał do niego, że pomosty łączące barkę z brzegiem zaraz się zawalą, że jest za późno, to zbyt niebezpieczne. Miał rację. Ci ludzie zginą z powodu wyborów, jakich

dokonali. To ich tchórzostwo doprowadziło, że wylądowali w okowach. Nie było sensu w tym, żeby Kip ryzykował własne życie i wszystko, co może osiągnąć dla beznadziejnej próby ratunku. Ktoś, kto nie umie pływać, nie powinien próbować ratować tonącego. Mimo to Kip rzucił się do przodu i pobiegł ku rozszerzającej się szparze między tonącą barką a opadającymi deskami. Och, psiakrew, pomyślał, widząc rosnącą pustkę. Dlaczego muszę być taki durny? I skoczył.

Rozdział 33 Pieczęć znajdowała się w jego odbiciu na wysokości czoła. Zanim za bardzo się zmęczył, by nadal czuć rozbawienie, cieszyło go, że wydrapuje trzecie oko martwemu człowiekowi. Albo sobie samemu. Potrzebował dwóch rozpaczliwych dni pracy w pocie czoła i mimo skurczów w krwawiących rękach, żeby dotrzeć do pieczęci. Ledwie wyczuł guzek, kiedy wreszcie do niego dotarł. Kieł kilka razy przeskoczył na nierównej powierzchni luksynowego węzła jak kamień na wodzie i zanim zdążył znieruchomieć, pieczęć gwałtownie pękła. Fragment ściany wielkości jego rozłożonych rąk po prostu rozpadł się w kredowy niebieski pył. Wolność szepnęła wtedy, ale jej słowa brzmiały: „Jestem zbyt daleko. Nigdy mnie nie zobaczysz”. – To niemożliwe – powiedział martwy człowiek. – Za dobrze wybudowałeś to więzienie. Nigdy się nie wydostaniesz. Piasek zaczął wyciekać z klepsydry, odkąd Gavin zniszczył ścianę celi. Gdyby lepiej wyczuł pieczęć, przespałby się, poczekał, zebrał siły i dopiero wtedy by się przebił. A tak nie miał czasu. Dyskretny alarm podłączono do komnat na górze na wypadek uszkodzenia pieczęci. Gavin nie naprawił alarmu w tej celi od ucieczki jego brata, ale nie mógł mieć pewności, że Andross go nie znalazł, nie naprawił i teraz nie usłyszał. Nie sposób było orzec, jaka jest pora dnia, więc trudno było zgadnąć, czy alarm się odezwie, kiedy Androssa nie będzie akurat w pokoju. Jeśli niewolnica usłyszy go podczas nieobecności pana, najpewniej nie będzie wiedziała, co oznacza. Gavin nie wyobrażał sobie, żeby ojciec zaufał komukolwiek, tak jak on zaufał Marissii. Być może Grinwoody’emu. Nie. Nawet jemu Andross nie ufał w takim stopniu. Jednakże to wszystko nie miało znaczenia. Gavin musiał działać. Cela zajmowała całą przestrzeń, jaką Gavin wydrążył w kamiennym sercu Chromerii. Wypalał jedną luksynową pochodnię po drugiej, żeby mieć potrzebne światło. Była tu tylko odrobina miejsca, by stanąć, a potem pojedynczy tunel, tak niski, że trzeba było się czołgać. Piekliszcze warte fortunę domieszano do zaprawy w podłodze i ścianach. Jego ojciec mógł, rzecz jasna, zjechać po prostu pionowym szybem do niebieskiej celi. Niestety cela unosiła się wtedy w inne miejsce, a stosowne przyciski kontrolne znajdowały się na górze. Gavin za żadne skarby nie sięgnąłby sufitu niebieskiej celi, już nie wspominając o przebiciu się przez niego, żeby tamtędy uciec.

Musiał przejść przez swoje tunele i kolejne cele. Wyglądało na to, że Andross pozostał przy oryginalnym projekcie tuneli stworzonym przez Gavina. Przejście skręcało w jedną stronę w ciemność, a potem z powrotem w drugą, żeby niebieskie światło nie przeciekało tędy. Gdyby Gavin mógł nadal krzesać, piekliszcze stanowiłoby poważny problem – pozbawiłoby go wszelkiego niebieskiego luksynu, zanim dostałby się do drugiej celi. Teraz jednak nie miało to znaczenia. Niemniej ostre jak brzytwa piekliszcza pocięłyby mu skórę i kość, gdyby na nie upadł. Pamiętał jednak ścieżkę – tu trzeba przejść jak niedźwiedź na czworakach, tu oprzeć kolano, tam dłoń, znowu kawałek się przeczołgać. Kiedy pokonał pierwszy zakręt i znalazł się w całkowitej ciemności, musiał przywołać z pamięci tę jedną jedyną ścieżkę. Oparł się na kolanie po drugim zakręcie i sięgnął w górę. Potrzebował kilku minut, żeby znaleźć zagłębienie. W nim znajdował się kolejny kawałek piekliszcza, które słabo trzymało się w zaprawie. Gavin wyrwał je i włożył do ust. Było nie większe od kła i dostatecznie małe, żeby go nie zauważyć. Dostatecznie małe, żeby je połknąć, gdyby zaszła taka potrzeba, i mieć nadzieję, że go nie zabije, wychodząc drugim końcem. Gavin ruszył dalej. Klapa nadal znajdowała się w tym samym miejscu, które zapamiętał. Serce mu się zacisnęło. Najwyraźniej Andross znalazł ten tunel, bo klapę naprawiono. Zasuwkę tak zaprojektowano, żeby pękła pod ciężarem człowieka. Chciał mieć pewność, że brat wpadnie, zamiast otworzyć drzwiczki i zostać w tunelu, który i tak ślepo się kończył. Jednak od czasu kiedy prawdziwy Gavin wpadł do celi, klapę ponownie zamknięto. Gavinowi zrobiło się niedobrze. Oczywiście spodziewał się tego. Jego ojciec nie był głupi i musiał dokładnie przeszukać więzienie, ale Gavin wbrew rozsądkowi miał nadzieję, że ojciec nie znajdzie pozostałych cel. Jeśli Andross je znalazł, to znalazł też gnijące ciało najstarszego syna. Dobry Orholamie, wybacz mi. Gavin oparł się całym ciężarem na klapie i wpadł do zielonej celi. Stanął i odkrył, że ją także naprawiono. Jego brat wysadził ścianę, ale po dziurze w niej nie został żaden ślad. Wszędzie ciągnął się nieskazitelny, lekko falujący, zielony, podobny do drewna luksyn. Szary dla oka Gavina. Stanął, lekko się chwiejąc, chociaż spodziewał się upadku. Nie czuł się dobrze. – Kopę lat, Guile – odezwał się martwy człowiek. Wyglądał nieco inaczej w zielonej ścianie. Rzecz jasna, odbicie było gorsze, ale jakaś sztuczka pamięci Gavina sprawiła, że głos brzmiał inaczej, jakby w zielonej ścianie martwy człowiek zyskał coś z zielonych cech charakteru. Jego głos był chrapliwy, nieco bardziej dziki. – Och, ja też się za tobą stęskniłem, mój drogi – odparł Gavin. Podszedł do ściany i wyciągnął piekliszcze, które zabrał z tunelu. – Ale dla nas na dole czas płynie inaczej. – Aha. – Może o tym porozmawiamy – zaproponował martwy człowiek.

Czy w jego głosie pobrzmiewał strach? – Myślę, że już dość rozmawialiśmy – odpowiedział Gavin, przyłożył piekliszcze do trzeciego oka martwego człowieka i zaczął drapać ścianę. – Potrzebujesz siły. Czemu nie wykrzeszesz trochę zielonego? – zaproponował martwy człowiek. – Zabawne. Teraz już był pewien, że martwy człowiek porusza się niezależnie od niego – zielone odbicie nie zawracało sobie głowy dopasowywaniem się do ruchów. Mówił i jego usta poruszały się, nawet kiedy Gavin wiedział, że jego własne są nieruchome. Część pułapek, jakie przygotował dla brata, opierała się na jego zdolności krzesania. Uznał, że pokusa krzesania zieleni byłaby zbyt wielka dla brata, żeby zdołał się jej oprzeć, i w związku z tym opanuje go dzikość. Uwięziony jak zwierzę zacznie gryźć pręty klatki, ale nigdy nie zbierze dość rozumu, by zabrać się do tego systematycznie. Niestety nie docenił tego, jak dużo czasu oryginalny Gavin spędził w błękicie i jak ten kolor go zmienił, czyniąc go bardziej racjonalnym i opanowanym, chociaż zasadniczo był człowiekiem porywczym i buntowniczym. W zielonej celi jego brat spędził tylko kilka dni. – Byłeś więc samotny, hę? – zapytał Gavin, nadal drapiąc, drapiąc, drapiąc. – Nigdy się nie wydostaniesz – powiedział martwy człowiek. – Myślisz, że poświęciłem rok na budowę więzienia i ani razu nie zatrzymałem się, żeby pomyśleć, jak wydostać się z niego, gdybym kiedykolwiek sam został tu uwięziony? Oczywiście to była tylko półprawda. Zaplanował drogę ucieczki; to dlatego umieścił odłamek piekliszcza dla siebie. Niestety nie zaplanował ucieczki bez krzesania. Piekliszcze pomoże mu wydostać się z zielonej celi. Żółta... Żółta to inna historia. – Ile powiedział ci Mot? – zapytał martwy człowiek. – Mot? – Gavin zetknął się z bogiem, kiedy zatopił niebieską marę i przejeżdżał ślizgaczem po wszystkich plugawych kolorakach Mota, aż woda stała się szkarłatna. – Niewiele. Nie zawracałem sobie głowy pogawędkami z nim. Martwy człowiek przez długi czas patrzył na niego ze zdziwieniem, a potem wybuchł śmiechem. – Niewiele pamiętamy, co? – powiedział. – Ile razy właściwie posłużyłeś się... to znaczy ja się posłużyłem... czarnym luksynem? Czy pamiętam? Bo jeden raz nie narobił tylu szkód w... moim umyśle. Oczywiście Gavin był w zieleni. Oczywiście martwy człowiek odwoła się tu do szaleństwa. Spróbuje przekonać Gavina, że już oszalał, że pamięta rzeczy, które nie wydarzyły się naprawdę, a nie pamięta prawdziwych zdarzeń. Oczywiście, że zieleń spróbuje obudzić w Gavinie dzikość, strach i nieopanowanie. Kiedy Dazen tworzył to więzienie, musiał uznać, że jego brat będzie szczególnie podatny na dzikość zieleni, że kwestionowanie jego zdrowego umysłu będzie dobrym sposobem uniemożliwienia mu stworzenia logicznego planu, że to go doprowadzi do szału.

Jednakże to jego dzieło przypomniało mu o jednym: jak wiele odebrał mu czarny luksyn. I jeszcze narzucanie woli. To zawsze było niebezpieczne, doskonale o tym wiedział. Całkowicie zabronione z wielu dobrych powodów, które Gavin, rzecz jasna, uznał, że się do niego nie odnoszą. Rozmawiał z tutejszym martwym człowiekiem, jakby to był ten sam martwy człowiek co w niebieskiej celi. Jakby to nadal był Gavin, który kpi z samego siebie. Oczywiście ten martwy człowiek nadal był odbiciem jego samego, lecz Gavin nagle zrozumiał coś, co dotyczyło jego własnego projektu. Nie wtłoczył swojej woli więzieniu jako całości. Wszędzie tutaj znajdowało się zabijające magię piekliszcze. Gdyby stworzył więzienie jako nieprzerwaną całość, uszkodzenie części oznaczałoby zniszczenie całości. Zamiast tego więc przepoił wolą każdą celę z osobna. Ten martwy człowiek był osobnym tworem, innym od pierwszego. Dlatego kazał temu martwemu człowiekowi zapytać, o co pytał poprzedni. Chciałby wiedzieć, jak skuteczniej dręczyć brata. Wynikały z tego dwa fakty: ten martwy człowiek nie pamiętał nic, co powiedział poprzedni, a co ważniejsze, mógł wiedzieć coś, czego poprzedni nie wiedział. Dazen stworzył niebieską celę w miesiąc. Przelał w nią wszystko i wiedział, że brat posiedzi tam długo, nie czyniąc żadnych postępów w przygotowaniu ucieczki. Znacznie więcej czasu poświęcił na stworzenie pozostałych cel. To między innymi znaczyło, że wykrzesał je później, kiedy wiedział więcej i znał inne fakty. Zatem co ten fragment narzuconego wolą własnego ja, to mroczne zwierciadło jego samego wiedziało, o czym Gavin zapomniał? To było niemalże warte zbadania. Rozmowa ze starą wersją siebie, którą stworzył tylko po to, żeby doprowadziła więźnia do szaleństwa? Czy był mądrzejszy wtedy, kiedy był spokojny, opanowany, zdrowy i cierpliwy, czy teraz, po latach zdobywania doświadczeń i mądrości? Zastanawiał się nad tym, drapiąc ścianę. Tu nie będzie łatwej do znalezienia luksynowej pieczęci. Chciał, żeby jego brat stracił mnóstwo czasu, wręcz całe lata, szukając tej pieczęci. Te celę stworzył w inny sposób. Tu wszystkie pieczęcie znajdowały się na zewnątrz. Jego brat był pomysłowy i o wiele bardziej zdyscyplinowany, niż Dazen się spodziewał. Przeniósł ze sobą niebieski koralik z pierwszej celi i tym samym zniweczył sens wyłożenia tunelu piekliszczem, które miało mu odebrać cały niebieski luksyn. Genialne posunięcie, Gavinie. I wykrzesanie odrobiny niebieskiego rozpadającego się na światło luksynu, żeby móc krzesać w zielonym blasku? Niesamowite, bracie. Gavin myślał, że starszy brat będzie tu potwornie sfrustrowany. Jednakże prawdziwy Gavin uciekł, ponieważ potrafił krzesać, miał źródło i nieugiętą wolę. Dazenowi zostało tylko to ostatnie. Po wielu godzinach skurcze w ręce były zbyt silne, żeby mógł dalej pracować.

Następnego dnia podjął wysiłki. Zielony martwy człowiek przeszkadzał mu, ale on na niego nie zważał. Nie dowiedzą się niczego od siebie, ponieważ Gavin nie zamierzał dawać mu więcej amunicji. Może to był przejaw jego mądrości – wiedział, że może ulec, że jest słaby. Trzeciego dnia – a raczej po drugim odpoczynku – przebił się przez ścianę zielonej celi. Potem trzymał się naturalnego żyłkowania w podobnym do drewna zielonym luksynie i w odległości mniejszej niż rozstaw jego ramion znowu zaczął żłobić. Cztery dni później ponownie się przebił. Pięć dni później przebił się po raz kolejny. Na przebicie się w ostatnim miejscu potrzebował tylko trzech dni, ponieważ ściana była już osłabiona. Zanim opuścił niebieską celę, objadł się całym chlebem, jaki zebrał, ale nie zdołał zabrać ze sobą dużych zapasów. Przez ostatnie dwanaście dni ze spędzonych w celi piętnastu nic nie jadł. To było dobre tylko pod jednym względem – znaczyło, że Andross Guile nie zauważył, że Gavin uciekł z pierwszej celi. Woda przepływała przez wszystkie cele, więc nie umarł z pragnienia. Pod każdym innym było straszne, bo oznaczało, że od dwunastu dni głodował. Jego brat lepiej się sprawił. Gavin spędził długie godziny, wydrapując linie między dziurami, żeby osłabić ścianę. Po wielu kopniakach, które omal nie skończyły się pogruchotaniem jego kości zamiast ściany, wreszcie mu się udało. Otwór nie był duży, ale obrócił ramiona po przekątnej, przecisnął się i wylądował w kolistym, słabo oświetlonym pomieszczeniu. Ściana, przez którą przebił się jego brat, została naprawiona. O co chodziło ojcu? Po co się aż tak trudzić i jednocześnie nie założyć alarmów, które poinformowałyby go o ucieczce Gavina? Andross nie potrafił sam krzesać zielonego, musiał więc zadać sobie wiele trudu, sprowadzając tu zaufanego zielonego krzesiciela. Z drugiej strony Andross z pewnością zapewnił sobie dość całkowitej, zaślepionej wierności wśród dostatecznie dużej liczby monochromatów, żeby w razie konieczności ktoś odwalił za niego brudną robotę. No, chyba że Andross o wszystkim wiedział i z czystego okrucieństwa obserwował teraz każdy jego krok. Nie, to paranoja. Andross zobaczył zniszczone fragmenty więzienia, więc jej naprawił. Zacząłby od tego z ostrożności, tak na wszelki wypadek. Później, mając już więcej czasu, spróbowałby rozgryźć każdy fragment dzieła Gavina. Tyle że miałby także inne sprawy na głowie i był w końcu starym, słabym człowiekiem, prawda? To dlaczego wydawał się taki silny i młody, kiedy zszedł zobaczyć się z Gavinem? To z pewnością był tylko pozór młodości. Mniejsza z tym. Gavin musiał przedostać się tak daleko i tak szybko, jak to możliwe. Zielone więzienie już kosztowało go zbyt wiele czasu.

Szukał pod zewnętrzną ścianą zielonej kuli, która była jego celą. W pobliżu podstawy fragment skały ustąpił. Ukryta dźwignia wyskoczyła z granitowej ściany. Potrzebował kilku minut na zebranie osłabionych głodem sił, żeby zdołać ją pociągnąć. Sekretne drzwi prowadziły do starych tuneli Gavina. Wsunął głowę do ciemnego, że oko wykol, tunelu. Andross nie odkrył wszystkich sekretów tych tuneli, ale to nie znaczy, że nie umieścił własnych pułapek. „Założę się, że na pochodni jest pułapka”. Gavin zamarł. Tych słów nie wypowiedziano na głos. To nie był martwy człowiek, lecz tylko jego własne myśli. Nic dziwnego, że pod presją samotności i głodu częściowo uzewnętrznił mroczne zwierciadło swojej osoby. Niestety było to zbyt bliskie szaleństwa jak na jego gust. Mówienie do siebie to jedno, ale niezdawanie sobie sprawy, że oba głosy należą do ciebie, to już coś innego. No dobrze. To głos w mojej głowie. To ja. To mój własny zdrowy i sardoniczny umysł przemawia. Do diabła, Karris, brakuje mi ciebie. Potrzebuję cię. Odetchnął. A potem, nadal stojąc poza tunelem, wyciągnął rękę i znalazł żółtą luksynową pochodnię w kinkiecie. Nie założył na niej pułapki. Za to Andross mógł. On sam uznał, że paranoja nie pozwoli starszemu bratu chwycić za pierwszą pochodnię, więc sięgnie raczej po drugą lub trzecią. Oczywiście pochodnia nadal znajdowała się na swoim miejscu. Gavin wyszarpnął ją i natychmiast zabrał rękę. Nic się nie stało. Wypuścił powoli powietrze, przyjrzał się uważnie pochodni. Zdjął pokrywę z gliny i w nagrodę ujrzał delikatne żółte światło. Jego własna robota. Mógł potrząsnąć pochodnią, żeby zwiększyć aktywność żółtego luksynu i uzyskać mocniejsze światło, ale nie zawracał sobie tym głowy. Pochodnia wypaliłaby się wtedy szybciej. Wszedł do tunelu. Nic. Nieśpiesznie wspiął się spiralnie wznoszącym się tunelem. Szedł powoli, bardzo powoli, i uważał przy każdym kroku. Zresztą teraz szybko się męczył. Andross Guile umieściłby tu gdzieś pułapkę, prawda? Tyle że pułapki wymagały czasu, Gavin dobrze to wiedział. Jak dużo czasu spędził na dole? Na jak długo Andross był w stanie oderwać się od swoich pozostałych zajęć? Gavin dotarł do drugiej luksynowej pochodni. Na jej rączce umieścił piekliszcze, chociaż wątpił, żeby brat za nią chwycił. To była prosta pułapka, której Gavin łatwo uniknął. Jednakże wątła nadzieja, że Andross Guile nie znalazł tych tuneli, prysła, kiedy dotarł do trzeciej pochodni. To była ta, którą jego starszy brat wziął i wykorzystał. Wstawiono nową, umieszczono dokładnie na jej miejscu. Kpina w żywe oczy. Niech cię dziewięć piekieł pochłonie, ojcze.

Nie powinno go szokować, że Andross Guile okazał się subtelniejszym katem niż on sam. Nie potrafił jednak sobie nawet wyobrazić wściekłości, jaka musiała ogarnąć ojca, kiedy znalazł gnijącego trupa jego ulubionego syna w żółtej celi. I to nie niespecjalnie starego. Jakim wstrząsem musiało to być dla Androssa Guile. A on nigdy nie należał do ludzi, którzy ignorują zniewagę. O ile Andross nie znalazł go wcześniej, w następnej sali ukryto zapas jedzenia. Solone mięso, chleb w szczelnych pojemnikach, wino w nowych bukłakach, które powinno dobrze się starzeć. Ślina napłynęła mu do ust na samą myśl. Jedzenie. Choć wyobrażanie go sobie przyprawiało o szaleństwo, Gavin się nie śpieszył. Z pewnością do tego czasu nauczyłem się cierpliwości w cierpieniu. Powoli zbliżył się do sali, w której kiedyś pracował. Była szeroka na dziesięć kroków i cudownie kwadratowa po piekielnych sferach, w których Gavin został uwięziony. Ujrzał małą pryczę, a potem stół. Pułapka, mówię ci, odezwało się jego sardoniczne ja. Pułapka! Zignorował krzyki, ale uważał, kiedy skierował światło luksynowej pochodni, żeby nie uruchomić własnej pułapki, na którą natknął się prawdziwy Gavin. Ruszył powoli naprzód. Ukrył małą spuszczaną kratę w suficie nad wejściem, żeby brat nie mógł uciec z powrotem korytarzem. Oczywiście ponownie ją uniesiono. Był tak blisko. Z tej salki mógł wyjść, omijając inne cele, i uciec. Znajdowało się tam jedzenie i wino. W innej skrytce w następnym pomieszczeniu czekały broń, ubrania, bandaże, liny, kotwiczki i wszystko, czego mógł jeszcze potrzebować. Jego ojciec umieściłby pułapkę albo w tej sali, albo w ostatniej. To będzie ostatnia sala – tak działał jego ojciec. Nie będzie się jednak spodziewał, że Gavin zdobył już broń i linę. Jego możliwości znacząco się rozszerzą, kiedy już znajdzie te rzeczy i odzyska siły. Chwileczkę. Gavin zerknął z powrotem na pryczę. Gdzie podziały się stół i krzesło? Ostatnim razem były tutaj. Co to za dźwięk? Gavin wstrzymał oddech, chociaż serce biło mu jak dzwon. Czy ktoś inny znajdował się w tej sali? Jeśli tak, to musiał zauważyć Gavina, który wymachiwał luksynową pochodnią w ciemności. Gavin znajdował się w fatalnym położeniu. Nie mógł widzieć w ciemności, był słaby, nie miał broni, nie potrafił krzesać. Był sparaliżowany, bezradny. Kiedy tylko otrząsnął się z tej myśli i wziął oddech, światło rozkwitło w pokoju. Wspaniałe światło obejmujące pełne spektrum, niemal oślepiające Gavina. Gavin wbił pochodnię w szczelinę, żeby spuszczana krata nie opadła za nim, wskoczył do sali i przeturlał się po podłodze. To była żałosna próba. Jego wyniszczone mięśnie zdradziły go i raczej przewrócił się, zamiast przekoziołkować i poderwać się na równe nogi.

W odległym kącie na krześle siedział Andross Guile. Ziewnął, całkowicie rozluźniony, jakby dopiero co się obudził. – Synu – powiedział. – Czekałem na ciebie.

Rozdział 34 – Cześć, ślicznotko – powiedział Gav Greyling, wchodząc do sali treningowej pod Chromerią. – Masz ochotę na parę rundek? Już jesteś zlana potem. – Poruszył brwiami nad mocno splamionymi błękitem oczami, dając do zrozumienia, że żartuje. Znowu zaczynał? – Pewnie – odpowiedziała Teia, jakby nie zauważyła dwuznaczności. – Walka wręcz? Jasne. Nie dość, że w życiu nie pokonałaby Gavina Greylinga w walce wręcz, to jeszcze nie zamierzała siłować się z nim, kiedy zachowywał się jak dupek. – Sznurowa włócznia – odpowiedziała. Jęknął. Oczywiście zwykle ćwiczyła z ołowianym ciężarkiem owiniętym w skórę zamiast prawdziwej włóczni, ale Gavin nadal miał parę siniaków po ich ostatnim pojedynku. – No dobra – zgodził się – ale ja tym razem biorę łamacza mieczy. Minęły tygodnie, a Zakon się z nią nie skontaktował. Strach Teii tylko rósł. Karris także nie zareagowała na sygnały, które Teia aktywowała, domagając się spotkania. Musi być bardzo bacznie obserwowana. To nie uspokajało Teii. Wypełniała czas pracą i treningiem, zarówno oficjalnie, jak i w ukryciu. To wystarczało, żeby poradzić sobie z długimi godzinami, ale nie z samotnością. Nagle skończyły się wykłady – co z tego, że większość z nich była nieadekwatna? – i została jej tylko praca. Nie potrafiła się odnaleźć. Czuła, że nie może znaleźć sobie miejsca, nawet kiedy trenowała z Czarną Gwardią. Myślała, że jej celem jest dostanie się do Czarnej Gwardii, ale teraz widziała, że wszystko, czego pragnęła, bladło w porównaniu z tym, co miała u Mocarzy. Sznurowa włócznia genialnie się dla niej nadawała. Wyglądała jak broń do walki na dystans, co idealnie sprawdzało się w przypadku drobnej kobiety. W rzeczywistości każdy, kto zaczepił ręką o sznur, odkrywał, że świetnie sprawdzała się też w walce wręcz. Złap za sznur, a odkryjesz, że Teia zarzuci ci na rękę albo głowę drugą pętlę ze sznura. Odsuń się wtedy, a tylko zaciśniesz węzeł. Wtedy Teia rzucała się na ciebie, podcinała, zarzucała następną pętlę na rękę lub nogę, odzyskiwała ostrze i dobijała. Zaczęli pośród innych Czarnogwardzistów i kandydatów, którzy także trenowali. Tym razem Gav Greyling zaczepił o sznur łamaczem i odrzucił go, czego zwykle nikt by nie spróbował. Rzucił się na Teię, ale jej paniczne szarpnięcie zaplątanego sznura zadziałało – uderzyła

jak biczem w nogi biegnącego Gava. Próbował przeskoczyć nad włócznią i łamaczem, ale potknął się, a Teia prześlizgnęła się bokiem i zarzuciła mu pętlę na stopę. Pociągnęła, kiedy nadal był w powietrzu, i Gav padł prosto na twarz. Przeturlała się na niego i przyłożyła czubek włóczni do jego pleców. Jęknął, ale nie zaklął. – Punkt dla ciebie – powiedział, kiedy inni trenujący Czarnogwardziści się roześmiali. Gdy leżał na ziemi, a Teia blokowała go łokciem, powiedziała: – Wiesz, że nic nas nie może łączyć, prawda? Do diabła, powiedziała to za głośno. Ktoś mógł ją usłyszeć. – Argh. A kto tu mówi o związku? – odparł doskonale świadomy obecności innych. Oboje wiedzieli, jak przyjąłby to dowódca. Fisk nie był równie inspirującym przywódcą jak Żelazna Pięść, ale był wcześniej trenerem. Nie przymknąłby oka na coś takiego. – Nie jestem w twoim typie – powiedziała Teia. – Tak? A jaki jest mój typ? – zapytał, wstając i podnosząc łamacza mieczy. Stanęła dokładnie przed nim. Na oczach wszystkich położyła mu ręce na ramionach, a potem przesunęła je w dół ku przedramionom. – Masz silną rękę. Ale tylko lewą. Więc zgaduję, że to jest twój typ. – Podniosła jego lewą rękę, potrząsnęła nią w górę i w dół, a potem puściła. – Fuj. Wszyscy zaczęli się z niego śmiać, a on pokręcił głową. Do diabła, Teia. Dlaczego się tam zapędziłaś? Nie chciała wykorzystać jego słabości, żeby uderzyć, ale właśnie to zrobiła. – Wiesz co, Gav? – odezwała się Essel. – Nie wiem, dlaczego marnujesz na nią czas. – Obciągnęła rąbek tuniki, żeby popisać się znacznie konkretniejszym dekoltem. Essel słynęła z temperamentu, ale była też prawie dwadzieścia lat starsza od młodego Czarnogwardzisty i nieskończenie bardziej atrakcyjna. – Gdybyś wiedział, gdzie szukać, znalazłbyś chętnych do przejażdżki. Chłopak rozdziawił usta. – Serio? Wbrew sobie obrzucił ją przeciągłym spojrzeniem. Dla niego wyglądała jak istna Atirat. Essel oblizała usta, a on patrzył jak urzeczony. To, że seks między Czarnogwardzistami był zakazany, nie znaczyło, że nigdy się nie zdarzał. A jeśli ktoś byłby gotowy na szybki, sprośny i niezobowiązujący numerek, to na pewno Essel. Chrapliwym głosem szepnęła: – Może byś tak... wybrał się do stajni? Nadzieje musiały zatkać Gavinowi uszy, bo chociaż wszyscy śmiali się z niego, zapytał: – Spotkasz się ze mną przy stajni? Kiedy? Gill Greyling schował twarz w rękach. – Na przejażdżkę, durniu. Jeśli masz ochotę na jazdę... – Hę? – bąknął Gav. – Nie mogę uwierzyć, że jesteśmy spokrewnieni – powiedział Gill, a pozostali wybuchli

śmiechem. Potem jednak Essel podeszła do Teii, która odpoczywała po ćwiczeniach, i usiadła obok niej. – Flirtuje z tobą, bo wie, że mu odmówisz. Rozumiesz to, prawda? – Dlaczego miałby... – Bo to bezpieczne. Nigdy nie ośmieliłby się złamać czarnogwardyjskich ślubów i wie, że ty także. Dlatego twoja odmowa nie rani, nie aż tak bardzo. To zabawne flirtować z kimś, kogo uważasz za atrakcyjnego. Ćwiczy na tobie swoją pewność siebie, uczy się zagajać. Bo, powiedzmy sobie szczerze, potrzebuje treningu. Jeśli flirt ci odpowiada, w porządku. Jeżeli nie, to powiedz mu to raz, ale na poważnie, kiedy nie będzie z tobą flirtował. Przestanie. Ale nie waż się, za nic w świecie nie waż się wpuścić go do łóżka. Można złamać nawet tę zasadę, jeśli... – Zasadę zakazującą spania z drugim Czarnogwardzistą? – Tak. Ale nie z nim i nie w twoim wypadku. On zakochałby się w tobie na zabój, a właśnie po to wprowadzono te zasady, żeby uniknąć takich sytuacji. Ostatnie, czego nam trzeba, to burzliwej młodzieńczej miłości, stronniczości, wielkich gestów, płomiennych uraz i całego tego gówna. Przez takie rzeczy ludzie giną. – Dlaczego to mój problem? – zapytała Teia. – Ja nic nie zrobiłam. Kiedy zaczynały się takie tematy, po prostu chciała stać się niewidzialna. – Co mam ci powiedzieć? „Jesteś kobietą. Potrafisz wyobrazić sobie, jak wyglądałby świat, gdybyśmy pozwoliły mężczyznom nim kierować?”. Teia widziała, że Essel nie do końca żartuje. – W porządku. Zajmę się tym. – Nie, posłuchaj, bo nie powinnaś zajmować się tym, póki masz pretensje do całego świata. Znasz Filozofa? Jego koncepcję zoon politikon? Teia pokręciła głową. – Uczyłam się tylko walki, nie chodziłam na prywatne lekcje. Moi właściciele nie chcieli, by niewolnica pomyślała, że jest równa ich córce. Essel machnęła ręką. To był temat na inną okazję. – Jesteśmy istotami społecznymi. Wszyscy. Bez społeczeństwa nie możemy osiągnąć naszego właściwego celu, naszego telos. Nie możemy stać się tym, kim powinniśmy, kiedy jesteśmy sami. Ludzie poza społeczeństwem stają się potworami. Możemy ugrzęznąć, szukając wolności, która nie istnieje, ponieważ kiedy jesteś częścią większej zbiorowości, słabość innych staje się dla nas ciężarem. Może nawet niesprawiedliwym ciężarem. Jednak ty też będziesz w niesprawiedliwy sposób obciążać społeczność. I pozwól, że będę szczera. Obciążasz. Jesteś niedoświadczona, niewykształcona, jesteś daltonistką, jesteś niska, jesteś słaba. Dlatego w tej sprawie pomożesz Gavowi Greylingowi. Nie dlatego, że jesteś kobietą, ponieważ tylko dlatego, że jesteś człowiekiem. Jesteś Czarnogwardzistą. A nasza społeczność, ten nasz mały skarb, pomaga wszystkim rozwijać się i dążyć do doskonałości. Może on nigdy ci nie pomoże, ale pozostali z nas owszem. Możliwe, że przejdziesz przez

życie z odrobinę niezbilansowaną księgą. Jeśli chcesz ponarzekać na niesprawiedliwość, idź ze swoimi pretensjami do moich przyjaciół, którzy zginęli w Garristonie z powodu jednego, pieprzonego, pechowego strzału z armaty. To dopiero niesprawiedliwe. I co z tego? Żył pewien uczony, bardziej dramaturg w gruncie rzeczy, który powiedział „Piekło to inni”. Miał rację i był głupcem zarazem. Inni ludzie to także niebo. – Uśmiechnęła się przepraszająco. – Wybacz. Palnęłam ci tą mową prosto między oczy, co? Teia nie odpowiedziała, ale nie czuła urazy. To miło, że pełnoprawna Czarnogwardzistka traktuje ją jak równą. Najwyraźniej nie musiała nic mówić, bo Essel podjęła przemowę: – To jest coś, nad czym sporo myślałam. Obowiązek. Zobowiązanie i służba. Co jesteśmy winni jak Czarnogwardziści, a czego nie. Sama rozumiesz, kochałam Gavina Guile jako Pryzmata. Był jak starszy brat, ojciec, luksjat i nieosiągalny kochanek. Uwierz mi, spędziłam więcej niż jedną noc z kochankiem i zamkniętymi oczami, wyobrażając sobie na jego miejscu Gavina Guile, nade mną lub pode mną. Hm. To źle zabrzmiało, bo zaczęłam od brata i ojca, nie? – Ehm, wiem, co miałaś na myśli. – Wiesz, był naszym Pryzmatem, odkąd byłam dziewczynką. Dorastałam przy Gavinie Guile’u. Większość bohaterów traci na wielkości, im bardziej się do nich zbliżasz. Ale on przepadł. Jeśli kiedykolwiek go odnajdziemy, a z pewnością pojawiłby się już, gdyby nadal żył... Widziałam go, Teia. Został okaleczony. Odcięte palce, wyłupione oko... Był wychudzony. Nie może już być Pryzmatem. Nie wiem, czy chciałabym go w tej roli, pamiętając, kim był kiedyś. W dodatku... Wiesz, jest żonaty. Ta fantazja powinna była umrzeć dawno temu i teraz rzeczywiście jest martwa. A ja wątpię, czy chcę być Czarnogwardzistką dla tego nowego Pryzmata. Słyszałaś plotki. – Nie. Niech to diabli, najwyraźniej pogrążenie się we własnym świecie miało swoje poważne minusy – wyłączyło ją z obiegu plotek. – Zgadza się, masz zwykle służby u Bieli. Cóż, z rozkazu dowódcy żadna z Łuczniczek nie może w pojedynkę mieć służby przy Zymunie. – Uniosła brwi i zacisnęła usta znacząco. Tyle że Teia nie rozumiała znaczenia tej miny. – Hę? Dlaczego? Essel westchnęła. – Za bardzo pcha się z łapami. Nie przyjmuje odmowy. Samite omal go nie spoliczkowała. – Dobierał się do Samite? Krępa, jednoręka trenerka nie wyglądała na kobietę w jego typie. – Skąd! Do Gloriany. Dziewczyna z grupy po tobie. – A, jasne, byłam na jej zaprzysiężeniu. To było dziwne dla Teii, że już nie jest najnowszym nabytkiem, ale starano się przyjmować nowych Czarnogwardzistów najszybciej, jak się da. – Gdyby nie wojna, już parę Łuczniczek wykupywałoby się z Czarnej Gwardii. Sama się nad tym zastanawiam. Nie z powodu Zymuna. Raczej dlatego, że nie jest Gavinem. Mam

trzydzieści pięć lat. Kocham Czarną Gwardię, ale może nadszedł czas zadbać o siebie. Oczywiście zaraz po wojnie. Chcę wyjść za mąż. Nie chcę dzieci. Ale mąż? Czemu nie? Ten sam mężczyzna co noc to kiedyś brzmiało dla mnie zbyt nudo. Może nadal tak brzmi. Ale ten sam mężczyzna codziennie? To brzmi... Sama nie wiem. Przytulnie. Bezpiecznie. Miło. Skrzywiła się z żalem. – Ale posłuchaj, jak nawijam. To chyba jeszcze jedna rzecz dotycząca społeczności. Kiedy odchodzi ktoś, kto wypełniał pewne miejsce, ktoś inny musi go zastąpić. Kiedyś Karris wysłuchiwała moich narzekań. Teraz jest Bielą. Nie wypada zawracać jej teraz głowy takimi rzeczami, prawda? W każdym razie przepraszam, że to na ciebie zrzuciłam. Jesteś dobrą Czarnogwardzistką. Dobrą Łuczniczką. Z dumą nazywam cię siostrą. Dzięki. Czuję się o niebo lepiej. Teia wypowiedziała dotąd ze dwa słowa. – Jasne – powiedziała. To już trzy. – Do usług. I jeszcze dwa. – Koniecznie zajmij się sprawą Gava. Teia się skrzywiła. – W tej chwili.

Rozdział 35 Przeklęte karty. Kip zaabsorbował ich dziesiątki i żadna z nich nie zareagowała na ścianę ognia albo tonący statek? Wojownicy Cwn y War na drugiej, tonącej barce nie powitali nieuchronnej śmierci biernie. Tylko dzięki temu nie podusili się jeszcze od dymu. Zostali przykuci, więc nie mogli sięgnąć do opasek na oczach, ale pozrywali je sobie nawzajem. Pierwszy wybuch wyrwał dziury w kadłubie i wpadło przez nie dość światła, żeby kilku zyskało źródło magii. Kiedy Kip przeskakiwał na barkę, wysadzili górny pokład, dzięki czemu większość ładowni otwarła się na nocne niebo. Niestety nigdzie nie było klucza. Nie miał go duży mężczyzna, który odpalił ładunki, więc pewnie znajdował się przy jednym z wartowników, którzy teraz leżeli martwi na dnie rzeki. Ponadto większość krzesicieli nie mogła wiele zdziałać. Ogień był źródłem czerwieni i podczerwieni, małej ilości oranżu i odrobiny zieleni z drzew oświetlonych ogniem, ale niebo było za ciemne, żeby niebiescy mogli wykrzesać choćby kapkę luksynu. Pomarańczowi odgradzali ogień luksynowymi ścianami, a podczerwoni przemieszczali żar najlepiej, jak się dało, ale przegrywali. Barka płonęła wszędzie gdzie sięgali wzrokiem. I tonęła. Główna kłódka mocująca łańcuchy do pokładu znalazła się już pod wodą. Można spróbować otworzyć zamek luksynem, jeśli się go widzi. Ale jak wstrzymać oddech i krzesać po omacku w brudnej wodzie tak długo, aż uda się uruchomić zapadki solidnego, wielgachnego zamka? Kipowi już trzy razy się to nie udało. Wypłynął na powierzchnię, gwałtownie łapiąc powietrze. Dwa rzędy mężczyzn przykutych najbliżej kłódki już zostały wciągnięte pod wodę i przestały walczyć. Trzeci rząd nadal wstrzymywał oddech z oczami zaciśniętymi albo wytrzeszczonymi ze strachu. Mężczyźni z czwartego siedzieli zanurzeni po gardła. Unosili brody, wciągali powietrze, już nie krzyczeli. Jeden krzesiciel trzy rzędy dalej wykrzesał wielki stożek wokół szyi. Krzyczał do pozostałych, żeby zrobili to samo, ale stożek tłumił jego głos, a pozostali wrzeszczeli, więc nikt nie zwrócił uwagi. Poza Kipem. Ten stożek da trochę czasu krzesicielowi, kiedy znajdzie się pod wodą. Dopóki woda nie sięgnie brzegu stożka, nadal będzie mógł oddychać. Niemal wszyscy z przykutych mogli zrobić to samo, lecz na to nie wpadli.

Kip mógł zrobić to za nich. Tyle że to by jedynie odciągnęło jego uwagę od zasadniczego celu, prawda? Dałby dziesięciu, może dwudziestu ludziom dodatkową minutę albo trzy życia, ale pod warunkiem, że zignorowałby główny problem – tę przeklętą tonącą barkę. Jeśli jeszcze dziesięciu ludzi miało umrzeć, kiedy on będzie rozwiązywał problem, to musiał zapłacić taką cenę. Cóż, właściwie to oni ją zapłacą. Ejże! Żadna z przeklętych kart mu nie pomoże? – Łamacz! – krzyczał z góry Cruxer, stojąc na niepłonącej resztce górnego pokładu. – Czas ucieka! Czyli zdążył. Kip zobaczył, że Cruxer trzyma w ręku zwój liny. Ciągnęła się w stronę brzegu. Natychmiast dziesiątki głosów zawołały, żeby ich ratował. Jakby nie próbował. Jakby był w stanie. Kip spojrzał przez wodę. Jemu też sięgała już do szyi. Następny rząd poszedł pod wodę. Nie zdoła ich uratować. Skinął głową do Cruxera, godząc się z porażką. Musiał uciekać. Więźniów nie da się uratować. Cruxer rzucił mu linę, ale natychmiast wyciągnęły się po nią dziesiątki rąk. Jeden z mężczyzn złapał ją i wyrwał koniec sąsiadom. – Ratuj mnie! Na miłość Orholama, błagam! Kip przebrnął głównym przejściem między ławkami wioślarzy, czując, jak narasta w nim panika. Zostanie w tej pułapce. Nie tylko nie uratuje ich, ale i sam zginie. Na wodzie pojawiły się bąbelki, kiedy zanurzony człowiek nie był w stanie już dłużej wstrzymywać oddechu. – Łamacz! – krzyknął Cruxer. – Wierzę! Cruxer przełamał magiczną pochodnię, która zabłysła wstrząsającą zielenią. Kip nie mógł ich zostawić. Musiał to zrobić. Tylko on był w stanie. Dotarł do człowieka trzymającego linę. – Oddaj mi linę. Mogę cię ocalić. Tamten jednak zamarł ze strachu, tak zrozpaczony, że opuścił go zdrowy rozsądek. Kip uderzył go i zabrał mu linę. Wszedł głębiej w wodę, wziął kilka wdechów i się zanurzył. Znowu znalazł kłódkę, tyle że ona nie miała znaczenia. Łańcuch był za mocny, żeby go przerwać. Ale łańcuch to tylko pęta, a pęta same w sobie nie są złe. Łańcuch może być liną ratunkową. Istotne było to, do czego jest się przykutym. Macając w zimnej, mętnej wodzie Kip znalazł wielki metalowy pierścień, który mocował łańcuch do pokładu. Ciasno obwiązał łańcuch zielonym luksynem, wkładając w to miejsce całą wolę, aż zielony luksyn całkowicie je wypełnił. Przywołał wspomnienie chłopca, którym był dawno temu, uwięzionego w szafie

z gryzącymi i drapiącymi szczurami. Powróciło aż nazbyt szybko. Kip odsunął dawne przerażenie, nie tego teraz potrzebował, i znalazł właściwą rzecz: niewypowiedziany głód wolności, pragnienie, żeby się wyrwać, wydostać. Wszystkie mięśnie w jego ciele się napięły, Kip ryknął, bąble powietrza wyrwały się z jego ust i poczuł, jak coś pęka. Wynurzył się, nabrał łapczywie powietrza i znowu zanurkował, chociaż następny rząd ludzi zniknął pod wodą. Wielki pierścień wyrwał się z pokładu, ale tylko jeden przytrzymujący go wielgachny gwóźdź wyszedł do końca z deski. Sam pierścień nie pękł. Kip wysunął łańcuch bokiem, a potem ruszył po omacku wzdłuż zanurzonych rzędów ławek. Przy każdym rzędzie znajdowały się identyczne, mniejsze pierścienie mocujące łańcuchy do pokładu. Na szczęście Kip odkrył już sposób. Atakował gwoździe, a nie pierścienie i prawie tak szybko, jak był w stanie brnąć przez wodę, wyrywał jeden po drugim w eksplozji luksynu, wody i oddechu. Wynurzył się znowu i pomaszerował do przodu. Mężczyźni krzyczeli. Nie rozumieli, co się dzieje, ponieważ nie poczuli luzu na łańcuchu, dopóki ich własne pętle nie zostały wyrwane. Wreszcie Kip wyrwał ostatni pierścień, ten dokładnie pod Cruxerem. Przeplótł trzymaną przez Cruxera linę przez łańcuch. – Ciągnij! – krzyknął. Nagle nadeszła pomoc – uwolnili się Cwn y Wawr z pierwszej barki. Najpierw jeden mężczyzna zaczął pomagać Cruxerowi wyciągnąć ludzi z ładowni. Ciągnęli łańcuch jak linę od sieci rybackiej, a zakuci mężczyźni miotali się jak ryby. Potem następny mężczyzna wskoczył do ładowni obok Kipa, zapewniając uwięzionym oparcie przy wychodzeniu. Potem następny zaczął pomagać, pilnując, żeby łańcuch się nie zaplątał. Później zjawili się kolejni i wyciągali martwych z wody. Wszystkich zakuto razem, więc gdyby część łańcucha wpadła pod wodę, wciągnęłaby co najmniej połowę ludzi. Rozległ się przenikliwy trzask, woda wpadła gwałtownie do łodzi, ale nikt tego nie czuł, chociaż pokład wygiął się pod ich stopami. Zdrowi dźwignęli łańcuch i skuci ruszyli na brzeg. Po kilku wyczerpujących minutach Kip i reszta zostali wyciągnięci z rzeki. Dziewięciu mężczyzn nie dało się reanimować, kilku innych zginęło od wybuchów albo podczas próby ucieczki – co najmniej dwóch leżało twarzami do ziemi na brzegu, po tym, jak obcięli sobie ręce, żeby wyrwać się z oków. Niestety wykrwawili się na śmierć w lodowatej wolności. Jasnoskóry przywódca Cwn y Wawr, niski brunet, któremu brakowało zębów i który nazywał się Derwyn, próbował rozkuć ludzi za pomocą klucza ze swojej barki. Nie udało się. Spojrzał na trupy przykute do jego ludzi, potem spojrzał na las, skąd w każdej chwili mogły wynurzyć się posiłki. Odwrócił się do Kipa, który siedział na brzegu i ledwie był

w stanie się ruszyć. – Zgodnie z waszą tradycją nie możecie zbezcześcić ciał zmarłych ani ich zostawić – powiedziała Tisis. Kip nie miał pojęcia, kiedy tu dotarła. – Ale twoi ludzie nie zdołają ponieść ich przez las z prędkością potrzebną do ucieczki. Mężczyzna sztywno skinął głową. – Każ swoim ludziom odwrócić wzrok – powiedziała. – Ferkudi, Duży Leo, jeśli mam poprowadzić tych ludzi, to nie mogę stać się w ich oczach skalana rytualnie. Odetnijcie tych ludzi od łańcuchów i umieśćcie na naszym ślizgaczu. Przesunęła się tak, żeby dowódca mógł patrzeć na nią i nie widzieć, co robią Ferkudi i Duży Leo. Trzeba było przyznać Mocarzom, że wykonali swoje zadanie szybko, bez pytań czy narzekań, odcinając sprawnie dłonie i stopy, uwalniając martwych od łańcuchów, które nadal łączyły ich z żywymi. Kip ujrzał w tym nagle podsumowanie tego, co robią wszyscy wojownicy: przyprawiająca o mdłości, raniąca duszę jatka, o którą społeczność prosi dla swojego bezpieczeństwa i przez wzgląd na wrażliwość jej łagodnych członków. – Zostawimy ich na wyspie Fechín przy zbiegu z Czarną Rzeką. Pogrzeb to wasze zadanie. Derwyn był do głębi przepełniony wdzięcznością. Skinął podbródkiem w stronę Kipa. – Kto to jest? – To ma znaczenie? – spytała Tisis. – Tylko dla opowieści – odpowiedział Derwyn. – To się należy bohaterowi. – Zatem to Kip Guile, przywódca Mocarzy, którzy nazywają go Łamaczem. Może to Luíseach, może Diakoptês, chociaż on tak nie twierdzi. To mój mąż. A nawet gdyby nim nie był, podążyłabym za nim na koniec świata. Derwyn spojrzał w las głęboko zamyślony. A może tylko wypatrywał nadciągającego wroga? Potem odwrócił się do Kipa, który siedział na pniaku wycieńczony i mokry, w żadnej mierze nie czując się bohatersko. Kip myślał o czymś całkiem innym: „Rety, to było naprawdę głupie. Za żadne skarby nie powinienem był tego próbować. Dlaczego nigdy nie pomyślę, zanim coś zrobię? Cruxer mnie zabije”. Jego ludzie siedzieli albo stali, rozciągali się albo opatrywali rany, ale wszyscy patrzyli na Derwyna, gdy powiedział: – Te imiona mówią mi, że jesteś wielkim człowiekiem. Widziałem wielkich ludzi. Łańcuchy, które zdjąłeś z moich nadgarstków, mówią mi, że jesteś silnym człowiekiem. Znałem silnych ludzi. Jednak nie zanurkowałeś pod wodę, by nas ocalić i wykorzystać jako własną broń. Wiedziałeś, że szukaliśmy pokoju jak tchórze. Większość ludzi zostawiłaby nas, żebyśmy poszli do piekła, na które zasłużyliśmy swoją zdradą. Ludzie, których ocaliłeś tego dnia, będą po wieczność świadczyć, że jesteś dobrym człowiekiem. Człowiek, który naraża własne życie dla ratowania nieznajomych, pokazuje, ile sam jest wart, a nie, co oni są warci. Nigdy nie widziałem ani nie poznałem człowiekiem, który byłby wielki, silny i dobry. Spotkam się z tobą za trzy dni wraz z tymi, którzy do mnie dołączą. Nie obchodzi mnie, jak inni cię nazywają. Jeśli mnie przyjmiesz, będę cię nazywał panem.

Nie bardzo umiejąc przełknąć tyle życzliwości na raz, szukając jakiegoś sposobu, żeby ją zbagatelizować albo obrócić w żart, Kip rozejrzał się za Cruxerem, który na pewno piorunował go wzrokiem. Jednakże Cruxer nie patrzył gniewnie. Promieniał. Pozostali Mocarze mieli różne miny – od Winsena, którego twarz mówiła: „Pewnie, że jesteśmy świetni”, po stoicką aprobatę Dużego Leo i szeroki uśmiech Ferkudiego. Ben-hadad już przetrawił swoje uczucia i wrócił do naprawiania czegoś. Na końcu spojrzał na Tisis, ale nawet ona nie dała mu pretekstu do żartu. Jej oczy błyszczały łzami dumy. Zupełnie jakby w nich wszystkich odbijał się inny człowiek niż Kip, którego on sam spostrzegł. A jeśli to, co mówiłem sobie na swój temat, jest nieprawdą? Bryła nienawiści do siebie pękła i zniknęła. Kip się wyprostował. – Będę czekał na nasze spotkanie na wyspie Fechín – odpowiedział Derwynowi Alefowi. Bez żartów. Bez autoironicznego uśmiechu. A potem, zabrawszy z pierwszej barki wszelki sprzęt, broń i zapasy, jakie mogli unieść, zatopili ją. A Cwn y Wawr zniknęli w lesie, poruszając się znacznie żwawiej, niż powinno dwustu ludzi zakutych w długim na sto kroków łańcuchu.

Rozdział 36 – Nie możesz tak długo obywać się beze mnie! Nigdy więcej. Rozumiesz? Zabraniam tego. Zabraniam! Karris uległa pokusie nadużycia swojej władzy i uznała, że ma prawo skorzystać z usług czarnogwardyjskiej masażystki, Rhody. Uznała, że to dopuszczalne, o ile żadnej z nich nie odrywa od obowiązków. Niestety oznaczało to, że musiały się spotkać dwie godziny przed świtem. Chromeria była domem dla najróżniejszych silnych osobowości z całego świata i, co za tym idzie, widywano tu różne osobliwe style ubierania się i malowania. Mimo to Rhoda się wyróżniała. Miała tyrejskie albo paryjskie pochodzenie, śniadą skórę i falujące włosy, które nosiła związane w węzeł na czubku głowy, powyżej którego zamieniały się w ozdobioną kolorowymi paciorkami eksplozję. Była smukłej budowy, jeśli pominąć krągły, miękki brzuch, z powodu którego wyglądała, jakby wiecznie była w ciąży. Karris nie znała nikogo, kto by malował się równie krzykliwie, ale nie używała perfum. „To dobre dla dziwek”, orzekła. Wystarczyło jednak, by przyłożyła ręce do twoich mięśni i wszystko inne przestawało się liczyć. Rhoda znała ciało Karris jak nikt inny na świecie. Zaczęła od szybkiego przeglądu. Zbadała ruchliwość lewej kostki, którą Karris skręciła dawno temu, sprawdziła zakres ruchu i koordynację kończyn. Cmokając, pociągała i szarpała. Znalazła bolące miejsca, z których istnienia Karris nawet nie zdawała sobie sprawy, stare obrażenie, o których niemal zapomniała. A potem wzięła się do pracy. Była podczerwoną krzesicielką i jej ręce posyłały ciepło głęboko w lewe ramię Karris, nadal spuchnięte po tym, jak zeskoczyła ze szczytu hipodromu do Wielkiej Rzeki. Przy starym uszkodzeniu ścięgna podkolanowego odciągnęła ciepło zarówno własne, jak i z ciała Karris. Jej dłonie były wtedy jak z lodu. – A to co? – spytała Rhoda, pracując łokciem w dolnej części pleców. Karris jęknęła. Nie musiała odpowiadać. – Za dużo siedzenia. Czujesz? Karris wymamrotała w poduszkę: – Muszę udzielać audiencji, spotykać się z ludźmi, sama wiesz. – Żelazna Biel potrafi rozmawiać na stojąco, prawda? Rozmawiaj na stojąco. A to? – Rhoda złapała garść włosów Karris. Zawsze kończyła masażem skóry głowy. To była ulubiona część Karris, najsłodsze lekarstwo, jakie dostawała od Rhody. – Siwe. I to nie jeden albo dwa. W twoim wieku! Zawsze farbowałaś włosy dla kaprysu. Teraz to już nie zabawa. Więcej snu. To rozkaz.

– Mam za dużo pracy – odpowiedziała Karris. – Za wiele decyzji do podjęcia. Właściwie to powinna w tej chwili przeglądać swoją listę. Pojawiło się tyle spraw, że musiała zapisać przynajmniej te, które nie są tajne. – Tak to jest, kiedy mnie unikasz – powiedziała Rhoda. – Zapominasz, jak to działa. Ja ci mówię, co robisz niewłaściwie. Mówię ci, jaką cenę płacisz za to, co robisz niewłaściwie. Mówię ci, jak to naprawić. I dopiero wtedy mnie ignorujesz. – Przepraszam – powiedziała Karris. Westchnęła. – Żelazna Biel, ha! Jak dla mnie to Biel z Żelaznym Karkiem! Cieszyła się, że Rhoda tak się z nią droczy, ale na Karris dziwnie wpływało nazywanie ją Żelazną Bielą – jakby była Imieniem. Początkowo wzdragała się przed tym – to nie ja! Jednak im dłużej o tym myślała, tym bardziej zdawała sobie sprawę, że odrzucanie tego przydomku jest głupie ze względów praktycznych. Jeśli miała skreślić z listy zadań „Wygrać wojnę”, to musiała być przywódcą. Nie miała zwierzęcego magnetyzmu ani ogromnej charyzmy swojego męża. Była drobna. To miało znaczenie, nawet jeśli nie powinno. Jednak ktoś drobny może zasłynąć jako twardy i szybki, nie tylko pod względem fizycznym, ale i umysłowym. Ludzie, którymi dowodziła, potrzebowali, żeby była silna. Potrzebowali, żeby była nadzwyczajna, jeśli mieli pójść za nią do walki z bogami i potworami. Dlatego wyznaczyła sobie nowy cel: □ Stać się kobietą, którą mają nadzieję, że jestem. Stać się Żelazną Bielą. Rhoda dalej gawędziła, a Karris uwielbiała ją za to niemal równie mocno, jak za jej niesamowite ręce. – Nie ma tu miejsca na sprzeczki. Rozumiesz? Zwalniałam ważniejszych pacjentów od ciebie, wielkie dzięki. – Oczywiście, ja tylko... Czekaj, ważniejszych od Bieli? Rhoda mruknęła. Położyła ręce na szyi Karris, jakby chciała ją wyżąć. – Nie prowokuj byka na otwartym polu! – Była rozbawiona. – Moja Żelazna Pani, oto co powinnaś zrobić: więcej spać, mniej ćwiczyć, żeby twój cykl się uregulował przed powrotem twojego męża, więcej stać, trochę pojeździć konno, jeśli gdzieś to upchniesz, pić mniej wina dla relaksu, a więcej korzystać z osobistych niewolnic. Przecież już korzystam... Ach. Karris awansowała jedną z podległych Marissii niewolnic, inteligentną młodą kobietę imieniem Aspasia na osobistą niewolnicę na czas nieobecności tej pierwszej. Została jej główną służącą i gońcem, ale spała u stóp jej łoża, a nie w nim. Karris wiedziała, że pod nieobecność mężów często zdarzało się, że kobiety korzystały z osobistych niewolnic w taki sam sposób, jak ich mężowie, dla odprężenia. Dla wielu arystokratów to nie była zdrada, gdy żona korzystała z niewolnicy, ale nie dotyczyło to niewolników, nawet eunuchów. Jednak Karris nigdy nie brała tego pod uwagę. Jako

Czarnogwardzistka nie miała osobistej niewolnicy. To po prostu nigdy nie stanowiło części jej życia, jeśli pominąć nienawiść do Marissii, która tak zręcznie służyła Gavinowi. Najwyraźniej doskonale wypełniała wszystkie obowiązki osobistej niewolnicy. Niech cię diabli, Marissio. Poszukiwania niczego nie dały. Nikt nie widział jej wyjazdu. Czarnogwardziści przysięgali, że krzyczała „pożar”, ale nie przebiegła obok nich ani nie zwiesiła liny przez okno. Po prostu... zniknęła. Karris nie natrafiła też na żaden ślad finansowy. Turgal Onesto potwierdził, że Marissia miała dostęp do co najmniej jednego znanego mu konta, ale nikt nie tknął pieniędzy. Nie widziano jej także na targach, w porcie... Nigdzie. Jakby wyparowała. Karris poddała się z żalem. Było zbyt wiele spraw, żeby marnować czas. □ Odnaleźć Marissię. A kiedy skreślę Gavina? Każde kryterium, które usprawiedliwiało wykreślenie Marissii, odnosiło się też do niego. Zniknął dokładnie w taki sam sposób, tego samego dnia. Poszukiwania dały dokładnie ten sam rezultat – żaden. Nic. Ani śladu. □ Odnaleźć Gavina. Nigdy nie skreśli tego z listy. Prędzej umrze. Karris zapłaciła Rhodzie. Nalegała na to, ponieważ masażystka musiała wcześniej wstać i spotkanie wykraczało poza jej zwykłe obowiązki. Dopiero potem narzuciła szlafrok. Nawet nie zauważyła swojej nagości, kiedy szła przez pokój po pieniądze. Była sama tylko z masażystką i dwójką Czarnogwardzistów przy drzwiach. Po wyjściu Rhody Karris powiedziała: – Baya, w czym problem? – Tak, najszlachetniejsza pani? – jęknął. – Razem walczyliśmy. Razem trenowaliśmy. Widziałeś mnie nago dziesiątki razy. Denerwujesz się jak chłopak pierwszy raz przyzwany przez kobietę do łóżka. Przełknął ślinę. – Mam mówić szczerze, najszlachetniejsza pani? – Tak! – Oczywiście, ehm, oczywiście zawsze zauważałem. Znaczy mężczyźni tak mają, prawda? Ale chyba można zauważać i zauważać. Chyba, ehm, doceniać cię, kiedy razem byliśmy w Czarnej Gwardii to jedno... Przecież nigdy się nie gapiłem! Starałem się... Ale teraz, kiedy jesteś święta... czuję się przez to... Uniosła rękę. Musiała zapamiętać, że kiedy Biel prosi o szczerość, to czasem naprawdę ją słyszy. Niektórzy ludzie traktowali jej rozkaz jak zobowiązanie natury religijnej. – Po prostu... udawaj, że nie widzisz. To część twojej pracy. Postaraj się bardziej. A teraz

wyjdź. Jestem na ciebie zła. Przez dwie godziny będę przeglądać dokumenty, dopóki nie zacznie się mój dzień. Adrasteia poradzi sobie do tego czasu z pilnowaniem mnie w pustym pokoju. Baya Niel, który razem z nią walczył z zielonym bogiem, niewzruszony w obliczu śmierci, niemalże uciekł z komnaty. Karris podeszła do biurka i usiadła. Wykorzystała czarnogwardyjski sygnał: „Teren czysty?”. Teia skinęła głową. – Ile trzeba wysiłku, żeby własna Czarnogwardzistka mogła złożyć ci raport, najszlachetniejsza pani. – Odniosłam wrażenie, że miałaś coś więcej do powiedzenia po złożeniu oficjalnego raportu. A ja miałam więcej pytań. Kilka dni temu Teia wreszcie złożyła raport w obecności dowódcy Fiska na temat tego, jak Mocarze zostali zaatakowani i w jaki sposób uciekli, ale Karris była przekonana, że w tej historii kryło się coś więcej, o czym Teia nie powiedziała. Zbadanie tej kwestii po prostu nie było najważniejsze w obliczu kryzysów, z jakimi musiała radzić sobie każdego dnia przez ostatnie tygodnie. Teia wytrzeszczyła oczy. – To żart? – Co masz na myśli? – Dwa razy wysłałam sygnał, prośbę o spotkanie w trybie awaryjnym! Chociaż Marissia powiedziała mi, że nigdy nie wolno mi go wysyłać więcej niż raz, bo ktoś mógłby mnie obserwować. A pani nie zareagowała! Karris zacisnęło się serce. – Marissia nie przekazała mi listy awaryjnych sygnałów przed ucieczką. A to suka! Co jeszcze Karris przegapiła? Teia pobladła. – Orholamie, zlituj się. A jeśli znajdowała się w tamtej paczce? Mogę już nie żyć, jeśli Zakon mnie obserwował. I dlaczego mówi pani o niej „suka”? – Co? – zdumiała się Karris. Karris i Teia widywały się niemal codziennie w ostatnich tygodniach, ale dla utrzymania szpiegowskich powiązań w sekrecie zachowywały się zwyczajnie. Teia musiała przeżywać tortury. – Po prostu złóż raport – poleciła Karris. – Szybko. Na szczęście Teia przygotowała się, na wypadek gdyby musiała przedstawić kluczowe fakty w kilka minut. Powiedziała o Świetlanych Gwardzistach, którzy zamordowali Gossa, o ucieczce schodami, o ucieczce z powrotem szybami wind na dach. Powróciła na chwilę do dawniejszych wydarzeń, mówiąc: – I wiesz, najszlachetniejsza pani, że to Andross Guile kazał zamordować Biel, prawda? Wynajął do tego mojego mistrza, Mordercę Sharpa. Osobiście podsłuchałam, jak proponował

kontrakt. Karris nie miała pojęcia. To było jak cios w brzuch. Zgodnie z życzeniami Orei Pullawr urządzili jej cichy pogrzeb. Całe jej życie było wystawione na publiczny widok, dlatego od dawna domagała się, żeby pożegnanie miało charakter prywatny. Karris okropnie płakała i dziękowała starej kobiecie za to, że zapewniła jej swobodę płaczu. Ten bezduszny skurwysyn Andross. Orea i tak umierała. Dlaczego Andross Guile nie dał jej po prostu odejść? Bo wtedy nie wygrałby ze starą nemezis? Nie, ponieważ przygotował już talię kart dla następnej Bieli i chciał, żeby jego wnuka zatwierdzono jako Pryzmata-elekta, a obawiał się, że Orea Pullawr zaoponuje. Zabijając ją przed Dniem Słońca, zrealizował oba cele. Tyle że Orea to przewidziała. Zajęła się Karris. Przygotowała ją. – Mówiłaś coś o pakiecie listów? – zapytała nagle. – Czekaj... nie były przypadkiem przewiązane czerwoną wstążką? – Tak, leżały na biurku Marissii – odpowiedziała Teia. O, nie. Teia przedstawiła resztę historii ku rosnącej zgrozie Karris. Opowiedziała o odkryciu lin ewakuacyjnych, których istnienie zasugerowała Kipowi Orea. O ucieczce do portu. O pośpiesznym i zaaranżowanym przez Androssa ślubie Kipa z Tisis Malargos. Karris wiedziała, że Tisis zniknęła, ale żaden z jej szpiegów nie był w stanie powiedzieć, dlaczego ani dokąd się udała. Tisis miała być zakładniczką, gwarantem właściwego zachowania Ruthgaru. Teraz Karris mogła skreślić jeden problem z listy, chociaż liczyła, że wyjaśni się w inny sposób. Teia powiedziała jej o własnej decyzji pozostania, a potem cofnęła się i wyjaśniła, że to Wibrująca Pięść wysadził wieżę artyleryjską, by uchronić statek Mocarzy przed zatopieniem. Karris wiedziała już o tym z innych źródeł, ale poczucie straty było nadal świeże. Wibrująca Pięść zginął dla swoich młodszych podopiecznych. Poświęcił się dla Kipa. Potem Teia opowiedziała jej o porwaniu Marissii z Mordercą Sharpem, o tym, że niewolnica próbowała przekazać Karris zwitek dokumentów, ale jej się nie udało. Zatem Marissia nie była zdrajczynią. Była męczennicą. Kobieta, którą Karris potępiała, nazywając suką, dziwką, zdrajczynią, robiła wszystko, co w jej mocy, żeby być dla Karris przyjaciółką i wiernym sługą. Niech mnie diabli. Tylko do czego Andross potrzebował Marissii? Ten Morderca Sharp nie wiedział, że Marissia była szefem siatki szpiegowskiej. To jednak znaczyło jedynie, że Zakon o tym nie wiedział. Andross poinstruował Sharpa, żeby zabrał wszystkie jej dokumenty. Może wiedział lub podejrzewał, kim jest Marissia. A może zwyczajnie mu się poszczęściło. Karris miała wrażenie, że tonie, odkąd przywdziała białą szatę i patrzyła, jak sala pełna arystokratów pada przed nią na twarz. Usłyszeć, że ktoś próbował rzucić jej koło ratunkowe,

które natychmiast mu wyrwano, było niemal nie do zniesienia. Muszę zabić Androssa. Tyle że on był nietykalny. Zbyt cenny. Zbyt potężny. Niezastąpiony. – Najszlachetniejsza pani, przepraszam, że ponaglam, ale koniecznie muszę powiedzieć ci wszystko. Karris dała znać, żeby kontynuowała, a Teia powiedziała, że Zakon zaproponował jej, że zabije dla niej każdego, kogo ona wybierze, więc oznaczyła Quentina. A potem się wycofała. Tu akurat nam się poszczęściło, pomyślała Karris. – Odzywali się do ciebie w tej sprawie? – zapytała Karris. – Zabiją cię za to? – Mam plan – odpowiedziała Teia – ale gdybym nagle zniknęła... Zrobię, co w mojej mocy, żeby zachować milczenie. Beztroska rozmowa na takie tematy wydawała się wręcz nierzeczywista. Ludzie nie znikają wśród bezpiecznych murów Chromerii. To była Ilyta, satrapia zdrajców, piratów, zbirów i złych ludzi. Młoda dziewczyna taka jak Teia nie powinna musieć zostać wojowniczką. Powinna roztrząsać w myślach, co powiedziała do pewnego chłopca, który może ją z tego powodu odrzucić, a nie zastanawiać się, co powiedziała jakiemuś fanatykowi, który może ją z tego powodu zabić. Oto do jakiego świata obie nas wrzucono. Toń albo płyń, dziewczyno. I niech Orholam zlituje się nad moją duszą za to, że wrzuciłam cię do wody. Rozmawiały jeszcze chwilę, uzgodniły procedury i sygnały. A potem wreszcie Karris powiedziała: – Prawie skończył nam się czas. Jakieś pytania, zanim dam ci nowe rozkazy? – Tak. Skąd pani wiedziała, że Quentin mówi prawdę na temat Najwyższego Luksjata Tawleba? Karris pociągnęła z rozbawieniem nosem. – Orea Pullawr zostawiła wiele narzędzi. Nie tylko oczy i uszy. Mam też palce i ostrza. Moi szpiedzy dowiedzieli się, że Quentin jest winny. Kiedy się przyznał, nie miałam nikogo w domu Najwyższego Luksjata Tawleba, ale miałam ludzi, którzy mogli się przekonać, czy zachowa się jak winowajca, kiedy usłyszy, że aresztowano jego wspólnika. Jednakże Tawleb nie upłynnił żadnych dóbr ani nie sprzedał domu, co znaczyło, że albo jest niewinny, albo po prostu inteligentny. Za to wynajął znany przemytniczy statek, nie mówiąc kapitanowi, co będzie przewoził. W ciągu godziny wysłaliśmy tego przemytnika z „inną niecierpiącą zwłoki sprawą”. Gdyby działania Tawleba były tylko zbiegiem okoliczności, gdyby, powiedzmy, wynajmował przemytnika do przewiezienia jakiegoś zakazanego towaru, o którym nie wiedzieliśmy, bo nigdy tak naprawdę nie przyjrzeliśmy mu się uważnie, to poczekałby na powrót ulubionego szmuglera. Nie poczekał. Poszedł do innego. Temu pozwoliliśmy zostać. A potem rankiem w dniu egzekucji jeden z moich lepkich paluszków wrócił z pamiętnikiem Tawleba. Większość sprytnych mężczyzn nie potrafi się powstrzymać i musi się pochwalić swoją przebiegłością, choćby przed samym sobą. Jego słowa były dostatecznie enigmatyczne, by same niczego nie zdradziły. Jednak pogrążyły go w połączeniu z innymi dowodami. –

Urwała i uśmiechnęła się ze skruchą. – Ale może nie powinnam besztać go za przechwałki, skoro sama właśnie to robię? – Nikomu nie powiem. Przysięgam – odpowiedziała Teia i po raz pierwszy się uśmiechnęła. – Miło widzieć twój uśmiech – powiedziała Karris. Ktoś zapukał do drzwi i pięć sekund później, kiedy Teia zdążyła zająć swój posterunek przy drzwiach, do pokoju zajrzał Baya Niel ze stoickim wyrazem twarzy. – Śniadanie i korespondencja, najszlachetniejsza pani. – Za dwie minuty, mam jeszcze parę dokumentów – odpowiedziała Karris. Zamknął drzwi. Karris spoważniała, patrząc na Teię. – Nie masz pojęcia, co stało się z Marissią albo Gavinem? – zapytała ją. Jakby dziewczyna mogła to zataić. – Najmniejszego, najszlachetniejsza pani. Nie mogę też zapytać, nie wzbudzając podejrzeń. Inaczej już bym to zrobiła, przyrzekam. Oboje są mi drodzy, sama pani wie. Karris wiedziała. Milczała przez długą chwilę, pytając Orholama, aż jej serce było gotowe na następny krok. Orholamie, proszę, to ostatnia szansa, żebyś dał mi znać, jeśli rozmijam się z twoją wolą, obierając ten kierunek. On jednak milczał, więc uznała, że po prostu trzeba to zrobić. – Teia, miałam nadzieję, że uda nam się wyrwać zęby jadowe Zakonowi, ale węże nie nadają się na pupilków. Zaproponowali ci morderstwo w ramach podarunku? Pozwolili, żeby ich człowiek porwał osobistą niewolnicę Pryzmata? Tak nie postępuje ktoś, kto może jeszcze zaskarbić sobie łaskę Orholama. To, co mi powiedziałaś, zmienia nasze cele. Chociaż wolałabym skupić nasze siły na jednej rzeczy, tę wojnę trzeba poprowadzić na dwóch frontach. Słyszałaś może o bull luxiatica Ad abolendam? – Ehm, to ma coś wspólnego z luksorami? – To list z ołowianą pieczęcią dający pewne uprawnienia urzędowi lub osobie. To zbyt niebezpieczne, żebyś nosiła coś takiego przy sobie, zatem w razie konieczności twój będzie ukryty w moim biurku, w sekretnym schowku, który znalazłaś. Jednak proszę, nie zmuszaj mnie do przedstawienia go. Dobry Orholamie, wybacz mi. Chociaż wyrzekam się jednego węża, tworzę właśnie drugiego. – O czym pani mówi? Do czego miałabym potrzebować czegoś takiego? Czy wystawią mnie za to na Światłość Orholama? Czy zasłużę na taką karę? Z twarzą nieruchomą i twardą jak przystało na Żelazną Biel, którą pragnęła się stać, odpowiedziała: – W tajemnicy nadaję ci tytuł Malleus Haereticorum. „Młot na Heretyków”. Zostajesz niniejszym luksorem i uzyskujesz jego uprawnienia, Teio. Pierwszym wyznaczonym za mojego życia i miejmy nadzieję ostatnim. Twoim zadaniem nie jest już tylko przeniknąć do Zakonu Złamanego Oka. Masz go zniszczyć. Zrób wszystko, co musisz, choćbyś miała mordować niewinnych. Otrzymujesz błogosławieństwo i rozgrzeszenie od Chromerii oraz Magisterium każdego kłamstwa i każdego grzechu, jakie uznasz za konieczne, by wykonać

zadanie. To jest wojna. Zabij Zakon. Zabij ich wszystkich.

Rozdział 37 – Szkoda, że ratując wioskę, całkowicie ją zniszczyliśmy – powiedział Duży Leo. – Zemsta Krwawych Szat będzie paskudna. Mocarze siedzieli wokół małego ogniska w kotlinie wyspy, słuchając raportu Sibéal Siofry na temat wydarzeń poniżej wodospadu, które zaszły, kiedy oni walczyli powyżej. Mocarze i Duchy spotkają się rano. Walki zakończyły się po zmierzchu, więc ślizgacze nie mogły pokonać dzielących ich wielu mil rzeki. Sibéal przyszła lądem, przekradła się przez lasy z naturalną łatwością jej ludu. Conn Arthur wiedział, że Mocarze chcieliby jak najszybciej usłyszeć, jak wyglądała potyczka. A Duży Leo, błogosławiony gniewny cymbał, miał dość przytomności umysłu, żeby zdecydować, że najważniejszą rzeczą z zapasów, jakie muszą zwinąć przed zatopieniem barki, jest wino. Podawali sobie wokół ogniska kilka pełnych bukłaków i czuli się młodzi i niezwyciężeni. Wszyscy z wyjątkiem Ferkudiego. Miał stać na warcie, więc musiał być trzeźwy. Nie przestawał rozprawiać o swoim męczeństwie. Atak dywersyjny poniżej wodospadów okazał się ogromnym sukcesem, jak doniosła Sibéal. Potwierdziła, że wieśniacy zatopili własne barki przed przybyciem Krwawych Szat, mając nadzieję uchronić w ten sposób zebrane ziarno. Krwawe Szaty jednakże przybyły z własnymi barkami. Kiedy Duchy z Cienistego Zagajnika zaatakowały, przejęły barki Krwawych Szat tak szybko, że nie musiały ich zatapiać. Oddelegowały kilka osób, które odpłynęły łodziami, kradnąc przy okazji imponujący ładunek mąki. Pozostałe Duchy naparły na magazyny. Opór był tak niewielki, że je także zajęli. Conn uznał, że Krwawe Szaty zwietrzyłyby pułapkę, gdyby się wycofał. Rozsądnie umocnił obronę w magazynie, dzięki czemu uniknęli katastrofy, kiedy odkryli, że właśnie szybko nadciąga ponad tysiąc Krwawych Szat, które obozowały niecałe trzy mile dalej. – Tysiąc! – wykrzyknął Cruxer. Zamiast podejmować beznadziejną walkę, Duchy podpaliły magazyny i wycofały się przed nadejściem posiłków wroga. Ostateczny wynik: piętnastu do dwudziestu zabitych wrogów. Jeden martwy i dwóch rannych wśród Duchów. I całe zapasy Krwawych Szat skradzione lub zniszczone. Oczywiście Duży Leo miał rację – ludzie Białego Króla nie uwierzą, że przeciwnicy pojawili się znikąd bez wsparcia miejscowej ludności. Zemszczą się. Conn Arthur powiedział ludziom, żeby uciekali, ale Sibéal orzekła, że niektórzy nie posłuchają. Niektórzy nigdy nie

słuchają. – Nie możemy pozwolić, żeby strach przed zemstą dyktował nam, co mamy robić – powiedział Kip. – Jeśli się na to zgodzimy, będą powtarzać ten manewr tak długo, aż zaprzestaniemy wszelkich działań. – Z drugiej strony – odrzekł Ben-hadad – nie chciałbym wyjść na zimnego drania, ale im okrutniejsza będzie zemsta Krwawych Szat, tym więcej ludzi skupi się pod naszym sztandarem. – Co oznacza zarówno pomoc, jak i kłopoty – wtrącił Cruxer – w kwestiach logistyki i lojalności. Ze ślizgaczami i małym oddziałem krzesicieli będziemy niepokonanymi napastnikami. Nie mam nic przeciwko przeciętniakom, ale tylko będą nas spowalniali. – Tak samo, jak spowalniają was ludzie, którzy nie trenowali walki przez całe życie? – wtrąciła Sibéal. Cruxer spojrzał na nią chłodno. – Tak. Ale twoje Duchy mają zalety, które więcej niż równoważą ich słabości. Wątpię, żeby to samo dotyczyło... nie-krzesicieli. – Będziemy radzić sobie z tym problemem, kiedy się pojawi – odrzekł Kip. – Na razie wiedzcie, że dostrzegam problem. Jeszcze nie wiem, co zrobimy, ale będę o tym pamiętał. To były kwestie, które najpierw musiał przedyskutować z Tisis. Mocarze musieli wtopić się w ten kraj. Musieli poznać ludzi i ziemie. Potrzebowali przyjaciół, jeśli mają powstrzymać Białego Króla. – Pierwsze, co musimy zrobić – powiedział – to podzielić łup. – Łup? Znaczy mąkę? – zapytał Duży Leo. – Kiedy będziesz głodny w lesie i ktoś da ci złoto na przekąskę, to chcę, żebyś pomyślał o swoim tonie – odezwała się Tisis. – Łup należy do nas – powiedział Kip. – Walczyliśmy i umieraliśmy, żeby zabrać mąkę Białego Króla... – Mąkę Białego Króla? – zapytała Sibéal. – Ukradł ją, a wieśniacy nie byli w stanie jej odzyskać, zgadza się? Wobec tego, kiedy conn Arthur jasno da do zrozumienia, że cała mąka i sama barka należą do nas zgodnie z prawem wojennym, weźmie tylko po dwie siódemeczki na każdego z nas. Na tyle mało, żeby każdy mógł to dołożyć do swojego bagażu i nie trzeba było brać wozów, dostatecznie dużo, żeby każdy mógł podzielić się z tymi, którzy wkrótce do nas dołączą. A potem conn znajdzie tego, kto zarządza wioską, jasno powie, co należy do nas, a resztę odda razem z barką wieśniakom. Chcemy związać ocalonych z nami, chcemy, żeby byli nam wdzięczni. Niech opowiadają o nas dobrze. I na miłość Orholama, niech ukryją barki, dopóki Krwawe Szaty nie oddalą się znacząco. Sibéal Siofra pokiwała głową. – Ocalenie im życia ma wielkie znaczenie. Ocalenie ich środków do życia może okazać się jeszcze ważniejsze w nadchodzących dniach. Na jaja Orholama, pomyślał Kip, będą potrzebować takich rzeczy jak jedzenie, broń, buty,

namioty, kucharze i wszystko inne. Osiem osób może przeżyć w lesie, nie zwalniając szczególnie tempa marszu. Zwłaszcza dysponując ślizgaczami. Nie będą w stanie dokonać tego ze stu dwudziestoma ludźmi conna. A jeśli choćby połowa Cwn y Wawr do nich dołączy? Wtedy będą już mieli prawie dwieście pięćdziesiąt dusz. Pięćset stóp. Przy takiej liczbie ślizgacze staną się sporym kłopotem. Z każdym nowo budowanym jakość spadała, szybkość całej grupy malała, a prawdopodobieństwo, że stracą którąś jednostkę na rzecz wroga albo że szpieg wykradnie ich tajemnicę, tylko rosło. To mogło mieć konsekwencje dla całej wojny, nie tylko dla ataków Mocarzy. Z drugiej strony co da im przewaga, jeśli będą bali się z niej korzystać? – Sytuacja się zmieni – powiedział Kip. – Już zaczęła się zmieniać. Będziemy rosnąć, będziemy się uczyć i będziemy walczyć. Zawsze będziemy mieć to. – Wskazał krąg Mocarzy. – To zawsze będzie coś specjalnego, ale to też się zmieni. Na lepsze. – Skinął głową w stronę Tisis i Sibéal. – Ale i na gorsze. Dlatego dziś wieczorem poopowiadajmy sobie o trenerze Fisku, o Żelaznej Pięści, o Gossie, Daelosie i Teii, o walce, którą właśnie stoczyliśmy, o tym, jak Ferkudi oszukiwał w czasie walk kandydatów... – Aha – przytaknął Ferkudi. – Ej, że co proszę? – A jutro wrócimy na wojnę. Wobec tego zaczęli wymieniać się opowieściami, kilka upiększyli, co rusz się przekrzykiwali. Sibéal i Tisis przeważnie milczały. Rozumiały. To była stypa po dzieciństwie chłopców, które umierało już od dawna. Tisis opowiedziała o inicjacji Kipa i jak mu przeszkodziła. Sibéal wyglądała na zdumioną, chociaż Ferkudi też się zdziwił. Jakim cudem nie słyszał o tym do tej pory, Kip nie miał pojęcia. – W taki sposób się poznaliście? A mimo to siedzicie tu razem? Po ślubie? – zapytała Sibéal. – Nie mogę uwierzyć, że wybaczyłeś jej coś takiego. – Kip ma nadzwyczajną zdolność do dostrzegania różnicy między adwersarzem a wrogiem – powiedziała Tisis. Poklepała go po ręce, a jej spojrzenie było ciepłe. – Och, już mi się to uszami wylewa! – powiedział Ben-hadad. – To wlewaj gardłem! – zawołał Cruxer i rzucił mu bukłak. Ze śmiertelnie poważną miną Kip odrzekł: – Wybaczyłbym jej wszystko po tym, jak zobaczyłem ją nago. Szturchnęła go w rękę, ale jej twarz promieniała w świetle ognia. – W końcu ten facet słynie z tego, że jak już czegoś się złapie, to nie puszcza, prawda? – powiedział Cruxer. – Nawet mi nie mów! – odparł Kip, pokazując blizny po poparzeniach na lewej ręce. Roześmiali się, a Cruxer powiedział: – Myślałem o Aramie podczas walk kandydatów, o tym, jak go trzymałeś, dopóki prawie nie złamał ci karku! Zaczęli więc wspominać tamte czasy – kto okazał się lepszy, niż się spodziewano, jak Teia rozgryzła wszystkich przed walkami, jak Kip wywalczył sobie piętnaste miejsce, jak Cruxer

zmiażdżył Aramowi kolano, żeby go zdyskwalifikować i wepchnąć Kipa do finałowej czternastki. Nagle ogień nabrał kolorów tęczy z powodu łez wzbierających w oczach Kipa. Nie odwrócił jednak twarzy. Nie wstał i nie schował się w ciemnościach, jakby to zrobił jeszcze nie tak dawno temu. – Przez wino robisz się ckliwy? – zapytał Duży Leo, starając się zbagatelizować jego wzruszenie. – Nie – odpowiedział Kip i wszyscy umilkli, patrząc na niego. – Nie miałem przyjaciół, kiedy dorastałem. Byłem synem nałogowej palaczki mgiełki. Grubasem. Wszyscy nabijali się ze mnie, bili mnie. Najlepsi ludzie z miasteczka litowali się nade mną. Tolerowano mnie, ale nikt mnie nie lubił. Przygotowałem się na coś takiego. Pogodziłem się z tym, że zawsze będę sam. To nie była niczyja wina, nawet mojej matki, która nienawidziła siebie za swoje porażki bardziej, niż ja mógłbym ją kiedykolwiek znienawidzić. Miałem szczęście, naprawdę. W mieście przemocą wcielono by mnie do gangu albo porwaliby mnie handlarze niewolników. Nie było powodu, żebyście potraktowali mnie dużo lepiej. Byłem gruby, niezręczny i znalazło się dla mnie miejsce tylko dlatego, że zażądał tego mój ojciec. A mimo to zaakceptowaliście mnie. Po raz pierwszy w życiu stałem się częścią czegoś. – Nie tylko częścią – powiedział Cruxer. – Jesteś sercem Mocarzy. Kip uśmiechnął się szeroko. Z jakiegoś powodu nazwanie go „sercem Mocarzy” miało o wiele większe znaczenie, niż gdyby Cruxer nazwał go głową. – Ciebie nazwałbym sercem, Cruxer – odparł. – Ale w takim razie może jesteś naszym kręgosłupem. – Skoro żadne z was nie jest głową, to chyba ją nią muszę być – zawyrokował Ben-hadad. – A ja w oczywisty sposób jestem lewą ręką – odezwał się Winsen. – Pojawiam się nie wiadomo skąd i bach! – Czyli ja jestem prawą – powiedział Duży Leo. – Możecie na mnie uważać, ale to nie znaczy, że mnie zatrzymacie. – To ja kim jestem? – spytał Ferkudi. – Stopą? Mocarze popatrzyli po sobie, a potem chórem odpowiedzieli: – Dupą! – Dupą?! – A czym jest Tisis? – zapytał Cruxer. Do diaska. Kip przypomniał sobie jej przezwisko i chyba w tej samej chwili pomyślał o nim czerwieniący się Cruxer. Cycata Tisis. Cruxer już otworzył usta, żeby przeprosić. – To chyba oczywiste, że... – zaczął Winsen. – ...jest naszą charyzmą – wszedł mu w słowo Kip. – I oto jak Winsenowi ocalono życie – oznajmiła beznamiętnie Tisis. Wszyscy uśmiechnęli się szeroko. Kryzys zażegnany. Może wino uderzyło Kipowi do głowy, ale chciał to powiedzieć: – Zacząłem od tego wszystkiego, a teraz...

Głos mu się załamał, nikt jednak nie odezwał się słowem. Tisis uścisnęła mu udo dla wsparcia. – A teraz mam to? Narażam życie, żeby zrobić coś znaczącego z ludźmi, których kocham? To najlepsza noc w moim życiu. – Mówił przez łzy. Popatrzył po zebranych. W oczach paru osób zabłysły łzy. – Dziękuję. Kocham was wszystkich. – A potem mrugnął do Sibéal: – Z wyjątkiem ciebie. Na pewno jesteś miła, ale ledwie cię znam. Wszyscy się zaśmiali, a Kip spuścił wzrok na dłonie. – Co jest, do diabła? Dlaczego mam puste ręce? Żaden z was, dranie, nie podzieli się ze spragnionym człowiekiem? – Dobrze gada – powiedział Ferkudi, wyciągając entuzjastycznie pustą dłoń i próbując wyrwać bukłak Dużemu Leo, który żłopał z niego bezczelnie, dając do zrozumienia, że się nie podzieli. Ben-hadad wyrwał olbrzymowi wino i podał bukłak dalej, nie zważając na Ferkudiego, ale Tisis przechwyciła bukłak. – O, nie – powiedziała. – Ty idziesz ze mną. Mamy coś lepszego niż wino. Śmiechy i gwizdy odprowadziły ich, kiedy wzięła go za rękę i zaprowadziła do lasu. Nie był pijany – za bardzo cieszyły go opowieści i bliskość przyjaciół, żeby chcieć rozmyć to alkoholem. Wino, towarzysze i dobroduszne kpiny sprawiły, że cały świat stał się ciepły w ciągu tych pięćdziesięciu kroków, jakie potrzebowali pokonać, żeby dotrzeć do miejsca, gdzie Tisis rozbiła namiot. – Celowo rozbiłaś nasz namiot z dala od pozostałych? – spytał Kip. – Yhm. Dziś rano... To był naprawdę nieziemski pocałunek. I wąż znowu obudził się w jego trzewiach. Orholam jeden wiedział, że Kip naprawdę jej pragnął, ale za każdym razem kiedy próbowali, Tisis kończyła wściekła, zapłakana, albo jedno i drugie, a potem przepraszała i proponowała, że zrobi coś dla niego. A na szczycie listy rzeczy, które napełniały Kipa erotycznym podnieceniem, nie znajdował się zapłakany, rozgniewany i nękany poczuciem winy wrak kobiety. Chociaż jeśli ta sytuacja potrwa dłużej, to będzie musiało się to zmienić. Zbolały zapytał: – Chcesz znowu spróbować? – Chcę... Kip potrzebował paru chwil, żeby zdać sobie sprawę, że to mogło być już całe zdanie. – No wiesz, ja też cię pragnę i chcę... – ...żebyś się zamknął. – Ach, myślałem, że to było całe zdanie... – I mnie pocałował. – Aha. Oto chodzi. Pewnie, że mogę! – Kip.

– Tak? Zdjęła tunikę od razu razem z haleczką. – Usta? Weszła w jego objęcia. Jej skóra była ciepła, a noc chłodna. Potrzebował chwili, żeby zrozumieć jej słowa. – Tak? Kip Usta? Nie, mówiono na niego Kip Pyskacz. Co miała... – Nie są do gadania. Nie miał pojęcia, o co Tisis chodzi, ale odkrył, że to nie ma dużego znaczenia, kiedy ich usta się zetknęły. Chwile rozpłynęły się w przyjemnej mgiełce wśród splecionych palców i zaplątanych kończyn. Zimna noc zapędziła ich do namiotu, gdzie grzało ich własne ciepło. Do diabła, mały był ten namiot. Kipowi kręciło się w głowie i śmiał się w głos, kiedy Tisis próbowała zdjąć spodnie, pas i bieliznę, omal nie przewracając przy tym masztów – pierwszy raz rozstawiła namiot. Oczywiście Kip nie był aż tak głupi, żeby krytykować sposób, w jaki rozbiła namiot. A potem, machając stopami jak ryba na brzegu, wreszcie zrzuciła z siebie spodnie. Długie blond włosy opadły jej na twarz, a Kipowi śmiech zamarł na ustach, kiedy przysunęła się do niego na boku i odgarnęła włosy. Weszła w jego objęcia, a on się rozdwoił – jedna jego część całowała, pieściła i radowała się, a druga wycofała się w strach i apercepcję. Orholamie, jesteś tam gdzieś? Wiem, że niektórzy ludzie błagają cię o łaskę, kiedy boją się śmierci. To jest znacznie poważniejsza sytuacja. Posłuchaj. Oto co proponuję: będę ci wiecznie służył, jeśli tylko, Błagam, Nie Pozwolisz Mi Teraz Uruchomić Żadnej Karty. Utrata przytomności albo pamięci to byłby manewr typowy dla Kipa. Przy jego szczęściu nie miał szansy nacieszyć się życiem jak normalny człowiek. Nie, Kip zawsze robił wszystko na opak. To on ruszył do walki, nie kochając się wcześniej ze swoją świeżo poślubioną żoną. To on był grubasem, który jakimś cudem dostał się do Czarnej Gwardii. To on był uprzywilejowanym bękartem. To on... Nie uważał. Dopóki Tisis nie zdjęła z niego spodni i nie oderwała ust od jego warg, żeby zacząć całować jego pierś i niżej. Jedna połowa jego osoby zwyciężyła całkowicie. Niewłaściwa. Zamarł. Siedział we własnej głowie zażenowany i kompletnie przerażony. Na pewno się nie uda. Znowu. Kolejna porażka. Wiedział to. Tisis przerwała i spojrzała na niego. Patrzyła jednak cierpliwie, nie z frustracją. – Pozwól mi. – Chcę, ale... – Pozwól mi – powiedziała stanowczo. – Nie tylko dla ciebie. Dla nas. Potrzebujemy tego.

– To nie wydaje się w porządku. – Och, mój mężu, piękna duszo. To nie jest sprawiedliwe, ale to nie znaczy, że nie jest dobre. Małżeństwo oddycha, każdy wydech to dawanie, każdy wdech to branie. Nie da się żyć bez jednego i drugiego. Dlatego po prostu... oddychaj. I tak zrobił. I niemal natychmiast uznał, że oddychanie jest absolutnie fantastyczne.

Rozdział 38 – Myślałem, że mnie upokorzysz – powiedział Gavin. Nie poruszył się. Nadal spodziewał się upokorzenia. Rozejrzał się po pokoju. Ojciec siedział rozparty na krześle, stół zastawiono jedzeniem. Mięsem, suszonymi owocami, przysmakami, serami, chlebem, orzechami. Stały dwie butelki i dwa wspaniałe kielichy. Gavin ledwie mógł na to patrzeć i ledwie był w stanie odwrócić wzrok. – Upokorzyć cię? Szykując dla ciebie pułapkę? Jak te wszystkie inne twoje pułapki? A czego by to dowiodło? Że mogę przechytrzyć więźnia pozbawionego broni i narzędzi, który ma tylko takie światło, jakie mu udostępnię? To nie jest szczególnie duże wyzwanie, co? – Zawahał się. – Czy też nadal starasz się udowodnić, jaki jesteś bystry? O to tu chodzi? Nie było na to odpowiedzi. – Chodź. Siadaj – powiedział Andross. – Wino nie będzie wiecznie schłodzone. Rzeczywiście kielichy już się zrosiły. Mówił w ten sposób, że nie spędził tu dużo czasu. Dość, żeby spokojnie poczekać na Gavina. Idealnie przewidział jego poczynania. Andross przechylił puchar i z lubością wciągnął aromat wina. – Cudowne. Oj, czekaj. To jest to, które zatrułem, czy to drugie? – Wziął drugi kielich i się napił. – Ach, zgadza się. Nie zatrułem żadnego. Jakże trywialne gierki prowadzisz, chłopcze. Jakże niegodne mojego nazwiska. Gavin się nie poruszył. To nie miało sensu. Ojciec zawsze był taki ostrożny. Dlaczego po prostu pozwoliłby Gavinowi wejść w zasięg ataku? – Ty skurwielu – powiedział Gavin. Ojciec go upokarzał. Gavin był tak słaby, że starzec nie bał się ataku z jego strony. I Gavin nie mógł krzesać. Nie miał żadnej siły, której Andross powinien się lękać, ani fizycznej, ani magicznej, ani mentalnej. Andross uśmiechnął się szeroko zadowolony, że Gavin to zrozumiał. – Wiesz, popełniłem wobec ciebie błąd. – Więcej niż jeden – odrzekł Gavin. Andross kontynuował, jakby go nie usłyszał. – Myślałem, że znalazłeś to więzienie. Nie miałem pojęcia, że oszalałeś do tego stopnia, żeby je stworzyć. Nie zdawałem sobie z tego sprawy, dopóki nie wyrwałeś się z niebieskiej celi. Wtedy to stało się oczywiste. Oczywiście nie stworzyłbyś więzienia, nie projektując dla siebie sposobu ucieczki. – Jestem synem swojej matki – odpowiedział Gavin.

Orholamie, zlituj się, to jedzenie. Całej jego ciało łaknęło go do bólu. To był głębszy głód niż łaknienie żołądka, które odczuwał jak pragnienie wysuszające gardło. Twarz Androssa pociemniała, ale zapanował nad sobą. – Proponuję umowę. – Umowę? – Zawieranie umów to godna rzecz, a ty potrzebujesz wszelkiej godności, jaką możesz znaleźć. Wiesz, że dotrzymuję słowa. Gavin nie odpowiedział. Był za bardzo głodny, za słaby. W tej chwili jego umysł nie był w stanie pracować tak szybko jak umysł Androssa. – Oddasz mi ząb i kawałeczek piekliszcza, a będziesz mógł najeść się do syta. Serce Gavina było orłem wznoszącym się na silnych skrzydłach, kiedy ujrzał przed sobą salę. Widok ojca wyrwał mu lotki. A teraz Andross oskubał go z ostatnich nadziei. Ojciec wiedział o piekliszczu. Wiedział o wszystkim. Mając na sobie tylko szmaty, Gavin ukrył oba sekrety w policzkach jak człowiek żujący katę. Nadzieje Gavina zanurkowały ku ziemi, machając wściekle skrzydłami, bezradnie, niepotrzebnie. – A potem co? – zapytał Gavin. – A potem wrócisz do celi, rzecz jasna. Gavin nawet nie zerknął na luksynową pochodnię, za pomocą której zablokował mechanizm kraty. Był słaby, ale mógł ją wykorzystać jak pałkę. Ojciec zaś spojrzał na nią. Znacząco. – Za daleko, nie uważasz? Owszem. – Nawet gdyby znajdowała się bliżej, myślisz, że to wystarczyłoby w walce ze mną przy twoim obecnym stanie? I nadzieje Gavina spadły na ziemię, żebra popękały, ciało zostało zmiażdżone. Nic mu już nie zostało. – Chodź i siadaj. Siadaj, siadaj. Mamy wiele spraw do omówienia. Gavin wahał się jeszcze tylko chwilę. – Co za rozczarowanie – powiedział Andross. – Kiedyś to była twoja szczególnie mocna strona: spostrzegałeś, jak sytuacja się zmienia, i potrafiłeś natychmiast się do niej dostosować... Dazenie. To było jak deptanie martwego ciała. Gavin wiedział, że ojciec musiał się już zorientować, ale usłyszeć to, usłyszeć tę chorą, wstydliwą prawdę wypowiedzianą na głos to było więcej, niż mógł znieść. – Trzy... dwa... jeden... i oferta uległa przedawnieniu – powiedział Andross. A teraz okradał trupa, wyłamywał Gavinowi szczękę, żeby wyrwać złoty ząb. – Chwileczkę, przecież nie... – Dałem ci uczciwą szansę. To nie była pułapka. To jedzenie było dla ciebie i dostałeś je. Prawie. A teraz Andross bezcześcił zwłoki, okaleczając je.

To słowo szczególnie rezonowało w tej sali – „prawie”. Jednakże Gavin już mówił, reagował, szedł w stronę Androssa. Bo czyż zbezczeszczony trup nie może powrócić jako mściwy duch? – Chcę, byś wiedział, ojcze. Nie wiedziałem, czy zdołałbym pójść na całość i zabić Gavina. A potem zdałem sobie sprawę, że to nie jest morderstwo, że tylko uwolnię go od koszmaru, do którego go wepchnąłeś, kiedy był raptem dzieckiem. Zabrałeś go od nas i zniszczyłeś chłopca, którym był. Uwalniałem go od twojego zepsucia. To była łaska. Wściekłość zalała twarz Androssa, który pstryknął palcami i światło buchnęło ze ściany na lewo od Gavina. Pojawiły się ogniste litery wypisane dłonią Gavina. „Prawie”. Ten sam znak, którym zwabił brata w pułapkę. Tylko w jaki sposób Andross ją uruchomił? Gavin nie czekał. Rzucił się na starca. Jajo czerwonego luksynu większe od jego głowy uderzyło go w twarz i prawie przewróciło. Gavin padł na plecy i szarpał się z kleistym ogniożelem pokrywającym mu twarz. Pluł, walczył o oddech. Ledwie zdążył otworzyć oczy, żeby zobaczyć, że Andross stoi nad nim, a jedna z jego dłoni płonie. Z łatwopalną mazią na twarzy Gavin spłonąłby żywcem, gdyby Andross przysunął się jeszcze bliżej z ogniem. Ojciec jednak zapanował nad sobą, zgasił płomień i tylko wymierzył mu cios prawą ręką. Gavin uderzył głową o podłogę i jego kończyny stały się bezwładne. Walczył o odzyskanie nad nimi panowania. Usłyszał brzęk, kiedy Andross za pomocą luksynu wyrwał luksynową pochodnię Gavina, która blokowała opuszczaną kratę. Jednak krata nie brzęknęła o podłogę. Andross zaklął i wystrzelił płonący pocisk w linę, która przytrzymywała kratę. Krata opadła, ale podłoga nie otworzyła się pod Gavinem. Andross musiał źle ustawić mechanizm pułapki. Gavin podniósł się do klęczek, ale ojciec dostrzegł jego ruch i kopnął. Gavin spróbował zablokować kopnięcie, lecz był za słaby. Stopa Androssa trafiła go w żołądek, a potem pięść w szczękę. Padł na ziemię. Andross przydepnął mu szyję. – Też mi pułapka – powiedział stary mężczyzna. Nadal przytrzymując Gavina, sięgnął po wypluty kawałek piekliszcza i ząb. Gavin próbował się odczołgać, ale Andross przyszpilił go mocniej, z taką siłą, że Gavin bał się, że zaraz pęknie mu krąg w szyi. Mignęły mu zwężone do średnicy szpilki źrenice ojca. Krzesał. Wyciągnął rękę i wysłał w głąb starej pułapki coś, co wykraczało poza spektrum widzialne dla Gavina. – Przecież nie potrafisz krzesać nadfioletu – powiedział Gavin. – Czyżby? Wygląda na to, że wiesz równie mało na mój temat, jak niegdyś ja na twój. – Ogłuszył go znowu lekkim kopnięciem w skroń i dodał: – Czas już, żebyś dowiedział się

jeszcze jednej rzeczy, której nie wiedziałeś. Spójrz na to, co cię czeka. Gnijący trup brata leżał na dole. Orholamie, nie. Gavin był przekonany, że ojciec zapewni bratu pochówek, o który on sam nie zadbał. – Nie, błagam... Podłoga ugięła się i Gavin spadł na łeb na szyję do żółtego piekła.

Rozdział 39 Subtelność problemu stanowiła o jego pięknie. Kip siedział w delikatnym świetle jutrzenki, rozczesując cieniutkie nici żółtego światła do swojego przedsięwzięcia. Minie jeszcze trochę czasu, zanim Duchy będą miały dość światła, żeby do nich dotrzeć, a patrzenie, jak rzeka się zmienia, w miarę jak noc odrzuca swój koc i, drżąc, zamienia się w świt, było dla niego równie cenne, jak miniona noc. Spojrzał na żółte pasma w dłoniach. Jakimś cudem spokojne światło rozlewające się przed nim i zajęcie dla rąk nie pozostawiło miejsca żadnej myśli, a czasem myślenie było wrogiem. Po tym, jak Tisis zaspokoiła go poprzedniej nocy, zaczął się uczyć tajemnic jej ciała. Radosne odkrycia troskliwego nowicjusza. Jednak po kilku rundach rozkoszy Tisis przysięgła, że jej ciało rozluźniło się dostatecznie, żeby znowu spróbować penetracji. Jej Jadeitowa Brama nadal była zamknięta na głucho. Coś w niej nie chciało go wpuścić, a maleńka cząstka jego osoby wbrew sobie zastanawiała się, czy jej ciało nie zdradza, że jej słowa to kłamstwo i w rzeczywistości nie pragnęła tego małżeństwa. Może to nie było sprawiedliwe z jego strony. A już z pewnością nie należało wypowiadać tych przypuszczeń na głos. Jak za sprawą magii niemal idealna noc zakończyła się łzami i odwróceniem się plecami. Ostatecznie przyciągnął ją do siebie i Tisis zasnęła wtulona w jego masywną postać, ale żadne z nich nie odezwało się słowem. Problem, jaki rozważał tego ranka, był znacznie łatwiejszy. Kiedy ostatnim razem, gdy znalazł się w Krwawej Puszczy, zgubił się i majaczył, wykrzesał kawałek łańcucha z zestalonego żółtego luksynu. Zaczął, krzesząc po jednym ogniwie na raz. Potrzebowałby kilku lat, żeby wykonać w ten sposób kolczugę. Gdyby pożył dość długo, żeby skończyć pracę, stworzyłby coś znacznie lżejszego i o wiele, wiele mocniejszego od żelaza lub stali. Jednakże nadal nie był pewien, czy coś takiego zatrzymałoby kulę z muszkietu. Ta niepewność i fakt, że musiałby krzesać tygodniami, żeby wykonać odpowiednio duży fragment, by przeprowadzić próbę, która i tak nie była wiążąca, sprawiły, że stracił zainteresowanie problemem. Tisis wstała już jakiś czas temu. Słyszał, jak kręci się w namiocie, ubiera się i szykuje do nowego dnia. Znieruchomiała teraz. Zbierała się na odwagę? Kip zastanawiał się, czy zaczną dzień od kłótni. Spuścił wzrok na swoją pracę, kiedy Tisis wyszła z namiotu. Przeciągnęła się, pomrukując rozkosznie, i wykonała szybko znak siódemki do słońca, kiedy wyjrzało zza horyzontu,

oświetlając rzekę i jej związane w kucyk blond włosy. Spojrzała Kipowi w twarz i uśmiechnęła się. Podeszła i usiadła obok niego, dotykając go biodrem. Zatem nie będzie kłótni. Dzięki niech będą Orholamowi. – Nad czym pracujesz? – spytała z uśmiechem. – Chciałem tylko zająć czymś ręce. – Zająć czymś ręce? – To drobiazg. Początkowo zastanawiałem się, czy nie zrobić z tego kolczugi, ale zajęłoby mi to co najmniej sześć miesięcy. Nie jestem pewien, czy jest sens wybiegać myślami aż tak daleko. Położyła rękę na jego udzie i westchnęła. – Kip, chciałam cię przeprosić za ostatnią noc. Zachowałam się jak rozpuszczony bachor. Chciałbym, żeby więcej ludzi zachowywało się w taki sam sposób! Ale pewnie nie powinien tego mówić. Tisis nie miała na myśli pierwszej części nocy i dobrze to wiedział. – Ja też przepraszam – powiedział. – Nie, ty nie masz za co. Dzięki, że mnie przytuliłeś. Potrzebowałam tego. W obozie zaczął się ruch i sporo osób pracowało już ciężko, wypełniając swoje poranne obowiązki, ale widząc, że Winsen strzeże Kipa i Tisis, zachowując sporą odległość, nikt do nich podchodził. – Wiem, że nie do końca wybraliśmy sobie takie życie – powiedział Kip. – To znaczy wybraliśmy, ale mieliśmy dość ograniczony wybór. Teraz tkwimy w tym razem. Cudownie bawiłem się zeszłej nocy. Doskonale. Byłaś po prostu... Rety! – Ale – mruknęła ponuro. – Właśnie. Chcę, żebyśmy przestali próbować wiesz czego. – Mówisz o tej normalnej rzeczy? Zastanawiał się, w jakim stopniu starają się nie nazywać rzeczy po imieniu, bo obawiają się, że ktoś mógłby ich podsłuchać, a w jakim z powodu własnego wstydu. Komu nie udaje się seks? – Wszystko poza tym układa się świetnie. Dlaczego nie możemy po prostu dobrze się bawić i odłożyć tego problemu na bok? Przecież nie... – Do diabła, dobrze wiesz dlaczego – odpowiedziała cicho. – Kontrakt nie jest wiążący. Już okłamałam siostrę, a udało mi się tylko dlatego, że nie spotkałyśmy się twarzą w twarz. Ona natychmiast się zorientuje. – Nie zobaczymy się z nią. Dopóki to wszystko się nie skończy. – Kip, polityczne małżeństwa ciągle się rozpadają. I właśnie wtedy się liczą. Nie będę bezpieczna w twojej rodzinie, dopóki nie urodzę dziecka, a twój dziadek nie uzna, że maluch wygląda jak Guile. Myślisz, że ten staruch nie odrzuci mnie znowu z radością jak tanią dziwkę? Znowu. Zaklęła pod nosem. Żadne z nich nie chciało przypominać sobie, jak Kip zaskoczył ją, gdy

pieściła Androssa pod kołdrą. To była scena, którą staruch specjalnie zaaranżował, żeby upokorzyć ich oboje. I przyśpieszyć ich ślub, chociaż z tego faktu Tisis do tej pory nie zdawała sobie sprawy. Orholamie. Nic dziwnego, że była spięta, jeżeli za każdym razem będąc z Kipem, przypominała sobie coś takiego. – Zapomnij o tym – powiedział Kip. – Zapomnij o nim. Na razie. Naszą zemstą na nim będzie to, że będziemy razem szczęśliwi. Później będziemy martwić się pozostałymi sprawami. Na razie róbmy dalej wszystko, co sprawia nam radość, a tego jest naprawdę mnóstwo! I przestaniemy próbować tej jedynej, która nas unieszczęśliwia. – Chcesz się poddać. – Czy kiedy przestajesz robić coś, co nas rani, to znaczy, że się poddajesz? W pierwszej chwili się skrzywiła, a potem uścisnęła mu udo. – Powiedziałeś „nas”. – Na ile sposobów mam ci powiedzieć, że siedzimy w tym razem? Oparła głowę na jego ramieniu. – Chcę, żebyś wiedział, że chodzi nie tylko o kontrakt i moją siostrę, nie tylko o lęk, że mnie później porzucisz. Chcę się z tobą kochać. Wiesz to, prawda? – Wiem. Jednakże wcale nie wiedział, nie tak do końca. Nadal nie był przekonany. Tisis była szczera i ufał jej, ale z jakiegoś powodu nadal jej nie wierzył. Nie byli po prostu chłopcem i dziewczyną, którzy próbują coś zrozumieć. Nigdy nimi nie będą. Z drugiej strony, gdyby po prostu byli chłopcem i dziewczyną, Kip nigdy nie przyciągnąłby spojrzenia tak pięknej dziewczyny, więc pewnie nigdy więcej nie powinien narzekać. Ona jednak wypowiedziała to słowo, a ono domagało się reakcji. Chociaż powiedziała tylko „kochać się” i mogło chodzić jedynie o wyrażenie, nic istotnego, to jednak nie był to fakt całkiem pozbawiony znaczenia. Prawda? Czy to było pytanie? Próba. Słowo nadal leżało między nimi, jeżyło się jak kasztan i czekało, aż Kip postawi na nim stopę – „kochać”. On zaproponował „zabawmy się”. Ona powiedziała „kochajmy się”. Do diaska. – Jesteś piękna – odezwał się cicho. – I łaskawa. Naprawdę doceniam to i zaczyna mi coraz bardziej... zależeć na tobie. Bardzo. – Orholamie, to zabrzmiało żałośnie. Nie powinien był w ogóle nic mówić. – Przepraszam... To wszystko źle zabrzmiało. – Teia? – spytała i ból rozległ się głębokim, przykrym echem w jaskini tęsknoty. – Nadal o niej myślisz. To właściwie nie było pytanie. – Czasem. Ale nie roztrząsam tego. Usiadła prosto i schowała twarz w dłoniach. – Jesteś mężczyzną, który mocno czuje. To jedna z najpiękniejszych twoich cech. Nie mogę mieć ci tego za złe.

– Ale masz. Trochę. – Trochę – przyznała. – Ja też potrzebuję do tego czasu. – Odetchnęła głęboko, ale Kip dostrzegł, że coś zgasło w jej oczach. – Nie myślałem o niej w czasie naszej ostatniej wspólnej nocy – powiedział. – W ogóle. Nic a nic. Odetchnęła i zalała ją ulga. – Nie chciałam pytać. Dziękuję. I tak po prostu mu odpuściła. Naprawdę okazywała mu więcej serca, niż na to zasługiwał. – W takim razie skoro nie robisz kolczugi, co to będzie? – zapytała, wskazując na jarzący się łańcuszek z żółtego luksynu. – Łańcuch jest dostatecznie łatwy, jeśli nie muszę łączyć każdego ogniwa z trzema albo czterema innymi, więc pomyślałem, że zrobię coś twardszego i subtelniejszego. – Subtelniejszego? – Nadal chcę wykorzystać łańcuch jako podstawę, ale spróbuję zrobić z tego coś na kształt... elastycznego oplotu. Widzisz, włócznie sznurowe są świetne, ponieważ możesz zarzucić na ręce przeciwnika pętle, przydusić go i tak dalej, ale jeśli nie będziesz uważać, sam sznur można, rzecz jasna, przeciąć dowolnym ostrzem. Włóczni na łańcuchu nie da się odciąć, ale też znacznie trudniej zarzuca się nią pętle, robi węzły i tak dalej. Staram się wziąć to co najlepsze z obu światów. – Ale nigdy nie trenowałeś z włócznią sznurową, prawda? – Nie, nie, chciałem tylko zająć czymś ręce. – Jasne – powiedziała nagle. – Świetnie. O, patrz, Duchy. Lepiej się przygotuję. – Ale wyraźnie zesztywniała. Wstała nagle i odeszła. A Kip miał dziwne wrażenie, że znowu nawalił. – Co ja takiego zrobiłem? – zapytał Winsena. Winsen mrużył oczy z powodu jutrzenki jak ktoś z potężnym kacem. – Też zadaję sobie to pytanie. Ale moja odpowiedź brzmi: za dużo, zdecydowanie za dużo wina.

Rozdział 40 Karris tak to zaaranżowała, że nadal modliła się o świcie, kiedy przyszedł promachos Andross Guile. Leżała plackiem przed otwartym oknem przodem do słońca, ale poczuła delikatny podmuch, kiedy otworzyły się za nią drzwi do komnaty. – Orholamie – prosiła na głos – mogłabym próbować ukryć swoją ignorancję, ale nie zrobię tego. Nie będę działać w ciemności. Niech wszystko stanie w świetle. Orholamie, to twoje cesarstwo, twój lud. Będziesz musiał walczyć po naszej stronie, bo inaczej zginiemy. Czy pozwolisz, by szkalowano twoje imię na ziemi? Pozostała na brzuchu jeszcze chwilę, modląc się. Zaaranżowała sytuację, ale modliła się szczerze. Musiała robić wrażenie zeloty, żeby dokonać tego, co zamierzała. To zeloci w Magisterium narobiliby jej największych kłopotów, gdyby zjednoczyli się przeciwko niej. Jeśli jednak ich rozbroi, nie trzeba będzie powoływać luksorów. Miała już dwóch. Nie pragnęła ich więcej, bez względu na to, kto by ich wyznaczył – ona czy ktoś inny. Jednakże kiedy wypowiedziała słowa na użytek Androssa Guile – niech ją uzna za trochę stukniętą, będzie bardziej się przy niej pilnował – zdała sobie sprawę, że one też były szczere. Nie walczyła wyłącznie dla siebie. Nie pragnęła władzy dla władzy. Chciała tylko ocalić Chromerię i mieszkańców Siedmiu Satrapii. Kiedy już tego dokona, z radością ustąpi. Zatem to było jedynie słuszne, by Orholam podjął własną walkę. Ta wojna to jego problem. Wreszcie kiedy uznała, że wyraziła wszystko, i poczuła się wysłuchana, wstała. Nie zdawała sobie sprawy, że Andross Guile padł na twarz obok niej. – Modlitwa równie żarliwa jak ty sama – powiedział, otrzepując ręce. – Wybacz, że kazałam ci czekać. – Trzeba mieć ustaloną hierarchę ważności – odpowiedział Andross, jakby doskonale ją rozumiał. – Jednak Orholam zna serce. Nasze modlitwy bardziej odzwierciedlają nas samych, niż są instrukcją dla niego, prawda? – Niewątpliwie ciekawa kwestia do przedyskutowania dla luksjatów. Herbaty? – Dał znak jej niewolnicy, żeby zamknęła drzwi balkonowe. Rozkazywanie jej niewolnicom uchybiało etykiecie, lecz był to drobny nietakt. Najwyraźniej uznał, że zasłużyła sobie na to, każąc mu czekać. – Mamy wiele spraw do omówienia, ale nim zaczniemy... – Karris zagryzła wargę z namysłem. – Parę miesięcy temu wpadłam w zasadzkę na Wielkim Jaspisie. Pobito mnie sprawnie i beznamiętnie. Ewidentnie miała to być dla mnie nauczka. Może mężczyzna

odebrałby takie lanie zgodnie z jego intencją. Kiedy już zdałby sobie sprawę, że nie zatłuczono go na śmierć, po prostu jakoś by to przetrwał. Być może. Jednak sprawić, że otoczona przez pół tuzina mężczyzn kobieta poczuje się całkowicie bezradna? – Zamilkła. – Istnieją różne lęki. Uporczywe. Mogą okaleczyć, jeśli kobieta nie zna swojej historii. – Być może to rzeczywiście była lekcja. Pobicie jest okropne, ale są chyba gorsze rzeczy – odparł niewinnie Andross, jakby tylko spekulował, szukał razem z nią odpowiedzi. – Jeśli tak, to owa lekcja była nieprzemyślana i wywołała całkowicie odwrotny skutek. Nikt nie lubi czuć się bezradny. A ja w szczególności tego nienawidzę. Złożyłam niemądrą przysięgę, co zrobię, gdy odkryję, kto mi to zrobił. Obejmowało to obdarcie ze skóry, miód, owady i kastrację. Niestosowna przysięga dla Bieli. – Ale z drugiej strony nie byłaś wtedy Bielą – odrzekł nadal zachowując się jak przeklęte niewiniątko. – Owszem. Myślisz, że Biel wiążą przysięgi, które złożyła, zanim została Bielą? – Hm... Tak, o ile nie przeszkadzają jej w wypełnianiu obowiązków? Przysięga Bieli i jej urząd przekreślają wszystkie mniej istotne zobowiązania. – Zgadzam się. Jednak tu pojawia się zagwozdka. Widzisz, dzięki aparatowi szpiegowskiemu, jakim dysponuję jako Biel, odkryłam, kto zlecił tamto pobicie. – Doprawdy? Ciekawe wykorzystanie zasobów, nie uważasz? Niemniej... Szkoda, że nie pomyślałem, by skierować do zbadania tej sprawy moich własnych ludzi. Jaką karę mogę pomóc wymierzyć temu złoczyńcy? Odetchnęła i odwróciła wzrok. – Nie będzie kary. Wybaczam ci. – Mnie?! Że co proszę? – Nawet nie robił wrażenia oburzonego. Nawet się nie starał. – Nie będę szukała zemsty. Uważam tę kwestię za zamkniętą. ■ Zbić z tropu Androssa Guile. – W zamian za co? Mam się przyznać do czegoś, czego ewidentnie nie zrobiłem? – zapytał Andross, ale wyraz twarzy już go zdradził. – Byłoby miło... – Moja droga, niektórzy ludzie rozumieją tylko język tępego narzędzia. Przemawiam do takich ludzi w języku, który rozumieją. Ty jednak do nich nie należysz. Uniosła dłoń. – Wybaczam ci. Niech to nie stoi między nami. Czysta karta. – Jakie to łaskawe z twojej strony – żachnął się. – Czy w zamian ja powinienem ci wybaczyć uwiedzenie moich synów i zniszczenie Siedmiu Satrapii? To było tak niesprawiedliwe, że aż zaparło jej dech. To Andross Guile zlecił młodszemu synowi Dazenowi uwiedzenie Karris, żeby nie musieć ożenić z nią starszego syna i przypieczętować sojuszu między ich rodami. I plan się powiódł. Ona i Dazen zakochali się,

ale wtedy prawdziwy Gavin nie mógł znieść tego, że młodszy brat jest szczęśliwy. To, co wydarzyło się później, to była wina przede wszystkim Androssa Guile. A on obwiniał ją? Piętnastoletnią wtedy dziewczynę? Chciała mu wydrapać oczy. Jednak nauczyła się czegoś w Łuczniczkach na temat walki z silniejszym i większym przeciwnikiem. Czegoś na temat trajektorii ruchu ciosu zadanego ze znaczą siłą. Nigdy nie próbuj go powstrzymać. Możesz go jednak przekierować. – Tak. Wybacz mi, proszę – odparła bez śladu sarkazmu. Zamarł nagle wyprany z emocji. Nieczęsto dawał się zaskoczyć. – Och, chyba nie dość szanowałem Oreę – odrzekł wreszcie. Nie bardzo wiedziała, co miał na myśli: że Orea okazała się genialna, wyznaczając na następczynię Karris, która okazała się zaskakująco kompetentna, czy też to, że miło było mieć do czynienia z Oreą, czego nie doceniał, dopóki nie musiał zadać się z kimś znacznie od niej pośledniejszym. – Z pewnością nie popełnisz tego błędu odnośnie do jej następczyni – odpowiedziała. Zarechotał. – Ach, już go popełniłem. Ale może nigdy go nie powtórzę. Popełniłem wiele błędów, ale niewiele ich powieliłem. – Skoro teraz już usunęliśmy przeszkody z naszej drogi, możemy zająć się celem spotkania. – Tak. Mów, proszę, pani. – Spojrzałam na twarze wszystkich Najwyższych Luksjatów i Kolorów na platformie egzekucyjnej, kiedy... to coś się wydarzyło. Na wszystkich twarzach widziałam zdumienie lub strach. Większość, rzecz jasna, to ukryła, lecz jedna osoba robiła wrażenie wręcz... Urwała. – Proszę, nie wstrzymuj się przez wzgląd na mnie. – Zadowolonej z siebie. Jakby to dowodziło, że miała rację. Dziwne, nie uważasz? – To rzeczywiście byłaby dziwna mina w takiej chwili – zgodził się Andross. – I bardzo to przenikliwe z twojej strony, że czegoś takiego szukałaś. – Wypił łyk herbaty. – Mógłbyś odkryć, że patrzę na ciebie częściej, niż się domyślasz – odpowiedziała Karris. Do diabła, to zabrzmiało jak groźba. – Patrzę, jak reagujesz. By iść za twoim przykładem. – Za moim przykładem? – zapytał z rozbawieniem. Chciała go zabić. Chciała sprawiedliwości za śmierć Orei. Chciała wydusić z niego odpowiedź, co zrobił z Marissią i pakietem listów. Mogła o tym tylko pomarzyć. Andross Guile był zbyt niebezpieczny, żeby go zabić. Był także cenny. Kiedy chciał, żeby coś zostało zrobione, potrafił tego dopilnować. A dyplomaci, którzy mogliby pokusić się o sprzeczkę z kimś innym, robili wszystko, co w ich mocy, żeby nie zadrzeć z Androssem. To miało znaczenie. Wojna nie skończy się sama. Karris teraz to dostrzegała. Biały Król wykonywał mądre ruchy na podbitych ziemiach, przygotowywał się do utrzymania ich, gromadził bogactwa, z których będzie mógł czerpać, żeby zająć wszystkie satrapie.

Zemsta należy do ciebie, Orholamie. Nie ma innego wyjścia. – Promachosie – powiedziała Karris – kiedy zwierasz tarczę z człowiekiem stojącym obok ciebie na polu bitwy, nie pytasz go o zdanie na temat manichejskiej dichotomii. Nie zamierzam podważać twojej pozycji ani władzy, dopóki będę czuła, że walczymy po tej samej stronie. Książę Barw przestał być lokalnym problem i stał się kryzysem sięgającym fundamentów naszego istnienia. Nie mogę jednocześnie walczyć z nim i z tobą. Jeśli jednak przyjdzie mi walczyć z tobą, zanim satrapie będą mogły stawić czoło jemu, to będę walczyć, dopóki jedno z nas nie zniknie z powierzchni ziemi. Wykorzystam przeciwko tobie wszystkie siły, nie mogę stosować półśrodków i zgodzę się na nie z twojej strony. Zatem wojna. Razem. Wchodzisz w to czy nie? I dlatego ważne było, żeby ujrzał w niej fanatyczkę. – Wchodzę – odpowiedział bez chwili wahania. – Zatem zacznij mówić. Co się wydarzyło podczas egzekucji? Czym była ta maszkara? Dlaczego nigdy dotąd o niczym takim nie słyszałam? Karris źle sypiała od egzekucji. Wątpiła, czy jeszcze kiedykolwiek zaśnie spokojnie. Widok tego potwora, który wyrwał się ze skóry szpiega, był najbardziej przerażającą rzeczą w jej życiu. Podczas wszystkich walk, nawet gdy polowała na koloraki, walczyła ze stworzeniami, które w swojej istocie były ludźmi. To było coś innego. Po raz pierwszy w życiu Karris zobaczyła, żeby Andross Guile robił wrażenie nieco zniechęconego, jakby nie bardzo wiedział, co powiedzieć albo od czego zacząć. – Słyszałaś o Tysiącu Światów? „Nie interesują mnie bajki”, chciała powiedzieć, ale Andross rzadko zmieniał temat bez dobrego powodu. – Miejscu, gdzie istnieje wiele światów takich jak nasz? – Nie całkiem jak nasz – odpowiedział Andross. – Rzecz w tym, że Orholam jako stwórca nie musiał poprzestać na stworzeniu jednego świata. Może stworzył dwadzieścia, tysiąc albo milion. Kto wie? Miałem mieszane uczucia co do tej teorii. Zdemaskowanie Nabirosa kazało mi zmienić zdanie. – To coś... Delara Pomarańczowa przysięga, że to nie był urok ani efekt narzucenia woli. – Wierzę jej. Nabiros był prawdziwy. – Skierował na Karris spojrzenie świdrujących oczu. – Chromeria i Magisterium nie naucza pewnych rzeczy, w które wierzy, w obawie, że te nauki mogłyby zwieść na manowce słabe dusze. Niemniej od wielu lat składałem w całość fragmentaryczne prawdy, intuicją pomagałem sobie wypełnić luki, ale oto jak wyglądają fakty, na ile się orientuję. Czy zaczniesz krzyczeć o herezji, jeśli powiem ci coś, co ci się nie spodoba? To nie było prawdziwe pytanie. To była prośba o docenienie jego wysiłków. Niewątpliwie Felia zawsze zapewniała męża o jego geniuszu. Teraz jednak jej zabrakło i chciał, żeby ktoś docenił jego wysiłek intelektualny. Zamiast więc zakpić z niego, jak tego pragnęła, Karris okazała mu współczucie. Na miłość Orholama, stracił żonę, okaż mu serce.

Z łaski Orholama udało jej się przywdziać maskę nabożnego skupienia. – Zastrzeżenia odnotowano. Czego się dowiedziałeś? Przyglądał jej się uważnie, szukając kpiny, i znowu dostrzegła w nim człowieka. Mającego słabości. Szukającego aprobaty i pochwały w ramach zwyczajnej ludzkiej wymiany. Człowiek dokonuje czegoś doskonałego i użytecznego, więc pragnie, żeby to doceniono. Potem jednak uwierzył w jej zainteresowanie, uznał je za należne i natychmiast zniknęła szparka w jego zbroi arogancji. – Przedstawił mi to jako opowieść o stworzeniu świata stary mędrzec z plemienia Tiru na paryjskich wyżynach, ale ja nie mam daru opowiadania. Mój umysł rozrywa wszystko na strzępy i bada każdy kawałek. Dla nas liczy się to, że przed nastaniem czasu Orholam stworzył sześćset nieśmiertelnych albo sześćset legionów, ale nie komplikujmy sprawy. Dwustu z nich odrzuciło go i chciało zająć jego tron. Przegrali, przegrywają i przegrają. A na razie starają się niszczyć każdą radość, jaką Orholam może znaleźć w swoich dziełach i kosztują każdej mrocznej rozkoszy. Skoro nie mogą władać niebiańskimi królestwami, to pragną zawładnąć światem. Będą opętywać ciała chętnych, żeby zakosztować bycia istotą cielesną. Płodzić dzieci. Będą mordować, kraść, niszczyć i gwałcić. Brukać wszelką dobroć, z jaką się zetkną. Rozpętywać wojnę i szerzyć zniszczenie, kiedy tylko zdołają, wściekli z powodu utraty domu, który kiedyś mieli, a do którego na zawsze zakazano im wstępu. Ponieważ najmocniej płonie gniew z powodu zasłużonej kary. Poza konkretnymi liczbami to nie było nic nowego. Niewątpliwą nowością było zaś to, że Andross uważał to za prawdę. Karris domyślała się, że niedługo pojawi się element herezji. – Istotne jednak jest to, że ci nieśmiertelni nie są ani wszechmocni, ani wszechobecni. Proszę. – Sięgnął do kieszeni i wyjął garść krótkich zwojów, jeden po drugim. Karris mu współczuła. Oboje ciągle otrzymywali raporty i zawsze na zwojach standardowej wielkości, dzięki czemu łatwiej układało się je w stosy, ale marnowano też mnóstwo pergaminu na wypisanie kilka słów typu: „Dotarli szczęśliwie” albo coś równie obszernego. Wiele raportów było zbyt tajnych, żeby pergaminy później wytrzeć i ponownie go użyć. Rozwinął pół tuzina zwojów i rozłożył je jeden na drugim na biurku Karris. – Wyobraź sobie, że ten zwój to historia naszego świata, która zaczyna się tutaj i kończy tu. A ten? To historia innego świata. A ten jeszcze innego. Andross ułożył stos i wyjął nóż, który nosił u pasa. Przyłożył czubek do pergaminu. – My doświadczamy czasu w taki sposób. – Przeciągnął nożem kawałek w przód. – A nieśmiertelny może wejść do dowolnego świata. – Położył inny pergamin na wierzch stosu. – I znaleźć się w dowolnym miejscu. W dowolnym królestwie, satrapii albo mieście. – Przesunął nożem w lewo i prawo. – Ale kiedy się tam znajdzie, porusza się w czasie tak jak my, dopóki nie opuści tego miejsca. – Przebił nożem stos. – Nie są wszechobecni, więc jeśli jeden zdecyduje się spędzić w Ru cały Dzień Słońca, nie może być tego samego dnia w Tyrei. – Złapał pióro, zanurzył w atramencie i przekreślił wszystko na lewo i na prawo od miejsca, gdzie nóż przebił skórę. A potem ciął w przód i wysunął nóż ze stosu. – Zatem jeśli nasz

nieśmiertelny spędzi rok w Ru, będąc, powiedzmy, czczonym jako Atirat, to jest to rok, którego nie może spędzić nigdzie indziej. – Piórem przekreślił obszar na lewo i na prawo od rozcięcia. – Ale dlaczego stos? – spytała Karris. – Ponieważ jest wiele światów, ale jeden czas. – Wrzucił inny zwój na wierzch stosu. Tu też przekreślił cały obszar na lewo i na prawo od rozcięcia. – Zatem Atirat traci ten czas także wszędzie indziej. Nieśmiertelny dysponuje całą wiecznością, ale ma skończoną liczbę okazji, żeby wejść w interakcję z nami śmiertelnymi. I w ten sposób paradoksalnie, chociaż dysponuje całą wiecznością, jeden dzień staje się dla niego niewiarygodnie cenny. Dlatego, gdybym był nieśmiertelnym, odwiedzałbym światy tylko wtedy, kiedy moja obecność miałaby największe znaczenie. Może w swoje święta albo, co bardziej prawdopodobne, podczas wojen, kiedy mogę zagarnąć albo stracić cały świat. Karris nagle nie spodobało się to, dokąd ten wywód zmierzał. Przeszły ją ciarki. – Nieśmiertelny taki jak Nabiros? Andross spojrzał na nią i oblizał spierzchnięte usta. Przysięgłaby, że dostrzegła iskierkę strachu w jego oczach. – Nadszedł czas, który nieśmiertelni uznają za dostatecznie ciekawy, żeby pojawić się tu osobiście, a my fuksem albo dzięki jakiejś sumiennie zapisanej i przestrzeganej tradycji, z której żadne z nas dwojga sobie nie zdawało sprawy, zrobiliśmy dokładnie to, co należało, żeby zabić jednego z nich. Myślę, że byłoby szaleńczym optymizmem nie spodziewać się straszliwego gniewu ich zemsty. Zupełnie jakby podłoga osunęła jej się spod nóg. Kłopoty Karris wyglądały przygnębiająco już kiedy dotyczyły samych ludzi. Schowała twarz w dłoniach, czując ogarniające ją mdłości. Tego było dla niej za wiele. Nie była właściwą osobą. Wszystkich zawiedzie, a teraz jej klęska nie będzie oznaczała tylko rozpadu królestwa. Oddychaj, Karris. Wzięła się w garść i nagle coś jej przyszło do głowy. – Nie jesteśmy sami. To walka Orholama. Nie zabiliśmy Nabirosa ślepym trafem. Nie ustanowiliśmy tych tradycji przypadkiem. Ktoś nauczył ich naszych przodków. A to, że przestrzegamy ich na tyle dobrze, żeby zadziałały? To nie było szczęście, to nieśmiertelni Orholama musieli interweniować na naszą korzyść. Nagle znowu mogła oddychać. Sprawy znowu były harmonijnie niebieskie i uporządkowane. Orholam zajmie się nieśmiertelnymi, a ona swoją listą. Tak, to miało sens. I wtedy Andross wszystko spieprzył. Jak to on. – Nie mylmy ich strony z naszą. Dla nich to jedno pole bitwy pośród setek tysięcy. Może ich zwycięstwo zostało przypieczętowane teraz, gdy jeden z dwustu zbuntowanych został wygnany. A może prowokując zemstę jego towarzyszy, sprawią, że tuzin buntowników zmarnuje tutaj dni albo choćby godziny kluczowe dla bitwy w jakimś innym świecie uznawanym przez nich za ważniejszy. – Chcesz powiedzieć, że mogliśmy posłużyć tylko do przeprowadzenia akcji dywersyjnej?

– Jak to ujmuje stara opowieść? „Kiedy król wysyła statek zboża sprzymierzeńcowi, nie martwi się wygodami szczurów w ładowni”. Nasze życie jest niczym dla wszechświata, najszlachetniejsza pani. – W tym miejscu twój potężny intelekt zawodzi cię, ponieważ brakuje ci wyobraźni i wiary, Androssie Guile. Uważasz, że gdy zajmujesz się potężnymi prądami historii, tracisz z oczu małą rybkę. Albo że kochając jednego syna, nie możesz w równym stopniu dbać o drugiego. – Chcesz teraz porównać, jak dobrze kochaliśmy swoich synów? – Nie to miałam na myśli – odparła, rumieniąc się. Nie chciała rozmawiać o Zymunie. Nadal czuła się przy nim skrępowana, ale pewnie przemawiały przez nią własne wyrzuty sumienia. On jednak ciągle jej dotykał, zawsze chciał być przy niej. – Chciałam powiedzieć, że Orholam wszystko widzi, słyszy, o wszystkich się troszczy i... – I wszystkich ratuje, tak, znam słowa starej modlitwy. Po prostu nie przekonuje mnie ona. Powiedz mi, Karris, czy kiedykolwiek modliłaś się o coś, czego według ciebie potrzebowałaś bardziej niż oddechu? – Gavin nadal się nie znalazł. Jak śmiesz mnie o to pytać? – Ach, Gavin, racja. Rzeczywiście, człowiek jedyny w swoim rodzaju. Człowiek, który byłby ogromną pomocą w tej twojej wojnie, co? Nie odpowiedziała przekonana, że coś okrutnego zaraz padnie z ust Androssa. – I gdzie on jest? Gdzie jest Orholam, który ratuje, widzi i się troszczy? Karris nie odpowiedziała. – Sami toczymy tę bitwę. A jeśli chodzi o nieśmiertelnych, tylko jedna strona się pokazała i bynajmniej nie byli to sojusznicy Orholama. – W takim razie co chcesz, żebyśmy zrobili? – Po pierwsze, powinniśmy zrozumieć stawkę. Nie walczymy już tylko z rebeliantami. Walczymy przeciwko samym bogom. Jeśli wygrają, to cały świat znajdzie się w ich rękach, być może już na zawsze. Zabiliśmy jednego. Swego czasu Lucidonius zabił dziewięciu. Zależnie od tego, które tłumaczenie jest poprawne, będziemy musieli stawić czoło jeszcze milionowi dwustu minus dziesięciu albo stu dziewięćdziesięciu. Dobrą albo złą wiadomością jest to, że oni też mają rangi. Nabiros zwany też Kerberosem to niskiej rangi nieśmiertelny. – Naturalnie – odrzekła Karris. Niech to wszystko szlag. – Nie wiem, co się stanie, kiedy pojawią się najsilniejsi. Mówi się, że za rządów szczególnie starego i potężnego Atirata, nie dało się krzesać zieleni nigdzie poza Krwawą Puszczą bez jego pozwolenia. Badacze do tej pory uważali, że po prostu krzesanie zieleni poza Krwawą Puszczą było niezgodne z prawem. Myślę, że tak naprawdę było niemożliwe. – To właśnie czuliśmy w Ru – powiedziała Karris. Pod koniec zieloni krzesiciele stracili panowanie nad ciałem i nie byli w stanie się poruszyć. – Zieloni wyczuwali marę na odległość wielu mil, ale osłabiała ich dopiero z odległości... Ilu? Trzech, pięciu mil? Jak oni to robią? Co determinuje ich moc? Andross się zawahał.

– Rzecz w tym... – Nie, chwileczkę. Co to było? Chciałeś właśnie coś powiedzieć. Mów. Andross zastanawiał się chwilę, przyglądając się Karris. – Po to właśnie wysłałem Zymuna: żeby dowiedział się, w jaki sposób to robią i co warunkuje ich moc. Dlatego rozkazałem mu przeniknąć do szeregów Księcia Barw. Niestety nie dowiedział się zbyt wiele, bo wkrótce musiał uciekać. Dwa razy zawiódł Księcia Barw, raz dokonując zamachu na Gavina i drugi, kiedy miał utrzymać Półwysep Rucki. Prawdę mówiąc, nie jestem do końca przekonany, czy rzeczywiście chciał zawieść. Karris nie słyszała jego ostatnich kąśliwych słów. Oczywiście, że Andross próbował zbrukać jej radość. Nie była w stanie uzyskać od Zymuna jasnych odpowiedzi na temat momentu, kiedy próbował „zranić” Gavina, jak to delikatnie ujęła. Nic dziwnego! To jego dziadka należało za to wszystko winić. Chłopak starał się tylko nie zdradzić tajemnicy, ponieważ był wierny Androssowi, jedynej osobie z rodziny, którą znał od lat. A Andross, ten zimny łajdak, umieścił Zymuna w miejscu, gdzie chłopak musiał publicznie zawieść podczas próby zabójstwa, ale robić wrażenie, jakby naprawdę się starał. Musiał to zrobić, żeby wypełnić rozkaz dziadka i utrzymać się blisko Księcia Barw. □ Wypytać Zymuna o próbę zamachu na Gavina i zamordowania Kipa. Dzięki ci, Orholamie. – Rzecz w tym – powiedział poirytowany Andross – że Orholam może nas uznać za ofiarę, którą warto złożyć ze względu na większą wojnę. Ja nie. Najszlachetniejsza pani, chciałbym, żebyś wróciła do swoich noży. Jeśli mamy to przetrwać, będziemy musieli być twardsi, bystrzejsi, silniejsi i okrutniejsi niż sami bogowie. Przyglądał jej się przez długą chwilę, a ona odłożyła na bok nagłą nadzieję, że może teraz jej stosunki z Zymunem ułożą się naturalniej, skoro pewne okropne rzeczy zostały wyjaśnione. – Rozkazałem tym ludziom cię pobić, bo widziałem, co robi Orea – powiedział Andross. – Widziałem, że przygotowuje cię, wyznacza ci różne zadania, żebyś poznała jej obowiązki. Nie uważałem, żebyś się do tego nadawała. Pamiętałem tę chlipiącą dziewczynę, którą byłaś, śliczną i bezmyślną. Chciałem się przekonać, z jakiej gliny cię ulepiono, czy dowiesz się, że to ja, a jeśli tak, to jak na to zareagujesz. Myślałem, że nie będziesz skłonna się zemścić, a jeżeli się zdecydujesz, to zrobisz coś głupiego i lekkomyślnego. Myliłem się wtedy co do ciebie... i później także. – Później? Chcesz powiedzieć, kiedy manipulowałeś wyborem Bieli? I kiedy próbowałeś mnie zabić?! – ale tego nie powiedziała na głos. – Będziesz potrzebowała całej swojej siły do tej walki – odrzekł. – I tej odrobiny szaleństwa albo wiary, które pokazujesz, bez względu na to, czy to prawda, czy oszustwo. Oznajmić, że zbił ją z tropu, byłoby ogromnym niedopowiedzeniem. Czy właśnie

przyznał, że próbował ją zabić? Co to było? Dlaczego? Może to był najbliższy odpowiednik przeprosin, na jakie było go stać. Wstał i podszedł do drzwi. Ona tylko patrzyła za nim oniemiała. – Ach, i żeby to było jasne – dodał, odwracając się. – Zymun jest jednym z moich noży. Ostrym i źle wyważonym, ale bardzo przewidywalnym, gdy już zrozumiesz, czym jest. Normalnie nie powinienem... Ale to nie są zwykłe czasy, prawda? Pozwól, że coś ci powiem: wyrzuty sumienia są złym doradcą. Poczucie winy często spiskuje tak, żebyśmy mieli dwie ofiary tam, gdzie była tylko jedna. Kiedy nadejdzie czas, żeby zaufać instynktowi albo zaufać synowi, wybierz mądrze, najszlachetniejsza pani.

Rozdział 41 Liv szła w milczeniu przez porzucone gaje pomarańczowe, a chmury nadfioletu biły z niej przy każdym kroku. Krzesanie stało się teraz łatwe jak oddychanie, a wielopalczaste chmury rozciągały się wokół niej we wszystkich kierunkach na setkę albo więcej kroków. Poklepała przewrócony posąg Połamanego Człowieka, pozostałości od dawna martwego cesarstwa tyrejskiego. Nie poszła do wypalonych budynków i zgliszczy Rektonu. Nie poszła do starego domu. Przybyła tu z ważnych powodów. Przekroczyła rzekę. Wydawało się, że przeszła po wodzie – drobne gejzery nadfioletu wzbijały się, żeby podeprzeć jej stopy przy każdym kroku. Przybyła na stare pole bitwy, dawno porośnięte niską roślinnością, w większości zbrązowiałą pod koniec lata. Nadal były widoczne leje po wybuchach artyleryjskich i magicznych, chociaż upłynęło osiemnaście lat i teraz złote zefiranty i krasnokwiaty tłoczyły się w tych cienistych, wilgotnych miejscach, piękno kwitło na brzydocie, nowe życie rodziło się z rozkładu. Nie do końca pewna, co jej nowe moce mogą zdziałać wśród martwych, wycofała ich większość i ukryła w sobie. Strzaskana Skała przyzywała ją, więc się na nią wspięła. – Beliol! – zawołała i chwilę potem jej pierścień zabłysł. Jej bezimienny sługa nie został bezimienny na długo po tym, jak przełamała halo. Zdziwił się, kiedy okazało się, że Liv zna znaczenie jego imienia. Beliol znaczyło „wolny od jarzma”, całkiem co innego niż Belial „pozbawiony znaczenia”. – Wolny od jarzma? – zapytała wtedy. – A mimo to mi służysz. – Nikt nie potrzebuje jarzma, żeby służyć, kiedy wierzy w tego, komu służy. To jej schlebiało, ale właśnie taki skutek miało wywołać jego pochlebstwo. – Moja pani, spętana nadchodzi – powiedział Beliol. – Znajduje się pięćset kroków stąd i porusza się powoli, zapewne żeby nie wzbudzić niepokoju. Nadchodząca Mot miała tylko dwóch strażników, dwa niebieskie koloraki, które jako takie znajdowały się całkowicie pod jej kontrolą. Reszta świty znajdowała się półtorej mili dalej. Orszak dotarł do podnóża wzniesienia po przeciwnej stronie pękniętej kopuły, jaką była Strzaskana Skała, a dalej Mot zaczęła wspinać się sama. Samila Sayeh była bohaterką Wojny Pryzmatów i później kochanką Usefa Tepa, swojego dawnego wroga. We dwoje przybyli do Tyrei, żeby razem dostąpić Uwolnienia. Widząc, że znowu grozi im wojna, Samila postanowiła zginąć podczas walki z Księciem Barw w Garristonie. Usef Tep zginął, ale ona przeżyła i teraz służyła człowiekowi odpowiedzialnemu za śmierć jej kochanka. To zabawne, jak wojna zamienia bohaterów

w złoczyńców, a wolnych ludzi w niewolników. Liv o włos rozminęła się z tą legendą w Tyrei, ale spotkała ją później w Ru, kiedy ta genialna szara mysz rozgryzła w kilka chwil problem z kalibracją Wielkiego Lustra w Ru, nad którym Liv i jej towarzysze ślęczeli wiele godzin. Gdyby ktoś miał się zorientować, co Liv naprawdę robi, to właśnie ona. Jednak czy Samila pamiętała to, czego dokonała przy Wielkim Lustrze? Czy pamiętała tamte współrzędne, które określiła w okamgnieniu? Po kilku minutach kobieta w średnim wieku wspięła się przeciwległym stokiem Strzaskanej Skały i stanęła po drugiej stronie rozpadliny. „Duolit” w kształcie pękniętego jaja był częściowo wbity w ziemię. Leżał w słońcu szary i wysoki na kilkaset stóp, osmalenia na skale wyblakły po prawie dwóch dekadach, ale nie zniknęły. Kilka wyschniętych kępek trawy uczepiło się połówek skalnych, a między nimi rozciągała się pusta przestrzeń, jakby z jaja po przełamaniu na pół wylała się zawartość. Tyle że to nie było jajo ani nawet pusta skorupa. Pewnie skalne odłamki między dwiema połówkami zostały usunięte przez szabrowników przekonanych, że tu, w epicentrum straszliwego finału Wojny Pryzmatów, musi znajdować się ukryty skarb. Możliwe, że kiedyś się tu znajdował. Książę Barw skądś wytrzasnął swój czarny luksyn. O dziwo Samila Sayeh nie miała wielu typowych cech koloraka, już nie wspominając o bogu. Jej skóra nie była krystaliczna z wyjątkiem lewej ręki, jakby nadal przeprowadzała eksperymenty, żeby się przekonać, jak niebieski luksyn może zastąpić skórę na części ciała, od której wymaga się zręczności, wrażliwości i zdolności poruszania. Reszta jej postaci wyglądała surowo i pięknie. Jej oliwkowa cera Atashanki była prawie wolna od zmarszczek, chociaż Samila miała czterdzieści cztery lata i siedemnaście dni, ponieważ jako arystokratka starannie chroniła skórę. Była smukła i uderzająco piękna, jej naturalnie niebieskie oczy wyglądały teraz jak zestalony błękit, zarówno tęczówki, jak i twardówka. Jednakże suknię miała w kolorze królewskiej purpury. Wyraz upodobań? Oznaka jej obecnego nieprzyzwoitego wręcz bogactwa? Czy też próbowała znaleźć wspólną płaszczyznę z Liv i jej nadfioletem? A może chciała pokazać, że nie ubiera się codziennie na niebiesko – „Tak, jestem błękitną boginią, ale nie muszę zawsze nosić błękitu, dzięki”. A może... Może chciała uhonorować tym kolorem swojego Usefa Tepa, Fioletowego Niedźwiedzia? Ile ze starej Samili Sayeh zostało w nowej Mot? Tak czy inaczej, dzięki nowemu wzorkowi Liv dostrzegała, że ta kobieta iskrzy się mocą. Równy puls błękitu rozpraszał z każdym oddechem swojego nadfioletowego kuzyna, a tam, gdzie spektra się stykały, jej nadfiolet jarzył się jak miecz podniesiony z kowadła i trzymany przez kilka chwil w powietrzu – kolor szybko przygasał z rozpalonej białości do wściekłej czerwieni i posępnej szarości, ale byłbyś głupcem, gdybyś chciał go dotknąć gołą ręką. Były lustrami dla siebie wzajem: dwie logiczne kobiety, chłodne i racjonalne, obie wzięto do niewoli, gdzie ich losy ściśle się ze sobą splotły. Tyle że Liv była młoda, a Samila starsza, Liv niesprawdzona, Samila sławna; dla Liv czas opowieści o niej jeszcze nie nadszedł, o Samili powstały już legendy. Najważniejsze jednak było to, że Liv pozostała wolna, podczas

gdy Samila nosiła czarny klejnot Księcia Barw na gardle. Gdyby mu się sprzeciwiła albo spróbowała zdjąć naszyjnik, klejnot ściąłby jej głowę. – Witaj, Pani Smutków – powiedziała Samila z drugiego brzegu rozpadliny. Liv nigdy dotąd nie słyszała tego określenia. Pewnie powinna o nie zapytać, ale nie miała pojęcia, w jakie gierki wciągnąłby ją teraz Książę Barw, i nie była nimi zainteresowana. – Witaj, Samilo. Teraz Lady Mot, jak mniemam? – Wzięłaś krystaliczny zalążek – powiedziała Samila – nie zakładając niewolniczej obroży. Imponujące dokonanie. – Odwróciła się w bok i dodała: – Nie, Meeno, moim zdaniem należy wyrażać swoje uznanie, kiedy ktoś na to zasłuży. Tyle że tam nikogo nie było. Nawet w nadfiolecie. Liv nie dostrzegła nawet powidoku mocy. O, to doprawdy było interesujące. Czy Meena była wersją Beliola dla Samili? Liv odkaszlnęła. – Ona może cię widzieć? – zapytała, zasłaniając usta. – Nie – odpowiedział Beliol – ale wie, że tu jestem. Przekonasz się, pani, że w twoim najlepszym interesie jest udzielać jak najmniej informacji. To, że obie miały... niewidzialnych pomocników, którzy pozostawali niewidzialni nawet dla innych bogów, coś znaczyło, lecz Liv nie była pewna co. I czy Samila popełniła błąd, pozwalając Liv zorientować się, że jej pomocnica jest obecna, czy też zrobiła to celowo? – Piękny pierścień – powiedziała Samila. – Tam właśnie trzymasz krystaliczny zalążek? – Dziękuję. I nie. Pierścień na palcu to okropnie odsłonięte miejsce, żeby przechowywać w nim taką moc, prawda? Z drugiej strony chciałam mieć drobiazg przypominający o mojej mocy, żeby móc się nim popisać, kiedy zajdzie taka potrzeba. Samila Sayeh sprawiała wrażenie, jakby spodobał jej się ten pomysł. Jednakże to było kłamstwo. To samo Liv chciała wmówić Beliolowi. Wysłała go, żeby zdobył odpowiedni pierścień, i podczas jego nieobecności wykorzystała swoje moce do stworzenia klejnotu, który iskrzyłby się i jarzył, kiedy on znajduje się w pobliżu. A ponieważ klejnot jarzył się za każdym razem, gdy Beliol się pojawiał, uznał po prostu, że zawsze się świeci. Zachęciła go też do myślenia, że to kolejny wyraz jej próżności, wysyłając go po suknie, gronostaje i inną biżuterię. To było cudowne mieć takiego posłusznego i potężnego sługę, ale Liv zbyt długo naginała się do woli innych, żeby teraz naprawdę mu zaufać. – A gdzie ty trzymasz swój? – zapytała Liv, jakby rozmawiały o modnych łaszkach. – Och, włączyłam go do ciała, rzecz jasna. Jak ty swój. Chciałam się tylko przekonać, czy spróbujesz mnie zwieść, wmówić mi, że jesteś ignorantką w kwestiach, w których nie jesteś. A Liv rzeczywiście tego spróbowała. Wpadła. Do diabła. Liv ogarnął przelotnie ten sam gniew, który poczuła wcześniej, gdy Samila upokorzyła ją, z taką łatwością rozgryzając problem z Wielkim Lustrem. – Rzeczywiście służysz człowiekowi, który próbował mnie zniewolić – powiedziała Liv i uśmiechnęła się do jędzy.

– Mnie pierwszą zniewolił. – Bardzo różnie można na to zareagować – odparła Liv. – Tu nie ma czarnego luksynu – powiedziała Samila, nie zważając na jej słowa. – Doprawdy? – Już dawno cały stąd zabrano. Marnujesz czas, jeśli przyszłaś go tu szukać. – Po to właśnie tu przybyłam? – spytała Liv. – Dorastałaś tam, w tym przeklętym Rektonie – odpowiedziała Samila. – Powiedziałam Białemu Królowi, że może odwiedzasz to miejsce, żeby się pożegnać. Żeby opłakać swoich zmarłych. On uznał, że jedyny powód, dla którego mogłaś się tu wybrać, to właśnie to pole bitwy. Tak naprawdę to nie chodziło ani o jedno, ani o drugie. – Biały Król? – spytała Liv. Samila Sayeh wzruszyła ramionami. – Ten, który łączy wszystkie kolory? Jak przeciwieństwo Pryzmata? – Pryzmat nie działa w ten sposób. Żeby połączyć kolory z powrotem, jest potrzebny drugi pryzmat. – Mieliśmy już dwóch Pryzmatów na raz. Przed twoim czasem – odparła sarkastycznie Samila Sayeh. – I nie dało nam to bieli. Ty stara wiedźmo. – Czyli Koios wysłał cię, żebyś powstrzymała mnie przed marnowaniem czasu? – zapytała rozbawiona Liv. – Bardzo to miłe z jego strony. – Chce, żebyś do niego powróciła. Nie nosisz obroży, ale nasz rodzaj nie może ukrywać się przed sobą wzajemnie. On zdoła odnaleźć cię wszędzie na świecie. Z drugiej strony ty także wyczujesz jego, czy kogokolwiek z nas, gdy przyjdziemy po ciebie. To byłby nużący pościg. Zamiast tego oferuje ci królestwo. Ilytę, zwyczajową siedzibę Ferriluxa. – A co mnie obchodzi Ilyta? – Co cię obchodzi dowolna ludzka kraina? Teraz jesteś boginią. Jednak dobrze jest mieć dom i ludzi, którzy zgromadzą się wokół ciebie i będą cię czcić. – On naprawdę myśli, że wygra, co? – W tym momencie to niemalże nieuniknione. Pytanie brzmi: gdzie ty będziesz stała, kiedy walki się zakończą? Oferuje ci także nadfioletową marę, bez której nigdy nie osiągniesz pełni mocy. – Moją marę? On ją ma? – Właśnie odsłoniłaś swoje karty, hm? Liv nie wiedziała, o czym Samila mówi. – To nieistotne. I tak się domyślił. – Czego? – zapytała Liv. – Ty jesteś powodem, dla którego Chromeria ukrywa tyle wiedzy, Aliviano Danavis. Włączyłaś do ciała krystaliczny zalążek, zanim stał się marą. Gdybyś poczekała, aż mara uformuje się wokół niego, i dopiero wtedy go włączyła, zyskałabyś zarówno moc, jak

i miejsce, które ją wzmocni. Włączyłaś zalążek do ciała przedwcześnie i teraz nigdy nie uformuje się z niego świątynia. Chyba że wpadniesz na rozwiązanie, z którego obmyśleniem nawet nasi przodkowie się zmagali. Jeśli jednak ktoś ma rozgryźć ten problem, to pewnie właśnie Ferrilux. Powodzenia. – Znalazł drugi kryształ? – zapytała Liv. – Jeszcze nie, ale jak możesz się domyślać, ponieważ jest niewidzialny i istnieje tak niewielu nadfioletowych krzesicieli, którzy coś potrafią, nadfioletowy zalążek krystaliczny jest najtrudniejszy do znalezienia. Ma jednak drużyny, które go szukają. Rozumiesz, to kij i marchewka w jednym. Może ci go dać, jeśli będziesz mu służyć, albo, jeśli go znajdzie, zabić ciebie i stworzyć nowego, silniejszego Ferriluxa, który będzie mu wierny. Liv zacisnęło się serce. Możliwe, że była najsprawniejszym poszukiwaczem nadfioletu, ale inni bogowie będą wyczuleni na jej ruchy, a Biały Król może szukać w wielu, wielu miejscach naraz. To był wyścig do śmierci. Nie sposób się nawet dowiedzieć, czy kolejny krystaliczny zalążek w ogóle się uformował. Równie dobrze Liv może poświęcić każdą chwilę, żeby przez dziesięciolecia szukać czegoś, co nie istnieje. I nie będzie miała wyjścia, bo od tego zależy jej życie. A w tym czasie Biały Król oddeleguje do tego swoich ludzi. – To twoja propozycja? – zapytała. – Mogę żyć jako królowa-niewolnica? – Jego propozycja. Mnie nie obchodzi, co wybierzesz. Teoretycznie jesteś buntowniczką. Oszczędzenie ci życia już jest hojną ofertą. Jesteś jednak specjalna, a nadfioletowi zawsze byli inni i, mówiąc szczerze, słabi. Nigdy nie będziesz musiała nosić obroży z piekliszczem, ale owszem, ugniesz kolana. Servient omnes. Będziemy służyć, dziecko. – Ja nie – odpowiedziała Liv, ale zabrzmiało to pusto. Samila Sayeh westchnęła. – Pory roku przychodzą i odchodzą, ale młodzi zawsze będą myśleć, że wiedzą więcej od starszych. – Czasem mają rację. – Liv wiedziała jednak, że zachowuje się niedojrzale. Nie szkodzi. Może dzięki temu jej nie docenią. Coś bardziej ludzkiego pojawiło się w tonie Samili, kiedy po pauzie powiedziała: – Naprawdę mam nadzieję, że to jeden z takich przypadków. A potem po prostu odwróciła się i odeszła. – Poczekaj! – zawołała Liv. – To wszystko? Żadnej pułapki? Żadnych targów? – Między bogami? I to niechętnymi? Nie. Jeśli przyjmiesz jego ofertę, będziesz wiedzieć, gdzie go szukać. Wyczujesz go, możesz już go wyczuwasz, nawet stąd. Jeśli mogę jednak... – Mów, proszę. – Daj sobie czas, żeby odwiedzić wioskę. Bez względu na powody twojej wizyty jesteś tutaj. Nigdy nie znajdziesz drugiego dobrego powodu, żeby odwiedzić to miejsce, do którego nigdy nie jest po drodze. Zwłaszcza odkąd zostałaś boginią. Będziesz żałować, że nie zobaczyłaś, co zostało z miejsc, które kochałaś. Liv patrzyła na starszą kobietę przez dłuższą chwilę.

– Dziękuję. Jedno pytanie. – Skoro aż tu zaszłyśmy... – Masz nadzieję uciec? Mot milczała przez dość długą chwilę. Machnęła na niesłyszalny głos, który do niej przemawiał. – Nie – odrzekła w końcu. – Zostawiam nadzieję dla rzeczy możliwych. – Po drodze tutaj przeszłam przez Garriston – powiedziała Liv. – Większość tych, którzy zginęli w bitwie, pochowano w zbiorowych grobach. Samila Sayeh wstrzymała oddech. – Ale niektórzy mieszkańcy slumsów pomyśleli, że ciała krzesicieli mogą być warte okupu od rodzin. Zwłaszcza ciała Czarnogwardzistów i... dichromatów. – Liv nie wypowiedziała imienia Usef Tep. Potrafiła wyczuć niebezpieczny grunt. Nigdy nie budź gwałtownych emocji w tych, którzy chlubią się logiką. – Wejdź przez Bramę Wiedźmy. Skręć w trzeci zaułek na lewo. Niebieskie drzwi na końcu. Pytaj o Ordoño. Potem Liv odeszła. Żeby wytracić czas do chwili, kiedy Mot znajdzie się dość daleko, by nie wiedzieć, dokąd dokładnie uda się Liv, poszła do martwej wioski Rekton. Ostatecznie zaszła do starej rudery Kipa, która jakimś cudem nie spłonęła. Wciągnęła jego zapach głęboko, dość głęboko, żeby przesłać mu wiadomość nadfioletem, gdziekolwiek teraz przebywał. Był jedyną niewiadomą, jaka została, jedyną nadzieją na zwycięstwo. Czy ją zrozumie? Nadfiolet, Kip. Kto inny wysłałby wiadomość w nadfiolecie? Znajdowała się jednak pół świata dalej i jeszcze nie zyskała takiej kontroli, żeby przesłać wiadomość wyraźnie. To pewnie była beznadziejna próba. Otworzyła szafę. Co za kloaka. Zobaczyła drobne zadrapania i ciemne plamy od wewnętrznej strony drzwi. Szczurze gniazdo leżało na podłodze razem ze starymi kośćmi, sierścią i szczurzymi bobkami. Nie miała pojęcia, że Kip mieszkał w takiej nędzy. – Dlaczego płaczesz? – zapytał ją Beliol. Rzeczywiście miała mokre ślady na twarzy. Na obu policzkach. – Nie wiem – odpowiedziała szczerze.

Rozdział 42 – Mamy problem – powiedział conn Arthur, kiedy jego ślizgacz uderzył o brzeg wysepki, na której Kip obozował z Mocarzami. – Wyjaśnię po drodze. Kip i Cruxer pomogli zepchnąć ślizgacz i wskoczyli na pokład. Za nimi popłynie ślizgacz Mocarzy. Natychmiast ruszyli, chociaż trochę niezgrabnie. Duchy nadal uczyły się pływać na ślizgaczach. – Czerwony kolorak uciekł wczoraj podczas potyczki przy magazynie – powiedział conn Arthur. – Charakterystyczny. Nie miał skóry na przedramionach. Oczywiście uciekło też parę innych koloraków i żołnierzy. Tyle że jego... Jego rozpoznaliśmy. Nazywa się Baoth. Był nowicjuszem w Cienistym Zagajniku. Odszedł od nas parę lat temu. To nie było przyjazne rozstanie. Jego talenty polegają... na czymś innym. I najwyraźniej rozwijał je, a teraz znalazł dla nich miejsce wśród Krwawych Szat. Kłopot w tym, że nas rozpoznał. Jeden z naszych zwiadowców wypatrzył go zeszłej nocy. Niósł jakieś etui na zwoje. Myślimy, że wraca do armii, żeby zdać raport z wczorajszych wydarzeń, zarówno ponad, jak i poniżej wodospadu. I oczywiście doniesie, kim jesteśmy. Jeśli zaś my dorwiemy te dokumenty, zorientujmy się, ile wiedzą. – Chrząknął i brzmiało to jak sapanie niedźwiedzia, który rozrywa obalony pień szukając pędraków. – Chcesz go dopaść – domyślił się Kip. – Jedna z naszych kobiet, która tu dorastała, powiedziała, że zna rzeczną dolinę, którą Baoth będzie musiał tej nocy pokonać. Jest dostatecznie wąska, żebyśmy mieli pewność, że nie prześlizgnie się nam między palcami. Dalej już go nie dopadniemy. Nie wiemy dokładnie, gdzie znajduje się armia Białego Króla, a on będzie mógł wybierać między wieloma ścieżkami. Większość z nich leży z dala od rzeki. Ślizgacze to na razie nasza największa przewaga. Oto nasza szansa, żeby wykorzystać ich szybkość. Kip spojrzał na Cruxera. – Wszystko, co może zminimalizować wiedzę Krwawych Szat na nasz temat... – powiedział młody dowódca. – Możemy ruszyć za nim i wrócić pojutrze na wyspę Fechín? – zapytał Kip. Obiecał, że spotka się tam z Cwn y Wawr. – To będzie wymagało powrotu po własnych śladach, ale... ze ślizgaczami to żaden problem – zapewnił go conn Arthur. Płynęli więc w górę szeroką rzeką przez kilka godzin. Kip zauważył, że jeden z Duchów towarzyszących connowi, jego nowy ochroniarz, nosi białą włócznię z wyciętymi żółknącymi runami. Grot w kształcie liścia wykonano z piekliszcza.

– To włócznia sharana ru? Młody człowiek nie krył ogromnego zadowolenia. – Mój prapradziadek dostał ją od Zee Dębowej Tarczy. Lubił mówić, że o mały włos nie zmienił biegu historii za pomocą tej włóczni. Przed bitwą pokrył ostrze trucizną, a w trakcie zranił w ramię Dariena Guile, ale okazało się, że mędrzec, który przygotował truciznę, był szarlatanem. Darien dostał tylko wysypki na trzy dni! Później mój ojciec służył w domu Dariena Guile i Selene Dębowej Tarczy. Dziadek Sé powiedział, że bał się, że przypłaci życiem to zadrapanie, kiedy jego zwierzchnicy zawarli pokój i się pobrali. Ale Guile tylko uśmiał się z jego opowieści. Trzymał Dziadka Sé przy sobie przez wiele lat. Nawet odwiedził nas, kiedy mój prapradziadek leżał na łożu śmierci, i po raz ostatni uśmiali się z tej historii. To był wielki człowiek, ten Darien Guile. Żałuję, że nasze rody nie pozostały razem podczas Krwawych Wojen, mój panie. Podczas tych ciągnących się bez końca walk doszło do tak wielu zmian frontów, że Kip nie był pewien, kiedy rodziny mogły się rozdzielić. – Dobra wiadomość jest taka, że znowu stoimy po tej samej stronie – odrzekł Kip. – Jak się nazywasz? – Garret, panie. – Cóż, jeśli kiedykolwiek będziesz szukał uważnego słuchacza, który zada ci milion pytań na temat tej włóczni, to porozmawiaj z Ben-hadadem. Powiem więcej: jeśli nie chcesz o niej rozmawiać, to lepiej ją schowaj. I w tej samej chwili rozległ się krzyk, kiedy na jednym ze ślizgaczy conna wybuchła dysza napędowa. Pół godziny później, już na brzegu Ben-hadad podszedł do niego o kuli. – Naprawy nie powinny zająć więcej niż pół godziny – zameldował. Traktował awarię bardzo osobiście. Kip nie miał do niego pretensji. Po prostu nie można było oczekiwać dobrego krzesania od amatorów. Winił nauczycieli z Cienistego Zagajnika. Do diabła, jaki krzesiciel idzie przez życie, nie krzesząc? Pewnie, pożyjesz wtedy siedemdziesiąt lat zamiast czterdziestu albo pięćdziesięciu, ale krzesiciel to świeca. Stworzono go, żeby spłonął, dając światło. A to były świece, które żyły i umierały, prawie nie zetknąwszy się z płomieniem. Dla kogoś, kto zawsze słyszał, że krzesiciele otrzymali swoje moce i przywileje dla dobra społeczności, to brzmiało niesłychanie egoistycznie. Z drugiej strony, podchodząc do sprawy czysto utylitarnie, będą mogli więcej dla niego krzesać, jeśli nauczy ich dostatecznie szybko, jak nie dać się zabić. Kip wolał nie dzielić oddziału, więc porozmawiał z kobietą znającą dolinę, przez którą miał przejść Baoth. Uznał, że mogą poświęcić godzinę albo dwie na naprawy, nie tracąc szansy na przechwycenie koloraka. A Ben poprosił o jedną. – Masz półtorej – powiedział mu Kip. Wszystko zawsze trwa dłużej, niż człowiek planuje. Kiedy pozostali rozpalali ogień, przygotowywali lunch i sprawdzali stan swoich ślizgaczy,

Kip uczył się na pamięć map i planował, gdzie na brzegu porzucą ślizgacze, kogo przy nich zostawią, jak pozostali rozproszą się w lesie. Duchy wytropią ślady koloraka, jeśli znajdzie się przed nimi. Jeżeli go wyprzedzą, przygotują zasadzkę. W przeciwnym razie poczekają do zmroku, kiedy nie będzie mógł już krzesać, i napadną na niego w obozie. Baoth był czerwony, więc Kip uznał, że rozpali ognisko, zyskując dzięki temu źródło. O wiele łatwiej będzie go znaleźć. – Jesteś pewien swoich tropicieli? – zapytała conna. Ten pokiwał głową. – Chociaż nie miałbym nic przeciwko, gdybym miał tu Daimhina Weba. – Daimhina Weba? – spytał Kip. Coś dziwnego zadźwięczało mu w uchu, kiedy usłyszał to imię. – Młody człowiek. Przerażający. Przebywał daleko za Zieloną Przystanią, kiedy ostatnim razem o nim słyszałem. W dawny języku nazywają go Sealgaire na Scian. – Ten, Który Poluje Nożami? – zapytała Tisis. – Wiem, że to nie brzmi bardzo imponująco – odpowiedział conn Arthur – ale... Ale Kip oberwał dokładnie między oczy. Wszystko zniknęło w szumie liści. A potem zdał sobie sprawę, że leży na ziemi i mruga powiekami, patrząc na otaczającego go zatroskane twarze. – Na klejnoty Orholama, Łamacz, omal nie wpadłeś do ogniska – powiedział Ferkudi. – Gdyby Duży Leo cię nie złapał... – Cierpi na padaczkę? – zapytał Tisis conn Arthur. – Przestańcie! – zawołał Kip. – Uciszcie się, proszę. Sięgnął po wspomnienia, które już rozpływały się jak zapach na wietrze. Zapach. Właśnie. Coś się paliło. Nie, coś wcześniej się paliło. Kip otworzył oczy i wyciągnął kij z ogniska. Wbił go w ziemię, by zgasić żar, i zaczął iść, machając przed sobą dymiącym kijkiem. Był skupiony. Wraz pierwszym ogniwem łańcucha pojawiły się następne, wystarczyło pociągnąć. Zapach był wspomnieniem z płonącej wioski. Zamrugał raz. Drugi. Wrócił do ogniska i stanął obok Tisis. Mruknął jej do ucha: – Nie odpłynąłem teraz na długo, co? – Słucham? Nie. Tylko na kilka chwil. Dobrze. – Przepraszam, ale muszę zapytać – odezwał się conn Arthur. – Jesteś chory? A bardziej konkretnie: jesteś zbyt chory, żeby nami dowodzić? – Nie i nie. To było chwilowe i już mi lepiej. Musiałem zjeść wczoraj wieczorem coś, co mi nie podeszło. Winsen odchrząknął w pięść. – Jak dla mnie nie brzmiało to, jakby coś ci nie podchodziło.

Pozostali Mocarze się zaśmiali. – Ej! – oburzył się Kip. Duży Leo wykrzykiwał falsetem jak w miłosnym uniesieniu: – Ach! Aach! Złotousty Kip zawiódł. Zerknął na Tisis. Zarumieniła się, ale natychmiast odgryzła się Dużemu Leo. – Och, myślisz, że to byłam ja? – Zerknęła znacząco na Kipa. Wybuchnęli śmiechem. – Ach! Ach...? – westchnął Duży Leo. Ostatnie westchnie zdołał wypowiedzieć ze znakiem zapytania, zerkając z ukosa na Kipa. – Dobrze, już dobrze – odparł Kip, przyjmując cięgi od przyjaciół. – Poćwiczę bardziej męskie... ejakulacje. Nocami. Kiedy wy, chłopcy, będziecie tulić się do siebie. – Uuuu – zabuczał Duży Leo. – To była niska zagrywka, bracie – odparł Winsen. – Ferk opowiadał wam, jak Duży Leo przerzucił przeze mnie rękę zeszłej nocy? – Nie – powiedziała Tisis. – Co się stało? – Nie mogłem uciec! Nie chciał się obudzić! – Faceta ogarnia czasem tęsknota – tłumaczył się Duży Leo. – Szukam nowego kumpla do namiotu – ogłosił Winsen. – Ferk? Wiem, że chrapiesz, ale jakoś to zniosę... – To nie było chrapanie – powiedział Cruxer. – Nie wiem, o co tu chodzi. Wszyscy jemy to samo, ale tyłek tego faceta... Gdybyśmy mogli wykorzystać jego wiatry w charakterze broni... – To było pierdzenie?! – zdumiał się Duży Leo. – Myślałem, że ktoś do nas strzela! Obudziły mnie ze sześć razy! – Czekaj, obudziłeś się sześć razy? Znaczy nie spałeś? – zapytał Winsen. – To czemu nie zabrałeś ręki? – Oj, dajcie spokój – odezwał się Ferkudi. – Może pierdzę trochę więcej niż niektórzy z was, ale przynajmniej moje wiatry nie śmierdzą. – Ferk – odezwała się Tisis – czułam cię w naszym namiocie z odległości pięćdziesięciu kroków. – Teraz to już robicie sobie jaja – oburzył się Ferkudi. – Śmiało, śmiejcie się, ale nie rozumiem, dlaczego to ja zawsze obrywam po tyłku... – Urwał, jakby doznał olśnienia. – Czekajcie, ja naprawdę jestem tyłkiem Mocarzy, nie? Oto moje przeznaczenie. – Może pójdziecie sprawdzić, czy Ben-hadad nie potrzebuje pomocy – zaproponował Kip. Zauważył, że conn Arthur milczy od kilku minut. Nie odezwał się słowem, odkąd zaczęły się żarty. Kip skupił się na przyjaciołach, a tamten stał jak niedźwiedź na tylnych łapach, który wpatruje się w człowieka, jakby nie mógł się zdecydować, czy opaść na cztery łapy i odejść, czy też zaatakować z niespodziewaną furią. Tisis odeszła ostatnia, całując go na pożegnanie w policzek i mówiąc: – Przepraszam, to było wredne z mojej strony. Będziesz musiał mnie później ukarać.

– Jasne, jakbym mógł cię ukarać za... – Kip urwał. – Znowu nie zrozumiałem, co? Mrugnęła do niego porozumiewawczo i odeszła, zostawiając go z gniewnym olbrzymem. Kiedy jednak Kip mu się przyjrzał, okazał się nie tyle gniewny i niezadowolony, ile osamotniony. Dla tego człowieka radość była tylko wspomnieniem. Gdy wreszcie się odezwał, powiedział: – Winszuję z okazji ślubu. – Dziękuję. – Znajdujemy się teraz daleko od bezpiecznego terenu. Myślę, że rozbijanie namiotu z dala od obozu to zły pomysł. Powinieneś znaleźć się w samym środku obozowiska. Ty i twoja małżonka możecie robić to co zwykle. Nasi ludzie nie wstydzą się takich rzeczy. – Jasne – odpowiedział bez przekonania Kip. Spodziewał się, że komentarz wielkoluda będzie dotyczył czegoś całkiem innego. – Sibéal była pod dużym wrażeniem tego, co widziała ostatniej nocy. – Tak? – Ale widzę, że nadal jesteś bardzo młodym człowiekiem. To oczywiście zabolało – taki przytyk ze strony wielgachnego, imponującego, starszego mężczyzny. Było też w tym trochę prawdy. Żarty na temat seksu z kumplami? Czy to byli jego kumple? Może powinien uważać ich za swoich ludzi? Czy on, ich przywódca, nie powinien zażądać większego szacunku? Stary Kip wciągnąłby tę zniewagę w swoje wielkie, stare, tłuste ego i gryzłby ją, aż połamałby kości, dobrał się do szpiku i w końcu wróciłby, podjąwszy decyzję. Tamten Kip nie był taki głupi. Ponieważ przeciwnym rozwiązaniem byłoby zaatakowanie conna Ruadhána Arthura. Tak postąpiłby każdy młodociany pyszałek. – Nie mylisz się – odpowiedział Kip – ale powiedz mi, dlaczego to mówisz? Jesteś milczącym człowiekiem i nie jesteś głupi. To była próba czy przyjazne ostrzeżenie, że twoi ludzie nie ufają mi z powodu mojego wieku i powinienem uważać? A może nasza przyjaźń budzi w tobie gorycz? Conn popatrzył na Kipa zmrużonymi, niebieskimi oczami. Pogładził rudą brodę. – To była próba. Nie zaplanowałem tego wcześniej. Chciałem po prostu zobaczyć, czy stracisz nad sobą panowanie, jeśli powiem ci to prosto w twarz. Nie wiem, jakim jesteś człowiekiem, ale denerwuję się przy tobie. Poprowadziłeś nas do wspaniałego zwycięstwa pod Deora Neamh. Może skromnego w liczbach, ale strategicznie ważnego i bezbłędnie zaplanowanego, a dokonałeś tego zaraz po tym, jak do ciebie dołączyliśmy, co bardzo nas podbudowało. Jak ty to robisz? – Czytałem trochę książek. Prawda była taka, że przeczytał parę książkę Corvana. Nie pięćdziesiąt, ale ze cztery. To, czego dokonał pod Deora Neamh, nie wymagało wykucia nowej doktryny wojennej. Akcja dywersyjna była dość prosta i chociaż nigdzie nie czytał o wykorzystaniu nadfioletowych flar, to był pewien, że nie on pierwszy wpadł na taki pomysł. Wchłonął także mnóstwo kart, mnóstwo wspomnień. Z pewnością musieli znaleźć się

pośród nich także najwięksi stratedzy swoich czasów. Kip wiedział, że powinien się martwić obecnością martwych ludzi w jego głowie. Tyle że to nie byli intruzi. Wspomnienia siedziały na jednej półce w bibliotece jego umysłu, a on wiedział, które należą do niego, a które nie. Nie czuł się bardziej zagrożony tymi wspomnieniami niż wspomnieniem z barwnie napisanej książki. Przeważnie. Nagłe omdlenie, bo uruchomił niewidoczną pułapkę ze wspomnieniami Daimhina Weba było niepokojące. I mogło być niebezpieczne, gdyby wydarzyło się w trakcie walki albo w podobnych okolicznościach. Ale przede wszystkim było, minęło. Chociaż raz nie roztrząsał tego zbytnio. Gdyby potrafił znaleźć taktyka w swojej głowie i zagarnąć jego sposób myślenia, aby uratować własne życie i przyjaciół, dla Kipa nie różniłoby się to od studiowana taktyk generała Corvana Danavisa podczas Wojny Fałszywego Pryzmata. To rzeczywiście trochę dziwne studiować kogoś, kto jest ci bliski, w taki sam sposób, w jaki studiujesz wielkie postaci historyczne, ale szybko przechodzisz nad tym do porządku dziennego. – Przeczytałeś trochę książek – powiedział beznamiętnie conn Arthur. – Sam Ojciec Fiolet powiedział, że nauczył się wszystkiego, co wie o walce, z książek, i że w ostatniej bitwie walczył, stosując te same strategie, które wykorzystał, by wygrać w pierwszej. Sztuka nie polega na tym, żeby wiedzieć, co robić, ale by wiedzieć dokładnie, co twoi ludzie mogą zrobić, i dopilnować, by zrobili to we właściwym czasie. Tym jeszcze nie musiałem się wykazać. – Zatem mimo zwycięstwa, które przyszło ci bez trudu, martwisz się, że nie wiesz, co robisz. – Mieliśmy szczęście. I boję się, że następnym razem to nie wystarczy, że moje umiejętności nie będą rosły równie szybko, jak rośnie nasza armia. – Ach, zatem tego się obawiasz – prychnął conn. – Dlaczego to cię śmieszy? – Bo nie przyszło ci do głowy bać się, że nikt do ciebie nie dołączy. Nie potrafię powiedzieć, czy niezachwiane oczekiwanie sukcesu to efekt twojej młodości i niedoświadczenia, niepoczytalności, czy też zasłużonej pewności siebie. A najdziwniejsze jest to, że nie jestem pewien, czy w tej chwili ma to znaczenie. – Ale... – zaczął Kip. – Ale będzie miało znaczenie – odpowiedział conn Arthur. Sprawiał wrażenie, jakby nie był przekonany, czy chce to mówić. Teraz już nie chciał rozzłościć Kipa. Naprawdę bardzo się martwił. – Pewnego dnia stawimy czoło samemu Białemu Królowi albo jednemu z jego generałów i nie chcę, żebyśmy właśnie tego dnia odkryli, że to było od początku szaleństwo albo młodość. – Sporo niepokoju powiązałeś z kilkoma infantylnymi żartami. – Nie chodzi tylko o treść żartów, ale o fakt, że żartujesz. Świetnie się tu bawisz – powiedział conn Arthur. – Bawiłem – odrzekł beztrosko Kip.

Jednak dotarło do niego, o czym mówi conn. Może włochaty niedźwiedź źle zrozumiał to, jak szybko Kip potrafi przejść od żartów do zadumy. – „Człowieka, który kocha wojnę, będą bać się jego wrogowie. A powinni bać się go przyjaciele” – powiedział conn Arthur w taki sposób, żeby było jasne, że to cytat. Kip zachował się nierozważnie. Conn Arthur robił wrażenie groźnego wojownika. I pewnie mógłby się takim stać, gdyby pożył dostatecznie długo. Prawdopodobnie jeszcze do wczoraj ani razu nie walczył. Był wstrząśnięty. Nie rozumiał, jak zmienia człowieka widok stosu świeżo ściętych głów ułożonych w piramidę, co to znaczy znaleźć połowę nogi przyjaciela leżącą na twoim plecaku albo śmiać się, gdy kula z muszkietu świsnęła ci koło ucha, bo usłyszenie świstu znaczy, że nie trafiła. Nie pojmował, jak cenny jest wszelki śmiech, bo czasem przy ognisku w obozie śmiech jest jedyną rzeczą, która powstrzymuje cię przed roztrząsaniem rzeczy, które widziałeś albo które zrobiłeś. Kip jednak zachował się nierozważnie. Zadaniem wojownika jest także pamiętać, co to znaczy być cywilem. Chronić niewinność, nie szydzić z niej. Kip rozpoznał cytat. – Erastophenes, „Taktyka”, czwarty zwój, o ile dobrze pamiętam? Conn pokręcił głową. Nie wiedział, skąd pochodzi cytat. – Tak naprawdę to cytat z podsumowania na szóstym zwoju – powiedział Kip. – Zdałeś. Cieszę się, widząc, że nie jesteś człowiekiem, który udaje, że wie coś, czego nie wie. Przynajmniej w pewnych kwestiach. – Teraz ty poddajesz mnie próbie? – Słyszałeś cytat z Veliki Edena: „To dobrze, że wojna jest taka straszna, bo inaczej moglibyśmy ją pokochać”? Myślisz, że żartował? – Słyszałem – odpowiedział conn. – Zawsze uważałem, że to znaczy, że ku swojemu nieszczęściu ludzie są głupcami, którzy zbyt pośpiesznie chwytają za broń. – Ja to rozumiem inaczej: wojna to piekło, ale wszyscy moi przyjaciele tkwią w tym piekle. Conn Arthur zamyślił się. – Czas powie, kto z nas ma rację. Może obaj. Mam tylko nadzieję, ze względu na nas wszystkich, że twoja wiedza bezboleśnie zamieni się w mądrość. A teraz, za pozwoleniem, lordzie Guile. Kip skinął głową zaskoczony, że conn prosi o pozwolenie odejścia. Jednakże, nim odszedł za daleko, zatrzymał się i odwrócił. – A, i jeszcze jedno. Powiedziałem, że moi ludzie nie wstydzą się spraw korzenia i jaskini... ale docenią, jeśli wykażesz się pewną powściągliwością, pamiętając, że niektórzy próbują spać w pobliżu. – Jasne... – odpowiedział Kip. Korzeń i jaskinia? Ach! – Jasne! Kiedy minęło półtorej godziny, Ben-hadad nie dość, że nie naprawił pierwszego ślizgacza, to jeszcze znalazł potencjalnie katastrofalne pęknięcia na trzech innych. Kip uznał, że należy je zostawić, a sam ruszył przodem z czterema łodziami

załadowanymi najlepszymi wojownikami. Tisis została. Na pożegnanie powiedziała: – Bardziej się przydam tu do rozmawiania niż tam z tobą do zabijania. – Spojrzała skonsternowana. – Nie chciałam rymować. – Nie masz czym się przejmować. – Bardzo śmieszne, ciągle mi dokuczasz. – A ty chętnie mnie pouczasz. – Zmarszczył brwi. Co jest, u diabła? – Wiem, że znowu coś zrymowałem – dodał – ale przysięgam, że tego nie... planowałem. – Zamrugał. – Przepraszam, to dziwne rymować i o tym nie wiedzieć... – Nie szkodzi, kochanie, wiem, co chcesz... – Tisis szukała innego słowa, ale w końcu się poddała: – ...powiedzieć. Kip, co to znaczy? – Nie wiem, jak to wytłumaczyć. Efekt jest zdecydowanie nieprzypadkowy... – Nadfioletowy! – wykrzyknęła. Wydawało się, że pierwsza linijka mogła dotyczyć czegokolwiek, ale jakby uruchomiono jakiś nieunikniony łańcuch przyczyn i skutków, odpowiedź na nią musiała się rymować. Nawet niepełne rymy działały. A gdyby zakończyć linijkę słowem, które się nie rymuje? Rety! Nadfiolet! Tisis nie chodziło tylko o rym do słowa „przypadkowy”; chciała powiedzieć, że powinienem spojrzeć w nadfiolecie. Zmrużył źrenice do nadfioletowego spektrum i zobaczył przelatującą obok nich gwałtowną i uporządkowaną burzę kolorów. Jak mechaniczna ośmiornica, której każda macka wygina się na milionach zawiasów, burza omiotła obóz, ale każde ramię zginało się tylko pod kątem prostym. Kip podał Tisis nadfioletowe okulary, by ona też mogła to zobaczyć. Kilka osób w obozie podniosło ze zdumieniem wzrok. Ci, którzy szli, poruszali się tylko po liniach prostych. Nadfiolet był wszędzie. A potem, zanim Kip zdążył powiedzieć słowo, przepadł. – Nic ci nie jest? – zapytała Tisis. – Czemu pytasz? – Bo nadfiolet zawirował wokół ciebie, tworząc dziwny lejek, a potem zniknął. – Tak? – Myślał, że nadfiolet jest wszędzie, ale ponieważ znalazł się w środku chmury, mógł to tak odebrać. – Zupełnie jakby ciebie szukał. I znalazł.

Rozdział 43 Była w tym jedna miarka praktyczności. Odrobina niezdecydowania. Szczypta życzliwości. Cztery miarki tchórzostwa. Teia zapaliła tylko niebieskie i nadfioletowe światła, kiedy znowu weszła do pokoju treningowego Pryzmata. Coraz częściej tu trenowała, odkąd zbierała się na odwagę, żeby porozmawiać z Gavem Greylingiem. Dobra, odkąd unikała rozmowy z Gavem Greylingiem. Starała się nie przychodzić tu za często, ale sala treningowa stała się jej niebem. Żyło tu wiele dobrych wspomnień, miała tu kontrolki światła, lustra, spokój, wszystkie niezbędne składniki do ćwiczenia rozszczepiania światła. Starała się nie przychodzić tu za często, ale nie starała się zbyt mocno. Dzięki płaszczowi niewidzialność przychodziła jej oszałamiająco łatwo. Wkładała pelerynę, otwierała się na paryl i reszta działa się sama, bezbłędnie. Och, błogosławiona, błogosławiona niewidzialność. Nadal musiała być świadoma pewnych rzeczy. Była niewidzialna, ale nie niesłyszalna. Nadal zostawiała odciski stóp. Jeśli naciągnie kaptur na oczy, to przestanie cokolwiek widzieć, więc w dobrze oświetlonych miejscach musiała wpatrywać się we własne stopy i tylko czasem zerkać ukradkowo, wiedząc, że każdy, kto akurat spojrzy we właściwe miejsce, ujrzy pozbawione ciała oczy. Peleryna była dostatecznie długa, żeby zasłonić jej stopy, ale przy każdym ruchu się przesuwała. Biegnąc lub wchodząc po schodach, Teia mogła odsłonić nogi. Ponadto długość materiału sprawiała, że ocierał się o ziemię. Każdy brud, który na nim zostawał, był widoczny. Gdyby nie prała peleryny regularnie, kurz zebrany z powietrza powoli zmniejszałby jej skuteczność. Oczywiście całym praniem w Chromerii zajmowali się niewolnicy i oczywiście Teia nie spuściłaby płaszcza z oka, więc musiała wymyślić sposób, żeby prać go samej. Czasem robiła to właśnie w tym pokoju. Przygotowała sobie nawet wymówki – tara wzmacnia ręce, te niezguły rozdarły jej pelerynę ostatnim razem, takie proste czynności na swój sposób sprawiają jej przyjemność... Kiepskie kłamstwa, ale na razie nie musiała się żadnym posłużyć. Jednakże po długich ćwiczeniach peleryna stała się po prostu jeszcze jednym narzędziem. Umożliwiała jej wykonanie rzeczy, których inaczej nie byłaby w stanie dokonać, ale miała swoje ograniczenia, a Teia szybko je poznała. To nie był miecz albo włócznia, które wymagają lat nauki, zanim się je opanuje, ale raczej para butów – orientujesz się, na ile podeszwy się ślizgają, musisz je rozchodzić, a potem zapominasz, że masz je na sobie.

Ciekawsze dla Teii niż nauka posługiwania się peleryną było odkrywanie zasad jej działania. Włączyła czerwone światło w sali treningowej, a potem sięgnęła wolą w głąb płaszcza, żeby się zorientować, w jaki sposób rozszczepia on czerwone światło. Potem powtórzyła to samo z pomarańczowym, żółtym, zielonym i niebieskim spektrum. I tak godzinami. Doszła do ciekawych odkryć w ciągu miesięcy od wyjazdu Kipa, chociaż nie tego szukała. Po pierwsze, otoczona chmurą parylowego gazu Teia stawała się niemal tak doskonała jak superchromata. Sama chmura działała jak filtr, jak spolaryzowany gaz. Filtrowała błękity tak, żeby otrzymywało się idealne światło do krzesania niebieskiego luksynu, czerwone światło do idealnej czerwieni i tak dalej. Gdy Teia trzymała pęcherzyk parylowego gazu tak, by pokrywał jej jedno oko, mogła spojrzeć na dowolny luksyn i powiedzieć, jak dobrze został wykrzesany. Jeśli wyglądał dokładnie tak samo dla obu oczu, to został wykrzesany idealnie, więc zapewne przez superchromatę. Była przekona, że jej odkrycia mogą mieć praktyczne zastosowanie, ale nie bardzo wiedziała jakie, a nikogo nie mogła o to zapytać. Jedyna korzyść, na jaką wpadła, była taka, że jeśli pamiętała, by wykrzesać parylowy gaz, to potrafiła odróżnić czerwień od zieleni. Nadal jednak nie widziała różnicy między nimi, więc była to średnia pociecha. Pewnego dnia siedziała na podłodze w sali treningowej. Zawsze obawiała się, że ktoś jej przeszkodzi, więc najpierw kilka razy zaliczała tor przeszkód, żeby się spocić, i teraz siedziała w najbardziej skąpym stroju do ćwiczeń, udając zmęczoną. Chodziło o to, żeby odsłonić jak najwięcej skóry. Musiała czuć kolory i – do diabła – to naprawdę wymagało długich ćwiczeń. Siedziała więc na podłodze, niemal naga, ale spocona, więc gdyby ktokolwiek wszedł, mogłaby udawać, że odpoczywa po intensywnym treningu. Jej nowe życie składało się z kłamstw i przygotowań do kłamstw. Miała zamknięte oczy, a opaska na głowę pełniła funkcję przepaski na oczy. Wszystkie zmysły dostroiła do (być może?) niebieskiego światła, kiedy usłyszała syk gazu. Natychmiast otworzyła oczy i przesunęła opaskę na niesforne włosy. Złapała tunikę i spojrzała w stronę drzwi. Nic. Rozszerzyła oczy do parylu i zobaczyła rozpraszający się parylowy gaz. Poderwała się na równe nogi, wkładając tunikę i rozglądając się za płaszczem, który wisiał koło drzwi. Spodziewała się, że paryl podpłynie do niej pytająco. To musiał być pan Sharp, który sprawdza, czy Teia znajduje się w sali. Jednak gaz się nie poruszył. Podeszła do drzwi i usłyszała oddalające się kroki. Wciągnęła spodnie i po chwili wahania zabrała pelerynę. Ktoś znikał w głębi korytarza. Nie był to pan Sharp. Pod jej stopami leżał bukłak. Szyjkę wepchnięto pod drzwi, a na bukłak nadepnięto, wypuszczając gaz do sali. Teia podniosła worek. Drobniutkimi literami, ale charakterem pisma niewątpliwie należącym do pana Sharpa napisano dwa słowa: „Za nim”. Do diabła! Nareszcie.

Teia przełknęła raz ślinę i pobiegła cichutko za nieznajomym. Szybko go dostrzegła. Miała rację, to nie był Morderca Sharp, tylko jakiś niewolnik. Unosił się nad nim parylowy znacznik niewidzialny dla wszystkich poza Teią. Mężczyzna wszedł schodami dla służby. Teia szła za nim w dyskretnej odległości. Przy holu wejściowym jego parylowy znak nagle zgasł. To się zdarzało, rzecz jasna. Paryl był tak delikatny, że niszczyło go najmniejsze muśnięcie, a w szczególności dotyczyło to lżejszych od powietrza żelowych znaków na celach. Teia nie traciła mężczyzny z oczu, ale po chwili nowy znak rozkwitł nad niewolnicą. Co jest, u diabła? Teia poszła za kobietą, która wyszła na zewnątrz. Teia założyła ciemne okulary, żeby nadal móc zerkać w parylu w jasnym dziennym świetle i nie oślepnąć. Na szczęście nie wyglądała w nich dziwnie. Był jasny, wietrzny i chłodny dzień. Odległe chmury upstrzyły niebo jak zwiastuny nadchodzącej jesieni. Tuż za Łodygą Lilii parylowy znacznik przeskoczył z niewolnicy na kupca idącego boczną ulicą. Tym razem Teia była gotowa. Znakowanie parylem wymagało obecności parylowego krzesiciela. Jednakże Sharp albo był niesamowicie chytry, albo posługiwał się własnym migotliwym płaszczem, bo Teia nigdzie go nie widziała. W końcu znalazła się przed maleńkim, zniszczonym domem w dzielnicy tyrejskiej, na drzwiach którego napisano „wejdź”. Wyjęła ukradkiem sztylet i schowała go za nadgarstkiem. Zapukała. Drzwi otworzyły się i Sharp wyszczerzył do niej nadzwyczajnie białe zęby. Przywołał ją gestem. Musiała przejść tuż koło niego. Orholamie, przyprawiał ją o dreszcz. Pociągnął nosem, kiedy go mijała. Zamknął drzwi. – Zapomnieliśmy o mięcie? – spytał. – Że już nie wspomnę o natce. Ujął jej twarz w dłonie, wbijając zadbane paznokcie w oba jej policzki i unosząc podbródek w geście zdecydowanie zbyt intymnym jak na jej gust. Powąchał jej oddech. Skrzywił się, jakby mu pierdnęła prosto w twarz. Spoliczkował ją delikatnie. Ta delikatność sprawiła, że policzek był tym bardziej przykry. – Wiesz, na czym polega sedno naszej działalności, Adrasteio? – zapytał. – Na ukradkowości. Na dyskrecji. To podstawa w naszym fachu. A wiesz, co nie jest dyskretne? Haltonsis. Haltonsis nie jest dyskretny. Równie dobrze mogłabyś rzuć czosnek. Miał na myśli halitosis. Cuchnący oddech. Matoł. Mimo to Teia nie odezwała się słowem. Matoł Sharp może i był matołem, ale niebezpiecznym. Matoł Sharp. Teia omal nie uśmiechnęła się na myśl o nowym przezwisku dla Sharpa. Nie mogła bać się kogoś, dla kogo wymyśliła głupie przezwisko, prawda?

– Co to znaczy? – zapytał. – Zrobiłam... Zrobiłam to celowo. Byłam ciekawa, czy pan sprawdzi mnie znowu, i pomyślałam, że będzie zabawnie, jak pan sprawdzi, a mnie będzie cuchnąć z ust. – Urocze – odpowiedział. – Nie próbuj być urocza. – Przepraszam... Uderzył ją w brzuch. Osunęła się, z trudem łapiąc oddech. Chwycił ją za krótkie włosy i wziął zamach pięścią, ale wtedy się zawahał. Odsunął jej wargi, oglądając zęby. – Ach, racja – powiedział. Przesunął językiem po własnych zębach i puścił Teię. – Siadaj. W pokoju znajdowało się tylko jedno małe krzesło i małe łóżko. Z oparcia krzesła zwieszał się zwój liny. Wszystkie stare lęki Teii ożyły, ale usiadła. Zresztą jak mogła przeciwstawić się Sharpowi? Fachowo przywiązał ją do krzesła, pogwizdując pod nosem. Świetnie gwizdał. Kiedy skończył, przejrzał się w malutkim lusterku na ścianie. Sprawdzał głównie protezę, poruszał szczęką w tę i we w tę, uśmiechał się szeroko albo po prostu odsuwał wargi, odsłaniając poszczególne zęby, i oglądał je pod różnym kątem. – Mamy kłopot – powiedział, nie odwracając się od lustra. Dotknął językiem kła. – Nie oznaczyłaś nikogo, kogo miałbym zabić. Teia wiedziała, że do tego dojdzie. Obawiała się tego od dłuższego czasu. – Dlaczego? Tchórz cię obleciał? Czy też nie jesteś tym, za kogo chciałaś uchodzić w Zakonie? Może jesteś szpiegiem? – rzucił to takim tonem, jakby pytał o pogodę. Zatem to Sharp miał być mordercą, gdyby kogoś oznaczyła. To by znaczyło, że jest jedynym Cieniem Zakonu na Wielkim Jaspisie. – Oznaczyłam kogoś – powiedziała Teia. – Zabójca go nie znalazł? – To niemożliwe. Źle go oznaczyłaś? Może celowo źle go oznaczyłaś? Oczywiście jej zagrywka opierała się na próbie podania w wątpliwość umiejętności tego, kto ją śledził. Teraz, kiedy Morderca Sharp zasugerował, że chodzi o niego, ta linia obrony stała się niebezpieczna. – Nie, ale starałam się, żeby nie było łatwo. Chciałam się przekonać, jak dobra jest osoba, która mnie śledzi. Nie wiedziałam, że to będzie pan. Sharp przestał oglądać zęby. Odwrócił się i przez chwilę Teii wydawało się, że widzi strach w jego oczach. Zdała sobie sprawę, że potwornie się boi, że cokolwiek obniży jego wartość w oczach Starca. – Nie spałem przez dwa dni, a zniknęłaś mi z oczu najwyżej na godzinę... Przecież nie...? – W noc czuwania? – Na cipę Anat! Dzięki temu Teia jeszcze raz zajrzała w karty Sharpa – nie miał ludzi wśród tych nielicznych Czarnogwardzistów, którzy znajdowali się w jej pobliżu podczas czuwania. Dobrze wiedzieć. Nieustannie tworzyła listę Czarnogwardzistów, o których wiedziała, że może im ufać. Oczywiście to, że Sharp nie ma tam swoich ludzi, nie znaczy, że nie ma ich Zakon. Jednak

każda drobna informacja pomaga. – Nie wyszłam na długo – powiedziała Teia. – Ponieważ zmieniłam zdanie. – Czekaj? Zdjęłaś znacznik? – zapytał Sharp. Robił wrażenie rozgniewanego, ale wyraźnie mu ulżyło. Skoro przegapił znak, ponieważ ona go usunęła, to on nie ponosi żadnej winy, prawda? Z jednej strony miło było widzieć, że się boi, z drugiej dobrze było widzieć, że mu ulżyło. A z trzeciej Teia właśnie zadzierała z człowiekiem, którego bał się sam Morderca Sharp. – Ograniczenia sprawiły, że to nie miało sensu, prawda? Zgorzkniała, nienawistna, mściwa dziewczyna, zgadza się? – Jakie ograniczenia? – Nie mogłam zabić nikogo ważnego. Przez chwilę zastanawiałam się, czy nie zabić kogoś, kto mnie irytuje, a kto znajduje się blisko kogoś ważnego, jak ten dupek Grinwoody, ale uznałam, że Starzec mógłby mnie wtedy uznać za zuchwałą albo wręcz nieposłuszną, więc po co ryzykować? A potem pomyślałam, że gdybym zapragnęła śmierci kogoś nieważnego, to teraz sama mogę to załatwić. Oczywiście byłoby łatwiej, gdybym miała migotliwy płaszcz, nawiasem mówiąc, chciałabym zacząć uczyć się lepiej z niego korzystać, ale nawet bez niego mogłabym zacząć wrzucać parylowe kryształy do czyjejś krwi, aż w końcu umrze. Nikt nie dowiedziałby się poza panem, więc nikt by mnie nie złapał. Skoro więc mam dostać przysługę od Zakonu, to zachowam ją na później, kiedy to będzie miało znaczenie. – Nie można odkładać na później łask Starca. Masz być posłuszna albo godzić się z konsekwencjami nieposłuszeństwa. – Sharp się skrzywił. – Powiedział mi, jak mam się tobą zająć, gdybyś okazała nieposłuszeństwo albo nas zdradziła... Ale to jest inna sytuacja. Będzie poirytowany, lecz sam będzie musiał sobie z tym poradzić. – Sam? Co to znaczy? – Wyjeżdżam – powiedział Morderca Sharp. Oznajmił to w taki sposób, że musiało chodzić o długą podróż. – Dokąd? Myślałam, że będzie mnie pan trenował! – Trwa wojna. Plany się zmieniają. Starzec nie jest zadowolony, ale wieść niesie o pojawieniu się Trzeciego Oka. – Co to takiego? Co to znaczy? – To prorokini. Prawdziwa. Najwyraźniej przez długi czas przebywała w bezpiecznym oddaleniu na Wyspie Jasnowidzów, gdzie nikomu nie mogła nic powiedzieć, ale teraz podróżuje po satrapiach, pomaga Chromerii w wojnie. Możesz chyba odgadnąć, jak ważne jest mieć po swojej stronie kogoś, kto widzi przyszłość. – Diabelnie ważne. – Właśnie. I tu wkraczam ja. – Czy to nie będzie trochę trudne zbliżyć się do kogoś, kto widzi przyszłość? Przecież domyśla się pan, że będzie się broniła, prawda? Sharp wciągnął ślinę przez protezy.

– Bystra jesteś, co? Psiakrew. Teia miała udawać tępą. – Nie staram się wymądrzać – odpowiedziała, by go ugłaskać. Mógłby znowu ją uderzyć, o ile nie zrobiłby czegoś gorszego. – Płaszcze – wyjaśnił. – Płaszcze? – Okazuje się, że jej moce wiążą się ze światłem. Zakon zna jej rodzaj od wieków. Trzecie Oko nie może dostrzec przyszłości, przeszłości ani teraźniejszości nikogo, kto nosi migotliwy płaszcz. Oczywiście jasnowidze wiedzą to samo, co my, dlatego zwykle pozostają na wyspie z dala od ostrzy. Jednak Gavin Guile położył temu kres. Zatem chyba możemy zrzucić winę na niego. A jasnowidze muszą się dowiedzieć, gdzie jest ich miejsce. Teii zrobiło się niedobrze. – Zatem jaki jest plan? Porwać ją i sprzedać temu, kto da najwięcej? Zamknąć gdzieś, żeby pracowała dla was? Może Teia nie powinna poddawać mu pomysłów. – To zbyt niebezpieczne. Jak przechytrzyć kogoś, kto widzi przyszłość? Nie da się. Musimy ją zabić. Niefrasobliwa rozmowa o morderstwie – to nie powinno zaszokować Teii. W końcu po to tu przyszła. Miała się uczyć, stać się częścią planów, a potem zniszczyć je, żeby zwaliły się Zakonowi na łeb. Tyle że... Sharp zabije tę kobietę. Dla niego to tylko praca. – Dziękuję – powiedziała. – Dziękujesz? – Za to, że mi pan powiedział. Jakby mi pan ufał. – Ehm. Wzruszył ramionami i wreszcie zaczął rozwiązywać węzły na krępującym ją sznurze. – To samotna robota. Nie ma z kim pogadać. Nikt cię nie doceni, kiedy wykonasz ją dobrze, wiesz? Cienie pracują zwykle w dwójkach. Może właśnie z tego względu. Prosiłem, żeby cię awansowano na moją partnerkę. – Naprawdę? – Teii to dziwnie pochlebiało. – Starzec powiedział, że jeszcze nie jesteś gotowa. Dlatego nie dostaniesz lisiego płaszcza, chyba że będzie miał dla ciebie jakieś zadanie. – Co? Zapracowałam na ten płaszcz! – Jednak w głębi duszy Teia się ucieszyła. Dopóki będą myśleć, że Teia nie ma płaszcza, nie będą obserwować, czy nie robi czegoś, co umożliwiłby jej płaszcz. Do tego czasu pozostanie niewidzialna dla Zakonu. – Oczywiście Starzec też chce się ukryć przed Trzecim Okiem. Potrzebuje do tego płaszcza. – Czy to znaczy, że nigdy go nie odzyskam? Starzec będzie go nosił przez cały czas? – Wiemy, że ona potrzebuje bezpośredniego słońca, żeby... Otrzymywać wizje? Wieszczyć? Zatem jeśli otrzymasz zadanie, to pewnie wyruszysz po zachodzie słońca i będziesz musiała zwrócić płaszcz przed świtem. Jeśli dobrze się sprawisz, zatrzymasz

płaszcz po jej śmierci. Sama sobie jesteś winna, powinnaś była znaleźć ten drugi płaszcz, który zdobyli. Teia uniosła ręce. – Nie było go u Bieli. – Wiem. Wierzymy ci. Przetrząsnęliśmy pokój Bieli w poszukiwaniu skrytek. Przeszukaliśmy też wszystkie twoje rzeczy. Najpewniej ukryła go gdzieś i nikomu nie powiedziała przed śmiercią. Starzec uważa, że zatrzymała lisi płaszcz, żeby go zbadać, bo myślała, że nikt nie wykorzysta tak krótkiej peleryny. A może wiedziała, jak płaszcze działają, i miała nadzieję nauczyć cię korzystać z niego pewnego dnia. Ta kobieta uwielbiała studiować i badać. – Rety – powiedziała Teia. – Nigdy nic mi na ten temat nie mówiła. Przysięgam. – Śmierć ma tendencję burzyć plany. Dlatego właśnie robimy to, co robimy. W każdym razie Starzec teraz osobiście będzie tobą kierował. Powiem ci o skrzynkach kontaktowych, wyjaśnię, jak Starzec będzie się z tobą kontaktował i w jaki sposób ty możesz wysłać mu sygnał w razie konieczności. I zrobił to. Stosowali w znacznej mierze te same metody, które Teia poznała już, pracując dla Karris. Jednak w głowie jej się kręciło od tych wieści. Będzie się spotykała bezpośrednio ze Starcem z Pustyni? Po tak długiej pustce wreszcie pojawiła się nadzieja. Może uda jej się ściąć głowę Zakonowi. Jeśli ma się wykazać sprytem, to musi to zrobić, zanim zginie Trzecie Oko. A na razie będzie musiała przesłać wiadomość Żelaznej Bieli. – Jest jeszcze jedna sprawa – powiedział Morderca Sharp. – Nadal jesteś beznadziejna w parylu. Wiem, to moja wina. Nie byłem w stanie zabrać się do uczenia ciebie. Ale trwa wojna. Teraz wszystko się zmieniło. Nic nie wygląda tak, jakbyśmy chcieli. W piwnicy znajduje się rozwiązanie twojego problemu. – Rozwiązanie? Teii zacisnęła się pierś. – Na dole jest niewolnik. Stary człowiek. Nikt za nim nie zatęskni. Poćwicz na nim. Paraliżowanie, zakrzepy w płucach, ataki padaczki. Kiedy już nauczysz się tyle, ile się da, zabij go przed następną służbą. Parylem, o ile zdołasz. Co dwa tygodnie na dole będzie pojawiał się nowy niewolnik. Staraj się szybko uczyć. Trenowanie mordowania to nie to samo co inne treningi. Każdy, kogo musimy się pozbyć, zagraża życiu kogoś innego. I wyszedł. Trenowanie mordowania. Dobry Orholamie. Teia spojrzała na drzwi do piwnicy, jakby to była brama do piekieł. Sięgnęła ręką do szyi, żeby ścisnąć fiolkę oliwki, ale już jej nie nosiła.

Rozdział 44 Puszcza śpiewała pieśń, której Kip nie znał. Sosny kołysały się i cicho wzdychały, żaby rechotały nieskładnym chórem, dyszkant wiewiórczych pisków wznosił się ponad wszystkim jak mizdrzące się soprany, a bryza tańczyła. Jej pukle muskały policzki Kipa, kiedy wirowała, jej liściasta spódnica rozdymała się i unosiła, odsłaniając smukłe jak wierzbowe witki nogi. Wieczorny chłód sięgał z poszycia i przytrzymywał go, kładł rękę na jego bijącym sercu. Nie ruszaj się, mój drogi, nie ruszaj. Ostatnia kropla deszczu przycisnęła palec do jego ust. Ziemia, która stała się gibka pod wpływem pieszczoty deszczu, odsunęła swoje liściaste okrycia jak przywołująca kochanka i zapach ich miłości wypełnił dom nieba. – Kip? – szepnął conn Arthur. – Dobrze się czujesz, mój panie? Kip się otrząsnął. – Jestem ekscentryczny – odpowiedział bardzo cicho. – Ekscentryczny. Nie szalony. – Nigdy nie uważałem cię za koncentrycznego, panie. Kip wyszczerzył zęby w uśmiechu. Niedźwiedź, a taki cwany? Z drugiej strony pewnie on jako ostatni powinien oceniać umysł człowieka, patrząc na cielesną powłokę, jaką ten umysł nosi. Szli rozproszeni przez las późnym popołudniem, wypatrując śladów szpiega. Przybili do brzegu niecałe dwadzieścia kroków dalej i wystarczyło, żeby tylko przeszli, by Kipa obezwładniło wrażenie, że powrócił do domu. Nie do swojego. Do domu Daimhina Weba. Skinął do conna Arthura i wraz z pozostałą dwudziestką rozproszyli się na przestrzeni trzystu kroków. Zaczęli przemykać się przez las. Daimhin Web pochodził z wioski od dawna słynącej z doskonałych myśliwych. Najlepsi z nich podejmowali się próby. Niewykonanej próby. Mieli podkraść się do jelenia i dotknąć go gołą ręką. Wielu młodych ludzi próbowało przez lata, ucząc się wszystkiego od starszych na temat zapachu, ciszy, kamuflażu i słodkich podstępów tropienia. Medytowali nad wodą i wiatrem, nad obyczajami lasu i pogody. Stawali się satrapami ciszy, connami kamuflażu, ucieleśnieniem cierpliwości. Przyjaciółmi frustracji. To wszystko były bezcenne cechy mistrzów łowów, którymi się stawali, bo przygotowując się do próby i klęski, stawali się najdoskonalszymi znanymi ludziom tropicielami. Tym razem, inaczej niż w przypadku pozostałych kart, Kip doskonale pamiętał, w jaki sposób Daimhin robił to, co robił. Kiedy jednak szedł przez las, zrozumiał z całą wyrazistością, że pamiętać sposób

działania to nie to samo, co opanować go we własnym ciele. Samo ciche poruszanie się było wynikiem opanowania kilkudziesięciu umiejętności ćwiczonych razem i osobno przez tak długi czas, że tropiciel posługiwał się nimi później, w ogóle o nich nie myśląc. Zwiad wymagał innych, ale analogicznych umiejętności: trzeba uważać na wiatr, na odgłosy zwierząt, znać gatunki i wiedzieć, który na co i w jaki sposób reaguje – ten ptak milknie na widok zwierzęcia, tamten odlatuje, kiedy drapieżnik pojawi się dostatecznie blisko, tamte wiewiórki odwracają się w kierunku tych, na których wrzeszczą. Kip zwyczajnie nie był w stanie zwracać uwagi na to wszystko i jednocześnie szukać śladów i węszyć. Dzięki temu, że przeżył kartę i zapamiętał jej zawartość, natychmiast stał się dwa razy lepszy, niż był do tej pory. Teraz już rozumiał, co sprawia, że mistrz jest mistrzem, ale to go nadal nie czyniło mistrzem. Kip nagle potrafił rozpoznać wszystkie zapachy, lecz jego nos nie był tak wyczulony jak nos Daimhina, a ciało równie lekkie i smukłe. Pod stopą Daimhina gałęzie się uginały, Kip zaś po prostu je łamał, ciężko na nich stając. Ale cóż to był za człowiek! Po raz pierwszy Daimhin dotknął boku sarny po części dlatego, że miał szczęście. Kiedy skradał się do niej, biegnący pekari wypłoszył ją w jego kierunku, więc nie musiał pokonywać ostatnich, dziesięciu kroków ukradkiem. Inny człowiek uznałby, że ma prawo do przechwałek, i nigdy się nie oglądał. Daimhin zamiast tego podwoił wysiłki. Miał wtedy czternaście lat. Zanim ukończył szesnaście, udało mu się dokonać tej niebywałej sztuki jeszcze dwa razy, a kiedy rywal oskarżył go o kłamstwo, bo żaden łowca nie powtórzył takiego wyczynu trzy razy – Daimhin opuścił wioskę z samym nożem i poszedł tropić legendarnego białego jelenia. Potrzebował miesiąca, podczas którego żywił się pędrakami i jagodami, ale zabił zwierzę uderzeniem noża. Ciągnął ciało nietknięte, niewypatroszone przez wiele mil do wioski, żeby nikt nie mógł zaprzeczyć, że zabił białego jelenia, mając tylko nóż. Dla wszystkich innych samo upolowanie białego jelenia wystarczyłoby, żeby przechwalać się do końca życia. Kiedy Daimhin wrócił do wioski, odkrył, że Krwawe Szaty spaliły ją na popiół. Niemal wszyscy zginęli. Słynni myśliwi mogli uciec, ale żaden z nich nie chciał zostawiać starców, dzieci i chorych na pewną śmierć. Zostali, walczyli i zginęli zmasakrowani przez Krwawe Szaty. Tylko paru tchórzy uciekło. Daimhin zapolował najpierw na tchórzy, w tym na człowieka, który oskarżył go o kłamstwo. Teraz tropił Krwawe Szaty w lasach w zachodniej Krwawej Puszczy. Pod względem wojskowym jego dokonania nie miały znaczenia strategicznego. Zabijał tylko jednego człowieka albo koloraka na raz i zawsze posługiwał się nożem albo gołymi rękami. Całymi dniami szykował się do uderzenia, a ofiara po prostu znikała. A po jakimś czasie się odnajdywała. Pewnego ranka obozowisko Białego Króla budziło się i znajdowało porwanego przywódcę pośrodku obozu. Był oskórowany, wypatroszony, miał

poderżnięte gardło i zwieszał się do góry nogami z gałęzi jak mięso powieszone do skruszenia przez rzeźnika. Ludzie w tym obozie nie byli po prostu obcymi żołnierzami, którym brakowało dyscypliny. To byli miejscowi, znający tę ziemię, najlepsi zwiadowcy Białego Króla. Daimhin Web zamordował ich przywódcę tylko po to, żeby ich zawstydzić. Od czasu do czasu pojawiał się w zaprzyjaźnionych wioskach albo miasteczkach obładowany klejnotami, złotem albo patykami monet, które odebrał ofiarom. Oddawał je connowi. Nie chciał niczego w zamian, nawet stalowych haczyków na ryby, cukru, soli albo whisky, za które inni traperzy chętnie wymieli swój towar. Po prostu oddawał kosztowności, ponieważ wiedział, że ludzie będą potrzebować pieniędzy, by odbudować swoje życie. Mówił im o rozmieszczeniu sił Białego Króla i w jakim kierunku się przemieszczają – zwykle szły na ich wioskę. Nie prosił o nic i wydawało się, że nie przejmuje się, czy wysłuchają jego rad. Mówił łagodnym głosem, a potem znikał. Stał się leśnym stworzeniem, jego oczy były łagodne i płochliwe – nie wyglądał na drapieżnika, który obdziera ze skóry i patroszy ludzi. Wystarczało mu samotne życie. Stał się zwierzęciem. I teraz Kip robił, co w jego mocy, żeby go naśladować, chociaż stawało się coraz bardziej oczywiste, że był zbyt pewny siebie myśląc, że zdoła zbliżyć się do takiej perfekcji, idąc przez mroczny las i szukając czerwonego koloraka Baotha. Kolorak zaszedł tak daleko w swojej przemianie, że Kip nagle go zwęszył, poczuł aromat czerwonego luksynu – woń tytoniu i liści herbaty – oraz delikatny zapaszek dymu. Skręcił, opuszczając wyznaczone mu miejsce; był tak skupiony na łowach i tysiącach tysięcy umiejętności potrzebnych do cichego tropienia, że nawet nie powiedział nic Cruxerowi. Mała dolinka otwierała się po jednej stronie, daleko od terenów, które Duchy zasugerowały jako dobre do łowów. W miarę jak zapadał zmrok w Ostępie, Kip miał coraz mniej opcji. Zebrał trochę niebieskiego luksynu, zanim wieczorne światło zgasło, rozpalając niebieskie linie tatuażu z żółwio-niedźwiedziem, ale nie potrafił utrzymać luksynu w ciele zbyt długo i materiał powoli wyciekał jak piasek ze złożonych dłoni. Żółwio-niedźwiedź wyblakł już i wyglądał jak pięćdziesięcioletni tatuaż. Kip miał łuk, ale nie był zbyt dobrym strzelcem. Nie mógł przeżyć karty łucznika, co? Skądże, to byłoby zbyt pomocne. Oczywiście co najmniej jedna postać z kart musiała być niesamowitym łucznikiem. Pewnie więcej niż jedna, skoro przedstawiono na nich tylu wojowników. Właściwie to nawet Daimhin musiał nieźle radzić sobie z łukiem, ale czy Kip naprawdę chciał zapędzać się głębiej we wspomnienia Daimhina Weba? Pierwsze, co pojawiło się w jego umyśle, kiedy sięgnął po wspomnienia znajdujące się dalej na półce, to widok zwęglonych ciał ulubionych kuzynów Daimhina. Wielkie dzięki. Następny wspaniały wojownik, którego Kip potrafił z łatwością przywołać, to Wibrująca Pięść i chociaż Kip głęboko współczuł temu człowiekowi, który żył i zginął jak bohater, to oznaczał wspomnienia Rzeźnika z Aghbalu. Podwójne dzięki.

Kip zbliżył się do wzniesienia i zorientował się, że coś jest nie tak. Nie można błądzić myślami, kiedy się tropi. Pogrążył się w myślach, jak to zwykle on, a kolorak przepadł. Zamyślony Kip nawet nie zdawał sobie sprawy, że znalazł trop. Może Daimhin Web zapadł w niego głębiej, niż Kip zdawał sobie sprawę. Teraz to nie miało znaczenia. Za dużo myślisz, Kip! Kiedy wszedł na wzniesienie, odsłonił się – jego ciemna sylwetka rysowała się na jaśniejszym tle lasu. Natychmiast padł na brzuch, lądując na czubkach palców rąk i nóg, żeby nie narobić za dużo hałasu. Coś ze świstem przeleciało przez las – pocisk ogniowy przeszył powietrze nad jego głową. Kip przeturlał się w bok, żeby schować się za drzewem, i próbował wypatrzyć koloraka. Stwór, który kiedyś był Baothem, okazał się dostatecznie sprytny, żeby nie stawać na widoku z płonącą dłonią. Był czerwonym monochromatą, więc potrzebował otwartego ognia, żeby rozpalić pocisk ogniowy. Mógł mieć krzemień albo kawałek stali do krzesania iskier na łatwopalne pociski, ale równie dobrze można by oczekiwać, że muszkieter stanie do walki z nienaładowaną bronią. Niewielu wojowników miało dość odwagi, żeby wybrać dyskrecję zamiast siły, a już na pewno nie zapalczywi czerwoni. Przesunął się z powrotem na czubek wzniesienia, żeby, widząc, gdzie wcześniej stał i gdzie pocisk trafił, odgadnąć, skąd nadleciał. O zmierzchu, w cętkowanym świetle przefiltrowanym przez rozkołysane gałęzie, to było niemal niewykonalne. I wtedy dostrzegł równy, słaby blask podświetlający liście od dołu. Płonął nieco w bok od miejsca, z którego według Kipa nadleciał pocisk ogniowy. Kolorak przesuwał się, próbując obejść Kipa. Kip zsunął się z wyniesienia i pobiegł w bok, obiegając cały pagórek. Tyle światła skierowanego w górę? To znaczyło, że czerwony kolorak ma płomyk mniejszy od dłoni. I pewnie trzymał go właśnie w dłoni. Doświadczenie Kipa podpowiadało mu, ile skwierczenia i trzasków wyda z siebie płomień tej wielkości i w związku z tym, jak głośny będzie. Z takiej odległości, w lesie, który znał tak dobrze? Kip mógł dokładnie określić, ile hałasu sam może narobić w zaroślach, żeby kolorak go nie usłyszał. Potrzebował pół minuty, żeby zajść z flanki koloraka, który właśnie skradał się do miejsca, gdzie znajdował się wcześniej Kip. Baoth nadal osłaniał niesiony płomień złożoną prawą dłonią, jakby to był kaptur na latarnię. Jakim cudem tak dużo krzesał, mając tylko tyle światła? Wtedy Kip zobaczył, w jaki sposób, i był zdumiony, że nikt do tej pory tego nie wyjaśnił. Kolorak krzesał z siebie. To pewnie jeden z powodów, dla których koloraki przekształcają swoje ciało. Ogromne ilości niedoskonałego czerwonego luksynu pokrywały całe ciało tego koloraka, który mógł go zamienić z powrotem w czerwone światło i ponownie z niego krzesać. Krzesanie z rozpadającego się luksynu nie było bardzo wydajne, ale sprawiało też, że kolorak nigdy nie znajdzie się bezradny w pułapce z powodu ciemności. Można było uznać, że zasadniczo nosił w ciele własną magiczną pochodnię. A po nadejściu dnia mógł z łatwością uzupełnić zapasy.

Mocarze, jak cała Chromeria, odrzucali zasłyszane relacje na temat nocnych ataków. Uważali, że żaden krzesiciel nie zaatakowałby nocą. Źle myśleli i mogło się to okazać katastrofalnym błędem. Kip, znowu za dużo myślisz. Przez brak koncentracji stracił cały błękit, biegnąc. Brzechwy strzał upaprały się w błocie po tym, jak przeturlał się po ziemi. Na ile nadal będą celne? Pogrzebał wśród okularów w etui na lewym biodrze, krzesząc trochę nadfioletu (nie potrzebował dużo) i trochę czerwieni, a każdy kolor zmieniał blask jego tatuażu. W podczerwieni Kip rozglądał się za jakimś leśnym stworzeniem. Do diabła, wystarczyłaby mu wiewiórka. Niestety żadnej nie było. Będzie musiał to załatwić w starym stylu. Lewą ręką rzucił przez zarośla przed sobą istny lodowy kobierzec nadfioletu. Nadfiolet był tak lekki i słaby, że każde pasmo mogło z łatwością pęknąć, dlatego Kip wybrał podejście Gavina Guile – im więcej, tym lepiej. Potrzebował tylko jednej nieprzerwanej nici, żeby posłać wolę przez luksyn. Prawą ręką podniósł kamień i cisnął go w bok od siebie, w głąb lasu. Nietypowo dla siebie nie trafił w pierwszą gałąź i nie zaprzepaścił zamierzonego efektu. Szmer spadającego kamienia w zaroślach sprawił, że kolorak zamarł, spodziewając się najpierw ataku, a potem rozglądając się za ofiarą. Zamarł na dostatecznie długą chwilę. Pajęczyna nadfioletu Kipa sięgnęła aż do stóp czerwonego koloraka i nieuniknionych szwów między płytami zestalonego luksynu na stopach i łydkach. Człowiek nie został stworzony, żeby nosić szkielet zewnętrzny. Skóra porusza się i zachowuje elastyczność w sposób, w jaki płyty nie są w stanie. Większość koloraków sięgnęła po te same rozwiązania, jakie wykorzystali zbrojmistrze: drobiazgowo skonstruowane łączenia, kolcze siateczki albo mocne wiązania i modlitwa. Ten kolorak utrzymywał warstwę otwartego luksynu pod zbroją, żeby móc go wykorzystać jako paliwo i by jego skóra mogła się poruszać. Szukając lewą ręką otwartego czerwonego luksynu, Kip sięgnął wolą przez nadfiolet, a prawą ręką posłał po nadfiolecie maleńką pigułkę ogniowego kryształu. Wszystkie płyty w zbroi koloraka miały węzły, miejsca, gdzie luksyn został magicznie zapieczętowany. Oczywiście znajdowały się po osłoniętej, wewnętrznej stronie. Kip zamierzał zniszczyć węzły wszystkich płyt naraz, ale zanim zdążył do nich sięgnąć, kolorak się poruszył. Kip z impetem cisnął swoją wolą w otwarty czerwony luksyn. Pociągnął cały ku piersi koloraka, mocno go wykręcając. Napierśnik pękł z trzaskiem w tej samej chwili, kiedy ogniowy kryształ dotarł do stóp koloraka. Kip skruszył kryształek, który pod wpływem powietrza zapłonął i zaiskrzył. Pokryty otwartym czerwonym luksynem kolorak stanął w ogniu. To jednak nie wystarczyło. Kip rzucił się przed siebie, zakładając strzałę na cięciwę.

Pierwsza reakcja koloraka była ludzka – przerażony próbował zdusić dłońmi płomienie. Zatem jeszcze nie zaszedł w przemianie za daleko ani nie był szczególnie sprytny. Mógłby krzesać z własnych płomieni, pokrywać się coraz większą ilością czerwonego luksynu, aż powstałaby spieczona skorupa. Trudno spalić czerwonego krzesiciela, o ile ten nie przestanie myśleć. Kip nie dał Baothowi czasu do namysłu. Wypuścił pierwszą strzałę z odległości niecałych dziesięciu kroków. Wyciągnął następną i strzelił. Wyciągnął następną i znowu strzelił. Kolorak wrzeszczał – słup ognia w ciemnym lesie. Wyciągnął gwałtownie rękę w bok, a Kip odskoczył. Strumień płonącego oleistego luksynu wystrzelił z koloraka, obryzgując i paląc drzewa oraz krzewy po szerokim łuku. Przesunął się nad głową Kipa. A potem, już słabnąc, kolorak wystrzelił w górę jeszcze jedną eksplozję płynnej śmierci. Zanim płonąca maź opadła na ziemię, kolorak nie żył. Zamienił się w zwęglony słup poczerniałego luksynu z łatami czerwonego, które nadal płonęły, kawałkami ludzkiego ciała, które parowały, i białymi kośćmi sterczącymi jak makabryczne świece. Po paru minutach zwabieni niezwykle subtelnym sygnałem ogniowym Kipa pojawili się Mocarze wraz z connem Arthurem i paroma tropicielami. – A zatem – powiedział conn, rozglądając się po lesie zbryzganym płonącymi grudkami czerwonego luksynu wokół epicentrum destrukcji – domyślam się, że nie przechwyciłeś zwojów, które niósł. – Psiakrew! – zaklął Kip.

Rozdział 45 Przez długi czas Gavin leżał na podłodze żółtej celi, krwawiąc. Nie miał nawet odwagi otworzyć oczu. Jednak był Guile’em i w jego wypadku „długi czas” bezczynności nie okazał się aż tak długi. Już skatalogował swoje obrażenia. To było przekleństwo jego rodziny – nie potrafił przestać myśleć i planować, tak jak nie potrafił przestać oddychać. Usiadł. Obrażenie nie były aż tak poważne. W każdym razie jeśli pominąć chwilowo utratę kła, dwa kikuty zamiast palców i zionącą dziurę w miejscu oka. Rozcięcia od upadku były płytkie, siniaki bolesne, ale nie obezwładniające, żuchwa cała mimo ciosów ojca. Jednakże osłabienie z powodu głodu było potworne. Pierwsze, co zobaczył, to było jego własne odbicie. – Byłeś kiedyś pięknym mężczyzną – powiedziało. Oczywiście martwy człowiek w żółtej celi będzie idealnie równoważył logikę i emocje, niszcząc go na oba sposoby. Gavin ignorował go przez chwilę, spuszczając wzrok. Nie było trupa. Och, dzięki niech będą Orholamowi, nie było tam trupa. – Nie wyglądasz dobrze – odezwał się martwy człowiek. – Czy to ułatwi ci zadanie, czy też utrudni? – zapytał go Gavin. – Powiedz mi, synu rodu Guile, co jest gorsze? Nieświadome szaleństwo czy szaleństwo uświadomione? – Zatem... utrudni, tak? Co znaczyła ta przemowa o szaleństwie? Może żółty martwy człowiek uważał, że Gavin bardziej pogrążył się w szaleństwie, niż to było w rzeczywistości. Gavin próbował przypomnieć sobie, czy głód powoduje halucynacje. Możliwe, że tak. Może dlatego święci i asceci się głodzili – szukali drogi do oświecenia poprzez sygnały wysyłane przez ciało, które błaga o pomoc, kiedy jest niszczone. Gavin jeszcze nie zwariował. Był zbyt skupiony jak na wariata. Ojciec wyrwał mu spod stóp dywan. Bardzo dobrze, punkt dla Androssa Guile. Ojciec upokorzył go, okładając pięściami. W porządku. Gavin był więcej niż godnym przeciwnikiem dla tego starego pająka. Ucieknie i odzyska pozycję. Był niepokonany, niezrównany, doskonały. – Ach, Gavin Guile, jest otoczony lustrami, a jednak odmawia dostrzeżenia najprostszej prawdy – powiedział martwy człowiek. – Dazen – powiedział Gavin. – Jestem Dazen Guile.

– W rzeczy samej. A co się stało z Gavinem? – Niech cię piekło pochłonie. – Chyba nie zauważyłeś – powiedział martwy człowiek. Wskazał celę. – Już mnie pochłonęło. Orholamie, z pewnością zachowałem się jak ostatni sukinsyn, kiedy narzuciłem wolę luksynowi w ścianach i stworzyłem martwego człowieka. Chyba o to właśnie chodziło. Dopiero kiedy Gavin poruszył się, żeby wychłeptać trochę wody, zobaczył drugą ścianę celi. Wcześniej siedział zwrócony do niej ślepą, lewą stroną twarzy i był zbyt oszołomiony upadkiem i głodem, żeby dokładnie obejrzeć nowe piekło. Zobaczył dziury od kuli szpecące ścianę po tym, jak strzelił bratu w głowę. Zaparło mu dech na wspomnienie, które ożyło przed oczami wyobraźni, ukazując mu, jak uniósł ilytańskie pistolety skałkowe i zastrzelił Gavina. Jedna kula przez środek piersi i druga prosto przez podbródek. Gdyby jeden z pistoletów zawiódł, brat nadal otrzymałby szybką śmierć. – Oszalał – powiedział na głos Gavin. – Może już był szalony, zanim znalazł się tu na dole, ale uwielbiałem go i nigdy tego nie dostrzegłem. A może jego szaleństwo to moja wina. Wiem, że nie przetrwałbym szesnastu lat tu, na dole, w samotności. Niemniej szaleństwo zaszło za daleko, żeby dało się go uratować. Trzeba było to zrobić. – Zabiłeś go z litości? – zapytał martwy człowiek. – Z litości, z którą zbyt długo zwlekałam. To rzeczywiście moja wina. – To właśnie sobie wmawiasz? – Ten komentarz ma jakiś cel? – zapytał Gavin. – Nawet dwa. – Martwy człowiek wskazał na dziury w ścianie po drugiej stronie. Gavin z trudem wstał. Spodziewał się ujrzeć tam rozbryzg krwi, tkankę mózgową albo coś podobnego, czym martwy człowiek będzie go torturował. Nie było śladów. Najwyraźniej zmywanie wodą dobrze działało. Zamiast tego widniały tam dwie zwykłe dziury, zgniecione ołowiane kule zagłębione w każdej na mniej niż szerokość kciuka. Wokół otworów w pierwszej warstwie żółtego luksynu pojawiły się krótkie pęknięcia. Ścianę więzienia wykonał z żółtego luksynu grubszego niż dłoń; kulom dużo brakowało do przebicia jej na wylot. – Pierwsze, co może przyciągnąć twoją uwagę – powiedział martwy człowiek – to, że nie było żadnego rykoszetu. Zestalony żółty luksyn i nie ma rykoszetu? Z drugiej strony, pamiętając o pozycji twoich rąk, kiedy strzeliłeś, każdy strzał był dokładnie prostopadły do ściany. Zatem to jest dziwne, ale nie niemożliwe. Początkowo Gavin nie rozumiał. A potem pojął. – Nie – szepnął. – To sztuczka. Nie. – Och, zatem dostrzegłeś nieprawdopodobieństwo, co? Gavin powlekł się do ściany. Włożył mały palec do jednej z dziur od kul i podrapał, próbując poruszyć ołów.

– Co to ma udowodnić? – zapytał martwy człowiek. – To nie moja kula. To niemożliwe. On to zrobił. Mój ojciec. To sztuczka. – Co robisz? Wyjęcie jej ze ściany niczego nie dowiedzie. – Zorientuję się, czy to jedna z moich kul – odpowiedział Gavin. Jak wielu weteranów Gavin sam odlewał kule. Jedna ze sztuczek, której nauczył się w ciągu lat walki z kolorakami, polegała na tym, że oblewał ołowiem jądro z piekliszcza. Taka kula przebijała się przez luksyn jak nic innego. Ołów bezlitośnie rozrywał ciało, ale niektóre koloraki otaczały się dostateczną ilością warstw luksynowej zbroi, żeby zatrzymać ołów. W przypadku kul muszkietowych Dazena ołów szybko się zdzierał, odsłaniając jądro z piekliszcza, które przebijało wszystko oprócz grubej warstwy zestalonego żółtego luksynu. Niewielu znało tę sztuczkę, a spośród tych, którzy ją poznali, jeszcze mniejszą liczbę było stać na potrzebne piekliszcze. W sensie finansowym to było jak strzelanie kulami ze szczerego złota. – Ach – mruknął martwy człowiek. – Spójrz na nią pod kątem. Kiedyś krzesałeś słoneczną wodę tak czystą, że praktycznie była przezroczysta. To był dobry pomysł. Przyłożył twarz do ściany. Jest! Bryłka piekliszcza wbita na głębokość dłoni w ścianę. Zdesperowany podszedł do drugiej dziury i zobaczył to samo. – Ojciec mógł strzelić z mojej własnej broni. Mógł mieć też dostęp do mojej sakiewki z amunicją. – Mówiłem, że to niczego nie wyjaśni – powiedział martwy człowiek. – Ale pomyśl. Tam, gdzie czarny luksyn cię nie splugawił, miałeś kiedyś naprawdę, ale to naprawdę doskonałą pamięć. Przypominasz sobie kule, które wystrzeliłeś tamtej nocy? Czy legendarny Gavin Guile przypomina to sobie? Kłopot z piekliszczem polegał na tym, że jest kruchy. Ostrzejszy od stali, ale nie da się nim ryć. Rozpada się na twarde płytki o ostrych krawędziach. To znaczyło, że odlewając kule, Gavin wiecznie musiał dokonywać dziwnych kompromisów. Zawsze szukał gwiaździstych odłamków piekliszcza – ich waga była równo rozłożona, więc kula nie zaczynała dziwnie wirować, były dostatecznie małe, żeby zmieścić się w ołowiu, ale dość duże, żeby zachować pęd po uderzeniu w luksyn i utracie ołowianej osłonki. Najczęściej musiał się godzić na niedoskonałe kwadraty, trójkąty albo romby. Każda kula była inna, ponieważ kryształy piekliszcza były zawsze różne. Gavin grupował je według niezawodności. Tylko dwie kule w jego wspaniałych ilytańskich pistoletach miały gwiaździste jądra. Nawet on nie był tak bogaty, żeby oczekiwać doskonałości od każdego pocisku. Jego worek z amunicją zawsze był pełen podlejszej jakości kul. Ojciec nie mógł tego wiedzieć. Pierwszy kawałek piekliszcza głęboko w ścianie był gwiaździsty... Sprawdził. Tak samo drugi. Gavin usiadł zaskoczony. Jego ojciec nie był aż tak dobry, prawda? Gavin zabił zbyt wielu ludzi, żeby uwierzyć w to, jak jego oczy i pamięć zaprzeczały sobie.

Strzelił w pierś Gavina, przebijając się prosto przez kościsty mostek. Druga kula przeszła przez podbródek i wyskoczyła potylicą. Ołów zniekształcał się pod wpływem uderzenia. Przybierał grzybkowaty kształt, obracał się, rozdzierał ciało i kość. To możliwe, że jądra z piekliszcza przeszyły brata, a potem uderzyły w ścianę, ale bardzo mało prawdopodobne. Piekliszcze zwykle nie leciało już na tyle szybko, żeby wbić się tak głęboko – niekiedy przebiło się przez dwie warstwy kości. Ale żeby sam ołów zachował się nietknięty i też uderzył w ścianę? To nie mogło się stać. To były jego własne kule. Te same, które miał tamtej nocy w pistoletach. Nie mógł temu zaprzeczyć. Tyle że one nie przebiły się przez ciało, nie wspominając już o kości, zanim wbiły się w ścianę. To niemożliwe. Gavin nie mógł żyć. Dazen nie spudłował. Nie mógł. To jednak była jedyna możliwa odpowiedź. Prawda? Czy ojciec znał nawet metodę odlewania kul Dazena? To możliwe, ale jaki miałby w tym cel? – Och, mój drogi Czarny Pryzmacie – odezwał się martwy człowiek. – Nie możesz powiedzieć, że nie zostałeś ostrzeżony. To tragiczne. Doskonała pamięć Guile’ów to tak szczególny przymiot, prawda? Sam to sobie zrobiłeś. Znałeś ryzyko, ale nie mogłeś oprzeć się pokusie krzesania czarnego, prawda? Czerń to kolor... Sam to powiedz. Umysł Gavina podążył w wiele miejsc naraz. Stał na plaży z Trzecim Okiem. Stał pośród gorących, dymiących szczątków Strzaskanej Skały. Stał przed matką po powrocie z wojny, z nieprzytomnym bratem w stojącym za nim kufrze. Mówił jej: „Nie, nie, on nie żyje. Nie cierpiał”. – Powiedz to – naciskał martwy człowiek. – Czerń to kolor niepamięci. Czerń to kolor śmierci. Czerń to kolor... „Nie darowałeś Gavinowi życia z litości” – powiedziała mu wtedy Trzecie Oko. A potem dodała: „Czy mężczyzna, który zabił swojego brata, spodziewa się, że prawda będzie łatwa?”. Uznał jej słowa za kpiarskie. Uznał, że przegapił wtedy drobną zmianę intonacji: „Czy mężczyzna, który »zabił swojego brata«, spodziewa się, że prawda będzie łatwa?”. Jednakże ona nie wypowiedziała tych słów z uśmiechem, porozumiewawczym mrugnięciem oka, znaczącym kuksańcem. Prawda? Wiedziała, jak Gavin zrozumie te słowa w tamtej chwili. Wiedziała też, że później przypomni je sobie. To dlatego wypowiedziała je z taką precyzją, żeby nie musieć kłamać i zarazem pozwolić mu oszukiwać samego siebie, dopóki nie nadejdzie chwila, by tego zaprzestać. – Powiedz mi – odezwał się martwy człowiek – kiedy skończyły się twoje koszmary dotyczące brata? – Mniej więcej wtedy, kiedy go zabiłem.

– Nie, Dazenie. Wtedy się zaczęły. Nie. Niemożliwe. Sny o bracie, który ucieka z więzienia, zaczęły się zaraz po zakończeniu wojny, zaraz po Strzaskanej Skale. Skończyły się dopiero niedawno. – Ponieważ... – podpowiedział mu martwy człowiek, jakby prowadził bardzo głupiego ucznia do oczywistej prawdy. – Ponieważ czerń to kolor... – Szaleństwa – odpowiedział głucho Gavin. – Dazenie, Gavin nie żył od siedemnastu lat. Nigdy nie został uwięziony. Zabiłeś go pod Strzaskaną Skałą. – To nie... To nie... – Gavinowi nagle zakręciło się w głowie. Powróciło uczucie zaciskania w piersi. Padł na podłogę. – Te wszystkie wygibasy i usiłowania służyły ukryciu człowieka, którego w ogóle tu nie było. Myślisz, że to zbieg okoliczności, że kiedy straciłeś błękit, wyśniłeś sobie, że on uwolnił się z niebieskiej celi? Że gdy straciłeś zielony, on w twoich snach uwolnił się z zielonej? Piekło czarnego luksynu, które sprowadziłeś na ziemię pod Strzaskaną Skałą, zabiło jednego człowieka, ale zniszczyło dwóch. Pamiętasz nieckę w niebieskiej celi? Materiał upleciony z ludzkich włosów? Gavin je pamiętał. – Jak możesz to pamiętać? Nigdy ci o tym nie powiedział. Ukrył ją przed tobą. – Musiałem ją odkryć, kiedy przeszukałem celę. – Gdzie była niecka, kiedy znalazłeś się w niebieskiej celi raptem kilka tygodni temu? – Musiano to naprawić. – Twój ojciec zawracałby sobie głowę usunięciem małego zagłębienia w luksynie grubym na ponad stopę? I ustawił ponownie pułapki? I naprawił zieloną celę? A jednocześnie nie naprawił twojej pułapki w roboczym pokoju, gdzie sznur nie przepalił się należycie? Odlał nowe kule, tylko po to, żebyś pomyślał teraz, po tym wszystkim, że oszalałeś? Czy to wygląda jak robota twojego ojca? Gavina nigdy tu nie było. To zawsze byłeś ty, to zawsze byłeś ty. – A skoro ja nie mogłem wiedzieć tego wszystkiego na jego temat, to jak ty mogłeś? Wiem, że te cele się nie łączą. Wiem, że to moje narzucenie woli. Skąd możesz wiedzieć to wszystko? – zapytał Gavin. – Wiemy, Dazenie, ponieważ zszedłeś i wygadywałeś do nas różne rzeczy. Powiedziałeś nam, dlaczego tak musi być. Ja osobiście zawsze uważałem, że tak naprawdę stworzyłeś to więzienie dla siebie. Otoczony problemami, które cię przerastały, stworzyłeś problem dostatecznie mały, żeby sobie z nim poradzić. Dazen czuł, że ściskanie w piersi narasta. Przypominał sobie niczym we śnie, jak zszedł tu owej pamiętnej nocy. Otworzył żółtą celę i myślał, czy się w niej nie zamknąć. Sprzeczał się ze sobą na głos. Nie było tu nikogo poza jego własnym odbiciem, jego własnym wyobrażeniem stworzonym tak zręcznie, żeby wyglądało jak martwy człowiek, jego brat. Martwy człowiek się roześmiał. – Daj spokój, pomyśl chwilę! Naprawdę myślałeś, że po Strzaskanej Skale byłeś w stanie upchnąć brata w kufrze, utrzymać go żywego, ale otumanionego przez całą podróż do domu

i sprowadzić do Chromerii, tak żeby nikt tego nie zauważył?! Miałeś pudło, którego nie pozwalałeś tknąć służącym. Myślisz, że nie powiedzieliby twoim rodzicom o czymś takim? Myślisz, że ojciec i matka nie włamali się do niego natychmiast? Była skrzynia. Otworzyła się w pamięci Gavina i tym razem poprzez urojony obraz nieprzytomnego brata dostrzegł wreszcie prawdę. W kufrze leżała włócznia z żywego czarnego luksynu. Czarnego luksynu, który sam wykrzesał. To było narzędzie wykrzesane w ostatnich rozpaczliwych chwilach pod Strzaskaną Skałą, broń, którą zabił brata. Piękna i straszliwa jak nocne niebo pożerające samo siebie przez wieczność. Tą włócznią wyciął cele w sercu Chromerii, tnąc z równą łatwością skałę, stare kości pochowanych krzesicieli i luksyn, w którym ich zamknięto, aż i ona zawiodła, połamała się na dziesięć tysięcy kawałeczków piekliszcza. Dziesięć tysięcy okruchów, które wykorzystał przy tworzeniu tuneli. Jak inaczej skradłby wartą królestwo fortunę w piekliszczu, żeby ojciec tego nie zauważył? Co jednak zrobiłaby matka, gdyby znalazła włócznię rodem z piekła nadal umazaną krwią jego brata? Płakałaby, modliła się, czekała i miała nadzieję, że jej ostatni syn powróci z szaleństwa. Byłaby delikatna, cierpliwa i chroniłaby go. I tak właśnie było. A jego ojciec byłby przerażony, chłodny, rozgniewany, ostrożny, zaintrygowany, wściekły i niepewny. I taki właśnie był. Dazen myślał, że jest taki sprytny. Myślał, że przechytrzył najbliższych mu ludzi. A tak naprawdę to oni mu przytakiwali, udawali, że dali się zwieść, bo nie mieli innego wyjścia, bo nie został im już żaden syn, ponieważ na swój sposób nadal go potrzebowali. Matka potrzebowała go, żeby utrzymać przy życiu nadzieję, ojciec, żeby móc poprzez niego rządzić. – Jednak czerń nie odebrała ci wszystkiego, prawda? – spytał martwy człowiek. – Mimo czarnego luksynu znałeś pewne prawdy. A może tylko pewne potrzeby. Musiałeś zabijać, żeby nadal krzesać. Wiedziałeś, że w końcu to wszystko zawiedzie. Dlatego miałeś koszmary, ataki paniki. Wiedziałeś, że przynosisz wstyd, że jesteś mordercą i że wszystko, co robisz, aby odpokutować grzechy, to tylko stos szklanych baniek obok góry gówna, którą z każdym rokiem budowałeś coraz wyższą, by utrzymać się przy władzy, by przeżyć. Myślałeś, że jesteś taki sprytny. Uważałeś się prawie za boga, kiedy w rzeczywistości podpierali cię w równym stopniu ci, którzy cię nienawidzili i się ciebie bali, jak i ci, którzy cię kochali. A nawet ta wymizerowana miłość była splamiona strachem i rozpaczą. – Mylisz się – powiedział Gavin. – Wiesz, że nie. – Nie, mylisz się w jednej kwestii. I być może tylko w tej jednej. – Powiedz, proszę. – Mój ojciec nie wiedział. Nie ma mowy, żeby mój ojciec przez cały ten czas wiedział. Nigdy nie pozwoliłby, żeby ktoś pomyślał, że go przechytrzył. To nie w jego stylu grać pod kogoś. Nie...

– Och – rozległ się głos – myślę, że zdziwiłbyś się tym, co kryje się we mnie, synu. Gavin nie zauważył ruchu w celi, nie usłyszał, jak szczelina się otwiera. Padł odrętwiały, ześlizgując się po bezlitosnej luksynowej ścianie na podłogę. Nie on. Nie teraz. Proszę. Boże, nie! – Przyszedłem zobaczyć, czy już ogarnąłeś prawdę – powiedział Andross Guile. – I zastałem cię wymyślającego ścianie. Martwy człowiek się zaśmiał, ale Andross Guile tego nie słyszał. – Chcę, żebyś wiedział, chłopcze, że zszedłem tu, poważnie się zastanawiając, czy nie oddać ci znowu władzy. Syn twojego brata, Zymun, to robak, który stanie się zgrozą, jeśli pozwolę mu żyć. Kip uciekł i jest zbyt rozsądny, żeby szybko wrócić, o ile w ogóle to zrobi. Książę Barw, który nazywa siebie Białym Królem, stał się potężniejszy, niż mogliśmy to sobie wyobrazić. Potrzebujemy cię w tej godzinie próby, Dazenie. Nie cała twoja moc była magiczna, chociaż nie chcesz tego dostrzec. Nie całe twoje przywództwo opierało się na świetle, chociaż byłeś na to ślepy. Jednak ty tylko pogrążałeś się w szaleństwie. Może to moja wina. Może zostawiłem cię tu na dole na zbyt długo. Jesteś jednak szalony i nie mogę tego zmienić. – To nie może być prawda – powiedział Gavin. – Nie zrobiłbym tego wszystkiego bez powodu. – Nie zrobiłbym. Nie mógłbym – szydził Andross. – Zrobiłeś. – To był wyrok śmierci. – To twoje dzieło. To wszystko. Kiedy już wiedziałem, gdzie szukać, stało się to oczywiste. Potężne krzesanie nawet tam, gdzie było elegancie. Zawsze zużywałeś mnóstwo luksynu, nawet tam gdzie wystarczyłoby niewiele. Żadnych reguł estetyki poza tym, że im więcej, tym lepiej, a najlepsze jest to, co najsilniejsze. – To wszystko kłamstwa. – Nie zostawię cię jednak tutaj. Na wypadek gdyby całe to szaleństwo okazało się grą, która ma mnie utrzymać w fałszywym przekonaniu, że się załamałeś. Twój spryt nie ma sobie równych. Na pewno umieściłeś gdzieś tu jakąś zapadnię z myślą o ucieczce. A zatem. Ostania gra o niewielką stawkę. Codziennie będę przysyłał dwa bochenki. Jeden będzie zatruty. Możesz odgadywać który, jeśli to ci sprawi przyjemność. W końcu ci się nie uda, a kiedy stracisz przytomność, zostaniesz przeniesiony w bezpieczniejsze miejsce. Na stałe. Albo możesz zorientować się, gdzie ukrywa się trucizna w każdym bochenku, zebrać ją i wziąć potem, żeby się zabić. To rozwiązałoby wiele problemów nas obu, ale ty nigdy nie chciałeś mi pomagać w rozwiązywaniu moich problemów, prawda? – Nienawidzę cię. Andross patrzył na niego przez długą chwilę. – Wiem. Szkoda, ponieważ ja zawsze cię kochałem, Dazenie.

Rozdział 46 – Co to ma znaczyć? – zapytał conn Arthur. – Nic o tym nie wspominałeś. – To? – zdziwił się Kip. – O co się wściekasz i dlaczego przychodzisz z tym do mnie w tej chwili? Słońce wschodziło podczas kolejnego idealnego poranka nad Wielką Rzeką. Według ich przewodników znajdowali się pięć minut od wyspy Fechín. Mieli się spotkać z Cwn y Wawr. – Miałaś się tym zająć! – powiedział conn Arthur, wskazując na Tisis. – Spokojnie! – ostrzegł go Cruxer. Ślizgacz Mocarzy, który wydawał się mały, kiedy znajdowało się na nim dziewięć osób, zwłaszcza takich jak Duży Leo, Kip i conn Arthur, stał się dosłowne mikroskopijny, kiedy wielki niedźwiedź się rozzłościł. – Zamierzałam! – odpowiedziała Tisis. – Jak?! – wściekał się tamten. – Jeszcze nie wymyśliłam! Miałam nadzieję, że pojawi się okazja, żebyście pokazali, jak przydatne... Do diabła! – Ejże, ejże! – zawołał Kip. – Musicie powiedzieć mi... – A niech to! – krzyknął conn Arthur. – To ich zwiadowca. Widzieli nas. Teraz już nie możemy się wycofać. Kip nie dostrzegł nikogo, dopóki nie przeszedł na widzenie w podczerwieni i nie ujrzał ciepłej plamy w drzewach na brzegu. – Zwolnijcie o połowę – rozkazał Kip. – Wypadałoby dać im szansę przygotować się na nasze przybycie. – Odwrócił się do conna Arthura i Tisis. – Mamy dziesięć minut. – Cwn y Wawr?! – wściekał się conn Arthur. – Ani razu nie wspomniałeś, że spotkamy się z Cwn y Wawr! – Nie ukrywałem tego. Powiedziałem, że uratowaliśmy dwustu paru mężczyzn. Czym się przejmujesz? – Myślałam, że ostatni konflikt między wami nastąpił ze sto lat temu – dodała Tisis. – To dlatego, że nie chcieliśmy znowu dać się wyrżnąć. Musieliśmy żyć tak, żeby w każdej chwili móc zniknąć na dowolnie długi czas. Kiedy słyszymy, że zbliżają się do Zagajnika, odchodzimy i zostajemy w ukryciu, aż stracą zainteresowanie. To kolejny powód, dla którego nazywają nas Duchami – dodał z goryczą. – Chwileczkę – odezwał się Kip. – Dlaczego na was polują? – Powinnaś była mu powiedzieć – mruknął conn. Poniżej niego Sibéal pocierała twarz.

– Zamierzałam mu powiedzieć – odgryzła się Tisis. – We właściwym czasie. Najwyraźniej uważałeś, że możesz odebrać mi tę decyzje. – Nie pomyślałaś chyba, że możesz wiecznie to przed nim ukrywać, co? – spytał conn. – Chciałam dać wam szansę udowodnić swoją wartość. Chromeria podchodzi więcej niż nerwowo... – O co tu chodzi? – dopytywał się Kip. – Mówcie! Natychmiast! – Cienisty Zagajnik nie jest odcięty od Chromerii tylko dlatego, że pewni krzesiciele chcą zostać w Krwawej Puszczy – powiedział conn, garbiąc się. – Jesteśmy magami woli, posługujemy się narzucaniem woli. – I co z tego? – zapytał Kip. – I co z tego? – Conn był zdumiony. – Myślałam, że się wściekniesz – powiedziała Tisis. – Myślałam, że jeśli pokażą, jak niesamowicie użyteczne mogą być ich moce... – Jestem zły. Jestem zły, bo ukrywałaś przede mną coś, co mogło mnie rozgniewać. I to naprawdę doprowadza mnie do furii. Później o tym porozmawiamy. Kip pamiętał, jaki lęk towarzyszył korzystaniu przez Teię z parylu. Paryl był przerażający, nie pasował do wielbiących siódemki nauk Chromerii. Z łatwością wyobrażał sobie, że to samo mogło dotyczyć innych nieco rozbieżnych poglądów. Jednak narzucanie woli? Posłużył się nim raz w walce z Graznerem i powiedziano mu, żeby nie próbował tego, kiedy dopiero zaczyna uczyć się krzesania. O co tyle krzyku? – Mieliśmy nadzieję pokazać wam, jak korzystamy z partnera w walce, żeby lepiej to wam wyjaśnić, ale ślizgacze poruszają się za szybko, żeby mogli za wami nadążyć – powiedziała Sibéal Siofra. Partnera? Co... – Pewnie Trzecie Oko nie powiedziała, co powinniśmy teraz zrobić? –zwróciła się do Sibéal Tisis. – Nie. Z twarzy pigmejki nie dało się niczego wyczytać; być może wokół jej oczu pojawiło się subtelne napięcie, ale uśmiech się nie zmienił. To działało na nerwy. Na szczęście niedźwiedź conn był o wiele łatwiejszy do rozszyfrowania. Zacisnął pięści, a Kip widział, jak napinają mu się mięśnie ramion. – Kip – odezwała się Tisis – pamiętasz, jak podczas inicjacji do Czarnej Gwardii złapałeś włócznię z otwartego luksynu tamtego chłopca i ją zniszczyłeś? – Skąd o tym wiesz? – Kip, do diabła, myślisz, że wyczyny kandydatów do Czarnej Gwardii nie trafiają natychmiast do młyna plotek w Chromerii? Kip nigdy się nad tym nie zastanawiał, ale podejrzewał, że walki atrakcyjnych, silnych mężczyzn i kobiet będą interesujące dla przeciętnego krzesiciela, który nigdy nie podniósł pięści w gniewie, nie mówiąc już o wystrzeleniu luksynowego pocisku. – Nazywał się Grazner – powiedział. – Dowódca Żelazna Pięść nazwał to wytrąceniem

woli. – Właśnie. Wytrącenie woli to część narzucania woli – wyjaśniła Tisis. – Psiakrew – powiedział Cruxer, który do nich podszedł. – Nie mogę uwierzyć, że nie poskładałem tego w całość. Magowie woli. To dlatego towarzyszy wam Sibéal. To magia jej ludu. – Magowie woli – wtrąciła się Tisis, mówiąc do Kipa – krzeszą tylko tyle luksynu, żeby przekazać wolę. Przedmiotom albo zwierzętom. – I ludziom – dodał Cruxer. – Nie ludziom – zaprzeczyła szybko Sibéal. – Nie w takim sensie, jak myślisz. – Narzucanie swojej woli drugiej osobie – przerwał jej Cruxer – zmuszanie jej do robienia tego, co chcesz? To gwałt na umyśle i często to poprzedza prawdziwy gwałt. Tak mnie uczono. Mówisz mi, że nie wykorzystujecie magii woli w taki sposób? Pomruki rozległy się na pobliskich łodziach, a Kip z całą wyrazistością zdał sobie sprawę, że Cruxer właśnie przyrównał setkę otaczających ich krzesicieli do gwałcicieli. Wszyscy na ślizgaczach znajdowali się w zasięgu głosu, więc zrobiło się cicho i nieprzyjemnie. – Można posłużyć się narzucaniem w taki sposób – przyznała Sibéal. – I zwierzęta. – Cruxer się skrzywił. – Jednoczenie się ze zwierzęciem. Narzucanie się. Niewinnemu stworzeniu. To jak... – To straszna rzecz, gdy coś dobrego nazywa się złem – przerwała mu Sibéal. – Niewyżyci, zawstydzeni fanatycy często widzą perwersję w niewinnych rzeczach. Tacy ludzie powiedzą, że matka zmieniająca synowi brudną pieluszkę rozbiera niemowlę do naga i dotyka jego genitaliów. Kiedy człowiek wszędzie widzi perwersję, musi zastanowić się, kto jest zboczeńcem. Nie chciałabym, żebyś stał się kimś takim, dowódco. Cruxer patrzył takim wzrokiem, jakby go spoliczkowano. – A jednak nawet zawstydzony, niedoskonały człowiek może znaleźć się wśród tych, którzy obracają w perwersję dary otrzymane od Orholama. Wycofał się o krok, ale tłum magów woli nie odebrał tego w ten sposób. W jednej chwili oczyszczonych z zarzutów ogarnęło szczere oburzenie. Punkt dla Cruxera, ale może to nie był spór wart wygranej. Kip czuł się tak, jakby patrzył na zaprzęg koni ciągnących obładowany wóz po zatłoczonej ulicy, które nagle poniosły. Katastrofy nie dało się odwlekać w nieskończoność. Jednakże Sibéal podniosła rękę. – Narzucenie woli jest jak miecz. Jak każdy miecz ma ciąć i zabijać. To zwykle narzędzie mordu, rzecz paskudna. To miecz, który nosimy, mając świadomość niebezpieczeństw związanych z jego klingą. Z pewnością wy, wojownicy, to rozumiecie. Oczywiście zgadzamy się z tobą, że można okropnie nadużyć tej sztuki. – Tyle że według Chromerii wszelkie posłużenie się tą mocą jest nadużyciem – powiedział Cruxer. – Cruxer, wiesz, że cię kocham, ale przymknij się – odezwał się Kip. – Sibéal? Spojrzała nerwowo na rzekę, ale nadal znajdowali się dość daleko od wyspy.

– Wasze Magisterium przygotowuje edykty tak, żeby jak najwięcej ludzi było bezpiecznych. Zakazałoby wszystkich mieczy, by ocalić każdego przed tymi, którzy posługują się mieczami, by gwałcić, kraść i zabijać. Jednak nadchodzi czas zabijania, kiedy trzeba skorzystać z każdej dostępnej broni. Czy to właśnie taki czas, Kipie Guile, który powiedziałeś, że poprowadzisz nas, byśmy zabijali i umierali? – Rozumiem, że Cwn y Wawr nie zgadzają się z wami – powiedział. – Cwn y Wawr to kłamcy i hipokryci – odrzekł gorąco conn Arthur. – Twierdzą, że przestrzegają praw Chromerii? Od pokoleń wysyłali dyscypułów do Chromerii, korzystali z dostępnej edukacji, a potem celowo zawodzili, żeby można było tanio wykupić ich kontrakty. Trenowali nawet z Czarną Gwardią, nadużywając waszego zaufania, kradnąc pozycje i fundusze. Kip powinien się zastanawiać, czy zdoła połączyć odwiecznych wrogów, nie tracąc wszystkich, a zamiast tego zastanawiał się nad Czarną Gwardią i jej głęboko zakorzenioną tendencją do dyskryminowania wszystkich, którzy nie są Paryjczykami albo Ilytanami. Początkowo tłumaczono to tym, że mają oni najciemniejszą skórę, ale z każdym kolejnym przemieszanym pokoleniem te wyjaśnienia brzmiały coraz wątlej. Ten odwieczny afront musiał sprawić, że mieszkańcy Krwawej Puszczy, którzy należeli do Cwn y Wawr, czuli się usprawiedliwieni, korzystając jak złodzieje z wszelkich treningów. „Wy traktujecie mnie niesprawiedliwie? Dobra, w takim razie ja skorzystam z waszych nauk, a potem odejdę”. Z kolei te akty dezercji sprawiały, że Paryjczycy i Ilytanie też czuli się usprawiedliwieni. „Widzicie, ci ludzie nie są godni zaufania. Nie są godni być Czarnogwardzistami”. Każda społeczność to mewa szybująca nad morzem mściwości, ochoczo szukająca ścierwa, rwąca się, by kraść, i natychmiast podnosząca wrzask, gdy się ją okradnie. Kip uniósł ręce i wszyscy ucichli. Naprawdę go słuchano. Jakby był prawdziwym przywódcą. – Niektóre rzeczy w Chromerii będą musiały się zmienić. Nie zdołamy jednak niczego zmienić, dopóki nie zwyciężymy. A żeby wygrać, potrzebujemy wszelkich sprzymierzeńców. Czeka nas bój na śmierć i życie. Wezmę każdy miecz, jaki znajdę. – Nawet jeśli cię zrani? – zapytał conn Arthur. Musiał to powiedzieć głośniej, niż chciał, bo poczerwieniał (błogosławiona jasna skóra), ale nie ugiął się, kiedy zobaczył, że wszyscy na niego patrzą. – Jeśli jeszcze głębiej zrani Białego Króla? Bez wahania. To nie jest czas, kiedy mamy ten luksus, że możemy odrzucać oferowaną pomoc. To samo powiem im, jeśli podniosą jakiś sprzeciw odnośnie do was. Wielkie mięśnie znowu się napięły, a potem powoli się rozluźniły. Orholamie, zlituj się, conn Arthur był ogromny, a jego mięśnie i ognisto-krwawe włosy falowały przy każdym ruchu. – Sibéal, wyjaśnij, na czym polega narzucanie woli. Masz cztery minuty. I pigmejka z niezwykłą zwięzłością zrobiła to, o co ją poproszono. Ludzie z głębin lasu od

tysięcy lat narzucali wolę. I być może pod wpływem Wielkiej Rzeki zawsze odbierali magię dychotomicznie: krzesanie bez narzucania woli stanowiło jedną rzekę, a narzucanie woli drugą. W dole rzeki narzucania znajdowało się kolejne rozgałęzienie: narzucanie woli temu, co nie ma duszy, i narzucanie woli temu, co ma duszę. Później następował podział na narzucanie woli prostym duszom (głównie małym zwierzętom) i złożonym (większym zwierzętom i ludziom), na końcu znajdował się podział na narzucenie woli duszom zwierzęcym i ludzkim. Pierwszy rodzaj narzucania woli – obiektom, zwykle luksynowi – uważano za rzecz bezpieczną i niemal zwyczajną. Było to męczące i krótkotrwałe, ale na przykład krzesiciel łucznik mógł wykrzesać trochę luksynu na brzechwę strzały i potem skupić wolę na celu. Po wystrzeleniu strzała skręcała nieco, szukając celu. Zmiany nie były dramatyczne, zasadnicze prawa dotyczące lotu strzały i jej pędu pozostawały niezmienione. Nie możesz wystrzelić strzały i zmusić jej, by skręciła tak, że trafi w kogoś za tobą, ale zręczny mag woli może poprowadzić strzałę nad murem tak, by trafiła w kogoś, kto się za nim schował. Albo, jeśli ma większe umiejętności, może skupić się na trudnym celu i strzelić celniej, niż pozwoliłyby jego normalne strzeleckie zdolności. Do diabła, pomyślał Kip. Słyszał o tym w Czarnej Gwardii. Paru kadetów przysięgało, że widzieli, jak niektórzy z najlepszych łuczników, tacy jak Koturn albo Tugertent, wypuszczali strzały, które zakręcały w locie. Nic dziwnego, że nie mówili o swoich wyczynach. To było całkowicie zakazane. Nic dziwnego, że mimo wszystko to robili – to działało. Ten rodzaj magii jest wyczerpujący, powiedziała Sibéal, i zwykle przestaje działać w czasie od kilku sekund do kilku godzin po oddzieleniu przedmiotu od maga woli. Możliwe było też tworzenie prostych maszyn. Ukrytych pułapek, których mechanizm reagował na proste rozkazy typu „zapalić się po dotknięciu”. O wiele bardziej niebezpieczne było narzucanie woli duszom. Kiedy tylko mieli wybór, nie pozwalali krzesicielom uczyć się tego, dopóki nie ukończyli trzydziestu lat – wtedy już byli zakorzenieni w społeczności, założyli rodziny, mieli powody, żeby nie oszaleć. Prostym duszom można było dawać względnie proste instrukcje: „Idź do tego miejsca” albo „Idź do tego miejsca i zrób to”. Kip zdał sobie sprawę, że właśnie to zrobił jego ojciec Gavin w przypadku Gargantui. Posłał szczura, żeby odnalazł prochownię na pływającej fortecy. Szczytem sztuki narzucania była praca ze stworzeniami o większej inteligencji, złożonymi duszami, jak je nazywali, takim jak wilki, delfiny, konie, słonie i dzikie koty. – I niedźwiedzie – domyślił się Kip. A to sukinsyn. – Tak. Niedźwiedzie. Conn Arthur przywołał gestem pobliski ślizgacz. Odwrócił się do Sibéal, gdy już z wdziękiem przeskoczył na ruchomy pokład drugiej łodzi. – Opowiedz im o tym. Śmiało. Nie chcę tego słyszeć, ale on musi się dowiedzieć.

– Connie...? – zapytał Kip, ale drugi ślizgacz natychmiast się oddalił. – Conn Arthur jednoczy się z grizzly olbrzymim – powiedziała cicho Sibéal, patrząc na plecy wielkoluda. Z grizzly olbrzymim. Bo zwykły niedźwiedź grizzly nie byłby dość przerażający. – Myślałem, że ostatnie z nich wyginęły dawno temu. – Zostało jeszcze kilka. Ostoja pamięta, lordzie Guile. Cudownie. – Opowiedz mi o niebezpieczeństwach – powiedział Kip. – W przypadku niższych form narzucania woli nie bardzo wiemy dlaczego... Narzucanie nie osłabia woli ludzi, jak wierzy Chromeria, ale wydaje się, że powoli podkopuje inteligencję magów. Myślimy, że czasem mag woli zapomina oddychać, gdy kieruje swoją wolę gdzie indziej i jego ciało odrobinę obumiera. Może wrócić do siebie, ale nigdy nie jest już taki sam. To bardzo powolna śmierć. Tak jest, niewielu krzesicieli dożywa starości, tak samo niewielu magów woli. – I jak krzesiciele potrafią zmienić się w koloraki, tak samo wśród magów woli zdarzają się ludzie lekkomyślni – dodała Tisis. Do tej pory milczała. – Bywają tacy, którzy wierzą, że mają niewłaściwe dusze. W głębi swojej istoty są wilkami, niedźwiedziami albo tygrysimi wilkami. – I co się z nimi dzieje? – zapytał Kip. – Zwykle szaleństwo pojawia się wcześnie – odpowiedziała Sibéal. – Po części dlatego nie uczymy narzucania młodych ludzi. Ściągają na siebie śmierć. Zostają rozszarpani przez dzikie zwierzęta albo umierają z głodu. Człowiek to ciało i dusza, a ci, którzy rozdzielają je na długo, ściągają na siebie nieszczęście. – W takim razie, co się dzieje, jeśli kontrolujesz zwierzę, a ono zostanie zabite? – zapytał Kip. Pigmejka zerknęła na conna na drugiej łodzi. – Czasem nic. Czasem mag woli zmienia się w idiotę. Czasem zwyczajnie umiera. To zależy od tego, jak bardzo uwikłany jest mag woli. – Uwikłany? – Polichromaci mogą pełniej przejąć ciało gospodarza. Różne kolory różnie się łączą. – Niech zgadnę – powiedział Kip z zaciskającym się żołądkiem. – Nadfiolet, żeby zrozumieć myśli, niebieski, żeby widzieć i pamiętać, zielony, żeby czuć i odbierać ruch ciała, żółty, żeby słyszeć i utrzymać równowagę między człowiekiem a zwierzęciem, pomarańczowy, żeby czuć zapachy i rozumieć, co zwierzę zwietrzyło, czerwony, żeby odbierać smak i emocje, podczerwony dla namiętności i innych zwierzęcych zmysłów, których człowiek nie ma. Sibéal spojrzała na Kipa, jakby był pstrągiem, który właśnie wyszedł na brzeg i zaczął jej wykładać teologię eudajmonistyczną. – Skąd...? – Zgadłem. Karty. Tak samo było z kartami. Zatem w swoich głębinach narzucanie woli łączyło się z tą

samą magiczną rzeczywistością co chromaturgia. Po prostu różnie je rozumiano. Cała magia działała zgodnie z pewnymi prawami, ale nikt nie znał ich wszystkich. Sibéal nie odpuściła mu tak łatwo. – Spodziewałabym się po kimś, kto czytał o narzucaniu woli, że powie „niebieski dla wzroku, zielony dla dotyku” i tak dalej, zapominając pewnie o podczerwieni i nadfiolecie. Drugorzędne powiązania są mniej znane. Nie zdradziłeś się z żadną inną wiedzą na temat narzucania woli. Cały czas udawałeś ignorancję? Próbowałeś wciągnąć mnie w pułapkę, przyłapać na kłamstwie? – Nie. I nie mamy teraz czasu na spory. Co się dzieje, kiedy ginie człowiek, który właśnie kontroluje zwierzę? – Nie, powiedz, skąd wiedziałeś o powiązaniach kolorów? – upierała się Sibéal. Kip nie odpowiedział i tylko stali oko w oko. A ściślej oko w brzuch, ale pigmejka nie dopuściła, żeby różnica wzrostu wpłynęła na nią w najmniejszym stopniu. Rumieniła się, a jej skóra z każdą chwilą była coraz bardziej niebieska. – Lord Guile... Czasem po prostu rozumie pewne rzeczy dotyczące magii – odezwała się Tisis, próbując rozlać oliwę na wzburzone wody. – Jest pod tym względem dość irytujący. Sibéal milczała, a jej uśmiechnięte usta deprymowały Kipa. Nadal uczył się patrzeć na kąciki oczu i ignorować usta. – Brat bliźniak conna Ruadhána Arthura, Rónán, został zabity, kiedy był całkowicie uwikłany w niedźwiedzia, i to raptem dwa miesiące temu – powiedziała w końcu. – Ruadhán musiał pójść i osobiście zabić niedźwiedzia. Zwierzę miało w sobie ostatnie żywe szczątki duszy Rónána. Serce mu się krajało, kiedy musiał je zabić. A jednak je zabił. – A co się dzieje, jeśli nie zabije się zwierzęcia? – Kip! – zbeształa go Tisis. – Muszę wiedzieć. – Wariuje. Próbuje wrócić do swoich, to znaczy do ludzi. Magia jednak słabnie, stworzenie zamienia się w zwierzę i w końcu umiera jego ludzko-zwierzęca dusza. Jednakże bardzo często staje się agresywne, ponieważ je zmieniono, skrzywdzono. Zabija ludzi. Istnieje wiele historii o próbach ratowania uwięzionych dusz, lordzie Guile. Żadna z nich nie kończy się szczęśliwie. – „Briseid”? – zapytała Tisis. – Tamar i Heraklos? – Właśnie. Chociaż może historia potoczyła się inaczej, niż ty to pamiętasz. Chromeria ma swoje sposoby, żeby niszczyć wiedzę, ale zawsze trochę prawdy przecieknie. – Chyba nie... „Siedem żywotów jelenia Maeve?” – spytała Tisis. – To także – przyznała niechętnie Sibéal. – Nic dziwnego, że Chromeria tego zakazuje – odrzekła Tisis. – O co tu chodzi? – zapytał Kip. Słyszał tylko o ostatniej opowieści. – Pokrótce. – Kobieta przerzuca swoją duszę w jelenia i ucieka, kiedy żołnierze atakują jej dom, palą go i zabijają jej ciało. Jej mąż Czarny Aed poluje na sprawców. Odnajduje po kolei domy wszystkich, morduje ich żony i umieszcza duszę Maeve w ich ciałach. Niestety, to nigdy się

nie udaje, bo każda kobieta ma już własną duszę, więc Aed powoli traci żonę, jej dusza zwyczajnie mu się wymyka. W końcu Czarny Aed idzie do samej królowej, która rozkazała spalić jego dom. W jej przypadku wydaje się, że magia działa, bo władczyni jest bezduszna. Jednak pewnej nocy mąż ma okropny koszmar, widzi wykrzywioną twarz wroga, który go szarpie. Pogrążony we śnie dusi królową. Widząc, co zrobił, zabija się, posyłając swoją duszę w kamienie starego zamku. Nawiedza zamek po dziś dzień. – Czarująca historia – powiedział Kip. – Nie mogę się doczekać, kiedy poznam więcej pokrzepiających opowieści z twojej ojczyzny. – Prawdziwa historia jest właściwie... jeszcze mroczniejsza – przyznała Sibéal – ale to nie ma znaczenia. – Zgadzam się – przytaknął Kip, nie chcąc odpowiadać na kolejne pytania, do których już się szykowała. Nie zamierzał mówić jej o kartach. – Wygląda na to, że mówimy o dwóch różnych rzeczach, jeśli ująć to w waszych dychotomiach: o narzucaniu woli i... o czym właściwie? – Narzucaniu duszy. – Sibéal spojrzała na rzekę. – Naprawdę mamy na to czas? – Obawiam się, że nie mamy czasu, by to pominąć. – Nie czytałeś Filozofa? Zanim cokolwiek pojmiesz, musisz zrozumieć fizykę, świat na poziomie materialnym. Na tym opierasz swoje rozumienie metafizyki, tego co wykracza poza zwykłą materię: emocji, myśli i tak dalej. Z tych dwóch wyprowadzasz normy etyczne, czyli jak należy zachowywać się w zgodzie z faktami, potem politykę, czyli jak grupy jednostek powinny zachowywać się względem siebie, wreszcie retorykę, sztukę i poetykę. My i Chromeria nie zgadzamy się w kwestiach metafizyki, a to wpływa na całą resztę. Jeśli bowiem, narzucając wolę, odrywasz kawałek własnej duszy, a tak właśnie Chromeria uważa, to wyrządzasz sobie fundamentalną krzywdę, stosując za każdym razem magię woli. Byłoby to podobne do magii opierającej się na zabijaniu drugiego człowieka. To nieistotne, czy z jej pomocą robisz coś dobrego, ponieważ u swoich podstaw działanie prowadzące do tego dobra jest złe. Dlatego Chromeria odrzuca dobro, które czynimy, podczas gdy każdy zły skutek naszej magii jej zdaniem w sposób oczywisty wynika z plugawej natury całości. Nie możemy wygrać, ponieważ kłócimy się o kwestie polityczne, w tym przypadku przepisy magii, podczas gdy dyskusja dotyczy metafizyki. – To jest... bardzo skomplikowane – uznała Tisis. – Niekoniecznie – odpowiedziała Sibéal. – My mówimy, że wola to oddech duszy. Tak jak ciało potrzebuje oddechu i bez niego umrze, tak dusza potrzebuje woli. Możemy jednak natchnąć zwierzę, dosłownie „dać mu tchnienie” do określonego działania. Oczywiście musimy później odpocząć, tak jak wy potrzebujecie zrobić wydech po wdechu. Tak jak wy oddychacie ciężko po biegu. Potrzebujecie odpoczynku. I owszem, jeśli za długo obywasz się bez oddechu, umrzesz. Albo jeśli pozbawisz kogoś możliwości oddychania, to go zabijesz. To morderstwo, gdy dotyczy człowieka, ale zwierzęta, które inspirujemy, także mogą umrzeć, jeśli więc ktoś działa bezmyślnie, niezręcznie albo za długo, także uważamy to za poważne przestępstwo. Narzucanie woli w przypadku wyższych dusz to głębokie zjednoczenie,

partnerstwo. Zwierzęta, które bierzemy na partnerów, wiedzą, jeśli robi się to w sposób brutalny lub bez szacunku. Mag woli czuje ich przerażenie, jeśli połączenie zostało nawiązane źle lub w okrutny sposób. Znamy i kochamy naszych gospodarzy w sposób, jakiego ktoś, kto nigdy nie narzucał woli, nie może pojąć. Narzucanie duszy to co innego. To rzecz zakazana. Podczas narzucania duszy duch zwierzęcia zostaje wymazany i zastąpiony. Ciało może żyć jeszcze przez wiele dni, ale kluczowa iskra już zgasła. To niszczy także maga woli, i to w bardziej podstępny sposób. – Można coś takiego zrobić z drugim człowiekiem? Pigmejka pokiwała ponuro głową. – Dlatego dla nas narzucanie duszy to czarna magia. Przeklęta. Zawsze zakazana, zawsze katastrofalna, jak ukazują opowieści o żywych trupach i ludziach-wilkach. Znienawidzona i pogardzana. – Poza tym zasadniczo to rozważania teoretyczne, bo trzeba być polichromatą z pełnym spektrum, żeby narzucić duszę – powiedział Kip. Po części tylko zgadywał. – Owszem. – Ruadhán i jego brat-bliźniak Rónán to polichromaci z pełnym spektrum? – domyślił się. – Tak. – I Rónán narzucił swoją duszę? Oblizała wargi małym niebieskim językiem. – Gdy umierał. Niewątpliwie jest to jedyna w swoim rodzaju pokusa dla tych, którzy mają wielką moc. Teraz już znasz hańbę Ruadhána. – Nie – odrzekł Kip. – Teraz już wiem, dlaczego złożył mi przysięgę, zamiast samemu zostać przywódcą. Ten wielkolud cieszył się szacunkiem wśród swoich ludzi, miał dość rozumu i zaciekłości, żeby im przewodzić, ale wystarczyło słowo jakiejś prorokini, żeby porzucił swoją pozycję i złożył przysięgę Kipowi? Dlaczego miałby to zrobić? Kip tylko nienawidził swojego przyrodniego brata, ale widział, ile wielkoduszny człowiek może zrobić dla swojego brata. W duchu podziękował za to Wibrującej Pięści i Żelaznej Pięści. Ponieważ tutaj, mimo różnic kulturowych i odmiennych okoliczności, dostrzegł odpowiednik ich miłości. I to, czego nauczył go Wibrująca Pięść, może właśnie ocaliło mu życie. Dlaczego conn Arthur nie dowodził? Nie dlatego, że wstydził się swojego brata, który, umierając, zrobił coś rozpaczliwego. To nie był powód do wstydu. Conn Arthur nie chciał dowodzić, ponieważ wstydził się siebie. Za nic w świecie nie zabiłby niedźwiedzia Rónána – Lorcana – ponieważ to oznaczałoby zabicie brata. Rónán nadal żył uwięziony w ciele niedźwiedzia, tracił powoli rozum i nie mogło go powstrzymać nic poza śmiercią. Conn Arthur miał zobowiązanie wobec swoich ludzi i brata, które kazało mu zabić zwierzę, ale musiałby wtedy pogodzić się ze śmiercią Rónána. Musiałby dobić własnymi rękami ostatnie okruchy brata.

Miłość była jego wstydem. I skoro sam nie potrafił stawić temu czoła, Kip będzie musiał go do tego zmusić, zanim ktoś zginie. Jak ujawnić najgłębszy wstydliwy sekret człowieka, oskarżyć go o herezję i tchórzostwo, nie niszcząc go przy tym? Dowódca nie mógł tego zrobić. Może przyjaciel by zdołał. Kip musiał dać connowi Arthurowi czas, żeby poradził sobie z problemem, i modlić się, by las okazał się dostatecznie duży dla jednego oszalałego grizzly. Czas się kończył. Wyspa pojawiła się przed ich oczami. – Co zamierzasz zrobić? – zapytała Sibéal. To wszystko wydawało się abstrakcyjne – filozoficzny spór na temat najlepszego spożytkowania magii. Tak to dobierał, dopóki ślizgacze nie zatrzymały się przy brzegu wyspy i Kip nie dostrzegł nagłego strachu w oczach mężczyzn z Cwn y Wawr, gdy ujrzeli Sibéal i zrozumieli, kim są towarzyszący jej ludzie. Cwn y Wawr, ci twardzi, posługujący się magią wojownicy, byli przerażeni na widok magów woli. Na pewno bali się po części z racji swojej ignorancji. Jednak kiedy mieszkasz w lesie i dobrze znasz żyjące tam zwierzęta, jak bardzo przerażająca jest myśl, że ktoś potrafi zwrócić przeciwko tobie stworzenia obdarzone nie tylko zwierzęcymi możliwościami, ale i ludzkim umysłem? Jak bardzo przerażająca jest myśl, że ktoś taki może przejąć twoje własne ciało? Jak przerażające jest spotkanie z ludźmi odpowiedzialnymi za opowieści o żywych trupach, ludziach-wilkach i jeszcze gorszych rzeczach? Dla nich określenie „Duchy” nie było sarkastycznym nawiązaniem do tego, jak efemeryczni i bezradni są ci bezdomni, osieroceni wędrowcy. Dla nich Duchy nawiedzały mroki lasu gotowe zwrócić przeciwko tobie naturę, a nawet twojego własnego towarzysza lub twoich zmarłych. Jednakże wytrenowani wojownicy-krzesiciele też są przerażający. Co prawda Cwn y Wawr byli w kiepskim stanie, nawet jeśli o tym nie wiedzieli. Ocalono ich od śmierci lub niewoli, ale stracili dwie cenne rzeczy: pewność siebie i honor. Utracili pewność siebie, bo ich zdradzono, pojmano i ktoś musiał ich uratować. Stracili honor, próbując zawrzeć pokątnie pokój z Białym Królem. Żołnierz pozbawiony pewności siebie i honoru jest o włos od zostania bandytą. To było marzenie głupca. Kip miałby poprowadzić tych ludzi i zniszczyć samego Białego Króla? Te dwa obozy były jak dwa magnetyty, które odpychały się w sposób niewidoczny, ale nieustająco. To znaczy, że wystarczy jeden obrócić i natychmiast się połączą. Zgadza się? Kip wyszedł na brzeg bez słowa, nawet nie skinął głową do ludzi, którzy stali tam, by zadać mu pytanie. Krzesząc zieleń z tysięcy drzew błyszczących na obu brzegach rzeki w południowym słońcu, przygotował sobie schodki i małe podwyższenie, na którym stanął. – My – oznajmił – doznaliśmy szkód, ale nie ulegliśmy strachowi, jesteśmy ciemiężeni, ale

się nie ugięliśmy. Jesteśmy Złamani, bo kiedy nasze przysięgi poddano próbie, złamaliśmy je i samych siebie. Pogardzają nami, a ja mówię: „Oto moi najlepsi przyjaciele”. Świat widzi bękarta, sierotę, zakładnika, kalekę, idiotę. Ja nazywam ich Mocarzami. I wy, i my jesteśmy wyrzutkami, bezdomnymi wygnanymi z ziem, na których pochowano nasze matki. Odebrano światło naszemu życiu. Zabito naszych ukochanych, naszych przyjaciół. Zabrano nam domy. Będziemy wędrować jako duchy i zdziczałe psy. Nie pamiętał potem wiele z tego, co później powiedział. Patrzył na twarze, obserwował poruszenia, drobne tiki. Twarz człowieka jest jak powierzchnia sadzawki, w której odbija się niebo, drzewa, wszystko, na co padnie jego wzrok i miłość. Odbicie zakrywa głębię. Kiedy jednak przepłynie fala, przelotnie możesz dostrzec to, co leży pod wodami. Ich uszy słuchały słów, ale serca reagowały na szczerość jego duszy, głębia wzywała głębię. „Wiele straciliśmy, ale nie zatraciliśmy siebie, zawiedliśmy” – powiedział im – „ale możemy się poprawić. Możemy uzyskać przebaczenie, możemy stworzyć coś nowego. To nie jest dla nas koniec”. – Odebrali nam światło. Tak. A teraz oczekują, że skulimy się jak zbite psy i znikniemy jak zapomniane cienie. Ja jednak nie widzę tu psów i cieni. Czy oni nie wiedzą, co zapoczątkowali? Widzę wilki. Widzę duchy... Rozejrzał się po zgromadzonych, jakby zapomnieli, kim są, a on pokazał im lustro, żeby mogli sobie przypomnieć. – Zapomnieliście? Czy sprawili, że na krótką chwilę zapomnieliście? Duchy i wilki polują nocą. Myślą, że się skulimy ze strachu, czekając na światło? W pojedynkę jesteśmy złamani, zrozpaczeni, przerażeni. Razem jesteśmy silni. Razem będziemy polować. W ciemności zagnamy ich w ostateczny mrok. W pojedynkę jesteśmy słabi i przestraszeni. Ten czas minął. Dzisiaj, razem, jesteśmy Heroldami Nocy. Przemowa zakończyła się wiwatami i łzami. Nie padło ani jedno oskarżenie, że ta osoba albo tamta złamała słowo, jest heretykiem lub niebezpiecznym człowiekiem. Jakimś cudem ostatecznie stu dwudziestu magów woli, dwustu trzydziestu Cwn y Wawr i dwustu cywilów przysięgło wierność Kipowi. Głupie marzenie Kipa, że może zniszczyć Białego Króla, było jak martwy noworodek, który leżał blady i zimny na jego rękach, a potem nagle wziął wdech, poruszył się i wrzasnął. Tak narodziła się jego armia.

Rozdział 47 Piwnica, w której Teia miała popełnić pierwsze morderstwo, niczym się nie wyróżniała. Jeśli pominąć, rzecz jasna, cztery żelazne koła umocowane do ściany i starego człowieka, którego do nich przykuto za ręce i nogi. Teia odstawiła świecznik. Gdyby równie łatwo dało się odstawić sumienie. Starzec był odziany w biel niewolnika. Zakneblowano go, ale nie wyglądał na pobitego. A co ważniejsze, nie miał zasłoniętych oczu. Nie obchodziło ich, czy zobaczy jej twarz. Jej ostatnia, złudna nadzieja, że to tylko próba, że chcą tylko zobaczyć, czy ona to zrobi, że ten „niewolnik” to tak naprawdę ktoś z Zakonu, kto ma za zadanie sprawdzić, czy Teia się złamie i spróbuje go uwolnić, zgasła jak wszystkie inne nadzieje. Pan Sharp wyszedł. Nic go to nie obchodziło. Nie narzucił jej żadnego terminu, chociaż najwyraźniej jakiś sługus Zakonu, czy ktoś inny wynajęty przez Zakon, pojawi się tu w pewnym momencie, żeby pozbyć się ciała. Jeśli nie będzie ciała, Teia okaże się albo nieposłuszna, albo niezdolna pracować dla Zakonu. Tak czy inaczej, będzie to dla niej wyrok śmierci. To naprawdę był wybór między jej życiem albo jego. Mężczyzna spojrzał na nią z ukradkową rezerwą typową dla niewolnika. Niewolnik stara się nie zdradzać zbyt wiele, bo jego strach, nienawiść, odraza lub tęsknota może zasługiwać na lanie. „Zasługiwać”. Orholamie, niech nas wszystkich piekło pochłonie. Widziała, że próbuje ją rozgryźć, żeby odgadnąć, czego może się spodziewać. To strój kogoś z rodziny kupieckiej? Młoda dziewczyna (Teia zawsze wyglądała młodo jak na swój wiek, a krótkie włosy i pozorna chudość, gdy nosiła ubrania zasłaniające ręce i ramiona, jeszcze pogłębiały to wrażenie). Pewnie nie wyglądała dla niego zbyt przerażająco. Ot, takie tam chuchro. Nie, staruszku, jestem śmiercią, która przyszła po ciebie. – To nie powinno boleć – powiedziała Teia. Wśród niewolników istniały przesądy na temat tego, kto najprędzej okaże się dla nich brutalny. Niepewne żony, pijacy, właściciele niewolników, których ledwie stać na niewolników, ale którzy desperacko próbują podwyższyć swój status, najmłodsze dziecko w bogatych domach i ten specyficzny rodzaj bogatych luksjatów, którzy zmagają się z hipokryzją posiadania niewolników, skoro Orholam nauczał, że wszyscy ludzie są braćmi. Gdzie plasowała się Teia? – zastanawiał się ten człowiek. Czasem bardzo młoda dziewczyna

nie dostrzegała w niewolniku niewolnika. Mógł być jej towarzyszem zabaw, życzliwszym od innych dorosłych, ponieważ poświęcał jej czas. Prędzej lub później się uczyły. – W każdym razie nie od razu – dodała. To było kolejne zło płynące z niewolnictwa, prawda? Sposób, w jaki wynaturzało nie tylko niewolników, ale i ich właścicieli. Teia widziała, że najgorsze impulsy jej dawnej towarzyszki zabaw, Sarai, nie tylko tolerowano, ale nawet do nich zachęcano, gdy w grę wchodzili niewolnicy. Na pewno każde dziecko miewa okropne odruchy. Na pewno każda matka mówi: „Nie, moje dziecko, nie wolno bić!”. Tyle że właścicielka niewolników mówi: „Nie, moje dziecko, możesz bić tylko Kallasa albo Elpis!”. Także psychika Kallasa ulegała wypaczeniom, kiedy przyjmował ciosy bachorów swojej pani. I psychika Elpis, kiedy co tydzień gwałcił ją własny pan. I psychika jej pana, który myślał, że to naturalne i moralne, że ma do tego prawo. To dlatego Orholam nienawidzi niewolnictwa, tak jak nienawidzi rozwodu i wojny. I mimo to toleruje je. To jego kompromis wobec ludzkości, twardości naszych serc. Bo kto wyobraziłby sobie świat bez żadnej z tych rzeczy? Wypuściła luźny obłok parylu z dłoni. Dopiero wtedy przypomniała sobie o ciemnych okularach; znajdowała się w ciemnym pomieszczeniu, więc je zdjęła. Niewolnik zadygotał na widok jej pozbawionych tęczówek czarnych oczu, potwornie rozwartych, połykających całe światło. Szarpnął się w okowach. Chciał krzyknąć, ale ten, kto go zakneblował, nie zawiązał mu tylko szmaty na ustach, co właściwie dawałoby tyle co nic. Włożył mu do ust kamień i związał szmatę, żeby go zablokować. Biedny łajdak. Biedny i stary. Ponieważ stary niewolnik płci męskiej był tani. Starszej kobiecie można znaleźć zajęcie w domu, może pilnować dzieci, robić na drutach albo wykonywać inne proste czynności. Nie wszystkie, ale dość dużo, żeby stare kobiety kosztowały więcej niż starzy mężczyźni wyniszczeni ciężką pracą fizyczną. Teia czuła się oderwana od samej siebie. Kiedy przelewała paryl przez jedną z jego rąk, szukając nerwów, inna jej cząstka natychmiast zaczęła knuć, a każdy kolejny pomysł był coraz bardziej nieużyteczny. Mogłaby wyprowadzić go stąd pod osłoną płaszcza. Nie, peleryna jest za mała. Mogła poczekać do zmroku. A jeśli ktoś przyjdzie za wcześnie? Mogłaby znaleźć ciało człowieka w podobnym wieku i podobnych rozmiarów. Gdzie? Mogłaby zabić sługusa Zakonu, który przyjdzie po ciało. A skąd wiadomo, że to nie będzie jakiś niewinny grabarz? A nawet gdyby to był ktoś z Zakonu, zabijając go, zdradziłaby się, prawda? Było już za późno, żeby pójść za Mordercą Sharpem, spróbować go zabić i udawać, że nigdy nie otrzymała rozkazów. Nawet o tym nie pomyślała, kiedy wyszedł. – Mmm! Mmm! Oczy uciekły mężczyźnie w głąb czaszki i znowu się szarpnął, przez co straciła strumyk parylu. Psiakrew.

Miotał się, rozcinając sobie skórę na nadgarstkach. Krew popłynęła po nagich rękach. Mogła po prostu się sprzeciwić. I pokazać, że nie jest lojalna. To oznaczało śmierć. Może mogła okazać pewne nieposłuszeństwo, mając doskonałą wymówkę – powiedzieć, że nie będzie zabijać niewolników, bo sama była niewolnicą, albo... Albo... To nie miało znaczenia. Nie dla Zakonu. Nie podczas wojny. Nieposłuszeństwo oznaczało śmierć. Tajemnica była dla nich ważniejsza niż zdobycie jeszcze jednego zabójcy. Musiałaby uciec bardzo, bardzo daleko stąd, do jakiegoś miasta lub wioski, gdzie jej nigdy nie znajdą. Znalazła grube ścięgno i zacisnęła wokół niego paryl. Ręka ledwie drgnęła niewolnikowi, zanim paryl się rozpadł. Najwyraźniej Teia nie zdoła nikim kierować jak marionetką za pomocą parylu. We właściwych okolicznościach to mogłoby wystarczyć, prawda? Gdyby sprawiła, że komuś drgnie palec na spuście? Robiła to. Dokładnie to, co rozkazał Zakon. Posługiwała się niewolnikiem jak manekinem do ćwiczeń. Jak osełką, na której ostrzyła swoje umiejętności niczym brzytwę. Nie jak człowiekiem. Nie jak starcem, który przeżywał różne lęki, żywił nadzieje i miał swoją historię. Jestem Czarnogwardzistką. Muszę to zrobić. Jestem żołnierzem i wypełniam rozkazy. Trwa wojna, a ja jestem żołnierzem. Mogłam uciec, ale wybrałam to. Mogę teraz uciec. Mogła zdobyć pieniądze. Jak powstrzymać złodzieja, który może stać się niewidzialny? Ogromnie żałowała, że nie może znaleźć się z powrotem w sali treningowej w Wieży Pryzmata. Nurzałaby się w nadfiolecie i błękicie, aż pozostałaby tylko chłodna logika konieczności. Nerwy! Nareszcie. Szarpnęła wiązką przy łokciu niewolnika. Ręka mu zwiotczała w kajdanach. Niewolnik nabrał gwałtownie powietrza. Kłopot polegał na tym, że to wszystko miało sens. Miało sens to, że Zakon ją szkolił. Miało sens to, że trenowała na starych, bezużytecznych niewolnikach, którzy i tak umarliby za kilka lat. Miało sens to, że Chromeria rozkazała Teii wykonywać wszystkie polecenia Zakonu. Tylko w ten sposób mogła zbliżyć się do Zakonu na tyle, żeby go zniszczyć. Karris była admirałem, który godzi się na śmierć ludzi na linii frontu, żeby chronić dom. Akceptowała nawet demoralizację i zniszczenie psychiki żołnierzy na froncie, żeby ratować życie tych, którzy pozostali w domach. Jednakże cała ta logika miała się nijak do strachu na twarzy człowieka, który w żaden sposób nie zasługiwał na śmierć, i to na śmierć właściwie tak bardzo pozbawioną wszelkiego znaczenia, że nie mogła być warta jego życia. Teia mogłaby wykorzystać przeciwko Zakonowi to, czego się tu nauczy dzięki bólowi i śmierci tego człowieka, ale najpierw musi skorzystać ze swoich umiejętności. Jak zrównoważyć te szale? Nie zabijała niewinnego celowo. Istniała różnica między dobrymi i złymi ludźmi. Źli zabijali niewinnych celowo, dobrzy zabijali niewinnych czasem, przypadkiem, próbując zabić

wroga. Ona zabijała niewinnego rozmyślnie, żeby mieć szansę zabić winnego. Czym różniła się od snajpera, który strzela w nogi dziecka, żeby dopaść przeciwników, którzy wybiegną ratować malucha? Nie, to Zakon ją do tego zmuszał. To Zakon ją zabije, jeśli ona odmówi. Sama Chromeria nigdy by jej tego nie rozkazała. Eksperymentowanie i zamordowanie niewolnika w ramach treningu to sposób działania Zakonu. A jednak to ona tam się znalazła. Zakon będzie przysyłał niewolników, aż Teia opanuje wszystkie umiejętności wymagane od Cienia. Jeśli opanuje je szybko, szybciej poślą ją w świat, żeby usuwała cele. Jeżeli będzie uczyć się wolno, będą przysyłali kolejnych niewolników do ćwiczeń. Których potem będzie musiała zabić. Jeśli zostanie, nie pozostanie jej żaden sensowy wybór. W żaden sposób nie zdoła zachować niewinności. Jeśli ucieknie, nie zostanie morderczynią. Ale też nigdy nie pomści Marissii. Jej była przełożona pewnie już nie żyje, ale ucieczka oznaczałaby skreślenie jej. Teia nigdy nie powstrzyma Zakonu, a oni będą nadal mordowali, kogo zechcą. Będą nieustannie pobierać dziesięcinę we krwi. Jeśli Teia ucieknie, nie będzie winna niczego poza tchórzostwem. Ja nie uciekam. Strach to okowy. Strach to okowy, których nigdy więcej nie założy. Orholamie, wybacz mi to, co za chwilę zrobię. Teia zdjęła mężczyźnie knebel i wyjęła mu kamień z ust. – Jak się nazywasz? – zapytała cicho. – Rajiv. – Rajiv? Nie wyglądasz na Atashanina. Jak się nazywasz z urodzenia? Początkowo sprawiał wrażenie, jakby nie pamiętał. Wreszcie tonem mówiącym „czy także to musisz mi odebrać” odpowiedział: – Salvador. – Jesteś Tyrejczykiem. Skinął głową. – Masz rodzinę? – Syna. – Niewolnik? – Już nie. Odebrali mi go. Zatłukli na śmierć lata temu. – Jak to oni – odpowiedziała Teia. Skurwysyny. – Chciałam ci powiedzieć, Salvadorze, że twoja dzisiejsza śmierć posłuży czemuś. Przyczyni się do tego, żebyśmy raz na zawsze zwyciężyli w tej wojnie. To sekret, ale przysięgam ci, że jesteś częścią czegoś dobrego. – Spojrzała na swoje ręce. – Chciałam ci to powiedzieć, ale nie jestem pewna, czy to prawda. Ja nie uciekam.

Ale obiecuję ci to jedno, mój niewinny Salvadorze, chociaż moja prośba zabrzmi pewnie pusto: pomszczę cię. Być może tylko to mi zostało. Potarła z roztargnieniem obolały kieł, a potem wzięła się w garść i wróciła do pracy. Kiedy skończyła, daleko jej było do opanowania parylu. Salvador nie będzie ostatni.

Rozdział 48 Mimo wszystkich nieprawdopodobnych rzeczy, jakie przydarzyły się Kipowi w jego krótkim życiu – zabił króla, zabił boga, zdobył prawdziwych przyjaciół, potrafił przebiec więcej niż parę kroków i nie padał potem na twarz, nie umierał z powodu śmiertelnej dawki ataku serca pół na pół wymieszanego ze wstydem – ta sytuacja wydała mu się najbardziej niezwykła pod słońcem. Stał w wejściu do otwartego namiotu z piękną kobietą, która go pragnęła, która sprawiała wrażenie, że naprawdę go pragnie. Tisis promieniała z dumy i pożądania na widok Kipa. To było tak dziwne, że aż zamarł i musiał się zastanowić. A myślenie ewidentnie było tu jego wrogiem. Obozy Cwn y Wawr i Duchów połączyły się na wyspie. Tej nocy świętowali koniec trwającego wiele pokoleń wyniszczającego konfliktu i ucisku. Kip nigdy w życiu nie widział równie szaleńczej zabawy, z rodzaju tych podczas których, wymykając się do namiotu, zamiast martwić się, że będziesz przeszkadzał sąsiadom, obawiasz się, że może już okazać się zajęty. A Kip? Przeklęty Kip. Kip poważnie rozważał zrezygnowanie z seksu z tą piękną kobietą. Wbrew wszelkiemu zdrowemu rozsądkowi ugrzązł między dumą a chętką na odrobinę starej, dobrej, lubieżnej zabawy ze swoją oszałamiająco cudowną żoną. Przełknij dumę i bierz, co ci dają, gruby idioto. To więcej, niż zasługujesz. Dlaczego nie możesz po prostu się tym nacieszyć? Tisis pomachała i mrugnęła do zaprzyjaźnionej uzdrowicielki Evie Cairn, która uczyła ją wojskowej medycyny, a potem znowu pociągnęła Kipa za pas, drugą ręką przytrzymując płachtę znacznie większego namiotu, który przyjęli pod wpływem nalegań Cwn y Wawr. – Wchodzisz czy chcesz zacząć już tutaj? Uśmiech jej zrzedł, gdy zobaczyła wyraz jego oczu. Puściła pas. – Musimy porozmawiać – powiedział Kip. Nie wyobrażał sobie, że kiedykolwiek wypowie takie słowa. – Chodzi ci o magów woli, tak? – domyśliła się Tisis. Przełknęła ślinę. Rozejrzała się jak przyłapana, jej jasne włosy zapłonęły w świetle wschodzącego księżyca. Nie chciała mu spojrzeć w oczy. Weszła do namiotu. Wyglądało to jak ucieczka i obudziło w nim instynkt drapieżnika. Kip wszedł za nią do namiotu. – Manipulowałaś mną. Tisis odwrócona do Kipa plecami nie odezwała się słowem. Zapaliła latarnię.

To nie było w porządku, ale Kip nie przypomniał sobie Androssa Guile i tysiące jego manipulacji i machinacji, jego beznamiętnego sposobu pogrywania sobie ze wszystkim dla własnych korzyści, nawet jeśli sprowadzały się one do rozrywki. Zamiast tego przypomniał sobie matkę. Odruchowo kłamała, nie mając w tym żadnego celu. Wiecznie nim manipulowała, umacniając go w poczuciu winy i wstydu, kiedy mogła to samo osiągnąć, zwyczajnie prosząc. Jej manipulacje były niepotrzebne, raniące i bezsensowne. – Ukrywałaś przede mną, czym są, nawet kiedy znajdowaliśmy się pół godziny od spotkania ze śmiertelnymi wrogami Duchów. Omal nie wszedłem na oślep w pułapkę. Przez ciebie mogliśmy zginąć. Do diabła, Tisis, Cruxer mógłby powiedzieć coś o poganach stosujących narzucanie wolą, a ja odruchowo bym przytaknął. Po tym, jak... Znaczy myślałem, że nawiązaliśmy nowe porozumienie, znaleźliśmy się w nowym miejscu, tak dobrze się między nami układało... A ty sprzymierzyłaś się z nimi przeciwko mnie. Rety. Kip Pyskacz. Trochę się zapędził. Tisis nie odpowiedziała. Nawet się nie odwróciła, niech ją diabli. – Odwróć się – zażądał. – Nie. – Jesteś jak moja matka. – Nigdy w życiu nie wypowiedziano równie fałszywych słów. – Jeśli jeszcze kiedyś sprzymierzysz się przeciwko mnie, z nami koniec. Nadal nic nie mówiąc, minęła go. Nie pokazywała twarzy i zasłaniała się ręką, niewątpliwie, żeby nie widział jej łez, jakby już samym tym gestem nie wytykała mu, że przez niego płacze. Kiedy tylko wyszła, Kip ochłonął. Mimo to nawet nie drgnął. To ona zawiniła! Dlaczego więc czuł się tak podle? Trzeba było poczekać z kłótnią. Nigdy nie wybieraj kłótni zamiast seksu. Odsunął płachtę namiotu, ale nigdzie nie dostrzegł Tisis. Wiedział, że powinien za nią pójść. I nieważne, co inni w obozie o nim pomyślą. Dzisiaj byli zajęci własnymi przyjemnościami. Musiał ją przeprosić. Musiał powiedzieć jej, że zachował się jak dupek. Nowe szaty były za szerokie w ramionach i piersi, za obcisłe na brzuchu, za dużo wysiłku kosztowało utrzymanie ich w czystości. Były skrojone dla kogoś dorosłego. Powrót do Kipa nieudacznika, Kipa grubasa, lorda Kluchy, Kipa ofiary, który napawał się cierpieniem i mylił bierność ze spokojem, który myślał, że niewzruszoność oznacza niezwyciężoność, powrót do tego starego Kipa był jak włożenie starej tuniki. Cuchnęła, była poplamiona i wilgotna, ale wygodna. Nie mógł codziennie wciągać brzucha i prostować pleców. Był dzieciakiem, który udaje, że jest lordem. Przypomniał sobie matkę, jak szydziła z niego, kiedy Kip powiedział jej, że Ram znowu go pobił, chociaż przez tyle tygodni wydawał się miły. „Nie bądź głupcem. Ludzie się nie zmieniają”.

Potem przypomniał sobie coś, co Gavin powiedział mu po tym, jak wyznaczył Kipowi niemożliwe zadanie – wstąpienie do Czarnej Gwardii. „Nie postanawiaj sobie, że się zmienisz. Świat jest pełen ludzi, którzy postanowili się zmienić, ale się nie zmienili. Nie postanawiaj. Zmień się. Jeśli chcesz być inny, zachowuj się inaczej”. Posłanie kusiło Kipa wygodnym zastojem i samooskarżeniami. Nie myśląc dłużej, wyszedł szukać Tisis. Niestety nie znalazł jej. Za długo czekał. W końcu wrócił samotnie do namiotu. Do diabła. Wyjął włócznię sznurową, nad którą zaczął pracować, żeby mieć zajęcie dla rąk. Założył żółty kaptur na latarnię i zaczął krzesać. Kolor przywrócił mu równowagę psychiczną, pomógł odsunąć się od problemów przywódcy i spojrzeć na nie z nowej perspektywy. W dodatku wykonał spory kawał dobrej roboty. Ben-hadad zauważył żartobliwie, że jeśli zrobić ogniwa dostatecznie małe, to łańcuch zachowa się jak prawdziwa lina. To nie było takie proste, ale po przestudiowaniu włókien konopnych lin i dodaniu paru innych kolorów luksynu Kip zaczął czynić postępy. Raz wydawało mu się, że słyszy, jak ktoś odsunął połę, ale gdy uniósł głowę, nikogo tam nie było. Położył się sam i spał, dopóki Cruxer go nie obudził. Poranek był mglisty jak myśli w głowie Kipa. Kiedy dołączył do swoich generałów i Tisis, zorientował się, dlaczego go obudzono. Na brzegu rzeki naprzeciwko małej wyspy stali żołnierze, uzbrojeni i gotowi do walki. Z herbem Zielonego Dzika Eirene Malargos. Heroldzi Nocy zostali otoczeni. – Chyba twoja siostra nie wybaczyła nam ucieczki – odezwał się Kip do Tisis.

Rozdział 49 Gavin siedział w swoim piekle. Siedział w milczeniu, ze skrzyżowanymi nogami, z zatrutym chlebem w dłoniach. – To na nic – powiedział do niego martwy człowiek. Trucizna, chleb, głód – jego towarzysze – stali się dla niego dziwnie cenni. Jego świat zmalał do przestrzeni tak wąskiej, jak jego sny, i tak szerokiej, jak jego klatka piersiowa z bijącym, mozolącym się sercem. Być może tracił spójność myślenia. Kochali ciemność. Jak ktokolwiek może kochać ciemność? Uznał, że w ciemności wszyscy są równie ślepi jak jednooki człowiek. Jego kalectwo stawało się powszechne. Bał się śmierci, teraz to widział. Ale też był na nią skazany. Nie uważał, że zasługuje na coś lepszego. Karris zasługiwała na coś lepszego. Nie powinien był się z nią żenić. Nigdy nie powinien był jej wciągać w swój krąg. Był trucizną i sam to wiedział. A jednak pozwolił, żeby go kochała. Nie dał jej niczego oprócz zmartwień. To było takie niesprawiedliwe. Niesprawiedliwe z jego strony, bo powinien był wiedzieć lepiej, i niesprawiedliwe ze strony Orholama, bo na to pozwolił. Tyle że ze wszystkich ludzi on jako ostatni powinien biadolić z powodu niesprawiedliwości, prawda? – Mógłbyś właśnie leżeć w łóżku z Karris – powiedział martwy człowiek. – Jesteś tchórzem. Pierwsze zdanie raniło Gavina jak ząb z czarnego luksynu. Ale druga część – tchórz? – wydała się dziwnie nie na temat. Czy jako młody człowiek był aż tak głupi, by uznać, że taka obelga go zrani? Gavin wiedział, że pod pewnymi względami był tchórzem – potrzebował piętnastu lat, żeby zdobyć się na szczerość z Karris. Jednak wobec zagrożeń fizycznych był wręcz przesadnie brawurowy. Czy naprawdę myślał kiedyś, że słowo „tchórz” to raniąca zniewaga? Dziwne. To oderwało jego myśli od otwartej rany, jaką była Karris. I to, jak źle ją potraktował. W pewnym momencie zasnął na siedząco. Gavin czuł, jak migocze pod siłą spojrzenia olbrzyma. Nie – topił się jak człowiek-świeca w ofierze całopalnej, wosk płynął z każdej kończyny, był o krok od buchnięcia ogniem. – Proszę! – błagał. Uniósł rękę, żeby zablokować światło, żeby znaleźć odrobinę cienia,

w którym mógłby się schować. Jednak jego ręką zamigotała i stała się płynna jak szkło. Nie dawała cienia. Był przezroczysty. Ale nie był klarownie czysty. Przez przezroczyste ciało ręki przechodziły żyły ciernistej czerni, trzepoczące gniewnie, odkryte i cierpiące w świetle, wrzeszczące bezgłośnie, wijące się w poszukiwaniu odrobiny ulgi. Kiedy ciernie się obracały, rozcinając i raniąc ciało, które nazywały domem, całym Gavinem szarpały konwulsje wywołane bólem. Padł. Leżąc na nieskazitelnie białym marmurze, skrzyżował szkliste ręce w obronnym geście. I zobaczył drugą grubą żyłę pasożytniczej, wzdętej czerni w drugiej ręce. Rozerwał tunikę i zobaczył otoczone, zduszone w klatce cierni własne czarne serce. Nie, nie czarne. Było szare, chore. Pulsowało obmierźle. To go napełniało wstrętem. I wstydem. Wyrwał je z piersi, żeby je odrzucić i umrzeć, słusznie umrzeć. I wtedy zobaczył w swoim sercu błysk. Burzowe chmury zbierały się nad jego głową, potężne wały sądu nadciągały z taką prędkością, jakby chciały nadrobić swoje spóźnienie. Powietrze, rozrzedzone na tej wysokości, zmieniło się wyraźnie. Jednakże Gavin widział biel. Jego szare serce skręciło się i biel ponownie została połknięta. – Nie! – krzyknął do nadchodzącej burzy i wiatru, który chłostał jego ciało i ziębił. – Potrzebuję więcej czasu!

Rozdział 50 Karris nie bardzo wiedziała, w jaki sposób przesłał jej wiadomość, że nie została przechwycona. Właściwie to nie miała pewności, że nie została przechwycona. Nie wiedziała nawet, czy wiadomość jest prawdziwa. Nawet jeśli była, nie miała pewności, że to nie jest pułapka. Koios poprosił o spotkanie. Koios, jej zaginiony brat, który teraz tytułował się Białym Królem. Koios, jej ulubiony brat. Podpisał wiadomość właśnie tym imieniem. Dlatego znalazła się na ślizgaczu z sześcioma Czarnogwardzistami i czekała, aż pułapka lub dowcip się ujawnią. A może czekała na spotkanie, które mogłoby zmienić przyszłość satrapii i ocalić dziesiątki tysięcy ludzi. Czarnogwardziści nie zatrzymali się, ale zataczali na ślizgaczu kręgi, żeby nie musieć podejmować ucieczki z bezruchu, gdyby zaszła taka potrzeba. Każdy nosił okulary, trzymał swoje kolory i muszkiet. Karris nie doradzała im w kwestii rozmieszczenia, chociaż zaraz po zajęciu urzędu pewnie by to zrobiła. Zabrała ze sobą najlepszych Czarnogwardzistów, a oni znali się na swojej robocie (jeśli pominąć fakt, że w ogóle zgodzili się na to, żeby tu przypłynęła. Dowódca Żelazna Pięść prawdopodobnie nigdy nie wyraziłby zgody). Przygotowała argumenty przed wezwaniem dowódcy Fiska. Wszystkie sprowadzały się do jednego: jeśli mogę zakończyć wojnę samą rozmową, to warto zaryzykować. Gdyby Fisk okazał się niewzruszony, powiedziałaby, że stęskniła się za bratem. To była prawda i zarazem kłamstwo. Była przekonana, że człowiek, którym był jej brat, od dawna już nie żyje. Jednak dowódca Fisk w ogóle się nie spierał. – Kogo chcesz zabrać, najszlachetniejsza pani? – zapytał tylko. – Nie będziesz próbował mnie powstrzymać? – Jesteś Żelazną Bielą. Z doświadczenia wiem, że zatrzymasz się, kiedy będziesz na to gotowa. Zmarszczyła czoło. – Nie wiem, czy można aż tak mi ufać. Czy aż tak się zmieniłam? Czy świat się tak zmienił? Fisk tylko westchnął. – Znam jednego człowieka, który byłby w stanie cię zatrzymać i wybacz, najszlachetniejsza pani, ale ja nim nie jestem. Ani też nie powiem mu niczego bez twojej zgody. Nie miał na myśli Gavina. Nie miał na myśli Żelaznej Pięści. Mówił o Androssie.

Czy tak właśnie się dzieje, gdy zabraknie wokół ciebie silnych głosów? Gavin i Żelazna Pięść uchroniliby ją przed błędami. A tak została sama. Na chwilę przypomniała sobie dzień, kiedy miała siedem lat i znienawidzona nauczycielka-niewolnica Izza zabroniła jej przerwać lekturę, dopóki nie przeczyta dziesięciu stron, chociaż Karris powiedziała, że musi pójść do latryny. Drżąc i płacząc, przeczytała pięć stron, a potem zmoczyła léine. Otworzyła drzwi, a Izzy tam nie było. Zamiast niej w bibliotece był ojciec na spotkaniu z jakimś ważnym arystokratą. Spojrzał na nią, jakby budziła w nim obrzydzenie. „Patrz, co narobiłaś!”. Rozpłakała się histerycznie, ale on odepchnął ją, gdy próbowała go objąć. Nigdy więcej nie próbowała go objąć. To Koios znalazł ją po tym, jak uciekła. Owinął ją swoją peleryną i przeprowadził przez rezydencję. Kiedy matka zapytała, dlaczego Karris nosi jego pelerynę, wyjaśnił, że to taka zabawa. Zabrał ją do niewolnic zajmujących się dziećmi, kazał ją umyć, przeprać jej rzeczy i zabronił wspominać o sprawie. Niewolnica Izza nie dostała chłosty. To nie było w stylu Rissuma Białodęba. To byłoby zbyt bezpośrednie. Zamiast tego sprzedał ją do kopalni srebra w Laurionie. Karris ogarnął wstyd na wspomnienie radości, jaką poczuła, kiedy o tym usłyszała. Kopalnie srebra! Wykształcony niewolnik nie powinien ponieść takiej kary. Zwłaszcza kobieta. Dlatego właśnie pomyślała o tym dzisiaj – wstyd, rozczarowanie i jej brat, wszystko połączone razem jak zimujące węże splątane w kłębowisko pełzającego ciepła. Myślała o tamtym dniu, o młodym mężczyźnie, którego uwielbiała w sposób, w jaki tylko mała dziewczynka może uwielbiać starszego brata, kiedy dostrzegli wyspy. W liście zapraszał, żeby wybrała dowolną wyspę z archipelagu, i zapewniał, że nie musi obawiać się pułapki. Było tam kilkanaście maleńkich wysepek różniących się głównie bujnością roślinności. Czarnogwardziści przyjrzeli im się przez lunety i wybrali jedną. Zeskoczyła ze ślizgacza, kiedy zatrzymał się na oślepiająco białych piaskach. Czarnogwardziści wybrali najmniejszą z wysepek. Gdy Karris szła przez wodę na brzeg, przesłonili ślizgacz tkaniną, żeby nie zdradzić tajników jego konstrukcji. Karris nosiła biel swojego urzędu. Pomyślała, że ryzyko próby zamachu wynosi jeden do dwóch. Tak, dowódca Żelazna Pięść byłby wściekły, gdyby tu przypłynęli. Przy takim ryzyku nie było sensu utrudniać sobie życia sukienkami i halkami. Przypięła do pasa ilytańskie pistolety z zamkiem kołowym. Wykonano je z kości i muszli, trochę za wymyślne jak na jej gust, ale były to także najlepsze pistolety w zbrojowni Chromerii. Prawda była taka, że mit Żelaznej Bieli zaczął żyć własnym życiem. Każdy dyplomata i arystokrata, jaki stawał przed Karris, przynosił dar, który w jakiś sposób zawierał biel. Białą skórę, biały jedwab, białą bawełnę, białe kwiaty – kwiaty! Biel łączono z prawdziwym żelazem, z platyną, bo była droższa, a od czasu do czasu jakaś odważna dusza łączyła ją ze złotem – „Jako symbol słońca, rozumiesz, pani? Bo stoisz tak blisko Orholama, pojmujesz,

najszlachetniejsza pani?”. Och, rozumiem. Czy już nikt nie pamiętał, jak bardzo Karris kocha kolory? Gdyby tylko ktoś przyniósł jej coś czerwonego, zielonego albo czarnego, natychmiast wyraziłaby zgodę na to, o co prosi. Jednakże Karris nie była już kobietą. Stać się Żelazną Bielą to stać się symbolem. Gdyby jej największym poświęceniem w tej wojnie miało okazać się porzucenie ulubionych kolorów, to każdego dnia budziłaby się z sercem przepełnionym wdzięcznością. Mogła mieć tylko nadzieję, że pewnego dnia wewnętrzna kobieta dorośnie do zewnętrznych oznak. – Oto on – powiedział Gill Greyling z lunetą przy oku. – Ale co to jest, u diabła? Podał lunetę bratu. – Nie wiem, ale szybko się porusza – odpowiedział Gav. – Nie zdradziłby w taki sposób, że też mają ślizgacze – powiedziała Karris. Wątpię. – Nie za darmo. Kiedy łódź się zbliżyła, Karris zobaczyła, że ma kształt rydwanu i w wodzie przed nim znikają grube liny. Sześć płetw grzbietowych jak nierówne zęby przecinało fale. Gdy zbliżyły się do płycizn, Karris dostrzegła głowę w kształcie młota i oko łzawiące krwią albo jarzące się od środka demonicznym światłem. Potrzebowała całej siły, żeby nie odsunąć się od fal. Racjonalna cząstka jej osoby szepnęła: „Po prostu narzucili wolę rekinom”. Pewnie za pomocą czerwonego luksynu. Jednak jej żołądek tego nie słuchał, słabe kolana tego nie słuchały, zaciśnięte gardło także. Żelazna Biel, Karris. Żelazna Biel. Przybrała ambiwalentny wyraz twarzy i miała nadzieję, że to zwiedzie brata, który znał ją tak dobrze. Nie zważając na rekiny, sześciu osobistych strażników odzianych w biel zeskoczyło z rydwanu i przeszło przez wodę na brzeg. Nosili białe welony z drogiego jedwabiu, jatagany, katary i krisy. Nie dostrzegła żadnych muszkietów. Czy powracając do dawnych bogów, ci poganie powrócili także do starych technik? Orholamie, niech to okaże się prawdą. Dotarłszy na brzeg, ochroniarze odwrócili się i wykrzesali most z niebieskiego luksynu. Biały Król przeszedł na brzeg, nie mocząc nawet butów. Za sobą zostawił tylko garbatego woźnicę. Stali w odległości niemal stu kroków od siebie, mężczyzna w bieli i kobieta w bieli na białych piaskach pod białym, gorącym okiem Orholama. Karris sięgnęła po pistolety i oddała je. Wyciągnęła bich’hwę, jatagan i je także oddała. Na końcu odpięła z łańcuszka czerwone i zielone okulary. Biały Król oddał berło, które mogło posłużyć jako maczuga, i prosty nóż myśliwski. Bez wahania ruszył przed siebie po piachu. Oczywiście każde z nich mogło ukrywać inną broń. Ale przede wszystkim byli krzesicielami. Oboje byli bronią, przed którą uchronić mogła tylko czujność. Karris ruszyła w stronę brata.

Kiedy została pojmana przez króla Garadula, jej brat pojawił się w wielkim pancerzu luksynowej zbroi, którą stworzył dla siebie. Ten człowiek nawet nie błyszczał w słońcu. Nie było luksynowych płaszczyzn odbijających światło, żadnych migoczących błękitów czy rozbłyskującej żółci. Był mniejszy, niż go zapamiętała, niewiele wyższy od niej. Wtedy jednak zobaczyła jego twarz. Jakimś cudem zapomniała – czas łaskawie wymazał wspomnienie. Blizny po oparzeniach. Orholamie. Jej ukochany brat wyglądał, jakby ktoś dał woskową lalkę okrutnemu dziecku. Jego twarz się stopiła. Jedno oko znajdowało się niżej niż drugie. Gruby węzeł tkanki stopił jego policzki z szyją, a potem go rozcięto. Wyglądał o wiele, wiele gorzej, niż kiedy spotkała go w Tyrei. To nie mogła być tylko kwestia światła i nie były to też świeże blizny. Wtedy także był poparzony, ale jego rysy nie wyglądały na zniekształcone. Wzięła się w garść, zwalczając współczucie i rozpacz. Musiała być ostra i chłodna. Była Bielą, a jej urząd otulił ją jak dywan śniegu, zasłaniając szczeliny w zbroi. – Koiosie – powiedziała, ujawniając odrobinę ciepła w tonie. Naprawdę cieszyła się, że go widzi. Naprawdę cieszyła się, że ma szansę zakończyć tę wojnę, nawet jeśli była to maleńka szansa. – Daleko zaszłaś od naszego ostatniego spotkania – powiedział, wskazując jej strój. Głos zmienił mu się od czasu młodości. Zachrypnięty, zniszczony dymem, zmieniony przez ten przeklęty pożar, który zmienił też wszystko inne. – Podobnie jak ty. – Masz na myśli to? – zapytał, wskazując twarz. – Wcześniej to były uroki. Miałem nadzieję, że dzięki temu nie przerażę cię zbytnio. Od tego czasu poczułem się lepiej... we własnej skórze. A w każdym razie w tym, co z niej zostało. – Uśmiechnął się, jakby to był nieśmieszny żart. – Miałam na myśli ziemie, które podbiłeś, i nieopisane nieszczęścia, jakie ściągnąłeś na dziesiątki tysięcy ludzi. – Wyzwoliliśmy cztery z dziewięciu dawnych królestw – odpowiedział, prawie jej nie słuchając – ale wiele rzeczy wymaga odbudowy. Dużo zniszczono z powodu ignorancji i chciwości. Zupełnie jakby mówili w różnych językach. On uważał się za budowniczego? – To beznadziejna sprawa, prawda? Nie ma mostu, który da się przerzucić nad tą przepaścią – powiedziała. Uśmiechnął się znacząco, i to były jego dawne usta, niepobliźnione, jego dawny grymas i stare wspomnienie. – Zapomniałem już, jaką masz intuicję, siostro. Otaczasz się cnotami błękitu, ale w pierwszej kolejności rozumiesz sercem. Zawsze tak było. – I to sprawia, że mój osąd jest podejrzany? – zapytała chłodno. – Przeciwnie. Myślę, że ujęłaś sedno sprawy. Nie może być pokoju między nami, a jedynie przerwa na uzbrojenie.

– Tego właśnie chcesz? Rozejmu? – Tak. Rozejmu, który wejdzie w życie z dniem dzisiejszym. Moje wojska dotarły już do Azurii w Krwawej Puszczy. Oddamy miasto jako znak naszej dobrej woli. Na północy przekroczyliśmy Wielką Rzekę. Cofniemy się do zachodniego brzegu. Rozejm potrwa do wiosny. Dzięki temu wszyscy będą mogli zebrać jesienne i zimowe zbiory, żeby nikt nie głodował. – Moi generałowie mówią mi, że Azurii nie da się obronić. Oddajesz mi to, co sama mogę sobie wziąć z niewielkim wysiłkiem. – A jednak nie wzięłaś. Być może masz mniej sił, niż chcesz przyznać. Miał rację, chociaż tak naprawdę nie zajęli miasta, ponieważ potem pojawiało się pytanie „co dalej?”. Jej wojska były potrzebne gdzie indziej, Chromeria i satrapa Briun Wierzbowy Konar z Krwawej Puszczy koncentrowali się na utrzymaniu Zielonej Przystani. Zamiast tego powiedziała: – Jeśli obie strony przegrupują siły, to zyskamy tylko gwarancję, że następna wojna będzie jeszcze krwawsza. – Życie toczy się w przerwach między wojnami. Niektórzy mawiają, że każdy pokój jest lepszy od wojny. – Uważasz mnie za jedną z nich? – O nic cię nie proszę. Tereny, które obecnie zajmują twoje wojska, pozostaną wasze. Tylko moja strona się wycofa. – I domyślam się, że w ciągu tygodnia twoi szpiedzy zaczną powtarzać te słowa na ulicach Wielkiego Jaspisu? Osłabiając poparcie dla wojny? – Hm. To doskonały pomysł. Oto słabość twojego cesarstwa: tutejsi ludzie nigdy nie chcą przelewać krwi za obcych stamtąd. Podczas gdy moje słowo to święty nakaz. Rozkazuję samym bogom. Ja mówię, kiedy czas przelewać krew, a kiedy czas budować, i nikt tego nie kwestionuje. Nie najgorzej jak na mięczaka, którego kiedyś pobił twój zmarły mąż, co? – To, co wycierpiałeś, nie usprawiedliwia twoich czynów. – Nie szukam usprawiedliwień. I wtedy dostrzegła straszliwą logikę stojącą za jego propozycją. Koios być może stanął właśnie wobec szczególnej konieczności, która zmusiła go do rozejmu; może czekał, aż uda mu się kogoś przekupić albo na nadejście kluczowej dostawy prochu. Z pewnością każda przerwa osłabi poparcie dla wojny w satrapiach. Jednak to wszystko mogło w ogóle nie być tu istotne. Koios chciał, by obie strony się dozbroiły i wróciły do walki z nową, straszliwą bronią, ponieważ pragnął masakry. Chciał wybić całe pokolenie. Nie chodziło tylko o to, że chciał zabić wszystkich, którzy stali na jego drodze, a wojna była najbardziej skutecznym sposobem zgrupowania wrogów i przekonania się, którzy z przyjaciół mogą pewnego dnia stać się zbyt mocni. Chciał udowodnić, że sposób działania Chromerii jest całkowicie niewłaściwy. Chciał zabić jej apologetów i wszystkich, o których pamięć mogłaby zaprzeczać jego nowej historii. Łatwiej wybudować nową kulturę na grobach zmarłych niż wokół domów żywych.

– Nie takiej pułapki się spodziewałam – powiedziała. – Pułapka na moją własną siostrę? – zapytał, ale wykrzywił usta. – Jeśli mnie zabijesz, stanę się męczennicą, która dążyła do pokoju, a ty udowodnisz, że nie jesteś godny zaufania. Do diabła, co się z tobą stało? – Ogień wypala wszelkie iluzje. – Zatem teraz pogrążysz satrapie w ogniu, mając nadzieję, że innych też okaleczy? – zapytała z goryczą. – Nie jestem szaleńcem. To poniżej twojej godności sugerować coś takiego. I trochę to zbyt wygodne. Tak leniwe, jak spodziewałbym się po jakiejś chromeryjskiej wiedźmie albo sykofantach z Magisterium. Miałem lepsze zdanie na twój temat. Spojrzała na niego ze smutkiem. – Twój plan nie jest szalony, bracie. Jest zły. – Złem nazywamy to, czego nie rozumiemy. Odetchnęła głęboko. – Odpłynę stąd dzisiaj i będę się zastanawiała, dlaczego nie próbowałam cię zabić, nim narobisz większych szkód, prawda? – To niepodobne do ciebie nie dotrzymać słowa, siostro. A może jest podobne. Ten jeden raz. – Jak to robisz? – zapytała. – Jak przekonujesz ich, że jesteś polichromatą? – To proste. Stałem się nim. Tak samo jak stał się nim Dazen Guile. Zauważył jej zdumienie. – Albo nauczyłaś się kłamać lepiej, niż się spodziewałem, albo niestety nic a nic się nie zmieniłaś i nadal jesteś wytrzeszczającą oczy pierwszą naiwną, która pomogła rozpętać wojnę. Wiesz, że mężczyzna, którego poślubiłaś, to Dazen Guile? Starała się ukryć reakcję, ale jego twarz się rozpromieniła. – Wiedziałaś. Zatem nie jesteś taka naiwna. Jednak mąż ukrył przed tobą pewne sprawy. Serce się kraje. – Naprawdę próbujesz zatruć moje małżeństwo? – Dazen odebrał mi wszelkie przyjemności ciała. Jeśli mogę być łyżką dziegciu w jego miodzie, to chętnie spróbuję. Chciałbym, żeby żył, bym mógł zabić go własnymi rękami. Ale... wszyscy musimy radzić sobie z drobnymi rozczarowaniami, prawda? – Myślę, że powiedzieliśmy już sobie wszystko, co ma sens. Do widzenia bracie. Ładny rydwan. Odwróciła się od niego, chcąc odejść. – Przygotowałem pułapkę – powiedział wtedy – ale jej nie uruchomię. To mój prezent dla ciebie, siostro, za miłość, która nas łączyła. Odwróciła się ponownie. – Nasze następne spotkanie, Biały Królu, będzie ostatnie. Przez wzgląd na miłość, którą nadal żywię do cudnego chłopca, który zginął w pożarze, zabiję cię. Będę go opłakiwać, ale twoja śmierć przyniesie mi jedynie ulgę.

Nic nie powiedział, tylko patrzył za odchodzącą siostrą, a kiedy jej świta zaczęła oddalać się od wyspy, ślizgacz otoczyło dwadzieścia rekinów, którym narzucono wolę. Straszliwe bestie ustawiły się wokół ślizgacza w formację eskortującą. Kiedy wypłynęli na głębsze wody, ogromny czarny kształt wynurzył się gwałtownie, rozpraszając je jak plewy. Wieloryb? Kaszalot? – Nie tylko ludzie martwią się tą wojną – powiedziała Karris. – To powinno stanowić dla nas pociechę. Powinno. Tyle że ona nie znalazła żadnej pociechy. Nie czekali, by zobaczyć, co się stanie. Rozpędzili ślizgacz do maksymalnej prędkości i wyruszyli w drogę powrotną.

Rozdział 51 – To mogłaby być dobra nowina – powiedziała Tisis tonem, który zdradził Kipowi, że ciąg dalszy zdania będzie zmierzał w kierunku, który mu się nie spodoba – ale jakoś w to wątpię. Tak myślałem. – Pamiętasz, jak opowiadałam ci o moim kuzynie Antoniusie? – To ten, o którym powiedziałaś, że odziedziczył całą charyzmę w rodzinie? – spytał Kip. – Mogłam nie wspomnieć o jego wadach. Wyspa była tego ranka jak splecione palce kochanków, miękka i twarda; kłęby mgły zasłaniały i odsłaniały tysiąc włóczni i muszkietów zebranych na obu brzegach wokół wyspy. Piękno ciepłego, rozproszonego światła wschodzącego słońca równoważyło zagrożenie śmiercią. – A co z tego może być dobrą wiadomością? – spytał Kip. – Lordzie Guile – odezwał się Derwyn Alef Cwn y Wawr, podchodząc do nich. – Moi ludzie są gotowi. Wszyscy zebrali się schludnie, kierując się swoimi sympatiami. Nie tworzyli zintegrowanej grupy ani nie rozstawili się tak, jak życzyłby sobie tego Kip, ale na razie to wystarczy. Kip nie czytał żadnych książek na temat tego, co należy zrobić, kiedy wróg ma przewagę liczebną, a ty jesteś otoczony i w dodatku znajdujesz się na wyspie. Pewnie żaden kompetentny dowódca nigdy nie postawił siebie w takiej sytuacji. – Dobrze. Teraz czekamy – odpowiedział Kip. Dał znać Tisis, żeby mówiła dalej. – Antonius jest niesamowity. Spędzam z nim dwa tygodnie za każdym razem, kiedy zamieniamy się miejscami w Chromerii. Kip wiedział, że rodzina Malargos musiała przysłać zakładnika na Jaspisy, który gwarantowałby respektowanie zakończenia Krwawych Wojen, i że Tisis była taką zakładniczką, ale nie zastanawiał się nad mechanizmem wymiany zakładników. – Wszyscy go uwielbiają, ale on jest... totalnym idealistą. Zawsze ma najlepsze zdanie o ludziach i ściśle przestrzega zaleceń władz, ponieważ wierzy, że ludzie stojący u steru działają tak, jak on postępowałby na ich miejscu. Nigdy nie chciałam zrzucać mojej siostry z piedestału, na którym ją postawił, mówiąc mu, żeby jej nie ufał w takim stopniu. Miałam nadzieję, że sam z tego wyrośnie. Łagodnie. Czyli mamy przerąbane. Kip uznał za swoje moralne zwycięstwo fakt, że nie powiedział tego na głos. To było dobre, ponieważ moralne zwycięstwo to jedyne zwycięstwo, jakie odniesie tego dnia.

– Sprzymierzeńcy nie otaczają cię, żeby odciąć ci wszystkie drogi ucieczki – powiedział. – Wczoraj przekonałeś odwiecznych wrogów, żeby połączyli siły – odpowiedziała Tisis. – To nie powinno być aż tak trudne. Prawda? Mówiła beztrosko, ale widział, że też się boi. Gdyby doszło co do czego, to czy wyrzutki Kipa zaatakują siły Eirene Malargos? Czy on zaatakuje? Gdyby to zrobił, to nawet zwycięstwo zmusiłoby go do obrania fatalnego kursu. Ślub z Tisis miał zapewnić pokój. Po to właśnie Andross Guile manewrował Tisis w taki sposób, aby uznała ślub za własny pomysł. Najwyraźniej Eirene zorientowała się, że Kip ma więcej do stracenia w walce zbrojnej niż ona. Albo zwyczajnie nie wierzyła, że się odważy, co też mogło okazać się prawdą. A może uznała, że Tisis została porwana i zmuszona do małżeństwa. Łódź wiosłowa wynurzyła się z mgły. Chorąży trzymał zielony sztandar z bykiem Malargosów nad osobistym herbem Antoniusa, tarczą. Zatem ten młody człowiek uważał się za tarczę dla swoich kuzynek Eirene Malargos i Tisis. Obrońcę dam w niebezpieczeństwie. Cudownie. Antonius Malargos nie sprawiał wrażenia kogoś, kto przybył z prezentami ślubnymi. Wyglądał za to młodo i był szczupłej budowy. Trzymał włócznię i miał czerwone okulary przesunięte na głowę. Miał jasną skórę, jasne pukle i był chłopięco przystojny. Mężczyźni wiosłowali w kierunku stojących na uboczu Kipa i jego dowódców. Cruxer stał za Kipem i nieco na lewo od niego, trzymając sztandar Mocarzy. Czy teraz to był osobisty herb Kipa? To będzie musiało wystarczyć, dopóki nie wymyślą chorągwi dla Heroldów Nocy. Tisis stała po jego prawej stronie, a conn Arthur i Derwyn Alef po lewej. Na widok Tisis Antonius się rozpromienił. Jego szeroki uśmiech, w którym błysnął przerwą między jedynkami, był zaraźliwy. Na tęczówkach rysowały mu się dopiero pojedyncze pasemka czerwieni. – Sissy! – zawołał. Nie zważając na ostre słowo jednego ze swoich ludzi, zeskoczył z łodzi. Odbił się włócznią i wylądował na brzegu, nie brudząc sobie pięknych butów. Podbiegł i objął ją jak mały chłopiec, potem podniósł i zakręcił kółeczko. Ona też się uśmiechała i oczy jej się śmiały. Kip nagle ucieszył się, że Antonius to jej kuzyn, bo bycie zazdrosnym o kogoś, kto sprawił radość jego żonie, byłoby naprawdę żałosne. Postawił ją na ziemi i odsunął się, pochmurniejąc. – Czy też powinienem teraz zwracać się do ciebie lady Guile? – Jestem dumna z obu imion – odpowiedziała Tisis. – Ale skoro zamierzasz wołać na mnie Sissy, to czy chcesz, żebym ja mówiła na ciebie... Ehm? Skrzywił się żartobliwie. – Może nie przy moich ludziach. – W takim razie pozwól, że was przedstawię: lordzie Antoniusie Malargos, to mój mąż Kip

Guile. Kip, to mój kuzyn Antonius. Żołnierze Malargosów podeszli, żeby znowu otoczyć swojego dowódcę. W przeciwieństwie do zachowującego się radośnie i otwarcie Antoniusa, robili wrażenie ludzi gotowych do przemocy. – Sissy[1]? – mruknął pytająco Kip do Tisis, kiedy Antonius przedstawiał swoich przybocznych. To było zręczne przedstawienie, raczej osobiste niż z użyciem wszystkich nowych tytułów Kipa. Te zabrzmiałyby bardziej imponująco, ale też skierowałyby uwagę na to, kto z nich jest najbardziej utytułowany i w jaki sposób powinny wyglądać interakcje tak wysoko postawionych osób. Kip będzie musiał pamiętać, żeby pochwalić za to później Tisis. Jeśli będzie jakieś później. Skąd, u licha, Eirene Malargos wiedziała, że tu będą? – Miałam mniej sympatyczne przezwiska – mruknęła w odpowiedzi Tisis. Kiedy Antonius skończył przedstawiać swoich podwładnych, wyprostował się i odchrząknął. Robił wrażenie zbolałego. – Moja najdroższa kuzynko, Eirene wydała mi bardzo surowe rozkazy i czuję się zmuszony... – Gdzie się podziewałeś? – przerwała mu Tisis. Sprytnie. Nigdy nie pozwól idealiście przedstawić problemu w czarno-białych kategoriach. – Sytuacja bardzo szybko się zmienia i możliwe, że wydarzenia wyprzedziły twoje rozkazy. – Ponieważ wy przypłynęliście tu na ślizgaczach, nie mogę mieć równie nowych wieści jak wy? – Tak. Skąd w ogóle wiesz o... – Nasza rodzina też ma teraz ślizgacze. Nie tak duże jak te, które wy tam ukryliście, ale dość duże, żeby krzesiciel i kurier mogli szybko podróżować. Byłem w górze rzeki, w pobliżu Pływającego Miasta z satrapą Wierzbowym Konarem. Moje rozkazy są raptem sprzed tygodnia. Innymi słowy, kiedy tylko Kip z przyjaciółmi przemknęli koło Rath, Eirene wysłała za nimi ogary. Do diabła. – Jak zdobyliście projekt ślizgaczy? – zapytał Kip. – Dowódca Żelazna Pięść pokazał nam, jak zbudować ślizgacz. To znaczy były dowódca. Jak sami powiedzieliście, sytuacja szybko się zmienia. – Dlaczego zdradziłby wam taką tajemnicę? – spytał Kip. Bardziej myślał na głos, niż zadał pytanie, na które oczekiwał odpowiedzi, ale Antonius odrzekł: – Eirene zaproponowała mu wszystkie nasze informacje na temat waszej lokalizacji. – Zjawi się tutaj?! – zapytał Kip. Zapowiedź przybycia Żelaznej Pięści byłaby najlepszą nowiną pod słońcem. – N-nie wiem. Najwyraźniej rozmawiał ze swoją siostrą Nuqabą, która była wtedy naszym

gościem. Potwornie się pokłócili. Potem on zniknął, a ona wyjechała następnego dnia. Nie wiem, czy wyjechali razem, czy się rozstali. Cóż, od dobrych nowin szybko przeszli do złych. Gdyby Żelazna Pięść miał tu przybyć, to już byłby na miejscu. Chyba że coś go zatrzymało. Żelazna Pięść prezentował się imponująco, ale podróżowałby samotnie po lasach, gdzie nie obowiązywało żadne prawo, a nie brakowało wielu utalentowanych, bardzo utalentowanych łuczników. A jeśli dał się zabić jakiejś bandzie idiotów? – Jednak to nie ma znaczenia – powiedział Antonius. – Tisis, Eirene rozkazała mi przypłynąć tutaj i zabrać cię do domu. Siłą, jeśli zajdzie potrzeba. Wracaj do domu, Sissy. Rodzina cię potrzebuje. Twoja siostra cię potrzebuje. – Do domu. – Tisis westchnęła cicho i nostalgicznie. – Nie potrafię ci powiedzieć, jak bardzo brakuje mi tarasowych ogrodów na Wzgórzu Jaks... Tisis miała dom, miała swoje miejsce. Coś więcej niż spanie w lesie, sprzeczki z chłopcem i życie w nieustannym niebezpieczeństwie. Zaszczytne miejsce dziedziczki ogromnej fortuny. Jej siostra Eirene sprawowała realną władzę w Ruthgarze. Z pewnością znalazłoby się tam ważne, satysfakcjonujące zajęcie dla kobiety takiej jak Tisis. Kipa znowu ogarnęło poczucie winy. On nie miał domu. Dwa razy został osierocony. Płomienie i śmierć odebrały mu wszystko poza Mocarzami. A potem uderzyła go myśl, że być może ostatnia noc nie była najlepszą chwilą na pierwszą poważną kłótnię z żoną. Jednym słowem Tisis mogła teraz wszystkich ich zniszczyć. – Tęsknię za Eirene, tęsknię za rezydencją – powiedziała Tisis. – Za dawnymi pokojami. Za naszymi ludźmi. Zapachem powietrza. Świętami, wyścigami. Ale nie mam innego domu poza miejscem u boku mojego męża. To dobrze. Nie pragnie śmierci mojej, moich przyjaciół i sprzymierzeńców. – Zatem jesteś tu z własnej woli? Naprawdę? Niewolnica Weredyka tak powiedziała, ale Eirene nie ufa niewolnikowi, który mówi coś takiego. Po co nazywać niewolnicę Weredyka, skoro potem nie ufa się słowom? Na szczęście Kip nie powiedział tego na głos. Jednak z drugiej strony fakt, że już dwa razy dzisiaj ugryzł się w język, oznaczał, że za trzecim coś palnie. – Możesz powiedzieć mi prawdę. Kip nie może cię teraz skrzywdzić, a jeśli zajdzie potrzeba, możemy załatwić to tak, żeby Andross Guile nigdy się nie dowiedział. Istniał tylko jeden sposób, żeby tego dokonać. Do diabła! Ten uśmiechnięty chłopak groził masakrą. Kip usłyszał ciche warczenie dobiegające od conna Arthura. Tisis miała rację w jednej kwestii – Antonius był idealistą. Jeśli myślał, że może po prostu przerwać rozmowę i rozkazać masakrę, to wkrótce skończyłby z głową odciętą od tyłka. – Kuzynie, nie tylko jestem tu z własnego wyboru, ale i mam w tym cel, co powinny potwierdzić moje listy. Ten ślub był moim pomysłem i być może jest to najmądrzejsza rzecz, na jaką wpadłam. Eirene zamierza uwięzić Kipa, podczas gdy on może przysłużyć się

Siedmiu Satrapiom i naszym rodom. Może pomóc uratować Krwawą Puszczę, a także Ruthgar. – Guile’owie pozbawili cię urzędu – powiedział Antonius. – Byłaś Zielenią. Wybaczyłaś im to tak po prostu? „Bo Eirene nie wybaczyła” – usłyszał Kip w tonie Antoniusa. Znowu Kipa uderzyła myśl – może zyskiwał zdolność do błyskawicznych przemyśleń, kiedy nie mówił. Na razie nie odezwał się nawet słowem. On, Kip Guile, przywódca Mocarzy, Zabójca Królów i Bogów – no dobrze, na razie tylko jednego króla i jednego boga – ale on, Łamacz, prawdopodobnie Diakoptês, prawdopodobnie Luíseach, prawdopodobnie Powiernik Światła, stał jak oniemiały i słuchał swojej (wściekłej na niego) żony, jak odwala za niego całą rozmowę. Jego życie było dziecinną wyścigową łódką kołyszącą się na strumieniu, którą nagle porwał bystry prąd i znalazła się poza zasięgiem jego ręki. – Wybaczyłam? Podziękowałam im za to! Kuzynie, wyobrażasz mnie sobie, jak wyprowadzam w pole Złotego Pająka Androssa Guile w Spektrum? A jeśli mi się nie uda, to przekonuję jego pochlebców i pachołków, żeby postąpili przeciwnie do jego woli? Antonius zamarł. Najwyraźniej nigdy się nie zastanawiał, z czym wiąże się zasiadanie w Spektrum. – Może nie. – Wychodząc za Kipa, zagwarantowałam jedyną rzecz, na jakiej uzyskanie Eirene mogła mieć nadzieję, nawet gdybym spędziła długie lata w Spektrum: pomoc w samą porę ze strony Guile’ów, a co za tym idzie Siedmiu Satrapii. – To dobry człowiek, dobry przywódca? – zapytał Antonius, jakby Kipa tam nie było, jakby to było jedno pytanie. – Ledwie tu przybył i patrz – powiedziała Tisis. Mgła opadała i stało się teraz jasne, jakie siły zgromadził Kip. Antonius przyjrzał się zebranym chyba po raz pierwszy. – Zjednoczył Cwn y Wawr i Duchy? W odpowiedzi na to niemal jednocześnie rozległy się pomruki conna Arthura i Derwyna Alefa. Mężczyźni spojrzeli po sobie niechętnie. – I zwyciężył w bitwie, wyzwalając Cwn y Wawr z niewoli, zatapiając liczne barki pełne zapasów dla Krwawych Szat – dorzuciła bezceremonialnie Tisis. Antonius Malargos milczał przez chwilę. Kip zastanawiał się, czy nie powiedzieć czegoś, by go przekonać, ale Tisis dała mu subtelnie znać, żeby milczał. O, rety. Wreszcie młody człowiek oznajmił: – Lady Eirene rozważa... pakt o nieagresji z Białym Królem. – Co?! – wykrzyknęła Tisis. Derwyn Alef najeżył się, ale ona ruchem dłoni go uciszyła, więc nic nie powiedział. – Eirene powiedziała, że wasza walka z Krwawymi Szatami może... Jak ona to ujęła? Uniemożliwić zawarcie pokoju przez nas i cały Ruthgar.

Tisis była całkiem zbita z tropu. – Czy ona myśli, że może zwyczajnie układać się z tym potworem? – Nie mam pojęcia, co myśli, ani też nie zdołałbym do końca zrozumieć wszystkich machinacji w jej głowie, nawet gdyby mi je wyjaśniła. Twoja siostra jest genialna pod tym względem. Mnie też nie podoba się pokój z tymi potworami, ale Eirene nigdy nie zawiodła mojego zaufania. I wydała mi rozkazy. Będzie oczekiwać całkowitego posłuszeństwa w tej kwestii. Zwłaszcza kiedy stawką jest twoje życie. Jesteś jedyną osobą, którą kocha. – Ja też ją serdecznie kocham, ale czasem musimy być posłuszni ważniejszej sprawie. Moja siostra jest królową handlu, nie królową prawdy, nie mówiąc już o byciu królowąwojowniczką. Jest genialna, ale spodziewa się, że inni też zachowają się racjonalnie. Pamiętasz, jak chciałeś oddać kucyka luksjatom, żeby go sprzedali i nakarmili ubogich? Rozpromienił się na to wspomnienie. – Powiedziała mi, że jeśli chcę pomóc, to powinienem zgodzić się, żeby to ona sprzedała kucyka. Weźmie niewielką prowizję, a potem zainwestuje zyski w swój interes. Za pięć lat będę mógł kupić lepszego kucyka i oddam dwa razy więcej na ubogich, którzy z pewnością nadal będą ubodzy. – Ona uważa, że Biały Król jest taki jak ona. A nie jest. Jest taki jak my. Nie można wynegocjować najlepszej umowy z kimś, kto planuje cię zabić i odebrać ci wszystko. Kip znowu chciał się odezwać, ale Tisis uścisnęła mu ostrzegawczo rękę. – Nazwała mnie fanatykiem tamtego dnia, bo chciałem być posłuszny temu, co uznałem, że mówi mi Orholam – powiedział Antonius, a dawna uraza nie zniknęła mimo upływu lat. – W ogóle mnie nie rozumiała. Mimo swojej mądrości. I nagle Kip poczuł, że nadzieja napełnia jego żagle, które wydęły się z łopotem. – To zabawne, prawda? – dodał Antonius. – Żeby Pan Światła prosił nas, byśmy na oślep weszli w ciemność? – Orholam zawsze daje dość światła, abyśmy mogli zrobić następny krok – powiedziała Tisis. – Ha! – warknął Antonius. – Za dobrze mnie znasz. – Orholam posługuje się prostymi, żeby skonfundować mądrych – powiedziała Tisis, siląc się na beztroskę. – Z pewnością należę do pierwszego rodzaju – odparł cierpko Antonius. Po chwili na jego otwartej twarzy odmalowała się troska. – Wyglądasz na szczęśliwą. – Jestem tam, gdzie jest moje miejsce, i robię to, do czego zostałam stworzona. – Nie, kuzynko, miałem na myśli... z nim. – Och. – Tisis się rozpromieniła i wzięła Kipa za rękę. – To nie tylko mój lord. To moja miłość. Na samą myśl Kipa przeszedł dreszcz. Pewnie, że podjęli pewne zobowiązanie (przynajmniej dopóki jedno z nich nie zdradzi, że nigdy nie skonsumowali małżeństwa), zaznawali nieco słodyczy i podniecenia w zaciszu namiotu (przynamniej do niedawna), pewnie, że lubił Tisis i szanował ją o wiele bardziej, niż się spodziewał. Ale czy to była

miłość? Czyżby po prostu kłamała dla ich sprawy? Nawet jeśli Kip nie do końca jej uwierzył, to Antonius przeciwnie. Uśmiech wypłynął powoli na jego szeroką twarz. – W takim razie moje modlitwy zostały wysłuchane. – Moje także, kuzynie. Spokojnie, kochana, nie przesadź. Antonius spojrzał na swoje ręce, jakby szukał tam odpowiedzi. – Nie chcę zabijać mieszkańców Puszczy. Ani Guile’ów. A już na pewno nie dla Białego Króla. Jakimś cudem wymanewrowałaś Androssa, zmuszając go do właściwej rzeczy i zgody na twoje małżeństwo. – Podniósł wzrok i uśmiechnął się, a Kip poczuł, że z Tisis uszło całe napięcie. – W takim razie uczciwość każe wymanewrować także Eirene. Prawda? Złożywszy idealny dworski ukłon, a potem przyklęknąwszy na kolanie przed Kipem, Antonius powiedział: – Lordzie Guile, złożyłem przysięgę lady Eirene Malargos, ale moja przysięga wierności Orholamowi ma pierwszeństwo. Wewnętrzne światło mojego sumienia pokazuje mi, że muszę się jej sprzeciwić. Zatem, lordzie Guile, jeśli przyjmiesz przysięgę człowieka, którego inni mogą nazwać Wiarołomcą, to dopóki Krwawe Szaty nie zostaną zniszczone, będę służyć ci swoim życiem, honorem, ludźmi. I tak sytuacja potoczyła się całkiem inaczej, niż Kip się spodziewał. Uznał, że w przyszłości legenda będzie opowiadać, że jego wrogowie łamali śluby i składali mu przysięgi wierności, podczas gdy on nie odezwał się ani jednym słowem. Będzie Tym, Który Porusza W Bezruchu. Milczącym Złotoustym. Innymi słowy będzie o wiele milszy dla Tisis.

1 Sissy (ang.) – cykor, ciamajda (przyp. tłum.).

Rozdział 52 – A to dupek! – powiedziała Karris. – I to kiedy już myślałam, że Andross i ja naprawdę współpracujemy. Kiedy to zdobyłaś? – Przyszłam natychmiast – odpowiedziała Teia. Musiała okłamać Essen, żeby zamienić się z nią służbami. Teia wolała nie załatwiać w ten sposób prywatnych spotkań z Bielą, ale to nie mogło czekać. – I jesteś pewna, że Andross to rozkazał? – spytała Karris. To było długie lato i jesień dla nich obu. Karris żonglowała kwestiami logistycznymi i politycznymi związanymi z odległą wojną. A teraz, kiedy wydawało się, że Biały Król zatrzymał całkowicie ofensywę, zaczęła gromadzić siły z myślą o nadchodzącej wiośnie. W każdej wolnej chwili zbierała informacje ze wszelkich źródeł, jakimi dysponowała, które zdradziłyby cokolwiek na temat miejsca pobytu Gavina. Wysyłała grupy Czarnogwardzistów, których nie potrzebowała desperacko, żeby badali wszelkie pogłoski. Teia nieustannie trenowała i próbowała nauczyć się, jak zabijać i jak nie zabijać niewolników. Kiedy już kilku zabiła, żeby pokazać, że jest do tego zdolna, zostawiła jednego przy życiu z listem, że obmyśliła eksperyment, który potrwa trzy tygodnie. Zostawiła mężczyznę – to zawsze byli starzy mężczyźni – z zasłoniętymi oczami i modliła się. W następnym tygodniu nadal żył. Jeśli każdego niewolnika będzie zabijała przez trzy tygodnie, zamiast zabijać po jednym co tydzień, to ocali dwóm życie, zgadza się? A przynamniej dwóch nie zabije, co nie do końca oznaczało to samo, prawda? Trochę jej pomogło, gdy podzieliła się tym ciężarem z Karris. Biel przytaknęła, że Teia nadal musi zabijać i trenować. Tyle że ona zabijała niewinnych. Nic nie mogło tego usprawiedliwić. Każda szczera rozmowa stanowiła ogromne ryzyko. Gdyby ich plany odkryto, każde morderstwo poszłoby na marne. Dlatego Teia znowu obrzuciła spojrzeniem dach Wieży Pryzmata, a potem założyła ciemne okulary i zrobiła to samo w parylu. Biel wychodziła pogrzać się na słońcu i pomyśleć w późnojesienne popołudnia i niemożliwe było, żeby ktokolwiek tu podsłuchiwał, ale nie ma czegoś takiego jak zbytnia ostrożność w przypadku Zakonu Złamanego Oka. – Mój kontakt nazwał to „drobnym przedsięwzięciem dla naszego niegdysiejszego przyjaciela” – powiedziała Teia. – „Nasz niegdysiejszy przyjaciel” to ta sam fraza, jaką posłużył się, kiedy opisywał, kto rozkazał porwanie Marissii. A ja byłam przy tym, kiedy Andross wydał rozkaz, chociaż nie wiedziałam wtedy, że mówią o Marissii. To było zabawne i niezabawne zarazem. Teia czekała miesiącami, aż zostanie

aktywowana w Zakonie. Potrzebowała czegoś, co uwikła ją mocniej w struktury organizacji. Czegoś, co przynajmniej sprawi, że nie będzie musiała dłużej mordować starych mężczyzn. Teraz, kiedy otrzymała zadanie, czuła strach zamiast ulgi. Karris westchnęła. – Wszyscy staliśmy się bronią w tej wojnie, prawda? Lecz Andross pod każdym względem jest ostrzem. Wiem, że jeśli odrzucę to nagie ostrze, zginiemy, ale on rozcina mi dłoń do kości przy każdym ruchu. – Odwróciła się do Teii z rezygnacją w oczach. – Nigdy nie będę w stanie ukarać go sprawiedliwie za Marissię. Wiesz o tym, prawda? Jest zbyt cenny. – Ale chcesz uczynić zadość sprawiedliwości w jej sprawie, prawda, najszlachetniejsza pani? – zapytała Teia. Pomyślała, że zna odpowiedź, ale chciała ją usłyszeć. Biel patrzyła jej w oczy. – Nienawidziłam jej przez pewien czas, jeśli o to pytasz. – Nie chciałam... – A co ty czujesz do Tisis? – Słucham?! – Gdyby ktoś ją zamordował, co byś poczuła? – Ona... Znaczy byłabym oburzona. Oczywiście, że chcę... Ale co to ma do rzeczy... – Naprawdę jesteś urażona, bo wiem na twój temat jedną, może dwie rzeczy? Ty, która wiesz, co robimy? Jak żyjemy? Chociaż zdajesz sobie sprawę, że nasze sekrety to waluta przetargowa? – Nie wiem, co pani powiedziano, ale wyraźnie się pani myli. – To była ilustracja, nie próba zawstydzenia cię – odpowiedziała Karris. – To, co czujecie do siebie z Kipem, stanie się moją troską dopiero, kiedy zagrozi jego małżeństwu z moim bardzo niepewnym sojusznikiem w Ruthgarze. Próbuję tylko powiedzieć... – Daelos. To był Daelos, prawda? Ta przeklęta mała kaleka. Przesłuchiwała go pani ze trzy razy. – Spokój. Chciałam powiedzieć, że dawno temu wypaliła się we mnie cała nienawiść do niej. Właściwie... Byłyśmy o krok od zaprzyjaźnienia się. Niestety, zbyt szybko zniknęła. Lecz dość. Dość tych rozmów. Pytanie brzmi: co teraz z tym zrobimy? Czy możemy to powstrzymać? Czy powinnyśmy? – Czy powinnyśmy?! – zapytała Teia w pierwszej chwili uradowana, że nie rozmawiają już o Kipie. Znowu rozejrzała się panicznie. Nadal były same. Wróciły do powodu ich spotkania. – Andross Guile wynajął Zakon, żeby zabić Nuqabę! Wiem, że jesteś na nią zła, pani, ale... – Zła? Zła?! Bo porwała i oślepiła mojego męża, samego Cesarza Siedmiu Satrapii? Myślisz, że z tego powodu jestem jedynie zła? Teia przeszła wzdłuż obwodu dachu, wylewając paryl poza krawędź, żeby się upewnić, że nikt nie wspiął się po ścianie i nie podsłuchuje. Znowu. A potem powiedziała: – Nie mówię, że nie zasłużyła na śmierć, ale sama właśnie mówiłaś, pani, o korzystaniu z plugawej broni, kiedy to jedyna broń, jaką się dysponuje. Nuqaba to suka, ale to suka, która włada Parią. Parią!

Paria miała satrapkę, rzecz jasna. Kogoś z rodu Azmith. Przeklęta rodzina, do której należał generał Caul Azmith, który dowodził armią Siedmiu Satrapii w katastrofalnych bitwach pod Wolibrodem i Kruczą Skałą oraz Akensis Azmith, który został nominowany na Biel i próbował zabić Karris. Ród, zawstydzony z jednej strony, poszkodowany z drugiej, był jak wściekły pies, do którego człowiek woli się nie zbliżać. Może się skulić albo zaatakować bez powodu. Tyle że nawet Teia wiedziała, że satrapka Parii to figurantka. To Nuqaba rządziła, władała satrapią, z której pochodzili dwaj na każdych trzech członków Czarnej Gwardii oraz najlepsi żołnierze na świecie. Ale Karris o tym wiedziała. Prawda? Teia zdała sobie sprawę, jak niemądre było pouczanie Bieli w tej kwestii, ale nie mogąc się powstrzymać, powiedziała: – Jeśli zawiodę, próbując zabić Nuqabę, do diabła, nawet jeśli mi się uda, ale mnie złapią, to Paria zwróci się przeciwko pani. Nawet jeśli pani i Andross nie zostaniecie zdetronizowani i straceni za wysłanie zabójców, to stracicie Parię. Nie mieli szansy wygrać wojny bez Parii. – Możliwe, że już ją straciliśmy – odpowiedziała cicho Karris. – Co? – Posłaniec, któremu będziesz towarzyszyła w tej misji, wiezie ultimatum dla Nuqaby. Od czasu bitwy pod Wolibrodem Paria w żaden sposób nie dołączyła się do wysiłków wojennych. Stracili tam dziesięć tysięcy ludzi. To poważna strata, ale nie ma porównania do trzydziestu pięciu tysięcy, które stracił Ruthgar. Cały czas powtarzali, że nadal mobilizują siły, i wiemy, że to prawda. Tyle że ich nie ruszą. Nie przyjdą z pomocą. Z tchórzostwa, ostrożności albo z powodu zdrady. Najwyraźniej Andross oczekuje, że Nuqaba odrzuci nasze ultimatum albo znowu zacznie grać na zwłokę. Dlatego chce ją zabić, żeby ktoś bardziej uległy zajął jej miejsce. – Albo może jest wściekły, bo uwięziła i oślepiła jego syna? – zaryzykowała Teia. Karris spojrzała na nią i chwilę się zastanawiała. – Prędzej jakieś posunięcie przeciwko jednemu z jego ludzi uraziło jego ego. Tak czy inaczej to nie jest najgorszy ruch. Pewnie nawet oczekuje, że będę zadowolona, kiedy Nuqaba zginie w tak dogodnej chwili. Chociaż nie wiem, czy ma kogoś na jej miejsce. Nuqaba przeprowadziła ostatnio czystkę. Myślę, że mogła sprzątnąć część szpiegów Androssa i jego agentów. O, i to jest coś, co rzeczywiście mogło go zdenerwować. – Karris zacisnęła usta. – Dlatego to zlecił. Ale dlaczego Zakon przyjął zlecenie? – Wszystko, co destabilizuje obecny układ sił, służy interesom Zakonu – odpowiedziała Teia. – Oni chcą stworzyć nowy świat na prochach Siedmiu Satrapii. – To może być wystarczający powód – uznała Karris. – I pewnie tak nieobliczalna osoba jak Nuqaba to dla nich żadna frajda. Kto wie, czy oni też nie stracili swoich ludzi w ramach czystki. I może Starzec z Pustyni bardziej kieruje się namiętną zemstą niż nasz lodowaty promachos.

Spojrzała w stronę blednącego słońca w geście, który mógł być modlitwą. – A gdybyś... A gdybyś celowo zawiodła na moje polecenie... Albo gdybyś wrobiła kogoś innego? Kogo? Jak? Hm... Albo mogłabym po prostu uniemożliwić ci wyjazd. Wtedy jednak mogłabym zdradzić swoje karty... – Skrzyżowała ręce pod piersiami i skuliła ramiona na nagle zimnym wietrze. – Co zrobiłaby Orea? Niewątpliwie coś subtelniejszego. Coś sprytnego i może życzliwego. Oczywiście to jej wina, że teraz mam na głowie tych wszystkich Azmithów. Czy w tym świecie żądnych krwi mężczyzn nie ma mądrzejszej drogi? Czy Żelazo musi być czasem ostrzem? Milczała przez długą chwilę. Wreszcie wyprostowała się i odwróciła do Teii. – Nie wystarczy zabić Nuqaby. Musisz też zabić szefa jej siatki szpiegowskiej, satrapkę Tilleli Azmith. – Mam wobec tego zostać pani oficjalną zabójczynią? – zapytała Teia. Nie mogła ukryć żalu w głosie. – To jakiś problem? – Najszlachetniejsza pani... Miałam okazję zabić... dwóch mężczyzn, których nienawidzę, i to zakończyłoby wiele kłopotów. Nie zrobiłam tego, ponieważ czułam, że Orholam mówi mi, że nie jestem zabójczynią. Jestem żołnierzem. Jestem Czarnogwardzistką. Nie nożem atakującym w ciemności, ale tarczą. – Dużo trenujesz z tarczą? – zapytała Karris. – Trochę. Trener Fisk powiedział, że wolałby znaleźć się za ścianą tarcz wroga niż własną. – Powiedział wręcz, że wolałby posłużyć się Teią jako zawiadowczynią, nawet jeśli przez to zabrakłoby mu jednego człowieka. Trener Fisk, oczywiście, obrzucał ich wszystkich wyzwiskami w trakcie treningu. Jednak jeden dzień szarżowania na linię przeciwnika znajdującą się w odległości zaledwie dwudziestu kroków, kiedy obie strony trzymały tylko tarcze, przekonał Teię, że Fisk nie tylko ma rację, ale i żadna liczba ćwiczeń nie pomoże jej przezwyciężyć własnych ograniczeń. Wielu mężczyzn w szeregach było dwa razy od niej wyższych, niektórzy trzy razy więcej ważyli. Zaszarżować na nich w całym pędzie? Za każdym razem padała na płask. A trzymanie tarczy przez kilka godzin? Nie dawała sobie rady, nawet gdy trzymała ją w obu rękach i nie walczyła. Dzięki niech będą Orholamowi za magię i proch, dzięki którym mur z tarcz i falanga przeważnie na nic się nie zdawały. Teia wolała puklerz, który wymagał większej zręczności i może większego szczęścia, ale też mniejszej siły i wytrzymałości. – Zatem z treningu powinnaś wiedzieć – odrzekła Karris – że tarcze także zabijają. Teia przypomniała sobie teraz lekcję. Zacytowała trenera Fiska: – Ci, którzy wykorzystują tarczę tylko do blokowania, ignorują broń w swoich rękach. Do diabła. I cała jej metafora z tarczą poszła się paść. – Teio, jesteś moją tarczą. Dobrze mnie strzeżesz, ale jeśli będę miała szansę, bez wahania uderzę tobą w szyję wroga. A kiedy się rozpadnę, odrzucisz mnie na bok. Teia nie powiedziała tego na głos.

Jednak Karris wyczytał to z jej miny. – Tak, jeśli pękniesz, sięgnę po następną. Nie różnimy się aż tak bardzo. Ja także służę komuś większemu i także się boję, że nie zdołam wypełnić zadania, przed którym mnie postawiono. Ja także pragnę czegoś innego od życia. – Niewolnica swoich obowiązków, hę? Karris rzuciła jej stalowe spojrzenie. Gorycz i kpina w głosie Teii nie uszły jej uwadze. – Tak – powiedziała. – Gdyby to zależało ode mnie, wysłałabym ciebie i wszystkich innych krzesicieli na poszukiwanie mojego męża, a potem dorzuciłabym wszystkich niewolników, kupców i żołnierzy pod moimi rozkazami, i niech diabli wezmą wszystkie satrapie. Gavin wstydziłby się za mnie, ale mogłabym żyć z jego rozczarowaniem, gdybym mogła też żyć razem z nim. Nie, nie jestem niewolnicą. Nikt mnie nie bije i nie gwałci, ale byłabyś głupia, gdybyś uznała, że moje zimne, puste łóżko jest przyjemniejsze od siennika niewolnicy albo pryczy żołnierza. – Przepraszam – odpowiedziała Teia. To jedyna osoba, której mogła ufać, jedyna, która ją znała, odkąd Kip odszedł, a ona przelewała na nią całą gorycz. – Ja też – odrzekła Karris. – Nie tylko z powodu tego, co ci robię. Dobra nowina jest taka, że dzięki temu złapiesz pierwszy solidny trop w polowaniu na Zakon. – Jak to? – Oto jeden z nielicznych uroków wojny. Czasem pionkami umieszczonymi w tajemnicy trzeba posłużyć się otwarcie, jeśli w ogóle ma się z nich skorzystać. Tak jak ty musiałaś naruszyć nasz normalny protokół, żeby natychmiast spotkać się ze mną, ktoś inny będzie musiał nieźle się namęczyć, żeby ze wszystkich Czarnogwardzistów właśnie ciebie umieścić na statku. Ten ktoś będzie z Zakonu. Istnieją tak naprawdę tylko dwie możliwości: albo jeden z moich kapitanów straży, albo ktoś wyżej postawiony poprosi kapitana, żeby to załatwił. Zatem kiedy ten kapitan przyjdzie i przedstawi mi rozkazy, powiem, że wolałabym, żebyś została; że jesteś moją ulubienicą. Jeśli sam kapitan jest wtyczką Zakonu, to będzie nalegał na wysłanie właśnie ciebie, przedstawiając jakiś powód. Jeżeli to będzie tylko przysługa dla jakiegoś ambasadora, powie, kto go prosił o wysłanie ciebie. Oczywiście kapitan straży może skłamać, ale ja mogę zweryfikować jego słowa. Bez względu na to, co zrobi, czegoś się dowiemy. Jestem pewna, że mając dość czasu, Starzec wpadłby na coś lepszego, ale musi szybko działać, a ma na głowie także innych podwładnych i inne zadania. Tak jak ja. Wybierze bezpośrednie podejście. Wskazówka dotycząca Zakonu. To znaczyło koniec infiltracji i być może koniec ich wszystkich. Teia nie mogła się doczekać. – Chwileczkę – powiedziała Teia. – Powiedziała pani, że moim drugim celem jest satrapka? Satrapka Parii? Satrapka jest mistrzynią szpiegów Nuqaby? Mam zabić dwie najpotężniejsze osoby w Parii?

Rozdział 53 Gra wydawała się trywialna, dopóki Gavin jej nie zrozumiał. Chleb spadał codziennie rynną. Gavin w miarę możliwości łapał bochenki, zanim uderzyły o podłogę, co mogłoby uszkodzić skórkę. Potem oglądał każdy skrawek powierzchni bochenka, szukając miejsca, gdzie wstrzyknięto truciznę. Często nie mógł go znaleźć. Bochenki spadały rynną i uderzały o kilka śluz po drodze, więc znalezienie maleńkiej dziurki okazywało się niemożliwe. Rozdzierał bochenek i wąchał go, czasem wychwytując ledwie wyczuwalny zapaszek czegoś niewłaściwego. Wtedy starannie umytym, suchym palcem dotykał miękiszu, szukając wilgoci czy jakiejkolwiek różnicy w temperaturze. Jeśli niczego nie znajdował, składał połówki bochenka najlepiej, jak się dało, i czekał. Jako substancja trucizna powinna sprawić, że po jakimś czasie chleb stanie się lepki. Z drugiej strony Andross czasem polewał bochenek trucizną, jakby polewał ciasto masłem przed upieczeniem. To wpływało na chrupkość lub kolor skórki, więc Gavin oglądał każdy bochenek, szukając i takich różnic. Trudniej było sprawdzić cotygodniowy owoc, także z tego powodu, że słodki rarytas kusił go w sposób, w jaki nudny chleb nie był w stanie. Czasem tylko jedna cząstka limety była skażona, czasem trucizna przesączała się do kilku, a on zastanawiał się, ile trucizny może strawić, nie tracąc przytomności. Bywało, że czuł się nie najlepiej. Kilka razy kręciło mu się w głowie, kiedy zjadł przez przypadek trochę narkotyku. Zwalczył jednak senność i nigdy nie stracił przytomności. Ale nie na tym polegała gra, to był dopiero początek. Kiedy minęło wiele długich dni, lato musiało się wreszcie skończyć i trwała już od dawna jesień, Gavin zorientował się, że gra sprawdza wytrzymałość – czy zdoła utrzymać ten sam poziom nudnej czujności dzień po dniu, podczas gdy jego nastrój coraz bardziej obniżał się, spływając po spirali w dół, a piaski zniszczyły pozłoconego wspaniałego idola, jakiego wzniósł dla siebie, i okazało się, że całość trzyma się tylko na rusztowaniu i glinianych nogach. Gra nie była grą. To było całe jego życie. Stał się inspektorem pieczywa. Andross Guile nigdy do niego nie zaglądał. Ani razu nie przyszedł porozmawiać. Gavin nie miał komu udowadniać swojej wartości. Wreszcie nie było ucieczki. Nie dla niego. Istniała klapa ewakuacyjna w tej celi. Sam ją umieścił. Wymagała wykrzesania klucza, którego kształt sumiennie zapisał w swojej pamięci, i umieszczenia go na wykrzesanym

drzewcu o szczególnym kształcie, który pozwoliłby mu sięgnąć w głąb rynny na nieczystości do jednego ze ślepych zakrętów. Gdyby mógł krzesać, wystarczyłby mu dzień na ucieczkę. Gdyby mógł krzesać. – Jedz – powiedział martwy człowiek. – Niech Karris zostanie wdową. Niech zacznie żyć swoim życiem. Pewnie już zaczęła. Nikt nie może wiecznie nosić żałoby. Zwłaszcza tak piękna kobieta. Gavin nie odezwał się słowem. – A jeśli ona rzeczywiście już żyje swoim życiem? Skończył się czas żałoby. Pewnie rozpaczliwie potrzebuje sojuszników. Polityczne małżeństwo z Bielą to nie jest coś, czym ktokolwiek by wzgardził. To, że żyjesz, stanowi dla niej tylko powód do wyrzutów sumienia. – Nie wie, że żyję, więc to nie ma znaczenia – wychrypiał Gavin. Ten wytwór jego woli był lepszy od pozostałych w prowokowaniu go do rozmowy. A może Gavin był teraz słabszy. – Nie, miałem na myśli chwilę, kiedy znajdą twoje ciało. Jeżeli się dowie, że żyłeś, kiedy ona ponownie wyszła za mąż, będzie zdruzgotana. Oczywiście nie sugerowałem, że mógłbyś wydostać się i do niej wrócić. Myślę, że tę myśl już wszyscy porzuciliśmy, prawda? Gavin go przeklął, ale bez przekonania. – Myślisz, że twoje cierpienie jest szlachetne? – zapytał martwy człowiek. Gavin nie odpowiedział. – Może właśnie dzisiaj twój ojciec ustąpi! – powiedział martwy człowiek. Oczywiście to nie był ten dzień. Kiedy Gavin obudził się następnego dnia, martwy człowiek powitał go tymi samymi radosnymi słowami: – Może właśnie dzisiaj twój ojciec ustąpi! A potem następnego. – Może właśnie dzisiaj twój ojciec ustąpi! ... – Na pewno właśnie dzisiaj twój ojciec ustąpi! ... – Myślisz, że właśnie dzisiaj twój ojciec ustąpi? ... – Być może Andross okaże dzisiaj miłosierdzie – powiedział martwy człowiek jakby z nadzieją. ... Czasem nie mówił tego na samym początku dnia i Gavin miał nadzieję, że może zapomniał albo uznał, że to nie skutkuje. Jednak zawsze wypowiadał te słowa. – Dazen... Pst, Dazen... Myślisz, że to właśnie dzisiaj nastąpi ten dzień? Czasem pytał dwa albo trzy razy, przez co Gavin zastanawiał się, czy minął dzień, a on tego nie zauważył, co tylko pogłębiało jego dezorientację. Śmiał się z powodu paniki Gavina, kiedy ten gwałtownie łapał powietrze, pierś mu się zaciskała i ogarniało go przekonanie, że umrze.

Jednakże śmierć byłaby łaską, prawda? A Andross Guile nie wiedział, co to łaska. Nie można odwoływać się do czegoś, czego w człowieku nie ma. Gavin miał raz przyjemną halucynację. Jedną pośród koszmarów, alarmistycznych snów i nieustannego niepokoju. Bądź silny i odważny. Nie jesteś sam. To nie był głos, to było wspomnienie i w dodatku niezbyt pomocne. Zachęcało go przez trzy dni... Ile to już? Sześćdziesiąt dni temu? Gavin nie chciał żadnych zachęt. Chciał wołowiny i rzeki wina. Chciał, by oddech jego żony połączył się z jego własnym. Chciał kąpieli, łóżka i słońca na twarzy, martwego ojca u swoich stóp i przyjaciół, którzy nie byliby wytworem jego wyobraźni, szmeru morza pod pokładem ślizgacza, pracy mięśni rąk i ramion podczas żeglugi. Chciał odzyskać moc i uwielbienie tłumu. Nie chciał żadnych sekretów, nie chciał nigdy więcej czuć się oszustem. Chciał uratować wszystkich i żeby go podczas tego wyczynu widziano. Chciał być znowu dumny i piękny. Chciał tego wszystkiego, co miał wcześniej, i więcej. Chciał osiągnąć siódmy cel, którego nigdy nikomu nie zdradził. Ale to wszystko przepadło. To były mrzonki. Nigdy nie będzie miał więcej, niż miał. Nigdy nie odzyska tego, co już miał. Nigdy nie będzie tym, czym był. Może mieć tylko mniej. Bez swoich mocy nie mógł być nawet Pryzmatem. Jedyne, na co mógł mieć nadzieję, to, że będzie żył połamany, bezsilny i brzydki. Co powiedział, kiedy go uratowali z hipodromu, a on zastrzelił tamtego człowieka? „Nie tak całkiem bezużyteczny. Jeszcze nie”. Ale teraz już był. – Może to dziś nastąpi ten dzień, kiedy twój ojciec ustąpi! – powiedział martwy człowiek, gdy chleb pojawił się następnego ranka. Gavina to nie obchodziło. Zjadł chleb. Cały. Oba bochenki. Smakował cudownie. Ledwie słyszał, jak martwy człowiek się śmieje, a i to trwało krótko.

Rozdział 54 Podróż ślizgaczem z Wielkiego Jaspisu do Azûlay pokazała Teii, jak szybko ta wojna zmienia świat. Jak wiele innych wielkich odkryć, pomysł Gavina Guile z perspektywy czasu był prosty: zamiast oprzeć paradygmat na wiośle albo żaglu, skupił się na samym wietrze. Ślizgacze były napędzane przez krzesicieli, którzy wystrzeliwali nieskupiony luksyn. Andross Guile skwapliwie skorzystał z oryginalnego pomysłu syna i wprowadził zmiany, zdając sobie sprawę, że nowa technika ma implikacje także dla kultury. Typowym progiem, przy którym satrapia uznawała, że warto ponieść koszty kształcenia krzesiciela w Chromerii, była jego zdolność do tworzenia zestalonego, trwałego luksynu w jednym lub więcej kolorach. Pierwsze, z czego zdał sobie sprawę Andross, to fakt, że krzesiciele na ślizgaczach nie muszą krzesać trwałego luksynu. Dlatego wezwał wszystkich dyscypułów, którzy zawiedli w Chromerii w ciągu ostatnich czterdziestu lat. Znaleziono już setki stosownych kandydatów. Dzięki temu zyskał całe korpusy krzesicieli przydatnych do transportu, oszczędzając z myślą o wojnie halo (i życie) swoich wytrenowanych krzesicieli. Czterech takich ludzi napędzało teraz ultralekki ślizgacz, który wiózł Teię, dyplomatkę i właściwie niewiele oprócz ubrań, które miały na sobie, przez morze do Parii. Dotarli na miejsce jednak dopiero po półtora dnia. Gavin Guile podobno był w stanie pokonać dwa razy większą odległość w jeden ranek, ale według obecnych pogłosek miał też dziesięć stóp wzrostu, kończył wojny jednym słowem i potrafił krzesać czarny i biały luksyn. Gavin miał też olśniewające oblicze, które sprawiało, że mężczyźni rozdziawiali usta, a dziewczęta omdlewały. Pogłoski o obliczu były zasadniczo prawdziwe, ale mimo wszystko. Chociaż Teia musiała przyznać, że należał do ludzi, jakich świat nigdy więcej nie ujrzy, to jednak nie był bogiem. Mówiono teraz także, że wróci do Siedmiu Satrapii w godzinie próby i wszystkich ocali. Byłoby lepiej, gdyby nie opuścił nas w godzinie próby, pomyślała Teia. Teraz już nie żył. Najprawdopodobniej sam Zakon go zabił. Był zwyczajnie zbyt potężny i nieprzewidywalny, żeby dłużej go tolerowali. Zbyt szybko Teia i wysokiej rangi dyplomatka imieniem Anjali Gates, ujrzały Azûlay. Teia chciała napatrzeć się na miasto przed zacumowaniem w porcie, żeby potem już się nie gapić, ale tego miasta nie dało się zlekceważyć. Najpierw ujrzały latarnię morską zwaną Mieczem Niebios. Jej czerwona kopuła lśniła w słońcu jak rubin na głowicy, pomosty tworzyły jelec (czy raczej okrągłą gardę), a sam budynek – ostrze z czubkiem wbitym w ziemię. Patrząc w górę od poziomu ziemi, do

wysokości dziesięciu kroków ściany wzniesiono go z czystego, szarego kamienia jak stal, wyżej kamień pobielono, a jeszcze wyżej kute złoto na kamieniu tworzyło płomienie, jakby ogień emanował z rękojeści w dół ostrza. – Żałuj, że nie widziałaś jej w Dzień Słońca – powiedziała Anjali Gates, stając obok Teii. – Ogniomagowie tworzą tu cuda nieustępujące w niczym tym z Jaspisów. Dlatego właśnie wstąpiłam do służby dyplomatycznej. Chciałam zobaczyć wszystkie cuda świata. Ucichła, a Teia zapytała: – I zobaczyłaś? Anjali wyszczerzyła zęby w uśmiechu. – Nie widziałam Miasta z Kamienia na Spękanych Ziemiach, ale nie widział go nikt przez co najmniej ostatnie czterysta lat, a co do reszty, to owszem, w przeważającej części. Od Wrót Mroku po Głębiny Melos, od Delty w Rath podczas powodzi po Pływające Miasto. Widziałam Żelazne Słonie, czyli kolosy nad Czerwonymi Klifami i Cztery Damy z Garristonu o zachodzie słońca, widziałam morskiego demona okrążającego Pienistą Rafę. Grałam w Dziewięć Króli z satrapami i tańczyłam gciorcal z jednym z ostatnich wodzów pigmejów. – Naprawdę? – Naprawdę. My, dyplomaci, często naciągamy prawdę, a czasem sprawiamy, że nasze słowa znaczą coś całkiem przeciwnego, ale ze wszystkich sił staramy się nie kłamać wprost. – Anjali się uśmiechnęła. – A przynajmniej taka jest chromeryjska szkoła myślenia. Inne kraje, inne satrapie, a nawet klany mają inne podejście. – Po prostu podróżujesz od jednego cudu do drugiego? Miła praca, o ile dobrze widzę, hę? – Och, nie zrozum mnie źle, większość mojej pracy była dość nużąca. Potrzebowałam calutkiego roku, żeby wynegocjować opłaty celne, jakie Abornejczycy pobierają w Cieśninie. Rok pracy nad porozumieniem, które przetrwało tylko dziesięć lat. Oczywiście człowiek pochlebia sobie, wierząc, że reprezentanci po prostu odnowią umowę, kiedy wygaśnie za cztery lata. O ile satrapie przetrwają tak długo. – Ale jak udało ci się zobaczyć te wszystkie rzeczy? Nie wyglądasz nawet na taką starą. Ehm, przepraszam. Anjali uśmiechnęła się szeroko. – Z łatwością. Przydzielam sobie wszystkie interesujące zadania. – Co takiego? Chwileczkę, jak wysoka jest twoja ranga? – Funkcję ambasadorów przydziela się przyjaciołom satrapów i Kolorów. To nie do końca synekury, ale w przeważającej mierze ceremonialne tytuły. Oczywiście to, co robią, jest ważne, ale istnieją całe rzesze takich ludzi jak ja, zawodowych dyplomatów, niemianowanych z powodów politycznych, którzy odwalają całą robotę, gdy pojawiają się tarcia między satrapiami. Prawa do połowów, piractwo, ekstradycja przestępców i zbiegłych niewolników, prawa do wód, podatki, wyrywkowe kontrole przestrzegania praw dotyczących niewolników i ostatnimi czasy, rzecz jasna, przekazywanie nowych nakazów związanych z utrzymaniem równowagi i kontrola ich przestrzegania. Nowe prawa zarządzające krzesaniem, jakie ogłosili promachos Guile i Spektrum, nie

dotyczyły krzesicieli przygotowujących się do wojny, więc Teia nawet ich nie zauważyła. Jednakże krzesanie w innych częściach świata musiało kompensować wysiłki wojenne – nie wolno było krzesać określonego koloru, kiedy do Chromerii przychodziły nowiny o burzach świetlnych, albo należało krzesać więcej koloru przeciwnego. – To pewnie spora niedogodność – powiedziała Teia. Nadal przyglądała się miastu, do którego szybko się zbliżały. Azûlay wzniesiono na stromym wzgórzu ze schodzącym do morza cyplem z latarnią, który osłaniał zatokę. Budynki stały poupychane jeden obok drugiego, miały wspólne ściany sięgające wysokości trzech, czterech pięter i dachy z czerwonej cegły. Różniły się od sąsiadów tylko barwnymi pastelowymi frontami. Wszędzie pięły się bluszcze i inna roślinność. – Niedogodność? Nie masz o tym pojęcia, co? – odrzekła Anjali Gates. – W bogatych miastach takich jak Wielki Jaspis pewnie, krzesiciele nadal posługują się magią dla rozrywki i wygody. Jednak w wioskach, w których mieszka większość ludzi, zakaz krzesania zieleni jesienią może zniszczyć cały zbiór oliwek albo oznaczać, że można stosować tylko naturalne nawozy pod jęczmień lub pszenicę. Podczerwień jest ciągle zakazywana, więc jeśli psuje się pogoda, całe zbiory winogron mogą przepaść. Gorzej, że to znaczy, że nie można zbić gorączki u kobiety w połogu. Niedogodność? Dziecko, ludzie umierają, żeby twoi towarzysze mogli trenować z ogniem. Teia przełknęła ślinę. Nawet o tym nie pomyślała. – Rzecz jasna, plus tego jest taki, że nie było aż tylu burz świetlnych, odkąd wprowadzono te zasady, ani od miesięcy nie nadeszły żadne raporty na temat mar. Niech to Orholam! Jednak Teia powiedziała tylko: – Nie odpowiedziałaś mi, prawda? Na temat swojej pozycji. – Doprawdy? – Anjali Gates uśmiechnęła się znacząco. – Jestem zasłużonym emerytowanym corregidorem służb dyplomatycznych. – To znaczy, że byłaś szefową, ale odeszłaś ze służby? – Teraz wróciłam. Na krótko. Potrzebowali kogoś, kto ma szansę przemówić do rozumu... zmiennej Nuqabie i kogoś zbędnego, na wypadek gdyby zrobiła ze mną to samo, co robiła od niepamiętnych czasów z innymi posłańcami z niemiłymi wieściami. – Ciężkie zadanie. – Zgłosiłam się na ochotnika. – A ja nie – gderała Teia. – Wiem, dlatego poruszyłam ten temat. – Jak to „poruszyłaś”? To ja zapytałam ni stąd, ni zowąd. – Tak? W każdym razie jeśli mnie zatrzymają, powinnaś się stąd wynosić. Jeżeli mnie zatrzymają, to albo od razu mnie zabiją, albo w jakiś sposób mnie upokorzą. Odeślą mnie nago, ogolą mi głowę albo zgwałcą. Każda z tych rzeczy to inne słowo w języku dyplomacji. Chromeria odpowie stosownie, o ile to będzie możliwe. – Co to... Co to, u diabła, znaczy? – Gdyby Nuqaba ścięła mnie bez uprzednich tortur, a potem Chromeria pojmałaby ją

żywcem, to tak samo skazano by ją na ścięcie. Gdyby odesłała mnie nagą, tak samo zostałyby nago przeprowadzona ulicami. Gdybym została zgwałcona na jej rozkaz, poddano by ją straszliwym torturom i upokorzono publicznie, ale oczywiście nie zostałaby zgwałcona. My nie jesteśmy zwierzętami. Większość przywódców rozumie intuicyjnie tego typu gradację kar, nawet jeśli nie jest wprost określona. Oczywiście to, jak Nuqaba zachowa się w czasie pomiędzy moją śmiercią a jej osądem, może wszystko zmienić. – I ty zgłosiłaś się na ochotnika?! – Jestem stara – odpowiedziała wesoło Anjali. – Po negocjowaniu ceny zbóż i szerokości wozów setki razy, wierz mi, to jest tego typu wiadomość, o której przekazaniu my, ludzie z korpusu dyplomatycznego, marzymy. O ile tylko to przeżyjemy. Jednakże taki epistolarny policzek może przekazać tylko osoba odpowiedniego formatu. Jeśli mi się uda, będę mogła nagrodzić się najwyższymi zaszczytami w korpusie. Jeśli nie, zostawiłam rozkazy, by udzielono mi ich pośmiertnie. – Uśmiechnęła się szeroko do Teii. – Co to jest epistolarny policzek? – Obserwuj prezentację. Przekonasz się, co mam na myśli. Tylko dlatego, że znam ceremonialne ukłony i dwadzieścia siedem tytułów Nuqaby Haruru, nie znaczy, że lubię je recytować. Zdajesz sobie sprawę, że jesteś częścią dyplomatycznej gramatyki, prawda? – Hę? – Towarzyszy mi tylko jeden Czarnogwardzista, nie dwóch, i to w dodatku... drobniutki. Wybacz mi, że mówię, co inni pomyślą, nie podzielam tego sądu, a co więcej sporo o tobie słyszałam, ale Nuqaba zobaczy tylko małą dziewczynkę. Twoja drobna budowa sprawia, że wyglądasz na młodszą, niż jesteś. Nuqaba może nawet nie uwierzyć, że jesteś Czarnogwardzistką. Wysłanie przez Chromerię ciebie, żebyś mi towarzyszyła, to drobna zniewaga, ale zmniejsza także prawdopodobieństwo, że zostanę zatrzymana albo zabita. Uznają, że wystawiono dziecko do roli Czarnogwardzistki, zatem chwała, jaką przyniosłoby im pokonanie lub upokorzenie wielgachnego Czarnogwardzisty, nie istnieje. – Sama moja obecność jest zniewagą? I to ma sprawić, że poczuję się lepiej? – Staram się pomóc ci ocenić i zdefiniować zakres twoich działań tutaj. To nie tylko moje zadanie, ale i twoje. – Naprawdę myślisz, że możemy je z powrotem przeciągnąć na naszą stronę? – zapytała Teia. Nie zamierzała zadać prawdziwego pytania. Wiedziała, co musi tu zrobić. – Myślę, że dyplomacja może rozwiązać wszelkie konflikty między stronami, które wykazują dobrą wolę. – Ten ostatni element to dla ciebie prawdziwy wrzód na tyłku, co? – Raczej dla ciebie, moja młoda Czarnogwardzistko. Bo tam, gdzie brakuje dobrej woli, moja rola się kończy. Teia przez chwilę myślała, że naprawdę bardzo się różnią. Anjali była wesołą rozmówczynią podróżującą po satrapiach, jej słowa niosły życie i pokój, gdziekolwiek się pojawiła, łagodziła konflikty i znajdowała rozwiązania do przyjęcia przez wszystkich

zainteresowanych. Teia była tarczą, która uderzała w sztywne karki. A może jednak były dwoma różnymi końmi ciągnącymi ten sam rydwan. Anjali, idąca z przodu, widziała inną scenerię, gdziekolwiek się znalazła. Idąca za nią Teia widziała tylko końskie zady i różną nawierzchnię. Gdy przecięły cień samej latarni, krzesiciele zręcznie przeprowadzili ich małą łódkę między setkami statków wchodzących i wychodzących z portu. Popłynęli prosto na niewielką plażę, zasłonili ślizgacz płótnem, żeby nie zdradzić jego sekretów ciekawskim, i zrzucili trap. Teia założyła niebieskie okulary i pierwsza zbiegła na brzeg. Ludzie zaczęli tłoczyć się na plaży, żeby lepiej im się przyjrzeć, więc Teia odrzuciła z ramion pelerynę, odsłaniając miecz i pistolety u pasa, oraz włócznię sznurową owiniętą w talii, której długi grot zwisał koło jej uda jak druga klinga. Tłum się cofnął, ale Teia i Anjali nie zdążyły opuścić plaży, kiedy zatrzymał je oddział straży portowej. Najwyraźniej dziw, jakim był ślizgacz prujący przez fale, wzbudził pewien niepokój. Anjali Gates zajęła się rozmowami, oznajmiła, że są delegacją z Chromerii i zażądała, żeby nikt nie tykał ślizgacza i jego obsługi, kiedy one udadzą się do pałacu satrapki. Podczas gdy dyplomatka mówiła, Teia robiła, co w jej mocy, żeby wyglądać imponująco, lecz nie niebezpiecznie. To było podwójnie trudne, kiedy jej stopy zanurzały się w piasku, a strażnicy stali nad nimi na brukowanej ulicy. Teia czuła się równie wysoka jak Caelia Zielona. Nic dziwnego, że Koturn nosił te swoje buty. Teia oddałaby teraz swoją drugą w kolejności preferencji włócznię sznurową, byleby wyglądać na trochę wyższą. Jednakże wkrótce wyruszyły ulicami pod eskortą. Teia żałowała, że nie mają czasu obejrzeć miasta. Strome brukowane ulice prowadziły na płaskowyż, gdzie znajdowała się większość miasta. Bluszcz zdobił każdy budynek. Tam, gdzie bluszcz albo glicynie rozsadziły kamień lub drewno, ludzie obudowywali uszkodzenia, zamiast po prostu przyciąć roślinność. Wznieśli nawet podpory dla starych winorośli. Także każde okno mieniło się bogactwem kwiatów. Pastelowe farby były świeże i barwne. I ludzie, ach, ludzie. Azûlay było kosmopolityczne jak wszystkie inne wielkie miasta Siedmiu Satrapii, ale tutaj różne odcienie skóry mieszkańców rozmaitych satrapii stanowiły tylko tło dla licznych Paryjczyków. Teia czuła się tu dziwnie na miejscu i powoli zdała sobie sprawę, że to dlatego, że nie czuła się tu... dziwnie. Na Wielkim Jaspisie nie odstawała, bo tam wszyscy odstawali. Tu jednak było inaczej. Tutaj czuła się jak w domu. Nie mogła jednak nacieszyć się miastem ani zbadać jego zaułków – wydawało się, że każdy jest ozdobiony malowidłem ściennym – ani odwiedzić małych stoisk z kofi lub jadłodajni, z których niebiańskie zapachy wypływały na ulicę. Wspaniała szeroka wstęga najmniej stromego bulwaru prowadziła zakosami na wielkie wzgórze, żeby wozy mogły dojechać tu z portu, ale straże poprowadziły je prosto na górę, czasem stromymi schodami, brutalnie spychając na bok odziany w burnusy tłum, kiedy zaszła potrzeba. W połowie drogi dołączyli do nich pałacowi gwardziści, w wejściu na teren pałacu czterech

osobistych strażników Nuqaby – krzesiciele Tafok Amagez. Odziana w biel i czerń z niebieskimi kamizelkami w kolorze nieba Słoneczna Gwardia twierdziła, że wywodzi się od pierwszych uczniów Lucidoniusa i jego osobistej straży, ale dla Teii jedynym, co miało znaczenie, był fakt, że ci ludzie pomogli oślepić Gavina i próbowali zabić Karris, Żelazną Pięść, Essel i Ben-hadada. Zabili Hezika. To był jowialny samochwała i Teia nie znała go zbyt dobrze, ale był jej bratem i nigdy nie wybaczy jego zabójcom. Karris szydziła z magicznych umiejętności Tafok Amagez, nazywając ich tępymi krzesicielami, którym brakuje subtelności. Jednak nikt nie krytykował ich umiejętności w walce, a Teia zauważyła, że zachowują się jak zawodowcy. Zdała sobie sprawę, że gdyby nie przypłynęła tu jako zabójczyni, jej rola byłaby czysto symboliczna. Gdyby Paryjczycy postanowili ją zabić, miałaby szczęście, gdyby przed śmiercią załatwiła choć jednego. Dlatego owinęła się peleryną. Lepiej nie szturchać patykiem lwa w klatce. A te lwy nawet nie siedziały w klatce. Kiedy weszli przez ogromne drzwi do samego pałacu, Teia omal się nie potknęła. Niebosiężne sklepienia, biały i czarny marmur, wiszące schody, clerestoria z witrażami, barwne klejnoty i onyks, ogromny posąg, który wyglądał na w całości wykonany z obsydianu i złota, stojący na potężnych nogach i odziany w coś, co jak wydawało się Teii, nazywa się togą i sięgający w niebo – do słońca? – z tęsknotą i determinacją wyrażoną zaciśniętymi zębami. Anjali Gates dostrzegła zdumienie Teii. – Podczas uczty w czasie zimowego przesilenia ogniomagowie usuwają koronę kopuły i spuszczają płonącą kulę. Przez całą noc posąg sięga ku płonącemu słońcu, a przez witraże sączy się światło widoczne dla wszystkich w promieniu wielu mil przez najdłuższą noc w roku. Wewnątrz odbywa się huczna całonocna zabawa. – Uśmiechnęła się na wspomnienie. – Znany jest jako ‘handross Orh’olam. Szukający Pana Świata. Albo Dążący do Orholama. Najczęściej nazywa się go Tym, Który Zmaga Się Z Orholamem. – „Z” w rozumieniu razem z nim czy przeciwko niemu? – Właśnie. – Chyba się zgubiłam – powiedziała Teia, kiedy weszły na schody pozbawione poręczy i widocznych podpór. – Gramatyka pozwala na dwojaką interpretację, ale to są pobożni ludzie. Lepiej nie zwracać głośno uwagi, że ich ludzie jako pierwsi walczyli z Lucidoniusem, ale także jako pierwsi walczyli z Lucidoniusem. – Ach. – Staroparyjski to subtelny język. Bardzo kontekstowy, a my już nie znamy kontekstu. Uczeni mówią nawet, że to może nie być ‘handross Orh’olam, ale wręcz ‘handross h’olam. A to oznaczałoby Ten, który Szuka Ukrytego. – Albo Tego, Który Zmaga Się Z lub Przeciwko Ukrytemu? – domyśliła się Teia. – Właśnie. – „Handross”? Czy imię Andross nie wywodzi się z tego samego pierwiastka...

– Tak. Korzenie rodu Guile wrastają głęboko w Parię. Przypadkiem albo zrządzeniem losu zjawiły się akurat w porze audiencji u satrapki Azmith. Kolejni pałacowi gwardziści ubrani w biel i czerń zatrzymali je przy drzwiach. – Broń? Kontrabanda? Niebezpieczne przedmioty? – zapytał młody człowiek. Anjali Gates oddała nóż, który nosiła u pasa, i dostała kwit. Teia tylko spojrzała na niego. Odrzuciła pelerynę. – Jestem z Czarnej Gwardii, kundlu. Zgodnie ze starożytnym prawem i porozumieniami my nigdzie nie wchodzimy bez broni. Nasze prawa obowiązują także w obecności Kolorów, satrapów i samego Pryzmata. Mężczyzna przełknął ślinę i rzucił spojrzenie wojownikom Tafok Amagez. – Mam rozkaz nie wpuszczać nikogo... – Przybyłyśmy tutaj z pilną wiadomością od promachosa, Bieli i całego Spektrum – powiedziała Anjali. – Młody człowieku, niech Orholam ci pomoże, jeśli nas zatrzymasz. Los satrapii zależy od szybkości reakcji twoich ludzi. – Ja, ehm... Jeden z żołnierzy Tafok Amagez wszedł mu w słowo: – Och, dajże spokój! Poradzimy sobie z jedną dziewczynką, bez względu na to, jak się ubrała. Jedną dziewczynką? Teia wiedziała, że powinna być zadowolona, że tak powiedzieli. Mieli jej nie doceniać. Zatem udało się. Niech ich szlag trafi. Tafok Amagez poręczyli za nią u strażnika i zostali przepuszczeni. Otwarto dla nich małe drzwi w ogromnych podwojach. Ogromna sala stanowiła wariację na ten sam temat co pałacowe wejście: była wysoka na kilka kondygnacji, miała witraże w clerestoriach, przypory, srebro, heban, tek, orzech i lustra, które odbijały rozproszone światło na podwyższenie. Czterejh wojownicy Tafok Amagez i taka sama liczba pałacowych gwardzistów zaprowadzili je do kolejki co najmniej setki suplikantów i postawili na jej końcu. Teia ledwie widziała stąd Nuqabę i satrapkę. Nuqaba siedziała po prawej stronie satrapki. A może to satrapka siedziała na lewo od Nuqaby. Trony były niemal takiej samej wysokości, Nuqaby odrobinkę tylko niższy, ale znacząco wspanialszy. Anjali Gates zachowała spokój. Kiedy minęło kolejne dziesięć minut, w czasie których Nuqaba i satrapka zakończyły jedną sprawę (jej szczegółów Teia nawet nie dosłyszała), dyplomatka założyła zabarwione na fioletowo okulary. Teii nie przyszło nawet do głowy, że dyplomatka jest nadfioletową krzesicielką. Oczywiście, że była. Kiedy tylko szambelan uderzył okutym w żelazo kosturem w posadzkę, sygnalizując, jak przypuszczała Teia, wydanie wyroku, Anjali błyskawicznie wyskoczyła ze swojego miejsca w kolejce. Jakimś cudem poruszała się szybko, ale nie sprawiała wrażenia, że się śpieszy. Przeszła

dziesięć kroków główną nawą, zanim Teia w ogóle się poruszyła. Chwilę potem Tafok Amagez obudzili się i ruszyli za nimi. Anjali wyjęła małą kulę z kieszeni i przekręciła jej połówki w przeciwne strony. Idąc, uniosła ją nad głowę i w jednej chwili kula zabłysła i zaczęła płonąć intensywną żółcią. – Błogosławiona Nuqabo! Wzniosła satrapko Azmith! Przybywam z Chromerii! Oto tego dowód! – zawołała donośnie Anjali, kiedy Teia i Tafok Amagez ją dogonili. – Przybyłam z niecierpiącą zwłoki wiadomością od promachosa i Bieli przysłaną w imieniu całego Spektrum. Widowisko i pewność siebie Anjali wystarczyły, żeby zyskała dość czasu i zdążyła dojść przed podwyższenie. Dalej jednak stanęli na jej drodze Tafok Amagez z opuszczonymi włóczniami. Anjali Gates stanęła i podstawiła światło pod nos dowódcy Tafok Amagez. – Proszę sprawdzić. – I natychmiast przestała zwracać na niego uwagę. Satrapka Azmith naradziła się z Nuqabą. Miała ciemną, bardzo ciemną skórę Paryjki z gór, długie i smukłe członki ozdobione złotymi i turkusowymi przepaskami. Nosiła przezroczysty czarny welon obszyty złotem, powłóczysty czarny burnus z wyhaftowanymi czarnymi nakładającymi się kwadratami. Dzban wina stał na stoliku na lewo od niej, żeby mogła się swobodnie częstować. – Od dziesięcioleci nie widzieliśmy na tej ziemi światła zachodniej gwiazdy. Masz szczęście, że Tafok Amagez nie nadziali cię na włócznię. – Nawet nie przeszło mi przez myśl obawiać się czegoś takiego. Wszyscy jesteśmy tutaj wiernymi dziećmi Orholama, braćmi i siostrami w jego świetle – odpowiedziała Anjali. Możliwe, że słowo „wiernymi” wypowiedziała z pewnym naciskiem. Satrapka i Nuqaba znowu wymieniły się uwagami, a Teia była oszołomiona splendorem Nuqaby. O ile satrapka była skromna i spokojna, o tyle Nuqaba bardziej przypominała pogańską kapłankę emanującą zmysłowością i domagającą się uwagi niż służkę Orholama pokornie kierującą uwagę na Pana Światła. Oczywiście Gavin Guile potrafił emanować więcej niż odrobiną uwodzicielskiej zmysłowości, kiedy chciał, a Teia słyszała, że kobiety potrafiły podniecić się samym opowiadaniem, jak wyglądał podczas obchodów Dnia Słońca, kiedy pojawiał się bardziej niż półnagi. Może więc różnica między nimi nie była tak duża. A jednak Teia odbierała to całkiem inaczej. Na chwilę zapomniała o szkoleniu i przyglądała się klejnotom, idealnie skrojonej sukni, która podkreślała godne pozazdroszczenia krągłości, złotu, ochrze i czernidle podkreślającemu oczy oraz tatuażom pod nimi: osąd pod lewym i miłosierdzie pod prawym. Zaraz jednak opanowała się, przestała się skupiać na powierzchowności Nuqaby i oceniła ją jak Czarnogwardzistka, która ocenia potencjalnego przeciwnika. Wyniosłość skrywała fizyczną słabość. Nuqaba miała zwiotczałe ramiona. Pewne opuchnięcie twarzy zdradzało albo zbytnie pobłażanie sobie poprzedniej nocy, albo chroniczne nieumiarkowanie. Oczy jej się szkliły, jakby rano pozwoliła sobie na szczurze ziele. Zachowywała się arogancko.

Mówiąc krótko, chociaż Nuqaba wyglądała na kobietę dobrze po trzydziestce, przypominała Teii czarnogwardyjskiego szczawia, który prosi się o solidne skopanie tyłka. Nuqaba machnęła leniwie na swoich Tafok Amagez, żeby się wycofali. Wszyscy przyglądali się licznej broni Teii i tylko czasem się oglądali, więc żaden z nich nie zauważył jej gestu. Nagły gniew odmalował się na twarzy Nuqaby, która poczuła się zignorowana. Pstryknęła palcami. Nie raz, ale dwa. Jakby na swoje psy. Wszyscy spojrzeli na nią. Wszyscy. Ci mężczyźni nie byli głupcami ani amatorami, więc Teia zorientowała się, jak potwornie musi ich traktować Nuqaba. Kiedy żądała ich uwagi, to żądała całkowitej. To było głupie. Gdyby Teia była zabójczynią, zyskałaby mnóstwo czasu, żeby sięgnąć po pistolet z zamkiem skałkowym i... Psiakrew. Przecież była zabójczynią. Tyle że innego rodzaju. Nuqaba machnęła zdecydowanie ręką i jej ludzie natychmiast się wycofali. Dowódca mimo to wydał rozkazy i kiedy Anjali podeszła z Teią kilka kroków, Teia zauważyła, że dwóch żołnierzy Tafok Amagez zapaliło w milczeniu zapałki i przymocowało je do muszkietów. Pozostali już napełniali się kolorami i Teia zdała sobie sprawę, że front ogromnej sali przykryto nieskazitelnie białym dywanem, żeby Tafok Amagez noszący okulary mogli krzesać najszybciej, jak się da. Jeden parylowy krzesiciel. Jeśli jest tu choćby jeden parylowy krzesiciel, będę miała duże kłopoty. Nuqaba przyglądała im się i najwyraźniej dobre wychowanie nakazywało nie odzywać się, dopóki nie otrzyma się pozwolenia, bo Anjali Gates trzymała język za zębami bez najmniejszego problemu. Teia miała z tym nieco większą trudność, kiedy Nuqaba spojrzała na nią i uśmiechnęła się szyderczo. Ona najwyraźniej też widziała tylko dziewczynkę. Znowu Teia powinna być zadowolona. A jednak nie była. Nuqaba zwróciła się do satrapki Azmith, ale mówiła dostatecznie głośno, żeby wszyscy usłyszeli. – Wiesz, kiedy moi bracia wstąpili do Czarnej Gwardii, była to szanowana kompania. O ile się nie mylę, żeby zostać przyjętym, trzeba wejść w okres dojrzewania! Satrapka zachichotała, a pierwsze rzędy zebranych zaśmiały się przypochlebnie. Teia musiała głęboko odetchnąć. Czarnogwardzista panuje nad językiem. Tego właśnie chciała, prawda? Żeby zlekceważyły ją te chamskie... Spokojnie, Czarnogwardzista panuje nad językiem. Nuqaba odchrząknęła i znowu odwróciła się do satrapki, tym razem ciszej pytając ją o zachodnią gwiazdę. Zadała jeszcze kilka innych pytań, a Teia zdołała na tyle zapanować nad sobą, żeby docenić, jak sprytnym posunięciem było wyznaczyć na swoją mistrzynię szpiegów satrapkę. Wszyscy wiedzieli, że Tilleli Azmith jest figurantką, więc uznawali, że Nuqaba rozmawia z nią tylko dla zachowania pozorów. Satrapka codziennie spotykała się

z dziesiątkami najważniejszych ludzi z satrapii i spoza niej, ale nie doceniano jej, jeśli nie wręcz lekceważono. Teia podejrzewała, że wielki dzban wina miał dodatkowo obniżyć jej ocenę w oczach ludzi. Udawała, że jest pijana, podczas gdy Nuqaba ukrywała to, że naprawdę jest nietrzeźwa. Ta kobieta ukrywała się, pozostając na widoku. Dobry Orholamie, a Teia miała ją zabić. – Proszę – powiedziała satrapka – przekaż wiadomość od naszej drogiej Bieli. – W takim razie proszę wybaczyć mi nieformalnym ton – odrzekła Anjali Gates. – Przekażę tę wiadomość dokładnie tak, jak mnie poinstruowano, głosem Bieli. Wyprostowała się bardziej, stając we władczy sposób, a Teia się przygotowała. Karris powiedziała jej, że być może powinna zaatakować satrapkę podczas pierwszych zdań wiadomości. Uprzedziła, że satrapka może się nimi tak zdenerwować, że gdyby dostała apopleksji albo zawału serca, nikt nie byłby zaskoczony. Stojąc w całkowitym bezruchu i z opuszczonymi rękami, zebrała paryl na opuszkach. Nie miała czasu, żeby przyjrzeć się wszystkim Tafok Amagez. Jeden z nich mógł być parylowym krzesicielem, więc Teia za chwilę podpisze wyrok śmierci na siebie. Głos stojącej obok niej Anjali przybrał ton samej Karris, kiedy zaczęła powtarzać wiadomość od Bieli: – Tilleli, jesteś bezużyteczna. Gdybyś w wypełnianiu swoich obowiązków satrapki wykazała się choćby odrobiną kompetencji, skierowałabym ten list do ciebie. Jednak tak nie jest, więc nie będę udawać, że się liczysz. Więcej, w nadziei, że pewnego dnia podejmiemy współpracę z kimś, kto ma kręgosłup, Spektrum jednomyślnie pozbawia cię praw i przywilejów satrapki. Będziemy z niecierpliwością czekali na tego, kogo wyznaczy na twojego następcę Nuqaba, i kierujemy tę wiadomość właśnie do niej. Teia nie spuszczała z oczu satrapki. Kobieta wyglądała, jakby stratował ją szarżujący koń, ale jej twarz nie zdradzała gniewu. Teia się zawahała. Anjali Gates kontynuowała niezrażona absolutną ciszą, która nagle zapadła w ogromnej komnacie. Zwróciła się do Nuqaby: – Haruru, pozwól, że będę szczera. Okaleczyłaś mojego męża i próbowałaś mnie zabić. Jako kobieta pogardzam tobą i nienawidzę tego, co zrobiłaś. Niewątpliwie ty także mnie nienawidzisz. Jednak przemawiam dzisiaj nie jako żona, ale kobieta, której powierzono opiekę nad wszystkimi krzesicielami Siedmiu Satrapii, tak jak tobie powierzono opiekę nad wiernymi w Parii i poza nią oraz nad spuścizną po Lucidoniusie. Jesteśmy ponad tym zatargiem i splugawiłybyśmy nasze urzędy, a nawet naszą wiarę, gdybyśmy awanturowały się jak karczemne dziewki, które mogą tylko zranić swoje uczucia i poprzewracać stoły. Dlatego odkładam na bok nasz prywatny konflikt i ufam, że postąpisz tak samo. Nuqaba podniosła się powoli z tronu, kiedy Anjali przemawiała. Przez chwilę Teia myślała, że Nuqaba skoczy z podwyższenia i rzuci się na dyplomatkę z pazurami. Gdyby tak się stało, czy Teia powinna odeprzeć atak? Już się zastanawiała, jak dopilnować, żeby Nuqaba znalazła się między nią

a muszkieterami, gdyby doszło co do czego, kiedy satrapka Azmith złapała Nuqabę za rękę i pociągnęła z powrotem na tron. Satrapka była opanowana. Do diabła. Teia nie mogła wykorzystać tej okazji, żeby ją zamordować. Anjali nadal spokojnie recytowała wiadomość, ale Teia widziała, że ta wariatka rozkoszuje się każdym słowem. – To powiedziawszy, podkreślam, że nie mamy tego luksusu, by tracić czas nas długie wstępy, negocjacje i granie na zwłokę. Siedem Satrapii znajduje się w stanie wojny. Potrzebujemy cię, Haruru. Potrzebujemy gorącego poparcia Parii. Bez twoich żołnierzy Siedem Satrapii upadnie. Myślisz, że masz trzy opcje: jedna to pomóc nam i stracić wielu ludzi. Druga to dołączyć do Księcia Barw i być może otrzymać wielką nagrodę za cenę złamania przysiąg i doprowadzenia do wojny domowej z tymi, którzy nadal pozostaną nam wierni. Trzecia to czekać najdłużej, jak się da, w nadziei, że powyrzynamy się wzajemnie, i włączyć się do walk pod sam koniec, mając lepszą pozycję od obu stron, być może, żeby założyć własne cesarstwo. Cynizm i nielojalność tych kalkulacji ujawnionych tak bezwstydnie sprawiły, że ludziom w sali zaparło dech. Nawet ci najbardziej zblazowani, którzy przeniknęli istotę chaotycznych poczynań Nuqaby, byli zaszokowani, że ktoś odważył się powiedzieć o tym publicznie. Teia zrozumiała, że siła Karris Białej polegała na wypowiadaniu otwarcie tego, co według innych miało pozostać w ukryciu. To jest gra, myśleli. A Karris odrzekła: „Widzę, w co gracie, i... mówię nie”. – Jeśli myślałaś – mówiła Anjali – że to są twoje możliwości, to się myliłaś. Nie daję ci takiego wyboru. Bez ciebie Książę Barw zniszczy Chromerię całkowicie. Jesteś nam winna swoją pomoc. Nie prosimy o nic, co by już do nas nie należało. Jeśli więc mamy umrzeć, ty także umrzesz. Odsłonię się przed Księciem Barw, wiedząc, że to oznacza utratę Jaspisów i Chromerii, ale odeślę wszystkich swoich żołnierzy do twojego domu. I wszystkich krzesicieli, którzy nawet teraz przygotowują się do wojny. Kiedy przybędziemy, zabijemy tych, którzy przyłączą się do twojej zdrady. Zamienimy w niewolników wszystkie niewierne nam rody i oddamy ich ziemie, domy oraz tytuły tym z naszych przyjaciół, którzy nie zapomnieli o złożonych przysięgach. W takich okolicznościach i po zapowiedzi takich konsekwencji, ilu z twoich ludzi dołączy do ciebie w akcie zdrady? Nawet jeżeli wszyscy to zrobią, Chromeria nadal ma dość siły, żeby was zniszczyć. I zniszczymy. Całkowicie. Przysięgamy. A potem spróbujemy skolonizować Parię i umocnić linie obrony przed Księciem Barw w twoich, to znaczy już naszych, górach. Ta strategia będzie prawdopodobnie oznaczała naszą śmierć, ale jesteśmy gotowi zaryzykować. Dla nas to wybór między śmiercią prawdopodobną albo pewną. A teraz, Błogosławiona pod Światłem, Strażniczko Prawdy, Miłosierny Sędzio, Święta Nuqabo, twój wybór jest prosty. Jeśli zaczniesz walczyć przeciwko nam albo nas zwodzić, umrzesz na pewno. Jeśli do nas dołączysz, być może umrzesz. Podpisane: Pokorna Służebnica Orholama, Żelazna Biel, promachos Andross Guile, Święte Spektrum Siedmiu Satrapii.

Rozdział 55 Kip zręcznie przekradł się przez zarośla do punktu obserwacyjnego, zerkając wśród ciemności to w podczerwieni, to normalnie i rozglądając się za Sibéal Siofrą. Powietrze między starymi olbrzymimi świerkami było chłodne i miękkie od grubej zasłony mgły. Mgła była mile widziana. Utrudniała widzenie i słyszenie, więc nadfioletowe flary sygnałowe Kipa będą miały mały zasięg, ograniczając ryzyko, na jakie narażali się jego ludzie. Znajdowali się głęboko na terytorium wroga. Atakowali kolumnę transportową z prochem wydobywanym i oczyszczanym w Atashu, zmierzającą do Krwawych Szat Białego Króla, które oblegały Zieloną Przystań. Zniszczenie transportu byłoby dobre. Przechwycenie o wiele, wiele lepsze. W ciągu ostatnich miesięcy napadów Kip starannie budował wizerunek Heroldów Nocy. O ile nie mieli znaczącej przewagi, atakowali za dnia tuż przed zmierzchem, żeby zniknąć wraz z nadejściem nocy, polegając na swojej znacznie lepszej znajomości lasów. Dzięki temu kojarzono ich jako grupę, która polega na krzesaniu i uważano za partyzantów, co przecież często było tylko ładniejszą nazwą dla zwykłych bandytów. Podczas gdy inne siły partyzanckie zwykle zawyżały liczbę swoich ludzi, Kip systematycznie ją zaniżał, nawet kiedy organizował żywność i inne zapasy u kupców i z zaprzyjaźnionych osad. Polegał na milczącej szczodrości Eirene Malargos, która pokrywała wszelkie braki. To było kolejne zwycięstwo Tisis – udobruchała siostrę wściekłą za przeciągnięcie Antoniusa na ich stronę i sprzeciwienie się jej rozkazowi powrotu do domu, obiecując, że pewnego dnia ona i Kip pożałują tego, o ile pożyją dostatecznie długo. Musieli także przekazywać informacje w zamian za jedzenie. Eirene pod każdym względem była kupcem. Z drugiej strony nie zamierzała dopuścić, żeby jej jedyna siostra i ulubiony kuzyn mieli przymierać głodem albo umrzeć z powodu braku odpowiednich zasobów. Ponadto Kip chętnie korzystał z ognia podczas ataków i tylko z najprostszych form krzesania. Początkowo nie mieli innego wyjścia, ponieważ Duchy dopiero uczyły się krzesać w chromeryjskim stylu, a potem chcieli ukryć to, jak skuteczni są Mocarze w szkoleniu nowych towarzyszy. Kip wykorzystywał Cwn y Wawr przy każdej okazji. Z narzucania woli Duchów korzystał bardziej powściągliwie, głównie do zwiadu oraz tropienia i zabijania zwiadowców Krwawych Szat. A szeregi Heroldów Nocy rosły, w miarę jak rosła ich sława, a utrzymanie sekretów w rosnącej armii było z góry skazane na klęskę, zwłaszcza kiedy do twojego wojska należy grizzly olbrzymi imieniem Tallach, partner conna Arthura.

Jednakże dyskrecja Kipa i zdolność do szybkiej relokacji sił dzięki ślizgaczom przyniosły owoce. Nadszedł czas przejść do następnego etapu wojny. Kip miał nadzieję, że dzięki temu Krwawe Szaty nie będą przygotowane na nocny atak na taką skalę. Znalazł Sibéal leżącą pod krzakami, skąd miała dobry widok. Jej skóra rozbłyskiwała wojennym błękitem jej ludu, zdradzając adrenalinę buzującą we krwi. Położył się obok niej i cicho zacmokał. Dwa mastiffy w ciężkich zbrojach stanęły po obu jego stronach. Cwn y Wawr – Psy Świtu – nie wybrały sobie takiej nazwy przypadkiem. Od wieków hodowali psy bojowe. Uzyskanie zgody od opiekunów tych psów, żeby pozwolili zbliżyć się do nich magom woli, przerosło umiejętności perswazji Kipa. Jakimś cudem któryś z magów woli przekonał Cwn y Wawr, że kochają zwierzęta, które są ich partnerami, i że psy będą bezpieczniejsze, mając ludzkiego partnera, niż bez niego. Może to było aż tak proste; Kip nie wiedział, jak do tego doszło. To właśnie znaczyło bycie częścią zespołu. Inni robili rzeczy, o których nawet nie słyszałeś, próbując osiągnąć te same cele co ty. Rozległ się szelest w krzakach i wynurzył się z nich ogar o oklapniętych uszach. Sibéal Siofra obudziła się, a ogar otrząsnął się, jakby zmókł. Potem polizał ją, podczas gdy ona składała raport: – Sześćdziesiąt wołów. Około stu ludzi. Sarai nie radzi sobie z tak dużymi liczbami, a ich zapachy nakładały się na siebie. Sześćdziesiąt dwa konie. Niebieski krzesiciel. Czterech czerwonych. Czerwony luksyn. Dwóch zielonych. I, ehm, świeżo wykopana ziemia? – Pewnie z umocnień. Psy bojowe – powiedział Kip – to zadanie dla was. Oczyścicie nam ścieżkę. Kip odczekał chwilę, aż rozkaz dotrze do wszystkich. Mężczyźni wykonywali znak trójki i czwórki, modląc się. Kip obejrzał się na potężną górę, która wznosiła się za jego plecami – na grizzly olbrzymiego imieniem Tallach, partnera conna Arthura. Naprawdę będzie musiał porozmawiać z connem na temat brata. Ale jeszcze nie tego wieczoru. Grizzly leżał, żeby nie denerwować innych zwierząt bardziej niż to nieuniknione. Na znak zgody pokiwał głową w hełmie z poczerniałej stali i z żółtym luksynem na oczach. To i mały napierśnik (mały w porównaniu z tą górą niedźwiedzia) to jedyna zbroja, jaką grizzly tolerował. Kip wystrzelił nadfioletową flarę, dając znać krzesicielom, żeby napełnili się kolorami, korzystając wspólnie z luksynowych pochodni osłoniętych kocami. Luksynowe pochodnie sprawiły, że mnóstwo krzesicieli przestało cokolwiek widzieć w ciemnościach – nie wszyscy potrafili już dowolnie kontrolować źrenice – ale nic nie dało się na to poradzić. Kip przyjrzał się drzewom, szukając odbitego światła pochodni i ucieszył się, kiedy żadnego nie wypatrzył. – Wilki! – rozkazał cicho. – Do ataku! Poderwały się z niepokojącą prędkością drapieżników, którymi przecież były. Miały jako pierwsze napaść na obóz i zdjąć po cichu tylu wartowników, ile zdołają.

– Psy bojowe. Do ataku. Mastiffy popędziły tylko odrobinę ciszej, szerokie w kłębach i w kolczastych zbrojach przerażały swoją masą. Jeśli wilki nie sprawią, że ktoś podniesie alarm, to psy bojowe z pewnością. – Ogiery. Do ataku! Początkowo to był żart, ale to się zmieniło. Większość „Ogierów” to były leśne kuce. Część to były prawdziwe konie bojowe, a część – wielkie łosie. Wszystkim narzucono wolę i wszystkich dosiadali krzesiciele Cwn y Wawr. Koń, któremu narzucono wolę, wie, kiedy zachowywać się cicho, a połączenie zręczności tych zwierząt z ludzką inteligencją i dyscypliną – dyscypliną, która powstrzymuje je przed ucieczką mimo presji walki, magii i warczących wokół zwierząt – oznaczała, że każdy z nich był co najmniej odpowiednikiem świetne wytrenowanego i zaprawionego w walkach rumaka. Kip odwrócił się i zobaczył, że Tallach czeka z opuszczonym nisko nad ziemią pyskiem. Kip podszedł i złapał za rogi umocowane do platformy. Nie można było jechać na oklep na grizzly olbrzymim. Zwierzę było zbyt wielkie, żeby człowiek zdołał objąć je nogami. A gdyby w jakiś sposób przypiąć się do niego w uprzęży, falowanie jego potężnego cielska podczas biegu połamałoby człowieka. Zamiast tego więc Ben-hadad zaprojektował coś pomiędzy siodłem a palankinem. Kip (czasem w towarzystwie Cruxera) stawał na tym ustrojstwie, trzymając się jedną ręką jednego z licznych uchwytów, a drugą krzesząc lub strzelając z jednego z wielu muszkietów umocowanych na stojakach. Mógł usiąść, wpinając nogi, dzięki czemu nie spadał z Tallacha, kiedy niedźwiedź poruszał się na czterech łapach albo stawał na dwóch. Kip jeszcze nie zdecydował, czy to było bardziej przerażające dla wroga, czy dla niego samego. – Heroldowie Nocy – rozkazał Kip. – Ruszamy. Marszem. Dla tych, którzy znajdowali się poza zasięgiem jego głosu, wystrzelił nadfioletową flarę, osłoniętą jak poprzednia, żeby rzucała światło tylko w stronę jego ludzi. Nadfioletowy krzesiciel patrzący w nadfiolecie nadal mógł dostrzec światło na konarach drzew, ale skoro trzeba porozumiewać się podczas ataku z zasadzki, lepiej szeptać niż krzyczeć. – Tallach... Niedźwiedź i człowiek w nim nie czekali na dokończenie rozkazu. Kip złapał za dwa rogi palankinu i amortyzował kolanami wstrząs przy każdym susie zwierzęcia. To było przerażające, że coś tak ogromnego może poruszać się tak szybko i zręcznie. Kip uchylał się, kołysał i modlił, podczas gdy Tallach obiegał świerki, których gałęzie wisiały dość nisko, żeby strącić Kipa. Grizzly nadal był dostatecznie szybki, żeby niemal dogonić Ogiery, zanim wpadły do obozu. Pierwsze krzyki, które się rozległy, były okrzykami zaskoczenia, nie ostrzeżeniami. Większość brzmiała bardziej jak: „Do diabła, co właśnie przemknęło obok mnie?” niż jak wyraz paniki. Wilki atakowały tylko wartowników i ludzi z pochodniami. Wilki przemknęły się z łatwością przez szpary między zaostrzonymi kijami ustawionymi

wokół obozu, lecz mastiffy musiały się zatrzymać, żeby się przepchnąć. Dwie psie drużyny zatrzymały się, żeby oczyścić ścieżki między drzewcami dla koni i ludzi, którzy już się zbliżali, podczas gdy pozostałe psy pobiegły w głąb obozu, polując na wszystkich, którzy śmierdzieli krzesaniem. Ton okrzyków natychmiast się zmienił, kiedy mastiffy zaczęły wpadać do namiotów i rozrywać gardła. Ogiery wbiegły do obozu z hukiem gromu przewalającego się nad odległym horyzontem i przemknęły jak dwie błyskawice ścieżkami oczyszczonymi przez psy bojowe, a za nimi nadbiegł Tallach z Kipem. Krzesiciele Heroldów na swoich wierzchowcach krzesali zielony, niebieski albo pomarańczowy luksyn na każdy ogień, żeby go zgasić, począwszy od najmniejszych pochodni, a skończywszy na ogniskach kuchennych. Walczyli tylko z tymi żołnierzami Krwawych Szat, którzy stanęli im bezpośrednio na drodze. Obóz Białego Króla pogrążył się w ciemnościach, co oznaczało, że większość ludzi, którzy słabo widzieli nocą, praktycznie oślepła. Żołnierze z Krwawych Szat obracali się zaskakiwani przez przemykające kształty, strzelali z muszkietów na oślep, trafiając w pustkę albo we własnych ludzi. Tallach po prostu przeskoczył nad prowizorycznym ogrodzeniem wokół obozu, prawie nie zwalniając. Kiedy wylądowali, Kip wreszcie miał czas, żeby wyciągnąć zza pasa granat rozbłyskowy. Jego zadaniem było strzec Tallacha, co w większości przypadków oznaczało odwracanie uwagi każdego napastnika i opóźnianie ataku. Żołnierz z Krwawych Szat przyklęknął z krzemieniem i stalą, próbując podpalić lont w muszkiecie, a każdy zgrzyt i rozbłysk iskier był proszeniem się o śmierć. Pazury Tallacha zareagowały na to wezwanie szybkim, krwawym pacnięciem. Wtedy Kip zobaczył nagły rozbłysk magicznych pochodni pośrodku obozu, w pobliżu wozów. Tallach to dostrzegł i rzucił się w tym kierunku. Popędził obok namiotów i tuzina mężczyzn próbujących rozdawać muszkiety, których rozrzucił jak plewy. Przeskoczył nad zagrodą rżących ze strachu koni. I wtedy Kip dostrzegł nadciągającą katastrofę dzięki wysokości, z jakiej tylko on obserwował walkę. Centralny pawilon osłaniał ogromną jamę. Jeden z mastiffów przez nieuwagę przewrócił jedną z podpór i już wpadł do dołu. Tak wielka jama mogła zostać wykopana tylko dla Tallacha. Pułapka. Kip krzyknął ostrzegawczo, ale Tallach za bardzo się rozpędził, żeby się zatrzymać. Spróbował jednak przeskoczyć nad pawilonem i jamą. Nie miał szansy. Kip zeskoczył z platformy, kiedy Tallach spadł, łamiąc konstrukcję pawilonu i lądując na drugim skraju jamy. Kip rzucił granat rozbłyskowy w kierunku, gdzie wydawało mu się, że znajdowały się magiczne pochodnie. Ułamek sekundy później uderzył o ziemię. Przeturlał się idealnie – Żelazna Pięść byłby dumny – niestety Tallach pędził

z niesamowitą prędkością. Kip koziołkował i koziołkował, próbując panować nad kończynami. Zobaczył nagły rozbłysk i miał nadzieję, że to granat, a nie efekt uderzenia głową o kamień. Jakimś cudem wstał i tylko trochę kręciło mu się w głowie. Czuł silny zapach herbacianych liści i tytoniu. Ktoś wykrzesał tu mnóstwo czerwonego luksynu. Bardziej jednak martwiły go cztery koloraki, które stały przed nim, każdy z zapaloną magiczną pochodnią. Dwóch wyglądało na oślepionych i oszołomionych rozbłyskiem. Jeden, niebieski, czmychnął. Jeden z oszołomionych uniósł pistolet w kierunku Kipa. Pociągnął za spust, zauważył, że nic się nie stało, więc odciągnął kurek. A potem zniknął w rozmazanej plamie sierści, śliny i warczenia. Mastiff zaatakował go z boku, zacisnął potężne szczęki na ręce z bronią i szarpnięciem obrócił koloraka. Pies był cięższy od człowieka i zaatakował z ogromną prędkością. Kolorak poleciał w bok i zaraz potem pies dopadł go, warcząc, tym razem roztrącając wymachujące ręce i sięgając do gardła. Kip odwrócił się i przeszył drugiego oszołomionego koloraka, zanim ten by się otrząsnął. Dostrzegł jeszcze kolorzycę, którą wcześniej przegapił – młoda kobieta zamachnęła się i wrzuciła płonącą magiczną pochodnię do dziury. Jama. To tam znajdował się cały czerwony luksyn, który Kip wywęszył. Tallach wyczołgał się w połowie z jamy, otrząsając się z szoku. Wbijał pazury w ziemię, tylnymi łapami rozpaczliwie szukał oparcia. Futro miał umazane ogniożelem. Kip wystrzelił tuzin palców szybkiego nadfioletu w stronę spadającej pochodni. Trafił jednym i po tej linii cisnął resztki zgromadzonego pomarańczowego luksynu. Płonąca pochodnia została odrzucona na bezpieczną odległość od ogniożelu. Coś zwaliło go z nóg, kiedy rozległ się wystrzał muszkietu, prawie go ogłuszając. Leżąc na plecach, zobaczył psa bojowego na kolorzycy, która cisnęła pochodnią. Muszkiet wylądował na ziemi obok niej. Kolorzyca już była bezwładna; pies szarpał ją, zaciskając zębiska na jej szyi. Powalił Kipa na ziemię, ratując mu życie. Kip jednak już rozglądał się za niebieskim kolorakiem, który wcześniej uciekł. Znalazł go. Wcale nie uciekł. Biegł w stronę wozów załadowanych prochem z magiczną pochodnią w ręce. Postaci oświetlone tylko przez tę rozkołysaną gwiazdę rozbłyskiwały i przesuwały się, walcząc, cienie przez kontrast wydały się jeszcze ciemniejsze. Pędzący kolorak znajdował się raptem trzydzieści kroków od wozów. Kipowi zostały już tylko odrobina nadfioletu i żółć. Nadal leżąc na ziemi, wystrzelił żółty z całej siły. Stopiony luksyn skręcił się w powietrzu połączony z wolą Kipa przez naprowadzające smużki nadfioletu. W locie stężał i spadł po łuku.

Pocisk trafił niebieskiego koloraka w głowę. Ale nie stężał całkowicie. Porażka. Luksyn rozbłysnął światłem. Kip już się poderwał i biegł za kolorakiem. Tamten padł. Trafienie w trakcie biegu nawet garścią wody wystarczyło, żeby się potknął. Niebieski kolorak wstawał chwiejnie i podnosił magiczną pochodnię. Znajdował się raptem kilka kroków od wozów. Wojownik Cwn y Wawr wybiegł z ciemności i zdzielił go kolbą garłacza. Trafił go tylko w ramię. Kolorak obrócił się i znalazł się między żołnierzem a wozem. Cwn y Wawr uniósł garłacz. – Nie! Nie strzelaj! – wrzasnął Kip w biegu. – Auć! – Potknął się o ciało w ciemności. Wojownik się obejrzał – może zrozumiał krzyki Kipa, a może pomyślał, że ktoś inny go atakuje. Zmrużył oczy w ciemnościach, ale nie mógł wypatrzeć Kipa. Zginął, kiedy niebieskie kolce koloraka wbiły mu się w szyję. Kolorak wypuścił luksyn, który zamienił się w pył, i przełożył pochodnię z lewej, zranionej ręki do prawej. Uniósł ją... ...i szarpnął się, robiąc kilka kroków do przodu, kiedy ogromny łoś Cruxera dźgnął go porożem w plecy. Zwierzę uniosło go w powietrze, ale nawet wtedy kolorak nie wypuścił pochodni. Za pierwszym razem Cruxer nie zdołał go trafić, bo instynkt wziął górę w łosiu, który potrząsnął łbem, żeby zrzucić koloraka z łopat. Potem zwierzę znieruchomiało i pochyliło łeb gotowe unieść koloraka na porożu i rzucić. Kolorak cisnął pochodnią. Cruxer rzucił się do tyłu, więc leżał na wielkim łosiu, zwieszając się do góry nogami. Zamachnął się włócznią i zbił pochodnię w bok. Pęd sprawił, że Cruxer spadł z grzbietu łosia w tej samej chwili, kiedy zwierzę poderwało łeb. Kolorak wzleciał w powietrze, a Cruxer już przyjął pozycję, opierając włócznię o ziemię. Kolorak spadł i nadział się na opartą o ziemię włócznię. Cruxer w ostatniej chwili zabrał rękę, po prostu wypuszczając drzewce, a potem jakby nigdy nic wyrwał włócznię, kiedy kolorak huknął o ziemię. Obrócił ją i grotem poderżnął kolorakowi gardło. Odsunął się, rozglądając się już za kolejnym zagrożeniem. Wydał rozkaz łosiowi, który natychmiast odbiegł. Kip nagarnął nogą trochę ziemi, żeby zasypać pochodnię, i podszedł do Cruxera strzegącego wozów. W pobliżu umierał żołnierz Cwn y Wawr, trzymając się za gardło i rzężąc. Patrzył na Kipa, oskarżając go o zdradę. – Strzeliłbyś z garłacza w stronę wozu pełnego prochu – powiedział mu Kip. – Zabiłbyś nas wszystkich. Tamten już nie słyszał. Chwilę potem nadbiegli pozostali Mocarze i otoczyli Kipa.

– Co robisz?! – krzyknął Duży Leo. – Wszędzie cię szukaliśmy! – Dlaczego nie ma z tobą Tallacha? – zapytał Ben-hadad. – Mocarze, jakim cudem znowu zdołaliśmy stracić go z oczu? – spytał ostro Cruxer. – To jest pułapka – wysapał Kip, nadal starając się ziewaniem wyrównać ciśnienie w uszach po ogłuszającym wystrzale z muszkietu. – Była. To była pułapka. Ogień. Wozy. Proch. Conn Arthur musiał zdać sobie sprawę, że pomaganie Kipowi w osłanianiu wozów, żeby nikt ich nie wysadził, kiedy Tallach jest cały umazany ogniożelem, to nie jest najlepszy pomysł. Pobiegł gdzie indziej. Druga możliwość – że uciekł – zwyczajnie nie wchodziła w grę. – To pułapka? – zapytał Ben-hadad ze swojego wierzchowca. – To dlaczego, u diabła, stoimy koło tych wozów? Przez kilka następnych minut pilnowali, żeby nikt nie zbliżył się do wozów. Oczywiście wrogowie w ogóle się nimi nie interesowali. Większość nie miała pojęcia, że byli przynętą w pułapce. Obrona obozu została już rozbita. Kip zyskał kilka minut. Oficerowie znali się na swojej robocie i nie potrzebowali jego pomocy, a on był zbyt cenny, żeby ponosić ryzyko na tym etapie, kiedy już prawie zwyciężyli w potyczce. Spojrzał na Mocarzy. Zmienili się przez ostatnie miesiące, wszyscy mieli halo już w połowie wypełnione. Ben-hadad wykrzesał jakiś mechanizm, dzięki któremu poruszał się na okaleczonej nodze i całymi godzinami codziennie ćwiczył, żeby odzyskać pełen zakres ruchu, chociaż łzy płynęły mu po policzkach strumieniami. Duży Leo zapuścił brodę i nastroszył włosy tak, że tworzyły ciemną aureolę. Wkładał teraz do walki rękawiczki z kolcami i zabierał ciężki łańcuch bojowy. Ćwiczył razem z connem Arthurem i starał się jeść to samo co on, zazdroszcząc mu absurdalnie muskularnego torsu. Ferkudi dorobił się blizny dokładnie w miejscu, gdzie nosił przedziałek, od czubka głowy aż do jednej brwi. To była jedyna blizna, jaką Kip widział w swoim życiu, która prezentowała się naprawdę durnie. Tylko Winsen sprawiał wrażenie, że walki i liczba ludzi, których zabili, w ogóle na niego nie wpłynęły. Ocalił niezliczoną liczbę towarzyszy dzięki doskonałej celności strzałów, ale dwóch zabił. Sam to zgłosił, ale nie robił wrażenia poruszonego tym faktem. „Uskoczył w lewo bez powodu. Strzała już leciała”. Jego łuk został zniszczony w czasie walki, podczas której podobno ocalił życie wielu Cwn y Wawr, więc podarowali mu nowy w ramach podzięki. A właściwie bardzo stary. Łęczysko wykonano z kości morskiego demona i łuk dało się napiąć, tylko narzucając wolę. Winsen opanował tę sztukę dostatecznie, żeby korzystać z łuku, i jego oczy zapłonęły prawdziwą radością, gdy napiął go po raz pierwszy. Oczywiście Ben-hadad natychmiast chciał obejrzeć łuk. Sześć miesięcy, pomyślał Kip. Wypełnili halo w połowie w ciągu szczęściu miesięcy. To znaczyło, że zostało im co najwyżej sześć miesięcy takiej walki. Na jaja Orholama, kiedy osiągną pełnię jako wojownicy, będę musiał całkowicie wycofać ich z walki. Oczywiście inne opcje nie wchodziły w grę: nie mógł powiedzieć krzesicielom, którzy

walczą o swoje życie, żeby nie krzesali, albo pozwolić im krzesać, ile zechcą, a potem zabić ich, gdy pęknie im halo. Jaki dziewiętnastolatek przejdzie bez żalu na emeryturę? Sądząc po krzykach, Krwawe Szaty, które uciekły do lasu, napotkały czekające tam jaguary i pumy. W ciemności uciekający nie mieli szans. Jeśli idzie o Białego Króla, te wozy po prostu znikną. Nie. To była pułapka. Ofiara. To znaczyło, że Biały Król będzie chciał wiedzieć, czy sprawdziła się i jak wypadła. Albo dlaczego plan spalił na panewce. – Kryje się tu co najmniej jeden zwiadowca, który ma się upewnić, że pułapka zadziałała. Jamę wykopano, żeby zabić Tallacha. Proch miał zabić mnie i jak najwięcej naszych ludzi. Zatem... Co najmniej dwóch zwiadowców. – Kip się rozejrzał. Nie widział wzgórz w ciemnościach, ale nauczył się na pamięć ukształtowania terenu. Jeśli Biały Król spodziewał się potężnego wybuchu, to zwiadowcy nie musieli znajdować się blisko. Jeżeli jednak chcesz się dowiedzieć, ilu wrogów zginęło w eksplozji, to musisz widzieć obóz. – Wyślijcie ogary na tamto wzgórze, a psy bojowe na Wzniesienie Tenling. Poślijcie z nimi paru jeźdźców, na wypadek gdyby pościg okazał się długi. Zwiadowca na wzniesieniu będzie konno i spróbuje szybko uciec. Przekazano rozkazy, a Cruxer zapytał: – Łamacz, a czy teraz raczysz zabrać stąd swój tyłek? – Zapomniałeś dodać „mój panie” – odezwał się Winsen, zerkając kpiąco oczami, w których rysowały się żółte żyłki. Beztrosko odrzucił płótno zasłaniające ładunek na wozie. Ich oczom ukazały się kule armatnie, kamienie i żelazne gwoździe obwiązane ciasno wokół tuzina beczułek z prochem. – Aha, zdecydowanie pułapka – rzucił niefrasobliwie. – Oszalałeś?! – wrzasnął na niego Ben-hadad. – Mogłeś spowodować wybuch, poruszając płótnem! Właściwie tak powinno się stać! Ty idioto! – Ehm, aha, odsuńmy się na bezpieczną odległość – zaproponował Kip. – I nie ma potrzeby mówić do mnie „mój panie”. W głębi ducha pomyślał, że to nie Winsen stanowił zagrożenie. Biały Król był gotowy poświęcić kilkuset ludzi, pół tuzina koloraków i wiele beczułek prochu, żeby zabić Kipa i Tallacha. Czyli wiedzieli o niedźwiedziu. To oczywiste, że był pierwszym sekretem, który się wydał. Ludzie po obu stronach będą z lubością opowiadać o grizzly olbrzymim. Ale, żeby Krwawe Szaty uznały, że warto stracić wielu ludzi, byle tylko zabić Tallacha? To znaczyło, że podjazdowa faza wojny Kipa naprawdę się skończyła. Teraz jego ludzie będą musieli stać się armią. To znaczyło, że muszą zaprzestać prób osłabienia wroga i zaatakować go bezpośrednio. Kip miał nadzieję, że ostatecznie jakaś inna satrapia przyśle swoich ludzi, żeby zajęli się zabijaniem i umieraniem na dużą skalę, podczas gdy on będzie tylko osłabiał Krwawe Szaty. Teraz ta mrzonka umarła. Nikt im nie pomoże. Ta walka należała tylko do nich.

Wygrali dzisiaj, ale otarli się o katastrofę. Jeśli do zwabienia Kipa wystarczyło, żeby Biały Król poświęcił trochę zapasów, to w końcu go dopadnie. Na swój sposób to było zachęcające. Przywódca nie poświęciłby tylu ludzi i tylu zasobów, żeby pozbyć się dwóch wrogów, gdyby był w stanie zabić ich tańszym sposobem. To oznaczało, że Biały Król nie dysponuje fanatykami gotowymi oddać życie za śmierć Kipa ani zawodowymi zabójcami. Na razie. Co pewnie oznaczało, że poczeka z następną próbą. Kiedy jednak do niej dojdzie, może się okazać, że Kip stał się wart wynajęcia Cienia z Zakonu Złamanego Oka. – Cruxer – powiedział. – Hm? – Przypomnij mi, żebym dał ci medal. – Pewnie. To, co kiedyś było pasmami błękitu w jego oczach, teraz stało się idealnie poziomymi i pionowymi promieniami, które niemal jarzyły się rozbawieniem, mimo absolutnie zawodowego spokoju na twarzy. – Czekaj, nie. Przypomnij mi najpierw, żebym wymyślił jakiś medal, zanim ci go przyznam. – Yhm – odrzekł dowódca, wycierając szmatką krew z włóczni i dłoni. – Może Order Rożna? – zaproponował Kip. Wreszcie Cruxer uśmiechnął się niechętnie. Pokręcił głową. – Wiesz, zawsze możesz po prostu podziękować. – Dziękuję za uratowanie mi życia, dowódco – powiedział Kip. – Nie musi pan dziękować, sir. Teraz Kip się uśmiechnął. – Koniec z tym. Dostaniesz ten cholerny medal.

Rozdział 56 Teia była zdumiona, że nie wtrącono ich do lochu, widząc, jakie wyżyny osiągnęła wściekłość Nuqaby. Ten widok ją zmroził. Nuqaba dosłownie na nie splunęła. Dopiero kiedy ten pierwszy wybuch minął, Teia zdała sobie sprawę, że przegapiła idealny moment, żeby to Nuqabie zafundować fałszywy atak serca, zamiast znacznie starszej satrapce. Przygotowała paryl, na wypadek gdyby Nuqaba znowu zaczęła wrzeszczeć, ale póki tamta się miotała, stanowiła nieprzewidywalny ruchomy cel, a Teia nie była dość szybka, żeby przeniknąć parylem skórę, znaleźć odpowiednie naczynie krwionośne i zawiązać tam kryształek. A potem satrapka uspokoiła ją, przynajmniej chwilowo. Nuqaba wypadła z sali, a kiedy suplikanci i dworzanie w sali zaczęli snuć na głos domysły, podeszła Tilleli Azmith i powiedziała cicho do Anjali Gates: – Zostaniesz na noc. – Pouczono mnie, że mam natychmiast wracać do Chromerii – odpowiedziała dyplomatka. – Obrazisz nas jeszcze bardziej? Poza tym może do rana przygotujemy dla ciebie odpowiedź, a nie mamy sposobu, żeby dostarczyć ją tak szybko jak ty. Twoja osoba pozostanie nietknięta; nie jesteśmy barbarzyńcami. Jako reprezentantka Chromerii jesteś zaproszona na dzisiejszą kolację. To ‘āsōr Imbarken, co znaczy... – Błogosławieni. Uczta na cześć pierwszych dziesięciu kapitanów, którzy dołączyli do Lucidoniusa, tak, wiem – odrzekła Anjali Gates. – Czy to na tyle nieistotna rzecz, żeby została odwołana? To, że weszła jej w słowo, nie wskazywało na szacunek dla satrapki, ale teoretycznie Tilleli Azmith już nią nie była. – Chciałam powiedzieć, że to oznacza kolejne przyjęcie i nie, nie zostanie odwołane. Nuqaba nigdy nie uchyla się od swoich religijnych obowiązków. Jesteś zaproszona na kolację, ale radziłabym się nie pokazywać. – Oczywiście. Dlatego zostały. Teii po części ulżyło, a po części umierała z przerażenia. To znaczyło, że miała szansę wykonać zadanie. To znaczyło także, że musi wykonać zadanie. – Szambelanie, pokoje i prowiant dla tej dwójki – powiedziała była satrapka. – Za pozwoleniem? – wtrąciła się Anjali. – Czy możecie dopilnować także, żeby nasza załoga otrzymała prowiant? Spodziewali się, że wrócimy dzisiaj, a będą musieli pełnić straż całą noc. Trochę mięsa i wina byłoby uprzejmością z waszej strony. Satrapka sprawiała wrażenie smutnej.

– W normalnej sytuacji obraziłabym się w imieniu mojego miasta, bo spodziewasz się, że twoja załoga będzie musiała czuwać całą noc w naszym porcie. To jednak nie jest normalna sytuacja, prawda? Nie możesz polubić tej kobiety, Teio. Nie wolno ci. – Może jeszcze dawne czasy wrócą – powiedziała Anjali. – Byle szybko. – Owszem. Zadbaj o tych ludzi, szambelanie. Dziękuję. – Moja pani? – odezwała się po raz pierwszy Teia. – Nigdy wcześniej nie widziałam Azûlay, a to... To piękne miasto. Czy mogę... Skoro mamy siedzieć w swoich pokojach całą noc... Ogromnie chciałabym móc wyjść i obejrzeć miasto. Czy to możliwe? Czy powinnam zostać w pokoju? Satrapka się uśmiechnęła. – To rzeczywiście piękne miasto, prawda? Nie jesteś więźniem. Zauważysz, że ktoś idzie za tobą w dyskretniej odległości podczas zwiedzania miasta. Aby cię obserwować, rzecz jasna, ale też, by czuwać nad twoim bezpieczeństwem. Ostatnie, czego nam teraz trzeba, to, żeby coś okropnego przytrafiło się Czarnogwardziście i by Biel uznała, że maczaliśmy w tym palce. Hm? Zatem unikaj, proszę, okolic na wschód od portu. – Dziękuję. – Proszę bardzo. Skinęła głową i odeszła. Kiedy szambelan ulokował je w dużym apartamencie z przylegającym pokojem dla służby, Anjali Gates powiedziała: – Proszę, zostaw mnie upewnianie się, czy jesteśmy więźniami, dobrze? – Wcale nie chciałam... Spojrzenie Anjali było równie wybaczające jak stal. – Takim pytaniem mogłaś zmusić tę kobietę do zajęcia stanowiska, które nie byłoby nam na rękę. Już odzywając się do niej nieproszona, prowokowałaś karę. Zostaw mnie decyzję, kiedy naciskać, a kiedy się wstrzymać. Zrozumiano? To zraniło Teię. – Ja tylko... Tak, proszę pani. – Dobrze. A teraz wyjdź na godzinę. Napiszę raport, a potem zaniesiesz go naszym ludziom w porcie. Przekażesz im polecenie, że gdyby coś im zagrażało, mają natychmiast wypłynąć z moim raportem. Na wypadek gdyby Nuqaba zaplanowała dla nas coś niemiłego. Teia skinęła głową. Zagadnęła satrapkę jak równą sobie? Za kogo ona się uważała? Za dużo czasu spędziła z Kipem i Czarnogwardzistami, przez co zapomniała, czym jest dla innych. Jakim cudem właśnie ona mogła o tym zapomnieć? – Adrasteia? – odezwała się Anjali. – Zauważyłaś coś ciekawego u satrapki? Teia się zastanowiła. – Jej oddech nie pachniał winem. Anjali się uśmiechnęła. – Widzisz? Nie robi się Czarnogwardzisty z byle kogo.

– Nigdy więcej nie zapomnę, gdzie jest moje miejsce – obiecała Teia. Oczywiście gdzie jest moje miejsce jako zabójczyni, przepraszam, jako krawędzi tarczy, która zostanie spuszczona na szyję biednej kobiety. – Zamknij, proszę, drzwi za sobą. – Anjali Gates usiadła za biurkiem przed ładnym oknem z widokiem na klify i morze. Wyjęła zwój i pióro. – Godzina – powiedziała, nie odwracając się. Teia zostawiła swoje drzwi uchylone. Zarzuciła kaptur peleryny i zapinki na magnetyty się zatrzasnęły. Wyszła na korytarz niewidzialna. Zatrzasnęła za sobą drzwi. Każdy, kto obserwował pokój, uznałby, że Teia nadal jest w środku. Jednakże nikt go nie obserwował. Teia przemknęła korytarzami, próbując zorientować się w terenie. Karris pokazała jej mapę pałacu, ale Teia nie miała czasu na długie jej studiowanie, a radziła sobie żenująco kiepsko z mapami. Zanim zorientowała się, które komnaty należą do Nuqaby – co okazało się oczywiste, bo zajmowała ogromne pokoje i było tam pełno Tafok Amagez – a które do satrapki, minęła prawie godzina. W wielkiej sali przygotowywano kolację. Kiedy Teia tamtędy przeszła, muzycy stroili instrumenty, odziani na biało niewolnicy ustawiali stoły. Weszła w swój korytarz i zobaczyła służącego w nijakim stroju, opierającego się o ścianę, skąd mógł obserwować cały korytarz. Widać było, że się nudzi. Flirtował z jedną z tancerek, która rozgrzewała się w skąpym kostiumie nieopodal. Tancerka najwyraźniej zorientowała się, że służący nie może opuścić swojego posterunku, więc zaczęła się z nim droczyć. – A może tak podejdziesz i mi pokażesz? – Ach, później, obiecuję. – Później? Później to jakiś podrzędny lord będzie chciał, żebym usiadła mu na kolanach. Możesz przebić taką propozycję? Wypięła pierś, a potem wygięła się do tyłu, robiąc mostek, oderwała stopy od podłogi, przechodząc do stania na rękach, nożycowym ruchem opuściła nogi i stanęła. Teia zagapiła się na nią. Coś takiego wymagało niesamowitego panowania nad mięśniami i gibkości. Mężczyzna jęknął, ewidentnie myśląc o czymś innym. Teia minęła go i przegapiła to, co powiedział do tancerki, bo właśnie obracała klucz w zamku. On zaś przegapił zgrzyt zamka. – Jestem znana jako wyznawczyni bardzo łatwej religii – powiedziała tancerka, mrugając porozumiewawczo – ale modlę się tylko w jednej świątyni dziennie. Płynnym ruchem zrobiła szpagat na podłodze i poruszyła znacząco biodrami. Teia nie czekała na reakcję mężczyzny, który nie odrywał wzroku od tancerki, i wślizgnęła się do swojego pokoju. Pusty. Odrzuciła pelerynę i znowu otworzyła drzwi na korytarz. Zamknęła je za sobą na klucz i podeszła do drzwi sąsiedniego pokoju otwarcie, jakby przez cały czas do tej pory siedziała u siebie. – Idealne wyczucie czasu – powiedziała Anjali Gates. – Właśnie kończę.

Podmuchała na pieczęć z ciepłego wosku na zwoju i wsunęła list do etui. Na stole leżał także mały nóż w pochwie. Anjali wręczyła Teii etui. – To przynęta. Wypełniona radosnym pustosłowiem o tym, jak wspaniale nas przyjęto, i tak dalej. Prawdziwy raport jest zapisany nadfioletem i owinięty wokół noża w pochwie. Jeśli ktoś cię zatrzyma, koniecznie porusz nożem w pochwie, żeby pokruszyć nadfioletowe pismo, rozumiesz? – Tak. Mogę z tym biec? – Oczywiście. Ten nóż służył mi na całym świecie. Nie zniszczysz listu przypadkiem. Kiedy dotrzesz do ślizgacza, jeden z krzesicieli zapyta, czy może pożyczyć od ciebie nóż do kolacji. Daj mu go. Możesz coś zjeść przed wyjściem, jeśli masz ochotę. – Wskazała na wino, chleb, ser i mięsiwa, które przyniesiono. Teia pokręciła głową. – Im szybciej wyjdę, tym szybciej to załatwię. I tak potrzebowałam się przebiec. Kilka minut później wyszła frontowymi drzwiami z pałacu. Ruszył za nią młody żołnierz z Tafok Amagez. Odwróciła się i spojrzała na niego z rozbawieniem. A potem ruszyła spokojnym biegiem. Zostawiła miecz, ale zatrzymała noże i sznurową włócznię w pasie. On zaś niósł paradną ciężką włócznię, miecz i miał na sobie brokatowy burnus, który bardziej nadawał się do tego, żeby stać i ładnie wyglądać niż w nim biegać. Dlatego Teia trochę mu odpuściła... I pobiegła najszybciej, jak potrafiła. Łuczniczki z Czarnej Gwardii zawsze musiały coś udowodnić i ceniły sobie swoje przewrażliwienie jak prawo należne im z urodzenia. Teia bez problemu dotarła do ślizgacza. Wypiła łyk rozwodnionego wina, nie zaproponowała go swojemu ochroniarzowi, który nieudolnie udawał, że się nie zadyszał, a kiedy usłyszała, że nikt nie naprzykrzał się krzesicielom, pobiegła z powrotem do pałacu. Tym razem wybrała długą trasę, wbiegając krętym szerokim bulwarem, żeby wydłużyć dystans. Kiedy dotarła do Tafok Amagez stojących przed pałacowym wejściem, jej strażnik znajdował się pięćdziesiąt kroków za nią. Teia otarła czoło chusteczką, jakby to była spokojna przebieżka. – Powiedzcie swojemu człowiekowi, że to bardzo miłe, że dał mi wygrać, ale jestem najwolniejsza w Czarnej Gwardii i wiem, że nie pokonałabym żadnego z was w prawdziwym wyścigu. Teia mrugnęła do kapitana, który się skrzywił, i poklepała go po ramieniu. Kiedy weszła do środka, wreszcie pochyliła się i zaczęła ciężko dyszeć, bo tego domagało się jej ciało. To było coś, co mogłaby zrobić, gdyby naprawdę była Czarnogwardzistką, która przybyła tu z prostym zadaniem, lecz dla Teii to było coś więcej niż tylko uprawdopodobnianie przykrywki, pod którą tu występowała. To było pożegnanie. Czarnogwardzistka drocząca się z żołnierzami, popisująca się swoją sprawnością, to była dziewczyna, którą mogłaby być.

Może powinna nią być. Jak wszyscy żołnierze Czarnogwardziści mieli wiele nudnych godzin do wypełnienia i jak wszyscy żołnierze wypełniali je figlami i łamaniem niemądrych zasad. Ona nie będzie mogła zostać tą dziewczyną. Szczerość i czarująca uczciwość Żelaznej Pięści nigdy nie będą jej cechami. Mogła je udawać, ale te cechy znajdowały się po drugiej stronie szyby – jak odbicie dziewczyny, którą nigdy nie będzie miała okazji zostać. Teia odmeldowała się u Anjali Gates, która dała jej jedzenie i powiedziała, że czeka na nią kąpiel w jej pokoju. Teia udawała, że jest bardziej zmęczona, niż była, i powiedziała, że najchętniej położyłaby się, jeśli Anjali jej nie potrzebuje. Dyplomatka powiedziała, żeby nigdzie nie wychodziła i nie drażniła nikogo bardziej – uczta pewnie już się zaczęła, a Nuqaba nalegała, żeby wszyscy dużo pili na przyjęciach. – Wiem, że to cię ciekawi, że chętnie poszłabyś na ucztę, zabawiła się trochę, wypiła ciut za dużo, może pocałowała chłopca, rozumiem to. Jednak wszystko, co zrobisz, może mieć skutki, które wykroczą daleko poza twoją osobę. Po wiadomości od Bieli pojawią się tacy, którzy chętnie sprowokują cię do walki. Wygranie w niej byłoby równie złe jak przegrana. – Rozumiem – odpowiedziała Teia. Oczywiście natychmiast wyszła do wielkiej sali.

Rozdział 57 Nie było niczego poza czasem. Czasem i pokusą szaleństwa. Martwy człowiek zagadywał go, gdy tylko Gavin otworzył oczy, więc Gavin często siedział otępiały, żeby zyskać trochę spokoju. A kiedy stupor zamieniał się w sen, zaczynały się innego rodzaju męki. – Śmiało, śpij – mówił martwy człowiek. – Będę tu, kiedy się obudzisz. I śmiał się. Gavin rozerwał swoje serce, a ono w odpowiedzi rozrywało jego. Palce raniły się o ciernie, krwawiły. Krew płynęła niepohamowanymi szarymi strugami i padała na jasny biały marmur dachu wieży. On jednak nie przestawał. Nie mógł. Dopadła go burza, grzmot przetaczał się przez zbierające się chmury, ulewa lała się strumieniami na osądzające ręce kolosa, który stał nad nim, górował jak wieża, przyglądał mu się z uwagą człowieka pochylającego się nad dzieckiem, które dostało napadu złości. Jednocześnie kolos był tak ogromny, że cała ziemia stanowiła jego podnóżek. Gavin odrzucił na bok ciemne ciernie, kawałki własnej skóry i ciała, na nic nie zważając, ale nie był dość szybki, nie mógł być dostatecznie szybki. Chmury kłębiły się wokół pięści ogromnej postaci i wznosiły się, wznosiły się nad głową Gavina razem z pięścią coraz wyżej i wyżej z potężnym odgłosem zasysanych wiatrów, które wirowały razem. Pięść wznosiła się w gotowości do uderzenia, osądzenia, wymazania plamy, jaką był Gavin Guile. Jego serce było pełne morderstwa, morderstwa, morderstwa. Odłamywał ciernie jeden po drugim. Gniew. Zaprzeczanie. Manipulacja. Duma. I kłamstwa. Wszędzie były kłamstwa. Wstyd i gorycz, i tchórzostwo, i kłamstwa. Jego towarzysz przy wiośle, prorok Orholam, ostrzegał go, żeby przestał kłamać. On jednak nie potrafił. Całe serce pociemniało mu od kłamstwa. Gdzie tylko wyrwał grube czarne żyły, dostrzegał drgający pod spodem rozgorączkowany szary mięsień – szary, bo głodował, umierał. Gavin Guile był kłamcą. Był tak zatwardziałym kłamcą, że nie poznawał już własnej twarzy w lustrze. Płakał, płakał z bólu, płakał z powodu na wpół dostrzeganych wspomnień, całkowicie wypartych. Widział swojego brata, który stał nad nim na wzgórzu o kształcie jaja – na Wielkiej Skale, zanim stała się Strzaskaną Skałą. I jego brat powiedział: – Dazenie, Dazenie, Dazenie. Nigdy nie zdołałeś mnie pokonać. Ani magią, ani w walce wręcz.

Nigdy. Ani w sprycie, ani w mądrości. Ani w strategii, ani w sztuce uwodzenia. Nigdy, ani razu w ciągu wszystkich naszych lat. Myślałeś, że w jaki sposób teraz zdołasz mnie pokonać? Prawdziwy Gavin podniósł włócznię i kuśtykając, podszedł do Dazena, który leżał ze wstrząśnieniem mózgu, majacząc, nie mogąc się ruszyć. – Bracie – powiedział łagodniejszym głosem starszy brat, zbliżając się, powoli stawiając kroki – myślałeś, że poświęcę swoje życie? Masz pojęcie, ile zapłaciłem za to, żeby się tu znaleźć? I starszy brat, unosząc włócznię i szykując się do śmiercionośnego ciosu, zapłakał. Jak Dazen mógł o tym zapomnieć? Łzy prawdziwego Gavina spadły na jałową, dymiącą ziemię. Płakał? Dazen już nawet nie sądził, że starszy brat jest zdolny do łez. Jednakże łzy go nie powstrzymały. Nie chciał zabić Dazena, ale zamierzał to zrobić. Nie, nie, nie. To nie miało znaczenia. Połamał serce na najdrobniejsze kawałki. Z oddali wyglądało jak szare, lecz nie było szare. Nie istniały odcienie szarości. Życie było bielą i czernią przeplecionymi tak ściśle, że nie dało się ich rozdzielić. Gdyby wyrwał zepsucie, rozerwałby wszystko. Nie znalazł niczego całkowicie nietkniętego, niczego czystego, niczego niewinnego. Jego serce rozpadło się na kawałki, na gnijące, psujące się mięso w jego dłoniach. Przeturlał się z kolan na plecy i leżał bezwładnie. Rozłożył ręce, jak to robił dawno temu pod wschodzącym słońcem, i zagapił się na skwierczącą kolosalną pięść osądu, która na niego opadała. Przyjął cios.

Rozdział 58 – To fatalny pomysł! – szepnęła była satrapka Tilleli Azmith. – Chromeryjski posłaniec znajduje się w komnacie niecałe pięćdziesiąt kroków stąd! Jeśli wyjdzie w niewłaściwej chwili... Najwyraźniej Teia wyszła we właściwym momencie. Uskoczyła przed kolejnym służącym w pełnej liberii i w białych rękawiczkach, który niósł wino. – Nie mają do niego prawa – odpowiedziała Nuqaba. – To nie ma znaczenia. I jak śmiesz zwracać się do mnie w taki sposób? Nie jesteś już nawet satrapką. Możliwe, że się droczyła. Teia nie dostrzegła wyrazu twarzy Nuqaby, podczas tych kilku razy, kiedy odważyła się podnieść wzrok. Teia oczywiście była niewidzialna, ale pójście na ucztę do wielkiej sali nie było jednym z jej najlepszych pomysłów. Nazywano tę salę wielką i rzeczywiście była ogromna, a ponadto wypełniona tysiącem ludzi. Nie siedzieli spokojnie przy stołach, jedząc i rozmawiając. Kręcili się, biorąc dzbany z winem i jedzenie od obleganych kuchennych niewolników, całowali się, grali w gry hazardowe i diabli wiedzą, co jeszcze robili. Żółty krzesiciel od magicznych pokazów zjadł chyba ogromną ilość grzybków halucynogennych i teraz malował w powietrzu cuda, plotąc trzy po trzy. A brakowało jeszcze bitych pięciu godzin do północy. – Tak to właśnie jest, kiedy pierwsze cztery dania składają się z piwa, wina, brandy i araku – odezwał się do Teii arystokrata. Zdumiał się, kiedy spojrzał w jej stronę i niczego nie dostrzegł. – Och, Nwella, myślałem, że stoisz tuż koło mnie – powiedział do kobiety oddalonej o parę kroków. Musiał wyczuć obecność Teii. Jej oddech? Zdradziła się jakimś dźwiękiem? Jak mógł coś usłyszeć w tym hałasie? Celowo nie podeszła prosto do głównego stołu. Zamiast tego zbliżała się do niego, uskakując w luki między ludźmi, gdy jakąś wypatrzyła. Myślała, że może bezpiecznie tu przyjść, bo ktokolwiek na nią wpadnie, będzie pijany i nawet tego nie zauważy. Niestety za każdy razem, gdy chciała coś zobaczyć, musiała odkryć oczy, a to z kolei oznaczało to, że setki ludzi ma szansę ją dostrzec. Satrapka Azmith dała się zbić z tropu. – Chyba nie rozważasz na poważnie... Nuqaba wzięła wąską kiełbaskę i spojrzała na satrapkę. Odgryzła kawałek i przeżuła, wyraźnie nie śpiesząc się z udzieleniem odpowiedzi.

– Powiedz mi więc raz jeszcze, dlaczego twoim zdaniem nie powinnam go tu ujawniać. Byłaby to demonstracja mojej siły? Bo wyrwałam samej Chromerii taką zdobycz? – Wal się. Nie będę teraz nawet rozmawiać o tym idiotycznym pomyśle – żachnęła się satrapka Azmith. – Naprawdę rozważasz pozbawienie mnie urzędu? – Och, rozważam tę możliwość, nawet jeśli odrzucimy ich propozycję. Najwyraźniej zapominasz, gdzie jest twoje miejsce w naszej umowie. To było dla satrapki jak policzek. – Czy tobie... – Wyglądała, jakby próbowała zapanować nad sobą i przegrała. – Czy tobie już całkiem odwaliło? Nuqaba oblizała tłuszcz z długich, pomalowanych na złoto paznokci. – Uważaj sobie, stara kobieto. Zwracanie się do mnie takim językiem niebezpiecznie zbliża się do bluźnierstwa. – Bluźnierstwa? Za kogo ty się... – Jednak satrapka zapanowała nad sobą i zamilkła, chociaż odstawiła kielich z głośnym brzękiem. Teia chciałaby przekonać się, jak sytuacja się rozwinie. Co satrapka zrobi, co powie później i jak zachowa się po kolacji. Czy Nuqaba przeprosi, gdy wytrzeźwieje? Zemści się? Na Orholama! Satrapka była jej mistrzynią szpiegów! Jeśli istnieje jedna osoba, której nie grozisz, to szefowej swojej siatki szpiegowskiej, nie? To jednak nie miało znaczenia. Satrapka Azmith zaczerwieniła się z gniewu i Teia tylko tego potrzebowała. To, co mogła zrobić albo powiedzieć, to, że robiła wrażenie miłej kobiety – to wszystko nie miało znaczenia. Ciepłe, czerwone światło ognia na wielkim kominku oraz licznych pochodni nasyciło Teię i dało jej całą pasję, jakiej potrzebowała. Stanie się śmiercią i odbierze to, co jej należne. Już prześwietliła ciało satrapki. Naczynia wokół jej serca były zwężone, jak Teia spodziewała się po kimś, kto przeżył w stresie tyle lat i w dodatku nie jadał lekko. Jeden po drugim Teia wprowadziła parylowe kryształki do krwiobiegu kobiety, umieściła liczne odłamki w naczyniach prowadzących do serca. Po jednym za każdego niewolnika, którego musiała zabić dla tych łajdaków. Ciało satrapki natychmiast zaatakowało najeźdźców, formując zakrzepy. Teia tylko je szturchnęła, żeby zbliżyły się do siebie, pomagając im się połączyć. Jeden minął wąskie przejście i przepłynął dalej. Potem następny, kiedy Teia uskoczyła przed służącym niosącym następne danie. Przygotowała pół tuzina zakrzepów i w końcu jeden zatkał arterię. Potem następny utknął w drugiej komorze serca. Teia ruszyła do wyjścia i ledwie usłyszała, jak kobieta odchrząknęła. Jak śmiesz zachowywać się jak przyzwoita i dobra osoba? Jak śmiesz wypełniać tylko swoje obowiązki, służąc temu potworowi? Tysiąc niewolników może umrzeć na jedno twoje słowo, setki tysięcy, jeśli szturchniesz Nuqabę w taki, a nie inny sposób. I nic cię to nie obchodzi. Dbasz tylko o siebie. Jak śmiesz? Jak śmiesz pokazywać mi twarz, która robi wrażenie życzliwej i dobrej?

Nie ma niczego dobrego i życzliwego. Teia przemknęła się aż do drzwi dla niewolników, zanim się odwróciła. Tilleli Azmith złapała się za lewą rękę z grymasem. Już było po wszystkim. Teia dokonała drobnej zemsty. Nie musiała nawet zobaczyć owoców swojego czynu. Odwróciła się i usłyszała łoskot, kiedy kobieta upadła. – Tilleli?! – krzyknęła Nuqaba. – Satrapko! Do diabła? Co się stało?! Teia poczuła miłą satysfakcję, pełgające ciepło w duszy, jakby powiedziała im wszystkim: „Pocałujcie mnie w dupę”. – Tilleli?! – krzyczała Nuqaba, kiedy wszystko cichło po kolei. Muzyka zamilkła, niezręczne śmiechy ludzi, którzy jeszcze niczego nie zauważyli, zamarły w powietrzu. Inni, którzy już zobaczyli, gwałtownie nabrali powietrza. – Tilleli, nie rób mi tego! Teia spojrzała na zapuchniętą, głupią twarz Nuqaby i pomyślała: „Jedna z głowy”. A noc jeszcze się nie skończyła.

Rozdział 59 – Pytanie brzmi: dlaczego Biały Król zmienił tak drastycznie swoją strategię? Tyle miesięcy napadów, a nie znaleźliśmy odpowiedzi na to podstawowe pytanie! – powiedział Kip. Wiele tygodni po próbie zamachu w lesie Mocarze siedzieli wokół kolejnego ogniska w kolejnym obozie, po raz kolejny rozmawiając. Nie po raz pierwszy i nawet nie po raz piętnasty Kip wypowiedział to pytanie na głos. – Wiem, że musimy porozmawiać o jutrzejszej bitwie, ale zacznijmy od tego – powiedział. Przyzwyczaił się już nieco do wydawania rozkazów, nawet takich, które nikomu się nie podobały. A oni przywykli do ich przyjmowania. Nawet Winsen nie narzekał, że jest późno i pewnie nie rozwikłają zagadki, której on nie uważał nawet za istotny problem. Widzieli, że Kip dojdzie do planu bitwy i że będą musieli zachować wtedy czujność, na wypadek gdyby miał jakieś szczegółowe pytania dotyczące ich pozycji. – Dlaczego spodziewasz się jakiejś ważkiej odpowiedzi? – zapytał Cruxer. – Biały Król uznał, że zajął za duży obszar dla jego wojsk, więc się zatrzymał. Przerwa jest korzystniejsza dla niego niż dla nas. Zabezpieczył i umocnił linie zaopatrzeniowe między Atashem a oblężeniem wokół Zielonej Przystani. Nawet my nie możemy się do nich dobrać, jeśli nie chcemy utracić Dúnbheo i jeziora. Dúnbheo – niepływające Pływające Miasto – to była puszczańska nazwa miasta, które Heroldowie Nocy spróbują jutro ocalić. Kontrolowało dostęp do Wielkiej Rzeki i ogromnego jeziora – jedynej drogi, którą nadal docierało jakiekolwiek zaopatrzenie do Zielonej Przystani. – Poza tym musiał poradzić sobie z nami – zauważył Ben-hadad. – Czy to nie jest możliwe, że rzeczywiście udało nam się go zatrzymać? – Tyle że Biały Król stale posuwał się naprzód – powiedział Duży Leo. – Jak wszędzie indziej. Dlaczego miałby zatrzymać się w połowie Krwawej Puszczy? Czemu nie dojść całą linią frontu do Wielkiej Rzeki i wtedy skonsolidować siły? – Bo to wymagałoby zbyt wielu walk partyzanckich? – zasugerował Winsen. – Mógłby zająć miasta, ale dopóki nie poradzi sobie z nami, linie zaopatrzeniowe byłyby długie i narażone na atak. Rzeczywiście mogło chodzić o to, ale wszędzie indziej Biały Król posuwał się szybko, zostawiając małe siły, żeby zmiotły wszelki opór, jaki nadal się tlił. Czy Krwawa Puszcza po prostu różniła się od innych satrapii z powodu ogromnej populacji łowców i terenu, po którym trudno transportować zaopatrzenie? – Wszystkie walki, jakie odbyliśmy, uniemożliwiały nam połączenie sił z wojskami satrapy

– odezwała się Tisis. – Gdyby przyparł nas do rzeki, byłoby to jedyne miejsce, do którego moglibyśmy się udać. – Ale my nie chcemy łączyć się z wojskami satrapy – powiedział z naciskiem Kip. Satrapa Briun Wierzbowy Konar chciał armii Kipa. I jego samego, gdyby go tylko dorwał. Nie potrzebował zaś jeszcze jednej osoby ganiającej po jego satrapii z wojskiem, nad którym on, satrapa, nie sprawował kontroli. Co było zrozumiałe, a satrapa należał do porządnych ludzi. Niestety był także kretynem, który nie ma pojęcia, co zrobić z wojskiem, którym już dowodzi. Kip za żadne skarby nie zamierzał przyjmować jego rozkazów odnośnie do korzystania z jego własnych specyficznych sił. – My wszyscy to wiemy – powiedziała Tisis – ale Biały Król nie. Połączenie sił to coś, do czego zmierzałaby większość obrońców. – Myślisz, że pozwolił nam wygrywać? – zapytał Kip. – Nie podczas pierwszej potyczki pod Deora Neamh – odpowiedziała Tisis. – Może nie podczas potyczek wokół Bagna Żelaznych Kwiatów ani podczas Zasadzki w Ostoi. Czasem jednak zapuszczaliśmy się naprawdę daleko, żeby zdobyć rozczarowujące ilości jedzenia lub muszkietów. I sam powiedziałeś, że wozy z prochem stanowiły próbę zamachu. To było mniej znaczące zwycięstwo, niż Kip miał nadzieję. Załatwili wszystko, jak trzeba, wybili wroga i przechwycili zasoby przy minimalnych stratach. Udało im się nawet odbezpieczyć zaminowany wóz. Wtedy jednak odkryli, że z pięciu wozów tylko jeden jest załadowany prochem. W pozostałych pod warstwą prochu kryły się trociny. Obstawa prochu nie miała nawet pojęcia, że jest przynętą. Niewielką pociechą był fakt, że psy bojowe wytropiły zwiadowców, których wysłano, żeby obserwowali wynik potyczki. Niewielką pociechą był fakt, że Kip miał rację i rzeczywiście było dwóch zwiadowców. – I nie walczyliśmy z wieloma krzesicielami – dodał Kip. – Coś nam umyka. – Może tak – powiedział Cruxer – ale wtedy pojawia się pytanie, czy Biały Król ma jakiś plan, czy też po prostu popełnił błąd. Już poświęcił wielu ludzi, żeby uniemożliwić nam dotarcie do miejsca, do którego nie chcieliśmy dotrzeć. Przy samej zasadzce z prochem stracił kilkuset ludzi, pół tuzina koloraków i pięć wozów, byle tylko cię zabić. Z tego, co się mówi, wynika, że jest dobrym mówcą, inspirującym przywódcą. Może jest zwyczajnie kiepskim strategiem. – Na tyle kiepskim, że zajął już dwie satrapie – rzucił cierpko Winsen. Jeśli już, to ja sam jestem kiepskim strategiem, pomyślał Kip. Dobrym taktykiem. Kochanym przez ludzi... Niestety nadal nie potrafił ogarnąć szerokiego kontekstu. Do diabła, z przyjemnością wysłuchałby teraz kilku wykładów Corvana Danavisa. Kiedy był chłopcem, chciał słuchać historii o bohaterskich wyczynach na polach bitew. Gdyby teraz miał szansę, poprosiłby: „Porozmawiajmy o racjach dla kawalerii przemierzającej zalesione rzeczne doliny”. „Ilu oficerów przypada na ilu żołnierzy w twoim dowództwie?”. – Wtedy jeszcze Chromeria nie wiedziała, z czym mamy do czynienia – powiedział

Cruxer. Nadal mówił „my”, kiedy wypowiadał się na temat Chromerii. Kip kochał go za ten idealizm, ale sam już go nie podzielał. – Jednak z powodzeniem opóźnił przybycie posiłków – wtrąciła Tisis. – Wiemy z listów Bieli, że próbuje przeciągnąć inne satrapie na swoją stronę, a przynajmniej powstrzymać je od udziału w wojnie. To nie jest robota kiepskiego stratega. To, że Karris napisała do Heroldów Nocy, było największym wstrząsem dla Kipa. Nie zawstydzając nikogo, przedstawiła fakty: stracili Tyreę i Atash, Ilyty nie obchodziło, kto wygra, Nuqaba z Parii wycofała swoje wojska po Wolibrodzie i nigdy nie przesłała żadnych posiłków, a jeśli pominąć kilkuset ludzi, których Eirene Malargos wysłała z Antoniusem oraz stale dostarczane zapasy, Ruthgar wycofał się na swój brzeg Wielkiej Rzeki i pracowicie umacniał granicę, która jest za długa i zbyt nieszczelna, żeby dało się ją sensownie wzmocnić. Możliwe, że Kip po części ponosił za to winę. Eirene można było wybaczyć, że nie chce już wysyłać żołnierzy, kiedy Kip po prostu ich sobie wziął. A jeśli współpraca Kipa z Antoniusem i jego ludźmi to powód, dla którego Ruthgar nie wysyłał posiłków do Zielonej Przystani, to Kip może stać się przyczyną klęski Chromerii w wojnie. Wobec tego pozostała tylko Abornea i jej mała armia bezpośrednio pod kontrolą Chromerii. Karris nic na ten temat nie napisała, a Kip zastanawiał się, czy to znaczy, że wojsko zjawi się, ale za późno, czy może nadejście w ostatniej chwili to część szerszej strategii, czy też Andross Guile postanowił ograniczyć straty i pozwoli Krwawej Puszczy umrzeć. Karris napisała także o swoich spostrzeżeniach, że Biały Król nie ma nic przeciwko rzezi i właściwie wolałby, żeby do niej doszło, by stworzyć całkiem nowy ład na zgliszczach Siedmiu Satrapii. Początkowo to wydawało się dziwną, paranoiczną myślą, ale teraz Kip już tak nie uważał. Biały Król nie wysłał jednego człowieka albo jednego oddziału z misją samobójczą. Wysłał setki na śmierć, żeby zabili tylko Kipa i Tallacha. A sądząc po tym, jak rozegrała się walka, ci ludzie nie zgłosili się na ochotnika z wyjątkiem paru koloraków. Z zimną krwią wysłał ludzi na rzeź. – Zatem z powodzeniem blokuje nadejście posiłków dla nas – powiedział Kip. – Ale nie wykorzystuje przewagi. Dlaczego? Dlaczego, dlaczego, dlaczego? Ben-hadad po raz pierwszy się wtrącił: – Nie chcę odrywać nas od niezwykle owocnej konwersacji, która nadal nie dała odpowiedzi na pytanie, na które szukamy odpowiedzi od miesięcy, ale czy nie powinniśmy porozmawiać o bitwie, która ukształtuje całą naszą przyszłość i którą stoczymy jutro? Duży Leo spojrzał na niego z góry: – Skończ z tymi głupimi gadkami i zmiataj stąd. – Co to jest konwersacja? – zapytał Ferkudi. Nikt mu nie odpowiedział.

Kip ustąpił jednak, chociaż czuł, że jest bliski znalezienia odpowiedzi. Kolejne prawie. Kip Prawie. – Dość tego – orzekł. – Wejdźmy do środka. Podeszli do mapy w namiocie dowództwa. Do tego czasu Kip nauczył już innych, jak tworzyć takie mapy, co okazało się przydatne, bo ciągle potrzebowali nowych, w miarę jak się przemieszczali. – Pozwólcie, że wyłożę to wprost – powiedział Kip. – Jutrzejsza bitwa pod Dúnbheo albo będzie ukoronowaniem naszych wysiłków, mających na celu utrzymanie naszej rzeczywistej siły w tajemnicy, albo położy kres naszym nadziejom na uratowanie Krwawej Puszczy. Otaczały go ponure twarze. Parę osób zdusiło przekleństwa. Przystojny generał Antonius Malargos zaklął cicho. Pewnie był jedynym, który sam tego nie odgadł. – Właśnie dlatego tak kształtowałem strategię naszych potyczek i sposób rozmieszczenia naszych sił, żeby traktowano nas jak partyzantów prowadzących walkę podjazdową. Jutro przeprowadzimy pierwszą walkę pozycyjną. Nie powinni się spodziewać, że jesteśmy przygotowani do takiej bitwy. I powiem szczerze, że może nie jesteśmy. Do tej pory odwrót zawsze stanowił część naszego planu. Jeśli źle nam szło, uciekaliśmy. Mam nadzieję, że nie przyzwyczailiśmy do tego żołnierzy. – Nie uciekniemy, mój panie – zapewnił go Antonius. Jego niezachwiana wiara w Kipa czyniła go użytecznym dowódcą na polu bitwy. Jego przekonanie udzielało się ludziom. Kip miał tylko nadzieję, że w dostatecznym stopniu. – Oto stawka, o którą toczy się gra – powiedział Kip. – Dzięki swojemu Zielonemu Murowi Dúnbheo zawsze stanowiło redutę. Nigdy nie wysyłali sił do lasów poza murami. Za to dzięki umiejscowieniu u ujścia rzeki dopilnowali, żeby nie została odcięta od jeziora. Oblężone niczego nie zmieni w tej wojnie. Uwolnione stanie się bramą dla ogromnej ilości zaopatrzenia. Utracone stanie się warownią. – Jeśli je uwolnimy, może ocalimy Zieloną Przystań – powiedział Cruxer. – Jeśli je stracimy, stracimy też Zieloną Przystań. – Owszem – przytaknął Kip. – Nie wiemy, jak źle wygląda sytuacja w mieście, ale wiemy, że źle. Udało im się ściągnąć trochę zapasów rzeką, ale stolica potrzebowała ich przede wszystkim dla siebie. Nie możemy oczekiwać żadnej pomocy z miasta. Rada Błogosławionych to banda tchórzy. W najlepszym wypadku, jeśli będziemy zdecydowanie wygrywać, może przyślą nam jakiś mały oddział z pomocą. Wątpię jednak. – Po prostu fantastycznie – zagderał Winsen. Nikt go nie skarcił. – Jeśli jednak wygramy – powiedział Kip – możemy za pomocą ślizgaczy dotrzeć do dowolnego miejsca na jeziorze. Zyskując zapasy dla nas i dla Zielonej Przystani, dysponując siłami, którymi możemy zaatakować w dowolnym miejscu, zakończenie oblężenia Zielonej Przystani powinno być tylko kwestią czasu. – Ocal miasto, ocalisz satrapię – powiedział Cruxer. Miał rację i Kip być może za dużo mówił, ale zawsze chciał, by najbliżsi współpracownicy znali całą strategię. Gdyby zginął, ktoś inny musiałby przejąć pałeczkę. Życie wielu ludzi od

tego zależało. Chociaż tej ostatniej rzeczy nie powiedział na głos. To by tylko wywołało protesty, że Kip nie może umrzeć. Dúnbheo było dziwnym miastem. Kiedyś pełniło funkcję centrum religijnego jednego z dziewięciu królestw. Celowo od niego stroniono od czasu ustanowienia Siedmiu Satrapii, ale nigdy nie zniszczono. Podobno to było piękne miejsce, a Lucidonius wierzył, że każda piękna rzecz stworzona przez człowieka dowodzi, że twórczy duch samego Orholama żyje we wszystkich ludziach. Zatem, zamiast ulec zniszczeniu, miasto straciło wpływy. Nikt, kto urodził się w tym mieście albo spędził w nim w sumie ponad dziesięć lat, nie mógł zajmować żadnego znaczącego stanowiska w Krwawej Puszczy, w Chromerii lub w Magisterium. Dlatego każda tamtejsza rodzina, która umacniała się na tyle, żeby zacząć żywić jakieś ambicje i snuć marzenia o wielkości, opuszczała miasto. Rodziła i wychowywała dzieci gdzie indziej, a one nie chciały wracać, żeby spędzić tam nie więcej niż dziesięć lat. To znaczyło, że mnóstwo arystokratów rozproszonych po całej Krwawej Puszczy i Ruthgarze było powiązanych z tym miejscem, ponieważ mądrzy, ambitni i silni wyjeżdżali stamtąd, zamiast wzajemnie się zabijać. Ród Malargos wywodził się z Dúnbheo i dlatego Tisis była tak mocno związana z Krwawą Puszczą, chociaż teoretycznie jej rodzina to Ruthgarczycy. – Dowódco? Twoja kolej – powiedział Kip. Cruxer wskazał mapę miasta sprzed oblężenia. Z trzech stron było otoczone przez drzewa. Samo także było nimi zarośnięte w takim stopniu, jak żadne inne miasto na świecie. Machnął ręką i pas drzew wokół murów miejskich zniknął. Nad mapami pracowała drużyna krzesicieli, Derwyn Alef z Cwn y Wawr, który dowodził zwiadowcami, oraz Tisis, która rozmawiała z uchodźcami. Mapy pozwalały im teraz uwzględniać upływ czasu i zmiany wraz z napływem kolejnych raportów. – Dwa miesiące temu Krwawe Szaty wycięły las wokół miasta w promieniu kilkuset kroków od Zielonego Muru. Uważały, że miastu dostarczano żywność drzewami. – Co było nonsensem – dodał Derwyn. – Ukryto tam drabiny i huśtawki sznurowe, dzięki czemu pojedynczy zwiadowcy i posłańcy mogli dyskretnie poruszać się wśród leśnych olbrzymów, ale całe konwoje z żywnością? To niemożliwe. – Jakieś jaskinie? – zapytał conn Arthur. – Kilka niezbyt głębokich – odpowiedział Derwyn. – Nie dość, że korzenie drzew utrudniają ich wykopanie, to jeszcze mają tam wysoki poziom wód gruntowych. Rzeka płynie częściowo przez samo miasto. – To nie jest całkowicie wykluczone, że jednak mają tam jaskinie – powiedział Ben-hadad. – Z czysto inżynieryjnego punktu widzenia. Rzecz w tym, o co konkretnie pytasz. Chodzi ci o to, czy mieszkańcy miasta mają jakieś tunele, czy pytasz o saperów. – O jedno i drugie – odpowiedział Kip. – W mieście mogą istnieć tunele. Jeśli masz dość czasu, mówię tu o paru latach, to

możesz wykopać tunele, wypompować wodę, uszczelnić je luksynem i przygotować odpowiednie podpory – powiedział Ben-hadad. – Trzeba nieustannie walczyć z korzeniami i przeciekami przez drewno i luksyn, ale to możliwe. Miasto istnieje tu od bardzo, bardzo dawna. Jednak żeby coś takiego stworzyć i utrzymać, byłaby potrzebna stała obsada krzesicieli. W przypadku średnio zdolnych krzesicieli? Powiedziałbym, że ze trzydziestu do czterdziestu ludzi, co jest rzeczą kosztowną i trudną do utrzymania w tajemnicy. Można ukryć, co robi jeden albo pięciu krzesicieli, ale kiedy masz czterdziestu, ludzie zastanawiają się, plotkują, a szpiedzy się dowiadują. – Dúnbheo nie ma czterdziestu krzesicieli – oznajmił Ferkudi. – Ma najwyżej trzydziestu ośmiu, licząc całe miasto, i z pewnością większość z nich pracuje przy obronie, nie? O ile Kip wiedział, Ferkudi nie miał żadnych związków z Dúnbheo ani nie oglądał żadnych raportów od zwiadowców. – Dlaczego tak mówisz? – zapytał Cruxer, uprzedzając Kipa. – No wiesz – powiedział Ferkudi z palcem w nosie – trzeba porównać wszystkie listy mobilizacyjne okolicznych lordów ze spisem krzesicieli dołączających do Uwolnienia, stanem osobowym Cwn y Wawr i Duchów, skreślić tych, o których wiemy, że nie żyją, i tych, którzy, jak się domyślamy, dołączyli do Białego Króla. To dlatego liczba jest taka nieprecyzyjna. Nie wiemy, ilu dołączyło do pogan, więc znamy górną granicę około sześćdziesięciu jeden, ale nie znamy dolnej. Mamy też jeszcze jedną drobną niewiadomą: ilu krzesicieli w ciągu ostatnich dziesięciu lat zgłoszono jako zmarłych przed Uwolnieniem, a którzy mogą tak naprawdę żyć. Stosowne archiwa są nędzne, nie uwzględniają miejsca urodzenia. Potem satrapa Wierzbowy Konar przeszedł tędy trzy miesiące temu, proponując ochronę i wysoką zapłatę każdemu krzesicielowi, który natychmiast do niego dołączy, więc zakładam, że wszyscy krzesiciele-uchodźcy już wtedy dołączyliby do niego, skoro nadciągała armia, żeby oblec Dúnbheo. Dlatego mogę tylko zgadywać konkretną liczbę. To irytujące. – Pstryknął smarkiem w ogień. – No co? Nadal nie przywykli, że Ferkudi od czasu do czasu robił coś takiego. I zwykle nie byli w stanie wykorzystać tych przebłysków geniuszu do rozwikłania poważniejszych zagadnień niż jedzenie czy smarki. – Zatem nie ma drogi ucieczki z miasta – orzekł Kip. – Przejście z zewnątrz do środka wydaje się jeszcze mnie prawdopodobne. To wymagałoby zbyt wielu krzesicieli, żeby stworzyli tunel dostatecznie szybko, zwłaszcza przy mieście tej wielkości. Mam rację? – Miasto nadal ma dla pogan wielką wagę symboliczną i religijną – powiedziała Tisis. – Ale... Nie, wątpię, żeby Biały Król uznał, że warto poświęcić na to tak wielu saperów. Jeden z jego lordów powietrza mógłby mieć inne zdanie na ten temat. Biały Król podzielił wojska, oddając kontrolę nad armiami różnym dowódcom, których nazywał Lordami Powietrza. Mocarze uważali, że jeden z nich znany jako Amrit Kamal dowodzi oblężeniem, ale nie mieli pewnych danych na ten temat. Lordowie Powietrza zrobiliby wszystko dla zwycięstwa. Zastępowano ich natychmiast po porażce. – Czy ktoś z was widzi jakiś sposób na zwycięstwo bez jutrzejszej bitwy? – zapytał Kip.

Wszyscy przez chwilę stali, krzywiąc się nad mapą. – Gdybyśmy po prostu obeszli miasto i zaatakowali linie zaopatrzeniowe oblegających, to moglibyśmy zagłodzić ich na śmierć bez walki – powiedział Ben-hadad. – Oblegać oblegających? – zapytał conn Arthur. – To wymaga więcej niż kilku tygodni, a Biały Król mógłby wtedy sprowadzić część swoich sił i odciąć z kolei nas, a wtedy stracimy całą przewagę, jaką dysponujemy obecnie. – To osłabiłoby oblężenie Białego Króla wokół Zielonej Przystani – zauważyła Tisis. – Gdyby satrapa Wierzbowy Konar wykorzystał tę okazję i zaatakował... – Gdyby – powiedział Winsen. Miał rację. Śmiałość nie była najmocniejszą cechą satrapy. Kip nie mógł zaufać, że satrapa dostrzeże i wykorzysta okazję, która może gwarantować tylko niewielką szansę powodzenia. Nie chciał też kazać swoim ludziom rozpoczynać przeciągającego się oblężenia. To byłoby coś zupełnie przeciwnego do tego, co robili do tej pory. – Jeśli przeprowadzimy krótki atak na Krwawe Szaty i przepuścimy ich posłańców, to może ich wojska zostaną odwołane i nie dojdzie do walki – powiedział Duży Leo. – Podoba mi się ten sposób rozumowania – przyznał Kip. – Jest jeden problem – odezwała się Tisis. – Jeśli wyzwolisz miasto w sprytny sposób, sprawiając, że Krwawe Szaty zwyczajnie odejdą, będzie cudownie i dokonamy czegoś dobrego. Niestety nikt nam za to nie podziękuje. Ludzie uznają, że Dúnbheo miało szczęście. Nie zdobędziemy nowych rekrutów, funduszy, żadnej żywności poza tym, co odbierzemy, grożąc bronią. A jeśli zabierzemy jedzenie, to wtedy nas znienawidzą. Miała rację. Do diabła. Wszyscy przez chwilę rozważali niesprawiedliwość tej sytuacji, ale nikt nie podważał samego toku rozumowania, nawet Antonius. – Ciekawy ten świat, prawda? – powiedział Kip. – Widok przepędzanego wroga bardzie sprzyja okazaniu wdzięczności niż uzyskanie tego samego efektu sprytem. Szarża to cały Gavin Guile, spryt to Andross Guile. Jednego z nich ludzie kochają, drugiego nienawidzą. Czy to dlatego, że jesteśmy tak krótkowzroczni, czy też dlatego, że pragniemy zobaczyć, jak zostają zranieni ci, którzy nas ranili? – Zaryzykowałbym stwierdzenie, że czasem pewnie trochę to pierwsze, a czasem to drugie – odpowiedział Ferkudi. Nie potrafił rozpoznać retorycznego pytania. – Ponadto Andross Guile to dupek – dodał Duży Leo. Fakt. Kip uśmiechnął się ponuro. – Zatem muszę doprowadzić do tego, że więcej ludzi zginie, żeby ich przyjaciele okazali wdzięczność, by znaleźli się chętni, którzy zastąpią zabitych, aby nas poparto i dano nam dość, żebyśmy utrzymali się przy życiu. Innymi słowy muszę być na tyle sprytnym, żeby nie być sprytnym. – Najważniejszym etapem szukania drogi do zwycięstwa jest zdefiniowanie go – powiedziała Tisis. – Psiakrew – zaklął Kip – a ja miałem taki genialny pomysł z obejściem częściowej blokady

na rzece. – Ależ oczywiście, mój drogi, nie wątpię. – Wiecie, że Krwawe Szaty postawiły własne tamy, żeby do miasta nie docierały ryby? – rzucił Kip. – Wykorzystamy ten pomysł? – zapytała ostrożnie Tisis. – Nie – burknął w odpowiedzi. – Hm. Czekamy na twoje rozkazy, mój panie – odpowiedziała. – Mimo późnej godziny. – To naprawdę był świetny pomysł – powiedział Kip. – Bylibyście pod wrażeniem. Cruxer teatralnie zdusił ziewnięcie. Jak na sygnał wszyscy zaczęli się przeciągać i trzeć oczy. Nawet conn zamrugał sennie powiekami. – Nie cierpię was – poskarżył się Kip. Machnął ręką i na mapie pojawił się schemat bitwy. – Przestudiujcie swoje pozycje, a potem zmykajcie. Wyśpijcie się. Connie Arthurze, proszę na słówko. To, jak zgodnie teraz współpracowali, było niemalże przerażające. Jego dowódcy doskonale wiedzieli, co muszą zrobić, jak i kiedy. On zaś zostawiał im dużo swobody. Wprowadził nawet systematyczną rotację dowódców poszczególnych jednostek, po części po to, żeby wszyscy zrozumieli obowiązki i problemy innych, a po części po to, żeby armia nie rozpadła się na frakcje. Zwykli żołnierze z pewnością mieli swoich ulubionych dowódców, ale ufali wszystkim. Wkrótce wyszli wszyscy z wyjątkiem conna Arthura i Tisis, która wycofała się dyskretnie. – Connie Arthurze, musimy porozmawiać. – O czym, mój panie? – O czymś, o czym żaden z nas nie ma ochoty rozmawiać. Mięśnie na żuchwie conna Arthura się zacisnęły. Kip kazał przynieść inne części mapy i je rozłożyć. Musiał przezwyciężyć nawyk, który kazał mu odruchowo unikać zawracania głowy służącym i podwładnym. Jeśli ktoś miał się zmęczyć, żeby Kip mógł pomyśleć, to nawet jeśli tylko raz na sto razy dostrzegał błąd w planach albo wpadł na genialną strategię, było to warte obudzenia służącego. Tisis kierowała ustawieniem i organizacją figurek na mapie. Każdy uchodźca składał jej raport, a ona rozmieszczała siły na mapie, oznaczając różnym kolorem informacje z różnych meldunków. Ponadto każdy opatrzono datą. Magowie woli popracowali nad mapą, dzięki czemu teraz Kip mógł obserwować, jak kolory rozbłyskują na niej, ukazując po kolei stan z określonych dni. Informacje od jego własnych zwiadowców rozkwitały innymi kolorami. Otrzymywali setki fałszywych raportów, przesadnych albo błędnych, ale ponieważ dysponowali tysiącami, te nieprawdziwe szybko okazywały się tylko szumem w tle. Z drugiej strony nawet niepewne wieści, jeśli dostatecznie często się potwierdzały, wystarczały, żeby Kip wysłał własnych zwiadowców lub oddział. Nawet gdyby nie dokonał niczego więcej, sama mapa stanowiłaby imponującą spuściznę, wspaniały wynalazek dla świata. Oczywiście wymagała przepojenia odrobiną woli, więc teoretycznie była wytworem

zakazanej magii. Może więc i ona przepadnie. Położył na niej ręce i sięgnął wolą. Drobne światełka zapłonęły wokół jego sił. Zwykle zachowywały dystans wielu mil, ale nieustannie podążały za wojskiem. – To meldunki dotyczące grizzly olbrzymiego – powiedział Kip. – Hm. Staram się trzymać Tallacha z dala od ludzi, ale niedźwiedzie lubią wędrować. To leży w ich naturze. – I niewątpliwie wielu farmerów i pasterzy – dodał zgodnie Kip – którzy wiedzą, że maszerujemy z Tallachem, dostrzegło coś w lesie i meldowało obecność niedźwiedzia w nadziei, że zwrócimy im pieniądze za straty w stadach. – Oczywiście, oczywiście – przytaknął conn Arthur. Myślał, że Kip nie będzie drążył tematu. A Kip niczego innego nie pragnął. Kip spowolnił przebieg czasu na mapie. Światełka zakwitały jednocześnie w odległości dziesiątek mil od siebie. Jednego dnia, potem następnego i jeszcze kolejnego. – Dziwne, prawda? – zauważył Kip. – Ta seria raportów pochodzi z miejsc, gdzie spodziewałbym się Tallacha: z pustkowi, gdzie można polować i jest mało ludzi. Inne zaś, napływające równolegle, pochodzą z miejsc gęściej zamieszkanych. Conn Arthur przełknął ślinę, ale nie odezwał się słowem. – Co się stanie, kiedy przypiszemy inny kolor tym z sensownych okolic i tym znajdującym się za blisko osiedli? Światełka znowu zabłysły na mapie i nagle meldunki nabrały sensu. Podążając za Heroldami Nocy, dwie kropki polowały w pobliskich lasach: czerwona zawsze z dala od wiosek i niebieska zawsze bliżej. Zdarzały się jeszcze pomyłki z racji fałszywych meldunków, ale poza tym dane nabrały sensu. – To wszystko... to zgadywanki – powiedział conn Arthur; nie robił wrażenia wyzywającego, lecz jakby walczył z mdłościami. – Ktoś w końcu zginie – powiedział łagodnie Kip. – Zajmę się tym. – Czyli nie wiesz. – O czym? – Przelotna zmarszczka na czole świadczyła, że conn mówi prawdę. – Ktoś już zginął. Cała krew odpłynęła z twarzy wielkiego rudzielca. – Nie. Niech Orholam broni. Wiedziałbym, gdyby... – Nie przez Lorcana. Przez Tallacha. – Co? Lorcana?! Mówiłem, że niedźwiedź mojego brata nie żyje. Co... – Dwóch myśliwych usłyszało, że grizzly olbrzymi zżera ludziom świnie. Uchlali się i postanowili pójść zapolować. Powiedzieli, że prędzej ich szlag trafi, niż pozwolą, żeby jakiś ciemny Tyrejczyk, pewnie mieli na myśli mnie, mówił im, co mogą robić we własnym lesie. Jeden przeżył. – Może to ich wina, co? Ostrzegaliśmy ludzi, żeby nie zbliżali się...

– Tallacha w ogóle nie powinno być w tej okolicy, sam to wiesz. I nie byłoby go tam, gdybyś nie musiał trzymać go po tej stronie rzeki, żeby Lorcan go nie zaatakował. Mam rację? Kip widział, że conn Arthur próbuje wzniecić w sobie gniew, ale nie był w stanie. – Od jak dawna wiesz? – zapytał tylko. – To twój brat – odpowiedział Kip. – Kochasz go. – Czyli... – Od początku. Tak jak ty od początku wiedziałeś, co trzeba zrobić, ale ta wiedza potrzebowała czasu, żeby przeniknąć do serca. – Kip położył mu rękę na ramieniu. – Minął już prawie rok. – Dałeś mi czas, żebym zrobił, co trzeba – odpowiedział conn Arthur. – Yhm. – A ja tego nie zrobiłem. – Ile z Rónána zostało w tym niedźwiedziu? – Ma dobre i złe dni. Jest równie źle jak wtedy, kiedy nasza matka straciła rozum. Nigdy nie myślałem, że będę musiał dwa razy przejść przez to piekło. – Kiedy musisz przejść piekło, przejdź je szybko – powiedział Kip. Łzy płynęły po twarzy wielkiego mężczyzny. – Myślałem, że jeśli ktoś miał okazać się wyjątkiem, to właśnie on. Myślałem, że może zwycięży. – Długo mu się udawało. To prawdziwy wyjątek, ale obaj wiemy, że gdy przyjdzie co do czego, wymiecie całą wioskę z taką samą łatwością, z jaką ty pstryknąłbyś palcami. Nie ma lekarstwa. Na twoim miejscu... – Wiem! Myślisz, że nie powtarzałem tego sobie tysiąc razy? Po prostu nie jestem w stanie! I nie dopuściłby też, by zrobił to ktokolwiek inny. Nigdy by tego sobie nie wybaczył. Ani temu, kto by się na to poważył. Kip przez długi czas się nie odzywał. A potem powiedział: – Jutrzejsza bitwa będzie trudniejsza, niż większość z nas zdaje sobie sprawę. Uważamy Dúnbheo za zaścianek. Biały Król to poganin. Dla niego to stolica Krwawej Puszczy. Nie wycofa się. Conn Arthur zmarszczył czoło. – Kiedy ty, jako Tallach, oczywiście, i ja pojawimy się tutaj w pełni widoczni, wystrzelę kilka ognistych ptaków i umieszczę parę sygnałowych flar na tej grani tuż przed świtem. Gdy ich ludzie zobaczą grizzly olbrzymiego gotowego do walki, na dobrą sprawę nie będą w stanie oderwać od niego wzroku. Gdyby Lorcan mógł przepłynąć rzekę, wyjść tutaj i jak najszybciej przejść tym żlebem, to w kilka minut znalazłby się w newralgicznym punkcie obozu. Gdyby zaatakował, zapewniłby nam kilka minut chaosu, dokładnie o wschodzie słońca, a to wiele by zmieniło. Żaden człowiek nie będzie chciał stawić czoła niedźwiedziowi grizzly. A kiedy nagle znajdą się w kleszczach między dwoma? – Do diabła, sam bym tego nie chciał – mruknął conn Arthur.

– Myślisz, że dałby sobie radę? Conn Arthur przyjrzał się terenowi. – To samobójcza misja. – Zgadza się – odpowiedział Kip i tak to zostawił, nie bronił pomysłu. – Ale ocali życie wielu ludziom, jeżeli się powiedzie – dodał conn Arthur. – Jeżeli. To ryzykowna zagrywka. Może umrzeć po nic. Kip nie zamierzał usilnie przekonywać go do tego pomysłu. Conn Arthur znowu zamilkł. – Z pewnością człowiek, który oddaje życie, próbując ocalić przyjaciół, jest bohaterem tak samo jak ten, któremu rzeczywiście uda się ich ocalić – powiedział po chwili. – Lepiej umrzeć, próbując dokonać czegoś dobrego, niż zmusić własnego brata do odstrzelenia ci głowy. Conn Arthur odetchnął głęboko. A potem skinął głową. – Rónán zgodziłby się z tymi słowami. – Idź więc z nim porozmawiać. Jeśli wszystko ułoży się dobrze, to jutrzejszego wieczoru będziemy świętować, a następnego opłakiwać. – I tak powinno być – powiedział conn Arthur. Odzyskał nieco panowanie nad sobą, ale nadal oddychał głęboko, łapczywie. Wyszedł szybkim krokiem. Kip usiadł i w milczeniu przestudiował mapę. Tisis stanęła obok niego i a on przyjaźnie oparł rękę na jej biodrze. – Zrobiłeś coś dobrego. – Tak? – Jak możesz o to pytać? Dałeś mu szansę, żeby sam to załatwił, a kiedy jej nie wykorzystał, dałeś mu szansę ofiarować bratu bohaterską śmierć. – Ale dlaczego? – Co masz na myśli? – Wstrzymywałem się aż do tej chwili, bo nie chciałem go zmuszać do zabicia brata, a teraz patrzcie wszyscy, nadarzyła się okazja, żeby uniknąć całego bólu! Czy też może trzymałem Rónána w odwodzie, żeby jak mój dziadek zagrać jego kartą we właściwej chwili? Czy jestem dobrym człowiekiem, czy tylko grubszą powtórką Androssa Guile? Nie skomentowała tego, ale dostrzegł, że zacisnęła zęby. – Dobrze więc, to, co zrobiłeś, było chytre, genialne, a także bezwzględne. Jednocześnie było to życzliwe, pełne szacunku i dodające sił do życia. A jeśli, mój panie mężu, jesteś człowiekiem dwojakiej natury? – Dwojakiej? – A jeśli nie jesteś tylko ciałem, ale też duchem, i kiedy łączysz te dwie cząstki, to nie są to chwile porażki, ale chwile najgłębszej jedności i geniuszu? – Uważasz, że jestem genialny? – Nie mogę uwierzyć, że nadal to kwestionujesz. Jednak prawdziwe pytanie brzmi, czy ty uważasz, że jesteś dobry.

– Nie – odpowiedział bez wahania. – Kompetentny. Chorobliwie uparty. Czasem sprytny. Westchnęła i spojrzała na mapę. – Czego szukasz? – Klarowności – odpowiedział. Zastanawiał się, czy nie wyjąć włóczni sznurowej i nie popracować nad nią w milczeniu przez kilka minut albo godzinę, żeby uspokoić umysł. Młody Garret zginął w walce i połamał swoje dziedzictwo – włócznię z kości morskiego demona. Kipowi wydawało się, że wymyślił sposób, w jaki dałoby się te odłamki kostne wbudować we włócznię, dzięki czemu zyskałaby unikatowe własności. Niestety Tisis zawsze miała zbolałą minę, kiedy pracował nad sznurową włócznią, jakby nie zwracał wtedy uwagi na nią albo coś takiego. Nie rozumiał, na czym polega problem, ale z jakiegoś powodu nienawidziła tej broni. Na razie włócznia sznurowa mogła zostać w jego plecaku. Zdąży ją jeszcze wyjąć, kiedy Tisis pójdzie spać. Nic nie mówiła przez kilka minut, a potem pocałowała go w policzek. – Myślę, że nie znajdziesz klarowności tego wieczoru. Chodź się położyć, bo inaczej zasiedzisz się i zapłacisz za to jasnością umysłu jutro, kiedy będziesz jej potrzebował. Poszedł za nią w drugi koniec namiotu. Ich prywatna kwatera składała się z małej przestrzeni odciętej zasłonką, kufra, na którym można było usiąść, i stosu koców na ziemi. Ledwie mieli dość miejsca, żeby niewolnica Weredyka (prezent od Eirene, którego przyjęcia nie byli w stanie odmówić) stanęła tam razem z nimi, kiedy pomagała Tisis się rozebrać. – Nie dam rady zasnąć – powiedział Kip. Prawda była taka, że chętnie oderwałby na chwilę myśli od bitwy, zanim wróci do map. Nie kochali się cały dzień. – Nie musisz spać tej nocy. To zabrzmiało obiecująco, zwłaszcza że Weredyka zdejmowała z niej sukienkę. Tisis odprawiła niewolnicę i mówiła dalej: – Potrzebujesz czasu i introspekcji. Chodź i złóż głowę na mojej piersi. – Złóż... Po? – Nie. – Złóż... Przed? – Tylko. Tylko złóż. Nie zatracisz się tego wieczoru w rozkoszy, bo miałbyś wyrzuty sumienia, zażywając przyjemności, kiedy conn Arthur przeżywa właśnie jedną z najgorszych nocy w swoim życiu. – Bądź miła i zapomnij o tym wszystkim na chwilę. – Tej nocy musisz pomyśleć o braciach, rodzinie, o tym co znaczą. A to oznacza myślenie o tym, czego nie miałeś i nie masz, czego zostałeś niecnie pozbawiony i za co jesteś wdzięczny. Nie chcę pomagać ci uniknąć tego bólu. Chcę ci pomóc wyleczyć tę ranę. Kip położył głowę na jej kolanach, a ona głaskała go po włosach, a potem przesunął ją na jej pierś. Nie myślał. Chociaż ona spodziewała się, że będzie myślał o rodzinie i miłości,

przez niebywale długą chwilę, dzięki jej czułości i sile, w otoczeniu miłości i rodziny, w ogóle o niczym nie myślał.

Rozdział 60 Teia wróciła do pokoju i weszła do niego niezauważona z powodu panującego chaosu. Nie bardzo wiedziała, jak długo może poczekać, ale ucieszyła się, kiedy ktoś załomotał do jej drzwi niecałe dziesięć minut później. Za drzwiami stał kapitan Tafok Amagez. – Co jest? – spytała Teia. – Słyszałam krzyki. Moja pani rozkazała mi wcześniej nie opuszczać pokoju, bez względu na to, co się stanie. Nic jej nie grozi? – Nic – odpowiedział mężczyzna. – Wszystko w porządku. Zmarła jedna osoba. – Zmarła? Co się stało? – Proszę zostać w swoim pokoju przez resztę nocy. Teia spojrzała na niego podejrzliwie. – Teraz zaczęłam się denerwować. Zapewnienie bezpieczeństwa mojej pani to mój jedyny obowiązek. Powinnam się niepokoić? Powinnam... – W żadnym razie. To rozkazy generała. Proszę zostać w pokoju. Ustawię ludzi pod waszymi drzwiami, żeby zapewnić wam bezpieczeństwo. Już zajrzeliśmy do twojej pani. Nic jej nie jest. Śmierć to skutek wypadku. To tylko środki zapobiegawcze ze względu na napięte stosunki z Chromerią. Nie możemy dopuścić, żeby jacyś idioci pełni najlepszych intencji doszli do nieodpowiednich wniosków i zrobili coś, czego pożałujemy. – Jeśli w ten sposób próbował mnie pan uspokoić, to obawiam się, że... – zaczęła Teia. – Satrapka Azmith zmarła podczas kolacji. Wszystkie objawy wskazują na atak serca, ale kiedy kobieta umiera obok ciebie podczas kolacji, to sprawdzasz, czy nie było trucizny, prawda? Jesteś Czarnogwardzistką. Teia udała wstrząśniętą. – Satrapka? Teraz? Wiedziałam, że powinnyśmy były natychmiast wyjechać. Zaklęła pod nosem. – Ludzie obwiniają twoją panią... – zaczął kapitan. O, do diabła. – ...za to, że tak zdenerwowała satrapkę wiadomością. Zostańcie, proszę, w pokojach przez resztę nocy, dopóki gorączka nie opadnie. Rankiem otrzymacie rozkazy. Rozkazy? Nuqaba nie miała nad nimi władzy. To, że jej ludzie zwyczajnie zakładali coś przeciwnego, nie było dobrym sygnałem. – W takim razie dziękuję – powiedziała. Kapitan odwrócił się, żeby odejść, ale ona go zatrzymała. – Ehm, panie kapitanie? Zanim rozległy się krzyki, przyjęcie brzmiało jak, ehm, dość

huczne. Powinnam poradzić mojej pani, żeby nie przeszkadzała Nuqabie z samego rana? Popatrzył na nią, jakby się zastanawiał, czy powinien się obrazić. W końcu jednak ustąpił. – Zwykle właśnie z tego powodu przerzuca się przed kolacją z alkoholu na coś innego. Z samego rana zażywa tynktury z maku. To jej pomaga. Ranek to najlepszy moment. Dziesięć minut przed rytuałami o świcie na wschodnim trawniku. Niech Orholam wam sprzyja i niech tylko światło pada między naszymi ziemiami. – Dziękuję. – Powiem kapitanowi straży, żeby was zapowiedział. – Dziękuję – powtórzyła. Może przybrała zbyt przyjacielski ton, bo spojrzał na nią jeszcze raz i coś nowego zabłysło w jego oczach. Machnął na swoich ludzi, żeby poszli przodem, ale sam nie ruszył za nimi. – Szalone czasy, co? – powiedział. – Hm? – Żyjemy w szalonych czasach – powtórzył. – Człowiek naprawdę zastanawia się, czy nie chwytać każdej okazji, jaką podsuwa mu życie. – Ehm... Jasne. Pewnie. O, nie. – Skąd pochodzisz? Wyglądasz, jakbyś miała paryjską krew. – Właściwie to dorastałam w Odessie, ale owszem, moja rodzina chyba emigrowała, znaczy imigrowała?... Nigdy nie pamiętam, co jest co. ...Parę pokoleń temu. Mój ojciec się zadłużył, więc... – Dotknęła przyciętego ucha. Pewnie to nie był najlepszy pomysł, zwracać uwagę, że była niewolnicą. Zwykle nie wzbudza się w ten sposób większego szacunku. – Ehm, pewnie – odpowiedział tonem, który jasno wskazywał, że w ogóle jej nie słuchał. – Ile masz lat? – Przepraszam – powiedziała – ale wprawia mnie pan w zakłopotanie. A jeśli cię zabiję, to wpakuję się w gówno po uszy. – Przepraszam, nie chciałem... Mniejsza z tym. Po prostu jesteś tu dzisiaj. Wojna toczy się wszędzie, gdzie okiem nie sięgnąć. Jesteś piękna i no wiesz, nie masz nawet książki. Co będziesz robić przez całą noc? Dosyć tu nudno, nie? Znasz lepszy sposób na zabicie czasu? Wiesz, że masz prześliczne usta? Podszedł i pogłaskał ją po policzku. Musiała zapanować nad sobą, żeby się nie wzdrygnąć. Robił wrażenie lekko wstawionego, a Teia wątpiła, żeby upił się jej urodą. Psiakrew. Zagryzła mocno wnętrze policzka. – Och, żałuję, że nie mogę, ale... Przepraszam, to trochę krępujące... – To twój czas? Mnie to nie przeszkadza. Nie musisz być z tego powodu zawstydzona, a już z pewnością istnieją inne... – Och, nie – powiedziała. – Lubię się bzykać w trakcie krwi miesięcznej, jak mnie tatko wtedy nie bzyknie, to znajduję sobie chłopaka. Po prostu... Ech, zakażenie znowu się zaogniło.

– Zakażenie? – No wiesz, chłopak, który mi je sprzedał, też przyrzekał, że nic mi nie będzie, jeśli wezmę tylko w usta. Uwierzyłam mu. Pewnie tak to się kończy, jak zaczynasz się bzykać po zaułkach za dziesiątaka na słodycze. – Teia złapała się za policzek i pokazała mu świeżo rozgryzione miejsce, guzowate i zakrwawione. Wyraz jego twarzy wyrażał czystą zgrozę. – A jeśli myślisz, że to źle wygląda... – Zerknęła w dół i podrapała się po kroczu. – Rozumiesz? To straszne. Teraz uważasz mnie za wstrętną, co? – Nie, nie, skąd – zapewnił ją, cofając się. – Po prostu nie chciałam, żebyś wziął to do siebie, jesteś bardzo przystojny. – Nie, nie, rozumiem. W porządku. – W tej chwili to aż mnie piecze. Może po prostu prześpię się, żeby trochę się wygoić. – Tak, to brzmi... To dobry pomysł. – Kapitan szybko odszedł. Ciemniak. Do diabła. Teia potarła policzek, zamykając drzwi. Bolało jak diabli, ale w duchu podziękowała siostrom Łuczniczkom za ten fortel. To, że możesz z łatwością zabić mężczyznę, nie znaczy, że on to wie. A nawet jeśli wie, nie znaczy, że zachowa się racjonalnie i zgodnie ze stanem swojej wiedzy. To ich wina, ale twój problem. Zgarnęła swoje rzeczy i podeszła do okna. Jej pokój nie miał balkonu, ale tym lepiej. Okno otwierało się dostatecznie szeroko, żeby mogła się przez nie przecisnąć. Oderwała zabezpieczenie od pierwszego półksiężyca do wspinaczki i przykleiła go lepką stroną do ściany, a potem wystawiła głowę. Ta część pałacu wznosiła się nad klifem. Mur oporowy zostawiał ledwie dość miejsca na rząd niskich kwitnących krzewów i zaraz wznosiła się ściana samego pałacu. Okno Teii znajdowało się raptem dziesięć stóp nad tymi krzakami, ale gdyby spadła i nie złapała się gałęzi, czekał ją lot z wysokości kilkuset stóp na kamienistą plażę w dole. Dobrze, że nie mam lęku wysokości. Zbyt silnego. Nie dostrzegła nikogo innego. Żadne balkony nie wychodziły na klif, ale Teia wiedziała, że na górze znajdują się zagłębione w dachu tarasy. Poruszała się ostrożnie i bez pośpiechu. Nie miała dość księżyców wspinaczkowych, żeby dojść na samą górę, więc planowała wejść do pałacu przez okno na następnym piętrze. Rozwiązanie szybkie i proste. Okno było zamknięte. Nigdy nic jest szybkie i proste. Wspięła się na następne piętro, nim zabrakło jej księżyców. Okno było uchylone, ale w pokoju zastała parę. Wyglądało na to, że przez chwilę będą zajęci. Teia nie miała szczególnej ochoty trzymać się kurczowo ściany, kiedy jesienno-wieczorny wiatr ziębił jej palce, ale nie miała lepszego pomysłu, więc czekała. Zerknęła znowu. Para – młodzi, dwójka służących – nadal siedziała na łóżku kobiety i tylko

się całowała. Kobieta miała rozsunięte nogi i wypinała pierś w stronę mężczyzny, ale on trzymał jedynie dłoń na jej udzie. I był niewprawny w pocałunkach. Teia czekała. Nie mogła nic teraz zrobić. Para siedziała przodem do okna, przez które próbowała wejść. Każdy skrawek ciała nieosłonięty przez pelerynę byłby widoczny, a Teia nie zdołałaby zakraść się do środka bezgłośnie. Będzie musiała poczekać, aż na serio zajmą się sobą. A potem wyślizgnie się z pokoju, kiedy zasną albo młody mężczyzna będzie się wymykał. Teia znowu zerknęła do środka. Młody mężczyzna przeniósł rękę dopiero na żebra kobiety. Kochanka w końcu sama przesunęła jego dłoń na pierś. Przerwał pocałunki i odsunął się od niej, ale nie zabrał ręki. – Tiwul, nie wiem, czy powinniśmy... – zaczął. Orholamie zlituj się, co za mężczyzna! Wskakuj na konia i jedź albo wymiataj z zagrody! Teia rozejrzała się, rozważając inne opcje. Nie wyglądało to najlepiej. Nie muszę się martwić. Mam całą noc. Całą noc, żeby obmyślić sposób zabicia Nuqaby tak, żeby nie wzbudzić żadnych podejrzeń. Łatwizna. Teia więc chuchała na przemian to na jedną, to na drugą rękę, żeby palce jej nie zesztywniały, kiedy trzymała się ściany w trzech miejscach. Po pięciu minutach Teia usłyszała cichy protest. Znowu zerknęła do środka. O, nie. Tym razem to młoda kobieta przerwała pocałunki. On nie miał już na sobie burnusa, a jej suknia była zsunięta do pasa. Miała gęsią skórkę na całym ciele. O, nie, nie, nie, myślała gorączkowo Teia. Młoda kobieta podeszła do okna, poruszając biodrami, żeby zrzucić do końca suknię. Rumieniła się z radości i pożądania. – Zimno jak w psiarni! – powiedziała. – Może tak... Reszty niewątpliwie błyskotliwych i uwodzicielskich słów Teia nie usłyszała, bo zagłuszyło je skrzypienie zamykanego okna. Do. Diabła. Przez jedną szaloną chwilę Teia zastanawiała się, czy nie uchylić okna tylko tyle, żeby wykrzesać trochę parylu przez szparę. W jakiejś dogodnej chwili skubnęłaby nerw w nodze albo ręce, żeby młodzik przygniótł tę głupią dziewkę. A jeszcze lepiej... Właściwie to nigdy dotąd o tym nie pomyślała, ale może mogłaby sprawić, że męskie przyrodzenie opadnie? O, to dopiero oferowało szerokie możliwości psikusów. A czy w taki sam sposób mogłaby wywołać erekcję? O, to dopiero...! Nie teraz, T. Mimo to na samą myśl omal nie zachichotała. Prawie nie mogła się oprzeć, ale wiedziała, że gdyby zaczęła, nie potrafiłaby przestać. To było absolutnie niestosowne, całkowicie niedojrzałe, ale była tak bardzo przestraszona, tak zdenerwowana, tak bała się, że zawiedzie,

i tak bała się, że nie zawiedzie, że prawie się roześmiała. Zagryzła zraniony policzek. Za mocno. Omal nie krzyknęła. Kiedy już sklęła się w duchu, zaczęła myśleć nieco trzeźwiej. Może tak właśnie działała na nią ciemność. Na szczęście nie była to całkowita ciemność, dzięki niech będą Orholamowi. Obawiała się, że zwariowałaby po dziesięciu minutach w całkowitym mroku. Tutaj światła miasta w dole i gwiazd w górze łagodziły pustkę i chłód czerni. Czas obmyślić nowy plan. Teia zeszła z powrotem do swojego okna, stawiając nogi na pierwszym półksiężycu, jaki przykleiła. Z każdego zwieszał się sznureczek. Wystarczyło zakręcić nim kółko wokół półksiężyca, żeby odciął go od ściany. Przy każdym usunięciu półksiężyca traciło się klejący luksyn, ale sam półksiężyc można było użyć powtórnie. Oczywiście umieścić półksiężyc, a potem uznać, że wolisz mieć oparcie dla ręki nieco dalej na prawo, to jedno. Teia planowała zaś coś całkiem innego. Nadal czepiając się ściany, zdjęła buty i pończochy, po jednej rzeczy na raz i schowała je w torbie. Na końcu każdego sznurka było kółeczko. Sięgnęła nisko, zaczepiła stopą o jedno i odcięła półksiężyc od ściany, a potem ostrożnie stanęła. Uniosła półksiężyc stopą, trzymając się ściany tylko jedną ręką i stojąc na jednej nodze, i wzięła go do ręki. Odzyskanie każdego półksiężyca wymagało czasu i po odcięciu kilku Teia miała tak zmarznięte i zdrętwiałe palce stóp, że musiała uważnie patrzeć, łapiąc za kółka, odchylając niebezpiecznie głowę od muru. Po kolejnych dziesięciu minutach dotarła na wysokość drugiego piętra. Zamknięte. Zasłony zaciągnięte. Kto zamyka wychodzące na urwisko okno na drugim piętrze? Zastanawiała się, czy nie stłuc szyby, ale nie miała pewności, czy pokój jest pusty. Ponadto nikt nie mógł mieć wątpliwości co do śmierci Nuqaby. Na piętrze znajdowały się jeszcze inne okna, ale nie miała pewności, czy będą otwarte. Gorzej, że półksiężyce coraz słabiej trzymały się muru. Żeby usunąć kurz, wycierała ścianę rękawem za każdym razem, gdy mocowała oparcie, ale to nie wystarczało. Z racji wilgoci, kurzu albo po prostu dlatego, że Teia była niższa i musiała umieszczać księżyce bliżej siebie, niż potrzebowałby wysoki zabójca, nie miała szansy skorzystać z nich, żeby wrócić do swojego pokoju. Później będzie się tym martwiła. Postanowiła wspiąć się do ogrodów na dachu. Zajęło jej to godzinę i więcej niż raz powiedziała sobie, że jest głupia, ale nie miała odwrotu, bo zdejmowała za sobą półksiężyce. Kiedy wreszcie pokonała krawędź dachu, leżała przez chwilę pod ogromnym rododendronem i dygotała. Ścięgna podkolanowe nigdy jej tego nie wybaczą. Kostki miała starte do krwi. Rękawy zmechaciły jej się od wycierania ściany z kamienia. Palce stóp miała posiniaczone. Płonęły z bólu w miejscach, gdzie powracało do nich czucie. Ręce miała jak z galarety, ramiona jak poparzone przez meduzy w przedśmiertnych drgawkach.

Kiedy poczuła, że ma dość sił, usiadła i wymasowała stopy, a potem włożyła buty. Wstając, strzepnęła kurz z płaszcza, a podmuch wiatru i jej zbyt gorliwe machanie sprawiły, że peleryna wymknęła się ze zdrętwiałych z zimna palców. Przez chwilę unosiła się w powietrzu, odlatywała od niej, ale ją złapała, prawie spadając przy tym z dachu. Zamarła. Wstrząs na myśl o tym, co mogło się stać, sparaliżował ją na chwilę. Poczekała, aż emocje opadną, i tylko oddychała, oddychała. Taka niczym nieuzasadniona omyłka? Zachowywała się jak szczaw. Omal się nie zabiła. I jeszcze utrata prawzoru płaszczy? Dobry Orholamie, jak łatwo mogła umrzeć. Wystarczyło jedno potknięcie. Zakon dostarczył jej lisią pelerynę na czas misji, ale była o tyle gorsza od jej płaszcza, że Teia nawet jej nie wyjęła z torby w pokoju. Ogród był piękny. Teia chętnie obejrzałaby go, gdyby miała czas. Jednak trwała noc, wschodził księżyc i robiło się zimno, a ogród był pusty, więc szybko podeszła niewidzialna do drzwi prowadzących do środka, zmawiając krótką modlitwę. Były otwarte. Dzięki Orholamowi za ludzi, którzy nie są dość paranoiczni. Szeroki korytarz był przykryty szklaną kopułą ciągnącą się od wewnętrznej ściany pałacowej z jednej strony aż do podłogi od strony ogrodu. Zatrzęsienie nieskazitelnie przyciętych kwiatów ciągnęło się w przyjemnej sekwencji zmiennych kolorów i faktury. Między ogromnymi prywatnymi komnatami Nuqaby znajdowały się liczne pokoiki dla niewolników. Prywatna kaplica, wnęka dla niewolnika, prywatna biblioteka, wnęka dla niewolnika, bawialnia, wnęka dla niewolnika, salonik muzyczny, kolejne pokoiki dla niewolników, ogród skalny i wodny, znowu pomieszczenia niewolników. Większość pokoi niewolników nie miała nawet drzwi, tylko ostry zakręt przy wejściu, żeby sami niewolnicy nie byli widoczni. Teia zerknęła do jednego pomieszczenia. Nie mogła się powstrzymać. Czterech mężczyzn spało na pojedynczej wąskiej pryczy w pokoju szerokości rozłożonych rąk Teii. Mała umywalka znajdowała się pod przeciwległą ścianą, ubrania wieszali na ścianie. Kilka osobistych drobiazgów upchnęli pod pryczą, bo nie mieli na nie miejsca. Nie mieli nawet butów. Jeden z mężczyzn miał odsłonięte nogi, bo towarzysz ściągnął z nich za mały koc i Teia dostrzegła białe blizny na jego łydkach. Cieszyła się, że nie może widzieć jego pleców. Nad drzwiami wisiał mały dzwonek połączony ze sznurkiem, wiązka innych sznurów przechodziła przez ich ścianę do następnych pokojów. Teia ruszyła w kierunku, z którego ciągnął się sznurek od dzwonka. Minęła jeszcze kilka pomieszczeń – basen i łaźnię? – i znalazła się w pokoju naczelnego eunucha. Do tego miejsca prowadziły wszystkie sznurki. Niewątpliwie po otrzymaniu wezwania przywoływał odpowiedniego niewolnika, bo to było za trudne dla właścicielki niewolników zdecydować samodzielnie, do którego powinna się zwrócić ze swoimi niewątpliwie palącymi potrzebami. Prawdopodobnie z dzwonków korzystano tylko nocą. Po przebudzeniu pewnie nieustannie ktoś asystował Nuqabie. Następna komnata należała do samej Nuqaby. Teia usłyszała jej głos, zanim tam doszła.

– Za gorąca, idiotko! Wynoś się! Nie, czekaj, nie ruszaj się. Rozległ się odgłos silnego ciosu w odsłoniętą skórę, a potem niewolnica, która nie miała nawet dwunastu lat wybiegła, szlochając, przez drzwi z wiadrem w ręce. Starała się płakać cicho. Teia dobrze to pamiętała: „Przestań płakać!”. Cios. „Przestań płakać!”. Cios. „Ośmielasz mi się sprzeciwiać? Zgłoś się na chłostę, ty durna suko!”. Człowiek szybko uczy się płakać cicho. Oszczędza łzy na później. Teia wślizgnęła się do pokoju, zanim stojąca na zewnątrz niewolnica zdążyłaby zamknąć drzwi. To była sypialnia Nuqaby i chociaż raptem kawałek dalej w korytarzu znajdowało się kilka pomieszczeń służących do kąpieli, przyniesiono jej miedzianą wannę pełną parującej wody. Nuqaba krążyła po pokoju w płaszczu kąpielowym. Teia zapomniała, że Paryjki rzadko kąpią się nago, co zawsze uderzało ją jako dziwnie zacofany zwyczaj wśród tych skądinąd rozsądnych ludzi. Jak można porządnie się umyć, kiedy wchodzisz do kąpieli w ubraniu? Włosy arystokratki związano na czubku głowy i namaszczono aromatycznymi olejkami, które miały je nawilżyć przez noc, a ze skóry zmyto kosmetyki. Jednak jej oczy były podpuchnięte od łez i przekrwione albo od tego, co paliło się w fajce wodnej na stole, albo od pęczka mgiełki, który leżał obok. A może od grzybków, które posiekała bardzo drobno w naczyniu? Gdyby tylko Teia nie była taka grzeczna, dorastając, to może wiedziałaby, ile tych środków odurzających może zabić człowieka. Wyszłoby całkiem wiarygodne przypadkowe samobójstwo. Jestem żołnierzem, nie zabójcą. Kiedy drzwi zamknęły się za nią cicho, Teia zamarła na widok czegoś jeszcze i natychmiast zapomniała o Nuqabie, zabójstwie, dyskrecji i konsekwencjach. Chociaż głowę zasłonięto mu hełmem z poczernionym szkłem na wysokości oczu, żeby uniemożliwić krzesanie, to potężna sylwetka i wyrzeźbione ciało zdradzały, że do ściany sypialni przykuto nikogo innego jak dowódcę Żelazną Pięść.

Rozdział 61 Obudził się w najgłębszej ciemności, jakiej kiedykolwiek zaznał. Czując, że panika opadła, zbadał otoczenie. Przeniesiono go, kiedy był nieprzytomny. To była czarna cela, ale poza tym identyczna jak te, które wykonał Gavin. Tylko bardziej okrutna. I bezpieczniejsza, rzecz jasna. To był cały Andross Guile. Cela nie musiała być nawet zrobiona z luksynu. Wystarczył ciemny kamień dowolnego rodzaju i brak światła, żeby nie było z niej ucieczki. – Pomacaj – rozległ się głos. O, nie. – Kim jesteś? – zapytał Gavin. To nie był głos jego ojca. – Pomacaj kamień – polecił martwy człowiek. – Nie możesz tu być. Ty... – Pomacaj kamień! Gavin posłuchał. Nie był to granit, ale coś gładszego. Marmur? Tyle że kamień nie miał tego gładkiego chłodu marmuru. Wydawał się bardziej metaliczny, jakby nie tyle był zimny, ile po prostu wysysał ciepło z ciała. – Nie – powiedział. – Nikt nie wykrzesał tyle czarnego luksynu od czasu Lucidoniusa – oznajmił głos. – Oto twoje arcydzieło i nikt oprócz twojego ojca nigdy się o nim nie dowie. Ja to zrobiłem? Całą celę z czarnego luksynu, ciemne odzwierciedlenie pozostałych. Po co? Powinienem być nieufny. Powinienem wystrzegać się tutejszego martwego człowieka, bo z pewnością to najgorsza cząstka mnie. A ja tylko czuję nieprzeniknioną pustkę, która znajduje się w mojej klatce piersiowej i wżera się w serce. Jestem tylko kostiumem ze skóry. Pustym człowiekiem. Jestem przebraniem włożonym na nicość. Jestem równie pusty jak oko, które mi wypalono. Pozbawiony soczewki gapię się i wpatruję. Skąpany światłem pozostaję czarnym Pryzmatem, niczego nie odbijam, spluwam tylko cząstki siebie na te cele. Jestem niewidzialnym mną. – Ze wszystkich martwych ludzi ty z pewnością będziesz największym kłamcą. Dlaczego miałbym wierzyć w cokolwiek, co powiesz? – zapytał Gavin, ale wierzył. – Bo wiesz, jak powstają najlepsze kłamstwa, i myślisz, że jesteś dość sprytny, żeby wyłowić prawdziwe fakty, nawet jeśli cię okłamuję.

– To rzeczywiście brzmi jak coś w moim stylu. – Gavin przyznał głosowi w ciemności rację. Młodszy ja. Czy naprawdę rozmawiam z cząstką siebie w każdej z tych cel? Czy nie powinienem więc być dobrym człowiekiem, skoro wylałem z siebie tyle żółci, by stworzyć te obrzydlistwa? – Tworzyłem nas pojedynczo – powiedział głos. – Najpierw niebieskiego, jakiś czas później zielonego i żółtego, pomarańczowego sporo później. Techniczne problemy utrudniały wykrzesanie komnaty z pomarańczowego luksynu. To było ważne dla mnie, dla ciebie, żeby nie oszukiwać i nie mieszać kolorów. Zafiksowaliśmy się na tym. Czerwoną stworzyliśmy z wielu warstw wypalonego i płynnego czerwonego luksynu. Każdy inny człowiek martwiłby się umieszczeniem w sercu Chromerii czegoś, co właściwie jest bombą. Nadfioletowej i podczerwonej nawet ja nie potrafiłem wymyślić. – Ale ja wymyśliłem – powiedział Gavin, myśląc, że przyłapał mroczne zwierciadło na kłamstwie. Miał pewne podejrzenia, które kryły się gdzieś w tyle jego czaszki. – Oszukując – odrzekł martwy człowiek. Czyli on też wiedział. Tylko sam siebie podpuszczał, żeby zadać sobie więcej cierpienia. – W życiu nie ma czegoś takiego jak oszukiwanie, jest tylko sukces i tysiąc odmian porażki. – Zabrzmiało to jak słowa jego ojca. Nie pamiętał jednak, czy po raz pierwszy usłyszał to właśnie od niego. – Zatem trochę pamiętasz. Stworzyliśmy nadfioletową i podczerwoną bardziej jako śmiertelne pułapki niż prawdziwe cele. Wykrzesaliśmy nadfiolet tak, żeby przy uszkodzeniu dowolnej części luksynu całość się rozpadła. Zatem, wpadając do niej albo uderzając w nią, człowiek strzaskałby tyle luksynu i uwolnił tak dużo luksynowego pyłu, że musiałby się udusić. A podczerwoną pamiętasz? Oczywisty problem polegał na tym, że podczerwony luksyn jest niezwykle łatwopalny. Można było wykrzesać jego kryształki, ale w zetknięciu z powietrzem, natychmiast płonęły. – Zrobiłem... coś... z pomarańczowym. – Wyciąłeś przestrzeń na celę, odciąłeś ze wszystkich stron dostęp powietrza, a potem wykonałeś przenikliwą ścianę z pomarańczowego luksynu, przez którą wiele razy wkładałeś ręce. Wypalałeś tam podczerwony luksyn tak długo, aż skończyło się powietrze, a potem wykonałeś całą celę z absolutnym uporem maniaka. Cela jest idealna. Idealna kula lśniąca i krystaliczna, przepiękne cudo z dziesięciu tysięcy ogniowych kryształów, większych niż wszystko, co kiedykolwiek wykrzesano. Idealna cela, której nie zobaczy nigdy żaden człowiek. – Bo kiedy tylko wpadnie do niej przez zapadnię, wpuści powietrze i nie zdąży nawet zobaczyć ognia, w którym spłonie. – A gdyby jakimś cudem przeżył to piekło, udusiłby się, ponieważ klapa ma się szczelnie zamknąć i nie wpuszczać powietrza. To prawda. Dzięki temu cela nie mogła się zamienić w prawdziwą bombę. – Jesteś okropnie pomocny – powiedział Gavin. Ciemność zaczynała go męczyć mimo pocieszającego głosu.

– Stworzyłeś mnie innym niż pozostałych. Nie pamiętasz? Gavin nie pamiętał. Nie dość. Tyle że martwy człowiek o tym wiedział, prawda? – Zakładałeś, że jeśli ojciec cię złapie, to uwięzi cię tutaj. Bo dlaczego Andross Guile miałby stosować półśrodki? – Więc stworzyłem sobie drogę ucieczki? – Oczywiście myślałem o tym. Przez długi czas. – Stworzyłem je przy innych celach. – Przy większości, dodał w myślach. – Dlaczego nie tutaj? – Być może miałem taki zamiar. Może to okazało się za trudne. Może chciałem więzienia, w którym mógłbym zamknąć kogoś innego, może nawet ojca, i mieć pewność, że nie ucieknie. A może to był przejaw mojego szaleństwa. Ta fiksacja. Być może nie byłem w stanie stworzyć więzienia, które byłoby tylko prawie idealne. – „Być może”? „Być może”? Przestań! – W takim razie sam mi powiedz – odrzekł martwy człowiek. – Nie wiem. – Wiesz. – Nie, nie pamiętam. – To nie wymaga pamięci. Założę się, że nie zmieniłeś się tak bardzo od tamtego czasu. Martwy człowiek nie dręczył go dłużej. Gavin potrzebował kilku minut stania w ciemności, kiedy czuł, jak mrok wsiąka w jego kości, przerażenie podnosi się niczym poziom wody wpływającej do celi, zakrywającej mu palce stóp, a potem kostki. Zaklął na głos. – Jak bardzo młody i głupi byłem? Martwy człowiek nie odpowiedział. Nie musiał. Czemu ludzie podchodzą do krawędzi przepaści? Czy widok jest aż tak różny od tego, co widać, gdy staniesz dwa kroki dalej? Podchodzą do krawędzi, ponieważ ich przeraża. Chciałem tej celi, ponieważ mnie przerażała. Ja, istny pan światła, wstydziłem się lęku przed ciemnością. Dlatego stworzyłem własną celę, ucieleśnienie swojego największego lęku, i umieściłem pod własnym domem. Jednak jej istnienie nie wystarczyło. Musiała być celą, z której nie da się uciec. Cela bez zamków nie jest dość straszna dla aroganckiego głupca. Jest tylko w takim stopniu przerażająca, w jakim prawdziwa jest groźba. Istnieje wiele rodzajów samobójczego szaleństwa. I istniało tylko jedno imię dla tego rodzaju szaleństwa, kiedy przykłada się broń do głowy, nie mając zamiaru pociągnąć za spust – młodość. Te wszystkie lata koszmarów w nocy i nagłych paraliżujących ataków paniki, które zbywałem jako przejaw głupoty, tchórzostwa i nonsens. Siedziałem na tym jaju ciemności i przez cały czas czekałem, aż się wykluje. Psiakrew.

– Zatem na czym stoimy? – zapytał Gavin zniecierpliwiony swoim starym „ja”, jak wszyscy dumni mężczyźni niecierpliwią się wobec dowodu własnej niedoskonałości w przeszłości. – Opowiedz mi o sobie. Martwy człowiek zaśmiał się cicho. – Bezpośredni, nadal bezpośredni. Jakbyśmy nie mieli nieograniczonej ilości czasu. Dobrze więc. Stworzyłeś mnie jako ostatniego ze wszystkich martwych ludzi. Stworzyłeś mnie czarnym luksynem, który cię zniszczył, który zniszczył tak wiele z dawnego Dazena Guile. Nie stworzyłeś jednak mojej osobowości tak, żebym cię karał. Nie potrzeba dodatkowych tortur w czarnej celi. Stworzyłeś mnie, żebym zachował wszystkie wspomnienia, które miałeś nadzieję utracić. No i wreszcie, Dazenie, stworzyłeś mnie sobie na pociechę. Zatem jako młody człowiek nie byłem pozbawiony serca. Arogancki i irytująco kompetentny, ale nie zawsze bezmyślny. Jednak ta pociecha to tylko środek uśmierzający ból. W dodatku protekcjonalny, prawda? Dawny ja mówi: „Przykro mi, ale ewidentnie przechytrzyłem ciebie, wersjo z przyszłości. Ponieważ nie wyobrażam sobie, żebyś kiedykolwiek osiągnął wyżyny perfekcji, jakie ja właśnie osiągnąłem”. Pocałuj się w dupę, arogancki, młody dupku. – A jeśli nie chcę pociechy? – Wtedy osiągniemy impas o wiele szybciej, niż oczekiwało twoje stare „ja”. Hm. Zabawne. Stary ty to młody ty. Niemniej młody Dazen rozpaczliwie pragnął się zwierzyć, usprawiedliwić, znaleźć zrozumienie. Pomyślał, że ty będziesz jedyną osobą, która go zrozumie. – „Młody Dazen”? – zapytał Gavin. – Jakbyś ty nim nie był? – Dzieło narzuconej woli takie jak ja... to coś szczególnego. Spędziłem tu niemal dwie dekady. Starzałem się. Uczyłem. Zatem nie, nie jestem już młody. – Narzucenie woli nie starzeje się, tylko niszczeje. – To zależy od jakości magii. Każda magia w końcu zawodzi, owszem. Narzucenie woli słabnie, nawet jeśli zostało najlepiej wykonane. Ja zaś? Ja się postarzałem. Byłem świadom mijającego czasu i nie wiem, czy chcę ci za to podziękować. Pragnąłem kogoś do rozmowy przez bardzo długi czas i tym bardziej docenię teraz znaczące różnice, jeśli pojawią się jakieś między nami. Ty też zapragniesz rozmowy. Teraz albo wkrótce. Wiem, bo jestem tobą. – A jeśli nie chcę twojej prawdy? – Mojej prawdy? Czy to przemawia szaleństwo? Nie ma mojej prawdy albo twojej. Zapomniałeś prawdę. Fakt, że zapomniałeś, nie znaczy, że ona przestała istnieć. Jestem tu, żeby ci o niej przypomnieć, więc może w ostatnich dniach swojego życia pogodzisz się z tym, czym byłeś, i umrzesz, w jakimś stopniu odzyskawszy pokój. – Jesteś łagodniejszy, niż ja byłem wtedy – zauważył Gavin. – Ewidentnie nie, ale męczy mnie twój upór, starcze. Gavin czekał w ciemności przez długi czas. Nie sposób było jednak określić, jak długo. Zaczął badać dotykiem celę. Robił to już? Takie miał wrażenie. Może zrobił to wiele lat temu.

Cela miała dokładnie taki kształt jak pozostałe, taką samą strużkę wody spływającą po ścianie do dziury w podłodze na jego nieczystości. Oczywiście pogrążona w ciemności cela mogła w ogóle nie mieć sklepienia. Mogłaby kończyć się tuż nad jego wyciągniętą ręką, a on nigdy by się o tym nie dowiedział. To był ten rodzaj gorzkiego żartu, jaki młody Dazen mógłby obmyślić. Dlatego obszedł celę tak metodycznie, jak potrafił w całkowitych ciemnościach, i podskakiwał, uderzając dłonią w miejsce zakrzywienia ściany najwyżej, jak zdołał. – Mógłbym kpić z ciebie z tego powodu – powiedział martwy człowiek – ale nie uważam tego za niemądre, nawet jeśli tak to wygląda. Właściwie podziwiam twoją nieustępliwość. Cieszę się, że nie zatraciłem tego z wiekiem. – „Nawet jeśli tak to wygląda”? – powiedział Gavin. – Widzisz w tych ciemnościach? – To tylko takie wyrażenie. Słyszę, że uderzasz w ścianę, i to samo ja bym zrobił. Robiłbym? Zrobię? Nie bardzo wiem, jak o nas mówić. – Spodziewałbym się, że przelałbym tylko nikczemną cząstkę siebie w tę celę, w czerń – powiedział Gavin, chociaż nie miał zamiaru rozmawiać z tym czymś. – Moja kontrola nad czernią nie była tak dobra. To raczej topór bojowy niż skalpel. I pewnie tego nie pamiętasz, ale miałem bardzo niewielką wprawę. Obchodzenie się z czernią jest analogiczne do obchodzenia się z innymi kolorami, ale daleko trudniejsze. I chciałem być pociechą dla ciebie. Nie osiągnąłbym tego, przelewając nikczemność i nienawiść. Tylko ja spróbowałbym przeprowadzić operację toporem bojowym. I tylko mnie mogło się to udać. – Pozostali – powiedział Gavin, nadal podskakując i mierząc ścianę. Zamierzał obejść całość co najmniej dwa razy, na wypadek gdyby pominął jakieś miejsce za pierwszym. – Pozostali mówili, że jestem Czarnym Pryzmatem. Czy to prawda? Martwy człowiek westchnął. – Zatem to się udało? Udało się ukrywać ten fakt przed tobą przez wszystkie te lata? – Czyli odpowiedź brzmi: tak. – Tak – przyznał martwy człowiek. – Mówili, że musiałem zabijać krzesicieli, żeby odnawiać swoje moce. – Takie słowa sprawiają, że ta moc robi wrażenie czegoś złego. A nie jest zła. Czarny luksyn sam w sobie nie jest zły... Chociaż ja, jako narzucony wolą czarnemu luksynowi, pewnie właśnie coś takiego próbowałbym ci wmówić. Hm. Cóż, nie powinieneś z miejsca wierzyć we wszystko, co będę mówić na temat czarnego luksynu, w każdym razie ja tak postąpiłbym na twoim miejscu. Postępowałbym. Mniejsza z tym. Powiem tylko, że zabijałem tylko tych, którzy pierwsi mnie zaatakowali, albo tych, którzy pragnęli samobójstwa. – Uwolnienie. – Zgadza się. – O to zawsze chodziło w Uwolnieniu? Zapewniało karmę krzesicielowi czarnego luksynu? – Nie wiem – odpowiedział martwy człowiek. – Myślę, że może kiedyś tak było, ale wątpię,

żeby wszyscy Pryzmaci byli czarnymi krzesicielami. Może bardzo nieliczni. Spektrum było zdumione, kiedy minęło pierwsze siedem lat. Spodziewali się, że umrę, albo myśleli, że ich potrzebuję. Bałem się, że ojciec zorientuje się wtedy, ale sądząc po twoim wieku, zaryzykuję stwierdzenie, że pozostał niczego nieświadomy dłużej, niż sobie wyobrażałem. – Co się stało pod Strzaskaną Skałą? – Myślę, że do tej pory już się dowiedziałeś. – Znam tylko strzępy. Chcę poznać całość. Gavin nie mógł, rzecz jasna, widzieć miny martwego człowieka, który w końcu przemówił: – Nasz plan zadziałał. W przeważającej części. Uznałem... Uznaliśmy, że niektórzy z przyjaciół, których zdobyłem, i sojuszników, z którymi się sprzymierzyłem, są gorsi od tych, z którymi walczymy. Pamiętasz to, prawda? Wtedy właśnie narodził się plan, żeby zastąpić prawdziwego Gavina. – Gdybym wygrał – powiedział Gavin – nie wygrałbym tak naprawdę. Do tamtej pory wojna była traumatyczna, ale krótka. Gdybym wygrał jak Dazen, zyskałbym przewagę nad Chromerią, ale nadal musiałbym podporządkować sobie pięć z Siedmiu Satrapii. Może w końcu bym je pokonał, ale to byłoby złe zwycięstwo. Mój generał Gad Delmarta zabił osiemdziesiąt tysięcy ludzi w Garristonie, a moja armia była pełna takich Gadów Delmartów. Pamiętam, co zaplanowałem z Corvanem przed bitwą. Nie pamiętam, co się stało podczas niej i zaraz po niej. Martwy człowiek odchrząknął cicho. – Hm. Generał Danavis zdołał ustawić ludzi, których śmierci najbardziej chciałem, naprzeciwko najsilniejszych oddziałów armii Gavina. Niestety to niezwykle trudne przegrać bitwę dokładnie w taki sposób, w jaki chcesz. Znacznie więcej ludzi zginęło, żeby doprowadzić do mojego pojedynku z bratem, niż tego chciałem, a potem on skopał nam tyłek, rzecz jasna. – Jak tego dokonał? – Ja też tego nie pamiętam. Pamiętam, że myślałem, że oszukiwał. Może jednak nie ma oszustwa, istnieje tylko sukces i tysiąc odmian porażki. – Dzięki. Moje dawne ja to dupek. To chyba dowodzi, że to rzeczywiście dawny ja. Jednakże martwy człowiek opowiadał dalej: – Pod koniec, zamiast umrzeć, wykrzesałem czarny luksyn, i rety, jakąż czerń wykrzesałem. Uderzyła jak tysiąc armat. Później na przestrzeni lat zapytałem wielu różnych żołnierzy, którzy tam byli, co się wydarzyło owego dnia. Nikt nie chciał o tym mówić. Kiedy naciskałem, nie natrafiłem na jedną, spójną historię. Wykrzesałem tyle czarnego luksynu tamtego dnia, że wymazał wspomnienia także innych ludzi, nie tylko moje własne. I tak jak ja, oni także bezwiednie dopełnili braki szczegółami, najlepiej, jak potrafili. Umysł nie znosi próżni, więc wypełnia ją fantazjami i unikami, nazywając je prawdą. „Doszło do wybuchu”, twierdzili. „Bogowie znowu stąpali po ziemi”, mówili. „Nie, bracia Guile stali się bogami i walczyli”, mówili. „Magia zniszczyła świat”, mówili. „Bracia sprowadzili piekło na ziemię”.

Inni upierali się, że nic się nie stało. „Po prostu wielka bitwa jak każda inna wielka bitwa”, mówili. Inni twierdzili, że to właśnie rozłupało Strzaskaną Skałę, że kiedyś nazywała się inaczej, ale nie pamiętają tamtej nazwy. „Burzowe olbrzymy zeszły na Strzaskaną Skałę”, mówili, „i ciskały w siebie górami i błyskawicami”. Inni, którzy znajdowali się znacznie dalej, poza wpływem czarnego, jak myślę, opowiadali o wybuchu. Jakby ziemia krzyknęła. Jakby samo dzieło stworzenia jęknęło. „Jakby Piekielna Góra zionęła ogniem niczym w opowieściach”, powiedział pewien uczony. Widzieli coś na horyzoncie, obsydianową jutrzenkę. „Może to był popiół”, sugerował uczony, „z nowego wulkanu, ale nie znaleziono później żadnego popiołu”. – Przestań. Dość już. – Rozważania na ten temat były zbyt bolesne. Kłamstwa i ich cena, martwi żołnierze i krzesiciele, którzy nie zasłużyli na śmierć. Wszyscy najbliżsi Gavinowi i Dazenowi, strażnicy, którzy rzucili się im na ratunek... Wszyscy zostali zniszczeni przez moc i nienawiść braci. A teraz siedział zamknięty we własnej celi. Cela, o której zapomniał, będzie celą, w której zostanie zapomniany. Cud był potrzebny, żeby go uratować. Coś, czego nigdy nie widziano. Może coś... mitycznego? – Powiedz mi – rozkazał martwemu człowiekowi – zatem istnieje czarny luksyn. Legenda ożyła. Może istnieje więc i biały? – Nie. – To nie ma sensu. Musi istnieć równowaga. – I równowaga istnieje. Istnieje czyste, białe światło obejmujące całe spektrum, które rozszczepiamy na wszystkie kolory tęczy i które krzeszemy na niezliczone sposoby, tworząc z niego materię. I jest ciemność, czarny luksyn. Oto równowaga: czerń przeciwko wszystkim kolorom razem wziętym. Jak nie ma wybaczenia, tylko zapomnienie, tak biały luksyn to mit, kłamstwo dla zdesperowanych i głupich. Nie ma dla ciebie nadziei. Nie ma ucieczki. Jest tylko idealna ciemność. Biały luksyn nie istnieje.

Rozdział 62 Żelazna Pięść nosił osobliwy biały klejnot na piersi. Teia nie rozpoznała kamienia, bo zawsze był schowany pod tuniką, ale rozpoznała rzemień, na którym wisiał. Poza rozmiarami i muskulaturą to była jedyna rzecz, jaką rozpoznała. Jego nagie kończyny przykuto do ściany na wysokości nadgarstków, łokci, ud i kostek. Żelazny pas przytrzymał go w talii w jednej linii ze ścianą. Umocowany bezpośrednio do kamienia hełm całkowicie zasłaniał głowę. Zapięcie znajdowało się pod brodą. Szkło na wysokości oczu było tak ciemne, że Żelazna Pięść pewnie ledwie dostrzegał kształty, kiedy z bólem obracał głowę na boki. Kawałki materiału wetknięto w różne miejsca okowów, by nie raniły go zbytnio. Były zakrwawione. Poza tym Żelazna Pięść też schudł. Jak długo tu przebywał? Teia była tak zaszokowana, że o mały włos nie zdążyłaby się ruszyć, kiedy drzwi za nią się otworzyły. Zapłakana niewolnica przyniosła wiadro wody i stanęła niezręcznie obok wanny. Musiała być nowa. Nuqaba dotknęła wody. – Nie było cię tak długo, że teraz już jest dobra. Odejdź i dopilnuj, żeby nikt mi nie przeszkadzał. Dziewczyna dygnęła nisko i cofnęła się do drzwi, ale zatrzymała się przy nich. – Błogosławiona? Wezwać twoje kąpielowe? – Której części „nikt nie przeszkadzał” nie zrozumiałaś? Wynocha! Przypomnij mi jutro, że kapitanowie mają cię wychłostać. Kiedy dziewczyna wyszła, Nuqaba potarła udo z nieskrywanym bólem. Teia zobaczyła bliznę po kuli od muszkietu, jak się domyślała, którą miała już kilka miesięcy, ale nadal była zaczerwieniona i podrażniona. – Chcę, żebyś wiedział, że nie zawsze taka byłam – powiedziała Nuqaba, chociaż nawet nie spojrzała na Żelazną Pięść. – Twój Pryzmat mnie postrzelił. Omal nie umarłam. Kula z muszkietu nadal tkwi w mojej nodze i ból jest... znaczny. Wzięła małą filiżankę z brązowawym płynem i wypiła. Teia zgadywała, że to tynktura z maku. Nuqaba zacisnęła zęby z powodu smaku. – Zniosłam cztery złamania, ukruszony ząb, wiele razy podbite oko i tak częste upokorzenia, że z trudem byś uwierzył, a to wszystko z rąk męża, z którym mnie zostawiłeś. Mimo to nigdy nie poprosiłam o mak. Może się bałam, że przez niego stracę kontrolę, że

powiem mężowi, jak bardzo chcę go zabić, że planuję to od lat. Że przez niego zniżyłam się do uwodzenia jego ludzi, bo wiedziałam, że będę potrzebować pomocy. Podeszła do Żelaznej Pięści i wyjęła bolec z obręczy na gardle. – Odwróć głowę, będę się kąpać. Żelazna Pięść odwrócił głowę, a ona włożyła bolec z powrotem, blokując mu głowę w nowym położeniu. Zdjęła szlafrok i wzięła garść pokrojonych grzybów ze stołu. Włożyła je do ust i pokuśtykała do wanny. Weszła do niej powoli, mówiąc: – Oni wszyscy czegoś chcą, Harrdunie. Miałam już wszystko zaaranżowane, wiesz? Hanishu byłby moim satrapą, a ty moim generałem. Odłączylibyśmy się od Chromerii i sami byśmy rządzili, jak Guile’owie. A ty mi odmówiłeś? I jeszcze przez ciebie zginął Hanishu? Dla Guile’ów? Chcesz ruszyć za bękartem Gavina i go ratować? Dlaczego na nich zależy ci bardziej niż na nas? Gdzie twoja lojalność, bracie? Teia nie wiedziała nawet, że Żelazna Pięść i Nuqaba są spokrewnieni. Myślała początkowo, że to jakiś dziwny sposób uwodzenia. Nuqaba była siostrą Żelaznej Pięści? Do diabła. Mieszanina emocji, jaka ogarnęła Teię na jego widok – groza, że stała mu się krzywda, niewysłowiona radość, bo żył, gorące postanowienie, że natychmiast go uwolni, wściekłość na tę sukę, bo zrobiła mu coś takiego i ulga, bo on zajmie się wszystkim, kiedy tylko Teia go uwolni – nagle się rozpłynęła. Teia przybyła, żeby zabić siostrę Żelaznej Pięści. Na jego oczach. Nigdy o niej nie mówił, ale to jej portret trzymał w swoim pokoju. Mężczyzna taki jak Żelazna Pięść nie trzyma obrazu kogoś, kogo nienawidzi. – Dlaczego? Do diabła! Mów! – krzyknęła Nuqaba i cisnęła w niego pustą filiżanką po laudanum. Porcelana roztrzaskała się o ścianę, ale Żelazna Pięść nie odezwał się słowem. Ktoś zapukał do drzwi, które zaraz potem się otworzyły. Naczelny eunuch wsunął głowę do środka. – Błogosławiona? – zapytał. – Wynocha! Nie, czekaj. Do diabła. Więzień nadal ma knebel w ustach. Wyjmij go. Eunuch podszedł do Żelaznej Pięści i wyjął inny trzpień z hełmu, manipulując czymś, czego Teia nie widziała. Potem podniósł kilka kawałków stłuczonej filiżanki. – Zostaw je. Wracaj do łóżka. Nie będę potrzebowała twoich usług przez resztę nocy. Eunuch się ukłonił. – Błogosławiona, czy mogę wezwać twoje kąpielowe? – To sami szpiedzy. Dobranoc. Westchnął. – Błogosławiona, martwię się... – Dobranoc! – odparła z naciskiem. To był rozkaz.

Kiedy drzwi się zamknęły, Teia miała już plan. – Bracie? – odezwała się Haruru. – Nie wiedziałem – powiedział Żelazna Pięść cichym i zachrypłym od nieużywania głosem. – Nie wiedziałem, że cię bił. – Bo wyjechałeś! Dlaczego? Gdybyś został, zobaczyłbyś. Na pewno... – Kiedy... Kiedy matka umarła, poprzysiągłem zemstę na jej zabójcach. Myślałem, że jej śmierć to moja wina. A potem niemądrze zabiłem człowieka, który trzymał ostrze, więc nie mieliśmy pewności, kto zlecił zabójstwo. Wiem, że z perspektywy czasu może się to wydawać oczywiste, ale matka miała wielu wrogów i to nie tylko wrogów naszej rodziny. Nie brakowało dawnych rywali i zgorzkniałych byłych przyjaciół. Była... Najwyraźniej nie była kobietą łatwą w pożyciu. – Co ty wygadujesz? Matka była kochana. Wszyscy ją kochali – odpowiedziała Nuqaba. Napełniła złoty kielich, ale, na ile Teia się zorientowała, zwykłym winem. – Nie, nieprawda. Byłaś za młoda, nie pamiętasz jej dobrze, Haruru. Byłaś jej dzieckiem, jedyną ocalałą córką. Była trudna, ale ją kochaliśmy. – A ty to z pewnością okazałeś! – zaszydziła. – Porzucając wszystko, na co pracowała, żeby odejść do Chromerii. Odetchnął głęboko, a potem powiedział: – Wyjechałem do Chromerii na rozkaz Zakonu Złamanego Oka. Teia widziała, że szok na twarzy Nuqaby odzwierciedla jej własny. Żelazna Pięść? Zakon?! Żelazna Pięść należał do Zakonu? Żelazna Pięść był wszystkim, czym Teia kiedykolwiek miała nadzieję się stać. Był jej patronem w Czarnej Gwardii, na miłość Orholama. Nieugięty, lojalny, sprawny dowódca, nieodmiennie kompetentny, niezachwiany w swojej pewności siebie. Usłyszeć z jego ust, że był szpiegiem i, co za tym idzie, zdrajcą, że stanowił część Zakonu, kiedy ona tylko udawała, że dla niego pracuje, było jak zanieść ze wstydem własną obrączkę do lombardu, a potem usłyszeć, że nie jest złota, ale z ołowiu powleczonego mosiądzem, a kamienie szlachetne to tylko kolorowe szkiełka. Teia była tak zaszokowana, że omal nie straciła panowania nad parylem i nie stała się widzialna. – Niemożliwe – powiedziała Nuqaba. Teia wszystko wyznała Żelaznej Pięści. Powiedziała nie tylko o szantażu Aglaii, ale i o Zakonie. Dlaczego więc nadal żyła? Nie powiedział Starcowi? Dlaczego? – Pamiętasz naszego wuja? Był... Był w stanie wykierować mnie do właściwych ludzi. Poszedłem do nich i poprosiłem, by zabito morderców mojej matki. Wszystkich. – Co? – Oczywiście nie wiedziałem, kim są ci mordercy ani ilu ich było, a mieliśmy wtedy bardzo mało pieniędzy. Nie mogłem zapłacić Zakonowi, więc przyjęli w zamian za to moje usługi. Początkowo przerastało mnie złożenie przysięgi na wierność takiej ohydzie. Potem jednak pomyślałem: kto ma większe prawa do mojej wierności – odległy Orholam czy moja własna

rodzina? Wróciłem więc trzy dni później i powiedziałem im, że jeśli nie tylko pomszczą moją matkę, ale i będą chronić ciebie, dołączę do nich. Odpowiedzieli, że nie są ochroniarzami, ale udaremnią wszelkie zamachy na twoje życie, o których usłyszą, i zrobią, co w ich mocy, żeby strzec twojego życia. Znaleźli i zostawili dla ciebie, byś je znalazła, dowody, że zabójca matki wywodził się z plemienia Gatu. Pierwszą próbą mojej lojalności było wstąpienie do Chromerii, chociaż mógłbym sam ścigać zabójcę matki. Dowiedziałem się o tym dopiero w chwili jego śmierci, że Hanishu pojechał za mną do Chromerii, bo dowiedział się o przysiędze, którą złożyłem Zakonowi. Miał nadzieję zbawić moją duszę. – To nieprawda – powiedziała Nuqaba. – Nigdy wcześniej nie byłeś kłamcą. Co zrobili z tobą ci Guile’owie? – Siostro, Zakon zabił dla mnie czternastu mężczyzn, ale to nie znaczy, że nie był gotowy mnie okłamywać. Nie wiedziałem, że twój mąż był takim potworem. Powiedzieli mi o tym dopiero cztery lata temu. Kapitan, który ci pomagał? Yattuy? Pracował dla nich... Dla nas. – Kłamstwa. Kłamstwa. Ja to załatwiłam. – Takama. Tanebdatt. Tatbirt z Ishelhiyen. Tadêfi z wybrzeża. Ultra Sinigurt. Aghilas włócznik. Yuba Winitran. Sifax Winitran. Isil Gwafa. Azrur Badis. Idus Aziki. Izem z Tlaganu. Usem Yuften. Ziri Obcy. Udad Czerwony. W zamian za to ja udzielałem Zakonowi informacji. Nigdy nie miałem wrażenia, że zdradzane przeze mnie informacje miały jakieś znaczenie. Chodziło tylko o politykę między rodami, prawda? Dopiero gdy zaczęła się ta wojna... – Mam to w nosie! – przerwała mu Nuqaba. Środki odurzające zaczęły już działać i z trudem jasno myślała. – To byli ludzie, którzy stali między mną a urzędem Nuqaby. Twierdzisz, że ty ich wszystkich zabiłeś? – Ja... Oni wszyscy planowali cię zabić. Kiedy inni zorientowali się, że przeciwstawienie się tobie oznacza ryzyko śmierci, ci, których strach mógł zniechęcić, zniechęcili się, a ci bardziej ambitni postanowili po prostu uderzyć pierwsi. Nie taki miałem zamiar... – Chcesz mi powiedzieć, że to ty wręczyłeś mi ten urząd? Że jestem Nuqabą tylko dzięki tobie?! Teia widziała, jak pierś wznosi mu się i opada w cichym westchnieniu. – Nigdy nie zastanawiałaś się, dlaczego ci ludzie przepadli? Bo twoi wrogowie z pewnością się zastanawiali! Zamilkła. – Co? Naprawdę myślałaś, że miałaś tyle szczęścia? Byłaś tak „błogosławiona”, że wszyscy, którzy stawali ci na drodze, padali martwi u twych stóp? Dobry Orholamie, siostro, aż tak arogancka się stałaś?! Nie mógł widzieć jej twarzy, bo przestałby mówić, ponieważ zaraz po początkowym wstrząsie odległą chmurę przecięła szybka błyskawica zawstydzenia, a potem przewalił się grzmot gniewu. Teia zaczęła krzesać i miała szczęście, kiedy Nuqaba najpierw podeszła do niskiego kredensu. Ociekając wodą, otworzyła szufladę i po coś sięgnęła. Chwiała się, więc jej się nie

udało i znowu zaczęła grzebać. W końcu wyjęła rękę z krótkim, ostrym nożem. Była tak wściekła, że nawet się nie odezwała. Rzuciła się w stronę Żelaznej Pięści z morderczym zamiarem. Teia spróbowała sparaliżować jej rękę parylem, ale nie trafiła w nerw, bo tamta się ruszała. W ostatniej chwili Teia porzuciła magię i uderzyła dłonią w nadgarstek wyciągniętej ręki Nuqaby. Nóż upadł z brzękiem na podłogę, omal nie uderzając po drodze w nogę Żelaznej Pięści. Teia schowała szybko dłoń pod płaszcz, a Nuqaba pomasowała rękę zdumiona. Spojrzała na Żelazną Pięść, jakby to on jakimś cudem tego dokonał, a potem rzuciła się po nóż, zapominając o wszelkiej godności. Tym razem Teia nie atakowała nerwu w ręce, tylko kręgosłup. Miała w tym o wiele większą wprawę. Dzięki wielu niewolnikom, niech Orholam jej wybaczy. Nadal potrzebowała tyle czasu, że Nuqaba zdążyła odzyskać nóż i niczym niezrażona zrobiła krok w stronę Żelaznej Pięści. – A teraz – powiedziała – ty skurwys... Uniosła nóż, a Teia wreszcie dobrze złapała. Ścisnęła mocno i Nuqaba padła bezwładnie. Teia ją złapała, ale straciła paryl. To nie miało znaczenia. Nuqaba była tak zamroczona, że kiedy nagle straciła kontrolę nad członkami, nawet nie stawiała oporu. – Co się dzieje? Haruru? – zaniepokoił się Żelazna Pięść, który nadal miał głowę obróconą w bok. Hełm zagrzechotał. – Kto tam jest? Teia prawie zaciągnęła większą kobietę z powrotem do wanny, zanim ta zaczęła stawiać jakikolwiek opór. Znowu mocno ścisnęła, ale jej chwyt na kręgosłupie musiał się przesunąć, bo ciało Nuqaby szarpnęło się tak, że obie się przewróciły. Teia utrzymała paryl przy gardle kobiety. Możliwe, że jej życie od tego zależało. Jej chwyt na kręgosłupie przesunął się na właściwe miejsce, kiedy Nuqaba padła na nią i znowu stała się bezwładna. Teia wygramoliła się spod niej, pilnując swojego chwytu w parylu. To było jak wyciąganie z rzeki żywej ryby, kiedy odkrywasz, że jest za wielka i za ciężka dla ciebie, i modlisz się, żeby nie poślizgnąć się w drodze na brzeg i żeby ryba nie zaczęła się miotać. Straciła niewidzialność, ale to nie miało znaczenia. Żelazna Pięść miał odwróconą twarz, a chociaż brzęczenie hełmu zdradzało jego wysiłki, żeby zobaczyć, co się dzieje, nie był w stanie tego uczynić. A przynajmniej tak się Teii wydawało. Nuqaba wywracała oczami z przerażenia, kiedy zobaczyła zakapturzoną postać obok siebie. Rozwarła usta do krzyku, ale nic z nich się nie wydobyło. Nie panowała nad ciałem poniżej szyi. Cały czas utrzymując parylowy ucisk na kręgosłupie, Teia z trudem uniosła kobietę i włożyła do wanny. Zarzuciła jej ręce na krawędzie, żeby się nie ześlizgnęła do wody. Początkowo pomyślała, że po prostu utopi Nuqabę. Pijani często tracili przytomność i topili się, zwłaszcza w ciepłej wodzie. Chyba właśnie tego obawiał się eunuch. Jednak teraz

to nie podziała. Nie, jeśli Teia uwolni wcześniej Żelazną Pięść. Jeśli uwolni najpierw Żelazną Pięść, a Nuqaba zostanie znaleziona utopiona, to wszyscy uznają, że to on ją zabił. Nie będzie miało znaczenia, że nie znajdą siniaków na jej twarzy, żadnych śladów przemocy na ciele. Do diabła. To był dobry plan. Teia stała zmrożona niezdecydowaniem. – Morderca Sharp? – zapytał Żelazna Pięść. – To ty? Morteza? To ty i Nouri Sharp? Odezwij się do mnie, proszę. Nie możesz tego zrobić. Sprawy przedstawiają się inaczej, niż myślał Starzec, kiedy cię tu przysłał, proszę... Teia nie odpowiedziała. Zatem to wszystko była prawda. Żelazna Pięść naprawdę należał do Zakonu Złamanego Oka. Miała wrażenie, że jej świat się wali. Najlepszy człowiek, jakiego znała, stał po tej samej stronie, co najgorsi, jakich znała: Morderca Sharp i Starzec z Pustyni. – Nie waż się jej skrzywdzić! – syknął Żelazna Pięść. Teia nigdy nie słyszała, żeby był rozgniewany, nigdy nie zdradził przy niej utraty opanowania. Podeszła do niego, owijając się niewidzialnością. Nie działało to, jak należy. Nuqaba swoim ciałem i szlafrokiem kąpielowym zmoczyła płaszcz, który teraz migotał dziwnie w powietrzu. – Mogę ją przekonać – powiedział Żelazna Pięść. – Do czegokolwiek potrzebujemy ją przekonać. Zawrę każdą umowę, jaką zechcecie. Zapłaciłem za to całym swoim życiem i uczciwością. Proszę! Teia nic nie odpowiedziała. Czuła się, jakby wyrwano jej serce. Nie mogła dłużej tego znieść. Ledwie utrzymywała ucisk na kręgosłupie Nuqaby, a tu jeszcze to... – Nie zostawiasz mi wyboru – powiedział Żelazna Pięść i jego pierś uniosła się, kiedy wziął głęboki wdech, żeby krzykiem zaalarmować straże. Teia to przewidziała. Wsunęła mu przez hełm knebel w usta, kiedy je otworzył, i zablokowała na miejscu. Ale on wcale nie szykował się do krzyku. Zamiast tego rozłożył ręce, owijając wokół dłoni łańcuch, i zaparł się łokciami o ścianę. Teia nie mogła oderwać oczu. Nie było szansy, żeby zerwał te grube łańcuchy. Oddech uszedł z sykiem z ogromnego mężczyzny. Napiął wszystkie mięśnie na torsie i rękach. Wystąpiły na nich żyły. Łańcuch wytrzymał. Chwilę potem Żelazna Pięść złapał gwałtownie powietrze i jego ciało zwiotczało. Teia odwróciła się i podniosła nóż, który Nuqaba upuściła. Po chwili usłyszała, jak łańcuchy Żelaznej Pięści zabrzęczały, kiedy rzucił się całym ciałem w okowach. Podeszła do Nuqaby. Szepnęła, żeby Żelazna Pięść nie usłyszał jej i nie rozpoznał jej głosu:

– A teraz, suko, zapłacisz za swoją zdradę. Porzuciła niewidzialność, żeby ostatnim, co Nuqaba zobaczy, były rozszerzone do parylu oczy Teii, czarne jak piekło, które na nią czeka. Kobieta pobladła z przerażenia, a Teia spokojnie wepchnęła jej rękę pod wodę, żeby krew nie pryskała, kiedy rozcięła żyły od nadgarstka w górę przedramienia. Strumień krwi zabarwił wodę w wannie. Łańcuchy znowu zabrzęczały. Rozległo się kolejne stęknięcie i nic. Teia złapała drugą rękę Nuqaby i ją też rozcięła pod wodą. A potem uniosła na tyle, żeby oprzeć o brzeg wanny. Krew lała się na podłogę jak wino z dzbanów niewolników na uczcie na dole. Teia unurzała ostrze noża Nuqaby w już słabnącym strumieniu, a potem upuściła go na kamienie obok wanny, uważając, żeby nie zachlapać sobie krwią peleryny. Potem dotarła do niej groza jej czynu. Nuqaba mrugała wściekle, przewracała oczami, wykrzywiała twarz. Ewidentnie chciała krzyknąć. Chciała płakać. Chciała uciekać. Jednak nic z tego nie wchodziło w grę, nie w jej przypadku. Miała patrzeć na własną śmierć, wiedząc, że nikt nie zapłaci za zamordowanie jej i że będzie to wyglądało jak samobójstwo. Gdyby mogła krzyknąć choćby jedno słowo, przeżyłaby. Teia patrzyła jej w oczy, sama napinając mięśnie i utrzymując pewny ucisk na kręgosłupie przez długie minuty. Pod jednym drżącym okiem widniał tatuaż w języku staroparyjskim: sprawiedliwość. Pod drugim – miłosierdzie. Żadne nie mrugnęło, żadne nie różniło się od drugiego ani od oczu jakiejkolwiek innej kobiety. Haruru nie była już Nuqabą. Umierając, nie była symbolem Orholama bardziej niż za życia. Teraz była ofiarą tych, którzy są od niej silniejsi. Teraz była kobietą umierającą w kąpieli. Teia trzymała kręgosłup Nuqaby. Woda stawała się coraz czerwieńsza, kiedy usłyszała, jak Żelazna Pięść mówi mimo knebla w ustach: – Heeaa! Heeaa! Theeaaa! Teia. Psiakrew! Ze stłumionym rykiem raz jeszcze szarpnął się w łańcuchach. Coś się wyrwało ze ściany. Nie łańcuch, jak zauważyła Teia. Śruba, która mocowała łańcuch do ściany, wyszła z niej trochę. Nie, nie śruba – ona nadal trzymała. Żelazna Pięść wysunął cały kamienny blok ze ściany. Krew lała się z jego rąk, on szarpnął się znowu jak okaleczony orzeł machający skrzydłami, marzący o wolności. Zaprawa popękała. Kamienny blok się wyrwał. Żelazna Pięść uderzył w hełm, próbując uwolnić głowę i coś zobaczyć, ale wielki blok mu w tym przeszkadzał. Na razie. Kiedy Teia rozpaczliwie rzuciła paryl w jego stronę, wyrwał bolce blokujące knebel i jego obróconą głowę. Sięgnął, żeby uwolnić prawą rękę...

...i wreszcie Teia złapała go za kręgosłup. Ręce opadły mu bezwładnie. – Teia – wychrypiał krótko. – Na miłość Orholama. Wiem, że to ty. Ten wzrost. Ten cios w nadgarstek. Z Cieni tylko ty jesteś tak niska. To ty! Teia złapała go za nisko. Nadal mógł mówić i próbował wyciągnąć szyję, żeby zobaczyć siostrę, ale hełm wciąż mu to uniemożliwiał. – Próbowała zabić Gavina – szepnęła Teia. Nie powinna była nic mówić. Nie powinna była potwierdzać jego podejrzeń. – Zamierzała cię zabić. – Nie obchodzi mnie to! Dla niej skazałem się na potępienie! Za głośno. Teia przesunęła chwyt w górę, niebezpiecznie blisko miejsca, gdzie mogła sparaliżować mu płuca, a nie tylko głos. Nigdy do tej pory nie uciskała dwóch kręgosłupów naraz. Nie wiedziała, że jest w stanie. – Teia, nie. Teia, nie – jęczał Żelazna Pięść, ale ona trzymała. Wkrótce będzie już za późno, żeby zdołał coś powiedzieć. Podczas tych długich minut, kiedy odwaga Teii słabła, wiedziała, że powinna myśleć o tym, jak Nuqaba zdradziła Siedem Satrapii, że jej złamane przysięgi kosztowały życie setek, a może tysięcy ludzi w Krwawej Puszczy i wszędzie indziej, gdzie wojska Białego Króla napierały. Teia powinna umocnić się w postanowieniu, wiedząc, że ta kobieta torturowała i próbowała zamordować samego Gavina Guile. Próbowała odebrać Karris męża i Kipowi ojca. Mimo to Teia nie myślała o nich. Myślała o małej niewolnicy, której rozkazano, by przypomniała Nuqabie, że jutro rano ma otrzymać chłostę. Pomyślała o grubych bliznach na łydkach śpiącego niewolnika. Kiedy ostatnia iskierka życia walczyła, żeby nie zgasnąć w oczach Nuqaby, Teia szepnęła: – Orholam jest miłosierny... dla skruszonych. Będziesz płonąć w piekle. Wyciągnęła palec i przytrzymała powiekę prawego oka, Miłosierdzia, zamkniętą. Lewe, złe oko, Sprawiedliwość, znieruchomiało otwarte. Głowa kobiety opadła i zanurzyła się. Haruru straciła przytomność. Teia została jednak, podczas gdy Żelazna Pięść płakał, aż ostatnie zmarszczki na wodzie znieruchomiały, świadcząc o tym, że Haruru już nie oddycha. Teia sprawdziła. Serce stanęło. Krew zebrała się na posadzce, woda w wannie była mętna. Wyglądało to okropnie. Teia była jednak żołnierzem. Była szpiegiem i wojowniczką. Była wolną kobietą i żarliwą przyjaciółką. Potrafiła robić potworne rzeczy. A teraz Żelazna Pięść. Zawaliła sprawę, pozwalając mu odkryć jej tożsamość. Nie mogła go jednak zabić. Chociaż był zdrajcą. Nie otrzymała rozkazu zabicia go. I nie potrafiłaby zabić swojego patrona w Czarnej Gwardii, nawet gdyby dostała takie polecenie. – Powinieneś zacząć krzyczeć, zanim się wyrwiesz – powiedział Teia, nie wypuszczając parylowego chwytu. – Jeśli znajdą cię stojącego nad jej ciałem, pomyślą, że ją zamordowałeś.

Wciągnął powietrze rozpaczliwie, z niedowierzaniem, ale nie mógł mówić. – Tylko zastanów się, co krzykniesz. To ty jesteś wściekły, zakrwawiony i sam w jej pokoju. Gadanie od rzeczy o niewidzialnym zabójcy będzie brzmiało jak czyste szaleństwo i sprawi, że wina spadnie na ciebie. Najpierw zacznij krzyczeć, dowódco, a kiedy przybiegnie naczelny eunuch, masz wyglądać po prostu jak zrozpaczony brat, który próbuje ratować siostrę. Może nawet wyjdziesz z tego żywy.

Rozdział 63 – To ta noc – odezwała się za jego plecami Trzecie Oko, kiedy stał na pałacowym balkonie. – Nie można dłużej tego odwlekać, kochany. – To nieprawda. – Corvan Danavis patrzył na swoją flotę. Nosił galowy mundur tego wieczoru, z mosiężnymi guzikami, szarfą i medalami przyznanymi mu głównie przez człowieka, którego uważano za martwego: Dazena Guile. Wąsy odrosły mu na tyle, że prawie odzyskały dawną chwałę, złote koraliki zdobiły je z obu stron. Generała Corvana Danavisa też uważano kiedyś za zmarłego. – Rozmawialiśmy o tym – powiedziała Trzecie Oko. – Jeśli będziemy zwlekać, inni też zginą. Ostatecznie to niczego nie zmieni. Ktoś powiedział kiedyś: „Lepiej dziś stracić jednego zwiadowcę niż jutro cały oddział albo w następnym tygodniu miasto”. Tym kimś był, rzecz jasna, on sam. Spróbował się uśmiechnąć, ale nie zdołał. – Poświęciłbym cały świat dla jednego dnia więcej z tobą – powiedział. Nadal nie odwrócił się do niej. Nie chciał tracić cennego czasu na łzy. Stanęła obok niego przy balustradzie. Położyła swoją poparzoną słońcem dłoń na jego ręce. – To romantyczne... Ale gdyby taka była prawda, nigdy bym za ciebie nie wyszła. – „Człowiek może ulec słabości” – powiedział. Teraz on cytował jej słowa. Na tym polegał problem, że oboje byli przywódcami. Każde z nich od czasu do czasu wyrzucało z siebie jakieś podniosłe dyrdymały. Cytat kończył się słowami: „nie przekreślając wszystkiego, w co wierzy”. To typowe, że jego cytat dotyczył poświęcania życia innych, a jej – wybaczenia innym ich potknięć. – Mam nadzieję, że tak będzie – odpowiedziała. Odwrócił się, żeby po raz pierwszy tego wieczoru na nią spojrzeć. Włożyła białą jedwabną suknię z czarnymi wiązaniami opinającymi materiał wokół jej ciała, które tak wielbił. Miała straszliwe oparzenia słoneczne, pęcherze na skórze na bliznach po starszych pęcherzach. Moc Widzenia wymagała wystawienia całego ciała na słońce, a w ciągu ostatniego roku korzystała z niej tak często, jak to tylko możliwe, desperacko próbując ocalić życie innych dzięki własnej ofierze. Wiedziała już wcześniej, że w żadnej przyszłości nie umrze z powodu raka skóry. Widział blizny i pomstował na to, ile bólu jej sprawiają, ale nie umniejszyły w jego oczach jej urody. Blizny były tylko widocznym na jej ciele dowodem miłości, jak rozstępy na ciele matki. Każdy, kto nie dostrzegał w nich piękna, był głupcem.

Ona też nie wstydziła się zaczerwienionej i obolałej skóry. W wieku trzydziestu dziewięciu lat jego żona była panią swojego ciała i samej siebie. Znała swoje silne strony i nie obawiała się swoich słabości. Była kobietą na wskroś, potrafiła śmiać się i płakać, wygłupiać i uwodzić, przechodziła od jednej z tych rzeczy do drugiej w swoim tempie i prowadziła cię ze sobą. Jej pewność siebie sprawiała, że była o wiele bardziej pociągająca niż te kilka znanych Corvanowi kobiet, które obiektywnie mogły być piękniejsze, o ile istnieje coś takiego jak obiektywne piękno. Ponieważ piękno nie przemija; piękno działa na patrzącego, poruszając go i zmieniając. Rozwieś dziesięć portretów różnych kobiet pędzla tego samego artysty i dziesięciu mężczyzn być może zgodzi się co do tego, która z nich jest najpiękniejsza. Pozwól jednak spędzić tym kobietom i mężczyznom razem jeden wieczór, a z powodu tego samego pytania może dojść do pojedynków i nikt nie będzie kłamał w żadnej z tych sytuacji, każdy mężczyzna będzie przekonany o słuszności swojego osądu. Corvan stracił dwie żony, ale to utrata trzeciej go zniszczy. Złamane Oko nasłało na nią swoje zabójcze Cienie. Płaszcze, jakie zabójcy nosili, w jakiś sposób zakłócały wizje jasnowidza. Ona jednak była w stanie wytropić swoją obecność i nieobecność, żeby poznać wszystkie przyszłości, w których umierała, choć nie wiedziała, jak do tego dojdzie. „Taka jest wola Orholama”, powtarzała. „Orholam zadba o niego, kiedy ona odejdzie”, powtarzała. Słowa uwięzły mu w gardle, kiedy odwrócił się od niej. – Nie mam twojej wiary – powiedział. – Nie w ten sposób, proszę – odrzekła, uprzedzając go. – Nie traćmy naszej ostatniej nocy na takie rozmowy. Miała rację. Nie trzeba być jasnowidzem, żeby dostrzec, że taka rozmowa skończy się gniewnymi słowami i gniewnymi łzami. Ta noc była zbyt cenna. Tatuaż z żółtego luksynu na jej czole jarzył się delikatnie, a on poczuł się spokojniejszy. – Znowu wykorzystujesz wobec mnie swoje sztuczki? – spytał szorstko. – Sztuczki? Wolę myśleć o nich jako o moim czarze – odpowiedziała, uśmiechając się szeroko. – I owszem... Przed upływem nocy wykorzystam wszystkie moje sztuczki. Żółty tatuaż był przemyślnym dziełem sztuki, która stanowiła sekret Wyspy Jasnowidzów, jednak najniezwyklejszym w tym był fakt, że Trzecie Oko była nie tylko żółtą krzesicielką. Była też pomarańczową, a mieszkańcy wyspy nie zakazali całkowicie posługiwania się urokami. Niezauważalnie za lśniącym żółtym okiem, które odwracało uwagę, rzucała zmieniające nastrój uroki. Nikt nie mógł się powstrzymać, żeby nie zerkać co rusz na żółte oko, więc poddawał się umieszczonym tam urokom ukrytym na najbardziej widocznym miejscu. Pobrali się, zanim mu o tym powiedziała. Chromeria miała zły nawyk zabijania tych, którzy rzucają uroki. – Twoi zwiadowcy z Krwawej Puszczy już wrócili? – zapytała. Uniósł brwi.

– Chcesz spędzisz noc, rozmawiając na takie tematy? – Twój wybór – odrzekła, jakby to było takie proste. – Ale kiedy rozmawiamy o tym, czuję, że pomagam tobie i światu, a wtedy czuję się bliższa tobie niż w jakiejkolwiek innej sytuacji poza chwilami, kiedy się kochamy. – Mam nadzieję, że to nie jest zbyt bezczelne, bo spodziewałem się... – To w następnej kolejności – powiedziała. – Jestem zachłanna. Chcę być dziś z tobą na każdy możliwy sposób. To było nierzeczywiste – rozmawiać tak swobodnie o jej śmierci. Niestety miała rację. Zwykle ją miała. – Właściwie to wróciło kilku zwiadowców. Piractwo panoszy się na całym morzu. Jakaś nowa piracka królowa Pasha Mimi zmusiła Abornejczyków, żeby płacili jej za utrzymanie Cieśniny otwartej, podczas gdy oni budują flotę. Oczywiście za fortunę, jaką jej płacą, ona buduje własną flotę. Zwiadowcy, którzy szukali mary, o którą chodzi Białemu Królowi, wrócili z pustymi rękami, ale to wielkie morze. Rzeczywiście zgłosili wiele nadfioletowych burz, to jednak może być efekt nadużywania podczerwieni na świecie. Istnieje niewielu nadfioletowych krzesicieli, którzy potrafią to zrównoważyć. To naturalne, że burze musiały się pojawić. Oczywiście żadne z nich w to nie wierzyło. Aliviana została nadfioletową boginią, Ferrilux. – Och, najdroższy – powiedziała. – Ocaliłeś jej życie i pomogłeś zdobyć wolność. Sposób, w jaki ona teraz to wykorzysta... Jakby człowiek miał duży wybór, kiedy już zwiąże się z siłami mroku. – Powinienem był lepiej ją wychować. Więcej jej powiedzieć. – Corvan westchnął. – Ale... Nie tej nocy. Nie mówmy... Nie tej nocy. – Zmusił się do uśmiechu i odłożył żal na bok, jakby mógł się skupić na krótkotrwałych radościach, zanim zostanie mu rozpacz. – Co z Żelazną Pięścią? – Albo już wyruszył, albo wkrótce wyruszy do Chromerii z sercem pełnym gniewu. Dla niego i tych, którzy najbardziej go kochają, widzę teraz tylko smutek. Corvan zamilkł. Podczas ich ostatniej wspólnej nocy on rozdrapywał przyszłe strupy. Mimo to nie potrafił się powstrzymać. – Dazen? – zapytał z nadzieją. Jakby mogła nie powiedzieć mu od razu. – Znowu próbowałam. Nie mogłam go Zobaczyć. Albo więc cały czas nosił migotliwy płaszcz, albo ukryto go przed jej wzrokiem za pomocą magii, z jaką jeszcze się nie zetknęli. Możliwe, że wrogowie właśnie tym dysponowali! Możliwe, ale mało prawdopodobne. Albo nie żył. – Jeden do pięciu, powiedziałaś? – Pytał o Alivianę. – Jest z Danavisów, to twardzi ludzie. – Uścisnęła mu rękę. Nic więcej nie było do powiedzenia na ten temat. – Kip dostrzegł pułapkę?

– Nie. Nadal maszeruje w niewłaściwym kierunku. Może ocalić miasto. – I przegrać wojnę. Do diabła. Zupełnie jakby czytanie moich książek poszło na marne. – Nie każdy może być najlepszym generałem swoich czasów – odrzekła. – Z definicji może być tylko jeden. Jego żona, jego córka, najlepszy przyjaciel, podopieczny – zupełnie jakby Orholam postanowił zgasić każde światło w jego życiu. – Muszę poprosić cię o coś – odezwała się Trzecie Oko. – Oddasz ten list Karris? – Oczywiście. Czego dotyczy? – Szarańczy – odpowiedziała jego żona. Uniósł brwi, a ona nic nie powiedziała, kiedy chował list. Nie zawsze chciała, żeby rozumiał. – Dobrze więc – powiedział. – Zostawiałam pewne rzeczy... To było chyba nie w porządku wobec niej. – Powiem jej to. Stali przez chwilę, patrząc na zachód słońca nad morzem. Wykonała znak siódemki i chociaż Corvan był niewierzący, też to zrobił, dotykając serca, oczu i dłoni: w co wierzysz, co widzisz, co czynisz, a jedno nieodwołalnie prowadzi do drugiego. – Teraz kochaj się za mną, a potem odejdź. – Uśmiechnęła się, jakby chciała złagodzić rozkaz. – Masz tej nocy wiele rzeczy do załatwienia w innych miejscach. Nic mi nie będzie do rana. Wtedy zrozumiał. Uważała, że zabójca już znajduje się w pokoju. Mówiła Cieniowi, że Corvan niedługo wyjdzie, a ona zostanie wtedy sama i bezbronna, jeśli tylko zaczeka. Corvan wypuścił powietrze, starając się zapanować nad sobą. Powiedziała mu, że jeśli spróbuje zabić Cienia, sam zginie. Koniec, kropka. Powiedziała, że największy dar, jaki może dać jej tej nocy, to jego całkowita uwaga. Dlatego powstrzymał gniew i oburzenie, że jakiś morderca obserwuje ich intymne chwile, i odsunął od siebie wszystko poza żoną i miłością do niej. Kochali się, dzielili się oddechem i ciałem. Była w tym czułość, rozpacz, kurczowa bliskość i akceptacja. Radość z tego, co mieli, i smutek, bo tak krótko to trwało. To były złote mgnienia czystej, pozbawionej myślenia przyjemności przeszywane żelaznymi strzałami rozpaczy. Po długim czasie, który trwał zdecydowanie za krótko, przytulili się. Siedziała na jego kolanach, obejmując go nogami i rękami. Nie położyła się, chociaż zadyszała się i pot lśnił na jej ciele. To były jej ostatnie minuty. Nie zmarnuje ich, szukając snu. Zetknęła swoje czoło z jego i pocałowała go. A potem dotknęła jednym palcem żółtego wytatuowanego oka na czole. Pociemniało, a potem postrzępiło się i zniknęło. – Przebyłam przeznaczoną mi drogę – powiedziała. – Skończyłam wyścig. – A potem szepnęła Corvanowi do ucha. – Polihymnia. I jedna łza spłynęła jej po policzku, kontrastując z dzielnym uśmiechem na ustach. Tego właśnie się wyrzekła, kiedy przybrała tytuł i wzięła na siebie obowiązki Trzeciego Oka – swojego imienia.

– Odejdź z moją miłością, Corvanie Danavisie, mój Tytanie z Wielkiej Fontanny. Nigdy nie słyszał tego epitetu. Może to migawka w jego własnej przyszłości, błogosławieństwo i pożegnanie. Wstał. Łzy go oślepiały. Ubrał się w milczeniu, przypinając Zwiastuna do biodra, nie ufając swojemu głosowi, nie ufając gniewowi. Oddech mu się rwał, kiedy próbował nad sobą zapanować. Obejrzał się na nią z progu, ale nie spojrzała mu w oczy. Zarzuciła cieniutki szlafrok i siedziała prosta i dumna ze skrzyżowanymi nogami i rękami na kolanach. Twarz miała spokojną, pogodną i piękną jak posągi świętych. Patrzyła przez wschodnie okno, modląc się i czekając na wschód słońca, którego nigdy nie zobaczy.

Rozdział 64 Nie może być tak wielkie – to właśnie pomyślał Kip, kiedy pierwszy raz ujrzał Dúnbheo w słabym świetle. Na podstawie map i licznych opisów dokładnie wiedział, jak Dúnbheo wygląda. Jednak jak z wieloma innymi rzeczami w życiu można wiedzieć i wiedzieć. W przeciwieństwie do większości miast tylko kilka budynków znajdowało się tu poza murami. Populacja Dúnbheo tak znacząco zmalała na przestrzeni lat (a była ogromna przed rozkwitem Chromerii), że ziemia w obrębie murów była tania. Zajazdy i stragany z jedzeniem, które zwykle budowano poza murami ze względu na wygodę podróżnych, zostały wiele miesięcy temu spalone albo rozgrabione na budulec przez oblegające miasto Krwawe Szaty. Wyglądało to dziwnie: najeźdźcy rozstawili się szerokim półksiężycem wokół murów pośród ogromnych pniaków wyciętych przez nich drzew, ich łodzie stały na kotwicach schludnym łukiem przed śluzą rzeczną, a dalej rozciągała się ogromna, nieogarniona zieleń samego muru. Kip widział budowę jednego z cudów świata – Muru ze Słonecznej Wody – ale Zielony Mur otaczający Dúnbheo to był twór w zupełnie innej skali. Kip zakładał, że Zielony Mur to ściana imponujących drzew rosnących przed właściwym murem. Kiedy powiedziano mu, że to drzewa tworzą mur, uznał, że fortyfikacje muszą rozciągać się między nimi. I w tym też się mylił. Potężne cyprysy sabińskie tworzyły niebosiężne wieże co trzydzieści kroków, a przerwy między nimi wypełniały mniejsze cyprysy tysiącletnie oraz inne drzewa. Pień napierał na pień. Drzewa rosły potężniejsze, niż to powinno być możliwe, i znacznie gęściej. Jednak żadne gałęzie nie zwieszały się w przestrzeń nad najeźdźcami. Wszystkie rosły do tyłu, tworząc potężną masę muru, jakby kierowała nimi jakaś inteligencja mająca na celu stworzenie ogrodzenia nie do przebycia. Potężne bluszcze i inne pnącza porastały ogromne drzewa, jeszcze bardziej wiążąc je ze sobą i zapełniając przestrzeń między nimi, a ich liście zapewniały obrońcom doskonałą osłonę. Wystarczyło, że łucznik je rozgarnął i mógł strzelać z prowizorycznego okienka, a potem znikał, nie zostawiając najeźdźcy nawet potencjalnego celu. Gdzie okiem sięgnąć, całość przypominała zieloną kataraktę spływającą we wszystkich kierunkach, jakby to była zielona fontanna dawnych bogów. Wszędzie kwitły kwiaty, nie racząc przyjąć do wiadomości, że pod nimi toczy się wojna. W niektórych miejscach bluszcze spalono albo zerwano podczas wcześniejszych wypadów, ale to niewiele zmieniło. Właściwie to wobec kolosalnych rozmiarów drzewnego

muru te drobne zadrapania sprawiały, że ludzkie wysiłki wydawały się marne i bezradne. – Teraz – powiedział Ferkudi. Podczas miesięcy wspólnej walki Ben-hadad stworzył zegary celowo odmierzające dziwne interwały czasowe dla każdego nadfioletowego krzesiciela kapitana Heroldów. Kip nie potrzebował zegara, żeby odmierzyć interwał trwający sześć minut i trzydzieści siedem sekund, który wykorzystywali dzisiaj. Ferkudi odliczał czas w głowie. Nieustannie. I najwyraźniej to nie rozpraszało jego uwagi ani nawet nie wymagało najmniejszego wysiłku. Czasem Kip miał ochotę ucałować tego wielkiego przygłupa. Wyrzucił nadfioletową flarę w półmroku przedświtu. Przez długi czas wydawało się, że nic się nie dzieje. A potem Kip zobaczył nadfioletową flarę w odpowiedzi. Ogiery zajęły swoją pozycję w lesie. – Teraz – powiedział Ferkudi. Kip widział wokół siebie mężczyzn i kobiety bezgłośnie wykonujących znak siódemki; przygotowywali swoje nieśmiertelne dusze i mieli nadzieję, że nie przekonają się jeszcze dzisiaj, czy rzeczywiście mają nieśmiertelne dusze. Zaczynamy. Kip dał znać i wypuścili ogniste ptaki. Magowie woli i ogniomagowie potrzebowali sporo czasu, żeby wymyślić, jak podpalić ptaki, nie spalając ich przy tym. Duchy zdecydowanie odmawiały celowego krzywdzenia zwierząt, z którymi się łączą. Trwała wojna, czasem komuś działa się krzywda, ale robili, co w ich mocy, żeby tego uniknąć. Ogniste ptaki wzbiły się szerokim wachlarzem przed Kipem i jego szeregami w idealnym szyku. Ich ładunki płonęły dziesięć sekund, a potem zgasły. Zanim całkiem zgasły, z czterech tysięcy gardeł dobył się ryk i wszędzie wzdłuż szeregów zapłonęły ognie. Między szeroko rozmieszczonymi szeregami wykopano wąskie rowy i wypełniono ogniożelem. Zapłonęły z satysfakcjonującym hukiem, tworząc długie, głębokie szramy, jakby sam smok przeorał las ognistymi pazurami. A potem każdy zanurzył dwie pochodnie w płomieniach. Osiem tysięcy pochodni, żeby wydawało się, że mają osiem tysięcy żołnierzy, bo Kip rozkazał nawet markietanom pomaszerować za armią, żeby wyglądali na jej część. Każdy potrafi nieść dwie pochodnie. Oficerowie Krwawych Szat będą wiedzieć, że liczba się nie zgadza, że to niemożliwe, ale ich żołnierze zobaczą na własne oczy tę rzekomo niemożliwą liczbę. Kiedy już człowiek przekona się i uwierzy w coś niemożliwego, nie sposób sprawić, żeby przestał wierzyć. Pogańska armia rozlewała się czerwienią i czernią po równinie zalewowej, kiedy Kip patrzył w podczerwieni. Tylko dowódcy trzymali pochodnie. Generał Amrit Kamal, Lord Powietrza, który dowodził tą armią, ustawił swoich ludzi w sposób, który stał się już standardowym szykiem dla Krwawych Szat: centurie (każda składała się dokładnie ze stu ludzi) ustawiono w szeregach. Bataliony składały się z sześciu centurii i stały w sześciu szeregach szerokich na sto ludzi. Między każdym batalionem stała centuria krzesicieli. Ci zaś, jako że było ich znacznie mniej, stali w czterech szeregach po dwudziestu czterech ludzi. Jednak każdy taki oddział tylko w połowie składał się z krzesicieli. Na każdego bowiem

przypadał tarczownik, którego głównym zadaniem było osłaniać krzesiciela masywną pawężą trzymaną w obu rękach. Każdy tarczownik niósł także pistolet, nóż i bich’hwę lub sztylet naręczny, które można było nałożyć na nadgarstek i nie przeszkadzały trzymać tarczy. Pawęże miały także kolce na dole, które można było wbić w ziemię. Niekiedy koloraki dowodziły centuriami krzesicieli, głównie niebieskie, nadfioletowe albo żółte. Nad zielonymi, pomarańczowymi, czerwonymi i podczerwonymi kolorakami nie dało się zapanować i wypuszczano je do walki w pojedynkę, gdzie same chciały. Armia Kipa stała przed sześcioma batalionami Kamala i sześcioma centuriami krzesicieli. Pewnie cały batalion zostawiono w rezerwie w obozie, gdzie nie dało się go wypatrzyć w ciemnościach, ponieważ obraz w podczerwieni był zamazany. Zatem zgodnie z meldunkami Kamal dysponował ponad czteroma tysiącami ludzi. Przeciwko dwóm tysiącom Kipa. On jednak miał Duchy. Tallach wynurzył się z lasu za plecami Kipa ze swoją specjalną uprzężą-palankinem. Cruxer wskoczył na swoje miejsce z typową dla siebie irytującą gracją. Postanowił, że Kip nigdy więcej nie pojedzie do walki w pojedynkę. Tallach nawet nie zauważył dodatkowego ciężaru. Zakładając okulary, Kip spojrzał pytająco na Tallacha – Gotowy? – a grizzly warknął. Był gotowy. Kip wszedł na platformę za Cruxerem, dając znać, żeby zapalono za nim ogniska. Tallach stanął na tylnych łapach, unosząc wysoko Kipa i Cruxera. Ognisko za nimi sprawiło, że wróg ujrzał zarys kolosalnej sylwetki. A potem Kip sam wystrzelił ogień z rąk i jego siły ruszyły. Kip i Tallach szli wolniej od reszty. Nie było powodu za wcześnie ryzykować. Mieli odwracać uwagę. Nie chciał znaleźć się w zasięgu muszkietów albo łuków, nim zacznie się walka. Pojawienie się na polu bitwy na grzbiecie ogromniastego niedźwiedzia przedstawiało jeden problem – stanowiłeś wtedy ogromniasty cel. Swoich żołnierzy Kip rozlokował w zmodyfikowanym szyku obmyślonym przez generała Danavisa. Kip wprowadził modyfikacje nie dlatego, że uważał się za równego legendzie, ale ponieważ miał kłopot – zbyt wielu krzesicieli. W wojskach Danavisa przypadł może jeden wojownik-krzesiciel na pięćdziesięciu żołnierzy. Kip miał jednego na dziesięciu, i to nie licząc Ogierów. Dźwięk trąbki rozległ się po stronie wrogów i Kip zobaczył, że ostatnie dwa szeregi batalionów Kamala oderwały się, żeby pomaszerować na flanki już szeroko rozstawionych Krwawych Szat. Zamierzali zajść z boków wojsko Kipa i zmiażdżyć je w kleszczach. To był dość standardowy manewr, kiedy masz dwa razy więcej ludzi niż wróg. Zatem oficerowie nie dali się nabrać. To znaczyło, że Krwawe Szaty będą trzymać się swojego planu bitwy mimo zagrywki Kipa z pochodniami. Gdyby Kip chciał rozstawić się tak szeroko jak przeciwnik, musiałby czterem szeregom Kamala przeciwstawić swoje dwa. Szyk tylko z czterech szeregów był ryzykowny. Szyk z dwóch byłby szaleństwem. To była pułapka, ale wcale nie oczywista. Żaden rozsądny dowódca na jego miejscu nie

próbowałby walczyć w szyku tylko na dwa szeregi głębokim. Zamiast tego rozsądny dowódca spróbowałby przebić się przez szeregi Krwawych Szat jednym zdecydowanym atakiem. Co innego mógł zrobić? Nie mógł stanąć równie szeroko i nie mógł pozwolić, żeby zaszli go z obu flanek, więc powinien zebrać ludzi, by uderzyli całą mocą w środek, i spróbować przebić się szybko, zanim dadzą się wykończyć manewrem okrążającym. Nie dziś. Kiedy jego Heroldowie Nocy zajęli wyznaczone pozycje, dowódcy ryknęli i wszyscy zamarli zgodnie z planem. Niestety nie wszyscy ludzie Kipa stanęli, jak im rozkazano. Ponieważ chwała jest dla młodych idiotów jak góra maku dla utracjusza. Nie zważając na krzyki dowódców, kilka tuzinów ludzi wyrwało się z szeregów Kipa i pobiegło naprzód z krzykiem. Bo wojna to gruba dziwka, która nocą przygniata własne dzieci. – Co ci idioci wyprawiają? – zapytał Cruxer. – Odsiali się z naszej armii – odpowiedział wściekły Kip. Tatuaż żółwio-niedźwiedzia na jego ręce rozbłysnął wściekłą czerwienią, gdy Kip cisnął sygnał tym razem ogniem: STAĆ! STAĆ! Mężczyźni, którzy się wyrwali, biegli, na nic nie zważając, a Kip mógł tylko się modlić, żeby zginęli szybko i by ich przyjaciele nie ruszyli za nimi, próbując ich ratować. Czuł, że pozostali są o krok od wyrwania się. Wszyscy wiedzieli, że jeśli nie pobiegną za tymi młodymi głupcami, tamci umrą. Dowódcy Kipa krzyczeli, nawet strzelali z muszkietów w powietrze, starając się zwrócić na siebie uwagę swoich ludzi, powstrzymać ich. Wtedy wybuch zatrząsł polem i jeden z biegnących idiotów po prostu zniknął w ogniu, jakby stanął na lufie muszkietu wycelowanego w niebo. Chwilę potem następny natrafił na zakopany ładunek i poleciał w powietrze. Tylko połowa jego ciała wylądowała. Nawet psy bojowe nie zwęszyły ładunków; psy Cwn y Wawr hodowano z myślą o walce i chociaż ich powonienie dalece przewyższało ludzkie, to nie było nawet porównywalne ze zdolnościami dwóch ogarów-tropowców, które przyprowadzili magowie woli. Te dwa ogary uratowały całą armię Kipa. Ładunki zakopano wiele tygodni wcześniej i zapach luksynu został tak dobrze zatuszowany, że w ogóle go nie zauważono, dopóki ludzcy partnerzy ogarów nie zameldowali, że w pewnych miejscach na ziemi w ogóle nie wyczuli śladu zapachu przechodzących tamtędy ludzi. To sprawiło, że dowódcy – Kip nawet nie dowiedział się o tym, dopóki sprawy nie załatwiono – kazali przez trzy noce z rzędu przeczesywać teren, unikając patroli i (o czym wtedy nie wiedziano) zakopanych ładunków, żeby rozpoznać pułapkę. Kip patrzył na śmierć dwudziestu ludzi z chłodem dowódcy. Nie żałował ludzi, którzy byli gotowi dla własnej chwały poświęcić życie przyjaciół i plany dowódców. Patrzył na ich śmierć we krwi i ogniu, na mężczyzn wrzeszczących z powodu oderwanych stóp i kawałków twarzy.

Przede wszystkim notował, które ładunki zdetonowano. Miał ich częściową mapę, niestety niepełną, więc pewnie niepotrzebnie marnował energię, ale nigdy nic nie wiadomo. Jeden głupiec spanikował, widząc śmierć towarzyszy. Odwrócił się i próbował uciec po własnych śladach. Inny jakimś cudem pokonał zaminowany obszar i dotarł na odległość dwudziestu kroków od linii wroga. Jakimś cudem żaden strzał z pierwszej salwy co najmniej dwudziestu muszkietów go nie trafił. Człowiek nie może oczekiwać więcej niż dwóch cudów w ciągu minuty. Następna salwa z broni i magii zabiła go, gdy zbliżył się na dziesięć kroków. To wydarzyło się tak szybko, że żaden z przyjaciół głupców nie ruszył za nimi. Dzięki niech będą Orholamowi. Zabójcza strefa na środku pola bitwy była ograniczona, a Krwawe Szaty dobrze wiedziały, jak daleko sięga. To była pułapka; mieli nadzieję, że Kip wbiegnie prosto na miny, próbując przełamać ich linie. Środkowa część szyku Krwawych Szat Kamala zatrzymała się, żeby nie wejść na własne ładunki, ale szerokie flanki wyciągnęły się z obu stron. Nadal szykowali się do okrążenia. Krzesiciele Kipa nie tracili czasu. Żołnierze w centralnej części, wiedząc, że stoją naprzeciwko pola minowego i nie grożą im żołnierze przeciwnika, nie nieśli wiele broni. Taszczyli zamiast tego w parach kawały zielonego luksynu wylanego na żółtym, szerokie na trzy stopy i wysokie na pięć. Kolejny zwariowany wynalazek oddziału inżynieryjnego Benhadada – przenośny mur. Pod ostrzałem muszkietowym mężczyźni wbili teraz fragmenty muru w ziemię, zaczynając od lewej i posuwając się szybko ku prawej, a każdy kawałek idealnie pasował do sąsiedniego. Tymczasem czerwoni krzesiciele Kipa wyrzucili długie strumienie ogniożelu, które chwilę potem podpalili podczerwoni. Pole minowe zostało teraz wyraźnie oznaczone dla żołnierzy Kipa – „Nie wchodźcie tam”. Teraz jednak flanki Heroldów, które też stanęły, miały stawić czoło szeregom wroga, daleko szerszym i znacznie głębszym. Załamały się, zanim Krwawe Szaty zdążyły uderzyć. Kiedy kawaleria Krwawych Szat nadjechała, kończąc manewr, wschodzące słońce ukazało, że markietanie z pochodniami to cywile. Mężczyźni i kobiety uciekli do lasu. Wielu po drodze porzuciło pochodnie. Teraz już nic poza uciekającymi cywilami nie oddzielało obozu Kipa w lesie od kawalerii Krwawych Szat. Widok uciekających podziałał na jeźdźców, jak widok uciekającej ofiary na każdego drapieżnika. Setki popędziły do przodu, rwąc się do zabijania i plądrowania. Dowódcy nawet nie próbowali ich zatrzymać. – Stać! – krzyknął Kip. To był sygnał. Wraz ze wstającym słońcem dostrzegł potężną sylwetkę wynurzającą się z rzeki za plecami Krwawych Szat. Tallach szarpnął głową i Kip pociągnął za wodze umocowane do pyska niedźwiedzia. Wodze były tylko na pokaz. Kip nigdy się nimi nie posługiwał. Miło byłoby wydawać

bezpośrednie rozkazy, ale niedźwiedź nie ścierpiałby czegoś takiego. Kip wystrzelił nadfioletowy sygnał i jego ludzie zaczęli krzyczeć, cofając się jeszcze bardziej. Szeregi piechoty napierały z obu stron, a Tallach robił wrażenie podenerwowanego szarżującym tłumem. – Stój, Tallach! Stój! – krzyczał Kip. Niedźwiedź rzucił się do ucieczki. Kip upuścił miecz, a Cruxer włócznię, i po prostu się trzymali. Tallach uciekał przed armią prosto w las. Kip usłyszał wiwaty Krwawych Szat, kiedy zobaczyły, że jego armia straciła swojego dowódcę. Pędząc na niedźwiedziu sadzącym zaskakująco płynne susy, Kip widział, jak rozgrywa się jego gambit w lesie. Najszybszych ludzi umieścili w pierwszym szeregu, dzięki czemu ci młodzi ludzie jako ostatni uciekali przed kawalerią. Wyposażyli ich także w granaty. Cywile wypełniali rozkazy lepiej niż w gorącej wodzie kąpani żołnierze z szeregów Kipa. Uciekli w głąb lasu, zanim się odwrócili i zaczęli rzucać granatami. Niestety niektórzy uciekali za wolno i dali się stratować. Niektórzy spanikowali i w ogóle się nie zatrzymali, zapominając o broni i rozkazach, ale Kip przewidział, że do tego dojdzie. Uzbroił ich w granaty głównie po to, by dodać odwagi ludziom, którzy byli przynętą w tej pułapce. Mimo to Kip zobaczył, że wielu odwróciło się i ciskało bombami wielkości pięści w jeźdźców. Jedna kobieta trafiła w drzewo dwa kroki od siebie i zginęła poraniona drzazgami. Ktoś inny trafił w konia i pozbawił go nogi. Przewracające się zwierzę przywaliło głową jeźdźca w drzewo, miażdżąc go tak, że zmniejszył się o połowę. Inni pudłowali, a potem odwracali się znowu do ucieczki. Nieco dalej w lesie, gdzie było znacznie ciemniej podczas przedświtu niż na równinie zalewowej, Ogiery uruchomiły pułapkę. Najpierw buchnął dym. Ładunki wybuchły z głuchym hukiem, dezorientując szarżującą kawalerię i zasłaniając ją tak, że reszta armii Krwawych Szat nie widziała, co się dzieje z konnymi. Wilki, pantery i pumy skoczyły ze skał, konarów i zagłębień w terenie. Cywile mieli własne pułapki głębiej w lesie, na wypadek gdyby kawaleria przebiła się dużo dalej. Kip już tego nie widział. Tallach zawrócił i pobiegł skrajem lasu, tuż poza zasięgiem wzroku Krwawych Szat na równinie, jak mieli nadzieję. Jeden maruder z kawalerii znalazł się na ich ścieżce. Tallach wydłużył susy i uderzył jedną łapą, mijając konia. Jego pazury z umocowanymi ostrzami trafiły tylko w głowę i ramiona jeźdźcy. Conn Arthur nie cierpiał zabijać koni. Wierzchowiec zatoczył się i zatrzymał. Jeździec zgarbił się, po czym spadł z siodła. Cios pozbawił go głowy i jednej ręki. Tallach nawet nie zwolnił. Wynurzyli się z lasu setki kroków na zachód od miejsca, w którym do niego wpadli.

Ustawienie wojsk zmieniło się całkowicie w kilka minut po tym, jak Kip i Cruxer zniknęli. Zgodnie z rozkazem Heroldowie Nocy stanęli w ciasno upakowanym kwadracie, ze wszystkich stron otaczały ich Krwawe Szaty. Trzymali się tylko dzięki luksynowym murom, które pośpiesznie ustawili. Mężczyźni stojący głębiej w szyku przeładowywali muszkiety i podawali je z powrotem do przodu. Być może był to pierwszy raz w historii wojskowości, kiedy muszkiety sensownie wykorzystywano po pierwszym szoku natarcia piechoty. Niestety wróg nadal miał zbyt dużą przewagę liczebną. Wytrzymali tak długo tylko dzięki temu, że zdołali odciągnąć kawalerię. Teraz zaś nadchodził dodatkowy batalion Krwawych Szat. Oddział kawalerii opuścił już lance i rozpoczął szarżę. Kolorak w pobliżu zaminowanego pola dał sygnał flarą. Rozbroił ładunki. Do diabła. Kip spóźnił się nieco. Lorcan powinien był zaatakować trzydzieści sekund temu. Wtedy jednak zobaczył niedźwiedzia. Jakimś cudem wrzeszcząc i widząc tylko wroga przed sobą, Krwawe Szaty jeszcze go nie spostrzegły. Ogromny niedźwiedź uderzył w plecy piechoty z posiłków biegnącej przez równinę. Wszedł głęboko między szeregi, daleko w serce formacji piechoty, zanim tamci w ogóle go zauważyli. Truchtali przed siebie, pierwsze szeregi dopiero zaczęły biec pełną parą, więc za chwilę nastąpi kompletny chaos. Ludzie krzyczeli ze strachu, Lorcan ryczał, każdy cios jego potężnych łap rozdzierał metal. Mężczyźni wylatywali w powietrze. Dowódcy wołali, ale nikt ich nie słyszał. Tymczasem szarżująca kawaleria gnała przez zaminowane wcześniej pole. Nie wybuchł ani jeden ładunek. Jednak bok kwadratu był już gotowy. Chmura czarnego dymu buchnęła w powietrze poprzecinana zielonymi i złotymi światłami i rozświetlona od środka płynnym ogniem. Pierwszy szereg kawalerii w ogóle nie dotarł do Heroldów Nocy zniszczony całkowicie przez ołów i magię, drugi został solidnie przetrzebiony. Trzeci przedarł się przez towarzyszy, a czwarty i piąty musiał przeskakiwać nad poległymi. Mimo to wielu zdołało się przebić. Wpadli na luksynową ścianę z wyciągniętymi lancami. Spodziewali się zapory z tarcz, a nie prawdziwego muru. Każda część nie tylko była połączona z sąsiednimi, ale i podparta długimi poprzeczkami, żeby oprzeć się sile szarży. Niektóre się ugięły, ale większość wytrzymała. Mężczyźni pospadali z koni, które nagle się zatrzymały, przekoziołkowali do kwadratu, gdzie Heroldowie już czekali z toporami i sztyletami. Trzy czerwone koloraki jadące w czwartym szeregu zeskoczyły z koni, kiedy wpadły na masę przyjaciół i wrogów. Przeleciały, wykonując salta w powietrzu i z łatwością poradziły sobie z próbami zepchnięcia ich w bok – Kip najszybszych krzesicieli wyznaczył do zbijania nadlatujących granatów. Kiedy koloraki wylądowały, zaczęły ciskać śmiercią we wszystkie strony, ale każdy z nich

został szybko zabity. Ostatni szereg kawalerii przerwał szarżę, widząc, że tylko będą ranić i zabijać swoich. Wtedy jednak Kip i Tallach włączyli się do walki. Uderzyli w kawalerię od tyłu. Mężczyźni odwrócili się i zobaczyli, że ich własna piechota, ludzie, którzy mieli ich wspierać, rozpierzchła się za nimi i dwa grizzly olbrzymie roznoszą ją na strzępy. Reszta kawalerii wjechała do lasu i już nie wróciła. Tego było za dużo dla ludzi uwięzionych między murem a niedźwiedziem grizzly z jeźdźcem, który ciska ogień na ich głowy. Panika szerzyła się szybciej od płomieni. Ludzie rozbiegli się na wszystkie strony. Tallach uderzył jeszcze kilka razy w najbliższych wrogów, a potem zatrzymał się na sygnał Kipa i równie szybko, jak się zaczęła, walka Kipa dobiegła końca. Teraz znowu był generałem. Zaczął natychmiast wystrzeliwać płonące sygnały. Ciasny kwadrat rozpadł się, ruszając w pościgu za Krwawymi Szatami. Większość uciekła do lasu, gdzie czekały Ogiery. Paru żołnierzy uciekło za daleko na wschód albo zachód, ale ludzie Kipa zagonili ich jak owczarki owce – trochę szczekania, trochę podgryzania i już zawrócili tam, gdzie Kip chciał ich mieć, jak bezrozumne zwierzęta. Pozostali żołnierze Krwawych Szat uciekali do własnego obozu i pod mury. Kip posłał za nimi ponad połowę swoich sił pod dowództwem Derwyna Alefa. On już wiedział, co robić. Lorcan zagłębił się daleko w obóz. Kip wolałby go widzieć gdzie indziej, ale teraz żadne rozkazy już go nie dosięgną. Kip miał tylko nadzieję, że w swojej furii wielki niedźwiedź nie zabije żadnego z Heroldów Nocy. Sam ruszył w stronę murów miejskich, a za nim ruszyli ci z Ogierów, którzy dosiadali prawdziwych koni i kuców. Pogrom zaczął się od obozu Krwawych Szat. Ludzie generała Kamala, jego osobiści strażnicy, ich służący i rodziny – to byli ludzie, którzy mogli zobaczyć stryczek na swojej szyi. Wiedzieli, że jeśli znajdą się w pułapce przyparci do rzeki, nie będą mieli żadnej szansy. Dlatego pobiegli w przeciwną stronę. Gdyby udało im się minąć kolosalny Zielony Mur i łuczników na nim, zdołaliby uciec. Zaczął się wyścig, Kip i Ogiery próbowali przeciąć im drogę ucieczki, zanim wybiegliby poza zasięg łuków z muru. W ciągu minuty stało się jasne, że to żadne zawody. Łucznicy na murach zasypali gradem strzał uciekające Krwawe Szaty, głównie pudłując, ale też zabijając paru i raniąc jeszcze większą liczbę. Wielu z uciekinierów zwalniało, żeby pomóc rannym. Linia wydłużała się i w końcu rozpadła. Konni porzucili pozostałych. Jednakże Dúnbheo to rozległe miasto, a Kip i Mocarze nadjeżdżali pod kątem. Dotarli na miejsce kilkaset kroków przed końcem muru. A teraz niech ci idioci z murów nie zastrzelą nas z rozpędu.

Pomyślał tak bez urazy. Bywało, że ludzie, którzy długo się nudzili i nagle znaleźli podnietę, a mieli w dłoniach broń, dość niefrasobliwie z niej celowali. Dotarłszy do muru, Tallach zakręcił i stanął na tylnych łapach. Ryknął wściekły. Tallach nie chciał tu być. Chciał być z bratem. Strzały z muszkietów i wybuchy w obozie – oraz fakt, że Lorcan nie pojawił się ponownie – nie wróżyły dobrze bratu conna Arthura. – Stać, stać! – krzyknął do swoich strażników człowiek, który jechał konno na czele ucieczki. „Człowiek” to było dość wielkoduszne określenie. To był niebieski kolorak odziany w jarmarczne złote szaty, o skórze błyszczącej fasetami jak wężowe łuski. – Lordzie Guile! Lordzie Kipie Guile! – zawołał kolorak, unosząc ręce. Tallach opadł na cztery łapy i znowu ryknął. Mocarze nadjechali z hukiem, żeby otoczyć Kipa, kiedy osobista straż lorda Kamala ustawiła się błyskawicznie wokół niego. – Lordzie Guile! Ja, Amrit Kamal, Lord Powietrza, wyzywam cię na pojedynek! Jego ludzie pośpiesznie przeładowywali muszkiety, z których strzelali w trakcie walki. – Jasne. Ale nie – odpowiedział Kip. Mocarze natychmiast strzelili z muszkietów, przebijając Lorda Powietrza w tylu miejscach, ile się dało. Fala ognia i pocisków runęła, zanim straż lorda Kamala zdążyła kontratakować. To wystarczyło wszystkim, którzy znajdowali się za lordem Kamalem. Zawrócili. Uciekając, stanowili łatwą ofiarę dla Mocarzy, którzy nie mieli za wielu okazji, żeby powalczyć podczas tej bitwy, i palili się, żeby nadrobić stracony czas.

Rozdział 65 – Oto wreszcie okrucieństwo, które mnie przerasta – powiedział Andross Guile. – Zasługujesz na to, ale to wykracza poza wszystko, co jestem skłonny uczynić. Nie mogę cię wypuścić, a ja nie będę cię dłużej karał. Jak pragniesz umrzeć? Gavin wyczuł zmianę w powietrzu. To mogło oznaczać tylko jedno. Jego cela się otwierała. Nie rozmawiał z martwym człowiekiem od wielu dni. Nie chciał tej chłodnej pociechy. Dni albo tygodnie zlały się w jedno. Kolejne uderzenie spadającego chleba, kolejny kawałek skórki spadł na czarny luksyn. Kolejny sen. Koszmary przechodziły w halucynacje, jak para tancerzy wirujących w tańcu gciorcal. Gavin nie miał energii, nie mógł planować, nie potrafił się skoncentrować. Izolacja powoli doprowadzała go do obłędu. Teraz jednak słyszał, jak ojciec oddycha. Kierując się starym nawykiem, Gavin spojrzał w podczerwieni i zobaczył tamtego tak jasno (chociaż w odcieniach bieli, nie czerwieni), że to go prawie oślepiło. Spuścił wzrok, mrugając. Nie chciał się roześmiać – to wydałoby się dowodem jego niepoczytalności – ale nie mógł się powstrzymać. Słowa ojca były dokładnym echem jego własnych myśli dotyczących brata: „Jesteś zbyt groźny, żeby cię uwolnić, więc cię uwiężę. Twoje uwięzienie jest zbyt okrutne, więc muszę cię zabić”. Ojciec szybciej doszedł do tego logicznego wniosku, to jedno trzeba mu przyznać. – Pieprzyć go – powiedział martwy człowiek. Odezwał się po raz pierwszy od dłuższego czasu. – Zamordowałem setki, może tysiące. Nie wiem, czy istnieje stosowna metoda stracenia mnie. – Myślałem o zagłodzeniu. Albo truciźnie. Nie wyobrażam sobie, żebym kiedykolwiek jeszcze musiał skorzystać z tej celi, więc obie metody się sprawdzą. Mogę po prostu zostawić cię tutaj, żebyś zgnił. Jak ja zrobiłem z moim bratem. A właściwie nie zrobiłem. Czy można ponosić winę za coś, o czym myślisz, że się tego dopuściłeś, a czego tak naprawdę się nie dopuściłeś? – Zapalę światło – powiedział Andross. – Chce zobaczyć twoją twarz po raz ostatni. Nie upokarzaj się i nie zawstydzaj mnie, próbując czegokolwiek. – Posłuchaj mnie. Możesz uciec – odezwał się martwy człowiek. – To twoja szansa. Chwilę potem zapłonęło światło. Gavin zmrużył oczy z powodu oślepiającego blasku, ale samo światło nie zwróciło jego uwagi. Najpierw jego oczy odwrócone od latarni, którą zapalił ojciec, dostrzegły czarny luksyn. Od tej upiornej czerni prawie nie odbijało się żadne światło.

Po prostu dotykało go i umierało. Gavin nie rzucał drugiego cienia z powodu rozproszonego światła, a i pierwszy był ledwie widoczny – tylko jako głębsza ciemność wśród ciemności. Potem ze zwężonymi źrenicami odwrócił się do ojca. – To był błąd – powiedział Andross Guile. – Nie chcę cię takim zapamiętać, ohydnego ducha tego, czym byłeś kiedyś. – Za późno już na to, prawda? W końcu to po tobie odziedziczyłem swoją pamięć. Ty też nie zapominasz. – Raczej nie – odpowiedział Andross. – Jeśli po prostu zamierzałeś zabić mnie jak wściekłego psa, to nie musiałeś tak zawracać sobie głowy – odrzekł Gavin. – Zszedłeś, żeby coś powiedzieć. Andross uśmiechnął się znacząco, ale tylko przelotnie. – Chyba nie miałem dość do czynienia z wariatami. To, że tracisz rozum, nie znaczy, że tracisz... rozum, hm? Martwy człowiek coraz goręcej nalegał. – Dlaczego mnie nie słuchasz? Boisz się, Gavinie? Gavin Guile jest przestraszony? – Boję się tylko tego, co mogę zrobić – odrzekł pod nosem Gavin. – Co takiego? – zapytał ojciec. Głośniej, jakby tylko powtarzał, Gavin powiedział: – Potraktuję to jako komplement. – Jak szybko twoja matka się zorientowała? – zapytał Andross. Miał na myśli czas po Strzaskanej Skale. – Natychmiast. Andross zaklął. – Oczywiście. – Gavinie – szepnął martwy człowiek – masz drogę wyjścia. – Wobec tego kiedy ty się zorientowałeś? – zapytał Gavin. – W siódmym roku od mianowania prawdziwego Gavina. Oczywiście domyśliliśmy się, że ty, zwycięzca bitwy pod Strzaskaną Skałą, wykrzesałeś czarny luksyn. Temu właśnie przypisałem wszystkie zmiany w tobie. I zabiciu brata. To każdym by wstrząsnęło. Ale potem ty nigdy nawet nie poprosiłeś o powtórzenie ceremonii. Nie wierzyłem, żebyś mógł o tym zapomnieć. – Ceremonii Pryzmata? Andross zbył to machnięciem ręki. Nie zamierzał niczego tłumaczyć. – A kiedy już zaakceptowałem fakt, że mnie oszukałeś, wszystko stało się oczywiste. Chociaż pozostało zuchwałe. Rozegrałeś to chyba tak dobrze, jak tylko się dało. – Matka mi pomagała. – Oczywiście. – A kiedy już się zorientowałeś, nie miałeś innego wyjścia, jak się z tym pogodzić – domyślił się Gavin. Andross pokazał wnętrza dłoni, jakby się poddawał.

– Gavin nie żył, a inni wierzyli, że ty to on, więc co można było zrobić? Mogłem go opłakiwać. Mogłem sprawić, że za to zapłacisz, ale co by to dało? Jakbyś nie zadbał, żebym za to zapłacił. – Mamy drogę ucieczki – powiedział martwy człowiek. – Przykro mi, ojcze. Andross Guile patrzył na Gavina, jakby ten zaczął nagle mówić w obcym języku. – Będziemy udawać, że tego nie powiedziałeś. Przyszedłem tu z jednego powodu. – Zawahał się i pokręcił głową. – Co ja tu robię? Był samotny. Ta myśl przeszyła Gavina. Z jakiegoś powodu, kiedy patrzył na tego potwora, Gavina ogarnęło nagle niezwykłe współczucie. Był samotny. Matka go opuściła. Jego synowie nie żyli. Odzyskał zdrowie i żywotność, ale to dla niego nic nie znaczyło. Jego ostatni syn zwariował i nawet Kip uciekł. – Zagrajmy – zaproponował Gavin. – Zagrajmy? – zapytał sceptycznie Andross. – Zawsze uwielbiałeś gry. Ty i te twoje Dziewięć Króli. Nie powiesz mi, że nie brakuje ci rozgrywek ze mną. Nawet jeśli tracę rozum. – W jaką grę? – zapytał Andross pełen podejrzeń, ale ewidentnie zaintrygowany. – Gavinie! – powiedział martwy człowiek. – Nie musisz zdawać się na jego litość. Litość Androssa Guile. Litość. Androssa. Guile. – Powiesz mi, z jakimi problemami się mierzysz, a ja zgadnę, jak sobie z nimi radzisz. Oczywiście przedstawisz mi dość znaczących informacji, żebym miał szansę. Nazwiemy tę grę „Kto lepiej władałby Siedmioma Satrapiami?”. – Ta gra ma kilka słabych punktów – zauważył Andross. – Każda gra je ma. Androssowi ewidentnie brakowało potyczek. Nie zastanawiał się długo, zanim powiedział: – Dla jasności: zgadujesz, co zrobiłem czy co zrobię, a nie, co ty zrobiłbyś na moim miejscu, tak? W końcu... Mamy różne mocne strony. – Owszem – powiedział Gavin. Wszystko, byle nie zwariować. Wszystko, byle dać sobie jeszcze szansę. Wszystko, co sprawi, że stanie się cenny dla tego starca, może dać mu szansę. Coraz bardziej poirytowany martwy człowiek powiedział: – Nie musisz robić tego wszystkiego. – Mogę zagrać w tę grę – powiedział Andross. – Wiesz, kim jest Biały Król? – Koios Białodąb, który powrócił nieszczęśliwie zza grobu. – A wiesz, czym jest? Gavin spojrzał na niego pusto, nie bardzo wiedząc, o co ojciec pyta. – Polichromatą? Człowiekiem, który stworzył siebie na nowo za pomocą wcielonych luksynów? Andross westchnął. – Udajesz głupiego czy aż tak mocno się okaleczyłeś?

– Nie wiem, co masz na myśli – odpowiedział Gavin. Fatalny początek. Andross westchnął. – Miałem nadzieję, że chociaż w tej jednej kwestii okażesz się użyteczny. – Poczekał, najwyraźniej sprawdzając, czy wyczuł blef Gavina tylko udającego głupiego, a potem skonsternowany dodał: – Nie jesteś jedynym żywym człowiekiem, który potrafi krzesać czarny luksyn. A jedynym po stronie Chromerii. – Koios jest czarnym krzesicielem – powiedział Gavin, kiedy go olśniło. Oczywiście. – Wybrał twoją starą metodę zdobycia mocy. Poza tym oczywiście, że nie uzyskuje jej od już umierających krzesicieli i koloraków. Moją starą metodę? – Zatem ty też uważasz, że jestem Czarnym Pryzmatem? – Też? – Andross zmarszczył brwi. – Nie powiedziałeś o tym Karris. – Nie. Na Orholama, nie. Wtedy nawet tego nie pamiętałem. Ja... – Bolało go myślenie o niej. To było niemożliwe. Beznadziejne. – Więc kto jeszcze tak cię nazywa? – zapytał Andross. – Mniejsza z tym. Powiedzenie ojcu o martwym człowieku to pewna droga do skrócenia tej konwersacji. Ojciec uznałby go za prawdziwego szaleńca. Andross robił wrażenie rozbawionego, że uwięziony nieszczęśnik dyktuje mu, co robić, ale przymknął na to oko. – Myślałem o tobie raczej jak o rozszczepiającym światło czarnym krzesicielu. Jeśli pragniesz wznioślejszego tytułu, to Czarny Pryzmat pasuje. – Jesteś pewien? – zapytał Gavin. – Co masz na myśli? – Pytam o mnie. Nie... Nie pamiętam nic z tego. Nie szukałem ludzi, żeby ich zabić dla magii. To nie było tak. Prawda? Myślał, że robił to wszystko, żeby ocalić ludzi. Że narażał się dla satrapii. Że był chociaż trochę... dobry. – Naprawdę wszystko zapomniałeś, co? – powiedział Andross. – Jaka jest alternatywa? Że jesteś Lucidoniusem, który powrócił? Powiernikiem Światła? – Matka powiedziała, że jestem prawdziwym Pryzmatem... – Twoja matka bardzo, bardzo cię kochała. Ale byłeś jej ostatnim dzieckiem i miała do ciebie słabość. Było coś dziwnego w tym, jak to powiedział. Jednak odkładając ironię na bok – Gavin był słabością Felii i Guile’a? Niech cię piekło pochłonie, ojcze. – Jej ostatnim dzieckiem? – zapytał Gavin. Pauza. – Rzeczywiście, ciągle masz rozum – przyznał w końcu Andross. – Nadal płonie iskierka w tej skorupie, co? Planowałem ci to w końcu powiedzieć. Chyba nie ma lepszego momentu

niż twój koniec. Pamiętasz tamto proroctwo? Dzień, w którym Zwierciadło Janus Borig powiedziała ci, że będziesz krzesał czarny luksyn? Powiedziała mi: „Czerwony esprit i najmłodszy syn. Dzieli czy łączy? Ojciec, ojciec, syn”. Pamiętasz? – Pamiętam. – Była pewna bibliotekarka. Miała dostęp do dokumentów, których potrzebowaliśmy. Za pozwoleniem twojej matki uwiodłem ją. Oczywiście uważałem. Nie powinna była zajść w ciążę. Przysięgała, że wypije herbatkę wywołującą poronienie, jeśli zajdzie potrzeba. Skłamała. Pojawiła się w naszym obozie ciężarna i z żądaniami. Twój brat źle to przyjął. Uciekła. To, co powiedział, było tak niewłaściwe, złe, że Gavin nie potrafił nawet tego przeanalizować. Andross zdradził matkę? I co to za żałosne kłamstwo, że się na to zgodziła? Nigdy by się nie zgodziła! – Jakie dokumenty były tego warte? – To nie ma teraz znaczenia. – Jesteś pewien, że dziewczyna nie kłamała? – Oczywiście, że założyłem, że kłamie. Jednak wraz z upływem czasu nabrałem pewności, że mówiła prawdę. Gavin nie mógł w to uwierzyć. – Chcesz mi powiedzieć, że mam gdzieś w świecie brata?! – Kiedy wysłała ci list, wysłała go także do mnie. – Wysłała list? Nigdy nie dostałem listu... Chyba nie mówisz o... Lina?! – Najwyraźniej przyjęła po ucieczce imię Katalina Delauria. Kip nie jest synem twojego brata. Jest moim synem. Ze wszystkich rzeczy, jakie powinny natychmiast przyjść mu do głowy, pierwsza myśl dotyczyła tego, jakie to było dziwne, kiedy jego matka pojawiła się w Garristonie na Uwolnieniu i nawet nie próbowała poznać Kipa. W ogóle nie zapytała o jedynego wnuka. Ponieważ wiedziała. Wiedziała, że Kip nie jest jej wnukiem. Wiedziała, że to bękart Androssa, i nie chciała, żeby jej o tym przypominać. Dobry Orholamie. Kip. Najzabawniejsze było to, że to nie miało znaczenia, prawda? Zamiast być stryjem chłopaka, który udaje jego ojca, był jego przyrodnim bratem, który pełnił rolę ojca. Jeśli już, to ten fakt powinien tylko ułatwić sytuację, prawda? Nie musiałby już powiedzieć: „Nie jestem twoim ojcem, a tak przy okazji, to zabiłem twojego prawdziwego ojca i zająłem jego miejsce”. Teraz powiedziałby: „Jestem twoim przyrodnim bratem”. Kropka. Kip już wiedział, że Gavin, który żyje, zabił swojego brata. Uwolniony od brzemienia, jakim byłby fakt, że jest synem prawdziwego Gavina, nie musiałby też dźwigać obowiązku pomszczenia zabitego ojca. Z drugiej strony to i tak nie miało znaczenia. Gavin był uwięziony. I umrze w tej czarnej celi.

– Nie musi do tego dojść – powiedział martwy człowiek. – Powiesz Kipowi? – zapytał Gavin. – Pewnego dnia. Może. To karta, którą na razie sobie zachowałem. Może jeśli zacznie się zwracać do mnie zbyt świętoszkowatym tonem. To będzie zabawne zobaczyć wyraz jego twarzy. – Dlaczego mi powiedziałeś? – Uznałem, że zasługujesz na to, żeby wiedzieć. Robisz wrażenie, jakbyś przywiązał się do chłopaka. Chciałem, żebyś wiedział, że będę się o niego troszczył. Gavin widział, że ojciec zmierza do zakończenia rozmowy. Nie tylko obecnej. Ojciec nie zamierza już wracać. – Krzesz czarny! – syknął martwy człowiek. – Zabij go. – Troszczył? Dwa razy próbowałeś go zabić! – Zabójcę wysłałem, kiedy nadal myślałem, że Lina kłamie, i miałem nadzieję ukryć istnienie Kipa przed twoją matką. A ten drugi raz... Mówisz o tym, kiedy zaatakował mnie na statku po bitwie o Ru? To on próbował zabić mnie, zapomniałeś? Ja tylko się broniłem i byłem pod władaniem czerwieni. A skoro o tym mowa, gdzie jest mój nóż? – Nie widziałem go, odkąd skoczyłem... – Gavin zaczął się cicho śmiać. – Ty dupku. – Słucham? – To od początku był twój plan, co? Cała ta rozmowa. Dałeś mi tyle do myślenia, żebym się wygadał. Na jaja Orholama, ojcze. Skoro chciałeś wiedzieć, gdzie jest nóż, to czemu nie zapytałeś? Andross niczemu nie zaprzeczył. – Mam wyspę niedaleko Melos. Mam tam mały dom. Doskonałą niewielką bibliotekę z kilkoma zakazanymi księgami. Dość zapasów, żeby przeżyć kilka lat. Ale nie da się tam dopłynąć bez dokładnych map. Potworne rafy. Udasz się tam na wygnanie. Będziesz mógł zabrać paru niewolników. Ale nigdy nie opuścisz wyspy i nigdy nie spróbujesz wysłać listu. Umrzesz dla świata, jasne? – A w zamian dam ci Oślepiający Nóż? – Naprawdę nie masz pojęcia, co to jest, prawda? Nie możemy stworzyć bez niego Pryzmata, synu. Siedem Satrapii się rozpadnie. Wojna Fałszywego Pryzmata będzie wyglądać jak wiejski jarmark w porównaniu z tym, co się wydarzy w następnej kolejności. – Można utrzymać równowagę nakazami. Robiono już to kiedyś. Satrapie się utrzymają. – Już to robimy. I to nie działa. Nie dość ludzi wypełnia nakazy, żeby przeważyć tych, którzy je łamią. Co się stanie, kiedy połowa satrapii stanie się pogańska? Kiedy jesteś niebieskim krzesicielem i burza ogniowa niszczy twoją wioskę, ponieważ sugestie Chromerii są ignorowane, to czy posłuchasz jej następnego wezwania do zaprzestania krzesania niebieskiego, żeby te podczerwone sukinsyny, które zabiły ci rodzinę, były bezpieczne? – Może Chromeria zasłużyła na upadek. – Och, bez wątpienia. Nasz reżim to najgorszy rodzaj rządów, z wyjątkiem wszystkich innych, których wcześniej próbowano. Chromeria to idea, synu, i jeśli ukaże się jej pustkę, to

cywilizacja upadnie. Wtedy wrócimy nie tylko do magii, ale i do cyklu pomst i Dziewięciu Króli. Krzesiciele będą piętnowani przez własne rodziny, jeśli urodzą się ze zdolnością krzesania niewłaściwego koloru. Przeniosą się do satrapii, gdzie będą mogli być silni. Królowie będą próbować ich zatrzymać albo będą ich zabijać, żeby uniemożliwić im odejście. Tyrani. Kolejni królowie urosną w siłę wraz ze wzrostem magii swoich ludzi i zaczną niszczyć królestwa, które im czymś zawiniły, masakrując krzesicieli innych kolorów. Straszliwe magiczne burze i plagi. Potem upadek króla, kiedy jego magia osłabnie, czemu będzie towarzyszył rozkwit jego sąsiadów, którzy zatoczą koło i teraz zniszczą w akcie zemsty jego ludzi. Oto alternatywa. Przez tysiące lat tak to wyglądało. Oto przeciwko czemu stoimy. – On cię nie wypuści – powiedział martwy człowiek. – Kiedy dasz mu to, czego chce, zabije cię. To pewnie była prawda. Czy Andross naprawdę wypuściłby Gavina? Czy uznałby, że zdoła przeszmuglować go z Chromerii? A gdyby mu się nie udało? Czy poniósłby tak wielkie ryzyko? Gdyby dał słowo, to owszem. Andross Guile skrupulatnie dotrzymywał słowa. – W takim razie to nie ja straciłem rozum – rzekł Gavin. – To wszystko? Chcesz powiedzieć, że los całych Siedmiu Satrapii zależy do tego noża? – Jeśli Biały Król wygra, ta kwestia straci na ważności, ale jeśli satrapie przetrwają, to owszem. Musimy go odnaleźć. – Jest tylko jeden? Nie można zrobić drugiego? Kto właściwie go zrobił? – Luksjaci uniemożliwiali wcześniej wykonanie drugiego. To święta relikwia. Może Lucidonius go stworzył. Może Karris Atiriel. Może ten, który znamy, to znacznie późniejsza replika. Tyle że popisy luksjatów nie mają już znaczenia. Kluczowy składnik Oślepiającego Noża przestał istnieć. Oczywiście. – Biały luksyn – powiedział Gavin. Zaklął. Martwy człowiek kłamał. Albo przynajmniej się mylił. – Właśnie. Historie mówią, że przed Grzechem Viciana sprawy wyglądały inaczej. W każdym pokoleniu rodzili się krzesiciele białego luksynu. Przedmiot taki jak Oślepiający Nóż to było nadzwyczajne dzieło, ale nie jedyne w swoim rodzaju. W ciągu kolejnych stuleci wszystkie inne przepadły. – Zatem gdybyś znalazł choćby jednego białego krzesiciela albo jeden kawałek białego luksynu z poprzedniej epoki, mógłbyś stworzyć nowy nóż? Pewnie masz już taki nóż gdzieś przygotowany i tylko czekasz na kawałek białego luksynu? – Nie – przyznał Andross. – Próbowano tego. Zespół krzesicieli nie jest w stanie osiągnąć pewnego poziomu zespolenia woli, nawet kiedy próbują ocalić świat. Oślepiający nóż musi stworzyć jedna osoba. Musi to być polichromata z pełnym spektrum i superchromata, który poradzi sobie ze złożonością takiej magii. – Masz na myśli kogoś takiego jak ja. – Teraz rozumiesz – powiedział Andross. – Zatem to jest prawdziwy powód, dla którego mnie nie wydałeś, nie zabiłeś. Trzymałeś

mnie przy życiu, żebym zrobił nowy nóż! – Oczywiście, że musiał istnieć jakiś inny powód, który wiązał się bezpośrednio z interesami samego Androssa. – I nigdy nawet tego nie zasugerowałeś. – Krytykowałem toporność twojego krzesania. Miałem nadzieję, że zainspiruję cię do przyswojenia sobie bardziej subtelnych metod pracy. – Ty dupku! – Myślałem, że mamy co najmniej pięć lat, żeby uporządkować tę sprawę. – Dlaczego mi nie powiedziałeś? – zapytał Gavin, chociaż powinien wiedzieć lepiej. – Gdybym ci powiedział, że rozpaczliwie potrzebujemy, żebyś stworzył przedmiot, który pozwoli cię zastąpić, wiedziałbyś, że dopóki go nie stworzysz, możesz robić, co ci się żywnie spodoba, a my nie będziemy w stanie ci się przeciwstawić, będziemy musieli ci pomagać i cię chronić. Nawet Orea zgodziła się, że musimy ukrywać tę wiedzę przed tobą. Poza tym to i tak była kwestia teoretyczna, zależna od tego, czy udałoby nam się ponownie odkryć biały luksyn i czy ty byłbyś w stanie go krzesać. Jednak nawet nadzieja na coś takiego dałaby ci ogromną władzę, gdybyś tylko o niej wiedział. To było zupełnie, jakby oberwał w brzuch po tym, jak już po poprzednim ciosie uszło z niego całe powietrze. Gavin był tak skupiony na ukrywaniu własnych sekretów, że nigdy nie zainteresował się ich sekretami. Nie zauważył, że oni także unikają rozmów o ceremonii Pryzmata, bo potwornie bał się, że dostrzegą jego ignorancję. Zachowywał się jak krnąbrny młodzik, który wykrada się późną nocą i upija, myśląc, że rodzice niczego się nie domyślają; uważając ich za głupców, którzy sami nigdy nie byli młodzi, podczas gdy oni obserwują wszystkie jego poczynania i mają nadzieję, że wyrośnie z tego raczej szybciej niż później. Został jednak w nim jeszcze infantylny protest: – Skoro nóż był taki ważny, to dlaczego zabrałeś go na wojnę ze mną? To nie ma sensu. Dlaczego Najwyżsi Luksjaci zgodziliby się narażać go w taki sposób? – Gavin został promachosem. Nie mogli mu odmówić. – Chcesz powiedzieć, że nie mogli odmówić tobie, kiedy byłeś uzbrojony w promachosa – odparł Gavin. Andross pochylił głowę i wzruszył ramionami, przyjmując komplement i stojącą za nim prawdę. – To nie wyjaśnia powodów. Po co zabierać go na wojnę? Chciałeś mnie nim zabić? Andross Guile westchnął. Jego przenikliwy wzrok spoczął na Gavinie. – Chcieliśmy spróbować cię ocalić. – Ocalić? – Stawałem się autorytetem w dziedzinie czarnego luksynu. Twoja matka i ja zaczęliśmy studiować go w tajemnicy, kiedy tylko Janus Borig powiedziała nam, że staniesz się czarnym krzesicielem. Fascynująca rzecz, a świat jest przepełniony przesądami i błędnymi przekonaniami na jego temat. Jednak to nie czas na wykład. Podsumowując, twoja matka i ja mieliśmy nadzieję, że jeśli cię dźgniemy Oślepiającym Nożem, ze wszystkich ludzi właśnie

ciebie, czarnego krzesiciela, ty to przeżyjesz. Owszem, pewnie zostaniesz pozbawiony swoich mocy, ale jeżeli możesz uratować wściekłego psa, to nie opłakujesz tego, że musisz mu w tym celu złamać kły. Gavinowi zrobiło się niedobrze. Właśnie do tego doszło, kiedy został dźgnięty nożem. Odebrał mu jego kolory. Odebrał mu także widzenie barw. W rzeczy samej był to Oślepiający Nóż. Jednak on sam przeżył. W jakiś sposób nóż oddzielił jego moce od jego życia. Nadzieje rodziców i ich poszukiwania zaowocowały. Za późno dla niego, za późno dla nich i za późno dla satrapii. – Nóż nie odbiera jednak czerni – odezwał się martwy człowiek, przerywając ciszę. – Nic nie może odebrać ci czarnego luksynu. Otchłań nadal w tobie żyje. Gdyby Gavin uwierzył ojcu i swoim własnym narzuconym wolą odbiciom, swoim przeszłym „ja” i dowodom widocznym przed jego oczami, to okazałoby się, że przez cały czas stał po niewłaściwej stronie. Wojna Pryzmatów naprawdę była Wojną Fałszywego Pryzmata. To była całkowicie jego wina. Całkowicie. Od masakry na rodzinie Białodębów po bitwę o Krwawą Grań, spalenie Garristonu i nadchodzący upadek Siedmiu Satrapii. Nie został pochwycony w intrygę brata i ojca mającą na celu pozbycie się z Siedmiu Satrapii wszystkich ich wrogów. Nie był ofiarą. Uznał się za poszkodowanego, ale niby czego miał być ofiarą? Faktu, że jest młodszym bratem? Prawdziwy Gavin też nie był święty, to pewne. Właściwie to może też był złoczyńcą. Jednak próbował ocalić Dazena. Mimo wszystkich swoich wad, a było ich wiele, starszy brat próbował ocalić Dazena. A w zamian za to Dazen go zabił i zniszczył cesarstwo. – Widzisz, co ten starzec robi, prawda? – odezwał się martwy człowiek. – Szykuje się, żeby cię zabić. A przynajmniej żeby cię tu porzucić i nie wrócić, dopóki nie umrzesz. Żegna się. – Całe to zniszczenie spowodowane przez jedną zgorzkniałą bibliotekarkę, która uwiodła twojego brata w daremnej próbie zemszczenia się na mnie, a potem ukradła nóż, kiedy zasnął. Dlatego właśnie nie było mnie przy Strzaskanej Skale. Szukałem jej i noża. Słyszałem, że ma jakichś krewnych w Krwawej Puszczy. Nigdy nie zgadłem, że zawróciła do Tyrei. Sprytne zagranie: wrócić do samego centrum zniszczenia. Nigdy nie pomyślałem, że jest aż tak sprytna ani też, że kobieta mająca skarb dosłownie wart całego złota Siedmiu Satrapii będzie go trzymała w szafie w chałupie. Nigdy nie pomyślałem też, że nadziejesz się na ten nóż i skoczysz do morza. – Mnóstwo przykrych niespodzianek dla nas wszystkich – orzekł sarkastycznie Gavin. Andross machnął ręką. Nie zamierzał ponownie tego roztrząsać. – Powiedz mi, gdyby Gavin miał Oślepiający Nóż pod Strzaskaną Skałą, miałby szansę posłużyć się nim w walce z tobą? – Tak. – Nie widzisz tego? – szepnął martwy człowiek. – Dostaje odpowiedzi na wszystkie swoje

ostatnie pytania. To koniec, Gavinie. – A to suka. – Andross westchnął. Szykował się do wyjścia. – Niech cię diabli! – krzyknął martwy człowiek. – Krzesz czerń! Zabij go! Niech chociaż raz nienawiść doda ci sił! – Myślę, że trucizna – orzekł Andross. – Zagłodzenie byłoby łatwiejsze dla mnie, ale na krótko. Podejrzewam, że późnej pożałowałbym, gdybym nie okazał się tak humanitarny, jak to tylko możliwe. – Nie wierzę ci. Co z naszą grą? Andross pokręcił głową. – Nie masz nikogo, kto by ci dorównał – upierał się Gavin. – Nie masz z kim porozmawiać. Nie zabijesz mnie. Jesteś zbyt samotny. – Do widzenia, synu – odpowiedział Andross. Podniósł latarnię. – Ty kretynie! – krzyknął martwy człowiek. – Ty gnido. Ty pozbawiony kręgosłupa ! Raka! Możemy się wydostać! – Powiedz mi, ojcze, że mnie jeszcze odwiedzisz. – Gavin z trudem wytrzymywał. Nie mógł znieść powrotu ciemności. Andross się zawahał. – Nie, Dazenie. To za bardzo boli. Żadnych gierek. Trucizna będzie w twoim następnym posiłku. I w każdym następnym, aż zjesz i umrzesz. – Krzesz czarny! Zabij go! – I nagle głos martwego człowieka stał się dudniąco głęboki i głośny jak grom, rozlegając się echem w królestwach przekraczających ludzkie rozumienie. – Nie pozostanę na wieki uwięziony! – ODMAWIAM! NON SERVIAM! – ryknął Gavin na ścianę i w ciemność, ale w jego krzyku było tyle samo strachu, co nieposłuszeństwa. Ojciec spojrzał na niego, gdy krzyczał na ścianę jak wariat. Na jego twarzy malowały się ogromny smutek i rezygnacja. Skrzyżował ręce. – Wiesz... Przez chwilę podczas tej rozmowy... Prawie zapomniałem... Nie. Orholamie, nie. – Jest jednak jeszcze jedna ostatnia rzecz, którą chciałem ci powiedzieć – dodał Andross. – Zastanawiałeś się kiedyś, dlaczego wybrałem twojego starszego brata na Pryzmata, a nie ciebie? Nadal dochodząc do siebie po zgrozie i konsternacji – Czy martwy człowiek powiedział, że to on nie pozostanie uwięziony? Jakby byli dwoma osobnym bytami? – Gavin odpowiedział: – Był najstarszy. Pilnie potrzebowałeś kogoś na Pryzmata. – Po trzykroć się mylisz. Po pierwsze, sam jestem młodszym bratem. Myślisz, że przejmuję się primogeniturą? Po drugie, miałem tyle czasu, ile potrzebowałem. Po trzecie, i tak nie wierzyłeś, że właśnie z tego powodu go wybrałem, prawda? Gavin przełknął ślinę i powiedział cicho: – Bo był twoim ulubieńcem. Bo przypominał ciebie. – Mylisz się w połowie.

– Chcesz tu pozostać ze mną na zawsze? – szepnął niskim, chropawym i groźnym głosem martwy człowiek. – Nie uprzyjemnię ci tego czasu. – W której połowie? Nikt nie jest taki jak ty? Arogancki stary wrzód. Miał rację, ale to go czyniło tylko gorszym. – Zakochałem się w Felii, a nie w jakiejś kobiecie gorszej ode mnie – powiedział Andross. – Oczywiście wybrałem ją przez wzgląd na jej pochodzenie, licznych krzesicieli w rodzinie, ze względu na inteligencję jej rodu i jej samej. To wszystko były warunki wstępne. Chciałem przekazać to co najlepsze moim synom i córkom. Uważałem, że należy się wam matka równie doskonała jak ojciec, nie jakaś tam ślicznotka, dziedziczka albo arystokratka. Istniały jednak inne możliwości. Niemniej to właśnie w waszej matce się zakochałem, ponieważ zdałem sobie sprawę, że jest silna tam, gdzie ja mam słabości. Miała nie tylko umysł, ale i serce. Miała mądrość i wnikliwość, ale także współczucie. Mnie tego brakowało. Brakuje. Twój brat Gavin bardziej przypominał mnie niż ja sam. Był twardy, zimny i egocentryczny. Także charyzmatyczny. Przystojniejszy od ciebie. Odrobinę. Jednak nie wyczuwał innych. Jak dziecko, które podczas zabawy w „a kuku!” zapomina, że istniejesz, i dziwi się za każdym razem, kiedy znowu się pojawiasz, tak samo Gavin zapominał troszczyć się o ludzi, którzy nie znajdowali się dokładnie przed nim. Wszyscy wokół niego myśleli, że znajdują się w centrum jego świata, póki znajdowali się blisko, ale kiedy tylko odeszli, zwykle dawszy mu wcześniej to, czego od nich chciał, on zapominał o ich troskach. O złożonych obietnicach. Wybrałem Gavina na Pryzmata, Dazenie, ponieważ był bardzo dobry w zdobywaniu tego, czego potrzebowaliśmy. Wybrałem go także z innego i o wiele ważniejszego powodu. – A mianowicie? – zapytał z goryczą Gavin. – Ponieważ zwykle po siedmiu latach Pryzmat umiera. – Co? – szepnął Gavin. – Wybierając twojego brata, wysłałem go na śmierć, dlatego przysiągłem, że spędzę z nim tyle czasu z tych ostatnich siedmiu lat, ile się da. Dazenie, wybrałem jego, żeby umarł, ponieważ to ty byłeś moim ulubieńcem. Zawsze ty. – Kłamiesz. – Pod Gavinem kolana się ugięły i upadł na podłogę. – Miałeś wszystkie silne strony swojej matki i większość moich. Byłeś tym mną, którym sam chciałbym być. – Ignorowałeś mnie. Gardziłeś mną. – Twój brat był niebezpieczny. Potrzebował mnie, jeśli miał mieć szansę stać się moralnym przywódcą albo chociaż przyzwoitym człowiekiem. Tobie zaś pisane było zostać prawym człowiekiem. Błądziłeś, ale zawsze byłeś synem, który ostatecznie postępuje właściwie... gdyby nie pochłonęło cię szaleństwo. Gdybym rozumiał, co zrobi ci czarny luksyn, inaczej bym to wszystko rozegrał. Może ciebie wybrałbym najpierw na Pryzmata i dał ci umrzeć, póki byłeś młody i nieskalany, zanim szaleństwo nam cię odebrało. Postąpiłem najlepiej, jak umiałem, wiedząc tyle co wtedy. – Nienawidzę cię – powiedział Gavin. – Ja cię kochałem, Dazenie. A ty mnie zdradziłeś. Ukrywać swoją tożsamość przede mną?

Przez tyle lat? Każdy dzień był jak nóż przekręcany w ranie, kolejna niewdzięczność na stosie wcześniejszych. Kolejne splunięcie na moje poświęcenie. Miałem jednak rację co do ciebie. Jesteś bezużyteczny, złamany, nic niewart i zużyty, ale przez długi czas byłeś wspaniały. Byłeś najwspanialszym Pryzmatem, jakiego znał świat. – Załatw go. To nasza ostatnia szansa – błagał martwy człowiek. Każdy oddech był dla Gavina jak pożar w płucach. Czarny luksyn był tam, płonął stopiony pod jego opuszkami. Mógł posłużyć się nim teraz. Z pewnością mógł bezpiecznie wykorzystać odrobinę. Nawet jeśli straci cząstkę siebie, to co znaczy utrata kilku wspomnień wobec utraty życia? Andross uniósł latarnię i spojrzał na Gavina, szykując się do wyjścia. – Nadal możesz krzesać czarny luksyn, prawda? – zapytał Andross. – Tak – syknął Gavin. Czerń była tak blisko. – Zabij go! Zabij go!! – wrzeszczał martwy człowiek. – A jednak nie zrobiłeś tego – powiedział Andross. Z pewnością zaraz zaczną się kpiny ze słabości Gavina, jego braku woli. Cała nienawiść, strach i długie lata urazy do ojca popędziły do jego opuszków, ale wyprzedziła je litość. Człowiek, który ma siłę, ale nie ma miłości, jest gorzej niż martwy. Andross Guile pokręcił głową zdumiony. Wypowiedział każde słowo wyraźnie i powoli: – Uwięziony. Umierający. Wściekły. A jednak nie posłużysz się czarnym luksynem. Nawet przeciwko mnie. – To śmierć. Jego albo twoja – powiedział martwy człowiek. – Widzisz? – Andross Guile powiedział to z drobnym, smutnym grymasem, który mógłby być zaczątkiem uśmiechu. – Miałem rację co do ciebie. Latarnia zamknęła się i Gavin pogrążył się w ostatecznych ciemnościach.

Rozdział 66 Zanim Tallach i Kip dotarli do obozu Krwawych Szat, bitwa właściwie się zakończyła. Jednak bitwy nie kończą się tak, jak Kip to kiedyś sobie wyobrażał. Myślał, że bitwy kończą się raz a porządnie. Jest zwycięzca, przegrani uciekają, zwycięska strona okrada trupy z łupów. Rzeczywistość wyglądała inaczej. Bitwa się skończyła. Tego dnia wygrali. Zostało jednak jeszcze mnóstwo zabijania i umierania do załatwienia. Nawet parę bohaterskich czynów. Kip zobaczył żołnierza Krwawych Szat. Jego włócznia wirowała, gdy odpierał tuzin Heroldów Nocy. Trwali w impasie. Czterech ich towarzyszy leżało na ziemi, dwóch nieruchomo, dwóch nadal się wiło. Kip machnął ręką i Ben-hadad podjechał, żeby to załatwić. Uniósł podwójną kuszę własnego projektu. To była przerażająca broń. Łuki wykonano z rzeźbionej kości sharana ru – kości morskiego demona. Pomijając rzadkość, kość morskiego demona była trudnym materiałem, ponieważ wymagała korzystania z woli, a sama wola jest zmienna, więc łuki wykonane tylko z tej kości były wręcz niemożliwie nieprecyzyjne. W łukach, w których ją wykorzystywano, jak na przykład w broni Winsena, stanowiła tylko jeden komponent z wielu, a wolę wykorzystywano tylko do ułatwienia napinana, nie w czasie naciągania cięciwy czy strzelania. Ponadto posługiwanie się kuszą podczas jazdy konnej było zwykle głupim pomysłem, ponieważ napinanie cięciwy wymagało albo użycia lewara kołowego, albo mnóstwa siły i zaparcia się w strzemionach. Lewar był powolny, a zapieranie się w strzemionach dla naciągnięcia cięciwy uniemożliwiało jazdę. Ben-hadad poradził sobie z obiema trudnościami. Podczas napinania kuszy zmiękczał wolą wykonany z kości morskiego demona łuk. Następnie – również za pomocą woli – naprężał łuk do pożądanego stopnia, w czym pomagał mu zaprojektowany w tym celu miernik. Niebieski kolor miernika wskazywał właściwe napięcie. Dzięki temu Ben-hadad mógł wystrzelić dziesięć do piętnastu bełtów na minutę, a uważał, że dzięki ćwiczeniom uzyska jeszcze lepsze wyniki. Winsen krzywił się na taką szybkość, dopóki Ben-hadad nie wycelował w niego z naładowanej kuszy. W okamgnieniu Winsen założył strzałę i napiął łuk, celując w czoło Ben-hadada. Nikt nie chciał mierzyć się na szaleństwo w sporze z Winsenem. Ben-hadad tylko patrzył na niego. Nawet nie mrugnął powieką. Chwila się przeciągała. Ręka Winsena zaczęła drżeć z powodu niemożliwego napięcia. Potem już całe plecy i ramiona mu się trzęsły. Winsen nie był wysoki, ale jego łuk, który teraz opanował po

mistrzowsku, wymagał niewiarygodnej siły przy napinaniu. W końcu Winsen opuścił łuk i z jękiem zwolnił cięciwę. – Pojąłem aluzję – powiedział. – Chyba rzeczywiście są chwile, kiedy kusza może się przydać. A potem wyszczerzył zęby w uśmiechu do Ben-hadada. – Możecie nazywać ją Łaska – powiedział Ben-hadad. – Łaska? – zdziwił się Kip. – A czemu nie Mocarny Napieracz? – Nigdy mi nie odpuścicie, co? – zapytał Ben-hadad. – Nigdy – odpowiedzieli chórem. Tego dnia Ben-hadad udzielił Łaski bohaterskiemu żołnierzowi Krwawych Szat otoczonemu przez zabitych, rannych i niezliczonych przeciwników. Udzielił jej, celując mu w twarz i mówiąc: – Odłóż włócznię, a będziesz żył. Jako niewolnik. Albo zatrzymaj ją i zgiń. Liczę do pięciu. Cztery. Trzy. Dwa. Mężczyzna krzyknął i zaatakował. – Światła nie można... Ciężki bełt Ben-hadada przebił się przez jego zbroję i mężczyzna padł na twarz. Jeden z Heroldów Nocy stojących w kręgu wokół włócznika pobladł jak prześcieradło i złapał się za krocze. Ben-hadad zaklął. – Uznałeś, że to dobry pomysł stanąć dokładnie za atakującym mnie mężczyzną? Na dziewięć piekieł, człowieku! Tamten nie padł na ziemię jak ranny. Zamiast tego podciągnął tunikę, szarpnął za spodnie i ujrzał dziurę. Zaśmiał się niepewnie. – Ogolił mi jaja! Jego przyjaciele ryknęli śmiechem. Ben-hadad tylko pokręcił głową. – Ciesz się, że nie strzeliłem bełtem ogniowym. I zostawił ich, żeby dalej żartowali. Wojna to absurd. Ci ludzie pięć minut temu potracili przyjaciół, a jednak zapomnieli o tym na chwilę – znowu byli drwalami i parobkami, którzy żartują z klejnotów kumpla. I wszędzie wyglądało to podobnie. Ludzie rozgrywali to, co mogło być ostatnią chwilą w ich życiu, jakby to w ogóle nie miało znaczenia. Kobieta przemknęła koło jednego z nieoświeconych wojowników Heroldów pod dowództwem Antoniusa Malargosa. Wojownik był umazany krwią i pędził przez pola ku chaosowi i śmierci. Dyszał żądzą krwi. Kobieta zaskoczyła go, wypadając z namiotu. Czy ciął ją klingą? Jej życie zmieni się lub skończy zależnie od decyzji nie jego głowy, lecz ręki... A może to była decyzja podjęta w sercu wiele miesięcy lub tygodni wcześniej. I odmieni go na zawsze w tym ułamku sekundy. Będzie wiedział, że jest człowiekiem zdolnym zamordować bezbronną kobietę albo człowiekiem, który zawahał się, gdy inni się nie wahali.

Zawahał się i dwie dusze zostały ocalone. Wszędzie indziej działo się to samo. Jakby coś w ludzkim sercu tęskniło za chaosem i ostatecznością, nieważne jak brutalną. Niedobitki armii Krwawych Szat i markietanie zostali zepchnięci nad rzekę i nadal byli spychani, kiedy nadjechał Kip ze swoimi ludźmi. Kiedyś nieskazitelna woda teraz była brązowa i czerwona, splamiona błotem i ludźmi, którzy się w błoto obracali. Brzeg był tak zawalony ciałami, że nie było widać ziemi na obszarze stu kroków. Wielu ludzi nie potrafiło pływać, a prawie nikt nie jest w stanie płynąć w zbroi ważącej połowę ich normalnego ciężaru. Większość z nich zdała sobie z tego sprawę, gdy dotarła na brzeg rzeki. Jednak inni spanikowani napierali, napierali nieustępliwie. Pchali, dźgali, cięli i tratowali. A Heroldowie Nocy opadli na nich bezlitośnie, desperacko pragnąc zemsty na tych wszystkich ludziach, którzy próbowali ich zabić, którzy odebrali im domy, żywy inwentarz, sąsiadów, którzy zabijali, rabowali i plądrowali ich znojne, ale szczęśliwe życie. Armia Kipa dopadła niedobitki, z których większość odrzuciła broń, żeby szybciej uciekać, ale nie znalazła drogi ucieczki. Wszyscy ci mężczyźni... I nie tylko mężczyźni. Tłoczyli się tu także ludzie z obozu: kalecy, chorzy i starzy, handlarze, kupcy, żony, kochanki i ich dzieci oraz wszyscy ci, którzy mieli nadzieję przeżyć na resztkach pozostawionych przez wojsko. Nie sposób darować życia niewinnym i prawie niewinnym ukrytym na końcu tłumu, kiedy wpychasz wszystkich do rzeki, dźgając i tratując tych, którzy stawiają opór. Trudno darować im życie, nawet kiedy się starasz. A Kip nie był pewien, czy jego ludzie się starali. Niektórzy ludzie z obozu – ci nieobciążeni zbrojami i nietrzymający się zachłannie zgromadzonych łupów – uciekną wpław. Jednak wielu już utonęło. Tylko przybycie Kipa i potężny ryk Tallacha sprawiły, że zapadła względna cisza. Wreszcie można było usłyszeć i wypełnić rozkazy oficerów Kipa. Po kilku chwilach na oddech i namysł ocalali poddali się, a ludzie Kipa przestali zabijać. Ocalałych pojmano i uczyniono niewolnikami. Krwawe Szaty i ludzie z ich obozu nie różnili się szczególnie od armii Kipa i wyraz twarzy jego ludzi wyraźnie mówił, że prędzej ich diabli wezmą, niż pozwolą, żeby ktoś z pojmanych wymknął się nocą i siadł później przy ich ogniu, twierdząc, że od początku walczył po ich stronie. Dlatego natychmiast przycięli jeńcom uszy, na miejscu, nad ciałami ich towarzyszy. Kowale później przyżegają rany. Najpierw cięcie. Heroldowie Nocy pozostawią niewolników tutaj, oddadzą albo sprzedadzą mieszkańcom Dúnbheo. W przeciwnym wypadku jeńcy spowolniliby armię Kipa i nie przysłużyliby się jej zbytnio. Z radością szpiegowaliby przeciwko swoim nowym panom. Heroldowie nie zdołają pozbyć się wszystkich. Pojawiły się wyjątki. Zawsze są jakieś wyjątki. Jeden z ludzi Kipa zwrócił się z prośbą. Miał czworo dzieci. Jego żonę zabili poganie. Jego krewni zostali zabici. Potrzebował nowej żony, żeby dalej walczyć, i weźmie niewolnicę, jeśli nie została zbytnio poturbowana.

Nie można było mu odmówić, jeśli Kip nie chciał odciąć się od własnych ludzi. Możesz prosić człowieka, żeby zginął za ciebie, ale kiedy odsłania przed tobą serce, nie możesz odmówić mu tego, co on sam i jego towarzysze uważają za sprawiedliwe. Jak świt prowadzi do dnia, tak jeden wyjątek pociąga za sobą następne. Jedna próba oddania sprawiedliwości dała początek setce wymówek do niesprawiedliwości. Oczywiście inni mężczyźni też potrzebują żon, milordzie! Zakaz gwałtów na pojmanych kobietach doprowadził do powieszenia kilku mężczyzn. Takie kary sprawiły, że ludzie zaczęli unosić brwi i Kip zdał sobie sprawę, że kroczy po grząskim gruncie. Trzeba było wyjaśnić, że powieszono ich nie za gwałt na niewolnicach, ale za złamanie bezpośredniego rozkazu. To miało sensu dla ludzi w obliczu bezsensu wojny. Dowódca może pozwolić sobie tylko na ograniczoną liczbę nonsensownych rozkazów, zanim jego ludzie zwątpią w jego ocenę. Takie zwątpienie to trucizna dla wojska. I tak nawarstwiały się niezamierzone konsekwencje. Kiedy zabroniono gwałtów na niewolnicach, chętniej brano je za żony. Jeden mężczyzna jakimś sposobem uzyskał cztery razy pozwolenie na wzięcie sobie żony-niewolnicy. Nikt nie był pewien, co się stało z pierwszymi trzema. Kip podejrzewał, że je zamordował, ale nie miał dowodu. Kazał wytrzebić mężczyznę i pozbawić rąk, a potem przyciąć mu ucho i sprzedać. Kipa czczono. To go krępowało. To było złoto głupców. Fałsz. To był obraz, który na niego projektowano. Jednak niektóre wizerunki są bardziej pomocne niż inne. Niektórzy nadal dostrzegali jego młody wiek. Kip nie mógł dopuścić, żeby czczono go jak jakieś święte dziecko. Dzieci można zwieść. Ci, którzy byli zbyt ordynarni, żeby zrozumieć, że miłość i posłuszeństwo da się pogodzić, musieli nauczyć się strachu. Dlatego Kip przywrócił starą tradycję Roku Jubilacji. Została już kiedyś wypaczona przez Ilytan, a później przez pozostałe satrapie, ale była to przynajmniej przyjęta zasada, miała swoją historię i ostatecznie wszystko sprowadzało się do tego, czy należycie ją egzekwowano. Skoro już trzeba się targować z ludzką naturą, to warto wywalczyć jak najlepszą możliwą umowę. Rok Jubilacji przychodził raz na siedem lat i wtedy uwalniano niewolników. Znaleźli informację, kiedy ostatnio świętowano ten rok, od którego to czasu tradycja poszła raczej w zapomnienie niż została odrzucona. Dlatego wzięte teraz żony-niewolnice miały zostać uwolnione za pięć lat w Dniu Słońca. Jako wolne kobiety mogły tego dnia rozwieść się ze swoimi mężami. Wszystkie dzieci, które urodzą do tej pory, będą mogły zabrać ze sobą, a mąż będzie musiał oddać żonie jedną dziesiątą rocznych zarobków lub kozę – zależy, co będzie miało większą wartość. – Tylko tyle mogę im zagwarantować? – zapytał wcześniej Tisis. – Podczas wojny, gdy namiętności płoną? – odparła. – To więcej, niż myślałam, że zdołasz wymusić. Jego idealizm oznaczał także, że armia dostała tylko ułamek tego, co mogłaby zyskać ze sprzedaży niewolników. Kontrakt każdego niewolnika zastrzegał, że jego niewola potrwa

tylko pięć lat. Każdy handlarz wykorzystywał ten fakt, żeby obniżyć cenę, chociaż Kip wiedział, że żaden nie zamierzał uwolnić niewolników po pięciu latach. Nie mógł uwolnić niewolników od razu, żeby nie stanęli przeciwko niemu; nie mógł sam ich zatrzymać. Niestety niewolnicy, których sprzeda, pozostaną niewolnikami już na zawsze, chyba że Kip przeżyje, wygra i znajdzie się w tej okolicy za jakieś pięć lat, mając dość siły, żeby wymusić wypełnienie jego woli. Jak do tego doszło, że właśnie ja stałem się handlarzem niewolników? I czemu był takim idealistą, skoro już próbowano Roku Jubilacji i system zawiódł? Nie chodziło tylko o to, że Kip dorastał w Rektonie, gdzie nie trzymano niewolników, a sama idea niewolnictwa nie pasowała do przekonania, że wszyscy ludzie są równi wobec Orholama. Chodziło o coś więcej. Każda niewolnica, na którą patrzył, przypominała mu matkę: osamotniona, odrzucona, zhańbiona, pogardzana, narażona na znęcanie i z tego powodu przyciągająca tych, którzy byli gotowi się znęcać. Widział ją w twarzy każdej niewolnicy. Nie mogłem ci pomóc, matko. Nie mogłem cię uleczyć. Ale może zdołam chociaż trochę uchronić te kobiety przed krzywdą. Tallach parsknął, a Kip zdał sobie sprawę, że nie widział jeszcze Lorcana, chociaż ślady jego przejścia przez obóz Krwawych Szat były doskonale widoczne. Bez wątpienia conn Arthur chciał sprawdzić, czy brat nadal żyje. Kip odprawił Tallacha. Zszedł z Cruxerem na błoto i krew, żeby zająć się dalszą pracą. Zawsze było coś do zrobienia. – Ferkudi – powiedział Kip, widząc dziecko płaczące wśród ciał. Tisis nie dotarła tu jeszcze z uzdrowicielkami. – Rusz dla mnie swoją mózgownicą, dobrze... Dobry Orholamie! Co ci się stało?! – Co? – zdumiał się Ferkudi, kiedy Kip i pozostali Mocarze odwrócili się do niego. Krew spływała mu po potylicy. Dotknął szyi i zobaczył, że palce ma lepkie i czerwone. – Och, myślałem, że tak bardzo się spociłem. Poklepał się po czubku głowy bez większego niepokoju, a potem pochylił ją w stronę Kipa. – Kula mnie drasnęła? Miał nową bruzdę prawie przez cały czubek głowy, krzyżującą się z drugą blizną, kreślącą linię niemal od ucha do ucha. – Słodki Orholamie, człowieku, jak płaski masz czubek głowy? – zapytał Duży Leo. – Teraz bardziej płaski – orzekł Winsen. – Dzięki, że mi powiedzieliście – poskarżył się Ferkudi. – Teraz zaczyna mnie piec. A nie piekło, dopóki nic mi nie powiedzieliście. – Trzeba było nie dotykać brudnymi palcami – powiedział Ben-hadad. – O niczym nie masz pojęcia? – Jakie są szanse, że to nabiło mu trochę rozumu do głowy? – zapytał Winsen. – Ben, weź go za chwilę, żeby ktoś się nim zajął, ale najpierw Ferk, zrób, co do ciebie należy – powiedział Kip.

– Jasne, jasne, auć – mruknął Ferkudi, nadal macając się po głowie. – Ile kosztowałoby jedną wdowę wzięcie do domu i wykarmienie, ehm, dziesiątki sierot? – W jakim wieku? Nastoletni chłopcy jedzą więcej i tak dalej. – Uśrednij to. Weź pod uwagę zakwaterowanie. – Więcej niż dziesięcioro dzieci na dom oznacza, że zmniejszą się koszty na jedno dziecko – zauważył Ferkudi. – Nie chodzi o wydajność. – To w takim razie czy nie lepiej byłoby, żeby na jedną wdowę przypadło jedno albo dwoje dzieci? – No dobra, wydajność też po części wchodzi w grę. – Kip przerwał, kiedy zobaczył, że otwierają się bramy miasta. – A to co? W każdym razie policz to, Ferk. Porozmawiaj z Weredyką i powiedz jej, że nakarmimy te dzieci dzisiaj i będziemy karmić tak długo, aż zmienię zdanie. Będzie narzekać. Ale to przecież dzieci. No dobra, co tam się dzieje przy bramie? Potrzebuję Duchów jeszcze przez pięć minut. I niech ktoś znajdzie mój miecz i włócznię Cruxera. Musieliśmy je odrzucić, żeby odegrać panikę. – Uwielbiam tę włócznię – dodał Cruxer. Najlepiej byłoby, gdyby magowie woli opuścili Ogiery najszybciej jak to możliwe, ale w bramie pojawili się uzbrojeni ludzie. Kip podbiegł do nich. Nie było to najbardziej majestatyczne wejście – jeden nieuzbrojony człowiek pieszo otoczony przez krzesicieli na łosiach i dziwacznych koniach. Siły miasta też nie prezentowały się szczególnie imponująco. Conn jechał na wychudzonym rumaku, który wyglądał na wyczerpanego już tym, że niesie kogoś na grzbiecie. Nikt inny nie jechał konno, ale wszyscy mieli broń i, na ile Kip widział, było ich kilkuset. Ludzie Kipa, mimo że nie otrzymali rozkazów, nie chcieli przepuścić conna i jego ludzi. Całe szczęście, że mieli dość rozumu i czuli się uprawnieni do podejmowania trudnych decyzji. Na widok Ogierów i Mocarzy żołnierze Kipa się cofnęli. Kip stanął przed oddziałami. – Conn Ruarc Hill, zgadza się? – Owszem. A ty kim jesteś? – Serio pytasz? – zapytał Kip. Mężczyzna oblizał usta. Wyglądał na dobrze odżywionego, ale miał worki pod oczami. Jego ludzie byli wygłodzeni. Kip nie osądzał go za to. Głodujący przywódca podejmowałby złe decyzje, więc póki liczby są duże, byłoby to pretensjonalne głodować razem ze swoimi ludźmi. Osądził go jednak za to, że zachował się jak dupek wobec ludzi, którzy stali jeszcze z zakrwawioną bronią i byli rozgorączkowani walką, wobec ludzi, którzy, ni mniej, ni więcej, właśnie go uratowali. – Miło, że przybyłeś nas powitać, ale nie musiałeś ciągnąć ze sobą tych wszystkich ludzi – powiedział Kip.

Jego żołnierze byli dość sprytni, żeby zatrzymać kolumnę, zanim przekroczyła bramę. Jeśli conn Hill zamierzał zaatakować, to będzie miał z tym spory kłopot. – Przyszliśmy pomóc sprzątnąć pogańskie Krwawe Szaty z pola bitwy i zapolować na tych, którzy uciekli. – Nie masz kawalerii – odrzekł Kip. – Żołnierze Krwawych Szat są dobrze odżywieni i mają sporą przewagę nad twoimi ludźmi. Trudno ścigać tych, którzy są od ciebie szybsi. – Może w takim razie moglibyśmy pomóc przy zadaniach blisko muru – odrzekł conn Hill. – Ach, masz na myśli zagarnianie niewolników i plądrowanie obozu. Mizerna nagroda za krew, którą moi ludzie przelali, kiedy wy bezpiecznie siedzieliście za murami. Mężczyzna poczerwieniał. Może jednak nie był takim skończonym dupkiem. – Mamy prawo do łupów – powiedział. – Dużo wycierpieliśmy. Walczyliście z nimi jeden ranek, a my walczyliśmy... – Wracaj do swojego miasta, connie Hillu, i... – To oburzające! Jestem connem najbardziej czczonego miasta w Krwawej Puszczy, a ty kim jesteś? Bękartem z paroma żołnierzami? Żądam... Nie, nie był tylko zdesperowany. Był także dupkiem. – Connie Hillu! Pozwól, że ci przypomnę... – przerwał mu Kip. Gniew Mocarzy dogasał jak ostatnie brzękliwe nuty pieśni bojowej wygranej na lutni. Jednak bezczelność i zuchwałość okazane Kipowi groziły powtórką ulubionego krwawego refrenu. Kip podszedł blisko do mężczyzny i zniżył głos tak, żeby nikt go nie usłyszał. Mężczyzna musiał się pochylić w siodle do pieszego, odsłoniętego Kipa. Kip lubił czasem całkowicie odwracać układ sił. – Pozwól, że ci przypomnę, że istnieje więcej niż jeden sposób wyzwolenia miasta. A potem Kip odwrócił się do niego plecami. Nie obejrzał się, ale nie był też głupcem. Spojrzał Cruxerowi w oczy. Wyczytałby w nich sygnał, gdyby nadchodził cios. Żaden nie padł. Kip odwrócił się i ostrożnie dosiadł jednego z łosi. – Wracaj do swojego miasta! – krzyknął Kip. – Idź porozmawiać ze swoją starszyzną albo wypij solidny haust wody, a potem wróć i spróbuj raz jeszcze. Pomyśl o muchach i occie w opozycji do miodu. A, i jeszcze jedno, connie Hillu. Moja armia ma wiele przymiotów: jest śmiała, niekonwencjonalna, zaciekła, szybka, przerażająca... i, ach, żebym nie zapomniał, zwycięska. Heroldowie Nocy w zasięgu jego głosy ryknęli triumfalnie. – Ale jednym nie jesteśmy z całą pewnością, a to bardzo, bardzo ważne: nie jesteśmy poganami. Conn Hill warknął i szarpnął wściekle wodzami, przez co jego koń omal nie stratował jego własnych ludzi. Reszta wątłego wojska wycofała się razem z nim za mury. – O co chodziło z tym ostatnim? – zapytał Cruxer. – Że nie jesteśmy poganami? – Chromeria przejęła pomysł głosowania na promachosa w czasie kryzysu właśnie od

Dúnbheo, tyle że tutaj nazywa się go connem albo wodzem. Zwykle miastem rządzi Rada Błogosławionych, naprawdę uważają się za błogosławionych, która wyznacza conna tylko do ściśle ograniczonych zadań. Conn Hill został wyznaczony do czasu, kiedy „poganie znikną spod naszych murów”. – Zatem właśnie pozbawiłeś go urzędu. – Och, tego może dokonać tylko Rada Błogosławionych – odpowiedział Kip, szczerząc zęby w uśmiechu. – Jednak przez ciebie rada będzie musiała to zrobić. – Zachował się jak zwykły kutas. – Jest w tobie więcej niż tylko trochę z Androssa Guile, co? Zmieniasz się, Łamacz – powiedział Cruxer. – I to nie tylko na lepsze – odrzekł Kip. – Stary Łamacz nigdy nie zrobiłby sobie z kogoś wroga bez powodu. – Nie bez powodu – powiedział Kip. – Czasem najszybszym sposobem zdobycia przyjaciół jest znalezienie sobie właściwych wrogów. – Nie powiesz mi chyba, że to część większego planu? – odrzekł Cruxer. – Nie większego. I właściwie nie planu. Po prostu dostrzegłem okazję. A on naprawdę zachował się jak... motyla noga. – O, to jest mój stary Łamacz – orzekł z uśmiechem Cruxer. – To potrwa kilka godzin – powiedział Kip. – Postaw ludzi na straży. Duchy, możecie się oddzielić. Mocarze, ze mną. Obawiam się, że mamy niedźwiedzia do pochowania.

Rozdział 67 Żelazna Biel? Co za bzdura. Powinna natychmiast skreślić to z listy. Karris nie śmiała nawet podnieść filiżanki, by Teia nie dostrzegła drżenia jej ręki. Odebranie meldunku dotyczącego zabójstw i gniewu Żelaznej Pięści sprawiło, że stała się bardziej krucha od własnej porcelany. Żelazna Pięść! Żelazna Pięść, który teraz albo nie żył, albo stał się wrogiem. Jedno i drugie było niewypowiedzianie straszne. Brat Żelaznej Pięści, Wibrująca Pięść, jeszcze przed szkoleniem w Czarnej Gwardii zabił raz pięciuset ludzi w jedną noc i zapracował sobie na przydomek Rzeźnika z Aghbalu. A Żelazna Pięść pokonał go w pojedynku. On – wrogiem? Jednak czy Karris mogła żywić nadzieję, że jeden z jej najlepszych przyjaciół zginął podczas zamieszania, jakie wywołała w Parii? Teia zaś, ta młoda kobieta, siedziała ze skrzyżowanymi nogami i prostymi plecami jak dama, z gracją trzymając filiżankę i nie zdradzając najmniejszego zdenerwowania. Karris przysięgłaby, że wcześniej zawsze siadała jak mężczyzna z rozstawionymi szeroko nogami, gotowa rzucić się do działania. Teraz uznała, że odgrywanie damy to kolejna prosta gierka i rozgrywała ją jak kpinę. Kpinę z samej Karris? Czy też była to o wiele bardziej niewinna kpina ze świetnych mebli, świetnej porcelany i owszem, świetnej herbaty? Oczy tej młodej kobiety były straszne. Teia przemieniała się na jej oczach jak drżąca poczwarka i Karris domyślała się, że obie obawiają się tego, co może się wynurzyć z czarnego kokonu. – Możesz być na mnie zła, najszlachetniejsza pani, za to, że nawaliłam – powiedziała Teia. – Bo nawaliłam. Ale nie waż się... Nie waż się!... Wzdragać po tym, co kazałaś mi zrobić. Coś w jej wojowniczym tonie uspokoiło Karris. Wiedziała, jak radzić sobie w pełnych napięcia sytuacjach, z krzyczącymi mężczyznami, z gniewnymi kobietami. Maska znalazła się na swoim miejscu. – Słodzisz? – zapytała, unosząc drobne szczypce z tacy. – Ilytanie za pomocą nadfioletowej siateczki wycinają z jednego dużego kryształu najbardziej fantazyjne kształty dla obrzydliwie bogatych. Ten nazywa się halo. – Dziękuję – powiedziała Teia i nieco skonsternowana podsunęła filiżankę. – Moim zdaniem to wygląda jak pomarszczona dupa. Od pretensjonalnej damy do wulgarności. To był słowny rzut przez biodro. Teia najwyraźniej nie wiedziała, jak zareagować.

– I tak właśnie się czuję każdego dnia, Teia. Cały czas gram o wysoką stawkę. I to nie dlatego, że jestem lekkomyślna, ale ponieważ jesteśmy słabsi, niż ktokolwiek podejrzewa. Zawaliłaś? W porządku. Możliwe, że ja również. – Kto to był? – zapytała Teia. Jakby Karris jej nic nie powiedziała. Dziewczyna była w szoku. – Kapitan straży Tempus poprosił, żeby przydzielić ciebie do tej misji, kiedy powiedziałam, że wolę, żebyś została. Robił wrażenie podenerwowanego, nalegał. – Czyli jest winny. – Teia zaklęła pod nosem. – Lubiłam go. Niech go Orholam oślepi. – Teia, nie wiemy, czy należy do Zakonu. Możliwe, że go szantażowano. Jeśli możemy... Teia, jeśli możemy, okazujemy miłosierdzie. Po raz pierwszy Teia robiła wrażenie naprawdę rozgniewanej. – Kiedy trenowałam z dowódcą Żelazną Pięścią, trenerem Fiskiem i Wibrującą Pięścią, mówili mi, żebym nigdy nie mierzyła z muszkietu, o ile nie jestem gotowa zabić. Ciebie szkolono inaczej, pani? – Bycie gotowym, żeby zabić, nie znaczy, że zabijesz. Wyceluj, ale nie trzymaj palca na spuście, jeżeli nie masz pewności. Proszę cię tylko, żebyś zachowała dyskrecję, to wszystko. To nie było w porządku. Jakby Teia nie była dyskretna. Teia przyjęła tę naganę, nawet jeśli była niesprawiedliwa. Robiła wrażenie zwyczajnie smutnej. – Skoro Tempus zrobił raz to, co kazał mu Zakon, to jak może pani wierzyć, że nie zrobi tego drugi raz w jakiejś krytycznej chwili? Człowiek, który przysiągł cię osłaniać, a chociaż raz zdradzi, jest jak rak w Czarnej Gwardii. Nieważne, złożył śluby czy nie; czy chodzi na tajne spotkania Zakonu, czy nie. Jeśli jest posłuszny Starcowi, jest jednym z nich. Karris pochyliła głowę. Znała kapitana Tempusa dwanaście lat. – Rób, co trzeba. Teia odwróciła się do wyjścia, ale kiedy doszła do drzwi, Karris ją zawołała: – Adrasteio, wszyscy czasem zawodzimy. Młoda zabójczyni z Czarnej Gwardii spojrzała na nią i było to okrutne spojrzenie. – Jedni mniej, inni bardziej.

Rozdział 68 – Byli z jednego miotu – powiedział conn Arthur. Siedział w poczerniałym, błotnistym kręgu na ziemi obok trupa grizzly olbrzymiego, kiedy podszedł Kip. Lorcan był jeszcze większy od Tallacha. Powietrze cuchnęło luksynem, krwią, prochem, spalonym futrem i niedźwiedzim mięsem. Chociaż trupy już odciągnięto, ziemia była błotnista od krwi tych, których Lorcan zabił przed śmiercią. Wyglądało na to, że niedźwiedź odszukał osobistych strażników Amrita Kamala i jego krzesicieli. W pobliżu leżały cztery martwe koloraki, kilku krzesicieli i parę tuzinów wspaniale wyposażonych mężczyzn i koni. Zbieracze Kipa właśnie odzierali ich z dóbr, zachowując przy tym nietypowe dla siebie milczenie. Lorcan nie tylko odwrócił uwagę, czego Kip potrzebował, ale i wybił większość dowództwa i ochrony Lorda Powietrza. Bez niego bitwa inaczej by się potoczyła. A niedźwiedź miał na ciele dowody tego. Krew z dziesiątek niewidocznych ran pozlepiała mu futro, wiele strzał sterczało z ciała, miał ślady oparzeń i odstrzelono mu część szczęki. Nigdzie nie było Tallacha. Conn Arthur odesłał wielkiego niedźwiedzia. Nikt nie chciał widzieć, jak grizzly olbrzymi żeruje na ludziach. Conn siedział sam. Nie było łez na jego policzkach. Wyglądał jak człowiek po wstrząśnieniu mózgu. Kip nic nie powiedział, Mocarze także. Kip dał im znać i przyjaciele się odsunęli, obstawiając teren, sprawdzając zabitych – pole bitwy tuż po potyczce nie było bezpiecznym miejscem. Cruxer został najbliżej, ale tylko na tyle blisko, żeby chronić Kipa, a nie dość, żeby słuchać. Po jakimś czasie conn Arthur odnalazł słowa. – Mój ojciec był wielkim myśliwym. Po naszym urodzeniu matce coś przestawiło się w głowie i była chora, odkąd ją znaliśmy. Zaszła ponownie w ciążę, kiedy mieliśmy z Rónánem po sześć lat. Znowu bliźnięta, znowu chłopcy, znowu identyczni, ale ona nie miała już na to siły. Może po prostu jakoś ją zniszczyliśmy. Chłopcy żyli chwilę, ale ona nie dawała im mleka, a oni mimo wszelkich naszych starań nie chcieli pić mleka krowiego, owczego ani koziego. Ojciec przejechał wiele mil, żeby znaleźć mamkę, ale jej mleka też nie chcieli. Może byli mądrzejsi od nas. Kip nic nie powiedział. – Potem sytuacja się zmieniła. Wyprowadziliśmy się razem z nim z wioski do małej chaty w Ostoi. Pewnego dnia ojciec zabrał Rónána i mnie na polowanie i pozwolił mi strzelić do wspaniałego jelenia. Tylko go zraniłem. Tropiliśmy go aż do gąszczu, w który wszedł mój

ojciec. Zaskoczył wielką niedźwiedzicę. Broniła swoich młodych, a on swoich. Nigdy w życiu nie widziałem podobnej walki. Oboje zmarli od ran i we czwórkę zostaliśmy sierotami. Nikt w wiosce nam nie uwierzył, kiedy powiedzieliśmy, że ojciec znalazł grizzly olbrzymiego, już nie mówiąc o tym, że go zabił. Żadnego nie widziano od stu lat, może dwustu. Myśleli, że kłamiemy, żeby nasz ojciec wyszedł na bohatera. Zabraliśmy niedźwiadki. Co innego mogliśmy zrobić? Rónán i ja mieliśmy wtedy po trzynaście lat. Kiedy nasze moce się obudziły, wydawało się najnaturalniejszą rzeczą pod słońcem, żeby połączyć się z nimi. Kip nie odezwał się słowem. – Musisz zrozumieć. To nadal dzikie zwierzęta. Drapieżniki. Wiedziałem od pierwszego razu, kiedy dotknąłem umysłu Tallacha, że mogę pewnego dnia zrobić niewłaściwy krok, on uzna mnie za zagrożenie i zabije. Bez złośliwości. Nazwanie tego zdradą byłoby jak nazwanie kamienia, o który się potkniesz, złośliwym. A jednak kochaliśmy je, jak kocha się naturę. On też mnie kochał, ale nie zagwarantuję, że nie pożywiłby się moim ciałem, gdyby je znalazł i był głodny. Jak świat, jest bezwzględny, ale nie okrutny. Pochowałem własną matkę i ojca. Większość z nas chowa swoich rodziców, chyba że los jest bardziej okrutny i grzebiemy własne dzieci. Pochowałem swoich młodszych braci. Dzieci urodzone przedwcześnie często umierają. Teraz pochowałem brata i pochowam Lorcana. Nie ma niczego niepowtarzalnego w moim cierpieniu. Tysiące w odległości krzyku przecierpiały gorsze rzeczy. Świat jest bezwzględny. I wtedy Kip wiedział, że go stracił. – Ale ja nie jestem – dodał conn Arthur. – Luíseach, okłamałem cię, a ty mi wybaczyłeś. Zasługujesz na moją wierność, moją służbę, moje życie. Jednak nie mam niczego, co mógłbym ci oddać. Ostatecznie Tallach jest tylko niedźwiedziem, ale widziałem śmierć wszystkich, których kocham, i nie mogę patrzeć, jak on też odejdzie. Nie mogę więcej ryzykować jego życia w walce. Nie... Nie mogę. – Nie będę prosił... – powiedział Kip. – Już cię zdradziłem – przerwał mu conn Arthur. – Właśnie przepędziłem Tallacha. Narzuciłem mu wolę, zmuszając go do odejścia w najgłębszą część lasu, żeby unikał ludzi po kres swoich dni. Kip spochmurniał. Nie pierwszy raz widział, jak człowiek ulega szokowi po walce, ale żeby conn Arthur? Ten ogromny, włochaty, muskularny kolos wydawał się ucieleśnieniem siły. – Connie Ruadhánie Arthurze – powiedział cicho Kip – zwalniam Tallacha ze służby. Dokonał nadzwyczajnych rzeczy, walcząc dla nas, i może odejść. Ostatecznie, jak sam mówisz, nie potrzebuję go. Potrzebuję ciebie. Twoi ludzie potrzebują cię tutaj. Twoi przyjaciele cię potrzebują. Jesteś więcej niż swoją magią. Twoja służba, twoja wiedza, twoja zaciekłość, twoja siła są tu potrzebne i ciebie nie odprawiam. Conn Arthur nie podniósł wzroku i nadal siedział na ziemi. Pokręcił głową. – Jestem skończony. Możesz uznać to za rezygnację, możesz nazwać mnie dezerterem, sam wybierz. Powieś mnie albo odeślij. Zrobiłem swoje. – Wstał i spojrzał na ręce zakrwawione posoką z futra Lorcana. – Przykro mi, że rzucam cień na twoje wielkie

zwycięstwo, mój panie. Masz wiele do zrobienia, wiem. Przyszła twoja żona. Na pewno z nowinami i naglącymi zadaniami. Nie będę osłabiał twojego autorytetu, sprzeciwiając ci się na oczach ludzi. Poczekam na twój werdykt do jutra. Tisis podjechała na drobnym dereszu. Szybko zorientowała się w sytuacji i jej spojrzenie złagodniało, ale zwróciła się do Kipa: – Przepraszam, mój panie, ale brama się otwiera. Krążą wieści o konflikcie między tobą a connem Dúnbheo. To prawda? Twoi ludzie rwą się do walki. Ich najwyraźniej też. Potrzebujemy cię. W tej chwili. Niech to diabli, niech to wszyscy diabli.

Rozdział 69 Młot niebios opadł z trzaskiem błyskawicy, ogniem i wstrząsającym ziemią hukiem. Chwilę przed uderzeniem Gavin obudził się gwałtownie. Złapał raptownie powietrze i przewrócił się na plecy, bo siedział ze skrzyżowanymi nogami. Oddychał głęboko, leżąc w ciemności, rozplątując powoli nogi. – Zjedz zatruty chleb – powiedział martwy człowiek. – To twoja ostatnia nadzieja. Odejdź jak człowiek, zanim poddasz się szaleństwu. – Co mnie obudziło? – zapytał Gavin. – Jeszcze nie tracisz nadziei? Ty? – Martwy człowiek się roześmiał. – Umieraj, Dazenie Guile, i niech ci, których skrzywdziłeś, przeklinają cię po wieczność. Niezłe z ciebie pocieszenie. Gavin szukał po omacku, aż znalazł chleb. Zawsze jakaś cząstka jego osoby była przekonana, że ucieknie. Zawsze mu się udawało. Jak spadający kot zawsze lądował na czterech łapach. Jednak tym razem spadł ze zbyt wielkiej wysokości. Lądowanie na łapach nic nie znaczy, kiedy przez upadek zostaną starte na proszek. Ciężar na piersi go dusił. – Pamiętasz siedem swoich wielkich celów? – zapytał go martwy człowiek. – Aha. – Nie. Serio pytam. Pamiętasz je wszystkie? – Wyznać Karris prawdę na mój temat, o Gavinie i Dazenie, i Strzaskanej Skale. To był pierwszy. Uwolnić wreszcie Garriston, to był drugi. Po tym wszystkim, co się stało przeze mnie z tym miastem. – Nie zdołał go ocalić, ale uratował mieszkańców. To się chyba liczyło. – Mów dalej. – Kilka dotyczyło wojny. Wiedziałem, że znowu wybuchnie. Trzeci dotyczył więc zdobycia lojalnej mi armii. – Oczywiście. Mieszkańcy Garristonu ze starym generałem Corvanem Danavisem na ich czele. Nie wykładałeś tej karty na stół, żeby zagrać nią, kiedy nikt się tego nie będzie spodziewał. Gavin skinął głową. Wyspa Jasnowidzów wydawała się bardzo odległa komuś, kto myśli konwencjonalnie, ale dzięki następnemu celowi nie leżała już zbyt daleko. – Czwarty cel to nauczyć się latać. Przez chwilę mi się udawało, ale nigdy nie zdołałem sprawić, żeby mój kondor mógł przenosić zaopatrzenie i żołnierzy ponad morzem. Mimo tej porażki stworzyłem ślizgacz, który robi to, na czym naprawdę mi zależało: pozwala mi

przerzucać żołnierzy do miejsc, w których nikt nie wyobrażał sobie, że mogą się pojawić. A co ważniejsze mogę porozumiewać się szybciej niż mój wróg. Piątym celem było osłabienie Spektrum i znowu zostanie promachosem. Prawie mi się udało. – A szósty? – Zabić wszystkie koloraki. Wszystkie, na całym świecie. – Dla Sevastiana? – Dla wszystkich. Tak, dla Sevastiana. Ośmiolatka zamordowanego przez niebieskiego. – Ambitny plan dla ślepego człowieka. – Nie, ambitny to był siódmy cel. Martwy człowiek milczał i Gavin także. Wreszcie martwy człowiek powiedział: – A jaki był siódmy cel? – Nie jesteś mną, prawda? – spytał Gavin. – Oczywiście, że nie. A co, myślisz, że rozmawiasz ze sobą? Jeszcze nie zwariowałeś. Jeszcze. – Nie jesteś młodszą wersją mnie, którą przepoiłem tę celę za pomocą woli, by mnie pocieszała. Jesteś czymś innym. Przeciągające się milczenie. – Nie doceniasz dawnego siebie. – Dość już tego. Wiem. Znowu milczenie. – Czym się zdradziłem? – zapytał martwy człowiek. – Kiedy powiedziałeś . „Raka”, to jeszcze mógłbym wydobyć z głębin mojego majaczącego umysłu, ale ? I skłamałeś na temat białego luksynu, ale na razie Gavin nie musiał ujawniać tej karty. – Ech, martwiłem się tym. Zdenerwowałem się. Popełniłem błąd. Miałem nadzieję, że to przegapisz. – Zatem czym jesteś? – Och, Dazenie Guile. Daj spokój. Czy to nie jest twój siódmy cel? Dołączyć do nas? Gavin zadrżał. „Do nas”? Pewnie każde słowo było kłamstwem. Jak na razie każde okazało się kłamstwem. Co to znaczyło? To też była halucynacja? Czy ta rozmowa toczyła się naprawdę? Czy też to już naprawdę było szaleństwo? Dobry Orholamie, w końcu mi odbiło. Spiski i duchy? Co potem? Co możesz zrobić, kiedy nie ufasz własnemu umysłowi? Oderwał kawał chleba. Ubił miękisz, rolując go w dłoni i ugniatając, aż zamienił się w mączny pocisk. Otworzył usta, żeby nonszalancko wstrzelić ten pocisk w usta.

„Poczekaj”, usłyszał cichy głos. Zamknął usta. – Co to było? – zapytał martwy człowiek. – Kto to był? Nie możesz go dotknąć! Nie możesz do niego mówić! To tak nie działa. To wbrew zasadom! Chyba że... Gavin już miał powiedzieć coś na głos, ale cokolwiek to było, zapomniał natychmiast, bo usłyszał dźwięk. Poza celą. Nie! Siedzę tu miesiącami i nic się nie dzieje, a potem dwie niezmiernie ważne rzeczy wydarzają się dokładnie w tej samej chwili? Powietrze zmieniło się i światło wlało się do czarnej celi jak młot uderzający w zdrowe oko Gavina. Zamrugał, zasłaniając się dłonią z trzema palcami przed tym atakiem, a mężczyzna przygasił latarnię. Odstawił ją na podłogę. Grinwoody.

Rozdział 70 – W cyrku, gdzie dorastałem, mieliśmy taki numer – powiedział Duży Leo, kiedy Mocarze szli za Kipem w stronę bramy Dúnbheo. Nie słyszeli, co mówił conn Arthur. Cruxer powiedział im tylko, że conn odchodzi. Nie przyjęli tego dobrze. – Braliśmy najmizerniejszego dzieciaka ze wsi, jakiegoś słabego staruszka albo po prostu dzieciaka rodziców, którym najbardziej chcieliśmy się przypodobać, i wystawialiśmy go przeciwko mojemu ojcu, który był co najmniej moich rozmiarów. Większy nawet. Mieliśmy przygotowane takie zabawne iluzje. Delikwent mierzył się z moim ojcem w różnych zawodach sprawdzających siłę i jakimś cudem zawsze wygrywał. W finale mój ojciec udawał, że jest wściekły, podnosił chuchro, stawiał na jednym końcu huśtawki, takiej podpartej pośrodku deski i miał zamiar skoczyć na drugi koniec, żeby wystrzelić go z areny. Skacze na swój koniec deski... I tylko powoli się unosi, nawet nie dość szybko, żeby wzlecieć w powietrze. Wtedy ojciec patrzy na deskę, jakby coś musiało się w niej popsuć. Podnosi ją, przestawia i widać, że to tylko zwykła, stara belka. Kawał drewna z punktem podparcia. – Powiedz mi, że ta historia wkrótce się kończy – jęknął Winsen. – Te olśniewające cuda cyrku to za dużo dla mego prowincjonalnego umysłu. – Zmierzam do czegoś, w porządku? Trwa to trochę dłużej, niż się spodziewałem, ale... Tisis rzuciła znaczące spojrzenie Kipowi – „Ale nie za długo, dobrze?” – i powiedziała: – Pojadę i spróbuję zyskać na czasie. Strzeliła wodzami i popędziła przodem. – Win ma rację, chcę wreszcie usłyszeć, co się stanie – powiedział Ferkudi. – Co się stanie? Jakby to właśnie się działo? Rodzice Dużego Leo i cały ten przeklęty cyrk zostali zabici – żachnął się Winsen. Jak zwykle wytrawny dyplomata. – To się nie dzieje. To się wydarzyło. – Wielkie dzięki, Najwyższy Lordzie Pedancie – powiedział Ben-hadad. – Nie znamy tej historii, więc nie wiemy, co się stanie. Można to wyrazić, posługując się dowolnym czasem gramatycznym. Tak jakby ta historia rozgrywała się w hipotetycznej baśniowej krainie, gdzie wszystko może się zdarzyć. A my tylko chcemy się dowiedzie, co konkretnie się wydarzy. – Co? W hipotetycznym czym? – zapytał Winsen. – Przecież to prawdziwa historia. Coś, co naprawdę się wydarzyło. I to się już skończyło, już się stało. – Muszę przyznać, Ben-hadad – odezwał się Duży Leo – że ten twój tekst o baśniowej krainie, czy co to tam było, naprawdę zabrzmiał jak wyssany z palca. Ben-hadad uniósł ręce.

– Zatem to prawdziwa historia, na którą składa się wiele odegranych przedstawień z użyciem iluzji, w porządku. To przecież coś całkiem innego. – Owszem – powiedział Winsen. – Właśnie, że nie! – Ben-hadad prawie krzyknął. – To pieprzona opowiastka, która ma coś ilustrować! To nie ma znaczenia, czy wy naprawdę... – Przymknij się, Ben. Właśnie miałem przejść do rzeczy – przerwał mu Duży Leo. Mruknął, gdy mijali płonącą jamę. – Wiem, że już to mówiłem, ale naprawdę nie lubię smrodu palących się ludzi. – A ja sam nie wiem – powiedział Ferkudi. – Jak już włosy się spalą, to właściwie zapach jest całkiem apetyczny. Nie jadłem śniadania. Jestem głodny. Ktoś jeszcze jest głodny? Jeden z ludzi pracujących przy jamie, ze szmatą zawiązaną na twarzy, spojrzał na Ferkudiego wstrząśnięty. – Właśnie tego nie lubię w tym smrodzie – powiedział Duży Leo. – Nie pamiętasz, że już o tym rozmawialiśmy? – Rzeczywiście temat brzmi trochę znajomo. – To już trzeci raz – powiedział Duży Leo. – W każdym razie. Czekajcie. Chciałem to powiedzieć, zanim dojdziemy do muru. Nie, widzą nas. Ach, poczekają. No dobra, więc mój ojciec odstawia huśtawkę. Różnie to potem rozgrywaliśmy, ale zasadniczo porusza nią w dół i w górę, widzi, że to zwykła stara deska, i wreszcie prosi chuchro, żeby wskoczyło na drugi koniec. I oczywiście tak to mieliśmy ustawione, żeby ojciec został wystrzelony nie tylko wysoko w powietrze, ale i przez dach namiotu, prosto do siatki na zewnątrz, o której istnieniu nikt nie wiedział. Przy kilku pierwszych przedstawieniach parę osób naprawdę się popłakało. Myśleli, że ojciec się zabił. Ale w końcu udało nam się zrównoważyć grozę i humor, i ojciec wracał, żeby zebrać oklaski. Świetny numer. Piekielnie niebezpieczny. Aż za łatwo można było nie trafić w siatkę. Matka nienawidziła tego numeru. – Pokręcił głową. – To opowiadanie powinno być krótsze. No dobra, rzecz w tym: CO, U DIABŁA, WŁAŚNIE SIĘ STAŁO?! Kip westchnął. Do diabła, do wszystkich diabłów. Wolałby w tej chwili o tym nie myśleć. – Reakcja wydaje się nieproporcjonalna do sytuacji, nie? Zginął niedźwiedź jego brata. Mnie kiedyś zdechł pies. Byłem smutny. I wiem, że tutejsi ludzie lubią dramatyzować, ale... – Sam nie wiem – odezwał się Ferkudi. – Niedawno zginął mu brat, wojna rozrywa satrapię, więc wydaje... – Litości, tylko nie to – jęknął Cruxer. – Wydaje mi się, że już więcej nie mógł znieść – dokończył Ferkudi. – Łapiecie? Mi-się? Misie? – Rety, Ferk – żachnął się Ben-hadad. – Takie żarty z gościa, który właśnie otworzył przed Kipem duszę, to naprawdę niedźwiedzia przysługa... Pozostali jęknęli. – No dobra, żarty na bok, ale rozumiem was – odezwał się Winsen. – To rzeczywiście wygląda na trochę przesadną reakcję. Kiedy mój kot Bezpuszek zdechł, zacisnąłem zęby i nie dźwigałem... W mordę. Nie wyszło mi, nie? Niedźwie... Ech.

– Teraz naprawdę dobiłeś ten żart. Nie kopie się... – powiedział Duży Leo. – Nie... – zaczął Cruxer. – ...leżącego niedźwiedzia – dokończył Duży Leo. – Ups. – Wy sukinsyny! – zagotował się Kip. Nie wiedzieli. Nie wiedzieli, ale jego krew zalała. – Stulcie pieprzone pyski albo zaraz... Rozmowa rozpadła się jak lód na kałuży w zimny jesienny poranek. Wpadli w błoto pod nim, które miało na imię Kip. Nigdy nie odzywał się do nich w gniewie. Ani razu w ciągu półtora roku, odkąd się poznali, czyli praktycznie całe życie. Zaraz zniszczy ich przyjaźń, a wszystko przez to, że nie panuje nad językiem. Kip Pyskacz. Boże. Do diabła. – Łamacz – odezwał się cicho Cruxer – oni nie mieli na myśli niczego złego. – To nawet nie był niedźwiedź conn Arthura – jęknął Ben-hadad. – Wiem, że jest humorzasty... – Przestań – powiedział Kip, odwracając wzrok. Odwrócił się plecami, ale nie ruszył do bramy. Na razie. – Skończyliście temat. – Nie odwracaj się do nas plecami, dupku – warknął Winsen. – Nie zaczynaj – ostrzegł Winsena Cruxer. – Nie. Robi się ciężko, to sobie żartujemy. Za każdym razem żartujesz sobie z nami. A teraz odstawiasz ważniaka? Odpieprz się. O co ci biega, szefie? – dopytywał się Winsen. – Zapomnijmy o tym – powiedział Kip. – Pewnie. Możemy żartować na temat głowy faceta, którą znaleźliśmy dwieście kroków od jego ciała przy okazji tamtej zasadzki z wozami, ale żarty z jakiegoś pieprzonego niedźwiedzia już nie wchodzą w grę. Pewnie, szefie, możesz też decydować, co jest zabawne. Bo jesteś Powiernikiem Światła. – Nigdy tak nie twierdziłem – odparł Kip. – Tak, jest Powiernikiem – powiedział równocześnie Cruxer. – I jeśli nadal w to wątpisz, to co tu robisz, do diabła? – Smakuje mi tutejsza kuchnia – odpowiedział Winsen. – I mogę zabijać ludzi. Wszyscy poza Kipem zaśmiali się wtedy, chociaż był to wymuszony śmiech. Wszyscy znali Winsena dostatecznie długo, by wiedzieć, że pierwsze zdanie to pewnie żart. W każdym razie powinien – wszelkie przyprawy, jakie wpadały w ręce kucharzom, trzeba było sprzedać, żeby kupić rzeczy naprawdę niezbędne. Drugie zdanie prawdopodobnie nie było żartem i znali go na tyle długo, żeby czuć się z tym nieswojo. Dość długo i nie dość dobrze, bo nie mieli wrażenia, żeby naprawdę coś o nim wiedzieli. Jeśli w Winsenie kryło się coś więcej, a każdy spodziewa się, że w człowieku kryje się coś więcej, to cóż – pozostawało to ukryte. Robił wrażenie niewzruszonego zarówno fizycznymi trudnościami życia na wojnie, jak i moralnymi. – Złych ludzi – sprostował w imieniu Winsena Ferkudi. Pewnie był jedynym, który nie czuł się czasem nieswojo w towarzystwie Winsena. – Hę?

– Możesz zabijać złych ludzi. – To bonus – powiedział Winsen. Wyszczerzył zęby w uśmiechu na widok ich ściągniętych twarzy. – Rety, ludzie, ja naprawdę żartuję. Kip mu nie uwierzył. Winsen stał po ich stronie, ale tak naprawdę miał to w nosie. Lubił podniecenie. Kiedy zaczynali rozmawiać przy ognisku na temat religijnych albo moralnych zagwozdek, to wyraz twarzy Winsena musiał być podobny do tego, jaki Kip podejrzewał u siebie, kiedy Tisis mówiła o materiałach na jej „prawdziwą” suknię ślubną. Kip wątpił, żeby Eirene zafundowała im wielkie wesele. Wątpił, czy pożyją dość długo, więc właściwie nie było nad czym się zastanawiać. – O, w mordę – powiedział Ben-hadad. – To nie był tylko niedźwiedź jego brata, co? – To już nie ma znaczenia – mruknął Kip. – Już jest po wszystkim. – O czym ty mówisz? – zapytał Cruxer. A kiedy Kip ruszył bez słowa, zapytał znowu, ale tym razem Ben-hadada. Oczywiście, że Ben-hadad musiał się domyślić. – Żaden z was nie zastanowił się, jakie to dziwne, że niedźwiedź, któremu nie narzucono woli, zaatakował w idealnej chwili w idealnym miejscu? Co? Po prostu tak dobrze go wyszkolono? – zapytał Ben-hadad. – Właściwie to nie zastanawiałem się nad tym – przyznał Ferkudi. – To nie był Lorcan – powiedział Ben-hadad. – To był Rónán w Lorcanie. – O, psiakrew – zaklął Cruxer. – Na brodę Orholama, strasznie mi przykro – powiedział Duży Leo. – Nie chciałem... – Czekaj – wyrwał się Winsen. – To naprawdę był jego brat? W tym miśku? To jego brat nie zginął, zanim w ogóle się poznaliśmy? – Mówisz o narzuceniu duszy. To... To więcej niż tylko trochę zabronione – odezwał się ostrożnie Cruxer. – Zacząłem dostrzegać, że Chromeria czasem zbyt ostrożnie podchodzi do tej magii, ale nawet Duchy absolutnie kategorycznie zabraniają narzucania duszy. – Tak – powiedział Kip. – A jednak dzisiaj nas uratował. Co go czyni heretykiem i zarazem bohaterem. – Wiedziałeś – zauważył Cruxer. – I dałeś connowi Arthurowi ultimatum – domyślił się Ben-hadad. Wskazał na zniszczenie, jakiego dokonał niedźwiedź. – Oto, co miał zrobić. – Wyświadczyłeś mu przysługę, bo conn Arthur nie potrafił go zabić? – zapytał Ferkudi. Zauważył pełne niedowierzania i oburzone spojrzenia przyjaciół. – Nie, nie! Naprawdę nie zamierzałem żartować, że to niedźwiedzia przysługa! Nie zważając na niego, Cruxer powiedział do Kipa: – Okłamał cię, tak powiedział. Chodziło o to? – Od początku to podejrzewałem. Co miałem zrobić, Crux? Postawić conna Arthura przed sądem zaraz po tym, jak magowie woli do nas dołączyli? – Tak każe ich własne prawo. Ben-hadad się żachnął, a inni sprawiali wrażenie skrępowanych. Oczywiście to byłoby

niewykonalne. Nawet gdyby zorganizowali trybunał, a nie wiadomo, czyby im się udało, bo Duchy ogromnie szanowały conna Arthura. Nawet gdyby uznano go winnym. A jak mogliby, gdyby się nie przyznał? Nawet gdyby wszystko potoczyło się, jak należy, Kip straciłby Duchy. Grupa rozpadłaby się albo odeszła do lasu. A bez nich zwycięstwo nie byłoby możliwe. – Czy pismo mówi: „Czyń sprawiedliwość i kochaj wymierzanie kary”? – zapytał Kip. – Nie, mówi: „Czyń sprawiedliwość i kochaj miłosierdzie” – odpowiedział Ferkudi. – Dzięki, Ferk – powiedział Duży Leo. – On to wie. – A, to było jedno z tych retorycznych... – Aha, jedno z tych. – Prawo istnieje nie bez powodu – upierał się Cruxer, ale słabł. – Za każdym razem, gdy ignorujemy prawo, kończy się to tragedią. – O, jesteśmy na miejscu – oznajmił Kip. Żołnierze Heroldów Nocy, którzy tłoczyli się przed bramą miejską, stali teraz w schludnych szeregach. Wyglądało to bardziej oficjalnie, ale nadal wszyscy trzymali broń na podorędziu. Kiedy energicznie cofali się szereg po szeregu, żeby przepuścić Kipa i Mocarzy, ktoś rozwinął na murze miejskim kilka ogromnych, świątecznych sztandarów i Kip wiedział, że wszystko będzie dobrze. Wszystkie zwierzęta, którym wcześniej narzucono wolę, teraz uwolniono, więc ktoś – bez wątpienia Tisis – wyszukał nadzwyczaj potulnego czarnego ogiera, którego Kip dosiadał, kiedy już musiał jechać konno. Teraz wskoczył w siodło, chociaż niezbyt zgrabnie. Ku ogólnej uciesze Mocarzy nadal był kiepskim jeźdźcem. Ben-hadad jadący obok Kipa zapytał Winsena ukradkiem: – Bezpuszek? Tak nazwałeś swojego kota?! – Co? To świetne imię dla kota – odparł Winsen. – Jeśli kiedykolwiek będę miał lub nie będę miał albo byłbym miał mieć kota, to z pewnością mógłbym albo nie mógłbym go tak nazwać. Gdyby wydarzyło się to w jakiejś hipotetycznej baśniowej krainie, tudzież w prawdziwym świecie. Wiesz, dla zilustrowania tego, co mam na myśli. – Ale z ciebie kutas, Winsen – powiedział Ben-hadad. – Kocham cię, stary. – Raczej bezwłosy kot – odpowiedział Winsen. – Bezwłosy? To są takie? – zdziwił się Duży Leo. – O, pewnie – odrzekł Ben-hadad, którego nagle olśniło. – Bez sierści i puszku. Bezwłosy kot. Czyli nie całkiem hipotetyczny. – Dziwny w dotyku. Jak napletek – dodał Winsen. I właśnie w taki sposób wyrażenie „mizianie bezwłosego kotka” weszło na stałe do słownika Mocarzy.

Rozdział 71 – Andross, ty sukinsynu. – Karris czekała cały tydzień, żeby wypowiedzieć te słowa i nie zdradzić, że od początku wiedziała, co się wydarzyło w Parii. Niestety skreślenie z listy punktu „skląć promachosa” nie okazało się tak satysfakcjonujące, jak miała na to nadzieję. – Tak? – zapytał, jakby po prostu zwróciła się do niego po imieniu. Przyszedł do jej pokoju z dwiema filiżankami. – Kofi? – zapytał, podsuwając delikatną porcelanę. – Myślałam, że współpracujemy – powiedziała. Nie wzięła filiżanki. Uniósł brwi. „Kontynuuj, proszę”, mówiła jego mina. Opuścił rękę z podsuwaną filiżanką. – To nie było samobójstwo. Zabiłeś Nuqabę, prawda? – zapytała. – Tak. Nie spodziewała się, że się przyzna. Sprytny stary szczur. – Ty... Ty dupku! Tyle ślęczeliśmy nad tym ultimatum, a ty ją po prostu zabiłeś? Nie miała nawet czasu zareagować. Nienawidziłam jej, ale jednoczyła Paryjczyków. Mogła ich poprowadzić i przyjść nam z pomocą. To zdrada, Androssie. Zamach na Nuqabę? Oszalałeś? Kiedy tak potrzebujemy Parii i przy tym, jak napięte były stosunki między Chromerią i Nuqabą? Odstawił jej filiżankę na stół. Usiadł na jednym z krzeseł i odprężył się. Wypił łyczek kofi. Kiedy cisza się przeciągała, podniósł wzrok. – Och, przepraszam, myślałem, że to retoryczne pytania. Skończyłaś pomstować? Tak szybko? Przez niego czuła się słaba. Niemądra. Jak dzieciak. O, nie. Uniósł filiżankę do kolejnego łyku, jakby pogrążony w myślach, kiedy błysnęła stopa Karris. Gdyby zastanowiła się, co zamierza zrobić, nie spróbowałaby tego. Jej stopa śmignęła między jego nogami, kopnęła w filiżankę, w tej samej chwili, kiedy przechylił ją do ust. Naczynko wyleciało w powietrze, obryzgując parującą kawą twarz Androssa, włosy i pierś. Andross ryknął oślepiony i poparzony, ale Karris jeszcze się nie zatrzymała. Instynkt zabójcy wpojony jej przez wiele lat walki nauczył ją, żeby natychmiast dobić zranionego wroga. Zrzuciła połowę podeszwy prawego buta i zanim Andross zdążyłby poderwać się z krzesła, stanęła, idealnie utrzymując równowagę na lewej stopie i dociskając ostrze przy prawej do jego szyi. Złapała filiżankę kofi.

Ostrze przy krawędzi buta było cieniutkie. Musiało być małe, żeby dało się je ukryć w podeszwie i żeby nie przeszkadzało chodzić, ale przytknięte do szyi było dostatecznie duże. Andross przysiadł z powrotem, ale w jego oczach nadal płonął gniew. Uniósł jeden upierścieniony palec i odepchnął na bok jej stopę. Z łatwością obróciła się i opuściła nogę, ale pozostała w gotowości do ataku. – To, moja droga, była błędna ocena – powiedział. Zerknął na pustą filiżankę, którą złapała. Miała nadzieję, że Andross jest pod wrażeniem. Miała cholerne szczęście, że ją złapała. Nie mogła jednak się wycofać. – Ja o tym zdecyduję. – Nie miałem na myśli ciebie, tylko siebie. Wzięłaś mnie przez zaskoczenie. To nie zdarza się często. – Rozejrzał się za ściereczką, którą mógłby się wytrzeć, i nie widząc żadnej, ani też niewolnika, który by mu ją podał, zrobił minę, jakby mówił: „Co to znaczy? Znalazłem się wśród barbarzyńców?”. Podniósł drogocenną koronkową poduszeczkę z lekkim wzruszeniem ramion, jakby mówił: „Och, cóż, wśród barbarzyńców zachowuj się jak barbarzyńca”. Otarł twarz i szyję poduszką. Ten spokój był na pokaz. Gniew przez cały czas czaił się w kąciku jego duszy. Można więc uznać to za zwycięstwo. Miał poparzoną skórę na twarzy. Nie wiedziała, jak poważnie. Jednakże nie mogła się wycofać. Poparzona twarz? Zamordował tamtą kobietę. Teia pogrążyła się we własnych oczach z powodu rozkazu tego człowieka. Karris nie mogła go żałować. – A zatem – powiedział – jak ci idzie polowanie na Gavina? Nie, nie, nie. Nie zwiedzie jej tak łatwo. Nie w taki sposób. – Zabiłeś też satrapkę Azmith? – spytała. – Oczywiście, że nie. Ponieważ nie była satrapką, kiedy umarła. – Czy to potwierdzenie? – spytała. Dlaczego miałby przyznać się do morderstwa, którego nie popełnił? – Nie. To była kompletna idiotka. Według moich źródeł dostała ataku, kiedy Nuqaba powiedziała jej, że może poprzeć naszych żądań. Zatem nie wiedział, że Azmith była paryjską mistrzynią szpiegów. Albo – do diabła! – tylko udawał, że nie wie. – Moje źródła sugerują, że dostała ataku serca, ponieważ pozbawiliśmy ją urzędu. Uznałam, że możemy ponosić winę za jej śmierć. – Wyobrażam sobie, że stres związany z pracą dla tej wariatki Haruru miał tu większy wpływ. – Dlaczego ją zabiłeś? Gdyby twój zabójca zawiódł albo został odkryty, naraziłbyś nas na wojnę na dwa fronty. Nie jesteś taki lekkomyślny.

Andross posłał jej kwaśny uśmiech mimo bólu. – Nie znałaś mnie, kiedy byłem młody, zanim porzuciłem krzesanie czerwieni z tego samego powodu co ty. Znowu jej używasz, prawda? Przeklęta jasna skóra. Jej rumieńce były ewidentne, tak samo jak jasne plamy od krzesania czerwieni. Prawda była taka, że krzesała, próbując obudzić jakieś uczucia w sercu dla swojego syna. Jej stosunki z Zymunem miały fatalny początek i mimo upływu wielu miesięcy nadal nie układały się najlepiej. Wciąż wyczuwała, że coś jest z nim nie tak. To na pewno efekt znęcania się nad nim w dzieciństwie. To jej wina. Wychowywał się bez matczynej miłości, porzucony i wykorzystywany przez tych, którzy go przygarnęli. Wszelkie jego niedoskonałości to jej wina. W końcu przyznała się przed sobą, że go zwyczajnie nie lubi. Jaka matka nie lubi własnego syna? Starała się nauczyć żywić dobre emocje w jego obecności, dlatego jadali wspaniałe rzeczy podczas wspólnych kolacji, pili doskonałe wino, ona krzesała czerwień i w miarę swoich możliwości podczerwień – sięgała po wszystko, co pomogłoby stworzyć dobry grunt dla nowej relacji. Ale pozostała niewzruszona jak kamień. Nic nie działało. Na razie. Jednak kiedy pocałował ją w usta na powitanie, wzdrygnęła się z powodu tego niewinnego gestu. Nie mogła go odrzucić. Nie po tym wszystkim, co mu zrobiła. Nie odpowiedziała, a Andross uznał jej milczenie za potwierdzenie. Wziął kofi, którą przyniósł dla niej, i napił się, jakby nic się nie stało. – Naprawdę współpracowaliśmy, najszlachetniejsza pani. Gdyby Nuqaba miała się zgodzić, wydałbym rozkaz, żeby odstąpić od zamachu. Niemal z całą pewnością było to kłamstwo. Teia nie wspomniała, że jej rozkazy mogły zostać odwołane, a nikt z Zakonu nie mógłby dotrzeć z rozkazami na czas, ponieważ Zakon nie dysponuje ślizgaczami. Chyba że Anjali Gates należy do Androssa... Do diabła! Jeszcze jedna osoba, którą musi umieścić w rubryce potencjalnych ludzi Androssa. □ Sprawdzić Anjali Gates. Karris nie mogła zdradzić, że wie, że możliwość odwołania rozkazu to kłamstwo. Na jaja Orholama, nie sposób nie pogubić się w tym wszystkim! – A tak – mówił Andross – mogliśmy pokazać, jaka jesteś twarda i jak niebezpiecznie jest narazić się tobie. Twoje ultimatum doprowadziło Nuqabę do samobójstwa, a to oznaczało, że planowała zdradę. Ponieważ umarła, zanim wystąpiła przeciwko nam, nikt z tych, którzy dołączyliby do niej, nie wystąpił przeciwko nam publicznie. Pomyśl o tym w ten sposób: gdyby sytuacja zaszła za daleko i plemiona nie wiedziałyby, po czyjej stronie stanąć, gdyby poparły Nuqabę, a my dopiero potem byśmy ją zabili, obawiałyby się, że będziemy mieli im za złe ich wybór. Plemiona musiałyby więc stanąć po stronie Białego Króla. A tak nadal mają

możliwość sprzymierzyć się z nami. – Dlaczego miałyby obawiać się mnie, skoro niczego nie zrobiły? Pokazuję, że potrafię wybaczać, kiedy to tylko możliwe. – Ach, ale widzisz, ludzie nie wierzą w to, że inni są lepsi od nich samych. Źli ludzie uważają miłosierdzie za słabość. Bystrzy widzą w niej przemyślność. Święci widzą prawdę, ale niestety niewielu jest świętych wśród tych, których próbujemy przekonać, by do nas dołączyli. – Zadbałeś o to – odparła Karris, ale nie miała podstaw, żeby sprzeczać się tu z Androssem. Otrzymała dossier dotyczące wodzów plemiennych i osobiście znała wszystkich satrapów oraz Kolory. Nie było wśród nich świętych; nawet wśród samych Najwyższych Luksjatów było ich niewielu. – Z powodu tego, co zrobiłeś, dołączą do nas ludzie, których lojalność jest w najlepszym wypadku niewiele warta. Możemy zapraszać do swoich szeregów zdrajców. – Tak to jest przy każdym werbunku. Jesteś gotowa całkiem zrezygnować ze sprzymierzeńców? Widziałem cię na dziedzińcach, jak obserwowałaś trening. – Tak? – Przyśpieszyłaś szkolenie. Ilu krzesicieli zmarło z tego powodu? – Nie wiem – wymamrotała. – Bzdura. – Dwunastu. – Dwunastu nie żyje, żeby ocalić liczbę, której nigdy nie poznasz. Oto nasze zadanie, najszlachetniejsza pani. Płacimy krwią za to, żeby w przyszłości mniej jej przelać, jak mamy nadzieję. Przestań się oglądać. – Kto nam zagwarantuje, że plemiona, które teraz dołączą, odwrócą się od nas podczas bitwy? Andross uśmiechnął się z zadowoleniem. To było zimna kopia szczęśliwego zadowolenia z siebie Gavina, kiedy dokonał czegoś sprytnego. Zachwyt Gavina sprawiał, że człowiek miał ochotę do niego dołączyć, Androssa zwiększał tylko nienawiść do niego. – To dlatego tak wcześnie wykrwawiłem Paryjczyków i Ruthgarczyków w bitwie o Wolibród. Trudno dołączyć do armii, która zabiła twoich synów i braci, nawet jeśli to jest w twoim najlepszym interesie. – Chcesz powiedzieć, że celowo posłałeś ich na śmierć? – Nie oczekiwałem, że dadzą się zmasakrować jak kompletni nieudacznicy, jeśli o to pytasz. Ale owszem, wysłałem ich do walki, o której wiedziałem, że będzie trudna. Paryjczycy w szczególności słyną jako ludzie odpowiedni do takiego zadania. Wiadomo było, że poniesione straty będą kolejną rzeczą, która zatrzyma ich po naszej stronie, jeśli sytuacja źle się ułoży. Wiedziałem, że Nuqaba jest trochę szalona, ale nie sądziłem, że całkiem zwariowała. Możliwe, że nie zdołałaby zmusić swoich ludzi, by dołączyli do Białego Króla. Gdyby jednak spróbowała tego i w efekcie wywołała wojnę domową, to też by nam nie

pomogło, prawda? Nie tym razem. – Miałeś więc powód myśleć, że satrapka Azmith do nas dołączy? – Słabi ludzie tacy jak Azmith nie przewodzą rebeliom. Wycofują się i robią to, co powinni. W najgorszym wypadku ociągałaby się i wystarczyłaby osobista wizyta, twoja albo moja, żeby odzyskać Parię raz na zawsze. Oczywiście Paryjczycy mają ten sam problem, który dotyka wszystkich wojsk podczas przedłużającego się okresu pokoju. – A mianowicie? – Karris nie była pewna, czy już zamknęli problem zamachu, ale Andross prześlizgiwał się z tematu na temat jak węgorz. – Znasz prawdziwy geniusz mojego drugiego syna? – Co? Co miał Dazen do tego wszystkiego? Gavin. Ach, do diabła. Tak, wiedziała całkiem dobrze, że Gavin był genialny, wielkie dzięki. – Dazen był błyskotliwy. Bystrzejszy od Gavina. Dazen miał jednak po matce... – Andross urwał nagle przytłoczony emocjami. On naprawdę ją kochał. I nagle Karris poczuła, że lód nienawiści do tego człowieka drży i rysa pęknięcia przebiega przez jego środek. Jeśli mógł kochać Felię, to znaczy, że potrafi kochać. Chyba że to też była gra. Czy ten człowiek był aż tak nikczemny, że wykorzystałby śmierć własnej żony, by manipulować Karris? Andross odchrząknął. – Miał pewną cechę, ogromnie rzadką cechę u ludzi, którzy są dobrzy praktycznie we wszystkim, co robią: wiedział, w czym nie jest najlepszy, i to mu nie przeszkadzało. Dowodził swoimi ludźmi, walczył w pierwszym szeregu, ale postawił innego człowieka na czele swoich armii. Spotkałaś człowieka, którego wybrał. Nie był kimś, kogo wybrałby ktokolwiek inny. Wtedy Corvan Danavis był ostatnim żyjącym synem podupadłego, niegdyś wielkiego rodu. Karris spotkała Corvana, ale jej wspomnienia dotyczące czasów sprzed Wojny Fałszywego Pryzmata były splamione żalem i samooskarżeniami. – Corvan był molem książkowym. Jeździł na wyprawy z braćmi, ale nigdy nie walczył. Był za młody. Jako najmłodszy z dziesięciu braci nigdy nie marzył o tym, że będzie dowodził, podobnie zresztą jak oni. A potem Danavisowie dali się porwać śmiercionośnej orgii, jaką były Krwawe Wojny. Bracia Corvana próbowali przejść na skróty bagnami, żeby zaskoczyć wroga, zostali pojmani i obdarci ze skóry. O tym Karris nie miała pojęcia. – Wiesz, co się dzieje z krzesicielem, którego obdarto ze skóry? – zapytał Andross. Obrzydzenie Karris musiało odmalować się na jej twarzy. – To samo co z każdym innym człowiekiem. Nieopisany ból, muchy, zakażenia, gorączka, wreszcie powolna, potworna i nieunikniona śmierć. Chyba że wykrzesze dla siebie luksynową skórę. Ówczesne prawo stanowiło, że każdy człowiek, który staje się kolorakiem, zrzeka się praw do majątku rodzinnego. Zatem Grissel Rozłożysty Dąb, tak, starszy brat Brana, obdarł ze skóry wszystkich siedmiu Danavisów, których pojmał. Kiedy jeden w końcu

się złamał i wykrzesał sobie skórę, Grissel zabił wszystkich starszych od niego, a tego jednego zabrał do zaprzyjaźnionego luksjata. Jedną łapówkę później Rozłożysty Dąb zgarnął cztery piąte majątku Danavisów, a Magisterium jedną piątą. – Orholamie, zlituj się – zatrwożyła się Karris. To był brat słodkiego Brana Rozłożystego Dębu? – Wiem. Ja wynegocjowałbym co najmniej połowę – powiedział Andross, ale uśmiechnął się przebiegle. Wiedział, co miała na myśli Karris. – W każdym razie według moich źródeł Corvan nie był właściwie oficerem, kiedy dołączył do Dazena. Walczył dla kilku różnych kompani najemniczych od śmierci braci. Był awanturnikiem, agresywnym pijakiem. Po każdym awansie wyrzucano go z pracy. Kiedy niebezpieczeństwo groziło jego ludziom, nie mógł znieść niekompetencji i nie potrafił trzymać gęby na kłódkę. Natychmiast dołączył do Dazena, ale stara gwardia nie dałaby mu nawet oddziału. Oto problem z wojskowymi w czasie pokoju: większość z nich szkoli się w czasach pokoju i w ten sposób otrzymujemy oficerów, którzy sprawdzają się w czasie pokoju. To przeważnie uśmiechający się pochlebcy. Mężczyźni, którzy mają prezencję, ale nie mają charakteru. Dazen podobno zastał raz Corvana, który ślęczał nad mapami po wyjściu przełożonych. Wypytał go, podejrzewając, że to szpieg. Oczywiście się mylił. Przez kilka miesięcy nie miałem szpiegów w armii Dazena, ponieważ ludzie służyli mu z prawdziwym oddaniem. Dazen był pod takim wrażeniem odpowiedzi Corvana i bystrości, z jaką dostrzegał różne rzeczy, że natychmiast oddał mu dowodzenie. Co za śmiałość! I tak zaczęli dowodzić razem; Dazen wprowadzał Corvana w szczegóły sytuacji, a ten wykazywał się nadnaturalnym talentem strategicznym. Działali jak dłoń w rękawicy. Gdyby zjawił się wcześniej, albo gdyby to nie ze mną się mierzyli, tracąc sojuszników, którzy mogliby do nich dołączyć, być może wygraliby wojnę. Jedyny błąd, na jaki sobie pozwolili, to podjęcie bitwy na wielką skalę pod Strzaskaną Skałą. Oczywiście mówi się, Corvan był wtedy śmiertelnie chory. – To do czegoś zmierza – powiedziała Karris. – Chciałem, żeby Corvan przejął dowodzenie nad paryjskimi wojskami. Właściwie to nad wszystkimi naszymi wojskami. Skoro był gotowy dołączyć do Gavina, chociaż wcześniej walczył przeciwko niemu, to najwyraźniej jest lojalny rodowi Guile’ów. Albo po prostu lubi walczyć. To nie ma dla mnie znaczenia. Mój syn miał rację co do Corvana. Nie będę tak uparty, by tego nie przyznać. – To wszystko jest niezmiernie fascynujące i nie mam nic przeciwko Corvanowi jako dowódcy naszych wojsk, a w każdym razie nie z założenia, ale nie skończyliśmy rozmawiać na temat twojego zamachu na jedną z najważniejszych osób w Siedmiu Satrapiach, który przeprowadziłeś za moimi plecami. – Karris. Moja droga. Tylko umocniłem twoją władzę. Wcześniej ten tytuł „Żelazna Biel” mógł brzmieć żartobliwie. Teraz będą się ciebie bali. – Albo ciebie. Jeszcze bardziej niż dotąd. To była demonstracja mojej siły w takim samym stopniu jak twojej. Oboje podpisaliśmy ultimatum. – To nie jest żadne albo-albo. Mogą bać się nas obojga. Jak Corvana i Dazena. Dłoń

w rękawiczce. – Ja jestem rękawiczką. A ty dłonią. Myślałam, że napisaliśmy ten list razem, żeby pokazać, że tworzymy spójny front, ale tak naprawdę chodziło o to, żeby pojawiło się tam twoje imię. Nie zaprzeczył. – Ludzie potrzebują przypomnienia. Tylko dlatego, że pojawia się ktoś nowy u władzy, nie znaczy, że inni zniknęli. Poza tym odwaliłem całą robotę. A dzielę się chwałą z tobą, a nie odwrotnie. – Jak to załatwiłeś? – zapytała Karris. Nie spodziewała się odpowiedzi, ale to było pytanie, które zadałaby, gdyby o niczym nie wiedziała, co właśnie próbowała odegrać. – Nie powiem ci tego. Jestem promachosem i kroczę przed nami, walcząc tak, jak uznam to za najlepsze. Masz teraz przed sobą różne możliwości, ale wszystkie są proste. Nakrzyczałaś na mnie. Kwestionowałaś mój rozsądek. Upewniłaś się, że wiem, jak wielkie było ryzyko. Dałaś do zrozumienia, że bardzo chciałabyś, by mówił ci o różnych rzeczach, zanim je zrobię... I wylałaś moją kawę. Teraz musisz po prostu zdecydować, czy spróbujesz pozbawić mnie urzędu, czy spróbujesz mnie zabić, czy może powrócimy do delikatnego zadania ratowania satrapii. Ponieważ mój plan zadziałał w takim stopniu, w jaki mogłem to przewidzieć. Jednakże śmierć Azmith postawiła nas w obliczu pewnych trudności. Spojrzał na nią pytająco i czekał, wydawałoby się, że bez odrobiny obawy. Zyskał nad nią przewagę. Znowu. I tak to jest, kiedy masz Androssa Guile za swojego sojusznika. Niech go diabli. – Zatem możemy kontynuować – zapytał – czy zamierzasz kazać Czarnej Gwardii mnie aresztować? Ciekawe, czyby to zrobili. Teoretycznie podlegają Bieli... Chyba że wyznaczono promachosa. Hm. Wiem, co zrobiłby taki służbista jak Żelazna Pięść, chociaż ogromnie by go to bolało, ale może w przypadku dowódcy Fiska zwyciężyłoby osobiste poczucie lojalności. Co miała powiedzieć, żeby nie stracić twarzy? „Nie rób tego nigdy więcej?”. Zrobiłby to znowu w okamgnieniu. – Nie takiej współpracy oczekiwałam. – To jest nas dwoje. Ja wolałbym, żebyś była mi całkowicie posłuszna. Czy to była sugestia uśmiechu? Karris zacisnęła usta. – W takim razie co teraz? Zastanawiała się, które z nich bardziej myliło się co do Parii. Czy wszystko zaprzepaściła, zabijając satrapkę Azmith, czy też ocaliła ich, krzyżując plany Androssa Guile? Informacje wywiadu z Azûlay były fragmentaryczne i w najlepszym wypadku sprzeczne. Możliwe, że kraj znowu rozpadnie się na plemiona. No i Żelazna Pięść. Nie miała żadnych wieści na jego temat. – Oczywiście pierwsze, co musimy zrobić, to wysłać list – powiedział Andross. – Trudność polega na decyzji, co napisać, i uznałem, że do tego przyda się twoje delikatniejsze podejście.

– Co masz na myśli? Do kogo wysyłamy list? Andross znowu uśmiechnął się z wyższością. – Jak to do kogo? Rzecz jasna, do jedynej osoby, która teraz liczy się w Parii. Do króla Żelaznej Pięści. Karris wstydziła się, że jej pierwszą reakcją nie była radość z faktu, że jej stary przyjaciel żyje, że jest wolny i że stoi u władzy. Żelazna Pięść nie przyjął tytułu satrapy. Nie został też Nuqabem. Ogłosił się królem.

Rozdział 72 – Nie mogę się zdecydować, czy się popłaczę, czy zwymiotuję – powiedział Cruxer. – I masz powód – odpowiedziała Tisis. Procesja przez miasto nie wyglądała tak, jak Kip się tego spodziewał. Nie bardzo wiedział, czego oczekiwał; nie fantazjował o tym, że wjedzie jak zdobywca. Kiedy jednak jego armia szła ulicami w kierunku Pałacu Błogosławionych, zobaczył, że miasto jest w straszliwym stanie. Było o wiele gorzej, niż dano im do zrozumienia. To miało sens, uznał Kip. Oblężone miasto ma wszelkie powody ukrywać, jak źle przedstawia się sytuacja. Wychudzeni mężczyźni i kobiety trzymające słabowite dzieci wiwatowali, jakby chcieli entuzjazmem nadrobić brak bardziej konkretnych wyrazów ich wdzięczności. Wyczuwało się też pod tym coś niepokojącego. Niektóre twarze miały taki sam wyraz jak u bitych psów, które kulą się na widok podniesionej ręki. – Boją się nas – powiedział nagle Kip. To właśnie sugerowała Tisis. – Co? – zapytał z niedowierzaniem Cruxer. – Jeśli wpuszczasz obcą armię do miasta, to jak powstrzymasz ją przed robieniem tego, co jej się żywnie spodoba? Kip rozejrzał się z odrazą. Smętne namiastki powitalnych transparentów zwieszały się z otwartych okien i balkonów. Zamiast z opiewanego żywego drewna, z którego miasto słynęło, większość domów wybudowano z białego granitu. Nie brakowało go w okolicy. Jednakże wszędzie widział typowe dla Krwawej Puszczy motywy zdobnicze: od płaskorzeźb przedstawiających złożone zoomorficzne wzory z psów i tygrysich wilków, po bardziej typowe nieskończone węzły, warkocze, plecionki, spirale i sploty oznaczające miłość, męża i żonę, i dzieci, i klan, wieczne życie, związek natury z człowiekiem i ich bogami, życie ponad i życie poniżej, życie i śmierć, i odnowę. Mimo że w swoim czasie była to potężna cywilizacja, nawróciła się prawie bez użycia siły. Nauki Lucidoniusa wydały się sensowne tym ludziom, jakby jego idee wypełniały luki, które ich samych zastanawiały, a zaprzeczały tylko temu, co niepokoiło ich w ich własnych praktykach. Już wtedy czcili cyfrę siedem. Nie tylko dostrzegali ją w kolorach, ale i uporządkowali świat, dzieląc na siedem królestw: człowieka, ssaków, ryb, gadów, ptaków, owadów i roślin. Wielkość miasta przeminęła i została tylko kpina. Umierający z głodu ludzie nie mieli siły sprzątać domów czy ulic, a nawet zadbać o siebie. Rozgrabiono stosy śmieci, ich pozostałości

walały się wszędzie, także na twarzach chodzących szkieletów w szmatach. – Miasto nie było oblężone aż tak długo – powiedział Kip. – Nie powinno być tak źle. Czy to ślady płomieni na murach? Wybuchły tu zamieszki? – Moi szpiedzy jeszcze nie złożyli mi raportu – odpowiedziała Tisis. – Nie wiem, co się stało. Kip obejrzał się na swoją przygaszoną paradę. Ludzie szli umazani krwią, brudni i spoceni, wysmarowani sadzą z pola bitwy, niektórzy kuleli, inni nadal krwawili, bo nie pozwolili, by opatrzono ich rany, żeby nie rozczarować dowódcy albo nie zostawić przyjaciół... I wszyscy maszerowali, by zaimponować komu właściwie? Przymierającemu głodem tłumowi? Władcom miasta? Tym ludziom nie trzeba było imponować. Trzeba było ich nakarmić. – Co my robimy? – zapytał Kip. – Wojskowa parada do serca miasta? Po co? Bo tak to się robi? Żaden z tych ludzi nigdy tego nie robił ani o tym nie słyszał. Są chwile, kiedy pokaz jest potrzebny, ale nie teraz. Wystrzelił flarę w powietrze, żeby wszystkich zatrzymać. Potrzeba chwili, żeby zatrzymała się cała armia i kiedy odpowiedni ludzie zajmowali swoje miejsca, żeby odebrać dalsze rozkazy, Sibéal Siofra powiedziała: – Wiem, co zamierzasz zrobić, i chociaż podziwiam wielkość serca, która to dyktuje, lordzie Guile, to nie jest to dobry pomysł. Pomyśl o kwestiach logistycznych... – Pomyślałem – odrzekł Kip. I nic więcej nie wyjaśnił. – Co on zamierza? – zapytał Ferkudi, starając się szeptać. – Zamierza rozdać nasze jedzenie – wyjaśnił Cruxer. – Nie rozda naszego jedzenia – odrzekł Ben-hadad. – Bo to byłoby idiotyczne. – Rozdam nasze jedzenie – odpowiedział Ferkudiemu Kip. – Kip – zaprotestował Ben-hadad – jeśli rozdasz nasze jedzenie, armia stanie. Koniec kropka. Nigdzie nie pójdziemy, niczego nie zdziałamy, ludzie zaczną odchodzić za kilka dni. Jeśli armia stanie, Krwawe Szaty będą mogły zabić tylu mieszkańców Krwawej Puszczy, ilu zechcą, łącznie ze wszystkimi obywatelami tego miasta. Na dłuższą metę nie wyświadczysz im przysługi... – Rozdać jedzenie! – rozkazał Kip. – Całe. Dowódcy sekcji mają się trzymać początkowego planu, ale niech zaczną już teraz i rozdadzą całe jedzenie, a nie tylko wyznaczoną wcześniej część. Sibéal psioczyła, a Ben-hadad uniósł ciężkie okulary i pomasował nos. – Powiedz mi, że masz plan – powiedział. – Proszę. – Krzesiciele, kawaleria i Mocarze za mną – polecił Kip. – Chcę, żeby ludzie z obozu zaczęli naprawiać i prać ubrania, sprzątać ulice. Wszystko, co trzeba zrobić i da się zrobić w dwa dni, ma zostać zrobione. Plądrowanie i napaści będą karane stryczkiem. Przypomnij, że mają poruszać się w drużynach. Zabicie w samoobronie będzie uważane za morderstwo, jeśli dwaj świadkowie nie potwierdzą, że to była obrona. – Ostatnie, czego Kip potrzebował, to młodych dupków, którzy zraziliby do nich całe miasto.

Oczywiście armia nie rozpierzchła się nagle. Jednak dowódcy zaczęli wykrzykiwać rozkazy, informując swoich ludzi, co mają robić, posłańcy wybiegli z kolumny jak szerszenie z przewróconego gniazda. Kip dał znać i kolumna znowu ruszyła, ale w miarę jak zagłębiali się w miasto, poszczególne sekcje odpadały, każda z wozem z zapasami. Rozdanie czegoś w należyty sposób wymagało mnóstwa pracy. Stopniowo oznaki ubóstwa miasta znikały, aż dotarli do wspaniałej bramy prowadzącej do części miasta zwanej Sanktuarium Błogosławionych. Tutaj nie dało się nie zauważyć śladów ognia po wcześniejszych zamieszkach. Jednakże brama stała otwarta. Tak samo jak w przypadku muru, podobnie słupy, na których zawieszono skrzydła bramy, były drzewami. Nie były to cyprysy, ale atasifusty, chociaż już niestety martwe. Kip nie wiedział, że zachowały się jeszcze jakieś na świecie. Atasifusty były jedynymi znanymi roślinami, które przekształcały światło słoneczne w coś bardzo podobnego do czerwonego luksynu. Tyle że ta substancja była o wiele bardziej stężona od czerwonego luksynu krzesanego przez ludzi. Jeden patyk mógł płonąć przez wiele dni, a i tak płomienie nie zdołałyby go strawić. Użyteczność tych roślin skazała je na zagładę. Rodziny nadal przekazywały sobie pojedyncze gałązki. Kilka wiórów idealnie nadawało się na rozpałkę. Jeden zapalony patyk pomagał rozpalić wilgotne drewno. Potem można było go zgasić, a on sam nie tracił wiele ze swojej masy. Gorsze zastosowanie znalazły te drzewa podczas wojny; ich trociny były prekursorem prochu. Tutaj wzór z węzłów zdobił całą powierzchnię obu drzew. Pokryto go przezroczystym szkliwem, dzięki czemu malował się czernią na białym jak kość drewnie. Ewidentnie wzory podpalano na szczególne okazje. Kipowi było trochę smutno, że jego przybycia nie uznano za taką okazję. Tuzin strażników stał przy bramie, ale żaden nie odezwał się słowem. Samotny jeździec na białym rumaku w ceremonialnej biało-złotej zbroi i z biało-zieloną, trójkątną flagą miasta skinął na nich głową w wilczym hełmie i ruszył przodem, prowadząc do Pałacu Błogosławionych. Tutaj budowle były starsze i zdecydowanie wspanialsze. Żywe drewno tworzyło ramy budynków, między gałęziami niektórych znajdowały się okna wypełnione witrażami przesłoniętymi w dużej mierze przez świeże zielone liście, jednak bez wątpienia jesienią i zimą prezentowały się wspaniale. – Do diabła, jak oni to zrobili? – zachodził w głowę Ben-hadad. – Narzucili wolę drzewom? Jak narzuca się wolę drzewom? Nie rosną dostatecznie szybko. Jakim cudem okna nie popękały, kiedy gałęzie urosły przez rok? Jak utrzymują drzewa przy życiu? To niemożliwe. – To wielka hańba dla rodziny, która pozwoli obumrzeć swojemu rodowemu drzewu – powiedziała Tisis. – A teraz powinniśmy się skupić na bardziej palących kwestiach. – Mianowicie? – zapytał Kip. Zatrzymał się. – Ach. Przed ich oczami pojawiły się szubienice. Dziesięć obszarpanych trupów (niewątpliwie buntownicy) oblepionych szmatami i padlinożernymi ptakami wisiało obok jednego

znajomego człowieka, którego same spodnie wystarczyłyby, żeby buntownicy przeżyli miesiąc. – Powiesili conna Hilla? – zapytał Cruxer. – Dlaczego? – Bo obraził Kipa – odpowiedziała wstrząśnięta Tisis. – Są aż tak zdesperowani. Kipa nagle zalały wyrzuty sumienia, jak wtedy, kiedy nie schował dość dobrze pieniędzy, jego matka je znalazła i wszystko przepiła. A po wytrzeźwieniu zgromiła go, że ją zawiódł. Conn Hill był dupkiem. Kip chciał, żeby conn zszedł mu z oczu. Domyślał się, że Rada Błogosławionych pozbawi go urzędu. Ale żeby zrobić coś takiego? Co Kip narobił? Weszli na wspaniały plac rozmiarów niemalże hipodromu. Wyłożono go brukiem z nieskazitelnie białego granitu, a wokół stały okazałe budynki z zieleni i marmuru w oprawie z żywego różanego drzewa. Najwspanialszy był Pałac Błogosławionych, który wyciągał się u szczytu schodów o trzydziestu stopniach z czerwonego jak wino marmuru, niczym blady, wzdęty dyktator w palankinie. Błogosławieni, wszyscy po siedemdziesiątce, stali u szczytu schodów w półkolu. Najwyraźniej oczekiwano, że Kip zsiądzie z konia i wejdzie po schodach. Podjechał do stopni. Tylko nie spadnij z tego przeklętego konia. Nie spadnij z konia. Koń jednak wszedł spokojnie i dostarczył Kipa na górę, pomiędzy siedmiu zgorszonych staruszków ze świtą. Mocarze zsiedli z koni i ruszyli schodami jak czarna fala. Pokazawszy, że niekoniecznie zamierza robić to, czego od niego oczekują, Kip złagodził wrażenie, zachowując się skromnie. – Witajcie, moi panowie – powiedział z leciutkim uśmieszkiem. – Witaj, lordzie Guile, wybawco Dúnbheo, obrońco Krwawej Puszczy i lojalny synu Siedmiu Satrapii – powiedział nosowo usłużny staruszek z jednego końca półkola. Kip na podstawie opowieści Tisis uznał, że to lord Aodán Appleton. Uznał, że już nie lubi tego nadętego dupka. Pozostali zawtórowali staruszkowi. Kilku nie kryło się z wrogością. Dobrze, tym można ufać. Stali też razem, jak amatorzy, jak bydło tłoczące się razem dla bezpieczeństwa. Zatem to odłam. Po pobycie w Chromerii była to właściwie miła odmiana, że twoi przyjaciele i wrogowie są na tyle uprzejmi, żeby stanąć razem, dzięki czemu od razu wiesz, kto jest kto. Czas zamieszać w garze. Tysiące ludzi gromadziły się na placu i patrzyły, chociaż, rzecz jasna, nie mogły słyszeć tego, co Kip powiedział do zgromadzonych lordów. Z drugiej strony Kip uznał, że po tygodniach i miesiącach oblężenia niemal wszystko było w stanie ich zafascynować. Może nie powinien ich winić, że nawet od niego oczekują rozrywki. Równie dobrze może zacząć, burząc równowagę. – Świetnie, świetnie – powiedział. – Miło widzieć, że jesteście tacy ulegli. – Mój panie, lordzie Guile – odezwał się znowu lord Aodán Appleton. – Chcielibyśmy...

– Nie przepadam za ceremoniami – przerwał mu Kip – więc pomińmy to. Widzę, że powiesiliście tego dupka, ehm, jak mu było... Hilla. Conn Hill, zgadza się? To dla mnie? Spojrzeli po sobie i niektóre z tych spojrzeń wyrażały nienawiść. Nienawistna trójka ze stadka mięczaków to byli lord Ghiolla Dhé Rathcore (pociotek Orei Pullawr), lord Breck Białodąb (kuzyn trzeciego stopnia Karris Białodąb) i lord Cúan Rozłożysty Dąb (wnuk Pryzmata Gracchosa Rozłożystego Dębu i podkuchennej). Kip domyślał się, że byli sojusznikami conna Hilla. Wraz z jego śmiercią stracili większość w Radzie. – Po prostu szanujemy cię tak bardzo, że pragnęliśmy jak najbardziej uprzyjemnić ci czas, jaki tu spędzisz przed ruszeniem na Zieloną Przystań, mój panie – powiedział lord Culin Wierzbowy Konar. Bez przekonania starał się robić wrażenie zasmuconego śmiercią rywala. Na brodę Orholama, naprawdę wylądowałem na zadupiu. Coś takiego uchodzi tutaj za arystokrację? – Doceniam gest – powiedział Kip. – To był łajdak. Nie wiem, czy zdołałbym z nim współpracować. Chcę nagrodzić tego, kto stał za tym pomysłem. Wyobrażam sobie, że conn Hill miał jakieś ziemie i tytuły, które można przekazać komuś godnemu? – Zwykle nie karzemy całej rodziny za błąd jednego czł... – zaczął lord Cúan Rozłożysty Dąb. – Zwykle nie robicie mnóstwa rzeczy. Moim zdaniem dobrą robotę należy nagradzać. Nie zgadasz się ze mną, panie? – My... My wszyscy uznaliśmy, że należy to zrobić – odezwał się po raz pierwszy Cu Comán. Miał białe włosy i był blady jak śmierć, a to skojarzenie pogłębiała jeszcze chuda jak rapier sylwetka. – Cóż, nie zamierzam dzielić ziem, które mają swoją historię i ludzi. Satrapa Wierzbowy Konar i bez tego będzie zły na mnie z powodu wymierzenia tej kary bez jego pozwolenia. On i ja mamy poważniejsze kwestie do omówienia, ale nie mam zamiaru drażnić go tą sprawą. Wiem, że to nie był pomysł nikogo z nich. – Kip wskazał na skupioną trójkę. – Wyglądają na złych i przestraszonych, bez wątpienia to jego przyjaciele. – Może nie powiedziałbym, że aż przyjaciele... – wyrwał się lord Breck. Pozostali spiorunowali go wzrokiem. – To był mój pomysł – odezwał się lord Cu Comán. – Nie przypisuje sobie zasług za coś, za co nie powinien, co? – zapytał Kip lordów Culina i Aodána, jakby to było zabawne. – Chętnie się zgodziliśmy – odrzekł lord Aodán. Lord Cu Comán wywodził się z najmniejszej i najsłabszej rodziny w Radzie Błogosławionych. Niewątpliwie uznał to za wielką szansę na awans. – To nie był wyraz jakichś wewnętrznych przepychanek politycznych, co? – upewnił się Kip. – Naprawdę zrobiliście to dla mnie? – Tak, mój panie – odpowiedział lord Comán. Iskierka wątpliwości zabłysła na jego twarzy, ale było już za późno. – To dar. – Powiesić go – rozkazał Kip.

Te słowa uderzyły w pozostałych jak granat rzucony w twarz, a Mocarze chwycili mężczyznę. – Zirytowanie mnie nie jest przestępstwem karanym przez powieszenie! – ryknął Kip. – Ale morderstwo wręcz przeciwnie! – Co ty... Nie możesz tego zrobić! – protestował lord Cu Comán. – Co ty? Uważasz się za samego Gavina Guile? Jesteś zwykłym dzieciakiem! Nie możesz tego zrobić! Kip przechylił głowę. – Zabawne – powiedział. – To miasto naprawdę musi być szczególne, bo słyszę, jak gada do mnie trup. Duży Leo i Ferkudi zwlekli lorda po schodach. – Stójcie! – krzyczał Comán. – Dobrze! Nie zrobiliśmy tego dla ciebie! Byliśmy skłóceni z Hillami. Colm zhańbił moją siostrę dziesięć lat temu. Zaręczyli się i, i, i! Mógł pogodzić się z nami, ale on tylko... – A ty uznałeś, że wykorzystasz moje przybycie, żeby się zemścić – powiedział Kip. – To była moja jedyna szansa! Hillowie byli silniejsi od nas. Uszłoby im to na sucho! – Prawie jak tobie – odrzekł ze szczytu schodów Kip. Wszyscy zawsze mieli doskonały powód, dla którego prawo nie powinno ich dotyczyć. Po cichu dodał: – Lordzie Appleton, lordzie Wierzbowy Konar. – Tak, mój panie? – zapytali cicho. – Okłamaliście mnie. – Nie odezwaliśmy się słowem! – zaprotestował lord Wierzbowy Konar. – Właśnie. Pozwoliliście, żeby mnie okłamywał, i staliście w milczeniu, mając nadzieję, że przyniesie wam to korzyść. – My... My tak naprawdę... Nie kłamaliśmy? – zaprotestował z wahaniem lord Appleton. – Tak? Niech zgadnę: po prostu trochę bujaliście. Nic nie odpowiedzieli. – To teraz możecie pobujać się z waszym przyjacielem. Niech każdy złapie go za jedną nogę. Spojrzeli po sobie pytająco. – Ruchy – powiedział Kip. – Łapcie go za nogi, żeby szybciej się udusił. Dzięki niemu omal nie staliście się bogatsi i potężniejsi; przynajmniej tyle możecie dla niego zrobić. Niecałą minutę później w absolutnej ciszy zarzucono stryczek na szubienicę i przywiązano sznur do siodła. Z rękami związanymi za plecami lord Cu Comán został podciągnięty do góry za szyję. Wierzgał nogami, dopóki lord Wierzbowy Konar i lord Appleton nie złapali za nie i nie przycisnęli do piersi. Lord Comán próbował im się wyrwać. Jego ciało chciało żyć. Jednak oni trzymali, dokładając swój ciężar do jego własnego, aż w końcu szyja trzasnęła i wyciągnęła się nienaturalnie. Ciemna plama rozkwitła na wysokości krocza Comána i rozlała aż do miejsca, gdzie lordowie go trzymali z zaciśniętymi powiekami, jakby w ogóle nie czuli, że Comán przestał

walczyć. I jakby przez kilka długich sekund nie czuli ciepłej wilgoci. Odsunęli się. Na ich twarzach malowały się odraza i groza. Te odczucia pogłębiły się tylko, gdy spojrzeli na głowę Comána za mocno odchyloną w bok i na jego nieludzko długą szyję. Kip przywołał ich z powrotem. Podeszli boleśnie świadomi obecności zwalistych Mocarzy – Dużego Leo i Ferkudiego. Tłum stał w grobowej ciszy. O dziwo, żadnemu z arystokratów nie przyszło nawet do głowy spróbować wezwać miejskich żołnierzy, żeby stanęli w ich obronie. Nie na wiele to by się zdało, ale ci arystokraci byli ludźmi, którzy nie potrafili nawet wyobrazić sobie utraty przywilejów ani pojąć, na czym te przywileje bazują, więc nie wiedzieli, jak się zachować w obecnej sytuacji. Lordowie stanęli z pozostałymi w kole, trzymając ręce przed sobą. Byli zniesmaczeni tym, czego dotykali i co zrobili, ale nie zamierzali otrzeć dłoni o ubrania. Zatem bogaci ludzie, ale nie aż tak, żeby pobrudzić najlepsze szaty. – Powiem wam teraz, jak sprawy będą wyglądały – odezwał się Kip – a wy zaskoczycie mnie tym, jak szybko zrealizujecie moje życzenia. Rozumiemy się? – Nie czekał na odpowiedź. – Oto pierwsza sprawa. Na rozkaz Kipa każda rodzina Siódemki sprowadziła swojego głównego księgowego lub sekretarza. Kip przygotował czternaście osiodłanych koni. W jego obecności – żeby żaden z lordów nie mógł przekazać swojemu człowiekowi jakiejś tajnej wiadomości – każdy ze sprowadzonych otrzymał rozkaz pojechać do domu pracodawcy lub jego biura i przywieźć wszystkie księgi rachunkowe. Nie ujawnił żadnych więcej szczegółów, a każdemu z wysłanych towarzyszył wykwalifikowany księgowy z obozu Kipa. Nie wiedzieli, czego właściwie Kip szuka, i nie mieli czasu, żeby sfałszować księgi, więc praktycznie nie byli w stanie zaciemnić rzeczywistego obrazu. Zanim księgowi odjechali, Kip ostrzegł: – I jeśli nie wrócicie w ciągu godziny, zostaniecie powieszeni razem ze swoimi lordami. Bez wyjątku. – To niedorzeczne! – oburzył się Culin Wierzbowy Konar. Był dalekim kuzynem satrapy. – Owszem, to niedorzeczne i oburzające, że muszę posuwać się do czegoś takiego – odpowiedział Kip. Odwrócił się gwałtownie do księgowych, którzy zamarli, zastanawiając się, czy rozkaz zostanie odwołany. – Macie godzinę minus jedna minuta – powiedział. – Powinienem obciąć kolejne pięć minut za waszą impertynencję? Pogalopowali we wszystkie strony. – To jest... Ogromnie przykre, lordzie Guile – powiedział lord Złota Róża. To jego debilny syn Dónal przygotował pułapkę na Krwawe Szaty przy Wałach Ziemnych Martis. Zasadzka obróciła się przeciwko niemu i pięć tysięcy jego ludzi zostało zmasakrowanych w błotnistym labiryncie. Był nowy w Radzie Błogosławionych, raptem kilka godzin temu wprowadzono go do niej, żeby zastąpił conna Hilla. Niewątpliwie stał po stronie Wierzbowego Konara, Appletona i Comána, ale nie działał w Radzie na tyle długo, żeby Kip

mógł go o cokolwiek winić. – Za to przepraszam – powiedział Kip – ale tutejsze problemy są znaczne, a wy wyglądacie na ludzi, którzy cenią sobie zdecydowane działania, nieprawdaż? – Ch-chyba tak – odpowiedział niepewnie lord Złota Róża. – Twoi przyjaciele powiesili człowieka kilka godzin temu, żeby wprowadzić ciebie do Rady i odwrócić równowagę sił w mieście. To zdecydowane działanie. – Tak – przyznał lord Złota Róża. – Zgadza się, mój panie. Nie robił wrażenia przestraszonego i Kip przez chwilę zastanawiał się, czy nie powiesił przypadkiem niewłaściwego człowieka. Z drugiej strony Comán przyznał się do morderstwa, a nie można powiesić kogoś tylko dlatego, że jest groźny. Właściwie to można, ale trzeba wtedy pożegnać się z pozorami prawości. – Chcę wiedzieć, gdzie jest całe jedzenie – powiedział Kip. – Jedzenie? – zapytał lord Appleton, jakby jeszcze do niego nie dotarło, że Kip nie jest kretynem. – Rozumiem gromadzenie jedzenia, bo chcesz zadbać o własną rodzinę i domowników w niepewnych czasach. W pewnym momencie ociera się to o korupcję i staje się okrutne wobec sąsiadów, ale rozumiem to. Jednakże kiedy zgromadzisz już dość jedzenia, żeby zniewolić własnych sąsiadów, zmuszać ich do sprzedawania własnych dzieci i własnych ciał za skórkę chleba, o, do tego to już nie mam cierpliwości. – Żadne prawo nie zakazuje bycia na tyle mądrym, żeby kupić jedzenie przed oblężeniem. – Owszem – powiedział Kip – ale śmiem twierdzić, że istnieją prawa zakazujące gromadzenia żywności i wykorzystywania swoich głosów w Radzie, żeby odkupywać je od siebie po nieustannie zawyżanych cenach. Tam, skąd pochodzę, nazywamy to korupcją. – Nie zrobiliśmy niczego niezgodnego z prawem – zastrzegł się lord Culin Wierzbowy Konar. – Zważywszy, że spisaliście prawa obowiązujące w tym mieście i że satrapa Wierzbowy Konar zapewne nie jest w stanie zapewnić nadzoru nawet nad sznurowaniem własnych butów, to może być nawet prawda. Wszystko wyjawią nam wasze księgi. – To prywatne księgi – zastrzegł lord Wierzbowy Konar. To Tisis podsunęła Kipowi pomysł przejrzenia ich ksiąg. Zamierzali to zrobić niezależnie od innych okoliczności. Maszerująca na wroga armia potrzebuje jedzenia i innych zapasów, a arystokraci, których wyzwolą, będą mieli wszelkie powody, żeby zataić część stanu posiadania. To właśnie Ferkudi zdumiał się, słysząc od zwiadowców, w jak rozpaczliwej sytuacji znajduje się miasto. To była zamożna okolica, która miała bardzo, bardzo dużo czasu, żeby przygotować się na przybycie Krwawych Szat. Kip był tylko zaszokowany tym, jak fatalny obrót przybrały sprawy, jak nieczuli stali się ci bogacze na cierpienie własnego ludu. Od początku plan zakładał, że zaskoczą tymi zmianami Błogosławionych, jakby Kip wpadł na niego znienacka. Tylko dzięki temu mieli pewność, że nikt wcześniej ich nie ostrzeże. Chcieli go odbierać jako młodego i impulsywnego? Z radością takiego odegra, ale dorzuci

małą niespodziankę: był młody i impulsywny, a przez to niebezpieczny. – Oto jak to będzie – powiedział. – Oddacie mi całe jedzenie, które zgromadziliście, i połowę pieniędzy. – Ha! – zakrzyknął lord Złota Róża. – Będziesz musiał powiesić nas wszystkich, zanim zgodzimy się na równie oburzające warunki! – Och, oczywiście, że was powieszę, jeśli będzie trzeba – powiedział Kip – ale najpierw dam znać całemu miastu, że zgromadziliście wielkie zapasy jedzenia i pieniędzy w ukrytych pokojach w swoich domach i obecnie nie pilnują ich żadni żołnierze ani strażnicy. – To nieprawda – wycedził lord Appleton. Teraz już wierzył Kipowi. – Nigdy nie narazilibyśmy się na takie ryzyko... – Ale tysiące głodujących, rozgniewanych ludzi nie będą tego wiedzieć, prawda? Tłum rozniesie wasze domy, ukradnie wszystko, co im wpadnie w ręce, a potem pewnie je podpali, kiedy nie znajdzie żywności. Spodziewałbym się, że nikt z rodziny ani służby na terenie domu nie skończy najlepiej. Rodowe drzewa zostaną ścięte na waszych oczach. Potem zostaną wybrane nowe arystokratyczne rodziny. I wreszcie prawdziwy strach zaczął pojawiać się w tych małych, świńskich oczkach. – Nie ważyłbyś się – powiedział lord Wierzbowy Konar. – Jesteś jednym z nas. Nie odwróciłbyś się od równych sobie. – Jednym z was? Jestem jednym z nich – powiedział Kip, wskazując na głodujące hordy – tyle że w ładniejszym ubraniu. Cały sens istnienia waszej klasy polega na tym, żebyście, kiedy w mieście nastaną trudne czasy, karmili głodujących i chronili słabych. W zamian za to w czasach pokoju i obfitości możecie sobie dogadzać. Wy jednak nie dotrzymaliście umowy. Nie dość, że zawiedliście, to wręcz zdradziliście swoich ludzi. Zniszczyliście miasto, wyzyskaliście jego mieszkańców, kiedy najbardziej was potrzebowali. Zatem to... To jest miłosierdzie. Ostatnie miłosierdzie, jakie zamierzam wam okazać. I to ich ostatecznie złamało. Cúan Rozłożysty Dąb i lord Ghiolla Dhé Rathcore wyglądali na szczerze zawstydzonych. Ale to lord Złota Róża, spiskowiec, pierwszy padł na kolana. Nawet tacy mają swoje zastosowanie. Pozostali poszli za jego przykładem. Mimo to Kip parł dalej, bo Andross Guile czegoś go nauczył – mocne pchnięcie najwięcej daje, kiedy człowiek już leci do tyłu. – Oto mój pierwszy dekret – oznajmił. – Nie wstawajcie, dopóki się nie zgodzicie. Każdy, kto stał się niewolnikiem w ciągu ostatnich dziewięćdziesięciu dni, natychmiast odzyska wolność. Ponadto wprowadzamy w życie dawny Kodeks Niewolniczy. Każdy, kto zostanie przyłapany na braniu sobie niewolników albo przycinaniu dziecku ucha, otrzyma karę śmierci. Rodziny nie zostaną rozdzielone. Dzieci, które urodzą się rodzicom-niewolnikom, będę wolne i będą miały prawo do indemnizacji, kiedy osiągną pełnoletność. Jeśli nie możecie przedstawić dokumentów potwierdzających prawa do obecnie posiadanych niewolników, to zostaną wyzwoleni. Koniec kropka. Co do tych, którzy pozostaną w niewoli mimo powyższych zastrzeżeń, ich dokumenty zostaną skorygowane, by siódmego roku, w Rok Jubilacji, uzyskali wolność. Ten rok wypadnie za pięć lat, na wypadek gdybyście

zapomnieli. Mnóstwo czasu, żeby przyzwyczaić się do nowej rzeczywistości. Kopie nowych kontraktów zostaną podpisane i poświadczone przez sędziego i luksjata, po czym zostaną zarchiwizowane tutaj i w Chromerii. Lord Złota Róża, nadal wpatrując się w ziemię, szepnął: – Jesteś szaleńcem? – Idealistą. Bliski kuzyn szaleńcy. – Moglibyśmy się sprzeciwić – powiedział lord Złota Róża. – Może nie wygralibyśmy, ale nieodwracalnie splamilibyśmy twój wizerunek. Luíseach powinien być siłą, która jednoczy. – Nigdy nie rościłem sobie prawa do tego tytułu – odpowiedział Kip. – Jestem po prostu człowiekiem, który próbuje chronić swoich ludzi... Jednak inni przypisali mi to imię i wyobrażam sobie ich gniew, gdybyście spróbowali je splamić. Cisza się przeciągała. A potem jak chwast, który za długo leży na bezlitosnym słońcu, mężczyzna skurczył się i zwiądł. – Mój panie – powiedział lord Złota Róża i wyciągnął rękę, żeby potulnie dotknąć stopy Kipa. I tak po prostu Kip zdobył miasto, a jego armia jedzenie.

Rozdział 73 – Miałem nadzieję odnaleźć cię w lepszym stanie – powiedział mężczyzna. – Grinwoody? – zapytał z niedowierzaniem Gavin. – To ty? Mój ojciec cię przysłał? Coś mu się stało? Tylko to Gavinowi przyszło do głowy: ojciec zmienił zdanie i przysłał starego niewolnika, żeby powstrzymać syna przed zjedzeniem trucizny. – Możesz wstać, ale ani kroku do przodu. – Grinwoody, skończ z tymi bzdurami. – Zabiję cię, jeśli ruszysz się w moją stronę, a byłoby to potwornie kłopotliwe dla nas obu. – Co takiego? Grinwoody przesunął koszyk po podłodze. W środku leżały cienkie plastry szynki i chleba, oliwki oraz bukłak wina. Gavin rzucił się na jedzenie jak dzikie zwierzę. Po kilku minutach raju, kiedy Gavin próbował opanować pokusę obżarstwa i przeważnie przegrywał, Grinwoody powiedział: – Okazuje się, że potrzebuję kogoś o twoich specyficznych talentach, Gavinie Guile. Czy raczej powinienem powiedzieć: Dazenie? Wstrząs wywołany dźwiękiem prawdziwego imienia na ustach kogoś, kto nie może znać prawdy, powinien już dawno osłabnąć, ale Gavinowi nadal zaciskało się serce. Niektóre sekrety sięgają swoimi pazurami tak głęboko, że szok związany z ich ujawnieniem wyrywa pazury z ciała i na zawsze zostawia blizny. – Powinienem porozmawiać kiedyś z tobą – powiedział Grinwoody – na temat udawania kogoś, kim się nie jest. O długich latach udawania. Nikt z nas nie jest tym, kogo udaje. Jednak ty i ja... My posunęliśmy się w tym dalej, niż nawet nieliczni zdołaliby to sobie wyobrazić, prawda? Jednak oszustwo zmienia, nieprawdaż? Zastanawiam się, jak zmieniło ciebie, Dazenie. – Wobec tego kim ty jesteś? – zapytał Gavin. Oliwki. Dobry Orholamie, prawie zapomniał, jak cudowna może być oliwka. Nie dało się jeść i myśleć jednocześnie. O czym, u diabła, mówił Grinwoody? – Przyszedłem z propozycją dla ciebie, Gavinie Guile. Zakładam, że wolałbyś, żebym tak się do ciebie zwracał. Tak jest o wiele łatwiej, prawda? Niestety, jeśli się nie zgodzisz, będę musiał cię zabić. Naprawdę wolałbym dać ci prawdziwy wybór, ale może śmierć była drogą, którą i tak zamierzałeś wybrać, hm? – Wskazał na rękę Gavina i wydrążony chleb na podłodze.

– Grożenie śmiercią! – powiedział Gavin. – Jakie to oryginalne. – Pamiętasz to? – zapytał Grinwoody. Ostrożnie, żeby nie dotknąć nim swojej skóry, niewolnik pokazał mały klejnot z żywego czarnego luksynu, ledwie widoczny na tle mroku i w półmroku celi. Zawieszono go na rzemykach, trochę innych niż obróżka, na której był umocowany, kiedy znalazł go Gavin. Kolejne uderzenie strachu. – To czarny klejnot, który wydobyłem z niebieskiej mary, prawda? – zapytał spokojnie Gavin. – Załóż go. Gavin oczywiście tego nie zrobił. – Co to jest? – Biały Król nauczył się nieco panować nad czarnym luksynem, Gavinie. A my nauczyliśmy się od niego. Mówi, że potrafi kontrolować czarny luksyn na całym świecie. Może nawet w to wierzyć, ale to kłamstwo. Nauczył się narzucać wolą proste rozkazy czarnemu luksynowi, a my nauczyliśmy się tego od niego. Dlatego, jeśli go założysz, luksyn zabije cię, gdy go spróbujesz zdjąć. Albo jeśli wypowiesz moje imię, podejmiesz działania mające na celu wydanie mnie, albo jeśli ja wypowiem słowo lub uruchomię luksyn na jeden z innych licznych sposobów, o których nie zamierzam ci nawet mówić. Za każdym razem klejnot cię zabije. To moja gwarancja twojego posłuszeństwa, tego, że dopełnisz umowy, którą zamierzam ci zaproponować. – Kim jesteś? – zapytał Gavin. – Kiedy uzyskałem pełnoletność, moi ludzie nazwali mnie Amalu Anazâr, Śmiały Buntownik wśród Cieni, Mroczny Zuchwalec. Większość zna mnie jako Starca z Pustyni. Gavin omal nie parsknął śmiechem. – Nie takiej reakcji się spodziewałem – powiedział Grinwoody. – Ale z drugiej strony spędziłeś tu na dole sporo czasu, prawda? Nie zapytał, co go śmieszy, i bardzo dobrze. Gavin nie odpowiedziałby. Obaj, on i jego ojciec, nieświadomie pozwolili zbliżyć się do siebie szpiegom tak bardzo, jak to tylko możliwe. Ojciec dopuścił do siebie starego, zwiędłego mężczyznę, on zaś młodą i piękną dziewczynę. Oboje byli niewolnikami i byli jak jasne i ciemne odzwierciedlenie drugiego, oboje szpiegowali Guile’ów, ojca i syna. Szpiedzy działający w miejscach, w których nikt inny nie poważyłby się szpiegować, służyli cicho, dobrze, zdradziecko. Obaj Guile’owie byli ślepi wobec tych, którzy stali najbliżej nich. Może jednak to nie było wcale zabawne. Może to nie był zbieg okoliczności. Jaki ojciec, taki syn. Tyle że Gavina chroniła Biel i jego matka. Wybrały dobrego zdrajcę, w każdym rozumieniu tego słowa. To, że Marissia pewnie zginęła, a ten nikczemnik nadal żył, smakowało goryczą w jego ustach. – Zatem, Starcze, czego chcesz? – Kieruję zabójcami, Gavinie Guile. Jak myślisz, czego chcę?

– Ha. Ty. Nadal z trudem ogarniam... Kogo chcesz, żebym zabił? – zapytał Gavin. Kogo w świecie musiał zabić akurat wykończony były Pryzmat? – W zamian za swoją wolność i życie musisz udać się na Pienistą Rafę, wspiąć się na Wieżę Niebios i zabić Orholama. Och, dajże spokój, myślałem, że w tej celi to ja mam być tym szalonym. – Słucham? – Gavin napił się wina. Orholam jeden wie, kiedy jeszcze będzie miał szansę się napić. – Znam twój siódmy cel, Dazenie. Może to ci pozwoli go zrealizować. To mało prawdopodobne, ale niewykluczone. – Oszalałeś? To niemożliwe. Nic z tego nie jest możliwe. To legendy i idiotyzmy. – A jednak irytujesz się, bo znam twój siódmy cel. Gavin prychnął. – Nigdy nie wypowiedziałem go na głos. Nigdy go nie zapisałem. Prawie o nim nie myślałem. – To niemożliwe dla ciebie, żebyś o nim nie myślał. Wielcy ludzie marzą o zostaniu promachosem. Wielcy krzesiciele o zostaniu Pryzmatem. A o czym marzy największy promachos i Pryzmat wszech czasów? – Nawet gdyby to była prawda, to niemożliwe. – Mało prawdopodobne. Jednak ja wierzę w sens stawiania na to, co mało prawdopodobne, i trzymania się tego do końca. Zaaranżowałem wszystko, żeby dać ci tę szansę. I oczywiście, jeśli wybierzesz śmierć, cała moja praca pójdzie na marne. – A jak mam niby zabić Orholama? Bardzo ostrymi słowami? Ostrzem mojej niewiary? Trucizną hipokryzji Pryzmata? – Załóż to. – Grinwoody podsunął klejnot Gavinowi. – Albo umrzyj. W tej chwili. Stary Gavin wykorzystałby szansę i zaatakował, póki niewolnik-król ma zajętą jedną rękę. Niestety brakowało mu sił, miał okaleczoną jedną rękę i widział ruchy starca. Mimo wieku Grinwoody był mistrzem walk, a Gavin ledwie był w stanie się poruszyć. Gorzej, z powodu ciężkiego jedzenia w żołądku, pewnie by zwymiotował. Wziął klejnot. Na pierwszy rzut oka wydawało się, że klejnot oprawiono inaczej, żeby dało się go nosić niżej na szyi niż obróżkę. Mylił się. Rzemyków było za dużo i były za krótkie. Błyszczący klejnot osadzono pośrodku przepaski na oko. Wyglądał jak prawdziwe oko ciemności. – Pozwoliłem sobie zmienić nieco pierwotny projekt – powiedział Grinwoody. – Nadal cię zabije, gdybyś spróbował go zdjąć. Podczas kąpieli możesz trzymać go w ręce. Zadbaj tylko, żeby zawsze dotykał twojej skóry. Gavin założył klejnot. Docisnął się do jego lewej powieki dostatecznie mocno, żeby skóra dotknęła otworu źrenicy pozbawionej soczewki. Dreszcz przeszedł Gavinowi po kręgosłupie i nie był pewien, czy to było do końca naturalne doznanie. Demoniczna radość triumfalnej miny Grinwoody’ego sprawiała, że miał ochotę uderzyć go w twarz.

– Dobrze wygląda na tobie. Chodź za mną – powiedział starzec. Odwrócił się plecami do Gavina, całkowicie lekceważąc kogoś, kto kiedyś był najbardziej niebezpiecznym człowiekiem na świecie. – Guile – powiedział martwy człowiek. Teraz jednak nie mówił głosem Gavina, tylko prawdopodobnie był to jego naturalny gardłowy pomruk. – Zabierz mnie. Tylko ja mogę cię ocalić. Dotknij czarnym kamieniem w przepasce do ściany, a uczynię cię prawdziwym cesarzem tego świata. Gavin mógłby przysiąc, że widzi w czerni na czerni parę nienawistnych, błyszczących oczu. Uśmiechnął się do ciemności. – Za jakiego raka mnie masz? Spodziewając się, że w każdej chwili pazury mogą wbić się w jego głowę i wciągnąć go z powrotem do piekła, wyszedł powoli z celi. Kolejny krok. Jeszcze jeden. – Tędy – powiedział Grinwoody, kiedy już zamknął za sobą drzwi do czarnej celi. – Istnieje... Istnieje stary przesąd wśród Braxian, według którego coś straszliwego znajduje się pod Chromerią. Dlatego nie można zabrać stamtąd niczego, bo inaczej zakończy się to kataklizmem. Andross zawsze starannie rozbierał się i mył przed wyjściem stąd. Dołożyłem też środek wymiotny do jedzenia. Na wszelki wypadek. Pewne stare zwyczaje i stare lęki kryją w sobie mądrość. – Co? – zapytał Gavin, ale już czuł w żołądku odpowiedź. Orholamie, zlituj się, co ten człowiek sobie wyobrażał – że Gavin połknął kamień? Grinwoody zatrzymał się w małej salce. Już zdejmował ubrania i mył się. Wskazał miskę. Gavin podszedł do niej chwiejnie i zaczął wymiotować. Ale chyba nie tylko z powodu środka wymiotnego. – Nie mogę ryzykować, że coś połknąłeś – wyjaśnił Grinwoody. – Muszę teraz gdzieś pójść. Wrócę z ubraniami i prawdziwym jedzeniem. Nie zapomnij: jeśli czegoś spróbujesz, choćby krzykniesz, czarny kryształ wbije ci się prosto w czaszkę. Gavin był zbyt zajęty wymiotowaniem, żeby myśleć o ucieczce.

Rozdział 74 – Twoja pani czeka w komnacie dla nowożeńców, mój panie – powiedział Cruxer. To chyba nie były słowa, które powinny budzić lęk. Kip odetchnął głęboko. On i Cruxer byli praktycznie sami w komnacie Rady, którą przeznaczono na salę narad wojennych. Było już późno. Towarzyszył im tylko Duży Leo, ale stał pod ścianą i czytał książkę. Pierwszej nocy w Dúnbheo Błogosławieni pogrążyli się w takim chaosie, że zapomnieli przygotować komnatę dla Kipa. Możliwe też, że celowo zrobili mu afront. Kip i Tisis pracowali do tak późna, że po prostu zajęli pierwszy z brzegu dogodny do obrony pokój i zasnęli. Kip nie przejął się tym w ogóle, ale wiedział, że inni przeciwnie. Uznają przełknięcie tej zniewagi za przejaw jego słabości albo barbarzyństwa. Dlatego rzucił mimochodem uwagę, że to dziwne, że ludzie słynący z gościnności dopuścili się podobnego niedopatrzenia. Tisis pomogła mu, zastanawiając się na głos, czy może gościnność to cnota obowiązująca tylko na terenach wiejskich. Służba pałacowa była zażenowana. Wieśniacy ich zdeklasowali? To nie może być! Zrzucono winę na dogodnie martwego lorda Comána, a służba była niemal do bólu skrupulatna. Dzisiaj przygotowano pokój, który nie tylko był po prostu najwspanialszy w mieście, ale też stanowił wręcz skarb kulturowy. – Łamacz? – zapytał Cruxer. Kip wpatrywał się w mapę. – Ach, racja. Czekam tylko na ostatni raport. – On odszedł – powiedział Cruxer. – Nie skreślasz go, uznając ten fakt. Nie mógł tego znieść. Śmierć to nie jedyny powód, dla którego tracimy ludzi podczas wojny. Mimo swojej obietnicy conn Arthur odszedł natychmiast, wymknął się, kiedy pozostali Heroldowie Nocy maszerowali do miasta. Nikt go od tej pory nie widział ani o nim nie słyszał. – Nie chodzi tylko o niego – odpowiedział Kip. – Sibéal też przepadła. – Przepadła? Nie zostawiła wiadomości? – Ani słowa. Nie wiem, czy poszła za connem Arthurem, czy właśnie patrzę na początek dezercji Duchów. – To niemożliwe – odpowiedział Cruxer. – Jaki mieliby powód? – Może myślą, że jeśli uratujemy Zieloną Przystań, znowu znajdą się pod pantoflem Chromerii i to będzie ich koniec. Nie wiem.

– Nie. Nie dojdzie do tego – orzekł z całkowitym przekonaniem Cruxer. Kip kochał go za to. – I nie musisz martwić się tym tej nocy. Czasem trzeba poruszyć niebo i ziemię, a czasem po prostu człowiek idzie do łóżka i pozwala, żeby żona go uszczęśliwiła. I to bardzo, jeśli dobrze odczytuję błysk w jej oku. – Głąb jesteś, że każesz jej czekać – odezwał się po raz pierwszy od wielu godzin stojący w kącie Duży Leo. Kip się nie poruszył. Ta przeklęta mapa. – Są jeszcze jakieś inne problemy? – zapytał Cruxer na tyle cicho, żeby Duży Leo nie usłyszał. – Znaczy między wami dwojgiem? Kip spojrzał mu w oczy i kusiło go, żeby wszystko wyznać, ale jak Cruxer mógłby zrozumieć? Poza tym to nie jego sprawa, prawda? – Skąd, jest... Jest w porządku. Świetnie. Cruxer natychmiast dostrzegł kłamstwo. Kip to widział. Ale chyba natychmiast mu je wybaczył. Są rzeczy, których mężczyzna po prostu nie chce mówić o swoim małżeństwie. – Cóż, nawet jeśli pojawiają się pewne, ehm, trudności, to nie robiła wrażenia, jakby dziś wieczór była w nastroju do kłótni. – Dzięki – powiedział Kip. – Serio mówię, dzięki. Że przymknąłeś oko na moje kłamstwo. To niegodne mnie. – Skąd, jest we wręcz w przeciwnym nastroju – odezwał się z kąta Duży Leo. Najwidoczniej nie rozmawiali dostatecznie cicho. Ta przeklęta mapa. Tisis pracowała z uchodźcami z całej Krwawej Puszczy przez cały dzień, żeby zebrać więcej informacji o ruchach Białego Króla. Kip przewinął ją i patrzył, jak światełka ponownie rozbłyskują, sygnalizując wszystkie ruchy od Wolibrodu, a nawet wcześniejszego okresu, do chwili obecnej. Coś mu umykało. – Nie dziękuj mi, tylko już idź – powiedział wesoło Cruxer. Kip nie zareagował. Sięgnął do torby po włócznię sznurową i spróbował pomyśleć. Stanął w żółtym świetle ze specjalnej latarni. Kłopot w tym, że prawie ją skończył. Musiał tylko wykonać grot, a nie był pewien, czy luksyn najlepiej się do tego nada. Zastanawiał się wcześniej, czy nie dołożyć frędzla do grotu, żeby rozpraszał uwagę przeciwnika, albo czy nie wypełnić go może niedoskonałą słoneczną wodą, żeby lśniła i jarzyła się przy ruchu, ale nie mógł się zdecydować. – Dwie rzeczy – odezwał się Cruxer. Kip spojrzał na przyjaciela. Cruxer wyjął z torby czarny grot. Nie, grot nie był po prostu czarny, ale wykonany z piekliszcza. Wręczył go Kipowi. Oprawka z poczerniałej stali zdobiła podstawę zaśniedziałego grotu w kształcie liścia. Kip przyjrzał mu się, a potem końcówce włóczni sznurowej. Idealnie do siebie pasowały. – Chcesz to wyjaśnić? – zapytał Kip. – Piekliszcze jest z tutejszego skarbca.

Nie o to Kip pytał, a Cruxer to wiedział. – Ben-hadad to zrobił? – Wszyscy uważaliśmy, że najwyższy czas, żebyś skończył to cholerstwo – odezwał się Duży Leo, nadal nie podnosząc wzroku znad książki. – O czym wy mówicie? – zdziwił się Kip. – Mogę mówić szczerze, mój panie? – zapytał Cruxer. – Pewnie. – Mam na myśli: naprawdę szczerze. – Gadaj. Przecież Kip w życiu by się nie obraził. – Myślę, że dobry przyjaciel tylko raz może powiedzieć komuś, że jest dupkiem. A jeśli ma rację, to dostaje jeszcze jedną szansę. – To doskonały wstęp do tego, co zamierzasz mi powiedzieć, cokolwiek to będzie – odrzekł Kip. – Po prostu tolerujesz tę niesamowitą kobietę, która czeka w pokoju na końcu tego korytarza, bo masz nadzieję, że pewnego dnia wymienisz ją na Teię? Zachowaj się jak prawdziwy mężczyzna i zdecyduj się na coś. Wiesz, że wszyscy kochamy Teię. Wiesz dobrze. Ale zachowujesz jak świnia wobec kobiety, która jest lepsza, niż moim zdaniem to dostrzegasz. – Pewnie, że to dostrzegam! Doceniam ją! – zaprotestował Kip. – Pytanie nie brzmi, Łamacz – odezwał się Duży Leo, podnosząc wzrok znad książki i nadal podpierając ścianę – czy ją doceniasz. Pytanie brzmi: czy jesteś dupkiem, czy matołem? – Co wy wygadujecie? – dopytywał się Kip. – Czekaj, chodzi o włócznię sznurową? Żartujecie sobie? Myślicie, że robię ją dla Teii? Duży Leo zamknął książkę, westchnął i podszedł do drzwi. – Cieszę się, że moja żona podbiła serca was wszystkich – powiedział Kip do Cruxera – ale bardzo się mylicie co do tej włóczni sznurowej. Cruxer spojrzał na niego beznamiętnie. – Tak, mój panie. Kip zerknął na niego poirytowany. Oczywiście, skoro oni tak pomyśleli, to czy Tisis... I wtedy przypomniał sobie te wszystkie chwile, kiedy Tisis robiła wrażenie rozczarowanej albo zranionej, bo sięgał po swoją małą robótkę. Przecież nie mogła popełnić tego samego błędu. Do diabła! Uznała, że wcale jej nie wybrał. Nie wybrał jej? Też coś! To bzdura... całkowita, przeklęta... bardzo trafna bzdura. Starał się jak najlepiej wykorzystać karty, które rozdało mu życie. Ale to co innego, prawda? To nie był jego wybór. To nie czyniło tego wyboru jego własnym. Kip spojrzał na włócznię sznurową, którą zrobił. To była idealna broń i całkowicie hipotetyczna. Nie potrafił jej używać.

On rzeczywiście nie wybrał Tisis, prawda? Mimo wszystko. Nazywał to, co ich łączyło, „zabawą”, mówił Tisis, że mu „na niej zależy”, a cały wolny czas – cały rok! – spędził nad prezentem dla innej kobiety. Wstał i rzucił przeklętą włócznię Cruxerowi. – Co mam z tym zrobić? – Mam to w nosie – odpowiedział Kip. – Poświęciłeś rok tej robocie – powiedział Duży Leo. – To genialna rzecz. Mam na myśli wykonanie, nie pomysł. Ani fakt, że pracowałeś nad nią na oczach żony. I marnowałeś na nią czas, zamiast... – Dzięki, Duży Leo! Dość już! – warknął Kip. – Nazwiesz ją chociaż, co? – zapytał Duży Leo. – Magiczne bronie mają imiona. To taka zasada, czy jak to zwał. – Wybacz – mruknął Kip i przemknął obok wielkiego przyjaciela na korytarz. – Czekaj! – zawołał Duży Leo. – To znaczy, że nie chcesz jej nazwać, czy to właśnie jest imię?

Rozdział 75 Parylowy drut-potykacz czekał na Teię na ostatnim stopniu. Znajdował się w imponującej odległości od lustrzanego pokoju, znaczne dalej, niż Teia myślała, że to możliwe. Albo Morderca Sharp właśnie wrócił, albo był znacznie lepszym parylowym krzesicielem, niż myślała. Potarła twarz dłońmi, jakby mogła zetrzeć strach równie łatwo, jak ściera się mgłę z okna. I było to równie skuteczne. Upewniła się szybko, że nikt nie może jej widzieć na klatce schodowej, ale oczywiście ścieżka do lustrzanego pokoju była pusta w noc nowiu. Widząc, że droga jest wolna, zrobiła znak siódemki, rozkładając palce tak, by dotknąć czoła, oczu i ust, a potem dotykając nimi serca i dłoni. Im bardziej zagłębiała się w tajemnice Zakonu przez całą zimę aż do wiosny, tym bardziej potrzebowała zewnętrznych wyrazów swojej wiary. Im głębiej wpadała do jaskini herezji, tym bardziej stawała się ortodoksyjna. Jednak wystarczy tylko chwila wahania, żeby strach znowu zamglił okna, więc miała czas tylko na jeden znak i jedno zdanie modlitwy. Orholamie, niech twoje światło strzeże mnie w tej ciemności. Potykacz chyba z niczym się nie łączył, ale i tak go trąciła. Przeszła korytarzem cicho, jakby nie wiedziała, że jej nadejście już zapowiedziano. Przed drzwiami znajdował się kolejny nisko rozciągnięty drut. Zatrzymała się, przeszła nad nim i otworzyła powoli drzwi. Zaskrzypiały. Jakżeby inaczej. Wypuściła chmurę parylu z opuszków. Popłynęła swobodnie przez pokój pełen milczących luster umieszczonych w ogromnych, obracających się ramach. Chmura parylu rozlała się z jej wyciągniętych rąk jak powolny wystrzał z garłacza. Lżejszy paryl z prawej ręki popłynął już ku sufitowi, a cięższy, niemal zestalony, rozlał się po podłodze i ściekł wielkimi okrągłymi dziurami. Powolnie wybuchająca chmura uderzyła o niewidzialną postać przed nią i opłynęła ją jak chmura burzowa rozdzielająca się przed górą. Cień stał w milczeniu z pochyloną głową, żeby ukryć oczy. A potem ręka wynurzyła się spod migotliwego płaszcza i, zupełnie jakby odrzucał przykrycie na łóżku, Cień rozerwał chmurę parylu, żeby znowu stać się niewidzialnym. Teia stała zdumiona tym, z jaką łatwością tego dokonał. Jego wola przepoiła całą chmurę, dotknęła jej własnej woli. Dotyk cudzej woli na własnej był jak nieznajomy, który podchodzi nagle do ciebie i ujmuje twoją twarz w dłonie – nic brutalnego, a jednak narusza to twoją wolność. Znowu był niewidzialny. Z bijącym sercem i zaciskającą się piersią nadstawiła uszu, żeby usłyszeć szelest materiału – jedyny sygnał ostrzegający przed atakiem. Wtedy jednak postać zamigotała i pojawiła się. Morderca Sharp odrzucił kaptur.

– Popełniłaś jeden błąd – powiedział. – Błąd? – Kiedy byłem młodszym człowiekiem – wyjaśnił Sharp – uważałem się za przerażającego. Pochlebiałem sobie, myśląc, że jestem straszny. Sharp znowu się zmienił w ciągu miesięcy nieobecności. Włosy mu urosły i chociaż nadal były krótkie, zostały schludnie podcięte na sposób lubiany przez młodych arystokratów. Ufarbowano je także na kasztanowo, skrywając wcześniejszy ognisty odcień. Jego z natury złote oczy zabarwiono lekko na brązowo – nałożył soczewki bezpośrednio na oczy? Czy to możliwe? Twardówki miał zaczerwienione z ich powodu, ale nie bardziej, niż gdyby palił mgiełkę. Co gorsza, nosił biały mundur i złote insygnia kapitana Świetlanej Gwardii. – Trzeba było mnie przyhamować – powiedział. – Brutalnie. Przez jakiś czas myślałem o tym z goryczą, ale teraz widzę, że każdemu klejnotowi trzeba przyciąć nierówne brzegi, zanim będzie można go wyszlifować na połysk. Podniósł rękę, dotykając nieskalanych zębów. A potem wyjął protezę z mlaśnięciem i odrobiną śliny. Okiem fachowca przyjrzał się ludzkim zębom w protezie, wycierając niedostrzegalną skazę na kle, a potem schował ją do specjalnego pudełka. Z kieszeni wyjął inne, ale nie otworzył go od razu. – Jednak ty. Ty, Adrasteio. Wątpię, żeby Starzec obszedł się z tobą równie delikatnie jak ze mną. Uśmiechnął się, odsłaniając naturalne, połamane zęby. Jak starożytny krąg poprzewracanych kamieni, które kiedyś stały w symetrycznej perfekcji, tak połówki siekaczy i kawałki kłów pochylały się przed strzaskanymi i brakującymi zębami trzonowymi. – Tylko ból nas hartuje – powiedział Morderca Sharp[2]. – Tylko ból nadaje nam ostrość. Otworzył drugie pudełko, które wyjął z kieszeni, i wyjął z niego nową protezę. Składała się z koszmarnego zestawu kłów. – To kły niedźwiedziej łasicy, rzecz jasna. To szczególne zwierzę dla wszystkich Braxian. Trudne do wypatrzenia, niemal niemożliwe do zabicia. Zabija ofiary daleko większe od siebie dzięki cierpliwości i czystej zajadłości. Zwana rosomakiem w niektórych miejscach. Nie bardzo wiem czemu. Ta nazwa nie mówi nic o naturze tego zwierzęcia. A to kły lisa. Są szybsze od rosomaków i potrafią chować się na widoku mimo rudego futra. – Znów uśmiechnął się, pokazując zniszczone zęby. – A reszta to kły piranii z tyrejskich rzek, które spływają do odległych mórz. Piranie są przerażające same w sobie. Rzeczni pięściarze. Szczęki jak u bokserów. Jednak żadne stworzenie nie chce się im narazić, kiedy płyną ławicą. To jest Zakon, Teia. Rzeka pełna piranii z rosomakami na brzegach i lisami w sitowiu. Sprawdził ostrość kłów rosomaka. – W tych wodach spotyka się niekiedy pewną rybę. To przeklęte stworzenie żeruje na piraniach. Przednie kły ma tej długości. Cudne, przecudne zębiska. – Westchnął. – Niestety za długie, żeby zmieściły się w ludzkich ustach. Próbowałem. Kilka razu poraniłem sobie wargi, zanim się przekonałem. Dlatego zadowoliłem się kłami piranii. I tak być powinno.

Drapieżnik, którego wszyscy się boją, boi się jednego, tylko jednego. – Starca. – Starca – przytaknął. – Zamierzasz połamać mi zęby, jak on połamał je tobie? – zapytała, z trudem przełykając ślinę z powodu guli rosnącej jej w gardle. Zaśmiał się cicho, odsłaniając znowu zerodowane cokoły i wyszczerbione wieże resztek zębów. – Myślisz, że to on mi to zrobił? Morderca Sharp wyjął chusteczkę i ją zagryzł. Metodycznie przesunął ją w ustach, odciągając wargi i osuszając zęby. Oderwał niebieski luksyn zabezpieczający lepką część i starannie umieścił protezę z kłów w ustach. Poruszył szczęką i zagryzł na próbę kilka razy zębami, żeby sprawdzić, jak się ułożyły. Uważał, żeby nie pobrudzić ust. Coś na kształt rozkoszy zamgliło mu oczy. – Nie – odpowiedział kilka chwil później. – Powiedział, że dostrzegł moje nieposłuszeństwo. Powiedział, że tylko ból nas hartuje. A potem dał mi narzędzie do wybijania zębów i kazał wyjść. Sam wybiłeś sobie zęby? – pomyślała przerażona Teia. – Morderca wrócił następnego ranka – rozległ się zniekształcony głos w cieniach. Teia wzdrygnęła się. Była tak skupiona na Sharpie, że nawet nie przyszło jej na myśl, że ktoś jeszcze może się tam znajdować. To był on. – Przyszedł opuchnięty i zakrwawiony. A jednak wrócił z wykonanym zadaniem. Nigdy nie słyszałem o takim oddaniu, takiej gotowości odpokutowania – powiedział Starzec. – Powiedziałem mu, że zapracował na moje zaufanie i Imię, jakie nadawaliśmy wielkim z przeszłości. Powiedział, że tylko ból nas hartuje. I nadaje nam ostrość, stąd Sharp, rozumiesz? Zarechotał, a Morderca razem z nim. Tym ludziom całkiem odwaliło. Jakby niczego nie domyślała się po roku służby u nich. – Nie łapię. Nie rozumiem – powiedziała Teia. – To dobrze. Narzędzie nie powinno być mądrzejsze od tego, kto je dzierży. Miała ochotę powiedzieć mu, gdzie może sobie pójść. – I tak doszliśmy do obecnej bolączki – powiedział Starzec. Nie ruszył się z miejsca, w którym stał – spod zakrzywionej zewnętrznej ściany wieży. Nosił kaptur i pelerynę, widać było błysk okularów – parylowych, jak domyślała się Teia. – Twoje dotychczasowe działania rozwiewały moje podejrzenia. A przynajmniej tak myślałem. – Chyba sobie jaja robisz! – wybuchła Teia. – Nadal muszę udowadniać swoją lojalność? Dobrze. Każ mi ją zabić. Zrobię to. Mam to w nosie. Kazałeś mi się do niej zbliżyć. Zbliżyłam się. Ale nigdy nie zapomniałam, po co tam się znalazłam. Nadal nie dałeś mi mojego... – Wzięła gwałtowny wdech przez nos i poprawiała się. – Nie dałeś mi płaszcza.

– Rozwianie podejrzeń to jedno; zapracowanie na moje zaufanie to co innego – odrzekł Starzeć. – Jednak nawet to pierwsze jest teraz zagrożone. Teia nie odezwała się słowem. Morderca Sharp cofnął się na tyle daleko, że Teia nie widziała go nawet kątem oka. Wąż strachu obudził się i obrócił w jej trzewiach. Spojrzała na Mordercę wyzywająco. Odpowiedział beznamiętnym spojrzeniem i zaczął skubać kły. – Porozmawiajmy o twoim ojcu – odezwał się Starzec. – Co? Dlaczego? – zapytała, nie potrafiąc ukryć zaskoczenia w głosie. – Biel spłaciła jego długi mniej więcej w tym samym czasie, kiedy zostałaś Czarnogwardzistką. Nie miała do tego powodu. Teia nie mogła udawać niewiedzy, nie przed Starcem. Ani go zbyć. – Powiedziała mi, że to normalne, że bada się życie szczeniaków i sprawdza, w jaki sposób wrogowie mogą spróbować ich wykorzystać, skłonić do zdrady. Ja też byłam wstrząśnięta. Powiedziała jednak, że umiera, nie ma spadkobierców, a jej bogactwo przynajmniej na coś się przyda. – Nigdy nie powiedziałaś o tym innym Czarnogwardzistom. – Najwyraźniej nie tym, którzy siedzą w twojej kieszeni. Nawet we własnych uszach brzmiała jak zadzierająca nos smarkata. Morderca Sharp zamarł, słysząc taki brak szacunku, a ona machnęła uspokajająco ręką. – Spokojnie. Przepraszam. Nikomu nie powiedziałam. Posłuchajcie. – Wzięła głęboki wdech. – Wszyscy pochodzimy z różnych miejsc i niektórzy z nas mówią o przeszłości, a inni nie. Widzą moje ucho. Wiedzą, że byłam niewolnicą. Sporo dziewczyn, które mają za sobą takie życie... Cóż, nie wyrywamy się szczególnie z opowieściami, a inni nie pytają. W Czarnej Gwardii są wszyscy, od sierot po dzieci arystokratów. Uznałam, że gdybym powiedziała, co zrobiła dla mnie Biel, zabrzmiałoby to jak przechwałki. Ale owszem, to dla mnie miało ogromne znaczenie. – Na tyle duże, żeby kupiła sobie twoją lojalność? – Jako niewolnik dobrze wyczuwam, kiedy ktoś próbuje mnie kupić, dzięki. To nie tak. Nie posłużyła się swoimi pieniędzmi, żebym została jej dłużniczką. Nie tak do końca. Dla niej te pieniądze były bez znaczenia. Prawdziwym wydatkiem były wysiłek i troska. To była wielka kobieta i była dla mnie dobra. Wiem też, że była mądra, ale nie dostrzegłam w jej geście niczego fałszywego. – Ale to wystarczyło, żeby kupić twoją lojalność – powiedział Starzec. – Jeśli chcesz ująć to w taki sposób, to owszem. Jak ty kupiłeś moją, topiąc te srebrne przedmioty, które ukradłam i którymi lady Crassos mnie szantażowała. Zarechotał i pogroził jej palcem. – Słusznie. Mądre i prawdziwe słowa. To poskutkowało? – Skutkowało aż do tej pory – odpowiedziała ponuro. Nie, to nigdy nie podziałało. Zawsze było dla niej jasne, że pracuje dla potworów. – Zabiliśmy Oreę – powiedział Starzec. – A ściślej Morderca. Twój mistrz. To dla ciebie

problem? Teia się wzdrygnęła. Kiedy tylko wypłynął temat starej kobiety, rozpaczliwie przeszukiwała pamięć, zastanawiając się, kiedy Morderca o niej wspomniał, czy powinna wiedzieć, że to Zakon ją zabił, ale wszystkie jej informacje pochodziły ze źródła, o którym Zakon nie mógł i nie powinien wiedzieć. – Domyślałam się – powiedziała. – Ale nigdy nie zapytałaś. Mimo że czułaś się wobec niej zobowiązana – odparł z powątpiewaniem Sharp. – Była mi bliska, owszem, ale była stara i już umierała. Nie zamierzałam pytać, dopóki nie poczuję, że mi ufacie. Patrzę w przyszłość. Po co mam nadstawić karku za kogoś, kto już nie żyje? Tu, w ciemnościach, to wydawało się w pewnym sensie takie proste: mówić i myśleć, jak ktoś, kto jest pusty w środku. – I to mówi dziewczyna – odezwał się Starzec – która chowa urazy? Nie jesteś zła na mnie albo Sharpa? – Pewnie, że jestem! Mam całą listę rzeczy, za które jestem na was wściekła, ale nie jestem idiotką. Być wściekłą na was to nie to samo, co wściekać się na sąsiada, który co noc upija się i hałasuje, kiedy ty już się położysz. To tak jak wściekać się na pogodę. Pogroź pięścią sąsiadowi, a może coś zmienisz. Ale tylko głupiec wygraża pięścią niebu. Starcowi najwyraźniej odpowiadało to pochlebstwo. Wtedy jednak podszedł do jednego z wielkich zwierciadeł po wschodniej stronie wieży. Było poczerniałe, spalone. Nie tylko szkło poczerniało od sadzy, ale i powłoka ze srebra pokryła się plamami, stopiła, zniszczyła. – Poprosiłem cię o spotkanie tutaj z dwóch powodów. Po pierwsze, świetlne studnie dobrze nadają się do pozbycia się trupa, jeśli zajdzie taka potrzeba. Nie możemy sprawić, że Czarnogwardzistka zniknie, a dostatecznie łatwo poślizgnąć się tutaj, żeby wyglądało to na wypadek. Po drugie, to. Lubię korzystać z namacalnych przykładów, kiedy to tylko możliwe. – Poklepał lustro. – Wiesz, jak do tego doszło? – Nie. – Nikt nie wie. To się stało podczas egzekucji na Światłości Orholama, kiedy człowiek sobie wyobraża, że nic nie może zawieść. Intensywność tego światła odstraszyła niejednego z naszych najnowszych członków. Tymi lustrami zajmują się, rzecz jasna, niewolnicy, ale wysoko cenieni, inteligentni, o których doskonale się dba, jak o Czarnogwardzistów. Przysięgali, że to musiał być sabotaż, bo żaden z nich nigdy nie zostawiłby nawet smugi na jednym z wielkich luster, a już z pewnością nie przed tak doniosłym wydarzeniem. Inni twierdzą, że to sam dżinn sięgnął wolą i zniszczył lustro, ale nie był w stanie stłuc nawet jednego przed śmiercią. Sam Carver Czarny nie był w stanie go wymienić. Zapasowe lustra znajdują się w spisach inwentarza jako zakupione lata temu, ale żadnego nie znaleziono w magazynach. To nie nasza robota, ale klasyczny przejaw korupcji: ktoś dawno temu nabił sobie kabzę. Zrobienie nowych luster odpowiedniej jakości, żeby zastąpić to zniszczone, było niemożliwe z powodu wojny. Potrzebne jest ataskie albo tyrejskie szkło i srebro z gór Karsos

połączone przez jednego z trzech specjalistów w Ru. Dlatego nadal się tu znajduje, głównie jako przeciwwaga dla pozostałych luster, bo właściwie do niczego innego się nie nadaje. Nie spełnia swojego celu. Być może nigdy nie powinno być wybrane do tego zadania. – Odsunął się od lustra. – Nie chcę, żebyś mnie zawiodła, Adrasteio. Nie pozwolę na to. Dlatego będę cię poddawał próbom do granic możliwości, a być może dłużej. Odetchnął, przyglądając jej się, a ona starała się być nieruchoma i tylko odbijać jak srebro. Niech zobaczy siebie we mnie, pomyślała. – Twój ojciec jest tutaj – powiedział wtedy. – Na Jaspisach. Nagle poczucie zagrożenia przenikające pomieszczenie niczym parylowy gaz skrystalizowało się w piersi Teii i zaczęło dławić jej serce. Ojciec? Tutaj? Wspomniał, że przypłynie na Jaspisy w liście z zeszłego roku, który pokazała jej Orea Pullawr, ale Teia nie sądziła, że kiedykolwiek to zrobi. A Zakon dowiedział się o tym jako pierwszy. – Chcę, żebyś się wykazała. Chcę, żebyś zapracowała na moje zaufanie, jak to zrobił Elijah. Nie, nie, nie. – Tylko ból nas hartuje. Tylko ból nadaje nam ostrość. Jesteś gotowa, Teio? Gotowa stać się Cieniem? Gotowa stać się moją lewą ręką, kiedy Morderca jest prawą? Oczy Mordercy Sharpa były jak plamy czerni. Teia nie mogła rozszerzyć swoich źrenic tak, żeby on tego nie zauważył, nie mogła rozejrzeć się za parylem, o którym wiedziała, że musi ją otaczać i przenikać jak dusząca chmura. I każdy ruch, który choćby pachniałby wrogością, oznaczałby jej śmierć. – My jesteśmy teraz twoją rodziną, Adrasteio – powiedział Sharp. – Żeby stać się Teią Sharp, musisz przeciąć ostatni związek ze wszystkimi poza nami – powiedział Starzec. – Otrzymasz godzinę, żeby się pożegnać, a potem zabijesz ojca. Zostaniesz za to sowicie opłacona. Zajmiemy się resztą rodziny... – Wal się – powiedziała Teia. – Nie. Nigdy. Morderca Sharp warknął jak bestia z kłami, ale Starzec uniósł palec dłoni w rękawiczce. – Odmowa to porażka. Odmowa to śmierć, moje dziecko. – Więc mnie zabij – powiedziała. Odwróciła się plecami i zaczęła odchodzić. Te kilka kroków do drzwi to była najdłuższa droga w jej życiu. Rozciągała się, jak gdyby Teia szła przez bezkresne pustynie Spękanych Ziem, a nadzieja była równie odległa jak woda. Nic się nie stało. To było torturą samą w sobie. Doszła do drzwi i położyła rękę na zasuwce. – Stój – powiedział cicho Starzec. Odwróciła się. Mógł ją spokojnie zatrzymać dzięki umiejętnościom Sharpa, jednak najwyraźniej przywykł, że siła jego osobowości działa lepiej niż magia. – Istnieją tylko dwa rodzaje ludzi, którzy zgodziliby się na ojcobójstwo, o ile nie są ofiarami straszliwych nadużyć, bo wtedy wygląda to inaczej. Wiemy jednak, że twój ojciec nie był taki. Ci gotowi na ojcobójstwo? To szpiedzy, którzy nie zamierzają wypełnić rozkazu, oraz

pozbawieni duszy ludzie gotowi zdradzić każdego, ponieważ potrafią tylko udawać lojalność, ale jej nie czują. Zakon usuwa oba te rodzaje zgnilizny bez żalu. Widzisz, Adrasteio, to, co czyni Zakon wielkim, to fakt, że potrafimy dokonywać potworności, nie stając się potworami. Dziewczyna, która zabije ojca tylko dla własnych ambicji, to żmija, a każdy, kto przygarnia żmiję do piersi, zasługuje, żeby go ukąsiła. – Chcesz powiedzieć, że to była jeszcze jedna próba? – zapytała Teia. – Czyś ty... Zdusiła słowa. Ile zdoła przejść? Jak szaleni byli ci ludzie? Ile razy zaryzykuje własne życie, zanim ten jeden raz przegra? – Twoje próby nie dobiegły jeszcze końca – odrzekł Starzec z Pustyni. – Nie mogę wiecznie tak żyć. – Jeszcze jedna. Jedna ostatnia próba. Próba, który uczyni cię Sharpem. Której nie powierzyłbym nikomu innemu. Ile Cieni tak naprawdę masz? – zastanowiła się nagle Teia. – Co to za próba? Co chcesz, żebym zrobiła? – Może po prostu się zestarzało. Może zwyczajnie się... Poddało. – Spojrzał znowu na poczerniałe lustro i ostrożnie położył na nim rękę. – Podstawą rozkwitającej potęgi Zakonu są migotliwe płaszcze, Teio. Nasi zabójcy są przerażający, ale to Cienie są naprawdę straszliwe. Nikt nie może się uchronić przed tobą. Ta moc ma dwa ograniczenia. Parylowi krzesiciele są nieliczni, chociaż jest ich więcej, niż możesz myśleć, a jeszcze mniej jest migotliwych płaszczy. To znaczy, że muszę długo i głęboko się namyślić, zanim wyślę Cienia na naprawdę ryzykowną misję, bo chociaż można zastąpić ludzi, którzy je noszą, to samych płaszczy już nie. Jest pewien człowiek, który zrobi dla mnie coś niezmiernie ważnego. Masz mu pomóc w każdy możliwy sposób. A kiedy już wykona zadanie, odzyskasz wszelką jego broń i zabijesz go. Na wypadek gdyby zawiódł albo gdyby powiodło mu się w sposób, którego nie przewidziałem. Zabijesz go tym sztyletem i zrobisz to, kiedy będzie przytomny. Nie może być nieprzytomny pod wpływem narkotyku ani też spać. Tylko gdy będzie przytomny, ten sztylet pochwyci jego wolę. Ukryjesz się na jego statku i dostaniesz do pomocy lisi płaszcz. – Zamierzasz zabić człowieka, który wykona dla ciebie zadanie? – Rzeczywiście marne to podziękowanie, zgadzam się. Jednak ten człowiek jest zdecydowanie zbyt niebezpieczny, żeby zostawić go przy życiu. Po wykonaniu zadania spróbowałby nas wszystkich zabić. I wtedy ogarnęło ją podejrzenie, od którego zacisnął jej się żołądek. Kto służył Zakonowi, a teraz jest zbyt niebezpieczny, żeby zostawić go przy życiu? Żelazna Pięść. Tyle że Żelaznej Pięści tu nie było, prawda? Słyszała plotki, że został królem. Słyszała też, że wybiera się do Chromerii na rozmowy dyplomatyczne. Czy to możliwe, że już przybył? Ślizgaczem? I co wtedy? Dał się tak po prostu porwać Zakonowi? Jasne, z Marissią im się udało, ale żeby z Żelazną Pięścią? – Jeśli ci się uda, zatrzymasz na zawsze lisi płaszcz, a ja zwrócę ci ojca. Nie dość, że

będzie mógł odejść i wracać tu, kiedy zechce, to jeszcze wróci do domu z dokumentami potwierdzającymi jego członkostwo w bardzo ważnych spółkach handlowych, które dysponują bardzo ważnymi monopolami. Jednym słowem wróci do domu jako bardzo bogaty człowiek. – Albo w ogóle nie wróci – powiedziała Teia. – Gdybym okazała nieposłuszeństwo. Złożył opuszki palców i skinął głową. – A jeśli chodzi o ciebie, to już obmyśliłem, jak wyjaśnisz swoją nieobecność. Wrócisz do Czarnej Gwardii bez problemu i nie będziesz musiała odpowiadać na wiele pytań. – Nieobecność? – Tylko ból hartuje. Zrozumiesz, kiedy zobaczysz, kogo masz zabić. Zatem to Żelazna Pięść. Orholamie, błagam, tylko nie to. Teia była tym przeklętym lustrem. To była jej wielka próba, ale nie mogła znieść żaru. Odkształcała się, łuszczyła, pękała. Albo to ten demon, który stał przed nią, niszczył ją swoją wolą. Przez cały ten czas spędzony w Zakonie nie zdołała wytropić jego członków, nie odzyskała tajemniczego zawiniątka ze wstążką, nie znalazła gabinetu Starca, już nie wspominając o włamaniu się do niego. Na darmo zamordowała tych wszystkich niewolników. Życie jej ojca za życie kogoś, kto służy Zakonowi? Za życie zdrajcy? A jeśli to Żelazna Pięść? Teia nie mogła ocalić Żelaznej Pięści, nawet gdyby chciała. Teraz nie mogła ocalić nawet siebie. Mogła jednak uratować ojca. – Jest pewien statek, Złoty środek. Wejdziesz po kryjomu na jego pokład i będziesz ukrywać się pod pokładem, dopóki nie wypłyniecie dostatecznie daleko. Cała załoga należy do mnie, ale kapitan Artylerzysta jest... nieprzewidywalny. Wróć jako Teia Sharp albo nie wracaj w ogóle – powiedział Starzec. Podał jej smukły czarny nóż, który wyglądał jak wijący się dym w jego ręce. Teia wzięła czarny sztylet.

2 Sharp (ang.) – ostry (przyp. tłum.).

Rozdział 76 – Och, świetnie, żyjesz. – Grinwoody wszedł do pokoju ze świeżym ubraniem i koszem jedzenia. Gavin dygotał na podłodze. Dość szybko przestał wymiotować, a ból żołądka spowodowany biegunką minął jakiś czas temu. Od tej chwili pozbawiony sił obmywał się gąbką. Był już prawie czysty, chociaż niewiele mu to pomogło. Grinwoody dał mu najpierw wodę. Gavin opłukał usta, żeby pozbyć się posmaku wymiocin, i ją wypluł. Potem przyszła kolej na prawdziwe jedzenie i ubranie. Staruch go nie poganiał. A kiedy w końcu Gavinowi zrobiło się ciepło i po raz pierwszy od roku się najadł, a nawet odrobinę wstawił paroma łykami wina, z których w sumie uzbierałby się może kieliszek, fałszywy niewolnik dał znać, że czas iść. Zostawili wszystko. – Później to spalę – powiedział Grinwoody. Przeszli kilkanaście kroków mrocznym korytarzem, a potem Grinwoody pchnął ścianę i sekretne drzwi uchyliły się cicho na niewidocznych zawiasach. – Co to jest? – spytał Gavin. – Kilka miesięcy temu sporo postawiłem na pewną kartę. Uznałem, że wylądujesz ostatecznie w czarnej celi, bo znam twojego ojca. Tunel schodził stromo, był tak wąski, że Gavin musiał obrócić ramiona, i tak niski, że musiał się zgarbić. Nie mógł się jednak zatrzymać. Czuł, jakby ciemność go ścigała, wyciągała ochoczo palce. Po kilku minutach znaleźli się w pustej małej szopie z zaciągniętymi zasłonami. Stały tam w stosach i zwieszały się z haków paki, skrobaki, liny, boje, jeszcze więcej lin, latarnie i różne inne przedmioty potrzebne na statku. Gavin domyślił się, że to jedna z szop w porcie na tyłach Chromerii. Nadal było ciemno, ale odrobina światła sącząca się przez szpary w ścianach i zza zasłon sugerowała, że nadchodzi świt. Grinwoody podniósł tobołek. – Pytałeś wcześniej, jak masz to zrobić. – Uśmiechnął się szeroko. – Jeśli masz zabić boga, to trzeba się należycie uzbroić. I wtedy Grinwoody, ukryty Starzec z Pustyni, Anazâr, odwinął miecz, który nie był mieczem. Ostrze było długie, jasne i cienkie, dwa bliźniacze czarne zawijasy przecinały się, okrążając wszystkie siedem błyszczących klejnotów, po jednym w każdym kolorze, chociaż dla Gavina wszystkie były równie jasne i miały ten sam ocień. Wzdłuż tylca ciągnęła się cienka lufa muszkietu z wyjątkiem ostatniego, długiego na szerokość dłoni odcinka, gdzie

było samo ostrze – czubek miecza i bagnet zarazem. Oślepiający Nóż. Żeby ukryć nagły strach, Gavin powiedział: – Ty stary łajdaku, wiesz, że mój ojciec pragnie tej rzeczy jak niczego innego na świecie, prawda? – Oczywiście. – I jak myślisz, co się stanie, kiedy przekroczę nieprzekraczalną rafę, wespnę się po wieży, która prawdopodobnie jest tylko złudzeniem optycznym, wejdę na podnóżek samego Pana Światła i dźgnę go tym czymś? Grinwoody uśmiechnął się arogancko. Pokręcił głową. – Naprawdę jesteś tak zdesperowany, żeby wierzyć w bogów, diabły i całą resztę? Wiedząc to, co wiesz? Zrobiwszy to, co zrobiłeś? Orholam nie jest bogiem. To tylko jądro magii tego świata. To nie jest świadoma istota. To nie jest osoba ani bóstwo. To chybotliwa, niezrównoważona oś, wokół której kręci się cała magia. To rozchwierutany środek. Jeśli zniszczyć jądro, które ludzie nazywają Orholamem, zniszczysz samą magię. To będzie koniec tyranii Chromerii, koniec magicznych burz, które niszczyły nasz świat od niezliczonych tysiącleci. To będzie koniec świata, który wywyższa jednego człowieka, a drugiego czyni jego niewolnikiem, tylko dlatego, że pierwszy potrafi posługiwać się magią. Dla tej nadziei, dla tej nadziei na sprawiedliwość postawiłem wszystko na jedną kartę. – Bez względu na cenę? – zapytał Gavin. – Cena bezczynności jest większa. – Myślisz, że Oślepiający Nóż oślepi samego Boga. – Oto kłopot z wymazaniem własnej historii, jak to uczyniła Chromeria, nie ufając własnej niebezpiecznej wiedzy. Czasem to, co najniebezpieczniejsze, to właśnie to, czego potrzebujesz, by się uratować. – Co ty wygadujesz? – zapytał Gavin. Wymazywanie historii? To jakaś spiskowa teoria Zakonu? – Ogromnie chciałbym usiąść z tobą i przegadać całe przedpołudnie, opowiedzieć, ile w swoich rządach zawdzięczasz mnie, i o wszystkim tym, co przez dekady niewłaściwie interpretowałeś. Byłoby jeszcze lepiej, gdyby twój ojciec też tego posłuchał, bo jest zdecydowanie poważniejszym wrogiem. Jednak mamy niewiele czasu. Nadchodzi świt, a światło na nikogo nie czeka, prawda? Zerknął za zasłonę i poprawił ją z powrotem. – Nie mam pojęcia, o czym mówisz. Jakie są twoje żądania? – Pamiętasz to? – zapytał Grinwoody. Opróżnił na dłoń woreczek z czarnego aksamitu i wypadł na nią klejnot w kolorze nocy. Jakimś sposobem promieniował ciemnością albo zasysał samo światło. To był żywy czarny luksyn, ale też coś więcej. Jeśli czarny luksyn w opasce na oko Gavina był dzieckiem wiecznej ciemności, to była sama Matka Noc. – Czarny zalążek krystaliczny – powiedział Grinwoody. – Przypominasz już sobie? – Nie... Nie pamiętam niczego takiego.

Tyle że na sam widok poczuł instynktowny strach i odrazę. Nawet patrzenie na to było zbyt bolesne. – Ty to stworzyłeś. Pod Strzaskaną Skałą. – Grinwoody odsunął zasłonę i wyjrzał na wodę. Potem odwrócił się do Gavina. – A może to jest starszy zalążek. Widzisz, Chromeria zwykła zaprzeczać, że krystaliczne zalążki w ogóle istnieją, chociaż jednocześnie je gromadziła. Krystaliczne zalążki przywołują do siebie krzesicieli swojego koloru. Dlatego niczego nieświadomi krzesiciele zawsze przybywali tu po nauki. Jednak niekontrolowane, niepilnowane zalążki tworzą mary, a mara o wiele silniej przywołuje koloraki. Chromeria lubi wierzyć, że istnieje tylko jeden zalążek krystaliczny w każdym kolorze. Tak jak można by życzyć sobie, żeby istniał tylko jeden wulkan, jeden huragan lub jedno trzęsienie ziemi, ponieważ już jedno jest wystarczająco niszczycielskie. Prawda jest taka, że każdy dostatecznie silny krzesiciel może stworzyć zalążek, tak jak ty pod Strzaskaną Skałą. Albo pojawiają się spontanicznie, jak to działo się ostatnio, kiedy pojawiało się zbyt wiele ich koloru. Może to kwestia przypadku może wykształcają się wokół krzesiciela danego koloru jak pierwszy kryształek w zamarzającym stawie. Jakie to ma znaczenie? Kiedy stworzysz właściwe warunki, pojawi się mara. A obecne warunki? Bez ciebie, który zapewniłby równowagę? To jakby cała magia była stawem schłodzonym poniżej temperatury zamarzania i tylko czekała na pierwszy kryształek. Potem czeka nas tylko śmierć, Dazenie Guile. – Och, świetnie, a już myślałem, że sytuacja prezentuje się ponuro. Grinwoody spojrzał na niego bez uśmiechu. – Najwyraźniej brak szacunku pomógł ci zachować życie i rozum. Mam nadzieję, że nadal będzie ci pomagał. Gavin przełknął ślinę, a jego nonszalancja zniknęła. – Zatem jak działa czarny zalążek? Stworzy czarną marę? – Nigdy nie słyszałem o czymś takim, ale z drugiej strony informację o tym także wymazaliby, o ile sama nie wymazałaby się z ludzkiej pamięci jak twoja pożoga pod Strzaskaną Skałą. Nie, Dazenie, nic więcej ci nie powiem. Musisz tylko wiedzieć to... Oparł miecz czubkiem o podłogę i ustawił czarny zalążek na głowicy. Klejnot wtopił się w nią i nagle cała powierzchnia miecza się zmieniła. To, co było splecioną czernią i bielą, teraz migotało ciemnością. Kiedy Grinwoody obrócił ostrze, całe fragmenty straciły połysk jak spolaryzowana soczewka. – ...masz znaleźć jądro magii i wbić w nie Oślepiający Nóż. Nie obchodzi mnie, czy to rzecz, osoba czy sam Bóg. Zabij to, a wywiążesz się z naszej umowy. Tak po prostu. – Dlaczego ja? – zapytał Gavin. – Masz dziesiątki?... Setki?... Ludzi, którzy pójdą za tobą na śmierć. – Moce Oślepiającego Noża może aktywować tylko Pryzmat. Kiedyś każdy mógł udać się z pielgrzymką na wieżę, ale po Grzechu Viciana kapłani z Pienistej Rafy stworzyli magiczne zabezpieczenia, żeby uniemożliwić krzesicielom wejście na szczyt. Żeby chronić jądro, rozumiesz? Na każdym poziomie znajduje się magiczny zamek, niebieski, żeby powstrzymać

niebieskich krzesicieli, czerwony, żeby powstrzymać czerwonych, i tak dalej. Dlatego tylko nie-krzesiciel może dotrzeć na szczyt. – Skąd to wiesz? – Chromeria zawsze próbowała zdobyć monopol na dawną wiedzę, ale to jej się nie udało. My, Braxianie, chroniliśmy swoje własne opowieści. – Jednak skoro istnieją zamki, to na pewno jest też taki, który blokuje czarnych krzesicieli. – Według zapisków nie ma. Albo czarny nie daje się formować w taki sposób, albo kapłani czuli, że posługiwanie się czernią ich splugawi. Po to właśnie stworzyli rafę. Skoro nie mogli powstrzymać najgorszych, postanowili odciąć wszystkich. – Jednak nie wiesz, czy to zadziała. – Oczywiście, że nie. Wiem jednak, że jesteś jedyną osobą na świecie, która ma szansę – odpowiedział Grinwoody. – Tylko nie-krzesiciel może dotrzeć do Orholama. Tylko Pryzmat może posłużyć się Oślepiającym Nożem, żeby go zabić. Tylko ty spełniasz oba warunki. – Nigdy nie spodziewałem się odkryć, że stawiasz na mnie. – Jedno w was lubię, Guile’owie. Ludzie zwykle albo potrafią walczyć, albo potrafią przetrwać. Wy potraficie jedno i drugie. Gavin spojrzał na ostrze i nie był w stanie nawet myśleć. Zupełnie jakby wpatrywał się w nieskończoną otchłań, a wcześniej wpatrywał się w słońce. Było zbyt straszne, żeby wpatrywać się w nie zbyt długo. Wydawało się głodne. – Zatem udawajmy, że z ochotą biorę w tym udział – powiedział. – Jak mam pokonać Pienistą Rafę? Masz krzesicieli, którzy potrafią obsługiwać ślizgacz? – Wysłałem już ślizgacz. Rozpadł się z powodu naprężeń podczas przepływania przez rafy. Wysyłam cię zwykłym statkiem. Prawie zwykłym. – Grinwoody znowu wyjrzał przez okno. Gavin nie wierzył własnym uszom. – A jaki szaleniec zgodzi się spróbować przepłynąć przez Pienistą Rafę? – Hazardzista. Do diabła, co to miało znaczyć? I wtedy Grinwoody otworzył drzwi. Gavin wyszedł za nim do portu na tyłach Chromerii. W szarówce przedświtu wspaniały biały statek, który połyskiwał i skrzył się, cumował przy kei, ale Gavin nie miał nawet czasu, żeby mu się przyjrzeć. – Przyjacielu! – ryknęło widmo z przeszłości Gavina. Ucieleśnienie fanfaronady szło wolnym krokiem po pomoście w rozpiętej kurtce włożonej na gołe ciało, w workowatych spodniach, z rozczochranymi włosami i szerokim uśmiechem, w którym szczerzyło krzywe zęby. – Artylerzysta – powiedział Gavin. – Jakżeby inaczej. – Gorzej się podarujesz niż ostatnim razem – orzekł Artylerzysta. Gavin nie od razu zrozumiał, ale zaraz przetłumaczył to sobie: „Gorzej się prezentujesz niż ostatnim razem”.

Wtedy jednak Artylerzysta zatrzymał się wstrząśnięty. Wpatrywał się w opaskę na oku Gavina, jakby to był wąż, który może go zaatakować. – A co za złe oko? Nieszczęście? – Tylko dla naszych nieprzyjaciół – odrzekł Grinwoody. – Rzeczywiście? – zapytał Gavina nadal zaniepokojony Artylerzysta. Ten człowiek potrafił być jak dziecko ze swoimi przesądami. – Daję słowo – odpowiedział Gavin. – W porządeczku. Gadają, że i ja potrafię napędzić stracha. Zawsze mogę wykorzystać cię, żeby wszyscy nasi chromoleni diabli narobili w portki. Dotrzymam umowy – powiedział. Powrócił jego butny ton. – Dla Artylerzysty zakład to zakład. Grinwoody uniósł brwi, słysząc niefrasobliwość kapitana, ale nie odezwał się słowem. – Założyłeś się o coś takiego? – zdumiał się Gavin. – Skąd... Tak jakby... Chyba można by tak to ująć... Tak. Sam widzisz, jak za pierwszym razem przegrałem, to stawiałem miecz-muszkiet, a on ten tu statek. Zapytał mnie, czy chcę podwoić stawkę, wszystko albo nic. Strasznie mnie przybiła strata tego strzelającego pogrzebacza, poza tym nie miałem nic do stracenia poza tą prześwietną kurtką i tym, co zwędziłem ilytańskiemu królowi piratów. Zresztą kiedy to Artylerzysta miał takiego pecha, żeby przegrać dwa razy z rzędu? – Skręcił postrzępioną brodę. – No to jak żem znowu przegrał, to powiedział, że mam przewieźć mojego serdecznego przyjaciela Guile’a przez Pienistą Rafę. I on uważa, że to przegrana! A jak przeżyjemy, to zatrzymam statek! Znasz cel naszej poprawy? – spytał Artylerzysta. – Naszej wyprawy? – O, tak. – Prawda, że to może człowieka podminować?! Podekscytować? Podniecić? Można to i tak ująć. – Nie tak głośno, proszę – powiedział Grinwoody, oglądając się na wznoszące się nad nimi wieże Chromerii. – Nie mogę się doczekać, żeby pokazać ci moją nową pannicę! – ekscytował się Artylerzysta. – Guile! Bracie! Jak nam się uda, to przejdziemy do legendy! Gavin westchnął. – Artylerzysto... My już jesteśmy legendami. Artylerzysta mrugnął. – Dla ciebie kapitanie Artylerzysto. Gavin spojrzał na wnoszącą się nad nim Chromerię. Gdzieś tam na górze była Karris. Tak blisko. Przebywała na tej wyspie, witała świt i nigdy się nie dowie, że on tu był. Miał wsiąść na statek i odpłynąć. Bez wątpienia zmierzał na własną śmierć. A ona nigdy się nie dowie, że był tak blisko. Wszystkie te opowieści o kontrolowaniu czarnego luksynu w opasce na oku mogły być blefem. Mogły. Jednak Zakon był tutaj, uzbrojony i niepowstrzymany, stał za wszystkim i wszystkimi, których Gavin kochał. Oślepiający Nóż leżał na dłoniach Grinwoody’ego.

– Pozwól, że coś wyjaśnię, Guile. Obserwowałem cię od dziesięcioleci. Widziałem twoje krętactwo i czar. Widziałem, jak zbijasz z tropu i mamisz. Widziałem cię, jak stawałeś niewzruszony jak góra, a potem uskakiwałeś przed nieuniknionym z wdziękiem toreadora. Widziałem, jak wydawało się, że przegrywasz, a kilka lat później wychodziłeś z tego po cichu ze zwycięstwem. Niektórzy może uznaliby, że straciłeś siłę, tracąc zdolność krzesania. Ja się z tym nie zgadzam. Dlatego pozwól, że coś ci powiem, jako człowiek, który w pełni docenia siłę przeciwnika i niezwykle trudne położenie, w jakim tego przedsiębiorczego mężczyznę umieściłem: nie wiem, czy Orholama można zniszczyć, ale spodziewam się, że znajdziesz na to sposób. Oczekuję, że przyłożysz się do tego zadania całym sercem, umysłem i duszą. Jeśli zawiedziesz, zabiję wszystkich, których kochasz. Najpierw ją. – Zerknął w stronę Wieży Pryzmata, gdzie musiała przebywać Karris. – Jeśli cokolwiek stanie ze mną albo mnie zdradzisz, ona umrze. Jeśli ona zniknie, jedna z tych osób, której zaufa na tyle, żeby zabrać ją ze sobą, okaże się moim człowiekiem, więc i tak zginie. Jeżeli wydarzy się dowolna inna rzecz z setki możliwych, niebędąca równoznaczna z twoim posłuszeństwem i sukcesem, odbiorę ci każdą jasną i szczęśliwą rzecz na tym świecie, jakie poznałeś. Z drugiej strony – dodał, a jego głos zadźwięczał radośnie, jakby chwilę temu wcale nie groził Gavinowi – jeśli ci się uda, będziesz człowiekiem, który zmieni świat raz na zawsze. Który, w rzeczy samej, uratuje świat. – Podsunął Oślepiający Nóż Gavinowi. – „Rozbłysnąć może jeszcze czyn szlachetny”[3], hę? Zatem co będzie? Śmierć? Czy szansa? Patrząc w czarne oczy Grinwoody’ego (nie, Anazâra, w tym człowieku nie ma niczego z pochlipującego niewolnika), Gavin wierzył mu całkowicie. Nie zdoła się z tego wyślizgać. Nie miał wyjścia. Nie mógł uciec, krzesząc coś tak śmiałego, że nikomu wcześniej nawet nie przyszło to do głowy. Być może była to miara upartej arogancji Gavina, bo nawet tam, nawet wtedy, postawiony w takiej sytuacji, nie myślał o tym, jak bardzo to wszystko jest niemożliwe. Zastanawiał się: „A co jeśli mi się uda?”. Utracił magię, ale to zupełnie co innego niż całkowite zabicie magii. Wszystko, co stworzył, zbudował, wymarzył i zrobił, powstało za pomocą magii i przez wzgląd na nią. Całe społeczeństwo. Bogactwo i przywileje jego rodziny. Fakt, że on żył, a jego brat zginął. Ślizgacze. Kondor. Grinwoody nie mógł mieć racji... A jeśli jednak miał? Pogwizdując jakąś melodyjkę, Artylerzysta go szturchnął. – Gadajże, jak będzie? Śmierć czy chwała? Gavin potarł przepaskę na oku. Dotyk klejnotu z czarnego luksynu wywołał nieprzyjemny dreszcz w palcach i nadgarstku. Cofnął rękę. Kiedy śnieżnopalcy świt sięgnął przez niebo niczym złodziej, on chwycił ciemny Oślepiający Nóż i powiedział: – Pożeglujmy. Śmierć i chwała, kapitanie Artylerzysto. – Śmierć albo chwała. Albo – poprawił go Artylerzysta. Wątpię. Zerknął na wieżę. Do widzenia, Karris. Żegnaj, moja ukochana.

3 Tłum. Zygmunt Kubiak.

Rozdział 77 – Wrócił ślizgacz z Czarnogwardzistami, najszlachetniejsza pani – zameldowała Samite, wchodząc do komnat Karris. Zniknęła typowa beztroska tej zwalistej kobiety. – Są ofiary. Karris przerwała kolejne przeklęte negocjacje dotyczące prochu z reprezentantami ilytańskich pirackich królów (wśród których znajdowała się teraz też jedna królowa dla urozmaicenia) i natychmiast wyszła. Po kilku minutach były w infirmerii. Konsyliarze i luksjaci krzątali się na oddziale z lśniącego białego kamienia. Infirmeria jarzyła się światłem dzień i noc. Wierzono, że promienie słońca mają lecznicze właściwości. W związku z tym było tu znacznie cieplej niż na innych poziomach Wieży Pryzmata i mówiono, że właśnie z powodu gorąca pozwala się pracującym tu służącym i luksjatom nosić krótsze rękawy i suknie. Prawda była o wiele bardziej ponura i ujawniały ją kanaliki oraz rynny w podłodze infirmerii – krótkie rękawy i suknie nie nurzają się we krwi. W ciągu swojej długiej historii Chromeria widziała dość wojen i zaraz. Karris wzięła się w garść, idąc. Nie była tu zatroskaną przyjaciółką ani nawet surowym dowódcą, ale lewą ręką Orholama na ziemi. Tak jak on patrzył niewzruszony na wszelką grozę, z litością na każdą słabość, tak ona musi sprawiać wrażenie troskliwej, ale nieporuszonej. Musi być filarem, wsparciem dla innych, nigdy nie może być słaba, zaskoczona, w potrzebie. Żelazna Biel. W pokojach panował zaskakujący spokój. Karris nie schodziła tutaj od ostatniego wypadku podczas treningu miesiąc temu, kiedy dwójka nastoletnich szczawi skończyła z bliznami na twarzach z powodu materiału wybuchowego, który stworzyli. Jeden na zawsze stracił wzrok. Ostatnimi czasy infirmeria podwoiła liczbę personelu – znak, że Carver Czarny już zaczął przygotowywać się do wojny – ale na razie liczba obrażeń nie zwiększyła się znacząco, chociaż nadal trwało intensywne szkolenie krzesicieli-wojowników. Ponieważ pacjentów było niewielu, a Czarnogwardziści mieli wyjątkowy status, dostali osobny pokój. Większość obrażeń była drobna: oparzenie, przez które rękaw przykleił się do bicepsa Gilla Greylinga, rozcięcie na plecach Jin Holvar, strzała w tyłku Pressera, co pewnego dnia będzie zabawne, o ile w ranę nie wda się zakażenie. Jednak tym razem nikt nie żartował, nie silił się na beztroskę. Gavin Greyling leżał na stole otoczony przez braci i siostry. Nikt go nie dotykał. Był rozebrany do pasa, ale Karris nie widziała żadnych ran na nastolatku. Stanęła obok jego głowy i położyła rękę na ciemnej, spoconej skórze jego torsu. Spojrzała na jego starszego brata Gilla, który skrzywił się, gdy konsyliarz oderwał materiał od rany

i przycisnął opatrunek. Ani na chwilę nie zabrał dłoni z ręki brata. Co się właściwie stało Gavinowi? Gavin Greyling otworzył z jękiem oczy, żeby zobaczyć, kto go właśnie dotknął. I Karris już wiedziała. Twardówka jego ciemnych oczu była zaśmiecona jarzącymi się niebieskimi kawałkami popękanego halo. – O, kurwa – powiedziała Karris, zapominając o wszystkim, co sobie przygotowała. Najwyraźniej powiedziała najwłaściwszą rzecz. Czarnogwardziści kiwali głowami i pomrukiwali, a Gavin Greyling uśmiechnął się do niej słabo. – Popękane, co? Nie chcieli mi powiedzieć. Ale czułem. Coś nie tak, co się we mnie poluzowało. Psiakrew. – Psiakrew – zgodziła się Karris. Szydło wyszło z worka. Jakie to miało znaczenie? To byli jej ludzie. Wybaczą jej, że nie zapomniała, że najpierw była Czarnogwardzistką. – Zaskoczyli nas – powiedział Gavin Greyling. – Szukaliśmy Promachosa. – Oczywiście – odpowiedziała Karris. Orholamie, zlituj się. Szukali jej męża. Ukradkiem. Oficjalnie Andross Guile przestał wysyłać Czarnogwardzistów na poszukiwanie Gavina. Już byli zawaleni obowiązkami i nie chciał przyśpieszać ich śmierci nadmiernym krzesaniem. Inne oczy i uszy przejęły ich obowiązki, szukając w zamorskich stolicach i siedzibach wrogich rodów wszelkich wskazówek. Czarnogwardziści byli zawodowcami. Nie powinni nikogo faworyzować. Jednakże kochali Gavina Guile. Ukradkiem. Kochali go. Nigdy się nie poddadzą. Musiała powstrzymać łzy. Gavin Greyling miał dopiero osiemnaście lat. Nazwano go na cześć jej męża. Żył, żeby go chronić. I teraz umierał dla niego. Nie pytała, czy coś znaleźli. Oczywiście, że nie. Pytanie tylko przypomniałoby o bezsensowności ich wysiłków. Ten młody człowiek umierał na darmo. Miał jednak dobre intencje. Wręcz heroiczne. Tyle że wojna miała to w nosie. – Masz prawo oczekiwać, żeby Pryzmat-elekt dokonał twojego Uwolnienia – powiedziała. – Niech się wali – odpowiedział Gavin. – Do diabła. To naprawdę przyjemne móc wreszcie powiedzieć to jasno i wyraźnie. Przepraszam, Gill. Przepraszam was, bracia i siostry. Ale niech się wali. Wiem, że to twój syn, najszlachetniejsza pani, ale masz do niego słabość i nie dostrzegasz, jaki jest naprawdę. To nie jest dobry człowiek, najszlachetniejsza pani. Nikt nie chce ci tego powiedzieć. Nikt nie może powiedzieć ci prawdy. Ja teraz mogę. Bo musisz wysłuchać umierającego człowieka, prawda? Zajął się Uwolnieniem w zeszłym roku, byliśmy przy tym. Byliśmy na Uwolnieniach, nie ja osobiście, ale nasza kompania, byliśmy tam z Gavinem Guile za każdym razem, gdy musiał tego dokonać. Widzieliśmy, jak dobry człowiek podchodzi do tego dnia. Widzieliśmy, jak zbiera w sobie siłę. Widzieliśmy wymiociny w jego nocniku rankiem. Widzieliśmy sztywne plecy przez cały dzień. Widzieliśmy, że upijał się następnej nocy, widzieliśmy niekończące się kąpiele i ręce

zdrapane do krwi od nieustannego szorowania. Oto jak prawdziwy człowiek przyjmuje zabicie siedemdziesięciu, stu albo dwustu przyjaciół. Twój syn nie zrobił niczego takiego. Serce podeszło jej do gardła. To były majaki wariata, gadanina umierającego, ale przerwanie mu byłoby okrucieństwem, którego Czarnogwardziści nigdy by jej nie wybaczyli. Musiała wysłuchać jego słów, nawet tak nikczemnych. – Twój syn z przyjemnością zabił siedemdziesięcioro mężczyzn i kobiet. Świetnie się bawił. I nie waż się tłumaczyć go, że szczerze wierzy w to, że wysyła dusze do lepszego miejsca, po należną im nagrodę. Ledwie zmówił modlitwy, których wymaga jego pozycja. Rechotał. Zabijał kobiety, zanim skończyły spowiedź. Najpierw dźgał je w brzuch. Albo w lędźwie. Dla zabawy. Serce jej się zacisnęło. I umarło. Jej syn. Jej syn nie był człowiekiem. A ona wiedziała to od początku. – Może nie chcesz tego słyszeć. Może wypowiadając te słowa, zyskam tylko twoje i jego potępienie. Jednak żyję, żeby ci służyć Karris Białodąb, Karris Guile, Karris Biała, moja Żelazna Bieli. – Teraz łzy popłynęły ze zniszczonych oczu. – Uwielbiałem cię, zawsze cię podziwiałem i nigdy nie wiedziałem, jak ci powiedzieć o tym cieniu, który rośnie w twoim własnym domu. Nic na tym nie zyskam, ale Karris... Ten człowiek to trucizna. Może to i jest ciało z twojego ciała, ale nie ma twojej duszy. W niczym cię nie przypomina. Ty jesteś taka dobra, taka godna. Błagam. Odetnij się od niego. Usuń go. Nie pozwól mu zbliżyć się do mnie. Najszlachetniejsza pani... – Dość, bracie – powiedział Gill Greyling, kładąc rękę na ramieniu brata. – Powiemy jej całą prawdę. Obiecuję. Ale na razie dość. Zupełnie jakby siłą rozwarto jej szczęki tak mocno, że popękały kąciki ust i wepchnięto do gardła gnijące mięso szybciej, niż była w stanie przełykać. Niech przestanie. Niech to się skończy. – Jesteś gotowy? – zapytała Karris zimno, jak zimne jest żelazo. – Tak – odpowiedział. Pomogli mu usiąść, a potem wstać. Spojrzał na towarzyszy – ten chłopak, który miał osiemnaście wiosen. Wyszeptał kilka słów do uszu niektórych, skinął głową do innych. Zachowywał się z powagą wykraczającą daleko poza jego lata. Kilku Czarnogwardzistów wybiegło z pokoju, nie mogąc powstrzymać płaczu, kiedy powinni okazać siłę. Ich słabość zostanie im wybaczona. Poruszając się powoli – kolorak musi poruszać się wolno wśród Czarnogwardzistów – Gavin Greyling podszedł w końcu do Karris. Uklęknął. Najpierw spojrzał na swojego brata Gilla. – Przepraszam, bracie. Setki razy mówiłeś mi, żebym bardziej uważał. Nigdy nie słuchałem. – Powinienem był... – To nie twoja wina – przerwał mu Gav. Uścisnął mu rękę. – Bracia, siostry, przykro mi, że opuszczam was przed ostatnim okrążeniem w tym wyścigu.

Dowódca Fisk łkał. – Nie można dać mniej niż wszystko. Dokończyłeś swój wyścig, Czarnogwardzisto. Możesz odłożyć brzemię. – Proszę o pozwolenie na dłuższą nieobecność – powiedział Gavin. Dowódca musiał dwa razy odchrząknąć, żeby znaleźć słowa. – Udzielam pozwolenia, żołnierzu. Stanął na baczność i wszyscy Czarnogwardziści poszli za jego przykładem. Dowódca wyciągnął starodawny sztylet zza pasa, który podobno pochodził od samej Karris Atiriel i pierwszej Czarnogwardzistki. Obrócił go w dłoni i podał Karris. Potem stanął na baczność razem z Czarnogwardzistami. Niektórzy patrzyli mu w oczy, kiedy rozglądał się po twarzach. Inni nie mogli tego znieść. Gill trząsł się jak liść, starając się nad sobą zapanować. Na oddziale zrobiło się cicho, nawet inni pacjenci usłyszeli cichy łopot skrzydeł nieśmiertelnych. – Będzie mi brakować twoich żartów – powiedziała Karris. – Będzie mi brakować twojego niefrasobliwego, radosnego ducha. Sama czuła na duszy potworny ciężar. – Nie przeciągajmy tego dłużej, niż jestem w stanie znieść – poprosił Gavin. Napiął skórę na żebrach, żeby pokazać szpary między kośćmi. Spojrzał bratu w twarz i mocno ścisnął mu dłoń. – Dobra robota, dobry i wierny sługo. Orholam da ci odpoczynek – powiedziała Karris. I dźgnęła go w serce. Wbiła sztylet i szybko go wyciągnęła. Gill trzymał Gavina za rękę, aż światło zgasło w jego oczach, a potem odłożył ciało brata na stół i padł na nie z płaczem. Karris uciekła, zapominając o godności i swojej pozycji, aż znalazła się na tylnym balkonie w cieniu Chromerii. Patrzyła na zatokę na tyłach, gdzie trwał załadunek białego jak kość statku. Ściskała poręcz, wpatrując się w dal. Zawsze myślała, że złamane serce oznacza łzy i szloch, pełne rozpaczy gesty i zamknięcie się w sypialni. Że wtedy się nie je. Nie śpi. Człowiek jest wychudzony i blady jak w opowieściach. Dla niej odgłos pękającego serca był prosty, przenikliwy i nie towarzyszyło mu nic poza ciszą. Rozległ się wraz z jednym zdaniem, okrutnym i prostym, uciszającym wszelkie argumenty i narzekania: Zatem tak teraz wygląda moje życie. Gavinie, jesteś gdzieś tam? Wiedziałaby, gdyby nie żył, prawda? Poczułaby to, prawda? Dlaczego cały czas miała wrażenie, że Gavin znajduje się gdzieś blisko? To tylko uparte, głupie zaprzeczanie faktom. Nie mogła dłużej się oszukiwać. Nie mogła dopuścić, żeby jeszcze więcej dobrych dzieciaków zginęło z powodu jej upartej ślepoty. Trzecie Oko powiedziała jej: „Orholam odpłaci się za lata pożarte przez szarańczę”.

Jednakże Bóg nie widział, nie przejmował się albo nie ratował. Mąż, za którym tęskniła, przepadł. Syn, za którym tęskniła, okazał się zepsuty. Pasierba, którego mogła zatrzymać, sama wypędziła. Bóg jest kłamcą. Jej pola były jałowe i zwiędłe; uprzątnięte do czysta. Jej historia się zakończyła. Teraz będzie musiała po prostu przetrwać. Wypełni swój obowiązek. Tylko tyle jej zostało. To jest teraz moje życie. – Dowódco – powiedziała, nie odwracając się. – Tak, najszlachetniejsza pani? Oczywiście, że za nią poszedł. Pod wszystkimi względami, które nie miały znaczenia, nigdy nie była sama. – Wiem, że kieruje nimi miłość, ale nie będzie żadnych więcej ekspedycji w poszukiwaniu mojego męża. Zabraniam. Przepadł. Żyjmy dla żywych, nie umierajmy dla martwych. Wyprostowała się, uniosła głowę i z sercem jak z żelaza wreszcie zrobiła to, czego przysięgała, że nigdy nie zrobi. □ Znaleźć Gavina. Poniżej biały jak kość statek odcumował. Słońce wznosiło się powoli, a Karris patrzyła, jak statek odpływa, aż zniknął za horyzontem.

Rozdział 78 Oczywiście Liv dotarła na grzbiet wzgórza niezauważona. Jej panowanie nad nowymi mocami ogromnie wzrosło w ciągu niemal roku od stania się boginią. Teraz, kiedy ludzie nie uważali, potrafiła narzucić porządek ich myślom. Pod jej wpływem rutynowe obchody wartowników zaczęły iść jak w zegarku; wyrugowano wszelką nadmiarowość, dążono do maksymalnej efektywności. Kiedy już znasz wzorce, możesz je przyswoić i dopasować do nich własne, a wtedy wystarczy, że przejdziesz nieśpiesznie dwanaście kroków, zatrzymasz się koło krzewu i poczekasz, aż mężczyzna z infekcją w pachwinie podrapie się, a potem pójdziesz dalej. Nie wszyscy ludzie byli takimi automatami. Pewna nerwowa kobieta reagowała gwałtownie nawet na najlżejszy dotyk. Liv po prostu obeszła ją szerokim łukiem. Dotarła na szczyt wzgórza z widokiem na Zatokę Azurską u wybrzeża Krwawej Puszczy i aż zaparło jej dech. Poniżej niej znajdowały się mary. Wszystkie. I każda była ogromna. Podczerwona skwierczała na falach. Czerwona się tliła. Pomarańczowa spokojnie unosiła się na wodzie. Na żółtej, której każda linia była doskonała, roiło się od ludzi i koloraków. Zielona kołysała się jak szalona. Chłodny błękit następnej zlewał się z kolorem fal. I wreszcie naprawdę łakomy kąsek – jej nadfioletowa mara; znajdowała się tam niewidzialna dla oczu prawie wszystkich, zauważalna dla większości tylko z powodu dziwnego, nieckowatego zagłębienia w falach. Mara czekała na nią. To była przynęta Białego Króla. Liv miała krystaliczny zalążek, ale on miał marę, jej świątynię. Dostrojoną do jej mocy; mara wzywała ją i Beliola przez wszystkie te miesiące. Wzywała, czekała, żeby obdarzyć ją pełnią mocy. Czekała, aż Liv zajmie w niej miejsce jako bogini. Czy naprawdę skończyła swoją pracę i podjęła racjonalną decyzję, przychodząc tutaj? Czy też dała sobą kierować, manipulować jak pijak przyciągany przez jedyne źródło wina, który przysięga, że sam je wybrał, i powtarza ten wybór każdego kolejnego dnia bez względu na rozkład i zniszczenie. Czy nie zostało jeszcze jedno miejsce, do którego powinna się udać, żeby wypełnić swoją misję? Czy nie znajdowało się ono... gdzieś w pobliżu? Nie miało czegoś wspólnego z Kipem? – Będziemy bezpieczni, moja pani – powiedział Beliol. – Będę znał dokładną chwilę, kiedy choćby jedno z nich pomyśli o zdradzie. – A ja mogę ci zaufać, rzecz jasna – odrzekła Liv. Uważała wcześniej, żeby nie zdradzić się z podejrzeniami, ale teraz słowa jej się

wymknęły. – Ja także nie chcę dać się zakuć w łańcuchy, moja bogini. Kim byłby Wolny od Jarzma, gdyby go spętać? Tak, to rzeczywiście był sensowny argument. Jej ciało pulsowało nadfioletem z własnej woli, a ona znowu poczuła spokój i skupienie. – Możesz to zrobić – zapewnił ją Beliol. – Doprawdy musisz to zrobić. Mary poniżej były gotowe pożeglować do Chromerii załadowane zapasami, armią i mocami pozwalającymi paraliżować krzesicieli. Wygrają. Wyruszą za dzień albo najdalej dwa, a Liv czuła, że nie ma żadnych wojsk w odpowiedniej odległości, które mogłyby nadejść i zatrzymać mary, nim zaatakują samą Chromerię. Zatem Kip nie zrozumiał. Szkoda. Krwawych Szat nie da się więc zatrzymać i losy Chromerii zostały przypieczętowane. Nic nie zyska, dołączając teraz do przegranej strony, prawda? Ach, cóż. Przynajmniej podjęcie decyzji łatwo jej przyszło. Wypuszczając delikatną nadfioletową osłonę, dzięki której ukrywała się przed innymi bogami, zagwizdała melodyjkę i zaczęła schodzić ze wzgórza, żeby dołączyć do Białego Króla. Odrobina uwielbienia od wiernych, pomyślała, byłaby całkiem miła.

Rozdział 79 Jakiś czas później Kip został już umyty i ogolony, ale, chociaż się ociągał, i tak musiał poczekać na pojawienie się żony. Aż wreszcie przybyła. Gdyby byli inną parą, Kip w ogóle przestałby w tej chwili myśleć. Świece, perfumowana woda, płatki kwiatów na wielkim łożu w najpiękniejszym pokoju, jaki Kip kiedykolwiek widział. Aromatyczne olejki i wszelkie inne rzeczy miłe dla zmysłów. Mieszkańcy Krwawej Puszczy podchodzili do seksu poważnie. Tisis wyszła z przyległego pokoju po trosze onieśmielona, po trosze pewna siebie, po części wyczekująca i po części zachwycona. Na szlaku czy w pałacu, w spodniach, w koszuli nocnej czy nago piękna kobieta to piękna kobieta. A przynajmniej tak Kip myślał. Jednakże jakimś sposobem to, co znajome, wydało się nowe, a to, co stale go zachwycało, teraz go zelektryzowało. Przez niewypowiedzianie piękną i długą chwilę Kip w ogóle nie myślał. Pławił się w objawieniu, jakim była Tisis, jakby była słońcem w chłodny poranek, kiedy zimny wiatr słabnie i zima odchodzi. Potem ta chwila zadrżała, osłabła i padła. Oboje ujrzeli to w swoich oczach. Nie byli jedynie małżonkami rwącymi się do siebie. Byli sobą, a to, co powinno być nieskalanie dobre, stało się dla nich polem bitwy. Mimo tych wszystkich sytuacji w ciągu minionego roku, kiedy znaleźli się razem łóżku, nie myśląc o ich problemie, nie sposób było zignorować tego w tej komnacie stworzonej z myślą o miodowym miesiącu. Nie będzie dla nas miodu. Żałował, że nie może po prostu patrzeć na promienną Tisis i jej jedwabiste kształty w seledynowej koszuli nocnej i cieszyć się tym widokiem, bo teraz miała ten sam wyraz twarzy, jaki mieli kandydaci do Czarnej Gwardii podczas morderczych biegów – tego ostatniego elementu warunkowania fizycznego, gdzie sukces oznaczał, że wymiotowałeś po ukończeniu okrążeń, a nie przed. Czy nic nie może być dla nich łatwe? – Nie umalowałaś oczu – zauważył Kip. Czyli już założyła, że będzie płakała. – Uznałam, że nie ma sensu plamić pościeli. – Myślę, że są na to przygotowani. No wiesz, komnata nowożeńców. – Kip, miałam na myśli... – zaczęła poirytowana, a potem dotarło do niej, że żartował.

– Chodź do mnie. Usiądź obok. Upajał się jej widokiem, kiedy szła przez sypialnię. Pewna jego cząstka myślała: „Oczywiście, że nie mogę się z nią kochać. Jest zdecydowanie za piękna. Coś musiało pójść nie tak, kiedy ja pojawiłem się w tym równaniu”. Zignorował ten głos i po prostu cieszył się jej obecnością. – Kiedy patrzysz na mnie w ten sposób... Czuję się bardzo kochana... I bardzo nieszczęśliwa. Czuję się zdradzona przez własne ciało, jakbyś ty umierał z głodu, a ja nie dawałabym ci jedzenia. Ale ja nie robię tego celowo! Klapnęła obok niego ciężko. Ujął jej dłonie. – Nie obwiniam cię. Nie jestem zły na ciebie z powodu tego, czego nie możesz kontrolować. To nie miałoby sensu. – Gniew nie musi być uzasadniony. Gniew. Czy cokolwiek innego. Wiem, że jesteś zmartwiony. – Jestem. – Jesteś mną rozczarowany, nami, tym udawanym małżeństwem. – Nie, nie, nie i tak. Nie tego się spodziewałem. Nie jestem jednak rozczarowany tobą, a nasze małżeństwo nie jest udawane. Ale owszem, jestem rozczarowany. – Ugryzłeś się w język, widzę. Psiakrew. Wydął policzki. – Nie chciałem obciążać cię niczym innym. Zamarła. – Nasze przysięgi ślubne zawierały naprawdę wzniosły fragment: „Niech nigdy ciemność nie zapadnie między wami”. Tisis, podczas naszej pierwszej nocy powiedziałaś coś o „znowu”. Pamiętasz, co to było? Miała zbolałą minę. – Pewnie, żebyśmy znowu spróbowali. Jak możesz oczekiwać, że będę pamiętać... – „Nie znowu” – powiedział Kip. – Powiedziałaś „nie znowu”. Możesz mi to wyjaśnić? Nie potrafiła ukryć poczucia winy, które zagościło na jej twarzy na ułamek sekundy. – Nie – odpowiedziała. – Nie, to na pewno było coś innego. Byłam sfrustrowana i powiedziałam: „Do diabła, spróbujmy znowu”. – Tisis – nalegał delikatnie Kip. Zapadło przeciągające się milczenie. A potem, nie odrywając oczu od podłogi, powiedziała głucho: – Był pewien chłopiec. Upłynęły już prawie dwa lata. Nawet nie byłam nim zainteresowana, ale wściekłam się na Eirene. Moja siostra sypiała z każdą chętną kobietą w trzech satrapiach, a chciała, żebym ja pozostała idealną dziewicą. Powiedziała, że ponieważ ona nigdy nie wyjdzie za mąż, ja muszę zadbać o honor rodziny. Nie chodziło o kwestie religijne. Eirene wierzy tylko w honor i pieniądze. Musiałam jednak zachowywać się cnotliwie, żeby można było mnie sprzedać jak nałożnicę temu, kto zapłaci najwięcej.

Kocham siostrę, a ona przeprosiła mnie kilka razy, kiedy była pijana, ale przeprosiny nie zmieniły układu. Nalegała, żebym zrobiła tę jedną rzecz, jakby to było dla mnie łatwe. Powiedziała, że ona bierze na siebie wszelkie inne trudności we wszystkich innych dziedzinach życia, więc to w porządku, że w życiu prywatnym może się zrelaksować. W każdym razie byłam z tym chłopcem i pewnej nocy zapędziliśmy się, ale ja cały czas myślałam, jak wścieknie się Eirene. Spróbowaliśmy i... Kiedy nie mógł wejść, nie zachował się z takim wdziękiem jak ty, Kip. Powiedział, że nie jestem prawdziwą kobietą. Że jestem dziwadłem. Ja też powiedziałam mu parę okropnych rzeczy. Powiedziałam, że jeśli kiedykolwiek piśnie o tym słowo, to ja rozpowiem wszystkim, że nie wytrzymał nawet dość długo, żeby we mnie wejść. Nigdy więcej nie odezwaliśmy się do siebie i za każdym razem, gdy go widziałam, żołądek mi się zaciskał. Myślałam, że może, ponieważ jestem starsza, z tobą mi się uda, ale bałam się. Spodziewałam się, że mnie odrzucisz, jeśli do tego dojdzie... I stało się. Nadal trochę się boję. Znaczy spodziewam się odrzucenia. Kip westchnął. Przyszły mu do głowy dwie myśli i jedna było potwornie samolubna. – Opowiedz mi o tym suficie. Nigdy w życiu nie widziałem niczego podobnego. – O... Suficie? Tisis nie wierzyła własnym uszom. – Proszę. – Co? Musisz zdystansować się od tych wszystkich dziewczęcych emocji? Odetchnął głęboko i zgasił jej iskierkę złośliwości, zanim dotarłaby do hubki jego urazy. Nie był dobrym człowiekiem, ale mógł jeszcze chwilę poudawać. – Proszę, to jest kojące. Myślę, że to nam dobrze zrobi. – W porządku – odrzekła tonem, który mówił coś całkiem przeciwnego. Boże, co za jędza, pomyślała twarda, bezlitosna cząstka jego osoby. Ja tu staram się dać nam szansę... Inna cząstka powiedziała: „Boże, jak ona cierpi”. I ten głos, powolniejszy i delikatniejszy, całkowicie uciszył pierwszy. Spokojnie, Kip, spokojnie. Mięśnie żuchwy jej się zacisnęły, ale w milczeniu przyjrzała się falującemu, wypolerowanemu drewnu, które tworzyło sklepienie. – Nie pamiętam imienia snycerza, ale bezcenne przykłady jego prac można odnaleźć w całej Krwawej Puszczy. Chociaż niewiele ma porównywalne rozmiary. To dzieło nazywa się Túsaíonn Domhan, co znaczy „Świat się zaczyna”. Ma przedstawiać staw, do którego wrzucono kamień, i fale rozchodzące się ze środka. O różnych porach roku i w różnych porach dnia dwoje ludzi, leżąc tu głowa przy głowie, może ujrzeć różne kolory, wręcz mieć wizje, jak twierdzą niektórzy. Podobno teraz niemożliwością byłoby tak idealne dobranie wszystkich belek pod względem koloru i krzywizny. Ten sufit przetrwał w takim kształcie ponad trzysta lat. – A co z tymi złotymi... gwiazdami? Dziurami po sękach? – Och, to stara tradycja. Przy takim dziele sęki w drewnie stanowią ogromne wyzwanie. Oczywiście nie znajdziesz belek takich rozmiarów bez żadnych sęków. Przy ścinaniu drzew

stanowią problem, bo piły zacinają się na nich, a potem, kiedy drewno jest cięte, sęk staje się słabym punktem. Pod każdym względem sęk to niedoskonałość, coś kłopotliwego, co trzeba omijać, zakleić, zminimalizować albo zakryć, kiedy to tylko możliwe. Istnieje jednak inna szkoła myślenia. Zamiast ignorować niedoskonałość, podkreśla się ją. Nazywa się to złotą stolarką albo złotą naprawą. Możliwe, że to tylko bujdy artystów, ale mówią, że nie chodzi o zachwycanie się niedoskonałościami, lecz ich zaakceptowanie, zajęcie się nimi w takim stopniu, w jakim struktura tego wymaga. Tutaj Phaestos, tak się nazywał snycerz, właśnie mi się przypomniało, tutaj oprócz złotego pyłu, który wymieszano z klejem stolarskim, żeby wkleić sęki i zrobić wzory w kształcie gwiazd, wykorzystał także pomoc krzesicieli-mistrzów rzemieślniczych. Twarz Tisis rozluźniła się podczas opowiadania o krajanach i Kip właśnie miał taką nadzieję. Była z nich ogromnie dumna. – Ale ja cię zanudzam – zaniepokoiła się. – Wcale nie. Po co wziął mistrzów? Wystarczy chlapnąć trochę zestalonego żółtego w dziury od sęków i problem rozwiązany, nie? – Pod względem strukturalnym owszem, ale to były kobiety, które poproszono o pracę z samym Phaestosem. Nie znamy ich imion. Zakłada się, że były to kobiety, ponieważ były żółtymi superchromatkami. I wielkimi artystkami. Dla prawdziwego artysty nie ma czegoś takiego jak „w miarę dobrze”. Wykrzesały idealny zestalony żółty przez wzgląd na spójność konstrukcji, ale potem wypełniły kanaliki tak drobne, że nie możemy ich zobaczyć, albo po prostu naturalne puste przestrzenie w drewnie żółtym luksynem ledwie odrobinę niedoskonałym, żeby podczas księżycowych nocy odrobina jego uwalniała się i zamieniała w widzialne światło. Mówiły, że to jak widok księżycowego światła migoczącego na falach. Minus tego jest taki, że kiedy luksyn się rozpada, niezależnie od tego, jak wolno się to dzieje, to w końcu zniknie. Podobno migoczący luksyn trwał ponad sto lat. Niektórzy mówią, że to lekcja na temat długowieczności dzieł stworzonych magią i dzieł rąk, która pokazuje, co naprawdę przetrwa. Dzieło Phaestosa pozostało, a ich przepadło. Osobiście uważam, że sto lat to całkiem przyzwoity wynik. – Nikt nie zdołał tego naprawić? – zapytał Kip. – To nie to samo co wysłanie płomyków, żeby napełniły ponownie latarnie w Chromerii. Próbowano. Nie udało się. Pewne rzeczy zniknęły z powierzchni ziemi i po prostu je utraciliśmy. – Hm. Siedzieli przez chwilę razem, patrząc na uspokajające łuki, i napawali się usypiającymi naturalnymi odcieniami drewna. – Wierzysz w to? – zapytał w końcu Kip. – Że skorzystali z luksynu? – Nie, w ten pomysł ze złotą stolarką. – Nie wiem. Wiesz, to co innego, kiedy ktoś wykorzystuje taką technikę w przypadku misy albo talerza. Snycerz mógłby po prostu wyrzucić kawałek złego drewna i zrobić coś

perfekcyjnego z innego kawałka, więc kiedy wykorzystuje niedoskonałość drewna, to wiesz, że robi to z wyboru, prawda? A w przypadku czegoś tak ogromnego? Nie mieli wyboru. Orholam jeden wie, ile drewna musieli przejrzeć, żeby znaleźć idealne odcienie i wzory. Może najpierw pojawiły się niedoskonałości, a potem uzasadnienie. Może musieli sobie z nimi poradzić, więc spróbowali wykorzystać je najlepiej, jak się da. – Tak czy inaczej, odwalili kawał niezłej roboty, co? – powiedział Kip. – Mogę wyobrazić sobie ten sufit bez tych złotych gwiazd odbijających się w falującej wodzie, ale to piękny dodatek, prawda? Zauważył gęsią skórkę na ramionach Tisis. Może z powodu chłodu w pokoju. – Ty łajdaku – powiedziała, ale nie była zła. Odwróciła się i spojrzała na niego. – Słyszałeś już wcześniej o złotej stolarce, tak? Milczał przez chwilę. – Właściwie to miałem nadzieję, że razem się z nią zapoznamy. Zesztywniała cała i wciągnęła powietrze. Łzy napłynęły jej do oczu. Zobaczył wtedy, że właśnie w tej chwili zakochała się w nim. Gdyby ich niedoskonałości polegały na czymś innym, to padliby sobie w ramiona i pozwolili, żeby ich ciała powtórzyły pośpiesznie i bez słów przysięgi, które wypowiedzieli dawno temu. Jednak tam gdzie ciała zawodzą, muszą wystarczyć słowa. – Nie opuszczę cię ani nie porzucę – zapewnił ją Kip. – To jest coś, co musimy oboje naprawić. To nas osłabia, ale pewnego dnia stanie się źródłem naszej siły. Tisis wpatrywała się w niego intensywnie. – Kip, popłaczę sobie teraz i potrzebuję, żebyś mnie objął, ale nie musisz mnie pocieszać. To będą dobre łzy. To jest coś takiego? – A potem – dodała – w miarę swoich możliwości zamierzam cię niecnie wykorzystać. I tak też zrobiła. *** Kiedy już zaspokoili się wzajemnie, pośmiali i poprzytulali, a Kip zastanawiał się, czy ma rozbudzić ponownie ich namiętności, czy też uznać, że mieli za sobą długi dzień i lepiej zostawić powtórkę na rano, Tisis powiedziała: – Muszę z tobą o czymś porozmawiać. – Nie możesz. Śpię. Bardzo dyskretnie wsunął się głębiej pod przykrycia. – Kip... – Ooch, a co my tu mamy – odezwał się na wysokości jej piersi. – Kip... Och! Kip, m-mówię... poważnie. Westchnął. Jeśli czegoś nauczył się o małżeństwie, to tego, że rozmów się nie uniknie.

A odkładanie ich na później nigdy nie jest dobre. Wysunął głowę spod przykryć. Sprawiała wrażenie nieco rozczarowanej – to nie w porządku! – ale zaraz się otrząsnęła. – Ehm... – Odetchnęła. – Kip, chcę się dziś kochać. To znaczy chcę znowu spróbować. Kip z jękiem opuścił głowę na poduszkę. Mieli świeży chleb i doskonały ser, a ona narzeka, że nie dostali wina? – Dziś? Kiedy wszystko było takie doskonałe? Chcesz tego teraz? Jedz pieprzony chleb i ser, kobieto! – Chcę... – Rozmawialiśmy o tym! Zgodziliśmy się! Nie możesz po prostu zostawić... – Wiedziałam, że to zrobisz. – Że będę cię trzymał za słowo?! – To nie w porządku! Tak, to było nie w porządku, ale Kip ugryzł się w język. Mężczyzna, który właśnie został zaspokojony przez tak piękną kobietę, nie powinien odczuwać wściekłości, jaka właśnie zalała Kipa. – Pogodziłem się już z tym. – A ja nie. – Im szybciej się pogodzisz, tym więcej cierpienia sobie oszczędzisz. Tak to działa w moim życiu. Nic nie może być dobre. W miodzie zawsze pływa ptasie gówno. Jeśli mam przyjaciela, to muszę wiedzieć, że zginie. Jeśli kocham dziewczynę, to ona zakocha się w kimś innym. Jeśli, na przekór wszystkiemu, dostanę coś tak dobrego jak my dwoje, to nie mogę dostać wszystkiego. Lepiej być nie może. – Machnął ręką na falujące, wypolerowane arcydzieło z drewna nad ich głowami. – Nie rozumiem, dlaczego, u diabła, patrzysz na to małżeństwo i uważasz je za martwe sklepienie. – Och, Kip – westchnęła, ale nie mogła znaleźć więcej słów. Leżeli obok siebie, nadal pośród zbytków i piękna, ale Kip czuł, że całe błoto i gówno na dnie Kipowego Stawu wzruszono i nie ufał sobie, że znajdzie słowa, które nie cuchnęłyby goryczą. Potrzebował czasu, żeby to wszystko ponownie opadło. Chwili spokoju. – Może... Może zauważyłeś, że pracuję z Evie Cairn? – zapytała, nadal leżąc na plecach, jakby mówiła do sufitu. – Tak? Mówiła o uzdrowicielce? Tisis przewróciła oczami. – A miałam taki plan, żeby poczekać, aż sam mnie o to zapytasz. Starała się powiedzieć to beztrosko, ale jej się nie udało. Kip nie powiedział: „Spotykasz się z ludźmi przez cały dzień, większość z nich to twoi informatorzy, dlaczego miałbym w ogóle...”. Zamiast tego zapytał: – No dobrze, kochanie, po co spotykałaś się z uzdrowicielką? Starał się, żeby to zabrzmiało szczerze, ale mu się nie udało.

O dziwo, to pytanie nie doprowadziło do kłótni! Do diabła, w miarę upływu czasu panowanie nad językiem wyglądało na coraz lepszy pomysł. – Powiedziała, że już się z tym zetknęła. Zwłaszcza w przypadku dziewczyn, które odczuwają wyjątkowo dużą presję albo które miały złe pierwsze doświadczenia. Kip nie rozumiał. Uniósł się i oparł na łokciu. – Albo kobiet, które mają wyjątkowo zły stosunek do kochania się, co ewidentnie nie dotyczy mnie, ha, ha. Jednak te dwa pierwsze powody... – Co? Co? – Dlatego porozmawiałam z nią o paru sprawach. Kip czuł się jak wtedy, kiedy wybrali się z Ramirem, Sansonem i Isą popływać. To był pomysł Ramira, rzecz jasna, a kiedy Isa wzdragała się przed zdjęciem tuniki, wytykając, że Kip też swojej nie zdjął, Ramir się wściekł. Zagonił go w kozi róg i siłą zerwał mu tunikę. A potem zgodnie z przewidywaniem kpił z powodu tuszy Kipa. Natychmiast powróciło do niego uczucie stania nago przed kimś, kto będzie to komentował. – Opowiadałaś obcej osobie o tym, co robimy i czego nie robimy w łóżku... – Kip, do diabła! Myślisz, że mnie było łatwo? Nie ufasz mi ani odrobinę? Poza tym teraz nie jest obca. Nie chodziło tylko o wstyd, ale o coś ważniejszego. – Zdajesz sobie sprawę, co by się stało, gdyby mój dziadek albo twoja siostra się dowiedzieli? Na jaja Orholama, Tisis, twój kuzyn mógłby zabrać jedną czwartą armii... – Nie myślałam o nich! Myślałam o nas! Nie powiedział: „I przy okazji naraziłaś całe przedsięwzięcie na wielkie niebezpieczeństwo!”. Nie powiedział: „Na tym polega twój problem: ty w ogóle nie myślisz!”. Tylko odetchnął. I wykorzystując tę chwilę jego zawahania Tisis odezwała się znowu: – To miała być niespodzianka. Coś dobrego. Nie... Nie mogę tak żyć. Przykro mi, że jesteś zły, ale nie żałuję, że to zrobiłam. – Świetnie. Na raziłaś na niebezpieczeństwo losy całej wojny, żeby pogadać sobie od serca z kimś, kto równie dobrze może okazać się agentką wroga. Lepiej się czujesz, jak sobie pogadałaś? Zachowywał się jak dupek. Wiedział to, ale nie potrafił się powstrzymać. – Bogowie! Czasem cię nie rozumiem. Nie wiem, jak jednego dnia potrafisz być wspaniałym olbrzymem, który nagina świat do swojej woli, a innego takim, takim... karłem. – Och, dajże spokój, popatrz na to w ten sposób – odrzekł Kip – gdybym był mniejszy, dużo, dużo mniejszy, to w ogóle nie mielibyśmy problemu. – Na Orholama, Kip! Nie wiem, skąd w tobie tyle zakłopotania. Czujesz się odsłonięty,

zawstydzony? Przecież to nie twoja wina! Powiedziała mi o wszystkich tych rzeczach, które mężczyźni często robią i tylko pogarszają sprawę, a ty nie zrobiłeś żadnej z nich. Zachowałeś się doskonale. To wszystko moja wina. Zamilkła. Cierpiała. Serce Kipa otworzyło się dla niej, bo wiedział, jak to jest milczeć, cierpieć i próbować to ukryć i nie narzekać, kiedy wydaje się, że wszystko jest twoją winą. – Nie mów tak. Nie myśl tak – powiedział. – Jak? – Tu nie ma twojego problemu albo mojego. Istnieją tylko nasze problemy. Tylko rzeczy, które oboje musimy robić, żeby nasze małżeństwo rozkwitało. – Serio? – Tak – potwierdził. – Starałam się. Przepraszam, że ci nie powiedziałam, ale... Myślałam, że mi tego zabronisz i będziemy musieli znosić to co „dobre” przez resztę naszego małżeństwa. Nie chcę z tobą tylko dobrego. Chcę czegoś niesamowitego. Nie zgodzę się na nic gorszego. – Po prostu nie... – Urwał. Spróbował raz jeszcze. – Doceniam to. I masz rację. Zachowałbym się jak dupek i spróbowałbym cię powstrzymać i... Popełniłbym błąd. Bo warto poświęcić całą pieprzoną wojnę na rzecz mojego osobistego szczęścia, nie? Psiakrew. Nie, ponieważ nigdy nie należy się poddawać. On się poddał, a ona nie, i źle robił, prosząc, żeby upodobniła się w tym do niego. – Zatem co teraz? – zapytał. – Więc... ja, ehm, ćwiczyłam. Trenowałam... – Ćwiczyłaś? Ćwiczyłaś... Czekaj no, z kim? – Na brodę Orholama, Kip, dajże spokój! Nie szukałam mężczyzn z małymi penisami. – No dobrze... Może rzeczywiście głupio się wyrwałem. To co miałaś na myśli? Zakłopotała się. – Nie wiem, ile właściwie chcesz wiedzieć. Najpierw trochę wina, trochę oliwki i, ehm, coraz większe walce. – Coraz większe walce? – A potem pomyślał o stożkach, które widział w jej bagażu. I jeszcze raz o nich pomyślał. – Aaaha. – A ponieważ ciągle zarywałeś noce, nie miałam za wiele czasu, żeby nad tym popracować. – Och. Ehm, przepraszam? To brzmi dość... niezręcznie. – Raz mnie przyłapałeś, nie pamiętasz? – To wtedy, kiedy dostałaś ataku kaszlu? – A ty podszedłeś mnie objąć. Bałam się, że poczujesz zapach... W każdym razie... – Potwornie się zarumieniła. – Myślałem, że wy ludzie z Krwawej Puszczy w ogóle się nie odczuwacie wstydu w temacie, ehm, korzenia i jaskini. Schyliła głowę.

– Najwyraźniej nie spędziłam tu dość czasu za młodu. – No tak, ponieważ mój ojciec wziął cię na zakładniczkę i tak dalej. – Uśmiechnął się szeroko. – Naprawdę jestem strasznie ślepy, co? – Tylko gdy... – Ugryzła się w język. Chciała powiedzieć: „Tylko gdy chodzi o mnie”. Psiakrew. Miała rację. Nie powiedziała tego z uprzejmości. Jakimś cudem to sprawiło, że lód zaczął topnieć. I nawet coś więcej. – Wiesz, że cię kocham, prawda? – powiedział Kip. Jak się teraz zastanowił, to chyba pierwszy raz to powiedział. Jakoś wydawało mu się, że jego czyny mówią same za siebie. Tisis wybuchła płaczem. Kip nie był ekspertem, ale wątpił, żeby to był dobry płacz. – Ty matołku – powiedziała przez łzy – nie tak mówi się dziewczynie, że się ją kocha! – Myślałem, że to oczywiste! – To zawsze trzeba powiedzieć! – Dobra! – krzyknął. I zaraz ucichł. – Teraz już wiem. Zawahała się, nie bardzo wiedząc, co teraz Kip zrobi. – Pierwszy raz to komuś powiedziałem. Przyszłość była otchłanią, a jej miłość pomostem, tyle że on nie wiedział, gdzie kładka się kończy. Właśnie przebiegł trzy kroki na oślep w ciemność. – Wiesz, że ja też cię kocham, prawda? – powiedziała. – Teraz już wiem – odpowiedział z półuśmieszkiem. – Powiedziałam to już wcześniej. Właściwie. Sama nie uznajesz milczącego „kocham cię”, ale chcesz, żebym ja je uznał? Jednak nie powiedział tego. Analogia nie była pełna. – Nie uwierzyłem – odpowiedział. – Och, Kip, sprawiasz, że mam ochotę wziąć cały ten wielki węzeł zagmatwanych uczuć, których nie umiem nawet nazwać, i gneas sáraigh. – To było... cokolwiek niejasne – powiedział. Mógł zapamiętać obcojęzyczny zwrot, ale podejrzewał, że wolałby nie pytać o jego znaczenie byle kogo. Tisis odetchnęła i sięgnęła po niego pod przykryciami. Złapała go i uścisnęła. Nie było to delikatne czy zmysłowe, ale jej dotyk był dla niego w nieunikniony i poplątany sposób erotyczny. – Jestem taka sfrustrowana. Pragnę cię i mam ochotę ci przyłożyć, i kocham cię, i to taka plątanina... – Nie, akurat to uczucie rozumiem doskonale. Nie znam tego wyrażenia. Auć. – Och. – Rozluźniła chwyt, ale nie puściła. Tak lepiej. – Najlepsze tłumaczenie, jakie

przychodzi mi do głowy, to „klarowanie przez bzykanie”. Chodzi o to, kiedy kochasz się w gniewie i potem czujesz się lepiej. To co innego niż caidreamh collaí feargach, czyli kochanie się w gniewie, po którym czujesz się lepiej z powodu namiętnego seksu, ale nadal jesteś zły na drugą osobę. – To brzmi nieźle – powiedział Kip. – Znaczy to pierwsze, chociaż to drugie też nie najgorzej, ale tylko jeśli po paru rundkach dojdzie się wreszcie do pierwszego. Więc, ehm, spróbujmy pierwszego wariantu. – Ehm. – Tisis odchrząknęła. – Powiedziałam, że naprawdę chciałabym... I chcę! A nie, że mogę. Bo nie mogę. Jeśli chociaż trochę się zdenerwuję... To nie uda nam się. Znowu. – Dobrze... więc... – odpowiedział Kip. – Powiedz mi tylko, co robić, żeby cię uszczęśliwić, a ja to zrobię. – Możesz nadal patrzeć na mnie, jakbyś chciał mnie złapać, przytrzymać i kochać namiętnie, ale nie robić tak naprawdę niczego, co mogłoby mnie przestraszyć? Teraz Kip odchrząknął. – Sporo oczekujesz od mężczyzny. – Jesteś nie byle jakim mężczyzną – odrzekła z dwuznacznym uśmieszkiem. To było trochę tak, jakby grali role, ale ostatecznie żarty i zagubienie były lepsze od gniewu i zakłopotania, prawda? Zaczął ją całować i powoli wewnętrzna wrzawa ucichła. A potem powoli – znacznie wolniej, niż oboje by chcieli, lecz powolność była konieczna – kochali się. Nie było idealnie, ale było dobrze. Było to rwane. Było to zadawanie pytań, a odpowiedzi, jakie czasem padały, przekraczały ich najśmielsze fantazje. Kip zamknął się i zaczął słuchać, a kiedy już zaczął słuchać, zaczął wychwytywać urywki jej pieśni, a potem musiał już tylko słuchać wiecznie zmiennych zwrotek pragnienia jej serca i powtarzać je w refrenie jej ciała. Chociaż był naprawdę uważny i naprawdę gorliwy, nie był jeszcze doskonałym kochankiem. Tyle że miłość nie wymaga doskonałości, a jedynie skupienia, czasu i wysiłku. I zanim noc minęła, wreszcie radośnie skonsumowali ich małżeństwo. To był początek, obietnica i miłość. To, co było złamane, zrosło się na nowo. Kiedy wstał świt, leżeli głowa obok głowy, wpatrując się w środek „Świata, który się zaczyna”, a Kip zrozumiał, dlaczego uważano tę komnatę za sypialnię dla nowożeńców. Ponieważ ślub to początek świata, moment, kiedy wszystko jest możliwe, i para będzie leżała tak głowa przy głowie tylko po kochaniu się i tuleniu, kiedy pożądanie zostanie zaspokojone, serca się napełnią, umysły uspokoją, a ciała będą odpoczywać, żeby oboje mogli się skupić na jednym celu. Gdy światło napływało jak złoto przez kierujące je lustra i soczewki, a Kip czuł się otwarty na świat, spokojny i zalany barwami jutrzenki, wyczuł jeszcze jedną prawdę zakodowaną w samym luksynie: nawet o to, co naprawiono idealnie, trzeba dbać. Złocista żółć znajdowała się zaledwie o szerokość włosa od idealnego żółtego luksynu i dostrzegając to, Kip poszukał nadfioletu i rzeczywiście go znalazł, także drobinę oranżu i nawet ledwie odpryski czerwieni i podczerwieni. W niektórych gwiazdach było trochę

błękitu, w innych czerwieni, były tam guziki parylu i dźwigienki chi. Nie zrozumiałby złożoności takiego dzieła, już nie mówiąc o próbowaniu podjęcia się czegoś, co wymagało podobnej delikatności, gdyby nie pracował wcześniej nad włócznią sznurową. Orholam niczego nie marnuje, nawet naszych błędów. Nadfioletowymi palcami przesunął z miłością po miejscach, gdzie znajdowały się kiedyś luksyny, i zwyczajnie skopiował je, słuchając ich pieśni. To było proste, jak ponowne napełnianie latarni, jak usunięcie sadzy i kurzu sprzed wieków z paru przytkanych kanalików. Jego tatuaż żółwio-niedźwiedzia napełnił się po kolei wszystkimi kolorami, których używał, i się zajarzył. Proste. Proste dla nieustraszonego dziewięciokolorowego polichromaty z pełnym spektrum i superchromaty, który nie pomyślał nawet, że jeśli coś schrzani, to może podpalić komnatę i zniszczyć najcenniejszy skarb tutejszej kultury. Ośmielisz się posłużyć podczerwienią, Kip? W przypadku wielowiekowego drewna? Wiedział jednak, że da radę, i nie mógł się powstrzymać. Nie, kiedy piękno znajdowało się tak blisko, kiedy jego dary zostały w pełni uruchomione. W jednej chwili, w godzinę, po upływie wieczności, w okamgnieniu Orholama, Kip skończył. Tisis nabrała gwałtownie powietrza. Światło słoneczne migotało na morskich falach, lustro w ciemnym lesie, odbijające gwiazdy i wschodzące słońce. Początek świata. Światło było darem człowieka i Orholama, raz rozszczepione znowu się stapiało i to, co miało skazę, teraz łączyło się w złotej perfekcji. – O mój Boże – szepnęła Tisis. Powiedziała to z takim podziwem, że nie było to bluźnierstwo, tylko wyraz czci. – Kip. Serce mojego serca. Obudziłeś światło.

Spis postaci ‘Annaiah: żona Darjana, która zginęła spalona. Abaddon: znany także jako Król i Gwiazda Zaranna. Jeden z wodzów Dwustu. Często jest przedstawiany jak blada postać z uszkodzonymi kostkami i ogromnymi skrzydłami szarańczy. Abirin: uczony luksjat, który studiował starych bogów. Abraxes, Ambrosius: starożytny święty. Adrasteia (Teia): Czarnogwardzistka, parylowa krzesicielka, członkini Zakonu i szpieg Bieli. Aeshma: jedna z dwustu, niemalże jedna z Dziewiątki, jinnīyah Darjana. Potencjalna Atirat. Agnelli, Lucia: szczeniak w Czarnej Gwardii, łączyło ją z Cruxerem zakazane uczucie. Została zamordowana podczas misji szkoleniowej. Ahhana Zręczna: żółta krzesicielka i superchromatka, architekt i główna krzesicielka pracująca przy konstrukcji Łodygi Lilii. Ahhanen: Czarnogwardzista. Partner Djura, znany z dość zgryźliwego usposobienia. Zginął w Wojnie Omnichroma. Aklos: niewolnik Aglaii Crassos. Alban i Strang: święci i komentatorzy pisma świętego. Alef, Derwyn: dowódca Cwn y Wawr. Amalu Anazâr: Mroczny Zuchwalec.

Amazzal: jeden z sześciu Najwyższych Luksjatów, mężczyzna o imponującej prezencji i pięknym głosie. Amestan: Czarnogwardzista walczący w bitwie o Garriston. Anamar: dowódca Czarnej Gwardii pod koniec Wojny Fałszywego Pryzmata. Anir: bibliotekarz w Chromerii. Antaeos: szczaw w Czarnej Gwardii. Appleton, Aodán: arystokrata i radny miasta Dúnbheo w Krwawej Puszczy. Appleton, lady: arystokratka z Krwawej Puszczy. Appleton, Taira: jedna z czterech córek lady Appleton. Przyjaciółka z dzieciństwa Karris Białodąb. Aram: chłopiec bez powodzenia ubiegający się o przyjęcie do Czarnej Gwardii, który ma żal do Kipa Guile i Cruxera. Arana: adeptka krzesania, córka kupca. Aras: uczeń w Chromerii. Arash, Javid: jeden z krzesicieli, który bronił Garristonu. Aravind: do śmierci satrapa Atashu. Ojciec Katy Ham-haldity, byłego corregidora Idoss. Arias: Atashanin, jeden z doradców Księcia Barw. Jego zadaniem jest rozprzestrzenienie wieści na temat Księcia Barw. Arien: preceptorka w Chromerii. Krzesze pomarańczowy i poddaje Kipa próbie na rozkaz Światłowładcy Czerni. Ariss Nawigator: legendarny badacz i odkrywca. Arrad: Świetlany Gwardzista.

Arthur, Rónán: brat bliźniak Ruadhána. Arthur, Ruadhán: przywódca magów woli z Cienistego Zagajnika. Artylerzysta: ilytański pirat. Jego pierwszym poważnym stanowiskiem w załodze była pozycja kanoniera na statku Aved Barayah. Później został kapitanem Wrednej Szkapy. Asif: młody Czarnogwardzista. Asmun: szczeniak w Czarnej Gwardii. Aspasia: osobista niewolnica Karris Guile. Assan, Uluch: prawdziwe imię i nazwisko Artylerzysty. Atagamo: preceptor, który naucza właściwości luksynu w Chromerii. Jest Ilytaninem. Athanossos: bogaty jubiler z Wielkiego Jaspisu. Atiriel, Karris: księżniczka z pustyni. Stała się Karris Wrogiem Cieni, a potem poślubiła Lucidoniusa. Atropos Leonidas: Pryzmat. Aurellea: stręczycielka; zapewnia usługi luksusowych prostytutek na Wielkim Jaspisie. Auria: przełożona Darjana w początkach istnienia Czarnej Gwardii. Ayrad: był szczeniakiem w Czarnej Gwardii wiele lat przed tym, jak Kip rozpoczął szkolenie. Zaczął jako ostatni w klasie (czterdziesty dziewiąty) i doszedł aż na szczyt, walcząc ze wszystkimi po kolei. Okazało się, że złożył śluby. Został legendarnym dowódcą Czarnej Gwardii i przynajmniej raz ocalił życie czterem różnym Pryzmatom, zanim został otruty. Żółty krzesiciel. Azmith, Akensis: potomek potężnego rodu Azmith. Został zabity przez Karris Białodąb podczas wyboru Bieli. Azmith, Caul: paryjski generał, młodszy brat satrapki Parii.

Azmith, Tilleli: paryjska satrapka, starsza siostra Caula Azmitha i szefowa siatki szpiegowskiej Nuqaby Parii. Balder: szczeniak w Czarnej Gwardii. Baoth: czerwony kolorak w armii Księcia Barw. Barrel: szczeniak w Czarnej Gwardii. Barrick: żeglarz zabity przez Zymuna. Bas Prostaczek: tyrejski polichromata (niebiesko-zielono-nadfioletowy), przystojny, ale niezbyt bystry, który poprzysiągł zabić zabójcę rodziny Białodębów. Bel: czeladniczka w browarze „Pocałunek Dziewczęcia” na Wielkim Jaspisie. Ben-hadad: Ruthgarczyk i jeden z Mocarzy. Niebiesko-zielono-żółty polichromata, który stworzył własne okulary z mechanizmem pozwalającym używać niebieskich i żółtych soczewek osobno lub razem dla uzyskania zieleni. Niezwykle inteligentny młody człowiek i wynalazca. Beryl: kapitan straży w Czarnej Gwardii i utalentowana amazonka, która słynie z tego, że bierze pod swoje skrzydła nowych rekrutów. Białodąb, Breck: arystokrata, radny miasta Dúnbheo, kuzyn trzeciego stopnia Karris Białodąb. Białodąb, Karris: była Czarnogwardzistka; czerwono-zielona dichromatka; pierwotny powód Wojny Fałszywego Pryzmata. Jako niedawno obrana Biel jest teraz prawdopodobnie najpotężniejszą kobietą na świecie. Białodąb, Koios: jeden z siedmiu braci Białodębów; brat Karris Białodąb. Początkowo nie uważano go za polichromatę, jednakże po tragicznym pożarze na Jaspisach, w którym zginęła większość jego rodziny, zniknął i wiele lat później pojawił się ponownie w Tyrei jako Omnichrom. Teraz jest znany pod imieniem Biały Król. Białodąb, Kolos: jeden z siedmiu braci Białodębów; brat Karris Białodąb.

Białodąb, Rissum: Światłowładca, ojciec Karris Białodąb i jej siedmiu braci; słynął z wybuchowego charakteru, ale był tchórzem. Białodąb, Rodin: jeden z siedmiu braci Białodębów; brat Karris Białodąb. Białodąb, Tavos: jeden z siedmiu braci Białodębów; brat Karris Białodąb. Biegnący Wilk: generał Gavina Guile z okresu Wojny Fałszywego Pryzmata. Trzykrotnie pokonały go mniejsze siły dowodzone przez Corvana Danavisa. Biel: zwierzchniczka Chromerii i głowa Spektrum. Zawiaduje nauką magii i historii w Chromerii (w przeciwieństwie do nauki religii, która stanowi domenę Najwyższych Luksjatów). Zwykle urząd ten sprawują kobiety, chociaż nie jest to żaden wymóg. Biel sprawuje pieczę nad wszystkimi dyscypułami, kwestiami politycznymi i społecznymi dotyczącymi Chromerii (podczas gdy Czerń zajmuje się sprawami przyziemnymi, praktycznymi i materialnymi i w związku z tym podlega Bieli). Biel przewodzi Chromerii, ale jej władza ogranicza się do oddawania głosu decydującego, kiedy w głosowaniu nastąpi impas, co zdarza się rzadko, ponieważ w Spektrum ma głos każdy z siedmiu Kolorów (Czerń nigdy nie ma głosu, chociaż może brać udział w posiedzeniach i wygłaszać swoje zdanie). Bilhah: wiekowa osobista niewolnica Bieli i szpieg Androssa Guile. Blunt: kapitan straży w Czarnej Gwardii. Borig, Janus: staruszka, która twierdziła, że jest Demiurgosem i Zwierciadłem. Tworzyła prawdziwe karty do Dziewięciu Króli. Burshward, kapitan: angarski kapitan. Odważył się pokonać Wrota Mroku, ponieważ słyszał pogłoski o kryjących się za nimi bogactwach i otrzymał wizję od swojego boga Mota. Śmiertelny wróg Artylerzysty. Burshward, Gillan: brat kapitana Burshwarda, obecnie uboższy o nogę wskutek spotkania z Artylerzystą. Caelia Zielona: utalentowana krzesicielka, karlica, niegdyś służąca Trzeciego Oka. Cairn, Evie: uzdrowicielka z Krwawej Puszczy.

Carver Czarny: nie-krzesiciel, jak wymaga tradycja w przypadku Czerni. Jest głównym administratorem Siedmiu Satrapii. Chociaż należy do Spektrum, nie może brać udziału w głosowaniach. Carvingen, Odess: bierze udział w obronie Garristonu w szeregach krzesicieli. Cavair, Paz: dowódca Niebieskich Łajdaków pod Wielką Piramidą w Ru. Cezilia: służąca i strażniczka Trzeciego Oka. Wywodzi się z czwartego pokolenia mieszkańców Wyspy Jasnowidzów. Chłosta: nadzorczyni niewolników na Wrednej Szkapie. Clara: służąca i strażniczka Trzeciego Oka. Comán, Cu: arystokrata i radny Dúnbheo. Coran, Adraea: błogosławiona. Powiedziała „Wojna to horror”. Cordelia: smukła Czarnogwardzistka, Łuczniczka. Coreen: stara wdowa z Krwawej Puszczy. Chociaż żyje skromnie i z dala od ludzi, najwyraźniej rozmawia z samym Orholamem. Corfu, Ramia: potężny, nadzwyczaj przystojny młody niebieski krzesiciel. Jeden z ulubieńców Księcia Barw. Corzin, Eleleph: abornejska niebieska krzesicielka, obrończyni Garristonu. Cracks: wyjątkowo brzydki młody Czarnogwardzista. Crassos, Aglaia: młoda arystokratka i krzesicielka w Chromerii. Jest najmłodszą córką w ważnym ruthgarskim rodzie i sadystką, która uwielbia zadawać ból swoim niewolnikom. Serdecznie nienawidzi rodziny Guile’ów i Teii. Crassos, gubernator: starszy brat Aglaii Crassos; ostatni gubernator Garristonu. Crassos, Ismene: kuzynka Aglaii Crassos, kobieta w średnim wieku.

Cruxer: zapewne najbardziej utalentowany Czarnogwardzista w swoich czasach, obecnie jeden z Mocarzy. Daelos: Czarnogwardzista, bardzo drobny, ale inteligentny i utalentowany niebieski krzesiciel. Pozostał w Chromerii, kiedy jako jeden z Mocarzy odniósł poważne rany podczas walk. Dagnar Zelan: jeden z pierwszych Czarnogwardzistów. Służył Lucidoniusowi po nawróceniu się i uznaniu jego idei. Dagnu Trzynasty: jeden z legendarnych Dziewięciu Królów. Wraz z czerwonymi krzesicielami jego czasów wybił wszystkich niebieskich aż do ostatniego dziecka. Dakan, Dayan: zbir do wynajęcia na Wielkim Jaspisie. Dalekowzroczny, Horas: kolejny ze sprzymierzeńców Dazena, król bandytów – Niebieskookich Demonów. Gavin Guile zabił go po Wojnie Fałszywego Pryzmata. Danavis, Aliviana (Liv): córka Corvana Danavisa. Jest żółtą i nadfioletową dichromatką z Tyrei i służy Białemu Królowi. Niegdyś uczennica Chromerii, której kontrakt należał do Ruthgarczyka, a czuwała nad nim Aglaia Crassos. Dorastała w Rektonie razem z Kipem Guile. Danavis, Corvan: czerwony krzesiciel. Potomek wielkiego ruthgarskiego rodu, a także najznakomitszy generał swoich czasów i główny autor sukcesów wojennych Dazena. Obecnie satrapa Wyspy Jasnowidzów i małżonek Trzeciego Oka. Danavis, Ell: druga żona Corvana Danavisa. Została zamordowana przez zabójcę trzy lata po ich ślubie. Danavis, Erethanna: zielona krzesicielka, służąca hrabiemu Nassosowi w zachodnim Ruthgarze; kuzynka Liv Danavis. Danavis, Qora: tyrejska arystokratka; pierwsza żona Corvana Danavisa, matka Liv Danavis. Darjan: krzesiciel z czasów Lucidoniusa i Karris Wroga Cieni. Delara, Naftalie: kobieta ze znaczącego rodu, którą Andross zamierzał „pozwolić”

Gavinowi poślubić. Sojuszniczka Androssa Guile. Delara Pomarańczowa: ataska członkini Spektrum. Reprezentuje Oranż i jest czterdziestoletnią pomarańczowo-czerwoną dichromatką, która zbliża się do końca życia. Poprzedniczką na tym urzędzie była jej matka, która obmyśliła rotacyjny system zarządzania Garristonem. Generał Caul Azmith i satrapka Parii to jej kuzyni. Delariowie: rodzina w Rektonie. Delauria, Katalina (Lina): matka Kipa Guile. Z pochodzenia Paryjka lub Ilytanka, uzależniona od mgiełki. Delclara, Micael: pracownik kamieniołomu i mieszkaniec Rektonu. Delclara, panna: głowa rodziny Delclarów w Rektonie. Delclara, Zalo: pracownik kamieniołomu i jeden z synów panny Delclary. Deleah: niewolnica w domu Androssa Guile. Delelo, Galan: starszy sierżant w armii Omnichroma. Odprowadza Liv do bram Garristonu. Delmarta, Gad: młody tyrejski generał z Garristonu, który dowodził armią Dazena Guile. Zajął miasto Ru i dokonał publicznej masakry na królewskiej rodzinie i dworzanach. Później w ramach odwetu spalono Garriston. Delucia, Neta: członkini rady rządzącej Idoss (tzw. matka miasta) przed upadkiem miasta. Demistocles: prorok i mentor proroków. Dębowa Tarcza, Taya: zasłynęła z tego, że rozbudowała mury budowli, którą wtedy znano jako Fortecę rodu Dębowa Tarcza (teraz jest nazywana po prostu Zamkiem). Dębowa Tarcza, Zee: praprababka Androssa Guile, zielona krzesicielka. Diakoptês: wieloznaczny termin. Dosłownie „Ten, który rozdziera na strzępy”, ale w swobodnym tłumaczeniu może oznaczać Łamacza. Zgodnie z braxiańskimi wierzeniami to imię (a być może tytuł?) Lucidoniusa, a także imię lub tytuł podobnej

postaci (być może reinkarnacji Lucidoniusa?), która przybędzie ponownie, żeby zniszczyć lub uleczyć Spękane Ziemie. Djur: Czarnogwardzista; zginął w walkach podczas Wojny Białego Króla. Doradca: postać legendarna. Autor „Królewskiego doradcy”, dzieła, które zaleca tak okrutne metody sprawowania władzy, że nawet jej autor nie stosował ich za własnych rządów. Droose: jeden z członków załogi Artylerzysty. Duży Ros: niewolnik Aglaii Crassos. Dziadek Sé: służył Darienowi Guile i Selenie Dębowej Tarczy. Prapradziadek Garreta. Eden, Veliki: dowódca wojskowy znany ze swojej prawości, który zasłynął także jako jeden z największych strategów swoich czasów. Elelyōn: jedno z imion Orholama wywodzące się z języka staroparyjskiego; znaczy „Bóg Najwyższy”. Elessia: Czarnogwardzistka. Zginęła podczas wojny Białego Króla. Elio: dręczyciel słabszych, chłopak z koszarów Kipa. Kip Guile złamał mu rękę. Elos, Gaspar: zielony kolorak, który uratował Kipowi Guile życie w Rektonie. Erastophenes: legendarny generał. Erato: kandydatka do Czarnej Gwardii, która miała na pieńku z Kipem Guile. Essel: Czarnogwardzistka i Łuczniczka. Euterpe: przyjaciółka Teii, która była niewolnicą. Jej właściciele stracili wszystko w czasie suszy i na pięć miesięcy wynajęli ją do burdelu przy kopalniach srebra w Laurionie. Dziewczyna nigdy nie doszła po tym do siebie. Eutheos: kapitan i bohater z armii Dazena Guile, później żołnierz w ruthgarskiej armii.

Farjad, Farid: arystokrata, sprzymierzeniec Dazena Guile w czasie Wojny Fałszywego Pryzmata, odkąd obiecano mu ataski tron. Fell: Czarnogwardzistka, najdrobniejsza osoba w oddziale, doskonała akrobatka. Ferkudi: jeden z Mocarzy, niebiesko-zielony dichromata, doskonały w zapasach. Obdarzony przedziwnie wybiórczą inteligencją. Filozof: twórca podwalin filozofii naturalnej i etyki. Finer: Czarnogwardzista przedstawiony na jednej z kart. Fisk: szkoli szczeniaki, prowadzi ćwiczenia z musztry i dba o ich kondycję. Z trudem pokonał Karris Białodąb w czasie prób, gdy oboje ubiegali się o przyjęcie do Czarnej Gwardii. Fujarka: pomarańczowo-żółty dichromata z Czarnej Gwardii. Gaeros: jeden z niewolników Aglaii Crassos. Galaea: pokojówka Karris Białodąb i zdrajczyni. Galden, Jens: preceptor w Chromerii; czerwony krzesiciel, który żywi do Kipa Guile urazę. Galib: polichromata z Chromerii. Gallos: stajenny w Garristonie. Garadul, Perses: wyznaczony satrapa Tyrei po tym, jak Ruy Gonzalo został pokonany przez siły Pryzmata w Wojnie Fałszywego Pryzmata. Perses był ojcem Raska Garadula. Starał się wyplenić bandytów, którzy dręczyli po wojnie Tyreę. Garadul, Rask: satrapa, który ogłosił się królem Tyrei; jego ojcem był Perses Garadul. Garret: jeden z Duchów conna Arthura. Gates, Anjali: wysokiej rangi dyplomatka z Chromerii, która praktycznie przeszła już na emeryturę.

Gazzin, Griv: zielony krzesiciel, który walczył razem z Zee Dębową Tarczą. Gerain: starzec z Garristonu, który nawoływał ludzi, by dołączyli do króla Garadula. Gerrad: uczeń z Chromerii. Gevison: poeta z heroicznym zacięciem. Napisał „Ostatnią podróż wędrowca”. Gloriana: szczaw w Czarnej Gwardii z grupy, która zaczęła szkolenie po klasie Teii. Gonzalo: syn kowala w Mieście Atana za czasów Darjana. Gamoń. Gonzalo, Ruy: tyrejski satrapa, który stanął po stronie Dazena w czasie Wojny Fałszywego Pryzmata. Goss: paryjski kadet Czarnej Gwardii, jeden z najlepszych wojowników i członek Mocarzy, który został zabity przez Świetlanego Gwardzistę. Gracia: Paryjka z gór, szczeniak w Czarnej Gwardii. Jest wyższa od większości chłopców. Grazner: szczeniak w Czarnej Gwardii. Kip przełamał jego wolę w czasie pojedynku. Greenveil, Arys: Podczerwień w Spektrum. Pochodzi z Krwawej Puszczy, jest kuzynką Jii Tolver i siostrą Eli, matki Any Jorvis. Jej rodzice zginęli w czasie wojny z rąk braci Lunny Zielonej. Ma dwanaścioro dzieci z dwunastoma różnymi mężczyznami i jest właśnie w ciąży z trzynastym. Greenveil, Ben-Oni: trzynaste dziecko Arys. Jego imię znaczy „syn mojej męki”. Greenveil, Jalen: trzecie dziecko Arys Greenveil. Greyling, Gavin: Czarnogwardzista. Młodszy brat Gilla Greylinga, nazwany na cześć Gavina Guile. Przystojniejszy z braci. Greyling, Gill: Czarnogwardzista. Starszy brat Gavina Greylinga, inteligentniejszy z nich dwóch. Greyling, Ithiel: ojciec Gilla i Gavina Greylingów.

Grinwoody: główny niewolnik Androssa Guile i jego prawa ręka. Krzesze bardzo słabo, ale Andross pociągnął za odpowiednie sznurki, żeby dostał się na szkolenie do Czarnej Gwardii, gdzie zdobył przyjaciół i poznał różne sekrety. Przeszedł cały czarnogwardyjski trening i w dniu złożenia przysięgi zdecydował się służyć lordowi Guile; Czarna Gwardia nie zapomniała mu tej zdrady. Guile, Abel: starszy brat Androssa Guile i dziedzic „fortuny” Guile’ów, zanim ją przepisał. Guile, Andross: ojciec Gavina, Dazena i Sevastiana Guile. Krzesze od żółtego po podczerwony, chociaż głównie znany jest z krzesania czerwieni, ponieważ zajmował urząd Czerwieni w Spektrum. Zajął go, chociaż pochodzi z Krwawej Puszczy, która już miała swojego przedstawiciela, twierdząc, że uprawniają go do tego jego ziemie w Ruthgarze. Obecnie promachos. Guile, Darien: pradziadek Androssa Guile. Poślubił córkę Zee Dębowej Tarczy w ramach postanowień pokojowych kończących ich wojnę. Guile, Dazen: młodszy brat Gavina. Zakochał się w Karris Białodąb i zapoczątkował Wojnę Fałszywego Pryzmata, kiedy spalił jej rodzinną posiadłość, zabijając wszystkich tam obecnych. Guile, Draccos: ojciec Androssa Guile. Bohater Kampanii Aghbalskiej. Zasłynął z tego, że postawił na wyścigach konnych całą hyparchię dla ręki kobiety, młodej Orei Pullawr. Przegrał wyścig, kobietę i całą rodzinną fortunę. Kilkadziesiąt lat później wydało się, że jego rywal, Juldaw Rathcore, oszukiwał. Spektrum odmówiło wtedy wydalenia Rathcore’ów ze zdobytych podstępem ziem i Guile’om został handel wełną. Był zamieszany w śmierć swojego brata, ale ponieważ jedynymi świadkami zajścia byli niewolnicy, których zeznania nie mogły zostać uznane przez sąd, sprawą nie zajęli się lokalni sędziowie ani satrapowie. (Ostateczne Orea wyszła za mąż za brata Juldawa). Guile, Felia: żona Androssa Guile. Matka Gavina i Dazena, kuzynka ataskiej rodziny królewskiej, pomarańczowa krzesicielka. Została Uwolniona w Garristonie tuż przed wielką bitwą o miasto. O rękę jej matki zabiegał Ulbear Rathcore, dopóki nie spotkał Orei Pullawr. Guile, Galatius: przodek Guile’ów, pijak i hazardzista. Jego jedynym dokonaniem był ożenek z kobietą, która zapisała się w historii jako Żelazna Ataea Guile. Guile, Gavin: Pryzmat. Dwa lata starszy od Dazena, został wyznaczony na Pryzmata

w wieku trzynastu lat. Guile, Kip: tyrejski syn z nieprawego łoża Gavina Guile i Kataliny Delaurii. Jest superchromatą i polichromatą z pełnym spektrum. Guile, Memnon: legendarny wędrowiec przeklęty przez czarownicę, który zamordował własnego brata po powrocie do domu. Guile, Sevastian: najmłodszy z braci Guile. Został zamordowany przez niebieskiego koloraka, kiedy Gavin miał trzynaście lat, a Dazen jedenaście. Guile, Zymun: młody krzesiciel i niegdyś członek armii Omnichroma, znany także jako Zymun Białodąb. Twierdzi, że jest synem Karris i Gavina Guile. Został Pryzmatemelektem. Guile, Żelazna Ataea: członkini małej rodziny arystokratycznej, która hodowała konie wyścigowe dla Ruthgaru i Krwawej Puszczy. Skradła serce Galatiusa Guile i odmieniła losy całego rodu. Gwafa: legendarny Czarnogwardzista. Hada: służąca Tazerwalt, księżniczki Tlaglanu. Ham-haldita, Kata: corregidor Idoss przed upadkiem miasta. Sojusznik Księcia Barw. Harl, Pan: kadet Czarnej Gwardii. Jego przodkowie byli niewolnikami przez ostatnie osiem pokoleń. Zginął podczas wojny Białego Króla. Helel: członkini Zakonu, udawała nauczycielkę z Chromerii i próbowała zamordować Kipa. Hena: preceptorka z Chromerii, która prowadzi zajęcia z luksynowych konstrukcji. Hezik: Czarnogwardzista, którego matka dowodziła pirackim statkiem w Cieśninie. Potrafił całkiem celnie strzelać z dział. Hill, Ruarc: arystokrata i radny miasta Dúnbheo. Holvar, Jin: kobieta, która wstąpiła do Czarnej Gwardii w tym samym roku co Karris

Białodąb, ale jest o kilka lat od niej młodsza. Hrozak, Grath: sadysta, który osobiście zamordował setki ludzi i zasłynął z brutalnych taktyk wojskowych. Idus: szczeniak w Czarnej Gwardii. Inana: matka Cruxera Czarnogwardziście.

i

Czarnogwardzistka.

Wdowa

po

Stalowym

Chwycie,

Incaros: jeden z osobistych niewolników Aglaii Crassos. Isabel (Isa): ładna młoda dziewczyna z Rektonu. Izza: nauczycielka-niewolnica, która zajmowała się małą Karris Białodąb. Izîl-Udad: zmarły mąż Nuqaby, głowa rodziny, która odpowiadała za zamordowanie jej matki. Według pogłosek został zepchnięty ze schodów przez własną żonę po tym, jak pobił ją o jeden raz za dużo. Izem Niebieski: legendarny krzesiciel i obrońca Garristonu pod komendą Gavina Guile. Izem Czerwony: obrońca Garristonu pod komendą Gavina Guile. Walczył po stronie Gavina w Wojnie Fałszywego Pryzmata. Niesamowicie szybki paryjski czerwony krzesiciel. Nosił ghotrę w kształcie kaptura kobry. Jade: Czarnogwardzistka. Jalal: paryjski sprzedawca kofi. Jarae: jedna z niewolnic w domostwie Guile’ów, kiedy Gavin i Dazen byli dziećmi. Jednooki: najemnik z kompanii o nazwie Rozszczepiona Tarcza. Jo’El, Prorok: starożytny prorok, Trzecie Oko, znany ze swoich obietnic, że po spustoszeniu nadejdzie odnowa. Jorvis, Ana: nadfioletowo-niebieska dichromatka, uczennica w Chromerii, jedna z kobiet,

którą Andross Guile pozwoliłby Gavinowi poślubić. Zginęła w podejrzanych okolicznościach po wejściu nocą do sypialni Gavina i próbie uwiedzenia go. Śmierć uznano za samobójstwo, jednak rodzina twierdzi, że było to morderstwo. Jorvis, Demnos: ojciec Any Jorvis, szwagier Arys Greenveil, mąż Eli Jorvis. Jorvis, Ela: siostra Arys Greenveil, żona Demnosa Jorvisa, matka Any Jorvis, pochodzi z Krwawej Puszczy. Jorvis, Najwyższy Luksjat: jeden z sześciu Najwyższych Luksjatów biorących udział w pierwszym Uwolnieniu przeprowadzonym przez Gavina Guile. Jorvis, Jason: brat Any, syn Eli i Demnosa. Zginął z ręki Karris Białodąb w czasie wyboru Bieli. Jumber, Norl: Czarnogwardzista, ofiara Wojny Omnichroma. Jun: szczeniak w Czarnej Gwardii. Kadah: była preceptorka w Chromerii, która uczyła podstaw krzesania. Obecnie prowadzi badania naukowe w Chromerii. Kalif: Czarnogwardzista. Kallea: siostra Teii. Wyszła za mąż za rzeźnika. Kalligenaea, lady Phoebe: żółta superchromatka, która panuje nad luksynem lepiej niż sam Gavin Guile. Kallikrates: ojciec Teii. Przemierzał jedwabny szlak jako kupiec, zanim stracił wszystko z powodu wystawnego stylu życia swojej żony. Kamal, Amrit: jeden z generałów Białego Króla. Keftar, Graystone: zielony krzesiciel i szczeniak w Czarnej Gwardii. Jest wysportowanym, ciemnoskórym synem bogatej rodziny, która opłaciła mu trening przed jego przybyciem do Chromerii.

Kerea: Czarnogwardzistka i Łuczniczka. Klytos Niebieski: Błękit w Spektrum. Reprezentuje Ilytę, chociaż jest ze wszech miar Ruthgarczykiem. Tchórz i narzędzie w rękach Androssa. Kyros: nauczyciel małego Dazena Guile. Konus: Czarnogwardzista z wybrzeża Parii. Koturn: wraz z Tugertent i Tlatig najlepszy łucznik, jakim dysponował dowódca Żelazna Pięść podczas walk o Półwysep Rucki. Kukurwa: jeden z towarzyszy Gavina Guile przy wiośle, który przeklina nieustająco pod wpływem stresu. Kwestorka: doradczyni finansowa Omnichroma. Niegdyś była niższej rangi sekretarką sekretarza skarbu Parii. Laya: Czarnogwardzistka, która krzesze czerwony, uczestniczka bitwy o Garriston. Zginęła później w Wojnie Omnichroma. Leelee: ładna niewolnica, podkuchenna w domu Androssa Guile. Lem (Will): Czarnogwardzista, wariat albo bardzo prosty człowiek, niebieski krzesiciel o niewiarygodnie dużej sile woli. Leo: jeden z Mocarzy, potężnie umięśniony czerwony i podczerwony krzesiciel. Często nazywany Dużym Leo. Leonus: żeglarz o pokrzywionych plecach, który był wyjątkowo okrutny dla galerników. Lorcan: grizzly olbrzymi z tego samego miotu co Tallach. Lillyfield: nauczycielka, która uczyła walczyć Teię i Sarai Lucigari. Lśniąca Włócznia: oryginalnie nazywał się El-Anat, co znaczyło „Anat moim panem”. Kiedy nawrócił się na Światło, przybrał imię Forushalzmarish, a potem Lśniąca Włócznia, żeby miejscowi byli w stanie je wymówić, czym zapoczątkował wśród Czarnogwardzistów

zwyczaj przybierania nowego imienia po wstąpieniu do Czarnej Gwardii. Lucidonius: założyciel Siedmiu Satrapii i Chromerii, pierwszy Pryzmat. Poślubił Karris Wroga Cieni i stworzył Czarną Gwardię. Lucigari, lady: matka Sarai, bogata arystokratka z Abornei. Lucigari, Sarai: Teia była jej niewolnicą do towarzystwa i partnerką podczas nauki walki. Lunna Zielona: Zieleń w Spektrum, nie żyje. Ruthgarka, kuzynka Jii Tolver. Jej bracia zabili rodziców Arys Greenveil w czasie wojny. Lytos: Czarnogwardzista, tykowaty ilytański eunuch. Partner Koturna. czarnogwardyjskie przysięgi, zanim został zabity przez Mocarzy.

Złamał

Malargos, Antonius: kuzyn Eirene i Tisis Malargos; czerwony krzesiciel i żarliwy wyznawca Orholama. Malargos, Aristocles: stryj Eirene i Tisis Malargos; zaginął podczas chaosu, jaki nastąpił po bitwie pod Strzaskaną Skałą. Malargos, Camileas: luksjatka, jedna z Najwyższych Luksjatów podczas Wojny Fałszywego Pryzmata. Siostra Dervaniego i Aristoclesa Malargosów. Malargos, Dervani: ruthgarski arystokrata, ojciec Eirene i Tisis Malargos, przyjaciel i poplecznik Dazena w czasie Wojny Fałszywego Pryzmata. Był zielonym krzesicielem, który zaginął na długie lata w ostępach Tyrei. Kiedy próbował wrócić do domu, Felia Guile w tajemnicy wynajęła piratów, żeby go zabili, zanim wyjawiłby sekrety Gavina. Przeżył zamach i później stał się kandydatem Omnichroma na Atirat. Malargos, Eirene (Młodsza): starsza siostra Tisis Malargos. Przejęła kontrolę nad rodziną, kiedy jej ojciec i stryj nie wrócili z wojny. Malargos, Eirene (Pryzmatka): Pryzmatka przed Alexandrem Rozłożystym Dębem (który poprzedzał Gavina Guile). Przetrwała czternaście lat. Malargos, Perakles: człowiek brutalny, ale tchórzliwy, głowa rodu Malargosów, nim zastąpiła go Eirene Malargos.

Malargos, Thera: żona Peraklesa Malargosa. Malargos, Tisis: oszałamiająco piękna Ruthgarka, zielona krzesicielka. Jej ojciec i stryj walczyli po stronie Dazena. Jej starszą siostrą jest Eirene Malargos, po której najprawdopodobniej odziedziczy fortunę z wielkiego imperium handlowego, ponieważ Eirene nie chce rodzić dzieci. Obecnie żona Kipa Guile. Maltheos, ród: ruthgarska rodzina arystokratyczna, która upadła przed Wojną Fałszywego Pryzmata. Marae: jedna z młodszych sióstr Teii. Marid Czarny: Czerń podczas Wojny Fałszywego Pryzmata. Marissia: rudowłosa osobista niewolnica Gavina. Pochodzi z Krwawej Puszczy; została schwytana przez Ruthgarczyków podczas wojny między Ruthgarem i Krwawą Puszczą. Służyła Gavinowi ponad dziesięć lat, odkąd ukończyła osiemnasty rok życia. Marta, Adan: mieszkanka Rektonu. Martaens, Marta: preceptorka w Chromerii. Jest jedną z zaledwie garstki żyjących parylowych krzesicieli; uczy Teię. Martaenus, Luzia: młoda kobieta z Miasta Atana z czasów Darjana. Massensen: bohater walczący przeciwko Rebelii Jadmarskiej. Matka Towarzyszek: szefowa gildii prostytutek przy armii Omnichroma. Mchobrody: conn nadmorskiej wioski w Krwawej Puszczy, w pobliżu Zatoki Ruckiej. Melanthes: zarządca i niewolnik rodziny Malargos. Mennad: Czarnogwardzista, który oddał życie za swojego Pryzmata. Miecznik: kapitan straży w Czarnej Gwardii. Prowadził jeden ze ślizgaczy do bitwy przy Półwyspie Ruckim wraz z Gavinem i kapitanem straży Tempusem.

Migotliwy Płaszcz, Gebalyn: była partnerka Voxa Migotliwego Płaszcza. Prawdopodobnie zginęła w pożarze podczas wykonywania zadania. Migotliwy Płaszcz, Niah: zabójczyni. Partnerka Voxa, potrafi rozszczepiać światło. Migotliwy Płaszcz, Vox: zielony krzesiciel i zabójca. Został wyrzucony z Chromerii w wieku lat trzynastu. Wyznawca Atirat. Mimi, Pasha: nowa piracka królowa z Ilyty. Młody Byk: niebieski krzesiciel, który walczył razem z Zee Dębową Tarczą. Młot, Enki: lord komendant armii paryjskiej i małżonek Nuqaby. Zginął z ręki Karris Guile. Mohana: Najwyższa Luksjatka. Mori: żołnierz w armii Omnichroma. Morteza: Cień z Zakonu Złamanego Oka. Naelos: Czarnogwardzista, z którym Karris miała przelotny romans po zerwaniu zaręczyn z Gavinem Guile. Nabiros: jeden z Dwustu. Postać legendarna. Znany także jako Kerberos. Naheed: satrapka Atashu. Została zamordowana przez generała Gada Delmartę podczas Wojny Fałszywego Pryzmata. Naheed, Quentin: młody luksjat i genialny polihistor. Nassos: ruthgarski hrabia z zachodniego Ruthgaru. Służy mu kuzynka Liv Danavis. Navid, Gariban: dyscypuł z Chromerii. Navid, Payam: przystojny preceptor w Chromerii. Kuzyn Phipsa Navida. Navid, Phips: kuzyn Payama Navida. Dorastał w Ru, a później dołączył do armii Omnichroma. Jego ojciec i starsi bracia zostali powieszeni po Wojnie Fałszywego

Pryzmata, kiedy on miał raptem dwanaście lat. Zginął w bitwie o Ru. Nerra: Czarnogwardzistka, która wymyśliła doskonałe wybuchowe dyski z luksynu (niszczyciele kadłubów) do zatapiania statków. Niebieskookie Demony: najemnicy, którzy walczyli po stronie Dazena Guile. Niedźwiadek: olbrzymi jednooki łucznik. Służył Zee Dębowej Tarczy. Niel, Amestan: obecnie trzeci co do wielkości eksporter wełny w Parii; znał Karris Białodąb jako młody mężczyzna. Niel, Baya: zielony krzesiciel i Czarnogwardzista. Nuqaba: strażniczka ustnej tradycji Paryjczyków, niesłychanie potężna osobistość, ponieważ jest zarazem religijną przywódczynią Paryjczyków, jak i strażniczką Biblioteki Azûlay. W obrębie własnej satrapii nie ustępuje pod względem siły wpływów satrapce Parii i Pryzmatowi. Omnichrom, lord (Książę Barw): przywódca rebelii przeciwko rządom Chromerii. Niewielu zna jego prawdziwą tożsamość, ponieważ na nowo uformował niemal całe swoje ciało za pomocą luksynu. Jest polichromatą z pełnym spektrum, wierzy raczej w wolność i władzę niż w Lucidoniusa i Orholama. Znany jest także jako Biały Król, Książę Barw, Kryształowy Prorok, Mistrz Polichromata i Upiorny Oświecony, pogardliwie przezywany także lordem Tęczą. Wcześniej był Koiosem Białodębem, jednym z braci Karris Białodąb. Doznał potwornych poparzeń w pożarze, który zapoczątkował Wojnę Fałszywego Pryzmata. Onesto, Prestor: ilytański bankier w banku spółki Varig i Green. Onesto, Turgal: młody potomek potężnego rodu bankierskiego oraz szpieg Karris Białodąb. Ora’lem: legendarny pierwszy krzesiciel, który posłużył się migotliwym płaszczem; jego imię znaczy dosłownie „ukryty”. Orholam: wywodzące się z języka staroabornejskiego słowo Or’holam znaczy dosłownie „Pan Światła”. Wyrazem absolutnego szacunku jest zwracanie się do niego nie po imieniu, ale z użyciem jego tytułów. Bóstwo monoteistycznych Siedmiu Satrapii, znane

także jak Ojciec Wszystkich. Jego kult rozprzestrzenił w Siedmiu Satrapiach Lucidonius czterysta lat przed rządami Pryzmata Gavina Guile. Orlos, Maros: bardzo religijny ruthgarski krzesiciel. Brał udział zarówno w Wojnie Fałszywego Pryzmata, jak i w obronie Garristonu. Or-mar-zel-atir: jeden z pierwszych Czarnogwardzistów, który służył Lucidoniusowi. Jego imię znaczy „mistrz włóczni [bogini] Atirat”, co znaczyło, że był zarówno mistrzem włóczni, jak i włócznią bogini Atirat. Oro, bracia: dwóch szczeniaków w Czarnej Gwardii. Param: emerytowany Czarnogwardzista. Jeden z dawnych kochanków Karris Białodąb. Oszczep: dowódca Czarnej Gwardii w okresie, kiedy Gavin dopiero co został Pryzmatem. Payam, Parshan: młody krzesiciel w Chromerii, który próbował uwieść Liv Danavis w ramach zakładu. Kiedy Liv dowiedziała się o zakładzie, poniósł widowiskową klęskę. Pevarc: udowodnił, że świat jest okrągły, dwieście lat przed rządami Gavina Guile, a potem został zlinczowany za stwierdzenie, że światło to jedynie brak ciemności, a nie coś, co realnie istnieje. Phaestos: legendarny snycerz z Krwawej Puszczy. Pheronike: szef siatki szpiegowskiej Białego Króla i podczerwony krzesiciel. Pip: szczeniak w Czarnej Gwardii. Polyphrastes: mówca i gramatyk, autor „Krasomówstwa”. Płomiennoręki: ilytański krzesiciel, obrońca Garristonu. Pots: Czarnogwardzista. Powiernik Światła: kontrowersyjna postać z proroctw i mitów. Większość jest zgodna, że to mężczyzna, który zabije lub zabił bogów i królów, osoba tajemniczego pochodzenia, geniusz magii, wojownik, który zmiecie (lub zmiótł) wszystkich przed sobą, obrońca

biednych i uciskanych, człowiek wielki od młodości, Ten Który Niszczy. Interpretację zapisków dodatkowo utrudnia fakt, że większość proroctw zapisano w języku staroparyjskim, a znaczenie słów zmieniło się w sposób, który trudno wyśledzić. Istnieją trzy zasadnicze obozy, głoszące, że: 1) Powiernik Światła ma dopiero nadejść; 2) Powiernik Światła już nadszedł i był nim Lucidonius (pogląd, który głosi obecnie Chromeria, chociaż nie zawsze tak było); oraz – pogląd popularny wśród niektórych uczonych – że: 3) Powiernik Światła to metafora tego, co w nas wszystkich najlepsze. Presser: Czarnogwardzista. Ptolos, Croesos: kuzyn Euterpe Ptolos. Ptolos, Euterpe: satrapka Ruthgaru. Pullawr, Orea: Biel. Niebiesko-zielona dichromatka, która unikała krzesania, żeby przedłużyć życie. Poślubiła Ulbeara Rathcore’a, który zmarł dwadzieścia lat później. Rados, Błogosławiony Satrapa: ruthgarski satrapa, który walczył z Krwawą Puszczą, chociaż wróg miał przewagę liczebną dwa do jednego. Zasłynął spaleniem mostu Rozanos za swoją armią, żeby uniemożliwić jej odwrót. Rajgras, Evi: krzesicielka i obrończyni Garristonu. Zielono-żółta dichromatka z Krwawej Puszczy, a także superchromatka. Ramir (Ram): mieszkaniec Rektonu. Rassad, Shayam: całkowicie niewidomy, jeśli chodzi o widzialne światło, podobno radził sobie, patrząc w podczerwieni i parylu. Szkolił w krzesaniu parylu nauczycielkę Marty Martaens. Rathcore, Fiona: Pryzmatka. Rathcore, Ghiolla Dhé: arystokrata, pociotek Orei Pullawr. Rathcore, Ulbear: zmarły mąż Bieli, nie żyje od dwudziestu lat. Zręczny gracz w Dziewięć Króli. Rhoda: masażystka Czarnogwardzistów i Bieli.

Rig: czarnogwardyjski potomek. Jest czerwono-pomarańczowym dichromatą. Roshan, Mahshid: piękna nadfioletowa krzesicielka, hostessa w karczmie Rozdroża. Rud: szczeniak w Czarnej Gwardii. Przysadzisty Paryjczyk z wybrzeża, który nosi ghotrę. Sadah Nadfioletowa: reprezentantka Parii, nadfioletowa krzesicielka, często mająca rozstrzygający głos w Spektrum. Salvador: tyrejski niewolnik w podeszłym wieku. Samite: jedna z najlepszych przyjaciółek Karris Białodąb. Straciła rękę i obecnie jest trenerką w Czarnej Gwardii. Sanson: chłopak z Rektonu, który dorastał z Kipem Guile. Satrapa Atashu: patrz: Aravind. Sayeh, Meena: kuzynka Samili Sayeh. Miała raptem siedem lat, kiedy zginęła w masakrze królewskiej rodziny z Ru urządzonej przez Gada Delmartę. Sayeh, Samila: niebieska krzesicielka z armii Gavina. Walczyła w obronie Garristonu pod komendą Gavina Guile. Skryptor: prorok. Seaborn, Brádach: arystokrata, który naraził się Gavinowi Guile. Seaborg, Phyros: członek armii Omnichroma. Miał siedem stóp wzrostu i walczył dwoma toporami. Opiekun Liv Danavis i strażnik. Jego rodzina została zniszczona przez Guile’ów po tym, jak jego brat naraził się Gavinowi Guile. Zginął, gdy próbował zniewolić Liv Danavis. Selene: luksjatka, jedna z sześciu Najwyższych Luksjatów, bliska przyjaciółka Orei Pullawr. Selene, lady: tyrejska niebiesko-zielona dichromatka. Niespokrewniona z Najwyższą Luksjatką Selene (to względnie popularne imię).

Sendinowie: rodzina z Rektonu. Shala: osobista niewolnica Gavina Guile, kobieta w średnim wieku, wybrana bezpośrednio po Wojnie Fałszywego Pryzmata przez Felię Guile. Jej pozycję ostatecznie na stałe zajęła Marissia. Shales, Mongalt: kapitan statku. Sharp, Morderca: zabójca z zakonu Złamanego Oka, który niekiedy pracował dla Androssa Guile, kiedy Zakon wyrażał zgodę na przyjęcie zlecenia. Sharp, Nouri: Cień z Zakonu Złamanego Oka. Shayam: wpływowy zwolennik Księcia Barw. Siana: jedna z żon Darjana. Siluz, Rea: czwarty podsekretarz w chromeryjskiej bibliotece i słaba żółta krzesicielka. Zna Janus Borig i kieruje do niej Kipa. Siofra, Sibéal: pigmejka i krzesicielka z Cienistego Zagajnika. Słoneczna Woda, Aheyyad: pomarańczowy krzesiciel, wnuk Tali. Obrońca Garristonu, projektant tamtejszego Muru ze Słonecznej Wody; nazwany przez Pryzmata Gavina Guile Aheyyadem Słoneczną Wodą. Spadający Liść, Deedee: zielona krzesicielka. Jej słabnące zdrowie zainspirowało wielu krzesicieli-weteranów, którzy byli także jej przyjaciółmi, żeby wziąć udział w Uwolnieniu w Garristonie. Stalowy Chwyt: Czarnogwardzista. Jego syn to Cruxer, a wdową po nim jest Inana, także Czarnogwardzistka. Rozłożysty Dąb, Alexander: Pryzmat poprzedzający Gavina. Wkrótce po zajęciu urzędu uzależnił się od maku. Większość czasu spędził, ukrywając się w swoich apartamentach. Syn lorda Brana Rozłożystego Dębu. Rozłożysty Dąb, Bran: głowa starego arystokratycznego rodu z Krwawej Puszczy, człowiek

pobożny, stary przyjaciel i szkolny kolega Orei Pullawr. Rozłożysty Dąb, Cúan: arystokrata, radny Dúnbheo. Rozłożysty Dąb, Gracchos: najmłodszy z sześciu synów lorda Brana Rozłożystego Dębu. Zginął podczas Wojny Fałszywego Pryzmata. Rozłożysty Dąb, Gracchos (Starszy): Pryzmat znany ze swoich łóżkowych wyczynów, a także niesamowitych zdolności dyplomatycznych. Uwodził najróżniejsze kobiety, od satrapek po pomoce kuchenne. Przeżył tylko siedem lat, ale zdołał powstrzymać dwie wojny. Omal nie zapoczątkował trzeciej, kiedy jego żona dowiedziała się o pewnej podkuchennej. Sworrinowie: rodzina z Rektonu. Tafsut, Thiyya: legendarna Czarnogwardzistka, którą zapamiętano z powodu jej ofiary i urody. Takama: zwierzchniczka introligatorni w Chromerii. Tala (Młodsza): żółto-zielona dichromatka nazwana na cześć bohaterki Wojny Fałszywego Pryzmata. Jest doskonałą krzesicielką, ale nadal nie najlepiej walczy. Tala: krzesicielka i wojowniczka biorąca udział w Wojnie Fałszywego Pryzmata. Broniła także Garristonu. Jej wnuk to Aheyyad Słoneczna Woda, a siostra to Tayri. Talim, Sayid: jeden z poprzednich Pryzmatów. Pięćdziesiąt lat temu niemal doprowadził do przyznania mu tytułu promachosa, gdy miał stawić czoło nieistniejącej armadzie, która – jak twierdził – tylko czekała na atak. Tallach: grizzly olbrzymi, partner conna Ruadhána Arthura, niedźwiedź z tego samego miotu co Lorcan. Tamerah: szczeniak w Czarnej Gwardii, niebieska monochromatka. Tana: szczeniak w Czarnej Gwardii, córka Czarnogwardzistów. Tanner: szczeniak w Czarnej Gwardii.

Tańcząca Włócznia, Ikkin: Czarnogwardzista, który zasłynął swoimi umiejętnościami walki podczas Rebelii Jadmarskiej. Tarkian: krzesiciel polichromata. Tawleb: jeden z sześciu Najwyższych Luksjatów. Tayri: paryjska krzesicielka i obrończyni Garristonu. Jej siostrą jest Tala. Tazerwalt: księżniczka paryjskiego plemienia Tlaglanu. Poślubiła Hanishu, deja Aghbalu, który później wstąpił do Czarnej Gwardii i przyjął imię Wibrująca Pięść. Temnos, Dalos Młodszy: krzesiciel, który walczył zarówno w Wojnie Fałszywego Pryzmata, jak i w obronie Garristonu pod komendą Gavina Guile. Tempus: Czarnogwardzista i kapitan straży, który dowodził zielonymi krzesicielami w czasie bitwy przy Półwyspie Ruckim. Tensit: kadetka Czarnej Gwardii. Tep, Usef: krzesiciel, który walczył w Wojnie Fałszywego Pryzmata i później przeciwko armii Omnichroma w Garristonie. Znany był także jako Fioletowy Niedźwiedź, ponieważ był nieciągłym dichromatą – krzesał czerwony i niebieski. Po wojnie on i Samila Sayeh zostali kochankami, chociaż walczyli po przeciwnych stronach. Tiziri: była uczennica w Chromerii. Ma znamię na lewej połowie twarzy. Została zmuszona do opuszczenia Chromerii, kiedy Kip Guile przegrał z dziadkiem w partyjce Dziewięciu Króli. Tizrik: syn deja Aghbalu. Odpadł w czasie prób do Czarnej Gwardii, wcześniej jednak Kip złamał mu nos za to, że znęcał się nad słabszymi. Tlatig: jedna z najlepszych Łuczniczek w Czarnej Gwardii. Tleros: Czarnogwardzistka i Łuczniczka. Tolver, Jia: Żółć w Spektrum. Abornejska krzesiciela, kuzynka Arys Greenveil (Podczerwieni).

Treg: Czarnogwardzista, który bronił Garristonu. Tristaem: autor „Na fundamencie rozumu”. Trzecie Oko: Jasnowidz, przywódczyni mieszkańców Wyspy Jasnowidzów, żona Corvana Danavisa, nowego satrapy Wyspy. Tufayyur: kandydatka do Czarnej Gwardii. Tugertent: jedna z najlepszych Łuczniczek w Czarnej Gwardii. Zginęła podczas Wojny Białego Króla. Tychos: wybitnie uzdolniony pomarańczowy krzesiciel w armii Księcia Barw, doskonały w rzucaniu uroków (to magia zakazana przez Chromerię). Ular: szczeniak w Czarnej Gwardii, partner Juna. Usem Dziki: krzesiciel i obrońca Garristonu. Utarkses, Daeron: jeden z Najwyższych Luksjatów podczas Wojny Fałszywego Pryzmata. Valor: kadet Czarnej Gwardii. Vanzer: Czarnogwardzista i zielony krzesiciel. Varidos, Kerawon: superchromatka, preceptorka i główna egzaminatorka w Chromerii. Krzesze pomarańczowy i czerwony. Varigari, lord: potomek rodziny Varigari, która wywodziła się z rybaków i awansowała społecznie po Krwawych Wojnach. Nałogowy hazardzista, stracił całą rodzinną fortunę i ziemię. Vecchio, Pash: najpotężniejszy z pirackich królów. Jego okręt flagowy to Gargantua, najlepiej uzbrojony statek w dziejach świata. Vecchio, Phineas: ludwisarz, twórca doskonałych dział. Vena: przyjaciółka Liv i uczennica w Chromerii. Nadfioletowa krzesicielka.

Verangheti, Lucretia: sponsorka Adrasteii w Chromerii. Wywodzi się z ilytańskiej linii Veranghetich ze Smussato. Vin, Taya: najemniczka z kompanii Rozszczepiona Tarcza. Weredyka: osobista niewolnica Tisis Malargos. Wędrowiec: legendarna postać, której Gevison poświęcił wiersz „Ostatnia podróż wędrowca”. Web, Daimhin: myśliwy z serca Krwawej Puszczy. Weir, Dravus: szpieg powiązany z ambasadorem Krwawej Puszczy. Wibrująca Pięść (prawdziwe imię – Hanishu): Czarnogwardzista. Był młodszym bratem Żelaznej Pięści i niegdyś dejem Aghbalu. Wil: zielony krzesiciel i Czarnogwardzista. Wierzbowy Konar, Briun: satrapa Krwawej Puszczy. Wierzbowy Konar, Culin: arystokrata i radny miasta Dúnbheo. Winsen: Paryjczyk z gór, jeden z Mocarzy. Nadzwyczajny łucznik. Wit, Rondar: niebieski krzesiciel, który staje się kolorakiem. Wood, Deoradhán: weteran Krwawych Wojen. Wróg Cieni, Karris: żona Lucidoniusa i później wdowa po nim. Była drugim Pryzmatem. Patrz też: Atiriel, Karris. Yugerten: tykowaty szczeniak w Czarnej Gwardii, niebieski krzesiciel. Zid: kwatermistrz w armii Omnichroma. Zielony, Jerrosh: wraz z Dervanim Malargosem jeden z najlepszych zielonych krzesicieli w armii Omnichroma i członek Krwawych Szat. Został zabity przez Omnichroma przed

bitwą o Ru. Ziri: szczeniak w Czarnej Gwardii. Złota Róża, Cathán: kuzyn Arys Greenveil i Eli Jorvis. Starszy brat Evy. Złota Róża, Dónal: arystokrata z Krwawej Puszczy i autor pomniejszej wojskowej katastrofy. Złota Róża, Eva: arystokratka z Krwawej Puszczy, którą Andross zamierzał pozwolić Gavinowi wybrać sobie na żonę. Złotooka, Tawenza: żółta krzesicielka. Co roku uczy tylko trójkę najbardziej utalentowanych żółtych w Chromerii. Słynie ze swojej mizoandrii. Złotogłóg: preceptorka w Chromerii. Zaledwie trzy lata starsza od swoich uczniów, uczy w klasie nadfioletowych. Żelazna Pięść (prawdziwe imię – Harrdun): dowódca Czarnej Gwardii, niebieski krzesiciel. Paryjczyk.

Słowniczek abaja: rodzaj luźnej sukni, typowy strój paryjski. Aghbalu: paryjski dej (miasto-państwo) i jego stolica zarazem; leży w głębi kraju na górzystych terenach, a jego mieszkańcy słyną ze słusznego wzrostu, krzesania niebieskiego luksynu oraz gorliwego podkreślania swojej niezależności od dejów z paryjskiego wybrzeża. aħdar qassis gwardjan: zielony krzesiciel, kapłan-strażnik i sługa zielonej bogini/boga Atirat. Akomi Nero: rzeka w Krwawej Puszczy, która ma źródło na Pogórzu Ruthgarskim. alkadesa: tyrejski termin odpowiadający burmistrzowi miasteczka lub wodzowi wioski. Amalu i Adini: klinika konsyliarzy na Wielkim Jaspisie. Jej właściciele zasłynęli z tego, że zarobili fortunę, lecząc przez dwadzieścia lat arystokratów i Kolory, a potem uwolnili swoich niewolników i złożyli śluby religijne, zobowiązując się do leczenia ubogich. Amitton: ataskie miasto na północ od Studni Sitary. Anat: bóstwo gniewu łączone z podczerwienią; patrz: Dodatek, „O starych bogach”. Angar: kraj poza Siedmioma Satrapiami i Wrotami Mroku. Tamtejsi wprawni żeglarze niekiedy wpływają na wody Morza Lazurowego. Angarczycy to lud matrylinearny o charakterystycznych blond włosach i jasnej skórze, słynący z umiejętności żeglarskich, dbałości o higienę i warzenia alkoholu z miodu. Ao: rzeka na granicy Krwawej Puszczy i Atashu. aristeia: pojęcie obejmujące geniusz, determinację, doskonałość i często manifestację tych przymiotów. Armatnia Wyspa: mała wyspa z minimalnym garnizonem znajdująca się między Wielkim

Jaspisem i Małym Jaspisem. Umieszczono tam artylerię i – jak twierdzą plotki – magiczne obrony. Aslal: stolica Parii. Wieczny Płomień w sercu miasta został zapalony przez Lucidoniusa w dniu wprowadzenia na urząd Pryzmata. atasifusta: najpotężniejsze pod względem grubości pnia drzewo na świecie, uznane za wymarłe po Wojnie Fałszywego Pryzmata. Jego soki mają takie same właściwości jak skoncentrowany czerwony luksyn. Jeśli spuszczać je powoli, mogą podtrzymywać płomień przez setki lat, o ile drzewo jest dostatecznie duże. Samo drewno jest białe jak kość słoniowa. Niewielka ilość drewna niedojrzałego drzewa może ogrzewać dom przez długie miesiące. Ogromna użyteczność tych drzew spowodowała zmasowaną wycinkę, co w połączeniu z ich powolnym wzrostem doprowadziło do wymarcia gatunku. Atirat: bóstwo żądzy łączone z zielenią; patrz: Dodatek, „O starych bogach”. Aved Barayah: legendarny statek. Jego imię oznacza Ognisty Oddech. W młodości Artylerzysta służył na nim przez jakiś czas jako kanonier. Twierdzi, że właśnie podczas służby na tym statku zabił morskiego demona niebywałym strzałem. Azûlay: stolica Parii; siedziba satrapki i Nuqaby. Bal Światłowładców: doroczny bal odbywający się na dachu Wieży Pryzmata. Barrenmoor: drogi gatunek whisky. Destylowana w taki sam sposób jak jej rywalka Crag Tooth ma dymny bukiet, kojarzący się nieco z lekarstwem i morskimi wodorostami, oraz posmak torfu i soli. Belphegor: bóstwo lenistwa łączone z żółcią; patrz: Dodatek, „O starych bogach”. Biała Gwardia: nazwa osobistej straży Omnichroma. Prawdopodobnie przytyk do Czarnej Gwardii, której czarne mundury symbolizują pokorę mimo wybitnych osiągnięć. Biblioteka Azûlay: starożytna biblioteka w Parii. Sam budynek ma ponad osiemset lat, a wzniesiono go na fundamentach przynajmniej dwieście lat starszej budowli. Nuqaba przebywa zwykle w Azûlay, chociaż ma rezydencje w całym kraju. bich’hwa: „skorpion”, sztylet o rękojeści w kształcie pętli lub pierścieni na palce i wąskim,

podwójnie zakrzywionym ostrzu. Niekiedy dokłada się do niego pazury. binokular: dwie lunety połączone tak, by móc patrzeć na oddalone przedmioty obojgiem oczu. Bitwa pod Grzbietem Ivora: bitwa podczas Wojny Fałszywego Pryzmata, którą Dazen wygrał głównie dzięki geniuszowi Corvana Danavisa. Bitwa pod Strzaskaną Skałą: ostateczna walka Gavina i Dazena Guile’ów w pobliżu małego tyrejskiego miasteczka Rekton nad Umbrą. blindaż: osłona na otwartym pokładzie statku używana podczas walk. bomba rozbłyskowa: broń wytwarzana przez żółtych krzesicieli. Nie tyle wyrządza krzywdę, ile oślepia i odwraca uwagę przeciwnika dzięki rażącemu światłu z parującego żółtego luksynu. Braxos: legendarne miasto mające tysiące lat, odcięte od Siedmiu Satrapii przez Spękane Ziemie, które podobno uzyskały obecny kształt z powodu magii w czasie ekspansji ludu Ptarsu wiele wieków przed Lucidoniusem. „Briseid”: epos z Krwawej Puszczy. burnus: długie paryjskie okrycie z kapturem. caleen/calun: zdrobnienie, którym można zwrócić się do niewolnicy/niewolnika bez względu na wiek tej osoby. choroba świetlna: skutki zbyt dużej ilości krzesania. Tylko Pryzmat nigdy nie cierpi na chorobę świetlną. Chromaturgia: dosłownie „praca kolorami”, termin odnoszący się zwykle do krzesania, ale teoretycznie obejmuje także studia nad luksynami i wolą. Chromeria: ciało rządzące Siedmioma Satrapiami; także określenie szkoły, w której kształci się krzesicieli. ciemne światło: inna nazwa parylu.

ciemniacy: patrz: Uczniowie Chromerii. Cień: inna nazwa na członka Zakonu Złamanego Oka, który posługuje się migotliwym płaszczem. Cierniowe Spiski: seria intryg, które rozegrały się po Wojnie Fałszywego Pryzmata. Cieśnina: przewężenie Morza Lazurowego między Aborneą a leżącym na kontynencie Ruthgarem. Abornejczycy dławią handel w Cieśninie, pobierając wysokie myto od kupców próbujących podążać jedwabnym szlakiem albo po prostu płynących z Parii do Ruthgaru. cocca: rodzaj statku kupieckiego, zwykle niewielka jednostka. conn: określenie burmistrza lub przywódcy wioski, termin wykorzystywany czasem na dalekiej północy Atashu i znacznie bardziej popularny w Krwawej Puszczy. Corbine, ulica: ulica w Wielkim Jaspisie, która prowadzi do Wielkiej Fontanny Karris Wroga Cieni. Corrath Zdrój: małe miasteczko portowe na wybrzeżu Ruthgaru. corregidor: tyrejski termin określający głównego urzędnika sądowego; wywodzi się z Tyrei i przyjęto go we wschodnim Atashu. Teraz określa się tym mianem gubernatorów, a nawet burmistrzów większych miast. corso: określenie bębniarza na galerze. Crag Tooth: doskonała whisky z wyrafinowanym bukietem przywodzącym na myśl różę i cynamon, produkowana w gorzelniach na skraju Krwawej Puszczy, na pogórzu ponad Zieloną Przystanią. Pod silnym czekoladowym posmakiem wyczuwa się w niej pomarańcze i rodzynki. Cwn y Wawr: „Psy Świtu”, kompania wojskowa z Krwawej Puszczy składająca się z łuczników, drzewołazów, zielonych krzesicieli i mistrzów kamuflażu. Na poły tajne stowarzyszenie, które powstało w głębi Krwawej Puszczy. cyprys sabiński: gatunek drzewa, które wyrasta na ogromną wysokość, często spotykany na moczarach.

cyprys tysiącletni: gatunek drzewa znany z długowieczności i dobrze znoszący wilgoć. Czarna Gwardia: elitarna straż najważniejszych osobistości Chromerii. Czarna Gwardia została ustanowiona po Lucidoniusie dla dwóch celów: aby chroniła Pryzmata i aby chroniła go przed samym sobą. Chociaż zwykle uważa się Czarnogwardzistów za osobistą ochronę Pryzmata (i niekiedy Bieli lub wszystkich Kolorów), niewiele wiadomo o prawdziwym zakresie ich obowiązków. Czarna Rzeka: dopływ Wielkiej Rzeki. czepiec kolczy: zwykle wykonany z kolczej plecionki i doczepiany do hełmu, by chronił kark, szyję i ramiona. Czerwone Klify: patrz: Powstanie na Czerwonych Klifach. Dagnu: bóstwo obżarstwa łączone z czerwienią; patrz: Dodatek, „O starych bogach”. Damy: cztery posągi, które zawierają bramy do Garristonu. Wbudowano je w mury, wyrzeźbiono w rzadkim paryjskim marmurze i zapieczętowano w niemalże niewidzialnym żółtym luksynie. Uważa się, że przedstawiają różne aspekty bogini Anat. Lucidonius oszczędził je, ponieważ uznał, że ukazują coś prawdziwego. Są to Wiedźma, Kochanka, Matka i Strażniczka. danar: środek płatniczy w Siedmiu Satrapiach. Przeciętny robotnik zarabia około danara dziennie, podczas gdy niewykwalifikowany pracownik fizyczny może oczekiwać zapłaty wynoszącej około pół danara dziennie. Monety mają kwadratową dziurkę w środku i często są noszone na patykach o kwadratowym przekroju. Można je przeciąć na pół i nadal zachowują swoją wartość. cynowy danar: jest wart osiem zwykłych danarów. Patyk z cynowymi danarami zawiera zwykle dwadzieścia pięć monet, czyli równowartość dwustu danarów. srebrny kwintar: jest wart dwadzieścia danarów, a moneta jest nieco szersza niż cynowy danar, ale o połowę cieńsza. Patyk srebrnych kwintarów zawiera zwykle pięćdziesiąt monet, czyli równowartość tysiąca danarów. den: jedna dziesiąta danara.

dawat: paryjska sztuka walki – „okrężny cios”. Deimachia: Wojna Bogów lub Wojna z Bogami. Teologiczny termin określający walkę Lucidoniusa z pogańskimi bogami starego świata o supremację. dej/deja: paryjski tytuł odpowiednio dla mężczyzny i kobiety. Niemal absolutny władca miasta i otaczającego go obszaru. (Odpowiednik ataskiego i tyrejskiego corregidora). Demiurgos: inne określenie Zwierciadła; dosłownie „pół-twórca”. Deora Neamh: „Łzy Nieba”, wodospad w Krwawej Puszczy. dichromata: krzesiciel, który potrafi krzesać dwa różne kolory. Dolina Hass: miejsce, w którym plemię Ur wciągnęło Lucidoniusa w pułapkę. Karris Atiriel (znana później jako Karris Wróg Cieni) ocaliła tam jego wojsko. Przedarła się nocą przez górskie przełęcze i o świcie zaatakowała od tyłu obóz Ur. Drzewni Ludzie: plemię, które żyje (żyło?) głęboko w lasach Krwawej Puszczy. Chętnie wykorzystywali zoomorficzne motywy zdobnicze i najwyraźniej potrafili kształtować żywe drewno. Prawdopodobnie byli spokrewnieni z pigmejami. Dúnbheo: miasto znane także jako Pływające Miasto. Dwustu: wątek apokryficzny. Dwustu potomków Orholama, którzy zbuntowali się i przybyli do świata, żeby władać ludźmi i magią. dyscypułowie: termin określający tych, którzy studiują religię i magię zwykle w Chromerii (odnosi się także do grup mieszanej płci). Dzieci Ama: archaiczny termin określający ludy Siedmiu Satrapii. Dzielnica Ambasad: dzielnica w Wielkim Jaspisie znajdująca się najbliżej Łodygi Lilii i co za tym idzie, samej Chromerii. Znajdują się tam także targowiska, pijalnie kofi, tawerny i domy publiczne. Dzień Słońca: święty dzień zarówno dla wyznawców Orholama, jak i pogan, najdłuższy w roku. Dla Siedmiu Satrapii Dzień Słońca to dzień, w którym Pryzmat dokonuje

Uwolnienia tych krzesicieli, którym wkrótce pęknie halo, powodując szaleństwo. Ceremonie odbywają się zwykle na Jaspisach. Światło Tysiąca Gwiazd zostaje skierowane na Pryzmata, który je absorbuje i rozszczepia, podczas gdy zwykły człowiek spłonąłby albo wybuchł od krzesania z takiej ilości światła. dżilbab: długie, luźne okrycie wierzchnie, często z kapturem, chętnie noszone przez Paryjczyków i niekiedy przez Abornejczyków. efa: jednostka miary objętości ziarna (odpowiednik w przybliżeniu trzydziestu trzech litrów). Elrahee, elishama, eliada, eliphalet: paryjska modlitwa. Jej słowa znaczą „On widzi, słyszy, troszczy się, ratuje”. Ergion: ataskie obwarowane miasteczko znajdujące się dzień podróży od Idoss. Eshed Notzetz: najwyższy wodospad w Siedmiu Satrapiach. Fałszywy Pryzmat: inne określenie Dazena Guile, który twierdził, że jest Pryzmatem, chociaż jego starszy brat został już zgodnie z prawem uznany za Wybrańca Orholama i wprowadzony na urząd Pryzmata. Fásann Ár Gciorcal: motto rodziny Greenveilów, które znaczy „Nasz Krąg Rośnie”. Fechín: wyspa w Krwawej Puszczy w rozwidleniu Czarnej Rzeki. Ferrilux: bóstwo pychy łączone z nadfioletem; patrz: Dodatek, „O starych bogach”. Forteca rodu Dębowej Tarczy: stara forteca w Ruthgarze na Wzgórzu Jaks, która później znana była jako Zamek Guile’ów, Zamek Corinth, Rath Skuld i w końcu po prostu Zamek. gada: gra, która polega na kopaniu i podawaniu sobie piłki ze zwiniętych skór. galeas: początkowo wielki statek kupiecki napędzany wiosłami i żaglami. Później terminem tym posługiwano się dla określenia statków zmodyfikowanych do celów wojskowych, co wiązało się z dodaniem kaszteli na dziobie i rufie, oraz dział strzelających we wszystkich kierunkach. Gargantua: istny pływający zamek, flagowy okręt pirackiego króla Pasha Vecchio wyposażony

w sto czterdzieści jeden lekkich dział i czterdzieści trzy ciężkie armaty. garłacz: muszkiet o lejkowato rozszerzonym wylocie lufy, który można załadować gwoździami, kulami, łańcuchem, a nawet kamykami. Potwornie niebezpieczna broń na krótki dystans. Garriston: była stolica handlowa Tyrei znajdująca się u ujścia Umbry do Morza Lazurowego. Pryzmat Gavin Guile wzniósł wokół niego Mur ze Słonecznej Wody dla ochrony miasta, ale jego obrona padła i Garriston został zajęty przed lorda Omnichroma, Księcia Barw, zwanego później Białym Królem, czyli Koiosa Białodęba. Gatu: paryjskie plemię pogardzane przez innych Paryjczyków z powodu sposobu, w jaki wpletli stare zwyczaje religijne do kultu Orholama. Teoretycznie ich wierzenia są herezją, ale Chromeria nigdy nie zdecydowała się walczyć z nią niczym poważniejszym niż ostrym słowem. gciorcal: tradycyjny taniec pigmejów z Krwawej Puszczy, w którym tancerze wirują w parach. ghotra: paryjska chustka, którą nosi większość Paryjczyków jako przejaw swojej czci dla Orholama. Zgodnie ze starą paryjską tradycją włosy mężczyzny są oznaką jego męskości i siły, a zatem jego chwały. Większość nosi ją, kiedy słońce jest na niebie, ale niektórzy nie zdejmują jej nawet nocą. giist: kolokwialne określenie niebieskiego koloraka. gladius: krótki obosieczny miecz, poręczny do cięcia i dźgania w walce na krótki dystans. główny dziedziniec: dziedziniec u podnóża wież Chromerii. granaty luksynowe: materiały wybuchowe z luksynu, którymi można cisnąć we wroga po luksynowym łuku albo z działa. Niektóre typy granatów są wypełnione kartaczami. granaty: dzbany napełnione prochem, zatkane kawałkiem drewna i szmatką unurzaną w prochu, pełniącą rolę lontu. Grzbiet Ivora: patrz: Bitwa pod Grzbietem Ivora.

Grzech Viciana: wydarzenie, które znaczyło kres przymierza między Ruthgarem i Krwawą Puszczą i rzekomo sprawiło, że Orholam wzniósł Pienistą Rafę pośrodku Morza Lazurowego i przesłonił ją mgłą. Grzmiący Wodospad: ogromny wodospad u zbiegu Wielkiej Rzeki i Akomi Nero. U podnóża wodospadu znajduje się miasteczko Verit. habia: długa męska szata najpopularniejsza w Abornei. haik: zewnętrzne okrycie spowijające ciało i głowę, powszechnie noszone w Parii. hipodrom (Rath): teren przeznaczony przede wszystkim do wyścigów konnych i wyścigów rydwanów. Niekiedy hipodrom w Rath pełni funkcję miejsca zgromadzeń podczas publicznych egzekucji i innych ważnych wydarzeń państwowych. Idoss: ataskie miasto, znajdujące się obecnie pod kontrolą wojsk Białego Króla. Inura: góra na Wyspie Jasnowidzów, u stóp której mieszka Trzecie Oko. Jabłoniowy Zagajnik: małe miasteczko w głębi Krwawej Puszczy, od wielu pokoleń dziedzictwo Białodębów. jambu: drzewa, na których rosną różowe owoce. Jaspisy: wyspy na Morzu Lazurowym. Chromeria znajduje się na Małym Jaspisie. Według legendy Jaspisy zostały wybrane na siedzibę Chromerii przez Karris Wroga Cieni po śmierci Lucidoniusa, ponieważ nie należały do żadnej satrapii i dlatego mogły służyć wszystkim satrapiom. Jaszczury z Kazakdoon: latające gady z angarskiego mitu. jatagan: biała broń o wąskim, lekko wygiętym do przodu ostrzu, jednosiecznym na prawie całej długości. Jezioro w Kraterze: jezioro w południowej Tyrei, gdzie znajduje się dawna stolica Tyrei, Kelfing. Okolica słynie z lasów i wytwórstwa cisowych łuków. jinnīyah: kobieta-dżinn albo nieśmiertelna.

ka: sekwencja ruchów pozwalająca trenować równowagę, gibkość i panowanie nad ciałem w walce. Swoiste ćwiczenie medytacyjne. Kamienne Pole: miasteczko na granicy Krwawej Puszczy i Atashu. kapitan portu: urzędnik miejski czuwający nad poborem ceł i organizacją ruchu statków w porcie. kaptan: słowo z języka ptarsyjskiego oznaczające głowę, przywódcę, spokrewnione ze słowem kapitan. Karsos: tyrejskie góry ciągnące się ze wschodu na zachód, graniczące z Morzem Lazurowym. kata: uzależniający stymulant, którego liście po przeżuciu zabarwiają zęby; szczególnie często używany w Parii. katar: rodzaj sztyletu, który zamiast tradycyjnej rękojeści ma uchwyt przedłużony po obu stronach dłoni, dzięki czemu osłania ją oraz przedramię. Dzięki wzmocnionemu czubkowi i możliwości trzymania go w zaciśniętej pięści doskonale nadaje się do przebijania zbroi. Kazakdoon: legendarne miasto/ląd na dalekim wschodzie, za Wrotami Mroku. Kelfing: dawna stolica Tyrei leżąca nad Jeziorem w Kraterze. kij do parowania ciosów: broń głównie do obrony, pozwalająca blokować ciosy zadawane bronią białą. Niekiedy w połowie długości znajduje się sztylet, pozwalający na ripostę po blokadzie. kiyah: okrzyk na wydechu stosowany w walce, dodający energii ruchom i napinający mięśnie tułowia. Kochanka: posąg, który zawiera wschodnią bramę do Garristonu. Przedstawia kobietę około trzydziestki, leżącą na plecach, które wygina ponad rzeką, z kolanami wznoszącymi się nad jednym brzegiem (i tworzącymi wieżę) oraz rękami wsuniętymi we włosy i uniesionymi łokciami tworzącymi wieżę na drugim brzegu. Odziana jest w same welony. Przed Wojną Pryzmatów można było opuścić z jej wygiętego ciała kraty sięgające rzeki,

a żelazu i stali nadano taki kształt, by wydawały się przedłużeniem welonów. W zachodzącym świetle lśni, jakby odlano ją ze spiżu. Lądowa droga do miasta prowadzi przez kolejną bramę ukrytą w jej włosach. kofi: łagodny, uzależniający stymulant, popularny napój. Gorzki, ciemny, podawany na gorąco. kolorak: krzesiciel, który doprowadził do tego, że pękło mu halo. Koloraki często przerabiają własne ciała za pomocą czystego luksynu, odrzucając Pakt między krzesicielem a społeczeństwem, który stanowi podwalinę całego szkolenia w Chromerii. Kolory: siedmiu członków Spektrum. Początkowo każdy reprezentował jedną z Siedmiu Satrapii i jeden z siedmiu świętych kolorów, który potrafił go krzesać. Od czasu ustanowienia Spektrum ta praktyka podupadła, w miarę jak satrapie zaczęły walkę o władzę. Dlatego reprezentant danej satrapii może uzyskać urząd Koloru, którego tak naprawdę nie potrafi krzesać. Na tej samej zasadzie w danym momencie jedna satrapia może utracić miejsce w Spektrum, a inne mogą zajmować dwa lub nawet trzy – wszystko to zależy od aktualnego układu politycznego. Urząd jest przyznawany dożywotnio. Zdymisjonowanie Koloru jest niemalże niemożliwe. kolubryna: rodzaj działa; przydatna przy strzałach na długie dystanse dzięki ciężkim kulom i długiej lufie. „Komentarz Stranga”: autorytatywne dzieło na temat teologii, teleologii i epistemologii (w tej kolejności) pióra Aldousa Stranga, które w całości wypełnia tysiąc zwojów. „Komentarz Stronga”: autorytatywne dzieło na temat epistemologii, teleologii i teologii (w tej kolejności) pióra Albusa Stronga, ucznia i podobno nieślubnego syna Aldousa Stranga, które w całości wypełnia tysiąc i jeden zwój. Komnata Młocarni: pomieszczenie, do którego wzywa się kandydatów ubiegających się o przyjęcie do Chromerii, by sprawdzić ich zdolność krzesania. konsyliarz: ten, który zszywa rannych i studiuje anatomię. Korona Wiedźmy: jedna z wież nad zachodnią bramą Garristonu. Kostur Wiedźmy: jedna z wież nad zachodnią bramą Garristonu.

kościana okaryna: rodzaj okaryny wykonanej z kła pekari z wydrążonymi dziurkami, które po zakryciu palcem pozwalają wydobywać różne dźwięki. kot: życzliwe, choć nieco obraźliwe przezwisko świeżo upieczonego kadeta Czarnej Gwardii. kris: paryjski sztylet o falistym ostrzu. „Królewski doradca”: rękopis słynący z tego, że zaleca wyjątkowo bezwzględne traktowanie przeciwników. Krwawa Wojna: ciąg bitew mających miejsce od Grzechu Viciana, który skłócił niegdyś bliskich sojuszników: Krwawą Puszczę i Ruthgar. Wojna nie miała końca, często wybuchając na nowo i cichnąc, dopóki nie zakończył jej ostatecznie Gavin Guile po Wojnie Fałszywego Pryzmata. Zdaje się, że wrogość między sąsiadami wygasła. Znane także jako Krwawe Wojny wśród tych, którzy rozróżniają poszczególne kampanie wojenne tego przewlekłego konfliktu. Krwawe Równiny: dawny termin obejmujący Ruthgar i Krwawą Puszczę, stosowany od czasów Grzechu Viciana, który zapoczątkował Krwawą Wojnę między tymi sąsiadami. krzesiciel: ten, który potrafi narzucić światłu fizyczną formę (luksyn) i ją kształtować. krzesiwo: w zamkach skałkowych kawałek metalu w kształcie litery „L”, o który trze krzemień (skałka). Metal jest umieszczony na zawiasach, na których odchyla się przy strzale, dzięki czemu iskry padają na proch w komorze. kubit: jednostka objętości, odpowiednik objętości sześcianu o krawędzi jednej stopy. kurek: element zamka lontowego, do którego mocuje się lont. Laurion: region we wschodnim Atashu znany z rud srebra i ogromnych niewolniczych kopalni. Średnia życia niewolników-górników jest krótka, a warunki życia bardzo ciężkie. We wszystkich satrapiach groźba wysłania do kopalni wystarcza, że niewolnicy pozostawali posłuszni i ulegli. léine: dopasowana koszula noszona niekiedy przez mieszkańców Krwawej Puszczy. leszcz: określenie kadeta Czarnej Gwardii.

loci damnata: świątynia fałszywego boga. Mara. Uważano, że miejsca te miały magiczne właściwości, szczególnie silnie działające na krzesicieli. lont: sznur, zwykle nasączony saletrą, który należy zapalić, aby doprowadzić do wybuchu prochu w broni palnej. lontownica: pręt z uchwytem do lontu; używany do odpalania dział, pozwala artylerzyście znaleźć się poza zasięgiem odrzutu. Lord Pryzmat: pełen szacunku tytuł, jaki obowiązuje przy zwracaniu się do Pryzmata. Lordowie Powietrza: termin, jakim nazywa Omnichrom swoich najbardziej zaufanych krzeszących niebieski luksyn oficerów. Luíseach: odpowiednik Powiernika Światła w Krwawej Puszczy. luksjat: kapłan Orholama. Luksjaci noszą czerń, przyznając w ten sposób, że najbardziej ze wszystkich potrzebują światła Orholama. Dlatego niekiedy nazywa się ich czarnymi szatami. luksorzy: urzędnicy upoważnieni przez Chromerię do niesienia światła Orholama niemal każdym koniecznym sposobem. W różnych okresach ścigali między innymi krzesicieli parylu i heretyckich rozszczepiaczy światła. Nad sztywnością ich teologicznych poglądów oraz prawem do zabijania i torturowania gorąco dyskutowano zarówno wśród wyznawców Orholama, jak i odstępców od wiary. luksyn: materiał tworzony ze światła w czasie krzesania. Patrz: Dodatek. Lustrzana Gwardia: żołnierze w armii króla Garadula, którzy noszą lustrzaną zbroję chroniącą przed luksynem. Lustra sprawiają, że luksyn nie przylega do nich i rozpada się, kiedy wchodzi z nimi w kontakt. Łasicza Skała: dzielnica w Wielkim Jaspisie, w której dominują wąskie zaułki. Łodyga Lilii: luksynowy most między Wielkim i Małym Jaspisem. Wzniesiono go z niebieskiego i żółtego luksynu, więc wydaje się zielony. Znajduje się poniżej poziomu przypływu i słynie z ogromnej odporności na fale i sztormy, które nim targają. Ahhana Zręczna zaprojektowała Łodygę Lilii i czuwała nad jej budową.

machikuły: otwory w swego rodzaju gankach wystających poza lico muru, z których żołnierze mogli strzelać, rzucać bronią, pociskami, luksynem czy płonącym materiałem. Często spotykane w zamkach i na miejskich murach. magiczna pochodnia: często używana przez krzesicieli jako źródło światła w nocy; płonie, dając pełne spektrum barw. Za wygórowaną cenę tworzy się także barwione magiczne pochodnie, które – jeśli zostały prawidłowo wykonane – dają krzesicielowi światło dokładnie z jego spektrum, dzięki czemu może zrezygnować z okularów i natychmiast krzesać. Malleus Haereticorum: „Młot na heretyków”. Tytuł przyznawany luksorowi, któremu zlecono zniszczenie herezji. Mały Jaspis: wyspa, na której znajduje się Chromeria od czasu Grzechu Viciana. mara: stary termin ptarsyjski, który może oznaczać świątynię lub święte miejsce, chociaż Paryjczycy z czasów Lucidoniusa tłumaczyli go jako „ohydę”. Paryjczycy przejęli to słowo z języka ptarsyjskiego. Matka: posąg, który strzeże południowej bramy Garristonu. Przedstawia nastolatkę w zaawansowanej ciąży z obnażonym sztyletem w jednej ręce i włócznią w drugiej. mgiełka: narkotyk. Często palony w fajce, wydziela mdlący, słodki zapach. Miasto Atana: wymarła wioska na wybrzeżu obecnej Tyrei. Według legend została zniszczona przez burzę ognia. Niektórzy uczeni uważają, że to symboliczna interpretacja masakry, której dokonano po tym, jak miasto oparło się siłom Lucidoniusa. Inni uważają, że chodziło dosłownie o magiczną burzę. Miecz Niebios: nasycona luksynem latarnia morska w Azûlay. miernota: obraźliwe określenie osoby, która nie potrafi krzesać. migotliwy płaszcz: peleryna, która sprawia, że nosząca ją osoba jest właściwie niewidzialna dla wszystkich poza tymi, którzy widzą w nadfiolecie i podczerwieni. mila: jednostka długości wynosząca dwa tysiące dwadzieścia pięć kroków.

Młocarnia: próba inicjacyjna dla kandydatów starających się o przyjęcie do Chromerii. Poddanie kandydatów bodźcom, które zwykle wywołują strach w obecności odpowiedniego światła, ujawnia na ogół zasięg ich zdolności krzesania (z pewną dozą niepewności przy krańcach spektrum). Molokh: bóstwo chciwości łączone z oranżem; patrz: Dodatek, „O starych bogach”. Mroczna Straż: tajne wojskowe stowarzyszenie krzesicieli, które powstało w Ruthgarze. monochromaci: krzesiciele, którzy krzeszą tylko jeden kolor. (Patrz: dichromaci i polichromaci). Morze Lazurowe: morze, wokół którego leży Siedem Satrapii. Mot: bóstwo zazdrości łączone z błękitem; patrz: Dodatek, „O starych bogach”. Mroczna Puszcza/Ostęp: region w Krwawej Puszczy, gdzie mieszkają pigmeje. Zdziesiątkowani przez choroby sprowadzone przez najeźdźców nigdy nie odzyskali dawnej liczebności; trzymają się z dala od ludzi i często są wrodzy. Tylko nieliczni chromeryjscy krzesiciele powrócili z wypraw do Ostępu. Mur ze Słonecznej Wody: jego budowa była heroicznym wyczynem dorównującym dawnym legendom. Mur zaprojektował Aheyyad Słoneczna Woda, a budował go Pryzmat Gavin Guile w Garristonie na kilka dni przed atakiem i w trakcie szturmu wojska Omnichroma. muszkiet z zamkiem lontowym: broń palna, która działa przez opuszczenie zapalonego lontu na panewkę, co powoduje zapłon. Następnie zapala się proch w lufie i wynikający z tego wybuch wyrzuca kamyk lub ołowianą kulę z lufy z ogromną prędkością. Tego typu broń jest celna na pięćdziesiąt do stu kroków, zależnie od umiejętności rusznikarza, który ją skonstruował, i użytej amunicji. nakładki na oczy: wyspecjalizowany rodzaj okularów. Te barwne soczewki mocuje się bezpośrednio w oczodołach, przylepiając do skóry. Jak inne okulary umożliwiają krzesicielowi widzieć w preferowanym kolorze i ułatwiają krzesanie. Namorzynowo: wioska na granicy Krwawej Puszczy i Atashu.

nao: mały trzymasztowy statek. Nekril: sabat stosujący narzucanie woli, który podobno oblegał Aghbalu, zanim został zniszczony przez Czarnogwardzistę Gwafę. Niebieskookie Demony: słynna szajka bandytów, której króla zabił Gavin Guile po Wojnie Fałszywego Pryzmata. nie-krzesiciel: ten, kto nie potrafi krzesać. niszczyciel kadłubów: luksynowy dysk napełniony kartaczami. Ma lepką ściankę, dzięki czemu można go przykleić do kadłuba statku, i lont umożliwiający atakującemu ucieczkę przed wybuchem. Eksplozja przebija zwykle kadłub statku i zasypuje załogę kartaczami. Odess: miasto w Abornei znajdujące się nad Cieśniną. ogniomagowie: czerwoni i/lub podczerwoni krzesiciele, którzy dokonują cudów z ogniem, szczególnie popularni w Azûlay. ogniowy kryształ: określenie trwałego podczerwonego luksynu, chociaż ogniowy kryształ nie pozostaje zbyt długo stabilny po zetknięciu z powietrzem. ogniożel: czerwony luksyn, który raz zapalony pochłonie wszystko, co się do niego przyklei. Opaczność: troska Orholama o Siedem Satrapii i ich mieszkańców. oralam: kolejna nazwa parylu, oznacza „ukryte światło”. osłabienie woli: forma krzesania, którą się wykorzystuje, żeby zaatakować bezpośrednio wolę drugiego krzesiciela poprzez kontakt emocjonalny lub intelektualny, co za tym idzie, zakazana, ponieważ jest to atak na ludzki umysł i jego godność osobistą. Ostęp: patrz: Mroczna Puszcza. pajęcza nić: inna nazwa parylu. Pakt: od czasów Lucidoniusa Pakt regulował funkcjonowanie wszystkich wychowanków Chromerii w Siedmiu Satrapiach. Jego istota sprowadza się do tego, że krzesiciele

zgadzają się służyć społeczeństwu i korzystać ze wszystkich przywilejów, jakie zapewnia im ich status (i niekiedy bogactwo), a w zamian zgadzają się umrzeć przed przełamaniem halo. Pałac Błogosławionych: rezydencja i miejsca posiedzeń Rady Błogosławionych miasta Dúnbheo. Pałac Guile’ów: pałac rodziny Guile na Wielkim Jaspisie, zdecydowanie różny od ich rezydencji na Wzgórzu Jaks. Odkąd Gavin został Pryzmatem, Andross Guile rzadko odwiedzał dom, wolał rezydować w Chromerii. Pałac Guile’ów jest jednym z nielicznych budynków, na których budowę zezwolono, nie zważając na funkcjonowanie Tysiąca Gwiazd, dlatego przesłania niekiedy kierowane przez lustra światło. patomancja: rzucanie uroków, odczytywanie lub manipulowanie emocjami bezpośrednio przez krzesanie oranżu. Magia zakazana przez Chromerię. pekari: zwierzęta spokrewnione ze świniami, na które chętnie się poluje. Pekari olbrzymie są rzadko spotykane; mogą osiągnąć rozmiary krowy i są nadzwyczaj niebezpieczne. Uważa się, że pekari olbrzymie wytępiono we wszystkich satrapiach poza Tyreą. Zarówno zwykłe pekari, jak i olbrzymie mają kły i racice, prowadzą nocny tryb życia. Pericol: miasto na wybrzeżu Ilyty. petasos: ruthgarski kapelusz o szerokim rondzie, zwykle słomkowy, chroniący przed słońcem twarz, głowę i szyję. Piekielna Góra: ośnieżony szczyt daleko na południowym zachodzie. piekielne ogary: psy nasączone czerwonym luksynem i wolą krzesiciela w takim stopniu, by po podpaleniu rzuciły się na wroga. Piekielny Kieł: tajemnicze ostrze, znane też jako Wysysacz Szpiku i Oślepiający Nóż. Ma białe ostrze z czarnymi żyłkami, ozdobione siedmioma barwnymi klejnotami. piekliszcze: zabobonna nazwa obsydianu, który jest rzadszy niż diamenty i rubiny, ponieważ tylko nieliczni wiedzą, gdzie ocalały obsydian jest tworzony lub pozyskiwany. To jedyny kamień, który potrafi wyssać luksyn z krzesiciela, jeśli zetknie się bezpośrednio z jego krwią.

pigmeje [z Krwawej Puszczy]: rzadko spotykany, zaciekły lud, który twierdzi, że wywodzi się z tych samych przodków co mieszkańcy Braxos. Pigmeje niemal całkowicie wyginęli. Trwają dyskusje na temat ich miejsca w systematyce gatunków. Niektórzy twierdzą, że są spokrewnieni z ludźmi jedynie w takim stopniu, w jakim muły są spokrewnione z końmi. Mogą się mieszać z ludźmi, jest to jednak niezwykle niebezpieczne dla pigmejek, ponieważ z reguły umierają one w trakcie porodu. Niektórzy wodzowie i królowie z dawnej Krwawej Puszczy twierdzili, że pigmeje nie są ludźmi, a w związku z tym zabijanie ich nie jest niczym złym, a nawet czymś godnym pochwały. Chromeria uznała pigmejów za ludzi i związku z tym zabijanie ich za morderstwo, jednak liczebność tego ludu nigdy nie wzrosła z powodu licznych masakr i chorób przenoszonych przez ludzi. pilum: wyważony oszczep do rzucania, którego szyjka grota łatwo wygina się po wbiciu w tarczę, uniemożliwiając ponowne wykorzystanie broni przez przeciwnika i zwiększając znacząco ciężar tarczy. Ten rodzaj broni jest coraz rzadziej spotykany i zamienia się powoli w broń o charakterze ceremonialnym. pistolet z zamkiem kołowym: pistolet wykorzystujący mechanizm z kołem, którego obrót powoduje zapłon – to pierwsza próba stworzenia mechanizmu zapalającego proch. Wersje stworzone przez niektórych rusznikarzy są mniej zawodne niż broń z zamkiem skałkowym i pozwalają na kilka wystrzałów bez każdorazowego odciągania kurka. Większość jednak jest o wiele bardziej zawodna od i tak zawodnych zamków skałkowych. pistolety ze sztyletami: pistolety z zamkiem skałkowym i dołączonym ostrzem, pozwalającym właścicielowi strzelać w walce na odległość, a w walce wręcz lub w razie niewypału posłużyć się klingą. Płomień Erebos: symboliczny znaczek, który otrzymują wszyscy Czarnogwardziści; tak jak świeca musi się spalić, żeby dostarczyć światła, tak samo życie Czarnogwardzistów ma zostać poświęcone w służbie Orholamowi. płomyki: patrz: Uczniowie Chromerii. pochodnia: czerwony kolorak. polichromata: krzesiciel, którzy potrafi krzesać więcej niż dwa kolory. Połamany Człowiek: posąg w tyrejskim gaju pomarańczowym; prawdopodobnie relikt ptarsyjski.

Powstanie na Czerwonych Klifach: rebelia w Atashu po zakończeniu Wojny Fałszywego Pryzmata. Bez wsparcia ze strony rodu królewskiego (który zmasakrowano) trwała bardzo krótko. Półwysep Rucki: półwysep zdominowany przez ogromne klify, z których rozciąga się widok na ataskie miasto Ru i zatokę. Na szczycie klifów znajduje się fort, który chroni Ru przed inwazją i piratami. prawie-polichromata: ten, kto potrafi krzesać trzy kolory, ale nie potrafi ustabilizować trzeciego koloru na tyle, żeby być prawdziwym polichromatą. preceptor: nazwa nauczyciela krzesania, historii i religii w Chromerii. Oficjalnie używa się formy męskiej tego słowa: preceptor lub pani preceptor (unikając formy „preceptorka”). To pozostałości z czasów, kiedy wszyscy nauczyciele byli mężczyznami, a krzesicielki uważano za zbyt cenne, by zajmowały się nauczaniem. promachia: wprowadzenie osoby na urząd promachosa, który zyskuje ogromną, niemal absolutną władzę na czas wojny. promachos: dosłownie „ten, który walczy przed nami”, tytuł przyznawany w czasie wojny lub innego poważnego kryzysu. Promachosa można wyznaczyć tylko za rozkazem zdecydowanej większości głosów Kolorów. Promachos ma między innymi prawo dowodzić wojskami, przejmować własność innych, wynosić pospólstwo do rangi arystokracji. promienie: patrz: Uczniowie Chromerii. Pryzmat: pojawia się tylko jeden Pryzmat w każdym pokoleniu. Wyczuwa on równowagę magii na świecie, potrafi ją przywrócić w razie potrzeby, może rozszczepiać w sobie światło. Jeśli pominąć kwestię utrzymania równowagi, pełni głównie funkcję ceremonialną i religijną. Kolory i satrapowie ciężko pracują, żeby Pryzmaci nie wykorzystywali swojej sławy, mieszając się do polityki. przeciętniak: osoba, która nie potrafi krzesać. Określenie obraźliwe. Przesilenie Letnie: inne określenie Dnia Słońca, najdłuższego dnia w roku. przyjaciel ognia: nazwa podczerwonych krzesicieli, jaką sami siebie określają.

psalterium: muzyczny instrument strunowy. qassisin kuluri: prawdopodobnie wczesna inkarnacja Zakonu, „barwni wojownicy [lub zabójcy]”. Dokładne pochodzenie terminu zatarło się z upływem czasu. raka: wyjątkowa obelga, sugerująca indolencję zarówno umysłową, jak i moralną. Rath: stolica Ruthgaru leżąca nad deltą Wielkiej Rzeki, która uchodzi do Morza Lazurowego. Rathcaeson: mityczne miasto; Gavin Guile oparł projekt Muru ze Słonecznej Wody na rysunkach przedstawiających Rathcaeson. Rathcore: nieco niższe wzgórze leżące naprzeciwko Wzgórza Jaks w Rath. W jego stoku wycięto hipodrom. Rekton: małe tyrejskie miasteczko nad Umbrą, w pobliżu pola bitwy pod Strzaskaną Skałą. Przed Wojną Fałszywego Pryzmata ważny ośrodek handlowy. Od czasu masakry, której dokonał król Rask Garadul, pozostaje niezamieszkałe. Rozanos, most: most na Wielkiej Rzece na granicy Ruthgaru i Krwawej Puszczy; zapisał się w historii, gdy spalił go Błogosławiony Satrapa Rados, by uniemożliwić swoim żołnierzom odwrót. Rozdroże: najdroższa pijalnia kofi, restauracja, tawerna i oberża na Jaspisach; na parterze podobno prosperuje równie drogi burdel. Znajduje się w pobliżu Łodygi Lilii w budynku dawnej ambasady tyrejskiej, w samym centrum Dzielnicy Ambasad, w miejscu dogodnym dla ambasadorów, szpiegów i kupców negocjujących umowy z różnymi rządami. równowaga, badanie równowagi: podstawowe zadanie Pryzmata. Kiedy Pryzmat krzesze na szczycie Chromerii, jako jedyny wyczuwa wszelkie zaburzenia równowagi w magii i może wykrzesać dość przeciwnego koloru, by zapobiec pogłębianiu się zaburzenia, które doprowadziłoby do katastrofy. Przed nadejściem Lucidoniusa w historii świata wielokrotnie dochodziło do zaburzeń równowagi prowadzących do katastrofalnych pożarów (patrz: Miasto Atana), głodu i wojen pociągających za sobą śmierć tysięcy, jeśli nie milionów. Nadfiolet równoważy podczerwień, błękit – czerwień, a zieleń – pomarańcz. Wydaje się, że żółć z natury rzeczy zawsze pozostaje w równowadze. Ru: stolica Atashu, niegdyś słynęła ze swojego Zamku, nadal słynie z Wielkiej Piramidy.

sala główna Chromerii: znajduje się pod Wieżą Pryzmata; raz w tygodniu jest przekształcana w miejsce kultu, a wtedy lustra z innych wież kierują do niej światło. Znajdują się w niej filary z białego marmuru i największa kolekcja witraży na świecie. Przez większość czasu pełno tam urzędników, ambasadorów i tych, którzy prowadzą jakieś interesy z Chromerią. sala główna Pałacu Trawertynowego: o niezwykłości tej sali stanowi osiem ogromnych kolumn ustawionych w kształt gwiazdy i wykonanych z drewna wymarłych drzew atasifusta. Podobno to dar od ataskiego króla. Drzewa te miały najgrubsze pnie na świecie, a ich soki pozwalają nieprzerwanie płonąć ogniom nawet pięćset lat po ścięciu. satrapa/satrapka: tytuł władcy/władczyni jednej z siedmiu satrapii. Sharazan: niemożliwe do przebycia góry na południe od Tyrei. „Siedem żywotów jelenia Maeve”: epos z Krwawej Puszczy. siekańce: maleńkie pociski (czasem z luksynu) o zaostrzonym końcu i brzechwie, która zapewnia im stabilny tor lotu. siódemeczka: jednostka masy równa jednej siódmej siódemki. siódemka: jednostka masy równa wadze jednego kubita wody. skierki: patrz: Uczniowie Chromerii. Skrzyżowanie przy Dwóch Młynach: mała wioska w Krwawej Puszczy niedaleko granicy z Atashem. słoneczna woda: płynny żółty luksyn. Jest niestabilny i szybko wypromieniowuje swoją energię pod postacią światła. Często wykorzystywany w latarniach. Służ jednemu panu: motto Danavisów. spektrum: określenie rozkładu światła (więcej na temat luksynowego spektrum patrz: Dodatek) albo (wielką literą) rada w Chromerii, która stanowi jedną z gałęzi rządu Chromerii (patrz: Kolory).

Spękane Ziemie: obszar zniszczonych terenów na dalekim zachodzie Atashu. Są to niebezpieczne ziemie, które tylko najtwardsi i najbardziej doświadczeni kupcy są w stanie przebyć. splamiony: ten, któremu pękło halo, nazywany także kolorakiem. stary świat: świat przed tym, jak Lucidonius zjednoczył Siedem Satrapii i położył kres kultom pogańskich bogów. stopa: niegdyś jednostka miary o zmiennej wielkości, oparta na długości stopy aktualnego Pryzmata. Później znormalizowano ją do długości dwunastu kciuków (długość stopy Pryzmata Sayida Talima, który zarządził standaryzację). Strażniczka: kolos stojący okrakiem nad wejściem do zatoki Garristonu. Trzyma włócznię w jednej ręce i pochodnię w drugiej. Żółty krzesiciel dba, by pochodnia cały czas płonęła żółtym luksynem, który powoli rozpada się, wydzielając światło, dzięki czemu posąg pełni także funkcję latarni morskiej. Patrz też: Damy. stroiciele kolorów: jedna z nazw superchromatów. Niekiedy są zatrudniani w ogrodach satrapów. Strzaskana Skała: bliźniacze góry w Tyrei wznoszące się naprzeciwko siebie i tak podobne, że wyglądają, jakby były jedną wielką skałą, którą przecięto na pół. Patrz też: bitwa pod Strzaskaną Skałą. Studnie Sitary: ataskie miasteczko na północ od Półwyspu Ruckiego. Liczne studnie artezyjskie na tych poza tym suchych ziemiach sprawiły, że miasteczko stało się miejscem odpoczynku dla kupców i podróżnych już w początkach udokumentowanej historii świata. subchromaci: krzesiciele, którzy cierpią na ślepotę barwną, przeważnie mężczyźni. Subchromaci mogą funkcjonować, nie tracąc swoich zdolności, o ile ślepota barwna nie dotyczy kolorów, które krzeszą. Subchromata nieodróżniający koloru zielonego od czerwonego nadal może być doskonałym żółtym albo niebieskim krzesicielem. Patrz: Dodatek. superchromaci: ludzie wyjątkowo wrażliwi na kolory. Zapieczętowany przez nich luksyn jest zwykle niezawodny. Zdecydowanie częściej to kobiety.

Szafirowa Zatoka: zatoka przy Małym Jaspisie. Szał Mórz: ilytańska galera. szaracy: patrz: Uczniowie Chromerii. szczaw: na wpół obraźliwe określenie kadeta Czarnej Gwardii. szczurze ziele: toksyczna roślina, której liście często są palone ze względu na ich silnie stymulujące właściwości. Powoduje uzależnienie. Szklana Lilia: inna nazwa Małego Jaspisu albo całej Chromerii jako zbioru budowli. Termin nawiązuje do sposobu, w jaki wieże obracają się za słońcem. światłowładca: nazwa członka Spektrum. Świetlana Gwardia: osobista armia Androssa Guile, oficjalnie stworzona z myślą o obronie Jaspisów, która jednak podlega tylko jemu. Składa się z najemników, zbirów, weteranów i wszystkich innych gotowych walczyć dla Androssa Guile, a przede wszystkim z tych, którzy nie sprawdzili się w Czarnej Gwardii, i synów biednych arystokratów. Nawet ich strój – białe kurtki ozdobione dużymi mosiężnymi guzikami i medalami – jaskrawo kontrastuje z ubiorem Czarnogwardzistów (niektórzy mówią, że to jawna kpina z Czarnej Gwardii). świetlne studnie: szyby tak rozmieszczone, żeby wpuszczać światło, które dzięki lustrom można skierować do wnętrza wież lub na pewne odcinki ulic. Święto Światła i Ciemności: uroczystości z okazji równonocy, kiedy światło i ciemność walczą o to, które zawładnie niebem. Ponieważ kalendarz religijny jest powiązany z kalendarzem księżycowym, bywa, że święto jest nawet o miesiąc oddalone od rzeczywistej daty ekwinokcjum. Tafok Amagez: elitarna straż osobista Nuqaby złożona wyłącznie z krzesicieli. Tańce w Przesilenie Letnie: wiejski odpowiednik obchodów Dnia Słońca. Tellarscy separatyści: buntownicy odpowiedzialni za spalenie Wielkiej Biblioteki trzysta lat przed rządami Pryzmata Guile’a, którzy próbowali także zniszczyć Łodygę Lilii.

telos: kres żywota człowieka albo jego najwyższy cel. thobe: sięgający do kostek strój zwykle z długimi rękawami. Thorikos: miasto pod kopalniami w Laurionie leżące nad rzeką płynącą do Idoss. Jest to punkt zborny dla przybywających i odjeżdżających niewolników, ośrodek administracyjny dla trzydziestu tysięcy niewolników, ośrodek wymiany handlowej obejmującej wszelkie niezbędne dla kopalni zaopatrzenie oraz miejsce wysyłki w dół rzeki rudy srebra. Tiru: plemię paryjskie. Tlaglanu: plemię paryjskie, znienawidzone przez pozostałych Paryjczyków, z którego Hanishu, dej Aghbalu, wybrał sobie małżonkę, Tazerwalt. transluksynizacja, wymuszona: patrz: wytrącenie woli. Trawertynowy Pałac: jeden z cudów starego świata. Zarówno pałac, jak i fortecę wzniesiono z rzeźbionego trawertynu (kamienia w odcieniu delikatnej zieleni) i białego marmuru. Wyróżnia się podkowiastymi łukami, geometrycznymi wzorami na ścianach, paryjskimi runami i posadzkami w szachownice. Ściany są grawerowane tak, by kamień przypominał płótno. Pałac to pozostałość z czasów, kiedy połowa Tyrei była paryjską prowincją. tromoturgia: rodzaj rzucania uroków, „praca strachem” albo „narzucanie strachu”, magia zakazana przez Chromerię, tak jak wszelkie inne sposoby bezpośredniego manipulowania emocjami. Ponieważ człowieka stworzono na podobieństwo Orholama, wszelki atak na świętość jego ciała (gwałt, przemoc, morderstwo) albo umysłu (wywoływanie magią emocji, tortury, zniewolenie) uważa się za grzech, poza wyjątkami dopuszczanymi przez teorię słusznej wojny i obowiązujące prawo, można, na przykład, uwięzić złodzieja, jeśli kradzież jest w danym mieście karana. Ogólnie rzecz biorąc, Chromeria ostrzej traktuje kwestie magiczne, zwłaszcza manipulowanie emocjami i umysłami, ponieważ coś takiego wywołuje naturalną zgrozę i nieufność wśród tych, którymi Chromeria włada. Luksorzy stanowią znany wyjątek od tego powszechnego zakazu i mogą budzić strach u tych, którzy na to zasłużyli. Túsaíonn Domhan: „Świat się zaczyna”, nazwa legendarnego arcydzieła snycerskiego w Krwawej Puszczy. tygrysie pasy: znane także jako sharana ru, podobno zostały wykonane z kości morskiego

demona. Niektóre źródła dowodzą, że broń wykonana ze znacznie rzadziej spotykanej kości wieloryba jest jeszcze lepsza. To jedyna znana niemagiczna substancja, która reaguje na wolę, twardniejąc lub zachowując elastyczność zależnie od życzeń tego, kto posługuje się bronią. tygrysie wilki: groźne zwierzęta z głębin Krwawej Puszczy; nie da się ich poskromić, ale można nimi kierować za pomocą magii woli. Tysiąc Gwiazd: lustra na Wielkim Jaspisie, które pozwalają światłu docierać do każdej części miasta tak długo, jak pozwala na to dzień. Uczniowie Chromerii: ci, którzy uczą się bądź ukończyli naukę w Chromerii, w szkole krzesania na Małym Jaspisie leżącym na Morzu Lazurowym. System nauczania w Chromerii nie kwalifikuje uczniów na podstawie wieku; o ich postępach i przyjęciu na dany rok decydują zdolności i zdobyta wiedza. Dzięki temu trzynastolatek, który jest wyjątkowo biegły w krzesaniu, może być płomykiem, czyli uczniem z trzeciego roku, podczas gdy osiemnastolatka, która dopiero zaczęła pracę nad krzesaniem, będzie szarakiem. ciemniacy: potencjalni krzesiciele, teoretycznie zwani „suplikantami”, których dopiero czeka w Chromerii próba ich zdolności i ewentualne przyjęcie do szkoły. szaracy: uczniowie pierwszego roku (co za tym idzie najniżej stojący w hierarchii) w Chromerii. skierki: uczniowie drugiego roku. płomyki: uczniowie trzeciego roku. promienie: uczniowie czwartego roku. ulta: w religii Zakonu najważniejsze zamierzenie człowieka, najwyższy cel, do którego zmierza jego życie i jego ostateczna próba. Umbra: siła napędowa Tyrei. Jej wody pozwalają uprawiać wszelkie rośliny w tamtejszym gorącym klimacie; śluzy na niej umożliwiały handel w całym kraju przed Wojną Fałszywego Pryzmata. Jej brzegi roją się od bandytów. Umiejętność, Wola, Źródło i Ruch/Skupienie: cztery kluczowe elementy krzesania. Umiejętność: najbardziej niedoceniany element krzesania zdobywany przez praktykę. Obejmuje znajomość własności i zalet krzesanego luksynu, zdolność widzenia i dobierania odpowiedniej długości fal itd.

Wola: narzucając wolę, krzesiciel może krzesać; może nawet pokryć błędy w krzesaniu, jeśli ma dostatecznie silną wolę. Źródło: zależnie od tego, jakich kolorów krzesiciel może używać, potrzebuje do krzesania albo światła tego koloru, albo przedmiotów, które odbijają światło w tym kolorze. Tylko Pryzmat może zwyczajnie rozszczepić białe światło w sobie i krzesać dowolny kolor. Skupienie (bezruch): ironiczne. Krzesanie wymaga ruchu, chociaż bardziej wprawni krzesiciele potrzebują go w mniejszym zakresie. Ur: plemię, które wciągnęło Lucidoniusa w pułapkę w Dolinie Hass. Lucidonius zwyciężył wbrew wszelkim oczekiwaniom, głównie dzięki heroicznym czynom El-Anata (który od tamtego czasu zwany był Forushalzmarishem albo Lśniącą Włócznią) i Karris Atiriel (znanej później jako Karris Wróg Cieni). urum: przybór z trzema ząbkami używany przy jedzeniu. Uwolnieni (porównaj: Wolni): ci krzesiciele, którzy akceptują Pakt Chromerii i decydują się na rytualną śmierć, zanim pęknie im halo i oszaleją. (Bliskość tego terminu do określenia „Wolni” i „Wyzwoleni” to część lingwistycznej wojny między poganami i Chromerią, w ramach której poganie próbują przejąć terminy mające od dawna inne znaczenie). Uwolnienie: rytuał uwolnienia tych, którym ma pęknąć halo, od rodzącego się szaleństwa; przeprowadzany co roku przez Pryzmata jako kulminacyjny punkt obchodów Dnia Słońca. Ten trudny i święty moment to czas żałoby i świętowania. Wielu ludzi określa ten dzień jako najświętszy w ich życiu. Poganie postrzegają to w zupełnie inny sposób. Varig i Green: bank mający filię na Wielkim Jaspisie. vechevoral: sierpowato zakrzywiony miecz o rękojeści długiej jak przy toporze i jednosiecznej półksiężycowatej klindze z ostrzem po wewnętrznej stronie łuku. Verit: miasteczko nad Wielką Rzeką u podnóża Grzmiącego Wodospadu. Wariant Keffela: zbiór zasad przyjmowanych w Dziewięciu Królach, które znacząco przyśpieszają rozgrywkę.

wcielenie: termin oznaczający włączenie luksynu bezpośrednio do ciała. To technika zakazana przez Chromerię, ponieważ degraduje albo bezcześci dzieło Orholama (ludzkie ciało) wytworem ludzkich rąk i ponieważ stanowi prostą drogę do prób całkowitego przetworzenia ciała i uzyskania nieśmiertelności. W pewnych przypadkach luksjaci przymykali oko na luksynowe protezy i inne drobne poprawki. Weedling: nadmorska wioska w pobliżu Półwyspu Ruckiego. Wędrowiec: okręt flagowy Androssa Guile podczas bitwy o Ru. wieczna noc: termin często używany jako przekleństwo, odnoszący się do śmierci i piekła. Raczej metafizyczna i teologiczna rzeczywistość niż namacalna. Reprezentuje to, co wiecznie będzie obejmować i będzie obejmowane przez pustą, całkowitą ciemność; noc w swojej najczystszej, najbardziej złej formie. Wiedźma: ogromny posąg zawierający zachodnią bramę Garristonu. Wiedźma nosi koronę i opiera się ciężko na kosturze. Korona i kostur są zarazem wieżami, z których łucznicy mogą strzelać do najeźdźców. Patrz też: Damy. Wielka Rzeka: rzeka między Ruthgarem i Krwawą Puszczą, miejsce wielu walk między tymi dwoma krajami. Wielki Jaspis (wyspa): wyspa, na której leży miasto Wielki Jaspis, położone naprzeciwko Chromerii; znajdują się tam ambasady wszystkich satrapii. Za czasów ekspansji Lucidoniusa mieszkali tam zniewoleni pigmeje i lud Ptarsu. Wielki Łańcuch (istot): pojęcie teologiczne oznaczające porządek stworzenia. Pierwszym ogniwem jest sam Orholam, a od niego odchodzą wszelkie następne ogniwa. Wieża Pryzmata: centralna wieża w Chromerii. Mieszkają w niej Pryzmat, Biel i nadfioletowi krzesiciele (nie jest ich dość dużo, żeby potrzebowali osobnej wieży). Pod wieżą znajduje się główna sala, a na jej szczycie wielki kryształ, którym Pryzmat posługuje się, wprowadzając równowagę między kolorami na świecie. wieżowe małpki: znane także jako opiekunowie gwiazd, drobni niewolnicy (zwykle dzieci), którzy pracują przy linach umocowanych do luster Tysiąca Gwiazd na Wielkim Jaspisie, rozsyłając światło potrzebne do krzesania po całym mieście. Małpki są względnie dobrze traktowane jak na niewolników, ale pracują całe dnie od świtu do zmierzchu w dwuosobowych zespołach, często bez chwili wytchnienia, wymieniając się tylko

obowiązkami ze swoim partnerem. Wigilia Dnia Słońca: wieczorne obrządki żałobne i radosne, poprzedzające najdłuższy dzień w roku i ceremonię Uwolnienia. wiśniowe skierki: slangowe określenie krzeszących czerwień uczniów drugiego roku Wiwurgh: paryjskie miasto, w którym zamieszkało wielu uchodźców z Krwawej Puszczy po Krwawej Wojnie. wodne targi: koliste jeziora połączone z Umbrą, znajdujące się w centrum tyrejskich wiosek i miast, powszechne w całej Tyrei. Wodny targ jest regularnie dragowany, żeby zachował równą głębokość, dzięki czemu łodzie z towarami mają łatwy dostęp do centrum osady. Największy targ wodny znajduje się w Garristonie. Wojna Dazena: inna nazwa Wojny Fałszywego Pryzmata, którą posługują się zwycięzcy. Pokonane wojska Dazena Guile i neutralni obserwatorzy czasem nazywają ją po prostu Wojną Pryzmatów. Wojna Fałszywego Pryzmata: popularna nazwa wojny między Gavinem i Dazenem Guile’ami, gdzie „Fałszywy Pryzmat” oznacza Dazena. wojownicy-krzesiciele: krzesiciele, którzy pracują, przede wszystkim walcząc dla różnych satrapii lub Chromerii. Zwykle zdecydowanie ustępują Czarnogwardzistom, którzy przodują wśród wszystkich wojowników-krzesicieli na świecie. Wolibród: miejsce, w którym odbyła się katastrofalna bitwa podczas Wojny Białego Króla. Wolni (porównaj: Uwolnieni): ci krzesiciele, którzy odrzucają Pakt Chromerii i dołączają do armii Omnichroma, decydując się ostatecznie doprowadzić do pęknięcia halo i zostać kolorakami. Zwani są także Wyzwolonymi. wrażliwi na kolory: patrz: superchromata. Wrota Mroku: cieśnina łącząca Morze Lazurowe z leżącymi dalej oceanami. Podobno zostały zamknięte przez Lucidoniusa, ale wiadomo, że angarskie statki od czasu do czasu przepływają przez Wrota.

Wybraniec Orholama: jedno z określeń Pryzmata. wyrthig: słowo określające kłamstwo lub niewiarygodną historyjkę z języka mieszkańców Krwawej Puszczy. Wysoczyzna: małe miasteczko na krawędzi krateru wulkanu Wyspy Jasnowidzów. wytrącenie woli/ złamanie woli: kiedy krzesiciel wejdzie w kontakt z niezapieczętowanym luksynem, który sam potrafi krzesać, może posłużyć się wolą, żeby przełamać kontrolę sprawowaną nad luksynem przez drugiego krzesiciela i zapanować nad nim samemu. Wyzwolony: nazwa zwolenników Księcia Barw; krzesiciele, którzy decydują się zerwać Pakt i żyć po tym, jak pęknie im halo. Wzgórze Jaks: potężne wzgórze w mieście Rath wznoszące się nad Wielką Rzeką, słynące ze znajdujących się na nim bogatych posiadłości. Dominuje na nim Zamek Guile’ów. Wzniesienie Tenling: wzgórze w Krwawej Puszczy. Zagórze: dzielnica Wielkiego Jaspisu. Zakole Garbarza: wioska na granicy Atashu i Krwawej Puszczy. Zakon Złamanego Oka: tajna gildia płatnych zabójców. Specjalizuje się w zabijaniu krzesicieli. Została wykorzeniona i zniszczona przynajmniej trzy razy. Dumą Zakonu są Migotliwe Płaszcze zwane też Cieniami – pary rzekomo niewidzialnych i niepowstrzymanych zabójców. Zamek Ru: niegdyś duma Ru, został zniszczony przez pożar w czasie rzezi na rodzinie królewskiej urządzonej przez generała Gada Delmartę podczas Wojny Pryzmatów. zarękawie: część zbroi płytowej chroniąca przedramię. Istnieje także wersja ceremonialna – z tkaniny. Zatoka Małego Jaspisu: zatoka przy Małym Jaspisie. Chroni ją wał nadmorski, dzięki czemu jej wody pozostają spokojne.

Zęby Atana: góry we wschodniej Tyrei. zguba światła: patrz: mara. Zielona Przystań: stolica Krwawej Puszczy. Zielona Puszcza: nazwa obejmująca tereny Krwawej Puszczy i Ruthgaru w czasie setek lat pokoju między oboma krajami, zanim Grzech Viciana zapoczątkował okres Krwawych Wojen. Zielone Równiny: dominujący obszar geograficzny w Ruthgarze zdatny do uprawy i pasterstwa, źródło ogromnego bogactwa Ruthgaru. Zielone Równiny były ulubionym miejscem zielonych krzesicieli od czasów poprzedzających Lucidoniusa. zielony błysk: nietypowy rozbłysk widywany czasem podczas zachodu słońca; nad jego znaczeniem toczą się dyskusje. Niektórzy uważają, że ma znaczenie teologiczne, i przytaczają, że Karris Atiriel ujrzała go wieczorem przed bitwą w dolinie Hass. Zdaniem poprzedniej Bieli, Orei Pullawr, to Orholam mruga porozumiewawczo do ludzi. Zielony Most: znajduje się nie całe trzy mile powyżej Rektonu; został wykrzesany przez Gavina Guile w kilka sekund, kiedy zmierzał na pole bitwy pod Strzaskaną Skałą, miejsce ostatecznego starcia ze swoim bratem. Zielony Mur: potężne obwarowanie otaczające Dúnbheo. zigarro: tytoń zrolowany w wygodną do palenia formę. Niekiedy luźny tytoń zawija się w szczurze ziele, dzięki czemu można przyswajać obie substancje jednocześnie. ziricote: rodzaj drewna. Zjednoczenie: założenie przez Lucidoniusa i Karris Wroga Cieni Siedmiu Satrapii czterysta lat przed rządami Pryzmata Gavina Guile. złoty wzorzec: standardowe odważniki i miary wykonane ze złota, według których ocenia się wszystkie inne odważniki i miary. Oryginały przechowywane są w Chromerii, a zatwierdzone kopie znajdują się we wszystkich stolicach i głównych miastach, by rozsądzać za ich pomocą spory. Kupcy, u których wykryto niewłaściwe odważniki lub przykrótkie miary, są surowo karani.

zoon politikon: „zwierzę polityczne”, termin z traktatu Filozofa „Polityka”. Filozof głosi teorię, zgodnie z którą człowiek może osiągnąć swój telos, najwyższy cel (dosłownie swój koniec), jeśli społeczność (a konkretnie miasto) jest dostatecznie duże, żeby zaspokajało jego wszelkie potrzeby fizyczne, społeczne, moralne i duchowe. Zwiastun: miecz Corvana Danavisa, który odziedziczył po śmierci starszych braci. żelazne dzioby: nazwa nasączonych luksynem i wolą ptaków, którymi posługują się krzesiciele, żeby zaatakować oddalonego wroga.

Dodatek O monochromatach, dichromatach i polichromatach Większość krzesicieli to monochromaci – potrafią krzesać tylko jeden kolor. Krzesicieli, którzy potrafią krzesać dwa kolory dostatecznie dobrze, żeby stworzyć stabilny luksyn obu barw nazywa się dichromatami. Każdego, kto potrafi krzesać stały luksyn w trzech lub więcej kolorach, nazywa się polichromatą. Im więcej kolorów jest w stanie krzesać polichromata, tym jest potężniejszy i tym bardziej pożądane są jego usługi. Polichromata z pełnym spektrum to taki, który potrafi krzesać wszystkie kolory w spektrum. Pryzmat jest zawsze polichromatą z pełnym spektrum. Jednakże sama umiejętność krzesania koloru nie jest jedynym kryterium rozstrzygającym o tym, na ile krzesiciel jest cenny czy wykwalifikowany. Niektórzy krzesiciele są szybsi w krzesaniu, inni bardziej wydajni, jedni mają silniejszą wolę, drudzy lepiej radzą sobie w tworzeniu trwałego luksynu, a jeszcze inni są bystrzejsi albo bardziej twórczy w stosowaniu luksynu. Nieciągli dichromaci/polichromaci W spektrum podczerwień graniczy z czerwienią, czerwień graniczy z oranżem, oranż z żółcieniem, żółcień z zielenią, zieleń z błękitem, a błękit z nadfioletem. Większość dichromatów i polichromatów krzesze po prostu w większym wycinku tego kontinuum niż monochromaci. To znaczy, że dichromata najprawdopodobniej będzie krzesał dwa kolory, które przylegają do siebie (niebieski i nadfioletowy, czerwony i podczerwony, żółty i zielony, itd.). Jednakże zdarzają się niekiedy krzesiciele, którzy są nieciągłymi dichromatami. Jak można domyślać się z tej nazwy, kolory tych krzesicieli nie graniczą ze sobą. Usef Tep był słynnym przykładem: krzesał czerwień i błękit. Karris Białodąb także jest taką dichromatką: krzesze zieleń i czerwień. Nie wiadomo dlaczego pojawiają się nieciągli krzesiciele i jak to możliwe. Wiadomo tylko, że zdarzają się rzadko. Kolory spoza spektrum Istnieje niewielki i kontrowersyjny ruch, który twierdzi, że istnieje więcej niż siedem kolorów. Rzeczywiście, ponieważ kolory tworzą kontinuum, można twierdzić, że ich liczba jest nieskończona. Jednakże twierdzenie, że istnieje więcej niż siedem krzesalnych kolorów, dla niektórych jest bardziej skomplikowane teologicznie. Powszechnie akceptuje się fakt, że istnieją inne punkty rezonansu poza siedmioma obecnie akceptowanymi, ale są one słabsze i znacznie rzadziej krzesane niż kluczowa siódemka. Wśród kandydatów jest kolor

znajdujący się daleko poniżej podczerwieni zwany parylem. Inny, znajdujący się równie daleko nad nadfioletem, nazywa się chi. Jeśli jednak kolory mają być tak szeroko definiowane, by obejmowały te, które może krzesać tylko jeden krzesiciel na milion, to czy nie powinno się podzielić żółtego na płynny żółty i stały żółty? Gdzie się w tym plasuje (mityczny) czarny i biały luksyn? Jak takie (nie)kolory mają się do spektrum? Dysputy, chociaż gorzkie, są czysto akademickie. O subchromacji i superchromacji Subchromatą jest ktoś, kto ma kłopot z różnicowaniem między przynajmniej dwoma kolorami, co potocznie nazywa się ślepotą barwną. Subchromacja nie musi przypieczętować losu krzesiciela. Na przykład, niemożność odróżnienia czerwieni od zieleni nie musi znacząco utrudniać pracy niebieskiemu krzesicielowi. Superchromacja to większa niż przeciętna zdolność różnicowania między subtelnymi odcieniami kolorów. Superchromacja w dowolnym kolorze odzwierciedla się w stabilniejszym krzesaniu, ale najbardziej pomocna jest przy krzesaniu żółcieni. Tylko żółty krzesiciel superchromata może mieć nadzieję na wykrzesanie stałego żółtego luksynu. O luksynie (z ustępami poświęconymi fizyce, metafizyce, wpływom na osobowość, legendarnym kolorom i nazewnictwu kolokwialnemu) Podstawą magii jest światło. Ci, którzy posługują się magią, nazywani są krzesicielami. Krzesiciel potrafi przetransformować kolor światła w fizyczną substancję. Każdy kolor ma swoje własności, ale zastosowanie tych podstawowych cegiełek jest równie nieograniczone jak wyobraźnia i umiejętności krzesiciela. Magia Siedmiu Satrapii funkcjonuje z grubsza odwrotnie niż płonąca świeca. Kiedy płonie świeca, namacalna substancja (wosk) zostaje przekształcona w światło. W chromaturgii światło zostaje przekształcone w namacalną substancję – luksyn. Każdy kolor luksynu ma swoje własności. Jeśli został prawidłowo wykrzesany (mieści się w obrębie wąskiego zakresu), luksyn będzie stabilny i przetrwa dni, a nawet lata, zależnie od koloru. Większość krzesicieli (osób posługujących się magią) potrafi posługiwać się jednym kolorem. Krzesiciel musi być wystawiony na światło w swoim kolorze, by móc krzesać (to znaczy, że zielony krzesiciel może spojrzeć na trawę i być w stanie krzesać, ale jeśli znajdzie się w pomalowanym na biało pokoju, to już nie). Każdy krzesiciel nosi zwykle okulary, więc jeśli w otoczeniu nie ma jego koloru, nadal może posługiwać się magią. Fizyka Luksyn ma masę. Jeśli krzesiciel krzesze luksynową furmankę nad głową, to przede wszystkim ten wóz go

zmiażdży. Luksyn od najcięższego do najlżejszego: czerwony, pomarańczowy, żółty, zielony, niebieski, podczerwony[4], nadfioletowy, podczerwony[5]. Dla porównania: płynny żółty luksyn jest tylko odrobinę lżejszy od wody o tej samej objętości. Luksyn wiążę się z wrażeniami dotykowymi. Podczerwony: ponownie najtrudniej go opisać ze względu na łatwopalność, ale często jest określany jako wrażenie podmuchu gorącego wiatru. Czerwony: mazisty, kleisty, lepki, zależnie od krzesania. Może być gęsty jak smoła albo bardziej przypominać żel. Pomarańczowy: wilgotny, śliski, mydlany, oleisty. Żółty: w płynnym, bardziej powszechnym stanie skupienia przypomina pienistą, musującą wodę, chłodną w dotyku, prawdopodobnie gęstszą od wody morskiej. Stały jest idealnie gładki, sztywny i niewiarygodnie twardy. Zielony: chropowaty; zależnie od umiejętności i celów krzesiciela, szorstkość waha się od nierówności garbowanej skóry po guzowatość kory drzewa. Jest elastyczny, sprężysty, często porównywalny do zielonych gałęzi żywego drzewa. Niebieski: gładki, chociaż źle wykrzesany niebieski luksyn będzie szorstki i łatwo się pokruszy – jak kreda, ale rozpadając się na kryształki. Nadfioletowy: jak pajęcza nić, cieniutki i leciutki tak, że niemal niedostrzegalny. Luksyn ma zapach. Bazą zapachu luksynu jest woń żywicy. Zapachy opisane poniżej to przybliżenia, ponieważ każdy kolor luksynu ma swój własny aromat. Spróbujcie wyobrazić sobie, że opisujecie zapach pomarańczy. Powiecie, że to aromat cytrusowy i ostry, ale to nie do końca to. Pomarańcza pachnie jak pomarańcza. Jednakże poniższe przybliżenia są dość trafne. Podczerwony: węgiel drzewny, dym, spalenizna. Czerwony: liście herbaty, tytoń, suchy zapach. Pomarańczowy: migdały. Żółty: eukaliptus i mięta. Zielony: świeży cedr i żywica. Niebieski: mineralny, kredowy, prawie niewyczuwalny aromat. Nadfiolet: słaby zapach, trochę jak goździki. Czarny[6]: brak zapachu/lub zapach gnijącego ciała. Biały[7]: miód i lilie. Metafizyka Każde krzesanie jest miłe dla krzesiciela. Wrażenia euforii i bycia niezwyciężonym są szczególnie silne wśród młodych krzesicieli i tych, którzy krzeszą po raz pierwszy. Ogólnie rzecz biorąc, z czasem ten efekt mija, chociaż krzesiciele, którzy wstrzymują się od magii

przez pewien czas, często poczują je ponownie. Dla większości krzesicieli efekt jest podobny do wypicia filiżanki kofi. Niektórzy krzesiciele – co jest dość dziwne – reagują alergicznie na krzesanie. Toczą się ożywione dyskusje nad tym, czy wpływ na osobowość powinien być traktowany jako metafizyczny czy fizyczny. Niezależnie od właściwego ich przypisania i tego, czy powinny leżeć one w obszarze zainteresowań preceptora czy luksjata, same skutki pozostają niekwestionowane. Wpływ luksynu na osobowość Nieoświeceni przed Lucidoniusem wierzyli, że namiętni mężczyźni stają się czerwonymi krzesicielami, a wyrachowane kobiety żółtymi lub niebieskimi. W rzeczywistości przyczyna i skutek plasują się tu odwrotnie. Każdy krzesiciel, jak każdy człowiek, ma wrodzone usposobienie. Dopiero potem kolor, który krzesze, sprawia, że staje się skłonny do zachowań opisanych poniżej. Osoba, która jest impulsywna i która od lat krzesze czerwony, prędzej zbliży się do „czerwonego charakteru” niż z natury chłodna i uporządkowana, która krzesze czerwień przez równie długi okres. Kolor, którego używa krzesiciel, z czasem wpłynie na jego osobowość. Nie czyni to jednak z niego więźnia koloru ani nie oznacza, że nie ponosi odpowiedzialności za czyny popełnione pod jego wpływem. Zielony, który stale zdradza żonę, nadal jest rozpustnikiem. Podczerwony, który morduje wroga w przypływie gniewu, nadal jest mordercą. Oczywiście z natury gniewna kobieta, która jest także czerwoną krzesicielką, będzie bardziej podatna na wpływ koloru, ale istnieje wiele opowieści o wyrachowanych czerwonych i wybuchowych, gwałtownych niebieskich. Kolor nie zastępuje człowieka. Uważajcie ze stosowaniem tych uogólnień. Niemniej uogólnienia bywają użyteczne: grupa zielonych krzesicieli prędzej będzie dzika i hałaśliwa niż grupa niebieskich. Biorąc pod uwagę te uogólnienia, z każdym kolorem łączy się także określoną cnotę i przywarę. (Cnota rozumiana była przez pierwszych luksjatów nie jako wolność od pokusy czynienia zła w określony sposób, ale jako przezwyciężenie własnych skłonności do pewnego rodzaju zła. Dlatego obżarstwo połączono z umiarem, chciwość z miłosierdziem itd.). Podczerwoni krzesiciele: podczerwoni są namiętni pod każdym względem, większość po prostu reaguje najbardziej emocjonalnie ze wszystkich krzesicieli, najszybciej reaguje wściekłością lub płaczem. Podczerwoni uwielbiają muzykę, bywają impulsywni, obawiają się ciemności mniej niż inni krzesiciele i często cierpią na bezsenność. Są emocjonalnie niestabilni, nieprzewidywalni, nielogiczni, kochający, wielkoduszni. Podczerwoni mężczyźni często są bezpłodni. Powiązana przywara: Gniew. Powiązana cnota: Cierpliwość.

Czerwoni krzesiciele: Czerwoni są porywczy, pełni wigoru i kochają zniszczenie. Są także ciepli, porywający, aroganccy, heroiczni, ekspansywni, jowialni i silni. Powiązana przywara: Obżarstwo. Powiązana cnota: Umiarkowanie. Pomarańczowi krzesiciele: Pomarańczowi są artystami, geniuszami w rozumieniu emocji i motywów innych ludzi. Niektórzy posługują się tym, żeby przeciwstawić się oczekiwaniom lub je przekroczyć. Wrażliwi, skłonni do manipulacji, indywidualiści, szczwani, charyzmatyczni, emfatyczni w wypowiedziach. Powiązana przywara: Chciwość. Powiązana cnota: Miłosierdzie. Żółci krzesiciele: Żółci zwykle klarownie myślą, a ich intelekt i uczucia pozostają w idealnej równowadze. Pogodni, mądrzy, bystrzy, wyważeni, czujni, beznamiętni, spostrzegawczy, niekiedy brutalnie szczerzy, doskonali kłamcy. Myśliciele, nie ludzie czynu. Powiązana przywara: Lenistwo. Powiązana cnota: Pracowitość. Zieloni krzesiciele: Zieloni są dzicy, wolni, elastyczni, łatwo się adaptują, są opiekuńczy i przyjacielscy. Nie tyle nie szanują autorytetów, ile ich nie uznają. Powiązana przywara: Żądza. Powiązana cnota: Samokontrola. Niebiescy krzesiciele: Niebiescy są uporządkowani, dociekliwi, racjonalni, spokojni, chłodni, bezstronni, inteligentni, muzykalni. Struktury, zasady i hierarchia są dla nich ważne. Niebiescy są często matematykami i kompozytorami. Idee, ideologia i poprawność często liczą się dla nich bardziej niż ludzie. Powiązana przywara: Zazdrość. Powiązana cnota: Życzliwość. Nadfioletowi krzesiciele: Nadfioletowi często mają dystans do rzeczywistości. Obiektywni, doceniają ironię, sarkazm i grę słów, często są zimni, patrzą na ludzi jak na łamigłówki do rozwiązania albo szyfr do złamania. Irracjonalność urąga nadfioletowym. Powiązana przywara: Duma. Powiązana cnota: Pokora. Legendarne kolory Chi (wymowa: „ki”): postulowany odpowiednik parylu z górnej części spektrum. (W opowieściach często mówi się o nim, że znajduje się równie „daleko nad nadfioletem, jak

paryl pod podczerwienią”). Nazywa się go także objawicielem. Jego główne rzekome zastosowanie jest niemal identyczne jak parylu – pozwala przenikać wzrokiem przeszkody, chociaż ci, którzy wierzą w chi, mówią, że jego moce dalece przewyższają paryl w tej kwestii, ponieważ chi przenika ciało, kość i nawet metal. Jedynym, w czym opowieści są zgodne, jest to, że krzesiciele chi żyją krócej niż inni krzesiciele: pięć do piętnastu lat, niemal bez wyjątku. Jeśli kolor chi rzeczywiście istnieje, byłby to przede wszystkim dowód, że Orholam stworzył światło dla wszechświata albo swoich własnych celów, a nie tylko na użytek człowieka, i zmusiłoby to teologów do zarzucenia obecnego antropocentryzmu. Czerń: zniszczenie, pustka, próżnia, to, co nie jest i nie może być napełnione. Mówi się, że obsydian to kości czarnego luksynu po jego obumarciu. Paryl: nazywany także pajęczą nicią jest niewidzialny dla wszystkich prócz parylowych krzesicieli. Znajduje się w spektrum tak daleko od podczerwieni, jak większość podczerwieni od widzialnego spektrum. Uważany za mityczny, ponieważ soczewka ludzkiego oka nie może przybrać kształtu koniecznego do widzenia takiego koloru. Domniemany kolor ciemnych krzesicieli, tkaczy nocy i najemnych zabójców, ponieważ to światło (rzekomo) jest dostępne także nocą. Zastosowanie nie jest znane, ale łączy się z morderstwem. Trujący? Biel: surowe słowo Orholama. Materia stworzenia, z której uformowano wszelkie inne luksyny i wszelkie życie. Opis ziemskiej formy tej materii (równie osłabionej w stosunku do formy pierwotnej jak rzekomo obsydian w stosunku do czarnego luksynu) ukazuje ją jako promienną, jasną niczym kość słoniowa albo czysty, biały opal, emitującą światło obejmujące całe spektrum. Nazwy kolokwialne Uczniów w Chromerii zachęca się do używania właściwych nazw dla każdego koloru, ale najwyraźniej nie da się wyplenić skłonności do wymyślania własnych nazw. W niektórych przypadkach nazwa oddaje precyzyjnie stan rzeczy: ogniożel jest gęstszym i dłużej płonącym czerwonym luksynem, który będzie palił się dostatecznie długo, żeby zamienić ciało w proch. W innych wypadkach opisuje dokładnie swoje przeciwieństwo: „słoneczna woda” była początkowo nazwą płynnego żółtego luksynu, ale Mur ze Słonecznej Wody wzniesiono ze stałego żółtego luksynu. Oto kilka najpowszechniejszych nazw potocznych: Podczerwony: ogniowy kryształ. Czerwony: ogniożel, piroklej. Pomarańczowy: oranżel. Żółty: słoneczna woda. Zielony: boże drewno. Niebieski: szronoszkło, szkło. Nadfioletowy: niebiańska nić, nić duszy, pajęcza nić. Czarny: piekliszcze, antykamień, włókno nocy, żużel, hadon. Biały: światłość, gwiezdna krew, anachrom, lucyton.

O starych bogach Podczerwień: Anat bogini gniewu. Ci, którzy ją czczą, podobno przeprowadzają rytuały związane z ofiarą z niemowlęcia. Znana także jako Pani Pustyni, Ognista Dama. Centrum jej kultu były Tyrea, południowe krańce Parii i południowa Ilyta. Czerwień: Dagnu, bóg obżarstwa. Był czczony we wschodnim Atashu. Oranż: Molokh, bóg chciwości. Kiedyś czczony w zachodnim Atashu. Żółcień: Belphegor, bóg lenistwa. Przed nadejściem Lucidoniusa głównie czczony w północnym Atashu i południowej Krwawej Puszczy. Zieleń: Atirat, bogini żądzy. Centrum jej kultu znajdowało się przede wszystkim w zachodnim Ruthgarze i na większości obszarów Krwawej Puszczy. Błękit: Mot, bóg zazdrości. Centrum jego kultu znajdowało się we wschodnim Ruthgarze, północno-zachodniej Parii i Abornei. Nadfiolet: Ferrilux, bóg pychy. Centrum jego kultu znajdowało się w południowej Parii i północnej Ilycie. O technice i broni Siedem Satrapii doświadcza obecnie ogromnego skoku w technice i jej rozumieniu. Pokój od czasu Wojen Pryzmatów i osłabienie piractwa, które potem nastąpiło, pozwoliły na swobodniejszy przepływ towarów i idei przez satrapie. Tanie, wysokiej jakości żelazo i stal są dostępne w każdej satrapii, co owocuje bronią wysokiej jakości, wytrzymałymi kołami przy wozach i wszystkim pomiędzy. Chociaż tradycyjne rodzaje broni, jak ataska bich’hwa albo paryjskie kije do parowania, nadal są w użytku, teraz rzadko wytwarza się je z rogu albo utwardzanego drewna. Luksynu często używa się do wytwarzania broni w prowizorycznych warunkach, ale tendencja większości luksynów do rozpadania się po dłuższym wystawieniu na światło i rzadkość żółtych krzesicieli, którzy potrafią tworzyć stały żółty luksyn (nierozpadający się pod wpływem światła) oznacza, że metalowa broń dominuje w zwykłych armiach. Wielki skok nastąpił w konstrukcji broni palnej. W większości wypadków każdy muszkiet jest wytworem innego rusznikarza. To oznacza, że każdy człowiek musi umieć naprawić własną broń i że części trzeba wytwarzać indywidualnie. Wadliwego kurka albo panewki nie da się po prostu wymienić na nowe, ale trzeba je wymontować i nadać im właściwy kształt. Próbowano rozwiązać ten problem w Rath, gdzie zapoczątkowano produkcję na wielką skalę z setkami rusznikarzy-praktykantów i wytwarzano części tak identyczne, jak się da, ale powstające w ten sposób muszkiety były zwykle niskiej jakości, a łatwość naprawy uzyskano kosztem celności i wytrzymałości. Z kolei rusznikarze z Ilyty poszli w innym kierunku, wytwarzając najwyższej jakości na świecie muszkiety na zamówienie. Ostatnio wprowadzili mechanizm zwany zamkiem skałkowym. Zamiast mocować płonący lont, który zapala proch w panewce i potem proch w lufie, przymocowali krzemień, który uderza o krzesiwo, a iskry

trafiają prosto do lufy. To oznacza, że muszkiet lub pistolet jest zawsze gotowy do strzału, a żołnierz nie musi wpierw zapalić lontu. Wynalazek nie rozpowszechnił się, z powodu częstych niewypałów – jeśli krzemień nie uderzy o krzesiwo w odpowiedni sposób albo iskry nie polecą idealnie, broń nie wypali. Do tej pory zastosowanie luksynu w broni palnej w większości prób się nie sprawdziło. Odlanie idealnie okrągłych kul z żółtego luksynu było możliwe, ale niewielka liczba żółtych krzesicieli stanowi wąskie gardło dla produkcji. Kule muszkietowe z niebieskiego luksynu często roztrzaskują się od siły wybuchu prochu. Wybuchający pocisk z żółtego luksynu wypełnionego czerwonym (który zapali się i wybuchnie, kiedy żółty się roztrzaska, uderzając w cel) zademonstrowano Nuqabie, ale dokładne określenie, jak gruba powinna być warstwa żółtego luksynu, żeby kula nie wybuchła w lufie, ale żeby zarazem roztrzaskała się uderzając w cel, jest tak trudne, że tylko nieliczni rusznikarze próbowali skopiować ten pomysł, co prawdopodobnie skutecznie zablokuje jego powszechne użycie. Niewątpliwie w całych Siedmiu Satrapiach prowadzi się także inne eksperymenty i kiedy wysokiej jakości, trwała i w dostatecznym stopniu celna broń palna zostanie wprowadzona, oblicze wojny zmieni się raz na zawsze. W obecnej sytuacji wyszkolony łucznik strzela dalej, szybciej i celniej.

4 Podczerwony luksyn jest trudny do precyzyjnego zważenia, ponieważ wystawiony na działanie powietrza gwałtownie rozpada się i płonie. Dla określenia powyższego porządku włożono podczerwony luksyn do hermetycznego pojemnika, zważono i odjęto ciężar pojemnika. W praktyce często widuje się, że podczerwone kryształy szybują w powietrzu, zanim się zapalą. 5 Podczerwony luksyn jest trudny do precyzyjnego zważenia, ponieważ wystawiony na działanie powietrza gwałtownie rozpada się i płonie. Dla określenia powyższego porządku włożono podczerwony luksyn do hermetycznego pojemnika, zważono i odjęto ciężar pojemnika. W praktyce często widuje się, że podczerwone kryształy szybują w powietrzu, zanim się zapalą. 6 Mityczne; te aromaty wymieniano w opowieściach. 7 Mityczne; te aromaty wymieniano w opowieściach.

Od autora Pochwica, na którą cierpiała Tisis Malargos, to prawdziwa przypadłość ginekologiczna, która sprawia, że pożycie jest bolesne albo w ogóle niemożliwe z powodu mimowolnego skurczu mięśni. To nierzadko mylnie rozumiane zaburzenie, do którego zbyt często podchodzi się ze wstydem lub niedowierzaniem, bywa kwitowane żartami. Pewna znana mi kobieta wyznała swojej ginekolog, że nie była w stanie skonsumować małżeństwa. Lekarka odpowiedziała jej, że sama ponosi winę za to, że nadal jest dziewicą, i nie stanowiłoby to problemu, gdyby wcześniej podjęła aktywność seksualną. Nie zaproponowała jej żadnego leczenia, a zasugerowała tylko: „Może powinna się pani naprawdę upić?”. (Nie. To nie jest odpowiedź). Małżeństwo innej znajomej rozpadło się z powodu pochwicy. Pośród moich pierwszych czytelników była kobieta, która nie mogła uwierzyć, że to prawdziwa przypadłość, a nie jakiś dziwny zabieg fabularny. „Kobieta, która nie może uprawiać seksu? To jakaś metafora?”. Ta ignorancja, skrywany żal i niedowierzanie doprowadziły do napisania tej notatki, nawet jeśli czuję się niezręcznie, poruszając ten temat. Jeżeli lekarz w dwudziestym pierwszym wieku, specjalizujący się w problematyce kobiecej, może nie zdawać sobie sprawy z istnienia takiej dolegliwości, to uznałem, że para nastolatków z początku siedemnastego wieku tym bardziej będzie skonsternowana. A także zraniona, rozgniewana, zawstydzona i przestraszona. Dobra wiadomość jest taka, że pochwicę da się wyleczyć, i to w zdecydowanej większości przypadków. Zatem jeśli ty albo ktoś ci bliski cierpi na nią, to nie jest żart. To nie jest coś, czego należy się wstydzić. To nie jest tylko twój problem albo jej, który musi sama rozwiązać. To przeszkoda istniejąca w związku, którą możecie razem przezwyciężyć. Szukajcie pomocy. Zacznijcie szukać w sieci i porozmawiajcie z lekarzem.

Podziękowania Chociaż bardzo chciałbym udawać, że jestem Gavinem Guile słowa pisanego, samotnym geniuszem magii słów, która tworzy nowe światy po prostu dzięki krzesaniu elektronów przelewających się w obwodach pod moimi palcami, prawda jest taka, że do stworzenia takiej powieści jest potrzebna pomoc całej Chromerii. Dziękuję Wam, Czytelnicy, którzy byliście mi światłem. To rzadki przywilej mieć czas, przestrzeń i pieniądze, które pozwalają zrealizować marzenie. Daliście mi to wszystko, a ponadto zachętę i zrozumienie, kiedy mówię coś takiego jak „Wiem, że zapowiedziałem, że będą tylko cztery części, ale...”. Odnajdziecie moje najszczersze wysiłki uhonorowania waszych darów tutaj i we wszystkim, pod czym się podpisuję. Dziękuję moim nadfioletowym krzesicielom, Gleni Bartels i jej kolegom oraz dyscypułom biorącym udział w procesie wydawniczym. Wasza praca jest niewidoczna dla niewyszkolonego oka, dopóki coś nie pójdzie nie tak, jak powinno! Po raz kolejny dałem Wam zadanie nie do pozazdroszczenia – długą książkę przy napiętym harmonogramie ze specyficznymi wymaganiami takimi, jak dziwaczne czcionki, listy zadań i odręczny charakter pisma. Dziękuję moim niebieskim krzesicielom, w tym mojemu adiustatorowi, S.B. Kleinman. Wprowadzasz harmonię do mojej pracy za pomocą zasad gramatycznych i językowych, uznając przy tym mój własny styl wyrażania myśli. Dziękuję za potraktowanie mojej pracy z wyczuciem, za odnalezienie tego jednego zdania ze średnikiem i dziesięcioma przecinkami i wskazanie, że potrzebny jest tam jedenasty przecinek, zamiast poproszenia o jego rozbicie. Jako nauczyciel angielskiego, który wydał już siedem książek, nie powinienem potrzebować wskazówek, kiedy należy używać „jak”, a kiedy „jakby”, a jednak nadal się przydają. Dziękuję za to i wiele innych rzeczy. Dziękuję moim żółtym krzesicielom. Tłumaczenie, tak jak krzesanie żółtego luksynu, wprowadza równowagę między logiką a emocjami. Wymaga zarówno analizy, jak i wysiłku twórczego, rozumienia, co się dzieje w danym języku na kilku różnych poziomach, a potem zręcznego wyrażenia tego w innym języku, w którym obowiązuje inna składnia i który ma inny zasób słów. Noah Dauber, dziękuję Ci za szybką lekcję starożytnego hebrajskiego. Naprawdę trochę z tego zrozumiałem. Doktorze Jacobie Klein, to niesprawiedliwe, że w nagrodę za wszystkie swoje piątki, kiedy nie chciałeś wychodzić z naszego akademika, żeby się zabawić („Jeszcze tylko trzy godziny greki!”), teraz proszę Cię, żebyś odrobił za mnie moją pracę domową, ale naprawdę jestem wdzięczny! Dziękuję moim nowym przyjaciołom, Thomasowi McCarthy’emu i Carli O’Connell za tłumaczenie na irlandzki niezręcznych

niekiedy terminów. Nawet jeżeli spiskowaliście, żeby doprowadzić mnie do wykrzyknięcia odpowiednika słów „eho tria orchidea” („Mam trzy jądra!”) jak bohater „Mojego wielkiego greckiego wesela”, to i tak niczego nie zmienię. Dziękuję także wszystkim moim zawodowym tłumaczom za pracę nad zagranicznymi wydaniami moich książek. Dziękuję ci Manuelu de los Reyes. Co rusz słyszę, że twoje hiszpańskie tłumaczenie jest świetne. Dziękuję Michaeli Link, Olivierowi Debernard i Małgorzacie Strzelec. I dziękuję pozostałym, których nazwisk (co za wstyd!) nawet nie znam. Pamiętajcie, że zawsze możecie do mnie napisać, gdybyście potrzebowali wyjaśnień. Za każdym razem gdy rymuję albo bawię się w gierki językowe, krzywię się, myśląc, jak utrudniam Wam pracę, ale mimo to nie przestaję. Dziękuję też Simonowi Vance’owi za barwną, ciepłą i dokładną narrację audiobooka. Cudownie jest pracować z artystą Twojego kalibru. Dziękuję Graphic Audio za Waszą pasję oraz za życie, które wniosły do adaptacji Wasza muzyka i obsada. Dziękuję moim zielonym krzesicielom, czytelnikom pierwszej wersji książki, Johnowi, Timowi, Hearther, Keithowi, Andrew i Jacobowi za życie i ogromny wzrost, jaki wnieśliście do mojej pracy. Kiedy Elisa zebrała wszystkie Wasze komentarze do rękopisu, było ich ponad sześćset. Gdy już sanitariusze zakończyli reanimację, zachwyciłem się Waszą pracą i spostrzeżeniami. Chociaż wszyscy dokonaliście tego, o czym zaraz napiszę, pozwólcie, że szczególnie wyróżnię Heather Harley za jej kontestacyjne opinie. Sam mam naturę odszczepieńca, więc z chęcią wysłuchuję głosu innych odstępców. Dziękuję. Tim, dzięki za Twoją teorię krzesania. Te fragmenty, które Twoim zdaniem „nie łączą się z tym, co napisałeś wcześniej”, powstały celowo i jak najbardziej stanowiły część większego planu. Andrew i Jacobie, dzięki za wychwycenie błędów w ciągłości akcji i wnikliwe komentarze. Keith, dzięki za twoją mądrość, wnikliwe pytania i pochwały. Nie sposób wycenić czegoś takiego, ale jesteś jednym z trzech największych źródeł zachęty, z jakimi zetknąłem się w swoim życiu. Dziękuję moim pomarańczowym krzesicielom, którzy działają za kulisami, znajdują rozwiązania problemów i dbają, by wszystkie tryby machiny pracowały gładko i wszyscy tajemniczym zrządzeniem losu pozostali zadowoleni ze współpracy z resztą zespołu. Donaldzie Maass z DMLA, byłeś wymarzonym agentem, przyjacielem i mentorem. Cameron McClure i Katie Shea Boutillier, dzięki, że wyprowadziłyście nas odważnie na nowe wody, zbadałyście nieznane głębiny i odpowiedziałyście na rozliczne pytania! Charlie, czy otrzymaliśmy choćby jeden wyciąg z tantiem, którego nie opatrzyłem wieloma, wieloma pytaniami? Dziękuję. Dziękuję Angie Hesterman i reszcie ekipy. Dziękuję czerwonym krzesicielom za pasję i ciepło, które wnieśli w często samotną pracę pisarza. Dziękuję artystom-fanom za rozsiewanie nasion mojej pracy wzbogaconych własnymi darami. Dziękuję fanom, którzy zafundowali sobie tatuaże z cytatami z mojej pracy. Nadal będę się starał wymyślać świetne teksty i następnym razem, kiedy będę zmagał się z niemal idealną linijką, pomyślę: „Nie mogę zarzucić pracy i uznać, że tyle wystarczy! Ktoś może wypisać to sobie na ciele!”. Nie, wcale nie czuję presji. Dziękuję fanom, którzy

nadali swoim dzieciom imiona na część moich bohaterów(!); obiecuję, że będą im się przydarzać tylko same dobre rzeczy, a morałem z moich opowieści będzie stwierdzenie, że nigdy nie należy sprzeciwiać się swoim rodzicom. (Zaufajcie mi! W końcu żyję z wymyślania kłamstw). Dziękuję fanom, którzy dają mi po prostu znać, że podobają im się moje książki. Gdybym był księgowym, miałbym realne szanse na awans, regularną pensję i zapewnioną emeryturę, ale nieznajomi nigdy nie zagadują księgowych, żeby ich pochwalić. Ludzie, jesteście rewelacyjni. Dziękuję fanom, którzy myślą, że otrzymuję same pochwały i biorą wobec tego na siebie ciężar wytknięcia mi wszelkich moich wpadek, żebym nie miał na swój temat zbyt dobrego wyobrażenia. Nie, mniejsza z tym. Chrzanić ich. Dziękuję moim podczerwonym krzesicielom, których pracy ludzie spoza branży zwykle nie dostrzegają i którzy spłonęliby żywcem, gdyby wyciągnąć ich na scenę. Bez nich ta powieść nigdy nie rozpaliłaby odbiorców. Dziękuję ludziom z działu sprzedaży w Hachette, którzy zarażali swoim entuzjazmem dla moich książek kupca wysłuchującego tysiąca takich pochwał rocznie. Dziękuję Ellen Wright w Orbit, dzięki której podróże były miłym doświadczeniem i która umożliwiła mi realne spotkanie z księgarzami i czytelnikami. Dziękuję Laurze Fitzgerald i Alexowi Lencicki, którzy wykonali ogrom pracy w sieci i poza nią. Dziękuję Clockpunk Studios za świetną stronę internetową. Dziękuję Lauren Panepinto, Silasowi Manhoodowi i Shirley Greek za piękne okładki, a potem za nadludzką pomoc przy zakładkach, projektach T-shirtów i plakatach. Dziękuję nie tylko niesamowitym zawodowcom, ale i księgarzom, bo spośród zdumiewającego wyboru książek, pod którymi uginają się ich półki, wybierali moje i mówili potencjalnym czytelnikom, że przeczytali je z przyjemnością. Dla mnie to spełnienie marzeń. Dziękuję mojemu parylowemu krzesicielowi, Większość ludzi nigdy nie ujrzy i nie zrozumie, czego dokonałeś, ale to wszystko zmieniło. Dziękuję mojemu krzesicielowi chi, ■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■ nowotworu. Są jeszcze polichromaci, krzesiciele, których pomoc wymyka się prostej kategoryzacji. Johnowi DeBudge’owi dziękuję nie tylko za czytanie, wychwytywanie błędów w narracji i teorii krzesania, ale i za wychwycenie kilku znacznie subtelniejszych wpadek. Ogromnie się pomylił się tylko w maleńkiej liczbie przypadków! Eliso Roberts, byłaś moją prawą ręką. Batem, kiedy dopadało mnie lenistwo, organizatorką dosłownie całych ryz wiedzy, Strażniczką Oficjalnego Harmonogramu Prac, skrybą bezbożnych słów, stróżem strony – „Czy ta ikona mogłaby być w chabrowym odcieniu?” – ogólnie rzecz biorąc, specjalistką od zaprowadzania porządku (i pierwszą, która bałagan spostrzegała). To Ty czytałaś książkę po raz ostatni, od tyłu, próbując wychwycić ostatnie literówki. Napisałbym więcej pochwał, ale

poprosiłabyś wtedy o kolejną podwyżkę. Redaktor Devi Pillai jest moją Bielą. Albo moim Białym Królem. Nadal nie jestem pewny. Przy każdym wielkim przedsięwzięciu ktoś musi dopilnować, żeby wszyscy słudzy zostali oddelegowani do właściwych zadań, i musi nieustannie chłostać opieszałych czuwać nad projektem. Kiedy widzę ten stary żarcik „Redaktorzy już nie redagują”, myślę o Devi, która przeczytała tę książkę cztery razy i na każdym kroku udzielała mi rad. Była tyranem i adwokatem, i wieloma osobami pomiędzy. Dzięki, Devi. Kelly O’Connor, prawa ręko Devi, Ty jesteś Marissią... Hm, to zaczyna brzmieć dziwnie. Dzięki, że zadbałaś, by wszystko potoczyło się gładko. Tim Holona był Czernią, zawiadując wszystkim tym, co wykraczało poza kompetencje Bieli, a jego prawą ręką była Anne Clarke. Dzięki, że mnie odkryliście, zebraliście cudowny zespół i pomogliście jego członkom współpracować. No i jeszcze dzięki za czeki. Za ich podpisywanie. Szalenie użyteczna rzecz. No i wreszcie dziękuję mojej żonie, Kristinie, która była dla mnie więcej niż Karris. Anielską inwestorką, pierwszą czytelniczką, doradczynią, terapeutką, księgową, soczewką, dzięki której mogłem się skupić, partnerką, kochanką i najlepszą przyjaciółką. Zajęłaś się mnóstwem rzeczy, kiedy pracowałem nad tą książką. Dostrzegam Cię. Zawsze Cię widzę. Ujmując to pokrótce – tak, dla pisarza fantasy te kilka stron liczy się jako „pokrótce” – to był wysiłek zespołowy. I wiem, że myślicie sobie o dwóch sprawach, czytając tak długą listę na końcu książki: 1) Rety, do stworzenia książki potrzeba znacznie więcej ludzi, niż sobie wyobrażałem, albo 2) Rety, tylu ludzi ci pomagało, a stać cię tylko na tyle? Dwa razy tak. Wasz oddany Brent Weeks 25 lipca, 2016 Oregon, USA PS. Byłoby to niedbalstwem z mojej strony, gdybym nie wspomniał o moich szczawikach z Chromerii – moich córkach O. i A. Dziękuję Wam, moje młode damy, za przeszkadzanie mi w pracy, uściski, stuwatowe uśmiechy i proszenie, żebym przeczytał Wam coś jeszcze. („Jeszcze raz! Jeszcze raz!”). Gdyby nie Wy, na pewno skończyłbym tę książkę wcześniej. Nie oddałbym Was za nic na świecie.

O autorze Brent Weeks urodził się i wychował w Montanie. Pisywał na barowych serwetkach i na planach lekcji, nim tysiąc stron później zdobył wymarzoną pracę. Jest autorem międzynarodowego bestsellera – trylogii „Nocny Anioł”, który sprzedał się w milionach egzemplarzy na całym świecie. Brent mieszka w Oregonie z żoną Kristi i córkami. Więcej o autorze dowiecie się na stronie www.brentweeks.com.

Spis treści Karta tytułowa Karta redakcyjna Streszczenie cyklu „Powiernik światła” Rozdział 1 Rozdział 2 Rozdział 3 Rozdział 4 Rozdział 5 Rozdział 6 Rozdział 7 Rozdział 8 Rozdział 9 Rozdział 10 Rozdział 11 Rozdział 12 Rozdział 13 Rozdział 14 Rozdział 15 Rozdział 16 Rozdział 17 Rozdział 18 Rozdział 19 Rozdział 20 Rozdział 21 Rozdział 22 Rozdział 23

Rozdział 24 Rozdział 25 Rozdział 26 Rozdział 27 Rozdział 28 Rozdział 29 Rozdział 30 Rozdział 31 Rozdział 32 Rozdział 33 Rozdział 34 Rozdział 35 Rozdział 36 Rozdział 37 Rozdział 38 Rozdział 39 Rozdział 40 Rozdział 41 Rozdział 42 Rozdział 43 Rozdział 44 Rozdział 45 Rozdział 46 Rozdział 47 Rozdział 48 Rozdział 49 Rozdział 50 Rozdział 51

Rozdział 52 Rozdział 53 Rozdział 54 Rozdział 55 Rozdział 56 Rozdział 57 Rozdział 58 Rozdział 59 Rozdział 60 Rozdział 61 Rozdział 62 Rozdział 63 Rozdział 64 Rozdział 65 Rozdział 66 Rozdział 67 Rozdział 68 Rozdział 69 Rozdział 70 Rozdział 71 Rozdział 72 Rozdział 73 Rozdział 74 Rozdział 75 Rozdział 76 Rozdział 77 Rozdział 78 Rozdział 79

Spis postaci Słowniczek Dodatek Od autora Podziękowania O autorze Mapy