Brent Weeks 02 Oslepiajacy Noz

Brent Weeks

Oślepiający nóż

Mojej żonie, Kristi i wszystkim innym, którzy nie tracili wiary nawet wtedy, kiedy wydawało się, że już dawno temu należało się poddać.

ROZDZIAŁ 1 Gavin Guile leżał na plecach na wąskim ślizgaczu dryfującym pośrodku morza. To była maleńka łódka o niskich burtach. Kiedyś, gdy tak leżał na plecach, niemal wierzył, że stanowi jedność z morzem. Teraz kopuła nieba nad nim była pokrywą, a on sam krabem w kotle… w którym robiło się coraz goręcej. Dwie godziny przed południem tu, na południowym obrzeżu Morza Lazurowego, wody powinny mieć olśniewający, głęboki niebieskozielony odcień. Niebo w górze – czyste, bo słońce wypaliło już poranną mgiełkę – powinno mieć spokojną barwę intensywnego szafiru. Tylko że on nie mógł tego zobaczyć. Odkąd cztery dni temu przegrał bitwę o Garriston, wszędzie zamiast błękitu widział szarość. Nie potrafił dojrzeć nawet tego, o ile się nie skupił. Okradzione z błękitu morze wyglądało jak cieniutki, szaro-zielony bulion. Jego flotylla czekała. Trudno się rozluźnić, kiedy tysiące ludzi czekają na ciebie i tylko na ciebie, on potrzebował jednak tej odrobiny spokoju. Patrzył na nieboskłon z rozłożonymi rękami, dotykając palcami fal. Lucidoniusie, byłeś tutaj? Czy naprawdę istniałeś? Czy tobie też to się przytrafiło? Coś zasyczało w wodzie – ów odgłos przywodził na myśl łódź tnącą fale. Gavin usiadł w ślizgaczu. A potem wstał. Pięćdziesiąt kroków za nim coś zniknęło pod falami, coś na tyle dużego, żeby wywołać falę. To mógł być wieloryb. Tyle że wieloryby zwykle wynurzają się, żeby zaczerpnąć powietrza, a nad wodą nie wisiała mgiełka wodna, nie rozległ się świst wypuszczanego powietrza. Skoro już z odległości pięćdziesięciu kroków Gavin słyszał syk, z jakim morskie stworzenie przecina wodę, musiało być ogromne. Gavinowi serce podeszło do gardła. Zaczął wciągać światło, żeby wykrzesać mechanizm wiosłowy… i nagle zamarł. Coś przesuwało się w wodzie dokładnie pod maleńką łódką. Zupełnie jakby, jadąc w powozie, patrzył na krajobraz, który śmiga za oknem. Tyle że Gavin się nie poruszał. Przesuwające się cielsko było olbrzymie, wiele razy większe od szerokości ślizgacza i falując, zbliżało się do powierzchni, do jego maleńkiej łódeczki. Morski demon. W dodatku się jarzył. Spokojnym, ciepłym blaskiem jak słońce w chłodny ranek. Gavin nigdy nie słyszał o czymś podobnym. Morskie demony były potworami, najczystszym i najbardziej szalonym ucieleśnieniem furii znanym rodzajowi ludzkiemu. Płonęły czerwienią, zagotowywały morza, zostawiały za sobą unoszące się na wodzie płomienie. Nie były mięsożerne – przynajmniej tak obstawiano w starych książkach – ale bezwzględnie broniły swojego terytorium i każdy intruz, który się na nim znalazł, musiał zostać zniszczony. Mowa o takich intruzach jak statki. Jednakże to światło różniło się od tamtej wściekłości. To była spokojna poświata, a morski demon nie był zaciekłym niszczycielem, tylko lewiatanem przemierzającym morza i jedynie drobna fala znaczyła drogę, którą przebył. Kolory migotały na fałach i stawały się coraz żywsze, w miarę jak falowanie unosiło cielsko coraz bliżej powierzchni. Niewiele myśląc, Gavin ukląkł, kiedy grzbiet stworzenia wynurzył się z wody tuż pod jego ślizgaczem. Zanim łódka ześlizgnęła się z fali, Gavin wyciągnął rękę i dotknął skóry morskiego demona. Spodziewał się, że stwór, który sunie po falach, będzie oślizgły, ale ciało okazało się zaskakująco chropowate, muskularne i ciepłe. Na jedną bezcenną chwilę Gavin przestał istnieć. Nie było Gavina Guile ani Dazena Guile,

nie było Najwyższego Światłowładcy Pryzmata, biadolących i szurających nóżętami, pozbawionych godności dygnitarzy, kłamstw, satrapów, których trzeba sterroryzować, członków Spektrum, którymi trzeba manipulować, kochanek, bękartów i żadnej potęgi poza tą przed jego oczami. Poczuł się mały, kiedy patrzył na ten niepojęty bezmiar. Pod wpływem chłodu delikatnej, porannej bryzy i ciepła bliźniaczych słońc, jednego na niebie i drugiego w toni, Gavina ogarnął błogi spokój. To była najbliższa świętości chwila, jakiej doświadczył w życiu. A potem dotarło do niego, że morski demon płynie prosto ku jego flotylli.

ROZDZIAŁ 2 Zielone piekło przyprawiało go o szaleństwo. Martwy człowiek znowu powrócił na odbijającą światło ścianę, wyrazisty, szczerzący zęby do Dazena. Jego rysy skurczyły się na zakrzywionych ścianach kulistej zielonej celi tak, że wyglądał jak szkielet. Najważniejsze było, żeby nie krzesać. Po szesnastu latach krzesania tylko niebieskiego, wypaczania umysłu i niszczenia ciała obmierzłym błękitnym spokojem teraz, kiedy uciekł z niebieskiej celi, Dazen niczego nie pragnął tak bardzo, jak obeżreć się innym kolorem. Zupełnie jakby codziennie rano, w południe i wieczorem przez sześć tysięcy dni jadł kleik i teraz ktoś proponował mu plasterek bekonu. Za czasów, kiedy był wolny, nawet nie przepadał za bekonem. Teraz propozycja brzmiała cudownie. Zastanawiał się, czy to gorączka zamieniała jego myśli w emocjonalną papkę. Zabawne, że pomyślał „za czasów kiedy był wolny”, a nie „kiedy był Pryzmatem”. Nie był pewien czy to dlatego, że nadal wmawiał sobie, że pozostaje Pryzmatem niezależnie od tego, czy nosi królewskie szaty, czy cuchnące szmaty, czy też dlatego, że to już nie miało znaczenia. Dazen próbował odwracać wzrok, ale wszystko było zielone. Otworzyć oczy znaczyło zanurzyć stopy w zieleni. Nie: siedział po szyję w wodzie i próbował wyschnąć. Nie miał najmniejszej nadziei na wyschnięcie. Musiał to wiedzieć i pogodzić się z tym faktem. Jedyne pytanie nie brzmiało: „czy zamoczy sobie też włosy?”, ale „czy nie utonie?”. Zieleń to dzikość i wolność. Logiczna cząstka Dazena, która pławiła się w uporządkowaniu błękitu, wiedziała, że przyssanie się do czystej dzikości, dopóki pozostaje zamknięty w luksynowej klatce, doprowadzi go do szaleństwa. Po paru dniach rozszarpałby sobie paznokciami gardło. Tutaj dzikość oznaczała śmierć. Wreszcie zrealizowałby cel, jaki wyznaczył mu brat. Musiał zachować cierpliwość. Musiał pomyśleć, a myślenie było teraz trudną sztuką. Zbadał swoje ciało powoli i ostrożnie. Ręce i kolana miał podrapane od czołgania się przez tunel z piekliszcza. Guzy i siniaki, jakie sobie ponabijał, spadając przez zapadnię do tej celi, mógł zignorować. Były bolesne, ale nieistotne. Większy niepokój budziło zaognione, zakażone rozcięcie na piersi. Już od samego patrzenia na nie Dazenowi robiło się niedobrze; z rany sączyła się ropa i obietnica śmierci. Najgorsza była gorączka, psująca mu krew, czyniąca go głupim, irracjonalnym, osłabiająca siłę jego woli. Jednakże Dazen uciekł z niebieskiego więzienia, a to więzienie go zmieniło. Brat stworzył cele pośpiesznie i zapewne najwięcej wysiłku włożył w pierwszą, niebieską. Każde więzienie ma jakąś skazę. Niebieska cela uczyniła z niego idealnego człowieka do odszukania tej skazy. Śmierć albo wolność. W lustrzanej zielonej ścianie martwy człowiek powiedział: – Założymy się?

ROZDZIAŁ 3 Gavin wciągnął światło i zaczął tworzyć mechanizm do wiosłowania. Odruchowo spróbował wykrzesać niebieski luksyn. Chociaż niebieski był kruchy, jako sztywny i gładki idealnie nadawał się na części, które nie podlegają bocznym naprężeniom. Przez chwilę Gavin raz jeszcze spróbował go wykrzesać na siłę. Był żywym ucieleśnieniem Pryzmatu, on jeden spośród wszystkich krzesicieli potrafił rozszczepić w sobie światło. Błękit tam był, Gavin wiedział, że kolor tam jest i może sama ta wiedza wystarczy, nawet jeśli nie mógł go zobaczyć. Na Orholama, skoro można znaleźć nocnik w środku nocy, chociaż się go nie widzi, bo przecież ta przeklęta rzecz tam stoi, to czemu i z kolorem nie jest tak samo? Nic. Nie poczuł przypływu harmonijnej logiki, chłodnej racjonalności, skóry nie splamił mu błękit. Nici z krzesania. Po raz pierwszy od dzieciństwa poczuł się bezradny. Jak zwykły człowiek. Jak kmiotek. Krzyknął z bezradności. Zresztą i tak było już za późno na wiosła. Ten sukinsyn płynął za szybko. Gavin wykrzesał łopatki i słomki. Niebieski lepiej nadawał się na dysze do ślizgacza, ale z natury elastyczna zieleń mogła się sprawdzić, o ile wykrzesze dostatecznie grubą warstwę. Chropowaty zielony luksyn był cięższy i wytwarzał większy opór w wodzie, więc Gavin płynął wolniej, ale nie miał ani czasu, ani dość skupienia, żeby krzesać żółty. Cenne sekundy uciekały, kiedy on przygotowywał ślizgacz. Po chwili łopatki były już gotowe i Gavin zaczął strzelać luksynem w dysze, przez co powietrze i woda wystrzeliwały za małą łódką wprawiając ją w ruch. Pochylił się mocno, napinając mięśnie ramion, ale potem, kiedy już nabrał prędkości, wysiłek nieco zelżał. Wkrótce ślizgacz pędził z sykiem po falach. Flotylla pojawiła się w oddali. Najpierw Gavin zobaczył żagle na najwyższych masztach. Jednakże przy prędkości, z jaką pędził, już wkrótce widział całe statki. Były ich teraz setki: od małych żaglówek po galeasy i trzymasztowy liniowiec z ożaglowaniem rejowym i czterdziestoma ośmioma działami, który Gavin odebrał ruthgarskiemu gubernatorowi i uczynił z niego swój okręt flagowy. Opuścili Garriston z ponad setką jednostek, ale kolejne setki, które opuściły miasto wcześniej, dołączyły do nich w ciągu następnych dni z obawy przed piratami, licznymi na tych wodach. Jako ostatnie zobaczył ogromne luksynowe barki. Osobiście stworzył te cztery ledwie zdatne do żeglugi wielkie, otwarte łodzie, żeby pomieścić na nich tyle uchodźców, ile się da. Gdyby tego nie zrobił, zginęłyby tysiące ludzi. A teraz i tak zginą, jeśli Gavin nie powstrzyma morskiego demona. Kiedy zbliżył się w pędzie, znowu dostrzegł morskiego demona -garb wystający na wysokość sześciu stóp z wody. Skóra potwora nadal łagodnie jaśniała i jakimś szczęśliwym zrządzeniem losu demon nie pędził prosto na flotyllę. Jego ścieżka powinna poprowadzić go w odległości około tysiąca kroków przed statkiem flagowym. Same statki, rzecz jasna, także brnęły przed siebie, tnąc powoli wodę i skracając dystans, ale morski demon poruszał się tak szybko, że Gavin ośmielił się wierzyć, że ruch statków nie będzie miał znaczenia. Nie miał pojęcia, jak czułe są zmysły morskiego demona, wiedział jednak, że jeśli potwór nie zmieni kierunku, to może flocie się uda. Gavin nie mógł oderwać rąk od dysz ślizgacza, nie tracąc przy tym cennej prędkości – zresztą, nawet gdyby mógł, nie miał pojęcia, jak zdołałby przekazać całej flotylli sygnał, który znaczyłby „Nie róbcie niczego głupiego!”.

Mylił się – morski demon przepłynie jakieś pięćset kroków przed statkiem flagowym. Źle ocenił kierunek czy też stwór zakręcał w stronę flotylli? Gavin widział obserwatorów na bocianich gniazdach, wymachujących gwałtownie rękami do tych, którzy znajdowali się pod nimi na pokładzie. Beż wątpienia krzyczeli, ale Gavin znajdował się za daleko, żeby ich usłyszeć. Kiedy podpłynął bliżej, zobaczył ludzi biegających po pokładach. Niebezpieczeństwo dopadło flotyllę o wiele szybciej, niż ktokolwiek mógłby się spodziewać. Zgodnie z normalnym porządkiem rzeczy, wrogowie mogliby pojawić się na horyzoncie i zacząć pościg. Sztorm mógł rozpętać się nagle w ciągu pół godziny. Jednakże ta sytuacja rozegrała się na przestrzeni minut i teraz z niektórych statków obserwowano dwa dziwy: łódź poruszającą się po falach z szybkością, jakiej nikt do tej pory nie widział, i gigantyczny ciemny cień przed nią, który mógł być jedynie morskim demonem. Bądźcie mądrzy, niech was wszystkich Orholam weźmie, bądźcie mądrzy albo zbyt przerażeni, żeby cokolwiek zrobić. Błagam! Na załadowanie dział potrzeba czasu, a nie można zostawić ich załadowanych, bo proch by zawilgł. Zawsze jakiś idiota mógł strzelić z muszkietu w przepływający kształt, ale taki incydent powinien okazać się zbyt drobny, żeby potwór w ogóle go zauważył. Morski demon przecinał wody czterysta kroków przed flotą i płynął cały czas przed siebie. Gavin słyszał teraz krzyki dobiegające ze statków. Człowiek na bocianim gnieździe flagowego okrętu Gavina trzymał się za głowę z niedowierzaniem, ale nikt nie zrobił niczego głupiego. Orholamie, jeszcze tylko jedna minuta. Jeszcze tylko… Kiedy moździerz sygnalizacyjny huknął przed południem, wszelkie nadzieje Gavina przepadły jak kamień w wodę. Mógłby przysiąc, że krzyki na wszystkich statkach flotylli w jednej chwili ucichły. A chwilę potem znowu się podniosły, kiedy doświadczeni żeglarze krzyczeli z niedowierzaniem na przerażonego kapitana-kretyna, który pewnie właśnie ich zabił. Gavin nie odrywał oczu od morskiego demona. Kilwater – sycząca piana i potężnie rozfalowana tafla wody – ciągnął się prosto przez kolejne sto kroków. Kolejne sto. Może potwór nie usłyszał? I nagle ślizgacz śmignął dokładnie nad bestią, bo morski demon wykonał zwrot szybciej, niż Gavin myślał, że to możliwe. Kiedy morski potwór zawrócił, jego ogon przeciął powierzchnię wody. Poruszał się za szybko, żeby można było dostrzec szczegóły. Gavin wychwycił tylko, że płonął gniewem w kolorze ognistej czerwieni rozjarzonego kuciem żelaza i że, gdy całą długością – a było tego z pewnością ze trzydzieści kroków – uderzył w wodę, wstrząs sprawił, że huk moździerza sygnalizacyjnego wydał się przy tym cieniutki i cichutki. Ogromne fale rozeszły się od miejsca, w którym ogon uderzył wodę. Ponieważ Gavin stanął jak wryty, teraz ledwie zdążył obrócić ślizgacz, zanim fale w niego uderzyły. Zanurzył się głęboko w pierwszą falę i pośpiesznie rzucił przed siebie zielony luksyn, poszerzając i wydłużając dziób łódki. Następna fala cisnęła nim do przodu i wyrzuciła go w powietrze. Dziób ślizgacza uderzył w kolejną ogromną falę pod zbyt dużym kątem, więc zanurkował w toń. Woda zmyła Gavina z pokładu prosto w odmęty. Morze Lazurowe było ciepłą, wilgotną paszczą. Połknęło Gavina w całości, jednym chrupnięciem pozbawiło go oddechu, przewałkowało ozorem, aż stracił rozeznanie w kierunkach, bawiło się nim przed połknięciem, a kiedy stawił opór, w końcu go wypluło. Gavin wypłynął i błyskawicznie znalazł flotyllę. Nie miał czasu, żeby wykrzesać cały nowy ślizgacz, więc wykrzesał mniejsze łopatki u rąk, wciągnął tyle światła, ile był w stanie utrzymać,

gwałtownym szarpnięciem przyciągnął ręce do boków, a głową ustawił się w kierunku morskiego demona. Rzucił luksyn w dół i odrzut cisnął nim do przodu. Napór fal był niewiarygodny. Odebrał mu wzrok, wyłączył słuch, ale Gavin nie zwalniał. Parł przed siebie, czerpiąc z siły ciała stwardniałego od lat znoju na ślizgaczu, pozwalającego mu teraz pokonać morze w jeden dzień, i z nieugiętej woli, jakiej dopracował się po latach wypełniania funkcji Pryzmata i zmuszania świata do podporządkowywania się jego życzeniom. Poczuł, że wpada w cień hydrodynamiczny morskiego demona – napór nagle zmalał, a prędkość się podwoiła. Nadając ciału kierunek ruchem nóg, Gavin zanurzył się głębiej w wodę, a potem wystrzelił ku powierzchni. Wyleciał w powietrze. W ostatniej chwili. Nie powinien był za wiele zobaczyć, gdy raptownie łapał powietrze i światło, kiedy woda spływała z całego jego ciała, ale scena przed nim zastygła i ujrzał wszystko. Łeb morskiego demona wynurzył się do połowy z wody z zaciśniętą paszczą w kształcie krzyża, dzięki czemu ta guzowata, kolczasta głowa w kształcie młota mogła roztrzaskać okręt flagowy na drzazgi. Cielsko demona miało co najmniej dwadzieścia kroków szerokości i znajdowało się teraz raptem pięćdziesiąt kroków od statku. Mężczyźni stali przy bakburcie z muszkietami w rękach. Z kilku bił gęsty, czarny dym. Inne właśnie rozbłyskiwały, kiedy lont podpalał proch na panewce w ułamku chwili przed wystrzałem. Dowódca Żelazna Pięść i Karris stali oboje, gotowi na wszystko i nieulękli; żarzący się luksyn formował się w pociski w ich dłoniach. Na pokładach działowych Gavin widział ludzi ubijających proch w działach, szykujących się do salwy, której nigdy w życiu nie zdążą oddać. Pozostałe statki z flotylli tłoczyły się wokół jak dzieciaki wokół bójki na pięści; mężczyźni przysiedli na nadburciach z rozdziawionymi ustami, zbyt niewielu z nich próbowało choćby załadować muszkiety. Ludzie odrywali teraz wzrok od zbliżającego się potwora i rozdziawiając usta ze zdumienia, patrzyli, co to za nowa groza wystrzeliła w powietrze. Mężczyzna na bocianim gnieździe pokazywał go ręką, krzycząc. A Gavin zawisł w powietrzu, w chwili, gdy tylko sekundy dzieliły jego rodaków od katastrofy i zniszczenia. Cisnął wszystkim, co miał, w morskiego demona. Skrząca się, skręcona ściana wielobarwnego światła wystrzeliła z Gavina i pomknęła ku potworowi. Gavin nie wiedział, co uczyniła, kiedy uderzyła w morskiego demona, a nawet czy w ogóle go trafiła. Było takie stare, paryjskie porzekadło, które Gavin już kiedyś słyszał, ale nigdy się nad nim nie zastanawiał: „Kiedy ciśniesz górą, góra ciśnie tobą”. Czas znowu ruszył, i to nieprzyjemnie szybko. Gavin poczuł się tak, jakby zdzielono go pałką – większą niż jego ciało. Został odrzucony w tył, przed oczami wybuchły mu gwiazdy; Gavin młócił kończynami jak kocur, wykręcał się, próbując obrócić się w powietrzu, i z ogłuszającym pluskiem wpadł do wody dwadzieścia kroków dalej. Światło jest życiem. Lata wojny nauczyły Gavina, żeby nigdy nie pozostawać nieuzbrojonym; bezbronność to preludium do śmierci. Gavin wypłynął na powierzchnię i natychmiast zaczął krzesać. W ciągu lat, które stracił, po tysiąckroć popełniając błędy podczas udoskonalania ślizgacza, doprowadził do perfekcji także metody wydostawania się z wody i tworzenia łodzi. Nie było to łatwe zadanie – krzesicieli bowiem zawsze przerażało to, że mogliby wpaść do wody i nie być w stanie się z niej wydostać. Dzięki swym umiejętnościom Gavin już po paru sekundach stał na pokładzie nowego ślizgacza i krzesał łopatki, próbując jednocześnie zorientować się, co się stało.

Statek flagowy nadal płynął, chociaż stracił jeden reling i miał ogromne otarcia na kadłubie od strony bakburty. Zatem morski demon musiał zawrócić i tylko odbił się od statku. Zawracając, znowu uderzył ogonem, bo kilka żaglówek w pobliżu zostało zalanych i ludzie skakali do wody, a inne statki już płynęły, żeby ich wyłowić z paszczy morza. A gdzie, u diabła, podział się morski demon? Ludzie krzyczeli na pokładach. Nie wykrzykiwali pochwał, ale wołali zaniepokojeni. Wskazywali… O, w mordę. Gavin zaczął ciskać luksynem w słomki tak szybko, jak się dało, ale ślizgacz zawsze wolno się rozpędzał. Gigantyczny wściekle czerwony łeb w kształcie młota wynurzył się niecałe dwadzieścia kroków od niego i szybko się zbliżał. Gavin przyśpieszał i złapał falę uderzeniową wywołaną przez masywny, tępy kształt prący przez wodę. Przód łba był jak ściana – guzowata, kolczasta ściana. Jednakże dzięki temu, że fala uderzeniowa porwała go ze sobą, Gavin zaczął oddalać się od potwora. Wtedy paszcza o kształcie krzyża otworzyła się, przez co cały przód młota pękł w czterech miejscach. Kiedy morski demon zaczął zasysać wodę, zamiast pchać ją przed sobą, fala uderzeniowa gwałtownie zniknęła. A ślizgacz Gavina szarpnął się nagle w stronę paszczy. I prosto do paszczy. Po otwarciu była spokojnie dwa, a nawet trzy razy szersza niż wzrost Gavina. Morskie demony połykały całe morza. Cielsko dygotało miarowo – krąg, który na przemian zaciskał się i rozszerzał, wystrzeliwując wodę przez skrzela do tyłu niemal tak samo jak ślizgacz. Gavinowi dygotały ręce, mięśnie ramion paliły go żywym ogniem, kiedy popychał ciężar całego ciała, całej łodzi po morzu. Mocniej. Niech to szlag, mocniej! Morski demon wygiął się w górę w chwili, w której ślizgacz Gavina wystrzelił z jego paszczy. Czwórdzielne szczęki zamknęły się z kłapnięciem, a sam demon skoczył w powietrze. Gavin zamknął oczy i krzyknął, napierając z całej mocy. Zerknął przez ramię i zobaczył coś niemożliwego: morski demon wyskoczył z wody. Cały. Jego potężne cielsko huknęło z powrotem w wodę, jakby wszystkie siedem wieży Chromerii zawaliło się w morze jednocześnie. Jednakże Gavin był szybszy. Roześmiał się porwany wrażeniem szaleńczej wolności lotu i świetlistej lekkości bytu. Śmiał się. Morski demon ścigał go wściekły, nadal płonąc czerwienią, poruszając się jeszcze szybciej niż dotąd. Ślizgacz jednak osiągnął pełną prędkość i Gavinowi nie groziło już niebezpieczeństwo. Zatoczył koło, kierując się w głąb morza; odległe ludzkie sylwetki wiwatowały na pokładach całej flotylli, a stwór popłynął za nim. Gavin godzinami prowadził go daleko na morze, a potem, zatoczywszy szeroki krąg na wypadek gdyby morski demon mógł płynąć na oślep w kierunku, w którym widział go po raz ostatni, zostawił go daleko za sobą. Kiedy słońce zaszło, Gavin wrócił całkowicie wyczerpany do flotylli. Stracili dwie żaglówki, ale nie zginął ani jeden człowiek. Jego ludzie – bo jeśli do tej pory nie byli „jego”, to teraz podbił ich serca i dusze – powitali go jak boga. Gavin przyjął ich uznanie z bladym uśmiechem, ale poczucie wolności osłabło. Żałował, że on nie może się radować. Żałował, że nie może się upić, tańczyć i pójść do łóżka z najładniejszą dziewczyną, jaką zdołałby znaleźć. Żałował, że nie może znaleźć gdzieś wśród floty Karris, pokłócić się z nią, przelecieć ją albo jedno i potem drugie. Żałował, że nie może snuć opowieści,

a potem słuchać, jak powtarza ją setka ust, i śmiać się ze śmierci, która minęła ich o włos. A tak, kiedy jego ludzie świętowali, on zszedł pod pokład. Sam. Odprawił gestem Corvana. Pokręcił głową, widząc wytrzeszczającego oczy syna. I w końcu w zaciemnionej kajucie, gdy już został sam, zapłakał. Nie z powodu tego, co się stało, ale z powodu tego, czym wiedział, że stać się musi.

ROZDZIAŁ 4 Karris nie dołączyła poprzedniego wieczoru do ludzi świętujących ocalenie, chociaż otarli się o morskiego demona. Obudziła się przed świtem, odświeżyła się i zaczesała do tyłu czarne włosy, żeby dać sobie czas do namysłu. Na nic się to nie zdało. Tajemnica przeszkadzała Karris jak rzep pod popręgiem. Związała mroczne jak jej nastrój włosy w codzienny kucyk. Przez ostatnie pięć dni składała w całość fragmenty: Gavin, który „zachorował” po ostatniej bitwie w wojnie przeciwko swojemu bratu Dazenowi; Gavin zrywający ich zaręczyny; Gavin zdumiony nowiną, że ma syna z nieprawego łoża, Kipa; Gavin, który całkiem się zmienił. Potem zmarnowała sporo czasu, rozmyślając, jak mogła być aż tak tępa. Ona – tak samo jak wszyscy inni – przypisała zmiany traumie, jaką była wojna, traumie, jaką było zabicie własnego brata. Jego pryzmatyczne oczy było dowodem – dowodem, że Gavin to Gavin. Gavin był błyskotliwym człowiekiem i niezłym kłamcą, ale nie powinien zdołać jej oszukać. Za dobrze go znała. A ściśle rzecz biorąc, za dobrze znała Dazena. To koniec. Poszła na forkasztel i jak każdego ranka zaczęła się rozciągać. Wariowała bez codziennej gimnastyki. Jej zwierzchnik, dowódca Żelazna Pięść, zapobiegliwie przyniósł jej wcześniej dwa czarne komplety ubrań. Zarówno tunikę, jak i spodnie uszyto z bawełny nasączonej luksynem – były dopasowane we właściwych miejscach i na całej długości elastyczne, skrojone po pierwsze tak, żeby zapewniać swobodę ruchów, a po drugie, żeby móc popisywać się twardym jak stal ciałem Czarnogwardzisty. Jednakże, chociaż stękanie i pot stanowiły nieodłączną część jej życia, nie znaczyło to, że chciała dzielić się tym z każdym matołkiem na pokładzie. – Można? – zapytał Żelazna Pięść, wchodząc na pokład dziobowy. Dowódca Czarnej Gwardii był potężnym mężczyzną. Dobrym przywódcą. Bystrym, twardym i budzącym piekielny postrach człowiekiem. Kiedy Karris skinęła głową, zdjął chustkę i schludnie ją złożył. To był paryjski zwyczaj religijny – mężczyźni zakrywali głowy z szacunku dla Orholama. Istniały jednak wyjątki i jak wielu Paryjczyków, Żelazna Pięść uważał, że nakaz obowiązuje tylko wtedy, kiedy słońce w pełni wzejdzie nad horyzont. Kiedyś Żelazna Pięść zaplatał w warkoczyki swoje sztywne, czarne włosy, ale po bitwie o Garriston i śmierci tylu Czarnogwardzistów ogolił głowę na znak żałoby. Kolejny paryjski zwyczaj. Chustka, która kiedyś przykrywała jego chwałę, teraz okrywała żałobę. Orholamie. Ci wszyscy martwi Czarnogwardziści, wielu z nich zabitych w jednej chwili przez jeden eksplodujący pocisk, fartowny strzał, który za nic miał ich nadzwyczajne umiejętności w krzesaniu i walce. Jej towarzysze. Jej przyjaciele. To była zionąca otchłań, która pożarła wszystko oprócz jej łez. Stanąwszy równolegle do Karris, Żelazna Pięść złożył ręce, a potem rozdzielił je w podwójnej gardzie. To był początek marsh'ka. Stosowny początek, kiedy mięśnie nie są rozgrzane, a ruchy w tej sekwencji nie miały zbyt dużego zasięgu, więc, pomieszczą się we dwójkę na niewielkiej przestrzeni forkasztelu. Niski, szeroki zamach, obrót, kopnięcie boczne, kopnięcie okrężne, lądowanie na drugiej nodze, utrzymanie równowagi – niezbyt proste zadanie na kołyszącym się pokładzie. Żelazna Pięść prowadził, a Karris chętnie mu na to pozwoliła. Żeglarze wyznaczeni na trzecią wachtę zerkali ukradkiem w ich stronę, ale Karris i Żelazną Pięść ledwie było widać w szarówce przed świtem, a spojrzenia pozostały dyskretne. Sekwencja ruchów była dla niej tak

naturalna, jakby ćwiczyła je całe życie. Karris skupiła się na własnym ciele, ból po spaniu na drewnianym pokładzie szybko rozćwiczyła, a starsze były bardziej uparte – uraz z treningu, przez który zawsze bolało ją biodro, zesztywnienie w lewej kostce po tym, jak ją skręciła w walce z zieloną kolorzycą u boku Gavina. Nie Gavina. Dazena. Niech go Orholam przeklnie. Żelazna Pięść przeszedł do korick ka, szybko zwiększając intensywność ćwiczeń – znowu dobry wybór na tak małej przestrzeni. Wkrótce Karris skupiała się już tylko na tym, żeby zwiększyć odrobinę zasięg w kopnięciu sierpowym, uzyskać maksymalną wysokość i zasięg w kopnięciu tylnym. Nie była nawet w przybliżeniu wzrostu Żelaznej Pięści, ale on potrafił wymachiwać długimi nogami w kopnięciach i uderzać rękami z niewiarygodną szybkością. Musiała bardzo się postarać, żeby utrzymać tempo, które narzucił. Słońce wstawało, ale przerwali ćwiczenia dopiero, kiedy niemal całe wynurzyło się zza horyzontu. Najwyraźniej Żelazna Pięść też potrzebował solidnego treningu. Kiedy dyszała pochylona, z dłońmi opartymi na udach, on otarł czoło, zrobił znak siódemki do wschodzącego słońca, wyszeptał krótką modlitwę i założył ghotrę na ogoloną głowę. – Chcesz czegoś – powiedział. Podniósł drugą ściereczkę i rzucił ją Karris. Oczywiście przyniósł dwie. Zawsze był taki sumienny. To jej też podpowiedziało, że nie towarzyszył jej dziś w porannej gimnastyce przez przypadek. Przyszedł porozmawiać. Klasyczna zagrywka Żelaznej Pięści. Przychodzi porozmawiać i wypowiada trzy słowa w ciągu godziny. Mimo wszystko miał rację. Dlatego Karris powiedziała: – Lord Pryzmat opuści flotę. Albo spróbuje to zrobić bez twojej wiedzy, albo przynajmniej spróbuje przekonać cię, żebyś go puścił bez żadnych Czarnogwardzistów. Chcę, żebyś wysłał mnie. – Powiedział ci to? – Nie musiał. Jest tchórzem, zawsze ucieka. – Karris myślała, że pozbyła się gniewu, ćwicząc, ale oto proszę, oto on, prosto z pieca: gorący i chrupiący, gotowy w jednej chwili wystrzelić ją pod niebo. – Tchórzem? – Żelazna Pięść oparł się o reling. Spojrzał na poręcz. – Hm… Krok od miejsca, w którym stali, reling był odłamany. Został zniszczony przez szalejącego morskiego demona. Szalejącego morskiego demona, któremu Gavin stawił czoło. Odchrząknęła. – Nie zamierzałam wypowiedzieć na głos tego ostatniego zdania. – Chodź tu. Pokaż oczy. Żelazna Pięść ujął jej twarz w potężne dłonie i spojrzał jej w oczy w świetle wschodzącego słońca, badając je w wielkim skupieniu. – Karris, jesteś najszybszą krzesicielką, jaką mam, ale też jesteś najszybsza do krzesania. Niekontrolowany gniew? Mówienie na głos rzeczy, których nie zamierzało się powiedzieć? To są znamiona czerwonego albo zielonego, który umiera. Połowa moich Czarnogwardzistów nie żyje, a jeśli ty nadal będziesz krzesać tyle co zawsze, wkrótce twoje halo pęknie… – Mam nadzieję, że nie przeszkadzam – wtrącił się ktoś niespodziewanie. Gavin. Żelazna Pięść nadal ujmował jej twarz w dłoniach, patrząc jej w oczy. Kiedy tak stali na dziobówce w delikatnym ciepłym świetle jutrzenki, oboje jednocześnie zdali sobie sprawę, jak to musi wyglądać.

Dowódca Żelazna Pięść zabrał ręce i odchrząknął. Karris pomyślała, że pierwszy raz widzi go zakłopotanego. – Lordzie Pryzmacie – powiedział. – Niech ci błogosławi oko Orholama. – Miłego dnia i tobie, dowódco. Karris – powitał i ją. – Dowódco, chciałbym zobaczyć się z tobą za godzinę. Wezwij też, proszę, Kipa. Będę go potrzebował po naszej rozmowie. O ile się nie mylę, znajduje się na pierwszej barce. Biała tunika Gavina zdobiona złotym haftem była naprawdę czysta – na statku, w trakcie ucieczki z pola bitwy, ktoś uprał mu ubranie. Aż tyle znaczył dla ludzi. Rzeczy jak za sprawą magii układały się po myśli Gavina, nawet kiedy on się nie starał. To po prostu doprowadzało ją do szału. Przynajmniej twarz miał wymizerowaną. Gavin rzadko kiedy dobrze sypiał. Żelazna Pięść chciał chyba coś powiedzieć, ale tylko skinął głową i odszedł. Karris została sama z Gavinem po raz pierwszy, odkąd wpadła w szał po tym, jak dowiedziała się, że spłodził bękarta w czasie ich narzeczeństwa. Wtedy wyskoczyła z ich łodzi. Pierwszy raz stali twarzą w twarz, odkąd spoliczkowała tę jego uśmiechniętą gębę -w czasie bitwy o Garriston, przy całej armii. Może rzeczywiście za dużo krzesała czerwieni i zieleni. Gniew i impulsywność nie powinny być najważniejszymi cechami Czarnogwardzisty. Ani damy. – Lordzie Pryzmacie – powiedziała, postanowiwszy sobie, że zachowa się uprzejmie. Spojrzał na nią w milczeniu, a niespokojna inteligencja w jego oczach analizowała, wiecznie analizowała. Patrzył na nią niemal żałośnie, jego wzrok dotykał jej włosów, oczu, zatrzymał się na jej ustach, powędrował w dół po jej krągłościach i wrócił do oczu, może przeskakując na ułamek chwili w bok od nich, gdzie zaczynały się formować zmarszczki. – Karris – odezwał się łagodnie – potargana i spocona wyglądasz lepiej niż większość kobiet w najelegantszym stroju. Gavin był przystojny, czarujący i uparty w każdym znaczeniu tego słowa, ale ludzie często zapominali, że był też mądry. Nie chciał rozmawiać. Grał na zwłokę. Chciał, żeby się pogubiła i zaczęła się bronić z powodów, które nie miały tu nic do rzeczy. Łajdak! Była spocona, kleiła się i śmierdziała – jak mógł ją komplementować w takiej chwili? Jak śmiał być miły po tym, jak go spoliczkowała? Jakim prawem ta durna, podła zagrywka zadziałała, chociaż Karris dobrze wiedziała, co Gavin robi? – Idź do diabła! – powiedziała i odeszła. Piękna robota, Karris. Zachowałaś się jak zawodowiec i jak dama. Jakże uprzejmie. Łajdak!

ROZDZIAŁ 5 Jak kobieta mogła sprawić, że mężczyzna jednocześnie chciał wyrzucić ją za burtę i pocałować tak, by zaparło jej dech? Karris odeszła, a Gavin wbrew sobie podziwiał jej figurę. Przeklęta kobieta. Zauważył, że niektórzy żeglarze na pokładzie też się za nią oglądają. Odchrząknął, żeby zwrócić ich uwagę, a potem uniósł brew. Szybko znaleźli sobie zajęcie. – Czy to naprawdę niezbędne, lordzie Pryzmacie? To był jego nowy generał, człowiek, który współpracował z nim szesnaście lat temu, kiedy był najskuteczniejszym generałem Dazena – Corvan Danavis. Musieli nieźle się postarać, żeby przekonać wszystkich, że „wróg” Gavina przyjmuje teraz od niego rozkazy. – Mówiąc to, masz na myśli to? – Gavin wskazał sznurową drabinkę prowadzącą na bocianie gniazdo. – Tak. Generał Danavis należał do tego rodzaju ludzi, którzy modlą się przed bitwą, na wszelki wypadek, a potem zajmują się swoją robotą, jakby w ogóle nie bali się śmierci. Gavin wątpił, czy generał doświadczał strachu tak jak inni ludzie, ale… śmiertelnie nienawidził wysokości. – Tak – odpowiedział Gavin. Pierwszy wspiął się po sznurowej drabince. Kiedy podciągnął się na stanowisko obserwacyjne, po raz kolejny uderzyła go myśl, która często go nachodziła: całe jego życie opierało się na magii. Wspiął się na tę wysokość bez lęku, bo wiedział, że gdyby spadł, zdążyłby wystarczająco szybko krzesać, by się czegoś złapać. Chociaż mógł robić wrażenie nieulękłego, wcale taki nie był. Po prostu rzadko kiedy groziło mu realne niebezpieczeństwo – zupełnie inaczej niż w przypadku większości ludzi. Ludzie nie raz widzieli, jak wyczynia niesamowite rzeczy, więc uważali go za niesamowitego. Rozumieli sytuację całkiem na opak. Nagle ścisnął go za serce strach tak obezwładniający, że przez chwilę naprawdę myślał, że ktoś go dźgnął w pierś. Odetchnął głęboko. Corvan wspiął się, nie odrywając oczu od bocianiego gniazda, ściskając panicznie każdy szczebel. Gavinowi było przykro, że robi coś takiego przyjacielowi, ale w przypadku niektórych rozmów zwyczajnie nie mógł zaryzykować, że ktoś ich podsłucha. Pomógł generałowi wdrapać się na stanowisko. Poczekał, aż Corvan złapie oddech. Przynajmniej barierki tutaj były schludne, wysokie i mocne. W dole żeglarze zajmowali się swoją robotą. Podnosił się poranny wiaterek i zaczęła się pierwsza wachta; wachtowi sprawdzali teraz liny i węzły. Kapitan na rufie z sekstansem weryfikował ich położenie. – Straciłem niebieski – powiedział Gavin. Wyrzuć to z siebie. Potem posprzątasz. Widział po minie Corvana Danavisa, że nie ma pojęcia, o czym Gavin mówi. Pogłaskał rude wąsy, które zaczynały mu odrastać. Za czasów wojny słynął z paciorków wplecionych w zwieszające się wąsy. – Niebieski? Ale co niebieskiego? – Nie widzę już niebieskiego koloru, Corvan. Jest słoneczny poranek, patrzę na niebo i Morze Lazurowe… i nie widzę niebieskiego. Umieram i potrzebuję twojej pomocy w podjęciu decyzji, co powinienem zrobić. Corvan był najmądrzejszym człowiekiem, jakiego Gavin znał, ale teraz sprawiał wrażenie zagubionego.

– Lordzie Pryzmacie, coś takiego nie… Chwileczkę, opowiedz mi o wszystkim po kolei. Czy to się wydarzyło w czasie walki z morskim demonem? – Nie. – Gavin spojrzał na fale. Kołysanie statku było kojące, a harmonijny błękit nieba i morza idealnie dopełniały wrażenie. Pamiętał kolor tak dobrze, że mógłby przysiąc, że prawie go widzi. Był superchromatą, człowiekiem, który potrafi różnicować kolory precyzyjniej niż inni ludzie. Znał niebieski od najjaśniejszych do najciemniejszych jego odcieni, od fioletowych po najzieleńsze jego tony, niebieski o każdym stopniu nasycenia, niebieski w każdej odmianie. – Po bitwie – odpowiedział. – Kiedy odpływaliśmy z uchodźcami. Obudziłem się następnego dnia i w pierwszej chwili nawet tego nie zauważyłem. Corvan, to jakbyś patrzył na twarz przyjaciela i zdał sobie sprawę, że nie znasz jego imienia. Niebieski tam jest, na wyciągnięcie ręki. Jakby ten kolor był na czubku mojego… oka. Jeśli się nie skupię, to nawet tego nie zauważam, tyle że świat wydaje się sprany, spłaszczony. Jeśli jednak skoncentruję się ze wszystkich sił, widzę szarość tam, gdzie powinien być niebieski. Ma dokładnie ten sam odcień i nasycenie, jest odpowiednio jasny lub ciemny, ale… jest szary. Corvan milczał przez długą minutę, mrużąc oczy z czerwonym halo. – To nie najszczęśliwszy moment – powiedział. – Pryzmaci mają żyć wielokrotność siedmiu lat. Powinno ci zostać pięć lat. – Nie sądzę, żeby to, co mi się przydarzyło, było normalne. Nigdy nie zostałem wyświęcony na Pryzmata. Może to się właśnie dzieje, kiedy naturalny polichromata nie przejdzie przez ceremonię Spektrum. – Nie wiem, czy to akurat… – Słyszałeś o jakimś Pryzmacie, który oślepł? Kiedykolwiek? Ostatnim Pryzmatem przed Gavinem, przed prawdziwym Gavinem, był Alexander Rozłożysty Dąb. Był słabym Pryzmatem, głównie krył się w swoich apartamentach, najprawdopodobniej uzależnił się od maku. Przed nim była matrona Eirene Malargos. Przetrwała czternaście lat. Gavin jak przez mgłę pamiętał ją z rytuałów z okazji Dnia Słońca, kiedy jeszcze był małym chłopcem. – Gavinie, większość Pryzmatów nie dożywa szesnastu lat. Może ceremonia Spektrum sprawiłaby, że umarłbyś wcześniej. Może gdybyś zmarł po siedmiu albo czternastu latach, nie doświadczyłbyś czegoś takiego. Nie mamy pewności. Oto jeden z minusów bycia impostorem. Nie możesz uzyskać informacji na temat czegoś, co jest tak wielką tajemnicą, że już powinieneś to wiedzieć. Prawdziwy Gavin przeszedł inicjację jako Pryzmat elekt w wieku trzynastu lat. Złożył przysięgę, że nigdy nie będzie o tym mówił, nawet ze swoim niegdyś najlepszym przyjacielem i bratem, Dazenem. Z tego co Gavin wiedział, to była jedyna przysięga, której dotrzymali wszyscy członkowie Spektrum, bo w ciągu szesnastu lat, kiedy udawał brata, nikt nie powiedział na ten temat ani słowa. Chyba że pozwalali sobie na ukradkowe aluzje na ten temat, których nigdy nie wychwycił i w związku z tym nie zareagował na nie, a co za tym idzie, dał do zrozumienia, że wysoko ceni sobie tajemnicę związaną z ceremonią i oni też tak powinni postępować. Innymi słowy wpadł we własną pułapkę. Po raz kolejny. – Corvanie, nie wiem, co się dzieje. Mogę obudzić się jutro i nie być w stanie krzesać zielonego, a następnego dnia nie móc już krzesać żółtego. A może straciłem tylko niebieski i to wszystko, ale już go straciłem. W najlepszym wypadku, jeśli zdołam trzymać się z dala od Chromerii i nie będę obecny na wszystkich niebieskich rytuałach, zostanie mi rok, aż do następnego Dnia Słońca. Nie ma siły, żebym ukrył oszustwo w czasie ceremonii albo się od nich •wymigał. Jeśli do tego czasu nie będę w stanie krzesać niebieskiego, jestem trupem.

Gavin widział, jak do Corvana docierają konsekwencje przedstawionego faktu. Przyjaciel odetchnął. – Hm. I to teraz, kiedy już wszystko tak dobrze szło. – Zaśmiał się. – Mamy pięćdziesiąt tysięcy uchodźców, których nikt nie zechce; kończy nam się jedzenie. Książę Barw odniósł właśnie wielkie zwycięstwo i bez wątpienia zgromadzi kolejne tysiące heretyków pod swoim sztandarem, i w takiej chwili tracimy nasz największy atut. – Jeszcze nie umarłem – powiedział Gavin. Wyszczerzył zęby w uśmiechu. Corvan ze smutkiem odwzajemnił uśmiech, ale wyglądał na załamanego. – Nie martw się, lordzie Pryzmacie, jestem ostatnim człowiekiem, który by cię skreślił. Gavin wiedział, że to prawda. Corvan pogodził się z hańbą i wygnaniem, żeby przegrana Dazena wyglądała bardziej wiarygodnie. Spędził ostatnie szesnaście lat w zapadłej wiosce, biedny i nieznany, dyskretnie mając na oku bękarta prawdziwego Gavina, Kipa. Kolejny kłopot. Corvan spojrzał w dół, pobladł, widząc wysokość, i znowu chwycił się kurczowo barierki. – Co zamierzasz zrobić? – Im więcej czasu spędzam z krzesicielami, tym bardziej prawdopodobne, że ktoś zauważy, że coś jest nie tak. A jeśli za bardzo zasiedzę się w Chromerii, Biel poprosi mnie o zbadanie równowagi. Jeśli niebieski zacznie tracić w stosunku do czerwieni, może się okazać, że nawet się nie zorientuję, już nie mówiąc o tym, że nie przywrócę równowagi. Usuną mnie. – Zatem… – Zatem udam się do Azülay zobaczyć się z Nuąabą – odpowiedział Gavin. – Cóż, jest to jakiś sposób, żeby zniechęcić Żelazną Pięść do towarzyszenia ci, ale dlaczego chcesz się z nią zobaczyć? – Ponieważ poza faktem, że w ich stolicy znajduje się największa biblioteka świata, gdzie mogę studiować i całe Spektrum nie dowie się w ciągu godziny, co czytałem, Paryjczycy przechowują także ustne przekazy, w tym wiele opowieści, którą są tajne, a niektóre z nich niewątpliwie heretyckie. – Czego szukasz? – Jeśli ja straciłem kontrolę nad błękitem, to znaczy, że błękit wyrwał się spod kontroli. Corvan przez chwilę był zdezorientowany, a potem się przeraził. – Nie możesz mówić poważnie. Nigdy nie czytałem dzieła poważnego uczonego, który uważałby, że mary to coś więcej niż straszydła wymyślone przez Chromerię, żeby usprawiedliwić czyny pierwszych fanatyków i luksorów. Mara. Corvan prawidłowo posłużył się starym ptarsyjskim terminem. Prawdopodobnie oznaczał on świątynię lub święte miejsce, ale Paryjczycy Lucidoniusa uważali, że to chodziło o coś ohydnego. Zagarnęli sobie to słowo, tak jak zagarnęli świat. – A jeśli się mylą? Corvan milczał przez dłuższy czas. A potem powiedział: – Zatem zamierzasz stanąć w progu Nuqaby, powiedzieć: „pokaż mi, proszę, jako duchowemu przywódcy twojej religii heretyckie teksty i opowiedz mi historie, które ze wszystkich ludzi na świecie ja najprędzej uznam za zasługujące na wyrok śmierci”, i spodziewasz się, że Paryjczycy wypełnią twoje polecenie? Widać, że masz plan. Chociaż, zwróć uwagę, nie mówię, że to dobry plan. – Potrafię być nadzwyczaj czarujący – odparł Gavin. Corvan się uśmiechnął, ale zaraz się odwrócił. – Wiesz, to co zrobiłeś wczoraj z tym morskim demonem, było… zdumiewające. To co

zrobiłeś w Garristonie, było zdumiewające, nie tylko budowa Muru ze Słonecznej Wody. Gavinie, ci ludzie pójdą za tobą na koniec świata. Będę głosić wieść o twoich dokonaniach, opowiadać ją każdej napotkanej osobie. Gdyby doszło do walki między tobą a Spektrum… – Corvanie, Spektrum już ma bardziej uległych kandydatów, stojących w kolejce do urzędu Pryzmata. Jeśli przeciwstawię im się teraz, znajdę się w równie fatalnym miejscu, jak Dazen siedemnaście lat temu. Nie narażę świata na taką powtórkę. Ludzie mogą mnie kochać, jeśli jednak wszyscy przywódcy zjednoczą się przeciwko mnie, nie zdobędę niczego poza śmiercią dla przyjaciół i sprzymierzeńców. Już raz to zrobiłem. – W takim razie, co? Po prostu nas zostawisz? A co zrobisz z Kipem? To twardy dzieciak, ale poraniony, i myślę, że jesteś jedyną osobą, której się trzyma. Jeśli dowie się, że nie jesteś tym, za kogo się podajesz, może się rozpaść. Nie sposób powiedzieć, w co się zamieni. Nie rób tego swojej duszy, Gavinie. Nie rób tego światu. Ostatnie, czego potrzeba Siedmiu Satrapiom, to kolejny młody polichromata z rodu Guile, który oszalał z gniewu i rozpaczy. A co my mamy zrobić? Gdzie mamy umieścić tych wszystkich ludzi? – Corvanie, Corvanie, Corvanie. Mam plan. W pewnym sensie. – Wiesz, przyjacielu, tego się właśnie obawiałem. Bocianie gniazdo zakołysało się potężnie, kiedy statek natrafił na niespodziewanie wysoką falę i Corvan spojrzał daleko w dół, na pokład, przełykając ślinę. – Podejrzewam, że nie przewiduje on łatwego zejścia dla mnie?

ROZDZIAŁ 6 Żelazna Pięść skrzywił się na widok trzymanego pisma. Zwykle taki wyraz twarzy w jego wykonaniu i pod adresem Gavina byłby ledwie drgnieniem mięśni, które natychmiast znika. Tym razem jednak dowódca wykrzywił się, jakby jadł filet wędzony w dymie z sumaka. – Panie, każesz mi dostarczyć rozkazy. Dostarczyć je Bieli – powiedział. Gavin wezwał krzepkiego gwardzistę do swojej prywatnej kajuty, sprawdziwszy uprzednio kilka innych pomieszczeń, zanim zdecydował, które najlepiej się nada. – Dotyczące mojego syna. Owszem. Jako Pryzmat Gavin nie miał żadnej władzy nad Bielą, ale ona uważała, żeby go nie obrazić. Oboje ostrożnie dobierali kwestie, o które ze sobą walczyli. Uznał, że Biel nie zdecydowałaby się walczyć z nim w tej sprawie. – Chcesz zrobić z Kipa Czarnogwardzistę. – Żelazna Pięść starał się mówić beznamiętnie. Był dowódcą Czarnej Gwardii. Teoretycznie on jeden powinien decydować, kto może starać się o przyjęcie. – Lordzie Pryzmacie, nie wiem nawet od czego zacząć wyjaśnienia, jak złe i niszczycielskie może się to okazać. Był słoneczny dzień, ale błyszczące ciemne drewno kajuty wchłonęło światło, przez co Gavin musiał się skupić, żeby widzieć wyraz twarzy dowódcy. – Mam nadzieję, dowódco, że jesteś świadom mojego najwyższego szacunku dla ciebie. Delikatne drgnienie brwi. Niedowierzanie. Gavin powiedział akurat szczerą prawdę, ale podejrzewał, że nie dał Żelaznej Pięści zbyt wielu powodów, by w to wierzył. Mimo to, mówił dalej: – Jednakże znaleźliśmy się w sytuacji, która wymaga szybkiego działania. Uchodźcy. Poszkodowani satrapowie. Utracone miasto. Rebelia. Coś ci to mówi? Twarz Żelaznej Pięści zamieniła się w kamienną maskę. Gavin musiał załatwić tę sprawę delikatniej. Mówisz człowiekowi, że go szanujesz, a potem traktujesz go jak idiotę? – Dowódco, ilu Czarnogwardzistów straciłeś w Garristonie? -zapytał. – Pięćdziesięciu dwóch zginęło. Dwunastu jest rannych. U czternastu halo jest tak bliskie pęknięcia, że trzeba ich zastąpić. Gavin umilkł na dość długo, żeby uszanować poniesione straty w ludziach. Oczywiście znał już te liczby. Znał twarze i imiona poległych. Czarna Gwardia była osobistą strażą Pryzmata, a jednak znajdowała się poza jego kontrolą. Stąpał po kruchym lodzie. – Wybacz, że mówię to tak bez ogródek, ale trzeba tych ludzi zastąpić. – Na to potrzeba przynajmniej trzech lat, a Czarna Gwardia jako całość nie odzyska dawnego poziomu przed upływem dziesięciu albo więcej. Będę musiał awansować ludzi, którzy nie są dostatecznie wyszkoleni. Oni nie będą w stanie dostatecznie dobrze wyszkolić swoich podwładnych. Rozumiesz, panie, jakie skutki mają dla nas twoje działania? Zabiły jedno pokolenie, upośledziły następne dwa. Pozostawię po sobie Czarną Gwardię, która będzie cieniem tego, co otrzymałem. – Żelazna Pięść mówił spokojnym głosem, ale nie dało się z niczym pomylić kryjącej się za opanowaniem furii. To było nietypowe dla Żelaznej Pięści. Gavin nic nie powiedział; zęby miał zaciśnięte, wzrok martwy. Oto piekło przywódcy: widzieć człowieka jako jednostkę, znać jego nadzieję, rodzinę, ukochanych, ulubione potrawy,

wiedzieć, czy jest bardziej czujny rankiem, czy nocą, że lubi ostre papryczki i tańczące dziewczęta, że fałszuje przy śpiewaniu. A w następnej godzinie widzieć w nim numer i być gotowym go poświęcić. Tych trzydziestu ośmiu martwych mężczyzn i czternaście kobiet ocaliło dziesiątki tysięcy ludzi, prawie uratowało miasto. Gavin posłał ich w miejsce, gdzie wiedział, że mogą zginąć, i tak się stało. Zrobiłby to ponownie. Zniósł spojrzenie Żelaznej Pięści. Dowódca odwrócił wzrok. – Lordzie Pryzmacie – dodał. Nie było skruchy w jego głosie, ale Gavin nie wymagał ślepego posłuszeństwa. Wymagał po prostu posłuszeństwa. Gavin zerknął na otwartą przestrzeń nad krokwiami między jego kajutą i sąsiednią. – Czarna Gwardia potrzebuje rekrutów. Jesienne zajęcia pewnie się jeszcze nie zaczęły, a Kip idealnie pasuje. Widziałeś, jak krzesze. – To zbyt wymagające fizycznie. Dwadzieścia tygodni piekielnego treningu i walki co miesiąc, żeby odsiać plewy. Zaczynamy od czterdziestu dziewięciu i kończymy na najlepszej siódemce. Nigdy by mu się nie udało, nawet gdyby nie poparzył ręki. Jeśli schudnie, to może za rok albo… – Uda mu się – powiedział Gavin. To nie był wyraz wiary. Cisza, kiedy Żelazna Pięść siłował się z sugestią. A potem niedowierzanie. – Chcesz, panie, żebym wcielił go niezasłużenie? – Muszę odpowiadać na to pytanie? – Mam publicznie uczynić go faworytem? To zniszczy tego chłopaka. – I tak wszyscy będą uważać, że jest faworyzowany. Gavin wzruszył ramionami i zadbał, żeby mowie z mocą. – Będzie służy\'7d celowi, dla którego został stworzony albo załamie się, próbując go osiągnąć, jak my wszyscy. Dowódca Żelazna Pięść nie odpowiedział. Ten człowiek rozumiał potęgę milczenia. – Chodź ze mną, dowódco. Wyszli razem na balkon. Drzwi między kajutami były cienkie, a nad krokwiami zostawiono wolne przestrzenie, może po to, by kapitan mógł wywrzaskiwać rozkazy do swoich sekretarzy, którzy w normalnych okolicznościach mieli swoje biuro w małej sąsiedniej kabinie. Rozmowa nie przebiegła do końca tak, jak Gavin chciał, ale osiągnie swój cel. Kip powinien był wszystko usłyszeć. Teraz Gavin chciał powiedzieć parę słów przeznaczonych tylko dla uszu Żelaznej Pięści. – Kip jest moim synem, dowódco. Uznałem go, kiedy zamiast tego mogłem pozwolić, żeby umarł, i nikt by się o nim nie dowiedział. Nie zamierzam zniszczyć Kipa. Jest gruby, jest niezręczny i jest potężnym polichromatą. Zacznie szybko dorastać, kiedy trafi do Chromerii. Może stać się pośmiewiskiem albo wyrosnąć na wielkiego człowieka. Późno zaczyna. Synowie i córki satrapów pożrą go żywcem. Chcę, żebyś zajął mu każdą godzinę, odmienił go fizycznie, wzmocnił psychicznie, sprawił, że pozna swoją wartość. Kiedy zapracuje na szacunek Czarnej Gwardii, kiedy nie będzie się przejmował, co żmije myślą na jego temat, poproszę go, żeby odszedł z Czarnej Gwardii i wskoczył do gniazda żmij. – Przygotowujesz go na następnego Pryzmata – powiedział Żelazna Pięść. – Skądże, dowódco, to sam Orholam wybiera następnego Pryzmata. To był żart, ale Żelazna Pięść się nie roześmiał. – W rzeczy samej, lordzie Pryzmacie. Gavin ciągle zapominał, że Żelazna Pięść jest religijnym człowiekiem. – Nie zamierzam mu pobłażać – powiedział dowódca. – Jeśli ma wstąpić do mojej Czarnej

Gwardii, musi na to zasłużyć. – Doskonale. – Jest polichromatą. Zdecydowanie odwodzono polichromatów od podejmowania tak niebezpiecznej służby. – Nie byłby pierwszym wyjątkiem – odparł Gavin. Chociaż byłby pierwszym od bardzo, bardzo dawna. Zapadło ciężkie milczenie. – I to ja mam jakoś przekonać Biel, by na to pozwoliła. – Mam do ciebie zaufanie. – Gavin wyszczerzył zęby w uśmiechu. Od kwaśnego spojrzenia Żelaznej Pięści nawet miód straciłby słodycz. Gavin się roześmiał, i znowu to zauważył – Żelazna Pięść go szanował, ale czar Gavina w ogóle na niego nie działał. – Opuszczasz nas – powiedział powoli dowódca. – Po tym, jak przez ciebie zginęła połowa moich ludzi, zamierzasz odejść i zostawić nas w tyle, zgadza się? Niech to szlag. Żelazna Pięść uznał milczenie za potwierdzenie. – Wiedz jedno, Pryzmacie, nie pozwolę na to. Nie zrobię dla ciebie absolutnie niczego, jeśli nie pozwolisz mi wykonać mojej roboty. Jeśli przez ciebie moje wysiłki tracą sens, dlaczego miałbym pomagać tobie? Czy to nazywasz najwyższym szacunkiem? Ach. Zapamiętaj sobie, Gavinie: czar działa o wiele mniej skutecznie na ludzi, którzy mają dobre powody, żeby skopać ci tyłek. Gavin uniósł ręce. – Czego chcesz? – Żadne „chcę”. Żądam. Weź ze sobą Czarnogwardzistę. Ja go wybiorę. Nie wiem, jaką masz misję, Pryzmacie, ale gdzie jeden może się udać, dwójka też da radę. Zauważ, że wolałbym, byś podróżował z całym oddziałem, ale jestem rozsądnym człowiekiem. Właściwie to okazał o wiele więcej rozsądku, niż Gavin by się spodziewał. Może Żelazna Pięść nie był tak dobrym politykiem, jak Gavin myślał. Oczywiście, pewnie był zbyt zajęty znajdowaniem najskuteczniejszych sposobów zabijania, żeby nabrać takiej praktyki w polityce jak Gavin. Żelazna Pięść pewnie zamierzał osobiście towarzyszyć Gavinowi, ale nic z tego nie wyjdzie. Kiedy dowódca pomyśli, ile pracy go czeka w związku z odbudową i szkoleniem Czarnej Gwardii, sam zda sobie z tego sprawę. A wtedy będzie już za późno. – Zgoda – odpowiedział szybko Gavin, zanim dowódca przemyślał swoje stanowisko. – Zatem umowa stoi – powiedział Żelazna Pięść. Wyciągnął rękę, a Gavin ją uścisnął. To był stary paryjski sposób przypieczętowywania umów, który wyszedł już z użycia. Dowódca spojrzał Gavinowi w oczy, kiedy ściskali sobie dłonie. – Już ktoś poprosił mnie o przydzielenie mu tego zadania – zaczął. Niemożliwe. Nawet nie powiedziałem mu, że odchodzę, zanim… – Karris – powiedział Żelazna Pięść. Wyszczerzył zęby w uśmiechu. Szerokim. Łajdak.

ROZDZIAŁ 7 Kip siedział w biurze sekretarzy, bawiąc się nerwowo bandażem na lewej ręce, kiedy Żelazna Pięść i Gavin rozmawiali na balkonie na rufie. Siedział wcześniej oparty plecami do ściany między biurem i kajutą Pryzmata, ale kiedy za dużo usłyszał, przesiadł się po cichu na jedno z krzeseł, dalej od ściany, żeby nie wyszło na to, że podsłuchiwał. Czarnogwardzistą. On. Zupełnie jakby wygrał w zawodach, w których nawet nie wiedział, że bierze udział. Nie zastanawiał się jeszcze nad przyszłością. Uznał, że Chromeria zajmie mu kilka najbliższych lat i potem się zastanowi. Jednak najtwardsi ludzie, jakich znał na tym świecie, byli Czarnogwardzistami – Karris i Żelazna Pięść. Drzwi otworzyły się i z kajuty wyszedł Żelazna Pięść. Rzucił Kipowi ostre spojrzenie. Pełne dezaprobaty. I Kip natychmiast zrozumiał, że wciśnięto go Żelaznej Pięści – dowódca nie chciał, żeby Kip-grubas dewaluował Czarną Gwardię. Zrobiło mu się tak ciężko na sercu, że wypadło mu z piersi i zostawiło po sobie dymiący krater w pokładzie. – Pryzmat chce się z tobą zobaczyć – powiedział Żelazna Pięść. I wyszedł. Kip wstał. Miał nogi jak z waty. Poszedł do kajuty. Pryzmat Gavin Guile, mężczyzna, który wzniósł Mur ze Słonecznej Wody, stawił czoło morskiemu demonowi, zatapiał piratów, miażdżył armie i zastraszał satrapów – jego ojciec – uśmiechnął się do niego. – Kip, jak się czujesz? Ostatnio dokonałeś naprawdę niesamowitych rzeczy. Chodź. Muszę obejrzeć twoje oczy. Nagle zakłopotany Kip poszedł za ojcem na balkon na rufie. W jasnym porannym świetle Gavin obejrzał jego tęczówki. – Wyraźny zielony pierścień. Moje gratulacje. Już nikt więcej nie weźmie cię przypadkiem za nie-krzesiciela. – To… super. Gavin uśmiechnął się z pobłażaniem. – Wiem, że musisz przywyknąć do wielu rzeczy, i podejrzewam, że już ktoś ci to powiedział, ale użyłeś mnóstwa magii w czasie bitwy. Mnóstwa. Przemiana w zielonego golema to coś, czego już nie uczymy, bo ogólnie rzecz biorąc, człowiek może tego dokonać dwa, trzy razy w ciągu życia. To wypala twoją moc i twoje życie z niewiarygodną szybkością. Moc jest upajająca, ale lepiej z nią uważaj. Widziałeś przy pracy jednych z największych krzesicieli tego świata i nie możesz zakładać, że potrafisz robić wszystko to, co oni. Ale popatrz na mnie, prawię ci kazania. Przepraszam. – Nie, nie szkodzi. To… To normalna rzecz, każdy ojciec to robi. Kip nie powiedział tego na głos. Przełknął gulę, która nagle wyrosła mu w gardle. Gavin spojrzał ponad falami na flotyllę, która za nimi podążała. Był zadumany, poważny. Wreszcie się odezwał: – Kip, nie mam szansy dać ci tego, do czego masz prawo. Nie mogę dać ci czasu, na który zasługujesz, który jestem ci winien. Nie mogę wyjawić ci wszystkich sekretów, które chciałbym. Nie mogę cię wprowadzić w nowe życie w sposób, którego bym sobie życzył. Zdecydowałeś się ujawnić, że jesteś moim synem, i ja to szanuję. Jako taki będziesz znany. Jako że jesteś moim synem, mam dla ciebie zadanie i muszę powiedzieć ci, co to za zadanie.

Teraz, ponieważ dzisiaj odpływam. Będę zaglądał co pewien czas do Chromem, ale niezbyt często. Nie w najbliższym roku. Kipowi przyszło do głowy za dużo myśli jednocześnie. Zbyt wiele razy wywrócono do góry nogami jego świat. W ciągu ostatnich kilku miesięcy, z dziecka otumanionej mgiełką samotnej matki stał się chłopcem, który stracił wioskę, matkę i dotychczasowe życie. A potem nagle wylądował w Chromerii i znalazł się w towarzystwie najlepszych krzesicieli i wojowników na świecie. I tego samego dnia, kiedy ojciec go zaakceptował, uznał synem, a nie bękartem, znalazł list od matki, w którym twierdziła, że Gavin Guile ją zgwałcił. Błagała Kipa, żeby zabił Gavina. Pewnie była ogłupiała od mgiełki, to jasne. Owszem, była to ostatnia rzecz, jaką w życiu napisała. To jednak nie czyniło listu w magiczny sposób różnym od innych kłamstw, które wmawiała Kipowi od lat. Napisała, że go kocha. Kip natychmiast odrzucił tę myśl i emocje, jakie uruchamiała. Coś jednak z tego musiało odmalować się na jego twarzy, bo Gavin dodał cicho: – Kip, masz prawo być zły, ale muszę cię poprosić o coś niemożliwego. Wyślę cię do Chromerii. Oczywiście, spodziewam się, że będziesz dobrze radził sobie na wszystkich lekcjach. Chociaż, szczerze mówiąc, nic mnie to nie obchodzi, dopóki będziesz uczył się tak dużo i tak szybko, jak zdołasz. Tak naprawdę to chcę… To musi być nasza tajemnica, Kip. Już prosząc cię o to, powierzam ci własne życie. Oczywiście, możesz zawieść albo zdecydować, że tego nie zrobisz, ale… Kip przełknął ślinę. Dlaczego Gavin tak lawirował, skoro chciał go poprosić o wstąpienie do Czarnej Gwardii? – Kiedy tak owijasz w bawełnę, bardziej mnie przerażasz, niż gdybyś po prostu powiedział – odezwał się Kip. – Po pierwsze, musisz zaimponować swojemu dziadkowi, nie mając mnie pod ręką. Wezwie cię. Nie będzie miły. Uznamy się za zwycięzców, jeśli zdołasz się nie zmoczyć. – Posłał mu szelmowski uśmiech Guile’ów, ale zaraz spoważniał. – Postaraj się. Jeśli zdołasz mu zaimponować, dokonasz czegoś więcej, niż kiedykolwiek mnie się udało. Jednak cokolwiek uczynisz, nie zrób sobie z niego wroga. – I to będzie to niewykonalne zadanie? – Nie… cóż, może… ale zacząłem od łatwiejszego zadania. Chcę, żebyś zniszczył Światłowładcę Klytosa Niebieskiego. Kip zamrugał zaskoczony. To też nie było „wstąp do Czarnej Gwardii”. – To co powiedziałem, że bardziej mnie przeraża twoje owijanie w bawełnę niż samo zadanie? Cofam te słowa. – Mówiąc „zniszcz”, mam na myśli to, żebyś zrobił wszystko co trzeba, by zrezygnował ze swojego urzędu w Spektrum. Potrzebuję tego stanowiska, Kip. – Do czego? – Nie mogę ci powiedzieć. Powinieneś zapytać, co mam na myśli, mówiąc „zrób wszystko co trzeba”. – Ach, racja, w takim razie pytam o to – odparł Kip. Miał nadzieję, że to jakiś żart, ale buntujący się żołądek podpowiadał mu, że jest inaczej. – Jeśli nie doprowadzisz do tego, że Klytos zrezygnuje z własne woli albo z powodu szantażu, zabij go. Lodowate zimno przepłynęło Kipowi od kręgosłupa do ramion. Chłopak przełknął ślinę. – Twój wybór. Zostawiam to tobie. To wojna, Kip. Widziałeś, co się dzieje, kiedy niewłaściwy człowiek ma władzę. Gubernator Garristonu mógł przygotować miasto. Wiedział, co

nadchodzi. Przygotowanie miasta uczyniłoby go szalenie niepopularnym i kosztowało go fortunę. Zamiast tego więc postanowił pozwolić, by wszyscy zginęli. Jeden człowiek doprowadził do tej rzezi zwykłą bezczynnością. Gdyby nas tam nie było, sprawy potoczyłyby się dużo, dużo gorzej. Tak to wygląda. To wszystko, co mogę ci powiedzieć. Chociaż to było niemożliwe, Kip był spokojny. Niemożliwość nie liczyła się w tej chwili, potem będzie się z tym mocować – kiedy ojciec odpłynie. – Zasługuje na to? – zapytał tylko. Gavin wziął głęboki wdech. – Chcę powiedzieć „tak”, żeby ci to ułatwić, ale „zasługiwanie” to śliskie pojęcie. Czy tchórz, który porzuca towarzyszy, zasługuje, żeby go zastrzelić? Nie, ale trzeba to zrobić, bo stawka jest zbyt wysoka. Klytos Niebieski to tchórz, który wierzy w kłamstwa. Czy jeśli człowiek wierzy w kłamstwa i je powtarza, to sam jest kłamcą? Może nie, ale trzeba go powstrzymać. Nie uważam, że Klytos jest złym człowiekiem, Kip. Nie sądzę, żeby zasługiwał na śmierć, bo wtedy sam bym go zabił. Stawka jest jednak ogromna i stale rośnie. Zrób, co będziesz musiał. Najpierw dostań się do Czarnej Gwardii. Załatwiłem ci dopuszczenie do kwalifikacji. Dostań się, a ta pozycja ułatwi ci wypełnienie pozostałych zadań. Pewnie. Łatwizna. Dla Gavina Guile pewnie rzeczywiście to była łatwizna. Dla człowieka dysponującego takimi mocami, wszystko było tak łatwe, że pewnie myślał, że dla innych ludzi też tak jest. – Co chcemy osiągnąć? – zapytał Kip. – Ostatecznie, mam na myśli. – Wojna to rozprzestrzeniająca się pożoga. A każda dawna uraza jest jak suche drewno, które błaga o płomień. Kiedy walczyłem z bratem, dołączyli do mnie ludzie, którzy mnie nienawidzili, bo swoich sąsiadów nienawidzili jeszcze bardziej, a wtedy owi sąsiedzi przyłączyli się do mojego brata. Zabiliśmy dwieście tysięcy ludzi w niecałe cztery miesiące, Kip. Miałem szansę zatrzymać tę wojnę na jednym mieście, kilku tysiącach ofiar. Zawiodłem. Są satrapie, które chętnie popatrzą, jak Atash płonie, które nie miałyby nic przeciwko, gdyby ogień rozprzestrzenił się na Krwawą Puszczę, które nie chcą, by ich synowie ginęli w obronie Ruthgaru, które nie życzą sobie, by ich córki dołączyły do Uwolnienia po obronie Parii, które nie chcą, żeby podnosić podatki dla ilytańskich barbarzyńców, które nie zgodzą się, żeby wysyłać ich plony tym paskudnym Abornejczykom. Kip zrozumiał. – Nie zostaje więc nikt. – Staramy się powstrzymać wojnę, zanim pochłonie wszystkich. – Jak się powstrzymuje wojnę? – spytał Kip. – Wygrywając ją. Dlatego wykonaj swoje zadanie, a ja zajmę się swoim. – Ile mam czasu? – zapytał Kip. Cząstka jego osoby buntowała się. To nie w porządku prosić o coś takiego chłopca. Nie prosi się o coś takiego syna. Jednakże Kip był synem tylko z łaski ojca. Był niechcianym bękartem i jeśli Gavin trzymał chłopca, którego wcześniej nie znał, na odległość wyciągniętej ręki, to jak Kip mógł mieć o to pretensje? – To zależy, jak długo Książę Barw będzie lizał swoje rany po Garristonie. Pewnie nie mamy co marzyć, że przeczeka zimę, więc najprawdopodobniej wyruszy na zachód. Spodziewam się, że Idoss zatrzyma go na parę miesięcy. Utrata Idoss powinna wystarczyć, żeby Spektrum się ruszyło. W przeciwnym wypadku… sześć miesięcy, Kip. Osiem, jeżeli będziemy mieli szczęście. Jeśli nie utrzymamy Ru, książę zdobędzie tamtejsze jaskinie saletrowe i kopalnie żelaza, a wtedy pogrążymy się w wojnie o wiele gorszej niż Wojna Fałszywego Pryzmata, i wątpliwe, żeby ten konflikt potrwał równie krótko.

Kip tak bardzo tracił grunt pod nogami, że nie widział już, gdzie jest dół, a gdzie góra. – Dlaczego ja? – Bo zuchwałość to miecz młodzieńca. Śmiałość to jego pistolet. I szczerze mówiąc, jeśli zawiedziesz, wyjdziesz tylko na dzieciaka. To popsuje twoją reputację, ale nie moją. I nie doprowadzi do śmierci żadnego z nas. Jesteś dobrą bronią, bo gdy spojrzeć na ciebie, wyglądasz jak dziecko, sympatyczny chłopiec, który nie skrzywdziłby nawet muchy. Sympatyczny. Czytaj „gruby i miły”. Za chwilę będę „pogodny – Jestem tak nieprawdopodobny jako przeciwnik, że aż idealny? – Otóż to. – Też tak raz myślałem, zaraz przed swoją ucieczką z Garristonu. Kip pomyślał, że nikomu nie przyjdzie do głowy, że przyszedł szpiegować Księcia Barw i ratować Liv. Źle się to skończyło. – Tyle że teraz jesteś silniejszy. – To było raptem dwa tygodnie temu! Gavin się roześmiał. – To nic ci nie mówi? – naciskał Kip. Gavin się uśmiechnął. – Tobie też to powinno coś mówić. – Co? Gavin spoważniał, – Że w ciebie wierzę. Kip nie bardzo wiedział, co z tym zrobić – nie, kiedy Gavin powiedział mu to wprost. Nie mógł tego wyśmiać, nie mógł z tego zażartować. To była tak oczywista prawda, że poczuł miłe ciepło. Skrzywił się. – Naprawdę jesteś w tym niezły, co? Gavin zmierzwił mu włosy. – Prawie tak dobry, jak myślę. – Wyszczerzył zęby w uśmiechu. – Wiesz, Kip, kiedy to wszystko się skończy… – Pozwolił, żeby słowa zgasły, a wraz z nimi jego dobry humor. – To nigdy się nie skończy, prawda? – zapytał Kip. Pryzmat odetchnął głęboko. – Nie tak, jakbym chciał. – Przegramy? Gavin przez chwilę milczał. Wzruszył ramionami i uśmiechnął się krzywo. – Istnieje takie ryzyko. Objął Kipa za szerokie ramiona, uścisnął i wypuścił. – Ale przeciwności są po to, żeby z nimi walczyć.

ROZDZIAŁ 8 Karris miała już wszystkie rzeczy spakowane i przygotowane. Domyślała się, że Gavin wykrzesze kolejny ślizgacz, zamiast wziąć jedną z łodzi. Zawsze był niecierpliwy. Jeszcze raz sprawdziła rzeczy, żeby uspokoić nerwy. Nie mogła znieść myśli, że o czymś zapomniała. Nie cierpiała, kiedy nie wiedziała, co powinna przygotować, a jednocześnie starała się nie zabrać zbyt wielu rzeczy. Oczywiście, Gavin przyjdzie, powie „chodźmy” i spróbuje natychmiast wyruszyć. Jakby, wymyśliwszy sposób na przebycie całego Morza Lazurowego w jeden dzień i zaoszczędzenie na tym miesiąca żeglugi, nie mógł sobie pozwolić na dodatkową godzinę lub dwie na spakowanie rzeczy. Dlaczego właściwie zgłosiła się do tego na ochotnika? Bo nie masz nic lepszego do roboty niż ratowanie świata i ujawnienia raka, który toczy jego serce. Oto dlaczego. Gavin wyszedł na pokład, a nią znowu wstrząsnęło to, że wszystkie spojrzenia od razu powędrowały w jego stronę. Przypuszczała. że większość pasażerów na tym statku to prości ludzie i że oglądaliby się też na widok gubernatora Garristonu, Crassosa, nawet jeśli go nienawidzili. I możliwe, że patrzyliby z takim uwielbieniem na każdego Pryzmata, chociaż w to akurat wątpiła. Pozycja Gavina była wyjątkowa, ale z pewnością ściągałby na siebie wszystkie spojrzenia nawet gdyby był stewardem. Teraz, kiedy ponownie ocalił im wszystkim życie, aż dziwne, że nie witali go burzą oklasków. Żeglarze powitali go burzą oklasków. Sukinsyn. Dwójka Czarnogwardzistów pojawiła się u jego boków, gdy tylko przekroczył próg kajuty. Ktoś musiał krzyknąć, że Pryzmat się pojawił, bo w ciągu kilku chwil ludzie stłoczyli się na pokładzie. Kapitan, oddany gruby Ruthgarczyk, nawet nie próbował ich powstrzymać albo zagonić żeglarzy z powrotem do roboty. Ludzie prawie się tratowali, kiedy wybiegali z kajut pod pokładem. I wszyscy – żeglarze, żołnierze, kupcy, arystokraci i chłopi – nadbiegli, żeby spojrzeć na swojego Pryzmata. Przebywał z nimi na tym samym statku przez ostatni tydzień, wcześniej był z nimi w Garristonie. Przecież wcale się nie zmienił. A jednak, o ile wcześniej był dla nich ważną osobistością, teraz był po prostu ich człowiekiem. Ich wybawcą. Rzucenie się do walki z morskim demonem i wygrana uczyniła Gavina herosem. Gdyby Karris nie widziała na własne oczy, jak niewiele brakowało, żeby Gavin został pożarty, mogłaby cynicznie uznać, że specjalnie zaaranżował to przedstawienie. Na pokładzie panował ścisk – na wszystkich statkach upakowano tylu ludzi, że pękały w szwach, by wydostać uchodźców z Garristonu, zanim Książę Barw zajmie miasto – i wszyscy zebrani szeptali między sobą, wypowiadając takie brednie, jak: „Widzisz go? Mówi coś?”. Gavin podszedł do Karris w towarzystwie Czarnogwardzistów. Oni, tak samo jak ona, rozglądali się po tłumie, wypatrując niebezpieczeństwa. – Pani, czy uczynisz mi ten honor i zechcesz towarzyszyć mi w małej wyprawie? – zapytał Gavin. Co należy zrobić, kiedy ktoś cię uprzejmie prosi, żebyś zrobiła coś, co zamierzałaś zrobić, a nawet więcej: knułaś i nakłaniałaś zwierzchnika, żeby ci na to pozwolił?

– Ehm… z największą przyjemnością – odpowiedziała Karris. – Doskonale. Gavin uśmiechnął się bez cienia ironii. Naprawdę miał miły uśmiech. Padalec. Uniósł ręce. – Słuchajcie! – powiedział. Miał głos przywódcy i głos mówcy – opanował tę sztuczkę, która pozwalała mu mówić na tyle głośno i wyraźnie, żeby wszyscy go zrozumieli, a jednocześnie nie sprawiał wrażenia, że krzyczy – Słuchajcie! Opuszczam was dzisiaj, ale tylko na pewien czas. Udaję się przygotować dla was miejsce. Wyruszę przodem. A teraz proszę, byście byli nieulękli i rośli w siłę. Nadchodzą dni, które nas wszystkich wystawią na próbę. I zadanie, które tylko wy możecie wykonać, chociaż pomogę wam, jak tylko zdołam. Powierzam dowództwo generałowi Danavisowi. Ma moje pełne zaufanie. Dobrze wami pokieruje. Wypowiadając te słowa, wkraczał na niebezpieczny teren i z pewnością to wiedział. Zasugerował, chociaż nie powiedział tego wprost, że jest ich promachosem, ten tytuł mógł otrzymać Pryzmat w czasie wojny, ale promachia leżała tylko w gestii Spektrum i wymagała jednomyślności. Gavin był promachosem w czasie wojny z bratem i pozbawiono go tego tytułu po niecałych sześciu miesiącach. Być promachosem, znaczyło stać się prawdziwym cesarzem. Właśnie z myślą o zapobieganiu między innymi takim sytuacjom stworzono Czarną Gwardię. Z drugiej strony, co innego mógł powiedzieć tym ludziom Gavin? Że odchodzi i że będą musieli sami sobie radzić? Niczego nie mieli. Wszystko zostawili w Garristonie. Mówił dalej, a Karris rozglądała się po tłumie. Żelazna Pięść, oczywiście, nauczył ich, jak rozpoznać zabójcę w masie ludzi. Ktoś, kto obficie się poci, nerwowo się kręci, każdy, kto zasłania ręce w taki sposób, jakby coś ukrywał. Karris jednak kierowała się bardziej intuicją – zabójca nie pasowałby do otoczenia. Byłaby to osoba, która nie słucha, bo nie obchodzi jej, co się mówi. Byłby to ktoś, kto myśli tylko o swojej misji. Karris zdała sobie sprawę z dwóch rzeczy naraz. Po pierwsze, sama właśnie dokładnie tak się zachowywała. Po drugie, na pokładzie było co najmniej pięćdziesięciu Czarnogwardzistów. Już nie wspominając o kilku setkach fanatyków z pospólstwa, którzy rozszarpaliby na strzępy każdego, kto śmiałby choć obrazić ich Pryzmata. Jeśli można było mówić o idealnej chwili, by nie przeprowadzać zamachu, to ona właśnie nastąpiła. Gavin wykrzesał schody z pokładu do wody, a potem łódkę o żółtym kadłubie z mechanizmem wiosłowym dla dwojga. Czarnogwardziści na służbie nazywali się Ahhanen i Djur. Żaden z nich nie robił wrażenia zadowolonego, ale zasalutowali Karris, przekazując jej ochronę Pryzmata. Życie, światło, cel. Gavin zszedł po stopniach i zajął swoje miejsce. Nie podał Karris ręki, by pomóc jej wsiąść, za co była mu wdzięczna. W tej sytuacji nie byli lordem i damą. Jakkolwiek by na to patrzeć, to ona chroniła jego. Zajęła swoje miejsce przy wiosłach i zapytała: – Nie niebieska tym razem, hę? Kiedy ostatnim razem obydwoje wiosłowali, oskarżyła go, że posłużył się niebieskim luksynem przy budowie kadłuba, by był praktycznie niewidoczny na tle fal, co wyprowadzało ją z równowagi. Odchrząknął. Nie powinna była tego mówić. Bez wątpienia wykrzesał kadłub z żółtego luksynu przez wzgląd na nią. Narzekała z powodu tego, jak wtedy postąpił, więc tym razem zrobił inaczej.

A ona od razu mu to wytknęła. Pięknie, Karris. Odepchnęli się i zaczęli wiosłować w milczeniu, kierując się na zachód. Kiedy oddalili się jakieś półtorej mili, Gavin dał znać, że powinni się zatrzymać. – Wczoraj pokazałem im wszystkim ślizgacz, ale sporo się wtedy działo – powiedział. „Sporo się działo”. Uznała, że można i tak opisać panikę, którą ogarnęła pięćdziesiąt tysięcy bezradnych ludzi, kiedy zdali sobie sprawę, że atakuje ich morski demon, i zdumienie, z jakim patrzyły jak ich Pryzmat w pojedynkę odciąga od nich niebezpieczeństwo za pomocą magii, jakiej nikt dotąd nie widział. – Nie chciałem dzisiaj sprezentować wszystkim krzesicielom lekcji, jak samemu przygotować taki ślizgacz. Tylko dlatego, że sekret w końcu się wyda, nie znaczy, że trzeba o nim wykrzykiwać na cały świat. Urwał, jakby zdał sobie sprawę, że może Karris nie jest osobą, której należy to mówić. – Dokąd więc się wybieramy? – zapytała. Ona też nie chciała teraz rozmawiać na ten temat. – Powiedziałem swoim ludziom, że przygotuję dla nich miejsce. – Cały czas mówisz ludziom różne rzeczy. Gavin otworzył usta, ale się zawahał. Oblizał usta. Nie powiedział tego, co zamierzał. – Zasłużyłem sobie na to. Rzecz w tym, że mam pięćdziesiąt tysięcy uchodźców. Jeśli umieścimy ich w jednym z małych tyrejskich miasteczek na wybrzeżu, to przytłoczą miejscowych, a i tak nadal będą znajdować się raptem kawałek marszem od Księcia Barw. Będą bezbronni i umrą z głodu, nawet jeśli on ich nie zaatakuje. Rzecz w tym, że, głównie z niesprawiedliwych powodów, nikt nie zechce pomóc grupie Tyrejczyków. – A ty wpadłeś na jakieś wymyślne rozwiązanie. – Nie wymyślne. Eleganckie. No dobrze, pewnie można je nazwać też wymyślnym. – Zaczął krzesać łopatki i słomki do ślizgiacza. – Zamierzam umieścić ich na Wyspie Jasnowidzów. Czyli naprawdę mu odbiło. – Całą wyspę otaczają rafy. Nikt nie podpłynie tam statkiem – powiedziała Karris. – Ja podpłynę. – A co na to powiedzą Jasnowidze? – Pewnie się zdziwią. Nic im jeszcze nie powiedziałem. – Cudnie. – Kto wie? – Gavin się zadumał. – W końcu są Jasnowidzami. Może przewiedzieli moje przybycie. Uśmiech Gavina zwiądł od żaru dezaprobaty Karris. Podał jej jedną słomkę i pomknęli po falach. Kiedy ostatnio razem płynęli ślizgaczem, trzymali się za ręce, a Karris ściskała jego dłoń miarowo, żeby złapali rytm. Teraz nie wyciągnął do niej dłoni. Dobrze, oszczędził jej kłopotu, kiedy musiałaby odmówić. Mimo to, znaleźli wspólny rytm i mknęli po powierzchni morza. W ciągu pół godziny pojawiły się przed nimi góry Wyspy Jasnowidzów. Znajdowały się jednak dalej, niż się wydawało, i minęło jeszcze kilka godzin, zanim Gavin i Karris zbliżyli się do wyspy. Nawet wtedy Gavin nie skierował się prosto do niej. Skręcił na południe od wyspy i popłynął między nią i Tyreą; tyrejskie góry Karsos były ledwie widoczne w oddali i wydawało się, że mają fioletową barwę. W końcu Gavin skręcił na północ ku rozległej zatoce. To było wielkie, spłaszczone półkole, dostatecznie duże, żeby pomieściła się tam cała flotylla Gavina, ale za szerokie – jak obstawiała Karris, chociaż nie była fachowcem – by chroniło przed zimowymi sztormami, które rozpętają

się między wyspą i kontynentem za kilka miesięcy. Nie było tam żadnych znanych zabudowań. Wyspa stanowiła tabu, była zakazana, święta. Lucidonius przekazał ją Jasnowidzom setki lat temu. A ponadto była otoczona przez rafy, które zniszczyłyby każdy statek o większym zanurzeniu niż kajak albo ślizgacz, a nawet one miały szansę tylko w czasie wysokiego przypływu. Kiedy się zbliżyli, prześlizgując się raptem na szerokość dłoni nad rafami koralowymi, Karris zobaczyła ogromny pomost wystający z niezagospodarowanego brzegu. Pirs lśnił niczym złoto – pirs z czystego żółtego luksynu. Już miała coś powiedzieć na ten temat Gavinowi – czy to on go zbudował? To tu się wybierał, kiedy znikał w ciągu ostatnich dni? – kiedy zobaczyła coś innego. Na plaży tłoczyło się nieskładnie kilka setek uzbrojonych mężczyzn i kobiet. – Gavin, ci ludzie robią wrażenie rozgniewanych. Gavin z rozbawieniem uniósł brwi. – Nie tak bardzo rozgniewanych, jak będą za chwilę. A potem, nie zważając na nic, podpłynął ślizgaczem do brzegu i zatrzymał się dokładnie przed tłumem.

ROZDZIAŁ 9 – Dowódco, czy mogę chwilę z panem porozmawiać? – spytał Kip. Kiedy Gavin i Karris odpłynęli, dowódca Żelazna Pięść i Czarna Gwardia przejęli najszybszy galeas, zabrali Kipa i skierowali się do Chromerii. Przez kilka pierwszych dni wszyscy byli cały czas zajęci, bo Czarnogwardziści uczyli się od żeglarzy, próbując poznać ich rzemiosło. Dowódca Żelazna Pięść nie chciał, żeby jego ludzie siedzieli bez zajęcia, a mając szansę zdobyć nowe umiejętności, wszyscy natychmiast zabrali się do pracy. Żeglarze początkowo narzekali, ale w końcu przekonali się do pomysłu, gdy zobaczyli, jak szybko Czarnogwardziści się uczą. Ci, którzy nie byli na służbie, brali udział w sparingach i treningach nadzorowanych przez Żelazną Pięść na niewielkim forkasztelu galeasa. Kipowi było wolno patrzeć, ale starał się przy tym nie wchodzić nikomu w drogę. Potrzebował paru dni, żeby znaleźć moment, kiedy dowódca będzie miał kilka wolnych minut, by móc mu pozawracać głowę. Dowódca spojrzał na Kipa. Skinął głową. Wracał do kajuty, którą dzielił z nim kapitan. Kip zebrał się już na odwagę, ale kiedy weszli do małego pomieszczenia i usiedli przy stoliku, odkrył, że po drodze większość jej stracił. – Proszę pana, ja… w czasie bitwy o Garriston, ja… część z tego wydaje się nierealna, jakbym pamiętał coś, co nie mogło się naprawdę wydarzyć, wie pan, co mam na… Ale nie to chciałem… Kip gadał jak głupi, nie mógł się wysłowić. Poruszył obandażowaną ręką. Zabolało. – Zabiłem króla… satrapę… jak zwał, tak zwał. Kiedy to zrobiłem, mistrz Danavis, znaczy generał Danavis, skrzyczał mnie, mówiąc, że wszystko popsułem. Nie chciałem okazać nieposłuszeństwa, po pro; stu… Sam nie wiem, może rzeczywiście chciałem się przeciwstawić. Słowa stawiały opór. Miał wrażenie, że gada bez składu i ładu. Zabijał ludzi i pewnej cząstce jego osoby to się podobało. Jakby utarł nosa tym, którzy nie traktowali go poważnie. Tyle że on naprawdę miażdżył ludziom nosy, całe twarze i kiedy o tym pomyślał, czuł się okropnie. Powiedzenie o tym jednak było zbyt trudne. – Nadal nie wiem, co zawaliłem i jaką to miało cenę. Może pan mi wyjaśnić? Dowódca Żelazna Pięść odetchnął głęboko. Najwyraźniej nad czymś się zastanawiał. – Ręka – powiedział. Kip podał mu prawą rękę, nie bardzo wiedząc, czego chce ten imponujący człowiek. Dowódca spojrzał na niego beznamiętnie. – Ach! Kip pokazał mu lewą. Dowódca zdjął bandaż. – Miałem czternaście lat, kiedy pierwszy raz zabiłem człowieka. Moja matka była deją Aghbalu, gubernatorką regionu, i szykowała się do zdetronizowania satrapy Parii i zostania satrapką, chociaż wtedy jeszcze tego nie wiedziałem. Pewnego razu, kiedy przechodziłem obok jej komnat, usłyszałem jej krzyk. Po raz pierwszy krzesałem może ze dwa tygodnie wcześniej. Wpadłem do komnaty i zobaczyłem zabójcę. Drobnego człowieka o rysach pogardzanegi plemienia Gatu, o zębach poplamionych od żucia katy i z trucizną na falistym ostrzu krisu. Pamiętam, jak pomyślałem, że tylko krzesząc zdołam go powstrzymać, zanim będzie za późno. Jednak krzesanie nie wydarzyło się samo z siebie jak te dwa tygodnie wcześniej. Zadźgał moją matkę, kiedy ja stałem tam, nie wierząc własnym oczom, wyskoczył przez okno, przez które wcześniej wszedł, i próbował uciec po dachach. Dogoniłem go, pobiłem własnymi pięściami

i zrzuciłem z dachu. Kip przełknął ślinę. Żelazna Pięść gonił zabójcę, nieuzbrojony, po dachach i zabił człowieka uzbrojonego w zatruty sztylet… kiedy miał czternaście lat? Dowódca zamilkł, oglądając poparzoną rękę Kipa. Machnął, żeby mu podano maść, którą konsyliarze przygotowali dla Kipa, i wtarł trochę w zaognioną skórę. Kip syknął i napiął wszystkie mięśnie, żeby powstrzymać krzyk. – Musisz ruszać palcami – powiedział Żelazna Pięść. – Dzień w dzień, bez przerwy. W przeciwnym wypadku wkrótce palce na stałe zakrzywią się w szpony. Blizny unieruchomią ci dłoń i palce, i będziesz musiał rozedrzeć skórę, żeby nimi poruszyć. Albo teraz pocierpisz trochę, albo później dużo bardziej. To było trochę bólu? Dowódca Żelazna Pięść powrócił do swojej opowieści, kiedy owijał rękę Kipa świeżym bandażem. – Rzecz nie w tym, że jestem twardym człowiekiem. Rzecz w tym, że popełniłem parę błędów. Moja matka została wyszkolona w dawat, sztuce walki naszego plemiona. Nie była wybitną wojowniczką, ale sporo umiała jak na cywila. Gdybym nie wszedł do pokoju, nie musiałaby się o mnie martwić i zdołałaby odpierać jego atak tak długo, aż zjawiłyby się straże. A kiedy już za nim pobiegłem, nie powinienem był go zabijać. Dowiedzielibyśmy się wtedy, kto go przysłał. – Ale pan był tylko dzieckiem – powiedział Kip. Po ponownym obandażowaniu i unieruchomieniu ręki poczuł się, jakby wpełzł z powrotem do ciepłego łóżka w zimny poranek. – Tak samo jak ty – odparł dowódca. Kip już chciał zaprotestować, ale Żelazna Pięść jeszcze nie skończył. – A nawet gdybyś nie był, widziałem dorosłych mężczyzn i kobiety popełniających gorsze błędy w walce. Gdybyśmy z natury rzeczy podejmowali tylko słuszne decyzje, walcząc, nie musielibyśmy się szkolić. – Czy przeze mnie zginęli ludzie? Zabiłem króla i nadal nie wiem, czy zrobiłem dobrze, czy nie. Cały ból ulał się z Kipa i łzy stanęły mu w oczach. Odwrócił twarz i zacisnął zęby, mrugając gwałtownie. Głupek. Panuj nad sobą. – Nie wiem – odpowiedział dowódca Żelazna Pięść. – Jednak Książę Barw celowo odsłonił króla Garadula. Chciał, żeby zginął. Może zawczasu to zaplanował. Z pewnością, gdybyśmy pojmali Garadula, zamiast go zabić, popsulibyśmy szyki Księciu Barw. Generał Danavis jest naprawdę bardzo, bardzo dobry w swoim fachu. Natychmiast to zrozumiał. Mało kto by to spostrzegł. A już z pewnością nie piętnastolatek, który pierwszy raz bierze udział w bitwie. – Ale ja go zignorowałem. Tak bardzo chciałem zabić króla, że już nikogo nie słuchałem. Niczego. Kip zmiażdżył królowi głowę. Pamiętał to uczucie, kiedy czaszka pękła, mózg wypłynął, krew trysnęła. – Byłeś całkowicie w objęciach swojego koloru, Kip. Dlatego popełniłeś błąd. Może przez to wojna ogarnie więcej świata. Może. A może generał się mylił. Może król Garadul byłby o wiele gorszy od tego księcia. Nie wiemy. Nie dowiemy się. Stało się. Następnym razem bardziej się postaraj. Ja tak robię. Dlatego trenujesz. – Dowiedzieliście się kiedykolwiek, kto go przysłał? – spytał Kip. – Zabójcę? Moja siostra uważała, że tak. Chodźmy do kambuza. Czas na kolację, chociaż

nie będzie tak duża, jak byśmy obaj tego chcieli. – Ale zemściła się na winnym? – Można tak powiedzieć. – A co mu zrobiła? – Wyszła za niego.

ROZDZIAŁ 10 – Artylerzysta Pac. Nadfiolet i niebieski. Wystarczyło, że dotknął kciukiem, a nastąpiło coś takiego, jakby ktoś zdmuchnął świecę. Świat pociemniał. Oczy stały się bezużyteczne. A jednak chwilę potem pojawiło się słońce, zalewające go fale, migoczące i rozkołysane. Patrzenie, jak zmienia się jego perspektywa, podczas gdy ciało pozostawało w całkowitym bezruchu, przyprawiało go o lekkie nudności. Pac. Zieleń rozwiązała ten problem raptownym ucieleśnieniem, gdy powrócił zmysł dotyku. Płynął. Silne, żylaste ciało, nagie do pasa. Woda jest ciepła, pełno na niej szczątków statku. Pac. Żółć. Powraca słuch – okrzyki nawołujących się mężczyzn, wrzaski paniki albo bólu. Jednak żółty to coś więcej, jest w nim logika człowieka i miejsca. Tyle że w tym żółć nie jest do końca taka jak powinna. Niedowierzanie. Pryzmat zjawił się znikąd. Uskoczył przed wszystkimi jego strzałami z dział. Nawet kiedy w końcu Artylerzysta zaczął strzelać z obu naraz. Mała łódka, którą Pryzmat zrobił, poruszała się z prędkością, w którą by nie uwierzył, gdyby to ktoś inny mu o niej opowiedział. Już Ceres to sobie na nim odbije. Przeklęty Gavin Guile. Jego umysł przeskakuje z tematu na temat. Coś tu… Pac. Oranż. Zapach morza, dymu i wystrzelonego prochu; wykuwa też innych mężczyzn unoszących się na wodzie, a pod nimi, wokół nich… O, niech to wszyscy diabli. Rekiny. Mnóstwo rekinów. Jego palec już opada. Pac. Czerwony-i-podczerwony-i-smak-krwi-w-ustach-ale-to-zbyt… Cały dowcip z rekinami polega na tym, żeby walić je w nos. Całkiem podobnie jak z człowiekiem. Rozkwaś łobuzowi nos, a od razu pójdzie szukać zaczepki gdzie indziej. Łatwe, nie? Bułka z masłem. Artylerzysta to nie jest łatwy kąsek. Morze to moje zwierciadło. Kapryśne jak ja. Szalone jak ja. Prądy w głębinach i potwory, które się z tych głębin wynurzają. Inni mówią, że to morska mgiełka, a ja mówię, że to ona pluje mi w twarz, ale tak po przyjacielsku. W przeciwieństwie do większości tej zgrai potrafię pływać. Tylko tego nie lubię. Ceres i ja najchętniej podziwiamy się na odległość. Strasznie musiała się o coś wściec. Rekin, którego na mnie nasłała, to rekin tygrysi. Ten gatunek to dobrzy myśliwi. Szybcy. Ciekawscy jak ogar wąchający ci krocze. Oszalali jak nałogowcy na głodzie. Zwykle są dwa razy dłuższe od człowieka. Jednak moja pani okazała mi należny szacunek. Mój rekin jest większy. Tak na oko jest trzy razy dłuższy ode mnie. Trudno powiedzieć, gdy patrzysz przez wodę. Nie chcę przesadzać. Nie cierpię tych, co przesadzają. Nienawidzę sukinkotów. Jestem Artylerzystą i jak gadam, to celnie. Wszędzie na szafirowych wodach walają się szczapy, kawałki lin i beczek, całe to śmiecie, ale rekin tygrysi wraca. Zależnie od tego, jak bardzo okaże się nieustępliwa, będę potrzebował paru minut, żeby osiągnąć stosowną wielkość… – Och, Ceres! – wykrzykuję, kiedyś coś do mnie dociera. -Wiem, czemu się wściekasz! Niewielu ludzi o tym wie, ale nazwa Morza Lazurowego wzięła się od jej imienia, a nie od koloru[1]. Nie. Te palanty i cymbały w Chromerii myślą, że cały świat kręci się wokół nich i ich kolorów. Rekin krąży wokół mnie, płetwa grzbietowa wycina piękne łuki na otwartych wodach. Jestem już na obrzeżach śmietniska. Pierwszy wyskoczyłem, kiedy tylko zobaczyłem, że ogień

zbliża się do prochowni. Jednakże fakt, że znajduję się na obrzeżu, oznacza, że płynąc do mnie, rekin nie musi zwalczać pokusy, jaką jest pozostałe dryfujące mięso. – Ceres! Spokojnie! Odpuść sobie! Ciągle się odwracam, starając się być twarzą do potwora. Rekiny są tchórzami – lubią pociągnąć cię w głębinę, zachodząc od tyłu. Te wielkie sukinsyny pływają sobie, ledwie poruszając cielskiem, jak kołujące sępy, i zaczynasz sobie myśleć, że są ociężałe, ale kiedy atakują, robią to z taką szybkością, że można narobić w gacie. Łeb jak klin zakreśla kręgi trochę bliżej, obraca się. I… teraz! Artylerzysta ma mistrzowskie wyczucie czasu. Nikt mu nie dorówna. Nie masz innego wyjścia, kiedy morze wierzga pod twoimi stopami, a ty trzymasz w ręku lontownicę, lont się tli, dyszy ci prosto w twarz płonącą saletrą, jakby to był oddech kochanki, korweta już ustawia się burtą i jeśli tym razem nie zetniesz jej masztu, zatopi cię, wytrzebi i sprzeda do niewoli na galerę, po tym jak cię przeszpuntują wszyscy faceci z pokładu, którzy mają coś do ciebie albo ich zwyczajnie nosi. Kopię i uderzam stopą, która po całym życiu chodzenia boso jest twarda jak garbowana skóra i kość, prosto w nos rekina. Widzę przebłysk mlecznej błony na oczach żarłacza, kiedy odskakuję, prawie wylatując z wody niesiony siłą jego uderzania. Rekin dygocze ogłuszony. Wrażliwy nos, tak mi mówił ojciec. Wygląda na to, że dobrze mi mówił. Artylerzysta to nie jest łatwy kąsek. – Ceres! Myślisz, że ja to zrobiłem? Nieprawda! To Pryzmat! Gavin Guile! To ten przeklęty chłopak wysadził statek, nie ja. Idź, jego dorwij, ty durna babo! Ceres nienawidzi, kiedy zaśmieca się jej twarz resztkami wysadzonego statku, a mnie przydarzyło się to już parę razy. Rekin dochodzi do siebie i rzuca się do ucieczki. Przez sekundę myślę, że jestem bezpieczny, że Ceres zachowa się rozsądnie. Pływa tu inne mięso. I wtedy rekin zakręca i płynie z powrotem. Jednakże chowa urazę. Cała Ceres. A ona zwykła brutalną siłą miażdżyć tych, którzy ją prowokują. – Ceres! Nie rób tego! Nadal mam pistolet. Straciłem swój muszkiet, kiedy wybuchł mi w rękach w czasie walki z Pryzmatem i jego Czarnogwardzistami – co doprowadza mnie do szału i co jest niemożliwe, bo nigdy w życiu nie załadowałem muszkietu za dużą ilością prochu. Zresztą, tym pomartwię się później. Pistolet może nadal działać, chociaż skoczyłem do wody. Od lat próbowałem zbudować wodoodporny pistolet. Jednak nic nie pomagało, kiedy wpadło się do wody, a poza tym, strzelanie w wodzie to zabawa dla głupców. Morska skóra Ceres chroni jej krewniaków. Wobec tego wyciągam nóż; jego ostrze jest długie na trzy dłonie. – Niech cię szlag, Ceres! Przecież mówiłem, że przepraszam! Morskie demony to synowie Ceres. Zabiłem jednego, wiele lat temu. Do tej pory mi nie wybaczyła. I nie wybaczy, dopóki nie złożę w ofierze czegoś naprawdę nadzwyczajnego. Rekin tygrysi płynie prosto na mnie. Zero subtelności. Wiem już, kiedy uderzy. Atakuje i moja pięta znowu zderza się z jego miękkim nosem. Tym razem część uderzenia amortyzuję kolanami; bestia mimo to porządnie obrywa, ja jednak nie pozwalam, żeby znowu mnie tak daleko odrzuciło. Dźgam w oko, nie trafiam, wbijam nóż w skrzela. Wyciągam ostrze, a w ślad za nim tryska szkarłat, jak ogień z gardzieli działa. To śmiertelny cios, ale śmierć będzie powolna. Do diabła. Chciałem załatwić to szybko. Krew plami wodę w pełnym słońcu. Rekin skręca gwałtownie Płynę, jakby goniła mnie wściekła bogini. Docieram do szalupy akurat, kiedy zjawiają się młodsze żarłacze. Te są krótsze

niż piekielny ogar Ceres, a ich pasy są wyraźniejsze. To cud, że bączek ocalał – cud tylko trochę umniejszony przez fakt, że nigdzie nie ma przeklętych wioseł. Staję na szeroko rozstawionych nogach i widzę, że inni mężczyźni też płyną do szalupy, pierwszy to Paryjczyk, któremu brakuje z sześciu zębów. Nazywa się Kant, i to nie bez powodu. Ten przeklęty młot już dorwał w swoje brudne łapy dwa wiosła. Nie wygląda na zadowolonego, gdy widzi, że siedzę w szalupie. – Wyglądasz na przemoczonego – mówię. Nie mam wioseł, ale to nie ja pływam z rekinami. A rekiny nie jedzą wioseł. – Pierwszy oficer – mówi Kant. – Ty jesteś kapitanem. I potrzebujemy załogi. To moje ostatnie słowo. Wiatry i fale nie zagnają cię stąd do brzegu. Szybki jest. Właśnie z tego powodu zawsze go tak nie cierpiałem. Niebezpieczny gość, ten Kant. Z drugiej strony, na ile dobrym kanciarzem może być? W końcu sam pozwolił, żeby go tak obsmarowano – nazwano Kantem. – No to dawaj wiosła, pierwszy oficerze, żebym mógł pomóc ci wejść do łodzi – proponuję. – Idź do diabła. – To był rozkaz – mówi Artylerzysta. – Idź do diabła – odpowiada Kant i podnosi głos, nie zważając na żarłacze. Poddaję się. Nigdy się nie poddaję. Kant upiera się, że będzie trzymał wiosła, kiedy wciągam go do bączka. I bardzo dobrze. Dzięki temu ma zajęte ręce, kiedy przebijam mu plecy nożem, przyszpilając go do nadburcia. Kiedy mężczyźni patrzący z wody klną, zaskoczeni tą nagłą zdradą, wyrywam wiosła z palców Kanta. On już nie żyje, ręce dygocą mu w przedśmiertnych drgawkach, zaciskają się mocno. Muszę posłużyć się kolbą pistoletu, żeby roztrzaskać zaciśnięte palce, dzięki czemu wiosła lądują w szalupie. Stoję, chociaż łódka podskakuje na falach jak korek. Trzymam pistolet, wymachując nim beztrosko, kiedy zwracam się do pływających, zdesperowanych mężczyzn, którzy właśnie widzieli, jak zamordowałem Kanta. – Jestem Artylerzysta! – krzyczę, bardziej do Ceres niż do mężczyzn w wodzie. – Dokonałem tego, o czym satrapowie i Pryzmaci tylko marzą! Jestem kanonierem z legendarnego Aued Barayah! Jestem pogromcą morskiego demona! Zabójcą rekinów! Piratem! Draniem! A teraz jestem kapitanem. Kapitan Artylerzysta mustruje załogę – mówię, wreszcie zwracając się do pływających, przestraszonych mężczyzn otoczonych przez rekiny. Wyrywam nóż z burty i ciało Kanta spada do wygłodniałego morza. – Musi być gotowa wypełniać rozkazy!

ROZDZIAŁ 11 – Mam nadzieję, że dobrze wypocząłeś, mały Guile’u – powiedziała niska, przysadzista Czarnogwardzistka imieniem Samite. Ustawiono ją razem z nim na tyłach kolumny Czarnej Gwardii. Tego ranka Galeas dopiero co dotarł na Wielki Jaspis i jako pierwsi zeszli na ląd Czarnogwardziści. – To będzie dla ciebie długi dzień – dodała. Czy wypoczął? Całą noc próbował wymyślić, jak ukryć swój wielki sekret, swoje dziedzictwo, ostatni i jedyny podarunek od matki. Miał duży, ozdobny, wysadzany klejnotami biały sztylet, o którym nikt nie wiedział, i duże, ozdobne etui z polerowanego drewna do kompletu. Oczywiście mógł schować sztylet do pudełka, ale jakaś paranoiczna cząstka jego umysłu była przekonana, że pierwsze, co zrobi ktoś, kto zobaczy to pudełko, to poprosi, by je otworzył. Jak mógłby odmówić? Późną nocą usiadł w ciemnościach na małej koi, starając się nie obudzić Czarnogwardzistów śpiących na innych kojach. Znalazł szpagat i przymocował sobie sztylet do pleców, co zajęło mu bite dziesięć minut z powodu zabandażowanej ręki. Pod ubraniem czubek sięgał mu aż do tyłka, ale pasek przytrzymywał sztylet na miejscu. To nie było doskonałe rozwiązanie, ale najlepsze, na jakie wpadł. Po takiej nocy długi dzień to było właśnie to, czego potrzebował. Mimo to, zdobył się na smutny uśmiech dla Samite. Była ładna mimo garbatego, często łamanego nosa i rzucającego się w oczy braku przedniego zęba. Była niska i zwarta jak wał nadmorski. Jako jedni z ostatnich dołączyli do kolumny, po której uformowaniu Czarnogwardziści ruszyli spokojnym truchtem. Kip myślał, że będzie pod mniejszym wrażeniem, kiedy po raz drugi ujrzy Chromerię. Mylił się. Nadal imponował mu nawet Wielki Jaspis, w całości zajęty przez zabudowę. Samo miasto składało się z wielobarwnych kopuł na pobielonych kanciastych budynkach. Każde skrzyżowanie zdobiła wieża, na szczycie której wisiało lustro, tak wypolerowane i lśniące, by mogło skierować światło słoneczne – a nawet księżycowe – w dowolną część miasta. Tysiąc Gwiazd, tak je nazywano. Ulice poprowadzono po prostych z matematyczną precyzją, by odcinały tak niewiele promieni, jak to tylko możliwe. Widząc, jak Kip przygląda się budowlom, Samite powiedziała: – Nie ma ciemności na Wielkim Jaspisie, lubią tak mawiać. -Uśmiechnęła się szeroko, pokazując dziurę po zębie. – Nie można traktować tego dosłownie, ale jest w tym stwierdzeniu więcej prawdy niż gdziekolwiek indziej na świecie. Kip skinął głową, oszczędzając oddech na czas truchtu. Wystarczyło, żeby na chwilę spojrzał na Samite, a już prawie wpadł na odzianego w czerń luksjata. Na ulicach tłoczyły się tysiące ludzi. I to bez dnia targowego czy z powodu szczególnego święta, zdał sobie sprawę Kip. To było normalne na Wielkim Jaspisie. A przechodnie pochodzili z każdego zakątka Siedmiu Satrapii. Rude blade dzikusy z ostępów Krwawej Puszczy i odziani w wełniane dublety ciemni jak noc Ilytanie, jasnoskórzy Ruthgarczycy ze słomkowymi kapeluszami o szerokim rondzie dla ochrony przed słońcem, i Abornejczycy, i Abornejki, których w zasadzie nie dało się odróżnić pod licznymi warstwami jedwabiu i masą kolczyków. Jednakże niezależnie od pochodzenia wszystkich na ulicach łączyła jedna rzecz: respekt dla

Czarnej Gwardii, z którą Kip biegł’ Ludzie schodzili gwardzistom z drogi, a ci z kolei uznawali to za naturalne. Początkowo Kip starał się nie rzucać za bardzo w oczy, jako ktoś, kto nie pasuje do umięśnionych sylwetek wokół, ale wkrótce skupił się na tym, żeby nadążyć. – Nie martw się – powiedziała Samite. Ku niepomiernej irytacji Kipa, chociaż Czarnogwardzistka była niemal tak szeroka jak wysoka, nawet się nie zadyszała. – Jeśli nie nadążysz, mamy rozkaz cię zanieść – dodała. Zanieść? Wstyd, jaki go ogarnął, gdy tylko to sobie wyobraził, dodał mu sił. Poza tym, gdyby go ponieśli, odkryliby sztylet. Wreszcie przeszli po Łodydze Lilii – przezroczystym moście z niebieskiego i żółtego luksynu pomiędzy Małym i Wielkim Jaspisem. Żelazna Pięść dał jakiś sygnał, którego Kip nie widział, kiedy Czarna Gwardia wkroczyła na główny dziedziniec między sześcioma zewnętrznymi wieżami Chromerii, i gwardziści rozbiegli się w sześć różnych stron. Kip zgiął się wpół, opierając ręce na kolanach, próbując złapać oddech. Wzdrygnął się, zmełł w ustach przekleństwo i zdjął ciężar z lewej ręki. – Ukryta broń jest najbardziej użyteczna, jeśli możesz ją szybko wyciągnąć – powiedziała Samite. Kip gwałtownie się wyprostował. No jasne. Kiedy się pochylił, sztylet zarysował się wyraźnie pod ubraniem, a z racji swojej pracy, kto jak kto, ale Czarnogwardziści potrafili dostrzec ukrytą broń. Doskonale, Kip. Znakomicie. Nie potrafisz schować sztyletu nawet na godzinę. Z drugiej strony, nie powiedziała ani słowa więcej. Kip rozejrzał się po odchodzących Czarnogwardzistach. Żelazna Pięść też zniknął. – Ehm, a co ja mam ze sobą zrobić? – zapytał Samite. ~ Zabiorę cię do twojej nowej kwatery, a potem na zajęcia. Kipa ścisnęło w żołądku. Klasa pełna ludzi, którzy znają się Ujemnie i będą się gapić, kiedy on wejdzie. Zostanie wrzucony w sam środek tematu, o którym nie ma zielonego pojęcia, i wyjdzie na głupka. Przełknął ślinę. Widziałem morskiego demona, stawiłem czoło kolorakom, walczyłem w bitwie, zabiłem… a denerwuję, się bo będę nowy w klasie. Skrzywił się, ale nie poczuł się lepiej. Poszedł za Samite do centralnej wieży i do jednej z działających na zasadzie przeciwwagi wind. – Poznałeś już rozkład pomieszczeń? – spytała Samite. – Dowódca zabrał mnie prosto do Młocarni, więc nie bardzo. – Niestety, nie mamy na to dzisiaj czasu. Lubię patrzeć, jak świeże mięso wytrzeszcza oczy. – Wyszczerzyła zęby, ale w przyjaznym uśmiechu. – Mówiąc w skrócie, w każdej wieży mieszkają krzesiciele danego koloru i tam znajduje się większość przeznaczonych dla nich klas, chociaż są też wspólne dla wszystkich koszary, biura, magazyny i biblioteki. U podstawy każdej wieży znajdują się bardziej wyspecjalizowane pomieszczenia. Pod niebieską są piece hutnicze i piece do wytapiania szkła, pod zieloną ogrody i menażerie, pod czerwoną sala zabaw i konserwatoria, pod żółtą infirmeria i sale dyscyplinarne, pod podczerwoną kuchnie i zagrody, a pod Wieżą Pryzmata jest sala główna. Jasne? Miał nadzieję, że żartowała. Uśmiechnął się niepewnie, kiedy wyszli na puste piętro znajdujące się niezbyt wysoko. Samite poprowadziła go korytarzem i otworzyła dębowe drzwi do koszar. – Znajdź sobie puste łóżko.

W środku nikogo nie było, puste prycze ciągnęły się od jednej ściany do drugiej. W nogach każdej stała skrzynia na rzeczy osobiste. – Proszę, powiedz mi, że nie ma żadnej ukrytej hierarchii rządzącej tym, kto dostaje które łóżko – jęknął Kip. – Nie ma żadnej ukrytej hierarchii rządzącej tym, kto dostaje które łóżko – oznajmiła monotonnym głosem Samite. – Kłamiesz? – Zgadza się. – Które łóżko jest najgorsze w pokoju? – W głębi, najdalej od drzwi. Kip ruszył do ostatniego łóżka, kiedy zdał sobie z czegoś sprawę, przystanął. – Właściwie to nie mam żadnych rzeczy. Miał tylko płaszcz, ozdobne pudełko na nóż i nóż. Samite odchrząknęła. – Co? – Nie pójdziesz do klasy uzbrojony. Niech to diabli. – Zabierzemy cię także do krawców po chromeryjski strój. Co miał zrobić? Zostawić bezcenny sztylet w koszarach? Samite wiedziała tylko, że Kip ma nóż. Właśnie opuścili strefę wojenną, więc to nie była żadna niespodzianka. Gdyby jednak pokazał go jej, z pewnością by to zgłosiła. Musiał sprawić, żeby sztylet jej nie zainteresował. – Będę, ehm, musiał zdjąć koszulę, żeby wyjąć nóż, więc mogłabyś, ehm, odwrócić się? – spytał Kip. Odwróciła się bez jednego uśmiechu czy żartu na ten temat. Kip szybko podszedł do łóżka, zdjął koszulkę i odwiązał sztylet. Naciągnął z powrotem koszulę i niezgrabnie zwinął płaszcz. Otworzył skrzynię. W środku leżał cienki złożony koc. Kip odłożył płaszcz i szkatułkę od sztyletu, a potem postawił skrzynię w nogach łóżka. – Już? – spytała Samite. – Ehm, nie! Jeszcze minutkę. Kip rozejrzał się po łóżkach. W pokoju stało około sześćdziesięciu pryczy. Wolne – te najbliżej Kipa – nie były pościelone, a skrzynie stały pod nimi. Zajęte pościelono, skrzynie stały w ich nogach. Nie było tu żadnych schowków, tak samo jak nawet odrobiny Prywatności. Kip wsunął sztylet pod materac. Szybko pościelił łóżko, starając się wygładzić zmarszczki, żeby wybrzuszenie nie rzucało się w oczy. Potem ruszył z powrotem do Samite. – Wiesz – zagadnęła go Czarnogwardzistka – najlepszy sposób, żeby coś ci ukradziono, to schować to pod materac. Tam zawsze zabijaki i złodzieje zaglądają w pierwszej kolejności. Jestem beznadziejny w te klocki! Powinienem był powiedzieć ojcu o tym sztylecie. Nawet jeśli by mi go zabrał, lepsze to niż, żeby buchnął go jakiś szesnastoletni zapyziały dupek. Niech to szlag, matko, nie mogłaś dać mi medalionu? Kip wrócił do pryczy, wyjął sztylet i rozejrzał się. Przeszedł pięć rzędów do jednego z wolnych łóżek, otworzył skrzynię pod nim i schował sztylet pod kocem. Lepsze to niż nic. Wsunął skrzynkę pod łóżko, krzywiąc twarz. – Fantastycznie – powiedział. – Co teraz? Następni w kolejności byli krawcy, gdzie Kip musiał się rozebrać do wzięcia miary. Krawcami okazały się kobiety. Jedna z nich była naprawdę ładna, a kiedy przyklęknęła przed nim, gdy on stał w samej bieliźnie, mógł jej zajrzeć prosto w dekolt. Przez następne pół godziny

Kip gapił się w sufit i modlił. A kiedy wreszcie wychodził, dziękując Orholamowi, że jego ciało nie narobiło mu żadnego wstydu, druga kobieta odchrząknęła i wręczyła mu zapasową parę czystej bielizny. – Można je przepłukać w wodzie od czasu do czasu – powiedziała konspiracyjnym szeptem. – Tak samo jak pachy. Prawie umarł ze wstydu. Zmusili go do kąpieli – ze złością odprawił niewolnicę, która próbowała mu pomóc – a potem przebrał się w nową białą tunikę, nowe białe spodnie i nową bieliznę, a niewolnica zabrała jego rzeczy do koszar. Potem poszli i zarejestrowali go u jakiegoś urzędnika, który kazał Kipowi wpisać imię na stercie formularzy. Później Samite zabrała go do jadalni, gdzie pozwolono mu na bardzo mały i bardzo szybki lunch, a na końcu pokazała mu, gdzie znajdują się toalety na każdym piętrze wież. Wreszcie zabrała go na pierwsze zajęcia. – Mogę wejść do środka albo poczekać na zewnątrz. Twój wybór – powiedziała. – Na zewnątrz, proszę. Na zewnątrz. Już bez tego był wystarczająco zażenowany faktem, że ma osobistą strażniczkę. Zajrzał do sali wykładowej, próbując ukryć zdenerwowanie, podczas gdy inni uczniowie przechodzili obok niego. Był głodny. Oddałby wszystko za kawałek pasztecika. – Ehm, jest coś, co powinienem wiedzieć? – zapytał. – Nikt się nie spodziewa, że będziesz cokolwiek wiedzieć. Wobec tego może nawet spełnię wasze oczekiwania.

ROZDZIAŁ 12 – Za każdym razem, kiedy krzeszecie, przyśpieszacie swoją śmierć -powiedziała preceptorka Kadah. Nie była jeszcze w średnim wieku, a już sprawiała wrażenie pomarszczonej szarej myszy. Miała przygarbione ramiona, włosy, które nie widziały szczotki ani grzebienia od tygodni, zielone okulary na złotym łańcuszku na szyi i rózgę z zielonego luksynu w ręce. – Wasza śmierć nie ma znaczenia, ale pozbawienie waszego satrapy drogiego narzędzia jak najbardziej. My, którzy krzeszemy, jesteśmy niewolnikami. Niewolnikami Orholama, światła, Pryzmata, satrapów i naszych miast. Radosna osóbka. Kip starał się zachować beznamiętną twarz, siedząc na pierwszych zajęciach w Chromerii. – Najpierw kłamstwa, potem lekcje – powiedział chłopiec siedzący za Kipem. – Co? – zdziwił się Kip. Zerknął przez ramię. Chłopiec – co dziwne – nosił okulary w grubych mahoniowych oprawkach pod jeszcze grubszymi czarnymi brwiami. Soczewki sprawiały, że jedno oko wydawało się większe od drugiego. A jeszcze bardziej intrygujące od jego ruthgarskiej urody – kręconych jasnokasztanowych włosów, drobnego nosa, ogorzałej cery i piwnych oczu – były same mechaniczne okulary. Na zawiasach trzymały się dwie kolorowe soczewki, żółta i niebieska, w każdej chwili gotowe, by spuścić je na przezroczyste szkła. Chłopak wyszczerzył zęby, widząc, jak Kip się gapi. – Mój własny projekt. – Genialne. Nigdy… Coś uderzyło w ławkę Kipa z odgłosem jak wystrzał z muszkietu. Kip prawie wyskoczył ze skóry. Spojrzał na luksynową rózgę w ręce preceptorki. Uderzyła nią w ławkę, raptem o szerokość kciuka omijając jego opuszki. – Panie Guile – powiedziała. Pozwoliła, żeby słowa wybrzmiały, informując w klasie wszystkich, którzy nie wiedzieli, kim jest Kip, że w rzeczy samej wywodzi się z Guile’ów i że ona o tym wie. W następnej kolejności udowodni, że ma to w nosie. – Uważa pan, że jest lepszy od reszty klasy, panie Guile? Pokusa była ogromna, ale Kip otrzymał swoje rozkazy. Miał dobrze radzić sobie na zajęciach. Nie pomoże mu w realizacji tego celu fakt, że go z nich wyrzucą. – Nie, pani preceptor – odpowiedział. Uznał, że zabrzmiało to szczerze. Nie robiła groźnego wrażenia, nie była ani wysoka, ani potężnie zbudowana, ale stała złowieszczo nad krzesłem Kipa. Odchylił się tak mocno, jak pozwoliło mu oparcie krzesła. – Rozumiemy się, młody człowieku? Dziwnie to ujęła, skoro nie wyraziła wprost żadnej groźby, ale nie musiała. – Tak, pani preceptor. – Dyscypułowię, z pewnością zauważyliście już nowego kolegę – powiedziała to w taki sposób, że nie było jasne, czy robi aluzje do jego tuszy, czy też nie. Rozległo się kilka nerwowych chichotów. – Nazywa się Kit Guile i… ~ Kip – wtrącił Kip. – Nie kit do okien, tylko Kip, chłopak do kitu.

Wiedział, że popełnił błąd, kiedy tylko zaczął wypowiadać te słowa. – Ach. Dziękuję. Zapomniałam, że rynsztokowy tyrejski ma własne definicje słów. Wyciągnij rękę, Kip. Wyciągnął rękę, nie do końca rozumiejąc po co, dopóki nie uderzyła go zieloną witką w knykcie. Aż mu zaparło dech. – Nigdy więcej nie przerywaj preceptorowi, Kip. Nawet jeśli jesteś Guilem. Spojrzał na knykcie, spodziewając się, że będą spływały krwią. Jednak nic z tych rzeczy. Preceptorka doskonale wiedziała, jak mocno może uderzyć swoją witką. Przynajmniej uderzyła go w kostki prawej ręki. Uderzenie w gojącą się lewą byłoby o wiele gorsze. Preceptorka Kadah odwróciła się i wróciła na przód klasy, mrucząc pod nosem: – Kip, idiotyczne imię. Ale jakiego imienia dla bękarta można się spodziewać po niepiśmiennej flądrze? To była pułapka. Kip wiedział, że to pułapka. Otwierała się szeroko dokładnie przed jego stopami. Ona cię nienawidzi i ma plan, Kip. Trzymaj język za zębami, Kip. Podniósł rękę. To był jedyny kompromis, jaki jego mózg zdołał wynegocjować z ustami. Nie pozwoliła mu się odezwać, więc dalej trzymał w górze lewą rękę. Owinięta w bandaże rzucała się w oczy. Mogła wyglądać jak biała flaga kapitulacji, gdyby nie to, że w tak oczywisty sposób wyrażała bunt. – Jak wszyscy powinniście wiedzieć z wczorajszego wykładu, krzesanie to proces przemiany światła w materialną substancję, luksyn. Widziała, że Kip nadal trzyma rękę w górze, i na chwilę zacisnęła mocniej usta, ale udała, że go nie widzi. – Każdy kolor światła może zostać przekształcony w luksyn danego koloru, a każdy luksyn ma swój zapach, wagę, twardość, wytrzymałość. Na brodę Orholama, o tym im mówi? Byli aż tak bardzo w tyle? Co za strata… – Kip, uważasz to za stratę czasu? – zapytała ostro preceptorka. – Nudzimy cię? Pułapka, Kip. Nie rób tego, Kip. – Nie, zawsze tak szklą mi się oczy. To dlatego, że moja matka wiecznie paliła mgiełkę. Preceptorka uniosła brwi. – Mam taką przypadłość – mówił. Zamknij się, Kip. Zamknij. -Widzi pani, nie tylko jestem gruby, ale też ociężały… no wie pani, umysłowo… więc, kiedy zafiksuję się na jednej rzeczy, to nie jestem w stanie zająć się inną, dopóki nie uzyskam odpowiedzi na wszystkie swoje pytania. Może nie jestem dostatecznie zaawansowany, żeby brać udział w tych zajęciach. Może powinienem zostać przeniesiony gdzie indziej. – Rozumiem. Wiedział, że nie pozwoli mu przenieść się do innej klasy. Nie wiedział nawet, czy jest jakaś inna klasa. – Cóż, panie Guile, to właśnie są zajęcia dla nowicjuszy. Szczycimy się tym, że nie zostawimy w tyle nawet najsłabszych cieląt w stadzie, a pan ewidentnie chciał coś powiedzieć, prawda? – Tak, pani preceptor. Nienawidził jej. Ledwie ją znał, a już chciał rozkwasić jej ten brzydki pysk. Uśmiechnęła się. To był nadzwyczaj nieprzyjemny uśmiech. Drobna kobieta, tak zadowolona z tego, że jest panią na swoich włościach, która z taką dumą zastraszała klasę pełną dzieci. – Wobec tego zawrzyjmy umowę, Kip: ty powiesz, co zechcesz, ale jeśli ja uznam to za impertynencję, znowu uderzę cię w knykcie. Widzicie, to będzie niezwykle pouczające: analogia

krzesania, zawsze płaci się cenę, a wy musicie zdecydować, czy jesteście gotowi zapłacić. A zatem, Kip? – Nazwała pani moją matkę niepiśmienną, a jest w tym mniej więcej tyle prawdy, co w stwierdzeniu, że pani jest przyzwoitym człowiekiem. – Kipowi serce podeszło już do gardła. – Moja matka zaprzedała duszę mgiełce. Kłamała, oszukiwała i kradła, myślę, że nawet sprzedała się parę razy, ale nie była niepiśmienna. Jeśli zamierza pani oczerniać moją matkę, żebym wyszedł na bardziej żałosnego, to jest mnóstwo prawdziwych rzeczy, które można o niej powiedzieć. Jednak „niepiśmienna” do nich nie należy. Ty suko. Cała klasa wybałuszyła oczy, słysząc te słowa. Nie wiedział, czy właśnie rozbroił setkę plotek, czy raczej ich namnożył. Może jedno i drugie, ale zachował spokój w głosie i nie nazwał preceptorki kłamczynią ani nie powiedział nic gorszego. W pewnym sensie to było zwycięstwo. W pewnym. – Skończyłeś? A teraz cena za zwycięstwo. – Tak. Położył rękę na ławce, żeby go uderzyła. Lewą, owiniętą w bandaże. To głupie, Kip. Tylko ją prowokujesz. Sam się prosisz. Trzask! Kip podskoczył, kiedy rózga uderzyła w ławkę tak mocno, że cały blat się zatrząsł – raptem o dwa kciuki od jego dłoni. – Klaso, czasem w krzesaniu jest jak w życiu, nie trzeba płacić ceny za niewłaściwe zachowanie – powiedziała preceptorka Kadah. – Zwłaszcza gdy jest się Guilem. Kip, nie podoba mi się twoja postawa. Idź poczekać na korytarzu. Kip wstał i wyszedł na korytarz odprowadzany spojrzeniem dwudziestu par oczu. Inne dzieci z klasy pochodziły ze wszystkich Siedmiu Satrapii: ciemnoskórzy Paryjczycy, dziewczęta z rozpuszczonymi włosami, chłopcy w ghotrach; oliwkowoskórzy Atashanie o oczach jak szafiry; mnóstwo Ruthgarczyków o drobnych nosach, wąskich wargach i jasnej skórze, jeden był nawet blondynem. Kip był jedynym Tyrejczykiem, chociaż najbardziej wyglądał na mieszańca: włosy miał kręcone jak u Paryjczyka, ale bez ich smukłej, wiotkiej budowy; oczy miał niebieskie jak Atashanin, ale skór? ciemniejszą niż ich oliwkowa cera, a nos nie tak wyrazisty. Miał nawet kilka piegów widocznych na skórze, jakby w jego żyłach płynęło trochę krwi mieszkańców Krwawej Puszczy. „Będą cię nienawidzili z mojego powodu” – zapowiedział mu ojciec. A potem posłał mu swój krzywy, czarujący uśmiech Guilea. „Ale nie martw się, w końcu zaczną cię nienawidzić także z twojego powodu”. To był jego pierwszy dzień, więc Kip zgadywał, że na razie zbiera ?niwo nienawiści do Gavina Guile. Samite nie było, kiedy wyszedł na korytarz. Podejrzewał, że Czarnogwardziści pracowali na zmiany. Pewnie uznała, że uda mu się przesiedzieć jedną lekcję i nie narobić sobie kłopotów. Ups. Śmiało, pomyślał, siadając na podłodze w korytarzu Chromerii i użalając się nad sobą. Zostałeś uznany jako bękart najpotężniejszego człowieka na świecie. Wiele razy uratował ci życie i dał ci wybór. Mogłeś zjawić się w Chromerii anonimowo. A wybrałeś sobie to. Kip myślał wcześniej, że ma tu przynajmniej jednego przyjaciela. Miał tu Liv… aż do Garristonu. Była dla niego miła, chociaż traktowała go jak młodszego brata. Teraz jednak odeszła, walczyła po stronie Księcia Barw, woląc wierzyć w jego pocieszające kłamstwa. Kip nienawidził jej za to, pogardzał nią za to, że szuka łatwiejszego wyjścia… ale przede wszystkim

za nią tęsknił. Usiadł blisko drzwi, próbując podsłuchać wykładu preceptorki Kadah, starając się myśleć o magii, żeby nie myśleć o niczym innym. Preceptorka mówiła coś o właściwościach zielonego luksynu? Pomyślał o tym, żeby spróbować wykrzesać coś tutaj, w korytarzu. To był jednak zły pomysł. Zielony wyzwalał szaleństwo, pogardę dla autorytetów. To byłaby kiepska chwila. Mimo to, uśmiechnął się na samą myśl. – Ty jesteś Kip? – rozległ się nagle czyjś głos, wyrywając Kipa z marzeń. Mówił do niego drobniutki, gładko ogolony i bardzo ciemny Paryjczyk w wykrochmalonej chustce na głowie i szatach niewolnika z delikatnej bawełny. – Ehm, tak. Kip wstał i kłąb strachu, który wpadł mu do żołądka, podpowiedział mu, kto przysłał tego niewolnika. Mężczyzna przyglądał mu się przez kilka chwil, najwyraźniej go oceniając. Nie pozwolił jednak, by werdykt odmalował się na jego twarzy. Najważniejszy niewolnik i prawa ręka Androssa Guile; nazywał się Grinwoody – Gavin wyjaśnił to wcześniej Kipowi. – Swiatłowładca Guile oczekuje cię. Światłowładca Guile, czyli Swiatłowładca Andross Guile, jeden z najbogatszych ludzi na świecie, z posiadłościami w całym Ruthgarze, Krwawej Puszczy i Parii. W rządzącej radzie znanej Spektrum był Czerwienią. Ojciec dwóch Pryzmatów, Gavina i buntownika, który prawie zniszczył świat, Dazena. Kip pomyślał, że Andross Guile to jedyny człowiek na świecie, którego Gavin Guile się obawiał. Dziadek. A Kip był bękartem, plamą na honorze rodziny. Felia Guile, babka Kipa i jedyna osoba, która potrafiła urobić tyrana, jakim był Andross Guile, nie żyła. Zanim jednak Kip zacznie walić głową w ten mur, musi zająć się innym problemem. Nie mógł odejść z korytarza, nie dając preceptorce Kadah nowego powodu do nienawiści, i nie mógł okazać braku szacunku Androssowi Guile, każąc mu czekać. – Ehm, a powiesz preceptorce, że zostałem wezwany? – spytał Kip. Grinwoody spojrzał na niego z kamienną twarzą. Kip czuł się jak głupek. Jakby sam nie mógł zrobić jednego kroku, uchylić drzwi i powiedzieć „zostałem wezwany”. Już otworzył usta, żeby się wytłumaczyć, kiedy przypomniał sobie polecenie Gavina: pamiętaj, kim jesteś. Chciał przeprosić albo dodać „proszę”, ale ugryzł się w język. Po kolejnej chwili mierzenia Kipa wzrokiem Grinwoody ustąpił. Zapukał do drzwi i wszedł do klasy. – Światłowładca Guile wzywa Kipa. Nie dał preceptorce Kadah szansy na reakcję, ale Kip oddałby lewe oko, żeby zobaczyć wyraz jej twarzy. Grinwoody był niewolnikiem, ale niewolnikiem zobowiązanym do wypełniania swoich obowiązków przez jednego z najpotężniejszych ludzi na świecie. Nic, co powiedziałaby preceptorka, nie miałoby znaczenia. Grinwoody był człowiekiem, który pamiętał, kim jest. Prawdziwe pytanie brzmiało: „kim jest Kip?”. Grinwoody zwrócił się do niego tylko po imieniu. Nie powiedział też „Światłowładca Guile wzywa wnuka”. Co powiedział Gavin? „Uznamy się za zwycięzców, jeśli zdołasz się nie zmoczyć”? Kip odchrząknął. – Ehm, możemy po drodze zajrzeć do toalety?

ROZDZIAŁ 13 Gavin uśmiechnął się, schodząc ze ślizgacza na Wyspę Jasnowidzów. Karris wyciągnęła jatagan i mierzyła z pistoletu w najbliższego mężczyznę. Ludzie tworzyli zwykłą, nieuporządkowaną zgraję, ale byli uzbrojeni w miecze, muszkiety, prowizoryczne włócznie. Łączyło ich niewiele wspólnych cech – pochodzili ze wszystkich Siedmiu Satrapii, byli jasnoskórzy i ciemnoskórzy, brudni i czyści, odziani w jedwabie i wełnę. Niektórzy mieli trzecie oko narysowane węglem na czole. Jednak nawet wśród tych jedni mieli kunsztowne rysunki, a inni zgrubne i przekrzywione. Tych wszystkich ludzi łączyło tylko jedno: każdy z nich był na tyle wierzący, by przebyć rafy w małej łódce z pływakami, i każdy był krzesicielem. Z tłumu wyszła kobieta. Była maleńka, ledwie sięgała Gavinowi powyżej pasa. Miała krótkie ręce i nogi, ale tułów rozmiarów typowych dla kobiety średniego wzrostu. Na jej czole widniało kunsztownie wytatuowane jaśniejące oko. – Nie będziesz tu krzesał – powiedziała. – Ja o tym zdecyduję – odpowiedział Gavin. Zamiast się zirytować, posłała mu uśmiech. – Zgodnie z przepowiednią. Jasnowidze. Cudownie. – Ktoś przepowiedział, że tak powiem? – spytał. – Nie, że będziesz dupkiem. Gavin się roześmiał. – Myślę, że polubię to miejsce. – Pójdziecie z nami – powiedziała kobieta. – Jasne – odparł Gavin. – To nie była prośba. – Właśnie, że była. Kiedy nie masz dość siły, by wymusić posłuszeństwo, to z definicji jest prośba. Jak się nazywasz? – Caelia. Jak się zmęczę, poniesiesz mnie – powiedziała, niewzruszona zachowaniem Gavina. – Z radością. Przerwał im odgłos odciąganego kurka w pistolecie. Karris wycelowała z broni prosto w wytatuowane trzecie oko Caelii. Rozległ się szczęk, kiedy pozostali ludzie wycelowali muszkiety w Karris i odciągnęli kurki. – Jeden fałszywy ruch, a rozwalę ci czaszkę – powiedziała Karris. – Biała Czarnogwardzistka. Powiedziano nam, że będziesz zajadła. Karris ostrożnie zwolniła kurek i schowała pistolet, a potem wsunęła jatagan do pochwy. – Zmieniłem zdanie – powiedział Gavin. – Do kogo mnie zabieracie i jak daleko ona się znajduje? „Ona” to był strzał. Tak naprawdę mało wiedział na temat przekonań religijnych Jasnowidzów, podejrzewał, że nie ma tu ujednoliconej doktryny, jednak w obliczu określonych faktów biologicznych, kultury musiały wypracować sobie jakąś interpretację. Krzesicielki zwykły lepiej radzić sobie z krzesaniem, ponieważ kobiety lepiej widzą kolory i przeciętnie żyją dłużej od krzesicieli. Te kultury, które uznały, że to znaczy, iż Orholam faworyzuje kobiety, nie lubiły, kiedy zakładano, że przewodzi im mężczyzna.

– Trzecie Oko rezyduje u podnóża góry Inura. Gavin wskazał na najwyższy szczyt. Był zielony, nie dość wysoką żeby rysowała się na nim granica lasu, ale mimo to, znajdował się spory kawałek od plaży. – Ile to jest, z pięć godzin marszu stąd? – Sześć. – Pewnie nie macie koni? – Mamy parę koni, ale do Trzeciego Oka idzie się piechotą. To pielgrzymka. Daje człowiekowi czas na refleksję i przygotowanie duszy na spotkanie. – Yhm. No dobra, kiedy Trzecie Oko przyjdzie do mnie, może jechać konno. Chcę, żeby była w odpowiednim nastroju. Caelia sprawiała wrażenie, jakby przygryzała wnętrze policzków. – Jak przepowiedziano. – Przepowiedziała, że nie przyjdę? – spytał Gavin. – Nie, nadal mówię o byciu dupkiem. Rozległy się śmiechy. – Może to pomoże, jeśli powiem, że nie jestem kapryśny, ale mam robotę do wykonania. Zajmę się nią tutaj. Caelia rozejrzała się po dwustu uzbrojonych ludziach otaczających Gavina i Karris. – Wiesz, mogłabym nalegać. Ci ludzie są nie tylko uzbrojeni, a także krzesicielami. – Jestem Pryzmatem – powiedział Gavin, jakby kobieta po prostu tego nie rozumiała. – Myślisz, że dwustu ludzi może powstrzymać mnie przed przeprowadzeniem Mojej Woli? Caelia się zawahała. – Myślę, że niepotrzebnie szukasz konfliktu. – Oklaski dla tej pani – mruknęła Karris. Czasem Gavin myślał, że świat jest pełen kretynów. Władzi może być nożem, ale często musi być pałką. Człowiek taki jak Żelazna Pięść może mówić łagodnie, ponieważ już po prostu stojąc, onieśmiela innych ludzi swoją prezencją. Gavin musiał nakreślać granice i wymuszać ich respektowanie, bo nie ufał, że ktoś inny zrobi to za niego. Musiał to robić, bo jeśli inni zaczną podejmować swoje decyzje w oparciu o założenie, że jest słaby, pozostanie mu tylko brutalna siła, żeby zmusić ich do zmiany zdania. Prewencja jest tańsza od reedukacji. Jednakże to, co powiedział na temat Woli, nie było czymś, co wyrwało mu się przypadkiem. Krzesiciele zawsze narzucali swoją wolę światu. Wśród najpotężniejszych krzesicieli zawsze było wyjątkowo dużo szaleńców, łajdaków, primadonn i dupków. A ponieważ wszystko od nich zależało, byli tolerowani. W szczególności dotyczyło to Gavina. Tyle że, im więcej masz władzy, tym trudniej dostrzec, co leży poza jej granicami. I jeszcze pozostawała przyjemność z faktu, że inni robią to, czego chcesz. Poczuł ją teraz, kiedy Caelia wydała rozkazy, zbierając ludzi i odchodząc. Mógł sobie powiedzieć, że ustalenie równowagi sił było ważne ze względu na to, co zamierzał, i dla przygotowania Jasnowidzów na gorzką pigułkę, którą przyjdzie im przełknąć. To wszystko prawda, ale musiał też się pilnować. Zanim tamci odeszli, Gavin ruszył z powrotem plażą. Zostawił ślizgacz zapieczętowany. – Mamy tydzień – powiedział do Karris. – Ta zatoka jest za szeroka, więc musimy wybudować wały nadmorskie od tego miejsca i stamtąd tutaj. Będę musiał zrobić porządek z rafami. Myślę o tym, żeby uprzątnąć je, tworząc zygzak, dzięki czemu, jeśli zjawi się tu wroga flota, będzie po niej, ale oznakujemy bezpieczną drogę, żeby miejscowi mogli kierować ruchem. Boje, które można usunąć? Nie zdecydowałem też jeszcze, jak szerokie powinno być bezpieczne przejście. Jeśli będzie za wąskie, utrudnimy przewóz towarów do miasta, które zwyczajnie stanie się za drogie dla ludzi, żeby dało się tu mieszkać. Z kolei przy za szerokim rafa przestanie Pełnić

funkcję odstraszającą. Dlatego wszelkie twoje przemyślenia są więcej niż mile widziane. Poza tym potrzebuję twojej pomocy w uszeregowaniu pod względem ważności rzeczy, które muszę wznieść, żeby zapewnić moim ludziom gładki start. Mamy wyciąć dżunglę? A jeśli tak, to w jaki sposób? Potrzebujemy wybudować mur chroniący przed tutejszymi zwierzętami, przed miejscowymi Powinniśmy spróbować wybudować jakieś domy czy to już będzie za dużo pracy? Karris po prostu na niego patrzyła. – Wiesz, za każdym razem kiedy myślę, że cię znam… Naprawdę zamierzasz to zrobić, prawda? Zakładasz miasto. Nie po prostu wioskę. Planujesz, że stanie się ważnym centrum. – Nie za mojego życia. – Gavin się uśmiechnął. – Wiesz, jeśli będziesz cały czas zmieniał wszystko, czego się tkniesz, za pięć lat nic nie będzie już takie samo. Pięć lat. To miało mu przypomnieć o jego kadencji Pryzmata. Niestety, on już umierał i wkrótce Karris to zauważy. – Nie – powiedział. – Mam nadzieję, że nie. Pięć lat i pięć wielkich celów. Tyle że teraz został mu tylko rok.

ROZDZIAŁ 14 Jedynym, czego tego miejsce potrzebowało, żeby wyglądało jeszcze upiorniej, były pajęczyny łopoczące na wietrze. Kip spojrzał w ciemny, choć oko wykol, pokój lorda Androssa Guile niespecjalnie uradowany. – Wpuszczasz światło – powiedział Grinwoody. – Próbujesz zabić mojego pana? – Nie, nie, ja… – Wiecznie przepraszam. – Już wchodzę. Przeszedł przez kilka warstw ciężkich ozdobnych tkanin odcinających światło. Powietrze w pokoju było zatęchłe, nieruchome, nagrzane. Cuchnęło starym człowiekiem. Panowała tu niewiarygodna ciemność. Kip natychmiast zaczął się pocić. – Chodź tu – rozległ się ochrypły głos. Był niski i zgrzytliwy, jakby lord Guile nie odzywał się przez cały dzień. Kip podszedł, stawiając maleńkie kroczki, przekonany, że zaraz się potknie i skompromituje. Jakby wszedł do jaskini smoka. Coś dotknęło jego twarzy. Wzdrygnął się. Nie pajęczyna, ale dotyk lekki jak piórko. Kip przystanął. Z jakiegoś powodu spodziewał się, że Andross Guile będzie schorowany, może będzie siedział w fotelu na kółkach – niczym mroczne odbicie Bieli. Jednak on stał. Dłoń była twarda, chociaż z niewieloma odciskami. Zbadała pucułowatą twarz Kipa, pomacała jego włosy, zbadała krzywiznę nosa, nacisnęła usta, przesunęła się po ziarnistej powierzchni zaczątków jego brody. Kip skrzywił się, aż zbyt świadomy pryszczy, które wyskoczyły mu tam, gdzie pojawiał się pierwszy zarost. – A zatem ty jesteś bękartem – powiedział Andross Guile. – Tak, mój panie. Niczym grom z jasnego nieba, coś nagle omal nie urwało Kipowi głowy. Grzmotnął o ścianę tak mocno, że połamałby się, gdyby jej też nie pokrywały warstwy gobelinów. Padł na wyłożoną dywanami podłogę z płonącym policzkiem. W uszach mu dzwoniło. – To za to, że istniejesz. Nigdy więcej nie hańb tej rodziny. Kip wstał chwiejnie, zbyt zaskoczony, żeby się rozgniewać. Nie wiedział, czego się spodziewał, ale na pewno nie ciosu w ciemnościach. – Proszę mi wybaczyć, że się urodziłem, mój panie. – Nawet nie masz pojęcia. Zapadła cisza. Ciemność przytłaczała. „Cokolwiek zrobisz”, powiedział Gavin, „nie zrób sobie z niego wroga”. Czy tu mogło być jeszcze goręcej? – Wyjdź – powiedział w końcu Andross Guile. – Natychmiast. Kip wyszedł, mając mgliste odczucie, że zawiódł.

ROZDZIAŁ 15 Książę Barw masował skronie. Liv Danavis nie mogła oderwać od niego oczu. Nikt nie mógł. Ten człowiek był praktycznie wyrzeźbiony w żywym luksynie. Niebieskie płyty pokrywały jego przedramiona, tworzyły kolczaste rękawice na pięści. Tkany niebieski luksyn tworzył większość skóry z żółtym płynącym rzekami pod powierzchnią i ciągle odżywiającym pozostały luksyn. Elastyczny zielony tworzył stawy. Tylko twarz była ludzka, ale i to ledwie, ledwie. Skóra zawęźliła się od blizn po oparzeniach, a oczy – halo pękło w obu w takim stopniu, że w ogóle przestało istnieć – były wielobarwnym wirem, nie tylko tęczówki, ale także białka. W tej chwili, kiedy zasiadał na wielkim fotelu w sali audiencyjnej Trawertynowego Pałacu, twardówka mieniła się błękitem, a potem żółcią. Miał zadecydować, jak podzielić miasto, które właśnie podbił… i zastał je niemal puste. – Chcę, żeby dwunastu lordów powietrza nadzorowało redystrybucję miasta. Lord Shayam będzie im przewodniczył. Najpierw złupić. Ci, którzy uciekli z Garristonu, prawie nic ze sobą nie zabrali. Wszystko zostało tutaj. Część z tego pojedzie razem z wojskiem, ale resztę należy zostawić, żeby zgniła. Sprzedajcie, co da się sprzedać, resztę rozdzielcie w najsprawiedliwszy sposób między pozostałych garristończyków. Dwunastu lordów zdecyduje, którym spośród nowych osadników przypadnie dzierżawa których nieruchomości. Bogatsze obszary i domy będą wymagały opłaty z góry. W przypadku biedniejszych zezwolimy na półroczne odroczenie pierwszych opłat. Lady Selene. – Zwrócił się do niebieskozielonej dichromatki, której halo jeszcze nie pękło. Była Tyrejką o falujących ciemnych włosach i śniadej cerze, piękną, ale dziwną, o oczach zbyt szeroko osadzonych i małych ustach. Dygnęła. – Odpowiadasz za wszystkich zielonych do chwili, kiedy opuścimy miasto. Sześć tygodni. W tym czasie spodziewam się, że kluczowe kanały nawadniające zostaną oczyszczone, a śluzy na rzece naprawione. Chcę, żeby miasto rozkwitło następnej wiosny. Pierwsze jesienne deszcze mogą nadejść lada dzień. Proszę skonsultować się z lordem Shayamem. Trzeba będzie sprowadzić nowe rośliny, być może także glebę. Zrób co w twojej mocy, z pomocą ludzi, których otrzymujesz w czasie, jakim dysponujemy. Lady Selene skłoniła się nisko i natychmiast wyszła. I tak to się ciągnęło przez cały ranek. Liv siedziała pośród pięciu doradców po lewicy Księcia Barw. Poza tymi doradcami nikt inny nie miał prawa przebywać w sali audiencyjnej. Książę chciał, żeby tylko nieliczni znali w całości jego plany. Liv nie miała pojęcia, dlaczego znalazła się w grupce uprzywilejowanych. Była córką generała Corvana Danavisa i Książę Barw nie ukrywał, że ma nadzieję przeciągnąć na swoją stronę dawnego wroga Gavina, ale Liv uważała, że chodzi o coś więcej. Przeszła na jego stronę przed bitwą o Garriston, nawet walczyła razem z jego wojskiem, starając się odzyskać miasto – zrobiła to jednak w zamian za to, że Książę Barw uratował jej przyjaciół. Nie zasłużyła sobie na takie zaufanie. Jednakże zafascynował ją obserwowany proces. Często książę wzywał dworzanina, by ten udzielił mu dodatkowych informacji na określony temat. Nie obchodziły go nic a nic stare prawa, nie dbał o to, jak tradycyjnie załatwiano określone kwestie, ale żywo interesował się handlem, podatkami i rolnictwem – wszystkim tym, co potrzebne, by zaspokoić potrzeby jego ludzi i wojska. – Mój książę, jak chcesz, żebyśmy działali na Wielkim Jaspisie i w samej Chromerii? – Chromerię zostawcie w spokoju. Inni się nią zajmą. Wielkim Jaspisem trzeba się zająć

z największą ostrożnością. Chcę, żeby nasi ludzie pracowali tam głównie oczami i uszami, a nie ustami, rozumiesz? Na Wielki Jaspis dajesz tylko najlepszych ludzi. Chcę, żeby gderali w tawernach i na targach, albo dołączali do tych, którzy już narzekają, i ledwie szeptem wspominali, że nasza sprawa może przynieść im pewne korzyści. Rozpoznajcie tych, którzy mają żale i których uda się zwerbować, ale zachowajcie ogromną ostrożność. Tam nie ma głupców. Spodziewajcie się, że Chromeria spróbuje podesłać szpiegów. – Zezwoli książę na posłużenie się tam Zakonem? – spytał lord Arias. – Najlepsi ludzie z Zakonu już tam jadą. Oczekuję jednak, że posłużysz się nim jak igłą, a nie pałką, zrozumiano? Jeśli nasza działalność zostanie zbyt wcześniej ujawniona, całe przedsięwzięcie zostanie skazane na klęskę. Losy rewolucji spoczywają w twoich rękach. Lord Arias pogłaskał brodę, przez co żółte paciorki zagrzechotały. – Uważam wobec tego, że bazę do własnych operacji należy ustanowić na Wielkim Jaspisie. – Zgoda. – Będę potrzebował funduszy. – I w tym miejscu, co było do przewidzenia, natrafiamy na mur. Mogę dać ci dziesięć tysięcy danarów. Wiem, że to ułamek tego, co potrzebujesz, ale mam ludzi, których trzeba nakarmić. Wykaż się pomysłowością. – Piętnaście tysięcy? – zaproponował lord Arias. – Już sam zakup domu na Wielkim Jaspisie… – Musisz sobie poradzić. Przyślę więcej za trzy miesiące, jeśli zdołam. Resztę dnia poświęcono kwestiom przyziemnym: rozkazom, jak wojsko ma rozbić obóz i gdzie, prośbom o pieniądze na jedzenie, nową odzież i obuwie, nowe konie i woły, pieniądze należne kowalom, górnikom, zagranicznym lordom i bankierom, którzy dopominali się zwrotu pożyczek. Inni zjawiali się z prośbą o zezwolenie na przymuszenie miejscowych i ludzi idących za taborem do służby przy uprzątaniu dróg, gaszeniu pożarów i odbudowie mostów. Tylko Liv nigdy o nic nie pytano. Najczęściej odwoływano się do kwestorki. Nosiła gigantyczne okulary korekcyjne i trzymała małe liczydła, które nieustannie dręczyła. A przynajmniej Liv tak myślała – że kobieta tylko nerwowo bawi się liczydłem. Jednakże po pewnym czasie, kiedy kwestorka przedstawiła księciu tuzin różnych sposobów, w jakie mógł zająć się długami, żeby maksymalnie zwiększyć swój przychód, Liv zdała sobie sprawę, że drobna kobieta nieustannie coś liczyła. Wreszcie książę zapytał jednego z doradców, jakie jeszcze inne sprawy należy załatwić, i uznał, że wszystkie mogą zaczekać do jutra. Odprawił pozostałych doradców i wezwał Liv, by mu towarzyszyła. We dwoje poszli na górę, na rozległy balkon jego komnaty. – A zatem, Aliviano Danavis, co dzisiaj widziałaś? – Cóż, mój panie. – Wzruszyła ramionami. – Zobaczyłam, że sprawowanie rządów jest o wiele bardziej skomplikowane, niż kiedykolwiek zdawałam sobie z tego sprawę. – Uczyniłem dziś dla Garristonu, a w jeszcze znaczniejszym stopniu dla Tyrei, więcej, niż Chromeria dokonała w ciągu szesnastu lat. Oczywiście, nikt mi za to nie podziękuje. Przymusowa praca przy oczyszczaniu miasta nie spodoba się, ale lepsze to niż pozwolić towarom, by gniły albo zostały rozgrabione przez szabrowników i gangi. – Tak, mój panie. Z kieszeni płaszcza wyjął cieniutkie zigarro z tytoniem zwiniętym w listek szczurzego ziela. Przytknął je do palca napełnionego podczerwienią, żeby je zapalić, i zaciągnął się dymem. Przyglądała mu się zaciekawiona. – Moja przemiana z ciała w luksyn nie była doskonała – powiedział. – Udało mi się to lepiej

niż komukolwiek innemu w ciągu wieków, ale mimo to, popełniłem pewne błędy. Bolesne błędy. Oczywiście to, że zaczynałem od zwęglonej skorupy, niespecjalnie pomagało. – Co się panu stało? – O tym może innym razem. Chcę, żebyś pomyślała o przyszłości, Aliviano. Chcę, żebyś marzyła. – Spojrzał na zatokę. Była zawalona śmieciem, port też był zaśmiecony. Książę westchnął. -Oto miasto, które zajęliśmy. Klejnot pustyni, który Chromeria ze wszystkich sił starała się zniszczyć. – Mój ojciec próbował je obronić – powiedziała Liv. – Twój ojciec jest wielkim człowiekiem i nie wątpię, że wierzył, że to właśnie robi. Tyle że twój ojciec uwierzył w kłamstwa Chromerii. – Myślę, że był szantażowany – powiedziała Liv, czując wewnętrzną pustkę. Pryzmat, którego tak podziwiała, posłużył się nią, żeby szantażem zmusić jej ojca do współpracy. Nie wiedziała nawet jak tego dokonał, ale to był jedyny powód, jaki potrafiła sobie wyobrazić, dla którego ojciec mógłby zacząć pracować dla zaprzysięgłego wroga. – Mam nadzieję, że to prawda. – Słucham? – zdziwiła się Liv. – Bo jeśli to prawda, to nie jest jeszcze dla niego za późno, aogromnie ucieszyłbym się, mając go po naszej stronie. To niebezpieczny człowiek. Dobry człowiek. Genialny. Dowiemy się. Obawiam się jednak, Liv, że słuchał ich kłamstw od tak dawna, że to całkowicie zniszczyło jego pojmowanie. Może dostrzec parę chwastów na powierzchni i je odrzucić, jeśli jednak cała gleba została skażona, jak może dojrzeć prawdę? To dlatego młodzi są naszą nadzieją. Słońce zachodziło i znad Morza Lazurowego napłynęła świeża bryza. Książę Barw zaciągnął się głęboko zigarrem. Sprawiał wrażenie, że delektuje się czerwieniejącym światłem. – Liv, chcę, żebyś pomyślała o świecie bez Chromerii. O świecie, w którym kobieta może czcić takiego boga, jakiego zechce. Gdzie bycie krzesicielem nie jest wyrokiem śmierci z dziesięcioletnim odroczeniem. O świecie, gdzie przypadkowe narodziny nie umieszczają głupców na tronach, ale gdzie umiejętności człowieka i zapał deecydują o jego sukcesie. Żadnych lordów prócz tych, których ustanowi natura. Żadnych niewolników. Żadnych! Niewolnictwo jest przekleństwem Chromerii. W naszym nowym świecie kobieta nie będzie pogardzana, ponieważ pochodzi z Tyrei, nie. Nie będzie to także powód do szczególnej dumy. Nie walczę, by uczynić Tyreę najważniejszą. W naszym nowym świecie to po prostu nie będzie się liczyć. Twoje włosy, oczy, wszystko, co cię odróżnia, będzie po prostu czyniło cię interesującą. Będziemy światłem tego świata. Otworzymy Wrota Mroku, które Lucidonius zamknął, i wytniemy przejście przez góry Sharazan. Powitamy wszystkich. W każdej wiosce i w każdym mieście będzie nauczało się magii i odkryjemy, że wiele, wiele więcej ludzi ma talenty, które można wykorzystać dla poprawy życia ich samych i ludzi wokół nich. Nie znajdą się w skorumpowanych rękach gubernatorów i satrapów. Myślę, że wraz z postępami nauki odkryjemy, że wszyscy, naprawdę wszyscy, zostali ucałowani przez światło. Pewnego dnia wszyscy będą krzesać. Pomyśl, ilu geniuszy magii jest na świecie nawet teraz, geniuszy, którzy mogliby zmienić świat! Możliwe jednak, że w tej chwili są Tyrejczykami i nie stać ich na wyjazd do Chromerii. Są Paryjczykami i deja nie lubi ich rodziny. Są Ilytanami i uwikłali się w przesądy, że magia jest zła. Pomyśl o polach, które leżą odłogiem. Pomyśl o głodujących dzieciach, które nie mają chleba, bo nie mają zielonych krzesicieli, którzy zwiększyliby plony. Chromeria ma ich krew na rękach. I żadne z nich nawet nie zdaje sobie z tego sprawy! To cicha śmierć, powolna trucizna. Chromeria pozbawia życia satrapie, wysysając krew kropla po kropli. Oto nasza walka, Aliviano. O inną przyszłość. Nie będzie łatwo. Zbyt wielu ludzi zyskało zbyt wiele na obecnej korupcji, żeby chętnie to oddali. Wyślą ludzi, żeby za nich umierali. I to łamie mi serce. Poświęcą właśnie tych,

których chcemy wyzwolić. Ale ich powstrzymamy. Zadbamy, żeby więcej tego nie mogli zrobić, żeby nienarodzone pokolenia otrzymały lepszy świat niż ten, w którym my żyjemy. – Wszystko, co mówisz, książę, brzmi pięknie, ale nie należy chwalić dnia przed zachodem słońca, czyż nie? – powiedziała Liv. Uśmiechnął się szeroko. – Tak! Tego właśnie chcę od ciebie, Liv. Krzesz. Teraz. Nadfiolet I myśl. I powiedz mi, co myślisz. Nie zostaniesz ukarana. Niezależnie od słów. Spełniła polecenie, nasiąkając obcym, niewidzialnym światłem i pozwalając, by przepłynęło przez nią. Czuła, jak odrywa ją od emocji, kierując ku hiperracjonalności, niemalże bezcielesnej inteligencji. – Jesteś, książę, praktycznym człowiekiem – powiedziała beznamiętnym głosem. Intonacja wydawała się niepotrzebną ozdóbką, kiedy człowiek znajdował się we władaniu nadfioletu. – Być może też romantycznym. Dziwne połączenie. Ale przez cały dzień zajmowałeś się wypełnianiem zadań i zastanawiam się, czy nie jestem zwyczajnie ostatnim na twojej liście. Nie potrafię powiedzieć, czy to preludium do uwiedzenia, czy po prostu lubisz podziw kobiet. Jakaś jej cząstka przeraziła się tym, co powiedziała – co za czelność! Zamiast jednak ulec zawstydzeniu i rumieńcom, Liv zanurzyła się głębiej w beznamiętność nadfioletu. Książę odparł filuternie: – Rzadkością jest mężczyzna, który nie ulega kobietom, które ulegają jego czarowi. – Zatem po prostu miałam rację w drugim punkcie. Cieszył się jej uwagą, jej rosnącym podziwem, ale prawie jej nie dotykał, nawet kiedy miał do tego pretekst. Nie pochylał się ku niej, kiedy rozmawiali. Angażował się intelektualnie, ale nie cieleśnie. – Nie jest to jednak uwodzenie. Nie sprawiał wrażenia do końca zadowolonego. – Niestety, ogień, który odebrał mi wiele więcej, pozbawił mnie też prostszych przyjemności ciała. Oczywiście, wcale nimi nie gardzę. Ale ja nie pofigluję sobie jak zielony. Z powodu paraliżu spowodowanego przez blizny po oparzeniach i paraliżu wywołanego przez luksyn wpleciony w skórę trudno było odczytać jakiekolwiek uczucia malujące się na jego twarzy poza tymi najwyraźniejszymi. Liv upomniała się, że to nie znaczy, że książę nie przeżywa gwałtownych ani silnych emocji. W jego oczach przepływały swobodnie kolory, ale Liv uważała, że są dobrą wskazówką jego uczuć tylko wtedy, kiedy przeżywał coś silnie. W pewnym sensie był jak szyfr. Nadfioletowi uwielbiali szyfry. Uwielbiali je łamać. – Wiesz, kim byłem? – zapytał Książę Barw. – Nie. – A ja ci nie powiem. Wiesz dlaczego? – Bo nie chcesz, książę, bym wiedziała? – zaryzykowała. – Nie, bo nadfioletowi uwielbiają odkrywać sekrety. Jeśli nie dam ci zadania, które będzie wymagało odkrycia czegoś, co nie ma dla mnie znaczenia, możesz okazać się na tyle bystra, że odkryjesz coś, co wolałbym zachować w tajemnicy. – Diaboliczne – odpowiedziała z podziwem. Luksyn wystrzelił z niego, uderzając ją w pierś. Liv zatoczyła się, tracąc panowanie nad nadfioletem, i odkryła, że coś zaciska się wokół jej szyi. Kopiąc, zdała sobie sprawę, że nie dotyka stopami ziemi. Więcej – wisiała poza balkonem trzymana za głowę przez luksynową pięść. Złapała ją, próbując się podciągnąć, starając się złapać oddech, poluzować uścisk, panikując, nie zdając sobie nawet sprawy, że poluzowanie

uścisku to ostatnia rzecz, jakiej powinna chcieć. Gdyby spadła z tej wysokości, zginęłaby. Zrobiło jej się gorąco w głowę, żyły nabrzmiewały, miała wrażenie, że oczy jej zaraz wybuchną. Oczy Księcia Barw były jaskrawoczerwone, jarzyły się jak węgle. Zamrugał. Na pierwszy plan wypłynęła żółć i Liv poczuła, że wrzucono ją z powrotem na balkon i wypuszczono. Upadła, kaszląc. – Ja… Chromeria demonizuje to, co robimy – wychrypiał książę. – Dosłownie. Uczyniła z nas prawdziwych diabłów, a ja nie będę tolerował tych, którzy nazywają dobro złem, a zło dobrem. Ja… źle zareagowałem. Liv trzęsła się i była tym faktem zawstydzona. Pomyślała, że zaraz się popłacze, i była za to wściekła na siebie. Była Danavis. Była odważna i silna, i nie załamie się jak mała dziewczynka. Była kobietą, miała siedemnaście lat. Była dość dorosła, żeby mieć własne dzieci. Nie załamie się. Wstała, skłoniła się, chwiejąc się odrobinę. – Proszę o wybaczenie, mój panie. Nie chciałam cię obrazić. Książę spojrzał na zatokę, opierając ręce na poręczy. Wypuścił zigarro. Zapalił następne. – Nie musisz wstydzić się tego, że drżysz. To reakcja ciała. Widziałem najbardziej nieulękłych weteranów, którzy tak samo dygotali. To twój wstyd czyni z tego słabość. Nie zważaj na to. To minie. Przybierając spokojny wyraz twarzy, jakby malowała czarne kreski wokół oczu, Liv wykrzesała nadfiolet. To pomogło. Skrzyżowała ręce, jakby osłaniała się przed wieczornym chłodem, ale tak naprawdę, żeby ukryć ich drżenie. – A zatem, mój panie? Przechylił głowę. – A zatem? – A zatem masz wobec mnie plany. – Oczywiście. – I nie powiesz mi, na czym polegają. – Bystra dziewczyna. Wyznaczę ci nauczyciela, który odpowie na niemal wszystkie twoje pytania. – Poza tym jednym? Uśmiechnął się szeroko. – Będą także inne kwestie, które pominie. – Kim jest ten nauczyciel? – Zorientujesz się, kiedy go zobaczysz. A teraz idź. Mam jeszcze bardziej ponure zadania do wykonania, zanim światło umrze.

ROZDZIAŁ 16 Żelazna Pięść stał przed komnatami Androssa Guile, kiedy Kip stamtąd wyszedł. Jak zawsze był wielki i przerażający, ale Kip zaczynał lepiej poznawać dowódcę Czarnej Gwardii i zauważył, że jego twarz wyraża przede wszystkim zaciekawienie. – Widziałem satrapów, którzy wychodzili stąd w gorszym stanie – powiedział dowódca. – Naprawdę? – spytał Kip; czuł się zdeptany. – Nie. Próbowałem cię pocieszyć. Żelazna Pięść ruszył korytarzem, a Kip zaraz go dogonił. – Kip, zapraszam cię na szkolenie przygotowujące do służby w Czarnej Gwardii. Och, racja. Bo mój ojciec tego zażądał. Nie dla moich własnych zalet. Kipowi wydawało się, że tylko tak myślał, ale kiedy wypowiedział słowo „zalet”, dotarło do niego, że język znowu wpakował go w kłopoty. Żelazna Pięść zamarł w pół kroku. Odwrócił się do Kipa, spojrzał gniewnie. – Podsłuchiwałeś? Kip przełknął ślinę. Pokiwał głową. Nie chciałem! Tym razem jednak słowa nie wymknęły mu się z ust. Wymówki spłonęły w gorącym podmuchu dezaprobaty dowódcy. – Zatem wiesz, że po wstępnym szkoleniu będę musiał cię wcielić do Gwardii. Od ciebie zależy, jak wiele wstydu może to przynieść nam obu. Zupełnie jakby ktoś owinął Kipowi pierś ogromnym łańcuchem, wrzucił do morza i kazał mu płynąć do domu. Żelazna Pięść znowu ruszył i nie przystanął ani nie zwolnił, kiedy wyszli z Wieży Pryzmata i przecięli główny dziedziniec między siedmioma wspaniałymi wieżami Chromerii, kierując się do szerokich schodów, które znikały pod ziemią. Kiedy zaczęli schodzić, do Kipa dotarło, jak potężną budowlą jest Chromeria. To nie były tylko ogromne wieże, promieniste korytarze, które łączyły je w powietrzu, i rozległy dziedziniec wypełniony tysiącami ludzi załatwiających wszelkie interesy Siedmiu Satrapii. Całość rozciągała się także pod ziemią – pod postacią ogromnej komory. Sklepienie znajdowało się całe dwadzieścia kroków nad posadzką. Każda z siedmiu wież miała tu swoje korzenie i kolejne wejścia. Budynki i magazyny, koszary, zajazdy i nawet kilka domów tłoczyło się w komorze, w wielu miejscach sięgając aż do sklepienia. Niektóre wzniesiono z kamienia, inne z luksynu. Wszystko mieniło się żywymi kolorami i chociaż całość znajdowała się pod ziemią, nie było tu ani ciemno, ani nie pachniało stęchlizną. Kryształy migotały wszystkimi kolorami jak pochodnie, zbierając światło słoneczne z góry i rozlewając je hojnie po całej komorze. Ogromne wiatraki osadzone w sklepieniu na obu końcach zasysały i wdmuchiwały powietrze, dzięki czemu na dole cały czas czuło się delikatny wiaterek. Pośrodku znajdowały się główna sala i dziedzińce do ćwiczeń po jednej jej stronie. – Na początku każdej nowej tury jest loteria. Niektóre numery są przypadkowe, ale potomkowie i ci, którzy ukończyli poprzednie szkolenie, plasując się tuż poniżej progu kwalifikacyjnego, stają do walki jako ostatni. To ogromna przewaga. Walczysz o swoje miejsce, ale musisz walczyć tylko trzy razy. Jeśli więc wybierzesz pozycję dziesiątą, może się zdarzyć, że będziesz musiał walczyć z dziesiątką, jedenastką i dwunastką. Tyle że to dopiero początek, w nadchodzących tygodniach łatwo będzie się wspiąć, jeszcze łatwiej spaść. Tylko tyle mogę zrobić dla twojego ojca: będziesz wybierał jako ostatni. Nie wybieraj za wysoko, bo zapłacisz za to krwią, ale też nie za nisko. Co miesiąc odcinamy dolną siódemkę.

Żelazna Pięść szedł zdecydowanym krokiem, nie przejmując się wspaniałościami podziemia. Kip szedł za nim spięty. Ściskał poparzoną rękę zdrową. Świadomie rozprostował pobliźnione palce i skrzywił się z bólu. Wkrótce stanął z Żelazną Pięścią przed czterdziestoma dziewięcioma młodymi mężczyznami i kobietami. Wszyscy nosili luźne płowe koszule i spodnie. Każdy miał opaskę w kolorze, w którym krzesze na prawej albo lewej ręce. Chociaż Kip wiedział, że w Chromerii jest zdecydowanie więcej kobiet niż mężczyzn, w klasie dla potencjalnych Czarnogwardzistów znalazło się tylko dziesięć kobiet. Wszyscy byli starsi od Kipa, ale nadal młodzi. Kip zgadywał, że większość miała od szesnastu do osiemnastu lat. Nosili symbole przepięte do piersi po lewej, wypisane staroparyjskim pismem, których znaczenie Kip mógł głównie zgadywać. Liczby, pomyślał. Wyglądało na to, że ustawiono ich w szeregach według numerów – siedem szeregów po siedem. Pośród wszystkich nowości, które ujrzał, najbardziej uderzył Kipa wyraz oczu nowych kolegów z klasy. Ledwie go zauważali, byli zbyt zajęci patrzeniem na Żelazną Pięść jak na boga. Nauczyciel był pod niewiele mniejszym wrażeniem dowódcy. Był to muskularny, niski mężczyzna o głowie ogolonej na łyso, który nosił czarny mundur bez rękawów, odsłaniający potężne bicepsy. Żelazna Pięść machnął ręką i szeregi rozpadły się, przekształcając się w duże koło. Uczniom nie wyszło to bezbłędnie, zwłaszcza że kilka osób przepychało się z jednego miejsca na drugie, ale i tak było to imponujące jak na – z tego co Kip wiedział – dopiero co uformowaną klasę. – Kip. – Żelazna Pięść machnął do niego, żeby stanął w środku kręgu. O, nie. Kip wyszedł na środek. – To jest Kip Guile. Dołącza do klasy. Jak wiecie, to oznacza, że jedno z was, szczeniaki, odchodzi. Czarna Gwardia to elita. Nie mamy miejsca dla plew. Wybieraj, Kip. Walki trwają pięć minut albo do chwili, kiedy jeden z uczestników zacznie błagać o litość lub zostanie znokautowany. Jak przy wszystkich próbach, spowodowanie trwałego uszczerbku na zdrowiu przeciwnika oznacza natychmiastowe wydalenie z klasy. Kip wiedział, że przegra. Ledwie rozumiał zasady. Prawie wszystkie walki w jego życiu sprowadzały się do bezładnego walenia rękami i nogami w Ramira, jeszcze w ich rodzinnej wiosce. I zawsze przegrywał, zawsze. Jego największą umiejętnością było przyjmowanie kary. – Masz jakieś pytania czy jesteś gotowy wybrać swoje miejsce? -zapytał Żelazna Pięść. – Jeśli się przegrywa, zajmuje się miejsce osoby, która wygrała, czy spada się o jedno niżej? – To nie jest zadanie arytmetyczne, Kip. Wręcz przeciwnie – jak najbardziej było. Żelazna Pięść się skrzywił. – Spada się o jedno niżej. Kipowi zamgliły się oczy, kiedy zapatrzył się w dal. – Widzę ból w mojej przyszłości. Raźno wycelował palce wskazujące jak pistolety w wysokiego, szczupłego młodego Paryjczyka, który miał numer jeden na piersi. Nikt się nie zaśmiał. Może zaczną się śmiać, kiedy chłopak spuści mu manto. Młody człowiek wszedł do kręgu. Martwił się. O Kipa. – Jakie są zasady walki, dowódco? – zapytał. – Bez okularów – odpowiedział Żelazna Pięść. Kip i Numer Jeden oddali okulary. Młodzieniec był zielono-niebieskim dichromatą. Żelazna Pięść odchrząknął. – I żadnych szopek, Cruxer.

Cruxer? Ten chłopak nazywał się Cruxer?![2] – Oczywiście, dowódco – odpowiedział chłopak. – A jego zabandażowana ręka, sir? Mogę ją blokować? – Nie celuj w nią, ale jeśli zaboli, to zaboli. Wyższy młodzieniec skinął krótko głową i stanął naprzeciwko Kipa. Kip zauważył przebłyski powątpiewania na twarzach pozostałych uczniów, kiedy na niego patrzyli. Podejrzewał, że nie prezentował się za szczególnie. Nikt nie wierzył, że może wygrać. On sam nie wierzył, że może wygrać. Przegraj z godnością, Kip. Przegraj tak, żeby szanowali cię za to, że jesteś zuchem. Zuchem? Jestem kretynem! Cruxer uniósł wzrok i utworzył z palców trójkąt, przykładając kciuk do prawego oka, środkowy palec do lewego, a wskazujący do czoła. Potem dotknął nimi ust, serca i lewej dłoni. Na koniec trzema palcami lewej dłoni dotknął prawej. Trzy i cztery, idealna siódemka. Młody religijny człowiek. Miejmy nadzieję, że będzie pamiętał o cnocie miłosierdzia. Cruxer odwrócił się i zasalutował Kipowi, dotykając pięściami piersi nad sercem i skłaniając się lekko. Kip odwzajemnił salut. – Zaczynajcie – powiedział Żelazna Pięść. Wysoki młodzieniec ruszył. Błyskawicznie. Dopadł Kipa, zanim ten zdążył zareagować. Skoczył ku niemu, zablokował jego cios, podciął go i popchnął biodrami. Kip rąbnął o ziemię, próbując pociągnąć Cruxera ze sobą. Szczupły chłopak pozwolił sobie na upadek. Oplótł Kipa smukłymi kończynami. Kip uderzył go łokciem, ale Cruxer był tak blisko, że w ciosie nie było prawie żadnej siły. A potem w jakiś sposób chłopak przejął kontrolę nad ręką Kipa i go przeturlał. Zacisnął nogi jak nożyce wokół jego głowy. Zacisnął mocniej i… ciemność. Kip nie miał pojęcia, na jak długo zemdlał. Zamrugał gwałtownie. Niezbyt długo, pomyślał. Nadal wszyscy stali wokół niego. – Pierwsza przegrana – powiedział Żelazna Pięść. – Masz dziesięć sekund do następnej walki. Kip z trudem wstał. Kilku kumpli z klasy poklepywało Cruxera po plecach, gratulując mu łatwego zwycięstwa. Kip nie potrafił mieć pretensji do chłopaka. Pobił go bez cienia złośliwości i nie zadając mu niepotrzebnego bólu. Drugi chłopak był krępy i niebieskooki jak Kip; może tylko w połowie był Paryjczykiem, bo nie miał ciemniejszej skóry od Kipa. Skłonił się przed Kipem, który odwzajemnił ukłon, zastanawiając się, jaki nowy ból go czeka. Kip i Numer Dwa krążyli wokół siebie ostrożnie. Chłopak co rusz odrywał wzrok od Kipa i zerkał w górę. Początkowo Kip nie wiedział czemu. A potem zobaczył jego oczy. Na białkach pojawiały się i znikały smużki błękitu. Spływały do ciała. Zbierały się w pięściach. Gdyby chłopak nie miał stosunkowo jasnej skóry, Kip nie byłby w stanie tego zauważyć. To jeden z minusów jasnej karnacji. To dlatego – przynajmniej z nazwy – Czarna Gwardia była czarna. A ponieważ nie nosili okularów, chłopak za każdym razem wyłapywał tylko odrobinę niebieskiego światła. Musiał oderwać wzrok od Kipa, spojrzeć na jeden z niebieskich kryształów nad głową, wziąć, ile się da, i ponownie spojrzeć na Kipa. Bez niebieskich okularów to był dość powolny proces. A Kip krążył nieśpiesznie, dając chłopakowi potrzebny mu czas. – Ach, do diabła – powiedział Kip. Zaatakował. Wymierzył cios. Napotkał blokadę. Drugim ciosem trafił chłopaka w ramię… tyle że zadał

go lewą ręką. Poczuł, jak skóra pęka. Zupełnie jakby zanurzył rękę w ogniu. Pięść trafiła go w żołądek, następny cios musnął go w rękę, kiedy Kip zgiął się wpół. Kip zatoczył się do tyłu, dzięki czemu uderzenie wymierzone w nos wytraciło większość impetu. Mimo to, Kipowi zaszkliły się oczy. Zamrugał i szarpnął się do przodu, a zaskoczony chłopak przepuścił go, zamiast wykorzystać przewagę. Wtedy Kip zdał sobie sprawę, dlaczego chłopak tak postąpił. Niebieski kostur formował się w rękach chłopca, powoli wydłużając się jak roztopione szkło. Kip rzucił się i chwycił nieukończony kostur. Złapał go, a kiedy jego palce zanurzyły się w krystalizującym się luksynie, nagle poczuł się z nim złączony, jakby to on go krzesał. Wyczuwał drugiego chłopaka poprzez otwarty luksyn, jego wolę, tak skupioną jeszcze chwilę temu, a teraz rozproszoną i pomieszaną wtargnięciem Kipa. Kip wyrwał mu kostur i zapieczętował. Kostur z niebieskiego luksynu wygiął się w miejscu, gdzie go sobie wyrywali, ale był wysoki jak oni obaj i na tyle szeroki, żeby wygodnie leżał w ręku. Ignorując ból, kiedy chwycił kostur zabandażowaną ręką, Kip uderzył w kolana przeciwnika. Rozległ się trzask, gdy trafił i nadal oszołomiony chłopak padł. Nawet nie próbował się ruszyć i uniknąć ciosu – po prostu stał jak durna krowa. Teraz padł, a Kip podszedł, przytykając jeden koniec kostura do jego gardła. – Koniec! – ogłosił Żelazna Pięść. Kip się odsunął. Krzesanie niebieskiego o wiele bardziej ułatwiało respektowanie rozkazów niż krzesanie zielonego luksynu. Chłopiec na ziemi jęknął oszołomiony. Powoli wracał do siebie. – Dowódco – odezwał się Cruxer – co to było? Żelazna Pięść się nachmurzył. – Coś, czego zaczniemy was uczyć dopiero za rok. Kip, kto ci to pokazał? Kip uniósł bezradnie ręce. – To złamanie woli albo wytrącenie woli. Trenerze Fisk? Umięśniony nauczyciel wyszedł naprzód. – Teoretycznie nazywa się to wymuszoną transluksynizacją. Luksyn nie ma pamięci. Nie ma twojego luksynu albo mojego luksynu. Kiedy krzesiciel wejdzie w kontakt z otwartym luksynem w kolorze, w którym potrafi krzesać, może się nim posłużyć. To, co właśnie tu widzieliśmy, to dwóch krzesicieli toczących pojedynek woli. Kip złamał wolę Graznera. Chłopiec, którego Kip właśnie pokonał, tłumaczył się: – Ale, ale ja nie wiedziałem, co on robi! – On też nie wiedział. Zgadza się, Kip? – zapytał trener. – Nie wiedziałem, sir. – Masz szczęście, że nie skończyłeś jako kompletny idiota, Graz – powiedział trener Fisk. Jakiś chłopiec w tłumie szepnął: – Kompletny nie, ale idiota? Cóż… Kilka osób zachichotało. Parę miało dość przyzwoitości, żeby udać, że tylko zakaszlało. – Adrasteia, chcesz wyzwać Kipa? – spytał Żelazna Pięść. – Ach, do diabła – mruknął chłopak. To był ten, który zażartował z Graznera. – Dowódco, myślałem, że jeśli wygram, będzie po wszystkim -zdziwił się Kip. – A skąd takie przypuszczenie? Wygrana to dopiero początek. Kip przełknął ślinę. Adrasteia też nie sprawiał wrażenia szczególnie uradowanego, że będzie walczył z Kipem.

On jeden ze wszystkich wojowników nie nosił opaski na ręku z kolorem, który krzesze. Miał proste, sięgające ramion ciemne włosy, związane z tyłu złotą apaszką; skórę akurat dość ciemną jak na Czarną Gwardię, ataskie rysy i olśniewająco niebieskie oczy. Niski i smukły, ale w workowatej koszuli i spodniach wyglądał może na trzynaście lat. Dziwna fryzura, ale z drugiej strony, Kip nie był światowcem. Może długie włosy były teraz w modzie. I dziwne imię. I dość pełne usta. – Och! Ty jesteś dziewczyną! – powiedział Kip. Tak mu się wyrwało. Klasa ryknęła śmiechem. Żelazna Pięść potarł czoło. Kip nie próbował jej obrazić, ale mu się udało. Ups. – Nie będzie litości, klusko – powiedziała Adrasteia. Teraz widział, że była w jego wieku. Miała piętnaście, może szesnaście lat, była drobna, bez krągłości. Całkiem ładna, ale nie rzucała na kolana. A przynajmniej miał nadzieję, że jego nie rzuci. – Ustawić się – powiedział trener Fisk. – Te same zasady co wcześniej. I żadnego wytrącania woli, ale z drugiej strony, dla ciebie to nie powinien być problem, co, Teia? Adrasteia skrzywiła się do trenera, jej twarz zdradzała napięcie. Odwróciła się do Kipa i skłoniła się bardzo pobieżnie. Kip odwzajemnił ukłon. – Przepraszam, nie chciałem… – Daruj sobie, lordzie Klucho. Kilku uczniów zaśmiało się w głos. – Och, rozumiem, zazdrościsz mi, bo mam większe cycki od ciebie – odgryzł się Kip. Ukrył nienawiść do samego siebie pod protekcjonalnym uśmieszkiem. – Wyobrażam sobie ciebie nago i nie zazdroszczę ci tego. Pociągnęła nosem, z pogardą patrząc na jego ciało. Hę? Kip nie miał jednak czasu na zastanawianie się, co mogła mieć na myśli, bo go zaatakowała. Nie stanął w gotowości i nie był gotowy, koniec, kropka. A już w szczególności nie był przygotowany na to, że jej stopa oderwie się od podłogi i sięgnie jego skroni w okamgnieniu. Co za gibkość! Co za wdzięk! Co za zdumiewające uczucie, kiedy krew trysnęła mu z twarzy! Kip patrzył na świat pod kątem prostym. Leżał, nawet nie pamiętając upadku. Jak zawsze kiedy bolało, przeprowadził szybkie badanie: jak poważnie oberwał? Nie aż tak bardzo. Odgryzł sobie kawał policzka i języka, ale padł głównie z powodu zaskoczenia. Tak to jest, kiedy drobna dziewuszka omal nie urwie ci głowy. Pojawiła się w jego polu widzenia, nadal w gotowości do walki, blisko jego głowy. Leżąc na plecach, zapytał: – Tylko na tyle cię stać? To ją rozwścieczyło, więc ruszyła do niego. Przeturlał się w jej stronę, szybko, mając nadzieję, że się o niego potknie. Skoczyła, próbując nad nim przeskoczyć, ale on zwolnił i złapał ją za stopę, kiedy przelatywała. Miał szczęście i udało mu się chwycić stopę w połowie. Adrasteia wykręciła się, drapiąc jak kocica, ale nie mogła się wyrwać. Padła płasko na biodro i krzyknęła z bólu. Kip gramolił się, chcąc ją przyszpilić, zrobić coś, cokolwiek, żeby w jakiś sposób wykorzystać swoją wagę i zwyciężyć.

W połowie ją przygniótł, kiedy jej drobna piąstka trafiła go w gardło. Zakaszlał i padł. Po chwili leżał twarzą do ziemi, a ona siedziała na nim, z rękami wokół jego gardła. Ktoś dorosły krzyczał, ale Kip słyszał tylko huk krwi w uszach. A potem Adrasteia zniknęła. Jej stopy kopały w powietrzu, kiedy Żelazna Pięść, oderwał ją od Kipa, po prostu unosząc za kołnierz. Upuścił dziewczynę przed sobą. – Powiedziałem DOŚĆ! – ryknął. Adrasteia tak się przeraziła, że znieruchomiała. A potem opadła z sił. Wszyscy uczniowie cofnęli się, wytrzeszczając oczy. Nagle ucichli. – Kip! – wrzasnął Żelazna Pięść. Chłopak przełknął kilka razy ślinę. – Tak, dowódco? – zapytał, gramoląc się z podłogi, w swoim odczuciu po raz setny tego dnia. – Wszystkie szczeniaki mają partnera. Właśnie znalazłeś swojego.

ROZDZIAŁ 17 W porze kolacji Kip wziął jedzenie i usiadł sam przy końcu długiego stołu. Nie możesz zostać odrzucony, jeśli nie próbujesz się wpasować. Adrasteia podeszła i usiadła naprzeciwko niego. – Mam cię szpiegować – powiedziała. – Dobra ta kiełbasa? – spytał. – Niezła. Powinieneś zobaczyć, co dostają pełnoprawni Czarnogwardziści. – Coś dobrego? – Fantastycznego. – Zaczęła grzebać w jedzeniu. – Mówię serio. – Aż tak lubisz jedzenie? – spytał Kip. – Mam na myśli szpiegowanie, kapuściana głowo. – Wiem. Kapuściana głowo? Po czasie spędzonym z żeglarzami i żołnierzami takie łagodne przekleństwo wydało mu się wręcz nieznośnie słodkie. – Och. Zaczerwieniła się. Spojrzała w talerz. – Dlaczego ktoś chce mnie szpiegować? – spytał Kip. – Jesteś Guile. Wzruszyła ramionami, jakby to wszystko wyjaśniało. Kip uznał, że rzeczywiście wyjaśniało. – Dla kogo mnie szpiegujesz? – Dla mojego sponsora, rzecz jasna. – No, tego to się domyśliłem – skłamał. – Ale kto jest twoim sponsorem? – To dość osobiste pytanie, nie? – Szpiegujesz mnie, a ja nie mogę zadać nawet odrobinę osobistego pytania? – Kip nie wierzył własnym uszom. Roześmiała się. – To nie jest osobiste pytanie, Kip. Tylko cię sprawdzałam. A ja się nie sprawdziłem. – Czy to znaczy, że mi powiesz? – zapytał optymistycznie Kip. – Co takiego? Zgrywała głupią. – Naprawdę jesteś niemożliwa, wiesz? Uśmiechnęła się szeroko. – Moim sponsorem jest lady Lucretia Verangheti z Veranghetich ze Smussato. – Jesteś z Ilyty? Nie wyglądasz na Ilytankę. Poza tym myślałem, że Ilytanie nie lubią krzesać. To heretycy i w ogóle. Uniosła brwi. – Ty po prostu mówisz wszystko, co ci ślina na język przyniesie, co? – Zaczynam nad tym panować – odparł Kip. Co znowu chlapnął? – To ma być panowanie?! Może lepiej zamknę raz na zawsze tę swoją tłustą jadaczkę. Kip odkroił powoli kawałek kiełbasy. Palce mu się goiły, więc trzymanie sztućców nie sprawiało dużego bólu. Za to rozciąganie było mordercze. Oczywiście to, że posłużył się obiema rękami w czasie walki,

niespecjalnie mu pomogło. – Wiesz co? – odezwał się. – Może sama opowiesz mi o sobie, dzięki czemu ja przez kilka sekund nie wpakuję się w żadne kłopoty? – A co tu jest do gadania? – odparła Adrasteia. Nie zjadła jeszcze nawet kęsa obiadu. – Ojciec jest morskim kupcem. Kiedy może, pływa z korzeniami i jedwabiem. Częściej go nie ma, niż jest. Matka ma browar w Odess. Chciała, żebym przejęła interes. A zamiast tego, proszę, gdzie wylądowałam. – Odess nie znajduje się w Abornei? – zapytał Kip. Matka nie nauczyła go wiele z geografii, ale wiedział, że Abornea i Ilyta to dwie różne satrapie. – Nad cieśniną, jedno z największych miast świata. – To dlaczego twoim sponsorem jest Ilytanka? – Bo to ona kupiła mnie jako ostatnia. Kupiła? Kip starał się ukryć zaskoczenie. Popukała się w czubek ucha. Było przycięte pionowo i przyżegane. – Nie widzisz tego? – spytała. – Och! Była niewolnicą… a on głupkiem. Mimo to, nie zakpiła z niego. – Chętnie się tu powtarza, że wśród uczniów Chromerii nie ma niewolników i wolnych. Pewnie, że lubią gadać różne takie rzeczy, ale jak się dostaniesz do Czarnej Gwardii, to rzeczywiście staje się prawdą. Nie powiedziała tego jednak z goryczą. Wzruszyła ramionami. To, kim jesteś, miało tu znaczenie i nie dało się tego obejść. – To dlatego starasz się dostać do Czarnej Gwardii? – Żartujesz sobie, co? Mina Kipa musiała wystarczać za odpowiedź. Dziewczyna westchnęła. – Wiesz, dlaczego niemal wszyscy w naszej grupie szkoleniowej są od ciebie starsi, Kip? – Widzisz pusty wyraz mojej twarz? Śmiało możesz uznać, że to dotyczy wszystkiego. Uśmiechnęła się szeroko. – Dostanie się do Czarnej Gwardii to najbardziej upragniony cel, o jakim większość z nas może marzyć. Już w samej naszej grupie jest czwórka potomków, czyli dzieci Czarnogwardzistów. Cruxer, Rig, Aram i Tana. Mogę się założyć, że cała czwórka szkoliła się w sztukach walki, odkąd zaczęła chodzić. Jeśli jesteś niewolnikiem i dostaniesz się, to zostajesz uwolniony, chociaż musisz wtedy przysiąc służyć w Czarnej Gwardii. Jeżeli jesteś właścicielem tego niewolnika, Chromeria płaci ci fortunę za przekazanie jej prawa własności. Na przestrzeni lat Verangheti umieścili dziesiątki niewolników w Czarnej Gwardii. To jeden z ich najbardziej lukratywnych interesów. Ja do nich dotarłam trochę okrężną drogą. W rodzinie, która mnie kupiła, była dziewczyna w moim wieku, córka właścicieli. Chcieli, żeby umiała się bronić. Szkoliłam się razem z nią, żeby miała partnerkę do sparingów. Kiedy zdali sobie sprawę, że być może potrafię krzesać, sprzedali mnie lady Verangheti. Kazała mi trenować przez ostatni rok, dzień w dzień, nieustannie, z różnymi najlepszymi mistrzami, żebym miała szansę się dostać. Całe życie spędziła jako czyjaś własność i trenując do gwardii? – Czyli mówisz mi, że nie powinienem tak się przejmować tym, że spuściła mi manto dziewczyna. – Uważaj sobie, grubasku. Uśmiechnął się odrobinę za późno, bo nie od razu zdał sobie sprawę, że tylko się z nim

droczy. Zrzedła jej mina. – Przepraszam, nie chciałam… Nie zdawałam sobie sprawy, że jesteś taki wraż… Nie powinnam była… Przepraszam. Zapadło krępujące milczenie. – Słyszałam, że prawie przeszedłeś Młocarnię – powiedziała. – Prawie. Kip Prawie. Kolejne przypomnienie o porażce. Było jednak jasne, że miała dobre intencje. – Wiesz – powiedział – mam taki jeden specjalny talent. – Co takiego? Kip zniżył głos: – To sekret. Nie możesz nikomu powiedzieć. Jest niezwykle cenny. – W porządku – odpowiedziała, pochylając się ku niemu. Rozejrzał się na boki, jakby trochę się denerwował. – Czyszczenie talerzy – szepnął. Czyste zdumienie. Widział, jak Adrasteia zastanawia się: „Dobrze go usłyszałam?”. Wskazał pusty talerz. Wybuchła śmiechem. – O, to od razu powędruje do mojego sponsora! Była słodka. Do diabła, była naprawdę słodka. Jej uśmiech przeszył pierś Kipa i poruszył to samo głupie, okropne i idiotyczne miejsce, które kiedyś zajmowała Liv. Westchnął. – Wiem, że jesteś dla mnie miła tylko dlatego, że ci kazano, ale i tak cię lubię. Coś umarło w jej oczach. Odwróciła wzrok. Dostrzegł falę stłumionych emocji wykrzywiającą jej usta, które w ciągu sekundy wyraziły ze cztery różne uczucia. Dziewczyna zamrugała gwałtownie. Wstała i wyszła bez słowa. A zatem, Kip, skarbie, jak ci minął pierwszy dzień w szkole? Sprawiłem, że nauczycielka mnie znienawidziła. Spoliczkował mnie starzec i pobiła dziewczynka. Powiedziałem całej klasie, że byłaś dziwką. Zniszczyłem czyjeś marzenie o dostaniu się do Czarnej Gwardii. Przeze mnie miła dziewczyna się popłakała. A poza tym po prostu cudownie! I boli mnie ręka. Zaparł się nią o blat, próbując ją rozciągnąć, jak miał robić cały czas. Aż mu zaparło dech. Natychmiast przestał. Odetchnął. Musiał się skupić, żeby nie popłynęły łzy. Wstał i wyszedł z jadalni. Jego Czarnogwardzista poszedł za nim. To był wysoki i chudy mężczyzna, o tęczówkach z czerwonym halo za okularami o czerwonych kwadratowych szkłach, z pistoletem na krzyżu, jataganem na jednym biodrze i katarem na drugim. Nie był jednym z tych gwardzistów, którzy walczyli w Tyrei. Nawet nie zrobiło się jeszcze ciemno, kiedy Kip dotarł do koszar. Miał to w nosie. Rzucił się na łóżko, nawet nie przykrywając się kocem. Był wykończony. On tak, ale jego dzień się jeszcze nie skończył. Coś go dźgnęło. – Co robisz w moim łóżku? – zapytał ktoś ostro. Serio? Kip nawet nie otworzył oczu. – Pierdzę, żeby je dla ciebie ogrzać. – Wynoś się. Tym razem, kimkolwiek ta osoba była, dźgnęła Kipa w ramię. Nie zabolało to szczególnie. Kip zerkał spod zmrużonych powiek i widział ruch w swoim kierunku, więc się przygotował.

– Tej nocy chcę spać w tym łóżku. – Jest trochę małe, ale możemy się przytulić – odpowiedział Kip, siadając. Prześladowca okazał się spory, ale kluchowaty. Jeden z tych chłopaków, którzy szybko przybierają na wadze i wzroście, i w gruncie rzeczy nie zauważają, kiedy pozostali ich doganiają. – Wynoś się z mojego łóżka, grubasie – warknął prześladowca. Kip potarł oczy. Pozostali chłopcy w koszarach patrzyli, udając, że ścielą łóżka i zdejmują tuniki. – Jest jeden kłopot z fuchą szkolnego tyrana – powiedział Kip. -Nigdy nie wiesz, jak twardy jest nowy chłopak. Założę się, że trochę się przez to pietrasz, hę? – Co? Wynoś się, grubasie! Kip wstał ze znużeniem. Wredny chłopak miał krótko przycięte kasztanowe włosy, ciężką szczękę, wielki nos i był pulchny, ale spory. – Myślisz, że nigdy wcześniej nie widziałem takich, co lubią się znęcać nad słabszymi? Że nigdy mnie to nie spotkało? Obaj wiemy, jak to leci: ja wyznaczę granicę, coś w stylu „nie bij mnie”, a wtedy ty, z racji swoje roli, będziesz musiał mnie uderzyć. A potem… Albo mogę darować sobie te bzdury. Kip z całej siły uderzył chłopaka w nos. I rzeczywiście trafił. Nadzwyczaj satysfakcjonujący trzask. Prześladowca padł jak długi na podłogę, oszołomiony. Krew zafundowała mu wąsy i brodę, których nie dał mu jeszcze wiek. – Jak się nazywasz? – zapytał Kip leżącego u swoich stóp chłopaka. – Erio – odpowiedział tamten, zatykając nos; nadal był oszołomiony. Podniósł się na czworaki, a właściwie na trojaki – bo jedną rękę miał zajętą. – Elio? Elio zaczął się podnosić. – Zabiję cię, ty mały… Maniery obowiązujące w bójkach mówiły Kipowi, że powinien odczekać, aż tamten wstanie, zanim wrócą do walki. Kip zdzielił go w twarz, znowu posyłając na podłogę. Wskoczył na Elio, wyciskając mu z płuc oddech, i wykręcił mu rękę. Usiadł na nim. Nagle to on panował nad sytuacją. – Skopię ci tyłek, ty mały wypierdku. Pożałujesz dnia, w którym się urodziłeś – powiedział Elio. Najwyraźniej już się otrząsnął z pierwszego szoku. – Puszczaj moją rękę! Elio szarpał się i rzucał, próbując zrzucić przeciwnika, ale Kip tylko napierał na rękę, aż chłopak wrzasnął i przestał walczyć. Kip dobrze wiedział, jak działa dźwignia na nadgarstek, chociaż do tej pory znał ją tylko od drugiej strony. W rodzinnej wiosce Ramir zwykł wciskać Kipowi twarz w ziemię, doprowadzać go do płaczu i furii, upokarzać. Kazał mu całować ziemię i mówić ohydne rzeczy dla własnej zabawy, zanim wreszcie go puszczał i pozwalał mu wstać. Elio nie przestawał: – Zabiję cię, ty gruby bękarcie. Nie możesz mnie wiecznie trzymać, a kiedy wstanę, będziesz musiał pilnować tyłka. Ja tu będę. Będę na ciebie czekał i następnym razem nie wywiniesz się ciosem z zaskoczenia. Kip nagle zdał sobie sprawę, że ujeżdża tygrysa. Nie miał szansy wygrać. Zdobył przewagę, więc gdyby ją teraz wykorzystał, wyszedłby na tego złego. Powinien teraz postawić Ełio ultimatum, coś w stylu „odszczekaj to!” albo czegoś równie głupiego. Elio by odmówił, a Kip miałby zagwozdkę. Jeżeli Kip dalej będzie dręczył Elio, wyginając mu rękę, nie zrobi mu trwałej krzywdy, ale wielu chłopców o tym nie wiedziało i nawet gdyby Elio się poddał, Kip zostałby uznany za okrutnego łajdaka. Albo gorzej, ktoś wtrąciłby się, zanim Elio by się poddał, i wtedy

Kip wyszedłby na okrutnego i dodatkowo słabego. Grając na zwłokę, Kip powiedział: – Elio, może na to nie wyglądam, ale jestem twardszy od ciebie, wredniejszy od ciebie i bystrzejszy od ciebie i zawsze pójdę dalej niż ty się odważysz. – Daruj sobie, gównojadzie – odpowiedział Elio, wyczuwając słabość w wahaniu Kipa. – Auć! Zacznij już teraz błagać, cieniasie. Nagle to wszystko zmęczyło Kipa. Co powiedział Żelazna Pięść? „Wygrana to dopiero początek”? – Elio, zamierzałem dać ci jeszcze jedną szansę, żebyś to odszczekał. Tyle że ty tego nie zrobisz. Jesteś na to za głupi, a ja mam dość tych gierek. Chcę jednak, żebyś zapamiętał coś sobie, zanim trafisz do infirmerii: oto jak okazuję ci litość. Nadal wykręcając Elio rękę, Kip mocno zamachnął się lewym przedramieniem, uderzając całym ciężarem. Ręka Elio pękła z trzaskiem. Wokół rozległy się zduszone okrzyki. Kawałek zakrwawionej kości przebił skórę. Elio wrzasnął. To był przenikliwy dźwięk. Nie spodziewalibyście się takiego krzyku po takim dużym chłopaku. Kip wstał. Czterdziestu chłopców wytrzeszczało oczy, patrząc, jak Elio odpełza, krwawiąc, płacząc. Wstał i chwiejnie wyszedł z koszar, tuląc złamaną rękę. Żaden chłopak mu nie pomógł. Nie zjawił się też nikt dorosły. Kiedy Elio wywlekł się z sali, Kip zobaczył, że jego Czarnogwardzista – szczupły, wysoki młody mężczyzna stoi w ciemnym kącie, opierając się o ścianę. Obserwował całe zajście, bez wątpienia gotowy rzucić się, gdyby życiu Kipa groziło niebezpieczeństwo. Nie wtrąciłby się w innym wypadku. Patrzył tylko; oczy mu skrzyły, twarz była beznamiętna. Z udawaną nonszalancją Kip położył się na swoim łóżku i udał, że natychmiast zasnął. Po prostu zostawcie mnie w spokoju. Odwrócił się plecami do chłopców, którzy szeptali między sobą zdumieni, powtarzając historię, która nie wymagała powtórzenia. Wszyscy to widzieli. Sen Kipa był kłamstwem. W końcu chłopcy pogasili świece. W ciemności Kip ponownie przeżywał bitwę o Garriston. Mężczyzna, którego wrzucił do ogniska w obozie, skóra odrywająca się od jego twarzy, jak od kurczaka, który przywarł do patelni. Wykrzywione furią twarze, oczy mężczyzn, którzy próbowali zabić Kipa, ważących broń w dłoniach, kiedy Kip wypadł przez szczelinę w murze. Spadał, spadał. Stopy kopiące go ze wszystkich stron. Smak prochu w powietrzu. Radość z zamachu ostrzem w człowieka, z rozcinanego ciała, z klingi, która oswobadza się z ciała wraz z krwią i duszą tamtego. Otoczony przez żołnierzy, zbliżające się muszkiety. Kip strzela im w twarze ich własnymi kulami. Gałka oczna, niebieska jak morze, leżąca na bruku; głowy, z której wyleciała, nigdzie nie widać. Gapi się na Kipa, gapi. Oskarżycielko. Morderca. Coś ty zrobił? Przypomniał sobie przegrane walki z Ramirem, wioskowym dręczycielem. Myśleli, że Ramir zostanie siłą wcielony do armii króla Garadula. Kip zabijał żołnierzy – chłopców niewiele starszych od Ramira – pod Garristonem. Chłopców, których pewnie siłą wcielono. Niewinnych, którzy tylko wykonywali brudną robotę. Czasem, kiedy jeszcze był dzieckiem, myślał, że chce zabić Ramira. Kiedy jeszcze nie wiedział, co to znaczy zabić. Kiedy jeszcze nie wiedział, jakie to łatwe. Jakim potworem się stałem?

ROZDZIAŁ 18 Gavin włożył ładunek wielkości pięści do rury i zaczął odwijać wąski pasek zielonego luksynu, wpychając go pod wodę. W ciągu ostatnich dwóch dni nabrał w tym sporej wprawy, nadal jednak nie mógł zaufać ładunkom. Były zrobione na przemian z warstw żółtego i czerwonego luksynu owiniętego wokół bańki powietrza; cały dowcip polegał na tym, żeby najbardziej wewnętrzną warstwę niewłaściwie wykrzesać – tyle że niewłaściwie w bardzo konkretny sposób. Luksynowa bańka rozpadała się, wystawiając żółty niestabilny luksyn na działanie powietrza. Niestabilny luksyn rozbłyskiwał, podpalając czerwony luksyn. To samo działo się z kolejnymi warstwami, aż wybuch był na tyle duży, żeby zniszczyć rafy. Niestety, praca z ładunkami wybuchowymi, które celowo wykonałeś tak, żeby były niestabilne, to praca w ogromnym napięciu. Czasem ładunki wybuchały, gdy tylko dotknęły rafy; innym razem nie wybuchały przez kilka minut albo w ogóle. Karris utrzymywała łódkę we właściwym położeniu, czasem ją odpychając, czasem wiosłując. Tym razem do wybuchu doszło, zanim Gavin wyciągnął rurę do umieszczania ładunku. Wystrzeliła mu z rąk, a morze podskoczyło pod łódką. Gavin był przygotowany na falę. Niestety, rura, która wyskoczyła w powietrze, wytrąciła go z równowagi. Zatoczył się do tyłu. Normalnie nie miałby nic przeciwko temu, że wpadnie do wody, ale teraz było w niej pełno ostrych jak brzytwa odłamków korala, a powierzchnia gotowała się od wybuchu. Karris złapała go za pas, kiedy jedną nogą wpadł do wody. Pociągnęła. Gwałtownie wpadł z powrotem do łódki i z hukiem wylądował na dnie, przy okazji podcinając Karris. Przeturlał się, żeby łódka nie wywróciła się do góry nogami, i wylądował na Karris. Roześmiał się. – Niezły chwyt! Spojrzała na niego tak przenikliwie, że omal mu nie stanęło serce. – Złaź. Ze. Mnie – wycedziła. Cała zesztywniała. Musiał źle zrozumieć to trwające ułamek sekundy spojrzenie. W tej jednej chwili mógłby przysiąc… – Przepraszam – powiedział. Odepchnął się, żeby wstać. – Świetny chwyt – powtórzył. Czy na moment przywarła do niego? Czy jej ciało uniosło się razem z nim, żeby przez jeszcze jedną chwilę pozostać blisko? Spojrzał na nią. Słońce prażyło zatokę, jak to robiło przez ostatnie dwa dni. Gavin natychmiast zdjął koszulę dla ochłody, a Karris przez wzgląd na przyzwoitość pociła się przez pierwszy dzień, a drugiego poszła za jego przykładem i nosiła tylko obcisłą halkę Czarnogwardzistki. Na jej widok – leżącej na plecach, z odsłoniętym szczupłym brzuchem, z nogami po obu jego bokach, ze skórą promieniejącą w złotym słońcu i spoconą – zaparło mu dech, a myśli się rozbiegły. Próbował nie spojrzeć na jej piersi. I przegrał. Zerknął tylko przelotnie, ale Karris to zauważyła. Usłyszał nagle w myślach ostry głos uwięzionego brata: „Więc to też byś wziął, co, bracie? Kochałbyś się z nią, gdybyś był mną? Chcesz usłyszeć, jak wykrzykuje moje imię w przypływie rozkoszy?" Gdyby była dowolną inną kobietą, doprowadziłby tę sytuację do ostatecznych granic – pocałowałby Karris teraz i pozwolił jej zdecydować, co dalej. Postanowiłaby powiedzieć „nie”? W porządku, do diabła z nią. Żyłby dalej. Albo – co bardziej prawdopodobne – powiedziałaby

„tak”, a wtedy poszedłby z nią do łóżka i opuściłby potem uśmiechniętą. Ale opuściłby. Przynajmniej coś by zrobił. Karris była jedyną kobietą, która go paraliżowała. Pamiętał, jak leżał obok niej w jej pokoju, w domu jej ojca, wiele lat temu. Pamiętał, jak całował jej piersi, pieścił jej ciało, jak rozmawiali, gdy nadchodził świt. Z pół tuzina razy kochali się w ciągu nocy, niecierpliwość i namiętność przezwyciężyły niezręczność płynącą z braku doświadczenia. Musiał odejść, zanim zjawi się rano pokojówka, żeby ją obudzić. Oboje wiedzieli, że ich romans jest skazany na fiasko, nawet wtedy, będąc jeszcze dzieciakami. „Przyjdę po ciebie” – przyrzekł wtedy. Przyszedł, jak obiecał, ale ona zniknęła – zabrana przez ojca, chociaż on wtedy o tym nie wiedział; myślał, że go zdradziła – jej bracia zaś czekali na niego w zasadzce. A on zaprószył ogień, w którym wszystko przepadło: bracia, służba, niewolnicy, dzieci, bogactwa, nadzieja. – Wyrządziłem ci wiele krzywd – powiedział teraz Gavin. -I wszystkich żałuję. Przepraszam. Wyciągnął rękę do Karris, by pomóc jej wstać. Przez chwilę myślał, że nie przyjmie pomocy, ale złapała go za rękę i poderwała się, nie wypuściła jednak jego dłoni. Stała blisko, ale ta bliskość była wyzwaniem. – Zechcesz powiedzieć konkretnie, co mam ci wybaczyć? W Garristonie powiedziała: „Znam twój wielki sekret, dupku”. I go spoliczkowała. Co właściwie niewiele wyjaśniało. Miał wiele sekretów na przestrzeni lat i cokolwiek myślała, że wie, mogło być niezmiernie dalekie od najgorszej prawdy. Jego główna tajemnica wymusiła na nim najróżniejsze inne sekrety w ciągu lat. I mówiąc „sekrety”, mam na myśli kłamstwa. Zatem jak bardzo zimny jesteś, Gavinie? Jak bardzo oddany swojemu celowi? Zabijałeś już kiedyś w jego imię. Mógłbyś znowu? Znajdowali się setki mil od najbliższego szpiega Chromerii. Gdyby Gavin wyjawił Karris całą prawdę, a ona przysięgłaby ją ujawnić, mógłby ją zabić. Tak po prostu. Kaszka z mlekiem. W uczciwej walce miałaby uczciwą szansę wygrać. Szkolenie Czarnogwardzistki czyniło z niej prawdziwą broń. Jednak z Pryzmatem nie było uczciwej walki. – Po prostu przepraszam – powiedział i odwrócił wzrok. Nie wypuściła jego ręki. Zaciskała na niej dłoń, aż w końcu napotkał utkwione w nim ogniste spojrzenie. – To żadne przeprosiny, jeśli nie bierzesz na siebie odpowiedzialności. Jeżeli nie możesz nawet nazwać tego, za co przepraszasz, nic mi w ten sposób nie dajesz. Nie kupisz tak tanio rozgrzeszenia, nie po tym co zrobiłeś. Nie ode mnie. Gavin chciał wyrwać rękę. Nie puściła go. – Puść albo popłyniesz wpław – odpowiedział lodowatym tonem. Puściła. Przeklęta kobieta. Doprowadziła go do wściekłości. Tym większej, że miała rację. Niech ją szlag! Nie mógł jej jednak zabić i dobrze to wiedział. Prędzej pozwoliłby spłonąć całemu światu. Podniosła luksynową rurę, za pomocą której umieszczał ładunki. Podała mu ją. – Jeszcze pięć ładunków powinno wystarczyć do skończenia kanału – powiedziała. – Ale musimy się pośpieszyć, żeby skończyć przed odpływem. Potem możemy popracować nad podstawą wału nadmorskiego.

Pracowali, aż zabrakło światła na niebie, i Gavin nie mógł już krzesać. Karris utrzymywała nieruchomo łódkę. Przygotowywała formy, pilnowała, żeby zostawały w obrębie linii, które zaplanowali. Wał nadmorski miał tak naprawdę składać się z trzech wałów z dwiema wielkimi przerwami – jedną dla statków wpływających do zatoki i drugą dla statków wypływających. Kanały w rafie, które prowadziły do tych przerw, biegły zygzakiem, a zakręty oznakowali bojami. To będzie ciężka robota, pomyślał Gavin. Nauczył się paru rzeczy przy budowie Muru ze Słonecznej Wody, ale tam dysponował także tysiącem robotników i dziesiątkami krzesicieli do pomocy. Cudownie, że wybudowałem dla Księcia Barw takie łatwe do obrony schronienie. Cóż, do dwóch razy sztuka. Zostawi to ludziom z Tyrei – teraz swoim ludziom – i zrobi jeszcze parę innych rzeczy, żeby ułatwić im pierwsze kroki przy zakładaniu nowego miasta. A potem odejdzie. Rozpalili małe ognisko i Karris przygotowała parę ryb, które złapała w sidła, kiedy Gavin spał. Obudziła go i razem zjedli. – Przepraszam – powiedział. – Powinienem był pomóc przy kolacji. Spojrzała na niego jak na głupca. – Tworzysz w tym tygodniu Dziewiąty Cud Świata; ja mogę zająć się kolacją. – To nie w porządku, prawda? – odparł Gavin. – Nie dałbym rady bez ciebie, ale i tak będzie to Coś, Co Zbudował Gavin, tak samo jak Mur ze Słonecznej Wody. Pokręciła głową. – Jesteś dla mnie zagadką, lordzie Pryzmacie. Nie pamiętał, kiedy zasnął, jednak gdy obudził się w środku nocy, okrywał go koc. Widział Karris w słabym świetle ogniska, obserwowała ciemność. Poczuł dla niej ogromną wdzięczność. Ona także ciężko pracowała cały dzień, a teraz czuwała. Siedziała plecami do niego i ogniska – oczywiście nie chciała osłabić widzenia w ciemnościach. Gavin i większość podczerwonych panowali nad oczami na tyle dobrze, żeby szybko uzyskać pełne widzenie w ciemności, ale Karris wolała nie tracić nawet tych kilku sekund. Gavin usiadł i już miał zawołać, że on weźmie następną wartę, kiedy zobaczył, że jej ramiona drżą. Nie od dreszczy. Płakała. Gavin od lat nie widział Karris płaczącej. Wiedział, że nie będzie zadowolona, gdy się dowie, że zauważył, mimo to, wstał i położył ręce na jej ramionach. Zesztywniała. – Ja wezmę następną wartę – powiedział łagodnie. – Gavin, nie – odpowiedziała. Jej głos zdradzał żywe emocje, napięcie. Co nie? Nie dotykać jej? Nic nie mówić? Nie odchodzić? – Dzisiaj były urodziny Tavosa. – Siliła się, by wyraźnie wypowiedzieć słowa. – Prawie zapomniałam. Tavos, jej brat. Zginął w ogniu. Był potwornym człowiekiem, gwałtownym, niezrównoważonym; jednym z chłopców, którego szyderstwa sprawiły, że Dazen uwierzył, że jeśli nie będzie się bronił tej nocy, zostanie zabity. Jednak Karris tego nie widziała, być może nigdy nie dostrzegła tej strony brata. A nawet jeśli dostrzegła, to i tak pozostawał jej bratem. – Tak bardzo mi ich wszystkich brakuje. Koios… – Zabrzmiało to tak, jakby chciała powiedzieć coś więcej, ale nie zdołała. Koios był jej ulubionym bratem. Jedynym, którego śmierci Gavin żałował. Jedyną na poły przyzwoitą osobą wśród braci Karris.

I wtedy rzeczywiście się rozpłakała. Odwróciła się do niego, a on ją przytulił. Nic nie powiedział, nadal nie do końca pewny, czy to nie sen; wiedział, że jeśli się odezwie, z pewnością powie coś niewłaściwego. Niezależnie od ogromu jego zdumienia czasem najwyższym powołaniem mężczyzny jest po prosty stać i tulić.

ROZDZIAŁ 19 We śnie Kip był zielonym kolorakiem, goniącym wrzeszczące dzieci i mordującym je ostrzem i ogniem. Budził się na przemian wściekły, zapłakany i spragniony przelewu krwi, a szał ze snów czasem nadal w nim trwał. Kiedy wstał w środku nocy, żeby się załatwić, towarzyszył mu Czarnogwardzista. To był mężczyzna, którego Kip do tej pory nie poznał; nie odezwał się słowem. Po prostu poszedł z Kipem, zatrzymał go na chwilę, żeby samemu sprawdzić, czy w toalecie nie ma żadnych zabójców. Idiotyzm. Kip z ulgą wstał z łóżka rankiem, chociaż nie czuł się ani odrobinę wypoczęty. Kilkoro starszych uczniów z drugiego roku przyszło i zapędziło nowych do jadalni. Kip umierał z głodu, ale dostał tyle samo jedzenia co inni stojący razem z nim w kolejce. Z przerażeniem dotarł do końca kolejki. Stoły ustawiono w długich rzędach, a uczniowie siadali grupkami razem z przyjaciółmi. Których on nie miał. Za to miał kogoś całkiem przeciwnego. Dostrzegł kątem oka Elio z ręką zawiniętą w grubą warstwę bandaży i wiszącą na temblaku. Chłopak rozmawiał z przyjaciółmi. Kiedy zobaczył Kipa, natychmiast umilkł i pobladł. Powinienem tam podejść. Powinienem pójść i usiąść razem z nimi, rozbroić ich towarzyską pogawędką, udawać, że nic się nie stało, ale zapewnić sobie prawo do siedzenia z najtwardszymi chłopakami w klasie. A jednak nie zdobył się na to. Dopiero wtedy zdał sobie sprawę, że tego ranka nie chodzi za nim żaden Czarnogwardzista. Rozejrzał się po kolejkach uczniów, stołach, jedzeniu, służących i niewolnikach. Nigdzie żadnych Czarnogwardzistów. Z jakiegoś powodu ten fakt jednym tchnieniem obalił odrobinę chwiejnej pewności siebie, jaka mu jeszcze została. Widzieli, co zrobił. Uznali, że nie jest wart ochrony. Wtedy Kip zobaczył parę dzieciaków, których rozpoznawał: chłopca w dziwnych okularach, siedzącego za nim na zajęciach, i parę innych ze szkolenia Czarnej Gwardii. Byli wyrzutkami – Kip natychmiast to dostrzegł. To byli ci niezdarni, inteligentni i brzydcy oraz ci, którzy starali się o przyjęcie do Czarnej Gwardii, napędzani złudną nadzieją własną albo swoich panów, ale było im pisane odpaść. Oczywiście znalazło się wolne miejsce przy ich stoliku i pusta przestrzeń wokół nich, jakby chorowali na coś zaraźliwego. Kip do nich podszedł. – Potrafisz czytać? – spytał chłopiec, kiedy Kip się zbliżył. Jego okulary z ruchomymi soczewkami miały właśnie opuszczone niebieskie i żółte szkło. Kip się zawahał. Nie chcieli go tam? – Ehm, no tak… – Musisz iść na zajęcia, jeśli nie potrafisz. A jeżeli potrafisz, musisz sprawdzić harmonogram zajęć. Czekaj no, to ty miałeś… Ach, mniejsza z tym, pewnie, że umiesz czytać. To ty powiedziałeś preceptorce Kadah, żeby się wypchała. – Serio? – zdziwiła się brzydka dziewczyna. Kip udał, że jej nie słyszy, i zaczął jeść. – Dlaczego właściwie siedzisz z nami? – Robicie wrażenie milszych niż oni. – Kip skinął głową w stronę szkolnych twardzieli. – Chcecie, żebym sobie poszedł?

Spojrzeli po sobie. Wzruszyli ramionami. – Nie – odpowiedział chłopiec w okularach. – No to jak się nazywacie? – spytał Kip. Okularnik wskazał siebie: – Jestem Ben-hadad. – Potem pokazał brzydką dziewczynę. -Tiziri. – Później na wysokiego i chudego chłopaka z przerwą między zębami. – A to Aras i… Przerwał im wtedy dziewczęcy głos: – Ej, słyszeliście o tym, że Elio oberwał od nowego… Urwała, widząc Kipa. – A to… to Adrasteia. Na co dzień Teia. – My już się znamy – odparł oschle Kip. Teia otworzyła usta, ale potem usiadła bez słowa. – Ja nie słyszałem – powiedział Aras. – Co, od jakiego nowego? Co się stało? – Aras – wycedziła przez zęby Teia. – No co? Była bójka? – dopytywał się Aras. – Nie wiem, czy nazwałbym to bójką – odparł Kip. – Ty? Ty wdałeś się w bójkę? Z Elio? – zdumiał się Aras. – Złamałeś mu rękę w trzech miejscach! – powiedziała Adrasteia… Teia? – Tak? – spytał Kip. – Czekaj, złamałeś Elio rękę? – zapytał Ben-hadad. – Nie cierpię tego dzieciaka. – To tak zraniłeś się w rękę? – spytała Tiziri. Miała znamię na lewej połowie twarzy. Sczesywała skręcone włosy na tę stronę, próbując je zasłonić, ale jej wysiłki na nic się nie zdały. Kip spojrzał na zabandażowaną rękę. Powinien codziennie dostawać na nią świeży kataplazm. Zapomniał dziś rano. Nie wiedział nawet, czy trafiłby stąd do infirmerii. – Nie, nie tak. Właściwie to włożyłem ją w ogień. – Czekaj no, chwileczkę. Musisz zacząć od początku – zaprotestował Ben-hadad. – Aras! Przestań się gapić w tamtą stronę, bo się zorientują, że rozmawiamy o… Aras, Teia, Tiziri i Kip równocześnie zerknęli w stronę stolika Elio… i zobaczyli, że wszyscy kumple Elio gapią się na nich. No to ich przyłapano. Ben-hadad podrapał brodę, na której zaczął pojawiać mu się zarost. – Beznadzieja – orzekł. Uniósł oba kolorowe szkła. Skupił wzrok na Kipie; jedno jego oko wydawało się odrobinę większe od drugiego. Kip słyszał już wcześniej o soczewkach, które korygują zły wzrok, ale nigdy dotąd ich nie widział. Ten widok wytrącał go z równowagi. – No to gadaj – powiedział do Kipa Ben-hadad. – O Elio? Podszedł do mnie i uderzył parę razy, więc mu przyłożyłem w nos. Czekali. Kip nabrał sobie kleiku. – Najgorszy. Gawędziarz. Świata – podsumowała go Teia. – Uderzyłeś go w nos tak mocno, że ma rękę złamaną w trzech miejscach? – ciągnął go za język Ben-hadad. – Słuchaj, to nie było nic wielkiego. Naprawdę się przestraszyłem, wiedziałem, że mnie uderzy, więc… No wiesz, uderzyłem go pierwszy. Właściwie to spanikowałem. – I złamałeś mu rękę? – zapytała Teia. Kip wzruszył ramionami. – Powiedział, że mnie zabije.

Wyraz twarzy jego słuchaczy zdradzał coś pomiędzy powątpiewaniem a bezmiernym podziwem. Kip postanowił rozładować sytuację humorem. – Mam tylko jedną zdrową rękę. Teraz, jeśli mnie dopadnie, będziemy mieli równe szanse. To nie było zabawne. – Ożeż w mordę – powiedział Aras. – Widziałem cię na kwalifikacjach, ale nie miałem pojęcia, że jesteś taki dobry. – Nie wyglądasz na zabijakę – zauważył Ben-hadad. – Ale to chyba dowód na to, że jesteś Guile. – Słyszałam, że kiedy bójka już się skończyła, złamałeś mu rękę, bo nazwał cię lordem Kluchą – wtrąciła Tiziri. Bez wątpienia nie widziała kwalifikacji Kipa. Teia zapadła się głębiej w krześle. – To nie było tak – sprostował Kip. – Słowo. To się rozegrało bardzo szybko i skończyło w trzy sekundy. Miałem szczęście. Serio. Zapytajcie Teię. Jest twardsza ode mnie. Przykopała mi wczoraj w twarz. – Co? Co? Co? – Ben-hadad nie pojmował. – Teia? – Kipa wyznaczono na mojego partnera – odpowiedziała. Skrzywiła się. Och, dzięki. – Partnera? – dopytywał się Ben-hadad. – Przystąpiłaś do kwalifikacji? Myślałem, że będziesz próbować dopiero w przyszłym roku. – Przez chwilę robił wrażenie zranionego, ale szybko to ukrył. – Przyszedłbym pokibicować! Ha, szczeniak! Uniesione brwi Kipa wystarczyły za pytanie. – Ben-hadad zjawił się tu wiosną, za późno na lekcje krzesania, ale dostał się na wiosenne szkolenie do Czarnej Gwardii – wyjaśnił Aras. – Ale powiedziałaś, że twoim zdaniem Czarna Gwardia to głupota – zwrócił się do Teii. – Że podkładanie się pod miecze, żeby chronić idiotów, jest dla idiotów, tak powiedziałaś. – Aras, siedzisz obok Kipa Guile – zwróciła mu uwagę Tiziri. – Wiem. Usłyszałem za pierwszym razem. Co, u… Och, kurczę! Na pewno Teia nie chciała powiedzieć, że twój ojciec to idiota, Kip. Pewnie miała na myśli Biel. Wiadomo, że to musiał być ktoś z pozostałych, no nie? Może Czerwień? Oj, czekaj, to twój dziadek. – Aras! – krzyknęła Teia. – Teia, powiedziałaś, że nie chcesz zarabiać na życie, raniąc ludzi – powiedział Ben-hadad; sprawiał wrażenie, jakby potajemny udział w kwalifikacjach uznał za osobistą zdradę. – Bo nie chcę! – broniła się Teia. – Więc co? Kiedy ja namawiam cię, żebyś dołączyła do Czarnej Gwardii, mówisz, że praca Czarnogwardzistów to śmieci i idiotyzmy, ale zjawia się Kip i… – To nie ma nic do rzeczy! Nie wszyscy z nas są dichromatami, Ben. Ty może nawet jesteś polichromatą. Możesz pójść, gdzie zechcesz, robić, co zechcesz. Będziesz na tyle potężny, że nikogo nie obejdzie, kim są twoi rodzice. Ja nawet nie mam prawdziwego koloru. – Twój kolor jest równie prawdziwy jak każdy inny. Ludzie po prostu jeszcze go nie uznają. Teia, rozmawialiśmy już… – Jeśli nikt go nie uznaje, to znaczy, że nikt mnie nie zwerbuje. Może za pięć lat więcej ludzi będzie myśleć tak jak ty, ale na razie nie mam innego wyjścia. Tylko do tego się nadaję. Nie rozumiesz? Próbowałam znaleźć innego sponsora. Nie udało mi się i moja pani kazała mi wziąć udział w kwalifikacjach do Czarnej Gwardii.

– Nie wiedziałem, że twoja pani ci kazała. Przepraszam – powiedział Ben-hadad. Dostanie się, pomyślał Kip, ale nic nie powiedział. To on przypadkiem zdradził jej sekret. Miał tylko nadzieję, że jeśli będzie siedział cicho, to może mu się za to nie oberwie. – A tobie, partnerze, piękne dzięki – powiedziała Teia.

ROZDZIAŁ 20 Kip dokończył śniadanie i nadal był głodny. Teia wstała i podeszła do list wywieszonych na ścianie. Zostawiła miskę, łyżkę i szklankę na stole; najwyraźniej prawie wszyscy tak robili. Ben-hadad i Tiziri wstali i też odeszli, każde w innym kierunku. Tylko Kip i Aras nadal siedzieli przy stole. Tykowaty chłopak jadł powoli. Jego grdyka była niepokojąco duża, przez co wyglądał jak wielki, sympatyczny sęp. – Powinniśmy zrobić coś z miskami? – zapytał Kip. – Hę? – Aras patrzył na jakieś dziewczyny. Ładne, w takich samych uniformach jak wszyscy inni, ale z biżuterią na nadgarstkach i szyjach. Bogate dziewczęta. Poza realnym zasięgiem, ale nie poza zasięgiem marzeń, sądząc po zamglonym wzroku Arasa. – Miskami? Jakimi miskami? – Powinniśmy odstawiać gdzieś miski? – spytał Kip. W rodzinnej wiosce nikt nie tolerowałby piętnastolatka, który miga się od zmywania. – Niewolnicy je zbiorą. Powinieneś iść. Niedługo zacznie się pierwsza zmiana. – Aras wrócił do gapienia się na dziewczyny. Odejście od stołu było jak porzucenie azylu i powrót do zabawy wśród wilków. Nie można było jednak już dłużej zwlekać. Kip wstał i podszedł do ściany z listami. Minął paru starszych dyscypułów, którzy właśnie przyszli zjeść. Chłopiec i dziewczyna przeszli obok z opuszczonymi rękami i skupionym wzrokiem; jedzenie mieli na niebieskich tacach, które krzesali. Idąc, oboje podnieśli powoli ręce, próbując poprawić otwarty luksyn i nie rozlewając przy tym jedzenia i picia. A potem niemal jednocześnie zapieczętowali luksyn. – O nie, o nie, o nie – powtarzał chłopak. Źle zapieczętował luksyn i chociaż już dotarł do stołu, taca rozpadła się, a miska i szklanka spadły i się rozbiły. – Punkt dla dziewczyn! – oznajmiła jego przeciwniczka, z łatwością odstawiając idealną tacę. Chłopak zaklął pod nosem, kiedy inni chłopcy, bez wątpienia jego przyjaciele, jęknęli. – Sam to posprzątasz, Gerrad – odezwał się preceptor. – Nie niewolnicy. Teia przechwyciła Kipa, zanim ten dotarł do list. – Masz lustrzany dyżur w niebieskiej wieży. – Co? – Nie było cię w czasie tygodnia wprowadzającego, kiedy pokazywali nam, jak działają różne rzeczy. Nic nie wiesz – powiedziała Teia. – Dlatego zamieniłam się z kimś na dyżury. Będę przez cały tydzień w twojej grupie. – Serio? – zapytał Kip. To był przebłysk normalności przeszywający czarne chmury jego całkowitej ciemnoty. Już chciał jej podziękować, kiedy powiedziała: – Nie, nie mów tego. – Ja tylko chciałem… – Nie robię tego dla ciebie. Partnerzy często muszą razem ponosić kary. Kara zwykle oznacza, że wypadasz z zajęć. Jeśli więc coś zwalisz, to może zmniejszyć moje szanse dostania się do Czarnej Gwardii. Cudnie, zyskał kolejny powód do wyrzutów sumienia.

Teia zaprowadziła go do jednej z wind, gdzie stanęli razem z pięćdziesiątką innych czekających uczniów. Nie związała dzisiaj włosów i teraz Kipowi był głupio, że w pierwszej chwili omyłkowo wziął ją za chłopca. Kretyn. Zastanawiał się, co teraz porabia Liv. Zastanawiał się, czy w ogóle jeszcze żyje. Głupie zmartwienie. Pewnie właśnie morduje ludzi. Kip stał tam w przeddzień bitwy o Garriston. Słyszał wszystkie kłamstwa Księcia Barw i wiedział, czym są naprawdę: oszczerstwami i półprawdami. Szlachetne przemowy zwykłe ukrywają tchórzostwo. Magia była trudna. Zamieniała cię w pana świata na dekadę albo dwie, a potem przejmowała nad tobą władzę. Krzesiciele wariowali. Kiedy niezmiernie potężni ludzie wariują, stanowią zagrożenie dla wszystkich. Zabijanie ich nie było miłe, ale pozostawało konieczne. Książę Barw powiedział: „Nie zamordujemy naszych rodziców, którzy służyli latami!”. Tak naprawdę miał na myśli: „Nie chcę umierać, kiedy przyjdzie moja kolej. Chcę wszystkich przywilejów, na które nas stać dzięki naszym darom, ale nie chcę za to zapłacić”. Kip to dostrzegał, chociaż był kretynem. Dlaczego nie Liv? Po kilku minutach Kip i Teia zdołali wejść do windy z dwudziestką innych uczniów. – Mamy szczęście – powiedziała. – Lustra są nudne, ale kiedy musisz spędzić cały ranek przy przeciwwagach, a potem idziesz na kwalifikacje do Czarnej Gwardii i ledwie możesz ruszyć rękami, to dopiero jest okropne. – Dzięki, nawet mi o tym nie mów – odezwał się inny uczeń. Kip uznał, że poznaje go z zajęć w Czarnej Gwardii. Nazywał się chyba Ferkudi? – Mam przeciwwagi przez cały tydzień! – Zamienimy się z tobą – powiedziała Teia. – Serio?! – Nie – odparła Teia. Pozostali uczniowie ryknęli śmiechem. Winda stanęła gdzieś w połowie wysokości wieży i prawie wszyscy uczniowie wysypali się w stronę pomostów. Kip i Teia wyszli razem z nimi. Sześć zewnętrznych wież Chromerii było połączonych z centralną wieżą serią wąskich pomostów zawieszonych wysoko w powietrzu. Kip szedł już raz jednym z nich. Wiedział, że są bezpieczne. W końcu Chromeria nie narażałaby krzesicieli, prawda? Przełknął ślinę i ruszył. Niebieską wieżę wykończono fasetowanym niebieskim luksynem, dzięki czemu cała powierzchnia błyszczała w słońcu jak milion szafirów. Byłby to zapierający dech w piersi widok, gdyby Kip w ogóle oddychał. – Nie lubisz wysokości, co? – zagadnęła go Teia, gdy już przeszli przez pomost. – Nieszczególnie – przyznał Kip. – Wobec tego to może nie być dla ciebie zabawne. Kip zmusił się do słabego uśmiechu. – Masz złe doświadczenia czy co? – dopytywała się Teia. – Znaczy z wysokością? – Gruba płatna zabójczyni próbowała zrzucić mnie z żółtej wieży – odpowiedział Kip. Teia spojrzała na niego z powątpiewaniem. – Słuchaj, jeśli nie lubisz wysokości, w porządku. Nie musisz się nabijać. Po prostu próbowałam porozmawiać. Kip otworzył usta. Nie, nie wygra w tej wymianie. Czy kiedykolwiek dowiedzieli się, kto chciał śmierci Kipa? Jeśli tak, to nikt go nie poinformował. Co przypomniało mu o jego czarnogwardyjskiej eskorcie – nadal nikt się nie zjawił. To sprawiło, że Kip poczuł – znowu – że jest tylko w luźnym stopniu powiązany z Wielkimi Sprawami. Ktoś próbował go zabić; nikt mu nie wyjaśnił

dlaczego. Ma czarnogwardyjską obstawę; obstawa znika i nikomu nie przychodzi do głowy, żeby go poinformować. Idź, pobaw się w kącie i nie zawracaj głowy dorosłym, Kip. Teia poprowadziła tuzin uczniów do windy w niebieskiej wieży, dojechali nią na samą górę. Znajdowały się tam wielkie, solidne drzwi i ładny korytarz. – Druga połowa najwyższego piętra jest zarezerwowana dla satrapów, arystokratów i na święta religijne – powiedziała Teia. – W Dzień Słońca całe piętro obraca się tak, żeby ich połowa była w słońcu, a nie nasza. Za solidnymi drzwiami znajdował się pokój z ogromnymi oknami, pełen przekładni zębatych, wielokrążków, lin, klepsydr i dzwonów. Było tam tak jasno, że Kip na chwilę oślepł. Teia podała mu parę dużych okularów o okrągłych, przyciemnianych szkłach. Kiedy je założył, znów mógł widzieć. Zmęczeni uczniowie, którzy mieli dyżur o świcie, wstali z krzeseł i wręczyli grube płaszcze następnej zmianie. Niektórzy mamrotali wskazówki związane ze stanem określonych przekładni lub lin. Paru rzuciło kilka żartów. Kip niczego nie pojmował. W końcu wszystko się wyjaśniło. Kip i Teia wzięli płaszcze i usiedli na krzesłach. Było sześć stanowisk, po dwóch uczniów na każde, dwa krzesła, cztery klepsydry, cztery dzwony i jedno ogromne lustro, które wszerz było większe niż Kip miał wzrostu, oraz trzy mniejsze zwierciadła. – Cała Chromeria obraca się w ciągu dnia, żeby zawsze zwracać się mniej lub bardziej dokładnie do słońca – tłumaczyła Teia. -Więc właściwie musimy tylko obracać lustra w dół i w górę, w miarę jak słońce się podnosi. Pierwsza zasada: nigdy nie dotykaj zwierciadła rękami. Jeśli pojawi się jakiś problem, wzywamy szlifierzy soczewek. Są najlepsi na świecie i wpadają w furię, kiedy zauważają odciski rąk na swoich lustrach. Jednakże niezależnie od tego, jak imponujące były zwierciadła i wielokrążki, to nie one przyciągnęły uwagę Kipa, ale z pół tuzina potężnych dziur w podłodze. Była jedna wielka centralna dziura z sześcioma zwierciadłami nad nią oraz kilka mniejszych. – Świetlne studnie – powiedziała Teia. – Żeby krzesiciele w wieży pod nami zawsze mieli dość światła, niezależnie od tego, czy są po ciemnej stronie wieży albo czy jest wcześnie lub późno. Rzuć okiem do środka. Zatem każdy zespół wysyłał za pomocą wielkiego zwierciadła światło do następnego ogromnego lustra nad centralną dziurą, gdzie inne lustra kierowały światło w dół. Kip wysunął głowę ponad krawędzią. Ściany dziury były idealnie pionowe, pokryte srebrem tak wypolerowanym, że błyszczało jak lustro, i nurkowały w nieskończoność. W oślepiającym blasku zebranego światła słonecznego nie był w stanie wypatrzyć dna. Kiedy tak patrzył, jakieś cztery piętra niżej fragment ściany otworzył się i w strumień światła zanurzyło się lustro szerokie na trzy stopy. Kip dostrzegł, że dalej w dole inne lustra podobnie zbierały światło, odchylone od siebie o kilka precyzyjnie odmierzonych stopni, żeby zwierciadła wyżej nie odcinały promieni słonecznych od tych niżej. Odsunął się, przełykając ślinę. To było fantastyczne, genialne… i żadna poręcz nie zabezpieczała osób obsługujących lustra od upadku prosto w dół. Nagle zadźwięczał maleńki dzwoneczek. Całkiem zaskoczył Kipa. Teia obróciła klepsydrę połączoną z dzwoneczkiem i złapała linę nad jednym z mniejszych luster. Pociągnęła za dźwignię zębatkową, która odchyliła lustro o ułamek stopnia. Mniejsze lustra posyłały światło do mniejszych dziur. – Specjalne laboratoria, komnaty polichromatów albo Kolorów – odpowiedziała na niewypowiedziane pytanie Kipa Teia. -W każdej wieży jest tylko tyle prywatnych świetlnych studni, więc trzeba być niezłą szychą, żeby się na nie załapać. Jednak nasza praca nie wymaga

prawie wcale myślenia. W każdym razie, kiedy już do niej nawykniesz. Niczego nie kalibrujemy. Zajmują się tym lustrzani niewolnicy; każdego dnia o świcie wszystko ustawiają, a potem my tylko ciągniemy za liny, kiedy rozlega się dzwonek. Zespoły składają się z dwójek, żebyśmy nie posnęli, na wypadek gdyby trzeba było otworzyć okna i ze względu na przejście w zenicie. – Jasne. Przejście w zenicie – powiedział Kip, chociaż nie miał pojęcia, o czym Teia mówi. Praca wydawała się początkowo skomplikowana, ale wkrótce Teia pozwoliła Kipowi pociągać za dźwignie i obracać klepsydry. – Czy kiedykolwiek ktoś spadł taką dziurą? – zapytał Kip. – W zeszłym roku chłopiec wpadł do jednej z mniejszych studni. Cztery piętra poniżej lustra Błękitu. Złamał kręgosłup. Żył jeszcze sześć miesięcy. Mówi się, że kilka lat temu jacyś chłopcy pobili się tu na górze i jeden zepchnął drugiego do głównej studni. Zginął na miejscu. Zabójca przysięgał, że to był wypadek. Nie uwierzyli mu. – Co zrobili? – zapytał Kip. – Światłość Orholama. Najwyraźniej mina Kipa powiedziała to za niego: nie mam pojęcia, o czym mówisz. Znowu. – U podnóża mostu na Wielkim Jaspisie wznosi się kolumna. Kojarzysz Tysiąc Gwiazd? Wieże z lustrami. – Pewnie. – Dobrze. Wszystkie te lustra plus wszystkie lustra Chromerii zostają zogniskowane na tym jednym punkcie. Umieszcza się skazańca w ognisku zwierciadeł w południe. Krzesiciel ma wtedy wybór. Albo ugotuje się na śmierć jak mrówka pod szkłem, albo krzesze. Jeśli krzeszesz, to jakbyś przepychał za dużo wody przez słomkę. Wybuchasz. – To brzmi… potwornie – powiedział Kip. – Bo wcale nie ma być zabawne. Chodź, czas na zajęcia. Myślisz, że dasz radę przeżyć dzisiejszy dzień, nie powodując żadnych incydentów? Kip dumał, marszcząc czoło, niegotowy jeszcze na zmianę tematu. – Ale myślałem, że skupiają całe światło Tysiąc Gwiazd na Pryzmacie w każdy Dzień Słońca. – Tak? – Jak to jest, że on nie umiera? – zapytał Kip. – Jest Pryzmatem. Może wszystko.

ROZDZIAŁ 21 Nie dam rady. Siedem lat, siedem wielkich celów. To była mrzonka, bajka, robota głupiego. To, czego Gavin chciał, było niemożliwe. Leżał obok Karris, na tyle blisko, że nawzajem ogrzwali swoje ciała. Spał niespokojnie, jak zawsze, i dręczony koszmarami, jak zawsze. Zeszłej nocy, bez wątpienia z powodu lęków na jawie związanych z utratą błękitu, śniło mu się, że brat uciekł z niebieskiego piekła. Otrząsnął się z tego, zignorował przeszywający ból i ucisk w piersi. Świt był już blisko. W każdej chwili Karris może się obudzić i odsunąć. Wstaną, będą pracować. Prędzej czy później ludzie z wyspy przyjdą albo żeby go powstrzymać, albo żeby porozmawiać. Gdyby chcieli go zabić, zjawiliby się nocą. Widząc nadchodzący świt, uznał, że to mało prawdopodobne, by zaatakowali teraz. Gavin przeżyje kolejny dzień. Pierwszy z celów był względnie prosty, chociaż stale mu się wymykał: powiedzieć całą prawdę Karris. Kiedy miasto wpadło w ręce Księcia Barw, omal nie porzucił drugiego: uratować ludzi Garristonu, którzy tyle przez niego wycierpieli. Teraz to ocalenie znalazło się w zasięgu ręki. Inne cele zrealizował: nauczył się podróżować szybciej niż ktokolwiek inny, osłabił pewne Kolory w Spektrum, chromeryjskiej radzie rządzącej. Nad pozostałymi nadal pracował. Wszystkie z wyjątkiem powiedzenia Karris prawdy ostatecznie składały się na jeden cel, jeden doniosły projekt, o którym nawet nie śmiał myśleć, by samym myśleniem o nim nie uczynić go bardziej nieosiągalnym, niż już był. Jakby, już myśląc o nim, mógł zdradzić sekret i wtedy cel na zawsze wymknąłby się poza jego zasięg. Był coś winien swojemu zmarłemu brat Sevastianowi, który zasłużył na więcej. Był coś winien swojej matce. I Gavinowi. Nie był pewien, czy wymieniając imię „Gavin” miał na myśli siebie czy brata. Karris przytuliła się do niego mocniej, ale najwyraźniej już sam ten ruch sprawił, że jej świadomość przekroczyła punkt krytyczny. Karris drgnęła. Oddychała równo, udając, że nadal śpi. Wycofała się i odsunęła delikatnie, żeby go nie obudzić. Może i go nienawidziła – zasłużył sobie na to – ale nadal była dobra. To jedna z rzeczy, które w niej kochał. Tulił ją poprzedniej nocy, kiedy opłakiwała brata. Obejmował ją, dopóki nie zasnęła, a potem wstał i usiadł na warcie. Zazdrościł jej łez, nawet jeśli rozgrzały mu serce i obudziły w nim serdeczne współczucie. Zazdrościł jej szczerej żałoby po zmarłym bracie, zamiast grozy i poczucia winy z powodu żyjącego brata. Nic dziwnego, że śnił mu się Dazen, kiedy przyszła jego kolej na sen. Mimo to, ostatnia noc niczego między nimi nie zmieniła. Spodziewał się dzisiaj co najwyżej szorstkiego „dziękuję”, o ile w ogóle czegokolwiek. Sprawy wrócą do normalnego stanu rzeczy. Tyle że ten normalny stan rzeczy nie utrzyma się zbyt długo. Karris nie była głupia – wkrótce zauważy, że Gavin nie jest w stanie krzesać niebieskiego. Jej pytania już stały się niepokojące. Rzeczywistość wyglądała tak, że wszystkie jego cele zmierzały w jednym kierunku, z wyjątkiem powiedzenia Karris całej prawdy – ten cel zmierzał w zupełnie inną stronę. Karris stanowiła największe zagrożenie dla jego planów. I była odporna na pochlebstwa i naciski. Nie kierowała się niczym poza własnym poczuciem sprawiedliwości. Jeśli uzna, że zniszczenie go to słuszna rzecz, zrobi to niezależnie od ceny. Najmądrzej byłoby potraktować ją jak każdą inną przeszkodę i usunąć. Wcale nie musiał jej zabijać. Mógłby ją zabrać na jedną z zewnętrznych wysp, gdzie nawet

kupcy zjawiają się raz na rok, i zwyczajnie ją tam zostawić. A wtedy – cokolwiek by mu się przytrafiło – ona nie mogłaby się do tego wmieszać. Jednakże kradzież roku życia kobiecie, której najpewniej zostało jeszcze z pięć lat, nie była drobnym wykroczeniem. Gavin usiadł. To prowadziło donikąd. Karris właśnie wracała z lasu, gdzie poszła za krzaczek. – Żadnych parzących chwastów? – zagadnął ją Gavin. Zarumieniła się, przypominając sobie dawną wpadkę. – Ostatnimi czasy troszkę bardziej na takie rzeczy uważam. – Kto się raz sparzył, ten na zimne dmucha, co? – rzucił, wstając i przeciągając się. Sam musiał iść się załatwić. – W pewnych sytuacjach – odparła; miała dziwny wyraz oczu. Wszedł do lasu i zaczął się załatwiać. Piętnaście lat temu niezręcznie się czuł, gdy ktoś stał dwa kroki za nim, kiedy on opróżniał pęcherz. Będąc pod stałą ochroną Czarnej Gwardii, musiał szybko przezwyciężyć opory. Zwłaszcza kiedy podróżowali przez pustkowia i Czarnogwardzista nie spuściłby go z oka nawet na chwilę. – Gavinie? Dziękuję – powiedziała Karris. Gavin sikał. Wiedział, że lepiej się nie odzywać, że lepiej nie skwitować śmiechem tego, że znowu miał rację. Odchrząknął. – Czyli uważasz, że Trzecie Oko zjawi się dzisiaj? – zapytał. – Możesz być pewien – odparła, a w jej głosie nagle pojawiło się napięcie. Usłyszał, że odciąga kurek pistoletu.

ROZDZIAŁ 22 – Możecie nie zdawać sobie z tego sprawy w tej chwili, ale te zajęcia będą poświęcone najważniejszemu tematowi, jaki niektórzy z was będą studiować – powiedziała preceptorka Hena. Była zarazem niemożliwie wysoka i niemożliwie chuda; miała krzywe plecy, krzywe zęby i nosiła grube bezbarwne szkła korekcyjne, przez co wydawało się, że jej oczy są różnej wielkości. – Dla większości z was, chłopcy, to będzie jedyna okazja do zakosztowania wspaniałości tworzenia prawdziwych budowli z luksynu, byłoby więc dobrze, żebyście uważali i dzięki temu wiedzieli, co robią kobiety, dla których pracujecie. Oczywiście, jeśli okażecie się w tym dobrzy, to może otrzymacie pozwolenie, by zająć się arytmetyką, zatem znaczna część tej grupy będzie musiała zadowolić się zdecydowanie przyziemnymi zadaniami: nauką liczenia na liczydle i rysunku technicznego. Inżynieria to wiedza. Budowanie to sztuka. Każdy może zająć się tym pierwszym, to drugie jest zarezerwowane dla najlepszych kobiet. Jeden z chłopców, chmurząc się, podniósł rękę. Preceptorka pozwoliła mu zadać pytanie. – Pani preceptor Heno, dlaczego my nie możemy budować? – Bo tylko superchromatom wolno budować z luksynu. Wasze oczy, chłopcy, są gorsze. W niektórych wypadkach możecie nadrobić niedoskonałe krzesanie dostateczną ilością woli i nakładąjc odpowiednio grubą warstwę luksynu. Jednak nie w wypadku konstrukcji, której ludzie będą musieli zaufać. Tylko kobietom, i to tylko superchromatkom, wolno budować. Nie warto ryzykować śmierci, ufając mężczyźnie. – Ale dlaczego, pani preceptor Heno? Dlaczego nie możemy równie dobrze krzesać? – dopytywał się chłopiec. Zabrzmiało to jak marudzenie – nawet dla Kipa, chociaż on też uważał, że to niesprawiedliwe. – Nie interesowałam się tym – odparła magister Hena. – Zapytaj luksjata albo jednego z waszych nauczycieli teologii. Dzisiaj oddzielę superchromatów. Tak, wiem, że już przechodziliście egzamin, ale inżynier nie ufa, inżynier testuje. Jeśli czegoś nie da się udowodnić, to nie istnieje naprawdę. Na tabliczkach przed wami leży siedem luksynowych pałeczek. Tylko w jednym miejscu na tych pałeczkach luksyn został wykrzesany absolutnie perfekcyjnie. Zróbcie znak kredą poniżej tego miejsca. Podejdę później, sprawdzę waszą pracę i superchromaci przeniosą się na pierwsze ławki w klasie. Kip spojrzał na pałeczki luksynu i wziął kredę. Wiedział, że niezależnie od tego, co zrobi, będzie po nim. Był superchromatą i chłopcem. Dziwadłem. To, że znajdzie się w grupie, wcale mu nie pomoże, ponieważ żaden inny chłopiec nie trafi do niej razem z nim. Będą go nienawidzić za to, że jest z dziewczynami, a dziewczyny będą go traktować, jakby to nie było jego miejsce. Będzie inny, choćby nie wiadomo co. A ponieważ preceptorka Hena widziała wyniki wcześniejszej próby, to jeśli Kip nie przejdzie tej, zapyta go, czy nie zrobił tego specjalnie. Nie wyglądała na osobę, która uzna za stosowną odpowiedź stwierdzenie „to zbyt żenujące być chłopcem superchromatą”. Kip zaznaczył miejsca kredą. To była łatwizna. W całej sali chłopcy i dziewczęta mrużyli oczy, przyglądając się pałeczkom pod różnymi kątami, podnosząc je do światła. Kip nagle zaczął współczuć dziewczętom, którym się nie powiedzie. Co innego, kiedy chłopak nie przejdzie próby. Nikt się nie spodziewał po nich, że im się uda. Jednakże aż połowa dziewcząt zdawała ten

egzamin. Wystarczająco dużo, żeby niepowodzenie przynosiło wstyd. Nie zdać znaczyło być jak chłopcy. Znaczyło, że jest się drugorzędnym krzesicielem. Widział, jak się zadręczają. – To nie jest egzamin, który możecie zdać, bardziej się starając -powiedziała preceptorka Hena. – Albo widzicie różnicę, albo nie. To porażka, ale nie bierzcie jej do siebie. Nie możecie nic zrobić, żeby zdać. Albo urodziliście się z tym błogosławieństwem, albo nie. Odłóżcie kredę. Albo urodziliście się z tym błogosławieństwem, albo nie? Dzięki. Człowiek od razu czuje się o niebo lepiej. Preceptorka Hena obeszła salę. Wybierała kolejnych uczniów. – Do przodu, do przodu, zostajesz tu, zostajesz tu. Zostajesz, zostajesz, zostajesz. – Podeszła do Kipa od tyłu. – Zost… eee… Spojrzała na jego tabliczkę, a potem na tabliczki sąsiadów. Kip domyślał się, że jest ograniczona liczba pałeczek i preceptorka sprawdza, czy mógł oszukiwać, że jest prawdziwym superchromatą, ściągając prawidłowe odpowiedzi. Najwyraźniej nic na jego temat nie słyszała. Cudownie. – Weź test chłopaka obok ciebie – poleciła. Kip skrzywił się, kiedy klasa spojrzała na niego. Wziął kredę i szybko zaznaczył miejsca na tabliczce sąsiada – wszystkie znaczki tamtego, rzecz jasna, były w niewłaściwym miejscach. – Hm, chłopiec superchromata. Minęło wiele lat – powiedziała preceptorka. – Dobrze więc. Do przodu. Sprawdziła pozostałe wyniki i sama przeszła na przód sali, żeby zwrócić się do tych, którzy zdali egzamin. – Bardzo dobrze, dziewczęta… i chłopcze… zostaliście przesadzeni do pierwszych ławek, ponieważ Orholam was wyróżnił. Możecie docenić piękno dzieła Orholama w sposób, jaki dla reszty klasy i większości świata jest nieosiągalny. Oznacza to jednak, że będzie się od was więcej wymagać. Dlatego kazałam wam się przesiąść, nie dlatego, że obchodzi mnie, jaki przypadek przy narodzinach obdarzył was lepszymi oczami. Rzeczywiście macie lepsze oczy od reszty, więc macie zobowiązania wobec Orholama i wobec mnie, obowiązek właściwego posługiwania się tymi oczami. Zrozumiano? – Tak, pani preceptor – odpowiedziały słabo dziewczęta. Uniosła brwi i zerknęła na nie znad grubych szkieł. Dziewczyny powtórzyły, tym razem głośniej. Kip dołączył do nich, żeby nie odróżniać się jeszcze bardziej. – Dobrze. A teraz liczydła. Czy ktoś z was jest z Tyrei? Nie? Ach, chłopiec, rzecz jasna – powiedziała, kiedy Kip podniósł rękę. – Tyrea – kontynuowała myśl – mimo że wiele świadczy o czymś całkowicie przeciwnym, była niegdyś ośrodkiem potężnego imperium, na długo przed nadejściem Lucidoniusa. Być może już upadało, kiedy się zjawił, a możliwe, że przyśpieszył jego koniec. To temat na inne zajęcia. Cesarstwo tyrejskie zostawiło nam po sobie kilka darów i kilka przekleństw. Jedyne, co mnie interesuje ze względu na cel tych zajęć, to podstawowy dwunastkowy system liczbowy. To z powodu Tyrei nasz dzień dzieli się na dwie dwunastogodzinne połowy i sześćdziesięciominutowe godziny. Niektórzy z was, Abornejczycy i Tyrejczycy, może uczyli posługiwać się systemem dwunastkowym przy liczeniu i w arytmetyce. Jeśli tak, te zajęcia okażą się dla was dużo, dużo trudniejsze. Ten system liczbowy jest bezbożny i od tej pory nie będziecie się nim posługiwać. Bezbożny, zapytacie? Tak, bluźnierczy. Jak system liczbowy może być bezbożny? Cóż, a jak system liczbowy może się opierać na dwunastkach? Ktoś wie, na czym opiera się nasz system liczbowy? – Na dziesiątce – odpowiedziała dziewczyna z pierwszego rzędu. – Dobrze. Dlaczego dziesiątka ma sens? Nikt nie odpowiedział.

– Palce – powiedział Kip, wychodząc na przemądrzałego. – Myślisz, że sobie żartujesz, ale nawet głupiec może mieć rację. Kip się skrzywił. – To prawda. Palce u rąk i nóg. Zatem, skoro „palce u rąk i nóg” miałyby być najprostszym sposobem liczenia dla prymitywów i kretynów – zerknęła na Kipa – zwłaszcza przed wprowadzeniem pergaminu, welinu albo papieru, to jak społeczeństwo może liczyć, opierając się na dwunastkach? Kip jeszcze bardziej się nachmurzył. Dziewczyna na tyłach podniosła rękę. Preceptorka ją wskazała. – Tyrejscy bogowi mieli po sześć palców u rąk i nóg. – W rzeczy samej. To dlatego usłyszycie historie o dzieciach z sześcioma palcami, które czci się w pewnych zabobonnych zakątkach świata. Słyszałeś takie historie, prawda, chłopcze? – Nazywam się Kip, i nie, nigdy o czymś takim nie słyszałem. – Wobec tego może twoi rodzice byli wyjątkowo oświeceni jak na Tyreę. A może byli ignorantami nawet w dziedzinie ignorancji. Kip otworzył usta, ale zaraz je zamknął. Nie, Kip. To nie miało znaczenia. Nagle zgłodniał. Przez następną godzinę uczyli się posługiwania liczydłem. Cztery koraliki w ostatnim rzędzie nazywano ziemskimi, a jeden w pierwszym rzędzie niebiańskim. I na początku po prostu liczyli, w górę i w dół, dodając po jednym i po jednym odejmując. Potem dodając dwójkami i odejmując dwójkami, później piątkami. Niektórzy uczniowie wyraźnie się nudzili, znając liczydła od dawna. Inni, jak Kip, usiłowali nie pogubić się nawet przy podstawach arytmetyki. Jednak najgorzej radziły sobie dzieci, które nauczyły się posługiwać liczydłami w systemie dwunastkowym. Zupełnie je sparaliżowało – wszystko, czego się nauczyły, było nieprawidłowe. Następne zajęcia były lepsze. To były Właściwości Luksynu, których uczył Ilytanin o twarzy jak fretka, wspierający się na lasce pomiędzy poszczególnymi uwagami. Kip ze zdziwieniem zauważył, że połowa słuchaczy to nie-krzesiciele. Wszyscy byli bystrzy i zmotywowani. To byli przyszli architekci i budowniczy Siedmiu Satrapii. Tak jak w przypadku krzesicieli, za naukę tych chłopców i dziewcząt płacili satrapowie. Niektóre dzieciaki były ustosunkowane – drudzy i trzeci synowie arystokratów, którzy musieli znaleźć sobie jakieś źródło utrzymania. Jednakże nawet oni musieli zdać egzamin kwalifikacyjny przed przyjęciem. Kip od razu się zorientował, że te dzieciaki nie będą potrzebowały szkolenia z liczydeł. Jednakże dzisiejsza lekcja była dość prosta. Arkusze niebieskiego luksynu rozmiarów stopa na stopę i grubości kciuka umieszczano na podpórkach, a potem kładziono ciężarki pośrodku, aż arkusz się rozpadał. To samo zrobiono z zielonym arkuszem i żółtym wykrzesanym przez superchromatę. Preceptor Atagamo kazał potem uczniom, którzy to potrafili, wykrzesać samodzielnie arkusze niebieskiego luksynu. Każdy z nich osobiście przetestował. Wszystkie zawiodły przy większych obciążeniach, zwłaszcza te wykonane przez chłopców. – Później pokażę wam, i wyuczycie się tego na pamięć, teoretycznie najsłabszy niebieski luksyn, który nadal zachowuje stałą formę, żebyście znali pełen zakres. Na razie miejcie świadomość, że ustalamy maksymalne obciążenia. Luksyny, z którymi musimy pracować, są wykrzesane przez superchromatów. Wasz luksyn będzie słabszy od niego. Chłopcy, wasz będzie zwykle znacząco słabszy. A potem asystent preceptora Atagamo umieścił na wadze miarkę o objętości jednego kubita, pokazał, że każda krawędź ma stopę długości, wyzerował wagę i napełnił pudło wodą. Kip zauważył, że pozostali uczniowie wszystko zapisują.

Ciężar wody w miarce wynosił siódemkę – to podstawowa jednostka miary masy. Oczywiście była za duża, żeby nadawała się przy ważeniu mnóstwa rzeczy, więc podzielono ją na siódemeczki -ułamki wynoszące jedną siódmą siódemki. Kip ważył dwadzieścia dziewięć siódemeczek albo cztery siódemki i jedną siódemeczkę, co zwykle skracano do „cztery siódemki i jedna”. Jednakże preceptorzy jeszcze nie skończyli. Wylali wodę i poprosili trzech nadfioletowych krzesicieli, żeby napełnili naczynie Nadfioletowym luksynem. Wtedy Kip zrozumiał, że wpakował się w prawdziwe kłopoty – oni wszystko mierzyli! Kiedy odpieczętowali nadfiolet i ten rozpadł się w delikatny jak puch, niemal niewidoczny pył, wszystko zamietli do maleńkiego kubeczka i zważyli. Wszystko, co się dało, zmierzyli. Przez pewien czas Kip – tak jak pozostali uczniowie – po prostu zapisywał liczby, nie wiedząc, po co to robi. Potem poproszono ich, żeby zsumowali ciężary wszystkich kolorów. Uczniowie, którzy już biegle posługiwali się liczydłami, zrobili to szybko. Kip ledwie skończył dodawanie dwóch pierwszych, kiedy tamci podsumowali już całość. Preceptor Atagamo powiedział: – A teraz odejmijcie od sumy ciężar sześcianu zielonego luksynu i dodajcie ciężar drobnej kobiety, ważącej, powiedzmy, jedenaście siódemeczek. Cztery dziewczyny – wszystkie nie-krzesicielki – uzyskały wynik właściwie w tej samej chwili, w której preceptor skończył mówić. Kip się przeraził. – Doskonale – pochwalił preceptor. – A teraz ćwiczenie praktyczne. Jesteście niebieskim krzesicielem, obsługującym przeciwwagi w windzie jednej z wież. Jedna z przeciwwag pęka na pół. Jest wykonana z żelaza i waży trzydzieści siódemek i sześć. Ile niebieskiego luksynu będziecie musieli wykrzesać, żeby zastąpić przeciwwagę? Jeśli wasza przeciwwaga będzie więcej niż trzy siódemki cięższa od oryginalnej, w połączeniu z ciężarem delegacji doprowadzi do pęknięcia wielokrążka i wszyscy się pozabijają. Kiedy będziecie znali odpowiedź, przyjdźcie do mnie i pokażcie rozwiązanie. Na użytek tego ćwiczenia będziemy udawać, że delegacja pochodzi z waszej rodzinnej satrapii i jeśli nie przygotujecie windy przed jej przybyciem, okryjecie ją wstydem i stracicie sponsora. Macie więc trzydzieści minut na podanie rozwiązania. Jeśli uda wam się podać odpowiedź szybko, możecie wyjść i mieć wolną resztę ranka. W przeciwnym wypadku zarobicie dzisiaj minus. Zaczynajcie. Pozostali uczniowie natychmiast wzięli się do pracy, a Kip zorientował się, że prosta odpowiedź nie była możliwa. Nie mógł po prostu dodać ciężaru pełnych bloków niebieskiego luksynu, bo wtedy przeciwwaga byłaby za ciężka. Zadanie polegało tutaj na określeniu dokładnie ułamka objętości niebieskiego luksynu, ktorego potrzebowałby do wykonania nowej przeciwwagi. Najlepsi chłopcy i dziewczęta już przesuwali w tę i z powrotem koraliki liczydeł. Kip nie był dostatecznie dobry w posługiwaniu się liczydłem. W życiu nie zdąży na czas. Nie wiedział, jak wyliczyć ułamek. Mógł przepracować całe pół godziny i nadal nie… Och. Nie masz nic do stracenia, co, pulpecie? Kip nabazgrał coś na papierze, wstał i podszedł do biurka preceptora. Mężczyzna spojrzał na niego pobłażliwie, jak na ucznia, który nie zrozumiał pytania i przyszedł poprosić o wyjaśnienie. Kip podsunął kartkę. Narysował szybką kieszeń z niebieskiego luksynu, która utrzymałaby razem połówki oryginalnej przeciwwagi. – Jesteś Guile, z nieprawego łoża, co? – Tak, panie preceptorze. – Od razu widać. Ci chłopcy też wspaniale oszukiwali.

Kip przełknął ślinę. Reszta klasy zamarła, słysząc słowo „oszukiwali”. – Pan ich uczył? Usta preceptora Atagamo drgnęły. Udał, że nie słyszał pytania. – Wiesz, w końcu i tak będziesz musiał nauczyć się posługiwać liczydłem. – Tak, proszę pana. Starszy mężczyzna prychnął. – Do widzenia, mały Guile’u. – Czyli zaliczyłem? – Najwyższa ocena tego dnia. I nigdy więcej tego nie rób.

ROZDZIAŁ 23 – Zostawcie nas samych – powiedziała Biel. Żelazna Pięść stał w komnatach Bieli na szczycie Wieży Pryzmata pośrodku Chromerii. Koła jej fotela były dostatecznie wysokie, żeby sama mogła je pchać i poruszać się po pokoju, przy czym się upierała mimo delikatnych nadgarstków. – Proszę o koc – powiedziała. Podał jej koc – coś, co własnoręcznie utkała dziesiątki lat temu. Jak wielu, którzy utrzymywali się z pracy umysłu, była niezwykle dumna z tych nielicznych rzeczy stworzonych własnymi rękami. To była chyba jedyna rzecz, z powodu której Żelazna Pięść byłby gotów uznać ją za niemądrą starowinę. Otulił jej nogi kocem i zdziwił się wyczuwając, jakie szczupłe się stały. – Zauważyłeś? – powiedziała. – Już się zorientowałeś, prawda, dowódco? Niemądra staruszka, pewnie. Podpuściła go. Nadal była bystrzejsza od niego. To było cenne napomnienie w obu kwestiach. Słaba fizycznie, ale nie umysłowo. W żadnej mierze. – Co zauważyłem, moja pani? Wydęła usta i przewróciła oczami. – To trudne miejsce dla tych, którzy nie są przygotowani. „Umieram”, mówiła, „przygotuj się, żebyś nie padł ofiarą naszych wrogów, kiedy w końcu odejdę”. To było zarazem przerażające, wyobrazić sobie świat bez Orei pullawr w roli Bieli, jak i miłe, dowiedzieć się, że uważa go za przyjaciela. – Opowiedz mi raz jeszcze, dowódco, o twoim przybyciu do Garristonu i tamtejszych przygotowaniach do bitwy. Powtórzył więc opowieść. Starał się opowiedzieć ją inaczej, wiedząc, że Biel przesiewa jego słowa, czegoś szukając. Powiedział jej o ruchach wojsk, ilu ludzi i krzesicieli stanęło po każdej stronie, o rozmieszczeniu ruthgarskiego garnizonu, który się tam znajdował. To ją zainteresowało za pierwszym razem. Teraz jednak były to dla niej jedynie liczby. Już je zapamiętała, przeanalizowała, co to znaczy dla ruthgarskiego zaangażowania w Tyrei i kto został przekupiony. Teraz szukała czegoś innego. Mówił przez dwie godziny. Opowiedział jej, jak generał Danavis zjawił się sam – i bez wąsów – w Pałacu Trawertynowym i on, Żelazna Pięść, został wyproszony z tego spotkania. Opowiedział, jak Gavin przesunął wóz, który zablokował bramę, angażując do pomocy ludzi, chociaż mógł to załatwić sam, i tym samym pozyskał ich dla swojej sprawy. Uśmiechnęła się na te słowa – to był drobny, znaczący uśmieszek. Być może uśmiech jednego przywódcy doceniający ładną zagrywkę drugiego. Jednakże dowódca nie bardzo wiedział, czego Biel szuka, i był bez mała przekonany, że nie powinien się dowiedzieć. – Nie uprawiasz hazardu, dowódco, prawda? – zapytała. – Nie, moja pani. Skąd to wiedziała? Przypuszczał, że łatwo było to sprawdzić, jednakże fakt, że to zrobiła, że się tym zainteresowała i zapamiętała, czynił ją jednocześnie osobą trochę nie z tej ziemi i odrobinę przerażającą. – Zawsze uważałam, że to dziwne. Robisz wrażenie człowieka, który mógłby to lubić. – Kiedyś grywałem – przyznał Żelazna Pięść. – Mam złe doświadczenia. Zachował beznamiętną twarz. Spokój to wszystko, o czym człowiek mógł marzyć. Świadomość, nad czym panujesz, a nad czym nie. Nie było miejsca w jego myślach na Nuqabę.

– Mój mąż zwykł grywać w Dziewięć Króli. Utrzymywał, że jest miernym graczem, chociaż rzadko odchodził od stołu z mniejszą ilością pieniędzy, niż kiedy do niego zasiadał. Słynął jednak jako życzliwy gracz, który serwuje dobry alkohol i doskonały tytoń, i w związku z tym grywał z najróżniejszymi ludźmi ze wszystkich Siedmiu Satrapii. Byliśmy małżeństwem trzy lata i dopiero zaczynałam naprawdę się w nim zakochiwać, kiedy w końcu namówił mnie, żebym przyszła na jedno z jego przyjęć. To nie była noc, którą celowo wybrałby, bym ją zobaczyła. Zjawił się młody lord. Z rodziny Varigari. Wywodzili się z rybaków, zanim zostali wyniesieni w czasie Krwawych Wojen. Zjawił się, zadufany nowicjusz, i w jedną noc przepuścił małą fortunę. Lordowie, z którymi mój mąż grał tej nocy, byli zamożnymi, porządnymi ludźmi, nie wilkami. Widzieli, co się dzieje. Powiedzieli młodemu lordowi, żeby się wycofał. Odmówił. Wygrywał dostatecznie często, żeby zachować nadzieję, a ja widziałam rezygnację na ich twarzach: przegra małą fortunę, to może to czegoś go nauczy, niech i tak będzie. Nadszedł świt, on stracił wszystko i wtedy postawił mały zamek, żeby nie wypaść z gry. Widziałam wyraz jego twarzy. Wryła mi się w pamięć. Wiesz, co wtedy czuł? Żelazna Pięść czuł to nawet teraz, wspomnienie pozostało żywe. – Przerażenie, ale i euforię. Jest coś niezwykle porywającego w świadomości, że doprowadziło się własne życie do jednego z punktów zwrotnych. To szaleństwo. – Zerknęłam na męża, nie mogąc uwierzyć w to, co widzę. Wszyscy inni patrzyli na młodego Varigari. Mój mąż patrzył po zgromadzonych. I wtedy zdałam sobie sprawę z kilku rzeczy. – Zakaszlała w chusteczkę i zerknęła na nią. – Cały czas się martwię. że za którymś razem wykaszlę krew. Nie tym razem, dzięki niech będą Orholamowi. Uśmiechnęła się, żeby rozproszyć troskę dowódcy, i wróciła do opowieści. – Po pierwsze, odnośnie do młodego człowieka: mała fortuna, którą stracił, nie była mała dla niego, a mały zamek, który postawił, był prawdopodobnie ostatnią rzeczą, jaka została jego rodzinie. Dla niego to nie była lekcja, to była ruina. Po drugie, mój mąż nie był miernym graczem. Miał wygrywające rozdanie i dość bogactwa, żeby zaryzykować dalszą grę. Był ekspertem, ale takim, który dokłada wszelkich starań, by za często nie wygrywać, ponieważ znalazł coś o wiele cenniejszego niż wygrywanie małych fortun i sława wspaniałego gracza w Dziewięć Króli. Tak naprawdę przy każdej partyjce wyrabiał sobie opinię o tych, z którymi grał. Poznawał nie tylko ich tiki i odruchy, ale też reakcje na kaprysy losu i fortuny. Czy ten satrapa był chciwy? Czy ten Kolor tak skupia się na jednym przeciwniku, że ignoruje prawdziwe zagrożenie? Czy ten jest mądrzejszy, niż ktokolwiek inny by pomyślał? To przerażająca myśl – że Biel połączyła się z mężczyzną równie bystrym, jak ona sama. Nie powiedziała nic więcej. – No i? – zapytał Żelazna Pięść. – I? – spytała. – Gdzieś w tym kryje się lekcja – odparł dowódca. – Czyżby? – powiedziała, ale jej oczy rozbłysły. – Jestem już taka stara. – Za dobrze panią znam, żeby pomyśleć, że tylko błądziła pani myślami. Uśmiechnęła się. – Kiedy gra idzie o naprawdę wysoką stawkę, dowódco, dobrze wiedzieć, którą postać odgrywa się w tym małym dramacie. Życie w otoczeniu błyskotliwych ludzi wiązało się z jednym kłopotem – oczekiwali, że twój umysł okaże się równie lotny jak ich. Żelazna Pięść nie miał pojęcia, o czym mówiła Biel. W końcu to Pojmie, jak zawsze, będzie jednak musiał zastanawiać się nad tym przez dłuższy czas. – Jeśli mogę, moja pani…

– Proszę. – Czy lord Rathcore grał kiedykolwiek przeciwko Światłowładcy Androssowi Guile? Zachichotała. – To chyba zależy od tego, co masz na myśli. W Dziewięć Króli? Nigdy. Miał dość rozumu. Nie gra się przeciwko tym, z którymi możesz tylko przegrać. Widziałam, jak Andross gra. Posługuje się stosami złota jak obuchem. Nie da się z wdziękiem przegrać odrobiny złota z Androssem. Albo wygrywasz dużo, albo przegrywasz jeszcze więcej. Dla mojego męża gra z Androssem oznaczałaby utratę fortuny albo przekreślenie celu grania, kiedy ujawniłby, jak wytrawnym jest graczem. – A gdybym nie pytał o Dziewięć Króli? – zapytał Żelazna Pięść. Rzeczywiście pytał o tę grę, ale Biel wyraźnie zamierzała powiedzieć mu coś więcej. Uśmiechnęła się, a on ucieszył się, że spełnił jej oczekiwania. Jako Dowódca Czarnej Gwardii był gotów oddać życie za tych, których chronił, niezależnie od własnych odczuć. Jednakże za tę kobietę, chociaż była krucha i zostało jej niewiele dni, z radością oddałby życie. – Powiem tylko tyle – odezwała się – Andross Guile nie jest Bielą, i to go niezmiernie irytuje. Tyle że Biel została wybrana przez los. Sam Orholam wyraził w ten sposób swoją wolę. Skoro jednak Andross Guile myślał, że urząd Bieli to zwycięstwo w zasięgu jego ręki, to może dlatego, że rzeczywiście tak było. Z pewnością oszukiwać przy wyborze Bieli mógł tylko heretyk… gorzej, ateista. Żelazna Pięść nie potrafił tego ogarnąć. Dalsze implikacje – że lord Rathcore pokrzyżował szyki Androssowi Guile, sprawiając, że wybrano jego żonę, Oreę – były niemal jeszcze gorsze. Jeśli wybór Bieli został skażony przez machinacje ludzi, czy to oznaczało pustkę? Jak Orholam mógłby tolerować coś podobnego? A jednak Biel była świętą kobietą, dobrą kobietą. Być może nie brała w tym udziału, nie wiedziała albo nie zrozumiała tego, dopóki nie upłynęło wiele lat. A wtedy co mogła zrobić? Abdykować, bo w wyborach pojawiła się jakaś skaza, której nikt inny nie dostrzegł i nawet ona o niej nie wiedziała? Być może to naraziłoby Chromerię na większą kompromitację niż po prostu zostawienie sprawy w spokoju. Jednakże to wstrząsnęło wiarą dowódcy. Co takiego Gavin powiedział na statku? Jakiś żart na temat bycia wybranym przez Orholama – żart, który miał sens tylko wtedy, kiedy nie wierzy się, że Orholam naprawdę dokonał tego wyboru. Lord Rathcore uniemożliwił Swiatłowładcy Guile zostanie Bielą, ale nie zdołał uniemożliwić jego synowi zostania Pryzmatem. To niemal pozbawiło Żelazną Pięść tchu – ujęcie tej kwestii w tak bezwzględnie politycznych terminach. Nie był naiwniakiem. Służył tym ludziom. Wiedział, że nawet najwięksi mieli swoje dziwactwa. Wiedział, że wszyscy mieli ogromne ambicje. Jednakże na pewno – na pewno! – niektóre rzeczy musiały pozostać święte. Przypomniał sobie znowu, jak trzymał krwawiące ciało matki, wykrzykując modlitwy do Orholama, modląc się tak, że mało nie rozsadziło mu serca i duszy. Modlił się, by Orholam go ujrzał, ten jeden raz w jego życiu. Usłyszał go ten jeden raz. A matka umarła. – Kto wygrał? Tamtej nocy? Co się stało? – zapytał. Biel milczała przez chwilę. – Mój mąż pozwolił wygrać młodemu człowiekowi. Nieważne. – Machnęła kruchą ręką, jakby chciała odegnać ten przykład. -Dowódco – odezwała się cicho – zdenerwowałam cię. Przykro mi. Niech to będzie moje rozgrzeszenie: chociaż to bardzo ważne, żebyś wiedział, którą postacią jesteś w tym małym dramacie, być może w tej chwili ważniejsze jest, żebyś wiedział, którą ja jestem. Jestem graczem, dowódco, czekam tylko, aż oko Orholama wynurzy się zza

horyzontu i ujawni prawdę. Jestem hazardzistą, postawiłam mój rodziny zamek i czekam na odsłonięcie kart. – Nadchodzi wojna, prawda? – zapytał Żelazna Pięść. Westchnęła. – Tak, chociaż Spektrum jest zbyt zaślepione, by to dostrzec. Ja jednak nie mówiłam o wojnie. Podszedł do drzwi. Przystanął. – Co się stało z tym młodzieńcem? – Zagrał potem z kimś innym i stracił wszystko, jak to hazardzista.

ROZDZIAŁ 24 – Umiejętność, wola, źródło i ruch. Oto rzeczy niezbędne dla stworzenia luksynu – mówiła preceptor Kadah. Miała talent. Wielki talent. Potrafiła nawet z magii uczynić coś nudnego. Kip siedział dzisiaj w głębi sali z burczącym brzuchem i silnym postanowieniem, że nie otworzy niewyparzonej gęby. Adrasteia siedziała po sąsiedzku, uważnie słuchając, a z kolei obok niej przysiadł Ben-hadad. Jedna żółta soczewka okularów cały czas mu opadała przed oko, niezależnie od tego, jak bardzo starał się utrzymać ją podniesioną. Zajęli jeden z małych drewnianych stołów. Siedzieli razem, niemal jak przyjaciele. To nie była prawdziwa przyjaźń. Na razie. Nie znali Kipa. Pozwolili mu usiąść obok siebie. To co innego. Jednak od dawna Kip nie czuł niczego równie bliskiego przyjaźni. Zerknął na Teię. Zauważyła jego wzrok i spojrzała nań pytająco. I dokładnie w tym samym momencie preceptorka Kadah podniosła wzrok i ich przyuważyła. Co za pech. – Kip, chcesz się czymś podzielić z klasą? – spytała. Nie rób tego, Kip. Żadnych przemądrzałych uwag. Kłopot w tym, że nie miał pojęcia, o czym preceptorka mówiła, odpłynął gdzieś myślami. – Zastanawiałem się nad niestabilnością niedoskonale wykrzesanego luksynu – powiedział. Pomyślał, że preceptorka Kadah mówiła coś o umiejętności, więc może zabrzmi to prawie jak pytanie na temat. – Hm – mruknęła preceptorka, jakby rozczarowana tym, że nie przyłapała go na drzemce. – Dobrze więc. Przesunęła długimi palcami po brzegu rózgi i ją obróciła. Po drugiej stronie znajdowało się widmo barwne. Przyglądała mu się przez chwilę, odrzuciła i podeszła do ściany. Otworzyła panel w ścianie. Do klasy wpadło oślepiające światło. Świetlna studnia, zdał sobie sprawę Kip. Był tam prowadnik z lustrem, które Kadah pchnęła w strumień światła. Czysty promień białego blasku wystrzelił przez salę w pustą białą ścianę za uczniami. – Oto światło takie, jakie jest. To klucz, podstawa, z której wszystko bierze swój początek. A oto, jak wyobrażamy sobie, czym jest światło… Wsunęła w strumień światła ekran. Olśniewające kolory rozbłysły na ścianie, lazurowy błękit koło nefrytowej zieleni przylegającej do żywej żółcieni obok oranżu, którego mogłyby pozazdrościć pomarańcze w sąsiedztwie czystej czerwieni. – Oto kolory, które krzeszemy, z pominięciem podczerwieni i nadfioletu, i, rzecz jasna, których większość z nas nie widzi. O nich porozmawiamy później. Tak wyglądają kolory w tęczy, prawda, dyscypułowie? Rozległo się kilka pomruków. Kolory znajdowały się we właściwym porządku. – Zgadza się, dyscypułowie? – powtórzyła poirytowana. – Tak, pani preceptor – odpowiedziała większość klasy. – Kretyni – orzekła. – Oto światło w naszym świecie. Wsunęła pryzmat w promienie, a on rozszczepił światło na całe widzialne widmo. W przeciwieństwie do ekranu, gdzie najżywsze barwy sąsiadowały obok siebie, kolory naturalnego widma tworzyły kontinuum, ale owo kontinuum nie rozkładało się równomiernie. Niektóre kolory zabierały więcej miejsca niż pozostałe.

– Pod pewnymi względami krzesanie jest jak wszystko inne. Jeśli usiądziecie na źle wykonanym krześle, połamie się, a wy upadniecie. Źle wykonany luksyn zachowuje się tak samo. W linii kolorów znajdują się punkty rezonujące. Siedem punktów, siedem kolorów, siedem satrapii. Tak sobie życzył Orholam. W tych punktach rezonujących – wskazała miejsca na widmie odpowiadające żywym barwom, które pokazała wcześniej na ekranie – w tych miejscach luksyn przybiera trwałą formę. Staje się sobą. Staje się użyteczny. -Wskazała miejsca na widmie w kolejności. – „Dlaczego?”, mogliby zapytać bystrzejsi słuchacze. Dlaczego akurat te kolory? – Preceptor Kadah uśmiechnęła się nieprzyjemnie; często to robiła. Lubi sprawiać, że ludzie czują się głupi, co? Kip zauważył, że odległości między kolorami nie są równe. Niektóre zajmowały szerokie pasmo – niebieski rozciągał się na znacznym odcinku, czerwony też sporo zajmował, ale żółty i pomarańczowy miały maleńką przestrzeń. – Dlaczego niebieski zajmuje tak dużo miejsca? Moglibyśmy wskazać na to – pokazała dalszy fragment niebieskiego – w swoim człowieczeństwie i nazwać to fioletem. Dlaczego nie możemy krzesać fioletu? Ktoś wie? Nikt się nie odezwał. Nawet Kip. – To proste, ale i tajemnicze. Ponieważ luksyn w tym miejscu nie rezonuje. Nie da się stworzyć stabilnego luksynu z fioletu. To nie działa. Siedem to święta liczba. Siedem punktów, siedem kolorów, siedem satrapii. Zamiast żądać, by tajemnica poddała się brutalnym ciosom młotów naszych umysłów, sprzymierzamy się z nią i kiedy odnajdujemy idealną harmonię z fragmentem dzieła stworzenia ofiarowanym nam przez Orholama, krzeszemy idealnie. Do tego dążymy. Kiedy nie znajdujecie się dokładnie w centrum jego woli, wasz błękit rozpadnie się w pył, czerwień wyblaknie, żółcień zamigocze i rozpłynie się w nicość. Te punkty, ta perfekcja, ta harmonia i przymierze z samym Orholamem – oto czego szukamy za każdym razem, gdy krzeszemy. Kiedy realizujemy to perfekcyjnie, stajemy się kanałem dla jego woli. To czyni nas lepszymi od tamtych cymbałów, od miernoty, od przeciętniaków, nie-krzesicieli, którzy raczej absorbują światło, zamiast je odbijać. To dlatego dichromaci, ci, którzy mogą krzesać dwa kolory, są wyżej cenieni od tych, którzy potrafią krzesać tylko jeden. Dichromaci znajdują się bliżej Orholama, biorą większy udział w jego świętym dziele stworzenia. Każdy kolor udziela nam pewnej lekcji, lekcji na temat tego, co znaczy być człowiekiem, lekcji na temat tego, co znaczy być podobnym Orholamowi. I to oczywiście czyni Pryzmata tak nadzwyczajnym. Jest jedynym człowiekiem na świecie, który może w pełni zjednoczyć się z Orholamem. On jeden postrzega świat takim, jakim jest. On jeden jest czysty. – Spojrzała na Kipa, idąc w jego stronę. – I dlatego przeciwstawiamy się każdemu, kto bruka światło Świętego Pryzmata, każdego, kto przyćmi jego glorię albo ściągnie na niego wstyd. Kipowi aż zaparło dech. Nienawidziła go, ponieważ czciła jego ojca, a Kip ściągnął na niego hańbę? Najgorsze w tym wszystkim było to, że miało to sens. Nie było to sprawiedliwe – w końcu nie on zdecydował, że będzie bękartem – ale mimo to, miało swoisty sens. – Pamiętaj, Kip – powiedziała cicho preceptorka Kadah – nie jesteś teraz nietykalny. Co? Ben-hadad podniósł rękę, ratując Kipa, a preceptorka Kadah pozwoliła mu zadać pytanie. – Czy to nie jest odrobinę dogmatyczne? – zapytał Ben-hadad. -Skoro całe spektrum barw jest tak cudownie nierówne, nieregularne – wymawiał „nie” z naciskiem – i nie rozpościera się tylko wokół siedmiu kolorów, czy to nie sugeruje, że pozostaje miejsce na szersze rozumienie? To znaczy, na jeszcze inne rezonanse? Inne rezonanse?

– Powiedziałam już, że później porozmawiamy o podczerwieni i nadfiolecie. Przelotny ohydny grymas na jej twarzy powiedział Kipowi, że znajdowała w sobie także dostatecznie dużo nienawiści dla Ben-hadada. Proszę, a Kip już myślał, że jest taki specjalny. – Proszę o wybaczenie, pani preceptor, ale nie miałem ich na myśli. Miałem na myśli sekretne kolory. Teia ukryła twarz w dłoniach. – Jesteś przyjacielem Kipa, co? – zapytała preceptorka Kadah. – Co? Nie. Znaczy, nie całkiem. – Ben-hadad skrzywił się, kiedy zabrzmiało to ostrzej, niż chciał. – Znaczy, ledwie go znam. – Yhm. To jeden z podstawowych wykładów. Dotyczy podstawowych tematów. Tak, istnieją inne, słabsze rezonanse. Niektórzy wierzą, tak jak ja, że wykorzystywanie tych rezonansów to przykład zmuszania natury przez człowieka do rzeczy, których Orholam nigdy nie przewidział. Niektórzy nawet nazywają tych, którzy używają owych nienaturalnych kolorów, heretykami. Kip nie mógł się powstrzymać i zerknął na Teię. Pobladła, ale zaciskała zęby. – Siedem kolorów to wola Orholama – powiedziała preceptorka Kadah. – Siódemka jest mocna. To wiemy. Jeśli marzą ci się debaty z piątego roku, poczekaj na piąty rok.

ROZDZIAŁ 25 Kip dogonił Teię w drodze na trening Czarnej Gwardii. – O co tam poszło? – zapytał. Nie odpowiedziała od razu. Nawet na niego nie spojrzała. Podeszli do windy i musieli poczekać. Kip uznał już, że mu nie odpowie i że niechcący zachował się niegrzecznie. Chciał zacząć rozmowę na inny temat, ale nie potrafił niczego wymyślić. – No dobra, wiesz, że jesteś superchromatą, nie? – zagadnęła go cicho. – Dziwadłem – odpowiedział. Chociaż poza tym, że ten fakt czynił go różnym od reszty, była to prawdziwa zaleta, bez żadnych wad. – Skąd wiesz? Nie chodziła z nim na zajęcia z inżynierii. – Wszyscy wiedzą tu wszystko o wszystkich, Kip, zwłaszcza kiedy nowy dzieciak ma dziadka, który jest Kolorem… albo ojca, który jest Pryzmatem. Och. – W każdym razie – powiedziała, wiążąc apaszką włosy, ale nadal nie patrząc mu w oczy – ja jestem subchromatką. Mam ślepotę barwną. To się przydarza dziewczynom równie rzadko jak superchromacja chłopcom, więc jestem takim samym dziwadłem jak ty, ale ty jesteś dziwadłem w dobrym sensie tego słowa. – Ale… ale jak to działa? – Czerwienie i zielenie wyglądają dla mnie tak samo. Czasem naprawdę bardzo się wysilam i wmawiam sobie, że potrafię dostrzec różnicę. Ale to nieprawda. – Zarumieniła się, jakby nie chciała aż tyle powiedzieć. – Nasza winda. – Machnęła ręką. – A jak to się ma do sekretnych kolorów? – Nijak. – A co to są sekretne kolory? Spojrzała na niego ostro. – Nasza winda, Kip. – Ty krzeszesz jeden z… – Kip! Wsiedli do windy. Starszy uczeń zajął się przeciwwagami. Nie pozwalano uczniom pierwszego roku obsługiwać wind. „Zbyt wiele ofiar śmiertelnych”, tak mawiano. Niezbyt to uspokajające. – No dobra, kiedy my próbujemy dostać się do Czarnej Gwardii, co robią pozostali? – spytał Kip. – Pracują – odpowiedziała Teia. – A kiedy my skończymy, mamy practicum aż do kolacji. Potem jeszcze kilka godzin pracy co drugi dzień w tygodniu. W pozostałe dni dostajemy lektury. Teoria kolorów, mechanika, krzesanie, religia, arytmetyka, hagiografia, polityka, żywoty satrapów, tego typu rzeczy. Potrzeba mnóstwa pracy, by utrzymać Chromerię, a mówią, że to dobrze, że poznamy wszystkie obowiązki, bo dzięki temu, kiedy pewnego dnia przejmiemy Chromerię, będziemy się we wszystkim orientować. – Jakie jeszcze inne prace się tu wykonuje? – Szaracy? Głównie sprzątają. Czyszczą każdą podłogę, każde okno, każde lustro do nauki. Jeśli masz pecha albo dostałeś karę, sprzątasz latryny, stajnie lub kuchnie. Jeśli starsi uczniowie są zajęci, pomagamy przy pracach, które wymagają większych umiejętności lub są bardziej

obciążające fizycznie: podnoszenie przeciwwag, noszenie wody, obsługa wielkich zwierciadeł, odnoszenie książek preceptorów do bibliotek. Później jednak uczniowie, którzy są bogaci albo mają porządnych sponsorów, mogą sprowadzić niewolników, by wykonywali prace za nich. Albo wynająć do tego służących lub biedniejszych uczniów. Takich jak ty, zdał sobie sprawę Kip. Ale nie takich jak ja, już nie. Guile zdecydowanie łapał się do kategorii bogatych. – Niedługo powinien pojawić się jakiś sponsor dla ciebie, Kip. Zadbaj tylko, żeby nie sprzedać się za tanio. Zachowują się jak twoi przyjaciele, ale ostateczne mają cię w nosie. To tylko zwiadowcy, utrzymują się z różnicy między tym, co sponsor jest gotowy zapłacić, a tym, ile jest gotów wziąć krzesiciel. Wyszli z Wieży Pryzmata na światło słoneczne. – Ale ja nie będę musiał się martwić sponsorem, prawda? – powiedział Kip. – No bo wiesz, myślałem, że ojciec za wszystko zapłaci. Zamarła w pół kroku. – Co ty wygadujesz? Kip uniósł brew i podniósł ręce jak zamroczony. – Już ci mówiłem, że jestem Guile. Znaczy jestem bękartem, ale ojciec mnie uznał. Rozdziawiła usta. – To znaczy, że nic nie wiesz? Myślałam, że to dlatego usiadłeś dzisiaj z wyrzutkami. – O czym ty mówisz? Kipa nagle ścisnęło w gardle. – Andross Guile wyparł się ciebie. A jest Czerwienią. Jego słowo to prawo. To dlatego nie masz już ochrony. To dlatego musisz pracować jak pozostali. To dlatego preceptorka Kadah potraktowała cię tak, a nie inaczej. Jesteś teraz jak wszyscy inni. Tyle że masz więcej talentu. I mnóstwo wrogów. Nie jesteś już Guile. Kip się roześmiał. Od tygodni nie usłyszał równie wspaniałej wiadomości.

ROZDZIAŁ 26 Trzecie Oko była – jak pomyślał Gavin – naprawdę piękna jak na mistyczkę nie z tego świata. Dredy w kolorze ciemnoblond upięła na czubku głowy kolczastą koroną z drzewa sandałowego o ostrych koniuszkach pokrytych płatkami złota. Może to była bardzo artystyczna wizja słońca? Karnację miała jasnobrązową, pod kolor włosów -żeby tak wyglądać, musiała mieć w sobie coś z ruthgarskiej krwi. Nosiła białą sukienkę do kolan, obwiązaną złotymi sznurami, które pomysłowo owijały jej ciało, tak, by przecinać się w punktach mocy w ciele wspominanymi w starym, pogańskim mistycyzmie. Wolne końce zwieszały się z ostatniego węzła na wysokości pachwiny, potem sznury krzyżowały się na brzuchu, między piersiami i na końcu owijały się pętlą wokół ramion. Złoty makijaż przecinający policzki do ust sugerował, że tam także znajduje się węzeł, a kilka ostatnich smug symbolizowało węzeł na wysokości trzeciego oka, pośrodku czoła. Nosiła bransoletki na obu rękach połączone z pierścionkami na wszystkich palcach – coś jak rękawiczka bez palców – złote, także sugerujące obecność węzłów. Jej sandały, przysypane teraz piaskiem, bo szła plażą, bez wątpienia prezentowały się podobnie. Siedem węzłów – albo dziewięć – zależy, jak liczyć. To był pogański paradoks. Być może to była herezja, ale w tej chwili przypominała Gavinowi przede wszystkim o tym, że zdecydowanie od zbyt dawna nie uprawiał seksu. Węzły mogły być symbolami religijnymi, ale w praktyce ciasno opinały sukienkę na pięknej kobiecie. Zerknął przelotnie na jej piersi, a potem znowu na twarz. Przeklęta kobieta, nie walczyła uczciwie. Pomyślał, że musi mieć więcej złotej farby na czole, gdy ujrzał, jak połyskuje w świetle zachodzącego słońca, ale kiedy Trzecie Oko stanęła przed nim ze zbieraniną dziesięciu mężczyzn stanowiących jej ochronę, Gavin zobaczył, że miała najbardziej skomplikowany i niezwykły tatuaż, jaki widział w swoim życiu. Tatuaż w kształcie trzeciego oka nie tylko został kunsztownie narysowany, ale także się jarzył. Napełniła go żółtym luksynem, dzięki czemu oko promieniowało złotym światłem, jeszcze bardziej przypominając Oko Orholama, słońce. Jej własne oczy zdradzały żółtą krzesicielkę – żółte halo, a poza nim ładny brąz. Była dobrze po trzydziestce, szczupła, ale o miłych krągłościach. Gavin znowu zerknął na jej piersi. Niech to szlag. Uznał, że kiedy skończy harówkę tutaj, dobrze byłoby zajrzeć po drodze do Chromerii. I tak powinien się tam wybrać i upewnić, że jego rozkazy są wypełniane i satrapie szykują się do wojny, ale trochę rzetelnie spędzonego czasu w łóżku z osobistą niewolnicą Marissią pozwoli mu spędzić kolejnych kilka tygodni z Niedotykalską Karris. Gdyby Trzecie Oko nie stała dokładnie przed nim, Gavin wykrzesałby trochę niebieskiego, żeby przywołać chłód racjonalizmu. Ejże, chwileczkę, niczego bym nie wykrzesał. Już nie mogę krzesać niebieskiego. Na owłosiony tyłek Orholama. Gavina ścisnęło w gardle. – Witaj – powiedział. – Niech światło na ciebie spłynie. Trzecie Oko przyglądała mu się bacznie, a Gavin mógłby przysiąc, że tatuaż jeszcze mocniej rozbłysnął – nie był to niewykonalny trik, ale mimo wszystko imponujący. – Umierasz – oznajmiła melodyjnym głosem. – Nie powinieneś jeszcze umierać.

ROZDZIAŁ 27 Szkolenie do Czarnej Gwardii wyglądało zgodnie z przewidywaniami Kipa: mnóstwo biegania (niezbyt szybko), mnóstwo skakania (niezbyt wysoko), mnóstwo miarowego wymierzania ciosów (niezbyt rytmicznie), mnóstwo pompek i brzuszków (niezbyt dużo). Jednakże wymioty okazały się niespodzianką. Nieprzyjemną. Stał zgięty wpół przy jednej z nakreślonych kredą linii, z ciałem rozpalonym, zlanym lodowatym potem i rumieńcem. Czuł się, jakby zaraz miał umrzeć. – Dobra wiadomość jest taka, że to już jest najgorsze, gorzej nie będzie – rozległ się znajomy głos. Kip z trudem zdołał podnieść wzrok, odrywając go od butów Żelaznej Pięści. Skupiał się tylko i wyłącznie na oddychaniu. Wdech, Wydech. – Jeśli chcesz z tym skończyć, Kip, możesz. Kip splunął, próbując pozbyć się z ust kwaśnej mazi. Nic z tego. Najwyraźniej zalegała w każdej szczelinie i pęknięciu. – Co? – Jeśli tego nienawidzisz. Jeśli uważasz to za bezcelowe, możesz odejść. Właściwie to poproszono, żebym cię skreślił. – Żeby mnie skreślić? – Mózg Kipa nie pracował jak należy. – Czerwień żąda, żeby wykreślić cię z Czarnej Gwardii. Oskarżył nas o to, że w ogóle nie zostałbyś wybrany, gdybyś nie… gdyby Pryzmat o to nie poprosił. Co było prawdą, rzecz jasna. Zatem dowódca znalazł się między młotem a kowadłem – między prośbą Pryzmata i żądaniem Czerwieni. Andross Guile był jednak tutaj, na miejscu, a Gavin Guile nie. – Wygląda na to, że moje spotkanie z nim wypadło jeszcze gorzej niż myślałem, co? – Brakuje ci jeszcze kilku lat, zanim będziesz mógł prowadzić gry z tymi ludźmi, Kip. Nie martw się tym, dlaczego robią to, co robią. To najpewniej i tak nie ma żadnego związku z tobą. To, co musisz rozgryźć, to ty sam. Chcesz odejść czy chcesz zostać? Kip się wyprostował. Teia podała mu kubek wody. Wszystko słyszała, ale jej spojrzenia nie dało się rozszyfrować. Kip miał ręce jak z waty, kiedy podniósł wodę do ust. Wypłukał je i splunął na bok. Był najgorszy w grupie. Z czterdziestu dziewięciu osób on robił najmniej pompek. Najwolniej biegł. Kończył ostatni. Nie potrafił nawet raz podciągnąć się na drążku. Jeśli zostanie, pewnie codziennie będzie wymiotował. Co tydzień skopią mu tyłek tyle razy, że nawet tego nie zliczy. Co miesiąc będzie obrywał w czasie prób, pewnie wielokrotnie. To nie były nawet uczciwe zawody – lewą rękę nadal miał poranioną, skórę ciasno napiętą, próby otwarcia dłoni do końca były bolesne, najmniejszy nacisk okazywał się torturą. Ojciec umieścił go tutaj wbrew wyraźnym życzeniom Żelaznej Pięści, który spodziewał się, że Kip nie jest dostatecznie dobry, żeby dostać się bez protekcji. Spodziewał się, że Kip zawiedzie. A teraz jeszcze jego dziadek chciał go zniszczyć. – Czy w ogóle będę mógł zostać w Chromerii? – spytał Kip. -Skoro nie jestem Guile i nawet nie mam sponsora? Przelotny zadowolony uśmieszek rozbłysnął na twarzy Żelaznej Pięści. – Fundusze już przekazano na twoje konto, wszystkie opłaty za naukę uiszczono. A uwierz mi, kiedy raz pieniądze wpłyną, ci od liczydeł już ich nie wypuszczą.

Fundusze już przekazano. Czas przeszły. Czyli dziadek Kipa próbował się do nich dobrać, ale jego próby spełzły na niczym. A przelotny uśmieszek znaczył, że Żelazna Pięść sam o to zadbał… i cieszył się, że udało mu się chociaż tak pokrzyżować plany Androssa Guile. – Jednak sytuacja wygląda gorzej – powiedział dowódca. – Od teraz jesteś zdany na siebie. Rozumiesz? Kip rozumiał. Żelazna Pięść ujął to delikatnie, bo razem z nimi stała Teia. Nie pomoże Kipowi. Nie mógł niczego ułatwić. Jeśli Kip ma dostać się do Czarnej Gwardii, będzie musiał dokonać tego sam. To było niemożliwe. A jednocześnie uwalniało go. Jeśli Kip to zrobi, to z własnego wyboru. Nie dzięki ojcu, ale dzięki własnym zasługom. Zatem wszystko sprowadzało się do tego: wygodne życie ucznia, który nie potrzebuje nawet sponsora, albo przeraźliwie trudne życie najgorszego ze szczeniaków i wątła szansa na samodzielne zapracowanie sobie na miejsce w Czarnej Gwardii i stanie się kimś. – Pieprzyć to wszystko. Zostaję. – Dobrze – odparł Żelazna Pięść. W jego oczach zapłonęła radość. Odetchnął głęboko, powietrze rozdęło jego potężną pierś, a ramiona z dumą odchyliły się do tyłu. – Dobrze. A teraz pięć okrążeń. Czarnogwardzista pilnuje też języka. Nagle Żelazna Pięść znowu był dowódcą, ostrym i surowym zawodowcem. – P-pięć? – Nie każ mi się powtarzać – odpowiedział dowódca. – Adrasteia, ty też. Partner biega, ty też biegasz.

ROZDZIAŁ 28 Następnego dnia dziewczyny z czarnogwardyjskiego szkolenia oddzielono od chłopców i zaprowadzono na inny plac do ćwiczeń. Tak jak w wielu innych miejscach do treningu, jedną ścianę obwieszono bronią, tyle że tutaj były to najróżniejsze łuki – od krótkich używanych przez jeźdźców po wielkie cisowe znad Jeziora w Kraterze i łuki kompozytowe z Krwawej Puszczy, które mimo znacznie krótszego łęczyska strzelały z taką samą siłą, jak potężne cisowe łuki. Kolekcję dopełniał tuzin różnych rodzajów kusz. Tam, gdzie dziewczęta szły, stały najrozmaitsze cele. Kilka Czarnogwardzistek stało z przodu ze skrzyżowanymi rękami, czekając, aż dziewczęta podejdą. Kiedy Adrasteia szła za pozostałą dziewiątką dziewczyn, przyglądała się kobietom. Chociaż bardzo różniły się budową ciała – od przysadzistej Samite do smukłej Cordelii – wszystkie miały to, czego Adrasteia rozpaczliwie pragnęła: były pewne siebie, pogodzone ze swoim ciałem, światem i miejscem, jakie w nim zajmowały. Jakimś cudem sprawiało to, że nawet przeciętna uroda stawała się promienna. Nie bardzo wiedząc, co innego zrobić, dziewczyny ustawiły się w szeregu przed nauczycielkami. Odezwała się drobna, kształtna Essel: – Istnieje legenda o dawnych wojowniczkach z Wyspy Jasnowidzów. Były niezrównanymi łuczniczkami, ale… – Zdjęła łuk ze ściany, wyciągnęła strzałę do ćwiczeń z kołczanu przewieszonego przez ramię i wycelowała między Adrasteię i Minę. W pierwszej chwili Adrasteia się zaniepokoiła. Cel znajdował się niedaleko od niej, a nie miała pojęcia, czego Czarnogwardzistki próbują je nauczyć. Możliwe, że to lekcja „Jak oberwać strzałą i mimo to, dalej walczyć”. – Ktoś zauważył, w czym kłopot? – zapytała Essel. Poza tym, że wycelowałaś praktycznie we mnie? – Pierś pani przeszkadza – odezwała się Mina. Teia poczuła zazdrość: po pierwsze, Mina nie przejęła się grotem, który mógłby trafić też w jej twarz, i znała odpowiedź, a po drugie, Mina najpewniej wpadła na odpowiedź, bo sama też miała piersi. W przeciwieństwie do Teii, którą początkowo Kip wziął za chłopca. Jednakże Essel wybrano do zagajenia właśnie ze względu na bujne piersi. Czarnogwardzistka wyszczerzyła zęby w uśmiechu i przestała naciągać cięciwę. – Ach, uczyłaś się strzelać z łuku? – zapytała Minę. Dziewczyna skinęła głową nagle speszona. – Tak, moja pani. Szło mi, ehm, nieźle, aż pewnego dnia skończyłam trzynaście lat i prawie rozerwałam sobie… – Urwała czerwieniąc się. – Ojciec nie pomyślał, żeby nauczyć mnie bandażować piersi. Dla niego to chyba było jeszcze bardziej żenujące niż dla mnie. – Cóż, te legendarne wojowniczki nazywano Amazoi. Dosłownie „Bez Piersi”, więc możecie wpaść na to, jak rozwiązały swój problem – powiedziała Essel. Kilka dziewczyn uniosło brwi, chociaż przynajmniej dwie z nich najwyraźniej znały już tę opowieść. – Oczywiście, tak naprawdę obcinały tylko prawą pierś albo lewą, jeśli były leworęczne, i możliwe, że nie zmuszały do tego płaskich kobiet. Jednak „Bez Piersi” brzmi lepiej niż „Kobiety, które niekiedy obcinały sobie jedną pierś, jeśli ich piersi były na tyle duże, że przeszkadzały w strzelaniu z łuku”.

Dziewczęta zachichotały. – Oczywiście, historia nie jest prawdziwa – powiedziała Essel. -Przetrwała pewnie dlatego, że mężczyźni są zafascynowani piersiami i kobietami, które mają ich w dupie, i ponieważ kobiety są zafascynowane kobietami, które mają w dupie facetów. Osobiście nie wyobrażam sobie kobiety na tyle durnej, żeby obcinała to, co może owinąć kawałkiem materiału. Kolejne szerokie uśmiechy. – Niemniej łuk jest symbolem kobiet w Czarnej Gwardii. To powszechnie wiadome, ale tego, co powiemy teraz, nie powtarza się mężczyznom, nawet jeśli odpadniecie, nawet kiedy odejdziecie na emeryturę. Mężczyźni myślą, że łuk jest naszym symbolem, bo zabija na odległość, bo kobiety nie są tak silne jak mężczyźni. Niektórzy mówią, że łuk to broń tchórzy. Niektórzy mówią, że tak jak Orholam uczynił kobiety lepszymi w krzesaniu, tak mężczyźni są lepsi w walce. Mówią tak, bo mężczyźni są bardziej muskularni i w związku z tym kobiety powinny im ustępować. Essel zamilkła, a Teia i pozostałe dziewczęta czekały, aż powie coś miażdżącego. Zamiast tego Essel powoli pokręciła głową. – Możliwe, że mają rację. Ogólnie rzecz biorąc. Rzecz w tym, że mnie to nie obchodzi. Być Czarnogwardzistką znaczy być wyjątkiem od reguły. Wsadźcie mnie do pokoju z pięćdziesiątką mężczyzn z ulicy, a okażę się najlepszym wojownikiem. Wsadźcie mnie do pokoju z pięćdziesiątką żołnierzy z dowolnej armii świata, a okażę się najlepszym wojownikiem. Gdyby jednak dowódca Żelazna Pięść padł w walce, przy jego rozmiarach większość Czarnogwardzistów zdołałoby go znieść z pola bitwy. Samodzielnie. Ja nie. Samite, owszem. Widziałam ją w akcji. „I jaki morał z tego płynie?” – chciała zapytać Teia. Z rzucanych z ukosa spojrzeń pozostałych dziewczyn zorientowała się, że one też się zastanawiają. – Łuk jest naszym symbolem, bo reprezentuje ofiary, jakie musimy poczynić, żeby zostać Czarnogwardzistami. I ofiary, których nie musimy składać. Jeśli chcecie być łuczniczkami możecie obciąć pierś. Albo ją obwiązać. Wasz wybór. Oba wyjścia mają swoje minusy. To utrudnienie, z którym nie muszą sobie radzić żadni mężczyźni z wyjątkiem tych najgrubszych. W porządku. Tak się mają rzeczy. Dostrzegam to. Godzę się z tym. Radzę sobie z tym. Nie spodziewam, że mężczyzna spojrzy na świat, jakby miał piersi, chociaż dobry przywódca może być do tego zdolny. Mino, gdyby twój ojciec potrafił poradzić sobie z własnym wstydem, mógłby ci udzielić prostej rady i oszczędzić bólu. Nie zrobił tego. W porządku. Wszyscy mamy swoje ograniczenia i wszyscy najpierw dbamy o własne potrzeby. Są pewne rzeczy w walce, które są trudniejsze dla kobiet, i nieliczne, które okazują się łatwiejsze. Porozmawiamy o nich i nauczymy was, co będziecie musiały poświęcić, a czego nie. Te ofiary to nie jest wina mężczyzn, to wina łuku. Co znaczy być Czarnogwardzistką, co znaczy być elitarnym wojownikiem, co znaczy być silną kobietą? To jedno i to samo: to znaczy patrzeć bez wzdrygnięcia na to, co jest, i popychanie tego, co jest, ku temu, czym będziecie. Samite wyszła naprzód. – Mówmy wprost i konkretnie. Czarna Gwardia gwarantuje minimum udogodnień każdemu wojownikowi. Macie straszliwe skurcze w czasie krwi miesięcznej? Możecie zamienić się służbą bez pytania dowódcy. Mężczyznom tego nie wolno. Jednak będziecie musiały odpracować swoje, a wasze siostry będą oczekiwały, że tym chętniej zamienicie się z nimi, kiedy przyjdzie ich kolei. W koszarach kobiety mają osobny pokój, chociaż drzwi między pomieszczeniami zwykle pozostają otwarte. Mamy osobne łazienki i toalety. Jednak w terenie, jeśli dowódca powie, że obowiązują reguły pola bitwy, kąpiecie się, przebieracie i sikacie tam, gdzie mężczyźni, 1 jeśli ktokolwiek będzie wam robił kłopoty, zostanie surowo ukarany. Nigdy nie wolno nam

utrzymywać stosunków z innymi Czarnogwardzistami, mężczyznami czy kobietami. Chcecie się pobrać, jedno z was musi najpierw odejść ze służby. Przyłapią was w łóżku, oboje wylatujecie, zostajecie wyrzuceni poza nawias i obarczeni grzywną stosowną do kosztów, jakie poniosła w związku z wami Czarna Gwardia. Macie myśleć o mężczyznach jak o waszych braciach, młodszych braciach. Troszczycie się o nich, oni troszczą się o was, ale nie mają nic do powiedzenia w kwestii waszego życia. Wydajecie pieniądze i spędzacie czas tak, jak chcecie. Pijecie tyle, ile chcecie. Sypiacie z tym, z kim chcecie. Oczywiście, nie każdy wybór jest równie dobry i czasem mężczyźni gubią się w swojej roli braci, myślą, że mogą wam mówić, co macie robić w wolnym czasie. Staniemy po waszej stronie i skorygujemy ich błąd. Zwykle rozumieją te zasady i naprawdę się starają. W świecie zewnętrznym panują inne reguły. Chociaż wioskowi twardziele i dręczyciele słabszych mogą spróbować sprowokować bójkę z Czarnogwardzistą, żeby podkreślić swój status, bo niezależnie od wyniku zdobędą szacunek już dlatego, że ośmieli się walczyć z Czarnogwardzistą, wam coś takiego się nie przydarzy. Nawet jeśli twardziel was pobije, dla kumpli pobije tylko kobietę. A jeśli przegra, straci wszystko. Może się jednak zdarzyć, że któryś spróbuje was obmacać, splunie na was albo znieważy. Pogadamy, jak sobie z tym radzić, a wy przekonacie się, że nie ma zacieklej szych obrońców niż wasi bracia. Nasze ofiary pociągają za sobą przywileje, niektóre to prawdziwe przywileje, inne to tylko zaprzeczenie przywilejów innych. Essel, opowiesz coś o balu u gubernatora? Na to wspomnienie Essel wyszczerzyła zęby w uśmiechu. – Eskortowaliśmy Biel na bal w ataskiej ambasadzie, więc teoretycznie znajdowaliśmy się na ataskiej ziemi. Ambasador uważał, że to mu daje pewne prawa. Podobałam mu się. Właściwie to on mi też. Miałam przerwę, kiedy mnie znalazł. Pocałował mnie… co nie było nieprzyjemne, ale godziło w mój profesjonalizm. Uznałam, że to ukazałoby Czarną Gwardię w złym świetle, gdyby nas przyłapano. Powiedziałam mu to. Uznał, że gram cnotkę. Powiedziałam, że nic z tych rzeczy. Jednak on zrobił się agresywny. Znowu mnie pocałował. Ostrzegłam go, żeby nie próbował tego po raz trzeci. Położył rękę na moim ciele w sposób, który uznałam za niedopuszczalny. No to połamałam mu palce. Prawie wszystkie. Teia nie wiedziała, co najbardziej jej zaimponowało: to, że Essel z taką łatwością połamała mężczyźnie palce, że się ośmieliła, czy że mówiła o tym z taką nonszalancją. – Kiedy wrócił do siebie – opowiadała dalej Essel – poszedł do Bieli. Wściekły. Zażądał zadośćuczynienia. Opowiedział jakąś idiotyczną historyjkę. Bieli nie interesowała moja wersja wydarzeń. Zapytała tylko: „Essel, zachowałaś się niestosownie?”. Odpowiedziałam, że nie, a ona poinformowała go, że będzie miał szczęście, jeśli nie zdecyduje się wydalić go z Wielkiego Jaspisu. – Pryzmat jeszcze surowiej traktuje tych, którzy wchodzą nam w drogę – powiedziała Samite. – Zajmujemy specyficzne miejsce. Pod pewnymi względami jesteśmy zaledwie niewolnicami, które muszą być gotowe w jednej chwili zginąć za tych, którzy stoją nad nami, czy na to zasługują, czy też nie. Pod innymi względami nikt, nawet ambasadorowie, nawet sam Pryzmat, nie mogą z nami zadzierać. Dobrze więc, Essel przestrzegła was przed uogólnieniami i tym, że często się nie sprawdzają, a teraz ja paroma się posłużę, ponieważ pewne ogólniki są prawdziwe dostatecznie często, żeby się nimi przejąć. Oto jeden: mężczyźni będą dosłownie, w sensie fizycznym, walczyć o status. Kobiety zwykle są sprytniejsze. Powód nie jest ważny, czy to będzie wyuczone, wrodzone czy kulturowe, kogo to obchodzi? Widzicie walenie się w pierś, obrzucanie wyzwiskami, popisy przed kumplami, a tak naprawdę oni się po prostu nakręcają. Nie musi to trwać długo, ale zwykle wystarczy, żeby w żyłach mężczyzn popłynęły hormony walki. To one powodują przerażenie albo podniecenie, które sprawia, że ludzie rzucają się do walki albo

uciekają. Mogą być pożyteczne w małych ilościach, w dużych osłabiają. Któreś z was mają braci albo chłopaków, z którymi się kłócicie? Sześć dziewcząt podniosło ręce. – Ścięłyście się kiedyś z nimi, na słowa czy na rękoczyny, a oni Wyszli i chwilę potem wrócili, niemal zapomniawszy o sprzeczce, podczas gdy wy dopiero się rozkręciłyście? Zachowują się, jakby wpadli w zasadzkę, bo oni już zeszli z góry, a wy dopiero dotarłyście na szczyt? – Pomyślcie o tym jak o kochaniu się – powiedziała Essel. To dopiero była bezwstydnica. – Szepnijcie facetowi do ucha, żeby ściągał spodnie, a on będzie gotowy, zanim zdążycie wziąć drugi oddech. Kobiece ciało potrzebuje więcej czasu. Niektóre dziewczyny zachichotały nerwowo. – Mężczyźni potrafią przełączyć się bardzo, bardzo szybko. Potrafią też bardzo, bardzo szybko wyłączyć gotowość do walki. Pewnie, będą cali rozdygotani, czasem zaczną od tego rzygać, ale w jednej chwili są gotowi, w drugiej jest już po wszystkim. Kobiety tak nie mają. Powoli się nakręcamy. Możliwe, że istnieją od tego wyjątki. Być może. Jednakże w walce mamy skłonność myśleć, że wszyscy reagują tak samo jak my, ponieważ własne doświadczenie to wszystko, co mamy. W tym wypadku to się nie sprawdza. Mężczyźni będą gotowi do walki, a potem ochłoną w okamgnieniu. To ma swoje dobre i złe strony. Mężczyzna mocno zaskoczony tylko w pierwszej odruchowej reakcji będzie tak opanowany i rześki jak w czasie szkolenia. Potem zaleje go fala emocji. Spędzamy tysiące godzin, trenując tę pierwszą, instynktowną reakcję, a potem trenujemy, jak zapanować nad falą emocji, żeby wynosiła nas na szczyty podwyższonej czujność, a nie ogłupiała. Dlatego plusy dla nas, Łuczniczek, są następujące: zaskocz mnie, a w pierwszym odruchu zachowam się tak jak mój towarzysz płci męskiej. Nadal mogę się przerazić albo zapętlić w niezdecydowaniu, ale jeśli tak się nie stanie, mój drugi, trzeci i dziesiąty ruch pozostanie opanowany. Ręce nie będą mi się trzęsły. I będę w stanie wykonywać precyzyjne ruchy, na które nie będzie stać mężczyzny. Jednak nie zyskam podwyższonej siły i nie wyostrzą mi się zmysły, dopóki nie minie minuta, a wtedy często jest już za późno. Podczas gdy mężczyzna musi nauczyć się kontrolować przypływ emocji, my musimy nauczyć się go przyśpieszać. Jeśli musimy wspinać się na górę wolniej, żeby osiągnąć ten sam szczyt i wszystkie plusy z nim związane, musimy zacząć się wspinać szybciej. To znaczy, że kiedy ląduję w sytuacji. o której wiem, że może być niebezpieczna, muszę się przygotować. Muszę zacząć się wspinać. Mężczyźni żartują, żeby zmniejszyć napięcie. Pozwólcie im na to. Ja do nich nie dołączę. Może z tego powodu uznają, że jestem pozbawiona poczucia humoru. W porządku. Jestem gotowa na to przystać. Teia i pozostałe dziewczyny wróciły tego dnia ze szkolenia nieco oszołomione i zdecydowanie przytłoczone. Teia zdała sobie sprawę, że te kobiety były niezwykle pociągające, bo były uczciwe i silne. I obie te rzeczy łączyły się ze sobą nierozerwalnie. Mówiły: „Jestem najlepsza na świecie w tym, co robię, ale nie potrafię wszystkiego”. Te dwa stwierdzenia połączone ze sobą dawały im pewność pozwalającą stawić czoło wyzwaniu. Jeżeli Teia nie była w stanie pokonać przeszkody własnymi siłami, jej zespół był w stanie, a ona nie wstydziła się prosić o pomoc, kiedy jej potrzebowała, bo wiedziała, że to, co wnosi do zespołu, okaże się równie cenne w innych okolicznościach. Łuczniczki były bezkompromisowe i nie przepraszały, że żyją, a jednocześnie zachowywały absolutną równowagę. Szanowały siebie wzajemnie i same siebie. Niektóre Czarnogwardzistki – Teia to wiedziała – były kiedyś niewolnicami, inne miały arystokratyczne pochodzenie. Niektóre były niebieskie, inne żółte, zielone albo czerwone. Niektóre były dichromatkami, niektóre były

wysokie, inne chude albo muskularne jak dowódca Żelazna Pięść. Różniły się od siebie, ale Czarna Gwardia patrzyła na te różnice i pytała, gdzie okażą się przydatne, a nie kogo czyniły lepszym. Bycie Czarnogwardzistką stanowiło centralny punkt ich poczucia tożsamości. Za tym szła cała reszta. Dla dziewczyny, która była niewolnicą i ślepą na kolory krzesicielką bezużytecznej barwy, to było jak nieziszczalny sen, który dyndał kusząco tuż przed jej nosem. Właścicielka rozkazała jej dołączyć do Czarnej Gwardii i w związku z tym latami trenowała pod cudzym kierunkiem i dla cudzego zysku, teraz jednak Teia zapragnęła tego dla siebie, z własnych powodów. I pragnęła tego całym sercem.

ROZDZIAŁ 29 Kip i Teia skończyli okrążenia – tym razem z powodu Teii, uderzyła bowiem chłopaka, który zlekceważył ją jak „małą dziewczynkę” i nie mieli czasu umyć się przed practicum – ćwiczeniami z krzesania, jak nazywała to Teia. Najwyraźniej przerażały ją te zajęcia. Kip nie mógł się doczekać, nawet jeśli był spocony i cuchnął. Jak zwykle Teia zaprowadziła go na miejsce. Znaleźli się na innym piętrze niż to, na którym zwykle mieli lekcje, po słonecznej stronie Wieży Pryzmata. Kiedy dotarli do sali, Kip zobaczył, że przed drzwiami czeka Grinwoody. O, nie. – Kip – powiedział pomarszczony niewolnik – spóźniłeś się. Czerwień nie będzie zadowolony. A mnie tak bardzo obchodzi, czy jest zadowolony. – Czego ode mnie chce? – zapytał Kip. – Zostałeś wezwany. – A jeśli nie chcę iść? Grinwoody uniósł brwi. – Chcesz, żebym zakomunikował Czerwieni, że odmawiasz? Miał wypisaną na twarzy pewność, że Kip to błazen. Ewidentnie go nie lubił i teraz, kiedy Kipa się wyparto, nie musiał się z tym kryć. To sprawiło, że Kipa naszła chęć, żeby uprzeć się przy swoim i powiedzieć niewolnikowi, żeby poszedł do diabła. – Kip? – odezwała się Teia. Czekała. Kip zerknął na nią. – Nie bądź idiotą – powiedziała. Kip zmarszczył brwi. – Chodźmy – powiedział do Grinwoody ego. Poszedł za nim do pokoju Androssa Guile i złapał się na tym, że stara się trzymać swojego gniewu, ale coraz bardziej i bardziej się denerwował. Grinwoody otworzył drzwi i gestem wskazał ciężkie, odcinające światło zasłony. Niech mnie Orholam broni, jak ten staruch znowu mnie dziś uderzy, to mu oddam. Kip był przekonany, że nie zrobiłby czegoś takiego, ale lepiej się poczuł, myśląc w ten sposób. Wszedł do środka. Przesłodzone zapachy. Staruch i kadzidła. Kurz i spocone pachy. Och, ostatnie to akurat on sam. – Cuchniesz – rozległ się głos w ciemnościach, nabrzmiały z niesmaku. – Ty też – odgryzł się Kip. Mózg włączył się dwie sekundy za późno. Cisza. A potem: – Siadaj. – Na podłodze. – Coś ty, matoł? – Raczej potwór niż matoł. W końcu jesteśmy spokrewnieni -oparł Kip. Znowu cisza. Tym razem dłuższa.

– Zapomniałem już, jak zuchwali potrafią być młodzi. Może jednak nie jesteś lekkomyślny, ale zwyczajnie głupi. Siadaj. Na krześle. Kip zaczął macać w ciemnościach, dopóki nie znalazł krzesła. Usiadł. – Grinwoody! – warknął starzec. Wszedł niewolnik i zawiesił coś na haku nad głową Kipa. Wyszedł bez słowa. – Latarnia – powiedział Andross Guile. Latarnia? Przecież była zgaszona. Miał ją zapalić? Czy to nie zniweczyłoby całego sensu siedzenia w zaciemnionym pokoju z zasłonami na każdym oknie i drzwiach? Poza tym, Kip nie miał nawet krzesiwa. Czy to był test krzesania, by przekonać się, czy Kip zdoła… Kretyn. To nadfioletowa lampa. Zwęził źrenice i pokój rozbłysnął niczym upiorny, fioletowy i niezwykle delikatny relief. Pomieszczenie było większe, niż się spodziewał. Na wszystkich ścianach wisiały portrety przodków Guile’ów. Obrazy widziane tylko w nadfiolecie były pozbawione życia, monochromatyczne. Kip był w stanie dostrzec linie i wybrzuszenia pociągnięć pędzla, ale ujrzenie twarzy było przez to jeszcze trudniejsze. W drugiej komnacie, ledwie widoczne przez otwarte drzwi, stało olbrzymie łóżko z baldachimem i oczywiście wszędzie wisiały ciężkie aksamitne kurtyny. Rzeźby z kości słoniowej i marmuru stały na kominku i klawesynie. Kip nie potrafił dostrzec stylu tych dzieł sztuki, ale wszystkie sprawiały wrażenie doskonałych. Stały tam liczne krzesła, sofy i stoły. Zegar z obracającymi się kołami zębatymi i kołyszącym się wahadłem z rodzaju tych, o których Kip tylko słyszał. Na końcu Kip spojrzał na mężczyznę przed sobą, spodziewając się czegoś przerażającego. Mimo ciemności Andross Guile nosił ogromne ciemne okulary. Był potężnym mężczyzną, zanim ograbił go wiek. Ramiona nadal miał szerokie, chociaż wychudłe. Jego włosy, które w świetle latarni przybrały płaski, szarawy odcień fioletu, musiały być srebrzyste, niemal białe. Były rzadkie i potargane, co pasowało do mężczyzny, który żyje bez luster. Jego skóra także była wypłukana z koloru, luźna. Z natury miał ciemniejszą karnację od Gavina, ale z wiekiem przybladła. Nos miał prosty, zmarszczki głębokie. Wzdłuż szyi do linii szczęki ciągnęła się stara blizna. Musiał być przystojnym człowiekiem. Nie da się ukryć, że to Guile. – Grasz w Dziewięć Króli? – zapytał Andross Guile. – Moja matka nigdy nie miała takich pieniędzy – odpowiedział Kip. Chodziło o grę karcianą. Już same karty bywały warte tyle, ile ważyły w złocie. – Znasz jednak zasady. – Obserwowałem innych. – Przed tobą leży talia – powiedział Andross Guile. – Żeby nie mówiono, że nie gram uczciwie: pierwszą partię rozegramy bez stawek. – Nikt tak nie powie – odpowiedział Kip. Wziął talię i znowu wstrząsnęło nim to, w jak odmiennym świecie się znalazł. Zależnie od powagi graczy istniały różne warianty Dziewięciu Króli. Istniało ponad siedemset kart, z których każdy gracz konstruował własną talię. W wioskach takich jak Rekton przechodzący tamtędy żołnierze miewali czasem talie wykonane przez małomiasteczkowych artystów. Głównym wymogiem było to, żeby karty nie miały żadnych znaczków na koszulkach, które pozwalałyby graczom oszukiwać i wyciągać wybrane karty. Arystokraci grywali w karty wykonane przez współpracujących artystów i krzesicieli z jednej z sześciu filii Gildii Karcianej. Tamte karty miały piękne rysunki i były polakierowane niebieskim luksynem, gwarantującym, że wszystkie

są takie same. Te karty były inne. Każdą wykonano z elektrum – mieszaniny złota i srebra. Cyfry w paryjskim piśmie klinowym opisywały siłę i zdolności każdej po mistrzowsku ozdobionej i podpisanej karty. Niektóre inkrustowano maleńkimi kamieniami szlachetnymi. Wszystkie zamknięto w idealnym krystalicznym żółtym luksynie. Wysadzane kamieniami kości, liczmany z kości słoniowej i klepsydry z witrażowego szkła dopełniały zestaw. Kip starał się ignorować skarb, który trzymał w rękach, i niezgrabnie przetasował karty. ~ Jak się okaleczyłeś? – zapytał Andross Guile. Sam zręcznie tasował własną talię. Kipa zaskoczyło pytanie starca. – Napadnięto na mnie. Walczyłem i ktoś wepchnął mnie w ogień. Oparłem się na niej. – Kip podniósł rękę, a potem zdał sobie sprawę, że pokazuje ją niewidomemu człowiekowi. – Znaczy na ręce. Drewno nadal było gorące. – Nadal? – Och, zassałem ogień w siebie, kiedy z nimi walczyłem. Andross chrząknął. Potem zagrali, Kip przegrał widowiskowo. Ledwie pamiętał zasady gry. Z trudem odczytywał paryjskie cyfry, bo nauczył się ich dopiero widząc szczeniaki Czarnej Gwardii ustawione w kolejności. Andross z kolei grał na oślep. Jego karty miały drobne wybrzuszenia i zmarszczki na froncie, dzięki czemu odróżniał poszczególne karty. Nie oszukiwał i nic mu to nie dawało, ale Kip zorientował się, że znaczki wykonano specjalnie z myślą o Androssie Guile. Nic dziwnego, że Kip nie zadał najmniejszych strat Androssowi. Ten człowiek poważnie podchodził do gry. Jednakże jego twarz pozostała bez wyrazu. – Jeszcze raz. Tym razem zagramy o konkretną stawkę. – Jaką? – Wysoką – odparł starzec. – Nie mam żadnych pieniędzy. – Wiem, co masz. Kip natychmiast pomyślał o sztylecie. Postanowił udać, że tego nie usłyszał. Postanowił odpowiedzieć, jakby to było oczywiste, że niczego nie ma. – O co więc zagramy? – Dowiesz się, kiedy skończymy. Graj, żeby wygrać. Kip odetchnął głęboko i za drugim razem zagrał lepiej, lecz i tak został zmasakrowany. Kiedy na jego ostatniej kości wypadło zero, Andross Guile wyprostował się i złożył ręce na lekko zarysowanym brzuchu. – Dzisiaj siedziałeś z grupką młodych ludzi, którzy mówią o sobie Wyrzutki. Pośród nim była dziewczyna imieniem Tiziri. Zauważono, że nie nawiązałeś z nią specjalnego kontaktu. Kip przypomniał ją sobie. Brzydka dziewczyna przy stole. Szeroki uśmiech, nadwaga, znamię na twarzy. – Do czego pan zamierza? – zapytał. – Jej rodzicie sprzedali sześć sztuk z liczącego piętnaście krów stada, żeby opłacić jej przejazd do Chromerii. Jutro wraca do domu. Przez ciebie. – Co? Dlaczego? To nie ma sensu. To nie w porządku! – Przegrałeś – odpowiedział Andross Guile. – Zagramy znowu. Następnym razem stawka będzie wyższa.

ROZDZIAŁ 30 – I ty – powiedziała Trzecie Oko, zwracając się do Karris. – Żona. Tu też coś się nie zgadza. – Słucham? – zdziwiła się Karris. Gavin poczuł się, jakby kopnięto go w brzuch, więc miło było zobaczyć, że Karris jest równie zaszokowana. Jednak Trzecie Oko była szczerze pomieszana. – Po co się tu zjawiłeś, Pryzmacie? – Mam pięćdziesiąt tysięcy uchodźców, którzy potrzebują domu. Jeśli umieszczę ich w innym miejscu, zostaną albo zakładnikami polityki satrapii, albo zmasakruje ich Książę Barw. – Zamierzasz umieścić ich tutaj? – Ty jesteś Jasnowidzem. – Zniszczysz społeczność, jaką tu stworzyliśmy. – Stworzyliście społeczność, żeby służyć Orholamowi. Służycie mu, ratując jego ludzi. – Nawet nie wiesz, co niszczysz – odparła. – Ani nie przejmuję się tym zbytnio. Kiedy cesarz wysyła statek do Parii, nie troszczy się o komfort szczurów w ładowni. Jeśli chcecie służyć Orholamowi, zacznijcie gromadzić jedzenie. „Wiara bez czynów to pył”, nieprawdaż? Pięćdziesiąt tysięcy głodujących ludzi zjawi się w ciągu trzech dni. Mężczyźni wokół Gavina i Karris obruszyli się. Nie powinien był tego mówić, ale słońce wspięło się już wysoko, a on potrzebował każdej minuty światła dziennego, żeby skończyć port, zanim zjawi się flota. Najprawdopodobniej dzisiaj zabraknie im jedzenia. Jeśli nie uprzątnie korali i nie stworzy bezpiecznego portu, statki osiądą na mieliznach, a mężczyźni, kobiety i dzieci zginą. – Jesteś człowiekiem czy bogiem, Gavinie Guile? – zapytała Trzecie Oko. – Jestem zajęty – odpowiedział. – Dołącz do mnie, albo zejdź mi z drogi, bo zrobię to, co zrobię, a jeżeli mi się sprzeciwisz, zrobię to, co muszę. – Nie sądzę, żebym specjalnie cię polubiła, Gavinie Guile. – W innych okolicznościach myślę, że byś polubiła. A teraz wybacz, ale mam port do zbudowania. – Kolacja – powiedziała Trzecie Oko. – Po zachodzie słońca, rzecz jasna. Zjedz ze mną kolację. Dałeś mi sporo do myślenia i chciałabym odwdzięczyć się tym samym. Chyba że kolacja ze szczurem jest poniżej twojej godności. – Uniosła wyzywająco brew, patrząc chłodno. Doskonale wyczuwalny cios. – Z… ogromną przyjemnością – odpowiedział Gavin. Odszedł plażą, wciągając słońce. Zdjął tunikę. Nie zrobiło się jeszcze tak ciepło, żeby było to konieczne, ale chciał, by Trzecie Oko i jej ludzie zobaczyli fale kolorów wzbierających w jego skórze, kiedy odchodził. Najpierw żółcień, która sprawiała, że jego ciało jaśniało złociście. Wyrzucił z siebie strumień żółtego luksynu i uformował z niego ślizgacz, zanim uderzył w fale. Karris weszła na ślizgacz razem z Gavinem. – Nie bardzo wiem, czemu zawsze stawiasz się w pozycji, w której musisz odwrócić się plecami do uzbrojonych ludzi – powiedziała. – Cały świat jest uzbrojony – odparł Gavin. – Muszę stać plecami do jego połowy. Burknęła. – Co oznacza, że ja ciągle chodzę tyłem do przodu.

Zerknął na nią przez ramię. Uśmiechała się znacząco. – Nie jesteś na mnie wściekła? – zapytał. Pomyślał, że mógłby lepiej rozegrać tamtą sytuację. – Jesteś Pryzmatem – odpowiedziała, wykonując gest przy słowie „Pryzmat”, jakby już ono samo się skrzyło. – Jak mogę być wściekła na Pryzmata? Roześmiał się. Całe życie spędził z kobietami i nadal ich nie rozumiał. – Nie, pytam serio – powiedział. Dołączyła do niego przy wiosłach. – Nie wiem, jakie są twoje ostateczne cele co do tyrejskich uchodźców. Jestem przekonana, że to część jakiejś rozgrywki. Ale nic mnie to nie obchodzi. Naprawdę robisz to, żeby ocalić ludzi, którzy w tej chwili nie mają nic, żeby ci się odpłacić. Ludzi, którzy są potwornie niewygodni. Ludzi, których mógłbyś zignorować. A nie ignorujesz. To… jest dobre. Nie muszę ci tego odbierać. Czyli jest w tobie coś, co chciałoby mi to odebrać, pomyślał. – Dziękuję – odpowiedział. Mówił szczerze, chociaż poczuł ból w sercu. Jeden rok. Może to dobrze, został mi już tylko rok. Nie sądzę, żeby zniósł jeszcze kolejne pięć lat. Zaczęli pracować i stopniowo ból osłabł. Gavin wykrzesał ogromne słupy, które miały wspierać wały nadmorskie. Trzeba było przeprowadzić jeszcze kilka wybuchów, żeby oczyścić dno morskie i wkopać się na tyle głęboko, by dać palom solidne oparcie, ale w większości wypadków to było proste krzesanie. Warstwy żółcieni dla wytrzymałości i zieleni dla elastyczności. Z radością posłużyłby się niebieskim, ale uznał, że to powinno zadziałać. Przed nocą skończyli wszystkie słupy. Jutro wały. Następnego dnia prace wykończeniowe i sprawdzenie, czy wszystko działa tak, jak zaplanowali. Potem będzie mógł się stąd wynieść. Po zachodzie słońca powiosłowali do brzegu. Gavin pomyślał, że po dzisiejszej harówce pewnie powinien się wykąpać przed spotkaniem z Jasnowidzką przy kolacji. – Pójdziesz z nią do łóżka? – zapytała Karris. Gavin się zakrztusił. – Co? – To znaczy „tak” czy „tak, jeśli nadarzy się okazja”? Gavin się zarumienił, ale nie znalazł słów. Karris odwróciła się jednak pierwsza. Mięśnie jej żuchwy napięły się i rozluźniły. – Przepraszam, lordzie Pryzmacie. Niestosowhe pytanie. Proszę o wybaczenie. Tak, to załatwia tę kwestię. Nie mogę spać z tobą, ale to pewne jak diabli, że nie mogę też z nikim innym, co? Cudownie. Trzecie Oko powitała go na plaży; jej chód uosabiał doskonałość cielesnego wdzięku – był zmysłowy, gibki, sugestywny, a jednocześnie nie sprawiał wrażenia wyćwiczonego. Kiedy stała, wyglądała przepięknie. Kiedy się poruszała, była kobietą, z której powodu świat upajał się faktem, że Orhołam dał ciała tym, których stworzył, i światło, by człowiek mógł postrzegać piękno. Uśmiechała się, a jej usta były pełne, czerwone i kuszące, oczy zaś błyszczące i wielkie. Miała nieskazitelny makijaż i nosiła białą suknię tak cieniutką, że prześwitywały przez nią ciemne koła sutków. Pięknie. Kurwa. Pięknie.

ROZDZIAŁ 31 Kip wrócił do koszar skonsternowany. Nie wiedział, co robić. Gdyby powiedział Wyrzutkom, że jest odpowiedzialny za odesłanie Tiziri do domu, mogliby zwrócić się przeciwko niemu, obawiając się, że będą następni. W dodatku to była rozsądna obawa. Co mogła oznaczać wyższa stawka następnym razem? Kip nie miał pieniędzy. To mogło oznaczać, że Andross odeśle do domu kogoś bliższego Kipowi… albo zrobi coś jeszcze gorszego. W koszarach było jednak pusto. Najwyraźniej pozostali uczniowie nie wrócili jeszcze z practicum. Kip podszedł do swojego łóżka w głębi, upewniając się ponownie, że nikogo nie ma w pokoju. Cztery łóżka dalej otworzył skrzynię w nogach nieużywanej pryczy. Poszukał pod kocami. Odetchnął głęboko. Sztylet nadal tam leżał. Przykrył go i zamknął ostrożnie skrzynię, starając się, żeby wszystko wyglądało dokładnie tak jak przedtem. Potem poszedł do łóżka. Zasnął i tym razem nie miał snów. Obudził się w gwarnej sali następnego ranka. Uczniowie gawędzili ze sobą, nie starając się zachować ciszy przez wzgląd na tych, którzy jeszcze spali – chociaż Kip zdał sobie sprawę, kiedy wstał, że tylko on nadal leżał. – Co się dzieje? – zapytał zachrypniętym od długiego snu głosem. – To Dzień Sponsora – odpowiedział chłopak, który sypiał kilka łóżek dalej. – Nie ma dziś wykładów ani practicum. Wszyscy spotykamy się z naszymi sponsorami. Kip podreptał do wspólnej łazienki, umył się, przepłukał gardło słoną wodą i kilka razy przeczesał grzebieniem włosy, aż zgrubnie je uporządkował. Samotnie poszedł do jadalni, gdzie nadal podawano jedzenie – o wiele lepsze niż zwykle, jak zauważył – ale zjawiło się niewielu uczniów. Ci, którzy przyszli, siedzieli z dorosłymi. Jeden, może dwóch dorosłych mogło być starszym rodzeństwem lub rodzicami. Miał wrażenie, że pięść zacisnęła mu się na sercu. Stał z tacą, szukając miejsca. Nie było ważne, gdzie usiądzie, bo i tak będzie sam. Matka nie żyła. Dziadek się go wyparł. Ojciec zniknął, tak jak nie było go przez całe życie Kipa. Kip usiadł samotnie. Zjadł samotnie. Zmusił się, żeby się nie śpieszyć; jakaś jego cząstka nie do końca cieszyła się z bólu, ale mimo to, w pewnym stopniu się nim upajała. Oto uderzenia młotem, które kształtują człowieka. Przyjmował te ciosy. Niech i tak będzie. Skończył i poszedł do biblioteki. Bibliotekarka, zaskakująco ładna kobieta, możliwe, że słaba krzesicielka w żółtym, sądząc po oczach, powiedziała: – Obawiam się, że wszystkie nasze prywatne pokoje do spotkań zostały już zajęte przez sponsorów, młody człowieku. – Nie potrzebuję pokoju. Potrzebuję książek. Na temat strategii gry w Dziewięć Króli. – Ach. – Rozpromieniła się. – Myślę, że możemy ci pomóc. Rea Siluz była czwartym podsekretarzem. Zwykle pracowała na późnych zmianach. Zanim Kipowi pozwolono choćby zobaczyć książki, musiał podpisać kontrakt, przysięgając, że nie wznieci ognia ani nie będzie krzesał czerwonego luksynu w bibliotece. Potem bibliotekarka usadziła go przy biurku w ciemnym kącie biblioteki, chociaż – rzecz jasna – było tam mnóstwo sztucznego światła z porozwieszanych wszędzie żółtych latarni. Przyniosła mu pół tuzina książek. – Dużo grasz? – zapytała. – Grałem tylko dwa razy. I oba przegrałem. Z kretesem.

Zaśmiała się cicho. Ciemne, mocno skręcone włosy były zebrane w wielką, precyzyjnie ułożoną aureolę wokół jej głowy, stanowiącą piękną oprawę dla wąskiej twarzy i pełnych ust. – Większość ludzi przegrywa przez pierwsze dwadzieścia razy. Och. – To nie dla mnie – odparł Kip. – Od czego powinienem zacząć? – Przeczytaj najpierw te dwie, a potem przestudiuj tę. W tej są kopie wszystkich kart, więc możesz się do niej odwołać, jeśli czegoś nie zrozumiesz. Im szybciej nauczysz się ich na pamięć, tym lepszy w tym będziesz. O rety. Kip się usadowił. Czytał przez dwanaście godzin. Poszedł raz do toalety, a wracając, zobaczył, że mężczyzna krąży nad jego stołem, spisuje tytuły zgromadzonych tam książek. Gdy zauważył Kipa, zniknął. Kip pomyślał, żeby za nim pobiec, ale zdał sobie sprawę, że nie wiedziałby, co zrobić, gdyby go złapał. Świetnie, więc szpiegują mnie i sprawdzają, co czytam. Kip nie wiedział, kim są „oni”, ale uznał, że to nie ma aż takiego znaczenia. Kiedy wstał na późną kolację, podszedł do biurka Rei. – Mogę wrócić po posiłku? – Jeszcze nie jadłeś? – Sprawiała wrażenie zmęczonej po przepracowaniu dwóch zmian. – Nie, i teraz umieram z głodu. – Przykro mi, ale biblioteka zamyka się za kilka minut. Kip spojrzał na uczniów, którzy nie sprawiali wrażenia, że zamierzają wyjść w najbliższym czasie, i bezradnie machnął ręką. – Są z trzeciego i czwartego roku, Kip. Uczniowie z wyższych lat i kadeci Czarnej Gwardii mogą się uczyć, kiedy chcą i gdzie chcą. Mając tyle innych obowiązków, niektórzy z nich nie docierają tu przed północą. Uczniom z pierwszego roku nie ufa się w takim stopniu. Mogą tu przebywać tylko w obecności bibliotekarzy. Wobec tego Kip poczytał jeszcze przez kilka minut. Kiedy wreszcie wyszedł, żeby się położyć, zatrzymał go w korytarzu Grinwoody. Mężczyzna wyszczerzył do niego zęby w wilczym uśmiechu. Kip nie nauczył się dostatecznie dużo. Nie miał szansy wygrać. Komnaty Androssa Guile wyglądały dokładnie tak samo jak przedtem, a kiedy Kip usiadł, pojawiła się nadfioletowa lampa i talia kart. Kip przejrzał swoje karty. Dwanaście godzin w niczym mu nie pomogło. – Jaka jest stawka? – zapytał. – Już ci mówiłem, wyższa. Andross Guile nie powiedział nic więcej. Zagrał pierwszą kartą, ustalając scenerię. Kip grał. Za wcześnie zagrał jedną ze swoich dobrych kart -z czego zdał sobie sprawę dopiero pod koniec partii – i dał się zmasakrować. I tak by przegrał, ale pierwszy raz dostrzegł coś poza własną bezradnością. – Co więc zamierza pan zrobić mi tym razem? – zapytał Kip. – Żałosne. Nie ma w tobie nawet kropli krwi Guile’ów. Nie musisz przegrywać. Przegrywasz, bo decydujesz się przegrać. – Jasne, decyduję się przegrać. Bo to takie zabawne. – Sarkazm to azyl głupców. Skończ z tym. Tym razem stawką był przywilej jedzenia jutro. Jutro pościsz. Może dzięki temu się skupisz. A teraz kolejna partia. – Jaka jest stawka? – zapytał z uporem Kip.

Widział, jak nisko ocenia go Andross Guile, skoro myśli, że brak jedzenia to dla niego większy cios niż odesłanie do domu dziewczyny i odebranie jej wszystkiego, na co pracowała. – Wyższa. – Andross Guile zaczął tasować talię. – Nie. Nie ufam panu. Myślę, że wymyśla pan stawkę po fakcie. Nie gram, dopóki nie wyjawi pan stawki. Blady uśmieszek wykrzywił usta Androssa Guile. – Practicum. Jeśli przegrasz tym razem, stracisz practicum. – Tracę je za każdym razem, kiedy wzywa mnie pan do siebie -odparł Kip. – Stracisz je definitywnie – uściślił Andross Guile. Utrata prawa do practicum oznaczała utratę jedynej szansy, żeby nauczyć się krzesać we względnie zorganizowany sposób. – Może pan to zrobić? – Niewiele jest rzeczy, których nie mogę. Jeśli Kip nie nauczy się porządnie krzesać, nie będzie przed nim przyszłości. – To niesprawiedliwie – powiedział. Wiedział, że przegra. – Niespecjalnie interesuje mnie to, co sprawiedliwe. Guile’owie interesują się zwycięstwem, nie sportową postawą. – A jeśli odmówię gry? – Każę cię wydalić. Ty dupku. – A co zyskam, jeśli wygram? – zapytał Kip. – Odeślę do domu twojego prześladowcę, Elio. – Nie obchodzi mnie, czy wyśle go pan do domu. – Może powinno. Co to było? Ostrzeżenie? – Nienawidzę pana – powiedział Kip. – Łamiesz mi serce – odparł Andross Guile. – Ciągnij. Kip pociągnął. Zorientował się, że ma spektakularne karty. Widział taki układ w jednej z książek. Jednakże trzy rundy potem przegrał. Dał się zamroczyć; zanim ruszył, czas się skończył. Nie wiedział nawet, jak prawidłowo wykorzystać tak rewelacyjne karty. Andross Guile ewidentnie wyciągnął słabe karty, ale przetrwał szkody, które był w stanie zadać mu w pierwszych rundach Kip, a potem go zniszczył. Kip oddał ostatnie żetony po przegranej i powiedział: – To co mam robić, kiedy wszyscy inni będą szli na practicum? – A co mnie to obchodzi? Wymyśl jakiś inny sposób, żeby pokazać się jako nieudacznik i źródło rozczarowania. Zanim wróci mój syn, będzie gotowy pozbyć się tego. – Wskazał na Kipa, jakby był karaluchem, którego trzeba zmieść. – Jest pan stary – powiedział Kip. – Za ile czasu pan umrze? Czerwień wyszczerzył zęby w drapieżnym uśmiechu. – Zatem jest coś z łajdaka w tym bękarcie. Dobrze. A teraz wynoś się.

ROZDZIAŁ 32 Adrasteia była niewolnicą, ale nie ofiarą. Przeszła po Łodydze Lilii, moście między Chromerią i Wielkim Jaspisem, zanim wstało słońce. Dzisiaj był Dzień Sponsora. To oznaczało brak wykładów, chociaż Czarna Gwardia nadal trenowała. Czarna Gwardia była zbyt ważna, żeby brać sobie wolne. Każdy uczeń powinien spotkać się dzisiaj ze sponsorem, a pod tym względem niewolnicy nie różnili się od pozostałych. Różnica polegała na tym, że sponsorka Adrasteii nigdy się z nią nie spotykała. Zamiast tego wyznaczała jej małe sekretne robótki do wykonania w Dniu Sponsora. Lady Lucretia Verangheti nie była łatwą panią. Handlarze na targu rozstawiali namioty i stragany, rozkładali dywany, poganiali osiołki, żeby zaniosły na właściwe miejsce towary i ryby. Stale przepływał tędy strumień ludzi, ale o świcie zamieni się w powódź, kiedy domowi niewolnicy i żony zjawią się na codziennych zakupach, by nakarmić domowników. Adrasteia prześlizgiwała się między tłumami, jakby gdzieś się śpieszyła. Przydepnęła sobie sznurowadło buta, przystanęła pod murem, przyklęknęła i podciągnęła spódnicę, żeby je zawiązać. Wyciągnęła paczkę z dziury między cegłami, wsunęła do buta i odeszła. Przeszła kilkoma krętymi zaułkami, żeby się upewnić, że nikt jej nie śledzi – co prawda, nigdy jej nie śledzono, ale tak jej kazano robić – i w końcu znalazła sobie miejsce między dwoma wyższymi budynkami. Wyjęła zawiniątko z buta i rozwinęła liścik. Lady Verangheti rzadko pisała słowa. Nie chciała zostawić śladu w postaci własnego charakteru pisma, wiążącego ją z przestępstwami, do których popełnienia zmuszała Adrasteię. Wolała też nie ufać niewolnikom czy skrybom bardziej niż to niezbędne. To nie miało znaczenia. Adrasteia wiedziała, czego się po niej spodziewano. Ujrzała zadziwiająco precyzyjny portret mężczyzny – lady Verangheti byłaby nie lada artystką, gdyby nie uważała, że to poniżej jej godności. Zakreślono kieszeń na jego piersi. Na następnej stronicy niewiarygodnie cienkiego papieru ryżowego widniał rysunek tabakiery z inkrustacją przedstawiającą rodowy herb: Czaple Unoszące się nad Półksiężycem. Ponieważ robiła to już wcześniej, Teia wiedziała, że ma ukraść tabakierę przed rankiem następnego dnia. Była niewolnicą, ale nie głupcem – wiedziała, że w połowie przypadków ofiarami byli ludzie pracujący dla Lucretii Verangheti. Już raz ją złapano, jeszcze w domu. Jednakże nigdy nie wiedziała, które cele są prawdziwe, a które to tylko przynęty. Uznała, że to ma sens. Trening działa najlepiej, kiedy porażka jest możliwa, ale nie okaże się katastrofą. Jeśli podopieczny zawiedzie raz, a potem jest bezużyteczny, to traci się cały czas poświecony na jego szkolenie. Jeżeli nie chcesz, by podopieczny kiedykolwiek zawiódł, to nie rozszerzysz jego umiejętności, nie nauczysz go, gdzie leży granica. Teia nie wiedziała, kto jest kim. Chociaż, szczerze mówiąc, nie miało to znaczenia. Nie mogła nikogo potraktować jako przynęty. Różnica polegała na tym, że jeśli złapie ją na próbie kradzieży jeden z ludzi Lucretii, to czeka ją solidne manto, a gdyby przyłapał ją ktokolwiek inny, wyrzucono by ją z Czarnej Gwardii i Chromerii, a potem wsadzono do więzienia. W dodatku, liczył na nią jej ojciec. Sprawy dobrze się układały ojca niewolnicy, która świetnie się spisuje. Drugiej połowy tego zdania nie trzeba było nawet wypowiadać na głos. Niewolnik to wiedział. Jej ojciec był wolnym człowiekiem; nie okłamała Kipa w tej kwestii. To jednak nie znaczyło, że lady Verangheti nie miała wpływu na to, co działo się z nim samym albo

jego długami. Dlatego Teia przyjrzała się uważnie portretowi, ucząc się na pamięć rysów. Arystokrata, najpewniej właściciel ziemski, sądząc po ubraniu. Łysiejący, krótko ścięte włosy, szeroki nos, grube naszyjniki, szeroki płaszcz, pas od miecza, szerokie rękawy, skórzane rękawice. Skoro tak się ubierał, Teia nie zdziwiłaby się, gdyby podróżował z osobistym strażnikiem. Rozejrzała się po zaułku. Nikogo nie zobaczyła. Złożyła papier ryżowy. W rogach, pod cienką warstwą wosku znajdował się czerwony i żółty luksyn. Potarła je razem, zdrapując wosk, a papier zapalił się i spłonął w nagłym rozbłysku. Zdmuchnęła popiół i ruszyła z powrotem w stronę targu. Jak przy wszystkich skrzyżowaniach w mieście, nad każdym wejściem na targ wznosił się łuk podtrzymujący jedną z Tysiąca Gwiazd. Przede wszystkim miały zwiększać moc krzesicieli, ale kiedy oni z nich nie korzystali, każda dzielnica mogła rozporządzać wielkimi lustrami na podwyższeniach zgodnie z własnym wyborem. Ten targ wynajmował swoje gwiazdy temu kupcowi, który najwięcej zapłacił. Niektórzy skupiali promienie słońca na poszczególnych sklepach. Inni zamieszczali na nich barwne filtry i ogniskowali je na luksynowych żonglerach, którzy krążyli po targu, wykonując sztuczki i reklamując ten czy inny sklep. Adrasteia podeszła do podnóża jednej z gwiazd, kluczem otworzyła maleńkie drzwi, zamknęła je za sobą na zamek i wspięła się boleśnie wąskim szybem. Zawarła umowę z wieżowymi małpkami, niewolnikami, którzy opiekowali się tym łukiem. Dopóki nie wchodziła im w drogę i nie robiła żadnych szkód, pozwalali jej wykorzystywać jedno z okien wentylacyjnych w połowie wysokości jako punkt obserwacyjny Czekając, otworzyła torbę. Zwykle nienawidziła swoich ulizanych, pozbawionych życia włosów, ale oto dlaczego ścinała je krótko – dzięki kilku spinkom była w stanie bez większego kłopotu umocować perukę. Tym razem były to długie, falujące ataskie włosy. Związała je czerwoną chusteczką. Wyłowiła ze dwadzieścia bransoletek z torby. Jarmarczne, krzykliwe – wszystko, byle odciągnąć uwagę od jej twarzy. Nałożyła róż na policzki i usta, złożyła pozostałe chusteczki. Upchnęła szal do torby, poluzowała troczki na sukience i obciągnęła ją w dół – kiedy wyjdzie z wieży, włoży wysokie obcasy, maskując prawdziwy wzrost, a rąbek musiał sięgać dostatecznie nisko, żeby zakryć buty. Wyciągnęła gorset i zasznurowała go luźno na żebrach, po czym upchnęła poskładane chusteczki, żeby wydawało się, że ma piersi większe niż krosty od ukąszeń komarów. Niemal wszystko, czego nienawidziła w swoim ciele, czyniło ją doskonałą do tej roboty. Dobrze to wiedziała. Niewątpliwie między innymi dlatego ją wybrano. Niezbyt niska, niezbyt wysoka, chuda -to łatwiej było ukryć ubraniami niż nadwagę – miłe rysy twarzy, ale nie na tyle ładne, żeby wyróżniała się wśród innych dziewczyn. Choęiaż Kip tak strasznie ją zirytował, wypowiadając to na głos, mogła nawet – i już to kiedyś robiła – przebrać się za chłopca. Kiedy jednak skończyła dzisiejszą przebierankę, pomyślała, że pewnie wygląda jak kobieta. Nisko urodzona Atashanka, mężatka po dwudziestce, raczej wysoka, bez gustu, z jednym zębem pociemniałym od mieszaniny popiołu i łoju. Co smakowało ohydnie. Przebranie nie było bez zarzutu, ale Adrasteii nie chodziło o perfekcję. Najlepsze w tym przebraniu było to, że jeśli będzie ścigana, mogła wszystko zrzucić z siebie w parę sekund. Skończyła się przebierać i zaczęła czekać. Znalezienie jednego arystokraty wśród tej ludzkiej zagrody, jaką był Wielki Jaspis, byłoby niemożliwe, gdy działa sama, już nie wspominając o kradzieży określonego przedmiotu jeszcze tego samego dnia. Jednak Adrasteia nie musiała szukać celu. Sam do niej przyjdzie, i to oznaczony. Czekała godzinę, rozszerzając oczy co minutę. Jej wzrok, jak posiedziała Kipowi, był na przemian przeciętny, niesamowity i pokorny, bez żadnej kryjącej się za tym logiki, którą

potrafiłaby odgadnąć. Nadfioletu nie dostrzegała w ogóle, jej postrzeganie fioletu i koloru niebieskiego było zaledwie przeciętne, żółtego również, a czerwieni nie potrafiła odróżnić od zieleni. Z kolei poniżej widma widzialnego dla miernoty i wielu krzesicieli jej wzrok się wyostrzał. Nie potrafiła krzesać podczerwieni, ale widziała ją lepiej, niż wielu podczerwonych krzesicieli. Nie musiała nawet świadomie rozszerzać źrenic, żeby ją widzieć; było to dla niej równie proste jak zogniskowanie wzroku na czymś bliskim, a potem dalekim. Kiedy jednak świadomie rozszerzała oczy, widziała coś jeszcze. Poniżej podczerwieni, tak daleko poniżej podczerwieni, jak podczerwień znajdowała się poniżej widzialnego spektrum barw, i jeszcze dalej, znajdował się jej kolor – o ile to był kolor. W książkach nazywano go parylem. Paryl był czysty, piękny i przeważnie bezużyteczny. Był tak delikatny, że niczego nie był w stanie utrzymać. Tak delikatny, że nieliczne książki, na jakie natrafiła, próbowały przybliżyć nieco paryl, nazywając go pajęczą nicią. Tyle że pająki – rzecz jasna – mogły zawisnąć na swoich sieciach. Teia miała dość rozumu, żeby nie próbować tego ze swoim kolorem. Zaczęła się denerwować, że zaraz nadejdzie czas zmiany niewolników od luster. Nie mieli nic przeciwko temu, że siedzi w wieży, ale nie mogli wyjść, póki ona była w środku. A chwila, w której wychodziła z wieży w przebraniu, to moment wymagający mnóstwa delikatności i precyzji. Rozszerzyła oczy aż po paryl, kiedy coś mignęło na obrzeżach jej pola widzenia. Smużka parylowego dymu zawirowała i zniknęła nad tłumem, kilkaset kroków dalej. Oczywiście, nikt tego nie zauważył. Nikt nie był w stanie tego zauważyć. Teia nigdy nie spotkała nikogo, kto widziałby paryl, już nie wspominając o krzesaniu go. To musiał być jej cel. Właśnie tak oznakowane zjawiały się jej cele: smużki parylu we włosach albo na kapeluszu, płonące jak płomienie bez ognia. To było idealne oznakowanie, niewidoczne dla wszystkich prócz Teii. Nigdy jednak nie widziała swojego wspólnika, mężczyzny albo kobiety, znakującego cele dla Teii, bo ten ktoś zawsze trzymał się na uboczu. Teia patrzyła, rozglądała się wszędzie. Tam! Sygnał, przechodzący dokładnie u stóp wieży. Pod takim kątem nie mogła za dobrze przyjrzeć się celowi, ale będzie łatwiej niż zwykle. Ześlizgnęła się po drabinie z torbą przerzuconą na plecy. Na dole wyciągnęła wysokie buty, włożyła je, przełożyła torbę na ramię i upewniła się, że pasek nie przesunął jednej z jej „piersi”. Odetchnęła głęboko. Pewna siebie, ale nie agresywna, Teio. Nie, nawet nie pewna siebie, po prostu zajęta. Będę kołysać biodrami na tyle, żeby wydawało się, że mam biodra, ale nie za bardzo, żebym nie wyszła na prostytutkę. Po raz ostatni sprawdziła perukę, wypuściła powietrze, otworzyła drzwi, wyszła i zamknęła je bez pośpiechu za sobą. Podnóże tego łuku znajdowało się obok bocznej ściany budynku, więc mogła szybko wejść w wąską boczną uliczkę. Rozejrzała się po tłumie, wycofując się spod łuku, i na chwilę pozwoliła odpocząć oczom. Równie ważne było rozejrzenie się, czy nikt nie zauważył, że wyszła z łuku, jak znalezienie celu. Wypatrzyła sygnał w kilka sekund. Jednakże to nie był jej cel. Pasmo znajdowało się na włosach kobiety i było ciasno zawiązane, a nie luźne i płomienne. Teia wiedziała, że to zła decyzja, ale natychmiast ruszyła za kobietą. Jeśli to, co zauważyła, było momentem, w którym kobieta została oznaczona, drugi krzesiciel parylu mógł znajdować się tutaj. Zamiast jednak poczuć czystą ekscytację, Teię ogarnęło przeczucie, że wdała się w coś niebezpiecznego. Ktokolwiek oznakował tę kobietę, nie wiedział, że ktoś może to dostrzec. Zupełnie jakby natknęła się na tajemną wiadomość i ją otworzyła. Ktokolwiek ją zostawił, nie będzie zadowolony, wiedząc, że ją odczytano – nawet jeśli słowa nic dla Teii nie znaczyły. W tym mieście istniały potężne prądy głębinowe i nawet najsłabszy mógł wciągnąć

niewolnika. Rzadko zdarzyły się poranki na Wielkim Jaspisie, kiedy na Morzu Lazurowym nie unosiło się przynajmniej jedno ciało. T Teia miała oczy otwarte, ale nie krzesała. Wszelkie krzesanie powiadomiłoby drugiego parylowego krzesiciela o jej obecności. Kobieta szła może z pięćdziesiąt kroków przed Teią, bez specjalnego pośpiechu, rozglądając się po straganach, zagłębiając w targ. Jej brak pośpiechu sprawiał, że wypatrzenie drugiego krzesiciela było prawie niemożliwe. Gdyby szła zdecydowanym krokiem, liczba śledzących ją osób ograniczyłaby się do tych, którzy idą w tym samym kierunku i z grubsza w tym samym tempie. A skoro kobieta szperała po straganach i nie sposób było ją zgubić, bo miała latarnię sygnałową na głowie, śledzący ją człowiek – szpieg? – mógł skupić się na tym, żeby wtopić się w tłum. Starając się nie rzucać w oczy, Teia zatoczyła kółko, żeby lepiej przyjrzeć się kobiecie, która teraz gawędziła z kupcem bławatnym, wskazując jedwabny szal w kratę z jasnych zieleni i czerni. Kobieta była drobna, miała twarz w kształcie serca, kędzierzawe włosy i była zamożnie ubrana – nosiła bladoniebieską suknię i wielkie kolczyki. Ładna, dobrze po trzydziestce. Nic nie wyjaśniało, dlaczego ktoś mógłby ją śledzić. To nie ma żadnego związku ze mną. Powinnam wynosić się stąd w diabły. Tylko że nie mogła się powstrzymać. Jej matka zawsze mawiała, że należy do tego rodzaju dziewczyn, które muszą dwa razy sparzyć rękę o piec, żeby się przekonać, że jest gorący. Handlarz z glinianymi słojami szkliwionymi w krzykliwe warczące zwierzęta zagadnął Teię. – Ach, ma pani doskonały gust. Uśmiechnęła się niezobowiązująco. – Tylko patrzę, dziękuję. – Rozgląda się pani za czymś konkretnym… – Dam panu znać – ucięła rozmowę. Właściwie sama siebie zaskoczyła. W normalnym życiu nie zachowałaby się tak niegrzecznie, ale przebranie dawało jej niezwykłą wolność. – Oczywiście – odparł kupiec, posyłając jej fałszywy uśmiech. Odwrócił się i przeklął ją pod nosem, niezbyt cicho. Miała ważniejsze sprawy na głowie, ale mimo to, zarumieniła się. Co za… Prawie to przegapiła. Szybki puls, fala emanująca z okolic fontanny. Poszukała źródła, ale nie mogła zawęzić miejsca bardziej niż do trzech mężczyzn, którzy tam stali i patrzyli na ładną kobietę. Teia znała ten puls. Sama się nim posługiwała. Właściwie to był jedyny powód, dla którego miała szansę dostać się do Czarnej Gwardii. Paryl odróżniał się od wszystkich kolorów tym, że przechodził prosto przez ubranie. Dzięki parylowi widziało się dokładnie wszelkie metalowe przedmioty na ciele danej osoby. Jeśli ktoś nosił kolczugę pod koszulą albo schował sztylet na udzie, Teia widziała to jak na dłoni. To i znakowanie przedmiotów sygnałami, których nikt inny nie mógł zobaczyć, wydawało się jedynym praktycznym zastosowaniem tego koloru, jakie Teia odkryła. Jedna z książek właśnie z tego względu twierdziła, że to w ogóle nie jest prawdziwy kolor, nazywając paryl „wyjątkowo efemerycznym i nadzwyczaj bezużytecznym”. Łatwo zacząć patrzeć, jakby się miało klapki na oczach, kiedy polujesz. Jej nauczyciele walki jeszcze w Odess nie raz ją za to zlali. Dlatego starała się oddychać głęboko i zachować świadomość otoczenia. Nadmierne skupienie może cię zdradzić albo sprawić, że popełnisz błąd. I w samą porę. Kiedy rozglądała się po głównej ulicy targu mimo gęstej ciżby – kupców ze wszystkich satrapii, niewolników, luksjatów, żebraków i arystokratów – zobaczyła ostatnią rzecz, jaką

chciała ujrzeć. Jej własny cel – cel dla Lucretii Verangheti – szedł prosto do niej. Gorzej, szedł tak, że za chwilę wyląduje dokładnie przed drugim krzesicielem parylu. Jej cel nosił znajomy parylowy sygnał wpleciony we włosy. Jeśli oznakowany pójdzie dalej ulicą, drugi parylowy krzesiciel nie będzie mógł tego przegapić. A wtedy to on może zapolować na Teię. Teia ruszyła, zanim nabrała pewności, że to zrobi. Jeśli miała jakąś wadę, nie była nią bierność. Wystrzeliła własny puls nadzwyczaj subtelnego światła, starając się, by rozbłysło jak najkrócej. Kilka wyjątkowych zalet parylu to fakt, że krzesało się go szybciej niż jakikolwiek inny kolor i że był wszędzie, nawet w najbardziej pochmurny dzień, więc rzadko pojawiał się kłopot ze znalezieniem źródła dla tego koloru. Nawet nocą był słabo obecny, wystarczyło wyjść z domu. Jej skupiony promień przebił ubrania celu, sprawiając, że wyglądały dla niej jak cienie drżące na wietrze. Dzięki długiemu doświadczeniu Teia była w stanie wychwycić rozmyte kształty wszystkich metalowych przedmiotów, jakie niósł. Miecz, nóż, sprzączka od pasa, srebro zdobiące pas, wąski łańcuszek mocujący sakiewkę do pasa (znaczy, że paranoicznie obawiał się kradzieży), monety w tej sakiewce, końcówki sznurowadeł w koszuli, naszyjnik, łańcuch spinający płaszcz, złota nić w samym materiale, kolczyk i – wreszcie! – tabakiera w kieszeni płaszcza na piersi. Łatwe miejsce dla kieszonkowca. Przeszła przez ulicę. W ostatniej chwili, żeby wypaść wiarygodnie, gdy niby to przypadkiem zderzy się z celem, obejrzała się za siebie. Błąd. Zobaczyła, jak jeden z mężczyzn przy fontannie – drobny, zwyczajny mężczyzna z kępką rudych włosów wokół łysiny i w ubraniu handlarza – złożył przed sobą ręce. Igła parylowego luksynu wyskoczyła z jego rąk i wbiła się w szyję obserwowanej kobiety, która stała dwadzieścia kroków od niego. To był niesamowity strzał wśród takiego ścisku i przejeżdżających wozów. Paryl wisiał w powietrzu zaczepiony jednym końcem do jego rąk, a drugim do jej szyi. Mężczyzna pochylił się w skupieniu. Przypadkowy pieszy przeszedł przez pajęczą nić parylu i przerwał ją, ale na krzesicielu nie zrobiło to wrażenia. Wypuścił luksyn i odszedł, nawet się za siebie nie oglądając. Teia dostrzegła, że kobieta zmarszczyła brwi i przez chwilę masowała szyję, a potem wróciła do oglądania melona, który leżał przed nią na wozie. I wtedy ktoś wpadł na Teię. Wyłożyłaby się jak długa, gdyby nie złapała ją za rękę silna dłoń. – Uważaj trochę, ślicznotko – powiedział jej cel. Złapał ją za pośladek i ścisnął, pomagając jej odzyskać równowagę. – Och, ja… – Teia nie musiała udawać pomieszania. Potrzebowała nieco więcej wysiłku, żeby odzyskać równowagę w wysokich obcasach, a jeszcze więcej, żeby odzyskać równowagę psychiczną. – Będę w zajeździe „Czerwona Szóstka”, jeśli szukasz rozrywki, laleczko – powiedział mężczyzna. Nadal trzymał rękę na jej pośladku. Odepchnęła ją. – Nie, dziękuję, mój panie. Proszę mi wybaczyć. Roześmiał się, ale nie próbował drugi raz. – Przemyśl to sobie – powiedział. – Zafunduję ci taką noc, jakiej twój mąż nigdy nie zdołał. Pochyliła nieśmiało głowę i odeszła; czuła się splugawiona. Mogłaby przysiąc, że nadal czuje na sobie jego rękę. Chciała go huknąć w ten wyszczerzony pysk za to, że ją obmacywał. Zamiast tego zadowoliła się tabakierką, którą wrzuciła do torby. Złapał ją przez zaskoczenie, ale Teia szybko się otrząsnęła. Odwróciła się, kiedy odchodził. Krzesząc, porwała znak z jego głowy. Gdyby była mądra,

wyniosłaby się stamtąd w diabły, ale nie mogła oprzeć się pokusie i zerknęła w głąb targu, żeby wypatrzyć kobietę. Nie było to trudne. Sygnał nadal jaśniał na jej głowie, chociaż już się rozwiewał, a jej skóra była dostatecznie blada, żeby zdradzać delikatne zazielenienie wieloletniej krzesicielki. Przeszła główną ulicę targu, niosąc melon. Jedna ręka jej opadła i kobieta upuściła melon. Uśmiechnęła się, jakby zaskoczona i pomieszana, ale tylko połowa jej twarzy się poruszyła. Kobieta zatoczyła się i nagle upadła. Kilka osób uśmiechnęło się szeroko i zaśmiało. Kobieta jednak nie wstała. Dostała ataku. Apopleksja. Udar. Uśmiechy zniknęły i ludzie zaczęli biec w jej kierunku. – Pomocy! Konsyliarzy! – krzyknął jeden z gapiów. Teia się przeraziła. Na miłość Orholama, co ona właśnie zobaczyła?

ROZDZIAŁ 33 Salę główną Chromerii co tydzień zamieniano w miejsce kultu. Każdy uczeń, krzesiciel czy nie, musiał się zjawić. Kip wsunął się na swoje miejsce w ławce między Ben-hadadem i Teią. Ben-hadad opuszczał kolorowe soczewki dziwacznych okularów, gapiąc się to na łuki z białego marmuru, to na wielobarwne witraże w wysokich oknach. Kipa za bardzo absorbowało to, co działo się na poziomie posadzki, żeby choć zacząć analizować sceny przedstawione powyżej, na witrażach. – Co teraz będziemy robić? – zapytał. – Hm? – mruknął Ben-hadad. – Słuchać – odpowiedziała Teia. Powiedziała to oschłe i zwięźle, co było zupełnie do niej niepodobne. – To drugi tydzień cyklu, więc myślę, że sam Błękit będzie przemawiał. – Och, nie – powiedział Ben-hadad. – Jest najgorszy. Słyszałem od jednego ze skierek, że w zeszłym roku Gavin Guile nauczał w dzień Błękitu i był niesamowity. Jednak ten, jak mu tam, jest okropny. – Klytos Niebieski – powiedział Kip. Poczuł ciężar strachu. Jego cel. – Sili się na naukowość, bo myśli, że tacy powinni być niebiescy, ale słyszałem, że prawdziwi naukowcy kpią sobie z niego. Kipa to nie obchodziło, chociaż miał nadzieję, że zdoła znielubić mężczyznę, którego przysiągł zniszczyć. To będzie jego pierwsza okazja zobaczyć Kłytosa Niebieskiego na własne oczy. Złapał się na tym, że serce mu wali jak szalone. Sala główna powoli się zapełniała, a największy tłum zbiegł się w ostatniej chwili przed samym południem. Chociaż ludzie nadal napływali, cicha chóralna pieśń rozbrzmiała z ukrytej blisko frontu jamy. – Co to? – szepnął Kip. – Męski chór podczerwonych – wyjaśnił Ben-hadad, nadal gapiąc się na światło wlewające się przez wysokie okna. – Cii – uciszyła ich Teia, zasłuchana w muzykę. Zrzęda. – Dlaczego niebiescy sami nie śpiewają? – zapytał Kip Ben-hadada. – Nie wiem. To coś, w czym podczerwoni się specjalizują. – Ben-hadad wyszczerzył nagle zęby w uśmiechu i oderwał wzrok od sklepienia. – Podczerwoni zawsze są namiętni, wiadomo, ale mężczyźni niemal zawsze są bezpłodni. Obie te rzeczy sprawiają, że cieszą się sporą popularnością wśród dam. – To, że mają talent muzyczny, też nie przeszkadza – dodała tęsknie Teia. – Co? – zapytał Ben-hadada Kip. – Dlaczego? Ben-hadad uniósł brwi. – No co ty, Kip, tata nie powiedział ci o Siedemdziesięciu Sposobach z Pokojówką? – zakpiła Teia. – Nie to miałem na myśli, ja tylko… Och, Teia doskonale wiedziała. Uśmiechnęła się szeroko, kiedy on się zarumienił. Siedemdziesiąt? Ulitowała się i odpowiedziała po cichu: – Nikt nie wie, dlaczego są bezpłodni. To po prostu część ich brzemienia i ofiara dla

Orholama. – Cisza! – syknęła poirytowana dziewczyna z rzędu przed nimi, odwracając się do nich. Chór zaczął nową pieśń i tym razem dołączyli także wierni. Kip nie miał pojęcia, co śpiewają. Zgadywał tylko, że to archaiczna forma paryjskiego. Mimo to, brzmiało pięknie i cieszył się, że nie rozumie słów. Mógł nasiąkać czystą muzyką. Dwa ogromne świetliki rozbłysły nagle czymś więcej niż tylko południowym słońcem. Kip domyślił się, że dwa z wielkich zwierciadeł na pozostałych wieżach obrócono w kierunku sali głównej, nad którą wznosiła się cała wieża, więc światło nie mogło wpaść prosto z góry. A tak dzięki zwierciadłom światło Orholama spłynęło na jego lud. Rozbrzmiała kolejna pieśń i nadeszła procesja odzianych na niebiesko mężczyzn i kobiet; niektórzy kołysali kadzielnicami wypełnionymi dymiącym kadzidłem. Kip patrzył, jak Klytos Niebieski odziany w modrą jedwabną szatę o wysokim, wykrochmalonym kołnierzu i w dziwnym niebieskim kapeluszu, przechodzi kilka kroków od niego. Robił wrażenie skrępowanego, ledwie znosił tę sytuację. Nie spodobał się Kipowi. Orholamie, Siedemdziesiąt Sposobów? Kip tak naprawdę potrafił wyobrazić sobie tylko dwa. Kogo można zapytać o coś takiego? Wyśmialiby go jak zwykłego kmiotka. Było klękanie, modlitwa, czytanie i odpowiedzi dobywające się z pięciu tysięcy gardeł. Kip poruszał ustami i udawał, że wie, co się dzieje. Jego matka nigdy nie miała czasu dla luksjatów. Bała się osądu Orholama i zwykle mawiała, że jeśli trzyma się głowę dostatecznie nisko, to może uniknie się gniewu, na który się zasłużyło. Potem Klytos Niebieski podszedł do mównicy i zaczął mówić tak cicho, że pewnie nawet ludzie z pierwszego rzędu nie dosłyszeli ani słowa. Był tak żenująco nieśmiały, że Kipa ogarnęła okrutna litość dla tego człowieka. Jeden z luksjatów podszedł chyłkiem do Klytosa i coś mu szepnął. Klytos podniósł głos do poziomu mamrotania: – …pod okiem… tego czterdziestego dziewiątego dnia… Kip zauważył, że jeden luksjat zerka porozumiewawczo na drugiego. Ten drugi luksjat wstał i mruknął do Klytosa Niebieskiego, który odpowiedział mu ostro, zaczerwienił się i wrócił do zapisków. – Jak mówiłem – zaskrzeczał przenikliwie Klytos, wreszcie mówiąc na tyle głośno, by słyszeli go nawet ci z tyłu, i uśmiechnął się szyderczo – to część zadania Chromerii: dotrzeć z najnowszymi pracami uczonych do najciemniejszych zakątków naszego świata. Nie tak dawno temu uważano za herezję mówienie o naszym święcie inaczej niż jak o rozwiniętym pergaminie. Ludzie wierzyli, że świat naprawdę ma rogi, a zwłaszcza luksjaci. Dzięki niebieskim krzesicielom i niebieskim cnotom, wiemy teraz, że to zabobon i że nie jest to sprzeczne z pismami, które tylko metaforycznie mówią o satrapiach jako o leżących w centrum. Centrum woli Orholama to metafora, a nie określenie położenia w przestrzeni. Kip nie miał pojęcia, o czym on mówi, ale dwóch luksjatów nie wyglądało na zachwyconych tym obrotem sprawy. Kip domyślał się, że jeśli Klytos znowu ściszy głos, żaden z nich nie przypomni mu, by mówił głośniej. – W ciągu ostatnich lat nasi towarzysze z Wieży Rozumu dokonali ekscytujących odkryć na temat Wielkiej Schizmy i wydarzeń, które nastąpiły po Deimachii, Wojny Bogów, co do której obecnie badacze zgadzają się, że lepiej tłumaczyć ją jako Wojnę z Bogami. „Dei” to oczywiście ablatiwus, a w większości naszych tłumaczeń kontekst zwyczajnie nie uzasadnia odrzucenia powszechnie akceptowanego dopełniacza. Jednakże w Na fundamencie rozumu Tristaem zauważa, że przy zaledwie kilku zmianach tego, jak pojmujemy staroparyjską gramatykę,

zmienia się cała hermeneutyka. W tej chwili rozpoczynamy pracę nad tymi zmianami. Kipowi zaczęły się szklić oczy. Padło zwyczajnie zbyt wiele słów, których nie rozumiał. Nawet gdyby rzeczywiście uważał, że gramatyka jest interesująca, nie zdołałby śledzić wątku, niezależnie od własnych chęci. Pogubił się, więc zaczął rozglądać się po sali. Jedna stara luksjatka w pomiętej czarnej szacie wyglądała, jakby żuła cytrynę. Kilku starszych uczniów sprawiało wrażenie szczerze zafascynowanych, a Kip wpadł w rozpacz. Czy ja też zamienię się w coś takiego? Myślał, że Chromeria to miejsce nauki, owszem, ale miejsce praktycznej nauki. Kip zaczął przyglądać się witrażom wypełniającym całą ścianę wysokich okien. Był tam sam Lucidonius w białych szatach i o łagodnej twarzy, otoczony przez paryjskich wojowników, lecz jego skóra była o kilka tonów jaśniejsza od ich cery. To było ciekawe. Kip zawsze słyszał, że jest paryjskim wyrzutkiem. Cóż, może był outsiderem nawet dla Paryjczyków. Kip wyobraził sobie nagle zaciekłą kłótnię o to, jaki dokładnie odcień miała skóra Lucidoniusa, kiedy pojawił się witraż. Wiedział, że Paryjczycy przyznawali się do niego, zwłaszcza w sporach ze stałymi rywalami o bogactwo i władzę – czyli sąsiadami, bladoskórymi Ruthgarczykami. Im ciemniejszy był Lucidonius, tym bardziej stawał się solą w oku Ruthgarczyków. A teraz, chociaż witraż powstał setki lat po tym, jak Lucidonius zmarł, ludzie będą patrzyli w okna i zakładali, że ponieważ witraże są stare, muszą przedstawiać prawdę. Fascynujące. Kip żałował, że nie zna prawdy. Och, do diaska. Dokładnie to samo robił ten napuszony staruch, prawda? Sprawiał, że cały świat kręcił się wokół analizy jednego słowa, tak jak Kip wyobrażał sobie, że świat się kręci wokół odrobiny pigmentu w oknie. Błękit znowu zniżył głos, więc Kip musiał się teraz pochylić, żeby go słyszeć. Wychwycił jednak wyrażenie, które zwróciło jego uwagę: Powiernik Światła. – …i dlatego właśnie Powiernika Światła najlepiej rozumieć jako metaforyczne określenie każdego z nas. Każdy z nas ma ponieść światło w ciemne zakątki świata. Nie poprzez zapał misjonarski. Jeśli religie tych, którzy znajdują się poza Wrotami Mroku dobrze służą tamtejszym barbarzyńcom, to kim jesteśmy, by zmieniać to, kim są oni? Czyż nie są dziećmi Orholama? Mamy wnieść światło do ciemnych zakamarków własnego życia swoją dobrocią, hojnością, mówiąc dobrze o innych, wylewnie kochając. Powiernik Światła nie nadejdzie. Słuchajcie, Dzieci Ama, nie ma jednego Powiernika Światła. Wszyscy jesteśmy Powiernikami Światła. Oczy luksjatów były gotowe wyskoczyć im z głów i rozbiec się z wrzaskiem po sali, żeby wykąpać się w mleku. Kip prawie parsknął śmiechem, kiedy to sobie wyobraził. Do diabła, Kip, musisz bardziej się wysypiać. Najwyższy Luksjat stanął na podwyższeniu. Nawet nie spojrzał na Klytosa Niebieskiego. – Chórzyści – powiedział – zastanawiam się, czy możecie zamknąć to spotkanie pieśnią „Ojcze Światła, wybacz nam”. Najwyraźniej nie tę pieśń zaplanowano. Ślicznie. Jednak mężczyźni odśpiewali ją i zrobili to przepięknie. Po pieśni wszyscy wyszli, a Kip zapytał Ben-hadada: – Więc o co tu chodziło? – Diabelskie kłamstwo – odpowiedział Ben-hadad. Dwie dziewczyny z rzędu przed nimi odwróciły się i zerknęły na chłopca, ale on na to w ogóle nie zważał. – Zawsze spierano się

o Powiernika Światła. Kim jest albo kim będzie, czy już przyszedł. Chromeria mówi, że już przyszedł, że Lucidonius był Powiernikiem Światła. W końcu jego imię znaczy „dawca światła”. – Ale ty tego nie kupujesz? – spytał Kip. – Nie znam wszystkich argumentów, ale moi rodzice w to nie wierzą. Kip spojrzał na niego. To była najgłupsza rzecz, jaką kiedykolwiek usłyszał, i sądząc po minie Ben-hadada, który nagle sposępniał, on też zdawał sobie z tego sprawę. – Nie chcę żyć w świecie, w którym historię już ustalono -dodał. To też było durne: nie podoba mi się świat jaki jest, więc wcale taki nie jest? Przynajmniej tym razem Kip zdołał powstrzymać się przed powiedzeniem tego na głos. – Powiernik Światła będzie geniuszem magii – odezwała się nagle Teia. Była dziś niezwykle cicha. – Wojownikiem, który wszystkich zmiecie. Będzie wielki od młodości. Dokona rzeczy, o których myślano, że nie są możliwe, i sprowadzi nas z powrotem na właściwą ścieżkę. Lucidonius nie był nawet dobrym krzesicielem. Wymyślił, jak robić kolorowe soczewki, ale to nie czyni z niego geniusza, prawda? Powiernik Światła nas ochroni. Będzie zabijał bogów i królów. Ja zabiłem króla. Dreszcz przeszedł Kipowi po plecach. – Nie ma już królów – wtrącił się starszy chłopiec. – Lucidonius zabił ostatnich. I ostatnich bogów. – Ludzie Lucidoniusa tego dokonali – odparł Ben-hadad. – Nie sam Lucidonius. – Na jedno wychodzi – odpowiedział chłopak. – Kiedy mówisz „Książę Barw zajął Garriston” nie masz na myśli tego, że wypełnił sobą całe miasto. Nie znaczy to nawet, że sam je zdobył. Masz na myśli to, że dokonano tego, wypełniając jego wolę. To… – Dzieci! – krzyknął zdegustowany luksjat odziany w czerń. Kip zastanawiał się, jak długo mężczyzna im się przysłuchiwał. – Nie powinniście posługiwać się na wpół zapamiętanymi głupotami od rodziców i przesądami nieoświeconych. Marsz na wykłady. Nie pozwolę wam na bluźnierstwa w tym świętym miejscu. Już! Wynocha!

ROZDZIAŁ 34 – Ta sukienka nie nadaje się dla tak pięknej dziewczyny – powiedział do Liv młody człowiek, kiedy wyszła ze składu, który zajęły w Garristonie wysiedlone kobiety z dziećmi. – Ani ta kwatera dla tak utalentowanej krzesicielki. – Uśmiechnął się uśmiechem mężczyzny, który wie, że jest przystojniakiem. – Jestem Zymun. Twój nauczyciel. I byłby przystojniakiem, gdyby jego urody nie psuł bandaż na nosie i podbite oczy. Zymun wyglądał na szesnaście, siedemnaście lat – na rówieśnika Liv – ale mógł być starszy. A może po prostu zachowywał się, jakby był starszy. Miał czarne kręcone włosy, wyrazisty nos, który przez bandaże wydawał się jeszcze większy, szerokie usta i idealne, białe zęby. Ataska skóra, wyraziste brwi, jasnoniebieskie oczy z wielobarwnym pierścieniem poniżej granicy tęczówki. Miał na sobie nową białą koszulę – kto dysponował nowymi koszulami tuż po straszliwej bitwie? – a na przedramionach wielobarwne zarękawia z pięcioma grubymi opaskami w różnych kolorach na białym tle. Nosił lśniący czystością płaszcz, na którym powtarzał się ten sam wzór – od czarnej, rozmytej wstęgi oznaczającej podczerwień, przez czerwoną, pomarańczową, żółtą i zieloną. Pięciobarwny polichromata. Pięć kolorów! W Chromerii było może ze dwudziestu pięciobarwnych polichromatów. Może jeszcze paru nadal się uczyło. Jeśli ten chłopak był pewny siebie, to miał po temu dobry powód. Okropność. – Przegrałeś w bójce? – zapytała Liv. Jak niegrzecznie! – Tak naprawdę to nie powiodła mi się próba zamachu. Dostałem w twarz. I oberwałem za porażkę, kiedy wróciłem. Po tym, jak przepłynąłem przez wody, w których roiło się od rekinów. Uśmiechnął się. – Żartujesz. – Popisałbym się wtedy okropnym poczuciem humoru. Nie było to szczególnie zabawne, co? – Mówisz poważnie? – Do dwóch razy sztuka. Chodź, musimy pozbyć się tych szmat… tych ubrań i znaleźć ci coś stosownego. Był jej nauczycielem, wyznaczonym przez samego Lorda Omnichroma, więc Liv uznała, że to znaczy, że musi go słuchać. Wzruszyła ramionami i poszła za nim przez miasto. Skład znajdował się niedaleko od Trawertynowego Pałacu, bo było bezpieczniej trzymać się blisko żołnierzy. Być samotną kobietą w czasie wojny oznaczało wiecznie mieć się na baczności. Kiedy jednak Liv ruszyła za Zymunem, zauważyła, że jego strój działa lepiej niż zbroja. – Czy tutaj wszyscy boją się krzesicieli? – zapytała. – Boją? Szanują nas, co jest zresztą słuszne, nie uważasz? – Chyba tak. – Chyba? Ach. To dlatego potrzebujesz nauczyciela. Cóż, to rzeczywiście zabrzmiało protekcjonalnie i Liv ani trochę się to nie spodobało. – Chromeria tworzy niewolników, Liv. Opiera się na tym, że tych, których szkoli, wpędza w takie długi, że potem w najlepszym wypadku zostają związanymi umową sługami, tyle że ta umowa obowiązuje do końca ich życia. Innymi słowy są niewolnikiem. Wolni to odrzucają. Zamiast tego uznajemy naturalny porządek rzeczy. Sama Wybrałaś, żeby urodzić się pięknością? Oczywiście, że nie. A jednak jesteś. Możesz z tym uczynić, co ci się żywnie spodoba. Podobnie

rodzimy się krzesicielami. Możemy marzyć, żebyśmy wszyscy rodzili się z takimi darami, a Książę Barw bada, jak tego dokonać. Fakty jednak pozostają faktami, jesteśmy specjalni. Mamy dar, którego inni ludzie nie mają. Nie zrobiliśmy niczego, żeby zasłużyć na ten dar, nie zostajemy krzesicielami z wyboru, ale nimi jesteśmy. Nie prosimy tych, którzy rodzą się z darem, żeby zakuwali się w łańcuchy, tak jak nie prosimy tych, którzy urodzili się z talentem do biegania, by się roztyli i dzięki temu nie sprawiali, że źle się czujemy. Jesteśmy wolni. Jesteśmy tym, czym jesteśmy, tak wolni i swobodni, jak uczyniła nas natura. Kiedy idziesz ulicą jako krzesicielka, mężczyźni wiedzą, że jeśli cię zaczepią, możesz ich zabić. Mogą się tego bać albo zwyczajnie to szanować, jak szanują kobietę, która nosi pistolet. Z tą różnicą, rzecz jasna, że z pistoletu strzelisz tylko raz. Minęli ludzi uprzątających gruz z ulic i wreszcie dotarli do sklepiku, który nie ucierpiał w czasie walk. Powitała ją stara kobieta. – Jak dobrze mieć klientkę! Dziękuję, dziękuję, och, a jaka jesteś piękna! Zrobię z ciebie cudo. To zamówienie na trzy suknie, tak? – spytała Zymuna. – Jeśli tego zażyczył sobie Lord Omnichrom – odpowiedział. – Dobrze więc, rozbierz się – powiedziała do Liv kobieta. Liv spojrzała na nią, a potem na Zymuna, który nie zamierzał wychodzić. – Mógłbyś? – poprosiła go. Obrzucił ją spojrzeniem od stóp do głów, szczerząc szelmowsko zęby. – Bardzo niechętne, ale skoro nalegasz. Nie wiń mnie, że próbowałem. Wyszedł na ulicę i zostawił ją w fachowych rękach szwaczki. Kobieta szybko wzięła miarę, porównała ją ze wzrostem, kazała jej obrócić się parę razy, a potem pozwoliła jej się ubrać. Zrobiła trzy szybkie szkice i pokazała je Liv. – Wszystko ma być w najlepszym gatunku, moja pani. Pierwsza będzie z wełny, ale wełny kóz z abornejskich gór. Ciepła, ale tak miękka, że sama w to nie uwierzysz. – To… – Cudowne? Niesamowite? – Będzie sporo kosztowało. Liv nienawidziła siebie za te słowa, ale tak długo żyła w biedzie, że nie potrafiła się powstrzymać. – Ha! A to dopiero początek! Jedwabną suknię obszyję prawdziwą purpurą. Jedwab też będzie najlepszy, rzecz jasna, bo kto by marnował prawdziwą królewską purpurę i farbował nim kiepski jedwab? Zatem dziesięć tysięcy muszli purpurowców zostanie zebranych tylko dla ciebie. Liv trochę zemdliło. Jedwab? Purpura? – Ja chciałam… Okropnie mi przykro. Chciałam powiedzieć, że nie mam żadnych pieniędzy. Może coś ze zwykłej wełny? Tylko jedną sukienkę? Prawda była taka, że nawet na to nie miała pieniędzy, ale duma nie pozwalała jej przyznać się do tak skrajnej nędzy. – Och, ty mała ślicznotko, nie musisz płacić! Lord Omnichrom wszystkim się zajął. Jedna ciepła suknia, jedna na co dzień, ta będzie z wyżynnej ataskiej bawełny i jedna olśniewająca. Wygląda na to, że przydałyby się też nowe halki i bielizna, co? – Proszę! Ja zwykle… znaczy, wojna, wie pani. – Oczywiście, oczywiście. I znajdziemy ci jakąś czystą sukienkę, żebyś na razie miała co nosić. Ta propozycja zamieniła się w czystą sukienkę i gorącą kąpiel, rzekomo dlatego, że starsza kobieta nie chciała, by sukienka się zabrudziła. Liv pomyślała jednak, że szwaczka cieszyła się, że może kogoś rozpieszczać, ma z kim porozmawiać. Kiedy szorowała się gąbką i pozwalała, żeby gorąca woda pomogła rozluźnić się mięśniom, walczyła ze łzami, które czaiły się tuż pod powiekami. Gdyby się popłakała, poczułaby się lepiej,

ale nie chciała mieć zaczerwienionych i podpuchniętych oczu. Była pewna, że stara kobieta nie przejęłaby się tym specjalnie – robiła wrażenie kogoś, kto by to zrozumiał – ale Zymun wróci po nią później i na pewno zacząłby się dopytywać. Jak wyjaśnić, dlaczego się płakało, skoro odpowiedź może wymagać godziny albo jednego słowa? Tak czy inaczej nie zrozumiałby. Wyszłaby tylko na słabą dziewczynę. Znowu odetchnęła głęboko. – Sporo tego wzdychania – zauważyła stara kobieta. Liv nie zauważyła, kiedy weszła. – Czy zdała sobie kiedyś pani sprawę, że wszystko, w co pani wierzyła, to kłamstwo? – Wszystko? Niebo jest teraz zielone? – Nie miałam na myśli… – Tylko się z tobą droczę, dziecko. – Stara kobieta zamilkła, a potem sama westchnęła. – Wierzyłam, że mój mąż jest mi wierny. A kiedy to się posypało, miałam wrażenie, że zawalił się cały świat. Liv się zawahała. – Nie, dziecko, nie mów mi. Nie znamy się. Przyjmij moją dobroć, ale nie ufaj nikomu zbytnio, nie ufaj tak łatwo. Jesteś piękną młodą kobietą w niebezpiecznym miejscu. Włóż zbroję. Pamiętaj tylko, co jest zbroją, a co tobą, żebyś potrafiła ją zdjąć we właściwym czasie. Stara kobieta wyszła, a Liv zrozumiała, że wyświadczyła jej większą dobroć, niż gdyby wysłuchała wszystkiego, co kłębiło się w jej głowie. Liv przyłączyła się do wroga. Mogła tłumaczyć się i powiedzieć, że miała nadzieję, że dzięki jej działaniom Książę Barw ocali Kipa i Karris, i tak się stało, ale prawdę mówiąc, utraciła wiarę we wszystko, czego nauczyła ją Chromeria. Jeżeli owoc jest trucizną, czemu szanować drzewo? Jeśli jednak sama Chromeria była zepsuta, jak głęboko to zepsucie sięgało? Skoro nauczyli ją jednego kłamstwa, ile innych się z nim wiązało? Od tego zrobiło jej się niedobrze, jakby spojrzała w otchłań. Jeżeli Chromeria była zepsuta, a miała być głównym źródłem woli Orholama, co to mówiło o samym Orholamie? Jak mógł pozwolić na takie zepsucie? Albo o to nie dbał, albo nie miał mocy, by cokolwiek z tym zrobić, albo nie istniał. Liv zrobiło się zimno mimo gorącej wody. Takiej myśli nie dało się cofnąć. Jednakże nie pojawiła się żadna odpowiedź. Nie dba, nie może nic zmienić albo nie istnieje. Tak czy inaczej, nie w to wierzyła wcześniej Liv. Zupełnie jakby zerwano jej z ramion miły, ciepły płaszcz pocieszających przesądów. Niech i tak będzie. To właśnie znaczyło być dorosłym, być silną kobietą. Ojciec wychował ją tak, żeby wierzyła w pewne rzeczy, ojciec jednak nie był wszechwiedzący. Mógł się mylić. A jeśli się mylił, Liv nie zamierzała być moralnym tchórzem. Stawi czoło światu takiemu, jaki jest. Usłyszała kiedyś, jak ktoś na zajęciach zacytował starego filozofa: „Prawda jest mi tak droga, że gdyby po jednej stronie stał Orholam, a po drugiej prawda, odwróciłbym się plecami do samego stwórcy”. Niech i tak będzie. „Służ jednemu panu”, tak brzmiało motto Danavisów. Liv będzie służyć prawdzie. Już samo rozważanie tego pomysłu było straszne, przerażające, bo myślała, że decyzje, które ciągle podejmowała, opierały się na tym co słuszne – co z kolei opierało się na tym co święte – co opierało się na tym, co Chromeria nauczała, że jest święte – co opierało się na tym, w co Chromeria wierzyła na temat Orholama. Usunąć ten fundament? Jednocześnie jednak było to niesamowicie wyzwalające. Będzie silna. To było trudne, ale ona

tego dokona. Nie będzie się wzdragać przed trudnymi prawdami ani chwytać się pocieszających złudzeń. Będzie wojownikiem o prawdę. Skończyła kąpiel. Zapomniała o łzach, za to poczuła w sobie stalową determinację. A potem zjadła to, co przyniosła jej stara kobieta, chociaż był to tylko cienki bulion z paroma kartoflami. – Daleko temu do moich standardów, ale wiesz, wojna i w ogóle – powiedziała staruszka z błyskiem w oku. Liv parsknęła śmiechem. – Kiedy już skończę twoje suknie, będę w stanie podać ci coś lepszego. Obiecuję. Po posiłku Liv poczuła się tysiąc razy lepiej. Podziękowała starej kobiecie i wyszła z jej domu. Zymun siedział na prostej ławce. Wyrzucał w powietrze małe niebieskie dyski jedną ręką i zestrzeliwał zielenią z drugiej. – Czekałeś na mnie cały ten czas? – zapytała Liv. Rzucił niebieski dysk i obrócił w nicość strzałem mocniejszym, niż to było konieczne. – Och. Zapomniałam o tobie. Ups, to nie zabrzmiało tak, jak chciała. – Uchodzą ci takie zagrywki, bo jesteś piękna? – zapytał Zymun. – Jeśli tak, to skończ z tym. – Cały czas to powtarzasz. Nie wiem, czy to ma być dwuznaczny komplement, czy też głupia jednoznaczna obraza. Nie była piękna. Wiedziała to. W najlepszych dniach udawało jej się wyglądać ładnie. Każdy, kto mówił coś innego, próbował coś od niej uzyskać. Zymun wyglądał, jakby chciał się na nią rzucić, ale usta mu zadrżały. – „Jednoznaczna obraza”? – spytał. – Sama to wymyśliłaś? – Wyszczerzył zęby w uśmiechu. – Miałam nadzieję, że tego nie zauważysz. – Skrzywiła się, czując się jak idiotka. – Myślałam, że nie jesteś niebieski – dodała szybko. Miał pięć kolorów na płaszczu i zarękawiach, ale bez niebieskiego i nadfioletu. – Jeszcze nie jestem – odpowiedział. Wykrzesał kolejny dysk. Liv widziała, że kolor był nietrafiony i luksyn wytrzymał ledwie sekundę, postrzępił się i rozpadł. – Mam nadzieję, że się nauczę. Jest tak blisko, że to aż irytujące. Niebieski ma tyle zastosowań. Poza tym, chociaż to miło mieć już pięć kolorów, nie potrafię przestać marzyć o byciu polichromatą z pełnym spektrum. Dążył do bycia siedmiobarwnym krzesicielem, posługując się dokładnie takimi samymi słowami, jakimi posłużyła się Liv kilka miesięcy temu, kiedy marzyła, żeby uznano jej drugi kolor. Nigdy nie było dość, co? Zawsze znalazł się ktoś lepszy od ciebie. Z drugiej strony, jeśli siedem kolorów znajdowało się w zasięgu Zymuna, to oznaczało, że chłopak stoi na zupełnie innym poziomie. – Przepraszam, że zapomniałam – powiedziała Liv, patrząc pod nogi. – Nie sądziłam, że jestem na tyle ważna, byś na mnie czekał. Uśmiechnął się i mimo złamanego nosa, podbitych oczu i całej reszty, był okropnie przystojny. – Chodź – powiedział. – Chcę ci coś pokazać.

ROZDZIAŁ 35 To było przedziwnie wyzwalające, być tak zajętym, żeby nie mieć czasu na przyjaciół – tudzież na ich brak. W ciągu następnych tygodni Kip spędzał ranki na lekcjach i przy pracy, potem kolejne godziny na dziedzińcu Czarnej Gwardii, a potem szedł do biblioteki. Poznał bibliotekarzy, a oni jego. Najczęściej stos książek już na niego czekał – te, które codzienne zamawiał, i dodatkowe, które Rea Siluz uznała za pomocne. Znajdował sobie stojące na uboczu biurko i nie wychodził z biblioteki przez osiem, dziesięć godzin, zależnie od tego, kiedy kończył pracę ostatni bibliotekarz. Parę razy został ze starszymi uczniami do późna – dopóki go na tym nie przyłapano i nie zakazano mu na tydzień wstępu do biblioteki. Uczniom zabraniano także odkładać książki z powrotem na półki. Najwyraźniej tylu robiło to źle przez tak długi czas, że stało się to koszmarem dla bibliotekarzy. Teraz więc, po przeczytaniu, książki odkładało się na jedno z dwóch biurek, które stały specjalnie z myślą o tym celu na każdym poziomie biblioteki. Kip szybko też odkrył, że chociaż biblioteka zajmuje trzy poziomy Wieży Pryzmata, stanowi zaledwie okruch całego księgozbioru Chromerii. O wiele więcej książek trzymano w podziemiach. Szarakom nie wolno było wchodzić do tych dodatkowych bibliotek. Koniec, kropka. To wszystko sprawiało, że pozostałych poszukiwań Kip nie mógł nawet rozpocząć. Przysiągł pomścić matkę, a zmiażdżenie głowy królowi Garadulowi jakoś nie ukoiło jego bólu. Potem przysiągł dowiedzieć się, czy matka kłamała na temat Gavina Guile. Nie mógł sobie wyobrazić, żeby ten mężczyzna naprawdę ją zgwałcił, ale chociaż była kłamczuchą, narkomanką i diablicą wcieloną, nadal chociaż tyle należało jej się ze strony syna. Jednakże poważniejszym zmartwieniem było to, że przysiągł doprowadzić do ustąpienia z urzędu Klytosa Niebieskiego. Naprawdę musiał skończyć ze składaniem przysiąg. Kłopot z oboma celami polegał na tym, że właściwie nie wiedział, od czego zacząć. Nie mógł przecież zagaić: „Przepraszam, może mi pani powiedzieć, gdzie się trzyma obciążające dowody na temat obecnie służących Kolorów i Pryzmata?”. A zważywszy, że sprawdzano jego lektury, wszelkie poważniejsze studia, którymi chciał się zająć, musiał przeprowadzać ostrożnie. Kip znalazł kilka książek na temat genealogii, żeby dowiedzieć się czegoś na temat Klytosa Niebieskiego, a potem odczekał, aż zobaczy młodą kobietę, która pomagała w bibliotekach przy odkładaniu książek, i wsunął swoje lektury do jej stosu. W tym tempie nigdy niczego nie znajdzie. Istniał tylko jeden skrót prowadzący do bibliotek, które mogły zawierać informacje, jakich potrzebował: musiał dostać się do Czarnej Gwardii. I tak coś, co zaczęło się jako próba zadowolenia ojca, którego ostatecznego celu nie rozumiał, teraz stało się jedynym wyjściem. Kip trenował, uczył się i czytał w bibliotece, niewiele spał, bo koszmary przerywały mu odpoczynek każdej nocy – aż padał i przesypiał cały dzień albo dwa dni z rzędu. Nie było kar za opuszczenie lekcji. Chromeria zostawiała tę kwestię w rękach sponsorów. To sprawiało, że Dzień Sponsora był niezwykle nieprzyjemny dla uczniów, którzy się obijali. Kip nie miał sponsora. Mimo to, chodził na zajęcia, chociaż ich nienawidził. Opuszczając je, zawiódłby ojca, okazałby się porażką. A potem nadszedł dzień walk, kulminacyjny punkt miesiąca treningu. Chociaż Kip bezsprzecznie był najgorszy w klasie, dzięki temu że wszedł jako numer cztery, było niezwykle mało prawdopodobne, że odpadnie w tym miesiącu. Jednak cały system został

tak pomyślany, żeby najlepsi pięli się w górę. W dniu sprawdzianu każdy uczeń dostawał żeton walki. Próby zaczynały się od dołu, dając szansę uczniom stojącym najniżej w rankingu. Pierwszy zaczynał numer czterdziesty dziewiąty. Mógł wyzwać tylko kogoś, kto znajdował się w odległości trzech miejsc od niego, a jeśli wygrywał, dostawał w nagrodę żeton pokonanego, który mógł natychmiast wykorzystać i wspinać się dalej. Zanim zaczęli, jeden z chłopców zapytał trenera: – Trenerze Fisk? Dlaczego musimy walczyć w świetle lamp, zamiast korzystać z okularów? – Teraz pytasz? Dlaczego nie wtedy, kiedy zaczynałeś? – Ehm… Wtedy wszystko było nowe – odpowiedział chłopak. Kip znał prawdę. Chłopiec był wtedy zbyt przestraszony, żeby zapytać. – Ktoś się domyśla? – zapytał trener. – Okulary mogą się zniszczyć w czasie treningu, a są warte fortunę – odpowiedziała Teia. – Prawda, ale to nie jest najważniejszy powód – odparł trener Fisk. – Pozwólcie, że opowiem wam pewną historyjkę. O ile mi wiadomo, jest prawdziwa. Za czasów Pryzmatki Karris Wroga Cieni, wkrótce po tym jak sam Lucidonius wprowadził kolorowe soczewki, był sobie pewien młody człowiek, który dołączył do Ilytańskiej Herezji, chociaż to mogło przydarzyć się komukolwiek. Niebieski krzesiciel imieniem Gilliam. Miał niebieskie okulary i nigdy ich nie zdejmował. To były czasy wojen, przy których nasze wyglądają marnie, więc nikt go nie winił. Okulary były symbolem potęgi i, rzecz jasna, statusu. Technika tworzenia kolorowych szkieł była wtedy znana nielicznym, więc posiadanie okularów znaczyło także, że jesteś zamożny. Brał udział w wielu bitwach na przestrzeni lat, głównie po niewłaściwej stronie, chociaż to nie ma tu żadnego znaczenia. Kilka lat później próbował dokonać zamachu. Z łatwością pokonał jej straże, a potem stawił czoła samej Karris. Zgromiła go, że posługuje się w walce z nią okularami, które dał mu jej własny mąż. Zgromiła go za to, że za często ich używa. Oczywiście, on myślał, że Karris gra na zwłokę, i znowu ją zaatakował. Zerwała mu okulary z twarzy. To był pochmurny dzień. Nie było niebieskiego, z którego mógłby krzesać, i w jednej chwili stanął jak sparaliżowany. Zapytała go, czy zrozumiał. Nie zrozumiał. Wzięła prostą żelazną włócznię i powiedziała mu, żeby ją powstrzymał. Oczywiście, to było niemożliwe. Rozglądał się wszędzie za niebieskim. A wtedy, kiedy się zbliżyła, poczuł, jak czerwienie, zielenie i żółcienie wślizgują się do jego oczu. Był polichromatą z pełnym spektrum i nawet o tym nie wiedział. Ponieważ jednak nigdy nie używał tych kolorów, nie potrafił nad nimi panować, nie był w stanie podporządkować ich swojej woli w czasie, którym dysponował. Zabiła go, gdy krzyczał. Ten, który ma uszy, niech słyszy. Kip się rozejrzał. Niektóre szczeniaki kiwały głowami, jakby to wszystko miało dla nich absolutny sens. Inni mieli miny odzwierciedlające to, co czuł on. – Ten, który patrzy tylko przez jedną soczewkę, żyje w ciemnościach – mruknęła Teia. Zorientował się, że nie wymyśliła tego sama. Zdanie miało w sobie ciężar starodawnej mądrości. – Dość pytań, mamy tu robotę do wykonania. Na miejsca! – powiedział trener Fisk. I to tyle. Żadnych wyjaśnień. Fantastycznie. Czterdziestka dziewiątka, drobny, niezdarny chłopak o krzywych zębach, wyzwał do walki czterdziestkę szóstkę zgodnie z powszechnym oczekiwaniem. Czterdziestka szóstka była muskularną dziewczyną, niemal dwa razy od niego większą, ale powolną. Jeśli przegra, straci żeton i szansę wyzwania kogoś powyżej swojego miejsca, więc dla obojga była to walka na śmierć i życie. – Jaką masz strategię? – zapytała Teia Kipa. Czterdziestka dziewiątka i czterdziestka szóstka podeszli do wielkich kół, każde zakręciło

jednym. Zależnie od tego, gdzie wypadną śmigające wskazówki, takie zasady będą obowiązywały w walce. To kolejny aspekt etosu Czarnej Gwardii: nigdy nie wiesz, w jakich okolicznościach przyjdzie ci walczyć ani jaką bronią. Możesz mieć szczęście albo pecha, i musisz sobie z tym poradzić. Chłopak trafił na żółty i zielony. Dziewczyna na kostury. – Co masz na myśli? – spytał Kip, który patrzył jak urzeczony na to, co się działo. Opuszczono zasłony i miejsce walki zalało żółte i zielone światło. Chłopak i dziewczyna podeszli do trenera Fiska, który stał na małym podwyższeniu. Oboje przycisnęli palce do dwóch punktów na czarnej skale i dostali kostury. Zasalutowali i zaczęli walczyć. Poruszali się niezbornie, tak bardzo, że nawet Kip mógłby mieć z nimi szansę. Dziewczyna zaatakowała, jej pięść zatrzymała się z głośnym trzaskiem na blokadzie chłopaka, ale już następnym zamachem przebiła się przez jego obrony i trafiła go w skroń. Upadł ciężko, chociaż nie stracił przytomności, ale nogi miał jak z waty. Podniósł się na kolana i znowu padł. Dziewczynę ogłoszono zwyciężczynią, a czterdziestka dziewiątka wybuchł płaczem. Nie było szansy, żeby mógł zostać w Czarnej Gwardii. – Nie współczuj mu – powiedziała Teia. – być może dzięki temu, że odpadł, nie zginie w przyszłym miesiącu albo nieco później. Czarnogwardzistami mogą być tylko najlepsi. – Ktoś pójdzie za mnie do domu w tym miesiącu – powiedział Kip. Spojrzała na niego zdziwiona. – Czyli nie masz strategii? Odwzajemnił jej spojrzenie. Nie pojmowała. – Teia, jestem beznadziejny. Będę walczył najlepiej, jak potrafię, ale przegram. To proste. Nie zamierzał zawieść Gavina bardziej niż to konieczne. Następny był chłopak numer czterdzieści osiem, ale zamiast wyzwać czterdziestkę piątkę, wybrał dziewczynę z numerem czterdzieści sześć. – Dlaczego on…? – Już raz walczyła, więc może być zmęczona – wyjaśniła Adrasteia. I tak to szło. Czterdziestka ósemka i czterdziestka szóstka walczyli zupełnie zwyczajnie – żadne z nich nie potrafiło krzesać kolorów, które wylosowali. Czterdziestka szóstka wygrała i rzuciła wyzwanie czterdziestce trójce. Znowu wygrała i wyzwała czterdziestkę, ale przegrała. Kiedy tak patrzył i odgadywał, dlaczego ludzie czasem decydowali się walczyć z kimś trzy miejsca wyżej, a czasem z osobą tylko jedno miejsce wyżej, zadawał Teii różne pytania. Szybko się zorientował, że było tu tyle samo miejsca na strategię co w Dziewięciu Królach. Do diabła, tylko nie to. Czasem dzieciaki nie walczyły z przyjaciółmi, bo nie chciały, żeby kumpel przegrał albo stracił żeton. Innym razem wybierały kogoś, kto ich zdaniem mógł być zmęczony albo – jeżeli ktoś zajmował wyjątkowo niskie miejsce w hierarchii, chociaż ich zdaniem był znacznie lepszy – wybierały kogoś poniżej jego pozycji, żeby móc go potem przeskoczyć, nie musząc się z nim mierzyć. W ostatniej siódemce byli ci, którzy już przegrali i zdecydowanie musieli odpaść – zakładano, że oni będą walczyć z mniejszym zacięciem, więc pozostali chętniej ich wyzywali. Dzięki temu, jak tłumaczyła Kipowi Teia, jeśli ktoś wylądował niżej niż zasługiwał z racji swoich umiejętności, miał szansę wspiąć się na samą górę, o ile był dostatecznie dobry. W praktyce, oczywiście, prawie nigdy tak się nie działo. Walka była wyczerpująca, a to, że trzeba było walczyć zaraz po swojej wygranej, oznaczało, że rzadko kiedy ktokolwiek przeskakiwał dużo wyżej w rankingu.

Jednocześnie na tych na szczycie ciążyła ogromna presja, żeby ani razu nie przegrać. Jeśli przegrają, a potem ich przeciwnik również przegra, mogą spaść sporo w dół, i to przez jedną przegraną. Ktokolwiek wymyślił ten system egzaminów, chciał mieć Czarnogwardzistów, którzy doskonale się sprawdzą w sytuacji wielkiego napięcia. – Ponieważ wylądowałeś w hierarchii wyżej, niż zdaniem ludzi zasługujesz, zagwarantowałeś sobie, że będziesz często wyzywany -powiedziała Teia. No jasne. Jeśli w twojej trójce jest łatwy przeciwnik, to zawsze go wybierzesz. A Kip zawsze będzie łatwym przeciwnikiem. – A co mnie to obchodzi? – odparł Kip. – To tylko lanie. – Wiesz, sama nie wiem, czy jesteś odważny, czy głupi – przyznała Teia. Hę? – Jeśli znowu będę z tobą walczyć, wygram – dodała. – Nigdy nic nie wiadomo. Może mi się poszczęści. Odeszła. Prawie tego nie zauważył, bo oglądał walki. Ponieważ ani razu nie ćwiczył krzesania, po raz pierwszy zobaczył coś, co jak zakładał jest normalnym krzesaniem. Jednakże większość kandydatów do Czarnej Gwardii była monochromatami, a szanse wylosowania swojego koloru na kole były małe, więc również większość walk toczyła się wręcz lub za pomocą broni. Albo czasem koło dawało im kolor, ale słaby, więc zamiast próbować coś wolno wykrzesać, przechodzili od razu do walki. Niewiele dzieciaków było w stanie skutecznie walczyć i jednocześnie powoli wciągnąć dość światła, żeby posłużyć się nim po dwóch albo trzech minutach walki. Większość walk nie trwała aż tak długo. Za to przeciwnicy byli coraz lepsi. Ostatni kandydaci, którym groziło odpadnięcie, zaczęli walkę. Muskularny chłopak miał pecha i walczył w niebieskim świetle z dziewczyną krzeszącą niebieski. Posłużyła się prętami z niebieskiego luksynu, żeby go przydusić, zanim zdążył do niej podejść. Kiedy stał, wściekły, zamiast podejść do niej, podszedł do Kipa i pogroził mu, wymachując palcem przed jego twarzą. – Ty! Jesteś gorszy ode mnie! To ty powinieneś wracać do domu, ty tłusta dupo. Nie ja. – Masz rację – powiedział cicho Kip. – Masz rację, durniu, że mam rację! Dlaczego w ogóle tu jesteś? Bo twoja matka to jakaś kurwa, która rozłożyła nogi przed Gavinem Guile? Jesteś bękartem. A ja jestem synem deja Aghbalu! To wszystko można o kant dupy potłuc! Kip wiedział, co powinien zrobić. Powinien go uderzyć. Zniszczyć go z zaciekłością, która powie wszystkim, raz jeszcze, że z Kipem nie można zadzierać. Już raz tak zrobił z Elio. Najwyraźniej raz nie wystarcza. W jedną historię ludzie mogą nie uwierzyć. Tyle że Kip nie chciał być chłopcem, który jest szalonym, nieobliczalnym łachudrą. Takim, przy którym ludzie chodzą na palcach, bo może kogoś skrzywdzić bez specjalnej – albo żadnej – prowokacji. Zajrzał w siebie, szukając furii, o której wiedział, że się tam kryje, bo przecież ten chłopak znieważył jego matkę. Dzisiaj jednak znalazł tylko ból. Nie było w nim teraz przemocy. – Tym mam się stać? – zapytał Kip. Jakaś jego cząstka chciała zapłakać. – Co? – warknął chłopak. – Jeszcze z tobą nie skończyłem. – Jesteś nikim – odpowiedział ze smutkiem Kip. – A ja jestem kimś jeszcze mniejszym. Jestem krwiożerczym szaleńcem. Oczywiście, wokół zebrali się już pozostali kandydaci do Czarnej Gwardii, zaciekawieni, co się stanie. Trener, jak zauważył Kip, wyjątkowo nie śpieszył się z interwencją. Może najlepiej,

gdy hierarchia wśród Czarnogwardzistów ustalała się jak najwcześniej. Kip się wyprostował. Potrzebował iskry furii, ale niczego w sobie nie znalazł. Zbyt trudno było myśleć o tym, żeby na zimno przyłożyć niespodziewanie drugiemu chłopakowi. Zwłaszcza gdy tamten miał rację, wściekając się na niego. – Czekaj no, chwileczkę – powiedział Kip. – Jak się nazywasz? Nie zawiodę ojca. – Tizrik i lepiej to sobie zapamiętaj, ty… – Oczy chłopca napełniły się podejrzliwością. – Tizrik Tamar z Aghbalu? Tizrik! – Kip rozłożył ręce, żeby objąć chłopaka jak dawno zaginionego krewniaka. – Tizrik! Mój wuj mówił… – Nie, nie Tamar… jestem… Kip objął chłopaka, który próbował go odepchnąć poirytowany. Kip złapał go jednak za oba rękawy i mocno szarpnął. Jednocześnie uderzył czołem w twarz wyższego od siebie przeciwnika. Mając ręce przyszpilone do boków, próbując powstrzymać objęcia Kipa, Tizrik nie miał szans. Twarz napotkała czoło. Coś trzasnęło. Krew spryskała głowę Kipa. Chłopak padł, głównie na Kipa. Kip zepchnął go z siebie. Chłopak osunął się na ziemię; nawet kiedy leżał, pojękując, krew nadal lała się strumieniem. Nos był przekrzywiony, ewidentnie złamany, usta zmiażdżone. Bardziej wypuścił niż wypluł krew z ust, a wraz z nią wyleciał ząb. Kip miał wrażenie, że patrzy na siebie z oddali, kiedy stanął nad chłopakiem i położył stopę na jego szyi, przytrzymując go na ziemi. Pomruki i zduszone okrzyki rozległy się w tłumie. Trener Fisk przepchnął się między dzieciakami. Spojrzał na krwawiącego młodzieńca, a potem na Kipa. – Do konsyliarzy! Ty też, Kip. Kip zdumiał się, że najwyraźniej nie wpakował się w żadne kłopoty, a pozostali chyba też się zdziwili. – Ale… ale ja jeszcze dzisiaj nie walczyłem. – Dość się nawalczyłeś – odparł trener, odciągają Kipa od Tizrika. – On oszukiwał! – poskarżył się Tizrik, trzymając nos. – Czarnogwardziści nie oszukują. Czarnogwardziści wygrywają – odpowiedział trener. Pytające twarze najwyraźniej poirytowały Fiska. – To jest prawdziwe życie – powiedział. – Naszą monetą jest przemoc. Nagła, ostra, zapierająca dech w piersi, niepozostawiająca nadziei na zemstę. To właśnie robimy, kiedy trzeba. Kip to rozumie, a niektórzy z was najwyraźniej nie. W porządku. Mamy czas, żeby odsiać plewy. Trener Fisk rozejrzał się po zebranych młodych ludziach. Nikt nie śmiał spojrzeć mu w oczy, nawet Kip, który z jakiegoś powodu czuł się zakłopotany, chociaż nie potrafił wytłumaczyć dlaczego. – Następny! – krzyknął trener Fisk. Kipa obejrzeli konsyliarze, i z tego, co się zorientował, nic mu nie było. Kiedy jednak się nim zajmowali, minęła jego kolei. Spadł dwa miejsca, kiedy inni powyżej niego przegrali, ale zdał sobie sprawę, że ponieważ nie musiał walczyć w tym tygodniu, jego szanse na pozostanie w Czarnej Gwardii praktycznie się podwoiły. Miał szansę. Będzie jednak musiał wygrać parę walk.

ROZDZIAŁ 36 Teia weszła do kręgu, modląc się. Była szczupła, miała refleks. Śliska sztuka. Nie była za silna, nie w porównaniu z chłopcami w Czarnej Gwardii. Na szczęście, na szkoleniu preferowano broń sieczną i kłującą. Czarna Gwardia nie miała nic przeciwko broni obuchowej: młotom bojowym, maczugom, pałkom – wszak taka broń często najlepiej się sprawdzała przeciwko ciężkiej zbroi. Jednakże trenowanie z nią nie było bezpieczne. Można stępić ostre kolce maczugi, ale gdyby taki potwór jak Leo – o ramionach jak koń pociągowy i rękach jak zakutych w żelazo – trafił cię maczugą, nic by ci nie pomogło, nawet gdyby zawinięto cię w poduszki. Kości by popękały. Dlatego nie trenowali z taką bronią. Podejrzewała, że zdaniem muskularnych chłopców to nie było sprawiedliwe. Z drugiej strony, ich kolory przynajmniej miały szansę wypaść na kole. A co bym zrobiła, gdyby mój kolor wypadł na kole? Dźgnęłabym kogoś w szyję i zabiła? Na tę myśl wszystko wywróciło jej się w żołądku i po karku przeszedł dreszcz grozy. Znowu zobaczyła wyraz twarzy kobiety, kiedy ta upuściła melon – była zaskoczona, nie rozumiała, że zaraz umrze straszną śmiercią. Jak do tego doszło? Przeciwnikiem Teii był Graystone Keftar. Miał bardzo ciemną skórę, miły uśmiech i był zielonym krzesicielem. Miły chłopak. Parę razy z nią flirtował. Niestety, już łysiał. Tragedia. Był niski i wysportowany, syn bogatej rodziny, która opłaciła mu trening przed przybyciem do Chromerii. Graystone mrugnął do niej i zakręcił kołem. Skrzywiła się i zakręciła swoim. Następnym razem, kiedy zacznie z nią flirtować, nic od niej nie dostanie. Mrugasz do kogoś z kim masz walczyć tylko wtedy, kiedy nie traktujesz go poważnie. Co ci chłopcy sobie myśleli? Że trenowała, żeby być słodka? Na kołach wypadł zielony albo czerwony. Z zadowolonej miny Graystone’a zorientowała się, że zielony – niech to szlag! I rapiery. Oboje wzięli broń. Chłopak trochę się ze swoją plątał, ale wiedziała, że się wygłupia. Czarnogwardziści rzucali kandydatów na głęboką wodę. Jeśli nie zdasz sobie sprawy, że w tych walkach chodzi o to, żeby wszystkich obserwować i zorientować się, kto w czym jest dobry, to marnujesz czas. W cotygodniowych walkach chodziło w równym stopniu o rozpoznanie zagrożeń, jak o utrzymanie pozycji. Graystone przyzwoicie radził sobie z rapierem. Ale nie doskonale. O wiele lepiej znał jatagan i inne, cięższe ostrza. Znał jednak podstawowe blokady i postawy. Mogła wygrać – i wygrałaby, zdecydowanie – gdyby nie wylosował zieleni na kole. Zajęli swoje miejsca w kręgu, stanęli naprzeciwko siebie, zasalutowali. Mrugnął do niej. Serio, jeśli mrugnie do niej raz jeszcze, to strzeli go w pysk. Uśmiechnęła się szeroko na samą myśl. Najwyraźniej wziął to za zachętę. Krąg tonął w zielonym świetle, kiedy nadzorcy spuścili zielone filtry na kryształy wysoko w górze. Natychmiast rzuciła się do wściekłego ataku. Zmuszała go do ciągłego cofania. Wyszedł poza zielony krąg światła w ciemność. Naciskała mocniej. Właśnie zaczynał otrząsać się z zaskoczenia, kiedy piętą stanął na granicy kręgu. Gdyby wyszedł poza nią, przegrałby.

Spojrzał w dół. Następnym uderzeniem Teia odepchnęła jego blokadę, a potem mocno uderzyła go w rękę. Jego rapier z brzękiem upadł na ziemię, a chwilę potem stępiony koniec rapiera Teii wylądował pod brodą chłopaka. Zwycięstwo. – Nieźle – powiedział Graystone. – Zamknij się. Odeszła wściekła. Mogła rzucić wyzwanie jednemu z chłopców stojących wyżej, ale już była w pierwszej siódemce, a obaj chłopcy byli naprawdę świetni. Realistycznie rzecz biorąc, miała co najwyżej szansę załatwić numer dwa, chyba że miałaby wyjątkowe szczęście w walce z Cruxerem, który przerastał o głowę wszystkich w klasie. Szczerze mówiąc, zasługiwała może na dziesiąte miejsce w tej klasie. Jeśli ma dotrzeć do pierwszej siódemki, będzie musiała mieć trochę więcej szczęścia w losowanych kolorach przy następnych trzech sprawdzianach. Jednakże, im więcej będzie walczyć teraz, tym więcej okazji będą mieli pozostali, żeby poznać jej możliwości. Chciała skończyć w dobrym stylu, a nie odpaść w dobrym stylu. Dlatego nie rzuciła nikomu wyzwania. Być może było to trochę niskie zagranie, ale za to sprytne. Wszyscy mieli szansę obserwować się wzajemnie w czasie całego treningu, ale wszyscy też starali się ukrywać największe atuty. Dopóki się nie dostaną. Teia oglądała ostatnie walki, rejestrując mistrzostwo najlepszych walczących. Wszyscy mieli pecha w czasie ostatnich sześciu rund -nikt nie wykręcił swojego koloru, więc pojedynki sprowadzały się do czystej techniki walki. Już mieli się rozejść, kiedy trener Fisk powiedział, że chce im coś powiedzieć sam dowódca Żelazna Pięść. Na sam widok dowódcy serce Teii zabiło szybciej. Mówiło się, że nigdy nie przegrał ani jednej walki w czasie szkolenia. Jego młodszy brat, który wszedł do Czarnej Gwardii dwie klasy później, też przeszedł szkolenie niepokonany. Kiedy w końcu ci dwaj zmierzyli się ze sobą w walce pokazowej, to było jak starcie tytanów. Na dziedzińcach treningowych stłoczyły się tysiące. I chociaż pojedynek był wyrównany, Żelazna Pięść wygrał z każdą bronią. Potem pojawiły się legendy o jego wyczynach w czasie Wojny Fałszywego Pryzmata. A teraz krążyły historie o tym, czego dokonał w czasie bitwy o Garriston. Mówiło się, że przebił się przez całą armię króla Garadula, przeszedł przez mur za nim, załatwił wszystkie załogi artyleryjskie – w pojedynkę! – a potem skierował działa na tyły królewskiej armii i udało mu się trafić w jeden z ogromnych wozów wyładowanych prochem, zabijając w ten sposób dziesiątki, jeśli nie setki. Potem uciekł przed całą wściekłą armią, ale nie sam. Nie, zwykła ucieczka nie była dość dobra dla Żelaznej Pięści. Dokonał tego wszystkiego dla odwrócenia uwagi i przy okazji uratował Kipa i Karris Białodąb. Przebiegł po morzu, gdzie już żerowały oszalałe rekiny, i wrócił akurat na czas, żeby uniemożliwić próbę zamachu. Jeśli istniał jeden człowiek, który uosabiał wszystko, czym chcieli być zebrani tam młodzi ludzie, to był nim właśnie Żelazna Pięść. – Dobra robota – zwrócił się do nich dowódca. – Dobra walka, a co ważniejsze, dobre myślenie. Widziałem dzisiaj sporo prawdziwego sprytu i przebłyski prawdziwych umiejętności. Przyszedłem jednak po to, żeby rzucić wam większe wyzwanie, niż być może jesteście w stanie podjąć. To się wam nie spodoba. Mnie się to nie podoba, ale okoliczności tego wymagają. A my, Czarnogwardziści, oceniamy sytuację ze spokojem. Pozostajemy niewzruszeni. I triumfujemy. Nagle wszyscy siedzieli na brzeżkach krzeseł. – Jak już zapewne słyszeliście, Czarnogwardziści brali udział w walkach o Garriston. Walczyli bohatersko, zgodnie z przewidywaniami. Zadano nam ogromne straty. Kule nie omijają śmiałych. Czarna Gwardia zawsze była elitarną siłą, a nasze szeregi zawsze były nieliczne. Nie

możemy ponieść tak wielkich strat i móc nadal wypełniać swoje cele. Dlatego z waszej klasy, zamiast przyjąć tylko siedmioro najlepszych, weźmiemy pierwszą czternastkę. W pierwszej chwili Teia poczuła ulgę. Czternaście miejsc! Może dać radę! Rozległo się kilka wiwatów – z ust uczniów, którzy uważali, że mają szansę dostać się do pierwszej czternastki, ale wiedzieli, że nie dostaną się do pierwszej siódemki. Chłopcy, którzy byli pewni swego, nie robili wrażenia zadowolonych. Żelazna Pięść zacisnął usta. – Tak – powiedział. – Czarnogwardziści z poprzednich klas będą patrzeć na was z góry. Chcę, żebyście wzięli to na siebie jako klasa. Chcę, żeby wszyscy z pierwszej czternastki byli tak dobrzy jak najlepsze siódemki z poprzednich lat. Mamy misję. Trzeba, by Czarna Gwardia ją wypełniła. Ponadto natychmiast zwiększam wynagrodzenie Czarnogwardzistów. Będziecie elitą i tak będziecie opłacani. Jeśli macie przyjaciół, którzy doskonale walczą albo mają taki potencjał, zachęćcie ich, żeby dołączyli do następnej klasy. Od tej pory będziemy prowadzili cztery klasy rocznie, nie tylko dwie. O ile się nie mylę, w następnych latach może się okazać, że wszyscy będziemy potrzebować godnych zaufania towarzyszy. Nie wszyscy z nas to przeżyją. Żelazna Pięść zdjął ghotrę. Głowę miał zgoloną na znak żałoby, a twarz smutną, ale surową. – Wasi poprzednicy zginęli, broniąc Siedmiu Satrapii, broniąc Pryzmata, broniąc Bieli. Wielu ludzi będzie patrzyło na was i widziało dzieci, ale oczekuję, że podejmiecie dorosłą decyzję. Jesteście gotowi umrzeć, być może samotnie, z dala od domu, chociaż nikt się nie dowie, jakimi byliście bohaterami? Nie mogę nawet obiecać, że wasze życie lub śmierć zapewnią zwycięstwo. Mogę wam tylko obiecać, że dopóki będę oddychać, to jak długo będę wami dowodzić, nie pozwolę, by zmarnowano wasze życie. Tylko tyle dostaniecie. To oraz braci i siostry, których widzicie wokół. Jeśli nie chcecie tego, dobrze. Idźcie prowadzić szczęśliwsze, bezpieczniejsze życie gdzie indziej. Nie pokazujcie się jutro. Bo od jutra wszystko stanie się trudniejsze. Cisnął ghotrę na ziemię i odszedł. Uczniowie patrzyli za nim. Kilkoro zaklaskało, ale inni spojrzeli na Cruxera. Wyciągnął rękę, wnętrzem dłoni do dołu – nie, nie klaszczcie. I wtedy – kiedy tuzin uczniów zdał się na osąd Cruxera, a on zgodził się na to i zrobił właściwą rzecz – wtedy właśnie Teia zdała sobie sprawę, że Cruxer pewnego dnia sam będzie dowódcą Czarnej Gwardii. – To wojna – powiedział Cruxer. – Książę Barw najechał Atash. Miasto Idoss pewnie już padło. Jego herezje się szerzą. Mówi, że przysięgi, które składamy Chromerii, nie są wiążące. To kłamstwo z otchłani piekieł. Idźcie porozmawiać ze sponsorami i ustalcie, komu jesteście winni lojalność. Nie wracajcie, dopóki nie zyskacie pewności. Jeśli nie wrócicie w ciągu tygodnia, wypadacie. – Zawahał się. – Czy to jest do przyjęcia, sir? Trener Fisk do tej pory trzymał język za zębami. Teraz uczniowie spojrzeli na niego. W końcu to on tu dowodził. Pokiwał głową. Cruxer przeszedł przez tłum kandydatów. Spoczywały na nim spojrzenia wszystkich. Z nabożeństwem podniósł ghotrę Żelaznej Pięści, złożył ją pieczołowicie i odszedł. W milczeniu, które wszystkim ciążyło, pozostali kandydaci także wyszli.

ROZDZIAŁ 37 Gavin poszedł za Trzecim Okiem na polanę znajdującą się niezbyt głęboko w dżungli. Ujrzał tam płonące ognisko dla odegnania chłodu wieczoru i wesołe latarnie rozwieszone na konarach drzewa jambu, w świetle których widoczne były jego dojrzałe, różowe owoce. Na ziemi rozłożono dywany. Misa wina i większe misy fig, jambu i innych owoców stały pośrodku dywanu. Trzecie Oko usiadła na nim ze skrzyżowanymi nogami, na chwilę odsłaniając je aż do kolan. Wskazała gestem, by usiadł naprzeciwko, i Gavin to uczynił. – Zatem jak znalazłaś się na Wyspie Jasnowidzów? – zapytał Gavin. – Jak człowiek zdobywa oko? – Posłał jej kpiarski uśmiech. Udała, że go nie słyszy. Zwróciła twarz ku niebu, modląc się i błogosławiąc posiłek. Starał się nie gapić na jej piersi, kiedy odetchnęła głęboko. Zerknął na Karris, która stała na straży w dżungli. Spojrzała na piersi Trzeciego Oka, a potem skonsternowana zerknęła na Gavina. „Myślisz, że to był przypadek?”, posłała mu pytanie ledwie widocznym poruszeniem jednej brwi. Gavin zamknął oczy, żeby wydawało się, że też się modli. Niektórzy ludzie nie lubili myśleć, że Pryzmat jest niereligijny. W ładnym miejscu mnie umieściłeś, Orholamie. Udał, że kończy się modlić. Kiedy otworzył oczy, pochylała się ku niemu – co było dość dekoncentrujące, zważywszy na jej głęboki dekolt. – Myślę, że chciałbyś odesłać swoją… strażniczkę? O pewnych rzeczach chcę porozmawiać z tobą na osobności. Gavin odwrócił się do Karris, która, rzecz jasna, wszystko słyszała. – Nigdzie się stąd nie ruszę – odpowiedziała – dopóki te dwie kobiety z muszkietami, które rozmieściłaś w lesie, nie wycofają się, a ja cię nie przeszukam. Trzecie Oko zerknęła na dżunglę. Wstała z wdziękiem. Najwyraźniej oślepiona przez latarnie nie spojrzała we właściwym kierunku. – Clara, Cezilia, to wy? Mówiłam, że mojemu życiu nic nie zagraża. Najwyżej cnocie. Wycofajcie się, proszę. – Odwróciła się do Karris. – Śmiało. Karris szybko, ale delikatnie obszukała kobietę. Była zawodowcem, a poza tym, w takiej sukience pozostawało niewiele miejsc, w których kobieta mogłaby ukryć broń. Zanim skończyła, Trzecie Oko pochyliła się ku niej i coś powiedziała, za cicho, żeby Gavin to usłyszał. Karris pobladła. Zaskoczona spojrzała na Trzecie Oko, a potem zerknęła na Gavina, sprawdzając, czy usłyszał. – Nie możesz tego wiedzieć – powiedziała. Starała się mówić tak cicho, żeby Gavin nie usłyszał, ale emocje były zbyt silne, by utrzymała je na wodzy. Zerknęła na Gavina, a Trzecie Oko mówiła dalej. Kiedy skończyła, minęła długa chwila. – Będę w pobliżu, gdybyś mnie potrzebował, lordzie Pryzmacie – oznajmiła sztywno Karris. Wycofała się. Trzecie Oko usiadła ponownie naprzeciwko Gavina. Mrużył oczy, poruszony. Niewielu ludzi miało taki wpływ na Karris. – Proszę – powiedziała. – Pij. Jedz. Jesteś moim gościem. Zaczął kolację, a ona przyłączyła się bez słowa. Do owoców podano kozi ser. Zjawiła się

kobieta z bochenkiem przaśnego chleba, misą fasolki, ryżu i dzikiej świniny w pikantnym sosie. Idąc za przykładem Trzeciego Oka, Gavin oderwał kawałek chleba i nabrał nim sosu. Nic nie mówiła, ale bacznie go obserwowała. Jego próby nawiązania rozmowy napotkały milczenie. Mógłby pomyśleć, że jest głucha. – Co robisz? – zapytał w końcu. – Czekam. – Czekasz? – Nadchodzi, będzie dziś wieczorem. Myślałam, że do tego czasu już się zjawi, ale ewidentnie… – Więc naprawdę widzisz przyszłość – powiedział Gavin. – Nie. Gavin uniósł ręce. – A jednak jesteś tu i przewidujesz przyszłość. Uniosła palec, żeby się sprzeciwić, ale Gavin wszedł jej w słowo. – Nawet jeśli nie za dobrze ci to wychodzi. Uśmiechnęła się. Błysnęła białymi zębami, idealnym uśmiechem. – Dary bywają przekleństwem, prawda, lordzie Pryzmacie? – Chy… – Jesteś piękny – powiedziała, nie dopuszczając go do głosu. Zawsze lubiłam umięśnionych mężczyzn, a twój dzisiejszy widok wypełniał mi myśli przez cały dzień. Trudno było się skupić. – Ehm… dziękuję? – Pływasz? – zapytała, patrząc na szerokość jego ramion. – Tylko wtedy, kiedy popełniam błąd przy ślizgaczu. Co nie zdarza się często. Jej źrenice się rozszerzyły. – Ach, jasne. Wiesz, ta twoja mistrzowska pewność siebie sprawia, że chcę cię przywiązać do łóżka i zniewolić. Obrzuciła go przeciągłym spojrzeniem i Gavin wiedział, że właśnie to sobie wyobraża. Przełknął ślinę. Nie sposób subtelnie się poprawić, kiedy siedzi się ze skrzyżowanymi nogami. Zerknął z poczuciem winy za Karris. – Właśnie – powiedziała Trzecie Oko. – Potrzebujesz jej bardziej, niż ona ciebie, Pryzmacie. Czyni cię człowiekiem. Pochyliła głowę i zamknęła oczy. Wytatuowane i napełnione żółtym luksynem oko na jej czole zabłysło, a kiedy podniosła powieki, nadal pulsowało w rytm bicia serca. Potem przygasło. – Widzę poza czasem. I jeśli to nie ma dla ciebie sensu, to dla mnie także. Ani nie jest idealne, owo widzenie. Nie jestem Orholamem. Nadal mam pragnienia i uprzedzenia, które mogą zabarwić to, co widzę, i jak zinterpretuję to, co widzę, jak ujmę w słowa wizje, która rozwijają się przed moim okiem. Powiedz mi, Pryzmacie, myślisz, że łaska to słabość? – Nie. – Złe pytanie, wybacz. Chciałam zapytać, czy twoim zdaniem lepsza jest sprawiedliwość, czy łaska? – Zależy. – Kto decyduje? – Ja. – Czy litość i łaska to jedno i to samo? – Nie. – A jaka jest różnica? – Nie wierzę w litość.

– Kłamca. – Wyszczerzyła zęby w uśmiechu. – Słucham? – Istnieją dwa rodzaje ludzi, którzy są doskonałymi kłamcami: potwory pozbawione sumienia i ci, którzy stali się doskonałymi kłamcami dzięki praktyce i konieczności, ponieważ żyją w głębokim wstydzie. Nie sądzę, żebyś był potworem, lordzie Pryzmacie. Grałeś znakomicie. Twoja maska jest frapująca, zachwycająca, kusząca. Sprawia, że chcę się rozebrać i poskromić cię rozkoszą, aż będziesz zbyt wyczerpany, żeby podtrzymywać pozory, i będę mogła zerwać maskę, i pokazać ci, co jest pod nią. Ponieważ już wiem i oceniam, że człowiek pod twoją maską jest o wiele mniej szorstki niż ty. Bzdety wróżki. Chociaż te bzdety nie były pozbawione subtelnej erotycznej nuty. – Na pewno nie próbujesz mnie uwieść? – zapytał beztrosko Gavin. – Ach, Pryzmacie, naprawdę lubisz chodzić na skróty, co? To chyba zaleta. Zapamiętaj to. Chociaż z drugiej strony, pamiętasz prawie wszystko, co? Pogubił się. Uśmiechnęła się. – Jednego jestem pewna, że pójście z tobą do łóżka byłoby katastrofą dla ciebie, dla Karris i dla Siedmiu Satrapii. I jestem pewna, że byłoby to naprawdę, naprawdę wspaniałe dla mnie. Zarówno w danej chwili, jak i na dłuższą metę. I dlatego robię wszystko, żeby przesadzić i wzbudzić w tobie odrazę swoim wyuzdaniem. Jeśli sprawię, że nie będziesz zainteresowany, katastrofa przestanie wchodzić w grę. Roześmiał się, ale widział, że nie żartowała. Zachowywała się, jakby była tak wygłodzona seksualnie jak on, a coś w jej niesłabnącej szczerości przekonało go, że byłaby najlepszą kochanką w jego życiu. – Zagrywka z „wyuzdaniem” jest skuteczna, chociaż może nie w taki sposób, w jaki planowałaś. Na sine jaja Orholama, Karris znajdowała się niecałe dziesięć kroków dalej. Gavin zaraz umrze. Trzecie Oko spojrzała w niebo z grymasem. – Naprawdę myślałam, że do tego czasu już się zacznie, hm. Jak myślisz, która z twoich decyzji jest najgorszą, jaką podjąłeś w życiu, lordzie Pryzmacie? To łatwe. To, że nie zabił brata. – Raz się zlitowałem. – Mylisz się. Nie oszczędziłeś Gavina z litości. Gdybyś mógł zrobić to raz jeszcze, nie postąpiłbyś inaczej. Powiedziała to tak rzeczowo, ale prawie to przegapił. A potem nagle poczuł szarpnięcie, jak pies, kiedy złapie trop królika i rzuci się w pogoń, nie bacząc na nic… dopóki nie skończy mu się łańcuch. Powiedziała „oszczędziłeś Gavina”. Wiedziała, że on nie jest Gavinem i że oszczędził brata. Powietrze zgęstniało, nie dało się oddychać. Gavinowi zacisnęła się pierś. – Co, myślałeś, że jestem szarlatanem? Pogódź się z nową rzeczywistością, Dążenie, i przejdź do sedna sprawy. Nie mógł zaprzeczyć. To nie miało sensu. Nie powiedziała tego, bo zgadywała albo szykowała pułapkę, a gdyby sprowokował ją do powtórzenia tych słów, Karris mogłaby ją usłyszeć. Serce waliło mu jak szalone. Przełknął ślinę, napił się trochę wina, znowu przełknął ślinę. – Najgorszą decyzją było to, że jej nie powiedziałem. – Gavin miał mętlik w głowie. Nie chciał wypowiedzieć imienia Karris. Znajdowali się dostatecznie daleko, żeby ich głosy brzmiały dla niej jak pomruki, ale gdy człowiek wychwyci własne imię, zwykle nadstawia uszu.

– Nie, to także nie to. Gdybyś powiedział jej prawdę, kiedy była młodsza, wydałaby cię. To, co zrobiłeś, nie było dobre, może nie było sprawiedliwe, ale było mądre i radzę ci nie przepraszać za to, co zrobiłeś, kiedy nadejdzie czas. Karris jest lepsza w dostosowywaniu się do twardej rzeczywistości niż w wybaczaniu. Taka niedoskonałość charakteru. Miała rację. Miała absolutną rację. Powiedzenie „wykonywałem swój obowiązek” pewnie lepiej zadziała niż „przepraszam”. Karris rozumiała obowiązek, dbała o takie rzeczy. A jednak coś się w nim obruszyło, chciało bronić Karris. – Zatem co? – spytał. – Nie wiem. Nie widzę wszystkiego. Wiem tylko, czego nie było. Wiem, że zadawałeś niewłaściwe pytania, więc nie miałeś nadziei otrzymać właściwych odpowiedzi. Zatem moja rola skończona, niestety, bez okrzyków namiętności czy drapania twoich pleców. Poza dwiema rzeczami. Po pierwsze, twoi ludzie mogą zostać. Zostaną i jestem przekonana, że zniszczą nasz sposób życia. Może jednak pewnego dnia wyłoni się z tego coś lepszego. Mam na to małe nadzieje, ale znajduję się zbyt blisko, żeby wyraźnie to widzieć, i wiem, że wypchnięcie na morze pięćdziesięciu tysięcy głodujących ludzi to nie to, czego oczekiwałby ode mnie Orholam, niezależnie od tego, co z nami zrobią, gdy już przestaną głodować. – A po drugie? To było ogromne zwycięstwo. Dawała mu wszystko, czego chciał, ale człowiek nie wychwala zwycięstw, tylko je umacnia i prze dalej. – A po drugie, straciłeś kontrolę nad błękitem, a twój… odpowiednik uciekł z niebieskiego więzienia. Radzę ci zrobić coś w tej sprawie, bo bez Pryzmata zaczną się dziać dziwne rzeczy. Początkowo to będą nieszkodliwe drobne dziwactwa. Potem zrobi się gorzej. – Wydawało się, że Trzecie Oko wycofuje się w głąb siebie. Gavin poczuł się obnażony. Nie w miłym znaczeniu tego słowa. Wiadomość o bracie – jeśli była prawdziwa – była katastrofalna. Nie tylko był to straszliwy szok, nie tylko straszliwa wieść, ale też zbyt duży zbieg okoliczności. Oczywiście, Gavin wplótł alarmy, krzesząc więzienie, ale mogły one powiadomić tylko kogoś w jego pokoju w wieży – Marissię podczas jego nieobecności. Nie było sposobu, żeby się zorientował – niezależnie od tego, na jak bardzo instynktownym czy nieuchwytnym poziomie – że Dazen uciekł. Włożył ogromną ilość woli w to więzienie, wykorzystując dawno zakazane sposoby, żeby wyczuć ucieczkę z niego nawet z odległości wielu mil. Jednakże niezależnie od jego ogromnego talentu, Chromeria znajdowała się połowę morza od niego. Być może utrata niebieskiego osłabiła więzienie albo je zniszczyła. To nie musi być zbieg okoliczności. Jedno mogło spowodować drugie – jednak nie wiedział, co z czego wynikało. Czuł się tak, jakby wkopywał się w korzenie góry, a im głębiej wchodził, im szybciej się posuwał, tym szybciej całość zawali mu się na kark. Mimo to, nie widział żadnej drogi wyjścia. Orholamie, jego brat wydostał się z niebieskiego? Czy Marissia chociaż pamiętała, żeby przełączyć rynny? Może Dazen umrze z głodu… Nie… Nie, pokazywał jej, wiele, wiele lat temu, jak to robić, właśnie na wypadek takiej ewentualności. Miała doskonałą pamięć. Zrobi wszystko, jak trzeba. Mimo to, musiał wracać. A powrót oznaczał, że pakuje się prosto w sam środek tego, co najbardziej go przerażało. – Aha! – Trzecie Oko pociągnęła nosem. – Oto jest. Marszcząc czoło, zerknął na nią. Zauważył jej sutki – do diabła, Gavin, masz ważniejsze sprawy na głowie. Odchylała się, znowu patrząc w górę, tym razem nie w modlitwie, chociaż to znowu sprawiło, że jej sztywne od chłodu sutki doskonale rysowały się pod materiałem sukni.

Pociągnął nosem, żeby przekonać się, o czym mówiła. Niczego nie poczuł. Znowu pociągnął nosem i wychwycił coś słabego. Coś musnęło jego skórę, najdelikatniejsze muśnięcie. Zerknął na Trzecie Oko. Szczerzyła zęby w uśmiechu jak mała dziewczynka. Nie rozumiał. Coś dotknęło jego ręki. Przysunął rękę do oczu, ale to coś stopniało, zanim zdążył się przyjrzeć. Śnieg? Dziś wieczorem było zimno, ale nie aż tak. Daleko im było do śniegu. Teraz już czuł zapach – znajomy mineralny, kredowy aromat. Niebieski luksyn. Kolejne płatki uderzyły go w uniesioną twarz, ręce. Padał śnieg. – Niebieska rozkosz podana – powiedziała Trzecie Oko. – Wiem, że nie możesz tego zobaczyć, ale każdy płatek jest niebieski. Nieskończenie piękny, lordzie Pryzmacie. Nigdy w życiu nie widziałam równie olśniewającego zwiastuna zguby. Gavinowi serce się ścisnęło. Nie licząc gór Parii i Tyrei, większość Siedmiu Satrapii przeżyła lata, nie widząc śniegu. Gavin złapał płatek na rękaw i znowu spojrzał, mrużąc oczy. Wyglądał całkiem jak płatek śniegu. Niebieski luksyn, uwolniony spod jego kontroli, oszalał – ale w przypadku niebieskiego szał oznaczał losowe uporządkowanie. Jak układ kryształków lodu w płatku śniegu. To był kruchy porządek; nienaturalny śnieg topniał niemal natychmiast. – Jeśli zaczyna się od tego, co będzie potem? – zapytał Gavin. – Coś gorszego – odpowiedziała Jasnowidzka. – I już się dzieje. Po prostu znajdujemy się tak daleko, że tylko tyle do nas sięga. – Mara – szepnął Gavin. Pokiwała głową. – Możesz mi powiedzieć, gdzie jest? – Porusza się, a ja patrzę poza czasem. – No i? – Jeśli coś zostaje w jednym miejscu, nieważne, kiedy to zobaczę. Jeśli jednak coś się porusza, znalezienie tego czegoś wewnątrz określonego czasu stanowi pewien problem. – Co nie oznacza, że jest to niemożliwe – powiedział Gavin, a serce zabiło mu mocniej. Gdyby mógł oszczędzić sobie wyprawy do Parii i spotkania z Nuąabą, uniknąłby wielu problemów. Skrzywiła się. – Nie, nie oznacza. Za każdym razem, kiedy Pryzmat zjawiał się w dużym mieście, wypływało tysiące rzeczy, którymi tylko on mógł się zająć, zwłaszcza niekończące się rytuały. W najlepszym wypadku udawało mu się załatwić sprawę, wykonując po jednym rytuale dla każdego koloru. A teraz jeden z nich by go zdradził. Może udałoby mu się jakoś wymigać, gdyby zjawił się tylko na tydzień albo dwa, żeby dowiedzieć się tego, czego potrzebował, ale im mniej będzie musiał bazować na szczęściu, tym lepiej. A gdyby Trzecie Oko po prostu powiedziała mu to, czego musiał się dowiedzieć… Spojrzała na niego i pewnie nie trzeba było Jasnowidza, żeby zgadnąć, o co za chwilę Gavin ją poprosi. Westchnęła. – Nie widzę wszystkich naraz przez cały czas, lordzie Pryzmacie. I potrzebuję światła. Jutro poszukam jej dla ciebie. – Uniosła palec. – Nie obiecuję, że powiem ci wszystko, co zobaczę. Nie obiecuję, że wiedza nie będzie cię kosztować. – Aha, więc teraz nadszedł czas targów. Oszczędzisz mi co najmniej dwóch tygodni i masy niezręcznych rozmów z potężną kobietą, którą kiedyś wyprowadziłem w pole. Jak będę musiał za to zapłacić? Próbował zaniżyć znaczenie przysługi. Trzecie Oko oszczędziłaby mu znacznie więcej

zachodu. A będąc tym, kim jest, pewnie sama się tego dowie, jeśli rzeczywiście poświęci trochę czasu, by spojrzeć. Jednakże, jak powiedziała, była tylko człowiekiem i musiała przekopać się przez kawał historii i przyszłości. Ona jednak pokręciła głową. – Nie miałam na myśli takich kosztów. Moja pomoc będzie darem. Nie musisz na niego zapracować. Chociaż, mimo że prawda jest darem, ludzie nie zawsze za nią dziękują. – Ach. To tego typu cena – powiedział Gavin i nagle spochmurniał. – Czy mężczyzna, „który zabił swojego brata”, spodziewa się, że prawda będzie łatwa? Zabił brata. Gdyby tylko. Oczywiście ona to wiedziała. Wiedziała, ile kosztuje go to oszustwo, dlaczego to zrobił i jaką cenę zapłaciłby świat, gdyby prawda wyszła na jaw. Musiała też poznać koszt prawdy dzięki swojemu darowi na tysiąc sposób, których Gavin nigdy nie ogarnie. Trzecie Oko spojrzała na niego ze współczuciem w oczach i nagle Gavin zrozumiał, że to była kobieta o olbrzymiej głębi. Prawdziwa przywódczyni. Kobieta, która rozumiała, co Gavin robi, dlaczego i czemu stawia czoło. Wydała mu się niezwykle pociągająca. Gdyby jego przeklęte, uparte serce nie było już zajęte, zakochałby się W niej. Ona też to wiedziała. Nie kłamała wcześniej – naprawdę starała się sprowadzić pożądanie do czysto seksualnego poziomu, by nie zaistniało niebezpieczeństwo niczego głębszego. Kiedy krystaliczne tumany wirowały wokół nich, drobinki porządku porwane przez chaos, Gavin zerknął w noc, jakby mógł rozwikłać jej tajemnice. – Zatem ty i ja to katastrofa, hm? Uśmiechnęła się; pełne czerwone usta, idealne zęby. Skinęła głową, patrząc mu w oczy. Potem pełen żalu grymas wykrzywił przelotnie kąciki jej ust. – Całkowita. Spojrzała na niego z uznaniem, ale jakby żegnała się z perspektywą pójścia z nim do łóżka. – Proroctwo dla ciebie, lordzie Pryzmacie, w stylu, który tak uwielbiasz: Dotrzyj tam przed południem. Trzy godziny na wschód, dwie i pół na północ. Brzmiało to dostatecznie prosto. To mu się podobało. I nagle Gavin zdał sobie sprawę, że nie powiedziała mu, skąd na północ i na wschód. – To będzie pomocne tylko z perspektywy czasu, co? Uśmiechnęła się szeroko i tajemniczo. – Świetnie się bawisz, co? – zapytał. – Rewelacyjnie. – Nigdy nie miałem najlepszego zdania o proroctwach. – Wiem. To jedna z pierwszych rzeczy, jakie w tobie zauważyłam. Co się stało? – Stało? Myślę, że zawsze uważałem, że… Nie, rzeczywiście, jest coś. Kiedy byłem chłopcem i mój brat przestał się ze mną bawić, znalazłem te proroctwa w starych książkach i marzyłem, że je rozszyfruję. Było tam jedno… Jak to szło? Pytał siebie, ale Trzecie Oko odpowiedziała cicho: Czerwony esprit i najmłodszy syn. Dzieli czy łączy? Ojciec, ojciec, syn. – Skąd…? – zaczął. – Widzę te wersy płonące gorzkim ogniem w twojej głowie, lordzie Pryzmacie. Jak rozumiałeś sens tych słów? – Najmłodszy syn czerwonego sprytu to najmłodszy syn czerwonego Guile’a[3], najmłodszy syn Guile’a, który zostanie Czerwienią. Zatem najmłodszy syn Androssa. To proroctwo o moim młodszym bracie Sevastianie.

– A potem on zginął. Zamordowany. – Przez niebieskiego koloraka. Miał w sobie wszystko, co najlepsze z mojej rodziny, bez źdźbła złego. Gdyby żył, wszystko wyglądałoby inaczej. – Otrząsnął się ze wspomnień. – Twoje przepowiednie nie są takie. Znaczy, nieznośnie mgliste. Z wyjątkiem ostatniej. – Uśmiechnął się szeroko. – Dlaczego tak jest? Dotknęła w zamyśleniu trzeciego oka. – Jesteśmy ludźmi, Gavinie. Mój dar nie pojawił się razem z listą zasad. Jakoś sobie radzę. Wymyślam je w miarę potrzeb. Odczuwam jednak tę samą pokusę, którą jestem pewna, że odczuwali moi poprzednicy: żeby być kimś ważnym, pomagać tym, których kocham i szkodzić tym, których nienawidzę, zachowywać się niemal jak bóg, kierować i być kochanym… albo żeby powiedzieć: do diabła z tym wszystkim, nie odpowiadam za to cholerstwo i tylko wypluwam wszystko, co widzę. Trzymam język za zębami, gdy nie mam pewności. Myślę, że inni mówili więcej, ale bardziej zagadkowo, mając nadzieję, że nie poniosą odpowiedzialności, jeśli sprawy źle się potoczą. No i oczywiście zdarzali się oszuści: Jasnowidze, którzy w ogóle nie byli Jasnowidzami. – Możesz mi powiedzieć, czy to proroctwo było fałszywe? – Nie mam pojęcia, od czego zacząć poszukiwania. – Powiedziałaś, że ujrzałaś te słowa płonące gorzkim ogniem w mojej głowie. Może od tego? – Owszem, przez chwilę widziałam te słowa. To nie znaczy jednak, że są prawdziwe. – Jesteś szczera do bólu, co? – Mam nadzieję, że nie – odpowiedziała, a na jej usta wypłynął chytry, swawolny uśmieszek. Miał ochotę zedrzeć z niej ubranie. Odwrócił wzrok i odchrząknął. – Moja pani, życzę dobrej nocy i, ehm, skoro już postanowiliśmy nie popełnić razem najrozkoszniejszego błędu, mam nadzieję, że oboje uczynimy nasze następne spotkanie mniej… napiętym. Wstał i znacząco strzepnął nieistniejące okruszki z podołka. Wyszczerzył zęby w uśmiechu. Chciał jednak, żeby się z nim zgodziła. Popełniał już kiedyś błędy, o których zawczasu wiedział, że są błędami. Podała mu dłoń i pozwoliła, żeby pomógł jej wstać. Przeciągnęła się, jakby ze zmęczenia, ale ewidentnie po to, żeby miał okazję ją popodziwiać, kiedy ona odwróciła wzrok. Wiedział, że robi to celowo, ale i tak popatrzył z zachwytem. Posłała mu drobny, niegrzeczny uśmieszek. – Wiesz, właściwie naprawdę przez większość czasu byłam dość skromna. Nie, właściwie wcale tego nie zauważyłem. Przelotnie uniósł z powątpiewaniem brew i jak dżentelmen, który uprzejmie kłamie, powiedział: – Ależ oczywiście. Wybuchła śmiechem. – To, że jesteś niemożliwy, sprawia, że zabawa z tobą staje się jeszcze zabawniejsza. – Zwykle, kiedy ktoś igra z ogniem, to jest tylko przenośnia. – Niebezpieczne zabawki to najlepsze zabawki. Życzę miłych snów, lordzie Pryzmacie. Cóż, oboje wiedzieli, że to życzenie się nie spełni.

ROZDZIAŁ 38 – Starych bogów nie czczono dlatego, że ludzie Siedmiu Satrapii byli ignorantami i głupcami – powiedział Zymun do Liv. Szli razem peryferiami Garristonu, wychodząc przez Bramę Wiedźmy na równinę między starym murem i Murem ze Słonecznej Wody, gdzie obozowała większość krzesicieli. – Starych bogów czczono, ponieważ byli prawdziwi. – Mów dalej – powiedziała Liv nie najlepiej ukrywając sceptycyzm. Na twarzy Zymuna rozbłysła furia, ale szybko ją ukrył. Przyjrzał jej się bacznie. Kto tu jest nauczycielem? Liv się zarumieniła. Jej pierwsza reakcja była pozostałością jej dawnej wiary. Zawsze słyszała, że starzy bogowie byli wytworem prymitywnej wyobraźni ludzi, którzy mieszkali nad Morzem Lazurowym przed nadejściem Lucidoniusa. Jeżeli jednak Chromeria kłamała na temat innych rzeczy, to także to stwierdzenie mogło być kłamstwem. Odchrząknęła. – Znaczy, mów dalej. – Myślę, że ludzie Siedmiu Satrapii też to wiedzieli. Wydawałoby się, że znikąd pojawiały się na nowo statuetki bogów, ukryte na strychach, w piwnicach, w sekretnych rodzinnych kaplicach w lasach. Miej oczy otwarte, gdy będziesz szła przez obóz, a zobaczysz drobne oznaki. Niedługo powrócą kapłani i znowu zacznie się ich czcić publicznie. Robisz wrażenie sceptycznej. – Przepraszam, ale… starzy bogowie? Jak Atirat, Anat i Dagnu? Znowu rozbłysk irytacji i Liv zrobiło się głupio. Jednakże Zymun odezwał się łagodnie: – Wiesz, jak się czujesz, kiedy krzeszesz nadfiolet? – Oczywiście. Obca, oderwana od emocji i szczerze mówiąc, trochę dumna z tego, jak wyraźnie widzę rzeczy. – To nie ty – odpowiedział Zymun. – Nie jestem wyjątkowo zarozumiałą osobą, więc się zgodzę -powiedziała Liv. Tyle że ty mnie nie znasz, więc skąd możesz wiedzieć? – Nie miałem na myśli tego, że to nie „prawdziwa ty”. Mam na myśli, że to nie ty. – Słucham? – To nie są twoje uczucia. To nie są twoje spostrzeżenia. Więcej, to nie twoje umiejętności. Ferrilux jest niewidzialny. Stoi za wieloma największymi osiągnięciami człowieka, ale nie ma najlepszego zdania na jego temat. Jest oddalony i pogardliwy, a zdecydował dzielić się swoimi mocami z tobą. Ta idea wydała się Liv odrażająca. – Jakiś niewidzialny mężczyzna pomaga mi krzesać? W to właśnie wierzy Książę Barw? Moje krzesanie jest moje. Zymun odezwał się tonem zimnym i beznamiętnym: – Zatem wybierasz swoje kolory? Nadfiolet dla wyrzutka, tyrejskiej dziewczyny, która nigdy nie mogłaby stać się częścią Chromerii, ale w głębi duszy pogardza dziewczynami, które nigdy nie pozwolą jej dołączyć do ich małostkowych kręgów. Żółty dla trzeźwej myślicielki, która nie potrafiła zdecydować, czy zaangażować się w to, co widzi wokół siebie. Hm, to brzmi jak bardzo… jak to się mówi? Niezwykły traf. – Mówisz jak wróżbita od siedmiu boleści. Gdybym była podczerwona, powiedziałbyś: ach, podczerwień dla dziewczyny tak wściekłej, że stała się przez to wyrzutkiem. Albo niebieska: och, zazdrościsz dziewczynom, które mają swoje miejsce. Bzdura. – Liv złożyła dłonie, odetchnęła

i zaplotła palce. – To znaczy… Wybacz, mój panie, ale nie jestem przekonana. Wiem, że Chromeria uczy kłamstw, ale to nie znaczy, że przyjmę pierwszy kontrargument, jaki się nawinie. Zymun najwyraźniej nie wziął tego do siebie. – Śliczna jesteś, kiedy się wściekasz. A kiedy tak składasz ręce, pięknie to podkreśla twoje piersi. Liv spojrzała w dół i opuściła zaciśnięte dłonie, jakby się sparzyła. – Słucham?! Przystanęła i on także się zatrzymał, patrząc jej w twarz. Omal go nie spoliczkowała. – To najbardziej niestosowna rzecz, jaką kiedykolwiek mi powiedziano. I oczekuję natychmiastowych przeprosin! – Niestosowna? Dlaczego? Kto tak mówi? Jesteś piękna. Mówiłem ci. Kto decyduje, że nie mogę ci powiedzieć tego, co myślę? Powiedziałbym ci, ale jesteś dostatecznie mądra, żeby samej wiedzieć. Dołączyłaś do Wolnych, Aliviano. Decydujemy sami za siebie i w tym kryje się siła. Chromeria chce, żebyś była skromna. Dlaczego? Gdyby Orholam istniał, co by go obchodziło, jak obcisłą nosisz sukienkę albo kto przychodzi do twojego łóżka? Można by pomyśleć, że powinien mieć ważniejsze problemy na głowie, nie uważasz? – Cóż… Niestety, Liv nie miała nic do dodania po tej pojedynczej sylabie. – Chromeria uczy cię nienawidzić w sobie tego, co czyni cię silną. Jesteś piękna. Wykorzystaj to. Wykorzystaj to tak, jak zechcesz. Nie rozumiesz? To ty wybierasz. Mogłabyś na przykład zdecydować się zostać prostytutką, i nie bierz tego do siebie, do diabła, to tylko hipoteczne rozważania! Bez wątpienia świetnie byś sobie radziła i nie byłoby to złe, bo Orholam mówi, że to złe. To w ogóle nie byłoby złe. Zwyczajnie głupie. To nędzne wykorzystanie darów, które w dodatku ogranicza twoje inne wybory, a przynajmniej dopóki świat się nie zmieni. Czyli to błędny wybór, ale nie zły moralnie. I tak właśnie krzeszemy. Niektórzy ludzie pozwalają, żeby halo im pękło, zanim będą gotowi, postanawiając na stałe dzielić się ciałem, zanim zdołają przetrwać to zjednoczenie z nietkniętym umysłem. Dokonują wyboru w sposób, który odbiera im wybór, jak wybranie samobójstwa. To głupie działanie, i to ich umniejsza jako moralny wzór. To, co tu mamy, my, Wolni, co oferujemy, to wolność dla wszystkich. To jednak nie oznacza chaosu. Wolny wybór, swobodnie dokonywany, ale i jego konsekwencje. Decydujesz się wstąpić do wojska, musisz wypełniać rozkazy, dopóki twoja służba się nie zakończy. To trudniejszy świat niż ten, który za sobą zostawiłaś. Wolność jest trudna. Jeśli nie chcesz słuchać moich komplementów, bo ktoś ci powiedział, że nie możesz być dumna z pięknych krągłości, pełnych ust, promiennej skóry, wdzięcznej linii szyi i błyszczących oczu, to jest to zwyczajnie śmieszne. Do diabła z tym kimś. Jeśli nie chcesz iść ze mną do łóżka, bo ci się nie podobam, to całkiem inna historia. Był niesamowicie bystry, prawda? I niezwykle uparty. Silny. Liv stłumiła nagły podziw i przemożną, ale głupią przyjemność płynącą z jego skandalicznych pochlebstw. W Chromerii nigdy nie nazywano jej piękną. Tyrejki nie mogłyby być piękne, nie mogłyby być modne, nie po Wojnie Fałszywego Pryzmata. – Przyzwyczaiłeś się do tego, że stawiasz na swoim, co? – To jedno z niebezpieczeństw, jakie płyną z tego, że jestem przystojny i błyskotliwy. Pociągnęła nosem. – Tak samo jak oberwanie po nosie. Uniósł ręce i cofnął się o krok. – Nie powiedziałem, że jestem też odważny. Podał jej rękę, a ona ją przyjęła. Nie potrafił powstrzymać uśmiechu, widząc, że przeniknął

jej obrony. – Hm. O, coś mi przyszło do głowy. Kim był Książę Barw? Zanim się poparzył? – To Koios Białodąb. A czemu pytasz? – Z ciekawości. – Brat Karris? – To żadna tajemnica. I to, kim byłeś, jest mniej istotne, niż to, kim jesteś i kim się staniesz. A teraz weź się za krzesanie. Musisz się mnóstwa rzeczy oduczyć, a potem jeszcze więcej nauczyć. – Mimo to nie pójdę z tobą do łóżka – powiedziała. – Popracujemy nad tym – odparł, mrugając do niej i uśmiechając się szeroko. I tak zaczęła się edukacja Liv.

ROZDZIAŁ 39 Kiedy Kip wyszedł z biblioteki o północy, Żelazna Pięść czekał na niego przy windzie. Ogromny dowódca nie odezwał się słowem, tylko przywołał go gestem. Kip natychmiast oprzytomniał. Był głodny, ale czujny. Zdziwił się, widząc Adrasteię z dowódcą. Weszli razem do windy, a Żelazna Pięść włożył klucz do zamka i zabrał ich na niski poziom Chromerii – tak nisko Kip jeszcze nigdy nie był. Kip spojrzał na Teię. Odwzajemniła spojrzenie i wzruszyła ramionami. Dowódca wysunął głowę i zerknął w ciemny korytarz. Wszedł w ciemność. Kip otworzył szeroko oczy, przechodząc na spektrum podczerwieni. Żelazna Pięść promieniował dostateczną ilością ciepła, całe jego ciało było szare, pachy i krocze jaśniejsze, a odkryta głowa najjaśniejsza. Dowódca ruszył korytarzem. – Kip – odezwała się Teia. W jej głosie brzmiało napięcie. Nie potrafił odczytać wyrazu jej twarzy – widzenie w podczerwieni było nieprecyzyjne i co prawda, Kip miał w tym doświadczenie, ale zorientował się, że dziewczyna się denerwuje. Na pewno nie bała się ciemności. Nie ona. Ależ oczywiście, że się bała. Niemal wszyscy krzesiciele bali się ciemności – nawet wielu podczerwonych. Światło było darem Orholama. Ciemność była uosobieniem zła, ślepota – bezsilności. Teia wyciągnęła ręce. Kip złapał ją za jedną. Poprowadził ją korytarzem. Żelazna Pięść nie zwolnił. I wtedy Kip zdał sobie sprawę, że trzymają się z Teią za ręce. Nagle poczuł się niezręcznie. Chciał cofnąć rękę. Nie mogła tego nie zauważyć. – Ehm – mruknął. – Hm. Położył sobie jej rękę w zgięciu łokcia. Och, jak lord, który prowadzi lady na kolację. O wiele lepiej. Kretyn! Kip odchrząknął, ale potem pomyślał, że cokolwiek powie, zabrzmi równie głupio. Skrzywił się i zerknął na Teię. Uśmiechała się znacząco. Oczywiście było ciemno, więc nie mogła wiedzieć, że on widzi jej uśmieszek, ale i tak chciał umrzeć. – Ja… ehm… już jest lepiej – powiedziała. Język wystrzelił z jej ust, żeby je zwilżyć: dziwny, gorący punkt w zimnym, ciemnym korytarzu. – Czasem mam… pewne kłopoty z rozluźnieniem oczu. Och, racja. Widziała w podczerwieni. Jej kolor znajdował się jeszcze niżej w spektrum. Sama by sobie poradziła. Zabrała niezręcznie rękę. Kip wyprostował ramiona, spuścił głowę i ruszył za Żelazną Pięścią korytarzem. Przeszli raptem kilka zakrętów i dowódca wprowadził ich do pokoju. Pomanipulował przy mechanizmach, których Kip nie zrozumiałby, nawet gdyby zobaczył je w normalnym świetle, i sufit zaczął się jarzyć ciepłą, delikatną promienną bielą. To był pokój treningowy, ale taki, jakiego Kip do tej pory nie widział. Żelazna Pięść zaczął grzebać w kącie, a Kip i Teia się rozejrzeli. Były tam równoważnie do ćwiczenia równowagi, drążki do podciągania, manekiny do ćwiczenia ciosów pokryte luksynem, który rozbłyskiwał w różnych miejscach, pomagając trenować refleks, gruszki treningowe z trocin i skóry, drewniane drzewka do ćwiczenia blokad, stos wyściełanych zbroi treningowych, ręczniki i wyściełana broń wszelkiego rodzaju.

– To jest pokój treningowy Pryzmata. Pozwolił nam z niego korzystać – powiedział Żelazna Pięść. W obu dłoniach trzymał długie pasy materiału. – Daj mi ręce, Kip. Wyprostuj, na ile możesz, i trzymaj mocno. Kip wyciągnął ręce, a Żelazna Pięść zaczął owijać materiał wokół jego nadgarstka. – Czas, żebyście wy dwoje czegoś się dowiedzieli – powiedział. – Czego takiego, sir? – zapytała Adrasteia. – Są trzy szczeniaki, którym nie mogę pozwolić odpaść. – Kto taki? – spytała. – Kip, ponieważ jego ojciec mnie prosił. Teia spojrzała na Kipa najwyraźniej niezbyt uradowana niesprawiedliwością tego faktu. Kip zaczerwienił się, a potem nachmurzył. Żelazna Pięść mówił dalej: – Cruxer, ponieważ ma potencjał, żeby zostać najlepszym Czarnogwardzistą swojego pokolenia. – Jakby mógł odpaść? Jest z nas zdecydowanie najlepszym – powiedziała Teia. – Tylko mając wyjątkowego pecha. To mogłoby się zdarzyć. Mogłoby, ale ja na to nie pozwolę. A trzecią osobą jesteś ty, Teia. -Ja? Była szczerze zdumiona. – Twój kolor – powiedział dowódca Żelazna Pięść. – Możesz widzieć przez ubranie, a to oznacza, że możesz dostrzec ukrytą broń. W normalnym czasie wziąłbym cię, nawet gdybyś nie miała nóg. Twoi rówieśnicy byliby wściekli, ale w swoim czasie zrozumieliby, że jesteś warta tyle co piątka Czarnogwardzistów, nawet gdybyś w ogóle nie potrafiła walczyć. Nie mogę tego zrobić, nie w tym roku. Jeśli cię przyjmę, a będziesz fatalna, to będzie kolejny cios w pewność siebie Czarnej Gwardii. Jesteśmy elitą, ale to ważne, byśmy wiedzieli, że jesteśmy elitą. Jeżeli przyjmę ewidentnych słabeuszy, urażę wszystkich. Dlatego bękart i dziewczyna spoza spektrum muszą wypaść równie dobrze jak pozostali. Teia, ukrywałaś, jaka jesteś dobra, ale bez krzesania będziesz musiała mieć szczęście, żeby dać sobie radę nawet z twoimi obecnymi umiejętnościami, a Kip jest rok za najlepszymi. Dlatego oboje będziecie mieli dodatkowy trening i mniej snu. Skończył owijać Kipowi dłonie, krzywiąc się i uważając przy lewej, a potem pomógł mu założyć rękawice. Pod bacznym spojrzeniem Żelaznej Pięści Kip zaczął uderzać w jeden z worków treningowych. Ćwiczyli ciosy w szeregu w czasie szkolenia, ale prawdziwe uderzenie to co innego. – Nie tak mocno, przynajmniej na razie – powiedział dowódca. Kip wrócił do uderzeń, szybkich, ale niezbyt mocnych. Lewa ręka go bolała, ale zaciskanie jej w pięść nie było aż tak trudne. To prostowanie wyciskało mu łzy z oczu. Żelazna Pięść kazał Teii robić pompki z klaskaniem. Była drobniutka, więc nie musiała podnosić dużego ciężaru, ale mimo to, szybko się zmęczyła. Żelazna Pięść kazał jej kontynuować w klęku. Potem sam owinął sobie dłonie, podszedł do worka obok i też zaczął ćwiczyć. Kipa bolały ręce, ale po jakiś dziesięciu minutach zrobiło mu się w nie po prostu ciepło. Zastanawiał się, czy krwawią pod bandażami. Żelazna Pięść dał mu tylko znać, że może zacząć uderzać mocniej. Kip pomyślał o Liv. Pomyślał o matce. Pomyślał o Pryzmacie. I tak się stało, że chociaż myśli donikąd go nie doprowadziły i Kip niczego nie odkrył, poczuł się o wiele lepiej po tym, jak zlał na kwaśne jabłko nieożywiony przedmiot. Żelazna Pięść jednak nadal ćwiczył. Kip poszedł za jego przykładem. Po godzinie był żywym trupem. Żelazna Pięść rzucił mu ręcznik i powiedział: „Idź do windy. Zaraz do ciebie przyjdziemy”. Kip wyszedł. Kusiło go, żeby podsłuchać rozmowę, ale zniechęciła go wizja stawienia czoła

gniewowi dowódcy. Poza tym, to byłoby niegrzeczne. Poszedł w stronę windy, ocierając pot ręcznikiem. Był głodny. Miał wrażenie, że tu wiecznie chodzi głodny. Skierki, czyli uczniowie z drugiego roku i ci z wyższych lat, mieli jadłodajnie, gdzie podobno dłużej podawano jedzenie, a dla płomyków i promieni, uczniów z czwartego i piątego roku, przez cały dzień i noc. Niestety, uczniom pierwszego roku na to nie pozwalano. Tutaj na wszystko trzeba było zapracować, od dostępu do biblioteki po jedzenie. Uniósł rękę i znowu był w Garristonie, pokryty zielonym luksynem, a intensywny zapach prochu, krwi, luksynu, potu i strachu kręcił go w nosie. Wyciągnął rękę i wystrzelił kulami w napierających zewsząd żołnierzy. Jakiemuś mężczyźnie odstrzeliło policzek, jego głowa szarpnęła się i wykręciła z powrotem do Kipa, żołnierz zatoczył się do przodu, tryskając zębami i kropelkami krwi. Kip położył dłoń na czole mężczyzny, jakby go błogosławił. Wystrzelił kulę w mózg, krwawa miazga strzeliła mu w otwartą dłoń. Był czystym złem, a ci, którzy mu się przeciwstawili, byli niczym, jedynie plewami na wietrzyku powiewającym wokół kolan tytana. I zaraz wrócił. Zamrugał, zadrżał. Zupełnie jakby to wszystko było takie cieniutkie, takie kruche. Kłamstwo. Kip martwił się zdaniem jakiegoś egzaminu? Co piętnastoletnie dzieciaki pomyślą na jego temat? Śmierć była ogromna, strzelista, nieustraszona i zawsze zwycięska. O jedną ołowianą kulę od ciebie. O obrzynek luksynu. Wszystko to wokół zostało zdemaskowane jako drobiazgi i głupota. Ledwie zdążył otrzeć łzy z oczu – nie płakał, skąd więc te łzy? kiedy w korytarzu pojawił się Żelazna Pięść i Teia. Dowódca zerknął na Kipa, ale nic nie powiedział. Wsiedli do windy. Kip chciał go o coś zapytać, ale nawet nie potrafił ująć tego w słowa. Jak Żelazna Pięść to robił? Jak zabijał ludzi i wracał, nadal pozostając sobą? Jak łączył te światy? Żelazna Pięść był skałą, nieporuszony, twardy, wyspa pośród morza szaleństwa. Dowódca Żelazna Pięść przesunął ręką po ogolonej głowie. Jego głos był cichy i chrapliwy: – Kiedy moja matka wykrwawiała się na śmierć z rany zadanej przez zabójcę, trzymałem ją, Kip. Modliłem się. Modliłem się jak nigdy dotąd i nigdy później. Orholam mnie nie usłyszał. Wierzyłem, że nie jestem wart jego spojrzenia, że widzi tylko dobrych i wielkich. – Wykrzywił się przelotnie pod wpływem jakiegoś uczucia, ale szybko je zdławił. Żal? Smutek? Mimo to, mówił spokojnie dalej. – Kip. Świat nie wyjaśnia sam siebie. Po prostu idziesz przed siebie. – Jak? – W uszach Kipa jego własny głos zabrzmiał pusto i cieniutko. – Zwyczajnie. Kip spojrzał na dowódcę. To wszystko? Odpowiedzią jest brak odpowiedzi? Serce mu się zacisnęło. Teia popatrzyła po nich, zdumiona, ale nic nie powiedziała, o nic nie zapytała. Kip żałował, że nie może jej za to podziękować. Winda zatrzymała się na ich piętrze. Żelazna Pięść dał Teii klucz. Mówił szorstko, ale nie wrócił jeszcze do swojego zwykłego tonu. – Co wieczór. Nie zawsze uda mi się zjawić, ale będę tam tak często, jak tylko zdołam. Kip, słyszałem, że zakazano ci wstępu na practicum, a ty, Teia, też musisz popracować nad swoimi zdolnościami, chociaż niewiele mogę ci pomóc w twoim krzesaniu. Od jutra oboje zaczniecie ćwiczyć magię. – Tak jest, sir.

Kip i Adrasteia poszli każde swoją drogą, nie bardzo wiedząc, co powiedzieć. Kip umył się i poszedł do łóżka. Był obolały, umysł miał odrętwiały, błagający o sen, ale za każdym razem, gdy zamykał oczy, widział krew, mózg, błogosławienie kulą. Świt przyniósł mu jedyną ulgę, jaką teraz Kip odnajdywał – wędrówkę od jednego rodzaju walki do drugiego. Wstał, żeby wypełnić sobie kolejny dzień. Jeśli będzie dostatecznie zajęty, nie znajdzie czasu na myślenie.

ROZDZIAŁ 40 – Jest piękną kobietą – zauważyła Karris. Gavin nic nie powiedział. Szli przez dżunglę do swojego obozowiska. To była pierwsza rzecz, jaką Karris powiedziała po okrzyku z powodu niebieskiego śniegu – o którym Gavin twierdził, że nic nie wie. – Lubi cię – dodała. Gavin nadal milczał. – Możesz spędzić z nią noc, wiesz? Teraz zaczynała go wkurzać. – Byłeś podenerwowany. Może łatwiej byłoby ci się uspokoić, gdybyś zrzucił to z siebie. Gavin przystanął. – I ty to mówisz mnie. Naprawdę. Ty? Karris wzruszyła odrobinę ramionami. – To, o co wcześniej prosiłam… nie było w porządku. Nie mam do ciebie prawa. Między nami nie ma niczego, co mogłoby powstrzymać cię przed… hasaniem, kiedy zechcesz. Jesteś Pryzmatem, a to powinno wiązać się z pewnymi korzyściami, nie? – Proszę, nie mów mi takich głupot, Karris. Hasaniem? – Ja tylko… – Podjąłem decyzję. I wybrałem ciebie. – Aja mówię ci… – Zamknij się, do kurwy nędzy. Normalnie po czymś takim wybuchłaby. Tym razem nic nie powiedziała. Szli w milczeniu. Dotarli do obozu w milczeniu. Zasnęli w milczeniu. Jakimś cudem udało mu się zasnąć, ale śnił o kolorowych piekłach i braciach. Przerażenie, które go ogarnęło, sprawiło, że sen nie dał mu wypoczynku. Zanim Karris obudziła go na wartę, parę godzin przed świtem, śnieg zniknął. Kiedy Karris spała, Gavin siedział. Z jakiegoś powodu prześladował go nieżyjący młodszy brat Sevastian. Mały Sevastian, brat o dobrym sercu. Rozjemca między wiecznie zwaśnionymi starszymi braćmi. Po czyjej stronie stanąłby Sevastian w Wojnie Pryzmatów? W tym szalonym świecie, gdzie Gavina miała łączyć swego rodzaju święta wieź z bóstwem, które nie istniało albo o nic się nie troszczyło, on przejmował się tylko tym, co pomyślałby o nim jego nieżyjący młodszy brat. Kim byś się stał, Sevastianie? Czy zabiłbym Gavina i przekazał tobie ster, a świat trwałby teraz w pokoju? Jaki to byłby świat, gdyby tamten przeklęty kolorak cię nie zamordował? W dodatku niebieski kolorak. Co to znaczyło? Ten sam kolor, nad którym Gavin stracił kontrolę, był kolorem, który zamordował Sevastiana. Z tego samego koloru wyrwał się Dazen. Zbieg okoliczności? Tak, Gavinie, na tym właśnie polega zbieg okoliczności. Słońce wstało, ale w sercu Gavina była tylko ciemność.

ROZDZIAŁ 41 Dazen Guile gapił się na martwego człowieka w ścianie zielonego więzienia. On i martwy człowiek zdrapywali strupy z kolan. Siedzieli w zielonym piekle kilka dni, może tydzień? Z pewnością jeszcze nie dwa tygodnie. W milczeniu tracili przytomność na nie wiadomo jak długo, w milczeniu zlizywali wodę ze ściany, w milczeniu głodowali. Może dwa tygodnie, sądząc po strupach. W jakimś momencie przed utratą przytomności wykrzesał maleńką drobinę zielonego. Luksyn był czysty. Dazen już wcześniej wypychał z ciała luksyn – nie z dłoni czy spod paznokci, ale z ran. Najpierw zajął się rozcięciami na dłoniach i kolanach, a na końcu zaognioną, zainfekowaną raną na piersi. Ból był straszliwy. Luksyn poprzedzała żółta ropa. Kiedy się obudził, przez godzinę lizał ścianę, zbierając wilgoć, a potem zrobił to znowu, i znowu zemdlał. Za trzecim razem z rany pociekła tylko krew. W końcu gorączka minęła, pozostawiając go beznamiętnym, pustym, ale wreszcie ponownie świadomym. W pewnym sensie znowu był sobą. Słabszym sobą. Jak niebieskie więzienie, tak i zielone miało kształt spłaszczonej piłki, z wąską rynną powyżej, strumykiem wody wzdłuż jednej ściany i wąskim odpływem poniżej na wodę i nieczystości. Strażnik więzienny – jego brat – najwyraźniej nie zorientował się jeszcze, że Dazen wyrwał się z niebieskiego więzienia. Z pewnością z tego faktu musiały płynąć jakieś korzyści, ale Dazen jeszcze ich nie odkrył. Wiedział tylko, że odkąd zjawił się w tym więzieniu, nie było chleba. Nienawidził tego gęstego, kluchowatego, podłego, zbitego chleba – ale teraz był gotów błagać o niego, polizałby pokruszone szkło, byle go dostać. Może brat wiedział. Może to była kara. W każdym razie Gavin nie miał dość ikry, żeby zagłodzić go wcześniej na śmierć, a miał na to szesnaście lat, więc Dazen wątpił, by zrobił to teraz. A przynajmniej nie celowo. Był słaby i ta słabość była pokusą. Nie krzesał zielonego, odkąd minęła gorączka, a zieleń to siła, dzikość. Bez wątpienia to zieleń go ocaliła, ale zieleń była teraz śmiercią. Ponieważ stanowiła siłę, a siła byłaby tutaj uzależniająca. Za każdym razem, gdy krzesał odrobinę, chciał wykrzesać więcej. A zieleń to irracjonalność, dzikość. Dzikość w klatce oznaczała szaleństwo, samobójstwo. Już mi do tego niewiele brakuje. Zaczął budować wieżę przypuszczeń. To było piękno lat spędzonych na krzesaniu błękitu. Porządkował myśli, tłumił pasję. Błękit nadal nienawidził braku logiki w tym, że myślał o bracie jako o Gavinie, a o sobie jako o Dążenie, on jednak trzymał się mocno tej decyzji. Gavin był przegrany. Gavin przegrał wojnę, Gavin pozwolił, żeby go uwięziono. Dazen ukradł Gavinowi tożsamość, więc niech ją sobie zatrzyma. „Gavin” był teraz martwym człowiekiem w ścianie, a on – więzień – był teraz Dazenem. Był nowym człowiekiem i jako Dazen ucieknie i odbije to, co powinno być jego. To było muśnięcie czarnego szaleństwa, wiedział to. Może jednak odrobina szaleństwa była jedynym sposobem, żeby uchować się przy zdrowych zmysłach przez szesnaście lat samotności w lochach. Rozprosz myśli, Dazen. Dążeń. Dąży. Krąży. Ciąży. Wątpliwość. Pewność. Przekonanie. Konanie. Zgon. Martwy. Zdechły. Denat. Dazen. Powoli wypuścił długi oddech. Spiorunował wzrokiem martwego człowieka, który

bezczelnie odwzajemnił spojrzenie. – Powiedziałbym ci, żebyś wyniósł się do diabła, ale… – rzekł do martwego człowieka. – Już to kiedyś słyszałem – odpowiedział martwy człowiek. -Nie pamiętasz? Dazen burknął coś w brodę. Podniósł prawą rękę. Albo Gavin wie, że jestem w następnym więzieniu, albo nie wie. Nie, wróć. Albo Gavin zadbał o system, który powie mu, że przeniosłem się do innego więzienia, albo tego nie zrobił. Skoro zadał sobie tyle trudu, żeby przygotować więcej niż jedno więzienie, to na pewno stworzył system pozwalający mu zorientować się, kiedy przeszedłem z jednego do drugiego. Albo alarm zadziałał, albo nie. Założę się, że zadziałał. Jak na razie nic z tego, co zrobił Gavin, nie zawiodło. Jeśli więc alarm zadziałał, sygnalizuje teraz, że się tu zjawiłem. Skoro sygnalizuje, że się tu zjawiłem, to albo Gavin tego nie dostrzegł, albo dostrzegł. Już ustaliłem, że nie ma dość ikry, żeby mnie zagłodzić. Może więc nie zauważył, że tu jestem. Co prowadzi do następnego pytania: co robi Gavin, kiedy wyjeżdża? Albo nigdy nie podróżuje, albo ma system, który mnie karmi podczas jego nieobecności. W żadnym razie nie pozwoliłby dać się tu tak uwięzić, jak uwięził mnie, więc wymyślił system. Albo zostawił kogoś z zadaniem karmienia mnie, albo ma jakiś automatyczny system. Automatyczny system może się z łatwością zepsuć, a Gavin nie chciałby mnie zabić przypadkiem. Z kolei ludziom nie można ufać. Trudny wybór. A skąd! Gavin wierzył w ludzi. To zawsze była jego słabość. To dlatego Gavin zdołał pokrzyżować jego plany ucieczki z Karris. Irytował go ten „Gavin”, który zaklinował się w jego niebieskim mózgu. Przez niego trudno było myśleć o czasie przed uwięzieniem. Mimo wszystko to ufność brata sprawiła, że nie udała mu się ucieczka z Karris. Albo nowy Gavin nauczył się nie ufać ludziom po tej porażce, albo przeciwnie. Hm. Gavinowi udało się zająć miejsce Gavina w roli Pryzmata, a nie mógł dokonać tego w pojedynkę. Zatem Gavin nie nauczył się nie ufać. Zatem Gavin komuś ufał. Zatem ktoś tam był na górze, kto albo zobaczył, albo nie zobaczył ostrzeżenia, że Dazen przeniósł się z jednego więzienia do drugiego. Ten ktoś albo był staranny w wypełnianiu swoich obowiązków, albo nie. Gavin nie zaufałby komuś, kto nie jest skrupulatny. Zatem ten ktoś był obowiązkowy. Albo ten ktoś wiedział, co oznacza ostrzeżenie i co powinien zrobić, kiedy je zobaczy, albo nie. Albo… wróć. Albo ten ktoś był kobietą, albo mężczyzną. Co prawda to nie miało znaczenia, ale jakoś myśl o kobiecie, która biega spanikowana, bo zamigotało zielone luksynowe światełko i nie wie, co z tym fantem zrobić, ogromnie ucieszyła więźnia. Miał nadzieję, że to dumna kobieta. Dygresja, Dazen. Dygresja, która obudziła w nim pożądanie. A nie mógł pozwolić sobie na pożądanie, nie tutaj, nie teraz. Kiedyś uwielbiał krzesać zielony, będąc w łóżku z kobietą, uwielbiał tę dzikość, intensywność przeżycia. Jednak głód i niebieski stępiły jego cielesne żądze, a zieleń była szaleństwem. Zatem… Gavin nie poinstruowałby nikogo, żeby zagłodzono brata na śmierć, więc w końcu kobieta albo postąpi właściwie, albo niewłaściwie. Albo popełni wiele niewłaściwych rzeczy z rzędu, szukając tej właściwej. Żeby dokonać właściwej rzeczy, będzie musiała włożyć chleb do innej rynny albo przestawić

oryginalną rynnę, żeby teraz celowała do nowej celi Dazena. Najpierw, oczywiście, będzie musiała pofarbować chleb na zielono. Skąd jednak będzie wiedziała, żeby pofarbować go na zielono? Wiedziałaby, żeby to zrobić, gdyby Gavin jej powiedział. Może wiedziała. Może Gavin trzymał ją w niewiedzy, nie chcąc zdradzać żadnych szczegółów dotyczących więzienia na dole, nie chcąc podsycać ciekawości kobiety bardziej niż to konieczne. Tak właśnie. To dlatego minął tydzień bez jedzenia. Gavin nie zostawił jej odpowiednich instrukcji. Wiedziała, że jedzenie wędruje do kogoś. W końcu wpadnie w desperację. Albo Gavin wróci, zanim ona zrobi coś niewłaściwego, albo nie. Zapewne po raz pierwszy od lat uśmiech rozświetlił rysy Dazena. Musiał tylko zaczekać. Będzie czekał, aż umrze albo aż ona popełni błąd, który doprowadzi do jego uwolnienia. Czekanie będzie piekłem, ale dobrze czuł się w tym piekle. Rozmawiał z martwym człowiekiem dla zabicia czasu. Martwy człowiek kpił z niego, a on kpił z martwego człowieka. Nie było to miłe, ale zawsze to jakaś rozrywka. Nie mógł się doczekać, kiedy się wyrwie i zostawi martwego człowieka, tu na dole, żeby umarł. Mijały dni. Dowolne z przypuszczeń mogło być błędne. Gavin mógł powierzyć obserwację więzienia kobiecie, która miała powody nienawidzić Dazena. Mogła chcieć go zamordować, nawet jeśli doskonale wiedziała, co robić. Z kobietami nigdy nie wiadomo. Albo alarm mógł istnieć, ale się zepsuł. W końcu jak często brat sprawdzał takie rzeczy? Może po szesnastu latach stał się nieostrożny. Może sprawdzał go co roku, ale rok dopiero co upłynął, a on jeszcze nie wrócił. Ogarniała go rozpacz. Musiał czegoś spróbować. Prawie bez wkładania w to woli wykrzesał zielony. To było ciepło w zimną noc. Pokarm dla umierającego z głodu. To był zastrzyk czystego alkoholu, który zamiast rozgrzać mu brzuch, prosto z oczu rozlał się po wszystkich członkach, obmywając go ze słabości i paraliżu. Nie za dużo. Nie za dużo! Odciął przepływ, zanimby go przytłoczył. Jednak już w chwili, gdy spojrzał na ściany, poczuł straszliwą klaustrofobię. Palce wygięły mu się w szpony i złapał się na tym, że drapie mur z zielonego luksynu. Przestań przestań przestań! Strzepnął nadmiar zielonego luksynu z palców. Wiedział, że ta siła to tylko pozór siły. Jego ciało było potwornie słabe. Dazen zapłaci za wszystko, co zrobi w gorączce. A zieleń to głupia gorączka. Chciał zaszarżować na ścianę i przebić się przez nią. Gdyby poddał się temu impulsowi, ogłuszyłby się i pewnie umarł. Po co właściwie krzesał zielony? Nie wybije dziury w ścianie z zielonego luksynu za pomocą zielonego luksynu. Jego brat nie był tak głupi. Orholamie, co za głód! Wystrzelił mackę z zielonego luksynu w górę rynny na chleb, dalej i dalej. Ominął zakręt – ta rynna miała inny kształt niż niebieska. To oczywiste, przecież musiała skierować chleb jakieś… Ile? Dwadzieścia, trzydzieści kroków w bok? Starał się zachować cierpliwość, ale, Orholamie, tam było jedzenie. Potrzebował go! Gdzieś tam w górze była wolność. Pchał przed siebie, powoli, jednak nawet w połowie nie tak wolno, jakby doradzał mu błękit. Nie wyczuł nadfioletu, dopóki nie pękł. Coś gwałtownie zamknęło się na zielonym ramieniu, które wypchnął tak daleko, przecięło je i wraz z nim złamało jego wolę. Stracił przytomność. Następnego dnia – o ile to był dzień – usłyszał przekładnie zgrzytające w rynnie. Usiadł. Czy to jego brat zjawił się, żeby się pochełpić, czy to nadchodziło jedzenie, żeby go ocalić? Jego przypuszczenia były błędne. Albo brat chciał go zabić, albo alarm zawiódł, albo… nie potrafił już zrekonstruować wieży przypuszczeń. Nie bez świeżego niebieskiego. Był głupi. Był

zwierzęciem. Był wymizerowany, chudy. Był złamany. Jeśli to nie chleb, zacznie krzesać zielony. Dobrze, więc to będzie samobójstwo. I co z tego? Co takiego dobrego było w życiu? Coś zagrzechotało w rynnach. Czekał i czekał. Bochenek chleba wystrzelił z rynny, a on go złapał. Złapał i prawie nie mógł w to uwierzyć. Chociaż całe światło w celi było zielone, a z niebieskiego oświetlonego zielenią było niewiarygodnie trudno krzesać, w jego dłoniach znajdowało się chromatyczne wybawienie. W piekle zieleni chleb był niebieski. I był dostatecznie niebieski.

ROZDZIAŁ 42 Adrasteia została wezwana. Jej pani, Lucretia Verangheti, osobiście wezwała ją do tego obskurnego domu na południowym krańcu Wielkiego Jaspisu, w cieniu murów. Niezbyt przyjemna okolica. Blady, zrzędliwy mężczyzna otworzył drzwi i zaprowadził Adrasteię do kącika. Przyniósł herbatę. Tylko jedną filiżankę. Nie postawił jej przed nią. Kobieta, której Adrasteia nie rozpoznała, zjawiła się dziesięć minut później. Była młodą Ruthgarką o włosach w coraz rzadziej spotykanym kolorze blond i niebieskich oczach. Uczyniłoby to ją egzotyczną pięknością, gdyby nie miała długiej, końskiej twarzy. Nosiła zwyczajną, dobrze skrojoną suknię i niedużo biżuterii. Włosy miała długie i cudowne, ale teraz były związane w praktyczny kok. Pod każdym względem wyglądała jak niezwykle zamożna lady, która korzysta ze swobód własnego domu. Usiadła. Wypiła łyk herbaty. – Nie jest gorąca, Gaerosie – powiedziała. Mężczyzna przeprosił wylewnie i zabrał filiżankę. Wrócił niemal natychmiast i postawił przed kobietą parującą filiżankę. – Potrzebujemy spokoju – powiedziała. – Tak, pani. Wyszedł i zamknął za sobą drzwi. – A zatem – powiedziała kobieta. – A zatem? – zapytała Teia. – Jestem twoją właścicielką, nazywam się lady Aglaia Crassos. Możesz do mnie mówić „moja pani”. – Moją właścicielką jest lady Lucretia Verangheti. – Nie ma żadnej lady Verangheti. Albo ja jestem lady Verangheti, zależy jak chcesz na to patrzeć. Moja rodzina ma wrogów, którzy uniemożliwiliby nam umieszczenie niewolników w pewnych domostwach lub na pewnych stanowiskach, powiedzmy w Czarnej Gwardii. Fikcyjna „lady Verangheti” pomaga mi obejść takie drobiazgi. – Przepraszam, moja pani, nie chcę być niegrzeczna, ale mogę być lojalna tylko wobec mojej pani… – Musiał istnieć jakiś sposób, żeby to wyrazić. – Hm… – Nie wierzysz mi – powiedziała lady Crassos. Sprawiała wrażenie rozbawionej, a Teia miała nadzieję, że to dobry znak. – To byłby interesujący blef, prawda? Oczywiście, to zadziałałoby tylko w przypadku niewolników, którzy nigdy nie widzieli swojej pani, znaczy, na moich niewolników. Smutne. Wyjęła pojedynczą kartę papieru welinowego i podała ją dziewczynie. To był tytuł własności Teii, dziewczyna natychmiast go rozpoznała. Na osobnej karcie dołączono akt przekazania podpisany przez Lucretię Verangheti i Aglaię Crassos. Charakter pisma był taki sam. Teia potrzebowała kilku minut, żeby zrozumieć. Jeśli Aglaia chciała zachować w tajemnicy fakt posiadania Teii, nie mogła mieć tytułu własności na własne nazwisko, bo inaczej każdy, kto by się tym zainteresował, mógłby się dowiedzieć, do kogo Teia należy. Musiała jednak mieć potwierdzenie przekazania, na wypadek gdyby trzeba było szybko udowodnić swoje prawo własności – dlatego zatrzymała akt i zwyczajnie nie złożyła go Chromerii. Teię ścisnęło w gardle. Dlaczego kobieta teraz się ujawniła? – Jak dobrym kłamcą jesteś, dziewczyno? – Słucham?

– To proste pytanie. Jeśli będziesz nieposłuszna, czeka się wyborne lanie. Wyborne? – Jestem całkiem niezła, kiedy się postaram. Moja pani. Aglaia Crassos się rozpromieniła. – Dobrze. Dobrze. To właśnie powiedziały mi moje źródła. Odpowiadaj dalej uczciwie, a twoja służba u mnie nie będzie musiała być zbyt nieprzyjemna. Teię ogarnął strach. Zbyt nieprzyjemna? Aglaia rozejrzała się, jakby czegoś szukała. Uderzyła w mały dzwoneczek i natychmiast zjawił się służący. – Moja szpicruta – powiedziała. Gaeros uderzył się w czoło i wyszedł. Wrócił po chwili. Podał Aglaii szpicrutę, a potem się odwrócił. Uderzyła go szpicrutą w krzyż. Szarpnął się, ale nic nie powiedział. Aglaia odesłała go machnięciem dłoni. – Moi niewolnicy muszą przewidywać moje potrzeby. W przeciwnym wypadku należy ich osobiście karać. Kiedy dama zostawia wymierzanie kary komuś innemu, kierując się źle pojmowaną delikatnością, nie będzie wiedziała, czy dyscyplina nie jest narzucana ze zbytnią pobłażliwością albo ze zbyt dużym zapałem. A niewolników, tak samo jak dzieci i psy, należy dyscyplinować natychmiast. Nie zawsze będę miała ze sobą osiłka, ale zawsze, gdziekolwiek się udam, mam ze sobą silną prawą rękę. Zatem, kiedy zakończymy dzisiejszą rozmowę, zbiję cię. Uważam, że to ważne, żebyś wiedziała, jak twardą rękę ma twoja pani. Dowiem się także, na ile łatwo się siniaczysz, na wypadek gdybym kiedyś musiała cię zbić przed tym, jak pokażesz się publicznie. Teia przełknęła ślinę. Przerażenie sprawiło, że kolana jej zadygotały. – Tak, moja pani. – Kip Guile jest twoim partnerem na szkoleniu w Czarnej Gwardii. – Tak, moja pani. Proszę o wybaczenie, ale tydzień temu wyparto się go. Nie jest już Guilem. – Jestem tego świadoma. Mam jednak powody wierzyć, że Kip może zostać ponownie powitany w rodzinie, kiedy wróci Gavin Guile. Teia pochyliła głowę i pozwoliła, żeby skrucha wypłynęła na jej twarz. Była niewolnicą, nie idiotką. – Adrasteio, mój brat był gubernatorem Garristonu. Próbował ocalić to nic niewarte miasto, kiedy Gavin Guile zhańbił go, zamordował i ukazał jako zdrajcę. A teraz moja niewolnica jest partnerką jego bękarta. Bękarta, na którym najwyraźniej mu zależy. Takie są fakty. Teia skrzywiła się, nie bardzo wiedząc, co jej pani sugeruje. Nie pozwoliła grymasowi pozostać na dłużej. Niektórzy właściciele nie lubili nieprzyjemnego wyrazu na twarzach swoich niewolników. Nie uśmiechnęła się także z bezmyślnością idioty, chociaż tylu niewolników po mistrzowsku opanowało tę minę. Aglaia powiedziała, że ceni inteligencję. Możliwe, że to prawda. Najlepiej umocnić panią w jej poczuciu wyższości, ale nie przesadzić. Aglaia przewróciła oczami, jakby Teia była beznadziejnie głupia. – Chcę, żebyś zachowała w tajemnicy fakt, że do mnie należysz, zrozumiano? Jeśli wyda się, że należysz do mnie, z powodu historii między moją rodziną i rodziną Gavina, najpewniej zostaniesz wydalona z Czarnej Gwardii i staniesz się dla mnie bezużyteczna. Sprzedam cię burdelowi przy kopalniach srebra w Laurionie, kiedy wyładuję na tobie swoją frustrację. Jasne? Kopalnie srebra cieszyły się złą sławą. To była pierwsza opcja dla niewolników, którzy popełnili poważną, ale nie karaną śmiercią zbrodnię, i ostatnia deska ratunku dla zdesperowanych

właścicieli niewolników, którzy się buntowali albo wielokrotnie uciekali. Kopalnie były niebezpieczne, tamtejsi niewolnicy jeszcze bardziej, a burdele były jeszcze gorsze. Zarezerwowane na użytek zdeprawowanych strażników i ich ulubionych niewolników – dla najlepszych z najgorszych. Teia miała przyjaciółkę imieniem Euterpe, której właściciele stracili wszystko w czasie suszy. Widząc, że miejscowe burdele są już pełne niewolników i nawet wolnych kobiet, które same sprzedały się w niewolę, żeby mieć co jeść, właściciele Euterpe przysięgli jej, że wróci do nich już po trzech miesiącach. Wróciła pięć miesięcy później, kiedy właściciele wreszcie doszli do siebie. Za to ona nigdy nie wróciła do siebie. Nigdy się nie uśmiechnęła. Wzdrygała się pod dotykiem mężczyzny, nawet ojca, który oszalał i się powiesił. Laurion był przekleństwem wśród niewolników. Symbolem. Groźbą, której już samo istnienie wystarczało, żeby utrzymać niewolników w ryzach. Aglaia Crassos nie wypowiedziała tej nazwy w charakterze groźby. W jej oczach było tyle samo litości co w oczach grzechotnika. – Myślisz, że nie zrobiłabym tego, skoro byłabyś warta fortunę, gdybym pozwoliła kupić cię Czarnej Gwardii? Teia oblizała usta, ale nie potrafiła wymyślić żadnej odpowiedzi, która nie pogrążyłaby jej bardziej w piekle. – Śmierć mojego brata oznacza, że odziedziczę dwa razy więcej, niż spodziewałam się jeszcze kilka miesięcy temu. Zemsta jest słodsza od złota. Wiesz, że dziewczyny w Laurionie obsługują do pięćdziesięciu mężczyzn dziennie? Pięćdziesięciu! Sama bym w to nie uwierzyła, ale znam kilka osób, które przysięgały, że to prawda. Dają dziewczynom codziennie miarkę oliwy. Domyślasz się po co? Teia zamrugała jak głupia, a lód ściął jej trzewia. – Bo w przeciwnym razie w środku zostałyby z nich strzępy. Śmierć od kutasa brzmi romantycznie, co? Ale jestem pewna, że taka nie jest. Pięćdziesięciu każdego dnia. A taka ładna dziewczyna jak ty… Mogłabyś mieć nawet więcej. Niewiele tam ładnych dziewczyn. Rozumiesz mnie? Teia poczuła, że kolana się pod nią uginają. Skinęła głową. Musiała się stąd wyrwać. – Teraz więc, kiedy już się rozumiemy, powiedz mi, widziałaś coś wartego uwagi? Teia zdała jej raport. Kip był gruby, miał niewielu przyjaciół, spędzał większość czasu w bibliotece, najwyraźniej przez cały ten czas czytając o jakiejś grze. Kilka razy wezwano go na rozmowę do Czerwieni, a po tych spotkaniach robił wrażenie rozkojarzonego. Uważał, że Czerwień chce go zniszczyć. Starzec odebrał mu prawo do chodzenia na practicum, żeby Gavin po powrocie uznał go za nieudolnego. Teia widziała, jak Kip krzesze zielony i niebieski. Nie sypiał dobrze. To wszystko było w porządku. Tego lady Crassos mogła dowiedzieć się innymi kanałami. Teia jednak wiedziała, że to nie wystarczy. Czując, jak żołądek jej się wywraca, powiedziała także, że dowódca Żelazna Pięść powiedział jej, że trójka kandydatów nie może odpaść ze szkolenia: Cruxer, ona sama i Kip. To ewidentnie była nowina dla Aglaii. – Dobrze – powiedziała. – To bardzo dobrze. Jest… coś jeszcze? – Trenuję z Kipem po północy, w specjalnym pokoju na dole w Wieży Pryzmata. – Adrasteia wzruszyła ramionami. – Dowódca chce, żebyśmy wypadli dostatecznie dobrze, by samodzielnie dostać się do Czarnej Gwardii. Wstrzymaj się trochę. Nie mów jej o sztylecie, który Kip schował. Zachowaj, co możesz, zachowaj duszę. – Wystarczająco dobrze – powiedziała Aglaia. – Coś jeszcze?

Powiedz jej wszystko inne. Jesteś niewolnicą, a nie bohaterką. – Widziałam, jak ktoś inny posługiwał się parylem, kiedy byłam z jednym z moich specjalnych zadań. Aglaia uniosła brew i zmusiła Teię, żeby opowiedziała jej o tym ze wszystkimi szczegółami. – Zabójstwo – powiedziała. – I tak nigdy za nią nie przepadałam, ale żeby ktoś… hm. Muszę się dowiedzieć, czy zmarła. Tak czy inaczej, niepokojące. Nie wyjaśniła, o kim mówi. Teia wiedziała, że lepiej nie pytać. Aglaia najwyraźniej odsunęła od siebie tę myśl i wróciła do zadania, które na nią czekało. Uśmiechnęła się i wydawało się, że to szczery uśmiech. – Ogromnie mnie zadowoliłaś, dziewczyno. Zapamiętam to. Wiem, że jestem trudną panią, ale jeśli dobrze się sprawisz, zostaniesz dobrze nagrodzona. Dzisiaj otrzymasz dwie nagrody. Pierwszą pozwolę ci samej wybrać. To mogła być próba, pułapka. Niewolnik wiedział, że o pewne nagrody się nie prosi. Poproszenie o zbyt wiele mogło sprawić, że wyjdzie się na leniwą lub chciwą osobę. Jeśli jednak pani jest w dobrym humorze, może pod wpływem kaprysu odmienić ci życie… na lepsze. – Pani, umórz długi mojego ojca – powiedziała Teia, nie namyślając się zbyt długo. – Ile jest winny? – zapytała lady Crassos. – Siedemset danarów. To były dwuletnie zarobki robotnika. Ojciec wydawał teraz wszystko tylko na spłacanie procentów. – Siedemset danarów. To rzeczywiście spora suma. Jak twój ojciec wydał tyle pieniędzy? Jest hazardzistą? Teia udała, że nie zauważa protekcjonalnego tonu. – Odkupił moje siostry. Był zdruzgotany, kiedy wrócił do domu z wyprawy handlowej i odkrył, że żona związała się z innym mężczyzną, pożyczyła ogromną sumę pieniędzy na wystawne życie i straciła wszystko, na co pracował przez dwadzieścia lat, w tym ich dom, meble, biżuterię i browar. Zona w końcu sprzedała ich trzy córki, żeby spłacić długi. A i tak pokryło to tylko część zadłużenia. Wszystko to wydarzyło się podczas jego nieobecności. – Odkupił je. Ale nie ciebie. – Za dużo kosztowałam. To była wina Teii. Jej krzesanie ujawniło się po tym, jak została sprzedana. Gdyby nie krzesała, wszystko wyglądałoby inaczej. Jej matka tylko się wściekła, że za tanio sprzedała Teię. A po tym wszystkim Kallikrates nawet nie zostawił żony Powiedział, że zwariowała. Że to jego wina, że poślubił kobietę, która nie radzi sobie z długimi wyjazdami kupca. – Wiesz, ile kosztowała mnie ta bransoletka? – spytała Aglaia. Pokazała nadgarstek obwieszony złotym błyszczącym brzydactwem. – Nie, moja pani. Podanie zbyt wysokiej ceny byłoby równie złe, jak podanie za niskiej. – Zgadnij. To był rozkaz. – Sześć, siedem tysięcy danarów? – strzeliła Teia. Nie mogła kosztować więcej niż pięć tysięcy. Ojciec kupiłby ją za cztery. Aglaia uniosła brew. – Dobra robota, kwiatuszku. Kupiłam ją za pięć tysięcy sześćset, a ostro się targowałam. Pomyślałam, że będzie pasowała do naszyjnika, który mam. Niestety, nic z tego. Jej wyraz twarzy jasno dawał dziś do zrozumienia, że to ostatnia rzecz, jaką by założyła.

Teia nic nie odpowiedziała. Wiedziała, że lepiej nie żywić nadziei. – Nie, nie, oczywiście, że nie. Sześćset danarów za zbieranie tabakier, świecidełek i strzępów informacji? To zdecydowanie za dużo. Będę jednak o tym pamiętać. Coś jeszcze…? – Szkolenie w parylu – odpowiedziała szybko Teia. Jeśli się dostanie, Czarna Gwardia pewnie pozwoli sobie na pokrycie kosztów związanych ze znalezieniem i wynajęciem prywatnego nauczyciela dla niej. W przeciwnym wypadku będzie musiała czekać aż zostanie płomykiem na trzecim roku, kiedy zaczynają się bardziej wyspecjalizowane szkolenia. To za dużo czasu. – Ach. To na dłuższą metę może być o wiele kosztowniejsze niż spłacenie długów twojego ojca. Ale dzięki temu masz większe szanse dostać się do Czarnej Gwardii, prawda? Inwestycja. – Zastanawiała się nad tym przez chwilę, a Teii serce biło jak szalone. – Tak. Zrobione. – Uśmiechnęła się. – Doskonała prośba. Zdradza bystry umysł. Jak na niewolnika. Chcę, żebyś wiedziała, że jestem naprawdę zadowolona. Gdyby to nie było nasze pierwsze spotkanie, odpinałabym sobie bicie. Nie mogę jednak pozwolić, żebyś uznała, że jestem miękka. Rozbierz się do halki. Wolę bić przez jedną warstwę ubrania, żeby nie zostawiać śladów, ale nie ma powodu, żeby pozwalać ci na więcej izolacji niż to konieczne. Bicie potrafi być takie męczące w małym, dusznym pokoju. Teia się rozebrała, a Aglaia Crassos z precyzją zlała ją straszliwie od łydek po ramiona, a kiedy Teia już myślała, że to koniec, obiła ją z przodu od obojczyków po golenie. Czasem Adrasteia fantazjowała, że nie będzie płakać w czasie bicia, że będzie tak twarda i nieugięta jak dowódca Żelazna Pięść albo kapitan straży Karris Białodąb, ale bez zahamowań łkała. Dumni niewolnicy to głupi niewolnicy. Zresztą, i tak za bardzo bolało. Chociaż Aglaia twierdziła, że robi to beznamiętnie, kiedy się rozkręciła, pocąc się w trakcie bicia, jej twarz rozbłysła, i to nie tylko z powodu potu. Zaciekła radość zapłonęła w jej oczach i po raz ostatni uderzyła szpicrutą w piersi Teii. Aglaia Crassos potrząsnęła dzwoneczkiem i natychmiast przez uchylone drzwi wsunął głowę Gaeros. Teia padła na podłogę z obolałym każdym skrawkiem ciała. Gaeros wniósł tacę z kielichem schłodzonego wina. Wstrętna wiedźma wzięła kielich i napiła się chciwie. – Gaerosie, pomóż jej się ubrać i… – otarła perełki potu znad wargi – wezwij mojego osobistego niewolnika, tego wysokiego, Incarosa. Czuję, że nabrałam apetytu po tym biciu. – Czeka na panią z niecierpliwością w następnym pokoju, moja pani. – Ach, widzisz! Przewiduje moje potrzeby! – Odwróciła się i oparła szpicrutę na kroczu Gaerosa. – Gdybyś był chociaż odrobinę przystojny, może bym cię za to nagrodziła. Uderzyła go w krocze szpicrutą, niby żartobliwie, ale cios był mocny. Mężczyźnie wyrwał się cichy jęk. Odwrócił się w bok i przez długą chwilę stał w całkowitym bezruchu. Miał łzy w oczach, kiedy w końcu je otworzył. Aglaia jednak już o nim zapomniała. Odwróciła się do Teii i stanęła nad nią. Zapytała łagodnie: – Zapamiętasz to sobie, prawda, Teia? – T-tak, moja pani. – Gaerosie, dowiedz się, co najbardziej lubi jeść i pić. Następnym razem podamy jej to. Dobrze się sprawiła. Bardzo dobrze. Teio, następnym razem znowu cię zbiję. Niewolnicy z natury rzeczy zbyt wolno się uczą i potrzebują wzmocnień przy podstawowych lekcjach. Potem jednak to już się nie powtórzy. – Tak, moja pani. – I przysięgasz służyć mi całym sercem, prawda, dziewczyno? – Tak, proszę pani – potwierdziła z zapałem Teia.

W jej głosie nie było śladu przebiegłości. – Och, prawie zapomniałam, twoja druga nagroda. – Aglaia pogrzebała w małej kasetce na biżuterię. – Masz to cały czas nosić, jasne? – Tak, moja pani. – Teia nie miała pojęcia, o czym tamta mówi. Lady Crassos wręczyła jej delikatny, ładny naszyjnik ze złota z małą fiolką. Widząc zdumienie w oczach Teii, lady Crassos uśmiechnęła się szeroko i wyszła. Kiedy Gaeros pomagał jej się ubrać, wywołując stłumione okrzyki, jęki i zgrzytanie zębami, gdy materiał przesuwał się po zaognionej skórze, Teia usłyszała, że jędza kopuluje w sąsiednim pokoju, a jej okrzyki namiętności nie różniły się specjalnie od okrzyków bólu. Kiedy Teia już się ubrała i wyschły jej łzy, Gaeros delikatnie ujął jej mocno zaciśniętą pięść w dłoń, żeby wyjąć naszyjnik i założyć go jej na szyję. Z pewną trudnością Teia rozluźniła pięść i wypuściła fiolkę. Fiolkę z oliwą.

ROZDZIAŁ 43 Kip trzymał otwartą książkę opartą na jednej ręce. Potarł czoło i oczy. Odkrył pewną sztuczkę poprawiającą koncentrację. Stał przy oknie i teraz zamknął książkę, zakładając stronę palcem. Zerknął na prawo i lewo. Nikogo nie było widać. Obrócił książkę. Okładka była jasnoniebieska. Niebieski idealny dla krzesiciela. Błękit trysnął przez niego, zaczynając od oczu, i usunął wszelkie przeszkody dla logiki: zmęczenie, emocje, nawet ból od siedzenia w kucki. Kip odetchnął i pozwolił błękitowi odejść. Złapał następną książkę – na temat fauny dawnego Ruthgaru, kiedy nazywano go jeszcze Zieloną Puszczą. W gruncie rzeczy to była całkiem interesująca książka, ale ją też wybrał ze względu na kolor okładki: czerwień krzesiciela. Barwy podstawowe – nie w takim rozumieniu tego terminu, jak posłużyłby się nim artysta, ale w rozumieniu krzesiciela, kolory, które były najbliżej swoich luksynowych odpowiedników – były niezmiernie popularne. Kip spojrzał na okładkę i wykrzesał odrobinę czerwonego. Rozdmuchało to w nim umierające iskierki zapału do nauki i czytania o kartach. Odłożył książkę. Złapał pomarańczową. Cieniutka smużka oranżu pomogła mu zwiększyć świadomość wzajemnych relacji między obiektami. Wiedział, że żadnego z tych kolorów nie krzesze idealnie. Żeby zostać uznanym za krzesiciela danego koloru, trzeba było umieć wykrzesać stabilny blok luksynu. Kip tego nie umiał. Potrafił tylko krzesać zielony i niebieski. Podczerwień to był szczęśliwy traf, ten jeden raz. Wykonał próbę. Był dichromatą. Jednakże nawet to, co potrafił, było diabelnie przydatne. Ponownie otworzył książkę i wrócił do czytania. W ciągu ostatnich dwóch tygodni czuł, że poczynił ogromne postępy w nauce Dziewięciu Króli. Teraz już całkiem dobrze orientował się w podstawowych strategiach – w końcu, jakkolwiek by na to patrzeć, to była tylko gra. Były też całe ryzy informacji, które mógł spokojnie zignorować – strategie, kiedy gra się z więcej niż jednym przeciwnikiem, warianty gry z mniejszą lub większą liczbą kart, sposoby stawiania pieniędzy, ciągnięcia kart ze wspólnych stosów. Wszystko to było mu niepotrzebne. A potem, w jakimś momencie, olśniło go, że poznał już podstawowe strategie, ale studiując relacje ze słynnych rozgrywek, nadal nie rozumie, dlaczego gracze od razu nie grali najlepszymi kartami, i wtedy z hukiem, jakby krzesał ogień, otworzyły się przed nim wrota metagry. Liczmany, które uznawał za nieważne, być może szczątkowe pozostałości po starożytnej wersji gry, nagle zaczęły odgrywać rolę. Strategie osłabiające talię przeciwnika. Teorie, jak wyważyć styl gry, kiedy odnosisz się do talii określonego koloru. Dziewięć Króli stało się grą matematyczną, gospodarowaniem stosami liczb i rozgrywaniem szans. Kiedy grasz określoną talią w określonej sytuacji, twój przeciwnik będzie miał jedną na dwadzieścia siedem szans zdobycia idealnej karty, żeby cię powstrzymać. Jeśli wykorzysta teraz kartę Utraty (i gra zgodnie z logiką), to możesz wywnioskować, że jej nie ma. Podszedł do bibliotekarki z ogromną czarną aureolą włosów, Rei Siluz, i oddał jej książkę na temat podstawowych strategii, którą poleciła mu wyuczyć się na pamięć. – Metagra – powiedział. Wyszczerzyła zęby w uśmiechu. Miała piękne, pełne usta. – Szybko to poszło. – Szybko? Potrzebowałem dwóch tygodni! – Następny krok nie powinien zająć ci tyle czasu. – Wręczyła mu książkę oprawioną w jagnięcą skórkę. – Zachowaj cierpliwość przy tej książce, jest dość sucha.

Kip wziął tom. Powiedziała, że ostatnia jest ciekawa. Jeśli tamta była ciekawa, a ta jest sucha… Zapomniał jednak o skardze, kiedy przekartkował książkę. – Co to jest? – zapytał. Litery w książce były dziwne, kanciaste, czytelne, ale nienaturalnie ścieśnione. I nienaturalnie równe. Każda litera wyglądała identycznie jak pozostałe, niezależnie od tego, czy znajdowała się na początku słowa, w środku, czy na końcu. – To ilytańska książka. Ma nie więcej niż pięć lat. – Rea rozpromieniła się, szczerze podekscytowana. – Wymyślili, jak kopiować książki za pomocą maszyny! Tylko pomyśl! Podobno jest strasznie trudno przygotować pierwszą kopię, ale potem można ich wykonać setki. Setki! W kilka dni! Ilytańscy skrybowie buntują się, bojąc się, że ich profesja wyginie, ale złotnicy i zegarmistrzowie zlatują się tłumami. Mówi się, że nawet kupcy mają teraz własne książki w Ilycie. Dziwne. Tej książce brakowało osobowości. Żadna ludzka ręka nie wypisała tych linijek. Stronice były bez życia, wszystko wyglądało tak samo. Żadnej dodatkowej przestrzeni po wyjątkowo trudnym zdaniu, żeby czytelnik miał czas pomocować się z implikacjami. Żadnego miejsca na marginesie na notatki albo iluminacje. Nie włożono specjalnego wysiłku w pamiętną linijkę albo akapit, żeby uwydatnić je dla zmęczonego czytelnika. Tylko nagi atrament i nieczuły stempel jakiegoś mechanicznego walca. Nawet zapach był inny. – Myślę, że znudzę się jeszcze szybciej niż zwykle – powiedział Kip. – To sprawia, że książka staje się taka… nużąca. – To zmieni świat. Nie w coś lepszego. – Czy mogę zadać niegrzeczne pytanie? – zapytał. – Ogólnie rzecz biorąc, kiedy zaczynasz od takiego wstępu, to nie, nie powinieneś – powiedziała Rea Siluz. Kip próbował wymyślić bardziej dyplomatyczny sposób zapytania, czy go nie szpieguje. Podniósł wzrok, rozmyślając gorączkowo. – Ehm, wobec tego… Czy listy książek czytanych przez uczniów trafiają gdzieś dalej? – Jeśli bibliotekarze nie chcą stracić pracy, to jest to konieczne. Czasem jednakże przegapiamy pewne tytuły albo coś pomijamy. – Ach. A czy mogłabyś przeoczyć to, że przeszedłem do tego tomu? – Chcesz, żeby ktoś nie docenił twoich umiejętności, hę? – Nie wiem, czy da się zbyt nisko ocenić moje umiejętności na tym etapie – odpowiedział Kip. – Mam nadzieję, że niedługo moje umiejętności rozwiną się gwałtownie i wszystkich zaskoczą. Łącznie ze mną. – Jeśli chcesz szybko się rozwinąć, musisz zacząć grać. Kip rozłożył bezradnie ręce. – Nauczę cię – powiedziała. – Po końcu zmiany mogę zostać dłużej godzinę albo dwie. Przyniosę talie. I tak teraz, tydzień później, czekał na Reę, próbując zachować przytomny umysł. Rea wyszła i gestem wskazała, żeby Kip poszedł za nią do jednego z bocznych pokojów. – Zrozumiałam, na czym polega twój problem. – Nie jestem dostatecznie bystry do tej gry? Roześmiała się. Miała miły śmiech, a Kip był nią przyjemnie zauroczony. Orholamie, był aż tak niestały czy co? Jednakże tutejsze kobiety były o całą garść niebiańskich koralików milsze dla niego niż dziewczyny w rodzinnej wsi. Zastanawiał się, czy w domu jego sprawy wyglądały aż tak niezasłużenie źle z powodu jego matki, czy też tu niezasłużenie dobrze z powodu ojca. Nie

potrafił się zorientować i nigdy nie zdoła. Był tym, kim był i nic nie mogło tego zmienić, nic nie mogło mu teraz powiedzieć, jak wyglądałaby sytuacja, gdyby oboje jego rodzice byli inni, normalni. – Wątpię, żeby o to chodziło, Kip. Każda karta ma swoją historię. – O, nie. – Każda karta bazuje na prawdziwej osobie, a przynajmniej prawdziwej legendzie. Jednak część kart z tych, które mi opisałeś, jest archaiczna, zostały dawno temu wycofane z użytku. Nazywa się je czasem czarnymi kartami albo heretyckimi. Bez tych kart szanse w grze całkowicie się zmieniły. Niektórym kartom nie można przeciwstawić się tak łatwo, jak wtedy, gdy te karty pojawiały się w grze, i tak dalej. Nie możesz nikomu powiedzieć, że grałeś tymi kartami, Kip. Gra z herezją to prosta droga do wizyty w Urzędzie Doktryny. Powiem ci jednak tyle: nie wygrasz z kimś, kto gra czarnymi kartami. Podstawy się nie zmieniły, ale wszystkie książki z ostatnich dwustu lat na temat bardziej złożonych strategii pomijały zagadnienia związane z istnieniem tych kart. – To znaczy, że nie ma podręczników, które uwzględniałyby te karty? Zawahała się. – Nie… tutaj. – Nie tutaj tutaj czy nie w Chromerii? – Chromeria ceni sobie wiedzę tak dalece, że nawet potworne teksty opisujące rytuały, które wykorzystywali wyznawcy Anat, kiedy przenosili niemowlęta przez płomienie, nie zostały zniszczone. Więcej, kiedy zestarzeją się tak bardzo, że trzeba je skopiować, bo inaczej rozpadną się w proch, nadal je przepisujemy. Chociaż zajmują się tym zmieniające się zespoły dwudziestu skrybów. Każdy skryba kopiuje jedno słowo, a potem przenosi się do następnej książki i następnej, dzięki czemu wiedza zostaje zachowana, nie zatruwając nikogo całkowicie. Nie wszystko, co trafia do ciemnych bibliotek, jest równie złe, niektóre rzeczy mają po prostu znaczenie polityczne, ale tylko najbardziej zaufanym ludziom pozwala się wychodzić poza klatki. – Na przykład komu? – spytał Kip. – Naczelnej Bibliotekarce i jej głównym asystentom, rzecz jasna. Mistrzowi Skrybów i jego zespołowi. Niektórym luksjatom, którzy otrzymali specjalną dyspensę od Bieli. Pełni krzesiciele, którzy przedłożą prośbę w związku ze specjalistycznymi badaniami, otrzymują niekiedy pojedyncze książki albo zostają do nich odprowadzeni. Czarnogwardziści i Kolory. Czasami Kolory udzielają pozwolenia określonym krzesicielom, ale ci muszą zostać zaaprobowani przez Naczelną Bibliotekarkę, która odpowiada przed samą Bielą. – Czarnogwardziści? – Są najbardziej narażeni na to, że ktoś wykorzysta zakazaną magię przeciwko nim, kiedy będą chronić Pryzmata albo Biel. I, nieoficjalnie, to także ci, którzy muszą wiedzieć o długoletnich zatargach, żeby mogli przygotować obrony przeciwko właściwym ludziom. To było światełko w ciemności. Sposób, za pomocą którego Kip mógł upiec jakieś piętnaście pieczeni na jednym ogniu: mógł nauczyć się gry, spróbować wykopać brudy na temat Klytosa Niebieskiego i dowiedzieć się, czy jego matka po prostu paliła za dużo Mgiełki, czy też coś się kryje w jej oskarżeniu przeciwko Gavinowi. Wszystko to wymagało, żeby robił to, co już postanowił zrobić: dostać się do Czarnej Gwardii. Łatwizna. Ha. – To, że Czarnogwardziści mają pozwolenie, nie znaczy, że szczeniaki też, prawda? Zaśmiała się. – Nie. Ale dobrze kombinujesz. Jednakże w tej chwili jego najważniejszym kłopotem była gra z dziadkiem. Wiedział też – chociaż ignorował ten fakt, bo była ładna i pomocna – że prawdopodobnie nie powinien

o niczym mówić Rei Siluz. – Czyli tylko marnowałem czas – powiedział Kip. – Możesz wygrać, ale nie będziesz systematycznie wygrywał, nawet jeśli będziesz grał dobrze. Szanse, na których opierałeś swoje kalkulacje, to niewłaściwe szanse. – Wzruszyła ramionami. – A nie mogę poznać rzeczywistych szans, grając, bo nikt nie gra heretyckimi kartami, które ma w swojej talii Andross Guile, i nie poznam ich z książek, bo nie mam wstępu do tych bibliotek? – Właściwie tak. Jednakże miała taką minę, jakby chciała coś dodać. – Albo? – pociągnął ją za język Kip. – Jest ktoś, kto mógłby ci pomóc, kobieta, która nazywa się Borig. – Borig? Kip w życiu nie słyszał brzydszego imienia dla kobiety. – Jest artystką. Nieco ekscentryczną. Okaż szacunek. Szpiedzy, którzy cię śledzą, przywykli, że spędzamy następne dwie godziny na grze w tym pokoju. Jeśli wyjdziesz tyłami i zejdziesz schodami, możesz wymknąć się niezauważony. To bardzo ważne, Kip, przez wzgląd na nią, jak i ciebie samego, żeby nikt cię nie śledził ani nie podsłuchał. Urząd Doktryny jest teraz bardziej akademicki niż kiedyś, ale przy ostatnich kłopotach zaczęto mówić o wyznaczeniu paru luksorów. Nie chcesz wejść w konflikt z ludźmi, którzy się boją. Nie w tej chwili. – Luksorzy? – Światła upoważnione, by zejść w ciemność. Upoważnione, by nieść blask w niemal każdy sposób, jaki uznają za niezbędny. Zdarzały się… nadużycia. Obecna Biel nie pozwoli, żeby ponownie zostali wybrani, ale Orea Pullawr nie jest młodą kobietą, Kip. Kipowi zacisnął się żołądek. Intrygi odkładały się tu warstwami, wszędzie wynurzały się spod powierzchni. I każda mogła go pochłonąć. – Gdzie ona jest? – zapytał. Rea poinstruowała go, a on natychmiast wyszedł. Zbiegł wieżą, przebiegł przez most na Wielki Jaspis. Szedł już wąskim zaułkiem, kiedy zdał sobie sprawę, że takie wymykanie się może być niebezpieczne. To mogła być zasadzka. Był aż tak głupi? Już raz ktoś próbował go zabić. Nie wiedział, komu była lojalna Rea Siluz, a podsunęła mu zarówno problem (istnienie czarnych kart), jak i rozwiązanie (wizyta u kogoś, kto mógł nie istnieć, w niebezpiecznym miejscu). Powinien natychmiast wracać do domu. Powinien przestać grać z Reą Siluz, powinien… Co? Poczekać, aż zostanie Czarnogwardzistą? Ignorować każde wezwanie dziadka? To nie zadziała. Staruch nie pozwoli, żeby Kip okazał mu taki brak szacunku. Nie wiedział, co zrobiłby Andross Guile, ale z pewnością byłoby to coś złego. Bardzo, bardzo złego. Gdyby tylko Gavin wrócił. Gavin by go ochronił. Chociaż Kip słyszał, że ludzie mówią, że Gavin boi się Androssa Guile – że wszyscy boją się Androssa Guile – odnosił wrażenie, że gdyby ojciec wrócił, natychmiast rozwiązałby wszystkie jego problemy. Kip znowu mógłby być dzieckiem. Dzieckiem, które ma za zadanie zniszczyć Błękit. Orholamie, zlituj się. Kip nie mógł na nikogo liczyć. Musiał się postarać. Musiał brnąć dalej. Było późne popołudnie. Gwiazdy w tej dzielnicy skupiały światło w innym miejscu. Tu budynki stały blisko, a cienie były długie. Zerknął przez ramię. Oczywiście. Potężny, zaniedbany mężczyzna zamajaczył u wylotu zaułka. Wyciągnął nóż zza pasa. Ostrze było w przybliżeniu wielkości morskiego demona. Kip rzucił się do ucieczki.

Miał tylko dwadzieścia kroków do najbliższej studni świetlnej. Zatrzymał się z poślizgiem. Pogrzebał w kieszeni i wyciągnął okulary, kiedy mężczyzna rzucił się za nim. Założył je na nos. Wielki mężczyzna przystanął gwałtownie. Uniósł ręce. – Nie zauważyłem pana, panie krzesicielu. Ja tylko biegłem, ehm, do domu. Bez obrazy. Kip nawet nie zaczął krzesać. Prawdę mówiąc, nie zdążyłby, mężczyzna prędzej by go zabił. Tyle że tamten tego nie wiedział. Wycofał się, jakby odsuwał się od dzikiego zwierzęcia, a potem uciekł biegiem. Zwykły oprych. Po prostu złodziej. Nic osobistego. Żadnego spisku. Żadnej próby zamachu. A Kip nawet nie pomyślał o umiejętnościach walki, jakie wbijali mu do łba Żelazna Pięść i trener Fisk. Spojrzał na ręce. Kostki miał poocierane, całe pięści posiniaczone od ciągłego treningu, a on zwyczajnie… zapomniał o tym wszystkim. Nawet nie przyszło mu do głowy, że mógłby walczyć. Schował okulary z powrotem do kieszeni i zobaczył, że na drzwiach przed nim wisi tabliczka: Janus Borig, Demiurgos. Zapukał i mógłby przysiąc, że widział, jak odziane w czerń postaci po obu stronach zaułka, kilka pięter w górę błyskawicznie wychylają się znikąd i zaraz znikają. Czuł na sobie ciężar ukrytych spojrzeń. Nerwowy jesteś, Kip. Nerwowy. Drzwi otworzyła stara kobieta. Była niemal łysa i paliła długą fajkę. Miała długi nos, kilka zębów, rozrzucone plamy starcze wśród blednących piegów i suknię wybrudzoną farbą. Wyglądałaby jak wagabunda, gdyby nie gruby, złoty naszyjnik, który musiał ważyć co najmniej siódemeczkę. Była pomarszczona i brzydka jak noworodek, ale niewątpliwie zachowała mnóstwo wigoru, a w jej rysach kryło się tyle ciepła, że Kip złapał się na tym, że natychmiast uśmiechnął się szeroko. – Ach. Zatem ty jesteś bękartem – powiedziała. – Rea mówiła mi, że przyjdziesz. Wchodź.

ROZDZIAŁ 44 Pierwsza rzecz, jaką Kip zauważył, jeśli idzie o dom Janus Borig, to że nigdy w życiu nie widział większego bałaganu. Bałagan sięgnął łapami do każdego kąta, zrzucił sierść przy każdej szczelinie. Stosy ubrań jak wypluwki przesłaniały podłogę, sterty książek stały jak drzewa, na których bałagan mógł oznaczyć swoje terytorium. Bałagan najwyraźniej miał nikłe pojęcie o tym, co jest cenne dla człowieka, bo stare obgryzione kości kurczaka dzieliły podłogę ze sznurami pereł i klejnotami albo barwnymi szkiełkami dostatecznie podobnymi do klejnotów, by oszukać wzrok Kipa. Drugą rzeczą, jaką zauważył Kip, była broń palna. Janus Borig lubiła broń palną. Jedna sztuka była przymocowana do drzwi i obracała się do wizjera, na wypadek gdyby Janus zdecydowała się raczej zabić gościa niż go przyjąć. Pozostałe egzemplarze broni walały się wszędzie, jakby dorwał je bałagan i wszędzie porozrzucał. Pistolety, najnowsze muszkiety z zamkami skałkowymi, muszkiety z zamkami lontowymi, garłacze – na każdym kroku leżało coś poręcznego, co służy do zabijania. – Niczego nie dotykaj – powiedziała Janus. Nie dało się wypełnić tego polecania, wielkie dzięki. – Połowa rzeczy tutaj zabije cię, jeśli źle je szturchniesz. Och. Uroczo. Obróciła się i odłożyła coś na półkę. To był maleńki pistolet. Zaciągnęła się dymem z długiej fajki, wykrzywiła usta w niby-uśmiechu i wypuściła dym oboma kącikami ust na raz. – Obiecaj mi coś, bękarcie największego Pryzmata, jaki kiedykolwiek żył. Obróciła fajkę i wystukała popioły na usypany już wcześniej stosik. Wzięła inny pistolet, odciągnęła kurek i za jego pomocą wydrapała z fajki resztki popiołu. Przy każdym drapnięciu odbezpieczona broń – i z tego co Kip wiedział zapewne naładowana – przesuwała się, celując w czoło Kipa i stopniowo obniżając się w stronę krocza. A on nie mógł się ruszyć, żeby czegoś nie dotknąć. – Tak? – zapytał. – Obiecaj, że nie zabijesz mnie ani nie zameldujesz o mnie nikomu, kto mógłby to uczynić. – Obiecuję. Cmoknęła, wydając przy tym piskliwy odgłos i splunęła. Odłożyła pistolet, nabrała garść tytoniu i nabiła fajkę, przyglądając się bacznie Kipowi. Przysiągłby, że tuż koło tytoniu znajdował się stosik czarnego prochu. Złapała lont z jednego z zamków lontowych, włożyła go do latarni, a potem zapaliła nim fajkę. – Przysięgnij – powiedziała zza zasłony dymu. – Przysięgam. – Jeszcze raz. – Przysięgam. – Zatem jesteś zobowiązany. Chodź ze mną. Kip ruszył między stosami książek, które sięgały mu do kolan. Z tą kobietą było coś nie tak. Poszedł za nią na piętro. Tam najwyraźniej znajdowała się jej pracownia. Rozdział między pomieszczeniami był szokująco wyraźny. Bałagan nie sięgnął brudnymi łapami na piętro. Nie było tu żadnego nieporządku. Każda powierzchnia była nieskazitelna, wszystko wykonane w białym marmurze o czerwonych żyłkach. Soczewki jubilerskie, młoteczki i dłuta wisiały obok maleńkich pędzelków, specjalnych latarni, palet malarskich i słoiczków z farbami. Jedno z biurek

miało blat-tablicę z kawałeczkami kredy i najróżniejszymi liczydłami, małymi i dużymi. Naprzeciwko stała sztaluga przykryta czarnym płótnem, a przed nią znajdowało się szkło powiększające. Jedną ścianę poświęcono ukończonym kartom. Wisiały tak gęsto, że nie dało się dotknąć ściany. A ściana była tak wielka, tak obwieszona – od podłogi do sufitu – że gdyby Kip nie spędził ostatnich tygodni w bibliotece, ucząc się na pamięć wszystkiego, czego zdołał na temat tych kart, nie miałby pojęcia, że każda z nich jest warta fortunę. To były oryginały. Było ich za dużo. Kip wciągnął raptownie powietrze. – Czarne Karty. Heretyckie talie – powiedziała Janus. Usiadła na stołeczku przed sztalugą. – Znasz je. – Ledwie słyszałem szept – odpowiedział Kip. – Więc… nie bardzo. – Jakie kolory krzesałeś, Kipie Guile? Kip poczuł dreszcz, ucisk w żołądku, mdłości. – Nie tak się nazywam – odpowiedział sztywno. – Nikim innym być nie możesz, Kip. Widziałam twoje oczy. Myślisz, że jesteś sprytny, ale prawda jest taka… – Jasne, wiem, wszyscy mi to mówią… – …że jesteś o wiele sprytniejszy niż uważasz. To sprawiło, że oniemiał. Jak na ironię. – Jesteś Guilem do szpiku kości, młody człowieku. Nawet jeśli nie jesteś synem, bękart może daleko zajść w tym świecie. Guile’owie są przeklęci, nie wiesz? W tej rodzinie jest niewiele dzieci i było tak od pokoleń. Intensywne światła, wszystkie zbyt szybko zgaszone. Tak przynajmniej mówi historia. No dobrze, więc jakie kolory krzesałeś? – Dlaczego chcesz wiedzieć? – Ponieważ zaczynam twoją kartę. Mówiła innym językiem albo wygadywała bzdury. Kip postukał się knykciami w czoło. – Mam dar – powiedziała Janus Borig. – Ciekawy, ciekawy dar. Oczywiście mam sporo talentów, które są dostatecznie powszechne, chociaż razem wzięte już nie tak bardzo, ale jeden jest równie rzadki jak dar Pryzmata. – Pewnie mi o nim powiesz – powiedział Kip. Ktoś mówi ci coś ciekawego, a ty musisz w tym przeszkadzać, mieląc swoim przydługim ozorem? Janus tylko się roześmiała. – Zielony, rzecz jasna. I niebieski. Co jeszcze? Nie jesteś tylko dichromatą, jestem tego pewna. Chcesz to w ten sposób rozegrać? – Potrafisz malować – powiedział Kip. – Bardzo dobrze i jesteś też złotnikiem. Potrafisz pociąć klejnoty tak drobno, żeby umieścić je na kartach. Zarechotała. Pyknęła z fajki. – Słuchaj, dla mnie ta gra jest o wiele łatwiejsza. Mnie zostało tylko dziewięć kolorów, z których mogę wybierać, a ty możesz być w stanie krzesać więcej niż jeden z nich. Ty zaś musisz wybierać ze wszystkich nietypowych umiejętności tego świata. Zostało jej dziewięć kolorów? Jest ich jedenaście? Co ona, u diabła, wygadywała? – Drażnisz się ze mną. – Może kiedyś poznamy się na tyle dobrze, żebyś sam był w stanie się zorientować. Palisz? Hę? – Podczerwień – powiedział Kip, myśląc, że Janus zgaduje, co potrafi krzesać.

Opuściła fajkę. Och, częstowała go fajką. – Krzesałeś podczerwień czy ogień? – To jedno i to samo. – Odpowiedz mi. – Ogień. – Wiesz, schemat może być użyteczny, nawet jeśli nie odpowiada prawdzie. Widzisz podczerwień? – Tak. Nagle nie był już pewien, po co tu przyszedł. Z ciekawości? Może nie był to dostatecznie dobry powód. – Widzisz nadfiolet? Skinął z oporami głową. Nie bardzo wiedział, dlaczego tak niechętnie udziela jej wszelkich informacji. – Chcesz zostać Pryzmatem, Kip? Zupełnie jakby miała dryg do zadawania pytań, których sam nie chciał sobie zadać. – Pewnie każdy o tym myśli. – Nie wiesz, czy chcesz, czy nie. Jakaś część ciebie chce, ale wątpisz, czy kiedykolwiek staniesz się takim człowiekiem jak twój ojciec. – To wariactwo, zwykła gadanina – odpowiedział Kip. Przełknął ślinę. – Nie, nieprawda. Wiem, co to czcza gadanina. Dobrze wiem. Ja jestem Stwórcą. My nie jesteśmy jedynie artystami, jesteśmy strażnikami historii. Karty to historia. Każda mówi prawdę, snuje opowieść. Czarne Karty opowiadają historię, którą zatuszowano, ponieważ zagraża… – Spojrzała w zamyśleniu na sufit, szukając właściwego słowa. Poddała się. – Cóż, ponieważ zagraża. Zrozum to tak, jak chcesz. – Zaciągnęła się fajką w zadumie. – To, co ci opowiem, to herezja. Nie powtarzaj tego, jeśli cenisz swoje życie. Herezja, ale prawdziwa. Weź te słowa, ukryj i przechowuj jak skarb. Istnieje siedem Wielkich Darów, Kip. Niektóre są powszechne. Inne są dawane tylko jednej osobie w danym pokoleniu albo jednej osobie w stuleciu. Światło jest prawdą i wszystkie dary są połączone z tym fundamentem. Ze światłem, prawdą, rzeczywistością. Bycie krzesicielem, tym, który pracuje ze światłem, to wielki dar, ale względnie powszechny. Bycie Pryzmatem to kolejny dar. Bycie Jasnowidzem, który dostrzega esencję rzeczy, to dar o wiele rzadszy. Mój dar jest także rzadki: jestem Zwierciadłem. Mój dar polega na tym, że nie mogę namalować kłamstwa. I mój dar mówi mi, że twój ojciec ma dwie tajemnice. I ty, Kip, nie jesteś żadną z nich.

ROZDZIAŁ 45 – Jak się naprawdę nazywasz? – zapytał Gavin Trzecie Oko, stając obok niej na plaży. Czuwała na południowym krańcu Wyspy Jasnowidzów, a zachodzące słońce skąpało ją w złocie. – Albo jak Twoje imię brzmiało wcześniej. Kim są twoi ludzie? Trzecie Oko nosiła żółtą, bawełnianą sukienkę, w której wyglądała jak zwykła śmiertelniczka, chociaż pozostała uderzająco piękną, promienną postacią. Posłała po Gavina dopiero późnym popołudniem. Jej towarzyszka, służąca albo przyjaciółka, Caelia, powiedziała mu, że patrzenie w przyszłość zajmuje sporo czasu. – O, nie, nic z tego – powiedziała Trzecie Oko. – I pewnie należysz do tych mężczyzn, którzy oskarżają kobiety o to, że są kapryśne. – Hę? – Poprosiłeś mnie zeszłego wieczoru, żebym cię nie kusiła, była bardziej oficjalna, a dziś pierwsze, o co prosisz, to żebyśmy lepiej się poznali. Nic z tego, lordzie Pryzmacie. W swojej próżności możesz czerpać przyjemność z łamania innych serc. Ale nie mojego. Próżności? To było trochę obraźliwe, trochę zbyt szczere, trochę… trafne. Chciał coś powiedzieć, ale odkrył, że nie ma nic do powiedzenia. – Przepraszam – powiedziała. – Po Widzeniu… Zapominam się. Trudno nie być szczerą. Przyjmij moje przeprosiny. – Otworzyła z trzaskiem wachlarz i zaczęła się wachlować. – Obawiam się też, że się przegrzałam. Moja skóra nie znosi najlepiej takiej dawki słońca. Rzeczywiście wyglądała, jakby się mocno poparzyła. – Widzenie wymaga światła, tak mówiłaś? – zapytał Gavin. Pokiwała głową, ale najwyraźniej nie była zainteresowana dalszą rozmową na temat swojego daru. – Znalazłaś? – zapytał wreszcie. – Wiele razy, na końcu wielu ścieżek. Jest w morzu. – Słucham? – Mara jest w morzu. Dryfuje gdzieś na Morzu Lazurowym. – To… – Bezużyteczne? Mało pomocne? – Ogromny obszar. Powiedziała: trzy godziny na wschód i dwie i pół na północ, co, licząc stąd wypadałoby na morzu, ale skądś wiedział, że to nie będzie takie proste. – Jestem tego świadoma. Naprawdę trudno znaleźć charakterystyczne punkty w czasie lub przestrzeni, żeby powiedzieć ci, gdzie jej szukać na morzu. Porusza się w wodzie. Gavin uniósł ręce. – Dokąd zmierza? Skąd przybywa? – Przykro mi. Myślę, że mogę ci powiedzieć, że zmierza do środka. Środka…? Środka czegoś…? Nie jestem pewna. – Spojrzała przepraszająco. – Środka morza? Jak Pienista Rafa? Czy do środka morza w sensie zanurzenia, tonięcia? – Mara dryfuje, przeważnie. Przeważnie. – To mi nic nie daje. – Daje ci dość. Jeśli mara dryfuje w stronę Pienistej Rafy, to, licząc wstecz, teraz powinna znajdować się gdzieś na południe od ilytańskiego miasta Smussato, może przemieszcza się równolegle do granicy między Parią i Tyreą. Gdyby wiedział, dokąd zmierza i mógł zgadywać, że uda się tam najprostszą drogą, wiedziałby, gdzie się

znajduje w dowolnej chwili, na jakiej linii jej szukać. – Chcesz powiedzieć, że ją znajdę? Nagła nadzieja. – Tak. Nie mógł w to uwierzyć. Musiał być jakiś haczyk. Będzie musiał posiedzieć trochę nad mapą i liczydłem, ale to wydawało się zbyt łatwe. – Ile mi to zajmie? – Jeśli ci to powiem, przestaniesz szukać do dnia, w którym powiem, że ją znajdziesz. – Nie, wcale nie… Tak, oczywiście, że tak. Westchnęła. – Czy znajdę ją na czas? – spytał. – Nawet ja nie wiem, o co w ten sposób pytasz. – Nie możesz mi tego robić. – Nie wiń mnie, proszę, za rzeczy, które nie mają ze mną nic wspólnego. Gavin oblizał usta. Miała rację. Oczywiście, że miała rację: przecież wszystko widziała. Mimo to, było to niepokojące. – A co możesz mi powiedzieć? – Że będziesz tu przez jakiś czas, że Książę Barw też jej szuka, i lepiej, żebyś nie dopuścił do tego, by zrealizował swój plan. Ona rośnie, lordzie Pryzmacie, a im bardziej rośnie, tym więcej niebieskich przyciąga. A przede wszystkim niebieskie koloraki. – Dlaczego, co się dzieje? Wiem tylko, że mary były powiązane ze świątyniami starych bogów. – Zobaczysz. Jest coś innego, co powinnam ci powiedzieć. – Jest tysiąc innych rzeczy, które powinnaś mi powiedzieć! – Jeśli zabierzesz Karris, kiedy pójdziesz z nią walczyć, zyskasz większe szanse na zwycięstwo. – Sam bym na to wpadł. To przydatna kobieta. – Ale jeśli będzie ci towarzyszyła, prawie na pewno umrze. – Musiał być jakiś haczyk, co? – Nie próbuję złapać cię na haczyk. Próbuję dać ci szansę. Zbył to wzruszeniem ramion. – Niemal na pewno jak dziewięćdziesiąt dziewięć na sto czy dwa na trzy? – Kiedy widzę, jak płynie z tobą, patrzę, jak umiera na dziesiątki różnych sposobów. To nie jest dla mnie przyjemne. Zwłaszcza że wiem, że jeśli przeżyje, pewnie kiedyś będziemy przyjaciółmi. Zakładając, że nie pójdziesz do łóżka z pewną… Wiesz co? Już za dużo powiedziałam. – Nazwałaś Karris żoną. A potem powiedziałaś, że coś się nie zgadza. Co miałaś na myśli? – Wiedząc, że jeśli się dowiesz, to zmieni postać rzeczy… Nadal chcesz wiedzieć? Gavin się skrzywił. – Tak. – Trudno. Nie powiem ci. – Niezła z ciebie wróżka. – Nie jestem wróżką. Jestem Jasnowidzem. Widzę. Czasem mówię, co widzę. Nie jestem dobrą wróżką, która cię pocieszy. Mówiła to z przekonaniem. Gavin znowu dostrzegł w niej stal. Niewątpliwie to jedyny sposób, dzięki któremu mogła pozostać człowiekiem i radzić sobie ze swoim darem. – Karris nie lubi, kiedy zostawiam ją, a sam narażam się na niebezpieczeństwo.

– Sprowadziłeś na mnie pięćdziesiąt tysięcy kłopotów, lordzie Pryzmacie. Ten jednak nie należy do mnie. Trafny strzał i w pełni zasłużony. Już wziął wdech, żeby się odciąć, ale poszedł po rozum do głowy. – Moja pani, twój umysł jest równie bystry, jak uroda promienna. Ponieważ światło w tak ewidentny sposób pobłogosławiło cię swoją obecnością, jedyne, co mogę zrobić, to pobłogosławić cię swoim odejściem. Miłego dnia. Skłonił się i odszedł. Przeszedł raptem kilka kroków, kiedy wydało mu się, że słyszy, jak Trzecie Oko coś mruczy. Zerknął przez ramię i mógłby przysiąc, że patrzyła na jego… Zacisnęła usta, a na jej twarzy przez chwilę malowała się konsternacja. – Mogę przewidzieć koniec świata, ale nie potrafię powiedzieć, kiedy mężczyzna przyłapie mnie na tym, że gapię się na jego kształtny tyłek. Gavinowi nie pozostało nic innego, jak oddalić się z godnością, chociaż przy każdym kroku dręczyła go pełna i niepokojąca świadomość własnego tyłka.

ROZDZIAŁ 46 Książę Barw chciał opuścić Garriston po sześciu tygodniach. Zabrało mu to osiem. Chociaż połowę czasu za dnia Liv spędziła z Księciem Barw, wiedziała, że tuż pod jej nosem przepływały całe prądy, których ona nawet nie zauważała. Dla nadfioletowej krzesicielki, która przywykła do widzenia tego, czego inni nie zauważają, to było niepokojące. Pewnego dnia na uniesionej kracie w bramie Trawertynowego Pałacu znaleziono powieszonego generała. Liv dopiero po fakcie dowiedziała się, że był jednym z tych, którzy zalecali przyczaić się, cieszyć się z odzyskania Tyrei i ustatkować się w nowym państwie. Książę Barw powitał dwór tego dnia, mówiąc: – Nie ma wolności, jeśli gdziekolwiek trwa ucisk. Liv słyszała to zdanie powtarzane tego dnia dziesiątki razy, i następnego, gdy maszerowali. Tygodniami książę był zbyt zajęty, żeby mieć czas dla niej, stale przebywał z dowódcami wojskowymi. Liv wylądowała poza nawiasem, dosłownie i w przenośni. Jechała blisko frontu, ale nie z dowódcami czy doradcami. Nie była pewna swojego miejsca, tak samo jak inni. Kobiety i mężczyźni, którzy towarzyszyli księciu, odkąd opuścił Kelfing, nie ufali jej. Była córką generała ich wroga. Znowu. Teraz doprowadzało ją to do szału. Zmieniając stronę, jej ojciec zdołał ponownie zrobić z niej wyrzutka – tym razem wśród przeciwników tych, którzy traktowali ją jak wyrzutka przez całą jej młodość. Pewnego wieczoru, po dwóch tygodniach w drodze, Książę Barw wezwał ją do swojego namiotu, który był ostentacyjnie mały i prosty. Rzecznik mas. Liv zastanawiała się, jak takie prostackie sztuczki działają. A jednak działały. – A zatem, Aliviano, odkryłaś już swój cel? – zapytał. – Masz, książę, raptem z pół tuzina nadfioletowych w całej swojej armii. Pewnie jestem z nich najlepsza. Wiem, że szukasz więcej nadfioletów i że szukasz testu, który pozwoli ci ich identyfikować. Twoje metody są prymitywne w porównaniu z metodami Chromerii. Ogólny poziom zdolności twoich krzesicieli jest nędzny i masz nadzieję, że wniosę perspektywę, która okaże się dla ciebie przydatna. To ostatnie to tylko domysły, ale chyba dobrze ugruntowane. Myślę więc, że chcesz, bym szkoliła twoich nadfioletowych. W Chromerii preceptorzy nieustannie przestrzegali uczniów, by nie polegali zbytnio na swoim luksynie, gdy kształtuje ich myśli i uczucia. Tutaj do tego zachęcano i Liv nie wiedziała jeszcze, które podejście jest lepsze. Jeśli, krzesząc, wypalasz własne życie, jak nauczała Chromeria, uczenie młodych krzesicieli, by nie krzesali, kiedy nie muszą, miało sens. Jednakże Liv nigdy nie nabrała pełnego przekonania, że te zakazy miały tylko praktyczny wymiar. To były przestrogi natury moralnej, jakby luksyn był winem, a ci, którzy na nim polegają, byli słabi moralnie. Jeżeli tak, to była słaba. Nadfiolet pozwalał jej klarownie myśleć, oderwać się od uczuć, od poczucia nieadekwatności i samotności. Cały czas posługiwała się nim, a potem żółcieniem, żeby wydzielić problem, przyjrzeć mu się z nowej perspektywy, przejrzeć go na wylot. Książę nalał sobie brandy, uniósł palec, zaczekał, aż rozgrzeje się do przyćmionej czerwoności, i przypalił nim zigarro. – Tylko tyle masz dla mnie? – Byłeś Koiosem Białodębem. Rzekomo zmarłym bratem Karris Białodąb. – Czas przeszły? – powiedział ponuro do szklanki z brandy. Nie potrafiła odpowiedzieć.

– Jak się dowiedziałaś? – Zapytałam – przyznała. Nie był to przykład genialnej dedukcji. – I co ci mówi to odkrycie? – Nie tak wiele, jak miałam nadzieję. Przełknął jednym haustem resztę brandy. – Chodź ze mną. Przeszli przez obóz w słabym świetle zamglonego księżyca i tysiąca ognisk. Kiedy tylko wyszli z namiotu, pojawili się obok nich dwaj krzesiciele i dwaj żołnierze odziani w biel. – Biała Gwardia? – zasugerowała Liv. Miało to posmak desperackiej chęci, żeby traktowano go poważnie, kpiny z Pryzmata. – Czyż nie ma luster w naturze? – zapytał, najwyraźniej czytając w jej myślach. – Miały miejsce już cztery próby zamachu na moje życie. W jednym brał udział jeden z moich byłych generałów. W trzech osoby nieznane. Światła nie można zakuć w łańcuchy, ale Chromeria ma nadzieję, że da się je zgasić. Mijali tysiące ludzi w obozie. Teraz byli zorganizowani lepiej niż kiedy maszerowali na Garriston. Kwestia praktyki, jak domyślała się Liv. Niewielu zauważyło, że ich przywódca idzie ścieżką, a ci nieliczni najwyraźniej nie wiedzieli, jak go powitać. Niektórzy się kłaniali. Inni padali na ziemię. Inni składali wojskowy salut. – Niebiescy chcą, żeby wprowadzić jeden standard powitania mnie – powiedział książę z zigarrem w ustach. – Chcę jednak narzucać tylko tyle porządku, ile to konieczne. Potrzeba więcej rozkazów, by kierować wojskiem, niżbym sobie życzył, ale kiedy już zburzymy to, co zbudowała Chromeria, potrzeby się zmienią. Wszyscy będą wolni w świetle. Przystanęli przed szubienicami na zachodnim krańcu obozu. Wisiało tam czterech mężczyzn. W słabym świetle pochodni Liv nie widziała ich twarzy, ale dostrzegła nienaturalnie wydłużone szyje. Książę podniósł rękę i snop żółtego światła oświetlił martwych mężczyzn. Na podbródku każdego była zaschnięta krew. Ich rysy były obrzmiałe. Żerowały na nich ptaki. Liv niewiele wiedziała na temat rozkładu ciała, ale dość, żeby stwierdzić, że ci mężczyźni nie żyją dłużej niż dzień. Nie mogli być przestępcami z obozu. – To nasi zeloci. Teraz męczennicy. To są ludzie, których wysłałem do Atashu, żeby przygotowali nam drogę. Poszli nieuzbrojeni. Mieli tylko mówić, przekonywać. Wyrwano im języki i torturowano ich przed powieszeniem. Atashanie nie czekali nawet, aż przekroczą granicę. Najechać naszą ziemię, żeby zabić bezbronnych? To wypowiedzenie wojny i rozpoczęcie wrogich działań. Atash posiał wiatr i zbierze burzę. – Mówisz wiele kłamstw, książę, prawda? – zapytała Liv i przełknęła ślinę. Nadfiolet sprawiał, że pojmowała struktury, ale nie koniecznie im się podporządkowywała. Straż księcia zesztywniała. Liv zauważyła nienawistne spojrzenia. Książę jednak spojrzał na nią z zaciekawieniem. – Zapomniałem, kim jesteś. – A potem chłodniejszym tonem dodał: – Ale ty chyba także. Znowu przełknęła ślinę. – Nie zaprzeczam, że i tak zamierzałem wyzwolić Atash, ale oni pierwsi przelali krew. Krew niewinnych. Pozwól, że coś ci powiem, Aliviano Danavis. Czas, żebyś wyszła poza iluzje dzieciństwa. Kłamstwo mówione w służbie prawdy to cnota. Wiesz, dlaczego ilytańscy piraci dręczą od wieków Morze Lazurowe? – Bo mają bezpieczne przystanie, a wybrzeże ilytańskie jest zdradzieckie dla tych, którzy nie znają…

– Nie. Ponieważ ludzie nie potrafią dobrze ocenić tego, co dla nich dobre w dłużej perspektywie. Satrapowie nienawidzą piratów. Kupcy nienawidzą piratów. Rodziny, których ojcowie są siłą wcielani do służby, nienawidzą piratów. Rodzice, których synowie poszli do niewoli, żeby ciągnąć za wiosła, ich nienawidzą. Chociaż piraci oberwali parę siniaków i pierwszy przyznam, że to jedyna dobra rzecz, której dokonał ten tak zwany Pryzmat, to zawsze wracają. A dlaczego? Bo satrapom łatwiej jest ich opłacać niż zmiażdżyć raz na zawsze. Obecnie jest czterech pirackich lordów w Ilycie i każdy z nich podpisał kontrakt z abornejską satrapką, przysięgając, że nie zaatakuje statków płynących pod banderą Abornei. Wiesz, co się dzieje z pieniędzmi, które satrapka wysyła piratom? Liv się skrzywiła. – Wzbogacają piratów. – Finansują rozwój piractwa i marzenie każdego pirata, żeby samemu stać się lordem. Satrapowie patrzyli na ten problem i wpadali w rozpacz. Od czasu do czasu atakowali któregoś lorda, który łamał przymierze, a czasem nawet udawało im się powiesić załogę jednego statku. Niestety, nigdy nic z tego nie wynika. Nikt nie jest gotowy wyłożyć pieniędzy ani poświęcić ludzi, żeby pomóc innym, więc, kiedy ich statki są okradane albo zatapiane, nikt nie rzuca się do pomocy. Nie uważasz, że Siedmiu Satrapiom powodziłoby się lepiej, gdyby raz zgodziły się na współpracę i zwyczajnie zajęły się tym problemem? Nie tylko teraz byłoby lepiej, ale też przez następne sto lat? – Gdyby naprawdę udało się ich powstrzymać. Naprawdę myślisz, książę, że możesz osiągnąć to, czego nie udało się dokonać satrapom i Pryzmatom? – Zdecydowanie. To tylko kwestia siły woli, a tego mi nie brakuje. Jego zuchwałość zapierała dech w piersi. – To mała rzecz, Liv. Niewolnictwo. Natura nie zna niewolników i człowiek też nie powinien. Jesteś Tyrejką, twój kraj nie został tak skażony jak inne, ale niewolnictwo to przekleństwo. Skończę z tym. Chromeria jest taka sama. Przychodzi i zagarnia kwiat każdego narodu, zabiera jego krzesicieli. Zwraca ich tylko miejscom, które cieszą się jej przychylnością, i ogłupia młodych krzesicieli, mówiąc im, że robi to dla ich dobra. Jak niewolnictwo, to przekleństwo, które niszczy obie strony. Wszyscy mówią, że te instytucje są zbyt wielkie, by je zmienić. Ja mówię: są zbyt wielkie, by się nie zmienić. Kłamię, dążąc do tego. Łatwiej o tym mówić, niż tego dokonać. Przyznaję. Kłamię ostrożnie i tylko, by zmotywować ludzi do podążania ku własnemu dobru i dobru Siedmiu Satrapii. Liv mu uwierzyła, ale nadfiolet zmusił ją do zapytania: – Kto decyduje, dla którego rozwiązania warto kłamać? Pokręcił ze smutkiem głową. – Myślisz, że przychodzi mi to lekko? Spójrz, do czego doprowadziła Chromeria. Twój ojciec jest krzesicielem. Jest teraz moim wrogiem, ale uznaję w nim wielkiego człowieka. Wspaniałą duszę. Czy nie jest tak, że prawie wszystko jest lepsze niż zabicie go? Czy twoje ręce są czystsze, bo prosisz kogoś innego, by zabił za ciebie? Zrobiło jej się niedobrze na tę myśl. Ojciec był stary jak na krzesiciela. Niewiele krzesał przez większość jej młodości, ale teraz, walcząc, będzie krzesał niemal codziennie. Zostało mu najwyżej parę lat. – Nie można…? Może da się ich przekonać, że Uwolnienie nie jest konieczne? Że koloraki nie są złe? Że… – Przekonać? Liv. Uwolnienie nie pojawiło się przypadkiem w porządku Chromerii. To centralny filar. Bez Uwolnienia Chromeria nie byłaby potrzebna. Gdyby krzesanie nie było takieoch-strasznie-niebezpieczne, nie musiałabyś wysyłać swojej córki do dalekiego kraju, żeby się

tego uczyła. A bez tego nie ma indoktrynacji i nie można zdobyć najcenniejszego towaru na całym świecie: krzesicieli. Bez kontroli nad nimi i monopolu na nich całość by się rozpadła. Oto powód tego. – Wskazał na martwych ludzi. Powiał wiatr i dmuchnął w nozdrza Liv smrodem zgnilizny. Zakaszlała i odwróciła się. – Może się zastanawiasz, dlaczego ich nie odciąłem, nie zapewniłem porządnego pochówku. Zrobię to. Kiedy wszyscy nasi ludzie przemaszerują obok nich i zobaczą, z jakimi zwierzętami walczymy. Ponieważ nie będę ukrywał grzechów Chromerii i odmawiam brania w nich udziału. Przez chwilę patrzył na ciała ze smutkiem w oczach – a przynajmniej Liv pomyślała, że odczytuje w nich smutek. Spojrzał na nią. – Masz pytanie. – Nie na ten temat. Nie… teraz – powiedziała Liv, patrząc na ciała i udając, że jest twarda. – Faworyzuję cię z powodu twojego umysłu, Aliviano. Nie musisz ograniczać się do aktualnego wykładu. Zastanowiła się nad tym. Ile było w tym prawdy, a ile pochlebstwa? Mimo to, zrobiło jej się cieplej. – Bogowie – zapytała – czy istnieją naprawdę? Przebłysk uśmiechu. – A co mówi Zymun? – Że tak. – Ale? – Ale to Zymun, a ty, książę, to ty. Książę Barw zaśmiał się w głos. – Idealnie ujęte. Powinnaś być pomarańczowa. Myślała, że droczy się z nią z powodu jej braku elokwencji, ale potem zdała sobie sprawę, że mówi poważnie. To, co powiedziała, było najbezpieczniejsze, co mogła powiedzieć: mogło to znaczyć wszystko i nic. – Tak, naprawdę istnieją. Chociaż nie wierzę, że ich rzeczywista natura jest dokładnie taka, jak przedstawia to Chromeria albo uważają nowi kapłani. Lubię cię, Aliviano. Zadajesz właściwe pytania. Myślisz na dużą skalę, chociaż nie myślisz w ten sposób o sobie. Jesteś zbyt skromna. Oczywiście, że potrzebuję, żeby moich krzesicieli szkolono. To jest cel, i to godny, ale nie jest to cel wielki. – Czy to ma coś wspólnego z Zymunem? – Zymunem? Och, obawiasz się, że próbuję cię z nim wyswatać? – Z pewnością robi co w jego mocy w tym kierunku, mój panie. – Tak, to mnie nie dziwi. Zymun zawsze wysoko się cenił. Nie, przysłałem ci Zymuna, bo uznałem, że w twoim wieku to docenisz. I dzięki temu oboje macie zajęcie. Jeśli wolałabyś innego nauczyciela… – Nie, mój panie. Już… się do niego przyzwyczaiłam. Można by rzec. O ile nie obrażała jego inteligencji, czego nie potrafił znieść, był niegasnącą fontanną pochwał dla jej umiejętności, tego jak szybko opanowywała zawiłe koncepcje i zapamiętywała niejasną historię. Poprawiał jej samopoczucie. Dzięki niemu czuła się kimś specjalnym. A jego nieustające próby uwiedzenia jej sprawiały, że czuła się dorosła, kobieca, pożądana. – Tyle że… niewiele mówi o swojej przeszłości. – Jedyna ważna rzecz, jaką powinnaś wiedzieć o przeszłości Zymuna, to że próbował zabić Pryzmata – powiedział Książę Barw. – Naprawdę? Coś wspomniał, ale myślałam, że… – Zaryzykowałem. Wysłałem Zymuna z misją, która miała małe szanse powodzenia. Myśli,

że zawiódł, i dobrze. Dzięki temu łatwiej utrzymać go w ryzach. Prawda jest taka, że zawiódł jedynie połowicznie. Historia może docenić fakt, że przyczynił się do narodzin… – Urwał i spojrzał w niebo. – Nowej ery – zasugerowała Liv. – Do narodzin nowej ery? Spojrzała w tym samym kierunku, co on, na wynurzający się księżyc, który oświetlił nocne chmury. Układały się na niebie w idealnych liniach, od horyzontu do horyzontu, perfekcyjnie rozmieszczone, perfekcyjnie równoległe. Wizja – coś takiego nie mogło istnieć, prawda? – trwała jakieś dwadzieścia sekund, a potem chmury rozsypały się pod atakiem wiatrów, rozmazały, rozproszyły. Książę Barw przerwał milczenie. – Nowych bogów, Aliviano. Nowych bogów.

ROZDZIAŁ 47 – Tajemnice? – zapytał Kip. – Jakie tajemnice? – Nie wiem. Na razie – odpowiedziała Janus Borig. – Dlatego ściągnęłam cię tu dzisiaj. Chciałam wiedzieć, czy jesteś jedną z nich. – Cmoknęła. – Nie jesteś. – To dobra wiadomość czy zła? – To bardzo, bardzo zła wiadomość. – Nadal nie rozumiem. – Oględnie powiedziane. – Hę? – Chodź tutaj. Kip podszedł do niej. Pokazała mu swoje szkice. Pierwszy przedstawiał postać odzianą w płaszcz z kapturem, oświetloną od tyłu, o długich włosach opadających na twarz ciemną zasłoną, zza której słabo przebłyskiwały oczy, z brodą połyskującą od wplecionych w nią paciorków i z wyciągniętym sztyletem. Płatny zabójca? Kolejna ukazywała łysego, ciemnego jak heban mężczyznę, krwawiącego z rozcięcia pod okiem, noszącego przepaskę na oku, wymachującego mieczami w obu rękach. Kolejna… – Chwileczkę, to dowódca Żelazna Pięść – powiedział Kip. – Ach, w rzeczy samej. Dziękuję. Co się stało z jego włosami? – Nosi żałobę po utraconych Czarnogwardzistach. – Ach tak, oczywiście. – Dlaczego mnie pytasz? Dlaczego ma tylko jedno oko? – Nie ma teraz tylko jednego? Hm. Nie zawsze chodzi o dosłowność. – Przechyliła głowę i nagryzmoliła stare paryjskie słowo na papierze pod Żelazną Pięścią. – Strażnik? – spytał Kip. – Wartownik. Stróż. Strażnik. Ten, który czuwa. Opoka. Cisza. – Cisza? – zdziwił się Kip. – Jak to pasuje? – Nie on. Ty. Bądź cicho. – Och, przepraszam. Nagryzmoliła coś wokół jego szyi. Łańcuszek. Jej dłoń zatrzymała się, kiedy miała narysować to, co na nim wisiało. Kobieta zaciągnęła się fajką, budząc do życia uśpione węgielki. Westchnęła. – Uciekło. – Nadal nie wiem, co robisz z dowódcą Żelazną Pięścią – powiedział. W zakamarkach jego duszy przewalała się groza. Kobieta spojrzała na Kipa, a jego serce podskoczyło i uderzyło kilka razy nerwowo, próbowało odpełznąć po wypucowanej podłodze do schodów, a z powodu palpitacji podskakiwało jak obłąkany królik, przez co była to najgorsza próba ucieczki w historii świata. – Myślisz, że bycie Pryzmatem to dla ciebie za mało, chłopcze? – Cały czas mówisz coś, co nie ma dla mnie sensu. – Bo cały czas próbuję narysować następnego Pryzmata i nie mogę. Nie będziesz następnym Pryzmatem, Kip. – Nie aspiruję do tego – odpowiedział. Przeszedł go dreszcz. Jakby capnęła go za kołnierz historia. – A aspirujesz do czegoś więcej?

– Nie ma niczego więcej, prawda? Nie można być niczym większym od Pryzmata? – Jak wołają na ciebie inni? – Znaczy, poza Kip? Jest tego trochę. Grubas. Lord Klucha. Bękart. Ciapa. – Jeszcze inaczej. Może źle do tego podeszłam. Może, zamiast próbować narysować twoją kartę, powinnam spróbować zdecydować, która karta jest twoja. – Posłuchaj, przyszedłem tu, żeby nauczyć się lepiej grać. Możesz mi pomóc czy nie? – Co wiesz o Zee Dębowej Tarczy? – Nic. Nigdy nawet nie słyszał tego imienia. – Wiesz cokolwiek na temat kart? – Wiem najróżniejsze rzeczy na temat kart. Wykułem nazwy i zdolności siedmiuset trzydziestu sześciu. Nauczyłem się na pamięć kilkunastu słynnych rozgrywek. Znam dwadzieścia standardowych talii i wiem, jak działają. Czy to się liczy? – Nie. – Niech to licho. Jeśli Kip naprawdę zmarnował cały ten czas, który poświęcił na naukę, to poszuka sobie najwyższego budynku i rzuci się z niego. – Żartuję – powiedziała. – To znaczy, że możesz zaczynać. – Ogarnęła mnie nagła i nieodparta chęć, żeby wpaść w szał. Zerknęła na niego spod zmrużonych powiek. – Karty są prawdziwe, młody Guile’u. Dlatego od pokoleń grali w te grę głupcy, szaleńcy, mądre kobiety i satrapowie. Daj sobie chwilę i nasiąknij tym. Siły i słabości kart uczciwie odpowiadają postaciom, które na nich przedstawiono. Oczywiście nie ujmują wszystkiego. W końcu kilka cyfr, parę linijek i ładny obrazek nie powiedzą ci wszystkiego, ale nie zwodzą. To jednak dopiero początek większej prawdy, większego daru, którym jest Odzwierciedlanie. – Podeszła do ściany i wzięła jedną kartę. Usiadła na stołku i zakręciła się dwa razy jak dziewczynka. – Chodź, spójrz i zobacz. Posmakuj światła Orholama. Zabobonne brednie, magiczna inwokacja czy skuteczna modlitwa? Kip nie miał pojęcia. Stara kobieta sprawiała wrażenie wariatki. Może każde słowo, które mu mówiła, było kłamstwem lub urojeniem. Karta, jak zgadywał Kip, była oryginalna. Młoda kobieta odziana w skóry z turkusowymi guzikami, o bladej skórze i płonących rudych włosach upiętych na czubku głowy, uwięziona między czarnymi cierniami drzewa żelaznego. Zieleń plamiła jej skórę na lewej ręce, którą trzymała opuszczoną wzdłuż ciała, owijały się wokół niej liście. Prawą rękę chowała za plecami, jakby mogła ukrywać sztylet. Stała wyprostowana, uśmieszek na jej twarzy był władczy, zdradzał gotowość na wszystko. – To jest twoja praprapraprababka, Zee Dębowa Tarcza. Pod wieloma względami jest założycielką twojego rodu, chociaż nazwisko Guile wywodzi się skądinąd. Była ładna i nic w niej nie przypominało Kipowi jego samego, ale ten uśmieszek to był cały Gavin Guile. Jakby artystka przeniosła tę minę przez stulecie z Zee na twarz tego mężczyzny. Zamiast skomentować wstrząsające podobieństwo i ewidentny talent artystki, która tak doskonale je uchwyciła, Kip powiedział: – Nawet nie ma tarczy. Niedorzeczne. Świetna robota, Kip. – Nigdy nie nosiła tarczy, dębowej czy innej. Nazwisko oznaczało co innego, ale nie muszę ci mówić. Widzisz klejnoty? Kip skinął głową. Pięć maleńkich kamieni obrębiało obrazek -po jednym w każdym rogu

i piąty nad głową Zee. – Wykrzesz nieco dowolnego koloru, a potem dotknij wszystkich klejnotów jednocześnie. Wskazała malowidło z szerokimi pasami kolorów do krzesania na ścianie. Kip spojrzał na niebieski. Niebieski był o niebo mniej przerażający niż zielony. W ciągu kilku sekund poczuł przypływ chłodnej racjonalności. Czy powinien słuchać tej kobiety? Cóż, tak, bo w przeciwnym wypadku niczego się nie nauczy. A przyszedł tu tylko po to, żeby się uczyć. Poza tym, co mogła mu zrobić kartą, czego nie zrobiłaby jednym ze swoich rozlicznych muszkietów czy pistoletów? Z błękitem na opuszku palca dotknął klejnotów. Nic się nie stało. Cóż, to było nieco rozczarowujące. – Dociśnij mocniej – warknęła Janus Borig. – Krew nie jest potrzebna, ale musi być dość blisko, by karta ją przyzwała. Masz delikatne ręce, to nie powinno być zbyt trudne. Delikatne ręce? Kip się skrzywił, ale wypełnił polecenie, uderzając mocno w niebieski klejnot, trzymając pozostałe palce luźno na reszcie odpowiednich kamyków. Zee mruga, żeby wyraźniej widzieć, patrzy na świt. Przefiltrowane przez dym dwóch płonących miast po obu stronach Wielkiej Rzeki światło jutrzenki jest czerwone. To dezorientujące, kiedy jego perspektywa zmienia się raz tak, raz owak, a jego ciało pozostaje w bezruchu, nie ma nad tym żadnej kontroli. Na obu brzegach Wielkiej Rzeki są wrodzy żołnierze. Kip niemal słyszy szept myśli tych mężczyzn – kim są, co robią – jednak słowo „wróg” jest jedynym, które się do niego przebija. Zee stoi na wyżej położonym terenie, a jej krzesiciele oblężniczy już pracują, z linami i korbami w pogotowiu czekają na świt, aż będzie dość światła, by dokończyć dzieła. Odwraca się do niezdarnego draba z jednym okiem. On patrzy na nią – przerażające oblicze – ale zdaje się na jej decyzję. Oficer? Z pewnością podwładny. Trzyma wielki łuk, strzała długości rei już jest odciągnięta. Usta Zee poruszają się, ale Kip niczego nie słyszy. Może tu tylko widzieć. Wróg znajduje się czterysta kroków od nich, dwadzieścia kroków w dół po stoku, z wiatrem, sądząc po tym, jak trzepoczą sztandary. Ruthgarska armia biegnie, utrzymując szyki. Niektórzy z jeźdźców Zee – większość z nich to ledwie nastolatki – już szarżują. Zee widzi, że oficerowie machają na nich ze złością, może wzywają ich do powrotu, ale potem, pokonani, ruszają za nimi. Jej szyki się rozpadają, niektórzy członkowie klanów w piechocie ruszają za kawalerią, uniemożliwiając łucznikom ostrzał. Kiedy piechota rusza do szarży, łucznicy muszą przestać strzelać. Zamiast kilkunastu salw po tysiąc strzał każda będzie miała tylko sześć. Zee wykrzykuje coś, patrząc w stronę krzesicieli, którzy już wykrzesali ogromną belkę zielonego luksynu i napełniają beczki łatwopalnym czerwonym luksynem, żeby cisnąć nimi w nadchodzące wojsko. Może udać się – im i tuzinowi innych drużyn krzesicieli – wystrzelić dwie beczki. Zee podskakuje na koniu – ten nagły ruch przyprawia Kipa o mdłości – i wykrzykuje coś do… Niedźwiadek, tak się nazywa ten gość! Niedźwiadek nic nie mówi, jeszcze raz celuje i wypuszcza ogromną strzałę. Tysiąc łuczników idzie w jego ślady. Zee łapie pochodnię i przejeżdża przed swoimi ludźmi. Kip myśli, że kobieta coś krzyczy. Może wszyscy ludzie krzyczą. Zee wyrzuca pochodnię, kreśląc wysoki łuk i jej ludzie rzucają się naprzód. Trzydziestu potężnych mężczyzn otacza ją w kilka sekund.

Coś się zmienia, zapada głębiej… Płonąca beczka czerwonego luksynu uderza w pierwsze szeregi Ruthgarczyków, wybucha i tnie płomieniem, miażdży ludzi i ich podpala. Krzeszę zieleń z trawy, która wkrótce poczerwienieje. Po mojej lewej Młody Byk i Griv Gazzin krzeszą stosownie niebieski i zielony, odtrącając nadlatujące strzały i bomby zapalające, zapewniając mi bezpieczeństwo. Krzeszę lancę z zielonego luksynu i uderzam w boki mojego ogiera. – Dość. Ten dźwięk rozbrzmiewa dziwnym echem. Nawet tego nie zauważam. Smak popiołu zalęgający ciężko w powietrzu wydaje się bardziej zauważalny przez swoje nagłe zniknięcie, niż kiedy rzeczywiście był obecny. Kiedy zaczęła czuć smak? Zapach? A potem zapach popiołu, potu i koni… znika. Wrażenie siodła między kolanami, palców zaciskających się na lancy. Robi się ciemno. Kip zamrugał i zorientował się, że starucha trzyma w dłoniach jego rękę. W którymś momencie oderwała jego palce od klejnotów na karcie. Nie mogąc odzyskać oddechu, Kip spojrzał jej w oczy. Czuł, jak opuszcza go niebieski luksyn, rozpływa się w nicość, porzuca go, zostawia po sobie pustkę, martwotę. – Niech mnie diabli – powiedziała Janus. – Słyszałeś tam coś, prawda? Pod koniec? Czułeś zapach? Smak? – No, trochę… Oczy jej rozbłysły. – Kłamali! Oczywiście, że kłamali. Jasne. Są Guile’ami. Ale dlaczego przysłałby cię tu samego? Musiał wiedzieć, że wyda się, czym jesteś. Musimy wiedzieć. Spójrz w sufit. Sufit, co Kip zauważyłby wcześniej, gdyby nie mnogość oryginalnych kart, przedstawiał pełne spektrum, szkliwione i błyszczące. – Chcesz, żebym coś zrobił? Wykrzesał albo… Złapała go za rękę. – Po prostu patrz w górę. To wszystko. Przycisnęła jego palce do karty, po jednym na raz. Docisnęła naprawdę mocno mały palec. Owionęła go woń herbacianych liści i tytoniu. Już miał to skomentować, kiedy poczuł, że zalewa go przenikające aż do szpiku kości zmęczenie. Ciało go bolało. A potem, jakby miał wcześniej zatkane zatyczkami uszy, nagle usłyszał skrzypienie drewna, szum wiatru i uderzenia fal. Rozmyślał nad właściwymi słowami. Był chłodny wieczór, a zapach prochu przylgnął do statku i załogi. Gdzieś na statku płakała kobieta, bez wątpienia nad zmarłym. W jego pokoju było ciemno, Paliła się tylko jedna świeca. Na zewnątrz srebrzyste smugi księżycowego światła przecinały noc jak miecz. Obrócił pióro w palcach. Jego naga dłoń leżała na pergaminie i przytrzymywała go w miejscu. To nie robota dla sekretarza. To była zdrada. Na karcie widniało imię osoby, do której zaadresowano pismo, ale dłoń je przesłaniała – kończyło się na „os”, co oznaczało, że mógł to być jakikolwiek Ruthgarczyk albo ktoś z tysiąca ludzi, którzy nosili ruthgarskie imiona, chociaż nie mieli już ruthgarskiej krwi. A potem Kip stracił całkowicie świadomość siebie. – Korzystniejszy pokój można znaleźć na drugim brzegu wojny. Dagnu jest… – piszę, a zgrzyt mojego pióra wypełnia małą kajutę aż do ostatniego słowa, które jest ciche. Stłumione. Dziwne. A potem kajuta… ciemnieje. Czuję – Kip czuje – Kip poczuł zawroty głowy. Wrócił i znowu

patrzył własnymi oczami. Janus Borig pykała z fajki i sprawiała wrażenie rozeźlonej. – W wieku piętnastu lat? Nie. – Co… co, u diaska, właśnie się wydarzyło? – dopytywał się Kip, wyszarpując rękę. – Nie powiedziałeś mi, a mogłam ci to ułatwić. – Czego nie powiedziałem? To jakimś cudem moja wina? – Kip był przestraszony i zły. Oszalał? Co ona z nim zrobiła? – Chcesz mi powiedzieć, że nie wiesz? Karty komunikują się przez światło, Kip. Im więcej kolorów możesz krzesać, tym pełniejsze jest doświadczenie. – Co się ze mną stało? – dopytywał się. – Zobaczyłeś więcej niż powinieneś. Pozwól, że na tym poprzestanę. – To się działo naprawdę? – To trudniejsze pytanie niż myślisz. – Ona zginęła? – Zee? Nie w tej bitwie, chociaż przegrała. – Walczyła przeciwko… – Kip nie do końca to wychwycił. – Darienowi Guile. Piętnaście lat później zawarła pokój, wydając za niego swoją córkę. Mówiło się, że sama chciała za niego wyjść, ale była za stara, żeby rodzić dzieci, a wiedziała, że trwały pokój może osiągnąć tylko wiążąc rody na zawsze. Krążyły plotki o romansie Zee i Dariena, ale nie były prawdziwe. Darien Guile ogromnie szanował Zee i możliwe, że wolałby ją poślubić, ale oboje wiedzieli, ile można przelać krwi z powodu złamanej przysięgi jednego mężczyzny i szaleństwa jednej kobiety. Tę lekcję twoja rodzina musiała sobie przyswoić w bolesny sposób jakiś czas później. Kip nie miał pojęcia, o czym Janus mówi, ale ze sposobu, w jaki to ujęła, wnioskował, że wojna między Zee i Darienem zaczęła się od czegoś osobistego. – Był dobrym człowiekiem? – zapytał. – Darien? Był Guilem. – A ta druga karta, co to było? Coś o Dagnu. To był stary pogański bóg. Kip zastanawiał się, jak stara była ta karta. – Błąd. Złapałam pierwszą lepszą prawdziwą kartę, ale powinnam mieć więcej oleju w głowie. Co nie było żadną odpowiedzią. – Wszystkie te karty tak działają? – zapytał, patrząc na ścianę z podziwem i grozą. – Tylko oryginały. – Które to oryginały? – Nie powiem ci. Powiem ci jednak, że wiele z tych kart jest zabezpieczonych. Jeśli spróbujesz zdjąć jedną ze ściany, czeka cię naprawdę paskudna niespodzianka. A jeżeli zdejmiesz którąś i spróbujesz wykrzesać ich prawdę, najprawdopodobniej nie przetrwasz piekła, przez jakie przepuszczą twój umysł. – Myślałem, że chcesz mi pomóc – powiedział Kip. – Chcę. Informuję cię tylko, że jeśli mnie okradniesz, skończysz jako bełkoczący idiota. Nawet prawdziwe karty, prawidłowo wykorzystywane, stanowią pewne niebezpieczeństwo. Nie wszystkie prawdy są piękne. Te karty mogą ściągnąć na człowieka urojenia. Sprawić, że się zatraci. Mogą nauczyć… ohydnych rzeczy tych, którzy nie połączyli mocy z mądrością. – W jej głosie pobrzmiewała gorycz, ale zanim Kip zdołał wtrącić pytanie, ona mówiła już dalej: – Niemniej kobieta musi się zabezpieczyć. Nie obchodzi mnie twój ojciec, poza tym, że chcę stworzyć jego kartę. Nie obchodzisz mnie ty, poza tym, że chcę stworzyć twoją kartę. Tym się

zajmują Zwierciadła. Oto kim jestem. To moja misja od samego Orholama i dobrze ją wykonam. Jeśli mi w tym pomożesz, z radością pomogę tobie. Pozwoliłeś mi się zorientować, co potrafisz krzesać, to ogromnie pomocne, więc dam ci to na początek: jeśli będziesz grał talią, którą daje cię Andross Guile, zawsze przegrasz.

ROZDZIAŁ 48 – Paryl jest wyjątkowy wśród kolorów – powiedziała nauczycielka Teii. – I jest wyjątkowo niebezpieczny. Teia się skrzywiła. Myślała, że skoro jest najsłabszym z kolorów i najgorszym, to przynajmniej nie może człowieka zabić albo doprowadzić do szaleństwa. A potem znowu się skrzywiła – ponieważ stały w jednej z sal treningowych Czarnej Gwardii. Była pora kolacji i w sali ćwiczyło niewielu szczeniaków. Przede wszystkim byli tam kadeci ze starszych klas, ale w pobliżu trenował Cruxer, uderzał systematycznie goleniami o słupek. Powiedział raz Teii, że to prowadzi do delikatnych pęknięć kości w goleniach i że ciało reaguje na to, odbudowując je i jeszcze bardziej wzmacniając. Pokazał jej pokryte guzami golenie. To było imponujące… i trochę odrzucające. Pomyślała, że w życiu nie widziała wspanialszej rzeczy. Teraz jednak ćwiczył wolniej i ewidentnie podsłuchiwał. – A co jest w nim niebezpiecznego? – zapytała Teia. Jej prywatna nauczycielka, Marta Martaens, miała ponad pięćdziesiąt lat. Staruszka jak na krzesicielkę. Miała ciemne falujące włosy, które zmieniły się w platynowe, oliwkową cerę, brakowało jej górnych jedynek. – Możesz przez niego oślepnąć albo spalić się żywcem. Teia gwałtownie złapała powietrze. Och, tylko tyle? – Żeby widzieć paryl, musisz bardzo rozszerzyć źrenice, o wiele bardziej, niż jest w stanie zrobić to większość ludzi. Potrafisz robić to świadomie? – Preceptorka Martaens zagryzła wąską górną wargę. – Tak, proszę pani. – Zrób to. Muszę zobaczyć. Teia potrzebowała chwili. Trudno rozluźnić oczy tak bardzo, jak wymagał tego paryl, w chwilach dużego napięcia. W końcu jednak udało się jej. – Dobrze – powiedziała preceptor Martaens. – A teraz z powrotem do normalnego widzenia. Zakładam, że nigdy nie widziałaś swoich oczu w lustrze, kiedy to robisz? Prawda? Popatrz. Kobieta spojrzała na Teię, jej źrenice rozszerzyły się nienaturalnie, a tęczówki stały się ledwie cieniutką brązową otoczką wokół nich. Teia wydęła wargi z podziwem. – To, żeby widzieć w podczerwieni – powiedziała starsza krzesicielka. Potem jej źrenice jeszcze bardziej się rozdęły, rozciągnęły aż na twardówkę i w końcu całe jej oczy zrobiły się upiornie czarne, spychając białka w niebyt. Teia wzdrygnęła się i cofnęła. W jednej chwili oczy kobiety stały się normalne. – Tak wyglądają twoje oczy, kiedy patrzysz w parylu, Adresteio. Już same twoje oczy są inne, soczewki dalece bardziej plastyczne, pobłogosławione przez Orholama, by mogły inaczej widzieć. Widzisz nadfiolet? – Nie. I mam ślepotę barwną. Nie odróżniam czerwonego i zielonego. Najlepiej od razu mieć to za sobą. – To niefortunne. – A pani? – Czy jestem daltonistką? Nie, ale to wśród nas dość powszechne. Potrafimy postrzegać bardzo rozległe spektrum światła, o wiele więcej niż inni krzesiciele. Jednak niekoniecznie

pokrywa się to z tym, co widzą inni. Mistrz mojej własnej mistrzyni, Shayam Rassad, był kompletnie ślepy na widzialne spektrum, ale doskonale radził sobie dzięki widzeniu w podczerwieni i parylu. Wróćmy do zagrożeń. Po pierwsze, fizyczne: jeśli będziesz zbyt często tak bardzo rozszerzać źrenice w jasnym świetle, to oślepniesz. Zwykle to dzieje się powoli, ale musisz szczególnie uważać z magicznymi pochodniami i jasnym światłem słonecznym. A teraz dość gadania. Zobaczmy, co potrafisz robić. Zaczęły ćwiczyć. Preceptorka Martaens pytała Teię, co potrafi zobaczyć, krzesząc samodzielnie substancję, wybierając źródła dalekie i bliskie, prosiła Teię, żeby sama coś wykrzesała. Paryl, jak wyjaśniła preceptorka Martaens, najbardziej przypomina żel, tyle że żel lżejszy od powietrza. Dobrze nadawał się na znaczniki, bo szybował i strzępił się, nieustanne emanując parylowe światło. – Czyli to pani robiła znaki dla mojej pani – powiedziała Teia. Była głupia, że nie od razu zdała sobie z tego sprawę. Oczywiście, że to ona! W końcu w Chromerii nie było setek parylowych krzesicieli. Twarz kobieta znieruchomiała. – Ilu nas jest? – zapytała Teia. – Teraz tylko my dwie – powiedziała preceptorka Martaens. Nie ruszając głową, zerknęła na boki, a potem na Cruxera, który nadal udawał, że trenuje. – Ty i ja – dodała. – Ale to niemożliwe – powiedziała Teia. – Widziałam mężczyznę, który wykrzesał stały paryl i… Marta Martaens syknęła – dosłownie syknęła. Teia zamarła. Preceptorka przybrała spokojny wyraz twarzy i spokojnie ruszyła do wyjścia, przywołując Teię. Kiedy wyszły do ogromnej, jasnej podziemnej jaskini pod Chromerią, schowała się za rogiem budynku, żeby nikt ich nie widział. Gdy Teia stanęła obok niej, kobieta była blada. – Nie wiem, co myślisz, że widziałaś – powiedziała – ale nigdy więcej o tym nie mów. Rozumiesz? – P-przepraszam, ale nie. – Nie musisz rozumieć, musisz siedzieć cicho. Zwłaszcza w przypadku takich tematów. – Nie! Pani jest moją nauczycielką, ma mnie pani uczyć. Muszę wiedzieć wszystko, jeśli mam dostać się do Czarnej Gwardii. Nie może mnie pani trzymać w niewiedzy. – Mogę i tak zrobię. Jesteś moim dyscypułem, będziesz mnie słuchać. – W takim razie pójdę z moimi pytaniami do dowódcy Żelaznej Pięści. Twarz kobiety poszarzała. – Chcę, żebyś dobrze się zastanowiła, co właśnie rozważasz, młoda damo. – Pójście z prostym pytaniem do kogoś, komu ufam i kto ma nade mną władzę. Oto co rozważam – odparła Teia ze złością. – Powiedz mi, co według ciebie widziałaś. Po cichu. Teia powiedziała. Preceptorka Martaens zaczęła kręcić głową, zanim jeszcze Teia skończyła. – Nie. Nie. Tysiąc razy po tysiąckroć próbowałam uzyskać zestalony paryl. To nie działa w ten sposób. – A gdyby jednak działało? – No właśnie – powiedziała preceptorka Martaens. Teia uniosła dłonie, teraz już bardziej zdumiona niż wściekła. Może od krzesania parylu człowiekowi naprawdę odbija. Preceptorka Martaens znowu się rozejrzała, chociaż w pobliżu nie było nikogo, kto mógłby

je podsłuchać. – Pomyśl, co sugerujesz: kolor, który jest niewidzialny prawie dla wszystkich, nawet dla prawie wszystkich krzesicieli, kolor, który może zabijać, nie zostawiając śladu, nie zostawiając dowodów, przez co śmierć wygląda na naturalną. Proszę, posłuż się swoim ptasim móżdżkiem i zastanów się, jak ludzie zareagowaliby na taką magię. Teia oblizała usta. Zareagowaliby dokładnie tak samo jak ona przerażeniem. – Za każdym razem, gdy ktoś umiera w tajemniczych okolicznościach, staje się to winą parylowego krzesiciela. Za każdym razem, gdy jakiś otyły arystokrata wykorkuje z powodu serca, ludzie będą szeptać, że to robota jego wrogów, a każdy arystokrata ma wrogów i większość jest gruba. Pomyśl najpierw, jak to wpłynie na narody, kiedy dowolna śmierć może stać się zabójstwem. A potem pomyśl, co to znaczy dla parylowych krzesicieli. Kiedy Urząd Doktryny wysłał luksorów, żeby zdeptali parylowych krzesicieli, nie dostali pozwolenia tylko dlatego, ani nawet nie głównie dlatego, że Spektrum uznało nas za heretyków. Urząd nasłał luksorów na parylowych krzesicieli? – Czyli to działa. Przyznaje pani – powiedziała Teia, chociaż gardło jej się zaciskało. – Niczego nie przyznaję. Nigdy nie widziałam stałego parylu i nie potrafię go zrobić. Nie wierzę, że to możliwe. Byli wśród nas tacy, setki lat temu, którzy pracowali dla Zakonu Złamanego Oka. Zabójcy. Myślę, że zabijali głównie za pomocą trucizn, ale twierdząc, że potrafią zabijać, nie zostawiając śladu, zdobywali więcej zleceń. Jednak potem, kiedy ludzie rzeczywiście ginęli, to wymknęło się spod kontroli. To dlatego nie ma już żadnych krzesicieli parylu, głupia dziewczyno. Nie dlatego, że to nie działa, ale dlatego, że wszyscy się boją, że to może działać lepiej, niż im się wydaje. To dlatego nadal jesteśmy niebezpiecznie blisko uznania za heretyków, to dlatego z bibliotek usunięto wzmianki na nasz temat i dlatego obecna Biel musi tak bardzo walczyć, by utrzymać w ryzach Urząd Doktryny. Wierzy, że wszelkie światło jest darem Orholama, ale w każdej epoce żyją przesądni ludzie. Nazywają paryl ciemnym światłem, orałam – ukrytym światłem. Mówią, że to dar od pana ciemności. Ciemności, którą można przepędzić tylko ogniem. Rozumiesz? Ciemność, którą można przepędzić tylko ogniem. – Podpalenia – powiedziała cicho Teia. Nagle preceptorka Martaens wydała się całkiem spokojna. – Spotkałam ją raz, wiesz? Biel. Przeprosiła. Powiedziała, że krzesiciele traktują parylowych krzesicieli, jak nieoświeceni wszystkich krzesicieli. Powiedziała, że pracuje nad przezwyciężeniem tego, ale że to praca dla kilku pokoleń. Dobra kobieta. Nie waż się niszczyć wszystkich jej wysiłków głupimi plotkami. Być może nigdy więcej nie będziemy mieli takiego przyjaciela w Chromerii. To coś większego niż ty czy ja. To dla pokoleń, które dopiero nadejdą. Twoja pani już zadała mi najróżniejsze pytania i musiałam kłamać na tysiąc sposobów, żeby przekonać ją, że coś sobie uroiłaś. Kiedy znowu ją spotkasz, powiedz jej, że tuż przed spotkaniem z nią znowu widziałaś paryl. Opisz, że był to promień, ale nikogo tam nie było. Że wisiał w powietrzu. Udaj pomieszaną. A jeśli zapyta, powiedz jej, że jeszcze nie pytałaś mnie o to, ale że zapytasz. Że nigdy nie wspominałaś mi o martwej kobiecie. Powiedziałam jej, że parylowi krzesiciele widzą czasem promienie, że to skutek uboczny naszego krzesania. Masz ją przekonać, bo w przeciwnym wypadku znowu wyplenią nasz rodzaj. – Tak, pani preceptor. – Wracajmy więc do pracy. Chcę zobaczyć, jak daleko możesz umieścić sygnał i jak wąskim promieniem potrafisz się posłużyć, żeby widzieć przez ubranie. – Pani preceptor – odezwała się Teia – jak to działa? To znaczy jak to podobno działa? Nigdy więcej nikomu o tym nie powiem, obiecuję, ale proszę… Starsza kobieta zacisnęła wąskie usta. Znowu się rozejrzała.

– Według opowieści, jeśli krzesiciel posiadał ogromną wiedzę i nadzwyczajną wolę, nie dość, że mógł wykrzesać lity paryl, to jeszcze zrobić z niego igłę tak cieniutką, że człowiek nie czuł ukłucia. Wtedy krzesiciel mógł wykrzesać w krwi ofiary maleńki kamyczek i zostawić go tam. Podobno powodowało to ostatecznie apopleksję, udar, jak to teraz nazywają konsyliarze. Nie ma jednak powodu, dla którego paryl miałby kogokolwiek skrzywdzić. Skaleczyłam się i przytknęłam paryl do własnej krwi; nie jest trujący. – Ale pani opisała dokładnie to, co się stało! – wyrwało się Teii. Kobieta spiorunowała ją wzrokiem, więc dziewczyna ściszyła głos. – Przepraszam. – A ja mówię ci, że musiałaś przeczytać tę samą historię, którą ja czytałam, tylko o tym zapomniałaś. Halucynacje często zdarzają się wśród wyczerpanych krzesicieli. Oczy tych z nas, którzy pracują ze światłem, wyczyniają czasem przedziwne rzeczy. Teia nie mogła uwierzyć w upór i ślepotę nauczycielki. Starała się zachować pełen szacunku ton, kiedy powiedziała: – Pani preceptor, czy moja pani myśli, że to da się zrobić? Wierzy pani czy mnie? Chce, żebym zrobiła komuś coś takiego? Preceptorka Martaens miała taką minę, jakby przełknęła skwaśniałe wino. – Wiem dwie rzeczy na temat twojej pani. Bardziej interesuje się tym, kogo może zabrać do łóżka, niż zakurzonymi starymi tomiszczami w zakazanych bibliotekach, za dostęp do których musiałaby zapłacić fortunę. Niebezpieczna wiedza często jest ukryta pod ciężkim woluminem gramatyki albo zawiłym słownikiem. Ona nie ma cierpliwości, żeby przekopywać się przez tajemnice. Każdy słyszał głupawe historyjki o mrocznych krzesicielach i tkaczach nocy. Nikt już nie wie, że te historie są o nas. Dlatego w naszym własnym interesie jest nie przypominać o nich. I dlatego chcę, żebyś nosiła ciemne okulary, kiedy publicznie krzeszesz paryl, albo żebyś zawsze robiła to szybko, dzięki czemu nikt nie zauważy twoich oczu. – A druga rzecz? – Są tacy, którzy potrafią rozkoszować się cichym zwycięstwem. Twoja pani do nich nie należy. Nie szuka najdyskretniejszego sposobu, by zabić Guile’ów. Kiedy jednak zorientuje się, czy bardziej zrani Guile’ów pomaganie bękartowi Pryzmata, czy też zaszkodzenie mu, spodziewaj się, że cię wykorzysta. Niezależnie od tego, jaką cenę zapłacisz za to ty lub ona. Jest obłąkana z nienawiści. Dlatego nie zbliżaj się za bardzo do tego chłopca, Kipa. Pewnie będziesz musiała go zdradzić.

ROZDZIAŁ 49 Kip szedł z ponurą miną za Grinwoodym. Pokój pod każdym względem wyglądał tak samo jak zawsze. Drzwi, zasłona, ciemność. Andross Guile już siedział przy stole. Kiedy Grinwoody przyniósł nadfioletową latarnię, Kip usiadł naprzeciwko starca. – Mogę tym razem grać pańską talią? – zapytał. – Nie. Grasz tym, co ci dam. Jesteś bękartem. Dostajesz kiepską talię. – Och, więc teraz jestem bękartem? Już nie ma pan wątpliwości, kto jest moim ojcem? Kip przełknął ślinę. Nie powinien był tego mówić. Jednakże Andross Guile nie zareagował. Wziął swoją talię i zaczął tasować. – To, czy mój syn cię spłodził, nigdy nie stanowiło pytania, głupcze. Nawet głos masz jego. Pytanie tylko, czy twoja matka była konkubiną czy zwykłą dziwką. Jeśli będziesz twierdził, że była konkubiną tylko po to, żeby mnie zirytować, nie zniosę tego. Wiem z całą pewnością, że nie było ślubu i założę się, że ty też to wiesz. – Wtedy jeszcze nie było mnie na świecie, więc właściwie to nie wiem. Arogancko, Kip, niebezpiecznie. – Nadal masz bandaż na ręce? – spytał Andross. – Tak, mój panie. Brwi uniosły się na chwilę nad ciemnymi okularami: „Och, więc teraz mówisz »mój panie«?”. Kip nie wiedział, czy bardziej nienawidzi siebie za wcześniejszą brawurę, czy za szacunek okazany staremu sępowi. – Zdejmij bandaż. Żeby rozwiązać węzeł przy nadgarstku, potrzebował palców i zębów, ale wkrótce odwinął płótno. Poparzenia się goiły, ale skóra była różowa tam, gdzie nie pobielała od blizn, a palce trwale się wykrzywiły. Mógł je zacisnąć w pięść, jednak nawet próba rozprostowania ich bolała. Konsyliarze i Żelazna Pięść ponaglali go do prób, ale ból był straszliwy. – Wyciągnij rękę, bękarcie, jestem niewidomy. Kip położył rękę na stole. Stary mężczyzna oparł na niej dłoń. – Proszę – powiedział Kip. – To bardzo boli. Andross Guile mruknął coś pod nosem. Przesunął kościstymi, długimi palcami obleczonymi luźną skórą po dłoni Kipa, nie zważając na oleistą maść. Piekło, ale Kip nie poruszył ręką. – Szybko stracisz możliwość używania tej ręki, jeśli nie zaczniesz rozciągać palców – powiedział Andross. – Tak, mój panie. Wiem. Andross Guile obrócił dłoń Kipa wnętrzem do góry. – Wiesz. Zatem zdecydowałeś się zostać kaleką? Dlaczego? Kip zacisnął zęby. Przełknął ślinę. – Bo to boli. – Bo to boli? – zakpił Andross. – Wstydzisz się. Słyszę to. – Tak, mój panie. – Powinieneś. Trzymaj rękę na stole. Krzycz, jeśli za bardzo zaboli. Co? Andross pchnął rękę Kipa, powoli ją rozpłaszczając. Kip poczuł, jak nowa skóra pęka przy stawach. Wyrwał mu się jęk, ale nie krzyknął.

Jestem wielkim kubłem łoju, wstydem, hańbą, ale jestem też przeklętym żółwioniedźwiedziem. Idź do diabła, Androssie Guile. Ty stary, pozbawiony serca, okrutny… Wiązadła w dłoni Kipa płonęły żywym ogniem, cała dłoń dotykała blatu stołu, ale palce nadal uparcie wykrzywiały się jak szpony, wygięte łukowato do góry. I nagle nacisk ustał. Kipowi płynęły po policzkach łzy. Złapał gwałtownie powietrze i przycisnął rękę do piersi. – Tych, którzy mają ci służyć, musisz nagiąć do swojej woli. Nawet własne ciało. Być może w szczególności własne ciało, grubasie. Skóra popękała? Kip potrzebował chwili, by móc zaufać głosowi. – Tak, mój panie. – Rozsmaruj maść na pęknięciach. Nie chcesz, żeby wdała się infekcja. Kip wykonał polecenie drżącą dłonią. – Wiesz, co teraz ci powiem, prawda? – powiedział Andross Guile. – Ćwicz codziennie, bez przerwy, żeby ręka właściwie się zagoiła. I wtedy znowu ogarnął go wstyd. Rzeczywiście wiedział, co robić. Po prostu nie miał dość woli, żeby to robić. Andross Guile nawet nie musiał nic mówić. – Dobrze się sprawiłeś – powiedział zamiast tego starzec. – Hę? – Nie krzyczałeś. Spodziewałem się, że krzykniesz. Tym razem gramy bez stawki. Tylko poćwiczymy. Za to następnym razem zagramy o twoją przyjaciółeczkę, więc mam nadzieję, że jesteś coraz lepszy. Bez dalszych rozmów Andross Guile rozdał sobie karty. Sześć zakrytych, dwie odkryte: Prześladowca i Zielony Strażnik. To oznaczało, że posługiwał się swoją zieloną talią cieni. Jedną ze swoich najlepszych. Kip zawinął luźno bandaże wokół ręki i wyciągnął własne karty z białej talii, którą dał mu do gry Andross. Kip grał nią już dwa razy i wreszcie zaczął dobrze czuć się z jej strategią. Jego odsłonięte karty to było Oko Niebios – wzmocnienie mocy – i Kopuła Aracles. Kip zaklął w duchu. Bez stawki? Właśnie wyciągnął z tej talii najlepsze karty na otwarcie. Pozostałe karty też miał dobre. Właściwie to miał rozsądne szanse na wygraną. Przez pierwsze dwie rundy nie miał żadnego wyboru, więc o ile w tym czasie nie wyciągnie czegoś, co całkowicie zmieni grę, musiał tylko przetrwać do szóstej rundy, dlatego powiedział: – Kiedy powiedział pan, że zagramy o moją przyjaciółeczkę, co miał pan na myśli? Andross zagrał Płaszczem Ciemności, przez co gambit Kipa stał się mniej prawdopodobny, i odpowiedział: – Tę niewolnicę. Najwyraźniej nie mógł przypomnieć sobie imienia. Kip mu go nie podsunął, obawiając się, że to przynęta. Andross pstryknął palcami. – Adrasteia – dobiegł z ciemności cichy głos Grinwoodyego. Kip spojrzał na niego. Mężczyzna nosił dziwne, ciężkie okulary, których Kip wcześniej nie widział. – Adrasteia – powtórzył Andross, jakby sam przypomniał sobie imię, jakby Grinwoody był przedłużeniem jego osoby. – Kupię ją i jeśli wygrasz, oddam ją tobie. Możesz wziąć ją sobie jako osobistą niewolnicę. Podejrzewam, że twoja wioska nie oferowała chłopakowi o twoich wątpliwych wdziękach wielu okazji do posmakowania przyjemności ciała, co? Kipowi zacisnął się żołądek. – A jeśli przegram? – zapytał, mając nadzieję odbiec od tych tematów.

– Zostanie moją niewolnicą. Możesz zamartwiać się tym, ile chcesz. Jego usta zadrżały w ledwie widocznym uśmiechu. „Kip, jestem niewolnicą”, powiedziała Teia. „Nawet nie masz pojęcia, co to znaczy”. Teraz wiedział. Kip był grubym bękartem z zadupia Siedmiu Satrapii, ale miał pewien wybór. Teia nie. Inni ludzie mogli patrzeć na niego z góry, ale Teii nawet nie zauważali. A jeśli zauważali, mogli to robić w sposób, w jaki wolała nie być postrzegana. – Jakie ma pan plany wobec mnie? – zapytał Kip. Nie widział oczu starca przez ciemne, bardzo ciemne okulary, ale Andross przechylił głowę i zaskoczony poruszył brwiami. – Mój własny syn nie ośmieliłby się zadać mi takiego pytania. Jesteś zuchwały czy głupi, chłopcze? – Jedno i drugie. I nie odpowiedział pan na pytanie. Andross Guile zacisnął usta. Uniósł dwa palce i skinął nimi. Pięść zdzieliła Kipa w policzek. Grinwoody. Niech Orholam wydrapie ci oczy piaskiem. Kip spadł z krzesła i upuścił karty. Pozbierał je powoli, odzyskując panowanie nad sobą. – Od czasu do czasu to nawet zabawne, Kip, ale nie będę tolerować braku szacunku. Pamiętaj, bo inaczej będzie ci to przypominane. – To powie mi pan czy nie? Balansował na cienkiej linie, wiedział, ale tym razem Andross Guile mu darował. – To zależy, jak dobrym graczem w Dziewięć Króli jesteś. Kip był za mądry, żeby naciskać dalej, dopytując się: „Ale co stanowi koniec gry, Rossie? Pewnie, Guile’owie bez mała władają światem, ale Pryzmat nie żyje wiecznie. Twój ród prawie wygasł. Czego chcesz?”. Może Andross Guile knuł intrygi od tak dawna, że nie wiedział, jak przestać. Może nie było wygranej i dobrze to wiedział, ale przegrana była jak najbardziej prawdopodobna, a duma nie pozwoliłaby mu przegrać. Walczył więc i walczył, i niszczył setki innych rodów, i wspinał się, aż wreszcie zabili dechami jego kryptę pod Chromerią. – Nie zostało mi wiele rzeczy, które mógłby mi pan odebrać -powiedział Kip. – Więc ile jeszcze razy możemy zagrać? Po pewnym czasie, nie mając nic do stracenia, zdołam w końcu wygrać. Jednakże nie sposób było wyobrazić sobie, że Andross Guile umieści go w pozycji, w której mogłyby mu się przydarzyć tylko dobre rzeczy. – Jeszcze trzy razy – powiedział Andross. Pomyślał o tym, stary rekin. Kip nic nie powiedział i oto proszę: milczenie rzeczywiście mu się opłaciło. – Raz zagramy o to, kto dostanie Adrasteię. A potem zagramy ponownie, o twoją przyszłość. – Chyba niespecjalnie pana lubię – odparł Kip. – To straszna szkoda, ponieważ chciałem, żebyś znienawidził mnie tak bardzo, jak nienawidzę twojej matki. – Przestań – powiedział nagle lodowato Kip. – Słucham? – Przestań – powtórzył z naciskiem Kip. Znowu głowa się przechyliła, oceniając Kipa. – Twój ruch – powiedział starzec. Kip popełnił błąd w siódmej rundzie, źle kalkulując sumaryczny efekt zdolności kart, i patrzył, jak Andross składa razem genialne serie. W następnej kolejce Kip przegrał. Z westchnieniem zebrał karty. Jak powiedział Andross Guile, to było ćwiczenie, nawet nie

używali zegarów. Kip jednak mógł wygrać. Przy pewnej dozie szczęścia mógł wygrać z Androssem Guile. To było możliwe, nawet z taliami Androssa. Tyle że mało prawdopodobne. Kip przejrzał talię, sprawdzając, jakie karty wyszłyby następne, co mogłoby się wydarzyć, gdyby nie sfuszerował. – Ile mam czasu? – zapytał. – Krzesiciel o twoich umiejętnościach? Może z piętnaście lat -odpowiedział Andross Guile. Szczerzył zęby w uśmiechu. Wiedział, że nie o to Kip pytał. Dlatego chłopak nie połknął haczyka. Ten jeden raz. – Tydzień, a potem rozegramy pierwszą partię. Załatwię to z obecnym właścicielem. A ty możesz pofantazjować, co z nią zrobisz, jeżeli wygrasz. Oczywiście najpierw musisz wygrać. – Andross Guile zarechotał. – Myślisz, że dasz jej wolność, co? Prawda jest taka, że nie jesteś takim altruistą, jak uważasz. Nikt nie jest, kto ma w sobie choćby kroplę krwi Guile’ów. Krew to przeznaczenie, bękarcie. Nie zapominaj o tym. Kip słyszał te słowa, ale nagle straciły dla niego znaczenie, rozpierzchły się całkiem nieistotne. Rysunek na jednej z białych kart wyglądał inaczej, niż go zapamiętał. A może, studiując miniaturowe wizerunki wszystkich kart, po prostu tego nie zauważył. Palec Niebios. To był sztylet: biały z czarnymi żyłkami i siedmiobarwnymi klejnotami błyszczącymi na ostrzu. To był sztylet, który dała mu jego matka. Oniemiał. Słysząc, że Grinwoody szepcze coś Androssowi do ucha, podniósł szybko wzrok. – Piekielny Kieł – powiedział Andross Guile. – Widziałeś go. Nie kartę. Prawdziwy sztylet. To było jak cios prosto w wielki, miękki brzuch Kipa. – Ja… – zaczął. – Nie, o czym pan mówi? – Piekielny Kieł to jego inna nazwa. Wysysacz Szpiku. Oślepiający Nóż. Widziałeś go. Mam rację, prawda? Kip nic nie powiedział, ale zdał sobie sprawę, że ostatnia część wypowiedzi nie była skierowana do niego. – Aż podskoczył, kiedy zobaczył tę kartę, mój panie – potwierdził Grinwoody. – Bez wątpienia go rozpoznał. Nie próbował nawet ukryć zadowolenia z siebie. To była pułapka. Andross Guile grał z Kipem przez cały ten czas tylko po to, żeby uśpić jego czujność, dać mu złudne poczucie bezpieczeństwa, zadowolenia z siebie. Kip grał talią Bieli już dwa razy i karta nigdy się nie pojawiła. Andross Guile chętnie grał z nim raz za razem, żeby Kip dał się zaskoczyć, kiedy ta karta się pojawi. Tyle czasu tylko po to, żeby Kip zareagował szczerym zaskoczeniem, jeżeli widział sztylet już wcześniej. To od początku była pułapka. – Porozmawiamy dłużej, kiedy będziesz gotowy – powiedział Andross Guile. – Wiem, że twoja matka go ukradła. Wiem, że chciała go dać Gavinowi, może w zamian za uczynienie cię legalnym synem. Chcę wiedzieć, gdzie się znajduje i co mój syn wie na jego temat. W zamian oferuję ci dziewczynę. Pomyśl o tym. Nie tylko otrzymasz kogoś, kto ogrzeje ci łóżko, na co, spójrz prawdzie w oczy, nie masz inaczej szansy, ale też w miarę upływu jej życia jej kontrakt krzesiciela przyniesie ci dużo pieniędzy. Opłacono twoją naukę, ale nie masz innych dochodów. Może wybłagasz jakieś ochłapy od Gavina, jeśli cię pamięta i o ile chcesz być żebrakiem. W przeciwnym wypadku sprzedawanie jej usług to jedyny sposób, w jaki możesz ustrzec się przed szukaniem sponsora samemu. A wszystko za strzępy informacji, które i tak zdobędę. Jeśli znajdę je gdzie indziej, niczego nie zyskasz. Kip stracił grunt pod nogami. Pojedynek na umysły z Androssem Guile to jak gra w Dziewięć Króli z dwiema kartami przeciwko ekspertowi z całą talią. Karty Kipa to była Ignorancja i Głupota. Z nimi się nie wygrywa.

– Zobaczymy się w przyszłym tygodniu – odpowiedział Kip. -Niech pan przygotuje papiery Teii. Zamierzam wygrać.

ROZDZIAŁ 50 Kiedy tylko Kip zniknął im z oczu, pobiegł. Zbiegł schodami na swój poziom i biegł, aż ujrzał koszary. Przed nimi stał mężczyzna. – Dzień dobry panu – powiedział, kiedy Kip się zbliżył. – Hę? – Kazano mi panu przekazać, że lord Andross Guile życzy sobie nagrodzić pana za doskonałą grę. Otrzymał pan własny pokój. Pańskie rzeczy zostały już przeniesione. Zechce pan pójść za mną? Ten stary niedołężny pająk. Był doskonały. Zagrał kartą Szklanej Kuli i sprawdził karty Kipa. Przez chwilę Kip nie mógł powstrzymać podziwu dla zręczności, z jaką to rozegrano. W jaki lepszy sposób przejrzeć wszystkie rzeczy Kipa, niż pomagając mu się przeprowadzić? Jak Kip mógł się sprzeciwić? Dostawał lepszy pokój za nic. Dlatego Kip zrobił najmądrzejszą rzecz tego dnia. Poszedł na górę – nie próbując żadnych wymówek, żeby najpierw pójść do koszar i sprawdzić, czy sztylet nadal leży w kufrze cztery łóżka dalej. Jeśli go skradziono, to już po nim. Jeżeli nadal tam leży, to Kip tylko by się zdradził. Później tam wróci. Jego nowy pokój nie był przestronny, ale stało tam łóżko ze świeżą pościelą i ciepłym kocem, biurko, dwa krzesła. Było też okno wychodzące na zewnątrz. Na drzwiach wisiała kłódka. Służący dał mu klucz. Niezła zagrywka. Ludzie, którzy najpewniej będą chcieli go okraść, na pewno już mają duplikat. – Dziękuję – powiedział Kip. – Proszę powiedzieć Światłowładcy Guile, że oniemiałem na widok jego szczodrości. Proszę mu powiedzieć: ładne zagranie Szklaną Kulą. – Ładne zagranie… czym, proszę pana? – Szklaną Kulą. – Szklaną Kulą. Dobrze, proszę pana. Mężczyzna nadal czekał przy drzwiach i Kip zdał sobie sprawę, że powinien mu dać napiwek. – Okropnie mi przykro – powiedział Kip – ale nie mam pieniędzy. Mężczyzna rozejrzał się po pokoju, jakby chciał powiedzieć: „Bardzo ładny kąt ci się trafił jak na nędzarza”. Jakby chciał powiedzieć: „Kłamczuch”. Kip się zarumienił. – Dziękuję, a teraz do widzenia. Zatrzasnął drzwi przed nosem mężczyzny. Nagle rozeźlił się i potwornie zawstydził. Kiedy jednak drzwi się zamknęły, zdał sobie sprawę, że lord Guile i to zaplanował. Miał mnóstwo niewolników, którzy mogliby przenieść rzeczy Kipa do nowego pokoju. Niewolnikom nie daje się napiwków i posyła się ich, żeby twoi goście nie musieli zawracać sobie głowy napiwkami, uprzejmością często okazywaną wśród zamożnych. Lord Guile przypominał Kipowi o jego biedzie, trudnym położeniu. Wypominał mu to. Przypominał, jak rozpaczliwie Kip potrzebuje Teii. Kip nie znał się specjalnie na kwestiach ekonomicznych, które się z tym wiązały, wiedział jednak, że niektórzy krzesiciele nigdy nie złożyli przysięgi żadnej satrapii, ale utrzymywali się ze źródeł prywatnych. Lordowie albo kupcy wynajmowali niekiedy usługi swoich krzesicieli tym, którzy tego potrzebowali – jak najemników. Dla tych, którzy nie mieli czasu i pieniędzy, żeby

zainwestować w wykształcenie krzesiciela, to była prawdziwa gratka. Tyle że… talent Teii był bezużyteczny, prawda? Albo bezcenny, we właściwym miejscu. Gavinie, ojcze, proszę, nie mógłbyś wrócić? Obawiam się, że zrobię tu coś okropnego. Za późno było, żeby poszukać Teii. Pewnie o tej porze skończyła już swoją zmianę, ale Kip nie mógł tu zostać. Zresztą i tak nie był zmęczony. A miał jeszcze cztery godziny przed treningiem o północy z Żelazną Pięścią i Teią. Wyszedł z Wieży Pryzmata i poszedł na Wielki Jaspis. Kiedy przeciął targ, przysiągłby, że przez kilka chwil kroki wszystkich były zsynchronizowane – raz, dwa, trzy – a potem to minęło. Musiało mu się wydawać. Kilka osób spojrzało po sobie, a potem zajęło się swoimi sprawami. Pół godziny później wrócił przed drzwi Janus Borig. Zapukał i poczekał cierpliwie. Zobaczył cienie przesuwające się na pobliskich dachach. Strażnicy? Zasuwy i zabezpieczenia odsunęły się i zorientował się, że kobieta wygląda przez wizjer. – Gdzie mogę dostać talię czarnych kart? – zapytał. Roześmiała się. – Szybko wróciłeś. Widzisz? Mówiłam, że jesteś sprytniejszy niż myślisz. Wejdź. Wejdź.

ROZDZIAŁ 51 – Wiesz, że nie lubię zaczynać kłótni – powiedziała Karris. Gavin zamarł z kęsem potrawki z królika w ustach. Z pewnością nie był to wstęp, który zapowiadał coś dobrego. Burknął niezobowiązująco. Dziś wieczorem jadł sam z Karris w namiociku niedaleko plaży. Tygodnie wypełnione ważną pracą, odnowioną przyjaźnią, bezowocnymi poszukiwaniami i cicho narastającą grozą minęły, zlewając się w jedno. Tyrejczycy wylądowali we łzach i zadziwieniu. Ludzie Trzeciego Oka zorganizowali ogromną ucztę. A Gavin natychmiast zagnał Tyrejczyków do pracy. W ciągu kilku dni wypracował plan i rutynę. Na ile się dało, całą władzę złożył w ręce Corvana Danavisa, wspierając jego decyzje, zdając się na niego publicznie i umacniając go, aż Tyrejczycy równie chętnie zwracali się do Corvana, żeby rozsądzał spory i udzielał rad, kiedy Gavin był na miejscu, jak i kiedy go brakowało. A Gavin znikał prawie codziennie, badając z Karris morze w poszukiwaniu niebieskiej mary. Siadywał z liczydłem i mapą, sprawdzał raz za razem obliczenia i założenia, a potem sprawdzał raz za razem morze. Mary tam nie było. Skądkolwiek należało odliczyć trzy godziny na wschód i dwie i pół godziny na północ, to na pewno nie z plaży na Wyspie Jasnowidzów. Ani też, licząc od tyłu, nie były to po prostu trzy godziny na zachód oraz dwie i pół godziny na południe od Pienistej Rafy, chociaż potrzebował chwili, żeby do tego dojść, ponieważ rafa nie była zwyczajnie punktem na mapie, ale całym obszarem na morzu, pięć razy większym od Wyspy Jasnowidzów. Zatem, czy powinien liczyć od przypuszczalnego środka rafy, od jakiegoś określonego miejsca w obrębie, czy z każdego możliwego punktu na obrzeżu? I nie było też prawdą, że prędkość jego ślizgacza pozostawała niezmienna. W niektóre dni Gavin był zmęczony i przepływał znacznie mniej mil, chociaż wydawało mu się, że podróżuje z taką samą prędkością. – Chodzi o Kipa – powiedziała Karris. Wydawało się, że to względnie bezpieczny temat. – Tak? – zaryzykował pytanie. – Co ty wyprawiasz z tym chłopcem? – Słucham? Nie widział Kipa od wielu, wielu tygodni. – To chłopiec, Gavinie. – Odniosłem wrażenie, że to górska pardwa. – Nie wciskaj mi głupot – powiedziała Karris, czerwieniąc się. Przesunęła się na stołku i skrzywiła. Trenowanie z amatorami oznaczało, że zbiera się siniaki od ludzi, którzy nie panują na tyle nad swoim ciałem, żeby stale hamować ciosy. – Nie mam pojęcia, o czym w ogóle mówisz – odpowiedział Gavin. – Dałeś mu jakieś niewykonalne zadanie, prawda? Gavin się nachmurzył. – Skąd wiesz…? – Znam cię! – Mówisz to, jakby to było coś złego – rzucił Gavin, szczerząc zęby w uśmiechu i próbując rozładować atmosferę. Jednakże Karris najwidoczniej nie była w nastroju na pokojowe rozwiązania. – Jest chłopcem, a nie bronią. Wypuściłeś go jak strzałę w cel. Nie wiem w kogo. Nawet

mnie to nie obchodzi. Wykorzystujesz go do realizacji jakiegoś planu. Gavin przyjął to do wiadomości, zacisnął usta i odłożył łyżkę do potrawki. – Zgadza się. Wszyscy służymy. – To nie w porządku. To tylko dzieciak i zasługuje na coś lepszego. Uznałeś go za syna, to teraz bądź ojcem. – Co? Coś ty właśnie powiedziała? – zapytał ostro Gavin. – Jest dzieckiem! A ty traktujesz go jak jeszcze jednego żołnierza. Potrzebuje twojego czasu, Gavinie. Potrzebuje, żebyś postawił go na pierwszym miejscu. – Nie stawiam go na pierwszym miejscu – odpowiedział szczerze Gavin. – Właśnie! – Właśnie. A co właściwie chciałabyś, bym porzucił, żebym mógł pójść pobawić się z juniorem? Odzianie i zakwaterowanie pięćdziesięciu tysięcy uchodźców? Nieważne. Zniszczenie mary? Nieważne. Uratowanie wszystkich Siedmiu Satrapii? Nie… – Nie to miałam na myśli i dobrze to wiesz! Powiedziałeś, że Kip to twój syn. Będziesz go traktował jak syna czy nie? – Kip nie jest ważny! – krzyknął Gavin. Karris cofnęła się na stołku pokonana. – Czyli jesteś mniejszym człowiekiem, niż myślałam. – Czego byś ode mnie chciała?! – krzyknął Gavin. – Przyzwoitości – odpowiedziała cicho. Uderzył pięścią w stół tak mocno, że rozlał wszędzie zupę i wino. – Przyzwoitości?! – ryknął. – Przecież robię wszystko dla innych! Wszystko! – To kłamstwo – powiedziała cicho Karris. – Chociaż bardzo bliskie prawdy. Jak to jest, że ci, którzy są najbliżej ciebie, dostają od ciebie to co najgorsze, Gavinie Guile? – Wynoś się! Wynocha! – ryknął. Wstała i odeszła. Wcześniej jednak przy klapie namiotu zwróciła ku niemu swoje bezlitosne oczy i powiedziała: – Jesteś wielkim człowiekiem, ale tylko kiedy patrzy się na ciebie z daleka. I wyszła. Co to, u diabła, było? Myślał, że sytuacja z Karris poprawiła się, odkąd razem pracowali. Zawsze dobrze razem współpracowali, zawsze cieszyli się swoim towarzystwem, nawet kiedy się nie odzywali. A teraz to. Ta zasadzka. Skąd to się wzięło? Kobiety. Gavin zmełł w ustach kilka przekleństw. Mógł za nią wybiec. Powinien za nią wybiec. I co? Co miałby jej powiedzieć? Całą prawdę? Ta myśl uśmierzyła jego gniew. Zaklął znowu i wyjął mapy. Miał zadanie do wykonania, niech ją szlag. Ostatecznie porzucił skrót, który pewnie opóźnił go o dwa tygodnie w stosunku do tego, gdzie doprowadziłoby go metodyczne podejście, i zawęził poszukiwania, posługując się inteligencją i trochę zgadując. Odwiedził miasta wokół Morza Lazurowego, wypytując ludzi, czy widzieli niebieskie koloraki, a jeśli tak, to w jakim kierunku podróżowały. Dwa razy natknął się na koloraki, jeden płynął żaglówką, a drugi wiosłował w łódce z niebieskiego luksynu własnego projektu. Oczywiście oba były tak pomocne, jak to możliwe, próbując zabić Gavina i Karris, ale Gavin dowiedział się, skąd każdy przybył – jeden z małego miasteczka pod Idoss w Atashu, a drugi z Garristonu. Biorąc pod uwagę zamiłowanie niebieskich do wydajnego podróżowania po liniach prostych, obliczył, gdzie ich ścieżki by się przecięły – i niczego tam nie znalazł.

Najwyraźniej jeden z nich albo nawet oba były kiepskimi żeglarzami, lub zostały zepchnięte z kursu przez jesienne sztormy, które zdarzały się teraz aż za często. Zepchnięte z kursu przez sztorm, który przyszedł znikąd, biedne sukinkoty. Wpadły w zasadzkę. Nic dziwnego, że mówi się, że morze to kobieta. Gavin w końcu podzielił Morze Lazurowe siatką na strefy i płynął tak daleko, jak się dało, sprawdzając co pół godziny na sekstansie i kompasie, czy trzyma się linii. Oczywiście, przy prędkości, z jaką podróżował, potrafił w pół godziny zejść z kursu o parę stopni – łatwo o coś takiego przy złej pogodzie. Poprawiał kurs i następnego dnia przebywał wyznaczoną ścieżkę bezbłędnie, a mimo to, nadal potrafił ominąć małą wysepkę. Jedynym rozwiązaniem było stawać co dziesięć minut i skrupulatnie sprawdzać odczyty. Biegle posługiwał się przyrządami do nawigacji, ale tak częste postoje oznaczały, że nie miał nawet szansy dotrzeć do ogromnych połaci morza. Musiał mieć także świadomość tego, że mara się poruszała. Jeśli poruszała się za szybko, mogła przeciąć jego kratkę, a on w ogóle by się nie zorientował, i to nawet jeśli wszystkie inne jego obliczenia i strzały były trafne. To doprowadzało go do szału. Karris zasugerowała, żeby zbudować następnego kondora i polecieć. Byłaby to świetna rada, gdyby nadal potrafił krzesać niebieski. Potrzebował miesięcy, żeby zaprojektować kondora z oryginalnych materiałów, a nadal daleko mu było do ideału. Niebieski luksyn można było zastąpić żółtym, ten jednak był cięższy, a wykrzesanie stabilnej wersji było nieskończenie trudniejsze. Pomyślał, że zdołałby opracować dostatecznie dobry projekt w ciągu kilku tygodni, ale stworzony z solidnego żółtego luksynu kondor byłby trwałym wytworem. Nie mógł robić nowego każdego dnia ani nie mógł go z łatwością rozproszyć, gdyby wpadł w ręce wroga. To oznaczało konieczność znalezienia bezpiecznego miejsca, w którym mógłby go przechowywać, ulepszając. A potem, gdyby coś poszło nie tak w trakcie lotu, Gavin nie byłby w stanie szybko załatać problemu niebieskim luksynem. Gdyby coś poszło nie tak, rozbiłby się i cała robota poszłaby na marne. Gdyby wiedział, że będzie przeszukiwał morze przez pół roku, warto byłoby spróbować. Tego jednak nie wiedział. Jego frustracji nie dało się ująć w słowa. Tyrejczycy go potrzebowali. Ich nieliczni krzesiciele wypaliliby się, próbując pomóc przy oczyszczaniu lasów i budowaniu schronień, gdyby Gavin im nie pomógł. Corvan przekonał wyspiarzy, którzy niemal wszyscy byli krzesicielami, żeby pomogli w zamian za przyszłą pracę, nadal jednak zostawało wiele do zrobienia. Zamiast próbować zrobić wszystko samemu, Gavin wykorzystał swoje ogromne moce krzesania do zadania, które początkowo go rozbawiło, a potem zdumiało pozostałych: tworzył cegły. Cegły z żółtego luksynu. Korzystając z wiedzy zdobytej przy budowie Muru ze Słonecznej Wody, jego architekci i robotnicy budowali formy do zazębiających się cegieł. Gavin obchodził je każdego ranka przez godzinę i napełniał żółtym luksynem idealnie wykrzesanym i idealnie zapieczętowanym, praktycznie niezniszczalnym, a potem ruszał w drogę. Robotnicy brali cegły i budowali. Początkowo Karris wystarczało, że po prostu strzeże go na wyspie i w czasie podróży, ale potem zaczęła mu pomagać. Trenowała najlepszych miejscowych w walce, czasem organizowała polowania na pekari. Chociaż pekari, i rzadsze pekari olbrzymie, żyły na terenie Tyrei, od dziesiątków lat nie zbliżały się do Garristonu, a stawienie czoła niebezpiecznym, nieprzewidywalnym zwierzętom było najlepszym treningiem zaraz po prawdziwej walce. Za każdym razem, gdy Gavin i Karris wracali na wyspę, Gavina coś zaskakiwało. Dysponując mnóstwem darmowego budulca, pięćdziesięcioma tysiącami ochoczych pracowników, przyjaznymi tubylcami i dobrym zarządem, mały port szybko zmienił się

z obozowiska w osiedle, a potem w miasto. Nie było murów, zgodnie z umową Corvana z Trzecim Okiem, która uznała, że fakt, iż obie strony będą narażone na atak, stanowi pewniejszą gwarancję pokoju niż obronność obu stron. Jednakże wszelkie inne budowle wyrastały jak grzyby po deszczu. Gavin chociaż raz poczuł dumę z udziału w budowie czegoś. Większość wieczorów spędzał z Corvanem, rozmawiając o zarządzaniu, rozmyślając nad problemami, tworząc plany, a czasem nawet grając w Dziewięć Króli. Dobrze było porozmawiać, pożartować, wypić za dużo wina raz na jakiś czas. Karris zaś trzymał na wyciągnięcie ręki, rozpaczliwie potrzebując jej towarzystwa i rozpaczliwie się jej bojąc. Rzeczywiście, najbliższych mu traktował najgorzej. Odłożył mapy. Nawet na nie nie patrzył od kilku minut. Dotarło do niego, że nie chodziło o Kipa. A przynajmniej nie tylko o niego. Dla Karris chodziło o ścieżkę, której nie obrał. Kip był w takim wieku, że mógłby być ich synem, gdyby Gavin nie zerwał z nią zaręczyn. Karris wcale nie mówiła: „Jak możesz trzymać na dystans bękarta, którego nieświadomie spłodziłeś z jakąś chłopką?”. Mówiła: „Takim ojcem byłbyś dla naszego syna?”. Na miłość Orholama, to był cios w brzuch. I miała rację. Kip był dobrym chłopcem, ale Gavin prawie go nie znał. I z pewnością nie wiedział, co z nim zrobić. Powinien był go tu zatrzymać, powinien sam go szkolić. To mu nawet nie przyszło do głowy. Odbierał Kipa jako brzemię, brzmię, które przerzucił na dowódcę Żelazną Pięść najszybciej jak się dało. Wszyscy domagali się czegoś od Pryzmata, i to była jedna osoba za dużo. Kip był dobrym chłopcem, ale nie był synem Gavina. Gavin mógł powiedzieć całemu światu, że jest, mógł wziąć na siebie hańbę spłodzenia bękarta; mógł nawet w związku z tym stawić czoło własnemu ojcu. Jednakże istniała różnica między wielkim gestem a codzienną przyzwoitością. Dodaj Kipa do listy problemów czekających na ciebie po powrocie do Chromerii. Nie czekających, lecz zaogniających się – wiele z nich to problemy, którymi desperacko chciał się zająć, ale czuł się tu uwięziony, dopóki nie znajdzie niebieskiej mary. Następnego ranka Karris powitała go, jakby nic się nie stało, a on też pozwolił, żeby tak to zostało. Nie mógł niczego zrobić w sprawie Kipa ani nikogo innego, dopóki nie znajdzie mary. Dlatego zatrzymywał się, kiedy tylko zobaczył statek na morzu, przekształcał ślizgacz w łódkę, podpływał, zadawał pytania, unikał zadawanych pytań i nadal szukał. Problemy gdzie indziej musiały rosnąć. Jeśli zabraknie go na zbyt długo, Chromeria uzna go za martwego mimo listów, które przesyłał przez kapitanów statków i mimo odpowiedzi z Chromerii, które ignorował. Nie mógł jednak zarzucić poszukiwań. Za bardzo nienawidził niebieskich. To także było częścią jego pięciu celów – zniszczyć wszystkie koloraki. Był to winien Sevastianowi. Nic go przed tym nie powstrzyma. Nawet sama Chromeria. Zabierał Karris ze sobą prawie codziennie, po części dlatego, że nie pozwoliłaby mu, żeby ją zostawił, a po części dlatego, że miał nadzieję, że ona wyczuje błękit. Trzeciemu Oku wymsknęło się, że wszyscy w pobliżu mary poczują jej wpływ, ale krzesiciele szczególnie mocno. Gavin zamierzał wykorzystać do tego Karris, a potem wrócić następnego dnia bez niej i zniszczyć marę. Oczywiście, Karris będzie na niego wściekła, ale nic go to nie obchodziło. Dni mijały, mijały i mijały. Minęły dwa miesiące. Trzy.

ROZDZIAŁ 52 – Mogę ci je dać – powiedziała Janus Borig. Oczywiście musiał istnieć jakiś haczyk. Nikt nie dałby Kipowi niczego, czego tak rozpaczliwie potrzebował. A czarne karty musiały być bezcenne. – Ale to będzie mnie kosztować – powiedział Kip. Zamknęła za nim drzwi, wsunęła rozliczne zasuwki i zatrzaski na miejsce. – Nie. To darmowy prezent. Jak się nad tym zastanowić to masło maślane, prawda? – Ale… – podsunął. Puknęła go w pierś cybuchem długiej fajki. – Ale czy wiesz, co to znaczy nosić w kieszeni przedmiot tak wielkiej wartości? Iść zaułkiem, wiedząc, że możesz kupić każdy dom i sklep w kwartale za to, co masz w kieszeni? To przerażające. Jedna z tych kart jest tyle warta. Jeśli dam ci talię, będziesz nosił więcej, niż jesteś w stanie zarobić przez całe życie. A to bogactwo nie sprowadza się jedynie do pieniędzy. Będziesz nosił historię. Historię, którą mógłbyś upuścić do kałuży i całkowicie zniszczyć, albo która mogłaby zostać zwyczajnie skradziona i przepaść na zawsze. Masz pojęcie, jakie to przerażające? Kip pomyślał o sztylecie, który być może nadal znajdował się w kuferku w koszarach. Przełknął ślinę. – To właśnie mnie nurtowało – powiedział. – Twój dom tutaj. Nie zrozum mnie źle, ale… znajduje się tutaj. Nie spodziewałbym się fortuny w takim miejscu. I może właśnie o to chodziło, zdał sobie sprawę. – Zbudowaliśmy ten dom razem, ja i mój mąż. Niedługo minie pięćdziesiąt lat. Lubię to miejsce. – Wzruszyła ramionami. – Wiem, że nie wygląda na bezpieczne, w którym można trzymać to, co tu mam, ale jest lepiej zabezpieczone niż myślisz. Wydałam fortunę, by je chronić. Sam Pryzmat i całe Spektrum nie mogliby przyjść tu i zabrać czegoś, czego nie chciałabym im dać. – Wyszczerzyła zęby w uśmiechu. – No dobrze, dobrze, dobrze. Na czym żeśmy…? Ach. Czarne karty. Pytanie brzmi, czy chcesz mieć czarne karty, bo są zakazane, czy po prostu, żeby pokonać Androssa Guile? Kip się skrzywił. Miał przeczucie, że to zła odpowiedź, ale przyznał szczerze: – Chcę tylko pokonać Androssa Guile. – W takim razie nie potrzebujesz całej talii. Mówiąc, szukała po omacku na ladzie słoja z tytoniem. – Nie? – Karty nie zostały zakazane, bo były dobre do gry. Zakazano ich, bo opowiadały historie, których Chromeria nie chciała już słyszeć. Tak samo jak, kiedy wypuszczę nowe karty, pierwsze nowe karty w ciągu wielu, wielu lat, nie będą one popularne wśród tych, których przedstawiają. – Mogę posłużyć się tymi nowymi kartami? To byłby sposób, żeby naprawdę pokrzyżować plany Androssa Guile. – Nie. W żadnym razie. Nie są skończone, a kiedy będą, mojemu życiu będzie zagrażało większe niebezpieczeństwo niż zwykle. Zgodzę się na to ryzyko, kiedy nadejdzie czas, ale jeszcze nie teraz. – Ktoś by cię zabił z powodu kart, które są prawdziwe, które muszą być prawdziwe? – Zwłaszcza z tego powodu, Kip. Gdybym po prostu mogła wymyślać, co mi się żywnie spodoba, kim bym wtedy była? – Ubiła nieco tytoniu w fajce. Był podejrzanie ciemny. – Jakąś

staruszką. Nikim. Prawda daje moc. Światło ukazuje… Przerwał jej skrzący się i trzaskający gwałtowny płomień na końcu fajki. Skoczył do sufitu. Kobieta krzyknęła, przeklinając i wypuściła fajkę, którą nabiła prochem. Zaczęła gasić ogień, przydeptując rozsypane płomyki, które próbowały podpalić śmieci, wkrótce jednak proch sam się wypalił. – Niech to szlag, drugi raz w tym tygodniu. Kip wytrzeszczał oczy. – Czy… czy grozi ci niebezpieczeństwo? – Oczywiście. Ale bardzo trudno mnie znaleźć. I jestem dobrze chroniona. – Ja znalazłem cię bez kłopotu. – To dlatego, że miałeś mnie znaleźć, mały Guile’u. Poza tym nie widziałeś moich ludzi? – Ehm… – Kipowi wydawało się, że ktoś go obserwuje. – Czarne ubrania, godło ze srebrną tarczą? Cóż, dobrze, może są warci prawie tyle, ile im płacę. – Janus zerwała kolejną fajkę ze ściany i nabiła ją do pełna tytoniem. – No dobrze, na czym to żeśmy…? Och, nieważne, chodź na górę. Kip szedł za nią, a ona opowiadała. – Oto haczyk. Wiedziałem! – Nie pozwolę ci zabrać karty, jeśli jej nie przeżyjesz. – Przeżyję? – Nie przeżyjesz wspomnień karty. Jak wcześniej. Gdybyś miał ją stracić, nie chcę, żeby wspomnienia przepadły. – A może, zamiast brać twoje warte fortunę oryginały, wezmę kopie? No wiesz, jakimi zwykle grywają ludzie? Znaczy, normalni ludzie? Janus Borig podrapała bok nosa cybuchem. – Hm… od dawna nie słyszałam niczego równie rozsądnego. To pozwoli mi też nałożyć na karty znaki dla niewidomego, dzięki czemu lord Guile prędzej pozwoli ci posłużyć się nimi. Kip, jesteś genialny. Genialny? Nawet nie pomyślała o użyciu tańszych kart. Janus Borig była taka bystra, że to cud, że udawało jej się co rano ubrać. To, że on pomyślał o czymś normalnym, nie było dowodem jego sprytu; wręcz przeciwnie. – Wspaniale – powiedziała radośnie. – Przygotujmy talię dla ciebie.

ROZDZIAŁ 53 Powrót do tej samej. W tej było coś ważnego. Musiał znaleźć odpowiedni moment. Nie miał pojęcia, co robi, ale musiał się dowiedzieć. Pac, pac, pac, pac, pac. – Artyłerzysta Kapitan Burshward jest odrobinę zrzędliwy tego ranka. To może mieć coś wspólnego z tym, że zabiliśmy dwóch jego ludzi i obecnie usiłujemy uciec z jego wspaniałą galerą, doskonałymi wioślarzami, bogatym ładunkiem i jego własną żałosną osobą. – Kapitan Artylerzysta poprosi pana jeszcze jeden raz, kapitanie Bucowaty – mówię. – Potrzebuję klucza do łańcuchów. – Krzywię się gniewnie. – To chyba nie była prośba, co? A jednak owszem. Kapitan, jego brat i dwaj oficerowie siedzą z rękami związanymi za plecami na nadburciu. Na tej galerze ich dwa działa opierają się właśnie na nadburciu. Jeszcze dwadzieścia lat temu wyglądały tak wszystkie statki, zanim jakiś geniusz wpadł na pomysł ambrazur. W zaledwie dwa dziesięciolecia idea rozprzestrzeniła się po całym Morzu Lazurowym, ale możliwe, że nie wyszła poza nie. Działa opierające się o nadburcie są mniej dokładne przy celowaniu w prawo i lewo, i – rzecz jasna – nie mogą strzelać nisko, statki muszą więc pozostać w sporej odległości od siebie, bo jeśli za bardzo się zbliżą, będą sobie wzajemnie wysadzać takielunek. A kiedy walczysz z napędzaną wiosłami galerą, nie jest to najlepszy sposób na okaleczenie przeciwnika. Kapitan jest wściekły, jego brat poszarzał, chociaż z natury ma rumianą twarz, a dwaj towarzyszący im żeglarze są przerażeni. To Angarczycy, ludzie spoza Wrót Mroku. Wielcy, krzepcy mężczyźni, którzy zapuszczają swoje jasne włosy i zaplatają w warkocze. Społeczność matrylinearna. Synowie to rozczarowanie. Mają cudaczne barbarzyńskie zwyczaje i dziwne przesłodzone napitki z miodem, ale to wspaniali żeglarze. Zasługują na szacunek, bo potrafią przeskoczyć przez Wrota Mroku. Tego jednego kapitan Artylerzysta nie dokonał. Na razie. – Gdzie jest klucz do łańcuchów? – pytam, naprawdę bardzo grzecznie, pochylając się na szerokość palca nad jego twarzą. Klucz jest potrzebny do łańcuchów galerników pod pokładem. Nie po to, żeby ich uwolnić, czy zrobić coś równie głupiego, ale dlatego że wiosła zostały zablokowane. Nie zdarza się to często, bo byłbym przygotowany na taki wypadek. – Oczywiście, to tylko łańcuch. Możemy sobie z nim poradzić. Mamy narzędzia, mamy proch. Mogę przygotować ładunek w jakieś trzy minuty i najpewniej nawet nie podpalę łodzi ani nikogo nie zabiję. Jednak z kluczem będzie szybciej. Większość ludzi Burshwarda właśnie wraca na galerę z przepustki na ląd – z miasta Ru. Ich łodzie wiosłowe suną powoli po falach, mężczyźni są skacowani i niechlujni. Znajdują się niecałe pięćset kroków dalej. Nie ma ani jednego działa obrotowego na pokładzie, żeby się nimi zająć. Znaleźliśmy jak na razie tylko dwa muszkiety, starocie z zamkami lontowymi, którym nie chciałbym powierzyć własnego życia. Jeśli ich ludzie dotrą do galery, najpewniej wszystkich nas pozabijają. – Ładna galera – mówię. – Potrójne rzędy wioseł. Szybsza, ale wiosła częściej się krzyżują, co? – Dziesiąta pod względem szybkości we flocie niebieskiego boga, co oznacza, że to, do kurwy nędzy, najszybsza galera na tej lazurowej kałuży szczyn – odpowiada. – Najlepsi wioślarze na świecie.

Ani razu nie pochrzanili wioseł, nawet przechodząc przez same Wrota. Rzeczywiście, zauważyłem, że jego galernicy to nie jest zwykła wychudzona hołota, jaką trzymają durniejsi kapitanowie. Jeżeli pozwolisz galernikom, żeby zmizernieli, to staną się słabi, a ty masz powolną łódź. Burshward jest na to za sprytny. Jego niewolnicy są umięśnionymi mężczyznami, czystymi, zdrowymi i potężnymi. Sporo kosztuje utrzymanie niewolników w tak dobrej formie, ale warto. Dwa razy więcej są warci dla piratów, zwłaszcza jeśli są dobrze wyszkoleni. Zdobyłem większy łup, niż zdawałem sobie sprawę. O ile uda mi się z nim zwiać. – Klucz – mówię. Naprawdę uprzejmie. Nie odpowiada. Odważny człowiek, balansuje niebezpiecznie na nadburciu. Potrafię to docenić. – Entliczek pentliczek czerwony stoliczek… – zaczynam. – Co? Najwyraźniej nie zna tej zabawy. – Na kogo wypadnie, na tego bęc. Kopię pierwszego faceta w pierś. Wylatuje za burtę i ląduje w wodzie z wrzaskiem i pluskiem. Niełatwo jest pływać, kiedy ma się ręce zawiązane za plecami, ale przez chwilę się da. Ten nie daje rady. Panikuje. Rzuca się. Tonie. – Podaj mi liczbę, kapitanie. – C-co? Nagły strach na twarzy. – Na cycki Ceres, Gillan! – mówi jego brat. – Wybierz, do kurwy nędzy, jakąś liczbę! – Entliczek pentliczek czerwony stoliczek. – Wyciągam pistolet i celuję na przemian w każdego z mężczyzn, nucąc wyliczankę. -Cisza na morzu, wicher dmie, za chwilę bałwan odezwie się, a tym bałwanem będzie ten… – Trzy! – wykrzykuje kapitan. – Raz… Przyciskam lufę pistoletu do czoła kapitana. Odciągam kurtek. Patrzę, jak kapitan drży i bladnie. Chwilę potem buńczucznie zaciska zęby. – Dwa… Zwalniam kurek i unoszę drugą rękę z nożem, przykładam go do gardła brata. Przysuwam go do podbródka przebijając się przez gęstą, zaplecioną brodę w kolorze blond. Mężczyzna mocno zaciska powieki. – Trzy… – Cofam sztylet. – Na me wezwanie, a za czwartym niech się stanie. – Nie, nie, nie! – wrzeszczy trzeci mężczyzna. Stukam go mocno w czoło kościstym palcem, zamiast go dźgnąć. Próbuje utrzymać równowagę, ale ja nadal pcham. Koziołkuje do wody. – Kapitanie, nie mamy za dużo czasu – mówi mi jeden z moich ludzi. Patrzę na niego. – Przecież właśnie się śpieszę – odpowiadam. Tamten przełyka ślinę i zamyka jadaczkę. – Podaj mi liczbę, kapitanie – mówię. Najpierw celuję z pistoletu w niego. Przy nieparzystej dostanie kulkę on, przy parzystej brat. Łatwo się zorientować, jeśli myślisz przytomnie. – Ten człowiek miał rodzinę! Przetrwał… – Entliczek pentliczek… – zaczynam. – Ach, pies to trącał.

Strzelam bratu w kolano. Ołowiana kula wielkości kciuka uderzająca i wbijająca się w rzepkę praktycznie odrywa całą nogę. Muszę złapać brata, żeby nie zleciał z nadburcia. – Mam dość tych gierek – oznajmiam. – Ostatnia szansa albo zabiję was obu, a potem będę walczył. Lubię walczyć. Powiedz mi, a będziecie żyli. – W mojej kajucie, nad futryną – odpowiada kapitan. Najgorsza skrytka pod słońcem. Gdybym miał więcej ludzi, zastrzeliłbym jednego za to, że ją przegapili. Mój pierwszy oficer już leci po klucz. Wraca sekundę później i biegnie z dwoma innymi pod pokład. Realizują plan. Będzie z nas dobra załoga. To pewnie potrwa z pół minuty. Zdążymy. – Zabijesz nas teraz, prawda? – pyta z goryczą kapitan. Jego brat z trudem zachowuje przytomność. Wciągnąłem obu na pokład. – Powiedziałem, że nie – odpowiadam. – A jestem synem kurwy i luksjatem odszczepieńcem. Moje słowo jest święte. – Szczerzę do niego zęby w uśmiechu jak wariat. Robi się biały jak prześcieradło. Przewiązuję ciasno linką udo jego brata, żeby zatamować krwawienie. – Chcesz, żeby brat żył jako kaleka czy umarł? – pytam. Przełyka ślinę. – Żeby żył. Biorę miecz kapitana – dziwna angarska rzecz, szeroka na końcu przy czubku, klinga tak mocno się wygina, że za diabła nie włożysz tego do pochwy. Ale używałem bardziej nieporęcznych rzeczy do zabijania ludzi. Tnę ostrzem nogę brata, tuż powyżej kolana, a pod zawiązaną linką. Jestem żylasty, ale silny i potrafię naprawdę szybko ciąć. Odcinam czysto kończynę. No dobrze, nie czysto-czysto. Nadal krwawi, rzecz jasna. Krępulec tylko trochę pomaga. Mężczyzna wrzeszczy i kopie. Kapitan wygląda, jakby miał zwymiotować. Odrzucam ostrze i sprawdzam, gdzie są łódki. Mężczyźni w nich zorientowali się, że coś jest nie tak: usłyszeli strzał z mojego pistoletu i teraz ostro wiosłują. Czasu zostało na styk. Przetaczam Kuternogę i zanurzam krwawiący kikut w czarnym prochu. Skowyczy i rzuca się słabo. Trzy razy próbuję, zanim udaje mi się wykrzesać iskrę. I nagle proch zapala się, wypełniając powietrze dymem i zapachem smażonej wieprzowiny, przyżegając ranę. To dziwne, jak apetycznie pachnie gotowany facet. Kuternoga mdleje. Kapitan patrzy na mnie, jakby nie miał pojęcia, czym, u diabła, jestem. – Przywiązać ich do beczek – rozkazuję tym z moich ludzi, którzy stoją w pobliżu. – Pustych beczek, kretyni! Robią to akurat kiedy pięćdziesiąt wioseł po obu stronach wysuwa się z brzękiem. Trzy rzędy. Im więcej wioseł w wodzie, tym szybciej płyniesz. Skaczę do steru – niestety, na tej łajbie nie ma koła, tylko zwykły rumpel. Cóż, jak się nie ma co się lubi, to się pływa czym się ma. Kapitan Burshward nadal gapi się na mnie, dygocąc i trzęsąc się, ale nie z wściekłości. – Starzy bogowie się odradzają – mówi. – To wszystko umiera, piracie. Wrota Mroku się otworzą i spadniemy na was jak latające jaszczury z Kazakdoon. Nie będziemy wiecznie na wygnaniu, złodzieju. Pienista Rafa rozstąpi się dla nas. Nasz czas… Uderzam go w twarz. Macham na swoich ludzi. – Mot właśnie się odradza, piracie! – krzyczy, zalewając się krwią. – Nie czujesz? Zjawiliśmy się, żeby ogłosić jego nadejście! Wasze dni się kończą! Mot, niebieski bóg. Już mam ręce pełne jednej niebieskiej bogini.

Moi ludzie wyrzucają kapitana i jego brata za burtę. Lądują z pluskiem i podskakują na powierzchni utrzymywani przez beczki, ale potem one obracają się i mężczyźni zanurzają się w wodzie. Będą musieli walczyć o oddech, jak my wszyscy każdego dnia. Angarczycy w łódkach już krzyczą. Wiosła galery zanurzają się i powoli odpychają. – To wasz kapitan i jego brat! – krzyczę. – Ratujcie ich albo dajcie im utonąć. Mnie tam wszystko jedno. Danie ludziom w łodziach wyboru – ratowanie kapitana albo pogoń za nami – rozprasza ich uwagę i zapewnia nam kilka kolejnych sekund. Widzę, że kilka muszkietów się podnosi. Uchylam się. Brzęk muszkietów, Ceres, kocham ten dźwięk. Kilka kul odłupuje kawałki drewna. Doskonałe strzały. Żałuję, że nie mam tych ludzi w swojej załodze. Pierwsza łódka popłynęła po kapitana, a druga rusza za nami. – Droose, do steru! – rozkazuję. Przejmuje ster, a ja skaczę do burty i salutuję mężczyznom wiosłującym za nami. – Miłego dnia, chłopcy! – krzyczę do wioślarzy. – Pokonał was kapitan Artylerzysta. To żaden wstyd przegrać z najlepszym. Będziecie opowiadać o tym dniu swoim wnukom. I dożyjecie tego! Dlatego zawróćcie. Ponieważ jestem kapitan Artylerzysta, pogromca rekinów i morskich demonów, i dodam was do rachunku, jeśli nalegacie. Przygotowałem prowizoryczny granat, ale wolałbym go nie używać. Zamiast lontu jest szmata, w którą wtarłem trochę prochu. Granat to butla wypełniona prochem z kawałkiem drewna upchniętym ciasno od góry. Równie prawdopodobne, że wybuchnie mi w ręce, jak że w ogóle nie wybuchnie. Trzeba mi krzesiciela. Przez magię zaczynam się denerwować jak dziewicza nałożnica, ale czasem nawet Artylerzysta nie dostaje tego, co by chciał. Czasem ty szpuntujesz, czasem szpuntują ciebie. Mężczyźni w łodzi mnie przeklinają. Już wystrzelili z muszkietów, ale paru porzuca wiosła, żeby znowu załadować broń. Dobrze. Im mniej ich wiosłuje, tym wolniej płyną. Śmieję się z nich, więc następni zostawiają wiosła. Przeklinają się wzajemnie, krzyczą, żeby wiosłować, przysięgają, że mnie zabiją. Galernicy znowu ciągną za wiosła, i jeszcze raz. Tyle wystarcza. Nabieramy prędkości. Zdejmuję zamaszystym gestem kapelusz i skłaniam się, kiedy galera zostawia w tyle jej pierwotnych właścicieli. Kilka sekund później słyszę kilka wystrzałów. Uwielbiam muzykę muszkietów. Już odwróciłem się do swoich ludzi. – Sporządzić inwentarz! – rozkazuję. – Kapitan Artylerzysta chce zająć następny statek w ciągu tygodnia. Muszę wiedzieć, czy mam do tego dość prochu, czy też mam to załatwić olbrzymią siłą swojej osobowości. Co, do diaska, piją ci barbarzyńcy? Miód? Przerwa na miód. Miarka dla każdego i dwie kolejne wieczorem, jak mnie nie wpienicie.

ROZDZIAŁ 54 Trzydzieści pięć szczeniaków stało w równych szeregach z rękami złożonymi za plecami, słuchając uważnie. Zwykle to trener Fisk zajmował się musztrą i przygotowaniem fizycznym, ale dzisiaj znowu zwrócił się do nich dowódca Żelazna Pięść. Dwóch uczniów odeszło po rozmowie ze sponsorami na temat nadciągającej wojny, ale tylko dwóch. Teia była z tego dumna; zdawała sobie też doskonale sprawę, że duma z ignorantów, którzy nie mieli pojęcia, w co się ładują, jest pewnie niemądra. Dowódca Żelazna Pięść podszedł do klasy. Głowę miał świeżo ogoloną i namaszczoną oliwką. Jego strój Czarnogwardzisty – bawełna nasączona luksynem, dzięki czemu była elastyczna jak druga skóra – podkreślał potężny odwrócony trójkąt szerokich ramion i wąskiego pasa, mocne pośladki mężczyzny, który potrafiłby zajeździć konia, i nogi jak wieże samej Chromerii, a złota lamówka na rękawach uwypuklała obwód rąk, niemal tak duży jak talie niektórych uczniów. Był zdumiewająco piękny. Żyły na mięśniach tego mężczyzny były większe od całych mięśni Teii. I to kiedy był rozluźniony, spokojny. Teia wiedziała, że zrelaksowana, swobodna postawa wojownika oznacza prędkość. Trener Fisk był niższy i bardziej krępy od dowódcy, ale dosłownie napakowany mięśniami. Wręcz spowalniały jego ruchy – w porównaniu z Żelazną Pięścią. W porównaniu z Teią -rzecz jasna – trener był szybki jak bełt wystrzelony z kuszy. – Otrzymujecie najlepsze szkolenie w Siedmiu Satrapiach – zaczął dowódca. Żadnych wstępów, nie były w jego stylu. – Wasze szkolenie jest niezbędne, dobre i skuteczne. Jednakże wasze szkolenie, nawet tutaj, nawet wśród najlepszych, może hamować wasze postępy. Kiedy ćwiczymy ciosy, hamujemy się, bo w przeciwnym wypadku wszystkich was stracilibyśmy z powodu obrażeń. Jednak, kiedy powstrzymujesz cios dziesięć tysięcy razy, trudno nie powstrzymać się przy dziesięć tysięcy pierwszym razie, przy ciosie wymierzonym w prawdziwego napastnika. Nasze niezbędne zabezpieczenia czynią z was kiepskich wojowników. Czarna Gwardia nie może mieć kiepskich wojowników. Wasza klasa niedługo zostanie wezwana do walki i być może zginie, być może już niedługo, i jeśli nie nauczycie się, jak zabijać przeciwników, wielu z was zginie. Z waszej klasy może przejść czternaście osób. Może. Nie musi. Dlatego wasze szkolenie będzie inne. Przyśpieszone, ostrzejsze. Nie pozwolimy, żebyście byli gwardzistami drugiego sortu. Doświadczenia nie da się niczym zastąpić, więc otrzymacie doświadczenie. To doświadczenie będzie was kosztowało, zapłacicie obrażeniami, które wyeliminują was z walki o czternaście wolnych miejsc. Nigdy do tej pory nie robiliśmy tego, bo to niebezpieczne i niesprawiedliwe. Jednak brakuje nam czasu, więc robimy, co trzeba. Dla niektórych z was sprawdziany będą łatwe. Dla innych nudne. Dla innych okażą się dosłownie walką na śmierć i życie. Te doświadczenia nie będą bezpieczne, nie będą kontrolowane. Mogą okazać się za trudne. Mogą was okaleczyć lub spowodować śmierć. Jeśli nie potraficie się z tym pogodzić, możecie odejść. Teraz. Nikt nie odszedł. – Porażka w tych sprawdzianach nie będzie automatycznie uniemożliwiała wam awansu, będzie się jednak liczyła. Jeśli zawiedziecie, spadacie o trzy miejsca. My, Czarnogwardziści, radzimy sobie z tym, co mamy, a nie z tym, czego chcemy. Oto zasady: każdy z was ze swoim partnerem zostanie zabrany na Wielki Jaspis w jedną z najgorszych okolic. Dostaniecie publicznie garść monet, a potem musicie donieść te pieniądze do Wielkiej Fontanny. Nie wolno wam zabrać broni ani krzesać. Żeby zdać, musicie donieść sześć z ośmiu otrzymanych danarów.

Ile doniesiecie, tyle możecie z partnerem zatrzymać. Jeśli nie dacie rady w trzy godziny, pójdziemy was szukać. Ale nie spodziewajcie się pomocy. Będziecie tam sami. Wyciągnęli słomki i wydarzyło się coś dziwnego. Pierwsza losująca drużyna wyciągnęła numer jeden, druga numer dwa, a trzecia – trzy. Trener Fisk nachmurzył się i pomieszał słomki raz jeszcze. Jednakże czwarta grupa wyciągnęła numer czwarty, a piąta – piąty. Pomieszał raz jeszcze – sześć, siedem, osiem, dziewięć, dziesięć. Zmarszczył brwi, ale nic nie powiedział, a oni uznali to za przedziwny zbieg okoliczności. Adrasteia i Kip wyciągnęli słomkę, przez którą wylądowali w ostatniej trójce. Niezbyt szczęśliwy początek. Potem przeszli przez miasto prowadzeni przez trenera Fiska i kilku starszych kandydatów do Czarnej Gwardii. Dowódca Żelazna Pięść im nie towarzyszył. Wzywały go inne obowiązki. W pierwszej parze, która miała ruszyć, była paryjska góralka, Gracia. Była smukła, gibka i wyższa od większości chłopców. Jej partnerem był Paryjczyk, też wysoki i szczupły, ale nie tak ciemny jak Gracia i o wiele brzydszy, Goss. Był jednym z najlepszych wojowników, ale miał nawyk dłubania – w nosie, w uchu, przy strupach – i zjadania tego, co wydłubał. Był o włos od dorobienia się oczywistego przezwiska[4]. Znaczny tłum zebrał się, żeby zobaczyć, co Czarna Gwardia robi w takiej niebezpiecznej okolicy, ale nie wszystkie twarze spoglądały przyjaźnie. Większość zerkała nieufnie, choć z zaciekawieniem. Trener Fiks kazał wyjść Gracii i Gossowi naprzód, publicznie odliczył dla nich osiem danarów, a potem zawiązał każdemu czerwoną chusteczkę na czole. – Donieście to bezpiecznie do Wielkiej Fontanny. Nikt z Czarnej Gwardii i nikt z Chromerii wam nie pomoże. Jeśli stracicie te monety, spadnie to na wasze głowy. Nie wolno wam korzystać z broni. Nie wolno wam krzesać. W obserwującym ich tłumie rozległy się pomruki. To nie była fortuna, ale dla niewykwalifikowanego robotnika to były dwutygodniowe zarobki. A dostały je te dzieciaki. Obserwatorzy wiedzieli też, dokąd dzieciaki je niosą, więc mogli odgadnąć trasę. A trener Fisk oznajmił, że nie mogą liczyć na żadną ochronę. Gracia i Goss byli jednak sprytni. Teia nie pomyślałaby nawet, że aż tak sprytni. Pobiegli. Jeśli pobiegną najprostszą trasą, mogą wyprzedzić wieści. Wgruncie rzeczy – zależnie od tego, jak długo trener Fisk każe czekać następnej drużynie – ta sama strategia mogła się sprawdzić w przypadku kilku następnych par. Każdy, kto miał nadzieję zorganizować zasadzkę na nadchodzących Czarnogwardzistów, musiałby usłyszeć nowinę, a potem potrzebowałby chwili, żeby zebrać do tego gang. Po pięciu minutach trener Fisk powtórzył oświadczenie i zawiązał czerwone chusteczki na czołach drugiej pary, a potem wręczył jej pieniądze. Oni też pobiegli. Zaciekawienie tłumu rosło, ale Kip cały czas obserwował obrzeża, żeby widzieć, kto odchodzi. Teia spojrzała w tym samym kierunku. Zauważyła kilku młodych mężczyzn, którzy rozeszli się w różne strony, zerkając ukradkiem na krąg, jakby się bali, że ich dzień wypłaty zniknie. Szczeniaki rozmawiały głównie między sobą, próbując uzgodnić strategie. O ile Teia nie pomyliła się w rachunkach, ona i Kip mieli dwie godziny, zanim nadejdzie ich kolej. Kiedy pomyślała, ilu zbirów może zebrać się w dwie godziny, w ustach jej zaschło. Zjawią się po pieniądze jak rekiny zwabione krwią. Rozmyślając o tym, zauważyła, że Kip się odsunął. – Dokąd idziesz? – spytała. – Tam gdzie wszyscy powinniśmy się rozejść – odpowiedział.

– Co?! J Wszystkie szczeniaki spojrzały na niego, a także sporo osób z tłumu, kiedy do niego zawołała. – Na zwiad – odpowiedział. Szczeniaki spojrzały na trenera Fiska. Ten wzruszył ramionami. – Nie ma innych zasad oprócz zasad, które wam przedstawiamy – odpowiedział znudzony. Kip był genialny. Dostrzegł to w sekundę: nie słuchaj tego, co oznaczają zasady, wypełniaj tylko to, co mówią. To także był sprawdzian – w równym stopniu, jak bezpieczne doniesienie monet. W ciągu następnych dziesięciu sekund wszystkie szczeniaki się rozproszyły, z wyjątkiem tych, które ruszały następne. Ferkudi i Daelos, dopiero co cieszyli się, że ruszą tak wcześnie, a teraz denerwowali się z powodu swojej nagłej ignorancji w porównaniu z resztą. Teia i Kip krążyli powoli po okolicznych ulicach. Nie rozmawiali. Po jakimś czasie usłyszeli odgłosy walki za następną przecznicą. Teia pobiegła w tę stronę. Kip podążył tuż za nią, ale był wolniejszy. – Nawet jeszcze nie mamy pieniędzy, kretyni! – Krępa dziewczyna, której imienia Teia nie znała, krzyczała na jakiegoś zbira z rozkwaszonym nosem, leżącego przed nią na ziemi. – Widzisz czerwoną chusteczkę? Partner dziewczyny, Rud, przysadzisty Paryjczyk z wybrzeża, który nosił ghotrę, nie wyglądał ani na wściekłego, ani na triumfującego. Był przestraszony. Krwawił z głębokiego rozcięcia w ramieniu. – Powinnam cię zabić! – krzyczała dziewczyna. Zbir odsunął się na czworakach, a potem odwrócił się i uciekł. – Rud, musimy z tobą wrócić do trenera Fiska. Natychmiast -powiedziała Teia. Skinął głową i całą czwórką cofnęli się szybko cztery przecznice na plac. Rud opierał się na partnerce, a potem na Kipie, kiedy z powodu utraty krwi prawie mdlał. Teia szła przed nimi, rozglądając się, czy nigdzie nie czają się napastnicy. Trener Fisk podbiegł do nich, gdy tylko ich zauważył. Szczeniaki były tuż za nim. Zabrali Ruda, położyli go i natychmiast zajęli się raną. Teia usłyszała, jak ktoś mówi: – Zagryź to, Rud. Będzie bolało. Potem nastąpił szybki rozbłysk ognia i rozniósł się smród palonego mięsa, liści herbacianych i tytoniu, kiedy przyżegali mu ranę czerwonym luksynem. Rud walił piętami w ziemię. Wyrwał mu się przenikliwy skowyt, który szybko przeszedł w głębokie, szybkie oddechy. Jeden z najlepszych chłopców z ich klasy, Jun, wbiegł na plac, przeciskając się przez tłum. Zaraz miała ruszyć następna drużyna, dwóch chudych braci, którzy wylądowali w dolnej jednej trzeciej szczeniaków. Jun mówił cicho, ale Teia usłyszała, jak tłumaczy braciom: – Nie idźcie ulicą Niską. Postawili tam barykadę. Dwudziestu zbirów, niektórzy uzbrojeni. Już dorwali Pipa i Valora. Och, cudownie, tamtędy Teia miała nadzieję pójść. Zostawała więc tylko… – Ulica Corbine też jest zablokowana – powiedział partner Juna, Ular. – Zaułki na Łasiczej Skale wyglądają na czyste, ale są wąskie, zablokuje je nawet dwóch mężczyzn. Upewniwszy się, że Rud ma się dobrze, i sprawdziwszy ranę, trener Fisk znowu powtórzył zasady i wręczył pieniądze braciom Oro.

– Mam plan – powiedziała Teia. – Hę? Jaki? – spytał Kip. Mruknęła niezobowiązująco. – Przekonasz się. – Teia? Teia, jesteś moją partnerką. To znaczy, że ja też jestem twoim partnerem. Powinnaś mi wyjawić plan. Wyszczerzyła zęby w uśmiechu. – I popsuć ci niespodziankę? Nachmurzył się. – Jak sobie chcesz. Masz coś do jedzenia, skoro już tu czekam? Zgłodniałem. – Nie! – Mówię serio, jestem głodny. Nie okłamałbym cię w tej kwestii. – Nie bądź ciężkim idiotą – odparła. Kip obmacał się, jakby oceniał swój ciężar. Westchnął. – Lekki nie będę, nic na to nie poradzę. Wbrew sobie uśmiechnęła się szeroko. – Daj mi monety, kiedy ruszymy. – Żebym nie mógł sobie kupić słodkiej bułeczki? – Nie! – Tak jest, sir – odparł, przewracając oczami. – To dobry plan – powiedziała nagle obronnym tonem, jakby zdała sobie sprawę z kim się droczy. Jesteś niewolnicą, Teia. – Hm. – Zadziała. Obiecuję – dodała. – Założę się o wszystko, że nie. – Co mi dasz, jak się uda? – podjęła wyzwanie Teia. – Całusa – powiedział Kip. A potem oczy zrobiły mu się okrągłe jak spodki. Nie mógł uwierzyć, że to powiedział. Teia zamarła. Nabijał się z niej? Chwileczkę, da jej całusa, jeśli to ona będzie miała rację? Kip widział jej minę. – Ja… ehm… – Kip, Teia, wasza kolei! – zawołał trener Fisk. – Przez ranę Ruda mamy opóźnienie. Do roboty. Znowu powtórzył zasady, ale Teia ledwie go słyszała. Dała swoje monety Kipowi, nie patrząc mu w oczy. Trener Fisk zawiązał im czerwone chusteczki na czole i Kip ruszył. Mimo sporych rozmiarów, bez problemu nadążył za Teią, kiedy ta przeciskała się przez tłum. Minęła jedną przecznicę, skręciła do warsztatu bednarza, a potem przebiegła przez łączące się z nim podwórze kowala i uskoczyła do następnego warsztatu. Już stała przy kontuarze, kiedy Kip ją dogonił. – Przy Wielkiej Fontannie w ciągu dwóch godzin? – powiedziała. – Nasz człowiek wybiera się w tę stronę za pół godziny, więc nie ma sprawy – odparł siwy starszy mężczyzna stojący za ladą. Teia wysypała na nią monety. – Proszę dostarczyć je tam Kipowi, trenerowi Fiskowi lub dowódcy Żelaznej Pięści. Kip pociągnął ją za rękaw. – Co robisz?

– To twój pomysł mnie natchnął. Teraz się zamknij. Opisała pokrótce trenera Fiska i dowódcę Żelazną Pięść. A potem zapłaciła za kuriera – jednego danara – i zapytała: – Jest tu tylne wyjście? Mężczyzna wskazał je gestem. – Dziękuję – odpowiedziała Teia. Zdjęła czerwoną chustkę i machnęła na Kipa, żeby zrobił to samo. Trudno to nazwać przebraniem, ale dopóki byli w strojach szczeniaków z Czarnej Gwardii, nie zdołałaby ich obojga przebrać. – Kip, zdejmij chustkę. – Hę? – Zdejmij. Chyba że chcesz, żeby na ciebie napadli. Kip zdjął chustkę, wreszcie pojmując. – Poczekaj – powiedziała. – Co? Oblizała usta. – To był twój pomysł, rozumiesz? – Moje… co? Wiesz, zwykle czuję się bystrzejszy. – Chcę, żebyś zachowywał się tak, jakby to był twój pomysł. – Dlaczego? – Bo tak! Stał przez chwilę nieruchomo jak wór kamieni brukowych, całkowicie zaskoczony. Skrzywiła się. – To część mojej strategii dostania się do Czarnej Gwardii. – Przypisywanie innym zasług za własne pomysły? Genialne. – Popatrz na mnie – powiedziała. – Nie jestem wysoka ani muskularna, i nie jestem dichromatą. Jestem szybka, ale jestem dziewczyną i subchromatką. Chcę, żeby mnie nie doceniali, Kip. Jeśli uznają, że jestem sprytna, zaczną mnie poważnie traktować. Jeżeli zaczną traktować mnie poważnie, nie dostanę się. – Nieświadomie ścisnęła fiolkę, którą nosiła na łańcuszku. – Bez swojego sprytu nie jestem dość dobra, żeby się dostać. Proszę. Uniósł ręce. – Pomogę ci jak tylko się da. Jesteś pewna? – Po tysiąckroć tak. Ruszył za nią. Poszli do Wielkiej Fontanny ulicą Corbine. Minęli jedną grupę młodych ludzi, którzy im się przyglądali. Teraz jednak gangi już usłyszały, że szczeniaki z pieniędzmi noszą czerwone chusteczki, a ponieważ ubrania treningowe nie miały żadnych kieszeni, a Teia i Kip mieli puste dłonie, było jasne, że niczego nie mają. Mężczyźni, niektórzy zakrwawieni po spotkaniach z innymi szczeniakami, przepuścili ich bez słowa. Kiedy jednak dotarli do Wielkiej Fontany, był tam tylko dowódca Żelazna Pięść. – Możecie pokazać mi pieniądze – powiedział. Spojrzał znacząco na ich głowy, pozbawione czerwonych chustek. – Gdzie są pozostali? – zareagował w odpowiedzi Kip. Teia spojrzała na niego podenerwowana. Jak niegrzecznie! I to do dowódcy! Żelazna Pięść spojrzał na Kipa, ale nic nie powiedział. Chłopak odwrócił wzrok i się nachmurzył. Cokolwiek Teia by powiedziała, wylądowałaby między Skałą a Ciężkim Przypadkiem, więc

zachowała spokój. Co zwykł mawiać jej ojciec? „Nie pchaj się między tych, którzy sprawdzają, który dalej siknie, bo skończysz mokra”. I wtedy zdała sobie sprawę, że Kip robi to dla niej. Nie był uparty, udawał tylko upartego, żeby odeprzeć ewentualne pytania. Odsuwał się od Żelaznej Pięści przez wzgląd na nią. To niemal sprawiło, że oschła, nieprzyjemna cząstka jej osoby złagodniała. Wiedziała, jak wysoko cenił dowódcę Kip. Wielka Fontanna przykrywała studnię artezyjską, która dostarczała większości słodkiej wody Wielkiemu Jaspisowi. Wielkie podziemne rury odprowadzały wodę do czterech innych publicznych miejsc w mieście i do każdej z ambasad; Chromeria miała własną studnię, ale dla najbiedniejszych mieszkańców Wielka Fontanna była jedynym źródłem wody. Większość przychodziła tutaj co najmniej raz dziennie, jeśli nie częściej. Samą fontannę zwieńczał szklany posąg Karris Wroga Cieni, drugiego Pryzmata. Była wdową po Lucidoniusie. Miała uniesioną głowę, ku oku Orholama. Zamiast stać, unosiła się na dwóch strumieniach luksynu wylewającego się z jej dłoni ku ziemi. Była odziana w luźną sukienkę, ukazującą szczupłe ciało i szerokie ramiona wojowniczki. Teii zawsze podobało się to w tym posągu. Nie, nie była to krucha dama prowadząca próżniacze życie. Podobnie jak krzesiciele, którzy nastąpili po niej, Karris Pierwsza miała w takim stopniu ciało ukształtowane przez czysty fizyczny wysiłek związany z ciskaniem luksynem, w jakim sama ukształtowała historię. Przez cały dzień przynajmniej jedna z Tysiąca Gwiazd rzucała światło na szklany posąg, oświetlając go jaśniej, niż zdołałoby samo słońce. Kilka oświetlało go ostatnimi i pierwszymi promieniami każdego dnia, dzięki czemu jaśniał niczym światło przewodnie pośród mroków. Wokół wesoło tryskających rozlicznych dysz fontanny siedmioramienna gwiazda kierowała wodę do siedmiu wodotrysków, ułatwiając formowanie kolejek i usprawniając pobór wody. O tej porze dnia w krótkich kolejkach stało niewiele osób. Napełniały wiadra, przyczepiały je do nosideł branych na ramiona – albo stawiały na głowach, w wypadku Atashan – i wracały do domu. Rozliczne sklepy rozstawiono w kręgu wokół Wielkiej Fontanny i wszystkim dobrze się powodziło. Nie wpuszczano tu straganiarzy ani żebraków, co oznaczało, że jedni i drudzy zapychali ulice prowadzące na plac. Teia usiadła na jednej z ławek przy fontannie. Chciała dotknąć wody, ale tego nie zrobiła. Mieszkańcy Wielkiego Jaspisu mieli specyficzny stosunek do swojej wody. Jakiś nadgorliwy konsyliarz dał im do zrozumienia, że zachorują, jeśli napiją się choćby kubka wody z tego samego korytka, w którym umyło się ręce. Nie ma sensu kłócić się z ludzkimi przesądami, uznała Teia. Zamyśliła się i po jakichś pięciu minutach usłyszała wrzaski. Triumfalne okrzyki. Pozostałe szczeniaki. Niosły Cruxera na rękach. Niemal cała klasa – bez niej i Kipa. Chłopcy postawili Cruxera przed dowódcą. Cruxer promieniał, chociaż starał się przybrać poważną minę. Teia uważnie im się przyjrzała. Przynajmniej po kilkunastu osobach było widać ślady walki. Ubrania w nieładzie, tam wyszczerbiony ząb w szeroko uśmiechniętych ustach, tu rozkwaszony nos, podbite oko u jednej z najładniejszych dziewczyn w klasie, Lucii. Wiele osób oszczędzało obolałe ręce, krwawiące kostki u dłoni. Cruxer machnął ręką. Klasa ustawiła się przed dowódcą i teraz trener Fisk podjechał na koniu, zsiadł i stanął obok przełożonego. Po kolei drużyny występowały naprzód i przekazywały Żelaznej Pięści monety. Jednakże nie wszyscy. Osiem drużyn zawiodło i te ponuro odeszły na bok z pustymi rękami. Teia rozejrzała się po tłumie i wreszcie wypatrzyła Kipa. Denerwował się. Cudownie.

– Cruxer, do raportu! – powiedział trener Fisk. – Sir, kiedy ja i moja partnerka Lucia przynieśliśmy tu pieniądze, wróciliśmy i skrzyknęliśmy pozostałych. Wspólnie przełamaliśmy się przez blokadę gangu i przenieśliśmy monety. – Przełknął ślinę. – Sam pan, ehm, powiedział, że jedyne zasady to te, które pan Wymienił. – Zatem zadanie, które wyznaczyłem jako indywidualny sprawdzian, zamieniłeś w ćwiczenie grupowe – orzekł beznamiętnie Żelazna Pięść. – To było zbyt niebez… – Tak czy nie? – Tak, sir – odpowiedział Cruxer. Znowu przełknął ślinę, ale nie odwrócił wzroku. – Dobra robota, Cruxer – powiedział Żelazna Pięść. – Właśnie na to miałem nadzieję. Rozległy się wiwaty, a Cruxer oklapł, tak mu ulżyło. Kiedy szczeniaki się uciszyły, dowódca powiedział: – Stanęliście razem i wykonaliście zadanie, którego inaczej byście nie wykonali. Dla Czarnej Gwardii liczy się tylko zadanie. Niech wieczna noc pochłonie waszą dumę. Macie wykonać zadanie w najefektywniejszy i w najbezpieczniejszy sposób. Nie robimy tego dla męstwa i chwały, po prostu wykonujemy naszą robotę. No dobrze, ktoś jeszcze czy już skończyliśmy? Nadjechał kurier. To była chuda Tyrejka z mieczem i parą pistoletów. – Przepraszam, panowie. Dowódca Żelazna Pięść? – To ja – zadudnił dowódca. – To paczka dla pana od Kipa i Adrasteii. Kurierka wręczyła mu sakiewkę i odjechała. Żelazna Pięść otworzył ją i wysypał na dłoń monety. Rozległy się pomruki. Nie wszystkie pełne podziwu. – Kip – odezwał się dowódca. – Zakładam, że to twój pomysł? – Tak jest, sir – przytaknął Kip. Nawet z tej odległości Teia słyszała, jak Kip nerwowo przełyka ślinę. Nic nie powiedziała, mając nadzieję, że dowódca ją zignoruje. Uradowała się, że jej manewr się udał, a jednocześnie miała złamane serce, bo dowódca założył, że to musiał być pomysł Kipa. – Daliście monety kurierowi, a potem po prostu przyszliście? – Tak jest, sir – odpowiedział Kip. Teia wiedziała, że mina Żelaznej Pięści nic jej nie wyjaśni, więc popatrzyła po szczeniakach. Rozgoryczenie, konsternacja, irytacja. Oni musieli walczyć, żeby tu dotrzeć. Albo pędzić na złamanie karku. Kip oszukiwał. Kip oszukiwał. Jej nawet nie dostrzegali. Oczywiście, oni też oszukiwali, ale ich metoda nadal obejmowała walkę. Ich oszustwo było honorowe. Z pewnością Kip i Teia zostaną ukarani. Dowódca Żelazna Pięść uniósł rękę wnętrzem dłoni do dołu. – Wszystko ma swoją cenę. Wy postanowiliście zapłacić krwią. Kip zdecydował się zapłacić monetą. Niektórym z was udało się wyjść cało, ale innym nie. Nasze ciała to nasza moneta. Nasze ciała, ostatecznie rzecz biorąc, to wszystko, co my, Czarnogwardziści, mamy. Postanowiliście zaryzykować życie. Kip i Teia posłużyli się zamiast tego rozumem. Gdybym zamiast monet dał wam do ochrony Biel, co byłoby lepsze? Wystawić się na ryzyko i mężnie narazić ją na śmierć, czy też przekraść się z nią w sposób, jakiego nikt nie przewidział? Kip, Teio, dobrze się sprawiliście. Oboje przeskakujecie o dwa miejsca do góry. Cruxer, Lucia, każde z was awansuje dwa miejsca w górę. Oczywiście ty, Cruxer, jesteś na pierwszym miejscu, więc zostajesz tam, gdzie byłeś. Zrobimy za to tak, że w tym tygodniu nikt nie może cię wyzwać

i walczyć o pierwsze miejsce. W następnym tygodniu dołączasz do reszty. Ci z was, którzy wrócili bez pieniędzy, spadają o dwa miejsca. Dziś wieczorem idziemy razem do porządnej oberży. Ci z was, którzy przynieśli monety, mogą je wydać, ale spodziewam się, że zadbacie też o tych, którzy nie mają żadnych pieniędzy. Jesteśmy jednością. Jesteśmy najlepsi. Dbamy o siebie wzajemnie. I tak zrobili. Jedli i pili – dowódca Żelazna Pięść płacił za ich posiłki, a szczeniaki fundowały sobie drinki, dopóki się nie wstawiły, a wtedy trener Fisk zarządził koniec picia. Wszyscy bawili pozostałych opowieściami o swoich heroicznych wyczynach i odtwarzali epickie walki, być może nieco przesadzając. W końcu dowódca i trener się pożegnali, niewątpliwie, by wrócić do pracy. Początkowo trochę gderano przeciwko Kipowi i Teii, że poszli na łatwiznę, ale kiedy Cruxer podszedł do nich i pochwalił ich za jeszcze sprytniejsze zagranie od jego własnego, narzekanie się skończyło, rozdźwięk zniknął i znowu stali się jedną klasą, a Kip -i może nawet Teia – zyskali nieco w oczach pozostałych. Teia mało się odzywała tego wieczoru, ale chłonęła atmosferę. To było dla niej jak światło i życie. Nigdy dotąd nie czuła się częścią czegoś większego i oddałaby za to wszystko. Złapała się na tym, że głaszcze łańcuszek, i pierwszy raz zauważyła, że dotyka go z nadzieją w sercu. Z nadzieją, że może naprawdę będzie mogła wrzucić tę przeklętą fiolkę w ogień i niech diabli wezmą Aglaię Crassos. Później dała się w końcu namówić na jeden wielki kufel ciemnego piwa. Przez resztę wieczoru miała wrażenie, że szybuje, pijana towarzystwem, pijana poczuciem przynależności, a może po prostu pijana. Szczeniaki wracały do domu hałaśliwą grupą i nikt ich nawet nie uciszał. Kiedy jednak doszli do Łodygi Lilii i Kip szedł z nią na końcu razem z Cruxerem i jego partnerką Lucią, Teia coś sobie przypomniała. – Ej, wiesz, że Czarnogwardzistom nie wolno wiązać się ze sobą, nie? – Teia mówiła do Kipa, ale Cruxer i Lucia zerknęli na nią nagle z poczuciem winy na twarzach. Kip sprawiał wrażenie do głębi zgorszonego. – Ehm, tak? Pewnie. Jasne. – Więc powinieneś wiedzieć, że to nic z tych rzeczy – powiedziała Teia, nadal czując w środku ciepełko. – To tylko z powodu tego idiotycznego zakładu. Kip skurczył się w sobie. – Nie, naprawdę nie musisz… Teia ujęła jego twarz i pocałowała go w usta. Kiedy go wypuściła, był tak oszołomiony, że wybuchła śmiechem. – Och, ja też chcę pójść o idiotyczny zakład – powiedziała Lucia. – Nie! – wykrzyknął Kip, wyrywając się z odrętwienia i unosząc ręce. – Nie z tobą, Kip! – parsknęła śmiechem Lucia. Kip schował twarz w dłoniach. – Dajcie mi umrzeć. Cruxer objął go za ramiona, kiedy pozostałe dzieciaki zaczęły zwalniać i oglądać się, żeby zobaczyć, co takiego zabawnego się wydarzyło. – One z nami wszystkimi to robią, Kip. Z nami wszystkimi.

ROZDZIAŁ 55 Gavin znowu popłynął o świcie. Dziś sam. Karris uczyła wczoraj kilku Jasnowidzów samoobrony, a wieczorem rozpętała się burza i uwięziła ją w ich małej osadzie Wysoczyzna na pierścieniu wokół kaldery. Gavin ziewnął, kiedy wstało słońce, i oderwał wzrok od fali w niewłaściwej sekundzie. Ślizgacz skręcił nieco w bok i słomki wypadły Gavinowi z dłoni. Utrata szybkości sprawiła, że na następnej fali podskoczył. Ślizgacz wylądował bokiem w dolinie między falami, a Gavin wyleciał w powietrze. Uderzył w wodę z zapierającą dech w piersi prędkością, przeskoczył po grzbiecie jednej fali, a potem następna zwaliła się na niego z hukiem. Gavin podpłynął z powrotem do ślizgacza, który bez niego po prostu podskakiwał na falach. Teraz już całkowicie rozbudzony wciągnął się na pokład. Co powiedział Trzeciemu Oku? Coś o tym, że rzadko popełnia błędy? Zaśmiał się cicho. A potem zamarł. Zapytała go, czy pływa. A on odpowiedział, że tylko wtedy, kiedy popełnia błąd na ślizgaczu. A ona odparła: „Ach, jasne”. Do zapamiętania: kiedy Jasnowidz mówi „Ach, jasne”, należy zwrócić na to uwagę. Płynął na zachód tego ranka, żeby zacząć systematyczne poszukiwania, będąc w zasięgu wzroku od Czerwonych Klifów. Płynął już od godziny. Trzecie Oko powiedziała Gavinowi: „Trzy godziny na wschód i dwie i pół godziny na północ. Dotrzyj tam przed południem”. Pięć i pół godziny stąd lokowało go półtorej godziny po południu. Gdyby mówiła o obecnej chwili, za żadne skarby nie zdołałby tam dotrzeć przed południem. Zatem nie mogła mówić o… „Naprawdę lubisz chodzić na skróty, co?” – powiedziała mu. Sprytna wiedźma. Pogrywała sobie z nim. Nie musiał płynąć dokładnie na wschód i dokładnie na południe, musiał skierować się na południowy wschód… Policzył szybko, przesuwając palcami wyimaginowane koraliki. Popłynięcie po przeciwprostokątnej zajmie mu… Cztery godziny. Wyląduje w samo południe. Rzecz jasna. Wykierował więc niewielki ślizgacz na południowy wschód i zaczął ścigać się ze słońcem. Kilka godzin później, kiedy prawie nastało południe, pomyślał, że musiał popłynąć w złym kierunku albo źle zrozumiał wskazówki. W końcu to było wielkie morze. Tyle że nie miał nic innego do roboty, jak płynąć dalej. I wtedy morze się zmieniło, zaczęło się uspokajać. Było w tym coś dziwnego. Gavin zatrzymał ślizgacz. Rozejrzał się. W falach jakby krył się cień. Jakby cienka chmura przesłaniała słońce. Dostrzegał brzegi tego cienia dzięki różnicy w barwie fal. Tylko że na niebie nie było chmur. To było coś lepkiego i śliskiego, jakby olej tłumiący fale. Gavin przyklęknął na brzegu ślizgacza, włożył dłoń do wody i nabrał garść. Przypominało to rozpuszczającą się breję śnieżną, tyle że nie było zimne. Gavin przyjrzał się uważnie. Ujrzał tysiące, dziesiątki tysięcy maleńkich włóczni, igiełek, jakby fragmentów płatków śniegu i wszystkie były skierowane w tę samą stronę. Nie widział niebieskiego, więc nie mógł go krzesać. Gdyby mógł, może to miejsce nie byłoby dla niego tajemnicą. Zaczął węszyć: sól, ulotny, słaby zapach żywicy, kredowy, mineralny aromat niebieskiego luksynu. Fale były zalane niebieskim luksynem, który próbował przybrać formę kryształów, jakimś cudem spontanicznie skupiał się, zamiast się rozpaść albo rozproszyć w słońcu jak zawsze.

Kiedy Gavin obrócił dłoń, w którą nabrał wodę, zauważył, że drobne igiełki też się obróciły jak igła kompasu. Jednym końcem wskazywały zewnętrzny kraniec plamy. Zatem drugim musiały wskazywać środek – tam, dokąd powinien się udać. Był tak gotowy, jak tylko mógł. Wzmocnił i zwęził rury, które napędzały ślizgacz, zastanowił się raz jeszcze i połączył je w jedną. Chciał mieć wolną rękę. Potem popłynął ku środkowi. Woda gęstniała, lecz łopatki sięgały pod breję i nadal zapewniały mu przyzwoitą szybkość. Potem zgęstniała jeszcze bardziej, aż wreszcie zauważył, że łopatki obracają się w wodzie jak łyżka mieszająca zupę. Potem kryształy niebieskiego luksynu zaczęły się grupować i tworzyć większe płachty. Kiedy płynął, rozlegał się odgłos mięcia papieru ryżowego – pękający luksynowy lód. Przed sobą ujrzał niebieską wyspę unoszącą się w miejscu, gdzie nie powinno być żadnej niebieskiej wyspy. Kołysała się bardzo powoli na ogromnej, chrupkiej wodzie, roztrzaskując ogromne płachty luksynowego lodu przy każdym poruszeniu. Część natychmiast topniała w słońcu, ale inne fragmenty były tak przesączone niebieskim luksynem, że wytrzymywały. A potem ujrzał coś, co sprawiło, że zamarł i w ogóle przestał krzesać. Znajdował się teraz na płyciźnie, lity luksynowy lód unosił się na głębokości kroku pod falami. Na tym białym tle widział ciała dryfujące w płytkich wodach. Dziesiątki… Nie, setki ciał kołyszących się na falach, nagich i pokrytych kryształami. Och, do diabła. Nie ciała. Niebieskie koloraki. Nie martwe, ale absorbujące słońce i luksyn. Woda była tak przesączona luksynem, że wspomagała ich przemianę w niebieskie koloraki. „Dotrzyj tam przed południem” – powiedziała mu Trzecie Oko. Gavinowi nagle nasunęła się przyprawiająca o mdłości myśl, co stanie się ze śpiącymi kolorakami w południe. Wykrzesał wiosło i manewrował między kołyszącymi się w wodzie, nieprzytomnymi kolorakami, aż dotarł do brzegu. Serce waliło mu w piersi jak oszalałe. Zrzucił kotwicę i wyskoczył na ląd. Był z litego niebieskiego luksynu. Krajobraz wyglądał obco. Były tam kryształy wysokie jak Gavin. Fale wiele z nich roztrzaskały, ale ogólnie rzecz biorąc szpice były skierowane w tę samą stronę – w głąb lądu, nieodmiennie w głąb. Gavin ruszył biegiem. Jego celem była ogromna iglica pośrodku wyspy, odległa być może o jakieś półtora mili. Początkowo szło mu powoli – grunt był po prostu tak popękany, że co rusz musiał przeskakiwać z sękatego kryształu na przypadkową błyszczącą belkę. Co pewien czas grunt pękał i strumień niebieskich kryształów wystrzeliwał w powietrze. Nad nim krążyły dziwne tornada, wirujące od góry do dołu w hipnotyzującym matematycznym rytmie. Powykręcane trójkąty niczym szklane ptaki krążyły na niewidzialnych podmuchach. Kryształ skrzypiał pod jego nogami jak śnieg, ale z tyłu za nim zostawało szkło – kryształ przyjmował nawet ciepło i nacisk jego kroków, żeby osiągnąć większą perfekcję. W miarę jak Gavin posuwał się w głąb lądu, uporządkowanie błękitu zaznaczało się coraz silniej. Zobaczył, że jedno drzewce, które wystaje pod kątem z gruntu, drży. Zaraz zrównało się z ziemią, nie zostawiając śladu. Tutaj cała wyspa był płaska, idealna. Przed sobą zobaczył dwanaście odłamków kryształów, filary ustawione w krąg wokół podstawy wielkiej iglicy. Dwanaście filarów miało trzy kroki wysokości. Kiedy Gavin podszedł do najbliższego, zobaczył w środku najbardziej idealnie uformowanego niebieskiego koloraka, z jakim kiedykolwiek się zetknął. Całkowicie zrzucił ludzką skórę. W jej miejsce pojawił się utkany gobelin klejnotów, sploty zmieniały się zależnie od tego, ile ruchu wymagały znajdujące się pod spodem mięśnie w danym miejscu. To było straszliwie piękne, jakby ktoś namalował arcydzieło

krwią. Gavin nie wahał się ani chwili. Pobiegł do centralnej iglicy. Na jej zewnętrznej ścianie ujrzał schody. Bez poręczy. Gavin wbiegł po nich, przeskakując po dwa stopnie. Dziewięćdziesiąt siedem stopni na szczyt. Pierwszym, co Gavin dostrzegł, kiedy wybiegł zza zakrętu, było to, że widział stąd Pienistą Rafę. Piana i mgła, które kryły tę rafę, były legendarne. Opowieści o jej dokładnym położeniu różniły się, ale wszyscy się zgadzali, że znajduje się gdzieś pośrodku Morza Lazurowego. Może dokładnie w samym środku, jak pająk w centrum sieci. Co, u diabła, ta unosząca się na wodzie wyspa robiła tak blisko Pienistej Rafy? To mógł być zbieg okoliczności. Ostatnio mnóstwo się ich przydarzało. Potem jego wzrok padł na filar, który razem z nim znajdował się na szczycie iglicy. Wypełniały go musująca woda i kłębiące się gazy – szare dla oczu Gavina, więc musiał uznać, że są niebieskie. W środku coś było, ale nie widział co. Pochylił się bardziej. Słońce, prawie w zenicie, przebiło się przez kotłujące się gazy. Gavin zobaczył krzywiznę na wysokości oczu. O, nie. Słońce dotarło do najwyższego punktu na nieboskłonie i jego czyste światło w pełni oświetliło filar. Krzywizna na wysokości oczu Gavina była ramieniem. Nadeszło południe. Drżenie przebiegło przez całą niebieską wyspę. Grunt popękał, wystrzeliwując z ogromną prędkością w powietrze odłamki kryształów. Jedynie sam filar nie zadrżał. W każdym z dwunastu filarów wokół Gavin dostrzegł ruch. On jednak nie odrywał wzroku od kolumny przed sobą. Wewnątrz formowała się ogromna postać. Gavin patrzył na narodziny boga. Wykrzesał miecz z żółtego luksynu, zapieczętowując go boleśnie powoli, kiedy oczy na wpół uformowanego boga otworzyły się gwałtownie, skupiły wzrok w oddali, a potem nagle dostrzegły Gavina. Światło nabrzmiało wewnątrz filaru i w końcu miecz był zapieczętowany. Gavin wbił go w kolumnę pod brodę boga, aż wyszedł potylicą. Oczy boga rozbłysły i eksplodowały mazią na szkło. Cóż, to było proste. Gavin z całej siły obrócił obiema rękami miecz, czując, jak kości zgrzytają i ustępują. Wyciągnął ostrze. Maź wylała się pod jego stopy. Zebrał w dłoń intensywne podczerwienie i czerwienie, podpalił je i przebił się pięścią przez potrzaskany luksyn. Znalazł szyję stwora, złapał i wyszarpnął całą postać z filaru. To nie był kolorak. To był sam Mot. Ludzkie ciało stało się luksynem, nawet ludzki szkielet rozdymał się, dostosowując się do nowych, większych kształtów. Olbrzym był niedoskonały, nie w pełni uformowany. Dopiero się kształtował, a Gavin to przerwał. Odciął bogu głowę. Odrąbał kościane ręce, odrąbał nogi – łydki już były w pełni uformowane, uda pozostały tylko kośćmi. Przeciął kręgosłup – wszystko gwałtownie, szybko. Nie będzie wskrzeszenia. Podniósł złoty naszyjnik, który stwór nosił, ozdobiony pojedynczym czarnym klejnotem, schował go i oblał stwora ogniożelem, pokrywając każdą kończynę. Podpalił go, dokładając tak głębokich podczerwieni, żeby ogień całkowicie strawił ciało. Mot stopił się, rozlał w kałużę, wyparował i całkiem spłonął. Dopiero wtedy Gavin pozwolił sobie zwrócić uwagę na to, co dzieje się na wyspie, na samą wyspę. Coś wrzeszczało, nieludzko, w oddali. Powietrze było cieplejsze. Ptaki-trójkąty nurkowały… Nie, spadały bez życia. Słońce w górze odzyskało normalny odcień. Tornada zamieniły się w mgłę i się rozwiewały. Połowa z dwunastu filarów była strzaskana. Z jednego z nich wyrywał się na wolność idealny niebieski kolorak. Można było odnieść wrażenie, że cała wyspa się topi, woda zalewała powierzchnię. Wszędzie śmierdziało wypuszczonym luksynem. W oddali Gavin widział setki niebieskich koloraków wstających z sadzawek

i wrzeszczących. W dodatku – co dotarło do niego zbyt późno – iglica, na której stał, pękała. Niedobrze. Iglica pękła i fragment, na którym stał Gavin, oderwał się i odchylił. Zsuwał się, a potem zleciał piętnaście stóp, wbijając się wyszczerbionym końcem w wyspę. Przez sekundę Gavin myślał, że ma szczęście i że reszta wytrzyma. A potem iglica znowu pękła i tym razem fragment, na którym stał Gavin, odchylił się gwałtownie i zrzucił go w dół. Ciskanie strumieniami czerwonego luksynu w dół działa tylko wtedy, gdy potrafisz zdefiniować dół… Gavin koziołkował, obracał się, miotał. W ostatniej chwili, zanim uderzył z hukiem i szaleńczą prędkością w grunt, określił, gdzie jest dół, i cisnął w tym kierunku płomieniami. Na szczęście, leciał pod kątem, a luksynowa ziemia topniała, zamieniając się w wodę. Miękką, cudowną, niezabójczą wodę. Brnął przez nią w swoim odczuciu całą wieczność. Kiedy się zatrzymał, zorientował się, że właśnie patrzy prosto w oczy jednemu z idealnych koloraków. Stwór przekrzywił głowę. I był jak najbardziej przebudzony. Niebieskie koloraki nie radzą sobie z działaniem, o ile uprzednio nie zrozumieją w pełni sytuacji. Gavinowi była obca ta ułomność. Wyszedł z wody i nadział na szpikulec niebieskiego sukinsyna. Bryznął mu w twarz kulą płomieni, a potem ściął łeb. Zaczął biec przez sięgającą kolan wodę. Wyszedł z niej i wbiegł na niewielkie wzniesienie, gdzie stanął twarzą w twarz z trzydziestką wyjących niebieskich koloraków. Uniosły zgodnie ręce, światło zalewało im dłonie, pociski tworzyły się w ułamku sekundy. Nad jego głową przeleciały ze świstem dziesiątki siekańców, kiedy padł na ziemię. Chwilę potem wstał, zamachnął się ręką, wznosząc ogromną, zieloną tarczę przed ciałem. Zaatakował. Tarcza podskakiwała i dygotała mu w dłoni, kiedy uderzyły i powbijały się w nią dziesiątki pocisków. A potem któryś z koloraków zaczął strzelać w Gavina dłuższymi, większymi pociskami. Po chwili wszystkie już go naśladowały. Przeklęte giisty, zawsze w jednej chwili pojmowały, co miał na myśli drugi giist. Gavinowi zajęło to sekundę dłużej, ale jego ciało pojęło, zanim ogarnął to umysł. Ogromna tarcza stawała się z każdą chwilą coraz cięższa, a wielkie pociski zwiększały obciążenie dla rąk Gavina. Mózg Gavina prawie się zorientował w czym rzecz, zanim tarcza odchyliła się niebezpiecznie nisko. Za późno. Dolna krawędź tarczy uderzyła o ziemię u jego stóp, zatrzymała się gwałtownie, a Gavin przeleciał do przodu, przekoziołkował odsłonięty, wypuścił tarczę. Wpadł do sięgającej kostek wody, wylądował na ramieniu, przeturlał się. Wstał w płomieniach. Wymachiwał rękami na prawo i lewo, buchając kłębami ognia. Padł, kiedy okazało się, że mocniejsze z niebieskich koloraków nadal są w stanie przebić się ostrzami przez ścianę ognia. Nie miał jednak szansy ciągnąć tego w nieskończoność. Za jakieś dwie sekundy wszystkie zorientują się, że Gavin leży na ziemi, i zaczną celować pociskami w źródło płomieni. I wtedy do Gavina uśmiechnęło się szczęście – idiotyczne, litościwe, niewiarygodne szczęście. Grunt całkowicie rozpadł im się pod nogami i wszyscy wpadli do morza. Gavin zdążył wziąć jeden potężny wdech, zanim wpadł pod wodę. Nigdy nie sądził, że podziękuje morskiemu demonowi, ale ich drobna potyczka w pobliżu floty nauczyła go, jak poruszać się w wodzie jak ryba. Przyłożył ręce do talii, rozłożył dłonie i zaczął wystrzeliwać dyski luksynu, a odrzut pchał go przez wodę. Opływanie mechanicznie tnących wodę niebieskich koloraków było proste i w trzydzieści

sekund Gavin znalazł ślizgacz, który nadal dryfował na powierzchni. Wystrzelił z wody, gwałtownie zaczerpnął tchu, a potem osłonił się tarczą. Kilka samotnych pocisków uderzyło głucho w tarczę, ale już po chwili Gavin zajął się słomkami i nabierał prędkości. Słyszał wrzaskliwe lamenty koloraków. Furię płynącą z głębin rzekomo całkowicie racjonalnych niebieskich. Furię, że zwykły człowiek mógł pokonać ich niebieską perfekcję, furię, że mogły się omylić. Okrążył wyspę, która rozpadała się i tonęła. Ocenił po śladzie na wodzie, że nawet rozpuszczając się, kieruje się w stronę Pienistej Rafy i sunie tam niczym ogromny statek. Dlaczego? Nie miał czasu, żeby się nad tym zastanawiać. Już niektóre niebieskie koloraki próbowały krzesać łodzie, żeby uciec. Jeden wymyśli jak, a pozostałe zaczną to kopiować. Gavin nie mógł na to pozwolić. Z determinacją wykrzesał pływaki przy ślizgaczu, a potem dołożył do nich żółte miecze skierowane w dół, do wody. Zakreślał mordercze kręgi z nadzwyczajną prędkością, śmigając nad niegdyś ludźmi, a woda i szybkość tłumiły odgłosy wydawane przez rozrywane szkliste ciała. Każda śmierć była obwieszczona przez dźwięk nieco głośniejszy niż terkot wozu ześlizgującego się po wyjątkowo nierównym bruku, a niekiedy towarzyszył mu strumień bąbelków wypływających na powierzchnię wody, zawsze zaś rozkwitająca plama krwi. Pryzmat był niezrównanym wojownikiem, a rzeź to także konieczna praca w czasie wojny. Był niezmordowany, krążył i krążył niczym sęp. Krążył, aż nie słychać już było wrzasków, aż zabrakło nienawiści, aż szkarłatna krew nie spływała z czystego, żółtego pokładu jego ślizgacza, aż całe żniwo śmierci przywiedziono do bram piekieł.

ROZDZIAŁ 56 Agiaia Crassos zastała gościa czekającego w jej salonie. Miał jasną piegowatą skórę i skrzydło marchewkoworudych włosów zaczesane na guzowatą łysinę. Trzymał w ręku petasos właściciela ziemskiego i nosił dopasowany płaszcz zgodny z nową ruthgarską modą. Wyglądał na notariusza albo bankiera, chociaż był szeroki w ramionach. Z drugiej strony, kto je tam zna, te małpy z Krwawej Puszczy? – Witam w moim domu, panie Sharp – powiedziała Aglaia. -Mój człowiek powiedział, że ma pan dla mnie jakąś propozycję? – W rzeczy samej. Pozwolił sobie usiąść i skrzyżował nogi. – Zwykle nie robię interesów z zupełnie obcymi osobami, ale ma pan znakomite referencje. – Hm. Włożyłem wiele pracy w wyrwanie tych referencji. Co za dziwny człowiek. – Cóż, wobec tego… – powiedziała. – Wobec tego – powtórzył. Miał niepokojące spojrzenie. Nie zauważyła tego do tej pory, ale oczy miał jak bursztyny. Niezabarwione od pracy w roli krzesiciela – po prostu były to najprawdziwsze, coraz rzadziej spotykane bursztynowe oczy. – Jaka jest najgorsza umowa, jaką kiedykolwiek pani zawarła? -zapytał. Bawił się sznurem pereł, które nosił pod koszulą. Perły? Na mężczyźnie? Czy to nowa moda, z którą się nie zetknęła, czy dziwactwo? – Słucham? – Najgorsza umowa. – To niegrzeczne. – Ma pani coś, czego żąda lord Andross Guile – powiedział pan Sharp. – Słucham? – Niewolnicę imieniem Teia. – Kogo? Co? Nie mam takiej… – Myślała pani, że utrzyma jej posiadanie w tajemnicy? Moja droga, zapędziła się pani na takie głębiny, że w zasięgu wzroku nie ma brzegu. Przekaże pani jej tytuł własności, a im szybciej to pani zrobi, tym mniej pani na tym straci. – Musi pan wyjść. Natychmiast – powiedziała Aglaia. Chciała splunąć w niefrasobliwie uśmiechniętą twarz tej małpy. Andross Guile? Prędzej ona padnie trupem. – Czerwień uprzedził mnie, że to może być jak wyrywanie zębów. Jak dużo czasu mam pani dać na zastanowienie? Aglaia odwróciła się doń plecami i podeszła do półki nad kominkiem, gdzie stał dzwonek do przywoływania niewolników. Nie była nawet świadoma tego, że pan Sharp wstał, lecz nagle poczuła, że trzyma ją od tyłu z jedną ręką wokół jej żeber, jakby ją obejmował, i z dłonią niczym stalowy szpon na jej gardle. Drugą ręką dźgał miejsce za uchem, sprawiając, że przeszywał ją straszliwy ból. – Chcę, żebyś wiedziała. Zamierzam dobrze się bawić – szepnął jej do ucha. Oddech miał słodki, miętowy. – Masz bardzo. Ładne. Zęby. A potem ją wypuścił. Wyszedł, zanim zdążyła zadzwonić.

– Za nim – rozkazała muskularnemu młodemu niewolnikowi, Incarosowi, swojemu ulubieńcowi. – Weź Dużego Rosa i Aklosa. Pobijcie tego sukinsyna. Porządnie. Połamcie mu kości. Idźcie. No, już! Rozkazała szambelanowi zwołać więcej straży i poszła na górę do swoich komnat. Próbowała pocieszyć się myślą, że właśnie teraz Incaros, Ros i Aklos tłuką na kwaśne jabłko tego łajdaka. Mimo to, cała się trzęsła i była wściekła, że tak się przestraszyła. Zamknęła drzwi i otarła chusteczką czoło. Pięść trafiła ją w czoło i Aglaia uderzyła głową w drewniane drzwi, które dopiero co zamknęła. Cios ją ogłuszył. Aglaia upadła, a czyjeś ręce pomogły jej wylądować na podłodze. Mężczyzna usiadł na niej okrakiem, a kiedy chciała krzyknąć, wcisnął coś gęstego, ostrego i metalicznego do jej ust. Umocował to, zawiązując na głowie szybko i fachowo. Knebel przygwoździł jej język i zablokował dopływ powietrza przez usta, więc zaczęła wrzeszczeć przez nos, a wtedy on po prostu zatkał jej nozdrza, przytrzymując jedną dłonią za gardło. Jego bursztynowe oczy się uśmiechały. Przestała krzyczeć, a on podniósł ją, głównie trzymając za gardło, i posadził na krześle. Jak się tu dostał? Wspiął się po zewnętrznej ścianie domu i włamał przez okno, kiedy tylko go wyrzuciła? Tak szybko? I nikt tego nie widział? Wściekła, zaczęła się miotać. Uderzył ją tak mocno w żołądek, że uszło z niej całe powietrze i odruchowo zagryzła knebel. Był podobny do końskiego wędzidła i brutalnie werżnął się w jej zęby i język. Musiała trzymać usta otwarte tak mocno, jak się dało. Po chwili siedziała przywiązana do krzesła szerokimi, skórzanymi pasami. Pan Sharp odsunął się, z powrotem przylizując kępę marchewko-worudych włosów, bo w czasie szarpaniny trochę się przekrzywiły. Naszyjnik z pereł wychylił się spod koszuli… I nie były to perły. – Możesz krzyczeć – powiedział cicho. – Ile tylko chcesz. Wtedy jednak przyłożę ci w szczękę. Knebel, który masz ustach, ma maleńkie dłutka nad każdym zębem. O ile dobrze zmierzyłem twoje szczęki, powinien połamać ci wszystkie zęby po kolei, górne i dolne, zgrabnie na cztery części. Trochę się śpieszyłem, więc mogło nie wyjść idealnie. Niestety. Obawiam się, że nie będę mógł wyrwać ich osobiście, więc będziesz musiała zadowolić się innymi, mniej zręcznymi rękami ze szczypcami. Cóż. – Wzruszył ramionami, jakby nic się nie dało na to poradzić. – Podsumowując: jeśli utrudnisz mi życie, połamię ci zęby. Po kolei. Najpierw trzonowe. Jeszcze nigdy nikt nie doszedł do siekaczy. – Jego miętowy oddech owionął jej twarz. – Ale kto wie. Może ty będziesz pierwsza.

ROZDZIAŁ 57 Dwa dni po próbie w prawdziwym świecie szczeniaki przechodziły walki eliminacyjne. Kip mógł mieć tylko nadzieję, że niektórzy z chłopców, z którymi będzie musiał dzisiaj walczyć, nadal mogą mieć dostatecznie dużo siniaków, żeby pohamowały ich chęć wytarcia jego twarzą podłogi. Nadzieja jednak nie wystarczyła. Przegrał dwa razy, i to szybko. Wyszedł znowu na dziedziniec prób, delikatnie rozprostowując i zginając palce lewej ręki. Nadal sprawiało mu to ból, jakby małe zwierzątko wgryzało mu się w każdy staw i wysypywało sól na ciało między kęsami, ale bolało to mniej niż lanie, które go czekało. Spojrzał na młodzika naprzeciwko. No, śmiało żółwio-niedźwiedziu, śmiało. Na kołach wypadła „czerwień” i „bez broni”. Czerwień to fart, ogromny fart. Kip właśnie ćwiczył czerwień z Teią poprzedniego wieczoru. Wreszcie był w stanie wykrzesać stabilny czerwony luksyn, chociaż to było wszystko, co mu się udawało. Na razie wymyślił tylko dwa sposoby na wykorzystanie tej kleistej substancji. Jedną było zrobienie łatwopalnej mazi, ale na podpalenie przeciwnika zdecydowanie krzywo patrzono. Szkopuł w tym, że naprzeciwko niego stał Ferkudi, plasujący się obecnie dwa miejsca nad nim niebiesko-zielony dichromata. Wokół kręgu zebrało się z pięćdziesiąt osób i obserwowało bacznie. Z powodu obrażeń i nerwowych sponsorów zostało już tylko dwadzieścioro ośmioro szczeniaków. Ferkudi był niski i szeroki w piersi, ale silny jak byk i zwodniczo szybki. Kip obserwował go w walce i wiedział, że chłopak jest lepszy w mocowaniu się od niemal wszystkich tutaj. Te walki, które Ferkudi przegrał, stracił, bo miał krótki zasięg. W dobry dzień i ze swoimi kolorami był jednym z najlepszych, plasował się w pierwszej trójce, może czwórce. Pech chciał, że akurat walczył o pozycję numer piętnaście. Kip poruszył ramionami, pokręcił głową, żeby rozciągnąć szyję, i dał znak, że jest gotowy do walki. Ferkudiemu drgnął kącik ust. Pomyślał, że zniszczy Kipa w krótkiej walce wręcz. Nie ma powodu pokazywać temu drugiemu, co trzymasz w zanadrzu, prawda? Dzięki, Androssie Guile. Dzięki, Androssie Guile? Czy ktoś dorzucił mi mgiełki do śniadania? Rozbrzmiał gwizdek i czerwone światło zalało krąg. Ferkudi przeszedł do ataku. Kip trzymał ręce wysoko, żeby Ferkudi nie widział, jak jego oczy napełniają się czerwonym luksynem. A potem opuścił ręce i cisnął klejącym czerwonym luksynem na stopy chłopaka. Ferkudiemu ugrzęzły stopy i omal się nie przewrócił. Odzyskał równowagę, uniósł ręce i Kip je także spryskał czerwonym luksynem, przylepiając mu je do piersi. Podziałało dokładnie tak, jak nauczył go Żelazna Pięść. Czerwień była klejąca, ale nie tak mocna jak żelazo. Za to wola Kipa jak najbardziej. Włożył w krzesanie całe pragnienie, żeby chłopak pozostał uwięziony. Ferkudi najwyraźniej nie był przygotowany na to, że przeciwnik będzie krzesał czerwień, ale Kip też nie był na to przygotowany. Kolor rozdmuchał przygasłe płomyki jego gniewu. Nie był wściekły na Ferkudiego, jednak czerwień pozbawiła go rozsądku. Kip skrócił dystans i zanim pojął, co robi, uderzył pięścią w twarz osłupiałego chłopaka. Treningi późnym wieczorem najwyraźniej coś dawały, bo cios trafił dokładnie tam, gdzie Kip chciał – celował nisko, prosto w podbródek Ferkudiego, dokładnie tak jak powiedział dowódca Żelazna Pięść, a chłopak instynktownie uchylił się i pięść rozkwasiła mu nos. Ze stopami

zlepionymi czerwonym luksynem chłopiec poleciał prosto na plecy. Kip rozlał czerwony luksyn tak, że chłopak przykleił się do ziemi. Uniósł stopę, żeby zmiażdżyć mu głowę, i ledwie się powstrzymał, kiedy rozległ się gwizdek. Przerażony tym, co zrobił, Kip odrzucił czerwony luksyn. Na brodę Orholama, przez chwilę chciał zabić tego chłopca. Czerwony luksyn zniknął, a Ferkudi usiadł. – Och – jęknął. – Myślę, że złamałeś mi nos. – Ścisnął go ostrożnie, tamując krwawienie. – Nawet nie wiedziałem, że krzeszesz czerwony. Ładnie! Złapał się za grzbiet nosa, odetchnął szybko i naprostował nos. Jęcząc uderzył dwa razy w ziemię. – Auć, auuć. – Zamrugał, pozbywając się z oczu łez, i wyciągnął ręce. Koledzy pomogli mu wstać. – Naprawdę ładnie, Kip – powiedział. Tak po prostu? Bez gniewu? – Ehm… przepraszam – wydukał Kip. – Z powodu nosa. Czerwień trochę przejęła nade mną kontrolę. – Ach, nie ma sprawy – odpowiedział przez nos Ferkudi. – Nie pierwszy raz. – I pewnie nie ostatni, ty wstrętna mordo – powiedział Cruxer, podchodząc do nich. – Siadaj Kip. Nie sądzę, żebyś dzisiaj musiał jeszcze walczyć. – Serio? – zapytał Kip. Był wycieńczony. Długie treningi, zarywane noce, brak snu, a kiedy zasypiał, koszmary. Trzymał się na strzępiącej się nitce. Klapnął ciężko na składane krzesełko. Trach! Tylne nogi krzesła pękły i Kip spanikował, kiedy poczuł, że traci równowagę i leci na plecy. Grubas. Szczeniaki wybuchły śmiechem. Wszyscy się śmiali. Kip poczuł, że twarz ma czerwoną jak ogniożel. Nawet Cruxer się śmiał. Kip zerwał się na równe nogi, ale potem nie mógł się ruszyć. A niech mnie diabli. I to wszystko, kiedy zacząłem się odnajdywać. Kiedy pierwszy raz poczułem, że gdzieś należę. Ogarnęła go chorobliwa nienawiść do siebie, zmroziła go. Co mógł zrobić? Nienawidził ich. Zresztą i tak nie chciał być częścią tego wszystkiego. Niech idą do diabła. Cruxer uniósł ręce. – To już przesądziło sprawę! Kip, już wcześniej wiedziałem, że potrzebujesz wśród nas nowego imienia. Kip to nie imię dla Czarnogwardzisty, a zobaczyliśmy dzisiaj, że zdecydowanie potrzebujesz takiego. Cruxer nabijał się z niego? Co miał na myśli, mówiąc, że potrzebuje takiego imienia? – Nie rozumiem – powiedział cicho Kip, obawiając się pułapki. Trener Fisk stał obok wyraźnie speszony. – Jestem pewien, że nie ty jeden. Ilu z was dorastało w Parii? Ręce podniosła mniej niż połowa. – Cóż, w takim razie czas na opowieść. Nie wszyscy są Czarnogwardzistami w trzecim pokoleniu, Cruxer. – Tak jest, sir. Trener spojrzał chmurnie pod nogi, jakby nie wiedział, od czego właściwie zacząć. – Kiedy nadszedł Lucidonius, chroniło go trzydziestu potężnych mężczyzn, niektórych z nich musiał wpierw pokonać. Wielu z nich było bohaterami i kapłanami dawnych bogów i nosiło imiona wywodzące się od tych fałszywych bóstw, jak na przykład El-Anat albo Dagnar Zelan i Or-mar-zel-atir. Nie mogli zachować dawnych imion, więc przybrali nowe. Chociaż

niektórzy z nich pozostali bezimienni, dopóki nie poczuli, że zasłużyli na nowe imię, służąc Orholamowi. El-Anat stał się na pewien czas Forushalzmarishem. Potem jednak kiedy światło rozlało się poza Parię, wielu z nich przybrało imiona, które miejscowi potrafili wymówić… Lub które budziły lęk. I tak Forushalzmarish zmienił ponownie imię i zasłynął jako Lśniąca Włócznia. Teraz imiona Czarnogwardzistów nie znaczą tyle co kiedyś, bo nikt z nas nie odrzuca imienia związanego ze starymi bluźnierstwami. Możecie przybrać nowe imię albo nie. Jeśli zostanie wam nadane, możecie zdecydować, czy chcecie posługiwać się nim zawsze, czy tylko wśród Czarnej Gwardii. Imiona zwykle najszerzej się przyjmują, kiedy są zasłużone i najlepiej pasują do właściciela. Wszystko zależy od was. – Ale ja jeszcze nie jestem Czarnogwardzistą – powiedział Kip. Co, jeśli nadadzą mu imię, a on się nie dostanie? – Tradycja mówi, że jeśli imię zostanie wybrane, używa się go tylko wśród towarzyszy, dopóki nie stanie się pełnoprawnym Czarnogwardzistą. – Trener Fisk wzruszył ramionami. – Ale z drugiej strony trafiają do nas dzieciaki, którym rodzice nadają czarnogwardyjskie imiona, zanim jeszcze trafią na Jaspis… Jak ten tu, Cruxer. – Trener sprawiał wrażenie rozbawionego. – To co, Cruxer? – Uważam, że Kip to nie czarnogwardyjskie imię i chłopak potrzebuje porządnego imienia. Rozległo się kilka pomruków pełnych aprobaty. – Ale jakiego? Musi pasować, nie? – Mały! – krzyknął ktoś. – E, za oczywiste – odparł Cruxer. – Czym się wykazał? Złamał rękę, złamał wolę, złamał zasady, złamał nos… – Urwał dla efektu. – Połamał krzesło. Szczeniaki ryknęły śmiechem. Z wielką emfazą Cruxer oznajmił: – Kip, nadajemy ci imię Łamacza. Szczeniaki zaczęły wiwatować i śmiać się. To było idealne czarnogwardyjskie imię: można było go używać jako pochwały i kpiąco. Kip wypowiedział je dla próby. Łamacz. Chociaż mógłby tłumaczyć się, że każdy z incydentów, który doprowadził do zdobycia tego imienia, nie wskazywał jego prawdziwego charakteru, że tak się tylko złożyło, imię mu się spodobało. Miało w sobie… coś twardego. Niechętny uśmiech rozświetlił mu twarz jak świt nad Zębami Atana. – Przyjmuję je – powiedział. – Wśród was jestem Łamaczem.

ROZDZIAŁ 58 – Łamacz, hę? – rzucił szyderczo Andross Guile. – Odnoszę wrażenie, że odwiedziła mnie wybitna osobistość. – A ja mam wrażenie, że odwiedzam zgorzkniałego, pełnego nienawiści starego człowieka. O! Kip usiadł na swoim krześle naprzeciwko starca. Andross się roześmiał. – A zatem, Łamaczu, czy twoja przyjaciółeczka Adrasteia wie, że gramy teraz o jej przyszłość? – Nie. – A co jej złamiesz? Serce? Czy raczej odbierzesz cnotę? Ha, ha. Hm. Grasz beznadziejnie, Kip. Wiesz, dlaczego jej nie powiedziałeś? Bo pomyślałeś, że jeśli przegrasz, cokolwiek jej się przydarzy, będzie to po prostu tragedią, z którą ty nie miałeś nic wspólnego, a przynajmniej tak możesz udawać. Nie chciałeś, żeby nienawidziła cię za przegraną. Biedny Kip. Biedna sierota, syn matki, której mgiełka przyćmiła umysł. – Zamknij się i graj – wyrwał się Kip. – Kip Pyskacz. Nigdy nie wiesz, kiedy przestać, co? Pochyl się, grubasie. Wykonał polecenie. Ślepiec poszukał po omacku, znalazł jego twarz i mocno go spoliczkował. Kip przyjął cios. W bólu było coś oczyszczającego. Był szaleńcem. Splunął krwawą pokutą na posadzkę lorda Guile’a. Kip Pyskacz. Tak go przezywał Ramir, kpił sobie z niego. – Chłopcze, twój brak szacunku jest porywający, ale miej świadomość, że ja ustalam reguły i nie zawaham się zmienić ich, kiedy zechcę. Myślisz, że nie masz nic do stracenia? Głupcze. Nie chełp się, dopóki nie wygrasz, nie rzucaj wyzwań, dopóki nie przegrasz. – Dobrze więc, mam nadzieję, że pozwoli mi pan pysznić się za jakieś pół godziny. – Zaczynajmy zatem – powiedział Andross. – Do dwóch wygranych z trzech. Którą talią chcesz dziś grać? Ja biorę czerwoną. -Wskazał gestem. Przed Kipem wyłożono białą i żółtą talię. – Tym razem podziękuję. Cienkie brwi pojawiły się na chwilę nad brzegiem ogromnych czarnych okularów Androssa Guile’a. – Ach, twoja własna talia? Pokaż mi ją. – Mają znaki dla niewidomych – powiedział Kip. – Proszę. Podał mu tylko jedną kartę. Andross potarł róg, gdzie znajdowały się oznaczenia, jakby szukał powodu, żeby ją odrzucić, ale robota była doskonała. Janus Borig nie pozwoliłaby sobie na nic gorszego. Kip obawiał się, że starzec zabroni mu używania innych kart. O tej zasadzie nigdy nie rozmawiali. – Jeśli którakolwiek z tych kart nie ma znaków, odrzucę całą talię, a ty przegrasz, zrozumiano? – powiedział Andross. – Zrozumiano. – Zastanawiałem się, ile potrwa, zanim wreszcie zrobisz sobie własną talię – powiedział Andross. – Potrwało to dłużej, niż sądziłem. – Hm-hmm – odparł Kip.

Ta obraza nic nie znaczyła, nie w obliczu znacznie większego zwycięstwa jakim było pozwolenie na używanie własnej talii. – Ja pierwszy? Miał nadzieję, że starzec się sprzeciwi i sam zacznie. Pobłażliwy uśmiech. – Jak sobie życzysz. Zatem Kip przygotował pole gry na zewnątrz. To oznaczało, że trudniej będzie kontrolować światło, co zwykle było niezłym posunięciem w walce z czerwienią. Tak wiele źródeł światła w pomieszczeniach zamkniętych to były pochodnie albo inny ogień, które wydzielały znaczne ilości żółcieni, czerwieni i podczerwieni, że zielonym i niebieskim trudniej było znaleźć źródła czarów. Jednakże to, że Kip zaczynał, oznaczało, że Andross może wyciągnąć dodatkową kartę. Szybko ustalili teren, a obrazy na kartach wypełniły im wyimaginowaną przestrzeń – obszar poza czerwonymi murami zamku. Trawa, las. Błękitne niebo, rzecz jasna. To były źródła. Każdy mógł z nich krzesać, ale Kip znajdował się po stronie lasu, więc mógł szybciej z niego krzesać, szybciej czerpać energię dla zielonego krzesania – to samo dotyczyło z kolei Androssa i czerwonych murów. Teraz, kiedy Kip znał już zasady, Andross rozgrywał szybki wariant gry. Dysponowali dwiema maleńkimi klepsydrami, każda odmierzała pięć sekund. Ponieważ Światłowładca nie mógł widzieć przesypujących się ziarenek piasku, miał fantastycznie dopracowany model z dzwonkiem, który rozbrzmiewał za każdym razem, gdy kończył się czas gracza. Jeśli nie zagrałeś w ciągu pięciu sekund, traciłeś turę. Andross lubił mawiać, że w prawdziwym życiu krzesiciele walczą jednocześnie, każdy krzesze najszybciej, jak potrafi, w biegu decydując, co zrobić, i popełniając błędy. Ślepota Androssa Guile to była jedyna znacząca przewaga, jaką miał Kip. On widział karty przeciwnika, kiedy tylko zostały odwrócone, a Andross musiał sięgnąć przez stół i wymacać znaczki. Kip kładł nową kartę zawsze w tym samym miejscu, żeby jego przewaga była jak najmniejsza, ale i tak zyskiwał przynajmniej sekundę w każdej turze. No i Andross musiał zapamiętać wszystko, co znajduje się na polu rozgrywki. W normalnym wariancie kolejne tury mijały niespiesznie, bez zegarów, ale Andross pogardzał tym, mówił, że to niczego nie uczy. Życie, śmierć i krzesanie są szybkie, tak mawiał. Ziarenka naszego życia wiecznie się przesypują, zawsze zbyt szybko. – Złowieszcze imię – powiedział Andross. Kilka pierwszych ruchów nigdy nie wymagało szczególnego skupienia. – Jakie? – zapytał Kip, próbując zdecydować, czy poświęcić tę turę na ustanowienie większej liczby kolorów na polu, czy na założenie okularów. – Łamacz. Okulary. Nie chciał pozostawać nieuzbrojony dłużej niż to absolutnie konieczne. – Złowieszcze w jakim sensie? – Nie podpuściłeś go do tego? Proszę, a ja już podziwiałem cię za to, że załatwiłeś to zakulisowo. Uznałem, że to cwany ruch. Cwany ruch? Najwyraźniej milczenie Kipa wszystko za niego powiedziało. – Chciałeś, żebym uwierzył, że nadanie ci tego imienia to zbieg okoliczności? – A jak się nazywa dwie rzeczy, które zbiegły się w czasie? – Łamacz to jeden z epitetów, które przepowiednia przypisuje Powiernikowi Światła. – To był żart. Złamało się pode mną krzesło. – Zabawne – odparł Andross beznamiętnym tonem.

– I złamałem chłopakowi nos. I wtrąciłem się w cudze krzesanie. Powiernik Światła? Coś w duszy Kipa urosło na samą myśl. Rozproszyła go ta rozmowa i omal nie stracił tury. Zagrał szybko, wystawiając na pole Damiena Savossa i obracając zegar Androssa Guile. O, do diaska. To była jedna z zakazanych kart. Kip zamierzał wstrzymać się z nimi przez kilka następnych tur. Andross przesunął palcami po znaczkach. Zawahał się. Przesunął opuszkami raz jeszcze. – To Damien Savoss – powiedział. – Ta karta jest zakazana. I kto to mówił. – Nie wolno jej posiadać – odparł szybko Kip – ale arbitrzy gry nigdy nie ogłosili, że nie wolno nimi grać. Obrócił klepsydrę. – Subtelne rozróżnienie. – Subtelne rozróżnienie? Dowiedziałem się o czarnych kartach tylko dlatego, że pan nimi gra! – Niektóre czarne karty wycofano, inne wyjęto spod prawa… Zadźwięczał dzwonek, sygnalizując koniec tury Androssa Guile. Kip zagrał następną kartą, szybko, przypieczętowując fakt, że Światłowładca stracił turę. Na twarzy Androssa pojawiła się wściekłość. Luźna skóra pod linią żuchwy zadygotała. Mimo to, nic nie powiedział. Grał dalej. Kip wygrał w pięć minut. Dodatkowo tura i zaskoczenie związane z grą przeciwko kartom, których nie widział od ponad dziesięciu lat, wybiły Androssa Guile z rytmu. Mimo wszystko, Kip miał wrażenie, że Andross grał defensywnie. Nietypowo. – To była dobra sztuczka – powiedział później Andross, kiedy tasowali talie. – Nie powinieneś był jej marnować na dziewczynę. Taka sztuczka działa tylko raz. Powinieneś był przekonać się, czy zdołasz raz mnie pokonać, a potem zagrać tą talią w dogrywce, gdyby ci się nie udało. Poza tym, trzeba było poczekać, aż twoja własna przyszłość znajdzie się na szali, a nie marnować okazję na niewolnicę. Głupota. Kip odwrócił się do Grinwoody ego. – Wody, proszę. Znowu zapomniał, że nie mówi się „proszę” do niewolnika. Zawsze o tym zapominał. Jednakże nie chodziło mu o wodę. Kip zorientował się, że wielkie okulary, które Grinwoody nosił, jakoś pozwalają mu widzieć w ciemnościach. Dzięki nim Grinwoody był oczami Androssa. Kiedy tylko stary niewolnik odwrócił się po dzbanek, Kip wyjął drugą talię z kieszeni, mówiąc przy tym, żeby zagłuszyć szelest. – Jest tysiąc rzeczy, których mógłby mnie pan nauczyć, Światłowładco Guile. Jest pan błyskotliwy i doświadczony. Teraz jednak jest pan moim wrogiem i stara się zagrozić komuś, kto jest mi drogi. Dlatego zachowam swoje zamiary dla siebie. Twarz lorda Guile się rozjaśniła. – Uczysz się, co? Ignorant z ciebie i naiwniak, ale nie aż tak głupi, jak myślałem. Wiem, że możesz w to nie uwierzyć, Kip, ale w gruncie rzeczy cię lubię. Trochę. Jak twoja ręka? Kip potrzebował chwili, żeby zrozumieć, że Andross nie pyta o karty, ale naprawdę o stan jego dłoni. – Lepiej. Palce nadal nie prostowały mu się do końca, ale miał mocny chwyt i pracował nad prostowaniem.

Andross Guile mruknął coś niezobowiązująco i wziął żółtą talię, którą wyłożył wcześniej dla Kipa. Otworzył pudełko stojące z boku, wyjął kilka kart, odjął kilka z talii i przetasował nowe z resztą. Można między rundami zmieniać albo modyfikować talię, żeby dostosować się do strategii przeciwnika. – Zatem zastanawiałeś się nad tym? Większość chłopców w którymś momencie się zastanawia. – Nad czym? Stary mężczyzna zaczynał mówić o tym, o czym akurat myślał, nie próbując nawet dostosować się do słuchacza. – Czy jesteś Powiernikiem Światła, czy nie, rzecz jasna. – W głosie Androssa Guile pojawiła się jakaś brutalna, pełna rozbawienia nuta, jakby żonglował ogniem i teraz przerzucił żywe płomienie na Kipa. – Nie – odpowiedział Kip. Coś się w nim zacięło. – Grajmy. – Jego pochodzenie ma być tajemnicze, a twoje jest co najmniej wątpliwe… Co może wystarczająco pasować. Kip się zarumienił. – Pańska kolej. – Stare słowo, które mówi, że będzie „wielkim” człowiekiem od młodości, może być kalamburem w oryginalnym paryjskim: drugim znaczeniem słowa „wielki” jest gruby. A to… cóż. Zdechnij, stara zarazo. – Pańska kolej – powtórzył Kip. – Przecież robię ruch, nie widzisz? Kiedy Powiernik Światła przyjdzie, wszystko wywróci do góry nogami. Każdy, kto ma bogactwo, pozycję albo władzę, będzie się go bał, bo Powiernik może mu to odebrać. Za to wszyscy, którzy nie mają żadnej z tych rzeczy, będą go kochać, w nadziei, że im to ofiaruje. Którą więc rolę odegrasz, Kip? Ogród. Ogród? Och, ustanawiał scenerię. Kip pociągnął karty… I miał szczęście. Zebrał mnóstwo kart, które pozwalały kontrolować upływ czasu. Wykorzystując pierwsze tury do zebrania światła, jakiego potrzebował dla różnych kolorów, Kip sprawiał wrażenie, że nic nie robi. Andross zagrał superchromatą, potężną kartą z żółtej talii, oznaczającą, że jego czary nie zawiodą, a potem wykrzesał żółty miecz, co zajęło mu dwie rundy, jedną na wykrzesanie, a drugą na utrwalenie. Zanim Kip zagrał Paniką, starzec już zaciskał usta. Nie znał żadnej zielonej talii, która odwoływałaby się do strategii, którą wykorzystywał Kip. Pięciosekundowe klepsydry Androssa zamieniono na czterosekundowe. A przyjemność zagrania Paniką przeciwko zimnemu staruchowi, który pewnie nigdy w całym swoim życiu nie spanikował, była jak radosne obrócenie sztyletu w ranie. Andross zaatakował, a Kip nawet nie próbował go powstrzymać. Stracił przy tym prawie połowę życia. Zagrał kolejną Paniką. Czterosekundowe klepsydry zamieniono na trzysekundowe. To była, rzecz jasna, zupełnie niesportowa strategia. Niewidomy już potrzebował co najmniej jednej dodatkowej sekundy, żeby zorientować się, jaką kartą zagrano, a trzy sekundy nie wystarczały, żeby wymyślić jakąkolwiek sensowną taktykę. Andross znowu zaatakował i Kip znalazł się o włos od śmierci. Potem Kip sam odpowiedział kilkoma atakami, ledwie utrzymując się przy życiu. Ciągnąc własne karty, odczytując je i odczytując karty Kipa, Andross nie miał na nic czasu.

Kip użył karty Rozbrojenia, rozgrywając własne karty tak szybko, jak tylko zdołał, żeby odebrać Androssowi jak najwięcej jego czasu. W ciągu następnych pięciu tur zabił starca setką słabych cięć. Andross huknął pięścią w stół i zmiótł klepsydry z blatu; kilka z nich rozbiło się o ścianę. Zacisnął dłonie. Pięści mu drżały. – Daj mi swoją talię – powiedział, ledwie powściągając wściekłość. – Leży na stole. Przed panem – odpowiedział Kip. Jego głos zabrzmiał słabo i nerwowo. Jakaś durna cząstka jego osoby zastanawiała się, dlaczego bał się starego, niedołężnego człowieka, ale bał się. Andross przejrzał talię z zadziwiającą szybkością, zważywszy, że był niewidomy. – Podmieniłeś talie. Grinwoody? – Mój panie, nie zauważyłem tego. To moja wina. – Wiem, że to twoja wina! – wrzasnął Andross. Kip nagle z całą wyrazistością zdał sobie sprawę, że Andross Guile to Czerwień. Posługiwał się czerwonym luksynem dwa razy dłużej, niż Kip żył. Ciemność w pokoju powstrzymywała go przed przemianą w czerwonego koloraka, a możliwe, że bardzo, bardzo niewiele mu już do tego brakowało. – Wynoś się, bękarcie! Wynoś! Kip siedział nieruchomo. Oblizał usta. – Powiedziałem: wynoś się! – ryknął Andross. Kip się skulił. Bardzo cicho i z szacunkiem powiedział: – Poproszę teraz o tytuł własności Teii, mój panie. I o moją talię. Proszę. Andross warknął i cisnął talią w twarz Kipa. Odwrócił się i wypadł do sypialni. Przystanął w otwartych drzwiach, nie odwracając się jednak. – Grinwoody! – warknął. – Tak, mój panie – odpowiedział niewolnik. Po latach spędzonych razem ten drobny człowieczek był w stanie odczytać z najdrobniejszej modulacji głosu, czego dokładnie Czerwień chce od niego. Drzwi zatrzasnęły się z hukiem za Androssem, a Kip pozbierał rozrzucone karty. Grinwoody przyniósł plik papierów i pieczęć Androssa Guile. – Imię matki? – zapytał ściszonym głosem Grinwoody. – Katalina. – Pełne. – Katalina Delauria. Grinwoody skinął głową, jakby od początku to wiedział i tylko potrzebował potwierdzenia. Kip niejasno zdał sobie sprawę, że nawet przegrywając, Andross Guile nadal zdobywał od niego nowe informacje. Kip nie miał pojęcia, czy te informacje były dobre, ale wiedział, że pająk snuje jedwabne sidła z każdym oddechem. Grinwoody wypełnił formularze, przystawił pieczęć i wręczył je Kipowi. Na papierach była rdzawa plama. Krew? – Przekaż je głównemu skrybie w Wieży Pryzmata. I moje gratulacje, jesteś nowym właścicielem młodej niewolnicy. Dobrej zabawy.

ROZDZIAŁ 59 – Migotliwy Płaszcz Pac, pac, pac, pac… Poza czasem. Poza przestrzenią. Zanik. Kiedy jego palce dotknęły każdego punktu, odniósł wrażenie, że rozwinął się zwój. Nie po prostu zmysły – pięć głównych kolorów oferujących wzrok, dotyk, słuch, zapach i smak, ale więcej. Nadfiolet i niebieski przyszły razem przez kciuk w dolnym lewym rogu karty: miasta i nadbudowa, ich zarysy płoną precyzyjnymi, logicznymi liniami, a potem wychodzą ze stronicy, linie rozumu, myśli, historii, przyczynowości unoszą się, a on coraz bardziej się zagłębia. Zieleń przez palec wskazujący na górnym lewym rogu karty. Ucieleśnienie – zdrowie, kształt ciała, o którym wiedział, że będzie je teraz zamieszkiwał, ale także ciał wokół niego, fizyczna obecność, ludzie: chorzy, słabi i pełni wigoru. Nawet rozbłyski ryb w zatoce, światło w tle życia w falach, chłodny spokój emanujący z traw i drzew na tej wyspie. Jego ciało w tej karcie było mocne, mężczyzna w kwiecie wieku, chociaż nieco obolały. Może jakiś wojownik? Stara rana pleców, która nigdy do końca się nie zagoiła. Kostka, którą skręcił kilkanaście razy, zawsze słaba. A potem, głębiej, poczuł siłę mięśni, grację wojownika, który dorastał w trupie tanecznej, wyczuł tłumione libido mężczyzny, który podróżuje z kobietą, której pragnie. Następny palec, który dotknął karty, to palec serdeczny. Górny prawy róg. Oranż. O ile zieleń była życiem, o tyle oranż był związkami między żywymi. Te jaśniejące niebieskie linie przyczynowości, logiki, teraz ożyły. Bez tego były pozbawione znaczenia. Niektóre z tych niebieskich struktur były kłamstwami, które powiedział, fundamentem, na którym oparł swój fałsz, fałszywe tropy, oszustwa, które brzmiały sensownie dla jego dociekliwych rozmówców. I teraz nagle młody człowiek posmakował tego, jak niebezpieczny jest ten mężczyzna. Było w nim coś zdeformowanego. Łączyło go coś z Niah; tak się nazywała ta kobieta, teraz wiedział. Jego partnerka, kobieta, na którą wbrew sobie musiał patrzeć: z podziwem, pożądaniem, nienawiścią. Skłonił ją, żeby poszła z nim do łóżka, kiedyś, na samym początku. Powiedziała potem, że jeśli dotknie jej choćby jeszcze raz, to go zabije. Powiedziała, że był zbyt brutalny… czy coś takiego. Nie chciała po prostu przyznać, jak bardzo jej się spodobało. Była pod tym względem słaba. Nieśmiała. Potrafiła jednak walczyć. Po ich przygodzie poprosiła przełożonych, żeby zmienili ich przydziały, ale nie powiedziała dlaczego. Była zbyt zakłopotana, za słaba. Odmówili. Nie tknął jej od tamtego czasu. Dobrze radziła sobie ze sztyletem, dobrze z bronią palną, dobrze z urazą. Mimo to, nie potrafił nie fantazjować o tym, jak zwiąże ją znowu. Zwykle po tym, jak raz miał kobietę, tracił zainteresowanie. Jednak nie w przypadku Niah. Może więc to była miłość. Och, Orholamie, pomóż mu. Młody człowiek już się zatracał w karcie, a nawet nie dotknął wszystkich… Jego mały palec, dolny prawy róg, podczerwień i czerwień niemal w tym samym czasie, kiedy środkowy palec dotknął środkowego punktu na górze, żółci. Wszelkie bezstronne studia nad mechanizmami karty i tym, w jaki sposób łączyły krzesiciela z tematem, zostały całkowicie wymazane w powodzi kalekich namiętności Voxa i jego determinacji. I jeszcze był migotliwy płaszcz Voxa. Narzucam torbę na ramię i idę za Niah nabrzeżem. Nienawidzę smrodu morza cuchnącego

zgniłymi wodorostami, zawsze go nie cierpiałem. Dobrze jednak zejść z korwety. Nienawidzę statków. Gdybym został tam chwilę dłużej, rozpłatałbym tego gangrenowatego kapitana od pachwiny po skrzela. Na samą myśl wypływa mi uśmiech na usta, tak samo działają na mnie rozkołysane biodra Niah idącej przede mną. Tyłek Niah mógł sprawić, że luksjaci zaczną kląć, a eunuchowie postawią namioty. Cóż, rekompensuje braki twarzy. Niah przesuwa plecak i poprawia pas. Przy okazji pokazuje jeden wyprostowany palec. Drobna oznaka uznania dla mojego uznania. Śmieję się. Niah uwielbia flirtować. Jesteśmy jeszcze w biurze celników w porcie, kiedy Niah kaszle. To sygnał, że przekazano jej rozkazy. Nasi przełożeni zawsze jej przekazują rozkazy. Z jakiegoś powodu uważają, że jest ode mnie lepsza. Jednak dzięki temu trzymam się jej. Myślą, że z tego powodu jej nie skrzywdzę. Jakbym mógł ją skrzywdzić. Idzie przede mną. Nie powie mi, co to za wiadomość, nie pokaże jej. Zresztą i tak jest zakodowana, kodem, którego mnie nie nauczyli, a Niah nie chce mnie nauczyć. Bystra z niej kobieta. Czasem. Podnoszę wzrok i patrzę na Chromerię. Napełnia mnie wściekłością i nienawiścią. Wykopali mnie na pierwszym roku, kiedy miałem trzynaście lat, i to z jakiego powodu. Z powodu kota. Kto lubi koty? Nawet nie potrafią odwzajemnić miłości. Dlaczego uznali, że to przeklęte zwierzę jest warte więcej niż ja? Byłem rozkwitającym zielonym krzesicielem. Nie mogli wtedy wiedzieć, jak nadzwyczajny się okażę, ale kto by wyrzucał krzesiciela z powodu kota? Mimo wszystko ten kot czegoś mnie nauczył. Nauczył mnie ostrożności. To bezcenne w moim fachu. Dlatego nadal żyję, dwadzieścia lat później. Troje moich pierwszych partnerów nie było tak ostrożnych jak ja. Ledwie udało mi się odzyskać w ostatniej chwili płaszcz Gebalyn, a i tak, zanim zdążyłem go wyjąć z ognia, stracił sześć cennych grubości kciuka przy rąbku. Teraz ten płaszcz zawsze będzie musiał trafiać do tak niskich osób jak Niah. I bez tego trudno było znaleźć rozszczepiaczy światła, a teraz moja przełożona będzie musiała znaleźć niskiego rozszczepiacza. Nie mój problem. Mam tylko nadzieję, że ta robota zrani Chromerię. Atirat jest o wiele bardziej tolerancyjna wobec moich drobnych dziwactw niż Orholam i jego Chromeria kiedykolwiek mogliby być. Zielona bogini nie zakuwa w łańcuchy tych, którzy ją kochają. Atirat uratowała mnie od życia w nienawiści do samego siebie. Daje mi wolność, akceptację. To bydło, ten żywy inwentarz, nigdy tego nie zazna. Celnicy nie zatrzymują mnie, nie przeszukują torby. Chociaż mają do tego prawo, liczba ludzi, jaka się tędy przewija, jest zwyczajnie zbyt wielka, żeby miało sens zatrzymywanie wszystkich. Zamiast tego prowadzą wyrywkową kontrolę, wyciągają ludzi z kolejek, przeszukują, czy nie szmuglują szczurzego ziela, klejnotów, szafranu, czegokolwiek, co jest dość małe i dostatecznie cenne, żeby dało się przenieść taką nieocloną fortunę w kieszeniach. Może nie wyglądam im na takiego, chociaż z doświadczenia wiem, że przemytnicy wyglądają na równie sponiewieranych jak ja w tej chwili. Moja broda wymaga przynajmniej świeżego wypomadowania. Jeśli znajdę ataskiego balwierza, to zrobi mi brodę od nowa – rozplecie warkoczyki, usunie koraliki, wyczesze, wymasuje twarz, nałoży farbę, żeby ukryć siwiznę, a potem znowu zaplecie i zwiąże, może ze złotymi paciorkami zamiast niebieskiego szkła, które noszę teraz, może wplecie trochę złotego drutu. Złoty drut, tak nagrodzę siebie za tę robotę, na czymkolwiek polega. Dopadam Niah godzinę później, kiedy już oboje wynajęliśmy pokoje w zajeździe. Osobno. Istnieją dobre praktyczne powody, żeby tak robić, ale Niah nie wspomniała o nich, kiedy

zasugerowałem, żeby zaoszczędzić i wziąć jeden. Po prostu odpowiedziała, że zabije mnie, jeśli kiedykolwiek wejdę do jej pokoju. Czasem myślę, że nieszczególnie za mną przepada. Jednak to dobra partnerka. Kompetentna, nie da się zabić. Ostatecznie tylko na tym mi zależy, chociaż brakuje mi jej wyrazu twarzy, kiedy zacząłem ją dusić, po tym jak ją związałem. Spanikowała, ale wiedziałem, że mi podziękuje, jak tylko osiągnie szczyt. Nie mogłem się doczekać, kiedy jej przerażenie zamieni się w deliryczną rozkosz. Niestety, okazała się oziębła. Na to facet nic nie poradzi. Doganiam ją, kiedy kupuje owoce na rynku przecznicę od zajazdu. – Ładne melony – mówię. Udaje, że niczego nie powiedziałem. – Rozszyfrowałam kod. Nie uwierzysz. Jestem o wiele wyższy od niej, staję blisko i zaglądam jej w dekolt. – Hm, napięcie rośnie. – Wiesz co, Vox? Po drugiej stronie ulicy jest burdel. Musisz coś załatwić, nim zaczniemy rozmawiać? Ma ikrę. To w niej lubię. Podnoszę wzrok i patrzę jej w oczy. – Nie chcesz, żebym patrzył, to nie pokazuj. Mam prawo patrzeć, ty możesz zakryć. Co to za robota? Rozgląda się, upewniając się, że nikt nie jest na tyle blisko, żeby podsłuchać. Zniża głos. – Chcą, żebyśmy zabili Wiedźmę Wiatrów. Chcą, żebyśmy zabili samą Janus Borig. Oczy mi ciemnieją i czuję przerażenie ściskające mi żołądek. Dźwięk gaśnie. Tracę czucie, urywa mi się tok myśli. Coś podrywa mnie do góry, na zewnątrz, z powrotem. Unoszę się zawieszony między własnym ciałem i ciałem grubego młodzika. Fuj, tłuścioch, po cudownej jedności z moją sylwetką wojownika-zabójcy, po gracji zdobytej podczas tysięcy godzin treningu, siedzę w… Co jest, u diabła? Co jest… Wrócił.

ROZDZIAŁ 60 – Wygrałeś mnie? Wygrałeś mnie w karty? – zapytała Teia. – Tak? – odpowiedział niepewnie Kip. Byli po treningu o północy i nauce krzesania. Teia zauważyła, że Kip dziwnie się zachowuje, i przyparła go do muru. Teraz siedzieli w jego nowym pokoju. Nadal był zgrzany po ćwiczeniach, miał ręcznik na ramionach, nie potrafił spojrzeć jej w oczy. Nie wiedziała nawet za bardzo, dlaczego się wstydzi. – A co ty postawiłeś? Znaczy, co wniosłeś do puli? – zapytała Teia. – Niczego nie masz. Bez obrazy. Ja też, ale… – To właściwie nie był zakład. Czerwień… Sam nie wiem… Chyba sprawdzał, ile napięcia zniosę. W grę wchodziłaś z jednej strony ty, a z drugiej… Sekret, który jego zdaniem znam. – Ach… rozumiem. – Teia na chwilę zmarszczyła nos. Widziała, że jej nie zaufa. – Przepraszam, nie jestem najmilsza, kiedy jestem zmęczona -powiedziała. – Dali ci papiery? Kip machnął ręką w stronę biurka, gdzie leżał dokument z pieczęcią. – Już zarejestrowałem zmianę u głównego skryby. Powiedzieli, że będą musieli zwrócić się do ambasady abornejskiego satrapy, żeby się upewnić, że nie oddano cię w zastaw, ale ponieważ papier podpisał także Andross Guile, był pewien, że nie będzie żadnych kłopotów. Już to wpisał do ksiąg Chromerii. Teia nadal mrugała jak dziecko, które upadło i nie wie jeszcze, czy się zraniło, czy nie. Miała prawo zareagować łzami czy powinna wstać i wyjść? – Wygrałeś mnie? – zapytała znowu. – Co… co teraz ze mną zrobisz? Zerknęła na łóżko, znowu spojrzała mu w oczy i zaraz spuściła wzrok. – Nie! – wykrzyknął Kip. – Jak sama powiedziałaś, to zabronione wśród Czarnogwardzistów. Ja… – Wśród pełnoprawnych Czarnogwardzistów, nie szczeniaków -odpowiedziała cicho. – Dopóki nie złożysz ślubów. Żadna kobieta nigdy nie wpuści go z własnej woli do łóżka. Nie jego. Będzie musiał znaleźć sobie do tego osobistą niewolnicę albo prostytutkę. Był gruby, głupi, brzydki, niezdarny i był mieszańcem. Nie wiedział, jak rozmawiać z dziewczętami tak, jak to robili inni chłopcy. To była jego jedyna szansa. Teia nie do końca zgłaszała się na ochotnika, ale też nie robiła wrażenia zniesmaczonej. Andross Guile miał rację. Zawsze mógł ją potem uwolnić. Albo jeśli oboje zostaną Czarnogwardzistami, złożą śluby, i to zakończy ich związek. Kip chociaż ten jeden raz dostałby coś dla siebie. Zasłużył na to. Tyle godzin nauki, wykuwania na pamięć talii i strategii, kiedy zamiast tego mógł uczyć się krzesać. Wiedział, że nie powinien był wykorzystać tej sztuczki z czarną talią, żeby ratować Teię. Powinien był poczekać z tym, żeby uratować siebie. Uratował ją przed pająkiem. Co więc było złego w tym, że liczył na odrobinę wdzięczności w zamian? Wdzięczności, co? O tym właśnie sobie fantazjowałeś, Kip? Teia odstawiła torbę. Jej głos był pusty, odległy. – Chcesz, żebym najpierw się umyła? Albo mogę przynieść gorącą wodę i umyjemy się razem. Albo… Przepraszam, Kip. Znaczy, mój panie. Nigdy wcześniej tego nie robiłam. Nie…

nie spodziewałam się, że moja pani mnie sprzeda. Robiła wrażenie bardzo zdeterminowanej… Za dużo mówię, prawda? A on fantazjował na temat Teii. Poczuł się okropnie. Wytarł twarz ręcznikiem. Teia była niewolnicą. Nie on ją zniewolił, po prostu tak wyglądała sytuacja. Nic z tego nie było jego pomysłem, on też musiał płacić karę za to, jak się mają sprawy. Nie wybrał sobie losu bękarta, ale musiał z tym żyć, prawda? Zbierał cięgi i zasługiwał, żeby wreszcie dostać jakąś nagrodę. Zapracował na to. Poza tym, tylko dlatego, że to obowiązek, nie znaczy, że to musi być nieprzyjemne. Kip będzie dla niej dobry. Będzie o nią dbał. Będzie dla niej lepszy, niż mogłaby sobie zamarzyć jakakolwiek niewolnica. Teia przełknęła ślinę. – Jestem dziewicą, ale osobiste niewolnice mówiły o swojej pracy… mnóstwo. – Zarumieniła się. – Myślę, że wiem, co robić. Znowu przełknęła ślinę. A poza tym, na co lepszego mogła liczyć, jeśli Kip da jej wolność? Czy chłopom żyło się lepiej niż niewolnikom? Pokusa to powolny i subtelny wąż. Jestem żółwio-niedźwiedziem. Jestem gruby, niezgrabny i idiotyczny, ale przynajmniej potrafię być ze sobą szczery. Chcę ją wziąć, bo boję się, że nigdy nie będę miał szansy z nikim pójść do łóżka. I będę dla niej miły, bo nie chcę mieć potem wyrzutów sumienia. To wszystko kłamstwa. Oczywiście, że chcę się z tobą przespać, panie. Oczywiście, że byłeś dla mnie dobry. Oczywiście, że mam lepiej niż dziewczyna mogłaby sobie wymarzyć. Oczywiście, że jesteś dobry, hojny i cudowny. Jeśli nie masz prawa powiedzieć „nie”, twoje „tak” nie ma znaczenia. – Jesteś ze mnie niezadowolony, panie? – zapytała Teia. Nie byłaby taka dostrojona do każdego mojego nastroju i kaprysu, gdybym nie był jej właścicielem, prawda? Przełknęła ślinę. – Nie musimy się najpierw myć. Niczego nie chciałam przez to powiedzieć. Przepraszam. Jestem zupełnie zielona w tych sprawach. Powinnam się zamknąć i… Skrzyżowała ręce i podniosła rąbek koszuli. Kip złapał ją za rękę, zanim zdążyła się rozebrać. Zignorował zdumienie na jej twarzy, podszedł do biurka i złapał papiery. Wręczył jej dokumenty, nie patrząc w oczy. – Jesteś wolna. Nie dam rady zarejestrować tego, dopóki nie załatwią z ambasadą pierwszego przeniesienia własności, próbowałem już, ale jeśli o mnie chodzi, nie należysz do mnie. – Z jakiegoś powodu to źle zabrzmiało. Kip potarł twarz ręcznikiem. – Nikt nie miał niewolników tam, gdzie dorastałem, więc nie wiem, jak zwykle ludzie to załatwiają, ale… Nie chcę wiedzieć, jak to działa. Sama myśl o zmuszaniu cię do… do robienia rzeczy, które zasugerował ten okropny staruch… Już i bez tego dość siebie nienawidzę. – Nie spałeś, prawda? – powiedziała Teia. – A co to ma do rzeczy? – Czyli nie spałeś. Kip odwrócił wzrok. – Mam… złe sny. Złe sny, delikatnie to ujął. – Niezależnie od tego, czy zasnę, czy nie, rano jestem bardziej zmęczony. – Idź do łóżka, Kip. Porozmawiamy o tym rano.

– Mówię serio, Teia. – Ja też. Do łóżka – oznajmiła stanowczo. – Myślałem, że ja tu jestem panem – odparł. Zaraz pożałował, że to powiedział, ale ona roześmiała się i klepnęła go w tyłek. Zaśmiała się jednak trochę za głośno – widać było, że ulżyło jej co najmniej tak bardzo jak jemu. Poszedł do łóżka i, cud nad cudami, zasnął. Rankiem czuł się wręcz idiotycznie dobrze. Przez jakieś dziesięć sekund. Złapał się na tym, że nuci pod nosem. A potem pomyślał o sztylecie. Umył się do czysta, włożył świeże ubranie i wyjrzał szybko za drzwi. Żadnych szpiegów, a przynajmniej żadnego nie zauważył. Zszedł schodami na poziom swoich dawnych koszar. Nadal nie miał planu, ale wiedział, że nie może wiecznie trzymać bezcennego przedmiotu w przypadkowej skrzyni. Wślizgnął się do koszar i przeszedł szybko między rzędami łóżek. Pryczę, pod którą schował sztylet, zajęto. Skrzynię przesunięto w nogi łóżka, jak przy innych zajętych pryczach. Kipa ścisnęło w gardle. Otworzył z rozmachem kuferek. Zmiana ubrań, dodatkowy koc, kilka monet. Ani śladu sztyletu. O, do diabła. Niech to wszyscy diabli, nie. Dobry Orholamie, tylko nie to. – Co robisz z moimi rzeczami? – odezwał się ktoś, kto stanął w drzwiach do latryny. To był nowy chłopak, ktoś, kogo Kip do tej pory nie widział. Pryszczaty, mizerny, ze znamieniem na szyi. – Miałem parę rzeczy w tej skrzyni – powiedział Kip. – Gdzie się podziały? Co z nimi zrobiłeś? – O czym ty mówisz? Był tam tylko standardowy koc, kiedy dostałem skrzynię. Okradasz mnie? – Och, zamknij się. – Jesteś Łamacz, nie? – zapytał chłopak. Fantastycznie. Kip nic nie powiedział. Wyszedł. Poszedł na dół i stanął w kolejce dla uczniów. Wykłady już się zaczęły, więc w kolejce nikt nie stał. Sekretarz najwyraźniej też wiedział, że Kip opuścił zajęcia. Nie śpieszył się z podejściem. Kip przygryzł język. – Zgubiłeś się, młody człowieku? – zapytał go sekretarz. Trzymał parującą filiżankę kofi. – Nie, ale zginęło coś, co do mnie należy. Macie tu jakieś miejsce, gdzie lądują zagubione rzeczy? – Owszem. A co zgubiłeś? Kip przełknął ślinę. – Proszę, tylko mi nie mów, że zgubiłeś kilka monet, ale nie pamiętasz dokładnie ile. – Mężczyzna uśmiechnął się bez cienia wesołości i wypił łyczek kofi. – Nie. Ehm. – Kip zniżył głos. – Nóż w pochwie, mniej więcej tej długości, biała skóra rai na, ehm, rękojeści, i parę, ehm, szkiełek osadzonych w ostrzu? – Ech, wy chłopcy i wasze gierki. – Mówię poważnie. Mężczyzna napił się jeszcze kofi, przewrócił oczami i podszedł do pudełka obok jego biurka. Zaczął grzebać w starych płaszczach i spodniach. – Niewolnicy sprzątają w pokojach, sam wiesz. Szemrane towarzystwo. Żadnych standardów moralnych. Prawie przy każdej okazji kradną. Naprawdę nie powinieneś zostawiać

niczego tak… -Urwał. Kip usłyszał charakterystyczny dźwięk ostrza wyciąganego z pochwy. Serce zabiło mu szybciej. Mężczyzna wrócił do kontuaru i położył na nim ostrze. Prawdziwe. Wytrzeszczał oczy. Kip natychmiast porwał sztylet. – Najlepiej będzie, ehm, jeśli nikomu nie będzie pan o tym mówił – powiedział. – Ehm, nie chciałem, żeby to zabrzmiało jak groźba. Chodzi mi o to, że to bardzo ważne, więc jeśli ktoś będzie go szukał, może w ogóle pan go nie widział i nie wie, o czym mowa? A jeśli kiedykolwiek dowie się pan, który niewolnik go tutaj przyniósł, proszę mu podziękować. Pewnie zawdzięczam mu życie albo coś podobnego. Mężczyzna napił się nonszalancko kofi, ale na czoło wystąpiły mu perełki potu. Nie mam gdzie schować tego wielkiego noża. Jakby to wcale nie rzucało się tak strasznie w oczy, Kip wziął nóż i schował go do rękawa, w miarę możliwości ukrywając rękojeść w dłoni. Przełknął ślinę i poprawił pas jedną ręką. Znaczy, zbieram się w kupę. W kupę. Kip nie lubił tego określenia. Sekretarz odchrząknął. – Czy mogę pomóc ci w czymś jeszcze? – zapytał. Och, Kip zwlekał z wyjściem. – Nie, jeszcze raz dziękuję. I wyszedł. Nie wiedział, dokąd pójść. Nie miał żadnego bezpiecznego miejsca, w którym mógłby ukryć coś wartego fortunę, ale złapał się na tym, że idzie w stronę domu Janus Borig. Trzymała tam rzeczy warte fortunę, które pozostawały niezauważone, leżąc po prostu na widoku. Może coś mu doradzi. Kiedy wszedł do głównego holu, zdał sobie sprawę, że wszyscy wchodzący są przemoczeni do suchej nitki. Pomyślał, żeby pójść na górę po płaszcz, ale jego pokój mógł być obserwowany, a on już niespecjalnie się sprawił, ukrywając sztylet. Cudownie, że raz mu się poszczęściło, ale przesadziłby, spodziewając się, że znowu mu się uda. Po prostu będzie musiał zmoknąć. Sam Orholam wie, że Kip ma dość izolacji cieplnej. Przygotował się do wyjścia na ulewę i wybiegł truchtem. Kiedy dotarł do domu Janus Borig, przemoczony i przemarznięty, zobaczył, że drzwi wyłamano, zerwano z zawiasów, które były powykręcane i wyrwane. Poczuł jakiś zapach w powietrzu. Krew. Krew i dym.

ROZDZIAŁ 61 Kip poczuł, że strach próbuje go sparaliżować, ale strach działał wolno. Strach mógł tylko przysiąść mu na ramionach i przesłonić mu twarz szerokimi, czarnymi skrzydłami, gdyby Kip dał mu miejsce do przycupnięcia. Latał wokół jego głowy, dźgając go zakrwawionym dziobem w oczy, ale Kip był szybszy. Wparował do środka. Wpadł na coś, gdy tylko przestąpił nad wyrwanymi drzwiami. Coś plastycznego i niewidzialnego. Nie na coś. Na kogoś. Chociaż raz waga Kipa na coś się przydała – chłopak poleciał do przodu, wpadając do domu Janus Borig i obalając niewidzialną postać. Dostrzegł na ułamek sekundy spodnie pod rozchylonym płaszczem, kiedy mężczyzna przekoziołkował przez roztrzaskaną biblioteczkę. Posypały się karty. Mężczyzna musiał trzymać ich całą garść. Kiedy uderzył o ziemię, rozsypały się na wszystkie strony. A potem w szeleście ubrań zniknął. Kip zerwał się na równe nogi, poślizgnął na śmieciach na podłodze i zobaczył ciała. Uzbrojeni ludzie, z pół tuzina, wszyscy ubrani na czarno z wyhaftowaną na piersi srebrną tarczą. Strażnicy Janus Borig. Wszyscy martwi byli jej strażnikami. Sami nikogo nie zabili. Odgłos wyciąganej stali przebił się przez stłumiony szum ulewy i wiatru na zewnątrz. Kip rozszerzył oczy do podczerwieni i natychmiast ukazał mu się niewidzialny mężczyzna. Był odziany w płaszcz, ale nadal wydzielał więcej ciepła niż otoczenie. Szedł prosto na Kipa, nawet nie zawracając sobie głowy obniżeniem środka ciężkości. Kip musiał wyglądać dla niego na łatwą ofiarę. Rozglądając się rozpaczliwie, jakby nie miał pojęcia, co się dzieje, Kip poczekał, aż spowity w płaszcz mężczyzna się zbliży. Najwyraźniej płaszcz ukrywał jedynie to, co znajduje się pod nim, więc mężczyzna trzymał tylko krótki miecz i nie mógł go unieść, aż do ostatniej chwili, bo w przeciwnym wypadku klinga ukazałaby się zawieszona w powietrzu. Szedł więc przed siebie z opuszczoną bronią. Kiedy znajdował się w odległości dwóch kroków, Kip krzyknął. Skoczył ku mężczyźnie, ale trochę w bok od niego. Zamachnął się lewą ręką, uderzając przeciwnika w rękę z mieczem, która właśnie się podnosiła, a prawą wbił mu sztylet w pierś. Podczerwień nie pozwalała dostrzegać szczegółów albo Kip był po prostu niezręczny, bo trafił stopą na książki i ogryzki, które wytrysnęły spod niej. Stracił sztylet. Zerwał się na równe nogi, a podniecenie walką sprawiło, że cały dygotał. Niewidzialny mężczyzna był teraz doskonale widoczny, leżał na plecach z rękami szeroko rozrzuconymi, nieruchomy. Sztylet Kipa był wbity w jego pierś. Kip rozejrzał się wokół gorączkowo. Janus miała tu tysiąc muszkietów. Dlaczego teraz nie mógł żadnego znaleźć? Nie widział, żeby cokolwiek się teraz paliło, chociaż dym wisiał ciężko w powietrzu. Wyczuwał także żywiczny zapach świeżego cedru – aromat zielonego luksynu. Zdławili ogień luksynem. Ogień. Janus Borig powiedziała, że założyła pułapki na kartach na górze. Może przygotowała też kilka tu na dole. – Vox?! – rozległ się kobiecy głos na górze. – Co to było? Kip wyrwał sztylet z piersi martwego mężczyzny i pobiegł na górę, równie dyskretnie jak nosorożec, który wpadł na skrzynię z porcelaną. Kobieta stała przed ścianą z kartami, zdejmując je, wkładając do drewnianej skrzynki z przegródkami, ale już wyglądała na zaniepokojoną, ledwie ujrzała Kipa. Upuściła skrzynkę na stół i owinęła się płaszczem.

Nawet tego nie zauważając, Kip pozwolił oczom przejść na normalne widzenie i przez ułamek sekundy widział pokój na piętrze. Janus Borig leżała we krwi przy biurku, martwa. Jeden gładki fragment ściany rozwalono, odsłaniając skrytkę, gdzie musiała trzymać karty lub inne skarby, połowa ściany z kartami była pusta. Migotanie zbliżyło się do niego, więc rozluźnił oczy. Niewidzialna kobieta stała się ciepłą poświatą, zbliżającą się szybko w jego kierunku. Uniosła krótki miecz w ostatniej chwili. Zabójcy musieli przywyknąć do łatwego zabijania, bo kiedy Kip zrobił unik, była tak zaskoczona, że nawet nie próbowała niczego z tym zrobić. Kip obrócił się, przeskoczył obok niej i zaatakował. Sztylet otarł się o coś, a potem się przebił. Kip myślał – miał nadzieję – że przeszedł przez bok szyi. Przykucnął nisko pośrodku pokoju. – Jesteś podczerwony – powiedziała. – Zawsze nienawidziłam podczerwonych. Zamigotała i znowu stała się widoczna. Była drobną kobietą o blond włosach, bladej skórze i niebieskich oczach, które stały się prawie zielone od krzesania. Oczy miała wąskie, twarz jak u fretki. Włosy nosiła związane z tyłu w dwa warkocze. Sztylet przeciął jeden z nich do połowy. Wyciągnęła pistolet. Kip porwał mały stołek Janus i cisnął nim w zabójczynię. Kobieta odskoczyła, ale już odciągnęła kurek. Pistolet huknął, a małe pomieszczenie zwielokrotniło ten odgłos. Seria wysokich gwizdów, jeden ponad drugim, rozbrzmiała, kiedy ołowiana kula rykoszetowała od ścian. Kobieta zaklęła i złapała się za nogę – albo kula ją trafiła, albo zabójczyni udawała. Kip nie miał pojęcia, jak poważna była rana. Kobieta rzuciła w niego pistoletem, chybiła, a potem zaatakowała krótkim mieczem. Jej broń w żadnej mierze nie nadawała się do szermierki. Z krótką i szeroką klingą nadawała się do dźgnięcia przez zaskoczenie i upewnienia się, że cios był śmiertelny. Ostrze Kipa było niemal równie długie, ale węższe, ostrzejsze, niestety, trzymał je znacznie gorszy wojownik i o wiele większy cel. Z kolei kobieta była ranna. Kip przyjął pozycję do walki, próbując przypomnieć sobie wszystko, co mówił im trener. Zabójczyni mogła udawać, że rana jest poważniejsza, niż była naprawdę, żeby sprowokować Kipa do czegoś głupiego. Cierpliwości. Jeśli jest ranna, zrobi coś lekkomyślnego, żeby szybko skończyć walkę. – Ludzie zjawią się tu lada chwila – powiedział. – Równie dobrze możesz… Rzuciła się na niego, a on odbił w bok jej miecz i uderzył ją w twarz poparzoną lewą ręką – przynajmniej dała się zacisnąć w pięść i dobrze trafiała. Kobieta zatoczyła się do tyłu, chwiejąc się nieco na rannej lewej nodze. Gdyby poszedł ostro za tym ciosem, mógłby od razu zakończyć walkę, ale był niepewny, bał się, że kobieta go zwodzi. Doszła do siebie; z nosa lała jej się krew. Zachwiała się. Może trochę przesadnie się zachwiała. – Wszyscy kapitanowie miejskiej straży zostali przekupieni w promieniu pięciu przecznic – powiedziała. – I słyszysz to? Kip nie bardzo wiedział, o czym mówiła. Och, grzmot. – To znaczy, że nikt, kto słyszał strzały, nie zaniepokoi się. Umrzesz tu, ognisty chłopcze. – Dlaczego to zrobiliście? – zapytał. Grał na czas. Widział krew rozlewającą się na jej ciemnych spodniach, więc jednak oberwała rykoszetem. Nie ma oszustw na wojnie; są tylko ofiary i ci, którzy przeżyli. Trener Fisk wbijał do głowy

te lekcje ich klasie. Czarnogwardzistów nie uczono jak się pojedynkować; uczono ich zabijać. Kip nie był nożownikiem, ale był silniejszy od tej kobiety, zwłaszcza kiedy osłabił ją upływ krwi. Gdy powoli krążyli wokół siebie, w zasięgu Kipa znowu znalazł się stołek. – Rozkazy – powiedziała. – A kim, u diabła, ty jesteś, żebym mogła powiedzieć w raporcie kogo zabiliśmy? – Kip Guile. – Guile? Cisnął sztyletem w kobietę. Rzucanie nożem to nigdy nie jest dobry pomysł, chyba że wiesz jak to robić. Kip nie wiedział. Jednak kobieta nie spodziewała się tego – sztylet trafił ją prosto w pierś. Rękojeścią. Odskoczyła klnąc, a Kip złapał za stołek i wziął szeroki zamach. Zabójczyni próbowała dalej się cofnąć, ale stała tuż pod ścianą i nie miała dokąd uciec. Kip trafił ją solidnie, łamiąc nogę od stołka, przez co ten stał się jeszcze bardziej nieporęczną bronią. Kip jednak nie powtórzył poprzedniego błędu; tym razem poszedł za ciosem. W pokoju było jaśniej niż do tej pory i widział, że zabójczyni ma złamaną rękę, ale nadal jakoś udawało jej się utrzymać nóż. Właśnie sięgała, żeby przełożyć go do lewej ręki, kiedy Kip wpadł na nią i grzmotnął nią o ścianę, uderzając obniżonym ramieniem. Usłyszał, jak całe powietrze uszło jej z płuc, a potem oboje rzucili się po jej sztylet. – Niah! – krzyknął ktoś ze schodów. – Padnij! Kip odwrócił się i zobaczył drugiego zabójcę – tego, którego mógłby przysiąc, że zabił – stojącego na stopniu i mierzącego z pistoletu. Zabójczyni, Niah, próbowała wykręcić się i paść na podłogę, ale Kip ją trzymał, zahipnotyzowany maleńką pomarańczową kropką nad pistoletem mężczyzny – płonącym lontem. Lont spadł do panewki. Kip obrócił Niah, stojąc z nią twarzą w twarz, zapominając zupełnie o sztylecie między nimi. Bach i uderzyła go głową prosto w twarz. Trafiła w nos i wargę. Natychmiast napłynęły mu łzy do oczu. – Niah! Kip zatoczył się do tyłu, potknął się, wylądował na tyłku. Zabójczyni Niah padła jak worek mięsa, a tył jej czaszki eksplodował. To, co Kip wziął za uderzenie bykiem, było bezwładnym szarpnięciem się mózgoczaszki, kiedy weszła w nią kula. Upadając, Kip sam uderzył się głową w ścianę, nie tak mocno, żeby to go ogłuszyło, ale mimo to, zabolało. Jestem kretynem. Sięgnął do kieszeni i wyszarpnął zielone okulary. Drugi zabójca, Vox, gapił się z przerażeniem na roztrzaskaną głowę partnerki, którą właśnie zabił. Jednakże ruch Kipa natychmiast pobudził go do działania – skoczył i kopnął go w głowę. Większość uderzenia Kip przyjął na ramię, przeturlał się, odsuwając się jak najdalej od Voxa. Widział, że zabójca chwycił krótki miecz Niah. Kip wstał chwiejnie, bezbronny, uwięziony w kącie pokoju, kiedy Vox przyjął pozycję do walki. Już po tej pozie Kip zorientował się, że to prawdziwy wojownik. Okulary Kipa wygięły się, ale nadal miał je w ręce. Nie było czasu. Nim je założy, miecz zakończy jego życie. Obaj, on i zabójca, rzucili się w tym samym momencie: Vox do Kipa, a Kip do kart na ścianie. Kip przesunął ręką po ścianie, zrywając cztery, pięć, sześć kart. Strumień płomieni wystrzelił prosto ze ściany. Gdyby Kip stał przed kartami, ogień by go pożarł. A tak płomienie stworzyły ścianę między nim i zabójcą, który z poślizgiem się zatrzymał. Kip założył okulary, wyginając je zgrubnie, żeby się trzymały i zassał zieleń. Vox zobaczył, co Kip robi, i kiedy kurtyna ognia wygasła, obaj rzucili się i otworzyli dłonie, żeby cisnąć w siebie

nawzajem luksynem. Zabójca był szybszy. Jego dłoń otworzyła się… i nic się nie stało. Była pusta, pozbawiona koloru. Przez sekundę Vox patrzył na rękę zaskoczony. A potem zielony pocisk Kipa przeszył jego brzuch. Mężczyzna padł na podłogę i zawył: – Atirat! Atirat, wróć. Coś ty mi zrobił?! – wrzasnął na Kipa. Nie patrzył na brzuch. Nie patrzył na śmiertelną ranę. Patrzył na ręce. Kip zakaszlał. Ściana z pozostałymi kartami zapaliła się. Niektóre karty iskrzyły i prychały jak żywica w płomieniach. Inne spokojnie stanęły w ogniu. Pożar rozprzestrzeniał się i to szybko. Rozległ się zachrypły, słaby głos: – Kip. Dobiegał z kąta. Janus Borig. Żyła. – Weź nóż, głuptasie – powiedziała. – Co? – zapytał Kip jak głupek. A, jego nóż. Ten, którym rzucił w czasie walki. Ten nóż. Kip musiał przejść nad ciałem Niah. Z jej roztrzaskanej głowy nadal ciekła krew, rozlewając się coraz szerszym kręgiem. Odwrócił szybko wzrok, żeby nie zwymiotować. Drugi zabójca bełkotał coś o tym, że jest nieczysty, niegodny, zrujnowany. Płakał, z trudem łapał powietrze, ale najwyraźniej nie miał dość sił, żeby stanowić zagrożenie. Kip znalazł sztylet i wyprostował się wśród dymu. Usłyszał krzyk. Wzdrygnął się, przykucnął i zdążył jeszcze zobaczyć, jak Vox -który z jakiegoś powodu zdjął płaszcz i koszulę – podrzyna sobie gardło. Krew trysnęła, zabójca gapił się na Kipa brązowymi oczami pełnymi nienawiści przez jedną chwilę, a potem padł. Co znowu, u diabła? Kip podbiegł do Janus. – Płaszcze, Kip. – Znajdziemy ci płaszcz, jak już stąd wyjdziemy – odpowiedział. – Głupi, cudowny chłopcze, ich płaszcze. – Głos miała słaby. Kip wypełnił polecenie. Jego mózg nie pracował jak należy, więc cieszył się, że ktoś nim kieruje, nawet jeśli polecenia nie miały sensu w domu, który gwałtownie wypełniał się dymem. Mężczyzna zrzucił płaszcz, więc łatwo go było zabrać, ale kobieta swój nadal miała na sobie. Kip odwrócił wzrok, kiedy ją obracał, ale płaszcz stawiał opór i dopiero wtedy Kip zauważył, że jest umocowany złotym naszyjnikiem-obrożą na gardle kobiety. Skupił się na palcach, żeby nie obezwładniła go ilość krwi i żeby nie stracił nad sobą panowania. Rozpiął naszyjnik i wreszcie ściągnął płaszcz. Wziął głęboki wdech, łapiąc mniej zadymione powietrze blisko podłogi, i podbiegł do Janus Borig. Wziął ją na ręce. Wtedy znowu zobaczył karty i nagle coś do niego dotarło. Bezcenne karty na ścianach płonęły, każda zamieniała się w pochodnię, kiedy zawarte w nich luksyny stawały w ogniu. – Nie martw się nimi, idź – powiedziała Janus. – Ale one są wszystkim! Są warte… – Idź, Kip. – Mówiła bardzo słabo. Kip potykał się, niosąc staruszkę na rękach. Jego głowa znajdowała się niebezpiecznie blisko płomieni i żaru bijącego ze ścian. Ogień wpełzał z dołu po schodach, a kiedy zeszli na parter, Kip zobaczył, że palą się śmieci. Orholamie, zlituj się, ten pokój jest nie tylko pełen śmiecia. Jest też pełen prochu! Kip ruszył w stronę drzwi, świadomie okrążając śmieci, z rękami pełnymi płaszczy, staruszki

i wielkiego jak dupa wołowa noża. – Jedną chwileczkę – powiedziała Kipowi do ucha Janus, zanim wyniósł ją za drzwi. Mówiła ledwie szeptem. – Odwróć się o… Odwrócił się, a ona sięgnęła po pudełko z tytoniem. – Żartujesz sobie? Chce ci się palić? Teraz?! Grzebała chwilę w pudełku, a potem spod tytoniu wyjęła małe pudełeczko z drzewa oliwnego i kości słoniowej, na tyle duże, żeby zmieściła się w nich jedna talia kart. – Ha! Nie dorwali ich. – Uśmiechnęła się słabo. – Na co czekasz? Dom się pali. Kip wyniósł ją w mrok. Padało, i to mocno, błyskawica zapłonęła, grzmot wstrząsnął budynkami, deszcz walił w ulice. Nikt jeszcze nie zauważył, że mały budynek płonie. Kip zaniósł Janus ulicą i lewie zdążył skręcić w zaułek, kiedy usłyszał wybuch w jej domu. A potem następny, o wiele większy. Kip potknął się, upadł, ledwie udało mu się zamortyzować upadek kobiety. Oparł ją o ścianę w mokrym, brudnym zaułku. Nagle stracił wszystkie siły. – Pewnie nie zgarnąłeś moich pędzli – powiedziała, unosząc brwi. Deszcz zmył krew z jej twarzy, ale była bardzo blada i w pewnym sensie jaśniała. – Ponieważ… – Uśmiechnęła się, a jej oczy rozbłysły nienaturalnie. – Wiem teraz, kim jest Powiernik Światła. I umarła.

ROZDZIAŁ 62 Armia Księcia Barw wywalczyła sobie wejście przez przełęcz do Atashu bez wielu ofiar. Liv nie widziała żadnych walk, a wszystkie ich ślady zniknęły, zanim ona tamtędy przeszła. Po pokonaniu przełęczy wszyscy zakładali, że ruszą prosto na Idoss, największe miasto we wschodnim Atashu. Zamiast tego małe grupy furażerów przeczesały ataskie wsie w poszukiwaniu jedzenia dla wojska, a większość sił książę skierował na południe, głębiej w góry. Przecięli rzekę i główną drogę, po czym pomaszerowali w górę rzeki, zamiast w dół, do Idoss. W końcu dotarli do wielkich kopalni srebra w Laurionie. Liv nigdy nie widziała niczego podobnego. Wzgórza w promieniu co najmniej trzech mil były podziurawione jamami. Trzysta pięćdziesiąt kopalni, powiedział książę, w których pracowało trzydzieści tysięcy niewolników. Kopalnie należały do ataskiego rządu, ale arystokraci ze wszystkich Siedmiu Satrapii dzierżawili je, płacili za wynajem i oddawali procent zysków państwu. Liv słyszała o niewolnikach zsyłanych do kopalń, ale nie miała pojęcia, co to tak naprawdę znaczy, tyle tylko, że to coś złego, czym właściciele mogą grozić zbuntowanym albo leniwym niewolnikom. Niektórzy atascy uczniowie wspominali, że ich rodziny wynajmują swoich niewolników na miesiące po żniwach bogatym właścicielom niewolników, którzy przewożą ich do kopalń, wykorzystują tam do prac, a potem odsyłają z powrotem przed porą sadzenia. Najwyraźniej wielu nie wracało i większość rodzin wynajmowała swoich niewolników tylko wtedy, kiedy desperacko potrzebowała pieniędzy. Wokół wzgórz za kopalniami wznosił się pierścień drewnianych wież. Obszar wewnątrz był zbyt rozległy, by otoczyć go ogrodzeniem, ale cały oczyszczono z drzewa. Każdy uciekinier musiałby przemierzyć ogromną połać odsłoniętego terenu. Przy każdej drewnianej wieży znajdowała się mała przybudówka dla strażników, koni i kilku wyszkolonych w łowach na niewolników mastyfów. Małe miasteczko zwane Thorikos znajdowało się nad rzeką poniżej kopalń. Tutaj rudę ładowano na barki, tu przywożono jedzenie z okolicznych wsi, tu właściciele niewolników prowadzili handel, tu leczono i tu sprzedawano narzędzia, rozstrzygano spory. Thorikos było jednak niemal całkiem puste. Wszyscy, którzy mogli, uciekli. Zostawili za sobą tylko starego członka rady miejskiej i nielicznych obywateli zbyt starych albo chorych, żeby ruszyć w podróż. Liv rozmyślała nad tchórzostwem ich rodzin – kto zostawiłby matkę, wiedząc o nadchodzącym wojsku? Wojna wydobywa z wielu to co najgorsze, a tylko z nielicznych to co najlepsze. Nie było bitwy. Kiedy suwereni kopalń zobaczyli, jakie siły zgromadziły się przeciwko nim, zrozumieli, że to byłoby samobójstwo. Żołnierze stacjonujący w Laurionie byli strażnikami, którzy pilnowali niewolników i łapali uciekinierów, a nie zdyscyplinowaną siłą. Mieli tylko pół tuzina krzesicieli, a wśród nich żadnych kobiet wyszkolonych w walce. Te wycofano do Idoss. Radny spotkał się z Księciem Barw za miastem. Wyglądał na przerażonego widokiem księcia. Liv zapomniała już, jak przytłaczające wrażenie wywiera książę przy pierwszym spotkaniu. Jednakże starzec z wdziękiem poddał się i poprosił o łaskę. Książę Barw mu jej udzielił. Przysiągł, że nikt nie zostanie zabity ani nie będzie zaczepiany, że nic nie zostanie zabrane z wyjątkiem jedzenia i narzędzi. I dotrzymał słowa, chociaż wielu z tego powodu gderało. Byłoby jeszcze ciężej, zdała sobie sprawę Liv, gdyby wojsko odczuło jakiś niedostatek. Ponieważ nadal mieli znaczne zapasy żywności i nikt na razie nie zginął w trakcie grabieży, łatwiej było poprosić wojsko, żeby się

powstrzymało. Książę z wielką ostrożnością przejął same kopalnie. Wysłał żołnierzy, żeby otoczyli kołem wzgórza i zajęli wszystkie drewniane wieże, by w zamieszaniu nie uciekli żadni niewolnicy. Jeżeli rzeczywiście zamierzał uwolnić niewolników – jak twierdził – to chciał uczynić to we własnym tempie, na swój sposób. I tak właśnie się stało. Koios Białodąb uwielbiał widowiska. Kiedy wieczorne słońce rozpaliło żywym ogniem niebo, przemówił do trzydziestu tysięcy zgromadzonych niewolników. Wszyscy zostaną natychmiast uwolnieni, kiedy tylko wysłuchają kilku jego skromnych słów. Tego wieczoru wszystkich nakarmi i odzieje. Mogą odejść, dokąd zechcą, o ile nie będą okradać jego ludzi ani nie przyłączą się przeciwko nim do Chromerii. Mogą też, powiedział, pomaszerować z nimi, mieć równe udziały w grabieżach razem z resztą wojska, wymierzyć zemstę i być może zebrać dość, żeby zacząć nowe życie, zarobić na kawałek ziemi, jeśli chcą ją uprawiać, albo odłożyć trochę grosza, jeżeli wolą mieszkać w mieście. Mieli dziesięć dni na decyzję, ale muszą ją podjąć, zanim książę ruszy zaatakować Idoss. Jeśli zdecydują się pomaszerować z armią, zdecydują się na życie zgodnie z zasadami panującymi w wojsku. Jednakże zrobią to z własnego wolnego wyboru i od tego dnia nie będą już nigdy niewolnikami. Własnymi rękami rozkuł łańcuchy na rękach starego niewolnika. To było ogromne ryzyko i następnego dnia wydawało się, że ogromnie się przeliczył. Niewolnicy wysłani do kopalni srebra nie byli najlepszymi ani najbardziej powściągliwymi ludźmi. To byli schwytani piraci, ludzie gwałtowni, nieposłuszni, leniwi, buntowniczy. To ten rodzaj ludzi, który nienawidził zasad, i raptem jedna dziesiąta pojawiła się w porze musztry następnego ranka. Wojsko cały dzień trenowało i pomaszerowało w południe następnego dnia. Dopiero trzeciego dnia Liv pojęła, na co liczył książę. Wyzwoleni ludzie, chociaż ich odziano i zdjęto im łańcuchy, nie mieli jedzenia. Furażerowie Księcia Barw ogołocili ziemię ze zbóż i bydła. Nikt nie będzie bił wolnych ludzi, ale też nikt ich nie nakarmi. Oczywiście, większość z nich przywykła do niedostatku; głodzenie niewolników uważano za najlepsze lekarstwo na lubieżność i lenistwo. Potrafili poradzić sobie z bólem pustego brzucha. Przez jakiś czas. Nie było żadnego ruchu na drogach poza innymi niewolnikami, więc nie było na kogo napaść, nawet gdyby chcieli. Jedna mała grupa napadła na obóz i uciekła z jedzeniem, ale bez koni. Odnaleziono ich, związano, oblano czerwonym luksynem i podpalono żywcem. Kiedy trzy dni zamieniły się w cztery, wielkie grupy zaczęły iść równolegle do powoli maszerującej armii. Piątego dnia w porze kolacji tysiące weszły do obozu. Dostali skórki od chleba, nic więcej. Wolni ludzie muszą zapracować na mięso, tak im powiedziano. Następnego ranka tysiące stawiły się na musztrze. Przed dziesiątym dniem wojsko powiększyło się o dwadzieścia dwa tysiące ludzi. Oczywiście, dodanie takiej ogromnej liczby niewytrenowanych, niezdyscyplinowanych ludzi do już kiepsko wyszkolonej i niezdyscyplinowanej armii spowodowało ogromne kłopoty. Liv słyszała, jak doradcy sprzeczali się o to do późnej nocy, podnosząc nawet głos na księcia. Czy niewolnicy powinni stworzyć własne jednostki, czy należy ich włączyć do istniejących oddziałów? (To drugie). Co zrobić z niewolnikami, którzy zaczepiają kobiety lub mężczyzn w obozie? (Spalić w ofierze). Niewolnicy to sami mężczyźni, a tylko nadzorcy obozu i ich ulubieńcy – wszyscy oni uciekli – mogli odwiedzać prostytutki w Thorikos. Można coś dla nich zrobić? Książę zajął się tym, wzywając przedstawicieli niewolników, swoich generałów i prostytutki – które nie były zorganizowane w żadną gildię, ale natychmiast to zrobiły, kiedy powiedziano im, że dzięki temu zbiją majątek. Liv płonęły uszy, kiedy słuchała, ale książę ani razu nie poprosił,

żeby wyszła. Zapytał Matkę Towarzyszek, jak życzyły sobie prostytutki, by je nazywano, żeby powiedziała mu, ilu klientów ich kobiety mogą dziennie obsłużyć. Kazał wykonać z brązu żetony, dwie trzecie podanej liczby, każdy ostemplowany wulgarnym aktem. A potem przygotował znacznie mniej srebrnych żetonów, które można było wykorzystać na najlepsze Towarzyszki – zostawił Matce decyzję, jak wybierze te kobiety. Jedną trzecią żetonów oddał generałom, jedną trzecią dowódcy furażerów i jedną trzecią kwestorce. Żetony mieli otrzymywać mężczyźni za nadzwyczajną służbę – za przyniesienie bogatych łupów albo za zgłoszenie się do szczególnie niebezpiecznego zadania wyznaczonego przez generałów. Przynajmniej połowa miała trafić do niewolników, a jeśli dojdzie do jakiś nieprawidłowości, gromadzenia zapasów żetonów albo oddawania ich ulubieńcom, winny zostanie wypatroszony, powieszony i podpalony. A potem każdego dnia Towarzyszki będą zwracały żetony, by otrzymać należność. Ostatnia trzecia część żetonów była dla każdego, kogo było stać, by je kupić po ustalonej cenie, co zrównoważyłoby nieco koszt subsydiowanych żetonów. – Przez następne dwa tygodnie – powiedział książę – chcę, żebyście zrobili co w waszej mocy, by rozdać tyle żetonów, ile się da, ale nie stale tym samym ludziom. Dajcie każdemu szansę na zdobycie żetonu. Potem podwyższymy poprzeczkę. Nie chcemy ryzykować zamieszek i gwałtów w tym tygodniu, ale też nie chcemy zbankrutować w przyszłym tygodniu. Następnego dnia można było odnieść wrażenie, że obóz skurczył się o jedną trzecią, kiedy świeżo wyzwoleni mężczyźni wyruszyli na ochotnika na misje w różnych kierunkach. W miarę jak zbliżali się do Idoss, miasteczka stawały się coraz większe, a łupy coraz lepsze. Nikt nie stawiał oporu, dopóki nie dotarli prawie na obrzeża samego Idoss. To miasteczko, Ergion, miało kamienne mury, łuczników i paru krzesicieli. Liv nie pojmowała, co sobie myśleli mieszkańcy miasteczka – Idoss, które miało szansę się obronić, znajdowało się raptem o dzień drogi dalej dla rodziny, dwa dni dla wojska. Łatwa droga, kiedy się ucieka, żeby ocalić życie. Jednakże jakimś cudem starszyzna wmówiła sobie wzajem, że zdołają odeprzeć armię niewolników jakby to były plewy. Przywódca Ergionu splunął z blanków i polecił łucznikom strzelać w Księcia Barw, kiedy ten wyszedł naprzód, żeby negocjować. Krzesiciele księcia z łatwością odbili strzały. Z pomocą krzesicieli, którzy ich osłaniali przed łucznikami, w ciągu godziny saperzy (połowa z nich była górnikami), umieścili ładunki pod murem. Wysadzili go, tworząc wyrwę, i w ciągu następnej godziny miasto stanęło w płomieniach. Tym razem Książę Barw wydał rozkaz, że nie wolno im oddać ani jednego kwartału. „To będzie przykład”, powiedział. Chciał tylko, żeby zostawiono przy życiu pięćset kobiet i dzieci. Armia oszalała, a Liv została w obozie. Nawet strój bogatej krzesicielki i fakt, że ją znano, nie zapewniłby bezpieczeństwa samotnej kobiecie w Ergionie. Zresztą nie chciała widzieć, co wyzwoleni ludzie robią ze swoimi byłymi właścicielami. Tego wieczoru potężnie zbudowanego mężczyznę, którego status byłego niewolnika zdradzało jedynie przycięte ucho, dopuszczono do namiotu księcia. Skłonił się i pokazał worek. W środku była głowa przywódcy miasteczka. Książę Barw dał mu garść srebrnych żetonów, spojrzał mu w oczy i skinął głową. Kiedy drab wyszedł, zostawiając zniekształconą, krwawiącą głowę na dywanie księcia, Koios powiedział po prostu: – Niesamowite, ile zaryzykuje mężczyzna dla kilku minut z ustami utalentowanej kobiety.

ROZDZIAŁ 63 – Samila Sayeh Pac, nadfiolet i błękit. Pac, zieleń. Pac, oranż. Pac, żółć. Pac, czerwień i podczerwień. Miałam te sny na jawie. Zanim Wojna Guile’ów przyszła do mojego Ru, moja ulubiona mała kuzynka Meena dostała ilytańskiego smoka. Dokądkolwiek szła, zabawka podskakiwała nad nią w powietrzu, przywiązana sznurkiem do jej nadgarstka; nie dotknęła ziemi przez dwa miesiące, odkąd Meena ją dostała. Mała biegała wszędzie w podskokach, śpiewając. Miała siedem lat i już szkolono ją od dwóch lat. Jej głos miał czystość, która oczarowywała zarówno żołnierzy, jak i dworzan. Najczęściej wymyślała własne bezsensowne piosenki i biegała z nimi po mieście. Meena nie żyje. Miałaby teraz dwadzieścia trzy lata. Chciała pojechać razem ze mną do Chromerii. Odmówiłam jej. Oczywiście, jej matka nigdy by na to nie pozwoliła, nawet gdybym poprosiła. Najpewniej. Nawet nie spróbowałam. Meena zginęła w czasie rzezi urządzonej przed generała Gada Delmartę, jej ciało zrzucono ze schodów Wielkiej Piramidy wraz z resztą naszej rodziny. Pięćdziesiąt siedem ofiar na samej piramidzie. Wiele więcej w mieście, chociaż tam zginęli tylko przechodnie i to jakoś mniej się liczyło – przynajmniej dla moich ludzi. Zastanawiam się, czy Meena zostałaby krzesicielką i wojowniczką jak ja. Nie interesowałam się walką, dopóki rzeźnik nie zabił wszystkich moich ludzi. Wtedy zostałam wojowniczką, i to całkiem niezłą. Choć wyraźnie nie dość dobrą. Teraz mój czas się dokonał. Z precyzją dostępną tylko najlepszym niebieskim badam czerwony namiot, który jest moją celą. Bitwa o Garriston miała być moją ostatnią walką. Koloraki zasypały mnie i Usefa zmasowanym atakiem i oddzieliły nas od pozostałych weteranów krzesania, którzy zgłosili się na ochotnika do walki, zamiast wziąć udział w Uwolnieniu. Usef i ja walczyliśmy po różnych stronach Wojny Pryzmatów, Wojny Fałszywego Pryzmata, Wojny Guile’ów. Jedna z moich najlepszych przyjaciółek z Chromerii zabiła pierwszą żonę Usefa. W zamian za to on zabił ją. Usef i ja mieliśmy liczne powody, żeby się nienawidzić. Zamiast tego zakochaliśmy się w sobie. Dwoje złamanych wojowników zmęczonych wojną. Zdecydowaliśmy się stanąć do walki po raz ostatni razem. Wszyscy weterani podzielili się na pary, każda wyposażona w pistolet i sztylet. Wszyscy byliśmy bliscy przerwania halo, więc tego, któremu halo pęknie pierwsze, ten drugi miał zabić, żeby uchronić go przed szaleństwem. Jeśli ktoś zostanie sam, będzie musiał samodzielnie zakończyć swoje życie. Zastanawiałam się, czy Usef zdołałby mnie zabić, gdyby do tego doszło. Usef był niebieski, ale był też czerwony. To dzięki temu zyskał przydomek Fioletowy Niedźwiedź. Serdecznie nienawidził tego przezwiska, uważał, że brzmi idiotycznie. Jednakże, jak mu zwróciłam uwagę, to było jedyne możliwe przezwisko. Usef miał sześć i pół stopy wzrostu, pierś szeroką jak beczka, był krzepki, włochaty, nosił wielką zmierzwioną brodę, długie zmierzwione włosy i miał krzaczaste brwi. Był niedźwiedziem, czerwonym i niebieskim nieciągłym dichromatą. Jego warknięcia w odpowiedzi, gdy ludzie wołali na niego Fioletowy Niedźwiedź, sprawiły tylko, że imię jeszcze mocniej przylgnęło. Pierś Usefa eksplodowała, kiedy pocisk trafił w budynek za nami. To niemożliwe, ale stał, rozejrzał się za mną i ulżyło mu, kiedy mnie znalazł, kiedy zobaczył, że nic mi nie jest. Jego usta się poruszyły. I wtedy umarł. Podniosłam swój muszkiet, podniosłam jego muszkiet, ale zamiast skierować go na siebie,

zaatakowałam łajdaków. Znalazłam załogę artyleryjską. Zmasakrowałam ich. I wtedy pękło mi halo. W pierwszej chwili myślałam, że dostałam z muszkietu. Straciłam przytomność i w pełni wierzyłam, że umieram. Byłam z tego zadowolona. Kocham cię, mój Fioletowy Niedźwiedziu. Obudziłam się w zaciemnionym wozie, chora jak szarak. W końcu, pewnie jakiś tydzień później, wóz przeznaczono do innych celów i odesłano z Garristonu. Doszłam do siebie i teraz codziennie budzę się w tym namiocie. Wychwytuję urywki rozmów żołnierzy i chłopów, którzy przechodzą za blisko, ale to, co mogę poskładać, to tylko spekulacje. Najwyraźniej maszerujemy pod komendą tego Księcia Barw i przemierzamy znaczne odcinki każdego dnia, mimo że idziemy ogromną karawaną. Z podniecenia ostatnich dni i zapachu dymu, który nie był dymem z drewna, wnioskuję, że wcięliśmy się wystarczająco daleko na południe, żeby ominąć góry Karsos i że najechaliśmy na Atash. Każdego dnia zakuwają mnie w łańcuchy i zawiązują mi przepaskę na oczach, ale poza tym nikt mnie nie zaczepia. Przedziwna łaska. Dawno już przekroczyłam czterdziestkę, ale jako wojowniczka wieki temu przygotowałam się na przemoc, gdybym została schwytana. Słabi mężczyźni lubią upokarzać kobiety, zwłaszcza wielkie kobiety, które sprawiają, że czują się gorsi. A ja to robię nieustannie. Zatem, co to za gra? Jestem potężną niebieską wojowniczką, być może nawet legendą. Moje halo pękło. A więc to tak. Ten Książę Barw, kimkolwiek jest, chce, żebym do niego przystała. Myśli, że im dłużej pozwoli mi siedzieć w mojej niebieskości, tym prędzej oszaleję i dołączę do niego. Upłynęło dużo czasu, odkąd mnie nie doceniano. Nie lubię tego tak samo teraz, jak i wtedy, kiedy byłam młodą kobietą. Mój namiot nie jest duży – nie mogę się tu wyprostować, żeby nie ocierać głową o materiał. Ręce mam zakute z przodu, a łańcuch łączy się z obrożą na szyi. Nogi mam spętane łańcuchami wokół kostek i rozsunięte żelaznym prętem. Daje mi to rozsądną swobodę ruchów, ale niewielką możliwość zaatakowania kogokolwiek. Prawda jest taka, że nie jestem Czarnogwardzistką – nie wiem, jak kogoś zaatakować, nawet kiedy mam wolne ręce. No dobrze, znam kilka ciosów, ale daleko mi do bycia niebezpieczną. Prawda jest taka, że bez krzesania jestem po prostu kolejną bezradną kobietą. Jednakże nie jestem jeszcze gotowa zarzucić krzesania. Nie odebrano mi pierścienia – co musi z całą pewnością oznaczać, że Książę Barw zamierza mnie rekrutować. Przyglądał się długo i uważnie rubinowi na moim palcu, a potem złamanemu, czysto niebieskiemu halo w moich oczach i zostawił mi pierścień. Potrzebuję dwóch dni, żeby opracować plan. Namiot jest czerwony, więc światło, które przez niego przechodzi, pozwala mi nie panikować z powodu ciemności, ale nie nadaje się dla mnie do krzesania. Jednakże namiot zrobiony jest z materiału. Kiedy stanę na palcach, mogę złapać kawałek płachty, którą zwykle zasłania rama pod spodem, i wgryźć się w nią. Potrzebuję dwóch dni, żeby wygryźć dostatecznie dużą dziurę i zyskać maleńki punkcik czystego, białego światła – jest na tyle mały, by ukrył się przed oczami tych, którzy co rano składają namiot. Następnego dnia omal nie spanikowałam, kiedy odkryłam, że dziury nie ma. Jednakże nie było żadnej kary, nikt o niej nie wspomniał. Musieli uwięzić więcej niż jednego niebieskiego krzesiciela, pewnie zamieniono nasze namioty w czasie marszu. Zaczynam od początku. Tym razem mam więcej szczęścia: zachowuję swój namiot. Dwunastego dnia wojsko robi sobie jedną ze swoich całodniowych przerw, obozuje w jednym

miejscu w czasie swego rodzaju święta, którego odgłosy słabo słyszę. Nieważne – jestem gotowa, a namiot ustawiono na osi północ-południe, w najlepszy możliwy sposób, zważywszy gdzie wygryzłam dziurę. Mogę wyjrzeć. Nad namiotem wznosi się wielki biały baldachim. Myślałam, że to tylko chmury na niebie rozpraszające błękit. Chmury, które oko Orholama mogło wypalić i dać mi błogosławiony błękit czystego nieba. To jest jednak białe płótno, dopuszczające światło, ale blokujące mój kolor. Gdybym miała okulary, nie miałoby to znaczenia. Niestety, nie mam. Nie jestem Pryzmatem. Biel jest dla mnie bezużyteczna tak samo jak brak światła. Zatem ten Książę Barw nie jest głupi. Musiał wiedzieć, że namioty są słabe. Nienawidzę go i podziwiam jednocześnie. To mnie jednak nie odwiedzie od realizacji planu. Błogosławiąc w milczeniu Usefa za to, że dał mi ten pierścień, biorę się w garść i zaczynam uderzać „rubinem” w okowy. Po kilkunastu próbach uderzam właściwie i górna połowa klejnotu pęka, rozłamując klej, który trzymał „rubin” na miejscu. Przez następne dwadzieścia minut rozglądam się po namiocie, szukając odłamka. Kiedy go znajduję, wkładam go do ust i zwilżam klej. Czerwona połowa pierścienia jest dla mnie bezużyteczna, jeśli jednak ktoś mi przeszkodzi, muszę zdążyć skleić klejnot jak najszybciej. Dolna połowa pierścienia jest szafirowo niebieska. Kamień jest maleńki, ale gdyby był większy, nie uszedłby uwagi moich strażników. Przesuwam materiał namiotu na lewo od ramy, powoli, ostrożnie. Dwie godziny przed południem słońce jest dostatecznie wysoko, żeby jego czyste światło wlewało się przez maleńką dziurkę – reflektor punktowy, punkcik mocy. Fakt, że ręce mam przykute do szyi, staje się kolejnym błogosławieństwem, darem od odległego Orholama. Pozwala odpoczywać moim rękom, a jednocześnie trzymać je na miejscu. Zanurzam pierścień w maleńkim promieniu światła, a on przesyła mi wątłą niebieską moc. Potrzeba wielu godzin – godzin, podczas których nawet nie mrugnę powieką, przesuwania się odrobinę co minutę, kiedy oko Orholama wspina się na najwyższy punkt niebios i zaczyna powolne zejście. Kiedy nadchodzi wieczór i wiem, że zaraz nadejdzie służący, który sprawdza, co u mnie, przesuwam czerwony odłamek w ustach i powoli umieszczam go z powrotem na pierścieniu. A potem ostrożnie przemieszczam niebieski luksyn pod skórą, upychając go tylko tam, gdzie skórę zakrywa ubranie. Mimo wielu godzin nie nasiąknęłam bardzo, ale jeśli służący to zauważy, wszystkie moje wysiłki pójdą na marne. Przesuwam więc luksyn na plecy, pośladki i uda. Jak na razie szanowali moją prywatność i jeśli pozostanie tak przez jeszcze jeden wieczór… Zjawia się służący. Pociąga nosem raz albo dwa, ale najwyraźniej uważa, że ma alergię na coś w tym „przeklętym kraju”. Zostawia mi dzienną rację. Potem wraca i zabiera talerz. Wróci jeszcze przed ciszą nocną. Mam więc dwie godziny. Dwie godziny to mnóstwo czasu, żeby umrzeć. Drżącymi rękami krzeszę maleńki, ostry szpikulec z niebieskiego luksynu. Tak naprawdę to bardziej gwóźdź. Nie jest to tak dramatyczne jak podcięcie nadgarstków, ale podcięte nadgarstki można opatrzyć i uratować mi życie. A gdy wbiję gwóźdź w serce? To nieodwołalne i względnie szybkie. Nawet jeśli ciało mnie zdradzi i krzyknę, nie zdołają mnie ocalić. Powinnam była umrzeć w Garristonie. Powinnam była umrzeć z Usefem. Nie powiedziałam Usefowi, że Gavin jest tak naprawdę Dazenem. Nie ufałam jego reakcji. Teraz żałuję. Powinien wiedzieć, za kogo umiera. Chociaż nie. Umarł za mnie. Nie dbał o tę wojnę. Nie dbał o Orholama. Dbał tylko o to, co słuszne, bogowie czy nie, Chromeria czy nie. I o mnie. Powinnam była mu powiedzieć. Powinnam była mu zaufać. To była zdrada. Wybacz mi, Usefie. Przyjdę do ciebie i przeproszę cię we własnej osobie. We własnej osobie.

A może we własnym duchu? Usef nie wierzył w nic takiego. Mam nadzieję, że życie pośmiertne będzie miłą niespodzianką dla mojego dużego misia. Przykładam czubek gwoździa do piersi. Gavin Guile – cóż, Dazen Guile – udzielił nadzwyczajnej dyspensy na samobójstwo tym, którym pęknie halo, ale przez całe życie wbijano mi do głowy, że zabicie siebie jest takim samym morderstwem jak każde inne i trudno odrzucić tę myśl. Nie, to nie jest morderstwo. Jestem ofiarą na wojnie. – Panie Światła, jeśli to grzech, wybacz mi. Jeśli to ma być świętokradztwem, wybacz błądzącej córce. Biorę wdech i zbieram siły. Nadal jednak nie wbijam szpikulca. Jestem kolorakiem. Wiem to. Czuję pęknięte halo. Już po mnie. Oszaleję. Być może już oszalałam. A jednak nie czuję się szalona. Czuję się zupełnie… sobą. Może to oznaka tego, że oszalałam – nie dostrzegam własnego szaleństwa. To jednak nie ma sensu. Każdy na świecie mógłby być szaleńcem, jeśli myślenie, że nie jest się szalonym, to uzasadnione kryterium. Może błękit mnie zwodzi. Tak. Może to właśnie to. Jeśli jednak tak właśnie się dzieje, to jest to kuszenie logika, nie lubieżnika. Jeżeli błękit jest jakimś oddzielnym duchem, szepczącym słodkie grzechy do moich uszu, powinnam je słyszeć. A zamiast tego ogarniają mnie tylko mgliste wątpliwości, bo to, czego mnie uczono, nie ma dokładnego odzwierciedlenia w tym, czego doświadczam. Rozważam myśl, którą w przeszłości uważałam za obrzydliwą: przerobienia własnego ciała za pomocą niebieskiego luksynu. Nadal brzmi to obrzydliwie. A może coś na granicy, na przykład, zrobienie sobie na stałe niebieskich pokrywek na oczy, żeby działały jak niebieskie soczewki? To może być trudne. Jeśli odetnę oczy od powietrza, nie zrobi im to dobrze, to już udowodniono, ale jeśli zostawię dziurki… Daję się uwikłać w problemy techniczne. Jak zawsze. Zatem… nie zmieniłam się. Wcale a wcale. Może to krzesanie cię zmienia. Może, jak zaczniesz krzesać niebieski po tym, jak halo pęknie, to cię pochłania. Ale dopiero co krzesałam. Niewielkie ilości, owszem, ale nie czuję się stuknięta ani nic z tych rzeczy. Naprawdę mogę się zabić. Teraz to widzę. Ścieżka stoi otwarta i mogę ją wybrać, kiedy nadejdzie czas. Tyle że zabić się bez celu? To nie ma sensu. W jaki sposób miałoby to uhonorować Orholama, który dał światło i życie? Jeśli poczekam, mogę zyskać okazję, żeby zabić samego Księcia Barw. Mogę zdołać odpłacić mu się w pełni za zamordowanie Usefa. Tak właśnie. To rzeczywiście ma sens. Supeł w mojej piersi wreszcie się rozluźnia. Rozpraszam gwóźdź i krzeszę maleńką słomkę, którą wystawiam przez dziurkę w namiocie. Jeśli w namiocie będzie pachniało niebieskim luksynem, przeszukają mnie, znajdą dziurę i pierścień. Muszę ukryć nawet słaby kredowy aromat luksynu. Wciągam niebieski proszek do ust i wydmuchuję go w nocne powietrze. Potem przełykam piaszczyste resztki, spłukując usta rozwodnionym winem, żeby nic nie utknęło mi między zębami. Będę żyć. Stanę do walki innym razem. I rozwikłam zagadkę halo. Kładę się pogodzona

i zasypiam. Kiedy jego palce powoli zsuwają się z pięciu punktów, zdaje sobie sprawę, że nie opłakiwała Usefa. Nie zapłakała z jego powodu od dnia, w którym zginął. Nawet nie przyszło jej to do głowy.

ROZDZIAŁ 64 Kip przemókł do suchej nitki. Zimno było armią najeźdźcy, przekraczającą granicę jego skóry, siejącą spustoszenie. Może najpierw najechała jego mózg, czyniąc go niemrawym, głupim. Pięści były jedynym ciepłym punktem w całym jego ciele, rozpalone bólem. Rozdarł do żywego blizny na lewej ręce. Nie pamiętał nawet jak. Poczuł, że coś spływa mu z deszczem po policzku, więc to strącił. Spojrzał na rękę. Co, u…? Dreszcz sięgający głębiej niż zimny deszcz przebiegł mu po kręgosłupie. Zlituj się, Orholamie. To był kawałek mózgu Niah, obmyty przez deszcz z krwi, szaro-niebieski. Musiał mu się przykleić do twarzy, kiedy odstrzelono jej głowę. Kip wzdrygnął się i odrzucił skrawek. Musi się stąd wynieść. Najpierw owinął się płaszczami. Bez magii, która je wcześniej ożywiała, teraz wyglądały jak wyblakłe, znoszone płaszcze. Nic specjalnego. Złote zapinki zupełnie naturalnie zwieszały się do wnętrza płaszczy, jakby często chowano je z widoku. Kip naciągnął kaptur. Damski płaszcz był na niego za mały, ale jakoś się nim owinął. Były bardzo cienkie, niemal jak z jedwabiu, nie całkiem wodoodporne, ale lepsze to niż nic. Kip nie otworzył pudełka z kartami – nie na deszczu. Na końcu podniósł nóż. Nie schował go do pochwy, ale beznamiętnie i na oślep wyniósł klingę i pochwę razem z Janus Borig i innymi przedmiotami zabranymi z płonącego domu, jakby był szabrownikiem. Coś tu nie grało. Mógłby przysiąc, że pochwa była za krótka dla ostrza. Nie, niemożliwe. Schował ostrze, a kiedy wepchnął je do końca, zapłonęła błyskawica, oświetlając cały zaułek i oślepiając go na chwilę. Mrugając, spojrzał na ostrze w pochwie. Pasowały idealnie. A mimo to, mógłby przysiąc, że klinga sprawiała wrażenie dłuższej i szerszej niż wcześniej. – Pali się! Pali! Ktoś przebiegł obok zaułka Kipa, do którego nagle z całą wyrazistością dotarło, że stoi nad ciałem zadźganej nożem kobiety w okolicy, w której zaraz zaroi się od ludzi. I rzeczywiście. Kip ruszył i zobaczył dziesiątki, setki ludzi wybiegających na ulice. – Uderzenie pioruna! Pożar! – krzyczeli, waląc do drzwi sąsiadów. W mieście pożar jest problemem dla wszystkich, nawet w czasie ulewy. Burza była błogosławieństwem, rzecz jasna, deszcz pomagał ugasić ogień, ale mimo to, wszyscy rzucili się do walki z płomieniami, by się nie rozprzestrzeniły. Kip opuścił okolicę, idąc w stronę wielkiego mostu, Łodygi Lilii, ale go nie przeszedł. Chciał poszukać Janus Borig, żeby zapytać ją, gdzie ukryć wielki skarb – a teraz miał cztery skarby. Co, u diabła, robił z czterema skarbami? A ważniejsze pytanie brzmiało: co, u diabła, miał zrobić z czterema skarbami? Stał przez minutę w deszczu, pewnie bogatszy, niż marzyło się satrapkom i królowym, ale nie stać go było na suche miejsce, gdzie mógłby odpocząć. Żelazna Pięść. Gdyby tylko Kip do niego dotarł. Przeszedł przez most, chowając sztylet za pas i zakrywając, ale upewniając się, że zdoła po niego szybko sięgnąć, gdyby trzeba było. Nikogo nie było na zewnątrz z wyjątkiem dwóch strażników stojących w wartowni, chowających się przed deszczem. Nawet się nim nie zainteresowali, chociaż wyobraźnia Kipa doprowadzała go do paranoi. Do windy dotarł bez żadnych przygód. Za długo był dzieckiem. Przybył do Chromerii, a kiedy tylko Andross Guile dowiedział się o nim, zabójczyni próbowała zrzucić Kipa z wieży. Grając czarnymi kartami, Kip musiał

zdradzić, że to Janus Borig pomogła mu pokonać Androssa Guile. Zginęła niemal natychmiast po tym. Kip spędził tyle czasu ze starcem, że kusiło go, by widzieć w nim człowieka, uwierzyć, że starzec czuł coś do wnuka. To nie była prawda. Na świecie istniały potwory i Andross Guile był jednym z nich. Kip wysiadł z windy na poziomie tuż pod szczytem Wieży Pryzmata. Tam Czarna Gwardia miała swoje koszary. Pierwszy człowiek, którego Kip zobaczył, był chudym Ilytaninem z blizną od oparzenia na policzku. Siedział na łóżku i czytał. Kilku innych mężczyzn grało w kości w świetlicy, pozostali plotkowali w wygodnych fotelach na temat zabójstw w Abornei. – Tu ma wstęp tylko Czarna Gwardia, chłopcze – powiedział mężczyzna. – Muszę zobaczyć się z Żelazną Pięścią – powiedział Kip. – Jestem Kip, bękart Gavina. Sprawa jest pilna. Może mi grozić niebezpieczeństwo. I poufna. Czarnogwardziści nie zostawali Czarnogwardzistami z powodu braku zdecydowania. Mężczyzna wstał. – Tu nikt cię nie skrzywdzi. Zaprowadzę cię do kwatery dowódcy. Jest teraz na obchodzie, zawsze pracuje najdłużej ze wszystkich, ale zwykle wraca godzinę po północy. Godzinę po północy? No jasne. Kip nie zdawał sobie sprawy, że treningi o północy były częścią normalnego dnia pracy Żelaznej Pięści. Pracował od świtu do godziny po północy. Dzień w dzień. Czarnogwardzista przeprowadził Kipa obok innych, którzy zerkali nieufnie, ale się nie przeciwstawili i zabrał go do małego pokoju. Otworzył drzwi, które nie były zamknięte na zamek. – Nie wejdzie tu nikt poza dowódcą, dopóki żyje choć jeden z nas. – Zawahał się, a potem dodał: – Zważ sobie, proszę, że kradzież czegokolwiek z tego pokoju będzie miała niezwykle poważne konsekwencje. – Tak, tak, dziękuję. Oczywiście. Ogromnie mu ulżyło, ale w miejsce ulgi zaraz pojawiło się wyczerpanie, a potem zakłopotanie, kiedy rozejrzał się po pokoju Żelaznej Pięści. Z jakiegoś powodu przebywanie tam było dziwnie onieśmielające. Kip nigdy nie wyobrażał sobie, że potężny dowódca Czarnej Gwardii to człowiek, który ma… pokój. Idiotyczna myśl, oczywiście. Jak myślisz, Kip, gdzie sypiał? Pokój pasował do właściciela – schludny, niezbyt duży mimo wysokiej pozycji Żelaznej Pięści, pięknie rzeźbione krzesła z czarnego dębu bez poduszek, wąskie łóżko przykryte kocem w zielono-czarną kratę, stojak na różne rodzaje broni pod jedną ścianą i jeden przepiękny obraz, na ścianie naprzeciwko łóżka. Przedstawiał młodą piękną kobietę z włosami związanymi w węzeł na czubku głowy, ciemnymi oczami z błyszczącymi pomarańczowymi halo, uniesionym podbródkiem i ledwie zauważalnie swawolnie wykrzywionymi ustami. Kip nie wiedział nic na temat tego obrazu, ale nawet dla jego niewyszkolonego oka było jasne, że to arcydzieło. Pukanie do drzwi wyrwało go z zadumy. Otworzył je. Poważny Czarnogwardzista podał mu ręcznik. – Pozwala siadać gościom na tym krześle. – Wskazał mebel. -Możesz przysunąć go do ognia. Czy to sytuacja, która wymaga wezwania go przez gońców, czy możesz poczekać? – Poczekam. Spokojnie mogę poczekać. Dziękuję. Drzwi zamknęły się z cichym trzaskiem, a Kipowi serce wyrwało się z piersi. Chciał być Czarnogwardzistą tak bardzo, że pomyślał, że umrze, jeśli mu się nie uda. Spokojny i cichy w obliczu kryzysowej sytuacji, zdecydowany w obliczu niepewności, niebezpieczny, pewny

siebie, władczy. Kip wytarł się najlepiej jak zdołał, a potem rozłożył oba płaszcze, żeby wyschły, i usiadł na krześle przy ogniu. Kiedy tak siedział w cieple kominka, uderzyła go nagła myśl. Wykrzesał podczerwień bezpośrednio z ognia i wciągnął ją przez skórę. Natychmiast zrobiło mu się ciepło. Właściwie to mógł w ten sposób wysuszyć ubranie – ale niezbyt szybko, żeby się nie poparzyć. Do diabła, gdyby nie był takim kretynem, mógłby wrócić do budynku, kiedy się palił. Mógł krzesaniem odsunąć od siebie żar -ale potem co? Żeby odzyskać kilka skarbów i nadal być w domu, kiedy ten eksplodował? Może zdołałby wykrzesać tarcze wokół beczułek prochu. Gdyby tylko myślał. Nie pomyślał nawet, żeby wykrzesać sobie parasol w drodze powrotnej do Chromerii i dzięki temu nie zmoknąć. Po prostu nie przyszło mu to do głowy. Zwyczajnie nie myślał dostatecznie szybko. Nieudacznik, głupek, tak mówiła mu matka. Z drugiej strony, przez całe swoje życie był nie-krzesicielem i krzesał dopiero od paru miesięcy. Nic jeszcze nie przychodziło mu odruchowo. Odepchnął od siebie myśli, zmartwienia i kłamstwa matki. Pudełko z kartami pachniało wiśniowym cavendishem, prasowanym tytoniem podobnym do „owocowej skórki”[5]. Janus Borig ukryła najcenniejsze karty w tytoniu. I to zadziałało. Zabawna stara dziwaczka. Kip ją lubił. Jego szeroki uśmiech szybko zgasł. Orholamie. Nie żyła. Zamordowana. Przez Androssa Guile. Wezbrała w nim głęboka nienawiść. Wstał. Wal prosto w bebechy, Kip. Przekonaj się, czy staruch ma tylko tyle ikry, żeby wynająć morderców. Kip położył pudełko z kartami na stole. Nie zatrzymuj się, Kip. Słabość i strach kusiły. Rzucił sztylet na łóżko. Nigdzie indziej nie był bardziej bezpieczny. Wyszedł z pokoju. – Wrócę za dziesięć minut – powiedział chudemu Ilytaninowi, który stał na straży przy drzwiach. Chciał mu powiedzieć, żeby strzegł pokoju, nie szczędząc życia, ale gdyby rzucił cokolwiek w tym stylu, zabrzmiałoby to melodramatycznie i histerycznie. Poza tym, kto włamałby się do pokoju dowódcy Czarnej Gwardii? Kip nie zauważył ani nie usłyszał żadnego sygnału, ale zanim wsiadł do windy, zrównała z nim krok Samite. Dopiero zapinała pas od jatagana. – Nie spróbujesz mnie zatrzymać? – zapytał, kiedy wsiedli do windy. – To nie zadanie Czarnogwardzistki, powstrzymywać podopiecznego przed popełnieniem błędu. – Powiedziała to beztrosko, ale bez uśmiechu. Kip zacisnął zęby, skulił się w sobie. Pomyślał o Janus Borig. Nie będę się bał. Zasłużyła na coś więcej. Kiedy dotarli na miejsce, zapukał zdecydowanie do drzwi Androssa Guile. Otworzyły się kilka chwil potem i pojawił się w nich Grinwoody. Przez otwarte drzwi Kip usłyszał dźwięki harfy. – Muszę z nim porozmawiać – powiedział Kip. – Najwyższy Swiatłowładca jest zajęty. – Natychmiast, Grinwoody. Na nieprzyjemnej twarzy Ilytanina błysnął gniew, bo Kip posłużył się jego prawdziwym imieniem. – Natychmiast, padalcu! Grinwoody odwrócił się i chciał zamknąć za sobą drzwi, ale Kip włożył stopę w szparę. Mężczyzna spojrzał na niego wściekły.

– Spróbuj mnie wyrzucić, ty służalczy pachołku – judził Kip. -Tylko spróbuj. Grinwoody spojrzał na Kipa, a potem na Samite. – Niech panicz pilnuje, żeby zasłony były zaciągnięte – powiedział i zniknął w mrokach gniazda pająka. – Jesteś nadfioletowa? – zapytał Samite Kip. – Nie. – W jej głosie pobrzmiewało delikatne oskarżenie: jeśli chciałeś kogoś, kto jest nadfioletowy, trzeba było powiedzieć, tępaku. – Moja wina. Poczekaj tutaj. Jeśli mnie zabiją, będziesz wiedziała, kto to zrobił. Wykrzesał własną nadfioletową pochodnię i wszedł do środka, nie czekając na pozwolenie. Prawie wpadł na Androssa Guile. – Masz tu nie przychodzić bez pozwolenia! – krzyknął Andross. Wziął zamach, żeby spoliczkować Kipa. Chłopak się uchylił. – Ty pierdolony morderco! – wrzasnął mu w twarz Kip. Harfistka, młoda kobieta, która siedziała na krześle zwykle zajmowanym przez Kipa, przestała grać. Zamarła przerażona w ciemnościach. – Co? – zapytał ostro Andross. – Zabiłeś Janus Borig, ty pieprzony tchórzu! Coś poruszyło się szybko za plecami Kipa. Nawet nie zauważył, że Grinwoody zakradł się do niego od tyłu i w jednej chwili obie ręce Kipa zostały przyszpilone i wykręcone w łokciach. Kip stracił nadfiolet i nagle zanurkował w ślepotę. Pchnięto go na kolana. – Janus Borig? Skąd ją znasz? – dopytywał się Andross. – Zabiłeś ją! Właśnie wróciłem z jej domu! – Kip nagle stał się rozwydrzonym, bezsilnym, wściekłym dzieciakiem. Niech mnie szlag, wściekłym dzieciakiem. – Dlaczego miałbym zabić Janus Borig? – spytał Andross Guile. – Dała mi czarne karty, którymi się posłużyłem, żeby cię pokonać! – Myślisz, że zabiłbym demiurga z powodu gry w karty? Gdzie była? Tutaj? Na Jaspisach? – Nie okłamuj mnie! Wiesz, że tu była. Kazałeś mnie śledzić na każdym kroku. – Tak? I całe zło, które dzieje się na świecie, to moja wina? W jakim prostym świecie żyjesz – odparł Andross Guile. – Została zabita? Jesteś tego pewien. Kip zdał sobie sprawę, że był o krok od popełnienia straszliwego błędu. Wszystko, co powie, mogło zawierać informację, której Andross Guile wcześniej nie miał. Nawet przyjście tutaj tak zadziałało. – Dlaczego mam wierzyć, że pan jej nie zabił? – zapytał. – Ponieważ wyświadczyła mi dwie wielkie przysługi dawno temu – powiedział Andross. – Przez pewien czas byliśmy przyjaciółmi. Była z tego znana, wiesz? Zaprzyjaźniała się z ludźmi, wykorzystywała ich do swojej sztuki, a potem znikała. Pewnie ciebie też wykorzystywała. Nie, nie zrobiła tego. Nie Kipa. Kłamstwa. – Jakie przysługi? – Przygotowywała nowe karty do Dziewięciu Króli. Nie po… Nie, oczywiście, że nie powiedziałaby tego dzieciakowi. Moją kartę przygotowała jako pierwszą. – I co z tego? – Nigdy nie widziałeś prawdziwych kart, co? Pozwalają krzesicielowi przeżyć wspomnienie tych, których przedstawiają, ale tylko do chwili, w której karta została narysowana. Janus Borig uświęciła mnie jako dostatecznie ważnego, żebym zasługiwał na kartę, nie zagrażając mi. W najlepszym wypadku wróg mógł poznać moje myśli i plany sprzed… Ilu to? Dwudziestu ośmiu lat? Jestem jedyną ważną żywą osobą, dla której te karty nie stanowią zagrożenia.

Co znaczyło, że chciałby, aby Janus Borig skończyła tyle kart, ile się da. Oczywiście zrobiłby wszystko, żeby dostać w swoje ręce ostateczne dzieło, ale nie zabiłby jej przed jego ukończeniem. – A druga przysługa, którą panu wyświadczyła? – zapytał Kip. Powietrze uszło już jednak z niego, był pokonany. – Powiedz mi, co się stało, a powiem ci, co zrobiła. Kip oklapł. Grinwoody go wypuścił. – Poszedłem do niej dziś wieczorem… – Gdzie? – Na Wielki Jaspis. – Gdzie? Kip mu wyjaśnił. – Kiedy dotarłem na miejsce, dom się palił. Cała okolica próbowała zgasić pożar, zanim się rozprzestrzeni. Myśleli, że to od błyskawicy, ale znalazłem ją kilka ulic dalej, bez płaszcza, z ranami od noża. Ledwie ją poznałem. Jeśli Kip dotarł tam późno, nawet jeżeli Janus Borig wyniosła coś z domu, nie sposób powiedzieć, kto pierwszy mógł ją znaleźć i ukraść to, co ze sobą miała. – Widziałeś kogoś podejrzanego? – Wie pan co? Niech pan zapomni. Nie będę z panem handlował informacjami. Pan jest lepszy w tej grze. A ja nie muszę grać. Kip wykrzesał nadfioletową pochodnię i zobaczył, że Samite stoi za Grinwoodym z czubkiem noża o szerokość palca od jego karku. W całkowitych ciemnościach. Była dobra. – Dała mi moją kartę, Kip – powiedział Andross Guile. – Żebym zobaczył dokładnie, co w niej jest. Mogła zrobić kopie, rzecz jasna, ale one zawsze są słabsze. Bała się mnie. Wiem to. Ale nie miałem powodu jej skrzywdzić. A Andross Guile nigdy nie robił niczego bez powodu.

ROZDZIAŁ 65 – Omijanie Kwestii Pac. Nadfiolet-błękit. Pac. Zieleń. Pac. Żółć. Pac. Czerwień, podczerwień. Młody Czarnogwardzista odsuwa się od krawędzi urwiska. Smród płonących domów, palącego się bydła, płonącego ludzkiego ciała unosi się z dna doliny. – Dam radę skoczyć, dowódco – mówi. Chudy, długonogi, wiecznie rozczochrany Finer jest młodym człowiekiem, który, jak mam nadzieję, zastąpi mnie kiedyś w roli dowódcy. O ile nie zginie w tego typu misji. Chłopak mówi: – Zejście ścieżką zajmie nam dwadzieścia minut. Zwykle jestem zdecydowany, teraz jednak się waham. – To nie jest wcielenie, sir. – Ale cholernie niedużo brakuje. – Tak jest, sir. Finer odkrył, że jeśli wbije w kolana końce zielonego luksynu z obręczy na nogach, to będzie mógł zachować luksyn otwarty, płynny. To samo w sobie nie jest, rzecz jasna, wielkim odkryciem. Dopóki luksyn dotyka krwi, można go trzymać otwartym. Jednak wypuszczony z ciała, choć umocowany do niego luksyn pozostający pod bezpośrednią kontrolą? To niebezpiecznie bliskie tego, co robią koloraki. Z pieczęciami utrzymywanymi na kolanach Finer może zbiec w obręczach, tak żeby nie krępowały mu ruchów, ale kiedy zacznie spadać, może zamknąć splot. Sztywna sprężystość zielonego luksynu sprawi, że nie zniszczy sobie kolan. Wydaje się też, że kiedy luksyn jest wstawiony do kolan, szybciej reaguje, instynktownie otwiera się lub zamyka zależnie od potrzeb, zgodnie z tym, jak odgaduje je ciało. Właśnie to sprawia, że skądinąd dobrzy ludzie stają się kolorakami – zrozumienie, że luksyn jest lepszy od ciała. W pewnych kwestiach. Jednakże im więcej z nim eksperymentujesz, tym mocniej cię opętuje. Zawsze pojawia się dobry powód, żeby wykorzystać go więcej. A jednak… Orholam nienawidzi wojen, a mimo to, pozwala na wojny w określonych sytuacjach. Zatem. – Zrób to – mówię cicho. Finer podciąga nogawki spodni i zaczyna krzesać zieleń. Krzesze obręcze z zielonego luksynu wokół kolan, wbija końce w ciało, krzesze grubą warstwę wokół ud. I jeszcze trochę. Na jaja Orholama, pokrywa całe ciało. Przemienia się w zielonego golema. – Synu – mówię – wypuścisz to, kiedy tylko zejdziesz. Odwraca się do mnie i szczerzy zęby w szalonym uśmiechu. – Tak jest… – wykrztusza z trudem – …sir. Znowu szczerzy zęby, raźno salutuje i zeskakuje z urwiska. Wspaniały sukinsyn. W drodze na dół wywraca koziołka.

ROZDZIAŁ 66 Z powrotem w zaciszu pokoju dowódcy Kip obejrzał pudełko z kartami. Oczywiście nikt go nawet nie tknął. A Żelazna Pięść jeszcze nie wrócił. Pudełko, jedyną rzecz, jak została z życiowego dorobku Janus Borig, zrobiono z drzewa oliwkowego i lakierowanej kości inkrustowanej elektrum. Kip otarł ręce o koszulę, żeby były jak najmniej zatłuszczone, a potem uchylił wieczko. Karty wślizgnęły się do jego ręki. Oryginały. Widział na nich ślady delikatnych pociągnięć pędzla; warstwa farby miała też swoją grubość, odstając od powierzchni karty tam, gdzie drobiazgowo oddano detale. To nie były po prostu oryginały. Nazwy na kartach były nazwami – imionami ludzi, ale nie tylko – z jakimi Kip nigdy wcześniej się nie zetknął: Gim Szpon, Deedee Spadający Liść, Izem Czerwony, Orea Pullawr, Więzień, Nowy Zielony Kolorak, Kolorak Polichromata, Orlov Kunar, Jing, Ładunek Prochu, Luksynowe Granaty, Pogromca Morskiego Demona, Flinta, Migotliwy Płaszcz, Herezja, Trzyoki Ben, Usem Dziki, Niedźwiedź Ganesh… Kip zamarł. Migotliwy Płaszcz? Na jaja Orholama. Obrazek przedstawiał szyderczego mężczyznę o krzaczastych brwiach – to był Vox. Jego szary płaszcz był widoczny przy szyi, gdzie łańcuch wrzynał się w gardło, ale niżej ciało znikało. Tekst brzmiał: „Rozszczepiaczowi Światła daje niewidzialność w przypadku wszystkich, prócz podczerwonych i nadfioletowych”. Rozszczepiaczowi Światła? Kip spojrzał na dwa płaszcze schnące przy ogniu. Karty były prawdziwe. Mówiły o prawdziwych rzeczach i mówiły prawdę. To były nowe karty – opowiadały o ludziach, którzy niedawno żyli. Kip wiedział, że niektóre z tych imion należały do krzesicieli, których widział w Garristonie. A jeśli te karty ukazywały tych, którzy niedawno żyli, to możliwe, że były tu też karty tych, którzy nadal żyją. Kip zaczął szybciej je przeglądać, nie próbując nawet ogarnąć szczegółów, nie rozkoszując się sztuką – polował. Magik. Cień. Tala. Płomiennoręki. Aheyyad Słoneczna Woda. Samila Sayeh. Pęknięte Halo. Upadły Prorok. Czarny Jasnowidz. Lustrzany Gwardzista. Lustrzana Zbroja. Technolog. Nowicjusz. Książę Barw. To nie była talia. Inaczej niż w taliach, których używał do gry, brakowało tu wielu kopii, dzięki którym normalnie rosły szanse pojawienia się danej karty w rozgrywce. To był zupełnie nowy zestaw. Kip szukał karty swojego ojca. Gdzie była? Co mu powie? Zymun Tancerz. Kors Angier. Osłabianie. Karmazyn. Czarny Luksyn. Sztylet z Piekliszcza. Wielobarwne Okulary. Angarski Wąż. Andross Czerwony. Krew ścięła się Kipowi w żyłach. To był młody Andross Guile, przystojny, silny wojownik z białym sztyletem w dłoni, w obszarpanym płaszczu, łopoczącym na wietrze. Stali za nim trzej młodzi chłopcy, jeden po jego prawej, drugi po lewej, trzeci ledwie widoczny w oddali. Orholamie, wygląda jak bohater. Odłożywszy tę kartę na bok, Kip przeglądał talię dalej. Karabin Księcia Barw. Karabin? Kip nawet nie wiedział, co to słowo znaczy. Oczywiście, w jego przypadku nie było to nic niezwykłego. Karttiazyn? Gdyby miał czas, pewnie rozgryzłby sens kilku słów dzięki obrazkom, ale miał wrażenie, że zaczyna mu brakować czasu. Jakby ktoś mógł w każdej chwili przyjść i zabrać mu karty, by przepadły na zawsze.

Ślizgacz. Kondor. Muszkiet zapalający. Gan Guvair. Helane Troas. Viv Grayskin. Yras Miotacz. Żelazny Wiąz. Plejada Poroś. Rzeźnik z Aghbalu. Bomba Rozbłyskowa. Kip znowu się zatrzymał i cofnął. Rzeźnik z Aghbalu. Mężczyzna był zbryzgany krwią, w ręku trzymał ognisty sejmitar, wokół drugiej widniał stylizowany niebieski płomień. Nie miał żadnej zbroi, tylko porwaną, zakrwawioną tunikę, odsłaniającą potężne hebanowe ręce i ramiona. Ciała martwych leżały wszędzie wokół niego – w pałacu. Mężczyzna był młody, nie nosił ghotry, a jego kędzierzawe włosy były zaplecione w stylu, z którym Kip nigdy dotąd się nie zetknął, ale niewątpliwie był to dowódca Żelazna Pięść. Kip rzeczywiście myślał, że Janus Borig pracuje nad jego kartą, jednookim mężczyzną – ta wyglądała inaczej, a jednak to był to dowódca Żelazna Pięść. Młodszy, ale zdecydowanie on. Kipa ścisnęło w sercu. Rzeźnik? Spojrzał na broń na stojaku pod ścianą. Na samej górze leżał sejmitar. Tylec pociemniał, ostrze błyszczało. Granaty i rzeźby z kości, turkus i muszle uchowca. Jakaś jego cząstka chciała od razu zacząć krzesać i wskoczyć do tego wspomnienia, ale nie zrobił tego. Musiał przejrzeć wszystkie karty, zanim ktoś mu przeszkodzi. Z pewnością ktoś go szukał, z pewnością nie pozwolą mu wszystkiego się dowiedzieć. To zwyczajnie wydawało się za łatwe. Odłożył ją razem z innymi, które zamierzał obejrzeć później, i szybko przejrzał pozostałe. Następna karta to był Rzeźnik z Ru, zdobiona tak, żeby stanowiła parę z kartą Żelaznej Pięści. Kipowi wszystko wywróciło się w żołądku. Słyszał o masakrze, jaką urządził generał Gad Delmarta. Na karcie szczerzący zęby w uśmiechu mężczyzna trzymał w jednej ręce za zaplecioną ataską brodę głowę mężczyzny, a w drugiej za długie czarne włosy głowę kobiety; wymachiwał nimi. Kip pomyślał, co by się stało z jego umysłem, gdyby wskoczył do tej karty. Co by zobaczył, gdyby stał się generałem Delmartą? Co, jeśli okazałoby się, że wejście do jego umysłu wcale nie jest takie strasznie trudne? To była żywa historia. Mógłby dowiedzieć się z tych kart rzeczy, których nie wiedział nikt inny i nie miał jak się dowiedzieć. I nawet jeśli Kip nie był prawdziwym polichromatą i nie potrafił dobrze krzesać pozostałych kolorów, to nadal je widział, co znaczyło, że mógł poznać całą historię każdej z kart – czego było w stanie dokonać tylko kilka osób na świecie. Ktokolwiek panował nad tymi kartami, ten panował nad prawdą. To nie był tylko skarb o ogromnej wartości materialnej, to był wgląd; to było odarcie ze wszystkich kłamstw. Wszyscy u władzy pragnęliby ich, żeby dowiedzieć się, co karty powiedzą im o wrogach. Każdy, kto ukrywa sekret, chciałby je zniszczyć, żeby nie wpadły w ręce wrogów. Każdy posiadający tajemnicę? Taką jak bycie Rzeźnikiem z Aghbalu? Czarny chmurny demon mrocznej rozpaczy rozerwał usta Kipowi i wpełzł mu do gardła. Dowódca Żelazna Pięść był pierwszym człowiekiem, o jakim Kip pomyślał, że może mu zaufać. A teraz Kip siedział w jego pokoju ze skarbami i czuł się wystawiony na atak. – To nie ja – rozległ się basowy głos za plecami Kipa. Chłopak podskoczył tak zaskoczony, że rozrzucił na prawo i lewo bezcenne karty. – Wybacz – powiedział Żelazna Pięść. – Pomyślałem, że zasnąłeś, czekając na mnie. Nie chciałem cię budzić. Przyklęknął, żeby pomóc Kipowi zebrać rozrzucone karty. Skrzywił się na widok pierwszej, którą podniósł. Spojrzał na Kipa. – Są… prawdziwe? – Tak jest, sir. Kip wreszcie wstał i zaczął pomagać dowódcy zbierać karty. Obaj stali, gdy dowódca wręczył Kipowi stos kart. Jedną zatrzymał w ręku.

– Nigdy wcześniej nie widziałem oryginałów. Działają? Tak jak się mówi? – Tak jest, sir. Jeśli, dotykając ich, zacznie się krzesać, doświadcza się tego, co przeżyły postaci. Im więcej kolorów potrafi pan krzesać, tym więcej pan widzi. Żelazna Pięść spojrzał na kartę w ręce. – Ta karta. To mój brat. Znasz go? Kip skinął głową. Wibrująca Pięść. – Kiedy moja matka została zamordowana… To skomplikowane. Trzymała mnie z dala od Chromerii, a wraz z jej śmiercią powody, dla których to robiła, także umarły. Nasz ojciec odszedł, a my mieliśmy dej, którym ktoś musiał rządzić. Obaj z bratem mieliśmy dar, nasza siostra była za młoda, więc jeden z nas musiał zostać w domu, żeby rządzić. Brat był młodszy, ale ja miałem większy dar i mieliśmy dobrych doradców, którzy tak naprawdę brali na siebie znaczną część wysiłków związanych z władaniem. Pomyśleliśmy, że jeśli zdołam zostać prawdziwym krzesicielem, w przyszłości będę miał więcej wpływów w Chromerii. Po moim powrocie do domu przyszłaby kolej na wyjazd brata do Chromerii. Dlatego został w domu. Żeby ustabilizować swoje rządy, uznaliśmy, że powinien się ożenić. Roszczenia Tiru były najbardziej uprawnione i należało je uwzględnić. Nasi doradcy tyle nam powiedzieli. Byliśmy jednak młodymi ludźmi i chociaż kandydatka Tiru nie była brzydka, nie była też pięknością, na której widok serce bije szybciej. Byliśmy młodymi głupcami, a ja przejmowałem się opinią brata. Wybraliśmy księżniczkę z plemienia Tlaglanu imieniem Tazerwalt, ponieważ była dalece ładniejsza od pozostałych kandydatek. Jej plemię było znienawidzone i chociaż ona sama szaleńczo zakochała się w Hanishu – przepraszam, tak się wcześniej nazwał mój brat – więc chociaż kochała go i szanowała, wobec wszystkich innych była wyniosła. Pogardzała nimi. Przez to jeszcze bardziej jej nienawidzono, a co za tym idzie, i jego. Rywalizujące z Tlaglanu plemię Tiru okaleczyło jej ojca w czasie wypadu, kiedy jeszcze był młody, więc księżniczka nie była nastawiona na szukanie pokoju. Wykorzystywała każdą okazję, żeby nimi wzgardzić i ich zawstydzić. Westchnął, ale opowiadał dalej: – Właśnie skończyłem szkolenie, kiedy zaczęła się Wojna Fałszywego Pryzmata. Nie było żadnych wątpliwości, czy powinniśmy wesprzeć Gavina. Dazen wykonał kilka nieudanych podchodów w stronę Parii, ale zaciągnęliśmy zbyt wielki dług u Androssa Guile i jego ojca, Draccosa, żeby potraktować te podchody poważnie. Nie zorientowałbyś się, widząc typ urody Gavina, ale w żyłach Guile’ów płynie niemało paryjskiej krwi. W każdym razie wysłaliśmy całe nasze wojsko, a Andross i tak żądał więcej. Wysłaliśmy większość pałacowej straży. Ostatecznie ledwie zdążyła dotrzeć na czas, ale to inna historia. Widząc takie osłabienie, plemię Tiru zeszło z gór i w przebraniu cywilów przeniknęło do stolicy naszego deja, Aghbalu. I pewnego dnia, kiedy mój brat wyruszył na polowanie z pięćdziesiątką z pozostałych w stolicy żołnierzy, Tiru zaatakowali. Hanishu i jego pięćdziesięciu ludzi zaalarmował jakiś uchodźca, wrócili do stolicy najszybciej jak zdołali. Tiru już założyli obóz w pałacu, ucztując przy nadal niepogrzebanych ciałach tych, których zmasakrowali. Brat i jego żołnierze zjawili się w środku nocy. Tiru rozproszyli się, spali albo leżeli pijani. Mój brat skoczył na nich jak lew. Miał osiemnaście lat, a już dorobił się dwóch córek i syna. Znalazł ciała żony i dzieci. Tiru… wyczyniali z nimi rzeczy, których nie da się wyrazić słowami. Mój brat oszalał. Wojownik w kwiecie wieku i dziki krzesiciel. Tiru spanikowali, a Hanishu zamordował wszystkich, których znalazł. Mówiono, że walczył jak bóg, jakby opętała go sama Anat. Ludzie z Aghbalu zgromadzili się wokół niego, otoczyli plemię Tiru, starych i młodych, kupców i markietanów, żony i pasterzy… i… – Dowódca przełknął ślinę. – Hanishu zabił wszystkich. Osobiście. Plemię Tiru składało się z dwóch tysięcy ludzi, a teraz nie istnieje. – Wręczył Kipowi kartę. – Uważaj, jakie wspomnienia

zdecydujesz się obejrzeć, Kip. To co odkryjesz, będziesz nosił ze sobą na zawsze. Kip wiedział, że powinien trzymać gębę na kłódkę, ale nie potrafił się powstrzymać. – A co, jeśli prawda w tej karcie jest inna od tego, co mi pan powiedział? Wielki dowódca spojrzał ze smutkiem na Kipa. – Nie sądzę, żeby to miało znaczenie. Straciłem większość ludzi, na których mi zależało, straciłem brata. Hanishu już nie ma. Złamało go to, co zrobił. Nadal jest niezrównanym wojownikiem, ale już sobie nie ufa. Nie może być dowódcą. Nie jest nawet kapitanem straży. Nie radzi sobie z ciężarem odpowiedzialności. Za każdym razem, kiedy ruszam razem z nim do walki, tracę go potem na długie tygodnie. – Przesunął ręką po głowie. – Obawiam się, że ostatnio przetrawiłem zbyt dużo prawdy. To z tego powodu chciałeś ze mną porozmawiać? – Przysięga pan, że nikomu pan nie powie? – zapytał Kip. – Nie możesz mnie o to prosić, Kip. Muszę robić to, co moim zdaniem jest słuszne. – Mimo to, proszę. Jeśli mi pan nie obieca, nie będę mógł nic panu powiedzeń. Dowódca Żelazna Pięść wziął głęboki wdech. – Jesteś równie okropny jak wszyscy Guile’owie, wiesz? – Tak jest, sir. Przykro mi, sir. Dowódca przez chwilę wbijał wzrok w podłogę. – Nie wiem dlaczego wciągacie nas w swoje sprawy. Każde dziecko Guile’ów ciągnie mnie za sobą jak wichura liść. – Pokręcił głową, a w jego smutnych oczach pojawiła się gorycz. – Dobrze więc, masz moje słowo. – Janus Borig dała mi te karty. Byłem w jej domu… – Janus Borig? To mit, Kip. Stara Wiedźma z Pałacu Wiatrów? – Nie wiem, o czym pan mówi. To po prostu starsza pani z małym warsztatem. – Warsztatem? – Na Wielkim Jaspisie. – Kip spojrzał na niego. – Znalazłeś Prawdziwe Zwierciadło, które ukrywało się na widoku. A byłeś w tym mieście dwa miesiące? Jak ją znalazłeś? – Bibliotekarka mi powiedziała… – Która? – Rea. Rea Siluz. – Hm. Sprawdzę to. Ale na razie to nieważne. Opowiadaj. – Poszedłem do domu Janus Borig dziś wieczorem. Zamordowano ją. Zabili ją mężczyzna i kobieta odziani w te płaszcze. Migotliwe Płaszcze. Dzięki nim byli praktycznie niewidzialni, było ich widać tylko w podczerwieni i nadfiolecie. Przez chwilę Żelazna Pięść krzywił się, jakby Kip był małym chłopcem, który opowiada wierutne brednie. A potem spojrzał na płaszcze. – Pokaż jedną z tych kart. – Którą pan…? – Obojętne. Kip wyciągnął przypadkową kartę, a Żelazna Pięść wykrzesał odrobinę niebieskiego i dotknął na chwilę karty, po czym natychmiast zabrał palec. – Jeszcze jedną. Kip podsunął mu następną, rozkładając talię jak wachlarz, ale dowódca wybrał inną. Wykrzesał, dotknął i zabrał palec, jakby się sparzył. – Wybacz mi, musiałem się przekonać. Są prawdziwe. Wszystkie są prawdziwe. Opowiedz mi wszystko, Kip. Zatem Kip mu opowiedział. Zupełnie jakby zrzucił z ramion ogromny ciężar. Nagle znowu

poczuł się jak dziecko – tyle że to było miłe uczucie. Istniały na świecie rzeczy zbyt wielkie, żeby sam sobie z nimi poradził, i naprawdę dobrze było zaufać Żelaznej Pięści. – Więc co to wszystko znaczy? – spytał Kip. – Myślałem, że nadciąga wojna, ale się myliłem – powiedział Żelazna Pięść. – Wojna już tu jest. Znalazłeś się w ogromnym niebezpieczeństwie i ja także. Kip nigdy w życiu nie słyszał równie ogólnego podsumowania, więc poczuł się bardzo niestosownie, kiedy powiedział: – Ehm, jest jeszcze jedna rzecz. – Znalazłeś jeszcze jednen artefakt mający moc zmieniania świata, do pary z migotliwymi płaszczami i całą talią oryginalnych, nowych kart do Dziewięciu Króli? – zapytał łobuzersko dowódca. Kipowi zadrżały usta. – Żartowałem, Kip. Chłopak wyciągnął powoli sztylet i położył go na dłoniach. Był dłuższy. Teraz Kip miał pewność. Biel wydawała się bielsza, a czarne zawijasy czarniejsze. Pojawiła się też jeszcze jedna różnica: z siedmiu brylantów osadzonych w ostrzu jeden płonął żywym błękitem, odkąd Kip odebrał sztylet Zymunowi, ale teraz jaśniał też drugi. Był matowozielony. Przełykając ślinę Kip spojrzał na dowódcę Żelazną Pięść.

ROZDZIAŁ 67 Dazen Guile drżał, trząsł się. Oczy miał suche, podrażnione, bo nie mrugał dostatecznie często. Ścigał się z własną śmiertelnością i klepsydrą, w której znajdowała się nieokreślona ilość piasku. Doszedł do siebie po gorączce, ale nadal był przez nią śmiertelnie osłabiony. Jego ciało, próbując wyleczyć się z gorączki i dziesiątek skaleczeń, których nabawił się, czołgając się przez tunel z piekliszcza, było zdesperowane i słabe. Durny pachołek Gavina cały czas wrzucał do rynny niebieski chleb. Im więcej chleba Dazen zostawiał, tym lepsze miał źródło niebieskiego i tym szybciej mógł krzesać. Jednakże, im bardziej się głodził, tym bardziej słabł. A chleb wystarczał na krótko. Raz w tygodniu – zakładając, zawsze zakładając, że Gavin kazał karmić go raz dziennie, zamiast w jakiś bardziej przypadkowych odstępach czasu – raz w tygodniu celę zalewała woda. W pierwszej chwili, wiele lat temu, Dazen myślał, że to łaska. Wóda była mydlana, ciepła. Dazen mógł nieco się oczyścić raz w tygodniu. Jeśli chciał, mógł trochę rozczesać kołtuny we włosach i brodzie. A potem raz próbował zachować chleb na dłużej i odkrył, że woda go wybielała albo plamiła, aż przybierał odcień brudnej szarości. Niebieskawej szarości, kiedy to było w niebieskiej celi, rzecz jasna, i od ścian odbijało się niebieskie światło. To rzeczywiście była łaska. To był sposób Gavina, by uchronić brata od chorób, które lęgły się na gnoju i brudzie produkowanym przez jego własne ciało. To był także sposób upewnienia się, że cokolwiek Dazen ukrywał przez tydzień, z wydzielin z własnego ciała czy jedzenia, zostanie zmyte i odarte z mocy. Dazen kilka razy musiał pływać, zanim wyrwał się z niebieskiej celi, trzymając natłuszczoną szmatkę utkaną z własnych włosów z dala od wody i teraz, w zielonej celi, wybielające strugi znowu mu zagroziły. Był za słaby, żeby zrobić coś więcej niż tylko dryfować i uratować może z jeden bochenek, więc co tydzień przez pierwsze dni głodził się i zaczynał ponownie krzesać, a krzesanie nabierało tempa w miarę upływu tygodnia. Potem pożerał cały zatęchły chleb, jaki był w stanie utrzymać w żołądku, zanim nadejdzie powódź, żeby znowu wszystko zmyć. Moja wola jest niezłomna. Nieugięta. Tytaniczna. Nie można mi się przeciwstawić. Nie można mnie powstrzymać. Wygram. Istnieje tylko zwycięstwo. I zmiażdżę brata. To jest ogień, to jest paliwo, to jest nadzieja, która napędza moje złamane ciało. Błękit był twardszy od zieleni. Błękit to wszystko, czego Dazen potrzebował, żeby wyrwać się z tego poziomu piekła. W ciągu następnej godziny prawa ręka Dazena całkiem się napełniła. Podbiegł do swojego siedziska pod ścianą. Zaparł się mocno plecami o zielony luksyn i przygotował się. Od tygodni już – miesięcy? – wystrzeliwał niebieskie pociski z największą prędkością, jaką było w stanie znieść jego ciało, a dopóki zapierał się o ścianę, nie rzucało nim po całej celi i dzięki temu nadal żył. Ściana z zielonego luksynu naprzeciwko była podziurawiona i pożłobiona na głębokość dłoni. Początkowo to doprowadzało go do szału. Brat niebieską celę zrobił cieńszą, a niebieski krzesiciel w Dazenie spodziewał się, że każda cela będzie miała dokładnie takie same rozmiary. Jego brat wiedział, że zielony jest słabszy od niebieskiego, więc oczywiście zrobił zielone ściany grubsze. To było logiczne. Błękit w nim się uspokoił. Wybierał cele z arytmetyczną precyzją, żeby wykorzystywać strukturalne właściwości zielonego luksynu. Oczywiście nie wiedział, czy wybrał właściwą ścianę. Jajowaty kształt celi

uniemożliwiał mu zorientowanie się. Jeśli brat z irracjonalnych powodów uczynił jedną ścianę grubszą od pozostałych, to Dazen mógł mieć zwyczajnie pecha i wybrać najgrubszą. To go doprowadzało do furii. Niepewność. Brak precyzji. To było złe. Stracił co najmniej dzień pogrążony w chorobliwym stuporze, próbując wymyślić, czy istnieje jakiś sposób, żeby określić, która z tych ścian to właściwa ściana. Całe godziny zmarnowane na wyliczenia, kiedy potrzebne było działanie. To był znak ostrzegawczy, pokazujący mu, jak głęboko wszedł w niego błękit. Jednakże przezwyciężył to, jak przezwyciężał wszystkie trudności. Jak przezwycięży brata. Oddychał głęboko – dziesięć oddechów – zbierając wolę. Każdy pocisk, jaki wystrzeliwał, ranił go, ciskał jego słabym ciałem o ścianę. Mimo to, Dazen się nie ugiął, nie mógł strzelać słabo. Słabe strzelanie byłoby zmarnowaniem dni, których potrzebował na krzesanie błękitu. Ściana mogła pęknąć w każdej chwili. Mogła pęknąć przy tym właśnie strzale. Albo – rzecz jasna – mogła przyjąć dwadzieścia kolejnych pocisków, Gavin w każdej chwili mógł wrócić i… Nie! Nie myśl o tym. Działaj. Ból to nic. Ból to przeszkoda na drodze do wolności. Nie można mnie powstrzymać. Nie dam się powstrzymać. Wywalczę zemstę i wolność, a ci, którzy mi to zrobili, zadrżą. Wziął dziesiąty wdech, złapał lewą ręką prawą i zebrał moc. Stare blizny otworzyły się na dłoni, kiedy niebieski luksyn wyrwał mu się przez skórę. Dazen wykrzyczał wściekłość i rozpacz, nienawiść i czystą, niepomną wolę. Pocisk wyskoczył z niego z niewiarygodną prędkością. W czasie Wojny Fałszywego Pryzmata oberwał raz w pierś młotem bojowym. Cios rozłupał mu tarczę i żebro. Przy tak osłabionym ciele odrzut od luksynu był gorszy. Zemdlał. Kiedy otworzył oczy, ujrzał zwycięstwo. Zielony luksyn pękł. Ściana trzymała się na kilku włóknistych kosmykach, ale pękła. Widział ciemność poza nią. Wyrwał się z więzienia. Ze spokojną siłą woli, która oszołomiłaby jego młodszą wersję siebie, napił się wody, a potem zjadł trochę chleba. Nie za dużo, żeby od dawna pusty żołądek się nie zbuntował. Dopiero wtedy wykrzesał maleńkie włókienko zieleni. To było światło, to było życie, to była moc i łączność, zdrowie i siła. Dopiero wtedy pozwolił sobie na chwilę triumfu. Udało mu się. Udało mu się. Naprawdę był niepowstrzymany. Był bogiem. Szczerząc zęby w uśmiechu, stanął na nogach, drżących, ale dość silnych, żeby się na nich utrzymać. Podszedł chwiejnym krokiem do dziury. Gołymi rękami oderwał zielony luksyn, otworzył dziurę na tyle, żeby wyjrzeć. Żeby wypełznąć, kiedy odzyska trochę sił. Wystawił głowę przez dziurę, wykrzesał trochę niedoskonałej zieleni do ręki, zalewając ciemność słabym zielonym światłem. Zielone jajo, w którym go uwięziono, znajdowało się, jak się okazało, w zielonym tunelu niewiele większym od samego jaja. Nie miało znaczenia, którą ścianę przedziurawiłby Dazen. Wszystkie były takie same. Przez jedną głupią chwilę był wściekły z powodu czasu zmarnowanego na rozmyślanie, którą stronę zaatakować. To zaraz minęło. Dni wahania skończyły się, tamtego nie dało się cofnąć i nielogiczne było zamartwianie się z tego powodu, marnowanie więcej teraźniejszości na przeszłość. Odepchnął irytację i uśmiech powrócił. Z boku dostrzegł tunel z podłogą lśniącą ostrymi odłamkami piekliszcza. Dazen zaśmiał się cicho. Śmiech płynął stąd, że wreszcie, nareszcie go nie doceniono. Nie, bracie, to nie zadziała. Nie tym razem.

ROZDZIAŁ 68 – Corvanie, czy jestem dobrym człowiekiem? – zapytał Gavin. – Jesteś wielkim człowiekiem, przyjacielu. – To nie to samo, co? W jego snach pojawiała się krew, krew plamiąca wodę, przemieniająca ją z błękitu, którego nie mógł zobaczyć, w czerwień, którą z całą pewnością dostrzegał. Czerwień na szarości. W początkach ślepoty oddał piękno błękitu za krew, nie z własnej woli. – Kiedy poruszasz świat, niektórzy zostaną zmiażdżeni. Jakże mogłoby być inaczej? Kiedy zatopiłeś piratów w Spokojnym Punkcie, niewolnicy przykuci do wioseł zginęli pierwsi. Co innego mogłeś zrobić? Zostawić piratów, żeby zniewolili tysiące innych ludzi? Nie to miałem na myśli, mój panie. Naprawdę jesteś wspaniałym człowiekiem. Gavin przetrawiał te słowa, zachował je w pamięci. – A ty, Corvanie? Jakim ty jesteś człowiekiem? – Zwyczajnie kompetentnym. Czerwony ze szkolenia, nie z natury. Nie jestem przywódcą z wyjątkiem chwil, gdy brakuje dobrego przywódcy. Ty jednak wiesz to lepiej ode mnie. Nieco zdziwiona, rozbawiona mina. Nie jest przywódcą z wyjątkiem chwil, gdy brakuje dobrego przywódcy? To była prawda: Corvan udowodnił, że w pełni wystarcza mu przyjmowanie rozkazów – nawet tych dla niego niezrozumiałych – od ludzi, którym ufał. A potem, nie zmieniając własnego charakteru, podjął się dowodzenia całymi armiami. Wiedział, co trzeba zrobić, więc to zrobił, w jakiś sposób nie zmieniając oceny własnej osoby. Pewnie naprawdę żył zadowolony jako farbiarz w małym miasteczku. Gavin zastanawiał się, jak Corvan to robił. Jemu samemu nigdy nie wystarczało żadne miejsce oprócz pierwszego. Nawet lądując za tymi bardziej przebiegłymi niż on sam, jak jego ojciec, albo mądrzejszymi od niego, jak Biel, burzył się. Płonął. To bez wątpienia była wada jego charakteru. – Robię z ciebie satrapę – powiedział Gavin. I niech się dzieje co chce. Corvan zakrztusił się herbatą. Niezwykle satysfakcjonująco. – Oszalałeś? – I zaraz dodał: – Mój panie. – Praktycznie już nim jesteś, a ja nadal jestem Pryzmatem. To mój przywilej. Będą próbowali mnie powstrzymać, ale dopóki nie zmasakrujesz Jasnowidzów, nikt z pozostałych satrapii albo członków Spektrum niczego na tym nie traci. Zaproponuję, żebyś wyznaczył Kolor do Spektrum, ale pozwolę sobie przegrać w tej kwestii, żeby też odnieśli jakieś zwycięstwo i ratowali swoje ego. Twoja nowa satrapia pozostanie drugorzędna przez kilka pokoleń. To będą polityczne rozgrywki do rozegrania dla tych, którzy przyjdą po nas. Na razie trzeba przetrwać. – Ale dlaczego? – zapytał Corvan. – Co zyskasz? – Już o tym rozmawialiśmy. Jedzenie. Ziarno. Wiemy, że będzie ciężko, ale wyspa jest dostatecznie duża, żebyśmy nie umarli z głodu do wiosny. Jednak, jeśli nie zdobędziemy ziarna na przyszły rok… – Nie to miałem na myśli. – Daję naszym ludziom poczucie celu i daję im kolejny powód, żeby cię słuchali, żeby stworzyli tu sobie nowe życie i zostali, nawet kiedy sprawy ułożą się na tyle dobrze, że mogliby odejść.

Corvan odstawił filiżankę z herbatą. – Wybacz, Gavinie, ale zapominasz, jak dobrze cię znam. Chodzi o coś więcej. Gavin uśmiechnął się krzywo. – Potrzebuję twojej wiary we mnie, Corvan. Kiedy nadejdzie czas. Nadchodzą kryzysy i będę musiał szybko działać. Muszę wiedzieć, że w razie czego natychmiast mnie wesprzesz. Corvan wyprostował plecy i zesztywniał, czoło mu spochmurniało. Gavin od wielu lat nie widział go rozgniewanego. – Mój panie, niektórzy ludzie wierzą w Orholama, inni w złoto, ale ja wierzę w ciebie i tego będę się trzymał. Służę jednemu panu, jak powinieneś wiedzieć. – Myślisz, że to niegodne mnie, kwestionować twoją lojalność? – zapytał Gavin. Corvan zacisnął usta i spuścił wzrok. – Owszem – powiedział Gavin. – Dowiodłeś swojej wierności więcej niż raz. Jednak twoja wiara zostanie wystawiona na próbę. – I bez wątpienia przejdzie przez ogień jeszcze czystsza niż do tej pory. – Dziękuję ci, Corvanie. Wybacz. Satrapo Danavis. – Mój panie – odezwał się cicho Corvan. – Dziękuję za to, co zrobiłeś. Z niebieską marą. Wiem… wiem, że to musiało być okropne, ale dziękuję ci za to. Gavin wstał bez słowa. Rozciągnął szyję, aż strzeliły kręgi. Wezwał wcześniej ludzi na wielki plac. Pojawiły się plany wybudowania tu stadionu, ale na razie nie zaszli z nimi zbyt daleko. Niezależnie od tego Gavin zamierzał wygłosić mowę. Umocnić poparcie dla Corvana. – Lordzie Pryzmacie – powiedział cicho Corvan – nie wiem, czy mogę być satrapą. Nawet w drugorzędnej satrapii. To było miłosierne – zmienić temat, wspomnieć o rzezi, jaką Gavin urządził, a potem porzucić ten wątek. – Bzdura. To jak bycie generałem, tyle że jeśli jesteś w tym dobry, to rzadko widzisz, jak twoi ludzi umierają. Generał się żachnął. To będzie znacznie trudniejsze zadanie, zważywszy na środowisko, do którego wprowadzał swoich ludzi, i obaj to wiedzieli. Potem spojrzał na Gavina spod zmrużonych powiek. – Mój panie – powiedział – Rebelianci mają moją córkę. Czyniąc mnie satrapą, sprawisz, że życie mojej córki stanie się dla nich tysiąc razy cenniejsze. Corvan zawsze był szybki. Gavin stał i patrzył na ludzi tłoczących się na stadionie, zbierających się, żeby go posłuchać. Mieli nadzieję, że przemówi, ale byli gotowi choćby po prostu popatrzeć na niego przez chwilę. – Wiesz, czego nie możesz zrobić z córką satrapy, kiedy szukasz poparcia wśród tych, którzy zachowują neutralność? Chociaż raz Corvan nie miał gotowej odpowiedzi. – Zabić jej – wyjaśnił Gavin. – Jesteś mi drogi, Corvanie. I nie zapomnę o tobie. Twarz starszego mężczyzny wykrzywiła się przelotnie w nagłym smutku, w nagłej nadziei, a jego ramiona się uniosły. Odwrócił wzrok, próbując nad sobą zapanować. A potem opadł na kolana, po czym wyciągnął się na ziemi u stóp Gavina. Było w tym coś więcej niż szacunek i wdzięczność, oddawał mu cześć. To było uwielbienie. – Zrobiłbyś to dla mnie? – zapytał Corvan. – Robię to z wielu powodów, przyjacielu. Nie ma nieskażonego altruizmu. – Ale to nadal altruizm. Znam cię, panie. – Wstań, proszę, mój przyjacielu, to zaczyna być niezręczne. Rzeczywiście, wszędzie na placu i na drewnianych balkonach złocistych budynków wokół

mężczyźni i kobiety, a nawet dzieci, które nie mogły wiedzieć, komu składają hołd, padali na kolana, a potem na twarz, jeśli mieli miejsce. To poruszyło serce Gavina. Stracili wszystko, ponieważ zawiódł. Nikt w ciągu ostatniego miesiąca nie najadł się do syta, ponieważ nie wiedzieli, na ile wystarczy im jedzenia. Wszyscy pracowali od świtu do zmierzchu, i dłużej, każdego dnia. Mieszkali w ogromnych pawilonach pełnych nieznajomych, a nie w domach. Nie mieli bogactw, zostało im niewiele nadziei, mnóstwo cierpienia, a jednak tę odrobinę, która im została, chętnie mu oddawali. – Ludu mój! – krzyknął Gavin, podnosząc głos jak mówca, jak generał. – Poniewierany, bez środków do życia, zdruzgotany, ale nie przerażony. Ludu mój, najdroższy memu sercu… I tak przemawiał. Poprosił, żeby wstali, więc wstali. Mógłby powiedzieć, żeby zeszli do piekła, a oni by tam zeszli, śpiewając mu pieśni pochwalne. Był w tym dobry. Nie urodził się, by dostać koronę, ale skradł ją i tak długo ugniatał ją własnymi rękami, aż zaczęła pasować. Nawiązał do ich lęków, rozpalił ich pragnienia, uznał ich smutki i ofiary, przygotował na trudności i sprawił, że poczuli się z powodu tego wszystkiego szlachetnymi. Z jakiej racji naginam ludzi do swojej woli? A może nie ma takiego prawa, tylko zdolność? Czy te kobiety tutaj to tylko niewolnicy na moim pirackim statku? Czy te dzieci to tylko ofiary na ścieżce mojej plagi? Mówił dalej, nakłaniając do pokoju i uczciwych relacji z mieszkańcami Wyspy Jasnowidzów, kładąc fundamenty, szczerze oceniając trudności, które napotykają, ofiarowując wsparcie Corvanowi. Przysiągł, że będzie z nimi, kiedy tylko zdoła, i że kiedy odejdzie, to po to, żeby lepiej ich chronić, i że zawsze będzie wracał. Będzie pracował z nimi i zapobiegał ich cierpieniu jak tylko zdoła. Będzie razem z nimi opłakiwał zmarłych, kiedy śmierci nie da się uniknąć. Gavin zauważył, że co najmniej dwóch skrybów stenografuje każde jego słowo. Zdziwił się, że znaleźli się skrybowie wśród tych biedaków, ale nie powinien się dziwić. Corvan, oczywiście, wyszukał wśród uchodźców skrybów, żeby mogli rozprowadzać kopie jego dekretów do tych, którzy obozowali daleko w lesie, i by przesyłać wiadomości do tubylców. To sprawiło, że hamował emocje, mówiąc. Miał nadzieję, że najpierw miną miesiące, ale w końcu ojciec otrzyma kopię każdego jego słowa. Mimo wszystko, korzyści ze zdobycia poparcia wśród uchodźców były warte szkód, jakich później narobią mu te słowa. Nawet ty, ojcze, nie zdołasz tego powstrzymać. A na końcu, uprzedzając, że Spektrum i inne satrapie będą patrzeć na nich z góry – jakby mogli przejmować się takimi rzeczami, kiedy brzuchy przyrastają im do kręgosłupa – przygotował słuchaczy, ukazując siebie jako ich orędownika, i ogłosił nową satrapię. Ludzie ryknęli z aprobatą. Naprawdę jestem w tym bardzo, bardzo dobry. Promienieli. Może był utalentowanym mówcą; z pewnością był utalentowanym krzesicielem, możliwe, że najlepszym na przestrzeni wielu lat. Ich szacunek, ich podziw – to mu się należało. Nie zasługiwał jednak na ich miłość. Zastanawiał się, czy tylko on to wiedział. Pół godziny później on i Karris odpłynęli ślizgaczem, mając ze sobą niewiele więcej, niż przywieźli trzy miesiące temu. Nie tłumaczył się. Widziała krew na nim, kiedy wrócił ostatniej nocy. Widziała wyraz jego twarzy. Nie zgromiła go za to, że odjechał bez niej. Znała go. I nie pytając, czy odpływają, pożegnała się z wyspiarzami. Wiedziała. Tłumy zebrały się raz jeszcze, kiedy wyszli na plażę, i ryknęły, kiedy do nich pomachał. Mężczyźni i kobiety szlochali. To była szaleńcza życzliwość, której Gavin nie rozumiał, ale mimo to, ogromnie ją cenił. A potem odpłynęli. Kiedy Wyspa Jasnowidzów powoli znikała w oddali za nimi, Gavin zerkał na nią przez ramię

skonsternowany. Niewiele rozmawiał z Karris tego dnia; oboje byli zamyśleni. Przenocowali w obozie na plaży w pobliżu Półwyspu Ruckiego w Atashu. Następnego dnia, kiedy Gavin zamienił ślizgacz na wymagającą ręcznego napędu łódkę wiosłową, żeby pokonać ostatnie mile dzielące ich od Małego Jaspisu, dostrzegł wieże wznoszące się majestatycznie na tle południowego słońca. Na tle żywych barw pozostałych wież błękit odcinał się zgaszoną szarością. Jej siostra i sąsiadka, zielona wieża, była ozdobiona iluzjami pod luksynem, żeby przypominała ogromne drzewo – w tym roku uhonorowano Atash, wybierając wymierający gatunek – atasifustę. Jednakże kolor nie był taki, jak należy. Przed wojną Gavin widział ostatni zagajnik atasifust. Nad Chromerią gromadziły się burzowe chmury i początkowo Gavin myślał, że może to po prostu gra światła, ale kiedy się zbliżyli, nabrał pewności, że to co innego. Dlaczego popełniliby taki błąd? Z pewnością jacyś Atashanie, którzy pamiętali drzewa, poskarżą się. Zieleń liści tych olbrzymów była intensywna, promienna, idealnie grałyby z zieloną wieżą w przeciwieństwie do tej rachitycznej szaro-zielonej mieszaniny. O, do diabła. Gavin wykrzesał zieleń, której potrzebował do łodzi, aby była odpowiednio sprężysta. Nadal to potrafił, ale był to taki wysiłek, jakby budował od podstaw przeklęty Mur ze Słonecznej Wody, a przecież tylko chciał zwiększyć elastyczność łodzi w paru kątach. W jednej chwili zrozumiał: po tym wszystkim, co zrobił, żeby uratować świat przed niebieską katastrofą, tracił teraz zieleń.

ROZDZIAŁ 69 Dowódca Żelazna Pięść odetchnął. – Kip, masz pojęcie… – Nie! Nie mam. Dowódca uważnie przyglądał się ostrzu. – Dziwne. Dlaczego dwa kamienie mają kolor, a pozostałe są czyste? – Miałem nadzieję, że pan mi to powie. Sir. – Kip, nie wiem aż tyle na temat tego sztyletu, poza tym, że jest ważny, że kiedyś przechowywało go samo Spektrum i że zaginął w czasie wojny. Nie wiem, jak działa, poza tym, że ładnie wygląda, ale kilku ludzi zabiło dla tego noża. Dosłownie. Więcej niż raz. Te materiały… biały metal i czarny… Wyciągnął palec, żeby ich dotknąć, ale się zawahał. – Luksyn? – zapytał Kip. – Biały i czarny luksyn? Żelazna Pięść sprawiał wrażenie zakłopotanego. – Zawsze uważałem, że czarny luksyn to po prostu obsydian. Piekliszcze. A to… Kip nie zauważył tego wcześniej, może nie przyjrzał się naprawdę, odkąd pierwszy raz oglądał ostrze w słabym świetle na barce, ale czarny metal biegnący środkiem białego wyglądał inaczej, niż to zapamiętał. Wydawało się, że słabo migocze – najdelikatniejszy rwany puls. Inni dyscypułowie pytali o biały i czarny luksyn na zajęciach Kipa. Odpowiedzi były cierpkie: „Nie jesteście gotowi na takie rozmowy”. Kip wiedział tylko, że nikt nigdy żadnego z tych luksynów nie widział, więc skupił się na bardziej bezpośrednich problemach: staraniach, żeby nie skopano mu za bardzo tyłka, rozgryzaniu zasad liczenia na durnych liczydłach i wykuwaniu na pamięć siedmiuset trzydziestu dwóch idiotycznych kart, które nawet nie obejmowały tych zakazanych, które – najwyraźniej – były tymi najbardziej interesującymi. Wyciągnął rękę. – Nie dotykaj ostrza! – ostrzegł Żelazna Pięść. – Nazywają go Wysysaczem Szpiku i nie chcesz przekonać się na własnej skórze dlaczego. – Potem jego twarz spochmurniała. – Wydaje się znajomy. Gdzie go widziałem? – Zymun, sir. Tym nożem próbował zabić lorda Pryzmata. – Młody zabójca? Z barki? Kip pokiwał głową. – Skąd znasz jego imię? – Próbował mnie zabić w Rektonie. – A jak… Nieważne. Musisz go ukryć. Przed wszystkimi. – Myślę, że na to już za późno – powiedział Kip. – Andross Guile myśli, że go mam. Albo przynajmniej myśli, że wiem, gdzie się znajduje. Boję się, co zrobi, żeby go zdobyć. – Rzeczywiście powinieneś się bać. Dowódca Żelazna Pięść podszedł do szafy i zaczął grzebać w pudełku. Wrócił z czymś, co składało się z licznych skórzanych pasków. Przeplótł je przez pochwę sztyletu. – Przypnij to do łydki, pod spodniami. Teraz, Kip. Podszedł do drzwi, a potem machnął na Kipa, żeby stanął tak, by go nie było widać. Kip zrobił to, a dowódca uchylił drzwi. – Jade, jestem zajęty. Nie wpuszczaj żadnych posłańców. Zwłaszcza tego przeklętego węża. – Z przyjemnością, sir – rozległ się w odpowiedzi kobiecy głos.

– Węża? – zapytał Kip z podciągniętą nogawką spodni, bo jeszcze nie rozgryzł, jak zapiąć paski. Nawet ty, ojcze, nie zdołasz tego powstrzymać. A na końcu, uprzedzając, że Spektrum i inne satrapie będą patrzeć na nich z góry – jakby mogli przejmować się takimi rzeczami, kiedy brzuchy przyrastają im do kręgosłupa – przygotował słuchaczy, ukazując siebie jako ich orędownika, i ogłosił nową satrapię. Ludzie ryknęli z aprobatą. Naprawdę jestem w tym bardzo, bardzo dobry. Promienieli. Może był utalentowanym mówcą; z pewnością był utalentowanym krzesicielem, możliwe, że najlepszym na przestrzeni wielu lat. Ich szacunek, ich podziw – to mu się należało. Nie zasługiwał jednak na ich miłość. Zastanawiał się, czy tylko on to wiedział. Pół godziny później on i Karris odpłynęli ślizgaczem, mając ze sobą niewiele więcej, niż przywieźli trzy miesiące temu. Nie tłumaczył się. Widziała krew na nim, kiedy wrócił ostatniej nocy. Widziała wyraz jego twarzy. Nie zgromiła go za to, że odjechał bez niej. Znała go. I nie pytając, czy odpływają, pożegnała się z wyspiarzami. Wiedziała. Tłumy zebrały się raz jeszcze, kiedy wyszli na plażę, i ryknęły, kiedy do nich pomachał. Mężczyźni i kobiety szlochali. To była szaleńcza życzliwość, której Gavin nie rozumiał, ale mimo to, ogromnie ją cenił. A potem odpłynęli. Kiedy Wyspa Jasnowidzów powoli znikała w oddali za nimi, Gavin zerkał na nią przez ramię skonsternowany Niewiele rozmawiał z Karris tego dnia; oboje byli zamyśleni. Przenocowali w obozie na plaży w pobliżu Półwyspu Ruckiego w Atashu. Następnego dnia, kiedy Gavin zamienił ślizgacz na wymagającą ręcznego napędu łódkę wiosłową, żeby pokonać ostatnie mile dzielące ich od Małego Jaspisu, dostrzegł wieże wznoszące się majestatycznie na tle południowego słońca. Na tle żywych barw pozostałych wież błękit odcinał się zgaszoną szarością. Jej siostra i sąsiadka, zielona wieża, była ozdobiona iluzjami pod luksynem, żeby przypominała ogromne drzewo – w tym roku uhonorowano Atash, wybierając wymierający gatunek – atasifustę. Jednakże kolor nie był taki, jak należy. Przed wojną Gavin widział ostatni zagajnik atasifust. Nad Chromerią gromadziły się burzowe chmury i początkowo Gavin myślał, że może to po prostu gra światła, ale kiedy się zbliżyli, nabrał pewności, że to co innego. Dlaczego popełniliby taki błąd? Z pewnością jacyś Atashanie, którzy pamiętali drzewa, poskarżą się. Zieleń liści tych olbrzymów była intensywna, promienna, idealnie grałyby z zieloną wieżą w przeciwieństwie do tej rachitycznej szaro-zielonej mieszaniny. O, do diabła. Gavin wykrzesał zieleń, której potrzebował do łodzi, aby była odpowiednio sprężysta. Nadal to potrafił, ale był to taki wysiłek, jakby budował od podstaw przeklęty Mur ze Słonecznej Wody, a przecież tylko chciał zwiększyć elastyczność łodzi w paru kątach. W jednej chwili zrozumiał: po tym wszystkim, co zrobił, żeby uratować świat przed niebieską katastrofą, tracił teraz zieleń.

ROZDZIAŁ 69 Dowódca Żelazna Pięść odetchnął. – Kip, masz pojęcie… – Nie! Nie mam. Dowódca uważnie przyglądał się ostrzu. – Dziwne. Dlaczego dwa kamienie mają kolor, a pozostałe są czyste? – Miałem nadzieję, że pan mi to powie. Sir. – Kip, nie wiem aż tyle na temat tego sztyletu, poza tym, że jest ważny, że kiedyś przechowywało go samo Spektrum i że zaginął w czasie wojny. Nie wiem, jak działa, poza tym, że ładnie wygląda, ale kilku ludzi zabiło dla tego noża. Dosłownie. Więcej niż raz. Te materiały… biały metal i czarny… Wyciągnął palec, żeby ich dotknąć, ale się zawahał. – Luksyn? – zapytał Kip. – Biały i czarny luksyn? Żelazna Pięść sprawiał wrażenie zakłopotanego. – Zawsze uważałem, że czarny luksyn to po prostu obsydian. Piekliszcze. A to… Kip nie zauważył tego wcześniej, może nie przyjrzał się naprawdę, odkąd pierwszy raz oglądał ostrze w słabym świetle na barce, ale czarny metal biegnący środkiem białego wyglądał inaczej, niż to zapamiętał. Wydawało się, że słabo migocze – najdelikatniejszy rwany puls. Inni dyscypułowie pytali o biały i czarny luksyn na zajęciach Kipa. Odpowiedzi były cierpkie: „Nie jesteście gotowi na takie rozmowy”. Kip wiedział tylko, że nikt nigdy żadnego z tych luksynów nie widział, więc skupił się na bardziej bezpośrednich problemach: staraniach, żeby nie skopano mu za bardzo tyłka, rozgryzaniu zasad liczenia na durnych liczydłach i wykuwaniu na pamięć siedmiuset trzydziestu dwóch idiotycznych kart, które nawet nie obejmowały tych zakazanych, które – najwyraźniej – były tymi najbardziej interesującymi. Wyciągnął rękę. – Nie dotykaj ostrza! – ostrzegł Żelazna Pięść. – Nazywają go Wysysaczem Szpiku i nie chcesz przekonać się na własnej skórze dlaczego. – Potem jego twarz spochmurniała. – Wydaje się znajomy. Gdzie go widziałem? – Zymun, sir. Tym nożem próbował zabić lorda Pryzmata. – Młody zabójca? Z barki? Kip pokiwał głową. – Skąd znasz jego imię? – Próbował mnie zabić w Rektonie. – A jak… Nieważne. Musisz go ukryć. Przed wszystkimi. – Myślę, że na to już za późno – powiedział Kip. – Andross Guile myśli, że go mam. Albo przynajmniej myśli, że wiem, gdzie się znajduje. Boję się, co zrobi, żeby go zdobyć. – Rzeczywiście powinieneś się bać. Dowódca Żelazna Pięść podszedł do szafy i zaczął grzebać w pudełku. Wrócił z czymś, co składało się z licznych skórzanych pasków. Przeplótł je przez pochwę sztyletu. – Przypnij to do łydki, pod spodniami. Teraz, Kip. Podszedł do drzwi, a potem machnął na Kipa, żeby stanął tak, by go nie było widać. Kip zrobił to, a dowódca uchylił drzwi. – Jade, jestem zajęty. Nie wpuszczaj żadnych posłańców. Zwłaszcza tego przeklętego węża. – Z przyjemnością, sir – rozległ się w odpowiedzi kobiecy głos.

– Węża? – zapytał Kip z podciągniętą nogawką spodni, bo jeszcze nie rozgryzł, jak zapiąć paski. – Niewolnika Androssa Guile, Grinwoodyego. Żaden był z niego krzesiciel, ale Andross pociągnął za sznurki i załatwił mu przyjęcie, pewnie w ramach nagrody za dobrą służbę, jak przypuszczamy. Przeszedł całe czarnogwardyjskie szkolenie, znalazł sobie przyjaciół, poznał sekrety zarówno prywatne, jak i gwardii jako takiej i w dniu złożenia przysięgi postanowił dalej służyć lordowi Guile. Który wykorzystał te sekrety. Minęło dwadzieścia lat, ale nadal mu to pamiętamy. Zdarza się, że ktoś odchodzi tuż przed złożeniem przysięgi, ale to ogromna strata naszego czasu i wysiłku. Wkładamy cały wysiłek w wyszkolenie kogoś, a on zostawia nas na lodzie. – Grinwoody? – zdziwił się Kip. Nie mógł tego przełknąć. – Ten stary ramol prawie został Czarnogwardzistą? – Oczywiście już by nie żył, gdyby został Czarnogwardzistą. Przez ciągłe krzesanie. Może więc był tym mądrym. – Co nie umniejsza jego zdrady. Kiedy Kip obciągnął nogawkę spodni, żeby ukryć pochwę przypiętą od zewnętrznej strony łyki, wyciągnął rękę do dowódcy po nóż. Żelazna Pięść spojrzał na niego twardo. – Kip, dziękuję. Dziękuję, że mi zaufałeś. A teraz nigdy więcej tego nie rób. – Tak? – Kip, wiem, że jesteś samotny i że chcesz komuś zaufać. Rozumiem. Jednak więcej się tu nie pokażesz. Nie masz pojęcia, jakiego rodzaju naciski może wywrzeć Andross Guile przeciwko mnie. Znasz mnie niecałe trzy miesiące i już wręczyłeś mi trzy ogromne skarby. Mógłbym ci je teraz odebrać i kazać cię wyrzucić. Mógłbym kupić sobie pozycję satrapy dzięki temu, co masz. Myślisz, że jestem odporny? Myślisz, że jestem za dobrym człowiekiem, żeby tak zrobić? – Tak, sir – powiedział Kip. – Ale przecież nie wiesz tego na pewno. – Mężczyzna musi działać, nie wiedząc wszystkiego, bo inaczej niczego nie dokona. Usta dowódcy drgnęły. – Zatem teraz jesteś mężczyzną? – Odbierałem życie innym, wziąłem własne życie w swoje ręce i powierzyłem je przyjacielowi. Tak, sir, to czyni mnie mężczyzną. – Żadna z tych rzeczy nie czyni cię mężczyzną. Pierwsze czyni cię zabójcą. Drugie czyni cię głupcem. Każda z tych rzeczy może kiedyś doprowadzić do twojej śmierci. – Ale nie dzisiaj? – zapytał Kip. Mimo całej brawury nic na to nie poradził, że teraz przełknął nerwowo ślinę, patrząc na obnażony nóż w ręce Żelaznej Pięści. – Nie dzisiaj – zapewnił go dowódca. Oddał ostrze Kipowi. Chłopiec wziął sztylet ze słabym uśmiechem i schował do pochwy, a potem zasłonił ją nogawką spodni. – A teraz porozmawiajmy o innych rzeczach, które mogą doprowadzić tu do twojej śmierci – powiedział dowódca. Wziął jeden z płaszczy. – Po pierwsze, migotliwe płaszcze. Fantastyczne. – Dowódca westchnął, jakby wydał całe kieszonkowe w czasie niewiarygodnej orgii zakupów. – Według legendy istnieje dwanaście migotliwych płaszczy. Podobno zawsze działają w parach. Płatni zabójcy. – Jak Zakon Złamanego Oka? – Byli dumą owego rzekomego Zakonu.

– Byli? Rzekomego? Trzyma pan w ręku materię legendy. Dosłownie. – Na to wygląda. Kip pokazał dowódcy kartę Migotliwy Płaszcz. – Ten mężczyzna był jednym z dwójki. Nazywał się Vox, a jego partnerka miała na imię Niah. – A w jaki sposób zabiłeś dwóch zawodowych zabójców, Kip? – On ją zabił. Przypadkiem. Miałem szczęście. Nie spodziewali się, że ich zobaczę, a ja ich widziałem. Trzymali broń w dole do ostatniej sekundy, żeby nie rozsunąć pół płaszczy, a potem… – To było pytanie retoryczne, Kip. – Och. Dowódca Żelazna Pięść usiadł na brzegu łóżka. – Właśnie kiedy człowiek uznaje, że wszystko, w co wierzył całe życie, to kłamstwo, zjawia się coś, co go kusi, by uwierzył znowu. Próżność. Ruchome piaski. – Tak, sir? Dowódca potarł zarastającą szczecinką głowę. – Jak wiesz, poganie wierzyli w osobnych bogów. Albo w prawdziwe, żywe byty, które wymagały ofiar i które dawały się przebłagać ludzkimi darami, albo, jak uważali inni poganie, po prostu aspekty samej ludzkości, jak chciwość, która jest częścią każdego z nas, albo ambicja czy namiętność. Ci wierzyli, że bogów należy uznawać tylko w tym sensie, że ujawniają prawdę o naszych własnych duszach. Jednak mówienie o poganach, jakby to był jeden obóz, to nadmierne uproszczenie. Nawet kiedy mówi się o wyznawcach Atirat, do których najwyraźniej należał Vox, obejmujesz zbyt szeroką grupę. Wszyscy zgadzali się, że istnieje wielu bogów, ale ich zgoda nie sięgała wiele dalej. Byli takimi samymi ludźmi jak my: niektórzy byli dobrzy, inni źli, a jeszcze inni wierzyli w bzdury. Istniały zakazy religijne, które nie miały sensu, na przykład głębokie podejrzenie, że posługiwanie się okularami jest grzeszne i nienaturalne. Z drugiej strony, pewne sekty z radością poświęcały pierworodnych, żeby przekupić bogów, którzy zapewnią im obfite żniwa. Niektórzy czcili koloraki. Inni je wypędzali. Inni kamieniowali. Koloraki, którym się udawało, a uważano, że takie istnieją, mogły rządzić jako półbogowie. – Nie rozumiem, jaki to ma związek – powiedział Kip. – Tylko dlatego, że człowiek opiera całe swoje życie na bzdurze, nie znaczy, że wszystko, w co wierzy, jest złe. Kip uniósł brwi. Czyli… – To napięcie jest torturą, sir. – Niektórzy poganie wierzyli, że rozszczepianie światła to osobny dar. Według naszych nauk, rozszczepianie światła to wyłącznie dar Pryzmata. Nie jest to święta prawda, ale tak nauczano od setek lat. – Dowódca wskazał kartę Migotliwy Płaszcz. – To jest jedna karta. Napisano na niej „Rozszczepiaczowi Światła daje…”, co oznacza, że rozszczepianie jest możliwe. Nawet jeśli ludzie zaprzeczą temu, co ci się przydarzyło, te karty są prawdziwe. Nie można im zaprzeczyć. Ta jedna karta nie zniszczy wiary, ale sprawi, że każdy luksjat, który kiedykolwiek mówił o rozszczepianiu światła, wyjdzie na głupca. Zupełnie jak wtedy, kiedy dwieście lat temu Pevarc raz na zawsze udowodnił, że świat jest okrągły. Paru uczonych szeptało to samo już nawet pięćset lat przed nim, ale nikt nie podziękował mu za to, że zrobił głupców z luksjatów. Korekty nawigacyjne, na które pozwoliły jego lepsze obliczenia, przyjęły się wiele lat po tym, jak go zlinczowano. – Zlinczowano? – zapytał Kip, unosząc brwi. – Za coś zupełnie innego: zasugerował, że światło to brak ciemności zamiast odwrotnie. –

Widząc tępy wyraz twarz Kipa, dodał: – Nie zawracaj sobie tym głowy. Rzecz w tym, że rozszczepianie naprawdę istnieje. Niektórzy z nas już wcześniej to podejrzewali, dlatego Czarna Gwardia zawsze rekrutowała krzesicieli takich jak Adrasteia. Nie tylko dlatego, że mogą widzieć ukrytą broń, ale dlatego, że mogą zobaczyć niewidzialnego zabójcę. – Ale jak to działa? – spytał Kip. – Nie sądziłem, że takie rzeczy są możliwe. – Jesteś szarakiem, Kip. Nie masz podstaw, żeby zrozumieć… – A gdybym miał, wiedziałbym tylko niewłaściwe rzeczy, więc nie musi pan oduczać mnie tych wszystkich rzeczy, o których myślę, że je wiem. Pochylenie głowy i przelotny szeroki uśmiech oznaczały uznanie argumentacji. Żelazna Pięść odetchnął. – Światło to moc. Moc zawsze dokądś idzie. Światło słoneczne uderza w podłogę z drzewa wiśni. Wiemy, że światło słoneczne zawiera pełne spektrum, od podczerwieni do nadfioletu, ale podłoga odbija tylko czerwono-brązowe odcienie. Dokąd idzie reszta światła? Jest absorbowane. A lata później porównaj ten fragment podłogi z tą samą, która była przykryta dywanem albo znajdowała się w cieniu. Część wystawiona na słońce wypłowiała. Światło bardzo powoli zmieniło naturę samego drewna, zepsuło je. Tak samo jak światło przyciemnia skórę mężczyzny albo rozjaśnia kobiece włosy. Tak jak kolor działa na ciało krzesiciela. Pryzmatom nie pęka halo, chociaż krzeszą z ogromnych ilości światła, ponieważ są w stanie wypuścić całe światło, które w nich uderza. My zaś jesteśmy mniej skuteczni, bardziej podatni na uszkodzenia. Rzecz w tym, że światła uderzającego o powierzchnię nie da się zmienić, o ile nie założysz soczewek słońcu. Energia jest stała. Trzeba sobie z tym radzić. Jeśli to działa tak, jak słyszałem, że zgadywano, rozszczepiacz światła działa jak klin w strumieniu światła, wydłużając długie spektra i skracając krótkie, dzięki czemu całe uderzające w niego widoczne światło odbija się powyżej i poniżej widzialnego widma. Jeśli robi to idealnie, płonie jak pochodnia w nadfiolecie i podczerwieni. Słyszałem opowieści o rozszczepiaczach światła, którzy palili się, gdy musieli odbić zbyt dużo światła, dajmy na to w słoneczny dzień. Zamieniali tyle widzialnego światła w ciepło, że płonęli. Te płaszcze ułatwiają im zadanie. Jak soczewki ułatwiają krzesicielowi krzesanie jego koloru. Kip widział tyle cudów w ostatnich miesiącach, że teraz bez trudu w to uwierzył. – Czyli mówi mi pan, że być może chodzą wśród nas hordy niewidzialnych ludzi? – Nie hordy. Rozszczepianie światła na tyle dobrze, żeby być niewidzialnym, jest pewnie prawie niemożliwe. I o ile legendy mówią prawdę, a to jest bardzo wielkie „o ile”, istnieje tylko dwanaście płaszczy, które stworzono dla oryginalnego Zakonu Złamanego Oka, jeżeli nie wcześniej. Niektóre z pewnością zaginęły lub zostały zniszczone, a my teraz mamy dwa z nich. Czyli pozostaje jeszcze najwyżej pięć drużyn zabójców. A może tylko dwie lub trzy. Może w ogóle. – Przynajmniej mamy teraz te płaszcze. – Lepsze to, niż gdyby mieli je nasi wrogowie, ale nam się pewnie na nic nie przydadzą. Po tym, jak Chromeria zaprzeczyła istnieniu rozszczepiaczy światła, wątpię, żeby istniała jakaś metoda sprawdzenia, którzy krzesiciele potrafią rozszczepiać światło. Nawet gdyby ktoś wiedział coś takiego, czy da się przekonać, żeby podzielił się ideą, która trąci herezją? Atascy luksorzy zdławili coś nieprzyjemnie podobnego sto dziesięć lat temu, może sto dwadzieścia. – To dopiero jedna karta – powiedział Kip. – A ty masz całą talię. Prawdziwy z ciebie Łamacz, rzeczywiście. – Dowódca Żelazna Pięść zaśmiał się cicho. – Co w tym jest takiego zabawnego? – Właśnie myślałem, że zważywszy, jak ważne są te karty i kto może ich najwyraźniej doświadczyć, pewnie właśnie skazałeś kilkoro z najmniej łubianych przeze mnie ludzi na

spędzenie reszty życia w jakieś bibliotece, gdzie będą dotykali kart i robili notatki. – Zdaje sobie pan sprawę – powiedział naburmuszony Kip – że to całkiem możliwe, że właśnie śmieje się pan z mojej przyszłości? – Wątpię – rozległ się głos za plecami Kipa. – Wyobrażam sobie, że albo zginiesz w ciągu roku, albo będziesz żył wiecznie. Kip odwrócił się. W najcichszych drzwiach w historii świata stał Gavin Guile, Gavin Guile z krzywym uśmieszkiem na ustach. – Ale nie obstawiałbym przeciwko chłopakowi, który przekonał Janus Borig, żeby powierzyła mu dzieło swojego życia. Kip nie mógł wykrztusić słowa. Obecność Gavina wypełniła pokój. – Jak się miewa ta stara koza? – zapytał Gavin. – Nie żyje – odpowiedział Kip głosem beznamiętnym i pozbawionym życia. Do tej pory nie zdawał sobie sprawy, jak przywiązał się do tej kobiety. Zapadła pełna szacunku cisza. – Powinienem był się domyślić, widząc płaszcze. Rozumiem, że nie ma dowodów na to, kto ich wysłał? Kip nic nie powiedział. Ewidentnie jego pierwsze podejrzenia okazały się mylne. – Proszę na mnie nie patrzeć, lordzie Pryzmacie – odpowiedział dowódca. – Mnie tam nie było. Nie zabiłem ich. To Kip ich załatwił. Gavin zerknął na chłopaka. – Ty ich zabiłeś? Oto historia, której chciałbym posłuchać. Ale później. Dobra robota, synu. Synu. Synu! Tym jedynym słowem Gavin zniweczył miesiące tortur zadawanych przez lorda Androssa Guile. Kip omal nie rozpadł się na kawałki. Chciał włożyć karty i sztylet w ręce ojca i się rozbeczeć. Gavin uniósł palec. – Ale po kolei. Dowódco, twoi Czarnogwardziści odprawili Grinwoodyego. Przechwyciłem go. Właśnie wybierał się z powrotem do mojego ojca. Wyglądało na to, że spodziewał się, że kiedy wróci, zostaniesz już pozbawiony swojej pozycji. – Myślę, że tego wiarołomnego robaka poniósł optymizm – odparł Żelazna Pięść. – Posłałem Karris, żeby go opóźniła, ale jeśli musisz coś zrobić, dowódco, to proponuję zrobić to teraz. Będę interweniował w twojej sprawie w miarę swoich możliwości, ale ta kwestia wykracza poza moje kompetencje. Jesteś pewien, że tamten się myli, że niczego nie zrobiłeś i Carver Czarny z pewnością cię uratuje? Twarz dowódcy spochmurniała. – Obawiam się, że jest parę rzeczy, które mogłyby… narobić kłopotów. – Co takiego? – zapytał Kip. – Co pan zrobił? – Nie chodzi o to, co zrobiłem. Zajmowałem się pewnymi starymi… Lordzie Pryzmacie, Łamaczu, proszę mi wybaczyć. Muszę się zająć pilnymi sprawami. Podszedł do drzwi, ale odwrócił się przed wyjściem. – Łamacz – powiedział – możesz zaufać Cruxerowi. I… chciałbym, żebyś wiedział, że byłbyś doskonałym Czarnogwardzistą. Już wychodził, kiedy Kipa ogarnął nagle lęk, że nigdy więcej go nie zobaczy. Podbiegł i objął potężnego mężczyznę. Żelazna Pięść mruknął zaskoczony A potem odwzajemnił uścisk. Chwilę potem odepchnął chłopca. Gavin miał dziwny wyraz oczu, widząc, jak Kip obejmuje dowódcę. Pojawił się dystans między nimi. Jednakże w ułamku sekundy to zniknęło. Rzucił dowódcy sakiewkę.

– Dowódco, to tak na wszelki wypadek. I szczerze mówiąc, nie mam pewności, że chodzi im o ciebie. – A ja owszem – odparł Żelazna Pięść. – Niech Orholam da ci światło, lordzie Pryzmacie. Powodzenia, Łamacz. I wyszedł.

ROZDZIAŁ 70 Idoss było miastem zigguratów. Wybudowano je wiele wieków temu i niektórzy luksjaci mówili, że to próba człowieka wspięcia się do niebios. Nazywali je bluźnierstwem. Jednakże starania luksjatów, żeby obalić zigguraty nigdy się nie powiodły. W mieście stało rozmieszczonych z geometryczną precyzją trzynaście schodkowych piramid, sześć i sześć wokół jednej. Centralna była wyższa od Wieży Pryzmata, którą wcześniej Liv uważała za najwyższą budowlę świata. Poddawszy się generałowi Dazena, Gadowi Delmarcie, zamiast walczyć w Wojnie Pryzmatów, Idoss uniknęło ognia, miecza i zmian. Większość mężczyzn, których wcielono do armii Dazena – a przynajmniej ci, którzy przetrwali bitwę pod Strzaskaną Skałą – powróciła do domów w ciągu kilku miesięcy i miasto doszło do siebie szybciej niż większość innych miast na południowym wybrzeżu. Corregidor miasta był synem ataskiego satrapy, nazywał się Kata Ham-haldita. Tytuł był tyrejskiego pochodzenia – jedna z nielicznych pozostałości z czasów, kiedy Tyrea obejmowała to, co teraz było wschodnim Atashem. Kiedy corregidor zjawił się negocjować, Książę Barw kazał ustawić się wzdłuż centralnej alei, którą miał nadejść młody człowiek, wszystkim kolorakom z armii. Kazał im być na widoku, ale ignorować corregidora i zajmować się swoimi sprawami, żeby młodzieniec odniósł wrażenie, że w wojsku jest ich o wiele więcej, niż było w rzeczywistości. Bez wątpienia to był straszny spacer i chłopak dotarł na miejsce wstrząśnięty. Rzeczywiście był to chłopak, bo chociaż teoretycznie władał jednym z najbogatszych miast Siedmiu Satrapii, miał zaledwie dwadzieścia lat i wyglądał bardzo młodo jak na swój wiek. Liv powitała corregidora Ham-halditę i jego dwóch osobistych strażników przed namiotem Księcia Barw. Jej obecność wyraźnie wzmocniła młodzieńca. Uśmiechnął się do niej, jakby przywykł, że uwodzi kobiety samym uśmiechem. Był ładnym chłopcem, chociaż chudym i szczupłym w ramionach. Liv wolała mężczyzn, którzy wyglądali jak mężczyźni. Odpowiedziała mu uprzejmym, neutralnym skinieniem. Prawdę mówiąc, serce waliło jej jak szalone – nie ze względu na chłopca, ale dlatego, że zaufano jej na tyle, by ją tu dopuścić. Nosiła najładniejszą ze swoich sukni i widziała, że młodzieniec to docenił. – Corregidorze, jesteśmy zachwyceni, że dołączyłeś do nas. Książę odpoczywa w namiocie. Przyłączysz się do nas? – zapytała. Spojrzał na swoich osobistych strażników, ale Liv weszła do namiotu, nie czekając na odpowiedź. Po chwili wahania corregidor i jego ludzie weszli za nią. W namiocie było ciemno, ciemniej niż zwykle, ciemniej niż to konieczne. Stało tam jedno krzesło – tron – i nic poza tym, nie było nawet dywanów. Na krześle siedział niedbale Książę Barw. Nie poruszył się, kiedy Liv weszła. A potem, gdy wszedł corregidor Ham-haldita, książę uniósł głowę, a jego oczy zaczęły jarzyć się przytłumioną czerwienią jak świeżo kute żelazo. Wstał. Warstwy luksynu potarły o siebie wydając dźwięk podobny do stali zgrzytającej o stal. Migotliwe bladożółte światło przebiegło po jego postaci, oświetlając każdą szczelinę, każdy szew, kiedy przeciągnął się, jakby otrząsał się ze snu, a każda niebieska płyta zbroi na jego ciele zabłysła i przygasła, potem każdy czerwony szew, każdy zielony staw, aż do ledwie widocznego bladego fioletu, który pulsował wokół jego głowy tworząc koronę. Rozdziawione usta corregidora sprawiły, że Liv omal nie roześmiała się w głos, ale pochyliła głowę i zagryzła język. Jego ludzie byli o krok od wyciągnięcia broni, a zarazem sprawiali

wrażenie przerażonych. – Corregidorze – powiedział książę. – Witaj. Przejdziesz się ze mną? Młodzieniec musiał odchrząknąć, zanim odpowiedział. – Oczywiście. Liv dołączyła do przywódców i ich obstawy, idąc po prawej stronie corregidora, jak ją poinstruowano, podczas gdy książę szedł po lewej. Uwięziony między nadzieją i strachem, jak zapowiedział książę. Nadzieją na co? Liv nie miała odwagi zapytać. Nie uważała, że jest dostatecznie ładna, żeby przyciągnąć spojrzenie przyszłego satrapy, chociaż, jeśli Książę Barw odniesie sukces, chłopak nigdy nie zostanie satrapą. Tyle że on jeszcze tego nie wiedział. Zatem co? Kochanka? Rozrywka na jedną noc? Liv nagle znowu z całą wyrazistością zdała sobie sprawę, że jest samotną kobietą. Jeżeli Książę Barw zażyczy sobie, żeby przyjęła jeden z kurewskich żetonów od corregidora Ham-haldity, to nie będzie mogła odmówić. To nie do końca był wielki cel, do którego robił aluzje książę, ale nie ona mogła tu wybierać, prawda? Czuła, że ogarnia ją furia. Kiedy wyszli na pełne słońce, corregidor znowu się potknął. Widok luksynu Księcia Barw w pełnym naturalnym świetle był równie imponujący, jak zobaczenie go jarzącego się w mrokach namiotu. Znowu nie było tu miejsca na błąd. Książę Barw poprowadził ich przez obóz, jakby szli bez celu, ale Liv była przekonana, że jest przeciwnie. Niewiele zostawiał przypadkowi. – Zjawiłeś się, żeby coś przedstawić – powiedział Książę Barw. -Być może propozycję porozumienia. – Matki prosiły, żebym ci powiedział, że pragniemy tylko pokoju, jeśli jednak przyjdzie nam walczyć, słono zapłacisz za zajęcie tego miasta i być może nie zdążysz go zająć przed przybyciem posiłków. – Których, jestem pewien, spodziewacie się lada dzień. – Owszem. – Chłopak zaczerwienił się, jakby się obawiał, że sobie z niego żartują. – I możemy wytrzymać aż do ich przybycia, i zmiażdżyć was na naszych murach. Minęli Zymuna, który trenował z innymi krzesicielami. Stał bez koszuli i smagał stare drzewo ogromnymi biczami ognia, zdumiewając towarzyszy. Przerwał, kiedy przechodzili, i skłonił się z szacunkiem przed Księciem Barw. Jego oczy napełniły się zazdrością na widok drugiego młodego człowieka. Siniaki Zymuna bledły i nawet jeśli jego obnażone ciało nie napełniało Liv pożądaniem, jak kiedyś ciało Gavina Guile, to nadal był całkiem przystojny. Potężny, inteligentny, charyzmatyczny… I zawsze, zawsze nią zainteresowany. Zawsze jej pochlebiał. Zawsze z nią flirtował. Oczywiście flirtowała z chłopcami w Chromerii – głównie przed katastrofalnym Balem Światłowładców. Jednak to był głównie flirt z niemożliwością. Udawanie, że jest się dorosłą. Udawanie, że jest się skandalistką. Flirt Zymuna był flirtem z tym, co możliwe. Wystarczyło, że Liv powie słowo, jeden raz, jednej nocy, kiedy będzie przechodził koło jej namiotu i zapyta uprzejmie, czy może wejść. Fakt, że mogła powiedzieć „tak”, że nikt jej nie powstrzyma, że nikt nie będzie jej nawet o to wypytywał, był bardziej erotycznie podniecający niż to, że mogła powiedzieć „tak” akurat Zymunowi, niezależnie od tego jaki był zniewalający. Uczennice zazdrościłyby jej tej schadzki, rzecz jasna. Teraz miała swoich uczniów. Nie dyscypułów, nie wśród Wolnych. – Zatem Delarze Pomarańczowej udało się przekonać resztę Spektrum do rozpoczęcia wojny? Czy też powinienem strzec się elitarnych oddziałów ruckich?

– Jedno i drugie – odpowiedział młodzieniec. Liv widziała, że kłamie. – Jesteś młodym człowiekiem – powiedział książę. – I myślę, że znalazłeś się o włos od utraty pozycji, którą chcą ci odebrać przerażone, stare megiery. Szli wąskim zaułkiem między dwoma namiotami, przechodząc ponad ich linkami. Kiedy wyszli, strażnicy corregidora spojrzeli w lufy dwudziestu naładowanych muszkietów i na tuzin krzesicieli z rękami napełnionymi luksynem. – Rozbroić ich, trzymać w odległości trzydziestu kroków, ale nie robić im krzywdy – rozkazał Książę Barw. – Chyba że zrobią coś głupiego, wtedy strzelać w krocze. Zatrzymawszy w ten sposób mężczyzn z obstawy corregidora, Książę Barw szedł dalej, jakby nic się nie stało. – Obaj odpowiadają przed matkami i myślę, że obaj się zgodzimy, że nie potrzebujemy, by się wtrącali, nieprawdaż, corregidorze? – Skąd pan wiedział? A może po prostu pan zgadywał? – zapytał młodzieniec, starając się mówić ze spokojem. – Nieprawdaż? Corregidor zdławił strach. – Dobrze więc. Jestem… Jestem przekonany, że możemy dojść do porozumienia. – Hm. Wierzę w wybór, Kata. Jesteśmy wolnymi ludźmi, dokonujemy własnych wyborów i ponosimy ich konsekwencje. Oto twoje możliwości. Po pierwsze, możesz się poddać. Zaoferuję ci więcej niż szczodre warunki. Uwolnicie swoich niewolników, miasto zapłaci milion danarów i dacie nam dwadzieścia tysięcy ef jęczmienia, sześćdziesiąt wozów załadowanych owocami, dziesięć tysięcy beczułek wina i dwadzieścia tysięcy baryłek oliwek. Dasz nam pięć tysięcy mieczy lub włóczni i tysiąc działających muszkietów, pięćset baryłek prochu i sto beczułek śrutu lub osiemset sztabek ołowiu. Poślesz z nami pięćdziesięciu kowali, pięćdziesięciu kołodziejów, pół tuzina chemików i zapłacisz im podwójną stawkę za okres ich nieobecności. Opróżnisz miasto z burdeli, prostytutki mogą same zdecydować, czy wolą podróżować z nami, ale nie wpuścisz żadnej do miasta przez rok, żeby je zachęcić do mądrego wyboru. Przyślesz wszystkich swoich krzesicieli na rozmowę ze mną. To samo dotyczy niewolników. Dostaną wybór, czy dołączyć do nas, czy odejść gdzie indziej, ale nie będą mogli wrócić do miasta aż do końca wojny, pod karą śmierci. Zorganizujesz paradę w mieście, powitasz nas fanfarami, dziękując za wyzwolenie. I zanim wejdziemy do miasta, odeślesz do naszego obozu wszystkich luksjatów. Szczegóły zalały młodzieńca, więc złapał się ostatniego jak tratwy pośród wiru. – Co się z nimi stanie? – Wszystkich zabijemy – odpowiedział otwarcie Książę Barw. A potem kontynuował myśl, jakby chłopak mu nie przerwał. -Później we wszystkich kościołach pozwolisz na wprowadzenie nowych form kultu, po jednym dla każdego starego boga. Nie będzie jednak wymagane, byście uczestniczyli w nabożeństwach, a nasi nowi kapłani będą stosować się do waszych praw, dopóki nie będziecie wtrącali się do ich religii. W zamian za to ty i matki miasta zachowacie życie, posiadłości i pozycje, o ile mnie nie zdradzicie. Miasto pozostanie nietknięte, wsie nie zostaną splądrowane. Żaden mężczyzna ani kobieta nie zostaną siłą wcieleni do służby. Oczekuję, że przekażesz tę ofertę matkom miasta. Już kazałem ją spisać. Wszystko to prawda, z jednym ale. Nie ufam matkom miasta. Wiem, jakiego rodzaju to kobiety. Mam raporty na ich temat. Nie są młode, bystre i elastyczne jak ty. Kiedy opuszczę miasto, będziesz władał sam. Nie jestem twardym panem dla przyjaciół. Mam nadzieję, że możesz się nim stać. Corregidor pobladł. – A jeśli odmówimy?

Dotarli do miejsca, do którego – jak zdała sobie sprawę Liv -Książę Barw od początku zmierzał. Wskazał na liczną grupę nieszczęśników za nimi, której strzegli żołnierze. To było pięćset kobiet i dzieci pojmanych w miasteczku Ergion. – Ci biedacy zostali pojmani w ostatnim mieście, które stawiło nam opór. Zostaną zagonieni przed nasze wojsko w pierwszym ataku. Kiedy wasze balisty, działa i katapulty ruszą, zmasakrujecie ich. A może myślisz, że matki miasta każą nie strzelać? I zaatakujemy od wewnątrz. Wiesz, że mam swoich ludzi w mieście. Nie wiesz ilu. Wiem o twoich tajnych wyjściach wzdłuż rzeki i pod Wielkim Opactwem. Oczy corregidora rozszerzyły się na ułamek sekundy. Zaskoczył go albo fakt, że książę wie o jego tajnym wyjściu, albo istnienie wyjścia, o którym dotąd nie wiedział. – Pamiętasz historie o masakrze w Ru, która doprowadziła do tego, że Idoss poddało się w czasie ostatniej wojny? Zrobię po prostu to samo, tylko teraz będzie odwrotnie. Idoss stanie się światłem przewodnim dla świata, a ty możesz wybrać jakiego rodzaju: ukazującym moją szczodrość, dobroć dla tych, których podbijam, czy ukazującym moje występki i srogość wobec tych, którzy mi się przeciwstawiają. Dzieci w twoim mieście zostaną zabite: zbyt wiele gęb do wyżywienia, zbyt duże prawdopodobieństwo, że zachorują albo będą chować urazę, gdy dorosną. Jedyni mężczyźni i kobiety, którzy wyjdą nietknięci, to wasi niewolnicy. I będą mogli zatrzymać z dóbr swoich panów wszystko, co zechcą. Ludzie w moim mieście już im o tym mówią. Jak bardzo ufasz swoim niewolnikom, corregidorze Kata? Jeśli jakimś cudem wytrzymacie tydzień, dwa tygodnie, miesiąc, myślisz, że niewolnicy do nas dołączą? Traktowaliście ich tak dobrze, że nic nie wstrząśnie ich lojalnością? Zrobię co w mojej mocy, żeby ciebie pojmać żywcem. Prześlę twoje genitalia twemu ojcu. Odetnę ci ręce i nogi, i odzieję w purpurę, i nałożę ci koronę na głowę. Może cię oślepię. Jeszcze nie zdecydowałem, co będzie lepszym przykładem. Język czy bez języka? To pewnie będzie zależało od twojej postawy. Tak czy inaczej, nie będę się śpieszył. Będziesz żył długo i w wielkim bólu, obiecuję. Corregidor wyglądał, jakby miał zwymiotować. – Oszalałeś – powiedział. – W jednej chwili mówisz jak jakiś luksjat i masz te wszystkie swoje zasady, a w drugiej mówisz o mordowaniu setek tysięcy ludzi. Ta sama myśl uderzyła wcześniej Liv, ale teraz pomyślała o czymś innym. Istniało tylko kilkoro ludzi na całym świecie, którzy byli absolutnie onieśmielający w swoich zdolnościach, a ona poznała największych z nich: Gavina Guile i teraz Koiosa Białodęba. Ci dwaj i być może jeszcze parę innych osób, takich jak Biel, znajdowali się daleko ponad Liv. I nikt inny. Pewnie lepiej by sobie tu poradziła niż ten chłopak, a był dwa albo trzy lata od niej starszy i cieszył się korzyściami płynącymi z tego, że wychowywał się jako syn satrapy. Książę Barw traktował ją jak kompetentnego dorosłego nie po to, żeby jej pochlebić – chociaż pochlebiał jej tym i oboje to wiedzieli. Robił to, ponieważ zasługiwała na takie traktowanie. Nie dlatego, że była tak niesamowicie utalentowana; chodziło o to, że ludzie, których zawsze uważała za niesamowicie utalentowanych, nie byli w gruncie rzeczy bardziej utalentowani od niej. Dorównywała im. A była jeszcze młoda. W swoim czasie przerośnie większość. Dlaczego Chromeria nigdy jej tak nie traktowała? Dlaczego nie traktował jej tak własny ojciec? – Wszyscy dokonujemy wyborów – powiedział Książę Barw -a potem ponosimy ich konsekwencje. Niestety, w tej chwili tobie przypadło podjęcie decyzji za tych ludzi i za mnie. To twoje ofiary, nie moje. Kiedy ja stanę u władzy, będą mogli sami wybierać. Nie ma możliwości obalenia Chromerii bez ludzi takich jak ty, którzy wymuszają masakry. Gdyby istniała, wybrałbym ją w okamgnieniu. To jedyny sposób, w jaki mogę wprowadzić konieczne zmiany,

więc tak właśnie tego dokonam. – Zrobisz tak, bo możesz – zakpił mimo strachu corregidor. – Bo mogę. Bo do tego doprowadzę. – Czyli jest słuszne to, za czym stoi siła? Książę Barw był jak ze stali. Poważny, nieskruszony, nieugięty. – Siła nie czyni niczego słusznym. Siła kształtuje rzeczywistość. Patrzył na corregidora dość długo, żeby zrzucić na niego ciężar pewności, a potem odwrócił się i spojrzał na kobiety i dzieci. Patrzył ze smutkiem, ale zdecydowanie. Zagna tych ludzi na śmierć, żeby osłonić własnych ludzi, i obwini za ten uczynek corregidora. Jeśli to był blef, to Liv nigdy dotąd nie widziała bardziej bezczelnej gierki. Wątpiła jednak, czy to blef. I widziała, że corregidor też tak myśli. Na jego twarzy groza powoli ustępowała miejsca obrzydzeniu, zdumieniu i wreszcie rezygnacji. Nie stawiał czoła człowiekowi, ale sile natury. Nie można przemawiać do rozsądku cyklonowi, nie błaga się huraganu. Zabijasz deskami włazy i starasz się przetrwać, modląc się o szansę. – Nie mamy miliona danarów – powiedział corregidor i Liv wiedziała, że się poddał. – Nie, w skarbcu nie macie. Poinformujesz wszystkie bogate i arystokratyczne rodziny w mieście, że jeśli nie zapłacą swojej części, zginą jako pierwsze. Możecie zapłacić w prowiancie. Jestem rozsądnym człowiekiem. Jeśli zabraknie wam jęczmienia, możecie wyrównać braki innym zbożem. Z owocami będzie kłopot, jeżeli się nie pośpieszycie. Nie weźmiemy zepsutego jedzenia. Jedna arystokratyczna rodzina zginie za każdy brakujący wóz. Corregidor pobladł. – Oczywiście będę musiał przekazać to matkom miasta. To pewnie potrwa dwa dni. – W ciągu jednego dnia zbudujemy katapulty. Zaczniemy co kwadrans ciskać jedną kobietą z Ergionu ponad waszymi murami. Nie przestaniemy, dopóki nie zjawią się luksjaci. Wiem, że wasze działa dosięgną naszych katapult, więc pamiętaj, że kobiety i dzieci z Ergionu będą obozować wokół katapult. Twoi artylerzyści są w najlepszym razie połowicznie wyszkoleni. Nie ma mowy, żeby zdołali trafić katapulty przy pierwszym strzale… A nawet przy dziesiątym. Corregidor przełknął ślinę. – Rozumiem. – Moi ludzie roześlą listy z nazwiskami kobiet w kolejności, w jakiej zostaną wystrzelone, żeby ludzie w Idoss wiedzieli, kiedy nasłuchiwać śmierci przyjaciół… Albo być może wrogów. Zaczniemy od znajomych matek miasta. Inżynierowie mówią mi, że siły generowane przez procę katapulty mają szansę zabić kobietę przed wystrzeleniem. Powiedziałem, żeby nad tym popracowali. Chcę, żeby było słychać ich krzyki, kiedy będą leciały. Kata Ham-haldita zaklął cicho i odszedł. Zerknął na Liv, a ona zawstydzona odwróciła wzrok. – I to wszystko? – zapytała Liv, kiedy odszedł. Wcześniej nie ośmieliłaby się spytać. Była pod zbyt wielkim wrażeniem, zbyt przestraszona. Teraz jednak nie zamierzała zmarnować okazji do nauki od najlepszego. Książę nadal patrzył na kobiety i dzieci. Maluchy bawiły się razem, wrzeszcząc i sprzeczając się, nieświadome zbliżającej się potencjalnej śmierci. – Najprawdopodobniej – odparł książę. – Wszystko zależy od tego, jak bystry jest młody Kata. Jedną z matek miasta jest cwana stara harpia, Neta Delucia. Strażnicy byli jej ludźmi. Jeśli Kata nie zachowa ostrożności, to właśnie podpisał wyrok śmierci na siebie, spotykając się ze mną prywatnie. Delucia natychmiast zorientuje się, że spróbowałem go kupić. I umieściłem wrogów Matki Delucii na początku listy kobiet, które mają zostać zabite. A tuż za nimi jej przyjaciółki. Matka i corregidor będą walczyć. Jeśli wygra Delucia, katapultujemy pół tuzina kobiet do miasta

i nagle Idoss przejrzy na oczy. Jeśli wygra Kata, może to potrwać dłużej lub krócej, zależnie od tego, jak zdecydowane kroki podejmie. – Tak czy inaczej ty, książę, wygrywasz? – spytała Liv. – Mamy wolny wybór, Aliviano. To nie znaczy, że nie możemy ustawić wyborów tak, żeby zawsze były dla nas korzystne. -Uśmiechnął się i ten uśmiech przypomniał Liv szalony, zuchwały, nieustraszony uśmiech Gavina Guile, ale pozbawiony jego ciepła. – To nie jest prawdziwa wolność, prawda? Nie dla nich – powiedziała Liv. – Jesteś gotowa na kolejną prawdę, Aliviano? Tak szybko się uczysz. Dobrze więc. Wolność nie jest największym dobrem. Jest nim władza, moc. Ponieważ bez niej wolność może zostać nam odebrana. Uśmiechnął się znowu. To był okrutny uśmiech, ale to był okrutny świat.

ROZDZIAŁ 71 Żelazna Pięść szedł właśnie do kwater Bieli na szczycie wieży, kiedy zobaczył Czarnogwardzistów stojących przed apartamentami Pryzmata. Ponieważ właśnie zostawił Gavina, to musiała być jej obstawa. Dowódca zapukał do drzwi. – Proszę wejść – powiedziała Biel. Siedziała w fotelu na kółkach. Przed nią klęczała osobista niewolnica Gavina Guile, Marissia, z głową na podołku Bieli. Łzy płynęły po jej twarzy, a Biel ją pocieszała. – Gavin Guile wrócił. Jest piętro niżej – powiedział Żelazna Pięść. I bez tego często napięte stosunki między Bielą i Pryzmatem nie potrzebowały dodatkowego napięcia, kiedy Gavin zastanie Biel w swoim pokoju. Pryzmat cenił sobie prywatność. Marissia zerwała się na równe nogi, ocierając oczy chusteczką. – Och! Płaczę raz do roku, a on niezmiennie… Dziękuję, matko. Zrobię, jak powiedziałaś. – Niech Orholam cię błogosławi, dziecko. Wyjdziemy teraz, żeby nie komplikować ci życia bardziej niż to konieczne – powiedziała Orea Pullawr. – Dowódco? Wywiózł ją na korytarz. Tak było o wiele szybciej, niż gdyby sama pchała koła, ale była to także oznaka jej rosnącej kruchości. Jeszcze dwa miesiące temu z gniewem zaprotestowałaby, gdyby ktokolwiek popychał ją jak inwalidkę. Nie przejęła też kontroli nad fotelem, kiedy znaleźli się na korytarzu. Sprawiała wrażenie zmęczonej. Jeden Czarnogwardzista ich poprzedzał, drugi osłaniał tyły. Nawet tutaj jej strzegli. – Jedna rzecz, której nigdy nie rozważałam w związku ze starością – powiedziała Biel, kiedy Żelazna Pięść podwiózł ją do biurka, zostawił tam i usiadł naprzeciwko – to że trudniej się wtedy szpieguje. – Myślałem, że masz swoich ludzi od takich rzeczy – powiedział dowódca. – Takich rzeczy nigdy nie możesz całkowicie pozostawić w cudzych rękach. Wtedy byłbyś na łasce swojego mistrza szpiegów. Albo mistrzyni, jakby mogło być w tym wypadku. Mistrzyni szpiegów? Co? Czyżby miała na myśli… – Marissia? – zapytał z niedowierzaniem. – Ona jest twoją… Biel przez dłuższą chwilę nic nie mówiła, a umysł dowódcy błyskawicznie analizował implikacje. Marissia rzeczywiście miała nieograniczony dostęp do tego piętra przez cały czas, ale mogła też swobodnie poruszać się wśród innych niewolników w wieży. Jej pozycja niewolnicy najważniejszego człowieka na świecie sprawiała, że plasowała się w szarej strefie społecznej – jeśli trzeba było, mogła zadawać się z najpodlejszym podkuchennym, albo mogła zbesztać najbogatszego kupca na Wielkim Jaspisie. Mądra kobieta wykorzystałaby korzyści płynące z tej sytuacji, a Żelazna Pięść wiedział, że Marissia bez wątpienia była mądra kobietą. – Nie, nie jest – odpowiedziała w końcu Biel. – Teraz jednak myślałeś tak, jak ja muszę myśleć przez cały czas. Jak Gavin musi myśleć. – To trudniejsze niż żonglowanie szansami na to, że przeciwnik wyciągnie dobrą kartę – odparł dowódca. – Praktyka czyni mistrza. Ale niepotrzebnie paplam. – Złożyła razem ręce na kolanach i siedziała w milczeniu. Zerknęła na jego odsłoniętą głowę, potem znowu spojrzała mu w oczy. Czekała.

Żelazna Pięść potarł głowę, krótkie włoski wyrastały jak uporczywe chwasty wiary, które ściął, ale ich nie wykorzenił. Jeśli nie mógł zaufać Bieli, to komu? Nawet jeśli nie wierzyła. Oczywiście, teraz i on nie wierzył. Czy to czyniło go mniej godnym zaufania? Zaśmiał się cicho. Prawda była taka, że nie wiedział. – Być może znalazłem się o krok od utraty pozycji. Na którą kartę wszystko pani postawiła? – Karty na stół, hm? – Wygląda na to, że przynajmniej ja mam bardzo niewiele do stracenia. – Ci, którzy się wycofują, nie mają prawa oglądać kart tych, którzy zostają w grze – odpowiedziała Biel. – Metafory się załamują. Biel siedziała cicho przez dłuższą chwilę, przeszywając go wzrokiem. Zachował spokój pod jej spojrzeniem. – Przestałeś nosić ghotrę. Trudno nie zauważyć czegoś takiego. Jak mam na to zareagować, dowódco? Osobiście czy politycznie? – Co ma pani na myśli? – Pod względem politycznym być może właśnie sprawiłeś, że nie będę w stanie cię uratować. Zostałeś apostatą. Moi ludzie nie noszą dowodu wiary na głowach ani nie zdejmują ich, kiedy ogarniają ich wątpliwości. Ty owszem. Jeśli Czerń wymieni apostazję jako powód usunięcia cię z urzędu, przyznasz, że to prawda. Zatem w sensie politycznym przyłożyłeś sobie nóż do gardła. Nawet o tym nie pomyślał. Jego religia – czy jej brak – nie była kwestią publiczną. Jak zewnętrze człowieka mogło nie odzwierciedlać wnętrza? – Oczywiście mógłbyś to obalić, zwyczajnie zakładając z powrotem przeklętą chustkę. Wyjaśniając każdemu, kto zapyta, że zdjąłeś ją w ramach żałoby po swojej stracie, co jest zgodne z prawdą. Częściowo. Ale ty tego nie zrobisz. – Bycie mężczyzną oznacza łączenie tego, czym się powinno być, z tym, czym się jest. Oszustwo to ciemność. – A czy sam Orholam nie kazał światu obracać się, żeby istniał zarówno czas światła, jak i czas ciemności? Większe światło i jego nocne zwierciadło nie oświetlają ziemi nieustannie. – Ogólnie rzecz biorąc, rozumiem moralne odstępstwa od tej reguły w razie wojny – odparł Żelazna Pięść nieco sztywno. – Myślisz, że nie byliśmy w stanie wojny przez te szesnaście lat? – zapytała cicho Biel. – Czy bycie Bielą oznacza, że można definiować wojnę tak, jak się tego zechce? – Spotkałeś Corvana Danavisa, prawda? – zapytała. – Tak, oczywiście, że tak, w Garristonie. Zwykł mawiać: „Nie wszystkie rekiny i morskie demony pływają w Morzu Lazurowym”. – Metafory nas zalewają, pani. Jestem prostym człowiekiem. – Prostota ma swoją moc, Harrdunie. Jak sam dobrze wiesz. Wobec, tak. Tak, bycie Bielą oznacza, że ja decyduję, co jest wojną. I kiedy nią zagrozić. – Uśmiechnęła się słabo. Żelazna Pięść czekał. – Jak wiesz, ja wybieram dowódcę Czarnej Gwardii, a Czerń może cię usunąć. To oznacza równowagę sił. Tak naprawdę to oznacza umniejszenie moich wpływów. Być może jednak nie doceniasz faktu, że po usunięciu ciebie mogę po prostu znowu cię wyznaczyć. – A wtedy on znowu mnie usunie. – Przyśpieszając kryzys. Gdybyś jednak został, zachował kwaterę, nadal wydawał rozkazy, wyznaczał dyżury, ilu z twoich Czarnogwardzistów zastosowałoby się do twojego i mojego wyboru, zamiast do wyboru Carvera Czarnego? Jej propozycja mogła doprowadzić do wojny domowej. Żelazna Pięść uniósł ręce.

– Chwileczkę. Proszę zaczekać. Nie jestem wart jatki, do jakiej może tu dojść. – Nie, nie jesteś. To, co mówiła, nie miało sensu. Czyżby w końcu opadło ją starcze zniedołężnienie? Nie, intensywność jej wypłowiałych niebiesko-szaro-zielonych oczu pokazywała, że nic nie wstrząsnęło jej ogromną inteligencją. – Więc co jest? Jestem kolejnym frontem w twojej wojnie? – W rzeczy samej. Carver Czarny nie nienawidzi ciebie. Właściwie to cię lubi. Andross Guile ma coś na niego. Nigdy nie zdołałam odgadnąć, co takiego, ale możemy przerzucić problem z powrotem na jego połowę: zapytać go, czy chce zniszczyć Czarną Gwardię teraz, z powodu własnych brudów. – Czyli ma pani nadzieję, że Carver Czarny się zawaha. – Zgadza się. – Przynajmniej zdaje sobie pani sprawę, że Andross Guile się nie zawaha. – Nigdy. – Nie chcę, żeby to spadło na moją głowę. Kocham swoich ludzi. Nie chcę narażać ich życia. To gra dla gorszych mężczyzn. – Lub kobiet – dorzuciła lekko. Miała na myśli siebie? – Lub kobiet. Nie dał się wciągnąć w jej pomniejszanie własnych zasług. Jej czary. Była bystrzejsza od niego, w porządku. Nie musiał brać udziału w tej grze. – Jestem najlepszym Czarnogwardzistą, ale każdy mężczyzna i kobieta wiernie służą naszemu zadaniu. Utrata mnie to poważna strata, ale nie taka, z której Czarna Gwardia się nie otrząśnie. Wstał. Skończył z tym. Nie za wszystkim będzie tęsknił. – Zakładasz, że twój następca zostanie obrany z szeregów Czarnej Gwardii. Wytrzeszczył oczy. – Pewnie może pani wybrać, kogo pani zechce. Nie wybierze pani kogoś nienadającego się do tej roboty tylko po to, żeby zrobić mi na złość. Może mi teraz pani grozić, ale za dobrze panią znam. Kiedy odejdę, nie będzie powodu, żeby osłabiać siebie. – Przestań grać przeciwko mnie, głupcze! Zrozum, jak działa Andross Guile. Odebrawszy ci pozycję i zniesławiwszy twoje imię, wykorzysta twoją hańbę, żeby rzucić cień na mój osąd. Już ma cztery głosy, których potrzebuje, żeby przepchnąć nakaz ograniczający moją władzę o tę odrobinę. A potem poprzez Carvera wyznaczy twojego następcę. – Z pewnością… – To jeszcze nie koniec. Twój następca, być może lord Jevaros, idealny kandydat, bo to lojalny idiota, będzie zgłaszał swoje zaniepokojenie moim pogarszającym się stanem umysłu. Zostaną zaaranżowane pewne incydenty, żebym wypadła na zdziecinniałą staruszkę. Moje obowiązki zostaną bardziej okrojone i będę zdecydowanie zachęcana, żebym wycofała się do Dnia Słońca. Oczywiście, tylko zgadywała, ale to wszystko miało sens dla Żelaznej Pięści. – Ale… Czego on chce? Znaczy lord Guile? Po co zadawać sobie tyle trudu? Jaki ma cel? – Gdybym musiała zgadywać, powiedziałabym, że po prostu chce mieć kontrolę. Znam tego człowieka. Gdyby mógł, rozwiązałby Chromerię, rozwiązałby satrapie, odwołałby Pryzmata i stał się cesarzem znanego świata. Myślę, że utrzymałby tę pozycję przez jeden dzień. Jeden. A potem poczułby albo triumf unicestwienia wszystkich przed nim, albo pustkę władzy utrzymywanej bez żadnego powodu poza żądzą władzy… i zabiłby się. Ponieważ nie istnieje powód, dla którego

chce rządzić. Po prostu wierzy, że powinien. Irytuje go, że mniejsi od niego rządzą, kiedy on uważa, że to on powinien. – W pani ustach brzmi to tak prosto, tak pusto. – Zło jest proste i puste. Zło nie ma tajemniczych głębin. Patrzymy w ciemną dziurę i wypełniamy ją naszymi lękami, ale to tylko dziura. – Wierzy pani w Orholama czy to też konieczne kłamstwo? – Mam do niego ważne pytania; nie zechciał mi odpowiedzieć. Jako młody człowiek wierzył w coś podobnego. Myślał, że Orholam słyszy modlitwy wielkich i świętych. Modlił się z krwią na rękach, więc nie został usłyszany. Wymówki. Tłumaczył Orholama przez ponad dwadzieścia lat. Ponieważ druga możliwość była zbyt straszna. Ale to koniec. Nie będzie więcej wierzył w kłamstwa. – Jednak wierzę – odpowiedziała Biel. – Wierzę głęboko, przyjacielu. Spojrzała mu w oczy, a on przypomniał sobie, że to kobieta o niezłomnej woli. O woli na tyle wielkiej, żeby stać się Bielą, na tyle wielkiej, żeby nie używać magii przez długie, długie lata. – Okłamałabyś mnie, pani? – Z pewnością. Ale nie w tej kwestii. – Uczyniłabyś ze mnie kłamcę? – Nie byłbyś pierwszym dobrym człowiekiem, którego widziałam, jak żyje w kłamstwie. – Zagadki. – Być może. – Masz na myśli Gavina, kiedy przewodniczy wszystkim rytuałom. Jest ateistą, prawa? Kiedy powiedział „ateistą”, było to obelgą. Zdał sobie sprawę, że wypowiedział to słowo jak obelgę z przyzwyczajenia. Zawsze myślał, że to najgorsze, czym człowiek może być. Teraz sam nim był. – Wolę myśleć, że zmaga się z brakiem wiary – odpowiedziała ostrożnie Biel. Dowódca się żachnął. Przyszedł, żeby powiedzieć jej o kartach i nożu, ale teraz… To wszystko było pustosłowie. Jeśli on nie zasługiwał na całą prawdę od niej, ona nie zasługiwała na całą prawdę od niego. Ktoś zapukał do drzwi. – Pani – powiedziała Czarnogwardzistka, krępa kobieta imieniem Samite – ponieważ Pryzmat wrócił, Spektrum zarządza nadzwyczajne posiedzenie. Musimy zejść na dół w ciągu dziesięciu minut. Biel skinęła głową, odsyłając ją. Przez sekundę sprawiała wrażenie przytłoczonej, zgorzkniałej. – Twoi ludzie są dla mnie dobrzy, dowódco. Mówiąc mi o tym „nadzwyczajnym posiedzeniu”, na wypadek gdybym zapomniała, że musimy dziś zdecydować, czy wyruszamy na wojnę. Jednak taka dobroć jest niebezpieczna, kiedy ciało mnie zdradza, a Czerwień już próbuje ukazać mnie jako zdziecinniałą staruszkę. – Porozmawiam z nią. – Delikatnie, proszę. Wiem, że miała dobre chęci. – Odwróciła się do Żelaznej Pięści. – Już powiedziałam Czerni, że nie może cię usunąć. Czerwień nienawidzi cię z powodów, których nie znam, a ty mi ich nie ujawnisz, ale nie dopadnie cię, dopóki żyję. – Machnęła ręką i klamka zapadła. Żelazna Pięść był uratowany. – A teraz. Na którą kartę postawiłam? Nie mogę ci powiedzieć co to było, ale mogę ci powiedzieć kto. Stawiam wszystko na Gavina. Stawiam na niego cały świat i może nie pożyję dostatecznie długo, żeby dowiedzieć się, kto wygra. Żelazna Pięść odetchnął. Od kiedy zostałem powiernikiem sekretów i tym, który posługuje się półprawdami?

Pogrzebał w kieszeni. Wyjął biały kamień wielkości swojej dłoni. Rzucił go na biurko Bieli, jakby to był kosz na śmieci. Biel wytrzeszczyła oczy. – Dowódco, czy to…? – Wyciągnęła rękę. – Biały luksyn – szepnęła. – Gavin wykrzesał go w czasie bitwy o Garriston. Nie wie, że to zrobił. Podniosła biały luksyn drżącymi rękami i po raz pierwszy Żelazna Pięść zobaczył, jak cicho zapłakała. Mnóstwo dzisiaj płaczących kobiet.

ROZDZIAŁ 72 – Chodź, Aliviano, mam coś dla ciebie – powiedział Książę Barw. Odwrócił się do inżyniera zajmującego się trebuszem. – Dziesięć żetonów, jeśli trafisz do miasta za pierwszym strzałem. Ale będziesz mi winien pięć, jeżeli nie będzie krzyczała. Inżynier skłonił się nisko, niemal padając na ziemię. Ludzie nadal nie wiedzieli, ile szacunku okazywać Księciu Barw. Cały obóz stawił się z tej okazji. Zbliżało się południe i wszyscy wiedzieli, że wtedy upływa termin. Działa na miejskich murach wycelowano w nich, ale nie wystrzeliły podczas montowania trebuszów trzysta kroków od murów. Niektórzy ze zwolenników księcia trzymali się z tyłu, obawiając się, że działa wystrzelą i zniszczą najpierw trebusz, niezależnie od kobiet i dzieci z Ergionu, które zebrano u podstawy machiny. Jednakże więcej ludzi tłoczyło się blisko, chcąc na własne oczy zobaczyć widowisko i nie zważając na niebezpieczeństwo. Liv dołączyła do nich, ponieważ książę ją o to poprosił. – Nie będę cię osłaniał przed realiami wojny, Aliviano. To nasza droga i musisz ją znać. Powierzam ci trudne prawdy. Zrozumiała implikacje – inaczej niż czynił jej ojciec. Inaczej niż Chromeria. Okaże się godna tego zaufania. Dlatego patrzyła, z bliska. Tłumy jej nie trącały. To gwarantowała jej fioletowa i żółta suknia krzesicielki. Krzesicieli traktowano jak lordów i damy. Mieli moc, a moc to cnota. – Powiedziałeś, mój książę, że masz coś dla mnie? – spytała. – Przyszedł do ciebie list – powiedział. – I zanim zapytasz, oczywiście, że go przeczytałem. Machnął ręką i służący przyniósł list. Liv znała ten charakter pisma. Poczuła mrowienia na rękach i szyi. List był od ojca. Książę Barw powiedział: – Nadszedł czas, żebyś zdecydowała, kim jesteś i kim będziesz, Aliviano Danavis. Inżynierowie zaczęli podnosić ogromną przeciwwagę, wciskając długie kije w drewniane koła zębate i obracając je powoli. Obciążnik podnosił się nieśpiesznie, ścigając się ze słońcem, które dochodziło do zenitu. Liv otworzyła złamaną pieczęć. „Najdroższa Aliviano, Światło Moich Oczu”. Łzy napłynęły jej do oczu już na sam widok charakteru pisma ojca. Kiedy Kip jej powiedział, że Corvan nie żyje, świat jej się zawalił. Wypuściła powoli powietrze, zamrugała. Tłum był na przemian rozradowany i podenerwowany. Działa mogły w każdej chwili strzelić, siejąc wszędzie śmierć, albo bramy mogły się otworzyć, poddając miasto lub zapowiadając atak. Mogło też nic się nie wydarzyć. Mężczyźni za głośno się śmiali. Niektórzy się zakładali. Liv słyszała, jak kobiety, które stały w kolejce do wystrzelenia ponad miejskimi murami, cicho płaczą. Cicho, bo starały się nie niepokoić dzieci, które nadal nie miały pojęcia, co się dzieje. Czytała dalej: „Córko, wróć, proszę do domu. Wiem, że myślisz, że złamałem swoje przysięgi. Nie zrobiłem tego. Nie mogę Ci nic więcej powiedzieć w liście, który może zostać przechwycony, ale powiem Ci, kiedy wrócisz”. To co pisał, było prawdziwe, ale też doprowadzało ją do szału. Była z nim. Pytała go – i nie chciał powiedzieć, co robi. A teraz miałby powiedzieć? Teraz, gdy nie była pod jego kontrolą. Drewno jęknęło, liny się napięły, ogromna przeciwwaga trebusza osiągnęła pożądaną wysokość, uprzedzając słońce. Inżynierowie nie zakończyli jednak pracy, kręcąc się pośpiesznie,

sprawdzając, jak machina znosi nacisk, przegotowując kosz dla kobiety, ostrzegając tłum przed i za trebuszem, żeby się cofnął. W końcu główny inżynier przyszedł do Księcia Barw. – Jesteśmy gotowi, panie, mamy włożyć ładunek? Ładunek. Dziwnie bezosobowy werbalizm, nieprawdaż? Książę skinął głową. Wyprowadzono starszą kobietę. Miała ślady łez na policzkach, ale teraz nie płakała. Liv zauważyła, że ma bogate ubranie i bladą skórę, zdradzającą, że nigdy nie pracowała poza domem. Falujące, srebrzyste włosy, brązowe oczy. Ze wszystkich ludzi, którzy się na nią gapili, ona dostrzegła akurat ją i spojrzała jej w oczy. – To blef, prawda? – zapytała. – Czy może się łudzę? Liv odwróciła wzrok. „Zaufaj mi”, powiedział jej ojciec. Czy to inny sposób powiedzenia: „podporządkuj się”? Kobietę zaprowadzono do siatki, potulną, bezsilną. – Oprzyj głowę na linach – polecił główny inżynier. – Rozluźnij się. Rozluźnij się, kobieto, my tu próbujemy wygrać parę żetonów. – Gotowe – poinformował cicho Księcia Barw główny inżynier. Książę przywołał Liv. W jego oczach zawirowała czerwień, potem błękit i znowu czerwień. – Powiedz mi, Liv, powinienem poczekać do południa czy też pokazać im, co znaczy zadrzeć ze mną? Brakowało mniej niż minuty do południa. Liv widziała, że po części chciał ukarać miasto za to, że mu się przeciwstawiało, chciał zmusić je do zapłaty, bał się, że poddadzą się zbyt szybko. Liv nie dokończyła listu. Zawahała się, z jakiegoś powodu myśląc, że to ważne. – Możesz ich umocnić w przekonaniu, jeśli uznają, że postępujesz nieuczciwie. Ustaliłeś termin i konsekwencje, niech to będzie ich wina, że kobieta umrze. Z jakiegoś powodu musiała skończyć czytać list, zanim kobieta umrze. Książę Barw się rozluźnił. – Tak, tak, oczywiście. Źle by było mrugnąć pierwszemu. I wtedy oranż zalał jego oczy i nagle książę zaczął rozkoszować się napięciem, jakie wprowadził. Zdała sobie sprawę, że miała rację. Zapytał ją o zdanie, ponieważ jej opinia była wartościowa. Ona – ona! – była dostatecznie mądra, dostatecznie silna, żeby jej zaufać. Nie była dzieckiem. Czytała dalej: „Livi, nie wiem, jakie kłamstwa Ci powiedzieli, ale dołączyłaś do potworów. Jeśli zostaniesz z nimi, sama staniesz się potworem. Nasz dom przepadł, ale wróć do domu, Livi. Niezależnie od tego, co się stało. Niezależnie do tego, co zrobiłaś. Kocham Cię. Tata”. Wróć do domu, przyznaj się do błędu. Otoczę cię wszystkimi starymi zasadami, które rozumiesz. Znowu otulę cię w dzieciństwo. Będzie ciepło i bezpiecznie. – To jest potworność, prawda? – powiedział cicho do Liv Książę Barw. Nie oderwał wzroku od bram. – Chyba t… – Potwornością jest to, że utrzymywali takie miejsce jak Laurion i nazywają nas potworami, ponieważ jesteśmy gotowi ukarać jednego właściciela niewolników, tę kobietę. Jak myślisz, ilu niewolników trzymała? Ilu biła albo zesłała do kopalni? Ile niewolnic wysłała do burdeli? Albo pozwoliła mężowi, żeby je zhańbił? To potworność, jak obrócili nasze własne serca przeciwko naszym własnym interesom. Wciągnęli nas w pułapkę, Aliviano. Stworzyli ten system. Urządzili to tak, żebyśmy nie mogli niczego zmienić od wewnątrz. Zrobili to tak, że musimy zabijać, żeby się wyrwać. Jeśli jesteśmy potworami, to potworami stworzonymi na ich podobieństwo.

Oczy wszystkich skierowały się ku miejskim bramom. Na murach też tłoczyli się gapie. – Niezależnie od tego, czy będą walczyć, czy się poddadzą, Aliviano, tutaj umrze mniej, niż zmarło w ciągu roku w Laurionie. Położyliśmy kres Laurionowi na zawsze. Ofiary, Liv. Ofiary, które musimy poczynić. Chociaż wiedziała swoje, miała nadzieję, że bramy otworzą się w ostatniej sekundzie, że rozwinie się łopocząca flaga. Nic się nie stało. – Południe – oznajmił inżynier. – Zaczynajcie – rozkazał Książę Barw. Stara kobieta krzyknęła: – Nie, proszę! Nie zrobiłam niczego… Pociągnięto za trzpień zwalniający. Ogromna przeciwwaga poleciała w dół, kołysząc się pod wielkimi, jęczącymi rozporami, dłuższe ramię wystrzeliło do przodu, a liny pociągnęły koszyk w niebo z niewiarygodną szybkością. Dźwięk sznurów tnących powietrze rozłożył się warstwami pod wrzaskami kobiety. Przeleciała trzysta kroków między trebuszem i murem tak szybko, że trudno było za nią nadążyć wzrokiem, ale Liv wyraźnie widziała, jak kobieta młóci powietrze rękami i nogami na chwilę przed uderzeniem głową w połowie wysokości muru. Tłum jak jeden mąż wciągnął raptownie powietrze, a potem rozległy się wiwaty, śmiechy i radosne obelgi pod adresem inżynierów. Dla Liv to było odległe i przerażające. Na wielkim jasnobrązowym murze pojawiła się plama, jak olbrzymi komar rozkwaszony na ręce. Liv wykrzesała nadfiolet i poczuła paradoksalną ulgę braku uczuć. Była w tym logika, logika w tej grozie. Gdyby zaatakowali miasto, ile kobiet i mężczyzn musiałoby umrzeć w samej pierwszej szarży? Lepiej, żeby jedna kobieta umarła straszliwą i hałaśliwą śmiercią, ale mimo wszystko szybką i względnie mało bolesną, zamiast tysięcy w czasie zdobywania murów. A potem dziesiątek tysięcy podczas opanowywania samego miasta. Kiedy mieszkańcy Idoss rozleją krew tysięcy Wolnych, Książę Barw nie będzie mógł nic uczynić, żeby powstrzymać swoich ludzi przed wywarciem okrutnej zemsty. To nie będzie odbicie Garristonu, który należał do ludzi z armii, miejsca, które chcieli w miarę możliwości uchronić, żeby samemu w nim zamieszkać. To będzie anihilacja. Chociaż nie byli już niewolnikami, ludzie z Laurion nie byli pustymi tabliczkami, nie byli tylko niewinnymi chłopcami z farm, z których zrobiono niewolników i którzy teraz mogli wrócić do spokojnego życia. Wielu było brutalami przed zmuszeniem do brutalnego życia w roli kopalnianych niewolników. Do kopalni szli ludzie wyjęci spod prawa, piraci, gwałciciele, rebelianci i ci, którzy podburzali do buntu wśród niewolników. Liv nie miała pojęcia, jak wyglądają proporcje tych ludzi do reszty, ale bywały chwile, kiedy mimo szat krzesicielki denerwowała się, idąc nocą przez obóz. Ci ludzie wypuszczeni na miasto, które zabiło ich przyjaciół? Tak było lepiej dla wszystkich, z wyjątkiem nieszczęsnych kobiet. Ofiary. Miasto trzeba zająć, i to był najlepszy sposób. Lepiej, żeby umarło kilkoro zamiast wielu, prawda? Musieli tak postąpić, żeby zapobiec większej grozie. To był najsłuszniejszy moralnie sposób prowadzenia wojny, nawet jeśli nadal wydawało się to straszne. Kiedy z murów nie odpowiedziano strzałami, atmosfera szybko się rozluźniła. Mężczyźni zaczęli obstawiać, podawać jedzenie, rozkładać koce na trawie, urządzać sobie piknik. Książę Barw odwrócił się od Liv. Znowu wstrząsnęła nią jego twarz, ale teraz jej szok trwał tylko pół sekundy. Rzeczywiście, na pierwszy rzut oka wyglądał jak potwór. A jednak był z nią jedynie szczery, nawet jeśli prawda wyglądała naprawdę źle. Zwłaszcza, kiedy wyglądała źle. Widział Liv taką, jaką była, kim była. Chociaż była młodą Tyrejką, traktował ją tak, jak na to

zasługiwała. – Dam ci konia, dwa patyki cynowych danarów i listy gwarantujące wolny przejazd. – Nie to… – zaczęła Liv. – Nie skończyłem. Jeśli odejdziesz, nigdy nie wracaj. Będziesz moim wrogiem i nigdy ci nie zaufam. A jeśli nie odejdziesz teraz, nie odejdziesz już nigdy. Wybieraj, tak czy inaczej, ale wybieraj dziś. Byłem wobec ciebie cierpliwy, ale muszę wiedzieć, czy mogę na ciebie liczyć. Nadeszła ta chwila. Spójrz na nas w naszej najgorszej chwili i zdecyduj. Masz czas do upadku miasta. A potem maszeruj z nami albo odejdź swoją drogą. Druga kobieta krzyczała cały czas, kiedy ją prowadzono, wrzeszczała tak głośno, że Liv nie wątpiła, że słychać ją na murach. Książę Barw powiedział, żeby jej nie uciszano. Kiedy zaplątała ręce w liny kosza, inżynierowie na chwilę zgłupieli. Przy niewiarygodnych siłach działających w czasie strzału, kobieta i tak wyleci z kosza, ale znacznie zmniejszy dystans i zmieni trajektorię lotu, przez co znowu zawiodą. Rozwiązali problem wyciągając ją z kosza i miażdżąc jej dłonie kamieniem. Na wszelki wypadek połamali jej też łokcie. Wrzeszczała i wrzeszczała, i Liv złapała się na tym, że chce, żeby kobieta wreszcie się zamknęła i po prostu umarła. Jednakże Książę Barw odczekał, aż minie piętnaście minut. Kiedy spadło ostatnie ziarnko piasku, powiedział: – Kontynuujcie. Jękliwe gruchnięcie opadającej przeciwwagi i świst długiego ramienia z koszem zagłuszyły wrzaski kobiety. Może na chwilę powietrze uszło jej z płuc, bo zamilkła, a potem, już w locie znowu zaczęła wrzeszczeć. Żeby oddać jej sprawiedliwość, miała o wiele więcej czasu na wrzaski. Inżynierowie przesunęli trzpień i kobieta wyleciała wysoko, wysoko w powietrze i setki kroków w głąb miasta. Tłum wiwatował, chociaż niektórzy wydawali się zawiedzeni, że nie zobaczyli równie spektakularnego końca jak przy poprzedniej kobiecie. Książę Barw dość się napatrzył. Wrócił do namiotu, przekazując kontrolę jednemu z ulubionych niebieskich, potężnemu młodemu człowiekowi, który nazywał się Ramia Corfu. Liv stała jak zahipnotyzowana z listem w ręku. Nie było nic więcej. Odczytanie go raz jeszcze niczego nie zmieniło. Nie znalazła żadnych ukrytych wiadomości. Dwie godziny i siedem śmierci później bramy się otworzyły i czterystu pięćdziesięciu luksjatów w czarnych szatach wymaszerowało pod strażą. Ludzie Księcia Barw wyszli strażom naprzeciw tuż pod murami, w ich cieniu. Doradca wojskowy księcia zasugerował, że oblegani mogą przebrać uzbrojonych ludzi w szaty luksjatów i spróbować dokonać zamachu, kiedy zbliżą się do Księcia Barw. Luksjaci jednak potulnie zaakceptowali zmianę strażników, pozwolili, żeby sprawdzono, czy nie mają broni, i z własnej woli pomaszerowali do Księcia Barw. Dziwne, pomyślała Liv. Samobójcze. Posługują się swoją wolnością, żeby stracić wolność. Oddają władzę. Szaleństwo. Znowu spojrzała na list. Kiedy w końcu ich przyprowadzono, wyjechał im naprzeciw sam Książę Barw. Dosiadał swojego spektakularnego białego ogiera – Gwiazdę Zaranną. – Ależ co to, Neto Delucio, nie miałem pojęcia, że przywdziałaś czarne szaty. – Książę Barw zwrócił się do kobiety w pierwszym rzędzie. – Twoje oddanie, chociaż naiwne, jest… odświeżające. Neta Delucia była matką miasta, o której książę powiedział, że stanie na czele opozycji. Najwyraźniej więc młodemu corregidorowi jednak się udało. Neta splunęła w stronę księcia.

– Kupiłeś go. Tego małego tchórza. Tego małego zdrajcę. Wiedziałam, że to zrobisz. – Wiedziałem, że tylko ty masz szansę go powstrzymać. Jak więc udało mu się wygrać? – Uderzył pół godziny wcześniej, zanim zjawili się moi ludzie, żeby zabrać go do więzienia. – Może mi się przydać bystra kobieta gotowa zrobić to, co trzeba zrobić – powiedział książę. Neta spojrzała na niego, jakby nie mogła uwierzyć, że otrzymała drugą szansę. Po chwili padła na kolana, nie zważając na to, że patrzą na nią wszyscy skazani mężczyźni. – Mój panie, z radością… Będę zachwycona i zaszczycona, mogąc ci służyć. – I kto teraz jest zdrajcą? – zapytał Książę Barw. Odwrócił się do niej plecami. – Ale panie mój! Powiedziałeś, że mnie potrzebujesz! – wrzasnęła. – Dość – powiedział książę. – Mój panie! Mój panie! Proszę! Proszę! – Uciszcie ją. Jeden z żołnierzy wystąpił i poderżnął jej sztyletem gardło. Krew siknęła z rany i kobieta padła. Leżała na ziemi, z trudem łapiąc powietrze. Liv ogarnęły mdłości, więc szybko wykrzesała nadfiolet, żeby odzyskać panowanie nad sobą. – Nie miałem na myśli tego, że macie ją zabić! – krzyknął książę. – Tylko… Ach, nieważne. Zresztą i tak nie zasługiwała, żeby być razem ze sługami Orholama. – Podniósł głos. – Luksjaci, nienawidzę wszystkiego, co kochacie, i nienawidzę tego, co uczyniliście Siedmiu Satrapiom. Jednak podziwiam waszą odwagę. Wasza śmierć oszczędzi tysiące po obu stronach. W tym jednym uczynku podziwiam was. Umrzyjcie godnie. Książę Barw odwrócił się do żołnierzy, którzy ich strzegli. – Zwiążcie ich, ręce i nogi. Wszystkich. Niektórzy szlochali, ale nikt nie walczył, nikt nie krzyczał. A potem, kiedy setki żołnierzy zjawiły się z linami i zaczęły wiązać luksjatów, książę zwrócił się do swoich zgromadzonych ludzi. – Bracia i siostry, dzisiaj nastał pierwszy dzień nowego porządku! – Przerwały mu wiwaty, więc musiał poczekać, aż ucichną. -Dzisiaj stawiamy pierwszy krok wychodząc z ciemności. Kolejne wiwaty. Zdaniem Liv, Koios sprawiał wrażenie poirytowanego, że nie może skończyć. Uznała, że nie często przemawiał do dużych grup, zwłaszcza do ogromnych entuzjastycznych rzesz, podnieconych zwycięstwem i rozlewem krwi. – Byliśmy skuci łańcuchami przez Chromerię i jej luksjatów. Czy będziemy dłużej to znosić? – Nie! – wykrzyknęło kilku mężczyzn. – Czy pozwolimy, żeby Chromeria mówiła nam, co mamy robić? – Nie! – dołączył tłum, wreszcie załapując. To było jak dawna liturgia, hasła i odzewy, ale tym razem wypowiadane przeciwko luksjatom, a nie razem z nimi. – Czy pójdziemy bez słowa w ciemność? – Nie! – Tym razem krzyknęli wszyscy, nawet ci daleko z tyłu, którzy nie mogli słyszeć pytania księcia. To motłoch, pomyślała Liv. Bestia. Ale bestię można okiełznać. – Nasza przyszłość leży przed nami. Nasze zwycięstwa leżą przed nami. Leżą tu! – Wskazał na miasto, którego bramy właśnie się otwierały. Niezłe wyczucie chwili, pomyślała Liv. Z drugiej strony, może zwlekał, dopóki nie zobaczył, że bramy się otwierają. Dobra robota. Dobrze zagrane.

Potężne wiwaty, ale Książę Barw jeszcze nie skończył. – Między nami i naszą przyszłością stoją luksjaci. – Wskazał ich. – Czy pozwolimy, by nas powstrzymali? – Nie! – Zatem mówię: maszerujmy. Mówię: przejdźmy po tych, którzy by nas powstrzymali. – Tak! – Jeśli trzeba złożyć ofiarę, niech oni będą własną ofiarą! – Tak! – Jesteście ze mną? – Tak! Zerknął na Liv i zapytał cicho: – Jesteś ze mną? Przełknęła ślinę. Po raz ostatni spojrzała na list. Upuściła go w błoto. – Chodźmy. I tak, niech Orholam ma ich w opiece, pomaszerowali. Żołnierze rzucili związanych luksjatów na drogę i przeszła po nich cała armia. Wojsko maszerowało ściśle szereg za szeregiem, nie zważając na nic, jakby po prostu pokonywali trudny teren, ignorując żywych pod butami. Kiedy armia przeszła, ruszyli odziani w biel krzesiciele Księcia Barw. Ich długie białe szaty i suknie ciągnęły się po krwi i zabarwiły się przy rąbkach szkarłatem. A potem poszli pozostali ludzie. Niektórzy próbowali omijać jęczących, krzyczących mężczyzn i kobiety. Inni z rozmysłem następowali na krocza i palce, nieśli kamienie, by miażdżyć głowy. Wkrótce to już nie miało znaczenia. Ciała zamieniły się w galaretę. Krwawe błoto ubiło się z nieczułą ziemią. Liv usłyszała potem, że niektórzy luksjaci – bo sprzyjało im szczęście, a może z powodu pecha – przeżyli, dopóki obładowane wozy z okutymi kołami nie przejechały po nich w ślad za wojskiem. Armia wkroczyła do miasta, zwycięska, wiwatująca, pijana swoją omnipotencją. Wkrótce ruszyli znowu, ale teraz mieli imiona, imiona zdobyte krwią i w walce. Imiona ich nieprzejednania. Niektórzy nazywali ich bluźniercami i takimi byli. Niektórzy nazywali ich łowcami luksjatów i nimi się stali. Niektórzy wołali na nich Czerwone Szaty, więc widzieli we krwi symbol swojej zajadliwości. Akceptowali wszystkie imiona i maszerowali dalej. Wśród nich wszyscy krzesiciele chlubili się krwią na rąbku szaty i po praniu zanurzali rąbki w krowiej posoce, żeby odświeżyć plamy. Przez to śmierdzieli, zwłaszcza kiedy szli grupą. Nazywali to jednak zapachem wolności, ofiarą z innych. Niektórzy po cichu nazywali ich zwierzętami. Oni sami nazywali się niezwyciężonymi. Nazywali siebie Krwawymi Szatami. Status Liv oznaczał, że została tej nocy w jednym z apartamentów, należących do arystokratów z Idoss. Upiła się i kiedy Zymun ponownie zapukał do jej drzwi tej nocy, już go nie odprawiła.

ROZDZIAŁ 73 – Zabierzesz mi je, co? – zapytał Kip. Słowa zabrzmiały szorstko. Ostrzej i bardziej napastliwie niż chciał. – Co? – spytał Gavin; zaraz spochmurniał. Zupełnie jakby, dopóki był tam Żelazna Pięść, Kip mógł być Kipem, który szkoli się na Czarnogwardzistę, Kipem, który nawiązał pierwsze wątłe przyjaźnie i zaczyna być w czymś dobry. Teraz, kiedy Żelazna Pięść zasugerował, że Gavin zabierze go z Czarnej Gwardii, wszystko znowu gwałtownie powróciło. Nie tylko to, że dziś wieczorem omal nie został zabity i w jego ramionach zmarła Janus Borig, ale też wspomnienie matki, która umarła w jego ramionach zgorzkniała i oskarżycielska. – Wiedziałem. Wiedziałem, że jeśli nie obejrzę ich od razu, ktoś mi je ukradnie. Nie myślałem tylko, że to będziesz ty. Kip wiedział, że nie jest zły z powodu kart – był zły z powodu swojej bezradności. Zanim zjawił się Gavin Guile, zmiatając wszystko za sobą, Kip miał swoje gówniane życie w gównianym miasteczku i swoich gównianych, bardzo gównianych kumpli. Odkąd Gavin Guile zjawił się w jego życiu, miał wrażenie, że rzucono go w topiel. Teraz uciekł mu ostatni oddech i Kip panikował, młócąc rękami i nogami, waląc w każdego, kto mu się nawinął. – Co robisz? – spytał Gavin. – Co masz na myśli? – Dlaczego tak się zachowujesz? Jeszcze dwie sekundy temu byłeś całkiem rozsądny! – Zostawiłeś mnie! Poczucie porzucenia sprawiło, że Kipa ścisnęło w gardle. Nie mógł przełknąć śliny. Nie wiedział nawet, że o to mu chodziło, ale teraz czuł się straszliwie odsłonięty, słaby, zawstydzony. Dotarła do niego perspektywa odejścia na zawsze dowódcy Żelaznej Pięści – i to po tym, jak opuścili go wszyscy inni. – Ja… Co?! – Zostawiłeś mnie tutaj – powiedział Kip. Już otrząsnął się z własnej głupoty. Gavin właśnie wrócił, a on się na nim wyżywał? Co Kip powiedział Żelaznej Pięści? Że jest dorosły? – Przepraszam – powiedział Kip. – Zawiodłem. Nie wykonałem żadnego zadania z tych, które mi wyznaczyłeś. – Nie potrafił spojrzeć na Gavina. – Powiedziałeś, że mam sześć miesięcy, a jedyny sposób, jaki potrafiłem wymyślić, żeby czegokolwiek dokonać, to dostać się do zakazanych części bibliotek. I że nie jestem Czarnogwardzistą. Nie sądzę, żebym był dostatecznie dobry. Zawiodłem też z twoim ojcem. Nienawidzi mnie. Gavin zaklął pod nosem. – Szkoda, że nie ma tu mojej matki – powiedział. – Poprosiłbym ją… Kip, pewnie nie było czegoś takiego, co mogłeś zrobić, żeby zadowolić mojego ojca. Nic. A co do reszty… Mieliśmy pecha i Książę Barw ruszył szybciej niż myślałem. Nadal może uda mi się ominąć przeszkody, o których rozmawialiśmy. – Więc wszystko, co robiłem, jest nieistotne? – Kip, w bardzo krótkim czasie stałeś się jedną z najważniejszych strzał w moim kołczanie, ale nie jesteś jedyną. Niech Orholam ma mnie w swojej opiece, gdybyś był. To był policzek w jego marudną, piętnastoletnią twarz. Zasłużony. Gavin znowu zaklął.

– Nie to chciałem powiedzieć. Chodzi mi o to, że nie mogę zrobić tego, co muszę, dysponując tylko jedną bronią, choćby niewiadomo jak ostrą. Kip, zasługujesz na więcej mojego czasu, ale w tej chwili muszę zająć się trzema niecierpiącymi zwłoki sprawami, a moi wrogowie pewnie już rzucili się do działania. Możesz poczekać? Sprawy niecierpiące zwłoki. Ważne sprawy, jak ratowanie świata, zapobieżenie wojnom – a może wygranie ich – ważą się losy setek tysięcy. A Kip chciał, żeby Gavin… Co? Usiadł z nim i pogadał? Pomocował się? Zagrał w karty? Naprzykrzam się. Jestem słaby. Odciągam uwagę od ważnych spraw. Ludzie mogą umrzeć, bo jestem żałosną beksą. Na Orholama, Kip, bądźże mężczyzną. Przełknął ślinę i wyprostował się. – Tak jest, sir, w porządku. Gavin się zawahał. – Jeśli to… Jeśli to coś zmienia, to… To powinienem był zabrać cię ze sobą. Powinienem był osobiście cię uczyć. Nie… Nie pomyślałem o tym. Nie nawykłem myśleć o kimkolwiek innym prócz siebie. I… Przepraszam. Kip nie wiedział, co powiedzieć. – Ile kolorów potrafisz teraz krzesać? – zapytał Gavin. – Słucham? – To pytanie padło jak grom z jasnego nieba. – Ile kolorów? – naciskał Gavin. – Ehm, cztery, pięć? Twój ojciec kazał mi postawić w grze prawo do uczestniczenia w practicum, więc nie miałem okazji pracować tyle, ile bym chciał. Gavin zmarszczył brwi. – Powiedz mi, co potrafisz. – Tylko niebieski i zielony są stabilne. Czerwony jest nietrwały. Żółty ciągle mi się wymyka, a podczerwieni nie krzesałem od Garristonu. – Wiesz, że mówi się, że Powiernik Światła będzie geniuszem magii. – Ja… Ja nim nie jestem, sir. Powiedział „będzie”, co znaczyło, że ojciec nie wierzy, że Lucidonius był Powiernikiem Światła; jego zdaniem Powiernik Światła dopiero nadejdzie. – Nie, nie jesteś, Kip. Nie dlatego, że nie jesteś geniuszem. Możesz być. Nie dlatego, że nie jesteś ogromnie utalentowany, bystry, uzdolniony i lotny. Bo jesteś. Nie jesteś Powiernikiem Światła, bo nie ma żadnego Powiernika Światła. To mit, który zniszczył tysiąc chłopców i doprowadził setkę mężczyzn do cynizmu i rozczarowania. To kłamstwo. Kłamstwo tym bardziej kuszące, im jesteś potężniejszy. Jak wszystkie kłamstwa, i to niszczy wszystkich, którzy dłużej się nim bawią. Dlatego cię okłamałem. – Hę? – Jesteś polichromatą. Jeżeli jesteś na mnie zły, ponieważ próba tego nie wykazała, zasługuję na twój gniew. Twoje urodzenie gwarantuje ci zarazem przywileje i pogardę, przez wzgląd na jednego lub drugiego rodzica, zależnie od tego, kto nienawidzi cię w danej chwili. Masz prawo mieć pretensje do całego świata, ale nie chciałem, żebyś stał się potworem. Nie chciałem, żebyś wiedział, jak potężny się staniesz. Dlatego sfałszowałem próbę. – C-co? Kip odrzucał wszelkie dowody wskazujące na rozszerzający się zakres jego kolorów przez tę przeklętą próbę. Marnował czas na ćwiczenia ze sprężystymi kulkami zguby, kiedy mógł pracować z innymi kolorami? – Nie przepraszam za to, Kip. Chciałem, żebyś trochę dorósł. Chciałem, żebyś lepiej poznał swoją miarę, zanim dodamy brzemię ogromnego talentu do nowych ciężarów, takich jak bycie

synem Pryzmata, fakt, że wszystkich, których znałeś, zamordowano, przeprowadzka do nowego domu i wskoczenie w kręgi towarzyskie, których pewnie nigdy nawet sobie nie wyobrażałeś. – Dlatego masz prawo decydować? Bo jesteś Pryzmatem? – Bo jestem twoim ojcem. Ja też musiałem szybko dorosnąć i nie ze wszystkim najlepiej sobie poradziłem. Masz pojęcie, co to znaczy rozpętać wojnę, kiedy ma się siedemnaście lat? – Myślałem, że miałeś wtedy osiemnaście. – W każdym razie byłem młody – powiedział Gavin i zmienił mu się wyraz twarzy, pojawiło się jakieś napięcie wokół oczu, ale zbyt szybko zniknęło, żeby Kip zdążył je odczytać. – To było dawno temu, ale pamiętam pragnienie, żeby być dorosłym, tak wielkie, że nie mogłem się mu oprzeć. Chciałem, żeby ludzie poważnie mnie traktowali, żeby przejmowali się tym, co myślę. Żeby słuchali tego, co mówię bez rozbawionego, tolerancyjnego wyrazu twarzy: „O, proszę, młody lord znowu zaczyna”. Przeszedłem to, Kip, i ludzie umierali, ponieważ nie poradziłem sobie z tym dobrze. Niech Orholam broni, żebyś kiedykolwiek musiał zapłacić tak wysoką cenę, ale nie chciałem wciskać cię na pozycję, na której twoje błędy mogłyby sprawić, że ty lub ktoś inny by zginął. Kip spojrzał spode łba. – Kiedy tak to tłumaczysz, wszystko nabiera sensu i w ogóle. Gavin zdjął płaszcz. – Chodź. Złóżmy je porządnie – powiedział, wskazując na migotliwe płaszcze. – Później o nich porozmawiamy. Ojciec i syn ostrożnie poskładali płaszcze i schowali je w okryciu Gavina. Gavin nonszalancko zarzucił zawiniątko na ramię. Wziął talię kart w drugą rękę i schował ją pod płaszczami. – Wiesz – odezwał się Kip – Janus Borig powiedziała, że nie będę następnym Pryzmatem. Chociaż wcale nim nie chciałem zostać, no wiesz, bo chcę, żebyś ty był nim wiecznie, ale… – Ale skoro nie będziesz Pryzmatem i nie ma czegoś takiego jak Powiernik Światła, czy to znaczy, że będziesz niczym? – zapytał Gavin. – Właśnie. – Kip odwrócił wzrok. – To brzmi jakoś… okropnie, prawda? – Tak. Chodźmy. Kip miał mętlik w głowie. Nie ma Powiernika Światła? Jednak Janus Borig powiedziała, że wie, kim będzie Powiernik Światła… Kiedy patrzyła na mnie. Później, gdy wreszcie się nad tym zastanowił, Kip ośmielił się mieć nadzieję, że to znaczy… Dokładnie to, co przewidział jego ojciec – właśnie o takich nadziejach Gavin mówił. Mogła mieć na myśli to, że wie, kim jest Powiernik Światła… Bo nikt nie jest Powiernikiem Światła. Albo Powiernikiem Światła jest Lucidonius. Albo po prostu mogła się mylić. Powiedziała, co prawda, że jej prace muszą być prawdziwe, ale Kip nie wiedział, czy może w to wierzyć. Nawet jeśli jej prace musiały być prawdziwe, nie znaczyło to, że jej słowa także. Spokojnie mogła kłamać albo zwyczajnie się mylić. Nawet jeśli miała rację, a Gavin się mylił, nie namalowała Powiernika Światła. Może nie byłaby w stanie. A może obrazek byłby zbyt niejasny, żeby cokolwiek wyjaśnić. Sama przyznała, że czasem jej dzieła nie są dosłowne. Kip wyszedł za Gavinem z koszar Czarnej Gwardii. Krok za nimi ruszyła para Czarnogwardzistów, naturalnie i dyskretnie. Kip zastanawiał się, jak oni to robią. Pewnie lata praktyki. Tak jak wszystko w życiu Czarnogwardzistów. Może właśnie to tak przemawiało do niego w byciu Czarnogwardzistą. Na wszystko, co mieli, sami zapracowali. Nie jak w życiu Kipa. Ich nie obchodziło, czyim jest synem, interesowało ich, czy potrafi wykonać zadanie. Gavin ustawił obciążniki w windzie – Kip nigdy wcześniej tego nie zauważył, ale chociaż

Czarnogwardziści strzegli życia Gavina, nie byli jego sługami. Kip zastanawiał się, czy to dlatego, że Gavin ustalił, że różne rzeczy chce robić sam, czy też Czarnogwardziści zwyczajnie odmawiali zajmowania się czymkolwiek poza ochroną. Pojechali na górę, ku zaskoczeniu Kipa, który myślał, że Gavin zabierze go z powrotem do jego własnego pokoju. Zatrzymali się na ostatnim piętrze. Piętrze Gavina i Bieli. – Zatem dziadek narobił ci kłopotów? – zapytał Gavin. – Twój ojciec… Wyparł się mnie. No wiesz, zaprzeczył, że jestem twoim synem. – Kip przełknął ślinę. Oczywiście, że on wie, co to znaczy, kretynie. – To miałem na myśli, kiedy powiedziałem, że zawiodłem. – Naprawdę? Zapowiada się niezła zabawa, co? – Nie było wesołości w jego głosie. Odwrócił się do Czarnogwardzisty, tykowatego Ilytanina o krzywym uśmiechu. – Lytos, to mój syn, Kip. Kip jest moim synem. – Tak jest, sir – odpowiedział mężczyzna. Miał dziwnie wysoki głos. – Rozumiem. Och, eunuch. Kip słyszał, że niektórzy Ilytanie wierzą, że eunuchowie są lepszymi krzesicielami niż chłopcy. Jego nauczycielka wyśmiała jednak ten pomysł. „Odcięcie mężczyźnie klejnotów nie zmieni jego oczu”, powiedziała. Odcięcie jednego końca nie wpływa na drugi. Z drugiej strony ewidentnie wpłynęło na głos mężczyzny, więc może pomysł nie był taki zupełnie absurdalny. A może odwrotnie: kastracja powstrzymała zmianę jego głosu, a to już całkiem inna rzecz. Chyba że w czasie dorastania oczy mężczyzn się zmieniały, może niedostrzegalnie, ale dostatecznie, żeby wypaczyć widzenie kolorów i sprawić, że ich magia zawodziła częściej niż kobieca. Kłopot jednak w tym, że nie sposób orzec, które dokładnie tony postrzega druga osoba, więc każdy zgadywał najlepiej jak umiał. I niektórzy ludzie byli dostatecznie pewni swoich podejrzeń, żeby obciąć dziecku jądra. Kip żył w szalonym świecie, wśród ludzi gotowych z radością robić rzeczy gorsze niż mu się śniło. Zadrżał. Gavin spojrzał na niego i zrozumiał. Dotknął ramienia Kipa. Lytos odłączył się, kiedy przechodzili przez punkt kontrolny, i porozmawiał z dowodzącym tam oficerem. Niecałe pięć sekund później Lytos szedł już szybkim krokiem, żeby dogonić Gavina i Kipa. Szła z nim Czarnogwardzistka – Kip podejrzewał, że to jego ochrona. Samite. Kip ucieszył się na jej widok. Rzadko ją widywał od dnia przyjazdu do Chromerii. Wyszczerzył do niej zęby w uśmiechu. Ona po prostu uniosła brew. Podeszli do pokoju Pryzmata i weszli do środka. Gavin przywołał Kipa gestem, żeby szedł za nim. Jak wyjątkowo krępy cień, Samite poszła za Kipem i zajęła swoje miejsce przy drzwiach. Była teraz osobistą ochroną Kipa, i to znaczyło, że będzie go strzegła nawet w pokoju Gavina. Nawet przed Gavinem? Szalony świat. Wielki, otwarty pokój był nieskazitelnie czysty i równie piękny, jak ostatnim razem, kiedy Kip tu był. Teraz jednak wiedział o wiele więcej na temat krzesania niż podczas pierwszej wizyty. Dzięki rozleglejszej wiedzy był pod większym wrażeniem. Na ścianach umieszczono panele z piekliszcza, w które można uderzyć nadfioletem i w ten sposób sterować oknami i sztucznym światłem na górze. W podłogę i sufit wpleciono podczerwony luksyn do ogrzewania pokoju, przeciwdziałając chłodowi, który wpadał przez dziesiątki okien wysokich na całą ścianę. Zanim jednak Kip zdążył się zdumieć wysoką jakością i luksusem nawet samych okien, zobaczył Marissię, osobistą niewolnicę Gavina. Musiano ją ostrzec, że Gavin nadchodzi, bo nosiła ładniejszy strój niż ten, który Kip widział na niej wcześniej. Przypuszczał, że szary kolor był teoretycznie zgodny z prawami ograniczającymi luksusy niewolników, a precyzyjnie ułożone

włosy odsłaniały przycięte pionowo i przyżegane na ruthgarską modłę uszy, ale mimo to, wyglądała zdumiewająco pięknie. Jednakże obcisły krój sukni i smukłe kształty ogłuszyły Kipa jak ryk fal oceanu uderzających o brzeg. Całkowicie pochłonął go wyraz jej twarzy. Odetchnęła, żeby się uspokoić, desperacko szukając aprobaty, rwąc się, by zaskarbić sobie przychylność. Nie odrywała oczu od Gavina. Kip widział dziesiątki, setki ludzi patrzących na jego ojca z wyrazem uwielbienia. Widział ludzi patrzących na niego z czcią. To jednak była miłość. Tak szybko, jakby chciał śledzić lot kuli armatniej, Kip zerknął na twarz Gavina. Pryzmat nie krył zadowolenia. Uśmiechnął się szeroko i Kip zauważył, że wzrok ojca omiótł z zachwytem postać Marissii. Fu! To mój ojciec. Patrzy na kobietę jak… Kip nie chciał o tym myśleć. Odwrócił wzrok. – Marissio – powiedział Gavin. Kobieta podbiegła i uklękła u jego stóp, pocałowała go w rękę. – Mój panie. Kip nie mógł się powstrzymać i znowu na nich spojrzał. – Płakałaś – powiedział Gavin. – Tak, mój panie. Mam ci wiele do powiedzenia. – Zerknęła na Kipa. Ach, coś na osobności. Gavin wręczył Kipowi płaszcze i pudełko z talią. Podszedł do szafy, zaczął czegoś szukać. Kip odchrząknął z zakłopotaniem i podszedł do miejsca, gdzie stały krzesła i stół. Marissia wstała, zanim on usiadł, i zaczęła opowiadać coś szybko Gavinowi z ręką przy ustach – pewnie na wypadek gdyby Kip czytał z ruchu warg. Ci ludzie wiedzą, co robią, i grają na poważnie. Kipa ogarnęło znajome wrażenie tonięcia. Tak dalece tracił grunt pod nogami, że mógł tylko bezwładnie wymachiwać kończynami. – Nie! – wykrzyknęła, podnosząc głos na tyle, że Kip to usłyszał. – Żadnych alarmów. Jestem pewna… – Znowu zniżyła głos. Gavin zadał kilka szybkich pytań i kilka razy kiwnął głową. Ktoś zapukał do drzwi. Gavin chyba zaklął. – Tak?! – zawołał. Drzwi się uchyliły. Kip nie mógł widzieć, kto to, ale Gavin dyskretnym gestem polecił zostać tej osobie na miejscu. Zawsze coś ukrywał, ten jego ojciec. Nie pozwalał, żeby ktokolwiek dowiedział się czegokolwiek, co mogłoby im zagrozić. Samite, zasłonięta przez otwarte drzwi, zachowała milczenie, pozostała niewidoczna. – Gavinie – rozległ się głos starej kobiety. – Miałam nadzieję, że zejdziesz ze mną. W końcu to twoja sprawa będzie omawiana przed Spektrum, ale chętnie zamienię wcześniej z tobą słówko. Biel. Gavin rozmawiał z Bielą. Kip znowu przełknął ślinę. – Oczywiście – odpowiedział Gavin. Odwrócił się i odezwał do Marissii, ale Kip wiedział, że tak naprawdę mówi do niego: – Wrócę za godzinę. Nie rozrabiaj. Marissia skłoniła się głęboko. Wiedziała, kiedy podjąć grę. Gavin nonszalancko rzucił coś na łóżko, zerknął na Kipa, dając mu do zrozumienia, że to dla niego i wyszedł. Kiedy drzwi się zamknęły, Marissia zwróciła się do Kipa: – Wygląda na to, że masz tu zostać, paniczu. Potrzebujesz czegoś? – Może kęs… – Doskonale. W takim razie, jeśli nie masz nic przeciwko, mam pilne rzeczy do załatwienia dla Pryzmata. Nie grzeb, proszę, w jego rzeczach. Nie jest zbytnio wyrozumiały wobec tych,

którzy zakłócają jedyny azyl, jaki ma. – Rozu… Już jej nie było, drzwi zamykały się za nią energicznie. – …miem – dokończył Kip. Zerknął rozgoryczony na Samite. Zaciskała usta, bez wątpienia próbując powstrzymać szeroki uśmiech, ale poza tym zachowała kamienną twarz. Kip usiadł przy stole. Nie rozrabiaj, hę? Zerknął na łóżko, a potem na pudełko z talią i przez jedną szlachetną chwilę myślał, że go nie otworzy. A, do diabła z tym. Karty niemalże wskoczyły mu do ręki. Drzwi się otworzyły, więc Kip wcisnął karty z powrotem do pudełka i schował je pod płaszczami. Och, to tylko Teia. – Cześć, panie – powiedziała z błyskiem w oku. – Niewolnica Pryzmata powiedziała mi, że możesz nadal tu być. Powinniśmy iść na trening. – Musimy pogadać na temat tego „pana” – odpowiedział Kip. – Nie, musimy porozmawiać na temat naszych strategii przed sprawdzianami do Czarnej Gwardii. Po treningu. – Teraz nie musimy rozmawiać o strategiach, co? – My nie. – Przysłali cię tutaj, żebyś odwróciła moją uwagę – zrozumiał Kip. – Dowódca powiedział, że właśnie przeszedłeś coś traumatycznego. Twój partner powinien o ciebie zadbać. A teraz chodź. To było prawie tak, jakby miał prawdziwego przyjaciela. Chociaż, oczywiście, Teia musiała dbać o Kipa. Była jego niewolnicą. Kip uśmiechnął się słabo. „Prawie jak prawdziwy przyjaciel” nie było aż tak złe, zważywszy na okoliczności. Wstając, wziął talię kart. Samite odchrząknęła. Kip popatrzył na nią. Odpowiedziała beznamiętnym spojrzeniem. Odłożył pudełko, czując się jak zbesztane dziecko. Wskazał na łóżko:,A mogę wziąć chociaż to, mamo?”. „Bardzo proszę”, odpowiedział jej wzrok z pobłażliwym rozbawieniem. Kip wziął z łóżka mały kościany patyk. Nie miał pojęcia, co to jest. – Och, to kamień próby – powiedziała Teia, stając obok niego. -Z Młocarni. Pokazuje, jakie kolory najpewniej będziesz w stanie krzesać. Dlaczego dał ci…? Patyk leżał na otwartej dłoni Kipa. Zawierał wszystkie siedem kolorów.

ROZDZIAŁ 74 Gavin powitał Biel uśmiechem. Jej Czarnogwardziści ruszyli krok za nimi. Elessia, drobna kobieta, o dość jasnej skórze jak na Czarną Gwardię, pchała fotel na kółkach Bieli. To była zmiana. Wobec tego Biel słabła. Z jakiegoś powodu, chociaż bał się jej od prawie dwudziestu lat, ta myśl wzbudziła w nim jedynie przerażenie. Umierała tak samo jak on. I Karris również, jeśli nadal będzie tyle krzesać. Może mijał już czas tego pokolenia. Tymczasem heretycy pod przewodnictwem Księcia Barw rośli w siłę. Kip nie będzie gotowy na czas. Nie, kiedy Gavin umiera w takim tempie. Stracił dwa kolory w ile? Cztery miesiące? – Zatem sfabrykowałeś próbę Kipa, żeby twoi wrogowie nie wiedzieli, że jest polichromatą z całym spektrum? – zapytała Biel. Tak, przeskoczmy od razu do tego. Wszystko, byle nie badać równowagi pod jej okiem. – Właściwie tak, chociaż ktoś od razu nasłał na niego zabójcę, więc najwyraźniej zdało się to na nic. – Wygląda na to, że ktoś próbuje znowu rozkręcić Zakon. Doszło do kilku niewyjaśnionych morderstw podczas twojej nieobecności. O tym porozmawiamy później. Weszli do windy. Gavin przez chwilę ustawiał obciążniki. Po pierwsze, chciał je odmierzyć dokładnie, żeby hamowanie nie było zbyt nieprzyjemne dla starszej kobiety. Po drugie, chciał, żeby usłyszała, co miał do powiedzenia. – Wiesz, gdybyś czasem zdradził mi swoje plany zawczasu, mogłabym ci pomóc, Gavinie. Ale do tego musiałbym ci zaufać. – Ale do tego musiałbyś mi zaufać – powiedziała. Przerażające. Za dużo czasu spędził z tą starą kozą. Zastanawiał się, czy upodabniał się do niej, czy ona do niego. No, to dopiero była przerażająca myśl. – Dokąd zmierza ta gra, Gavinie? Dokąd zmierza ta gra? Pomyślał o swoich siedmiu celach. Siedem celów w siedem lat. Minęły dwa. I nie miał już następnych pięciu. Nauczył się podróżować tak szybko jak nikt inny. Do diabła, nauczył się latać. Nie udało mu się uwolnić Garristonu – chociaż, jeśli trzymać się argumentacji Corvana, udało mu się uratować mieszkańców. Nadal nie wyznał Karris prawdy, ale zrobi to, kiedy się stąd wyniesie. A pozostałe trzy? Cóż, będzie nad nimi pracował w czasie tego spotkania. Z pewnością nie mógł powiedzieć jej o żadnym z… – Zatem ta gra do czegoś zmierza – powiedziała. Uniosła brwi w chłodnym rozbawieniu. A niech to. Zapomniał, z kim tu rozmawia. Zapomniał pilnować na każdym kroku wyrazu twarzy. Zapomniał, żeby najpierw kłamać, potem myśleć. Chronić, strzec. Ukrywać. Motto uciekiniera. Szczerość to śmierć. Samotność to słabość. – Wojna – odpowiedział ponuro Gavin. – Koniec to zawsze wojna. – Nie wiem nawet, czy ogłoszą wojnę, ale jeśli myślisz, że znowu ogłoszą cię promachosem, to oszalałeś – powiedziała, kiedy zahamował. Zatrzymał ich idealnie na równi z piętrem, żeby fotel mógł gładko przejechać. Ruszył pierwszy, nie czekając na Biel. – Za bardzo się ciebie boją, Gavinie. Za bardzo się boją? Nie boją się dostatecznie. Wszedł do sali posiedzeń i usiadł przy odległym końcu stołu. Mebel był okrągły, ale Gavin

chciał widzieć, kto wchodzi. Kilka Kolorów już siedziało. Sadah Nadfioletowa, reprezentująca Parię, siedziała obok Klytosa Niebieskiego. Wywodziła się z pomniejszej arystokracji z klanu, który miał małe znaczenie w Parii. Paryjka z gór. Osiągnęła w życiu o wiele więcej, niż ktokolwiek mógł się spodziewać, dzięki zimnej inteligencji i zaciętej ambicji. W nieokreślonym wieku, smukła, o dłoniach sękatych jak gałęzie juki i skórze łuszczącej się jak pień tego drzewa. Mocno skręcone włosy wiązała w drobne węzełki i nosiła ciasno dopasowane nakrycie głowy z plecionego złota z małymi szczelinami na każdy węzełek. Dziwaczny styl, który, z tego co wiedział Gavin, sama wymyśliła. Jak przystało na nadfioletową, Sadah wnosiła do ich głosowań beznamiętną perspektywę i często miała decydujący głos, bo była odporna na wszelkie naciski poza logiką. Nienawidziła kłamstw. Klytos Niebieski był do szpiku kości Ruthgarczykiem, ale reprezentował Ilytę. Był tchórzem. Inteligentny, ale brakowało mu autorytetu, człowiek małego formatu. W większości wypadków robił to, co kazał mu Andross. Gavin usiadł obok Klytosa, witając go skinieniem głowy, jakby wcale nim nie pogardzał. Chętnie usiadł obok niego, nie ze względu na jego towarzystwo, ale dlatego, że najtrudniej ukradkiem przyglądać się wyrazom twarzy tych, którzy siedzą obok ciebie. Klytos nie miał znaczenia. Gavin nie musiał obserwować jego miny. Jia Tolver, Żółć, z uśmiechem skinęła do Gavina głową. Żółci krzesiciele ze środka spektrum potrafili być naprawdę groźni: wybitne postaci, które idealnie równoważyły w sobie głos serca i głos rozumu. Jia nie była wybitną jednostką, chociaż lubiła tak o sobie myśleć. Prawdę mówiąc, ostatecznie ulegała całkowicie zarówno wpływom rozumu, jak i uczuć. Prawie zawsze stawała po stronie Gavina. Od lat się w nim durzyła. Jego uśmiech wystarczał, żeby zdobyć jej głos, chociaż musiał to rozgrywać delikatnie, żeby nie spróbowała wskoczyć mu do łóżka. Wypróbowywała na nim swoje sztuczki bardzo często, a on raczej uchylał się od jej propozycji, niż je odrzucał. Próżne stworzenie. Wystarczająco ładne, ale za mocno się malowała. Przynajmniej pohamowała się nieco z perfumami po kilku jednoznacznych uwagach Androssa, że w sali śmierdzi tanimi dziwkami za każdym razem, gdy wchodziła. Była dumna ze swoich zrośniętych brwi i zawsze pieczołowicie o nie dbała. Siadając, Gavin uśmiechnął się do włochatej gąsienicy, która przysiadła na jej czole. Jia się rozpromieniła. Pozostali nadeszli razem, gawędząc. Byli przyjacielscy, ale spięci. Delara Pomarańczowa, czerwono-pomarańczowa dichromatka, której piersi były tak wielkie, że powinny głosować osobno, wyglądała mizernie, ponuro, staro – Gavin jej jeszcze takiej nie widział. Reprezentowała Atash – jej kraj został najechany przez Księcia Barw. Niewątpliwie będzie obstawała za wypowiedzeniem wojny. Bez wątpienia nalegała na rozpoczęcie wojny od chwili, kiedy usłyszała o najeździe. Podczerwienią była Arys z Greenveilow, teraz chyba w ósmym miesiącu ciąży; wiecznie była ciężarna. Namiętność podczerwonej połączyła się w niej z kulturowym nakazem dla krzesicieli, żeby się rozmnażać i zastępować tych, którzy zginęli niegdyś w niekończących się wojnach między Krwawą Puszczą i Ruthgarem. Miała, jak wydawało się Gavinowi, około trzydziestu pięciu lat i ze dwanaścioro dzieci, jeśli plotki mówiły prawdę, każde z innego ojca. Jej włosy były jak zasłona, tak ognisto ruda, że aż czerwona; miała piegi i błyszczące niebieskie oczy z krystalicznym osadem wskazującym na długie krzesanie podczerwieni. Zostały jej może ze dwa lata. Jej trzynaścioro – a do tego czasu pewnie czternaścioro – dzieci dorośnie w Krwawej Puszczy i będą otoczone szacunkiem. Dorosną też bez matki. – Gdzie Lunna Zielona? – zapytał Gavin Klytosa. Klytos pobladł. – Przykro mi, lordzie Pryzmacie…

Lunna, chociaż pochodziła z Ruthgaru, była człowiekiem Gavina. Ostrożnie zdobył sobie u niej dość uznania, żeby gdy wzywał wszystkich, ona była gotowa zrobić dla niego niemal wszystko. – Co? – spytał Gavin. O, nie. – Miała udar. Zmarła. – Nie miała nawet czterdziestu pięciu lat – zdumiał się Gavin. – Ogromnie mi przykro, lordzie Pryzmacie. Od jakiegoś czasu jej halo było włos od pęknięcia i… – Klytos zniżył głos. – Krążyły plotki, że nie zamierza dołączyć do Uwolnienia. Rozumiesz, lordzie Pryzmacie? Że chciała zostać zielonym kolorakiem, ale jej się nie udało? Nie, nie zrobiłaby tego. Prawda? Jednakże tak to właśnie jest, gdy stawia się czoło śmierci i szaleństwu, prawda? Nigdy nie wiadomo, co wtedy człowiek zrobi. Gavin widział najdziwniejsze rzeczy w ciągu lat. To była katastrofa. Wypowiedzenie wojny wymagało zwykłej większości. Możliwe było osiem głosów – po jednym na każdy Kolor i jeden dla Pryzmata. W przypadku remisu głos otrzymywała Biel. Rachuby Gavina obejmowały Delarę Pomarańczową, która była Atashanką i zdecydowanie zagłosuje za wojną, oraz Arys Greenveil, której Krwawa Puszcza znajdowała się bezpośrednio na drodze wojny. Poza tym, ona nie miała nic przeciwko wojnie. Jego głos i Lunny to byłyby cztery. Wtedy do gry weszłaby Biel, o której myślał, że zagłosowałaby za wojną. Nie była głupia. Bez Lunny Gavin musiałby wpłynąć na Jie Tolver albo Sadah Nadfioletową. Jia często głosowała zgodnie z nim, ale Abornejczycy nie mieli interesu w wojnie i nie mieliby nic przeciwko temu, by popatrzeć przez pewien czas, jak Atash płonie, udając, że ich niechęć do pomocy w zdławieniu ognia wynika z czystego, szlachetnego pacyfizmu. Sadah Nadfioletowa była jeszcze trudniejsza do oceny. Paria także znajdowała się daleko od walk i nie chciałaby posyłać swoich młodzieńców ani swoich bogactw… ale Sadah zrobi to co słuszne. Taką miał nadzieję. Musiał działać szybko, jeśli ma mieć szansę. Być może nowa Zieleń okaże się uległa. W przeciwnym wypadku Gavin mógł pokierować odpowiednio głosowaniem. Jego ojciec najpewniej już przesłał swój głos na temat wojny, brzmiący „nie”, ale jeśli Gavin będzie sprytny, może mu się udać – powinien zarządzić głosowanie w kwestiach, odnośnie do których Czerwień nie przysłał swoich głosów. Nie wzywając do głosowania bezpośrednio na temat wypowiedzenia wojny, Gavin może zdoła wyprowadzić w pole starego pająka. To trudne, ale możliwe. Obróci dumną pogardę starca dla Spektrum przeciwko niemu samemu. Mimo całej satysfakcji, jaką czerpiesz z pogardzania nami, ma to także swoją cenę, ojcze. A Lunna Zielona? Nie zostałaby kolorakiem, prawda? Skoro nie zostałaby… Dobry Orholamie, morderstwo na Kolorze? Z pewnością Zakon nie był aż tak dobry. To nie było właściwe podejście do sprawy. Wiedział to. Nie był przygotowany do tego spotkania. Co prawda, to nie była jego wina – zapowiedzieli posiedzenie nadzwyczajne wiele tygodni temu, by odbyło się, kiedy tylko on wróci. Nie mógł poczekać, nie mógł go przełożyć. Im więcej spędzi z nimi czasu, tym więcej okazji będą mieli, żeby zauważyć, że coś jest z nim nie tak. Jego oczy nadal wyglądały pryzmatycznie, kiedy stracił tylko błękit – zapytał o to Corvana. Z drugiej strony, jego naturalny kolor oczu był niebieski. Teraz, kiedy stracił zieleń, czy oczy nie zaczną zmieniać koloru?

To wszystko było szaleństwem i brnięciem po omacku w ciemności. W korytarzu ktoś rozmawiał. Po chwili, w przepysznym płaszczu z zielonego jedwabiu wszedł nikt inny jak Tisis Malargos, zdumiewająco piękna młoda zielona krzesicielka, która sabotowała egzamin Kipa. Kobieta, która nienawidziła Gavina, ponieważ jej rodzina miała powód, żeby nienawidzić prawdziwego Gavina. Kobieta, której ojca zamordowano na rozkaz Felii Guile, ponieważ mógł ujawnić fakt, że Gavin nie jest prawdziwym Gavinem. Zaśmiała się z czegoś, co powiedział jej rozmówca w korytarzu, i rzuciła spojrzenie Pryzmatowi. Piwne oczy, twarz w kształcie serca, blada skóra, bezcenne rzadko spotykane blond włosy, bujne kształty. Egzotyczna piękność, która go nienawidziła, chociaż tak naprawdę nic jej nie zrobił. Idealnie. Jednakże bardzo, bardzo młoda jak na Spektrum. Jak do tego…? I wtedy w progu pojawił się jej rozmówca, odziany w wielkie, przyciemniane okulary pod szkarłatnym kapturem i w szaty w kolorze krwi. – Ojcze – powiedział Gavin, a serce ścięło mu się lodem – co za niespodzianka.

ROZDZIAŁ 75 Trener Fisk kierował ćwiczeniami szczeniaków, kiedy weszła Karris Białodąb. Teia natychmiast to zauważyła. Po pierwsze, nie była dobra w rzutach, które ćwiczyli – to była jedna z tych rzeczy, w których jej niewielka masa stanowiła trudność. Nadal była w stanie rzucić chłopakiem, który ważył dwa razy więcej od niej, ale musiała idealnie wyczuć punkt przyłożenia. A w tej chwili zrobienie czegokolwiek idealnie zwyczajnie ją przerastało. Po drugie, Karris była jej bohaterką. Wszyscy ją szanowali. Zasłynęła jako jedna z najlepszych wojowniczek w całej Czarnej Gwardii. Szybka i twarda, zarówno gdy w grę wchodził umysł, ciało, jak i magia. Bystra i pewna siebie, a na dodatek jeszcze piękna. Była wszystkim, czym Teia chciała się stać, nawet jeśli ostatnie z tych rzeczy znajdowały się poza jej zasięgiem. Po trzecie, świadomość, że Kip jest polichromatą z pełnym spektrum, trochę ją przeraziła. Kipa zresztą też. Wziąć udział w treningu Czarnej Gwardii? To normalne. Z tym sobie radziła. – Pani kapitan straży Karris Białodąb, to zaszczyt, że nas pani odwiedziła – powitał ją trener Fisk. – Chciałabym częściej zaglądać. Słyszałam, że to bardzo utalentowana klasa. Naprawdę słyszała? Naprawdę utalentowana? Wszyscy się ożywili, nawet Kip. – Tak się zastanawiam – powiedział trener Fisk – czy zechciałabyś pokazać nam szybkie rozbrojenie? Niektóre z dziewcząt po cichu gderały, że te ćwiczenia są dla nich za ciężkie, bo nie mają dość masy. – Naprawdę? – powiedziała Karris. – Bardzo po cichu, wyobrażam sobie. A przynajmniej mam nadzieję. – Uniosła brew, patrząc na jedną z dziewcząt, która przygasła. – Z przyjemnością. Kto jest najlepszy w klasie? – Cruxer – powiedział ktoś. Pozostali mruknęli z aprobatą. – Cruxer – powiedziała Karris – broń się. Podeszła do niego, a chłopak stanął w gotowości do walki, z jedną nogą wysuniętą, z dłońmi lekko zaciśniętymi i podniesionymi. Zaatakowała wyprostowaną dłonią, celując prosto w oczy. Natychmiast uniósł ręce, żeby zablokować cios, wnętrzem dłoni na zewnątrz. I wtedy ich ręce się przeplotły. Cruxer błyskawicznie padł na kolana, skowycząc. Ledwie dotknął kolanami ziemi, a ona już przysunęła się, obaliła go na ziemię, przeturlała twarzą do dołu, nadal trzymając go za jedną rękę, i oparła kolano na jego karku. Nieśpiesznie wyjęła pistolet zza paska i przyłożyła mu lufę do głowy. To się rozegrało błyskawicznie. I to z Cruxerem! Teia spojrzała na Kipa. Wytrzeszczał oczy tak samo jak ona. A potem Karris schowała pistolet i wstała. Klasa znowu zaczęła oddychać. Wydawało się, że Karris zrobiła to bez najmniejszego wysiłku. Nawet nie zabrudziła kolan. – To jedna z tych sztuczek, które dobrze działają na kogoś, kto nigdy się z nią nie zetknął – powiedziała. – Bazuje na instynkcie. Atakujecie oczy, a cel otwiera dłonie, żeby się osłonić. Szybka dźwignia na palce i możecie go powalić. Wtedy możecie już zastosować dowolną potrzebną wam dźwignię. Mniejsza waga i mniejsza siła oznacza, że trzeba być sprytniejszym. – Świetna robota, pani kapitan. Od lat tego nie widziałem. Obawiam się, że nawet ja dałbym się tak załatwić – powiedział trener Fisk. – Hm, być może. – Uśmiechnęła się. – Chociaż nie palę się do odtworzenia naszej ostatniej

walki. Wzruszył ramionami. – Przemawiają za panią okoliczności łagodzące. Była pani zmęczona. Niewielu ludzi wykorzystuje pięć żetonów walki. – Mogę zabrać jednego ucznia na popołudnie? – zapytała Karris. – Sama muszę się nieco podszlifować. – Ależ oczywiście. Karris rozejrzała się po sali. W końcu wskazała Teię. – Ty, nadasz się. Z jakiegoś powodu Teia była pewna, że nie została wybrana przypadkowo. Jednakże tego wieczoru Karris po prostu trenowała. Nie odzywała się poza wydawaniem instrukcji jak trzymać worek treningowy albo które ćwiczenia Teia ma wykonać razem z nią. – Przepraszam, pani kapitan straży – odezwała się w końcu Teia – ale dlaczego trenuje pani ze mną? Do pięt nie dorastam większości wojowników, z którymi ćwiczy pani na co dzień. – Czasem dobrze powalczyć z ludźmi, którzy nie wiedzą, co robią. To przypomina, jak większość przeciwników w prawdziwym życiu bezwładnie wymachuje rękami i nogami. To mniej przewidywalne. Och. Skoro tak. Żadna z nich nie powiedziała nic więcej.

ROZDZIAŁ 76 Gavin niemal zapomniał, jak przemożny i instynktowny wpływ ma na ludzi jego ojciec. Andross Guile zaczął stopniowo usuwać się prawie dziesięć lat temu. W przypadku większości ludzi ich nieobecność sprawia, że zaczyna się ich umniejszać. A Andross tylko urósł w umysłach ludzi, w ich strachu. Stał się wzdętym pająkiem pośrodku pajęczyny. Teraz, kiedy wrócił, słaby, niemal ślepy, nadal jakimś cudem był tytanem. Był stary. Krzesiciele nigdy nie są starzy. Zwykłe oznaki niszczycielskiego czasu – obwisła, przezroczysta skóra, plamy wątrobiane, wątłość – stawały się zaszczytnymi wyróżnikami, dowodem niemalże boskiej woli, samodyscypliny, mocy. Z pomocą swojego sługusa, niewolnika Grinwoodyego, Andross Guile usiadł. Zignorował powitania ze strony innych Kolorów i spojrzał w stronę Bieli, która jedyna robiła wrażenie nieporuszonej. Cóż, choć obecność Androssa Guile może skłonić wszystkich innych do odrzucenia propozycji Gavina, to przynajmniej prędzej skłoni Biel do jej poparcia. Jednakże, nawet jeśli instynkt będzie jej kazał przeciwstawić się wszystkiemu, czego pragnie Andross, nie pozwoli, żeby zakłóciło to jej ocenę tego co słuszne i co najlepsze dla Siedmiu Satrapii i Chromerii. Nawet na nią nie można było liczyć. Starając się, nie pokazać po sobie, jak bardzo jest wściekły, Gavin spojrzał na ojca. Łajdak siedział tam, pławiąc się we własnej doskonałości. Żadne zasady nie stosowały się do Androssa Guile. Świat naginał się do jego woli. Idiotyzm. Gavin się zaśmiał. – Coś zabawnego, lordzie Pryzmacie? – zapytała Tisis Malargos. – Właśnie doznałem drobnego olśnienia. – Uśmiechnął się z pobłażaniem i nie powiedział nic więcej. Grasz teraz z poważnymi graczami, Tisis, na pewno jesteś na to gotowa? – A mianowicie? – zapytała. Po jej podbródku spłynęła nieszczerość. – Dlaczego mnie nie lubisz. Co nie jest powodem, dla które nie powinnaś mnie lubić. – Może powinniśmy zaczynać – odezwała się szybko Biel. Jak zawsze ceniła pokój, ale niekoniecznie lubiła go zaprowadzać. – Androssie, dobrze cię widzieć. Minęło sporo czasu. Zechcesz poprowadzić inwokację? – Nie – odpowiedział stary mężczyzna. Nie rozwinął odpowiedzi, nie wymówił się ani nie przeprosił. Biel złożyła dłonie, stykając palce. Zaczekała dłuższą chwilę. Klytos Niebieski nie umiał radzić sobie z napięciem. – Z-z przyjemnością sam… – Źle się czujesz, Androssie? Jesteś za słaby, żeby się pomodlić? – spytała Biel. Gavin widział, do czego zmierzała. Sugerowała słabość, sugerowała, że jest niezdolny do pozostania w Spektrum. Było to nietypowo otwarte zagranie jak na nią – zwykle wolała subtelniejsze zagrywki. Jednakże nie cierpiała braku grzeczności. Andross przechylił głowę, jakby przyznawał punkt przeciwnikowi. – Oczywiście, że nie – wychrypiał. – Mój głos nie brzmi już pięknie. Spustoszenie po wielu latach służby dla Orholama. Pomyślałem, że może melodyjne tony Tisis Zielonej dodałyby nam wszystkim otuchy. – Orholam ocenia serca ludzi, nie ich głosy – odparła Biel. – Słyszy każdą modlitwę

wzniesioną do niego w pokorze. Zatem mój ojciec może od razu darować sobie wysiłki. Gavin pozwolił, żeby na jego twarz wypłynęło rozbawienie. Ojciec, z oczami zatrzaśniętymi za zaczernionymi okularami, dosłownie grał na oślep. Zagrać przeciwko całemu Spektrum, nie widząc niczyjej twarzy? Śmiałe. Może to dla niego wystarczające utrudnienie, żeby pomogło Gavinowi. Jednakże słowa ojca zasiały w nim zwątpienie. Dlaczego Andross wyznaczyłby nową Zieleń? Oczywiście, że była młoda i piękna, i rzeczywiście miała ładny głos, a wszystko to Andross naprawdę cenił, Gavin to wiedział. Jednak, wskazując na nią, Andross sugerował, że Tisis jest jego człowiekiem. Gavin zakładał, że rzeczywiście jest. Jednakże dlaczego Andross pokazywałby to wszystkim? Chyba że jednak nie była jego. Albo nie była do końca. Napięcie wokół oczu Tisis ponad jej sztucznym uśmiechem mówiło Gavinowi, że ojciec sporo ryzykuje. Zielenie nie cierpią być związane, nie cierpią być kontrolowane. Ostrożnie, ojcze. Może jeszcze uda mi się wyłuskać ten klejnot z twoich rąk. Mimo wszystko. Rozluźnił oczy i przeszedł na podczerwień. Przyjrzał się po kolei każdemu członkowi Spektrum, starając się robić to jak najsubtelniej. W poczerwieni niuanse wyrazu twarzy nie były widoczne – światło w tym miejscu spektrum było zbyt rozmyte, by oddać subtelne szczegóły. Gavin widział jednak temperaturę skóry każdej osoby. Różniła się między poszczególnymi kobietami, zależnie od naturalnej temperatury i bliskości naczyń krwionośnych do powierzchni skóry, ale jeśli ustaliło się i zapamiętało poziom neutralny dla każdej osoby – a Gavin przez wiele lat ostrożnie pracował nad każdym Kolorem z wyjątkiem Tisis – można było powiedzieć, kiedy ktoś odczuwał większy niż zwykle stres. Kiedy serca szybciej im biły, nawet jeśli byli w stanie zapanować nad bardziej oczywistymi oznakami jak przełykanie śliny, nerwowe wiercenie, czy zaciskanie zębów, to bardziej świecili w podczerwieni. Oczywiście, ktoś mógł się denerwować z dziesiątek powodów, a na temperaturę mogło wpływać mnóstwo czynników, od kieliszka wina do grubych ubrań, ale od czasu do czasu podczerwień podsuwała Gavinowi wskazówki, jakich nic innego nie mogło mu dać. A w przypadku tej grupy potrzebował każdej przewagi. Andross Guile pomodlił się: – Ojcze Świateł, pokornie prosimy, byś wysłuchał naszego błagania. Andross pogardzał modlitwą, Gavin to wiedział. Oczywiście zrobiłby to co trzeba. Znał wszystkie rytuały na wyrywki i przed prostaczkami potrafił wypaść całkiem szczerze. Tu, wśród tych, których mógł uważać za niemal równych sobie, z większym trudem przychodziło mu ukrywanie pogardy. Dla niego cała religia była oszustwem, ale oszustwem, na którym zasadza się ich władza. Dlatego pseudoarchaizmy wypowiadał ze śmiertelną powagą, tak że nikt nie był do końca pewny, czy jest starym dewotem, czy sobie z nich kpi. – Na twarz padamy przed tobą, panie. Niech nasze roszczenia zwiędną w obliczu żaru twojej chwały. Niech nasze przypuszczenia wyblakną w świetle twojej prawdy. Obdarz nas swoją jasnością w radzie, niejasnością w zaciemnieniu, przenikliwością w działaniu. Oto w naszej nędzy błagamy. Niech nasi młodzi zdadzą się na sąd starszych i niech nasi starsi udadzą się do grobów. Niech nasze wysiłki rozkwitają pod twoim spojrzeniem w pokoju, prawdzie i cierpieniu bez skargi. Zrzędliwy stary łajdak. – Niechaj tak się stanie – zakończył Andross. Wszyscy wykonali znak czwórki i trójki. – Niechaj tak się stanie – mruknęli.

Biel była wściekła. Tylko że jej piorunujący wzrok nie robił wrażenia na niewidomym. – Gavinie – powiedziała – twoje posiedzenie. „Chcesz siać wiatr?” – pytała Androssa. Nienawiść jego ojca wobec Bieli i jego pogarda pchnęły Biel za daleko. Przewodniczenie posiedzeniu to ogromna przewaga, dostateczna, żeby Gavin miał szansę w tej walce. Odetchnął głęboko. – Najwyraźniej pewne rzeczy się zmieniły podczas mojej nieobecności. – Spojrzał na Tisis Zieloną. – Dla nas wszystkich. – Zostałam zgodnie z prawem wyznaczona do tego gremium… -powiedziała obruszona Tisis. – Tisis! – syknęła Biel. – Gavin przewodzi spotkaniu. Wszystkie zdania wszystkich Kolorów zostaną po kolei uznane i w pełni wysłuchane, ale jesteśmy radą i nie będziemy tolerować przerywania. – Jak niewątpliwie macie świadomość – powiedział Gavin – kiedy ostatni raz się z wami widziałem, to znaczy z tymi, którzy byli wtedy obecni i z tymi, którzy bez wątpienia przeczytali protokół z tego spotkania, tym samym sumiennie wypełniając swoje obowiązki… – Czyli jeśli nie wiesz, o czym mówię, jesteś leniwa albo źle wykonujesz swoje obowiązki, Tisis. Gavin nie wątpił, że ojciec wyuczył się na pamięć protokołu z ostatniego spotkania. W końcu pamięć odziedziczył po swoim staruszku. Mówił dalej: – Kiedy ostatnim razem się spotkaliśmy, ostrzegałem, że król Garadul zbuntował się i że bez wątpienia zajmie Garriston. Nalegałem, żebyśmy zapobiegli wojnie, jednakże w sposób, który okazał się zbyt bolesny dla rady, by go poparła. To czcigodne grono odrzuciło moją propozycję i rzeczywiście doszło do wojny. Klytos podniósł palec wskazujący, prosząc o głos. Gavin wyciągnął ręce i opuścił, jakby odsuwał problem i wygładzał. – Nie przyszedłem, żeby odnawiać stare debaty; rozumiem, że istniały doskonałe powody, by nie powątpiewać w zamiary i możliwości króla Garadula. Nie zamierzam grzebać w przeszłości. – Poza tym, że przypomnę wam, że miałem rację. – Podsumowuję jedynie dla tych, którzy może przeoczyli pewne niuanse protokołu. – Spojrzał na Tisis, jakby ostatni komentarz był skierowany bezpośrednio do niej, i rzeczywiście, zaczerwieniła się. Tak naprawdę jego podsumowanie było dla wszystkich; przywoływał starą rozmowę dla jego własnych celów. „Kto rządzi przeszłością”[6] i tak dalej. Gavin mógł zajmować się tym wszystkim, podczas gdy jego mózg oddał kontrolę nad statkiem pierwszemu oficerowi. Rozmyślał gorączkowo. Orholamie, Lunna. Po całej pracy, jaką odwalił, urabiając ją. Andross Guile oblizał usta. Jeśli już, to sprawiał wrażenie perwersyjnie dumnego z syna. Co nie znaczyło, że nie wyszarpnie mu dywanu spod stóp przy pierwszej nadarzającej się okazji. Przez chwilę Gavin się zastanawiał; a co, jeśli Lunna Zielona została zamordowana, ale nie przez Zakon? Co, jeśli zrobił to jego ojciec? Nie, to nie było w stylu Androssa Guile. On przekupiłby Kolor albo zaszantażował, ale nie zamordował. Z drugiej strony, to byłoby klasyczne zagranie Androssa – mieć gotowe zastępstwo dla każdego z nich, na wypadek gdyby któremuś pękło halo albo ktoś zrezygnował. Andross byłby gotowy. To nie znaczyło, że za każdym razem umieściłby na miejscu idealnego kandydata, ale że mógłby sterować nominacją. Być może dlatego Tisis nie była do końca jego. A gdyby Andross naprawdę był gotów zamordować Kolor, to zamordowałby kogoś, kogo mógłby zastąpić całkowicie swoim człowiekiem. Prawda? W przeciwnym wypadku po co tak ryzykować?

To zajęło Gavinowi za dużo czasu. Pogódź się z faktami i pracuj z nimi. Idź naprzód. Rozgryzienie przeszłości może poczekać. Jaką korzyść może mu dać pojawienie się w radzie Tisis? Spektrum spodziewało się, że Gavin od razu przejdzie do kwestii wypowiedzenia wojny. Potem oczekiwali, że poprosi, by ponownie mianowali go promachosem. Dlatego Gavin oznajmił: – Prawdę mówiąc, nie sądzę, żeby pierwszą rzeczą, jaką dziś omówimy, była wojna szalejąca w Tyrei i wschodnim Atashu. Klytos znowu uniósł palec. Gavin dał znać, żeby mówił. – Nie ustaliliśmy jeszcze, że to, co trapi Tyreę i wschodni Atash, l to wojna, lordzie Pryzmacie – zauważył. Chciał coś dodać, ale Gavin popukał się w czoło i powiedział, jakby zdumiony głupotą Klytosa: – W rzeczy samej. Dlatego powiedziałem, że nie zaczniemy od rozmowy na ten temat. Jesteśmy rozważną radą; takie rzeczy należy przedyskutować, ale niekoniecznie w pierwszej kolejności. Jak właśnie powiedziałem. Delara zmrużyła oczy z pomarańczowo-czerwonym halo. Ona też chciała rozmawiać o wojnie. Natychmiast. Najwyraźniej miała nadzieję, że Gavin to ostatni głos, jakiego potrzebowała. Nigdy nie radziła sobie najlepiej z arytmetyką w takich sytuacjach. – Satrapia Tyrea była miejscem hańby i wojny – powiedział i Gavin. – Odkąd satrapa Ruy Gonzalo sprzymierzył się z moim bratem, Dazenem, ta satrapia była zgubiona. Poprowadziła wojnę i jej synowie ściągnęli zniszczenie na innych, a synowie innych na nią. Po wojnie Tyrei odebrano przedstawiciela w tej radzie i splądrowano ją… – Widząc, że Delara podnosi palec, Gavin poprawił się: – Została zmuszona do wypłacenia reparacji, po czym została bez środków do życia. Z wielu dobrych powodów i kilku złych Tyrea stała się pustą skorupą. Satrapa Garadul skazał tę skorupę na ostateczną klęskę. Wyruszył na wojnę z Garristonem i Siedmioma Satrapiami, co za tym idzie z tą radą, i ogłosił się królem. Walczyłem z nim w Garristonie i przegrałem. Oczywiście, dobrą nowiną jest to, że tak zwany król zginął w ostatniej bitwie. Jest wiele rzeczy, które powinniśmy dzisiaj zrobić, i przepraszam za wiele godzin, jakie tu spędzimy… Zadbałem, aby za dwie godziny przyniesiono nam przekąski… Jednak pierwsza kwestia jest bardzo prosta. Wszyscy nienawidzili tych posiedzeń i wszyscy z wyjątkiem Błękitu i Nadfioletu nie cierpieli formalnego porządku, przez który powzięcie nawet najprostszej rezolucji zajmowało pół godziny. Przywołując widmo ugrzęźnięcia na spotkaniu na cały dzień, Gavin miał nadzieję sprawić, że staną się trochę bardziej nierozważni. W szczególności ubodzie to Zieleń. Wiedzieli także, że zdarzało się, że kiedy Biel pozwalała mu przewodzić, zajmował się sprawą, którą mieli się zająć, trzymając się ściśle logicznego porządku – najpierw zgadzali się w kwestii, w której wszyscy byli zgodni, a potem posuwali się do przodu tak szybko, jak to było możliwe, pozwalając każdemu się wypowiedzieć. – Są ludzie w Tyrei, którym teraz zabrakło przywódcy, ludzie, których nie obchodziło, czy nazwie się satrapą czy królem. Poszli za ojcem Raska i większość z nich lubiła staruszka. W normalnym życiu, które rzadko kieruje się polityką, większość pospólstwa pójdzie zwyczajnie za tym, kto wydaje rozkazy. Nie mieli powodu myśleć, że rządy Raska Garadula są nieprawne, i nie mają powodu myśleć, że takie są rządy jego następcy, zwłaszcza jeśli my, którzy odgadujemy wolę Orholama, nie powiedzieliśmy nic przeciwko nowemu królowi, za którego bez wątpienia uzna się ten Książę Barw. Zanim więc przejdziemy do sedna dzisiejszego spotkania, sugeruję, żebyśmy naszkicowali prostą rezolucję potępiającą króla Raska Garadula za

rozpoczęcie wojny z Siedmioma Satrapiami. – Gavin otworzył forum dla komentarzy i debaty, jakby chciał to jak najszybciej zakończyć. Spojrzał na Tisis. Piękna dziewczyna. – To z pewnością będzie cios przeciwko zasadności roszczeń Księcia Barw – powiedziała Delara. Wykrzesała w życiu dość czerwieni, żeby teraz wściekłość ją obezwładniała. Zagłosowałaby za wszystkim, co zrani Księcia Barw. – A człowiek, którego potępimy, nie żyje – dodała Sadah. – Więc nie będziemy bardziej zrażać do siebie kogoś, z kim moglibyśmy w bliskiej przyszłości zawierać pokój. Jeśli zdołamy uspokoić sytuację we wschodnim Atashu i porozumieć się z tym człowiekiem, to by nas stawiało w lepszej pozycji przetargowej. Będziemy mogli pójść dalej, żeby spotkać się z nim w połowie drogi, jednocześnie ta połowa znajdzie się znacząco bliżej naszej strony. Ach, Sadah, która traktuje kwestie polityczne, jakby to były punkty do zaznaczenia na wykresie. Orholamie, miej tego głuptasa w swojej opiece. – Nie, nie, nie – zaprotestował Klytos Niebieski. – Widzę, do czego zmierzasz, lordzie Pryzmacie. Gavin uniósł brew, jakby zastanawiał się, co ten dureń wyprawia. – Tak, staram się osłabić rebelię, zanim pochłonie połowę ziem Siedmiu Satrapii – powiedział Gavin. – Co jest szlachetnym celem, który podzielam – powiedział Klytos. Zerknął na Androssa, ale tamten, niczego nie widząc, nie mógł dać mu subtelnego znaku, czy Klytos obrał kurs, którego Andross sobie życzy. – Ale nawet gdyby ten człowiek nazwał siebie królem, moim zdaniem to mu się przyda zbytniego prestiżu. – Przecież właśnie tak się nazwał – zniecierpliwiła się Jia Tolver. – Nie musimy oferować mu przewagi moralnej. Był zwykłym buntownikiem, nic ponadto – powiedział Klytos. W podczerwieni był wyraźnie cieplejszy niż wcześniej. Jednakże Klytos zawsze się denerwował, kiedy zabierał głos, nawet w tak małej grupie. – Zatem, co byś wolał? – spytał Gavin. – Nieprawny król? Tak zwany król? Nieprawny satrapa? – Bezsprzecznie – odezwała się Sadah Nadfioletowa, drapiąc się po łuszczącej się ręce – opowiedzenie się za rebelią przekreśla prawowitość władzy, więc „nieprawny satrapa” to stosowne określenie. Ewidentnie chciała to podsunąć jako gałązkę oliwną Klytosowi Niebieskiemu. Gavin uniósł ręce, zwracając się do Klytosa, jakby zostawiał tę kwestię jemu. – Dobrze więc, możemy iść dalej. Zechcesz podyktować dokument, Klytosie? – zapytał. Klytos nienawidził publicznych przemówień. Jako Błękit czuł, że powinien od razu za pierwszym podejściem dobrze ująć wszystkie szczegóły, a nigdy mu się to nie udawało. – Nie, proszę, śmiało – powiedział Klytos, udając uprzejmość. Gavin zwrócił się do głównego skryby w pokoju. – Z rozkazu Spektrum Kolorów z pełnym imprimatur Pryzmata, pobłogosławionego przez światłość Orholama, etcetera. Kobieta zapisała kilka linijek, zostawiając miejsce na wpisanie oficjalnych formułek. – Muszę wyznać – powiedział Gavin do Spektrum, kiedy kobieta notowała – że jestem zawiedziony, że nie załatwiono czegoś tak prostego podczas mojej nieobecności. Z pewnością należało wystosować takie potępienie choćby pro forma… Nieważne. Wtrącajcie się, proszę, jeśli macie jakieś uwagi.

Nadal pojawiały się pewne zastrzeżenia odnośnie do słowa „wojna”. Gavin i Delara popierali je, ale w końcu skreślono je na korzyść „aktu przemocy na niewinnych ludziach Siedmiu Satrapii” i potępiono bezprawnego satrapę Garadula, chociaż słowo „zdrajca” także zostało skreślone. Gavin skrzywił się, jakby to było pewne utrudnienie, ale niezbyt poważne. To był krótki dokument i Gavin zadbał, żeby nie udawać zbyt wielkiego znudzenia. Słowo „wojna” to był wybieg. Niech pomyślą, że subtelnie nagina ich w stronę wypowiedzenia wojny później w czasie tego posiedzenia. Ale nie przelicz się, Gavinie. Kiedy tylko skryptorka skończyła, Gavin podpisał dokument i puścił w obieg wokół stołu, żeby zebrać podpisy. – A teraz – powiedział Gavin, nie czekając na podpisy i nie przydając im żadnej wagi. – Nagląca kwestia. Powód, dla którego spotkaliśmy się tu dzisiaj: uchodźcy i wojna. Prawda jest taka, że rzeczywiście mam pewne prywatne interesy związane z tą kwestią. Wyłożę karty na stół. Nie udało mi się powstrzymać Garadula i z tego powodu Garriston padł. Stanąłem do walki, być może zbyt pośpiesznie, bez pełnego poparcia Spektrum, i przegrałem. Przegrywając, straciłem twarz, a niektórzy ludzie, dla których walczyłem, stracili wiarę w Chromerię. Oczywiście, pierwsza kwestia to nie problem tej rady, ale druga już owszem. Czuję się odpowiedzialny za ludzi, którzy musieli uciekać. Chciałbym zobaczyć, że ta rada uczyni jakiś wysiłek, żeby im pomóc. Zacznijmy więc znowu od prostych kwestii: chciałbym naszkicować kolejną rezolucję, zgodnie z którą nasze satrapie poślą jedzenie, ubrania i inne dobra tym, którzy stracili domy. Udzielił głosu Delarze. – I broń! – dodała. – Ci uchodźcy, a przynajmniej część z nich, dołączą do walk przeciwko Księciu Barw. – Zgadzam się – powiedział Gavin. – Sugeruję jednak, by bardziej kontrowersyjne kwestie umieścić w osobnej rezolucji, żebyśmy jak najszybciej mogli zająć się rozsądną i ludzką kwestią: pomocą dla tych, których zaatakował nieżyjący Rask Garadul. Czy Spektrum zgadza się zająć się tymi kwestiami osobno? – Wyraźmy zgodę w kwestiach oczywistych dla nas wszystkich -powiedziała Arys Podczerwona. – Ci uchodźcy bez wątpienia głodują. Możemy się zgodzić, że musimy posłać im pomoc. Potem możemy się sprzeczać, jaką dokładnie część tego brzemienia powinien wziąć na siebie każdy z nas. Ach, śmiała taktyka. Arys zawsze była bezlitośnie praktyczna, nawet kiedy okazywała miłosierdzie. Gavin to w niej lubił. Jednomyślnie zgodzili się rozpatrzeć te kwestie osobno. Pierwsza rezolucja obeszła połowę sali. Gavin oddał ją Klytosowi, który ją podpisał. Biel podała ją dalej. Ponieważ głosowała tylko w wypadku remisu, nigdy nie podpisywała żadnej rezolucji, dopóki nie podpisała jej przynajmniej większość. Delara podała ją i przekazała Sadah Nadfioletowej, ta zaś się zawahała. Gavin nie wiedział, czy dlatego, że zastanawiała się nad drugą rezolucją, czy też miała obiekcje co do pierwszej. Sadah Nadfioletowa spojrzała na Gavina. Nic nie powiedziała, ale przekazała rezolucję, nie podpisując jej. Arys złożyła podpis i podsunęła papier Tisis. Ta zerknęła na Androssa, nie otrzymała żadnej wskazówki, więc podpisała. I tak Gavin miał swoją większość. Och, Tisis. Lunna Zielona była praktycznie przyjaciółką. Nigdy nie zrobiłby z nią czegoś podobnego. A wiesz, co możesz zrobić wrogowi, a nigdy przyjacielowi? Wbić mu nóż w plecy. Carver Czarny położył dokument przed Androssem. Carver miał prawo wypowiedzi w Spektrum, ale nie mógł głosować. Andross szepnął coś do Grinwoody’ego, a ten mu odpowiedział. Andross zadał następne pytanie szeptem.

Gavin zmrużył oczy do podczerwieni. I natychmiast dostrzegł, że ojcu robi się gorąco, chociaż jego wyraz twarzy nie zmienił się w żaden inny dostrzegalny sposób. Andross zaczął się nagle śmiać i złożył swój podpis. Ponieważ był niewidomy, podpis wypadł tylko z grubsza we właściwym miejscu. Rozmowa natychmiast się urwała. Rzadko kiedy słyszało się śmiech Androssa Guile. Czerwień zwrócił się do Tisis: – Wiesz, co zrobiłaś, dziewczyno? – Co? – zapytała nagle zaniepokojona. Gavin pochylił się i szybko zabrał pergamin sprzed ojca. Spojrzał na Sadah, unosząc brew. – Podpiszemy to jednomyślnie? – spytał. – Oczywiście – zgodziła się. Teraz to już byłaby czysto akademicka dyskusja. Podpisała się i podała dokument Bieli, która westchnęła i też złożyła podpis. – Co? – dopytywała się Tisis jeszcze bardziej uporczywie. – Może jej wytłumaczysz, synu? – zaproponował Andross Guile. Główna skryptorka przyniosła rezolucję Gavinowi. Ten przysunął do palca wosk, wykrzesał trochę podczerwieni i odcisnął oficjalną pieczęć na dokumencie, który od tej chwili nabrał mocy urzędowej. – Oczywiście, ojcze – powiedział Gavin. Poddał dokument skryptorce, a ona oddała go sekretarzowi, by wprowadził go do annałów i opublikował. Kiedy drzwi zamknęły się za nim, Gavin powiedział: – Prawda jest taka, że jesteśmy w stanie wojny. Nikt z nas tego nie chce. Ja tego nie chcę. Nie chcecie tego przyznać, ponieważ boicie się, że będę naciskał, byście znowu ustanowili mnie promachosem. Rozumiem tę obawę. Oddanie władzy jest straszne, chociaż Orholam wie, że nie dałem wam żadnego powodu, byście mi nie ufali. Już jest po Tyrei. Pewnie sprawiedliwości stało się zadość. Możemy kłócić się teraz o to, co zrobimy w następnej kolejności. Możemy kłócić się o to, jak będziemy walczyć. Jednak my tu będziemy się sprzeczać, a ludzie, którzy uciekli z Garristonu, utracili wszystko. Jestem pewien, że wiecie już, że znaleźli azyl na Wyspie Jasnowidzów, i zdam wam z tego dzisiaj pełny raport, ale zbliża się zima. Nie mają czasu, żeby zasiać ziarno. Jeśli ich nie nakarmimy, umrą. My to na nich ściągnęliśmy i nawet jeśli odrzucacie tę odpowiedzialność, nadal są poddanymi Siedmiu Satrapii. To nasz obowiązek. – A rzecz w tym… – warknął Andross. – A rzecz w tym, drodzy przyjaciele, że nie pozwolę, żeby ci ludzie wycierpieli więcej niż to absolutnie niezbędne, by stworzyć sobie nowe życie. W rezolucji, którą właśnie jednogłośnie podpisaliśmy, ta rada uznała satrapię satrapy Garadula nieprawną. Rask Garadul otrzymał swój urząd zgodnie z prawem, przez jakiś czas odnoszono się do niego jak do legalnego satrapy. Jeśli stał się bezprawnym władcą, ale nie z powodu osobistej zdrady, to dlatego, że sama satrapia stała się bezprawna. Co jest zwyczajnym stwierdzeniem prawdy. Tyrea nie była prawdziwą satrapią od szesnastu lat. Dawną stolicę przejęli nadzorcy, a jej miejsce w radzie przejęła inna satrapia. Zatem tak winno być. Jednakże satrapię można rozwiązać tylko przez większość kwalifikowaną w tej radzie. I tak zagłosowaliśmy. – Mnóstwo interpretacji dopisujesz do prostego dokumentu -odezwała się Biel. Gavin pomyślał, że niekoniecznie się z nim nie zgadzała, ale nie podobało jej się to, w jaki sposób to załatwił. – Tak. Jednakże to prerogatywa Pryzmata, definiować satrapie, i już tak uczyniłem.

Umieściłem uchodźców z Garristonu na Wyspie Jasnowidzów, w miejscu, z którego nie zaleją waszych miast jako dziesiątki tysięcy nędzarzy, za co, mam nadzieję, wszystkie satrapie będą wam bez końca dziękować. I mnie. I ustanowiłem Wyspę Jasnowidzów nową satrapią. A nowym satrapą, obawiam się powiedzieć, mógł zostać tylko Corvan Danavis. Wiedzieli, że nienawidził Corvana. Wiedzieli, że walczył przeciwko niemu i stracił w tych walkach przyjaciół. To, że Corvan może zostać nowym satrapą, to przynajmniej jedna rzecz, która osłabia władzę Gavina – a przynajmniej tak myśleli. – Zatwierdzając to, że nadal stanowimy siedem satrapii, zatwierdziliście moje nowe dzieło. – To zniewaga – powiedział Carver Czarny. – Myślę, że wszyscy możemy się zgodzić, że zmusiłeś nas do tego podstępem, a to jest niedopuszczalne – powiedział Klytos Niebieski. – Z pewnością on nie ma takiej władzy, żeby samemu ustanowić nową satrapię – powiedziała Tisis. – Najszlachetniejsza pani Pullawr? Biel wzruszyła ramionami. – Zajrzyj do dowolnego podręcznika historii, a dowiesz się, że Pryzmat ustanowił Siedem Satrapii. Oczywiście, sprawy ogromnie się zmieniły od tamtych czasów, ale ewidentnie należało to do zakresu kompetencji Pryzmata. Niegdyś. – I nigdy nie zostało usunięte z zakresu kompetencji Pryzmata, jak to ujęłaś najszlachetniejsza pani – dodał Gavin. Oczywiście, że nie zostało. Nie dało się dołożyć następnej satrapii, a nikt nie zgodziłby się na podział własnej. – Zagłosujmy, żeby to odwołać – powiedziała Tisis. Kilka Kolorów wyraziło aprobatę. – Zgadzam się – powiedział Gavin – ale wybaczcie mi, nadal to ja przewodzę dziś posiedzeniu i nadal trzymamy się właściwej procedury. Pragniesz rozwiązać satrapię obejmującą Wyspę Jasnowidzów? – Tak! – powiedziała Tisis. – Będziesz więc potrzebowała większości kwalifikowanej, żeby przepchnąć swoją rezolucję. Jak właśnie powiedzieliśmy, rozwiązanie satrapii wymaga większości kwalifikowanej. – Dobrze. Widział, jak pozostali rozglądają się wokół stołu, przesuwając koraliki liczydeł. Czy ktoś się przeciwstawi? Podjęli rezolucję. Kilka Kolorów patrzyło na Gavina, jakby oszalał. Po co robiłby coś takiego, a potem pozwalał, żeby natychmiast to unieważniono? Biel wiedziała. Dostrzegł napięcie na jej twarzy. I Andross wiedział. Pocierał grzbiet nosa, gdzie ciężkie ciemne okulary wrzynały się w skórę. Rozwścieczona Tisis podyktowała rezolucję. Gavin nie miał żadnych obiekcji. Kiedy główna skryptorka przyniosła mu dokument do sprawdzenia, skinął głową i najpierw podał pergamin Tisis. – W czyim imieniu go podpisujesz, Tisis? – zapytał Gavin. – Własnym – odpowiedziała, jakby to była pułapka. – Naszej służby w Spektrum nigdy nie pełnimy w naszym własnym imieniu, dziecko – powiedziała Biel. Sprawiała wrażenie zmęczonej. Tisis uśmiechnęła się szyderczo. Nie było to mądre. Była wściekła na Gavina, nie na Biel, a szydzenie z Bieli nigdy nie popłaca. – Niech tak będzie. Podpisuję w imieniu… Krew odpłynęła jej z twarzy. Głos zniżyła do szeptu. Była Ruthgarką i jej pozycja była

wykorzystywana przez Ruthgar, ale w ramach protektoratu. – W imieniu Tyrei – szepnęła. – Nie ma takiej satrapii – powiedział Gavin. – Twoja pozycja już nie istnieje. Jako że to posiedzenie jest zamknięte, tylko dla członków Spektrum, możesz je opuścić. W sali zapadła śmiertelna cisza. – Nie możesz tego zrobić – powiedziała Tisis. – Nie ja sam. Zrobiliśmy to wszyscy. Pomogłaś. Czarnogwardziści Gavina stanęli u jego boku, wyczuleni na nadciągające zagrożenie. Tisis z niedowierzaniem rozejrzała się po siedzących. – Nie martw się, zaraz wrócisz – powiedział Klytos. – Zaraz to przegłosujemy. To nie potrwa nawet pięciu minut. – Ty idioto, myślisz, że doprowadził to tak daleko, nie mając planu? – rzuciła szyderczo. Wstała gwałtownie i wyszła zamaszystym krokiem z sali, zatrzaskując za sobą drzwi. – Ponieważ satrapa Wyspy Jasnowidzów nie wyznaczył jeszcze Koloru, Pryzmat przejmie nadzór nad jego głosem – powiedział Gavin. – A wierzcie mi, że nie chciałby, abym wykorzystał jego głos do rozwiązania jego satrapii. Wobec tego dwa głosy za nim. Dał im sekundę, żeby sobie policzyli. Tisis wyszła. Potrzebowali kwalifikowanej większości, czyli pięciu głosów, więc Gavin potrzebował tylko czterech, żeby ich powstrzymać. Wiedzieli, że Delara go poprze w głosowaniu, bo potrzebowała jego pomocy w kwestii wojny. Jia Tolver zawsze głosowała zgodnie z nim. Cztery. I to pod warunkiem, że wszyscy pozostali zagłosują zgodnie z Androssem. – Czy ktoś chce, żeby odbyło się głosowanie? – zapytał Gavin. Rzucił im wyzwanie. Całkowicie pewny swego. – Ja chcę – wyrwał się natychmiast Klytos, zbierając się jakimś cudem na odwagę. – Ktoś jeszcze? – Raka – powiedział Andross Guile do Klytosa. To była wyjątkowa obelga. – Chcesz, żeby odnotować przegraną w annałach i ustanowić precedens? Klytos pobladł, a potem rozejrzał się po sali, szukając sprzymierzeńców. Nawet ci, którzy mogliby go poprzeć w głosowaniu, odwrócili wzrok. – Ja ch-chciałbym… Zamiast pozwolić mu wycofać wniosek, Gavin orzekł szybko: – Wniosek upada wobec braku poparcia. – Proponuję odroczenie – odezwała się Arys. – Muszę nakarmić dziecko i myślę, że wszyscy musimy rozesłać posłańców. Gavin spodziewał się tego. – Chwileczkę. Chcę powiedzieć jedną rzecz – powiedział, kiedy Kolory zaczęły odsuwać się na krzesłach, szykując się do wyjścia. -To wy do tego doprowadziliście. To nie musiało tak się potoczyć. Gdybyście mnie posłuchali, Tyrea nadal by istniała, a Książę Barw nie szalałby po Atashu. Gdybyście wysłali chociaż tysiąc zwykłych żołnierzy albo setkę krzesicieli, moglibyśmy pokonać króla Garadula. Ale nie, wy wysłaliście delegację, by przestudiowała problem. – Pokój trzeba utrzymać za niemal każdą cenę – przerwał mu Klytos. – Jak błogosławiona Adraea Coran… – Wojna to horror, zgadza się. Wiem. Ja to wiem. A pacyfizm, który rzekomo tak wysoko cenicie? Pacyfizm to cnota nie do odróżnienia od tchórzostwa – zaszydził. – Tę wojnę można było na pół tuzina sposobów zakończyć, nim się zaczęła. Gdybyście zdjęli bucior z gardła Tyrei na sekundę przed tym, jak nabrała dość siły, żeby was zrzucić, nie doszłoby do tego. Mówię wam, że jeśli wy nie załatwicie tego jak należy, ja to zrobię. Zmieni się tu trochę rzeczy.

Andross Guile ziewnął. – Zaczynając od tego – warknął Gavin. – Ojcze, traktowałeś Kipa jak bękarta. Nie jest nim. Jego matka była wolną kobietą, której dałem tytuł szlachecki w czasie wojny. Jako promachos miałem do tego prawo. Pobraliśmy się w tajemnicy, ponieważ byłem młody i bałem się tego, co możesz powiedzieć. Jednak się pobraliśmy. To dlatego nie ożeniłem się nigdy potem. Teraz ona nie żyje, ale należy jej się ode mnie chociaż tyle: Kip jest moim synem. Nie bękartem, ale prawowitym synem. To, że podałeś to w wątpliwość, że zwątpiłeś w moje słowa w tej kwestii, obawiam się, jest kolejnym dowodem twojej postępującej demencji. Dołączysz do Uwolnienia w tym roku, mój ojcze. Jeśli czujesz, że możesz nie wytrzymać kolejnych ośmiu miesięcy, jestem do twojej dyspozycji wcześniej, podczas bardziej prywatnej ceremonii. Nikt się nie poruszył. Nikt nawet nie odetchnął. Pewna mała, bezstronna cząstka Gavina się zadziwiła. Gavin mógł rozwiązać całą satrapię i pozbawić urzędu jeden z Kolorów i wszyscy byli poruszeni, ale widząc, że zadarł z ojcem, osłupieli. – Demencji? To był ledwie szept. Niebezpiecznie rozbawiony. A teraz się dowiemy, jak daleko w czerwień się zapędził. Jednakże Andross Guile był tak zimny, jak tylko potrafi być stara czerwień. Dostrzegł pułapkę. Gdyby krzyknął, gdyby stracił nad sobą panowanie, poparłby sugestię Gavina. – Jeśli tak uważa mój lord Pryzmat, oczywiście wezmę udział w Uwolnieniu w czasie, który wyznaczasz. Jak musimy my wszyscy. Zastanawiam się tylko, co uczyniłem, żeby cię obrazić? Dlaczego mnie atakujesz, mój synu? Ładne ziarenko posadziłeś, ojcze. Dobrze to rozegrałeś. „Tak, Pryzmat może odesłać mnie do grobu. Każdego z nas może posłać do grobu. Pomyślcie o tym”. Odwrócić to tak, żebym to ja wyszedł na niedorzecznego. – Nie – powiedział Gavin. – Nie. Naraziłeś na niebezpieczeństwo mojego syna. Celowo. Koniec z kłamstwami. Grinwoody, wyprowadź go. – Synu – powiedział Andross Guile, a jego głos zdradzał teraz napięcie. – Okażesz mi stosowny szacunek. – Ignorując to, kiedy zachowujesz się jak głupiec, i usuwając cię z widoku publicznego, kiedy hańbisz samego siebie, oto jak okazuję ci stosowny szacunek. Grinwoody! Palce Androssa Guile drżały. Dygotała mu żuchwa. Mimo to, panował nad sobą. Po dłuższej chwili odwrócił się i wyszedł, prowadzony przez Grinwoody’ego. Nikt nie odezwał się słowem. Nikt nie spojrzał Gavinowi w oczy. – Dobrze by było – powiedział Gavin – żebyśmy zaczęli się zastanawiać, kto może zostać następną Czerwienią. Podporządkuję się wszelkim sugestiom. Wiem, że ostro zagrałem; wiem, że was przestraszyłem, i wynagrodzę to wam, pozwalając jednemu z was dostać to, czego chce. Pozwolę jednemu z was umieścić swojego człowieka na urzędzie Czerwieni i nie spróbuję obsadzić nikogo swojego. Wet za wet. Chcesz zasiewać ziarna, ojcze? To siejmy. – A teraz, zanim odroczymy posiedzenie – powiedział Gavin -czy są jakieś inne wnioski? Nikt nic nie powiedział. – Delaro? – zasugerował Gavin. Wytrzeszczyła oczy, kiedy pojęła sugestię. – Proponuję, żebyśmy wypowiedzieli wojnę – powiedziała. – Popieram – rzuciła Arys. – Wyspa Jasnowidzów głosuje za wojną – powiedział Gavin. -Pryzmat głosuje za wojną. – Atash głosuje za wojną – oznajmiła Delara Pomarańczowa.

– Krwawa Puszcza głosuje za wojną – poparła ją Arys Podczerwona. – Ale Czerwień… – zaczął Klytos Niebieski. – Pragniesz pobiec po niego w czasie głosowania? – zapytał Gavin. – Jeśli wyjdziesz, twój głos nie zostanie odnotowany. – Nie możesz! Gavin zareagował natychmiast, ale wypowiedział słowa powoli, każde z osobna, przejmując panowanie nawet nad tempem rozmowy: – To bardzo niebezpieczne mówić tak do mnie. Zapadła złowieszcza cisza. Tchórze czasem odnajdują odwagę w niewłaściwych chwilach. Jednakże wtedy Klytos przygasł. – Twój głos i jego zostały zapisane jako wstrzymanie się – powiedział Gavin. Prawda była taka, że nie mógł pozwolić, aby podważono to głosowanie po fakcie. To by zawikłało sytuację na kolejne tygodnie. – Abornea głosuje przeciwko, chociaż osobiście ogromnie tego żałuję – powiedziała Jia Tolver. Gavin się tego spodziewał. Niewątpliwie obowiązywały ją ścisłe rozkazy. Potrzebował teraz albo Sadah Nadfioletowej, albo Bieli. Był przekonany, że Biel poprze go w głosowaniu. Najwyraźniej Sadah też tak uważała. Patrzyła na Biel. – Paria głosuje za wojną – oznajmiła. I w ten sposób wygrał. Klytos zamrugał. – Najwyższy Lordzie Pryzmacie, Ruthgar pragnie poprzeć sąsiadów. Ruthgar głosuje za. – Oczywiście – powiedział Gavin. Deklaracja okrążyła salę i wszyscy się podpisali. Uznali nieobecność Androssa i na końcu złożyła podpis Biel. Sala powoli się opróżniła. Nikt nie odezwał się słowem. Co dziwne, Jia Tolver została dłużej. Gavin spodziewał się Bieli. Jia zmarszczyła brew. Kiedy ostatnia osoba – nie licząc Czarnogwardzistów – opuściła salę, pochyliła się ku niemu. – Lordzie Pryzmacie, chcę, byś wiedział, że gdyby doszło do głosowania nad twoją prywatną satrapią, głosowałabym przeciwko. Mieliby większość kwalifikowaną. Ze swoją arogancją zawsze stąpasz po kruchym lodzie. Dziś przesadziłeś. Wygrałeś. Zawsze wygrywasz. Ale nie licz więcej na to, że zawsze cię poprę. Wyszła. Gavin przeczesał rękami włosy. Potrzebował drinka. Spojrzał na Czarnogwardzistów. Robili wrażenie obojętnych. Zastanawiał się, jak to robią. To oni byli tu szaleńcami. Wstał i podszedł do drzwi. Nic nie powiedzieli, ale jeden z Czarnogwardzistów uprzedził go, a nie zawsze stosowali takie zabezpieczenia. Biel czekała na niego w korytarzu. Nie przystanął, więc machnęła na swojego Czarnogwardzistę, żeby pchał jej fotel na kółkach z prędkością, z jaką szedł Gavin. – Coś ty zrobił, Gavinie? Wszedł do windy. – Zjeżdżam na dół – powiedział, odwracając się do niej i próbując ubiec ją, zanim do niego dołączy. – Tego się właśnie obawiam – powiedziała. Zatrzymała go siłą swojej osobowości, pozwalając, żeby jej pytanie zawisło w powietrzu,

domagając się odpowiedzi. – Kłamałem, oszukiwałem, manipulowałem i wygrałem. Zrobiłem to wszystko z dobrych pobudek. Chociaż ten jeden raz. – Tylko z dobrych pobudek? – spytała. Nie odpowiedział. Odciągnął hamulec i zniknął jej z oczu.

ROZDZIAŁ 77 – Mam ci coś do powiedzenia. To nie będzie łatwe – powiedziała Samite. Karris ledwie skończyła się myć i ubierać, kiedy Samite weszła do koszar Łuczniczek. Samite była jedną z jej najlepszych przyjaciółek w Czarnej Gwardii: przysadzista, twarda, bystra i nieodmiennie niezręczna, kiedy próbowała być delikatna. Karris zamarła z grzebieniem w ręku. – Co jest? Samite przysiadła ciężko na brzegu łóżka Karris. – Wiesz jak to lordowie i damy z wielkich rodów zawsze próbują przyszpilić nas, Czarnogwardzistów i zrobić z nas swoich szpiegów i zdrajców? – Ja… A co to ma do rzeczy? – Dałam się przyszpilić. Wiele lat temu. – Co?! Sami, przestań! Co ty wyprawiasz? – To, co powinnam była zrobić dawno temu. Twarz Samite była ponura, ale wyrażała upór. Kobieta siedziała z łokciami na udach i splecionymi dłońmi. – Kto? – Karris z trudem wykrztusiła to słowo. – Lady Felia Guile. – Lady Guile przekupiła cię? – zdumiała się Karris. Lubiła lady Guile, i to bardzo. Przez lata myślała, że ta kobieta będzie jej teściową, najbliższą matce osobą, jaką Karris kiedykolwiek by miała. – Jak ona… Nie, nieważne. Nie muszę wiedzieć. Sami, ona odeszła. Nie musisz tego robić. – To nie było nic niewłaściwego. Ilytańscy piraci schwytali dwóch moich braci i zrobili z nich galerników. Moja rodzina nie wiedziała nawet, od czego zacząć poszukiwania, już nie mówiąc o tym, żeby stać ich było na okup. Poszłam do niej. Kazała ludziom wytropić ich i sama zapłaciła okup. Sprowadziła ich tutaj, żebym mogła zobaczyć, że dobrze się mają. Opiekowała się nimi, aż odzyskali zdrowie, opłaciła im przejazd do domu. Nigdy nie zdołałabym zwrócić jej poniesionych kosztów, wiesz, że wydałam moje gigantyczne zarobki w Czarnej Gwardii, żeby kupić rodzinie sklep i farmę. Mimo to, zaproponowałam jej, że wszystko zwrócę, ale odmówiła. Wiedziała, że to doprowadziłoby moją rodzinę do bankructwa. Nie mówiła nic na ten temat przez długie miesiące, a kiedy później poprosiła mnie o informacje, nie mogłam jej odmówić. Aksamitna smycz, która zacisnęła się na honorze Samite. Tak, to było w stylu lady Guile. Była delikatną pomarańczową krzesicielką, ale pomarańczową. Samite mówiła dalej głosem monotonnym, bezbarwnym, jakby maszerowała ku własnej śmierci. – Powiedziała, że chce tylko chronić syna, i uwierzyłam jej. Jest Pryzmatem, więc uznałam, że łączy nas wspólny cel. To nie była tak naprawdę zdrada, prawda? W głębi serca wiedziałam swoje i dlatego teraz ci mówię. Nie mam jednak odwagi, żeby to powiedzieć Żelaznej Pięści. Nie zniosę rozczarowania w jego oczach. Niemniej, ostatnie zadanie, jaki mi powierzyła jest takie: powiedziała, że po jej śmierci mam ci dać ten list. Samite wręczyła Karris liścik wypisany na papeterii lady Guile. – Nie obwiniaj jej – powiedziała Samite. – Mogła mnie zniszczyć, ale nie chodziło o mnie. Nie chodziło nawet o chronienie jej rodziny. Zrobiła to dla Siedmiu Satrapii. Czasem trzeba ofiar i zwykle to my, pospólstwo, płacimy i nie zawsze dowiadujemy się dlaczego. Kiedy byłam młoda, nie cierpiałam tego, ale potem się pogodziłam. Tak to już jest na tym świecie. –

Odchrząknęła i wstała. – Ja, ehm, poczekam na ciebie na zewnątrz. – Do diabła, Samite, dlaczego nie zostawiłaś listu po prostu na moim łóżku? – Sekrety zżerały mnie od środka. Nie mogę tak dłużej żyć. Już nie. Karris potarła skronie, próbując wziąć się w garść po wyjściu Samite. Czarnej Gwardii nie było stać na utratę tak rozsądnej kobiety jak Samite, nawet w normalnej sytuacji, a z pewnością nie teraz, kiedy tak wielu stracili w Garristonie. Otworzyła list. Pięknym, wyrobionym charakterem pisma lady Guile napisała: „Dazen Cię kocha, Karris. Zawsze cię kochał. Jeśli już doprowadziłaś do konfrontacji z nim, proszę, daj sobie trochę czasu i zapytaj go, co naprawdę wydarzyło się w posiadłości Twojej rodziny. Wiem, że nie chcesz tego słyszeć, ale pocieszające kłamstwo zatruwało całe Twoje życie, a to kłamstwo brzmi następująco: »Twoi bracia nie zawinili tragedii, która zniszczyła twoją rodzinę«. Oni nie byli niewinni”. Karris poczuła się, jakby otrzymała cios prosto w żołądek. Oddychała płytko i szybko, trzymając się tego, żeby odczytać list do końca. Lady Guile nie tylko przyznawała, że Gavin nie jest Gavinem, ale zaczynała od tego, żeby powiedzieć Karris rzeczy, o których Karris nie wiedziała. Może nie chciała ich wiedzieć. „Twoja pokojówka Galaea, zdradziła Cię. Powiedziała Twoim braciom o Twojej planowanej ucieczce. Zastawili pułapkę w posiadłości i podstępem zwabili Dazena. Zamknęli wszystkie drzwi na łańcuchy i zostawili tylko czerwone źródła światła, nie wiedząc, że jest także czerwonym krzesicielem. On jeden się wydostał, Karris. I być może to on podłożył ogień, ale nie on zamknął drzwi. Nie chcę źle mówić o zmarłych, Karris, ale odpowiedzialność za krew przelaną tamtej nocy nie spada na Dazena. Oczywiście, nie sposób było delikatnie dać Ci do zrozumienia, co naprawdę się stało. Prosiłam kilka osób w ciągu wielu lat, żeby zaczęły delikatnie i nie wprost ten temat w rozmowie z Tobą. Odrzucałaś wszelkie starania. Wybacz mi, proszę, moje niezręczne próby zawarcia pokoju. Moje drogie dziecko, Dazen myślał, że zakochałaś się w Gavinie i dlatego się z nim zaręczyłaś. Myślał, że nigdy nie wybaczyłaś mu tego, co myślałaś, że zrobił. Po Strzaskanej Skale ponaglałam go, żeby szybko Cię poślubił, zanim wtrąci się Andross. Odmówił, Karris. Powiedział, że mógł zabić własnego brata i mógł okłamywać cały świat, ale jednej rzeczy, nigdy by nie zrobił – nie wziąłby do łoża kobiety, która kochała jego brata. Nie mógł Cię okłamywać. Niemądry głuptas, zerwał zaręczyny, ponieważ Cię kochał”. Karris zrobiło się niedobrze. Nie mogła przestać czytać. „I nadal Cię kocha, Karris. Wierz mi, w końcu straciłam nadzieję i namawiałam go, żeby ożenił się z inną kobietą, ale on nigdy nie wygnał Ciebie z serca. Wybacz mu, proszę, dziecko, i proszę, wybacz także mnie. Pisząc to wszystko w liście, oddaję w Twoje ręce losy naszej rodziny. Możesz zniszczyć Dazena, jeśli tego pragniesz i ten list będzie dowodem. Nikomu innemu nie powierzyłabym takiej władzy nad swoim synem, ale nie widzę innego sposobu. Żałuję tylko, że nie miałam okazji powiedzieć Ci tego wszystkiego osobiście. Gdybym lepiej się postarała, by zaprowadzić między wami pokój, to może zobaczyłabym przed śmiercią wnuki. Niech spłynie na Ciebie światło Orholama, Karris. Z poważaniem, Felia Guile”. Karris popadła w otępienie. Przeczytała list raz jeszcze i zdumiała się własną reakcją. Jak w ogóle mogła uwierzyć w tak groteskowe kłamstwa? W noc, kiedy mieli razem uciec, Dazen zakradł się do jej rodzinnej posiadłości, zamknął na łańcuchy wszystkie drzwi i podpalił budynki? Albo zjawił się z tuzinem mężczyzn do pomocy – ludzi, których nigdy nie odnaleziono ani o których nigdy więcej nie wspomniano, po tym jak wojska Gavina pomaszerowały przeciwko jego bratu? Nie, to miało o wiele więcej sensu. Dlaczego inaczej ojciec tak by nalegał, żeby Karris

właśnie tej nocy opuściła miasto? Ponieważ wiedział o pułapce zaplanowanej przez synów i być może pomógł im ułożyć plan. A potem, kiedy wszystko źle się potoczyło, ojciec chętnie zatuszował związek synów ze śmiercią wszystkich ludzi z posiadłości i uczynił to z pomocą Androssa, ponieważ to skonsolidowało pozostałe arystokratyczne rody wokół jego faworyzowanego syna, Gavina. Rzeczywiście, miał miejsce spisek, ale nie taki, o jakim Karris zawsze myślała. Bębny wojenne rozbrzmiały, a Karris – młoda i słaba – uwierzyła po prostu, że starsi muszą wiedzieć coś, czego ona nie wie. Coś, co sprawiało, że wojna była nieunikniona, co czyniło winę Dazena niepodważalną. Od tego czasu Karris zawsze usiłowała połączyć dwóch Gavinów, których znała: tego, który się z nią zaręczył, a potem wykorzystał ją okrutnie i odrzucił jak śmiecia, i drugiego, który zerwał ich zaręczyny, złamał jej serce, ale potem traktował ją uprzejmie. Niewytłumaczalność tego sprawiała, że całkowicie się pogubiła. Gdyby wiedziała, że Gavin to okrutny drań, uznałaby swoje zauroczenie za głupotę młodej dziewczyny, którą zwiodło przystojne oblicze, czar i władza. To te części jego charakteru, które wydawały się swoim całkowitym zaprzeczeniem, więziły ją w stanie wiecznego zawieszenia. A teraz brutalna prawda, zamiast wyzwolić lawinę łez z powodu utraconych lat i kłamstw, w które wierzyła, przyniosła ulgę. Karris wreszcie znalazła spokój. Wzięła kolejno każdą kartę listu i przytrzymała nad świecą. Spłonęły w okamgnieniu. Karris wyszczerzyła zęby w uśmiechu. Papier ogniowy. Lady Guile może i jej zaufała, ale to nie znaczy, że chciała, by list był trudny do zniszczenia. Dazen ją kochał. Dazen zawsze ją kochał. I ukrywał straszliwe sekrety. Samotnie. Jego szacunek dla niej, jego miłość dla niej, sprawiały, że trzymał ją blisko. To utrudniało mu wykonanie tysiąca zadań. Gdyby chciał, z łatwością doprowadziłby do tego, że wyrzucono by ją z Czarnej Gwardii. Mógłby doprowadzić do jej uwięzienia. Nigdy nie skorzystał z prostej drogi wyjścia. Nie, kiedy ona wchodziła w grę. Wstała, czując lekkość, jakiej nie zaznała od szesnastu lat, i podeszła do drzwi. Stała tam Samite i czekała. Trzymała ręce za plecami, jakby coś chowała. – Lady Guile powiedziała, że kiedy to przeczytasz, będziesz potrzebowała potężnej broni, takiej czy innej. – Wyjęła ręce zza pleców. W jednej trzymała wielki stary pistolet. W drugiej boleśnie piękną koronkową koszulkę i króciutki gorsecik do kompletu, które z pewnością kosztowały roczne zarobki Czarnogwardzistki. -Zatem co wybierasz? Karris rozdziawiła usta. Lady Guile! To skandaliczne! A Sami trzymała te rzeczy, stojąc pośrodku koszar, na miłość Orholama! – Kto jest dzisiaj na dyżurze u Pryzmata? – Chyba jacyś nowi. – Doskonale – powiedziała Karris. Wyszczerzyła zęby w uśmiechu. – Karris, co zamierzasz…? – zaczęła Samite. – Będziesz tak stała czy pomożesz mi się uczesać?

ROZDZIAŁ 78 Krótki raport Marissii był przerażający. Stara znajoma panika ścisnęła Gavinowi pierś. Najpierw zaczęło się od wieści ze wszystkich satrapii: dwanaście morskich demonów, płynąc w dokładnie trzech szeregach po cztery, okrążyło pięć razy Aborneę, po czym zniknęło. Tafla lodu pokryła Jezioro w Kraterze koło Kelfingu, chociaż było za ciepło. Stada dzikich kóz liczące po tysiąc sztuk stały w idealnych szeregach. Poeci oniemieli. Muzycy wypisywali setkę stron zapisów nutowych dziennie, zapominali jeść, pić czy spać, aż padali nieprzytomni. Galernicy wiosłowali aż do śmierci, bojąc się wypaść z rytmu. Kapitanowie wykreślali konstelacje, zamiast nawigować, i wpadali na skały. Matki pogrążały się w żmudnych pracach, porzucając kwilące niemowlęta, dopóki nie skończyły zadania. Istniała pewna ironia w porządku, który wyrywał się spod kontroli, ale zmarli by jej nie docenili. A to jeszcze nie było najgorsze. Alarm w niebieskiej celi nie zadziałał. Nie wiedziała, że Dazen się wydostał. Kiedy ostatnim razem Gavin sprawdzał mechanizm? Rok temu? Półtora? W trzecim roku po uwięzieniu Dazena, w nadziei, że to złagodzi straszliwe koszmary, Gavin wbudował w ściany więzienia niezawodne zabezpieczenia. Tak myślał. Gdyby Dazen wdarł się do dowolnej celi, to powinno aktywować świecące ostrzeżenie na szczycie rynny – włączyć alarm. Albo Marissia została skaperowana – nie, szok na jej twarzy był prawdziwy – albo mechanizm Gavina zawiódł. Jeżeli rynny się nie przełączyły, Dazen już umarł z głodu. Gavin tak to zaprojektował, że gdyby Dazen spróbował strzelać luksynem w rynnę, to także spowodowałoby ich przełączenie, ale jeśli jeden mechanizm zawiódł, to drugi także mógł. Do diabła. Nie zrobił ich tak, żeby trwały wiecznie. Luksyn słabnie, nawet w ciemnościach, a on wykonał niemal każdą część więzienia z luksynu. Gdyby umarł, Gavin by to wyczuł, prawda? Wiedział, że coś jest nie tak, kiedy Sevastian zmarł. Z pewnością… Winda zatrzymała się ze zgrzytem raptem parę pięter niżej. Niewielu ludzi miało klucze do windy Pryzmata. To był Grinwoody ze swoim bladym, nieprzyjemnym uśmieszkiem; cieszył się, że może przeszkodzić. Wyciągnął rękę w milczeniu. Gavin wziął list. Już wiedział, co w nim znajdzie. „Synu, przyjdź do moich komnat. To nie jest prośba”. Tego się właśnie spodziewał. Najpierw Kip i Samite w jego pokoju, przez co nie mógł natychmiast sprawdzić alarmu od rynien. Potem „nadzwyczajne posiedzenie”. Teraz to. Nie miał jednak wyboru. Jeśli Dazen uciekł, to już go nie było. Jeśli umarł z głodu, to już nie żył. Miłosierny Orholamie, to stawia gadaninę koloraków o nadejściu Dazena, który ich uratuje, w zupełnie innym świetle, prawda? Wiedziały. Od początku pracowały nad jego uwolnieniem. Spokojnie, Gavinie. Cierpliwości. Jeśli się stało, to się nie odstanie. Jeżeli się nie stało, nie podpowiadaj niczego najbardziej przebiegłemu człowiekowi na świecie, zachowując się dziwnie. Poszedł z Grinwoodym. Nic nie zyska, odwlekając spotkanie. Później nie będzie bardziej gotowy, by stawić czoło tyranowi, a czas nie ostudzi gniewu Androssa. Więcej – rozmowa z nim teraz, kiedy wściekłość jest jeszcze świeża, a Andross nie zdążył zaplanować zemsty, może być

najlepszym wyjściem. Gavin wszedł do ciemnego pokoju. Powietrze było duszne, gorące. Nienawidził tego miejsca. Nawet kiedy było oświetlone nadfioletową latarnią, ciemność tutaj przywierała do kości i osłabiała wolę. – Gavinie – powiedział Andross Guile. Głos miał spokojny, chropawy. – Ojcze. – Zdobył się na tyle szacunku, ile zdołał. – Zadałeś mi tam cios w plecy. Rzecz jasna, twarz Androssa Guile była zasłonięta, ale w jego głosie pobrzmiewało niemal rozbawienie. Rozkoszował się tym, zdał sobie sprawę Gavin. Temu starcowi została już tylko radość udowadniania własnego mistrzostwa, a nie było lepszej gry niż wyzwanie rzucone przez Gavina. Andross był niemal pewien, że wygra, co przerażało Gavina. – Zrobiłem to, czego mnie nauczyłeś, ojcze. – Stawać w obronie jakichś wędrownych nędzników z Tyrei? – Wygrałem. Ja wygrałem. To zasłużyło na chwilę milczenia. – Masz więc swoją własną satrapię. Sama w sobie jest bezwartościowa. Ta nowa Tyrea może nawet nie przetrwać. Zatem zyskasz głos w Spektrum, na który możesz liczyć przez kilka lat. Chociaż niezbyt subtelnie to załatwiłeś. Jeśli chcesz mieć własny Kolor, są lepsze sposoby. Dlaczego mi się przeciwstawiłeś? – Zabawne – powiedział Gavin – o to samo chciałem zapytać. Dlaczego mi się przeciwstawiasz, ojcze? Co cię obchodzi, czy staniemy do walki, czy nie? Przecież i tak nikt cię nie poprosi, żebyś znowu stanął na polu bitwy. Co cię obchodzi, czy znowu zostanę promachosem? Co byłoby lepsze dla naszej rodziny? – Zapominasz, kto tu zadaje pytania – warknął Andross. Gavin usiadł w jednym ze starych foteli. Niegdyś królewski, też wyglądał nędznie. – Słyszałem, że grałeś z Kipem w Dziewięć Króli? Dobrze mu szło? To było drobne nieposłuszeństwo, zadawanie kolejnych pytań przy zmianie tematu, kiedy ojciec jasno wyłożył regułę. Uznał jednak, że Andross nie zdoła się oprzeć. Nie zostało mu teraz nic poza jego gierkami. Andross uśmiechnął się – grymas wygiętych w górę ust. – Po wojnie zacząłeś się rozdrabniać, Gavinie. Mogłeś się stać równie dobry jak ja. Teraz twój czas się kończy, a nigdy mi nie dorównałeś. Przykro mi, że źle cię oceniłem. Źle mnie oceniłeś? Delikatnie powiedziane. Ty potworze w opadających kalesonach. Matka raz na mnie spojrzała po Strzaskanej Skale i wiedziała. Ty rozmawiałeś ze mną tysiąc razy od tamtego czasu i nadal mnie nie poznałeś. Nigdy mnie nie znałeś, ty stary ślepy głupcze. – Nawet nie wiesz, co robi mi się na myśl, że mógłbym nie być do ciebie podobny – odparł beznamiętnym tonem Gavin. – Czas, żebyś się ożenił – powiedział Andross. Gavin już myślał, że staruch o tym zapomniał. Sam prawie o tym zapomniał. To był strzał w brzuch. – Poślubię tylko jedną kobietę – odparł Gavin. – Proszę, żebyś poślubił tylko jedną. Masz pięć lat. Jeśli dasz mi czterech synów, jeden z nich może będzie miał dość mocny kręgosłup, żeby mieć szansę odbudować ten ród. – Mam syna – odparł Gavin. Kip, który był tak naprawdę synem jego brata. Co za straszliwy bałagan.

– Bękarta. – Andross machnął ręką. – Zostanie odsunięty we właściwym czasie. Dopóki twój prawdziwy następca nie osiągnie pełnoletności, Kip odsłuży swoje w inny sposób. Będzie służył jako cel prób zamachu ze strony innych rodzin i tak dalej. Jednakże nigdy nie przedłuży tego rodu, nie przekaże dalej jego nazwiska. Gavin złożył dłonie, stykając palce. Uśmiechał się szyderczo, chociaż Andross nie mógł tego, rzecz jasna, zobaczyć. – Jaki jest zatem twój plan? Andross zacisnął usta. Usiadł naprzeciwko Gavina. – Zamierzałem pozwolić ci wybrać żonę. Były trzy silne faworytki z rodzin dostatecznie sytuowanych albo skoligaconych w pożyteczny sposób, na tyle młode, żeby szybko dać ci dzieci. Na tyle młode, żeby były… plastyczne. Troskliwe. – To znaczy, że mógłbyś je kontrolować po mojej śmierci. – Oczywiście. Pójdź do łóżka z kobietą o silnej woli, a może skraść twoją przyszłość i zniknąć. – Andross posłał mu zły uśmiech. Gavin zamarł. Z tonu i uśmiechu wynikało, że te słowa powinny być jak nóż, który przebił się przez zbroję – przez zbroję Gavina – a on nie miał pojęcia, o czym ojciec mówi. Powiedz coś niewłaściwego, a on się zorientuje. Dlatego nic nie powiedział, jakby przeżył wstrząs. Co było prawdą, chociaż wstrząs wynikał z całkiem innych powodów. Nóż. To musiało mieć coś wspólnego z nożem. – Ciekawi cię, kim były? – zapytał Andross. – Owszem – rzucił lekko Gavin. Przełknął ślinę. – Twoja mała kusicielka Ana Jorvis, Naftalie Delara i Eva Złota Róża. Zamierzałem nawet dodać Liv Danavis, gdybyś zdołał uratować Garriston z pomocą jej ojca. Oczywiście, teraz na zawsze związałeś z nami klan Danavisów w inny sposób. Niemniej – powiedział Andross Guile – odebrałeś sobie ten wybór. Muszę ci przyznać, synu, że rzucasz mi ciekawe wyzwania. Grinwoody przyniósł herbatę. Gavin podniósł filiżankę. – Ojcze, a skoro już mowa o akademickich rozważaniach, to wszystko są czysto akademickie rozważania. Nie ożenię się… – Tisis Malargos. Filiżanka zamarła przed ustami Gavina. – Słucham? – Ma dziewiętnaście lat. Nie jest tak młoda, żeby zaszła w ciążę, kiedy tylko na nią kichniesz, ale na tyle młoda, żeby szybko urodziła. I ładna, a przynajmniej tak mówi Grinwoody. Jej starsza siostra Eirene przejęła sprawy finansowe rodziny, po tym jak Dervani nie wrócił z wojny. Genialny kupiec z tej Eirene. Umocniła ród tak, że stał się teraz finansowym molochem, a wiano, jakie obiecała dla Tisis, chociaż ogromne, blednie w porównaniu z bogactwem, jakie Tisis odziedziczy po jej śmierci. – Co? Dlaczego Tisis miałaby dziedziczyć po siostrze? – Eirene jest trybadą. Nie lubi dzieci na tyle, żeby rozłożyć nogi dla mężczyzny. Jest jednak dostatecznie bystra, żeby flirtować z wieloma mężczyznami. To zapewnia jej lepsze umowy i ma nas, jej zdaniem, utrzymać w ryzach, jeżeli jej siostra rzeczywiście za ciebie wyjdzie. W tej kwestii ma częściowo rację: nie będzie rozwodu ani rażących romansów, kiedy zostaniesz mężem Tisis. – Co?! Gavin nadal nie przetrawił pierwszej części. Ojciec chciał, żeby ożenił się z Tisis? Kobietą, która sabotowała próbę Kipa. Kobietą, którą Gavin właśnie wyrzucił ze Spektrum.

Orholamie, zlituj się. Matka Gavina przyznała, że zleciła zamordowanie Dervaniego, ponieważ znał sekret Dazena. A teraz ojciec chciał, żeby poślubił kobietę, której ojca Felia Guile kazała zabić. – Widzisz piękno tego układu? Eirene trzyma nas w szachu spadkiem, a my trzymamy ją w szachu Kipem. Jeśli pozwoli naszej rodzinie wszystko odziedziczyć, wyprzemy się Kipa. To nie jedyna karta, jaką mamy w tej rozgrywce, ale to zawsze dobry pomysł kazać przeciwnikowi zapłacić ci za poświęcenie karty, której i tak byś nie wykorzystał. Z czysto strategicznego punktu widzenia Gavin dostrzegał atrakcyjność tego posunięcia – nie dla rodziny, ale samego siebie. Tisis była piękną kobietą i nadal mogła stać się przyjacielem zamiast wrogiem, którego, jak myślał, właśnie sobie w niej zdobył. A dzięki temu powstrzymałbym ojca przed zniszczeniem Kipa. A przynajmniej zdobyłby trochę czasu dla Kipa. Czas Gavina zbliżał się do końca i nie będzie nikogo, kto by chronił Kipa, kiedy jego zabraknie – a jeśli Gavin umrze przed Androssem, Kip będzie potrzebował ochrony. Ale… – Ojcze, dlaczego raz nie wykorzystasz swojego umysłu, żeby mi pomóc? Jedyna kobieta, jaką zgodzę się poślubić, to Karris Białodąb. Andross Guile prychnął. – I co wniesie do tej rodziny? Kilka pustych posiadłości? Alianse rodzinne, którym pozwolono osłabnąć, podczas gdy ona bawi się w Czarnogwardzistkę? Nie bądź śmieszny. Gavin wypił łyk herbaty. Kiedy zapanował nad nerwami, bardzo spokojnie i bardzo cicho powiedział: – Albo ona, albo nikt inny. – Zawsze byłeś moim ulubionym synem, Gavinie. Myślałem, że widzę w tobie samego siebie. Myślałem, że widzę w tobie wolę. Być może nie powinienem zbyt gorzko się skarżyć, że obróciłeś się teraz przeciwko mnie, chociaż masz dobre powody, żeby tego nie czynić. Pamiętasz, co zrobiliśmy, żeby uczynić cię Pryzmatem. Zawdzięczasz mi wszystko, synu. Więc albo zrobisz dokładnie to, co ci mówię, albo cena za nieposłuszeństwo będzie straszliwsza i przyjdzie ci ją zapłacić szybciej niż sobie wyobrażasz. Gavin wstał bez słowa. – Synu, niech to usłyszę. Powiedz, że posłuchasz mnie w tej kwestii. Gavin wyszedł za drzwi, rozsunął ciemne zasłony i wyłonił się z przesłodzonej ciemności. – Gavinie! – krzyknął ojciec. Brzmiał staro. Brzmiał słabo. – Gavinie!

ROZDZIAŁ 79 – Dobry wieczór. – Gavin powitał Czarnogwardzistów wartujących przy drzwiach do swojego pokoju. Nie rozpoznał żadnego z mężczyzn. Byli młodzi, mieli pewnie po osiemnaście lat. Wyglądali jak dzieciaki – a kiedy osiemnastoletni mężczyźni wyglądają dla ciebie jak dzieciaki, to pewny znak, że się starzejesz. Co zrobiłeś, kiedy miałeś osiemnaście lat, Gavinie? Zbyt wiele. Jednak nie rozpraszajmy się. Oto dwóch Czarnogwardzistów, których nie znał, chociaż znał wszystkich Czarnogwardzistów. Dwóch Czarnogwardzistów sam na sam z nim. Tak się zaczynają próby zamachu. Ostrzeżono go. Mężczyźni zasalutowali. – Lordzie Pryzmacie. – Jak się nazywacie? – zapytał Gavin. – Gill i Gavin Greylingowie – odpowiedział starszy. Oczywiście, bracia. Powinien był się zorientować. – Gavin? – zapytał młodszego. Chłopak się rozpromienił. – Tak jest, sir, nazwano mnie tak… – Gdy nasza matka zobaczyła, że jest niezbyt urodziwy – odparł oschle Gili. – Ej! – oburzył się Gavin Greyling. Gavin się roześmiał. Z nich dwóch Gavin był zdecydowanie przystojniejszy. Młodszemu Greylingowi wyraźnie ulżyło, gdy Pryzmat się zaśmiał. – Przepraszam, brat zachowuje się okropnie, mój panie. To prawdziwy zaszczyt służyć tobie. Marzyliśmy o tym całe życie, lordzie Pryzmacie. – To zaszczyt dla mnie mieć ciebie na służbie u siebie, Gavinie, i nawet ciebie, Gili. Dopiero co awansowaliście? Czarnogwardzista, któremu nadano imię na jego cześć. Dobry Orholamie, naprawdę się starzał. I ślepł na dowód tego. Pierś mu się zacisnęła. Nie miał serca, żeby pójść prosto do tylnego wejścia do tuneli po spotkaniu z ojcem. Wmówił sobie, że dzięki temu najpierw będzie mógł sprawdzić alarm w pokoju. Że to go ostrzeże, jeśli został zdradzony. Tak naprawdę nie miał siły, żeby pójść teraz na dół i stawić czoło bratu – martwemu czy żywemu. – Tak, mój panie – powiedział Gili. – Czy dowódca nie wysyła zwykle weterana, żeby towarzyszył świeżo awansowanym? – zapytał Gavin. Gili się wzdrygnął. – Tak, panie, ale straciliśmy tylu ludzi w Garristonie, że nie wystarcza ich na wszystkie zmiany. Gavin przyjrzał się obu mężczyznom i na chwilę rozszerzył źrenice, by sprawdzić temperaturę ich ciał. Obaj byli dość rozgrzani, podenerwowani. A ponieważ nie znał ich normalnej temperatury i w dodatku rozmawiali z nim po raz pierwszy, ewentualne podenerwowanie niczego nie zdradzało. Poza tym, teraz, jak się nad tym zastanowił, wydawało mu się, że pamięta tych chłopców ze szkolenia. Gili całkiem nieźle radził sobie z włóczniami, o ile Gavin dobrze pamiętał. I jaki

zabójca ryzykowałby narażenie się celowi, drocząc się z nim? Być może subtelny, ale raczej nie taki, który ma osiemnaście lat. Życzył im dobrej nocy i wszedł do swoich komnat. – Marissia?! – zawołał. Było późno, mogła już się położyć w przyległym pokoiku – który, prawdę mówiąc, bardziej przypominał schowek. Nie odpowiedziała. Tego można by się spodziewać, gdyby go zdradziła. Gavin Greyling zamykał za nim drzwi. – Ehm, wyszła jakieś pół godziny temu, sir. Często pracowała do późna po jego powrotach z wypraw, żeby rankiem zdać mu najaktualniejsze raporty i załatwić najbardziej naglące sprawy w jego harmonogramie. Jeśli pozostała lojalna, to właśnie robiła co w jej mocy, żeby zbadać kwestię jej „zaniedbania”. Tak, to cała Marissia. To było serce kobiety, która obowiązkowo szuka sposobu naprawienia błędu, nawet jeśli przez to zapomniała, że kiedy Gavin wraca do domu, woli, żeby była tutaj. Nie kryła w sobie zdrady. – Ach. Niech to diabli. – Mogę w czymś pomóc, mój panie? – zapytał Gavin Greyling. Gavin spojrzał w zamyśleniu na chłopaka i powiedział: – Podróżowałem przez cztery miesiące z kobietą, którą uważam za niewiarygodnie kuszącą, ale której nie mogę mieć. Zatem nie, obawiam się, że zadania, które mam dla mojej osobistej niewolnicy, nie mogę wam zlecić. Gili wybuchł śmiechem. Gavin Greyling potrzebował dłuższej chwili. – Mówi pan o kapitan straży Ka… Auć! – jęknął, kiedy Gili uderzył go w stopę tępym końcem włóczni. Spojrzał na brata, wyraźnie poirytowany, a potem zbladł. – Och. Och. Ehm. Przepraszam, sir. Czy któryś z nas ma ją wezwać? Ją znaczy niewolnicę, mój panie, a nie kapitan straży… Chociaż myślę… Ehm. Chociaż sami to zaproponowali, Gavin wiedział, że nie powinien traktować Czarnogwardzistów jak chłopców na posyłki. Najpewniej narobili sobie kłopotów przez to, że sami się zgłosili. Nie, spędził z nimi chwilę na rozmowie, żeby nawiązać dobre stosunki i upewnić się, że nie są płatnymi zabójcami. Nie zamierzał zniszczyć tych dobrych układów z powodu marudnych lędźwi. Chociaż niewiele brakowało. Drzwi zamknęły się zanim, a on powlekł się do obrazu. Był wyczerpany, a w jego żołądku puchła kula rozpaczy. Przyjrzał się uważnie obrazowi, zbadał ukryte zawiasy, nie zauważył śladów majstrowania. Ramie jednak przydałaby się świeża warstwa farby. Oleje na jego opuszkach sprawiły, że jeden brzeg zrobił się gładki. Będzie musiał to zatuszować. Odchylił ramę. Panel, pod którym znajdował się płynny żółty luksyn, pozostał nietknięty, nieruchomy, dopóki alarm nie wstrzyknie do środka powietrza i nie sprawi, że zacznie się słabo jarzyć. Alarm nie zadziałał. Gavin wykrzesał nadfiolet i sięgnął głębiej, pchnął nim w panel z piekliszcza, otarł się o włókienka, które tam zostawił, tak cieniutkie, że pękłyby pod najmniejszym dotykiem, tak cieniutkie, że zdradziłyby mu, gdyby ktoś przy nich majstrował. Wyczuł mechanizm. Nie został uruchomiony. Przez jedną szaloną chwilę pomyślał, że to wszystko jest pomyłką. Dazen nadal siedział w niebieskim więzieniu! Nic złego się nie stało! Po prostu on sam spanikował, bo stracił

niebieski. Bo miał zły sen o ucieczce Dazena – której obawiał się od szesnastu lat, więc koszmar był zrozumiałą reakcją zaraz po utracie błękitu. Tyle że Trzecie Oko też powiedziała, że jego brat wyrwał się z niebieskiego więzienia. Jednakże ci, którzy przepowiadają przyszłość, często się mylą, prawda? Tak, ale nie ona. Gavin, krzesząc, sięgnął dalej w głąb rynny. Przesunęła się. Przesunęła się do zielonego więzienia. Zatem Dazen rzeczywiście wyrwał się z niebieskiego więzienia, ale utknął w zielonym. Niebieski alarm zawiódł, ale w końcu Dazen dostał jedzenie. Dostawał niebieski chleb w zielonym więzieniu, ale nie uciekł. Albo zieleń przyprawiła go o takie szaleństwo, że przestał jasno myśleć, albo niebieski chleb oświetlony zielonym światłem za bardzo zbliżał się do zieleni, by oferować Dazenowi użyteczny luksyn. Był w zielonym i żył. Możliwe, że nigdy nie będzie mógł zlekceważyć Dazena, ale to nie katastrofa. Jeszcze nie. Co prawda, ogromny ciężar nie spadł z ramion Gavina, ale ułożył się na nich nieco wygodniej. Przynajmniej ta jedna pilna sprawa mogła poczekać do rana. Nie był gotowy stawić czoła Dazenowi, nie po tym dniu. Odpocznie, zbierze myśli, a potem stawi czoło bratu. Jutro. Podszedł do biurka, wziął złożone migotliwe płaszcze i talię kart w pudełku i schował je do szafy. Kolejne problemy na jutro. Następnego dnia zawsze czeka więcej problemów. Poszedł do łóżka, rozbierając się. Rzucił ubrania gdzie popadło, nagle poirytowany. Gdzie właściwie podziewała się Marissia? Do diabła, po co człowiekowi osobista niewolnica, jeśli nie po to, żeby od czasu do czasu mieć kogoś do towarzystwa? Harmonogramy mogą poczekać. Chciał ją mieć tutaj. Zaklął, czując, że jest małostkowy i rozdrażniony. Prawda była taka, że był wściekły na Karris za to, że pozostawała taka nieustępliwa. Tęsknił za Marissią, i to nie tylko z powodu jej nadzwyczajnych umiejętności. Nie chciał dziś spać samotnie. Chciał ją obejmować, znajdować pociechę w jej krągłościach. Obudzić się, objąć ją i znowu zasnąć. Chciał wziąć ją do kąpieli następnego ranka, pozwolić, żeby uczesała mu włosy, namaściła go olejkami, ubrała, wysłała ponownie na podbój świata z czystą głową. Zamiast tego zniknęła, żeby zająć się, tym czym zwykle się zajmowała, kiedy nie służyła jemu. To było niewdzięczne, niesprawiedliwe. Większość czasu, który Marissia spędzała poza tym pokojem, służyła jemu. Wpełzł pod przykrycia i przez kolejne kilka sekund rozmyślał ponuro, a potem poddał się snowi. W środku nocy Gavin musiał się zgrzać i odrzucić przykrycie, ponieważ teraz było mu zimno. Nieprzytomny wyciągnął rękę, żeby z powrotem naciągnąć koce, ale wtedy poczuł kotarę długich włosów na udzie, a potem pocałunek. Złapała go za ręce i zdecydowanie odłożyła je wzdłuż jego boków, dając mu do zrozumienia, że ma się nie wtrącać. Och, Marissio, gdyby mężczyzna mógł zakochać się w niewolnicy… Marissia zaspokajała go tak, jak robiła wszystko inne: sprawnie i dobrze. Robiła to już wcześniej, kiedy wracał do domu z podróży, a jej wtedy nie było albo kiedy po prostu wyczuwała, że jest spragniony przyjemności ciała. Budziła go gwałtownie i przyjemnie, a potem doprowadzała do szybkiej rozkoszy. To było jak podanie posiłku w trakcie marszu: zaspokajała jego głód tak szybko, jak to było możliwe, i jak najmniej przeszkadzała mu w sprawach, które go angażowały. W tym wypadku we śnie. Zabawna kobieta, ale Gavin nie oddałby jej za żadne skarby świata. Pobudziwszy go z godną podziwu szybkością, Marissia wspięła się po jego ciele. Sięgnął do jej piersi, ale złapała go za ręce i położyła je nad jego głową. Czasem piersi Marissii stawały się tak wrażliwe, że nie lubiła, gdy Gavin choćby ich dotykał. Oczywiście pozwalała, jeśli nalegał –

służyła jego przyjemności – ale Gavin nie chciał się dziś upierać. Nie, kiedy była taka troskliwa. Jęknęła cicho, powolutku zsuwając się na niego, i od razu płynąca z tego przyjemność niemal wymazała wszelkie myśli Gavina. Mimo to, otworzył oczy. Marissia rzadko pojękiwała. W pokoju panowała ciemność. Gavin mógł to oczywiście zmienić, ale rozkosz osłabiła jego wolę. Minęło tyle czasu. Kiedy jednak do końca na nim usiadła, nawet bez dotykania i bez wzroku wiedział, że to nie Marissia. Wyrwał się z otępienia i teraz to stawało się coraz bardziej i bardziej oczywiste. Znał ciało Marissii, wiedział, jak się porusza, znał zapach jej podniecenia i zapach jej perfum, i to nie… Te perfumy. Kiedy jego sukub poruszał rytmicznie biodrami, Gavin dał się oczarować konkurującym ze sobą środkom usypiającym: rozkoszy i wspomnieniom. Karris prawie nigdy nie używała tych perfum. Tylko raz w roku i tylko wtedy, kiedy nie mogła się od tego wymigać. Używała ich tylko na Balu Światłowładców. To te perfumy. Orholamie, miej go w swojej opiece. W ten sposób dostała się do jego pokoju. Czarnogwardziści wiedzieli, że nie powinni nikogo w puszczać, ale nie zatrzymaliby Karris. Zwłaszcza, kiedy Gavin powiedział im, że… Och. Sama myśl, że to Karris, całkowicie go obudziła i rozpaliła. Jego sukub był nieco niezręczny, jakby nie wiedział tak do końca, co robi. Karris miała tylko dwóch kochanków, o których słyszał, i żadnego z nich dłużej. Nie miała aż tak dużo praktyki. Jednakże w większości rzeczy miała więcej koordynacji niż w tym. Gavin ujął ją za miękkie krągłości bioder, żeby nią pokierować. Karris! Po szesnastu… Miękkie? Biodra Karris? Oczywiście, kobieta może być wyjątkowo wysportowana i nadal mieć odrobinę miękkie biodra, ale… Teraz jęczała już głośniej, a jej okrzyki prawie zagłuszyły głosy przed pokojem Gavina. Przestał nią kierować, ale ona jeszcze mocniej zaczęła uderzać w niego biodrami. Drzwi się otworzyły i weszła kobieta z latarnią. – Pani kapitan straży – zaprotestował jeden z Greylingów – naprawdę myślę… Światło z latarni ukazało Karris stojącą u stóp łóżka Gavina. To samo światło ukryło jego sukuba w cieniu. Kobieta dosiadająca Gavina nie zatrzymała się, poruszając lubieżnie biodrami przez jeszcze kilka długich, nieśpiesznych sekund do chwili, kiedy musiała zdać sobie sprawę, że w pokoju znaleźli się inni ludzie. Karris szarpnęła dźwignią, która otwierała panele słonecznej wody na ścianach, zalewając pokój światłem. Przez sekundę Gavin nie widział nic, bo światło go oślepiło. A potem, kiedy jego oczy się przyzwyczaiły, młoda kobieta na nim była w pełni oświetlona: Ana Jorvis, uczennica z klasy nadfioletowych. Ana, mała kusicielka, która już wcześniej próbowała zakraść się do jego łóżka. – Ejże, co jest? – rzuciła ostro Ana, zerkając przez ramię. Nie wstydziła się swojej nagości przed Karris i młodymi Czarnogwardzistami. Nie speszyła się tym, że przerwano im zbliżenie. Wręcz była z tego dumna. Arogancka. Wyniosła. Jednak Gavin w ogóle o niej nie myślał. Patrzył na Karris, która nagle zamarła. Włosy zwieszały jej się wokół ramion; nie były po prostu rozpuszczone, ale precyzyjnie wyszczotkowane i zakręcone. Róż na jej policzkach był jedyną rzeczą, która ożywiała jej bladość. Usta też miała ukarminowane. Karris nigdy nie nosiła makijażu. Miała na sobie wspaniały płaszcz, którego nigdy wcześniej nie widział i w miejscu, gdzie się rozchylał z powodu trzymanej latarni, Gavin dostrzegł koronkę. Koronkową koszulkę. Karris. O północy. W jego sypialni. Planowała… – Co jest, pytałam?! Mój pan i ja jesteśmy zajęci – powiedziała Ana.

Wzięła jedną rękę Gavina, leżącą bezwładnie na jej biodrze i przycisnęła do bujnej piersi. Piersi, której nie pozwoliła mu wcześniej dotykać, bo wtedy zorientowałby się, kim jest. Karris wypadła z pokoju. Klnąc, Gavin zrzucił z siebie Anę i pobiegł za Karris, mijając zdumionych braci Greylingów. – Karris! Usłyszał dźwięk tłuczonego szkła, kiedy wybiegł na korytarz i zobaczył, że Karris w pośpiechu upuściła latarnię. Zbiorniczek stłukł się i oliwa rozlała się po całym korytarzu. Gavin stanął. Nadal płonący knot przechylał się powoli, powoli i zanim Gavin zdążył krzesać, korytarz stanął w ogniu. Zdusił buchające płomienie w ciągu kilku sekund ogromnymi płachtami żółtego luksynu. Kiedy wreszcie przebiegł, Karris już dotarła do wind. Wychylił się do szybu windy, ignorując Czarnogwardzistów, którzy go strzegli. Karris zatrzymała się jeden poziom niżej, w koszarach Czarnej Gwardii. – Mój panie! – wołała Czarnogwardzistka imieniem Samite. – Nawet nie próbuj mnie zatrzy… – warknął Gavin. Uniosła ręce. Spokojnie. Rzuciła mu swój płaszcz, żeby się okrył. – Powodzenia, sir. Gavin zawiązał płaszcz w pasie i wskoczył do szybu. Opadł jeden poziom. Wypadł z szybu i popędził w stronę kobiecej części koszar. Drzwi były zamknięte. – Karris! – wrzasnął. Kiedy jednak się zbliżył, tuzin Czarnogwardzistów, w większości częściowo roznegliżowanych, ustawił się w nieprzerwanym szeregu przed drzwiami. Stworzyli mur, odgradzając go od wejścia. – Tyle wystarczy, mój panie – orzekł delikatnie Wibrująca Pięść. On był jednym z tych tylko na wpół ubranych, i chociaż nie był tak potężny jak Żelazna Pięść, nadal przerastał Gavina. Ogromne mięśnie piersiowe, ramiona tak szerokie, że zamknęłyby Wrota Mroku. – Z drogi! – krzyknął Gavin. Nic nie powiedzieli, po prostu nadal stali. – Niech was diabli, nie możecie mnie powstrzymać! – Owszem, możemy – powiedział Wibrująca Pięść. – A teraz odejdź, proszę, panie. Odejdź, zanim zawstydzisz swoje wierne sługi jeszcze bardziej niż do tej pory. Są wśród nas nowi ludzie. Nie zrozumieją. Gavin wrzasnął sfrustrowany i wypadł jak burza. Jazda jedno piętro w górę nie wystarczyła, żeby jego gniew osłabł. Młodzi Czarnogwardziści przyglądali mu się bacznie, ale nic nie powiedzieli, kiedy minął ich długim krokiem i wszedł z powrotem do pokoju. Ana powinna paść na kolana, płacząc i błagając o wybaczenie. Zamiast tego stała w umiejętnie odtworzonej, ponętnej pozie, którą Gavin rozpoznał ze słynnej rzeźby – Daru Dziewicy. Włożyła nawet delikatną jedwabną halkę, identyczną jak ta z posągu. Plecy obrócone, włosy rozsypujące się na ramię, krągłości układające się w literę „S”, widoczny bok piersi. To było tak ewidentnie zainscenizowane, że Gavin parsknąłby śmiechem, gdyby nie był tak wściekły. Zamiast tego poza jeszcze bardziej rozpaliła jego gniew. – Mój panie – powiedziała Ana. – Będziemy kontynuować? Jeszcze tyloma rozkoszami się z tobą nie podzieliłam. Samokontrola Gavina trzymała się na ostatnim włosku. Zamknął oczy i zazgrzytał zębami. Wreszcie powiedział:

– Masz pojęcie… Ja tylko… Myślałem, że ty to ona! – Co?! Ona? Ona jest cała umięśniona i obrzydliwa. Karris jest tak stara, że mogłaby być moją matką. Jasne, jeśli szukasz partnerki do sparingu, to na pewno jest wspaniała, ale jako kochanka? Pójść z nią do łóżka to jak rżnąć trupa. Ta stara suka… Z gardła Gavina wyrwał się ryk tygrysa, który uciekł z klatki. Uderzył w dźwignię opuszczającą wszystkie okna i w okamgnieniu doskoczył do Any. Noc była księżycowa, gwałtowny wiatr przeganiał chmury. – Mój panie, co robisz?! – wrzasnął jeden z Czarnogwardzistów. Gavin go nie słyszał. Złapał dziewczynę za włosy i pociągnął ją tyłem w stronę zimnej nocy. – Ta suka – wrzasnął, przekrzykując wyjący wiatr – to kobieta, która kocham! Z nieludzkim rykiem odrzucił Anę od siebie. Cisnął nią tak mocno, że uderzyła o poręcz balkonu i przekoziołkowała nad nią. I spadła. Nie krzyknęła. Ledwie zaskamlała, ale Gavin prawie tego nie usłyszał ponad szumem wiatru. Serce mu zamarło. Wiatr ucichł, ale Gavin nie usłyszał, żeby wylądowała. Może coś spowolniło jej lot? Może ktoś ją uratował? Nadzieja głupca, Gavin to wiedział. Podbiegł do brzegu balkonu i wyjrzał w dół. Orholamie, zlituj się. Setki stóp w dole Ana wylądowała głową naprzód. Jej ciało powyginało się w niewłaściwych kierunkach. Z góry wyglądała jak winogrono, które ściśnięto w palcach – cała skórka się zebrała, a wszędzie rozlały się soki. – Mój panie… Gavin odwrócił się i zobaczył dwóch młodych Czarnogwardzistów. Wyraz ich twarzy mówił mu, że Ana nie była jedyną osobą, która właśnie spadła z nieba. Schował twarz w dłoniach. Wszedł z powrotem do pokoju, a jeden z braci, z oczami okrągłymi jak spodki, pozamykał okna. Gavin usiadł na łóżku, po raz pierwszy zdając sobie sprawę z własnej nagości. – Idźcie powiadomić kogo trzeba – powiedział. – Ja zostanę tutaj. Oczywiście kłamał.

ROZDZIAŁ 80 Kiedy ktoś zaczął się dobijać do drzwi po kobiecej stronie koszarów, Karris pomyślała, że to na pewno wrócił Gavin, ale głos należał do Miecznika, kapitana straży: – Ej! Dlaczego drzwi są zamknięte?! Do diabła, jak powiedziałem wszyscy, to wszyscy! Nie obchodzi mnie, czy jesteś goła, czy siedzisz na sraczu, mówię: migiem! Karris otworzyła z rozmachem drzwi, natychmiast zaalarmowana, zapominając o łzach. – Co się stało? – spytała. Kapitan straży spojrzał na nią. Płaszcz nie ukrywał haleczki, nie ukrywał makijażu, perfum, ułożonych włosów ani oczu podpuchniętych od płaczu. Miecznik wahał się tylko chwilę, zapanował nad zaskoczeniem i uznał, że o cokolwiek tu szło, może zaczekać. – Wszyscy na służbę, Karris. Jesteś wzywana natychmiast na górę. Jakaś dziewczyna spadła z balkonu Pryzmata. Nie żyje. Myślimy, że ją zrzucił. *** Gavin gapił się na księżyc i krzesał powoli, korzystając ze słabego światła. Jego plan był prosty – wykrzesze linę i zwiesi ją za okno, żeby pomyśleli, że uciekł. Nie mógł jednak krzesać zielonego ani niebieskiego. Lina nie była możliwa. Oparł się o framugę drzwi, przełknął ślinę. Nigdy dotąd nie musiał w ten sposób myśleć. Najprostsze odpowiedzi zawsze były najlepsze. Mając w palecie wszystkie kolory, musiał po prostu określić najlepszy materiał do zadania. A teraz… Teraz bardziej przypominał zwykłego krzesiciela, próbującego rozwiązać problem za pomocą ograniczonej liczby narzędzi. To był zupełnie inny sposób myślenia. Nienawidził tego. Nadal rozważając problem, wyciągnął z szafy czyste rzeczy i się ubrał. Podejrzewał, że mógłby wykrzesać żółty łańcuch, ale to aż prosiłoby się o pytanie, dlaczego wybrał krzesanie tylko żółtego, które było o wiele trudniejsze i bardziej czasochłonne. Takie pytania mogły być bardziej niebezpieczne niż zabicie córki potężnego arystokraty. Odepchnął te myśli. Nie ma czasu. Wobec tego tylko otwarte okno. Wtedy Gavin dostrzegł migotliwe płaszcze w szafie. Wyjął większy. Wiedział, że zapięcie pod szyją musi być ważne, więc włożył płaszcz i owinął się nim szczelnie. Nienawidził rzeczy uciskających mu szyję, a od środka obroża miała zimne metalowe brzegi, które nieprzyjemnie wrzynały się w skórę. Stanął przed lustrem. Nadal był dobrze widoczny. Zawinął się szczelniej płaszczem. Nadal widoczny. Zamknął oczy i wyobraził sobie, że jest niewidzialny, narzucił to wolą, zapragnął tego, pożądał tego, uwierzył w to. Zerknął spod zmrużonej powieki. Nadal był widoczny. Ktoś cicho zapukał do drzwi. Gavin odruchowo zaczął krzesać, żeby się bronić. Sztylety wbiły mu się w szyję z obu stron. Miał wrażenie, że płachta ognia strzeliła w górę i w dół jego ciała – policzki miał gorące, skóra głowy płonęła, pierś się paliła, ręce i nogi tak samo. Potem żar zniknął, zostawiając mrowienie, a mrowienie zamieniło się w uwrażliwienie, jak ząb ćmiący od zimnego napoju. Spojrzał w lustro – widział poprzez siebie. Jego twarz była widoczna, a także rąbek dekoltu, w miejscu gdzie płaszcz się rozsunął. Dwie igły z kołnierza wbiły mu się w szyję. Gavin do końca naciągnął płaszcz i odkrył, że w materiale są ukryte maleńkie haczyki, pozwalające zasłonić nawet twarz. Teraz pozostały tylko

oczy. Reszta jego osoby była półprzezroczysta – niecałkowicie przezroczysta, ale taka, jakby patrzeć na nią przez brudne okno. W słabym świetle to będzie więcej niż do przyjęcia. Jeśli stanie nieruchomo pod ścianą, będzie doskonale. Jeśli jednak będzie szybko się poruszał w dobrym oświetleniu, łatwo będzie można go wypatrzeć. Ktoś zapukał głośniej. – Sir, proszę nas wpuścić! Gavin pochylił głowę, sprawdzający, czy uda mu się schować oczy pod kapturem i dzięki temu stać się naprawdę niewidzialnym. Kiedy to zrobił, przestał widzieć cokolwiek. Czerń była tak głęboka, że wywołała w nim instynktowny strach. Jeżeli więc ktoś będzie go uważnie szukał, Gavin będzie musiał całkowicie się oślepić, żeby stać się zupełnie niewidzialnym. Cudowne. Przerażające. Okno już było otwarte. Gavin stanął pod ścianą obok drzwi. – Lordzie Pryzmacie – krzyknął dowódca Żelazna Pięść. -Przyszliśmy zabrać pana do Spektrum. Proszę otworzyć drzwi, panie mój. Dziękuję, za ostrzeżenie, stary przyjacielu. Czarnogwardziści otworzyli drzwi chwilę potem. Oczywiście mieli klucze. Żelazna Pięść wprowadził sześciu ludzi. – Sprawdźcie balkon – polecił. Gavin prześlizgnął się przez otwarte drzwi tuż za ich plecami. Wiatr wpadał przez otwarte okno na korytarz, przez co płaszcz trzepotał Gavinowi wokół nóg, jednak nikt niczego nie zauważył. Udało mu się wyjść na korytarz. Stąd, zamiast ruszyć do windy, skręcił w drugą stronę i poszedł do schodów prowadzących na dach. Uchylił drzwi, poradził sobie z kolejnym podmuchem wiatru i szybko wymknął się na zewnątrz. Nadal brakowało wielu godzin do świtu. Gavin usiadł na ławce niewidocznej z okolic drzwi. Musiał zobaczyć, jak fatalny obrót przyjęły sprawy, zanim cokolwiek zrobi. Jednakże siedzenie i myślenie – to było niebezpieczne. Orholamie, zlituj się, właśnie zamordował tę głupią dziewczynę. Potarł twarz. Żałował, że nie czuje się gorzej, ale to nie było jego pierwsze morderstwo. Co roku mordował ludzi w tym przeklętym, barbarzyńskim rytuale – wysłuchiwał ich grzechów, a potem dźgał ich w serce. Co znaczy kolejna dusza na jego koncie? Gdyby uważniej przyjrzał się dziewczynie, na pewno odkryłby jakąś żałosną opowieść. Na przykład, że rodzina Any jest na krawędzi bankructwa i dziewczyna miała nadzieję, że uwodząc go, uratuje bliskich. Albo jego ojciec zmusił ją szantażem do pójścia do łóżka Gavina, żeby móc potem szantażować syna. Andross powiedział, że Ana była na liście kandydatek do małżeństwa, prawda? Albo… To nie miało znaczenia. Co zrobiła i dlaczego. Jak przeszła obok jego strażników. To mógł być spisek; a co bardziej prawdopodobne, to mogła być kwestia zwyczajnego nieporozumienia i braku doświadczenia. Zwykle Gavin nie tracił panowania nad sobą do takiego stopnia. Był rozważny, logiczny. Na miłość Orholama, Gavin był kompletnym, zrównoważonym człowiekiem. Był. Kiedyś. Już nie jest. Stracił błękit. To nie był jedynie fakt natury magicznej, może także natury osobistej. Utracił chłodną, twardą, beznamiętną praktyczność błękitu. Nie miał powodu, żeby zabić dziewczynę, nic poza pasją i nienawiścią, które popchnęły go do tego. Pasji i nienawiści nieokiełznanych przez rozsądek. Ta utrata mocy nie była jedynie utratą mocy; to umniejszało Gavina. Umniejszało jego opanowanie, czyniło go mniej inteligentnym, czyniło go mniejszym człowiekiem.

Zrzucił dziewczynę z balkonu. Jaki człowiek robi takie rzeczy? Nie chciał, ale to nie miało znaczenia. Zrobił to. I może nawet chciał to zrobić. I stracił Karris. Przyszła do jego pokoju, o północy, ubrana tak, żeby się kochać. Serce podeszło mu do gardła. Orholamie, zlituj się. Nie wiedział, co robiła, dlaczego przyszła teraz, skoro mieli tyle okazji w ciągu minionych miesięcy. Jednak przyszła. Wszystko byłoby idealnie, gdyby postąpił choć w jednej rzeczy inaczej – nie czarował gwardzistów, nie powiedział im, że potrzebuje towarzystwa, gdyby obudził się wcześniej, może zatrzymałby nieznajomą, zanim go dosiadła? Widziałem to, co chciałem widzieć, jak zawsze. Za okłamywanie samego siebie zapłaciłem czymś prawdziwym. Zastanawiał się, ile potrwa, zanim straci żółcień. Ile potrwa, zanim straci resztę kolorów. Kolejne osiem miesięcy do Uwolnienia. Kiedy odkrył, że stracił błękit, myślał, że może wytrzymać tak długo. Teraz widział, że nic z tego. Pomyślał o swoich celach. Lucidoniusie, czy sytuacja wydawała ci się równie ponura, kiedy plemię Ur wciągnęło cię w pułapkę w Dolinie Hass? Czy zwątpiłeś wtedy w siebie? Czy może byłeś uparty, jak to mówią opowieści? Byłeś po prostu człowiekiem? Zmieniłeś świat, ale czy właśnie w to go chciałeś zamienić? Gavin zamordował własną matkę, a ona mu za to podziękowała. Co to za poroniony świat? Podziękowała mu za to! Przypomniał sobie artystę, tego przeklętego i uzależnionego geniusza. Jak on się nazywał? Aheyyad Słoneczna Woda. Nadał temu chłopcu imię i go zamordował. Dawanie ochłapów jedną ręką i odbieranie wszystkiego drugą. A Aheyyad mu podziękował. Gavin zawiódł Garriston, przez niego mieszkańcy stracili miasto, całą własność, życie wielu z tych, którzy byli im bliscy – a oni czcili go jak boga. Kochali go. Jak to możliwe, że był jedynym człowiekiem, który dostrzegał, kim naprawdę jest? Nie było odpowiedzi wśród blednących gwiazd. Tak samo jak nie było bogów, ani Orholama, ani światła w godzinie duchów. Jakoś zdoła to przetrwać, prawda? Może gdyby Ana Jorvis była niewolnicą. Nie była. Jej ojciec miał ponad połowę barek kursujących po Wielkiej Rzece, a jej matka była siostrą Arys z Greenveilow. Arys Podczerwieni. Byłej sojuszniczki, gorącokrwistej kobiety, niebrzydzącej się wojną. Arys kochała Anę. Arys może uczynić celem swojego życia zniszczenie mężczyzny, który zamordował jej siostrzenicę. Z jej pasją i lekkomyślnością płynącą z faktu, że zostało jej już tylko kilka lat życia? Do diabła, nawet sama utrata jej głosów w Spektrum oznaczała… Nic nie było możliwie. To koniec. Słońce wreszcie złapało horyzont zakrwawionymi pazurami i podciągnęło się nad jego krawędź. Gavin podszedł do wielkiego kryształu osadzonego na przegubie, kiedy promienie słońca wreszcie opadły na niego jak ciężka ręka Orholama. Zdjął migotliwy płaszcz i rzucił go pod nogi, a potem zdjął pokrowiec i położył dłonie na wielkiej, zimnej skale. Sięgnął w dal, badając, wyczuwając światło. Nie mógł widzieć błękitu, ale nadal go czuł. Właściwie nie doszło do zaburzenia równowagi – błękitu było teraz mniej więcej tyle co czerwieni – ale wyrwał się spod kontroli. Sprawiał wrażenie nierównego, szachownica totalnego chaosu i straszliwego porządku. Wyczuwał węzeł, chociaż maleńki, daleko na Morzu Lazurowym, może nawet nie przyjął jeszcze fizycznej formy, ale znowu się zawiązywał, dryfował jak jeden z tych legendarnych lodowców z wielkich mórz leżących poza Wrotami Mroku. Gavin zniszczył marę, ale to nigdy się nie skończy. Za sześć miesięcy pojawi się

następna. Może niszczyć jedną po drugiej, ale one będą się powoli odradzać, budować od nowa – aż prawdziwy Pryzmat znowu je ujarzmi. Potem zbadał zieleń. Nie było tu porządku, wyraźnej szachownicy. Zieleń wybujała, ale w przypadkowych smugach. Zielone Równiny rozkwitały teraz, jesienią, ponieważ pokryło je ogromne pasmo bujnej zieleni. Potem szpara. Ogromny rozrost alg w morzu, puste przestrzenie, kolejny węzeł, dopiero formujący się na południowym zachodzie. Gdzie to było? Orholamie. Tuż pod Ru. Dokładnie na ścieżce posuwającej się armii Księcia Barw. Oba… węzły, czymkolwiek były, bardzo powoli rosły. Kierując wolę na wielki kryształ, Gavin próbował narzucić równowagę, próbował narzucić szczęśliwą harmonię całemu światu, jak to robił wcześniej już tyle razy. Po to był stworzony. To właśnie robił, raz za razem, nie potrzebując nawet kryształu. To był jego geniusz, jego cel, jego aristeia! Nic. Próżnia. Pustka. Brak. Był tylko człowiekiem, zaledwie człowiekiem pchającym kamień, jakby samą siłą pragnienia mógł wycisnąć z niego płynne marzenie. Głupiec. To koniec. Był skończony. Pryzmat, który nie mógł przywrócić równowagi, był niczym, a bez Pryzmata, który mógł narzucać równowagę, świat był zgubiony. Problemy mogły się tylko pogłębić. Sytuacja powróci do tego, jak wyglądała przed Lucidoniusem: bogowie będą się rodzić, krzesiciele będą się gromadzić wokół boga swojego koloru i będą się starali sami zostać bogami, a każdy bóg będzie walczył z pozostałymi, świat zostanie rozerwany przez burze, które będą trwały dekady, morze zostanie zdławione i obumrze, monstrualne bestie będą przemierzały równiny, lodowce będą się przelewały przez góry graniczące bezpośrednio z pustyniami. Głód, ubóstwo, nieustanna wojna o skąpe zasoby, które mogą całkowicie zniknąć choćby w następnym roku. Narody rozbite na plemiona i klany. Spalone miasta. Spalone biblioteki. Koniec cywilizacji. Jeśli choćby połowa z tego, co mówili o świecie bez Pryzmata, była prawdą, to będzie kataklizm, który przyćmi wszystkie inne. Gavin usiadł i otulił się płaszczem dla rozgrzania, na przemian przysypiając i przytomniejąc. I powoli to do niego dotarło. W tym szalonym świecie, gdzie nic nie było takie, jakie być powinno, Gavin Guile nie był jedynym Pryzmatem. Ściskanie w piersi powiedziało mu, co musi zrobić. Nawet mój egoizm musi mieć swój kres. Gavin wstał, odwrócił się plecami do światła i poszedł zobaczyć się z bratem.

ROZDZIAŁ 81 Dazen wiedział, że czas jest przeciwko niemu. Gavin z pewnością musiał znać jakiś sposób na sprawdzenie, czy Dazen nie wyrwał się z więzienia. Gavin. Dazen? Nawet ja się gubię. Dazen, chociaż młodszy, zawsze był tym bystrzejszym z braci. Cóż, teraz ja jestem Dazenem. I tym razem cię przechytrzę. Dazen najpierw rozważył proste rozwiązanie. Mógł ułożyć deskę z zapieczętowanego zielonego luksynu na piekliszczu w korytarzu. Dopóki luksyn był zapieczętowany, piekliszcze go nie rozpuści, a przynajmniej niezbyt szybko. Jeśli położy wiele warstw i przejdzie wiele razy, może udać mu się przenieść zieleń do następnego więzienia. Jeśli następny korytarz jest równie długi jak pierwszy, przy osłabieniu Dazena zajmie mu to pewnie dwa albo trzy dni pracy. Czy miał dwa albo trzy dni? Potrzebował wielu miesięcy, żeby dojść tak daleko, cóż znaczyło jeszcze parę dni? Nie wiedział. Może to miało absolutnie kluczowe znaczenie. A może Gavin zginął makabryczną śmiercią gdzieś tam w świecie i czas nie miał żadnego znaczenia? Czy Gavin myślał, że więzień będzie tak rozjuszony zielenią, że po prostu popędzi korytarzem, jak wściekły pies szukający wolności? Nie, Gavin tak nie działał. Wiedziałby, że Dazen, raz oszukany i pozbawiony luksynu, kiedy przechodził między niebieskim więzieniem i zielonym, tym razem zachowa nadzwyczajną ostrożność. Z pewnością, pierwsze, co przyszło Gavinowi na myśl, to właśnie to, o czym teraz w pierwszej kolejności pomyślał Dazen. A pomyślawszy o tym, Gavin obmyśliłby plan. Umieściłby jakąś pułapkę. Kiedy Dazen ruszy korytarzem, stanie się coś, co okradnie go z zielonego luksynu. Dlatego Dazen usiadł i się zastanowił. Mechanizm uruchamiający pułapkę – bo z pewnością istniała jakaś pułapka – może znajdować się w dowolnym miejscu korytarza z piekliszcza. Dazen byłby głupcem, gdyby wszedł do tunelu i szukał tego mechanizmu, zanim obmyśli plan. I byłby głupcem, siedząc zbyt długo, czekając i planując. Gavin mógł w każdej chwili wrócić. Wpaść z wizytą, pochełpić się. Jak bardzo Dazen miał ochotę przyłożyć mu w ten jego szczerzący zęby w uśmiechu pysk! Siedział i jadł w zamyśleniu, szukając, wciąż szukając. Wiedząc, że to nie najlepsze rozwiązanie, wstał po chwili i stanął u wejścia do tunelu do piekła, tunelu do żółtego więzienia. Bardzo ostrożnie i bardzo powoli, wykrzesał i zapieczętował długi cienki kijek z zielonego luksynu. Zbadał wylot tunelu, szukając ukrytych w ciemności, rozciągniętych nisko drutów. Nie, to beznadziejne. Jeśli będzie paranoikiem, nigdy stąd nie wyjdzie. Musiał działać odważnie, musiał wziąć swój los we własne ręce, przebić się przez plany Gavina, zniszczyć je. Nie mógł dać się tu uwięzić. Musiał iść, i to teraz! Musiał… Spokojnie, Dążenie. To gadanie zieleni. Jesteś słaby, a luksyn ma większą władzę nad tobą, kiedy jesteś wyczerpany i chory. Wypuścił zieleń, opróżnił się z niej całkowicie. Bez niej poczuł się wykończony, nieznośnie zmęczony. Nie, słabość była zbyt wielka. Jeśli nie weźmie znowu zieleni, zaśnie, a śpiąc, da Gavinowi czas na powrót… Jeśli jednak weźmie zieleń, zrobi coś głupiego, zgodnie z przewidywaniami Gavina. Wpadnie prosto w następną pułapkę, a przez to może wylądować w gorszym miejscu niż do tej

pory. Żółte więzienie może się okazać nie do zniszczenia. Miał szczęście z zielonym. Gavin popełnił błąd, pozwalając mu na niebieski chleb. Dazen nie mógł liczyć na to dwa razy. Musiał wykorzystać ten jeden błąd. Wyobraził sobie, jak Gavin tu wraca, szczerzy zęby w tym swoim krzywym uśmieszku, szydzi… Chwileczkę. Gavin schodził tutaj. A kiedy tu schodził, musiał pokonać tę geometryczną przestrzeń. Nawet bez luksynu Dazen poczuł przypływ energii, życia. Gavin schodził tutaj. To znaczyło, że miał tunele. Zbliżał się na tyle, że mógł rozmawiać z Dazenem. To znaczyło, że tunele znajdowały się bardzo, bardzo blisko. Gdyby Dazen znalazł te tunele, nie prześlizgnąłby się po prostu obok żółtego więzienia, lecz ominąłby wszystkie cele. Nie musiałby uciekać z każdej po kolei, po prostu by odszedł. Wyzwolenie było tak blisko. Serce zabiło mu mocniej. Zapłonęło w nim. Zupełnie jakby nadal trawiła go gorączka. Nie, to była prawdziwa radość. Minęło tyle czasu, odkąd ją czuł, że prawie nie rozpoznał tego przyprawiającego o zawrót głowy narowistego uczucia. Zaśmiał się w głos. A potem zaczął obchodzić wielkie zielone jajo swojego więzienia, pukając w ściany. Puk, puk, puk. Puk, puk, puk. Puk, puk, brzdęk. Brzdęk, brzdęk, brzdęk. Puste dzwonienie brzmiało jak chór śpiewający pozdrowienia w Dzień Słońca. Żeby się upewnić, na wszelki wypadek, Dazen sprawdził resztę komory. Nic. Ten jeden odcinek, długi na prawie cztery kroki, był najcieńszy. Poszukał ukrytych zawiasów, ale nie mógł żadnych znaleźć. Co prawda, wcale się ich nie spodziewał. Po ukończeniu więzienia Gavin bez wątpienia szczelnie zamknął tunel. Nie było sensu zostawiać słabego punktu tam, gdzie Dazen mógł go znaleźć. Powrót do zielonej celi był jak nabranie własnych wymiocin i ich zjedzenie. Mimo to, wrócił. Dygocąc z obrzydzenia, wdrapał się przez dziurę, którą wybił, i złapał skorupę niebieskiego chleba. Zostawił całą skórkę, rozwartą teraz, żeby maksymalnie zwiększyć powierzchnię, z której mógł krzesać. Wyszedł znowu z zielonej celi, ale stał w jej świetle. Potrzebował następnego kwadransa, żeby wykrzesać dostatecznie dużo niebieskiego. Kiedy nadszedł, to była ulga. Klarowność błękitu była prawdziwym skarbem. Żył z błękitem przez szesnaście lat i teraz go potrzebował. W miarę jak powoli niebieski luksyn go wypełniał, Dazen znowu uświadomił sobie, jak wątłego jest zdrowia. Minęło raptem kilka miesięcy od ustąpienia gorączki. Ohydne rozcięcie na piersi niemal zagoiło się w ohydną szramę. Jego ciało zwyciężyło w walce przeciwko infekcji, ale to nie znaczyło, że odzyskał wszystkie siły. Nie wiedział, ile ma czasu. Musiał rozbić ścianę, wykrzesać trochę zielonego dla niezbędnej siły, zajść tak szybko i tak daleko, jak tylko się da. Kiedy już znajdzie bezpieczne miejsce, będzie martwił się odzyskaniem zdrowia. To było ryzykowne, a jego niebieska natura nienawidziła hazardu, ale to było ryzyko, które musiał podjąć albo umrze. Pomyślał, żeby wrócić do kamiennej ściany i znowu ją opukać, upewnić się, ale nie musiał. Krzesał niebieski od tak dawna, że praktycznie widział linie nakładające się na pole widzenia, oznaczające dokładny zarys pustej przestrzeni. Potrafił wyobrazić sobie prawdopodobną grubość kamienia. To był granit, a z jakichś lekcji, które pobierał jako chłopiec i o których myślał, że już dawno je zapomniał, pamiętał, w jaki sposób granit pęka. To było właśnie działanie błękitu, który wydobywa z twojego umysłu szczegóły, chociaż nie

uwierzyłbyś, że je w ogóle pamiętasz. Granit pękał w przewidywalne kliny, o kątach wynoszących sześćdziesiąt i sto dwadzieścia stopni. Oczywiście, błękit nie mógł mu powiedzieć, pod jakim kątem te kliny znajdują się w stosunku do niego. Dazen zebrał więc siły i złapał prawy nadgarstek lewą ręką. Zgromadził całą wolę. Pierwszy pocisk będzie musiał być mniej więcej wielkości kciuka, bo inaczej granit nie popęka i nie zarysują się stosowne kąty. Odetchnął głęboko i krzyknął krótko i ostro. To sprawiło, że żołądek, pierś i przepona zacisnęły mu się, dając odpowiednie napięcie, stabilną platformę do strzału i mały, prymitywny impuls dla woli. Mechanika napotyka zwierzę. Niebieski pocisk wystrzelił z niego i uderzył w ścianę, wszedł w nią i przebił na wylot w małym wybuchu granitowego pyłu i granitowych odłamków. Nie rozległ się żaden alarm. A przynajmniej taki, który Dazen by usłyszał. Podszedł do ściany. Było za ciemno, żeby dobrze zobaczyć dziurę, ale kiedy powiódł wokół niej palcami, poczuł strukturę. Aha, przechylone o jakieś dwanaście stopni. Jego wzmocniony błękitem umysł z łatwością odtworzył linie, wziął pod uwagę nachylenie kątów, wybrał proste, wzdłuż których skała popęka, określił, gdzie dokładnie będzie musiał wystrzelić następny pocisk, żeby zrobić dostatecznie dużą dziurę, by dało się przez nią wyjść. Odsuwając się dość daleko, żeby nie dostać odłamkami, ale nadal móc z łatwością wycelować, Dazen zebrał siły, cofnął jedną stopę, obrócił się i podniósł obie ręce. Z każdej wystrzeli jednocześnie dwa pociski: tam i… tam. Krzyknął, pociski wyskoczyły, uderzyły w ścianę w niebieskiej eksplozji, kiedy cząsteczki luksynu zostały rozerwane z powrotem na światło. Pył wypełnił tunel, a Dazen się zakrztusił. Nagle poczuł się pusty. Zatoczył się do zielonej celi, wciągnął trochę płynnego życia. Patrząc na kawałki niebieskiego chleba pod nogami, pomyślał, że powinien też wykrzesać trochę niebieskiego, chociaż odrobinę… I zjeść chleb. Będzie mnóstwo błękitu tam, dokąd się udawał. Potrzebował siły. Maleńka cząstka jego osoby zaprotestowała, ale była mała i słaba. Przepchnął się przez ciemną dziurę do ciemnego tunelu. Wykrzesał trochę niedoskonałego zielonego luksynu do ręki. Z zielonego wychodziły kiepskie pochodnie, a nawet w stanie, w którym znajdował się obecnie, wiedział, że nie wolno mu zużyć całego luksynu tylko po to, żeby zrobiło się ciut jaśniej. Tunel – tunel Gavina – był prosty, zgrubnie ociosany. To była robocza przestrzeń, ledwie na tyle szeroka, żeby pomieścić człowieka. Hie dość szeroka dla osoby z pochodnią, jeśli nie chciała narazić się na poważne poparzenia. Naturalnie. Gavin posłużyłby się luksynową pochodnią. Łajdak. Dazen zawahał się, kiedy znalazł się w tunelu. Wydawało się, że jeden koniec się delikatnie wznosi, a drugi delikatnie opada. Instynkt podpowiadał mu, żeby wybrać drogę w górę, ale kiedy zastanowił się nad tym racjonalnie, uznał, że nie było gwarancji, że tylko dlatego, że maleńki fragment tunelu wznosił się, na pewno będzie wznosił się też dalej, aż do powierzchni. Tak naprawdę nie miał pojęcia, która droga prowadzi do wyjścia. Oczywiście, jeśli pójdzie złą droga, może potem zawrócić, ale marnowałby czas. Czas może być cenny. A on z pewnością marnował energię i nawet mając w sobie żywą zieleń, wiedział, że jego wiadro ma dziury w dnie. Był wychudzony i niezdrowy pod pozorami dzikiej energii, jakiej użyczała mu zieleń. Zmusił się do przystanięcia, poczekania. Błękit go ocalił. Nie wykrzesał go teraz, ale błękit zmienił go przez wszystkie te lata. Dazen stał nieruchomo i trzymał swoje wątłe zielone światełko. Granitowy kurz nadal opadał po wybuchu i po wejściu Dazena do tunelu. Powoli zaczął układać się w naturalnych wzorach.

Delikatny prąd powietrza przepływał między dwoma nowo połączonymi korytarzami, zbyt słaby, żeby Dazen wyczuł go na skórze, ale dostateczny, żeby pył pofrunął korytarzem… i w górę. Jeśli wiatr wiał w tę stronę, to znaczyło, że przejście w górę było otwarte. To była droga wyjścia. Dazen poszedł w górę. Kierunek w górę był dobry. Kierunek w górę to wyjście. Nagły szloch wstrząsnął jego ciałem. W górze jest wyjście. Dobrzy bogowie. W górze jest wyjście.

ROZDZIAŁ 82 – Oto, co mnie ciekawi – powiedziała Teia, kiedy usiedli w pokoju Kipa. Była zmęczona i miała włosy w nieładzie po treningu z Karris. – Myślę, że Aram jest drugim w kolejności najlepszymi wojownikiem wśród szczeniaków. – To ten wysoki muskularny chłopak? – spytał Kip. – I szybki. Jest żółto-zielonym dichromatą. Miał trochę pecha w walkach, ale zastanawiam się, czy bawi się w piaskowego pająka. – Piaskowego pająka? – zdziwił się Kip. Powiedziała to tak, jakby powinien był wiedzieć, o co jej chodzi. – Kryje się w dziurze i czeka, żeby wyskoczyć w najwłaściwszym momencie. Jest żółty. Może myśli, że jest kolejnym Ayradem. – Kiedy wykorzystujesz jedno porównanie, którego nie rozumiem, żeby wyjaśnić inne, którego nie rozumiem… – zaczął Kip. – Ayrad był Czarnogwardzistą siedemdziesiąt, może osiemdziesiąt lat temu. Zaczął na samym dole swojej klasy, jako czterdziesty dziewiąty. W każdym miesiącu w czasie prób ledwie udawało mu się prześlizgnąć dalej. Z czterdziestego dziewiątego był trzydziesty piąty, potem dwudziesty ósmy i czternasty. I ostatniego tygodnia pokonał wszystkich, wszyściutkich. Okazało się, że złożył jakąś przysięgę czy coś takiego. – To znaczy, że ostatniego tygodnia walczył… Ile razy? Z czternastego na jedenaste, z jedenastego na ósme, z ósmego na piąte, z piątego na drugie i drugiego na pierwsze? Na jaja Orholama, to mnóstwo walk. Nie wyobrażam sobie, jak można stawić czoło najlepszej osobie w klasie po tym, jak walczyło się już cztery razy. To było jedno z zabezpieczeń wbudowanych w system prób. Chociaż teoretycznie ktoś mógł wywalczyć sobie przejście z ostatniego miejsca na pierwsze, to, ponieważ trzeba było zaczynać jedną walkę natychmiast po drugiej, zmęczenie się nawarstwiało, a przy każdym starciu rzucający wyzwanie napotykał świeżego przeciwka. – Kip, on nie przeskakiwał żadnych przeciwników. Pobił ich wszystkich. Będąc na czternastym miejscu rzucił wyzwanie trzynastemu, z trzynastego dwunastemu… – Żartujesz sobie. – Tak mówi historia. – Teia wzruszyła ramionami. – Karris zrobiła bez mała to samo, dopóki nie napotkała Fiska. Skończyła jako trzecia, po czterech walkach. Mówią, że Fisk z trudem ją załatwił. Mając na głowie studia nad magią, historią i kartami, Kip prawie wpadł w rozpacz na widok kolejnego olbrzymiego obszaru wiedzy, którego nawet nie tknął: dzieje wielkich Czarnogwardzistów. Teia wzięła tabliczkę Kipa i zaczęła na niej pisać. – To jak Lucretia Verangheti przyjęła utratę ciebie? – spytał Kip. – Nawet nie słyszałem, w jaki sposób Czerwień sprawił, że oddała twój tytuł własności. – Nie wiem. Nie widziałam jej od tego czasu. I nie chcę widzieć. – Wzruszyła ramionami i zaraz szybko wskazała tabliczkę. – Tak moim zdaniem powinien wyglądać prawdziwy ranking szczeniaków. Co o tym myślisz? Coś w tym, jak prześlizgnęła się po kwestii niewolnictwa, zwróciło uwagę Kipa, ale zaraz pochłonęło go to, co zobaczył na tabliczce. Teia ustawiła Cruxera jako pierwszego, Arama na drugim (drugim?) miejscu, siebie na dwunastym, a Kipa na… osiemnastym. Uniósł brew patrząc

na nią. – Ehm, przykro mi – powiedziała. – Może dałbyś radę wypaść lepiej. – Przepraszasz mnie nie za to co trzeba. Nie zasługuję nawet na osiemnaste miejsce, co? Umieściłby siebie w okolicy dwudziestego. Teia odchrząknęła. – Jesteś polichromatą. To wiele zmienia. A nawet bardzo wiele, jeśli wykorzystasz to jak trzeba. Kip się nachmurzył. Polichromata. Podejrzewali to już od jakiegoś czasu. Jednak polichromata z pełnym spektrum? To coś zupełnie innego. A jednak, tracąc codziennie practicum, nie zdobył nawet w przybliżeniu takich umiejętności, jakie powinien mieć. Prawdę mówiąc, zgodnie z tym, co powiedziała mu Teia, jeśli rzeczywiście był polichromatą z pełnym spektrum, to zmieniły się najróżniejsze rzeczy. Prawie na pewno nie pozwolono by mu zostać Czarnogwardzistą, gdyby nie interwencja Gavina – był zbyt cenny. I chciano by, żeby się ożenił, młodo. Nadal nie rozumiano, skąd biorą się krzesiciele, ale dostatecznie wielu ludzi wierzyło, że krzesiciele mają potomstwo, które potrafi krzesać, żeby nacisk na krzesicieli, by mieli dzieci, był znaczny. Tym większy, im bardziej są utalentowani. Chyba że jest się tak potężnym jak Gavin Guile -wtedy możesz robić co zechcesz i wszystkich odesłać do diabła. Jednakże Kip nie chciał teraz o tym myśleć. Wrócił do rankingu. – Jak w ogóle do tego doszłaś? – Uważając? Obserwując? Najpierw musisz wziąć pod uwagę to, że wszyscy chcą skończyć jak najwyżej, i to przynajmniej w pierwszej czternastce. Ludzie mają także przyjaciół, których nie chcą wypchnąć z pierwszej czternastki, więc często nie rzucą wyzwania komuś trzy miejsca wyżej, jeśli tam akurat wylądował przyjaciel. Ponieważ to walki wóz albo przewóz, to ktoś musi stracić żeton walki – albo delikwent, albo jego kumpel. To mniej istotne w pierwszej dziesiątce, gdzie ludzie wiedzą, że są bezpieczni, ale ci, którzy są na wylocie, nie będą chcieli odebrać szansy przyjaciołom. – Zaczęła rysować linie. – Ostatnia osoba zaczyna pierwsza, więc rzuci wyzwanie najsłabszej osobie w trójce nad nią. Powiedzmy więc, że Idus z dwudziestego wyzywa Asmuna z osiemnastego, bo chociaż może rzucić wyzwanie Ziriemu z siedemnastego, myśli, że Asmuna pokona, ale nie Ziriego. Jeśli wygra, przesuwa się w górę i wybiera Winsena, licząc, że mu się poszczęści. Zatem teraz nowa osoba na dwudziestym najpewniej rzuci wyzwanie Asmunowi, który jest teraz dziewiętnasty, chociaż to tylko jedno miejsce w górę. – Dlaczego? – zapytał Kip. Cyfry wirowały mu w głowie. – Bo Asmun już przegrał. Nie ma żetonu walki, więc wie, że w tym sezonie odpadnie. Nie będzie stawiał wielkiego oporu, bo nie ma o co walczyć. Widzisz, musisz na nowo ustalić porządek za każdym razem, kiedy ktoś wygrywa, pilnować tego, kto ma, a kto nie ma żetonu. Dzięki temu możesz ominąć co trudniejsze walki. Musimy jednak pamiętać, że niektórzy będą udawali słabość aż do ostatniego tygodnia, żeby zyskać przewagę. – Jak ty. To dlatego Teia chciała, żeby Kip przypisał sobie pomysł z kurierem. – Tak, jak ja. – O, do diaska, nie – jęknął Kip. Oto dopiero rozległe obszary wiedzy, o których nie miał pojęcia. – Nie, nie, nie, to beznadziejne. Nie dam rady tego rozgryźć! – Wstał. – Nie, jestem zmęczony. Zapomnij o tym… – Kip, jeśli tego nie rozgryziesz, nie dostaniesz się do Czarnej Gwardii. Nie jesteś na tyle dobry w walce, więc musisz być mądrzejszy od ludzi, którzy walczą lepiej od ciebie. To właśnie ludzie podziwiali w Ayradzie. – Facet, który pokonał wszystkich innych na szkoleniu do Czarnej Gwardii, nie był

podziwiany za to, że był dobrym wojownikiem? Trudno mi w to uwierzyć. – Kip, on był w stanie przewidzieć, jak zakończyć każdy miesiąc na ostatnim miejscu i mimo to się dostać. To znaczy, że dokładnie przewidział, kto kogo wyzwie i kto wygra każdy pojedynek… Miesiąc w miesiąc. Gdyby chociaż raz się pomylił, odpadłby wcześniej. – Więc podziwia się go za to, że mądrze przegrywał? To szaleństwo. – Podziwia się go za to, że znał swoich przyjaciół i znał swoich wrogów, i wszystkich przechytrzył. – Co się potem z nim stało? – Został dowódcą Czarnej Gwardii i uratował życie czterem różnym Pryzmatom w ciągu swojej kariery… A potem ktoś go otruł. – Czyli nie był ideałem. – Kip się naburmuszył. – Był ideałem przez dwadzieścia cztery lata. To dużo dłużej, niż większość z nas może sobie nawet pomarzyć. – Przepraszam – burknął Kip; zorientował się, że nieżyjący dowódca z jakiegoś powodu wiele znaczył dla Teii. – Nie dąsaj się. Mamy robotę do wykonania. – Poczekaj, nim zajmiemy się tym wszystkim, chcę, żebyś wzięła swoje papiery. Cały czas tego unikasz. Słuchaj, musisz je podpisać i możemy zabrać je jutro do rejestrów. – Kip, nie bądź idiotą. Kip był tak zmęczony, że chciało mu się płakać. Podniósł bezradnie ręce. – Co się stanie, jak mnie wyzwolisz, Kip? – Ehm będziesz… Wolna? – I biedna. – Nie rozmawialiśmy już o tym? – A co się dzieje, kiedy niewolnik dostaje się do Czarnej Gwardii, Kip? – Zyskuje wolność. W pewnym sensie. – Jest kupowany. Za fortunę. Kiedy tylko szczeniak przejdzie próby, jego kontrakt ląduje w depozycie aż do ostatniej przysięgi. Jeśli uwolnisz mnie jutro, nic nie zyskasz. – Teia, nie chcę być twoim właścicielem. To nie jest w porządku. Chcesz chociaż zostać Czarnogwardzistką? – Oczywiście, że chcę! – Nawet nie wiem, czy mam ci wierzyć. Nie możesz mi powiedzieć, czego chcesz, prawda? – Co? Jestem niewolnicą, a nie kłamczuchem, Kip. Nadąsał się. – To bardziej skomplikowane i oboje to wiemy. Przez chwilę patrzyła na niego, jakby zwariował, a potem jej maska się rozpadła. W jednej chwili była radosna, pewna siebie i szczęśliwa, a w drugiej wyglądała na straszliwie bezbronną i przerażoną. – Kip… Dużo się nad tym zastanawiałam. Odkąd powiedziałeś, że mnie uwolnisz. Wiesz, że w pierwszej chwili byłam wściekła… na ciebie? Bo kiedy tylko mnie wygrałeś, skończyły się moje lekcje krzesania parylu. Znowu będę je miała, ale przyjdzie mi poczekać kilka lat. Nic się nie zmieniło w moim życiu poza tym, że byłam wściekła na ciebie. Głupie, nie? Kip, jakaś część mnie mówi mi, żeby wziąć te papiery i popędzić do rejestru. Wziąć sobie wolność, póki siedzi tu przede mną. Mówi mi, że właściciele niewolników słyną z nieprzewidywalności. Wybacz. – Nie ma sprawy – wymamrotał Kip. – Moja rodzina jest zadłużona. Moja matka dopuściła się złych rzeczy, a ojciec stracił wszystko, łącznie ze mną i moimi siostrami. Był kupcem, jak powiedziałam, ale wierzyciele nie

pozwolą mu wyruszyć w kolejną podróż, bo boją się, że ucieknie. Dlatego ugrzązł w pracy jako dorywczy robotnik. Zarabia teraz tyle, że nie ma szansy spłacić tego, co jest winien. Nie stać go na kupno towaru, żeby handlować w domu. Jeśli wezmę teraz te papiery, skażę go na biedę, a moje siostry na wczesne małżeństwo z pierwszym biednym mężczyzną, jakiego ojciec przekona, żeby którąś poślubił. – Co się stało? – zapytał Kip. – Proszę, nie pytaj mnie o to. Przecież właśnie zapytałem… Och, ponieważ jest moją niewolnicą, jeśli będę nalegał, będzie musiała odpowiedzieć. – W takim razie zapomnij – powiedział. – Przepraszam. Masz więc plan? – Zatrzymaj mój tytuł własności jeszcze przez kilka tygodni. A potem, kiedy złożę ostatnie przysięgi, oddasz mi piątą część tego, co zapłaci za mnie Czarna Gwardia. W ten sposób oboje skorzystamy, a ty będziesz potrzebował pieniędzy równie bardzo, jak ja. Chcę zostać Czarnogwardzistką, Kip. Niczego innego nie pragnę równie mocno. A w ten sposób Chromeria nam za to zapłaci. – To jest… w pewnym sensie… genialne – przyznał Kip. – A widzisz jakieś minusy? Nie dowiem się, czy lubisz mnie ze względu na mnie, czy też lubisz mnie, bo potrzebujesz pieniędzy… aż do ostatniego ślubowania. To jednak był czysty egoizm, prawda? Chciał, żeby zapłaciła za to, że on zyska na swój temat lepsze zdanie. – Widzisz? – powiedziała. – Ale… Chcę, żebyś coś mi przysiągł, Kip. – Co zechcesz. – Przysięgnij, że mnie nie odsprzedasz z powrotem… Że mnie nie sprzedasz. Nikomu. Będę ci służyć w naszym wolnym czasie, mnie to nie przeszkadza. Od lat jestem niewolnicą, mogę nią być jeszcze przez kilka tygodni, tylko obiecaj mi to jedno. – Przysięgam na Orholama – powiedział Kip – pod jednym warunkiem. Spojrzała na niego podejrzliwie. – Weźmiesz połowę z tego, co dostaniemy za twój kontrakt. – Kip, fatalnie negocjujesz. – Wyszczerzyła zęby w uśmiechu, a Kipa znowu uderzyło to, jak bardzo różniła się od Liv. Liv żyła w zgorzknieniu z powodu swojej sytuacji, która była niesprawiedliwa, ale nie tak straszna jak życie niewolnika. Może to dlatego, że Liv widziała, jak blisko było łatwe i wspaniałe życie, i czuła ból związany z utratą tej szansy A może Teia po prostu z natury była bardziej pozytywnie nastawiona do życia. Gdyby jednak Kip miał doświadczyć rzeczy złych i niesprawiedliwych, miał nadzieję, że w przyszłości będzie bardziej podobny do Teii, a mniej do Liv. Ta myśl sprawiła, że coś rozluźniło się w nim i odkrył, że jest mniej zły na Liv i mniej nią zainteresowany. – Zgadzam się – powiedziała Teia. – A teraz przestań suszyć zęby… i do roboty!

ROZDZIAŁ 83 Dazen minął pierwszą niezapaloną pochodnię w tunelu, nawet jej nie tknąwszy. Pochodnia mogła być pułapką. Przeciskał się przez ciasnotę tunelu, oddychając głęboko dla uspokojenia. Tunel nie był aż tak ciasny, a ciemność aż tak mroczna. Dałby sobie radę z gorszymi rzeczami. Z radością przeszedłby gorsze piekło, byleby się stąd wydostać. Nie ma powrotu. Nigdy. Jakieś sto kroków dalej napotkał kolejną pochodnię i przystanął. Światło kulki z zielonego luksynu było słabe i pożerało jego jedyny luksyn. Nie wiedział, na jak długo będzie musiało mu wystarczyć. Miał nadzieję, że jeszcze tylko na kilka minut, ale na wszelki wypadek… Przyjrzał się pochodni, jakby to był wąż. Tunel był za wąski, żeby wygodnie nieść normalną pochodnię z otwartym ogniem i kapiącą smołą. Żeby nieść tu normalną pochodnię i nie poparzyć się, trzeba by ją trzymać dokładnie przed sobą. Zgodnie ze swoim typowym rozrzutnym podejściem do krzesania, brat przygotował luksynowe pochodnie. Zrobione ze zwykłego kawałka drewna kończyły się panelami niedoskonałego żółtego luksynu pokrytymi szczelnie cieniutką warstwą luksynu, szkła albo nawet nawoskowanej skóry. Zabezpieczony przed dopływem powietrza żółty luksyn pozostawał uśpiony. Kiedy chciałeś światła, wystarczyło zwyczajnie usunąć szczeliwo i otrzymywałeś idealne źródło żółtego światła. Zależnie od tego, ile powietrza wpadało i jak dobrze żółty został wykrzesany, luksynowa pochodnia mogła płonąć od godziny do czterech. Magiczne pochodnie były koszmarnie drogie i potwornie trudne do przygotowania; brat lubił je krzesać, żeby popisać się swoją superchromacją. To niewątpliwie było dziełem brata. Oczywiście musiał wykonać większość, jeśli nie całą pracę nad więzieniem samodzielnie. Luksynowa pochodnia znajdowała się w prostym żelaznym kinkiecie. Dazen spojrzał, mrużąc oczy, na kawałek żelaza, jakby skrywał tajemnice wszechświata. Jednak to było tylko żelazo. Nie zostało dopasowane szczególnie ściśle. Nie wyglądało na to, żeby to mógł być jakiś przełącznik i żeby uruchomił pułapkę po wyjęciu pochodni. Mimo wszystko coś mu się w tym nie podobało. Dazen zaklął. A potem jeszcze trochę. Podobał mu się dźwięk jego słów rozlegających się echem w tunelu, znikających w oddali, zamiast od razu odbijać się z powrotem od ścian w odległości kilku stóp. – To trochę durne, drzeć się, kiedy próbujesz uciec, nie uważasz? – rozległ się głos. Dazenowi przebiegł po kręgosłupie dreszcz. Przez długą chwilę myślał, że to już koniec. A potem rozpoznał głos. – Martwy człowiek – powiedział. – Ale nie tak martwy jak ty już wkrótce, jak przypuszczam – odparł martwy człowiek. – Myślałem, że siedzisz w swojej ścianie, gdzie cię zostawiłem. Nie potrzebuję cię tutaj. Martwy człowiek zarechotał w ciemności. – Myślałeś, że tak łatwo się mnie pozbędziesz? Jesteś zabawnym małym człowieczkiem, Gavinie Guile. – Nie, ty jesteś Gavin. Ty jesteś martwym człowiekiem. Ja z tym skończyłem. Skończyłem z przegrywaniem. Teraz odejdź, zapalę tu światło. – Założę się, że pochodnia to pułapka. Dazen warknął. – Wiem, że pochodnia to pułapka!

Nie wiedział jednak, na czym ta pułapka polega. To był strach, paranoja. I nie mógł się z tego otrząsnąć. Przeklinając cicho, raz za razem, przyglądał się pochodni. Nie potrafił jej dotknąć. – Zapomnij – powiedział martwy człowiek. – Pewnie zostało ci z piętnaście minut zielonego światła. Mogło ci się udać, gdybyś nie siedział tu i nie gadał do siebie. Znowu się zaśmiał, kpiąco. Dazen podreptał chwiejnym krokiem korytarzem. Był w kiepskiej formie. Jeśli wkrótce się nie prześpi i nie zje czegoś prawdziwego… Nie, tym będzie się martwił później. Tunel zakręcał, powoli, i Dazen pomyślał, że wspina się powolną spiralą w górę. Miał wrażenie, że to trwa całe wieki. To było nieznośne, ale nie mogło ciągnąć się zbyt długo, prawda? Jak głęboko Gavin by kopał? – Oczywiście głębiej, niż ty jesteś w stanie się wykopać – odpowiedział martwy człowiek. – Zawsze był odrobinę bystrzejszy od ciebie. – Zamknij się! – Dazenowi powinęła się noga i upadł. Zdążył się podeprzeć, ale prawie stracił całą koncentrację. Prawie stracił zieloną kulkę. – Pamiętasz, jak to zawsze byłeś ulubieńcem ojca? Ciekawi mnie, czy teraz Gavin jest jego faworytem. Zawsze się bałeś, że ojciec zda sobie sprawę, o ile bystrzejszy jest od ciebie Gavin, prawda? – Zamknij się – powiedział słabo Dazen. Orholamie, prawie stracił swoje jedyne światło. Nie wyobrażał sobie uwięzienia w całkowitej ciemności tylko z głosami w głowie. – Dlaczego nie wrócisz do tamtej luksynowej pochodni? – zaproponował z ciemności martwy człowiek. – Może wystarczy ci na tyle zielonego luksynu. Oczywiście, luksynowa pochodnia może być martwa. Leżała tam od dawna. One nie są wieczne. Nawet te zrobione przez twojego brata. Ciemność przybierała na sile, zamykając się wokół mizernego kręgu zielonego światła. Zielony powinien dawać mu poczucie dzikości, siły. Jednakże nawet dzikim zwierzętom pękały serca. A uczucie siły to nie to samo co siła. Dazen pokuśtykał dalej, bo nie mógł zrobić nic innego. Ciało go zdradzało. Czarne plamy pływały mu przed oczami. Znowu się potknął i tym razem upadł, w ostatniej chwili tuląc do piersi malejącą zieloną kulę. Wstał, drżąc, chociaż martwy człowiek siedział cicho. I wtedy nadeszło ocalenie. Zobaczył następną luksynową pochodnię. Podszedł do niej powoli, ostrożnie. – To pułapka, wiesz o tym, prawda? – odezwał się martwy człowiek. – Założę się, że ostatnia nie była pułapką. Pewnie jest o tyle od ciebie bystrzejszy, że wiedział, że miniesz tamtą, a potem wpadniesz w desperację. Całkiem nieźle cię rozgryzł… – Zamknij się! Zamknij się. Zamknij się! Zielona kulka była teraz mniejsza od pięści Dazena. Zostało mu może z pięć minut. Mimo wszystko, nie śpieszył się. Uważnie zbadał żelazny kinkiet, w którym osadzono pochodnię. – To nie będzie prosta pułapka z dźwignią. Daj spokój, Dazen zastosowałby coś bardziej eleganckiego niż to, nie sądzisz? Dazen… – Ja teraz jestem Dazen! – syknął Dazen. Nawet się nie odwrócił. Miał rację, to nie mogła być prosta pułapka z dźwignią. Kinkiet był solidny. Dazen odsunął się, wyciągnął palec i przycisnął kinkiet, gotowy odskoczyć, gdyby cokolwiek się wydarzyło. Nic. Zmrużył oczy, starając się spojrzeć w nadfiolecie, ale nie potrafił powiedzieć, czy mu się

nie udaje, czy po prostu nie było żadnego nadfioletu do zobaczenia. Szturchnął pochodnię. Poruszyła się w uchwycie i Dazen odskoczył. Nogi znowu go zdradziły i przekoziołkował po podłodze, ledwie złagodził upadek, odpychając się od ściany. Poza tym, że stracił resztki godności osobistej, nic się nie wydarzyło. – Utrata godności osobistej? – Martwy człowiek zachichotał. – Jesteś zakrwawiony, brudny i nagi, cuchniesz gównem i gadasz do siebie. Jaką godność masz do stracenia? – Chcę, żebyś wiedział – powiedział Dazen – że kiedy stąd wyjdę, ty znikasz. Już cię nie potrzebuję. – „Potrzebować” to takie ciekawe słowo, co? – Niech cię wieczna noc pochłonie. – Dazen wstał umęczony. -Zobaczmy, co tu masz, bracie. Złapał luksynową pochodnię. I. Nic. Się. Nie. Stało. Wypuścił powietrze. Nawet nie zdawał sobie sprawy, że je wstrzymywał. Niech cię Orholam przeklnie, Gavinie, naprawdę myślałem, że jesteś aż tak diabolicznie przebiegły. Odciągnął małą klapkę z gliny na kwadratowej powierzchni pochodni i powolna poświata zaczęła emanować, kiedy powietrze dostało się przez liczne maleńkie dziurki. Pochodnia nadał była do połowy napełniona żółtym luksynem. Wziąwszy pod uwagę jakość krzesania Gavina, było go mnóstwo. Nadzieja rozbłysła nad sercem Dazena, jak słońce rozbłyskuje nad wzgórzami, kiedy rozkwitło czyste, żółte światło. Trącił luksynową pochodnię i światło w pełni rozbłysło. Oderwał kolejny plaster gliny i rozkoszował się jasnością. Nie było pułapki. Naprawdę mu się uda. Przekopał się daleko pod petardą tego łajdaka. Krzesanie z luksynu było okropnie niewydajne. Rzucane światło brało się z tego, że luksyn źle wykrzesano, więc jedyne prawidłowe żółcienie, jakie wychwytywałeś, to te rozrzucone na pograniczach żółtego spektrum, ale nawet wtedy twoje zdolności i wydajność jako krzesiciela decydowały, co w ogóle jest możliwe. Jednak Dazen nie próbował wykrzesać niczego użytecznego; chciał tylko posmakować żółtego. Żółć przesączyła się w niego w powolnym wirze i po szesnastu latach nieobecności była cudowna. Poczuł się bystrzejszy, klarowniej myślący, zdolny iść dalej, ostrożny. Sam fakt, że Gavin nie zabezpieczył pułapką pochodni, nie znaczył, że w tunelu nie było pułapek. Nawet gdyby nigdy nie wpadł na to, że jego brat spróbuje tędy wyjść, mógł się obawiać, że ktoś znajdzie drugi koniec tunelu. Tak, musiał zachować ostrożność. Dziękuję ci, żółty luksynie. Ożywiony Dazen ruszył przed siebie. Niecałe trzy minuty później zobaczył, że promienie luksynowej pochodni oświetlają wylot komory. Zwolnił. – Tu cię właśnie dorwie – powiedział martwy człowiek. – Zamknij się – syknął Dazen. Zbadał wszystko szczegółowo. Ściany tunelu, zanim przeszedł w komorę, podłogę, sklepienie – wszystko, co mógł zobaczyć w każdym spektrum. Serce biło mu jak szalone, ale niczego nie znalazł, żadnych ukrytych drutów, zawiasów, niewyjaśnionych dziur w ścianach, z których mogła wystrzelić jakaś krwawa śmierć. Przesunął się powoli do przodu. Miał czas. Pochodnia chwilę poświeci. Oczywiście, brat mógł się zjawić w każdej chwili. Komora miała z dziesięć kroków szerokości w każdym kierunku. Stały w niej mały stół, małe krzesło i mała prycza. Żadnego jedzenia. To musiał być pokój, w którym Gavin

odpoczywał, kiedy budował więzienie. Dazen patrzył, gdzie stawia każdy krok. – Mówię ci, to tutaj cię dorwie – powiedział martwy człowiek. – Śmiało, idź, połóż się na pryczy. Chcesz się założyć, że już się nie obudzisz? Dazen nie tknął pryczy. Zresztą i tak nie zamierzał spać, kiedy luksynowa pochodnia powoli się wypalała. Wyrzucił gliniane zatyczki, nawet nie pomyślał, żeby je zachować. Głupi błąd. Fakt, że nie miał kieszeni ani wolnych rąk, żeby je nieść, ale mimo wszystko… Coś zamigotało na przeciwległej ścianie, dokładnie nad wyjściem do tunelu. – Och, idź, koniecznie, popatrz na to, co błyszczy. Pewnie. To bezapelacyjnie nie może być pułapka – szydził martwy człowiek. – Może ty tu zostaniesz, a ja pójdę dalej bez ciebie? – zasugerował Dazen. – Obaj będziemy szczęśliwi. – Proszę bardzo, to nie ja gadam do siebie. Możesz mnie zostawić, kiedy tylko będziesz gotowy. – Idź do diabła – żachnął się Dazen. – To jest nad wylotem korytarza. I tak muszę tamtędy przejść. Zachował ostrożność. Łatwo było zafiksować się na celu. Jak na światełku w tunelu. – Ha! Ale ci się zrymowało! – zauważył martwy człowiek. Co? A tak, się zrymowało. – Wal się. Dazen zamrugał, potarł oczy, przyjrzał się podłodze, badał każdy krok. Nie mógł zbyt długo iść w takim tempie, bo nigdy stąd nie wyjdzie. Jednak tutaj warto było. Niezależnie od tego, że martwy człowiek sobie z niego kpił, to jednak miał swoje racje. Cokolwiek błyszczało, tkwiło w skale. Może to naturalna żyła jakiejś rudy? Złota? Dazen nie miał najmniejszego pojęcia na temat górnictwa, ale znajdował się gdzieś głęboko pod ziemią. Rozkład w pierwszej chwili wydawał się przypadkowy, ale kiedy się zbliżył… – Pułapka. Mówię ci. Pułapka – ostrzegał martwy człowiek. – Nie dotykam tego, dupku. Przestań mnie rozpraszać. Możliwe, że to była pułapka, ale Dazen nie zamierzał wkładać głowy dokładnie pod nią, wchodząc do tunelu, na wypadek gdyby coś miało spaść bez żadnego ostrzeżenia. Zachowując bezpieczny dystans, stanął na palcach i uniósł luksynową pochodnię wyżej. Cokolwiek to było, siedziało głęboko w wyżłobieniach i ukazało się w całej krasie dopiero w świetle pochodni, kiedy Dazen ją uniósł. Usłyszał cichy syk i zamarł. To była pułapka. Musiał szybko coś zrobić, ale nie wiedział co. W jednej chwili luksyn w rowkach – bo był to luksyn – zapłonął i zalśnił przyćmioną, piekielną czerwienią. Dazen pamiętał tę formułę. Robota Gavina, mieszanka żółtego i czerwonego luksynu, tak niestabilna, że już sam dopływ światła powodował wybuch. Przeszył go nagły gniew – i wtedy cały wzór rozkwitł światłem, rozpalony przez blask luksynowej pochodni. To było pojedyncze, zgrubnie ukształtowane słowo, szerokie na dwa kroki, wypisane raźnym, pewnym siebie charakterem pisma. Rozwinęło się żółto-czerwonym ogniem: „Prawie”. Stopy Dazena oderwały się od ziemi. Skoczył do tyłu i pobiegł do tunelu, którym przyszedł. Światło pochodni, które wcześniej, wchodząc do komory, kierował tylko do przodu, teraz ukazało głębokie rowki w ścianie za jego plecami. Nie zauważył ich do tej pory. Rozbłysły ogniem, płomienie przegryzły sznury i podłoga usunęła się mu spod nóg. Przekoziołkował w ciemność rynną i nagle wylądował na płaskiej powierzchni. Nadział się na kilka drobniutkich kolców, nie dłuższych niż palec do pierwszego knykcia. To sprawiło, że

stracił cały oddech… i luksyn. Piekliszcze! A potem podłoga odchyliła się i poturlał się dalej w dół. Uderzył w drzwi, które uchyliły się i zaraz się za nim zamknęły. Oszołomiony, zdezorientowany, z plecami i rękami krwawiącymi od drobnych ukłuć natychmiast pojął gdzie się znajduje, czując światło, które przebijało się przez jego powieki i szydziło. Przeturlał się i otworzył oczy. Pokój miał kształt ściśniętej piłki, z jedną dziurą w górze na jedzenie i wodę, i z jedną w dole na odpadki. W okrągłej, zakrzywionej ścianie nowej, żółtej celi siedział martwy człowiek. Szaleńczym falsetem powiedział: – A nie mówiłem?

ROZDZIAŁ 84 Migotliwy płaszcz ułatwił Gavinowi powrót do pokoju. Minął tylko jedną Czarnogwardzistkę, która zerknęła w stronę drzwi na dach, kiedy wpadł przez nie niewielki podmuch, nim Gavin zamknął je szybko za sobą. Młoda kobieta spojrzała na schody, ale zlekceważyła sprawę. Gavin minął ją, a kiedy Czarnogwardzistka zdecydowała się jednak sprawdzić, co to było, wykorzystał sposobność i zakradł się do własnego pokoju. Widać było, że przeszukali komnatę, ale pobieżnie. Co sobie myślał, prowokując ich do przeszukania pokoju? Mogli znaleźć drzwi w szafie. Chociaż teraz to nie miało znaczenia. Gavin podszedł do obrazu z niebieskim olbrzymem i otworzył go. Prawie się zaśmiał. Alarmowy panel jaśniał żółcią. Brat wyrwał się z zielonej celi, i to ostatniej nocy. Gavin był dumny z brata, chociaż to trąciło szaleństwem. Był wojownikiem. Może w dostatecznym stopniu. Cóż, przynajmniej drugi alarm zadziałał. Gavin zamknął obraz, podszedł do szafy i zaczął wyjmować ubrania. – Mój panie, mogę pomóc? Gavin obrócił się gwałtownie i zobaczył Marissię. Klęczała obok łóżka ze spuszczoną głową. Najwyraźniej czekała na niego, odprawiając swego rodzaju pokutę, czuwając tutaj. Twarz miała ściągniętą, wymizerowaną. Ogarnęła go czułość dla tej kobiety. Była kimś więcej niż osobistą niewolnicą. Służyła mu całym sercem, i to w trudnych okolicznościach. – Marissio, na biurku leży list. Na pewno go widziałaś. Przynieś mi go. Poszła po list, podczas gdy on nadal wyrzucał ubrania z szafy. Przyniosła dokument odrętwiała. To było jej uwolnienie. Zamiast wykorzystać standardowy papier, który wystarczyło tylko podpisać, Gavin całość spisał odręcznie. Słyszał historie o osobistych niewolnikach, których oskarżano o podrobienie dokumentów uwalniających i z tego powodu trzymano dalej w niewoli. Marissia była piękna i cenna z wielu różnych powodów. Gavin nie zamierzał pozwolić, żeby ją zatrzymali. Przejrzał papiery, chociaż znał ich treść na pamięć. Było to nie tylko uwolnienie, ale też dotacja wysokości dziesięciu tysięcy danarów. Fortuna; dość, żeby założyć interes i wyjść za mąż, albo po prostu przeżyć resztę życia. Podpisał dokumenty. A potem złapał kolejny kawałek papieru i wypisał kilka liter i cyfr. – Mój ojciec może przejąć pieniądze pod takim czy innym pretekstem. Wiedzą, że mi na tobie zależy, więc będą podejrzewali, że coś ci zostawię. Ten szyfr da ci dostęp do innego konta. Porozmawiaj z ilytańskim bankierem Pretorem Onesto z firmy Varig i Green. – Mój panie, dlaczego rozmawiasz ze mną w ten sposób? – Jej głos brzmiał tak, jakby zaraz miała się rozpłakać. – Proszę, daj pięć tysięcy z tego, co jest na tym koncie, Karris, i tyle samo Kipowi. Reszta jest dla ciebie. – Podał jej dokument. -Naucz się tego szyfru na pamięć i spal kartkę. Onesto przekaże pieniądze każdemu, kto poda ten szyfr. – Lordzie Pryzmacie… – Trzymała bezwładnie papiery. Wyglądała jak osierocona. – Uwolniłem cię. Powinnaś się cieszyć. – Gavin odwrócił wzrok. Oczywiście, to połechtało jego próżność, że niewolnica nie sprawiała wrażenia

wniebowziętej uwolnieniem, ale przez wzgląd na niego ukrywała radość. Jeżeli kłamała, nie chciał przejrzeć jej fałszu i dlatego odwrócił wzrok. – To moja wina, prawda, mój panie? – powiedziała. – Zrobiłam coś źle, prawda? W jakiś sposób przegapiłam alarm. Położył ręce na jej ramionach. – To nie twoja wina. Mój alarm zawiódł. To moja robota. Wszystko zbyt długo musiało dobrze działać. Coś się stało. Ale to nie twoja wina. – Powinnam była tu być dla ciebie. Ta Ana… Nie powinnam była wychodzić. Tak mi przykro, mój panie. Gdyby Marissia była w jego łóżku, kiedy Gavin jej chciał, miała rację, sprawy potoczyłyby się inaczej. Jednakże, to on był panem swojego przeznaczenia. Nikt go nie zmuszał do zrzucenia dziewczyny z balkonu. Co właściwie sobie wtedy myślał? Chciał po prostu pozbyć się jej z pokoju? Chciał ją tylko nastraszyć? A może od początku zawładnęła nim mordercza furia? Może intencje nie miały znaczenia. Dziewczyna nie żyła. To koniec. – To nie twoja wina, Marissio. Tylko moja. Byłaś dobrym sługą, dobrym towarzyszem, dobrym przyjacielem. Chcę, żebyś teraz odeszła i uniknęła wciągnięcia w szambo. Uniosła z niepokojem brwi. – Mój panie, jesteś dobrym człowiekiem, proszę, nie… Żachnął się. – Dobry człowiek uwolniłby cię już dawno temu. Obawiałem się, jak wykorzystasz swoją wolność, więc ci jej nie dawałem. Mój duch jest mały i podły. Pan, który na tyle boi się wyborów, jakich dokonaliby jego ludzie, że odbiera im wybór, nie zasługuje na ich usługi. Dobrze mi służyłaś mimo moich niedostatków. Dziękuję ci, Marissio. Proszę, zanieś te dwa płaszcze do mojego sekretnego pokoju. A potem odejdź. Mogę nie wrócić na górę sam. Może wcale nie wrócę, a zjawi się ktoś inny. Nie powinno cię tu być, kiedy tak się stanie. Uniosła ręce, ten jeden raz bezradna. – Mój panie – powiedziała płaczliwie. Otworzył szafę i wykrzesał sobie platformę pod nogi – tym razem z żółtego luksynu, bo nie mógł z niebieskiego. – Powiedz Kipowi, że mi przykro. Powiedz Karris… Nie, tego chyba nie możesz. Zegnaj, Marissio. Wszedł do szafy i zamknął drzwi. Usłyszał jej płacz, gdy tylko drzwi się zamknęły, chociaż próbowała się powstrzymać. Odsunął podłogę, znalazł linę, wpasował platformę. Po chwili pędził w dół, w ciemność. Kiedy dotarł na dno szybu, pomacał na oślep, aż znalazł luksynowe pochodnie, a potem zdjął jedną ze ściany. Nie mógł ich wcześniej używać, bo nie chciał rzucać żółtego światła do celi brata. Teraz, kiedy Dazen znajdował się w żółtej, nie miało to już znaczenia. Znalazł kontrolki i pociągnął za dźwignie tak, żeby unieść celę. Potrwa to jakieś pięć minut, zanim cela uniesie się i obróci, zajmując właściwą pozycję. Zbudował więzienie tak, żeby brat myślał, że miejsce, w którym znajduje się okno, jest najsłabszym punktem projektu, podczas gdy w rzeczywistości to miejsce umocnił bardziej niż wszystkie pozostałe. Oczekiwanie dało mu czas na pomyślenie nad przypływem geniuszu, którego doświadczył, gdy konstruował więzienie. Pierwszą niebieską celę zbudował w ciągu miesiąca, a potem przez większą część roku konstruował pozostałe. Zastanawiał się, jak bardzo różniłby się świat, gdyby po prostu zabił brata i od razu skupił się na walce ze Spektrum i usuwaniu niesprawiedliwości, które dostrzegał na każdym kroku. Takie marnotrawstwo, wszystko dla jednego człowieka.

Nigdy nie miał dość odwagi, żeby pozwolić mu odejść. Nigdy nie miał dość odwagi, żeby zamordować go z zimną krwią. Powoli, powoli, kula pojawiała się, a potem niespiesznie osiadła. Musiał przesunąć panel, żeby odsłonić okno, ale złapał się na tym, że gapi się bezmyślnie na niego, obawiając się go odsunąć. Idiotyczne. Zjawił się tu, żeby umrzeć. Zjawił się tu, żeby wypuścić brata. To powinno być łatwe. Wszystko się kończyło. Serce zaprotestowało mu w piersi i Gavin pomyślał, że zaraz odmówi mu posłuszeństwa. W gardle go ścisnęło. Pocił się. Odsunął panel. Mężczyzna skoczył z drugiej strony i zamachnął się pałką prosto w jego twarz. Gavin cofnął się gwałtownie. Luksynowa pochodnia brata uderzyła w okno z żółtego luksynu i roztrzaskała się w rozbłysku uwolnionej słonecznej wody. Jednak więzień jeszcze nie skończył. Nie rozbawił go widok przestraszonego Gavina. Zaatakował go z furią wściekłego wilka, łomocząc luksynową pochodnią w okno potężnymi ciosami, aż drewniany trzonek rozpadł mu się w dłoni na drzazgi. – Ty skurwysynie! – wrzeszczał więzień. – Zabiję ciebie i wszystkich, których kiedykolwiek kochałeś. Urwę ci pierdolony łeb i wsadzę ci go w dupę! Gavin stanął, otrzepując się, i włożył luksynową pochodnię do kinkietu. – Słyszysz mnie, Gavinie?! – krzyczał więzień. – Myślisz, że jesteś taki sprytny. Dobrze! Wiesz co? Jesteś sprytny. Zawsze chciałeś, żebym przyznał, że jesteś tym sprytniejszym bratem. I wiesz co? Jesteś. A wiesz, czym jeszcze jesteś? Jesteś słabszym bratem. Zastanawiałeś się kiedyś, dlaczego to mnie faworyzował ojciec? Spójrz na to. Więzienie. Pomysłowe. I żałosne. Myślałem, że zbudowałeś to więzienie, żeby udowodnić, że jesteś ode mnie sprytniejszy, bracie. Teraz już wiem swoje. Zbudowałeś je, bo nie możesz mnie zabić. Bo się boisz. To dlatego ojciec mnie kocha. Och, ja też okazałem się rozczarowaniem. On pragnie, żeby jego syn był zarazem bystry i bezwzględny, ale musiał wybrać jednego i wybrał mnie. I wybrał dobrze, ty pozbawiony kręgosłupa mięczaku. Ponieważ ja potrafię chować urazę. Potrafię ją żywić, pielęgnować, nosić w sercu. I będę. A ty będziesz tam siedział i się zamartwiał. Zupełnie jak kiedy byłeś dzieckiem, hę? Nadal masz koszmary, co? Nadal budzisz się z płaczem, co? Nadal sikasz pod siebie, Gavinie? Teraz masz do tego powód. Nadchodzę! Więzień był tak blisko, że jego ślina bryzgała na okno. – Mogłeś mnie zabić – mówił – ale tego nie zrobiłeś. Założę się, że myślisz o tym każdego ranka, kiedy wysyłasz mi chleb. Mógłbym go zatruć, myślisz. Mógłbym po prostu przestać go karmić, myślisz. Ale nie możesz. Nie masz dość ikry. Wiesz, Gavinie, masz rację. Nie masz. A ja wręcz przeciwnie. Gdybyśmy zamienili się miejscami, zabiłbym ciebie, kiedy leżałeś nieprzytomny pod Strzaskaną Skałą. Odciąłbym ci głowę, napełnił ci usta własnym gównem i wbiłbym ją na pikę. Bo tak się wygrywa, Gavinie. Tak pokazujesz, że z tobą się nie zadziera. Pokój poprzez grozę. Dla ciebie pewnie to nawet nie ma sensu, prawda? Nie, ty zawsze byłeś jak matka, pełna słodkich kłamstw, manipulacji i chrzanienia. Ona… – Matka nie żyje – powiedział Gavin. Nie chciał, żeby Dazen oczerniał ją w chwili gniewu. – Pieprzyć matkę – warknął Dazen. – Chociaż była taka dobra w kłamaniu, nigdy nawet nie próbowała udawać, że nie kocha cię bardziej. Co? – Zabiłeś ją? – zapytał Dazen, dostrzegając we wstrząsie na twarzy Gavina szparę w jego zbroi. – Wyspowiadałeś ją najpierw? Co ci powiedziała? Myślisz, że chociaż wtedy była z tobą szczera? Czy też nawet wówczas naginała cię do tego, czego sama chciała? Może i nie żyje, ale

założę się, że nie całkiem odeszła, co? Mała pajęczyca. – Mówisz o swojej matce, ty chory zwyrodnialcu – powiedział Gavin. – I co mi z tego powodu zrobisz, braciszku? Zmusisz, żebym przestał? Nic nie zrobisz, jak zawsze. Będziesz na mnie czekać, będziesz miał swoje koszmary. Wydostałem się z poprzednich więzień, wydostanę i z tego. Wiesz, początkowo się martwiłem, kiedy wpadłem do zielonego. Myślałem, że niebieska cela to jedyna, a zielona… To było okrutne, bracie, genialne. Pomyślałem, że musi być siedem cel, po jednej na każdy kolor. Ale nie ma tylu, prawda? Gavin nic nie powiedział. – Nie mogłeś zrobić celi z nadfioletu. Nie ma mowy, żebyś zrobił celę z podczerwieni. I nie sądzę też, żebyś zdołał zbudować z pomarańczowego albo czerwonego luksynu. Myślę, że to ostatnia cela. Myślę, że jestem o włos od zakończenia wszystkiego, co kiedykolwiek zbudowałeś. – Możesz się zdziwić – powiedział cicho Gavin. – Jesteś nieudacznikiem, braciszku. Wstydem. Pustą skorupą. Gavin stał, patrząc na brata w okrutnym żółtym świetle. – Karris nigdy ci nie powiedziała o naszej wspólnej nocy, co? -zagadnął go więzień. – Uraczyłeś mnie już opowieściami o swojej jurności. Nie ciekawi mnie ten temat. Więzień oszalał. Wpadł do żółtego więzienia w ciągu ostatnich dwunastu godzin, niewątpliwie myśląc, że tym razem naprawdę ucieknie. Samo rozczarowanie, zawód wystarczyłyby, żeby każdy wybuchł. Jednak Gavin nie chciał tego słuchać. – Więc nie powiedziała. – Dazen wybuchł zgrzytliwym śmiechem, jakiego Gavin jeszcze nigdy u niego nie słyszał. – Tak naprawdę to wstydziłem się tego. Teraz jednak to już przeszłość. Nie była tak ochocza, jak mogłem to wcześniej opisywać. Byliśmy na kolacji, moi ludzie, ona i jej ojciec, a ja opowiadałem skandaliczne żarty i nawet jej ojciec się śmiał. Wtedy zdałem sobie sprawę, jak bardzo się różnię. Że mogę zrobić, co zechcę. Wsadzić światu swojego wielkiego kutasa, a on zamknie się i posłusznie go przyjmie. Całą noc gadałem o rżnięciu Karris i upewnianiu się, że dorasta do moich standardów, a ten tchórz śmiał się do wtóru. Możesz uwierzyć? A Karris, ten mały tchórz, po prostu się upiła. Szkoda gadać, nie była nadzwyczajna. Nie poużywałem sobie po tym, jak ją dosiadłem. Próbowałeś kiedykolwiek skończyć, kiedy baba ryczy? Wiem, że nie dlatego, że odebrałem jej dziewictwo. Ty już wcześniej się tym zająłeś, co? – Ty chory skur… – Wątpiłem, czy w ogóle uda mi się skończyć. Byłem pijany, a ona niewiele pomagała, cała we łzach. Wtedy jednak powiedziała twoje imię i wiedziałem, że muszę. Żeby pokazać tobie, że nie możesz zabrać tego, co moje. A wiesz, co jest moje? Wszystko co tylko zechcę. Każdy, kogo zechcę. Potem nie przestawała płakać, więc ją wykopałem. Prawdę mówiąc, byłem tym trochę zażenowany. – Wzruszył ramionami. – Już mi przeszło. Łypnął okiem na Gavina i zobaczył jego zdumienie. – Nigdy ci o tym nie wspomniała, co? Gavin nie mógł wykrztusić słowa. – Nigdy jej nie poślubiłeś, co? Gavinowi wszystko przewracało się w żołądku. Opowiedział bratu setki kłamstw na temat swojego szczęśliwego życia i swojej szczęśliwej żonki. – Nie. Więzień wykrzywił twarz. Zerknął w bok, a potem z powrotem na strażnika swojego więzienia. – Sypie się szesnaście lat kłamstw, hę? Pewnie i tak lepiej ci bez niej. Myślisz, że skoro już zaliczała wszystkich Guile’ów, to ojca też przeleciała?

Błaganie brata, żeby przestał, albo rozkazanie mu, żeby nie mówił o Karris, byłoby równie nieskuteczne. – Myślałem… Zawsze myślałem, że byłeś tym dobrym bratem -powiedział Gavin. – Dobrym bratem? – warknął więzień. – Jakbyśmy byli dobrym i złym bliźniakiem? Nie jesteśmy bliźniakami, Gavinie. I żaden z nas nie jest dobry. – Zawsze taki byłeś czy oszalałeś tu na dole? – Takim mnie stworzyłeś, braciszku, tak jak stworzyłem ciebie. – Dazen odrzucił potrzaskane kawałki pochodni. – Dlaczego nie zakończysz tej farsy? Otwórz drzwi. Wypuść mnie. Rozłożył ręce i oparł się o okno, wpatrując się w Gavina. Gavin widział krew płynącą po piersi brata z grubej szramy, która otworzyła się w czasie upadku. Widział strumyczki świeżej krwi od kolców piekliszcza, które umieścił, żeby odebrać Dazenowi luksyn, kiedy będzie wpadał do żółtej celi. Dazen był chudy, zaniedbany, niezdrowy. Był wściekły, ale miał do tego wszelkie prawa. Bez wątpienia nie kłamał na temat Karris po to, żeby go zranić. Ani nie przesadzał. Jednakże, chociaż Karris mogła dla niego nic nie znaczyć, matka to co innego. Byłem ulubieńcem matki? Oczywiście, że tak. Może początkowo poświęcała mi więcej uwagi, bo widziała, jak zraniło mnie porzucenie przez ojca, jak bardzo potrzebowałem rodzica. Jednak byliśmy pokrewnymi duszami. Pewnie czuła się winna, bo mnie bardziej kochała. Z pewnością ulżyło jej, kiedy dowiedziała się, że Gavin to tak naprawdę Dazen. Dostrzegł to na jej twarzy szesnaście lat temu i od tamtego czasu próbował temu zaprzeczać. Jestem jak pies, który z kością w zębach przechodzi przez most. Widzę drugiego psa, który przechodzi pode mną z kością i kłapię zębiskami, żeby mu ją zabrać – i wypuszczam własną kość do wody, oddając ją odbiciu. Spojrzał na więźnia, który co rusz zerkał na jedną ścianę celi, jakby prowadził rozmowę. Bardzo możliwe, że to wina Gavina, że brat zwariował. W końcu to on trzymał go w klatce, w odosobnieniu, przez szesnaście lat. Jednak tego grzechu nie mógł naprawić. Gavin oparł się o okno po swojej stronie, przyciskając dłonie do nieskazitelnego, niezniszczalnego żółtego luksynu w tym samym miejscu, w którym spoczywały ręce brata. – Przepraszam, bracie. Przepraszam, jeśli doprowadziłem cię do szaleństwa, przepraszam, jeżeli zawsze taki byłeś, a ja tego nie wiedziałem. Jednak nie sądzę, żebym mógł cię wypuścić. Nie w takim stanie. Mój świat się rozpada. Nie będę cię okłamywał w tej kwestii. Zamordowałem dziewczynę. Tracę kolory. Straciłem kobietę, którą kocham. Tracę… Tracę wszystko. Ale jeszcze nie oszalałem i w tym cię przewyższam. Poczuł, jak nagły spokój przewala się przez niego falą tsunami, wymiatając wszystko, co znalazło się na jego drodze, rozbijając wszelkie protesty. Brat zasługiwał, żeby tu siedzieć. Może nie będą mogli po prostu zamienić się miejscami, może Gavin nie będzie mógł zostać dobrym bratem we własnym sumieniu, teraz, kiedy już wie, że więzień jest złym bratem. Jego brat był złym bratem. Złym człowiekiem. Zagrożeniem. Jeśli nasienie megalomanii kiełkowało już kiedy miał dziewiętnaście lat, co uczyniłaby z nim nieograniczona władza, gdyby Gavin pozwolił mu odejść wolno wiele lat temu? Może nawet postąpił właściwie, a nie po prostu wybrał najmniejsze zło. Może zamknięcie brata było sprawiedliwe. A może nie. To nie miało znaczenia. Odetchnął głęboko. – Rozpocząłeś wojnę po to, żeby zebrać wokół siebie sprzymierzeńców, prawda? Starłeś z powierzchni tę wioskę, w której się ukrywałem, i wtedy wokół mnie zaczęli się gromadzić ludzie. Tylko po to, żeby się tobie przeciwstawić. Mogłeś doprowadzić do tego, żebym się

poddał. I zrobiłbym to. A po pierwszym starciu, kiedy moi ludzie wygrali, zabiłeś naszego posłańca. Dlaczego to zrobiłeś? Wystarczyło, żebyś ułaskawił moich ludzi i byłoby po mnie. To był pomysł ojca czy twój? Dazen upuścił połamane szczątki luksynowej pochodni, rzucił przelotne, szydercze spojrzenie ścianie. – Posłuchaj, bracie, chociaż ten numerek, który wyciął Lucidonius jest śliczny, to nie działa w przypadku niektórych zagrożeń. Weź Ilytę. Która satrapia zagłosuje za pójściem na wojnę, żeby dołączyć Ilytę z powrotem do trzódki? Żadna. Jednak promachos może to zrobić. Abornejczycy od dekad oszukują przy płaceniu trybutu. Paryjczycy ledwie zwracają uwagę na Chromerię. Ruthgarczycy otwarcie manipulują i dominują dzięki swoim bogactwom i kłamstwom. A Tyrejczycy… Cóż, chyba nie bardzo mogę z tego miejsca wypowiadać się na temat tego, co stało się z Tyreą, odkąd wojna wszystko zmieniła. Mam rację? – Tak – powiedział Gavin. Żołądek mu się burzył. Stawy słabły. – Myślisz, że Wrota Mroku wiecznie pozostaną zamknięte? – Ach, bezkształtne zagrożenie spoza Wrót Mroku – powiedział Gavin. – Przynajmniej studiowałeś historię. Czy to nie Pryzmat Sayid Talim prawie został mianowany promachosem, żeby stawić czoło „armadzie ”, czekającej tuż za wrotami? To było czterdzieści siedem lat temu. Długo by ta armada musiała czekać. – Rozejrzyj się, Gavinie i powiedz mi, czy to, co mamy, działa. Gavin nie mógł nawet doprowadzić do tego, żeby Spektrum wypowiedziało wojnę po tym, jak utracili Tyreę i najechano Atash. Jak to możliwe? Brat miał rację. System się sypał i potrzeba będzie człowieka o niezłomnej woli, żeby stworzyć coś nowego. – Wojna to jedyny sposób, żeby zostać uznanym promachosem – powiedział Dazen. – Potrzebujesz wielkiego kryzysu. Byłeś dla nas doskonałą okazją. Mogliśmy robić wrażenie niechętnych, żeby cię zaatakować. Byłeś moim bratem. Byłeś synem Androssa Guile. Nikt nie pomyślałby, że to spisek. Ale ty cały czas próbowałeś zakończyć naszą wojnę, zanim na dobre się zaczęła. Gavinowi zrobiło się niedobrze. – A generał Delmarta? Od początku był twoim człowiekiem? Rzeź ataskiego rodu królewskiego nie tylko zmobilizowała satrapie przeciwko Gavinowi, ale też pozwoliła Androssowi Guile pozbyć się jednego z rodów, który mu się przeciwstawiał. – To było pięćdziesiąt siedem osób. Zabiłeś więcej w czasie potyczki nad Potokiem Garbarza. – Co innego, kiedy robi się to z zimną krwią. – Czyżby? – zapytał więzień. – Dzięki temu zmarli są mniej martwi? Zamrugał, spojrzał na ścianę, jakby ktoś do niego mówił. Gavin nie odpowiedział. – Powiedz mi, bracie – powiedział więzień – szczerze pytam, bo nie mogę znać odpowiedzi: ile kłopotów sprawiał ci Atash od czasu wojny? To był druzgocący cios. Przed wojną ataski ród królewski – ostatnie pozostałości porządku, który istniał przed Lucidoniusem – sprawiał nieustanne problemy i wywoływał małe wojny. Gdyby ród królewski nadal istniał, z jego pieniędzmi i wpływami, z bezpiecznymi przystaniami i przemytniczymi statkami, Powstanie na Czerwonych Klifach byłoby potworne. A tak upadło niemal równie szybko, jak się zaczęło. Rzeź rzeczywiście zadziała. – Wypuść mnie, bracie – powiedział Dazen. – Jesteś skończony i sam to wiesz. Wybacz mi to, co wcześniej powiedziałem. Groźby i nikczemności. Nie mówiłem poważnie. Dopiero kilka godzin temu wpadłem do celi. Myślałem, że uciekłem, a ty znowu mnie pokonałeś. Masz

doskonały umysł, braciszku, ale twój czas się skończył. Widzę w twoich oczach, że straciłeś nie tylko kolory. Ty masz rozum, ale ja mam wolę, a teraz świat potrzebuje woli. Pojawiło się zagrożenie i rośnie, i tylko ja mogę ocalić Siedem Satrapii. – Zawsze byłeś gotowy zrobić to co trzeba – powiedział Gavin. – To nas różniło, prawda? – Wypuścił powietrze w długim westchnieniu. – Wszystko się rozpada. Nie ma sposobu, żebym to ocalił. Gavinie – powiedział i to była ulga nazwać starszego brata jego prawdziwym imieniem – Gavinie, potrzebuję zapewnienia. Przysięgnij mi, przysięgnij przed Orholamem, że nie zemścisz się na Karris. Nie wiem, jak ona zareaguje, i domyślam się, że pewnie będziesz musiał ją wygnać, ale przysięgnij mi, że zadbasz, by niczego jej nie zabrakło. I Kipowi. Te same warunki. Gavin – prawdziwy Gavin – zmrużył oczy, jakby rozważał warunki i wpływ, jaki mogą mieć na jego rządy, przeskakując bez chwili wahania z roli szalonego więźnia do poważnego cesarza. – W obliczu Orholama przysięgam. Fałszywy Gavin uniósł rękę do guzka na żółtym oknie. – Czekaj – powiedział więzień. – Zanim mnie wypuścisz. Nie dokończyliśmy naszych spraw, bracie. Co mam z tobą zrobić? -Znowu zerknął szybko na ścianę, skrzywił się poirytowany i natychmiast się rozpogodził. Gavin się zawahał. Brat był naprawdę wspaniały. – Pomyślałem, że mnie zabijesz. Póki żyję, stanowię zagrożenie, prawda? – Został ci tylko rok albo coś koło tego. Zamordowanie cię nie jest konieczne. Ojciec ma wysepkę w pobliżu Melos, która doskonale nada się na miejsce wygnania. Trzymał tam kiedyś kochankę. – To naprawdę… życzliwe – powiedział Gavin. – Brakowało mi ciebie, starszy bracie. Uniósł rękę do guzka i rozpuścił okno między nimi. A potem wyciągnął zza paska dwa pistolety ze sztyletami i pociągnął za spusty. Ryk wypełnił małą przestrzeń, kiedy ołowiane kulki przebiły ciało więźnia. Jedna wybiła idealną dziurę w mostku. Druga przebiła się przez zęby i wypadła potylicą. Ciało więźnia upadło. Nawet nie drgnęło. Rozszedł się gryzący, uspokajający zapach prochu. Oba pistolety wypaliły. Ilytańska robota. Gavin to podziwiał. Ilytanie robili doskonałe pistolety. Spojrzał na ścianę, na którą więzień co rusz zerkał, ale nie zobaczył niczego, oprócz odbicia martwego człowieka.

ROZDZIAŁ 85 Czekanie było częścią życia Czarnogwardzisty. Czekanie było tak samo służbą jak rzucanie się, by własną piersią chronić przed muszkietem albo magią. Jednakże jak większość Czarnogwardzistów Karris nie cierpiała czekać. Poszła na górę i niczego się nie dowiedziała, a potem pouczono ją, że ma poczekać na Biel, która zniknęła na długie godziny. W końcu zjawił się ktoś z Czarnej Gwardii i powiedział strażnikom pokoju Bieli, że zwołano nadzwyczajne posiedzenie Spektrum. Teraz, już po świcie, Biel w końcu przywieziono na fotelu długim korytarzem łączącym windę z jej pokojem. Zniecierpliwienie Karris szybko zastąpiła troska dla starszej kobiety. Nie powinno zmuszać się jej do zarywania całej nocy. Przemęczenie wyraźnie malowało się na jej twarzy. Biel uśmiechnęła się do Karris, kiedy wwieziono ją do pokoju, ale był to powierzchowny uśmiech. Biel miała dzisiaj więcej Czarnogwardzistów niż zwykle – dwójkę nowicjuszy i Jin Holvar, kobietę, która zaczęła służbę w tym samym roku co Karris, chociaż była kilka lat od niej młodsza. Karris i Jin pomogły Bieli załatwić się, dźwigając prawie cały jej ciężar. Karris pomogła jej się obmyć. – Przepraszam cię, dziecko. Ciało zawodzi – mruknęła zakłopotana Biel. Dwóch młodych Czarnogwardzistów, Gill i Gavin Greylingowie, umyślnie unikało oglądania się. Nadejdzie czas, kiedy młodzi mężczyźni też będą musieli przy tym pomagać. W Czarnej Gwardii zwyczajnie nie było dość kobiet, żeby zawsze znalazły się dwie na zmianie. Jednakże bez wątpienia na tym etapie musieli dopiero przywyknąć do myśli, że Biel w ogóle potrzebuje się załatwiać. Karris pamiętała, jak to jest być młodą i pełną nabożnego podziwu. Teraz miała wrażenie, że to było bardzo dawno temu. – Możecie odejść – powiedziała młodzieńcom Karris. – Spotkamy się później w koszarach na rozmowie. Jin i ja… – Nie. Chcę, żeby zostali – poleciła zmęczonym głosem Biel. -Jin, ty możesz odejść. Jin wyszła, a Karris pomogła Bieli przebrać się w strój nocny. Potem odprowadziła do łóżka drepczącą chwiejnie kobietę i pomogła jej usiąść. Teoretycznie to nie były zadania Czarnej Gwardii, ale osobista niewolnica Bieli była równie stara i słaba. Biel wolała nie kupować nowej niewolnicy, skoro zostało jej tak niewiele czasu, a nie chciała pozbywać się tej, którą miała – nawet jeśli starowina niewiele już dla niej mogła zrobić. Biel westchnęła ciężko. – A teraz – powiedziała – do pracy. – Pani, wyglądasz na wyczerpaną – powiedziała Karris. – A ja muszę przesłuchać tych mężczyzn. Byli wcześniej na służbie, kiedy… – Wiem, gdzie byli. Jak myślisz, czemu zabrałam ich ze sobą? Karris zmarszczyła brwi. – Spektrum – powiedziała Biel – ogłosiło wojnę. Dziś w nocy głosowaliśmy nad składem sił. – Słucham? – Krwawa Puszcza i Ruthgar już zmobilizowały swoje wojska i te niedługo tu dotrą. Wiedzieli, że do tego dojdzie, kiedy tylko zaatakowano Atash. Obawiam się jednak, że nikt inny nie zdąży zebrać wojsk i ruszyć do boju, zanim los Ru nie zostanie przesądzony. Andross Guile

pokieruje udziałem Chromerii i generałami Krwawej Puszczy oraz Ruthgaru. – Więc nie będzie promachosa? – spytała Karris. – I jak lord Guile zamierza… – Jest jak jest – powiedziała Biel. – Sprytnie to załatwiono, kiedy Gavina nie można było znaleźć, a nowa satrapia nie miała głosu. Propozycjami pokierowano ze zręcznością typową dla Androssa. Zna się na parlamentarnych manewrach. Albo wojna miała potoczyć się na jego warunkach, albo Ru upadnie. Chciał, żeby wyznaczono go na promachosa, i musimy uznać za swoje zwycięstwo to, że udało nam się do tego nie dopuścić. Podejrzewam, że nie spodziewał się, że mu się to uda, ale wyszło, jak wyszło. Dziś rano zacznie się mobilizacja. Karris otworzyła usta, ale nic nie powiedziała. – A teraz – Biel zwróciła się do braci Greylingów – powiedzcie mi, co się wydarzyło w nocy w komnatach Pryzmata. Gili, straszy z braci, odchrząknął i zerknął na Karris. – Nie oszczędzaj jej – rozkazała Biel. – Ona też może usłyszeć prawdę. – Tak, najszlachetniejsza pani. Ehm, Gavin i ja zostaliśmy ostatniej nocy wybrani do służby, chociaż jesteśmy nowi. Brakuje nam ludzi. To jednak było dopuszczalne, bo bardziej doświadczeni Czarnogwardziści stali w korytarzu przy pani pokoju i przy windach. Pryzmat zjawił się godzinę przed północą. Powitał nas i chwilę z nami pożartował… – Typowe – mruknęła pod nosem Karris. – Czarował świeżą krew. Gavin Greyling odwrócił wzrok. – Nic o tym nie wiem. W każdym razie powiedział coś o tym… Ehm, że odbył długą podróż z kobietą, której pragnie i nie może mieć. – Oblizał usta i celowo nie patrzył na Karris. – I zapytał o osobistą niewolnicę. Gili i ja rozmawialiśmy o tym dziś rano i nie bardzo pamiętamy, co dokładnie powiedział. – W jaki sposób to zinterpretowaliście? – spytała Biel. Gavin znowu odchrząknął i przestąpił z nogi na nogę. – Że, ehm, nie miałby nic przeciwko, ehm, towarzystwu. Więc kiedy pojawiła się ta dziewczyna, Ana, uznaliśmy, że po nią posłał. Z pewnością tak się zachowywała. Czarnogwardziści przy windzie powiedzieli potem, że im wmówiła, że to pani po nią posłała. – Zatem kłamała. Nie pierwszy raz próbowała – podsumowała Biel. – Mówcie dalej. – Wpuściliśmy ją. Pomyśleliśmy, że to normalne… – Nie ciekawią mnie w tym momencie wasze przemyślenia – ucięła Biel. – Co się stało? Gavin znowu przestąpił z nogi na nogę, zerkając na Karris. – Była tam może z pięć minut, kiedy zjawiła się kapitan straży Białodąb. Powiedziała, że ma ważną sprawę. Chcieliśmy ją odwieść od wejścia, ale chyba się śpieszyła, jakby nie chciała, żeby zobaczono ją na korytarzu… – Mówcie całą prawdę, łachudry – powiedziała Karris. Drętwo, ale beznamiętnie. – Była umalowana i wyperfumowana. Miała ułożone włosy, sam nie wiem, cała wyglądała pięknie. Jak kobieta, która wybiera się na, na, jak to się mówi… – Gavin rzucił spojrzenie bratu. – Schadzkę – dokończył Gili. Gavin Greyling przeniósł ciężar z nogi na nogę. – Wróćcie do tego, jak ją wpuściliście – poleciła Biel. – Kiedy otworzyliśmy drzwi, było jasne, że Pryzmat został, ehm… obudzony z entuzjazmem przez Anę. I że kapitan straży zaskoczył ten widok. Kapitan straży wybiegła, a Najwyższy Swiatłowładca Pryzmat zawołał za nią. Robił wrażenie zaszokowanego. Wybiegł za kapitan straży i zjechał za nią windą, zanim pobiegliśmy za nim. Nie wiedzieliśmy, co robić, więc wróciliśmy na posterunek, a Pryzmat wrócił kilka minut później.

Orholamie. Karris zrobiło się niedobrze. – Był potwornie wściekły na dziewczynę. Anę. Widzieliśmy ją, ehm, kiedy wrócił, i zachowywała się, jakby myślała, że wrócą do tego, co przerwali. Jednak jemu nie było w głowie nic z tych rzeczy. Krzyknął na nią… – Co powiedział? – zapytała Biel. Gavin nie patrzył na Karris. – Powiedział, że przez Anę stracił kobietę, którą kochał. Że wziął ją za Karris, ehm, kapitan straży, i że nie tknąłby jej, gdyby wiedział, kim jest, że go brzydzi. Dziewczyna powiedziała kilka, ehm, nieprzyjemnych rzeczy na temat kapitan straży Białodąb, i Pryzmat wyrzucił ją na balkon. Och, zmiłuj się, Orholamie. Gavin zamordował tę głupią dziewczynę, bo obraziła Karris? Karris chciało się płakać z powodu Any, swojego własnego i Gavina, z powodu całego durnego świata i katastrofalnej miłości. – Widzieliśmy… – Gavin przełknął ślinę i zerknął na Gilla, który skinął głową, zachęcając go do dalszego mówienia. – Krzyczał i był wściekły, a dziewczyna tak się przeraziła, że skoczyła z balkonu. W Karris uderzyło to jak grom z jasnego nieba. – Skoczyła?! – Tak, pani kapitan straży – powiedział młody człowiek. – Pryzmat… Pryzmat natychmiast strasznie się zawstydził. Chyba nigdy nie zapomnę wyrazu jego twarzy. Powiedział coś jak „Orholamie, zlituj się, zabiłem ją”. A potem powiedział nam, żebyśmy złożyli raport, a on będzie tam, kiedy wrócimy. Wyglądał na tak wstrząśniętego, że mu uwierzyliśmy, pani. Nie wiedzieliśmy, co robić. Jeden z nas powinien był z nim zostać. Przepraszam. – Czekaj. Nie zabił jej? – zapytała Karris. – Nie, pani. Skoczyła – powiedział Gili. – I obaj jesteście tego całkowicie pewni? – zapytała Biel. – Tak, najszlachetniejsza pani – odpowiedzieli jednocześnie. – Dostatecznie pewni, żeby powtórzyć tę opowieść przed samym Spektrum? Gavin pobladł, ale Gili robił wrażenie zdezorientowanego. Jeśli kłamał, to był w tym lepszy. – Tak, pani. Dlaczego mielibyśmy kłamać? – Nie bylibyście pierwszymi Czarnogwardzistami, którzy wierzą, że ich obowiązek chronienia Pryzmata sięga dalej niż poza ochronę jego życia – powiedziała Biel. Gili zamrugał zaskoczony. – Rozumiem, pani, ale my ledwie znamy lorda Guile. Dopiero zaczęliśmy. – I nikt, kto przeszuka wasze rzeczy, nie znajdzie wśród nich cennych podarunków? Rysy jego twarzy stwardniały. – Jesteśmy nowi na tej służbie, ale honor to dla nas nie nowość. – Dobrze więc – odparła Biel. – Możecie odejść. Idźcie się trochę przespać. Najpewniej zostaniecie brutalnie obudzeni i przepytani przez innych, ale zasługujecie na tę odrobinę odpoczynku, jaką uda wam się znaleźć. Odesłała ich, a oni odeszli wdzięczni. Karris zwróciła się do Bieli. – Mam wrażenie, że właśnie tego się pani spodziewała. – Oczywiście, że tak. Już wcześniej ich przesłuchałam. Chciałam sprawdzić, czy nie zmienili wersji. I… chciałam, żebyś usłyszała, że mężczyzna, którego kochasz, jest w znacznym stopniu niewinny w przypadku obu zbrodni. Karris zamrugała. Mężczyzna, którego kocha? Obu zbrodni?

– Co? Co?! – Już przynajmniej dwa razy odtrącił tę dziewczynę. I najwyraźniej miał dobry powód, żeby uwierzyć, że przyjdziesz tej nocy do niego, zważywszy, że to zrobiłaś. Karris wierciła się nerwowo, ale nie miała nic do powiedzenia. – Wiesz, że Czarnogwardzistom nie wolno kochać się ze swoimi podopiecznymi, prawda, Karris? – Tak, pani. Przełknęła ślinę. Ostatniej nocy zachowała się tak głupio, że nie mogła w to uwierzyć. Zwykle była tak racjonalna! – Rozmawiałaś na ten temat z dowódcą Żelazną Pięścią? – spytała Biel. – Pomóż mi się zsunąć, dobrze? Karris pomogła Bieli się ułożyć. – Ehm, nie, pani. Obawiam się… Obawiam się, że zachowałam się impulsywnie ostatniej nocy, a nigdy nie sądziłam, że pojawi się taka, ehm… Pokusa. Z nerwów żołądek jej się zaciskał. Biel się położyła. – Cóż, moja droga, gdybyś porozmawiała, Żelazna Pięść powiedziałby ci, że rozmawiałam z nim na ten temat bardzo dawno temu. I ostatnio znowu wróciliśmy do tego tematu. – Naprawdę? – Nie przerywaj mi, kochana. Owszem. I zgodziliśmy się, że to dobra reguła. Jasno wyznacza granice. Dzięki temu nikt nie mąci wód. – Tak, pani – powiedziała Karris. Wyprostowała się, odetchnęła. W głowie nadal jej się kręciło, ale takie życie wybrała. Była Czarnogwardzistką, w każdym calu. To nie było łatwe, ale dlatego właśnie to wybrała, bo wiedziała, że będzie ciężko. Zasady istniały nie bez powodu. – I zgodziliśmy się także – powiedziała Biel – że czasem wyjątek potwierdza regułę. I że ty jesteś takim wyjątkiem. Jeśli zechcesz związać się z tym niemożliwym człowiekiem, to możesz. Dźwięk, który w jakimś stopniu przywodził na myśl pisk, wyrwał się Karris z ust. Zamarła, zacisnęła wargi. Biel otworzyła oczy i wyszczerzyła zęby w uśmiechu. – Niech Orholam ulituje się nad nami za to, kogo kochamy, dziecko. A teraz znajdź tego niepoprawnego mężczyznę i zachowaj go przy życiu. Obawiam się, że będziemy go ogromnie potrzebować w nadchodzących dniach. Karris objęła starą kobietę i wybiegła z pokoju, zatrzymując się tylko po to, żeby odesłać tam innych Czarnogwardzistów.

ROZDZIAŁ 86 Gavin wydostał się z piekła stworzonego własnymi rękami, wlekąc się noga za nogą. Wielokrążki i przeciwwagi pomyślano tak, by mógł poruszać się o wiele szybciej, ale mechanizmy hałasowały. Będąc w głębinach, Gavin nie wiedział, czy hałas na górze coś zmieni, więc musiał zachować przesadną ostrożność. Jakiś czas później znalazł się na górze. Wyszedł przez dziurę, odłożył na miejsce podłogę tak cicho, jak się dało, rozproszył płytę z żółtego luksynu i zaczął nasłuchiwać przy drzwiach. Nic. Po pięciu minutach, uchylił drzwi. Potem otworzył je szerzej. W pokoju nie było nikogo poza Marissią, która klęczała w milczeniu na podłodze. – Marissio – powiedział Gavin, wzruszony jej widokiem. – Powiedziałem ci, żebyś odeszła – dodał łagodnie. Spojrzała wtedy na niego i Gavin zdumiał się na widok świeżych łez płynących po jej policzkach. – Wiedziałam, że wrócisz. Proszę, panie mój, nie odsyłaj mnie. Tylko tyle wiem. Ja… Proszę, nie odrzucaj mnie. Odrzucać? – Nie, nie, nie – uspokoił ją. – Nie odsyłam cię. Ale… Marissio, dałem ci wolność. Byłbym wiarołomnym człowiekiem, gdybym spróbował znowu ci ją odebrać. To dar… – I nie gardzę nim, mój panie. Skądże znowu. Hołubię go. Nie mogę jednak go przyjąć i nadal być twoją osobistą niewolnicą. Nie poradzisz sobie beze mnie, mój panie. – Pochyliła głowę. – Wybacz. To było bardzo aroganckie. – Prawda często brzmi arogancko. Masz rację. Potrzebuję cię. Możesz jednak zostać moją sekretarką. Orholam jeden wie, że twoje obowiązki obejmowały wszystko, co robi sekretarka. – I więcej – dodała cicho. – No cóż, oczywiście. I to więcej wykonywano z niezwykłym tupetem – powiedział ze znaczącym uśmieszkiem. Właśnie zabił brata, a życie biegło dalej, nie zatrzymując się nawet, żeby to zauważyć. – Mój panie… – powiedziała, jakby był tępy. – Tak? – Kochasz lady Białodąb. – Tak, kocham. – Dama może tolerować to, że mężczyzna korzysta z towarzystwa osobistej niewolnicy. Co innego jednak, kiedy zdradza ją z wolną kobietą, którą sam zatrudnia. Zwłaszcza, kiedy okazałeś swoje przywiązanie w sposób tak oczywisty, dając mi wolność. Ach. O wiele łatwiej uwolnić niewolnicę, kiedy myślisz, że to nie będzie cię nic kosztować. Niech to diabli. Dobrze, że nie ma żadnej pilniejszej sprawy do załatwienia niż potrzeby moich lędźwi. Potarł szczękę. Rozciągnął szyję na prawo i lewo, aż kręgi strzeliły. – Marissio, coś ci obiecałem i byłbym małostkowym człowiekiem… – Mam rozwiązanie, mój panie! – Rozwiązanie? – To nie umniejszy daru, jaki mi ofiarowałeś, ale nie każe mi odejść. Gavin uniósł brew. – Chcesz zostać? Naprawdę chcesz zostać? Czy po prostu boisz się, że wszystko się zmieni?

Jeśli potrzebujesz więcej pieniędzy… – Mój panie, już spisałam kontrakt. To nie uwolnienie, ale obietnica, że mogę odkupić swój kontrakt za jednego danara, kiedy zechcę. W ten sposób nadal dałeś mi hojny dar, a kiedy zechcę, będę mogła go przyjąć, nie pozbawiając cię niczego i nie komplikując sytuacji między tobą i Karris. Znaczy, nie komplikując jej jeszcze bardziej. – Ja nadal nie… Jesteś osobistą niewolnicą, Marissio. Nie masz prawa nawet do własnego ciała. Gdybyś nie była niewolnicą, mogłabyś być satrapką, kupiecką królową, czym zechcesz. A tak… – Co mogłabym robić w tym życiu, co miałoby większe znaczenie, niż służenie tobie, Najwyższy Lordzie Pryzmacie? – Jak możesz tak mówić? Przecież mnie znasz. Wiesz, czym jestem. – Tak, mój panie, wiem. I… – Zamknęła usta i w końcu zamiast tego powiedziała: – Proszę, nie zmuszaj mnie do odejścia. – Nie zamierzam cię zmuszać – powiedział Gavin. Była błyskotliwa. Była niesamowitą kobietą. Podszedł do biurka, podpisał nowy kontrakt i podał go jej. Już podarła stary. Co dziwne, płakała. Podał jej nowy kontrakt, a ona go wzięła, nadal klęcząc, i objęła go za nogi. Spał może z godzinę ostatniej nocy. Przez chwilę uprawiał seks z nieznajomą, którą potem zabił. Stracił miłość swojego życia. Przygotował się na śmierć. Zdał sobie sprawę, że wszystko, w co wierzył przez ostatnie dwadzieścia lat, okazało się kłamstwem. Zabił własnego brata. Był kurewsko wykończony. A jednak, kiedy ta piękna kobieta przycisnęła się do jego lędźwi, jego ciało zareagowało. Czasem nienawidził tego, że jest mężczyzną. Po tym, w jakie kłopoty mnie wpędziłeś ostatniej nocy, naprawdę zmierzasz mi teraz to zrobić? Marissia oczywiście natychmiast to zauważyła. Z drugiej strony, być może taki był jej zamiar. Zwykle reagowała; w jej pierwszych dotknięciach pojawiały się znaki zapytania. Nie tym razem. Gavin odsunął się o krok, a ona stanęła płynnie przed nim, zrzucając okrycie z ramion, zostając w samej ślicznej halce. – Może powinienem… – zaczął. Pocałowała go w usta, pchnęła do tyłu, ściągając mu spodnie. Skierowała go na krzesło, a on usiadł raptownie, kiedy uderzył o nie tyłem kolan. Już siedziała na nim, nie odrywając od niego oczu, przytrzymując zaborczo. Kochała się z nim jak burza, ostro i agresywnie, szybko i żarliwie, miłością zlaną potem i przemożną. Ujeżdżała go, aż skończył, i światła eksplodowały mu przed oczami, ale nie przerwała jak zwykle. Jeśli już to dopadła go jeszcze mocniej, aż zaczął się martwić, że połamią krzesło i oboje wylądują na podłodze. Wsunęła palce w jego włosy, przytrzymując mu głowę i zmuszając go, żeby patrzył jej w oczy. Te olśniewające zielone oczy rozbłysły, a jej biodra poruszyły się w sposób niekontrolowany. Wbiła palce w jego ramię i szarpnęła go boleśnie za włosy, a potem padła na niego. Gavin był oszołomiony i zadyszany. Wstał i zaniósł Marissię do łóżka. Wtuliła się w jego ramiona i tylko miauknęła cicho w proteście, kiedy wypuścił ją z objęć. Podszedł do swojej strony łóżka i usiadł na brzegu w słabym świetle nocnej lampki. Chociaż osiągnął satysfakcję, jego ciało chciało więcej. Być może za długo podróżował z Karris. A może to zdumiewająca, absolutnie urzekająca intensywność Marissii. Pomyślał, żeby

wziąć ją znowu i znieczulić swój niepokój. Jutro rozpęta się piekło. Chciał tylko zasnąć. Przez kilka godzin chciał niczego nie czuć. A zamiast tego czuł, że zrobił coś złego z Marissią. Starał się ze wszystkich sił, ale nie potrafił wymyślić, co takiego. Może po prostu czuł wyrzuty sumienia z powodu Dazena. Leżał, gapiąc się w sufit, zastanawiając się, jak, u diabła, ma uskoczyć przed licznymi płonącymi strzałami, które nadlecą jutro w jego kierunku. Teraz nic nie mógł z tym zrobić. A ponieważ gwardziści już przeszukali pokój ze swoją typową dokładnością, nikt nie pomyśli, żeby go tu szukać. Pięć minut później – a przynajmniej miał wrażenie, że pięć minut później – obudził się. Marissia zniknęła. Bez wątpienia pracowała. Leżał cicho, leniwie podnosząc kolejne problemy i odkładając je bez specjalnego pośpiechu. W ten sposób doszedł do wielu z najlepszych swoich rozwiązań. Przypomniał sobie, że Demnos Jorvis nie dogadywał się ze swoją żoną, siostrą Arys – Elą. Zastanowił się nad prędkością rozrostu mary. Wcześniej równowagę zaprowadzono ręcznie. Krzesicieli jednego koloru instruowano, żeby w tym roku zużyli więcej luksynu, a krzesicieli innego, żeby wykorzystywali mniej luksynu. Chromeria miała spory zasięg. Pomyślał o Najwyższych Luksjatach, mężczyznach ustalających doktrynę, która będzie rozpowszechniana w satrapiach. Niewątpliwie będą się rwali do spotkania z nim po tych wszystkich dziwnych doniesieniach. Kochali go i bali się go, ale czy zdołałby wymóc zmianę w samej religii? Pomyślał o Karris. Na nowo zdobędzie jej serce. Teraz to było możliwe, był o tym przekonany. I pomyślał o martwym bracie. Usiadł i zobaczył, że Marissia przyniosła tacę z twardymi sześcianami bochenków specjalnego chleba, który wrzucał do rynny pięć tysięcy razy. Nie czuł się winny. To było jak spojrzenie w lustro i zrozumienie, że nie jest się już dzieckiem. Jednakże tego dnia Gavin mógł spojrzeć na siebie beznamiętnie. Oto kim jestem: Gavin Guile, bratobójca. Człowiek, który miał dość woli, żeby zabić brata i ocalić Siedem Satrapii. Teraz stał się tym, za kogo wszyscy uważali go przez szesnaście lat. Prawie. Marissia wślizgnęła się przez uchylone drzwi. – Mój panie – powiedziała. – Dobrze, że nie śpisz. Twój ojciec chce się z tobą natychmiast zobaczyć. Na całym Małym Jaspisie wrze z powodu śmierci młodej pani. Czarna Gwardia milczy, dopóki trwa dochodzenie, czeka na rozkazy Bieli, która śpi, po tym jak pracowała całą noc. Spektrum zwołało nadzwyczajne posiedzenie tej nocy i przegłosowało skład sił ruszających do Ru. Dowodzenie przekazali twojemu ojcu, ale odrzucili jego próbę zostania promachosem. Przyparł mnie do muru i zażądał, żebym cię sprowadziła. Nie chciał uwierzyć, że nie wiem, gdzie jesteś. W rządzeniu obowiązywały pewne sztuczki, sztuczki, pozwalające zdobyć i utrzymać lojalność innych nawet w obliczu najgorszego ostrzału. Gavin czasem zapominał, że działają one równie skutecznie na tych, którzy dobrze cię znają, jak i na nieznajomych. Karris miała rację: Gavin zbyt często pozwalał, żeby ci najbliżej niego dostawali od niego to co najgorsze. Dlatego nakreślił czarną linię między sobą a swoimi zmartwieniami i skupił uwagę na kobiecie przed nim. – Marissio – powiedział. – To żaden problem. Jesteś cudowna. Znakomita. Jeśli przetrwam dzisiejszy dzień i nie wyląduję w więzieniu ani u kata, to kup sobie coś naprawdę, naprawdę ładnego. Wyszczerzyła zęby w uśmiechu. – Jak każe mój pan. Jej radość podniosła go na duchu. Był Pryzmatem. Był Gavinem Guile. Czego nie mógłby osiągnąć w ciągu roku?

ROZDZIAŁ 87 – Krążą plotki, że pokonałeś zabójcę ostatniej nocy – powiedział Andross Guile. – Zabójcę? – zdziwił się Gavin. Ledwie udało mu się zejść, nie będąc przez nikogo zauważonym. Kusiło go, żeby znowu skorzystać z migotliwego płaszcza, ale nie zamierzał zbliżyć się w nim do ojca na odległość stu kroków. Andross zorientowałby się. Jakimś cudem zorientowałby się. Ojciec siedział w pokoju ciemnym jak piekliszcze, ale Gavin wolał stać. Nie chciał spędzić tu więcej czasu niż to konieczne. – Jest też inna: że zrzuciłeś ją z balkonu, bo nie chciała zaspokoić twoich ciekawych perwersji. Och, czekaj, tę ja puściłem. – Andross wyszczerzył zęby w uśmiechu pozbawionym wesołości. – A komu ją przekazałeś? Myszom? Żyjesz w izolacji. – Myślisz, że nie mam zębów, bo jestem stary? Cóż, ogólnie rzecz biorąc, właśnie wtedy ludzie tracą zęby. – Myślę, że przeciwstawiasz mi się bez żadnego dobrego powodu, tylko po to, żeby pokazać, że możesz. I to doprowadza mnie do szału, jakby doprowadzało ciebie, gdybyś znalazł się na moim miejscu. – Jesteś głupim, głupim chłopakiem. Jak długo tobą kierowałem? Kiedy zrobiłem cokolwiek bez powodu? Gavin milczał. – Ożenisz się, Gavinie. W ciągu tygodnia. Zdecydowałem, że… – Ty przysłałeś tę dziewczynę? – Słucham? – Czy przysłałeś Anę Jorvis do mojego pokoju ostatniej nocy? – Ta głupia flądra albo próbowała cię uwieść, żeby uratować szanse rodziny na małżeństwo z tobą, bo już im powiedziałem, że stracili tę możliwość, albo… – Andross Guile. – Albo naprawdę była zabójczynią. Słyszałem płotkę, że Zakon rekrutuje młode dziewczyny. A może po prostu pomyślała, że wreszcie ulegniesz jej dziewczęcej żądzy, której, z tego co słyszałem, rzeczywiście uległeś, prawda? – Myślałem… Nie. Gavin nie zamierzał rozmawiać z ojcem na temat tego, z kim chodzi do łóżka albo z kim chciałby pójść. – Ha! W nocy wszystkie koty są bure? Tisis Malargos. Z nią się ożenisz. Masz tydzień. To nie ideał, ale nadchodzi wojna i wszyscy, którzy się liczą, już tu są. Dzięki temu oszczędzę fortunę. Potrzebujemy sojuszników, i to rozpaczliwie. Dlaczego właściwie musiałeś ją zrzucić z balkonu? – To był wypadek – syknął Gavin. Czerwień wyprostował się w fotelu i wyraz triumfu wypłynął na jego twarz. – Więc rzeczywiście ją zrzuciłeś. Powiedział to tak, jakby to była nowa informacja. Gavin zaklął. Przeklinanie było bezpieczne. – Jak dotarłeś do Czarnogwardzistów? Jak to załatwiłeś, żeby skłamali dla ciebie? Sam próbowałem kupić tych chłopców. Już wcześniej miałeś ich w kieszeni? – spytał Andross Guile. Skłamali dla niego. Gavin i Gili Greylingowie skłamali dla niego.

– I to całkiem niezłe kłamstwo obmyślili: ty wściekły, bo się nabrałeś, krzyczysz. Ona panikuje, skacze. Ty obwiniasz siebie i uciekasz. To nie zmniejszy wrogości Jorvisow, ale ocali cię przed postawieniem w stan oskarżenia, a było zbyt wielu świadków, żeby przysięgli, że skoczyła z niższego balkonu. I tak znowu powracamy do tego, że potrzebujemy sojuszników. Ciężar łaski był jak cios w twarz. Zupełnie niespodziewany, zupełnie niezasłużony. Ana była kretynką, ale nie zasługiwała na śmierć, a to właśnie dał jej Gavin. Orholamie, zlituj się. Gavin odetchnął głęboko. Zebrał te uczucia, zapakował i odłożył na bok. Później będę cię opłakiwał, Ano, zrekompensuję stratę twojej rodzinie, ty przeklęta ladacznico. Przepraszam. Dzisiejszy dzień będzie próbą. Jeśli Gavin wytrzyma jeszcze pięć minut z ojcem, to może przetrwa cały dzień. Jeśli przetrwa dzisiejszy dzień, to może pożyje jeszcze miesiąc. Jeśli przetrwa kolejny miesiąc, to może w zasięgu możliwości był cały rok. – Nie – powiedział Gavin. – A następnym razem, na miłość Orholama, może panuj trochę nad sobą? – Samokontrola jest dla tych, którzy nie potrafią kontrolować innych – odpowiedział Gavin. I wtedy zdał sobie sprawę, kto go tego nauczył: ten uśmiechający się ponuro mężczyzna. – Odpowiedź brzmi: nie. – Odnoszę wrażenie, że niepotrzebnie trudzisz się, czyniąc fałszywe założenie, że daję ci wybór. – Nie ma fałszywego założenia. Nie. – Gavin mówił spokojnie, stanowczo, uprzejmie. – Jeśli decydujesz się przeciwstawić się mi, to decydujesz się na to, żebym cię wydziedziczył. Ta groźba dosłownie zaparła Gavinowi dech w piersi. – Myślisz, że nie mogę? Myślisz, że tylko dlatego, że jesteś moim jedynym dzieckiem, nie zrobię tego? Wiesz, nie jestem za stary, żeby mieć dzieci. To twoja matka nie mogła mieć więcej dzieci po Sevastianie. Jeśli nie poślubisz Tisis Malargos, ja to zrobię. To proste. Nie wiem, czy bardziej odrzuca ją myśl o poślubieniu ciebie, czy mnie. To nie ma znaczenia. To lojalna dziewczyna. Lojalna wobec rodziny. Praktyczna. Zrobi to, co trzeba. Dobrze byłoby, gdybyś poszedł za jej przykładem. – Więc mnie nie potrzebujesz? – zapytał Gavin. – Jestem Pryzmatem. Myślisz, że zdobycie pieniędzy będzie dla mnie trudne? Myślisz, że mi czegoś zabraknie? Naprawdę chcesz zacząć ze mną walkę? – Zacząć? Gdybyś nie był taki zajęty posuwaniem tej smarkuli, to myślę, że zauważyłbyś, że już ją zaczęliśmy. – Coś ty zrobił? – zapytał Gavin. – Ciebie, chłopcze. Pod każdym względem. – Andross Guile zapadł się głębiej w poduszki fotela. – Chcesz ze mną zadrzeć? Uważaj na to, co kochasz.

ROZDZIAŁ 88 – Słyszałem, że koloraki posługują się piekielnymi ogarami – powiedział Ferkudi. – W Atashu. – A ja słyszałem, że Wieczny Płomień w Aslal płonął na niebiesko przez dwa miesiące bez przerwy! – dorzucił Yugerten. To był tykowaty chłopak, który nisko plasował się w rankingu. Nikt nie zwracał na niego specjalnej uwagi. – Każdy może sprawić, że ogień pali się na niebiesko – powiedział Ferkudi. – A ja mówię o piekielnych ogarach! Szczeniaki szły razem jako jedna klasa, żeby odbyć kolejną lekcję w prawdziwym świecie. Nie znały jeszcze żadnych szczegółów. Kip zaspał i ledwie zdążył dogonić pozostałych, zanim dotarli do naprawdę nieprzyjemnej okolicy. – Płonące psy zrobione z luksynu? – zapytała z powątpiewaniem Teia. Kip próbował się zorientować, kto ich obserwuje, kiedy szli przez coraz węższe uliczki Zagórza. – Piekielne ogary to mit, Ferk – powiedział Tanner. – Człowiek, który mi to powiedział, nie kłamałby – odparł Ferkudi. – Pomyśl, kretynie, jesteś krzesicielem – sprzeciwił się lanner. -Jak byś coś podobnego uzyskał? Możesz wykrzesać posąg psa z czerwonego luksynu, ale on sam niczego nie zrobi, nie? – Sam nie wiem. Chyba nie – zgodził się Ferkudi. – Nie są zrobione z luksynu – wtrącił ktoś cicho. – Ale naprawdę istnieją. To był trener Fisk. Chłopcy ucichli i spojrzeli po sobie. – Koloraki nasączają czerwonym luksynem sierść i skórę psa. Robią to dla wprawy, zanim wypróbują to na sobie. To okrutna, okrutna rzecz, gorsza niż podpalenie psa żywcem. Widziałem to jednak na własne oczy. Widziałem, jak dowódca Żelazna Pięść zabił jednego, kiedy uprzątaliśmy koloraki po Wojnie Fałszywego Pryzmata. Ich szacunek dla dowódcy Żelaznej Pięści podskoczył o kilka szczebli w górę na drabinie do czystego uwielbienia. – Ale przecież pies, którego podpalono, równie dobrze może zaatakować człowieka, który go wysłał, jak i wroga tego człowieka, prawda? – zapytał Kip. – Moim zdaniem po prostu by oszalał. Trener Fisk splunął. – Do diabła, Łamacz, to musiałeś być ty, co? – No co? – zdziwił się Kip. Nadal nie przywykł do tego, że wołają na niego Łamacz. Trener nie powiedział nic więcej. Weszli na mały plac i minęli brudnych handlarzy, którzy gapili się na nich, nie kryjąc wrogości. To była tyrejska okolica, ale ludzie nie widzieli Tyrejczyka, kiedy patrzyli na Kipa, tylko szczeniaka z Czarnej Gwardii. Kiedy przeszli przez plac i weszli w następną ulicę, trener Fisk powiedział: – Istnieje pewien rodzaj krzesania, o którym nie mówimy wiele z młodszymi krzesicielami, bo i bez tego tracimy was dosyć, a każdy myśli, że jest specjalny i próbuje rzeczy, o których mówimy, żeby ich nie próbować. Wszyscy jednak będziecie walczyć, może szybciej, niżbyśmy chcieli, więc zasługujecie na to, żeby się dowiedzieć, co na was tam czeka.

Jeżeli już wcześniej nie przyciągnął uwagi wszystkich, to teraz uzyskał ją na pewno. Klasa zebrała się wokół niego, chłonąc każde słowo. – Łamacz ma rację. Jak podpalisz psa, to on oszaleje. Ale w krzesaniu chodzi o Wolę. Wiecie, że posługujemy się Wolą przy każdym krzesaniu i że Wola potrafi pokryć błędy, które popełniamy w doborze właściwej długości fal. Istnieje mnóstwo teorii na temat tego, jak to naprawdę działa, ale zasadniczo chodzi o to, że można tchnąć własną Wolę w swoje dzieło. – Golemy?! – zdumiał się ktoś. Trener Fisk się skrzywił. – Są prawie niewykonalne. – Wyraźnie żałował, że obrał ten kurs. Spojrzał na dziewczynę, która zaczęła mówić o golemach. – Jesteś niebieską monochromatką, Tamerah. Gdybyś zrobiła golema, on po prostu siedziałby pogrążony w harmonijnej niebieskości. Nad zielonym golemem nie dałoby się w ogóle zapanować, jak zademonstrowano to dziesiątki razy. Zielone odrzucają zasady i kontrolę do takiego stopnia, że zabijają niemądrych krzesicieli, którzy ich stworzą. Trzeba więc być przynajmniej dichromatą, żeby pokusić się o golema, a i tak prawie zawsze wychodzi z tego coś naprawdę potwornie niewłaściwego. Rzecz w tym, jeśli idzie o obecny temat, że można narzucić wolę żywemu stworzeniu, w tym przypadku psom. Zwykle ci, którym pękło halo, albo którzy zamierzają wkrótce do tego doprowadzić, eksperymentują najpierw na zwierzętach, żeby zobaczyć, jak mogą zmienić własne ciało. Piekielne ogary to wariacja na ten temat. – Wariacja? – zapytał ktoś. – Wariant! – warknął Ferkudi. – Zamknij się. Trener Fisk niechętnie kontynuował: – Nasącz psa mnóstwem czerwonego luksynu, poślij dostatecznie dużo woli, żeby popędził na wrogów, i na koniec go podpal. To chory i potworny rodzaj śmierci. Psy wyją z bólu i wściekłości, zmuszone atakować, nawet kiedy płomienie pożarły ich ciała w takim stopniu, że trudno uwierzyć, że nadal się ruszają. Jeśli kiedykolwiek stawicie takiemu czoło, najpierw obetnijcie mu nogi, a potem głowę. To zwykle wystarcza. – Zwykle? – spytał osłupiały Ferkudi. – Dość tego – uciął temat trener Fisk. – Dzisiaj będziemy prosić się o kłopoty. Jak poprzednim razem, pamiętajcie, że niektórzy z was mogą nie wrócić z dzisiejszych ćwiczeń. A z tych, którym się uda, niektórzy mogą wrócić okaleczeni. Możecie wypaść z Czarnej Gwardii, zanim się do niej dostaniecie, i to nie z własnej winy. Zupełnie jakby wrzucono ich do zimnej wody. Beztroska i zadziwienie poprzedniej chwili błyskawicznie zniknęły. – Można się spodziewać, że gangi słyszały o ćwiczeniach w zeszłym tygodniu i, że wyglądają okazji, żeby raz jeszcze na was zapolować. Oto zasady: dwie najlepsze grupy będą się składały z sześciu osób. Pięcioro będzie Czarnogwardzistami, jedno jest Kolorem. Ostatnia drużyna będzie się składała z dziewięciorga. Ci z was, którzy są Czarnogwardzistami, nie mogą krzesać. Waszemu Kolorowi wolno krzesać, ale nie może walczyć. Kolor będzie niósł sakiewkę z czterdziestoma danarami. Dość, żeby ściągnąć poważne kłopoty, ale nie dość, żeby zapoczątkować rozruchy. Mamy nadzieję. Starsze klasy i paru pełnoprawnych Czarnogwardzistów będą w pobliżu. Gdybyście potrzebowali pomocy, zawołajcie, to się zjawią. Jeśli zawołacie o pomoc, zawodzicie i wszyscy w waszej drużynie spadają o trzy miejsca, ale bycie Czarnogwardzistą to także wiedza, kiedy trzeba się wycofać. Zaczynacie tutaj, próba kończy się po przejściu Łodygi Lilii. Jasne? Szczeniaki pokiwały głowami. – Pierwsza grupa: Teia i Kip, Cruxer i Lucia, Aram i Erato. Kip, ty jesteś Kolorem.

– Dlaczego to Kip jest Kolorem? – spytał Aram. Mała łachudra. Zęby trenera zacisnęły się na ułamek sekundy, ale zaraz powiedział: – Ponieważ Kip jest powolny. Niezależnie od naszego obecnego Pryzmata, ludzie, których zwykle strzeżecie, są starsi, wolniejsi od was i walczą gorzej niż wy. Część naszych zadań wymaga poradzenia sobie z tym faktem i chronienia ich mimo ich słabości. To ci wystarczy, Aramie, czy muszę bardziej się przed tobą wytłumaczyć? Aram nachmurzył się i odwrócił wzrok. Nie była to kiepska drużyna, pomyślał Kip. Z dwudziestu jeden szczeniaków, które jeszcze zostały, Cruxer zajmował pierwsze miejsce, Teia siódme, Aram był jedenasty, ale zasługiwał na pierwszą piątkę, Erato była dziewiąta, ale zasługiwała na piętnaste miejsce. Kip był piętnasty – a zasługiwał na jakieś dwudzieste trzecie, ale to już nie miało żadnego znaczenia. Partnerka Cruxera, Lucia, była dwudziesta pierwsza. Była bystra, ładna i powszechnie łubiana, miała krótkie sztywne włosy i ścinający z nóg uśmiech, ale żadna z niej wojowniczka. Nie miała instynktu zabójcy. Niezależnie od liczby dodatkowych treningów, jakie przeprowadził z nią Cruxer, pewnie odpadnie w ostatniej próbie w przyszłym tygodniu. – Kip – powiedział Cruxer – masz jakieś rady? Kip spojrzał na chłopaka, przez chwilę zaszokowany. W porównaniu z nim Cruxer był tysiąc raz bardziej mężczyzną, a prosił go o radę? – Oczywiście, że nie ma. Tylko dlatego, że jest Guilem nie znaczy, że ma choćby połowę rozumu swojego ojca – powiedział Aram. – Idźcie trzy przecznice na północ, pięć w górę i dopiero stamtąd ruszajcie – powiedział szybko Kip, rumieniąc się. – To nie jest najprostsza droga, Kip – zauważył Cruxer. – Nie jest najprostsza? Jest tak pokręcona, jak to tylko możliwe -wtrąciła Erato. – Nie chcę być w tym slumsach dłużej niż muszę. Trener Fisk wręczył Kipowi sakiewkę. – Ruszajcie, kiedy będziecie gotowi – powiedział. Wszystkie drogi prowadzące do tego niewielkiego rozszerzenia między domami i murem były ciemne i wąskie. Na każdej stali mężczyźni i nie sposób powiedzieć, które z ciekawskich oczu były wrogie. Kip nie widział dzieci, a kobiet stało tylko kilka. Zgadywał, że to znaczy, że ludzie wiedzą o nadciągających kłopotach. – Chodźmy – powiedział Aram. – Prosto na południe i za parę przecznic przebijemy się do głównych ulic. Ruszajmy! – Rzecz nie w dystansie – powiedział Kip. – Kip, musisz mi podać lepsze uzasadnienie – odparł Cruxer. -Musimy ruszać. Im dłużej czekamy, tym więcej czasu dajemy… – Oni mają rację, Kip – wtrąciła Teia. – Musimy przebiec tylko kilka przecznic. – Popieram Arama – powiedział Cruxer. – Chodźmy! Biegniemy w klinie. Nie pozwólcie, żeby ktokolwiek zbliżył się do Kipa na odległość wyciągniętej ręki. Pociągnęli Kipa truchtem, a on nagle przystanął. – Jestem Kolorem – powiedział. – Nie gadaj! – żachnął się Aram. – No to przestań, do diabła, robić za łatwy cel! Wszyscy przystanęli gwałtownie, przenosząc wzrok z mężczyzn w zaułkach przed nimi na Kipa, który zachowywał się jak wariat. – Chronicie mnie – powiedział z naciskiem Kip. – To już ustaliliśmy. Dwie przecznice, dwie! – powiedział Cruxer.

– Możemy go ponieść – zaproponowała Lucia. – Musielibyśmy poświęcić na to co najmniej dwóch wojowników. Kip był Kolorem. Byli jego strażą. Musieli go chronić. To było proste. Nie miało znaczenia, kto jest najlepszy, najbystrzejszy albo najwyższy rangą, ważne było to, kto sprawuje kontrolę. I sprawował ją Kip. Nie tylko miał kontrolę, ale też rację. Dlatego odwrócił się i pobiegł w przeciwnym kierunku. Więcej niż jedno przekleństwo popłynęło za nim – słowa tak rozpalone, że mogłyby poparzyć mu uszy, ale nie słuchał. Po kilku chwilach znowu go otoczyli. Przebiegli obok zdumionego trenera Fiska i reszty szczeniaków. – To gangi – powiedział Kip, kiedy go dogonili. – Najpierw mamy na głowie tyrejskie gangi. Przetniemy trzy kwartały na północ i znajdziemy się w ilytańskiej dzielnicy. Potem przebijemy się na targi, gdzie strażników nie obchodzi, skąd pochodzisz, po prostu nie chcą tam żadnych dużych uzbrojonych gangów. Będziemy przeskakiwali między terytoriami gangów, więc będą musiały przejmować się sobą nawzajem, a nie nami. Zadyszał się. Trudno jest mówić w czasie biegu. – Cruxer, daj mi swoje okulary! Starszy chłopiec podał mu niebieskie okulary. Kip podniósł najpierw do oczu własne zielone okulary i spojrzał na bielone budynki, napełniając się w połowie. Przesunął luksyn na prawą stronę, a potem wykrzesał niebieski i przytrzymał go w lewej ręce. Nie był przygotowany na to, jak to na niego wpłynie. Uspokajająca chłodna racjonalność błękitu zderzyła się z nerwowością zieleni jak szeregi kawalerii. – Cruxer, ty prowadzisz – powiedział Kip. Zamrugał gwałtownie i potrząsnął głową. Poczuł ucisk w skroniach, natychmiastowy ból głowy rozkwitł, promieniując w dół karku. Wysiłkiem woli spróbował rozdzielić w sobie luksyny. Zaułek przed nimi pociemniał, kiedy nagle pojawili się mężczyźni i go zablokowali. Byli uzbrojeni w pałki i łańcuchy. Szczeniaki stłoczyły się przed Kipem, stając mu na linii ognia. – Przesuńcie się albo sami będziecie sobie winni! – krzyknął Cruxer. Nie zwolnił. Zbiry blokujące zaułek nie drgnęły. – Jedynka i dwójka! – krzyknął Cruxer, określając cele. – Czwórka! – krzyknęła Lucia. – Trójka! – zawołał Aram. – Piątka! – powiedziała Teia. Co – rzecz jasna – nie pozostawiło Kipowi niczego do roboty. Jedynka był największym, grubym, włochatym typem, który zajął środek zaułka. Stał pewnie, gotowy na zderzenie, przekonany, że dzieciaki zwolnią. Musiał ważyć co najmniej dwa razy więcej niż Kip. Uniósł pałkę. Cruxer przyśpieszył w ostatniej sekundzie, obracając się do bocznego kopnięcia – cofnął lewą stopę za prawą, a potem uderzył prawą z niewiarygodną siłą. Trudno było wykonać to kopnięcie szybko, nawet kiedy stało się nieruchomo, ale było niewiarygodnie silne. Kip nigdy nie widział, żeby ktoś próbował wykonać je w biegu. A jednak kopnięcie wyszło przepięknie. Cruxer trafił grubasa w środek piersi i oderwał całą jego zwiotczałą masę od ziemi, ciskając nim do tyłu – zupełnie jakby faceta trafił kartacz. Opadająca pałka zawirowała z dala od Cruxera, który już się prostował. W kopnięciu obrotowym tylnym, wyprowadzonym wysoko, bez żadnego wysiłku, uderzył piętą w szyję dwójki – który padł jak kłoda i przyłożył sobie własnym łańcuchem. Teia zwolniła biegu, zanim dotarła do chudego przeciwnika, ale działała niemal równie

szybko, markując cios w twarz, a potem kopiąc go w krocze. Kiedy odruchowo pochylił się z bólu, jego twarz napotkała jej uniesione prawe kolano. Skutek był wybuchowy. Lucia próbowała zaatakować swój cel, ale mężczyzna bardziej przejmował się Cruxerem. Cruxer przyjął cios pałką na skrzyżowane ręce i opuścił je, żeby złapać przeciwnika. Jednak zbir za szybko cofnął ręce, prawie nie trzymając pałki. To nie miało znaczenia. Cruxer wyprowadził w nogę mężczyzny jeden ze swoich ciosów golenią. Zbir padł, wyjąc. W jednej chwili Cruxer już go przygważdżał, jedną stopą przytrzymując jego stopę, a drugą kolano. Wystarczyło, by przeniósł ciężar, a w okamgnieniu okaleczyłby przeciwnika. Zamiast tego jednak Cruxer spojrzał na pozostałych. Kip nie widział, jak Aram poradził sobie ze swoim przeciwnikiem, ale mężczyzna leżał. Żaden z pozostałych nie wyglądał, jakby nadal zamierzał się stawiać. Cruxer wyszczerzył zęby w uśmiechu, dziki, upojony, czarujący. To była mina chłopca, który nie może uwierzyć, że szkolenie naprawdę zadziałało, że stał się tym, kim zawsze miał nadzieję zostać. Kip wiedział, że to mina niewinnego dzieciaka. Poczuł czeluść otwierającą się między nim i starszym kolegą. Cruxer trenował, by zostać wojownikiem, ale jeszcze nim nie był. Zostanie doskonałym wojownikiem, ale był także dobrym człowiekiem. Nie straci swojej doskonałości, choć straci tę radość, kiedy zobaczy, jak głowy eksplodują, jak przyjaciele starają się zatrzymać życie wyciekające z krwią tryskającą im z wnętrzności, gdy usłyszy, jak wrogowie jęczą i dygocą, umierając zbyt wolno. – Ruszajmy! – zawołał Cruxer. – Lucia, następnym razem pilnujesz tyłów. – Nie stawajcie mi następnym razem na linii ognia – powiedział Kip. – Mam luksyn. Pobiegli. Kip zaczynał się męczyć, ale zdał sobie sprawę, że jeszcze kilka miesięcy temu nie byłby w stanie przebiec takiego dystansu. A teraz dotrzymywał kroku pozostałym. Nadal zmęczy się jako pierwszy i jako pierwszy przystanie, ale jeszcze nie w tej chwili. Przy następnej przecznicy dostrzegli grupę około kilkunastu mężczyzn, próbujących odciąć im drogę. Zaraz jednak tamci stanęli, klnąc, bo drużyna wbiegła na ilytański teren. Niewiarygodne, ale przecięli teren Ilytan bez żadnych kłopotów. Kip domyślał się, że tutejsze gangi jeszcze o nich nie usłyszały. Nie przeszli jednak przez targ. Tamtejsze straże, które nie ucieszyłyby się z nadejścia uzbrojonego gangu, nie byłyby również zadowolone na widok Kipa i jego przyjaciół. Dlatego Cruxer znowu poprowadził ich na południe. – Ścigają nas – powiedziała Lucia. – Z pięciu albo sześciu mężczyzn. Siedemdziesiąt kroków za nami. Kip zerknął i natychmiast pojął, że zachował się jak dureń. Teraz tamci wiedzieli, że oni wiedzą. Głupek! – Kip? Znasz tę okolicę? – zapytał Cruxer. – Przykro mi. – Ktoś inny? – spytał Cruxer. – Jeśli tak, to mówcie szybko. Nie mam dobrych przeczuć. – Byłem tutaj – powiedział Aram. – Myślę, że mogę… Za mną. Poprowadził ich przez kilka na szczęście spokojnych kwartałów i Kip zaczął myśleć, że może uda im się uniknąć kolejnych walk. Wtedy wybiegli zza rogu. To, co wyglądało, jakby prowadziło na otwartą i szeroką ulicę, okazało się zamknięte bramą i łańcuchami. Prowadziła tam tylko wąska uliczka, którą wbiegli, i wychodził jeden zaułek. Stało tam ze dwudziestu mężczyzn. Aram zaklął. – Czy ktoś ma ochotę spaść o trzy miejsca? – zapytał Kip. Nikt nie odpowiedział. To oznaczało „nie”. Nie tak blisko ostatniego egzaminu. Zbiorą lanie,

jeśli będzie trzeba, ale żadne z nich nie zamierzało się poddać. Kip wyszedł naprzód. Stanął pewnie. – Półkole – powiedział Cruxer. – Pojąłem aluzję. Kip, stań na tym kamieniu, powinieneś być w stanie nadal krzesać, kiedy zaczniemy walczyć. Pozostali, nie pozwólcie nikomu wejść do wnętrza naszego półkola. Ustawili się, kiedy Kip zebrał wolę. Mężczyźni z zaułka biegli teraz ku nim, ograniczeni ciasną przestrzenią. Kip nie wiedział, co zrobi, dopóki nie zaczął już krzesać wielkiej, zielonej kuli w pięści. To było głupie. Gdyby uczestniczył w practicum, znałby setkę różnych sposobów, które lepiej by zadziałały… Ale nie znał. Za to to jedno potrafił zrobić. W porządku. Był ignorantem z Tyrei, który nie znał niczego więcej. Już on im pokaże. Kula urosła większa niż jego głowa i Kip cisnął ją z wrzaskiem obiema rękami przed siebie. Kula zielonego luksynu wystrzeliła z ogromną prędkością z poziomu jego piersi. Chociaż ten jeden raz Kip nie klapnął na tyłek z powodu odrzutu. W ciasnym zaułku mężczyźni nie mieli gdzie uskoczyć. Kula odbiła się od mężczyzny w pierwszym rzędzie i potem rykoszetowała w przód i w tył. Pięciu z dziesięciu padło, a reszta wybiegła na otwarty teren. Kip wyciągnął drugą rękę, zbierając niebieski w grot włóczni, gotowy strzelić w mężczyzn. Nie możesz ich pozabijać! Racjonalność błękitu przebiła się przez dzikość i Kip się zawahał. Prawie stracił koncentrację i cały niebieski luksyn, ale zaraz się otrząsnął. Pach, pach, pach! Wystrzelił małe niebieskie kuleczki w nogi szarżujących mężczyzn. Jeden próbował uskoczyć przed pociskiem, dał się podciąć w locie i wylądował na twarzy. Pozostali oberwali w kolana, a kule roztrzaskały się, przebijając się szklistymi odłamkami przez ubranie. To było za dużo dla prostych ulicznych zbirów. Chociaż weszli w zasięg, gdzie krzesanie Kipa byłoby nieużyteczne, a ich przewaga liczebna zapewniłaby im zwycięstwo, ich szarża oklapła. Zbiry uciekły, nie zatrzymując się nawet, żeby pomóc swoim rannym. Kip pośpiesznie założył swoje zielone okulary – głupek! Zapomniał je założyć przed walką i wykrzesał więcej zielonego. Wykrzesał kolejną zieloną kulę i po prostu ją trzymał, starając się wyglądać groźnie. Ranni z trudem wstali i poszli w ślady towarzyszy, jednak w zaułku, w ciemnym półmroku między budynkami Kip dostrzegł jedną szczupłą postać stojącą samotnie. Coś trzymała. – Kip – powiedziała Lucia, poklepując go w ramię. Szczerzyła zęby w uśmiechu, szelmowska i zachwycona. – Byłeś niesamowity! To było najlepsze… W zaułku coś rozbłysło przelotnie, obłoczek białego dymu zalśnił, kiedy Lucia stanęła przed Kipem. Coś ciepłego spryskało mu twarz, zamazało wzrok. Stracił zielony luksyn. Lucia padła na niego ciężko, ale nawet kiedy w niego uderzała, w tym jednym ułamku sekundy zrozumiał, że stało się coś potwornego. Upadli razem. Kip złapał ją i teraz leżała w jego ramionach z połową szyi rozerwaną przez kulę z muszkietu, a jej ciało nieświadome jeszcze tego, że śmierć jest przesądzonym końcem, pompowało, pompowało i pompowało krew. Nie poruszyli się. Ktoś wrzasnął. Ten jeden raz Cruxer nie wiedział, co robić. Z rozpaczą wyjął Lucię z objęć Kipa i ją przytulił. W ciągu dwóch minut zjawili się Czarnogwardziści. Potem padły rozkazy, zaczęło się dochodzenie, pytania, na które Kip odpowiadał jak odrętwiały. Czarnogwardziści uzbrojeni w nadzwyczaj mętny opis pobiegli sprawdzić, czy uda im się ująć mordercę. Kip stał oszołomiony. Ktoś podał mu ręcznik, więc otarł z twarzy większość krwi. Nadal trzymał zakrwawiony ręcznik, stał i nie wiedział, co ze sobą zrobić.

Spojrzał na Cruxera, który ciągle tulił ciało Lucii, szlochając i zrozumiał, że chłopak był w niej zakochany. Orholamie, miej go w swojej opiece. Kip nie mógł przestać myśleć o jednej najgłupszej rzeczy: nawet nie słyszałem strzału. Nawet go nie słyszałem.

ROZDZIAŁ 89 Karris pomyślała, że dobrze wie, gdzie jest Gavin. Jeśli nie było go w jego pokoju, to znaczyło, że wykrzesał czepiec i wyskoczył z Wieży Pryzmata. Uwielbiał to robić. Popisywać się. A ponieważ nikt nie wiedział, że Gavin ucieka, nikt nie zgłosił faktu, że opuścił wieżę. Ludzie nie wiedzieli, że to istotne. Najpierw jednak sprawdziła bibliotekę, na wypadek gdyby się myliła. Minęła sale practicum, skąd dobiegały głosy przeklinających chłopców, bo nie wychodziło im krzesanie. Sprawdziła jego prywatną salę treningową pod wieżą. A potem poszła na parter. Przekroczyła Łodygę Lilii, idąc pod prąd tłumu, który zjawiał się każdego ranka o świcie do pracy przy siedmiu wieżach Chromerii. Ruszyła do centrum miasta. Wiedziała, że pozostali Czarnogwardziści już rozpierzchli się po obu wyspach, szukając go. Odkąd ogłoszono wojnę, żaden z nich nie był uradowany faktem, że ich Pryzmat zniknął bez straży. Wielki idiota. Mimo wszystko Karris czuła się przedziwnie żywa. Czuła się tak, jakby po raz pierwszy od lat miała przyszłość. Życie wydawało się teraz możliwe. Niosło obietnicę. Ruszyła w stronę wschodniej zatoki. Łodzie rybackie wypłynęły, chociaż jeszcze nawet nie zrobiło się jasno. Mężczyźni i kobiety rozkładali wodorosty, żeby wyschły w słońcu. Przypływ dopiero się zaczynał. Dostrzegła kilku pijanych żeglarzy, którzy, zataczając się, wracali na swoje statki; niewątpliwie za bardzo sobie dogodzili, by pokrzepić się po tygodniach albo miesiącach niedostatków, którym musieli stawić czoło na morzu. Gang galerników o nadgarstkach przykutych do długiego drąga szedł razem w stronę tych samych statków. Byli wymizerowani i brudni, same żylaste mięśnie i ani odrobiny tłuszczu. Jeden zakaszlał i coś zagrzechotało mu chorobliwie w piersi. Zapach unoszący się w powietrzu pochwycił Karris i nie mogła nie przystanąć przed witryną małego sklepiku, w którym nie była od lat. Mieli tam gary wolno gotującej się kofi, o tej porze ranka świeżej i cudownej. Zwłaszcza, kiedy nie spało się całą noc. – Ach, moja ulubiona Czarnogwardzistka! – powiedział Jalal. Był okrągłym tłuścioszkiem z Parii. Karris wydawało się, że kiedy ostatnim razem go widziała, miał więcej zębów. – Kapitan straży… – Pstryknął palcami. – Białodąb – powiedziała, szczerząc zęby w uśmiechu. – Ach, racja! Ale oto moje odkupienie! Złapał tani gliniany kubek, świeży kawałek cebuli i nalał gorącej kofi. Wylał trochę gorącego, parującego płynu na czysty spodek, zamieszał, wlał z powrotem do kubka, powtórzy numer ze spodkiem kilka razy, aż kofi osiągnęła idealną temperaturę. Potem wyłowił kawałek cebuli, wrzucił pół łyżeczki ilytańskiego cukru i zamieszał. – Kapitalne – powiedziała Karris. – Pamiętał pan. – Człowiek od kofi nigdy nie zapomina. – Trzy razy popukał się w czoło palcem wskazującym. – Ach, ach! – Wyjął małą słodką bułeczkę, za jakimi Karris przepadała. – Tak? Uśmiechnęła się. – Prawdziwy z pana cud. To był idealny zestaw. Dokładnie taki, jaki brała lata temu. Kofi była cudowna. Zapłaciła, ożywiona przez używkę i jedzenie, a potem ruszyła w stronę Hebanowego Wzgórza. Znajdowała się tam posiadłość, z której rozciągał się cudowny widok na zatokę i wschodzące słońce. Dazen pokazał jej to miejsce, kiedy zaczęli się spotykać.

Nie zapukał do drzwi ani nie zrobił niczego równie kulturalnego. Zamiast tego pokazał jej, jak wspiąć się po ogrodzeniu i stamtąd na cebulastą kopułę dachu sąsiedniego domu. Było tam cicho spokojnie, a nastolatce wydawało się to pikantne. Pocałowali się tam po raz pierwszy, po tym jak przez całą noc trzymali się za ręce i rozmawiali. Jak jednak zamierzała zacząć temat? „Gavin, ty ciężki idioto, od miesięcy wiedziałam, że jesteś Dazenem”? Nie. Po prostu usiądzie obok niego, popatrzy na wschodzące słońce i powie: „Pamiętam nasz pierwszy pocałunek tutaj”. Myśl, że całkowicie wytrąci go z równowagi, była więcej niż przyjemna. Prawda była taka, że czekało ich mnóstwo pracy. Mnóstwo kłamstw, które jej powiedział, teraz nabrało dla niej sensu, ale nie wszystkie, a świadomość, dlaczego ktoś cię okłamał, to coś innego niż zrozumienie tego i coś innego niż wybaczenie. Mimo to, rwała się, żeby zacząć żyć. Nawet jeśli to było przerażające. Poza tym powiedział, że ją kocha, prawda? Nie ryzykowała zbyt wiele. Wyszła zza rogu i nagle odkryła, że siedzi na ziemi. Potrzebowała chwili, żeby pojąć, że oberwała w twarz. Wokół niej zebrał się gang. Mężczyźni bili, bili i bili. Kopała, brała zamachy, krzyczała, ale całe jej szkolenie na niewiele się zdało. Atakowało ją kilkunastu mężczyzn, wszyscy ogromni. Odcięli jej wszystkie drogi ucieczki. Na nic cała jej szybkość, kiedy znalazła się na ziemi. Na nic jej umiejętności w posługiwaniu się bronią, kiedy całą jej odebrano. Upokorzenie i strach osłabiły jej wściekłość. Była Czarnogwardzistką. Jak mogła tak dać się zaskoczyć? Jak mogła tak się przerazić? Próbowała uderzyć, próbowała kopnąć, ale jej kończyny zostały uwięzione. Rzucała się. Czyjaś stopa uderzyła ją w nerkę. Czarne gwiazdy eksplodowały na białym niebie. Nie powinna się bać; to mężczyźni powinni bać się jej. Jakaś twarz pochyliła się nad nią nisko, mówiąc coś, a ona szarpnęła głową do przodu, rozbijając temu nos i sprawiając, że krew zbryzgała ją całą. Wykręciła rękę, strzaskała mężczyźnie łokieć. A potem głowa odskoczyła jej od bruku, po ciosie, którego nadejścia w ogóle nie zauważyła. Wszystkie emocje osłabły, kiedy straciła przytomność – a bicie nadal trwało, trwało, trwało.

ROZDZIAŁ 90 – Czarnogwardziści umierają. Śmierć to nasza towarzyszka – powiedział dowódca Żelazna Pięść, zwracając się do szczeniaków w jednym z małych budynków treningowych. – Wczoraj zginęła jedna z naszych. Lucia. Pozostała dwudziestka szczeniaków dostała wolny wieczór po śmierci Lucii, ale powiedziano im, że mają zjawić się z samego rana i czekać w szyku albo wylatują. Wszyscy się zjawili. – Lucia miała małe szanse dostać się do naszej gwardii. – Dowódca zamilkł, pozwalając, żeby słowa do nich dotarły. – Zgadza się. W ostrym świetle śmierci inni kłamią. Kłamią, ponieważ boją się śmierci, boją się, że kiedy umrą, inni powiedzą na ich temat prawdę. Wyzwaniem dla nas jest żyć tak, żeby prawda nie była wstydliwa. Lucia nie była wielką wojowniczką, ale była odważna, honorowa i nie zasłużyła, żeby zamordował ją jakiś tchórz z muszkietem. Znajdziemy go. Już go szukamy. A kiedy go znajdziemy, zabijemy. A do tego czasu mamy robotę do wykonania. Jesteśmy Czarną Gwardią. Zawsze mamy robotę do wykonania. Trenerze? Trener Fisk stanął przed klasą, ale Kip spojrzał na Cruxera. Twarz chłopca była jak z żelaza. – Wojna będzie waszym nauczycielem – powiedział trener Fisk. -Idziemy na wojnę. Jak być może wiedzą niektórzy z was, Spektrum zdecydowało się wysłać nas do obrony Ru. Wiedzieliśmy, że to nas czeka. A teraz to się stało. Planowaliśmy jeszcze dwa tygodnie treningów, zanim wybralibyśmy kandydatów z waszej klasy. Zwłaszcza po śmierci Lucii. Jednakże Czarnogwardziści nie pozostają w bezruchu. W każdym razie lepiej, żebyśmy nie zostali. Dzisiaj odbędzie się ostatnia runda prób. Wiem, że niektórzy z was mogą być słabi po wczorajszych walkach. Przykro mi. Bywa. Wasza klasa zmalała do dwudziestu osób. Czternaście zostanie kadetami. – Zamilkł. – Ci z was, którzy odpadną, mogą spróbować ponownie w przyszłym sezonie. I mam nadzieję, że tak zrobicie. Chociaż przyjmujemy dwa razy więcej ludzi niż zwykle, to była wyjątkowo dobra klasa. Szanse, że następnym razem się dostaniecie, są bardzo duże. Wylądujecie na pierwszych miejscach w klasie, nad potomkami. – Skrzywił się. – A teraz wszyscy na boisko. Biegiem marsz! Kiedy wybiegli, truchtając energicznie w linii, Kip zobaczył, że zebrały się ze dwa tysiące widzów. Wśród nich najwyżej jedna trzecia to byli pełnoprawni Czarnogwardziści albo kadeci ze starszych klas. Kip zdał sobie sprawę, że nawet nie zadyszał się od biegu. Daleko mu było do kondycji, jaką mieli najlepsi uczniowie, ale stawał się coraz silniejszy. Powolutku. Cieszył się też, że Teia powiedziała mu, że najpewniej dzisiaj będzie ostateczny egzamin. Kip zdołał ukryć sztylet w sali treningowej Pryzmata, żeby nie nosić go na kostce. A tam nie mógł wejść nikt niepowołany. Jak zawsze zajęli swoje miejsca, a trener Fisk stanął przed nimi, żeby przedstawić im zasady. – Sami wybieracie kolory. Żadnych okularów, żadnej broni. Jak poprzednio, możecie wybrać kogoś najwyżej trzy miejsca wyżej. Jeżeli wygracie żeton walki przeciwnika, macie prawo do następnego wyzwania. Ci na dole rzucają wyzwania jako pierwsi. Łaska albo utrata przytomności, wedle mojej oceny. Wiemy, że chcecie wygrać i że dla niektórych z was wszystko zależy od tych walk, ale każdy, kto okaleczy przeciwnika w czasie prób, zostanie wykopany. Jasne? – Tak jest, sir – odpowiedziały zgodnym chórem szczeniaki. W powietrzu wyczuwało się napięcie, jak przed burzą z piorunami. Ta próba dzieliła szczeniaki od Czarnej Gwardii. Nawet jeśli będą wykończeni albo ranni przed ostatnimi

przysięgami, jeżeli przetrwają dzisiejszy dzień, na zawsze otrzymają tę rzadką zaszczytną oznakę: tytuł Czarnogwardzisty. Kontrakty tych, którzy są niewolnikami, a przejdą dzisiejszą próbę, znajdą się w depozycie samej Chromerii. Ich wartosść sprawi, że ich panowie znacznie się wzbogacą, ale sprzedaż nie będzie dobrowolna. Dzieciaki natychmiast awansują do innej klasy. Oczywiście, nadal będą winni posłuszeństwo Czarnej Gwardii i będą służyć aż do emerytury, ale nawet niewolnik Czarnogwardzista jest Czarnogwardzistą. W obrębie gwardii nie było żadnych różnic w obowiązkach i przywilejach: kobieta wywodząca się z liczącego setki pokoleń rodu arystokratycznego, taka jak Karris Białodąb, pracowała według dokładnie tego samego harmonogramu co Pan Harl, którego przodkowie od ośmiu pokoleń z ostatnich dziesięciu byli niewolnikami. Dzisiejszy dzień decydował o wszystkim. Kiedy Kip i pozostali podeszli do kręgu, każdy otrzymał żeton. – Jeśli dostaniecie się do Czarnej Gwardii, zachowacie żeton, który wygracie w tym tygodniu – powiedział trener. – Żeton, jaki będziecie mieli przy ostatnich przysięgach, zachowacie na resztę życia. – Wyciągnął wisiorek, który nosił. Pokazał im stary złoty żeton z wypisaną czwórką. – Ci z najwyższymi numerami początkowo będą waszymi porucznikami. A teraz do szeregu. Kip stanął w szeregu, a starszy kadet wyczytał wszystkie nazwiska z listy, dając pierwszej czternastce złote żetony, a pozostałym brązowe. Na każdej monecie widniała paryjska cyfra i jakiś starożytny tekst, którego Kip nie potrafił odczytać. Na awersie przedstawiono wojownika, a poza tym każda moneta miała inne zdobienie. Żeton Kipa był z brązu i przedstawiał kobietę z wirującym kosturem i paryjską osiemnastką na rewersie. Podnosząc głos, Kip powiedział: – Sir, jestem na piętnastym miejscu, nie osiemnastym. Cały krąg zamilkł. Nie tylko szczeniaki, ale także Czarnogwardziści i kadeci. Nie sprzeciwiasz się trenerowi. I rzeczywiście, twarz Fiska pociemniała. – Nie sprawdziłeś listy? Twoja drużyna nie skończyła wczoraj. Wszyscy spadliście o trzy miejsca. – Sranie w banie! – oburzył się Kip. Zasłonił usta dłonią. Czarnogwardziści trzymają język za zębami. – Właśnie straciłeś za to kolor, synu – powiedział trener Fisk. -Jeśli powiesz coś jeszcze, stracisz żeton. Chcesz tego? Kip przełknął ślinę. Pokręcił głową. – Uznał pan naszą wczorajszą walkę za przegraną? – Tym razem to był głos Cruxera. Wyszedł naprzód. – Widział pan, jak Łamacz walczył? Przeszliśmy to wszystko dzięki niemu. Wygraliśmy. Dzieliła nas tylko spokojna okolica od miejsca, gdzie byliśmy i gdzie ten sukinkot zamordował Lucię. Przepraszam, sir, ale Łamacz ma rację. To bzdura. Przez to niemal niemożliwe jest, żeby… – Cruxer! Nadal jesteś szczeniakiem i jeśli nie pamiętasz, gdzie jest twoje miejsce, to wykopię twój tyłek stąd w jednej chwili – powiedział trener Fisk. – Misja polegała na tym, żeby przynieść pieniądze z powrotem do Chromerii. Nie zrobiliście tego. Żadnego tłumaczenia. Zawiedliście. Kip nigdy nie widział Cruxera złego, już nie mówiąc o tym, że wściekłego, ale teraz w chłopku aż się gotowało. Przez sekundę myślał, że Cruxer uderzy trenera. Drżenie przebiegło przez tłum jak po trąconej strunie psalterium. Wszystkich tu szkolono do tego, żeby przewidywali wybuch przemocy, i każdy wyczuł, do czego zmierza ta sytuacja. Jednak Kip wystąpił naprzód i położył rękę na ramieniu Cruxera.

– Orholam nie pozwoli, żeby niesprawiedliwość wygrała, prawda? – powiedział. Cruxer był religijny. Kip posłużył się frazesem luksjatów, żeby odwrócić uwagę kolegi. – I dobrze by było, gdybyśmy wszyscy o tym pamiętali – dodał Cruxer. Mówił spokojnie, ale nie oderwał wzroku od trenera Fiska. A potem się odwrócił. – No to kto zaczyna? – zapytał szybko Kip. Olej na wodę, Kip, olej wygładzający wzburzone wody. Trener Fisk spiorunował go wzrokiem, a potem warknął: – Winsen, zaczynasz! Komu rzucisz wyzwanie? Winsen był dwudziesty wśród szczeniaków. Paryjczyk z gór, ale nie tak wysoki i smukły jak zwykle jego krajanie. Miał jeszcze sporo dziecinnego tłuszczyku i był jednym z młodszych szczeniaków. Był dziwny – czasem genialny, czasem okropnie głupi. Teia uważała, że w następnym roku będzie groźnym przeciwnikiem. W tym roku jednak miał marne szanse, by się dostać. Nikt, kogo należałoby się bać. Kip skrzywił się, kiedy zdał sobie sprawę, że opisał też siebie. – Łamacz – powiedział chłopiec, kiedy razem podchodzili do piekliszcza – stanę nieruchomo i spróbuję krzesać. Nie uda mi się. Po prostu ustrzel mnie mocno jedną z tych swoich zielonych kul, dobrze? Tak, żebym stracił oddech. Żebym się poddał. – Co? – Kip nie wierzył własnym uszom. – Postaraj się, żeby to dobrze wyglądało, dobrze? Trener Fisk już tam czekał. – Kolory? – zapytał. – Co? – zdziwił się Kip. Miał wrażenie, że nic nie rozumie. – To ostatnia próba – powiedział Fisk. – Szczeniaki mają dostęp do wszystkich swoich kolorów. Cóż, ty masz o jeden mniej. To ważne, żeby przy wcześniejszych próbach nauczyć się radzić sobie z pechem i szczęściem, ale chcemy, żeby ostatnie walki były sprawiedliwą próbą waszych prawdziwych umiejętności w walce. Wiem, że raz krzesałeś czerwień, ale nigdy jej nie zadeklarowałeś. – Ach, racja! Kip w rozmowie z Teią uzgodnił, że powinien zachować w tajemnicy fakt, że jest polichromatą, tak długo, jak tylko się da. Oczywiście, jeśli za długo będzie milczał, to zwyczajnie przegra walkę, którą inaczej by wygrał. Obstaw i graj. – Niebieski i zielony będą w porządku. Skoro więc tracę jeden kolor… Zatrzymam zielony. Możliwe, że nie wszyscy pamiętali, co się stało tydzień temu w walce z Ferkudim, albo uznali, że to tylko szczęśliwy traf. Winsen i Kip zajęli swoje miejsca w ciemności. Przycisnęli palce do filaru z piekliszcza, żeby na pewno żaden nie miał luksynu, chociaż trener Fisk nie docisnął ich rąk bardzo mocno. Odsunęli się i po kilku chwilach zasłony opadły z barwnych kryształów w górze i całe koło zostało oświetlone przez niebieskie i zielone reflektory. Zastanawiając się, czy Winsen próbował go jakoś wrobić, Kip mimo wszystko wykrzesał swoją zaufaną zieloną, elastyczną kulę zagłady. Naprawdę powinienem poznać więcej technik krzesania. Miał być niby jakimś polichromatą, a ta odrobina ćwiczeń z Teią i Żelazną Pięścią nie nauczyła go praktycznie niczego nowego. Co prawda dzięki temu był lepszy w tym, co już znał, ale nie wiedział, czy to wystarczy. To dziwne, że odkąd został krzesicielem, wydawało się, że najmniej czasu ma na… Naprzeciwko niego Winsen formował w rękach niebieski kostur. Prawie go skończył, kiedy go stracił. Luksyn zamigotał i rozpadł się, zostawiając Winsena na jedną chwilę oszołomionego.

Zielona kula była gotowa. Kip wystrzelił ją prosto w brzuch Winsena. Chłopak usiłował znowu krzesać, ale kula Kipa przeleciała mu między rękami, przez co stracił to, co krzesał. Jęknął i padł, z trudem łapiąc powietrze. Kip podbiegł do chłopca i położył stopę na jego szyi. Gwizdek rozbrzmiał przenikliwie i pojedyncze uprzejme oklaski powitały zwycięstwo Kipa. Kip pomógł Winsenowi wstać. Chłopak zwiesił głowę. – Dzięki – powiedział, ale w jego głosie nie było smutku. – Co to… Co to, u diaska, było? – spytał Kip. – Nic nie mów trenerowi – powiedział szybko chłopak. – Jestem niewolnikiem, Łamacz. Mój właściciel potrzebuje pieniędzy, które zarobiłby na mnie, gdybym się dostał. Potrzebuje ich rozpaczliwie. – No i? Dlatego przegrałeś? – No i niech się wali. Chłopak mógł nie mieć drugiej szansy na przyjęcie do Czarnej Gwardii. – Wyświadcz mi przysługę, dobrze? – poprosił Winsen. – Dostań się. Jeśli przegram z chłopakiem, który ostatecznie się dostanie, nie będzie to wyglądało aż tak źle. – Zrobię co w mojej mocy – obiecał Kip. – Ej, Winsen, jak dobry jesteś? Winsen wyszczerzył zęby w uśmiechu. – W dobry dzień? Pierwsza piątka. Niech ci światło sprzyja, Łamacz. Rozstali się, a Winsen ruszył do przerażonego, szlochającego arystokraty. Kip współczułby właścicielowi, gdyby nie wiedział, że z jakiegoś powodu Winsen nienawidził go na tyle, żeby zaryzykować własną przyszłość. A Winsen robił wrażenie dobrego chłopaka. To było dobre przypomnienie. Kip myślał, że znajduje się w centrum wszystkiego. Że we wszystkim chodzi o niego – a tuż pod jego nosem rozgrywały się komedie i tragedie, o których nie miał zielonego pojęcia. Następna była dziewiętnastka i zważywszy, że znajdowała się tuż pod Kipem, uznał, że będzie miał chwilę odpoczynku. Dziewiętnastką była dziewczyna imieniem Tufayyur i na ile Kip i Teia zgadywali, znajdowała się na miejscu, na które zasługiwała. Spróbuje więc zawalczyć o szesnaste, a potem trzynaste. Mieć szczęście dwa razy to o wiele bardziej prawdopodobne niż trzy albo cztery. Kip zajął swoje miejsce w szeregu i zaczął rozmyślać nad tym, kogo sam wyzwie. Żałował, że nie może stanąć obok Teii i porozmawiać z nią. Ona orientowała się w tym wszystkim o wiele lepiej od niego. Jednak Tufayyur stanęła przed nim. – Wyzywam Kipa – powiedziała. Co? Kip spojrzał na nią z niedowierzaniem, a ona wzruszyła ramionami. Spojrzał tam, gdzie ona – na tych, którzy znajdowali się nad nim. Barrel i Balder. Rozbłysk zrozumienia oświetlił zarys czegoś większego, co miało tu miejsce, ale Kipowi to umknęło. Uznał, że był rozsądnym wyborem. Ponownie. Sam planował przeskoczyć Barrela i Baldera. Żaden z nich nie powinien znajdować się tak nisko. Uważał, że powinni być w pierwszej czternastce. Jednakże znowu musiał wyjść na środek kręgu. Jeśli raz przegra, wypada. Tak po prostu. Tłum nie cichł przed tymi pierwszymi walkami. Kip nie miał o to pretensji. Oglądanie najgorszych walczących, którzy raczej się nie dostaną, nie było szczególnie ciekawe. Podeszli do piekliszcza, a potem zajęli swoje miejsca. Zapaliły się reflektory, niebieskie i zielone, ale Tufayyur nie była zainteresowana krzesaniem. Zaatakowała. Wymierzyła kopniak w skroń Kipa, który dostrzegł, że dzięki temu ma okazję uderzyć ją w kolano drugiej nogi

ostrym, niskim kopnięciem. Tyle że w ten sposób by ją okaleczył. Zawahał się. Zamiast tego przyjął więc cios i zapłacił za wahanie dzwonieniem w uszach. Wykorzystała to, żeby wymierzyć mu dwa ciosy w twarz, szybkie i lekkie, ale wystarczyły, żeby go oszołomić. Kip zatoczył się do tyłu. Uderzyła go w brzuch, kopnęła w krocze – ledwie odbił ten drugi cios kolanem, ale i tak trafiła go w udo. Znowu zaatakowała twarz, lecz uchylił się, więc zdzieliła go pięścią w czoło. Krzyknęła z bólu, ale się nie zatrzymała. Kip się zgarbił, a ona zasypała go gradem ciosów. Potem złapała go za rękę i zamierzała mu ją wykręcić, zmuszając do poddania się. Kip rzucił się na nią i oboje padli, równie zgrabnie jak żółwie w zalotach. Tufayyur próbowała go unieruchomić nożycami, ale nie miała dość długich nóg, żeby objąć nimi Kipa i wygodnie je zacisnąć. Kip przeturlał się na nią, celując tak, by całym ciężarem wylądować na jej torsie. Złapał w obie dłonie jej rękę i zwyczajnie leżał na jej twarzy. Dziewczyna miotała się, wymachiwała stopami, próbując zrzucić z siebie Kipa, ale nie była dostatecznie silna. Wolną ręką chciała złapać Kipa za klejnoty, ale docisnął biodra tak, że nie dała rady wcisnąć tam ręki. Szarpnęła się, próbując zabrać dłoń, ale nic z tego nie wyszło. Wtedy spanikowała, nie mogła oddychać, młóciła nogami… I znowu rozbrzmiał gwizdek. Rozległy się zdawkowe oklaski i śmiechy, kiedy Kip wstał i wyciągnął rękę do Tufayyur, ale ona tylko warknęła i wypadła z kręgu wściekła. – Brawo, grubasku! – zawołał jeden ze starszych kadetów. Kip znowu wrócił na swoje miejsce, już zmęczony, i zdziwił się, widząc, że przy poręczy czeka na niego dowódca Żelazna Pięść. Och, wielkie dzięki, Orholamie. Teraz, kiedy Gavin wrócił, dowódca zamierzał wyjść na środek i powiedzieć: „Łamacz to specjalny przypadek. Przyjmujemy go mimo wszystko”. I Kip nie będzie musiał przechodzić przez upokorzenie w postaci lania spuszczonego przez tych, którzy nawet nie dostaną się do Czarnej Gwardii. Jak zwykle, szczeniaki zaczęły się skupiać wokół niego, ale dowódca rzucił paru tak beznamiętne spojrzenie, że szybko się wycofały. Kip stanął obok niego. Dowódca zacisnął zęby i przyjrzał mu się z taką milczącą intensywnością, że Kip aż przełknął ślinę. – Myślisz, że coś się zmieniło, bo on wrócił? – zapytał dowódca, ewidentnie mając na myśli Gavina, ale nawet nie skinąwszy w stronę wieży. Inni mogli patrzeć. – Nic z tego. Nadal jesteś zdany na siebie. I po tych słowach odszedł. A teraz nadeszła kolej Kipa. Spojrzał na szereg powyżej. Przynajmniej miał trochę szczęścia. Odrobinkę. Mógł przeskoczyć Barrela i Baldera, i wyzwać Yugertena na piętnastym. Jeśli już, to Yugerten powinien być dziewiętnasty albo dwudziesty. Kip miał sporą szansę, prawda? Pewnie. Biorąc swój żeton, Kip zaniósł go do Yugertena i położył na poręczy przed chłopakiem, który nie robił wrażenia ani trochę zaskoczonego. Kip nie śpieszył się, idąc do kręgu; starał się złapać oddech. Widział, że Teia krzywi się w zamyśleniu. – Mamy mnóstwo walk dzisiaj, Łamacz. Pośpiesz się – powiedział trener Fisk. Yugerten był wysoki, ale patykowaty i niezręczny, niebieski monochromata. Zajęli swoje miejsca, mierząc się wzajem wzrokiem. Potem światła zgasły… I zapaliły się z powrotem – niebieskie i zielone. Kip wykrzesał zieleń tak szybko, jak zdołał, a Yugertenowi najwyraźniej odpowiadało to, że na razie też trzyma się z tyłu i krzesze. Kiedy jednak Kip wystrzelił zieloną kulę, Yugerten uskoczył i chwilę potem wyprostował się, wykrzesawszy sobie parę pałek tonfa. Kip nigdy nie

walczył taką bronią, ale najwyraźniej Yugerten wręcz przeciwnie. Trzymając je za poprzeczne uchwyty, zakręcił nimi szybkie kółko i oparł wzdłuż przedramion. A potem rzucił się na Kipa błyskawicznie, żeby nie dać mu czasu na wykrzesanie czegokolwiek więcej. Kip kopnął go w nogę. Yugerten zablokował cios, uderzając go pałką w goleń, przez co Kip zaczął utykać. Odsunął się i uderzył Kipa w brzuch. Koniec drugiej pałki wystawał daleko za pięść, więc dźgnął mocno w żołądek. Kip zwinął się wpół i odbił następny cios, który tylko musnął go w szczękę, zamiast urwać głowę, i Yugerten stracił jedną pałkę. Pogodził się z tym i wymierzył kolejny cios Kipowi, który starał się zachować równowagę, ale mu się nie udało. Padł i w okamgnieniu Yugerten znalazł się na nim, siadł mu na piersi, a drugą pałką zaczął go przyduszać. Kipowi udało się jedną ręką osłonić szyję, ale Yugerten naciskał obiema rękami i całym swoim ciężarem. Kip cały czas miał nadzieję, że niebieski luksyn się roztrzaska. Nie nadawał się do takich rzeczy, ale mimo to, pałka nie pękła. Kip wymierzył cios wolną ręką i trafił w ramię. Uderzył znowu i tylko musnął czoło Yugertena. Kolejny cios, jeszcze słabszy. Świat zaczynał ciemnieć, gwiazdy rozkwitały mu przez oczami. Nie mógł oddychać. Gapił się w reflektor… Zalał niebieskim luksynem całą pałkę Yugertena. Znalazł pieczęcie na niej i otworzył je. Pałka rozpadła się nagle i został tylko obłoczek aromatu kredy i żywicy. Straciwszy pałkę, na którą napierał całym ciężarem Yugerten przekoziołkował do przodu, prosto na czoło Kipa i natychmiast padł bezwładnie. Kip zrzucił go z siebie i wstał. Kiedy Yugertena ocucono, rozległy się oklaski. Właśnie go ogłuszono, ale nic mu nie będzie. Kip podszedł i zabrał mu żeton. Nadal brązowy, piętnaste miejsce. Ten przedstawiał mężczyznę ze skrzyżowanymi mieczami w pochwach na plecach, które właśnie wyciągał. Aram był czternasty i był jednym z najlepszych w klasie. Tala, żółto-zielona dichromatka nazwana na cześć bohaterki z Wojny Fałszywego Pryzmata, była trzynasta. Nie walczyła najlepiej, ale doskonale krzesała. Kip miał nadzieję, że uda jej się wejść do Czarnej Gwardii. To znaczyło, że Kip musiał wyzwać numer dwunasty, Erato, która należała do przyjaciół Arama. Erato walczyła najgorzej z paczki Arama, była szybka, ale pozbawiona wyobraźni, więc to dziwne, że znalazła się najwyżej. Kip pobladł, rozglądając się znowu po szeregu. Jeśli on i Teia dobrze ocenili wszystkich w klasie w czasie rozmów, coś tu się mocno nie zgadzało. – Będziesz tak stał cały dzień czy w końcu kogoś wyzwiesz? – zapytał Aram. – Wybierz mnie, proszę. Walka z Aramem byłaby samobójstwem, nawet jeśli Kip naprawdę chciał zetrzeć mu z gęby ten krzywy uśmieszek. Nie. Kip czegoś nie dostrzegał, potrzebował nowej perspektywy. Światło między walkami obejmowało całe spektrum… Tak samo jak Kip, prawda? Zwęził oczy i wykrzesał nadfiolet. Nadfiolet powinien sprawiać, że czujesz się wyalienowany, powściągliwy, z dystansem… i stajesz się arogancki. O, w mordę. Kip zapomniał, że kiedy za pierwszym razem krzeszesz dany kolor, przejmuje on nad tobą o wiele większą kontrolę. Podszedł do Erato i cisnął swoim żetonem. – Wymienię swój brązowy na twój złoty – powiedział. Erato go wyśmiała. – Kolory? – zapytał trener Fisk. – Zielony i żółty – powiedziała Erato.

– Żadnego – odparł Kip. – Co powiedziałeś? – zdziwił się trener. – Nie potrzebuję żadnych kolorów, żeby wyrzucić tego śmiecia. – No proszę! – wykrzyknęła Erato, a oczy jej rozbłysły. – Dostaniesz bonus, jeśli to ty mnie załatwisz? – spytał Kip. Spojrzała skonsternowana, na pół sekundy oniemiała. A potem powiedziała: – O czym ty mówisz? – Masz pojęcie, o ile jestem od ciebie bystrzejszy? Wszystkie emocje poza nienawiścią odpłynęły z jej twarzy. – Będę się dobrze bawić, Łamacz. Zajęli swoje miejsca wewnątrz wielkiego kręgu. Miał dwadzieścia kroków średnicy. Wyjście z niego na dłużej niż pięć sekund oznaczało dyskwalifikację. Żadne z nich nie miało okularów. Dostaną czyste światło z wielkich zabarwionych kryształów pod sklepieniem ogromnej podziemnej komnaty. Trener Fisk przyjrzał się każdemu z nich, żeby się upewnić, że żadne z nich nie krzesało. Teraz, kiedy walki zaczęły mieć znaczenie, bardziej uważał. – Oczy, dłonie. Usatysfakcjonowany odsunął się i gestem wskazał, żeby zakryć kryształy w górze. Przyłożył ich palce do piekliszcza, ale nie docisnął ich dostatecznie mocno… Jak wcześniej. Kip odetchnął głęboko, poruszył ramionami, pokręcił głową, rozluźniając się. Zajął swoje miejsce naprzeciwko dziewczyny wśród ciemności. – I… start! – krzyknął Fisk. Zasłony opadły z kryształów. Kip zaatakował. Nie próbował nawet krzesać z niebieskiego światła, które go zalewało. Zamiast tego wyprostował rękę i wystrzelił nadfioletowym luksynem, który już wykrzesał, uderzając Erato w oczy. Zatoczyła się do tyłu, krzycząc, zakrywając oczy, zapominając o wszystkich planach. Kip podbiegł, skoczył prosto na nią, uderzając ją w brzuch bykiem. Wyłożyła się jak długa i nie mogła złapać tchu. Wylądował na niej, wstał chwiejnie i podniósł leżącą plackiem dziewczynę za pas spodni i kołnierz, podbiegł z nią do brzegu kręgu i wyrzucił poza niego. Usłyszał, jak kilka osób w tłumie stłumiło okrzyki, parę zaklaskało. Trener Fisk odliczył do pięciu, kiedy Erato próbowała wstać, ale jej się nie udało, po czym obwieścił koniec walki. – Łamacz wygrywa! Zabierzcie Erato do infirmerii. Łamacz, masz minutę przed rozpoczęciem następnej walki. – Podszedł bliżej i zniżył głos. – Więc potrafisz teraz krzesać też nadfiolet? – Trochę, sir. – Wiesz, że nie powinieneś ukrywać luksynu. – Ktoś nauczył mnie, żebym wykorzystywał wszelką przewagę i każdy element zaskoczenia, jakim dysponuję. Ten ktoś, rzecz jasna, właśnie na niego patrzył. – Udało ci się, bo nie zauważyłem, ale drugi raz to się nie powtórzy. To sprytne, że nie ujawniłeś polichromacji, ale nie zawsze będziesz miał tyle szczęścia, że przeciwnik będzie używał twoich kolorów. Mam nadzieję, że masz w zanadrzu jeszcze inne sztuczki. – Zawsze, sir – powiedział Kip, a w duchu dodał: „ja też”. Strząsnął resztki nadfioletu. Nie musiał płacić za swoją ignorancję, ale powinien był. Żadnych kolorów? Jak głupio się zachował?!

Trener Fisk powiedział: – Poza tym, nigdy więcej nie atakuj w ten sposób bykiem. Złamiesz sobie kark. – Tak jest, sir. – Łamacz, chodź tutaj! – zawołał Cruxer. Stał na obrzeżu kręgu. Kip podszedł. – Nie jesteś jeszcze bezpieczny, wiesz to, prawda? – Wiem. Muszę wygrać raz jeszcze. – Masz plan? – spytał Cruxer. – Może nie być najlepszy – powiedział Kip. – Ja… Spojrzał raz jeszcze na rozlokowanie. Miał teraz numer dwunasty! Musiał zakończyć dzień na miejscu czternastym albo wyższym, żeby się załapać, ale po tym, jak on skończy walczyć, zaczną walki wszyscy poniżej niego. Jeśli więc wygra jeszcze jedną walkę, będzie bezpieczny, ale jeżeli przegra, następny będzie Balder. Z osiemnastego miejsca wyzwie raczej szesnastkę, Yugertena, zamiast swojego przyjaciela Arama z numerem piętnastym. Yugerten już raz przegrał, więc nie stanowi problemu. Potem Balder wyzwie Talę na czternastym. Była świetną krzesicielką, ale na razie nie była dostatecznie szybka. Załatwi ją z łatwością i oczyści drogę. Stamtąd będzie mógł albo wyzwać Kipa, albo go przeskoczyć i wyzwać jedenastkę. Może nawet wespnie się wyżej, ale to nie miało znaczenia. Jedyne osoby, które będą mogły wspiąć się po Balderze, to nisko plasujący się Aram i Barrel. Barrel będzie walczył tylko z ludźmi, którzy już przegrali. On też będzie mógł przeskoczyć Kipa. Potem ruszy Aram, który znowu będzie walczył tylko z tymi, którzy przegrali, aż przeskoczy Kipa. Gdyby Erato nie sknociła i nie przegrała z Kipem, cała czwórka nadal mogłaby dostać się do Czarnej Gwardii. Im dłużej Kip się nad tym zastanawiał, tym bardziej błyskotliwy wydawał mu się ten układ. Aram, Balder i Barrel powinni być w pierwszej dziesiątce. Nawet Erato niewiele brakowało. Jedno z nich, może dwoje, mogło mieć pecha i wylądować na ostatecznym egzaminie z niższym numerem niż zasługiwało, ale żeby oni wszyscy? – Kip, masz minę, jakbyś połknął cytrynę – zauważył Cruxer. I wszyscy, mimo że wylądowali nisko, znajdowali się na miejscach, z których spokojnie mogli dostać się do Czarnej Gwardii, i to nawet nie musząc walczyć ze sobą czy z Kipem. Gdyby się umówili i zebrali na trzynastym, czternastym i piętnastym miejscu, żeby stworzyć próg, powyżej którego nie mógłby przeskoczyć, byłoby to oczywiste. To zagranie jednak było zbyt subtelne. Do diabła, zagwarantowali, że dwudziestka i dziewiętnastka wyzwą Kipa, więc gdyby był grzecznym chłopcem i przegrał, nie musieliby nawet z nim walczyć, żeby wykluczyć go z konkurencji. A gdyby jednak wygrał z dziewiętnastką i dwudziestką, byłby zmęczony i łatwiejszy do pokonania. – To spisek – powiedział cicho. – I nawet nie muszą tknąć mnie palcem. – Co? – zdziwił się Cruxer. – Słuchaj, mogę wygrać z dziewiątką albo jedenastką? Teia była dziesiąta; nie zamierzał jej wyzywać. – Wszystko może się zdarzyć. – A z Aramem? – Nie.

– Powiedziałeś, że „wszystko może się zdarzyć”. – Ale nie cud – odparł Cruxer. – Kip, koniec przerwy – powiedział trener Fisk. – Kogo wyzywasz? Przez chwilę zieleń w Kipie chciała wyzwać Arama – chociaż Aram był teraz dwa miejsca poniżej niego. To byłaby głupota. Kip mógł się mylić. Albo ktoś inny mógł przegrać. Nie musiało potoczyć się tak, jak to przewidywał. – Kip, wyzwij mnie – powiedziała beznamiętnie Teia. Natychmiast zrozumiał, co miała na myśli. Dałaby mu wygrać. Dostałby się. To kwestia tego, kogo znasz, a nie jak dobry jesteś. Kip z całego serca pragnął dostać się do gwardii. Zamierzali go pogrzebać. Jednakże, gdyby dostał się, oszukując, to by splamiło wszystko, co kiedykolwiek osiągnął. Nie byłby lepszy od Arama i jego paczki. A gdyby Kip i Teia zostali przyłapani na oszustwie – na co trenerzy zawsze uważali, kiedy walczyli ze sobą partnerzy – oboje by wylecieli. Dla niego byłby to wstyd. Dla Teii całkowita katastrofa. Mimo to, zaproponowała. Była przyjaciółką. Prawdziwą przyjaciółką. Lepszą niż na to zasługiwał. Kip stanął przed numerem jedenastym, Rigiem, i rzucił mu wyzwanie. – Kip! – powiedziała Teia. Udał jednak, że jej nie słyszy, nie spojrzał w jej kierunku, nawet kiedy szedł do kręgu. Poprosił o nadfiolet i niebieski jako swoje kolory. Rig miał czerwony i pomarańczowy, ale Kip wiedział, że jest skończony. Czerwień i oranż nie były pomocne w walkach treningowych, jakie przeprowadzali Czarnogwardziści, ponieważ nie da się bezpiecznie podpalić przeciwnika. Trening z natury rzeczy był przeciwko Rigowi, co znaczyło, że wylądował tak wysoko tylko dzięki temu, że świetnie walczył bez krzesania. Dopiero kiedy Kip wszedł do kręgu, zdał sobie sprawę, że popełnił jeszcze poważniejszy błąd niż wybierając Riga. Powinien był zadeklarować wszystkie kolory. Nie miał już nic do stracenia. Cały dowcip w niedeklarowaniu kolorów polegał na tym, żeby wykorzystać je w ostatniej walce, a w swojej pochopnej głupocie i fałszywym heroizmie, kompletnie to zawalił. Teia próbowała mu powiedzieć – a on myślał, że pochwali go za szlachetność albo coś takiego. Rozległ się gwizdek i poszło tak, jak Kip się spodziewał. Rig rzucał się i przeszkadzał Kipowi za każdym razem, kiedy ten próbował krzesać. Wkrótce dopadł go i zaczęli się siłować. Rig prześlizgnął się za Kipa, trzymając spuszczoną głowę i odpierając każdy atak, jakiego Kip próbował za pomocą niebieskiego luksynu, aż Kip był całkiem pusty. Potem Kip zrobił jedyną rzecz, jaka przyszła mu do głowy: napełnił usta i nos Riga nadfioletem, przytrzymując mu ręce. Chłopak nie spanikował, nie poruszył się – przełamał nadfiolet językiem i zębami, a potem przydusił Kipa. I w ten sposób nagle przyszłość Kipa wymknęła mu się z rąk. Był dwunasty z czternastu. Rig pomógł mu wstać. – Nieźle kombinowałeś, Łamacz. Powodzenia, życzę ci, żebyś się dostał. Kip jednak wiedział, że już przegrał.

ROZDZIAŁ 91 – Mistrz Pac. Pac. Chociaż wrzucono go do komnaty czarnej jak smoła, Kip jakimś cudem nadal dokładnie wiedział, gdzie się znajduje. Wyuczył się na pamięć tego pokoju. To było to. Pac. Pac. Pac. I do środka. Bach. Kip? O co chodziło z tym Kipem? Dlaczego to przemknęło przez mój umysł? Przechylam głowę. Dziwne. Bez wątpienia gówniarz leży na pokładzie i dochodzi do siebie. Zdejmuję rękawiczki i staram się zdusić wściekłość, która zalewa mnie na widok moich rąk. Niech ich diabli. Niech diabli wezmą ich wszystkich. Cieniutkie niteczki czerwonego luksynu lśnią w ciemności, żyły ognia prześwięcające przez resztki mojej skóry. Odsuwam kaptur. Gdzie ten chłopak to chowa? Kazałem przeszukać jego pokój, wynająłem kieszonkowców, żeby przeszukali jego opasłe ciało. Nic. Wściekłość narasta, więc zaciskam dłonie w pięści, zaciskam powieki. Czuję, jak w pokoju robi się coraz jaśniej, coraz goręcej. Dożyję do Dnia Słońca. Niech to diabli. Pójdę teraz i go poszukam. Zatłukę go na śmierć, chociaż jest ranny. Może to szaleństwo. Moja ręka ląduje na drzwiach, zanim przypominam sobie o rękawiczkach i płaszczu. Wkładam rękawiczki i warczę na przelotne odbicie mężczyzny nakreślone w lustrze czerwonym ogniem. Naciągam kaptur i wychodzę na korytarz. – Kapitanie!

ROZDZIAŁ 92 Kip stanął razem z Teią i Cruxerem. Kiedy zaczęli nalegać, wytłumaczył im swoją teorię spiskową, a potem wspólnie obserwowali, jak walki rozgrywają się dokładnie tak, jak to przewidział. Balder wyzwał i pokonał Yugertena, a potem wyzwał i pokonał Talę. Przez chwilę Kip myślał, że chłopak wyzwie jego – da mu jeszcze jedną szansę – ale zamiast tego tamten z szyderczym uśmiechem wyzwał jedenastkę i wygrał. Jednakże walka z jedenastką sporo kosztowała Baldera i dziewiątka go zmiażdżyła. Ustawili się w nowym porządku, teraz z Balderem jedenastym i Kipem, który spadł na trzynaste. Potem walczył Barrel. Wybierał tak, jak spodziewał się Kip, przeskakując Arama i wybierając przeciwników, którzy już wypadali. Potem ominął Kipa i tylko splunął mu pod nogi. Barrel dotarł do dwunastki i przegrał z dziewiątką. Kip spadł na czternaste miejsce. Aram wyzwał osobę znajdującą się trzy miejsca nad nim, piętnastkę, czyli Erato. Ona już wypadała, więc poddała się bez walki. Aram musiał tylko wygrać jeszcze jedną walkę, a wtedy Kip wypadał. Podszedł do poręczy i przyjrzał się potencjalnym przeciwnikom, stając niemal dokładnie naprzeciwko Kipa. – Ty tchórzu – powiedział Kip. – Nie jesteś dostatecznie bystry, żeby samemu to obmyślić. Kto to zrobił? Ile ci za to zapłacili? Furia rozbłysła na twarzy Arama, ale szybko to ukrył. – Ty oszuście – mówił Kip. – Co ty sobie myślałeś, że jesteś jakimś współczesnym Ayradem? Ayrad nie wziął pieniędzy za to, co zrobił. Nie posługiwał się drużyną. Jesteś zwykłą mendą w porównaniu z nim. Przeskoczysz mnie. Mnie, tego którego masz zablokować, bo za to ci zapłacono. Myślisz, że jesteś najlepszy w klasie, myślisz, że jesteś lepszy od Cruxera, ale boisz się walczyć ze mną. – Mam dzisiaj mnóstwo walk do wygrania, Kip. Nie muszę się męczyć niepotrzebnym… – Więc walka za mną cię zmęczy? Myślałem, że jesteś niesamowity. Czy Ayrad nie walczył ze wszystkimi w klasie, wspinając się na szczyt? A ty nie wyzwiesz nawet grubasa z czternastką. Prawdziwa z ciebie legenda, Aram. Aram Niegotowy, tak cię nazwiemy. Aram A-ramol. – Kip nawet nie bardzo wiedział, co to drugie miało znaczyć, wymyślił to na poczekaniu. – Aram… Aram cisnął żetonem na poręcz przed Kipem. – Zabiję cię – powiedział. Wyszedł na środek kręgu. Cruxer chwilę potem znalazł się u boku Kipa. – Genialnie, Kip, a teraz słuchaj: po tylnym kopnięciu Aram lubi uderzyć z haka, w twarz albo w brzuch. Wkłada w to mnóstwo siły, ale jeśli uda ci się uskoczyć w bok i zbliżyć, będzie odsłonięty. – Widziałem to – powiedział Kip. – Po prostu nie jestem na tyle szybki, żeby to wykorzystać. – Czas! – ogłosił trener Fisk. – Wychodź. – Coś jeszcze? – zapytał Cruxera Kip. – Błagam. – Jest też szybkim krzesicielem – dodał słabo Cruxer. – Uważaj na to… Ale ty jesteś ulubieńcem fortuny, co, Łamacz? – Jasne. – Łamacz, do kręgu! – krzyknął trener. – To już coś – powiedział Cruxer.

– Tyle że ona jest ślepa i kapryśna. Kip odwrócił się, żeby wyjść na środek kręgu. I wtedy ujrzał najgorszą rzecz na świecie. Dreszcz rozpoznania przeszedł przez zebranych Czarnogwardzistów i kadetów, kiedy ktoś przeszedł do pierwszego rzędu. Gavin. Gavin tu był. Pryzmat Gavin Guile zjawił się osobiście, by obejrzeć próbę syna. A Kip zaraz przegra. Oczywiście musiał zjawić się teraz. Oczywiście nie mógł przyjść wcześniej, żeby zobaczyć, jak Kip wygrywa poprzednie walki. Żeby zobaczyć, jak Kip robi coś sprytnego. Nie, musiał zjawić się akurat teraz, kiedy Kipowi skończyły się pomysły i szczęście. Akurat, żeby Kip narobił mu wstydu. – Źle się czujesz, Łamacz? – spytał trener Fisk. Och, i oczywiście Pryzmat usiadł obok Żelaznej Pięści. Równie dobrze może od razu wszystkich rozczarować. Pięknie. – Miałem wizję wspaniałego zwycięstwa – powiedział Kip. – Ty arogancki wypierdku – zaszydził Aram. – Nie powiedziałem, że mojego. – Hę? – Nie mojego… zwycięstwa. Słuchaj, żarty nie działają, kiedy trzeba je wyjaśniać. Zapomnij. – Nazywasz mnie głupim? – spytał Aram. Nie, skąd, ale pasuje jak ulał. – Ukażę cię, Kip. Aram wypowiedział to tak, jakby chciał posłużyć się imieniem Kipa w charakterze wyzwiska. Co mu zupełnie nie wyszło. – Naprawdę myślę, że się nie rozumiemy – odparł Kip. – Dość tego! – przerwał im trener. – Kolory? – Zielony i żółty – odpowiedział Aram. – Wszystkie kolory – powiedział Kip. Nie było powodu, żeby nadal się wstrzymywać. – Łamacz, twierdzisz, że jesteś polichromatą? – spytał trener Fisk. Na to pytanie musiała istnieć prawidłowa odpowiedź. – Ehm. Tak – potwierdził z wahaniem. – Zły moment na to, żeby to ogłaszać – odparł trener. – Jak to? – zdziwił się Kip. Uważał, że to właśnie idealny moment. – Polichromaci z pełnym spektrum mają taką przewagą nad normalnymi krzesicielami, że Czarna Gwardia dawno temu uznała, że próba przydatności do gwardii musi ograniczać się do kolorów wybranych przez przeciwnika plus jeden. – Co? Ponieważ mówię, że mogę krzesać więcej kolorów, dajecie mi mniej?! – Właśnie. – Co za sr… – Kip w ostatniej chwili ugryzł się w język. Trener Fisk uniósł brew. Kip się skrzywił. – Bardzo trudno to przełknąć – powiedział. Odchrząknął. – Nie sądzę, żeby to było sprawiedliwe. – Nie sądzę, żeby to było sprawiedliwe, mówi bękart Pryzmata. Ty mała mendo – syknął Aram – W ogóle nie powinno cię tu być.

– Aram, nie wiem, kto cię kupił, ale zmiażdżę ci pysk – powiedział Kip. – Dzisiaj mnie zlejesz, ale ja wrócę. – To cię zaboli, Kip. Będziesz kwiczał jak gruby prosiak, którym jesteś. – Wal się. – Łamacz – powiedział trener – stąpasz po kruchym lodzie. Powiedz jeszcze jedno słowo, a stracisz dodatkowy kolor. – Słowo. – Na Orholama! – krzyknął Fisk. Złapał Kipa za kołnierz i Kip usłyszał, jak tłum wstrzymuje oddech. – Dość tego! Tracisz swój dodatkowy kolor. Wiesz, chłopcze, masz wybór, czy będziesz Kipem Pyskaczem, frajerem, który zawsze musi mieć ostatnie słowo, czy będziesz Łamaczem. Myślę, że na dzisiaj już wybrałeś. Może kiedy wrócisz za pół roku, będziesz dostatecznie dorosły, żeby wybrać inaczej. Trener Fisk aż się gotował. Odwrócił się do tłumu. Dlaczego był taki wściekły. Dlaczego nagle zrobił się taki wrogi? Kip Pyskacz. Powiedział „Kip Pyskacz”. Gdzie… Andross Guile. To by także wyjaśniało, dlaczego trener Fisk tak się wściekał. Nie był zły na Kipa, był zły z powodu Kipa. Andross Guile zmuszał trenera, żeby jak najbardziej utrudnił Kipowi próbę – zmuszał go do złamania ślubów. Nieważne w jaki sposób. Liczyło się tylko to, że Kip zdecydowanie za bardzo ułatwiał wykonanie tego, czego wymagał od trenera Andross Guile. Trener nawet nie spojrzał na niego, kiedy ogłosił: – Kip Guile twierdzi, że jest polichromatą z pełnym spektrum. Nie było takiego w Czarnej Gwardii od siedemdziesięciu lat. Istnieją zasady. Sprawdziliśmy je. Z racji wrodzonej przewagi, polichromaci z pełnym spektrum mogą wybrać tylko jeden kolor ponad te, które wybierze przeciwnik. Za rynsztokowy język Łamacz traci ten wybór. Kolorami w tej rundzie będzie tylko zieleń i żółć. Spojrzenie Żelaznej Pięści było twarde jak stal. Kip odwrócił wzrok i napotkał spojrzenie ojca. Gavin Guile już sprawiał wrażenie rozczarowanego. Niech mnie diabli. A niech mnie. Kip Pyskacz. Tylko mu to ułatwiłem. Kip Prawie. Oto kim jestem. Prawie. Prawie przetrwałem Młocarnię, ale się poddałem. Prawie byłem bohaterem, ale zamiast tego wybrałem tchórzostwo. Prawie uratowałem swoją wioskę. Prawie ocaliłem Ise. Prawie ocaliłem Sansona. A co do matki – daleko mi było nawet do „prawie”. Do diabła, „prawie” to i tak łaskawe określenie. Daleko mi do tego, żeby ją prawie pomścić. A przysięgłem, że to uczynię. Zrobiłem kilka małych kroków, wmawiając sobie, że muszę dostać się do Czarnej Gwardii, żeby zdobyć dostęp do biblioteki, ale tak naprawdę z radością bym o niej zapomniał. Niezły ze mnie syn. Co za lojalność. Może i spiskowali, żebym nie dostał się do pierwszej czternastki, ale czy naprawdę dałbym sobie sam radę? Pewnie nie. Czy dostałbym się do pierwszej siódemki? Zdecydowanie nie. Jedyne dobre rzeczy w moim życiu to te, co mi dano. Nic dziwnego, że mnie nienawidzą. Na nic nie zapracowałem. – A co to, Kip Pyskacz płacze? – judził Aram. – Zabiję ci ty, sukinsynu – warknął Kip. Cios na odlew trafił go w szczękę i Kip aż się zatoczył. – Kip – powiedział trener Fisk – jeszcze jedno słowo, a oszczędzę ci lania, które zaraz dostaniesz, i odbiorę szansę ponownego spróbowania za sześć miesięcy. Tym razem Kip nie odezwał się słowem. Nawet nie wypluł krwi z ust, żeby trener nie zinterpretował tego niewłaściwie.

– Trenerze – powiedział Aram – chcę wycofać się z jednego ze swoich kolorów. Potrzebuję tylko zielonego. Trener skinął głową i wydał rozkaz. Potem powiedział: – Ręce. Obaj chłopcy pozwolili, żeby ich palce przyciśnięto mocno do piekliszcza, po czym zajęli swoje miejsca oświetleni tylko białym światłem. A potem światła przesłonięto. – I… – zaczął trener Fisk. Kip rzucił się biegiem. Pomyślał, że niemal idealnie wyczuł moment. – Start! Kip już był w powietrzu, kiedy rozbłysły światła. Kopnięcie boczne z wyskoku. I jakimś cudem Aram nadal stał na linii ciosu. Wytrzeszczył oczy, kiedy stopa Kipa trafiła go w ramię i pierś. Poleciał do tyłu. Kip upadł, ale zaraz poderwał się na równe nogi. Aram wyleciał sporo poza krąg. Przeturlał się, zakaszlał i przez chwilę Kip myślał, że udało mu się pozbawić przeciwnika tchu. Gdyby Aram przez pięć sekund nie mógł złapać oddechu, Kip by wygrał, tak po prostu. – Jeden! – krzyknął trener, zaczynając odliczanie. Aram poderwał się i wbiegł z powrotem do kręgu. Kip wyszedł mu na spotkanie tuż przy brzegu, postanawiając sobie, że go nie wpuści. – Dwa! Tylne kopnięcie. Było szybkie. Tak szybkie, że Kip miał szczęście, że uskoczył do tyłu poza zasięg, co oznaczało także, że nie grozi mu idący zaraz po tym ataku cios, ale też, że Aram wrócił do kręgu bez problemu. No to straciłem swoją szansę. Aram nadal był jednak obolały, Kip to widział. Chyba że udawał, żeby zwabić go w jakąś pułapkę. Z drugiej strony, dlaczego miałby wabić Kipa w pułapkę? Miał swój kolor, szybkość, siłę i o niebo więcej praktyki. Kiedy Kip się zbliżył, Aram zaatakował. Szybki jak błyskawica cios w nos. Za szybki, żeby go zatrzymać. Nie był mocny, ale oszołomił Kipa. W ułamku sekundy Aram na nim siedział. Kip nie zauważył nawet ruchu, którym Aram go podciął, po prostu nagle padł na bok z hukiem. Gdy się podnosił, Aram uderzył go zieloną pałką przez plecy. – Dawaj, Łamacz! – krzyknął ktoś. Kip znowu spróbował podnieść się na kolana. Jęknął, kiedy pałka uderzyła go w plecy. Jednak nie padł. Dostrzegł myśl, która przebiegła Aramowi przez głowę: przyłoży mu przez łeb i go ogłuszy. Jednakże cios w głowę mógłby zamienić Kipa w idiotę, a wtedy Aram na zawsze straciłby wstęp do Czarnej Gwardii. Chociaż raz zasady pomagały Kipowi. Nie wiedząc, co innego zrobić, Aram znowu przyłożył mu w plecy. Mocniej. Kip spojrzał na niego i wyszczerzył zęby w uśmiechu. Nie wiesz, kim jestem? Zółwio-niedźwiedziem, kurna. Z rykiem poderwał się, kiedy Aram brał zamach do następnego ciosu. Złapał go za rękę i pchnął. Aram uderzył go kolanem w brzuch, ale to tylko znaczyło, że traci właśnie równowagę, więc w tej samej chwili Kip go podciął. Wylądował na Aramie, ale ten niemal natychmiast mu się wyrwał. Aram wyślizgnął się, wylądował pod jedną z rąk Kipa i zaczął okładać go pięścią po nerkach. Kip starał się odepchnąć od ziemi, ale jakoś nie mógł znaleźć oparcia. Zielony luksyn uwięził mu ręce.

– Mam cię, Kip. Czujesz tę wolność? – szepnął mu chrapliwie do ucha Aram. – Daję ci jej tyle, żeby nie zakończyli walki. Akurat tyle, żeby móc cię ukarać. Kipa przeszył ból, utrudniając mu myślenie, uniemożliwiając planowanie. Aram pozwolił mu odrobinę wyślizgnąć się z uchwytu i zaraz znowu go przytrzymał, szczerząc zaciekle zęby. Kip przetoczył się na bok z rękami uwięzionymi za plecami i wykorzystał ból jak ciosy młota, które utwardzają jego wolę. Spojrzał na kryształy nad nimi, zalewające ich zielonym światłem… i strzelił w nie maleńkimi kamyczkami z całej siły. Pięść trafiła go w szczękę i Kip ciężko przeturlał się z powrotem na plecy. Nagle coś pękło i zielony kryształ w górze roztrzaskał się, zalewając ich ciemnością i kryształowym deszczem. Kip nie tylko strzaskał zielony filtr, ale także lustro za nim, które kierowało światło na plac treningowy. Wśród tłumu rozległy się okrzyki niepokoju. Kip był przygotowany na ciemność – a jego przeciwnik nie. Aram stracił panowanie nad zielonym luksynem, którym spętał Kipa. Okowy pękły i Kip wymknął się Aramowi, zamachnął się łokciem i trafił go w głowę, ale niezbyt mocno. A potem zerwał się na równe nogi. Rozluźnił oczy do podczerwieni i znowu widział. Aram stał, zerkając to w jedną stronę, to w drugą. Kip rąbnął go w brzuch i odsunął się szybko. Aram się odwrócił, doszedł do siebie, stękając. Kip przemknął się na lewo i przywalił mu w nerki. I wtedy ktoś – zbyt szybko – złamał magiczną pochodnię. Nie! Ktoś wystrzelił żółtą racę. Kip zwęził oczy do normalnego widzenia i pomyślał: żółty, mogę krzesać żółty, jeśli… Jednakże pierwsza myśl Arama była związana raczej z walką niż magią. Uderzył Kipa w klejnoty i go podciął. Twarz Kipa odbiła się od ziemi, a potem zmiażdżył go ciężar Arama, kiedy tamten skoczył na niego. Aram okładał go po nogach – brutalne ciosy prosto w czułe punkty pośrodku uda, przez co nogi stawały się bezużyteczne. Ból to nic, ból to nic, ból to nic. Nieważne, co Kip sobie powtarzał. Nie chodziło o ból – jego ciało zwyczajnie odmawiało wykonania rozkazów. Myśl, Kip, myśl! Jeden strzał może zakończyć tę walkę. Jeden fartowny strzał. Orholamie, proszę! Daj mi jeden szczęśliwy strzał! Kip przeturlał się na brzuch. Chociaż brał udział tylko w kilku zajęciach z mocowania, wiedział, że to głupie posunięcie. Ręce i nogi – twoja broń – zginają się do przodu, nie do tyłu. A w każdym razie nie zginają się do tyłu wystarczająco dobrze. Podsunął jeden łokieć w czymś, co miał nadzieję, było kuszącym celem, a potem szarpnął całym ciałem, odrzucając głowę do tyłu tak mocno jak się da, zamierzając roztrzaskać Aramowi twarz. Otarł się potylicą o policzek Arama. Nie trafił dostatecznie dobrze. Krąg znowu rozświetlił się naturalnym białym światłem, kiedy inne lustra skierowano na dziedziniec treningowy i żółte światło zgaszono. Jedyna nadzieja Kipa zniknęła. Nawet nie miał czasu, żeby wykrzesać żółty. Znowu nałożono zielone filtry. Wtedy ręce Kipa zostały uwięzione. Aram musiał spętać je luksynem. Pięść uderzyła go w prawe ucho. A potem w lewe. Potem w policzek. W usta. W prawo, w lewo, w prawo, w lewo, w prawo. Kip zaczynał odpływać, ale Aram oszalał. Dźwignia, którą założył Kipowi na nogi, osłabła, kiedy całkowicie skupił się na zbiciu go na miazgę. Kip szarpnął się z wrzaskiem. Aram stracił równowagę i poleciał do przodu. Kip, wijąc się, zdołał uklęknąć, ale Aram dopadł go, coraz mocniej okładając mu twarz pięściami.

Z płaczem, ogłupiały ze złości i bólu, oślepiony krwią, Kip ryknął i wstał – unosząc starszego chłopca w powietrze, w połowie uczepionego pleców Kipa, a w połowie ramienia. Aram przestał go okładać i Kip czuł, że ręce mu się ślizgały, kiedy próbował złapać się Kipa. – Dasz radę, Łamacz! – krzyknął ktoś. Kip myślał tylko o tym, żeby zmiażdżyć Arama jak robaka. Przekrzykując oszalałe dźwięki gwizdka trenera Fiska, Kip szarpnął się, rzucił się na ziemię i… Wylądował w wielkiej czerwonej poduszce. Nieubłaganie kończyny Kipa odciągnięto, ktoś ściągnął mu z pleców ciężar Arama. Chmury gęstego czerwonego luksynu zbladły, zostawiając Kipa na ziemi, nadal płaczącego. Trener Fisk obejrzał go szybko, żeby sprawdzić jak poważne są obrażenia, i wstał. – Aram wygrywa. Pierwsza czternastka się wyklarowała. Od tej chwili walczymy o lokatę. Aram, ty jednak straciłeś panowanie nad sobą. Do diabła, niewiele brakowało, a wywalczyłbyś sobie wydalenie. Skończyłeś na dzisiaj. – Nie! – krzyknął Kip. Trener Fisk spojrzał na niego, a potem odwrócił wzrok, jakby Kip robił sobie wstyd. Kip płakał. Nie z bólu, chociaż był teraz cały obolały. Tak niewiele mu brakowało. Zmiażdżyłby Arama, gdyby tylko pozwolili im skończyć walkę. Prawie… Prawie. Był Kipem Prawie. Kipem Nieudacznikiem. Prawie dostatecznie dobrym. Krwawił, płakał i cały się zasmarkał. Podniósł wzrok i spodziewał się, że zobaczy, jak Gavin wychodzi. Kip przyniósł mu wstyd. Mazał się jak mała dziewczynka, podczas gdy Gavin potrzebował syna na własne podobieństwo. Kip nie umywał się do ojca. Jak jabłko mogło tak daleko spaść od jabłoni? Zamiast tego jednak Gavin spojrzał mu w oczy i przywołał gestem. Kip wstał i podszedł do drewnianych trybun, gdzie jego ojciec siedział wśród wszystkich kadetów Czarnej Gwardii. Spuścił wzrok, upokorzony łzami spływającymi mu po twarzy, nie potrafiąc ich powstrzymać, nie potrafiąc ich ukryć. Ktoś zaczął klaskać. Potem inni przyłączyli do tej osoby i wkrótce wszyscy klaskali. Kip podniósł wzrok, żeby sprawdzić, czy Aram pręży muskuły lub coś w tym stylu. Nic z tych rzeczy. Wszyscy, którzy klaskali, patrzyli na niego. Na niego? Kip otarł czoło, starając się zapanować nad sobą. Na niego? To oklaski dla niego? Och, chrzanić to. Jeszcze bardziej się rozpłakał. Chciał być Czarnogwardzistą. To jedyni ludzie, których szanował. Jedyni ludzie na świecie, do których chciał się upodobnić. I zawiódł ich, a oni dawali mu coś takiego. Wziął ręcznik, niby do otarcia krwi. Zakrył głowę. Ktoś go objął i Kip zobaczył, że to ojciec. – Ojcze – powiedział Kip. – Ja… gdyby nie zagwizdali… prawie… – Chłopak spanikował, Kip. Ten chwyt, którego próbował, łamie kark. Myślę, że prawie mu się udało. Gdyby nie zagwizdali, kiedy uderzyłeś o ziemię, już byś nie żył. Kip czuł ręce zamykające się na szyi. Gdyby Aram go zabił, wykopaliby go z Czarnej Gwardii. Oczywiście, dla Kipa nie miałoby to już najmniejszego znaczenia. – Zawiodłem – powiedział, nie śmiąc spojrzeć spod ręcznika na głowie. – Tak – powiedział Gavin. – Był lepszy od ciebie. To się zdarza. Sprytne zagranie z kryształem. Prawie ci się udało. A teraz chodź, popatrzymy. Dobrze uczyć się od tych, którzy są lepsi od ciebie. Wygląda na to, że masz złamany nos. Najlepiej go szybko nastawić. Kip ostrożnie dotknął nosa. Och, nie miał takiego kształtu, jaki powinien mieć nos. – Mówisz o tym, kiedy nos tak strzela, a ja wrzeszczę? – Postaraj się nie wrzeszczeć – odpowiedział Gavin. Nie zważając na mokre od potu włosy Kipa, złapał go za potylicę, unieruchamiając głowę,

chwycił za nos i pociągnął. Kip wstrzymywał oddech. Wreszcie odetchnął. Orholamie, zlituj się nade mną! Mimo to, nie krzyknął. Pewnie, przynajmniej jednej rzeczy dziś nie zawaliłem. Kip poszedł za Gavinem na trybunę, ale tylko część tego, co powiedział ojciec, ugrzęzła mu w głowie – jedynie „prawie” i „jest od ciebie lepszy”. Konsyliarz zielony krzesiciel przyniósł nasączone nadfioletem bandaże i zajął się ranami Kipa, kiedy oglądali pozostałe walki. Maleńkimi igiełkami i nićmi z zielonego luksynu mężczyzna zszył mu prawy policzek i lewy łokieć, a potem rozsmarował piekące maści na te i inne poważne rozcięcia. Na koniec dał mu zdecydowanie zbyt skromną – zdaniem Kipa -dawkę makowej herbatki. Kip cieszył się, że siedzi, bo wątpił, czy nogi utrzymałyby go w pionie. W gruncie rzeczy oglądanie walk nie było niczym pouczającym dla Kipa, bo nie był w stanie się skupić. Jednakże była to miła odmiana. Teia pokonała osobę, która ją wyzwała, a potem wygrała dwie walki z chłopcami, którzy robili wrażenie oszołomionych jej szybkością. Skończyła jako siódma. Kip był z niej dumny. Widział po jej milczącym, ale szerokim uśmiechu, że ona też jest z siebie dumna. Patrzyli aż do końca. Walki Cruxery były prawdziwym popisem sztuki. Spadł na czwarte miejsce przez ich „przegraną” w czasie próby w prawdziwym świecie. Wyzwał trójkę, dwójkę i jedynkę – i wygrał. Kip zauważył, że ojciec zerka na Żelazną Pięść i jest wyraźnie pod wrażeniem. – Potomek? – spytał Gavin. – Trzecie pokolenie. Syn Inany i Stalowego Chwytu. – Powinienem był się domyślić. Nadal żyją? – Inana tak. Trzyma się ze względu na syna. – Jest niesamowity – przyznał Gavin. – Może nawet lepszy, niż ty byłeś. Żelazna Pięść uniósł brew. Gavin wyszczerzył zęby w uśmiechu. Żelazna Pięść mruknął. Mogło to być przytaknięcie. – O ile pożyje dostatecznie długo. – Powinienem zobaczyć się z Inaną – powiedział Gavin. – Była perłą. Szczeniaki zaczęły ustawiać się do małej ceremonii, w czasie której zostaną ogłoszeni kadetami Czarnej Gwardii. Kipowi wszystko wywróciło się w żołądku. – Możemy już iść? – spytał. – To chwila triumfu twoich przyjaciół. Pomyśl o kimś innym niż tylko o sobie. Odwróć się teraz do nich plecami, a zapamiętają ci to na zawsze. Kip zamrugał zaskoczony. Raz. Drugi. Jestem egocentrycznym bachorem. – Dobrze, ojcze – powiedział. Dowódca Żelazna Pięść wstał i zszedł z trybun. Szczeniaki ustawiły się według lokat w pierwszej czternastce. Z wyjątkiem Cruxera, który klęczał na obu kolanach w kręgu, z pochyloną głową, z jedną ręką przy oczach i czole w znaku trójki i jedynki. Modlił się. – Cruxer! – warknął trener Fisk. Stał przed Aramem na końcu szeregu, gotowy przypiąć każdemu szczeniakowi odznakę Czarnogwardzisty. – Później będzie czas na modlitwę. Szczeniaki uśmiechały się znacząco i triumfująco, przyzwyczajone do dziwactw Cruxera, rozbawione nimi. Wszyscy stali dumnie, z rękami złożonymi za plecami, w rozkroku, z wypiętymi piersiami. Wszyscy wokół terenu treningowego, starsi kadeci i pełnoprawni

Czarnogwardziści stawali na baczność. Wszyscy w ten sam sposób. – Tak jest, sir. Cruxer zerwał się i podszedł do szeregu. Uśmiechał się, ale Kip uznał, że w tym uśmiechu czai się napięcie. Kiedy wszyscy stali dumnie, Kip odczuł mocno przepaść dzielącą go od nich. Wyrzutek, samotnik, obcy. Oni będą wszystkim, czym on nigdy nie będzie. – Sir? – zapytał Cruxer, stając przed trenerem. Zerknął chłodno na Arama, który nie odwzajemnił jego spojrzenia. – Tak, pierwszy? – spytał trener. – Trening Czarnogwardzisty nigdy się nie kończy, ale próby na dzisiaj się skończyły? – upewnił się Cruxer. – Tak, oczywiście, a teraz idź na swoje miejsce… Cruxer nic nie powiedział, ale zaatakował nagle jak kobra z okrzykiem kiyah i kontrobrotem całego ciała, przez co jego kopnięcia były oślepiająco szybkie i mocne. Nawet Kip, który patrzył na niego, ledwie dostrzegł cios. Goleń Cruxera, sękata i zwapniała od lat kopania o słupek, uderzyła w kolano Arama. Wygięła mu je do tyłu. Trzask kompletnie zniszczonego stawu przerwał nagłą ciszę. Aram padł na ziemię, wytrzeszczając oczy, łapiąc gwałtownie powietrze. Cruxer natychmiast opuścił ręce i stanął zwyczajnie, pokazując, że nie stanowi żadnego zagrożenia. Zważywszy, że otaczały go setki mężczyzn i kobiet wyczulonych na przemoc i nawykłych do powstrzymywania jej w każdy skuteczny sposób, jaki będzie potrzebny, było to mądre posunięcie. – Wypadek w czasie ćwiczeń – oznajmił Cruxer głośno i chłodno. Przez chwilę nawet trener Fisk wydawał się równie zbity z tropu jak Kip. Wreszcie się otrząsnął. – Coś ty zrobił?! – wrzasnął na Cruxera. Głos chłopaka był chłodny, mechaniczny: – Trwałe uszkodzenia w czasie prób powodują wydalenie. Uszkodzenia w czasie treningów nie. – Moje kolano! Moje kolano!! – Aram zaczął się mazać. Sądząc po jego głosie, wiedział, tak jak wiedział Kip i jak wiedzieli wszyscy wokół, że już nigdy nie będzie walczył. Będzie miał szczęście, jeśli będzie jeszcze chodził. Takie uszkodzenia kolana się nie goją. Aram został okaleczony. Cruxer przemówił głośno, wyraźnie, bez śladu skruchy: – Chciałem zostać Czarnogwardzistą, odkąd nauczyłem się chodzić. Cenię to braterstwo zbyt wysoko, żeby pozwolić, by dopuszczono człowieka, który niszczy jedność, zamiast ją budować, człowieka, który przyjmuje pieniądze, żeby zniszczyć jednego z naszych. Jeśli ceną za usunięcie go z Czarnej Gwardii jest wydalenie także mnie, to niech tak będzie. Emocje sprawiły, że głos mu zadrżał, ale zaraz nad tym zapanował. – Co?! – wykrzykiwał trener Fisk. – O czym ty mówisz? – Aram jest drugim pod względem umiejętności wojownikiem w naszej klasie – powiedział Cruxer. – Wziął pieniądze za to, żeby skończyć nisko. Wziął pieniądze za to, żeby nie dopuścić Łamacza. – On jest Tyrejczykiem! – wrzasnął Aram. – To bękart! Zrobiłbym to za darmo! Nie jest jednym nas! – Zrobiłbyś to za darmo? Czyli zrobiłeś to dla pieniędzy? – powiedział trener Fisk wstrząśnięty, niedowierzający.

Zerknął na dowódcę Żelazną Pięść. To było jawne przyznanie się do winy. Jak głupi był ten chłopak? – Nie jest jednym z nas! – krzyczał Aram. – Chcesz powiedzieć: jednym z was – powiedział dowódca Żelazna Pięść głosem cichym i pełnym groźby, wychodząc do przodu. -Bo ty nigdy nie będziesz jednym z nas, Aram. W przeciwieństwie do Łamacza. Ostatnie słowa wstrząsnęły Kipem. – Łamacz! – warknął trener Fisk. – Słyszałeś. Mamy miejsce dla czternastu, a ja widzę tu tylko trzynastu. Do szeregu! Biegiem marsz! Niech ktoś uprzątnie stąd tego śmiecia. – Nie! Nie! – krzyczał Aram. Konsyliarze zjawili się natychmiast i wynieśli go zapłakanego. Kip pokuśtykał do szeregu, krokiem, któremu daleko było do biegu czy marszu, ale miał wrażenie, że szybuje. Ile maku dał mu ten konsyliarz? Nie, to nie był mak. Dowódca Żelazna Pięść stanął przed Kipem. Wziął złoty żeton Kipa i wpiął go jako wisiorek. Awers przedstawiał czarny płomień. – To Płomień Erebos. Symbolizuje służbę i poświęcenie. Jak świeca, która przyjmuje płomień, by dać światło i ciepło, tak człowiek przyjmuje obowiązek. Dzień po dniu, oddajemy życie w służbie Orholama i jego Pryzmata. Czy przyjmujesz ten święty obowiązek, Kipie Guile zwany Łamaczem? – Przyjmuję. – Kipa przeszedł dreszcz. – I czy wyrzekasz się innych zobowiązań, stawiając na pierwszym miejscu ten oddział, Orholama i jego Pryzmata? – Tak. – Wobec tego ogłaszam ciebie, Łamacza, kadetem Czarnej Gwardii. – Łamacz! Łamacz! – skandował tłum. Żelazna Pięść pozwolił na krzyki przez kilka sekund, a potem uciszył zebranych i ruszył dalej wzdłuż szeregu. Reszta ceremonii minęła Kipowi jak sen. Każdy szczeniak złożył przysięgę, a potem starsi kadeci i pełnoprawni Czarnogwardziści otoczyli ich, żeby im pogratulować. Ostatecznie zdecydowali, że pójdą do tawerny, chętnie odwiedzanej przez Czarną Gwardię – oczywiście, drinki stawiają nowi kadeci. Zanim dał się porwać na resztę wieczoru, Kip zerknął w stronę ojca. Gavin Guile stał tam, gdzie Kip go zostawił, ignorując przez chwilę posłańca, który zjawił się u niego z taką czy inną sprawą. Patrzył tylko na Kipa. Uśmiechał się z rozbawieniem, ale może to było więcej niż rozbawienie. Może było w tym też trochę dumy.

ROZDZIAŁ 93 Karris jak przez mgłę zorientowała się, że mężczyźni odchodzą. Leżała twarzą na bruku, modląc się, żeby nie wrócili, mając nadzieję, że straci przytomność. Nie straciła. Podniosła twarz i zobaczyła kałużę krwi w miejscu, gdzie były jej usta. Lewe oko gwałtownie jej puchło, tak że nie mogła go otworzyć, prawe zmierzało do tego samego, ale wolniej. Było jej niedobrze po ciosie w głowę. Miała okropny smak w ustach, oprócz mdłego metalicznego posmaku krwi. Zdała sobie sprawę, że przeturlali ją na bok, żeby nie utopiła się we własnych wymiocinach. Znowu zwymiotowała, brudząc się. Cała się wysmarowała, ale skurcze żołądka sprawiały, że ciągle zwijała się w kulkę. Żołądek jej się szarpał i podchodził do gardła, kiedy tylko próbowała złapać powietrze. Skurcze powoli mijały, ale głowa nadal wydawała się ledwie połączona z ciałem, poruszała się we własnym tempie, przelewała. Karris jakoś przeturlała się z powrotem na brzuch i zaczęła się czołgać. Mogła się czołgać. Dobrze. Jakaś jej cząstka zauważyła, że nie połamali jej ani rąk, ani nóg. Dobrze, dobrze. Ręce miała śliskie od krwi i jeszcze gorszych rzeczy, a bruk haratał jej kolana. Zebra bolały ją przy każdym oddechu, ale jeśli były połamane, to w grę wchodziły zaledwie pęknięcia. Miała już wcześniej połamane żebra i bolało bardziej niż teraz. Chyba że ciało maskowało ból. Ciała czasem tak się zachowują. Przeklęte ciała. Coś uwięzło jej w gardle. Splunęła krwią. Nadal miała wszystkie zęby, ale odgryzła sobie kawałek języka. Coś piekło ją wokół szyi. Bała się jednak tego dotknąć. Nie mogła, nadal się czołgała. Dotarła do skrzyżowania jakieś pięć, dziesięć minut później. Albo rok później. Co to była za ulica? Dopiero co nią szła, a nie mogła sobie przypomnieć. Nie mogła sobie przypomnieć, w jakiej części miasta się znajdowała. Nie była to jednak ruchliwa ulica. Mimo to, nie dała rady czołgać się dalej. Prawe oko całkiem jej zapuchło. Zdała sobie sprawę, że boli ją tyłek. Strasznie skopali jej tyłek. I zaczynała mieć skurcze w nogach. Znowu szarpnął nią odruch wymiotny. Tym razem nic z tego nie wynikło. Kiedy otworzyła jedno oko, zobaczyła, że ktoś idzie w jej stronę ulicą. Mężczyzna skręcił w bok i obszedł ją szerokim łukiem. Minęli ją kolejni ludzie, mężczyźni, kobiety. Mężczyzna na wozie. Nikt nie przystanął. Orholamie, dlaczego nikt z nich nie przystanął? Bezradna. Równie dobrze mogłaby tu leżeć naga. Nie mogła nic zrobić. Była na łasce tych, którzy ją mijali. Każdego, kto chciałby wykorzystać jej położenie. Zaczęła płakać i nienawidziła siebie za to. Wszystko tak strasznie ją bolało. – No już, skarbie – powiedział stojący nad nią mężczyzna. -Wszystko będzie dobrze. Taka z ciebie dzielna dziewczyna. Sądząc po akcencie, był Ilytaninem. Karris nie miała szczęścia do Ilytan. Nie miała na ich temat najlepszego zdania. – Ubrana jak Czarnogwardzistka, ale biała jak płótno. Jesteś Karris Białodąb. Nie była w stanie odpowiedzieć. Jedyne, na co było ją stać, to przestać płakać. Skinienie głową było zwycięstwem. – Podniosę cię. Masz myśleć o wszystkich miejscach, gdzie cię boli, żebyśmy mogli powiedzieć konsyliarzom, kiedy dotrzemy do Chromerii. Zgoda?

– T-tak. Było w nim coś znajomego. Ale nie, była pewna… Podniósł ją i Karris natychmiast zemdlała. Kiedy się obudziła, leżała w łóżku. Zorientowała się, że dostała mak, bo czuła się zdecydowanie zbyt dobrze. Przesunęła głowę w lewo, zobaczyła, że świat pływa, więc obróciła ją w prawo. Pokój Gavina! Ha! Była tu już kiedyś. I proszę! Oto i on sam, Światło Wieży, Gwiazda ponad Gwiazdami, Prawa Ręka Księżyca. Był okropnie przystojny, kiedy tak tam stał, z falą włosów opadającą mu na oczy. – Karris? – zapytał Gavin. Sprawiał wrażenie bardzo zatroskanego. – Słyszysz mnie? – Mmm – mruknęła. Uśmiechnęła się do niego. Przypomniała sobie, że widziała go bez koszuli na Wyspie Jasnowidzów. Mmm. -Chcę cię zobaczyć nago. O rety! Naprawdę to powiedziała? Roześmiała się. Gavin odwrócił się do drobnego człowieczka, którego Karris wcześniej nie zauważyła. Konsyliarz w szatach niewolnika. – Myślę, że powinniśmy zmniejszyć dawkę maku – powiedział. – Zawsze próbujesz mi powiedzieć… – Karris straciła wątek. I przytomność.

ROZDZIAŁ 94 Powiedz jej. Musisz jej powiedzieć. Gavin turlał małą brązową kulkę między palcem wskazującym i kciukiem. Karris nadal spała, a ludzie pędzili w tę i z powrotem korytarzem na zewnątrz, szykując się do wojny. Kiedy zjawił się posłaniec w czasie próby Kipa, Gavin na początku nie chciał zrozumieć słów mężczyzny, a potem niemal spanikował. To, że Karris pobito, wstrząsnęło nim o wiele bardziej, niżby się spodziewał. „Uważaj na to, co kochasz” – przestrzegł go ojciec. Odpłyną jutro w czasie odpływu. Mobilizacja przebiegała niewiarygodnie szybko, ponieważ wszyscy wiedzieli, że kiedy nadejdzie pozwolenie, trzeba będzie szybko działać. To, czym teraz się zajmowano, to już ostatnie rozkazy. Mimo to, nadal trzeba było podjąć tysiące decyzji. I chociaż teoretycznie Gavin nie brał w tym udziału, to lepiej orientował się od wszystkich innych tutaj, jak z powodzeniem zorganizować armadę i armię. Teraz jednak siedział przy łóżku Karris. Kiedy tylko zobaczył ją oblepioną krwią, pomyślał, że będzie kaleką na resztę życia. Potem, kiedy konsyliarze zajęli się nią i zgłosili z raportem, pomyślał, że to cud, że nie oberwała bardziej. Teraz zdał sobie sprawę, że została fachowo pobita, dokładnie w takim stopniu, w jakim ktoś sobie zażyczył. Miała okropnie wyglądać, ale nie zostać trwale okaleczona. To miało być ostrzeżenie dla Gavina, nie wypowiedzenie wojny. Jego ojciec nie miał pojęcia, co robi. Oczywiście, Gavin nie miał żadnego dowodu, że to ojciec. Istniała spora liczba możliwych podejrzanych, ale w tym momencie, z taką ostrożnością, z taką precyzją? Gavin nie potrzebował dowodu. Widząc ją na łóżku, obandażowaną, nieprzytomną, zdał sobie sprawę, jaka jest drobna. Kiedy była przytomna, kiedy rozmawiała, jej osobowość była tak duża, że się o tym zapominało. Teraz jednak wyglądała tak bezbronnie – delikatny, posiniaczony kwiat. – Powyrywam im ręce, przysięgam – powiedział cicho. – Mówisz do siebie czy aż tak słabo wychodzi mi udawanie? -spytała Karris, uchylając powiekę. Drugie oko otworzyło się tylko odrobinę, nadal opuchnięte i sine. – Obudziłaś się – powiedział Gavin. Ulga była tak wielka, jakby zdjęto z niego miażdżący ciężar. – Czy… powiedziałam coś… – Urwała. – Coś żenującego pod wpływem maku? Na przykład, że chciałabyś mnie zobaczyć nago? Skąd. Zamknęła oczy. – Masz szczęście, że boli, kiedy się ruszam, bo zlałabym cię na kwaśne jabłko, Gavinie Guile. – Dążenie – powiedział cicho. To jedno słowo było całym powodem, dla którego tu przyszedł. Całym powodem, dla którego czekał, aż Karris oprzytomnieje, ale po tych wszystkich przygotowaniach nadal się zdziwił, że usłyszał to słowo. Posiniaczona i opuchnięta twarz, podbite oczy i szparka ust nie były najłatwiejszym płótnem, z którego odczytuje się emocje, więc Gavin niczego nie wyczytał. Karris miała zamknięte oczy. Jakby go nie słyszała. Może nie usłyszała. Może znowu zemdlała.

Samotna łza wypłynęła z kącika zamkniętego oka i popłynęła po policzku. Drzwi się otworzyły. Teraz nie pozostawało nic innego, jak wbiec przez nie szarżą. – Wymyśliłem ten plan z Corvanem Danavisem miesiąc przed bitwą pod Strzaskaną Skałą. Zawarliśmy tyle umów z tyloma diabłami, że nawet jeśli uważałem, że początkowo moja sprawa była słuszna, wiedziałem, że zwycięstwo byłoby katastrofą dla Siedmiu Satrapii. Corvan zrobił mi taką samą bliznę, jaką miał Gavin, a szpieg przekazał nam szczegóły jego stroju do tej bitwy. – Gavin odetchnął ciężko. – Oczywiście, matka natychmiast się zorientowała, ale nie chciała stracić ostatniego syna, więc poduczyła mnie, jak być Gavinem. Pomyślałem, że jeśli utrzymam maskę przez chociaż kilka miesięcy, zdołam powstrzymać większość szkód w Siedmiu Satrapiach. Nie zdawałem sobie sprawy, jak trudno będzie z tobą. Nie wiedziałem nawet, jak z tobą rozmawiać. Myślałem, że kochałaś Gavina. Ożenić się z tobą, udając jego? To byłaby jedna zdrada za dużo, Karris. Nie mogłem. Po prostu nie mogłem. Możliwe jednak, że to, co zrobiłem, okazało się jeszcze gorsze. Zerwanie zaręczyn nie wypadło najlepiej. Karris zniknęła upokorzona, zrujnowana. Myślał, że już więcej jej nie zobaczy. Jakaś cząstka jego osoby cieszyła się – cząstka, która chciała żyć. Z pewnością Karris przejrzałaby jego maskaradę. Przez rok, kiedy jej nie było, zdołał umocnić maskę, naprawdę stać się Gavinem Guile. – Powiedz mi – poprosiła. Nie spojrzała mu w oczy, nie zrobiła żadnego ruchu, żeby otrzeć łzy. – Powiedz mi wszystko. Jej ton niczego mu nie podpowiedział. Był chłodny, bezbarwny, martwy. Już wiedziała dość, żeby doprowadzić do jego śmierci, więc nie rozumiał, dlaczego to miałoby być trudne. Jak się powiedziało „a”, trzeba powiedzieć „b”, nie? Jednak ściskanie w żołądku nie dotyczyło życia i śmierci. To były drobne kwestie. Chodziło o obrzydzenie u kobiety, która znaczyła dla niego więcej niż przypuszczał. Odetchnął głęboko. Odchylił się w krześle i zaraz znów się pochylił. Pięć lat, pięć nieosiągalnych celów. Co roku przez szesnaście lat nie potrafił zrealizować tego celu. Jeśli Karris zabije go za to, to przynajmniej będzie wiedział, że tę jedną rzecz załatwił jak należy. Dlatego zaczął mówić. Opowiedział o pożarze w jej rodzinnym domu, jak tej nocy odkrył, że może rozszczepiać światło, i jak oszalał z wściekłości, myśląc, że go zdradziła. Powiedział jej o ucieczce. O pościgu. O wojsku, które zaczęło się wokół niego gromadzić, tworząc armię, co do której nie był nawet pewien, czy jej chce. A potem o Gavinie, który odrzucał jego propozycje kapitulacji. Powiedział jej, jak w końcu zaczął walczyć całym sercem. Jak przekazał Corvanowi Danavisowi dowództwo nad swoimi wojskami. O walkach w Atashu, obietnicach ze strony kilku paryjskich klanów. O tym, jak rozpaczliwie potrzebowali tych paryjskich posiłków, do tego stopnia, że uciekli aż do Tyrei, wychodząc im na spotkanie… gdzie w końcu odkryli, że ich zdradzono. Paryjskie klany nie nadeszły. Niewiele opowiedział o ostatniej bitwie. Zabił mnóstwo ludzi tamtego dnia. Niektórzy z nich byli braćmi i siostrami mężczyzn i kobiet, których potem zaczął podziwiać. Później opowiedział o okresie po bitwie. Jak stawiał czoło wyzwaniom związanym z nauką roli Gavina, jak starał się naprawić szkody, którymi przejmowali się tylko nieliczni członkowie Spektrum. Mówił ponad godzinę. A kiedy mówił, czuł, jak Karris mięknie, myśli o nim cieplej. Jej twarz się otwierała. Wreszcie dotarł do bitwy o Garriston i jego pokłosia, do tego, jak go spoliczkowała i powiedziała, że zna jego sekret, a on się bał, że pojęła całą prawdę. Po cichu przyznał, jak musiał zdecydować, czy powinien powiedzieć jej prawdę, czy też ją zabić. Wszelkie ciepłe uczucia, które zaczęły się gromadzić, rozwiały się, jakby otworzył okna na

oścież zimą. Widział, jak drgnęły jej mięśnie szczęki. „Chciałeś mnie zabić, ty dupku?”, mówiło to drgnienie. – Chciałaś poznać prawdę – powiedział Gavin. – Powiedzenie ci jej znaczy, że możesz mnie zabić. – To ma sens, łajdaku, tylko nie spodziewaj się, że to podziała jak balsam na moją duszę. Nie miał nic więcej do powiedzenia. Zdał sobie sprawę, że zgniótł w palcach małą kulkę opium na proszek. – Jestem kim jestem, Karris – powiedział. A potem zdał sobie sprawę, jak idiotycznie to w tej chwili zabrzmiało. – Znaczy, jestem Pryzmatem, więc… – Wiem, co miałeś na myśli. Więc… to wszystko? Zawahał się. – Nie, to nie wszystko. Zabiłem Gavina zeszłej nocy. – Znaczy, metaforycznie? – spytała. Opowiedział jej. A potem cofnął się nieco i opowiedział jej o Anie, powiedział jej prawdę. – Ale Czarnogwardziści… Powiedzieli, że skoczyła. – Skłamali, żeby mnie ratować, Karris. Nie prosiłem ich o to. Przysięgam. Ana powiedziała parę naprawdę wstrętnych rzeczy na twój temat, a ja wiedziałem, że straciłem cię na zawsze. Wyrzuciłem ją na balkon… Nie, nie sądzę, żebym chciał ją zabić, ale ona uderzyła o poręcz i przekoziołkowała nad nią. Poszedłem na dach, żeby spróbować przywrócić równowagę. Nie mogę już tego robić. Poszedłem więc, żeby wypuścić Gavina, pozwolić mu, żeby mnie zabił. – Nie mógł nawet na nią spojrzeć. Nawet mimo obitej twarzy groza malowała się na niej aż zbyt wyraźnie. Wreszcie po tym, jak opowiedział jej o Gavinie, dodał: – Nie wiedziałem, co ci zrobił… wtedy… jak cię… upokorzył. Powinienem był się zorientować, ale tak bardzo martwiłem się sobą, że nie widziałem nawet najbardziej oczywistych rzeczy dotyczących tych wokół mnie. Przepraszam, Karris, wiem, że nie okazywałem tego swoim zachowaniem, ale kocham cię i chcę spędzić z tobą resztę mojego życia, jeśli zdołasz mi wybaczyć. Zapadła tak głęboka cisza, że można było w niej zatonąć. – Irytujący. Niepoprawny. Niegustowny. Nieudolny. Niewiarygodny w obu znaczeniach tego słowa. Ale ostatecznie wcale nie jesteś nieszczery, co Dążenie Guile? – Hę? – Pocałuj mnie – powiedziała Karris. – Słucham? – To nie była prośba. Wstał z krzesła i usiadł na brzegu łóżka. Jęknęła z bólu, gdy się poruszyła. – Przepraszam – mruknął. – Może… – To nie prośba. – Ale masz spękane usta i… – To nie prośba. – Ach. Pocałował ją delikatnie, jak mężczyzna całujący kalekę. Odsunęła się, zerkając na niego spod zapuchniętych powiek z dezaprobatą. – To było okropne, Dążenie Guile. To nie był pocałunek. Czekałam na to szesnaście lat. – Dostanę drugą szansę? Popatrzyła bez przekonania. – Hm. Nie zasługujesz na nią.

– Fakt – przytaknął z powagą. – Nie zasługujesz – powiedziała całkiem serio – ale z drugiej strony, jeśli w naszym przypadku nie idzie właśnie o drugą szansę, to nie wiem w czyim. – Uśmiechnęła się słabo. Pocałował ją znowu, czule, ale namiętniej. To, co zaczęło się jako podarunek dla niej, zamieniło się w łagodne, ale zdecydowanie uwodzenie. Wziął w ramiona jej drobną postać, obejmując ją opiekuńczo. Kiedy się całowali, czuł, jak napięcie w nim słabnie – napięcie, które uciskało go od tak dawna, że zaczął myśleć, że ten ból to część bólu istnienia. Odsunęła się i natychmiast czujny, obawiający się odrzucania Gavin też się odsunął. Jednakże Karris mruknęła: – Obawiam się, że zaparło mi dech, lordzie Guile… – Cóż, dziękuję. – Pod jego szerokim uśmiechem kryła się ulga. – …bo w tej chwili nie mogę oddychać przez nos. Roześmiała się, a on zawtórował jej z żalem. – Jesteś piękna – powiedział. Miał wrażenie, że serce mu tak urosło, że nie mieściło się w piersi. Zerknęła z powątpiewaniem. – Możliwe, że ja oślepłam częściowo, ale ty nie masz powodu. Mnie pobito, a ciebie co? Zarechotał. – Nie miałem na myśli, że teraz, konkretnie w tej chwili… Wiesz co? Myślę, że moje usta mogą być bardziej przekonujące bez słów. Wracaj tu. Pocałowali się. Pocałowali się znowu. Chichotali, bo Karris musiała łapać powietrze, a Gavin mylił jej ciche jęki pożądania z cichymi jękami bólu, kiedy całował ją zbyt namiętnie. Świat zniknął. Żadnych zmartwień, żadnych trosk. Węzeł, który zaciskał się w Gavinie, a on nawet o tym nie wiedział, rozluźnił się, rozwiązał i zniknął. Nagle poczuł się dziwnie silny, jak nigdy dotąd w swoim życiu. Wolny. Moc sekretu pękła, łańcuchy zostały strzaskane. – Orholamie, zlituj się, chcę się z tobą kochać – powiedziała. – Dam się przekonać – odpowiedział szybko Gavin. Jęknęła sfrustrowana. – Gdyby tylko moje ciało było tak uległe. – Mógłbym być… delikatny – zaproponował, uśmiechając się szelmowsko. Przyciągnęła go do siebie i szepnęła mu do ucha: – Po szesnastu latach tęsknoty, Dążenie Guile, ostatnie, czego chcę od ciebie, to delikatności. Przełknął ślinę. Odebrało mu mowę. – Wyjdziesz za mnie, Karris Białodąb? Niech to diabli. Mógł się bardziej postarać. Takie pytanie należy zadać z większą elokwencją. Z drugiej strony, zważywszy na ich wspólną historię, może proste prawdy są lepsze niż wymyślne. – Karris, dlaczego płaczesz? – Bo już jakiś czas temu powinnam była dostać leki przeciwbólowe, ty kretynie! Ktoś zapukał do drzwi. – Och, to musi być żart – powiedział Gavin, patrząc na drzwi, jakby mógł je zabić wzrokiem. Odwrócił się do Karris. – Czy to znaczy: tak? – Zmęczyłeś mnie i wykorzystałeś moje osłabienie, więc… – Więc tak? Znowu pukanie do drzwi. – Ty głupi, głupi mężczyzno, oczywiście, że tak.

– Kocham cię, Karris. Uśmiechnęła się szelmowsko. – I tak powinno być. Drzwi się otworzyły i Czarnogwardzista wwiózł na fotelu Biel. Gavin nie mógł zmazać szerokiego uśmiechu z twarzy. – O rety, czyżbym w czymś przeszkodziła? – zapytała Biel. – Nie – odpowiedział Gavin. – Tak – odparła jednocześnie Karris. – Rozumiem. – Jesteś właśnie tą osobą, którą miałem nadzieję zobaczyć – powiedział Gavin. – Najszlachetniejsza pani, czy będzie pani tak dobra i udzieli nam ślubu? Biel pochyliła głowę, zerkając na nich znad okularów korekcyjnych. – Cóż, Gavinie Guile z pewnością długo się do tego zabierałeś. I ty, Karris Białodąb! Najpowolniejsze uwiedzenie w historii świata! Kobieta z twoimi wdziękami! – Biel pociągnęła nosem. – Czy to znaczy: tak? – spytał Gavin. – Oczywiście – odpowiedziała za nią Karris. Szczerzyła zęby w uśmiechu od ucha do ucha. – Wyobrażam sobie, że skoro Gavin rusza na wojnę, będziecie chcieli zrobić to zaraz po jego powrocie? – zapytała Biel. – Nie – sprzeciwił się Gavin. – Od razu teraz. – Teraz? – zdziwiła się Karris. – Nie chcesz się nad tym zastanowić? Nie mamy pojęcia, w co się pakujemy. – A potem będziemy wiedzieć? Niektórych rzeczy nie dowiesz się, dopóki ich nie spróbujesz. Będę razem z tobą. Mnie to wystarczy z naddatkiem. – Gavin odwrócił się do Bieli. – Teraz zaraz. – No jasne. – mruknęła Biel i się uśmiechnęła. – Gavinie, jesteś gotów dać się wydziedziczyć przez ojca z tego powodu? – W tej chwili czuję się niezwyciężony – odpowiedział. – Skąd pani o tym wie? – Wydziedziczony? – zapytała Karris. – Wyjaśnię ci to. Później – odparł Gavin. – Ja też – wtrąciła Biel. – Karris, wiesz co to może znaczyć dla twojej kariery? – Tak. – Zasady stworzono, żeby je naginać dla właściwych ludzi – rzucił Gavin. – Obiecaj mi wielkie wesele po powrocie – poprosiła Karris. – Olbrzymie. Pobrali się. Przysięgi były proste. W ramach swoich normalnych obowiązków Pryzmata Gavin nie raz podpowiadał słowa przysięgi pannom młodym i panom, ale dzisiaj sam ich zapomniał. Kiedy tylko miał je wypowiedzieć, nagle zaczęły mu się plątać. Ledwie pamiętał o Bieli, nie odrywał oczu od Karris. Napełniła go niezrozumiała czułość dla tej dzikiej, denerwującej, pięknej, upartej, niesamowitej kobiety. Pocałował ją znowu, a ona skrzywiła się mimo uśmiechu. – Czas na lekarstwo? – spytał. Pokiwała głową. Znalazł tynkturę i odlał jej dawkę. Przyjęła ją z wdzięcznością i opadła na poduszki. – Wracaj do mnie, mój panie. Wracaj szybko, słyszysz? – Tak, moja pani. Nie potrafił przestać się uśmiechać.

Zasnęła w niecałą minutę. Wreszcie Gavin zwrócił się do Bieli. – Dobra robota, lordzie Pryzmacie – powiedziała. – Być może jednak miałam co do ciebie rację. – Robię co w mojej mocy. – Mam nadzieję, że tyle wystarczy, by nas uratować. Zapadło milczenie, a on przypomniał sobie, dlaczego tak bardzo się starał, aby nigdy nie pojawiały się takie ciche chwile, kiedy przebywał z Bielą. Poprosi go, żeby poszedł na dach i zbadał równowagę. Miała po temu wszelkie powody. Słyszała wszystkie historie, które opowiedziała mu Marissia. Musiała wiedzieć, co znaczyły. – Wiesz – zagadnęła – byłam ostatnio na dachu. I wiesz, co widziałam? Żurawie. Tysiące. Migrowały. Widziałeś kiedyś żurawie? – Z tego, co pamiętam, to nie. – Latają w kluczu. Jakoś im łatwiej dzięki temu. To zabrzmiało dziwnie. Jakby tłumaczyła to dziecku. Gavin, rzecz jasna, widział już w swoim życiu migrujące ptaki. – W tym roku nie leciały w kluczu. Leciały w pojedynczej prostej linii. Tysiące. To takie dziwne. Żurawie nigdy nie lecą nad wodą, kiedy migrują. Widziałam, że się męczą. Nie znajdując normalnego oparcia w locie kluczem, ptaki spadały, umierały. Leciały prosto na mnie. I nagle, kiedy dotarły do Małego Jaspisu, ta dziwna linia się rozpadła. Żurawie odpoczywały przez dzień na Jaspisach, jak nie robiły tego od lat. A kiedy w końcu odleciały, frunęły normalnie. – Nie dokończyła zwyczajnie swojej historii. Po prostu przestała mówić. – Tak czy inaczej, zostały ocalone. Zniszczył marę – i ocalił parę żurawi. Na sutek Orholama. – To cudownie – powiedział. – Miałeś już może okazję wyjść na dach? – spytała. – Tak, miałem – odpowiedział z twarzą bez wyrazu. Przyjrzała mu się. Kupiła to? Z pewnością w ten sposób mówiła mu, że wie. Chyba że… Chyba że to była po prostu gadanina staruszki. Może w końcu starcza demencja dopadła kobietę tak bystrą jak Orea. Może zebrała urywki i jakaś jej cząstka próbowała poskładać je w całość, wypowiadając na głos. A może ostrzegała go przez wzgląd na ich przyjaźń. Przyjaźń? Byli więc jednak przyjaciółmi? Ona była całkowicie oddana Chromerii, swoim obowiązkom, Siedmiu Satrapiom. Jej następne słowa… Wiedział, że jej następne słowa będą brzmiały: „Gavinie, musimy porozmawiać o twoim odejściu na emeryturę”. – Gavinie – powiedziała – w moim pokoju są generałowie, którzy planują inwazję. Myślę, że przyda im się twoja biegłość w temacie. Gavin odetchnął głęboko. To znaczyło, że będzie tam jego ojciec. Z deszczu pod rynnę. Wstał, pochylił się, żeby pocałować Karris w czoło, a potem naciągnął mięśnie szyi, na prawo i lewo, aż strzeliły kręgi. – Dobrze więc, Oreo, chodźmy ocalić świat.

ROZDZIAŁ 95 Gavin wszedł do pokoju Orei pełnego generałów i ich adiutantów zgromadzonych wokół stołu z rozłożonymi licznymi mapami w różnej skali. – Zatem macie szpiegów w armii Księcia Barw – powiedział Gavin. – Ponad tuzin – powiedział brodaty łysiejący paryjski generał. Caul Azmith był młodszym bratem paryjskiej satrapki. Był przyjazny, uprzejmy i niezbyt bystry. – Przewidywania czy aktualne dane? – spytał Gavin. Chciał wiedzieć, czy patrzy na pozycje wojsk księcia sprzed ośmiu czy dziesięciu dni, czy też na przypuszczalne obecne położenie. – Przewidywania w oparciu o doskonałe dane – powiedział generał z Krwawej Puszczy. Także był łysy, mimo dość młodego wieku, poza tym był piegowaty i niemądry. Polityczna gnida, która nie powinna kierować nagonką na polowaniu, już nie wspominając o wyprawie wojennej. – Jak stare są te dane? – zapytał Gavin. – Dziesięć dni – odpowiedział generał Azmith. – Mój agent potrzebuje dwóch dni, żeby przedostać się do przemytnika, który zabiera listy, a przemytnikowi sprzyjały wiatry. Zarobił na premię, docierając tu w siedem dni. Dotarły ostatniej nocy. – Posłużyliście się tym samym przemytnikiem w drodze powrotnej? Generał Azmith pokręcił głową. Dla Gavina znaczyło to, że przemytnik pewnie skłamał na temat tego, jak szybko przepłynął, żeby dostać premię. Większość przemytników przy wybrzeżu ataskim nadal posługiwała się galerami, żeby nie dać się unieruchomić przez flautę. Ponadto te długie i szerokie statki o małej wyporności mogły przecinać zatoki, których nie byli w stanie przepłynąć piraci. O tej porze roku wiatry rzadko kiedy pozwalały galerze pokonać drogę z Atashu w siedem dni. Dziewięć było bardziej prawdopodobne. Może dziesięć. Gdyby Gavin tam był, możliwe, że sprawy wyglądałyby inaczej. Gdyby był promachosem, sprawy nadal mogłyby wyglądać inaczej. Teraz jednak to było poza jego zasięgiem. Ojciec o to zadbał i nie odda niczego za darmo. Osobiste nieposłuszeństwo Gavina, jego szczęście i ślub z Karris będą kosztowały wielu ludzi życie. To nie jego wina. Gavin nie zamierzał wziąć na siebie tej winy. Jeszcze do niedawna tak by zrobił. Nie, ci generałowie w ogóle nie powinni być generałami, wszyscy zostali wyznaczeni na tę pozycję przez ludzi, którzy powinni wiedzieć swoje. Było mnóstwo weteranów z poprzedniej wojny, których powinno postawić się na czele wojsk. Gavin zrobił co w jego mocy, korzystając z pomocy ludzi w Garristonie. Nie mógł podejmować słusznych decyzji za wszystkich. – Jaki macie czas rozładunku i ponownego załadunku? – spytał Gavin. Znowu odezwał się ten idiota z Krwawej Puszczy. – Nie zajmiemy się strategią, dopóki nie zjawi się pański ojciec, Światłowładca Czerwień. Powinien tu być lada chwila, lordzie Pryzmacie. – To nie ma znaczenia – odparł Gavin. – Lordzie Pryzmacie? – Kiedy dotrzecie do Ru, myślę, że odkryjecie, że wojsko jest tu. – Gavin wskazał miasteczko Voril, dwa dni od Ru. – Odkryjecie, że corregidor dysponuje może połową z obiecanej działającej broni palnej, mniej niż połową prochu, ponieważ zawsze bardziej martwił

się o swoje ego niż obronę. Więc żeby nie wyjść na głupca przed wami, ludźmi, który próbują go uratować, zachowa się jak głupiec i będzie was okłamywał. Prawdę poznacie, kiedy już będzie za późno. Przemaszerowałem przez te ziemie. Jeśli nikt was nie będzie zaczepiał i nie zostanie opłacony, by rozproszyć wasze wozy, to ten odcinek jest łatwy. Przebyłem go w trzy tygodnie, ale mój brat miał sabotażystów i napastników, przez których na każdym kroku mieliśmy paranoję. Jeśli po prostu pozwolono im tamtędy przemaszerować, to wylądują pod Ru, zanim się obejrzycie. Wasi szpiedzy mogą brać pod uwagę niewłaściwe rzeczy. Nieważna jest dokładna liczba konnych albo kto jest wyzwolonym niewolnikiem, a kto ochotnikiem. To też warto wiedzieć, ale to, czego potrzebujecie, to, ile mają kowadeł, ile wyszkolonych kowali, ile złomowanego żelaza. Czy na czele wojsk postawiono weteranów z Wojny Fałszywego Pryzmata, czy też te fotele trafiły do faworytów Księcia Barw, którzy nie mają o niczym pojęcia? Jak długie są ich linie zaopatrzenia, ile jedzenia dostarczają za każdym razem? Za późno na to, żeby otrzymać odpowiedź na większość tych pytań. Za późno, żeby wasi ludzie przechwycili wozy z zaopatrzeniem, zniszczyli kowadła albo zamordowali kowali i popsuli koła u wozów, zanim dotrą do Przełęczy Siostrzyczek. Mogliście zyskać całe tygodnie, narażając tylko kilkunastu ludzi. Książę Barw też nie dowodził wcześniej wojskiem, i to nie wasza wina, że żaden z was nie ma doświadczenia, ale to wasza wina, że nie poprosiliście ludzi, którzy maszerowali ze mną albo moim bratem, by wam doradzili. Poprosicie, by ci ludzie poszli na śmierć, a nie będziecie mieli dobrego powodu. Rzecz w tym, że niezależnie od tego, co zrobicie, nie ocalicie Ru. Już jest po sprawie. Gdybyście byli mądrzy, wysłalibyście posłańców, żeby ewakuowano miasto, przegrupowano siły w gardzieli Zatoki Ruckiej i zabrano z miasta wszystko, czego Książę Barw może najbardziej potrzebować. Jednakże nie zrobicie tego, ponieważ chcecie wygrać bitwę, zamiast wygrać wojnę. Mam własne bitwy do przeprowadzenia, panowie. Walki, które nadal mogę wygrać i które pomogą wam w sposób, którego nie pojmiecie. Zatem życzę miłego dnia i do zobaczenia na polu bitwy.

ROZDZIAŁ 96 Gavin poszedł do swojego pokoju. Kiedy do niego wchodził, zauważył, że ojciec właśnie nadjechał windą. Dobrze, że ten stary sukinsyn jest ślepy. Grinwoody mu towarzyszył, ale był odwrócony, akurat pomagał starcowi wysiąść z windy. Karris spała. Na krześle obok łóżka siedział dowódca Żelazna Pięść. Pomasował skronie, a potem głowę, kiedy Gavin wszedł. – Dowódco – powitał go Gavin. – Lordzie Pryzmacie. W głosie potężnego mężczyzny pojawił się dziwny dystans. – Coś się stało? – zapytał Gavin. Żelazna Pięść spojrzał na niego spokojnie. – Prawie straciłem jednego z moich kapitanów straży, jednego z moich przyjaciół, w ataku, który wygląda na zaplanowany. A wczoraj ktoś zamordował jedną z moich uczennic. Paru szczeniaków przysięga, że mężczyzna celował w Kipa, a dziewczyna po prostu przypadkiem weszła na linię ognia. Możesz to jakoś skomentować, lordzie Pryzmacie? – Mogę ci zaufać na tyle, żeby podstawić ci własne gardło? Żelazna Pięść się zawahał i słusznie. – Wobec tego – zamknął kwestię Gavin. Dowódca westchnął i spuścił wzrok na dłonie. – Jesteśmy zgubieni. Gavin nie zrozumiał. Byli zgubieni, bo sobie nie ufali? – Chromeria jest drzewem, w które trafił piorun. Nadal stoi, ale wewnątrz jest martwe. Dlatego myślę, że przegramy – powiedział Żelazna Pięść. – Mamy całą moc tego świata, ale nasza wiara jest martwa. Jeśli nie wierzymy w to, co robimy, jako w rzecz samą w sobie, to robimy to tylko po to, żeby utrzymać władzę. I myślę, że niektórzy z nas są zbyt dobrzy, by nadal wrzucać życia do koryta tylko po to, żeby nakarmić bestię. – Czyżby? – zapytał cicho Gavin. – Kiedy Ru upadnie, zacznie się prawdziwa wojna. A kiedy to będzie prawdziwa wojna, a nie po prostu powstanie paru niezadowolonych wariatów, pojawią się pytania. W jakimś momencie każdy z nas będzie musiał zadać sobie pytanie, czy stoi po właściwej stronie. Jeśli my już uznaliśmy, że nasza strona jest niewłaściwa, że nie ma Orholama, że Chromeria po prostu stara się jak najlepiej wykorzystać złą sytuację, to dokąd zwrócą się ludzie, którzy szukają pewników? – Może ludzie nie powinni szukać pewników – odparł Gavin. – Powinni, nie powinni. To nie ma znaczenia. Szukają. Miał rację. Oczywiście, że miał rację. Gavin uniósł brew. – Dowódco, czyżbyś prosił, żebym z powrotem się nawrócił? Żelazna Pięść odpowiedział na jego beztroskę beznamiętnym spojrzeniem. – Moja własna wiara umarła, lordzie Pryzmacie. W znacznej mierze z twojego powodu. Nie prosiłbym cię, żebyś przyjął kłamstwo, ale chcę, żeby moi ludzie mieli powód, by umierać. Też nie będę ich okłamywał. Nie mogę im powiedzieć, że to, co robimy, się liczy. Jeżeli nie w tym rzecz, jeśli chcesz, żebyśmy ginęli, ponieważ to nasz obowiązek, mogę to zaakceptować. Mnie to wystarczy. Wystarczy to Czarnej Gwardii. Ale pozostałym nie wystarczy.

– Czarna Gwardia aż tak mnie kocha? – zapytał ponuro Gavin. Żelazna Pięść zdziwił się, że Gavin zadaje takie pytanie. – Nie umrzemy za ciebie. Umrzemy za siebie wzajem, za naszych braci i siostry. Umrzemy za Czarną Gwardię. – A potem wyszczerzył zęby w uśmiechu. – Pewnie z twojego punktu widzenia na jedno wychodzi. – Wstał, spojrzał na Karris, przełknął ślinę, a potem odwrócił się do Gavina. – Powinieneś dać jej pierścionek, wiesz, lordzie Pryzmacie? Zwłaszcza, że wyruszasz po własną śmierć. Oczywiście. I powinien zadbać, żeby niczego jej nie zabrakło, gdyby zginął. Do diabła. Żelazna Pięść wyszedł, a Gavin zaraz po nim. Zjechał na poziom, gdzie znajdowały się apartamenty jego ojca i matki, kiwając przyjaźnie głową do dyscypułów, którzy mijali go w windzie. Poszedł do apartamentów matki. Myślał, że pogodził się ze śmiercią matki, ale gdy wszedł do jej pokoju i poczuł znajome, uspokajające zapachy tego miejsca, przystanął tuż za progiem. Pachniało pastą do drewna, lawendą, gatunkiem lilii, którego nie cierpiał, trochę pomarańczami i przyprawami korzennymi, których nigdy do końca nie potrafił rozpoznać. Brakowało tylko zapachu jej perfum. Gula urosła mu w gardle, grożąc, że go zadławi, utrudniając mu oddychanie. – Och, matko, wreszcie to zrobiłem. Wreszcie zrobiłem, co należało z Karris. Szkoda, że tego nie widzisz. – Mój panie? – rozległ się bojaźliwy głosik. – Okropnie przepraszam, czy mam odejść? To była osobista niewolnica matki. Gavin nawet nie wiedział, jak ta młoda dziewczyna się nazywa. To była inna niewolnica niż ostatnim razem. Nic dziwnego, że w pokoju panował nienaganny porządek, nie było nawet kurzu na półce nad kominkiem. – Caleen – powiedział. – Dobrze się spisałaś. Jest pięknie. To mi ogromnie ją przypomina. – Tak mi przykro, mój panie. – Ukryła twarz w dłoniach. Gavin pokręcił głową. Dziewczyna była młoda. Matka zawsze wybornie szkoliła służbę i wybierała tylko inteligentne niewolnice, przedkładając tę cechę nad fizyczne piękno, w przeciwieństwie do innych wiodących rodów. Jednakże istnieją pewne sytuacje, których się nie uwzględnia w szkoleniu czternastoletniej dziewczyny. – Czy moja matka zostawiła dla ciebie jakieś instrukcje? – spytał Gavin. Zwykle – jak on sam – matka trzymała przynajmniej pół tuzina niewolników w domu. Zmniejszyła tę liczbę w ostatnich latach, głównie wyzwalając tych, którzy dobrze jej służyli przez długie lata. Teraz Gavin wiedział dlaczego. – Powiedziała mi… – Dziewczyna pobladła, ale zaraz dzielnie przebrnęła dalej. – Powiedziała mi, że przekazuje polecenia związane z moim wyzwoleniem Grinwoodyemu, bo wiedziała, że niewolnik nie może sam dostarczyć własnego aktu wyzwolenia do rejestru. Nic żem… Wybacz, mój panie… Nic więcej nie słyszałam na ten temat od tamtego czasu. – Ty stary łajdaku – szepnął Gavin. Ojciec nadal nie przyjmował do wiadomości śmierci żony, więc zwyczajnie zignorował dziewczynę. Biedaczka ugrzęzła tu na cztery miesiące, nie mając nic do roboty poza odkurzaniem, przynoszeniem świeżych kwiatów i pielęgnowaniem nadziei. – Zostawiła list? – spytał Gavin. – Tak, panie – powiedziała dziewczyna ledwie szeptem, najwyraźniej wyczuwając irytację Gavina. – O ile wiem, Grinwoody umieścił go w pokoju pana. – No jasne. Nie byliby zachwyceni, gdyby Gavin włamał się do jego pokoju. Ale wiecie co? Niech ich wieczna noc pochłonie. Gavin był więcej niż przekonany, że ojciec zorganizował pobicie Karris. Próba zamordowania Kipa wydawała się zbyt niezdarna, ale w tej

chwili nie zamierzał bronić ojca w żadnej sprawie. Uważaj na to, co kochasz. W rzeczy samej. Gavin przeszedł przez korytarz, wykrzesał trochę czerwonego luksynu do zamka, pomajstrował, aż poczuł, że zapadki się poluzowały, a potem wstrzyknął żółty luksyn, uzbroił się w stalową wolę i przekręcił. Zamek otworzył się z pstryknięciem. Może i był na poły martwy, ale jeszcze go nie wysterylizowano, wielkie dzięki. Zapalił światła, rzucające bladożółty blask na pokoje Czerwieni. Podszedł do biurka, pogrzebał w papierach. Ojciec był na górze, a rada wojenna z pewnością potrwa kilka godzin, nawet w przypadku takiego ignoranta w sprawach wojny jak jego własny ojciec. Andross Guile najwyraźniej myślał, że bycie błyskotliwym oznacza, że jest się dobrym we wszystkim. Jego generałowie będą musieli wypełniać braki w jego wiedzy ostrożnie i powoli, żeby nie rozwścieczyć starca. A zważywszy, jakimi ignorantami sami byli, to chwilę potrwa. To było niemal komiczne, jak wiele doskonałych informacji ojciec trzymał na wierzchu. Gavin żałował, że nie przyszedł tu tylko po to, żeby pomyszkować. Andross spędzał tu tak wiele czasu, że zwyczajnie nie pomyślał, że ktoś może wejść do jego apartamentów podczas jego nieobecności. Przecież nigdy nie wychodził. Gavin szybko znalazł list dotyczący młodej niewolnicy. Na wierzchu był widoczny piękny, ozdobny charakter pisma matki, którego nie straciła nawet w zaawansowanym wieku. My, krzesiciele, jesteśmy okradani z życia, zanim wiek okradnie nas z naszych zdolności. Gavin nie wiedział, czy to największe okrucieństwo, czy też drobna przysługa. Zerknął na list. Tak jak powiedziała dziewczyna, był to prosty akt wyzwolenia i darowizna w wysokości czterystu danarów. Dziewczyna zyska wolność, mając w ręce więcej, niżby odłożyła przez dwa lata z pensji służącej. To była fortuna dla młodej osoby. Dość na wiano w tych wiejskich okolicach nielicznych satrapii, gdzie nadal pielęgnowano ten zwyczaj. Jedyna nietypowa uwaga to polecenie, żeby dziewczyna otrzymała uzbrojonego strażnika z kompanii najemników o nazwie Rozszczepiona Tarcza, który odwiezie ją do domu – Felia Guile bez wątpienia pomyślała, że odesłanie do domu bardzo młodej i ładnej dziewczyny z fortuną w ręku naraziłoby ją na ogromne niebezpieczeństwo. Oczywiście, wynajęcie strażnika z Rozszczepionej Tarczy kosztowałoby ponad dwieście danarów, ale tamtejsi najemnicy cieszyli się nieskazitelną reputacją. Jak wiele wyczulonych na kwestie społeczne kobiet Felia Guile zawsze miała wielkie zastrzeżenia wobec niewolnictwa. „Czyż wobec światła nie jesteśmy wszyscy braćmi i siostrami?” – pytała. Niemal słyszał jej głos, jak mówiła: „Z wysokości Orholama jaką różnicę stanowi odzienie człowieka?”. A jednak, jak wiele innych osób, nadal trzymała niewolników. Nie sposób wyobrazić sobie świata bez nich. Ludzie nie zgłaszaliby się na ochotnika na galery, do kopalni srebra, do kanałów ściekowych, prawda? A co robić z wdowami i dziećmi, kiedy podbijasz kraj? Po prostu pozwalasz im umrzeć pierwszej zimy? Zostawiasz ich na łup handlarzy niewolników, którzy mają mniej skrupułów niż cywilizowane satrapie? A jednak mówiła, że to odczłowiecza. Bicie, płodzenie bękartów, zazdrość i niepewność samych właścicieli. Felii nigdy się to nie podobało. To uwolnienie było hojne, najdelikatniej rzecz ujmując. Jednak nie niezwykłe dla tych właścicieli, którzy obawiali się, że ich ukochani niewolnicy trafią do okrutnej pani albo zdeprawowanego pana, albo do wrogiej rodziny, która może zmusić ich do wyjawienia wstydliwych sekretów poprzednich właścicieli, lub nawet do dobrych rodzin, które w trudnych chwilach mogą wynająć swoich niewolników do pracy w kopalniach czy burdelach. Gavin schował list. Rozejrzał się po pokoju, zastanawiając się, czy jest tu coś jeszcze, co powinien ukraść. Pieniądze? Klejnoty? Czy powinien spróbować odczytać korespondencję ojca?

Otworzył biurko i znalazł pudełko. Przyjrzał mu się przelotnie, a potem darował sobie próbę otworzenia. Dla Androssa Guile jego korespondencja to kwestia życia i śmierci. Do otwarcia pudełka potrzebne byłoby co najmniej dłuto i młot kowalski. O ile w ogóle dałoby się je otworzyć siłą. Gavin z westchnieniem odłożył pudełko na miejsce. Poza tym wydawało się ciężkie. Co więcej, część dawnej zawartości pudełka opróżniono, żeby zrobić w nim więcej miejsca. Kilka klejnotów wielkości ptasich jajek walało się niedbale po szufladzie pośród gęsich piór i sprytnych ilytańskich piór ze zbiorniczkami atramentu, które ojciec tak bardzo lubił. Gavin czuł perwersyjną pokusę, żeby coś ukraść. I tak zostanie wydziedziczony, więc pewnie powinien coś zrobić, żeby na to zasłużyć. Jego wzrok padł na mały stolik ze stosem kart do Dziewięciu Króli. Najwyraźniej ojciec niedawno grał. To było jedno z nielicznych zajęć, które sprawiały staruszkowi radość. Gavin grał z nim w przeszłości mnóstwo razy. Starzec niemal zawsze wygrywał. Był lepszym graczem od Gavina i nie wahał się oszukiwać, jeśli uważał, że ujdzie mu to na sucho. Zawstydził się jednak, kiedy Gavin raz go na tym przyłapał, i o ile Gavin wiedział, nigdy więcej nie oszukiwał. Zamiast porwać jedną z talii ze stołu, Gavin podszedł do szafki. Ojciec wyjął raz z niej niesamowitą talię, po tym jak Gavin wygrał trzy razy z rzędu. Szafka była zamknięta na zamek, ale niezbyt skomplikowany. Gavin pogrzebał w starych papierach i ulubionych książkach ojca, znalazł stare, zdobione klejnotami pudełko na karty. Wyjął je i uchylił wieczko. Karty były nadzwyczajne, ale nie miały oznaczeń dla niewidomego. To musiała być ulubiona talia ojca, zanim zaszył się w odosobnieniu. Gavin wrzucił talię do kieszeni i ruszył do pokoju matki. Niewolnica stała tam, załamując ręce. Wręczył jej list i poszedł do sejfu matki, przysadzistego paryjskiego modelu, który zapewne działał na jakąś kombinację cyfr. Gavin spróbował ze swoją datą urodzenia. Sejf się nie otworzył. Ach, wpisał datę urodzenia Gavina. Dobrze, to znaczyło, że już wraca do swojej roli. Data urodzenia Dazena podziałała. Dziękuję, matko. Zabrał kilka sakiewek złota, jej pierścionek ślubny i kilka patyków z monetami. Jeden dał niewolnicy, a potem też drugi. Dziewczyna wytrzeszczyła oczy. – Zanieś ten list do zachodniego portu, na ulicę Piekarską, wiesz gdzie? W budynku z niebieską kopułą urzęduje kompania najemników Rozszczepiona Tarcza. Poproś o rozmowę z Jednookim albo Tayą Vin. Radziłbym Jednookiego, jest milszy dla młodych dziewcząt. Powiedz im, że lady Felia Guile cię przysłała. Możesz im zapłacić do trzystu danarów za odwiezienie cię do domu, wliczając w to ich wydatki. Jeśli wynegocjujesz lepszą cenę, możesz zatrzymać resztę. A potem zarezerwuj przejazd do domu… Skąd pochodzisz? – Z Wiwurgha, mój panie. – Z Parii? Nie wyglądasz na Paryjkę. – W pierwszym pokoleniu stamtąd, mój panie. Rodzice uciekli tam w czasie Krwawej Wojny. Nie jest tak źle. Sporo nas mieszka w Wiwurghu. – Dobrze więc. To długa podróż, powinnaś zapłacić czterysta danarów za prywatną kabinę. Taniej wyjdzie wziąć koję pod pokładem, ale nie rób tego. Niech strażnik śpi z tobą. Nieważne, czy to będzie mężczyzna, czy kobieta, Rozszczepiona Tarcza to godni zaufania ludzie. Możesz jednak poprosić o kobietę, jeśli tak wolisz. A ten list daj krawcowi. Przed dzisiejszym wieczorem nie powinnaś już nosić stroju niewolnicy. Zrozumiano? – Gavin nabazgrał notkę. – Musisz jednak już dziś wieczorem znaleźć się na statku. To życzenie mojej matki, ale mój ojciec nie myśli teraz racjonalnie. Nie chcesz tu być, kiedy się wścieknie, a ja daję mu powód, żeby się wściekł. Zapomni o tobie w ciągu tygodnia, ale na razie… Nabazgrał drugi list i podpisał go własnym imieniem. Nakapał na niego czerwonym

luksynem i wycisnął na nim swoją wolę, żeby nadać mu kształt jego pieczęci, a potem zapieczętował list luksynem, prawie na niego nie patrząc. – W tym uprzedzam każdego, kto by cię zaczepiał, że Pryzmat osobiście upewni się, że nic ci nie jest, a gdyby przydarzyło ci się coś niemiłego, zemszczę się. To może okazać się kłamstwem. Nie wiem, czy kiedykolwiek dotrę do Wiwurgha, ale jeśli pożyję dość długo, to spróbuję. Rozumiesz? Wytrzeszczone oczy dziewczyny nie zmalały ani odrobinę, ale teraz w dodatku napełniały się łzami. – Mój panie… Nie wiem, jak dziękować… – Przełknęła ślinę. – Idź – powiedział. – Tu jest dla ciebie bardzo niebezpiecznie. I dla mnie. Wyszła, a on za nią. Zszedł na dół wieży i ukrył obie talie w miejscu, co do którego był pewien, że ojciec nigdy go nie sprawdzi. Wrócił na górę do swojego pokoju. Karris spała. Gavin wsunął jej na palec pierścionek matki z ogromnym rubinem. Nadal się nie obudziła. Co dziwne, pierścionek idealnie pasował. Gavin przysiągłby, że palce matki były grubsze niż delikatne palce Karris. Spojrzał na pierścień. Matka kazała dopasować go dla Karris. Gavin się uśmiechnął. Dziękuję, matko. Już sobie wyobrażał jej szelmowski uśmieszek, bo wiedziała, że syn się domyśli. Często mawiała, że nie całą inteligencję odziedziczył po ojcu. Chociaż nadal się uśmiechał, łzy napłynęły mu do oczu. Pocałował Karris w czoło. Wziął żonę za rękę i usiadł obok niej. Obok swojej żony. Po tym wszystkim co razem przeszli. Walkach – ze sobą, przeciwko kolorakom. Mroku i rozpaczy. Odgarnął jej pasemko włosów za ucho. Dotknął delikatnie twarzy. Uczył się jej na pamięć. Odetchnął. To było czyste. W świecie, gdzie narastały wszelkie niebezpieczeństwa, a on tracił siły, Karris go chroniła. Zawsze go chroniła. I jakimś cudem, chociaż umierał, jego moc słabła i nadciągał jego koniec, czuł się tak pełny jak nigdy dotąd. Jarzmo odpowiedzialności wisiało na kołku obok łóżka. Gavin pocałował śpiącą żonę w czoło, rozciągnął szyję, poruszył ramionami i z powrotem nałożył przeklęte jarzmo. Wsunął je na siebie. Dobrze leżało. Jakby stworzono je dla niego. Marissia czekał przy drzwiach. Z wielką ostrożnością zachowała spokój na twarzy, ręce miała złożone, gotowa służyć w każdej chwili. Gavin dał jej list do rejestru wieży, w którym matka wyzwalała swoją niewolnicę. Marissia wzięła go bez słowa, ale w jej postawie pojawiło się pewne wahanie. – Marissio – powiedział cicho Gavin. – Jeśli… jeśli nie będzie cię, gdy wrócę, zrozumiem, ale zawsze znajdziesz tu dla siebie miejsce. Skłoniła się nerwowo, ale wiedział, że robi to, by ukryć nagłe łzy. Uciekła z pokoju. Gavin potarł nos i wyszedł na korytarz, starając się ze wszystkich sił nie patrzeć za nią. Dowódca Żelazna Pięść stał tam i czekał w milczeniu. – Dowódco – powiedział Gavin – co powiesz na małą morską przejażdżkę? Niebezpieczną jak flirt ze śmiercią? Żelazna Pięść nic nie odpowiedział, ale na jego usta wypłynął przelotny uśmieszek.

ROZDZIAŁ 97 „Wiele minęło, wiele trwa”[7], powiedział kiedyś Gevison. Gavin nie cierpiał poetów. On i Żelazna Pięść zebrali jedzenie i broń, po czym wypłynęli łodzią wiosłową na otwarte wody. – Zamierzasz włożyć zbroję? – zapytał Gavin, wkładając swoją. – Pływałem już z tobą ślizgaczem, Pryzmacie – powiedział dowódca. – No i? – Wolę nie wkładać na siebie ciężarów, kiedy może się zdarzyć, że będę musiał pływać. Ach, racja, nie każdy potrafi pływać w pełnej zbroi. To jedna z korzyści z bycia mną. – Wody są dzisiaj wzburzone – zauważył Żelazna Pięść. Tylko tyle powiedział, ale Gavin wiedział, że nie rwie się do prucia z nadzwyczajną szybkością po wielkich falach. Nic dziwnego, że nie chciał wkładać zbroi. Jednakże po minucie sunęli już po falach. Jak wcześniej, Żelazna Pięść okazał się doskonałym partnerem na ślizgaczu. Ich wspólny wysiłek sprawiał, że poruszali się dostatecznie szybko, żeby Gavin był w stanie posłużyć się hydropłatami, dzięki czemu ślizgacz prawie całkiem wynurzył się z wody. To dobrze, bo woda była wzburzona, fale miały do dwóch kroków wysokości. Ustawiwszy płaty ślizgacza idealnie, Gavin był w stanie utrzymać łódź niemal poziomo. Gdyby trzymali się dokładnie powierzchni, podróż byłaby straszna, niemal niemożliwa. Jednakże po kilku godzinach zostawili za sobą złą pogodę. Dotarli do wybrzeża ataskiego, a Gavin skierował ich na zachód, aż zobaczył zatokę, którą rozpoznał. Przy niewiarygodnej prędkości, z jaką podróżowali, kiedy z powodu fal nie mogli dokonać dokładnych odczytów nawigacyjnych, zboczyli o dziewięćdziesiąt mil z kursu. Taki błąd oznaczałby dla statku dwa dodatkowe dni na morzu. Nie dla nich. Przeskoczyli armię Księcia Barw, płynąc za daleko na wschód. Żelazna Pięść wykrzesał binokular i wypatrzyli kilka ilytańskich statków. Handlarze dostarczający zapasów wojsku. Cywile, ale najprawdopodobniej cywile przewożący broń i proch, które będą siać spustoszenie wśród niewinnych mieszkańców Ru. Gavin spojrzał na Żelazną Pięść. Ten pokręcił głową. Dowódca miał rację. Najpierw zwiad, potem walka. Prześlizgnęli się po szmaragdowych wodach Idoss, omijając miasto szerokim łukiem. Ludzie w wieżach z lunetami o dobrych soczewkach wypatrzyliby ich o wiele szybciej, niż oni zdołaliby zebrać jakiekolwiek informacje. Minęli kolejne statki; prawie wszystkie płynęły na zachód, bez wątpienia one też dostarczały zapasy dla wojska. To był zły znak. Kilka ilytańskich statków mogło po prostu oznaczać paru przedsiębiorczych kupców, którzy zwęszyli szybki zysk. Jednakże widok dziesiątek galer z Idoss, cocca z Ruthgaru (co nic nie znaczyło, bo wielu kupców je miało) i karaweli z Garristonu znaczył, że jakikolwiek rząd zostawiła za sobą nadciągająca armia, to rzeczywiście robił on co w jego mocy, żeby wesprzeć inwazję. To oznaczało względnie rozsądne rządy. Gavin wiedział, że kiedy opanowane miasta przestają wysyłać zapasy, jest to pierwszy sygnał kłopotów. Jeżeli Garriston raptem w kilka miesięcy zamienił się w miasto, które było w stanie eksportować towary, oznaczało to, że Książę Barw sprawdzał się lepiej jako zarządca, nawet kiedy nie było go na miejscu, niż pazerny ruthgarski gubernator, kiedy tam urzędował. To nie była dobra wiadomość. Przez resztą dnia zajmowali się zwiadem, nie mając odwagi zbliżyć się do koniuszka Półwyspu Ruckiego, gdzie w forcie na pewno siedzieli świetni obserwatorzy. Odnotowali jednak,

ile dokładnie statków minęli, i zapamiętali miejsca, gdzie mogli jakieś statki przegapić. Najważniejsze, czego się dowiedzieli z samej pozycji statków, to że Gavin miał rację. Wojsko znajdowało się może sześć dni marszu od Ru. To oznaczało, że flota ze wsparciem z Chromerii dotrze dzień przed wojskiem Księcia Barw. O ile będzie im sprzyjać pogoda. Nie mieli dość czasu. A potrzeba go, i ludzi, żeby umieścić beczki z prochem we właściwym miejscu w obleganym mieście. Żeby ustalić, pod jakim kątem najlepiej prowadzić ostrzał, wyuczyć tego ludzi, by pamiętali o tym nawet w czasie gorączki walki. Potrzeba czasu, żeby zorganizować infirmerie i koszary w najrozsądniejszych logistycznie miejscach, ustalić, które jednostki z którymi będą współpracować, i żeby oficerowie zorientowali się, którzy z oficerów sprzymierzeńców to kretyni. Koordynacja, logistyka, plany awaryjne, silne punkty, miejsca, których trzeba bronić za wszelką cenę, a które można oddać wrogowi i odbić je z powrotem, każąc wrogowi zapłacić za nie słoną cenę – na to wszystko trzeba czasu. Nie wystarczy wsadzić do miasta kilka tysięcy ludzi, a Gavin obawiał się, że to właśnie zrobi jego ojciec. Andross Guile, niezależnie od swojej inteligencji, był politykiem i krzesicielem, nie generałem. Gavin nie mógł nienawidzić go z tego powodu. Sam siebie też tak odbierał. Ludzie tacy jak Corvan Danavis mieli inne zdolności i Gavin nauczył się ufać mu bardziej niż sobie. W czasie bitwy pod Grzbietem Ivora widział pluton, z którego została połowa ludzi, odizolowany i przyparty do lewego skrzydła. Gdyby pluton się załamał, linia frontu zostałaby przerwana, a wróg miałby co najmniej trzykrotną przewagę liczebną. Dazen odwołał szarżę, zamierzając wzmocnić oddział. Generał Danavis go powstrzymał. – Znam tych ludzi – powiedział. – Wytrzymają. A teraz ruszaj. Dazen to zrobił i wygrał bitwę. Bez szarży w centrum, środek linii by się załamał. Nie dostrzegał, nie miał pojęcia, jak źle wygląda sytuacja w centrum, dopóki nie zjawił się tam z dwustoma konnymi i pięćdziesięcioma krzesicielami w siodle. Corvan przeciwnie. I miał też rację co do plutonu na skrzydle. Gdyby Dazen zrobił to, co wymyślił, przegrałby. Sam może uciekłby po bitwie, ale jego wojsko zostałoby rozbite. Andross Guile z kolei nie ufał nikomu bardziej niż sobie. Gavin i Żelazna Pięść wrócili po zachodzie słońca, wiosłując przez ostatnie trzy mile, żeby ukryć istnienie ślizgacza. Nie wrócili jednak do Chromerii. Zamiast tego wypłynęli naprzeciw pierwszym statkom floty. Żelazna Pięść poszedł sprawdzić, gdzie zaokrętowano Czarną Gwardię, a Gavin poszukał generałów. Zdał im pokrótce raport na temat wszystkiego, czego się dowiedział, i zignorował pytania, jak poznał dokładne położenie statków, wroga i to aktualne, chociaż znajdowały się pół morza dalej. Gorzej, że widział, że ci głupcy mu nie uwierzyli. Upewnił się, że sekretarz wszystko zapisał. – Po prostu przygotujcie dwa plany – powiedział. – W jednym uwzględnijcie to, co już planowaliście zrobić zgodnie z ograniczoną wiedzą, jaką dysponujecie. – Gavin miał na myśli nie tylko ograniczone dane zwiadowcze, rzecz jasna. – Drugi przygotujcie tak, jakby wszystko, co powiedziałem, było prawdą. Wkrótce przekonacie się, którym się posłużyć. Zostawił ich potem i poszedł do kajuty, z której wyeksmitowano jakiegoś arystokratę, kiedy tylko ludzie na statku dostrzegli przybycie Gavina. Jutro ponownie wypłynie i zatopi tyle statków, ile się da. Przeklęta rzecz, ta wojna. Nie podobało mu się zabijanie kupców, a jeszcze mniej podobało mu się zabijanie niewolników zmuszonych do wiosłowania na ich statkach, ale trzeba odebrać Wrogowi to, co go umacnia. Orholamie, gdybyś istniał, gdybyś chodził po świecie jako człowiek, co byś zrobił?

Ktoś zapukał do drzwi. Orholam potrafił czasem naprawdę szybko reagować. To był Kip. – Kip? – zdziwił się Gavin. – Tak, ojcze. – Nie pytam dlatego, że zapomniałem, kim jesteś. – Tak jest, sir, znaczy nie, sir. Oczywiście, że nie. Gavin uśmiechnął się, chociaż był wyczerpany, i przywołał chłopca, by wszedł. – Przepraszam, że przeszkadzam – powiedział Kip. – Koty… Znaczy kadeci Czarnej Gwardii… – Wiem, jak się woła na kadetów, Kip – powiedział Gavin. Uśmiechnął się. Potrzeba dużo czasu, żeby zdobyć sobie szacunek w Czarnej Gwardii. Szczeniaki, koty, leszcze, szczawie – istniało mnóstwo obraźliwych przezwisk, które obowiązywały aż do ostatnich przysiąg. A nawet potem pierwszy rok w roli pełnoprawnego Czarnogwardzisty był zwykle piekłem. – Tak, ojcze, oczywiście. – Kip się zaczerwienił. – Dowódca mówi, że zbliża się wojna i nie ma lepszego przygotowania do niej niż znaleźć się tak blisko niej, że poczuje się jej oddech. Mamy pomagać w przenoszeniu zapasów i przeprowadzaniu cywili. Będziemy z dala od frontu, ale nie do końca bezpieczni, jak powiedział. Mówił to tak dorosłym tonem i z taką pewnością, że Gavin zupełnie inaczej spojrzał na bękarta brata. Cztery miesiące zmieniły chłopaka. Nadal był krępy, może zawsze będzie, ale, jak to tylko młody człowiek może, zrzucił już co najmniej siódemkę. To jakby obserwować, jak mężczyzna wynurza się z młodzieńca. Tłuszcz, który zaokrąglał i zmiękczał rysy Kipa, znikał. Silny zarys szczęki i czoła był typowy dla Guile’ów. Miał szerokie ramiona, a jego ręce, chociaż nadal bezkształtne, były ogromne. Oczywiście, dzisiaj jego pewność siebie ogromnie wzrosła, bo dopiero co dostał się do Czarnej Gwardii. Wkrótce znowu zmaleje – i to wiele razy. Chłopcy, zwłaszcza wysportowani, w jeden dzień potrafią zacząć wyglądać jak mężczyźni, ale potrzebują więcej czasu, żeby pogodzić się z samymi sobą. Jednak ten Kip to był przebłysk Kipa, jaki może się rozwinąć. I Gavinowi podobał się ten Kip. Niektórzy z nas potrzebują znacznie więcej czasu, żeby pogodzić się ze sobą, prawda? Gavina przeszył smutek, kiedy popatrzył na bratanka. Nigdy nie będzie miał własnego syna. Nawet gdyby zrealizował swój niemożliwy cel, a to wydawało się coraz mniej prawdopodobne z każdym mijającym dniem. Świadom, że zamilkł na zbyt długo, Gavin powiedział: – To dobry plan. Powiedz pozostałym kotom, że zamierzamy stracić to miasto, więc niech wybiją sobie z głowy wszelkie heroiczne pomysły. Heroizm to wspaniała rzecz, ale zmarnowany heroizm oznacza, że zabraknie cię do pomocy tego dnia, kiedy to naprawdę będzie miało znaczenie. – Tak jest, sir. Trener Fisk mówił nam to samo. Z wyjątkiem tej części o utracie miasta. – Kip zmarszczył brwi. – Mimo to, dziękuję. Za powiedzenie mi prawdy. Dziękuję za powiedzenie mi prawdy. No, jeśli w tych słowach nie było nuty gorzkiej ironii, to Gavin był głuchy jak pień. – Chcę popłynąć z tobą jutro – powiedział Kip. – A dlaczego myślisz, że jutro się gdzieś wybieram? Że już nie wspomnę o tym, że wszyscy płyniemy, więc z automatu płyniesz ze mną. – Jesteś promachosem, ojcze. Czy cię tak nazywają, czy nie. Chcę walczyć razem z tobą. Zatem był gotowy walczyć. A czym ja się różniłem? Ilu ludzi zabiłem, zanim naprawdę

zrozumiałem, co to znaczy zabijać? Gavin potarł nos. – Będę jutro zabijał ludzi, Kip. Ludzi, którzy właściwie nie zasługują na śmierć. Jedna rzecz zabić koloraka, mordercę, pirata albo człowieka, który napada na twoje miasto czy dom, gotowy gwałcić, mordować i kraść. Inna rzecz to zabić kupca, którego towary przyniosą śmierć, ale który sam po prostu próbuje zarobić na życie. Taki człowiek ma dzieci w domu, żonę, którą uczynisz wdową, i to w dodatku pozbawioną środków do życia. – Wszyscy wybieramy strony – powiedział Kip. – To aż tak proste? Kip przestąpił z nogi na nogę, ale skinął głową. – Słyszeliśmy od czterech szpiegów, że Liv Danavis przyłączyła się do Księcia Barw. Stała się częścią jego wojska. Powiedz mi więc, Kip, jeśli zobaczymy Liv Danavis na jednym z tych statków, jak właśnie zamierza rzucić w nas granatem, to zabijesz ją? Bez wahania, zanim ona zabije nas? Kip przełknął ślinę. – Na… brodę Orholama, sir. Mam… mam nadzieję, że obroni mnie przed takim wyborem. – Gdyby Orholam bronił nas przed takimi wyborami, nie byłoby nas tutaj. – Jak ona może być z nimi? To potwory. Dosłownie, naprawdę, potwory z ciała i luksynu. – Idealistom ciężko się dojrzewa. Jeśli nie wyrosną z idealizmu, to stają się hipokrytami albo ślepcami. Liv wybrała ślepotę, tak bardzo skupiła się na wadach Chromerii, że wierzy, że ci, którzy się nam sprzeciwiają, muszą być ucieleśnieniem cnót. To, że my nie jesteśmy idealni, nic nie mówi o naszych wrogach, Kip. Nic. Okazuje się, że zwykle są źli. Wystarczająco źli, żeby ich rządy okazały się kataklizmem, ale to nie znaczy, że nie mają racji w pewnych kwestiach na nasz temat. To nie znaczy, że każdy głupiec, który dla nich pracuje jest zły. To po prostu znaczy, że trzeba ich powstrzymać. Zabijając ich, jeśli będzie trzeba. Oto życie, w jakie się tu pakujesz, Kip. Wyruszam jutro o świcie. Poproszę twojego dowódcę o pozwolenie, żebyś mi towarzyszył. Jeżeli nie zdołasz zabić Liv, gdyby było trzeba, nie pokazuj się. Nie zarzucę ci tego jako człowiek, ale jako żołnierz nie będę chciał, żebyś mnie osłaniał. Kip nie odpowiedział od razu, a Gavin tym bardziej go za to szanował. – Dziękuję, sir – powiedział w końcu. – Nie podoba mi się, to ale doceniam szczerość. Szczerość? Kiedy mówię prawdę na ten temat, a na inny kłamię? Doceń coś innego, chłopcze. Jestem kłamcą do szpiku kości.

ROZDZIAŁ 98 Świt zastał Kipa na pokładzie. Chłopak czekał na ojca. Było zimno, a morze było wzburzone, ale jego ubrania kota z Czarnej Gwardii okazały się dostatecznie ciepłe. A przynajmniej w połączeniu z zapasami tłuszczu. Owinął się szarym płaszczem, przytupując. Nie spał zbyt dużo. Sama myśl o zabiciu Liv – albo śmierci z jej ręki – odbierała mu sen. Jednakże Liv dokonała wyboru. Wierzyła w kłamstwa, w które chciała wierzyć. Przeszła na stronę szaleńca. Jak mogła być taka głupia? Może Kip wcale jej nie znał? Na tę myśl zrobiło mu się niedobrze. Pomyślał o jej uśmiechu. O jej śmiechu, kiedy nastraszyła go, że chodnik między wieżami pęka, o jej wspaniałych kształtach, kiedy szła przed nim. Skurcze żołądka nieco zelżały, gdy zobaczył wychodzącego z kajuty na pokład ojca. Już rozmawiał z dowódcą Żelazną Pięścią. Dowódca szedł pierwszy. Mówił przez ramię: – Wiesz, co mi zrobi twoja żona, Pryzmacie, jeśli pozwolę, żeby cokolwiek ci się stało? – Żona? – zapytał Kip. Dowódca się skrzywił. – Proszę o wybaczenie, mój panie, nie chciałem… – To żadna tajemnica, dowódco – odparł spokojnie Gavin. -Przed wyjazdem poślubiłem Karris, Kip. – Ty co… Och, och – wyjąkał Kip. Najwyraźniej ich związek nieco się różnił od tego, co Kip sobie wyobrażał na podstawie okruchów, które wychwycił. A które obejmowały przekleństwa, policzkowanie i wyskakiwanie z łodzi, byle tylko nie być blisko Gavina. Kip zamknął usta, a potem zdał sobie sprawę, że milczenie może wyglądać jak krytyka. Nic na to nie poradzi, że czuł się wyłączony. Nie zasługiwał na to, żeby dowiedzieć się o tym od razu; ojciec nadal trzymał go na dystans. – Ehm, moje gratulacje… – Ależ dziękuję, Kip. I bardzo się cieszę, że widzę cię dziś rano. Poprosiłem, żebyś stanął do walki jako mężczyzna, nie chłopiec, i odpowiedziałeś. Widzę, że nie spałeś, więc odpowiedziałeś właściwie. Dobra robota, synu. Dobra robota, synu. Kip całe życie pragnął usłyszeć te słowa, a podwójnie ich zapragnął, kiedy dowiedział się, że Gavin Guile jest jego ojcem. Wypowiedziano je jednak zdawkowo, jakby Gavin odhaczał pozycję na liście, bez emocji, bez uwagi. – A kiedy wypłyniemy tego ranka – powiedział Gavin – chcę, żebyś mi opowiedział o próbie zamachu. Kip właściwie nie myślał o wydarzeniach w zaułku w ten sposób, ale Gavin powiedział to tak niefrasobliwie, że Kip zrozumiał, że musiał mieć rację. Lucia zginęła z jego powodu – Kipa. Stanęła na linii ognia. Co dziwne, właśnie to powinni robić Czarnogwardziści, ale ona zrobiła to przypadkiem. Kip nie wiedział, czy tak jest lepiej, czy jeszcze gorzej. Przeszli na rufę i Kip odkrył, że nie popłyną sami. Przy końcach dwóch sznurowych drabin stało kilkunastu Czarnogwardzistów na ślizgaczu, jakiego Kip jeszcze nie widział. Oczywiście był większy, żeby pomieścić siedemnaście osób, ale miał też inny kształt, jak wielkie skrzydło z ośmioma łopatkami. Każdy Czarnogwardzista miał łuk, wielki kołczan i pas na granaty. Niektórzy zabrali zapasowe okulary. Poza tym, każdy uzbroił się zgodnie z własnymi

preferencjami i umiejętnościami. Niektórzy mieli puklerze. Jeden zabrał wyszczerbiony łamacz mieczy. Większość miała pistolety. Jeden nosił bich’hwę, jak ta, którą miała Karris. Pozostali przypasali podwójnie wygięte jatagany albo zakrzywione sejmitary. Sam ślizgacz zaopatrzono w liczne bosaki i sznury. Poza tym, każdy Czarnogwardzista sam w sobie był niebezpieczną bronią. Respekt i wahanie Kipa musiały odmalować się na jego twarzy, bo Gavin powiedział: – Kip, nie staniesz się tym, kim potrzebuję, żebyś się stał, jeśli nie będę gotowy cię stracić. Nadal chcesz iść? Cruxer był na dole. Cruxer też płynął! Zobaczył Kipa i uniósł podbródek na powitanie. Sprawiał wrażenie podekscytowanego tym, że pozwolono mu popłynąć. Kip z bólem zdobył się na te słowa, lecz mimo to, wypowiedział je: – Niewiele tu wniosę, sir. – Na razie niewiele, ale będziesz się uczył od najlepszych. Zeszli po drabinie na wielki ślizgacz. Gavin zaczął instruować Czarnogwardzistów: – Największe ryzyko jest takie, że powyrywacie sobie ręce. Nie możecie zerwać się z zupełnego bezruchu do pełnej szybkości w jednej chwili. Jeśli potraficie, możecie najpierw zwęzić rury. Luksyn nie musi być skupiony. W tym jednym możecie się nie starać, cokolwiek krzesze się wam najłatwiej, w zupełności wystarczy. Mówił dalej, podczas gdy Kip znalazł sobie miejsce. Odcumowali od galeonu, a Gavin i Żelazna Pięść stanęli przy rurach na głównym pokładzie i wkrótce Kip usłyszał znajome łup, łup, łup. Niedługo dołączyła do nich połowa Czarnogwardzistów, podczas gdy Gavin i dowódca wydawali polecenia. Od tego czasu Czarnogwardziści rozmawiali między sobą, podpowiadając sobie i doradzając. Gavin nauczył ich skręcać i pokazał, w jak ostre wiraże mogą wchodzić. Kip zobaczył, jak na twarze Czarnogwardzistów wypływa ten sam wyraz zachwytu, który pojawił się na jego twarzy, kiedy po raz pierwszy doświadczył wiatru, fal i czystej, niewiarygodnej szybkości. A potem, kiedy już spokojnie pędzili po falach, Kip opowiedział ojcu całą historię o próbie zamachu. Ślizgacz tak zmodyfikowano, żeby był osłonięty z przodu, dzięki czemu mogli rozmawiać. – Ten… ten ślizgacz jest inny niż tamten stary – zauważył Kip. -Nie wymyśliłeś go dopiero niedawno? Gavin wzruszył ramionami. – Wojna zawsze prze naprzód i jeśli nie stoisz w pierwszej linii tego, co możliwe, to możesz nie pożyć dość długo, by tego pożałować. Zobaczyli wiele statków, ale nie zbliżyli się do żadnego, dopóki nie nadeszło południe. Gavin zatrzymał się, machając do dowódcy, żeby zrobił to samo, i zerknął na horyzont. Przyniósł wielki szklany binokular, co było dziwne, bo kiedy ostatni raz musiał obejrzeć coś w oddali, po prostu wykrzesał dyski z idealnego niebieskiego luksynu. Może szkło gwarantowało lepszą widoczność. – Ma ich flagę – powiedział Gavin. – Zerwane łańcuchy na czarnym tle. Podał binokular Żelaznej Pięści. Dowódca milczał. – To nie jest po prostu duży statek – powiedział w końcu. – To ogromny statek – przyznał Gavin. – Nie mogę nawet zliczyć, ile ma dział. I są na więcej niż jednym pokładzie – dodał dowódca. – Czterdzieści trzy ciężkie działa – powiedział Gavin – sto czterdzieści jeden lekkich działek, pięćdziesiąt dwa kroki długości, mieści do siedmiuset ludzi.

– Żartujesz sobie? – wyrwało się Żelaznej Pięści. – W żadnym razie nie mogłeś policzyć… – To okręt flagowy Pasha Vecchio – odpowiedział Gavin. – Skoro przypłynął tu okrętem flagowym, to znaczy, że związał się z Księciem Barw. Nie wynająłby tego statku. Kip zrozumiał, że Nie Jest Dobrze. – Pash Vecchio? – spytał. – Król piratów – wyjaśnił dowódca. – Jeden z czterech – dodał Gavin. Jakby przez to robił mniejsze wrażenie. – Najpotężniejszy z czwórki – sprostował oschle dowódca. – Mógłbym przysiąc, że ten statek zatonął ostatnim razem – powiedział Gavin. – Walczyłeś już wcześniej z Pashem Vecchio? – zapytał Kip. – Nie. Zabiłem poprzedniego właściciela tego statku i podpaliłem okręt. Tamten też był pirackim królem – dodał znacząco Gavin. – Dobra wiadomość: nie będziemy zabijać niewinnych. – Świetnie – powiedział Kip, próbując wzbudzić w sobie jakiś entuzjazm. – Powiedziałeś: sto osiemdziesiąt cztery działa? – Spokojnie, na rufie tylko osiemnaście – uspokoił go Gavin. Pocieszające. – Jak myślisz, co wiozą? – zastanawiał się dowódca. – Broń albo ludzi. A może po prostu zablokują drogę naszym statkom, żebyśmy nie wpłynęli na Zatokę Rucką. Tak czy inaczej, poważna przeszkoda. Trzeba ją usunąć. – Zawsze lubiłeś proste niewykonalne wyzwania, co? – żachnął się dowódca. Powiedział to takim tonem, jakby nie wierzył, że ma szansę odwieść Gavina od jego zamiarów. Kip wiedział, że nie miał. – A jak myślisz, czemu pozwoliłem ci zabrać tylu Czarnogwardzistów? – rzucił Gavin. – Wiedziałem, że to było za proste – mruknął dowódca. Gavin odwrócił się do Czarnogwardzistów: – Gotowi przekonać się, co potraficie? – zapytał. Odpowiedziały mu szerokie uśmiechy. Czarnogwardziści byli jak dzieci, które dostały nową zabawkę. – Powinienem dać wam więcej czasu na potrenowanie z… Jak je nazwiemy, dowódco? – spytał Gavin. – Morskie rydwany. Gavin skinął głową. – Mnóstwo dział i zakładamy, że na pokładzie będą też krzesiciele, być może liczni. Możliwe, że koloraki. One będą znały sztuczki, jakich nigdy nie widzieliście. Spodziewajcie się, że działa będą już załadowane, chociaż może nam się poszczęścić, dzięki temu, że błyskawicznie ich dopadniemy. Podchodźcie w nieregularnym szyku, spróbujcie od razu przeciąć im liny i podpalić żagle. Okrążamy statek zgodnie ze słońcem, żeby nie było zderzeń. Zatopienie wielkiego statku to główny cel. Jeśli inne statki dołączą do walki, będą dodatkowymi celami, nie warto za nie umierać. Szybkość to nasza główna obrona, ale spodziewajcie się nie trafić kilkoma pierwszymi strzałami. Początkowo trudno jest dobrze wycelować przy takiej prędkości. Zorientujecie się. Jeśli za bardzo zwolnicie, stracicie swoją przewagę i nagle to będzie samotny krzesiciel przeciwko statkowi pełnemu muszkietów, z tego co nam wiadomo. Mają blindaże na każdym pokładzie, więc dopóki nie zostaną one podpalone albo usunięte, nie spodziewajcie się, że jak wrzucicie górą granat, to efekty będą spektakularne. Cztery bocianie gniazda dostatecznie duże, żeby pomieściło się tam wielu łuczników lub krzesicieli. Osiem ciężkich dział na rufie,

w tym dwa, które można na tyle pochylić, żeby trafiły w bliskie cele. Dziesięć mniejszych furt działowych nie otworzy się, dopóki nie będą gotowi do strzału. Och, i nazywa się Gargantua. Jakieś pytania? – Gdzie i kiedy przegrupujemy siły? – zapytała chuda kobieta o twardym spojrzeniu i z dredami na głowie. – W przybliżeniu tutaj, za godzinę. Jeśli zjawi się więcej statków, to trzy mile od najbardziej wysuniętego na wschód. Żelazna Pięść i ja mamy binokular, więc was znajdziemy. Jeśli zatoniemy, kapitan straży Blunt ma drugi. Jeśli zostaniemy kompletnie odseparowani od siebie, niech każdy na własną rękę płynie w dół, wzdłuż wybrzeża ataskiego, aż znajdzie bezpieczną drogę powrotną do Chromerii. Asif? Młody mężczyzna o ogolonej głowie zapytał: – Sir, zakładam, że każdy krzesiciel, jakiego zobaczymy, staje się dodatkowym celem? Żeby wiedza o morskich rydwanach nie wpadła im w ręce? Zapadła cisza, a Kip zdał sobie sprawę, o co młody człowiek pyta. Czy mieli celowo zabijać wszystkich krzesicieli, bo nie mieli szansy wziąć ich w niewolę – nie da się rozbroić krzesiciela. – Samo zobaczenie rydwanów nie wystarczy, żeby łatwo je odtworzyć. Nie narażajcie się specjalnie. Ten cel ma niski priorytet, ale owszem. Każdy z was jest dla mnie cenniejszy żywy niż pięćdziesiątka tamtych martwych? Jasne? Rozumieli. Nie byli przede wszystkim elitarnymi wojownikami, byli elitarną strażą, której szeregi zostały zdziesiątkowane w czasie bitwy o Garriston. Sama Czarna Gwardia potrzebowała ich żywych. – No to chodźmy utopić paru piratów. Czarnogwardziści zakrzyknęli i tylko Cruxer zapomniał do nich dołączyć, gdy stał z oczami szeroko otwartymi, napięty jak struna. Gavin wyjął swoje bezcenne pistolety ze sztyletami i zwrócił się do Kipa: – Potrzymasz je dla mnie? Kip skrzywił się, przypominając sobie, jak ostatnim razem prawie upuścił je do morza. – Żartuję, Kip. Tylko żartuję. Kip wyszczerzył zęby w uśmiechu. – To dla ciebie. Gavin dał Kipowi zawiniątko. Chłopak rozwinął je i zobaczył pas z sakiewką, którą powinno nosić się na biodrze, jak kaburę. W woreczku znajdowało się siedem par okularów, w odpowiednim porządku, każda w wyściełanej aksamitem przegródce. Na zewnątrz każdej przegródki wyszyto srebrem drobne runy, żeby, sięgając, człowiek wiedział, jakie okulary wyciągnie. Kip spojrzał na ojca szeroko otwartymi oczami. Już same okulary były warte fortunę, ale te wyglądały na… antyk. – Zrób co w twojej mocy, żeby nie zgubić tych podczerwonych i nadfioletowych. Nie potrafimy już wytwarzać takich okularów -powiedział Gavin. Kip wyciągnął podczerwone i założył na nos. Zdusił okrzyk, kiedy zobaczył, co Gavin ma na myśli. Zwykle trzeba rozluźnić oczy, stracić ostrość widzenia, żeby widzieć ciepłotę otoczenia. Z tymi okularami Kip mógł widzieć podczerwień i widzialne spektrum jednocześnie. – Nadal będziesz musiał rozluźnić oczy, żeby krzesać podczerwień, ale dzięki nim o wiele łatwiej znaleźć dobre źródło. Gavin zapiął pas na biodrach Kipa i pokazał mu, jak szybko wyciągać okulary, ruchem nadgarstka przygotować je do założenia i szybko wsunąć na nos. Potem przesunął okulary na bok – przez co jeden zausznik się złożył – i wsunął do sakiewki tak, żeby drugi zausznik sam się

zatrzasnął i okulary trzymały się pewnie w przegródce. Podał Kipowi binokular i powiedział: – Możesz krzesać w czasie walki, ale chcę, żebyś miał na wszystko oko. Łatwo jest tak się zafiksować, że patrzysz, jakbyś miał klapki na oczach. Nawet mnie. Będę sterował, krzesał, wykrzykiwał rozkazy i uskakiwał przed kulami i magią. Ty masz czuwać. Jeśli inny statek spróbuje ostrzelać nas salwą z całej burty, ja mogę tego nie zauważyć. Miej oczy dookoła głowy, dobrze? – Tak jest, sir. Kip nie wiedział, co innego powiedzieć, jak podziękować ojcu za okulary, ale Gavin najwyraźniej niczego nie oczekiwał. Podszedł do rur i machnął, żeby ruszali naprzód. Dzięki pracy wszystkich wielki ślizgacz błyskawicznie się rozpędzał. Po chwili gnali po falach z niewiarygodną szybkością, a Gargantua rosła w ich oczach. Przed nimi Kip dostrzegł, że ambrazury na rufie otwierają się i przez potężne furty wytaczają się wielkie, naprawdę wielkie działa. – Na mój sygnał – powiedział Gavin. – Czekajcie. Czekajcie!

ROZDZIAŁ 99 Jak zwykle Liv obudziła się obok Zymuna. Było wcześnie i młodzieniec oddychał równo, spokojnie. Miał mocny sen. Ich namiot nie był duży, ledwie na tyle wysoki, żeby w nim stanąć, a oni sypiali na stosie skór i koców rzuconych na ziemię. Liv przeturlała się na bok, uważając, żeby nie obudzić Zymuna. Nalegał, żeby sypiała nago, i czasem lubił zaczynać dzień tak, jak lubił go kończyć. Pochlebiało jej, że tak jej pożądał, ale czasem myślała, że po prostu jest najwygodniejszym obiektem zaspokajającym głód. Zamrugała, wyczuwając zmianę w atmosferze, przepływ powietrza swobodniejszy niż pozwalał na to zamknięty namiot. Sylwetka Księcia Barw rysowała się na tle porannego światła pod uchyloną klapą namiotu. Książę uniósł palec do ust, pokazując, żeby nie odzywała się i nie budziła Zymuna. Gestem wskazał, że ma iść za nim. Zalała ją fala wstydu. Czuła się jak dziwka, jak przyłapana przez ojca z chłopcem, którego nawet nie kochała. Uczucia przybierały na sile, więc szybko wykrzesała nadfiolet. To było jak zaciągnięcie się szczurzym zielem z samego rana, tyle że dzięki luksynowi lepiej jej się myślało. Tamte uczucia były pozostałościami małomiasteczkowej dewocji. Poza tym, Książę Barw wierzył w wolność, w wolny wybór. Była młoda. Mogła robić, co zechce. Nie było potrzeby się wstydzić. Wstała, zapominając na chwilę pod wpływem nadfioletu, że jest naga. Koios Białodąb popatrzył na nią otwarcie, a ona nasiąkała jego spojrzeniem równie śmiało, jakby to było samo światło. Odczekała długą sekundę, dopóki nie zobaczyła nagłej iskierki żalu, i wtedy natychmiast się poruszyła, podnosząc halkę i wkładając sukienkę, żeby mógł uznać, że niczego nie zauważyła. Istniały inne rodzaje siły niż magia i miecz. I niektóre z nich najlepiej działały w milczeniu. Ubrała się w swoją najpraktyczniejszą sukienkę i przytrzymała długie ciemne włosy, żeby nie przeszkadzały. Książę Barw pomógł jej zapiąć ostatnie guziki, a potem Liv wyszła za nim do obozu. W miarę jak Krwawe Szaty maszerowały naprzód, przetaczając się przez kolejne miasta, ich szeregi puchły. Liv nigdy nie miała pewności, ilu z tych, którzy do nich dołączyli, wierzyło w ich sprawę, a ilu po prostu wierzyło w zwycięstwo i łupy. Chciała pogardzać tymi, którzy przyłączali się z wygody, ale zbyt często używała nadfioletu, by czuć coś więcej niż tylko chłodne rozbawienie. Poza tym, ludzie wierzyli w siłę, a czym jest zwycięstwo, jeśli nie pokazem siły? Jakaś jej cząstka nadal nad tym ubolewała, ale gdziekolwiek spojrzała, widziała, że Książę Barw ma rację. Siła. Wszystkie międzyludzkie interakcje opierały się na relacji sił. Książę Barw codziennie odprawiał nabożeństwa i miał teraz uczniów, zarówno wśród krzesicieli, jak i przeciętniaków, którzy zapisywali każde jego słowo i robili co w ich mocy, żeby stworzyć z tego spójny system. Mówił o powrocie Dazena, który stanie się orędownikiem ich sprawy. Mówił o wolności. Mówił o trybutach, które wszyscy płacą Chromerii. Chociaż jego słowa łączyły politykę i religię, historię, wiedzę o społeczeństwie i naukę, Liv uważała, że dostrzega za jego retoryką nie tyle niewiarygodnie wyrafinowany i pełen niuansów system, ile raczej przekonanie wynikające zwyczajnie z siły wiary jego wyznawców, że musi to być racjonalne, bo inaczej ich wspaniały przywódca by tego nie powiedział. Nie potrafiła powiedzieć, w ile z tego Omnichrom sam wierzy, ale wiedziała, że jeśli ma zrealizować wielkie cele, potrzebuje lojalnych zwolenników. A ci zwolennicy potrzebowali czegoś, w co mogą wierzyć, co

ich zjednoczy. Nie nauczał tłumu na temat siły, tak jak nie pozwalał, by nazywano go Koiosem. Poufałość i wiedza były dla uprzywilejowanych. Czasem Liv myślała, że Książę Barw ma w nosie to, w co ludzie wierzą, i że posługuje się herezją, bo uznał, że równie dobrze może wykorzystać wszelkie urazy żywione do Chromerii. – Odkryłaś już swój wielki cel, Aliviano? – zapytał książę. Skinął głową do grupy zielonych koloraków, które ledwie zareagowały na jego pojawienie. Zieloni nie byli najlepsi w okazywaniu czci. – Poza tym, że jestem przynętą na mojego ojca? – Od razu na samym początku powiedziałem ci o tym i nie, nie porzuciłem jeszcze wszelkich nadziei odnośnie do Corvana. Jednakże zakładnik nie otrzymuje takich przywilejów i wolności, jakie ty dostałaś. Z pewnością już się domyśliłaś, że chodzi o coś więcej. – Jestem najlepszym nadfioletem, jakiego masz. To ma coś wspólnego z tym faktem. – Niezbyt precyzyjny strzał – powiedział książę. – Jednakże jeszcze niedawno powiedziałabyś „jednym z najlepszych”. – Robił wrażenie rozbawionego. – Zmieniłam się. – Teraz była pewniejsza siebie; odrzuciła wiele pęt, które nałożyła na nią Chromeria. – I mam rację. – Hm. Czerwone Klify wznosiły się nad całym obozem. Były poprzecinane pajęczymi nitkami szlaków, ale książę zdecydował się wysłać niemal wszystkich drogą wzdłuż wybrzeża. Tylko jego kawaleria jechała głównym traktem, szukając jedzenia i gotowa rozprawić się z wszelkim zbrojnym oporem. Armia była tak duża, że zdarzały się dni, kiedy dochodziło do potyczek, o których Liv dowiadywała się dopiero po zmroku. Ataskie wojska próbowały wysondować jakieś słabe punkty Krwawych Szat, ale przy liczbie krzesicieli, jaką dysponował książę, niewiele znaleźli. Zymun obstawiał jednak, że niedługo dowiedzą się, jak mocne są ataskie kręgosłupy. Jutro armia dotrze do najwęższego przesmyku między pionowymi klifami i oceanem. – Zmiażdżą nas przy Bramach Piasku? – spytała Liv. – Nie – odparł książę. – Naprawdę? Zymun myślał, że to ich największa szansa, by zatrzymać nas przed trawiastymi obszarami wokół Ru. – Owszem, tak było. Potrzeba jednak wsparcia floty, żeby utrzymać Bramy, a nasi ilytańscy sprzymierzeńcy zmiażdżyli ataską marynarkę pięć dni temu. Liv nie słyszała na ten temat nawet słowa. – Ilytańscy sprzymierzeńcy? Ale Ilytanie w nic nie wierzą. – Wierzą w złoto. – Książę Barw uśmiechnął się ponuro. Razem wspięli się na odsłonięty skalny cypel. Stojący tam żołnierze zasalutowali. Książę wspiął się na wierzchołek i zrobił coś z oczami. Westchnął rozczarowany. – Jeszcze nie. Może jutro. – Tak, mój panie? – Zamknij oczy, Liv. Czujesz? Zamknęła oczy. Czuła chłód poranka, smród latryn, ognisk, zapach gotującego się mięsa, własnego ciała. Czuła kolibrzy ciężar światła na skórze, lekki jak piórko, światła bijącego delikatnymi kłębami od wschodzącego słońca. Słyszała sierżantów nawołujących ćwiczących żołnierzy, uderzenia kijów o zbroje, rżenie koni, śmiech kobiety, tupot stóp. Słyszała nieco nienaturalny świst oddechu Księcia Barw. Otworzyła oczy i spojrzała na mężczyznę, który wstrząsał fundamentami świata. Pokręciła

głową, rozczarowana sobą. – Jutro. Może jutro to zobaczysz. A teraz idź i przyślij do mnie Dervaniego Malargosa i Jerrosha Zielonego. To byli dwaj najlepsi zieloni krzesiciele, jakich miały Krwawe Szaty, nauczyciele wszystkich zielonych, którym jeszcze nie pękło halo. Liv zeszła i zawołała ich. Sprawiali wrażenie, jakby na to czekali, i zaraz obaj wspięli się na wzniesienie. Liv patrzyła, jak książę do nich mówi. Zastanawiała się, czy oni zobaczą albo wyczują to, co jej umknęło, zastanawiała się, czy zawiodła. – Dzień dobry, moja piękna. Zawsze jakieś próby i tajemnice, co? – powiedział Zymun, stając obok niej. Objął ją zaborczym gestem. Czasem ją to drażniło, ale już wczoraj denerwowała się, że Zymun traci nią zainteresowanie, więc nie zwróciła mu uwagi. – Chyba tak – odparła. – Ale to żaden kaprys. – Skoro tak uważasz. Był jedyną znaną Liv osobą, która śmiała drwić sobie z czegokolwiek, co robił Książę Barw. Początkowo to ją zdumiewało, ale chwila medytacji w żółcieni i nadfiolecie wszystko wyjaśniła: Zymun był zazdrosny. Czuł się zagrożony, czuł się gorszym mężczyzną w towarzystwie najpotężniejszego człowieka świata. Nie pojmowała tego. – Więc o co szło dzisiaj? – spytał Zymun. – Zapytał, czy coś dostrzegam. Nie dostrzegłam. – Wygląda na to, że oni też nie – powiedział Zymun, kiwając głową w stronę Dervaniego i Jerrosha. – Ci dwaj nienawidzą się wzajemnie i obaj chcą przewodzić zielonym. O ile zielonym można przewodzić. Idioci i głupcy. Mężczyźni kłócili się, czerwoni na twarzach, wściekli. Liv słyszała ich, ale przede wszystkim przyglądała się Księciu Barw. Po ułożeniu jego nienaturalnie szerokich ramion zorientowała się, że sam jest wściekły, ale nie zdradził się z tym w żaden innych sposób. Uniósł rękę, kiedy ludzie w obozie wokół wydawali się rozdarci między pokusą patrzenia i lękiem, żeby nie dać się na tym przyłapać. Obaj zieloni natychmiast umilkli. Książę Barw powiedział coś jeszcze i koloraki padły na kolana, przepraszając. To dziwne, widzieć zielone koloraki na kolanach. Te koloraki – myślała o nich jak o stworach, nie ludziach. To ciekawe, prawda? Kolejna pozostałość moich dziecięcych przekonań, że człowiek przestaje być człowiekiem, kiedy pęka mu halo. Nasz własny język zniekształcono, żeby ułatwić zabijanie krzesicieli. Książę Barw wyciągnął pistolet i strzelił Jerroshowi Zielonemu między oczy. Rozbryzg rozpylonej krwi poszybował ku ziemi wolniej niż odłamki czerwono-szarej materii mózgu uwolnionej przez ołów z kościanej siedziby. Ciało Jerrosha przewróciło się do tyłu i spadło, koziołkując, z gołej skały wzniesienia. W obozie nagle zrobiło się cicho. Pistolet nadal dymił, gdy książę zawiązał opaskę z czarnym kamieniem na szyi Dervaniego. Gestem wskazał, żeby wstał. Krzesiciel podniósł się i odszedł bez słowa. – Najzabawniejsze jest to – powiedział Zymun – że nadal nie potrafię powiedzieć, który z tych dwóch ma mniej rozumu. Spojrzała na Zymuna pogrążona w objęciach nadfioletu – nawet nie zauważyła, że znowu zaczęła krzesać, ale teraz nadfiolet był dla niej jak przyjaciel – i zdała sobie sprawę, że chłopak wcale nie jest okrutny ani bezwzględny. A przynajmniej nie tylko. Był przerażony. Wyobrażał sobie własny mózg na skałach.

Spojrzał na nią i dostrzegła w jego oczach, że jej też się boi. Sprzykrzyła mu się, ale nie ze zwykłej nudy ani z powodu jej braku entuzjazmu pod kocami. Nie chciał kogoś równego sobie; chciał być podziwiany. Zymun był o wiele bardziej niebezpieczny, niż zdawała sobie sprawę. Będzie musiała się go pozbyć, ale ostrożnie, sprytnie, żeby uznał, że to jego własny pomysł. – Nie wiem, jak ty to robisz – powiedziała. Wypuściła nadfiolet. Czasem po brzmieniu jej głosu potrafił się zorientować, że krzesała. – Nie wiem, jak możesz na to patrzeć i nie czuć strachu. – Dreszcz, który przebiegł jej po plecach, nie był do końca udawany. Nie był to też dreszcz pożądania, chociaż miała nadzieję, że Zymun tak to odczyta. Spojrzała mu w oczy, oblizała usta i dodała cicho: -Zabierz mnie z powrotem do naszego namiotu. Teraz.

ROZDZIAŁ 100 Ogromne działa na górnym pokładzie Gargantui buchnęły płomieniami i dymem, a widok piekielnego daru uprzedził jego odgłos. Dwie strugi wody pięćdziesiąt kroków przed ślizgaczem obwieściły pudło, zanim ryk armat ogłosił wystrzał. Z drugiego pokładu wychyliło się następne działo i wtedy Gavin krzyknął: – Teraz! Kip widział, że Czarnogwardziści ustawili się w parach na pokładzie ślizgacza – jeden przy słomkach, drugi z łukiem. Każdy łucznik trzymał linę i, zaczynając od tych, którzy znajdowali się najbliżej zewnętrznej krawędzi, każdy za swoją pociągnął. Zanim Kip zdał sobie sprawę, co się dzieje, ślizgacz się rozpadł i nagle drużyny oddzieliły się, każda z jednym sternikiem i jednym łucznikiem. Morskie rydwany oderwały się gładko od ślizgacza, błyskawicznie pomnażając ich siłę. Oderwały się dwa, cztery, sześć, zostawiając Gavina, Żelazną Pięść i Kipa na teraz znacznie mniejszym ślizgaczu w centrum. Woda za nimi zapadła się w lej i zaraz wystrzeliła strugą, kiedy Kip znowu usłyszał ryk działa. A potem zdało się, że cały świat zamienił się w ostrzał armatni. Gargantua majaczyła coraz większa i większa nad nimi, a siedem ślizgaczy cięło fale z nieskazitelną gracją, żaden na tyle blisko drugiego, by jeden strzał z działa trafił dwa na raz. Morze było dziś wzburzone, więc Kip cieszył się, że ojciec dodał oparcia za plecami, żeby nie sturlać się z rufy i uchwyty, żeby mieć się o co zaprzeć. Kip zobaczył, że wbrew oczekiwaniom Gavina pokład Gargantui jest odsłonięty, jednak już na jego oczach żeglarze zaczęli spuszczać wielkie drewniane osłony, blindaże. Widziani przez podczerwone okulary mężczyźni promienieli, jakby rozświetleni od środka, doskonale widoczni mimo osłony. Slizgacz skręcił ostro na bakburtę i Kip ledwie się utrzymał na nogach. Nie widział żadnego niebezpieczeństwa, ale uznał, że nawet kiedy przygląda się wielkiemu statkowi i stara się uważać na inne, bardziej odległe zagrożenia, lepiej wziąć przykład z ojca i Żelaznej Pięść i stanąć jak oni. Obaj rozstawili szeroko nogi i ugięli kolana, żeby środek ciężkości wypadał nisko. Ogromny ster Gargantui skręcił mocno i ociężały okręt pod pełnymi żaglami zaczął zakręcać. Kip widział, jak wzdłuż burty otwierają się ambrazury na przynajmniej trzech różnych poziomach. Nie wszystkie naraz, tylko kolejno, w miarę jak były gotowe załogi. To było naprawdę mnóstwo dział. Z najbliższego bocianiego gniazda wyleciała łukiem kula luksynu wielkości kota. – Krzesiciel! Pierwsze bocianie gniazdo! – krzyknął Kip. Luksynowa kula rozpadła się w locie i zapaliła. Wylądowała na wodzie raptem kilkanaście kroków od sterburty, w kurtynie płomieni i dryfowała, a ogień sięgał dwie stopy w górę. Pierwszy morski rydwan skręcił ostro na bakburtę, omal nie rozbijając się o kadłub Gargantui. Drużyna z następnego musiała nie widzieć ognia z powodu fal, ale te same fale ocaliły ją, bo wraz z kilwaterem Gargantui stworzyły rampę, która wyrzuciła rydwan w powietrze i pozwoliła mu gładko przeskoczyć nad płomieniami. Gavin i Żelazna Pięść opłynęli płonącą plamę szerokim łukiem, a potem skręcili w stronę okrętu. – Muszkieter! Trzecie… Czwarte bocianie gniazdo! – krzyknął Kip. Nie potrafił nawet dobrze wykrzykiwać ostrzeżeń. Pół tuzina mężczyzn na wysokim kasztelu obsługiwało działa obrotowe. Musieli wycelować między prętami blindażu, ale najwyraźniej nie sprawiało im to kłopotu. Kip cisnął w nich

podczerwienią, nie wiedział jednak, czy w cokolwiek trafił. Zaraz padł na pokład, kiedy jedno z wielkich dział wystrzeliło zaledwie stopę od jego głowy – ślizgacz właśnie zaczął płynąć równolegle do statku. Świat zniknął, kiedy działa ryknęły i wielkie skłębione chmury czarnego dymu i kordytu huknęły z ich gardzieli. Widziany w podczerwieni świat składał się z wielkich rozbłysków wybuchających dział, ostrych jęzorów plujących muszkietów, przytłumionych eksplozji granatów i widmowych cieni ludzi. A potem wynurzyli się z dymu. Natychmiast skręcili mocno na bakburtę, przepływając w cieniu samego dzioba. Gavin i Żelazna Pięść cisnęli granaty na pokład powyżej. Granat Gavina był obtoczony czerwonym luksynem, więc się przykleił. Granat dowódcy miał kolce i też przywarł. Bliźniacze wybuchy oraz fontanny drzazg i płomieni obwieściły ich sukces. Żadne działo na bakburcie Gargantui nie wystrzeliło, więc Kip znowu lepiej widział. Płomienie skoczyły na grotżagiel… I natychmiast zostały zgaszone strumieniami pomarańczowego luksynu. Kilka lin udało się odciąć, ale te, które jedynie się zapaliły, także uratowano. – Trzymaj się! – krzyknął Gavin. Wykręcił ślizgaczem na sterburtę, żeby powiększyć nieco dystans, i kiedy wznieśli się z doliny fali, wystrzelił ogromną kulę płonącego czerwonego luksynu w pierwsze bocianie gniazdo. Krzesiciel zobaczył nadlatujący luksyn i próbował go zbić w bok, ale kula tylko rozpadła się, zalewając gniazdo i jego samego płomieniami. Kip jednak prawie tego nie zauważył, bo odrzut związany z tym, że Gavin cisnął czymś tak masywnym, kiedy lecieli w powietrzu, sprawił, że ślizgacz przechylił się mocno na bok i gdyby nie trafili akurat na grzbiet następnej fali, to pewnie wywróciliby się do góry dnem. A tak po prostu zwolnili do żółwiego tempa, bo Żelazna Pięść i Gavin na chwilę odpadli od słomek, a ślizgacz obrócił się w złą stronę, podskakując na falach. Kip zauważył, że dwóch mężczyzn celuje w nich z działa, nie zważając na płonącego mężczyznę, który właśnie z wrzaskiem pikował z bocianiego gniazda, w locie plącząc się w linach. Nagle artylerzyści zniknęli w powodzi ognia i eksplozji żółtego światła, kiedy cztery morskie rydwany otoczyły Pryzmata. Działa z bakburty zaczęły strzelać, a Kip zobaczył, że jedna łuczniczka po prostu zniknęła ze swojego rydwanu. Blindaż płonął i Kip widział, że żeglarze i żołnierze w górze siłują się, próbując zrzucić je za burtę. Jeden z Czarnogwardzistów namalował linię z czerwonego luksynu wzdłuż całego kadłuba Gargantui i kiedy działa wystrzeliły, luksyn się zapalił. Po paru sekundach Gavin i Żelazna Pięść znowu mknęli. Kule z muszkietów przelatywały obok nich ze świstem, bębniąc w wodę. Kilku łuczników strzelało teraz z ogromną szybkością. Jednakże Kip wiedział, że żołnierze dopiero zaczęli wylęgać na pokład. – Ptaki! – krzyknął, kiedy stado gołębi poderwało się z pokładu Gargantui. Gołębi? – Żelazne dzioby! – krzyknął jeden z Czarnogwardzistów. Kip stracił z oczu ptaki i sam statek, kiedy ślizgacz przechylił się do przodu i do tyłu. Przy gwałtownych szarpnięciach zrobiło mu się niedobrze. Teraz dopadnie mnie choroba morska? W środku bitwy? Spojrzał na horyzont, starając się uspokoić żołądek. Dwóch sterników morskich rydwanów, którzy stracili swoich łuczników, wypłynęło poza zasięg dział i porzuciło jeden rydwan. Pociągnęli za inną linę, przez co luksyn rozpadł się na kawałki wzdłuż spoin. Gavin nie chciał, żeby sekret budowy rydwanów wpadł w ręce wroga. Jednak za ich plecami Kip wypatrzył nadpływającą galerę z potrójnym rzędem wioseł, które szybko napędzały niewielki statek.

– Nadpływa galera! – krzyknął. Podniósł binokular i prawie zwymiotował, kiedy zdało mu się, że powiększony obraz powiększył też kołysanie. – Bez flagi. Gavin zerknął w jej kierunku. – Pewnie piraci, którzy liczą na łatwy łup, nie ludzie Vecchio. Miej ich na oku. I zaraz wrócili do walki. Wypłynęli spod galeryjki na rufie na stronę sterburty i zobaczyli, że wybuch zdmuchnął jedno z dział na niższym pokładzie działowym do wody pośród fontanny drzazg, ognia i dymu. Jeden z Czarnogwardzistów – Kipowi wydawało się, że to Cruxer – krzyknął z radości. Chwilę potem Kip zobaczył, jak jeden z gołębi pikuje, atakując Cruxera. Wbił mu się w pierś i utknął. Cruxer zrzucił ptaka z piersi. Gołąb wpadł do wody i niecałą sekundę później wybuchł. I wtedy Kip zrozumiał. Jak piekielne ogary, o których powiedział im trener Fisk, te ptaki były zwykłymi gołębiami, które napełniono wolą krzesiciela, by robiły jedno – atakowały Czarnogwardzistów. A w tym wypadku wyposażono je dodatkowo w małe granaty. Co znaczyło, że kilka tuzinów małych latających bomb okrążało wielki statek – małych, inteligentnych bomb. W każdym razie w takim stopniu inteligentnych, w jakim inteligentne są gołębie. I jeśli samo to nie było dostatecznie przerażające, to widok półtuzina gołębi atakujących parę Czarnogwardzistów, która zwolniła, żeby wrzucić granat do ambrazury, zdecydowanie budził grozę. Sekundę później sternik i łuczniczka zginęli rozerwani przez wybuchy. Granat rzucony przez kobietę odbił się od blindażu – którego nie zdjęto po tej stronie statku – nie robiąc żadnych szkód, i wybuchł w wodzie, ledwie zadrapując drewno kadłuba. Gargantua była pływającym zamkiem. Płomienie się nie rozprzestrzeniały. Była niepokonana. – Napęd – powiedział do Żelaznej Pięści Gavin. Wielki mężczyzna w jednej chwili zrozumiał, o co chodzi. Przejął słomki od Gavina i zaczął sam napędzać ślizgacz. – Kip, przyciskaj mi stopy do pokładu. Całym ciężarem. Gavin już coś tkał między dłońmi. Kip rzucił mu się do stóp. Natychmiastowe posłuszeństwo. Dopiero potem spojrzał w tym samym kierunku, co Gavin. Całe stado pozostałych przy życiu żelaznych dziobów leciało prosto na nich. A ponieważ tylko Żelazna Pięść napędzał ślizgacz, szybko ich doganiały. Gavin skończył dopiero, kiedy pierwsze ptaki znalazły się niemal na wyciągnięcie ręki. Wtedy wyrzucił przed siebie ręce i rozwinęła się przed nim sieć z żółtego luksynu. Pochłonęła wszystkie gołębie. Gavin szarpnął ręce w dół i niemal wyrwał się z uścisku Kipa. Jednak nacisk trwał tylko sekundę. Nie ma czegoś takiego jak oddziaływanie na luksyn z odległości. Żeby coś rzucić, trzeba to rzucić, żeby huknąć czymś o pokład, trzeba tym szarpnąć w dół. Gavin stworzył dźwignię z luksynu i cisnął całą sieć ptaków na pokład Gargantui. I tam wybuchły. Kip widział połowę człowieka i hełm szybujący z pokładu. Hełm nie był pusty. Gavin z trudem stanął na swoim miejscu, a Kip zobaczył pomarańczowego krzesiciela, który zerka na pokład i spryskuje luksynem płonący kadłub, gasząc płomienie. Żelazna Pięść też go zobaczył i przebił mu czaszkę niebieskim szpikulcem. Mężczyzna pokoziołkował do morza. – Organizują drużyny muszkieterów – zauważył dowódca. Skutek był niemal natychmiastowy. Ludzie na pokładzie musieli z przodu ustawić

najlepszych strzelców, a stojący dalej zajmowali się przeładowywaniem broni i podawaniem świeżych muszkietów, ponieważ wzrosło zarówno tempo ostrzału, jak i celność. Sterniczka na morskim rydwanie tuż za nimi zwinęła się wpół, przechylając rury napędu ostro w bok. Jej rydwan przewrócił się, a łucznik wpadł do morza. – Gwardzista za burtą! – krzyknął Kip. Reakcja Żelaznej Pięści i Gavina była natychmiastowa. Wskakując na grzbiet fali, skręcili ostro na sterburtę. Ślizgacz przechylił się mocno do tyłu, zanim uderzyli o następną falę. Omal nie spadli ze ślizgacza przez tę nagłą zmianę kierunku, ale ani Gavin, ani dowódca nie zwolnili. Kip bał się, że oderwie słupek za sobą, ale luksyn wytrzymał. Obaj mężczyźni wyjęli granaty z pasów i cisnęli je po wysokim łuku. A potem kolejne. – Podczerwień na wszystkie muszkiety, jakie wypatrzysz, Kip! -krzyknął Gavin. Popędzili w stronę płynącego młodego mężczyzny. – Przejmę napęd – powiedział Gavin. Przejął obie słomki i skierował ich prosto na Czarnogwardzistę. Kip myślał, że podpłyną za blisko, ale podskakując na ostatniej fali, Gavin skręcił lekko i znaleźli się ledwie na szerokość dłoni od Czarnogwardzisty. Żelazna Pięść sięgnął w dół i dzięki sile obu mężczyzn, młody człowiek wyskoczył z wody w zaledwie sekundę. Kip nie widział, jaki efekt wywołały granaty rzucone na pokład, ale ostrzał z muszkietów nieco osłabł. Wtedy zobaczył, że jedno z obrotowych dział na niższym pokładzie zwraca się ku nim. Pozostali Czarnogwardziści na morskich rydwanach zebrali się wokół nich, bryzgając wszędzie czerwonym luksynem i ciskając bombami rozbłyskowymi z żółtego, żeby oślepiać i odwracać uwagę, ale już sam fakt, że tylu ich zebrało się w jednym miejscu, wystarczył, żeby zachęcić kanonierów do obrócenia wielkich dział. Wściekłe okrzyki i gniewne wrzaski, jęki rannych i zgiełk nerwowych rozkazów, trzaski pocisków ogniowych, terkot odległych muszkietów, huk dział i gwizd potężnych moździerzy, łopot żagli, szum fal, wycie wiatru, stęknięcia umierających i jazgot koloraków przycichły, oddaliły się, uspokoiły. Kip słyszał tylko dudniący, powolny rytm własnego tętna, absurdalnie powolny, a w tle westchnienie jak na plaży w czasie odpływu. Przez chwilę miał szalone odczucie – że słyszy, jak światło słoneczne uderza o fale. Zobaczył, jak Czarnogwardzistka odciąga cięciwę, aż dotyka jej ust. Strzała wyskoczyła w tym samym momencie, w którym kula z muszkietu oderwała kobiecie szczękę. Bach! Świat wydawał się nadrealny. Kip zdał sobie sprawę, że widzi w całym spektrum. Dostrzegał dziesiątki broni palnej. Slizgacz znajdował się dokładnie równolegle do burty Gargantui. Kip widział lśnienie ludzi. Widział blask lontów. Widział przez otwarte furty działowe połysk metalu na beczkach z prochem, przebijał wzrokiem dym. Wyciągnął przed siebie rękę i rozłożył promieniście nadfioletowe pasma niczym pajęczynę, sięgając do każdej sztuki broni palnej i każdej dostrzeżonej beczki. Nadfiolet jest tak szybki i lekki, że uderza w cel niemal w tej samej chwili, w której się go obierze. A potem cofnął rękę zamaszystym gestem, uwalniając drobne serie ogniowych kryształów tak gorących, że parzyły mu rękę, nawet kiedy wystrzeliwał je z niewiarygodną prędkością. Poczuł satysfakcję, zanim jeszcze następne „bum” jego pulsu zadudniło mu w uszach. Po uderzeniu przez ogniowe kryształy każdy nabity muszkiet i działo na sterburcie Gargantui wystrzeliły w jednej chwili. Wystrzeliły działa, które dopiero ładowano, wystrzeliły muszkiety, które stawiali pionowo mężczyźni z pobojczykami w dłoniach. Wystrzeliły załadowane muszkiety, które podawano do strzelców. Niektórych dział jeszcze niezaładowano, co poirytowało Kipa. Jednakże inne – już gotowe do salwy, ale jeszcze nieustawione do strzału –

wybiły dziury w ścianach pokładu działowego. Cały statek przechylił się na burtę z powodu nagłego jednoczesnego szarpnięcia. Nieźle. I wtedy na trzech różnych pokładach działowych wybuchły beczki z prochem. Płomienie i dym, i drewno, i armaty, i ludzie, i części ludzi, wszystko to wyleciało przez nowe dziury wybite na wszystkich pokładach. Rozległ się ryk wśród Czarnogwardzistów i Kip zamrugał. Czas wrócił. On wrócił. Mężczyźni krzyczeli. To były straszne wrzaski. Widział płonących ludzi ze skórą poczerniałą i odchodzącą od ciała, rzucających się do morza. Płomienie wyskoczyły ze wszystkich trzech pokładów działowych. Ślizgacz zadygotał, a Gavin i Żelazna Pięść włożyli całą wolę w odzyskanie prędkości. – Nadpływają cztery statki, są półtorej mili stąd – powiedział Kip. Czuł się pusty, oszołomiony. – Pod dziób – powiedział Gavin. – Nie jestem pewien, czy to dobry… – zaczął Żelazna Pięść. – Pod dziób! Koloraki w każdej chwili mogą wyskoczyć na pokład. Mamy tylko jedną szansę! Żelazna Pięść natychmiast ustąpił i śmignęli przed statek. Teraz muszkiety już prawie nie strzelały. Wpłynęli pod dziób nadal sunącego przed siebie statku i Żelazna Pięść przejął słomki napędu, manewrując nimi tak, żeby okręt nie przeorał ślizgacza. Drewniana platforma pod bukszprytem wznosiła się nad ich głowami na tyle nisko, że Kip omal nie rozbił sobie o nią głowy, kiedy uniosły ich fale. Gavin owinął jedną pięść ogniem i uderzył w kadłub nad nimi. Kiedy fala się cofnęła, Gavin zawisł nagle w powietrzu, bo jego pięść nadal tkwiła w drewnie. Kip rzucił się, ale nie zdołał go złapać. – Zostaw go! – krzyknął Żelazna Pięść. – Jak kogoś zobaczysz, to go podpal! Kip widział, że Gavin nadal krzesze, nie zważając na to, że wisi całym ciężarem na jednej ręce. Ja pewnie nawet nie utrzymałbym się na jednej ręce. A Gavin trzymał się i krzesał – i to krzesał coś potwornie skomplikowanego, skoro zajmowało mu to tyle czasu. Wreszcie skończył. Kiedy ślizgacz wzniósł się na następnej fali, Gavin wylądował na pokładzie z wdziękiem tancerza. – Dwie minuty – powiedział. – Musimy zająć czymś krzesicieli. Dlatego znowu zatoczyli koło, a dowódca Żelazna Pięść dał sygnał dłonią trzem pozostałym rydwanom morskim. Skupili się na ciskaniu luksynem i wyczerpywaniu zapasu granatów; niektórym z powodzeniem udawało się wrzucić je przez wielkie dziury po wybuchu wywołanym przez Kipa. W pewnym momencie w trakcie walki jednej z drużyn udało się przeciąć całe olinowanie fokmasztu, a drugiej podpalić żagle łacińskie, ale grotżagiel i grotmaszt dalej stały nietknięte. Ogromny okręt sprawiał wrażenie niezwyciężonego. Gavin zanurkował na ślizgaczu i zniszczył wywrócony do góry dnem rydwan morski, a jakieś trzydzieści sekund później zakreślili szerszy krąg, oddalając się o ponad setkę kroków. Teraz, kiedy tyle ciężkich dział ucichło na chwilę, znajdowali się dostatecznie blisko, żeby stanowić zagrożenie, ale dość daleko, żeby nie groziły im kule z muszkietów – chyba że któremuś muszkieterowi przydarzyłby się wyjątkowo szczęśliwy strzał. Pryzmat i muskularna Czarnogwardzistka byli jedynymi osobami, które miały dość siły i wytrzymałości, żeby nadal bombardować Gargantuę magią. Wszystkim skończyły się już granaty. Łucznicy zużyli większość strzał, a cztery statki, które Kip wcześniej wypatrzył – dwa

małe galeony i dwie karawele – zbliżyły się do nich na niebezpieczną odległość. Gavin zaklął cicho. – Jeśli to nie stanie się zaraz… Dudniąca basowo eksplozja zagłuszyła jego słowa. Wydawało się, że nawet dno morskie zadrżało w posadach. Kip zerknął na Gavina. Ojciec sprawiał wrażenie dziwnie zasmuconego. – Ich prochownia znajdowała się poniżej linii wodnej. Przez to o wiele trudniej trafić w nią przypadkowym pociskiem, ale… Biedne sukinkoty. Kiedy dym zaczął się rozwiewać, Kip zobaczył, że wybuch wyrwał dziury po obu stronach kadłuba, w samym środku statku. Belki trzeszczały i pękały, grotmaszt zanurkował, lecąc w bok, jak człowiek wyskakujący za burtę; zrzucił ludzi z obu swoich bocianich gniazd i przeciął osłabiony pokład na śródokręciu. Paru żeglarzy skoczyło z pokładów, wszystko wokół się paliło. Mniejsze wybuchy rozbrzmiewały jakby strzelała prażona kukurydza. Nagle śródokręcie załamało się i statek złożył się wpół. Przednia połówka zatonęła niemal natychmiast – o wiele szybciej, niż Kip by uwierzył, że coś zrobionego wyłącznie z drewna może zatonąć. Rufowa część przewróciła się na burtę, a odsłonięte pokłady wyglądały jak otwarte rany, połykające morze potężnymi bulgoczącymi haustami. Jeden płonący pokład po drugim wielki okręt zatonął w morzu, sycząc, plując i rzygając szczątkami wyposażenia i połamanymi ludźmi. Zanim okręt zniknął pod falami, Żelazna Pięść zapytał: – Zmieść pływaków? Gavin spojrzał w stronę nadpływających statków. Zmieść? Czy dowódca miał na myśli: „Mamy wybić tych, którzy przetrwali?”. – Zauważyłeś, żeby przeżyły jakieś koloraki? – spytał Gavin. – Nie widziałem żadnych. Co nie znaczy, że nie było tu paru. – Ja też żadnych nie widziałem – wtrącił Czarnogwardzista, którego wyłowili wcześniej z morza. Kip patrzył, jak ostatnie resztki Gargantui znikają w falach. Na wodzie unosiło się mnóstwo śmiecia, ale niewielu ludzi. Gavin powiedział, że na pokładzie mieści się siedmiuset ludzi. Orholamie, okaż im litość. Bo Pryzmat tego nie zrobi. – Nie – odpowiedział w końcu Gavin. – Wolę raczej, żeby to była zagadka i żeby obrosła w legendy. Nie mamy dość sił, żeby zatopić następne cztery statki. Wracajmy. Odpłynęli sześć mil, żeby się przegrupować. Rydwany morskie ustawiły się obok siebie i mimo sporych trudności z powodu znacznych fal udało im się znowu złożyć wielki ślizgacz. Stracili pięciu Czarnogwardzistów. Jedna kobieta dostała z muszkietu w łokieć. Została trwale okaleczona. Pozostali odnieśli niewielkie obrażenia: oparzenia, drobne rozcięcia, naciągnięte mięśnie od zbyt ostrych manewrów na rydwanach. Kula z muszkietu poparzyła jednemu Czarnogwardziście szyję z boku; zostanie mu po tym blizna. Robił wrażenie perwersyjnie zadowolonego z tego faktu. Gdyby kula trafiła o włos bardziej na lewo, przecięłaby tętnicę szyjną. Cruxer miał oczy jak spodki i ciągle mrugał, ale nic mu się nie stało. – Łamacz – powiedział – zrobiłeś to, co myślę, że tam zrobiłeś? – Spojrzał na Czarnogwardzistów. – Tylko ja widziałem, jak wysadziłeś połowę statku? – Ja też widziałem – wtrącił się inny Czarnogwardzista. Pozostali także pokiwali głowami, chociaż nie wszyscy. – Widzieliśmy – powiedział Żelazna Pięść. – Dobra robota, Kip.

– Dobra robota? To było zajebiste! – ekscytował się Cruxer. Czarnogwardziści wybuchli śmiechem, nawet Żelazna Pięść wyszczerzył zęby w uśmiechu i nie zganił Cruxera za przeklinanie. – I to ty wysadziłeś potem cały statek? – spytał Cruxer. – Nie, to jego robota – odpowiedział Kip. Patrzył na ojca. Gavin przyglądał mu się dziwnie badawczo, wzrokiem, który nie był do końca pełen aprobaty. Kip myślał, że ojciec będzie z niego dumny, ale znowu wyczuł, że Gavin trzyma go na dystans. Nie chciał go do końca zaakceptować. – Jak pan to zrobił? – zapytał Czarnogwardzista Gavina. O ile Kip się nie mylił, nazywał się Norl. Gavin sprawiał wrażenie niezadowolonego. Przez chwilę Kip myślał, że w ogóle nie odpowie. Jednak wtedy Gavin popatrzył po pozostałych Czarnogwardzistach. Stracili dzisiaj prawie połowę ludzi. – Zrobiłem golema ze szczura i zmusiłem go, żeby poszedł do beczułki z prochem i ją wysadził – odpowiedział cicho Gavin. – Na coś takiego wpadłby kolorak, więc na pewno postawiliby jednego w korytarzu, żeby zapobiegł podobnym manewrom. Uznałem, że wybuch otworzył mi drogę. Dobrze pomyślałem. – Przecież tworzenie golemów jest zakazane – wyrwał się Kip. Wiedział, że to było głupie, gdy tylko wypowiedział te słowa. Ważne, że podziałało. Pewnie ocaliło im życie. Dzięki temu zdecydowanie wygrali. – Ja będę decydował, co jest zakazane – odparł Gavin. Nie powiedział tego ze złością; w jego głosie zabrzmiało zmęczenie. – Zjemy tutaj. Opatrzymy te rany, które zdołamy, a potem popłyniemy z powrotem. Zjedli w milczeniu, świadomi pustych miejsc. Zwyciężyli. Zabili siedmiuset ludzi albo więcej kosztem pięciu. Według wszelkich miar to nie było zwykłe zwycięstwo, ale wielki triumf. A jednak Czarnogwardziści siedzieli w milczeniu, jedli jak automaty, byli bez apetytu, ale dostatecznie zdyscyplinowani, by wiedzieć, że ich ciała potrzebują pożywienia po ciężkiej walce. – Ciągle to robisz, co? – odezwał się Żelazna Pięść. Siedzieli na pokładzie, pogryzając suchary i kiełbasę. – Zatapiam statki? – spytał Gavin. Silił się na beztroskę. Był Pryzmatem, musiał dawać przykład. Żelazna Pięść nie dał się zwieść. – Ten statek mógłby zatopić połowę naszej floty, zanim dotarlibyśmy do Atashu, a nawet nie wiedzieliśmy, że tu jest. Niebezpieczeństwo zażegnano, więc dla tych durnych generałów to w ogóle się nie stało. Większość uzna, że przesadzamy, żeby lepiej wypaść. Nawet ci, którzy nam uwierzą, nie będą wiedzieć, przez co przeszliśmy, żeby tego dokonać. Nie zrozumieją, czemu stawiliśmy czoło. Gavin wzruszył ramionami. – Robisz to cały czas. Robiłeś to od końca wojny. Ratujesz ludzi, a oni nawet o tym nie wiedzą. Powstrzymywałeś wojny, zatapiałeś piratów, usuwałeś koloraki, w pojedynkę wybijałeś bandy zbójców. Wszystko to bez przechwalania się czy nawet prośby o podziękowanie. Naprawdę jesteś Tym, Który Walczy Przed Nami – mówił dowódca. – Promachosem. Gavin przez chwilę milczał. – Dzisiaj wszyscy byliśmy promachoi. – Spektrum dało ci ten tytuł dawno temu, a potem odebrało. Mogą odebrać ci tytuł, mój panie, ale nie twoje imię. My, Czarnogwardziści, wiemy, co to sekretne imiona. Wiemy, jak nazywać rzeczy po imieniu. Ty, lodzie Pryzmacie, jesteś Promachos.

– Promachos – powiedzieli cicho pozostali Czarnogwardziści. – Promachos – powtórzył Żelazna Pięść, przypieczętowującimię. – Dziękuję, Promachosie. Za wszystko, czego dokonałeś, o czym nie wiem. Za cenę, jaką zapłaciłeś, a której nie ogarniam. Za zrobienie tego, czego inni nie mogli zrobić albo nie chcieli. Dziękuję. I wiedz jedno, Czarną Gwardię stworzono w dwóch celach: żeby pilnowała bezpieczeństwa Pryzmata i pilnowała samego Pryzmata. Z tego drugiego powodu nigdy nam nie ufałeś, zresztą to naturalne. Ale mówię ci dzisiaj, że Czarna Gwardia nigdy nie zwróci się przeciwko tobie, dopóki ja oddycham. To zaszczyt, służyć tobie, Promachosie i będziemy ci służyć własną krwią i ciałem. – Krwią i ciałem – powtórzyli Czarnogwardziści. – Krwią i ciałem – powiedział Żelazna Pięść przypieczętowując ich przysięgę. Gavin nie potrafił spojrzeć im w oczy. – Nie jestem człowiekiem, za którego mnie bierzecie – powiedział bardzo cicho. – Jesteś człowiekiem, któremu służyłem przez ostatnie dziesięć lat? – zapytał Żelazna Pięść. – Jestem. – Więc być może, mój panie, nie jesteś tym, za którego ty się uważasz. Gavin posłał mu szeroki uśmiech i nagle znowu był sobą. – Masz uporu na trzy mile głębokości, co? – Co najmniej dwa razy tyle – odparł dowódca. – I nie zapominaj o tym, mój panie. – Wstał i zwrócił się do Czarnogwardzistów: – No dobra, guzdrały, szykować się! Wracamy do domu. Jutro znowu zapolujemy.

ROZDZIAŁ 101 – Wasze dane wywiadowcze są po prostu żenujące – powiedział Gavin do generałów w kajucie. – Ich plan, a przynajmniej ich początkowy plan, jest prosty. Zatrzymać nasze statki, zanim dotrzemy na miejsce. Bez żołnierzy i zaopatrzenia Ru padnie w ciągu kilku dni. Nie przygotowaliście się na bitwę morską. Mamy tuzin okrętów, a oni pięćdziesiąt. – Wynalazłeś jakiś nowy środek transportu – powiedział Andross Guile. To z jego powodu pokój tonął w niebieskim świetle. – W ten sposób przeprowadzasz zwiad. Powiedz nam o tym. Gavin udał, że go nie słyszy, i wyszedł, żeby odpocząć trochę przed bitwą. Obudził się przed świtem i zaśmiał się cicho. Ubrał się w ciemnościach i związał z tyłu włosy. Pukanie sprawiło, że drzwi zadygotały na luźnych zawiasach. – Dowódco – powiedział Gavin. Wyszli razem na pokład, gdzie Czarnogwardziści sprawdzali sprzęt, niektórzy żartowali cicho, inni trenowali poranne ka, zależnie od tego, co uspokajało ich nerwy przed bitwą. Wczoraj zatopili największy statek floty Księcia Barw, ale byli zawodowcami. Wiedzieli, że nie są niezwyciężeni. Kula z muszkietu nie dbała o to, czy wystrzelił ją człowiek z wielkiego okrętu, czy idiota z łódki rybackiej. Każdy może umrzeć, w każdej chwili. Kip stał z nimi i sprawiał wrażenie tak spiętego, że można by na nim brzdąknąć jak na strunie. – Nie płynę dziś z wami – powiedział Żelaznej Pięści Gavin. Nie zawracał sobie głowy zniżaniem głosu. Niech Czarnogwardziści usłyszą. Prosił ich, żeby narażali własne życie. – Mam inną robotę do wykonania, która może dać nam niewielką szansę na zwycięstwo. Pewnie nic z tego nie wyjdzie, ale warto spróbować. – Mogę wysłać z tobą kogoś, Pryzmacie? – spytał dowódca. – Nie do tego zadania. Zresztą nie grozi mi niebezpieczeństwo. W każdym razie nie fizyczne. – Kip? – spytał dowódca. Gavin odwrócił się i spojrzał na chłopca, który podsłuchiwał i nie bardzo starał się to ukryć. – Kip, nie możesz ze mną popłynąć. Nie tym razem. Możesz sam zdecydować, czy chcesz popłynąć z Czarną Gwardią zatapiać statki. – Będę walczył, sir. Owszem, będziesz. – Najwyższy Lordzie Pryzmacie? – zapytał krępy Czarnogwardzista. To był pomarańczowożółty dichromata, zwany Fujarką. Gavin skinął głową, żeby mówił dalej. – Oceni pan pomysł, który obmyśliliśmy? Gavin poszedł za nimi do stosu uzbrojenia. Ktoś zaprojektował wielkie dyski, większe od tarczy, z mechanizmem podobnym do zawleczki przy granacie. Gavin nic z tego nie rozumiał. Fujarka wypchnął naprzód drobną kobietę. – To pomysł Nerry – wyjaśnił. Nie należała do grupy Czarnogwardzistów, którzy popłynęli wczoraj. Musiała dwa razy odchrząknąć, zanim była w stanie mówić. – Z tego, co usłyszałam, uznałam, że naszą największą przewagą jest to, że możemy szybko się zbliżyć. – Pokazała, że dysk ma ząbki i czerwony luksyn od spodu. – Sternik podprowadza rydwan do statku, a łucznik mocuje to do kadłuba.

Gavin odetchnął. To było genialne w swojej prostocie. Tyle że projekt nie był dobry. Dysk trzeba utwardzić z drugiej strony, żeby większość siły wybuchu poszła w kadłub. I w żadnym razie nie chcieliby tak krótkiego lontu przy tak silnym materiale wybuchowym. I potrzebne były kartacze. Czerwony na spodzie trzeba pokryć cienką warstwą żółtego, który będzie można oderwać tuż przed umieszczeniem dysku, żeby czerwony nie przestał się kleić i dysk dało się umocować. A potem rydwany morskie będą musiały… Za bardzo się rozpędził. Zaczął wymieniać potrzebne mu rzeczy, a Czarnogwardziści szybko mu ich dostarczali. Potem przygotował dwa różne modele – lżejszy i cięższy. Zważył oba w rękach. W cięższym upchnięto więcej materiałów wybuchowych, ale na nic zda się ich siła, jeśli nie skieruje się jej tam, gdzie jest potrzebna. Podał dyski, żeby Czarnogwardziści sami ocenili. – Cięższa – uznali zgodnie. Gavin poinstruował ich wtedy i utworzyli ciąg. Czarnogwardziści kopiowali tylną płytę, wypełniali zbiornik do połowy gwoździami i kulami do muszkietów, formowali haki. Gavin przygotował lonty i mieszankę żółtego i czerwonego luksynu do napełnienia zbiorników. Kilka czerwonych nałożyło odpowiednią ilość klejącej czerwieni na spody, a inny krzesiciel nałożył cieniutką warstwę nawilżającego pomarańczowego luksynu, zanim Gavin pokrył to cieniutką żółtą płytką. – Niszczyciele kadłubów – powiedział, nie przerywając sprawdzania, czy dobrze wykrzesano lont przy każdym. Potem zszedł po drabinie sznurowej na rydwany morskie i wykrzesał miejsce na stertę niszczycieli i dodatkową podporę, żeby Czarnogwardzista, który będzie akurat umieszczał materiał wybuchowy, nie sturlał się ze swojego rydwanu. Zrobił nowe rydwany w miejsce utraconych wczoraj i dorzucił kilka dodatkowych. Dzisiaj będzie mogło wyruszyć pięćdziesięciu Czarnogwardzistów. – Dobra robota, Nerro – powiedział Gavin; kobieta była zakłopotana. – Uratowałaś dzisiaj życie wielu osobom. – Mój panie, ty je zrobiłeś sto razy lepiej. – Więc ja też ocaliłem parę osób – powiedział Gavin. – Jesteśmy jedną drużyną, prawda? Uśmiechnął się, a ona się zarumieniła. Gavin przeszedł na własny rydwan. Był nieco zmodyfikowaną wersją poprzednich. Kolejny eksperyment. Zawsze eksperymentował. Młody Czarnogwardzista stał tam, żeby ślizgacz się nie kołysał, kiedy Gavin odrywał go od pozostałych. To był Gavin Greyling. Gavin poczuł się tak, jakby sanie uderzyły go w samą pierś. Spojrzał w oczy młodemu mężczyźnie, który skłamał, by uratować mu życie. – Postaram się okazać się tego wart – powiedział cicho. Młody Czarnogwardzista nie odpowiedział. Jego twarz niczego nie zdradzała. Gavin wsiadł na swój rydwan morski. Chciał wydać jeszcze kilka rozkazów i udzielić paru rad Żelaznej Pięści, ale dowódca wiedział, co robi. Spowoduje maksymalne szkody przy minimalnych stratach własnych. Nie potrzebował Gavina, żeby mu mówił, jak tego dokonać. Dlatego Gavin odpłynął. Pędził przez morze, które dzisiaj było o wiele spokojniejsze niż wczoraj. Już samo to ocali pewnie więcej Czarnogwardzistów niż wynalazek Nerry i Gavina. Dla Gavina nie miało to żadnego znaczenia poza tym, że podróżował nieco przyjemniej i szybciej. Słońce minęło zenit, kiedy Gavin skręcił ślizgaczem do zatoki Wyspy Jasnowidzów. Widział, że wał nadmorski nadal jest w doskonałym stanie, a na zatokę wypłynęły dziesiątki płaskodennych łodzi rybackich. Ludzie machali do niego, witając go jak powracającego bohatera.

Na brzegu wyrosło miasteczko, dżunglę odepchnięto dalej od tymczasowych chałupek i już wznoszono trwalsze budynki. Pojawiły się nawet farmy. Zmiana była ogromna. Gavin nie był pewien, dlaczego to go zaskoczyło, ale tak właśnie było. Nie wyjechał na zbyt długo, ale pomógł położyć fundamenty. Zmagazynowano dziesiątki tysięcy żółtych cegieł, które zrobił, i najwyraźniej dobrze je wykorzystano. Pięćdziesiąt tysięcy ludzi mających cel, dobrego przywódcę i wszystkie potrzebne narzędzia mogło wykonać mnóstwo pracy w krótkim czasie. Nie zaskoczyło go zaś to, że Trzecie Oko czekała na niego na plaży. Bycie Jasnowidzem musi być niesamowicie pomocne. I dlatego tu się zjawił. Nie mógł uwierzyć, że nie pomyślał o tym wcześniej. Wyruszał do bitwy i poświęcił – może należałoby powiedzieć stracił – kilka dni na badanie pozycji wroga. Chociaż znał Jasnowidza. Prawdziwą Jasnowidzkę, która nie ubierała tego, co zobaczyła, w mistyczny żargon i mgliste oświadczenia. Gavin wyciągnął ślizgacz na brzeg i zeskoczył lekko na piasek. Trzecie Oko była ubrana w prostą białą sukienkę przepasaną złotą szarfą. Powiedziała kiedyś, że zwykle jest skromna, i teraz widział, że to prawda. Wyciągnęła rękę i Gavin pocałował jej dłoń. Uśmiechnęła się zachwycona, a Gavin pomyślał, że wydaje mu się łagodniejsza. – Przepraszam za poprzedni raz – powiedziała. – Tak, moja pani? – Jeśli popsułam ci niespodziankę ze ślubem, ostatnim razem, gdy wylądowałeś na mojej plaży. Staram się nie psuć nikomu niespodzianek przyszłości, ale byłam dość mocno zestresowana. Popełniam czasem błędy. Gavin spojrzał na jej promienną twarz i ucieszył się, że przypomniała mu, że jest żonatym mężczyzną. Okropnie kochał Karris, ale ta kobieta poruszała w nim coś w głębi, kilka warstw pod racjonalnym myśleniem. – Ja też – powiedział. Popukał się w czoło. – Ile właściwie ty… – Poczekaj, Corvan jest na nabrzeżu. Myślę, że jest tak zajęty, że mógł nie zauważyć twojego przybycia. Podała mu ramię, on je przyjął i poprowadził ją przez tłum. Ludzie gapili się, wielu skinęło im głowami, ale Gavin rozpoznawał ten rodzaj poważania. Taki szacunek okazują ludzie swojemu generałowi w czasie wojny. Protokół zostaje odarty do minimum, do absolutnie niezbędnych warstw. Ci ludzie ciężko pracowali i współpracowali z Trzecim Okiem od miesięcy. Uwielbiali ją i szanowali, może kochali, ale mieli pracę do wykonania. Nie miała teraz żadnej ochrony. To wskazywało albo na niesłychany spokój, jaki tu panował, albo – być może – na jej zdolność przewidywania. Można się domyślić, że trudno jest zabić Jasnowidza. Poszli razem na nabrzeże, gdzie Corvan Danavis rozmawiał z trzema mężczyznami, którzy wskazywali coś, co wyglądało na plany stoczni. Kiedy się odwrócił, sprawiał wrażenie zaszokowanego. Podbiegł – dosłownie podbiegł – do Gavina i go objął. Gavin go za to kochał. Odwzajemnił się mocnym uściskiem i dopiero po chwili wypuścił przyjaciela. – Corvanie, ty stary psie, dobrze wyglądasz. Corvan znowu zapuścił wąsy, chociaż nie były jeszcze tak długie, żeby wpleść w nie paciorki. Wyglądał na o dziesięć lat młodszego. – Masz pojęcie, jak ciężko się negocjuje z ludźmi, którzy widzą przyszłość, lordzie Pryzmacie? Nie mogę uwierzyć, że mnie w to wpakowałeś. Jednak zgadza się, odpowiada mi praca przez dwadzieścia godzin dziennie. A może towarzystwo, jakie mam przy sobie przez

pozostałe cztery. – Wyszczerzył zęby w uśmiechu. Gavin nie miał pojęcia, o czym Corvan mówi. A potem zauważył pierścień na jego palcu, kiedy podszedł do Trzeciego Oka, pocałował ją i zakręcił nią w kółko. Gavin wybuchł śmiechem. – Żadnej katastrofy? – spytał Trzecie Oko. Uśmiechnęła się szelmowsko. – To była… polityczna konieczność – odpowiedziała z udawaną powagą, drocząc się z Corvanem. – Obowiązek. Brzemię – dodał ponuro Corvan. Gavin nie mógł uwierzyć, że tego nie przewidział. Pewnie rzeczywiście to była polityczna konieczność. Corvan był przywódcą intruzów. Trzecie Oko była może nie tyle przywódczynią, ile najbardziej szanowaną osobą wśród tubylców. Oboje byli samotni, oboje rozpaczliwie potrzebowali powiązać ze sobą swoich ludzi. To był obowiązek. Czasem jednak los jest łaskawy i to, co jest obowiązkiem, okazuje się tym, do czego człowiek został stworzony. To by też niezwykle utrudniło sytuację, gdyby Gavin przespał się z kobietą, którą ostatecznie poślubił jego najlepszy przyjaciel. Katastrofa. – Powiesz mu? – zapytała Trzecie Oko. – Powiedzieć mu? – Mężczyźni! – żachnęła się. – Poszedłeś do Spektrum i… – Wiesz? – zdziwił się Gavin. – Ach, oczywiście. Orholamie, to naprawdę może wyprowadzić człowieka z równowagi. Nie powiedziałaś mu? – Nie cierpię zdradzać przyszłości. Poza tym, to ty zapłaciłeś za to cenę. Sprawiedliwość każe, żebyś sam mu powiedział. – Co ma mi powiedzieć? – dopytywał się Corvan. – Jesteś prawdziwym satrapą, najwyższy Lordzie Danavisie – powiedział Gavin. – Jestem… Co? Co? – Prawdziwym satrapą, ze wszystkimi obowiązkami satrapy i wszystkimi przywilejami. Masz wyznaczyć swój Kolor. Mała flotylla statków z zaopatrzeniem i dyplomatami już tu płynie. – Zjawią się za trzy tygodnie – powiedziała Trzecie Oko – przywożąc ze sobą więcej niż kilka problemów i ratujące życie dobra oraz leki. – Wiedziałaś o tym? – spytał Corvan. – Nie myślałeś chyba, że wyjdę za mąż za jakiegoś skończonego generała, co? – odpowiedziała pytaniem Trzecie Oko. Gavin widział, że to ich prywatny żarcik. Corvan uśmiechnął się czule i pokręcił głową. – Satrapa? Powiedziałeś, że to w najlepszym wypadku będzie tytuł honorowy. Że zdobycie głosów będzie pracą dla przyszłych pokoleń. – Gadanie. – Gavin wzruszył ramionami. – Załatwili mnie podstępem. Odpowiedziałem pięknym za nadobne. A przy okazji, głosowałeś za wojną. – Miałem dobry powód? – Yhm. – Książę Barw? – Nikt inny. – Zostawiłeś mnie tutaj, wiesz? Porzuciłeś. Wiesz, jak trudno ożenić się z kobietą, która wie wszystko? – To prawie tak trudne jak wyjść za mężczyznę, który wszystko wyolbrzymia – odpowiedziała Trzecie Oko. Bardzo się kochali. Na zabój. I to w ich wieku. Smutne.

– Słyszę, że wreszcie poszedłeś po rozum do głowy – powiedział Corvan do Gavina. – Powiedziała ci o Karris? – Orholam jest dobry – odparł Corvan. Orholam? Myślałem, że prawie w niego nie wierzysz. – Corvanie, chciałbym tu spędzić następne pół roku, ale muszę porozmawiać z twoją żoną. Wojna nabiera rozpędu, a ja muszę wyruszyć za dwie godziny, zanim skończy mi się światło. Poszli do pobliskiej tawerny i usiedli na zewnątrz – „rzecz absolutnie niezbędna dla przetrwania cywilizacji”, powiedział Corvan, kiedy Gavin sardonicznie skomentował jej istnienie – i wybrali miejsca w głębi. Gavin opowiedział im o wszystkim, co się wydarzyło. O wszystkim, począwszy od zniszczenia niebieskiej wyspy do zrzucenia dziewczyny z balkonu. Cieszył się, widząc, że Trzecie Oko nie o wszystkim wiedziała. A potem zapytał ją: – Możemy ocalić Ru? – Prawdziwe pytanie brzmi: „Czy możemy ocalić Siedem Satrapii?”. – Możemy ocalić Ru? – nalegał. – Jedna szansa na tysiąc – odpowiedziała. – Twój ojciec musiałby wierzyć, że to on jest genialnym umysłem, który wymyślił pół tuzina strategii, jakich ze swojego miejsca zwyczajnie nie jesteś w stanie mu podsunąć. Dotknęła ręki Gavina, a wytatuowane żółtym luksynem oko na jej czole rozbłysło. Odetchnęła głęboko, nadal trzymając go za rękę, a blask przybrał na sile, stał się tak jasny, że w końcu zaczął oślepiać. Odrzuciła rękę Gavina, jakby to był wąż. Zerwała się gwałtownie i odeszła. Gavin wstał zdumiony, ale Corvan go uprzedził. – Zostań – powiedział – ja się tym zajmę. Zniknął na pięć minut. Gavin spróbował piwa, które podała mu bardzo podenerwowana kobieta. Było zaskakująco dobre. Gdyby nie wiedział, że Trzecie Oko to prawdziwy Jasnowidz, nabrałby podejrzeń. Nawet teraz sceptyk w nim budził się do życia. Sytuacja wydawała się idealnie odegrana, żeby go sparaliżować albo przerazić. Trzecie Oko wróciła chwiejnym krokiem. Unikała wzroku Gavina, kiedy usiadła naprzeciwko niego. – Chcesz poznać rozkład sił w Ru. To ci mogę powiedzieć. – Próbujesz mnie śmiertelnie przerazić? – zapytał Gavin. – Gavinie, posłuchaj swojej matki. – No, to dopiero rzecz, której spodziewałbym się po szarlatanie – odpowiedział Gavin. – Myślałem, że nie bawisz się w salonowe sztuczki. – Pamiętasz Koiosa Białodęba? – Pamiętam, jak widziałem mur, który przewracał się na niego szesnaście lat temu. – To on jest Księciem Barw. – Widziałem, jak mur się na niego przewrócił. Płonący mur. – On jest Księciem Barw. – Widziałem, jak mur… – Nie jestem kretynką, Guile. Proszę, nie mów do mnie, jakbym nią była. Ile razy wymknąłeś się pewnej śmierci? Myślisz, że twoim wrogom nigdy nie może się podobnie poszczęścić? Gavinowi nagle zaschło w ustach. – Co… Ale ja… Karris o tym wie? Koios. Tamtej nocy, kiedy Karris płakała z powodu martwych braci, wypowiedziała jego

imię. Próbowała zebrać się na odwagę i mu powiedzieć. Jednak nawet powiedzenie mu o tym oznaczałoby zdradzenie własnego brata. – Wyjawiłeś Karris wszystkie swoje sekrety? Uczciwe pytanie. Zdradził jej większość, ale nie, nie wszystkie. – Tracisz czas – powiedziała Trzecie Oko. Nagle stała się bardzo twarda i zimna, jakby jedyne, co teraz mogła, to jakoś przebrnąć przez tę sytuację. – Musisz wracać do Chromerii i zabrać Karris. – Jest ranna. – Przestań mi przerywać. Będzie się czuła dostatecznie dobrze, by walczyć. Ludzie, których twój ojciec nasłał, by ją pobili, bardzo uważali, prawdziwi zawodowcy. Mieli sprawić ból, a nie narobić szkód. – A więc to był mój ojciec? Co za… – To nie jest teraz istotne. Jeśli jej nie zabierzesz… Po prostu zabierz ją… – Powiedz mi – nalegał Gavin. – Mówienie wszystko zmienia – odpowiedziała nerwowo. Jej złote oko jaśniało. – Powiedz mi! – Jeśli jej nie zabierzesz, umrzesz. Zginiesz od kuli muszkietu jutro albo z ręki zielonego koloraka następnego dnia. A jeśli zginiesz… Starzy bogowie się budzą, Gavinie. – Starzy bogowie się budzą?! Tylko tyle mi powiesz? – Straciłeś zielony. Wiesz, co się dzieje. Ta bitwa, żeby ocalić Ru, to szlachetna walka, ale nie ta właściwa. Już to wiesz. – Pojawiła się zielona mara, jak wcześniej niebieska? – Nie możesz powstrzymać ich wszystkich, Gavinie. To niemożliwe. – Gdzie jest? – nalegał. – Jeśli ci powiem, znajdziesz się w niewłaściwym miejscu. – Powiedz mi. – Jeśli ci powiem, zginiesz, przeklęty głupcze – odpowiedziała, tracąc nad sobą panowanie. – Zadawaj właściwe pytania! – Czy zdołam…? – Zacisnął pięści. – Co muszę zrobić? – Łaska nie jest słabością, a za miłość płaci się ogromną cenę. – Myślę, że jestem raczej człowiekiem z rodzaju… – Jeśli nie odkryjesz, jakiego rodzaju człowiekiem jesteś, nie ma dla ciebie żadnej nadziei. – Jeżeli chciałaś wypaść złowieszczo, to teraz wyszło ci całkiem nieźle. – Omeny to coś, czym zajmuję się zawodowo. Chcesz czegoś lepszego? To jedź i prześpij się ze swoją żoną. Niezależnie od sińców i połamanych kości to może być wasza ostatnia szansa. – No, to rzeczywiście zabrzmiało złowieszczo. – Gavin wstał z brawurą, której wcale nie czuł. Dowiedział się paru rzeczy, chociaż nie tak, jak tego chciał. – Gavinie – powiedziała Trzecie Oko – przyszedłeś zapytać, gdzie znajdują się ich siły. Zajęli fort na Półwyspie Ruckim, chociaż nie powiesili swojej flagi. Mają nadzieję zatopić twoją flotę w gardzieli. W Ru już jest kilkuset zdrajców, w tym najemnicy, których Atashanie wynajęli do pomocy. Ludzie księcia ciężko pracowali. Gavin się zawahał. – Ile czasu upłynie, zanim utracę resztę kolorów? – To zależy od tego, jakiego rodzaju człowiekiem jesteś. – A co obstawiasz? – zapytał poirytowany Gavin. – Jeśli jesteś tak dobrym człowiekiem, jak myślę, że jesteś, nie masz tyle czasu, ile się

spodziewasz. – Jej oczy napełniły się współczuciem, z wyjątkiem trzeciego bezlitosnego oka, które widziało tylko prawdę. Gavin wyszedł i za drzwiami zobaczył Corvana. Mężczyzna płakał, ale otarł oczy i udawał, że nie uronił łzy. Na kudły Orholama, nie może być aż tak źle, prawda? Objęli się. Nic nie powiedzieli. Przeszli razem plażą. Trzecie Oko poszła za nimi. Ludzie zebrali się, zdając sobie sprawę, kim jest Gavin. Patrzyli z oddali. Uklękli. Zupełnie jakby nie wiedzieli, jak mu powiedzieć, ile dla nich znaczy. I dobrze, bo on nie wiedział, jak to przyjąć. Pomachał do nich, skinął głową. – Powiedziałaś kiedyś, że czasem się mylisz, prawda? – zapytał swoją piękną żonę Corvan. – Czasem – przyznała ze smutkiem. Raz na tysiąc. Stawił czoło gorszym rzeczom. – Dążenie – powiedział cicho Corvan. Przełknął ślinę, spojrzał na morze, nie patrząc na nic konkretnego. – Mój panie, żona mi mówi, że jeśli popłynę z tobą, tylko pogorszę sprawę. W przeciwnym wypadku, ja… Mój panie, to był zaszczyt. Kiedy Gavin wszedł na ślizgacz, a Corvan wypchnął łódź na delikatne fale, Trzecie Oko powiedziała: – Niech cię Orholam poprowadzi z powrotem, lordzie Pryzmacie. Był pewien, że nie miała na myśli powrotu na tę wyspę.

ROZDZIAŁ 102 – Pewnego dnia go zabiję. Chociaż jest dobry w tym, co robi. To mu muszę przyznać – powiedział Zymun, wstając z ich łóżka w mroku przed świtem. Liv już wstała, ubrała się i prawie skończyła walkę z włosami, które próbowała doprowadzić do porządku. – Pozwolę mu odwalić robotę przy jednoczeniu satrapii, a potem mu je odbiorę. O ile nie pojawi się groźba, że spartoli robotę. – Co zrobisz? To znaczy kiedy już zostaniesz królem. – Wsunęła szpilki we włosy, poprawiła pukiel opadający z przodu. – Cesarzem – poprawił ją Zymun. – I co masz na myśli? Co zrobię? Nie jesteś najbystrzejsza, co? Najwyraźniej nie dość bystra, żeby trzymać się z dala od ciebie. Zamarła. Jego czar coraz częściej słabł. Pod nim okazywał się gadem. Było z nim coś nie tak. Było w nim coś cienkiego, coś dojmująco płytkiego. Jak mogła tego nie dostrzec wcześniej? Teraz, kiedy jej dotykał, robiło jej się zimno. Jej ciało wiedziało. Wmawiała sobie, że wyplątuje się ostrożnie, ale to nie była prawda: bała się. Bała się być samotną kobietą w wojskowym obozie. Taki lęk nie przystoi krzewicielce. Taki lęk nie przystoi kobiecie. Chciał ją traktować jak śmiecia? Nienawiść wezbrała w jej piersi. Potrzebowała do tego całego opanowania, ale odwróciła się i spojrzała na niego z maską zimnej protekcjonalności. – Zymunie, Zymunie, Zymunie. Cesarz? Błagam. Nie masz w sobie nawet kropli wielkości. Wymknęła się zręcznie z namiotu. Cała się trzęsła. Co z twoim wielkim planem sprawienia, że sam się tobą zmęczy? Wymknięcia się z jego szponów i sprawienia, że uzna, że to był jego własny pomysł? Teraz wszystko się posypało. Do diaska. Wiedzieć, co należy robić, i mieć dość charakteru, żeby to zrobić, to dwie różne rzeczy. Niech go diabli. Liv poszła prosto do namiotu Księcia Barw. Nie zastała go. Znalazła go na obrzeżach obozu, gdzie witał nowych krzesicieli, którzy porzucili Ru albo inne ataskie miasta. Przynajmniej połowie z nich został ostatni rok albo dwa lata życia. Tchórze, pomyślała Liv. Jednakże wojska składają się zarówno z ludzi, którzy przyłączają się z dobrych powodów, jak i złych, a książę nie gardził nikim, kto mu pomagał. Liv podeszła do niego i powiedziała: – Wasza książęca mość, czy mogę prosić o słowo na osobności? Książę zmierzył ją wzrokiem, a potem przeprosił pozostałych. – Zymun planuje cię zdradzić – wypaliła bez żadnych wstępów. – Dziękuję. Zajmiesz się dla mnie nauczaniem tej klasy rekrutów? – Co? – zdumiała się. – „Dziękuję”? To wszystko? Spojrzał na nią ostro. – Proszę o wybaczenie, książę. Nie chciałam podnosić głosu. Zaszczycił ją pobłażliwym uśmiechem. – Kiedy się o tym dowiedziałaś? – Podejrzewałam, że miał… przesadnie wysokie wyobrażenia na swój temat, ale aż do tego ranka nie powiedział nic świadczącego o zdradzie. – I przyszłaś prosto do mnie.

– Tak, mój panie. Służący wynurzył się spomiędzy szeregów i szedł w stronę księcia, ten jednak uniósł rękę, dając znać, żeby zaczekał. – Wiedziałeś – powiedziała Liv. – Wiedziałem. – Więc… Posłałeś mnie, żebym go szpiegowała? – Sama mi powiedz. Kolejna służąca sprawiała wrażenie, jakby chciała podejść, i znowu książę dał znać, żeby mu nie przeszkadzać. Dowodzenie armią oznaczało, że od świtu do zmierzchu (a nawet dłużej) podejmuje się decyzje. – Nie poddawałeś próbie jego. To mnie poddawałeś próbie -powiedziała Liv. – Czyżby? – Wiedziałeś, że cię zdradzi. Nie wiedziałeś, czy ja cię zdradzę. Zatem zdałam. Zymun o tym wiedział? Jeśli tak, znaczyłoby to, że nadal jest faworytem Księcia Barw, a sposób, w jaki odeszła, nie był po prostu przejawem jej lojalności wobec księcia. Mogła właśnie zdobyć sobie potężnego wroga, nie zdobywszy jednocześnie potężniejszego przyjaciela. – Wiesz, co się dzieje z jajkiem, kiedy trzyma się je w cieple? -zapytał książę. – Wykluwa się pisklę? – A kiedy przytrzyma się je w żarze? – Nie jestem pewna, czy… – Gotuje się. – Uśmiechnął się pobłażliwie, wspaniałomyślnie. -Na wszystko jest właściwy czas, właściwa pora. Przyśpieszając niektóre rzeczy, można wszystko popsuć. To dlatego wiele koloraków z Chromerii wariuje i staje się niebezpiecznymi, nie dlatego, że wszystkie koloraki są takie z natury, ale dlatego, że chromeryjscy krzesiciele dochodzą do końca człowieczego życia i panikują. Spanikowani ludzie wykonują kiepską robotę. Gdyby zamiast tego pracowali z rozmysłem, przez lata przygotowując się do przemiany, szanse na sukces znacząco by wzrosły. Gdyby mieli ludzi, którzy by ich nauczyli, co robić, wyobraź sobie, jak wiele moglibyśmy dokonać. – To… to… bardzo mądre. To właśnie robiłeś, panie, z Zymunem? – Zymun jest niewiarygodnie utalentowanym i bardzo, bardzo niebezpiecznym człowiekiem. Nie ma w nim ludzkiego ciepła. Tylko głupiec zaufałby takiemu człowiekowi, ale wykorzystując go? Wykorzystując go odkryłem, że mogę ufać tobie. No dobrze, wie, że przyszłaś tutaj? – Obawiam się… Obawiam się, że mógł. Zrobiłam sobie z niego strasznego wroga, mój panie. – Wybacz mi to, ale podnieś teraz głos i przysięgnij, że Zymun to zdrajca, że nie okłamałabyś mnie i tak dalej. – Książę wykrzywił twarz. – Zrób to. Teraz. – Mój panie! Przysięgam! Zymun to zdrajca… Nigdy bym cię nie okłamała! Musisz mi uwierzyć! – Liv rzuciła się Księciu Barw do kolan. Uderzył ją na odlew w twarz dość mocno, żeby zęby jej zadzwoniły i Liv upadła na ziemię, płacząc. Dwóch strażników podniosło ją i odciągnęło, ale tylko za namiot, żeby nie było jej widać, ale nadal znajdowała się na tyle blisko, by słyszeć rozmowę. Słyszała, jak Zymun mówi, jak zwykle głosem śliskim niczym oliwa, zupełnie bez strachu. Musiał stać plecami do niej, bo nie mogła wychwycić słów. – Zymunie – powiedział Książę Barw – daję ci mały oddział krzesicieli i żołnierzy, w takich

proporcjach, jakie sam wybierzesz, ale tylko dwudziestu ludzi. I zadbaj, żeby znaleźli się wśród nich artylerzyści. Chcę, żebyś przepłynął gardziel o północy, wspiął się na klify i zajął fort na Półwyspie Ruckim. Może będą tam czekać na ciebie liny, a może nie. Mamy szpiegów, ale to przestępcy skłonni do histerii. Niegodni zaufania. Tak czy inaczej, zajmij fort, ale zostaw ataską flagę. Flota Chromerii znajduje się dwa dni stąd. Przepuść statki zwiadowcze, otwórz ogień dopiero, kiedy główna flota zacznie wpływać do gardzieli. Oczekuję, że zatopisz przynajmniej kilkanaście statków. Przynajmniej. Och, nie zabieraj ze sobą żadnych zielonych. Weź niebieskich. Mara będzie dezorientować, dopóki nie przyjdzie Atirat. Zymun coś odpowiedział. – Nie. W żadnym razie. Potrzebuję jej. Coś jeszcze. Liv sklęła się, że nie jest w stanie dosłyszeć, ale nie mogła, nie ujawniając się. – Zymunie – powiedział Książę Barw, podnosząc głos, jakby młodzieniec się oddalał. – Już raz powierzyłem ci kluczową misję i zawiodłeś. Straciłeś magię wartą dziesięciu takich jak ty. Sam popełniłem błąd, powierzając ci takie zadanie, dlatego nie ukarałem cię za to. Miałem nadzieję przerwać tę wojnę, zanim się zacznie. Myślałem, że warto zaryzykować. Jesteś jednym z najlepszych jakich mam, Zymunie. Wiesz, że byłem wobec ciebie wyrozumiały i wiesz dlaczego. W przypadku uprzywilejowanych mogę ścierpieć jedną porażkę. Jedną. Rozumiesz?

ROZDZIAŁ 103 Dowódca Żelazna Pięść kazał Kipowi i Cruxerowi płynąć z nim na centralnym ślizgaczu. Zamiast wyruszyć prosto na Zatokę Rucką jak Gavin, dowódca kazał im płynąć wzdłuż wybrzeża Krwawej Puszczy. Chociaż płynęli tylko przez dwie godziny, Kip był podenerwowany. Nie podobało mu się, że tkwi uwięziony na łodzi. Starał się cieszyć ze słonej mgiełki i pędu. Morze dzisiaj było o wiele spokojniejsze, a niebo oślepiająco niebieskie. Samo morze zmieniało kolor przy każdej zatoce i płyciźnie. Natknęli się na statek zwiadowczy tak szybko, że ledwie zdążyli rozdzielić rydwany morskie. Opłynęli cypel, a tam, proszę, statek z flagą z rozerwanym łańcuchem, podpływa do cypla od drugiej strony. Dowódca Żelazna Pięść wykrzyknął rozkazy i dwa rydwany morskie śmignęły przed pozostałe. Cocca[8] była małym żaglowcem. Długa na dwadzieścia pięć kroków, miała może ze dwudziestoosobową załogę i łacińskie żagle, sześć średnich dział na każdej burcie, które w starym stylu balansowały na nadburciu, zamiast siedzieć w furtach działowych. Nie oddała ani jednego strzału. Jeden żeglarz obsługiwał obrotowe działo na przedzie, próbując je załadować, kiedy rydwany morskie minęły statek z obu stron. Załoga jednego osadziła niszczyciela kadłubów blisko dzioba, drugiego na przeciwległej burcie bliżej rufy. A potem oddalili się od statku. Kip słyszał, że ludzie coś wołają, i przez chwilę, która ciągnęła się wieczność, myślał, że materiały wybuchowe zawiodły. Wybuchły w tej samej chwili. Stłumione łupnięcia przebiły się przez kadłub na wylot aż na przeciwległą stronę. Wybuchł pożar, ale płomienie szybko zgasły, kiedy statek zatonął. Z czterema wielkimi dziurami w kadłubie nie trwało to długo. Na przenikliwy dźwięk gwizdka dowódcy rydwany morskie przegrupowały się i wróciły na miejsca. Zanim skończyli, cocca była już pod wodą. Tuzin mężczyzn i kobiet młócił wodę albo czepiał się szczątków statku. – Dowódco, mamy wziąć jeńców i przesłuchać? – zapytał kapitan straży Beryl. Żelazna Pięść spojrzał na ludzi w wodzie i ocenił, jak daleko znajdują się od brzegu. Niezbyt daleko. Zostawienie ich nie byłoby skazaniem na śmierć, a Kip wiedział, że nie mieli dość miejsca, żeby wziąć jeńców i ruszyć dalej zatapiać statki. – Misja czeka na nas gdzie indziej – powiedział dowódca. – Zanim oni zdołają przekazać cokolwiek swoim generałom, myślę, że nasza walka już się skończy. Popłynęli wzdłuż wybrzeża i po mniej więcej półgodzinie nad ślizgaczem przetoczył się smród rozkładu. Śmierci. – Jakieś pięć mil stąd znajduje się wioska – powiedział jeden z Czarnogwardzistów. – Nazywa się Weedling. Dorastałem kilka zatoczek stąd. Ślizgacz powoli wpłynął na Zatokę Weedling i Kipowi ulżyło, gdy zobaczył, że nie spalono całej wioski do fundamentów. Za to setki szarych kształtów tłoczyły się na plaży tak gęsto, że prawie nie było widać żadnego piasku. Kilkunastu tubylców wędrowało po grzbietach tych kształtów z maczetami i wiadrami. – To wieloryby wyrzucone na brzeg? – zapytał Cruxer. – Orholamie, zlituj się – odezwał się ktoś. Wiatr przywiał odór psującego się ciała i krwi na ślizgacz i Kipem szarpnął odruch wymiotny. Dziwnie się poczuł. Czuł się uwięziony. Chciał skoczyć w fale i popłynąć. Nie bardzo

nawet wiedział dokąd. To było szaleńcze uczucie, jakie ogarnia uwięzione zwierzę. – Dowódco – powiedział jeden z Czarnogwardzistów – nie czuję się najlepiej. – To tylko martwe ryby – odparł dowódca. – Kalif i Presser, wykrzeszcie nam wiosła. Wykrzesali wiosła i dulki. Czarnogwardziści wpłynęli do zatoki. Kiedy znaleźli się w odległości czterdziestu kroków, wieśniacy wreszcie ich zauważyli. Niektórzy po prostu uciekli, inni tylko przyglądali się im spod kapturów. Wysoki starszy mężczyzna z długą włócznią, którą rozcinał grubą wielorybią skórę, stał na ciele częściowo pokrojonego wieloryba z jedną ręką na biodrze. – Cóż, morze przynosi nam najróżniejsze szaleństwo, co? – Ty jesteś tu connem? – zapytał dowódca Żelazna Pięść. – Takim, jakiego tu mamy – odpowiedział mężczyzna. – Jestem dowódca Żelazna Pięść z Chromeryjskiej Czarnej Gwardii. – Żelazna Pięść? Owszem, słyszeliśmy tu to imię. Macie ciekawą łódkę. Jestem conn Mchobrody. Nie miał, na ile potrafił to określić Kip, mchu w brodzie, chociaż ufarbowano ją na bladozielony odcień porostów. – Co tu się stało? – spytał dowódca. – Coś wzbierało od paru tygodni, chociaż dzisiaj nie jest aż tak wyraźne – powiedział conn. – Inwentarz zachowuje się, jakby na podwórzu były kojoty, chociaż żadnych nie ma. Wie pan, co mam na myśli? Konie pociągowe i woły cofają się na widok uprzęży. Konie się płoszą. Świnie atakują, jakby nagle myślały, że są pekari. Wielu ludzi zostało poranionych przez zwierzęta, które znali całe życie. My tu jesteśmy farmerzy i rybacy, wiedzieliśmy, że coś jest nie tak. Ale nadal nie wiemy co. Mówią, że jak zmagają się wielkie moce, to mali na tym cierpią. Sam nie wiem. – Splunął. Żelazna Pięść mu nie przerywał, machnął na niespokojnych Czarnogwardzistów, żeby też się nie odzywali. Gdyby smród zgnilizny nie był aż tak obezwładniający, Kip zeskoczyłby z łodzi. Co we mnie wstąpiło? – Wieloryby wyrzuciło wczoraj. Słyszałem już o takich przypadkach, ale nigdy czegoś takiego nie widziałem i nigdy nie słyszałem, żeby aż tyle na raz wypłynęło na brzeg. Wygodne miejsce, skoro zamierzają to robić, pomyślałem w pierwszej chwili. Zdołamy zebrać tyle mięsa i tłuszczu, żeby wystarczyło nam na lata, ale… – Podciągnął tunikę i Kip zobaczył, że ma obandażowany bok. Opatrunek był zakrwawiony. – Zacząłem wydawać rozkazy, jak to robiłem tysiąc razy. Tutejsi ludzie wiedzą, że trzeba współpracować przy tak dużych zadaniach jak to. A oni mnie zaatakowali. Mężczyźni i kobiety, których znałem całe życie. Zaatakowali mnie i uciekli. Zwierzęta też uciekły. Zupełnie jakby dopadło ich szaleństwo. Tyle że nie zaatakowało nas wszystkich. My, ci najbardziej zrównoważeni, nadal tu jesteśmy. Ten tam, Coro, kiedyś zachowywał się jak idiota, wpadał w szał, jeśli nie dostał dokładnie jednego suchara o świcie i dokładnie dwóch kawałków bekonu na lunch. Teraz jest tak samo zdrowy jak pan czy ja. Jednak z tych, co byli normalni, większość zniknęła. Nie wiem, dokąd uciekli. Nie wiem co robić. Zbieramy jedynie tyle mięsa, ile się da, i mamy nadzieję, że ta burza minie. – Czy niektórzy z tych ludzi zachowywali się… ehm, dziwnie, zanim odeszli? – zapytał Czarnogwardzista imieniem Pots. – Przepraszam, dowódco – dodał na użytek Żelaznej Pięści. – Jesteśmy porządnymi ludźmi – odpowiedział conn. – Przyzwoitymi. Pobożnymi. – Ludzie robią dziwne rzeczy, kiedy nie są zdrowi na umyśle. I to, tak naprawdę, nie jest ich winą – tłumaczył Pots. Conn się skrzywił. Znowu splunął. – Wygląda na to, że ludzie zatracili poczucie… obyczajności, jeśli rozumie pan, co mam na

myśli. Wiedziałem… Widziałem… – Znowu splunął. Unikał ich wzroku. – Ludzie gzili się jak zwierzęta. Chodzili na golasa. Warczeli, wyli i szczekali. Szczekali. Słyszał pan kiedyś, jak mówi się o ludziach, że zachowują się jak wściekłe psy? Myślałem, że to tylko takie powiedzonko. A widziałem mężczyzn, których znam od czterdziestu lat, jak rzucali się na siebie jak wściekłe psy. To mnie śmiertelnie przeraziło. Jakby pod każdym względem z wyjątkiem ciał stali się zwierzętami. – Cokolwiek to jest, zwierzęta też doprowadza do szaleństwa -powiedział Żelazna Pięść. – Czujecie? – zapytał Pots. Większość Czarnogwardzistów wymamrotała coś potakująco. – Lepiej odpływajmy stąd – orzekł dowódca. – Kip, czujesz? – spytał Pots. – I to jak – odparł Kip. – Nerra, a ty? – dopytywał się Pots. – Nie. – Dowódco? – Może trochę. – Wil, a ty? – zapytał Pots. Wil przełknął ślinę. – Prawdę mówiąc, czuję, że już w połowie oszalałem. – To zieloni – powiedział do dowódcy Pots. – Coś jest nie tak z zielenią. Żądza, utrata samokontroli, bunt przeciwko władzy. Książę Barw zatruł zieleń. – Atirat – wymamrotał ktoś złowieszczo. – Cokolwiek to jest, wpływa nie tylko na krzesicieli. Uderza w miernotę i nawet w zwierzęta – orzekł Pots. – Mchobrody! – zawołał Żelazna Pięść. – Zrobimy co w naszej mocy, żeby to powstrzymać. Twoi ludzie może jeszcze wrócą. Jeszcze wszystko możesz odzyskać. Conn Mchobrody spojrzał na nich oczami jak ze stali. – Odzyskać? Przyłapałem moją żonę z innym mężczyzną, a kiedy mnie zobaczyła, zaczęła się śmiać i dalej robiła swoje. Spojrzałem jej w oczy i nie potrafiłem powiedzieć, czy to po prostu i zwyczajnie szaleństwo, czy też szaleństwo pozwoliło jej zrobić to, czego zawsze chciała. Żelazna Pięść nie odpowiedział. – Idźcie się bawić w wojnę. Idźcie zsyłać swoje plagi na innych. To zawsze maluczcy płacą cenę. Zabiłem swoją żonę, panie, kobietę, która przetrwała przy mnie suszę i plagę, pożogę i śmierć czterech naszych córek w ciągu dwudziestu czterech lat. Nie ma tu niczego do odzyskania. Odpłynęli, a Mchobrody powrócił do cięcia wieloryba, na którym stał, nie spojrzawszy w ich stronę. – Zieloni – powiedział Żelazna Pięść, nie patrząc na żadnego z nich – powiedzcie mi, gdyby zrobiło się za ciężko. Jeśli poczujecie, że możecie rzucić się na nas, mówcie. Nie zamierzam stracić dzisiaj ani jednego człowieka, czy to na rzecz szaleństwa, czy śmierci. Jasne? – Tak jest, sir – odpowiedział Kip razem z pozostałymi. Popłynęli wzdłuż ataskiego wybrzeża, prawie do samego czubka Półwyspu Ruckiego i zatopili pół tuzina statków. Na wielu z nich panował całkowity zamęt, żeglarze nie chcieli albo nie byli w stanie wykonywać rozkazów ani działać jak spójny zespół. Stanowili przez to łatwy cel i Czarnogwardziści zatapiali ich bez większego kłopotu. Szczerze mówiąc, to było wręcz przerażająco łatwe. Dzięki połączeniu ich szybkości, siły niszczycieli kadłubów oraz faktu, że na statkach, na które polowali, panował zamęt i nikt z załóg

nie widział do tej pory niczego podobnego do rydwanów morskich (już nie mówiąc o tym, żeby ktokolwiek był na nie przygotowany), zatapiali jeden statek za drugim. Jednakże, ich poczucie niezwyciężoności zniknęło, kiedy Pots dostał kulką w ramię. Opatrzyli go i popłynęli aż do czubka Półwyspu Ruckiego, gdzie na szczycie czerwonych klifów wznosił się fort, jeżący się od artylerii, której ostrzał sięgał daleko w wąską gardziel Zatoki Ruckiej. Zbliżyli się na tyle, żeby zobaczyć flagę na forcie – nadal powiewały tam ataskie barwy. Dowódca Żelazna Pięść skierował ich z powrotem do floty i wrócili na godzinę przed zmierzchem. I dobrze, bo potrzebowali następnej godziny, żeby za pomocą sekstansu i kompasu, ślizgaczy i domysłów, i znowu sekstansu i kompasu odnaleźć flotę, która przebyła sporą odległość w kierunku Półwyspu Ruckiego. Płynęli już trzy dni. Kipowi i pozostałym zielonym ulżyło, kiedy oddalili się od ataskiego wybrzeża; czuł, że szaleństwo ustępuje, w miarę jak coraz dalej odpływali. Rozmawiali i nie mieli pewności, bo odmierzanie uczucia rosnącej grozy nie jest równie proste jak przesuwanie koralików liczydła, ale uważali, że cokolwiek wywoływało szaleństwo, musiało pochodzić z obozu samego Księcia Barw. Albo z jednego z jego statków w pobliżu. Nikt nie miał ochoty rozmawiać o perspektywie walki, kiedy ludzie równie dobrze mogą zacząć rzucać się ze statków, jak wypełniać rozkazy. To było zaproszenie do chaosu i rzezi. Gavin nie wrócił tej nocy. Kip zastanawiał się, czy zginął gdzieś daleko i samotnie. Następnego ranka dowódca Żelazna Pięść znowu wyruszył, ale tym razem nie pozwolił dołączyć nikomu, kto krzesze zieleń. Kip został sam. Pomachał do Cruxera, krzywiąc się z powodu swojego pecha. Kiedy odwrócił się, żeby wrócić do kajuty, stanął twarzą w twarz z Grinwoodym. – Młody paniczu – powiedział niewolnik. – Swiatłowładca Guile znalazł wolną godzinę. Pragnie zagrać z tobą w Dziewięć Króli. Proszę ze mną. Oczywiście nie była to prośba. – A jeśli nie pójdę? – zapytał Kip. Grinwoody posłał mu nieprzyjemny uśmiech. – Do domu kawał drogi wpław.

ROZDZIAŁ 104 Gavin ledwie zdążył dotrzeć do Chromerii przed zmierzchem; ślizgacz coraz bardziej zwalniał w miarę, jak Gavin coraz bardziej wysilał oczy, żeby znaleźć trochę światła. Przynajmniej wody nadal były dostatecznie spokojne, żeby udało mu się zacumować od razu na tyłach Małego Jaspisu, gdzie znajdował się maleńki pomost, zamiast krzesać całą łódkę za dnia, wiosłować do Wielkiego Jaspisu, a potem iść piechotą. Kiedy wyszedł na trzeszczące drewno, rozproszył żółty ślizgacz. Rozmasował ręce i ramiona, mając nadzieję, że nie dostanie skurczów. Mięśnie miał słabe i rozdygotane po podróży, chociaż ostatnie dwie godziny płynął powoli. Zaczęły go ogarniać złe przeczucia, że żółty jest coraz trudniejszy do krzesania. Miał nadzieję, że to tylko kwestia nadchodzącej nocy, a nie że jutro obudzi się, nie potrafiąc krzesać żółtego luksynu. Miałby wtedy poważny kłopot z powrotem do floty przed końcem bitwy. Spróbowałsię uśmiechnąć mimo narastającego przerażenia. Przynajmniej spędzi tę noc w ramionach Karris. I niech wszystko inne wieczna noc pochłonie. Co powiedziała Trzecie Oko? „Niezależnie od sińców i połamanych kości to może być wasza ostatnia szansa”. Gavin był obolały i zmęczony, ale nie miał ani sińców ani połamanych kości, więc może miała na myśli Karris, a może zwyczajnie się myliła. Tak czy inaczej, nie zamierzał rozwiązywać tajemnicy przepowiedni ani nie miał na to ochoty. Chciał po prostu zobaczyć swoją żonę. Swoją żonę. Jak dziwnie brzmiała ta fraza. Bardzo mu brakowało Karris. Czuł to tak mocno teraz, kiedy znajdowała się blisko, a jego umysł nie był pochłonięty walką, knuciem, pracą, pracą i pracą. Jakaś cząstka jego osoby myślała, że Karris zostanie mu wykradziona, jeśli się nie pośpieszy. Otworzył zamek na grubych dębowych drzwiach. Zawiasy były zardzewiałe. Kiedy pchał drzwi, poczuł, jak zmęczone ma ręce. Próbował unieść rękę nad głowę, ale nie był w stanie. Drzwi prowadziły do długiego, klaustrofobicznego korytarza, ledwie na tyle szerokiego, żeby przeszedł nim jeden człowiek, ustawiając się bokiem. Gavin dotknął jednego z pomysłowych włączników na podczerwień i ciepło jego dłoni wywołało reakcję, która sprawiła, że panele żółtego luksynu otworzyły się wzdłuż całego tunelu. Czasem to właśnie proste, eleganckie rzeczy, do których można wykorzystać magię, imponowały mu o wiele bardziej niż brutalna siła jego własnych kolosów. Po pięciu minutach marszu tunelem wylądował przy żelaznej kracie z kolejnym zamkiem. Otworzył go i wspiął się wąskimi schodami na frontowy dziedziniec Chromerii. Zanim dotarł do wind, szło już za nim dwóch Czarnogwardzistów. Uśmiechnął się do nich szeroko. – Panowie. – Lordzie Pryzmacie – odpowiedzieli. Wsiadł do jednej windy, potem do drugiej, prowadzącej na jego piętro, minął Czarnogwardzistów, którzy robili wrażenie, jakby wcale nie zaskoczył ich jego widok – jak oni to robili? Podszedł do swoich drzwi i nagle, mając wrażenie, że coś usłyszał, spojrzał w korytarz. Drzwi do komnat Bieli zamykały się bardzo powoli. Musiała już spać. Jej strażnicy uważali, żeby jej nie obudzić. Mimo to, Gavin się zawahał. Powinien pójść to sprawdzić. Przez sekundę miał świadomość, że stoi, wybierając między pójściem do pięknej kobiety i pójściem do staruszki. Jaki idiota w ogóle uznałby to za wybór? Przeklinając własną głupotę, odsunął się od swoich drzwi i ruszył szybko korytarzem. Niegrzecznie było wchodzić do czyjegoś pokoju, będąc napełnionym luksynem. Traktowano to

jak wejście z pistoletem wycelowanym w głowę gospodarza i o ile Gavinowi różne rzeczy uchodziły, ta do nich nie należała. Nie w przypadku Bieli. Dlatego wykrzesał nadfiolet. Czego nie widzisz, tego nie uznasz za niegrzeczne, prawda? Otworzył dyskretnie drzwi, które właśnie się zamknęły. Uchylił je odrobinę, potem bardziej. Ciała w strojach Czarnogwardzistów leżały na podłodze, a jakaś postać odziana w czerń zbliżała się powoli do łóżka Bieli. Światło sączące się z dobrze oświetlonego korytarza zdradziło Gavina. Postać obróciła się, wyciągając pistolet zza paska zręcznym, szybkim ruchem. Gavin mocno pchnął drzwi ramieniem i rzucił się do pokoju, wrzeszcząc: – Zabójca! Pistolet huknął, roztrzaskując drewno i rozległ się jęk rykoszetu, kiedy kula odbiła się od kamienia pod spodem. Szara kula niemal dwóch stóp średnicy wyskoczyła z rąk mężczyzny, trafiając pierwszego Czarnogwardzistę Gavina, kiedy wskakiwał do pokoju i wyciągał pistolet. Kula obaliła go, przez co wpadł na drugiego Czarnogwardzistę. Zabójca upuścił pierwszy pistolet i wyjął drugi, odwracając się, by zabić Biel, która właśnie się obudziła i próbowała wstać z łóżka. Z podłogi Gavin strzelił cieniutkim promykiem nadfioletu i kiedy zabójca się odwrócił, nadfiolet rozbłysnął na jego rękach. Wtedy Gavin wystrzelił resztę nadfioletowego luksynu. Nadfioletowy jest delikatny. Cały nadfiolet, jaki Gavin trzymał, ważył pewnie tyle co szpilka do włosów, i nie był mocny, ale nawet szpilka, jeśli cisnąć nią z dużą prędkością, może wywołać niezły efekt. Nadfioletowy luksyn śmignął, paląc powietrze, i uderzył w grzbiet dłoni zabójcy, łamiąc kości i wytrącając pistolet. Szaro-białe światło zalało komnatę z tuzina źródeł. Gavin poderwał się z podłogi, odruchowo wciągając światło do krzesania, żeby rzucić w zabójcę niebieskimi włóczniami. Już się zerwał i szarpnął się ciałem do przodu, żeby przygotować się na potężny odrzut od magii, którą zamierzał się posłużyć, kiedy zdał sobie sprawę, że niczego nie wykrzesał. Kontra zabójcy pod postacią kolejnej kuli szarego światła trafiła Gavina w pierś. Poleciał do tyłu i uderzył w ścianę, od czego aż mu zaparło dech. Zielony, podpowiedział mu usłużnie mózg. On nie krzesze szarości tylko zieleń. Ty po prostu już jej nie widzisz. Zabójca wyciągnął kolejny pistolet i wymierzył do Pryzmata. Z tej odległości, kiedy Gavin nadal próbował złapać oddech, mężczyzna nie mógł spudłować. Rozbłysk biało-szarego światła oświetlił go i Gavin zobaczył, że Biel stoi w szlafroku, a chmura drobniutkich, jaśniejących cząsteczek szybuje wokół niej niczym drobinki kurzu. Biel wyrzuciła przed siebie ręce i cała chmura drobinek poleciała do przodu. Dźwięk drobniutkich siekańców uderzających w zabójcę przypominał odgłos w czasie treningów łuczniczych Czarnogwardzistów, kiedy cała salwa trafia w nabijane ćwiekami cele. Zabójca zamarł i chwilę potem maleńkie kropelki krwi pojawiły się na jego skórze, dosłownie wszędzie. Stał odwrócony tyłem do Bieli i drobniutkie podobne do szkła siekańce przebiły go na wylot. Zabójca zamrugał przekrwionymi oczami, zdezorientowany – wiedział tylko, że stało się coś bardzo niedobrego – a potem padł na podłogę w konwulsjach. Świat się nie zatrzymał. Kiedy mężczyzna padał, Czarnogwardziści wpadli do pokoju, rozległy się gwizdki. Miecz opadł na wstrząsany konwulsjami nadgarstek najemnego zabójcy, oddzielając od ciała nadał naładowany pistolet wraz z trzymającą go dłonią. Nagły napór ciał niemal przyniósł ulgę. Gwardziści mieli swoje priorytety. Opanować zagrożenie, zabezpieczyć teren, sprawdzić stan zdrowia podopiecznych, sprawdzić stan zdrowia

obezwładnionych strażników, powiadomić stosownych przełożonych, i tak dalej. Gavin pozwolił, żeby to wszystko spłynęło po nim. Porządnie oberwał i będzie miał szczęście, jeśli się okaże, że nie ma złamanego żebra, ale żył, tak samo jak Biel. Co dziwne, Czarnogwardziści, którzy strzegli Orei Pullawr, najwyraźniej także żyli. Jeden nadal był nieprzytomny, drugi pamiętał tylko, że ktoś zaszedł go od tyłu i przycisnął mu do twarzy cuchnącą szmatę. Najwyraźniej, ktokolwiek wysłał zabójcę, starał się wykazać słabość całej Chromerii, planując tak czysty zamach, jak to tylko możliwe. Broń i magia pojawiły się dopiero, kiedy zaistniała groźba porażki. Okazało się, że balkonowe drzwi Bieli są uchylone, a za balkonem zwieszają się liny do wspinaczki. Spuszczono je z dachu. Zabójca musiał je tam umocować, a kiedy zorientował się, że drzwi balkonu Bieli są zamknięte na zamek, zdecydował się wrócić na dach i wejść drzwiami. To był śmiały plan, który pozwoliłby mu uciec po morderstwie bez alarmowania kogokolwiek – wystarczyło tylko otworzyć od środka drzwi balkonowe i zsunąć się po linie. To zapewniłoby mu kilka cennych minut, dzięki którym uszedłby z życiem. To nie była misja samobójcza. Czarnogwardziści natychmiast zaczęli schodzić na dół wieży, żeby sprawdzić wszystkie pokoje, które miały okna lub balkony po północnej stronie i przekonać się, czy gdzieś nie kryją się wspólnicy. Gavin był wstrząśnięty. Parę miesięcy temu sam zabiłby zabójcę. Tym razem przez jego ślepotę barwną omal nie zginęła Biel i on sam. Spojrzał na szare światła płonące w całym pokoju. Nie były szare, były niebieskie i zielone. Biel była niebiesko-zieloną dichromatką, więc bez wątpienia umieściła tu luksynowe pochodnie odpowiedniego koloru, żeby, gdyby wydarzyło się coś takiego, w okamgnieniu miała światło dobre do krzesania. Przy gorszym zabójcy już sama nagła powódź światła mogła zapewnić jej kilka sekund. Nie w tym przypadku. Mimo wszystko, dzięki Gavinowi i Czarnogwardzistom, którzy przeszkodzili w zamachu, udało się jej. Zastanawiał się, czy Biel dobrze się czuje. Nie krzesała od lat, a i bez tego nie była najlepszego zdrowia. Gavin wstał z pomocą Czarnogwardzistów akurat, kiedy do pokoju wbiegła Karris i wpadła na niego. Złapała go tak mocno, że prawie zwaliła go z nóg. Zaraz oprzytomniał i odwzajemnił uścisk. – Usłyszałam, że miała miejsca próba zamachu i że byłeś przy tym obecny, i… Śmiertelnie mnie przeraziłeś, Gavinie Guile! – Przefarbowałaś włosy – odparł niezbyt bystrze. Rozjaśniła je, rezygnując z poprzedniego ciemnego tyrejskiego odcienia. Podobały mu się w kolorze blond. – Podobają ci się w kolorze blond – powiedziała. – Uratował mi życie – odezwała się Biel. Podeszła do nich. Podeszła, zamiast dać się wieźć na fotelu. Gavin nie był w stanie dostrzec halo w jej szarych oczach, ale widział, że tęczówki nie są już wyblakłe, spłowiałe. Teraz znowu wyglądały jak oczy krzesiciela. I miała piękne czerwone rumieńce na policzkach. Sprawiała wrażenie silniejszej, młodszej, a jednak jej halo pozostało nienaruszone. Na szczęście. – Mówią, że odezwał się przed śmiercią. Powiedział „Światła nie da się zakuć w łańcuchy”. Wiesz, co to znaczy, Gavinie? – To znaczy, że mamy problem – odpowiedział cicho. – To znaczy, że Zakon Złamanego Oka istnieje i zdecydował się ujawnić. A to znaczy, że rzeczywiście mamy problem. Zakon powstał. Zaczyna wojnę. A teraz idź, wiem, że masz inne rzeczy w planach na tę noc, a ja jeszcze długo się nie położę, opowiadając, coś się stało, wydając rozkazy i wysłuchując pytań. Zajmę się tym wszystkim. Ty… – machnęła do niego, wskazując na

Karris – …ty zajmij się tym wszystkim. – Mrugnęła porozumiewawczo. – Dziękuję – odpowiedział Gavin. Możliwe, że lekko się zarumienił. – Nie, Gavinie, to ja dziękuję – odpowiedziała Biel. – Dziękuję ci. Oczywiście, to nie było takie proste – po prostu wrócić do swojego pokoju. Pokój musiał zostać przeszukany – Gavin wstrzymał oddech, kiedy przeszukiwano szafę – a potem trzeba było rozmieścić straże. Marissia siedziała na swoim małym stołeczku niewolnicy przy drzwiach i wyglądała, jakby chciała być niewidzialna dla Karris, ale nie odeszła z własnej woli, na wypadek gdyby Gavin czegokolwiek potrzebował. Gavin zdecydowanie nie zgodził się na obecność Czarnogwardzisty w pokoju. – Karris tu jest. Jest Czarnogwardzistką. Dał znać Marissii spojrzeniem i drobnym gestem. Spojrzała na niego z wdzięcznością i bez słowa wymknęła się za drzwi. – Hm, zakładamy, że może być… zajęta, lordzie Pryzmacie – odparł oschle kapitan straży Miecznik. Co to, Żelazna Pięść udzielał korepetycji z takiej postawy? – Ktoś zaatakował Biel, wspiąwszy się na balkon. Nie zostawimy cię narażonego na niebezpieczeństwo. Ostatecznie umieścili dwóch Czarnogwardzistów na balkonie i zaciągnęli zasłony. Obaj mężczyźni dostali ciężkie wełniane płaszcze i kapelusze oraz przykaz, żeby nie wchodzić do środka, o ile Gavin nie zapuka w szybę. Drugą parę strażników umieszczono pod zdecydowanie niedźwiękoszczelnymi drzwiami. Bycie wartym zamachu to prawdziwy wrzód na tyłku. – Jak się czujesz? – zapytała Karris, zamykając drzwi. Ledwie ją słyszał. Wreszcie miał okazję przyjrzeć jej się, po raz pierwszy spojrzeć na nią naprawdę. Miał wrażenie, że nie było go wieki. Nie zauważył tego wcześniej, ale nadal poruszała się ostrożnie. Sińce i opuchlizna osłabły, ale nie zniknęły całkowicie. Karris szybko wracała do zdrowia. – Oczy szybko ci się goją, jak się miewa reszta? – zapytał. – Oczy? Wyglądam jak szop pracz! – Wykrzywiła twarz i zaszczebiotała, co jak domyślał się Gavin, miało naśladować odgłosy wydawane przez szopa. – Zrób to jeszcze raz – powiedział. Wybuchnęła śmiechem zawstydzona, a on zaśmiał się razem z nią. – W życiu nie widziałem śliczniejszego szopa. – Och, Gavinie Złotousty – droczyła się z nim. – Dzięki takiej elokwencji zaraz tak mnie oczarujesz, że… Och, sam popatrz. Za pomocą jakiejś kobiecej magii sprawiła, że bielizna zsunęła jej się z nóg. Z pomrukiem odrzuciła ją na bok stopą i zadowolona z siebie uśmiechnęła się szeroko do niego. Wyglądała dosłownie diabolicznie. Gavinowi zaschło w ustach. Rozsunęła poły szlafroka i pozwoliła, żeby ześlizgnął jej się z ramion i rozlał kałużą na podłodze, kiedy podchodziła do Gavina. Haleczka z jedwabiu przylegająca do jej szczupłych kształtów ledwie sięgała bioder. – Czujesz się dostatecznie dobrze, żebym mogła się z tobą kochać, mój panie? – zapytała. – Jestem trochę posiniaczony i połamany – odpowiedział. Nagle się uśmiechnął. Przeklęci Jasnowidze. – I strasznie cuchnę. Przepłynąłem dzisiaj całe morze. I widzę, że… – Nie, nie wspominaj o Marissii. – Widzę, że przygotowano kąpiel. Mógłbym… – Wracasz, zastajesz mnie półnagą i chcesz się kąpać? – zapytała. Tylko się z nim droczyła. Zamiast odpłacić się równie błyskotliwie, Gavin spojrzał jej w oczy i powiedział:

– Chcę, żeby to była dla ciebie idealna noc. – Nie chcę ideału. Chcę ciebie, Dążenie Guile. Na to była tylko jedna dobra odpowiedź. Ujął jej policzek w dłoń i przyciągnął jej usta do swoich. Była wszystkim, co na tym świecie ciepłe, delikatne i bezpieczne. Wziął ją w ramiona, a ona wtuliła się w niego, rozkoszując się mięśniami jego ramion i rąk, jego rozmiarami w porównaniu z jej kruchością. Zrobił jej tę przyjemność i zamknął ją całkowicie w swoich objęciach. Aż pisnęła. – Auć, żebra, żebra – powiedziała, przerywając ich pocałunek. Siniaki. Racja. Wykorzystała ten moment, żeby złapać jego koszulę i ściągnąć mu ją przez głowę. Jęknął. – Ramię, uwaga na ramię – mruknął. Uwolniła go z koszuli delikatniej, a potem uśmiechnęli się do siebie szeroko. – Rety – powiedziała. – Cuchniesz. – Ej… – Żartuję! – Och, zamknij się i chodź tutaj – powiedział. Złapała go za pasek, szarpnięciem poluzowała, a on chwycił ją i znowu pocałował. Przesunął rękami po jedwabiu, delikatnie, aż do talii, bioder, pupy, a potem znowu w górę, żeby ująć jej pośladki pod koszulką. Warknął gardłowo i nagle podniósł ją i zaniósł do łóżka. Karris obejmowała go, gdy się kochali. Obejmowała go szczupłymi, muskularnymi nogami, przyciągając do siebie, w siebie. Obejmowała go swoim wnętrzem, wijąc się pod nim. Obejmowała go rękami, rozkoszując się jego mięśniami i nim samym, wbijając palce w jego plecy i subtelnie kierując nim tak, by zintensyfikować rozkosz. Obejmowała go wzrokiem, a intensywność jej głodu zdumiała go, intensywność jej pożądania rozpalała go, intensywność bliskości była niemal zbyt wielka, żeby ją znieść. Kiedy jednak odwrócił wzrok, złapała go za podbródek, przyciągnęła z powrotem, pocałowała i przygryzła mu lekko wargę w ramach kary. Obejmowała go. Obejmowała go jeszcze mocniej, kiedy dochodził, a potem przytrzymała go w miejscu, przeczesując mu palcami włosy, bawiąc się jego uchem. Nigdy w życiu nie czuł się równie rozumiany i akceptowany. Kiedy rozsądek do niego powrócił, oparł się na łokciu i zaczął pieścić jej ciało. Jej skóra jaśniała w złotym świetle lampy, a ona nie próbowała się zakryć, lecz cieszyła się jego spojrzeniem. Na milion sposobów chciał wychwalać jej urodę, ale żadne ze słów nie wydawało się dostatecznie dobre. Jak słowa mogłyby wyrazić, jak bardzo go fascynowała, rozpalała, zdumiewała? Przypomniał sobie przysięgę małżeńską z Krwawej Puszczy: – Własnym ciałem będę cię czcił – powiedział. Pochylił się i pocałował jej szyję, piersi, usta. Znowu kochali się bez słowa, a on dał z siebie wszystko, żeby ją zaspokoić, interpretując każde jej westchnienie, przeciągnięcie i podkurczone palce jako wskazówkę. I otrzymał nagrodę. Wielokrotnie. Ona tylko kręciła głową i śmiała się, kiedy zobaczyła jego znajomy, pełen zadowolenia z siebie szeroki uśmiech. Zatracili się w sobie nawzajem na długie godziny, rozmawiając, obejmując się, płacząc, rozmawiając, kochając się znowu i wreszcie kąpiąc się razem, kiedy już mieli pewność, że nie zdołają znowu się kochać, a potem po prostu obejmując się, skóra przy skórze, jej plecy przy jego brzuchu, patrząc jak wstaje świt. – Kocham cię tak bardzo, że aż cię nienawidzę, Dążenie Guile -powiedziała. – Ja też cię kocham, Karris Guile. Westchnęła melancholijnie. – Możemy uciec? – spytała.

– Dokąd chcesz uciec? Chrząknęła wymownie. – Ty durny mężczyzno, już złamałeś pierwszą zasadę ucieczki, a nawet się nie ubraliśmy. – Musimy się ubrać? W takim razie zapomnij. Jej łokieć w jego żebrach byłby delikatnym szturchnięciem, gdyby Gavin nie wylądował zeszłego wieczoru na ścianie. – Auć! – jęknął. – Dobrze ci tak – odparła. – Więc jaka jest pierwsza zasada ucieczki? – zapytał Gavin. Świt był czerwony, wspaniały, a on trzymał piękną kobietę w ramionach. Czuł, że znalazł się w najlepszym miejscu na świecie. – Nie można uwzględniać logiki ani względów praktycznych w ucieczce. Każdy to wie. – Ach, czyli możemy uciekać nago? – Jesteś niemożliwy. – Racja, ale z drugiej strony, nie możesz powiedzieć, że nie wiedziałaś, w co się pakujesz. – Nie mogę, to prawda. Przez chwilę nic nie mówiła, a Gavin pomyślał, że może zasnęła. Jak brzmiało to przysłowie na temat czerwonego nieba o poranku? Coś o nadchodzących burzach? Wielkie dzięki, Naturo, lubię omeny przy śniadaniu. – Wiem… – zaczęła niepewnie. – Wiem, że się starałeś. Znaczy, z Kipem. Słyszałam, że poszedłeś na jego egzamin. – Kiedy powinienem być z tobą. Chronić cię. – Chronić mnie? Nie zmuszaj mnie, żebym zrobiła ci krzywdę. – Przeturlała się na bok, oparła głowę na łokciu. – Byłeś dokładnie tam, gdzie powinieneś. Nic nie powiedział. – Zatem… jak się układa? – spytała. – To dobry chłopak. Bystry. Jak na razie mój plan idealnie się sprawdza. Nie ma pojęcia, jak bardzo jest utalentowany. Umieściłem go wśród najlepszych młodych wojowników na świecie, a on się tam utrzymuje. Ledwie, z trudem, ale jednak. – Nie jest aż tak dobry w walce, co? -zapytała Karris. – Bez uprzedniego przygotowania? – Nie, nie jest. Zdobył jednak właściwych przyjaciół i szacunek wśród właściwych ludzi. To oni umożliwili mu pozostanie tam. Dla mnie to równie duży sukces, jak gdyby okazał się najlepszym wojownikiem. Miał się dostać do Czarnej Gwardii nie po to, żeby nauczyć się tam walczyć; to zmyłka, chodziło o to, żeby porównywał się do najlepszych ludzi, zamiast do najlepszych plotkarzy i najlepszych krzesicieli. – Jesteś genialny i twoje plany zawsze się sprawdzają, mój mężu, ale nie o to pytałam i dobrze to wiesz. Rzeczywiście, niezła zmyłka. Cieszył się, że potrafiła go rozgryźć, cieszył się, że ta niesamowita kobieta zna go tak dobrze… Ale nie cieszył z tego, że go rozgryzła. Zrzedła mu mina. Jak się układało? – To dobry chłopak… Czekała na „ale”. Wiedział, że się go spodziewa. – Ale nie jest moim synem. Mówienie o tym było porażką. – Uśmiecha się tym dziwacznym uśmiechem i od razu widzę jego ojca. – Wszyscy Guile’owie mają ten uśmiech. Nawet twój ojciec kiedyś czarował… – Zabiłem ojca Kipa, Karris. Chłopak tak desperacko nie chce być sierotą, że uczepił się mnie. Tak desperacko chce mnie zadowolić, że zrobi wszystko, o co go poproszę. Co zrobi, jeśli

kiedykolwiek pozna prawdę? Jeżeli obróci się przeciwko mnie, jeżeli spróbuje mnie zabić, kto mógłby nazwać go zdrajcą? Wychowuję go i czynię coraz silniejszym, a im bardziej mnie kocha, tym bardziej mnie znienawidzi, kiedy dowie się, że od początku go zwodziłem. Nie z własnej winy jest żmiją, Karris. I im bliżej siebie będę go trzymał, tym prędzej mnie ukąsi. Karris przyglądała mu się w milczeniu. – To wszystko prawda. Ale nie ma nic do rzeczy. Przez szesnaście lat ukrywałeś swój sekret przede mną. Ukrycie go przed chłopcem, który cię nie znał i nigdy nie poznał twojego brata? To dziecinnie proste. O co naprawdę chodzi? – Słuchaj, te głębokie rozważania są bardzo istotne i w ogóle, ale co zrobiłem wcześniej, zrobiłbym znowu. Karris, gdybyś spadała w przepaść, a ja mógłbym ocalić tylko jedno z nas, ocaliłbym ciebie. Bez pytania. Bo chociaż wiem, że ja mogę zrobić dla świata rzeczy, których ty nie możesz, nic mnie to nie obchodzi. Wiedziałem, że powinienem cię zabić, że jesteś osobą, która najprędzej może mnie zniszczyć. Wiedziałem, że to, co mamy teraz… jest bardzo mało prawdopodobne. Ale kocham cię, więc nie przejmowałem się resztą. A kiedy patrzę na Kipa? Podjąłbym racjonalną decyzję. I źle się z tym czuję, tak jak źle się czuję, kiedy posyłam żołnierzy na wojnę. Lubię Kipa, nie chciałbym go stracić. Chcę go lepiej poznać. Ale go nie kocham i nic na to nie poradzę. Ktoś zapukał do drzwi. – Lordzie Pryzmacie. – Chwileczkę! – odkrzyknął Gavin. W spojrzeniu Karris pojawiło się dziwne przejęcie. – Mój panie, nigdy nie byłam beznadziejnie zakochana w tobie… no może z wyjątkiem czasu, kiedy byliśmy dzieciakami. W ciągu lat, które nastąpiły potem, moje uczucia dla ciebie przychodziły i odchodziły. Jednak mój podziw dla człowieka, którego w tobie widziałam, nigdy się nie zmienił. Kompletnie się przez ciebie zawikłałam, ponieważ dobry człowiek, którego w tobie wyczuwałam, mój Dazen, i człowiek, za którego cię brałam, Gavin, tak całkowicie się różnili. Mimo to, dostrzegłam, że jesteś tego rodzaju człowiekiem, który zasługuje na moją miłość. Wiedziałam, że mężczyzna, którego poślubię, będzie dobry, silny, delikatny, honorowy, bystry, uparty na tyle, żeby mnie utrzymać i… Czekaj, wiem, że musi być jeszcze jakaś inna cnota – droczyła się z nim. – Czarujący? Nigdy nie zapominaj o czarującym. – Czasem wystarczyłoby mi mniej tego czaru – odparła. Spoważniała. – Wybrałam ciebie. – Ach, nie mogłaś mi się oprzeć. – Owszem, mogłam – odparła beznamiętnie. – Ale wybrałam ciebie. – Jakie to zdumiewająco… mało romantyczne – powiedział. Przypomniał sobie o jej sympatii do cnót błękitu, chociaż sama była czerwona i zielona, skłonności do analizowania, rozpisywania wszystkiego w kolumnach, które się sumują. – Kocham twoje ciało, duszę, oddech. To nie jest romantyczne? Miłość to nie kaprys. Miłość to nie kwiat, który więdnie wraz z upływem lat. Miłość to wybór powiązany z działaniem, mój mężu, a ja wybieram ciebie i będę cię wybierała każdego dnia przez resztę mojego życia. Znowu ktoś zapukał do drzwi. – Lordzie Pryzmacie! Spektrum właśnie obraduje i pragnie z tobą porozmawiać. Lordzie Pryzmacie? – Dazen – powiedziała nagle Karris – niezależnie od tego, co się wydarzy, kocham cię. Jej głos zabrzmiał chropawo, jakby napięcie stało się dla niej zbyt duże. Gavina nagle olśniło. – Karris, o czym ty mówisz? Co się dzieje?

– Po prostu… – Co ci powiedziała Trzecie Oko? Milczenie. Trafił. Wiedział to. Karris zaczęła wstawać, ale złapał ją za rękę. – Karris, proszę… Spojrzała na niego, a potem odwróciła wzrok. – Powiem ci, ale nie dodam nic więcej, niezależnie od tego, co ty powiesz, jasne? – Jasne. – Skrzywił się, ale wiedział, kiedy Karris potrafi uprzeć się przy swoim. – Oczywiście lawirowała, tłumaczyła, że nie wszystko widzi wyraźnie… – Trzecie Oko, której pomoc jest średnio pomocna? Owszem, zetknąłem się z… – Powiedziała mi, kiedy umrzesz – rzuciła pośpiesznie. Potem wstała i narzuciła szlafrok na ramiona. – A teraz wstawaj, leniuchu, czeka nas długi dzień. – Uśmiechnęła się, ale uśmiech nie ogrzał jej oczu.

ROZDZIAŁ 105 – Zwabiłem cię tu pod fałszywym pretekstem – powiedział Andross Guile, kiedy Kip wszedł do ciemnej kajuty. Czerwień zajął oczywiście kapitańską kajutę i chociaż umieścił w oknach zasłony, nie było tam nawet w połowie tak ciemno jak w jego apartamentach w Chromerii. Kip zapomniał nabrać przed wejściem nadfioletu, więc był skazany na słabe światło i własne uszy. Światłowładca Guile był w wyjątkowo dobrym humorze i to sprawiło, że Kip miał się szczególnie na baczności. – Nie chcę z tobą grać. Chcę przeprosić – powiedział Andross. Kip przypomniał sobie o okularach, które nosił przy sobie i założył podczerwone. Niewiele mu to pomogło. – Za co? – zapytał. Przychodziło mu na myśl kilkanaście rzeczy, za które stary potwór mógłby przeprosić, ale nie potrafił sobie wyobrazić, żeby to zrobił. – Za próbę zamordowania cię. – Że co, proszę? – Uwierz mi, uważałem, że to ty jesteś mi winien przeprosiny za to, że nie chciałeś umrzeć, jednak to ja ciebie przepraszam. – Musi się pan bardziej postarać – odrzekł Kip. Dzięki światłu sączącemu się zza zasłony, na tle którego rysowała się sylwetka i ponieważ Andross jarzył się w podczerwieni, Kip widział, jak starzec zacisnął pięści. – Pamiętaj, czym jesteś, chłopcze! Z pewnym wysiłkiem odzyskał spokój. – Dopiero co zjawiłeś się w Chromerii i mój syn ledwie cię znał. Gdybyś załamał się pod presją i skoczył, by się zabić, wybuchłby przelotny skandal, podejmowany dla zabicia czasu. Ożyłby pół roku później, kiedy „znalazłbym” nowe dowody, wedle których kobieta, twierdząca, że jest twoją matką, przyznała się do kłamstwa i przyjęcia pieniędzy od wrogiego rodu, chcącego skalać imię Gavina. Potem o wszystkim by zapomniano. Byłbyś po prostu kolejnym atakiem na rodzinę, która przetrwała tysiąc takich, anegdotą o próbie zhańbienia wielkiego rodu. – Mistrzyni Helel? Pan przysłał tę grubą babę, która próbowała mnie zrzucić z wieży? – zapytał Kip. Andross mówił dalej, ale Kip nadal próbował objąć umysłem to, co powiedziano na początku. – Tak się nazywała? Och, a skoro już oczyszczam atmosferę… Zapłaciłem tym idiotom z twojej klasy w Czarnej Gwardii, żeby cię zablokowali. Nic złego się nie stało, prawda? Tak czy inaczej, przepraszam. – Przepraszasz?! – zapytał z niedowierzaniem Kip. Tak jak to by miało wystarczyć? Kip zauważył, że jedna brew uniosła się nad wielkimi okularami, jakby Andross zastanawiał się, jak głupi jest ten grubas. Starzec uniósł palec wskazujący. – Chcę, byś wiedział, Kip, że nikogo nie przepraszałem od dwudziestu lat. – Jestem zaszczycony. Starzec postanowił udać, że nie usłyszał sarkazmu. – Cóż, skoro mamy to już za sobą, może zechciałbyś zagrać w Dziewięć Króli? – Co? Co? Nie! Pan próbował mnie zabić! Nie można… nie można po prostu próbować

kogoś zabić, bo jest niewygodny. Andross Guile przechylił głowę jak pies, próbując zrozumieć tego dziwnego, naprawdę przedziwnego chłopca. – Rzeczywistość pozwala sobie mieć inne zdanie na ten temat. Jednakże dla Kipa cały świat poszarzał. – To wszystko to tylko parawan. Odwrócenie uwagi. Zabił pan Lucię – powiedział. Kip znowu zobaczył ją, jak staje na linii ognia. Widział, jak jej twarz zalewa się krwią, szyja rozerwana przez kulę z muszkietu pompuje krew, krew i krew. Zadrżał. – Kogo? – zdziwił się Andross. – Dziewczynę z mojej klasy na szkoleniu do Czarnej Gwardii, która dostała kulę przeznaczoną dla mnie! – O czym ty mówisz? – zdumiał się Andross. Narastająca wściekłość Kipa osłabła. – Ktoś próbował mnie zastrzelić w czasie szkolenia. Zamiast mnie zabito ją. Starzec pokręcił głową, jakby Kip był kretynem. – Po co miałbym zadawać sobie tyle trudu i narażać na wydatki, żeby zablokować ci wejście do Czarnej Gwardii, skoro zamierzałem cię zabić przed egzaminem? Chciałem, żeby ci się nie powiodło, a nie, żebyś zginął. – Może chciał się pan upewnić, że na pewno mnie powstrzyma. – To miło, że masz tak wysokie mniemanie na swój temat, ale rusz tym swoim ptasim móżdżkiem. Wszystkie te oskarżenia. Znowu! Gdybyś został zabity, przeprowadzono by śledztwo. Chłopcy, którzy zgodzili się zablokować cię, przyznaliby się. W końcu doprowadzenie do czyjejś porażki, żeby delikwent musiał ponownie próbować w następnym sezonie, to jedno, a zabicie go to coś całkiem innego. Kiedy zaczynasz zabijać ludzi, odzywa się sumienie. Myślisz, że zostawiłbym swoją pieczęć w miejscu, gdzie byłaby tak widoczna? Myślisz, że dwa razy zawiódłbym przy tym samym zadaniu? Nie, chłopcze, wierz mi, gdybym chciał twojej śmierci, już byś nie żył. Chociaż słowa zabrzmiały obraźliwie, Kip uznał, że są szczere. Właściwie pomyślał, że to prawda, właśnie dlatego że Andross Guile obrażał go, kiedy to mówił. – Dlaczego więc nie chciał pan, żebym dostał się do Czarnej Gwardii? – Żeby pokrzyżować zamiary mojego syna. Ma wobec ciebie plany i sprzeciwia mi się. Trzeba go ukarać i przypomnieć mu o pewnych… prawdach. – Dlaczego więc mówi mi pan o tym teraz? Czego pan chce? -Kip nie miał wątpliwości, że starzec ma jakiś plan. Chciał czegoś od Kipa. – Mógłbym pójść i powiedzieć… – Komu? Błagam. – Andross Guile zbył to machnięciem ręki i Kip zdał sobie sprawę, że ten człowiek mógł się przyznać i pozostać bezkarny. Miał rację. Nikt nie uwierzy Kipowi na słowo, zwłaszcza przy całkowitym braku dowodów. – Kip, muszę ci coś powiedzieć i nie spodziewam się, że mi uwierzysz, ale może jednak, pewnego dnia… Zawdzięczam ci życie, chłopcze. Och, rzecz jasna, nie w tym melodramatycznym rozumieniu tego zdania. Moja żona, twoja babka, opuściła mnie i popełniła samobójstwo. Aczkolwiek było to samobójstwo przez Uwolnienie. Kochałem ją. Żyłem dla niej. A ona odrzuciła mnie, woląc umrzeć niż spędzić jeszcze jeden dzień w moim towarzystwie. Czy kiedykolwiek doświadczyłeś równie krańcowego odrzucenia? Kip pomyślał o matce, która wolała wypalać sobie mózg szczurzym zielem czy innym narkotykiem, jaki wpadł jej w ręce, by móc o nim zapomnieć, popełniając powolniejsze i mniej szlachetne samobójstwo dzień po dniu. Jednakże Andross Guile nie szukał współczucia. – Chciałem umrzeć. Rozważałem, czy nie ruszyć za nią i nie otworzyć sobie żył w kąpieli. I wiesz, co mnie ocaliło?

– Ja? – zapytał z powątpiewaniem Kip. – Ha! Nie pochlebiaj sobie. Dziewięć Króli. Ta gra mnie uratowała. Nawet stare serce potrzebuje czasu, żeby przejść przez żałobę, ale ta rozrywka zachowała mnie przy życiu dostatecznie długo, by mi się udało. Moje drobne tortury zadawane tobie zajęły mój umysł, dały mi coś, na co mogłem czekać. Czy Kip zawiedzie? Co mogę mu odebrać, kiedy przegra w naszej grze jutro? W jaki inny sposób mogę sprawdzić tego chłopaka, wystawić cię na próbę, ale zostawiając ci jakąś szansę na zwycięstwo? – Nie pozwolił mi pan wygrać. Proszę nie udawać… – Ha! Myślisz, że możesz się ze mną równać pod względem sprytu? Cóż, zostawię cię z tym pytaniem. A teraz zamknij się, próbuję ci podziękować. Kip zamilkł naburmuszony, nagle znowu czując się jak dziecko. Ograbiony ze złości, czuł się bezradny w obecności majestatu Czerwieni. Andross westchnął. – No dobrze więc. Dziękuję. To wszystko. – To wszystko? Starzec zapadł się głębiej w krześle. Skrzywił się. – Zapracowałeś sobie na mój szacunek, Kip. Przezwyciężyłeś przeciwności losu, które złamałyby kogoś mniejszego kalibru. Zaskoczyłeś mnie. Nie raz, ale kilka. Kiedy myślę o tobie, jestem zniesmaczony i rozczarowany, że mój syn mógł zrobić… coś takiego. A jednak mimo sadła, niewyparzonej gęby i absolutnego braku samokontroli, tych tyrtejskich manier i… – Machnął ręką, jakby można było Kipowi zarzucić dużo więcej, ale nie chciał odbiegać od tematu. – Mimo tego wszystkiego, Kip, ciągle wygrywasz. -Jego głos stawał się coraz bardziej szorstki. – Straciłem żonę i teraz wszystkich moich chłopców, w taki czy inny sposób. Być może w jakimś stopniu sam za to odpowiadam. Jednak ty, Kip, udowodniłeś, że jesteś Guile. Nie będę ci więcej przeszkadzał. Odwrócił się i gestem nakazał, żeby Kip wyszedł. Zdumiony chłopak podszedł powoli do drzwi. – Być może – odezwał się samotny starzec w ciemnościach – być może pewnego dnia rozegramy ostatnią partyjkę, którą jesteś mi winien. Kip wyszedł z kajuty i zamknął drzwi, obserwowany przez niechętnego mu Grinwoodyego.

ROZDZIAŁ 106 Gavin zapukał w szybę balkonowych drzwi i wpuścił z powrotem dwóch bardzo zmarzniętych Czarnogwardzistów. Nie patrzyli mu w oczy, ale szczerzyli zęby w uśmiechu, wbijając wzrok w podłogę. – Dobra robota, sir – mruknął jeden pod nosem. – Kobieta ma płuca – odezwał się do pierwszego drugi, ale tak, żeby było go słychać. Pierwszy mrugnął, nie kryjąc się z tym specjalnie, do Karris, która zasłoniła twarz i zaśmiała się z żalem. Byli jak jej bracia. Gavin nie zamierzał mieszać się do tego. Te relacje zmienią się teraz, kiedy została jego żoną, ale Gavin nie chciał zabijać jej radości. Niech rzeczy same się przekształcą we właściwym czasie. Wezwał dzwonkiem niewolnicę. Weszły Marissia i druga niewolnica – chuda, stara kobieta o plecach jak pobojczyk i ruthgarskiej skórze tak opalonej, że wyglądała jak Atashanka. Zaczęły szykować im ubrania pod nadzorem Karris. – Nawet nie wiedziałem, że przeniosłaś tu swoje rzeczy – powiedział Gavin. – Chciałam zaczekać na ciebie; to wydawało się aroganckie, wparować tutaj bez pytania, ale wykopali mnie moich kochani z Czarnej Gwardii. Gavin się roześmiał. Kiedy Marissia go ubierała, zauważył że Karris uważnie mu się przyglądała, obserwując, w jaki sposób on patrzy na niewolnicę. Dobrze to ukrywała, ale była zazdrosna. Z kolei Marissia pozostała nie do rozszyfrowania. Profesjonalna, spokojna, bardziej rozczochrana tego ranka niż zwykle, ale to dlatego, że pewnie spała w korytarzu, zamiast w pokoiku wielkości garderoby przy apartamentach, który zajmowała, kiedy nie dzieliła łóżka z Gavinem. W ciągu lat w roli Pryzmata Gavin przyzwyczaił się do braku prywatności, przynajmniej jeśli idzie o Czarnogwardzistów i Marissię, ale, o ile wydawało się to zabawne, kiedy Czarnogwardziści droczyli się z nim, bo słyszeli, jak kochali się z Karris przez całą noc, niekiedy głośno, o tyle stało się mniej zabawne, kiedy zobaczył rozmyślnie wypraną z uczuć twarz Marissii i jej mocno podkrążone oczy. Losy krajów się ważą, a ja martwię się uczuciami niewolnicy. Gavin zaklął w myślach. Po ubraniu się – Karris wybrała mu rzeczy; było to coś, czym Marissia zajmowała się od wieków – Gavin zszedł na dół. Przystanął tylko, żeby powiedzieć: – Za dwadzieścia minut spotkaj się ze mną przy tylnych drzwiach, spakowana i gotowa na wojnę. Karris uśmiechnęła się ponuro. Dzień już prawie nastał i nie było ich stać na to, żeby zmarnować zbyt wiele światła. Stawienie czoła Spektrum powitał niemal z ulgą. Uznał, że to o niebo lepsze niż ugrzęznąć między dwiema zazdrosnymi kobietami, zwłaszcza że obie mają prawo być na niego złe. Oczywiście była to walka, na którą Marissia nie mogła sobie pozwolić, bo spektakularnie by ją przegrała, ale to nie znaczyło, że niczego nie czuła i że nie miała prawa do tych uczuć. Orholamie, zlituj się. Towarzyszyło mu czterech Czarnogwardzistów. Było to zrozumiałe, zważywszy na próbę zamachu zeszłej nocy, ale mimo to, Gavin czuł się jak więzień. – Macie mnie na dziesięć minut – powiedział Gavin. – Słucham? – zapytała Delara Pomarańczowa. – Za dwa dni zacznie się bitwa o Ru i muszę tam dotrzeć.

– A jak zamierzasz tego dokonać? Myśleliśmy, że płyniesz z flotą, Pryzmacie – powiedział Błękit. Gavin im wyjaśnił. Zwięźle. Był w stanie przebyć całe morze w ciągu dnia. Na stole leżała już mapa z rozmieszczeniem sił – tak, jak je odgadywali. Gavin przesuwał, dodawał i odejmował oddziały, aż rozkład zaczął odpowiadać prawdzie. – Skąd to wiesz? – zapytała Delara. – Jestem Pryzmatem – odpowiedział Gavin. – Pięć minut. – Nie możesz traktować nas w taki sposób. Nie jesteśmy niewolnikami, żeby przyjmować twoje rozkazy. Co zrobisz, jeśli nie pozwolimy ci odpłynąć, Pryzmacie? – zapytał Klytos Niebieski. Gavin posłał drobnemu człowieczkowi lodowate spojrzenie i powiedział: – Zabiję cię i naszczam na twojego trupa. Mówił serio. Klytos Niebieski rozdziawił usta. Nie on jeden. – Przyszedłem tu z grzeczności – powiedział Gavin. – Tysiące ludzi zginą, jeśli nie odpłynę, więc powiedzcie, czy jest coś złego, cokolwiek złego, w tym, że wyżej cenię sobie życie tysięcy wojowników niż życie jednego pozbawionego kręgosłupa robaka? – Nazywasz mnie… Nazywasz mnie robakiem? – wybełkotał Klytos. – To najuprzejmiejsze określenie dla ciebie, jakim w tej chwili dysponuję. Klytos otworzył usta, a Gavin wyciągnął w jego stronę rękę i otoczył ją płomieniem. – Spróbuj – powiedział. – Naprawdę chce mi się sikać. Biel zdecydowała się interweniować. – Gavinie, lordzie Pryzmacie, co zamierzasz? Powiedział im więc. Delara Pomarańczowa była zrozpaczona, bo już uznał Ru za stracone, ale pocieszył ją, że jeśli wszystko dobrze się ułoży, może jednak uda im się uratować miasto. Nie wierzył w to, ale te słowa ją udobruchały. A potem wyszedł. Nikt nie próbował go zatrzymać. Karris czekała przy tylnych drzwiach. Razem z kolejnymi czterema Czarnogwardzistami przebyli morze. Statki ich floty stały na kotwicy niecałe piętnaście mil od Zatoki Ruckiej. Bitwa zacznie się jutro.

ROZDZIAŁ 107 Nadal trwała noc, kiedy Kipa wezwano na pokład. Ubrał się szybko, naciągając strój kadeta. Przypiął pochwę sztyletu do łydki i sprawdził, czy da radę wyciągnąć go przez rozcięcie w nogawce. Sztylet rzucał się w oczy bardziej, niż Kip by sobie tego życzył, ale dzisiaj raczej nikt nie zwróci uwagi na jego nogę. Na prawym biodrze miał sakiewkę z okularami. Przeczesał dłonią niesforne włosy i poczłapał na pokład. Wędrowiec płynął, chociaż żagle postawiono tylko na fokmaszcie i bezanmaszcie. Żeglarze pracowali w milczeniu, najwyraźniej chcąc przed świtem przeprowadzić żaglowiec na inną pozycję. Czarnogwardziści zebrali się na pokładzie wokół dowódcy Żelaznej Pięści. – Jak dobrze przestudiowałeś czarne karty, Kip? – spytał dowódca. – Słucham, sir? Dowódca widział nowe karty, ale skąd wiedział o czarnych? – Niewiele rzeczy da się ukryć na Małym Jaspisie. – Ehm, całkiem nieźle, sir. – Widziałeś jakieś karty apoteozy? – Nie mam pojęcia, co to znaczy, sir. – Może więc to tylko plotka. Sam też żadnej nie widziałem. Dowódca ruszył, żeby zwrócić się do wszystkich zebranych, ale Kip go zatrzymał: – Sir? Ehm, wiem, że odkąd zostaliśmy wcieleni, nie było tak naprawdę czasu, żeby wypełnić papiery i tak dalej, ale chciałem… Teoretycznie jestem, a raczej byłem, prawda, właścicielem Teii. – Martwisz się wypłatą? Teraz? – Nie, sir! Znaczy, jeśli umrę, chcę, żeby Teia wszystko dostała. Nie zdawałem sobie sprawy aż do potyczki z Gargantuą, że jeśli zginę, ona nic nie dostanie. Potrzebuje tych pieniędzy bardziej niż Guile’owie, sir. Kip nagle się zakłopotał i zupełnie nie wiedział dlaczego. Dowódca patrzył na niego przez dłuższą chwilę, a potem skinął głową. Wszystko zostanie załatwione. Odwrócił się do Czarnogwardzistów: – No dobra, w szeregu zbiórka. Prawie nie podniósł głosu, ale wszyscy płynnie ustawili się w szeregach. Kadetów takich jak Kip ustawiono z przodu. Dowódca Żelazna Pięść wziął do ręki miskę z garścią zmiażdżonych lśniących czarnych jagód. – Kadeci – powiedział – spodziewam się, że niektórzy z was panują nad źrenicami, ale ci z was, którzy tego nie potrafią: zanurzcie palec w jagodach i dotknijcie kącików oczu. Jedno umazanie palca wystarczy na oboje oczu. To belladonna. Rozszerzy wam źrenice. Efekt powinien minąć przy pełnym słońcu, ale do tego czasu będziecie wyjątkowo wrażliwi na światło. Więcej nie znaczy lepiej. Od tego można oślepnąć. Podał miskę i prawie wszyscy oprócz Kipa zanurzyli palec. Kip po prostu wyciągnął podczerwone okulary. Cruxer wybałuszył oczy. – Masz Nocne Oczy? – zapytał. – Mogę zobaczyć? Kip podał mu podczerwone okulary. Nocne Oczy? Cruxer je założył. Zaklął głośno. Kip dopiero drugi raz usłyszał, jak chłopak przeklina. – Co? – zapytał.

– Na brodę Orholama, Kip, na świecie istnieje z dziesięć par takich okularów. Niektórzy mówią, że sam Lucidonius skonstruował każdą parę. To niesamowite. Wszystko widzę! Pozostali kadeci wyszli z szeregów i nawet paru pełnoprawnych Czarnogwardzistów wyciągało szyje. Dowódca pstryknął palcami i spiorunował wzrokiem Kipa i Cruxera, który szybko zdjął okulary i oddał właścicielowi, stając z powrotem na baczność. – Przepraszam, dowódco – mruknął. – Obawiam się, że to nie jedyny dziw, jaki dziś zobaczymy – powiedział Żelazna Pięść. – Nie mogę zostawić żadnego z zielonych za liniami, chociaż chciałbym. Prawda jest taka, że tutaj możecie stanowić większe zagrożenie dla swoich towarzyszy. Poczekał, aż ta wiadomość dotrze do wszystkich. Kipowi to się nie spodobało. Tak samo jak żadnemu z zielonych, których widział. Właściwie to Czarnogwardziści, którzy nie byli zieloni, też nie robili wrażenia szczególnie wniebowziętych. – Wszyscy to czuliście. Nawet ja to teraz czuję, a nie jestem zielony. Zwiad mówi nam, że gdzieś w pobliżu znajduje się mara, prawdopodobnie w załomie wybrzeża. Ci z was, którzy nigdy o niej nie słyszeli, może zetknęli się z nazwą „zguba światła”. To świątynia fałszywych bogów, loci damnata, w tym wypadku Atirat. Mara zatruwa światło, a krzesicieli bardziej niż innych ludzi. Dobra wiadomość jest taka, że jeśli moc manifestuje się z taką dzikością, znaczy, że fałszywy bóg nie zajął jeszcze swojego miejsca. Jakieś pytania? Wiem, że je macie, więc mówcie szybko. Jeden z pełnoprawnych Czarnogwardzistów, szczupły wojownik o szerokich ramionach, niesfornych włosach, ciemnej jak węgiel skórze i intensywnie niebieskich oczach, który nazywał się Tempus, powiedział: – Luksjaci mówią, że Lucidonius sprawił, że mary już nigdy więcej się nie pojawią. Ich istnienie nie powinno być możliwe. Żelazna Pięść skinął głową. – Nie mamy pojęcia, co heretycy zrobili, że stało się to możliwe. Może dziś się dowiemy, jeśli Orholam nam dopomoże. – Wpływ na krzesanie? – zapytał Ilytanin, który ledwie sięgał Kipowi do ramienia. – Krzesanie dużych ilości zielonego powinno być o wiele łatwiejsze, ale trudniej będzie nad nim zapanować. W pobliżu mary to może się zmienić. Ponadto nikt z nas nie miał do czynienia z kolorakami na taką skalę, z jaką zetkniemy się dzisiaj. Krążą historie o tym, że mary udoskonalają koloraki. Nie wiem, czy to prawda, ale tak słyszałem, więc będziemy mieli na karku mnóstwo zielonych koloraków. Zobaczycie rzeczy, jakich nie widzieliście nigdy w życiu, rzeczy, które uważaliście za niemożliwe. Te koloraki miały czas, żeby nauczyć się współpracy, żeby uczyć się od siebie. Od setek lat żaden kolorak tego nie robił. Pamiętajcie, niezależnie od tego, jaki kształt spróbują przybrać, pod spodem nadal kryją się ludzie i zabijając ich, wyświadczycie im łaskę. Niech Orholam okaże im miłosierdzie, bo my nie możemy. Zieloni, jeśli złapiecie się na tym, że tracicie nad sobą panowanie, albo uważacie, że nie musicie wypełniać moich rozkazów, nie będę miał wam tego za złe. Z własnej woli i we własnych umysłach zdecydujcie teraz, że chcecie położyć kres temu zagrożeniu. Jeśli obmyślicie własny sposób walki, będzie to mile widziane. Zatapiajcie ich statki, zabijajcie ich koloraki, ratujcie naszych ludzi. Czarna Gwardia uczyniła każdego z was doskonałym wojownikiem, więc walczcie najlepiej jak potraficie. Wykonujcie moje rozkazy tak długo, jak zdołacie. Nie kwestionuję waszej lojalności, ale wiem, że nie mogę ufać, że będziecie je wypełniać. Wszystkich was umieszczam w drugim oddziale pod dowództwem kapitana straży Tempusa. Pierwszy oddział zajmuje centrum. Drugi, macie się trzymać pierwszego. Trzeci oddział, Pryzmat mówi, że fort na

Półwyspie Ruckim zajęli rebelianci. Generałowie mu nie wierzą. Działa z fortu sięgają do połowy gardzieli. Jeśli rzeczywiście zajęli go rebelianci, to musimy uciszyć te działa, zanim przetrzebią naszą flotę. Jeśli Pryzmat się myli, zadbajcie, żeby rebelianci nie zajęli fortu, a potem wracajcie nas wesprzeć. Jeśli mara znajduje się w zasięgu ciężkich dział, zrobimy co w naszej mocy, żeby je zabić, zatopić, cokolwiek. Wszystko jasne? Ruszać. Trzeci oddział z Teią i dowódcą Żelazną Pięścią wyruszył. Kip skinął głową do Teii, kiedy go mijała, zastanawiając się, czy zobaczy jeszcze kiedyś któreś z nich. W tej samej chwili przypłynęli na rydwanie morskim Pryzmat i Karris. Zasalutowali wychodzącemu oddziałowi. Pryzmat wyglądał mizernie, miał ciemne sińce pod oczami. Podpłynął rydwanem na swoje miejsce przy wielkim ślizgaczu i oddał go Czarnogwardziście, by go przymocował do całości. Od razu zaczął mówić: – Oddział pierwszy, oddział drugi, naszym zadaniem jest zniszczyć marę. Gdy to zrobimy, powróci rozsądek. Zniszczenie mary osłabi naszych zielonych, ale jeszcze bardziej osłabi ich koloraki. Jej koniec unieszkodliwi wszystkie zielone koloraki na co najmniej kilka minut. Możemy się spodziewać, że w świątyni będzie roić się od koloraków. W centrum prawdopodobnie zobaczymy dwanaście koloraków wewnątrz luksynowych filarów. Najlepiej będzie, jeśli przejdziemy obok, nie budząc ich. Chociaż to mało prawdopodobne. I chociaż nie możemy tego stąd zobaczyć, pośrodku prawdopodobnie znajduje się iglica. Wejdziemy na nią, zabijemy awatara Atirat, miejmy nadzieję, zanim on lub ona się obudzi i wszystko zniknie. Jeśli więc nie umiecie pływać, znajdźcie sobie szybko coś, co unosi się na wodzie. Czarnogwardziści popatrzyli na niego dziwnie. – Co? – spytał Gavin. – Lordzie Pryzmacie, skąd to wiesz? – spytał Tempus. – Ponieważ sam zabiłem niebieską marę kilka miesięcy temu. Tempus pomasował skronie. Pozostali Czarnogwardziści przestępowali z nogi na nogę. Kip słyszał, jak kilku mruknęło „Promachos”, jakby to było ciche przekleństwo. Z początku myślał, że to dlatego, że nie uwierzyli Gavinowi, a potem zrozumiał, że wręcz przeciwnie. Mój ojciec jest olbrzymem, bogiem pośród ludzi. – Promachosie – zaczął Tempus. Zawahał się. – A jeśli dotrzemy za późno i awatar się obudzi… Gavin zacisnął usta. – Ktokolwiek to jest, nie wie na ten temat dużo więcej niż my. Z pewnością będzie to krzesiciel o niewiarygodnej mocy, potrafiący krzesać nieskończone ilości z najmniejszej odrobiny światła. Może być w stanie kontrolować zielonych krzesicieli znajdujących się w pobliżu. A przynajmniej ich ciała. Może kontrolować zielony luksyn, który stał się częścią waszych ciał w ciągu wielu lat krzesania. Być może ostatecznie także wasze umysły. Jeśli jednak dopadniemy to dzisiaj, możliwe, że nie nauczy się jeszcze wszystkiego na temat swoich mocy. Najlepiej będzie, jeśli zabijemy to, zanim się obudzi, i niech te pytania pozostaną w sferze teoretycznych rozważań, hm? – Posłał im krzywy uśmieszek. – Słońce wstaje – powiedział. – Ruszajmy. Najpierw przebijemy się przez szeregi wroga i znajdziemy świątynię. Zieloni będą osłabieni, póki dzień nie wstanie na dobre. Ruszyli do trzech ślizgaczy. Gavin zajął centralny z Karris i Kipem. Kapitan straży Tempus zajął pierwszy ślizgacz zdominowany przez zielonych krzesicieli, a kapitan straży Miecznik zajął ostatni. Żelazna Pięść nie pozwolił, żeby ktokolwiek z zielonych był sternikiem, nawet w grupie Tempusa. Po rozdzieleniu każdy będzie na rydwanie łucznikiem. Kiedy na wschodzie pojawiła się dopiero szarówka, ślizgacze ruszyły w szerokim szyku.

Światło było tak słabe, że nie wszyscy krzesiciele byli w stanie napędzać ślizgacz, nawet mimo rozszerzonych źrenic, więc nie płynęli tak szybko jak zwykle. Ślizgacz Gavina mimo piętnastu osób na pokładzie, poruszał się najszybciej, a Pryzmat nie czekał na pozostałych. Niemal bezszelestnie przecięli spokojne wody. Kip widział, jak statki wroga przed nimi majaczą coraz większe. Jeszcze nie zaczęło świtać, ale Kipowi rozmieszczenie statków wydało się dziwne. Wiedzieli, że armia Księcia Barw zajęła baterie wzdłuż Półwyspu Ruckiego. Z tymi działami i działami fortu na koniuszku półwyspu ataskie pole rażenia obejmowało prawie cały wlot do Zatoki Ruckiej. Książę Barw zajął już fort – ale nie wiedział, że Gavin o tym wie. Skoro jednak zajął fort na Półwyspie Ruckim, sensowniej byłoby, gdyby umocnił swoje pozycje pośrodku gardzieli i zmusił chromeryjskie statki do płynięcia wzdłuż któregoś wybrzeża, skąd łatwiej byłoby je ostrzelać. Jednakże nie zrobił tego. Przeciwnie: centrum linii księcia było słabe. Znajdowało się tam parę statków, ale głównie karawele, cocca, nao i inne małe jednostki. Szybsze, bardziej zwinne, to pewne, ale z niewielką liczbą dział. Czy książę po prostu próbował zwabić ich w pułapkę i nie zdradzić się, że zajął fort na północnej stronie? Tak, właśnie o to musiało chodzić. Kiedy zobaczą, że chromeryjskie siły zamierzają płynąć wzdłuż północnego brzegu, przegrupują się i rozbiją ich, spychając na działa fortu. Niezależnie od tego, jak niszczycielską moc miała zieleń, na razie się nie objawiła. Kip przypuszczał, że to musiało mieć coś wspólnego z brakiem światła. Po świcie z pewnością wpływ zacznie przybierać na sile. Minęli pierwsze statki i zaraz potem usłyszeli dzwony alarmowe. Wystrzelono luksynową racę nad morzem, która ich oświetliła. Rozległ się szczęk muszkietów i paru dział obrotowych, ale przy prędkości, z jaką się poruszali, żadna z kul nawet się do nich nie zbliżyła. Kip zobaczył, że jedna z nadfioletowych na ślizgaczu namierza racę. Potrzebowała kilku sekund, bo ślizgacz podskakiwał na falach, ale wreszcie promień nadfioletu, którym strzelała, trafił w racę, otoczył ją, zgasił i znowu ogarnęła ich ciemność. Pozostałe dwa ślizgacze przepłynęły w mroku niezauważone. W miarę jak słońce wstawało na wschodzie, płynęli coraz szybciej i mijali kolejne statki zbyt szybko, żeby ostrzał miał sens. Kiedy słońce wyjrzało zza horyzontu, Kip po raz pierwszy dostrzegł Wielką Piramidę Ru, wznoszącą się o poranku w czerwieni i zieleni. Jednakże nigdzie nie było śladu górującej zielonej iglicy. Slizgacze rozproszyły się, wpływając głębiej do zatoki. Odległe odgłosy bitwy zaczęły przetaczać się wiele mil za nimi. I nadal żadnej świątyni, żadnej iglicy, a Kip dopiero zaczął odbierać atakującą go niepokojącą energię zieleni. Teraz już mieli pełen widok na miasto. Kip widział, że zewnętrzne mury miejskie jeszcze dymią, podpalone poprzedniego dnia. Podnóże wielkiej schodkowej piramidy znajdowało się raptem kilka przecznic od nabrzeża. Chociaż wzniesiono ją z miejscowego, czerwonawego kamienia, całą pobielono z wyjątkiem ogromnych, czerwonych pasów, które wznosiły się zygzakami na czterech wielkich ścianach i były pokryte zielenią. Na szczycie spoczywało ogromne zakrzywione lustro. Najwyraźniej twórcy Tysiąca Gwiazd Chromerii ukradli ten pomysł z Wielkiej Piramidy. Za miastem Czerwone Klify wnosiły się na wysokość tysiąca stóp. Dym bił z miasteczek, które kiedyś tam istniały. Kip dostrzegł pojedynczy trebusz bombardujący miasto z wysokości. To musiało być trudne, wciągnąć katapulty na szczyt klifów albo znaleźć tam materiały do ich budowy, ale kiedy machiny już się tam znalazły, nie sposób było je zatrzymać. A jeśli Krwawe Szaty wciągnęły na górę jedną machinę, z pewnością wciągną i inne. Nie było przed tym obrony.

Trebusz oddał kolejny strzał. Kip miał wrażenie, że był przypadkowy. Odległość była tak wielka, że mogli potrzebować dni, zanim trafią w mury – jednakże dni śmierci spadającej do miasta były dniami grozy dla jego mieszkańców. Mury miejskie nadal wyglądały na całe, chociaż nabrzeże płonęło i wszędzie na płyciznach leżały kadłuby spalonych okrętów. Najwyraźniej wynajęci przez Księcia Barw piraci dobrze się spisali. Jednakże Gavina nie interesowało w tej chwili miasto. Zakreślili szeroki łuk, widząc, że wojsko całkowicie otoczyło miasto i zajęło wszystkie miasteczka wokół. – Zieloni, któryś coś wyczuwa? – zapytał. Słońce już całkiem wynurzyło się zza horyzontu. Z brzegu strzelały do nich muszkiety, ale znajdowali się trzysta kroków od lądu. – Jeśli już, to tu wpływ wydaje się słabszy niż na… – zaczął jeden z mężczyzn. – W mordę! – zaklął Gavin, zanim tamten skończył. – No jasne! Powiedziała mi „przeważnie”. Przeważnie. Zawrócił ostro na pełne morze. Karris dała znać pozostałym ślizgaczom. – Co jest? O co chodzi? – dopytywał się Kip i wiedział, że przemawia też w imieniu wielu innych. – Mara jest ogromna. Jeśli znajduje się w pobliżu, ale nie tutaj, to gdzie jest? – powiedziała Karris. Kip nadal nie rozumiał. Przed sobą widział, jak działa fortu na Półwyspie Ruckim wychylają się i słupy ognia biją z nich przy każdym strzale. Musiały się tam znajdować największe działa, jakie Kip widział w swoim życiu. Poniżej Chromeria obrała wyważony kurs. Nie tuliła się do północnego wybrzeża najbliżej fortu, ale też nie popłynęła prosto na środek. Teraz, kiedy działa zaczęły strzelać i burzyć wodę wokół floty, statki Chromerii szybko zareagowały, halsując na środek. Jednakże Książę Barw, zamiast wzmocnić środek i utrzymać chromeryjskie statki w zasięgu swoich dział, zaczął się wycofywać. Jeden chromeryjski żaglowiec płonął i stracił grotmaszt, ale reszta floty uciekała. Pewne ocalenia chromeryjskie statki kierowały się prosto do powstałej przerwy, zdumione szczęśliwą ucieczką. Jednakże wielkie działa fortu podpaliły pół tuzina mniejszych jednostek. Ludzie krzyczeli, Kip widział kształty poruszające się w wodzie szybciej, niż powinny być w stanie, wyskakujące z niej i ciskające luksynem. Ptaki – bez wątpienia żelazne dzioby – tłoczyły się w powietrzu. Kiedy Kip oderwał wzrok od poszczególnych scen rozgrywających się przed jego oczami – umierających ludzi, wybuchających ogni, niesamowitych trafień z dział, luksynu wyginanego w kształty, jakich nigdy nie widział – dostrzegł, że Książę Barw nawet nie próbuje utrzymać środka. Żaden statek nie ruszał, żeby umocnić tam obronę. A Kip czuł dzikość. Co jest, u diabła? Coraz trudniej mu się myślało o strategii. Chciał zabijać, chciał biec, chciał się poruszać – i chociaż szybował z prędkością, jaka nie śniła się większości ludzi przez całe życie, to mu nie wystarczało. Chciał się poruszać, jakby sam sobie był panem, jakby był tylko pod własną kontrolą. Co powiedziała Karris? „Jeśli nie znajduje się tutaj?”. Ale to przecież jest tutaj. – Mara dryfuje – powiedział Gavin. – Przeważnie! Kiedy tylko Kip zrozumiał, co to znaczy, zorientował się, że wszyscy inni już to rozgryźli. Gavin skręcił śłizgaczem na środek cieśniny. Tam, zagubiony wśród ognia z obu brzegów pływał tuzin łodzi wiosłowych – łodzi z krzesicielami i kolorakami Księcia Barw.

– Rozdzielić się! – krzyknął Gavin. – Zabić ich, zanim skończą! Co skończą? Ślizgacz rozpadł się na składowe – sześć rydwanów morskich i centralny ślizgacz – zostawiając Kipa z Gavinem i Karris, którzy obsługiwali po jednej słomce napędu. Kip zdjął podczerwone okulary jedną ręką i schował je do etui, ale podskakiwanie ślizgacza tak nim szarpało, że zamiast wyjąć drugą parę i przygotować się do walki, musiał obiema rękami złapać się relingu. Świst ostrzału z muszkietów rozbrzmiewał Kipowi w uszach, a strugi luksynu we wszystkich kolorach latały między rydwanami morskimi i łodziami wiosłowymi. Połowa krzesicieli w łodziach najwidoczniej znalazła się tam tylko po to, żeby bronić pozostałych. Kip widział potężne tarcze z zielonego luksynu wznoszące się gwałtownie wokół każdego, o wiele potężniejsze niż krzesiciele powinni być w stanie stworzyć. Tarcze z łatwością absorbowały ogień i luksyn, a nawet kule muszkietów. Pozostali mężczyźni w łodziach mocowali się z ogromnymi zielonymi łańcuchami, które znikały w głębinach poniżej i kiedy Kip się przyglądał, najwyraźniej coś wreszcie przestało stawiać opór. Pierwszy krzesiciel przewrócił się, gdy napięte łańcuchy nagle nabrały luzu, a potem kolejny i kolejny. Rydwany morskie i ślizgacz otoczyły ich kołem. Coś ogromnego poruszało się pod falami i Kip zobaczył splątaną, zwiniętą masę, która podpływała do powierzchni z ogromną prędkością. A potem całe morze eksplodowało ku niebu.

ROZDZIAŁ 108 Ślizgacz Teii mknął z sykiem po wodzie wśród ciemności. Prawą ręką chwyciła się relingu w śmiertelnym ucisku, kiedy łódź przeskakiwała z fali na falę z ogromną prędkością. Przez kilka minut czuła się ślepa, zbyt podenerwowana, żeby rozluźnić oczy, otworzyć je na podczerwień i paryl. Prawdziwa groza wystarczała, żeby rozszerzyć źrenice, ale najwyraźniej zwykły paraliżujący strach do tego nie wystarczał. Teia rozejrzała się wokół i zobaczyła, że wiele innych osób ściska relingi tak, że im pobielały dłonie, ale wśród posępnych twarzy niejeden Czarnogwardzista szczerzył zęby w entuzjastycznym uśmiechu. Niektórzy rozkoszowali się niesamowitą prędkością i wiatrem smagającym uszy, a inni bez wątpienia cieszyli się na perspektywę sprawdzenia w praktyce przydatności szkolenia. Większość kotów zostawiono na tyłach, zgodnie z obietnicą trenera Fiska, ale w ostatniej chwili dowódca Żelazna Pięść zdecydował, że umiejętności Teii mogą się przydać. Teraz mogła się wykazać, ale nie była gotowa. Wiedziała, że nie jest gotowa. Stopniowo rozluźniła się odrobinę. Zdała sobie sprawę, że drugą rękę zaciska na przedzie tuniki, na fiolce, którą nosiła pod spodem. Nie pozbyła się jej jeszcze. Nie zrobi tego, dopóki papiery nie zostaną podpisane i wypełnione, a ona nie dostanie do ręki patyków z pieniędzmi. Z jakiegoś powodu czuła, że ciągle jeszcze ktoś może zabrać jej wolność sprzed nosa. Zrobi dzisiaj coś, przez co okryje się hańbą, Czarna Gwardia zmieni zdanie i ją odrzuci. Rozprostowała dłoń i wypuściła fiolkę. Niewiele było widać poza zamglonymi falami i skałami nieodmiennie majaczącymi wysoko przed nimi. Ludzie będą tu dzisiaj umierali, a Teia nie mogła pozbyć się przeczucia, że będzie jedną z nich. Płynęli prosto na Półwysep Rucki. Półwysep miał wysokość pięciuset stóp i po tej stronie prowadziły po gołej skale klifów tylko wąziutkie kozie ścieżki. Będą strzeżone i wystarczy, że jedna osoba podniesie alarm, a cały ich atak zostanie skazany na klęskę. Jednak dowódca Żelazna Pięść sprawiał wrażenie kogoś, kto doskonale wie, co robi. Skierował ich na północ i zbliżył się do wybrzeża, potem skręcił na południe, ledwie kilka stóp od klifu. Później podprowadził ich prosto do skał, przykucnął, a pozostali zbliżyli się do niego. – Dwieście kroków stąd za zakrętem jest nabrzeże. Będzie strzeżone. Doprowadzę nas do miejsca czterdzieści kroków od niego. Tlatig, Tugertent, Koturn, jesteście najlepszymi łucznikami, nałóżcie cięciwy. – Dwie łuczniczki i Czarnogwardzista błyskawicznie wypełnili rozkaz, a dowódca tłumaczył dalej. – Wespniecie się na skałę i będziecie stamtąd strzelać. Teia, możesz dostrzec z odległości czterdziestu kroków, czy ich strażnicy noszą kolczugi pod płaszczami? Pokiwała głową. – Mogłabym, ale nie mam teraz dość parylu, żeby… – Tam – wskazał dowódca. Wydawał rozkazy pozostałym, podczas gdy Czarnogwardzistka pokazała Teii maleńką białą magiczną pochodnię. Wskazała, żeby Teia usiadła ze skrzyżowanymi nogami na kołyszącym się ślizgaczu. Zarzuciła jej na głowę kilka płaszczy. – Będzie płonąć dziesięć sekund. Jeśli będziesz potrzebowała drugiej pochodni, żeby się napełnić, daj mi znać – powiedziała kobieta. To było dziwne uczucie – zakładać ciemne okulary, żeby posłużyć się magiczną pochodnią, ale nawet po tych paru lekcjach z preceptor Martaens Teia wiedziała, że nie może patrzeć

bezpośrednio na pochodnię, nie ryzykując utraty wzroku. Pochyliła się i złamała pochodnię. Płonęła jasno, oślepiającą bielą. Teia z łatwością napełniła się w kilka sekund parylem i czekała, aż maleńka pochodnia się wypali. Wiedziała, że coś takiego musiało kosztować małą fortunę, i uznała, że to marnotrawstwo. Gdyby się rozluźniła, nawet w nocy napełniłaby się parylem w kilka minut. A potem zdała sobie sprawę, że życie piętnastu osób zależy od tej malutkiej pochodni i że liczy się każda minuta. Może więc nie było to marnotrawstwo. Kiedy maleńka pochodnia dopaliła się z trzaskiem, Teia wynurzyła się spod płaszczy. Ponieważ patrzyła na rozpalony do białości płomień magnezowy, nawet jeśli nie wprost, teraz zdała sobie sprawę, że nic nie widzi w nocnych ciemnościach. Pomyślała, czy nie zmusić oczu do rozluźnienia, ale może przezwyciężanie na siłę obron ciała nie zawsze jest najlepsze. Czarnogwardziści wyjęli wiosła owinięte wełną i powoli pokierowali ślizgaczem. Dotarli do skały, która musiała osłaniać przed morzem nabrzeże. Fale, nawet w ten spokojny poranek, były takie, że Czarnogwardziści z trudem utrzymywali łódź na miejscu. Z powodu fal i wysokości, na której znajdowały się dobre oparcia dla rąk, Teii trzeba było pomóc przy wejściu na skałę. Cała trójka łuczników była od niej wyższa, nawet Koturn, który zdobył to przezwisko z powodu butów na obcasie, noszonych z racji wyjątkowo małego wzrostu. Wszyscy zwinnie się wspięli. Teia popełzła przodem na skałę – i tylko najcichsze skrzypienie wyprawionej skóry ostrzegło ją, bo nagle odkryła, że gapi się na but, znajdujący się mniej niż szerokość dłoni od niej, gdy mężczyzna wyszedł zza skalnego nawisu. Zobaczył ją. Był tak zaskoczony widokiem małej dziewczynki, że nawet nie podniósł głosu. – Ejże, a co ty tu… – zaczął. Głowa mężczyzny odskoczyła do tyłu, kiedy strzała przebiła mu oko i zrzuciła hełm. Tlatig skoczyła pod ciało mężczyzny, kiedy padał i złapała hełm, zanim zdążył zadzwonić o skały. Umierający strażnik padł na jej wyciągnięte ciało, które złagodziło i wyciszyło upadek. Koturn ostrożnie sturlał z Tlatig targane śmiertelnymi spazmami ciało, obracając je twarzą do ziemi. Wyciągnął nóż i wbił go w kark wartownika u podstawy czaszki. Konwulsje natychmiast ustały. Koturn spojrzał beznamiętnie na Teię i dał znać, żeby brała się do roboty. Nadal zaszokowana wróciła na swoje miejsce i spojrzała na południe. Trzech żołnierzy stało na nabrzeżu, gawędząc ze sobą, podziwiając świt. Wszyscy trzej mieli łuki, ale bez cięciw, jakby spodziewali się najpierw ostrzeżenia. Już nie żyli i nawet tego nie wiedzieli. Nabrzeże miało raptem piętnaście kroków długości i przycumowano do niego dwie małe łodzie wiosłowe, które kołysały się na wodzie i trzeszczały, kiedy ocierały się i uderzały o drewno pomostu. Teia wystrzeliła promień parylowego światła i zobaczyła, że wszyscy trzej noszą kolczugi i hełmy. Niewiele tu pomoże. – Wszyscy trzej mają pełne… Zabrzęczała nad nią cięciwa. Teia przeturlała się i zobaczyła, że Tlatig zręcznym ruchem wyciąga kolejną strzałę z kołczanu. Patrzyła bardziej na prawo. Teia tak się skupiła na nabrzeżu, że nawet nie zauważyła w pobliżu małej chatki dla strażników. Dwaj mężczyźni już leżeli – doskonale widoczni dla wartowników nabrzeża. Tlatig obracała się w kierunku pomostu. – Trzy – powiedziała Tugertent. Nie liczyła strażników, tylko odliczała i chwilę potem trzy strzały wyskoczyły w powietrze na oczach Teii. Strażnik po lewej dostał strzałą w bok szyi. Grot musiał rozszczepić kręgosłup, bo

mężczyzna natychmiast padł bezwładnie, prosto do wody. Drugi strażnik złapał się za bok szyi, z której trysnęła fontanna krwi. Rozległ się niewyraźny jęk, kiedy trzeci mężczyzna obrócił się, a jego hełm odbił strzałę lecącą ku jego szyi. Strzała sprawiła, że hełm się obrócił, zasłaniając mu oczy, więc mężczyzna odepchnął go, rzucając się do ucieczki. Łucznicy wystrzelili kolejną salwę. Teia nie widziała, czy go trafili, ale kiedy wpadł do wody, wydawało się, że skoczył do niej celowo. – Biegiem! – syknął Koturn. Trójka łuczników pobiegła ścieżką ze strzałami na cięciwach. Teia wyciągnęła nóż i ruszyła za nimi, nie wiedząc, co innego może zrobić. Skierowała promień parylu na małą chatkę. Parylowe światło przebiło skórzane zasłonki w oknach. Zobaczyła mężczyznę w kolczudze, który szedł w stronę drzwi. – Chata! – szepnęła. – Frontowe drzwi! Tlatig już skręciła w stronę chaty i kiedy frontowe drzwi się otworzyły, Teia zobaczyła, jak wypuszcza strzałę z odległości pięciu kroków w mrok wnętrza. W parylowym świetle – skórzane klapki zasłaniały jej widok tylko tyle, ile mogłaby jedwabna gaza – zobaczyła, że mężczyzna padł. Koturn i Tugertent już byli na nabrzeżu i przeszukiwali wodę. Nadal było na tyle ciemno, że słońce wcale im nie pomagało. Teia pobiegła do nich. Łucznicy krążyli w tę i z powrotem po pomoście, w miarę swoich możliwości wypatrując mężczyzny w głębinach. Parylowy promień Teii przeciął wodę, rozpraszając się, ale znacznie mniej niż światło widzialne. – Tam! – Wskazała miejsce. – Płynie! Mężczyzna płynął pod wodą w odległości dwudziestu kroków. Kierował się ku wybrzeżu na północ od nich. – Oż, w mordę – zaklęła Tugertent. – Pływa w pełnej kolczudze. Nie myślałam, że to w ogóle możliwe. – Naciągnęła cięciwę. – Ja się nim zajmę. Z miejsca, w którym stała, tuż obok Tugertent, Teii wydawało się, że zauważyła delikatne migotanie wokół brzechwy strzały. Płynący żołnierz dotarł do brzegu w odległości siedemdziesięciu kroków lub więcej i wynurzył się powoli, cicho. Strzała Tugertent spotkała się z jego gołą głową i mężczyzna osunął się bezwładnie z powrotem do wody. Teia mogłaby przysiąc, że strzała wygięła się lekko w powietrzu. Co jest, u diabła? – Odważny – powiedziała Tugertent. – I szaleńczo silny. Zaklęła z podziwem. – Upewnijcie się, że na pewno jest martwy – rozkazał Żelazna Pięść. Tugertent zauważyła, że Teia przygląda jej się pytająco. Położyła palec na ustach. Cicho. Teia odpuściła sobie. Mieli ważniejsze sprawy na głowie. Tlatig dała z chaty znak, który Teia odczytała jako „teren czysty”, a Koturn odpowiedział jej gestem. Pobiegł z powrotem na koniec kolumny. – Potrafisz widzieć przez ściany i wodę? – zapytał. Był stary jak na Czarnogwardzistę; należał do tych Paryjczyków o hebanowej skórze i niebieskich oczach, którzy zwykle wywodzą się z arystokratycznych rodów, ale był niemal do bólu chudy w tych miejscach, w których Żelazna Pięść był szeroki. Halo w jego oczach było czerwone i przecinało tęczówkę promienistymi liniami. – Tylko jeśli znajdują się dostatecznie blisko i są odpowiednio cienkie – odpowiedziała Teia. – Teraz widziałam przez skórę w oknach. – Teia – powiedział dowódca Żelazna Pięść – pójdziesz ścieżką pierwsza, teraz. Wypatruj

ludzi i pułapek. Tugertent wyjdzie za tobą po trzydziestu sekundach. W każdej chwili może zejść zmiana. Chcę wejść na górę, zanim tamci zaczną schodzić. Czarnogwardziści nieśli już ciała do przystani, żeby wrzucić je do wody. Teia zatrzymała ich, wybrała najdrobniejszego mężczyznę, zabrała mu pas z mieczem, kapelusz z opadającym rondem i kurtkę. Narzuciła ją na swoje ubrania, przypasała miecz i naciągnęła kapelusz na głowę. Na kurtce była krew. Postanowiła o tym nie myśleć. Czarnogwardziści popatrzyli na nią dziwnie, ale ona to zignorowała. Napełniła dłoń niewyważonym parylem, żeby zrobić pochodnię. W ustach jej zaschło i nie mogła przełknąć śliny, ale musiała tylko truchtać przed siebie i patrzeć. Da sobie radę. Dotarła do początku ścieżki, a kiedy Tugertent do niej dołączyła, Teię ogarnęła przemożna wdzięczność. – Daj mi pierwszej wychodzić zza zakrętów – powiedziała. Pozostali Czarnogwardziści zebrali się za nimi. Poszła pierwsza, a trójka łuczników ruszyła trzydzieści kroków za nią. Pozostali szli dziesięć kroków za nimi. Ścieżka wkrótce przekształciła się z koziej dróżki kluczącej wokół drzew i krzaków w ścieżkę wcinającą się w żywą skałę samego półwyspu. Miała zaledwie trzy stopy szerokości i Teia zauważyła, że niektórzy mężczyźni za nią muszą ustawić się bokiem, żeby przejść wzdłuż ściany. Sama ściana była gładka od dekad lub wieków, kiedy inni żołnierze robili to samo. Wspinali się ostro długimi zygzakami po nagiej skalnej ścianie. Teia cały czas cięła na prawo i lewo parylowym promieniem, rozszerzała źrenice, by widzieć, szukała min-pułapek albo drutów podłączonych do alarmów, a potem znowu je zwężała do widzialnego światła. Preceptor Martaens powiedziała, że mistrz jej mistrzyni poruszał się tylko dzięki parylowemu światłu? W tym obszarze spektrum szum był tak znaczny, że Teia nie mogła w to uwierzyć. Jednak nie wypatrzyła żadnych pułapek. Trzymała się pół zygzaka przed pozostałymi Czarnogwardzistami. Kiedy znaleźli się w połowie wysokości klifu, Teia usłyszała dobiegające z góry głosy. – …i mówi, że „zrobiłaby to, gdybym narozrabiał!”. Przynajmniej czterech mężczyzn się roześmiało, w tym mówiący. Teia zerknęła za siebie. Przez kontrast z jej własną paniką, Czarnogwardziści za nią robili wrażenie spokojnych. Niestety, żołnierze byli za nimi i wyżej, schodzili, jakby ścigali się z nimi do zakrętu serpentyny. Łucznicy nie mogli strzelić pod takim kątem, a jeśli poczekają, aż żołnierze wyjdą zza zakrętu, tamci z pewnością podniosą alarm. Teia wycofała się z powrotem za zakręt, schodząc z widoku, i obejrzała się, oczekując rozkazów. „Ilu?” – zapytał bezgłośnie, poruszając jedynie ustami, Koturn. Obie grupy zmierzały do tego samego zakrętu serpentyny, odległego o sto kroków. Ich ścieżki coraz bardziej się do siebie zbliżały. Za kolejne czterdzieści kroków, gdyby schodzący żołnierze spojrzeli w dół, zdołaliby dostrzec wspinających się Czarnogwardzistów. Teia uniosła cztery palce, pięć i wzruszyła ramionami. Dowódca Żelazna Pięść już ruszył ku przodowi, klucząc na wąskiej ścieżce między Czarnogwardzistami mimo wysokiej i potężniej sylwetki, jakby pewna śmierć nie czyhała przy każdym fałszywym kroku. Doszedł do połowy kolumny. W ręku trzymał długą linę z zielonego luksynu. Za nim szła – nieco bardziej się męcząc przy lawirowaniu, bo była znacznie niższa – najdrobniejsza osoba w ich grupie, kobieta o imieniu Feli. Złowieszcze imię w tej chwili, pomyślała Teia[9]. Żelazna Pięść pomógł Feli obwiązać się ciasno liną w talii, a potem rzucił końce sznura pozostałym Czarnogwardzistom w kolumnie. Linę złapali wszyscy prócz dwóch Czarnogwardzistów stojących bezpośrednio obok Żelaznej Pięści – ci chwycili go za pas. Zupełnie jakby potrafili powiedzieć sobie mnóstwo rzeczy, nie

wypowiadając ani jednego słowa. Dowódca Żelazna Pięść spojrzał na Teię. – Dokładna liczba. Daj znać, kiedy będą tuż nad nami. Teia wyprostowała plecy, naciągnęła kapelusz na oczy i spróbowała przypomnieć sobie chód żołnierza. Wyszła zza zakrętu, idąc szybko, ale starając się stawiać nogi szerzej niż zwykłe, żeby zminimalizować kołysanie biodrami. Głowę trzymała spuszczoną, ramiona naprężone, jakby były większe i bardziej umięśnione niż jej własne, i cały czas zerkała na morze, żeby wydało się wiarygodne, że mogła nie zauważyć schodzących ku niej żołnierzy. – Arvad! – krzyknął jeden z mężczyzn. – Co tu robisz na górze tak wcześnie? Teia skinęła do nich głową. Cały dowcip w naśladowaniu męskiego głosu polegał na tym, żeby nie próbować mówić basem – lepiej zdecydować się na łatwy tenor i mówić krótko. – Wyjątkowa fala! Zmiotła go z nabrzeża! Jest ranny! Wskazała ręką przystań, stając na tyle blisko brzegu ścieżki, żeby Czarnogwardziści zobaczyli jej dłoń. Wyprostowała wszystkie palce – pięciu, a potem schowała je i wystawiła tylko palec wskazujący. Plus jeden. Sześciu. Machnęła na żołnierzy, żeby szli za nią, zanim zdążyli zapytać o coś jeszcze, i odwróciła się do nich plecami. Doszła do zakrętu i raz jeszcze wskazała na nadbrzeże wyciągniętą ręką. A kiedy żołnierze znaleźli się dokładnie nad Czarnogwardzistami, Teia opuściła rękę. Schodzący żołnierze znajdowali się niecałe piętnaście stóp od Czarnogwardzistów. Żelazna Pięść odwrócił się plecami do ściany, a Feli stanęła przed nim, niemal w jego objęciach, twarzą przy jego szerokiej piersi. Jego wielkie dłonie spoczywały na jej biodrach. Po szybkim odliczaniu dowódca wyrzucił Feli w powietrze, a ona wylądowała stopami na jego uniesionych na wysokość ramion rękach, które potem wypchnął nad głowę. Niebieski luksyn wystrzelił z jej rąk, wypychając ją na zielonej linie nad przepaść, ale ona nadal ciskała luksyn. Rozciągliwość zielonej liny pozwalała jej odpychać się coraz dalej, a dowódca wychylał się coraz bardziej, żeby nadal trzymać jej stopy; jego ciało układało się ukośnie względem ścieżki. Utrzymywał się tylko dzięki napięciu zielonej liny i dwóm mężczyznom, którzy trzymali go za pas. Feli nie próbowała trafić każdego z mężczyzn luksynową włócznią albo pociskiem. Wykrzesała niebieską ramę pod ścianą za nimi i po prostu pogrubiła ją tak, że nie było już miejsca na ścieżce dla ludzi. Rama ich zepchnęła. Nie mieli czego się chwycić, więc niewiele było trzeba, by ich zrzucić. Jak jeden mąż cała szóstka spadła ze ścieżki nad Czarnogwardzistami. Tylko jeden wydał z siebie zaskoczony pisk, kiedy leciał na łeb, na szyję. Jednak spadający najbliżej skały mężczyzna zaczepił o linę z zielonego luksynu. Wykręcił koziołka i poleciał dalej, ale przy okazji mocno szarpnął w bok Feli. W tej samej chwili kobieta przestała wystrzeliwać z rąk niebieski luksyn, więc poleciała z powrotem ku ścianie. Żelazna Pięść wychylił się niebezpiecznie w bok, ale nie mógł pobiec w prawo, ponieważ tam ciasno stłoczyli się Czarnogwardziści. Zamiast tego obrócił się, łapiąc obie stopy Feli w jedną rękę, którą wyciągnął równolegle do półki, a dwaj Czarnogwardziści po obu stronach musieli puścić jego pas, bo inaczej zrzuciłby ich i przy okazji siebie w przepaść. Żelazna Pięść postawił Feli delikatnie na ziemi, ale przez to sam stracił równowagę i… spadł z półki. Wielkie palce zacisnęły się na krawędzi, ześlizgnęły się, ale znowu się chwyciły. Czarnogwardziści wciągnęli Feli między siebie i zanim Teia zdążył mrugnąć, liczne luksynowe liny owijały się już wokół dowódcy. Z ich pomocą wspiął się na półkę i stanął. Nie wyglądał na choćby odrobinę poruszonego.

– Wszyscy nie żyją – powiedział – Ale musimy się pośpieszyć. Spokojnie skontrolował ich robotę, kiedy wisiał nad przepaścią? Niech go drzwi ścisną! Słońce zaczęło naprawdę świecić, kiedy biegli ścieżką. Gdy zbliżyli się do jej końca, Teia sprawdziła teren przed nimi i zobaczyła, że za ostatnim zakrętem znajduje się mocna drewniana brama, wysoka na dziesięć stóp i z zaostrzonymi szpikulcami na górze. W parylowym świetle, przez wąskie szpary dostrzegła, że jest wzmocniona żelazem i stoi za nią czterech mężczyzn. Spadek obok bramy nie był tak pionowy jak na klifie, który właśnie przeszli, ale był zbyt duży, żeby dało się po nim wspiąć, póki mieli nad sobą uzbrojonych ludzi. Wydawało się jej, że dostrzega też kształty włóczni i muszkietów wśród stacjonujących mężczyzn. Ledwie zdążyła zdać raport, kiedy działa nad nimi zaczęły strzelać w stronę wody. W czasie całej wspinaczki Teia tak się skupiła na tym, żeby utrzymać się na ścieżce, wypatrywać minpułapek, wilczych dołów czy zbliżających się żołnierzy, że prawie nie patrzyła na morze. Widok stąd był zdumiewający. Cudowny. Słońce dopiero co wstało, zatoka miała niebieski i intensywnie turkusowy kolor, żagle na okrętach były postawione, a gęste chmury dymu kłębiły się teraz przy burtach, kiedy chromeryjska flota próbowała wejść do zatoki. Tylko kilka małych statków broniło centrum szyku Księcia Barw. Odpowiedziały salwą. – Lem – powiedział Żelazna Pięść. – Naprzód. Drobny, nerwowy mężczyzna wyszedł przed szereg. Powiedział „cześć” do Teii. Zerknął na jej nieistniejące piersi, potem w oczy i na koniec odwrócił wzrok. – Mówią na mnie Lem. Prawdziwe imię to Will. No wiesz, Will, czyli Willum, czyli Lum, czyli Lem. – Pewnie – odparła Teia. Skoro tak mówisz. – To, co jest szczególne w Lemie, to nie to, że jest szalony – powiedział Lem. – Wszyscy jesteśmy szaleni w taki czy inny sposób. Lem jest szalony w bardzo specyficzny i cenny sposób. – I zaraz mi to dokładnie wyjaśnisz – mruknęła Teia, kiedy znowu zerknął na jej pierś. Nie wiedziała, czy jest odrażający, czy po prostu nigdy nie patrzy ludziom w oczy. – Ten tu Lem wierzy, że może zrobić wszystko w służbie Czarnej Gwardii. Ten tu Lem wierzy, że skały przed nim są jak masło. Jest trochę powolny, ale to dobrze, bo w przeciwnym wypadku byłby pewnie śmiertelnie niebezpieczny. Tak mówili trenerzy. Widzisz, Lem może zrobić dla nas w skale oparcia dla rąk, nie ma sprawy, ma taką wolę, że Andross Guile poryczałby się przy nim jak maluch. Rozumiesz, prawdziwe imię Will[10]. – Jasne – odpowiedziała Teia. Lem napełnił się niebieskim luksynem i pochylił się konspiracyjnie do Teii. – W wodzie coś jest. Jak ten czubek dostał się do Czarnej Gwardii? Jest cennym czubkiem. Jak ja. Lem wyciągnął rękę i poczekał. Odliczał pod nosem. Czterdzieści jeden, pięćdziesiąt trzy, czterdzieści siedem, pięćdziesiąt dziewięć, nie, pięćdziesiąt trzy, pięćdziesiąt dziewięć, sześćdziesiąt jeden, siedemdziesiąt jeden, nie… Młot z niebieskiego luksynu wystrzelił z jego ręki i uderzył w skałę. Wbił się – poziomy trzonek połączony ze szpikulcem, który wszedł głęboko w kamień. Trzonek będzie dobrym oparciem dla rąk albo nóg. Lem sprawdził młot, pociągnął, upewniając się, że nie ma luzu, i wziął głęboki wdech. Zamachnął się ręką w dół i osiem szpikulców wyskoczyło kolejno z jego dłoni. Będzie z tego piękna drabina. Niebieski luksyn… wstrzelony w skałę. Dobre nieba! A Teia myślała, że Czarna Gwardia nie może już jej bardziej zaimponować.

Lem uśmiechnął się do Teii i natychmiast spuścił wzrok. – Rozumiesz, prawdziwe imię Will. Teia rozumiała. Ponaglona gestem dowódcy wspięła się po prowizorycznej drabinie. Prawie doszła do końca, kiedy usłyszała zgrzyt metalu o skałę i głos kogoś, kto wykrzykiwał rozkazy. Okienko było pustym otworem na jej głową. Nagle zobaczyła, że wyjrzało przez nie działo. Zatkała uszy rękami na chwilę przed tym, jak armata wystrzeliła. Podmuch prawie zrzucił ją z prowizorycznej drabiny. A po tym strzale rozległy się następne, pół tuzina armat na obwodzie półokrągłego fortu. Z powodu odrzutu działa odturlały się, znikając jej z oczu, ale kiedy Teia uniosła głowę, żeby sprawdzić, czy zdoła policzyć ludzi ładujących armaty mimo gęstego dymu – paryl z łatwością przez niego przechodził – zauważyła, że okienka są zakratowane. Było tam dość miejsca, żeby wytoczyć działa między prętami, ale nie tyle, żeby przecisnął się tamtędy Czarnogwardzista. Może – być może – zaraz po salwie człowiek zdołałby wpełznąć przez szerszą przerwę między prętami, zajmowaną przez działo w czasie strzału. Trzeba by więc wpełznąć tuż przed działem i mieć nadzieję, że jest dość miejsca między prętami, a potem zaatakować uzbrojonych żołnierzy, którzy najpewniej będą patrzeć w twoim kierunku. Teia bardziej wyczuła niż usłyszała, że kolejny ciąg oparć dla rąk wbił się z drżeniem w skałę obok niej, obchodząc wielkie okna i prowadząc na szczyt fortu. Zerknęła w dół i pomachała do dowódcy Żelaznej Pięści, dając znak, że nie będą w stanie wejść przez okna. Lem już wbijał kolejną drabinę, żeby obejść okna od drugiej strony. Ponad skałą fort wznosił się dalej w postaci kilku kondygnacji drewnianych wież. Teia cieszyła się, że nie ma lęku wysokości, bo tu już mogło się człowiekowi zakręcić w głowie. W miejscu, gdzie drewno graniczyło ze skałą, znajdował się płaski skrawek, na którym mogłyby stanąć ze trzy osoby. Potężne belki drewnianych ścian fortu zagłębiały się w dziury wydrążone bezpośrednio w czerwonej skale. Teia posłużyła się parylem, żeby spojrzeć przez ściany. Nie mogła przebić się przez drewno, ale w miejscach, gdzie kora dociskała się do kory, czasem coś wychwytywała. Nawet wtedy nie widziała wyraźnie. Nie zdołała wypatrzeć nikogo po drugiej stronie. Dołączył do niej Czarnogwardzista. Teia zobaczyła, że pozostali wspinają się po drabinie po drugiej stronie. Zerknęła w dół i zobaczyła, że żołnierze nadal stoją przy małej bramie poniżej i patrzą na morze. Jeśli obrócą się, żeby spojrzeć, jak strzelają ich armaty – a był to niezły widok, więc jak najbardziej mogli tak się zachować – ujrzą Czarnogwardzistów jak na dłoni. Jednak przez chwilę, kiedy armaty fortu strzelały, Teia popatrzyła na to, czemu przyglądają się na morzu żołnierze. Statki płonęły – głównie chromeryjskie, które płynęły zbyt blisko fortu. Reszta floty kierowała się ku szczelinie pośrodku gardzieli. Małe statki Księcia Barw – Teia nie znała się na tyle na statkach, żeby je rozpoznać – uciekały z tego obszaru. Jednakże większość chromeryjskiej floty nie zdoła się wymknąć. Teia widziała, jak daleko sięgają działa fortu, a ponieważ część floty dopiero teraz zakręcała, pozostanie w zasięgu ostrzału przez kolejne dziesięć, może piętnaście minut. W tym czasie załoga fortu zdoła wystrzelić kilkaset kul. Orholamie, zlituj się. Teia odwróciła się i wydawało jej się, że daleko na zachodzie widzi zarys dwóch ślizgaczy tnących fale, płynących, by dołączyć do bitwy. Nie znaleźli zielonej mary? – Ilu żołnierzy? – zapytał Teię Czarnogwardzista. Miał na myśli obsadę fortu. Teia się otrząsnęła. Nic nie mogła poradzić na tragedię i głupotę tam w dole, mogła co najwyżej zatrzymać działa tu na górze. – Żadnego nie widzę – odpowiedziała szeptem. – Może więc mamy szansę.

Machnął na drugą grupę i Teia zobaczyła, że na drabinie stoi osiem osób, a kolejne sześć czeka pod nią. Czarnogwardzista – Teia nie znała jego imienia – zaczął krzesać ładunek pod drewnianą ścianą, wychylony tak bardzo w bok, jak tylko się odważył. Druga drużyna krzesała kolejną drabinę – która po prostu opierała się o drewno, jak zwykła drabina. Wspięli się po niej szybko i dowódca Żelazna Pięść dał znać, że można odpalać ładunek. Odsuwając Teię na bok, Czarnogwardzista zapalił ładunek. Luksyn wybuchł i przez chwilę Teia dziwiła się, że w forcie nikt nie podniósł alarmu. No jasne. Strzelali z dział wszelkich rozmiarów. Huk nikogo nie zaniepokoi. Za pomocą łomów z luksynu Czarnogwardziści szybko wyrwali resztę drewna i wpadli do fortu. Wszędzie leżały ciała, głównie Atashan, ale też niechlujnych ludzi bez mundurów, krzesicieli i nawet parę koloraków. Wczoraj toczono tu bitwę. Fort był wielki, pokrywał koniuszek Półwyspu Ruckiego kolczastą drewnianą koroną, zagłębiającą się głęboko w skałę, ale prawie nikogo w nim nie było. Dwaj mężczyźni stali na warcie przy bramie, wyglądając na przeciwległą stronę fortu. Łucznicy z Czarnej Gwardii zabili ich; strzały wbiły się w ich osłonięte kolczugą plecy. Czarnogwardziści, którzy wspięli się drugą stroną, zastali załogę artyleryjską na szczycie muru i zabili wszystkich w kilka sekund. Teia pobiegła z nimi, zbiegła po schodach do właściwego fortu i szerokim korytarzem do drewnianego przejścia. Było tam ciemno i w powietrzu wisiał dym, ale Teia bez problemu widziała w podczerwieni. – Czterech po lewej, pięciu po prawej. Wygląda na to, że kolorak wydaje rozkazy w centrum – szepnęła. Potem przebiegła korytarzem na palcach, chociaż wszędzie ryczały działa, do miejsca, gdzie następna załoga artyleryjska stała za drzwiami przy kolejnej baterii. – Trzech po prawej, sześciu po lewej. Żelazna Pięść machnął, żeby została tam, gdzie jest. Cicho wyciągnął długi, wspaniały sejmitar, którego Teia nigdy wcześniej nie widziała. Rękojeść wyłożono turkusem i muszlą uchowca, i wydawało się, że w tylec ostrza wstawiono coś, co wyglądało jak nadpalone drewno. Dowódca nie spojrzał na ostrze, jakby nie mógł znieść jego widoku, ale podsunął je Koturnowi, który wyciągnął rękę ze swojego miejsca i dotknął drewna po obu stronach klingi. Kiedy atasifustowe drewno buchnęło płomieniami, obie drużyny rzuciły się do działania. Czarnogwardziści wpadli jednocześnie do pomieszczeń. Żelazna Pięść w gęstym od dymu powietrzu wyglądał jak olbrzym, który dzierży w ręku sztabę ognia. Teia usłyszała krzyki, gniew, strach… i strzał z pistoletu. W spoconej dłoni sama trzymała pistolet, z odciągniętym kurkiem, gotowy do strzału. Po drugiej stronie korytarza otworzyły się drzwi i wystawił przez nie głowę krzesiciel. Był zdezorientowany. Zobaczył Teię. Pistolet sam się uniósł, krzesiwo samo opadło, zapłonęła iskra, szokująco silny odrzut, gorący dym. Teia zamrugała i zobaczyła, że krzesiciel leży na ziemi u jej stóp z odstrzelonym lewym okiem i ćwiartką czaszki. Nadal żył. – Przeładuj – powiedział jej do ucha dowódca Żelazna Pięść. Jakimś cudem już wrócił. Teia wzdrygnęła się i złapała się na tym, że jej dłonie robią, co jej kazano: czyszczą lufę, otwierają róg z prochem, nakładają przybitkę. Dowódca zajrzał do pomieszczenia, z którego wyszedł krzesiciel. Nie znalazłszy tam nikogo, wbił płonący sejmitar w plecy mężczyzny, w serce, wyciągnął ostrze i pobiegł korytarzem. Teia pobiegła za nim, ledwie zdążywszy załadować broń, bo nagle nie chciała zostać sama w tyle. Wpadli prosto na krzesicieli wroga. Teia gwałtownie przystanęła, ale dowódca już poruszał się krokami, które przypominałyyeshan ka, z sejmitarem w jednej dłoni i luksynem

w drugiej, zabijając ludzi na prawo i lewo. Pozostali Czarnogwardziści dołączyli do niego chwilę później, rozbłyski światła barwiły ściany. Teia rzuciła się do ataku w tej samej chwili, co Czarnogwardzista, który wysadził dla nich ścianę. Zero. Nazywał się Zero, teraz sobie przypomniała. Stanęli twarzą w twarz z dwoma krzesicielami, którzy już zbierali światło. – Ty bierz zielonego, a ja czerwonego! – krzyknął Zero. Ruszył, zanim Teia zdążyła cokolwiek powiedzieć. Zaatakowała krzesiciela po swojej stronie – tego samego, co Zero. Drugi krzesiciel wbił luksynowe ostrze w pierś Zero. Czarnogwardzista zachwiał się, padł i spojrzał na Teię, jakby nie mógł uwierzyć, że jest aż tak głupia. Jestem daltonistką, do licha! Zero padł, ale obaj wrodzy krzesiciele już nie żyli, zabici przez innych Czarnogwardzistów. Warczący czerwony kolorak podpalił się, a dowódca Żelazna Pięść ryknął, krzycząc, żeby Teia biegła za… kimś… nie zrozumiała słów, które wykrzykiwał ponad wrzaskami i rykiem ognia. Wtedy zobaczyła młodego człowieka, który uciekał, więc pobiegła za nim. Miał na sobie białą koszulę i płaszcz, jedno i drugie z szerokimi różnobarwnymi pasami – jeden z polichromatów Księcia Barw. Pobiegł korytarzami i zniknął. Teia pobiegła za nim najszybciej, jak potrafiła. Wybiegając zza rogu, wpadła na jego wyciągniętą nogę, zaczepiła o jego ramię i poleciała. Zasadzka! Prześlizgnęła się po gładkiej kamiennej posadzce i zobaczyła, że młodzieniec trzyma w rękach jej pistolet. Miała wrażenie, że złamał jej palec, wyrywając broń, bo trzymała go na osłonce cyngla. Miał około siedemnastu lat i twarz zakrwawioną od okularów roztrzaskanych na twarzy – szkło pocięło mu policzki i jastrzębi nos. Wycelował do niej z pistoletu, a ona zamarła. Klęcząc, patrzyła, jak tuzin żołnierzy z muszkietami podbiega do młodzieńca. Musieli być przy jakimś stanowisku artyleryjskim albo w koszarach. Schował jej pistolet. Wyszczerzył do niej zęby w uśmiechu i powiedział: – Zabijcie ją, a potem wesprzyjcie ludzi w środku. Teia nie chciała umierać, ale nic nie mogła zrobić. Orholamie, nie mogła już nic zrobić. Wtedy, kiedy trzej żołnierze unieśli muszkiety, poczuła, jak coś ogromnego ponad wszelkie wyobrażanie przeszło obok niej, ponad nią, poprzez nią niczym poryw wiatru. Szepnęło: „W ten sposób”. Nagle usłyszała, jak preceptor Martaens mówi: „Spalisz się żywcem”. Mimo to, Teia czuła spokój. Żadnego strachu. Uniosła ręce, rozłożyła palce. Popłynęło z niej szybkie tętno otwartego koloru – coś poza parylem, albo może i paryl, tyle że nigdy nawet nie rozważała, żeby krzesać go w taki sposób. Miała wrażenie, że zanurzyła ręce w ogniu. Żołnierze krzyczeli, uskakiwali, wypuszczali broń. Dwóch uciekło. Kilku padło i zwinęło się w kłębek. Teia usłyszała za sobą kroki biegnących ludzi i natychmiast wyciągnęła ku nim rękę, gotowa zabić. To byli Czarnogwardziści. Powstrzymała się, natychmiast zwężając oczy do widzialnego spektrum. Spojrzała na ręce. Były nietknięte, bez poparzeń, chociaż nadal ją mrowiły. Odwróciła się z powrotem do żołnierzy, których unieszkodliwiła, spodziewając się ujrzeć zwęglone skorupy. Nic im się nie stało. Przez chwilę byli oszołomieni, ale zaczęli sięgać po broń, kiedy tylko rzucili się na nich Czarnogwardziści. Teia zerwała się na równe nogi. Chłopak, najpewniej dowódca, był jednym z tych, którzy uciekli; ciała mężczyzn przed nim osłoniły go przed atakiem Teii. Pobiegła za nim.

Dotarła na dziedziniec akurat, żeby zobaczyć, jak chłopak wymyka się przez uchyloną bramę. – Do diabła. Nie pobiegnie za nim. I tak po prostu walka się skończyła. Teia podeszła do baterii dział, rozcierając mrowiące dłonie. Czarnogwardziści nie mieli czasu na świętowanie zwycięstwa, już przeładowywali działa pod uważnym okiem jednego z mężczyzn, którzy mieli pewne doświadczenie z ciężkimi działami. – Dowódco, czy Zero…? – zaczęła. – Nie żyje – odpowiedział Żelazna Pięść. Ugasił miecz, ale na ostrzu był dym, sadza, krew i zakrwawione włosy. – Ten chłopak? Polichromata? – Niestety… Udało mu się… Dowódca podniósł palec i podszedł do okna. – Czy ja mam zwidy? Kilku Czarnogwardzistów też podeszło do okna. Vanzer, zielony, powiedział: – O, nie. Czuję to. Bitwa na morzu nadal toczyła się w najlepsze. Flota Chromerii chyba nawet nie zauważyła, że ustał ostrzał z fortu. Wszystkie statki nadal płynęły ku środkowi gardzieli. A flota Księcia Barw całkowicie ustąpiła z centrum. Jednak Czarnogwardziści patrzyli na samo morze. Miało inny kolor na przestrzeni ogromnego koła, mającego co najmniej trzy mile średnicy i znajdującego się dokładnie na środku gardzieli, pod powierzchnią. – Zwabili nas na środek gardzieli – powiedział Żelazna Pięść. Prosto na środek wielkiego, ciemnego koła. Iglica szeroka jak wieża wystrzeliła z wody, wywołując potężne fale, które uderzyły w statki wokół. Potem mniejsze wieże wyskoczyły kilkaset kroków dalej, ustawione w kręgu. Jedna z nich przebiła się przez kadłub galeonu i uniosła go z wody. Kadłub w końcu pękł i posypali się z niego do morza ludzie wraz z wszelkim ekwipunkiem. A potem wydawało się, że morze podskoczyło, tworząc dysko średnicy trzech mil, i mara się wynurzyła. Wody podskoczyły, a potem opadły z hukiem, zalewając całe statki, miażdżąc inne, a potem morze spłynęło gwałtownie z brzegów nowo wyłonionej wyspy szerokimi strugami we wszystkich kierunkach. Wydawało się, że niektóre statki, które miały dość szczęścia, żeby być obróconymi we właściwym kierunku, spłyną z wyspy, ale kiedy mara się wynurzyła, wytrysnęły grube jak pnie drzew winorośle. Wystrzelił las winorośli, żywych i chwytliwych jak macki krakena, i to nie z jednego miejsca, ale z setek. Mara była żywym, wijącym się dywanem. Chociaż jej własne oczy nie mogły tego Teii powiedzieć, nie miała wątpliwości, jakiego koloru jest mara. Dzikość zieleni, nietłumiona teraz przez morze, uderzyła w krzesicieli, jakby ktoś ich spoliczkował. Statki, które nie zostały zmiażdżone, leżały na zielonej wyspie, przechylone, unieruchomione. W jednej chwili flota Chromerii zwyczajnie przestała istnieć. Zniweczono obronę Ru. Tysiące zginęły. Bitwa została przegrana. Teia widziała, jak z samej wyspy wyroiły się setki ludzi – z tej odległości małych jak insekty. Ludzie wyciągnęli ręce do nieba i światło wystrzeliło z setek zielonych koloraków. Maleńka grupka pośrodku tej rodzącej się armii walczyła z nią, ciskając wokół siebie każdym innym kolorem. – To są Czarnogwardziści – powiedział ktoś. – Tam na dole jest Pryzmat. Walczy. Z tym

czymś. Zlituj się, Orholamie. Nie mieli najmniejszej szansy.

ROZDZIAŁ 109 – Pięć minut do wschodu słońca – oznajmił pomarańczowy krzesiciel. Denerwował się i hałaśliwie zasysał ślinę wokół obracanego w ustach kawałka katy. Tuzin pomarańczowych i żółtych krzesicieli zebrał się u podnóża południowego muru Ru, czekając na świt, nerwowo uciszając Liv i jej ludzi. Zespół Liv składał się z czterech krzesicieli i czterech żołnierzy. Razem z nią tworzyli świętą dziewiątkę. Liv wolałaby, żeby to była święta dziewięćdziesiątka dziewiątka. Wolałaby mieć wojowników, którzy potrafią krzesać, i krzesicieli, którzy potrafią walczyć, ale Krwawym Szatom brakowało wielu lat, żeby choć zbliżyć się do czegoś w przybliżeniu porównywalnego do Czarnej Gwardii. Armia Krwawych Szat już się obudziła i uzbroiła, ale najbliższe oddziały znajdowały się czterysta, pięćset kroków od murów. Atashanie z pewnością mieli działa, które sięgają tak daleko, ale zdecydowali się oszczędzać proch. Liv domyślała się tylko, że znaleźli się w niemal równie trudnej sytuacji jak Krwawe Szaty. Bateria Księcia Barw na południowym brzegu gardzieli miała tylko tyle prochu, żeby oddać po jednym strzale z każdego działa. Książę miał nadzieję, że chromeryjska flota będzie się trzymać z dala od tego brzegu i raczej zbliży się do przeciwległego, który – jak wierzyła Chromeria – nadal znajdował się w rękach jej ataskich sprzymierzeńców. Liv nie dowie się, jak się sprawy potoczyły, dopóki nie będzie po wszystkim – o ile w ogóle tego dożyje. Jej żołnierze byli ubrani w porysowane i pocięte skórzane zbroje i wyblakłe niebieskie płaszcze Niebieskich Łajdaków, kompanii najemników, których wynajęło Ru. Kompanie najemnicze rzadko z własnej woli wspierały oblężonych, zatem Ru musiało zapłacić im fortunę. I jak można było się spodziewać po ludziach, którzy są przede wszystkim lojalni wobec własnej sakiewki, byli skłonni dojść do porozumienia z Księciem Barw. Odmówili walki po jego stronie, obawiając się, że reputacja zdrajców źle wpłynie na ich przyszłe kontrakty. Zgodzili się jednak ułatwić wejście do miasta zespołowi Liv w zamian za łagodne potraktowanie po tym, jak Krwawe Szaty zajmą miasto. Jak każdy przywódca Książę Barw nienawidził najemników, a mimo to, posługiwał się nimi. Był przekonany, że piracki lord Pash Vecchio go zdradził. Chuderlawy pirat przysiągł, że jego wspaniały okręt utrzyma południowy brzeg i zapędzi flotę chromeryjską prosto w pułapkę. Doszły ich słuchy, że widziano okręt, więc może zjawił się w ostatniej chwili. Jednakże bardziej prawdopodobne było to, że czekał z boku jak niektórzy inni piraci, mając nadzieję napaść na osłabione po bitwie statki, złupić je i zabrać niewolników. Odgłosy odległych armat dudniących ponad morzem rozległy się przed świtem. Liv zastanawiała się, czy umierają tam ludzie, których znała. Odwróciła się, żeby spojrzeć na mur; patrzyła, jak światło słoneczne pełznie po jego licu. – Myślałam, że to niemożliwe – powiedziała do pomarańczowookiego krzesiciela żującego katę. – Uczyłaś się w Chromerii, co? Chromeria kłamie, księżniczko. Ze wszystkich kolorów tylko pomarańczowi krzesiciele Księcia Barw byli lepsi od chromeryjskich. Ich iluzje umieszczone w głębi innych luksynów były równie dobre jak te wykonane przez uczniów Chromerii, ale potrafili też coś, o czym Liv słyszała tylko plotki, a czemu Chromeria zaprzeczała, twierdząc, że to niemożliwe: narzucali uczucia. Człowiek musiał widzieć obiekt, na który rzucono urok, i musiał być podatny na tego typu rzeczy – im łatwiej ulegał emocjom, tym silniej doświadczał skutków uroku. Jednakże ten mur był ich

mistrzowskim dziełem z dwóch powodów. Po pierwsze, ludzie Księcia Barw znajdujący się w mieście rzucili uroki na każdy budynek, ulicę i na sam mur w promieniu kilku przecznic stąd. Urok można było nałożyć tak cienką warstwą, że oko nawet go nie wychwytywało, zwłaszcza gdy w tle było mnóstwo barwnych wzorów. Efekt pozostawał: omijał umysł i sięgał prosto do trzewi, osłabiając wątrobę, napełniając żołądek wodą. W niewielkiej okolicy po drugiej stronie muru każdy czuł przerażenie. Nie było to uczucie obce ludziom w obleganym mieście i doprowadziło do tego, do czego miało: mieszkańcy unikali tego miejsca. To oznaczało, że mniej przyglądali się murom, dzięki czemu iluzja nadal trwała. Liv zapytała, jak tego dokonali. Powiedzieli, że narzucili własną wolę swojemu dziełu, tak samo jak przy tworzeniu golemów. W tym sensie ożywiali magię. Rzecz jasna, Chromeria tego zabraniała. Luksjaci uważali, że oderwanie kawałka swojej woli dla magii oznaczało oderwanie kawałka własnej duszy i że takiego utraconego skrawka duszy nigdy się nie odzyskiwało. Krwawe Szaty wiedziały swoje. A przynajmniej tak twierdziły. Trebusz na Czerwonych Klifach nad nimi miotał głazami co kwadrans i trafiał blisko tej okolicy. Pomarańczowi dotarli wcześniej do muru, a kiedy umieszczali ładunki, tak dobierali czas wybuchu, żeby wypadł w tej samej chwili, w której głazy z trebusza wstrząsały ziemią. Jednego ataskiego kapitana zamordowano, a drugiego przekupiono, gwarantując bezpieczeństwo jemu i jego rodzinie po zajęciu miasta. Wydrążono dziurę w murze i zakryto ją iluzją. Niebieski luksyn, pokryty warstwą czerwonego, żółtego i pomarańczowego, zniekształcał obraz tak, że iluzje wyglądały niemal identycznie jak mur. Zwiodłoby to każdego, kto zerknąłby przelotnie z odległości dwudziestu albo trzydziestu kroków, ale nie wytrzymałoby uważnego badania. Krzesiciele i saperzy pracowali co noc, okryci grubymi, wełnianymi kocami, żeby ukryć światło magicznych pochodni, i co rano wynurzali się spod nich wyczerpani i spoceni. Jednakże w ciągu kilku dni stworzyli niewidoczną bramę z wykrzesanymi wspornikami, które podtrzymywały mur nad nią, dostatecznie szeroką, żeby przeszło nią pięciu mężczyzn ramię w ramię. Nie była dość szeroka, żeby wpuścić całą armię i była za niska, by przeprowadzić tamtędy konie, ale nie o to chodziło. Godzinę po tym, jak Liv wejdzie do miasta, Książę Barw miał wysłać przez ten tunel pięciuset najlepszych krzesicieli i wojowników z poleceniem otwarcia południowej bramy miasta i wpuszczenia wojsk. Liv nie wiedziała, jak ten plan mógłby zawieść. Książę Barw nie był aż tak pewny. Chciał jednego dnia zająć się chromeryjską flotą, a Ru następnego, na wypadek gdyby flota dotarła na brzeg i zaatakowała ich tyły, zamiast spróbować przekazać zaopatrzenie bezpośrednio do Ru. Jednakże podjął ryzyko: żeby wykorzystać pułapkę, musiał obu rzeczy dokonać dzisiaj. Jeśli coś się nie uda, Liv wyląduje bardzo, bardzo osamotniona we wrogim mieście. – Już czas! – warknął pomarańczowy. Kiedy słońce ich zalało, on razem z niebieskim i żółtym dotknęli muru w miejscach blisko siebie, żeby przejąć kontrolę nad węzłami, które zostawili na powierzchni. Odsunęli iluzję jak kurtynę. – Pamiętajcie, co powiedział nasz książę – przemówiła Liv. – To, co robimy dzisiaj, robimy z litości. Za wolność zawsze płaci się krwią. I jeśli taką cenę trzeba ponieść, lepiej, żeby zapłacili nieliczni. Działajmy szybko i zdecydowanie. Nie była to wybitna mowa, ale Liv nigdy dotąd nie przemawiała. Ludzie skinęli do niej głowami, a potem weszli przez dziurę w murze. Ona przeszła jako przedostatnia. Gdyby zginęła, misja by się nie powiodła, więc musieli jej bronić ponad wszystko. To była cena i przywilej bycia

nadfioletową. Schowała się za nimi. Mur miał osiemnaście kroków grubości u podstawy. Ogrom. To dlatego nie bombardowali murów bezpośrednio głazami z trebuszów – potrzebowaliby wielu miesięcy, żeby się przebić. Działa poradziłyby sobie z murem, ale nie mieli dostatecznie dużo prochu, a stracili już łatwy dostęp do kopalni saletry, żeby samemu go wyprodukować. Jednakże, ktokolwiek powiedział Księciu Barw, że pięciu mężczyzn może przejść obok siebie przez tunel, kłamał. Przestrzeń była tak mała, że Liv musiała mocno się zgarbić, żeby przejść, a pięciu mężczyzn ramię w ramię? Liv sięgała ścian przejścia palcami, gdy wyciągnęła ręce. Wystarczyło do ich celów, ale Liv nagle ucieszyła się, że wchodzi do miasta pierwsza, zamiast pośród pięciuset ludzi przepychających się przez tę małą dziurę i będąc pod ostrzałem kul i magii. Cieszę się, że sama wchodzę do miasta wroga. Oszalałam. Wkrótce wyszli z dziury. Niektórzy byli przykurzeni. Jeden z mężczyzn, Phyros, który miał siedem stóp wzrostu, ocierał głowę, mocno krwawiącą po tym, jak uderzył nią o sklepienie tunelu. Otrzepali kurz z wyblakłych niebieskich koszul – to była najbliższa rzecz mundurowi Niebieskich Łajdaków, jaką mieli – i szybko zabandażowali Phyrosowi głowę. – Za mną – powiedział Phips Navid. Był kuzynem Payama Navida, niezwykle przystojnego preceptora, w którym podkochiwała się Liv i każda inna dziewczyna w Chromerii. Phips dorastał w Ru, chociaż jego ojca, starszych braci i stryjów powieszono po Wojnie Pryzmatów. Miał wtedy dwanaście lat i sam ledwie uniknął stryczka. Przebiegli ulicami. W pobliżu murów, z powodu czaru przerażenia, nikogo nie było. Wkrótce jednak przebiegli obok paru żołnierzy, którzy tylko skinęli do nich głowami. Obiegli jedną przecznicę, żeby nie wpaść na grupę Niebieskich Łajdaków – tylko kilku najwyższych dowódców z kompanii znało ich plan. Każdy podwładny, który by ich zobaczył, zapytałby, co robią. Większość miasta nadal była nietknięta przez wojnę. Książę Barw chciał zdobyć nową silną bazę dla swojej kampanii wojennej, a nie kolejną studnię bez dna pożerającą jego zasoby, więc ostrzał z trebuszy na Czerwonych Klifach skupił się na paru miejscach i bateriach artyleryjskich. Całe targowiska i pałace zostawiono nietknięte. Budynki były zbudowane z pobielonej cegły suszonej na słońcu i miały płaskie dachy, pełniące funkcję dodatkowych pomieszczeń, zwłaszcza w gorące noce, tak samo jak w Tyrei. Jednakże tutaj wznosiło się o wiele więcej pałaców wokół centralnych dziedzińców z ogrodami. Wszelkie szkody zadane Ru przez Wojny Pryzmatów dawno usunięto dzięki bogactwu miasta. Ludzie na ulicach nie wyglądali, jakby czuli się szczęściarzami. Zachowywali się, jakby czar przerażenia namalowano na każdej ścianie. Kiedy Liv mijała wysokie na trzy, cztery kondygnacje pałace, dostrzegła na wielu z nich mężczyzn z długimi lunetami wpatrujących się w morze. Jednakże w labiryncie ulic huk armat był ledwie słyszalny. Doszli bez przeszkód aż do dzielnicy świątynnej. Wielka Piramida Ru pojawiła się nagle nad nimi. Liv natychmiast dostrzegła, że to krewniaczka i rywalka zigguratów z Idoss. Mieszkańcy Idoss skupili się na wysokości i chociaż ich wspaniały ziggurat był wyższy i bardziej stromy od Wielkiej Piramidy, to pod względem masy i ogromu nie mógł się z nią równać. Pobielony wapień wskazywał dokładnie cztery strony świata, wielkie mosiężne koksowniki płonęły dzień i noc w każdym rogu, imponujące schody na wschodniej ścianie pokryto wypolerowaną miedzią, błyszczącą w słońcu jak czerwone złoto, sam czubek wyłożono elektrum, a wielkie zwierciadło świeciło w górze jak gwiazda. O każdej porze roku zmieniano zdobienia na wszystkich czterech fasadach, ale w tym roku, z powodu nadchodzącej armii, nie pozwolono sobie na wydatki związane z jesiennym przybraniem. Każdego lata piramidę zamieniano w ogród, istną górę

kwiatów, co roku powierzając projekt nowej osobie, a koszty pokrywał jeden z rodów arystokratycznych. O tej porze roku każdy kwiat powinien już zwiędnąć i umrzeć, a pełen splendor dawno zniknąć, jednak wszystkie rośliny nadal kwitły – wpływ zielonej mary, jak powiedział Książę Barw. W tym roku ogrody zaprojektowano tak, żeby przywodziły na myśl słońce spoczywające na czubku Wielkiej Piramidy w surowym, staroataskim stylu. Lilie i gardenie, białe irysy i białe hortensje ustępowały miejsca margerytkom, jaskrom i nagietkom. Na zygzakach schodów herbaciane róże, pomarańczowe lilie i tulipany reprezentowały promienie słońca, przebijające się przez chmury hiacyntów i dzwonków. Las żywej zieleni zajmował środek, a podstawę stanowił labirynt rododendronów, kamelii i róż wszelkiego koloru. Każdą ścianą spływały strumienie, nawet przepływały nad wielkimi schodami kapryśnymi akweduktami. Fontanny wypluwały wodę w górę, żeby lądowała w sadzawkach kilkanaście kroków niżej. A wszystko to było chwilowe, miało się zmienić w coś równie wystawnego w następnej porze roku. Arystokratyczne rody rywalizowały w ten sposób ze sobą. Już sama skala bogactwa potrzebnego do takiego popisu jednocześnie urzekała Liv i budziła w niej obrzydzenie. Miasto było bogate, ale nawet w te pół godziny minęli sporą liczbę żebraków, obrzępałów, kalek i sierot. – Gapisz się – zwrócił jej delikatnie uwagę Phips Navid. Liv odwróciła wzrok. Chyba nikt nie zauważył, że się przyglądała. Idiotka. Gapienie się to najpewniejszy sposób, żeby się zdemaskować. Jednakże wszyscy wokół sprawiali wrażenie zaabsorbowanych, zajętych własnymi sprawami, wszyscy chodzili ze spuszczonymi głowami. Po dwóch minutach Liv i jej ludzie znaleźli się u podnóża wielkich schodów. Stał tam jeden z dowódców Niebieskich Łajdaków – stary cap o garbatym nosie, niebieskich oczach i dziurze po przednich zębach. Nazywał się Paz Cavair. Rozmawiał z jednym z miejskich kapitanów, który strzegł podstawy piramidy z szóstką ludzi. – Liv! – zawołał. – Miałem nadzieję, że cię zobaczę. Chodź tu. Liv skrzywiła się i podbiegła ze swoimi ludźmi. – Sir – powiedziała – właśnie szłam sprawdzić, ile prochu… – Zapomnij o tym. Mam wiadomość, którą chcę, żebyś zaniosła lordowi Aravindowi na górę. Krzywiąc się, Liv zapytała: – A nie może pan posłać kogoś z moich ludzi? – Nie, to ważne. Tylko dla jego uszu. Poza tym, jak masz zadbać, żeby ten twój mały zadek pozostał taki jędrny, jeśli od czasu do czasu nie spocisz się trochę? Kapitan zaśmiał się razem z Pazem, a ludzie Liv zarżeli cicho, jakby próbowali stłumić śmiech. Liv spojrzała na nich. – Nie wiem, z czego się tak, chłopcy, cieszycie. Jeśli ja mam wejść, to wy też. To im zamknęło usta. Kapitan zaśmiał się, ale też zaraz się zakłopotał. – Obawiam się, że mogę wpuścić na górę tylko dwoje. Możemy przekazać waszą wiadomość, jeśli chcecie, ale nie wpuszczę uzbrojonej grupy na Wielką Piramidę. – Przecież trwa wojna. Żartujesz sobie, prawda? – zapytał Paz Cavair. – Nie chcę wyjść na służbistę, ale rozkaz to rozkaz – odparł kapitan. To był młody człowiek. Ciemnowłosy, o pięknych niebieskich oczach, z paciorkami w brodzie. – Wiesz, jak to jest. – Wiem – przytaknął Paz. – Skacz.

– Hę? – zdumiał się kapitan. To był sygnał. Jeden człowiek Paza Cavaira i jeden od Liv zaatakowali ataskich żołnierzy i kapitana, wyciągając noże i dźgając ich przez kolczugi, łamiąc im karki i brutalnie tnąc ciała. Załatwiono to tak szybko i tak sprawnie usunięto ciała, że nikt nie podniósł krzyku. Po morderstwie Paz Cavair odwrócił płaszcz na drugą stronę. Na lewej stronie miał przyszytego herbowego orła Ru. Zajął miejsce, jakby sam był ataskim żołnierzem. Liv i jej ludzie też odwrócili płaszcze. Ludzie Paza Cavaira zdjęli płaszcze z zabitych strażników i złożyli ciała na stos, żeby jak najlepiej je ukryć. – W pięć minut dotrzecie na szczyt, jeśli pobiegniecie. Musicie być tam przed zmianą warty. – To mieli być wartownicy świeżo po zmianie – powiedziała Liv. – Ich zmiana się spóźniła. Nic na to nie mogliśmy poradzić. Biegnijcie! Pobiegli schodami. To była tylko kwestia czasu, kiedy ludzie lorda Aravinda ich zobaczą. Przy odrobinie szczęścia płaszcze zapewnią im spokój aż do samego szczytu – większość miejskich żołnierzy nie nosiła zbyt wielu oficjalnych insygniów, ale tylko elita mogła zbliżać się w grupie do lorda Aravinda. Tyle że trwała wojna, a w takim czasie zarzuca się stare zwyczaje. Liv biegła. Armaty wystrzeliły na południu. Liv widziała, jak część wojska Księcia Barw zbiera się, szarżuje w stronę bram. To przede wszystkim miało służyć odwróceniu uwagi – ze względu na nią. „Liv” – powiedział poprzedniej nocy Książę Barw – „poddawałem cię próbom. Żeby się przekonać, czy mogę ci zaufać w pewnej kwestii”. „Wiem. Oczywiście, że możesz mi zaufać, książę. I pewnie powiedziałabym to tak czy inaczej”. Uśmiechnął się znacząco. Było to nieco makabryczne przy jego bliznach, ale ona już ich właściwie nie zauważała. „Nie poddaję próbie twojej lojalności, nie tym razem”. Słońce wcześnie zachodziło, rozświetlając Czerwone Klify, sprawiając, że cienie trebuszy ciągnęły się w nieskończoność. „Twoją kompetencję. Jestem zmuszony poddać cię tej próbie, bo mam tak niewielu nadfioletowych krzesicieli, a do tego potrzebuję dobrego. Najlepszego. Chciałbym zapewnić ci bezpieczeństwo, ale zamiast tego muszę zaryzykować twoje życie, żebyśmy mogli zwyciężyć. Jeśli ci się uda, nagrodzę cię wspanialej, niż możesz to sobie wyobrazić”. „Co mam zrobić?” – spytała Liv. Pociła się, dyszała i wydawało jej się, że zaraz zwymiotuje. Przystanęła na chwilę i spojrzała na morze, wyczuwając coś, mając wrażenie, że coś usłyszała. Ogromna zielona wyspa wynurzyła się z głębin morza i teraz unosiła się pośrodku gardzieli. Statki – maleńkie drobinki – były miażdżone, wywracane do góry dnem. Ogromne fale spływały z wyspy. Olbrzymia iglica wznosiła się w jej centrum. Serce Liv urosło i mogłaby przysiąc, że nagle poczuła się dzika i silna. Zielona mara. Z południa dobiegały do niej odgłosy bitwy. Armaty i muszkiety strzelały z murów, wstrząsając miastem. Żołnierze na szczycie piramidy nie zobaczyli jeszcze mary ani Liv, ich pole widzenia zawęziło się do bitwy rozgrywającej się pod murami. Jednakże mimo uczucia dzikości i siły, pędzenie po schodach było męczące. Liv zwolniła, a mężczyźni z obu jej stron złapali ją za ręce i pomogli przebiec resztę drogi na szczyt. Nie wypominali jej tego. Byli wojownikami, a ich ciała przygotowano do takiego wysiłku. Jej nie. Poczuła się przez to słaba i bezradna. I jakaś cząstka jej osoby czuła się uwięziona i chciała się wyrwać na wolność. Jednak Liv stłumiła to pragnienie.

Zwolnili, kiedy zbliżyli się do szczytu piramidy. Prawie niewidoczne z dołu na przedostatnim poziomie piramidy znajdowało się kwadratowe patio, gdzie mogli zebrać się lordowie i można było przeprowadzać religijne rytuały. To właśnie tu wymordowano całą rodzinę królewską Ru i stąd zrzucono ciała. Fuksje zwieszające się z koszyków, oczka wodne i fontanny zapewniały arystokratom chłód; niewolnicy przynosili owoce i wino z wnętrza piramidy. Krzesiciele w drużynie Liv założyli okulary. Ona również. Wykrzesała skorupę z nadfioletu i napełniła ją płynnym żółtym luksynem, jak pokazał jej Gavin Guile. Miała wrażenie, że to wydarzyło się wieki temu. – Kim jesteście? – rozległ się głos nad nimi. To pytał żołnierz. Włócznia z niebieskiego luksynu przebiła nos mężczyzny i wbiła się w twarz, krew buchnęła mu oczami. Drużyna Liv rzuciła się do ataku. Na szczycie piramidy było więcej ludzi, niż Liv się spodziewała, ale żadnych krzesicieli. Cisnęła bombę rozbłyskową w środek tłumu, a kiedy ta wybuchła, oślepiła połowę mężczyzn patrzących w ich kierunku. Ludzie Liv walczyli zażarcie – to byli jedni z najlepszych krzesicieli i wojowników, jakich Liv widziała. Phyros wymachiwał toporami, które wyglądały jak halabardy, tyle że ze skróconymi drzewcami, i gdziekolwiek się znalazł, mężczyźni umierali, niewolnicy umierali, kobiety umierały. Niebiescy krzesicieli przebijali kolcami twarze i szyje, atakując na prawo i lewo. Phips Navid rzucił się na lorda Aravinda, wykrzykując coś o zemście, i padł z rąk osobistych strażników arystokraty. Liv trzymała się z tyłu i rzucała bombami rozbłyskowymi, czując się trochę jak tchórz. Wiedziała jednak, że jest niezastąpiona w tej misji, a poza tym, jej bomby robiły swoje. Tylko raz musiała wyciągnąć pistolet, kiedy oszalała niewolnica rzuciła się na nią z doniczką. Kobieta padła u stóp Liv z oparzeniami od prochu wokół krwawej dziury pośrodku piersi. I nagle było po wszystkim. Mężczyźni i kobiety jęczeli, ale już nie walczyli. Zespół Liv zmniejszył się nie wiadomo kiedy do pięciu osób i teraz każdy sprawdzał ciała, dobijał rannych wrogów, którzy próbowali się ukryć albo sięgnąć po broń. – Dziesięciu żołnierzy nadchodzi zewnętrznymi schodami – powiedział Phyros. – Ja zajmę się wewnętrznymi. Phips Navid jęczał przy tronie. Liv podeszła do niego. Lewe oko miał zmiażdżone, brzuch przebity na wylot włócznią, kolano wygięte w niewłaściwą stronę. – Dorwaliśmy go?– spytał. -Tę świnię Aravinda? Dorwaliśmy go? – Tak – powiedziała Liv. – Wygląda na to, że dostał kolcem w pachwinę. Phyros właśnie poderżnął mu gardło. Phips parsknął śmiechem, ale zabrzmiało to jak skomlenie. – Dobrze, dobrze. Czternaście lat polowałem na tego łajdaka. Żałuję, że sam tego nie załatwiłem. Wolałbym… wolałbym nie musieć tego robić. Wierzysz w niebo? – Wierzę w piekło – odpowiedziała Liv. Spojrzał na nią, jakby próbował się roześmiać, ale ból wykrzywił mu twarz. – Wyświadcz mi przysługę, dobrze? A ja się dowiem za nas oboje. Wyszczerzył zęby w uśmiechu, którego trzymał się uparcie mimo bólu i strachu. Powiedziała sobie, że to miłosierne, ale nie mogła się ruszyć, dopóki nie wykrzesała znowu nadfioletu. Trzeba było to zrobić. Zrobiła co należało, czysto rozcinając ostrzem tętnicę szyjną. Odsunęła się na drżących nogach. Odwróciła się, by nie patrzeć, co zrobiła. – Tutaj jest drabina! – zawołał Phyros. Liv pośpieszyła do niego i wspięła się po drabinie. Pod wielkim wypolerowanym lustrem

znajdowała się mała półka. Kiedy tylko Liv zbliżyła się do niego, zrozumiała, że to nie jest zwykłe zwierciadło. Nie dość, że było ogromne – miało co najmniej piętnaście kroków wszerz – to jeszcze pozostało nieskazitelnie czyste. Nie było żadnego kurzu ani rys na jego powierzchni. W żelaznej ramie wyrzeźbiono stare, bardzo stare runy, poczerniałe od upływu czasu. Ze szczytu piramidy Liv widziała bitwę pod murami. Pięćsetka księcia, zdziesiątkowana, przebiła się przez krwawe i zadymione piekło tunelu i teraz napierała na żołnierzy na każdej ulicy. Czarny dym terkocących muszkietów i dźwięk krzyczących ludzi docierał aż tu. Krwawe Szaty napierały, zdobywały teren. Za kolejne pół kwartału wejdą na rynek, zyskując szersze pole do popisu swoimi większymi umiejętnościami. Liv podejrzewała, że potem nie będą potrzebowali dużo czasu na dotarcie do bramy. Walka jednak jeszcze się nie skończyła i wydawało się, że Atashanie na murach mają niekończący się zapas załadowanych muszkietów, ciągle je wyciągają, strzelają, dostają nowe, strzelają, strzelają, nieustająco zsyłają deszcz śmierci na atakujących. Liv oderwała wzrok od bitwy. Jej walka rozgrywała się tutaj. Zwęziła oczy do szparek. Wydawało się, że lustro wibruje. Dziwne. Spojrzała na podstawę zwierciadła i zauważyła czarny panel. Zbadała go palcami nadfioletu i wyczuła, że lustro zadygotało. Odniosła wrażenie, że w środku znajdują się drobne, niewidzialne dźwigienki. Co ja robię? Spojrzała na żołnierzy nadchodzących schodami piramidy. To była jej ostatnia próba. Do tego została stworzona. Jeśli tego dokona, Książę Barw da jej więcej, niż sobie wymarzyła. Już nigdy nie będzie nieistotna. Nigdy nie będzie ignorowana, pogardzana, bezsilna. Wygrają bitwę o miasto, ale jakimś cudem odległa bitwa na morzu zależała od tego, co Liv zrobi tutaj. To była jej szansa, żeby odpłacić się Chromerii za każde szyderstwo, za posłużenie się nią przeciwko jej ojcu, za zmuszenie jej do złamania własnych przyrzeczeń, zbezczeszczenia wszystkiego. Macki nadfioletowego luksynu przeniknęły czarne pudełko, znalazły w środku dźwignie, pociągnęły – i lustro zakołysało się, omal nie ścinając jej głowy. Wypuściła luksyn i lustro zatrzymało się gwałtownie. Znowu wykrzesała luksyn, pociągnęła za kolejną dźwigienkę i lustro się przechyliło. Pociągnęła za następną, a lustro zamigotało i zrobiło się niebieskie. – Szybko, moja pani, prawie już tu są! – wykrzyknął jeden z jej ludzi. – Pracuję! – odkrzyknęła. Za pomocą nadfioletu Liv pociągnęła kolejną dźwignię i zielony filtr wypłynął na powierzchnię lustra. Teraz już wszystko sprowadzało się do popychania lub ciągnięcia pierwszych dwóch dźwigni. Pochwyciła światło wschodzącego słońca w wielkie lustro i skierowała je nad zatokę. Obracała zwierciadłem w prawo i lewo, przechylała w górę i dół, zastanawiając się, czy zorientuje się, kiedy dobrze je ustawiła i czy w ogóle kiedyś ustawi je jak trzeba. Poczuła coś, kiedy promień wycelował daleko w morze, ponad Półwyspem Ruckim, ale pewnie dlatego, że za bardzo się starała. To nie był nawet w przybliżeniu właściwy kierunek. Skierowała go na zatokę, podnosząc i opuszczając, szukając. Nagle coś zawibrowało, ale zaraz to straciła. Sięgnęła znowu i przesunęła promień z powrotem, odrobinkę. Trafił i zadźwięczał nisko. Na chwilę zwierciadło zmieniło się w coś zupełnie innego. Lustro zbierało całe słoneczne światło i posyłało wibrujący szmaragdowy promień do mary. Był widoczny w powietrzu – płonął jasną zielenią. To nie było normalne, to nie było nawet możliwe. Lustra nigdy nie świecą tak jasno, żeby dało się zobaczyć promień w ciągu dnia. Może we mgle, w dymie albo nocą, wtedy światło mogło być widoczne, ale nie godzinę po świcie. A jednak było go widać.

Kiedy tak wibrował w idealnej częstotliwości, dźwięczał jak muzyka, postrzeganie Liv zostało wciągnięte w samo ogromne zwierciadło i nagle zobaczyła, jak wieża drży pośród morza, rośnie tuż przed nią, jakby znajdowała się raptem sto kroków przed Liv, a nie tysiące. Patrząc, Liv zrozumiała, że Koios Białodąb się mylił. Z łatwością przeszła próbę kompetencji. To jednak była próba lojalności. Zobaczyła bowiem Kipa, i Karris, i samego Gavina Guile na marze, i wiedziała, że jeśli posłucha Księcia Barw, skaże ich wszystkich na zagładę. Jeśli ma mieć moc zmieniania świata, jeżeli ma w przyszłości ocalić dziesięć tysięcy naiwnych młodych kobiet przed rekinami i morskimi demonami, musiała pozwolić umrzeć przyjaciołom. Błagała wcześniej Księcia Kolorów, żeby ocalił Kipa i Karris – żeby poświęcił za nich życie Krwawych Szat pod Garristonem. Niecałe pół roku temu jej przyjaciele byli warci jej przysięgi i życia paru nieznajomych. Czy ocalenie ich teraz było warte marzenia o nowym, zmienionym, czystym świecie? „Wiesz, czego potrzebuje Atirat, Aliviano?” – zapytał poprzedniej nocy Książę Barw. „Ofiar?” – zaryzykowała. „Światła. Każdy bóg rodzi się w świetle”. Dlatego, płacząc, posłała światło.

ROZDZIAŁ 110 Pierwsza wielka fala uderzyła w ślizgacz od tyłu. Gavin krzyknął coś, ale ryk spadającej, miażdżącej i przelewającej się na tyłach ślizgacza wody wszystko zagłuszył. Jednak język jego ciała był prosty do odczytania. Gavin rzucił się do dysz napędu i cisnął w nie luksyn tak mocno, jak potrafił. Czarnogwardziści poszli za jego przykładem i ślizgacz skoczył do przodu. Jednakże nie pędzili tak szybko jak ogromna fala, która ścięła Kipa z nóg. Złapał się relingu obiema rękami i kiedy woda rzucała nim na wszystkie strony, zobaczył wyrastającą za nimi z morza iglicę. Już miała setki stóp wysokości. To ona była przyczyną wielkiej fali i wody walącej z nieba. Potem Kip uderzył z hukiem o pokład. Usłyszał, że luksyn pęka i odrywa się, i zobaczył, że Gavin wylatuje przed ślizgacz. Strzelił luksynem tak mocno, że oderwał słomki. Nagle znaleźli się w powietrzu. Kip nie widział nic poza wodą. Cokolwiek wyrzuciło morze do góry, teraz się zatrzymało i morze znowu spadało w chaosie wodospadu. Kip spadał i spadał, i walczył o jeden głębszy oddech. Kiedy wylądował w wodzie, porwał go prąd, który cisnął nim w bok. Kip w coś uderzył, zadrapał się o coś innego. Opór nie miał sensu, chłopak koziołkował bez końca. Nie miał pojęcia, gdzie jest góra, gdzie dół. Wyczuł coś pod sobą, złapał to, nie trafił, poślizgnął się. Prąd tworzył rwące rzeki i Kip wiedział, że musi unikać głębszych prądów. Znowu złapał się czegoś – miał wrażenie, że to była gałąź drzewa – i ręka za ręką przesunął się w stronę słabszego prądu. Płuca mu płonęły, a woda była tak mętna, że nie widział nic poza zielenią. Zwalczał panikę, zwalczał dzikość. Ręka za ręką, Kip. Łapał się jednego korzenia za drugim i przesuwał się, przesuwał. Kilka chwil potem poczuł na plecach zmianę temperatury. Powietrze. Klinując stopę między korzeniami, uniósł głowę i odetchnął. Prąd omal nie wciągnął go w głębiny i Kip się zatoczył, ale zdołał się przytrzymać. Stał na nowej wyspie. Wszędzie woda spływała wielkimi rzekami z powrotem do morza. Ziemia, o ile to była ziemia, nie wszędzie była płaska. W pewnych miejscach woda nie mogła znaleźć obniżenia terenu, więc stała, tworząc sadzawki i jeziora. Zieleń. Wszelkie możliwe odcienie, od szarawej zieleni porostów do zabarwionej czerwienią barwy liści szarłatu. Promienna szmaragdowa zieleń, która jaśniała wewnętrznym światłem, i przyćmione, ziemiste zielenie korzeni; zieleń świerkowa i seledynowa, zieleń wodorostów i oliwek, odcienie piany morskiej i mięty. Cała wyspa była amalgamatem żywej roślinności i zielonego luksynu. Kip stał na korzeniach pulsujących życiem. Widział cały galeon, jakimś cudem niepołamany, zaklinowany między gałęziami czegoś, co wyglądało jak przewrócone drzewo – wisiał w powietrzu na wysokości pięćdziesięciu stóp. Kiedy jednak Kip tak patrzył zdumiony, zobaczył, jak gałęzie pną się do kadłuba galeonu niczym bluszcz. Owinęły go w połowie, pogrubiały i zmiażdżyły pokłady, rozsypując wszędzie żeglarzy. Cała wyspa była żywą roślinnością, która się budziła. Rozglądając się za Czarnogwardzistami, Kip dostrzegł odziane na czarno postaci, które wstawały rozsypane w promieniu pięciuset kroków. Było ich tylko osiem, ale więcej ich wypatrzył w wodzie – płynęły, walczyły. Gavin stał jakieś sto kroków dalej, machał, wskazywał na iglicę. Ponaglał ich. Kip pobiegł do niego. Kiedy dotarł do kanału z pędzącą wodą, zbyt szerokiego, żeby go przeskoczyć, rzucił pod

nogi zielony luksyn, robiąc sobie deskę, po której można przebiec, jak to wcześniej widział w wykonaniu dowódcy Żelaznej Pięści. Nigdy w życiu nie krzesało mu się równie łatwo. Zielone światło dosłownie wciskało mu się do oczu. Wystarczyło tylko, żeby odkręcił kurek, a luksyn lał się szerokim strumieniem. Poczuł dziką radość i wolność zieleni, radość bez lęku, radość bez kotwicy… Kip wątpił, żeby czuł własną radość. Gavin nie czekał na niego. Biegł już do iglicy. To, że nie poczekał, najpierw zraniło uczucia Kipa, a potem go przeraziło. Gavin poczekałby, gdyby mógł. Gdyby nie zaistniała jakaś absolutnie rozpaczliwa potrzeba, gdyby te sekundy nie były kluczowe, zebrałby najpierw ludzi. Nie tylko poczekałby na Kipa, ale też na innych. Gavin wolałby mieć cały zespół, przez wzgląd na ludzi i taktykę. To, że uznał, że nie ma czasu na żadną z tych rzeczy… Dźwięk podobny tysiącom westchnień przeleciał nad marą – wypuszczane powietrze, puste echo pękających bąbli. Kip biegł prosto ku otwierającemu się kokonowi, którego błonę rozrywała drapiąca powietrze jadeitowa ręka. Dowódca Żelazna Pięść miał rację. Zielone koloraki zjawiły się tu setkami, tysiącami, żeby mara je udoskonaliła. Teraz powstawały. Kip przeskoczył nad kolorakiem wstającym z wypełnionego mazią kokonu i pobiegł tak szybko, jak jeszcze nigdy w swoim życiu. *** – Załadować armaty – powiedział dowódca Żelazna Pięść. Patrzył ponad zatoką na nową wyspę przez długą lunetę zamontowaną przy baterii dla artylerzystów do namierzania celów. Teia nie widziała jeszcze, żeby miał równie zaciętą twarz. – Hezik! Masz jakieś doświadczenie? Czarnogwardzista o ramionach jak bawół wyszedł naprzód. Miał tylko jedno ucho i grubą bliznę po lewej stronie twarzy – świadectwo ciosu zadanego mieczem. – Tak jest, sir, matka dowodziła pirackim statkiem w Cieśninie. – Zalecenia. Czas ucieka. – Nie ładować wszystkich dział. Tylko te dwa mogą w ogóle trafić to cholerstwo, a tylko to jedno ze względnie przyzwoitą dokładnością. – Wskazał wielką spiżową kolubrynę. – Sześć tysięcy kroków, ale z tej wysokości i z tym prochem, ładne duże ziarenka zamiast proszku, jeśli owinąć pierwszą kulę w jutę, żebym łatwiej mógł osiągnąć odpowiedni zasięg… – Ty dowodzisz, Hezik. Zdejmij tę wielką wieżę. Hezik milczał przez sekundę, namyślając się, a potem zaczął wskazywać na ludzi. – Inwentaryzacja. Chcę wiedzieć, ile mamy tego ziarnistego prochu, jakie kule. Mamy jakieś pociski? Ty, zważ tę kulę na tamtej wadze, a potem odmierz cztery piąte jej wagi. Ty, gdzieś powinny być notatki artylerzystów. Znajdź je! *** Gavin podpalił ogromny żółty miecz, który sobie wykrzesał. Lewą ręką ciskał płomieniami, prawą ciął zielone koloraki, nieprzerwanie biegnąc ku iglicy. Karris deptała mu po piętach, rozcinając jataganem szyje i brzuchy, kiedy spojrzenia koloraków przyciągała postać Gavina z przodu. Jak zawsze Kip biegł z tyłu, zadyszany, ale zdolny do wszystkiego, póki zieleń go umacniała. Zanim dotarł do iglicy, dziesiątki koloraków już wstały. Klęczały, czcząc iglicę, ale na widok intruzów zrywały się, żeby zagrodzić im drogę. Iglica nadal rosła, wyciągając się coraz wyżej ku niebu. Koloraki też rosły. Zielona mara dodawała im siły. Każdy inaczej posługiwał się mocą. Niektóre przemieniały się w zielone golemy, owijając się zieloną zbroją, przez co stawały się trzy

razy szersze. Inne wyglądały jak młode drzewka odarte z kory, zielona skóra zastępowała ich własną – zieleń na czerwieni – podobni do szkieletów i nieludzcy przez to, że tak podobni ludziom. Inni dodawali sobie olbrzymiego wzrostu. Inni krzesali wielkie pazury albo potężne, skoczne żabie nogi. Inni, pozbawieni wyobraźni, krzesali grube tarcze, pałki i hełmy. Kip poczuł dudnienie, wibrujące głucho w ziemi pod jego stopami, i sekundę potem usłyszał huk armaty. Niewyraźna smuga dymu z krateru ponad sto kroków dalej wskazywała na baterię na Półwyspie Ruckim, gdzie bił w niebo o wiele potężniejszy pióropusz czarnego dymu. – Do mnie, do mnie! – krzyczał Gavin. Po chwili oporu z powodu rozkazu, gdy zieleń się w nim buntowała, Kip zdał sobie sprawę, że i tak chciał to zrobić. W ciągu kilku sekund on i pięcioro Czarnogwardzistów dołączyli do Gavina. – Robią boga. Zabijemy go – powiedział Gavin. Wykrzesał następny żółty miecz i wręczył go Czarnogwardzistce, która straciła własną broń. – Choćby nie wiadomo co. Nieważne jak. Jasne? Zrobił następny żółty miecz i jeszcze jeden. Rzucił jeden Czarnogwardziście, a drugi Kipowi. Potem pobiegł w stronę koloraków. Jego dłonie były otoczone jaśniejącymi węzłami żółci i czerwieni. Kiedy pierwsza zielona włócznia śmignęła w stronę Gavina, opadł, przeturlał się po ziemi, uklęknął i wyrzucił przed siebie ręce. Wachlarz żółtych pocisków wystrzelił z niego, a każdy ciągnął za sobą łańcuchy płomieni. Pociski ugodziły w dziesiątki koloraków, a łańcuchy strzeliły jak bicze wokół nich, spowijając niektóre w płomienie i uderzając w koloraki stojące z tyłu. Gavin jednak prawie nie zwolnił. Zaraz skoczył na równe nogi i pobiegł. Żabi kolorak, którego Kip nawet nie zauważył, zeskoczył i przeorał powietrze ogromnymi szponami. Karris uskoczyła w bok i wbiła mu jatagan w pachę. A potem, nadal znajdując się pięćdziesiąt kroków od podstawy iglicy, wpadli na prawdziwą ścianę zielonych koloraków. Gavin przebił się przez kilka, zabijając, wirując, zabijając – i prawie dał się oddzielić od Czarnogwardzistów. Czarnogwardziście imieniem Milk wielki szpon oderwał całą rękę i bark. Kobieta imieniem Tisa dała się odtrącić w bok, kiedy krzesała strumień ognia. Niechcący wystrzeliła sobie potok ogniożelu na brzuch i nogę. Luksyn zapłonął, a ona wrzasnęła. Mimo to, nie straciła głowy. Kiedy wysoki na osiem stóp zielony golem stanął między Gavinem i pozostałymi, odcinając Pryzmata od reszty, Tisa rzuciła mu się na plecy, powalając ich oboje w nagłym, potężnym wybuchu ognia. Kip ciął na prawo i lewo, starając się nadążyć za pozostałymi. Coś wykręciło mu żółty luksynowy miecz i Kip stracił broń. Trzej pozostali Czarnogwardziści dołączyli ponownie do Gavina, który walczył z płonącymi mieczem w jednej ręce i mieniącym się kolorami luksynem w drugiej. Ugrzęźli, otoczeni przez dziesiątki koloraków, stanęli. Pocisk zakołysał ziemią, wybuchając z ogłuszającym rykiem. Kip poczuł falę uderzeniową i prawie się przewrócił. Dymiący lej w zielonej wyspie znajdował się trzydzieści kroków dalej. Koloraki wokół niego wyparowały, te znajdujące się dalej zostały rozerwane na strzępy. Czarnogwardziści i Gavin otrząsnęli się pierwsi. Lej i dziura w szeregach koloraków nie znajdowały się dokładnie między nimi i wieżą, ale dawały szansę na ruch. Wolność. Nawet wtedy by się im nie udało, gdyby zieloni potrafili zdzierżyć porządek – gdyby zorganizowali obronę. Jednakże z pomocą chaosu Gavin i jego ludzie przebili się przez słaniające się stwory i pobiegli ku dziurze wybitej przez pocisk, depcząc po ciałach i ślizgając się na uwolnionym zielonym luksynie, który parował, gdy trzymający go niegdyś-ludzie umierali. Kip

prawie potknął się o nagi tułów kobiety – nic więcej z niej nie zostało. Czerwień i zieleń płynęła rzekami obok siebie, wypełniając lej krwawą zupą. Przebijając się przez dochodzące do siebie szeregi wroga po drugiej stronie leja, razem z Karris, Gavinem i ocalałą trójką Czarnogwardzistów, Kip przypomniał sobie o sztylecie nadal umocowanym do łydki. Wyciągnął go, potykając się. Zaatakował wielkiego koloraka, który przyłożył ręce do krwawiących oczu i szlochał. Nóż Kipa z łatwością przeciął mu pancerz i nerki. Poczuł nagłe, głupie poczucie winy. Mężczyzna nie był w stanie się bronić, a Kip przeciął go jak… – Leci! – krzyknął Gavin. Obalił Kipa na ziemię. Usłyszeli łomot i wybuch. Tym razem pocisk wylądował dobre siedemdziesiąt kroków od nich – nic im to nie dało, ale też w niczym nie zagroziło. Zanim wstali, rzucił się na nich człowiek o zielonej głowie byka. Gavin odskoczył w bok i ciął go przez plecy, kiedy mężczyzna go mijał. Kolorak padł, ale zaczepił rogiem Karris, która nie odskoczyła dość daleko. Uderzenie obróciło nią mocno i cisnęło o ziemię. Kip skoczył na byka i dźgnął go przez czubek głowy. Wbił sztylet w mózg i wyrwał ostrze. Złapał Karris i pomógł jej wstać. Miała krew na ręku i piersi, ale zamiast ją przebić, róg przeszedł jej pod pachą. Zaparło jej dech, nie mogła złapać powietrza, ale nie była ranna. Na szczęście. Gavin wbił miecz w pierś kobiety, która przybrała kształt harpii, i obrócił się, wyciągając zza pasa pistolety ze sztyletami. Broń obróciła się w jego rękach i Gavin wycelował w Kipa. Oba pistolety strzeliły, a Kip biegł dalej, pewien, że dwa koloraki, które znajdowały się za nim i Karris, już nie żyją. Czarnogwardzista powstrzymywał dwóch olbrzymów u podnóża schodów, kiedy jeden trafił go w ramię młotem bojowym. Mężczyzna zatoczył się w bok, próbując złapać równowagę, i wtedy trafił go topór drugiego koloraka. Ostrze cięło przez całą pierś. Gavin wystrzelił żółte włócznie prosto w mózgi olbrzymów, jedną, drugą, trzecią, szybką serią, ale dla Czarnogwardzisty było już za późno. – Na górę! – krzyczał Gavin. – Na górę! Pobiegli schodami, jakby gonił ich sam diabeł. Kip był na tyłach. Wieża rosła, kiedy wspinali się po stopniach, wyciągała się coraz wyżej jak rosnące drzewo. – Co to było? – spytał Gavin. Co? Kip niczego nie zauważył. Był wyczerpany, a znajdowali się dopiero w połowie wieży. Spojrzał w dół i zobaczył, że koloraki postanowiły za nimi pobiec. Nie zwolnił. Brzęk broni powiedział mu, że napotkali obronę. Tylko dzięki temu zdołał dogonić resztę, chociaż Gavin prawie nie zwolnił. Kip słyszał krzyki i kiedy dotarł do tego samego zakrętu schodów, zobaczył daleko w dole koloraki o połamanych ciałach. Wielki promień zielonego światła uderzył w szczyt wieży i całość szarpnęła się i zadygotała. Omal nie spadli ze schodów. *** – Do diabła, co to jest? – zapytał dowódca Żelazna Pięść. Nikt nie odpowiedział. Nikt nie wiedział. Zieleń nagle wydała się inna, nie wpływała na nich tak bardzo, jakby zbierała się w innym miejscu. Teia trzymała binokular. Przez niego widziała więcej, niż większość. – To idzie z Wielkiej Piramidy – powiedziała. – Albo do niej. Nie potrafię powiedzieć. – To broń?

– Nie wiem! Mężczyźni przepychali się w pomieszczeniu, artylerzyści czyścili wyciorem dymiącą, gorącą beczkę ze spiżu, schładzając ją i upewniając się, że żadne resztki prochu nie zostaną w zamku i przypadkiem nie odpalą ładunku. Pozostali ważyli proch do następnego strzału. Czarnogwardziści, których zadaniem było wepchnięcie ogromnego działa z powrotem na miejsce, mieli chwilę na zasłużony odpoczynek. Mimo że umieszczona na lawecie, kolubryna potwornie dużo ważyła. Hezik zerkał na przemian to na listę nagryzmolonych przez siebie cyfr, na kawałku pergaminu, który ktoś mu wcisnął, to w dół, na zieloną wyspę, poruszając bezgłośnie ustami, sumując coś w pamięci. Wszędzie panował chaos, wszystko działo się jednocześnie. – Na szczycie wieży jest zielony człowiek! – zawołał obserwator przy lunecie. Cokolwiek rozgrywało się między Wielką Piramidą i marą, zdecydowanie pomagało najeźdźcom. Z każdą sekundą wieża stawała się coraz masywniejsza. – Dlaczego Atashanie pomagaliby marze? – zapytała Teia. – Sir – odezwał się obserwator – gdybym nie wiedział, że to niemożliwe… Sir, to coś to Atirat. – Bo miasto padło – odpowiedział ponuro dowódca Żelazna Pięść. Podszedł do obserwatora, który odsunął się i zrobił mu miejsce. – Co?! – wykrzyknął Hezik do Czarnogwardzisty, który coś mu meldował. Nie pytał o miasto. – Nie widzieliśmy tego wcześniej. Leżał na dole stosu. Czarnogwardzista obrócił pocisk. Był wgnieciony, wysypał się z niego cały proch, dzięki czemu leciałby równie sprawnie jak ptak z jednym skrzydłem. – Dowódco – powiedział Hezik – zostały nam tylko dwa strzały. Jeden pocisk, jedna kula. Co mamy załadować? Strzelali pociskami i Hezik stopniowo poprawiał celność. Trafiał teraz w promieniu czterdziestu kroków od celu, a dwa razy udało mu się znacznie bardziej zbliżyć. Jednakże Gavin i pozostali byli prawie na szczycie wieży. Wysadzić pocisk tak blisko? Pozabijałby ich wszystkich. Z drugiej strony, kula więcej ważyła i inaczej leciała. Wystrzelili ich wcześniej parę, żeby złapać zasięg, nim zaczęli strzelać do koloraków z pocisków, ale nie nabrali dostatecznej wprawy. – Weźcie kulę – powiedział dowódca Żelazna Pięść. Hezik się zawahał. – Sir, kulą trafiam do celu w granicach jakichś dwudziestu kroków błędu. Przy tej odległości to nie jest kwestia umiejętności. Musimy mieć dużo szczęścia. Teia widziała, jak strzelał. Wykazał się teraz szaleńczym optymizmem. Twarz dowódcy nawet nie drgnęła. – Ufam ci. Weź kulę. Zabij tego boga. *** Zanim Kip dotarł na szczyt, zdyszany i tak wyczerpany, że zbierało mu się na wymioty, pozostali już zaczęli walczyć. Wierzchołek zielonej iglicy był czymś pomiędzy wieżą a drzewem. Otaczało go dwanaście mniejszych wieżyczek jak ząbki blanek na murach. Z każdego z ząbków wynurzał się olbrzym. Cztery z nich już wyszły i walczyły z Gavinem, Karris i ostatnim Czarnogwardzistą, Bayą Nielem. Pozostałe się budziły. Kip poczuł, jak ząbek obok niego zadrżał. Olbrzymy w tych wieżyczkach nadal były ludźmi, ale ludźmi, którzy zeszli tak głęboko w zieleń, że tworzyli siebie

na nowo, a zielone światło bijące z Ru najwyraźniej im pomagało. Kip widział, jak zielona skóra pokryta maleńkimi łuskami migocze na odkrytych mięśniach rąk giganta. Pierś stwora poszerzała się, nogi wydłużały. W paroksyzmie obrzydzenia Kip dźgnął stwora sztyletem. Ostrze przebiło się przez kokon jak przez mokry papier. Zielone, bardzo zielone oczy olbrzyma otworzyły się raptownie, jego usta rozchyliły się po drugiej stronie szkła, a potem rozdziawiły się bezwładnie, a blask oczu przygasł. Teraz wyszło już sześć olbrzymów. Walczyły z Gavinem i Karris. Jeden zginął na oczach Kipa, gdy Gavin spowił mu głowę płomieniami, a potem dobił go Baya Niel. Następne wynurzały się nadal. Wyglądało na to, że te, które znalazły się w pełnym świetle z Ru, już się obudziły, a te znajdujące się w cieniu rzucanym przez pozostałe wieżyczki kształtowały się wolniej. Przez sekundę Kip zastanawiał się, czy nie dołączyć do walki pośrodku. Gavin i Karris robili co w ich mocy, żeby dostać się do wieży, gdzie skupiało się zielone światło i odbijało tak mocno, że raniło mu oczy. Olbrzymy blokowały im dostęp. Gavin i Karris mieli pełne ręce roboty. Kip niewiele by im pomógł. Mógł jednak zadbać, by nie musieli walczyć z jeszcze większą liczbą przeciwników. Pobiegł więc obrzeżami wieży ku wielkim kokonom. Wbił sztylet w pierś następnego olbrzyma. Jak wcześniej, oczy się otworzyły, wybałuszyły i przygasły. Kip biegł dalej. Dźgnął trzeciego. Ten przebił pięścią kokon i chciał chwycić Kipa, ale chłopak zabrał sztylet i uskoczył. Olbrzym padł, rozrywając kokon i lądując na ziemi w rozbryzgu mazi. Następne trzy kokony były już puste, a kiedy Kip podbiegł do kolejnego, jego wzrok powędrował do fortu na Półwyspie Ruckim, gdzie zobaczył błysk światła i strumień dymu. Sto dwadzieścia jeden. Sto dwadzieścia dwa… Nie miał czasu, żeby się tym martwić. Kiedy biegł do następnego budzącego się olbrzyma, inny zaszedł go z boku, by przeciąć mu drogę. Miał ponad osiem stóp wzrostu, wykrzesał sobie do prawej ręki miecz. Zielony luksyn nie nadawał się do wytworzenia ostrza, ale albo olbrzymów obowiązywały inne zasady, albo nie miało to znaczenia, bo cios zadany z całą siłą masywnej ręki giganta rozerwałby Kipa na kawałki niezależnie od jakości ostrza. Kip chciał wyciągnąć czerwone okulary, by spowić przerośniętego łajdaka płomieniami, ale założył niewłaściwe szkła. Oranż rozbryzgnął się na piersi olbrzyma, nie czyniąc mu żadnej krzywdy. Kolorak zamachnął się wielkim mieczem i ryknął, szarżując z impetem. Kip rzucił pomarańczowy luksyn na ziemię i odskoczył zdecydowanie w bok. Poczuł, jak coś zagwizdało mu koło ucha. Olbrzym postawił ciężki krok tuż obok niego, a jego stopa rozpryskała śliski pomarańczowy luksyn. Ręką bez miecza zakręcił rozpaczliwego młynka, poślizgnął się i spadł z wieży. Kip z ponurą satysfakcją patrzył, jak olbrzym koziołkuje w powietrzu. Grube dzieciaki wiedzą, jak trudno się zatrzymać, gdy już się rozpędzisz. Najbliższy ząbek blanków był pusty. Pusta wieżyczka wybuchła skrawkami i szrapnelami zielonego luksynu, trafiając Kipa w bok twarzy i w lewą rękę jak rój szerszeni, kiedy uderzyła w nią kula armatnia. Pewnie sto dwadzieścia sześć. Nadal stojąc, ogłuszony, zdumiony i krwawiący Kip usłyszał spóźniony, odległy ryk armaty. Ci łajdacy naprawdę próbowali ich zabić. Gdyby stał dwa kroki bliżej, już by nie żył. Jednakże nie miał na to czasu. Gavin krwawił od cięcia przez pierś, a Karris dosłownie dymiła, jakby dopiero co się paliła. Z nosa Bai Niela lała się krew. Kilka olbrzymów leżało martwych na ziemi za nimi, a światło na centralnej wieży przygasało, ukazując postać. To

powinien być dobry znak. Kip jednak w to wątpił. Podbiegł do następnej wieżyczki, dźgnął w pełni uformowanego olbrzyma wewnątrz i popędził do ostatniego. Ta olbrzymka już się obudziła i wynurzała z wieżyczki, orientując się w sytuacji. Wyciągnęła rękę, blokując przedramieniem cięcie i łapiąc Kipa powyżej nadgarstka. Pęd sprawił, że Kip poleciał do przodu, uderzając się w twarz własnymi pięściami. Ogłuszony padł u jej stóp. Krew zalewała mu oczy. Zobaczył śmierć w wykrzywionym obliczu olbrzymki. *** – Pudło! – krzyknął obserwator. – Piętnaście kroków w dal, dwadzieścia na lewo. Zmiotło wieżyczkę na południowym wschodzie. Prawie zabiło Łamacza. Rozległy się przekleństwa, ale bez wzajemnych oskarżeń. Wszyscy wiedzieli, że chybienie o włos czubka wieży z odległości pięciu tysięcy kroków było niewiarygodnym wyczynem. Trzeba mieć umiejętności, trzeba znać sztukę, trzeba mieć szczęście. Osiągali szczyty, jeśli idzie o dwie pierwsze kwestie. Na ostatnią nie mogli liczyć. Jednakże załoga artyleryjska nie zwolniła. Mężczyźni już oczyszczali kolubrynę. Już odmierzano proch. – Na pewno nie mamy więcej kul i pocisków? – zapytał dowódca Żelazna Pięść. – Trzy razy sprawdzaliśmy, sir – odpowiedział Hezik. – Został tylko jeden wybuchający pocisk. Jeśli jakimś cudem trafię w wieżę, zabiję też naszych ludzi. Dowódca miał ponurą minę. Minęła sekunda. Wszyscy na niego patrzyli. – Ładuj. *** Przydałby się teraz strzał armatni, pomyślał Kip, patrząc na Śmierć. Niestety, nie rozległ się wystrzał. Nie było ratunku. Nawet gdyby teraz wystrzelili kulę, minęłoby sześć sekund, zanim uratowałaby Kipa. A za sześć sekund on już nie będzie żył. Młócił powietrze, ciął na oślep. Trafił sztyletem w łydkę olbrzymki. Myślał, że to już koniec. Zranił ją, ale nie zbyt poważnie, i teraz ona go zabije. Jednak olbrzymka nic nie zrobiła. Stała jak zakuta w lód. Kip zamrugał, żeby pozbyć się krwi z oka, i spojrzał na nią. Bledła – dosłownie traciła kolor od głowy w dół, jakby wbił w nią słomkę i wysysał z niej barwę. Zielony luksyn, który pokrywał jej rysy, rozpadał się. Jej zielone włosy odpadły, zielona maska perfekcji na twarzy oderwała się, zeszła, rozwiała się w dymie pachnącym świeżym cedrem. Jej jadeitowe oczy zapadły się, ciało skurczyło, sflaczało. Po chwili nad Kipem stała kobieta w strzępach sukienki porwanej przez jej niedawne ogromne rozmiary; wisiały teraz na wychudzonych członkach. Promienie popękanego halo zalśniły w białkach jej oczu i zniknęły. Zieleń w tęczówkach zamigotała i zniknęła. Jej skóra wyblakła do naturalnie jasnego ruthgarskiego odcienia. Kobieta zwiotczała i padła na Kipa, a ten ruch wyrwał sztylet z jej krwawiącej łydki. Kip odepchnął się i podniósł na kolana. Uniosła rękę, jakby chciała krzesać. Kip poderżnął jej gardło, a ona westchnęła. Oczy uciekły jej w głąb czaszki i kobieta rozluźniła się w objęciach śmierci. Uniosła wcześniej rękę, żeby krzesać, żeby zabić Kipa. Musiał to zrobić. A może uniosła rękę błagalnie? Zielone światło z Ru zgasło. – Dość – rozległ się czyjś głos. Nie był donośny, ale wydawało się, że wszystko przecina. Wstrząsnął Kipem do szpiku

kości. Zapominając o martwej kobiecie, Kip spojrzał na centralną wieżę, gdzie stał nowy bóg. *** Atirat, królowa lubieżności, zielona bogini, małżonka nieba, pani księżycowego światła, miała być wieloma rzeczami, a niektóre z nich były sprzeczne ze sobą. Jednakże, czymkolwiek bogini była, nie była kobietą. W przeciwieństwie do dwunastu gigantów, mężczyzna nie był wyższy od Gavina. Najwyraźniej uważał, że z prawdziwą mocą nie trzeba afiszować się w wulgarny sposób poprzez nadzwyczajne rozmiary. Pod każdym innym względem unikanie wulgarności nie było największą troską Atirata. Nie zostało mu nic z ludzkiego ciała. Wszędzie był luksyn utkany tak ciasno, że jego skórę mogłaby tworzyć jedwabna tkanina. Długie, przeplecione postaci wyryto na rozległych, konopianych sznurach jego mięśni; wydawało się, że kopulują przy każdym ruchu jego rąk czy nóg. Jego długie włosy były gobelinem winorośli i węży. Na złotej obróżce na szyi wisiał pojedynczy czarny kamień. Kiedy mężczyzna się poruszał, jego mięśnie rozdzielały się i przesuwały obok siebie, odsłaniając szkarłatne szwy, które mogły być wiśniową korą czarnej brzozy albo po prostu żyłami niechronionymi przez luksynową skórę. Tors miał nagi, a żywe winorośle tworzyły kilt. Mech kłębił się na jego piersi jak włosy, a liście i trawa rozwijały się i więdły spontanicznie na każdej powierzchni. Prezentowało się to tak wspaniale, że nawet Gavin nie potrafił powiedzieć, ile z tego jest prawdą, a ile iluzją. Oczy boga były jak odłamki krzemienia i wydawało się, że są rozświetlone od środka mocą, światłem, magią, życiem. Gavin podejrzewał, że byłoby to o wiele bardziej imponujące, gdyby widział kolor zielony. Jednak coś w sposobie poruszania się wydało mu się znajome. Och, na miłość Orholama. Szpiedzy mieli rację. – Dervani Malargos – powiedział Gavin. – Nigdy nie myślałem, że zobaczę cię w kiecce. Zapytałbym, co porabiałeś od czasów wojny, ale chyba mogę się domyślić. – Karaluch wynurzył się spod pachy boga i zniknął w jego ręku. – Ładny żuczek. Uważaj na termity. Gavinowi zrobiło się ciężko na sercu. Walczył u boku Dervaniego Malargosa. On, Dazen, nie Gavin. Jego matka przyznała się, że nasłała zabójcę na tego człowieka. Najwyraźniej zabójca kłamał, mówiąc, że mu się powiodło. Dervani był ojcem Tisis. Tak czy inaczej, nie miał powodu kochać Gavina – ani, prawdę mówiąc, Dazena. Dervani był wart zabicia, ponieważ znał Dazena. Był tam, pod Strzaskaną Skałą, pod sam koniec walki. Mógł wszystko widzieć. Jeśli Felia Guile miała rację, mógłby zdemaskować… Być może jednak powinienem bardziej martwić się tym, że zaraz mnie zabije, niż tym, że zniszczy mnie w hipotetycznej przyszłości. Atirat podniósł ręce i Gavin poczuł, że olbrzymy za nim zostały podniesione i odepchnięte. – Gavin – powiedziała Karris. – Gavin! Przeładowywała pistolet, już zawijając ołowianą kulę w przybitkę i wkładając ją na miejsce. Chociaż nie widział zielonego, zauważył ciemniejsze pasmo luksynu ciągnące się od jej oczu do rąk. – Gavin – powiedziała. – Ja tego nie robię. Uciekaj! – Nie zastrzelisz mnie – powiedział. – Niech cię diabli! To nie ja! – Zostaniesz – powiedział Atirat głosem grzmiącym jak przewalające się kamienie. Wskazał palcem Gavina i pajęcze nitki luksynu wypełzły z ziemi u jego stóp. Gavin odepchnął je na bok.

– A cóż to? – Atirat się zaśmiał. – Zatem jednak nam się udało. Straciłeś zielony. Jesteś pękniętym Pryzmatem, a mimo to, utrzymałeś urząd. Pewnie powinienem ci podziękować za twój upór i dumę, Guile. Dziękuję i żegnam. Karris uniosła pistolet jak marionetka i wystrzeliła w głowę Gavina. W ostatniej chwili odepchnął jej rękę. Kula wypaliła mu bruzdę na szyi. Winorośle wystrzeliły z ziemi ku jego nogom, a on przeciął je mieczem, uwalniając się. Pałka wielkości konaru zbiła go z nóg. Gavin przeturlał się, wstał, zorientował się, że stoi na krawędzi wieży. Zamachał rozpaczliwie rękami. Przy krawędzi wieży wyrosły młode drzewka ostrych włóczni. Próbowały przebić Gavina. Uskoczył przed jedną, druga wbiła mu się w mięśnie ramienia, trzecią złapał. Kiedy włócznia się cofnęła, pociągnęła też Gavina. Przeturlał się, ściął włócznie przy ziemi i pobiegł. Karris nadal stała w miejscu jakby zapuściła korzenie. Przeładowywała pistolet. Ostatni Czarnogwardzista, Baya Niel, podobnie nie mógł ruszyć się z miejsca – on też był zielony i wobec tego był wrażliwy na wpływ Atirata, ale na szczęście, stracił pistolety. Wieża próbowała złapać Gavina, nawet zgadywała, gdzie pobiegnie, i wypuszczała w tym miejscu ciernie. Pozostałe przy życiu trzy olbrzymy stały na warcie i wystarczało im, że sobie patrzą, dopóki nie otrzymają innego rozkazu. Po drugiej stronie wieży obok martwej kobiety Kip patrzył oczami okrągłymi jak spodki. Gavin mógł tylko się modlić, żeby chłopak miał dość rozumu i udawał martwego. Kip też potrafił krzesać zielony. Kolejny pień drzewa omiótł ziemię pod nogami Gavina, który nad nim przeskoczył i wystrzelił strumienie ognia w stronę Atirata, ale nie widział, czy to odniosło jakiś skutek. Wylądował, przeskoczył nad kolejnymi dwiema ciernistymi włóczniami, które próbowały go przebić. Starał się przypomnieć sobie coś użytecznego na temat Dervaniego Malargosa. Nic nie wskazywało, czy ogień Gavina odniósł jakiś skutek. Tron wznosił się za Dervanim, który uniósł ręce. Gavin ciął cierniste włócznie, palił winorośle, które próbowały go omotać. Turlał się, uskakiwał, zatoczył się w lewo, zrobił parę drobnych kroczków na ugiętych nogach w prawo, rzucał pociskami, ogniem i podmuchami czystego żaru, starał się zbliżyć do boga. I wtedy bóg zaczął oszukiwać. Podłoga zniknęła. Zielony luksyn, który podtrzymywał Gavina, po prostu zniknął przy następnym kroku, a potem otoczył go ze wszystkich stron. Wyciągnął Gavina na powierzchnię, zamykając każdy jego członek w żelaznym uścisku. Gavin jednak nie był bezradny. Większość krzesicieli przyzwyczaja się do krzesania rękami, ujścia formują się na ich nadgarstkach i opuszkach palców. Jednak nie trzeba robić wszystkiego tak, jak zwykle robią to inni krzesiciele. Gavin rozdarł skórę na ramionach i rękach, cisnął czerwieniami i podczerwieniami w luksyn, który go więził. Zieleń zasyczała, zadymiła, spłonęła i przez sekundę był wolny, ale zaraz zielony luksyn znowu się uformował. Gavin rzucił w niego wszystkim, krzycząc, rozdzierając skórę wzdłuż rąk, nóg, boków, i przelał cały ogień w okowy. Uwolnił się i wstał chwiejnie, uniósł ręce w stronę boga, żeby wykrzesać żółty szpikulec i przebić mózg Atirata. Włożył całą ogromną moc swojej woli… w nic. Zagapił się na swoje ręce. Nie było luksynu. Co jest, u diabła? Nie było żółtego. Zieleń skoczyła ku jego nogom i w jednej chwili go uwięziła. Dopiero wtedy Gavin zrozumiał swój błąd. Atirat wykrzesał bańkę wokół całego wierzchołka wieży. Cieniutką, zieloną, przezroczystą bańkę. Jak soczewki okularów, które blokowały wszystkie kolory, jakimi Gavin mógł się posłużyć. Tyle że żadna soczewka nie jest doskonała i Gavin nie zamierzał się poddać i umrzeć.

Wykrzesał podczerwień, ale ona sprawiła tylko, że zieleń wokół jego rąk zaczęła dymić, a luksyn odrastał tak szybko, jak szybko Gavin był w stanie go palić. Krzesanie przez soczewkę było jak oddychanie przez słomkę, która była za długa, za cienka. Gavin był za słaby. – Jakie to uczucie, Gavinie Guile? Mam na myśli bycie śmiertelnym? Otoczonym przez światło, a jednak bezradnym? Gavinie Guile. Teraz, co prawda, nie miało to znaczenia, ale Dervani go nie rozpoznał. Felia Guile próbowała zabić człowieka, który tak naprawdę nie stanowił zagrożenia – a ponieważ jej się nie udało, teraz rzeczywiście stał się zagrożeniem. Kpiarski uśmieszek Gavina zirytował nowego boga. – Myślałem, że umarłeś – powiedział Gavin. Nie widział już Kipa. Może chłopakowi uda się coś zdziałać, jeśli Gavin ściągnie na siebie uwagę Atirata. – Prawie umarłem. Utworzyliśmy małe tajne stowarzyszenie. Krzesiciele, którzy przetrwali wojnę, ale byli tak zniszczeni, że zmusiłbyś nas do samobójstwa. Już dość nam odebrałeś. Nie zamierzaliśmy umierać na twój rozkaz. Niektórzy z nas nauczyli się, jak odbudować się za pomocą światła. Poparzeni, pobliźnieni, kalecy. Odnowiliśmy się. Bo światła nie można zakuć w łańcuchy, Gavinie Guile. – W jaki sposób… – zaczął pytanie Gavin. Kip podkradał się na czworakach za tron, który rozkwitł dla Atirata. – Pozostaje tylko jedno pytanie, Gavinie Guile – przerwał mu bóg. – Chcesz zginąć z ręki kobiety czy chłopca? Kip zamarł. – Ojcze – powiedział – nie mogę się ruszyć. – Gavinie – odezwała się Karris. Zaciskała zęby i miała łzy w oczach, kiedy walczyła z zielonym luksynem, który wypełniał jej ciało. – Nie mogę… nie mogę… *** – Mogę strzelić – powiedział Hezik, podminowany i pełen zapału. – Tym strzałem zabijesz ich wszystkich, idioto! – krzyknął Koturn. – Nie możemy ich ocalić! – odpowiedział Hezik. – To nasza jedyna szansa. To jest bóg! Dowódca Żelazna Pięść zignorował obydwu. Słowa, o których myślał, że ich zapomniał, padły nieproszone z jego ust: – Potężny Orholamie, dawco światła, ujrzyj mnie teraz, usłysz mój krzyk. W godzinie ciemności zbliżam się do twego tronu. Dowódca patrzył na siebie mówiącego te słowa, jakby stał z boku. Nie wypowiedział wersów błagalnej modlitwy, odkąd miał trzynaście lat. Czuł w piersi pustkę. Widział swoją matkę wykrwawiającą się przed nim, kiedy te słowa wylewały się z niego. – Panie Światła, ujrzyj… Nagła myśl przerwała mu modlitwę. – Jedna podziałka w górę, dwie w prawo – powiedział Hezikowi. – Sir, już ustawiłem działo jak trzeba… – Natychmiast! – krzyknął. Trzy kliknięcia, bezzwłocznie, kiedy Hezik ustawił działo zgodnie z rozkazem dowódcy. Żelazna Pięść wziął lontownicę i osobiście podpalił lont. Ryk wypełnił stanowisko, a Żelazna Pięść mógł przysiąc, że wszyscy ludzie odliczali sekundy.

*** – Chciałbym, żebyś wiedział, jak to jest, Gavinie – powiedział bóg. – Czuję każdą żywą, rozwijającą się rzecz na świecie. A moje zmysły dopiero się rozszerzają z każdą kolejną sekundą. Atirat mówił jak pijany, ale mimo to, Kip nie mógł się ruszyć. Mięśnie napinały się i rozluźniały zgodnie z jego wolą, ale same kości unieruchomiono. Prawie mu się udało. Prawie ich ocalił. Kip Prawie. Gavin coś powiedział, ale Kip tego nie słyszał. Widział, jak Atirat zamarł, ostrzeżony przez jakiś szósty zmysł. Odwrócił się i Kip zobaczył chmurę dymu z działa fortu na Półwyspie Ruckim. Sto dwadzieścia jeden. Atirat poruszył ramionami, żeby je rozluźnić. Roześmiał się. – Twoi przyjaciele? – spytał. – Nie wiedzą, że kule armatnie prędzej zabiją was niż mnie? Powinienem pozwolić jej prawie wylądować, żeby się przekonać. – Uniósł ręce, celując, jakby potrafił wyśledzić kulę tnącą powietrze. Sto dwadzieścia pięć. – Prawie – powiedział. Coś wystrzeliło z dłoni Atirata i przechwyciło kulę w locie, niecałe dwadzieścia kroków nad nimi. Nie spodziewał się pocisku. Pocisk wybuchł z potężnym rykiem i wstrząs zachwiał wieżą. Zielona bańka zakrywająca iglicę rozpadła się. Olbrzymy się przewróciły. Kipem rzuciło do przodu. Zaczął się podnosić, po tym jak wylądował na twarzy. Sięgnął po sztylet. Wszyscy inni zareagowali natychmiast. Kip usłyszał wystrzał z pistoletu Karris, zobaczył, jak Gavin ciska żółtymi kolcami w stronę olbrzymów i prosto w Atirata. Płomienie buchnęły z jego rąk… …i zostały zgaszone. Chociaż olbrzymy umierały, Atirat odparował ataki na jego osobę, jakby rozganiał dym. Machnął rękami w lewo, w prawo. Gavin został uwięziony, bańka powróciła, z trzaskiem znowu zamknęła się wokół wieży. Karris przewracała się, Baya Niel już leżał. Kip czuł, jak powraca stal do jego stawów. Skoczył do przodu na plecy Atirata, wyciągając sztylet, i poczuł, jak jego kości blokują się w locie. Grube dzieciaki sporo wiedzą o pędzie. Sztylet Kipa wbił się w potylicę Atirata. Luksyn zamrażający kości Kipa rozpadł się jak mgła. Zablokował ruchy Atirata, lądując na nim. Przekręcił sztylet w głowie boga. Usłyszał gruchotanie kości i chlupot. Nadal klęcząc, spojrzał na sztylet w swoim ręku. Zielone i niebieskie klejnoty na ostrzu zajarzyły się gorącym światłem, rozbłysły na jedną chwilę. Kip usłyszał, jak padają ciała – to olbrzymy okradzione z formy i życia. Karris roześmiała się i Kip zdał sobie nagle sprawę, jaka cisza zapadła tu, na górze. Schował sztylet i wstał. – Na brodę Orholama, Kip – powiedział Gavin. – Dobra robota. U ich stóp leżał człowiek – a raczej ohydztwo, które kiedyś było człowiekiem. Bez zielonego luksynu, który wplótł w każdą część ciała, Dervani Malargos był pozbawioną skóry i włosów masą mięsa, mózgu i krwi tryskającej ze zniszczonej czaszki. Wieża zadrżała i zapadła się nagle o pięć kroków, prawie zrzucając ich do morza. – Czy to znaczy, że cała wyspa zaraz zatonie? – spytała Karris. – Obawiam się, że tak – powiedział Gavin.

– Uznałabym, że to naprawdę wspaniale – powiedziała Karris -gdybym nie miała zaraz spaść na łeb, na szyję. Gavin się roześmiał. – W tym mogę ci pomóc. Chodź tutaj. I cudowny, przecudowny odgłos Gavina krzeszącego wypełnił uszy Kipa. – Udało nam się! – krzyknął Hezik. – Uratowaliśmy ich! Mówiłem, że dam radę! Czarnogwardziści wiwatowali, bez lęku patrząc, jak potężna wieża wali się do morza. Gavin Guile powstrzymał boga. Nie wątpili, że na pewno ucieknie ze zwykłej walącej się wieży. Teia zaś nie mogła oderwać oczu od dowódcy Żelaznej Pięści, który stał w bezruchu. A potem runął na kolana jak tona cegieł. Nigdy nie widziała tak ogromnego i tak przerażającego mężczyzny jak dowódca Żelazna Pięść. I z pewnością nigdy nie widziała, żeby mężczyzna takich rozmiarów szlochał. – Elrahee, elishama, eliada, eliphalet – powtarzał w kółko, najwyraźniej wypowiadając słowa jakiejś paryjskiej modlitwy. Klęczał, a widząc zdumione spojrzenie Teii, powiedział: – Widzi mnie. Słyszy. Słyszy nawet mnie. A potem, nie zważając na to, co inni sobie pomyślą, ogromny Paryjczyk padł na twarz i płakał. Płakał.

ROZDZIAŁ 111 Okręt flagowy Androssa Guile przetrwał bitwę morską. Oczywiście, Andross nie podpłynął nim na tyle blisko, żeby zaryzykować jego utratę. Jednakże jego statek pomagał w akcji ratunkowej po tym, jak zielona wyspa rozpadła się i zatonęła w morzu. Inny statek jako pierwszy natknął się na Pryzmata, Karris, Kipa i Bayę Niela, ale zostali przeniesieni, kiedy niedobitki floty zebrały wszelkich rozbitków, których zdołano odnaleźć. To był wyścig między statkami Chromerii i krążącymi piratami, którzy szukali we wrakach łupów lub zbierali ludzi, żeby siłą wcielić ich do załóg albo sprzedać jako niewolników. Teraz, po zmierzchu, Gavin i Kip siedzieli na forkasztelu wielkiego okrętu, przycupnięci przy koksowniku. Ubrania Kipa nadal nie wyschły. Wiedział teraz, jak je wysuszyć podczerwienią, ale po tym, ile dziś krzesał, nie chciał nawet widzieć luksynu, nie mówiąc o krzesaniu go. Bez wątpienia jutro będzie cierpiał z powodu choroby świetlnej. Oczywiście, Gavin natychmiast dostał nowe ubrania i bandaże na rany. Z drugiej strony, tak cię traktują, jak jesteś Pryzmatem. Siedzieli na pokładzie przez dłuższy czas w towarzystwie ciszy. Gavin odesłał wycieńczonych Czarnogwardzistów. Ludzie, którzy teraz go chronili, pomagali zająć fort na Półwyspie Ruckim, a po wielu godzinach walki przez cały dzień pomagali w akcji ratunkowej; zasłużyli na odpoczynek. Od czasu do czasu ktoś podchodził do Pryzmata i mu gratulował. Niektórzy gratulowali nawet Kipowi. Kip Bogobójca, tak jeden go nazwał. Kipa to nie zachwyciło. Był Bogobójcą tylko formalnie. Zadał ostateczny cios tylko dlatego, że stanowił najmniejsze zagrożenie, tylko dlatego, że nie był godny uwagi. – Robisz to, co musisz, Kip – powiedział zwyczajnie Gavin. – Pozwól ludziom, żeby nazywali cię jak zechcą. Nie możesz tego zmienić. Ludzie pragną bohaterów i jeśli od czasu do czasu jakiś tytuł przylgnie do ciebie, po prostu zadbaj, żebyś sam za bardzo w niego nie uwierzył. – Pokręcił głową, jakby te słowa nie zabrzmiały właściwie. – Byłeś dziś odważny, Kip. Dorosłeś do najwyższych ideałów Czarnogwardzisty i jestem z ciebie dumny. Podał Kipowi grzane wino. Kip skrzywił się, biorąc napitek. To nie on. To nóż. Nadal nie powiedział ojcu o sztylecie. Musiał to zrobić. Zbierał się do tego przez całe popołudnie. Karris podeszła do ich koksownika. Usiadła obok Gavina i położyła rękę na jego udzie. Uśmiechnęła się do Kipa. – Cześć, Bogobójco. Droczyła się z nim, ale miała dobre intencje. Jakimś cudem w jej ustach przydomek zabrzmiał sympatycznie. Kip wymamrotał coś wymijająco pod nosem. – Ale naprawdę muszę nauczyć cię walki nożem – powiedziała. – Fatalna technika, fatalna. Znowu żartowała. Kip wyszczerzył zęby w uśmiechu. To był ten rodzaj żartów, który mówił mu, że chciała w przyszłości spędzić z nim więcej czasu. To była najmilsza rzecz, o jaką mógł prosić. – Jestem wyczerpana – powiedziała do Gavina. – Idę pod pokład. Przyjdziesz za godzinę albo coś koło tego? – Andross prosił, żebym z nim porozmawiał, a generałowie zawsze mają jakąś sprawę. Musimy się przekonać, czy uda nam się powstrzymać ponowne odrodzenie się mary – odpowiedział posępnie Gavin. – To będzie co najmniej godzina. – Jestem z ciebie dumna – powiedziała. – Z powodu tego. Gavin najwyraźniej wiedział, o czym mówiła, ale Kip nie miał pojęcia. Była dumna z tego,

że siedział przy koksowniku z Kipem? – Ktoś kiedyś powiedział mi coś o miłości – odpowiedział Gavin. – Nadal wydaje mi się to głupie, ale postanowiłem spróbować. Droczył się z nią. Uśmiech Karris rozświetlił pokład. – Kocham cię – powiedziała, a Kip nigdy nie słyszał, żeby jej głos był tak ciepły i łagodny. Nieźle ją wzięło. – Czy z tym wyborem łączą się jakieś działania? – zapytał Gavin. – Zejdę na dół i pośpię trochę – odpowiedziała. – Ale, ehm, obudź mnie. Niespecjalnie starała się ukryć znaczące mrugnięcie i Kip się zarumienił. – Hm – mruknął z zachwytem Gavin, kiedy wstała i odeszła. Popatrzył za nią. – Kip – powiedział – jeśli kiedykolwiek znajdziesz taką kobietę jak ta… nie bądź takim idiotą jak twój ojciec. – Tak jest, sir. – Kip wyszczerzył zęby w uśmiechu. – No to… co się teraz stanie? – Masz na myśli satrapie? Kip pokiwał głową. – Straciliśmy dwie satrapie. Tyrea nie liczyła się dla innych satrapii, ale Atash? – Pokręcił głową. – Obawiam się, że tak bardzo staraliśmy się uniknąć wojny, że teraz stała się pewnikiem. Powiedział „staraliśmy”. Chociaż Kip wiedział, że ojciec walczył ze wszystkich sił, żeby zmusić Chromerię do działania, zanim będzie za późno, nadal brał na siebie część odpowiedzialności za porażkę. Po raz kolejny Kip uznał, że jego ojciec jest wielkim człowiekiem. Kip nie miał dziś wiele czasu na myślenie, ale teraz miał go wystarczająco dużo. Sztylet był ważny, i to w sensie Ważny. Wyssał luksyn z tamtej olbrzymki. Kip powinien natychmiast powiedzieć o nim ojcu. Nie potrafił jednak zmusić się, żeby celowo rozgniewać ojca. Za każdym razem, kiedy sprawy dobrze się układają, ty otwierasz swoją niewyparzoną gębę, Kip. Przynajmniej zwykle wyrywał się z czymś przypadkiem. Tym razem musiał zrobić to umyślnie. Zaledwie oddech – albo minuta lub dwie – dzieliły go od odezwania się, kiedy rozległ się oślizgły głos: – Panowie? – To Grinwoody. – Światłowładca Guile oczekuje, że zaszczycicie go rozmową. Usłyszał, że jesteście na pokładzie, i wyszedł, zadając sobie przy tym wiele trudu. – To gdzie jest? – zapytał Kip. Ups. Kip Pyskacz. Może to przez tę gadaninę o Kipie Bogobójcy. A może to grzane wino go ożywiło. – Na kasztelu rufowym, panowie. Jednakże domaga się tylko obecności lorda Pryzmata. – Możesz ze mną iść, jeśli chcesz, Kip. Ale to nie będzie nic przyjemnego – powiedział Gavin. – Ojciec i ja mamy sobie do powiedzenia kilka rzeczy. Grinwoody zacisnął mocno usta, ale nic nie powiedział. – Wolę zostać z tobą, ojcze – odpowiedział Kip. Gavin i Kip zeszli na dół. Kip szczególnie uważał na schodach. Najwyraźniej wypił więcej wina, niż myślał, że może. Tylko przyćmiony okruch księżycowego światła przebłyskiwał spomiędzy rozproszonych chmur. Andross nosił kaptur i okulary z ciemnymi szkłami. Ten widok wstrząsnął Kipem do żywego. Widział coś podobnego na kartach do Dziewięciu Króli, które dała mu Janus Borig. Postać, która pisała list, nosiła taki kaptur. – Widzę, że udało ci się spartolić całą naszą operację i doprowadzić do zniszczenia naszej

floty – powiedział Andross Guile. – Ale bardzo się cieszę, że wróciłeś bezpiecznie. I to ze swoim bękartem, a jakże. I słyszę, że mamy co świętować: ślub. Z kobietą, którą zabroniłem ci poślubić. To zdrada, ale tylko, jeśli dam się złapać, pomyślał wtedy, a w jego umyśle kłębiły się emocje. Pisana przez niego końcówka „os” mogła oznaczać tylko Koiosa Białodęba, Księcia Barw, do którego zwracał się po imieniu. Jak można by zwracać się do przyjaciela. Spiskowali w związku z Dagnu. Czerwień spiskował, żeby uczyniono go czerwonym bogiem. Andross Guile znalazł wspólny cel z ich wrogiem. A to jeszcze nie wszystko. – Jesteś czerwonym kolorakiem – odezwał się cicho Kip, niemal do siebie. – Gavinie – powiedział Andross, albo nie zauważając słów Kipa, albo nie przejmując się nimi. – Po raz ostatni mi się sprzeciwiłeś. Rozpocząłem proces mający na celu odebranie ci urzędu. Po raz ostatni zastraszyłeś Spektrum. – Jesteś czerwonym kolorakiem – powtórzył Kip. – Kip – odezwał się Gavin – myślę, że wypiłeś za dużo wina. Może byś… – Jesteś zdrajcą! – wykrzyknął Kip do Androssa. – Jesteś potworem! – Grinwoody, zabierz stąd młodego pijaczynę – powiedział Andross. – Natychmiast! Rzeczywiście był czerwonym kolorakiem. Jakim cudem nikt tego nie dostrzegł? Może zwykle czerwoni szaleli w bardziej spektakularny sposób, ale jak coś takiego mogło wszystkim umknąć? Po prostu nie śmieli zapytać? Czy wszyscy za bardzo się bali i mieli nadzieję, że ktoś inny pierwszy zaryzykuje? Z pewnością istniały sposoby radzenia sobie ze starymi krzesicielami, którzy się ukrywali. Tyle że reguły nie dotyczyły Androssa Guile. Nigdy go nie obowiązywały. Był człowiekiem, którego rezydencja – której zresztą nigdy nie odwiedzał – była wyższa, niż to było dozwolone dla rezydencji. Był człowiekiem, który wychował dwóch synów, którzy stali się Pryzmatami, i który zachował pozycję w Spektrum, nie kłopocząc się nawet obecnością na obradach. Nie był człowiekiem – był potworem. Grinwoody złapał Kipa za przód tuniki i odciągnął. Kip nie wiedział, co go naszło. Wyrwał się Grinwoody’emu, jak nauczył się na szkoleniu, i zamachnął się, żeby dźgnąć go palcami w oczy. Grinwoody podniósł ręce dłońmi do przodu. Kip złapał go za dwa palce i szarpnął je w dół. Zaskoczony żylasty starzec padł na kolana, a Kip kopnął go w pierś, przez co tamten poleciał do tyłu i przekoziołkował ze schodów na śródokręcie. Kip rzucił się na Androssa Guile, żeby zedrzeć mu kaptur i okulary, pokazać Gavinowi to, czego Kip był pewien. Już prawie wylądował na starcu, kiedy zobaczył nóż, który Andross wyciągnął. Było za późno, żeby się zatrzymać. Starzec dźgnął go niewielkim ostrzem prosto w brzuch. Kip odepchnął je na bok i wpadł na Androssa i na Gavina, który wszedł między nich, żeby interweniować. Kip zdarł starcowi kaptur i poczuł, jak nóż tnie go po żebrach. Andross Guile był ucieleśnieniem furii, głęboko w objęciach czerwieni, atakował tak szybko, jak mógł, zdecydowany zabić. Złapał tunikę Kipa jedną ręką. To była plątanina kończyn. Gavin próbował sparować ataki Androssa Guile, żeby nie wypatroszył Kipa. Kip uderzył Androssa w twarz, ale potem już nie mógł go dosięgnąć, bo Gavin wepchnął ramię przed jego prawą rękę. Kolejne dźgnięcie nożem przebiło się, dosięgając lewej ręki Kipa. Okulary Androssa Guile, przekrzywione przez cios Kipa, teraz spadły, gdy starca ogarnęła wściekłość. Atakował jak furiat. Gavin napierał na niego, zmuszając do cofania się, aż wszyscy trzej uderzyli o reling.

Gwizdek rozbrzmiał piskliwie, żeglarze krzyczeli, zadudniła stłumiona perkusja butów Czarnogwardzistów wbiegających po schodach z kajut pod pokładem. W życiu nie zdążą na czas. Kip widział tylko oczy Androssa Guile – halo popękane, czerwień rozlana. Czerwony kolorak. Kip nawet nie pamiętał, żeby wyciągał swój nóż. Nie wiedział, jak znalazł się w jego ręce. Pozwolił Gavinowi wejść między niego i Androssa Guile, wziął zamach prawą ręką zza ojca i dźgnął starego łajdaka. Trafił go w mięsień ramienia. Oczy starca zabłysły. Krzyknął. Coś roztrzaskało się na potylicy Kipa i ciężar kolejnego ciała dołączył do bójki, przyciskając ich wszystkich do relingu. Kiedy Kip się obrócił, zobaczył, że to Grinwoody. Grinwoody, stary, ale wyszkolony przez Czarną Gwardię. Dwa nagie noże znajdowały się w kręgu między ośmioma chwytającymi rękami. Ręce się splątały i nagle znaleźli się w impasie. Nóż Kipa był zdecydowanie najdłuższy i kiedy chłopak próbował powstrzymać Androssa przed dźgnięciem go krótszym, obaj – Grinwoody i Gavin – spojrzeli jednocześnie na dłuższe ostrze. Znajdowało się w złym położeniu. Kip napierał, żeby dosięgnąć Androssa, ale gdyby ktoś pchnął je w górę i wykręcił, Kip nie miałby jak uchronić się przed nadzianiem się na klingę. W ułamku sekundy Gavin spojrzał Kipowi w oczy. Chłopak zrozumiał, że ojciec pomyślał o tym samym – ale zaraz rozpacz w oczach Gavina zastąpiło dziwne opanowanie. Podjął decyzję. Dokonał wyboru. Spokój. Gwałtownym ruchem Grinwoody i Gavin, obaj jednocześnie, zwolnili uścisk. Ręce Grinwoody ego dotarły na miejsce pierwsze i nóż Kipa wystrzelił w górę, prosto ku jego piersi – i w ostatniej chwili został obrócony przez Gavina. Który pociągnął nóż ku własnej piersi. Wszyscy przestali walczyć, ale nie jednocześnie. Kip zatoczył się do tyłu struchlały. To, że wypuścił sztylet, znaczyło, że nic już nie powstrzymywało naporu Androssa. Ostrze wbiło się aż po rękojeść w pierś syna Czerwieni. Gavin otworzył usta w bezgłośnym krzyku i nawet Andross cofnął się przerażony. Gavin osunął się przy relingu. Jego oczy się rozszerzyły i zaraz rozszerzyły się jeszcze bardziej, jakby coś nowego go zraniło. I rzeczywiście tak było. Sztylet rósł. Andross Guile tego nie widział. Naciągał kaptur z powrotem, żeby zasłonić twarz, i podniósł okulary. Kiedy odwrócił się i zobaczył pełnowymiarowy miecz przebijający syna, powiedział tylko: – Oślepiający Nóż. Doskonale. Grinwoody, zabierz go. Jakakolwiek cząstka człowieczeństwa na chwilę go dotknęła, teraz zniknęła. Twarz Gavina była studium bólu i zdrady. Umierał, a jego własny ojciec martwił się o nóż. Kip stał nieruchomo, jakby zapuścił korzenie. Ojciec go ocalił, poświęcił się – dla Kipa. To rozegrało się tak szybko; nie wiedział, czy znowu zaatakować Androssa, czy iść do ojca. Zresztą, teraz i tak to nie miało znaczenia. Gavin podniósł się, zapierając się o reling, spróbował coś powiedzieć, ale nie mógł. Zerknął na Kipa, jakby go przepraszał, jakby się żegnał, a potem skoczył za burtę. Wpadł do wody w ciemności i zniknął. Statek nadal płynął pod pełnymi żaglami, mocny wiatr pomagał mu się stale rozpędzać. Pierwsi młodzi Czarnogwardziści dotarli na kasztel, rozproszyli się zdumieni, żeglarze krzyczeli, Grinwoody wrzeszczał i wskazywał w niewłaściwym kierunku, odwracając ich uwagę, rozpętując chaos, gwizdek z bocianiego gniazda nadal dźwięczał przenikliwie. Kip nie myślał, nie wahał się. Rzucił się do wody.

ROZDZIAŁ 112 Woda była zimna, a światło księżyca i gwiazd w żaden sposób nie rozświetlało jej głębin. Kip nic nie widział pod powierzchnią. Rozluźnił oczy i poszukał ciepła. Tam! Popłynął. Nie był doskonałym pływakiem, ale chociaż jego cel dryfował twarzą w dół i nie poruszał się, to jeszcze nie tonął. To zmieniło się, zanim Kip dopłynął do ciała ojca. Gavin wsunął się pod fale, a Kip wziął głęboki wdech i zdołał złapać go za tunikę, zanim zanurzyłby się zbyt głęboko. Wyciągnął Gavina na powierzchnię, prawie nadziewając się na miecz wystający z jego pleców. Młócił wodę, ale, prawdę mówiąc, sam ledwie utrzymywał się na wodzie, mimo całego swego sadła. Pływanie za dwóch przerastało go. Nie był nawet w stanie krzyczeć na pomoc. Nie wyglądało na to, żeby okręt flagowy zamierzał zaraz zawrócić. Kip znajdował się dobre sto pięćdziesiąt kroków za rufą, kiedy rozległ się dzwonek. Andross Guile nie chciał go znaleźć. Opóźniał działania Czarnej Gwardii tak długo, jak się dało. Kanalia. Kip wreszcie znalazł pozycję na plecach, przy której jego wyporność i jedna młócąca wodę ręka wystarczała, żeby przez większość czasu unosił się na powierzchni i był w stanie oddychać. Niemal każda fala zalewała mu głowę, ale jeśli oddychał we właściwych chwilach, nie zachłystywał się wodą. – Pomocy! – krzyczał. – Człowiek za burtą! Nie miał jednak nadziei, że usłyszano go na okręcie flagowym. Dopiero teraz statek rozbłyskiwał światłami i zaczynał się obracać. Jednostka tych rozmiarów nie wróci do Kipa wcześniej niż za dziesięć, piętnaście minut, o ile w ogóle kiedykolwiek go odszuka. Jeśli ktoś z Czarnej Gwardii skoczył za nim do wody, to Kip go nie widział. A co ważniejsze, oni nie zobaczą jego, o ile nie będzie miał tyle szczęścia, żeby szukał go podczerwony. Kip próbował zwalczyć panikę ściskającą mu pierś. Przez nią nie mógł oddychać. Złapał powietrze w niewłaściwym momencie i zaczął krztusić się i kaszleć, żeby oczyścić płuca, prawie przy tym gubiąc ciało ojca. Dobry Orholamie. Dobry Orholamie, tylko nie to. Gavin Guile nie żył. Nie żył. Dobry Orholamie, nie. Ojcze, dlaczego? Dlaczego to zrobiłeś? Kiedy odzyskał nieco spokoju, zdał sobie sprawę, że nasiąknął odrobiną światła w czasie walki. Nawet nie był tego świadom. Podejrzewał, że, jak przy próbie, strach i gniew sprawiły, że rozszerzyły mu się źrenice. Nasiąknął luksynem, nawet o tym nie wiedząc. Miał odrobinę czerwonego i trochę żółtego. Wiedział, że są tu inne statki. Musiał po prostu dać im znać, gdzie się znajduje. Ktoś go uratuje. Wziął głęboki wdech i wystrzelił skrzącą się żółć z palca. Już to drobne działanie wepchnęło go pod fale. Przez chwilę Kip nie mógł odzyskać oddechu. Zastanawiał się, czy są tu rekiny. Zastanawiał się, czy potrafią zwęszyć luksyn. Wiedział, że potrafią zwęszyć krew i że krew jego ojca mogłaby je zwabić. Nie spanikował jednak. Nie zostało w nim nic, co było w stanie jeszcze panikować. Po minucie uniósł rękę i wykrzesał czerwony luksyn wokół palca. Po paru próbach zdołał go podpalić żółtym. Nie mógł jednak unieść ręki, trzymać ojca i pływać. Spróbował znowu zapalić luksyn, po tym jak chwilę kołysał się na falach, ale woda zmyła za dużo luksynu.

Usłyszał statek, zanim go zobaczył. Nadpłynął od tyłu i odciął padające zza pleców Kipa światło. Zarzucono sieć i w ciągu minuty jego i ojca wyciągnięto i wyturlano na pokład. – Co my tu mamy? Co my tu mamy? – Mężczyzna zaczął rechotać. – Ceres! – wykrzyknął. – Ceres, ty kapryśna suko, Artylerzysta cię kocha! Dziękuję! Przeprosiny przyjęte! Chłopcy, zbierzcie się tutaj. Zobaczcie, co nam przyniosło szczęście kapitana Artylerzysty. Kip leżał na plecach wyczerpany. Miał siłę tylko oddychać. Artylerzysta? Myśli Kipa biegły powoli. Tak się nazywał mężczyzna na pirackim statku, który Gavin, Kip, Liv i Żelazna Pięść zatopili pod Garristonem, prawda? Gavin powiedział, że nie zabił tego człowieka, bo to artysta. Czy to ten sam mężczyzna? Kapitan Artylerzysta, ciemny jak noc Iłytanin w kamizelce na gołym ciele – innej niż ostatnim razem – przeturlał Gavina, na ile pozwalało wystające ostrze. To był ten sam Artylerzysta. Niech to diabli. – Ja chromolę – powiedział Artylerzysta, patrząc na ostrze. Wyrwał je z ciała Gavina i podniósł wysoko. Ostrze Kipa nie było już takie jak wcześniej. Nóż zamienił się w półtoraka. Nie, w coś więcej. Szeroka klinga miała trzy i pół stopy długości, była bielsza niż kość słoniowa, jednosieczna z bliźniaczymi czarnymi zawijasami przecinającymi się w górnej części. Ujęte w czarne, zwijające się, żywe skręty klejnoty płonęły teraz wewnętrznym światłem, każdy w swoim kolorze od podczerwieni do nadfioletu. Tylec ostrza był cienkim muszkietem, z wyjątkiem ostatniego odcinka długiego na szerokość dłoni, gdzie było samo ostrze. Artylerzysta zamachnął się mieczem w tył i przód. – Lekki – powiedział. – Lżejszy niż to możliwe. Kiedy jednak zobaczył muszkiet i pojedyncze wcięcie w ostrzu umieszczone tak, żeby było miejsce na palce do podtrzymania lufy, dosłownie zarechotał. Odgłos wymiotowania sprawił, że Kip i Artylerzysta oderwali się od ostrza. Rozległy się pomruki wśród załogi, kiedy Gavin wyrzucił z siebie wodę na pokład. Przeturlał się, łapiąc gwałtownie powietrze i kaszląc. – Żyje? Zabrać go pod pokład – rozkazał Artylerzysta. – Nakarmić go, opatrzyć rany i związać. Nie pozwólcie mu uciec. To niezły wojownik. Mężczyźni podnieśli Gavina i zanieśli pod pokład. Kapitan Artylerzysta krzyknął znowu: – Ceres! Ceres! Nie jestem sknerą! Ty dzielisz się ze mną, ja dzielę się z tobą. Przydałby mi się ten człowiek. – Mówił o Kipie, z czego zdał sobie sprawę chłopak. – Jest krzesicielem, widziałaś! Wiesz, jak bardzo chciałem krzesiciela! Trudno znaleźć dobrego krzesiciela na morzu, Ceres. Ale dobrze mi się przysłużyłaś. O, w mordę. – Zrobię to i uznamy, że wyrównaliśmy rachunki? W porządku? Dałaś mi dwóch. Jednego ci oddam! – powiedział Artylerzysta. – Chłopcy? Sięgnęły po niego ręce. Kip próbował walczyć, ale zarobił tylko rozkwaszony nos za swoje wysiłki. Był tak słaby, że właściwie nie stawiał oporu. Mężczyźni dźwignęli go i rzucili z powrotem do morza. Wypłynął w ciemności, słysząc tylko uderzenia wioseł i odległe dźwięki głosu Artylerzysty, wydającego rozkazy i śmiejącego się. Kip płynął, ledwie mając dość energii, żeby dryfować na plecach, bez światła, niezdolny krzesać, przekonany, że ktoś się zjawi. Niestety, nikt się nie zjawił.

ROZDZIAŁ 113 Koios Białodąb, Książę Barw, przyszedł następnego ranka do pałacu, w którym umieścił Liv. Robił wrażenie rozradowanego, kiedy przywołał ją, żeby dołączyła do niego na dachu. Razem spojrzeli na miasto. W sąsiedztwie było parę pożarów, w niektórych miejscach nadal trwały walki. Potrzeba będzie pewnie tygodni, by miasto zostało całkowicie spacyfikowane. Książę Barw ułaskawiał tych buntowników, którzy złożą broń w ciągu następnych dwóch dni. Ci, którzy nadal będą walczyć, w ramach kary ściągną na swoich bliskich gwałt i śmierć, i wszelką inną grozę, jaką ludzie księcia zdołają wymyślić. Nie on wynalazł wojnę, powiedział, i zrobi wszystko, żeby pośpiesznie ją zakończyć. Ostra, szybka brutalność jest lepsza, powiedział, niż tolerowanie przeciągającego się bezprawia. – Zadziałało? – zapytała Liv. – Narodziny Atirat? – zapytał książę. – O, tak. Wspaniale się spisałaś. Za niepowodzenie była winna sama Atirat… i Zymun. Jutro znowu odbijemy fort na Półwyspie Ruckim i być może dowiemy się, co się stało. Wygląda na to, że udało mu się go zająć, ale musiał coś sfuszerować, bo wiedzieli, że go przejął. A potem go stracił. Jeśli żyje, nie spodziewam się, żeby wrócił do obozu. Uwolniłaś się od niego. Liv ulżyło, chociaż czuła się słaba z powodu tej ulgi. Zmieniła przebieg bitwy, a bała się biadolącego nastolatka? – Są inne dobre wieści – powiedział książę. – Poza tym twoim ogromnym sukcesem i zajęciem przez nas miasta. Twój ojciec nie walczył dla nich. – Wiem – powiedziała Liv. – Kontaktował się z tobą? – Nie. – Więc skąd wiesz? – zapytał Koios. – Bo wygraliśmy. Książę się roześmiał, ale Liv zauważyła, że ta odpowiedź go poirytowała. – Miejmy zatem nadzieję, że nigdy nie będziemy musieli poddać próbie twojej wiary w jego zdolności. Jest coś jeszcze. Wyczuwasz? Miał na myśli magię. – Nie. Nie mam twoich zmysłów, książę – powiedziała Liv. – Pryzmat nie żyje. Kolory są wolne. – Nie rozumiem – powiedziała Liv. Zbierało jej się na mdłości. Jej zmysły zostały odcięte, kiedy tylko Atirat przybrała kształt. Przegapiła punkt kulminacyjny bitwy, ale miała nadzieję, że jakimś cudem się myliła, że Kip, Karris i Gavin przeżyli. – To… – Koios machnął ręką w stronę zatoki. – To nam pokrzyżowało plany. Mara powstaje spontanicznie, Aliviano. Musimy tylko poczekać i pojawi się następna. Kolejna niebieska, kolejna zielona, kolejna w każdym kolorze. Spojrzała na niego ostro. Nic dziwnego, że się nie denerwował. – Potrzebny będzie czas, ale teraz już nas nie powstrzymają, Liv. Jedyne, o co musimy zadbać, to żeby za każdym razem, gdy mara powstanie, w jej centrum znalazł się krzesiciel, któremu ufamy. – Krzesiciel, któremu ufamy? Chcesz powiedzieć, że dowolny krzesiciel może… Oczywiście widziała Atirat na szczycie mary, ale… Dervani Malargos?

– Każdy dostatecznie utalentowany krzesiciel, owszem. W minionych stuleciach prowadziło to do rzezi, kiedy każdy zielony rozrywał innych zielonych na strzępy, każdy dążył do tego, żeby stać się bogiem. A potem bogowie walczyli między sobą. Jednak te czasy minęły. – Uśmiechnął się i otworzył rękę. Leżał na niej naszyjnik z dziwnym, pulsującym czarnym klejnotem. – Powiedziałem, że wyznaczyłem ci szczególny cel, Aliviano, wspaniały cel stosowny dla mojego najlepszego nadfioletowego. Powiedz mi więc teraz, czy już go odgadujesz?

ROZDZIAŁ 114 Andross Guile stał w kajucie i oglądał swe ciało. Stał bez koszuli, bez kaptura, bez ciemnych okularów, przy odsłoniętych zasłonach. Spojrzał na dłonie, na ręce, a w końcu we własne oczy. Pęknięte halo, które ukrywał od miesięcy, zniknęło. Nadal miał wszystkie swoje kolory – poczerwień, czerwień, oranż i żółć – przeplecione do połowy tęczówek wstrząsająco niebieskich oczu, ale teraz były zrównoważone. Widział już, jak działa Oślepiający Nóż – i nie działał w ten sposób. Ten nóż zabijał. Kiedy jednak spojrzał na ramię, nie zobaczył ani śladu, nawet rozcięcia skóry. Popatrzył znowu w swoje oczy, przekonany, że to jakiś trik. Ujrzał jednak stabilne halo. Czuł się znakomicie. Od piętnastu, dwudziestu lat nie czuł się równie krzepko. Musiał pogrążyć się w samodyscyplinie, by czerwień nie doprowadziła go do szaleństwa – a pod koniec nie był pewien, czy wygrywa. Teraz po prostu znowu był krzesicielem. Polichromatą, któremu w oczach zostało bite dziesięć lat. To zaś… To zaś całkowicie zmieniało postać rzeczy. *** Niedługo przed świtem fale wyrzuciły Kipa na brzeg. Nie mógł przypisać sobie zasług za dopłyniecie do niego. Ledwie miał dość sił, żeby dryfować i oddychać przez ostatnich kilka godzin. Odczołgał się po piasku na tyle daleko, żeby nie dać znowu wciągnąć się do morza, i padł niczym wieloryb wyrzucony na brzeg. Obudził się około południa, czując, że ktoś grzebie mu w kieszeniach. Z trudem się poruszył, odsunął ręce, bojąc się, że ktoś go atakuje. Usiadł, zobaczył, że morze wyrzuciło na brzeg wokół niego co najmniej tuzin ciał. Szabrownik wybuchnął śmiechem. Kip zamrugał zdumiony, patrząc na niego, ale nad ramieniem młodego człowieka świeciło oślepiające słońce. Był ubrany w brudną białą tunikę i płaszcz ozdobiony wieloma barwnymi pasami. Z jego dłoni zwieszał się pistolet. – Oho, zatrzymałem się na właściwej plaży, co? – powiedział młodzieniec. – Mam szczęście, nie? Kip spojrzał na plażę i zobaczył bączek szabrownika. Musiał wypatrzyć martwych z wody i przypłynąć tu, żeby zebrać, co się da. Kipowi chciało się pić. – Masz jakąś wodę? – wychrypiał. – W łodzi. Jedzenie też. Kip z trudem wstał. Młodzieniec mu nie pomógł. I wtedy nagle coś do niego dotarło. Znał ten głos. Zmrużył oczy z powodu blasku. – O, nie – powiedział. – Niezbyt jesteś bystry, co? – powiedział Zymun. Podszedł i uderzył Kipa w twarz. Kip klapnął ciężko na piasek. Sprawdził nos, z oczu polały mu się łzy. Tyle dobrego, że nos nie był złamany. Wstał powoli i poszedł w stronę łódki. Opróżnił bukłak do połowy. Bolała go głowa i myślał, że to kac. Nigdy wcześniej nie miał kaca. Bolała go każda część ciała. Miał ranę ciętą na żebrach i łupało go w lewej ręce po dźgnięciu. Zastanawiał się, czy nie zaatakować Zymuna, który rozcierał rękę – zabolała go pięść od ciosu wymierzonego Kipowi. Tyle że Zymun miał pistolet. Zorientowałby się, gdyby Kip spróbował krzesać – co teraz brzmiało dla niego równie apetycznie jak płukanie gardła szambem.

W dodatku Kip czuł się równie zwinny jak stu dwudziestoletni starzec. Widział kiedyś, dawno temu, jak ten chłopak krzesze. Nie miał wątpliwości, że Zymun jest gotów skorzystać z pistoletu. Wsiadł więc do łodzi. – Zdejmij pas i oddaj mi. A potem oderwij sobie kawał koszuli i przewiąż oczy – powiedział Zymun. – Powoli. Kip wykonał oba polecenia. Poczuł, jak Zymun spycha łódkę na wodę. Kip rzucił się do przodu, zrywając opaskę z oczu. Zymun trzymał się jedną ręką dziobu, kołysząc się na wodzie, do połowy będąc w łodzi. Drugą ręką celował z pistoletu w twarz Kipa. – Cofnij się. Cofnij! – rozkazał. – Nie wytrzymam tak długo, więc jeśli w pięć sekund nie usiądziesz i nie zasłonisz oczu, poślę kulkę prosto w twoją twarz. Sadowiąc się z powrotem na ławce, Kip naciągnął przepaskę, pokonany. Prawie mu się udało. Prawie. Płaszcz niepowodzenia z łatwością spowił jego przygarbione ramiona. Kip Prawie. Znowu. Nie. To nieprawda. Nie był już tym Kipem. Nie był głupi. Nie był słaby. Nie był tchórzem. Nie był wyrzutkiem. Dostał się do Czarnej Gwardii. Został zaakceptowany przez najlepszych krzesicieli i wojowników świata. Został zaakceptowany przez ojca. Walczył z królem, kolorakami i bogiem. Popełnił parę ogromnych błędów: był głupi, słaby, tchórzliwy i odtrącony. Gdyby nie on, ojciec w ogóle nie zostałby dźgnięty. Z drugiej strony, wyciągnął ojca z fal, uratował mu życie, kiedy nikt inny tego nie mógł zrobić. Kip nosił swoje „Prawie” jak okulary. Istniała środkowa ścieżka, złota droga między synem kurwy i synem Pryzmata. Nie był naprawdę Kipem Bogobójcą, ale nie był też chłopcem, który poddawał się Ramirowi. Już nie. Jestem tym, co czynię, jestem Łamaczem. Ten, kto patrzy tylko przez jedną soczewkę, żyje w ciemności. Temu, kto ma uszy, pozwólcie usłyszeć. Czas, żeby zerwał te stare okulary. – Bierz wiosła – powiedział Zymun. Kiedy Kip sięgnął po nie po omacku, usłyszał, że Zymun wślizgnął się do łódki. Poczuł potem, jak luksyn zamyka się wokół jego rąk, mocując je do wioseł. – Masz wiosłować przez godzinę, a potem dam ci jedzenie i więcej wody. No już! Przed nami daleka droga, bracie. Kip zaczął wiosłować. Jego lewej ręce to się nie spodobało. – Bracie? – zapytał. Jego głos zabrzmiał spokojnie, bez lęku, bez wstydu. – Mój dziadek, Andross Guile, wezwał mnie do Chromerii. Powiedział, że reszta jego rodziny się nie sprawdziła. Powiedział, że rozważa, czy mnie nie adoptować. Ma wielkie plany. – Urwał. -Co, nie wiedziałeś? Jestem synem Karris i Gavina. Jestem Zymun Białodąb. Kipowi serce wypadło z piersi, wybiło dziurę w łodzi i zabiło tuzin ryb w drodze na morskie dno. Usłyszał metaliczny zgrzyt oglądanego pistoletu i pomyślał, że może jednak Zymun postanowił go zabić. A potem Zymun parsknął śmiechem. – Oż, w mordę, ale mam fart – powiedział do siebie. – Uwierzyłbyś? Pistolet nie był nawet naładowany.

ROZDZIAŁ 115 Gavin obudził się, gdy ktoś go spoliczkował. Czuł się okropnie. Kajuta była ciemna i cuchnęła ludźmi, którzy nie myli się od wieków, wodą z zęzy, wodorostami, rybą i ludzkimi nieczystościami. Miał kajdany na rękach i był nagi, jeśli nie liczyć przepaski biodrowej. Kolejny policzek, dość mocny, żeby poczuł smak krwi w ustach. Otworzył oczy. Spojrzał na mężczyznę przed sobą. Płuca i gardło miał zdarte od wody morskiej, którą próbował oddychać. – Artylerzysto, ty sukinsynu – powiedział Gavin. Głos też miał zdarty. Ostatnia noc była mglistym wspomnieniem. – Co robisz? – Nie możesz krzesać, hę? Gavin uniósł ręce, puste, bezradne. W kajucie było tak ciemno, że potrzebowałby kilku minut, żeby wykrzesać dość, by stanowić dla kogokolwiek zagrożenie. A zebranie woli też byłoby kłopotliwe, zważywszy, jak fatalnie się czuł. – Daj mi parę minut – powiedział. Lewo oko miał opuchnięte. Miał też… Dobry Orholamie! Gavin sprawdził pierś. Nie miał rany. Co za piekielne koszmary go dręczyły? Myślał, że został dźgnięty. Podano mu narkotyk i przeszmuglowano z okrętu flagowego? – Masz oczy niebieskie jak Ceres, lordzie Guile. Nie ma w nich nawet śladu halo. Zawsze nienawidziłem światłowładców za zadzierania nosa. Za dyrygowanie ludźmi. Nie zamierzali odpracować swego. – Roześmiał się, jakby powiedział coś zmyślnego. – Znalazłem jednak własne lekarstwo na małe niesprawiedliwości, jakie •życie umieszcza w zasięgu mojej ręki. Nie jest to nadzwyczajny statek, ale dostatecznie okazały, prawda? – To twoja łódź? – zapytał Gavin nadal zdezorientowany. Siedział na ławce obok wychudzonego, odzianego do pasa mężczyzny o wielkich oczach, białych włosach i brodzie. Wszyscy mężczyźni tu na dole byli chudzi i na wpół nadzy, wszyscy pili wodę albo wgryzali się w suchary. Wszyscy byli zakuci w łańcuchy. Wszyscy na niego patrzyli. – Tak, to moja łódź. Nazywam ją Wredna Szkapa, bo poobcierasz sobie na niej tyłek. Należy do mnie, a teraz ty należysz do niej. Służ dobrze, Guile, bo jeśli ta staruszka pójdzie na dno, ty pójdziesz razem z nią. Drugi koniec jego kajdan zapięto wokół wiosła. – Artylerzysto… – zaczął ostrzegawczo Gavin. – Kapitanie Artylerzysto, numerze szósty. Bo inaczej będą baty. – Niech cię Orholam trzaśnie, nie wiesz, kim jestem?! Minęły niemal dwie dekady, odkąd Artylerzysta pracował dla Gavina. Może czas za bardzo go zmienił, żeby mężczyzna rozpoznał go bez bogatych szat. Pirat wyszczerzył zęby w uśmiechu. – Ten, który pyta „nie wiesz, kim jestem”, to ten, który nie zna odpowiedzi. Ale słuchaj, Gavinie Guile, umożliwię ci poznanie odpowiedzi. – Nie „Gavinie” – odparł wyzywająco Gavin. – Jestem Dazen. Nazywam się Dazen Guile. Artylerzysta z rozmachem otworzył drzwi i do środka wlało się światło słoneczne. – Nie obchodzi mnie, którym z tych spryciarzy jesteś. Teraz jesteś galernikiem numer sześć. Trzeci rząd, środkowe siedzenie. Ale nie martw się, jak będziesz mocno wiosłował i skwapliwie wykonywał rozkazy, dostaniesz pierwsze miejsce za pół roku. Dobrze mieć jakiś cel, co? – Wyszczerzył wszystkie zęby w uśmiechu. – Chłopcy?

Gavin nic nie powiedział. Nie stawiał oporu, bo w otwartych drzwiach ujrzał coś gorszego niż okowy. W mrokach kajuty, w niemal nocnych ciemnościach, nie zauważył tego – kolory zawsze szarzeją bez światła. Jednak po otwarciu drzwi, mając niebo, ptaki i żagle, mając czyste, pełne mocy światło, na które Gavin czekał, by nim nasiąknąć, zerwać łańcuchy i uciec, zobaczył coś gorszego. Nie potrafił rozszczepić tego czystego białego światła na kolory. Nie potrafił rozszczepić go na kolory, bo nie mógł ich krzesać. Nie mógł ich krzesać, bo żadnych nie widział. Ignoranci mówią o subchromacji jako ślepocie barwnej, kiedy tak naprawdę to tylko mylenie kolorów. Za to Gavin naprawdę nie widział kolorów. Cały świat był szary. To właśnie próbował mu powiedzieć Artylerzysta. W jednej chwili wszystko, co było takie specjalne w Gavinie Guile, zostało mu odebrane. Nie tylko nie był już Pryzmatem, ale nie był nawet krzesicielem. Drzwi na pokład zamknęły się z hukiem, łańcuchy zadzwoniły przewleczone przez ucha, więżąc Gavina w ciemności czarniejszej niż wszystko, czego kiedykolwiek zaznał.

SPIS POSTACI Adrasteia (Teia): uczennica w Chromerii. Jest niewolnicą lady Lucretii Verangheti z Veranghetich ze Smussato. Stara się o przyjęcie do Czarnej Gwardii i jest parylową krzesicielką. Aheyyad: pomarańczowy krzesiciel, wnuk Tali. Obrońca Garristonu, projektant tamtejszego Muru ze Słonecznej Wody; nazwany przez Pryzmata Gavina Guile Aheyyadem Słoneczną Wodą. Ahhanen: Czarnogwardzista. Aklos: niewolnik lady Aglaii Crassos. Amestan: Czarnogwardzista walczący w bitwie o Garriston. Aram: szczeniak w Czarnej Gwardii. Jego rodzice byli Czarnogwardzistami i szkolono go w sztukach walki, odkąd nauczył się chodzić. Arana: uczennica krzesania, córka kupca. Aras: uczeń Chromerii, szczeniak w Czarnej Gwardii. Arash, Javid: jeden z krzesicieli, który bronił Garristonu. Aravind, lord: satrapa Atashu. Ojciec Katy Ham-haldity, corregidora Idoss. Arias, lord: jeden z doradców Księcia Barw. Jest Atashaninem. Jego zadaniem jest rozprzestrzenianie wieści na temat Księcia Barw. Arien: preceptorka w Chromerii. Krzesze pomarańczowy i poddaje Kipa próbie na rozkaz Światłowładcy Czerni. Ariss Nawigator: legendarny badacz i odkrywca. Artylerzysta: ilytański pirat. Jego pierwszym poważnym stanowiskiem w załodze była pozycja kanoniera na statku Aved Barayah. Później został kapitanem. Asif: młody Czarnogwardzista. Asmun: szczeniak w Czarnej Gwardii. Atagamo: preceptor, który naucza właściwości luksynu w Chromerii. Jest Ilytaninem. Atiriel, Karris: księżniczka z pustyni. Została Karris Wrogiem Cieni, zanim poślubiła Lucidoniusa. Ayrad: żółty krzesiciel. Był szczeniakiem w Czarnej Gwardii wiele lat przed tym, jak Kip zaczął szkolenie. Zaczął jako ostatni w klasie (czterdziesty dziewiąty) i doszedł aż na szczyt, walcząc ze wszystkimi po kolei. Okazało się, że złożył śluby. Został dowódcą Czarnej Gwardii i przynajmniej raz ocalił czterech różnych Pryzmatów, zanim został otruty. Azmith, Caul: paryjski generał, młodszy brat paryjskiej satrapki. Balder: szczeniak w Czarnej Gwardii, który uwziął się na Kipa. Bas Prostaczek: tyrejski polichromata (niebiesko-zielono-nadfioletowy), przystojny, ale niezbyt bystry, który poprzysiągł zabić zabójcę rodziny Białodębów. Ben-hadad: ruthgarski uczeń w Chromerii. Został przyjęty do Czarnej Gwardii nieco wcześniej niż Kip. Niebiesko-żółty dichromata, który stworzył własne okulary z mechanizmem pozwalającym używać niebieskich lub żółtych soczewek; niezwykle inteligentny. Białodąb, Karris: Czarnogwardzistka; czerwono-zielona dichromatka; pierwotny powód Wojny Fałszywego Pryzmata. Białodąb, Koios: jeden z siedmiu braci Białodębów; brat Karris Białodąb. Białodąb, Kolos: jeden z siedmiu braci Białodębów; brat Karris Białodąb. Białodąb, Rissum: Światłowładca, ojciec Karris i jej siedmiu braci; słynął z wybuchowego charakteru, ale uważano go za tchórza.

Białodąb, Rodin: jeden z siedmiu braci Białodębów; brat Karris Białodąb. Białodąb, Tavos: jeden z siedmiu braci Białodębów; brat Karris Białodąb. Biegnący Wilk: generał z okresu Wojny Fałszywego Pryzmata. Trzy razy pokonały go mniejsze siły Corvana Danavisa. Biel: głowa Spektrum. Jest niebiesko-zieloną dichromatką, ale obecnie powstrzymuje się od krzesania, żeby przedłużyć życie. Nazywa się Orea Pullawr, ale rzadko kiedy używa się jej imienia. Poślubiła Ulbeara Rathcore’a. Borig, Janus: staruszka. Jest łysa, pali długą fajkę i najwyraźniej jest Zwierciadłem. Burshward, Gilłan: brat kapitana Burshwarda. Burshward, kapitan: angarski kapitan (spoza Wrót Mroku). Caelia: służąca-karlica Trzeciego Oka. Carver Czarny: nie-krzesiciel, jak zgodnie z tradycją przystało na Czerń. Jest głównym administratorem Siedmiu^Satrapii. Chociaż ma głos w Spektrum, nie może brać udziału w głosowaniach. Carvingen, Odess: bierze udział w obronie Garristonu w szeregach krzesicieli. Cavair, Paz: dowódca Niebieskich Łajdaków pod Wielką Piramidą w Ru. Cezilia: służąca/strażniczka Trzeciego Oka. Clara: służąca/strażniczka Trzeciego Oka. Coran, Adraea: błogosławiona. Powiedziała: „Wojna to horror”. Cordelia: smukła Czarnogwardzistka. Corfu, Ramia: potężny niebieski krzesiciel. Jeden z ulubieńców Księcia Barw. Corzin, Eleleph: abornejska niebieska krzesicielka, bierze udział w obronie Garristonu. Crassos, Aglaia: młoda arystokratka i krzesicielka w Chromerii. Jest najmłodszą córką w ważnym ruthgarskim rodzie i sadystką, która uwielbia zadawać ból swoim niewolnikom. Crassos, gubernator: starszy brat Aglaii Crassos; ostatni gubernator Garristonu. Cruxer: szczeniak w Czarnej Gwardii. Przedstawiciel trzeciego pokolenia z jego rodziny, które wstępuje do Czarnej Gwardii. Jego rodzice to Inana i Stalowy Chwyt. Daelos: szczeniak w Czarnej Gwardii. Dagnar Zelan: jeden z pierwszych Czarnogwardzistów. Służył Lucidoniusowi po nawróceniu się na jego sprawę. Dalekowzroczny, Horas: kolejny ze sprzymierzeńców Dazena, król bandytów – Niebieskookich Demonów. Gavin Guile zabił go po Wojnie Fałszywego Pryzmata. Danavis, Aliviana (Liv): córka Corvana Danavisa. Jest żółtą i nadfioletową dichromatką z Tyrei. Jej kontrakt należy do Ruthgarczyka i czuwa nad nim Aglaia Crassos. Danavis, Corvan: czerwony krzesiciel. Potomek wielkiego ruthgarskiego rodu, także jeden z najznakomitszych generałów swoich czasów i główny autor sukcesów wojennych Dazena. Danavis, Ell: druga żona Corvana Danavisa. Została zamordowana przez zabójcę trzy lata po ich ślubie. Danavis, Erethanna: zielona krzesicielka, służy hrabiemu Nassosowi w zachodnim Ruthgarze; kuzynka Liv Danavis. Danavis, Qora: tyrejska arystokratka; pierwsza żona Corvana Danavisa, matka Aliviany Danavis. Delara Pomarańczowa: ataska członkini Spektrum. Reprezentuje Oranż i jest czterdziestoletnią pomarańczowo-czerwoną dichromatką, która zbliża się do końca życia. Poprzedniczką na tym urzędzie była jej matka, która obmyśliła rotacyjny system zarządzania Garristonem. Delara, Naftalie: kobieta, którą Andross zamierzał „pozwolić” Gavinowi poślubić.

Delariowie: rodzina w Rektonie. Delauria, Katalina: matka Kipa. Z pochodzenia Paryjka lub Ilytanka, uzależniona od mgiełki. Delclara, Micael: pracownik kamieniołomu, mieszkaniec Rektonu. Delclara, panna: głowa rodziny Delclarów w Rektonie. Miała sześciu synów, którzy pracowali w kamieniołomie. Delclara, Zalo: pracownik kamieniołomu i jeden z synów panny Delclary. Delelo, Galan: starszy sierżant w armii Omnichroma. Odprowadza Liv do bram Garristonu. Delmarta, Gad: młody generał w armii Dazena, który zajął miasto Ru i publicznie dokonał masakry na królewskiej rodzinie i dworzanach. Delucia, Neta: członkini rady rządzącej Idoss (tj. matka miasta). Dębowa Tarcza, Zee: praprababka Androssa Guile, zielona krzesicielka. Była założycielką rodu Guile’ów, chociaż nazwisko wywodzi się z innej gałęzi rodu. Djur: Czarnogwardzista; razem z Ahhanenem pełni służbę, kiedy Karris i Gavin opuszczają statek uchodźców. Doradca: postać legendarna. Autor Królewskiego doradcy, książki, która zaleca tak okrutne metody sprawowania władzy, że nawet on ich nie stosował w czasie własnych rządów. Droose: jeden z towarzyszy z załogi Artylerzysty. Drżąca Pięść: Czarnogwardzista. Młodszy brat Żelaznej Pięści, niegdyś dej Aghbalu. Duży Ros: niewolnik Aglaii. Elessia: Czarnogwardzistka. Elio: szkolny tyran z koszarów Kipa. Kip łamie mu rękę. Erato: szczeniak w Czarnej Gwardii. Ona także ma na pieńku z Kipem. Essel: Czarnogwardzistka, która połamała palce ataskiemu arystokracie, kiedy potraktował ją bez należnego jej szacunku. Euterpe: przyjaciółka Teii, która była niewolnicą. Jej właściciele stracili wszystko w czasie suszy i wynajęli ją do burdelu przy kopalniach srebra w Laurionie. Nigdy nie doszła po tym do siebie. Farjad, Farid: arystokrata i sprzymierzeniec Dazena, odkąd Dazen obiecał mu ataski tron w czasie Wojny Fałszywego Pryzmata. Feli: Czarnogwardzistka, najdrobniejsza osoba w oddziale, doskonała akrobatka. Ferkudi: szczeniak w Czarnej Gwardii, niebiesko-zielony dichromata, doskonały w mocowaniu się. Filozof: twórca zasad filozofii naturalnej i etyki. Finer: Czarnogwardzista widziany na jednej z kart. Fisk, trener: szkoli szczeniaki, ćwiczy z musztry i dba o ich kondycję. Z trudem pokonał Karris w czasie ich własnych prób, gdy starali się o przyjęcie do Czarnej Gwardii. Fujarka: pomarańczowo-żółty dichromata i Czarnogwardzista. Gaeros: jeden z niewolników lady Aglaii. Galaea: pokojówka Karris Białodąb i zdrajczyni. Galden, Jens: preceptor w Chromerii; czerwony krzesiciel. Galib: polichromata z Chromerii. Gallos: stajenny w Garristonie. Garadul, Perses: wyznaczony satrapa Tyrei po tym, jak Ruy Gonzalo został pokonany przez siły Pryzmata w Wojnie Fałszywego Pryzmata. Perses był ojcem Raska Garadula. Starał się wyplenić bandytów, którzy dręczyli po wojnie Tyreę. Garadul, Rask: satrapa, który ogłosił się królem Tyrei; jego ojcem był Perses Garadul.

Gazzin, Griv: zielony krzesiciel, który walczył razem z Zee Dębową Tarczą. Gerain: starzec z Garristonu, który nawoływał ludzi, by dołączyli do króla Garadula. Gerrad: uczeń z Chromerii. Gevison: poeta (od dawna nieżyjący). Gonzalo, Ruy: tyrejski satrapa, który stanął po stronie Dazena w czasie Wojny Fałszywego Pryzmata. Goss: paryjski szczeniak w Czarnej Gwardii. Jeden z najlepszych wojowników. Gracia: Paryjka z gór, szczeniak w Czarnej Gwardii. Jest wyższa od większości chłopców. Grazner: szczeniak w Czarnej Gwardii. Kip przełamuje jego wolę w czasie walki. Greenveil, Arys: Podczerwień w Spektrum. Pochodzi z Krwawej Puszczy i jest kuzynką JiiTolver, a jej siostrą jest Ela, matka Any Jorvis. Jej rodzice zginęli w czasie wojny z rąk braci Lunny Zielonej. Ma dwanaścioro dzieci z dwunastoma różnymi mężczyznami. Greyling, Gavin: nowy Czarnogwardzista. Brat Gilla Greylinga, nazwany na cześć Gavina Guile. Przystojniejszy z braci. Greyling, Gili: nowy Czarnogwardzista. Starszy brat Gavina Greylinga, inteligentniejszy z nich dwóch. Grinwoody: główny niewolnik Androssa Guile i jego prawa ręka. Potrafi krzesać bardzo słabo, ale Andross pociągnął za odpowiednie sznurki, żeby dostał się na szkolenie do Czarnej Gwardii, gdzie zdobył przyjaciół i poznał różne sekrety. Przeszedł całe szkolenie i w dniu złożenia przysięgi zdecydował się służyć lordowi Guile; Czarna Gwardia nie zapomniała mu tej zdrady. Guile, Andross: ojciec Gavinjj, Dazena i Sevastiana Guile. Krzesze od żółtego po podczerwony, i głównie znany jest z krzesania czerwieni, ponieważ zajmuje urząd Czerwieni w Spektrum. Zajął go, chociaż pochodzi z Krwawej Puszczy, która już miała swojego przedstawiciela, twierdząc, że kwalifikują go do tego jego nowe ziemie w Ruthgarze. Guile, Darien: pradziadek Androssa Guile. Poślubił córkę Zee Dębowej Tarczy w ramach postanowień pokojowych kończących ich wojnę. Guile, Dazen: młodszy brat Gavina. Zakochał się w Karris Białodąb i zapoczątkował Wojnę Fałszywego Pryzmata, kiedy rzekomo spalił jej rodzinną posiadłość, zabijając wszystkich tam obecnych. Guile, Draccos: ojciec Androssa Guile. Guile, Felia: żona Androssa Guile. Matka Gavina i Dazena, kuzynka ataskiej rodziny królewskiej, pomarańczowa krzesicielka. O jej matkę zabiegał Ulbear Rathcore, dopóki nie spotkał Orei Pullawr. Guile, Gavin: Pryzmat. Dwa łata starszy od Dazena, został wyznaczony w wieku lat trzynastu. Guile, Kip: syn z nieprawego łoża Gavina Guile i Kataliny Delaurii. Jest superchromatą i polichromatą z pełnym spektrum. Guile, Sevastian: najmłodszy z braci Guile. Został zamordowany przez niebieskiego koloraka, kiedy Gavin miał trzynaście lat, a Dazen jedenaście. Ham-haldita, Kata: corregidor Idoss. Syn ataskiego satrapy. Harl, Pan: szczeniak w Czarnej Gwardii. Jego przodkowie byli niewolnikami przez ostatnie osiem z dziesięciu pokoleń. Helel, mistrzyni: udawała nauczycielkę z Chromerii i próbowała zamordować Kipa. Hena: preceptorka z Chromerii, która prowadzi zajęcia z luksynowych konstrukcji. Hezik: Czarnogwardzista, którego matka dowodziła pirackim statkiem w Cieśninie. Potrafi całkiem celnie strzelać z dział.

Holvar, Jin: kobieta, która wstąpiła do Czarnej Gwardii w tym samym roku co Karris, ale jest o kilka lat od niej młodsza. Idus: szczeniak w Czarnej Gwardii. Inana: matka Cruxera i Czarnogwardzistka. Wdowa po Stalowym Chwycie, Czarnogwardziście. Incaros: jeden z osobistych niewolników lady Aglaii Crassos. Isabel (Isa): ładna młoda dziewczyna z Rektonu. Izem Czerwony: obrońca Garristonu pod komendą Gavina Guile. Walczył po stronie Gavina w Wojnie Fałszywego Pryzmata. Paryjski czerwony krzesiciel, niesamowicie szybki. Nosi ghotrę w kształcie kaptura kobry. Izem Niebieski: legendarny krzesiciel i obrońca Garristonu pod komendą Gavina Guile. Jalal: paryjski sprzedawca kofi. Jednooki: najemnik z kompanii o nazwie Rozszczepiona Tarcza. Jevaros, lord: młody idiota, który mógłby zostać nowym dowódcą Czarnej Gwardii i narzędziem w rękach Androssa Guile. Jorvis, Ana: nadfioletowo-niebieska dichromatka, uczennica w Chromerii, jedna z kobiet, którą Andross Guile pozwoliłby Gavinowi poślubić. Jorvis, Demnos: ojciec Any Jorvis, szwagier Arys Greenveil, mąż Eli Jorvis. Jorvis, Ela: siostra Arys Greenveil, żona Demnosa Jorvisa z Krwawej Puszczy, matka Any Jorvis. Jumber, Norl: Czarnogwardzista. Jun: szczeniak w Czarnej Gwardii, partner Ulara w czasie próby, w ramach której szczeniaki mają przenieść przez miasto pieniądze. Kadah: preceptorka w Chromerii, zielona krzesicielka, która uczy podstaw krzesania. Kalif: Czarnogwardzista. Kallikrates: ojciec Teii. Przemierzał jedwabny szlak jako kupiec, zanim stracił wszystko z powodu wystawnego życia swojej żony. Keftar, Graystone: zielony krzesiciel i szczeniak w Czarnej Gwardii. Jest wysportowanym, ciemnoskórym synem z bogatej rodziny, która opłaciła mu trening, przed przybyciem do Chromerii. Klytos Niebieski: Błękit w Spektrum. Reprezentuje Ilytę, chociaż jest ze wszech miar Ruthgarczykiem. Tchórz i narzędzie w rękach Androssa. Konus: paryjski Czarnogwardzista. Koturn: razem z Tugertent i Tlatig najlepszy łucznik, jakim dysponuje dowódca Żelazna Pięść na Półwyspie Ruckim. Kwestorka: najważniejsza doradczyni Omnichroma. Nieustannie coś liczy na swoim małym liczydle i zarządza jedną trzecią żołnierskich żetonów na usługi prostytutek. Laya: Czarnogwardzistka, która krzesze czerwony, uczestniczka bitwy o Garriston. Lem (Will): Czarnogwardzista, wariat albo bardzo prosty człowiek, niebieski krzesiciel o niewiarygodnie wielkiej sile woli. Leo: potężnie umięśniony szczeniak w Czarnej Gwardii. Lśniąca Włócznia: oryginalnie nazywał się El-Anat. Kiedy nawrócił się na Światło, został Forushalzmarishem, a potem Lśniącą Włócznią, żeby miejscowi byli w stanie wymówić jego imię. Lucia: szczeniak w Czarnej Gwardii. Najładniejsza dziewczyna w klasie i partnerka Cruxera. Łączy ich bardzo zażyła przyjaźń. Lucidonius: legendarny założyciel Siedmiu Satrapii i Chromerii, pierwszy Pryzmat. Poślubił

Karris Wroga Cieni i założył Czarną Gwardię. Lunna Zielona: Zieleń w Spektrum. Ruthgarka, kuzynka Jii Tolver. Jej bracia zabili rodziców Arys Greenveil w czasie wojny. Lytos: Czarnogwardzista, tykowaty ilytański eunuch. Malargos, Aristocles: stryj Eirene i Tisis Malargos; nie wrócił z wojny. Malargos, Dervani: ruthgarski arystokrata, ojciec Tisis Malargos, przyjaciel i poplecznik Dazena w czasie Wojny Fałszywego Pryzmata. Jest zielonym krzesicielem, który zaginął na długie lata w ostępach Tyrei. Kiedy próbował wrócić do domu, Felia Guile wynajęła piratów, żeby go zabili, by nie wyjawił sekretów Gavina. Malargos, Eirene (Młodsza): starsza siostra Tisis Malargos. Przejęła sprawy finansowe rodziny, kiedy jej ojciec i stryj nie wrócili z wojny. Malargos, Eirene (Pryzmatka): Pryzmatka przed Alexandrem Rozłożystym Dębem (który poprzedzał Gavina Guile). Przetrwała czternaście lat, ale Gavin pamięta ją tylko jak przez mgłę z rytuałów w Dniu Słońca z czasów swojego dzieciństwa. Malargos, Tisis: oszałamiająco piękna Ruthgarka, zielona krzesicielka. Jej ojciec i stryj walczyli po stronie Dazena. Jej starszą siostrą jest Eirene Malargos, po której najprawdopodobniej odziedziczy fortunę z wielkiego imperium handlowego. Marissia: osobista pokojówka Gavina; rudowłosa, pochodzi z Krwawej Puszczy; została schwytana przez Ruthgarczyków w czasie wojny Dazena. Służyła Gavinowi przez dziesięć lat, odkąd ukończyła osiemnasty rok życia. Marta, Adan: mieszkanka Rektonu. Martaens, Marta: preceptorka w Chromerii. Jest jedną z zaledwie garstki żyjących parylowych krzesicieli; uczy Teię. Matka Towarzyszek: szefowa gildii prostytutek przy armii Omnichroma. Mchobrody: conn nadmorskiej wioski w Krwawej Puszczy, w pobliżu Zatoki Ruckiej. Miecznik: kapitan straży w Czarnej Gwardii. Prowadzi jeden ze ślizgaczy do bitwy przy Półwyspie Ruckim wraz z Gavinem i kapitanem straży Tempusem. Migotliwy Płaszcz, Gebalyn: była partnerka Voxa Migotliwego Płaszcza. Wydaje się, że zginęła w pożarze w czasie wykonywania zadania. Migotliwy Płaszcz, Niah: zabójczyni. Jest partnerką Voxa i potrafi rozszczepiać światło. Migotliwy Płaszcz, Vox: zielony krzesiciel i zabójca. Został wyrzucony z Chromerii; czci Atirat. Młody Byk: niebieski krzesiciel, który walczy razem z Zee Dębową Tarczą. Mori: żołnierz w armii Omnichroma. Naheed: satrapka Atashu. Została zamordowana przez generała Gada Delmartę w czasie Wojny Fałszywego Pryzmata. Nassos: ruthgarski hrabia z zachodniego Ruthgaru. Służy mu kuzynka Liv Danavis. Navid, Phips: kuzyn Payama Navida. Dorastał w Ru, a później dołączył do armii Omnichroma. Jego ojciec i starsi bracia zostali powieszeni po Wojnie Fałszywego Pryzmata, kiedy on miał raptem dwanaście lat. Chce się zemścić na lordzie Aravindzie. Nerra: Czarnogwardzistka, która obmyśla wybuchowe dyski do zatapiania statków. Niebieskookie Demony: najemnicy, którzy walczyli w armii Dazena. Niedźwiadek: olbrzymi jednooki łucznik. Służył Zee Dębowej Tarczy. Niel, Baya: zielony krzesiciel i Czarnogwardzista. Nuqaba: strażniczka ustnej tradycji Paryjczyków, niesłychanie potężna osobistość. Rezyduje w Azülay. Omnichrom, lord (Książę Barw): przywódca rebelii przeciwko rządom Chromerii.

Niewielu zna jego prawdziwą tożsamość, ponieważ na nowo uformował niemal całe swoje ciało za pomocą luksynu. Jest polichromatą z pełnym spektrum, wierzy raczej w wolność i władzę niż w Lucidoniusa i Orholama. Znany jest także jako Książę Barw, Kryształowy Prorok, Mistrz Polichromata, Upiorny Oświecony i lord Tęcza. Wcześniej był Koiosem Białodębem, jednym z braci Karris Białodąb. Doznał potwornych poparzeń w pożarze, który zapoczątkował Wojnę Fałszywego Pryzmata. Orholam: bóstwo monoteistycznych Siedmiu Satrapii, znane także jako Ojciec Wszystkich i Pan Światła. Jego kult rozprzestrzenił w Siedmiu Satrapiach Lucidonius czterysta lat przed rządami Gavina Guile. Orlos, Maros: bardzo religijny ruthgarski krzesiciel. Brał udział zarówno w Wojnie Fałszywego Pryzmata, jak i w obronie Garristonu. Or-mar-zel-atir: jeden z pierwszych Czarnogwardzistów, który służył Lucidoniusowi. Oro, bracia: dwóch szczeniaków w Czarnej Gwardii. Oszczep: dowódca Czarnej Gwardii w chwili, gdy Gavin został Pryzmatem. Payam, Parshan: młody krzesiciel w Chromerii, który próbuje uwieść Liv Danavis w ramach zakładu. Jego porażka jest dość spektakularna. Pevarc: udowodnił, że świat jest okrągły, dwieście lat przed rządami Gavina Guile, a potem został zlinczowany za stwierdzenie, że światło to brak ciemności. Phyros: członek armii Omnichroma. Ma siedem stóp wzrostu i walczy dwoma toporami. Pip: szczeniak w Czarnej Gwardii. Płomiennoręki: ilytański krzesiciel, obrońca Garristonu. Pots: Czarnogwardzista. Powiernik Światła: kontrowersyjna postać z proroctw i mitów. Fakty, co do których większość jest zgodna, mówią, że będzie (lub był) mężczyzną, bogo i królobójcą, tajemniczego urodzenia, geniuszem magii, wojownikiem, który zmiecie (lub zmiótł) wszystkich przed sobą, obrońcą biednych i uciskanych, wielkim od młodości, Tym, Który Niszczy. To, że większość proroctw zapisano w języku staroparyjskim, a znaczenie słów zmieniło się w sposób, który trudno wyśledzić, nie pomaga. Istnieją trzy zasadnicze obozy, głoszące, że: Powiernik Światła ma dopiero nadejść; Powiernik Światła już nadszedł i był nim Lucidonius (pogląd, który teraz podtrzymuje Chromeria, chociaż nie zawsze tak było); oraz – wśród niektórych uczonych – że Powiernik Światła to metafora tego co w nas wszystkich najlepsze. Presser: Czarnogwardzista. Ptolos: satrapka Ruthgaru. Pullawr, Orea: patrz: Biel. Rados, Błogosławiony Satrapa: ruthgarski satrapa, który walczył z Krwawą Puszczą, chociaż wróg miał przewagę liczebną dwa do jednego.’ Zasłynął spaleniem mostu Rozanos za swoją armią, żeby uniemożliwić jej odwrót. Rajgras, Evi: krzesicielka, biorąca udział w obronie Garristonu. Zielono-żółta dichromatka z Krwawej Puszczy, także superchromatka. Ramir (Ram): mieszkaniec Rektonu. Rassad, mistrz Shayam: całkowicie niewidomy, jeśli chodzi o widzialne światło, podobno poruszał się dzięki widzeniu w podczerwieni i parylu. Szkolił w krzesaniu parylu nauczycielkę Marty Martaens. Rathcore, Ulbear: zmarły mąż Bieli, nie żyje od dwudziestu lat. Świetny gracz w Dziewięć Króli. Rig: czarnogwardyjski potomek. Jest czerwono-pomarańczowym dichromatą. Rozłożysty Dąb, Alexander: Pryzmat poprzedzający Gavina. Najprawdopodobniej

uzależniony od maku, spędził większość czasu, ukrywając się w swoich apartamentach. Rud: szczeniak w Czarnej Gwardii. Przysadzisty Paryjczyk z wybrzeża, który nosi ghotrę. Sadah Nadfioletowa: reprezentantka Parii, nadfioletowa krzesicielka, często mająca rozstrzygający głos w Spektrum. Samite: jedna z najlepszych przyjaciółek Karris. Jest Czarnogwardzistką i strażniczką Kipa; jedna z najsilniejszych kobiet w Czarnej Gwardii. Sanson: chłopak z Rektonu. Satrapa Atashu: patrz: Aravind, lord. Sayeh, Meena: kuzynka Samili Sayeh. Miała raptem siedem lat, kiedy zginęła w masakrze królewskiej rodziny z Ru urządzonej przez Gada Delmartę. Sayeh, Samila: niebieska krzesicielka z armii Gavina. Walczyła w obronie Garristonu pod komendą Gavina Guile. Selene, lady: tyrejska niebiesko-zielona dichromatka. Zarządza w Garristonie zielonymi, którzy mają dragować kluczowe kanały nawadniające. Sendinowie: rodzina z Rektonu. Sharp, pan: jeden z agentów Androssa Guile. Nosi naszyjnik z ludzkich zębów. Shayam, lord: jeden z lordów powietrza, wyznaczony do nadzorowania redystrybucji dóbr Garristonu pod rządami Księcia Barw. Siluz, Rea: czwarty podsekretarz w chromeryjskiej bibliotece i słaba żółta krzesicielka. Zna Janus Borig i kieruje do niej Kipa. Spadający Liść, Deedee: zielona krzesicielka. Jej słabnące zdrowie zainspirowało wielu krzesicieli-weteranów, żeby wziąć udział w Uwolnieniu w Garristonie. Stalowy Chwyt: nieżyjący Czarnogwardzista. Jego synem jest Cruxer, a wdową po nim Inana, także Czarnogwardzistka. Sworrinowie: rodzina z Rektonu. Tala (Młodsza): żółtozielona dichromatka nazwana na cześć bohaterki Wojny Fałszywego Pryzmata. Jest doskonałą krzesicielką, chociaż jeszcze nie najlepiej walczy. Tala: krzesicielka i wojowniczka biorąca udział w Wojnie Fałszywego Pryzmata. Broniła także Garristonu. Jej wnuk to Aheyyad Słoneczna Woda, a jej siostra to Tayri. Talim, Sayid: jeden z poprzednich Pryzmatów. Czterdzieści siedem lat temu niemal doprowadził do przyznania mu tytułu promachosa, gdy miał stawić czoło nieistniejącej armadzie, która – jak twierdził – czekała za bramami. Tamerah: szczeniak w Czarnej Gwardii, niebieska monochromatka. Tana: szczeniak w Czarnej Gwardii, potomek Czarnogwardzistów. Tanner: szczeniak w Czarnej Gwardii. Tarkian: krzesiciel polichromata. Tayr i: paryjska krzesicielka i obrończyni Garristonu. Jej siostrą jest Tala. Tazerwalt: księżniczka paryjskiego plemienia Tlaglanu. Poślubiła Hanishu, deja Aghbalu. Temnos, Dalos Młodszy: krzesiciel, który walczył zarówno w Wojnie Fałszywego Pryzmata, jak i w obronie Garristonu pod komendą Gavina Guile. Tempus: Czarnogwardzista, który dowodzi zielonymi krzesicielami w czasie bitwy przy Półwyspie Ruckim. Tep, Usef: krzesiciel, który walczył w Wojnie Fałszywego Pryzmata. Znany jest także jako Fioletowy Niedźwiedź, ponieważ jest nieciągłym dichromatą – krzesze czerwony i niebieski. Po wojnie on i Samila Sayeh zostali kochankami, chociaż walczyli po przeciwnych stronach. Tiziri: uczennica w Chromerii. Ma znamię na lewej połowie twarzy. Tizrik: syn deja Aghbalu. Odpada w czasie prób do Czarnej Gwardii, zanim jednak odejdzie,

Kip łamie mu nos w odpowiedzi na jego złośliwości i próby zastraszenia. Tlatig: jedna z najlepszych łuczniczek w Czarnej Gwardii. Tolver, Jia: Żółć w Spektrum. Abornejska krzesiciela, kuzynka Arys Greenveil (Podczerwieni). Tristaem: autor Na fundamencie rozumu. Trzecie Oko: Jasnowidz, przywódczyni mieszkańców Wyspy Jasnowidzów. Tufayyu r: szczeniak w Czarnej Gwardii. Tugertent: jedna z najlepszych łuczniczek w Czarnej Gwardii. Ular: szczeniak w Czarnej Gwardii, partner Juna. Usem Dziki: krzesiciel i obrońca Garristonu. Valor: szczeniak w Czarnej Gwardii. Jest partnerem Kipa w czasie jednej z prób. Obaj nie wykonują zadania, kiedy na ich drodze pojawiają się zbiry. Vanzer: Czarnogwardzista i zielony krzesiciel. Varidos, Kerawon: superchromatka, preceptorka i główna egzaminatorka w Chromerii. Krzesze pomarańczowy i czerwony. Varigari, lord: hazardzista z rodziny Varigari, wywodzącej się z rybaków, zanim awansowała społecznie po Krwawych Wojnach. Przez nałóg stracił całą rodzinną fortunę i ziemię. Vecchio, Pash: najpotężniejszy z pirackich królów. Jego okręt flagowy to Gargantua. Vena: przyjaciółka Liv i uczennica w Chromerii. Nadfioletowa krzesicielka. Verangheti, Lucretia: sponsorka Adrasteii w Chromerii. Wywodzi się z ilytańskiej linii Veranghetich ze Smussato. Vin, Taya: najemniczka z kompanii Rozszczepiona Tarcza. Wędrowca: legendarna postać, której Gevison poświęcił wiersz Ostatnia podróż wędrowcy. Wil: zielony krzesiciel i Czarnogwardzista. Winsen: Paryjczyk z gór, szczeniak w Czarnej Gwardii. Wit, Rondar: niebieski krzesiciel, który staje się kolorakiem. Wróg Cieni, Karris: żona Lucidoniusa i później wdowa po nim. Była drugim Pryzmatem. Patrz też: Atiriel, Karris. Zid: kwatermistrz w armii Omnichroma. Zielony, Jerrosh: wraz z Dervanim Malargosem jeden z najlepszych zielonych krzesicieli w armii Omnichroma i członek Krwawych Szat. Ziri: szczeniak w Czarnej Gwardii. Złota Róża, Eva: kobieta, którą Andross zamierzał pozwolić Gavinowi wybrać sobie na żonę. Złotogłóg: preceptorka w Chromerii. Zaledwie trzy lata starsza od swoich uczniów, uczy w klasie nadfioletowych. Złotooka, Tawenza: żółta krzesicielka. Co roku uczy tylko trójkę najbardziej utalentowanych żółtych w Chromerii. Zymun: młody krzesiciel i członek armii Omnichroma. Żelazna Pięść, Harrdun: dowódca Czarnej Gwardii, trzydziestoośmioletni niebieski krzesiciel.

SŁOWNICZEK Aghbalu: paryjskie miasto. alkadesa: tyrejski termin odpowiadający burmistrzowi miasteczka lub wodzowi wioski. Anat: bóstwo gniewu, łączone z podczerwienią; patrz: Dodatek, „O starych bogach”. Angar: kraj poza Siedmioma Satrapiami i Wrotami Mroku. Tamtejsi wprawni żeglarze niekiedy przemykają się przez Wrota Mroku i wpływają na wody Morza Lazurowego. aristeia: pojęcie obejmujące geniusz, cel, doskonałość. Armatnia Wyspa: mała wyspa z minimalnym garnizonem, znajdująca się między Wielkim Jaspisem i Małym Jaspisem. Aslal: stolica Parii. atasifusta: najpotężniejsze pod względem grubości pnia drzewo na świecie, uważane za wymarłe po Wojnie Fałszywego Pryzmata. Jego soki mają takie same właściwości jak skoncentrowany czerwony luksyn – jeśli spuszczać je powoli, mogą podtrzymywać płomień przez setki lat, o ile drzewo jest dostatecznie duże. Samo drewno jest białe jak kość słoniowa. Niewielka ilość drewna niedojrzałego drzewa może ogrzewać dom przez długie miesiące. Atirat: bóstwo żądzy, łączone z zielenią; patrz: Dodatek, „O starych bogach”. Aved Barayah: legendarny statek. Jego imię oznacza Ognisty Oddech. Azülay: nadmorskie miasto w Parii; siedziba Nuqaby. Bal Światłowładców: doroczny bal odbywający się na dachu Wieży Pryzmata. Belphegor: bóstwo lenistwa, łączone z żółcią; patrz: Dodatek, „O starych bogach”. Biała Gwardia: pierwotna nazwa osobistej straży Omnichroma. bich’hwa: „skorpion”, sztylet o rękojeści w kształcie pętli lub pierścieni na palce i wąskim, podwójnie zakrzywionym ostrzu. Niekiedy dokłada się do niego pazury. binokular: dwie lunety połączone tak, by móc patrzeć na oddalone przedmioty obojgiem oczu. Bitwa pod Grzbietem Ivora: bitwa w czasie Wojny Fałszywego Pryzmata, którą Dazen wygrał głównie dzięki talentom Corvana Danavisa. Bitwa pod Strzaskaną Skałą: ostateczna walka Gavina i Dazena w pobliżu małego tyrejskiego miasteczka nad Umbrą. blindaż: osłona na otwartym pokładzie statku, stosowana w czasie walk. bomba rozbłyskowa: broń stworzona przez żółtych krzesicieli. Nie tyle wyrządza krzywdę, ile oślepia i odwraca uwagę przeciwnika dzięki rażącemu światłu z parującego żółtego luksynu. caleen: zdrobnienie określające niewolnicę, odpowiednik słowa „dziewczyna”, tyle że odnosi się do niewolnicy w każdym wieku, cavendish: tytoń podobny do „owocowej skórki”, choroba świetlna: skutki zbyt dużej ilości krzesania. Tylko Pryzmat nigdy nie cierpi na chorobę świetlną. Chromeria: ciało rządzące Siedmioma Satrapiami; także określenie szkoły, w której kształci się krzesicieli. Uczniowie Chromerii: ci, którzy uczą się bądź ukończyli naukę w Chromerii, w szkole krzesania na Małym Jaspisie leżącym na Morzu Lazurowym. System nauczania w Chromerii nie kwalifikuje uczniów na podstawie wieku; o ich postępach i przyjęciu na dany rok decydują zdolności i zdobyta wiedza. Dzięki temu trzynastolatek, który jest wyjątkowo biegły w krzesaniu, może być płomykiem czyli uczniem z trzeciego roku, podczas gdy osiemnastolatka, która dopiero zaczęła pracę nad krzesaniem, szarakiem. ciemniacy: teoretycznie zwani „suplikantami”, to potencjalni krzesiciele, których dopiero

czeka w Chromerii próba ich zdolności; po niej mogą zostać przyjęci do szkoły. szaracy: pierwszy rok (co za tym idzie najniżej stojący) uczniów w Chromerii. skierki: uczniowie drugiego roku. płomyki: uczniowie trzeciego roku, którzy są już dość zaawansowani. promienie: uczniowie czwartego roku. ciemne światło: inna nazwa parylu. ciemniacy: patrz: Uczniowie Chromerii. Cierniowe Spiski: seria intryg, które rozegrały się po Wojnie Fałszywego Pryzmata. Cieśnina: przewężenie Morza Lazurowego między Aborneą a Ruthgarem. Abornejczycy dławią handel w Cieśninie, pobierając wysokie myto od kupców, próbujących podążać jedwabnym szlakiem albo po prostu płynących z Parii do Ruthgaru. cocca: rodzaj statku kupieckiego, zwykle niewielka jednostka. conn: określenie burmistrza lub przywódcy wioski w północnym Atashu. Corbine, ulica: ulica w Wielkim Jaspisie, która prowadzi do Wielkiej Fontanny Karris Wroga Cieni. corregidor: tyrejski termin określający głównego urzędnika; wywodzi się z Tyrei i przyjęto go we wschodnim Atashu. Czarna Gwardia: osobista straż Bieli. Czarna Gwardia została ustanowiona przez Lucidoniusa, żeby chronić Pryzmata przed zewnętrznymi zagrożeniami, ale też by zapobiec uzurpowaniu sobie przez niego zbyt wielkiej władzy. czepiec kolczy: zwykle wykonany z kolczej plecionki i doczepiany do hełmu, chronił kark, szyję i ramiona. Dagnu: bóstwo obżarstwa, łączone z czerwienią; patrz: Dodatek, „O starych bogach”. Damy: cztery posągi, które zawierają bramy do Garristonu. Wbudowano je w mury, wyrzeźbiono w rzadkim paryjskim marmurze i zapieczętowano w niemal niewidzialnym żółtym luksynie. Uważa się, że przedstawiają różne aspekty bogini Anat. Lucidonius oszczędził je, ponieważ uznał, że ukazują coś prawdziwego. Są to Wiedźma, Kochanka, Matka i Strażniczka. danar: środek płatniczy w Siedmiu Satrapiach. Za jednego danara w drogim zajeździe na Jaspisie można kupić filiżankę kofi. Przeciętny robotnik zarabia około danara dziennie, podczas gdy niewykwalifikowany pracownik fizyczny może oczekiwać zapłaty ok. pół danara dziennie. Monety mają kwadratową dziurkę w środku i często są noszone na patykach o kwadratowym przekroju. Można je przeciąć na pół i nadal zachowują swoją wartość. cynowy danar: jest wart ośmiu zwykłych danarów. Patyk z cynowymi danarami zawiera zwykle dwadzieścia pięć monet, czyli równowartość dwustu danarów. srebrny kwintar: jest wart dwudziestu danarów, a moneta jest nieco szersza niż cynowy danar, ale o połowę cieńsza. Patyk srebrnych kwintarów zawiera zwykle pięćdziesiąt monet, czyli równowartość tysiąca danarów. den: jedna dziesiąta danara. dawat: paryjska sztuka walki. Deimachia: Wojna Bogów lub Wojna z Bogami. Teologiczny termin określający bitwę Lucidoniusa z pogańskimi bogami starego świata o supremację. dej/deja: paryjski tytuł odpowiednio dla mężczyzn i kobiety. Niemal absolutny władca miasta i otaczającego go obszaru. Demiurgos: inne określenie Zwierciadła; półtwórca. dichromata: krzesiciel, który potrafi krzesać dwa różne kolory. Dolina Hass: miejsce, w którym plemię Ur wciągnęło Lucidoniusa w pułapkę. dozorcy gwiazd: znani też jako wieżowe małpki; są to drobni niewolnicy (zwykle dzieci) obsługujący liny, które pozwalają kierować lustrami na Wielkim Jaspisie i rozsyłać po całym mieście światło potrzebne krzesicielom. Chociaż, jak na niewolników, dobrze się ich traktuje,

całe dnie spędzają, pracując w dwuosobowych zespołach od świtu do zmierzchu, często bez chwili wytchnienia, z wyjątkiem momentów, kiedy zamieniają się ze swoim partnerem. Drzewni Ludzie: plemię, które żyje (żyło?) głęboko w lasach Krwawej Puszczy. Posługuje się zoomorficznymi wzorami i najwyraźniej potrafi kształtować żywe drewno. Prawdopodobnie spokrewnione z pigmejami. dyscypułowie: liczba mnoga (odnosząca się także do grup mieszanej płci) terminu określającego tych, którzy studiują religię i magię. Dzieci Ama: archaiczny termin określający mieszkańców Siedmiu Satrapii. Dzielnica Ambasad: dzielnica w Wielkim Jaspisie znajdująca się najbliżej Łodygi Lilii i co za tym idzie najbliżej samej Chromerii. Znajdują się tam także pijalnie kofi, tawerny i domy publiczne. Dzień Słońca: święty dzień zarówno dla wyznawców Orholama, jak i pogan, najdłuższy w roku. Dla Siedmiu Satrapii Dzień Słońca to dzień, w którym Pryzmat Uwalnia tych krzesicieli, którym wkrótce pęknie halo. Ceremonie odbywają się zwykle na Jaspisach. Wtedy światło Tysiąca Gwiazd zostaje skierowane na Pryzmata, który je absorbuje i rozszczepia, podczas gdy zwykły człowiek spłonąłby albo wybuchł od takiej ilości światła. efa: jednostka miary objętości ziarna, wynosząca w przybliżeniu ok. trzydziestu trzech litrów. Elrahee, elishama, eliada, eliphalet: paryjska modlitwa. Ergion: ataskie obwarowane miasteczko znajdujące się o dzień podróży od Idoss. Fałszywy Pryzmat: inne określenie Dazena Guile, który twierdził, że jest Pryzmatem, chociaż jego starszy brat został już słusznie uznany za wybranego przez Orholama i wprowadzony na urząd Pryzmata. Ferrilux: bóstwo pychy, łączone z nadfioletem; patrz: Dodatek, „O starych bogach”. gada: gra, która polega na kopaniu i podawaniu sobie piłki ze zwiniętych skór. galeas: wielki statek kupiecki napędzany wiosłami i żaglami. Terminem tym posługiwano się później dla statków zmodyfikowanych do celów wojskowych, co wiązało się z dodaniem kaszteli na dziobie i rufie, oraz dział strzelających we wszystkich kierunkach. Gargantua: okręt flagowy pirackiego króla Pasha Vecchio. garłacz: krótki muszkiet o lejkowato rozszerzonym wylocie lufy, który można naładować siekańcami, gwoździami itp.; użyteczny tylko na krótki dystans, na przykład w walce z tłumem. Garriston: była stolica handlowa Tyrei znajdująca się u ujścia Umbry do Morza Lazurowego. Pryzmat Gavin Guile wzniósł wokół niego Mur ze Słonecznej Wody dla ochrony miasta, ale jego obrona padła i Garriston został zajęty przed lorda Omnichroma, Koiosa Białodęba. Gatu: paryjskie plemię pogardzane przez innych Paryjczyków z powodu sposobu, w jaki wpletli stare zwyczaje religijne do kultu Orholama. Teoretycznie ich wierzenia są herezją, ale Chromeria nigdy nie zdecydowała się walczyć z nią niczym poważniejszym niż ostrym słowem. ghotra: paryjska chustka, którą nosi większość Paryjczyków jako przejaw swojej czci dla Orholama. Większość nosi ją, kiedy słońce jest wysoko na niebie, ale niektórzy nawet nocą. giist: kolokwialne określenie niebieskiego koloraka. gladius: krótki obosieczny miecz, poręczny do cięcia i dźgania w walce na krótki dystans. główny dziedziniec: dziedziniec u podnóża wież Chromerii. granaty luksynowe: materiały wybuchowe z luksynu, którymi można cisnąć we wroga po luksynowym łuku albo z działa. Często wypełnione kartaczami, zależnie od rodzaju granatu. Mniejsze granaty często nosi się w pasach. granaty: dzbany napełnione prochem, zatkane kawałkiem drewna i szmatką unurzaną w prochu, pełniącą rolę lontu.

Grzech Viciana: wydarzenie, które oznaczało kres przymierza między Ruthgarem i Krwawą Puszczą, habia: długa męska szata. Idoss: ataskie miasto, którym rządzi rada matek miasta i corregidor. Inura, góra: góra na Wyspie Jasnowidzów, u której stóp rezyduje Trzecie Oko. jambu: drzewa, na których rosną różowe owoce. Spotykane na Wyspie Jasnowidzów. Jaspisy: wyspy na Morzu Lazurowym, na których znajduje się Chromeria. Jaszczury z Kazakdoon: latające gady z angarskiego mitu. jatagan: biała broń o wąskim, lekko wygiętym do przodu ostrzu, jednosiecznym na prawie całej długości. Jezioro w Kraterze: jezioro w południowej Tyrei, gdzie znajduje się dawna stolica Tyrei, Kelfing. Okolica słynie z lasów i wytwórstwa cisowych łuków. ka: sekwencje ruchów pozwalające trenować równowagę, gibkość i panowanie nad ciałem w walce. Często wykorzystują kombinacje ruchów, które można wykorzystać bezpośrednio w walce. Swego rodzaju ćwiczenie medytacyjne. kapitan portu: urzędnik miejski czuwający nad poborem ceł i organizacją ruchu w porcie, wejściem i wyjściem z niego statków. Karsos, góry: tyrejskie góry wznoszące się nad Morzem Lazurowym. kata: uzależniający stymulant, którego liście po przeżuciu farbują zęby; szczególnie często używany w Parii. katar: ostrze, które zamiast tradycyjnej rękojeści ma uchwyt przedłużony po obu stronach dłoni, dzięki czemu osłania ją oraz przedramię. Dzięki wzmocnionemu czubkowi i możliwości trzymania go w zaciśniętej pięści doskonale nadaje się do ciosów bokserskich i przebijania zbroi. Kazakdoon: legendarne miasto/ląd na dalekim wschodzie, za Wrotami Mroku. Kelfing: dawna stolica Tyrei leżąca nad Jeziorem w Kraterze, kij do parowania ciosów: broń głównie do obrony, pozwalająca blokować ciosy zadawane bronią białą. Niekiedy w połowie długości znajduje się sztylet, pozwalający na ripostę po blokadzie, kiyah: okrzyk w walce na wydechu, dodający energii ruchom. Kochanka: posąg, który zawiera wschodnią bramę do Garristonu. Przedstawia kobietę około trzydziestki, leżącą na plecach wygiętych nad rzeką, z kolanami wznoszącymi się nad jednym brzegiem (i tworzącymi jedną wieżę) oraz rękami wsuniętymi we włosy i uniesionymi łokciami tworzącymi wieżę na drugim brzegu. Odziana jest w same welony. Przed Wojną Pryzmatów można było opuścić z jej wygiętego ciała kraty sięgające rzeki, a żelazu i stali nadano taki kształt, by wydawały się przedłużeniem owych welonów. W zachodzącym świetle lśni jakby była z brązu. Do miasta prowadzi kolejna brama znajdująca się w jej włosach. kofi: uzależniający stymulant, popularny napój. Gorzki, ciemny, podawany na gorąco. kolorak: krzesiciel, który doprowadził do tego, że pękło mu halo. Koloraki często przerabiają własne ciała za pomocą czystego luksynu, odrzucając Pakt między krzesicielem a społeczeństwem. Kolory: siedmiu członków Spektrum. Początkowo każdy reprezentował jeden z siedmiu świętych kolorów i potrafił go krzesać, a każda satrapia miała w Spektrum jednego swojego przedstawiciela. Od czasu stworzenia Spektrum ta praktyka podupadła, w miarę jak satrapie zaczęły walkę o władzę. Dlatego reprezentant satrapii (chociaż przeważnie są oni wyznaczani na kolor, który odpowiada ich umiejętnościom) może zostać na przykład Światłowładcą Zielenią, a tak naprawdę nie krzesać zielonego. Na tej samej zasadzie jedna satrapia może utracić reprezentanta, a inne mogą mieć dwóch lub trzech w danym momencie, zależnie od istniejącego układu politycznego. Urząd jest przyznawany dożywotnio. kolubryna: rodzaj działa; przydatna przy strzałach na długie dystanse dzięki ciężkim kulom i długiej lufie.

Komnata Młocarni: pomieszczenie, do którego są wzywani kandydaci ubiegający się o przyjęcie do Chromerii, by sprawdzić ich zdolność krzesania. konsyliarz: ten, który zszywa rannych i studiuje anatomię. Korona Wiedźmy: wieża nad zachodnią bramą Garristonu. Kostur Wiedźmy: wieża nad zachodnią bramą Garristonu. kościana okaryna: rodzaj okaryny, zrobionej z kła pekari z wydrążonymi dziurkami, które po zakryciu palcem pozwalają wydobywać różne dźwięki. koty: życzliwe, choć nieco obraźliwe przezwisko świeżo upieczonych kadetów Czarnej Gwardii. krawiec-krzesiciel: profesja, która zniknęła z dnia na dzień w czasie dzieciństwa braci Guile. Ci krawcy potrafili, posługując się dostatecznie silną wolą, stworzyć luksyn na tyle giętki, żeby po zapieczętowaniu dało się go nosić jak ubranie, kris: paryjski sztylet o falistym ostrzu. „Królewski doradca”: rękopis słynący z tego, że zaleca wyjątkowo bezwzględne traktowanie przeciwników. Krwawa Wojna: ciąg bitew, mających miejsce od Grzechu Viciana, który skłócił niegdyś bliskich sojuszników: Krwawą Puszczę i Ruthgar. Wojnie nie było końca, często wybuchała na nowo i cichła, dopóki nie zakończył jej ostatecznie Gavin Guile po Wojnie Fałszywego Pryzmata. Wydaje się, że wrogość między sąsiadami wygasła. Znane także jako Krwawe Wojny wśród tych uczonych, którzy rozróżniają poszczególne kampanie wojenne. Krwawe Równiny: dawny termin obejmujący Ruthgar i Krwawą Puszczę, stosowany od czasów Grzechu Viciana, który zapoczątkował Krwawą Wojnę między tymi sąsiadami. krzesiciel: ten, który potrafi narzucić światłu fizyczną formę (luksyn) i ją kształtować. krzesiwo (bateria): w zamkach skałkowych kawałek metalu w kształcie litery „L”, o który trze krzemień (skałka). Metal jest umieszczony na zawiasach, na których przy strzale odchyla się, co pozwala iskrom dotrzeć do prochu. kubit: jednostka objętości, odpowiednik objętości sześcianu o krawędzi jednej stopy. kurek: element zamka lontowego, do którego mocuje się lont. Laurion: region we wschodnim Atashu znany z rud srebra i ogromnych niewolniczych kopalni. Średnia życia niewolnikówgórników jest krótka, a groźby wysłania do kopalni używa się, żeby trzymać innych niewolników w karbach. leszcz: określenie kadeta Czarnej Gwardii, loci damnata: świątynie fałszywych bogów. Mara. Uważano, że miały magiczne właściwości, w szczególności odnośnie do krzesicieli. lont: sznur, zwykle nasączony saletrą, który zapala się, by doprowadzić do wybuchu prochu w broni palnej. lontownica: pręt z uchwytem do lontu; używany do odpalania dział, pozwala artylerzyście znaleźć się poza zasięgiem odrzutu. Lord Pryzmat: tytuł, jakiego używa się, zwracając się do Pryzmata. lordowie powietrza: termin, jakim posługuje się Omnichrom odnośnie do swoich najbardziej zaufanych niebieskich oficerów. luksjat: kapłan Orholama. Luksjat nosi czerń, przyznając w ten sposób, że najbardziej ze wszystkich potrzebuje światła Orholama. Stąd często nazywa się ich czarnymi szatami. luksorzy: urzędnicy upoważnieni przez Chromerię do niesienia światła Orholama niemal każdym koniecznym sposobem. W różnych okresach ścigali między innymi krzesicieli parylu i heretyckich rozszczepiaczy światła. Nad sztywnością ich teologicznych poglądów oraz prawem do zabijania i torturowania gorąco dyskutowano zarówno wśród wyznawców Orholama, jak i odstępców. luksyn: materiał tworzony ze światła w czasie krzesania. Patrz: Dodatek. Lustrzana Gwardia: żołnierze w armii króla Garadula, którzy noszą lustrzaną zbroję, żeby

chronić przed luksynem. Lustra sprawiają, że luksyn rozpada się, kiedy wchodzi z nimi w kontakt. Łasicza Skała: dzielnica w Wielkim Jaspisie, w której dominują wąskie zaułki. Łodyga Lilii: luksynowy most między Dużym i Małym Jaspisem. Wzniesiono go z niebieskiego i żółtego luksynu, więc wydaje się zielony. Znajduje się poniżej poziomu przypływu i słynie z ogromnej odporności na fale i sztormy, które nim targają. machikuły: otwory w swego rodzaju gankach wystających poza lico muru, z których żołnierze mogli strzelać, rzucać bronią, pociskami, luksynem czy płonącym materiałem. Często spotykane w zamkach i na miejskich murach. magiczna pochodnia: często używana przez krzesicieli jako źródło światła w nocy; płonie dając pełne spektrum barw. Za wygórowaną cenę tworzy się także barwione magiczne pochodnie, które – jeśli zostały prawidłowo wykonane – dają krzesicielowi światło dokładnie z jego spektrum, dzięki czemu może zrezygnować z okularów i natychmiast krzesać. Małego Jaspisu, zatoka: zatoka przy Małym Jaspisie. Chroni ją wał nadmorski, dzięki czemu jej wody pozostają spokojne. Mały Jaspis: wyspa, na której znajduje się Chromeria. mara: stary termin ptarsyjski, najprawdopodobniej oznaczający świątynię albo święte miejsce, chociaż według Lucidoniusa, Paryjczycy tłumaczyli go jako „ohydę”. Matka: posąg, który strzeże południowej bramy Garristonu. Przedstawiono ją jako nastolatkę w zaawansowanej ciąży z obnażonym sztyletem w jednej ręce i włócznią w drugiej. mgiełka: narkotyk wpływający na stan świadomości. Często palony w fajce, wydziela mdły słodki odór. miernota: ci, którzy nie potrafią krzesać. Obraźliwe. migotliwy płaszcz: płaszcz, który sprawia, że noszący go jest właściwie niewidzialny – jest widoczny tylko w nadfiolecie i podczerwieni. mila: jednostka długości wynosząca dwa tysiące dwadzieścia pięć kroków. Młocamia: próba inicjacyjna dla kandydatów starających się o przyjęcie do Chromerii. Molokh: bóstwo chciwości, łączone z oranżem; patrz: Dodatek, „O starych bogach”. monochromaci: krzesiciele, którzy krzeszą tylko jeden kolor. Morze Lazurowe: morze leżące w centrum Siedmiu Satrapii. Mot: bóstwo zazdrości, łączone z błękitem; patrz: Dodatek, „O starych bogach”. Mroczna Puszcza: region Krwawej Puszczy, gdzie mieszkają pigmeje. Zdziesiątkowani przez choroby sprowadzone przez najeźdźców nie odzyskali dawnej liczebności; izolują się i często są wrodzy. Mur ze Słonecznej Wody: jego budowa była heroicznym wyczynem. Mur zaprojektował Aheyyad Słoneczna Woda, a wybudował Pryzmat Guile w Garristonie na kilka dni przed atakiem i w trakcie ataku wojska Omnichroma. muszkiet z zamkiem lontowym: broń palna, która działa przez opuszczenie zapalonego lontu na panewkę, co powoduje zapłon. Następnie zapala się proch w lufie i wybuch wyrzuca kamyk lub ołowianą kulę z lufy z ogromną prędkością. Tego typu broń jest celna na pięćdziesiąt do stu kroków, zależnie od umiejętności rusznikarza, który ją skonstruował, i użytej amunicji. nakładki na oczy: wyspecjalizowany rodzaj okularów. Te barwne soczewki mocuje się bezpośrednio w oczodołach, przylepiając do skóry. Jak inne okulary, umożliwiają krzesicielowi widzieć w preferowanym kolorze i ułatwiają krzesanie, nao: mały trzymasztowy statek. Niebieskookie Demony: słynna szajka bandytów, których króla zabił Gavin Guile po Wojnie Fałszywego Pryzmata. nie-krzesiciel: ten, kto nie potrafi krzesać, niszczyciel kadłubów: luksynowy dysk napełniony kartaczami. Ma lont i klejącą się ściankę, dzięki czemu można go

przykleić do kadłuba statku; dysk wybucha, kiedy żołnierz zdąży się już oddalić. Odess: miasto w Abornei znajdujące się nad Cieśniną, ogniowy kryształ: określenie trwałego podczerwonego luksynu, chociaż ogniowy kryształ nie jest zbyt stabilny, gdy zostanie wystawiony na działanie powietrza. ogniożel: czerwony luksyn który, raz zapalony, pochłonie wszystko, co się do niego przykleiło. Opatrzność: wiara w to, że Orholam troszczy się o Siedem Satrapii i ich mieszkańców. orałam: kolejna nazwa parylu, oznacza „ukryte światło”, pajęcza nić: inna nazwa parylu. Pakt: od czasów Lucidoniusa Pakt regulował funkcjonowanie Siedmiu Satrapii. Jego istota sprowadza się do tego, że krzesiciele zgadzają się służyć społeczeństwu i korzystać ze wszystkich przywilejów płynących z ich statusu (i niekiedy bogactw) w zamian za swoją służbę, ale decydują się także umrzeć tuż przed albo zaraz po tym, jak pęknie im halo. Pałac Guile’ow: pałac rodziny Guile na Wielkim Jaspisie. Andross Guile rzadko odwiedza dom; odkąd Gavin został Pryzmatem, woli rezydować w Chromerii. Pałac Guile’ow jest jednym z nielicznych budynków, na których budowę pozwolono, nie zważając na funkcjonowanie Tysiąca Gwiazd. pekari: wyśmienita zwierzyna łowiecka; olbrzymie pekari są rzadko spotykane. Oba gatunki mają kły i racice, prowadzą nocny tryb życia. petasos: ruthgarski kapelusz o szerokim rondzie, zwykle słomkowy, chroniący twarz przed słońcem. piekielne ogary: psy nasączone czerwonym luksynem i wolą krzesiciela w takim stopniu, by po podpaleniu rzuciły się na wroga. Piekielny Kieł: tajemnicze ostrze, znane też jako Wysysacz Szpiku i Oślepiający Nóż. Jest białe z czarnymi żyłkami i ma siedem barwnych klejnotów w klindze. piekliszcze: zabobonna nazwa obsydianu, który jest rzadszy niż diamenty i rubiny, ponieważ tylko nieliczni wiedzą, gdzie ocalały obsydian jest tworzony lub pozyskiwany. To jedyny kamień, który potrafi wyssać luksyn z krzesiciela, jeśli zetknie się bezpośrednio z jego krwią. pilum: wyważony oszczep do rzucania, którego szyjka grota łatwo wygina się po wbiciu w tarczę, uniemożliwiając ponowne wykorzystanie broni przez przeciwnika i zwiększając znacząco ciężar tarczy. Ten rodzaj broni jest coraz rzadziej spotykany i zamienia się powoli w broń o charakterze ceremonialnym. pistolet z zamkiem kołowym: pistolet wykorzystujący mechanizm z kołem, którego obrót powoduje zapłon – to pierwsza próba stworzenia mechanizmu, który zapala proch. Wersje stworzone przez niektórych rusznikarzy są mniej zawodne niż broń z zamkiem skałkowym i pozwalają na kilka wystrzałów. Większość jednak jest o wiele bardziej zawodna od i tak zawodnych zamków skałkowych. pistolety ze sztyletami: pistolety z zamkiem skałkowym i dołączonym ostrzem, pozwalającym właścicielowi strzelać w walce na odległość, a w walce wręcz lub w razie niewypału posłużyć się klingą. Płomień Erebos: znaczek, który otrzymują wszyscy Czarnogwardziści; symbolizuje służbę i poświęcenie, płomyki: patrz: Uczniowie Chromerii. pochodnia: czerwony kolorak. polichromata: krzesiciel, którzy potrafi krzesać więcej niż dwa kolory. Połamany Człowiek: posąg w tyrejskim gaju pomarańczowym; być może relikt ptarsyjski. Powstanie na Czerwonych Klifach: rebelia w Atashu po zakończeniu Wojny Fałszywego Pryzmata. Bez wsparcia ze strony rodu królewskiego (który zmasakrowano) trwała bardzo krótko. Półwysep Rucki: półwysep zdominowany przez ogromne klify, z których rozciąga się widok

na ataskie miasto Ru i zatokę. Na szczycie klifów znajduje się fort, który chroni Ru przed inwazją. prawie-polichromata: ten, kto potrafi krzesać trzy kolory, ale nie potrafi ustabilizować trzeciego koloru na tyle, żeby być prawdziwym polichromatą. preceptor: nazwa nauczyciela krzesania i religii w Chromerii. promachia: wprowadzenie osoby na urząd promachosa. Daje ogromną, niemal absolutną władzę na czas wojny. promachos: tytuł przyznawany Pryzmatowi w czasie wojny. Daje on władzę absolutną i może zostać przyznany tylko rozkazem całego Spektrum. Promachos ma między innymi prawo dowodzić wojskiem, przejmować własność, wynosić pospólstwo do rangi arystokracji. Jest to starożytny termin, oznaczający „Ten, Który Walczy Przed Nami”. promienie: patrz: Uczniowie Chromerii. Pryzmat: istnieje tylko jeden Pryzmat w każdym pokoleniu. Wyczuwa on równowagę w magii na świecie, potrafi ją przywrócić, może rozszczepiać w sobie światło. Pełni głównie funkcję ceremonialną i religijną, nie polityczną, jeśli nie liczyć przywracania równowagi w magii na świecie, dzięki czemu nie pojawiają się koloraki i nie dochodzi do katastrof. przeciętniak: osoba, która nie potrafi krzesać. Obraźliwe. przesilenie letnie: inne określenie Dnia Słońca, najdłuższego dnia w roku. przyjaciel ognia: nazwa podczerwonych krzesicieli, jaką sami się posługują. psalterium: muzyczny instrument strunowy, raka: wyjątkowa obelga, sugerująca indolencję zarówno umysłową, jak i moralną. Rath: stolica Ruthgaru leżąca u początku delty Wielkiej Rzeki uchodzącej do Morza Lazurowego. Rathcaeson: mityczne miasto; Gavin Guile oparł projekt Muru ze Słonecznej Wody na rysunkach przedstawiających Rathcaeson. Rekton: małe tyrejskie miasteczko nad Umbrą, w pobliżu pola bitwy pod Strzaskaną Skałą. Przed Wojną Fałszywego Pryzmata ważny ośrodek handlowy. Rozanos, most: most na Wielkiej Rzece między Ruthgarem i Krwawą Puszczą; spalił go błogosławiony satrapa Rados. Rozdroże: najdroższa pijalnia kofi, restauracja, tawerna i oberża na Jaspisach, a na parterze podobno funkcjonuje równie drogi burdel. Znajduje się w pobliżu Łodygi Lilii w budynku dawnej ambasady tyrejskiej, w samym centrum dzielnicy ambasad, wygodnie umieszczonym dla ambasadorów, szpiegów i kupców negocjujących z różnymi rządami. równowaga, badanie równowagi: podstawowe zadanie Pryzmata. Kiedy Pryzmat krzesze na szczycie Chromerii, wyczuwa wszelkie zaburzenia równowagi w magii i może wykrzesać dość przeciwnego koloru, by zapobiec pogłębianiu się nierównowagi, które doprowadziłoby do katastrofy. Przed nadejściem Lucidoniusa w historii świata wielokrotnie dochodziło do zaburzeń równowagi, prowadzących do katastrofalnych pożarów, głodu i wojen pociągających za sobą śmierć tysięcy, jeśli nie milionów. Nadfiolet równoważy podczerwień, błękit – czerwień, a zieleń – oranż. Żółcień z natury rzeczy zawsze pozostaje w równowadze. Ru: stolica Atashu, niegdyś słynęła ze swojego Zamku, nadal słynie z Wielkiej Piramidy. sala główna Chromerii: znajduje się pod Wieżą Pryzmata; raz w tygodniu jest przekształcana w miejsce kultu, a wtedy lustra z innych wież kierują do niej światło. Znajdują się w niej filary z białego marmuru i największa kolekcja witraży na świecie. Przez większość czasu wypełniona urzędnikami, ambasadorami i tymi, którzy prowadzą interesy z Chromerią. sala główna Pałacu Trawertynowego: o niezwykłości tej sali stanowi osiem ogromnych kolumn ustawionych w kształt gwiazdy i zbudowanych z drewna wymarłych drzew atasifusta. Podobno to dar od ataskiego króla. Drzewa te miały najgrubsze pnie na świecie, a ich soki pozwalają

płomieniom wiecznie płonąć, nawet pięćset lat po ścięciu. satrapa/satrapka: tytuł władcy jednej z siedmiu satrapii. Sharazan, góry: góry na południu Tyrei, nie do przebycia. siekance: maleńkie pociski (czasem z luksynu) o zaostrzonym końcu i brzechwie, dzięki czemu stabilnie lecą. siódemeczka: jednostka masy, równa jednej siódmej siódemki, siódemka: jednostka masy równa wadze jednego kubita wody. skierki: patrz: Uczniowie Chromerii. słoneczna woda: płynny żółty luksyn. Służ jednemu panu: motto Danavisów. spektrum: określenie rozkładu światła (więcej na temat luksynowego spektrum patrz: Dodatek) albo (wielką literą) rada w Chromerii, która stanowi jedną z gałęzi rządu Chromerii. Spękane Ziemie: obszar zniszczonych terenów na dalekim zachodzie Atashu. Niebezpieczne ziemie, które są w stanie przebyć tylko najtwardsi i najbardziej doświadczeni kupcy. splamiony: ten, któremu pękło halo, nazywany także kolorakiem. stary świat: świat przed tym, jak Lucidonius zjednoczył Siedem Satrapii i położył kres kultom pogańskich bogów. stopa: niegdyś jednostka miary o zmiennej wielkości, oparta na długości stopy aktualnego Pryzmata. Później znormalizowano ją do długości dwunastu kciuków (długość stopy Pryzmata Sayida Talima). Strażniczka: kolos stojący okrakiem nad wejściem do zatoki Garristonu. Trzyma włócznię w jednej ręce i pochodnię w drugiej. Żółty krzesiciel dba, by pochodnia cały czas płonęła żółtym luksynem, który powoli rozpada się, wydzielając światło, przez co posąg pełni w pewnym sensie funkcję latarni morskiej. Patrz też: Damy. stroiciele kolorów: określenie na superchromatów w całym spektrum barw. Niekiedy są zatrudniani w ogrodach satrapów. Strzaskana Skała: bliźniacze góry w Tyrei wznoszące się naprzeciwko siebie i tak podobne, że wyglądają, jakby były jedną wielką skałą, którą przecięto na pół. subchromaci: krzesiciele, którzy cierpią na ślepotę barwną, zwykle mężczyźni. Subchromaci mogą funkcjonować, nie tracąc swoich zdolności, jeśli ślepota barw nie dotyczy kolorów, które krzeszą. Subchromata nieodróżniający koloru zielonego od czerwonego nadal może być doskonałym żółtym albo niebieskim krzesicielem. Patrz: Dodatek. superchromaci: ludzie wyjątkowo wrażliwi na kolory. Luksyn, który zapieczętują, raczej nie okaże się zawodny. Zdecydowanie częściej to krzesicielki niż krzesiciele. Szafirowa Zatoka: zatoka przy Małym Jaspisie. szaracy: patrz: Uczniowie Chromerii. szczawie: na wpół obraźliwe określenie kadetów na Czarnogwardzistów. szczurze ziele: toksyczna roślina, której liście często są palone ze względu na ich silnie stymulujące właściwości. Powoduje uzależnienie. Szklana Lilia: inna nazwa Małego Jaspisu albo całej Chromerii jako zbioru budowli. światłowładca: nazwa członka Spektrum. świetlne studnie: szyby w wieżach Chromerii tak rozmieszczone, żeby wpuszczać światło, które dzięki lustrom trafia u schyłku dnia do wnętrza wież lub na ich ciemną stronę. tańce w przesilenie letnie: wiejski odpowiednik obchodów Dnia Słońca. thobe: długa do kostek koszula, zwykle z długimi rękawami. Thorikos: miasto pod kopalniami w Laurionie nad rzeką płynącą do Idoss. Jest to punkt zborny dla przybywających i odjeżdżających niewolników, ośrodek administracyjny dla trzydziestu tysięcy niewolników, ośrodek wymiany handlowej, obejmującej wszelkie niezbędne dla kopalni zaopatrzenie oraz miejsce wysyłki w dół rzeki rudy srebra.

Tiru: plemię paryjskie. Tlaglanu: plemię paryjskie, znienawidzone przez innych Paryjczyków, z którego Hanishu, dej Aghbalu, wybrał sobie małżonkę, Tazerwalt. transluksynizacja, wymuszona: patrz: wytrącenie woli. Trawertynowy Pałac: jeden z cudów starego świata. Zarówno pałac, jak i fortecę wzniesiono z rzeźbionego trawertynu (kamienia w odcieniu delikatnej zieleni) i białego marmuru. Wyróżnia się podkowiastymi łukami, geometrycznymi wzorami na ścianach, paryjskimi runami i posadzkami w szachownice. Ściany są grawerowane tak, by kamień przypominał płótno. Pałac to pozostałość z czasów, kiedy połowa Tyrei była paryjską prowincją. Tysiąc Gwiazd: lustra na Wielkim Jaspisie, które pozwalają światłu dotrzeć do każdej części miasta tak długo, jak trwa na to dzień. Umbra: siła napędowa Tyrei. Jej wody pozwalają uprawiać wszelkie rośliny w tamtejszym gorącym klimacie; śluzy na niej umożliwiały handel w całym kraju przed Wojną Fałszywego Pryzmata. Jej brzegi roją się od bandytów. Umiejętność, Wola, Źródło i Ruch/Skupienie: cztery kluczowe elementy dla krzesania. Umiejętność: najbardziej niedoceniany element krzesania, zdobywany przez praktykę. Obejmuje znajomość własności i zalet krzesanego luksynu, zdolność widzenia i dobierania odpowiedniej długości fal. Wola: narzucając wolę, krzesiciel może krzesać; może nawet pokryć błędy w krzesaniu, jeśli ma dostatecznie silną wolę. Źródło: zależnie od tego, jakich kolorów krzesiciel może używać, do krzesania potrzebuje albo światła tego koloru albo przedmiotów, które odbijają ten kolor światła. Tylko Pryzmat może zwyczajnie rozszczepić białe światło w sobie i krzesać dowolny kolor. Skupienie (bezruch): ironiczne. Krzesanie wymaga ruchu, chociaż bardziej wprawni krzesiciele potrzebują go w mniejszym zakresie. Ur: plemię, które wciągnęło Lucidoniusa w pułapkę w Dolinie Hass. Zwyciężył wbrew wszelkim oczekiwaniom, głównie dzięki heroicznym czynom El-Anata (który od tamtego czasu zwany był Forushalzmarishem albo Lśniącą Włócznią) i Karris Atiriel. urum: przybór z trzema ząbkami używany przy jedzeniu. Uwolnieni: ci krzesiciele, którzy akceptują Pakt Chromerii i decydują się na rytualną śmierć, zanim pęknie im halo i oszaleją. (Bliskość tego terminu do określenia „Wolni” i „Wyzwoleni” to część lingwistycznej wojny między poganami i Chromerią, gdzie poganie próbują przechwycić terminy, które od dawna mają inne, zniekształcone ich zdaniem, znaczenie). Uwolnienie: rytuał uwolnienia tych, którym ma pęknąć halo od rodzącego się szaleństwa; przeprowadzany co roku przez Pryzmata w Dzień Słońca. Varig i Green: bank mający filię na Wielkim Jaspisie. vechevoral: sierpowato zakrzywiony miecz o rękojeści długiej jak przy toporze i jednosiecznej półksiężycowatej klindze z ostrzem po wewnętrznej stronie łuku. Voril: miasteczko znajdujące się dwa dni drogi od Ru. wcielenie: termin oznaczający włączenie luksynu bezpośrednio do ciała. Weedling: nadmorska wioska w pobliżu Półwyspu Ruckiego. wieczna noc: termin często używany jako przekleństwo, odnoszący się do śmierci i piekła. Raczej metafizyczna i teologiczna rzeczywistość niż namacalna, reprezentuje to, co wiecznie będzie obejmować i będzie obejmowane przez pustą, całkowitą ciemność, noc w swojej najczystszej, najbardziej złej formie. Wiedźma: ogromny posąg zawierający zachodnią bramę Garristonu. Nosi koronę i opiera się

ciężko na kosturze. Korona i kostur są wieżami, z których łucznicy strzelają do najeźdźców. Patrz też: Damy. Wielka Pustynia: inna nazwa Rubieży Tyrei. Wielka Rzeka: rzeka między Ruthgarem i Krwawą Puszczą, miejsce wielu walk między tymi dwoma krajami. Wielki Jaspis (wyspa): wyspa, na której leży miasto Wielki Jaspis, położone naprzeciwko Chromerii; znajdują się tam ambasady wszystkich satrapii. Wielki Łańcuch (istot): pojęcie teologiczne oznaczające porządek stworzenia. Pierwszym ogniwem jest sam Orholam, a od niego odchodzą wszelkie następne ogniwa. Wieża Pryzmata: centralna wieża w Chromerii. Mieszkają w niej Pryzmat, Biel i nadfioletowi (nie jest ich na tyle wielu, żeby potrzebowali osobnej wieży). Pod wieżą znajduje się główna sala, a na szczycie kryształ, którym Pryzmat posługuje się, wprowadzając równowagę między kolorami na świecie. Odbywa się tam doroczny Bal Światłowładców. Wigilia Dnia Słońca: wieczorne obchody poprzedzające najdłuższy dzień w roku i Uwolnienie następnego dnia. wiśniowe skierki: slangowe określenie krzeszących czerwień uczniów drugiego roku. Wiwurgh: paryjskie miasto, w którym zamieszkało wielu uchodźców z Krwawej Puszczy po Krwawej Wojnie. wodne targi: koliste jeziora połączone z Umbrą, znajdujące się w centrum wiosek i miast Tyrei, powszechne w tyrejskich miasteczkach. Wodny targ jest regularnie dragowany, żeby zachował równą głębokość, dzięki czemu łodzie z wyrobami mają łatwy dostęp do centrum osady. Największy targ wodny znajduje się w Garristonie. Wojna Dazena: inna nazwa Wojny Fałszywego Pryzmata, którą posługują się zwycięzcy. Wojna Fałszywego Pryzmata: popularna nazwa wojny między Gavinem i Dazenem Guile. wojownicy-krzesiciele: krzesiciele, którzy pracują przede wszystkim walcząc dla różnych satrapii lub Chromerii. Wolni: ci krzesiciele, którzy odrzucają Pakt Chromerii i dołączają do armii Omnichroma, decydując się ostatecznie doprowadzić do pęknięcia halo i zostać kolorakami. Zwani są także Wyzwolonymi, wrażliwi na kolory: patrz: superchromata. Wrota Mroku: cieśnina łącząca Morze Lazurowe z oceanem leżącym dalej. Podobno zostały zamknięte przez Lucidoniusa, ale wiadomo, że angarskie statki od czasu do czasu przepływają przez Wrota. Wybraniec Orholama: jedno z określeń Pryzmata. wytrącenie woli/ złamanie woli: kiedy krzesiciel wejdzie w kontakt z niezapieczętowanym luksynem, który sam potrafi krzesać, może posłużyć się swoją wolą, żeby przełamać kontrolę sprawowaną nad luksynem przez drugiego krzesiciela i zapanować nad nim samemu. Wyzwolony: nazwa zwolenników Omnichroma; ci krzesiciele, którzy decydują się zerwać Pakt i żyć po tym, jak pęknie im halo. Zagórze: dzielnica Wielkiego Jaspisu. Zakon Złamanego Oka: słynna gildia płatnych zabójców. Specjalizowała się w zabijaniu krzesicieli i została wykorzeniona i zniszczona przynajmniej trzy razy. Uważa się, że za każdym razem powstawała na nowo, nie mając żadnego związku z poprzednimi wcieleniami Zakonu. Niektórzy mówią, że parylowi krzesiciele współpracowali z Zakonem setki lat temu. Migotliwe Płaszcze są dumą Zakonu i zawsze pracują w parach. Zamek Ru: niegdyś duma Ru, został zniszczony przez pożar w czasie rzezi na królewskiej rodzinie urządzonej przez generała Gada Delmartę w czasie Wojny Pryzmatów. zarękawie: część zbroi płytowej chroniąca przedramię. Istnieje także wersja ceremonialna – z tkaniny.

Zęby Atana: góry na wschodzie Tyrei. zguba światła: patrz: mara. Zielona Przystań: stolica Krwawej Puszczy. Zielona Puszcza: zbiorcza nazwa Krwawej Puszczy i Ruthgaru w czasie setek lat pokoju między oboma krajami, zanim położył im kres Grzech Viciana. Zielone Równiny: dominujący obszar geograficzny w Ruthgarze. Zielone Równiny zawsze były preferowane przez zielonych krzesicieli. zielony błysk: rzadki rozbłysk widywany czasem podczas zachodu słońca; nad jego znaczeniem toczą się dyskusje. Niektórzy wierzą, że ma to znaczenie teologiczne. Biel uważa, że to Orholam mruga porozumiewawczo do ludzi. Zielony Most: znajduje się niecałe trzy mile powyżej Rektonu; został wykrzesany przez Gavina Guile w kilka sekund, kiedy zmierzał na miejsce bitwy z bratem pod Strzaskaną Skałą. zigarro: zrolowany tytoń, forma wygodna do palenia. Niekiedy luźny tytoń zawija się w szczurze ziele. Zjednoczenie: założenie przez Lucidoniusa i Karris Wroga Cieni Siedmiu Satrapii czterysta lat przed rządami Pryzmata Gavina Guile. złoty wzorzec: dosłownie standardowe odważniki i miary wykonane ze złota, według których ocenia się wszystkie inne odważniki i miary. Oryginały przechowywane są w Chromerii, a zatwierdzone kopie znajdują się w każdej stolicy i głównym mieście, by rozsądzać za ich pomocą spory. Kupcy, u których wykryto niewłaściwe odważniki lub przykrótkie miary, są surowo karani. Zwiastun: miecz Corvana Danavisa, który odziedziczył po śmierci starszych braci. żelazne dzioby: nazwa nasączonych luksynem i wolą ptaków, które atakują wroga, a potem eksplodują.

DODATEK O monochromatach, dichromatach i polichromatach. Większość krzesicieli to monochromaci – potrafią krzesać tylko jeden kolor. Krzesicieli, którzy potrafią krzesać dwa kolory dostatecznie dobrze, żeby stworzyć stabilny luksyn obu barw nazywa się dichromatami. Każdego, kto potrafi krzesać stały luksyn w trzech lub więcej kolorach, nazywa się polichromatą. Im więcej kolorów jest w stanie krzesać polichromata, tym jest potężniejszy i tym bardziej pożądane są jego usługi. Polichromata z pełnym spektrum to taki, który potrafi krzesać wszystkie kolory w spektrum. Pryzmat jest zawsze polichromatą z pełnym spektrum. Jednakże sama umiejętność krzesania koloru nie jest jedynym kryterium rozstrzygającym o tym, na ile krzesiciel jest cenny czy wykwalifikowany. Niektórzy krzesiciele są szybsi w krzesaniu, inni bardziej wydajni, jedni mają silniejszą wolę, drudzy lepiej radzą sobie w tworzeniu trwałego luksynu, a jeszcze inni są bystrzejsi albo bardziej twórczy w stosowaniu luksynu. Nieciągli dichromaci/polichromaci W spektrum podczerwień graniczy z czerwienią, czerwień graniczy z oranżem, oranż z żółcieniem, żółcień z zielenią, zieleń z błękitem, a błękit z nadfioletem. Większość dichromatów i polichromatów krzesze po prostu w większym wycinku tego kontinuum niż monochromaci. To znaczy, że dichromata najprawdopodobniej będzie krzesał dwa kolory, które przylegają do siebie (niebieski i nadfioletowy, czerwony i podczerwony, żółty i zielony, itd.). Jednakże zdarzają się niekiedy krzesiciele, którzy są nieciągłymi dichromatami. Jak można domyślać się z tej nazwy, kolory tych krzesicieli nie graniczą ze sobą. UsefTep był słynnym przykładem: krzesał czerwień i błękit. Karris Białodąb także jest taką dichromatką: krzesze zieleń i czerwień. Nie wiadomo dlaczego pojawiają się nieciągli krzesiciele i jak to możliwe. Wiadomo tylko, że zdarzają się rzadko. Kolory spoza spektrum Istnieje niewielki i kontrowersyjny ruch, który twierdzi, że istnieje więcej niż siedem kolorów. Rzeczywiście, ponieważ kolory tworzą kontinuum, można twierdzić, że ich liczba jest nieskończona. Jednakże twierdzenie, że istnieje więcej niż siedem krzesalnych kolorów, dla niektórych jest bardziej skomplikowane teologicznie. Powszechnie akceptuje się fakt, że istnieją inne punkty rezonansu poza siedmioma obecnie akceptowanymi, ale są one słabsze i znacznie rzadziej krzesane niż kluczowa siódemka. Wśród kandydatów jest kolor znajdujący się daleko poniżej podczerwieni zwany parylem. Inny, znajdujący się równie daleko nad nadfioletem, nazywa się chi. Jeśli jednak kolory mają być tak szeroko definiowane, by obejmowały te, które może krzesać tylko jeden krzesiciel na milion, to czy nie powinno się podzielić żółtego na płynny żółty i stały żółty? Gdzie się w tym plasuje (mityczny) czarny i biały luksyn? Jak takie (nie)kolory mają się do spektrum? Dysputy, chociaż gorzkie, są czysto akademickie. O subchromacji i superchromacji Subchromatą jest ktoś, kto ma kłopot z różnicowaniem między przynajmniej dwoma kolorami, co potocznie nazywa się ślepotą barwną. Subchromacja nie musi przypieczętować losu krzesiciela. Na przykład, niemożność odróżnienia czerwieni od zieleni nie musi znacząco utrudniać pracy niebieskiemu krzesicielowi.

Superchromacja to większa niż przeciętna zdolność różnicowania między subtelnymi odcieniami kolorów. Superchromacja w dowolnym kolorze odzwierciedla się w stabilniejszym krzesaniu, ale najbardziej pomocna jest przy krzesaniu żółcieni. Tylko żółty krzesiciel superchromata może mieć nadzieję na wykrzesanie stałego żółtego luksynu. O luksynie (z ustępami poświęconymi fizyce, metafizyce, wpływom na osobowość, legendarnym kolorom i nazewnictwu kolokwialnemu) Podstawą magii jest światło. Ci, którzy posługują się magią, nazywani są krzesicielami. Krzesiciel potrafi przetransformować kolor światła w fizyczną substancję. Każdy kolor ma swoje własności, ale zastosowanie tych podstawowych cegiełek jest równie nieograniczone jak wyobraźnia i umiejętności krzesiciela. Magia Siedmiu Satrapii funkcjonuje z grubsza odwrotnie niż płonąca świeca. Kiedy płonie świeca, namacalna substancja (wosk) zostaje przekształcona w światło. W chromaturgii światło zostaje przekształcone w namacalną substancję – luksyn. Każdy kolor luksynu ma swoje własności. Jeśli został prawidłowo wykrzesany (mieści się w obrębie wąskiego zakresu), luksyn będzie stabilny i przetrwa dni, a nawet lata, zależnie od koloru. Większość krzesicieli (osób posługujących się magią) potrafi posługiwać się jednym kolorem. Krzesiciel musi być wystawiony na światło w swoim kolorze, by móc krzesać (to znaczy, że zielony krzesiciel może spojrzeć na trawę i być w stanie krzesać, ale jeśli znajdzie się w pomalowanym na biało pokoju, to już nie). Każdy krzesiciel nosi zwykle okulary, więc jeśli w otoczeniu nie ma jego koloru, nadal może posługiwać się magią. Fizyka Luksyn ma masę. Jeśli krzesiciel krzesze luksynową furmankę nad głową, to przede wszystkim ten wóz go zmiażdży. Luksyn od najcięższego do najlżejszego: czerwony, pomarańczowy, żółty, zielony, niebieski, podczerwony[11], nadfioletowy, podczerwony. Dla porównania: płynny żółty luksyn jest tylko odrobinę lżejszy od wody o tej samej objętości. Luksyn wiążę się z wrażeniami dotykowymi. Podczerwony: ponownie najtrudniej go opisać ze względu na łatwopalność, ale często jest określany jako wrażenie podmuchu gorącego wiatru. Czerwony: mazisty, kleisty, lepki, zależnie od krzesania. Może być gęsty jak smoła albo bardziej przypominać żel. Pomarańczowy: wilgotny, śliski, mydlany, oleisty. Żółty: w płynnym, bardziej powszechnym stanie skupienia przypomina pienistą, musującą wodę, chłodną w dotyku, prawdopodobnie gęstszą od wody morskiej. Stały jest idealnie gładki, sztywny i niewiarygodnie twardy. Zielony: chropowaty; zależnie od umiejętności i celów krzesiciela, szorstkość waha się od nierówności garbowanej skóry po guzowatość kory drzewa. Jest elastyczny, sprężysty, często porównywalny do zielonych gałęzi żywego drzewa. Niebieski: gładki, chociaż źle wykrzesany niebieski luksyn będzie szorstki i łatwo się pokruszy – jak kreda, ale rozpadając się na kryształki. Nadfioletowy: jak pajęcza nić, cieniutki i leciutki tak, że niemal niedostrzegalny. Luksyn ma zapach. Bazą zapachu luksynu jest woń żywicy. Zapachy opisane poniżej to przybliżenia, ponieważ każdy kolor luksynu ma swój własny aromat. Spróbujcie wyobrazić sobie, że opisujecie zapach pomarańczy. Powiecie, że to aromat cytrusowy i ostry, ale to nie do końca to. Pomarańcza pachnie jak pomarańcza. Jednakże poniższe przybliżenia są dość trafne.

Podczerwony: węgiel drzewny, dym, spalenizna. Czerwony: liście herbaty, tytoń, suchy zapach. Pomarańczowy: migdały. Żółty: eukaliptus i mięta. Zielony: świeży cedr i żywica. Niebieski: mineralny, kredowy, prawie niewyczuwalny aromat. Nadfiolet: słaby zapach, trochę jak goździki. Czarny[12]: brak zapachu/lub zapach gnijącego ciała. Biały[12]: miód i lilie. Metafizyka Każde krzesanie jest miłe dla krzesiciela. Wrażenia euforii i bycia niezwyciężonym są szczególnie silne wśród młodych krzesicieli i tych, którzy krzeszą po raz pierwszy. Ogólnie rzecz biorąc, z czasem ten efekt mija, chociaż krzesiciele, którzy wstrzymują się od magii przez pewien czas, często poczują je ponownie. Dla większości krzesicieli efekt jest podobny do wypicia filiżanki kofi. Niektórzy krzesiciele – co jest dość dziwne – reagują alergicznie na krzesanie. Toczą się ożywione dyskusje nad tym, czy wpływ na osobowość powinien być traktowany jako metafizyczny czy fizyczny. Niezależnie od właściwego ich przypisania i tego, czy powinny leżeć one w obszarze zainteresowań preceptora czy luksjata, same skutki pozostają niekwestionowane. Wpływ luksynu na osobowość Nieoświeceni przed Lucidoniusem wierzyli, że namiętni mężczyźni stają się czerwonymi krzesicielami, a wyrachowane kobiety żółtymi lub niebieskimi. W rzeczywistości przyczyna i skutek plasują się tu odwrotnie. Każdy krzesiciel, jak każdy człowiek, ma wrodzone usposobienie. Dopiero potem kolor, który krzesze, sprawia, że staje się skłonny do zachowań opisanych poniżej. Osoba, która jest impulsywna i która od lat krzesze czerwony, prędzej zbliży się do „czerwonego charakteru” niż z natury chłodna i uporządkowana, która krzesze czerwień przez równie długi okres. Kolor, którego używa krzesiciel, z czasem wpłynie na jego osobowość. Nie czyni to jednak z niego więźnia koloru ani nie oznacza, że nie ponosi odpowiedzialności za czyny popełnione pod jego wpływem. Zielony, który stale zdradza żonę, nadal jest rozpustnikiem. Podczerwony, który morduje wroga w przypływie gniewu, nadal jest mordercą. Oczywiście z natury gniewna kobieta, która jest także czerwoną krzesicielką, będzie bardziej podatna na wpływ koloru, ale istnieje wiele opowieści o wyrachowanych czerwonych i wybuchowych, gwałtownych niebieskich. Kolor nie zastępuje człowieka. Uważajcie ze stosowaniem tych uogólnień. Niemniej uogólnienia bywają użyteczne: grupa zielonych krzesicieli prędzej będzie dzika i hałaśliwa niż grupa niebieskich. Biorąc pod uwagę te uogólnienia, z każdym kolorem łączy się także określoną cnotę i przywarę. (Cnota rozumiana była przez pierwszych luksjatów nie jako wolność od pokusy czynienia zła w określony sposób, ale jako przezwyciężenie własnych skłonności do pewnego rodzaju zła. Dlatego obżarstwo połączono z umiarem, chciwość z miłosierdziem itd.). Podczerwoni krzesiciele: podczerwoni są namiętni pod każdym względem, większość po prostu reaguje najbardziej emocjonalnie ze wszystkich krzesicieli, najszybciej reaguje wściekłością lub płaczem. Podczerwoni uwielbiają muzykę, bywają impulsywni, obawiają się ciemności mniej niż inni krzesiciele i często cierpią na bezsenność. Są emocjonalnie niestabilni, nieprzewidywalni, nielogiczni, kochający, wielkoduszni. Podczerwoni mężczyźni często są bezpłodni.

Powiązana przywara: Gniew. Powiązana cnota: Cierpliwość. Czerwoni krzesiciele: Czerwoni są porywczy, pełni wigoru i kochają zniszczenie. Są także ciepli, porywający, aroganccy, heroiczni, ekspansywni, jowialni i silni. Powiązana przywara: Obżarstwo. Powiązana cnota: Umiarkowanie. Pomarańczowi krzesiciele: Pomarańczowi są artystami, geniuszami w rozumieniu emocji i motywów innych ludzi. Niektórzy posługują się tym, żeby przeciwstawić się oczekiwaniom lub je przekroczyć. Wrażliwi, skłonni do manipulacji, indywidualiści, szczwani, charyzmatyczni, emfatyczni w wypowiedziach. Powiązana przywara: Chciwość. Powiązana cnota: Miłosierdzie. Żółci krzesiciele: Żółci zwykle klarownie myślą, a ich intelekt i uczucia pozostają w idealnej równowadze. Pogodni, mądrzy, bystrzy, wyważeni, czujni, beznamiętni, spostrzegawczy, niekiedy brutalnie szczerzy, doskonali kłamcy. Myśliciele, nie ludzie czynu. Powiązana przywara: Lenistwo. Powiązana cnota: Pracowitość. Zieloni krzesiciele: Zieloni są dzicy, wolni, elastyczni, łatwo się adaptują, są opiekuńczy i przyjacielscy. Nie tyle nie szanują autorytetów, ile ich nie uznają. Powiązana przywara: Żądza. Powiązana cnota: Samokontrola. Niebiescy krzesiciele: Niebiescy są uporządkowani, dociekliwi, racjonalni, spokojni, chłodni, bezstronni, inteligentni, muzykalni. Struktury, zasady i hierarchia są dla nich ważne. Niebiescy są często matematykami i kompozytorami. Idee, ideologia i poprawność często liczą się dla nich bardziej niż ludzie. Powiązana przywara: Zazdrość. Powiązana cnota: Życzliwość. Nadfioletowi krzesiciele: Nadfioletowi często mają dystans do rzeczywistości. Obiektywni, doceniają ironię, sarkazm i grę słów, często są zimni, patrzą na ludzi jak na łamigłówki do rozwiązania albo szyfr do złamania. Irracjonalność urąga nadfioletowym. Powiązana przywara: Duma. Powiązana cnota: Pokora. Legendarne kolory Chi (wymowa: „ki”): postulowany odpowiednik parylu z górnej części spektrum. (W opowieściach często mówi się o nim, że znajduje się równie „daleko nad nadfioletem, jak paryl pod podczerwienią”). Nazywa się go także objawicielem. Jego główne rzekome zastosowanie jest niemal identyczne jak parylu – pozwala przenikać wzrokiem przeszkody, chociaż ci, którzy wierzą w chi, mówią, że jego moce dalece przewyższają paryl w tej kwestii, ponieważ chi przenika ciało, kość i nawet metal. Jedynym, w czym opowieści są zgodne, jest to, że krzesiciele chi żyją krócej niż inni krzesiciele: pięć do piętnastu lat, niemal bez wyjątku. Jeśli kolor chi rzeczywiście istnieje, byłby to przede wszystkim dowód, że Orholam stworzył światło dla wszechświata albo swoich własnych celów, a nie tylko na użytek człowieka, i zmusiłoby to teologów do zarzucenia obecnego antropocentryzmu. Czerń: zniszczenie, pustka, próżnia, to, co nie jest i nie może być napełnione. Mówi się, że obsydian to kości czarnego luksynu po jego obumarciu. Paryl: nazywany także pajęczą nicią jest niewidzialny dla wszystkich prócz parylowych krzesicieli. Znajduje się w spektrum tak daleko od podczerwieni, jak większość podczerwieni od

widzialnego spektrum. Uważany za mityczny, ponieważ soczewka ludzkiego oka nie może przybrać kształtu koniecznego do widzenia takiego koloru. Domniemany kolor ciemnych krzesicieli, tkaczy nocy i najemnych zabójców, ponieważ to światło (rzekomo) jest dostępne także nocą. Zastosowanie nie jest znane, ale łączy się z morderstwem. Trujący? Biel: surowe słowo Orholama. Materia stworzenia, z której uformowano wszelkie inne luksyny i wszelkie życie. Opis ziemskiej formy tej materii (równie osłabionej w stosunku do formy pierwotnej jak rzekomo obsydian w stosunku do czarnego luksynu) ukazuje ją jako promienną, jasną niczym kość słoniowa albo czysty, biały opal, emitującą światło obejmujące całe spektrum. Nazwy kolokwialne Uczniów w Chromerii zachęca się do używania właściwych nazw dla każdego koloru, ale najwyraźniej nie da się wyplenić skłonności do wymyślania własnych nazw. W niektórych przypadkach nazwa oddaje precyzyjnie stan rzeczy: ogniożel jest gęstszym i dłużej płonącym czerwonym luksynem, który będzie palił się dostatecznie długo, żeby zamienić ciało w proch. W innych wypadkach opisuje dokładnie swoje przeciwieństwo: „słoneczna woda” była początkowo nazwą płynnego żółtego luksynu, ale Mur ze Słonecznej Wódy wzniesiono ze stałego żółtego luksynu. Oto kilka najpowszechniejszych nazw potocznych: Podczerwony: ogniowy kryształ. Czerwony: ogniożel, piroklej. Pomarańczowy: oranżel. Żółty: słoneczna woda. Zielony: boże drewno. Niebieski: szronoszkło, szkło. Nadfioletowy: niebiańska nić, nić duszy, pajęcza nić. Czarny: piekliszcze, antykamień, włókno nocy, żużel, hadon. Biały: światłość, gwiezdna krew, anachrom, iucyton. O starych bogach Podczerwień: Anat bogini gniewu. Ci, którzy ją czczą, podobno przeprowadzają rytuały związane z ofiarą z niemowlęcia. Znana także jako Pani Pustyni, Ognista Dama. Centrum jej kultu były Tyrea, południowe krańce Parii i południowa Ilyta. Czerwień: Dagnu, bóg obżarstwa. Był czczony we wschodnim Atashu. Orani: Molokh, bóg chciwości. Kiedyś czczony w zachodnim Atashu. Żółcień: Belphegor, bóg lenistwa. Przed nadejściem Lucidoniusa głównie czczony w północnym Atashu i południowej Krwawej Puszczy. Zieleń: Atirat, bogini żądzy. Centrum jej kultu znajdowało się przede wszystkim w zachodnim Ruthgarze i na większości obszarów Krwawej Puszczy. Błękit: Mot, bóg zazdrości. Centrum jego kultu znajdowało się we wschodnim Ruthgarze, północno-zachodniej Parii i Abornei. Nadfiolet: Ferrilux, bóg pychy. Centrum jego kultu znajdowało się w południowej Parii i północnej Ilycie. O technice i broni Siedem Satrapii doświadcza obecnie ogromnego skoku w technice i jej rozumieniu. Pokój od czasu Wojen Pryzmatów i osłabienie piractwa, które potem nastąpiło, pozwoliły na swobodniejszy przepływ towarów i idei przez satrapie. Tanie, wysokiej jakości żelazo i stal są dostępne w każdej satrapii, co owocuje bronią wysokiej jakości, wytrzymałymi kołami przy wozach i wszystkim pomiędzy. Chociaż tradycyjne rodzaje broni, jak ataska bich’hwa albo

paryjskie kije do parowania, nadal są w użytku, teraz rzadko wytwarza się je z rogu albo utwardzanego drewna. Luksynu często używa się do wytwarzania broni w prowizorycznych warunkach, ale tendencja większości luksynów do rozpadania się po dłuższym wystawieniu na światło i rzadkość żółtych krzesicieli, którzy potrafią tworzyć stały żółty luksyn (nierozpadający się pod wpływem światła) oznacza, że metalowa broń dominuje w zwykłych armiach. Wielki skok nastąpił w konstrukcji broni palnej. W większości wypadków każdy muszkiet jest wytworem innego rusznikarza. To oznacza, że każdy człowiek musi umieć naprawić własną broń i że części trzeba wytwarzać indywidualnie. Wadliwego kurka albo panewki nie da się po prostu wymienić na nowe, ale trzeba je wymontować i nadać im właściwy kształt. Próbowano rozwiązać ten problem w Rath, gdzie zapoczątkowano produkcję na wielką skalę z setkami rusznikarzy-praktykantów i wytwarzano części tak identyczne, jak się da, ale powstające w ten sposób muszkiety były zwykle niskiej jakości, a łatwość naprawy uzyskano kosztem celności i wytrzymałości. Z kolei rusznikarze z Ilyty poszli w innym kierunku, wytwarzając najwyższej jakości na świecie muszkiety na zamówienie. Ostatnio wprowadzili mechanizm zwany zamkiem skałkowym. Zamiast mocować płonący lont, który zapala proch w panewce i potem proch w lufie, przymocowali krzemień, który uderza o krzesiwo, a iskry trafiają prosto do lufy. To oznacza, że muszkiet lub pistolet jest zawsze gotowy do strzału, a żołnierz nie musi wpierw zapalić lontu. Wynalazek nie rozpowszechnił się, z powodu częstych niewypałów – jeśli krzemień nie uderzy o krzesiwo w odpowiedni sposób albo iskry nie polecą idealnie, broń nie wypali. Do tej pory zastosowanie luksynu w broni palnej w większości prób się nie sprawdziło. Odlanie idealnie okrągłych kul z żółtego luksynu było możliwe, ale niewielka liczba żółtych krzesicieli stanowi wąskie gardło dla produkcji. Kule muszkietowe z niebieskiego luksynu często roztrzaskują się od siły wybuchu prochu. Wybuchający pocisk z żółtego luksynu wypełnionego czerwonym (który zapali się i wybuchnie, kiedy żółty się roztrzaska, uderzając w cel) zademonstrowano Nuqabie, ale dokładne określenie, jak gruba powinna być warstwa żółtego luksynu, żeby kula nie wybuchła w lufie, ale żeby zarazem roztrzaskała się uderzając w cel, jest tak trudne, że tylko nieliczni rusznikarze próbowali skopiować ten pomysł, co prawdopodobnie skutecznie zablokuje jego powszechnie użycie. Niewątpliwie w całych Siedmiu Satrapiach prowadzi się także inne eksperymenty i kiedy wysokiej jakości, trwała i w dostatecznym stopniu celna broń palna zostanie wprowadzona, oblicze wojny zmieni się raz na zawsze. W obecnej sytuacji wyszkolony łucznik strzela dalej, szybciej i celniej.

PODZIĘKOWANIA Od fal milimetrowych, przez sztuki walki, po „Magie: The Gathering” – potrzebowałem mnóstwa pomocy przy tym tomie. Oprócz tych, którym już dziękowałem w poprzedniej książce (i u których nadal mam dług wdzięczności), jest kilka osób zasługujących na powtórne lub zupełnie nowe podziękowania. Jako pierwszej dziękuję mojej żonie, Kristi, bez której wykonywałbym teraz jakąś znienawidzoną pracę. Kochanie, dzięki, że znosiłaś sześciodniowe tygodnie pracy przez kilka ostatnich lat. Postaram się być rozsądniejszy… za jakiś czas. Dziękuję Tobie, Eliso, za przejęcie tylu obowiązków, żebym mógł więcej pisać. Dziękuję Donowi Maass, Cameron McClure i reszcie DMLA za znalezienie nam właściwych ludzi do współpracy, za porady, za fachowe wyjaśnienia, za doskonałe wskazówki odnośnie do fabuły, za zachęty. Życie pisarza często jest zbyt samotne, a wy wnieśliście do niego rozsądek i mądrość. Dziękuję ludziom z Orbit Books (w szczególności Devi, Anne, Alexowi, Timowi, Susan, Ellen i Lauren P.), którzy cały czas zadziwiają mnie ciężką pracą, jaką wykonują, innowacyjnością, chęcią do współpracy. Słyszę różne straszne historie od pisarzy, którzy wylądowali gdzie indziej, i cieszę się, że znalazłem swój dom w Orbit. Dziękuję wszystkim tym za kulisami, dzięki którym sprawy idą tu jak po maśle. Dziękuję Mary Robinette Kowal („Shades of Milk and Honey”), która zechciała przeczytać roboczą wersję książki. Doskonały oddźwięk, rewelacyjne spostrzeżenia. Ulepszyłaś moją książkę. Poza tym, ta jedna rzecz, to miejsce w trzeciej księdze, kiedy sprawy wyglądają naprawdę źle, a ty zasugerowałaś coś, przez co wyglądają absolutnie beznadziejnie? Aha, na sto procent ukradnę ten pomysł. Dziękuję profesorowi matematyki, dr N. Willisowi, który przeczytał Czarnego Pryzmata i natychmiast zapytał mnie, czy kiedykolwiek grałem w „Magie: The Gatheringh”. (Podstępny sposób przekonania się, czy zagram z nim, bez przyznawania się wprost do swojego bzika). Nigdy nie grałem w „MtG”, ale wkrótce dostrzegłem matematyczne piękno tej gry. Wtedy zostało zasiane ziarno gry w Dziewięć Króli (chociaż mechanizm i zasady tych gier są różne). Żeby uprzedzić pewne e-maile, które z pewnością dostanę w tej sprawie: „Tak… ale miną lata”. Dziękuję też za pomoc w obmyśleniu systemu prób na szkoleniu do Czarnej Gwardii, które nagle straszliwie się skomplikowało. I bądź tu człowieku mądry. Dziękuję mojemu przyjacielowi z sił specjalnych, E.H., który zaznajomił mnie (dane odtajnione, wszystko absolutnie legalne!) pokrótce z technologią fal milimetrowych. Kto mówi, że w fantasy nie można wykorzystać najnowocześniejszej nauki? Wielkie podziękowania dla sierżanta Roryego Millera. Jego książki na temat przemocy powinny być lekturą obowiązkową dla tych, którzy chcą przekonująco opisać przemoc w swoich fikcyjnych światach, i dla tych, którzy pragną jej uniknąć w prawdziwym świecie! (Zacznijcie od Meditation on Violence). Tylko jednej rzeczy mu nie wybaczę: mówienie o ilości uwalnianej adrenaliny w świecie i w czasach, kiedy jeszcze nie istniało słowo „adrenalina”, to prawdziwe piekło. (Dziękuję Peterowi H. z Powell’s za sprzedanie mi tej książki osobiście – i sprzedawanie osobiście mojej książki innym!). Dziękuję lordowi Alfredowi Tennysonowi, którego Ulissesa cytowałem w Czarnym Pryzmacie i Oślepiającym nożu, przypisując te słowa Gevisonowi. Nieśmiertelne wersy, proszę pana. Chciałem podziękować już w poprzednim tomie, ale to przeoczyłem. Przepraszam. Na końcu pragnę podziękować moim czytelnikom. Kocham to, co robię, i dzięki Wam nadal mogę to robić. To ogromny przywilej i zaszczyt, za co jestem Wam ogromnie wdzięczny. Nie

mogę wiele Wam obiecać poza tym, że będę pracował ze wszystkich sił, żeby opowiadać Wam najlepsze historie, jakie zdołam. Może umówimy się, że ja będę to robił, a Wy nadal będziecie wciskać moje książki przyjaciołom? Umowa stoi? Brent Weeks

O AUTORZE Brent Weeks urodził się i wychował w Montanie. Po tym, jak otrzymał dyplom w Hillsdale College, chodził po świecie niczym Caine z „Kung Fu” i dorywczo zajmował się prowadzeniem baru i deprawowaniem młodzieży (nie jednocześnie). Zaczął pisać na barowych serwetkach, potem na planach lekcji, a później na cały etat. W końcu ktoś mu za to zapłacił. Brent mieszka w Oregonie z żoną Kristi. Nie ma kota i nie nosi kucyka. Więcej o autorze dowiecie się na stronie www.brentweeks.com.

TEGO AUTORA CZARNY PRYZMAT Brent Weeks To on ma władzę, siłę i bogactwa, zapłaci jednak za to własnym życiem. Gavin Guile jest Pryzmatem, najpotężniejszym człowiekiem na świecie. Jest cesarzem i najwyższym kapłanem; tylko dzięki jego mocy, sprytowi i urokowi osobistemu możliwe jest utrzymanie kruchego pokoju. Niestety, Pryzmaci nie żyją długo i Guile dokładnie wie, ile mu jeszcze zostało: pięć lat, żeby zrealizować pięć niemożliwych celów. Nagle jednak dowiaduje się, że ma syna, który urodził się w odległym królestwie po wojnie, dzięki której Gavin zdobył władzę. Teraz musi zdecydować, jaką cenę jest gotów zapłacić, żeby utrzymać w tajemnicy sekret, który może zniszczyć świat.

DROGA CIENIA Brent Weeks Dla Durzo Blinta zabijanie to sztuka, a w tym mieście on jest największym artystą. Dla Merkuriusza przetrwanie nie jest rzeczą pewną. Nie ma żadnej gwarancji przeżycia. Jako szczur z ulicy wychował się w slumsach i nauczył się szybko oceniać ludzi. I podejmować ryzyko. Na przykład zgłaszając się na ucznia do Durzo Blinta. Jednak żeby zostać przyjętym do terminu, Merkuriusz musi odrzucić swoje dawne życie i przyjąć nową tożsamość. Jako Kylar Stern musi nauczyć się poruszać w świecie zabójców – w świecie niebezpiecznych polityków i dziwnej magii. I musi rozwijać talent do zabijania.

NA KRAWĘDZI CIENIA Brent Weeks Drugi tom przygód skrytobójcy, Kylara Sterna. Kylar odrzucił życie zabójcy. Po krwawym przewrocie, zorganizowanym przez Króla-Boga, mistrz i najbliższy przyjaciel Kylara zginęli. Przyjacielem był Logan Gyre – następca cenaryjskiego tronu. Jednakże niewielu arystokratów przeżyło, żeby opłakiwać jego śmierć. Kylar zaczyna więc od nowa: w nowym mieście, z nowymi towarzyszami, w nowym zawodzie. Kiedy jednak dowiaduje się, że Logan może żyć – uwięziony, w ukryciu – staje przed najcięższym wyborem: może na zawsze porzucić drogę cienia i odnaleźć spokój w nowej rodzinie. Może też wykorzystać swój niszczycielski talent i lata ćwiczeń, żeby ratować przyjaciela i kraj… jednak wtedy straci to, co dla niego najcenniejsze.

POZA CIENIEM Brent Weeks Logan Gyre jest królem Cenarii, oblężonego królestwa, dysponującego szczątkową armią i odrobiną nadziei. Ma jedną szansę i desperacki i ryzykowny pomysł, który może zniszczyć jego kraj. Na północy nowy Król-Bóg ma plan. Jeśli go zrealizuje, nikt już nie zdoła go powstrzymać. Kylar Stern nie ma wyboru. Żeby ratować przyjaciół – i być może wrogów -musi dokonać niemożliwego: zamordować boginię. „Poza cieniem” – to gęste od zwrotów akcji zakończenie trylogii „Anioła Nocy”.

[1]

Morze Lazurowe – w oryginale Cerulean Sea; cerulean (ang.) – lazurowy błękitny. Crux (ang.) – m.in. szkopuł, trudność. [3] Guile (ang.) – przebiegłość. [4] Chodzi o słowo gross (ang.) – obrzydliwy. [5] Przysmak z rozdrobnionych, a następnie suszonych w cieniutkiej warstwie owoców. [6] Tłum. Tomasz Mirkowicz. [7] Tłum. Zygmunt Kubiak. [8] Odpowiednikiem włoskich żaglowców cocca były pływające m.in. po Bałtyku kogi. Koga miała ożaglowanie rejowe, ożaglowanie łacińskie pojawiało się tylko na ostatnim maszcie. [9] Feli (ang.) – m.in. forma czasu przeszłego czasownika fali – spaść. [10] Will (ang.) – wola. [11] Podczerwony luksyn jest trudny do precyzyjnego zważenia, ponieważ wystawiony na działanie powietrza gwałtownie rozpada się i płonie. Dla określenia powyższego porządku włożono podczerwony luksyn do hermetycznego pojemnika, zważono i odjęto ciężar pojemnika. W praktyce często widuje się, że podczerwone kryształy szybują w powietrzu, zanim się zapalą. [12] Mityczne; te aromaty wymieniano w opowieściach. Wszystkie przypisy należą do tłumacza. [2]